NIK PIERUMOUU KRONIKI HJORWARDU UIOJOUINIK UIIELKEJ CIEMNOŚCI KSIĘGA ARJATY I TROGWARA PrzełożyłaEwa Skórska CZĘŚĆ CZWARTA Rozdział 1 Ochrypłe trąby na wieżach odegrały wieczorny sygnał na znak, że bramy miejskie zamkną się lada chwila. Ostatni przyby- sze spieszyli, przechodząc po wąskim moście zwodzonym, żeby ukryć się za bezpiecznymi murami. Nellas, duże miasto handlo- we, leżało w odległym, północno-zachodnim zakątku Królestwa Hallańskiego i żyło w ciągłym strachu przed najazdami barba- rzyńców; nikt nie odważyłby się nocą włóczyć samotnie po oko- licy. Drobne szajki złodziejaszków kręciły się wokół nieprzystęp- nych murów niczym głodne psy wokół jatki i biada temu, kto wpadł w ich łapy! Żadnemu z gubernatorów Nellasu nie udało się wytrzebić tej rozbójniczej zarazy. - Chwała miłosiernej Jalini, jesteśmy bezpieczni! - ode- tchnął z ulgą przybysz, który ostatni przeszedł most za swoją ro- dziną. W przedzie na starym mule jechała otulona w obszerny płaszcz kobieta z niemowlęciem w ramionach. Dalej człapał osio- łek ze zwieszoną głową, na jego grzbiecie siedziały bliźniaki, chło- piec i dziewczynka, rozpaczliwie walczący ze snem. Za osiołkiem czternastoletni chłopak prowadził wodze objuczonego konia, obok niego szła dziewczyna, chyba szesnastoletnia, w ciemnym płaszczu i chuście, która całkowicie skrywała jej twarz przed wzrokiem przechodniów, a za nimi ojciec rodziny; na jego prawą rękę nawinięte były wodze jeszcze jednego jucznego konia. Ta grupka nie różniła się niczym od setek innych, spieszą- cych, by przed wieczorem znaleźć nocleg w zajazdach i gospo- dach Nellasu. Strażnik w bramie przyjrzał się bacznie przybyłym, 9 NlK PlCRUMOW grzebiąc w ubogim dobytku rzemieślnika, wypędzonego przez barbarzyńców z ojcowizny. Strażnicy Nellasu nie mogli pozwolić sobie na brak czujności - nazbyt dobrze pamiętali dzień, kiedy tacy właśnie cisi, niepozorni ludzie stłoczyli się w bramie, otoczyli strażników i spod zniszczonych płaszczy wyciągnęli kindżały. Rozbójnicy zajęli wówczas bramę i otworzyli drogę do miasta konnicy barbarzyńców kryjącej się w okolicznych parowach. Jednak tym razem strażnik nie dostrzegł żadnych powodów do niepokoju; uciekinierzy nawet noże kuchenne mieli związane razem i schowane na samym dnie juków. Cicho czekali na koniec tych upokarzających oględzin. - Przejeżdżajcie! - Wojownik machnął ręką. Odpowiedzią były pełne uniżoności pokłony dorosłych członków rodziny. - Ratunku przed tymi obdartusami nie ma - mruknął straż- nik, ze złością spluwając na ziemię. - Lezą, lezą i końca nie wi- dać... Wyrzucić by ich wszystkich z naszego Nellasu... - Właśnie! Podatków nie płacą, a obrony by chcieli - poparł strażnika kompan, który właśnie wyszedł z wartowni i usłyszał ostatnie złe słowa. - Dać każdemu miecz i niech sam broni swo- jego majątku! Splunęli jeszcze raz i zaczęli z wysiłkiem zamykać ciężkie wrota. Potem zasunęli wielopudową, dobrze nasmarowaną zasu- wę i wrócili do wartowni. Mieli przed sobą całą noc, długą i nud- ną - naczelnik drużyny miejskiej odebrał im wszystkie butelki wina, tak, zdawało się, dobrze ukryte w bezpiecznych miejscach. I jeszcze groził strasznymi karami, jeśli straż przy bramie wypi- je choć łyk i będzie całą noc grzać się pod dachem, zamiast robić obchód ulic. Naczelnika strażnicy znali, szanowali i bali się - tyl- ko patrzeć, jak zjawi się w środku nocy na kontrolę... * - Uff! - wyrwało się chłopakowi, gdy rodzina biednych ucie- kinierów skręciła za róg. - Słuchaj, Arjata, tak się trzęsłaś, że gdyby nas zatrzymali, to byłaby to twoja wina! Co ci szkodziło uśmiechnąć się do tego wojownika, który cię przeszukiwał? Ale nie, patrzyłaś na niego wilkiem! - Uśmiechać się do bydlaka... - rzuciła z zimną pogardą dziewczyna w chuście. - Proszę cię, Altin, porzuć ten nieprzy- jemny ton! Tak wyrażają się jedynie najnikczemniejsi z prosta- ków! m WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - I co jeszcze, księżniczko? - zapytał kłótliwie chłopak, ale jadąca na mule matka z niemowlęciem przerwała mu silnym, władczym głosem: - Cicho! Bo zgubicie nas wszystkich! - Słuchajcie królowej, dzieci - westchnął ojciec rodziny. - Z takim trudem udało nam się zmylić pogoń... Bądźcie ostrożniej- si. Nellas jest wprawdzie bardziej bezpieczny niż stolica, ale i tu wróg ma swoich szpiegów. Ar jato, twój brat ma trochę racji. Spróbuj wejść w rolę córki biednego, zmęczonego życiem rze- mieślnika. A ty, Altinie, powinieneś powiedzieć siostrze o tym dopiero wtedy, gdy znajdziemy się w bezpiecznej kryjówce... Dziwni uciekinierzy skręcili z szerokiej ulicy i znaleźli się w ciasnym, krzywym zaułku oświetlonym jedynie gasnącymi pro- mieniami zachodzącego słońca. Na głównym placu, przy sukien- nicach już płonęły jasne naftowe pochodnie, tu jednak, wśród tu- lących się do siebie starych, przekrzywionych domów z zabitymi oknami, panował półmrok. Wydawało się, że od dawna nikt w tym zaułku nie mieszka. - Czy to bezpieczne miejsce, mój małżonku i panie? - zapy- tała królowa. - Na tyle bezpieczne, na ile może być w tych czasach - odpo- wiedział król z westchnieniem. - Chyba wieści o naszej ucieczce jeszcze tu nie dotarły, a stary Gormli, do którego idziemy, znał mnie, gdy byłem dzieckiem. Choć jest człowiekiem ciemnym i trochę strasznym, możemy mu zaufać. Spędzimy tu tylko jedną noc, jutro opuścimy Nellas i za trzy dni dotrzemy do pogranicz- nego posterunku, gdzie dowódcą jest Barej. Uratowałem mu ży- cie w poprzedniej wyprawie, uczyniłem setnikiem mojej gwardii, a teraz wysłali go w głuszę jako pośledniego dziesiętnika! Bardzo na niego liczę. Jeśli mój gołąb dotarł do posterunku, Barej został uprzedzony i będziemy mogli odpocząć tam kilka dni. A potem - przez przełęcz, do morza i na południe, do posiadłości naszej ro- dziny, na wyspę Merkol. Tam będziemy bezpieczni... - I niechaj nam Jalini dopomoże - westchnęła królowa. - Ten plan jest dobry, małżonku mój, ale dlaczego powiedziałeś nam o nim dopiero teraz? Byłybyśmy z Arjatą spokojniejsze... - Ja i tak jestem spokojna! - oburzyła się księżniczka pod drwiącym spojrzeniem brata. - Ojciec dobrze zrobił, że trzymał wszystko w tajemnicy. Ładnie byśmy wyglądali, gdyby Naraja wiedziała, dokąd się udajemy! II NlK PlERUMOW Królowa drgnęła i opuściła głowę. - Niestety, nie można wykluczyć, że Naraja uciekła po to, by nas zdradzić - potwierdził król. - Im mniej sług zna twoje plany, tym większe szanse, że zdołasz je wprowadzić w życie. Jesteśmy na miejscu. Grupka uciekinierów zatrzymała się przed starymi drzwiami zbitymi z kawałków dębowych desek. Dom spoglądał na ulicę kil- koma oknami z wybitymi szybami, pochylony ganek zarosły chwasty. Jadące na ośle bliźnięta zaczęły marudzić, że chcą jeść i spać. - Wasze zachowanie niegodne jest królewskiej krwi! - za- wstydziła ich szeptem Arjata, Altin zaś, wyjątkowo zgadzając się z siostrą, psyknął na dzieci gniewnie. Król zastukał cztery razy, a potem, po chwili przerwy, znowu cztery razy. Zapadła cisza, wszyscy wstrzymali oddech. - Kto tam? - odezwał się ktoś zza drzwi. Mówił z dziwnym akcentem, lecz w jego tonie czuło się pewność i siłę. - Czcigodnego Gormlego pozdrawia pan tej ziemi - rzekł twardo król. Drzwi się otworzyły i na progu stanął niewysoki człowiek w obszernym kaftanie, z krótkim mieczem u pasa. - Niech wasze wysokości wchodzą prędko - wyszeptał gorącz- kowo, kłaniając się i zwalniając przejście. - Zatroszczę się o stwo- rzenia, a wy idźcie do środka, to prosta droga, nie zbłądzicie... Gormli wyskoczył z domu, biorąc za wodze wszystkie zwie- rzęta. Dwa razy kopnął nogą w ścianę domu obok otwartych drzwi - dał się słyszeć lekki szum i drewniane panele rozjechały się, otwierając wejście do krytego podwórca. Altin i jego młod- szy braciszek patrzyli na to z otwartymi ustami. - Nie stójcie na dworze, wasze wysokości, wchodźcie prę- dzej - ponaglał ich Gormli, znikając razem z osłem, mułem i koń- mi w ciemnym wnętrzu swojego dziwnego domu. Uciekinierzy weszli do środka. Znaleźli się w przestronnej komnacie nadspodziewanie czystej, choć bardzo skromnej. Drewniany stół, sześć krzeseł wokół niego, w rogach dwa łoża po- kryte kolorowymi kołdrami... Królowa pomyślała, że znać tu ko- biecą rękę. Nim uciekinierzy zdążyli usiąść, na progu stanął Gormli z wielką tacą zastawioną licznymi garnuszkami i miskami, od których płynął aromat wyśmienicie przyrządzonej ryby. 12 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Znów się skłonił, odstawił tacę na stół, zdjął z półki smol- ną szczapę, zapalił od ogniska i z ogniem w ręku obszedł kom- natę, dotykając knotów lamp oliwnych. Światło przegoniło gęst- niejące ciemności, teraz wreszcie królowa i jej dzieci mogły przyjrzeć się człowiekowi, który ich ukrywał, ryzykując wol- ność i życie. Nie był to przyjemny widok. Podłużna, szyszkowata czaszka, całkowicie pozbawiona owłosienia, złamany nos, rozerwane noz- drza, policzki oszpecone ohydnymi czerwono-sinymi szramami, sterczący spod górnej wargi krzywy ząb... Długie ręce zwisały niemal do kolan, u lewej dłoni brakowało małego palca. Gormli był bardzo, bardzo stary. Jego twarz nabrała czerwo- nobrązowej barwy, skóra zwisała z niej fałdami, gęste brwi zbie- lały, a ręce pokryła siatka głębokich zmarszczek. Za to oczy tego zgrzybiałego starca patrzyły jasno i przenikliwie, a bystra Ar ja- ta spostrzegła, że palce Gormlego poruszają się ze zręcznością młodego cyzelera i wcale nie drżą. A przecież wszyscy starcy w północnych ziemiach cierpieli na tę przypadłość, jeśli tylko I mieli szczęście dożyć siedemdziesiątki. Gormlemu można było śmiało dać dziewięćdziesiąt lat, jednak poruszał się zdumiewają- co zręcznie i zwinnie... Miski i garnuszki czekały na stole. „Ich wysokoście" nie da- ły się dwa razy prosić i zabrały się do jedzenia. Wprawdzie Arja- ta nawet teraz jadła z godnością i majestatem niczym na uczcie, za to Altin i maluchy wpychali jedzenie do ust, pomagając sobie palcami i zupełnie nie zwracając uwagi na piorunujące spojrze- nia starszej siostry. Król jadł niewiele, pogrążony w niewesołych myślach. Gormli taktownie nie zaczynał rozmowy, dopóki goście nie zaspo- koją głodu. Gdy gospodarz już mógł sprzątnąć ze stołu, młodsze dzie- ci i Altin zaczęli ziewać na całego i trzeć oczy pięściami. Gormli zaprowadził ich na górę i dzieci posłusznie poszły za nim, choć dziewczynka szeptem wyznała Arjacie: „Jaki straszny dziad!". Przy stole została tylko królewska para i uparta Arjata. Gdy wrócił Gormli, niemowlę obudziło się i zapłakało, ale starzec szepnął coś, przesunął mu ręką nad głową i dziecko zaraz się uspokoiło. - Teraz możemy porozmawiać - rzekł król. NlK PlERUMOW - O czym tu mówić... - Gormli uśmiechnął się niewesoło. -1 tak wszystko wiem. Posadzili na tronie tę elfią półkrewkę, cie- bie, panie, ogłosili katem i zabójcą, który rozgniewał Młodych Bogów, i teraz pozbawienie cię życia to święty obowiązek każde- go poddanego... i tak dalej, i tak dalej. Tylko stary Gormli może ci pomóc dostać się do strażnicy Bareja, a potem za przełęcz, na wybrzeże. - Skąd wiesz o Bareju? - Mam dobrą pamięć. - Starzec się uśmiechnął. - Pamiętam wszystkich, których wyróżniłeś, i wszystkich, z którymi obsze- dłeś się bezlitośnie. Pamiętam dowódców wszystkich dziesiątek w nellaskim tysiącu. Nietrudno się było domyślić. - Zgadza się - rzekł król. - Chcemy wyruszyć... - Ciii! Nawet ja nie ufam do końca tym ścianom. - Gormli przycisnął palec do ust. - Nie musisz nic mówić, wasza wysokość. Wiem. Ale na twoim miejscu nie wyruszałbym tak daleko. Jesz- cze wszystko można naprawić... - W jaki sposób?! - zawołała Arjata, lecz widząc niezadowo- lone spojrzenia rodziców, natychmiast się zmitygowała. Na jej policzkach zapłonął rumieniec wstydu. - Jej wysokość ma absolutną rację. - Gormli skinął głową. - Trzeba zadawać sobie szalone pytania, bo tylko wtedy można znaleźć wyjście z sytuacji, która wydaje się beznadziejna. Po co uciekać tak daleko? A co wasza wysokość powiedziałby na... Czerwony Zamek? W komnacie zapanowała martwa cisza. Nawet lampy oliwne zaczęły jakby bardziej kopcić i światło przygasło. Królowa otwo- rzyła szeroko oczy i przycisnęła dłonie do policzków; odważniej- sza Arjata zacisnęła pięści, ale i ona zadrżała. Król odwrócił wzrok i nerwowo zabębnił palcami po stole. - Czerwony Zamek? Przeklęty przez bogów? - powiedział w końcu, z trudem rozlepiając wargi. W jego oczach czaił się strach. - Przecież to przedmurze Ciemności! - Ale widząc rozcza- rowanie i wyrzut na twarzy Gormlego, dodał szybko: - Tak głosi plotka... - Czy godzi się, by król dawał wiarę plotkom? - zapytał z wy- rzutem Gormli. - Zamek jest opuszczony, ale to potężna twierdza i trudno byłoby wziąć ją szturmem. Tamte ziemie zamieszkuje śmiały, wolny naród, który tylko czeka na wodza, by się wokół niego zjednoczyć. Nie wszyscy w Hallanie lubią elfów. Nim rok I A WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI upłynie, pod twoim dowództwem stanie cała armia i będziesz mógł spróbować odzyskać tron! Prócz tego... - zniżył głos do szep- tu - Czerwony Zamek to cytadela wolnej wiedzy! Będziesz mógł sobie przypomnieć lekcje magii, które ci niegdyś dawano... A wtedy służyć ci będą nie tylko miecze i włócznie, ale całe legio- ny istot znacznie potężniejszych od śmiertelnych wojowników. Zastanów się. Wiesz, że nie kłamię. - Wiem i nie mogę zrozumieć, dlaczego chcesz wysłać mnie i moją rodzinę w to ohydne miejsce! - Król z całych sił walczył z haniebnym drżeniem. - Ze mną sprawa jest prosta. Nie zapominam dobra i chcę ci pomóc, panie, tak jak potrafię - odrzekł z urazą Gormli, jednak ta uraza wydała się Arjacie nieco sztuczna. Księżniczka, bardzo szczera, natychmiast wyczuwała fałsz i nieszczerość w słowach innych. - Ależ ja zapomniałem wszystko, co wiedziałem o czarach - upierał się król. - W dodatku zamek jest niezamieszkany, co mielibyśmy tam robić? Skąd weźmiemy jedzenie, odzież, służbę? Gdzie miałbym szukać tego wolnego narodu, o którym mówisz? Nie mówiąc już o tym, że skądś jednak bierze się zła sława Czer- wonego Zamku! - Na twoje ostatnie pytanie odpowiem od razu - rzekł Gormli bez zastanowienia. - Jego zła sława jest dziełem elfów oraz ich sług. Pierworodzeni są zbyt dumni, zbyt zarozumiali, by przy- znać rzecz oczywistą: człowiek ma takie samo prawo do wiedzy jak oni. Dlatego wymyślają najbardziej nieprawdopodobne hi- storie o miejscach, w których śmiertelnik mógłby się czegoś na- uczyć. Przecież wszystko zależy nie od murów czy wież, lecz od te- go, do kogo należało to miejsce w przeszłości i co może znaleźć w nim ten, który pragnie szukać! - I do kogo należał Czerwony Zamek? - spytał król szeptem. - Miał wielu panów - rzekł starzec z dziwnym uśmiechem. Arjata drgnęła. Ten uśmiech wydał jej się grymasem szkieletu powstałego z mogiły. - W zamierzchłych czasach zbudował go mag i czarodziej o przezwisku Stary Smok. Powinniście znać je- go imię z latopisów Hallanu, podówczas bardzo pomagał pierw- szym władcom kraju. Potem Czerwonym Zamkiem władali jego uczniowie oraz uczniowie jego uczniów. Ale pewnego pięknego dnia Pierworodzeni, kierowani zawiścią wobec śmiertelnych cza- rodziejów, zaatakowali zamek i długi szereg panów tej twierdzy 15 NlK PlERUMOW został przerwany. Jednak nawet elfy nie zdołały zburzyć murów, nawet one nie dotarły do skrytek. W zamku pojawił się nowy pan. Potem jego miejsce zajął jego uczeń i tak dalej, i tak dalej... Ostatni władca nie pozostawił następcy. Teraz zamek jest pusty. Jego panem stanie się ten, kto pierwszy znajdzie się pod jego sklepieniem, pod warunkiem że ów śmiałek ma dar czarodziej- stwa. Radziłbym wam się pospieszyć. Elfy wkrótce powiedzą o tym Władczyni, a możesz być pewien, że ona będzie umiała do- brać klucze do bram zamku! - Gormli umilkł i odchylony na oparcie krzesła, otwarcie obserwował króla. A król opuścił głowę, wpatrując się w sęk na blacie stołu. Ci- sza się przedłużała. Arjata wstrzymała oddech, chciała ukrad- kiem zerknąć na Gormlego, lecz się nie ośmieliła. Wyczuwała w nim coś głębokiego, mrocznego i nieludzkiego. Księżniczka, uczennica Nenny, jednej z czarodziejek Hallanu, wyraźnie wi- działa krawędź bezdennej przepaści w świadomości Gormlego, przepaści, z której płynęła emanacja Władcy Mroku, o którym czarodzieje nawet bali się pomyśleć. - Ojcze... wasza wysokość - poprawiła się szybko. - Pozwól, że coś powiem. - Poczuła na karku zimne spojrzenie Gormlego i strach omal nie zasznurował jej ust. - Czarodziejstwo to zły po- mocnik w sprawach królestwa. Nie jedźmy tam! Tak bardzo się boję Czerwonego Zamku! Ostatnie dwa zdania były przeznaczone specjalnie dla Gorm- lego. Arjata chciała udawać przerażoną dziewczynkę, lecz czy sprytnego starca oszukają jej słowa? - Mężu mój i panie... - Królowa nigdy nie zapominała o ety- kiecie. Arjata pomyślała, że matka nawet na łożu śmierci nie zwróci się do króla po imieniu. - Panie mój i władco, zaklinam cię na całe nasze przeżyte razem życie, nie jedźmy tam! Nie po- trzebujemy tego zamku! Dziękuję ci, Gormli, za wierną służbę. - Głos królowej brzmiał serdecznie, ale w podziękowaniu wyczu- wało się stanowczą odmowę. - Dziękuję, starałeś się nam pomóc, ale my jesteśmy zwykłymi śmiertelnikami, dalekimi od magii. Dlatego lepiej zrobimy, jadąc do naszych krewnych. Czyż nie tak, mój mężu? - Słusznie mówisz, moja królowo - odparł król, uśmiechając się z wysiłkiem. - To prawda, Gormli, nie jestem czarownikiem. Mogę dowodzić pułkami, mogę zasiadać w Radzie Korony, ale rozkazywanie demonom? O nie, to nie na moje skromne siły! WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Niesłusznie mówisz, panie - zaoponował spokojnie Gormli. - Zastanów się, czy twoja rodzina mogłaby tak długo utrzymać tron jednego z najbogatszych królestw Hjórwardu Zachodniego, gdyby nie posiadała wrodzonych zdolności do magii? Znam histo- rię waszego domu... Czy mam ci przypomnieć, jak twój pradziad podporządkował sobie smoki i obronił stolicę przed hordami cza- rownika Wargasa? Albo jak twój praprapradziad przywołał z głę- bin morza Naród Kanionów i zmusił do panicznej ucieczki trzy- krotnie silniejszą flotę rozbójników ze Wschodu? W tobie również kryją się zalążki sztuki magicznej. Odrzuciłeś propozy- cje rozwijania ich, wiem, co odpowiedziałeś samemu magowi Makranowi, gdy wyraził chęć nauczenia się początków magii. Według mnie zrobiłeś błąd, ale wierz mi, nigdy nie jest za późno na naukę... - Arjato i ty, Meando, zostawcie nas samych - powiedział król, nie podnosząc oczu. - Jestem spadkobierczynią tronu. - Księżniczka wysunęła dumnie podbródek. Jej matka zastygła zdumiona w połowie dro- gi do drzwi, gdyż Ar jata po raz pierwszy ośmieliła się tak otwar- cie sprzeciwić ojcu. - Mam prawo słuchać wszystkiego, co tyczy się naszej podróży i walki o tron. - Arjato! - Król ściągnął brwi. - Szanuję twoje prawa, jed- nak sprawa jest zbyt poważna i zbyt delikatna. Idź spać! - Chodźmy, księżniczko, pomożesz mi zanieść Trogwara. - Królowa ostrożnie dotknęła ramienia córki wolną ręką, drugą tuląc niemowlę do piersi. - Czemu odsyłać taką śmiałą księżniczkę, wasza wyso- kość? - uśmiechnął się Gormli. - Niech zostanie! Jakoś się do- gadamy... Ja będę namawiał was do zajęcia Czerwonego Zam- ku, jej wysokość będzie oponować i wyjdzie nam wyśmienita dyskusja! - Nie! - Król pociemniał na twarzy. - Rozmawiać będziemy w cztery oczy, Gormli. Ta sprawa musi być omówiona tylko mię- dzy nami. Starzec z przepraszającą miną rozłożył ręce, jakby chciał powiedzieć: Rad byłbym pomóc, księżniczko, ale nic z tego! Ar- jata z kamienną twarzą wstała, w milczeniu skłoniła się ojcu i wraz z matką wyszły. Gormli, mrugając niczym spiskowiec, przysunął się bliżej króla. NlK PlERUMOW - Wasza wysokość, nie rozumiem twoich argumentów i decy- zji. Co dobrego czeka cię na Merkolu? Małe wyspiarskie księ- stwo, nie księstwo nawet, lecz coś na kształt baronostwa! Trzy ty- siące mieczy, sto statków bojowych, a i to, wstyd powiedzieć, nie na każdy statek znajdzie się kapitan, który zgodzi się popłynąć! Władczyni wkrótce będzie wiedziała, gdzie się ukrywasz, ma przecież doskonałych szpiegów, przyśle poselstwo z pismem i groźbami... Myślisz, że dla więzów krwi panowie Merkolu zlek- ceważą niebezpieczeństwo najazdu hallańskich wojsk? Ha! Wy- dadzą cię natychmiast! Niewykluczone, że ledwie staniesz na ich ziemi, a już schwytają cię i uwiężą, żeby potem żądać wykupu za znamienitego jeńca! Czemu nie chcesz posłuchać głosu rozsądku, mój panie? - Ponieważ się boję, Gormli - odrzekł wygnaniec szczerze. - Mówisz, że są we mnie zalążki zdolności do magii? Otóż te wła- śnie zalążki wołają: Czerwony Zamek to cytadela Ciemności i Zła! Gdy raz wejdę na tę drogę, zapłacę za nią nie tylko swoim życiem, ale i życiem po śmierci, a to znacznie straszniejsze! Nie, to nie dla mnie! Władczyni jest miłościwa. Żaden z moich stron- ników nie został stracony, żadnego nie wtrącono do lochów, a ze- słanie na odległe krańce państwa to niezbyt okrutna kara za do- chowanie mi wierności. - Przebiegłość elfów jest nieskończona - zauważył Gormli, spoglądając czujnie na króla. - Mogła zrobić tak w nadziei, że ty, wasza wysokość, przyjmiesz to za dobrą monetę i sam się u niej zjawisz! Niechaj chroni cię przed tą decyzją... hm... jasny Ja- mert! A potem, gdy już znalazłbyś się w jej rękach... Kto jej przeszkodzi w przeprowadzeniu szybkiego sądu? - Ależ wszystkie warstwy szlacheckie... - zaprotestował król, lecz Gormli uniósł rękę, powstrzymując go. - Sejrawowie widzą jedynie koniec własnego nosa - rzekł wzgardliwie. - Nie będzie żadnego sądu! Zgnijesz w pałacowych podziemiach... - Gormli, twoja wszechwiedza zaczyna mnie niepokoić - próbował zażartować król, ale widać było, że poczuł się nieswo- jo. Ten starzec o ciemnej przeszłości tyle wiedział... - Pod wielo- ma względami masz rację. Prawdą jest, że Merkol to niewielka wyspa. Nigdy nie słynęła z wojowników, lud tam mieszka spokoj- ny. Zgadzam się nawet, że moi krewni nie wyróżniają się pło- miennością uczuć rodzinnych. Ale nie zaprzeczyłeś, że Czerwony I O WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Zamek to cytadela Ciemności w tej części Hjórwardu Zachodnie- go. Prawi się o nim wiele strasznych legend, a sam wiesz, że nie ma dymu bez ognia! - Za wszystkimi plotkami i bajdami stoją intrygi elfów... - zaczął twardo Gormli, lecz król mu przerwał. - O wszystko oskarżasz Pierworodzonych - rzekł, kręcąc gło- wą. - Za proste to według ciebie. Elfy wszystkiemu winne i ko- niec rozmowy. A jednak, gdy szalała u nas czarna śmierć i kilka nadmorskich miast wymarło do ostatniego człowieka - jak choć- by Bettor - to właśnie Pierworodzeni swoją magią pomogli ura- tować resztę królestwa. I powiedzieli wówczas, że klątwę nasłał na nas sam Władca Mroku. Nie mogłem im nie uwierzyć! - Tak, mój władco, uwierzyłeś, a w zamian za zaufanie otrzy- małeś przygotowany przez elfy przewrót! - huknął Gormli. - To tylko słowa. - Król sposępniał. - Nie o nie teraz chodzi. Kto stał za wszystkimi panami Czerwonego Zamku? Skąd czer- pali swoją siłę? Przecież nie należeli do grona Prawdziwych Ma- gów? I coś mi się zdaje, że nie cieszyli się przychylnością Mło- dych Bogów? Skąd bierze początek magia Czerwonego Zamku? Odpowiedz mi tylko na to jedno pytanie, Gormli, a rozwiążą się wszystkie zagadki. Lecz pamiętaj, że nie stanę po stronie Ciem- ności! Nastała cisza. Król patrzył prosto w oczy staremu, a Gormli nie odwracał spojrzenia. Były władca Hallanu zobaczył w jego oczach dziwny spokój, jakby starzec podjął właśnie jakąś długo odkładaną, ale bardzo ważną decyzję. Z pewnym zdumieniem król zrozumiał, że Gormli przestał się interesować rozmową, że nie będzie go więcej namawiać ani przekonywać. Myśli tego dziwnego człowieka były teraz zajęte czymś innym. - Jeśli wasza wysokość nie chce tam iść, trudno - rzekł obo- jętnie Gormli. - Kto śmiałby narzucać coś królowi? Jutro wypro- wadzę was z Nellasu i zaprowadzę do posterunku Bareja. Pój- dziemy moimi ścieżkami, nawet miejscowe pastuchy ich nie znają... - Wstał. - Pora gasić światło, panie, bo jeszcze straż z ryn- ku tu zajrzy... - Oczywiście, gaś, Gormli, gaś. - Król też wstał, otulając się płaszczem. Jedna po drugiej gasły lampy oliwne, komnata pogrą- żyła się w ciemności. Zdumiewające, myślał król, idąc za starcem, który stąpał miękko i nakrywał knoty specjalnym kołpakiem. Zdumiewające, I O NlK PlERUMOW znam Gormlego od tylu lat, a on ciągle jest taki sam... Przysiągł- bym na wichry Jambrena, że w ciągu ostatnich trzydziestu lat w ogóle się nie zmienił! I dlaczego z takim uporem ciągnął mnie do tego Czerwonego Zamku? Przecież sam dobrze wie, co to za straszne miejsce... Zgasła ostatnia lampa. - Raczcie udać się na spoczynek, panie mój - westchnął w ciemnościach Gormli, otwierając drzwi przed królem. - Dziękuję ci. - Wygnaniec schylił głowę i ruszył w górę po schodach. Za jego plecami na drzwiach wejściowych szczęknęły dodatkowe zasuwy. Rozdział 2 Arjata nie mogła zasnąć. Maluchy i Altin już dawno spali, spała królowa po nakarmieniu malutkiego Trogwara, a księż- niczka ciągle wpatrywała się w ciemność szeroko otwartymi ocza- mi. Nie wątpiła w swoje zdolności. Czarodziejka Nenna, którą ją uczyła, nieraz dawała jej trudne zadania - przeniknąć do świado- mości stojącego przed nią człowieka, poznać jego przeszłość, przeczytać myśli... I Arjata nigdy się nie pomyliła. Nauczycielka zawsze twierdziła, że jej wysokość ma rzadki dar, i ciągle żałowa- ła, że nie może posłać księżniczki do prawdziwego czarodziejskie- go zakonu. Arjata nie wątpiła, że w duszy Gormlego czai się ja- kaś straszna tajemnica, zbyt sprytnie ukryta pod wieloma warstwami magicznej osłony, by początkująca czarodziejka mo- gła ją przeniknąć. Ale podejrzane było już samo istnienie tej osłony. Kto mógł stworzyć takie zaklęcia ochronne? Przecież do tego trzeba być silnym czarownikiem, może nawet Prawdziwym Magiem. W tym kryła się jakaś tajemnica... Na jasnego Jamerta, jakże skończyła się ich rozmowa z ojcem?! Ale nie, ojciec nigdy nie zgodzi się przyjąć opieki Ciemności, prędzej rozstanie się z nadziejami na odzyskanie tronu - lub z życiem! Za szczelnie zasłoniętym oknem powoli sunęła leniwa staru- cha noc. Zerwał się wiatr i gałąź jakiegoś drzewa zaczęła miaro- wo drapać w zamknięte okiennice. Raz, drugi, trzeci... Zaniepo- kojona Arjata próbowała się uspokoić, wmawiając sobie, że to tylko gałąź... ale strach już wbił szpony w duszę księżniczki i jej wyobraźnia z przerażającą dokładnością odmalowała potwora - przerażającą, czarną, bezkształtną masę... 21 NIK PlERUMOW A potem rytm miarowych skrzypnięć nagle się zmienił. W pierwszej chwili Arjata pomyślała, że to wiatr zawył inaczej, ale jednocześnie poczuła ukłucie w świadomości - niebezpie- czeństwo! Wstała i podeszła do okna. Chciała krzyknąć, ale nie mogła, miała ściśnięte gardło. Omotał ją lepki, obezwładniający strach, nogi odmówiły posłuszeństwa. Ściskała w dłoni wycią- gnięty spod poduszki sztylet z drogocennej stali krasnoludów - prezent na dzień pełnoletności. Zdążyła jeszcze krzyknąć: „Mamo!" i schwycić pod pachę małego Trogwara, gdy w okiennice uderzyło coś miękkiego i cięż- kiego. Futryna wpadła do środka i do pokoju wsunęło się coś ży- wego, wijącego się, cuchnącego... Arjata, dławiąc się z obrzydze- nia (nienawidziła węży i ropuch!), skoczyła do wpełzającej przez okno istoty, z rozmachu wbijając sztylet w miękkie, gorące ciało. Hałas i krzyk obudził wszystkich. Nie próbując atakować, stwór w oknie szarpnął się, na dole rozległo się mokre, ciężkie plaśnięcie i tuż obok Arjaty powietrze przecięło coś świszczące- go, a w wąski otwór okna wsunęła się chuda postać. Zrozpaczo- na księżniczka próbowała wbić sztylet w przybysza, jednak oka- zał się zręcznym wojownikiem - wijąc się niczym wąż, złapał wzniesioną rękę i wyrwał klingę. W ciemnościach pokoju krzy- czały dzieci, królowa szamotała się przy wyjściu - drzwi nie chciały się otworzyć! Altin wyciągnął swój krótki miecz, lecz przybysz nie miał zamiaru marnować czasu. Podrzucił rękę, coś świsnęło i Arjata usłyszała głośny jęk - królowa powoli usunęła się na ziemię, czepiając się drzwi obiema rękami. Na drodze zabójcy stanął Altin. Zamachnął się mieczem, lecz klinga przecięła pustkę, a wróg uderzył chłopca pięścią w gardło. Rozległ się chrzęst i książę upadł. Arjata zastygła jakby w osłupieniu. Nie mogąc się ruszyć ani wydobyć z siebie głosu, mocno przyciskając do siebie płaczące- go Trogwara, widziała, jak ręka posłańca śmierci unosi się i opa- da jeszcze dwa razy. Bliźnięta też zginęły. Została sama. Zabójca się odwrócił. Nie zrobił ani jednego zbędnego ru- chu, nie zlekceważył kobiet i dzieci, uważając ich za łatwą zdo- bycz, nie tracił czasu na rozkoszowanie się ich strachem, nie na- pawał się błaganiem o litość... A teraz z krótkim, szerokim mieczem w dłoni skoczył przez cały pokój - prosto na nierucho- mą dziewczynę z krzyczącym niemowlęciem na ręku. 22 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Arjata widziała chudą postać podobną do jadowitej żmii piaskowej. Opięte czarną tkaniną ciało oderwało się od podłogi i leciało do niej. Twarz zabójcy zasłaniała czarna maska z wycię- ciami na oczy. Księżniczce wydawało się, że te oczy należą do dra- pieżnego bezcielesnego ducha, wolą złego czarownika wyciągnię- tego z tajemnej kryjówki. Zabójca niemal zlewał się z mrokiem... Czuła niemal nadludzkie przerażenie, czuła zbliżający się koniec... Zniknąć, zniknąć z tego koszmarnego miejsca, niech on jej nie widzi, niech jej ciało stanie się bardziej przezroczyste niż powietrze, lżejsze niż nocny wiatr! W tej krótkiej chwili, gdy rozciągnięte w długim skoku cia- ło zabójcy leciało przez pokój, księżniczka nie mogła zrobić nic - ani podnieść sztyletu z podłogi, ani uskoczyć w bok. Jedynie wy- obraziła sobie, jak z jej bezbronnej ręki wysuwa się przezroczy- sty błękitny miecz, jak po stali przebiegają fale płomienia, jak czarne ciało z rozpędu wpada na nadstawione ostrze czarodziej- skiego klingi - i przebite na wylot, powoli osuwa się na podłogę. Coś błysnęło obok opadłej bezwolnie prawej ręki Ar jaty. Dziewczyna zacisnęła oczy, gotowa na śmierć. Kilka długich chwil później usłyszała stuk, jakby na podło- gę upadło coś ciężkiego zawiniętego w szmaty. Ale ostatecznego ciosu, przedśmiertnego bólu nadal nie było i księżniczka otwo- rzyła oczy. U jej nóg leżało ciemne ciało. Czarny morderca nadal ści- skał w dłoni szeroki krótki miecz. Bojąc się uwierzyć w to, co widzi, Arjata położyła krzyczące niemowlę, trzęsącymi się rękami skrzesała ogień... Na podłodze leżał zabójca w czerni - martwy. Na jego plecach, między łopatkami, zobaczyła niezbyt szero- kie cięcie, jakby zostawione przez klingę, która na wylot przebiła ciało. Materiał wokół rany przesiąkł krwią i pociemniał. Arjata wiedziała, że jej matka i rodzeństwo nie żyją. Nenna nauczyła ją wyczuwać śmierć. Zabójca był mistrzem w swoim fa- chu i na każdą ofiarę potrzebował tylko jednego ciosu. Należało uważnie obejrzeć ciało mordercy, ale księżniczka zatrzęsła się z obrzydzenia na myśl o dotknięciu trupa. Z przera- żenia i wstrętu omal nie uciekła z krzykiem z tego koszmarnego pokoju. Opanowała się jednak i zastanowiła. Zabójca nie przyszedł tu sam i zaraz jego towarzysze zechcą sprawdzić, co się stało 23 NlK PlERUMDW z mordercą wysłanym na górę z prostym zadaniem: zabić królo- wą i jej dzieci. To byli doświadczeni nocni zabójcy. Skoro ich towarzysz nie wracał, musiało stać się coś nieprzewidzianego. Dlatego trzy po- stacie wchodziły teraz bezgłośnie po schodach, trzymając broń w pogotowiu, a dwóch innych wspinało się po gładkiej ścianie do- mu do otwartego okna sypialni, w której rozegrał się krwawy dramat. Arjata widziała i wyczuwała ich wszystkich. Stała nierucho- mo z Trogwarem na rękach, wpatrzona w ciemność niewidzącym wzrokiem. Liczyła stopnie, jakie musieli pokonać stąpający miękko zabójcy, liczyła i powtarzała: - Nie zobaczą nas... nie zobaczą nas... nie zobaczą... Nawet Trogwar umilkł, w skupieniu patrząc na Ar jatę na- zbyt poważnym spojrzeniem. I na chwilę przed tym, gdy w drzwiach i na parapecie jednocześnie pojawiły się czarne po- stacie, Arjata wzięła swój sztylet, uniosła prawą rękę z obnażo- ną klingą i powiedziała niczym mała dziewczynka: - Schowałam się... Zastygła niczym posąg, wstrzymując oddech. Drzwi otworzyły się gwałtownie i trzy postacie w czerni wpa- dły do środka, dwie następne bezgłośnie przeskoczyły przez pa- rapet. Pierwszy, który przekroczył próg, podskoczył, machnął krótkim prostym mieczem nad drzwiami, na wypadek gdyby ktoś się tam czaił - skrzydła drzwi otwierały się na zewnątrz i nikt nie mógłby się za nimi ukryć. Dwóch innych zabójców od razu wśli- znęło się do środka niczym węże. Słabo zabłysła broń. Chwilę później straszni goście zastygli w pozach bojowych - czekali na pojawienie się nieznanego wroga. Jeden z tych, którzy weszli przez okno, krzyknął coś, wskazując martwego towarzysza. Nie trudząc się zamykaniem drzwi, pięciu zabójców szybko i zręcznie przeszukało pokój od góry do dołu w poszukiwaniu tajnego przejścia, w którym zdołały się ukryć dwie ofiary. Arjaty nie zauważyli. Ostrożnie mijając czarne postacie, księżniczka powoli, krok po kroku ruszyła do wyjścia. Nie zastanawiała się, dlaczego zgi- nął ten, który pojawił się pierwszy, dlaczego pozostała piątka nie zwraca na nią uwagi, choć dzieli ją od nich długość wyciągniętej ręki. Dotarła do progu i zaczęła schodzić na dół. Trogwar spokoj- nie leżał w jej ramionach. 24 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Na parterze zajrzała do pokoju, w którym miał spać ojciec. Drzwi nie zostały wyważone, lecz zdjęte z zawiasów, leżące na podłodze tobołki były nietknięte. Wewnątrz płonęła lampa oliw- na i w jej słabym migotliwym świetle księżniczka dostrzegła, że na podłodze nie ma śladów krwi. Jak we śnie podeszła do juków, niespiesznie wyjęła z nich niewielki skórzany woreczek, schowała go za pazuchę i poszła do wyjścia. Dom był pusty, ojciec i stary Gormli zniknęli bez śladu. Za ten schowany na piersi Arjaty skórzany woreczek nowi panowie Hallanu daliby bardzo wiele. Spoczywające w nim trzy wielkie rubiny i jeden niezwykle czysty, lśniący kamień, dla któ- rego nie zdołano znaleźć odpowiedniej nazwy, były Czterema Kamieniami Hallanu, które w pradawnych czasach wykonał je- den z Prawdziwych Magów mieszkających w tajemniczym Zam- ku Wszystkich Starożytnych, na szczycie Słupa Tytanów. Kamie- nie, mające podobno niezwykłe właściwości magiczne, od dawna zdobiły koronę i berło Hallanu; przed ucieczką ojciec Arjaty, ry- zykując życie, zdążył wyrwać kamienie z oprawy. Mówiono, że mają niezwykłą moc i mogą spełnić każde ży- czenie tego, kto nimi włada. To pewnie tylko bajka, ale ojciec twierdził, że mogły pomóc zdobyć nowe siły, sprowadzić całe za- stępy istot magicznych z innych światów... Mogły wiele rzeczy, ale niestety, na magii Czterech Kamieni Hallanu znał się tylko król, dla Arjaty były bezużytecznymi świecidełkami. Mogła je tylko przechować do lepszych czasów... Wyszła z domu z Trogwarem w ramionach i nie ukrywając się, ruszyła powoli ciemnym zaułkiem. Ciągle była w tym dziw- nym stanie między snem a jawą, nie bała się niczego i dokładnie wiedziała, co ma teraz zrobić. Nie płakała. Każda chwila straszliwej rozprawy z matką i rodzeństwem na zawsze wryły się w jej pamięć, każdy jęk, ja- ki wtedy zabrzmiał, wciąż jeszcze słyszała, ale nie roniła łez. Oczy miała suche, ruchy pewne i dokładne, choć nieco spowol- nione. A Trogwar, jakby rozumiejąc, co się dzieje, spokojnie le- żał w jej ramionach i patrzył na nią poważnymi, srebrzystosza- rymi oczami... Szła, jakby czytając w niewidzialnej księdze, w której wyraź- nie opisano kierunki, miejsca dogodnych postojów, źródła, nie- bezpieczne bagna, trakty handlowe, posterunki graniczne... Nie wiedziała, skąd to wie, i w tej chwili nie chciała tego wiedzieć. 25 NlK PlERUMOW Myślała o zemście - a owe myśli przeraziłyby najbardziej nawet krwiożerczego oprawcę. • Ar jata szła po cichym, nocnym mieście i wydawało jej się, że zza każdych okiennic w jej plecy wbijają się złe, drapieżne spoj- rzenia. Obojętnie pomyślała, że nie będzie trudno ją wyśledzić - wystarczy pytać każdego przechodnia, czy nie widział dziewczy- ny z niemowlęciem. Na niańkę czy mamkę jest za młoda, a pro- staczki w jej wieku nie włóczą się z dziećmi po ulicach, żebrząc o jałmużnę, straż miejska szybko wyławiała takie kobiety i wy- syła do domów pracy. Arjata drgnęła - matka wymogła na ojcu, żeby założył takie domy i ustanowił w nich dość surowe porząd- ki. Kto mógł wtedy pomyśleć, że ta dobroczynność odwróci się przeciwko Arjacie?... Z zaułku, przy którym stał dom Gormlego, pięciu zabójców pomknęło w różne strony niczym bezgłośne czarne błyskawice - ciemniejsi od nocy, bardziej nieprzeniknieni niż mrok. Dwóch skoczyło w tę samą stronę co księżniczka, jednak Arjata nie my- ślała o kryjówce. Wiedziała, że teraz jej nie widzą... jeszcze nie. Pogrążona w dziwnym otępieniu, nie bała się i nie zastanawiała, dlaczego tak się dzieje. Dwaj czarni zabójcy bezgłośnie przemknęli obok. Z boku wyglądali jak dziwne, skoczne zwierzęta, ich ruchy nie przypomi- nały ruchów zwykłych ludzi. Rozciągnięci nad ziemią w ogrom- nych susach, skryli się w ciemnościach. Księżniczka doszła tymczasem do rogu szerokiej handlowej ulicy, którą podążała jej rodzina zaledwie kilka godzin temu. Pochodnie już zgaszono, jednak w szczelinach okiennic w oknach zajazdów i tawern lśniło czerwone światło, a obok drzwi wejścio- wych tłoczyli się podpici bywalcy. Zdążyła zrobić kilka kroków po bruku, gdy po jej ciele przebiegł zimny dreszcz. Zrozumiała - zasłona niewidzialności znikła. Zanim Arjata zdążyła się zdzi- wić, skoczyła w głęboką, zalaną mrokiem szczelinę między dwo- ma domami. Drżąc z przerażenia, pokryta zimnym potem, wcisnę- ła się w szorstki mur, modląc się do jasnego Jamerta o ratunek. Nadludzkie siły, które pomogły jej przeżyć kilka minut temu, opuściły ją i znowu była zwykłą dziewczyną, która niedawno sta- ła się pełnoletnia i wiedziała co nieco o magii. Zaraz potem roz- płakał się Trogwar. 26 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI W oczach Arjaty pojawiły się łzy, rozpacz ścisnęła jej duszę. Wszystko przepadło, zaraz zjawią się tu bezlitośni zabójcy, wznio- są miecze... wyraźnie zobaczyła własną śmierć. Ale kto wtedy pomści mamę, bliźnięta, Ajotę? - przyszła na- gła myśl. Nie, nie mogę teraz umrzeć! Przysięgam na mękę Nifl- helu, że przeżyję! Przeżyję... przeżyję... O dziwo, te proste słowa zadziałały. Ar jata otarła łzy i szybko zacisnęła dłonią usta Trogwarowi, bo płakał już na cały głos. Znaj- dując po omacku drogę, pobiegła w głąb szczeliny między domami. Zrobiła kilka kroków i jej palce natknęły się na gładkie de- ski wysokiej furtki. Wprawdzie na noc zamknięto wewnętrzną za- suwę, ale księżniczka przypomniała sobie dziecięce zabawy, ostrożnie wsunęła w szczelinę ostrze sztyletu i po kilku nieuda- nych próbach otworzyła zamek. Furtka skrzypnęła cicho, obraca- jąc się na dobrze nasmarowanych zawiasach. Następczyni hallańskiego tronu włóczy się nocą po podwór- kach swoich poddanych w poszukiwaniu schronienia! - prze- mknęła księżniczce przez głowę gorzka myśl. O wielki Jamercie, więc do tego doszło!... Spodziewała się wściekłego ujadania psa i już sprężyła się do ucieczki, ale panowała cisza. Nadal idąc po omacku, Arjata doszła do jakiejś szopy i wsunęła się przez uchylone skrzydła szerokich wrót - to była szopa na siano. Księżniczka weszła po drabinie na górę, położyła tam Trogwara, przykryła i ostrożnie wysunęła się z szopy z twardym postanowieniem zdobycia mleka. Zapomniała o strachu. Po spotkaniu z czarnymi zabójcami miała bać się jakiejś tam straży miejskiej? Mocniej ścisnęła szty- let i ruszyła w stronę domu. Miała szczęście. Jedno z okien było otwarte, poznała po za- pachach, że to kuchnia, widocznie mimo późnej godziny coś jesz- cze pichcono. Usłyszała stłumione kobiece głosy. Wsadzając sztylet w bierwiona ściany i podciągając się, Ar- jata znalazła się tuż obok okna. Czekając, aż ludzie, którzy zjawili się w kuchni tak nie w porę, wreszcie się wyniosą, mimo woli zaczęła słuchać rozmowy. Już po kilku pierwszych zdaniach przy- warła do grubych bierwion. Nie chciała przegapić ani jednego słowa. Rozmowę prowadziły dwie kobiety. - A więc zgubili ją! - powiedziała jedna niskim, mocnym gło- sem, twardo wymawiając słowa. - Zgubili, Felve, nie broń ich! Wszyscy zostaną ukarani, znasz prawo. Dziewczyna i ten miau- 27 NlK PlERUMOW czek... jak mu tam, Trogwar? Musimy ich mieć za wszelką cenę! Nawet gdyby do rana cały Nellas miał leżeć w gruzach! Poradzisz sobie z tym, moja droga Felve? - W głosie zabrzmiała drwina i pogarda. - Poradzisz sobie? A może mam wysłać moich koj arów? - Poradzę sobie, o wielka - rzekła druga, łagodniej. - Pora- dzę sobie albo odpowiem wedle całej surowości postanowień na- szego zakonu. Ale, o wielka, może odłożymy kaźń moich ludzi? Proszę tylko, żeby dać im czas do rana! Sama z nimi pójdę. A je- śli poniesiemy klęskę... Wówczas nie będzie dla mnie miejsca w zakonie, wówczas nie będę miała po co żyć. - Zawsze umiałaś mówić pięknie - odezwał się twardo i nie- ugięcie pierwszy głos. - I to ty, której wróżyłam wielką przy- szłość mojej następczyni! Wiesz doskonale, że rozkazy Czarnej Matki są nieodwołalne. Wydałam wyrok i nic już tego nie zmie- ni. Co się zaś tyczy ciebie... Jeśli schwytacie księżniczkę Arjatę, zajmiesz w zakonie pierwsze miejsce po mnie i Krąg ogłosi cię moją następczynią. Jeśli zaś przegracie... lepiej przestudiuj do- kładnie mapy Dolnych Światów. Felve jęknęła. Widocznie groźba zrobiła na niej wrażenie. - I dość gadania! - warknął pierwszy głos. - Idź, Felve. Idź i przynieś mi to niemowlę. Najbardziej interesuje mnie ten dzie- ciak... księżniczka również się przyda, ale tylko w związku z Czte- rema Kamieniami Hallanu. A książę Trogwar... Trogwar to inna sprawa... - Ta Arjata zdołała zabić jednego z moich posłańców - ode- zwała się Felve. - Zabiła nieznaną bronią, może jednym z Wid- mowych Mieczy? Czy osoba zdolna do czegoś takiego nie przyda- łaby się zakonowi? - O czym ty mówisz, Felve? Na Wielką Ciemność, jaki Widmowy Miecz może mieć ta dziewka? Tracisz głowę! Pocze- kaj, jeszcze zdążysz ją stracić, gdy nie wykonasz mojego roz- kazu... - Słucham cię, o wielka - westchnęła Felve i do uszu Arja- ty dobiegły cichnące w oddali kroki dwóch par stóp w miękkim obuwiu. Kobiety jednocześnie wyszły z kuchni. Kiedy indziej po usłyszeniu takiej rozmowy Arjata rzuciła- by się do ucieczki. Ale nie dziś. To prawda, drżała, a serce jej biło tak, że słychać było chyba w całym Nellasie, prawda, że się bała, ale coś silniejszego niż strach zmusiło ją do ostrożnego wspięcia się na parapet. 28 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Zaraz znalazła się w przestronnej kuchni bogatego gospoda- rza - z kilkoma paleniskami i wielkim szerokim kominem. Na jednym z palenisk płonął ogień, na obracającym się powoli roż- nie piekła się tłusta gęś - w każdej chwili mógł się tu zjawić ja- kiś kuchcik. Arjata musiała się spieszyć. Rozejrzała się szybko. Na drewnianym stole obok palenisk zauważyła wysoką butelkę w wiklinowej plecionce. Złapała ją, powąchała - winem nie pachniało, postanowiła spróbować. To było mleko, ciepłe i gęste. Nie wierząc własnemu szczęściu, błyskawicznie wyśliznęła się przez okno. W samą porę, bo za drzwiami dały się słyszeć kroki i na progu kuchni stanął chudy pryszczaty chłopak w białej czap- ce i czymś na kształt fartucha. Zaczął obracać rożen, zbierając skapujący z ptaka tłuszcz na specjalną brytfannę. Czapkę kuchci- ka zdobił herb, na którym wąż morski i kamienny człowiek pod- trzymywali tarczę z rysunkiem włóczni przełamanej ludzką ręką. Księżniczka była tak wstrząśnięta, że zastygła za oknem, nie będąc w stanie skoczyć w zbawczy mrok. Posiadacza tego herbu znała aż nazbyt dobrze. To prawa ręka króla, szlachetny sejraw, ( podpora tronu, dowódca znamienitej hallańskiej konnicy, baron Wejtarn. Posiadał domy we wszystkich dużych miastach króle- stwa, nic więc dziwnego, że na jednej z głównych ulic Nellasu rów- nież, ale co tu robiły te okropne kobiety? Baron był jednym z ludzi, których Arjata mogłaby prosić o pomoc i schronienie, jako jeden z niewielu spośród arystokratów nie stanął po stronie Władczyni... Niestety, jego konnica spóźniła się na decydującą bitwę - trakty i szlaki rozmyły deszcze. Właśnie dlatego, widząc, że siły są zbyt nierówne, król postanowił nie przelewać krwi swoich poddanych i uciec. Początkowo Arjata oskarżała go o małoduszność, ale teraz... teraz w jej duszy pojawiło się mroczne podejrzenie... Może ojciec już wtedy przestał Wejtarnowi ufać? Ta Felve i druga kobieta nie przebywają przecież w domu barona bez jego wiedzy... Gdyby za- jęły dom siłą lub otrzymały go w prezencie od Władczyni, czeladź nie nosiłaby herbu poprzedniego pana. Nie, lepiej nie starać się o spotkanie z baronem, nawet jeśli jest teraz w Nellasie... Arjata wróciła do szopy i nakarmiła Trogwara. Ogrzany i na- jedzony malec zasnął, a księżniczka zatopiła się w ponurych roz- myślaniach. Co dalej? Postanowiła na razie się stąd nie ruszać. Niech sobie ci czarni łażą po pustych ulicach, pewnie żadnemu nie przyjdzie do głowy szukać księżniczki tuż obok ich siedziby. 79 NlK PlERUMOW Zastanawiała się, dokąd uda się później. Na posterunek Bare- ja? Wprawdzie drogę znała dobrze, ale... Merkol to przecież ślepa uliczka... Ugrzęźnie tam na resztę życia jako żałosna rezydentka, trzymana z litości... Albo, co gorsza, siłą wydadzą ją za mąż! Zaraz, zaraz! - krzyknęła na siebie w myślach, czując, że do oczu napływają zdradzieckie łzy. Pomyśl chwilę! Przecież musisz się zemścić! Ale z Trogwarem na rękach tego nie zrobisz... Próbowała znaleźć jakąś inną możliwość. Przypominała so- bie różne tajne zakony z siedzibami na dalekich peryferiach... Ale wszystkie, do których z braku innego wyjścia mogłaby wstą- pić jako uczennica, miały charakter pogański, za co były prześla- dowane przez wszystkich bez wyjątku królów i baronów Hjór- wardu Zachodniego. Gdyby wstąpiła do któregoś zakonu, straciłaby wolność... Najlepiej byłoby, gdyby teraz pojawił się ja- kiś książę... Żeby jej pomógł i w dodatku okazał się czarnoksięż- nikiem... Westchnęła. To było najlepsze i najbardziej nieprawdo- podobne rozwiązanie. Żaden młody sejraw nie zniży się do rozmowy z brudną nędzarką tulącą niemowlę, a nawet gdyby się zniżył, to tylko po to, żeby oddać ją w ręce Władczyni - pewnie za głowy członków rodziny królewskiej obiecano sporą nagrodę. Arystokracja Hallanu odcięła się od swego króla, wybrała Wład- czynię... Arjata nie wierzyła już nikomu. Dobrze byłoby spotkać jakiegoś wędrownego czarownika i poprosić go o pomoc. Nauczyłby ją sztuki magicznej... O, wtedy dopiero by wszystkim pokazała! Spotkanie czarownika nie jest trudne - wystarczy pokręcić się po ludnych miejscach Nellasu ze dwa miesiące... Rzecz w tym, że Arjata nie miała nie tylko dwóch miesięcy, ale nawet dwóch godzin. Może to dziwne, lecz nie zastanawiała się, dlaczego ze wszystkich domów przy długiej handlowej ulicy wybrała wła- śnie ten, w którym przebywały te dziwne kobiety związane ze straszną śmiercią jej najbliższych... Dlaczego prowadziły sekret- ne rozmowy przy otwartym oknie? Każdego zastanowiłoby to spiętrzenie zbiegów okoliczności, lecz Arjacie wydało się to naj- zupełniej normalne. Siedziała zasępiona obok śpiącego Trogwara. Wtem na po- dwórzu rozległy się kroki. Księżniczka skuliła się, ścisnęła ręko- jeść sztyletu... Ktoś chodził wokół szopy, ciężko powłócząc noga- mi i coś niezrozumiale mamrocząc. Arjata odetchnęła - czarni zabójcy poruszali się bezszelestnie, więc to nie oni. Pewnie ktoś WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ze służby. W ich letnim zamku słudzy zawsze nocą robili obchód... W zamku... w zamku... Wtedy Arjata doznała olśnienia. Jak mogła zapomnieć! Zamek! Czerwony Zamek! Cytadela wolnej wiedzy! Potężna twierdza, pusta, czekająca na nowego pa- na, żeby odżyć! Och, tam czeka siła, potęga, władza, bogactwo! Tam nauczy się prawdziwej magii, zostanie mistrzynią czaro- dziejstwa i wtedy odpłaci swoim krzywdzicielom! Odzyska tron Hallami, straci zdrajców i... Nie, to przecież domena Ciemności! - pomyślała, zdumiona swoim entuzjazmem. Najpierw ze wszystkich sił przekonywałam ojca, żeby tam nie jechać, a teraz omal nie skaczę z radości na myśl, że mogę się tam schronić! Nie! To byłby koniec wszystkie- go! Stanę się sługą Zła, będę jeszcze gorsza od tych okropnych kobiet, które wymordowały moją rodzinę! Jak w ogóle mogę o tym myśleć?! Jestem w beznadziejnej sytuacji, tłumaczyła sobie. Zosta- łam sama z maleńkim dzieckiem, bez środków do życia, bez przy- jaciół, bez dachu nad głową, bez jedzenia... Jeśli chcę się ze- mścić, muszę mieć broń! Nie ma innej drogi? Więc pójdę do Czerwonego Zamku! Skąd wiadomo, że to naprawdę cytadela Ciemności? Może to zwykłe bajki, ludzie często plotą byle co... Muszę zobaczyć wszystko na własne oczy i wtedy się przekonam. Dotrę tam bez trudu - wystarczy zdobyć tratwę i płynąć w dół Laytonu, na szczęście do rzeki jest stąd najwyżej dzień drogi... Ale to przecież koniec! - krzyknęła w duchu z rozpaczą. Dopiero teraz zrozumiała, że ktoś niewidoczny, ale bardzo po- tężny próbuje przeniknąć do jej świadomości, skłonić ją, by wy- ruszyła do Czerwonego Zamku. Czy to dzieło Gormlego, który pragnie, by w strasznej twierdzy zjawił się nowy pan - albo pani? Nie! Nie podda się, nie ugnie, wytrwa! Trzeba uciekać, ucie- kać z miasta jak najprędzej, dokądkolwiek, choćby na Merkol! Nie odda duszy Mrokowi! Przecież ma Cztery Kamienie Hallanu, Ciemność na pewno ostrzy sobie na nie zęby! Ledwie zdążyła o tym pomyśleć, gdy wrota szopy otworzyły się bezgłośnie. W otworze pojawiło się światło pochodni i szyb- kie, zwinne, milczące postacie wsunęły się do środka. Rozdział 3 Nie można powiedzieć, że baronowi Wej tamowi źle się dzia- ło za panowania poprzedniego króla. Jego bogactwo, sława i wpływy rosły z każdym rokiem, synowie otrzymali wysokie sta- nowiska na dworze, żona stała się pierwszą damą królowej... Ale baron był wiecznie niezadowolony. Nie umiał wykonywać uprzej- mych pokłonów, wolał mocne uściski dłoni. Pod żadnym wzglę- dem, czy to starożytnością rodu, szlachectwem czy męstwem nie ustępował temu, który zasiadał na hallańskim tronie, dlatego proste pytanie - dlaczego on, a nie ja? - które kiedyś zaświtało baronowi w głowie, utkwiło tam na dobre, pozbawiając dowódcę hallańskiej konnicy snu i spokoju. Baron zachorował na władzę. Gdy udawało mu się zasnąć, śnił o królewskiej purpurze, widział pochylone głowy dworaków i innych sejrawów państwa - sil- nych, mężnych, ale posłusznych jego woli. Nie mógł się uwolnić od tej wizji, zawładnęła nim bez reszty. Mógł albo zginąć w pogo- ni za tym widmem, albo przestać być sobą. Śmiertelnie zmęczo- ny nieustanną walką wewnętrzną, na wojnie okazywał szaleńczą odwagę, szukając zapomnienia w krwawej kipieli. Zdobył sławę nietykalnego, jego rozpaczliwe szarże nieraz przyniosły zwycię- stwo władcy Hallanu i nikt nie wiedział, że przyczyną tych zwy- cięstw jest głęboka nienawiść do człowieka, który uważał Wej- tarna za swego zaufanego. Gdy przewrót dojrzał, do barona przyszli przywódcy spi- skowców. Nie byli na tyle głupi, by go oszukać, i zaproponowali uczciwą umowę - Wejtarn spóźni się na miejsce decydującej bi- 32 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI twy, a w zamian dostanie wszystko, czego będzie potrzebował, by przejąć władzę na bogatych terenach Zagórza Południowego, pięknych i żyznych ziemiach wokół olbrzymiego jeziora Noir. Ba- ronowi obiecano pomoc magiczną i obietnicy dotrzymano. Nie- dawno wrócił goniec z wiadomością - oddział zwiadowców szczę- śliwie przeprowadził rozpoznanie; czas, by wyruszyła cała zebrana przez barona potęga. Ale baron Wejtarn na razie nie robił nic, siedział sam w komnacie swego wspaniałego domu w Nellasie i pił drogie wi- no, niemal nie czując subtelnego smaku. Za żoną barona właśnie zamknęły się drzwi, a w jego uszach jeszcze dźwięczały gniewne słowa baronowej: „Jesteś zdrajcą, baronie! Na potężnego Jamerta! Człowiek, któremu urodziłam takich synów, którego bez pamięci kocha- łam przez całe życie, jest podłym zdrajcą! Nie ma dla ciebie prze- baczenia. I nie sądź, że kiedykolwiek zdołam o tym zapomnieć. Zgubiłeś wszystko, co było między nami. Jesteś panem mojego życia - ale od tej chwili przestaję być twoją żoną!". Małżonka barona Wejtarna była chyba jedyną szlachetnie urodzoną damą, która dochowała wierności królewskiemu do- mowi Hallanu. Baron wiedział, że mówiła szczerze, wiedział też, że na wszelkie usprawiedliwienia jest już za późno. Rosły i barczysty, acz nieco ciężki jak na swoje czterdzieści lat, z posiwiałymi włosami i bujnymi wąsami, z czerwoną twarzą pooraną starymi szramami, baron nigdy nie był pożeraczem serc niewieścich. Pozostał wierny swej ukochanej żonie (stanowiąc wyjątek wśród sejrawów), która znaczyła dla niego bardzo wie- le. Ona jedna domyślała się zgubnej namiętności spalającej jej męża, próbowała jakoś mu ulżyć, była tą, której mógł powie- dzieć wszystko. Zawsze znalazł zrozumienie i wsparcie. Teraz ba- ron, który jak każdy dobry dowódca nie umiał kłamać samemu sobie, dobrze wiedział, że żona powiedziała mu szczerą prawdę - jest ohydnym zdrajcą i nigdy nie zazna spokoju. Sposępniał jesz- cze bardziej, jednym haustem opróżnił puchar. Zaczęło mu się wydawać, że w komnacie jest nieznośnie duszno i gorąco, pod- szedł do okna, szarpnięciem otworzył okiennice, omal nie wyry- wając ich z zawiasów. W jego rozpaloną twarz uderzyły chłodne strumienie nocnego wiatru. Od razu poczuł się lepiej. Przechylił się przez parapet, sunąc niewidzącym spojrzeniem po ciemnych ulicach. 33 NlK PlERUMOW Po biegnącej od Południowej Bramy do rynku ulicy Orchi- dei, przy której stał dom barona, szedł patrol straży nocnej. Strażnicy wlekli się niedbałym krokiem, źle zamocowana broń hałasowała, słychać było głośne rozmowy na przemian z wybu- chami śmiechu. Dowódca pogonił ich na obchód, więc szli, oświe- tlając sobie drogę pochodniami, lecz zamiast myśleć o obronie powierzonego ich pieczy miasta, zastanawiali się pewnie nad tym, skąd wziąć alkohol - jak najtaniej i jak najwięcej. Baron się wściekł. Te śmiecie nie miały prawa mienić się wojownikami! Powinien zejść na dół i tak ich zwymyślać, żeby zapamiętali na długo. Nocny patrol zrównał się z boczną furtką jego domu, gdy z szopy na siano dobiegł krzyk przerażenia i bólu, a po chwili brzęk kling i płacz dziecka. Baron zadowolony, że może choć na chwilę oderwać się od czarnych myśli, chwycił swój wierny topór bojowy - jak zwykle leżący na podorędziu - i wyskoczył przez okno wysokiego pierw- szego piętra prosto na nierozładowany wóz z sianem. Straż chyba również usłyszała krzyk i szczęk oręża. Dwóch strażników, widocznie bardziej śmiałych, podeszło do furtki, trzech podążało za nimi, wysuwając długie włócznie. Wejtarn wydostał się ze sterty siana z zadziwiającą zręcz- nością i jednym skokiem znalazł się w pobliżu otwartych wrót szopy. Tuż obok barona w stronę furtki przemknął czarny cień - z taką prędkością, że topór Wejtarna przeciął tylko powietrze. Biegnący od ulicy strażnik nie zdążył nawet zasłonić się mie- czem. Czarny cień zrobił błyskawiczny ruch i wirując wokół sie- bie jak bączek, poleciał do tyłu. Przez furtkę wsunęły się trzy ostrza włóczni, a czarny człowiek - a może nocny duch? - przesko- czył ogrodzenie i zniknął w mroku. Skonsternowany baron przez kilka chwil patrzył za nim. Na ulicy rozlegały się nawoływania strażników, ale Wejtarn wie- dział, że z takim przeciwnikiem ci opoje sobie nie poradzą. Do- brze będzie, jeśli sami wyjdą z tego cało... Wszedł do szopy - na klepisku leżało kilka pochodni, od ich płomienia już zaczęło się zajmować siano. Obok leżała drabina, a na górze zachłystywało się płaczem dziecko. Baron zadeptał ogień, przystawił drabinę, wszedł na szczeble i zobaczył, że na sianie leży niemowlę troskliwie otulone kołder- 34 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ką. Obok leżała wielka butelka w wiklinowej plecionce. Wej- tarn niespodziewanie pomyślał, że taka sama powinna stać w je- go kuchni. Prócz płaczącego dziecka nie było tu nikogo, jednak wpraw- ne oko barona dostrzegło świeże brunatne plamy na stercie sia- na - przelano tu krew... A gdy spojrzał w górę, zobaczył, że w da- chu zieje spora dziura, przez którą mógłby się przecisnąć szczupły człowiek. Zdumiony baron wziął niemowlę na ręce, zszedł po drabinie na dół i wyszedł z szopy. Na potężnego Jambrena, gdzie się podziała ta leniwa straż?! Właśnie teraz, gdy byliby potrzebni! Podwórko było ciemne, puste i ciche, ulica również; nigdzie ani śladu strażników. Baron stał tak przez kilka chwil, w końcu ruszył do domu. Dziecko trzymał niewprawnie lewą ręką, w pra- wej ściskał topór. Żeby wejść do środka, musiał obudzić lokaja - cała czeladź już dawno spała, prócz kucharzy szykujących coś w kuchni. Nie spotykając po drodze żadnej żywej duszy, Wejtarn wszedł na gó- rę. Mijając komnaty baronowej, zauważył pod drzwiami słaby paseczek światła - żona nie spała. Po chwili wahania zdecydował się zastukać. Odpowiedzi nie było. Zastukał głośniej. - Oliwio! Otwórz, Oliwio, muszę ci coś pokazać! - powiedział gniewnym szeptem. Jeszcze mu tylko brakowało prowadzonej przez drzwi kłótni z żoną! - Słucham cię, baronie - usłyszał chłodną odpowiedź. - Oliwio, ja... - stropił się. - Oliwio... tam, w szopie... dziecko! - Co takiego?! - Baronowa otworzyła drzwi na oścież. - Skąd je masz? Na bogów, kto tak trzyma dziecko! Daj mi je! Co się stało?! Baron jej wszystko opowiedział. - O miłosierna Jalini, pomóż nam zrozumieć! - westchnęła Oliwia. - Uważaj, nikomu o tym nie mów - powiedział ponuro Wej- tarn. - Lokajowi sam zatkam dziób; nie chcę, żeby się dowie- działy... te dwie... - Urwał i odwrócił się, żeby żona nie dostrze- gła rumieńca wstydu na jego twarzy. - Ode mnie niczego się nie dowiedzą - powiedziała barono- wa, zręcznie rozwijając pieluszki malca. 3S NlK PlERUMOW Baron dreptał przy drzwiach. Czuł, że to dziecko pomoże mu pogodzić się z żoną i... - O Wszechpotężny Stwórco! - zawołała Oliwia i omal nie usiadła z wrażenia na ławie. - Chodź tu, baronie, i popatrz, zakli- nam cię na wszystko co święte! Wejtarn podszedł ostrożnie do stołu i pochylił się nad dziec- kiem. Pochylał się coraz niżej, a potem nagle osłabł, usiadł na pod- łodze i objął głowę rękami. Z jego gardła wyrwał się głuchy ryk. - Tak jest - powiedziała Oliwia bez litości. - To książę Tro- gwar. Ten znak na ciele niedługo zniknie, chyba widać go ostat- nie dni. No i co teraz zrobisz, mężny baronie, wiernie służący pra- wowitemu władcy Hallanu? - Jej głos wibrował wściekłością. - Milczysz? Ja ci powiem! Musimy go wychować, wychować jak księcia. I jeśli jeszcze nie zapomniałeś, że baron Wejtarn słynął ze swej uczciwości i szlachetności wśród sejrawów królestwa - posłuchasz mnie! - Ale tu... ale u nas... - jęknął baron, trzymając się za głowę obiema rękami. - Te demony w kobiecej postaci, które tak cenią twoi przy- jaciele spiskowcy? - Oliwia uśmiechnęła się wzgardliwie. - Nie martw się, wszystko urządzę. Potrzebne mi tylko złoto. - Ile tylko zechcesz! - zawołał baron, uradowany, że poja- wia się możliwość pogodzenia z żoną i zagłuszenia wyrzutów su- mienia. Po kilku chwilach wrócił z dwoma potężnymi skórzanymi mieszkami. Tymczasem Oliwia już narzuciła ciemnoszary gruby płaszcz i obudziła sługę. Pospiesznie przewinęła dziecko, schowa- ła mieszki w fałdach obszernego płaszcza i podeszła do drzwi. - Nie śledź mnie - powiedziała surowo, widząc ruch barona. - Nic mi się nie stanie. W razie czego Gar mnie ochroni. Na dźwięk swojego imienia drzemiący olbrzym poruszył się w swoim kącie i wstał, głową sięgając sufitu. - Pani?... - zapytał. - Zbieraj się, odprowadzisz mnie - poleciła baronowa. Szczerząc radośnie zęby, Gar zaczął się ubierać i obwieszać bronią. Pochodził z dzikiego plemienia górskich olbrzymów. Gdy był całkiem mały, Wejtarn podarował go żonie, która zdołała wychować to dzikie dziecko na doskonałego wojownika i wierne- go sługę. Gar nie był zbyt mądry, za to w walce wręcz mało kto mógł się z nim równać. 36 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Zostań tu i postaraj się, żeby te dwie diablice niczego nie wywąchały - poleciła mężowi Oliwia i dając znak Garowi, znik- nęła za drzwiami. Olbrzym podążył za nią, mamrocząc coś weso- ło. Lubił nocne przechadzki. Baron został sam. Nie było sensu spierać się z żoną - w gnie- wie była zdolna do wszystkiego, a on zbyt Oliwię kochał, by ją stracić z powodu własnej głupoty. * Oliwia szła szybko pustymi ulicami Nellasu, tuląc do siebie Trogwara. Gar kroczył po jej prawej stronie nieco z tyłu, trzyma- jąc wysoko pochodnię. Małżonka barona Wejtarna zdecydowa- nym krokiem zmierzała do handlowej części miasta. Minęli rynek, wyczyszczony do blasku przez niewolników, zostawili z tyłu lupanar, nie spotykając na szczęście żadnej z przebywających tu kobiet, minęli magistrat, skręcili w zaułek Przewróconych Garnków, przeszli przez szeroką ulicę Królew- skiego Konia, jedyną oświetloną przez całą noc. Tą drogą na wielkim czarnym koniu wjechał niegdyś do miasta pradziad oba- lonego króla, uwalniając miasto od hord barbarzyńców. Coś dwa razy świsnęło w powietrzu za plecami baronowej. - Pani! - ryknął dziko Gar, zasłaniając sobą baronową i pod- nosząc wysoko długi dwuręczny miecz wielkości dorosłego męż- czyzny. Od ukrytego pod ubraniem pancerza odbiły się dwa na- stępne bełty. Z ciemności wychynęły cztery czarne cienie. Zabójcy popeł- nili błąd, licząc, że strzały wszystko załatwią, ale teraz ich ofiary zostały otoczone, drogi ucieczki odcięte. Pozostawało starannie wycelować i trafić olbrzyma w gardło... Skulony w głębokiej niszy Gar ryczał głucho, zasłaniając swoją panią. Był wyśmienitym wojownikiem i doskonale rozu- miał, że trzeba działać. O nogi i szyję się nie martwił - osłaniała je miękka kolczuga utkana z tysięcy drobniutkich kółek. Górskie krasnoludy splotły ją specjalnie dla niego na polecenie barona Wejtarna - kosztowała majątek. Jedynym czułym punktem ol- brzyma były oczy. Trogwar zakwilił. Ten płacz sprawił, że Oliwia zapomniała o strachu. Jej oczy zapłonęły jak ślepia dzikiej kotki i z fałdów płaszcza wydobyła krótki kindżał z grubą klingą. Wbiła ostrze w wąską szczelinę między kamieniami, wyszarpnęła je, znowu 37 NlK PlERUMOW wbiła, potem jeszcze raz i znowu... Szczelina powoli zaczęła się rozszerzać. - Gar! Usuń ten kamień! - poleciła baronowa, ciężko dy- sząc. Napastnicy nadal próbowali powalić olbrzyma bełtami. - Pani uciekać! - ryknął uradowany Gar, patrząc na głaz, wokół którego Oliwia wydłubała zaprawę. Odwrócił się tyłem do strzelców i zanim zdążyli to wykorzystać, potężnym kopnię- ciem wybił kamień z muru. Oliwia ujrzała znajomy ogród i szyb- ko wsunęła się w wąskie przejście. - Pani uciekać! - ryknął Gar, tym razem rozkazująco. - Ja pilnować! Baronowa spojrzała w oczy swemu wiernemu wojownikowi, mocno ścisnęła jego potężną rękę i zniknęła w otworze. Miała na- dzieję, że czarni strzelcy nic nie zauważyli. A Gar, sprytny Gar nadal tkwił w niszy, udając, że ciągle za- słania sobą kobietę z niemowlęciem. Głucho mruczał coś pod no- sem. Może przeczuwając bliski koniec, żegnał się z życiem? Bełty jeden za drugim łamały się o zbroję olbrzyma. Mogło- by to trwać do rana, gdyby nie to, że czarni zabójcy bardzo się spieszyli - dla nich i dla ich pani cena tej nocy była zbyt wysoka. Ciszę przeciął ostry krzyk Felve: - Uciekają! Tutaj, do mnie, przez mur! Czterej kusznicy przestali marnować strzały, skoczyli do mu- ru. Brzęknęły żelazne haki. Zabójcy zarzucili broń na plecy i za- częli się wspinać. Ale Gar nie dał im o sobie zapomnieć. Polując na płochliwe górskie kozły, olbrzymy umieją się skradać ciszej niż koty i pod tym względem Gar nie różnił się od swoich pobratymców. Jeden z czarnych zabójców już niemal dotarł do szczytu muru, gdy z do- łu dosięgną! go dwuręczny miecz. Z przeciętych żył trysnęła krew niczym czerwony ciepły deszcz. Ciało spadło na kamienie. Trzech pozostałych dostrzegło śmierć towarzysza. Już stojąc na murze, jeden z nich strzelił do Gara z kuszy. Krótki bełt wbił się w wąską szczelinę hełmu. Gar przycisnął lewą rękę do szcze- liny i ryknął z bólu, lecz z walki nie zrezygnował. Stojącego na murze wojownika zgubiła zbytnia pewność sie- bie. Właśnie przeładowywał kuszę, gdy olbrzym cisnął w niego potężnym kawałem granitu. Kusznik uchylił się i nie zauważył długiej ręki Gara, która zacisnęła się na jego kostce. Spadł w dół. 38 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Jego kości zatrzeszczały pod ciężkimi butami wielkoluda - chrzęst, jęk i po wszystkim. Ale dwóch zabójców zdołało przejść przez mur. Gar wyglądał przerażająco. Spod jego hełmu płynęła krew. Wyrwał bełt z rany i wściekle walił okrwawionymi pięściami w mur. Może właśnie teraz zabijają jego panią, a on nie jest w stanie jej pomóc! Z jego gardła wyrwał się ni to jęk, ni to ryk - tak ziejący ogniem smok opłakiwałby swoje zmarłe dziecko... Całym ciałem naparł na mur, odsunął się i naparł znowu, nie czując bólu. Jego ochrypłe wycie mroziło krew w żyłach - miesz- kańcy okolicznych domów, trzęsąc się ze strachu, barykadowali okna i drzwi. Po trzecim uderzeniu między kamieniami pojawi- ły się pierwsze szczeliny. Mur kapitulował. • Tracąc oddech, Oliwia biegła po ciemnym ogrodzie. Należał do mera miasta, baronowa bywała tu nieraz i znała każdy zakręt ścieżek - niestety, jej prześladowcy również. Niemłoda, niezbyt szczupła kobieta wiedziała, że nie zdoła długo uciekać przed zwinnymi wojownikami... Dwukrotnie pomogło jej niespodziewa- ne wyczucie zagrożenia - ukryła się w ostatniej chwili i zabójca przebiegł obok. Noc była ciemna, chmury skrywały księżyc, Oli- wia z trudem mogła dostrzec własną wyciągniętą rękę, lecz polu- jący widzieli w ciemności lepiej niż koty, a węch mieli lepszy niż psy - ofiara nie mogła długo ukrywać się w jednym miejscu. Pod baronową uginały się nogi, gałęzie chłostały jej twarz do krwi, oczy łzawiły, otwartymi ustami łapczywie chwytała po- wietrze... Już brakło jej siły, jeszcze chwila i odda się w ręce prześladowców... Ledwie widoczna w ciemności ścieżka ostro skręciła i powo- dowana szóstym zmysłem Oliwia zastygła, ukryta w gałęziach krzaku bzu. Wtedy przed nią rozległ się cichy szmer - ktoś się skradał. Oliwia nie miała wątpliwości, że to wróg. Krąg się zamk- nął, nie ma już dla niej ratunku. Wtedy się zdecydowała. W młodości uczyła się sztuki magicznej i co nieco zostało jej w pamięci... Teraz usiłowała sobie przypomnieć to najstraszniej- sze, najtajniejsze zaklęcie przywołujące pomoc z Ciemności, z tej prawdziwej, gdzie panował Rakot Zbuntowany, który chciał upodobnić śmiertelnych ludzi do nieśmiertelnych bogów... 39 NIK PlERUMOW Ku Oliwii skradali się już z trzech stron. Czasu było niewie- le i gorączkowo szeptała tajemne słowa. Wzywała nie tych, któ- rzy zasłonięci imieniem Ciemności czynią rozbój, lecz jej praw- dziwych sług. Niechaj przyjdą z pomocą w tej czarnej godzinie! - Wszechpotężny Władco Nocy, mówią, że nieobojętne ci są ludzkie krzywdy, w przeciwieństwie do tych, których zwą Młody- mi Bogami! Uratuj od śmierci to dziecko, księcia Trogwara, spraw, by pomścił wszystko, co stało się tu, w Hallanie! Niech za- bójcy nie dosięgną go teraz! Niech wyrośnie na wielkiego wojow- nika i władcę! Spraw tak, o Wszechpotężny! Oddaję siebie w two- ją władzę! Nagły poryw wiatru zakołysał wierzchołkami drzew, korony zaszumiały i w tych dźwiękach Oliwia czytała niczym w otwartej księdze odpowiedź Władcy Ciemności: „Pomogę ci, śmiertelna". Z głośnym westchnieniem ulgi małżonka barona Wejtarna osunęła się na ziemię. Zamknęła oczy, głowę odchyliła na bok - wyglądała, jakby się zdrzemnęła, zmęczona codziennymi zajęcia- mi, lecz nadal mocno przyciskała Trogwara do piersi. Trzy postacie w czerni znalazły się przy niej jednocześnie. Najniższa pochyliła się nad leżącą kobietą, rękami w czarnych rę- kawiczkach zaczęła wyrywać niemowlę z jej objęć. A wtedy kilka kroków dalej ziemia wybrzuszyła się i pękła jak wrzód. Z otwartego przejścia wyłoniła się spłaszczona głowa raka, sam stwór był wielkości sporej krowy. Wielkie żółte oczy na długich wypustkach patrzyły zaskakująco rozumnie. Za głową pojawiły się ogromne kleszcze, a za nimi zwinne ciało z ośmioma nogami. Stworzenie się nie kryło, mimo to trzy postacie w czerni niczego nie zauważyły. Ale już po chwili jeden z wojowników odwrócił się jak chla- śnięty batem i cisnął w stronę potwora kilka stalowych gwiazdek o ostrych krawędziach. Z fałdów czarnego stroju wydobył krótki prosty miecz. Prawe szczypce raka odbiły wszystkie gwiazdki, lewe wy- machem wytrąciły czarnemu wojownikowi miecz, a potężny ogon wygiął się jak sprężyna, przewracając go na ziemię. - Do tyłu! - Ostry kobiecy głos powstrzymał drugiego wo- jownika, już szykującego się do skoku. - Wycofujemy się, on jest nietykalny! - W tym okrzyku zabrzmiał autentyczny strach. Widocznie Felve miała okazję spotkać się z tym stworem. 40 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Potężne szczypce szczęknęły tuż nad jej ramieniem. Uchyli- ła się w ostatniej chwili, lecz jej towarzysz miał mniej szczęścia - upadł na ziemię z odciętą głową. Potworny rak poruszał się z za- trważającą szybkością. A między drzewami i krzewami już mknęła czarna postać. To Felve biegła do bramy ogrodu. Ale rak był znacznie silniejszy i sprytniejszy od człowieka - Władca Nocy stworzył go takiego, by mógł dać radę najdziel- niejszym i najzręczniejszym wojownikom - i teraz nie zostawał w tyle. Jego długie nogi pokonywały drogę z cichym szmerem. Odległość zmniejszała się nieuchronnie. Felve próbowała zmylić sługę Rakota, lecz bezskutecznie - wysłannik Ciemności dogonił ofiarę przy bramie ogrodu i zastąpił jej drogę. Cios potężnych kleszczy rzucił wojowniczkę na pień grubego dębu i już po chwili straszne kleszcze zaczęły zamykać się na jej gardle. - Dziecko - zażądał potwór śmiesznie piskliwym głosem. Przerażona Felve mocniej wtuliła się w pień drzewa. Zebra- ła całą odwagę i pokręciła głową. Z pyska istoty nie dało się nic wyczytać, żółte oczy patrzyły czujnie, lecz obojętnie. Kleszcze się zacisnęły i Felve poczuła, jak po jej szyi spływa ciepła strużka. Wzdrygając się ze wstrętu, po- dała niemowlę stworowi. - Dobrze - zapiszczał wysłannik Ciemności. Delikatnie wziął zawiniątko w kleszcze. Żółte oko na długiej wypustce przysunęło się do twarzy Trogwara i dziecko przestało płakać. Sługa Rakota skrył się w gęstwinie, a Felve osunęła się po pniu dębu i zanosząc się płaczem, zasłoniła twarz rękami. Zadanie Czarnej Matki nie zostało wykonane. Powinna teraz skończyć ze sobą. A baronowa Oliwia nadal leżała w miejscu, w którym roze- grało się krwawe starcie. Dwaj wojownicy w czerni byli martwi i ona umierała także. Nie bała się śmierci, odnosiła wrażenie, że zanurza się w pięknych głębinach Widmowego Morza... Zdumie- wające istoty płynęły ku niej, witając ją i widziała teraz nie ra- kopodobnego stwora z Czarnych Światów, lecz niemłodego wy- sokiego mężczyznę o przyjemnej, pooranej zmarszczkami twarzy i spokojnych szarych oczach. Na jego rękach spoczywał Tro- gwar. „Twoja prośba została spełniona, śmiertelna - zahuczał w świadomości Oliwii niski głos. - Oto książę Trogwar! Po- 41 NlK PlERUMDW wiedz, co z nim zrobić, ale spiesz się, albowiem czas twój dobie- ga końca". Baronowa wymówiła imię. Prawą ręką odchyliła połę płasz- cza, ukazując ciężkie sakiewki ze złotem. „Wykonam wszystko - usłyszała. - Słowo Ciemności jest nie- złomne. Odejdź w pokoju". Oliwia odetchnęła głęboko w poczuciu spełnionego obowiąz- ku i wody Widmowego Morza się nad nią zamknęły. Płacąc ży- ciem za pomoc Władcy Podziemnego Świata; odchodziła z lekkim sercem. Zdrada jej męża została okupiona. Rozdział 4 Stwór wysłany przez Rakota postał chwilę nad ciałem Oliwii, jakby składając jej milczący hołd, a potem bezszelestnie prześli- znął się między drzewami. Spieszył się. Księżyc już chylił się ku horyzontowi, niebo na wchodzie pojaśniało, wysłannik Ciemno- ści miał bardzo mało czasu. Pierwsi handlarze, tragarze, ładowacze i piekarze właśnie wstawali ze swoich łóżek, gdy potwór dotarł do niepozornego domu przy murze miejskim. Dom był zaniedbany, ale wyraźnie należał do szlachcica. Z herbu na frontonie oblazła farba, kru- szyły się stopnie wysokiego ganku, ze ścian odpadał tynk, odsła- niając kamienie. Wielkie okna oszklono jedynie na parterze, na piętrze szyby zastępowały pęcherze bydlęce. Wjazd na podwórze zamykały przekrzywione wrota. Farba skruszyła się niemal zupełnie, zardzewiałe zawiasy ledwie się trzymały - po chwili zastanowienia stwór postanowił przesko- czyć ponad bramą. Zawyły spuszczone z łańcuchów psy, ale tyl- ko jedna stara suka myśliwska ze sterczącymi uszami i zawinię- tym w pierścień ogonem zdecydowała się na atak. Stwór spojrzał żółtym okiem prosto w ślepia psa, szczęknął ochryple i psy od ra- zu się uspokoiły. Wysłannik Ciemności ostrożnie podszedł do wejścia kuchennego i zastukał. Nikt nie odpowiadał. Sługa Zbuntowanego czekał cier- pliwie. W końcu usłyszał powolne, szurające kroki i starczy głos, który nieuprzejmie zapytał, kogo tam licho niesie o tej porze. 43 NlK PlERUMOW - Książę Trogwar i złoto od Oliwii, baronowej Wejtarn - pa- dła odpowiedź wygłoszona niskim barytonem. Kontury raka za- snuły się czarną mgłą i po chwili na progu kuchennego wejścia stanął wysoki, ubrany na czarno mężczyzna o budzącej zaufanie ogorzałej twarzy. - Że co?! W drzwiach pojawił się siwy jak gołąb starzec ze świecą w ręku. Na kościstych ramionach miał zniszczony, ale czysty szla- frok, za pasem pradawny kindżał w wytartej pochwie. Widocznie stary sejraw nie mógł obejść się bez broni. - Kim jesteś, posłańcu? - Podniósł świecę, wpatrując się w twarz gościa. - Nie jestem tym, kogo widzisz teraz przed sobą, czcigodny Emmel-Zogarze - padła odpowiedź. -1 nie będę tego przed tobą ukrywał. Ale nie zmuszaj mnie, bym stanął przed tobą w swej prawdziwej postaci. Mam do ciebie pilną sprawę, moja misja jest opłacona najwyższą ceną, jaką może zapłacić śmiertelnik. Zbierz całe swoje męstwo i wysłuchaj mnie do końca. - Kim jesteś? - powtórzył starzec drżącym głosem. Przysu- nął świecę do twarzy nieznajomego. Przybysz odskoczył z krzykiem, który przeszedł w gniewny syk. - Światło mi szkodzi - rzekł wściekle. - Wysłuchaj mnie, Emmel-Zogarze! Wychowasz księcia Trogwara, nie zdradzając mu jego pochodzenia. Gdy skończy siedem lat, poślesz go do Szkoły Miecza mieszczącej się w Dem Binnori. Złota w tych sa- kiewkach starczy na wszystko, również na to, żeby wyrwać twój ród z biedy... W tym miejscu przemowę posłańca przerwał okrzyk starca. - Przybywasz z Ciemności! - wysyczał sejraw, a jego oczy zwęził gniew. - Jak śmiałeś się tu zjawić, i to z ohydnym homun- kulusem w postaci mojego księcia Trogwara! Wynoś się stąd! Myślisz, że sobie z tobą nie poradzę?! - Uniósł lewą rękę, jakby szykując się do wymówienia zaklęcia. - Przekleństwo! - wyrwało się posłańcowi. Jego postać zno- wu zasnuła mgła, kontury rozmazały się i po chwili na ganku stał wielki rak. W strasznych kleszczach trzymał niewielkie, po- piskujące zawiniątko. Na widok prawdziwego oblicza wysłannika Ciemności sta- rzec krzyknął z przerażenia i zdeterminowany zamachnął się kin- dżałem, celując w żółte oko stwora. 44 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Ciemnobrązowe szczypce odbiły cios, klinga zadźwięczała na kamiennych schodach. Szczypce stwora zwinnym ruchem roz- winęły kołderkę, w którą zawinięte było dziecko. - Patrz! - rozległ się świszczący dźwięk. - Oto znak królew- skiego majestatu! Nadal wątpisz? Przecież jesteś czarodziejem, z łatwością odróżnisz żywe dziecko od homunkulusa! Sprawdzaj, ale prędko! Nie mam czasu! - Wolne szczypce wskazały wschod- nią krawędź nieboskłonu, która rozjaśniała się coraz bardziej. Wokół bioder dziecka biegł szlak ze splecionych kwiatów i liści, stopniowo przechodzących w miecze i włócznie. Szeroka taśma wkłutego pod skórę rysunku mieniła się wszystkimi kolo- rami tęczy, na brzuchu dziecka królewski herb Hallanu łączył ją niczym sprzączka pasa. Pod spojrzeniem starca wzór rozbłysnął i powoli gasł, aż zupełnie zniknął. Starzec odetchnął głośno i trzęsącą się dłonią otarł pot z czoła. - Połóż jego wysokość na schodku - powiedział drżącym gło- sem. - Sakiewki postaw obok. A teraz zgiń, przepadnij! I nie waż się tu więcej wracać! Sługa Ciemnego Władcy wypełnił już zadanie, więc rzekł: - Odchodzę, ale wrócę, jeśli taka będzie wola mego pana. Nie strasz mnie swoją magią i pamiętaj, żebyś zrobił to, co powie- działem! - Poczekaj! - wykrzyknął Emmel-Zogar, ze wzburzenia po- chylając się do przodu i przyciskając dłonie do piersi. - Co się stało? Skąd wziął się tu książę Trogwar? Co z baronową? - Baronowa Oliwia nie żyje - padła obojętna odpowiedź. Starzec chwycił się za serce. - Jak zginęła? - wykrztusił. - Jej siły życiowe zostały spożytkowane na to, abym pokonał bariery przestrzeni, przedarł się przez Wrota Światów, pojawił we właściwym miejscu o właściwym czasie i wykonał rozkaz me- go pana. Zabiłem dwóch wojowników w czerni i odebrałem księ- cia Trogwara ich przywódczyni, kobiecie. - Zabiłeś dwóch kojarów?! - wykrzyknął starzec. Jego głos zawibrował strachem i rozpaczą. - Nie znam nazw, które im nadajecie - padła chłodna odpo- wiedź. - Nie wiem, skąd oni są, do czego potrzebują Trogwara i jakie mają prawdziwe imiona. Zabiłem ich, ponieważ mi prze- szkadzali. Chcesz jeszcze o coś zapytać? - Nie - rzekł powoli Emmel-Zogar. - Przekaż swojemu panu, 4S NlH PlERUMOW że wezmę księcia. A teraz odejdź, nie zmuszaj mnie, bym uciekł się do zaklęć Światła! - Światła... - powtórzył w zadumie wysłannik Ciemnego Władcy. - Niektóre z tych zaklęć służą tym, których zabiłem... Odchodzę, ponieważ wykonałem rozkaz i nic mnie tu już nie trzy- ma. Chcę cię tylko ostrzec, czcigodny Emmel-Zogarze. Strzeż się tych wojowników w czerni. Przeciwko nim na nic zdadzą się two- je zaklęcia. Kończąc swoją przemowę, potwór niespodziewanie złożył się wpół, potężne szczypce przemieniły się w rozrzucające ziemię łapy i już po chwili na powierzchni ziemi pozostał tylko niewiel- ki wzgórek ziemi - sługa Wielkiej Nocy zniknął. Emmel-Zogar postał jeszcze chwilę na progu, a potem, jakby się ocknął, wszedł do domu i zamknął drzwi. Szczęknęła zasuwa. Psy jak na komendę podbiegły i zaczęły wąchać świeżą ziemię. Plącząc się w połach szlafroka, Emmel-Zogar wbiegł na pię- tro. Trogwar leżał spokojnie na jego rękach. Na górze schodów starzec zatrzymał się na chwilę i czekał, aż przejdzie mu zadyszka. Od schodów biegł długi korytarz dzielą- cy dom na pół. Widać było, że od dawna nikt tutaj nie mieszka, nawet rzadko kto tu zagląda - w kątach wisiała pajęczyna, roze- schnięty parkiet był pokryty kurzem, z sufitu spadał tynk, obna- żając przegniłe deski, eleganckie niegdyś tapety zupełnie wybla- kły. Emmel-Zogar ruszył dalej. Mamrocząc coś pod nosem, troskliwie niósł niemowlę, przytulając je do siebie. Zatrzymał się dopiero przed ostatnimi drzwiami. Niegdyś ozdobione płaskorzeźbą i okuciami z brązu, teraz wyglądały ża- łośnie. Brąz odpadł, wymyślne zawijasy płaskorzeźby zjadły kor- niki. Drewnianej klamki nie było w ogóle i Emmel-Zogar, klnąc pod nosem, musiał chwilę pomajstrować, zanim udało mu się podważyć drzwi sztyletem i je otworzyć. W komnacie wszystko pokryła gruba warstwa kurzu - chyba nikt nie zaglądał tu od dziesięcioleci. Kurz leżał na podłodze niczym szary dywan, na ni- skim parapecie zasnutego starożytną pajęczyną okna, na nie- wielkim hebanowym stole, rozeschniętym, odrapanym i kula- wym... Jego wysokość kurz panował tu niepodzielnie. Starzec rozejrzał się, nadal coś mamrocząc. Wydawało się, że szuka czegoś bardzo ważnego, co niedawno leżało na widocznym miejscu, a teraz zniknęło w zagadkowy sposób. Nie zaszczycając brudu uwagą, położył dziecko na zakurzonym stole. Trogwar za- 46 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czął kichać i sapać, starzec stanął obok i podniósł lewą rękę. Je- go twarz wyciągnęła się i wyostrzyła, szlachetny podbródek nie- co się wysunął, oddech stał się równy i głęboki, zniknęło starcze chrypienie. Spokojnym, mocnym głosem starzec recytował coś rytmicznie w niezrozumiałym języku - tworzył zaklęcie. • Arjata przystanęła w jakimś ubogim zaułku. Dyszała ciężko, nogi się pod nią uginały, nie była w stanie zrobić nawet kroku. Gdyby teraz zjawili się tu zabójcy w czerni, nie kiwnęłaby pal- cem w swojej obronie. W szopie wszystko rozegrało się tak błyskawicznie, że nawet nie zdążyła się przestraszyć. Czarni wojownicy nie potrzebowali drabiny, żeby wspiąć się na stertę siana. Po prostu skoczyli - bez rozpędu, na trzy sążnie w górę. W ich rękach błysnęły krótkie, szerokie miecze. Księżniczka zdążyła podnieść sztylet - leżał obok jej lewej ręki, ale na zamach było już za późno. Postać w czerni znalazła się tuż przy niej. Zrozpaczona Arjata pomyślała, że to już koniec, i wtedy przy jej prawej ręce pojawił się błękitny blask, jakby od miecza z drogocennej stali krasnoludów. Ujrzała nawet zarys długiej klingi ze wzorzystą gardą - w chwili gdy ostrze aż po rę- kojeść weszło w pierś czarnego zabójcy. Następnie ręka dziew- czyny zrobiła krótki, szybki ruch, potężne szarpnięcie do góry i trup z rozrąbaną piersią wzniósł się w powietrze, z trzaskiem przebił dach szopy. Miecz zniknął z ręki księżniczki, pozostali za- bójcy byli tuż obok i wtedy w świadomości Arjaty pojawił się szybki rozkaz - w górę! Już chwytając lewą ręką za brzeg dziury, Arjata na chybił trafił machnęła sztyletem, w nadziei że trafi któregoś z zabójców. Odniosła wrażenie, że jej wrogowie poruszają się w zwolnionym tempie, jakby w gęstym kisielu - krótka klinga księżniczki zdą- żyła wypisać krwawy pas na piersi jednego z nich. Na zewnątrz rozległy się strwożone krzyki i nocni zabójcy uznali, że czas nagli. Dwóch rzuciło się za Arjata, a jeden zesko- czył na dół i wybiegł przez otwarte drzwi szopy. Trogwar nadal le- żał na sianie. Arjata znalazła się twarzą w twarz z dwoma przeciwnikami, ale teraz nie ona się ich bała, lecz oni jej. Dobrze pamiętali krót- ki, morderczy błysk miecza w jej prawej dłoni, teraz już zrozu- 47 NlK PlERUMOW mieli, jak zginął ich towarzysz w domu Gormlego... Gdyby księż- niczka ruszyła do ataku, przeciwnicy pewnie podaliby tyły, nie- stety, uświadomiła to sobie zbyt późno. Nie podejmując walki, pobiegła na krawędź dachu, skoczyła w dół i rzuciła się do uciecz- ki, ogarnięta panicznym strachem. Dwóch zabójców skoczyło za nią, po kilku chwilach zza rogu wyłonił się trzeci. Ar jata biegła, czując śmierć za plecami. Płaszcz niewidzial- ności już jej nie skrywał, teraz znów była wystraszoną księżnicz- ką, która do tej pory walczyła jedynie podczas lekcji fechtunku tępymi atrapami mieczy... Dlaczego zabójcy, słudzy Felve, biegli za nią, zamiast wziąć Trogwara? Przecież leżał bezbronny w szopie, przecież to on był ich głównym celem! Przypadkiem zerknęła na swoje ręce i zro- zumiała, co się stało. Przy jej piersi kłębiła się szczelna mgła, któ- ra z boku mogła wyglądać na zawinięte w pieluszki dziecko... Ja- kaś siła zaćmiła oczy wrogów. Czary! - pomyślała Ar jata. Ktoś bardzo potężny pomagał jej tej strasznej nocy. Pewnie stąd wziął się ten cudowny miecz, któ- ry dwukrotnie uratował jej życie, stąd siły do szaleńczej uciecz- ki po zalanych mgłą ulicach, gdy jakaś niewidzialna ręka popy- chała ją we właściwym kierunku na skrzyżowaniach... A jednak w pewnej chwili księżniczka zaczęła się męczyć, tracić oddech, przed jej oczami wirowały czerwone kręgi. Reszt- ką sił skręciła na skrzyżowaniu w lewo - i znalazła się przed kil- koma dziesiątkami strażników stojących w dwuszeregu przed kordegardą. Żylasty mężczyzna z długim mieczem u pasa coś do nich mówił. Arjata przebiegła obok ile sił w słabnących nogach. Któryś ze strażników krzyknął ostrzegawczo, jego towarzysze z szybko- ścią godną osobistej ochrony królewskiej wysunęli włócznie i zrobili krok w stronę wyskakujących z wąskiego zaułku czar- nych postaci. Było to tak niespodziewane, że nawet niezrównani wojowni- cy Felve się stropili. W ich rękach natychmiast pojawiły się krót- kie miecze, jednak stracili kilka drogocennych chwil i księżnicz- ka uciekła. Krwawe starcie ze strażnikami nie było celem tych, którzy wysłali czarnych zabójców tropem Ar jaty i Trogwara. Ochrypłe krzyki i brzęk broni zagłuszył przenikliwy gwizd - posłuszni temu wezwaniu pomknęli do zaułku, z którego wyłonili się minutę te- 48 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI mu. Walka skończyła się równie nagle, jak się zaczęła, i oszoło- mieni strażnicy zastygli, wpatrzeni w ciemność. Drzewca wielu włóczni były przerąbane. Arjata pokonała jeszcze kilka zakrętów, nim ostatecznie siły ją opuściły. Wyostrzone zmysły podpowiadały, że na razie nie ma się czego bać. Księżniczka łapczywie chwytała ustami powietrze. Gdy czerwona karuzela przestała wirować jej przed oczami, dziewczyna zastanowiła się, co robić dalej. Czarni wojownicy na jakiś czas stracili jej trop. Postanowiła wrócić do domu barona Wejtarna. Bardzo możliwe, że Trogwar nadal leży tam, gdzie go zostawiła... O tym, że prześladowcy również mogą tam wrócić, Ar- jata nie myślała. Nogi same zaniosły ją do domu barona. Wokół było pusto, ciemno i cicho, tylko w oknach górnego piętra dostrzegła słabe światło płonących świec. O dziwo, furtka nie tylko nie była zamknięta, ale nawet otwarta na oścież. Trzymając sztylet w po- gotowiu, księżniczka zakradła się do środka szopy... Ale w środku było pusto. Trogwar, jej mały braciszek, ostat- ni, który został z jej najbliższej rodziny, zniknął bez śladu. Zrozpaczona dziewczyna upadła twarzą w siano i gorzko się rozpłakała. • Ulicą, przy której stał dom barona, szła powoli wysoka, po- tężna postać. Ciężko ranny Gar uparcie nie poddawał się śmier- ci - górskie olbrzymy są znacznie bardziej wytrzymałe niż najsil- niejsi ludzie. Jego zbroję pokrywały okruchy wapna i krew, po twarzy toczyły się wielkie łzy - olbrzym nigdy przedtem nie pła- kał i teraz, zdumiony, uważał łzy za efekt ran. Niósł na rękach ciało swojej pani, chwiał się, ale uparcie szedł dalej. Poczucie obowiązku nakazywało mu powiedzieć o wszystkim baronowi. Uderzył barkiem zamkniętą na noc bramę, ryknął głucho i strażnik czym prędzej otworzył skrzydło, poznając wiernego sługę baronowej. Wpuścił olbrzyma, przyjrzał mu się uważnie, zobaczył jego straszne brzemię i pobiegł, żeby wezwać pomoc. Wkrótce do komnaty wpadł baron, odpychając oszołomione- go sługę. Na łożu spoczywała nieruchomo Oliwia, w kącie lekarz domowy udzielał pomocy rannemu Garowi. Jąkając się, z trudem dobierając słowa i co chwila strząsając łzy, olbrzym opowiedział baronowi, co się stało. 49 NlK PlERUMOW Wejtarn wysłuchał go w milczeniu. Oczy miał martwe, źreni- ce mu się zwęziły, jakby patrzył na słońce - tak wyglądał, gdy na czele hallańskiej konnicy ruszał do ataku. Czarni wojownicy pod przywództwem kobiety... czyż można mówić jaśniej? Kojarzy z ja- kiegoś powodu potrzebowali księcia i zabijali wszystkich, którzy stawali im na drodze. Tym razem była to Oliwia. Baron długo patrzył na spokojną twarz żony. Dusza w nim wyła z rozpaczy, ale jego myśli były krótkie i jasne, niczym roz- kazy przed bitwą. Zagarnęła go czarna pustka, dławiąca świado- mość straty pochłaniająca wszystkie inne uczucia. Już nigdy nic nie sprawi mu radości. Jedyne, co mu pozostaje, to zemsta. Położył szorstką dłoń na zimnym czole Oliwii. - Przygotujcie... wszystko, co trzeba - rzekł do zapłakanych sług żony i ciężkim krokiem wyszedł z pokoju. Opowieść Gara nie pozostawiła mu żadnych złudzeń - Oli- wia zginęła, ratując jego honor, honor rodu Wejtarnów, splamio- ny jego ohydną zdradą. Gar oczywiście nie zrozumiał, co stało się potem, gdy czarni wojownicy dogonili Oliwię w ogrodzie, ale ba- ron przypuszczał, że Trogwar wpadł jednak w ręce ohydnego za- konu... Jednej z ich przedstawicielek nierozważnie dał schro- nienie w swoim domu... Chociaż... dlaczego nierozważnie? Te bestie zesłał mu sam los! Och, teraz będzie podstępny i ostrożny, nie zdradzi się żadnym gestem ani słowem, dopóki zemsta nie będzie gotowa! Zadzwonił i do jego komnaty wsunął się majordomus, nie- gdysiejszy setnik, który walczył jeszcze pod dowództwem jego oj- ca, poprzedniego barona Wejtarna. - Powiedz wszystkim sługom - rzekł baron, nie odrywając wzroku od stołu - że moja małżonka zginęła z rąk nocnych ban- dytów. Jej towarzysz, Gar, przyniósł ciało baronowej Oliwii do domu, ale umarł na progu od ran i nie zdążył nic opowiedzieć. Przypilnuj, Fandarze, żeby tak mówili i tak myśleli wszyscy bez wyjątku ludzie w domu! Szczególnie zatroszcz się o tych, którzy znają prawdę. - Bądź spokojny, panie - zahuczał Fandar, szarpiąc bezlito- śnie długie, obwisłe wąsy. - Prawdy nikt się nie dowie. Wejtarn skinieniem głowy odesłał starego sługę. Teraz cze- kało go najtrudniejsze - musiał zachować kamienny spokój i po- rozmawiać z przywódczynią kojarów, z tą, której imienia nie znał. Felve była zwykłą wojowniczką, jej myśli i dążenia Wejtarn 50 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI potrafił zrozumieć, jednak przywódczyni pozostawała dla niego zagadką. Odgrywając niebagatelną rolę w spisku, który osadził na tronie Hallanu Władczynię, przywódczyni kojarów nie pra- gnęła dóbr ani zaszczytów, nie prosiła o nowe ziemie, świątynie czy bogactwa. Zakon pozostał w cieniu, chociaż miał możliwość wielkiego rozszerzenia swoich wpływów... Należało działać bezzwłocznie. Baron wstał, poprawił ubra- nie, przypasał zdobiony szlachetnymi kamieniami kindżał i ru- szył do komnat, które zajmowała przywódczyni zakonu kojarów. • Arjata wypłakała się i zsunęła ze sterty siana. Trogwar znik- nął i musiała się z tym pogodzić. Ale może zabrali go mieszkań- cy tego domu? Wprawdzie baron Wejtarn nadal wydawał jej się bardzo podejrzany, lecz musiała pójść do niego, musiała spraw- dzić! Chociaż nie powinna się tam teraz pchać... Przecież siedzia- ły tam te straszne kobiety, panie tych nocnych psów! Najlepiej byłoby spotkać jakiegoś Białego Czarownika... Niestety, to tylko marzenia. Ale myśl nie dawała się odpędzić. Głęboko w świado- mości tkwił obraz Czerwonego Zamku, ale pamięć podpowiada- ła również nazwę innego miejsca. Jaskinie Ortana... Tam zbie- rali się na tajne czuwania walczący ze Złem Biali Czarownicy. Ich wrogowie, różne twory Zła, nieraz próbowali zniszczyć jaskinie i czarowników, lecz za każdym razem ponosili klęskę. Jeśli Arja- ta nie zdoła sama odnaleźć brata i ojca, może poprosi o pomoc któregoś z Białych? Może oni powiedzą jej, jak podporządkować sobie Cztery Kamienie Hallanu?... Wymknęła się z szopy. Nie wiedziała, co dzieje się teraz w domu barona, nie wiedziała, że Gar przyniósł ciało Oliwii i te- raz baron Wejtarn idzie do komnaty przywódczyni czarnych za- bójców. Chciała szukać Trogwara. Nogi same poniosły ją do uchylonego okna kuchni. Ostrożnie wsunęła się do środka. W domu najwyraźniej nikt nie spał. Na górze trzaskały drzwi, słychać było szybkie kroki, płacz... Arjata pomyślała, że to zamieszanie wiąże się z Trogwarem. Dokąd mieliby wynieść nie- mowlę o tej porze? To jasne - donikąd... Ściskając sztylet, na pal- cach skradała się pod ścianami. Minęła kuchnię, szerokimi schodami dotarła do izby czelad- nej, wyszła na korytarz... Na razie szczęście jej dopisywało, nie spotkała żywej duszy. 51 NlK PlERUMOW Znalazła się przy głównych schodach domu, gdy stopnie nad nią skrzypnęły pod ciężarem nóg. Ktoś schodził. Czym prędzej ukryła się za wiszącą obok kotarą. Obserwując schody przez wą- ską szczelinę, zobaczyła, że obok niej przeszedł sam gospodarz domu. Wydawał się pogrążony w niewesołych myślach - głowę miał spuszczoną na pierś, palce zaciskał na rękojeści kindżału - z taką bronią arystokracja stawiała się na Wielkich Ucztach na dworze. Baron szedł, mamrocząc coś pod nosem i wyglądał, jak- by przeżył jakiś wstrząs, jakby postarzał się o całe lata. Minął przyczajoną Arjatę i ruszył korytarzem w głąb domu. Księżnicz- ka, wstrzymując oddech, poszła za nim. Śledzenie barona nie było trudne, pogrążony w myślach Wejtarn nie widział niczego wokół siebie. W ten sposób dotarli do szerokich drzwi obitych stalą. Baron podniósł głowę. Usta miał zaciśnięte, oczami ciskał błyskawice. Mocno zastukał w drzwi. - Tak? - dał się słyszeć niski kobiecy głos. Księżniczka za- marła - za drzwiami siedziała tamta bezimienna kobieta, która kazała Felve znaleźć ją i Trogwara! Wejtarn wszedł. Ciężkie skrzydło zamknęło się za nim z ło- skotem, szczęknęła zasuwa. Ar jata za wszelką cenę musiała usłyszeć tę rozmowę. Może właśnie teraz pozna całą tajemnicę spisku, tajemnicę śmierci całej rodziny! Serce waliło jej mocno. Dygocząc na całym ciele i kompletnie zapominając o ostrożności, przysunęła ucho do dziurki od klucza, ale - o rozpaczy! - usłyszała jedynie niezrozumiałe mamrotanie. Zacisnęła pięści, aż paznokcie wbiła sobie w dłonie. Był tyl- ko jeden sposób, niebezpieczny i niepewny, mógł ją wiele kosz- tować... A jednak musiała podjąć ryzyko. Powoli wciągając po- wietrze, zaczęła wypowiadać zaklęcie słuchu, pozwalające usłyszeć brzęczenie komara nad odległymi bagnami. Zaklęcie nie było trudne, za to łatwo mogli je wyczuć ci, na których zosta- ło zwrócone, zwłaszcza jeśli mają pojęcie o magii... Arjata nie wątpiła, że rozmówczyni barona zna się na magii na tyle, żeby stwierdzić obecność księżniczki już za kilka minut... I te kilka mi- nut trzeba wykorzystać! - Wyrazy najgłębszego współczucia, czcigodny baronie - mó- wił niski kobiecy głos. - Słyszałam, że baronową napadli nocni ra- busie. A gdzie był wtedy Gar, czemu nie bronił swojej pani? 52 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Gar walczył jak lew i doznał ciężkich obrażeń - zabrzmia- ła głucha odpowiedź. Arjata odniosła wrażenie, że baron jest zniecierpliwiony, jakby zmuszał się do wygłaszania bezsensow- nych słów, choć wolałby wygarnąć całą prawdę i zażądać tego sa- mego od rozmówcy. - Olbrzym doznał ciężkich obrażeń, a rozbójnicy zdołali za- bić twoją żonę? Cóż to za ludzie? Kto mógł pokonać górskiego ol- brzyma, specjalnie szkolonego do walki? - Nie wiem. Wiem tylko, że tak właśnie było. Może zbóje przybyli z daleka... Dlatego przyszedłem prosić cię o pomoc, wielka przywódczyni znamienitego zakonu kojarów! - Arjata mogłaby przysiąc, że ostatnie słowa baron wykrztusił ze wstrę- tem, choć bardzo starał się to ukryć. - Proszę, pomóż mi znaleźć i ukarać zabójców! Dla twoich wojowników to przecież dro- biazg! - Hm... - Przywódczyni nieco się stropiła. - To prawda, ko- jarzy poradzą sobie z każdym przeciwnikiem, ale jak znaleźć tych zagadkowych zabójców? - Czy potężna przywódczyni potężnego zakonu nie ma infor- matorów wśród miejskich szumowin? - Owszem, ale jestem teraz bardzo zajęta, moi ludzie rów- nież... Dobrze, zrobię wszystko co w mojej mocy, żeby ci pomóc, czcigodny baronie... Przecież nasz spisek udał się dzięki pomocy słynnego barona Wejtarna! Więc jednak zdradził! Ta myśl sprawiła Arjacie ból niczym chlaśnięcie ognistym knutem. - Dziękuję. Wiem, że niektórzy z twoich ludzi, pani, byli tej nocy w mieście, więc może coś widzieli lub słyszeli? Chciałbym z nimi porozmawiać. - Ani oni, ani Felve jeszcze nie wrócili. Gdy tylko się stawią, powiadomię cię, czcigodny baronie. - Czyli mogę liczyć na twoją pomoc? - zapytał baron bez ogródek. - Oczywiście. Arjata usłyszała skrzypnięcie, jakby ktoś wstał z krzesła, i mocniej wcisnęła się w szczelinę między dwoma potężnymi, za- kurzonymi szafami. W tej samej chwili na korytarzu rozległy się pospieszne kro- ki i szczelinę z ukrytą Arjata minęła kobieta w czarnym stroju. Nie zapukała, pchnęła drzwi całym ciałem i choć księżniczka do- 53 NlK PlERUMOW brze słyszała zamykaną wcześniej zasuwę, skrzydło drzwi otwo- rzyło się bez przeszkód. - Wykonałaś zadanie?! - rozległ się groźny głos przywód- czyni. - Pani - powiedziała Felve charkotliwie. - Musimy porozma- wiać... w cztery oczy. - Wybacz, czcigodny baronie, wiem, że jesteśmy twoimi go- śćmi i nie godzi się nadużywać uprzejmości gospodarza... ale czy mógłbyś zostawić nas same? Porozmawiasz z Felve, jak tylko wy- jawi mi to, co ma do powiedzenia. - Poczekam za drzwiami - zgodził się baron spokojnie. - Dziękuję, szlachetny Wejtarnie. - Arjata pomyślała, że przywódczyni pewnie uśmiechnęła się czarująco. Drzwi skrzypnęły i pod ciężkimi butami zatrzeszczały deski podłogi. Baron przeszedł korytarzem i sądząc z odgłosów, przy- siadł na szerokim kufrze stojącym opodal kryjówki księżniczki. Zaklęcie słuchu nadal działało, ale czasu pozostało niewiele... - Co się stało, Felve?! - usłyszała księżniczka wściekły ryk przywódczyni. - Gdzie Trogwar? Gdzie dziewczyna? Gdzie, niech mnie Ciemność, Cztery Kamienie Hallanu?! I gdzie są twoi lu- dzie?!! - Wielka Matko... Wiem, że muszę umrzeć straszną śmiercią. Zgubiłam ich. Trogwar był niemal w moich rękach. Oliwia go stąd wyniosła, a jej Gar zabił dwóch moich ludzi... Pozostałych zabił wysłannik Ciemności... -1 Arjata usłyszała całą historię aż do miejsca, w którym sługa Rakota odebrał Felve dziecko. W opowieści nie zabrakło również miejsca dla Ar jaty, a raczej jej nieznanej broni, która zabiła dwóch wojowników zakonu. To znaczy, że baron nie do końca jest zdrajcą? - myślała go- rączkowo Arjata. A może nie wiedział o planach żony? Muszę z nim porozmawiać!... Księżniczce nie udało się wysłuchać opowieści do końca. Fe- lve nagle zamilkła w pół słowa, a po chwili drzwi otworzyły się na oścież i Arjata ujrzała, że baron zerwał się na równe nogi, widząc dwie rozzłoszczone jak tygrysice wojowniczki. - Podsłuchiwano nas! - wysyczała przywódczyni. -1 ten, kto to robił, jest gdzieś tutaj, nie mógł odejść daleko! Czułam to od początku! Zaklęcie, w dodatku splecione przez Nennę! Tu gdzieś musi być księżniczka! - Księżniczka?! - wykrzyknął zdezorientowany baron. 54 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Jest tutaj, obok... - syczała przywódczyni, nie zwracając na niego uwagi. - Tuż obok... obok... Tutaj!!! -wrzasnęła przenikliwie. Jakby czyjaś potężna ręka wyciągnęła Arjatę z kryjówki - tak szybki okazał się jej skok. Palce Felve pochwyciły powietrze, w prawej ręce księżniczki zalśnił sztylet, którego klinga rozcięła lewą rękę przywódczyni od łokcia do ramienia. Arjatę pchała rozpacz i czyjś wyraźny, choć niemy rozkaz - atakuj! I zaraz księżniczka rzuciła się do ucieczki. Biegła koryta- rzem co sił w nogach... A baron? Do licha z nim, porozmawiają kiedy indziej! Jak błyskawica przemknęła korytarzami domu, nieomylnie znajdując drogę do wyjścia - chociaż nie miała pojęcia o roz- mieszczeniu komnat i korytarzy. Za nią długimi susami pędziła Felve, ale księżniczce jakby wyrosły skrzydła. Wyskoczyła za drzwi, zatrzasnęła je, podparła leżącym obok drągiem. Zyskała kilka chwil. Gdy Felve wyskoczyła na podwórzec przez wybite okno, po Arjacie nie było już śladu. Rozdział 5 - Jaki dziwny los przypadł ci w udziale, książę Trogwarze - mamrotał w zadumie Emmel-Zogar, patrząc, jak wynajęta mam- ka krząta się przy dziecku. - Rad byłbym czytać w swojej wróż- bie, że masz przed sobą przyszłość wielkiego wojownika jasnego Jamerta ruszającego na wielką bitwę z czarnymi legionami Władcy Nocy, Rakota Zbuntowanego... Ale runy legły niejasno... Poza tym Ciemny Władca nie traciłby na ciebie sił, gdybyś od dnia narodzin znajdował się po stronie Młodych Bogów... I co ja mam z tobą zrobić, książę? Na stare lata Emmel-Zogar zaczął myśleć na głos. Służba dawno przywykła do tego dziwactwa swojego pana i nie zwraca- ła uwagi na jego mamrotanie. Trogwara uznano za podrzutka, pewnie dziecię grzechu jakiejś znamienitej damy, skoro zosta- wiła tyle złota. O okolicznościach przejęcia opieki nad dziec- kiem Emmel-Zogar nikomu nie opowiadał. Niepokoiło go coś innego... Było jasne, że wojownicy w czerni to nikt inny jak ko- jarzy (zwykle na sam dźwięk tej nazwy ludzie bledli i rzucali się do ucieczki) i na pewno nie przestaną polować na księcia. Prze- czeszą całe miasto, przesłuchają każdego mieszkańca i wcześ- niej czy później trafią na ślad. Starzec drgnął. O salach tortur zakonu krążyły straszne legendy, opowiadane wyłącznie szep- tem i w blasku słońca. Podobno więźniami nie zajmują się zwykli oprawcy z prymitywnymi kleszczami czy imadłami. Po- dobno podziemia zakonu zamieszkują bezcielesne duchy, które powoli przemieniają w nicość ciała swoich ofiar i wysysają z nich dusze... WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wniosek był prosty. Księcia należy jak najszybciej bezpiecz- nie ukryć, żeby wrogowie ostatecznie stracili ślad. Emmel-Zogar wyprostował się - oto nadszedł dzień, który niejasno przeczuwał, na który czekał i którego się bał. Musi zaszyć się w jakiejś głuszy i tam spędzić siedem lat, dopiero wtedy będzie mógł oddać Tro- gwara do Szkoły Miecza... Żeby tylko udało mu się dożyć... Prze- klęte niech będą wszystkie demony i mieszkańcy niebios! Doży- je! I prawowity król powróci do swojego królestwa! Nie chodziło o to, że stary sejraw nie lubił Pierworodzo- nych - po prostu był wierny złożonej przysiędze i uważał, że zwolnić z danego słowa może go tylko śmierć albo król, któremu przysięgał. Podjąwszy decyzję, nie zwlekał. Zebrał domowników, oznaj- mił im niebywałą nowinę, a wieczorem, nie słuchając żadnych ar- gumentów, wyjechał z Trogwarem i mamką. Musiał się nieźle wy- silić, splatając zaklęcie odwracające wzrok - we wszystkich bramach miejskich stali kojarzy. Na szczęście nie było wśród nich czarowników zakonu, bo wówczas nie pomogłyby mu żadne zaklęcia. A jednak nie mógł pozbyć się natrętnej myśli, że posępni wojownicy, którzy pozwolili mu opuścić miasto, zaczęli coś podej- rzewać. Nie podobał mu się pył na drodze, odnosił wrażenie, że patrzą na niego miriady czujnych oczu. Pył, z którego mogą po- wstawać zdumiewające istoty, pył wchłaniający odbicie dusz ty- sięcy wędrujących ludzi i nieludzi był ulubionym materiałem ro- boczym czarnoksiężników zakonu koj arów, a Emmel-Zogar nie znał wystarczająco silnych zaklęć, żeby zmylić taki pościg. Ale na razie mieli szczęście. Wieże Nellasu zostały daleko w tyle, minęli pas przedmieść, a prześladowców nadal nie było. Stary czarodziej z uporem odsuwał od siebie myśl, że może jed- nak wszystko dobrze się skończy. Minęła noc - spędzili ją w zajeździe - minął następny dzień i ciągle panował spokój. Skręcili z prowadzącego na wschód trak- tu do zatoki Bettoru i szli teraz na północ, do granicy Korony Hal- lańskiej. Wokół nich rozpościerały się gęste lasy. Z rzadka mijali nie- wielkie wioski. Tutaj czuło się już pobliskie Pasmo Północne, zza którego z ogniem przybywali barbarzyńcy. Tutejsi miesz- kańcy nosili broń - oni jedni w całym królestwie mieli ten przy- wilej. 57 NlK PlERUMOW - Nie boisz się iść dalej? - zapytał Emmel-Zogar mamkę czwar- tego dnia drogi, gdy górskie szczyty przesłoniły połowę nieba. - Ja miałabym się bać? - roześmiała się mamka, jędrna nel- laska dziewucha. - Moi rodzice i rodzeństwo wreszcie mogą jeść do syta! Mają nowy dom. Chcą nawet kupić gospodarstwo. A wszystko to dzięki wam, panie! Więc czego tu się bać? Piątego dnia wokół nich zamknęły się ponure świerkowe la- sy, wiejska droga przemieniła się w wąską koleinę i staremu sej- rawowi wydawało się, że słyszy odległe wycie wilków. Dziwne, o tej porze roku, w dodatku w dzień, wilki raczej nie wyją... Droga zaprowadziła ich do małej wioski - kilkanaście do- mów, żałosna parodia karczmy - i tu się skończyła. Dalej przez chaszcze prowadziły jedynie ścieżki myśliwych. Jednak Emmel- -Zogar nie miał zamiaru wędrować dalej i próbować szczęścia za górskim pasmem, chociaż tam koj arom byłoby znacznie trudniej znaleźć uciekinierów. Tutaj, w leśnej głuszy mieszkał jego stary przyjaciel, brat w sztuce magicznej, który w odróżnieniu od nel- laskiego sejrawa nie porzucił swojego zajęcia. Niegdyś jego imię huczało nad polami bitew, córki najznamienitszych rodów marzy- ły, by się za niego wydać... Ale to było dawno. Jeden z najlep- szych mieczy Hallanu, duma królewskiej gwardii, starszy brat barona Wejtarna, słynny Dor Wejtarn, wybrał magię. W tych okolicach nazywano go Krukiem, bo miał włosy gra- natowoczarne niczym skrzydło kruka i był mądry, a mądrość przypisywano krukom od wieków. Z zewnątrz jego dom niczym nie różnił się od innych wiejskich zabudowań. Podobnie jak one przestronny - budowano tu z rozmachem, lasów nie brakowało - i równie prosty, nie zwracał uwagi wędrowców. I nikt z mieszkań- ców wsi nie wiedział, że z piwnicy tego domu ciągnie się długie przejście do tajemnych jaskiń otwierających się na urwisko rwą- cej rzeki. Tam Kruk przeprowadzał swoje eksperymenty, tam przychodzili do niego dziwni goście, którzy woleli nie pojawiać się w ludzkich siedzibach nawet w nocy... Dor Wejtarn powitał starego przyjaciela z radością i zdumie- niem, lecz gdy wysłuchał całej niewesołej historii, jego twarz sposępniała. - Niedobrze, czcigodny Emmel-Zogarze... - Mimo wielolet- niej przyjaźni Kruk zwracał się do nellaskiego sejrawa wyłącz- nie w ten sposób, ponieważ był od niego sporo młodszy. - Wyglą- da to bardzo źle... - powiedział w zadumie, patrząc na rozrzucone 58 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI na podłodze runy. - Zbyt wiele wiąże się z tym dzieckiem, przy- jacielu. Polują na niego kojarzy i to jest zrozumiałe. Książę kró- lewskiej krwi jest im pewnie potrzebny do jakichś ohydnych ob- rządków. Może chcą go złożyć w ofierze swoim opiekunom, których my nazywamy Pozbawionymi Ciał? A może mają inne cele, których nie znam? Wiesz równie dobrze jak ja, że cała ro- dzina królewska miała duże zdolności magiczne, ale jeśli królo- wa urodziła właśnie tyle dzieci i właśnie pod takimi znakami losu jak nasza biedna królowa - pokój jej duszy! - wówczas ostatnie dziecko, jeśli jest płci męskiej, otrzyma olbrzymie zdol- ności magiczne. Jeśli się go właściwie poprowadzi, może zostać wielkim czarownikiem naszych czasów! Łakomy kąsek dla czar- nych kojarów! Ale dajmy spokój tym spekulacjom i zastanówmy się, co zrobić... Myślę, że ty, czcigodny przyjacielu, nie powinie- neś tu zostać. Przywódczynię kojarów znam nazbyt dobrze - przewróci do góry nogami całe miasto i wcześniej czy później do- wie się, że nająłeś mamkę i tego samego dnia zniknąłeś z miasta. Kazałeś domownikom milczeć, ale kto zaręczy, że się nie wyga- dają? A kojarom szpiegów nie brakuje! Ale z czarnymi kojara- mi jakoś sobie poradzimy. Bardziej martwi mnie ten, który przy- niósł księcia. Rakot Zbuntowany nigdy nie robi niczego bez powodu, a konsekwencje swoich czynów przewiduje na wiele lat naprzód. Może chce wykorzystać księcia w przyszłej walce z Władczynią Hallanu? Kto wie, może za jej panowania elfy znów będą uczestniczyć w sprawach tego świata? Może właśnie tego Rakot się boi i do tego nie chce dopuścić? I muszę ci powie- dzieć, czcigodny Emmel-Zogarze, że Zbuntowany walczy po ry- cersku - pozostających poza starciem Pierworodzonych na razie nie rusza. - Stwór, który przyniósł Trogwara, mówił, że jego misja zo- stała opłacona najwyższą ceną, jaką może zapłacić śmiertelnik - zauważył Emmel-Zogar. - Sądzisz, czcigodny przyjacielu, że Władca Ciemności jedy- nie zareagował na wezwanie baronowej Oliwii? Żal mi jej, pięk- na to była kobieta i brata mojego prawdziwie kochała. - Zasmu- cony Kruk opuścił głowę, jednak nie poddał się rozpaczy. - Powiadają, że Władca Ciemności znacznie chętniej przychyla ucha na prośby śmiertelników niż Młodzi Bogowie, którzy zamknęli się w swoim Obiecanym... Lecz i zapłata za pomoc Rako- ta jest bardzo wysoka... No, ale żeby wysłać stwora, który poko- 59 NlK PlERUMOW na kojarów, przedrze się przez wszystkie światy i bariery, po- trzebne są zaiste wielkie siły... - Boję się, przyjacielu - wyznał Emmel-Zogar. - A może ra- tujemy i ukrywamy przyszłą straszliwą broń Ciemności? Może należałoby wyruszyć do świątyni Jamerta albo do miłosiernej Jalini i oddać księcia tamtejszym kapłanom? - Co ty mówisz, czcigodny Emmel-Zogarze! - Dor Wejtarn ściągnął brwi. - To przecież szlachetnie urodzony książę, nasz władca! Bez względu na to, czy Władczyni okaże się sprawiedli- wa, służyłeś przecież królowi! Chociaż muszę przyznać, że na ra- zie lud nie narzeka... Ale to już nie nasze zmartwienie. Podobnie jak ty, czcigodny przyjacielu, przysięgałem królewskiemu do- mowi Hallanu i nie złamię tej przysięgi. Uważam, że propozycja wysłannika Ciemności jest bardzo rozsądna. - A nie chcesz wziąć Trogwar a na ucznia, skoro, jak mówisz, może wyrosnąć na wielkiego czarownika? - zapytał Emmel-Zo- gar, sącząc ciemne wiejskie piwo. - Uczniów się nie wybiera - rzekł twardo Kruk, spuszczając głowę. - Ucznia zsyła ci los. A Trogwara przyniosłeś mi ty, nie los. Nie mówmy o tym. - Jak sobie życzysz - powiedział Emmel-Zogar zaskoczony. - Więc co powinniśmy zrobić? - Księcia należy zostawić tutaj - zawyrokował Dor Wejtarn. - Ale nie u mnie. Oddam go na wychowanie leśnym krasnolu- dom. Wiele mi zawdzięczają i nie odmówią spełnienia mojej prośby. U nich Trogwar będzie bezpieczny, do leśnych kryjówek nie dotrą nawet kojarzy. Będę się z nim widywał, a gdy skończy siedem lat... wtedy oddamy go do Szkoły Miecza. - Rozumiem. - Emmel-Zogar odwiązał od pasa ciężki wore- czek. - To się pewnie przyda? - Tak, trzeba będzie zapłacić za szkołę Trogwara... - A tobie nie będzie potrzebne? - Mnie? Żartujesz sobie, czcigodny przyjacielu. Krukowi zło- to niepotrzebne. Jutro rano zaniosę księcia do krasnoludów, a ty z tą dziewczyną wracajcie do miasta... I proszę, nim zaprotestu- jesz, pomyśl chwilę! Im wcześniej wrócisz, tym więcej szans, że twoja nieobecność nie zostanie zauważona! Stary sejraw uznał, że jego obecność tutaj faktycznie przy- niesie więcej szkody niż pożytku. Jeśli dziecko będzie pod opie- ką leśnych krasnoludów... Sporo o nich wiedział. Czciły czarow- 60 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ników i bały się ich, choć posiadały własną magię, która pozwa- lała im bronić leśnych domen przed intruzami i najeźdźcami. Leśne krasnoludy, rzeczowe i konkretne, zawsze dotrzymywały danego słowa, a złoto nie miało nad nimi takiej władzy jak nad ich górskimi braćmi. Jeśli dadzą słowo, że zaopiekują się księ- ciem, wszyscy będą mogli spać spokojnie. Ślad urwie się w tej leśnej wiosce i nawet on, Emmel-Zogar, nie dowie się, gdzie jest Trogwar. Nellaski sejraw i mamka wyruszyli więc w drogę powrotną, a Kruk położył dziecko spać i sam spokojnie zasnął, uprzednio posyłając wiadomość leśnym krasnoludom. Czarnych kojarów się nie bał - są wprawdzie potężni i panują nad dziwnymi siłami, ale nie będzie łatwo im tu dotrzeć. A jeśli nawet dotrą, ma ich czym powitać. * Ranek drugiego dnia w Nellasie księżniczka Ar jata, prawo- wita dziedziczka Korony Hallańskiej, powitała wciśnięta w wą- ską i głęboką szczelinę murów miejskich. Przypadkiem natknę- ła się na miejsce, gdzie zaprawa została wykruszona i ktoś, pewnie jakiś dowcipniś, nie pożałował sił, żeby wyrwać z muru kilka wielkich kamieni. Obok szczeliny stały przyprowadzone do miasta wozy i Ar jata wzięła z nich trochę siana, tworząc pro- wizoryczne posłanie. Nocne przeżycia tak ją wyczerpały, że za- snęła od razu, gdy tylko się położyła. Po przebudzeniu wydostała się z kryjówki, umyła przy stud- ni na rynku i ruszyła do domu barona Wejtarna. Wiedziała, że to szaleństwo, ale nie widziała innej możliwości - baron wydawał się jedynym sprzymierzeńcem w tym mieście i liczyła, że zdoła z nim porozmawiać. Przekradająca się do domu barona dziewczyna zwróciła uwagę na posępnych wojowników w czerni, z krótkimi prostymi mieczami u pasów, którzy zamiast strażników pełnili wartę w bramach Nellasu. Napotykając spojrzenie jednego z nich, Ar- jata drgnęła i szybko poszła dalej, spuszczając wzrok. Skoro bra- my ochraniał zakon kojarów, to znaczy, że polowanie na nią i Tro- gwara ruszyło na całego. Przed domem Wejtarna przeżyła nowy wstrząs. Spodziewa- ła się zobaczyć kondukt pogrzebowy nieszczęsnej żony barona, a ujrzała dwie trumny... M NlK PlERUMOW • Felve szła powoli z nisko pochyloną głową. Przywódczyni ko- jarów zastygła pośrodku korytarza, obok niej stał baron Wejtarn. - Twoja żona ukradła księcia! - syknęła przywódczyni, zwra- cając się do barona. Oczy miała zmrużone, wyglądała, jakby chciała rzucić się na sejrawa. Chyba po raz pierwszy w życiu przywódczyni najpotężniejszego tajnego zakonu w Hjórwardzie Zachodnim straciła panowanie nad sobą. - Odpowiadaj, robaku, gdzie go ukryła?! Felve skoczyła do Wejtarna jak żmija i jej kindżał zderzył się z klingą barona. Stal zgrzytnęła o stal, baron wolną ręką pró- bował uderzyć Felve w nieosłoniętą szyję, ale wówczas z lewej strony coś błysnęło i jego dłoń z trudem odbiła nagły wypad przywódczyni. Felve rozumiała, że przywódczyni potrzebuje Wej- tarna żywego, i chciała tylko przystawić mu ostrze do szyi, jed- nak szalony baron pokrzyżował im szyki. - Ludzie! Do mnie! - ryknął, odskakując do okna. - Tutaj, z bronią! - A niech to! - wrzasnęła przywódczyni. - Felve! Jej wierna towarzyszka ruszyła do ataku, jednak baron za- reagował ze zdumiewającą szybkością. Przyklęknął na jedno ko- lano i krótkim kindżałem pchnął Felve w brzuch. Żelazo miękko weszło w ciało, palce Wejtarna zalała krew. Bezwładne ciało czarnej wojowniczki z głuchym stukiem uderzyło o podłogę. Ba- ron wyrwał broń z jej osłabłych dłoni i zaatakował przywódczy- nię. Szczęknęła niewielka kusza i dziwny bełt, zostawiający w po- wietrzu bladozielony ślad, wbił się w szeroką pierś barona, prze- mieniając się w krótką, grubą żmijkę z zębatą paszczą. Stwór za- czął wwiercać się w ciało, torując sobie drogę do serca. Wejtarn chlasnął stwora kindżałem Felve i zaraz potem ży- cie go opuściło. Z przeciętego ciała strasznej żmii sączyła się ciemnozielona krew. Przywódczyni kojarów popatrzyła z pogardą na martwego barona i niespiesznie przeładowała kuszę. Jaka szkoda, że Wej- tarn zdołał zabić Dargotę. Gdyby nienasycony stwór dotarł do serca, ciało barona można by było wyciągnąć z objęć śmierci i wówczas stałby się wojownikiem kojarów - jego duszę zniewo- liliby potężni maleficy zakonu... 62 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Czarna Matka wezwała w myślach kilku wojowników ze swej świty. Gdy zjawiło się siedem czarnych postaci, rozkazała krótko: - Zwołajcie tutejszą służbę, niech to bydło się wreszcie ruszy. Rano wszystko ma być gotowe do dwóch wspaniałych pogrzebów. Rozpuśćcie plotkę, że baronowa Oliwia zginęła z rąk nocnych ban- dytów, a jej małżonek, nie mogąc przeboleć straty, popełnił samo- bójstwo. Tutejszej czeladzi za rozpuszczanie jęzorów obiecajcie... sami wiecie co. I natychmiast ustawcie ludzi w bramach miej- skich! Od rana trzeba zacząć przeczesywać Nellas... * Coś było nie w porządku. Na podwórzu przed domem baro- na szarogęsili się posępni wojownicy zakonu, przerażeni słudzy pospiesznie wypełniali ich rozkazy... Po kilku minutach z rozmo- wy ze stłoczonymi przed bramą gapiami księżniczka się dowie- działa, że baron Wejtarn również nie żyje. Zerwała się ostatnia nić, która mogła ją doprowadzić do za- ginionego Trogwara. Arjata wolała nie rzucać zaklęcia słuchu. Ryzykowałaby zbyt wiele. Poprzednim razem uratował ją cud, powtórną próbę mogła przypłacić życiem. A jednak nie potrafiła stąd odejść. Coś niepowstrzymanie ciągnęło ją do tego domu, nie pozwalało jej ( się ruszyć... Targana niezrozumiałymi pragnieniami nie zauważy- ła, jak ominęła budynek i znalazła się w wąskim zaułku obok tyl- nej bramy. Kręcenie się tu było czystym szaleństwem, a jednak nie odchodziła... Skrzydła bramy uchyliły się nagle i czterech koj arów z wi- docznym wysiłkiem wyniosło ogromny ładunek wymazany czymś (czerwonym. Arjata szybko uskoczyła za róg jakiejś szopy. Obok niej przejechał wóz i zatrzymał się - na koźle siedział wojownik zakonu. Kojarzy z trudem wrzucili ładunek na wóz, woźnica strze- lił z bata i koń powoli ruszył. Czterech wojowników wróciło na podwórze, Arjata zaś wyszła ze swojej kryjówki i rozglądając się na boki, ostrożnie podążyła za wozem. Woźnica długo kluczył po ciemnych wąskich zaułkach, ani razu nie przeciął większej ulicy. Wreszcie dojechał do wąskiej bramy, noszącej znamienną nazwę Śmieciowa. Na szczęście za- miast wojowników zakonu stało tu dwóch zwykłych strażników miejskich. Właśnie w żywy kamień klęli zwierzchnika, który 63 NlK PlERUMOW przyłapał ich na pijaństwie i postawił na tym najbrudniejszym i najbardziej haniebnym posterunku. Byli całkowicie zajęci wy- myślaniem plugawych przezwisk i księżniczka niezauważona wyśliznęła się z miasta za wozem. Za bramą musiała zacisnąć palcami nos. Na kilka mil - od murów do brzegu rzeki - ciągnęło się stare miejskie wysypisko śmieci. Ojciec ostatniego hallańskiego króla zbudował nowy mur za śmietniskiem i wszyscy o tym kawałku ziemi zapomnieli. Wóz jechał ostrożnie wśród gnijących hałd, mijał mętne ka- łuże, a za nim, w pewnej odległości, skradała się księżniczka. W końcu woźnica zatrzymał konia, z wysiłkiem zepchnął ciężki ładunek na ziemię, zawrócił i ruszył do miasta. Arjata sztyletem przecięła worek i spod brudnego materia- łu wychynęła szeroka twarz olbrzyma z zamkniętymi oczami. Pewnie któryś ze sług barona, pomyślała księżniczka. Widać bro- nił swojego pana... Ale czemu tak mnie ciągnęło za tym wozem? Ostrożnie dotknęła potężnej szyi... Ciało olbrzyma drgnęło. Jeszcze żył! Dała z siebie wszystko i za pośrednictwem magii wlała w Ga- ra tyle sił, żeby mógł dotrzeć do brzegu rzeki, gdzie było nieco czyściej. Potem musiała długo wyjaśniać olbrzymowi, kim ona jest i dlaczego on musi opowiedzieć jej wszystko ze szczegółami. Gar nie grzeszył rozumem, a księżniczka była zmęczona czarami, ale w końcu udało im się porozumieć i Arjata, czując, jak odpusz- czają lodowe imadła rozpaczy, usłyszała ostatnią część historii i dowiedziała się najważniejszego - poznała imię człowieka, któ- remu baronowa Oliwia chciała przekazać księcia. Pozostawało już tylko wierzyć, że wysłannik Ciemności wykonał ostatnią wo- lę baronowej i Trogwar trafił do domu nellaskiego sejrawa, Em- mel-Zogara... • Dor Wejtarn szedł długim podziemnym tunelem. Świetnie orientował się w absolutnych ciemnościach. Trzymając na ręku śpiącego Trogwara, zmierzał do swej jaskini zaklęć. Emmel-Zo- gar wracał już do Nellasu, ale Kruk nadal był niespokojny. Czuł, że szuka go czyjaś myśl, że użyto magii... Wysłał wiadomość le- śnym krasnoludom, powinni niedługo przybyć. Zbyt dobrze wiedział, czym jest zakon kojarów, by wierzyć, że mało wymyślny fortel Emmel-Zogara zbije prześladowców z tropu. 64 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Tylko raz, jeszcze za życia własnego nauczyciela, zdarzyło mu się widzieć, jak stworzony przez malefików zakonu Pyłowy Demon do- padł swoją ofiarę, idąc jej śladem przez półtora tysiąca mil... Czarodziej nie próbował odpędzić niespokojnych myśli. Przeciwnie, starannie rozpatrywał najgorsze warianty, jak choć- by że kojarzy wiedzą już o Emmel-Zogarze i teraz ich niewidocz- ni słudzy wywąchują na drogach Hallanu ślad starego sejrawa. W takim wypadku za dzień lub dwa należało spodziewać się nie- proszonych gości. Magowi zostało jedynie kilkanaście godzin, by oddać Trogwara krasnoludom i pozwolić im odejść jak najgłębiej w nieprzebytą dla ludzi gęstwinę. Już obmyślał plan, śmiertelnie dla niego niebezpieczny. Nie oszukuj się, myślał. Kojarzy uwierzą, że książę Trogwar jest poza ich zasięgiem, dopiero gdy zobaczą go martwego. I jesz- cze dokładnie sprawdzą, czy naprawdę nie żyje, zajmą się tym najlepsi maleficy zakonu, dla których nekromancja to chleb po- wszedni. A więc musi być ktoś, kto im podrzuci ciało... Najlepiej z wielkim hukiem i fajerwerkami... A to znaczy, Kruku, że czeka cię walka z wysłannikami zakonu, po której kojarzy znajdą cia- ło księcia zabitego ich własną bronią. Niech Czarna Matka po- odrywa im głupie łby po takiej wpadce... Nieprzenikniony mrok tunelu rozproszyło łagodne, szarozie- lone światło i z przodu zamajaczył łuk wyjścia. Jednak zanim Dor Wejtarn wszedł pod sklepienie nadrzecznej jaskini, długo i starannie nakładał zaklęcie ukrywające ślady. Li- czył, że wśród fałszywych tropów, które zamierzał umieścić wokół swego domostwa, czarownicy zakonu nie odnajdą prawdziwego. Wkroczył do przestronnej, suchej i czystej pieczary. Jej ścia- ny tonęły w łagodnym półmroku, pośrodku szemrało bijące z zie- mi źródełko - woda wpadała do kamiennej czary i wypływała z niej niewielkim strumyczkiem biegnącym do rzeki. Na białym piasku stał wyciosany z czarnego kamienia stół i fotel przypomi- nający tron. Obok, przy źródle, z długich głazów ułożono okrągłe palenisko. Nic więcej tutaj nie było, ale jaskinia nie potrzebowa- ła żadnych mrocznych artefaktów. Powietrze było tu zdumiewa- jąco czyste i przepełnione dziwnymi aromatami - aromatami my- śli, emocji i nastrojów. Jedne nastrajały do tańca, inne do poważnych rozmyślań, były takie, od których robiło się ciepło na sercu, i takie, które pchały do walki. Tych ostatnich Dor Wejtarn nigdy nie wypuszczał na wolność. 65 NlK PlERUMOW Podszedł do kamiennego stołu, ostrożnie położył na nim opa- tulonego Trogwara, napił się wody ze źródła, usiadł wygodnie w fotelu i zaczął czekać. Mijał czas, błękitne kółeczka dymu z fajki Dora Wejtarna unosiły się i rozwiewały pod sufitem, na srebrzystej powierzch- ni wody w kamiennej czarze igrały błyski światła od zapalonej przez Kruka magicznej latarni... Stary czarodziej wypalił cztery pełne porcje aromatycznego tytoniu z Hjorwardu Południowego (namiętność do dobrego tytoniu była jedyną słabością pozostałą z dawnego życia), gdy wreszcie zjawiły się krasnoludy. - Nie mogliśmy przyjść wcześniej, czcigodny - rzekł od progu jeden z nich. - W okolicznych lasach dzieje się coś niedobrego... Przed czarodziejem stało pięciu niewysokich mieszkańców lasu. Ubrani w zielono-brązowe stroje, na pasach mieli motek sznurków z drewnianymi hakami na końcu; spod wełnianych cza- pek wysuwały się kręcone brązowe włosy. Broni nie nosili. Na Dora Wejtarna spoglądało pięć par uważnych szarych oczu. Leśne krasnoludy to istoty lekkomyślne i niestałe, jednak były wśród nich czcigodne, powszechnie szanowane rodziny, któ- re strzegły lasu - właśnie dzięki nim inne krasnoludy mogły bez przeszkód dokazywać. Ten niewielki drzewny naród dzielił się na trzy główne rody, noszące zabawne nazwy korzeniowców, dziuplowców i gałęziow- ców. Pierwsi mieszkali w głębokich norach pod korzeniami sta- rych drzew, ci byli najpoważniejsi i najsolidniejsi ze wszystkich. Dziuplowcy nad jedno stałe domostwo przedkładali kilka dziupli rozrzuconych po całym lesie. Gałęziowcy w ogóle nie zawracali sobie głowy stałymi siedzibami, nigdzie się dłużej nie zatrzymy- wali i mieszkali w koronach drzew. Spędzali czas na śpiewach, tańcach i psotach, czasem poważnie dając się we znaki mieszkań- com przyleśnych wiosek. Goście Kruka byli korzeniowcami. - Co się dzieje, czcigodni? - zapytał Dor Wejtarn krasnolu- dów, gestem prosząc, żeby usiedli. Z piasku wyłoniło się pięć niewysokich kamiennych foteli. Krasnoludy usiadły powoli, z godnością. Kruk z doświadcze- nia wiedział, że chcąc coś od nich uzyskać, nie należy zaczynać rozmowy od próśb. - Na obrzeżach lasów szukają czegoś jacyś wojownicy w czerni - odpowiedział najstarszy krasnolud, Westri. Jego gęsta 66 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI biała broda była starannie przystrzyżona, sękate palce spoczywa- ły na kolanach i Dor Wejtarn zauważył, że lekko drżą. Stary kra- snolud był zdenerwowany. - Wojownicy w czerni - powtórzył. - Nadeszła wieść z samego Nellasu. Ludzie z mieczami. Szukają czegoś w lasach. Są z nimi dziwne psy, a raczej duchy w postaci psów. Za czymś węszą. Znamy te stwory. Kogoś szukają. Gdy znajdą ślad, wyślą w pogoń Pyłowego Demona. A ten nie przega- pi okazji, żeby pożreć któregoś z nas. Wielu z nas się boi. Prosi- my cię o ochronę, czcigodny! Czarodziej wypuścił z fajki kilka kółek dymu, odchylił się na oparcie fotela i przymknął oczy. Było jasne, że sprawdziły się je- go najgorsze oczekiwania. Zakon kojarów nie tracił czasu. Naj- wyraźniej już się dowiedzieli, że Trogwara nie ma w mieście. Dobrze chociaż, że nie powiązali jego zniknięcia z Emmel-Zoga- rem - wówczas szliby po jego śladzie prosto do domu Dora Wej- tarna. Ale za dzień czy dwa należy spodziewać się gości. No cóż, czasu będzie dość... Krasnoludy zdążą odejść wystarczająco dale- ko, a sługom kojarów Kruk przygotuje godne powitanie... - Zatroszczę się, żeby was nie niepokoili - rzekł czarodziej, nie otwierając oczu. - Ale będziemy musieli działać razem. Mam tu dziecko... Czarni wojownicy, kojarzy, polują właśnie na nie, te- go nie będę przed wami ukrywał. Chłopca trzeba ukryć. Nie tyl- ko ukryć, ale również wychować; odejdzie od was, gdy skończy siedem lat. Postaram się wam pomóc na miarę moich sił... Szcze- góły omówimy potem, teraz najważniejsza jest wasza zgoda. Je- żeli odmówicie, a Trogwar wpadnie w ręce kojarów, siły Zła wzrosną wielokrotnie! Gdy będę sam, zdołam ochronić was przed kojarami, ale jeśli będę musiał przy tym troszczyć się o dziecko... - Zrobił znaczącą pauzę. - Jesteście mądrzy i sami umiecie pod- jąć słuszną decyzję. - Musimy się zastanowić, czcigodny Dorze Wejtarnie - od- rzekł Westri zdławionym głosem i krasnoludy nachyliły się do siebie. Do uszu czarodzieja docierały ciche urywki niespokoj- nych zdań, jednak Kruk nie próbował zrozumieć, o czym jego go- ście rozmawiają. Rozkoszował się spokojem panującym w ja- skini. Wiedział, że walka z kojarami jest nieunikniona, a to znaczy, że jaskinia, czyste źródło, melodyjny szmer, miękki pia- sek i łagodne zielone światło już wkrótce znikną bez śladu. Sta- rożytne ściany wymytej wodami kawerny runą, grzebiąc go pod sobą... 67 NIK PlERUMOW Leśny naród naradzał się krótko. Ci korzeniowcy mogli pod- jąć decyzję w imieniu całego swojego klanu i zrobili to. Zgadzali się. Pięciu drzewnych krasnoludów i stary czarodziej rozmawiali jeszcze długo, a mały Trogwar słodko spał, widząc zesłane przez Kruka czarodziejskie sny. Rozmawiali o wojnie i pokoju, magii i czarach, smokach i mieczach... o przeszkodach, które mogłyby stanąć na drodze dziecka. Słońce już niemal zaszło, gdy krasno- ludy wstały i uroczyście skłoniły się czarodziejowi, a następnie delikatnie włożyły Trogwara do wiklinowego kosza i wyruszyły w drogę - tej nocy nie dane im będzie spać. Westri został. Gdy Niebieski Pastuch, księżyc, wypędzi na niebo stada niezliczo- nych gwiazd i zorza zacznie kąpać się na krawędzi ziemskiego dysku, Trogwar będzie już bezpieczny w odległej, głuchej gę- stwinie, gdzie nie dotrze żaden Pyłowy Demon. Czterech krasnoludów zaniesie księcia do tajnej kryjówki, a piąty, Westri, pozostanie tutaj, żeby jego naród wiedział, czym skończy się pojedynek Dora Wejtarna z Czarnym Zakonem. Rozdział 6 - Co mamy robić, pani? - zahuczał Gar, pociągając nosem i wycierając łzy. - Zabili moją panią i mojego pana! I mnie omal nie zabili... Co mamy robić? Arjata milczała. Siedziała nad wodą, podciągając kolana pod brodę. Dopiero teraz zrozumiała, jak strasznej sile rzuciła wyzwanie - nie ma co, minionej nocy uratował ją tylko cud. Za- kon kojarów prędzej spali cały Nellas i wyrżnie wszystkich mieszkańców, niż zaryzykuje utratę cennej zdobyczy. Mogła tyl- ko mieć nadzieję, że Emmel-Zogar wpadnie na to, by jak najszyb- ciej opuścić miasto. No i oczywiście Arjata nie może w żadnym wypadku zbliżać się do jego domu. Najlepiej byłoby spotkać sta- rego sejrawa już za bramą i wtedy pójść z nim... Ale, na wszech- potężnego Jamerta, co zrobić z biednym Garem? - Siedź tutaj - poleciła. - Nie ruszaj się stąd, póki nie wrócę. Olbrzym posłusznie skinął głową. Arjata zaczęła skradać się z powrotem do bramy Śmieciowej i omal nie wpadła na ośmiu po- nurych wojowników zakonu, którzy przyszli zastąpić strażników. Droga do miasta została odcięta. Niemal w tej samej chwili pojawił się oddział dwudziestu czarnych mieczników, którzy ruszyli w głąb śmietniska, przeszu- kując je metodycznie. Zdaje się, że nie przeszkadzały im ani sterty gnijących odpadków, ani straszliwy smród. Księżniczka uciekła. Wiedziała już, że kojarzy są niebez- piecznymi przeciwnikami, i teraz pozostawała jej jedna droga ucieczki - rzeką, jak najdalej od Nełlasu! Nie wątpiła, że wszyst- kie przystanie i nabrzeża są bardzo starannie pilnowane. 69 NlK PlERUMOW - Za mną, Gar! - powiedziała tylko i weszła w zimne fale rzeki. Dawny sługa Oliwii zamruczał coś niezadowolony, ale nie śmiał nie wykonać rozkazu. Zaczęli płynąć. Garowi nie było łatwo, rozpaczliwie młócił wodę rękami i nogami, wzbijając fontanny wody. Arjata śmiga- ła zwinnie jak rybka. Gdyby była sama, skryłaby się bez trudu, jednak olbrzyma wkrótce zauważono z brzegu. Trzeba przyznać, że kojarzy zareagowali błyskawicznie, żad- nego tam zamieszania czy chaosu. Kilka sekund później nad rze- ką rozległ się charakterystyczny szczęk kusz i świst krótkich beł- tów. Sześciu wojowników zakonu w milczeniu skoczyło do rzeki i popłynęło za zbiegami. Bełty raz po raz pruły fale i Arjata zro- zumiała, że wojownicy w czerni chcą ją wziąć żywcem. Gdyby ściana strzał odcięła jej drogę, płynący za nią słudzy zakonu mu- sieliby jedynie pochwycić uciekinierkę... - Pani! - ryknął Gar, zachłystując się. - Płyń, pani! Ja ich za- trzymam! Arjata zanurkowała. Przekręcając się na plecy, złapała Ga- ra za pas i pociągnęła w dół. Nie było łatwo ciągnąć olbrzyma pod wodą, pozwalając mu z rzadka wynurzyć się po powietrze. Skręcając to w prawo, to w lewo, niesieni prądem, coraz bardziej oddalali się od strzelców. Sześciu prześladowców dogoniło ich dopiero przy drugim brzegu. Olbrzym nie interesował koj arów, ale żeby dobrać się do Arjaty, najpierw musieli pokonać jego. Woda w rzece jakby zawrzała, w rękach kojarów zalśniły krótkie miecze, ale olbrzym, czując pod nogami dno, walczył za- jadle. Zakonni wojownicy próbowali zaatakować go jednocze- śnie z różnych stron. Jeden wyprzedził towarzyszy - i jego szyja zachrzęściła pod stalowymi palcami wielkoluda. Piana wokół walczących spurpurowiała, bo klinga konającego kojara zahaczy- ła ramię olbrzyma. Gar zdążył zmiażdżyć głowę drugiego napast- nika i wtedy dwa miecze zanurzyły się w jego boku. Arjatę ogarnęła gorycz i paląca nienawiść. Pochwyciła spoj- rzenie tonącego Gara i sztylet sam wskoczył jej do ręki. Znów zanurkowała i otworzyła oczy pod wodą. Tuż przed nią opadało na dno wielkie bezkształtne ciało, ciągnąc za sobą ciemnoczerwone pasy. Podrygiwało niczym dygoczące w agonii zwierzę, od czasu do czasu migała czyjaś ręka z kindżałem. Klin- 70 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI gi zanurzały się w ciele Gara, jednak wielkolud najwyraźniej postanowił rozstać się z życiem wraz ze swoimi przeciwnikami i trzymał ich mocno. Arjata rzuciła się do walczących jak wydra i zanim ten wo- jownik zakonu, który ją zauważył, zdążył uwolnić rękę i obronić się, sztylet księżniczki już tkwił w jego szyi. Ostrze drugiego wro- ga, który bronił się nożem, drasnęło przedramię księżniczki, ale jej klinga zdołała dotrzeć do serca przeciwnika. Woda wokół stała się mętna od krwi. Prawie nic nie widząc, Arjata odnalazła trzeciego koj ara i z zimną krwią wbiła w niego sztylet aż po rękojeść, niczym stary cyniczny najemnik. Miała wrażenie, że nie zabija ludzi, lecz zgniata ohydne, śmiertelnie niebezpieczne robactwo. Brak powietrza zmusił ją do wypłynięcia na powierzchnię i wtedy Gar ścisnął w śmiertelnych objęciach ostatniego wroga, łamiąc mu kości. I tak obaj razem opadli na dno... Księżniczka nie miała czasu na opłakiwanie poległego ol- brzyma. Wiedziała, że jeśli teraz pojawi się na powierzchni, ko- jarzy już nie stracą jej z oczu. Płynęła pod wodą dopóty, dopóki przed jej oczami nie za- częły tańczyć czerwone i zielone kręgi. Wiedziała, że przy brze- gu są gęste trzciny i że musi się do nich dostać niezauważona. Oby wojownicy zakonu uwierzyli, że utonęła razem z Garem i resztą... Palcami wymacała pokryte iłem dno. Brzeg był tuż-tuż... Chwytając oślizłe pnie drzew, niemal pełzła, prawie tracąc przy- tomność z braku powietrza. Ze wszystkich sił walczyła z palącym pragnieniem wynurzenia się, odetchnięcia pełną piersią i wy- skoczenia z tej strasznej rzeki, która stała się mogiłą siedmiu osób. Za każdym razem, gdy już myślała, że dłużej nie wytrzyma, czyjaś niewidzialna ręka podnosiła jej do oczu Cztery Kamienie Hallami. Arjata widziała bijące od kamieni łagodne światło i to pomagało jej przezwyciężyć szaleństwo. Zdołała wytrwać do końca. Przekręciła się na plecy, delikat- nie nabrała powietrza ustami i dotarła do wysokich trzcin. Ostrożnie, powolutku wyczołgała się na brzeg, wcisnęła się w pia- sek i znieruchomiała. Bała się drgnąć, nie mówiąc już o tym, żeby spojrzeć, co te- raz robią kojarzy na drugim brzegu. Zimno przenikało ją do szpi- ku kości, mokre ubranie kleiło się do ciała, wysysając resztki cie- 71 NlK PlERUMOW pła. Czuła, że jeśli zaraz się gdzieś nie ogrzeje, to po prostu umrze. W końcu postanowiła się odwrócić. W oddali, przy wodzie, stało kilkunastu czarnych wojowni- ków z kuszami w pogotowiu, a pięciu innych na tratwie pospiesz- nie odbijało od brzegu. Arjata zaczęła pełznąć do przodu niczym wąż. I znów miała szczęście. W tym miejscu do rzeki wpadał nie- wielki strumyk płynący w głębokim parowie o wysokich, stro- mych zboczach. Wcisnęła się w jego koryto. Tutaj już mogła się wyprostować - i biec, biec, biec ile sił, tak żeby wiatr gwizdał w uszach... Biec, czując, jak ciepło znów wraca do rąk i nóg, ucie- kać, dopóki serce nie zacznie wyrywać się z piersi... Ale w końcu zabrakło jej tchu, nie mogła już biec. Zaczęła iść szybkim, zamaszystym krokiem jak najdalej od rzeki. Od czasu do czasu zatrzymywała się i nasłuchiwała, czy nie ma po- goni, choć doskonale wiedziała, że i tak nie usłyszy tych bezsze- lestnych wojowników. Początkowo szła korytem strumienia, w nadziei że w ten sposób zatrze ślady, a potem pomyślała, że właśnie tego oczekują po niej kojarzy. Zobaczyła po prawej stro- nie trawiaste zbocze. Wyszła z parowu, obejrzała się i odetchnę- ła z ulgą. Przydeptane jej stopami źdźbła trawy prostowały się szybko. Ruszyła w głąb lasu. Musiała przedzierać się przez gęstwinę, z trudem odnajdując drogę w nieprzebytych zaroślach. Szła, szła i szła, i w pewnej chwili poczuła, że nie zrobi już ani kroku wię- cej, nawet gdyby cały zakon kojarów stał tuż za nią. Znalazła się na wysokim wzgórzu o łagodnych zboczach. Wil- gotne zarośla zostały w dole, tu rosły wspaniałe dęby - leśne gi- ganty majestatycznie wyciągały w niebo potężne gałęzie, liście beztrosko szeptały o czymś na lekkim wietrzyku, korzenie tonę- ły w wysokiej trawie, tak kusząco miękkiej... Wyczerpana Arjata opadła z sił. Przypomniała sobie, że w ciągu ostatniej doby ona, która wcześniej nie skrzywdziła na- wet muchy, zabiła pięciu ludzi, pięciu takich samych jak ona śmiertelników, którzy chodzili po tej samej ziemi i oddychali tym samym powietrzem! Po raz pierwszy w życiu splamiła sobie ręce ludzką krwią... Wstrząsnęły nią mdłości. Wydawało jej się, że wokół stoją cienie zabitych kojarów, wyciągają długie, bezcielesne palce i chcą ją zabrać tam, gdzie każdy zabójca spotka się ze swoimi 72 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ofiarami. Będzie musiała odpowiedzieć za popełnione przestęp- stwa... Straciła przytomność. • Dor Wejtarn i Westri nie tracili czasu. Stary czarodziej opowiedział krasnoludowi o przyczynach niepokoju i w głąb ziem leśnych krasnoludów pomknął wyraźny rozkaz - rozpro- szyć się i przyczaić! Kruk nie miał zamiaru wciągać ich w tę sprawę, nie był aż tak lekkomyślny, by sądzić, że małe łuki i proce drzewnego narodu mogłyby stawić opór świetnie wy- szkolonym, bezlitosnym wojownikom. Poza tym tak niespodzie- wany odpór wzbudziłby czujność inteligentnej i przenikliwej przywódczyni zakonu. Na pewno powiązałaby strzały krasnolu- dów ze zniknięciem Trogwara, a wtedy drzewny lud czekałaby smutna dola. Kruk i Westri mieli zupełnie inny cel - chcieli zapewnić ko- jarów, że książę jest właśnie tutaj. Wówczas przywódczyni rzuci do walki wszystkie siły, a stary czarodziej będzie mógł uciec, zo- stawiając wojownikom zakonu jedynie zwęglone fałszywe ciało niemowlęcia. Oczywiście wilcze doły, pułapki, kusze i sieci w koronach drzew też by się przydały, ale nie było na nie czasu. Dor Wejtarn tylko umocnił swoje magiczne środki ochrony. A gdy już wszystko zrobili, pozostawało czekać. Nie należa- ło nadmiernie interesować się tym, co robi zakon - skoro masz niemowlę, powinieneś siedzieć cicho i spokojnie, bo inaczej wróg może się nie złapać na przynętę. - Odesłałeś swoich, Westri? - zapytał Kruk, gdy usiadł zmę- czony w swoim ulubionym fotelu obok kominka. - Dobrze by by- ło, żeby odeszli jak najdalej... ty również powinieneś się spieszyć. - A dokąd mam się spieszyć? - mruknął Westri, zdejmując kaftan i wyciągając długi kindżał. Rękojeść była niepozorna, ale stal klingi lśniła błękitem; broń wyszła z kuźni górskich krasno- ludów. Nigdy wcześniej Dor Wejtarn nie widział tego sztyletu u Westriego. - Nie mam się dokąd spieszyć - ciągnął krasnolud. - Zostanę z tobą, czcigodny Dorze Wejtarnie. Nie możesz wystą- pić sam przeciwko temu czarnemu plugastwu! - Teraz, gdy zostali sami, dał spokój wszelkim wyszukanym zwrotom. Stary czarodziej pokręcił głową. 73 NlK PlERUMOW - Nie będzie z ciebie żadnego pożytku, Westri - rzekł wprost. - Z kojarami nie poradzimy sobie zwykłym żelazem, łu- ki i strzały też tu się na nic nie zdadzą. Tylko niepotrzebnie zgi- niesz... Nie będę przecież mógł cię osłaniać! A potem maleficy zakonu zawładną twoim ciałem i zmuszą twoją rękę, żeby zaatakowała mnie od tyłu. Rozumiesz? Nie kwestionuję twego męstwa, ale gdy człowiek szykuje się do walki na śmierć i życie... Proszę, nie upieraj się. Bardziej jesteś potrzebny swojemu naro- dowi niż mnie. Westri skrzywił się, prychnął, wzruszył ramionami, w końcu jednak posłuchał. - Dobrze, czcigodny - mruknął niechętnie, wkładając z po- wrotem kaftan. - Jesteś czarownikiem i wiesz lepiej. Ale po mo- jemu niepotrzebnie mnie odsyłasz. Nigdy nie wiadomo, jak się to wszystko jeszcze obróci... - Westri, twoje zadanie jest znacznie ważniejsze - zauważył z wyrzutem czarownik. - Spiesz się! Jeszcze zdążysz dołączyć do swoich. Kiwając smutnie głową, krasnolud, którego raczej należało- by nazwać karłem, opuścił głowę, nasunął kaptur i zniknął za drzewami. Czarownik został sam. Bawiąc się dogasającą fajką, rozwa- żał, czy aby na pewno zrobił wszystko. Może w pośpiechu o czymś zapomniał? Jego czary pogrążyły wszystkich mieszkańców w głę- bokim śnie, na domy nałożono zaklęcia najpotężniejsze ze wszystkich chroniących przed ogniem, nie zapomniał też o by- dle... Wieś była gotowa na powitanie wroga. Pozostawało tylko czekać. I to było najtrudniejsze. Nie przywykł siedzieć z założonymi rękami, czekając, aż wróg go znajdzie. Stary czarownik wypraco- wał system zaklęć strażniczych, lecz jeszcze nie miał okazji ich użyć. Pokusa, żeby dowiedzieć się czegoś o przeciwnikach, była ogromna, ale Kruk wiedział, że nie wolno mu tego robić w żad- nym wypadku. Czekał. Czas w jaskini zaklęć płynął powoli, po piaszczystej podłodze przesuwały się plamy światła słonecznego, przebijają- cego się przez otwór w sklepieniu. Dor Wejtarn siedział w swoim kamiennym fotelu i mogłoby się wydawać, że drzemie. Ale było inaczej. Starzec prowadził niełatwą rozmowę z wła- snym sumieniem, surowo wyrzucając sobie, że Emmel-Zogara, je- 74 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI dynego przyjaciela, jaki mu został po długich latach pustelnicze- go życia, posłał na śmierć. Zakon na pewno przeczesał cały Nel- las i jeśli udało im się skojarzyć nieobecność starego sejrawa z najęciem mamki, to los Emmel-Zogara był przesądzony. Po chwili zastanowienia Dor Wejtarn postanowił wysłać przyjacie- lowi wiadomość - że nie powinien wracać do miasta, lecz szukać innej kryjówki, po chwili jednak znów zmienił zdanie. Pyłowy Demon z łatwością odszuka Emmel-Zogara w każdej kryjówce, a stary sejraw nie zdoła się przed nim obronić. A więc trzeba sprawić, żeby kojarzy znaleźli jego, Kruka, jak najszybciej, nim Emmel-Zogar z bogom ducha winną mamką wrócą do miasta. Maleficy zakonu mogą się okazać sprytniejsi, ale i tak musi wal- czyć. No cóż, co ma być, to będzie, on jest przygotowany na wszystko. Nowy plan należało wprowadzić w życie natychmiast. Kilko- ma prostymi zaklęciami Kruk skierował myśli ku tym skrajom la- su, gdzie, zdaniem krasnoludów, słudzy Czarnego Zakonu gospo- darowali w najlepsze. Szybko się przekonał, że krasnoludy nie przesadziły. We- wnętrznym wzrokiem dostrzegł koj arów myszkujących po zagaj- nikach i parowach. Byli tam również Zwiadowcy - twory male- fików, mające dziesięciokrotnie lepszy słuch i węch niż jakiekolwiek inne stworzenia. Zwiadowcy widzieli również astralne sobowtóry tych, którzy przechodzili w danym miejscu tydzień czy dwa temu. Zakon szukał, ale ciągle na oślep... Gdyby wiedzieli, czego szukają, użyliby Pyłowych Demonów lub innych istot stworzo- nych przez chore umysły czarowników, którzy stanęli po stronie zakonu i stali się malefikami, co w języku ludzi oznacza czarow- nika świadomie czyniącego zło. Zakon szukał. Najwyższa pora przypomnieć im o sobie! Czyż- by przywódczyni tego strasznego dziecięcia Mrocznych Lat zapo- mniała, kim jest Kruk Hallami?! Ręce czarownika poruszały się z niezwykłą prędkością, ni- czym dłonie minstrela grającego skomplikowany pasaż. Żeby in- gerencja wyglądała naturalnie, Kruk musiał znaleźć kogoś, kogo w tej chwili gonili kojarzy, i pomóc nieszczęśnikowi - a nie wąt- pił, że ktoś taki się znajdzie. Wojownicy Czarnego Zakonu woleli złapać setkę całkiem nieważnych ludzi, niż przegapić jednego, który miałby jakąkolwiek wartość dla ich przywódczyni. 75 NlK PlERUMOW • Ar jata się nie łudziła, że zdołała zbić z tropu prześladowców. Wiedziała, że kojarzy zapłacą każdą cenę za schwytanie jej i zdo- bycie Czterech Kamieni Hallanu. Przywódczyni pewnie gotowa była poświęcić wszystkich szeregowych wojowników, a nawet ta- kich jak Felve. Jeśli prawdę mówiła Nenna i szeptali zaufani oj- ca, to kojarzy zapłacą za kamienie każdą cenę - a wówczas nikt nie przeszkodzi im zapanować nad całym Hallanem... Już wkrótce poczuła zbliżającą się pogoń - chociaż słuszniej byłoby powiedzieć, że Ar jacie wyraźnie dano do zrozumienia, gdzie jest ta pogoń i dokąd się kieruje. Do tej pory księżniczka nie miała czasu, by zastanowić się nad tym, skąd wziął się w jej dłoni Widmowy Miecz, kto podpowiadał jej drogę w czasie noc- nego biegu po uliczkach Nellasu i komu, nieznanemu, ale bardzo potężnemu jej los nie był obojętny. Nie zdziwiła się też obecną dziwną wizją. Najpierw usłyszała serdeczny głos, który wypowiadał słowa przemieniające się w obrazy - ujrzała brzeg rzeki, rozciągnięte na piasku ciała sześciu wojowników Czarnego Zakonu i biedne- go Gara, który zginął, broniąc jej. Potem wizja się zmieniła - głos zaczął opisywać jakieś leśne ścieżki, parowy i charakterystyczne drzewa (wszędzie tam widać było wojowników w czerni); w świa- domości księżniczki pojawiła się szczegółowa mapa lasu. Pośrod- ku leżała Arjata, a wokół niej zaciskał się pierścień wrogów. Dziewczynie wydawało się, że widzi wolną na razie drogę, którą można by się wymknąć... usiłowała właśnie zapamiętać to miej- sce, gdy ktoś ostrożnie dotknął jej ręki. Zerwała się jak oparzona, odruchowo ściskając sztylet. Jesz- cze nie wiedząc, kogo ma przed sobą, już się zamachnęła. - Powstrzymaj się, szalona! - usłyszała melodyjny kobiecy głos. Silna, zwinna ręka pochwyciła dłoń Arjaty, próbując wybić z niej klingę. Księżniczka potknęła się o wystający z ziemi korzeń dębu i upadła. - Uspokój się, nic ci nie zrobię - usłyszała. W głosie mówią- cej pojawiły się nutki zdumienia i urazy. - Nawet nie spojrzałaś, na mnie, nie wiesz, kim jestem! Arjata z trudem uniosła głowę. Spodziewała się ujrzeć ubra- ną w czerń postać, ale przed nią stała niewysoka, zgrabna dziew- TA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czyna w obszernym szmaragdowym płaszczu przewiązanym w niewiarygodnie wąskiej talii pasem z połączonych zielonka- wych kamieni. Zielone były również długie włosy dziewczyny, splecione w dwa grube warkocze przerzucone na pierś. Piękne dłonie trzymały niewielki biały pręt z gałką w kształcie rozłoży- stego drzewa. Na księżniczkę spoglądało dwoje ogromnych oczu z dziwnymi zielonymi kręgami wokół czarnych źrenic. Cienkie blade wargi były mocno zaciśnięte. - Nawet nie spojrzałaś, kto przed tobą stoi, wróg czy przyja- ciel - powtórzyła z wyrzutem nieznajoma. Dziewczyna nie wyglądała na członkinię Czarnego Zakonu... - Nic nie mów, jesteś wycieńczona - powiedziała dziwna dziewczyna, gdy uważniej przyjrzała się Arjacie. - Przepraszam, zaczęłam cię wypytywać i osądzać, a powinnam... Przygryzając wargi z irytacją, przyklękła obok leżącej Arja- ty i delikatnie przesunęła dłońmi po jej policzkach. Ku zdumie- niu księżniczki zmęczenie, ból i zawroty głowy ustąpiły, umysł rozjaśnił się, nawet gorycz utraty bliskich na chwilę odeszła. - Jestem Nallika, Panna Lasów - przedstawiła się nieznajo- ma, patrząc w rozjaśnione oczy Ar jaty z zadowoleniem, jakie da- je dobrze wykonana praca. - Pochodzę z rodu elfów, ale od daw- na służę Wielkiej Jalini, Władczyni Zielonego Świata. Należę do jej świty. Ten zagajnik został posadzony niegdyś przez samą bo- ginię, a ja mam go doglądać od czasu do czasu... Ale powiedz mi, co ci się stało? - Nallika... Panna Lasów? - Arjata drgnęła. Po raz pierwszy w życiu stała twarzą w twarz z istotą magiczną, w dodatku nale- żącą do świty samej Jalini, jednej z siedmiorga Młodych Bogów! Księżniczka zrobiła ruch, jakby chciała się cofnąć. - Boisz się? - Nallika się roześmiała. - Boisz się mnie? Prze- cież podobnie jak ty wyszłam z brzucha matki. Magia, o której pewnie pomyślałaś, to tylko wiedza i ma na celu dobro. Leczyć, hodować, uczyć... Porzuć swój lęk i powiedz, jak się nazywasz i co się z tobą stało. - O niczym nie wiesz? - wykrztusiła Arjata. Nallika przeraża- ła ją bardziej niż wszyscy wojownicy Czarnego Zakonu razem wzię- ci. W jej doskonałym pięknie było coś nieżywego, ogromne oczy wyglądały niczym klejnoty umieszczone w alabastrowej masce. - Skąd miałabym wiedzieć? - powiedziała łagodnie Nallika, jakby rozmawiała z nierozgarniętym dzieckiem. - Nie czytamy 77 NlK PlERUMOW waszych myśli, tym zajmują się źli czarnoksiężnicy. Wiem tylko to, co człowiek sam powie na glos. Czuję płynący od ciebie strach, ale nic więcej. - Gonią mnie - wypaliła Arjata. - Czarny Zakon, kojarzy! - Kojarzy? - Nallika uniosła brwi. - Czemu? - Dlatego... - zaczęła księżniczka i urwała, w duchu wymy- ślając sobie od idiotek. Przecież Nallika to jedna z Pierworodzo- nych! A kto, jeśli nie piękne elfy zorganizowały cały ten spisek? Przez nich ojciec stracił tron, dlatego musieli uciekać do domu Gormlego! - Tak wyszło - mruknęła w końcu i odwróciła się. - Jak nie chcesz, to nie mów. - Nallika wzruszyła ramiona- mi. - Ale wówczas nie będę mogła ci pomóc. - Czy nie wystarczy, że polują na mnie kojarzy? A może my- ślisz, że kłamię? - W głosie Arjaty zabrzmiała iście królewska godność. - Nie myślę tak. - Nallika pokręciła głową, siadając na zie- mi obok księżniczki. - Ale Wielka Jalini nie wtrąca się do spraw ludzi, podobnie jak nie ingeruje w sprawy elfów, krasnoludów czy innych narodów Wielkiego Hjórwardu. Moja pani troszczy się o rośliny. Nie mogę stanąć do walki z kojarami, chociaż wiem, że ten zakon to nic dobrego. Mogłabym pomóc tobie, ponieważ nieszczęście przygnało cię do mojego lasu, mojego zagajnika. Jeśli opowiesz, co się stało, może zdołam udzielić ci pomocy. Arjata coraz wyraźniej czuła zbliżających się prześladow- ców. No tak, wszystkie te dziecinne sztuczki, które miały zatrzeć jej ślady, na nic się nie zdały. Przeczesując las, szeroka tyralie- ra czarnych wojowników okrążała swoją ofiarę. Arjata miała wrażenie, że ktoś spogląda na okolicę z góry i opowiada jej o wszystkim, co widzi. - Są już blisko. - Wstała. Dobrze chociaż, że ta Nallika zdję- ła z niej zmęczenie. - Na twoim miejscu nie opuszczałabym mojego zagajnika - powiedziała w zadumie Panna Lasów. - Poznałam cię, jesteś Ar- jata, szlachetnie urodzona księżniczka hallańska. I choć nie rozu- miem, dlaczego milczysz, pomogę ci. W kręgu tych dębów, moich przyjaciół, jesteś bezpieczna, znajdujesz się pod moją ochroną. - A co potem? Przecież nie będę tu siedzieć do końca życia! - Miłosierna Jalini, moja pani, ma tu zajrzeć pod koniec je- sieni. Mam nadzieję, że jej nie będziesz się sprzeciwiać, śmiertel- niczko? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Pod koniec jesieni? - Arjata nie wierzyła własnym uszom. - Nie! Nie mogę siedzieć tak długo z założonymi rękami, podczas gdy... - Urwała. - Nic więcej nie mogę zrobić. - W głosie Nalliki dźwięczał autentyczny smutek. - Jak mam ci pomóc, skoro się mnie boisz? - Czy to takie dziwne, że się boję? - wybuchła Arjata. - Na tronie mojego ojca - na moim tronie! - siedzi jakaś Władczyni, która jest w połowie elfem i wiadomo, że Pierworodzeni jej po- magali! Nallika spochmurniała. - To sprawa tych elfów, które zostały w Hjórwardzie Za- chodnim. Nie mnie ich sądzić, ja nie mieszam się do ludzkich spraw. Powiem ci tylko jedno, księżniczko Arjato. Pierworodze- ni nigdy nie robią nic bez powodu. Skoro uznali za słuszne się wtrącić, to znaczy, że mieli ważny powód. - Słowa, słowa, słowa - wycedziła przez zęby Arjata. - To wszystko tylko słowa! Wrzała z oburzenia. Nallika rozmawiała z nią, księżniczką Hallanu, niczym mędrzec z małym dzieckiem! Nenna, jej dawna nauczycielka, zapewne wyjaśniłaby dumnej księżniczce, że Pan- na Lasów może mieć do tego prawo - jest starsza od Ar jaty o do- bre tysiąc lat... - Rozumiem twój ból i twoją gorycz - stwierdziła Nallika. - Ingerencja Pierworodzonych dotknęła cię osobiście. Ale pomyśl, może ogromnie wielu zwykłym mieszkańcom Hallanu żyje się teraz lepiej? Czy troska o poddanych nie jest głównym obowiąz- kiem władcy? Arjata nie odpowiedziała. Ogarnęła ją dziwna obojętność... Czy mogłaby sobie kiedyś wyobrazić, że siedzi obok prawdziwej Pierworodzonej, tępo patrząc w ziemię? Niegdyś zasypałaby ją pytaniami, ale teraz... teraz nic nie miało znaczenia. Za chwilę zjawią się tu kojarzy... Nallika również poczuła, że dzieje się coś złego. Wstała, z gracją łani podbiegła do najbliższego dębu i przytuliła policzek do grubej kory, jakby wsłuchując się w głos płynący z głębi pnia. Gdy odwróciła się do Arjaty, wyglądała na zaniepokojoną. - Są już blisko - powiedziała. - Popatrz na nich, księżniczko, jeśli chcesz... Zajrzyj do tego źródełka! Na niewielkiej polance rzeczywiście biło źródełko. Arjata posłusznie pochyliła się nad przejrzystą powierzchnią wody. 79 NlK PlERUMOW Początkowo zobaczyła jedynie tańczące na dnie ziarenka piasku, ale już po chwili po wodzie przebiegły zmarszczki i oczom księżniczki ukazało się pięciu wojowników zakonu. Skradali się przy jakichś krzakach w towarzystwie ohydnego pająka. Arjata poznała to miejsce - kojarzy szli łagodnym zboczem, prosto do dębowego zagajnika. Serce jej zlodowaciało, ścisnęła rękojeść sztyletu. Jednocześnie próbowała sobie przypomnieć, jak przy- wołać na pomoc Widmowy Miecz... Nallika stała nieruchomo ze spuszczoną głową, jakby głębo- ko zamyślona. W zagajniku nadal panowała cisza i spokój, nawet czujne sroki nie podnosiły wrzawy, co robią zwykle, gdy przez las idzie człowiek. Kojarzy skradali się ciszej niż rysie. - Są tutaj - powiedziała Arjata w przestrzeń. Wiedziała, że jest otoczona i nie zdoła uciec. W źródełku pojawił się obraz pię- ciu innych wojowników zakonu, podchodzących do zagajnika z drugiej strony. Wstała. Nie miała zamiaru ukrywać się i uciekać. Jeśli takie jest jej przeznaczenie, polegnie tutaj, ale przedtem będzie wal- czyć, jak przystoi prawdziwej królowej Hallanu. Zapewne mogła się nią czuć - gdy władca znika bez śladu, aż do jego powrotu wła- dza przechodzi na najstarsze dziecko z królewskiej rodziny, nie- zależnie od płci. Nie widziała, że Nallika obserwuje ją z żywym zainteresowa- niem. Księżniczka pogrążyła się w dziwnym transie, tym samym, który uratował ją w domu Gormlego. Oparła się o dąb i czekała. * W otaczających Nellas nieprzebytych lasach rzeczywiście coś złego się działo. Dor Wejtarn szybko znalazł przyczynę - za- klęcie nakierowane na poszukiwanie człowieka nienawidzącego koj arów ukazało jego wewnętrznemu spojrzeniu ciekawą wizję. Przez las przedzierała się dziewczyna w prostej sukience; jej twarz z zapadniętymi policzkami i głodny blask w oczach świad- czył, że nie jadła od kilku dni. Ze wszystkich sił plątała ślady, wciskając się w najbardziej niedostępne chaszcze, nie bojąc się ani zwierząt, ani innych stworów w rodzaju puszczowych hedów, które nigdy nie przegapiały okazji skosztowania ludzkiego mię- sa. O dziwo, przed tą dziewczyną całe plugastwo rozbiegało się w popłochu, jakby kroczył za nią sam Jamert. Rzecz jasna koja- rów, którzy razem ze Zwiadowcami i Pyłowymi Demonami dep- ?n WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI tali młodej uciekinierce po piętach, nie mogły powstrzymać żad- ne chaszcze. Dor Wejtarn wpatrywał się w wizję, coraz bardziej zdumiony. Przeciwko jednej dziewczynie zakon rzucił siły, jakie wystarczyłyby do poskromienia zbuntowanego państwa! Czarow- nik nic nie rozumiał. Jeśli zakon wie, kim jest dziewczyna, to po co wojownicy ludzie? Przecież wystarczyłby jeden Pyłowy De- mon! A jeśli demon nie wystarcza, to kim, na jasnego Jamerta, jest ta dziewczyna?! Ponieważ Kruk już się nie ukrywał, pozwolił sobie na zaspo- kojenie ciekawości, odnajdując w Astralu to, co działo się z tą dziewczyną kilka dni temu... Rozdział 7 Dobrze pamiętając krwawą lekcję, jakiej udzielono im w Nellasie, wojownicy Czarnego Zakonu nie chcieli ryzykować. Zbliżali się bardzo powoli, ostrożnie, prowadząc ze sobą istoty stworzone do łowienia i obezwładniania jeńców, zwane Zwia- dowcami. Zwiadowcy znakomicie odnajdywali nawet zwietrzałe ślady swoich ofiar i świetnie walczyli. Kojarzy czołgali się w niewysokiej trawie, niczym wiewiór- ki skakali z gałęzi na gałąź w koronach drzew, a ich pomocnicy, pająki-Zwiadowcy, szykowali lepkie i mocne nici, a raczej sznu- ry grubości ramienia silnego mężczyzny. Zarówno Zwiadowcy, jak i wojownicy czuli, że mają przed są niezwykły zagajnik, ma- gia tego miejsca była dla nich nieprzyjemna, jednak twardy roz- kaz przywódczyni nie zostawiał nadziei na uniknięcie walki - dziewczynę należało wziąć za wszelką cenę, i to jak najszybciej. Jeśli im się nie uda, ich życie nie będzie warte funta kłaków. Arjata stała z zamkniętymi oczami, pogrążona w transie. Pragnęła nadejścia wojowników zakonu, przyciągała ich do sie- bie całą siłą swojej świadomości. Prawą rękę opuściła wzdłuż cia- ła, w lewej ściskała sztylet. Nie myślała już o Nallice, która obie- cała jej ochronę, a teraz spokojnie stała opodal z rękami skrzyżowanymi na piersi. Księżniczka przywoływała w myślach obraz srebrzystej klingi, chłód rzeźbionej rękojeści, ciężar mie- cza i śmiercionośną siłę. Kojarzy podchodzili bezszelestnie. Wspięli się na gałęzie dę- bu, pod którym stała Arjata, i Zwiadowcy od razu rzucili w dół swoje lepkie sieci. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wtedy księżniczka poczuła, jakby czyjaś silna dłoń gwał- townie uderzyła ją w ramię, popychając do przodu. Ułamek se- kundy później gęsta sieć spadła na miejsce, w którym stała przed chwilą. Czarni wojownicy nie spieszyli się z atakiem - najpierw na- leżało do końca wykorzystać pająki. Nallika nadal nie ruszała się z miejsca, ale, o dziwo, żaden z ko- jarów nawet nie zerknął w jej stronę, jakby nikogo tu nie było. Zwiadowcy jednocześnie skoczyli w dół, chcąc wbić w ofia- rę wszystkie szpony i haki, w jakie wyposażyli je ich twórcy. Nie otwierając oczu, Arjata odwróciła się gwałtownie. Z ty- łu skoczyło na nią coś ohydnego, coś, co nie miało prawa żyć, od- rażające plugastwo stworzone przez złego czarnoksiężnika... Księżniczka zrobiła szeroki zamach prawą ręką, jakby cięła skra- dającego się z tyłu przeciwnika. Poczuła wreszcie chłód i ciężar czarodziejskiej rękojeści. Nallika wydała okrzyk przerażenia. Z ręki dziwnej śmiertel- niczki wyskoczył język srebrzystego ognia. Spadający z góry Zwiadowcy dosięgali ziemi rozrąbani na pół. Arjata poruszała się jak we śnie, ciągle nie otwierając oczu. Nie robiła gwałtownych ruchów, jednak każdy jej krok i wy- mach następowały w najbardziej odpowiedniej chwili. Atakują- ce pająki witało zabójcze lśnienie dziwnej broni. Mimo zamkniętych powiek Arjata wiedziała, co się dzieje. Pająki wydawały jej się ciężkimi niezgrabami, które same pcha- ją się na miecz. Nie minęło nawet pięć sekund, a u stóp księżnicz- ki leżało co najmniej tuzin martwych stworów. - Jalini! - krzyknęła Nallika takim głosem, jakby to, co zo- baczyła, przeraziło ją do granic możliwości. • - No bliżej, bliżej! - krzyczała wściekle Arjata, zwracając się do zarośli za plecami. Teraz, gdy wpadła w bojowy szał, czuła się niezwyciężona i wszystkie myśli o tym, jaką potwornością jest za- bójstwo, zniknęły. Pragnęła tylko jednego - krwi wrogów. Kojarzy się nie stropili. Nie widzieli Widmowego Miecza w ręku potężnej czarodziejki - za jaką uznali Arjatę - i sądzili, że pokonała Zwiadowców jakąś nieznaną magią. A z czarodzieja- mi należało, po pierwsze, postępować ostrożnie, a po drugie, po- zwolić im walczyć z tworami magii. 83 NlK PlERUMOW W powietrzu świsnął bełt wycelowany w nogę księżniczki, lecz zanim Arjata zdążyła o czymkolwiek pomyśleć, jej prawą rę- kę szarpnęło w dół. Czarny bełt uderzył w niewidoczną stal wid- mowej klingi i wybuchł bezbarwnym płomieniem. Stało się to tak szybko, że Arjata nie zdążyła nawet zrozumieć, co się dzieje. Nim pozostali kusznicy nacisnęli spusty, na brzegu polany zjawiła się jeszcze jedna istota. Pozbawiona wyraźnych kształ- tów, przypominała chmurę pyłu, która nie wiadomo skąd wzięła się wśród gęstej trawy. Chmura płynęła prosto na księżniczkę. Arjata skoczyła do przodu - wcale nie była tak odważna, lecz usłyszała wyraźny rozkaz - by powitać Pyłowego Demona na środku polany. Szarobury kłąb cięła srebrzysta błyskawica (księżniczka uderzyła niczym doświadczony miecznik) i Pyłowy Demon, wo- bec którego bezużyteczna była większość magicznego oręża, znik- nął bez śladu. Tego wojownicy zakonu zupełnie się nie spodziewali. Ich najpewniejszy pomocnik okazał się bezsilny! Nic dziwnego, że nie odważyli się wystąpić przeciwko Ar jacie w otwartej walce. Rozległ się szczęk dziesiątek kusz. Księżniczka padła na ziemię, na ułamek sekundy uprzedzając czarne bełty - czegoś takiego nie zdołałby zrobić nawet najlepszy wojownik Hallami. Ziemia wokół dziewczyny usiana była krótki- mi drzewcami wbitych strzał, ale księżniczki nawet nie drasnęło. I wtedy zaczęła działać Nallika. Trudno powiedzieć, czemu tak długo pozostawała biernym obserwatorem, niełatwo zrozu- mieć również to, co zrobiła później. - Wynocha z mojego lasu! - krzyknęła, unosząc ręce nad głową we władczym geście. Z twarzą wtuloną w zgięcie łokcia, Arjata nic nie widziała, ale trawa stała się twarda i kłuła niczym stalowe kindżały. Przebijała ubranie, próbując wbić się w ciało dziewczyny. - Hej, co robisz? - wrzasnęła księżniczka nie swoim głosem. Z rany na jej ramieniu już sączyła się krew. - Obiecałaś pomóc! - I tak ci pomagam, nieszczęsna! - Głos delikatnej Nalliki zahuczał niczym łoskot gromu. - Uciekaj, póki twoi wrogowie są na nożach trawy! Ale potem licz tylko na siebie! Nie zniosę w mo- im lesie bluźnierczej broni! Arjata nie miała czasu pytać, co Nallika ma na myśli. Rzuci- ła się do ucieczki, kątem oka dostrzegając skulonego na ziemi ko- Q/i WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI jara, z którego piersi sterczało długie zielone źdźbło wymazane krwią. Mknąc po zboczu wzgórza, księżniczka z rozpędu wpadła w olszynową gęstwinę. * To wszystko ujrzał w swojej wizji Dor Wejtarn i teraz jego głównym obowiązkiem (oprócz chronienia Trogwara) było rato- wanie księżniczki Arjaty, następczyni hallańskiego tronu. Dziew- czyna jakimś cudem uciekła przed pogonią, choć oderwanie się od Pyłowego Demona było, zdaniem Kruka, niemożliwe. Stary czarownik nie zrozumiał, co za cudowny miecz pojawił się w rę- ku księżniczki w decydującej chwili, podobnie jak nie wiedział, czemu Nallika zareagowała tak gwałtownie. Pannę Lasów znał od dawna - łagodna i delikatna, podobnie jak potężna Jalini, Pa- ni Zielonego Świata, nigdy nie wybuchała złością... A teraz była wściekła, zupełnie jakby pojawił się przed nią Władca Ciemno- ści we własnej osobie. Stary czarodziej nie rozumiał też, kto pomagał księżniczce w walce. Przecież nie wymyśliła sama chwytów, które pozwoliły jej odesłać w niebyt tuzin zwiadowców i rozprawić się z Pyłowym Demonem, o bełtach nie wspominając! Nie wiedział, co działo się z Ar jatą po tym, jak wyrwała się z pierścienia obławy w zaczarowanym zagajniku. Jakim cudem zdołała przez pięć długich dni ukrywać się w lasach przed hordą koj arów i ich potwornych sług? Stary czarownik zastanawiał się nawet przez chwilę, czy dziewczyna w ogóle potrzebuje jego po- mocy, skoro zdolna jest do tak potężnych czarów... A jednak musiał jej pomóc - po pierwsze, bo była księżnicz- ką, która znalazła się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a po drugie, ponieważ chciał ściągnąć na siebie uwagę przywódców Czarnego Zakonu. Odetchnął głęboko. Zaczerpnął dłońmi wodę z czary źródła i wymawiając zaklęcie, wyrzucił w górę połyskliwe krople. Odcze- kał chwilę, a potem znów pochylił się nad źródłem, które, podob- nie jak Nallika swoje, wykorzystywał do widzenia na odległość. I wtedy na podążających przez głuchy las koj arów spadła ulewa, krople deszczu wbijały się w ich ciała niczym strzały. Do- wódca znieruchomiał pod siekącymi strugami, jakby węsząc. W wodzie źródła widać było wykrzywioną wściekłością twarz wo- 85 NlK PlERUMDW jownika, który ze złością zerwał czarny kaptur z głowy. Poczuł za- klęcie Wejtarna - i maleficy zakonu zaraz wezmą się do roboty... Ale Kruk jeszcze zdąży posłać czarnym wojownikom kilka innych niespodzianek. Deszcz ustał nagle, zastąpiony przez burzę piaskową. Dor Wejtam włożył w nią całą swą umiejętność stero- wania żywiołami. Wiatr ciskał w twarze wojowników garści ostre- go piasku, smagał ich piaskowymi biczami, konie grzęzły w poja- wiających się znienacka wydmach... Kruk nie miał zamiaru ujawniać wrogom całej swojej potęgi, pozostawiając tajemne zaklęcia bojowe na deser, na razie chciał tylko pomóc Arjacie od- dalić się od pogoni. Z zadowoleniem spostrzegł, że dziewczyna nie biegnie na oślep w przerażeniu. To, jak omijała przeszkody, zawsze wracając na ledwie widoczną ścieżkę, świadczyło, że po- dąża do Jaskiń Ortana, słynnego miejsca spotkań Białych Cza- rowników Hjórwardu Zachodniego. Kruk pochwalił tę decyzję, choć zdawał sobie sprawę, że wybór księżniczki będzie równie oczywisty dla przywódczyni Czarnego Zakonu... Już miał posłać wiadomość strażniczkom Jaskiń Ortana, gdy nagle uświadomił sobie, że Hallan stoi u progu najprawdziwszej wojny magicznej! Niewykluczone, że do swary śmiertelnych cza- rowników włączą się ich opiekunowie, Prawdziwi Magowie, któ- rych domostwo, Zamek Wszystkich Starożytnych, znajdowało się na szczycie Słupa Tytanów. Z ich czarów czerpali siłę wszyscy śmiertelni czarodzieje. Czy jesteś gotów wrzucić w wojenny cha- os cały Hjórward Zachodni? - zapytał Kruk samego siebie, czu- jąc w piersiach zdradziecki chłód lepkiego strachu. Sam mógł stanąć do walki nawet z całym Czarnym Zakonem, ale nie zdoła zaryzykować życia wielu innych ludzi. To ponad jego siły. Twierdza koj arów była bezpiecznie chroniona i bez pomocy współbraci z Kręgu Ortana nie ma co próbować dostać się do cy- tadeli zakonu. Dor Wejtarn w wyobraźni ujrzał, jak maleficy przeciwnika pochylają się nad swoimi magicznymi amuletami, usiłując zorientować się, kto i dlaczego stanął im na drodze. Szybko znajdą odpowiedź. Zatrzymani jego czarami kojarzy na jakiś czas stracili ślad księżniczki. Włożył w swoje zaklęcia coś, co na jakiś czas odebra- ło węch nawet Pyłowym Demonom. Demony szybko się zaadap- tują i za dzień czy dwa przestanie im to przeszkadzać w normal- nym działaniu - tak jak człowiek może się przyzwyczaić do najbardziej nieprzyjemnego zapachu. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Tymczasem Arjata dotarła do Swirrle, rwącej rzeczki od- dzielającej lesiste równiny Hallanu od przedgórzy. Jaskinie Or- tana znajdowały się w odległości dwóch dni drogi. * Arjata poturlała się ze stromego piaszczystego zbocza i wpa- dła w płytką wodę, przypadając do niej niczym dziki zwierz do wodopoju - w ciągu ostatniego dnia nie miała w ustach ani kro- pli. Wargi jej spierzchły, popękały i krwawiły. Przez te wszystkie dni szła, nie wybierając drogi - przynajmniej tak jej się wydawa- ło. Nie opuszczała jej myśl o Jaskiniach Ortana. Ale żeby do nich dotrzeć, nie od rzeczy byłoby dowiedzieć się, gdzie jestem, myśla- ła. Ruszy na północ brzegiem rzeki, gdzie stoją wioski myśliwych i drwali. Może tam uda jej się zdobyć coś do jedzenia i trochę od- począć. Ku zdumieniu księżniczki pogoń wyraźnie została w ty- le... Dlaczego? Jaskinie Ortana leżały za rzeką, w przedgórzu Pa- sma Północnego. Jeśli wyjdzie nad rzekę w dobrym miejscu, dotrze do jaskiń w ciągu dwóch, trzech dni. Jeśli zabłądzi, droga może zająć nawet tydzień. Na brzeg Swirrle księżniczka dotarła absolutnie wyczerpa- na. Kilka dni spędzonych w leśnych ostępach nie pozostało bez śladu. Miała przy sobie tylko sztylet, nie mogła ani rozpalić ognia, ani postawić szałasu, strach gnał ją do przodu. Tylko dwa razy pozwoliła sobie zdrzemnąć się na drzewie, gdy czuła, że nie ma już sił. Nad brzeg rzeki dotarła, ani razu nie uciekając się do czarów. Powiadano, że czarownicy zakonu są w stanie wyczuć obce czary z odległości wielu lig i mogą wyśledzić tego, który rzu- cił zaklęcie. Zmoknięta, brudna, obdarta i wyczerpana - wyrwa- ła się z łap Czarnego Zakonu. Ugasiła pragnienie i z trudem wstała. Stała po kostki w rwą- cym nurcie, od drugiego brzegu dzieliło ją dwadzieścia sążni. Nie miała sił, by pokonać prąd tej przeklętej rzeki, a przecież musiała ją przepłynąć, musiała za wszelką cenę! Obejrzała się, szukając kłody lub bierwiona, które utrzymałoby jej ciężar. Zerknęła w prawo i spostrzegła suchy bal - a wtedy nad od- ległym lasem, w stronę którego Swirrle niosła swe wody, strzelił w niebo gigantyczny słup ognia. Rósł bezgłośnie, jego szczyt się- gnął chmur, rozgonił je i dopiero wtedy do Ar jaty dotarł huk wy- buchu. Księżniczka znieruchomiała, wpatrując się w złowieszczą kolumnę ognia. 87 NlK PlERUMOW Dor Wejtarn nie docenił zakonu kojarów. Ledwie zobaczył księżniczkę wychodzącą na brzeg Swirrle, gdy nad jego jaskinią zaklęć przejmująco zawył wiatr. Wył tylko przez kilka chwil, ale ostrożny Kruk zdążył umieścić nad swoim domostwem splecioną dziesiątkami zaklęć niewidoczną tarczę zgęstniałych warstw po- wietrza. Ledwie to zrobił, tarcza rozpadła się w drobny mak pod uderzeniem tarana. Taran również nie przetrwał i w miejscu ich zetknięcia w niebo strzelił słup ognia - właśnie ten, który ujrza- ła Arjata. Jaskinia wypełniła się gryzącym dymem, w górze rozległ się huk płomieni, las w pobliżu zapłonął niczym słoma. Maleficy zako- nu woleli nie ryzykować zadawania następnych ciosów. Ale dlacze- go zadali pierwszy? Czyżby do tego stopnia zależało im na zlikwi- dowaniu Kruka, że nie przejęli się losem bezcennego Trogwara? Jedno z dwojga, myślał gorączkowo Dor Wejtarn, doprowadzając do porządku swoje zaklęcia ochronne. Albo to wszystko, co sądzi- łem o księciu, nie jest prawdą, albo cios zadał kto inny. Stary czarodziej nie mógł dłużej obserwować Ar jaty - w krysz- tałowej czaszy swego źródła ujrzał najbliższą okolicę i wojowników Czarnego Zakonu przedzierających się przez las. Wyglądało na to, że pożar szalejący wokół jaskini wcale im nie przeszkadza. Więcej, wiedzieli, że czarownik ich widzi, i wcale się nie skradali. Dor Wejtarn pogratulował w myślach przywódczyni zakonu. Chyba nikt ze znanych mu czarodziejów nie mógłby tak szybko przerzucić do jego domostwa kilku setek wojowników i niemal tysiąca różnych potworów. Tym razem kojarzy postanowili działać szybko. Zbyt wiele błędów popełnili w poprzednich akcjach; zgubili Arjatę i Tro- gwara w Nellasie, pozwolili Emmel-Zogarowi opuścić miasto, po- zwolili księżniczce dotrzeć prawie do samych Jaskiń Ortana... Tym razem nie mieli zamiaru przegrać - wszystkie drogi odwro- tu, jakie przygotował Wejtarn, zostały odcięte. Gdyby nawet stworzył zaklęcie przemiany i stał się komarem czy mrówką, wszędzie czyhaliby na niego czujni zabójcy. Zdumiewające, jak starannie i z jaką fantazją przygotowano ten atak - byli tu ludzie, ale też stwory duże i małe, biegające, pływające, latające i peł- zające... Przywódczyni najwyraźniej nie cierpiała na brak po- tworów. Zatroszczyła się również o Astral. Wprawdzie śmiertel- na WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ni czarownicy nie umieli otwierać Wrót Światów ani przemiesz- czać się na odległość tysięcy lig, ale mogli robić niewielkie sko- ki, zlewając się ze swoim astralnym sobowtórem i przenosząc się jakby w jego ciele. Rzecz jasna, przywódczyni świetnie o tym wiedziała i przed dostępnymi dla śmiertelników wrotami Astra- lu pojawiła się straż - zaczarowane demony, znacznie silniejsze od Pyłowych. W rzeczywistym świecie nie wytrzymałyby tutaj na- wet kilku chwil, ale w Astralu czuły się doskonale. To było świetnie zorganizowane polowanie, istna obława, w której zwierzyną był Dor Wejtarn, a naganiaczami i łowczymi - świta przywódczyni koj arów. Jeszcze nigdy Kruk nie miał prze- ciwko sobie tak licznych i podstępnych wrogów. Nad jego głową powoli cichł huk pożogi. Widocznie kojarzy zaczęli gasić ogień - może przywódczyni uznała drogę do jaskini Dora Wejtarna za otwartą do pierwszego ataku. Kojarzy rozciągnęli się w szeroką tyralierę i ruszyli do przo- du. Żaden nie użył zaklęć dezorientujących, byli bardzo opano- wani. Nie chcieli, by Kruk odgadł system chroniących ich czarów, czekali, aż on zada pierwszy cios i zgodnie z logiką magicznej wojny się odsłoni. W pierwszych szeregach szli ludzie, potwory trzymały się z tyłu. Może przywódczyni liczyła, że Wejtarnowi niełatwo będzie zabijać śmiertelników, takich samych ludzi jak on? Ale tu się pomyliła! Był czas, gdy Kruk pomagał wszystkim, którzy do niego przychodzili po radę i pomoc, dopóki nie zrozu- miał, że wiele osób otwarcie się z niego śmieje, wykorzystując je- go rady do wyrządzania krzywdy innym. Nie miał zamiaru oszczę- dzać czarnych wojowników. Prawdziwi Magowie zajęci byli kolejną wojną - trwało po- wstanie Rakota, Pokolenie Magów pod przywództwem Wielkie- go Merlina walczyło po stronie Młodych Bogów przeciwko Zbun- towanemu, tworzono wielką magię, a śmiertelni czarownicy i czarodzieje mieli skąd czerpać siły, mogli zmusić materię ziemi do posłuszeństwa. Dawno temu od swego nauczyciela, który z kolei był uczniem jednego z Prawdziwych Magów, Dor Wejtarn otrzymał kilka pradawnych, potężnych zaklęć bojowych i teraz liczył, że zaskoczy nimi przywódców Czarnego Zakonu. Chciwe wargi ziemi rozstąpiły się pod nogami wojowników i kilka czarnych postaci zniknęło w mrocznych otchłaniach. Nie- 89 NlK PlERUMOW nasycone ziemne duchy, wiecznie potrzebujące niewolników, wbiły niewidoczne haki umieszczone na końcach ich widmowych języków w dusze sług zakonu. Dor Wejtarn się wzdrygnął. Niełatwo mu będzie zagłuszyć wyrzuty sumienia - wszak to za sprawą jego czarów kojarzy tra- fili w łapy głodnej hordy ziemnych duchów, gdzie czeka ich ohyd- ne życie po śmierci. Lecz ciemne otchłanie pochłonęły jedynie kilkudziesięciu (z kilkuset) wojowników zakonu. Zwinni jak dzi- kie koty, zdołali uniknąć zasadzki - Kruk był pełen podziwu dla ich niezrównanych umiejętności bojowych. Ziemia uciekała im spod nóg, jednak uskakiwali na bok, rzucali kotwiczki na linach i zaczepiali je o gałęzie czy sęki, wbijali kindżały w krawędź szczeliny, wisząc nad zdradziecką otchłanią... Kruk mógł ich za- trzymać tylko na chwilę. Maleficy zakonu chwilowo nie robili nic - może w pełni sa- tysfakcjonował ich pierwszy cios, a może zaczęli się obawiać, że zbyt potężnymi zaklęciami wyrządzą krzywdę Trogwarowi? Więc jednak książę był im potrzebny, i to żywy... Tymczasem rozwarte wargi ziemi zamykały się powoli. Du- chy zadowoliły się skromną zdobyczą. Czy coś ich przestraszyło? Cóż, należało się spodziewać, że przywódczyni i jej czaro- dzieje nie pozwolą Krukowi odesłać w niebyt wielu wojowników zakonu... Wśród lasów pojawiła się szeroka, wypalona przesieka prze- cięta rzeką. Pod jej brzegiem znajdowała się jaskinia zaklęć Wejtarna. Potężny pierwszy cios malefików zakonu obnażył sta- rannie ukryte drugie wejście do jaskini, w kamiennym sklepie- niu ziała teraz szeroka dziura. Gdyby Wejtarna zobaczył któryś z jego niegdysiejszych to- warzyszy walki, na pewno rozpoznałby dawnego wojownika. W wyblakłych oczach znów płonął ogień, siwa broda się zjeżyła, pomarszczone, oplecione niebieskimi sznurami żył dłonie zacis- kały wzniesiony niewidoczny miecz... Kruk wyprostował się powoli. Ogarnęło go dawno zapomnia- ne upojenie krwawą walką. Nie było na co czekać... Jeszcze tyl- ko ostatnie pociągnięcie i zaklęcie stwarzające homunkulusa bę- dzie gotowe. Tego homunkulusa Kruk miał zamiar podsunąć kojarom zamiast prawdziwego księcia Trogwara... Ściągnął opaskę z głowy. Długie siwe włosy rozwiały się, jakby wzburzone podmuchem wiatru. Wyostrzone zmysły stare- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI go czarownika szukały przywódczyni kojarów. Wejtarn chciał jej zaproponować uczciwy pojedynek, a potem wycofać się, zo- stawiając zakonowi zniszczoną jaskinię z fałszywym ciałem Tro- gwara w środku. Wypowiedział zaklęcie i drgnęły niewidoczne podpory utrzy- mujące Astral, materia tego świata rozstąpiła się przed jednym z astralnych sobowtórów - przed sobowtórem przywódczyni Czar- nego Zakonu. Powietrze przy czarodzieju zadrżało i siwe smugi dymu za- częły zwijać się w widmową postać. Duch nie miał twarzy, lecz tam, gdzie powinny być oczy, płonęły dwa żółte ognie. Kruk zamachnął się swoim niewidocznym mieczem. Nie przypominał magicznego miecza Arjaty, ta klinga pochodziła z Astralu i tylko tam mogła być użyta. Coś świsnęło w powietrzu, w ostatniej chwili miecz starego czarownika stał się widoczny - gdy zbliżył się do istoty astralnej, znalazł się w swoim żywiole. Z niezwykłą szybkością i zręcznością widmo uchyliło się, jakby nagły poryw wiatru zakołysał firanką w oknie. Klinga cię- ła powietrze i rozległ się triumfalny chichot. Na wargach czarodzieja pojawił się lekki uśmiech. A więc przywódczyni kojarów przyjęła wyzwanie - i poświęciła ogrom- ne siły na ratowanie swej astralnej siostry. Na krótką chwilę czarownicy osłabili nadzór nad Wejtarnem i Kruk natychmiast z tego skorzystał. Wojownicy zakonu, którzy znaleźli się obok otworu w sklepie- niu jaskini, ujrzeli nad otworem potężnego starego wojownika w rozwianym szarym płaszczu. W obu rękach trzymał zakrzywione miecze, noery - tak nazywano je w Hjórwardzie Zachodnim. Przez kilka chwil kojarzy nie robili nic, wyraźnie czekając na rozkazy zwierzchników. Czy to żywy człowiek, czy miraż? Czy war- to tracić na niego strzały, czy lepiej zostawić go malefikom? Naj- bardziej spragnieni walki nie wytrzymali i nacisnęli spusty kusz. Bełty przebiły poły szarego płaszcza, świsnęły wokół głowy czarodzieja, ale żaden go nie trafił. Zręcznie pochylając się do przodu i do tyłu, robiąc delikatne skręty w lewą i prawą stronę, zdołał uniknąć wszystkich strzał. I zanim kojarzy nacisnęli spu- sty po raz drugi, zbiegł ze wzgórza, kierując się w stronę tych wo- jowników zakonu, którzy podeszli najbliżej dziury w sklepieniu jaskini. 91 NlK PlERUMOW Jeśli nawet maleficy zorientowali się, w czym rzecz, to roz- kaz zignorowania szalonego starca i przedzierania się do jaskini przepadł w zamęcie walki. Krótki błysk klingi i pierwszy ze sług zakonu padł na ziemię, przecięty od ramienia do pasa. To była dzika rzeź. Miecze, włócznie i strzały nie mogły dziw- nego starca dosięgnąć. W samym płaszczu, bez zbroi, walczył tak, że żaden z kojarów nie zdołał go nawet drasnąć. Bezużyteczne okazały się wymyślne skoki i chwyty, ciskane noże i gwiazdki z ostrymi krawędziami, dmuchawki strzelające zatrutymi igłami i rzemienne pętle arkanów. Jednak kojarów nie powstrzymywały rosnące sterty ciał wła- snych wojowników czy nietykalność wroga. Do walki włączali się coraz to nowi wojownicy Czarnego Zakonu oraz Zwiadowcy ze swoimi sieciami - i powoli odpychali starca w stronę otworu w sklepieniu... Teraz mieli już pewność, że stary czarownik ukry- wa tam księcia Trogwara! A gdy już dziecko znajdzie się w ich rę- kach, podda się również niepokorna Arjata... Dor Wejtam był szczęśliwy. Upojony walką, zadowolony ze swoich umiejętności i sztuczek, cieszył się, że udaje mu się zre- alizować ten ryzykowny plan... Jeszcze trochę i będzie można się wycofać... Zaczął udawać zmęczenie, żeby przyciągnąć do siebie jak najwięcej przeciwników. Zepchnięto go na sam szczyt, zbocza usłane były warstwą tru- pów, zakon płacił wysoką cenę za każdy zdobyty sążeń. Stary cza- rownik zaczął dziwić się długiej bezczynności przywódczyni... Jeśli nawet bez reszty zajęła się swoim astralnym sobowtórem, to dlacze- go maleficy spokojnie patrzą na rzeź czarnych wojowników? I wtedy zakon odpowiedział ciosem na cios. Początkowo była to potężna fala lodowatego chłodu wypeł- niona jadowitą magią. Zadrżały i osłabły zaklęcia podtrzymują- ce niezwykłe zdolności Wejtarna, staremu czarownikowi zaćmi- ło się w oczach... Zdołał odbić kolejny wypad przeciwników, zrobił krok do tyłu... i spadł w dół, do wnętrza jaskini. Jego gas- nąca świadomość zdołała wydać ostatni rozkaz i w ciasnej prze- strzeni jaskini zaklęć huknął potężny wybuch. Rozdziaf 8 Ar jata przez chwilę przyglądała się słupowi ognia. Rozwie- wał się powoli, pochłaniany przez powietrzny ocean i już wkrót- ce tylko szary dymek na horyzoncie przypominał o tym, co się stało. Księżniczka odetchnęła głęboko, zepchnęła kłodę na rzekę i popłynęła. Udało jej się przeprawić i zaraz potem znalazła coś w rodza- ju ścieżki, która zaprowadziła ją do ukrytego wśród gęstych za- rośli domku myśliwskiego. Czyż to nie wspaniały zbieg okoliczno- ści?! Znalazła tam i drewno, i hubkę, i krzesiwo, a nawet suchary i wędzone niedźwiedzie mięso! Na widok jedzenia księżniczce zrobiło się niedobrze, ale przemogła się i zjadła niewielki kawa- łek - po niemal tygodniowym poście ta odrobina wystarczyła, że- by wypełnić żołądek. Na Wielkiego Jamerta! Jakaż to rozkosz - wreszcie porząd- nie wysuszyć ubranie, położyć się nie na mchu, lecz na zwykłym łóżku, poczuć sytość i ciepło rozpływające się po całym ciele... Jak dobrze tak leżeć... jak dobrze... żeby tylko nie zasnąć... Obudź się, szalona! - Niespokojna myśl niczym nocny ptak zatłukła w okno świadomości Ar jaty, zamknięte podstępnym snem. Obudź się, twoi wrogowie zaraz tu będą! Z trudem rozklejając ciężkie powieki, księżniczka dźwignę- ła się z łóżka. Przywykła ufać temu wewnętrznemu głosowi. O tym, skąd się bierze, pomyśli później, teraz trzeba brać nogi za pas. Szczęście nadal jej sprzyjało. Nie myśląc o niczym, puści- ła się pędem po ścieżce zaczynającej się przy drzwiach dom- 93 NlK PlERUMOW ku... Zakręt, zakręt, jeszcze jeden... Wkrótce zasapała się, prze- szła z biegu w szybki marsz. Miała nadzieję, że ścieżka zapro- wadzi ją do ludzi, ale na wszelki wypadek przez opuszczeniem domku zaopatrzyła się w jedzenie. Powinno wystarczyć na kil- ka dni. Tą ścieżką szła cały dzień. Nad lasem wzeszedł jasny, wielki księżyc, szło się dobrze i poganiana strachem księżniczka nie za- trzymała się na nocleg. Nie czuła zmęczenia, zupełnie jakby jej nogi zapomniały o ligach, które przeszła. Powoli nieprzebyty gąszcz zaczął rzednąć, zniknęło gęste po- szycie, Arjata znalazła się w sosnowym borze. Sosny masztowe wyciągały się w górę niczym dumne pięknotki, a ścieżka wiła się między nimi, wspinając się po długim, łagodnym zboczu. Wyraźnie czuło się tu magię i księżniczka przypomniała so- bie spotkanie z Nalliką. Co mogło aż tak przestraszyć Pannę La- sów? Ech, nie ma sensu łamać sobie nad tym głowy! Jeśli dotrze do Jaskiń Ortana, tam wszystko się wyjaśni... Żeby tak znaleźć Nennę... Ona by na pewno nie odmówiła pomocy! Mijała noc, po kryształowym nieboskłonie płynęły delikatne światełka gwiazd... Księżniczce wydawało się, że powietrze w bo- rze przesycone jest odurzającym zapachem; strach powoli od- chodził, chował się w odległych zakątkach jaźni... Arjata miała przed sobą prostą drogę. O świcie przysiadła, żeby odpocząć obok źródełka. Tak bar- dzo chciała zobaczyć, co robią jej wrogowie! Każdy wie, że źródła są idealne do widzenia na odległość - jeśli tylko zna się odpo- wiednie zaklęcie. Kiedyś stara dobra czarodziejka Nenna uczyła Arjatę początków tej sztuki... Księżniczka już pochyliła się nad bulgoczącą wodą, ale cofnęła się w ostatniej chwili. Jeśli wypo- wie zaklęcie, czarownicy kojarów znajdą ją od razu! Jarmina, młodsza córka Jasnego Jamerta, otworzyła wrota niebieskich stajni i ogniste rumaki pogalopowały do wodopoju nad krawędzią nieboskłonu. Cienie nocy się wycofały, wschód płonął czerwienią, na bezchmurnym niebie zajaśniała czysta zo- rza. Teraz droga biegła w dół. Daleko w przedzie, nad lasem, po- jawiły się ostre włócznie skał. Arjata zobaczyła stojącą oddziel- nie, niczym latarnia morska, wysoką skałę w kolorze ciemnej ochry - i serce dziewczyny zabiło mocniej. Ścieżka przywiodła ją prosto do tajnych Jaskiń Ortana! 94 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Zmęczenie minęło jak ręką odjął. Księżniczka pobiegła pę- dem w dół, uszczęśliwiona, że leśna ścieżka prowadzi ją dokład- nie tam, gdzie trzeba. Słońce zdążyło już wznieść się ponad lasem, gdy Arjata w końcu dotarła do celu swej wędrówki. Stąpała po jasnożółtym piasku, a ze wszystkich stron otacza- ły ją zwietrzałe skały: brązowe, złociste, białe i czerwone jak krew. I wśród tych kamieni strzelały w górę potężne sosny, pro- ste, gładkie pnie i dopiero na samej górze - piękne zielone koro- ny. Drzewa rosły na gołym piasku, ale najwyraźniej nie odczuwa- ły braku odżywczej wilgoci. Ścieżka ominęła purpurową skałę i księżniczka ujrzała wy- sokie wejście do jaskini. Skałę wokół wejścia ozdabiał mozaiko- wy ornament, prawdopodobnie dzieło rąk górskich krasnoludów. Arjata zebrała siły i weszła pod sklepienie. * Świadomość powracała wraz z szarpiącym ciało bólem. Było zimno. Dor Wejtarn powoli otworzył oczy. Leżał na plecach, w ka- łuży wody, ręce przezornie skuto mu za głową. Przeżył, ale trafił do niewoli. - Ocknął się! - usłyszał czyjś głos. - Dobrze, Aldirze - odparł inny głos, kobiecy, niski i silny. - Możesz iść, ale najpierw wezwij wszystkich czarodziejów. Niech przyjdą tu jak najprędzej. Wojownik Aldir wyszedł bezszelestnie, a przywódczyni Czar- nego Zakonu - bo to była ona - odwróciła się do Wejtarna. - Nie spodziewam się, że opowiesz wszystko z własnej woli - powiedziała spokojnie, podchodząc do skutego czarodzieja. - Ale odwołuję się do twojego rozsądku, Dor. Wiesz, jak umiemy przesłuchiwać. Nawet ty tego nie wytrzymasz. I pamiętaj, śmierć nie będzie wybawieniem! Przyznaję, że jestem zaintrygowana i cały czas próbuję cię zrozumieć. Czemu wziąłeś niemowlę do ja- skini? I co to było za dziecko, które z takim spokojem skazałeś na śmierć? - Odpowiem ci - odrzekł Kruk z pewnym wysiłkiem. Musiał grać na zwłokę, potrzebował czasu, żeby zebrać myśli. Jego los był niemal rozstrzygnięty - kajdany, które skuwały mu ręce i no- gi, zostały wzmocnione odpowiednimi czarami, niewiele mógł zrobić poza swoją jaskinią. Właśnie w niej kryły się niewidoczne 95 NlK PlERUMOW klucze do jego najlepszych zaklęć, stworzonych dzięki mocy bi- jącego tam źródła. Tę moc wkładał w nie on sam przez długie la- ta, krok po kroku opanowując skomplikowaną magię Powolnej Wody. A teraz wszystkie jego starania obróciły się wniwecz... Popełnił błąd i musiał za to zapłacić. Nie można powiedzieć, żeby groźby przywódczyni kojarów nie zrobiły na Kruku żadnego wrażenia i że pogodzony z losem spokojnie przygotował się na męki. Sława oprawców służących zakonowi docierała daleko poza granice Hallanu i dobrze wie- dział, że nie pozwolą mu łatwo pożegnać się z życiem. Miał tyl- ko jedno wyjście - powiedzieć prawdę z maleńką domieszką kłamstwa. - Jakiej odpowiedzi pragniesz? Ten, którego szukaliście, nie żyje i jest w miejscu znacznie szczęśliwszym niż nasz świat. Mu- sisz przyznać, że twój plan zakończył się fiaskiem. - Jakiż to plan? - spytała przywódczyni obojętnie. - Potrzebowałaś księcia Trogwara, by wychować go na naj- silniejszego czarownika Wielkiego Hjórwardu i zmusić do służe- nia tobie. Uznałem, że lepiej będzie, jeśli umrze. Chciałem odejść wraz z nim, ale niestety czyjaś czarna magia przywróciła mi życie... - Moja - padła odpowiedź. Dor Wejtarn słyszał głos przywódczyni zakonu, lecz jej nie widział - leżał z zamkniętymi oczami. Wydawało mu się, że tak mniej boli. - A więc taki był mój plan... Cóż, to ciekawe... Chyba się uśmiechnęła i Dor Wejtarn również uśmiechnął się w duchu. Usiłowała dać czarownikowi do zrozumienia, że je- go domysły są fałszywe - a przecież gdyby tak było, czy zakon po- lowałby na księcia z takim zapałem? - W jaki sposób dziecko do ciebie trafiło? - dopytywała się przywódczyni. - Jesteś podejrzanie rozmowny. Zbyt dobrze cię znam, by myśleć, że przestraszyły cię tortury i chcesz zdobyć mo- je zaufanie... A więc jak Trogwar się u ciebie znalazł? - W bardzo prosty sposób. Byłem w Nellasie i zabrałem go. - Co? Coś ty powiedział?! - krzyknęła i Dor Wejtarn poczuł, że ktoś silnie chwycił go za ramiona, a ostre paznokcie przebiły skórę. - Byłeś w Nellasie?! - Nie cieleśnie, rzecz jasna - dodał czarownik, zastanawia- jąc się gorączkowo, co mogło tak wystraszyć nieulękłą przywód- 96 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czynię. W jej głosie brzmiał autentyczny strach. - Zresztą był to w dużej mierze przypadek. Głównie pomagałem księżniczce Ar- jacie i tutaj powiodło mi się znacznie lepiej... - Czując grunt pod nogami, Kruk zaczął barwnie opowiadać o tym, co działo się z księżniczką. Tutaj nie musiał kłamać. Ku jego zdumieniu przywódczyni słuchała uważnie i nie przerywała, choć w każdej chwili spodziewał się zniecierpli- wienia. - Mocno powiedziane, czcigodny Wejtarnie - podsumowała przywódczyni, gdy skończył opowieść. - Nie rozumiem tylko, dla- czego cię schwytaliśmy, skoro podporządkowałeś sobie Widmo- wy Miecz Ciemności! - Nie twierdzę, że go podporządkowałem. Nie wiem, kto wło- żył go w ręce księżniczki. - Była to szczera prawda. - Hm... Mam wrażenie, że wielu rzeczy nie mówisz - zauwa- żyła przywódczyni. - Jeśli byłeś obecny w Nellasie duchem, to musiałeś mieć pomocników wśród ludzi... Poza tym ktoś przecież pokonał drogę z miasta do twojego domu i przyniósł dziecko! - Czy warto szukać tych ludzi i wyładowywać na nich złość za niepowodzenie? - westchnął Dor Wejtarn. - To tylko zwykli śmiertelnicy, nie mają pojęcia o moich planach i zamysłach! Czy godzi się, by potężna przywódczyni zakonu koj arów traciła na nich swój czas i siły? Przecież i tak nie powiedzą ci nic ponad to, co powiedziałem ja. - Racja - zgodziła się. - A jednak wiele rzeczy nadal jest dla mnie niejasnych... - Dla mnie również - podchwycił Kruk. - Zdaje się, że na Trogwara poluje ktoś znacznie silniejszy od nas obojga. - I tu się z tobą zgadzam. Kto to może być? Czyżby słynny Krąg Ortana? - Krąg Ortana? - zdumiał się Dor Wejtarn. - Nie sadzę. Gdy- bym wiedział, nie ukrywałbym tego przed tobą! - Kto w takim razie? Kto był w stanie poradzić sobie z pię- cioma moimi wojownikami? Kto posłał potwora, który ich zabił? - wysyczała przywódczyni. Jej głos nie był już ani spokojny, ani dobroduszny. -1 jak to się stało, że po tym wszystkim Trogwar znalazł się u ciebie? Chyba nie jesteś w stanie przywołać tu stwo- ra z Otchłani Światów? - Już powiedziałem. To wszystko jest dziełem przypadku. Nie przeczę, obserwowałem rodzinę królewską po ich ucieczce ze 97 NlK PlERUMOW stolicy i pomagałem im, starając się nie zdradzić przed innymi czarownikami, zwłaszcza przed tobą. To prawda, nie jestem w stanie przywołać takiego stwora jak ten, który zabił twoich wo- jowników. Ja jedynie skorzystałem z okazji... - Opowiedział cał- kiem przekonującą historię o tym, jak jego ludzie śledzili księż- niczkę i obserwowali dom barona Wejtarna, jak szli za baronową Oliwią, a gdy stwór z Otchłani odebrał Trogwara Felve i zaniósł do konającej Oliwii, jego słudzy zabrali niemowlę, a baronowa odeszła do lepszego świata. - Oto cała moja historia - zakończył. - Co było dalej, już wiesz. Nie mogłem zostawić księżniczki Ar- jaty bez pomocy, nie wytrzymałem i stworzyłem zaklęcie... Dla- tego zdołaliście mnie znaleźć. - Tak, postanowiliśmy wykorzystać każdą szansę. I prawie nam się udało. Prawie, ponieważ cię pokonaliśmy, ale niestety książę... - Jestem pewien, że tak jest dla niego lepiej - powiedział twardo stary czarownik. - Lepiej, lepiej! - przedrzeźniała przywódczyni. - Wy, Biali Czarownicy, niczym nie różnicie się od nas, tylko lepiej kłamie- cie i jesteście bardziej obłudni. My przynajmniej szczerze mówi- my, że w imię naszych celów nie zawahamy się przed niczym! A ty? Ty zabiłeś niewinne dziecko! Przecież my nie zrobilibyśmy mu nic złego! - O, z pewnością! Jedynie uczynilibyście z niego malefika, na widok którego ludzie uciekaliby z krzykiem - dokończył zjad- liwie Dor Wejtarn. Czy przywódczyni uwierzyła, że Trogwar zginął? - Odpowiesz za to, co zrobiłeś - rzuciła złowieszczo i ruszyła do wyjścia. Jednocześnie zjawili się strażnicy, Dor Wejtarn usły- szał głosy rozmawiających ze sobą wojowników. Czas płynął powoli. Ciało starego czarodzieja tętniło bólem. Kruk usiłował goić rany zaklęciami leczącymi, ale kiepsko mu szło, zaczynało mu się kręcić w głowie, słowa najprostszych za- klęć uciekały z pamięci... Po długich wysiłkach i wielu próbach udało mu się jedynie uśmierzyć ból. Tymczasem kojarzy zwijali obóz. Dor Wejtarn dziwił się, że przywódczyni nie zapytała o Ar jatę, nie wspomniała o Czterech Kamieniach Hallanu - wszak dla zakonu były niemal tak cenne jak książę Trogwar! Miał nadzieję, że Arjata jest już bezpieczna. Szła do Jaskiń Ortana najkrótszą drogą, zupełnie jakby ktoś 98 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wskazywał jej kierunek... A jeśli już jest w jaskiniach, to nie- straszny jej żaden Czarny Zakon. Zabójstwo Dora Wejtarna, jednego z członków Kręgu Orta- na, wywołałoby natychmiastową wojnę Białych Czarowników z zakonem, jednak nie wyglądało na to, by przywódczyni się tym martwiła. Atak, wzięcie w niewolę, torturowanie członka Kręgu Ortana - na to wszystko Biali nie mogli pozostawać obojętni. Już wkrótce wszyscy Biali Czarownicy Hjórwardu Zachodniego do- wiedzą się o jego losie i zaczną działać... Pokrzepiony tymi myśla- mi Kruk postanowił uzbroić się w cierpliwość i czekać. Może nadarzy się okazja ucieczki?... * Jaskinia była jasno oświetlona promieniami zorzy zaglą- dającymi tu przez szeroki łuk wejścia. Pod wysokim sklepie- niem było cicho i nieco uroczyście. Księżniczka ostrożnie ru- szyła w głąb. Zauważyła, że na ścianach wiszą pęki suchych ziół, od których płynie przyjemny aromat. Im dalej od wejścia, tym więcej było pęków i wkrótce skały zupełnie pod nimi znik- nęły. Coraz bardziej oddalała się od wejścia, jednak w jaskini na- dal było jasno - wkrótce zauważyła, że światło płynie właśnie od rozwieszonych pęków. To zupełnie w stylu Jasnego Kręgu znaj- dującego się pod opieką Jalini... Stopniowo jaskinia rozszerzyła się, powoli przemieniając w przestronną salę o kopułowym sklepieniu, jej rogi wypełniły całe zarośla świecących krzaków. Ku zdumieniu Arjaty salę za- stawiono rzeźbionymi hebanowymi meblami, niczym pałacową komnatę. Pośrodku stała katedra, a przy niej trzy rzędy ław z pulpitami do pisania, co żywo przypominało Ar jacie jej klasę; bliżej ścian urządzono coś w rodzaju gabinetów - biurka, regały z książkami, wygodne fotele... Gabinety można było oddzielić od reszty sali ciężkimi aksamitnymi kotarami. W głębi jaskini księżniczka ujrzała ogromne palenisko, na którym płonął prawdziwy ogień, a przy nim... Przy nim siedziała samotna kobieta w szarym stroju podróżniczki. Uniosła głowę, słysząc kroki Arjaty. - Nenna! - krzyknęła księżniczka. Stara czarodziejka otworzyła ramiona na powitanie wycho- wanki. Wcale się nie zmieniła, Arjata mogłaby przysiąc, że na- 99 NlK PlERUMOW wet nie przybyło jej zmarszczek, choć czarodziejka twierdziła co innego. - Jak ty wyglądasz, złotko! - zawołała Nenna po wylewnym powitaniu. - Cała brudna, rozczochrana... Jestem tu, ponieważ usłyszałam twoje wezwanie i ucieszyłam się, że moja najzdol- niejsza uczennica przypomniała sobie o starej ciotce Nennie... Ale widzę, że stało się coś niedobrego... - Niedobrego?! - krzyknęła wstrząśnięta Ar jata. - Ledwie tu dotarłam! Zabiłam po drodze z dziesięciu wojowników Czarnego Zakonu! Nie wiesz, że straciliśmy władzę, że mój ojciec zniknął, Trogwar zaginął bez wieści, a reszta mojej rodziny nie żyje?! - Po jej twarzy płynęły łzy, które wreszcie przedarły się przez maskę spokoju. Mimo wysiłków Nenny, która uciekła się nawet do magii, szlochająca Arjata nieprędko się uspokoiła. Ciągle pochlipując, leżała na wygodnej niskiej sofie, z głową na kolanach starej na- uczycielki, która ostrożnie gładziła ją po włosach, zupełnie jak wtedy, gdy wszędobylska mała Arjata obrywała za psoty i biega- ła wypłakać się do Nenny. - O niczym nie wiedziałam, jagódko moja! Daleko byłam, daleko wędrowałam, pływałam po dalekich morzach, naoglą- dałam się cudów, a o sprawach domowych zapomniałam. Wró- ciłam i od razu udałam się tutaj, omijałam miasta, mysimi norkami i zwierzęcymi ścieżkami się przekradałam... O ni- czym nie wiedziałam... Nawet żadnego z braci czarodziejów jeszcze nie spotkałam, sama widzisz, że Jaskinie Ortana stoją puste... Tak pocieszając i uspokajając wychowankę, mówiła śpiew- nie stara czarodziejka. Jej twarz pobruździły zmarszczki, plecy ugięły się pod ciężarem lat, ale oczy pozostały jasne i bystre. Gła- skała Arjatę po głowie i jednocześnie zastanawiała się gorączko- wo: Co robić? Jak pomóc nieszczęsnej księżniczce? Jak pokonać niezwyciężony Czarny Zakon? - No już, uspokoiłaś się, umyłaś, teraz coś zjemy i spróbuje- my poszukać twojego królewskiego ojca - powiedziała w końcu, z westchnieniem wstając z ławy. Wzięła księżniczkę za rękę niczym małą dziewczynkę i Arja- ta, nieustraszona Arjata, która walczyła z najlepszymi wojowni- kami Hjórwardu Zachodniego, z podłymi, bezlitosnymi kojara- mi, pokornie poszła za Nenną, jakby chciała, żeby ktoś się nią IOO WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI zaopiekował. A przecież już jako małe dziecko nie pozwalała brać się za rękę... Magiczne przygotowania nie były zbyt skomplikowane. Nen- na nie miała wiele mocy i nie władała zaklęciami z arsenału Ma- gii Żywiołów. Całe jej magiczne instrumentarium mieściło się w niewielkim skórzanym woreczku, zresztą i tak używała go głównie z przyzwyczajenia. Teraz ułożyła przed sobą kilka kawał- ków drewna różnych rzadkich gatunków - heban, mahoń, san- dałowe, różane, lekka jak puch zamorska balsa z Hjórwardu Południowego i ciężkie jak kamień drzewo żelazne z wysp zagubionych na zachodnim oceanie. Palcami niespiesznie prze- bierała gładkie drewienka, mamrocząc przy tym: Różowe jak zorza, przyjdź mi z pomocą, Rozjarz, rozjaśnij uśpiony nieboskłon. Duchów zastępy i siły bogów, pomóżcie mi! Zakręćcie, zawirujcie w cudnym korowodzie I mówcie, czy nie widać gdzieś tego, którego szukam? Obejrzyjcie wszystkie ziemie, zajrzyjcie w głąb mórz I wracajcie szybko niczym strzały! Ten nieporadny wiersz nie odgrywał żadnej roli w prawdzi- wej magii, ale pomagał Nennie, gdy splatała prawdziwe zaklęcia, wkładając w nie moc z magii Prawdziwych Magów. Arjata wie- działa, co będzie dalej - czarodziejka pokazywała jej kiedyś za- klęcie poszukiwania, ale księżniczce nie wystarczyłoby umiejęt- ności, żeby go użyć. Między palcami czarodziejki, w zadumie przebierającej ko- lorowe kawałeczki drewna, popłynęła lekka srebrzysta mgiełka. Arjata odniosła wrażenie, że w tych kołyszących się strugach księżycowego światła widzi zarysy miejskich kamienic, prze- stronny plac ratuszowy... Ale nie wyglądało to na przeklęty Nel- las, raczej na stolicę. Nenna coraz głębiej zanurzała się w swoją wizję. Chcąc ko- goś znaleźć, musiała wejść do Astralu i tam zlać się ze swoim so- bowtórem. Był to sposób niebezpieczny, niepewny i nie gwaran- tował sukcesu, lecz śmiertelni czarownicy nie znali innego do poszukiwania zaginionego. Prawdziwi Magowie z Zamku Wszyst- kich Starożytnych zazdrośnie strzegli sekretów swoich zaklęć, poza tym niektóre z nich były zwyczajnie za trudne dla ludzi. 101 NlK PlERUMOW Czarodziejka znieruchomiała, oczy jej się zaszkliły, jedynie palcami nadal poruszała, dotykając rozłożonych drewienek. Przywoływała teraz niezliczone duchy żywiołów zamieszkujących ten świat i zwracała się do nich z jednym pytaniem: Czy nie wi- dzieli konkretnego śmiertelnika z rodu ludzi? Zwracała się do duchów drzewnego królestwa, którym Jalini pozwoliła istnieć, pod warunkiem że będą troszczyć się o drzewa. Owe duchy nie zostały stworzone przez Młodych Bogów czy Stwórcę, powstały z iskier boskiego oddechu, które dotknęły świat w pierwszych chwilach jego istnienia. Nenna nie mogła zmusić duchów do służenia sobie przez dłuższy czas i musiała sama wyruszyć w niebezpieczną wędrów- kę po szarych terenach Astralu... Nagle wyprężyła się, oczy jej się rozszerzyły, z ust wyrwał się ochrypły jęk. Próbowała odepchnąć wijące się szare strużki mgły, ale uparcie spowijały jej dłonie i nie mogła ich strząsnąć. Wyraźnie cierpiała, twarz jej wykrzywił grymas bólu, czoło po- krył pot... Księżniczka po raz pierwszy widziała coś takiego, ale może wszystko tak powinno się dziać? Ruchy Nenny stawały się coraz bardziej przerażające. Wyda- wało się, że strużki dymu to sieci, w których zaplątały się bezsilne palce czarodziejki. Arjata czuła, że dzieje się coś złego i jej dłoń sama, bez udziału świadomości, gwałtownie uderzyła krawędzią w złowieszcze nici. Zupełnie jak na zajęciach w pałacu, gdy ponu- ry weteran Klodiusz uczył królewską córkę podstaw samoobrony... Uderzyła i odniosła wrażenie, że jej dłoń pokrywa srebrzy- sta rękawica. Rozległ się brzęk, jakby rozbiło się szkło. Dym spo- wijający palce Nenny zniknął. Czarodziejka z ciężkim westchnie- niem upadła piersią na stół. Arjata zerwała się i pobiegła do naczynia z wodą - jej ręka płonęła bólem, jakby wpił się w nią cały rój dzikich pszczół. Pieczenie zaczęło powoli słabnąć, w tym czasie Nenna doszła do siebie. W jej oczach zastygł przeżyty ból, ale stara czarodziej- ka nie myślała w tej chwili o sobie, podbiegła do Arjaty. Ostro pachnąca maź z drewnianego puzderka ukoiła ból w dłoni, tysiące rozpalonych igieł zniknęło i Arjata zasypała Nen- nę pytaniami. - Ktoś postawił dwa demony przed wejściem do Astralu - wyjaśniła czarodziejka, a głos wciąż jej drżał. - Czekali na kogoś 102 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI i wtedy ja się pojawiłam. Próbowali oderwać moje wysłane cia- ło astralne od cielesnej powłoki, która została na ziemi. Gdyby im się to udało, już byśmy nie rozmawiały... ale zdążyłaś w samą porę - nie inaczej, tylko sam Jamert zesłał ci tę myśl! Dziewczyn- ko moja, jesteś znacznie silniejszą czarodziejką, niż ci się wy- daje! A i ja, przyznaję, nie spodziewałam się po tobie takiego czynu... Zdołałaś zrobić to, co mnie się nie udało - może podświa- domie, ale stworzyłaś potężne zaklęcie bojowe! Gdy uderzyłaś, ujrzałam cię ubraną w lśniącą zbroję... i w twoich rękach był Widmowy Miecz Ciemności! Demony uciekły przerażone, a ja byłam wolna... - Przecież nie wypowiadałam żadnych zaklęć! - zaprotesto- wała Arjata. -1 nic nie wiem o żadnym Mieczu Ciemności! - Z tego, co opowiadałaś, jasno wynika, że ktoś pomógł ci znaleźć drogę do tego słynnego miecza. - Nenna uśmiechnęła się słabo. - Bo to na pewno Widmowy Miecz, nie może być mowy o pomyłce... Każdy, nawet początkujący czarodziej z pamięci wy- recytuje ci opis Widmowego Miecza. Ktoś niezwykle silny i wprawny w sztuce magicznej podpowiedział ci, jak zrobić pierwszy krok, może nawet zrobił go razem z tobą... Bardzo chciał cię osłonić... Ale nie podoba mi się, że ten przeklęty miecz zna- lazł się w twoim ręku. Nawet jeśli pojawia się tylko w chwili śmiertelnego zagrożenia, może łatwo zniewolić twoją duszę, ma- miąc cię rzekomą wszechpotęgą. Temu mieczowi mógłby się przeciwstawić jedynie Dysk Jamerta, może jeszcze Biała Klinga Magów. Nie wygląda to dobrze, dziewczynko. Ktoś potężny zwró- cił na ciebie swoje spojrzenie... - Twarz czarodziejki spochmur- niała od niewesołych myśli. - Kto to może być?! - wykrzyknęła zdumiona Arjata. - Czyż- by któryś z Prawdziwych Magów? - Serce zabiło jej niespokoj- nie, ale niemal od razu pojawiła się dumna myśl: A jeśli napraw- dę mnie wybrali? Jeśli będę prawdziwą uczennicą Prawdziwego Maga?! Nie przyznawała się nawet przed sobą, że to jej tajemne ma- rzenie. - Żeby to tylko nie był... - westchnęła zamyślona czarodziej- ka, ale spostrzegła się, że mówi na głos, i umilkła. - Nie kto? - spytał Arjata, czując, że Nenna coś ukrywa. Czarodziejka zaczęła się wykręcać, lecz księżniczka nie ustępo- wała i w końcu otrzymała odpowiedź: 103 NlK PlERUMOW - Żeby to tylko nie był Władca Ciemności! Arjata bezsilnie opadła na krzesło. • Kojarzy szli szybko od przedgórzy Pasma Północnego na po- łudniowy zachód, w głąb ziem Hallanu. Przywódczyni zakonu nie poganiała swoich ludzi, nie traciła sił na przerzucenie całej armii przez Astral. Można by pomyśleć, że pogodziła się z tym, co się stało - ale Dor Wejtarn zbyt dobrze ją znał. Nigdy nie rezygno- wała ze swoich planów. Gdyby uznała, że poniosła klęskę w spra- wie Trogwara, ze zdwojonym zapałem wzięłaby się za poszukiwa- nie księżniczki Arjaty. A wojownicy Czarnego Zakonu, zamiast wzmóc pościg, spokojnie maszerują leśną drogą, kierując się do mrocznej twierdzy zakonu na zachodzie Królestwa Hallańskiego. Po zastanowieniu Kruk doszedł do wniosku, że przywódczyni zdecydowała się poczekać, aż Arjata sama zdradzi miejsce swo- jego pobytu. Śledzenie jej nie byłoby trudne - wystarczy umie- ścić kilkudziesięciu obserwatorów w dużych portach oraz na wy- spie Merkol, gdzie mieszkają krewni rodziny królewskiej. Nawet jeśli Arjata dotarła do Jaskiń Ortana, nie spędzi tam przecież reszty życia! Dor Wejtarn nie wierzył, by któryś z jego rodzeń- stwa - no, może z wyjątkiem Nenny - zaryzykował i wziął księż- niczkę pod opiekę, jeśli do Jasnego Kręgu dojdą wieści, co się stało. A przecież nie można było nazwać tego klęską Wejtarna... Emmel-Zogar, jego stary przyjaciel, był cały i zdrowy, kojarzy nie mieli pojęcia o jego udziale w tej rozgrywce, książę Trogwar na pewno był bezpieczny, krasnoludy ukryją go tak, że koj arom nie uda się go odnaleźć, nawet gdyby dowiedziały się o udziale krasnoludów. Dor Wejtarn znajdował się w niewoli, ale nie miał zamiaru dać się żywcem pogrzebać. Kroczył z rękami związanymi z tyłu, za nim szła czwórka wojowników, a czterech malefików zakonu pil- nie obserwowało każdy ruch cennego jeńca. Kruk nie widział ich twarzy, czarownicy nosili płaszcze z tak obszernymi kapturami, że nie wiadomo było, jak w ogóle udaje im się patrzeć na drogę, tak wąska była szczelina między ciężkimi fałdami czarnej tkaniny. Wejtarn próbował zagaić rozmowę, ale milczący wojownicy na- grodzili jego usiłowania takimi kuksańcami, że wolał zamilknąć. Po raz kolejny przekonał się, że maleficy zakonu świetnie znają swój fach. Nie zostawili mu żadnej możliwości stworzenia 104 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI choćby najprostszego zaklęcia. Wszelka magia została tak zablo- kowana, że nie mógł nawet zdecydować o tym, jaki sen chce zo- baczyć w nocy. Nałożono na niego szczelne czary i nie mógł się od nich uwolnić bez wsparcia z zewnątrz. Czwartego dnia drogi oddział kojarów wyszedł z leśnego gąszczu i wkroczył na ubity kupiecki trakt. Czekały tu konie, za- wczasu przyprowadzone przez inne sługi zakonu. Nie zwlekając, szybkim kłusem ruszyli dalej. Jasny Krąg albo ciągle nie wiedział o niewoli Kruka, albo jeszcze nie podjął żadnej decyzji, w każdym razie nikt nie pró- bował uwolnić starego czarownika. Dor Wejtarn cierpliwie cze- kał. Rozdział 9 Strach, jaki zawładnął Arjatą, wkrótce minął - księżniczka nauczyła się go odpędzać. Najgorsze już się stało: zginęła matka, bracia i siostra, ojciec zniknął, przepadł tron - Arjata przestała się już nawet bać własnej śmierci. Słowa o Władcy Ciemności wstrzą- snęły nią jedynie w pierwszej chwili, szybko się opanowała. - No to co? - prychnęła zadziornie. - A niechby i on sam! Je- śli tylko pomoże mi pomścić rodzinę... - Co ty mówisz, moje złotko, co ty mówisz! - Stara czaro- dziejka zamachała rękami. - Opamiętaj się! Słyszane to rzeczy, żeby wzywać Rakota na pomoc?! Oj, czuję, że to wszystko jego in- trygi, on chce zawładnąć tobą, a poprzez ciebie całym Hallanem! Nawet o tym nie myśl! Czyżbym niepotrzebnie traciła na ciebie siły? Czyżby cała moja nauka wyleciała ci z głowy? Przecież ko- jarzy to jego pierwsi słudzy tutaj! - Dobrze już, dobrze, Nenno. - Arjata położyła dłoń na ramie- niu opiekunki. - Przecież ja tylko tak... Nie zdołam normalnie żyć, jeśli im wszystkim nie odpłacę! I Władczyni... o, jej też odpłacę. - Rozumiem cię, moja kochana - westchnęła czarodziejka. - Przeżyłaś straszne chwile... Ale uważaj, bądź ostrożna! No i mu- simy się teraz dobrze zastanowić, gdzie cię najlepiej schować... - Nie jestem rzeczą, żeby mnie chować - oburzyła się Arja- ta. - Nie chodzi o to, żeby mnie chować, tylko żeby odnaleźć oj- ca i Trogwara! Wiem, że Trogwar miał trafić do nellaskiego sej- rawa Emmel-Zogara... Chciałam odszukać tego człowieka, ale musiałam uciekać z Nellasu... Spróbuję dostać się do niego teraz. - Łatwo powiedzieć. Widziałaś, jak pilnie strzeżony jest Astral... A nie potrafię szukać zaginionych w inny sposób. 106 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Chyba możesz zmienić mój wygląd tak, żebym dotarta do Nellasu nierozpoznana przez nikogo? - spytała księżniczka. - Mogę, ale pożytek z tego żaden, tylko zginiesz na darmo... Jak chcesz dotrzeć do miasta i odszukać tego Emmel-Zogara, skoro kojarzy na pewno wiedzą, gdzie teraz jesteś? Do jaskiń nie wejdą, ale w ich pobliżu schwytają cię bez trudu! I ręczę, że zro- bią to nie od razu, ale dopiero wtedy, gdy odnajdziesz Trogwara. Wtedy i ty, i braciszek wpadniecie prosto w ich łapy. A co zro- bisz, jeśli twego brata u tego Emmel-Zogara nie będzie? Jeśli ol- brzym coś pokręcił? Przecież olbrzymy nie słyną z inteligencji! Co wówczas zrobisz, wasza wysokość? - Zobaczymy - burknęła Arjata, zaciskając wargi. Musiała przyznać, że Nenna ma sporo racji. - Nie „zobaczymy", tylko posłuchaj, co starsi mówią. - Cza- rodziejka podniosła palec. - Zostaniesz tutaj. Pomieszkasz tro- chę, odpoczniesz, nabierzesz sił. Na pewno ktoś z naszego Kręgu wkrótce się pojawi... A co dwie głowy, to nie jedna! Trzeba prze- czekać, Arjato! Czerwony Zamek, cytadela wolnej wiedzy... - pomyślała na- gle księżniczka. Ach, czemu od razu tam nie poszłam?! Nie mu- siałabym słuchać kazań Nenny, która najchętniej obłożyłaby mnie watą i zdmuchiwała pył! Gdyby to od niej zależało, trzyma- łaby mnie tu do końca życia... Czego się wtedy przestraszyłam? Głupich fantazji, śmiesznych bajek? Głupia, głupia, po trzykroć głupia! Księżniczka przygryzła wargę z irytacji, a Nenna wciąż mó- wiła, wymieniała tajemne miejsca, w których Arjaty nikt nie znajdzie... Ale księżniczka już nie słuchała - postanowiła wyru- szyć do Czerwonego Zamku. - A co to był za ognisty słup, który widziałam, jak przepra- wiałam się przez rzekę? - odezwała się ni z tego, ni z owego. - Wi- działaś go? - Ognisty słup? - spytała czujnie nauczycielka. - Co to mo- gło być? Czekaj, czekaj, opowiedz dokładnie... Arjata opowiedziała z najdrobniejszymi szczegółami. Stara czarodziejka sposępniała. - Jeśli rzeczywiście było tak, jak mówisz, to zdaje się, że coś złego spotkało Kruka, Dora Wejtarna. Może tworzył jakieś potężne czary? Zresztą to nie nasza sprawa. Mamy aż nadto włas- nych problemów... 107 NlK PlERUMOW Nenna burczała coś zirytowana, chyba nie darzyła Dora Wej- tarna sympatią... Stary czarownik zapewne wzruszyłby ramiona- mi, gdyby się o tym dowiedział, już dawno zapomniał o tamtej dziewczynie, która patrzyła na niego z zachwytem, gdy wrócił ze swojej pierwszej zwycięskiej wyprawy... Zapomniał o niej, po- dobnie jak o wielu innych walczących między sobą o tego boha- tera - ale ona nie zapomniała. - Wiecznie wymyśla jakieś hece, już mu się na stare lata ro- zum miesza... Teraz wziął się widać za fajerwerki... - mruczała, z urazą krzywiąc wargi. - Dobrze, dość już o tym. Jednak Ar jata, która tak znienacka przypomniała sobie o płomiennym słupie, nie potrafiła wyrzucić go z głowy. Kruk... Biały Czarownik z Jasnego Kręgu? Może on byłby odważniejszy od Nenny? W końcu to tylko stara kobieta, mimo że czarodziej- ka i nauczycielka... Chyba powinna spróbować szczęścia u niego. Czy czasem nie jest krewnym barona Wejtarna, niech mu ziemia lekką będzie? Jeśli tak, to na pewno nie pochwali kojarów za to, co zrobili z jego rodziną! Ten pomysł bardzo się Arjacie spodobał. Z jakiegoś powodu nie wątpiła, że właśnie Dor Wejtarn okaże się tym Białym Cza- rownikiem, którego tak pragnęła spotkać... Była jeszcze jedna możliwość. Ten, który potajemnie jej po- magał. Ten niewidoczny zbawca, który podpowiadał jej drogę, ostrzegał o niebezpieczeństwie, włożył w jej dłoń miecz. Przecież bez tego miecza skończyłaby tak samo jak matka... W umyśle Arjaty znów zapłonęła nazwa: Czerwony Zamek! Jakby ktoś z uporem zmuszał ją do przypominania sobie o nim... Czy to czasem nie znaczy, że ten, który mi pomaga, jest w ja- kiś sposób związany z zamkiem? - olśniło Arjatę. Czyżby sam Gormli był jego pomocnikiem? Może zaprowadził ojca do Czer- wonego Zamku... Może właśnie tam go odnajdę! Serce księżnicz- ki zabiło mocniej. Już zupełnie Nenny nie słuchała. - Warto by się było dowiedzieć, czy nie stało się coś złego te- mu Krukowi - zastanawiała się na głos. - Przecież należy do wa- szego bractwa, prawda? A jeśli został zaatakowany? Kojarzy szperali po całej okolicy, może się na niego natknęli? - Akurat, natknęli - burknęła Nenna. - Z Dora wszystko spływa jak woda po gęsi... - Proszę, sprawdź, bardzo cię proszę... - Arjata zaczęła na- mawiać czarodziejkę i w końcu osiągnęła swoje. 108 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Żeby zobaczyć mieszkanie członka Jasnego Kręgu, nie trze- ba było wchodzić do Astralu. Nenna wypowiedziała jakieś zaklę- cie („Tu jest łatwiej, poza jaskiniami byłoby trudniej..." - mam- rotała) i nad stołem, przy którym siedziały, pojawiła się wizja. Arjata ujrzała wąską leśną rzeczkę i ohydny krąg spaleni- zny, jakby na obu brzegach szalał ogień. Po prawej stronie widać było wzgórze - poczerniałe, z rozerwanym szczytem, jakby gi- ganty rozwaliły kamienne sklepienie wielkimi młotami. Stało się jasne, że ognisty słup nie był nieszkodliwym fajerwerkiem. - Pachnie tu śmiercią - powiedziała ponuro Nenna, patrząc na pogorzelisko. - Wykrakał sobie nasz Kruk biedę, oj, wykrakał... Wizja zmieniała się stopniowo, posłuszna poleceniom czaro- dziejki. Przybliżyła się wyrwa w wierzchołku wzgórza - Arjata i Nenna mogły teraz zajrzeć do wnętrza ogromnej, niemal całko- wicie zawalonej jaskini. Wszystkie odłamki skalne pokrywała warstwa tłustej sadzy. - To jego jaskinia zaklęć. - Z każdą chwilą Nenna posępnia- ła coraz bardziej. - Czyżby koniec?... Arjata spostrzegła, że czarodziejce zadrżały ręce. Przyszła kolej na poważniejsze czary. Stara Nenna użyła ca- łego swego kunsztu i dość szybko znalazła ślady ciężkich butów na grubej warstwie popiołu. - Byli tu kojarzy - powiedziała Arjata twardo. Wkrótce znalazły się również inne dowody. W krzakach, któ- re pożar jakimś cudem oszczędził, leżał krótki miecz. Widocznie wypadł z ręki umierającego sługi zakonu. Księżniczka zrozumia- ła już wszystko. Nenna zbladła. Jej szeroką twarz wykrzywił smutek, dawno tajony ból i Arjata swoim dziewczęcym sercem poczuła, że stara czarodziejka przejęła się losem Dora Wejtarna nie tylko dlatego, że był jednym z ich Kręgu. Nenna pozostała wierna marzeniom młodości... Księżniczka wiedziała, że jej nauczycielka nigdy nie miała rodziny ani dzieci; w wieku kilkunastu lat, jako nieśmiała dziewczyna porzuciła rodzinny dom, żeby zostać uczennicą Wiel- kiej Labdoris, najpotężniejszej czarodziejki swoich czasów... Nie było żadnych wątpliwości - kojarzy zaatakowali Dora Wejtarna i adept Jasnego Kręgu nie zdołał odeprzeć ataku. Do- bra magia opuściła to miejsce, nawet Arjata czuła zło, które się tu rozpanoszyło. - Napastnicy wzięli go do niewoli i zabrali ze sobą - podsu- 109 NlK PlERUMOW mowała wreszcie Nenna, gestem ręki gasząc wizję. - Pewnie do tej swojej cytadeli... Powoli wstała od stołu. Wargi miała mocno zaciśnięte, ręce już jej nie drżały. Wyglądała, jakby podjęła jakąś decyzję, od której nie odstąpi. - Trzeba zebrać naszych... - zaczęła twardo i wtedy w powie- trzu pod sklepieniem jaskini zapłonęła szkarłatna błyskawica. Łoskot gromu był taki, że zatkało uszy, a potem z gasnącej błyskawicy wyłoniła się postać olbrzymki sięgającej głową skle- pienia. Na miejscu twarzy pląsały języki rudego ognia, potężne ciało opinał gładki czarny materiał. Ten niski głos Arjata pozna- łaby na końcu świata. - Powściągnijcie swoje zapędy! - przemówiło widmo. - Po- znałam cię, stara Nenno! Nie łudź się, że zdołasz ukryć przede mną księżniczkę i Cztery Kamienie Hallanu! Tak, tak, ma je przy sobie! Swoją drogą czy to nie dziwne, że kochająca wychowanka nic ci o nich nie wspomniała? Na razie nie mogę wejść do wa- szych jaskiń, ale moja władza rośnie i nasze spotkanie jest tego najlepszym dowodem! Mogę widzieć i słyszeć wszystko, co się tu dzieje, i bądź pewna, Nenno, że wasze bractwo będzie musiało dobrze pogłówkować, by zrozumieć, jak mi się to udało! Dlatego dajcie spokój swoim żałosnym próbom oporu i walki! Poddajcie się! Nic ci nie zrobię, starucho, nie boję się ciebie, nie możesz mi teraz zaszkodzić! A księżniczce Arjacie dam wszystko, czego za- pragnie, jeśli jej wysokość zgodzi się przejść na moją stronę. Księżniczka zerwała się z dzikim krzykiem, ale widmo mówi- ło dalej, nie zwracając na nią uwagi: - Otrzymasz najwyższą możliwą pozycję w zakonie, będziesz stać tylko o stopień niżej ode mnie. A gdy nastanie pora, żebym odeszła, otrzymasz nad zakonem pełnię władzy. We dwie rzucimy do naszych stóp cały świat! Rzecz jasna pomogę ci odzyskać oj- ca... Zastanów się, księżniczko Arjato! Nie opłakuj krewnych, uznaj raczej, że zrobiłam ci przysługę. Pomogłam im przenieść się do lepszego świata, a poza tym... Pomyśl, gdybyś została kró- lową, czy twoje rodzeństwo zostawiłoby cię w spokoju, pozwoli- łoby ci panować? Na pewno nie! Zaraz by się zaczęły spiski, kno- wania, intrygi! Potem jacyś pograniczni rębajłowie oznajmiliby, że nie ścierpią kobiety na tronie, i rozpętałaby się wojna domo- wa! Może byłabyś zmuszona posłać na gilotynę własną rodzinę! Twoja matka poparłaby pretensje Altina do tronu... wiesz prze- 110 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI cięż, że był jej ulubieńcem. Władza to krwawa i brudna rzecz, nie da się panować z czystymi rękami. Po co ta obłuda? Czy nie le- piej od razu powiedzieć sobie uczciwie, czego się chce? Wyjdź z tych jaskiń, księżniczko! Proponuję ci znacznie więcej, niż mógłby ci dać cały Hallan. Zastanów się, przecież dysponując po- tęgą zakonu koj arów, zdołasz bez trudu zemścić się na Władczy- ni, a wiedz, że to właśnie ona wydała rozkaz zgładzenia rodziny królewskiej! Zastanów się, Arjato! A gdy już się zastanowisz - wychodź. Poza granicami Białego Kręgu, którego nie możemy przekroczyć - na razie nie możemy, Nenno! - moi ludzie będą na ciebie czekać. Po tej przemowie zapadła głucha cisza. Widmo zniknęło. Nenna opuściła ramiona i do bólu zagryzła wargę - chyba rzeczywiście nie mogła nic zrobić. Nie mogła usunąć z jaskini widma przywódczyni, nie mogła nawet zmusić go do milczenia. Mogła tylko bezradnie słuchać. W jaskini zapanowało ciężkie milczenie. Cisza dławiła, miaż- dżyła niczym imadło oprawcy. Arjata znalazła się w pułapce. By- ło jasne, że Czarna Matka ją okłamuje, ta ponura wiedźma po- trzebowała jedynie Kamieni Hallanu! Jak tylko znajdą się w jej rękach, życie księżniczki nie będzie warte złamanego grosza. Popatrzyła na Nennę - czarodziejka siedziała nieruchomo, zdruzgotana. Teraz nie należało spodziewać się po niej pomocy... A jeśli całe Jasne Bractwo składa się z takich jak Nenna? Wów- czas Arjacie pozostawało już tylko jedno. Umrzeć, jak przystoi prawdziwej królowej. Nie mówiąc ani słowa, powoli ruszyła do wyjścia z jaskini. W lewej ręce ściskała wierny sztylet, prawą opuściła; miała na- dzieję, że w tej ostatniej walce Widmowy Miecz Ciemności jej nie zawiedzie. - Stój, dokąd idziesz! - usłyszała za sobą słaby okrzyk Nen- ny, ale nawet się nie odwróciła. Wiedziała już, co zrobi z Cztere- ma Kamieniami Hallanu - wyda rozkaz spalenia ich razem ze swoim ciałem, gdy poczuje, że życie ją opuszcza. Nie wiadomo czemu była pewna, że będzie w stanie to zrobić. Oto wysoki łuk wejścia. Jasny letni dzień, różnobarwne ostre skały zastygły jak w zdumiewającym tańcu... Arjata szła prosto przed siebie, dumnie unosząc głowę. Światło uderzyło ją w oczy, na chwilę przymknęła powieki - a gdy je uniosła, zobaczyła na kamieniach dwie kobiety w czerni. 111 NlK PlERUMOW Gniew i wściekłość pomnożyły jej siły, coś zaczęło chłodzić prawą dłoń... Za chwilę powinien zjawić się Widmowy Miecz. Nim wojowniczki zakonu zdążyły cokolwiek zrobić, Arjata ruszyła do ataku. Wściekłość i miecz Ciemności dodały jej sza- leńczej odwagi. Klinga w zamachu zatoczyła srebrzyste półkole i trafiła wo- jowniczkę, która znalazła się bliżej księżniczki. Rozrąbane ciało rozpadło się na dwie połowy, a dłoń Arjaty nie odczuła nawet najmniejszego oporu. Druga wojowniczka zginęła zaraz po swej towarzyszce. Krew zachlapała pobliskie skały. Arjata czuła, jak ożyły ukryte w woreczku Kamienie Hallanu, jak ich siła zlewa się z mo- cą miecza. Niewidoczne ostrze napotkało na swojej drodze ster- czący w górę głaz - trysnęły iskry i czubek kamienia upadł księż- niczce pod nogi. Poszła dalej, nie oglądając się na zabite kobiety, zupełnie jakby stała się bezduszną machiną bojową... Ona, szesnastoletnia dziewczyna, jeszcze niedawno dziecko otoczone tłumem nianiek i wychowawców, ona, która miesiąc temu myślała wyłącznie o ba- lach i zabawach z przyjaciółkami... Jakie siły władały nią teraz, kto nią kierował? Nie wiedzia- ła i nie chciała wiedzieć. Wiedziała, że kojarzy nie zostawią jej w spokoju i dlatego, zanim zacznie szukać Trogwara i mścić się na nowej pani Hallanu, musi policzyć się z przywódczynią zako- nu... Może nawet uda jej się uwolnić Dora Wejtarna? Już zapo- mniała, że kilka minut temu, idąc tunelem Jaskiń Ortana, żegna- ła się z życiem... Czy Czarna Matka była aż tak głupia, by liczyć, że Arjata padnie jej do nóg i ze łzami w oczach będzie błagała o litość?! Czy była aż tak głupia, żeby wysłać tylko dwie swoje wojowniczki, które dały się zarżnąć jak bydło? A jeśli jest tak po- tężną czarodziejką, że jej widma bezkarnie spacerują po cytadeli Jasnego Bractwa, to czemu nie użyje magii, by zniewolić myśli i uczucia Arjaty, przemienić ją w niewolnicę? Czemu nie zmusi księżniczki, żeby poszła prosto w przygotowaną zasadzkę? Arjata nie znalazła odpowiedzi. Szła przed siebie, a powie- trze wokół jej prawej dłoni, zaciśniętej w pięść, drgało.lekko jak nad rozpalonym blaszanym dachem. Uwierz w ścieżkę, a sama cię poprowadzi. : Rozdział 10 • Z pozoru w Nellasie nic się nie zmieniło. Stary Emmel-Zogar szczęśliwie wrócił do domu, zapłacił mamce, która nie wiedziała, jak mu dziękować, i zaczął powoli wydawać złoto baronowej Oli- wii. W głębi duszy był rad, że zdołał się pozbyć niebezpiecznego podrzutka. Początkowo bał się i wychodził z domu wyłącznie w razie ab- solutnej konieczności, ale jakiś czas potem zarzucił tę nadmier- ną ostrożność. Przecież wszyscy kojarzy wynieśli się z miasta, a barona Wejtarna i jego żonę pochowano ze wszystkimi honora- mi i wkrótce o całej sprawie zapomniano. On również usiłował zapomnieć. Do miasta napływały coraz to nowe wieści, jedne bardziej fantastyczne od drugich i strasz- ny zakon kojarów poszedł w zapomnienie. Władczyni pewną ręką zaprowadzała porządek w swoim kró- lestwie i nie obeszło się tu bez pomocy Pierworodzonych. Mówio- no o bajecznych fajerwerkach i karnawałach w stolicy, na któ- rych podobno zjawiały się same elfy, mówiono, że Władczyni we wszystkim się ich radzi, nie zapomina jednak pytać o zdanie sta- rej arystokracji. Podatki zostały zmniejszone, zbójcy znikli z trak- tów - podobno tu również bez elfów się nie obyło: ktoś wskazał wszystkie rozbójnicze kryjówki na przedmieściach Nellasu. Straż miejska czujniej pełniła służbę, skończyło się picie na posterun- ku i rozbójnicy zrozumieli, że muszą szukać szczęścia gdzie in- dziej. Spokornieli również sejrawowie, przestali tyranizować wie- śniaków - bali się wzmocnionych miejskich oddziałów. W ciągu kilku miesięcy Władczyni zawojowała serca prostych ludzi. 113 NlK PlERUMOW * Przez trzydzieści dni Ar jata wędrowała samotnie po bez- kresnych ziemiach Hallanu, uparcie podążając na zachód. Jak odlatujące do ciepłych krajów ptaki, które na wiosnę w tajem- niczy sposób odnajdują drogę do domu, tak ją intuicja prowa- dziła prosto do cytadeli Czarnego Zakonu. Początkowo każdego dnia spodziewała się zasadzki, ale wraz z upływem czasu strach minął, zastąpiony obojętnością. Kojarów księżniczka bała się nadal, ale bardziej niż w samego Jamerta wierzyła w siłę swe- go niewidocznego miecza. Na szczęście od czasów walki przed Jaskiniami Ortana nie musiała go używać - Czarny Zakon przez cały miesiąc ani razu nie przypominał księżniczce o swoim istnieniu. W czasie wędrówki Ar jata nie zauważyła żadnych zmian w życiu Hallanu. Po wielkim kraju wieści rozchodzą się powoli, w odległych prowincjach ludzie dopiero teraz się dowiedzieli, że panuje nie król, lecz Władczyni półelfka. Księżniczka się nie ukrywała. Widmowy Miecz, mimo swej mocy, nie mógł pomóc jej w urządzeniu noclegu czy zdobyciu je- dzenia, więc nie przemykała się leśnymi ostępami, lecz szła han- dlowymi szlakami. Dziwną dziewczynę w zgrzebnej sukience nie- chętnie wpuszczano do zajazdów i gospód, miejscowe kobiety lekkich obyczajów traktowały ją jak konkurencję, ale księżnicz- ka nie miała zamiaru zarabiać na chleb w taki sposób. Śpiewała, akompaniując sobie na lutni. W pierwszym zajeździe, w jakim się zatrzymała, ktoś z gości zostawił lutnię i gospodarz podarował in- strument dziwnej dziewczynie, wzruszony pięknem jej pieśni. Księżniczka miała przyjemny głos, grać umiała, więc nigdzie nie żałowano jej strawy i drobniaków. Po trzech tygodniach udało jej się nawet kupić nową sukienkę i różne niezbędne kobiecie dro- biazgi, których znaczenia nigdy nie zrozumie żaden mężczyzna. Stopniowo okolica stawała się coraz bardziej wyludniona. Szlaki handlowe biegły na północ i południe, omijając skalisty masyw pradawnych gór, od wieków sterczący niczym drzazga w samym sercu hallańskich ziem. Góry te nazywano Kłami Smo- ka, chociaż nikt już nie pamiętał dlaczego. I właśnie tam, wśród strzelających w niebo stromych skał, znajdowała się mroczna cy- tadela kojarów. Wprawdzie Arjata nigdy jej nie widziała, ale są- dziła, że twierdza Czarnego Zakonu musi być mroczna. 114 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI U podnóża Kłów Smoka żyło całkiem sporo ludzi. Przywód- czyni kojarów była znacznie mądrzejsza niż jej sąsiedzi barono- wie - nie tyranizowała wieśniaków, a podatki ściągała znacznie niższe od królewskiego. Na ziemiach zakonu nikt nie ośmielał się uprawiać zbójeckiego procederu. Kojarzy stanowili państwo w państwie, zazdrośnie strzegące swoich tajemnic i wpłacające do królewskiego skarbca symboliczną daninę. Poprzedni królo- wie Hallanu woleli nie wtrącać się w sprawy zakonu, dopóki za- kon nie zaczynał wtrącać się w sprawy królestwa. Dwukrotnie w ciągu minionych lat kojarzy doznali straszliwych strat, próbu- jąc walczyć o tron, ale wtedy jego przywódcy nie dysponowali od- powiednią potęgą magiczną... Ar jata bez przygód dotarła do granic posiadłości zakonu i dopiero tutaj zaczęła się zastanawiać, co teraz zrobi. Musiała przeniknąć do cytadeli, oszukać czujność strażników, uwolnić Dora Wejtarna, a co najważniejsze, dostać się do przywódczyni i odpłacić jej za śmierć rodziny królewskiej. Znowu weszła w lasy. Od rana do wieczora szła wąską ścież- ką w absolutnej samotności, nie widując nie tylko ludzi, ale i zwierząt. O zmierzchu zwykle udawało jej się dotrzeć do kolej- nej wsi i tam zatrzymać się na noc. Rankiem wyruszała w drogę. Granica ziem zakonu nie została oznakowana, jednak Arja- ta wyczuła nieomylnie, że ją przekroczyła. W piersi pojawił się nieprzyjemny chłód, serce zabiło gwałtowniej. Księżniczka mia- ła granitową pewność - oto stoi u wrót legowiska swych zaja- dłych wrogów. Przez cały miesiąc wędrówki łamała sobie głowę, kim jest ten, który jej pomaga i wkłada w jej dłoń Widmowy Miecz, i po- woli zaczęła się skłaniać ku myśli o Władcy Ciemności. O dziwo, nie czuła już mistycznego przerażenia, jakie ogarniało ją nie- gdyś za każdym razem, gdy ktoś wymieniał imię Zbuntowanego. Rakotowi Uzurpatorowi, który rzucił wyzwanie niezwyciężonym Młodym Bogom, plotki przypisywały najprzedziwniejsze skłon- ności i dziwactwa. Mógł wynosić i poniżać, ratować i niszczyć... O Wielkiej Wojnie krążyły najbardziej nieprawdopodobne po- głoski, ale wszystkie były zgodne co do jednego - jeśli należycie poprosisz Rakota o pomoc i on zdecyduje się jej udzielić, to nie spocznie, dopóki nie doprowadzi sprawy do końca. Arjata nie wiedziała, po co jest potrzebna Władcy Ciemno- ści, nie była też pewna, że to właśnie on jej pomaga. Ten, który 115 NlK PlERUMOW czasem jej podpowiadał, milczał tym razem. Musiała działać sa- modzielnie. W ostatniej gospodzie wydała wszystkie zaoszczędzone w czasie wędrówki pieniądze, zaopatrując się w prowiant i mizer- nego, acz spokojnego konika. I chociaż mieszkający w granicach ziem zakonu wieśniacy nie wyglądali na potworów, wolała nie pytać ich o drogę - po prostu wyprowadziła konia na polny trakt i wskoczyła na siodło. Gdy dotarła do czarnych skał, dzień już dogasał. Kamienne ostrza sprawiały wrażenie, że nie mają nad nimi władzy ani wo- da, ani wiatr - tak ostre były ich granie. Droga ginęła w szarym wieczornym mroku. Arjata zatrzymała Kusego (tak nazwała swo- jego konika z uwagi na krótki, rzadki ogon). Przed nią z pewno- ścią była cytadela zakonu, ohydny wrzód na ciele hallańskiej ziemi. Kojarzy nie powinni spodziewać się jej przybycia, ale kto ich tam wie, przecież nie brakuje im szpiegów... Gdyby zastanowiła się przez chwilę, na pewno by zawróciła. Całe to przedsięwzięcie było szaleństwem czystej wody. Porzuci- ła biedną Nennę w Jaskiniach Ortana (a przecież teraz czaro- dziejka bardzo by jej się przydała!) i szła samotnie na podbój nie- zwyciężonego zakonu - innymi słowy, dobrowolnie kładła głowę pod topór. Nawet jeśli uda jej się - za pomocą Widmowego Mie- cza - wyrżnąć pierwszy posterunek koj arów, trafi na inne! A nie jest wojownikiem, nie ma zbroi, wystarczy jeden bełt z kuszy... Mimo wszystko bała się śmierci. Dość wcześnie i bardzo boleśnie uświadomiła sobie śmiertelność człowieka i od tej pory czarny cień kostuchy stale jej towarzyszył. Może tej strasznej pierwszej nocy w Nellasie to właśnie strach przed śmiercią dał jej siły do przywołania z niebytu Widmowego Miecza Ciemności... Zawahała się. Przez całą drogę na nocnych postojach nęka- ły ją natrętne wizje. Pojawiał się w nich Czerwony Zamek, któ- ry wabił ją i przyciągał, obiecując spełnienie wszelkich pragnień, jeśli tylko się do niego uda. Nie poddała się tym wizjom. Częścio- wo z nieufności, ale głównie z przekory. Nie znosiła, gdy ktoś jej coś nakazywał czy narzucał. Najpierw policzy się z Czarnym Za- konem, a potem pomyśli, jak zemścić się na Władczyni i odzy- skać tron Hallanu. Zdecydowanie uderzyła Kusego łydkami i konik ruszył przed siebie smętnym kłusem, oddając się marzeniom o wiel- kiej torbie owsa. 116 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Kojarzy zauważyli ją z daleka. Wprawdzie nie zdradzili się żadnym dźwiękiem, lecz nie zdołali ukryć swoich myśli - nie by- ło z nimi malefika, który mógłby je wyciszyć - i Arjata wszystko usłyszała. To proste zaklęcie, włada nim wielu czarodziejów i w swoim czasie Arjata natknęła się na nie w księgach Nenny. Teraz, jadąc po pustej, wijącej się wśród skał drodze, postanowiła go użyć. Po- chwyciła wydany wojownikom rozkaz ujęcia jej żywcem i upojona własną śmiałością jechała prosto na gotowy do walki posterunek. Dziesiętnik, dowódca posterunku, nie spodziewał się tego. Nie potrafiłby sobie nawet wyobrazić, że wróg zakonu z własnej woli wsadzi głowę w pętlę. Niezbyt wierzył w opowieści o niewi- dzialnym mieczu - takie bajki dobre są do straszenia dzieci w długie zimowe wieczory. Wierzył w siebie, swoich ludzi i sieci, których mieli tu pod dostatkiem. Chociaż... ta dziwna dziewczyna zachowywała się bardzo pewnie... Dziesiętnik zaczął mieć wątpliwości, ale było już za późno - konik zrównał się z posterunkiem i kojarzy skoczyli w gó- rę niczym czarne żmije. Gdyby dostali rozkaz ją zabić, księżniczce nie pomógłby ża- den Widmowy Miecz - z zimną krwią rozstrzelano by ją z kusz. Niestety, wojownicy zakonu otrzymali surowy nakaz wziąć jeńca żywcem. Gdyby Arjata zginęła, z życiem pożegnaliby się rów- nież ci, którzy pozwoliliby jej uciec w zbawczą śmierć. Została błyskawicznie otoczona. Jeden z koj arów zręcznie zarzucił rozwijającą się w locie cienką sieć, pajęczyna już opada- ła, gdy Arjata gwałtownie wyrzuciła w górę zaciśniętą w pięść prawą rękę. Krótki błysk i sieć bezsilnie opadła, przecięta niewidoczną klingą. Księżniczka zsunęła się z siodła. Serce biło jak szalone, ale w głębi duszy czuła niezachwianą pewność: Przedrę się... muszę się przedrzeć... nie mogę zginąć... Osłupiali kojarzy odprowadzali wzrokiem bezużyteczną sieć, ale dziesiętnik już machnął ręką i jego ludzie skoczyli na księż- niczkę. Wydawało się, że nagle wyrosły im skrzydła, jeszcze nie spadli na ziemię, a już rozwijali rzemienne arkany, sznury i całą resztę łowczego sprzętu. Dziesiętnik był w pierwszym szeregu. Chciał udowodnić, że nie na darmo on tu dowodzi, niestety, zdołał jedynie potwier- 117 NlK PlERUMOW dzić stare porzekadło, że szybko to się tylko pchły łapie. Niewi- doczna klinga, której nie mógł zobaczyć ani odbić, rozcięła go na pół. Czerwona krew chlusnęła na biały pył drogi i Arjata, jakby się bała, że ta krew ochłapie jej i tak zniszczone buty, podskoczy- ła, zrobiła obrót w powietrzu i ciachnęła wokół siebie niewidocz- nym mieczem. Wydostała się spod sterty trupów, pokryta cudzą krwią ni- czym starożytne bóstwo bitew, upojone ciepłą posoką z żył zabi- tych wojowników. Dziewięciu koj arów już nie żyło, a ostatni, który przypadkiem znalazł się nieco dalej niż pozostali, wziął nogi za pas. Strach przed Czarną Matką był niczym wobec prze- rażenia, jakie budziła w nim ta dziewczyna. Nawet nie próbował użyć kuszy. Arjata rzuciła się za nim. Nie mógł uciec! Jeśli teraz podnie- sie alarm, wszystko przepadło! Zawróciła swojego konika i poga- lopowała za kojarem. Wojownik biegł z nadludzką prędkością, strach gnał go do przodu, jednak ten sam strach zmusił go do zatrzymania się, od- wrócenia i powitania niebezpieczeństwa twarzą w twarz, tak jak go uczono. Tuż przed pyskiem Kusego na ziemi coś błysnęło, trzasnęło i zaczął walić gęsty dym. Koń Arjaty z rozpędu wpadł w ten dym. Czyjeś silne ręce chwyciły księżniczkę za gardło. Z rozpaczliwym krzykiem Arjata na chybił trafił dźgnęła mieczem do tyłu. Rozległ się syk, jakby przebiła miech z powie- trzem, ale śmiertelny uścisk nie osłabł. Tymczasem Kusy galopował dalej, już minął chmurę dymu, w którym tak sprytnie ukrył się czarny wojownik. Wtem zza skał świsnął bełt i martwy kojar upadł na biały pył drogi. Nie czując wodzów, Kusy przeszedł najpierw do stępa, a po- tem zatrzymał się, widząc obok przydrożnych kamieni skąpe ro- ślinki. Arjata nie zwracała na to uwagi. Przytulona do końskiej szyi, próbowała z charkotem wciągnąć powietrze przez zdławio- ne gardło. - No i co, przyjaciółko? - rozległ się obok niej spokojny, ni- ski głos i silna ręka pochwyciła konika za uzdę. Arjata, której udało się wreszcie normalnie odetchnąć, pod- niosła wzrok i zobaczyła, że na drodze stoi młody wojownik zako- nu w typowym dla kojarów obcisłym czarnym stroju. Maskę miał 118 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI zdjętą i widziała jego przenikliwe tygrysie oczy oraz piękną twarz z władczym podbródkiem, prostym nosem i wyraźnie zary- sowanymi kośćmi policzkowymi. Miał dwadzieścia lat, był wspa- niale zbudowany, a czarny strój kojara tak do niego nie pasował, jak żałobny kir do szczęśliwej panny młodej. - Jak się tu dostałaś? - zapytał nieznajomy. - Dlaczego ten łajdak był sam, co się stało z posterunkiem, przecież powinien być tam? - Wskazał ręką skałę zasłaniającą krwawe pobojowi- sko. - Jak cię zwą? - Arjata - powiedziała księżniczka, nim sobie uświadomiła, że powinna podać zmyślone imię. Zresztą samo imię jeszcze o ni- czym nie świadczyło, było dość popularne zarówno wśród arysto- kracji, jak i wśród prostaków. - Piękne imię - popisał się nieznajomy komplementem i uśmiechnął się. Nawet jeśli chciał w ten sposób okazać serdecz- ność, nic z tego nie wyszło. W głębi jego oczu błysnął lód wyra- chowania. - Przyjaciółko Arjato, jeśli nie chcesz, żebyśmy oboje stracili głowy, musimy się stąd wynosić. Poganiaj swego rumaka, spróbuj nie zostać w tyle! - Poczekaj, ty dokąd? - spłoszyła się Arjata. - Kim jesteś? Nieznajomy odpowiedział długim uważnym spojrzeniem. - Jestem takim samym wrogiem kojarów jak i ty. Nie zwra- caj uwagi na to przebranie. Walczę z nimi. Ty również, jak widzę. Możemy zostać sprzymierzeńcami, ale najlepiej będzie omówić tę kwestię gdzie indziej... Chodźmy stąd. -1 już odwracając się, dodał: - Nazywam się Ator. Księżniczka nie zdążyła o nic więcej zapytać. Jej niespo- dziewany zbawca pobiegł do przodu tym charakterystycznym dla kojarów skaczącym krokiem. Kusy starał się ze wszystkich swoich niewielkich sił utrzymać tuż za dziwnym wojownikiem. Wkrótce wąwóz się rozdwoił. Główna droga biegła w prawo, ale oni skręcili w lewo. Skały zsunęły się, ścieżka zniknęła na ka- miennym osypisku. Ator pokazał gestem, że muszą wspiąć się na górę. Kusy zdecydowanie zaprotestował, ale od razu się uspokoił, gdy Ator wziął go żelazną ręką za wodze. Wspinali się ponad trzy godziny, powoli zapadł zmierzch. Gdy nic już nie było widać na wyciągnięcie ręki, Ator zarządził postój. Kilkoma zręcznymi ruchami skrzesał iskrę i zapalił smol- ną pochodnię. Stali na niewielkiej, trawiastej, otoczonej skałami 119 NlK PlERUMOW polanie. Po prawej stronie widać było ciemne wejście do jaski- ni, przy nim biło źródełko. Panował tu sielski spokój, zaskakują- cy w tych przenikniętych złem górach. - Tutaj możemy porozmawiać - rzekł Ator i zabrał się do przygotowania skromnego posiłku. Arjata ze zdumieniem patrzyła, ile różnych rzeczy kryło się w prostym stroju sługi Czarnego Zakonu. Z fałdów wyłonił się trójnóg, a kilka szerokich stalowych pierścieni zdjętych z głowy przemieniło się w kociołek. - No, opowiadaj! - zażądał Ator i w jego głosie zabrzmiała naturalna władczość. - W końcu uratowałem ci życie, prawda? Co tu robisz, Arjato? Powinnaś siedzieć w domu, bawić się lalka- mi, wyszywać, a ty kręcisz się tutaj, jakbyś szukała śmierci! - Za- mieszał wywar w kociołku. - Mów, nie będziesz chyba się bawić w niemowę! - Stokrotne dzięki za uratowanie mi życia - odparła Arjata, czując w duszy niejasny niepokój. - Co tutaj robię? Nietrudno się domyślić. Idę do twierdzy kojarów. Twarz Atora wydłużyła się, księżniczka zauważyła, że moc- niej ścisnął rękojeść krótkiego miecza kojarów spoczywającego na jego kolanach. - Muszę policzyć się z przywódczynią tego bractwa - dodała szybko Arjata. - Wymordowali całą moją rodzinę. - Przykro mi. - Ator skłonił głowę, ale żal w jego głosie pod- szyty był obojętnością. Tego człowieka wzruszały wyłącznie jego własne sprawy. - Postanowiłaś się zemścić? Arjata w milczeniu skinęła głową. - I przyszłaś tu sama, bez broni, z tym scyzorykiem? - Ator wskazał wierny sztylet księżniczki. - Nożyk do tanich nie należy, ale z tutejszymi chwatami sobie nim nie poradzisz. Pożrą cię żywcem i nawet nie zauważą. Posłuchaj mojej rady, wracaj do domu. Odprowadzę cię. Tylko niepotrzebnie zginiesz... Całe życie przed tobą! Jego przemowa, wygłoszona z nieco oschłą - jak przystało na wojownika - serdecznością, byłaby ze wszech miar słuszna, gdyby była szczera. Ale Ator nie współczuł Arjac;e, jej los był mu obojętny i księżniczka doskonale o tym wiedziała. Przed jej spojrzeniem nie ukryło się ani poruszenie brwi, ani leciut- kie wykrzywienie warg. Było mu wszystko jedno, czy dziewczy- na zginie, po prostu uznał za stosowne grać rolę serdecznego 120 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI kompana. Zresztą Arjatę znacznie bardziej ciekawiło co innego - skąd wziął się tu ten człowiek i czemu miał na sobie strój ko- jarów? - Nad tym, dokąd powinnam iść, jeszcze zdążymy się zasta- nowić - odparła. - Powiedz mi lepiej, co ty tutaj robisz. I to w tym stroju? - Jakże wy, dziewczęta, lubicie zadawać pytania! - Ator wzruszył ramionami. - Podziękuj mi lepiej, że znalazłem się na twojej drodze... A co tu robię? Łatwo zgadnąć. Ja również mszczę się na kojarach. Mnie też zabili całą rodzinę... - A gdzie nauczyłeś się tak biegać? Zupełnie jak oni... - Nie wszyscy idą taranem tak jak ty - odparł Ator niezbyt uprzejmie. - Długo trwała moja nauka... - powiedział w zadumie i umilkł, jakby zupełnie stracił zainteresowanie rozmową. A mo- że ta obojętność również była udawana? - Gdzie się uczyłeś? - nie ustępowała Arjata, która właśnie zastanawiała się, czy ten wróg kojarów może zostać jej przyja- cielem. - Wybacz, ale to tajemnica - uciął Ator. - Zastanówmy się lepiej, co robić dalej. - Ja muszę dostać się do ich twierdzy - oznajmiła księż- niczka. - A wiesz przynajmniej, gdzie ona jest? - Ator zmrużył oczy. - Jak rozłożone są wejścia, ilu jest strażników, jak brzmią hasła? Jak w ogóle chciałaś tam wejść? - Przez drzwi. Przez ściany jakoś mi nie wychodzi - próbo- wała zażartować Arjata, ale jej rozmówca nie był w nastroju do żartów. - Dość tych głupstw! - wybuchnął. - Albo mów do rzeczy, al- bo radź sobie sama! Nie mam zamiaru ginąć z powodu czyjejś głupoty! Umawiamy się tak... - Ścisnął ją mocno za nadgarstek. - Powiesz mi, kim jesteś, skąd przybyłaś i po co, a ja albo zapro- wadzę cię do bezpiecznego miejsca, albo do twierdzy, jeśli uznam, że warto. Decyzje podejmują mężczyźni! No, słucham! - ponaglił ostro. Arjata wiedziała, że nie ma sensu się kłócić. Ten dziwny Ator faktycznie uratował jej życie, ale z drugiej strony... jego za- rozumialstwo było nie do zniesienia! - Pytasz, jak wejdę do twierdzy? - Zmrużyła oczy. - Gdybyś zajrzał za tamtą skałę, obok której się spotkaliśmy, zobaczyłbyś 121 NlK PlERUMDW coś, co rozwiałoby twoje wątpliwości. Jak sądzisz, dlaczego zdo- łałam przejechać na koniu obok zasadzki kojarów? Czy przyszło ci do głowy, że może być jeszcze inna broń prócz stali? Przed oczami młodzieńca przemknął srebrzysty rozbłysk. Ator zdążył zauważyć, że dziewczyna przecięła powietrze prawą dłonią i że jej pięść była zaciśnięta - choć mógłby przysiąc, że nie ma tam żadnej broni! - Spójrz! - Arjata rzuciła Atorowi przecięty na pół kamień. Do tego stopnia oswoiła się z Widmowym Mieczem, że mogła go z własnej woli przywołać. Wcześniej pojawiał się wyłącznie w ra- zie śmiertelnego niebezpieczeństwa. Ator popatrzył przeciągle na Arjatę, obrócił w rękach dwa kawałki kamienia i niedbale odrzucił je w ciemność. - Co chciałaś przez to powiedzieć, piękna Arjato? Uniosła brwi w udawanym zdumieniu. - Zadałeś mi pytanie, więc odpowiedziałam. Właśnie w ten sposób mam zamiar wejść do twierdzy. A wiem, że tutaj wszyst- kie drogi do niej prowadzą... Atorowi nawet powieka nie drgnęła. Poszperał ręką wokół siebie, podniósł kamień wielkości ludzkiej głowy, podrzucił w gó- rę i uderzył w niego krawędzią dłoni. Skalny odłamek rozpadł się na dwa kawałki - przecięty ludzką ręką! Księżniczka nigdy cze- goś takiego nie widziała. - Nie musimy popisywać się swoimi umiejętnościami, czci- godna Arjato - rzekł. - Rozumiem, że jesteś czarodziejką i liczysz na swoje czary. Ale w twierdzy zakonu są dziesiątki czarodzie- jów, równie silnych jak ty. Czy zdołasz poradzić sobie ze wszyst- kimi? I czy jesteś pewna, że tam twoje zaklęcia będą równie sku- teczne jak tutaj? Pomyśl o tym. - Nie będę udowadniać swoich racji - powiedziała zirytowa- na księżniczka. - Zróbmy tak, wielce szanowny Atorze. Jeśli chcesz, idź dalej sam. Ja pójdę sama, a jak zginę, będzie to tyl- ko mój problem. - O nie! Czy myślisz, że gdy cię schwytają, pozwolą ci tak po prostu umrzeć? Naiwna! Wycisną z ciebie wszystko, co wiesz, spustoszą twoją duszę dokładniej niż Pożeracz Dusz, a potem na- karmią nią swoje magiczne żmije i narodzisz się na nowo, jako ich niewolnica. Nie mówiąc już o tym, że na samym początku wy- dasz im mnie. Sama rozumiesz, że podobny rozwój wydarzeń mi nie odpowiada... Najlepiej będzie, jak cię zwiążę, zarzucę na ko- 122 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nia i wyprowadzę stąd. Może wtedy będę mógł się zająć swoim zadaniem. - Tylko spróbuj mnie tknąć! - Ar jata prychnęła jak dzika kotka. - Wtedy to ja cię zabiję! Ator nie odpowiedział. Patrzył w ogień i pogrążył się w my- ślach. Pewnie nawet by nie zauważył, gdyby Arjata zniknęła. Milczenie się przeciągało; Ator pozostał nieruchomy i milczący aż do chwili, gdy niewielkie ognisko dogasło. Czekając, aż umrze ostatni płomyczek, spokojnie wyciągnął się na kamieniach i już po chwili Arjata usłyszała jego spokojny, miarowy oddech. Za- snął, nie uważając za stosowne życzyć jej spokojnej nocy. Poszła za jego przykładem. Jutro będzie ciężki dzień - cze- kało ją przedarcie się do twierdzy. Nieważne, z Atorem czy bez. - Rozdział 11 W śmierdzącej ciasnej celi głęboko pod ziemią Dor Wej tam jęczał, próbując ułożyć obolałe ciało tak, żeby pospać choć kilka godzin przed kolejnym przesłuchaniem. Torturowali go już od miesiąca - całą wieczność. Staremu czarodziejowi nie oszczędzo- no niczego. Na szczęście oprawcy nie mogli go zupełnie pozbawić kilku ukrytych na dnie świadomości zaklęć łagodzących ból. Uciekał się do nich tylko w ostateczności, gdy czuł, że już nie wy- trzyma. Na całym ciele miał straszne rany, starannie przemywa- ne i smarowane maściami leczniczymi. Troskliwi kaci bardzo się starali, żeby najcenniejszy w całej historii zakonu jeniec nie zmarł zbyt szybko. Zajmowało się nim aż dziesięciu malefików, obserwowali go bez przerwy, dzień i noc. Gdy pierwszy raz wprowadzono go do sali tortur, przerażony i spanikowany próbował użyć wszystkich umiejętności, chcąc sprawić, by jego ciało i umysł stały się nieczułe na ból. A przecież wiedział, że jego wysiłki skazane są na niepowodzenie - i dziesię- ciu malefików szybko mu to udowodniło, neutralizując jego zaklę- cia. Po dwóch tygodniach usilnych starań czarownicy zakonu do- wiedzieli się, że zamiast ciała prawdziwego Trogwara Kruk podsunął im sprytnie przygotowanego homunkulusa! Po tym od- kryciu rozpętało się istne piekło. Torturowali go w dzień i w no- cy, jednych katów zastępowali następni, próbując wyciągnąć z czarownika, gdzie ukrył niemowlę. Kruk usiłował nawet popeł- nić samobójstwo, ale czujni maleficy zdążyli wyciągnąć go z pętli. W celi nie było okien, Dor Wejtarn prowadził rachubę dni według zmian oprawców, choć sam nie wiedział, po co to robi. 124 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Nadzieje na pomoc Jasnego Bractwa wygasły. Jego współbracia albo ugrzęźli w niekończących się sporach, albo zwyczajnie stchórzyli, bojąc się walki z wszechpotężnym zakonem. Maleficy nie złamali w Kruku ducha, ale bardzo go udręczyli torturami. Dor Wejtarn zabronił sobie myśleć o Trogwarze - kto wie, może czarownicy zakonu mogą odczytać jego myśli? - lecz w je- go snach coraz częściej pojawiała się niewysoka dziewczyna, bar- dzo podobna do księżniczki Arjaty. Szła samotnie jakąś niekoń- czącą się drogą. Kruk z całego serca życzył jej, żeby ta droga zaprowadziła ją jak najdalej od cytadeli kojarów. Na korytarzu za kamiennymi drzwiami zaszurały kroki war- townika. Podziemne więzienie zakonu rzadko pustoszało, a teraz było chronione ze szczególną gorliwością... Kruk znalazł w końcu pozycję, w której ból mniej mu doku- czał. Teraz mógł liczyć wyłącznie na cud. * Ranek w Kłach Smoka spowiła gęsta mgła. Kusy odpoczął przez noc i teraz się niecierpliwił, chciał jak najszybciej wyru- szyć w drogę. Gdy Arjata się obudziła, Ator już rozpalał ognisko. - Wyspałaś się? No to bierz się do pracy - rzucił, nie tracąc czasu na powitanie. - Szykuj śniadanie. I pospiesz się, za godzi- nę musimy wyruszyć. - A niby dlaczego ja mam robić śniadanie? - oburzyła się księżniczka, zupełnie jakby ciągle była w pałacu. - Z byka spadłaś? - zdumiał się Ator. - Nie wiesz, że szyko- wanie strawy to kobiece zajęcie?! - Sam sobie szykuj strawę! - powiedziała kłótliwie Arjata. - Ja nie jestem głodna. Rzecz jasna, Ator nawet nie dotknął kociołka. - No to co, idziemy? - zapytał ponuro, gdy skończyli pakować rzeczy. - Wprawdzie nie zasłużyłaś, żebym cię stąd wyprowadzał... - Nie zasłużyłam, to nie wyprowadzaj - warknęła Arjata. - Idź, dokąd chcesz, ja ruszam do twierdzy. - Dobrze, pójdziemy razem - poddał się Ator. - Mówiłem wczoraj, że muszę cię mieć na oku... - Proszę cię bardzo - odparła księżniczka, udając obojętność. - Gdzieś ty się chowała? Pyskujesz, kłócisz się, nie chcesz słuchać... Nie wiesz, że kobieta zawsze i we wszystkim powinna być posłuszna mężczyźnie? 125 NlK PlERUMOW - Tam, gdzie ja dorastałam, było inaczej - odcięła się, koń- cząc rozmowę. Z każdą godziną Ator coraz mniej jej się podobał. To, że raz celnie puścił strzałę, nie znaczy jeszcze, że ciągle ma mu się kłaniać w pas. Wyruszyli w ponurym milczeniu. Jedno księżniczka musiała Atorowi przyznać - okazał się doskonałym przewodnikiem. Znał tu chyba każdy kamień i umiał znaleźć ścieżki, którymi mogli przejść nie tylko on i Arjata, ale również Kusy. Wokół nich rozpościerał się surowy górski krajobraz. Głębo- kie wąskie wąwozy ściśnięte skałami, ostre szczyty - Arjata po- myślała, że przed drapieżnością wiatrów i deszczy musiała je chronić jakaś starożytna magia. Szybko straciła poczucie kierunku. Z dna wąwozów nie wi- dać było słońca i wydawało się, że oboje błądzą po bezkresnym labiryncie, z którego nie ma wyjścia. Za jednym wąwozem otwie- rał się następny, niczym nieróżniący się od poprzedniego. Przez cały dzień nie zamienili nawet dwóch zdań. I gdy słoń- ce zaszło, a wędrowcy zatrzymali się na nocleg, to dręczące mil- czenie ciągnęło się nadal. W końcu Arjata nie wytrzymała. - Coś się tak nabzdyczył? To raczej ja powinnam się obrazić za twoje gadanie! - Na razie nie mam ci nic do powiedzenia - wyjaśnił Ator. Zaczął ostrzyć miecz. - Porozmawiamy, jak dojdziemy do twier- dzy. A teraz bądź cicho, muszę pomyśleć - burknął niegrzecznie. Księżniczka wzruszyła ramionami. Noc minęła spokojnie, choć Arjata ciągle czuła, że ktoś jej szuka chłodnym spojrzeniem, próbuje znaleźć jej świadomość, wkładając w to poszukiwanie całą swoją moc. Często się budziła i wtedy, po dziecięcemu przykrywając głowę pledem, ostrożnie wy- glądała przez szczelinę, jakby spodziewała się ujrzeć strachy. Ale za każdym razem jej wzrok padał na śpiącego spokojnie Atora. Następnego ranka Ator był poważny i ponury. Prowadził znacznie wolniej. Często gestem kazał jej się zatrzymać, sam czołgał się do przodu, zastygał obok jakiegoś głazu i obserwował. Arjata nie wiedziała, czego tam wypatrywał - lecz ani razu nie natknęli się na żadnego ze sług Czarnego Zakonu. Mniej więcej w południe ujrzeli twierdzę. - I to wszystko? - Arjata nie kryła rozczarowania. Spodziewa- 126 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI la się groźnych wież i bastionów, niezliczonych okienek strzelec- kich, głębokich fos i mostów zwodzonych, a zobaczyła niewielką twierdzę smętnie przytuloną do zbocza góry - pierwszej prawdzi- wej góry w tym królestwie stromych skal, przepaści i wąwozów. Na szczycie była nawet wielka śniegowa czapa, a płynące po nie- bie chmury zahaczały o nią wielkimi puchatymi brzuchami. Ta żałosna twierdza wydawała się niegodna groźnego imie- nia koj arów. Zwykły czworobok murów, niewysokie wieże na ro- gach, jedna wyższa i grubsza w środku; fosy brak, wąska brama -i to wszystko! - Jesteś pewien, że nie zabłądziłeś? - zapytała Arjata złośli- wie. - To mi wygląda na zamek jakiegoś zubożałego barona! - To cytadela Czarnego Zakonu - oznajmił oschle Ator. - Ja wchodzę do środka, ty, jak rozumiem, również. Wobec tego mo- żemy teraz porozmawiać. - O czym tu gadać! - Arjata skrzywiła się pogardliwie. - Przez taki mur przejdę z zamkniętymi oczami! - To, co widzisz - zaczął wyjaśniać Ator - to tylko dla pozo- ru. Zasadniczą część twierdzy stanowią podziemia. Cala góra zry- ta jest korytarzami niczym kawałek sera. Jeszcze nikomu nie udało się sforsować tych murów. Ochraniają je czary i magiczne potwory - nie mówiąc już o koj arach. Mury i wieże służą właści- wie tylko do ochrony wodociągu. Brzegi lodowej czapy topnieją, woda spływa żlebami, tutaj znajduje się jedno z trzech ujęć. Stąd biegnie w dół specjalna sztolnia, prócz niej są też szyby, z których korzystają ludzie, i tam są schody i dźwigi. Ale my tam nie wejdziemy. - A gdzie wobec tego? - Pójdziemy szybem wodnym - odparł stanowczo Ator. - To będzie trudne, ale innej drogi nie ma. Nawet z twoim mieczem i z moim... - Chyba ugryzł się w język. - Krótko mówiąc, zabiliby nas jak nic. Idąc wodociągiem, mamy szansę dotrzeć do we- wnętrznych poziomów, zanim nas zauważą. Arjata zerknęła na niego podejrzliwie. Kto wie, może to wszystko zostało ukartowane? Może sprytna przywódczyni pode- słała swojego najlepszego wojownika, żeby wciągnął ją w pułap- kę? Kojar zabity przez Atora nic nie znaczy, w razie potrzeby Czarna Matka poświęciłaby stu... - Przywiąż Kusego - zarządził ponuro Ator. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze, to jeszcze nas stąd wywiezie. 127 NlK PlERUMOW Arjata uwiązała konika, starając się nie patrzeć w jego smutne oczy. Hojnie wysypała mu całą karmę, jaka jeszcze zosta- ła. Na szczęście tuż obok płynął niewielki strumyczek, więc Ku- sy nie padnie z pragnienia. Pomachała mu na pożegnanie i poszła za Atorem w stronę twierdzy. Nie szli długo - już wkrótce Ator złapał ją za rękę i zmusił do przykucnięcia za głazem. Wprawdzie księżniczka nie dostrzegła żadnego niebezpieczeństwa, ale i tak dalszą drogę pokonali, czoł- gając się. Pod koniec Arjata była zlana potem, ledwie żywa i ca- ła ubłocona. Ukryli się między trzema wysokimi skałami, które, złą- czone wierzchołkami, tworzyły coś na kształt kamiennego na- miotu. - A teraz patrz i milcz - syknął Ator. Posłusznie patrzyła - nic innego jej nie pozostawało, skoro Ator stanowczo oznajmił, że muszą czekać do zmroku. Próbowa- ła protestować, mówiąc, że dla tutejszych potworów pora dnia ra- czej nie ma znaczenia, bo również dobrze widzą w nocy, ale na darmo strzępiła sobie język. Wszystkie jej argumenty rozbijały się o lodowatą ścianę milczenia. Czekanie dłużyło się niemiłosiernie, Ar jacie wydawało się nawet, że ktoś przybił słońce gwoździami do nieba. Próbowała obserwować twierdzę, lecz dla niej błysk w okienku strzeleckim był jedynie błyskiem, niczym więcej. Pomiędzy blankami na wie- ży coś się poruszało, niewysokiego, ale bardzo długiego - zasła- niało jednocześnie trzy okienka. Jeśli nawet Atorowi coś to wszystko mówiło, nie dzielił się swoimi spostrzeżeniami z Arjata. Powiedział tylko, że przejdą przez mur, jak się ściemni. - Po co taka ostrożność? - zdumiała się Arjata. - Mój miecz, twoja sztuka... i możemy szturmować bramę! - Przejdziemy przez mur, jak się ściemni - powtórzył Ator i znowu zatonął w milczeniu. Dzień wygasł o wyznaczonej przez bogów porze. Wokół twierdzy zgęstniały ciemności i Ator szepnął księżniczce: - Ruszamy! Niczym dwie dżdżownice doczołgali się po błocie do murów. Umocnienia zbudowano tu z nieociosanego kamienia - wystę- pów i szczelin było aż nadto. Ator wspinał się w górę zwinnie ni- 128 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czym jaszczurka, Ar jata została na dole, gorączkowo rozglądając się na boki. Teraz się cieszyła, że nie jest sama. Gdy z góry spadł sznur, przewiązała się w pasie i zaczęła wspi- naczkę. Trochę ją dziwiło, że tak łatwo udaje im się przeniknąć do środka. Ator twierdził, że strażnicy dosłownie tłoczą się na mu- rach, ale nie słyszała ani szczęku broni, ani okrzyków. Sapiąc z wy- siłku, wspięła się na górę. Ator niemal wciągnął ją do okienka. - Uważaj, nie ubrudź się - burknął. Kamienną balustradę rzeczywiście pokrywało coś ciemnego, obok leżały trzy ludzkie trupy i dwa wielkie kosmate cielska. W dół, na wybrukowany podwórzec prowadziły szerokie, pu- ste schody. Arjata już zrobiła krok w ich stronę, lecz Ator szyb- ko złapał ją za rękę. - Głupia! Idź za mną i nie próbuj nic robić wedle własnego widzimisię! - Żelazne palce do bólu ścisnęły jej łokieć. Balustradą przekradli się do pobliskiej narożnej wieży. W środku panowała nieprzenikniona ciemność, ale wyraźnie cza- iło się w niej coś żywego z mnóstwem oczu i macek, coś, co ni- czym olbrzymia ośmiornica wypełniało sobą całą wieżę. W mro- ku nie płonęły żadne ślepia, nie lśniły kły. Śmierć nie potrzebowała tych jarmarcznych rekwizytów, idealnych do stra- szenia lękliwych pielgrzymów. Ator szedł dwa kroki przed Arjatą - i nagle zniknął, a twarz księżniczki musnął powiew powietrza. Coś leciutko zaszeleściło, po czym rozległo się ohydne bulgotanie i wściekły syk. Nogi księżniczki dotknęło coś miękkiego, ruchliwego... I wtedy Arjata omal nie położyła całej wyprawy. Nieraz za- glądała śmierci prosto w oczy, nieraz walczyła z koj arami, a teraz - o zgrozo! - zaczęła piszczeć tak głośno, że mogłaby postawić na nogi cały pułk gwardzistów zmorzonych pijackim snem. Macka cofnęła się stropiona, ale już po chwili ze wszystkich stron rozległo się szuranie i szelest, jakby mnóstwo niewidocz- nych nóg co sił spieszyło na miejsce wydarzeń - z mroku ruszyły w stronę księżniczki inne macki. Arjata zupełnie nic nie widziała, wokół panowały atramen- towe ciemności. Stwory kojarów nie potrzebują światła... - Mieczu, pomóż mi! - Arjata wyszeptała te słowa niczym za- klęcie i od razu poczuła znajomy chłód rękojeści w prawej dłoni. Na oślep ciachnęła mieczem przed sobą, niewidoczna klinga ude- rzyła w kamienną podłogę, krzesząc fontannę zielonych iskier 129 NIK PIERUMOW i księżniczka zobaczyła na ziemi z tuzin poruszających się ohyd- nych wyrostków - końce odrąbanych macek. Krótki błysk iskier na ułamek sekundy oświetlił ruchliwy krzew ciemnozielonych, wijących się rąk-żmij. Z tej gęstwiny z tępą złością spoglądało troje albo czworo wielkich, bezbarw- nych oczu. I właśnie tam, wśród tych żywych „gałęzi" poruszało się potężne ludzkie ciało spowite w czerń i otoczone srebrzysty- mi rozbłyskami wściekle migającej stali. Dwoje oczu potwora Ator już rozciął, na kamiennej podłodze leżał cały stos odrąba- nych macek, które nadal próbowały pełzać, owijać się, dusić... Ar jata zauważyła również kilka czarnych dziur w podłodze - chy- ba studni, z których wyłaziło różnorodne plugastwo. Jej pamięć zarejestrowała ten obraz w najdrobniejszych szczegółach - wie- lonogie pająki, skrzydlate skorpiony, wielkie psy o głowach wę- ży... Jak to możliwe, że te wszystkie stwory zdołały wcisnąć się do niewielkiej wieży?... Zresztą teraz wieża wydawała się bezkre- sna, zniknęły nawet drzwi, przez które weszli, cały świat wypeł- niały potwory oraz mrok, ich wierny sprzymierzeniec. Zgasła ostatnia zielona iskra, Ar jacie zostały zaledwie ułam- ki sekund - ze wszystkich stron celowały w nią kły, pazury i żą- dła. Ile czasu potrzebowały te stwory, żeby doskoczyć do zszoko- wanej dziewczyny?... Mignęło rozciągnięte w długim skoku ciało Atora, z jego rąk wyskoczyła zabójcza gwiazdka i wbiła się w szyję latającego skor- piona. W chwilę później Arjata odniosła wrażenie, że wokół niej płonie nawet powietrze. Niewidoczny miecz zostawiał za sobą purpurową ścieżkę czy- stego płomienia - jakby przemieniał w proch czary, przenikają- ce tu wszystko. Stwory runęły na Arjatę ze wszystkich stron - żaden miecz- nik nie mógłby odbić tego zmasowanego ataku, nie mając ściany za plecami. Stwory umiały szarżować całą hurmą, nie przeszka- dzając sobie wzajemnie: skrzydlate wzleciały w powietrze, pełza- jące rozciągnęły się na kamiennych płytach, biegające znalazły się pośrodku... Arjata nie wiedziała, czy Ator jeszcze żyje, czy może właśnie pożerają go bezlitosne szczęki. Walczyła jak jeszcze nigdy w ży- ciu. W jej prawej ręce była sama śmierć, nieodwracalna i nie- uchronna, Widmowy Miecz kreślił jedno koło za drugim i podło- ga pokrywała się ciemną krwią. 130 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Choć atak stworów był świetnie zorganizowany, niezwykły dar nieznanego obrońcy Ar jaty okazał się potężniejszy. Żaden wróg nie zdołał przeniknąć przez purpurową zasłonę. Walczyła, posłuszna dziwnemu instynktowi śmierci, który podpowiadał jej, gdzie w czerwonej kopule jej osłony pojawia się luka. Cięła tam, gdzie usłyszała dźwięk, gdzie poczuła najlżejszy ruch powietrza, zapamiętywała najdrobniejsze szczegóły aż do ochrypłego wes- tchnienia i wyliczając czas i miejsce, zadawała jeden jedyny cios. Z trzaskiem pękały chitynowe pancerze skorpionów, ich cia- ła rozrywało na kawałki, pod nogami Arjaty spływało coś lepkie- go i gorącego. Rozcięte węże wiły się w agonii, spazmatycznie po- drygiwały pająki z odrąbanymi nogami. Księżniczka spostrzegła, że zalewająca podłogę krew straszy- deł słabo świeci - teraz nie walczyła już na oślep. Kamienną pod- łogę wieży pokrywał straszliwy kobierzec stworów najeżony szpo- nami, kleszczami i ogonami z trucizną. Stwory wciąż wydobywały się z czarnych dziur w podłodze i wydawało się, że ten koszmar- ny strumień nie ma końca. - Przedrzyj się tutaj! - rozległ się dziki okrzyk Atora. Nie przerywając wirowego ruchu niewidocznej klingi, Arjata spoj- rzała w bok. Ator trzymał się resztką sił. Naciął straszliwą ilość macek tej olbrzymiej ośmiornicy, wyłupił wszystkie oczy prócz jednego, ale do walki włączyły się skorpiony i zaczynało mu być bardzo ciężko. - Rąb tego! - Wskazał żywy krzak macek. - Jak z nim skoń- czymy, będziemy uratowani! Tnąc na prawo i lewo, Arjata zaczęła się przedzierać się do środka wieży. Jakby odgadując zamiary księżniczki, drogę zagro- dziła jej żywa barykada ciał, wyszczerzonych paszczy, kiwają- cych się czarnych ogonów z żądłami... - Prędzej! Krzyk Atora smagnął niczym bat i Widmowy Miecz zrobił w tej barykadzie pierwszą wyrwę. Księżniczka odniosła pierwszą ranę - zęby wężogłowego psa przejechały po jej łydce, ale ścia- na stworów w końcu runęła. Przeskakując przez martwe ciała, Arjata dopadła oplecionego mackami Atora. Nie został pokona- ny, on zdecydował się na ryzyko, pozwolił się oplatać i dociągnąć do nienasyconej paszczy potwora - chciał ciąć mieczem ostatnie całe oko ośmiornicy. 131 NlK PlERUMOW Księżniczka z dzikim krzykiem skoczyła do przodu. Nikt nie rozpoznałby w tej pochwyconej szałem bojowym dziewczynie dawnej Ar jaty, surowo przestrzegającej zasad etykiety i wzdry- gającej się na widok najmniejszej plamki na swym śnieżnobia- łym stroju, w którym zwykle zasiadała do obiadu. Trzasnęło ubranie przebite żądłem skorpiona, Ar jata szarp- nęła się, uwolniła i prześlizgując się pod mackami, które po- mknęły w jej stronę, skoczyła prosto w paszczę stwora, a w locie z całych sił cięła mieczem ostatnie oko. Siłą rozpędu uderzyła w miękkie futro pokrywające cielsko ośmiornicy. Zatrzęsło ją z obrzydzenia, ale Widmowy Miecz zro- bił swoje. Rozciął głowę potwora, miażdżąc kości czaszki (w od- różnieniu od swych morskich pobratymców, ten stwór miał czasz- kę), przemienił oko w strzępy śluzu i dotarł do wielkiego niczym pompa ogrodowa serca. Dziesiątki macek jednocześnie obwisły, opadły na kamie- nie podłogi, a cielsko ośmiornicy jakby wybuchło do środka, roz- jaśniając wnętrze wieży bladym ogniem. Po podłodze płynęły strumienie płonącej cieczy, może krwi, może czegoś innego. Ciel- sko kurczyło się w oczach i zapadało, płonęła z trzaskiem kosma- ta skóra, spod spalającej się sterty mięsa wyłoniły się kości... A pozostałe stwory znieruchomiały na chwilę, jakby zahipnoty- zowane umieraniem najsilniejszego z nich. Minutę później ukazał się cały szkielet olbrzymiej ośmiorni- cy. Ar jata i Ator ciągle stali pośrodku płonącej kałuży, zupełnie nie czując żaru. Patrzyli na resztę stworów, które po chwilowej dezorientacji najwyraźniej chciały ruszyć do ataku. Księżniczka i Ator szykowali się, by dać im odpór. Gdy płomień pożarł już całe cielsko ośmiornicy, Ar jata uj- rzała szeroką studnię, której gardziel przykrywały kości spalone- go stwora. Księżniczka przyjrzała się uważniej i zrozumiała, że kości wrosły w kamień - ośmiornicę umieszczono, by strzegła studni; nawet gdyby chciała, nie mogłaby stąd uciec. - W dół! Skacz w dół! - wrzasnął Ator, gdy armia stworów ruszyła w stronę intruzów. - Gdzie?! - krzyknęła spanikowana Ar jata. Czarna paszcza studni wyglądała jak wrota do królestwa śmierci. Księżniczka nie mogła zmusić się zrobienia choćby kroku w stronę krawędzi i wtedy Ator pociągnął ją za rękę i skoczył w nieprzeniknioną ciemność. 132 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI • Po długim dniu przesłuchań i tortur Dor Wejtarn zapadł w ciężki, pełen koszmarów sen. Oprawcy robili wszystko, żeby poznać los księcia Trogwara. Siły Kruka zaczęły z wolna słabnąć. Mistrzowie zakonu potrafili dobrać się do każdej żyłki starego czarownika, umieli go zmusić do wicia się z bólu, magia już pra- wie nie przynosiła ulgi. Cierpiał niczym zwykły śmiertelnik. Sen nie przyniósł ukojenia. Czarownik ujrzał w nim dziwną czworoboczną twierdzę na zboczu wysokiej, zwieńczonej śnieżną koroną góry i dwie postacie, kobietę i mężczyznę, czołgające się w stronę murów pod osłoną ciemności. Zobaczył, jak skradający się wchodzą na mur, jak mężczyzna, który wszedł pierwszy, kilkoma niedbałymi ruchami miecza pokonał trzymające straż potwory; zo- baczył, jak on i dziewczyna, podobna do księżniczki Arjaty, znika- ją we wnętrzu narożnej wieży... Nie wiedział, jak wygląda cytade- la koj arów (gdy go przywieziono, miał zawiązane oczy), ale nie wątpił, że widzi we śnie nadziemną część twierdzy. Do jego serca zakradło się złe przeczucie - czyżby tych dwoje szaleńców postano- wiło stanąć do walki z całą potęgą Czarnego Zakonu? O bogowie! A więc lista torturowanych zostanie uzupełniona ich imionami... • Arjata i Ator nie spadali długo; wylądowali na czymś mięk- kim, przypominającym stertę wełny. Ator pierwszy zerwał się na równe nogi. Arjata zdążyła zobaczyć nad swoją głową blady krąg światła - ujście studni, do której wskoczyli - gdy wojownik pociąg- nął ją w stronę drzwi. - Szybciej, póki się nie obudzili! I nie patrz w dół! Wyskoczyli przez drzwi wieży. Już stojąc na progu, księżnicz- ka nie wytrzymała i rzuciła za siebie jedno krótkie spojrzenie. To, co wzięła za stertę wełny, okazało się ogromnym kłębem kudłatych macek przypominających wyrostki zabitego przez nich stwora. Tylko ten potwór na końcu każdej macki miał pięć różowych przyssawek, a między nimi wielkie blade oko... Arjata wstrząsnął dreszcz obrzydzenia. Czym prędzej pod- biegła do Atora. Zdążyła usłyszeć, że wojownik coś szybko i nie- zrozumiale mamrocze przed odsunięciem zasuwy, gdy za ich ple- cami obrzydliwe macki się poruszyły. Oboje na złamanie karku pobiegli przez podwórzec... 133 NlK PlERUMOW Kojarzy już dawno stwierdzili obecność intruzów w twierdzy - od strony głównej wieży pędziło trzydziestu wojowników zako- nu, a z narożnych wież wychlusnęła cała fala potworów. Szczęk kuszy, świst... i bełt znalazł się w ręku Atora, który pochwycił go w powietrzu tuż przed twarzą Arjaty. Zdaje się, że tym razem kojarzy dostali prosty rozkaz - zabić. - Do wieży! - ryknął Ator, chwytając drugi bełt. - Rąb wrota! Księżniczka posłusznie wykonała rozkaz - jeden zamach nie- widzialnej klingi i wrota runęły w chmurze pyłu, iskier i kamien- nego kruszywa. Chyba od dawna z nich nie korzystano, bo przed skrzydłami kołysała się wysoka trawa. Wbiegli do czarnego wnętrza. Gdzieś obok szemrała woda, po lewej stronie od wejścia widać było dziurę w podłodze - Ator bez chwili wahania zepchnął Arjatę w dół i skoczył za nią. Z plu- skiem wpadli do wody, rwący strumień szybko poniósł ich w nie- przeniknioną ciemność. - Umiesz pływać?! - krzyknął Ator, plując wodą. - Umiem... trochę! - odkrzyknęła dziewczyna. Nie dało się inaczej rozmawiać - huk potężniał ze wszystkich stron. Płynęli w absolutnych ciemnościach - a raczej prąd niósł ich w absolutnych ciemnościach. W strumieniu tworzyły się wi- ry. Utrzymywali się na powierzchni, co nie było łatwe. Fale co chwila zalewały im twarze. A jednak była to przyjemna chwila odpoczynku po przedzie- raniu się z klingą w ręku przez zastępy potworów. Korzystając z tej przerwy, Ator nie omieszkał obsztorcować Arjaty za krzyki w wieży. Gdyby nie wrzeszczała, nie pojawiłyby się plugawe stwory, szybko załatwiliby ośmiornicę i dotarli do tunelu, nie podnosząc alarmu... System wypełnionych wodą korytarzy najwidoczniej urzą- dzono w taki sposób, żeby z początku nie przyspieszać pędu stru- mienia. Na szczęście woda nie spadała od razu w ogromne głębie - płynęła w dół, ale łagodnie. Tunele były wypełnione wodą do trzech czwartych wysokości, więc księżniczce i jej towarzyszowi nie groziło uduszenie. - Mam nadzieję, że dotrzemy do tamy, zanim wiadomość o nas dotrze do posterunków! - wychrypiał Ator. Księżniczka nie odpowiedziała. Żeby nie stracić się z oczu, musieli wziąć się za ręce i chociaż dłoń Atora była bez wątpienia rę- ką silnego mężczyzny, ten dotyk wydał się Arjacie nieprzyjemny. 134 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Gorączka walki stopniowo mijała i Ar jacie zaczęło być zim- no. Woda w tunelach była stopniałym śniegiem i po kilku minu- tach dziewczyna szczękała zębami. W dodatku przypomniała so- bie słowa Nenny o tym, ile zwykły śmiertelnik może wytrzymać w lodowatej wodzie, i zrobiło jej się gorzej. Widocznie Ator pomyślał o tym samym. - Trzymaj się! - zawołał, mocno ściskając jej ramię. - Trzy- maj się, dopiero przy tamie wyjdziemy! Jak poczujesz skurcz w nodze, to łap się mnie! Nic się nie bój, nie takich jak ty wycią- gałem z jeszcze gorszych wirów! Arjata była już bliska utraty przytomności z zimna, gdy w oczy uderzyło ją nieznośnie jasne światło. Korytarz faktycznie kończył się najprawdziwszą tamą. Poczuła, że ma pod sobą całe masy wody. Zdrętwiałe ręce odmówiły posłuszeństwa i Ator mu- siał wyciągnąć ją na kamienny brzeg. - Teraz biegiem! - zakomenderował. - Bo inaczej się nie rozgrzejemy i umrzemy z zimna... Dopiero teraz Arjata zrozumiała, że bez niego nie dotarłaby dalej niż do wrót twierdzy. Labiryntem tuneli prowadził ją tak pewnie i szybko, jak jeszcze niedawno górskimi wąwozami. Tu- taj było już jasno, światło płynęło z zamocowanych na ścianach szklanic. Kilka razy Ator niespodziewanie skakał w górę, znikając w ja- kimś otworze, po czym wciągał do niego Arjatę. To były kolejne, podobne do siebie korytarze, tylko coraz bardziej zapuszczone... W końcu, jak zrozumiała Arjata, znaleźli się w najbardziej głuchym miejscu podziemnego labiryntu. Podłogę niewielkiej jaskini pokrywała wiekowa warstwa pyłu, a umieszczona na ścia- nie szklanica ledwie mżyła. - Uff! - odetchnął Ator, padając na kamienie. - Jednak się udało... Doszliśmy, mimo wszystkich głupstw, które wyczyniałaś. Podziękowałabyś przynajmniej... Ale Arjata nie miała głowy do podziękowań. Trzęsła się z zimna. Po kilku chwilach Ator uniósł się na łokciu, przyjrzał się jej bacznie, a następnie wstał, wyjął z czarnej kurtki jakąś butel- kę, wylał na zagłębienie w podłodze odrobinę ciemnego, oleiste- go płynu i skrzesał ogień. Jak się okazało, płyn palił się nie go- rzej niż drewno, nie kopcił i dawał sporo ciepła. Ator i Arjata, wciśnięci w kąt jaskini niczym szczury, ogrzali się i pokrzepili rozmiękłymi resztkami prowiantu. 135 NlK PlERUMOW - Na jutro jeszcze zostanie... ale potem trzeba będzie zacis- nąć pasa - podsumował Ator po przejrzeniu skąpych zapasów. Udało im się ogrzać i wysuszyć, Ar jatę w końcu przestało trząść. Ciepło sprowadziło senność, lecz Ator wkrótce zgasił swo- je ognisko. - Nie możemy tu siedzieć - rzekł, wstając. - Cały zakon już jest na nogach, szukają nas... Coś czuję, że otworzą dzisiaj wszyst- kie zwierzyńce, wypuszczą wszystkie stwory... - No dobrze, a dokąd teraz idziesz? - zapytała obojętnym to- nem Arjata. Było jej wszystko jedno. Miała przed sobą jeden cel - dorwać przywódczynię. A potem się zobaczy. - Tam gdzie i ty - rzekł Ator z niezwykłą powagą. - Trzeba skończyć z tutejszymi przywódcami, wtedy zakon się rozpadnie. Wszystko opiera się na pradawnej magii przywódczyń oraz ich dwóch, trzech najbliższych pomocnic. Gdy ich zabraknie, wojow- nicy po prostu się rozproszą... Arjata przypomniała sobie zwinnych, szybkich i, co tu kryć, walecznych koj arów, którzy dzielnie się bili i bez trwogi umierali. Pokręciła głową. Tacy jak oni nie rozproszą się od razu... Ale Ator już mówił dalej, wyliczając podziemne sale i poste- runki straży. Od dawna miał starannie przygotowany plan, jed- nak, jak się wyraził, musiał ciągnąć ze sobą Arjatę i wszystko po- szło na opak, kojarzy odkryli ich i zaczęli prawdziwe polowanie. - A dlaczego tak na nas polują? - spytała Arjata, obojętnie wpatrzona w jakiś punkt. - Gdy uganiali się za mną, ich stwory nieomylnie brały mój ślad. Co stoi na przeszkodzie, by tak samo wywęszyły nas tutaj? Ator uśmiechnął się z wyższością. - Rzecz w tym - zaczął pobłażliwie - że wszystkie te Pyłowe Demony, Zwiadowcy i tak dalej są skuteczne jedynie poza gra- nicami twierdzy. Tu, w cytadeli zakonu, ich zdolności są żadne. To nieunikniona zapłata za niezwykłą skuteczność gdzie indziej. Takie jest prawo magii! Im silniejsze są czary, tym bardziej wrażliwe w jednym konkretnym miejscu. Przywódczyni koja- rów uznała, że najlepszym miejscem na bezsilność jej chartów będzie ten zamek. Za to poza nim mogą im się przeciwstawić je- dynie elfy... Dobrze, dosyć gadania! Wstawaj i ruszamy, przed nami długa droga. Aha, jeszcze jedno - zabijaj wszystkich, któ- rzy staną ci na drodze. Przy twoich zdolnościach to nie będzie trudne... 136 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Arjata długo nie mogła zapomnieć wyrazu jego oczu, który pojawił się przy słowach „zabijaj wszystkich". Zabójstwo to dla niego najwyższa rozkosz! - pomyślała oszołomiona. Ruszyli wąskimi, starymi korytarzami wydrążonymi w skale. Ator orientował się albo po sobie tylko wiadomych znakach, al- bo szedł za głosem intuicji, tak czy inaczej ani razu nie zawahał się, skręcając w lewo lub w prawo. - Może wiesz, czy jest tu więzienie dla jeńców? - zapytała Arjata, której przyszło do głowy, że dobrze by było najpierw uwolnić Dora Wejtarna. - Dlaczego miałoby nie być? - odparł posępnie Ator. - A co, pilno ci tam? - Muszę wyciągnąć stamtąd jednego człowieka. - Wyciągnąć?! - W głosie Atora zabrzmiało autentyczne zdu- mienie. - Zapomnij o tym! Stąd nie można wyjść. - Wejść można, a wyjść nie można? - zdziwiła się. - Nie znam drogi do więzienia. - Ator wzruszył ramionami. Było oczywiste, że kłamie. Równie oczywiste było to, że jak się uprze, to i tak nic nie powie. Arjata postanowiła na razie po- rzucić tę kwestię. Szli i szli, korytarze rozdwajały się, potem znowu łączyły... Księżniczka straciła poczucie kierunku, rachubę czasu i wydawa- ło jej się, że będą tak iść do końca życia. Nagle Ator stanął, podniósł ostrzegawczo rękę. Księżniczka rozejrzała się, nie rozumiejąc, co go zaniepokoiło. - W dodatku w tym samym miejscu! - wyszeptał Ator z roz- paczą w głosie. I zaraz potem, jakby wstydząc się swojej słabości, warknął na Arjatę: - No, dalej! Nie śpij, czarodziejko, zaraz za- czną nas żywcem przypiekać... Arjata spostrzegła, że zatrzymali się obok niewielkiego czar- nego kamienia o zdumiewająco regularnym kształcie. Najpraw- dopodobniej był to jakiś punkt orientacyjny... - Nie ruszamy się stąd! - wychrypiał Ator i wtedy w ich stro- nę poleciały bezlitosne strzały. Rozdziaf 12 Dor Wejtarn nie mógł już spać. Śnił na jawie, wewnętrznym wzrokiem widział, co się dzieje w labiryncie tuneli. Nie miał już wątpliwości - księżniczka Ar jata z nieznanym mu człowiekiem naprawdę podjęła szaloną próbę wtargnięcia do cytadeli Czarne- go Zakonu, przechodząc od obrony do ataku. Stary czarownik prześledził całą ich podziemną wędrówkę, kilka razy wstrzymy- wał oddech, przerażony, gdy myszkujący po tunelach kojarzy znaleźli się o trzy kroki od księżniczki i młodego wojownika. W takich chwilach Kruk wzywał wszystkie zamieszkujące ten świat moce, błagając, żeby strzegły śmiałków. Nawet wydawało mu się, że jego błagania zostały usłyszane - zwykle w ostatniej chwili kojarzy skręcali w pajęczynie tuneli w złą stronę, wybie- rając niewłaściwy korytarz na rozwidleniu. Jednak nadeszła taka chwila, kiedy wojownicy wybrali do- brze. Dwa oddziały, po trzydziestu wojowników i tuzinie potworów na dokładkę, z obu stron zamknęły drogę księżniczce i jej towarzy- szowi. Zrozpaczony Kruk zrozumiał, że tym razem Czarna Matka postanowiła nie brać jeńców - jej słudzy od razu użyli kusz. Dla Dora Wejtarna czas się zatrzymał. W cudownym olśnie- niu zdołał rozerwać pęta nałożone przez malefików zakonu, się- gnął do umysłu księżniczki i przeczytał w nim, że Ar jata szła tu- taj, by go uwolnić. Poczuł falę gorącej, płynącej z głębi serca wdzięczności. Wszystko, co miał - życie, duszę i życie po śmierci - oddałby w zamian za uratowanie jej! I świadomość czarodzieja - bez udziału woli - zawezwała Władcę Ciemności. 138 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Przed oczami starego czarownika zapłonął purpurowy pło- mień podziemi i Dor Wejtarn odnalazł w sobie siłę wystarczają- cą do spopielenia zabójczych strzał lecących w stronę księżnicz- ki i jej towarzysza... * Bełty przed twarzą Ar jaty i Atora przemieniły się w dziesiąt- ki ognistych kresek i spłonęły. Kojarzy bardzo się spieszyli, każ- dy chciał, żeby to właśnie jego strzała poraziła bezczelnych intru- zów, i wszyscy strzelili jednocześnie. Nim załadują kusze powtórnie, minie kilka sekund... Ator wykorzystał swą jedyną szansę w pełni - ku zabójcom rzucił roje lśniących gwiazdek, runął do przodu w długim skoku i krótkim mieczem zadał pierwszy cios, nim nogami dotknął zie- mi. Był zaiste wielkim wojownikiem. Do walki skoczyła również księżniczka. Wszystko, co wyda- rzyło się do tej pory, uczyniło z niej istnego berserka - rzuciła się na koj arów, jak udręczony pragnieniem człowiek rzuca się na wodę. Już pierwszy wymach niewidocznego miecza zebrał obfite żniwo. Magiczna klinga cięła wszystko, do czego zdołała sięgnąć. Wysunięte miecze kojarów nie były dla niej żadną przeszkodą. Ani zbroja, ani tarcze, ani nawet sam kamień nie mogłyby po- wstrzymać jej zabójczego biegu. Ciała miękko upadały pod nogi Ar jaty, po podłodze krew płynęła strumieniem - księżniczka szła do przodu niczym sama śmierć. W szale bojowym krzyczała coś, nie rozumiejąc słów i nie słysząc własnego krzyku. Nie miała zbroi i wiedziała, że pierwszy przepuszczony wypad wrogiej klingi będzie dla niej śmiertelny - dlatego walczyła jak demon. Stary nauczyciel fechtunku byłby z niej teraz dumny. Któryś z kojarów cisnął w nią stalową gwiazdką - w ostatniej chwili Widmowy Miecz dosięgną! lśniącego dysku i gwiazdka, za- miast przeciąć księżniczce gardło, jedynie drasnęła ją w ramię. Z nieludzkim wyciem księżniczka w długim wypadzie przyklękła i niewidoczna klinga rozcięła pierś rzucającego. - Arjata! - rozległ się krzyk Atora. - Do mnie! Wrogów już przed nią nie było. Szybko odwróciła się do Ato- ra i nie dostrzegła, jak jeden ze śmiertelnie rannych kojarów zdołał wyciągnąć z kieszeni białą szmatkę i zebrać krople krwi, które spadły na podłogę z ramienia księżniczki. 139 NlK PlERUMOW ...Ale zobaczył to siedzący w celi Kruk. Swoje ostatnie siły rzucił na spalenie deszczu bełtów i teraz nie mógł nawet ruszyć ręką. Zamknięty w więzieniu własnego ciała mógł jedynie pa- trzeć, nie miał nawet sił na współczucie. Widział, jak umierający kojar nasączył chustkę krwią księż- niczki. Wojownik umarł zaraz potem, ale biały kawałek materia- łu w jego prawej ręce był doskonale widoczny... Dor Wejtarn świetnie wiedział, gdzie trafi krew księżniczki i jak straszne cza- ry będą mogli za jej pomocą rzucić na Arjatę maleficy zakonu. Wiedział, ale nic nie mógł zrobić. Dla Arjaty była tylko jedna szansa ratunku - dotrzeć do malefików zakonu, zanim oni dotrą do niej. • Księżniczka biegła towarzyszowi na pomoc. Ator położył tru- pem wielu przeciwników, jednak ci, którzy ocaleli, byli silni i zręczni, nie cofali się nawet o krok. Świsnęło kilka strzał, dwie Ator złapał, przed trzema się uchylił, ale szósta go trafiła i Ar ja- ta zdążyła w samą porę. Dziesięciu kojarów poległo od jej niewi- docznej klingi i stalowego miecza Atora, pięciu ocalałych salwo- wało się ucieczką. - Prędzej, mogą tu wrócić ze wsparciem! - wychrypiał Ator, zaciskając ręką ranę w boku. - Rąb podłogę! Tutaj, obok kamienia!... Arjata posłuchała. Dwa ciosy jej miecza rozcięły warstwę kamiennych płyt i przez niewielką szczelinę uderzyło oślepiają- ce światło. - Tutaj! Na dół! Wszyscy są tam, przywódczyni również! - krzyczał Ator. - Mam skakać? - Księżniczka popatrzyła bezradnie na dziurę. - Tak, niech mnie Ciemność pochłonie! Prędzej! Nie było czasu na dyskusje. Ator pierwszy przecisnął się przez wąską szczelinę. Arjata chciała zobaczyć, co się z nim da- lej stanie, lecz zza zakrętu wyskoczyło dziesięciu kojarów. Dzie- więciu pobiegło do księżniczki, a dziesiąty pochylił się, wyrwał z rąk zabitego koj ara białą szmatkę i pomknął z powrotem. Jednak zanim bełty kojarów zerwały się z cięciw, Arjata zniknęła w dziurze. 140 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Spadała w dół otoczona białym lśnieniem, zachłystując się strumieniem powietrza. Nic nie widziała, zupełnie jakby spada- ła w gęstej mgle... Skąd to oślepiające światło? Dlaczego jest go tak wiele w cytadeli kojarów, słynących jako słudzy Zła - a więc Ciemności? Nagle poczuła, że wpada jakby w szczelną watę, a zaraz po- tem rąbnęła na twardą powierzchnię. I choć upadek na kamie- nie, nawet z niedużej wysokości, nigdy nie jest przyjemny, nie było aż tak źle. Zerwała się i rozejrzała - była w wielkiej sali o podłodze wyłożonej mozaikami. W górze kłębiły się świetliste chmury, a w odległym kącie sali wznosił się postument, na któ- rym stało kilka postaci w czerni. Podobnie jak dzikie zwierzę, które czując zapach ciepłej krwi, jeszcze bardziej się nim rozjątrza, tak księżniczka nieomyl- nie wyczuła na postumencie przywódczynię Czarnego Zakonu. Teraz Ar jatę mogłaby powstrzymać wyłącznie śmierć. Obok księżniczki biegł Ator, ale nie mógł jej prześcignąć. Ramię w ramię pędzili prosto do podwyższenia, na którym stało pięć kobiet. Wysokie i postawne, miały na sobie czarne obcisłe stroje, nad prawym ramieniem każdej widniała rękojeść miecza. Stały w ciasnym kręgu, splecione ramionami i nie zwracały uwagi na Ator a i księżniczkę. Sto kroków... pięćdziesiąt... dwieście... Arjata nie czuła zmę- czenia, nogi same niosły ją do postumentu. Nie rozumiała tylko jednego - gdzie niezliczona armia zakonu, gdzie wszystkie po- twory? Dziesięć kroków. Cztery kobiety nagle wzbiły się w powietrze, jakby podrzu- cone niewidzialnymi sprężynami. Zakreślając wysoki łuk, opadły na podłogę. Rozbłysły miecze i niemal jednocześnie za plecami Atora i księżniczki rozległo się znajome szuranie. Z tyłu, ze wszystkich tajemnych drzwi wybiegli wojownicy zakonu z po- tworami. Śmignął ku nim błyszczący wachlarz stalowych gwiazdek. Ator przesunął ręką od lewego boku do prawego, ten ruch dłoni był tak szybki, że ludzkie oko nie zdołałoby go zarejestrować. Wojowniczki znowu skoczyły w górę i śmiercionośne gwiazd- ki przeleciały tuż obok ich szyi. Widząc to, Ator z dzikim rykiem skoczył do przodu. 141 NlK PlERUMOW Jeszcze chwila i oboje śmiałków zaleje napływająca z tyłu horda Czarnego Zakonu... Ar jata podniosła wzrok i pochwyciła spojrzenie przywódczyni. W tym spojrzeniu była zimna cieka- wość i... utajony triumf. Bezcenna ofiara sama pcha się w jej rę- ce - jakie znaczenie mogą mieć poniesione straty? Arjata nie mogła dosięgnąć przywódczyni klingą - rozdzie- lał je Ator walczący z czterema wojowniczkami. A z tyłu pędzili już inni wojownicy zakonu. Jeszcze chwila i polecą strzały... Wtedy dziewczyna się zdecydowała. Niechaj ten wierny, wierniejszy niż śmierć Widmowy Miecz oddzieli się od jej dłoni, niech zyska wolność, niech stanie się tak, by mogła cisnąć tę klingę niczym zwykły stalowy oręż! Zrobiła szeroki zamach - od jej prawej ręki oderwało się coś wibrującego niczym strumień gorącego powietrza i poleciało pro- sto w pierś przywódczyni. A księżniczka, jakby nagle zyskała skrzydła, podążyła za swą cudowną bronią. Wiedziała, że jeśli chybi i Widmowy Miecz zniknie, pozostanie jej najwyżej kilka sekund życia. Matka i ro- dzeństwo nie będą pomszczeni, Dor Wejtarn umrze w więzie- niu... Przywódczyni roześmiała się głośno. Nie wiadomo, jak zdą- żyła to zrobić, skoro magiczna klinga już leciała w jej stronę, ale jednak zdążyła. Z pogardliwym uśmiechem, jakby takie dziecię- ce figle były poniżej jej godności, wyskoczyła w górę i do przodu, na spotkanie Ar jaty. A ciśnięty przez księżniczkę miecz wbił się za postumentem w ścianę zbudowaną z ogromnych ociosanych granitowych gła- zów - i ściana wybuchła, jakby ktoś z drugiej strony uderzył w nią taranem. Głazy z łoskotem zaczęły spadać i toczyć się po podłodze, całą salę wypełnił kamienny pył. Gdzieś z prawej strony Ator toczył walkę z wojowniczkami - na razie nikt nie uzyskał przewagi. W odległości kilku kroków za Ar jatą zastygła armia zakonu, a tuż przed księżniczką wylądowa- ła przywódczyni. Ale nie patrzyła na Arjatę, lecz odwrócona, równie nieruchomo jak cała jej armia patrzyła na walącą się ścianę. Chyba nie przypuszczała, że widmowa broń Arjaty okaże się tak potężna... Przez chmury gryzącego pyłu z wielkiego otwo- ru chlusnęło tak jasne światło, że księżniczka zmrużyła oczy. W lewej ręce już ściskała sztylet i właśnie koncentrowała się na tym, żeby skoczyć na plecy przywódczyni i jednym ciosem zakoń- 142 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czyć całą sprawę, ale strumień płynącego światła zaczął ją dławić i przygniatać. Ucichł szczęk kling tam, gdzie walczył Ator. Wszyscy zasty- gli w oczekiwaniu - zupełnie jakby miecz Ar jaty nagle przemie- nił znajdujących się w tej sali wrogów w sprzymierzeńców. Waliła się szczytowa ściana i wyglądało to tak, jakby legło w gruzach więzienie udręczonych niewolą strasznych sił, które wreszcie wyrwały się na wolność. Obok Arjaty potoczył się kamienny głaz, odskoczyła w ostat- niej chwili. Odniosła wrażenie, że na tym głazie widnieją sło- neczne runy, którymi zapisują zaklęcia czarownicy bliscy Mło- dym Bogom... Ale jakim cudem te symbole mogły znaleźć się w cytadeli Czarnego Zakonu? Może się pomyliła? A może to przy- padek? Tak czy inaczej głaz wyrwał księżniczkę z dziwnego osłupie- nia i Ar jata niczym głodny ryś skoczyła na plecy przeciwniczki, która jednak wygięła się w łuk, strząsając bezczelną dziewczynę. Klinga Arjaty jedynie drasnęła jej łopatkę. - Coś... ty... zrobiła! - krzyknęła przywódczyni i Arjata ujrza- ła białą z przerażenia twarz i rozszerzone oczy. W chwilę potem pod ich nogami zaczęła się rozstępować podłoga, płyta, na której walczyły, odwróciła się i obie poleciały w dół, połączone śmier- telnym uściskiem. Ator i cztery wojowniczki zakonu spadli rów- nież. Lot nie trwał długo i na szczęście dla Arjaty przeciwniczka znalazła się na dole, gdy obie spadły na kamienie... Przywódczyni wyśliznęła się niczym wąż i szybko wstała. Nic dziwnego - spadły jakby do wnętrza rozpalonego pieca, wszyst- ko zalane było przeraźliwie białym światłem. Arjacie udało się dostrzec krawędź przepaści, z której wypływały fale białego pło- mienia oraz poruszające się w nim postaci jakichś olbrzymów. Powietrze parzyło skórę. Arjata krzyknęła z bólu, ale i przy- wódczyni zakonu nie czuła się tu lepiej. Oszołomiona, nic już wi- dząc, księżniczka pobiegła za swoją jedyną nadzieją na ratunek - za swoim wrogiem. Znalazły się teraz w jakiejś dziurze, jeszcze niezasypanej spadającymi z góry odłamkami. Było nieco chłodniej i właśnie tu do rąk księżniczki powrócił Widmowy Miecz. Rozjuszona dziew- czyna uderzyła klingą, lecz przywódczyni nie miała zamiaru wal- czyć - rzuciła się do ucieczki. 143 NlK PlERUMOW Gdzieś z boku wyłonił się Ator, ostrze jego miecza było już zakrwawione. A więc nie tracił czasu. Goniła ich sucha fala podziemnego żaru, gdzieś z tyłu ktoś dziko krzyknął, a obok ujścia tunelu miotała się, wrzeszcząc straszliwie, żywa pochodnia płonąca czystym białym ogniem... Niełatwo było dogonić przywódczynię. Z sobie tylko zna- nych powodów nie chciała przyjąć walki i biegła niekończącym się podziemnym labiryntem, który przecież znała tak dobrze... W tyle narastał ciężki huk, chyba waliły się kolejne ściany - dzięki temu nie musieli się martwić pogonią. Niespodziewanie korytarz się skończył. Przywódczyni Czar- nego Zakonu odwróciła się, stając twarzą w twarz ze swoimi prze- śladowcami. Rozdział 13 Wiał lekki sierpniowy wiatr. Szumiały korony potężnych, prastarych dębów i buków otaczających niewielkie leśne jezior- ko, zagubione w gąszczu obok ciągnących na południe odnóg Pa- sma Północnego. Cicho tu było i spokojnie. Śpiewały ptaki, po niebie zataczał kręgi orzeł, szemrały liczne strumienie wpadają- ce do jeziora... Sam groźny Jamert poczułby, jak mija jego gniew, gdyby zwrócił swe boskie spojrzenie na ten błogosławiony zaką- tek. Stary krasnolud leśny, korzeniowiec Westri podejrzewał, że niegdyś mieszkały w pobliżu same pierworodzone elfy w niewi- dzialnych twierdzach. I choć w ciągu całego swojego długiego ży- cia - a Westri miał już dwieście lat z hakiem - ani razu nie spotkał tu nikogo ze Starszych Dzieci Stwórcy, to zdania nie zmienił. Jednak ani jemu, ani innym, którzy zebrali się w jego prze- stronnym mieszkaniu pod korzeniami starego buku na szczycie niewielkiego wzgórza, nie w głowie były teraz elfie tajemnice. Korzeniowcom udało się wreszcie, po czterech tygodniach zabie- gów, zwołać Wielką Radę leśnych krasnoludów - o sprawie tak ważkiej jak los księcia Hallanu nie mogli decydować wyłącznie korzeniowcy. Zebrali się niemal wszyscy ziomkowie Westriego, wielu zna- mienitych przywódców rodów dziuplańskich, nie pominięto na- wet gałęziowców, choć niektórzy z pobratymców Westriego bur- czeli, że ta koczująca biedota nie utrzyma tajemnicy i zniweczy cały plan. Westri jednak i jego bliscy przekonali nieufnych i po raz pierwszy od wielu lat leśne krasnoludy zebrały się na Wiel- ką Radę. 145 NlK PlERUMOW Głęboko pod suchym piaskowym wzgórzem kolejne pokole- nia rodziny Westriego wyryły przestronną norę. Pod pewnymi względami przypominała domostwo narodu Hobbitów żyjących w Śródziemiu, choć oczywiście była znacznie skromniej urządzona. Leśne krasnoludy to lud prosty, zadowala się tym, co daje las - podłoga wyściełana była świeżymi gałęziami świerku, pośrodku stał wielki okrągły stół z pnia starego dębu, starannie okorowane i opalone pniaki służyły za stołki. Na stole zasłanym lnianym ob- rusem stały wysokie dębowe kufle z pienistym piwem, na drewnia- nych półmiskach leżały jagody, orzechy i grzyby rozmaitych gatun- ków. Zazwyczaj leśne krasnoludy lubią sobie podjeść, ale tym razem prawie nie tknęli poczęstunku; nawet niezbyt rozgarnięci gałęziowcy przycichli i słuchali Westriego z otwartymi ustami. Przywódca Leśnego Narodu był jedynym, który widział ca- łą walkę Dora Wejtarna z wojownikami Czarnego Zakonu od po- czątku do końca. A że lubił opowiadać, opisywał starcie dokład- nie, ze szczegółami, smakując detale i rozkoszując się uwagą słuchaczy. Sprawa w istocie była bardzo poważna. Brać na wychowanie dziecko ludzkiego rodu? Może lepiej podrzucić je do jakiejś ludz- kiej wsi, odsunąć od siebie zagrożenie? Najbardziej gardłowali dziuplowcy. Korzeniowcy porozu- mieli się zawczasu i teraz murem stali za Westrim - wolę czarow- nika trzeba wykonać! Mało razy im pomógł? Nawet jeśli spotka- ło go nieszczęście, to jeszcze nie znaczy, że mają zapomnieć o jego istnieniu! - A jeśli wróci? - straszył ziomków Westri. - Wróci i zapyta: No i jak, zrobiliście, o co prosiłem? Ale bez krzyków i sporów się nie obeszło. Dziuplowcy zaczęli od tego, że dziecka należy pozbyć się jak najprędzej, niechby nawet wrzucić je do rzeki! Korzeniowcy zgodnie się oburzyli - jak w ogóle można mó- wić coś takiego! Ale większość dziuplowców kręciła głowami, twarze mieli posępne i Westri zrozumiał, że Wielka Rada zaczy- na się wahać. Wszyscy dobrze wiedzieli, czym jest zakon koja- rów, i Westri nie mógł surowo osądzać swoich współbraci. - Co wy pleciecie! - powiedział w końcu. - Zakute pałki! My- ślicie, że jak się pozbędziecie dziecka, to uratujecie siebie? Prze- cież jeśli Czarny Zakon weźmie się za poszukiwania, urządzi na naszych ziemiach sądny dzień... 146 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Więc co, chcesz, żeby znaleźli tu tego szczeniaka?! - wy- krzyknął w zapale któryś. - Wstyd! Wstyd i hańba, krasnoludy! - zawołał Westri. - Jakże to?! Czy nie zdołamy ukryć dziecka w naszych lasach? Gdyby kojarzy naprawdę byli tak wszechpotężni, jak powiadają, malec już dawno wpadłby w ich ręce! Opamiętajcie się! Napijcie się zimnego piwa i ochłońcie! Pięściami każdy umie wymachi- wać, ale nam tu rady, nie bijatyki potrzeba... Powoli, powoli udało mu się przekonać wątpiących i w koń- cu spory ucichły. - Postanowiliście, krasnoludy? - zadał tradycyjne pytanie. - Postanowiliśmy, bracie - odpowiedziały krasnoludy zgod- nie z obyczajem. Nawet gałęziowcy nie zostali z boku. Tak jak się należało, krasnoludy puściły dookoła wielką drewnianą czarę-bratnicę i każdy się z niej napił, potwierdzając w ten sposób dane słowo. Wreszcie czara została opróżniona, krasnoludy znowu usia- dły i Westri podniósł rękę, prosząc o ciszę. - A więc postanowione, bracia! Teraz musimy się zastano- wić, gdzie ukryjemy dziecko. Mam pewien pomysł... - Jaki? Mów! Powiedz! - odezwało się kilka głosów. Westri odetchnął i rzekł powoli: - Chciałem wam przedłożyć rzecz niebywałą, bracia... Po- wierzcie ukrycie dziecka mnie... powierzcie mnie, mnie jedne- mu. Bo przecież jeśli któryś z was znajdzie się w mocy Czarnego Zakonu i nie wytrzyma tortur... Zapadła cisza. - Czy to nie wszystko jedno? - zapytał jeden z dziuplow- ców. - Przecież będziemy wiedzieć, że znasz miejsce kryjówki, i jeśli złapią któregoś z nas, on wskaże ciebie! A jak złapią cie- bie... - Rzecz w tym - powiedział z trudem Westri - że i ja chcę odejść. Odejść razem z moim podopiecznym. Na moje miejsce wybierzcie, kogo chcecie. Wiem, że proponuję wam niezwykłe rozwiązanie, ale to, co dzieje się teraz wokół nas, również zwykłe nie jest. Proszę o wasze pozwolenie, bracia. Oszołomione krasnoludy nie od razu odzyskały dar mowy. Żeby któryś z nich porzucił swoje domostwo, rodzinne strony? Żeby poszedł gdzie oczy poniosą, w nieznane? Czegoś takiego nie było od stworzenia lasów! 147 NlK PlERUMOW Niespodziewanie Westriego poparł jeden z najważniejszych dziuplowców. - Nie ma się o co kłócić - oznajmił, wstając. - Westri ma swój rozum i skoro tak zdecydował, to znaczy, że tak być powin- no. A żebyście nie myśleli, że czyham na jego miejsce, to wiedz- cie, że jeśli nawet wypowiecie moje imię, odmówię, o czym wam teraz, zawczasu oznajmiam. Stropione krasnoludy już się nie spierały. Rzeczywiście, sta- ry i doświadczony Westri nie mówiłby o sprawie, gdyby nie prze- myślał jej uprzednio siedemdziesiąt siedem razy. Krasnoludy wyraziły zgodę. Tego samego wieczoru Westri razem z rodziną wyruszył do miejsca, które znał tylko on, gdzie czekali na niego czterej korze- niowcy - ci, którzy zabrali Trogwara z jaskini zaklęć Dora Wej- tarna. Na przywódcę leśnych krasnoludów wybrano innego korze- niowca, bliskiego przyjaciela Westriego. Krasnoludy wiedziały, że temu klanowi można zaufać. * Ścieżek, którymi chodzą krasnoludy, ludzkie oko nie zdoła dojrzeć. Nawet przymięta trawa spieszy się, żeby wstać, gdy już przejdą po niej - znają odpowiednie Słowo. Od niepamiętnych czasów leśne krasnoludy strzegą zielonego kobierca na równi ze Strażnikami Zasłony Jalini. Dlatego od ukochanej siostry Ja- merta otrzymały sporą władzę nad roślinami. Słowo krasnoluda może zmusić do powstania przymięta trawę, skłonić gęste gałę- zie olszyny do rozsunięcia się, sprawić, że kępa mchu na trzęsa- wisku stanie się twarda jak kamień. Tajemnymi drogami, których nie znały ani puszczańskie he- dy, ani bagienne trolle, ani inni źli mieszkańcy kniei, Westri pro- wadził swą niewielką karawanę na północny zachód, gdzie lasy uparcie wspinały się po łagodnych zboczach odnóg Pasma Pół- nocnego. W czasie tej wędrówki kluczył, mnożył ślady, niczym uciekający przed pogonią zając, kilka razy krasnoludy nurko- wały do borsuczych nor, schodziły do porzuconych korytarzy gur- rów, których usunięto stąd ponad sto lat temu, gdy Westri był jeszcze całkiem młody. Na jego ramieniu do dzisiaj widniał ślad zębatego ostrza gurrskiej włóczni. Okrutne to były dni i krwawe, nienawykłym do wojny leśnym krasnoludom przyszło walczyć 148 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI na śmierć i życie, ale udało się, wytrwali. Gdy ostatni gurr uciekł z tych ziem, wielu starszych krasnoludów proponowało zasypać ich legowiska, jednak Westriemu przyszła do głowy lepsza myśl - po co niszczyć, skoro można przejąć i wykorzystać rozgałęziony, biegnący pod całym lasem system podziemnych przejść? Udało mu się przekonać rodaków do tego pomysłu, borsukom powierzył pieczę nad tunelami i w ten sposób zyskał sławę mędrca, a leśny naród - bezpieczną kryjówkę. Właśnie tymi tunelami prowadził Westri swoją rodzinę, oba- wiając się złych duchów, przed którymi nie sposób ukryć się na żadnej z tajemnych ścieżek. Skoro czarownicy zakonu są tak po- tężni, że zdołali poradzić sobie z samym Krukiem, którego Westri uważał za niezwyciężonego (widzą bogowie, ile kosztowały go butne słowa, że zakon kojarów nie jest wszechmocny!), to tacy czarownicy mogliby zwyczajnie zakląć jakiegoś ducha, by wy- znał im wszystko, co widział i zapamiętał... I dlatego, żeby nawet duchy nie mogły pojąć, dokąd zmierzają krasnoludy, Westri plą- tał ślady jak jeszcze nigdy w życiu. Powoli zbliżali się do granic krasnoludzkich posiadłości, ra- nek trzeciego dnia drogi powitali już na przedgórzu. Buki i dęby ustąpiły miejsca ciemnym górskim świerkom wznoszącym się ni- czym surowi strażnicy nad beztroską pstrokacizną łąk. Tutaj koń- czyły się tunele gurrów, tu często zaglądały okrutne górskie trol- le, żeby zapolować na krasnoludy. Na tutejszych łąkach mieszkały najlepsze pszczele rodziny. Królowie i baronowie pobliskich i bar- dzo odległych ziem płacili wysoką cenę za najwspanialszy miód w całym Hjórwardzie Zachodnim. Krasnoludy skrzętnie gromadzi- ły zdobyte w ten sposób pieniądze. Nieraz to złoto pomogło im się obronić przed pazernymi kupcami, namawiającymi wieśniaków do wycięcia masztowych świerków. Przechowywane w leśnych skrytkach złoto płynęło wówczas do rąk Wolnych Myśliwych - a wtedy strzały i włócznie najemników na jakiś czas wpajały kup- com szacunek do lasów. Ponieważ jednak niezmordowani kupcy wciąż ponawiali próby, krasnoludy nie mogły zarzucić miodowego przedsięwzięcia i przebiegłe trolle świetnie o tym wiedziały. Westri ostrożnie wysunął głowę zza gałęzi. Nie drgnął nawet jeden liść, nie poruszyło się ani jedno źdźbło, nawet czujny ja- strząb nie dostrzegłby ruchu krasnoluda. Przed Westrim rozpościerała się łąka. Na przeciwległej pół- nocnej stronie wznosił się wysoki częstokół świerków, jeszcze 149 NlK PlERUMOW dalej - grzbiet ostrych skał. I tam, pośród tych skał czarnych jak agaty kryło się tajne przejście do ukrytej doliny, o którym z ca- łego leśnego plemienia wiedział tylko Westri. Tutaj miał przejąć opiekę nad Trogwarem. Ukrył swoją rodzinę w gęstych olszynach i długo przyglądał się łące, przechodząc z jednego miejsca na inne. Wydawało się, że wszystko jest w absolutnym porządku, ale doświadczonego w starciach z plugastwem krasnoluda nie opuszczał niepokój. Coś tu było nie tak! Zdawało się, że jakoś dziwnie sterczą łapy świerków, chyba tamten kwiatek został przydeptany czyjąś bosą stopą, a potem wyprostowany zaklęciem... Krasnolud chwycił rękojeść krótkiego kindżału. Zamówiony u górskich mistrzów, kosztował Westriego dochód z pięciu sezo- nów zbierania miodu, jednak klinga warta była swej ceny. W końcu, zauważając mniej zwartą stertę igieł pod jednym ze świerków, krasnolud poruszył igły ostrzem kindżału i odskoczył. W nos uderzył go smród trollowego nawozu. Gdzieś tu była zasadzka! Westriego oblał zimny pot. Pierwszym jego pragnieniem by- ło biec do miejsca kryjówki jego żony i trójki dzieci, młodszych braci z żonami i kuzynami, jednak ogromnym wysiłkiem zwalczył tę pokusę. Było jasne, że troll już wszystko poczuł, dla niego za- pach własnych odchodów służył za sygnał początku polowania. Rzecz w tym, że trolle niemal nie zostawiają śladów i odkryć ich obecność można jedynie po stertach gnoju. Ale nawet tę okolicz- ność trolle wykorzystują na swoją korzyść - zakopują gnój w świerkowych igłach likwidujących ohydny smród i wystarczy potem poruszyć warstwę igieł, by smród rozpływał się hen, dale- ko, budząc trolla ze snu i wskazując mu, w jakim kierunku ma prowadzić poszukiwania. No i co, ty drewniana pało! - pomyślał ze złością Westri. Chodź tu szybko, nie zwlekaj! Jeszcze zobaczymy, kto kogo... Nie uciekł. Trzęsąc się z obrzydzenia, jako tako przykrył igliwiem śmierdzącą stertę, a potem wspiął na świerk i przycza- ił. Jego krewni na pewno już poczuli ten zapach, więc czym prę- dzej się ukryją, a on, Westri musi odciągnąć trolla krwiopijcę jak najdalej od rodziny i od miejsca, do którego mieli podejść jego współplemieńcy z królewskim dzieckiem. Troll nie kazał na siebie długo czekać. Potężny, włochaty wy- łonił się bezszelestnie z gęstego świerkowego lasku i węsząc, 150 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI .podniósł ohydną głowę. Wywrócone na zewnątrz nozdrza jego mięsistego nosa wzdymały się, oczy płonęły purpurą. Trolle ma- ją świetny węch, więc ten drań na pewno poczuł, że ofiara ukry- ła się w gałęziach... Troll wydał triumfalny ryk. Pochwycił w ła- py pień świerka, rozwarł paszczę, odsłaniając zaślinione kły. Przerażony krasnolud trząsł się, ale wiedział, że jeśli teraz podda się strachowi, troll pożre nie tylko jego, ale również całą jego rodzinę! Troll darł korę pazurami, mimo swego ciężaru szybko wspi- nał się na górę. Westri ostrożnie odwrócił głowę i spojrzał w dół, przechyla- jąc się przez gałąź. Gdy troll znalazł się zupełnie blisko i krwio- żerczo zaryczał, czując smakowitą kolację, Westri z całym mę- stwem rozpaczy skoczył w dół, prosto na potwora, wysuwając przed siebie kindżał z górskiej stali. Lśniące ostrze z łatwością przebiło czarną skórzaną obrożę, twardą niczym żelazo, przecięło skórę i tętnicę... Trysnęła fontanna ciemnej krwi i troll z głuchym bulgoczą- cym rykiem spadł w dół, łamiąc gałęzie. Na szczęście Westri był na górze, więc cielsko potwora go nie zmiażdżyło. Krasnolud otarł pot z czoła, wstał, poprawił ubranie... Okrzy- ki krewnych, zachwyt i radość będą potem, potem będzie, rozdę- ty dumą, opowiadał wszystkim po kolei, jak rozprawił się z trol- lem... A teraz szybko pochylił się nad sztywniejącym ciałem i sapiąc, zrobił kindżałem szerokie cięcie od szyi na skos przez pierś - chciał, żeby to wyglądało na ranę od miecza. Tylko on je- den mógł zrobić coś takiego - żaden z jego ziomków nie miał ta- kiej klingi. I oto Westri stał nad pokonanym stworem, a serce mu wali- ło, omal nie rozrywając klatki piersiowej. Nie potrafił oderwać wzroku od skórzanej obroży na potężnej szyi trolla. Potwór nale- żał do sług Królowej Mab. * Wkrótce potem Westri wraz ze swoimi krewnymi, którzy nie odrywali od niego zachwyconych oczu, spotkał czterech korze- niowców w umówionym miejscu, u podnóża spiczastej skały od- dzielającej dolinę do przedgórskich lasów. Zachwyty i gratulacje umilkły nieprędko. Trogwar uśmie- chał się, próbując złapać Westriego za brodę małymi rączkami, 151 NlK PlERUMOW a przywódca korzeniowców dawał ostatnie poruczenia tym czte- rem, którzy mieli wrócić do domu. - Przede wszystkim odszukajcie Królową Mab - tłumaczył im Westri. - Powinna być tam gdzie zwykle, przy Mchowym Je- ziorku, które leży obok Długiego Bagiennego Mostu. Powiedzcie, że znaleźliście jej trolla, miał szyję przeciętą ostrym mieczem, w okolicy kręcili się kojarzy i to pewnie ich sprawka... Wszystko jasne? Co, jak, dlaczego - nie wiecie, wy tylko widzieliście trupa Spieszcie się! Jak Królowa Mab zacznie walczyć z zakonem, to dla nas tylko dobrze... Może uda się na jakiś czas odsunąć trolle od tego miejsca... Czterech krasnoludów skłoniło się w milczeniu i wyruszyło w drogę. A Westri podał Trogwara swojej żonie i zanurkował w głąb krzaków jałowca. Wiedział, że tam jest ruchomy kamień, nad którym nie mają władzy żadne zaklęcia, porusza się od lekkiego dotyku ręki - jeśli się wie, jak i gdzie go dotknąć. Westri dowie- dział się o tym od swojego ojca, a jego ojciec od swojego ojca i wszyscy zachowywali ten sekret na najczarniejszą godzinę, gdy- by musieli uciekać przed wrogiem tak potężnym, że lasy z całą ich mocą byłyby bezsilne. Kamień przekręcił się i w skale pojawił się korytarz, tak wąski i niski, że można się było nim tylko czołgać. Krasnoludy je- den po drugim znikały w czarnym otworze, a potem sapiąc i pry- chając, czołgały się po kamiennej podłodze. Sarkały i narzekały, czuły się tak, jakby ogrom skały dławił duszę... Ale nie trwało to długo i już wkrótce wędrowcy ujrzeli błę- kit nieba. Stali na najwyższej krawędzi głębokiej, naturalnej czaszy, stworzonej przez gigantyczne ciała gór. Daleko w dole rozpoście- rała się dolina, ze wszystkich stron otoczona niedostępnymi ska- łami. Strome szczyty wzbijały się w niebo, w milczeniu strzegąc tego błogosławionego miejsca... W istocie błogosławionego. Powietrze krasnoludzkich lasów było czyste i aromatyczne, ale tu oddychało się pełną piersią, tu- taj powietrze piło się jak młode wino! Z każdym oddechem We- striemu coraz bardziej kręciło się w głowie. W dół schodziły zielone łąki porozdzielane pasami sosen i świerków. Dno doliny zarastał las, lecz widać było prześwity polan, a pośrodku ogromnej czaszy - okrągłe ciemnoniebieskie jezioro. 152 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Jak pięknie! - westchnął z zachwytem Amargin, młodszy brat Westriego. - Później będziemy się zachwycać - przyhamował go We- stri. - Teraz w drogę! Musimy dojść do jeziora i ukryć się, zanim nadejdzie noc. - Dlaczego? - zdumiał się Amargin. - Czy tutaj też mieszka- ją jakieś potwory? - Tutaj nie, ale jeśli będziemy sterczeć na otwartej prze- strzeni, jakieś skrzydlate bydlę może nas dojrzeć z góry, a potem donieść komu nie trzeba. - To po cośmy tu szli? - Gdy napijemy się wody ze źródła, które jest obok jeziora, żaden potwór kojarów nie zdoła nas tu zobaczyć. Jasne? Tak mądre rzeczy z dziedziny Wyższej Magii zawsze budziły drżenie prostodusznych krasnoludów. Bez zwłoki ruszyli w drogę. Żona Westriego, Regomonda, niosła Trogwara na rękach. Nie ma potrzeby rozwodzić się nad tym, jak schodzili w dół, łąkami i lasem, i wreszcie pod wieczór znaleźli się nad cichym je- ziorem, postawili szałasy, powoli i uroczyście napili się przynie- sionej przez Westriego krystalicznie czystej, źródlanej wody... Tak zaczęło się życie Trogwara wśród leśnych krasnoludów. Rozdział 14 Za przywódczynią była skała nietknięta dłutem kamienia- rza. W oczach wojowniczki Arjata przeczytała swój wyrok. - A więc tutaj zakończy się nasza historia, dzielna hallańska księżniczko! - powiedziała pompatycznie. - O, nie będziemy dłu- go czekać. Wypuściłaś na wolność takie siły, że już niedługo ca- ła moja twierdza legnie w gruzach, grzebiąc nas pod sobą, jak się zapewne domyślasz. Czemu zwlekasz? Masz w ręku Widmowy Miecz, więc skończ ze mną! Za plecami Ar jaty narastał ciężki podziemny huk. Ścia- ny drżały, światło kryształowych świeczników rozpłynęło się w strasznym lśnieniu płynącym z odległego końca tunelu. - Nie przeżyjecie mnie - oznajmiła spokojnie przywódczyni. - Ani ty, ani ten zdrajca. Ator ryknął głucho. - Ale ponownie proponuję ci, żebyś przeszła na moją stronę - kontynuowała przywódczyni. - Masz na piersi Cztery Kamienie Hallanu. Nie ukrywam, były mi tak samo potrzebne jak ty i twój brat Trogwar. Za ich pomocą jeszcze mogłabyś zapędzić twory Światła na miejsce... Wybieraj, szlachetnie urodzona Arjato! Ale spiesz się! Przywódczyni oparła się plecami o skałę i czekała. Ator rozejrzał się gorączkowo, a księżniczka powoli, jak we śnie podniosła Widmowy Miecz. Zaraz zginie, ale przed śmiercią pomści swych najbliższych! Niewidoczna klinga bezszelestnie przecięła powietrze... i z fontanną białych iskier uderzyła w nie- widoczną przegrodę. 154 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Przywódczyni uprzedziła cios. - Powstrzymaj się! - zawył Ator nie swoim głosem, ale było już za późno. Przywódczyni runęła do przodu, jej lewa ręka roz- warła się nagle niczym pęk kwiatu i ostra stalowa gwiazdka ude- rzyła prosto w pierś Arjaty. - Teraz jesteś moja! - huknął nieludzki głos i ręka w czerni wyciągnęła się, żeby rozedrzeć zakrwawione ubranie księżniczki. Krótko rozbłysnął miecz Atora i odskoczył, odbity gołą dło- nią - stal nie mogła zwyciężyć wzmocnionego magią ciała. Płót- no rozdarło się z trzaskiem i purpurą zapłonęły Cztery Kamienie Hallanu, przyćmiewając białe lśnienie płynące z korytarza. Drżące palce przywódczyni już zacisnęły się na kamieniach, gdy Arjata jęknęła i poruszyła się. Uniosła prawą rękę... i Wid- mowy Miecz spadł na plecy przywódczyni zakonu koj arów. Ale ostrze, nigdy dotąd nieznające przeszkód, znów uderzy- ło w niewidoczną tarczę. Jednak trwałość tej tarczy nie była bez- graniczna - przywódczyni wygięła się i wydając ochrypły jęk, upadła obok Arjaty. Umysł księżniczki zasnuwał się mgiełką śmierci. Dor Wej- tarn! Jego również zgubiłam... - przemknęła ostatnia myśl i Ar- jata straciła przytomność. A Dor Wejtarn w celi zrozumiał, że teraz jego kolej. Czuł go- rącą wdzięczność dla tej dziewczyny, która do końca próbowała go uwolnić, i ta wdzięczność wyniosła go na szczyty potęgi - sta- ry czarownik na chwilę stał się wszechmocny. Czuł, że rana dziewczyny nie jest śmiertelna, że księżniczkę można uratować. Zwrócił całą swoją siłę przeciwko tym istotom, które wylewały spopielający żar do tuneli twierdzy kojarów. Ściany więzienia czarownika się rozpłynęły, jego duch odzy- skał wolność, z połyskliwych skrzydeł spadły szare pęta... Uno- sząc się ponad twierdzą, Dor Wejtarn ujrzał gęste kłęby dymu walące ze wszystkich szybów i studni cytadeli. Tam, w dole, mio- tali się czarni wojownicy, miotali się i umierali, pożerani bezlito- snym białym ogniem. Serce Kruka również przemieniło się w kłąb płomienia, ję- zyki ognia już lizały od środka jego żebra, wydostając się na ze- wnątrz, ale czarownik nie czuł bólu - miał uczynić największe czary w swoim życiu. Stwory uwięzione pod twierdzą kojarów tak długo dające si- łę Czarnemu Zakonowi nareszcie odzyskały wolność i teraz z na- 155 NlH PlERUMDW wiązką odpłacały ciemiężycielom. Nie minęłoby nawet kilka mi- nut, a ogniste twory dosięgłyby Arjaty. I wtedy Dor Wejtarn stworzył swoje ostatnie zaklęcie. Buzu- jący w jego piersi ogień wydostał się na zewnątrz i ostre języki tego płomienia wyciągnęły się, podążyły do stworów wyrwanych z niewoli przez Widmowy Miecz, przemieniły się w czerwone liny, splatając się i przenikając wzajemnie, i wkrótce całe podzie- mia twierdzy oplatała niewidoczna dla śmiertelników sieć, coraz mocniej zaciskająca się na tworach Światła. Schwytane w czarne sidła Światło zostało dawno temu prze- mienione w istoty rozumne, które przetwarzały płynącą poprzez światy magiczną siłę w coś, co mogli wykorzystać kojarzy... Ta myśl zapłonęła w świadomości Dora Wejtarna, oddzielającej się od spalanego wewnętrznym ogniem ciała. Sieć czarodzieja zaciskała się coraz bardziej. Ator, już przygotowany na śmierć w męczarniach, ze zdumie- niem przeradzającym się w szaloną radość ujrzał, jak parzące lśnienie przygasa... Okazało się nawet, że korytarze wyglądają jak dawniej, zupełnie jakby nic się nie stało... Przywódczyni koj arów leżała nieruchomo, Ar jata również wyglądała na martwą. Ator pochylił się, wyciągnął rękę do czte- rech migoczących kamieni, palcami dotknął wypolerowanej po- wierzchni - a wtedy podłoga drgnęła i zaczęła się ruszać. Sieć zrodzona przez wewnętrzny ogień Dora Wejtarna ści- snęła się w jeden punkt, zgniatając znajdujące się w niej potwo- ry. Waliły się ściany i sklepienia, podziemne sale rozpadały się w pył, ginęły oszalałe stwory Czarnego Zakonu... Ponieważ jed- nak ostatnią myślą gasnącego umysłu Kruka było: „Ocalić lu- dzi!", śmiertelników wyrzuciła na powierzchnię potężna fala skurczu, który wstrząsnął ziemią. Na miejscu twierdzy pojawił się ziejący ogniem wulkan. Skałami wstrząsały podziemne dreszcze, ostre szczyty waliły się i rozpadały, tworząc długie jęzory kamiennych osuwisk, z gar- dzieli wulkanu buchały kłęby dymu, a za nimi, jakby ciśnięte rę- ką olbrzyma, poleciały ciała ludzi. Atora wyrzuciło bardzo daleko, jednak prędko odzyskał przytomność. Wstał, obnażył miecz i lekko utykając, ruszył na ob- chód. Szukał nieprzytomnych kojarów, którym udało się wyrwać z ognistej mogiły, i krótkim ciosem miecza kończył ich życie. 156 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Działał jak maszyna, uderzał każdego w to samo miejsce, przeci- nając tętnice szyjne. Tryskała krew i po jakimś czasie Ator zaczął przypominać wampira, który wstał z grobu i dopadł upragnionej zdobyczy... Ale wśród ciał nie znalazł ani przywódczyni, ani Arjaty. I nic dziwnego. Księżniczka spoczywała na łagodnych stru- gach niewidocznych strumieni powietrznych. Widmowe ręce Du- chów Powietrza niosły ją troskliwie - miały surowy rozkaz od Te- go, którego Imienia nie Mogły Wymówić. Ręka Arjaty ściskała kurczowo rozerwany płócienny woreczek, w którym nadal były Cztery Kamienie Hallanu. W dole przepływały równiny Hallanu, Dzieci Eteru leciały niespiesznie na północ, gdy nagle poczuły potężny rozkaz płyną- cy jednak nie od tego, który ich posłał, lecz od kogoś innego, ale zanim zdołały stawić opór, Arjata wypadła z ich miękkich objęć i spadła w dół. Tam, na maleńkiej polance, obok okrągłego jeziora z omsza- łymi brzegami stała kobieta w ciemnozielonym stroju. Choć w dole nie było wiatru, jej czarne włosy się rozwiewały... Po- marszczone dłonie wyciągnięte ku Arjacie szykowały się, żeby ją objąć... Obok niemłodej kobiety stały w milczeniu trzy wielkie trolle w czarnych skórzanych obrożach na szyi. Ta, którą Westri nazywał Królową Mab, władczym gestem zmieniła bieg wydarzeń. Arjata odzyskała przytomność, czując w piersi tak ostry ból, jakby żywcem wyciągano z niej kości. Nowy wybuch bólu zgiął ją w spazmie, jednak zaraz potem przyszła ulga... Czoła Arjaty dotknęło coś wilgotnego, przesyconego aro- matycznym wywarem z leśnych korzeni, nieznanych nawet naj- lepszym zielarzom - już sam zapach odpędził czerwoną zasłonę bólu. Księżniczka zdołała unieść powieki. Pochylała się nad nią kobieta o twarzy pociągłej, z ostrym podbródkiem i lekko wysta- jącymi kośćmi policzkowymi. Wielkie czarne oczy patrzyły trwoż- nie. Od skrzydełek prostego nosa do wąskich bladych warg cią- gnęły się głębokie bruzdy, cała siateczka zmarszczek biegła od kącików oczu. Na czole Arjaty spoczęły smukłe palce z ostrymi paznokciami. - No, ocknęłaś się... - powiedziała kobieta i w jej chłodnym głosie zabrzmiały nutki współczucia. - Zaraz przyniosą ci coś do 157 NlK PlERUMOW jedzenia. Nic nie mów! Mówienie mogłoby ci zaszkodzić. I się nie ruszaj. Wyciągnęłam z ciebie to. - Przed oczami Arjaty pojawi- ła się stalowa gwiazdka pokryta zaschniętą krwią. - Cud, że prze- żyłaś tak długo. Rozmowy odłóżmy na potem, najpierw obiad. Trewor! Pojawił się niski leśny krasnolud z drewnianą tacą zasta- wioną jadłem. Zręcznie usadowił się u wezgłowia księżniczki i za- czął karmić ją łyżką - Arjata mogła tylko otwierać usta, nie by- ła w stanie nawet ruszyć ręką. Przez kilka dni Trewor niczym najczulsza niańka dbał o księżniczkę, karmił ją, poił i mył, a gdy Arjata zdołała w koń- cu wymówić pierwsze słowo, natychmiast zawołał swoją panią. - Znasz mnie zapewne jako Królową Mab - powiedziała ko- bieta bez zbędnych wstępów, siadając w wielkim fotelu obok łóżka Arjaty. Księżniczka z trudem stłumiła okrzyk zdumienia. - Tak, tak, ta sama, z legend i bajek twojego narodu. - Ko- bieta kilka razy skinęła głową i na jej twarz opadły ciężkie czar- ne loki nietknięte siwizną. - Moja historia jest bardzo długa, kiedyś ci ją opowiem, ale teraz bardziej interesuje mnie to, co działo się z tobą... Co wydarzyło się w twierdzy koj arów? Poczu- łam potężny wstrząs w tamtych okolicach... Jestem wrogiem Czarnego Zakonu, bo zabili jednego z moich sług, trolla, który chodził po północnych lasach. Płonę z niecierpliwości, by dowie- dzieć się, jak zdołałaś w pojedynkę pokonać niezwyciężony za- kon! Masz na piersi Cztery Kamienie Hallami, co oznacza, że je- steś szlachetnie urodzoną księżniczką Arjatą, następczynią tronu przejętego przez Władczynię... Księżniczka odruchowo chwyciła płócienny woreczek, na- dal spoczywający na piersi. - Nie bój się, nie ruszałam ich. Są twoje, chociaż raczej nie będą pomocne w walce z Pierworodzonymi. Ale o tym wszystkim później. Słucham cię, opowiadaj! I Arjata zaczęła mówić. W drapieżnej twarzy Królowej Mab widziała ciekawość, współczucie i smutek, śmiertelny żal, które- go nic nie może uleczyć. Opowiadając, zachowała pewną ostrożność. Mówiła wyłącz- nie o własnych przygodach, nie wspominała o Trogwarze. Gdy doszła do Widmowego Miecza, Królowa Mab zacisnęła pięści, przygryzła wargę. 158 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Coś nie tak? - spytała Arjata. - Wiesz, skąd się u mnie wziął? - Oczywiście, że nie! - zaprotestowała gwałtownie Królowa i Arjata domyśliła się, że jej rozmówczyni wie, ale woli o tym nie mówić. - Nie powinnam o tym wiedzieć? - zapytała księżniczka wprost. - Nie powinnaś! - padła twarda odpowiedź. Opowieść Arjaty trwała długo. Królowa od czasu do czasu wstawiała różne uwagi, jakby mówiła do siebie: - Tak, Nenna zawsze była dobra, ale brakowało jej mę- stwa... No proszę, przewędrowałaś cały HallanL. Ator?... Słysza- łam o nim... Silny wojownik... Podobno porzucił Czarny Zakon dla Władczyni. Stwory oślepiającego światła? A więc o to chodzi- ło... A ja zachodziłam w głowę... I ktoś zapędził je z powrotem do więzienia? Dziwne... Chyba że Krukowi udałby się ten ostatni cud... Tak, znałam go, dobry był czarownik, pokój jego duszy! Walecznie żył i walecznie umarł. W końcu księżniczka zamilkła, ochrypła od długiej opowie- ści i bezsilnie opadła na poduszkę. Królowa Mab natychmiast przywołała Trewora, który zjawił się z całą baterią różnorodnych maści i naparów. - Wiem, że nie powiedziałaś mi wszystkiego, księżniczko - odezwała się, wstając. - Nie wspomniałaś o tym, co się stało z ma- leńkim księciem Trogwarem... Jeśli mnie pamięć nie myli, wła- śnie jemu proroctwa wróżą wielką czarodziejską moc, pod wa- runkiem że zajmie się nim Prawdziwy Nauczyciel. Powiedz mi tylko jedno. Czy twój brat żyje? - Nie wiem - odparła szczerze Arjata. - Rozumiem - westchnęła Królowa Mab. - Bajki twojego narodu przedstawiały mnie dość krwawo... Ale nie musisz nic przede mną ukrywać. Jak rozumiesz, nie jestem już tą, którą po promieniu księżyca niósł statek z klonowego liścia i pajęczy- ny... - A może jesteś po prostu czarodziejką? - Arjatę ogarnął strach. Czy właśnie wpadła w chytrą zasadzkę? Może to kolejny podstęp nieznanych wrogów? W prawej dłoni poczuła znajomy chłód. Widmowy Miecz po- zostawał wierny swojej pani. Mab uśmiechnęła się ze smutkiem. 159 NIK PlERUMOW - Strach i nieufność tkwią w tobie bardzo mocno. Ale nie obawiaj się, nie będę nic z ciebie wyciągać. Po prostu opowiem ci, co według mnie się z tobą stało, a wtedy zrozumiesz, że i tak nie warto nic przede mną ukrywać. - Kim jest Gormli? - spytała nagle Arjata. Nagle przypo- mniała sobie o tej intrygującej postaci. Przecież podejrzewała, że właśnie on jest winien śmierci jej najbliższych... - Gormli? - Mab westchnęła. - Zadajesz same niebezpiecz- ne dla siebie pytania, księżniczko. Byłoby lepiej, żebyś nie my- ślała o tych rzeczach. Pogódź się z tym, co się stało! Twoi bliscy nie zmartwychwstaną, bez względu na to, jak straszna będzie twoja zemsta. Nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo ryzykujesz... - Nie zdaję sobie sprawy?! -krzyknęła niespodziewanie Ar- jata. Oczy jej gorączkowo błyszczały, wydawało się, że traci ro- zum. - Dlaczego każde pytanie jest dla mnie niebezpieczne?! No, mów!!! - wrzeszczała księżniczka, zapominając się. Mab gniewnie zacisnęła blade wargi. - Dobrze, powiem ci. Gormli to odźwierny Czerwonego Zam- ku, do którego próbował zaciągnąć twojego ojca. O nic więcej nie pytaj! - Uniosła rękę. - Ten zamek to siedziba Ciemności, a odźwierny szuka sobie nowego pana. Ale pociesz się, twojego ojca tam nie ma. - A gdzie jest? Nenna próbowała go szukać, lecz nie wpusz- czono jej do Astralu. Tak mi powiedziała... - I powiedziała prawdę. - Mab skinęła głową, poprawiając fałdy swojej zielonej sukni. - Były tam stwory kojarów... ale te- raz droga jest wolna. - Możesz go poszukać?! - zawołała błagalnie księżniczka. - Zaklinam cię na wszystkie świętości, na Młodych Bogów!... - Nie wspominaj przy mnie o Młodych Bogach! - powiedzia- ła wściekle Mab, tężejąc niczym szykująca się do skoku pantera. - Nie wspominaj, jeśli nadal chcesz ze mną rozmawiać! - Ale... ja nie wiedziałam... - stropiła się Arjata. - Co oni ci zrobili? - Co zrobili?! - Czarodziejka uśmiechnęła się z goryczą. - Z tej Mab, którą znałaś z bajek, przemienili mnie w to, co widzisz teraz! Z Królowej Wróżek stałam się leśną staruchą, czarownicą, której służą trolle! - Odetchnęła głęboko i przesunęła dłonią po twarzy, jakby chcąc zmyć z niej nienawiść. - Nie mówmy już o tym! 160 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Dobrze... - powiedziała oszołomiona Arjata. - Ale... ale co z moim ojcem? - Nie mogę odszukać go tymi zaklęciami, z których korzysta- ła Nenna. Tych sił zostałam pozbawiona. Mogę jedynie wysłać na poszukiwanie moje sługi. A co zdoła zrobić kilkudziesięciu trolli? - No to skąd wiesz, że nie ma go w Czerwonym Zamku? - spytała Arjata. - Czuję to. Po prostu wiem, że tam go nie ma, to wszystko. Gorące pragnienie Czerwonego Zamku wyrywa się na zewnątrz... Zamek pragnie nowego pana... lecz biada temu, kto stanie na je- go progu! - Ciągle ktoś straszy mnie tym zamkiem - powiedziała Arja- ta w zadumie. - Ale ja się już nie boję. W imię zemsty i odzyska- nia tronu jestem gotowa na wszystko. Gotowa wyruszyć tam, gdzie zdobędę wiedzę niezbędną mi do zwycięstwa! - W ogóle o tym nie myśl! - powiedziała Mab surowo. - Nie wystarczy ci, że to cytadela Ciemności? Zamek zmieni wszystkie twoje pragnienia, nawet nie zauważysz, jak staniesz się posłusz- nym narzędziem w rękach ciemnych sił! Przeżyjesz straszne, pu- ste życie i skażesz się na równie straszny los po śmierci! Arjata drgnęła, czując, że opuszczają ją siły, i z ciężkim wes- tchnieniem opadła na poduszki. W głowie jej się kręciło, tępy ból rozsadzał skronie, świadomość zaczęła się mącić... Natychmiast przybiegł czujny Trewor, zakrzątnął się przy niej, cmokając z nie- zadowoleniem i podsuwając jakieś mikstury. Księżniczka opróż- niła podany kielich i mdłości powoli minęły. Wiedziała, że jeszcze jest zbyt słaba, by wejść pod osłonę Mroku. Bardzo pragnęła odnaleźć ojca i pomścić rodzinę, ale nie mogła pokonać strachu... Żaden żyjący w Hallanie człowiek nie potrafił wyobrazić sobie nic straszniejszego niż utrata życia po śmierci, niż ostateczna zagłada duszy. Arjata odpędziła od siebie natrętne widmo Czerwonego Zamku i zapadła w sen. Płynęły dni, w końcu czas i młodość zwyciężyły chorobę. Ra- ny zagoiły się dzięki nieustającej opiece Trewor a i Arjata mogła zacząć wstawać, a potem robić powolne spacerki wokół domu Królowej Mab, znajdującego się w samym sercu lasu. Księżnicz- ka często siadała na brzegu niewielkiego jeziorka, w zadumie pa- trząc na jego czarną taflę. Co powinna teraz zrobić? Miała zapewnione wszystko, czego potrzebowała, nikt nie ograniczał jej wolności. Gdy wróciła do 161 NlK PlERUMOW zdrowia, znowu zaczęła zadręczać Królową Mab pytaniami, jed- nak w odpowiedzi zwykle słyszała zagadki. Jak rychło zrozumia- ła, Mab z nudów cierpiała istne katusze. Posiadając wielkie siły czarodziejskie (co było widać na pierwszy rzut oka), nie używa- ła ich! I nie dlatego że nie chciała, lecz dlatego że na jej drodze pojawiała się jakaś dziwna przeszkoda... - Kiedy cię zobaczyłam - opowiadała Mab - coś we mnie wy- buchło, poczułam się wszechpotężna, jakby... jakby ktoś wlewał we mnie siłę... Zatrzymałam twój lot, ponieważ czułam, że Duchy Powietrza, które cię niosły, zaraz by wypuściły twoje ciało, czu- łam, że tracą siły... Ale myślę, że już nie zdołałabym powtórzyć tego wyczynu. - Ze smutkiem pokręciła głową. Królowa Mab zabijała czas, tresując trolle, wtrącała się do leśnych kłótni (mieszkańcy kniei wieczne się kłócili), rozdziela- ła hedy i gurry, koboldy i krasnoludy... Arjata zdała sobie spra- wę, że Mab na coś czeka. Nieśmiertelna, będzie cierpliwie czekać w bezczynności, aż świat znowu się zmieni i latający stateczek z klonowego liścia z olinowaniem z pajęczyn znów będzie sunął po srebrnym promieniu księżyca... - Co mam zrobić? - zapytała Arjata trzy miesiące później. - Czuję, że porastam tu mchem! Królowa Mab westchnęła. - Miałam nadzieję, że zatrzymasz się u mnie na dłużej... Źle ci tu? - Nie... - Księżniczka się zmieszała. Naprawdę nie było jej źle - przeciwnie. Mogła zapomnieć o wszystkich troskach i niepokojach, oddawać się beztroskiemu odpoczynkowi. Prowadziła z Mab długie rozmowy i usłyszała zdu- miewające opowieści, jakie zachowały się - prócz pamięci Kró- lowej Mab - jedynie w księgozbiorach Pierworodzonych i być może w głębi wielkiego królewskiego archiwum Hallanu, które ojciec Ar jaty ciągle planował uporządkować i ciągle nie mógł znaleźć czasu. Mab mówiła o zamierzchłej przeszłości i przed zasłuchaną księżniczką rozwijały się obrazy strasznych wojen, które wrzały na młodych wtedy ziemiach Hjórwardu Zachodniego, gdy elfy walczyły ramię w ramię z ludźmi przeciwko potworom Chaosu; słuchała opowieści o inwazjach złych, wiecznie głodnych du- chów, zwanych Pozbawionymi Ciał, zostawiających po sobie mar- twe pustkowia, o bitwach z tymi stworami, jakie prowadziły el- 162 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI fy wraz z najdzielniejszymi ze śmiertelnych czarowników w za- chodniej części Hjórwardu Południowego... - Byłam tam wtedy - mówiła dawna Królowa Wróżek, pod- nosząc rozmarzone oczy. - I wszyscy z mojego narodu, którzy jeszcze wtedy nie stali się ważkami, kwiatami czy owocami, wal- czyli razem ze mną... o, wówczas błogosławiłam to swoje ohydne wcielenie z mięsa i kości, bo pozwalało mi trzymać łuk i strzały. Stary Hroft również tam był... Stary Hroft... I płynęły opowieści o wielkich bohaterach starożytności, o wojnach bogów z potworami, o wzniesieniu Asgardu i wypra- wach Thora, o powstaniu Dżybulistanu, kraju stworzonego przez Prawdziwych Magów, których zamek znajduje się na Słupie Ty- tanów... Te historie przechodziły w opowieści o spokojniejszych dniach, gdy magiczny Naród Wróżek panował w wesołym króle- stwie kwiatów, o śpiewach i tańcach na czarodziejskich pola- nach zalanych światłem księżyca, o figlach i zabawach, o tym jak pomagały zakochanym i karały - na miarę swych niewielkich sił - skąpych, kłamliwych i okrutnych... Po całym Wielkim Hjórwar- dzie latała wówczas Królowa Mab, maleńka jak wszystkie wróż- ki, na klonowym listku ze srebrzystą pajęczynką lin... Z niezliczo- nymi zastępami duchów rozmawiała o najgłębszych tajemnicach wszechświata, beztrosko bawiła się w pianie fal wielkiej Rzeki Czasu, a straszne smoki, które żyją w wodach rzeki, na jej widok zapominały o powadze i oddawały się wesołym zabawom... Tylko o Młodych Bogach nie wspomniała nawet jednym sło- wem. - Rozumiem. Wydaje ci się, że tracisz czas. - Królowa Mab westchnęła. - Chcesz odnaleźć ojca i brata, policzyć się z Władczy- nią... Chociaż to raczej ci się nie uda. Widzisz... naród ją kocha! Twój ojciec, bez urazy, nie był najlepszym władcą. Nie złym oczy- wiście, ale ziemia hallańska zasługiwała na lepsze traktowanie... - Wszystko jedno! I tak się z nią rozprawię! - nasrożyła się Ar jata - Nie będę odwodzić cię od tego pomysłu, zrobisz, co ze- chcesz. Tylko uważaj i pamiętaj, że Widmowego Miecza nie zdo- byłaś i nie wywalczyłaś. Został ci wręczony, a więc może ci być odebrany. Nie zdołasz przewidzieć, kiedy właściciel zechce mieć tę broń z powrotem. Może stanie się tak, że w decydującej chwili zostaniesz z gołymi rękami? 163 NIK PlERUMOW - Wtedy będę kąsać - odparła ponuro Arjata. - To zmienia postać rzeczy. - Królowa Mab uśmiechnęła się lekko. - Dam ci radę... Dowiedz się, co się stało z twoim ojcem, odszukaj Trogwara. Zakon kojarów jest rozgromiony, możesz spokojnie wrócić do Nellasu i kontynuować poszukiwania. I jak najrzadziej myśl o Czerwonym Zamku... Niestety, tylko tę radę mogę ci dać... Chociaż nie, poczekaj! Mam trochę złota, tak cenio- nego przez ludzi, weź je i kup sobie prawdziwą broń - na wszel- ki wypadek. Powinnaś mieć dobry stalowy miecz, najlepiej wy- kuty przez górskie krasnoludy... Znam jednego takiego, co często bywa w Nellasie i przywozi na sprzedaż krasnoludzką broń... A jeszcze lepiej będzie, jak odszukasz starą Nennę i pouczysz się u niej czarodziejstwa. Do jaskiń Białego Bractwa zaprowadzą cię moje trolle, będziesz bezpieczna... Jaskinie Ortana... To nie był zły pomysł. Po co latać po ca- łym kraju, czy nie lepiej zaufać czarodziejstwu Nenny? - Może rzeczywiście tak zrobię... - powiedziała Arjata powoli. - Ale kto mógłby mnie nauczyć władania Kamieniami Hallanu? W twierdzy kojarów czułam, że one żyją, że naprawdę są w nich zamknięte niezwykłe moce... - Obawiam się, że pod tym względem Białe Bractwo ci nie pomoże - westchnęła Nenna. - Tu potrzebny byłby Prawdziwy Mag. Kiedyś mogłam rozmawiać z niektórymi z nich... Kto wie, może uda mi się i tym razem? - Nie, długa nauka to teraz nie dla mnie. -Arjata pokręciła głową. - Jeśli nie rozprawię się z tą półelfką, to... to chyba osza- leję! Jak pomyślę, że siedzi na tronie ojca... na moim tronie! - Uspokój się. Siedzi na własnym tronie, który niedawno dla niej zrobiono - zauważyła Mab. - No proszę! A nasz pewnie wyrzuciła na śmietnik! - Arjata zacisnęła pięści. - Widzicie ją, jaka szybka, już własny tron sobie sprawiła! Ale to nic, niedługo na nim posiedzi... Królowa Mab z wyrzutem pokręciła głową. - Księżniczko Arjato, myśli o zemście bardzo głęboko zako- rzeniły się w twoim umyśle. Można by je usunąć czarami i spe- cjalnymi wywarami ziół... ale wówczas nie byłabyś sobą. Rozu- miem, że prędzej padniesz w walce, niż pogodzisz się z tym, co się stało... ale pomyśl o tych wszystkich, którzy będą za ciebie wal- czyć! Którzy zginą, żebyś ty mogła zrealizować swoje plany! Prze- cież nie są niczemu winni! 164 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Jak to nie są?! - oburzyła się Ar jata. - Wszyscy są winni ohydnej zdrady! Wstępując na służbę tej półelfki, zdradzili swo- jego króla! Według praw ludzkich i boskich za zdradę jest tylko jedna kara - śmierć! Królowa Mab ściągnęła brwi. - W takim razie musiałabyś wybić cały naród Hallanu - za- uważyła zimno. - No, to już przesada... Chociaż nie, rzeczywiście wszyscy odstąpili od przysięgi złożonej królowi! - A czy król zawsze był wierny swojej przysiędze? - zapytała Mab. Arjata spuściła głowę. Mab miała rację, ale... ale nie moż- na być wiernym królewskiej przysiędze i jednocześnie dobrze rządzić! - Zrobię tak, jak postanowiłam - powiedziała uparcie księż- niczka. Królowa Mab wzruszyła ramionami. - Nie mogę cię zatrzymać siłą, nie jesteś moim jeńcem. Idź! Ale pamiętaj, będziesz żałować, że odrzuciłaś moją pomoc i go- ścinę. Jedyne, co jest ci teraz potrzebne, to prawdziwy nauczy- ciel czarodziejstwa! - Być może, nie dożyję tego dnia... - odparła beztrosko księż- niczka. Rozdział 15 Następnego dnia Ar jata ruszyła w drogę. Mab dotrzymała obietnicy - pas księżniczki obciążał spory mieszek złotych monet. Pieniędzy wystarczyłoby na kilka lat dostatniego życia w oddalo- nym zakątku królestwa, ale księżniczka myślała tylko o zemście. Pamiętała radę Mab i postanowiła na wszelki wypadek kupić zwy- kłą klingę - choć w głębi duszy wierzyła, że Widmowy Miecz nigdy jej nie opuści. Z tą magiczną klingą czuła się niezwyciężona. Ale po drodze do stolicy nadłożyła nieco drogi i zajechała do Nellasu. Emmel-Zogar... musiała znaleźć tego człowieka. Może Tro- gwar nadal jest u niego? Może jest bezpieczny? Ta nadzieja cią- gle żyła w jej sercu. Oto i wieże, zwykły tłok przed bramą, staż miejska wpuszcza do miasta kupców, wieśniaków, wszystkich ludzi spieszących na targ. Rok był nadzwyczaj urodzajny, stragany na rynku uginały się pod towarem... W porządnym ubraniu, wypoczęta i najedzona, księżniczka nie przypominała chudej, bladej żebraczki, która z szaleństwem w oczach szła trzy i pół miesiąca temu przez hallańskie króle- stwo. Płacąc podatek przy wejściu, niedbale podała strażnikowi srebrną monetę - dzięki sakiewce od Królowej Mab odzyskała dawne, zapomniane już pałacowe nawyki. Z łatwością odnalazła dom starego sejrawa i bezskutecznie próbując uspokoić walące głośno serce, zastukała do drzwi. Dom Emmel-Zogara wyglądał zupełnie inaczej niż wtedy, gdy pukał do niego posłaniec Władcy Ciemności. Nowe pokrycie 166 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI dachu, nowa weranda, oszklone okna, pomalowane ściany... Wi- dać było, że mieszkańcy nie skarżą się na niedostatek. - Czego sobie życzysz, pani? - zapytał sługa w nowej liberii. - Życzę sobie widzieć czcigodnego Emmel-Zogara - odpo- wiedziała z godnością. Sługa wpuścił ją do środka i zniknął. Przestronny przedpokój wyłożono cennymi kobiercami z Hjorwardu Południowego, pod ścianami, jak na paradzie, prężyły się ciężkie hebanowe meble. - Pan kazał spytać, jak wasze imię, pani. - Sługa pojawił się znowu. - Arjata - rzuciła dumnie księżniczka, nie odwracając gło- wy. Dla niej ten nikczemny człowiek, służący innym, prawie nie istniał. Lokaj wyszedł, coś mamrocząc pod nosem. Księżniczka się niecierpliwiła. Trzymano ją w przedpokoju jak jakąś żebraczkę! Na górze rozległy się starcze kroki. Odsuwając oszołomione- go sługę, gubiąc pantofle i zawiązując w biegu szlafrok z piękne- go aksamitu, po schodach biegł Emmel-Zogar. Zasapany z wysił- ku, przez chwilę wpatrywał się w twarz księżniczki, a potem padł przed nią na kolana. - Gdzie mój brat? - zapytała Arjata. - Gdzie książę Tro- gwar? I stary sejraw, nie wstając z kolan, zaczął opowiadać. Gdy tylko wymówił imię Dora Wejtarna, księżniczka krzyknęła, zbla- dła i zachwiała się, jakby nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Wszystko stracone. Wszystko. Zerwała się ostatnia nić. Je- dyny człowiek, który wiedział coś o losie jej brata, zginął w pod- ziemiach Czarnego Zakonu, zginął w pożarze, który ona spowo- dowała! Emmel-Zogar ujął ją pod rękę i zawołał sługi, każąc zapro- wadzić gościa do najlepszej komnaty, tego, jak się wyraził, „nie- godnego domu"... Arjata nie pamiętała, ile czasu przeleżała z twarzą wtuloną w poduszkę. Nie płakała, łzy obeschły dawno temu... Nie miała nawet odrobiny nadziei. Trogwar zapewne zginął, gdy kojarzy szturmowali dom starego czarodzieja... Albo potem, już w twier- dzy... I to przez nią, przez nią! W końcu wstała, poprawiła ubranie i podeszła do wyjścia - w tej samej chwili skrzydła drzwi otworzyły się i do pokoju wszedł gospodarz, próbując pokłonić się w biegu. 167 NlK PlERUMOW - Wasza wysokość pragnie opuścić mój dom? - Stary sejraw wpatrywał się czujnie w twarz księżniczki. - Pragnę. - Mój majątek i moje życie są do dyspozycji waszej wysoko- ści. - Skłonił się jeszcze niżej. - Nie zdradziłem jego królewskiej mości, waszego ojca, pani, nie zdradzę też was! Proszę pozwolić mi jechać ze sobą! Krwią odkupię swoją winę! - Nawet nie wiesz, co mam zamiar zrobić... - zaprotestowa- ła księżniczka. - Cokolwiek to będzie, postaram się pomóc na miarę mo- ich sił! - Dobrze - zgodziła się Arjata. - Chcę odzyskać tron i teraz wyruszam do stolicy, żeby się tam rozejrzeć. - A więc ja też pojadę - oznajmił stanowczo. - Wystarczają- co długo siedziałem tu bezczynnie, trzęsąc się ze strachu! W Daj- re mam kilku starych przyjaciół... Przydam się waszej wysokości! I na tym stanęło. Podróż z Nellasu do Dajre w najmniejszym stopniu nie przy- pominała tej z Dajre do Nellasu, którą Arjata wraz z rodziną od- była po przewrocie. Wtedy była to paniczna ucieczka w nieznane, teraz zaś ona i Emmel-Zogar jechali z przepychem, zatrzymując się w najlepszych zajazdach. Arjata znów mogła się rozkoszować czołobitnością służby, zawistnymi spojrzeniami dziewcząt... Czu- ła, że to nieładnie z jej strony, przecież nie tak dawno zarabiała na chleb grą na lutni - ale nic nie mogła na to poradzić. Rozglą- dała się wokół i myślała: Zdrajcy, wszędzie zdrajcy! Ta świado- mość paliła ją żywym ogniem. Jedynie czworo ludzi dochowało wierności - Emmel-Zogar, Dor Wejtarn, baronowa Oliwia i stara Nenna. I mimo to spostrzegawcza Arjata nie mogła nie zauważyć, że ludowi Hallanu naprawdę żyje się teraz lepiej. Zelżało brzemię podatków, pazerność baronów została poskromiona, a pisarze i sędziowie wykonywali swoją pracę sprawnie i bez wyłudzania prezentów. Ba! Nawet świątynie Młodych Bogów musiały poskro- mić swój apetyt - znacznie zmniejszono świątynną dziesięcinę. Wielu rozbójników porzuciło niecny proceder, powróciło do swych poprzednich zajęć i nikt nie wypominał im przeszłości. W dodatku pijaków na wiejskich ulicach było jakby mniej! Po urodzajnym roku wieśniacy mieli dużo pieniędzy - chłop- cy i dziewczęta paradowali w nowych ubraniach; to tu, to tam wy- 168 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI prawiano huczne weseliska, w wielu miejscach stukały topory cieśli wznoszących nowe domy. Zdumiona Ar jata zasypała Emmel-Zogara pytaniami. - Tak - przyznał niechętnie sejraw. - Wszystko idzie dobrze. Zupełnie jakby ktoś zaczarował nasz naród. Nawet ja się zmieni- łem. Dawniej, gdy sługa rozbił talerz, dawałem kilka batów, a te- raz tylko ręką macham. A on, zamiast się cieszyć z pańskiej łaski, to skądś pieniądze pożyczył i następnego dnia talerz odkupił. Tak... Wprowadzono nowe prawa - o podatkach, o ziemi... Ale nie o to chodzi. Przecież nim prawa zaczną działać, to zwykle nieraz liść z drzewa spadnie, nieraz się nowy rozwinie... O nie, tu chodzi o coś innego... Po tygodniu podróży wjechali wreszcie do stolicy, do wspa- niałego Dajre otoczonego podwójnym pierścieniem murów. Bo- gato zdobiony przez poprzednich władców, stanowił mieszaninę kamiennych budowli różnych epok. Pierwszy władca Hallanu, zakładając miasto, rozkazał zostawić dla pałacu-cytadeli ogrom- ne puste miejsce w samym sercu Dajre i zabronił poddanym bu- dować w granicach tego placu. Pałac hallańskich królów rozra- stał się powoli, budowniczowie, mając do dyspozycji dużo miejsca, nie przerabiali starej części, lecz dodawali kolejną pa- łacową „przybudówkę". Pradawne omszałe wieże, pamiętające pierwsze powstania baronów, sąsiadowały z płaskorzeźbami, kolumnadami i amfiladami lekkich łuków. Z biegiem stuleci re- zydencja władców zaczęła wyglądać dziwacznie, a nawet szoku- jąco. Pałac stał na wzgórzu, górował nad miastem. Ar jata patrzy- ła na niego, myśląc o tym, że w podziemiach, biegnących wiele pięter w dół, są i źródła, i tajemne korytarze wychodzące daleko poza granice zewnętrznego pierścienia murów miejskich. Mo- głaby odnaleźć wejścia do nich - ojciec pokazywał je na krótko przed przewrotem. Czego ja właściwie pragnę? - zadała sobie po raz kolejny to samo pytanie. Zabić Władczynię, a potem niech się dzieje co chce? Nie! Przecież nie chcę umierać! To uczucie było dla niej czymś nowym. Gdy szła do cytadeli Czarnego Zakonu, było jej obojętne, co się z nią stanie, gdy już pomści najbliższych, a teraz przerażała ją sama myśl o śmierci. Różnie ludzie mówią o życiu po śmierci... A może go wcale nie ma? Może człowiek gaśnie jak zdmuchnięta świeczka, nie zosta- 169 NlK PlERUMOW wia po sobie nawet dymu? Od tych myśli Arjacie robiło się go- rzej, starała się je odpędzić, ale z uporem wracały... Spokojnie wjechali do Dajre i wynajęli pokoje w najlep- szym hotelu. Stary sejraw od razu udał się do dawnych znajo- mych, żeby wysłuchać nowin. Wrócił wieczorem i wieści, które przyniósł, nie były dobre. O starym królu prawie nikt nie wspo- minał, a Władczyni zupełnie podbiła serca poddanych. Wszyscy zachwycali się jej dobrocią i jej łaskami - stary sejraw nie wi- dział najmniejszych szans na bunt. - W takim razie po prostu ją zabiję - powiedziała zimno Ar- jata. - A potem wasza wysokość będzie musiała uciekać z Halla- nu, bo zacznie się powszechne polowanie - westchnął Emmel-Zo- gar. - Dlaczego wasza wysokość tak uparcie nie chce posłuchać swego starego sługi? Dlaczego wasza wysokość nie zwróci się o pomoc w odszukaniu zaginionego ojca i brata do jakiejś czaro- dziejki? Przecież jeśli nawet kojarzy mieli księcia Trogwara w swoich rękach, to jeszcze nie znaczy, że ukryli go w swojej cy- tadeli! Ale Arjata nie słuchała. Już pogodziła się z tym, że jej naj- młodszy brat nie żyje, i za tę śmierć też obwiniała Władczynię. Niczym tygrysica, której zabito dzieci i która krąży nocą po dżungli, coraz bardziej zbliżając się do kryjówki nieświadomego myśliwego, Arjata codziennie krążyła po mieście, przypatrując się i podsłuchując. Za radą Mab kupiła stalowy miecz krasnolu- dów, a Emmel-Zogar znalazł jej dobrego nauczyciela fechtunku. Stary rębajło miał niezbyt wyszukane maniery, ale za to tak umiał objaśnić i pokazać każdy śmiercionośny sztych, że księż- niczka łapała wszystko w lot. Emmel-Zogar nadal prowadził dłu- gie rozmowy z wielmożami, uparcie szukając ludzi niezadowolo- nych z obecnych porządków. Arjata nie miała żadnego konkretnego planu. Władczyni nie uczyniła z pałacu niedostępnej twierdzy, nie otaczała się liczną strażą, więcej, nowa pani Hallami wprowadziła zwyczaj Wiel- kich Przyjęć, na które mógł przybyć (bez zaproszenia) każdy szla- chetnie urodzony. Księżniczka nie wątpiła, że bez problemu do- stanie się do pałacu i spotka z Władczynią - tylko co dalej? Emmel-Zogar nastrojony był bardzo sceptycznie. - Nawet jeśli wasza wysokość zabije samozwańczynię, nieła- two będzie udowodnić swoje prawo do tronu... 170 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Co ty pleciesz! - żachnęła się Ar jata. - A królewski znak?! - dotknęła ręką talii. - Bez wątpienia, bez wątpienia, ale gdyby za waszą wysoko- ścią stał tysiąc gotowej na wszystko pancernej konnicy, to żaden z baronów nie ośmieliłby się zakwestionować praw waszej wyso- kości. Kiedy Władczyni zginie, wielu baronów stwierdzi, że lepiej w ogóle nie mieć nad sobą żadnego władcy! A wtedy, obawiam się, Królestwo Hallańskie spadnie w otchłań wojny domowej. Prócz tego Władczyni zdążyła w ostatnich miesiącach stworzyć potężny oddział nowej gwardii, nieustannie szkolony - już nie- długo będzie to najlepszy pułk w całym Hjórwardzie Zachod- nim... Oczywiście z wyjątkiem hirdu krasnoludów. Arjata słuchała w milczeniu, gryząc wargę. Powoli dociera- ło do niej, że nie odzyska tronu, w każdym razie nie teraz. Po- zostawało tylko jedno - nie pozwolić, żeby ta półelfka pławiła się w luksusie, na który zapracowały pokolenia jej, Arjaty, przodków. I wtedy Emmel-Zogar przyniósł wiadomość o Atorze. Stary sejraw miał dobrą pamięć wzrokową i opisując spotka- nych na kolejnym Wielkim Przyjęciu sejrawów, wspomniał o młodym wojowniku z dwoma mieczami. Opisał go bardzo do- kładnie i księżniczka nie miała najmniejszych wątpliwości, że ten bliski Władczyni kawaler to nikt inny, tylko Ator, z którym wdarła się do twierdzy kojarów... Królowa Mab miała rację. Były wojownik Czarnego Zakonu rzeczywiście związał swoje życie z Władczynią Hallanu i teraz na- leżał do jej straży przybocznej. Cóż, nie będzie łatwo przebić się i skończyć z tą półkrewką... Początkowo Arjata słuchała Emmel-Zogara obojętnie - w końcu co za różnica, Ator czy nie Ator? A nawet jeśli Ator, to co? Ale po tym, co stary sejraw powiedział później... - ...I powiadają, że swoje wysokie stanowisko otrzymał za niesłychany czyn bohaterski. Sam jeden, niemal gołymi rękami rozgromił zakon kojarów! Księżniczka zapłonęła gniewem. Ha! Łajdak nie tracił czasu! Sobie jednemu przypisał ten wiekopomny czyn, a przecież mia- ła swój udział również Arjata, nie mówiąc o Kruku! Tego już znieść nie mogła. Postanowiła udać się do pałacu na najbliższe Wielkie Przyjęcie i choć Emmel-Zogar błagał ją i starał się uspokoić, pozostała nieugięta. 171 NlK PlERUMOW - Chcę mu napluć w tę bezczelną gębę! - mówiła w odpowie, dzi na wszystkie argumenty starca. No cóż, pragnienie jej wysokości jest prawem i stary sejraw, chcąc nie chcąc, zaprowadził księżniczkę na kolejne Wielkie Przyjęcie. Zaciskając zęby, a jednocześnie usiłując nadać twarzy wyraz wesołości i beztroski, Arjata weszła do pałacu, który wrogowie odebrali jej rodzinie. Gdy szła z Emmel-Zogarem przez znane od dzieciństwa sale i korytarze, gotowa była zabić każdego, kto sta- nąłby na jej drodze. Z goryczą zauważyła, że niemal całkowicie zmieniono wystrój wnętrz: meble, płaskorzeźby, mozaiki na ścia- nach, nawet witraże w oknach - wszystko nowe! Można było je- dynie zgadywać, jakim cudem ta półelfka zdołała przerobić cały pałac w kilka miesięcy. Zachowanie spokoju kosztowało Arjatę bardzo wiele. Miała ochotę płakać, krzyczeć albo z dzikim rykiem rozbijać drogocenne wazony z zamorskimi kwiatami, zdzierać ta- pety, tkaniny i gobeliny ze ścian... Do sali tronowej trafiłaby z zamkniętymi oczami, ale musia- ła grać rolę naiwnej prowincjuszki - unosić brwi ze zdumienia i przybrać gapiowato-zachwycony wyraz twarzy. W każdej chwili któryś z przechodzących obok ludzi mógł krzyknąć coś w rodzaju: „Wielkie nieba, to przecież księżniczka Arjata!", ale się nie bała. Więcej, właśnie tego pragnęła w głębi duszy! Pragnęła, żeby zebrani ucichli, wstrząśnięci jej widokiem, żeby usłyszeli jej słowa pełne palącej pogardy! Chciała, żeby ich policzki pokryły się rumieńcem wstydu, gdy będzie demasko- wać ich ohydną zdradę! Ale nikt nic takiego nie krzyknął. Arjata i Emmel-Zogar bez przeszkód dotarli do sali tronowej i dołączyli do tłumu dworzan i znamienitych sejrawów oraz przybyłych z odległych ziem baro- nów. Wszyscy czekali na Władczynię. Arjata stała, nie ukrywając się, a serce waliło jej w piersi jak wielopudowy młot. Obrzucała tłum iście królewskim spojrze- niem; tu i tam widziała znajome twarze, ale wszyscy jakby ośle- pli albo stracili pamięć - nikt jej nie poznawał. Od czasu do czasu spoglądała na nowy tron stojący w tym sa- mym miejscu, w którym stał tron dynastii hallańskiej. Pamięta- ła go tak dobrze! Wykonany był z hebanu, za poręcze służyły wyrzeźbione miecze i siekiery wspierające się na grzbietach smoków z rozwartymi paszczami. Tron półelfki był zupełnie inny. 172 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Jasnozłocisty, z wysokim oparciem, zdobiony rzeźbionymi gir- landami kwiatów i owoców. Arjata skrzywiła się z niesmakiem. Zebrani nie musieli długo czekać na przybycie Władczyni. Zamiast tradycyjnego sygnału rogów bojowych rozległ się deli- katny dźwięk fletów i po prawej stronie tronu odsunęła się cięż- ka kotara. W złocistoszafranowej bogatej szacie, tak rażąco niepodob- nej do stroju wojownika Czarnego Zakonu, z długim mieczem w drogocennej pochwie kroczył Ator we własnej osobie. Twarz miał nieruchomą, podbródek dumnie zadarty, oczy przymknięte... Za nim szło dwóch potężnych gwardzistów w odświętnych zbrojach. Stanęli nieopodal tronu, krzyżując długie białe włócz- nie niczym promienie słońca, Ator zaś stanął na średnim stopniu obok tronu i władczym gestem uniósł prawą rękę. Flety zamilkły. Za kotarą, zza której wyłonili się Ator i gwardziści, coś błysnę- ło - tak migocze promień słońca, odbijając się w czystym stawie i wychwytując jakiś szczegół na jego dnie - i wszyscy zebrani w sali tronowej wielmoże pochylili się w pełnym szacunku pokłonie. Księżniczka stała w wyniosłej pozie. Krew pulsowała jej w skroniach, jakby chciała wydrzeć się na zewnątrz i zalać umysł purpurową mgłą szału bojowego. Ogarnięty szałem człowiek nie panuje już nad sobą, ma tylko jedną myśl - zabić! I nie powstrzy- ma go już ani ból, ani strach, aż do chwili gdy jego ciało zostanie porąbane na kawałki i nastanie kres wszystkiego. Po sali przeleciał szmer zdumienia, trwogi, wrogości... Arja- ta ze złośliwą satysfakcją ujrzała, jak Ator zmienia się na twarzy, gdy poznał wreszcie, kto tak bezczelnie nie chce zginać karku. - Witaj, Atorze, wielki i potężny wojowniku! - krzyknęła donośnie nie tylko do Atora, ale do wszystkich tu zebranych, do całego miasta, a nawet do całego świata! Była sama przeciwko wszystkim - i już niczego się nie lękała. - Brać ją! - wrzasnął Ator, dając znak gwardzistom. Jedno- cześnie zrobił szybki ruch ręką i w stronę Ar jaty pomknęły trzy czteroramienne gwiazdki. Nikt nie zdołał zrozumieć, co się stało - dał się słyszeć brzęk upadających na podłogę śmiercionośnych gwiazdek, a księżnicz- ka Arjata - bo teraz nagle wszyscy ją poznali - szła, cała i zdro- wa, prosto na Atora, unosząc prawą rękę tak, jakby trzymała w niej niewidzialny miecz... 173 NlK PlERUMOW Nikt nie rozumiał, co się dzieje - prócz Atora, który dosko- nale pamiętał, co znaczy Widmowy Miecz w akcji. Właśnie ta klinga sama z siebie, bez udziału woli księżniczki odbiła stalowe gwiazdki... I teraz Ar jata szła w stronę Atora przez tłum wstrząśniętych sejrawów. - Mówiono mi, że sam jeden pokonałeś cały Czarny Zakon. Przyjmij moje gratulacje, Atorze! Jaka szkoda, że zapomniałeś, czyja ręka odesłała w niebyt przywódczynię, której ty nigdy nie zdołałbyś pokonać! Przykro, że nie pamiętasz o tych, którzy znisz- czyli zakon razem z tobą! Ale oto nastał czas zapłaty, Atorze! Na- stał czas zapłaty! Ator mógł być kłamcą, ale nie był tchórzem. Skoczył, a dwu- ręczny miecz z sykiem przeciął powietrze... Widmowy Miecz powitał Atora w powietrzu, jednak w ostat- niej chwili wojownik zdążył się wykręcić i niewidoczne ostrze za- miast w ciało uderzyło w jego długą klingę, która rozpadła się na dwie części - długie ostrze upadło z brzękiem na kamienne pły- ty, w rękach Atora została rękojeść z krótkim kikutem... - Co się tu dzieje, na Pierwotne Moce? - rozległ się niezbyt głośny, czarownie melodyjny głos, czysty niczym wiosenny stru- myczek. Zza pleców gwardzistów, którzy już mieli podbiec do Atora, zdecydowanym krokiem wyszła Władczyni. Oszalałe, nienawistne spojrzenie Arjaty napotkało spokojny niczym morze w czasie ciszy wzrok Władczyni i księżniczka zasty- gła, wstrząśnięta nieludzką urodą półelfki. Nie mogła uwierzyć, że śmiertelna kobieta może mieć tak doskonałe rysy. Idealny owal twarzy i te ogromne niebieskie niczym niebo oczy, tak mą- dre i przenikliwe... Dłonie Władczyni spoczywały na gałce cien- kiej kościanej szpicruty. - Więc jednak się spotkałyśmy - wychrypiała Arjata. Dusi- ła ją nienawiść, każde słowo wyciskała z gardła niemal przemo- cą. - Ja, prawowita królowa Hallanu, mam do ciebie pewną spra- wę, ty... - i subtelna księżniczka, jeszcze niedawno rumieniąca się przy zwrotach typu „tam, do kata!", rzuciła w twarz Władczy- ni najbardziej wulgarne przekleństwo z tych, jakich nauczyło ją życie w ciągu miesiąca wędrówki po hallańkich zajazdach. Ator rzucił się na Arjatę, ale za późno - księżniczka ruszyła do ataku i ręce Atora pochwyciły pustkę. 174 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Księżniczka! - zawołała ze zdumieniem i gniewem Wład- czyni. Jej srebrnobłękitna szata się zakołysała, śnieżnobiała szpi- cruta skoczyła ku niewidocznej klindze... ...I w tej samej chwili Arjata ze śmiertelnym przerażeniem, jakiego nie czuła nawet pamiętnej nocy w mieszkaniu Gormlego, poczuła, że jej prawa dłoń jest pusta! Nie, Widmowy Miecz nie napotkał niewidocznej przeszkody. Po prostu zniknął! Zupełnie jakby nie chciał - lub nie mógł - uczestniczyć w tej walce. A Władczyni uśmiechnęła się pojednawczo - na chwilę przed tym, gdy zwykły miecz ze stali górskich krasnoludów z sy- kiem wyskoczył z pochwy. Lekcje starego rębajły nie poszły w las i pierwszy wypad Arjaty okazałby się dla Władczyni ostatnim, gdyby nie Ator. Kikutem klingi odbił atak księżniczki, stal zgrzytnęła o stal - o, tutaj już Ator czuł się jak ryba w wodzie. Zasłonił Władczy- nię własnym ciałem i chociaż wspaniała klinga roboty krasnolu- dów zraniła go w lewe ramię, odpowiedział takim sztychem, że księżniczka odbiła go dosłownie w ostatniej chwili. - Miecz! - krzyknął Ator i w jego rękach natychmiast znalazł się rzucony przez któregoś z gwardzistów zakrzywiony simitar. Arjata wiedziała, że nie ma szans - Ator był wyśmienitym wojownikiem. Po jej policzkach płynęły gorące łzy wstydu i zło- ści. Uciekła. O dziwo, nikt jej nie gonił. Arjata nie pamiętała, jak wydostała się z pałacu, jak znala- zła się w hotelu, w którym mieszkali z Emmel-Zogarem, ani jak upadła na łóżko, gdzie straciła przytomność i zapadła się w zbaw- cze zapomnienie. • Obudziła się i poczuła, że leży na wygodnym posłaniu... na saniach? Słyszała skrzypienie płóz po ubitym śniegu... Po chwili zobaczyła twarz Emmel-Zogara. Oczy staruszka były smutne, wi- docznie stracił już nadzieję, że dziewczyna się obudzi, i zerknął na nią jedynie z przyzwyczajenia... Ale gdy ujrzał jej uniesione powieki, rozjaśnił się z prawdziwie ojcowską czułością. Suchą ręką dotknął delikatnie czoła Arjaty. - Chwała Wielkiemu Niebu, odzyskałyście przytomność, pa- ni! - zawołał z taką troską, że Arjacie łzy napłynęły do oczu. 175 NlK PlERUMOW Opowiedział jej, co wydarzyło się po tym, gdy straciła przy- tomność. Otóż Władczyni nie pozwoliła wyrządzić Arjacie krzyw- dy i rozkazała, aby pozwolono jej odjechać, dokąd zechce. Arja- ta może też, jeśli taka będzie jej wola, osiedlić się w dowolnym miejscu Królestwa Hallańskiego, nie wyłączając jego stolicy Dajre. - Wasza wysokość nie odzyskiwała przytomności przez całe dwa miesiące... - mówił cicho stary sejraw. - Wysłałem gońca z li- stem do krewnych waszej wysokości i oto nadeszła odpowiedź. Czekają na waszą wysokość. Nie mogłem nie posłuchać polece- nia osób krwi królewskiej i... Na drodze z przodu rozległy się jakieś krzyki i przekleń- stwa. Sanie się zatrzymały, woźnica stanął na koźle, grożąc ko- muś batem i żądając, żeby natychmiast przepuścił konie. Serce Arjaty zlodowaciało w niedobrym przeczuciu. - Co się tam dzieje? - Emmel-Zogar zmarszczył brwi. Odrzu- cił pled i wysiadł z sań. Rozległ się charakterystyczny szczęk, którego Ar jata nie po- myliłaby z niczym. Stary sejraw zachwiał się i zaciskając dłonie na brzegu futrzanego pledu, upadł na śnieg. Z jego pleców ster- czał czarny bełt. Woźnica wrzasnął coś przerażony i próbował uciekać, jed- nak drugi bełt okazał się równie celny jak pierwszy. Pokonując słabość, Ar jata uniosła się na łokciu. Drżącymi palcami ścisnęła rękojeść miecza, który szczęśliwie leżał obok niej. Czyżby to rozbójnicy?! Ktoś zerwał z niej pled, do sań wsunął głowę brodaty wojow- nik i wsparł na brzegu sań topór bojowy. - Jest tutaj! - wrzasnął radośnie. - Je... Rozległo się ochrypłe bulgotanie i ciało brodacza zwaliło się obok Emmel-Zogara - wypad Arjaty był bardzo celny i stal prze- cięła gardło pechowego wojownika. Zbierając wszystkie siły, księżniczka wyskoczyła na śnieg - dobrze, że wieźli ją ubraną i obutą odpowiednio do pogody. Sanie otoczyło dwudziestu jeźdźców. Obaj słudzy leżeli prze- bici strzałami, na skrwawionym śniegu umierał stary sejraw i woźnica. Arjacie zakręciło się w głowie, oparła się plecami o bok sań, próbując utrzymać miecz w pozycji bojowej. Szeregi wojowników rozsunęły się i wyjechała dwójka zatu- lonych w futra jeźdźców. 176 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Znów się spotykamy, księżniczko Ar jato Hallańska! - po- wiedział z drwiną znajomy melodyjny głos. Rudy kaptur z puszy- stych lisich ogonów opadł do tyłu i Ar jata zobaczyła piękną Wład- czynię. Tylko teraz błękitne oczy patrzyły zimno i nieugięcie, i widniał w nich ostateczny wyrok dla dumnej buntowniczki... - Ach, to ty... - Arjata znalazła w sobie siły na pogardliwy uśmiech. - Któż inny zrobiłby coś takiego? Tylko ty mogłaś na- paść z dwudziestoma wojownikami na prawowitą królową i jej garstkę ludzi, z których jeden był bezbronnym starcem! Znasz tylko jeden sposób rozwiązywania problemów - mord! - O pani, każ udusić tę bezczelną dziewkę! - krzyknął Ator; bo to on, otulony w wilcze futro, siedział na koniu obok Władczy- ni. - Wydaj rozkaz, pani! - To nie byłby dobry pomysł! - uśmiechnęła się zimno pół- elfka. -Brać ją! Sześciu wojowników w kolczugach wystawiło przed siebie długie włócznie i ruszyło na księżniczkę. Serce Arjaty wypełnił gorzki smutek. Przeczucie zbliżającej się śmierci było nie do zniesienia. Nie chciała zostać zarżnięta jak owca. Rzuciła się na ostrza włóczni połyskujących w zimo- wym słońcu. Miecz krasnoludów ściął ostrze jednej włóczni, w drugim wypadzie Arjata przebiła na boku kolczugę bezbronnego teraz wojownika - moc rozpaczy była tak wielka, że dłoń szesnastolet- niej dziewczyny zyskała siłę dorosłego mężczyzny. Wojownik z jękiem padł na kolana. Odwracając się z szybko- ścią dzikiego kota, księżniczka skoczyła do przodu, licząc, że do- sięgnie mieczem twarzy Władczyni. Lecz Ator już zeskoczył z siodła - krótko błysnął jego zakrzy- wiony miecz i Arjatę odrzuciło w stronę sań. - Nie zabijać! Wziąć żywcem! - krzyk Władczyni chlasnął ni- czym batem. Po co jestem jej potrzebna? - mignęła Arjacie myśl. Może chodzi o Kamienie Hallanu, których podobno nie można zdjąć z trupa?... Wyrwała woreczek zza pazuchy. Miała tylko kilka sekund i wykorzystała je w pełni. Z całą siłą, jaką dała jej rozpacz i bo- gowie, uderzyła błękitną klingą krasnoludów w świętość Hallanu. Rozległ się chrzęst, Arjata pociągnęła za sznurki woreczka i na śnieg posypało się kolorowe kamienne kruszywo. 177 NlK PlERUMOW Ator zaklął wściekle i wrzasnął: - Zabić ją! - Nie! - krzyknęła Władczyni. - Potrzebna mi żywa! I w stronę Ar jaty poleciały włócznie wymierzone tępym koń- cem. Przed dwiema się uchyliła, ale trzecia zbiła ją z nóg i wte- dy wojownicy doskoczyli, związali jej ręce. - A teraz wszyscy odejdźcie! - poleciła Władczyni. - Ja również? - zapytał z niezadowoleniem Ator. - Ty?... Nie, ty nie, oczywiście - poprawiła się Władczyni z zaskakującym pośpiechem i zwróciła się do Ar jaty: - A ty, nie- godne stworzenie - wycedziła przez zęby - spędzisz resztę swoich dni w ciemnicy! - Wściekłość przemieniła jej piękną twarz w straszną maskę. - Gdyby Kamienie Hallanu pozostały całe, byłabyś wolna... przy pewnych ograniczeniach, oczywiście. Ale teraz musisz ponieść karę za swój czyn! - Czy nie lepiej ją zabić? - zapytał ponuro Ator. - Pamiętasz chyba proroctwo o Kamieniach Hallanu, pani? - Głupie przesądy - machnęła ręką Władczyni. - Nie boję się niczego... Zwłaszcza gdy jesteś obok mnie. Niech zgnije w ciemnicy! Zawieźcie ją do pałacowych podziemi. Zabierzcie ciała i zatrzyjcie ślady... - Nie trzeba nas uczyć - uśmiechnął się krzywo Ator, dając znak swoim ludziom. Kilka dni później za księżniczką Hallanu zatrzasnęły się że- lazne drzwi tajnego więzienia ukrytego głęboko pod ziemią. Część piąta Wstęp Nad głową księżniczki Ar jaty wisiało niskie kamienne skle- pienie. Maleńka cela - cztery metry na trzy - najprostsza prycza z nieheblowanych desek, dziura w kącie, z której bił ohydny smród nieczystości, a pod sufitem, w ścianie naprzeciwko drzwi maleńkie, zakratowane okienko. Niestety, nie dało się przez nie zobaczyć skrawka błękitnego nieba czy złocistego słońca - wy- chodziło na inny więzienny korytarz i światło przebijające się przez okopcone szkło było jedynie słabym blaskiem dymiących pochodni. Cela Ar jaty pogrążona była w wiecznym półmroku. Ale księżniczka nie załamała się, nie poddała. Przez kilka pierwszych dni była pogrążona w rozpaczy, ale potem zacisnęła zęby i postanowiła żyć - na przekór wszystkiemu, na złość znie- nawidzonej Władczyni. Przede wszystkim postanowiła nie dać sobie zgnuśnieć. Czte- ry metry to też odległość - i tysiące razy dziennie je przemierza- ła w tę i we w tę, dopóki nogi nie zaczynały boleć ze zmęczenia. Uparcie zmuszała do pracy wszystkie mięśnie, obciążając je co- raz bardziej, na tyle, na ile pozwalały skąpe więzienne racje... Ćwiczyła też umysł. Zmuszała się do przypomnienia sobie wszystkiego, co kiedykolwiek przeczytała, sama wymyślała róż- ne sztuki teatralne, odgrywając je w wyobraźni. I każdego dnia przywoływała w pamięci twarz Władczyni - żeby dać pożywkę sprawiedliwemu gniewowi. Wierzyła, że kiedyś stąd wyjdzie... Często wracała pamięcią do ciosu, który rozkruszył Kamie- nie Hallanu. Teraz myślała, że tak musiało być, to był znak - bo czy zwykły miecz mógłby zmiażdżyć magiczne kryształy? Pamię- 181 NlK PlERUMOW tała ciepło tych kamiennych drobinek, jakby talizmany, wiernie służące jej przodkom, żegnały się ze swoją panią. Czasem, gdy mrok w celi stawał się atramentowo czarny, widziała delikatną poświatę wokół swoich palców. Wówczas kładła się nago na twardych deskach pryczy i gładziła palcami swoje ciało. Miała nadzieję, że w ten sposób ochroni je przed niszczącym działa- niem niewoli. I rzeczywiście, jej organizm z uporem bronił się przed cho- robami. Mijały dni, miesiące łączyły się w lata, a księżniczka na- dal czuła się silna i rześka. Przesuwające się po ciele dłonie wy- czuwały sprężyste mięśnie, umysł działał bez zarzutu. Nauczyła się już nie zwracać uwagi na niedogodności uwięzienia, nie szlo- chać i nie błagać swoich katów o litość. Czekała, licząc dni według zmian strażników. Czekała na cud. - Trogwar! Trogwar! Gdzieżeś znowu poleciał, postrzeleńcu? Chodźże na obiad! - Żona Westriego, Regomonda, wołała wierci- piętę Trogwara takimi samymi słowami jak każda matka w Hal- lanie. Minęło siedem lat od czasu, gdy Westri z rodziną zamieszkali w Okrągłej Dolinie. Życie płynęło cicho i spokojnie, ostre szczy- ty gór chroniły krasnoludy przed nieszczęściami wielkiego świa- ta. Ani trolle, ani kojarzy nie pokazywali się tutaj, a od czasu do czasu Westri z zachowaniem największej ostrożności wyruszał w ojczyste strony, spotykając się z dwoma czy trzema zaufanymi przyjaciółmi. Po tym, co stało się z główną twierdzą Czarnego Za- konu, kojarzy dali leśnym krasnoludom spokój; musieli również unikać starć z trollami Królowej Mab, którzy udowodnili, że są prawdziwymi mistrzami walk w leśnej gęstwinie. Niemal cały swój czas Westri poświęcał na wychowanie Tro- gwara. Książę z jednakową łatwością mówił w języku ludzi i le- śnych krasnoludów - lecz wiedział, że jest człowiekiem. Westri opowiadał Trogwarowi o odległych krajach i miastach, kończąc opowieści słowami: „A gdy upłynie trzy (dwie, jedna) zimy, wy- ruszymy tam". Trogwar wyrósł na chłopca krzepkiego i zdrowego - krasno- ludy umiały znaleźć i zastosować pożyteczne zioła i korzenie. Zręczny i zwinny jak wiewiórka, potrafił wejść na każde drzewo 182 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czy skałę; Westri pokonał nawet wrodzony wstręt do wody i na- uczył wychowanka pływać lepiej od wydry. Na pierwszych lek- cjach u brzegu jeziora tłoczyła się cała rodzina krasnoluda, ale Westri szybko przeganiał ich surowymi okrzykami. Trogwar na czwarte urodziny dostał swój pierwszy łuk i trzy lata później rzadko która jego strzała chybiała celu. Westri pró- bował też go uczyć walki pałką, jednak bez specjalnych sukce- sów - sam niezbyt dobrze nią władał. - Trooogwaaar!!! Zaszeleściły krzaki i spomiędzy liści wychyliła się głowa chłopca - opalona, podrapana twarz, figlarne brązowe oczy, ru- miane policzki... - Jestem, ciociu! - zawołał. Wiedział, że jego rodzice umarli, odeszli „służyć bogom", jak mu wyjaśniono. - Szybko, szybko, obiad czeka i wujek Westri również! - Wujek! Hura, pewnie znowu pójdziemy na skały! - Nie... - Regomonda ukradkiem otarła łzę. - Wyruszacie dziś w wielki świat. Trogwar oniemiał. - Tak, tak, to właśnie dzisiaj - potwierdził Westri, podcho- dząc bliżej. - Już czas, mój mały, już czas. Wyruszamy po obie- dzie! Po pakowaniu rzeczy, długim pożegnaniu, łzach i objęciach, w domu Westriego zapanował względny spokój. Gospodarz i dwaj jego bracia zarzucili sobie na plecy wielkie wory z pro- wiantem (jeszcze jeden mniejszy miał nieść Trogwar) i wszystkie krasnoludy klanu ruszyły ścieżką do tajemnego kamienia otwie- rającego wyjście z doliny. Chłopak drżał z niecierpliwości, co chwila wybiegał do przodu i wracał, ale gdy otworzyła się przed nim zimna paszcza wąskiego tunelu, zatrzymał się nagle, spo- ważniał, westchnął niczym dorosły. Obrzucił długim spojrzeniem skupione w ciasną gromadkę krasnoludy i całą dolinę. Był tutaj szczęśliwy, a przecież nawet nie zdawał sobie z tego sprawy... Właściwe słowa nieprędko pojawią się w jego świadomości. Regomonda szlochała, pozostali również tarli oczy, a Tro- gwar przyglądał im się zdumiony. - Czemu płaczesz, ciociu? Przecież wrócę! Nauczę się wal- czyć mieczem i wrócę! A potem Westri z braćmi i Trogwarem weszli w ciemną pasz- czę podziemnego przejścia. 183 NlK PlERUMOW * Po długiej wędrówce przez bezkresne lasy krasnoludy i Tro- gwar dotarli do miejsc zamieszkanych przez ludzi. Tutaj musieli już iść ostrożniej. Trogwar sprawiał sporo kłopotów. Wszystko go dziwiło - domy i ludzie, krowy i konie, wozy i mosty.... Chciał zajechać do każdej napotykanej wsi i zupełnie nie mógł zrozu- mieć, dlaczego leśne krasnoludy nie powinny pokazywać się tam, gdzie żyją ludzie. Powoli, powoli Westri i jego towarzysze przemierzyli nie- mal cały Hallan. Daleko na południowy wschód od Dajre, pośród stromych przybrzeżnych skał i majestatycznych lasów iglastych krył się niewielki szary zamek. W jego okolicach nie było ani portu, ani ożywionego targu, a jednak nazwę tego zamku - Dem Binnori - znał każdy hallański chłopak. Mieściła się tu Szkoła Miecza, najlepsza w całym Hjórwardzie Zachodnim. Z dawien dawna zjeżdżali się tu najwybitniejsi wojow- nicy, zostawali nauczycielami i uczyli chłopców tej sztuki walki. Nauka była bardzo kosztowna i tylko sejrawowie mogli sobie po- zwolić na przysłanie tu synów. Dem Binnori nie był jedyną Szkołą Miecza, lecz tylko jego sława sięgała daleko poza granice Wielkie- go Hallanu. Młodzieńcy, którzy przetrwali (a nie było to łatwe i wie- lu się wykruszało) cały, dziesięcioletni okres nauki, niekończących się ćwiczeń, treningów i sprawdzianów, opuszczali szkołę tradycyj- nie na wiosnę i wyruszali w poszukiwaniu chwały. Potem mogli liczyć na najbardziej zaszczytne stanowiska w królewskim wojsku. - To tutaj nauczą mnie robić mieczem? - spytał Trogwar. Serce w nim zamarło. Szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w wysokie ceglane mury i ciężkie stalowe wrota, które wydały mu się gigantyczne... Westri wyjął schowany głęboko ciężki mieszek i stając na palcach, zastukał kołatką. - Kto tam? - rozległ się dźwięczny chłopięcy głos. - Do jego miłości Głównego Nauczyciela, z ważną sprawą i złotem! - oznajmił Westri. Uchyliło się małe okrągłe okienko, czujne oczy obejrzały dziwną kompanię, a potem otworzyła się furtka w bramie. Westri, usiłując zachować godność, niespiesznie pokonał wy- soki próg, a za nim pozostali. Trogwar kręcił głową na prawo 184 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI i lewo, z zachwytem przyglądając się skomplikowanym zasuwom wrót i grubym murom twierdzy. - Powiedziano mi, że macie do mnie sprawę, czcigodne kra- snoludy - rozległ się spokojny, mocny głos. Z niepozornych drzwi w murze wyłonił się obnażony do pasa mężczyzna w luźnych płó- ciennych spodniach. Najwidoczniej Główny Nauczyciel właśnie opuścił dziedziniec, na którym trwały zajęcia. Był potężnie zbu- dowany, wyglądał jak spowity sznurami mięśni, lśnił od potu. Na jego brązowej skórze widniały białe kreseczki licznych blizn, czarne wąsy spadały mu na podbródek, stalowoszare oczy spoglą- dały surowo. Główny Nauczyciel wyglądał dość młodo, mógł mieć jakieś czterdzieści lat. Największe wrażenie na Trogwarze wywarły nie jego blizny ani długi miecz ćwiczebny z drewna kamiennego, lecz niesamowi- ty rysunek na lewym ramieniu. Pośrodku purpurowego owalu, zwi- nięty w pierścienie, spoczywał trzygłowy biały smok. Każdą łuskę czy zawijas cienkich wąsów narysowano niezwykle misternie... - Co to? - spytał zachwycony Trogwar. - Po pierwsze, gdy zwracasz się do starszych, racz mówić „mistrzu" - odpowiedział nauczyciel surowo. - Po drugie, nigdy nie pokazuj niczego palcem, taki gest jest niegodny szlachetne- go sejrawa. -1 Trogwar oberwał po ręce wielką dłonią. - To po- może ci szybciej przyswoić pierwszą lekcję. Nie waż się beczeć! Prawdziwy mężczyzna nie zwraca uwagi na ból. - Nauczyciel przesunął spojrzenie na krasnoludy. - Chcecie, żebym go uczył, czcigodni? Czy przynieśliście wystarczająco dużo złota? Westri skinął głową. - Dobrze. - Teraz nauczyciel skłonił głowę. - Biorę go. Wy- gląda na krzepkiego... Daman! Zawołaj Fera Diada, niech się zajmie nowicjuszem. Dajcie wasze woreczki, czcigodni... I tak zaczęło się życie Trogwara w Szkole Miecza w Dem Binnori. Rozdziaf I Minęło dziesięć długich lat. W tym czasie wiele się wydarzyło. Władczyni spokojnie pa- nowała w Królestwie Hallańskim, a lud ją uwielbiał. Dobra i sprawiedliwa, miłosierna i szczodra, stała na straży czystości moralnej - jednym słowem, była władcą idealnym. Nawet sama natura zdawała się sprzyjać hallańskiemu mocarstwu, we właści- wym czasie zsyłając deszcz, śnieg czy wiatr. Z roku na rok zbie- rano coraz większe plony, kupcy prowadzili załadowane towara- mi galery lub karawany objuczonych koni do odległych państw i wracali z ogromnym zyskiem, a do Hallanu przybywali cudzo- ziemscy kupcy ze wszystkich ziem Wielkiego Hjórwardu - miej- skie targi kwitły. Wieści o bogactwach Hallanu dotarły również do drapież- nych sępów - barbarzyńców zamieszkujących ziemie za Pasmem Północnym. Szybko sformowano tam armię, a pewnej pięknej je- sieni cała horda pokonała górskie przełęcze i niczym lawa wyplu- ta przez wulkan spłynęła w dół, znacząc swą drogę krwawymi rozbłyskami pożarów. Znowu, jak za dawnych lat, mieszkańcy północnych dolin porzucali swoje domostwa i wyruszali szukać ra- tunku na południu. I stolica Hallanu pomagała nieszczęśnikom. Ator, który zdobył przydomek „Wielki", pierwszy miecz Hal- lanu, karząca dłoń prawa i porządku, pogromca Czarnego Zako- nu, poskramiacz baronów, piratów i rozbójników, sam Ator sta- nął na czele wojsk. Nad rzeką w pobliżu Nellasu rozbił główne siły hordy, a potem w ciągu trzech miesięcy oczyścił Hallan Pół- nocny z drobnych szajek. 186 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wojna gorzała jeszcze przez dwa lata, Ator odniósł zwycię- stwo w kilku nie tak głośnych, ale ważnych bitwach i zyskał sła- wę wybitnego dowódcy. Wiele działo się również w Dem Binnori. Każdej wiosny od- chodzili młodzi wojownicy, którzy przeszli surową szkołę i zostali świetnymi miecznikami. Mijały lata, Trogwar rósł i mężniał, pokonując trudy nauki, jaką w mniejszym lub większym stopniu odbiera każdy sejraw: jazda konna, pływanie, polowanie z soko- łem, sztuka wysławiania się, historie wojen hallańskich... A naj- ważniejszym przedmiotem był oczywiście miecz. Jak atakować i jak się bronić, jak kuć i jak hartować stal, jak równoważyć miecz i jak walczyć złamaną klingą - to pokazy- wali i objaśniali doświadczeni nauczyciele. Uczeń Dem Binnori miał obowiązek zapamiętać szesnaście tysięcy sto osiemdziesiąt rodzajów mieczy, szabel, jataganów i innej białej broni używanej we wszystkich czterech częściach Wielkiego Hjórwardu. Rzecz jasna, w Szkole Miecza wykładano również historię najnowszą. Podobnie jak pozostali, Trogwar dowiedział się, że stosunkowo niedawno w Hallanie panował zły i głupi król, który trwonił pieniądze, tyranizował poddanych i przegrywał bitwy. W końcu wyczerpała się cierpliwość tych, którzy mieli głowę na karku, i władcę wypędzono, nie plugawiąc stali jego parszywą krwią. Król uciekł gdzieś w obawie przed zemstą swego ludu i na tronie zasiadła Władczyni. O Władczyni! Światło naszych serc, nadziejo nasza! Wszyst- ko, co najlepsze, pochodzi od ciebie, wszystko, co dobre i piękne, zawdzięczamy tobie i tylko tobie! To ty uratowałaś naród Halla- nu od niechybnej zguby! W twoich żyłach płynie krew Pierworo- dzonych, przed tobą stoją otworem magiczne światy... W szkole znajdował się niewielki portret Władczyni przywie- ziony przez Głównego Nauczyciela z Dajre. Uczniowie przycho- dzili, żeby na niego popatrzeć, najpierw z ciekawości, a potem z uczucia dojmującej potrzeby znalezienia się przed tymi ogrom- nymi, spokojnymi oczami, które zdawały się zaglądać człowieko- wi w duszę i pytać: Jaki dobry uczynek dzisiaj zrobiłeś?... Wszyscy, młodzi i starzy, biedni i bogaci, jednakowo kochali Władczynię. Zdawała się wyższą istotą, która zstąpiła na zie- mię, żeby pomóc ludziom zabłąkanym w mrokach niewiedzy, zło- ści i zawiści. Wszyscy kochali Władczynię i Trogwar kochał ją również, a nawet, jak sądził, bardziej niż inni. Jego dusza potrze- 187 NlK PlERUMOW bowała jednego jedynego nieziemskiego uczucia i zdobył je, choć długo się tego nie domyślał. Był zwinny i silny, i choć zdarzali się silniejsi lub zręczniej- si od niego, w walkach ćwiczebnych zawsze zdobywał jedno z pierwszych miejsc. A już wszystkie przedmioty wymagające skupienia i dobrej pamięci przychodziły mu bez żadnego wysił- ku. Niestety, po dzieciństwie spędzonym z uczciwymi, prostolinij- nymi, nieznającymi drwin i złośliwości leśnymi krasnoludami trudno mu było znaleźć przyjaciół wśród rówieśników - ale z dru- giej strony nie pozwalał sobie w kaszę dmuchać. Pewnie dlatego chętnie przebywał w ciszy biblioteki i wkrótce stał się molem książkowym. Miał jedno ogromne marzenie, które zrodziły w nim piękne i smutne opowieści o elfach. Dawno, dawno temu starsi bracia lu- dzi żyli wśród nich. Na szczytach wzgórz w miejscach dzikich i niedostępnych wznosiły się piękne zamki i pałace elfów, ale potem, jak głosiła legenda, gdy nierozumne ludzkie plemię za- częło być zbyt natrętne, elfy odeszły. Nie opuściły Hjórwardu - nazbyt go kochały, by zdecydować się na taki krok, ale nieprze- niknioną, niewidoczną zasłoną odgrodziły się od hałaśliwych lu- dzi. Jedynie z rzadka, o pełni księżyca, a jeszcze lepiej w czas równonocy jesiennej czy wiosennej nieliczni wybrańcy mogli zo- baczyć kawalkady zakutych w srebrne zbroje jeźdźców na nie- ziemsko pięknych rumakach przejeżdżających niespiesznie brze- giem leśnego jeziora czy huczącego morza. Krążyły też opowieści o ludziach, którzy trafili do tajemnych twierdz elfów i długo tam żyli, a nielicznym udawało się zdobyć miłość któregoś z Pierwo- rodzonych. Ta legenda bez reszty zawładnęła wyobraźnią Trogwara. Nie żałując sił ani czasu, chłopak szperał w bibliotece szkoły, odnaj- dując okruchy bezcennych informacji. Gardził odpoczynkiem i prostymi męskimi rozrywkami - bo te nie były już tajemnicą dla starszych uczniów. Nie bawiło go wino, dziewczęta ani gra w kości. Całe dnie spędzał na wertowaniu ksiąg i był szczęśliwy, gdy udawało mu się znaleźć coś o historii Pierworodzonych, jakiś opis ich czarów, stworzonych przez nich mieczy, tarcz czy nawet wierszy. Mijały lata i wreszcie nastał ranek zwiastujący dla Trogwa- ra i kilku jego towarzyszy ostatni dzień w murach Szkoły Miecza. Ci wychowankowie Dem Binnori wytrwali do końca, przeżyli 188 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI trud i znój, deszcz i skwar, chłód i głód, kuksańce i kpiny, sukce- sy i porażki, a zawsze zdołali podnieść się po przegranej walce. Bez lęku skakali do morza z przybrzeżnych skał, umieli bezsze- lestnie się skradać, odnajdywać zatarte ślady i plątać własne... No i rzecz jasna nauczyli się władać mieczem. I oto nastał dzień, w którym mieli opuścić szkołę. Na posypanym piaskiem dziedzińcu, który pamiętał ich pierwsze zwycięstwa i pierwsze porażki, palącą radość wygranej i smak krwi na ustach po przepuszczonym ciosie, zebrała się ca- ła szkoła. W surowym porządku, w odświętnych, letnich płasz- czach stali młodsi uczniowie; zbitą grupą, oddzielnie od reszty stali ci, za którymi już niedługo zatrzasną się wrota. Główny Nauczyciel stał pośrodku milczącego kręgu uczniów. Miał wygłosić ostatnią przemowę do tych, którzy już wkrótce opuszczą jego domenę. - Uczniowie! Oto czas się wypełnił, opuścicie mury Szkoły Miecza i wyruszycie w świat. Starałem się dać wam wszystko, co sam umiałem i wierzę, że wielu z was przyswoiło tę wiedzę. Nie- którym z was nie zaszkodziłoby pobyć tu jeszcze trochę... - Zer- knął na Trogwara i dwóch innych uczniów. Niechętnie rozstawał się z tymi, w których, jak mawiał, jest iskra Jamerta. - Ale cze- ka was droga. Każdy otrzymał mój list polecający i ci, na których nikt nigdzie nie czeka, mogą zrobić z niego użytek. Mam nadzie- ję, że nie na próżno pisałem o każdym z was coś pochlebnego!... A teraz pora na ceremonię pożegnania. - Mistrz poważnym i nie- co smutnym wzrokiem obrzucił pochylone głowy. Twarz miał nie- ruchomą, pokreślone szramami ręce złożył na rękojeści wsparte- go o ziemię pradawnego miecza. - Każdy z was przyjmie na ciało i szatę wieczny znak Szkoły Miecza w Dem Binnori. Będzie on świadczyć zarówno o waszych umiejętnościach, jak i o charakte- rze - na tyle, na ile udało nam się go zrozumieć. Wy, którzy do- trwaliście do końca nauki! Nie wstydźcie się swego znaku, bez względu na to, jaki on będzie! W porównaniu z tymi, którzy nigdy nie stąpali po tym podwórcu, każdy z was jest mistrzem. Podniósł rękę, w powietrzu zabrzmiał triumfalny dźwięk wielkiego dzwonu ogłaszającego wyjście w świat uczniów noszą- cych znak szkoły. - Obnażcie lewe ramię! Dwaj skośnoocy słudzy, przywiezieni niegdyś ze wschodniej części Hjórwardu Południowego, wynieśli na środek podwórca 189 NIK PlERUMOW stół pokryty białym płótnem i zaczęli rozkładać na nim wymyśl- ne, wyczyszczone do blasku narzędzia. Absolwenci zdjęli krótkie kurtki i rozwiązali tasiemki lnia- nych koszul. Nauczyciel wywołał pierwszego i wszyscy wstrzymali oddech. To bardzo ważne, jaki znak przyznają ci nauczyciele. Znak zostanie z tobą na zawsze i nieważne, czy będziesz w Hallanie, czy poza jego granicami, sejrawowie i prostacy będą cię po tym zna- ku oceniać. Znak może zdeterminować twój los; od niego będzie zależeć, czy będziesz bronił północnej granicy, czy też będziesz służył u podnóża tronu Władczyni, światła naszych serc i siły na- szych sił... - Gron! Znak Księżyca... Znak Księżyca mówi o sprycie i umiejętności podnoszenia się po najcięższych porażkach - tak znika i znowu pojawia się księżyc na niebie. Ten znak świadczy o inteligencji, sztuce obser- wacji, ale też o średnich umiejętnościach władania mieczem. - Faldan! Niebieski Orzeł... Jeszcze lepiej. To znak czystości i szczerości myśli i uczyn- ków, dumy i nieprzekupności, niezdolności do oszustwa i zadania ciosu w plecy. Znak prostolinijności i dobroci, stojący cztery stopnie wyżej od znaku Księżyca w Tabeli Mistrzów. Noszący go może śmiało wyjść bez kolczugi przeciwko siedmiu wyszkolonym wojownikom. Tymczasem Gron, młodzieniec wysoki i postawny, pożeracz serc niewieścich, ale niezbyt wprawny miecznik, podszedł do dwóch skośnookich sług. Policzki płonęły mu żywym ogniem - widocznie liczył na więcej... Słudzy zręcznie nałożyli na jego obnażone ramię skompliko- wany splot cienkich metalowych nici. Niezliczone igły, wprawia- ne w ruch przez wymyślny mechanizm, drgnęły i przysunęły się do złocistej skóry Grona, wbijając się jedna po drugiej. Młodzie- niec skrzywił się, ale nie jęknął. Przymocowano też do jego kurt- ki srebrzysty znak - taki sam powinien zaraz pojawić się na cie- le Grona. - Taran! Nietoperz! Źle! Ostatni znak w hierarchii, najniższy w Tabeli Mistrzów. Oznacza podstępność i skrytość, a umiejętności i wiedza noszące- go ten znak pozostawiają wiele do życzenia. Ale Taran ledwie do- ciągnął do końca szkoły, więc i tak się cieszył. 190 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Sawage! Dwie Kobry... O stopień niżej od Orła. Noszący ten znak jest dobrym miecznikiem, ale ciemność i światło toczą w nim wieczną walkę. Może zadawać śmiertelne ciosy w kierunkach niespodziewanych nawet dla samego siebie. Jest złośliwy i pamiętliwy, ale wierny i niezdolny do zdrady. - Tygran! Wszyscy wstrzymali oddech. To najlepszy miecz szkoły, po- dobno sam nauczyciel mówił, że tacy rodzą się raz na sto lat. Ty- gran był niekwestionowanie pierwszym uczniem. Może dostanie mu się Czarny Kruk, a może, tak jak u nauczyciela - Biały Smok? Ostatnio Tygran niemal pod żadnym wglądem nie ustępował na- uczycielowi... - Wściekły Tygrys. Nawet Trogwar otworzył usta ze zdumienia. Wściekły Tygrys był drugim znakiem po równorzędnych Czarnym Kruku i Białym Smoku, i świadczył o tym, że jego posiadacz jest chorobliwie am- bitny oraz nieobojętny na pokusy bogactwa. Noszący ten znak ła- two nawiązywał kontakty z ludźmi, którzy do niego lgnęli, jednak zbyt często wykorzystywał ich jak ślepe narzędzia. Tygran stał bez ruchu, jego twarz stężała w nieruchomą ma- skę, dłonie zacisnął tak mocno, że kostki mu zbielały. - Merlin! Stara Sowa... To również niezły znak. Pod względem umiejętności Stara Sowa dorównuje Niebieskiemu Orłowi, ale różni się od niego charakterem. Jest milcząca i bezlitosna, mądra i dalekowzrocz- na, ale tylko nocą. Umie walczyć ze złem jego własną bronią, lecz nie należy spodziewać się po niej miłości czy wiernej przyjaźni. Pozostanie z człowiekiem dopóty, dopóki sama tego chce. - Stamp! Siedem Róż... O stopień niżej niż Dwie Kobry, o dwa niżej od Orła i Sowy, ale o dwa wyżej od Księżyca. Znak szlachetności i piękna myśli, symbol zdolności artystycznych i subtelnego smaku. Dobry znak - przed tym, który go nosi, otworzą się każde drzwi. - Trogwar! - wykrzyknął na koniec Główny Nauczyciel i zro- bił pauzę, która zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Jestem słabszy od Tygrana, przemknęło Trogwarowi przez głowę. Wygrywa ze mną w trzech pojedynkach na pięć, czasem nawet w dwóch na trzy. Z nauczycielem, który ma Czarnego Kru- ka, przegrywa sześć walk na dziesięć, a ja siedem, no, osiem... 191 NlK PlERUMOW Ale nie powinienem dostać mniej niż Jastrzębia czy Sowę... Do- bry byłby Wąż Morski, to stopień wyżej. No nie, co ja sobie wy- obrażam! W ostatnich miesiącach Merlin wygrał ze mną jeden pojedynek na pięć, z Faldanem przegrałem wprawdzie dwa z czterech, ale to po bezsennej nocy, gdy czytałem „Wrota Wzgórz"... - Skrzydlaty Pies! - rozległo się wreszcie nad dziedzińcem, gdy cisza stała się nie do zniesienia. Trzeci znak w hierarchii! Trogwara zalała upajająca radość. Szkoda, że nie drugi... Ale brat Arjaty musiał uczciwie przyznać, że Tygran jest od niego silniejszy. Młodzieńcy kolejno podchodzili do skośnookich sług. Rytuał naniesienia znaku został wypracowany dawno temu w najdrob- niejszych szczegółach. Stworzono skomplikowane mechanizmy sterujące setkami cieniutkich, cieńszych od ludzkiego włosa igieł, które wprowadzały pod skórę dziesiątki kolorowych farb, przygo- towanych z rzadkich górskich ziół i morskich wodorostów. Dzięki temu naniesienie gotowego wizerunku znaku trwało chwilę. Igły wbijały się w ramię, ból był świdrujący i Trogwar mu- siał zebrać wszystkie siły, żeby zachować beztroską minę, jak nakazywał zwyczaj. Różnokolorowe farby wpłynęły pod skórę, mechanizm tatuujący został zdjęty i Trogwar ujrzał na swoim ra- mieniu czerwony owal, a na nim Skrzydlatego Psa szczerzącego zęby w wiecznej wściekłości, rozpościerającego skrzydła, gotowe- go do lotu... Ceremonia dobiegła końca. Gdyby teraz nad podwórcem twierdzy przeleciał kruk, ujrzałby szeregi zastygłych młodszych uczniów, niewielką grupkę nauczycieli pośrodku, a między nimi i otwartymi wrotami - szereg opuszczających szkołę absolwen- tów, którzy unieśli ręce w geście ostatniego pozdrowienia. - Służcie Władczyni, zapominając o sobie! - powiedział su- rowo Główny Nauczyciel. To zdanie było nowym elementem ce- remonii. Przedtem przez wiele lat rozbrzmiewało: „Służcie kró- lowi!". Imienia nigdy nie podawano - uczniowie mieli służyć samej idei Królestwa Hallańskiego, a nie konkretnemu człowie- kowi noszącemu koronę. Teraz wszystko się zmieniło, zmieniło się również zdanie w ceremonii pożegnania. „Władczyni" nie by- ła równoznaczna „królowi" - pani Hallanu nie miała własnego imienia, nazywano ją „Władczyni", nigdy inaczej. - Służcie Władczyni, zapominając o sobie! 192 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Niechaj wrogowie twoi, nauczycielu, umrą, nie pozosta- wiwszy synów! - zagrzmiał w odpowiedzi okrzyk z ośmiu gardeł... A potem było świętowanie, tańce, śpiewy oraz pożegnalne tur- nieje, w których posiadacze znaku już nie uczestniczyli - przyjmu- jąc na swoje ciało ten wieczny symbol, składali przysięgę, że nigdy nie podniosą przeciwko sobie nawet tępego miecza ćwiczebnego. Szkoła bawiła się całą noc, całą ciepłą noc, zabawy i krzyki ucichły dopiero nad ranem. A gdy dzwon zadzwonił na obiad, wszyscy, zarówno ucznio- wie, jak i nauczyciele, znów wyszli na dziedziniec. Stało tam ośmiu posiadaczy znaków, już w strojach podróżnych, z tobołka- mi na ramieniu, każdy miał przy sobie ulubiony miecz. Nie wygłaszano pożegnalnych przemówień, nie było muzyki - wszystko zostało powiedziane, odśpiewane i odegrane wczoraj wieczorem. Młodsi uczniowie wyspali się po zarwanej nocy, wsta- li, doprowadzili się do porządku i zebrali na dziedzińcu. Nastał czas ostatecznego pożegnania. W milczeniu, pochylając głowy w pokłonie, ośmiu absolwen- tów powoli wyszło za bramę szkoły. Nie umawiając się, niemal jed- nocześnie zatrzymali się i obejrzeli - a wtedy wrota zamknęły się za nimi. Dla tych ośmiu nauka w Szkole Miecza dobiegła końca. Nikt nie obserwował ich z okienek twierdzy, nikt nie wy- szedł, żeby odprowadzić ich do zakrętu - za murami zamku życie toczyło się dalej; rogi zagrały jakże znajomy sygnał obwieszcza- jący początek poobiednich zajęć. Skonsternowani absolwenci przestępowali z nogi na nogę, jakby na coś czekali, choć doskonale wiedzieli, że szkoła zajęła się swoimi codziennymi sprawami i udaje, że nic a nic nie obchodzą jej ci, którzy opuścili te mury. A przecież w sypialniach długo nie umilkną rozmowy o dniu, w którym absolwenci otrzymali znaki... - No co, przecież nie będziemy tu stali! Chodźmy, zanim nam podeszwy wrosną w ziemię - przerwał ciszę Gron. I wtedy jakby zerwał się niewidoczny łańcuch przywiązują- cy ich do wrót szkoły. Młodzieńcy jednocześnie się odwrócili i za- częli iść po wąskiej, porośniętej trawą drodze. Szli w milczeniu - tak się złożyło, że żaden z nich nie przyjaźnił się blisko z pozo- stałymi, dlatego nikt nie miał odwagi przerwać milczenia. I tak w absolutnej ciszy, niczym na pogrzebie, doszli do ma- łego nadmorskiego miasteczka. Stąd rozchodziło się kilka trak- tów; dla noszących znak nadeszła pora rozstania. 193 NlK PlERUMGW Zatrzymali się na rozstajach, na których co roku żegnali się absolwenci szkoły. Wiatr podnosił gryzący żółty pył, od którego ściskało w gardle i szczypało w oczy... - Który gdzie idzie, bracia? - zapytał Stamp. On najbardziej przeżywał rozstanie ze szkołą i kolegami. Przyjaciół nie miał, ale serdeczne kontakty nawiązał niemal ze wszystkimi - jedyny z ca- łej ósemki posiadał tę umiejętność. - Do domu, oczywiście - uśmiechnął się wstydliwie Faldan. - Rodzice i siostry czekają... - I ja, i ja też! - zawołali Merlin i Taran. - A ja ruszę w świat - oznajmił Stamp. - Za wcześnie na po- wrót pod matczyną spódnicę... - To wybierz się ze mną na morze - zaproponował Sawage. - Chodź do Bettoru. Kapitan Ernado szykuje daleką wyprawę, aż do Hjórwardu Południowego! Dobrze byłoby trafić pod jego do- wództwo, to świetny kapitan i wojownik. Tygran milczał i nikt go nie zaczepiał. Widać było, że chło- pak przeżywa... i nic dziwnego. Tak liczył na pierwszy znak w hie- rarchii! - A ja do ojca, na przełęcz za Nellasem. - Gron zdmuchnął z czoła nieposłuszny lok. - Mówią, że tam teraz gorąco, podobno barbarzyńcy się ruszyli... Trogwar, czemu nic nie mówisz? - Ja pójdę do stolicy - powiedział twardo Skrzydlaty Pies. - Do Władczyni. Wszyscy wiedzieli, że Trogwar jest sierotą i nie ma dokąd pójść, ale co on chce robić w Dajre? - Po co? - zdziwił się Sawage. - Trzepać dywany bogatym matronom? Tam nawet nie będzie okazji, żeby miecz z pochwy wyjąć! A na służbę do pałacu tak bez niczego cię nie wezmą. Chodź z nami, Ernado na pewno cię przyjmie! Wrócimy ze sławą i złotem, wtedy pójdę do Dajre razem z tobą! Trogwar pochylił głowę z zaciętą miną. Od razu dali mu spo- kój - znali ten wyraz twarzy. Jak się uparł, to zdania nie zmieni... Decyzja Trogwara zdumiała wszystkich. Żaden absolwent Szkoły Miecza nie ośmielił się zaproponować swojej służby Wład- czyni czy poprzednim królom, dopóki nie dokonał jakiegoś boha- terskiego czynu. Najpierw się wyróżnij, zdobądź sławę, a dopie- ro potem kładź swój miecz na stopniach hallańskiego tronu... Trogwar nie potrafił wyjaśnić towarzyszom, że w równym stopniu targają nim dwie namiętności - znaleźć drogę do Pierwo- 194 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI rodzonych i służyć Władczyni. Nie baronowi czy jakiemuś do- wódcy, latami czekając na okazję do zdobycia sławy, co nie jest łatwe w czasach pokoju - ale jej i tylko jej! Kochał Władczynię bardziej niż siebie samego, jego zdaniem jedynym celem god- nym mężczyzny było służyć jej, a najwyższym szczęściem - zginąć w jej obronie. Ale nikomu o tym nie powiedział. Młodzi wojownicy pożegnali się, kładąc prawą rękę na ra- mieniu towarzysza. Wszyscy przy tym odwracali oczy i tylko Ty- gran długim, otwartym spojrzeniem zmierzył Trogwara, jakby szukając w jego twarzy odpowiedzi na niezadane pytanie. Lecz brat Arjaty nie zrozumiał go i ci dwaj pożegnali się w milczeniu jak wszyscy. Rozeszli się w różne strony. Sawage ze Stampem ruszyli do przystani, żeby wynająć łódź, która zawiezie ich do Bettoru, gdzie stały gotowe do wyruszenia karawele kapitana Ernado. Merlin i Taran wybrali zachodni trakt - posiadłości ich ojców leżały na zachód od Dajre. Gron po chwili wahania poszedł do cumowiska za Sawagem i Stampem, chciał się dowiedzieć, czy nie ma jakiegoś statku do Nellasu. Ty- gran niespodziewanie dla wszystkich udał się w stronę Pasma Po- łudniowego, oddzielającego żyzne równiny Hallami od dyszą- cych żarem pustyń. A Trogwar poszedł przed siebie wyjeżdżoną drogą. Do stolicy. Rozdział 2 Szedł długo. Mijały dni i tygodnie, zbliżał się koniec lata, zboże kładło się pod sierpami... Przypiekało słońce i zmęczone plecy pociły się pod szarym płaszczem, przyciśniętym do ciała dwoma umocowanymi na krzyż zagiętymi mieczami, noerami. Droga stawała się coraz szersza, wsie i zamki - bogatsze i piękniejsze. Skrzydlaty Pies zbliżał się do serca Królestwa Hal- lańskiego, ale okolice i krajobrazy zupełnie go nie interesowały. Nie zaszczycił uwagą ani wspaniałych zagajników platanów scho- dzących po łagodnych zboczach wzgórz aż do białej linii przybo- ju, ani wspaniałych czarnych skał Dorneja wbijających się w błę- kitną gładź morza niczym dwoje gigantycznych kleszczy, nie zwrócił też uwagi na dąbrowy rozciągające się w dolinach rzek, przez które prowadził go trakt. Zatrzymywał się w najskromniejszych zajazdach i gospo- dach, ostrożnie wydając pieniądze otrzymane od nauczyciela. W knajpach unikał wesołych kompanii, wolał jeść i pić w samot- ności. Ludzie przyglądali mu się otwarcie - niezbyt często gości- li tu wojownicy z trzecim znakiem Dem Binnori. Wszyscy świet- nie wiedzieli, co oznacza Skrzydlaty Pies na kurtce dziwnego gościa, nie mieli śmiałości się zbliżyć. Trogwara nie zaczepił nikt aż do końca drogi. Z każdą pokonaną ligą wewnętrzny ogień trawił go coraz silniej. Kiedy wreszcie będzie mógł paść do podnóża tronu, do stóp Władczyni, kiedy będzie mógł modlić się do tego żywego bó- stwa? Obojętnie mijał przydrożne świątynie Młodych Bogów - w jego sercu niepodzielnie panowała Władczyni Hallanu. Gdy od 196 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI stolicy dzieliło go już tylko kilka dni drogi, zupełnie nie mógł spać. Ale oto pod nogami zamiast piasku i pyłu pojawiły się gład- kie kamienne płyty, wokół rosły słynne wiśniowe i jabłoniowe sa- dy i zdenerwowanemu Trogwarowi ukazały się strzeliste wieże Dajre, smukłe, jakby wyciągające się do nieba, próbujące ode- rwać się od ciężkich fundamentów. Miasto otaczały mury z bia- łego kamienia, dziesięciokrotnie wyższe od człowieka, krwisto- czerwone baszty były zwieńczone złocistymi iglicami... Do bram Dajre płynął szeroki strumień ludzi, koni i wozów; Trogwar zagubił się w tej żywej rzece i oprzytomniał dopiero wtedy, gdy przyszło płacić cło za wejście. Opłata była niewielka i egzekwowano ją nie tyle z istotnej potrzeby, ile ze względu na tradycję - niemniej gdy wrzucił miedziaki do kubka, został pra- wie bez pieniędzy. Gdyby chciał teraz coś zjeść, musiałby jedze- nie zdobywać mieczem. Ale nie wyobrażał sobie, żeby, znajdując się tak blisko umiłowanej Władczyni, miał obnażyć miecz i parać się rozbojem. Wolał głodować. Był w Dajre! Po raz pierwszy znalazł się w tak wielkim tłu- mie wrzeszczących, przepychających się i wiecznie spieszących ludzi. Nie czuł się dobrze nawet w przydrożnych zajazdach, a tu- taj, wśród obojętnego tłumu czuł się po prostu fatalnie. Przemy- kał się między mieszkańcami stolicy niczym łowca węży, stąpa- jący ostrożnie obok zwiniętych w kłębek jadowitych kobr. Chciał być sam. W samotności tak dobrze się rozmyśla, można za- grzebać się w ukochanych książkach, które nigdy nie zdradzą i nigdy nie zadadzą ciosu w plecy... Szedł ostrożnie ulicami, mi- jając sklepy, kramy i zajazdy, mijając warsztaty rzemieślników i hotele, mijając lupanary - o, te omijał szerokim łukiem! Kilka razy poczuł na sobie podejrzliwe spojrzenia przechadzających się patroli straży miejskiej; dwa zakrzywione miecze budziły w strażnikach zrozumiałą gorliwość. Ale wystarczył jeden rzut oka na znak Skrzydlatego Psa, by podejrzliwość zastąpił wielki szacunek. Nawet na ulicach stolicy trzeci znak hierarchii widy- wano niezwykle rzadko. Trogwar szedł, przyglądając się bacznie każdemu człowieko- wi, który miał u pasa lub na plecach miecz. Czasem słyszał śmiech dziewczęcy - przystojnemu posiadaczowi znaku Skrzydla- tego Psa panny rzucały zalotne spojrzenia spod rzęs. W takich wypadkach odwracał wzrok, jakby speszony. W rzeczywistości po 197 NlK PlERUMOW prostu nie interesowały go zwykle kobiety - przecież czekała na niego sama Władczyni! Prawowity spadkobierca hallańskiej korony nie miał dokąd pójść w stolicy własnego kraju. Był tutaj obcy i nie znał nikogo. Nie patrzył ani na bogate kramy, ani na wspaniałe fasady do- mów, za to w coraz większe zdumienie wprawiali go tutejsi miesz- kańcy. Na Jasnego Jamerta, przecież ci na wpół obłąkani ludzie do pięt nie dorastali krasnoludom, którzy go wychowali! Obłąkani ludzie w obłąkanym mieście... W mieście przypo- minającym mrowisko czerwonych mrówek. Trogwar pomyślał, że nawet gdyby wypalono tu wszystko aż do fundamentów, po zale- dwie kilku latach wzniesiono by te same domy, stworzono targ niewolników, a na ulicach żebraliby ci sami żebracy... Czym zajmują się ci wszyscy ludzie, co goni ich po ulicz- kach, co sprawia, że w takim skupieniu marszczą czoła i biegają to tu, to tam? Jakże jesteś nam potrzebna, o Władczyni! To oczy- wiste, że władza nad tymi tabunami nierozumnych istot nie jest ci do niczego potrzebna, to oczywiste, że panujesz wyłącznie z po- czucia obowiązku, nie chcesz pozwolić, by tutejsi mieszkańcy stoczyli się do poziomu bydła... Można kupować broń, jedzenie, ubranie. Można walczyć ja- ko najemnik i mieć do woli srebra, można korzystać z uciech - tylko po co? Po co, skoro jedynym godnym zajęciem jest zbiera- nie białych kruków... Próbując dojść do ładu z własnymi myślami, Trogwar krążył po nieznanym mieście, bez celu wchodząc do kolejnych tawern, siadając przy długich stołach i w milczeniu przyglądając się są- siadom... Kilka razy częstowano go piwem, towarzyscy zbrojmi- strze próbowali zagaić rozmowę - wojownik ze Skrzydlatym Psem zasługiwał na szacunek, nie mówiąc już o tym, że na pew- no zna się na subtelnościach kucia mieczy! Ale Trogwar nie pod- trzymywał rozmowy i wybiegał z tawerny jak oparzony... Nogi same zaniosły go na targ niewolników. Zmęczone, stę- żałe twarze, obojętne spojrzenia, drewniane pomosty, przebiegli zachwalacze i biedni kowale, zarabiający na kawałek chleba mo- cowaniem obroży i kajdan. Tłusty handlarz, sapiąc głośno, obma- cywał skuloną skośnooką dziewczynę, najwyraźniej przywiezio- ną przez piratów z Hjórwardu Południowego. Małe oczka kupca błyszczały nienaturalnie; wyglądał jak szaleniec, który palił osza- łamiające ziele. 198 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Kramy z bronią. Lśniące klingi; rude, czarne, siwe, często przypalone brody małomównych mistrzów; młodzi sejrawowie spacerujący między stertami śmiercionośnego żelaza. I tutaj Tro- gwara witano z szacunkiem. Odpowiadał na powitania, ale jego oczy pozostały zimne, utkwione w dal, jakby z uporem wpatrywał się w coś niewidocznego dla pozostałych. W całym mieście czuło się obecność Władczyni. Jej tytuł rozbrzmiewał co chwila, zaklinano się na niego i kończono nim życzenia. W niektórych bogatszych kramach wisiały jej portrety - zadziwiające były jej spadające na ramiona bujne czarno-bia- łe włosy, zdumiewające połączenie kruczoczarnych loków z bar- dzo jasnymi... Dopiero pod wieczór, gdy na uliczkach cichł już miejski gwar, Trogwar dotarł do pałacu. Zatrzymał się na chwilę przed olbrzymim placem i zdecydowanie wkroczył na jego bruk. Ogromny pałac górował nad okolicą, świecąc się kolorowy- mi witrażami okien i złotymi kopułami; na cienkich masztach trzepotały czerwono-niebieskie flagi. Srebrem płonęły wrota, cu- downe dzieło górskich krasnoludów. Na skrzydłach bramy za- miast herbu dynastii hallańskiej widniał nowy emblemat - jed- norożec i kruk zwyciężający węża. Mimo późnej godziny wrota były uchylone, stali w nich straż- nicy. Na wyczyszczonych do połysku blachach zbroi igrały pro- mienie zachodzącego słońca. Przed Trogwarem skrzyżowały się długie ciosowe włócznie, zagradzając drogę. Skrzydlaty Pies nie widział twarzy strażników ukrytych pod spuszczonymi przyłbica- mi, ale szerokie na dłoń zębate ostrza włóczni celowały w niebo, a nie w niego. Strażnicy widzieli znak i nie byli do przybysza wro- go nastawieni - dawali mu tylko do zrozumienia, że na razie dro- ga jest zamknięta. - Czcigodni, gdzie mogę znaleźć dowódcę straży? - zapytał Trogwar, kłaniając się nisko. - Byłeś umówiony, młody sejrawie? - spytał jeden ze straż- ników. - Nie. Jestem w mieście pierwszy dzień. Chcę wstąpić na służbę. - Na służbę? - Strażnicy zdziwili się niepomiernie. Ci, którzy nosili znak - nieważne, szlachetnie urodzeni czy nie - nigdy nie przychodzili tu z podobną prośbą, jeśli nie mieli 199 NlK PlERUMOW za sobą jakiegoś szlachetnego czynu. A w takim razie należy przybyszowi pomóc... Znak Skrzydlatego Psa przemawiał na je- go korzyść lepiej niż jakiekolwiek słowa. Jeden ze strażników nacisnął wystający ze ściany drążek, gdzieś w głębi brzęknął dzwoneczek i wkrótce do bramy pod- szedł inny strażnik - sądząc po czarnym trójkącie zawieszonym na kolczudze po lewej stronie, dowódca patrolu. - Chcesz widzieć się z kapitanem straży? - Zdjął regulami- nowy hełm i drapał się po karku. - Hm... Dobrze, młody mistrzu, chodź za mną. Dawno nie zaglądali do nas tacy jak ty... Trogwar i jego przewodnik przeszli krótki korytarz i znaleźli się w strażnicy. W kątach niczym kolczaste krzewy sterczały pi- ramidy włóczni, na ścianach wisiało kilkadziesiąt mieczy o naj- dziwniejszych kształtach, pośrodku stał długi stół i ławy. Pach- niało dobrym piwem, mocnym tytoniem i smarem do broni. Kilku strażników, którzy nie mieli teraz warty, ostrzyło klingi. Zgrzyt zabrzmiał znajomo, Trogwar poczuł się tak, jakby nigdy nie opuszczał Dem Binnori... - Do mnie? - huknął nad uchem Trogwara niski głos i mło- dzieniec odwrócił się szybko. Przed nim stał barczysty, niemłody wojak. Długie wąsiska (modne w dawno minionych czasach Smuty) spadały mu niemal do obojczyków, ogorzałą twarz kreśliło kilka głębokich, ciem- nych blizn, dłonie dorównywały wielkością porządnemu kuflowi piwa. Takimi dłońmi można pewnie łamać podkowy, pod warun- kiem że nie są to podkowy krasnoludzkiej roboty. - Czcigodny kapitanie... - skłonił się Trogwar. - Umbato. - Czcigodny kapitanie Umbato, nazywam się Trogwar... Stary wojownik drgnął gwałtownie i zdumiony młodzieniec zamilkł. - Kim są twoi szanowni rodzice, młody mistrzu? - spytał ka- pitan głuchym głosem. - Jestem sierotą. Wychowałem się w Dem Binnori, a wcze- snego dzieciństwa nie pamiętam... - Rozumiem, wybacz. - Umbato westchnął i przesunął dło- nią po twarzy. - No więc, czego chcesz, młody mistrzu? - Chcę wstąpić na służbę do Władczyni - powiedział Tro- gwar, z lekkim pokłonem podając kapitanowi rekomendację Głównego Nauczyciela. 200 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Stary rębajło ostrożnie wziął pergamin w zakrzywione palce, ale go nie rozwinął. - Gdzie byłeś po szkole, młody mistrzu? - zapytał serdecz- nie. - Czy przypadkiem nie w pułku Gerreda? Gorąco tam było... Trogwar oblizał wargi. Nadszedł najtrudniejszy moment. - Czcigodny kapitanie Umbato... Dopiero skończyłem szkołę. - Co ja słyszę?! - Zdumiony Umbato wypuścił pergamin z rę- ki. - Młody mistrzu, w takim razie nie masz tu czego szukać! Znasz zasady... I w ogóle nie rozumiem, jak śmiałeś się tu zja- wić... - Czy mój znak nie jest najlepszą rekomendacją? - odparł Trogwar, starając się, by jego słowa zabrzmiały niedbale. Rozgniewany kapitan zmarszczył brwi. - To za mało! - warknął. - Gdyby każdy chłopczyk, który na- uczy się machać drewnianym mieczykiem... - Czcigodny kapitanie Umbato, obraziłeś mnie! - wykrzyk- nął Trogwar w udawanym gniewie. Podszedł do starego wojow- nika i z lekkim szelestem wysunął z pochew dwa noery. - Wprzód mnie pokonaj, a potem nazywaj chłopczykiem! Siedzący za stołem strażnicy pozrywali się z miejsc. Już mieli rzucić się na Trogwara, ale powstrzymał ich okrzyk kapitana: - Nie ważcie się! Sam dam mu lekcję! Trogwar ryzykował, stawiając wszystko na jedną kartę, ale na razie wszystko szło zgodnie z jego przewidywaniami. Umbato poczerwieniał, nadął się, krew uderzyła mu do głowy, ze złością zerwał ze ściany dwa miecze. Wypad! Błysk obcej stali tuż przed oczami! I znowu! Jeszcze raz! Z góry, z boku, ósemka, uderzenie na wysokości dłoni, ze- ślizg, fałszywy zamach, pchnięcie w dół, przewrót w lewo i w pra- wo, znowu wypad... Umbato zrobił to wszystko szybko i bezbłęd- nie, ale Trogwar nie był zaskoczony. Kapitanowi daleko było do Głównego Nauczyciela... No co, zmęczony? - myślał Trogwar, odbijając kolejny wy- pad. Zaskoczyłem cię, siłaczu? A czego się spodziewałeś po Skrzydlatym Psie? I Trogwar sam przeszedł do ataku, ale zadawał ostrożne cio- sy, oszczędzając ambicję kapitana. Dwukrotnie powstrzymał swoje wypady wycelowane w odsłonięte miejsca przeciwnika i za drugim razem nie udało mu się tego ukryć. 201 NlK PlERUMOW Czując, że ten żółtodziób go oszczędza, Umbato wściekł się jeszcze bardziej. Miecze w jego rękach przemieniły się w dwie ja- dowite żmije i Trogwar z trudem odpierał jego ciosy. Ani jeden, ani drugi nie uzyskał przewagi. W pewnej chwili Trogwar nieco się odkrył i poczuł, że Umbato też powstrzymuje cio- sy, już przebijające się przez osłonę, ale robi to tak, żeby wygląda- ły na odbite. Wówczas Skrzydlaty Pies spróbował zaatakować i wte- dy kapitan nagle uskoczył w bok, pojednawczo opuszczając miecze. - Dobrze walczysz, młody mistrzu, bardzo dobrze! - rzekł i poklepał Trogwara po ramieniu. - Dawno nie widziałem, żeby nowicjusz się tak bił... Podobasz mi się... Cóż począć, wstawię się za ciebie do Wielkiego Atora! - Jak to?! - Trogwar był wstrząśnięty. - Czyżby potrzebne było pozwolenie Wielkiego Atora? Kapitan sam nie decyduje, kto ma się znaleźć w jego oddziale? Czyżby Wielki Ator miał w tej sprawie głos rozstrzygający? - Owszem, i nie tylko w tej. - Zirytowany Umbato szarpnął wąsa. - Ator decyduje teraz o bardzo wielu rzeczach... To prze- cież prawa ręka Władczyni, pierwszy miecz królestwa, pierwszy pośród wojowników Hallami! Od dawna jest dowódcą całej gwar- dii pałacowej... Czy Dem Binnori stoi w takiej głuszy, że nie do- chodziły tam wieści o Wielkim Atorze? - Dla tych, którzy przeszli Szkołę Miecza w Dem Binnori, różnica między sługami Władczyni nie istnieje - wycedził Tro- gwar przez zęby. Z jakiegoś powodu imię Atora budziło w nim wrogość. - Jest Władczyni i są pozostali. Z wysokości jej majesta- tu wszyscy śmiertelnicy są tacy sami. Kapitan z powątpiewaniem pokręcił głową, ale nic nie po- wiedział. - A czy Władczyni sama decyduje, kto nadaje się do jej służ- by? - odezwał się znowu Trogwar. Nie chciał, żeby jego imię wy- mawiały usta jakiegoś tam Atora, niechby nawet Wielkiego. - Oczywiście, że sama Władczyni! Ale Wielki Ator prezentu- je jej tych, którzy chcą dostać się do niej na służbę. Jemu Wład- czyni ufa najbardziej - odpowiedział Umbato z cieniem niezado- wolenia w głosie. Cóż, teraz już wszystko jasne. - Dziękuję ci, czcigodny kapitanie Umbato - powiedział Tro- gwar, kłaniając się. - Wybacz mi to, co się stało. Gdzie i kiedy mam się zjawić? 202 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Zamelduję o tobie jeszcze dziś, i tak muszę iść do Atora. Jeśli chcesz, zaczekaj tutaj... - Zaczekam. - Trogwar znowu się skłonił. * Czas dłużył się w nieskończoność. Kapitan Umbato wyszedł, zarządzając, żeby Trogwarowi pozwolono zostać w strażnicy. Gwardziści okazali się małomówni. Skrzydlaty Pies usiadł w ką- cie. Spięte ciało potrzebowało ruchu, jakiegokolwiek ruchu, po- zostawanie w jednym miejscu było torturą, ale Trogwar ani drgnął. Za wąskimi oknami kordegardy już zapadł zmrok, gdy kapi- tan Umbato wreszcie wrócił. Trogwar powoli zwrócił się w jego stronę, ale widząc, że dowódca straży zajęty jest wydawaniem po- leceń gwardzistom, tak samo spokojnie odwrócił głowę. Nie oka- że słabości i zniecierpliwienia! Umbato rozesłał swoich ludzi w różne miejsca, w strażnicy został tylko on z Trogwarem. - Źle to wszystko poszło - rzekł ponuro, unikając wzroku Skrzydlatego Psa. - Wielki Ator odmówił... i jeszcze mi naga- dał... - Z irytacją splunął na podłogę. - Pyszałek z niego, ale cóż poradzić! I po co nasza Władczyni go przy sobie trzyma... A tak mu cię zachwalałem! Ale wszystko jak grochem o ścianę. Czerwo- ny się zrobił i ani w tę, ani we w tę. - Z rozdrażnieniem bębnił palcami w blat stołu. -1 co teraz zrobisz, młody mistrzu? - A co byś mi radził, kapitanie? - odpowiedział pytaniem Trogwar, starając się, by głos mu nie drżał. - Hm... Co tu można radzić? - Umbato opuścił głowę. - Jest tylko jeden sposób. Ubłagać samą Władczynię. Jak raz jutro bę- dzie Wielkie Przyjęcie, na które przychodzą wszyscy szlachetni sejrawowie. Ty również będziesz mógł wejść, twój znak ci na to pozwala... Na przyjęciu każdy może się zwrócić do samej pani Hallanu z prośbą czy skargą. Spróbuj i ty, skoro upierasz się, że- by natychmiast wstąpić do niej na służbę. A jeśli zmieniłeś zda- nie, skrobnę kilka słów do Gerreda... Nie tylko weźmie cię do swojego pułku z pocałowaniem ręki, ale jeszcze zrobi cię dzie- siętnikiem... Nie ma miesiąca, żeby barbarzyńcy nie atakowali naszych posterunków na przełęczach. Lepszego miejsca do zdo- bycia sławy nie znajdziesz w całym Hallanie! Szczerze ci powiem, podobasz mi się i chciałbym ci pomóc. Posłuchasz mojej rady? 203 1 NlK PlERUMOW - Skoro Ator odmówił dziś, równie dobrze może odmówić ju- tro. - Trogwar pokręcił głową. - To prawda, ale jeśli będziesz miał za sobą głośny czyn, to i Władczynię łatwiej będzie uprosić... Trogwar milczał. - Sam wiesz najlepiej, co powinieneś zrobić - rzekł kapi- tan, wstając. - Zaraz przyjdzie tu nocna zmiana. Jak nie masz gdzie przenocować, chodź ze mną. I nie protestuj! Potraktuj to jako pierwszy rozkaz nowego zwierzchnika... - Skąd wiesz, czcigodny Umbato, że nie mam... - zaczął Tro- gwar, ale kapitan mu przerwał. - Łatwo się domyślić, skoro pchasz się do pałacu prosto z drogi, nawet nie zmieniając ubrania. - Nie mam innego - powiedział Trogwar cicho. - Rozumiem. Zresztą co tam! Wojownicy nie muszą się stroić. To zajęcie w sam raz dla dworaków... Rozdział 3 Tę noc Trogwar spędził pod gościnnym dachem kapitana. Stary wojak mieszkał sam - dwóch synów służyło na północnej granicy, żona dawno umarła... Tłukąc pustymi garnkami i mam- rocząc coś pod nosem, znalazł saganek kaszy i po bratersku po- dzielił się kolacją z gościem. Potem poszli spać. Trogwar zdążył tylko przyłożyć głowę do poduszki, a już zapadł w głęboki sen. Nazajutrz kapitan obudził go skoro świt. - Wstawaj, młody mistrzu, bo prześpisz swoje szczęście! Wielkie Przyjęcie zaczyna się za dwie godziny. Trogwar nie zbierał się długo. Wstał, umył się, zaciągnął pas i już był gotów. Ze zdenerwowania nie mógł niczego przełknąć przy śniadaniu. Niedługo potem stał w tłumie oczekujących nadejścia Wład- czyni w tej samej sali tronowej, w której siedemnaście lat temu Widmowy Miecz w decydującej chwili zawiódł jego siostrę... Rzecz jasna, Trogwar nie wiedział, że ma siostrę, nie wiedział przecież nawet, kim są jego rodzice... Ogromne okna w wielkiej sali były otwarte. Lekki wietrzyk dawał nieco wytchnienia w ten upalny dzień - był koniec sierp- nia. W sali tronowej panował przyjemny chłód, ciszę rozpraszał szmer rozmów, a w oczach mieniło się od kolorowych strojów szlachty i blasku licznych herbów... Niektórzy zerkali spode łba na Trogwara, na jego szary płaszcz podróżny, na buty, które nie- jedną drogę przeszły, ale nikt nie śmiał wygłosić żadnej uwagi. Znak Skrzydlatego Psa budził zrozumiały respekt. 205 NlK PlERUMOW Wielkie Przyjęcie Władczyni... To było coś w rodzaju rady z najznamienitszymi rodami sejrawów, tutaj oficjalnie ogłaszano ostatnie nowości z granicy, omawiano ważniejsze wydarzenia, tutaj podejmowano decyzje. Następnie wydawano rozkazy i wy- bierano ludzi, którzy mieli je wykonać. Wprawdzie mała rada jej wysokości omawiała te kwestie wcześniej, jednak Wielkie Przy- jęcie miało konkretne znaczenie, stanowiło pomost porozumie- nia między Władczynią a sejrawami... Chociaż Trogwarowi wyda- wało się, że Władczyni po prostu nie jest w stanie zrobić niczego, co nie zyskałoby natychmiastowej aprobaty szlachty. Punktualnie o wyznaczonej godzinie, gdy opustoszał górny zbiornik wielkiego zegara wodnego, w sali rozległ się głos trąb. Wszystkie rozmowy umilkły, ci, którzy już się rozsiedli, pozrywali się z ław i sof, wszyscy zwrócili spojrzenie na złote dwuskrzy- dłowe drzwi... Zadudniły buty strażników, czterech gwardzistów triumfal- nie wkroczyło do sali, a za nimi, lekkim krokiem, niemal nie do- tykając ziemi, weszła Ona. Trogwar zamarł. Miał wrażenie, że za chwilę pierś rozerwie mu oszalałe serce. Osiągnął to, czego pragnął - widział ją na wła- sne oczy! Uśmiechając się, Władczyni podeszła do tronu. Gdyby księż- niczka Arjata mogła ją teraz zobaczyć, przeżyłaby szok - jej ry- walka wcale się nie zmieniła! Spojrzenie pani Hallami sunęło ponad plecami sejrawów zgarbionymi w głębokich pokłonach, bezdenne oczy spoglądały wesoło. Jej twarz nie błyszczała od maści i kremów, nie potrze- bowała podobnych upiększeń. Kto ją widział, odnosił wrażenie, że Władczyni jest wszystkowiedzącym duchem tej ziemi, który postanowił przybrać ludzką postać. - Witajcie, przyjaciele! Siadajcie, proszę! - zawołała, podno- sząc rękę. Zasiadła na tronie dopiero wtedy, gdy wszyscy zebra- ni zajęli już miejsca. Jakby budząc się ze snu, Trogwar dopiero teraz zdołał ode- rwać wzrok od zgrabnej postaci i niesamowitych biało-czarnych włosów. W oczach innych sejrawów Skrzydlaty Pies zobaczył to, co czuł sam - zachwyt, upojenie, uwielbienie dla tej nieziem- skiej istoty. Na pierwsze jej skinienie ruszy w ogień... Dopiero po dłuższej chwili olśniony Trogwar zauważył, że na najwyższym stopniu stoi rosły, potężny wojownik z grzywą czar- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nych włosów i tygrysimi oczami. Miał kamizelę purpurowo-nie- bieską (w barwach Władczyni), a na piersi ciężki łańcuch z wiel- kim krwawym rubinem. Dłonie niedbale opierał na długim dwu- ręcznym mieczu. Skrzydlaty Pies patrzył na tego człowieka, nie wierząc wła- snym oczom. Znak! Ten człowiek miał znak! Wszechpotężny Stwórco, oj- cze Jalini i Jamerta, to przecież Biały Jednorożec! Znak poza kategoriami mistrzów, poza hierarchią, znak nadawany jedynie wspólną decyzją wszystkich bez wyjątku najlepszych nauczycieli - jako uznanie dla niezwyciężonego! Trogwar nasłuchał się w szkole legend o tym znaku... Słyszał, że Główny Nauczyciel zo- stał kiedyś pilnie wezwany do stolicy, nie było go przez miesiąc, a potem krążyły plotki, jakoby konklawe nadało komuś znak Białego Jednorożca... Znak, jakiego przez dziesięciolecia nikt nie mógł zdobyć! Zgodnie z zasadami, wojownik ubiegający się o znak Białe- go Jednorożca powinien z samą tylko pałką pokonać dwunastu napastników atakujących jednocześnie; musiał przy tym stać w ich kręgu, z odsłoniętymi plecami. Skoro Ator nosił znak Białego Jednorożca, to znaczyło, że wszyscy nauczyciele, posiadacze znaków Kruka czy Smoka, nie zdołali go dosięgnąć... i że wszystkie plotki okazały się prawdą. Trogwar nie mógłby wyjaśnić dlaczego, ale zrobiło mu się strasznie przykro. Ten rębajło stanowczo nie zasługiwał na tak szlachetny znak. Skrzydlatemu Psu nagle przez głowę przemknęła fatalna myśl: Jak on śmie patrzeć w ten sposób na Władczynię?! Z oczu Trogwara jakby spadła zasłona. Nie słyszał melodyj- nego jak wiosenny strumyczek głosu Władczyni, zapomniał o wszystkim, patrzył tylko na Wielkiego Atora. A wojownik z roz- targnieniem rozglądał się po sali... Jak drastycznie zmieniało się jego spojrzenie, gdy zwracał się do niej! Tak wilk, który zagonił zdobycz w ślepy zaułek, patrzy na nią przed ostatnim skokiem; tak wąż patrzy na zahipnotyzowanego ptaka, tak mężczyzna spo- gląda na swoją brankę. Trogwar widział dumnie uniesiony podbródek, władcze po- chylenie głowy... Zobaczył też w oczach Atora ten sam maślany blask, który niedawno widział u grubego kupca na targu niewol- ników... 207 NlK PlERUMOW Nie, nie mógł się mylić! Ator nie patrzył na nią jak na wiel- ką Władczynię, światło i szczęście ziem Hallanu, lecz jak na ule- głą kobietę, na pokorną żonę! Oto kim była dla niego! Trogwar nie czuł gorącego malinowego rumieńca na swoich policzkach. Ator pożądał Władczyni! Śmiał jej pożądać, rozbierać ją wzrokiem, jakby była służącą w karczmie! Ten, ten...! Tro- gwarowi myśli się plątały, krew uderzyła mu do głowy. Pomyśleć tylko, że on, Skrzydlaty Pies, prosił o łaskę tego drania! A ten łaj- dak mu odmówił!... Czy sejrawowie w tej sali nie widzą świętokradztwa? Tego ohydnego, zuchwałego, brudnego pożądania w oczach Atora? Kim są, ślepcami czy tchórzami? Czyżby znak wszechpotężnego Jednorożca stłamsił w nich wolę? Dlaczego z taką pokorą znoszą tę niesłychaną obrazę?! O, nie wolno tak tego zostawić! Trogwar wolał zginąć, niż spokojnie na to patrzeć i milczeć. Leniwie sunący po sali wzrok Atora napotkał rozognioną twarz Trogwara. W oczach młodzieńca płonęły węgle nienawiści. Przywódca hallańskich wojsk nie mógł tego nie zauważyć. Obo- jętność Atora ustąpiła miejsce zdumieniu, potem niezadowole- niu, wreszcie gniewowi. Ale nic nie mogło już Trogwara po- wstrzymać. Kapitan Umbato z pewnym niepokojem zerkał na młodego wojownika, który zastygł z dziwnie złowieszczym wyrazem twa- rzy. Ta twarz bardzo mu kogoś przypominała... kogoś, kogo kapi- tan usiłował zapomnieć... Tymczasem Władczyni skończyła przemawiać i podniosła le- wą rękę na znak, że teraz może przemówić każdy, kto zechce. Po- wstała krótka przerwa, którą natychmiast wykorzystał Trogwar. Niezbyt delikatnie rozpychając stojących przed nim ludzi, ru- szył do przodu, powierzając swój los miłosiernej Jalini. Gwardziści spostrzegli w sali niezrozumiały ruch i drgnęli, Ator błyskawicznie podniósł dwuręczny miecz. Jednak Władczy- ni delikatne uniosła brew i gwardziści znieruchomieli, a Wielki Ator opuścił miecz z wyraźnym niezadowoleniem. Nikt Trogwara nie zatrzymywał. Młodzieniec znalazł się u podnóża tronu i przykląkł na prawe kolano, pokornie chyląc głowę. Uprzedzając gniewny okrzyk Atora, przemówił... a słowa błagania rwały się z jego piersi z taką mocą i żarem, że stropie- ni sejrawowie zamilkli i znieruchomieli, zasłuchani w tę gorącą i szczerą przemowę. ?n« WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Trogwar mówił o najwyższym szczęściu każdego wojownika, jakim jest złożenie ofiary życia dla Władczyni. Mówił, że nie mo- że czekać, aż los ześle mu okazję wyróżnienia się, że ponad wszystko pragnie służyć pani Hallanu... Władczyni słuchała go uważnie i zagadkowy uśmiech błądził na jej wargach, lecz Ator postanowił wreszcie położyć temu kres. Podszedł do klęczącego Trogwara; nozdrza mu falowały, oczami ciskał błyskawice. - Wystarczy! Dość tego! - powiedział. - Jak śmiałeś obrazić uszy Władczyni podobną prośbą! Jeszcze nigdy nie widziałem po- dobnej bezczelności! Jak śmiałeś w ogóle się tu zjawić, skoro już przekazano ci moją odmowę! Wynoś się stąd, szczeniaku, i ciesz się, że nie kazałem cię wysiec rózgami za nieposłuszeństwo! - Zdołasz to zrobić dopiero, jak będę martwy! - rzucił Tro- gwar dumnemu Atorowi prosto w twarz i widząc, że wojownik gwałtownie ścisnął rękojeść, krzyknął: - No dalej, stawaj do wal- ki! Bo widzę, że prócz mnie nie ma tu nikogo, kto cię oduczy rzu- cać brudne spojrzenia na naszą Władczynię! Po sali przeleciało głośne westchnienie. Ator pobladł. Trogwar czuł, że wszystko stracone, że to koniec, że spada w przepaść - ale jakąż rozkoszą było rzucenie słów prawdy w twarz tego łajdaka! W sali zahuczało jak w ulu. Jeszcze nikt nigdy nie ośmielił się sprzeciwić Wielkiemu Atorowi, jeszcze nikt nie odzywał się do niego w ten sposób! Zwłaszcza po tym, jak otrzymał upra- gnionego Białego Jednorożca... Na wściekłe słowa Trogwara Ator odpowiedział głuchym ry- kiem - niczym wilk, który już dopadł swoją ofiarę i zaraz ją roz- szarpie. Pewnie by się nie udało uniknąć przelewu krwi w sali tronowej, gdyby w ostatniej chwili Władczyni nie uniosła ręki. Niespokojny szum oburzonych głosów od razu umilkł, ale Wiel- ki Ator nie miał zamiaru się powstrzymywać; wznosząc miecz, zrobił kilka kroków w stronę nieruchomego Trogwara. Skrzydlaty Pies nawet nie dotknął rękojeści swoich kling. - Atorze! - Mimo stanowczości okrzyku Władczyni Trogwar usłyszał w nim również ukrytą prośbę. Ator zatrzymał się i powoli odwrócił do tronu - Trogwar dał- by wiele, żeby móc zobaczyć twarz swego przeciwnika. Stał od Atora o długość miecza i na wypadek, gdyby Ator wzgardził roz- kazem Władczyni, przygotował się do ataku. 209 NlK PlERUMOW - Atorze, ten młodzieniec jest zuchwały, lecz dzielny. Czemu nie wyznaczyć mu próby? Gdyby ją przeszedł... - Nie wcześniej niż ja spotkam się z nim na turnieju - powie- dział chłodno Ator, patrząc Władczyni bezczelnie prosto w oczy. Trogwar ostrożnie zrobił krok w bok i teraz mógł zobaczyć, jak jego rywal obrzuca panią Hallanu tym ohydnym, władczym spojrzeniem. - Wyzwanie na pojedynek to święte prawo każdego sejrawa! - mówił Ator dalej. - Nikt, nawet potężny Jamert nie może mi przeszkodzić w wyzwaniu tego zuchwalca! Takie jest prawo sto- jące ponad wolą władców! Rozległ się hałas i szum, wśród dworzan nastało wrzenie. A Trogwar powoli podszedł do tronu i skłonił się Władczyni, któ- ra gniewnie przygryzła wargę. - Dziękuję ci, pani mojego życia - powiedział półgłosem. - Niech ten pojedynek stanie się dla mnie próbą. Idę na niego z radością i lekkim sercem, albowiem mam nadzieję, że zmyję obrazę krwią tego, który cię obraził! Ator drgnął, jednak szybko się opanował i tylko przeszywał Trogwara wściekłym spojrzeniem. - Wielki Ator ma rację! - rozległ się pierwszy nieśmiały głos w tłumie zebranych i po nim natychmiast odezwały się następne: - Nie wolno łamać starożytnego prawa... prawo do pojedynku rzecz święta... Wielki Ator też może się czuć obrażony... Nie moż- na pozwolić, żeby spory się przeciągały, niech miecz rozsądzi... Dworzanie mieli rację. To prawo ustanowili w niepamięt- nych czasach pierwsi władcy Hallanu - kłótnie miały być roz- strzygane od razu, w uczciwej walce, żeby wzajemna nienawiść nie zatruwała umysłów, nie doprowadzała do ciosów w plecy i in- nych podłości. Trogwar czuł, że w zwróconym na niego spojrzeniu Władczy- ni mignęło współczucie, i przez kilka chwil był absolutnie szczę- śliwy. Lecz gdy Władczyni odezwała się znowu, jej głos był spo- kojny i obojętny: - To prawda. Nikt nie może zabronić Wielkiemu Atorowi wyzwać na pojedynek tego, który go obraził. Nie złamię starożyt- nego prawa! Ogłoście wszystkim w Dajre i okolicach, że jutro o świcie rozpocznie się wielki turniej! Rozdział 4 - Coś ty narobił, szaleńcze! - Kapitan Umbato, cały czerwo- ny, doskoczył do Trogwara jak jastrząb. Wielkie Przyjęcie zakończyło się niespodziewanie szybko. Po ogłoszeniu turnieju Władczyni pożegnała się z zebranymi i w towarzystwie gwardzistów skryła się wraz z Atorem za złoco- nymi drzwiami. Sejrawowie ruszyli do wyjścia, odsuwając się od Trogwara jak od zadżumionego. Już uważali go za trupa. A Skrzydlaty Pies stał stropiony pośrodku sali, czując w du- szy straszną pustkę. W jego głowie tłukło się tysiące myśli i nie mógł rozumieć, jak to się stało, że jutro czeka go pojedynek z niepokonanym wojownikiem Hjórwardu Zachodniego - i praw- dopodobnie zginie... Kapitan Umbato pociągnął go do wyjścia. Młodzieniec nie stawiał oporu. Mamrocząc, klnąc i przez całą drogę ciosając Trogwarowi kołki na głowie, Umbato niemal zawlókł go do swego domu. A tymczasem na ulicach miasta heroldzi obwieszczali: „Z łaski Władczyni naszej nazajutrz odbędzie się turniej, w którym sam Wielki Ator będzie walczył przeciwko Trogwarowi z Dem Binno- ri. Wielki Ator uznał, że Trogwar obraził go śmiertelnie, którą to obrazę może zmyć jedynie krew! Przybywajcie, ludzie, na wspa- niały pojedynek!". - Wrzaskuny przeklęte - mruknął Umbato, zamykając drzwi wejściowe na ciężką stalową zasuwę. - No, wchodź, siadaj, nie stój jak słup! Zaraz coś zjemy, a potem pójdziemy na podwórze, pobrzękamy mieczami... 211 NlK PlERUMOW - Po co, czcigodny Umbato? - próbował protestować Tro- gwar. - Czy naprawdę wierzycie, że ja... - Gdybym nie wierzył, że masz szansę, tobym się z tobą nie szarpał! Ale wiem, że masz. I choć otrzymał tego waszego słynne- go Jednorożca, to od dwóch lat z nikim nie walczył! Nie trać od- wagi, mistrzu Trogwarze! A ja dopomogę ci, jak umiem. I Umbato naprawdę zaczął pomagać. Wyłaził ze skóry, żeby Trogwar pokazał nazajutrz wszystko, na co go stać i jeszcze wię- cej. Specjalne okłady i kompresy miały uczynić stawy zawodni- ka bardziej giętkimi, jakieś napary, wypite w ścisłej kolejności wieczorem, miały zapewnić spokojny sen i skłonić mięśnie do większego wysiłku następnego dnia. Poza tym kapitan zmusił Trogwara do popracowania nad kilkoma sztuczkami, których nie znał nawet Główny Nauczyciel Dem Binnori... - Czcigodny Umbato, dlaczego tak się ze mną męczycie? - zapytał Trogwar w nocy, już zapadając w sen. - Dlatego że świetny z ciebie chłopak, a tacy nie powinni gi- nąć... I zgadzam się tobą co do Atora... Cicho, nic nie mów! Mu- sisz się wyspać, bo w przeciwnym razie jutro ten Jednorożec na- bije cię na róg... Młodzieniec zasnął spokojnie, zanurzając się w sen przywo- łany ziołami, a Umbato ze świecą w rękach pochylił się nad śpią- cym i stał tak, wpatrując się w rysy jego twarzy... Trogwar obudził się wcześnie rano, zdumiewająco rześki i wypoczęty. O czekającym go pojedynku myślał bez strachu i gniewu, i tak było dobrze. Żeby zwyciężyć, musiał odrzucić wzburzone myśli, zapomnieć, że ma przed sobą zuchwałego łajda- ka, i wyobrazić sobie, że atakuje go bezduszna maszyna z miecza- mi, której ciosy trzeba odbijać. Tylko zachowując wewnętrzny spokój, mógł liczyć, że uda mu się uruchomić ukryte rezerwy swoich sił. We „Wrotach Wzgórz" dużo było o tym, jak śmiertel- nik może wykorzystać rozproszoną w świecie moc, żeby przedo- stać się przez zasłonę mgły do posiadłości elfów albo, co znacznie prostsze, zdobyć nowe siły dla siebie. W towarzystwie ponurego, ale spokojnego kapitana Umba- to Skrzydlaty Pies dotarł do areny, na której miał się odbyć tur- niej. Biły bębny, huczały rogi, ludzie ciasnym pierścieniem oto- czyli posypany drobnym piaskiem plac. Dzisiaj był dzień wyrównywania rachunków, na arenę wynoszono krzywdy i urazy, wojownicy spotykali się, żeby siłą swych rąk rozwiązać przecią- 71? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI gający się spór. Po takim pojedynku każdą urazę uważano za zmytą. Czasem pojedynkowano się też o to, który z licznych wiel- bicieli pierwszy zaśpiewa serenadę kapryśnej ślicznotce... Na turnieju nie walczono na śmierć i życie, ale czasem zdarzały się ciężkie obrażenia. Heroldzi obwieścili pojawienie się Władczyni, ku obłokom poleciały okrzyki powitania, od których, jak pisali nadworni kro- nikarze, „ptaki spadały z nieba"... Ogłoszono rozpoczęcie pierw- szego pojedynku. Trogwar nie widział ani wejścia Władczyni na trybuny, ani pierwszych walk. Leżał z rozłożonymi rękami na słomie w ja- kiejś szopie, gdzie przyprowadził go kapitan Umbato, i oczyszczał swój umysł z niepotrzebnych myśli. Przebieg turnieju zupełnie go nie interesował. Niech wojownicy walczą o nagrodę Władczy- ni, niech pochlebiają sobie błazeńskim zwycięstwem w błazeń- skim pojedynku, gdy przeciwnicy mają na sobie podwójne zbro- je, a w rękach tępe miecze. Jego czekała walka z prawdziwym miecznikiem i teraz musiał o tym jak najszybciej zapomnieć. Chciał wprowadzić się w stan, gdy człowiek rozpływa się w stru- mieniach przepływającej przez niego siły i zarazem włada tymi strumieniami, wprawiając w ruch ciężkie koło zamachowe swej wewnętrznej mocy, pozwalając jej płynąć przez swoją dłoń. Tro- gwarowi wydawało się wtedy, że miecz staje się naturalnym prze- dłużeniem jego ręki albo że to ręka, wydłużając się w niesamo- wity sposób, może ciąć i kłuć... Niektóre sprytne chwyty poznał od nauczycieli, ale znacznie więcej zaczerpnął z księgi „Wrota Wzgórz". Nie na darmo ślęczał nocami nad strofami staroimperialnego języka, martwego od po- nad dwóch tysięcy lat. Ani razu nie użył tej strasznej broni, tego „przedłużenia rę- ki", i wcale nie dzięki niej zdobył trzeci znak w hierarchii. Było- by podłością wykorzystywać te nieczyste chwyty przeciwko towa- rzyszom ze szkoły... Stopniowo wszystkie lęki odeszły w głąb świadomości, a na powierzchnię pamięci wypłynęło coś innego - długie błądzenie obok przybrzeżnych wydm, czekanie na tajemną równonoc, gdy śmiertelnik, który ma czyste myśli, może ujrzeć otwierające się Wrota Wzgórz i kawalkady elfów uroczyście wyjeżdżających na swe coroczne święto. Przypomniał sobie upajające uczucie oczyszczenia ogarniające go, gdy przez srebrzystą mgłę zasnuwa- 213 NlK PlERUMOW jącą oczy po siedmiodniowym poście i szczególnych ćwiczeniach oddechowych zobaczył zarysy uroczystej procesji. Ubrani w błę- kitne stroje wysocy jeźdźcy niespiesznie przejeżdżali na pięk- nych smukłonogich koniach, przejeżdżali i znikali w mgiełce za- słaniającej taflę morza... Widział elfy - a przynajmniej tak mu się wydawało - jeden jedyny raz i to wspomnienie było dla nie- go pociechą w godzinach smutku i ocaleniem w najbardziej po- nurych chwilach. - Trogwar z Dem Binnori został wyzwany przez Wielkiego Atora z Szejdaru! - ogłosił herold. Skrzydlaty Pies wcale nie zerwał się na równe nogi. Nie moż- na tak od razu wyjść z transu, zwłaszcza gdy udało się zapanować nad burzliwym strumieniem siły i skłonić go do oddania części energii. Czuł, jak z każdą chwilą jego wewnętrzna niewidoczna sprężyna zaciska się coraz mocniej. Herold powtórzył wezwanie po raz drugi. Jeśli Trogwar nie stawi się na arenę po trzecim wezwaniu, w oczach wszystkich bę- dzie podłym tchórzem i nikt w całym Hallanie nie zniży się do rozmowy z nim. Cóż, jest już gotów, może iść. Wstał, kilka razy poruszył rękami, podskoczył i skierował się do wyjścia. Zostawiając za sobą ubogą szopę, przecisnął się mię- dzy ścianami jakichś magazynów ku wejściu na arenę. Na jego widok tłum widzów natychmiast umilkł. Ta złowiesz- cza cisza najwyraźniej świadczyła o tym, że dla nich Trogwar już jest martwy. Cóż, będzie musiał rozwiać to błędne przekonanie. Na drugim końcu areny stał Ator, a pośrodku - herold. Jego wygląd Trogwara rozbawił. Wysoki i chudy jak tyczka, pasował- by w ogrodzie - wystarczy powiesić na nim jakieś szmaty i wy- pisz-wymaluj strach na wróble! Herold wezwał przeciwników do siebie. Każdy jego gest był powolny i majestatyczny, jakby od tego zależało bogowie wiedzą co. Widocznie herold wydawał się sobie uosobieniem arystokra- tycznej godności. - Trogwarze z Dem Binnori, Wielki Ator z Szejdaru jako wy- zywający żąda walki na śmierć i życie. Trogwar w milczeniu skłonił głowę w krótkim, przewidzia- nym etykietą pokłonie. Niczego innego się nie spodziewał. Tymczasem herold, zerkając na miecze za plecami Skrzy- dlatego Psa, oznajmił: ->IA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Wielki Atorze z Szejdaru, Trogwar z Dem Binnori jako wy- zwany wybrał w charakterze broni dwa średnie noery! Trogwar i Ator stali naprzeciwko siebie. Zapewne kronika- rze mogliby napisać, że „wściekłość przepełniała ich spojrze- nia". Czekali kilka minut w absolutnym milczeniu, aż sługa przy- niósł Atorowi na fioletowej aksamitnej poduszce broń - dwa identyczne jak Trogwarowe krótkie, zakrzywione noery ze spe- cjalnie wyważonymi rękojeściami. Ator ujął miecz i odwracając się bokiem do Trogwara, tak jak wymagał tego rytuał, kilka razy zamachnął się klingami, z sy- kiem tnąc powietrze. - Nie spodziewaj się litości - rzucił krótko, nie odwracając głowy. - Nie trać słów. I tak nie przyjąłbym twojej łaski - odpowie- dział dumnie Trogwar, choć wyraźnie czuł, że nie chciałby dziś umierać. Czym prędzej zagonił w głąb świadomości podstępne i obezwładniające pytanie: „Po co?!". Do początku pojedynku, który miał obwieścić dźwięk dzwo- nu, pozostało kilka chwil. Trogwar przymknął oczy i zwrócił twarz ku ciepłemu słońcu. Jeszcze jest czas, musi się uspokoić i wygasić wszystkie niepotrzebne myśli... Herold, niczym napuszony żuraw, przeszedł na swoich dłu- gich nogach przez całą arenę i zatrzymał się przy sznurze przy- wiązanym do serca dzwonu. Nad polem rozbrzmiał głęboki mocny dźwięk. - Śmierć! - ryknął Ator, skacząc do przodu. Jego klingi ni- czym dwie błyskawice zderzyły się ze wzniesionymi do obrony mieczami Trogwara. Zazgrzytało żelazo - czyste i lśniące, przerażająco krwiożer- cze. Najstraszniejszy nawet wampir znany śmiertelnikom nie mógł się równać z nienasyconą stalą. Choćby ją poić i poić, zawsze chce więcej, jakby w każdym mieczu żył ponury duch, który nie może spokojnie patrzeć na pełne życiodajnych soków ciało człowieka... Ale czas krwawej uczty jeszcze nie nadszedł, klingi zderza- ły się i odskakiwały od siebie, żadna nie mogła odnaleźć ścieżki do ciała wroga. Brzęk mieczy mógłby się wydać piękną grą na nieznanym klawesynie, gdyby nie fakt, że gdy cisza zapadnie, bę- dzie oznaczać śmierć jednego z twórców symfonii. Mimo posiadania trzeciego znaku w hierarchii, Trogwar nie potrafił dojrzeć pojedynczych ruchów Atora - miał wrażenie, że 215 NlK PlERUMOW przeciwnik trzyma w rękach nie miecze, lecz srebrzyste kule. Skrzydlaty Pies rozwinął wokół siebie huragan obrony - znacznie szybszej niż zwykle, dzięki uruchomieniu wewnętrznej siły. Lecz po zaledwie kilku sekundach walki musiał zrobić pierwszy krok do tyłu, ratując się przed klingami przedzierają- cymi się przez jego obronę. Miecze wirowały wściekle, Ator miaż- dżył srebrzystym lśnieniem noerów nie tyle obronę Trogwara, ile jego samego, jego wolę oporu i walki. Przeklęty! Zapewne także czytał „Wrota Wzgórz"! Z każdą chwilą napór Wielkiego Atora rósł, choć wydawało się to niemożliwe. Trogwar czuł się zasypywany lawiną lśniącej stali, po jego twarzy płynął pot. Całą siłę tracił na obronę, na sa- mą tylko obronę, nie mógł przepuścić ani jednego ciosu, bo prze- cież walczyli bez zbroi... Klingi w rękach Atora zdawały się żywymi istotami. Niezli- czone najchytrzejsze przejścia, finty, sztychy, jeden wypad za drugim... Najlepszy miecznik Hallanu krok po kroku spychał przeciw- nika na ogrodzenie i Skrzydlaty Pies czuł, jak szybko traci siły, z takim trudem wydobyte z głębi świadomości. Cały mokry od po- tu ciągle nie mógł znaleźć w śmiertelnym lśnieniu kling naj- mniejszej nawet szczeliny. Musiał się cofać, robić uniki, uchylać się, zmieniać pozycje i myśleć wyłącznie o obronie. Pierwsze przypuszczenie ataku byłoby dla niego ostatnim. Nie słyszał zdumionych okrzyków publiczności. Widzowie byli wstrząśnięci - nie zdumieni, nie zaskoczeni, ale właśnie wstrząśnięci - że ten chłopiec jeszcze nie padł pod szalonym na- ciskiem Białego Jednorożca, nie został pocięty na kawałki w pierwszych sekundach walki. Nie dość, że nadal żyje, to nie ma nawet zadrapania! Trogwar nie widział też spiętej twarzy Wład- czyni (ona pierwsza przeczuła coś niedobrego) ani złośliwego uśmiechu kapitana Umbato, który rzucił swojemu sąsiadowi: - Teraz wytrzyma... Z twarzy kapitana zniknął wyraz kompletnej beznadziei. Skrzydlaty Pies wciąż się bronił. Wielki Ator nie zdołał złamać przeciwnika bezpośrednim naporem. Teraz zmienił tak- tykę. Trogwar czuł, że ogrodzenie areny jest tuż za nim, że już za chwilę nie będzie się miał dokąd cofać - gdy w walce zaszła zdumiewająca zmiana. Sztychy stały się wolniejsze, bardziej 9IA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI niedbałe, Ator czasem odkrywał się, jakby zapraszał przeciw- nika do ataku. Trogwar od razu przejrzał ten podstęp, lecz by- ła to dla niego jedyna szansa. Wiecznie się broniąc, nie można wygrać walki, a jeden nieprawidłowo odbity cios może koszto- wać życie. Trzeba atakować, nawet jeśli wróg przygotował za- sadzkę... Ator z gniewną butą patrzył wciąż w oczy Trogwara. Czło- wiek noszący znak Białego Jednorożca nie musi patrzeć, gdzie za- daje ciosy. Trogwar zaczął atakować. Najpierw ostrożnie, bardziej sprawdzał siebie, niż próbował dosięgnąć przeciwnika, ale z każ- dą sekundą coraz bardziej napierał. Pierwsze ciosy Ator odbił z łatwością, drugie z większym trudem, a potem musiał się tylko bronić. Ta najpewniejsza ochrona ze wszystkich znanych mi- strzom sztuki miecza nie dopuszczała gwałtownych ataków. I widząc, że Ator, niezwyciężony miecznik, posiadacz znaku spoza kategorii mistrzów, musi przejść do obrony, Trogwar za- triumfował. Zalała go oszałamiająca radość i pewnie właśnie dlatego nie przyszło mu do głowy jakże oczywiste pytanie: czy Ator naprawdę aż tak osłabł, że musi uciekać się do absolutnej obrony przed niezbyt silnym i niezbyt niebezpiecznym napo- rem? Kapitan Umbato sposępniał. Stary wojownik rozumiał do- skonale, co przygotował Ator. A w tłumie gapiów narastał huk zachwytu. Dawno nie oglą- dano tak pięknej walki, takiego popisu obrony i ataku, tak spryt- nych pułapek i chytrych sztychów. Można by pomyśleć, że prze- ciwnicy na arenie przerzucają się cienkimi srebrzystymi nićmi, zapełniającymi całe powietrze pomiędzy nimi... I Trogwar wreszcie się zdecydował. Wydawało mu się, że Ator, tak pewien szybkiego zwycięstwa, teraz, skoro przeciwnika nie udało się pokonać w pierwszych chwilach walki, zdecydował się zaczekać. Skrzydlaty Pies postanowił ukarać go za tę zwłokę. Wszystkie siły i cały kunszt włożył w niesamowity nacisk. Gibkość i szybkość młodości połączył z męstwem rozpaczy. Prze- turlał się przez ramię i wyrzucił przed siebie dwa miecze, celując w kolana przeciwnika. Gdy Biały Jednorożec zmuszony był opu- ścić klingi, Trogwar, z całą szybkością, na jaką było go stać, wy- kręcił dłonie, kierując ostrza prosto w odsłaniający się brzuch Atora... 217 NlK PlORUMOW Przez chwilę myślał, że mu się udało, błyszczące ostrze już sięgało celu... I na to właśnie czekał Ator, wojownik niemłody już i do- świadczony. Na klindze Atora rozbłysnął promień słońca i Tro- gwar miał wrażenie, że z nieba spada na niego ognisty miecz Ja- merta. Tego ciosu odbić nie mógł - ręce nadal kontynuowały niepotrzebny atak, a przecież teraz powinien się bronić... Nie od razu poczuł ból. Najpierw coś szarpnęło jego prawy bok i w pierwszej chwili pomyślał, że przeciwnik chybił. Dopie- ro gdy odturlał się i leżąc na plecach, odbił trzy straszne ciosy, kątem oka dostrzegł ciągnący się po piasku krwawy ślad. Zrozu- miał, że został raniony. Udało mu się dźwignąć z ziemi, udało mu się nawet ustać kil- ka chwil, dopóki Ator nie zaczął nowego wściekłego ataku. Nie miał już prawie sił, żeby odbijać ciosy, a gdy na jego lewym przedramieniu zaczęło pulsować ciemnoczerwone źródełko - po- jął, że jest źle i że równie dobrze Ator mógłby poczekać, aż jego przeciwnik się wykrwawi... Chwiejąc się, Trogwar odbił kilka wypadów. Nie widział po- bladłego, chwytającego się za głowę kapitana Umbato, nie sły- szał okrzyku, który wyrwał się jednocześnie z gardeł wszystkich widzów... Świat zaczął tracić ostrość zarysów i wtedy w uszach Skrzydlatego Psa zaświdrował władczy głos pani Hallanu: - Powstrzymajcie się! Wielki Atorze, oddaj życie tego czło- wieka mnie! Nie możesz go teraz zabić! Powstrzymajcie się, to rozkaz! Widzowie ujrzeli, jak na znak Władczyni strażnicy w zbro- jach pobiegli, żeby rozdzielić walczących. Ator rzucił jej wście- kłe spojrzenie i z przekleństwem na ustach zadał ostatni cios. Pozwolił, by gniew nim zawładnął, i na krótką chwilę się odsło- nił... I ranny Trogwar po raz pierwszy w ciągu całej walki do- strzegł miejsce, w którym mógłby przebić się przez osłonę Atora, i skierował miecz właśnie tam. Chyba Ator zlekceważył już ciężko rannego przeciwnika, bo zareagował z opóźnieniem, zbyt wolno wzniósł klingę do obrony i nie zdążył odbić ciosu. Miecz Trogwara zrobił głęboką bruzdę na jego piersi od prawego obojczyka aż do żeber. Trysnęła krew, prawa ręka Białego Jednorożca opadła... i wtedy wreszcie nadbiegli strażnicy. Częstokół kling i ściana 218 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI tarcz odgrodziły tracącego krew i siły Trogwara od ryczącego ni- czym górski niedźwiedź Atora. Nawet ranny, Jednorożec próbo- wał przedrzeć się do Trogwara, niechby po ciałach niewinnych strażników. Jednak Władczyni już zerwała się z miejsca, przez arenę już biegło trzydziestu jej gwardzistów (z kapitanem Umba- to na czele) i Ator, zgrzytając zębami z bólu i gniewu, musiał ustąpić. Trogwar mimo upływu krwi zdołał sam opuścić arenę. Od- chodził, dobrze wiedząc, że on i Ator nie mogą obaj żyć na jednej ziemi. ' Rozdział 5 Trzymana w podziemnym więzieniu księżniczka Ar jata, któ- ra niedawno skończyła trzydzieści trzy lata, widziała i słyszała wszystko, co działo się na arenie. Z biegiem lat pałacowe lochy stawały się coraz bardziej opuszczone, z korytarzy zabrano po- chodnie i wokół księżniczki zgęstniał nieprzenikniony mrok. Je- dzenie przynosił jej teraz jeden stary strażnik, który nie miał zmiennika i tylko raz na trzy dni światło jego pochodni padało na oślizłe ściany celi. O Arjacie wszyscy zapomnieli. Albo chcieli, że- by tak myślała. Albo liczyli, że ciemność i głód - racje były rzad- sze i bardziej skąpe - załatwią sprawę. Nawet jeśli ciało nie sczeźnie, to może zgaśnie umysł... Ale tak się nie stało. Mrok nie dławił księżniczki, wysącza- jąc z niej zdolność myślenia i odczuwania - przeciwnie! Ar jata miała wrażenie, że obejmują ją miękkie, niewidoczne skrzydła wielkiej sowy, czasem zdawało jej się nawet, że widzi blask du- żych okrągłych oczu tego zagadkowego ptaka. Pod czarnym okry- ciem skrzydeł było ciepło, bezpiecznie i przytulnie, a przed we- wnętrznym wzrokiem Arjaty pojawiały się dziwne zwoje ze szczegółowymi opisami czarodziejskich zaklęć. Nauka Nenny nie pozostała bez śladu, teraz księżniczka robiła ogromne postępy. Przede wszystkim chciała opanować umiejętność widzenia na odległość - tak bardzo pragnęła dowiedzieć się, co dzieje się w jej królestwie! Czasem myślała, że jeszcze chwila i jej się uda, ściany więzienia zaraz znikną i znajdzie się w dowolnym miejscu ukochanego Hallanu, ale na razie nie mogła zobaczyć niczego prócz niewyraźnych cieni na samej granicy wewnętrznego spoj- eń WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI rżenia. Rozumiała, że natrafiła na jakąś dziwną przeszkodę i do jej pokonania potrzebna jest pomoc z zewnątrz. W dniu, w którym Trogwar wychodził na arenę, Arjatę ogar- nął dziwny, przygnębiający niepokój. Coś niedobrego działo się blisko pałacu... coś niedobrego, niebezpiecznego... dla niej? Nie... dla kogoś, kto był z nią jednej krwi... gęstej krwi królów... I wte- dy przyszło olśnienie: Trogwar! Nie mogła się mylić. A więc prze- żył, dorósł! I teraz może stać się najpotężniejszym ze wszystkich śmiertelnych czarowników Hallami! Czuła jego obecność gdzieś niedaleko, obok swojej celi... Musi go zobaczyć za wszelką cenę! I mrużąc oczy, jakby w lochu było rażące światło, Arjata po- dążyła myślami na wolność... Wyobraziła sobie stolicę, pałac, ry- nek... nie, nie tam... Wewnętrzne spojrzenie sunęło dalej. Na ra- zie nie była to jeszcze wizja, na razie pamięć usłużnie podsuwała jej obrazy dawno minionej przeszłości. Główne ulice, wrota... Nie, bliżej, bliżej! Plac maneżowy, Wielki Dziedziniec Kupiecki... I wreszcie - Pole Prawdy! Parzące światło chlusnęło ze wszystkich stron. Trogwar tam był, Arjata czuła to, był tam i próbował przeprowadzić jakieś nie- skomplikowane działania magiczne. Księżniczka jeszcze nic nie widziała, ale nadal sięgała do przodu i oto pośród oślepiającego lśnienia zobaczyła leżącą nieruchomo postać. Serce zabiło jej mocniej, wstrzymała oddech - to był on! Początkowo widziała tylko jego, reszta świata tonęła w bia- łym świetle, ale powoli rażące lśnienie zaczęło gasnąć. Zobaczy- ła szopę i słomę, a potem ściany więzienia zniknęły zupełnie. Znalazła się pośrodku areny i z zamierającym sercem obserwo- wała walkę. Zapomniała o własnym zniewoleniu, światłem i ży- ciem stał się dla niej ten młodzieniec, tak podobny do ojca... Gdy Trogwar został ranny i na piasku pojawił się krwawy pas, krzyknęła, czując, że zaraz straci przytomność z przerażenia. W gardle jej zaschło, po czole spływały wielkie krople potu. Nie mogła nie patrzeć na to, co się stanie; była jak zahipnotyzowana. Kiedy stało się jasne, że Trogwar traci siły i straszliwy ko- niec jest coraz bliższy, Arjata, skupiając całą swoją wolę, próbo- wała uderzyć w świadomość jego przeciwnika, zaćmić mu wzrok, obciążyć ręce, spętać nogi niewidocznymi łańcuchami... Poznała Atora od razu, choć minęło tyle czasu. Pragnęła, żeby brat po- mścił wszystkich, którzy zginęli, pomagając jej siedemnaście lat temu. Emmel-Zogar, jego słudzy... zginęli z rąk Atora i tej samo- 221 - NlK PlERUMOW zwańczej Władczyni, ale czas zapłaty za stare długi wkrótce na- dejdzie, Arjata była tego pewna. Wysiłki księżniczki mające osłabić At ora nie przyniosły większych efektów. Raz tylko, gdy widziała, że Trogwar znalazł się o włos od śmierci, jej świadomość wybuchła w niezależnym od rozumu pragnieniu i nienawiść przemieniła się w niewidocz- ny arkan, który na chwilę przycisnął miecze Atora do ziemi. Klingi Trogwara dosięgły celu... A potem wszystko się skończyło, rannego Trogwara zniósł z areny jakiś niemłody siwowłosy wojownik, który wydał się Ar- jacie znajomy; czyżby widywała go przed strasznymi dniami prze- wrotu? Chyba należał do gwardii... a może nie? Tyle lat minęło... Nie straciła rachuby czasu, bo strażnik zlekceważył zakaz i roz- mawiał z nią, choć tylko na jeden jedyny temat - jaki dziś dzień, miesiąc i rok. Utrzymała wizję dopóty, dopóki starczyło jej sił. Gdy wresz- cie ją przerwała, znowu znalazła się w celi, która teraz nie wyda- wała jej się ani ciemna, ani straszna. Śpiewała w duszy: Trogwar żyje, żyje, żyje! Teraz miała pewność, że wkrótce będzie wolna, wyjdzie z ciemnicy. Cud, na który czekała przez siedemnaście lat, wreszcie się wydarzył. Niedługo znajdzie sposób, żeby porozumieć się z bratem, a może nawet jej myśli zdołają dotrzeć do Królowej Mab albo Nenny?... Triumfowała. Oto dokonał się przełom, teraz zacznie zwyciężać! Niech samozwańczyni cieszy się iluzją swojej władzy! Dzień, w którym zapłaci Arjacie za wszystkie krzywdy, jest już bliski. I z tymi myślami, absolutnie szczęśliwa, księżniczka zapadła w sen, nie czując chłodu ani wilgoci... • Minęły trzy miesiące, nadeszła jesień. Rany Trogwara zago- iły się dzięki troskliwej opiece kapitana Umbato; stary wojownik zajmował się Skrzydlatym Psem jak własnym dzieckiem. Okaza- ło się, że jest niezłym medykiem - rany zasklepiały się szybko, poprzecinane żyły zrastały się prawidłowo. Pewnego jesiennego dnia Trogwar wyszedł wreszcie na dwór i nawet potrenował chwilę z kapitanem walkę na miecze. Giętkość i zwinność wracała, siły również. Psychicznie czuł się znakomicie - pojedynkował się z Wielkim Atorem i przeżył! Te- 222 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI raz nie bał się już nikogo i niczego. A Biały Jednorożec najwyraź- niej nie miał zamiaru ścigać niedobitego przeciwnika, w każdym razie Skrzydlatego Psa nikt nie niepokoił. Od kapitana Umbato Trogwar się dowiedział, że pojedynek z Atorem narobił w mieście sporo szumu. Opowieści nie umilkły ani po tygodniu, ani po miesiącu, ale większość ludzi stała po stronie Atora. Trogwara uważano za szalonego zabijakę, który bezczelnie obraził wielkiego dowódcę. Nie było w tym nic dziwne- go - prości ludzie lubili Atora, który pochodził z niższych warstw społecznych; jego miecz i umiejętność dowodzenia pozwalała nie bać się najazdów barbarzyńców zza Pasma Północnego. Poza tym Ator uważany był za człowieka sprawiedliwego i obrońcę uciśnio- nych. Kapitan nie rozumiał dlaczego, ale lud uparcie wierzył w sprawiedliwość Atora i nie chciał utracić złudzeń. Większość sejrawów również była po stronie Atora, szczegól- nie ci drobni, którzy najwięcej wygrali na panowaniu Władczy- ni. Jedynie nieliczni ze starej szlachty rodowej, dobrze pamięta- jący dawne czasy i porządki, przychodzili potajemnie, żeby pogratulować Trogwarowi pokonania wszechpotężnego Jedno- rożca. Ale Trogwar czuł, że nie darzą sympatią Władczyni, i mi- mo namów kapitana nie rozmawiał z nocnymi gośćmi. Nie inte- resowało go wspominanie dawno minionych czasów, a poza tym... ci ludzie pokornie znosili zuchwałość Atora i przez to bardzo stracili w oczach Trogwara. Wyjątek robił tylko dla kapitana Umbato, który uratował mu życie. Mijały dni. I pewnego dnia, gdy Skrzydlaty Pies właśnie za- czął się zastanawiać, co powinien teraz zrobić, wracający z pała- cu zdenerwowany Umbato przekazał mu ustne polecenie Wład- czyni. Trogwar miał się u niej stawić natychmiast. Skrzydlaty Pies zaczął się miotać po swoim poddaszu, które zajmował, nie chcąc krępować gospodarza. Był oszołomiony i zakło- potany, nie wiedział, czego ma się spodziewać, po co Władczyni go wzywa, co oznacza ten kategoryczny rozkaz. Czyżby jego modlitwy zostały wysłuchane i będzie mógł wstąpić do niej na służbę?! Późnym wieczorem, gdy nad miastem wisiały niskie jesien- ne chmury, Umbato uliczkami i podwórkami zaprowadził Tro- gwara do pałacu. Skrzydlaty Pies trząsł się jak w gorączce. Zoba- czy ją! Będzie z nią rozmawiał! Czy może być większe szczęście?! Zatrzymali się przy narożnej wieży nowej części pałacu. Ka- pitan nacisnął jakiś zawijas na pokrywających ścianę kamien- 223 NlK PlERUMOW nych wzorach. Tajne drzwi otworzyły się bezszelestnie, wpuściły ich do środka i zatrzasnęły się. Na górę prowadziły wąskie spiral- ne schody. Weszli po żelaznych stopniach i stanęli przed następ- nymi drzwiami, drewnianymi, lecz obitymi żelazem. Kapitan za- stukał w umówiony sposób, a gdy drzwi się otworzyły, odsunął portierę i kłaniając się, zameldował Władczyni, że rozkaz został wykonany. Trogwar drżał cały, klękając przed panią Hallanu. Władczy- ni siedziała na niewielkim podwyższeniu pokrytym zielonym ak- samitem; ściany komnaty wyłożone były tapetami, na podłodze leżał gruby zamorski kobierzec. Władczyni miała rozpuszczone włosy, z palców zdjęła wszyst- kie pierścienie, jednak nawet tu, w swojej prywatnej komnacie, wyglądała poważnie i surowo. Zatulona w szary płaszcz, siedzia- ła na tle wysokiego okna, a w jej spokojnych oczach odbijały się czerwone błyski pochodni, nadając jej groźny wygląd. - Podejdź tu, dzielny wojowniku - powiedziała oschle i Tro- gwar podszedł, zapominając w tej cudownej chwili o całym świe- cie. Oto stał przed swoją Władczynią, stał, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Niech inni zasługują na ten zaszczyt latami, walcząc na pograniczach - on jest tutaj już dziś! - A teraz powiedz mi całą prawdę - usłyszał. Nie zapropono- wano mu, żeby usiadł, więc nadal stał wyprostowany. - Powiedz, dlaczego zakłóciłeś spokój mojej stolicy? Dlaczego zlekceważyłeś pradawny obyczaj, prosząc mnie o służbę przed dokonaniem bo- haterskiego czynu? Jak mogłeś zlekceważyć słowa Wielkiego Atora, skoro uważasz się za mego wiernego sługę? Każdy inny za podobne występki popadłby w niełaskę i dostał zakaz przebywa- nia w Dajre... Ale dzielnie walczyłeś i dlatego zrobię dla ciebie wyjątek. Mam nadzieję, że odpowiesz mi szczerze na wszystkie pytania. Czekam! Dlaczego nazwała Atora Wielkim nawet teraz, gdy rozma- wiamy w cztery oczy? - zdziwił się Trogwar i w jego duszy poja- wiło się niejasne podejrzenie. Widząc, że Trogwar się waha, Władczyni powiedziała: - Chciałabym też wiedzieć, jaki był prawdziwy powód tego sporu, który wszcząłeś z Wielkim Atorem w sali tronowej. Czy ktoś podsunął ci ten pomysł? - Nie, pani - odrzekł łamiącym się ze zdenerwowania gło- 774 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI sem. - Zacznę odpowiadać od końca... Pomysłu tego nikt mi nie podsuwał... nikt prócz samego Atora. Poczułem się urażony spoj- rzeniami, które ośmielał się rzucać na ciebie, pani! - Ale skąd pewność, że spojrzenie - nie list, nie słowo i nie gest nawet - lecz właśnie spojrzenie Wielkiego Atora wyrażało dokładnie to, co myślisz? - W głosie Władczyni był chłód. Trogwar opuścił głowę. - Nie mam na to żadnych dowodów, o wielka... - A więc przyznajesz, że ten skandal nie miał żadnych pod- staw? - Dla mnie podstawy były aż nazbyt wyraźne. - Dla ciebie! - powiedziała twardo Władczyni. - Cóż, wszystko jasne. Dobrze, że moi poddani tak troszczą się o moją cześć... Ale ty, ty podniosłeś rękę na miraż, na iluzję... jeśli mówisz prawdę... - Przysięgam na wszystkich bogów, że nie kłamię! - Tro- gwar padł na kolana. - Przysięgasz... Dobrze, wierzę ci. - Skrzydlaty Pies miał wrażenie, że spojrzenie ogromnych oczu przenika go do głębi. - Zostawmy to na razie. Pomówmy o prawie, które złamałeś. Pró- bowałeś wstąpić do mnie na służbę bez dokonania czynu, który pozwoliłby ci się o nią starać. Jak to wyjaśnisz? Trogwar znowu się zawahał. - Ja... nie mogłem czekać... - wykrztusił czerwony po uszy. - Jesteś całym moim życiem, o Władczyni, nie mogłem latami czekać na dogodną okazję, żeby się wsławić! To było ponad mo- je siły... Opuścił głowę. Szarpał nim wstyd. Pani Hallami zaśmiała się cicho. - Cóż, powinnam się cieszyć, że budzę w moich poddanych tak gorące uczucia, ale z drugiej strony czy to dobrze, jeśli te uczucia popychają ich do łamania prawa? Trogwar nie odpowiedział. Nie znalazł słów. - Milczysz... - powiedziała Władczyni z lekkim uśmiechem. - Cóż mam z tobą zrobić, bohaterze? Odesłać cię na dalekie po- granicze? - Co rozkażesz, pani... - powiedział z wysiłkiem Trogwar, nie podnosząc oczu. - Mój rozkaz, moje słowo jest twardsze niż kamień, raz wy- powiedzianego nigdy nie zmieniam. Jakiej służby pragnąłeś? Chciałeś wstąpić do gwardii? 225 NlK PlERUMOW - Tak! I chciałem jeszcze prosić, żeby pozwolono mi zaglą- dać do biblioteki... - Do biblioteki? - Zdumiona Władczyni odchyliła się na rzeźbione oparcie swojego fotela. - Czego chciałeś tam szukać? - Ja... ja chcę się jak najwięcej dowiedzieć o elfach... - za- czął Trogwar. I wtedy coś w nim pękło, rozerwała się tama mil- czenia. Nie krył niczego - że od najwcześniejszego dzieciństwa był oczarowany legendami o cudownej magii elfów, pradawnych pa- nów Wzgórz; że od dawna próbuje znaleźć klucz do zagadkowych drzwi łączących świat śmiertelników z tym, w którym żyją Pier- worodzeni. Że kiedyś wpadła mu w ręce książka pustelnika Bet- torna „Wrota Wzgórz" i on, posłuszny zawartym w niej wska- zówkom, zdołał raz jeden zobaczyć elfy na pustym nadmorskim wybrzeżu, gdy wiatr huczał w koronach sosen i szeptał w splotach wrzosów... I że on, ogarnięty tęsknotą za nieznanym, po prostu musi choć raz znaleźć się w najsłynniejszej bibliotece Hjórwar- du Zachodniego! Podobno są w niej tysiące zdumiewających ksiąg, wśród których, jeśli plotka nie kłamie, można odszukać również elfickie rękopisy... Umilkł, zawstydzony tą płomienną tyradą. Nie wiedzieć cze- mu nagle poczuł pustkę, jakby podzielił się najskrytszymi pra- gnieniami z obojętnym, przygodnie poznanym człowiekiem... Władczyni przez kilka chwil milczała, przechylając głowę i wpatrując się w swoje mocno splecione palce rąk. W końcu podniosła oczy. - Dobrze - powiedziała. - Na arenie uratowałam cię przed pewną śmiercią i byłoby nierozsądnie wysyłać cię na granicę. Wielki Ator nie wybacza uraz i przeryłby całe Pasmo Północne aż do podstawy, żeby cię znaleźć. Rozsądek nakazuje zatrzymać cię tutaj. Ale służby w mojej gwardii nie dostaniesz, prawo jest pra- wem i trzeba go przestrzegać. W szeregach moich gwardzistów znajdziesz się dopiero wtedy, gdy na to zasłużysz. A na razie mia- nuję cię kustoszem mojej biblioteki; najwyższy czas zrobić tam porządek. Żebyś miał czas zastanowić się nad swoimi uczynkami oraz dla twojego własnego bezpieczeństwa, rozkazuję ci nie wchodzić do pałacu aż do odwołania. Do miasta możesz chodzić, biblioteka ma oddzielne wyjście. Gdy będziesz mi potrzebny, dam ci znać. Sądzę, że to swego rodzaju odosobnienie wyjdzie ci na dobre. Im rzadziej będą cię widzieć moi dworzanie, tym szyb- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ciej cała awantura pójdzie w niepamięć. Potem, gdy sprawa przy- cichnie... może powierzę ci jakieś niebezpieczne zadanie, odpo- wiednie do twoich wysokich umiejętności. Wykonasz je i wtedy dostaniesz upragnione miejsce w mojej gwardii. A teraz żegnaj! Wychodzę, a ty zaczekaj tutaj, zaraz zjawi się człowiek, który ob- jaśni ci twoje nowe obowiązki... Wstała i lekko skłaniając głowę w odpowiedzi na niski po- kłon Trogwara, zniknęła za wewnętrznymi drzwiami. Kompletnie zbity z tropu Skrzydlaty Pies został tak, w przyklęku na jedno ko- lano, obok podwyższenia z zielonym aksamitem... Nie minęło nawet kilka minut, gdy pojawił się wysłannik Władczyni - małomówny, posępny południowiec, czerwonoskóry, z krzywym akinakiem u pasa. Długo prowadził Trogwara wąski- mi korytarzami, gdzie światło rzadkich pochodni ledwie rozpra- szało ciemność, kluczył, skręcając to w prawo, to w lewo, scho- dząc po jednych schodach, wchodząc po innych - najwyraźniej chciał, żeby Trogwar stracił orientację. Ale lata nauki w Dem Binnori zrobiły swoje, Skrzydlaty Pies nie czuł się skołowany w najmniejszym stopniu. Prowadzono go do najstarszego, północ- no-wschodniego skrzydła, od którego wiele wieków temu zaczę- to budowę pałacu, pełniącego wówczas funkcję twierdzy. Już nie otaczały go ściany z polerowanego kamienia, teraz były ze starego kamienia łupanego, gdzieniegdzie porośnięte mchem. Tutaj nie było już słychać głosów ludzi, robiło się coraz ciszej i posępniej. W końcu korytarz skończył się grubymi dębowymi drzwiami o długich zardzewiałych zawiasach; stała tam warta, płonęło kilka pochodni, dymił piecyk żelazny. Gwardziści pod- nieśli włócznie, przepuszczając Skrzydlatego Psa i jego milczące- go przewodnika. Ostatni posterunek, pomyślał Trogwar. Tylko czego oni tu strzegą? Korytarze za dębowymi drzwiami były jeszcze bardziej mroczne i opuszczone, choć wydawało się to niemożliwe. Nie- równa podłoga, niskie, ciężkie sklepienia i wszechobecny mrok. Z rzadka trafiały się puste, przerdzewiałe pierścienie na pochod- nie, w sklepieniu wyrąbano wprawdzie kilka szybów przepusz- czających światło, ale teraz był późny wieczór i gdyby nie lampa oliwna w ręku przewodnika, ciemności byłyby absolutne. Korytarz kończył się kolejnymi drzwiami, rozeschniętymi i odrapanymi, zamek wyglądał na zepsuty, zawiasy pokryła war- 227 NIK PlERUMOW stwa kurzu... ale gdy Trogwar lepiej się przyjrzał, zauważył, że drzwi ktoś niedawno otwierał. Skrzydła zaskrzypiały żałośnie - za nimi rozciągało się zala- ne ciemnością ogromne pomieszczenie. Ściany jakby się odsunę- ły, pochłonął je mrok. Tuż przed sobą Trogwar zobaczył sterty książek, nieprawdopodobnie starych i ogromnych; skórzane okładki miejscami pokrywała pleśń. Mijając kolejne regały, Trogwar i południowiec przemie- rzyli całą bibliotekę. Trwało to dość długo, z głównego pomiesz- czenia biegły liczne, tonące w ciemnościach korytarze. Obok drzwi, zamkniętych od wewnątrz na żelazną zasuwę, przewodnik pokazał Trogwarowi kąt z piecykiem, pryczą, stołem. Za wąskim, wysokim oknem panowała pochmurna noc. - Tu będziesz pracował - rzucił południowiec. - Za tymi drzwiami jest wyjście do miasta, możesz korzystać wyłącznie z niego. Korytarzem, którym tutaj przyszliśmy, nie możesz cho- dzić, to osobisty zakaz Władczyni. Pracę masz trudną. Musisz po- układać wszystkie książki tematycznie i wykonać do nich szcze- gółowe opisy. Masz zwrócić szczególną uwagę na dzieła zawierające recepty życiodajnych eliksirów, odsuwających sta- rość. Taaak... Papier, pergamin, pióra, atrament, koce, świeczki i całą resztę przyniosą ci rano. A to - podał Trogwarowi niewiel- ki woreczek z brzęczącą zawartością - twoja zapłata za miesiąc z góry. Co cztery tygodnie będziesz dostawał tyle samo, tak zarzą- dziła Władczyni. Pracę zaczynasz od jutra. To wszystko, co mia- łem ci powiedzieć. A teraz chodźmy. I wrócili tym samym korytarzem. Kapitan Umbato czekał na ulicy. - I co, co ci powiedziała? - Stary wojak złapał Skrzydlatego Psa za rękę. - Co powiedziała? - powtórzył powoli Trogwar. - Kazała uporządkować bibliotekę... Kapitan pokręcił głową, gdy wysłuchał do końca jego opo- wieści. - Nic, tylko się cieszyć, że cię nie wysłała gdzieś za południo- we bagna... I chociaż niemęska to rzecz w księgach siedzieć, ale jeśli ci to zajęcie miłe... - Dostałem zakaz pojawiania się w pałacu! - powiedział z rozpaczą Trogwar. - Wielka mi sprawa! A co miałbyś tam robić? Włazić Atoro- T>H WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wi w oczy? Wierz mi, wszystko poszło jak najlepiej. Powiem ci w sekrecie, że jestem już zmęczony tymi niekończącymi się pa- trolami i paradami... Jak raz na wiosnę szykuje się daleka wypra- wa, potrzebują śmiałych ludzi i mam zamiar prosić, by mi pozwo- lono wyruszyć na morze. Jeśli zacznie cię kręcić w nosie od książkowego kurzu, lepszego lekarstwa niż morze nie znajdziesz. Zdążysz się nacieszyć swoimi księgami przez zimę? I od Atora byłbyś dalej.... - Z Atorem to ja się jeszcze policzę - wycedził Trogwar przez zęby. - Ani mi się waż! - Umbato stuknął pięścią w kolano, poru- szył wąsami groźnie. - Za drugim razem posieka cię na kawałki. Przecież gdyby nie Władczyni, już byłbyś martwy! Trogwar wzruszył ramionami. A rano zjawił się w bibliotece. Jeden ze swoich celów osiągnął. Kroniki historyczne Hallanu z czasów rozkwitu państwa - ciężkie pergaminowe karty pokryte wymyślnym pismem Daero- na - opisywały stosunkowo niedawne dzieje. Starsze były krótkie i niezgrabne peany na cześć pierwszych królów; pospieszne zawi- jasy skoropisu Feanora zawładnęły pożółkłymi kartami - w świą- tyniach i klasztorach pamiętano wówczas Wysokie Pismo, ale subtelna sztuka retoryki została już niemal utracona. W jeszcze starszych dokumentach coraz częściej pojawiał się język nowoel- ficki, zapiski chronologiczne znów prowadzono z dużą elegancją stylu - przez Hallan maszerowały imperialne legiony, a w tych wyprawach brało udział wielu wykształconych ludzi. Pamięć o Pierworodzonych była w tamtych latach bardzo silna i arysto- kraci uważali za swój obowiązek znać język, w którym elfy z ni- mi rozmawiały... Trogwar zagłębiał się coraz bardziej w przeszłość, docierając do prawie nieczytelnych latopisów okresu Wielkiego Podboju, gdy pierwsi obywatele młodego wówczas imperium razem z mieszkańcami stepów i bagien Zachodu ramię w ramię odbie- rali żyzne nadmorskie równiny Hallanu licznemu w owych cza- sach plugastwu. Po kronikach przyszła kolej na żywoty bogów i bohaterów, część z nich napisana była według zwyczaju Daero- na, część w języku Hallanu, ale elfickim alfabetem. Były tu rów- nież całe stosy tomów w językach zupełnie Trogwarowi niezna- 229 NlK PlERUMOW nych - dobrze, że dołączono do nich przekłady na nowoelficki, który jeszcze dawało się zrozumieć... Powoli Trogwar docierał do pokrytych wiekowym kurzem półek w najodleglejszych i najciemniejszych kątach biblioteki. Tam niczym warstwy gleby osadzały się zagadkowe białe kruki w martwych językach Królestw Południowych, leżących za pasem pustyń w najbardziej wysuniętej na południe części Hjórwardu Zachodniego. Rękopisy te powstały w dawno minio- nych latach rozkwitu tych państw, a do Dajre trafiły, gdy spokoj- ny zmierzch Południa został zmiażdżony żelaznym butem impe- rialnej piechoty. Podówczas Hallan niezmordowanie dążył do rozciągnięcia władzy na cały Hjórward Zachodni... Kto i po co zbierał te księgi wśród płonących ruin - nie wiadomo. A potem nadszedł czas prawdziwych pereł biblioteki - au- tentycznych staroelfickich rękopisów, które cudem trafiły do rąk władców Hallanu wieki temu. Plotka mówiła prawdę. I Trogwar mógł z oryginałów poznać historię Początkowych Czasów, gdy Młodzi Bogowie - jasnolicy, słoneczny Jamert, ła- godna i miłosierna Jalini, Pani Zielonego Świata, Jambren, po- tężny władca wiatrów i deszczy oraz inni dopiero zjawili się w tym świecie, kończąc i porządkując dzieło stworzenia. Tro- gwar czytał o tym, jak Jalini przemieniła porzucone ziemie Ro- dulfsjóllu w kwitnące ogrody, jak w walce z okrutnym i podstęp- nym plemieniem karłów pomagali jej niemal wszyscy Młodzi Bogowie i jak długo nie mogli zwyciężyć - wrogów należało usu- nąć bez przelewania krwi, łagodna Jalini nie zniosłaby śmierci nawet jednego; i jak z pomocą górskich krasnoludów odniesiono zwycięstwo i wreszcie karły zostały pokonane... Była tam mowa również o tym, jak wiele tysiącleci później beztroski spokój świata zakłóciły potężne armie Rakota Uzurpa- tora, który zwrócił się przeciwko bogom, zaczynając słynne, trwa- jące do tej pory powstanie. Latopisy mówił o pierwszym wtar- gnięciu Władcy Ciemności, o tym, jak długo cofały się pod naciskiem ciemnych armii wojska Młodych Bogów, jak w końcu szala zwycięstwa zaczęła się przechylać na stronę panów Obieca- nego i jak Rakot wycofał się do swych najgłębszych twierdz, skąd nie zdołali go wyciągnąć nawet Młodzi Bogowie. Było też o tym, jak bogowie zaproponowali Rakotowi pomoc po rozgro- mieniu Władcy Chaosu, ale w charakterze zapłaty zażądali przy- ->*n WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wrócenia Wielkiej Kuli Światów na łono Pierwotnej Nicości i jak Rakot - uzurpator, zdobywca, buntownik - odrzucił tę propozy- cję i zbierając resztki swoich sił, rozgromił szturmujące jego twierdzę pułki bogów... A potem wojna niespodziewanie ucichła sama z siebie, choć nikt nie zawierał pokoju. Latopisy wspominały, że do dnia dzisiejszego gdzieś w bez- dennych Otchłaniach Światów Rakot Zbuntowany trwa w swoich twierdzach. Wylatują z nich ciemne duchy nocy na niewidocz- nych skrzydłach, a niezliczeni słudzy Mroku, dysponując potęż- ną magią, namawiają do służenia Ciemności całe narody i kró- lestwa, kusząc ludzi podnoszących się z otchłani nieuctwa. Z wysłannikami Zła walczą elfy, ale ciężka to walka, bo sług Ciemności jest coraz więcej... Pierwsi kronikarze-ludzie oraz ostatni kronikarze-elfy pisa- li też dużo o magii. Skrupulatnie i troskliwie, jak poszukiwacz drobinki złota, Trogwar wyciągał z mroku zapomnienia tajniki zaklęć, przedzierając się przez gąszcz paplaniny kronikarzy, przy- pisujących czarownikom ohydne przymioty i straszliwe przestęp- stwa. Mądre księgi prowadziły Trogwara do korzeni świata, do istoty pierwotnych elementów, sam nie zauważył, kiedy opano- wał nowo- i staroelficki, kiedy zaczął rozumieć język północnych barbarzyńców i kiedy w jego myślach ożyły, odzyskując głos po stuleciach milczenia, tajne podania Królestw Południowych... Dowiedział się wielu pożytecznych rzeczy. Jak bronić się przed truciznami i urokami, jak się zachować, jeśli przypadkiem trafi się na wiosenny sabat czarownic, jak wygonić ze wsi szko- dzącą ludziom wiedźmę, a przede wszystkim - jak rozmawiać z elfami, jak ich przywołać i jak sprawić, by człowiek mógł tra- fić do zamkniętego przed śmiertelnikami świata Pierworodzo- nych... Dowiedział się też o pradawnych czarodziejskich zam- kach, skarbnicach wiedzy i sił tajemnych, nadal znajdujących się na ziemi. Zamków jest siedem, tak jak kolorów tęczy, a najważ- niejszy z nich, Czerwony, stoi pusty (jego pan poległ w jakiejś wojnie magicznej) na odległej wschodniej granicy Hallanu. Księ- gi napomykały o tajemnicach ukrytych w murach tego zamku i Trogwarowi włosy się jeżyły na głowie... Chłonął wiedzę z ksiąg jak gąbka wodę. Poznał zioła trują- ce i lecznicze, z rysunku zmarszczek uczył się rozpoznawać cha- rakter i dowiadywać się, co człowiek przeszedł w życiu, przeczy- tał całe stosy ksiąg traktujących o doskonaleniu bojowym... 231 NlK PlERUMOW Czytał o magicznych mieczach, o kryjących w sobie losy całych narodów i królestw magicznych lustrach pozwalających zoba- czyć przyszłość. Czytał o zwyczajach ludzi, elfów, krasnoludów, karłów, trolli, alwów, hedów, gurtów i garryd... Z kim można się zaprzyjaźnić, z kim trzeba mieć się na baczności, a przed kim na- leży uciekać gdzie pieprz rośnie. Jak uprosić górskie krasnoludy, żeby wykuły ci zbroję, pod względem trwałości wielokrotnie przewyższającą zbroje wykonane przez ludzi; czego potrzebują alwy i co można im dać w zamian za ich lecznicze owoce ze wspa- niałych drzew, które tylko one potrafią wyhodować... Czytał o Po- koleniu Prawdziwych Magów, których siedziba znajdowała się na szczycie niedostępnego Słupa Tytanów na wschodnim krańcu świata; czytał o tym, jak używać wywoływanych ich zaklęciami sił do tworzenia własnej magii, jak samemu tworzyć proste zaklę- cia i przedłużać ich działanie... Nie znalazł tylko wskazówki, jak zdobyć wzajemność kobie- ty - poważni magowie dawno przestali się tym zajmować, rozu- miejąc daremność wysiłków, a wszystkie mądre babki handlują- ce lubczykiem były zwykłymi oszustkami... Skrzydlaty Pies nie tylko wykonywał rozkaz Władczyni, ustawiając książki w określonym porządku i tworząc do nich szczegółowy opis, lecz próbował również przyswoić sobie magicz- ne zaklęcia opisane w starych foliałach. Bez nauczyciela niełatwo było to zrobić, ale nie tracił nadziei. Czuł, że posuwa się w do- brym kierunku, choć powoli - nie zdawał sobie sprawy, że każdy inny śmiertelnik na jego miejscu nie osiągnąłby nawet jednej setnej tego, co udało się jemu. Proroctwo mówiące, że może zo- stać najpotężniejszym czarownikiem Hjórwardu Zachodniego, zaczęło się powoli spełniać, ale Trogwar nie miał o tym pojęcia. W dzień czytał i pracował, a w nocy zaczął coraz częściej widywać we śnie wysoką, chudą kobietę w łachmanach, która niezmordowanie maszerowała po maleńkiej izdebce przypomina- jącej celę więzienną. Wiedział, że w celi panuje absolutna ciem- ność, ale we śnie umiał patrzeć przez mrok. Twarz tej kobiety wy- dawała mu się podobna do jego twarzy, lecz gdy się budził, wizja znikała. Któregoś dnia, docierając do najgłębszego zakątka bibliote- ki, do którego jeszcze nie zaglądał, natknął się na księgę pełną jakichś mętnych proroctw, ciśniętą na podłogę czyjąś gniewną ręką. Otworzył ją na chybił trafił i przeczytał: „Zaprawdę powia- ?*? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI dam wam: nastanie dzień i ten potężny, którego imię brzmi Ator, spotka na swojej drodze Trogwara, zrodzonego na jego nie- szczęście..." Księga wypadła z rąk Skrzydlatego Psa na podłogę. Nie by- ło żadnych wątpliwości - Ator czytał proroctwo! Dlatego chciał utrzymać Trogwara z dala od pałacu, a potem zabić w pojedyn- ku! I chociaż przez wszystkie miesiące późnej jesieni i zimy Tro- gwar żył w spokoju, stale czuł na sobie wzrok szpiegów. Kapitan Umbato sądził, że Ator po prostu czeka na odpowiednią chwilę, chce, żeby cała historia z pojedynkiem poszła w niepamięć. Wów- czas mógłby rozprawić się z Trogwarem bez przeszkód... To prawda, Atorze, urodziłem się na twoje nieszczęście! - pomyślał Skrzydlaty Pies. Kilka razy prześlizgiwał się mrocznymi piwnicami czy zaku- rzonymi strychami, żeby rzucić okiem na Władczynię - i za każ- dym razem widział Atora. Udało mu się podsłuchać pewne roz- mowy w pałacu i ku swojemu przerażeniu zrozumiał, że Ator posiada znacznie większą władzę, niż przypuszczali wielbiący go wojownicy. Stopniowo Biały Jednorożec podporządkował sobie niemal wszystkie sprawy królestwa, ale zrobił to tak zręcznie, że mało kto zdawał sobie z tego sprawę. We wszystkich ważniej- szych miejscach Hallanu zastąpił drużyny baronów wiernymi od- działami najemników; zagarniał pod rękę Władczyni (czyli pod własną) ziemie bez dziedzica, miał też dostęp do skarbca - musiał przecież wyposażyć armię! Szczodrze sypał złotem, ściągając na swoją stronę coraz więcej śmiałków... Cóż, Atorze, myślał Trogwar. Już niedługo znowu będziemy mogli się zmierzyć! Nie zapomniałeś o mnie i ja nie zapomniałem o tobie. Nadszedł kres oczekiwania. Władczyni powinna być Władczynią! Ale znacznie łatwiej wygłosić buntowniczą mowę, niż wpro- wadzić w życie zawarte w niej obietnice... Rozdział 6 Nawet po najdłuższej i najcięższej zimie zawsze przychodzi upragniona wiosna, a z nią ożywają niejasne, zwykle niespełnia- jące się nadzieje na lepsze jutro. Lodowe szpony zamieci, w ja- kich Hallan tkwił przez kilka miesięcy, w końcu się rozwarty, nad bezkresem zaśnieżonych równin powiały ciepłe południowe wia- try i zaspy posłusznie zaczęły topnieć. Trogwar coraz częściej porzucał swoje bibliotekarskie zajęcia, stawał przy oknie i mru- żąc oczy, długo patrzył na jasne, coraz mocniej przygrzewające słońce... Kapitan Umbato nie rzucał słów na wiatr - rzeczywiście zbierał watahę krzepkich wojowników i marynarzy, i coraz usil- niej namawiał Trogwara na wyprawę. - Przykro na ciebie patrzeć, zrobiłeś się cały zielony! - bur- czał. - Jeszcze trochę i nie będziesz mógł podnieść miecza! Rzuć to zajęcie, ludzie powinni trzymać się z dala od różnych tam cza- rodziejstw! Trogwar tylko kręcił głową. Magia wciągała go coraz bar- dziej i każdego dnia chciwie przypadał do pożółkłych kart. Teraz nie szukał legend o elfach, lecz opisów magicznych zaklęć, a po przeczytaniu zuchwale próbował je powtórzyć. Żadna z ksiąg nie zawierała tajników Wyższych Zaklęć (Prawdziwi Magowie za- zdrośnie strzegli swych tajemnic), lecz w zwykłym, „codzien- nym" czarodziejstwie Trogwar był już całkiem niezły. Ale choć siedział w księgach po uszy, nie pozostał głuchy na wezwania kapitana. W rzeczy samej, dlaczego nie miałby wyru- szyć na morze? Nadarzała się okazja zobaczenia obcych ziem, 1J4 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wędrowania po dalekich, dzikich lasach, odszukania w ich zielo- nym gąszczu ruin zagubionych miast... Wyobraźnia odmalowała szereg kuszących obrazów. Trogwar nie miał ochoty rozstawać się z kapitanem, jedynym bliskim mu człowiekiem. W ciągu zi- my, spędzonej głównie w bibliotece, nie zdobył ani przyjaciół, ani nawet zwykłych znajomych. Pewnej nocy długo nie mógł zasnąć, a potem zaczęły go drę- czyć dziwne, przerażające wizje. Znów pojawiła mu się zamknię- ta w celi kobieta w łachmanach, ale tym razem zwracała się bez- pośrednio do niego, słyszał przebijający się do jego świadomości szept, władczy rozkaz, żeby pozostał w Dajre. Słowa kobiety bu- dziły w Trogwarze dziwne stropienie, więźniarka mówiła o ja- kimś strasznym obowiązku, który powinien wypełnić. Gdyby tak jeszcze wiedział, na czym ten obowiązek polega... Skąd te wizje? Dlaczego z takim uporem wracały? Trogwar przeczytał wystarczająco dużo ksiąg o magii, aby wiedzieć, że to nie przypadek. Postanowił wyjaśnić tę sprawę. Po pierwsze, należało stwo- rzyć zaklęcie, które zatrzymałoby widmo - jeśli to było widmo - i pozwoliło z nim porozmawiać. Po drugie, jeśli to żywy człowiek, zamknięty w jakimś podziemnym więzieniu, to należało, znów za pomocą magii, odszukać go. Po trzecie, Trogwar musiał tak przy- gotować swoją świadomość, żeby mamrotanie, które słyszał w snach, stało się zrozumiałe... A po czwarte, należało obejrzeć stare plany katakumb pod pałacem Władczyni - może nieszczę- sna więźniarka znajduje się właśnie tam? I chociaż Trogwar żachnął się w pierwszej chwili - przecież powszechnie wiadomo, że Władczyni nikogo nie zamykała w wię- zieniu! -myśl ta natrętnie wracała. Głębokie podziemia pałacu... To prawdziwy cud, że ocalały plany, tak skrupulatnie wykonane przez jakiegoś kapłana za czasów pierwszych królów Hallanu. Trogwar zaczął ostrożnie oglądać pradawne stronice i niespo- dziewanie natknął się na leżący między szkicami kawałek perga- minu, chyba wydarty z jakiejś księgi. Na pergaminie krzywo spi- sano coś w rodzaju przedśmiertnej spowiedzi. Nie było początku ani końca, ale i tak dało się zrozumieć, że mowa o jakimś uczest- niku nieznanego buntu, wywołanego przez młodszego brata pa- nującego wówczas króla. „Zaprawdę powiadam wam, z jego wysokości księcia zdarto więzienne ubranie i nagiego przegoniono po całym mieście, 235 NlK PlERUMOW a lud, który jeszcze wczoraj go wielbił, teraz lżył go i obrzucał ka- mieniami. Potem zaprowadzono księcia na rynek i zmuszono do wejścia na szubienicę. «Błagam, zetnijcie mi głowę - rzekł wtedy - albowiem nie przystoi, aby książę krwi wisiał na pętli jak żałosny złodziej!». Ale król, dumny zwycięzca i okrutny tyran, się nie zgodził. «Będziesz wisiał, bez względu na to, czy jesteś księciem krwi, czy nie. A żeby lud nie myślał, że zamiast ciebie, przywódcy pod- łego buntu, ścinamy twojego sobowtóra, i żeby potem samozwań- cy nie mogli wykorzystać twego plugawego imienia, uczynię wi- docznym królewski znak domu hallańskiego na twoim ciele!». I tak się stało, i zebrani ujrzeli na ciele księcia płonący błę- kitnym ogniem pas ze splotu kwiatów i traw. Świecił jasno przez jakiś czas, a wszyscy patrzyli na niego wstrząśnięci. Potem kat powiesił mego walecznego pana, tak jak już wkrótce powiesi mnie". Na tym pergamin się urywał. W ten sposób Trogwar dowiedział się o istnieniu królew- skiego znaku Hallanu. Nie wiadomo czemu wciąż o tym myślał... Zmusił się, żeby powrócić do planów i schematów. Tak, to bardzo prawdopodobne! Wszystkie cele na jednym z najniższych poziomów pasowałyby rozmiarami... Czyżby naprawdę kogoś tam trzymano?! A może to sprawka Atora? Po nim można się spodzie- wać wszystkiego... Kładąc się spać, specjalnie powiedział kilka razy na głos: - Muszę wypłynąć w morze, muszę wypłynąć... Nie ma sen- su tu siedzieć... Usiłował przywołać w pamięci obrazy dalekich brzegów. Je- śli widmo chce nawiązać z nim kontakt, może te myśli sprowoku- ją je do ponowienia prób? Nie pomylił się. Ledwie zdążył zamknąć powieki, gdy zoba- czył znajomą celę i kobietę w szmatach, która w napięciu splata- ła palce. Śpiący Trogwar patrzył na jej dłonie i coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że to nie widmo. Zjawie nie zbie- lałyby kostki palców... „Trogwarze, Trogwarze! - szeptał bezcielesny głos. - Nie wy- pływaj! Nie wypływaj! Powinieneś... powinieneś...". Potem było jeszcze wiele słów, których Trogwarowi nie uda- ło się zrozumieć. Obudził się, lecz wizja nie znikała. Próbował po- rozmawiać z więźniarką, sięgnąć do niej myślami, ale nie zdołał. 236 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Gdy zniknęła, rozzłoszczony zerwał się z pryczy. Nie udało się! Niech to licho porwie, znowu się nie udało! A przecież chcia- ła mu powiedzieć coś ważnego! Tępaku! - wymyślał sobie. Ślęcza- łeś nad księgami całą zimę i co? Gdy zaszła potrzeba najprost- szych czarów, nie zdołałeś nic zrobić! Ze zdenerwowania nie mógł ani spać, ani czytać, nawet Władczyni i znienawidzony Ator na jakiś czas opuścili jego my- śli. Musiał dotrzeć do tej kobiety, dotrzeć za wszelką cenę! Księżniczka Arjata lub nieżyjąca królowa matka mogłyby wiele powiedzieć o uporze hallańskich królów, który pozwolił im tak długo utrzymać się na tronie, a którego nieszczęsny ojciec Trogwara był niemal zupełnie pozbawiony... Skrzydlaty Pies z zapałem wziął się do pracy. Należało utwo- rzyć zaklęcie przezroczystości, dzięki któremu jego spojrzenie mogłoby przenikać ściany, i to we wszystkich kierunkach. Posta- nowił zacząć właśnie od tego - chciał potwierdzić albo odrzucić myśl o tym, że zwracała się do niego żywa kobieta, uwięziona w pałacowych podziemiach. I skąd ona zna jego imię?... Znowu rozłożył stare plany. Hm... najpierw zajrzy tutaj... jeśli oczywiście zaklęcie zadziała. Jeszcze nigdy go nie używał i wcale nie był pewien, czy jest skuteczne. Poza tym zaklęcie to nie tylko słowa i gesty, które może wypowiedzieć i wykonać każdy... Czarownik powinien stworzyć swoje własne zaklęcia, właśnie dlatego tak trudno samemu nauczyć się czarodziejstwa, dlatego konieczny jest nauczyciel. Ale teraz Trogwarowi nie pozostawało nic innego, jak pożyczyć zaklęcie od innych. Zamknął oczy i skoncentrował się. Gdzieś w bezkresnej jed- ności światów Prawdziwi Magowie tworzyli wielką i niepojętą dla zwykłych śmiertelników magię, otwierając wrota całym wo- dospadom magicznych sił. Należało zaczerpnąć z tego strumie- nia... tylko trochę... odrobinę... Trogwar zobaczył połyskliwy wodospad spadający w dół z wyżyn ponad chmurami. Pienisty demon ryczał i bulgotał, wy- pełniając powietrze wokół siebie drobinkami wodnego pyłu... Jak z niego zaczerpnąć?... Skrzydlaty Pies spróbował sobie wyobrazić, jak jego spojrze- nie przenika potrzaskane płyty podłogi w bibliotece, zanurza się w podpory fundamentów, zostawia je za sobą... Dalej zaczynały się podziemia, które mógł sobie wyobrazić na podstawie ogląda- nych planów. Z pewnością jest tam ciemno, są niskie, omszałe 237 NlK PlERUMOW sklepienia, kapiąca ze szczelin woda... Żelazne drzwi, zardzewia- łe łańcuchy, może jakieś kości w kątach... W myślach poprowadził linię między swoim pokojem a tym miejscem, w którym mogła znajdować się cela zagadkowej więź- niarki, i powoli wymówił słowa, wprowadzając się w odpowied- ni stan ducha. Teraz wszystko zależało od przypadku - na ile bli- skie natury jego astralnego sobowtóra okażą się czary, których używał setki lat temu nieznany stwórca... I nagle oszołomiony Trogwar zrozumiał, że zaklęcie działa! Ściany i podłogi, sklepienia i kolumny rozpływały się jakby utka- ne z mgły i jego spojrzenie zanurzało się coraz głębiej. Prze- strzeń między łukami podziemia zalewało dziwne zielone światło. A więc zaklęcie usłużnie rozsuwało przed nim nie tylko ściany, także samą ciemność. Wszystko szło dobrze, ale niedługo. Pokonując dwumetrową warstwę sklepień podziemi, zaklęcie zaczęło tracić moc. Zielone światło stawało się coraz jaśniejsze, wszystko w nim tonęło i Tro- gwar zrozumiał, że pod najgłębszymi piwnicami naprawdę są ja- kieś korytarze! Słabnące zaklęcie jeszcze działało, spojrzenie Trogwara przeniknęło przez kilka kolejnych poziomów... Pod pałacem rze- czywiście istniało podziemne więzienie! Pozostawało już tylko dotrzeć do przedostatniego poziomu, gdzie zgodnie z planem by- ły maleńkie cele, pewnie dla skazanych na dożywocie. Jednak gdy wzrok Trogwara pokonał ostatni strop, w oczy uderzyło go jasne lśnienie i poczuł ostry ból, jakby spojrzał na słońce w zenicie. Strzępy zielonego światła zaczęły się chaotycz- nie miotać jak przerażone żywe istoty. Trogwar zrozumiał, że je- go zaklęcie napotkało potężną magiczną barierę. Czując, jak ból rozwierca mu czaszkę, zdołał jeszcze przenik- nąć spojrzeniem głębiej. Miał przy tym wrażenie, jakby wbijał w swoje ciało wyszczerbiony nóż. Na krótką chwilę ból wzmocnił rozpadające się zaklęcie i Trogwar ujrzał idącego korytarzem staruszka z pochodnią i miską; zobaczył, jak staruszek zatrzymu- je się przed jakimiś drzwiami, otwiera je... Ostatnim wysiłkiem zmusił się, żeby zajrzeć za uchylone drzwi... i dopiero wtedy po- zwolił sobie stracić przytomność z bólu. Pośrodku celi zobaczył kobietę w łachmanach. Tę samą, któ- ra nawiedzała go w snach. Jego zamysł zakończył się sukcesem. Znalazł ją! —» -» r\ WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Każdy bardziej doświadczony czarownik zwróciłby baczną uwagę na tę magiczną barierę, która otaczała ostatnie poziomy podziemnego więzienia, ale Skrzydlaty Pies jedynie beztrosko cieszył się ze swojego sukcesu - gdy już odzyskał przytomność i siłą woli stłumił straszny ból głowy. Teraz przynajmniej wie, gdzie szukać; wie, że schodzi tam jakiś strażnik, a to znaczy, że istnieje wejście - trzeba je tylko znaleźć na planach podziemi! * Tracąc oddech ze zdenerwowania, Arjata bez sił padła na swoje posłanie. Usłyszał ją, przebił się do niej! Wszystko w niej śpiewało. Trogwar jeszcze nie wie, kim ona jest, nie wie rozu- mem, ale już wie sercem, nie na darmo swoje pierwsze spojrze- nie zwrócił we właściwym kierunku! Co za szczęście, że znalazł stare plany pałacu! Teraz ją uwolni, na pewno ją uwolni, takie- go wojownika jak jej młodszy brat żadna straż nie powstrzyma. To bohater! Arjatę rozpierała duma iście matczyna. Znów się zerwała z pryczy, po raz kolejny przemierzając ce- lę miarowymi krokami. Nie zdołała z bratem porozmawiać, ale czuła, że on przyjdzie, i to już niedługo! Odniosła wrażenie, że Trogwar z jakiegoś powodu nie zdołał dotrzeć spojrzeniem do jej celi. Nie była to tylko wina słabego i nieumiejętnego zaklęcia. Wizja została zerwana zbyt gwałtow- nie, jakby ktoś nożem przeciął łączącą ich magiczną nić - to by- ło podejrzane. Aż do dziś Arjata nie zastanawiała się i nie próbo- wała sprawdzić, czy jej więzienie nie jest otoczone jakimiś czarodziejskimi barierami. Teraz ta myśl ją zmroziła. A jeśli w pałacu już o wszystkim wiedzą? Jeśli Władczyni zaciera ręce i straż już idzie, żeby pojmać Trogwara? To prawda, jest mi- strzem miecza, ale co zrobi, jeśli użyją kusz? Aż nazbyt dobrze znała ich śmiercionośne działanie... Czym prędzej zdławiła ogarniającą ją panikę. Jęczeniem ni- czego nie wskórasz! - krzyknęła na siebie. Skup się, skoncentruj, spróbuj dotrzeć do jego świadomości, może zdołasz go ostrzec! Milczenie. Spokój. Koncentracja. Nagle, jak uderzenie hura- ganu, obcy głos - i do celi wkroczył wysoki, smukły cień. Arjata przyjrzała się wizji i krzyknęła: - Królowa Mab! - Ciii! To tylko mój widmowy sobowtór... Wreszcie cię odna- lazłam. Dzięki twojemu bratu. Przebił ścianę, którą cię otoczyli! 239 NlK PlERUMOW - Mój brat? - Nie zapieraj się, wiem o wszystkim! Nie było łatwo do- trzeć do prawdy, ale żmudne poszukiwania to zajęcie w sam raz dla byłej królowej wróżek, która czeka już tylko na koniec świa- ta... I udało się. Trudno było odnaleźć duchy i zmusić je do mó- wienia, ale to udało mi się również. Wtedy pomyślałam, że bez problemu wyciągnę cię z tego więzienia... Ale okazało się, że Władczyni jest silniejsza, niż sądziłam. Zostałaś otoczona pięcio- ma warstwami osłony magicznej i gdyby nie twój brat, nie rozma- wiałybyśmy teraz. Spróbuję dotrzeć do świadomości Trogwara. Trzeba cię uwolnić natychmiast, bo wkrótce Władczyni zrozu- mie, co się dzieje, a wtedy... Ja mam zamknięte dojście do cie- bie... Cała nadzieja w Trogwarze. Tam, gdzie magia pasuje, mu- szą działać miecze! Co prawda można to było lepiej urządzić, gdyby Nenna była odważniejsza... - Nenna... przestraszyła się? - Te słowa sprawiły Arjacie ból. - A czego się spodziewałaś? - Bezbarwne wargi widma roz- ciągnęły się w uśmiechu. - Nie zapominaj, że to zwykła śmiertel- niczka, w dodatku ślepo oddana swojemu bractwu. A na nich ktoś bardzo mocno nacisnął, wszyscy przysięgli, że nie zrobią nic, co mogłoby zaszkodzić Władczyni... Jednym słowem, nie obe- szło się tu bez elfów i Nenna zwyczajnie stchórzyła. A teraz że- gnaj, księżniczko! Mam nadzieję, że zdołam ci pomóc... I cień zniknął. Rozdział 7 Trogwar siedział na brzegu swego twardego posłania i starał się zapanować nad roztańczonymi myślami. A więc w podzie- miach pałacu siedzi uwięziona kobieta, o której nikt nie wie! Mało tego, wszyscy są przekonani, że panowanie Władczyni po- łożyło kres więzieniom w Hallanie - a przecież okazuje się, że nie! Ostry ból przeszył serce Trogwara. Oszukano go, tak samo jak oszukano tych, od których to słyszał! Jeśli nieszczęsna więź- niarka popełniła jakieś straszne przestępstwo, ludzie powinni się o niej dowiedzieć - choćby ku przestrodze! A jednak cała sprawa trzymana jest w największej tajemnicy. Dlaczego, po co? Czyżby Władczyni miała z tym coś wspólnego?! Nie, nie, to bzdury! Ona jest dobra, łagodna, miłosierna, nie skazałaby na takie więzienie najbardziej nawet zatwardziałego przestępcy! To na pewno sprawka tego Atora! Pewnie wyrówny- wał z kimś rachunki... a Władczyni, rzecz jasna, o niczym nie wie... Trzeba otworzyć jej oczy! Łatwo powiedzieć! Ale jak to zrobić? Do pałacu wejść mu nie wolno, a Władczyni przez całą zimę ani razu nie zaintereso- wała się, czy jej polecenie jest dobrze wykonywane. Cóż, w takim razie sam musi się do niej dostać - w starym pałacu jest mnóstwo tajnych korytarzy i zapomnianych szerokich kominów. Co za szczęście, że wszystkie plany i schematy ma pod ręką! Zapadł wieczór, Władczyni jest na pewno w swoich komnatach... Trzeba się tam dostać o własnych siłach, nie licząc na żadne zaklęcia. Nie miał pewności, czy za pomocą zaklęć zdoła powiedzieć wszystko, co chce. 241 NlK PlERUMOW Nie widział Władczyni od wielu miesięcy, zupełnie zniknęła z jego życia. Znajdowała się tuż obok - władała, panowała, sądzi- ła - a jednocześnie czuł, że jest tak daleko... Trogwara olśniło - Władczyni go nie potrzebowała! Jego płomienne przemowy, nie- mal wyznania miłości nie poruszyły pani Hallanu... Nic dziwne- go, są przecież setki ludzi znacznie bardziej zasługujących na jej uwagę, służący jej znacznie lepiej niż on! Może naprawdę powinien posłuchać kapitana Umbato i popłynąć na poszukiwa- nie sławy i bogactwa? Tak właśnie zrobi - na uwagę Władczyni trzeba sobie zasłużyć, mówić piękne słówka może każdy chło- piec! A on, absolwent Szkoły Miecza... Co za wstyd! Zgrzytnął zębami. Ale to nic - do dzieła! Pochylił się nad szkicami odnalezionymi wśród starych pergaminów... Po paru minutach zdecydowanym krokiem wyszedł z biblio- teki przez zakazane drzwi prowadzące w głąb pałacu. Znalazł klapę starego włazu, zardzewiałą i niemal wrośniętą w podłogę. Po długich wysiłkach w końcu udało mu się wsunąć klingę w szczelinę i podważyć okrągłą pokrywę. Zsunął się w dół, w duszną ciemność. Rozpoczął długą i nie- bezpieczną drogę po zaplątanych korytarzach, niskich kwadrato- wych tunelach. Musiał się czołgać, nie dało się nawet iść na czwo- rakach. Zdaje się, że o istnieniu tego systemu przejść wszyscy dawno zapomnieli, w każdym razie nikt nie zatroszczył się o za- murowanie korytarzy... Czołgał się długo, z trudem oświetlając sobie drogę małą lampką oliwną. Na wszelki wypadek rysował sadzą znaki na ścianach. W końcu wszystkie pierścienie ochrony zostawił z ty- łu i znalazł się obok osobistych komnat Władczyni. Jeśli nigdzie się nie pomylił, to za tym zakrętem powinien być właściwy ko- rytarz... Przeciskając się przez wąskie wygięcie tunelu, wyglądające- go jak odcinek jelit jakiegoś potwora, Trogwar natknął się na murek z cegieł. Ostrożnie wyciągając rękę, namacał otwór i bez- szelestnie wyjął pierwszą cegłę... Wkrótce potem mógł przeci- snąć się przez wąskie przejście wychodzące na kamienny komin. Zejście kominem było dla ucznia Dem Binnori kwestią kilku sekund. O dziwo, komin wyglądał na niedawno czyszczony. Tro- gwar już miał wyjść, gdy usłyszał skrzypienie otwieranych drzwi i głosy wchodzących. Drgnął - Władczyni rozmawiała z samym Atorem! WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Już pierwsze ich słowa sprawiły, że zaczął się trząść jak w go- rączce. - Atorze, panie mój, co cię rozgniewało? - spytała cicho, nieśmiało Władczyni. Tyle lęku słychać było w jej głosie! Tro- gwar omal nie ryknął jak dziki zwierz. Uspokoił się, znierucho- miał i słuchał, bojąc się przepuścić choć słowo. - Znudziła mi się ta pozycja! Wszystko i zarazem nic! - od- powiedział Ator z rozdrażnieniem. - Czemu nie ogłosisz wreszcie naszego ślubu? - Podsłuchujący Trogwar omal nie spadł w dół. - Dlaczego muszę znosić dwuznaczne spojrzenia tych arystokra- tycznych półgłówków?! Pomyśl tylko, co będę mógł zrobić dla królestwa, a więc i dla ciebie, gdy stanę się twoim małżonkiem i królem! Wówczas nasze dzieci będą mogły legalnie dziedziczyć koronę! - Atorze, miły mój, mój bohaterze, obiecuję ci, że tak się sta- nie... Ale poczekaj jeszcze trochę, wiesz przecież, że mogą być rozruchy... - Ha! Więc zaklęcia twoich elfów i twoje własne, które wma- wiają tym osłom ślepą miłość do ciebie, nie są aż tak skuteczne, jak mnie zapewniałaś? - szydził Ator. Trogwar zacisnął usta dło- nią, żeby nie krzyczeć. - Martwisz się rozruchami? Utopię je we krwi! Mam wystarczająco dużo oddanych najemników. Nie mo- gę czekać w nieskończoność! Chcę, żeby mój syn został następcą tronu! - Tak, tak... - mówiła Władczyni żałośnie i słabo. - Dobrze, kochany, dobrze. Jesienią, w miesiącu ślubów... Obiecuję ci... - Obiecujesz? - zapytał zimno Ator. - Zeszłej jesieni też obiecywałaś! - Należy się przygotować... Boję się krwi... Nie używaj po- chopnie siły, Atorze! - Skoro musisz się przygotować, zacznij teraz! - rzucił Ator. - Chwała Jamertowi, mamy wiosnę, czasu jest dość. Zajmij się tym! - Zajmę się. Przysięgam na moc Pierworodzonych, zrobię wszystko, co trzeba. Tylko nie gniewaj się, mój kochany, nie gniewaj i nie spiesz! - Nie spiesz, nie spiesz... - warknął Ator. - Co ty możesz wiedzieć o sprawach państwa, kobieto? Może w twoich żyłach płynie krew elfów, ale jesteś kobietą, a kobiety muszą słuchać mężczyzn! Jesteś piękna i kocham cię, ale nie pchaj się tam, gdzie nic nie rozumiesz! 243 NlK PlERUMOW - Tak, mój panie - powiedziała cicho Władczyni. - Będę po- słuszna. Ale wiesz, że muszę grać tę rolę... - Jak tylko ogłosisz, że jestem władcą Hallami, będziesz mogła przestać udawać - powiedział łagodniej Ator. - Zresztą... już późno, dajmy spokój dyskusjom... Wybacz mi, jeśli byłem niemiły... - Łoże rozkoszy i pokorna niewolnica czekają na wielkiego Atora... - powiedziała Władczyni ledwie słyszalnie. - Tak... Dawno nie byliśmy razem... - zaśmiał się Ator. Trogwar bezszelestnie zsunął się w dół wąskiego komina. Po- liczki płonęły mu żywym ogniem, umysł zalała wściekłość. Więc to jedno wielkie oszustwo! Oszustwo od początku do końca! Wszy- scy są we władzy czarów, które przemieniły ich w posłuszne ma- rionetki! Czuł się tak poniżony, że gotów był gołymi rękami roz- szarpać własne gardło. Władczyni!... Bezwolna lalka w rękach tego łajdaka! A on był taki głupi! Co za upokorzenie, co za wstyd! Pospiesznie ułożył cegły w murek zagradzający tunel i jak w malignie wrócił do siebie. Chaotyczne myśli powoli uspokoiły się w ciszy biblioteki. Ściskając dłońmi pękającą z bólu głowę, Trogwar próbował się zastanowić. Przede wszystkim zmusił się do zapomnienia o zaklęciach, które budziły w mieszkańcach Hallanu gorącą miłość do Wład- czyni. To poważna sprawa i pomyśli o niej, gdy już się uspokoi. Najważniejszą i najpilniejszą sprawą była zagadkowa więźniar- ka w pałacowych podziemiach. Może ona wie coś o wstąpieniu Władczyni na tron? Trzeba się do niej dostać, i to jak najprędzej, jak najprędzej... Sama myśl o tym, że mógłby tę sprawę odłożyć do jutra, budziła w nim wstręt. Wszystko może się zdarzyć... le- piej nie zwlekać! Wstał, obejrzał swoje ubogie gospodarstwo. Może już tu nie wróci... Zebrał swoje rzeczy, spakował je do worka, zawahał się, wsunął tam kilka podstawowych książek o dostępnej mu magii, jedną pradawną kronikę elficką, coś do jedzenia, zarzucił worek na plecy, przytroczył miecze i ruszył na poszukiwanie korytarza, który zaprowadzi go do tajnej galerii. * Za łatwo mi to wszystko idzie, pomyślał mijając przestronną pałacową piwnicę i zatrzymując się przed jedną ze ścian. t/l A WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Pokonał trzy piętra komnat i ani razu nie spotkał żadnego strażnika, a przecież w pewnych momentach musiał porzucać bez- pieczne tajne korytarze i biegać od wyjść do wejść. Zatrzymał się na najniższym poziomie znanych pałacowych piwnic. Chyba ktoś zaczął coś podejrzewać - ruchoma płyta nie chciała się odsunąć, za- ciśnięta w imadle niedawno postawionego murku. A przecież za tą płytą powinny być spiralne schody prowadzące na dół, do tajnego więzienia. Trogwar nie chciał szukać głównego wejścia do tych podziemi, na pewno ściśle strzeżonego - nie miał ochoty zabijać niewinnych strażników. Poza tym nie zabije przecież wszystkich jednocześnie, któryś podniesie alarm i wtedy koniec z nim... Do li- cha, czy naprawdę będzie musiał torować sobie drogę mieczem?! Obmacał szorstkie kamienie. Gdyby miał pod ręką kilof, z łatwością rozwaliłby ten świeżo postawiony murek... A może za- ryzykować i użyć jednego z zaklęć burzących? W księgach było ich bardzo wiele - magowie wszystkich cza- sów i narodów z jednakowym zapałem tworzyli różne niszczące kombinacje ślepych sił magicznych. Pozostawało tylko wybrać odpowiednie, niezbyt silne - żeby strop nie runął mu na głowę. Trogwar zakreślił krąg, w który miał uderzyć przywołany przez niego niewidoczny taran. Doświadczony czarownik może w tym celu użyć zwykłej kredy, ale Trogwar musiał się nieźle na- męczyć, zanim magiczne strumienie zaczęły wąskim białym pło- mieniem rysować krąg na kamieniach. Dalej poszło już łatwiej - zaczerpnąć siły z czarów Prawdziwych Magów... i uderzyć z roz- machu ciężką ognistą pałką! Rąbnęło tak, że Trogwarowi zatkało uszy; podłoga się za- trzęsła i wyłożył się na kamienne płyty jak długi. Zakreślony na ścianie krąg wybuchł zielonymi płomieniami, który szybko prze- mieniły się w duszący dym. Coś pod stropem zatrzeszczało groź- nie, z góry posypały się jakieś śmieci. Dym wypełniał piwnicę, łu- ki sklepienia skryły się w nieprzeniknionej zasłonie, pochodnie na ścianach zgasły... Trogwar wstał z trudem, w głowie mu huczało. Drżącymi rę- kami zapalił lampę oliwną i ujrzał, że zaklęcie jednak otworzyło mu drogę do podziemi - choć prócz kamieni rozwaliło też rucho- mą płytę zasłaniającą wejście. Zobaczył wąskie spiralne schody ze startymi stopniami i bez wahania ruszył w dół. Jeden skręt, drugi, trzeci... Trogwar schodził coraz głębiej. 245 NlK PlERUMOW nościach korytarzu. Po obu stronach widniały żelazne drzwi, nie- prawdopodobnie stare, całe pokryte rdzą. Więc jednak dotarł tam, gdzie chciał! Zaczął iść szybciej, w słabym świetle lampy oliwnej oglądając każde drzwi, jednak wszystkie były zamknięte i żadne nie wyglądały na takie, które niedawno otwierano. Wydawało się, że wąski, prosty korytarz będzie się ciągnął w nieskończoność. Trogwar zajrzał do przezornie zabranych pla- nów... Wszystko się zgadzało, znalazł się w jednej z głównych więziennych galerii, teraz powinien skręcić i znowu zejść w dół... Tak właśnie było. Widząc, że plany nie kłamią, poczuł się raźniej. Stąpał po grubej warstwie pyłu - od dawna nikt tędy nie chodził. Zeszedł piętro niżej i ku swojej radości dostrzegł, że tutaj podłoga korytarza jest dość czysta. Na chybił trafił wybrał lewy korytarz. Pierwsze drzwi były zardzewiałe, zawiasy jakby wrosły w ka- mień, to na pewno nie te, dalej, dalej!... Naliczył dziesięć nieużywanych drzwi, zanim natknął się na takie, których zawiasy starannie nasmarowano. Odetchnął z ulgą. Miał za sobą kawał dobrej roboty. Teraz należy dobrać od- powiednie zaklęcie otwierające zamek... I wtedy poczuł na policzku leciutki powiew. Skąd ten po- wiew głęboko pod ziemią? Najwyraźniej w przeciwległym końcu korytarza ktoś otworzył drzwi. Czy ktoś tu idzie? Strażnicy? A może dozorca z jedzeniem dla więźnia? Trogwar wolał nie ry- zykować. Zgasił lampkę, jednym ruchem podciągnął się pod su- fit i tam zastygł, zapierając się nogami w jedną ścianę, a rękami w przeciwległą. Przed ludźmi, którzy, być może, szli w stronę celi, osłaniał go łuk sklepienia. Mógł się czuć prawie bezpieczny, wytrenowane ciało przywykło do długiego przebywania w tej nienaturalnej pozycji... Minutę później zrozumiał, że lekki wiaterek rzeczywiście oznaczał otwierane drzwi. W tunelu głucho zastukały podkute buty, dały się słyszeć głosy i Skrzydlaty Pies w duchu zaśmiał się wzgardliwie - jak można łapać zbiega, jeśli się tak hałasuje? Czemu się tak głośno zachowują? Żeby go ostrzec? Wojownicy nie mieli zamiaru się ukrywać. Na ściany padł żółty blask paru pochodni, zabrzęczało żelazo zbroi, dał się sły- szeć stukot drewnianych drzewców włóczni, niezrozumiałe sło- wa... Zapewne Ator postanowił umieścić strażników przed ?JA.G. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI drzwiami tajnej celi. Dziwne, że wybrał do tego zadania ciamaj- dy, które głośno przeklinają, plują i co chwila wszczynają kłót- nie. Trogwar postanowił trochę poczekać i jeśli do tych strażni- ków nie podejdzie wsparcie, spróbować odciągnąć ich dalej, w głąb podziemi. Wtedy będzie mógł bezszelestnie wrócić do celi i otworzyć drzwi zaklęciem - a te osły będą go łapać w innym końcu korytarza. Czekanie dłużyło się straszliwie. Trogwar wytężał słuch. Czy nie słychać kroków nadchodzących strażników? Ale panowała ci- sza i w końcu się zdecydował. Zeskoczył miękko na podłogę, znieruchomiał, zupełnie nie- widoczny w ciemnościach. Było tak, jak przypuszczał: przed drzwiami celi stało sześciu brodatych, ogorzałych wojowników w skórzanych kurtkach z umocowanymi na nich stalowymi bla- chami i z potężnymi dwustronnymi toporami bojowymi w dło- niach. Zdziwił się - nigdy wcześniej nie widział takich typków nie tylko w pałacu, ale w ogóle w Dajre... Jedyne, co mógł powie- dzieć o nich z całą pewnością, to że nie mają nic wspólnego z gwardią. Wojownicy usadowili się wygodnie na twardych kamien- nych płytach. Trogwar zauważył torby z jedzeniem i wielkie pę- kate butelki - zdaje się, że ta szóstka planowała rozbić tu obóz na dłużej. No nic, zaraz się rozruszają! Cofnął się o dziesięć kroków w głąb korytarza, wyjął z fał- dów płaszcza metalową trzyramienną gwiazdkę, wycelował w gło- wę jednego z drabów i rzucił. Wyszło idealnie. Gwiazdka uderzyła krawędzią między dwo- ma okrągłymi blachami naszytymi na skórzaną czapkę i wojow- nik zerwał się z przekleństwem na ustach. Trogwar pojawił się na granicy światła rzucanego przez po- chodnię, ale zaraz skrył się w ciemnościach. Strażnicy znowu za- chowali się zgodnie z przewidywaniem - rzucili się za nim całą bandą. Krzyków, tupotu i przekleństw wystarczyłoby na kilka pości- gów. Trogwar bezszelestnie dobiegł do spiralnych schodów, po czym wbiegł w cień, przeturlał się przez ramię i rozpłaszczył na podłodze, z zadowoleniem obserwując, jak strażnicy kolejno za- dudnili buciorami po schodach i popędzili na górę. 247 NlK PlERUMOW Jeszcze chwila i bezszelestnie zawrócił. Krok, drugi, trzeci... oto i tajemne drzwi! Na podłodze leżą porzucone pochodnie, bu- telki, torby... Nie wolno mu tracić czasu! Już złożył ręce w geście rozpoczynającym zaklęcie, gdy szó- sty zmysł kazał mu paść plackiem na podłogę. Drzwi celi zapłonęły jasnym zielonym ogniem, ktoś, zamiast wypowiedzieć zaklęcie, po prostu rzucił zaczerpnięty z Między- rzeczywistości kłąb ognia i cisnął go jak cegłę. Zanim Trogwar zdążył o czymkolwiek pomyśleć, już odturlał się na bok, już oba miecze trzymał w dłoniach. Metalowe drzwi celi płonęły z sykiem, przerażające nieziem- skie światło oświetliło niskie sklepienie korytarza. Strażników nigdzie nie było widać, za to tuż za plecami Trogwara znalazła się zdyszana długim biegiem Władczyni. Za nią pędził Ator. - Chybiłaś! - wrzasnął, jednocześnie obnażając klingi. - Bardzo ci pilno, żeby mnie zabić, czcigodny! - Trogwar ci- snął w Atora dwie ostre gwiazdki. Stal brzęknęła o stal - Biały Jednorożec miał pod płaszczem zbroję. Jedna z gwiazdek uderzyła w klingę Atora, druga drasnę- ła jego prawe ramię. Skrzydlaty Pies rzucał je, licząc, że Ator się uchyli, jednak Biały Jednorożec był nadspodziewanie szybki i zręczny. W następnej chwili zwarli miecze - w zielonkawym lśnieniu, pod wilgotnymi sklepieniem, głęboko pod ziemią nie było miej- sca na sprytne manewry, można było tylko rąbać i ciąć. Trogwa- ra paliła wściekłość. Wszystko, w co wierzył, zostało zbrukane i splugawione. Wszystko okazało się fałszem, mirażem... W tej chwili nie myślał o tym, że prócz niego oszukano cały naród Hal- lami, ślepo wierzący w sprawiedliwość Władczyni... Miecze zwarły się ze szczękiem. Pamiętając o strasznej sile Atora, Trogwar starał się odsunąć miecz wroga, żeby straszliwe ciosy nie złamały jego noerów, jednak nie zawsze mu się to uda- wało. Ator walczył ze wszystkich sił. Skrzydlaty Pies cofał się i od- pierał ciosy - tym razem nie mógł skorzystać z rad „Wrót Wzgórz" i musiał liczyć wyłącznie na własną zręczność. - Zabij go, Atorze! Zabij! Zabij wreszcie! - usłyszał okropny krzyk Władczyni. Strażników nadal nie było widać... Krok po kroku Trogwar cofał się w ciemność, coraz dalej od upragnionych drzwi. Kątem oka dostrzegł ruchy dłoni Władczy- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI ni, najwyraźniej pani Hallami szykowała się do rzucenia kolejne- go zaklęcia. Mimo że Skrzydlaty Pies nie został nawet draśnięty, do jego świadomości zaczął napływać przedśmiertny chłód. Jak długo zdoła się cofać? Przecież strażnicy w końcu zorientują się i zawrócą... A wtedy wystarczy jeden cios w plecy... Ator ryczał i charczał niczym straszne monstrum, niczym wilk rozszarpujący ofiarę, ale nie były to odgłosy zmęczenia, lecz wściekłości - nienawidził Trogwara tak samo, jak Trogwar jego. Cofanie się dalej nie miało sensu. Słynny „dogodny mo- ment", na który zwykle czekają młodzi wojownicy (i dlatego tak często przegrywają), mógł w ogóle nie nadejść. Nikt nie wygra walki, wyłącznie się broniąc. Noer świsnął krótko - Trogwar zadał cios z lewej strony na spadający po kolejnym ataku miecz Atora, drugą klingą celując w otwierający się prześwit. Ator z uśmiechem odrzucił zuchwałego chłopaka. Trogwar cofnął się o dwa kroki, potknął się i upadł na plecy z krótkim jękiem. Z jego prawej ręki wypadł miecz... - Zabij go! - usłyszał znowu. Ator z rykiem skoczył do przodu. Chciał zabić przeciwnika jednym ciosem, chyba nienawiść zupełnie go zaślepiła... A może Trogwar tak dobrze udawał? Wciąż leżąc, pochwycił ciężki, ostry kamień, jaki niegdyś odpadł od sklepienia. W ostatniej chwili odsunął się przed ostrzem miecza i cisnął kamień przeciwnikowi w twarz. Z punk- tu widzenia etyki wojennej dokonał czynu niewybaczalnego, któ- ry okrywał go wieczną hańbą. Ator nie zdążył się uchylić. Był zbyt blisko, lekko odwrócił głowę, ale nie uniknął ciosu... I wtedy Trogwar skoczył, chwytając upuszczony miecz. Jed- ną klingą celował w szyję, drugą w brzuch wroga - i Atorowi nie udało się do końca zasłonić. Wprawdzie szyja pozostała cała, ale na piersi pojawiła się długa czerwona kreska. Kłujący cios prze- mienił się w tnący i chociaż Ator krwawił z piersi, nie odniósł śmiertelnej rany. Obaj dyszeli ciężko. Trogwar miał nadzieję, że upływ krwi osłabi Białego Jednorożca. I może naprawdę stałby się cud i wojownik z trzecim znakiem w hierarchii wziąłby górę nad niezwyciężonym, gdyby nie nadcią- gnęli strażnicy i gdyby Władczyni w końcu nie rzuciła zaklęcia. 249 NIK PlERUMOW Trogwar stał teraz przy drzwiach, bokiem do pani Hallanu, pomiędzy nią a Atorem. Instynktownie popatrzył w górę i ni- czym w strasznym śnie zobaczył, jak granitowe bloki sklepienia rozpływają się w jadowicie zielonej mgle i jedna po drugiej po- jawiają się szczupłe postacie w czarnych strojach. Księżniczka Arjata, którą dzieliły od miejsca walki jedynie niezbyt grube drzwi, rozpoznałaby tych czarnych wojowników od razu, ale Trogwar widział ich po raz pierwszy. Skąd się wzięli?! Przecież wiadomo, że zakon kojarów rozgromiono dawno temu! W chwilę później Trogwar zrozumiał, że jeśli nie wyniesie się stąd natychmiast, zginie. Z ogromnym trudem odbił grad stalo- wych igieł miotających, noży i gwiazdek, dwa razy został draśnię- ty. A gdy jego noery zetknęły się z klingami czarnych wojowni- ków, zrozumiał, że to prawdziwi mistrzowie miecza. Pozostawało mu tylko jedno - ucieczka. „Rąb drzwi! - zabrzmiał w jego świadomości kobiecy głos, w którym była dzikość, siła i udręka. - Rąb wreszcie!". Czarni wojownicy odepchnięci przez Trogwara szykowali się, by znów poczęstować go swymi kłującymi gościńcami. Mu- siał wybierać między nadzieją na ratunek i nieuniknioną zgu- bą, jaka go niechybnie czeka, gdy zacznie rąbać te przeklęte drzwi. A jednak w głębi świadomości miał pewność, że uwięziona za żelaznymi drzwiami kobieta jest dla niego bardzo ważna i trze- ba ją uwolnić za wszelką cenę. Rój rzuconych przez czarnych wojowników śmiercionośnych igieł i gwiazdek ze świstem ciął powietrze, gdy miecz Trogwara z sykiem wbił się w żelazną zasuwę na drzwiach celi. I wtedy powietrze wokół Skrzydlatego Psa jakby wybuchło, zatańczyły girlandy błękitnych i niebieskich płomieni, i w pod- ziemiu huknął władczy głos: - Wychodź! Wychodź, Arjato! To ja, Mab! Niczym we śnie Trogwar patrzył na At ora wpatrującego się w widmo z otwartymi ustami, na zastygłych wojowników w czer- ni i uniesione pięści Władczyni. - Nie dostaniesz jej, starucho! - wrzasnęła pani Hallanu. - Jest moja, a ty zostałaś przeklęta przez Młodych Bogów i Pierwo- rodzonych! - Elfy powinny były lepiej się zastanowić, zanim oddały ci ten kraj - padła odpowiedź. - Arjata jest teraz moja. Nie mogłam ->cn WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI pokonać twoich barier, na szczęście ten młodzieniec je zniszczył. Arjato! I z celi otworzonej przez Trogwara powoli wyszła kobieta. Średniego wzrostu, bardzo blada, ubrana w żałosne szmaty ledwie osłaniające nagość, szła, niczym niewidoma, prosto na Władczynię. - Tutaj, tutaj! - Niewidoczna ręka szarpnęła Ar jatę w górę, prosto w zieloną mgłę otwierającą przejście w sklepieniach. Jesz- cze chwila i więźniarka zniknęła. - A-a-j-er-argh! - Z piersi Władczyni wydarł się dziki, nie- ludzki krzyk. Zabrzmiało to tak, jakby kogoś wzywała. Jej twarz wykrzywiła się z wysiłku. Wezwanie zostało usłyszane. Trogwarowi włosy stanęły dę- ba, gdy zobaczył, że kamienne ściany poruszyły się jak żywe; po- jawiły się szerokie, rozłożyste skrzydła, potężne ciało lwa i głowa orła z długim drapieżnym dziobem... Okryty strzępami zielonej mgły kamienny gryf, powołany do życia przez czary pani Hallanu, otrząsnął się i pomknął w górę, w pogoni za uciekającą zdobyczą. Zaraz nad głową Trogwara znowu pojawiło się pokryte pleśnią sklepienie. Dopiero teraz zauważył, że wokół pląsają błękitne i nie- bieskie ogniki, a różnorodne metalowe zabawki czarnych wojowni- ków leżą bezużyteczne na podłodze. Zanim wrogowie zdążyli się opamiętać, co sił rzucił się do ucieczki, słysząc za sobą wściekłe, pełne najstraszniejszych przekleństw krzyki Władczyni i Atora... Naprzód, naprzód, naprzód! Korytarze, schody, zakręty, na górę, na górę, na górę! Obok czarnych drzwi więzienia, obok ohydnych szybów, w górę, ku wolności, ku światłu! Chyba tylko intuicja pomogła Trogwarowi odnaleźć drogę na górę. Stare wydeptane schody zaprowadziły go w końcu do grubej kraty, za którą pełniło wartę dwóch gwardzistów. - Hej, otwórzcie! - krzyknął Skrzydlaty Pies, który w tej chwili nie był w stanie wymyślić nic lepszego. Pościg był tuż-tuż. - A co ty tam robisz? - zapytał jeden ze strażników, z wiąz- ką kluczy u pasa. - Jakżeś się tam dostał? No dobra, rzuć miecze, wtedy ci otworzymy. I bez wygłu... To były jego ostatnie słowa - zdeterminowany Trogwar ci- snął gwiazdkę przez pręty kraty. Strażnik upadł, charcząc i chwy- tając się za przecięte gardło. Ten sam los spotkał chwilę później drugiego... 251 NlK PlERUMOW I tak wbrew własnej woli Trogwar zabił dwóch niewinnych ludzi, gdy przyszło mu rozstrzygać kwestię: kto ma zginąć - oni czy ja?! Kluczem strażnika otworzył kratę; żeby ją zamknąć, nie miał już czasu. Pomknął przed siebie. Gnał przez pałacowe kuch- nie, pralnie i magazyny, zbijając z nóg przestraszone sługi. Dro- gę wybierał na chybił trafił i cały czas czuł, że pogoń jest tuż za nim. Jak szalony wyskoczył z jakichś bocznych drzwi pałacu na zewnątrz - na szczęście pełniący tu wartę gwardziści należeli do oddziału kapitana Umbato i go znali. Dobiegł do koniowiązu i wskoczył na grzbiet pierwszego z brzegu wierzchowca. Pędził galopem zalanymi ciemnością ulicami, przeskakując przez rozstawione rogatki. Goniły go krzyki strażników nocnych. Miał nadzieję, że alarm nie został jeszcze ogłoszony i przez miej- ską bramę zdoła przejechać bez walki. Niestety! Najwyraźniej Władczyni mogła przekazywać roz- kazy inaczej niż przez gońców czy gołębie. Ciężkie skrzydła bra- my były zamknięte na głucho, a przed nimi czekało dwudziestu włóczników w pełnej gotowości bojowej - wystawiając istny czę- stokół ostrych i szerokich grotów. To koniec! - pomyślał Trogwar w panice. Strach zmusił do działania drzemiące w nim siły. Wygląda- ło to tak, jakby ktoś złapał Trogwara za nadgarstki, sprawiając, że jego dłonie mocno uderzyły konia po uszach. Nieszczęsne zwierzę krzyknęło niemal ludzkim, wysokim, rozdzierającym krzykiem - i jak szalone skoczyło prosto na wysunięte włócznie. Pięć czy sześć lśniących ostrzy wbiło się w boki i pierś konia. Gdy wojownicy próbowali wyszarpnąć drzewce z padającego cia- ła, Trogwar runął na nich, przeskakując przez głowę wierzchow- ca. Jego miecze ze świstem cięły powietrze, znów zaczynając swą krwawą pracę. O wszystkim decydowały sekundy. Jeśli włóczni- cy zdążą i zaatakują razem... Nie zdążyli. Trogwar zarąbał jeszcze czterech, zanim brzegi szyku zaczęły się schodzić. Droga była wolna... ale musiał odsu- nąć ciężkie zasuwy, wielkie żelazne sztaby, każda o wadze konia! Tego już na pewno nie zdąży zrobić - równie dobrze mógłby pod- stawić gardło pod miłosierny cios, jeśli tylko wojownicy nie ze- chcieliby rozprawić się z nim inaczej za śmierć swoich towarzy- szy. Jednak zanim zdradziecka słabość rozlała się po ciele, nogi ->c-> WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI same zaniosły Trogwara do bramy. Z całych sił uderzył pięścią najpierw w jedną, a potem w drugą zasuwę. W jego rękach musiała nadal tkwić niesamowita siła, bo ciężkie stalowe sztaby wyleciały ze swoich gniazd i rąbnęły o zie- mię. Jedno mocniejsze pchnięcie otworzyło skrzydło bramy - a przecież zwykle potrzeba do tego dwóch czy trzech mężczyzn! Uciekać, uciekać, jak najdalej stąd, w zbawczą ciemność, gdzie nie płoną te przeklęte pochodnie! Znów miał szczęście - niemal przy samej bramie rozłożyła się na nocleg karawana kupiecka, który nie zdążyła wejść do Dajre za dnia. Konie stały spokojnie, właśnie zaczęto je rozsio- dływać... Wyskakujący z ciemności wojownik z dwoma zakrwawiony- mi mieczami bez słowa wyrwał wodze oszołomionemu słudze, skoczył na koński grzbiet i jak szalony pocwałował w ciemność. Zanim wybiegający z bramy strażnicy i kupiecka ochrona zdążyli złapać za łuki, rozpłynął się w mroku... Chwilę później z bramy ruszyła prawdziwa pogoń - trzydzie- stu jeźdźców z psami i gepardami myśliwskimi na długich smy- czach. Nic nie wskórali. Trogwar wjechał do strumienia, a potem wyszedł na kamieniste zbocze łagodnego wzgórza. Nawet psy straciły trop. Pogoń krążyła po okolicy do świtu i wróciła do mia- sta z pustymi rękami. Głęboką nocą Trogwar zatrzymał ochwaconego konia w ciemnym przydrożnym gąszczu. Trochę się uspokoił - wytreno- wany w Dem Binnori instynkt podpowiadał mu, że pogoń straci- ła ślad. Znajdą go, oczywiście, ale nie od razu, można jakiś czas odpocząć... Zebrał wiązkę chrustu i nagle stwierdził, że pakując się, za- pomniał wziąć hubkę i krzesiwo. Zaklął raz i drugi, ale niewiele to pomogło i wtedy przypomniał sobie stare zaklęcie ognia wy- czytane w jednej z ksiąg. Po tamtym, jakże udanym zaklęciu bu- rzącym czuł się znacznie pewniej w kwestiach magii. I teraz po- stanowił spróbować, zapominając, że nic innego jak właśnie zaklęcie nie mogłoby lepiej wskazać prześladowcom jego miej- sca pobytu... Rozluźnił się, kazał zamilknąć chórowi myśli, a potem, wzy- wając ognistego Jamerta, ostrożnie wymówił słowa zaklęcia prze- mieniającego wewnętrzną silę w coś zewnętrznego. Ogień zapło- nął od razu, czysty i równy. 253 NlK PlERUMOW No dobrze, ale co dalej? - zastanowił się rozgoryczony Tro- gwar, patrząc w płomienie. Uzmysłowił sobie, że wszystkie dro- gi w Hallanie są przed nim zamknięte, może zrobić tylko jedno - popełnić samobójstwo. Pośród ludzi wielbiących Władczynię nie miał czego szukać. Nie ma żadnych dowodów. Kto mu uwierzy? Co zrobić? O szukaniu drogi do elfów nie mogło być już mowy... Mógł ruszyć do leśnych krasnoludów, do czcigodnego Westriego i jego gościnnej rodziny, ale domyślał się, że dolina, choć dobrze ukryta, zapewne nie jest chroniona przed zaklęciami poszukiwa- nia, a Władczyni i Ator nie spoczną, dopóki nie zabiją ostatnie- go świadka. Czytał, że czary poszukiwania nie działają pod zie- mią, więc mógłby ukryć się w jakiejś głębokiej pieczarze, na przykład u górskich krasnoludów... Bardzo możliwe, że wtedy by go nie znaleziono. Ale żyć wśród górskich krasnoludów? Nie martwił się tym, że mogą go nie przyjąć - na pewno przyjmą, wiecznie brakuje im rąk do pracy i podobno przyjmują wszystkich prócz swoich od- wiecznych wrogów, goblinów. Ale mogą człowieka nie wypuścić... i każą pracować do siódmych potów! Nie, nie ma co próbować. Można by zgłosić się na ucznia do jakiegoś Prawdziwego Maga, on pewnie wie, jak odsunąć od siebie zaklęcie poszukiwania... Myśl o terminowaniu u czarownika miała zdumiewające konsekwencje. Z głębi umysłu wypłynęło nagle: Czerwony Za- mek! Przecież to wcale niedaleko... Zagadkowa twierdza, siedzi- ba upragnionej wiedzy... Czerwony Zamek... tylko czy ktoś tam jest? Grzebiąc w wor- ku, Trogwar wyjął „Szare Klucze", tom zaklęć widzenia na odle- głość; długo przewracał strony. Ta napisana dawno temu księga twierdziła, że dzięki wprowadzeniu się w szczególny stan we- wnętrznego milczenia, wzmocnionego zapożyczeniem siły z cza- rów Prawdziwych Magów, adept może zobaczyć nawet bardzo odległe krainy i rozmawiać z ich mieszkańcami... Przygotowania trwały niemal całą noc. O świcie Trogwar, zu- pełnie wyczerpany, wreszcie osiągnął to, co chciał. Drzewa nagle rozpłynęły się przed jego spojrzeniem, ujrzał ostre, pokryte śnie- giem szczyty odległych gór i rwącą rzekę wypływającą spod lo- dowca. Na odnogach potężnego pasma górskiego wznosiła się twierdza. Jej mury zbudowano z czerwonawych granitowych blo- ków, ciężkie czarne wrota były otwarte na oścież. Wjazd porósł wiosenną trawą, skrzydła bramy tonęły w pokrzywach i łopia- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nach - z tego wejścia od dawna nikt nie korzystał. Trogwar wy- silił się jeszcze trochę i zdołał zajrzeć do głównej wieży. W środ- ku było ciemno i pusto, nie dało się dostrzec żadnych szczegó- łów... Przesunął spojrzenie w górę, po stopniach, do komnaty i omal nie krzyknął na widok wyschniętego kościotrupa siedzą- cego w wysokim fotelu i ubranego w rozpadający się płaszcz z kapturem... Czy ten człowiek jest martwy? - pomyślał wstrząśnięty i w jego umyśle od razu pojawiła się odpowiedź: Tak, jest mar- twy, i to od dawna. Zamek stoi pusty i czeka na śmiałka, który odważy się nim zawładnąć! Wizja została przerwana. Trogwar ocknął się; przed nim po- woli rozpalał się świt, gwiazdy szybko bladły, szykując się do dziennego snu. Teraz Skrzydlaty Pies miał pewność, że Czerwo- ny Zamek jest pusty! Ta wspaniała twierdza wiedzy magicznej czekała na tego, któremu wystarczy śmiałości, by stanąć na jego progu. Nie wahał się ani chwili i w pierwszych promieniach słoń- ca już pędził na południe. Rozdział 8 Z początku było spokojnie, pogoń na razie nie deptała mu po piętach. Zatonął w gorzkich rozmyślaniach. Wszystko, w co wierzył i co kochał, okazało się kłamstwem. Miłość, jaką Władczyni budzi w poddanych, spowodowana jest nie przymiotami ducha, lecz dziwnymi, nieznanymi czarami, o których nie wspominała żadna księga w bibliotece, a władzę dzierży w ręku Ator... I do tego ta dziwna więźniarka Ar jata, którą Królowa Mab uratowała dzięki temu, że zniszczył magicz- ną barierę wokół więzienia! Bardzo był ciekaw, czy zdołały się uratować... A może straszliwy gryf jednak wykonał rozkaz pani Hallanu? I wówczas z pamięci wypłynęło znienacka: przecież spadko- bierczyni hallańskiego tronu też miała na imię Arjata... Tak, na pewno! Najstarsza Arjata, potem młodszy chłopak, potem bliź- niaki i najmłodszy o imieniu Trogwar... Zabawny zbieg okolicz- ności... Skrzydlaty Pies pomyślał jeszcze, że ten malec, jego imiennik, był również jego rówieśnikiem... Ciekawe, co się stało z nim i całą rodziną królewską? Najnowsze kroniki głucho mil- czały... Już wkrótce musiał porzucić te rozmyślania - zbliżała się pogoń. No, no, jacy szybcy... Choć właśnie tego się spodziewał - na pewno nie obeszło się bez czarów Władczyni. Wystarczyło, że wspomniał o pani Hallanu, by ogarnęła go tęsknota, ból i gorycz. Nie wiedział, czy to tęsknota za dawnym wizerunkiem na wpół boskiej Władczyni, czy za sobą samym, uf- nym, naiwnym i niczym pies zakochanym w swojej pani. tcc WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Pogoń - gepardy, ogary, specjalnie szkolone sokoły i co naj- mniej pięćdziesięciu doświadczonych wojowników - umiejętnie odsuwała Trogwara od dużych traktów, jednocześnie nie pozwa- lając mu zaszyć się w głuchych lasach. Miał szczęście, dwa razy zdołał się prześliznąć przed samym nosem ścigających go oddzia- łów (do wysłanego ze stolicy dołączyły również inne) i przebijał się coraz dalej na południe. Ale wieści o nim docierały coraz da- lej i wszystkie kończyły się krótkim rozkazem - pojmać! Tro- gwarowi skończyły się pieniądze i teraz musiał zdobywać je siłą. O każdym przypadku rozboju natychmiast donoszono władzom, pierścień obławy zaciskał się z zastraszającą prędkością. Na ko- niu Trogwar powinien pokonać całą drogę do Czerwonego Zam- ku w ciągu trzech tygodni, a minął już miesiąc, a on nadal mio- tał się po centralnych prowincjach Hallami, pakując się w różne awantury i za każdym razem ratując się w ostatniej chwili - jak- by chroniła go jakaś wyższa siła. Pewnego dnia, po czterech do- bach głodówki, zaryzykował, zajechał do jakiejś wsi i ledwie zdo- łał się wyrwać, zostawiając za sobą trzy trupy i pożar. Droga na południe była zamknięta, Ator nie miał zamiaru dłużej zwlekać. Jednak Trogwar owi wciąż udawało się oszukać czujność pościgu i przedrzeć się do nieprzebytej gęstwiny nadrzecznych lasów. Pogoń nadal deptała mu po piętach. Zaczęły się ciężkie dni głodówki i zaciskania pasa. Rzadko udawało się zestrzelić jakie- goś ptaka, rzadko prześladowcy dawali Trogwarowi czas na ło- wienie ryb. Poza tym dużo czasu przeznaczał na dokładne zo- rientowanie się w terenie - bardziej niż śmierci bał się zabłądzić. Po tygodniu leśnej włóczęgi pogoń przycisnęła go do wiel- kiego bagna. Tutejszych ścieżek i przejść nie znał, przed sobą miał śmierć, za sobą również. Wybrał tę szlachetniejszą, od mie- cza. Rozpaczliwie rzucił się prosto na włócznie wojowników, ale szczęście nadal mu dopisywało. Miecze jakby ożyły w jego rę- kach, przepełniała go szalona wściekłość. Walczył lepiej niż tam- tego dnia na arenie i przedarł się, zabijając pięciu wojowników i nie tracąc żadnego z trzech zdobycznych koni. Po walce przy bagnie udało mu się na kilka dni zbić pogoń z tropu. Wychudły i sczerniały, w brudnych, żałosnych łachma- nach, uparcie dążył na południe, wierząc w szczęście oraz intu- icję. Przy wyjściu z lasów czekali na niego, jednak los nadal mu sprzyjał - niezauważony przemknął obok posterunków i zniknął w ciemnościach nocy. Zostawił za sobą półtora dziesiątka lig 257 NlK PlERUMOW i nad ranem ledwie trzymał się w siodle ze zmęczenia. Krajobraz się zmienił, wokół wznosiły się wzgórza; góry były coraz bliżej. Trogwar, głodny i wyczerpany, sakwy przy siodłach miał pu- ste, ale w mieszku odebranym zabitemu wojownikowi brzęczały cztery złote monety. Postanowił zaryzykować. W przytulnej dolinie między olszynowymi zagajnikami i sa- dami owocowymi leżała niewielka wieś. Nie widział na jej uli- cach ani koni, ani strażników. Może nie dotarły tu jeszcze wieści o nim, a może z jakiegoś innego powodu, w każdym razie w karczmie przyjęto jego zamó- wienie. Wprawdzie gęba karczmarza i jego podejrzliwe oczka nie budziły zaufania, ale Trogwar nie miał wyboru. Właściwie powinien wrzucić suchy prowiant do sakw i wy- nieść się stąd, ale przez chwilę zaczęło mu się wydawać, że jest bezpieczny, i pozwolił sobie na gorący posiłek. Właśnie parzył usta gorącą polewką, gdy drzwi otworzyły się i do karczmy wszedł niewysoki starzec o długich rękach i łysej, szyszkowatej głowie, zgarbiony, w znoszonym płaszczu, niegdyś soczyście czerwonym, teraz zupełnie spłowiałym. Małe przenikli- we oczka wbił w Trogwara, skłonił się z szacunkiem i uprzejmie zapytał, czy może się przysiąść. Skrzydlaty Pies pozwolił. - Młodzieńcze, radzę nie czekać na drugie danie, lecz znikać stąd czym prędzej - powiedział nieznajomy szeptem. - Karcz- marz was wydał, strażnicy będą tu lada chwila, a do Czerwonego Zamku daleka droga... Osłupiały Trogwar wypuścił łyżkę, a dziwny starzec po- spiesznie mówił dalej, co chwila oglądając się na drzwi: - Musicie się koniecznie dostać do Czerwonego Zamku, pa- nie... Wszystko poszło na opak, ale można to jeszcze naprawić, je- śli tylko nie będziecie dłużej zwlekać. Uciekajcie! Prowiant już jest w sakwach... Trogwar poczuł się nieswojo. Te ciemne, świdrujące oczy przenikały go na wskroś, a jednak było w nich coś takiego, co wzbudzało zaufanie. Skrzydlaty Pies zerwał się zza stołu i w tej samej chwili sta- rzec, krzywiąc się, z niespodziewaną siłą pchnął go do okna. W drzwiach już tupały ciężkie buty i brzęczała broń. - Jakże nie w porę... - wycedził starzec przez zęby. Wojownicy z triumfalnym rykiem wdarli się do zajazdu. Sta- ry człowiek w wyblakłym płaszczu gwizdnął ostro i wskazał ich iro WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI prawą ręką. Sekundę potem w wejściu zahuczał ogień i wojow- nicy cofnęli się z krzykiem. - Na co czekasz?! Skacz! - wrzasnął starzec, nie bawiąc się już w uprzejmości. W chwilę później Trogwar był już na dworze, gdzie czekały na niego osiodłane konie z wypchanymi sakwami. Odruchowo obejrzał się, żeby zobaczyć, co dzieje się z jego zagadkowym wy- bawcą, i spostrzegł, że z okien karczmy wali płomień, a zza rogu już biegną strażnicy z wystawionymi włóczniami. Koń Trogwara stanął dęba, torując sobie drogę potężnymi kopytami, i zaraz po- mknął naprzód. Pożar szybko się rozprzestrzeniał i po kilku sekundach pło- nęła już cała wieś, domy, stodoły, płoty i drzewa, nawet po ziemi rozlewał się jakby płynny ogień. Pogoń zgubiła Skrzydlatego Psa w dymie i nieprawdopodobnym zamieszaniu. Już wkrótce łańcuchy wzgórz oddzieliły zbiega od miejsca tragedii; Trogwar usiłował nie myśleć o tym, ilu niewinnych lu- dzi zginęło, żeby on mógł się przedrzeć. Został mu ostatni odcinek drogi, jak się okazało, najtrud- niejszy. Musiał pokonać granicę strzeżoną przez najlepsze od- działy gwardii Władczyni i drużyny sejrawów. Wiadomość o nim już tu dotarła - zaczęło się polowanie. Miotał się jak zaszczute zwierzę, dwukrotnie życie ratowały mu umiejętności oraz to, że oddziały pościgu były stosunkowo niewielkie. Leżał w korzeniach starej sosny wyczerpany, pokryty cudzą krwią i nawet się nie zdziwił, gdy odnalazł go nieznajomy w spło- wiałym czerwonym płaszczu. Nie zastanawiał się, kim jest ten starzec; proponowano mu pomoc, więc ją przyjął - nie miał innego wyjścia. Nie wdając się w dyskusje, o nic nie pytając i niczego nie wyjaśniając, niezna- jomy wskazał ledwie widoczną ścieżynkę, a potem rozpłynął się w ciemnościach. Trzy dni szedł Trogwar przez gęstwinę pogra- nicznych lasów i mógłby przysiąc, że za jego plecami ścieżka na- tychmiast znikała. Teraz góry zasłaniały już pół nieba, lasy się skończyły, a na ich brzegu płynęła głęboka, rwąca rzeka. Tędy biegła granica, przejścia przez rzekę pilnie strzeżono. Trogwar był zbyt wyczer- pany, żeby próbować pokonać ją wpław, dlatego postanowił prze- dostać się na drugą stronę po jedynym w okolicy moście. Ten pomysł zakrawał na samobójstwo, ale w gruncie rzeczy był 259 NlK PlERUMOW najlepszym rozwiązaniem. Ścigający nie posądzali zbiega o taką bezczelność i ochrony mostu nie wzmocniono, zbyt wiele patroli rozesłano w dół i w górę rzeki. * - Uf, jednak się udało! - odetchnęła Królowa Mab, opadając na ulubiony fotel z rzeźbionym oparciem stojący obok kominka w jej ukrytym wśród lasów domku. - Jakiego przystojniaka wy- słała za nami ta twoja Władczyni! Dawna królowa wróżek wyglądała na zmęczoną. Pod zaczer- wienionymi oczami miała sine worki, na twarzy głębokie zmarszcz- ki, a na szyi obwarzanki pofałdowanej skóry. Teraz naprawdę wy- glądała na swoje kilkaset lat. Ręce jej drżały, gdy przyjmowała z rąk usłużnego Trewora brzozowy kubek z leczniczym napojem. - Dziękuję ci, królowo - powiedziała Ar jata, składając niski pokłon. - Gdyby nie ty, do końca moich dni gniłabym w tym wię- zieniu... - Jemu podziękuj. Gdyby ten młodzieniec nie rozerwał ma- gicznej osłony - pojęcia nie mam, jak mu się to udało! - i gdyby nie rozwalił zasuwy na drzwiach, nic bym nie zdziałała. Arjata siedziała z zamkniętymi oczami, rozkoszując się daw- no zapomnianym uczuciem spokoju. Była wolna! Wolna! Wolna!... Nie tańczyła, nie krzyczała, nie turlała się po trawie, co zwy- kle czynili uwolnieni z więzienia bohaterowie książek, które czy- tała niegdyś. Po prostu siedziała i milczała. Królowa rozumiała jej stan i nie narzucała się z rozmową. Wierny Trewor stał w po- gotowiu z zestawem lekarstw. Arjata nie od razu oswoiła się z nową sytuacją. Wpadła w dziwne odrętwienie; dopiero następnego dnia zdołała wstać i podejść do lustra. Siedemnaście długich lat. Siedemnaście lat w ciemności, w maleńkiej celi... Z głębi połyskującego srebrem lustra spogląda- ła na księżniczkę obca twarz, kredowo biała, wyciągnięta, chuda... Oczy się zapadły, wargi utraciły dawną pulchność i kolor, znikły do- łeczki na policzkach i tylko długie, gęste włosy pozostały niezmie- nione. Ale zahartowane godzinami ćwiczeń mięśnie były twarde i sprężyste, jakby Arjata nie spędziła połowy życia w lochu... Powoli wracała jej zdolność myślenia i planowania. Co się dzieje z Trogwarem? Co powinna teraz zrobić, jak zrealizować swoją zemstę? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wieczorem tego samego dnia Arjata i Królowa Mab piły go- rący napar z dzikiej róży i księżniczka zagaiła rozmowę o tym, co interesowało ją najbardziej - co działo się w Hallanie przez cały ten czas? Królowa opowiadała długo. Skrupulatnie wyliczała liczne przedsięwzięcia Władczyni, opisywała najazdy barbarzyńców i bitwy Atora, dalekie ekspedycje morskie i budowę nowych twierdz, lata urodzajów i nowe prawa, jednym słowem wszystko, co wydarzyło się w ciągu siedemnastu lat. Rzecz jasna, Arjata wolałaby słuchać o niezadowoleniu, roz- ruchach i buntach, o intrygach i szykowanych spiskach, ale czeka- ło ją rozczarowanie. Królestwo Hallańskie wkroczyło w swój zło- ty wiek. Nawet pogoda sprzyjała rolnikom, wszyscy zapomnieli już, co znaczy głód, baronowie nie tyranizowali wieśniaków, kup- cy sprzedawali swoje towary po przystępnych cenach... Nie było żadnych szans na poderwanie narodu przeciwko samozwańczyni. - I powiem ci jeszcze - ciągnęła Królowa Mab - że ludzie bardzo przycichli i spokornieli. Nikt się nawet nie pokłóci, nikt piosenki nieprzystojnej nie zaśpiewa, a gdybyś popatrzyła, księż- niczko, na ich tańce! Istne kukły drewniane... I już ładnych kil- ka lat nie słyszałam, żeby się gdzieś pobili o dziewczynę! Czuję, że coś jest nie tak... Tylko co? - Mab westchnęła ciężko. Najwy- raźniej ten problem dręczył ją od dawna. - I żadnej nadziei na bunt! - wypaliła Arjata, pogrążona w swoich myślach. - Żadnej nadziei!... Zacisnęła pięści, w oczach jej zapłonął ciemny ogień gniewu. Znowu będzie musiała działać samotnie! Chyba że uda jej się od- naleźć i przeciągnąć na swoją stronę Trogwara... Ale jemu na pewno nabili głowę wiernopoddańczymi bredniami... - Nie zrezygnowałaś z tej myśli... - zaczęła Mab. - Nie zrezygnowałam! - przerwała jej ostro Arjata. -1 tylko dzięki niej żyję! - Nie można żyć wyłącznie pragnieniem zemsty. Pragnienie czyjejś śmierci wypala duszę, nawet jeśli osiągniesz to, co chcesz - a wątpię - zostaniesz z krwią na rękach i pustką w duszy, śmier- telną, nieuleczalną pustką... Wierz mi, ja też bardzo długo roiłam marzenie o zemście... - Ale nie udało ci się zemścić? - zapytała Arjata. Pod jej bacznym spojrzeniem Królowa Mab spuściła głowę. - Nie - przyznała niechętnie. 261 NlK PlERUMOW - A mnie się uda! - powiedziała twardo księżniczka. - Pomo- żesz mi? - Pomóc? Jak? Teraz Władczyni stała się bardziej czujna i na pewno bez trudu wzniesie wokół siebie nową barierę magicz- ną, a przedrzeć się przez nią... - Przecież ja też umiem czarować! - przypomniała Arjata. - Powiedz lepiej, że masz ku temu zdolności. Nauki u Nen- ny nie zakończyłaś i teraz już pewnie nie zakończysz. Dla śmier- telniczki w twoim wieku trochę za późno na naukę. - W takim razie po prostu przegryzę Władczyni gardło, a po- tem niech się dzieje co chce! - ucięła Arjata. - Nie po to cię ratowałam, żebyś pchała głowę pod topór! - oburzyła się Królowa Mab. - A po co? Żebym żywcem gniła w jakiejś dziurze aż do śmierci?! - Tu trzeba działać inaczej. Przede wszystkim odszukaj bra- ta. Zdaje się, że to bardzo silny czarownik... Znajdź go i opo- wiedz mu o wszystkim. We dwójkę więcej zdziałacie! - Mam jego pchać pod topór? - zdenerwowała się księżnicz- ka. - To ostatni z naszego rodu, on musi żyć! I pewnie myśli ina- czej niż ja, nie widział, jak umierała nasza matka! - Ale wystarczyło mu męstwa, żeby sprzeciwić się twojej ulubionej Władczyni i wyzwać na pojedynek jej kochanka - warknęła Mab. - Nie mówiąc już o tym, że raczej nie obsypali go łaskami po tym, co nawyprawiał, żeby cię uwolnić! Księżniczka opuściła głowę. Splatała i rozplatała smukłe pal- ce i po minucie zastanowienia podniosła wzrok. - Jeśli mój brat jest prześladowany, moim obowiązkiem jest mu pomóc. Pomóc, a nie ciągnąć za sobą na szafot! - Żeby mu pomóc, najpierw musisz go odszukać - upierała się Mab. Arjata skinęła głową. - Muszę też znaleźć naszego ojca - powiedziała wpatrzona w ścianę ponad głową Królowej Mab. - Odszukać ich obu można, jedynie wchodząc do Astralu. Nenna wie, jak się to robi, ale jest daleko i chyba nie zechce mi pomóc. Białe Bractwo jest po stro- nie Władczyni, a moja nauczycielka odwagą nie grzeszy... - To prawda. - Mab skinęła głową. - Ale bez maga się tu nie obejdzie. Na moje trolle nie ma co liczyć, nie zdołają dotrzeć do ludnych miejsc... A w ogóle - przerwała sobie - magia nic nam 7fi7 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nie da. Jeśli Władczyni rzeczywiście jest taka dobra w czarach, to wyśledzi cię, gdy zaczniesz szukać ojca i brata za pomocą ma- gii. Lepiej się zastanówmy, gdzie mógł się ukryć Trogwar, i po- ślijmy tam gońców, na przykład leśne krasnoludy. - A gdzie mógł się ukryć? - Za dawnych czasów pewnie przyłączyłby się do szajki rozbójników, ale teraz rozbójników już nie ma, więc ten po- mysł odpada. Powinien właściwie opuścić Hallan, najmądrzej byłoby schronić się u północnych barbarzyńców albo południo- wych górali... - Południowych? - Księżniczka nagle się wyprostowała. - Powiedziałaś: południowych? - A co cię tak dziwi? - zdumiała się Królowa Mab. - Na południu jest Czerwony Zamek... - Ar jacie ze strachu załamał się głos. - A jeśli wyruszył do Czerwonego Zamku?... - Skąd ci to przyszło do głowy? Czemu miałby tak zrobić i skąd w ogóle miałby o nim wiedzieć? - próbowała ją uspokoić Mab, ale zrozpaczona księżniczka kręciła głową. Oczy jej błysz- czały jak w gorączce, przygryzła i tak już krwawiącą wargę. - Coś mi mówi, że on jest właśnie tam! Ja również tam wy- ruszę! - Co za pomysł! Poza tym, nawet gdyby faktycznie postano- wił ukryć się w Czerwonym Zamku, i tak nie zdążyłby tam do- trzeć! - Wszystko jedno. - Po podbródku Arjaty spływała czerwo- na kropla. - Wszystko jedno! To przecież cytadela Ciemności! Lepiej już wsadzić głowę w pętlę, niż pozbawić się życia po śmierci! Królowa Mab ściągnęła brwi. - Nim zacznie się ferować wyroki, warto się zastanowić - po- wiedziała półgłosem. - Ciemność, Światło, to tylko słowa, nic więcej. Sądzić trzeba po czynach! A czyny tych sił są obecnie tak dziwne, że niełatwo zrozumieć, gdzie dobro, a gdzie zło! - Jak to? Niełatwo? - zniecierpliwiła się Ar jata. - Ciemność to zło. Rakot Zbuntowany, Władca Mroku, Rakot Uzurpator - czyż nie jest największym złoczyńcą? - I cóż on takiego zrobił? - zapytała półgłosem Królowa Mab, przymykając powieki. Księżniczka zastanowiła się chwilę. - No jak to! Podburza ludzi na bezmyślny bunt przeciwko 263 NlK PlERUMDW Młodym Bogom, popycha śmiertelników do grabieży, zabójstw, krzywoprzysięstwa, cudzołóstwa... To on nasyła na nas hordy pół- nocnych barbarzyńców, bo spokój i rozkwit są mu nienawistne... Cieszą go rzeki przelewanej krwi i... Mab przerwała jej gestem. - Pilnieś się tego wszystkiego nauczyła. Dobrze, nie będę się z tobą spierać. Ale w wolnej chwili zastanów się, skąd to wszyst- ko wiadomo i dlaczego nikt tego nie kwestionuje. Bo zdaje się, że o tym wszystkim mówili wam, ludziom, kapłani Młodych Bogów, prawda? Czy choć jedna osoba słyszała podobne deklaracje z ust samego Władcy Ciemności? Szykujesz się do panowania, księż- niczko Arjato, więc musisz wiedzieć, że zanim sędzia ogłosi wy- rok, zawsze wysłuchuje obu stron! - Skoro się ze mną nie spierasz, to wyruszam do Czerwone- go Zamku! Postanowione! - Arjata uderzyła dłonią w poręcz fo- tela. Królowa Mab z niezadowoleniem pokręciła głową, jednak nic nie powiedziała, tylko wezwała Trewora i kazała mu szyko- wać księżniczkę do dalekiej drogi. Rozdział 9 Oślepła od łez, z trudem utrzymując umysł nad przepaścią szaleństwa księżniczka, niekoronowana królowa Ar jata Hallań- ska szła powoli przez gęste leśne ostępy. Towarzyszył jej wierny Trewor i pół tuzina trolli. Niczym małe dziecko prowadzili księż- niczkę z powrotem do domu Królowej Mab. Momentami Arjacie wydawało się, że to był tylko straszny sen, że za chwilę obudzi się, otworzy oczy i będzie stała na progu Czerwonego Zamku, a na spotkanie wyjdzie Trogwar piękny, dzielny, waleczny... I we dwójkę będą się zaśmiewać z głupoty tych, którzy odebrali im ojcowski tron, a potem odzyskają go i ona zrezygnuje z korony na rzecz Trogwara. On jest młody i sil- ny, a ona za bardzo zmęczona... Ale to złudzenie szybko mijało i powracała straszliwa świado- mość, że jej młodszy brat nie żyje, a wraz z nim umarła ostatnia nadzieja na odrodzenie dynastii hallańskiej. Coś mówiło Arjacie, że nie jest jej sądzone zasiąść na aksamitnej poduszce tronu... Z tym mogła się jeszcze pogodzić, ale Trogwar, Trogwar...! To było ponad jej siły. Czasem rozpacz wyrywała się na ze- wnątrz - Arjata krzyczała, płakała, zawodziła, tarzała się po zie- mi... Czasem wydawało jej się, że widzi swoich od dawna nieży- jących krewnych, którzy jednym głosem powtarzają: Trogwar żyje! Żyje! Idź tam, dokąd szłaś! On tam jest! I Jednak uważała, że ona lepiej niż ktokolwiek inny wie, gdzie jest teraz jej brat, a raczej jego ciało - zalane miodem, spoczywa- ło w wydrążonym pniu dębu, który niosły na ramionach potężne trolle. Za wszelką cenę chciała donieść brata do Królowej Mab 265 NlK PlERUMOW i pochować go zgodnie z tradycją rodu. Nie potrafiła znieść my- śli, że jego nagie ciało zakopywało na jakimś śmietniku dwóch pijanych złodziejaszków, którym w nagrodę darowano chłostę i pozwolono swobodnie wyjechać z Hallami. Arjata opuściła dom Królowej Mab w tym samym dniu, w którym Trogwar zaczął kierować się do Czerwonego Zamku, ale ponieważ szła prosto, a nie kluczyła jak on, wyprzedziła bra- ta, nie zdając sobie z tego sprawy. Nikt nie zwracał na nią uwa- gi - idzie sobie jakaś kobieta z karzełkiem, pędzi na sprzedaż sześć leśnych małp - co w tym dziwnego? A jednak im dalej na południe, tym bardziej dociekliwe sta- ły się posterunki. Drużyny sejrawów zastępowali gwardziści Władczyni i najemnicy z osobistej drużyny Atora, Arjata musia- ła kryć się po lasach, omijając kordony. W końcu księżniczka z towarzyszami dotarła do mostu pogranicznego, którym chciał się przedrzeć Trogwar. Coś jej mówiło, że Czerwony Zamek jest jeszcze pusty, dlatego pozwoliła sobie i swojemu oddziałowi na krótki odpoczynek. Nie dane im jednak było odpocząć. Do posterunku na mo- ście przycwałował goniec na spienionym koniu i naczelnik patro- lu natychmiast ogłosił alarm. Zamierając z przerażenia, Arjata mogła jedynie bezsilnie patrzeć, jak w poprzek mostu pospiesznie ustawiono rogatkę, jak z długiego, niskiego budynku wyskakują łucznicy, w biegu wkładając skórzane kurtki i przerzucając kołczany przez ramię, jak biega dowódca, rozstawiając wojowników - i jak zjawia się tam jej brat, Trogwar. Wyskoczył nagle z długiego parowu ciągnącego się od pobli- skiego lasu do mostu (cud, że udało mu się pokonać parów na ko- niu i pozostać niezauważonym!) i nie tracąc ani chwili, wprowa- dził wierzchowca w galop, pędząc prosto na zabarykadowany most. Ar jacie zamarło serce, gdy usłyszała krótkie słowa komendy i świst kilkudziesięciu strzał. Rumak Trogwara rozciągnął się w długim, wysokim susie, szczęśliwie unikając śmiertelnych grotów, ale juczny koń miał mniej szczęścia. Przebity dziesięcioma długimi strzałami upadł na bok, w agonii wyginając smukłą szyję. Trogwar gnał swojego wierzchowca prosto na wysoką rogat- kę zagradzającą most. Łucznicy ponownie naciągali cięciwy, ze ?fifi WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wszystkich stron biegli spóźnieni włócznicy, a Trogwar znów zmusił konia do skoku, próbując pokonać rogatkę niczym prze- szkodę na zawodach. Jednak w tym momencie szczęście się od niego odwróciło. Niczym w strasznym śnie Arjata zobaczyła, jak wierzchowiec Trogwara zaczepił przednimi nogami o rogatkę, przechylił się na bok i upadł - a jeździec przeturlał się po deskach mostu... Nie chcąc dłużej na to patrzeć, próbowała zasłonić oczy rę- kami, ale nie mogła. Próbowała się odwrócić, ale ciało odmówi- ło jej posłuszeństwa. Oszalała z przerażenia, nie mogąc się poru- szyć, nadal patrzyła. Widziała, jak włócznicy rzucili się na wstającego Trogwara ze wszystkich stron, jak błysnęły dwa krótkie krzywe miecze jej brata, jak wojownicy Władczyni nasunęli się i odsunęli, zostawia- jąc na moście kilka nieruchomych ciał... Łucznicy wrzeszczeli, żeby włócznicy wycofali się i pozwolili im spokojnie dokończyć sprawę, jednak zanim się to stało, koń Trogwara zdołał się podnieść - na szczęście nic mu się nie stało. Miecze Trogwara znowu świsnęły i dwaj wojownicy, którzy pró- bowali zastąpić mu drogę, upadli martwi. Wtedy brata Arjaty do- sięgła strzała. Wbiła się w lewe ramię. Trogwar zachwiał się, ale utrzymał na nogach. Złapał rękami za siodło i wodze, próbował dosiąść konia i udało mu się! Jednak strzały leciały gęsto i wte- dy Trogwar rzucił coś pod nogi wojownikom. Huk, wybuch i ca- ły most otulił się gęstym nieprzeniknionym dymem... Łucznicy i kusznicy strzelali do tej chmury jak opętani, gdy nagle poryw wiatru rozwiał dym i z dziesiątek gardeł wyrwał się radosny okrzyk. Przebity kilkunastoma strzałami, już na drugim brzegu, leżał martwy Trogwar. Arjata krzyknęła dziko i padła nieprzytomna. Ocknęła się kilka godzin później. Trewor nie pozwalał jej wstać, ale nie zdołał księżniczki powstrzymać. Arjata oczy miała suche, głos twardy i nieugięty - musi mieć ciało swojego brata, bez niego stąd nie odejdzie. Nie było to łatwe. Martwy Trogwar leżał za mostem, nikt nie śmiał się do niego zbliżyć, cały posterunek czekał na przybycie „ważnych osobistości" - tyle udało się podsłuchać Treworowi. „Ważne osobistości" nie kazały na siebie długo czekać. Zza niedalekich wzgórz, skąd biegł do mostu szlak handlowy, wyje- chała kawalkada wystrojonych jeźdźców w otoczeniu licznych 267 NlK PlORUMOW strażników. Łucznicy, procarze i kusznicy ochrony jechali tak gęsto, że niemal całkowicie zakrywali tych, którzy znajdowali się w środku szyku. Arjata zdołała jednak przelotnie zobaczyć kosztowną różową narzutkę z piór gigantycznych ptaków wystę- pujących w Hjórwardzie Południowym. Posiadaczka różowej narzutki i potężny mężczyzna w ciem- nozielonym płaszczu w milczeniu podeszli do leżącego na ziemi ciała. Minęło kilka długich chwil, a potem „ważni goście" wrócili i wsiedli na konie. Władczyni w narzutce z piór powiedziała coś do naczelnika posterunku, do jego rąk przeszedł ciężki worek, a jeszcze jeden, nieco większy, Ator dał wojownikom - do podzia- łu. Władcy Hallanu byli zadowoleni i nie skąpili pieniędzy na na- grody. A potem dwóch pojmanych złodziejaszków posłano z polece- niem zakopania trupa zabitego przestępcy. Złodzieje uczciwie wykonali pracę i uczciwie się z nimi rozliczono. Ciało Trogwara leżało zakopane na śmietnisku... Arjata i Trewor odkopali je. Trolle opróżniły wszystkie dziu- ple dzikich pszczół w promieniu wielu lig, gołymi rękami wydrą- żyli pień drzewa, napełnili go miodem i umieścili w nim ciało - miód miał zapobiec rozkładowi. Procesja ruszyła w drogę po- wrotną. Tak oto runęła ostatnia nadzieja na odrodzenie starej kró- lewskiej dynastii. Teraz Arjacie pozostawało już tylko jedno i nikt nie mógł jej odwieść od tego zamiaru - ani Królowa Mab, ani Bogowie Obiecanego. Miesiąc później księżniczka i jej drużyna dotarli do celu. Mab powitała ich tak, jakby o wszystkim wiedziała. Nie nę- kała Arjaty pytaniami, powiedziała tylko: - Wszystko, co jest w moim domu, należy również do ciebie, ja również jestem do twojej dyspozycji. Nad brzegiem rzeki, gdzie trawy są wysokie, a wiatry czyste, trolle wykopały głęboki grób. Przyniesiono ciężką kamienną pły- tę, wszystko było gotowe do pogrzebu. Dzień, który księżniczka wybrała na pochówek brata, był jak na złość wesoły, jasny i słoneczny. Północne lasy stały w zło- cie, nad nimi wisiała szafirowa kopuła nieba, pomiędzy pniami drzew srebrzyły się nitki pajęczyny. Arjata i Królowa Mab, obie w czarnych żałobnych strojach, w milczeniu przygotowywały po- żegnalny obiad. 9fiX WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Czyżby śmierć zawitała do tego domostwa, czcigodne? - rozległ się niski, ochrypły kobiecy głos. Arjata odwróciła się jak użądlona. Dom Królowej Mab stał na niewielkiej polance otoczonej gęstymi zaroślami głogu. I te- raz obok nich w niedbałej pozie zastygła kobieta w ciemnobrązo- wym płaszczu z obszernym kapturem. Szeroka mocna twarz z cienkimi wargami, głęboko osadzone ciemne oczy, gęste czar- ne włosy poprzetykane siwizną... Na każdym policzku głębokie szramy - białe i purpurowe, krótkie i długie, cienkie i proste, sze- rokie i poszarpane... Twarzy Arjata nie znała, ale ten głos, ten głos! Nie pomyliłaby go z żadnym innym! Przywódczyni zakonu kojarów! Czarna Matka niespiesznie rozwiązała tasiemki płaszcza, zdjęła go i zarzuciła na rękę. Broni nie miała, w każdy razie nie było jej widać. - Czy mogę wejść? - zapytała wprost. - Mam do was ważną sprawę, a nieporęcznie rozmawiać w progu. - Co ty tu robisz? - wykrztusiła Arjata, palcami gorączkowo wymacując rękojeść myśliwskiego noża z szerokim ostrzem. - Przyszłam porozmawiać z tobą, księżniczko Arjato. - Nie masz o czym z nią rozmawiać! - spłoszyła się Królowa Mab. - Ależ dlaczego? Chciałam porozmawiać z księżniczką o jej i moim zajadłym wrogu. O pani Hallanu. Bez względu na to, co było między nami w przeszłości, teraz mogłybyśmy zjednoczyć się w imię przyszłości, zwłaszcza że nasi wrogowie na pewno się tego nie spodziewają. Czy zechcecie mnie wysłuchać? Trzeba przyznać, że przywódczyni kojarów miała dar przeko- nywania. - Mów - pozwoliła Arjata. Nie miała już nic do stracenia, Trogwar i tak nie żyje... - Czy wiesz, księżniczko, kto jest winien śmierci twoich naj- bliższych? - zapytała Czarna Matka bez ogródek. - Aż nazbyt dobrze! - Oczy Ar jaty zapłonęły. Przywódczyni podniosła rękę w pojednawczym geście. - Na mnie zemściłaś się już w całej pełni. Czarny Zakon nie istnieje, zostałam sama, a więc jesteśmy kwita. Wszyscy moi bliscy, syn, mąż i córka, zginęli w wywołanej przez ciebie kata- strofie. A wiesz, dlaczego zginęła twoja rodzina? Nie przeczę, że chciałam zdobyć księcia Trogwara i Kamienie Hallanu, ale po- 269 NlK PlERUMOW czątkiem wszystkiego był rozkaz tej, którą nazywacie Władczy- nią. Dobrze zapłaciła... Możesz mnie za to nienawidzić, możesz mną pogardzać i nazwać najemnym zabójcą. Masz prawo. To prawda, zabijamy za pieniądze, ale nie robimy tego z nienawi- ści. Władczyni wynajęła kojarów, aby pomogli jej dokonać przewrotu... - Jak możesz to udowodnić? - spytała Królowa Mab. - Zajrzyj w moją duszę, władczyni tęczowego narodu. - By- ła przywódczyni Czarnego Zakonu rozłożyła ręce. - Znasz prze- cież tę magię. Oto jestem, stoję tu przed tobą! Wszystkie przegro- dy zostały zniesione. Patrz, przecież nie można cię oszukać. Królowa Mab zacisnęła wargi i ostrożnie, bokiem, przysunę- ła się do gościa. - Podejdź tu, Arjato - zwróciła się do księżniczki. - Spróbu- jemy sprawdzić. Drżąc jak w gorączce, nie odrywając wzroku od przywódczy- ni kojarów, Arjata stanęła obok dawnej pani wróżek. Wzięły się za ręce i Królowa Mab położyła wąską, szczupłą dłoń na czole przywódczyni. - A teraz patrz... - I wypowiedziała jakieś skomplikowane zaklęcie. I Arjata zobaczyła. Zobaczyła i usłyszała całą rozmowę znie- nawidzonej półelfki z groźną wówczas panią niezwyciężonego zakonu. Usłyszała warunki umowy, poznała cenę śmierci swoich najbliższych, dowiedziała się też, że przywódczyni nie chciała dla niej pracować i zgodziła się, dopiero gdy Władczyni zagrozi- ła jej potęgą Młodych Bogów, zagroziła, że wyprowadzi z cytadeli zakonu twory światła. A przecież właśnie z nich kojarzy czer- pali swoją moc... Czarna Matka, niegdyś śmiertelny wróg Arjaty, mówiła szczerą prawdę. - Możesz sprawdzić każde moje słowo - powiedziała, gdy Arjata i Mab wyszły z transu. - I zrobisz to, jeśli zechcesz; a te- raz słuchaj, co było dalej. Władczyni chciała dostać wszystko, tron, koronę, Kamienie Hallanu, Trogwara, wszystko. Ale ja zde- cydowałam inaczej. Skoro ta zuchwała półkrewka może sięgnąć po tron, to dlaczego ja nie miałabym tego zrobić? I postanowiłam zdobyć Kamienie Hallanu i księcia Trogwara dla siebie, żeby kiedyś w przyszłości mieć możliwość obalenia tej... Władczyni. Jak wiesz, to mi się nie udało. Przelaliśmy morze krwi, a jednak ty i Trogwar zniknęliście. Władczyni Hallanu przejrzała moje WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI plany i postanowiła się zemścić. I wybrała najstraszniejszą, naj- bardziej wyszukaną broń, jaką mogła znaleźć. Mojego starszego syna. - Powiedziałaś przecież... - zaczęła Ar jata, lecz Czarna Mat- ka powstrzymała ją władczym gestem. - Powiedziałam, że straciłam syna. A czy stało się inaczej? Czy on dla mnie nie umarł? Czy nie zraniło mnie to bardziej, niż gdyby zginął w honorowej walce? Został ohydnym zdrajcą! Uśmiechał się do mnie i donosił o wszystkim Władczyni. Nie po- zostałam mu dłużna. Moi czarodzieje zaczęli podejrzewać, że coś jest nie tak, a ja wygnałam go, rozgoryczona i rozgniewana. Po- tem spotkał ciebie i razem wyruszyliście, by zetrzeć z powierzch- ni ziemi znienawidzony zakon kojarów! I udało się wam... ale te- raz to już nieważne. Mojego syna uwiodła ta półkrewka, odkryła mu tajemnice elfiej magii. Za co miałabym cię teraz nienawidzić, księżniczko Arjato? Byłaś tylko ślepym narzędziem! Mogę się jedynie domyślać, czyja ręka włożyła w twoją dłoń Widmowy Miecz, jednak Władczyni zdołała wykorzystać tę okoliczność... - Czy Władca Ciemności nie jest waszym panem? - zapyta- ła Mab z przekąsem. - Wydawało mi się... - Nie masz racji, pani tęczowego narodu! U podstaw nasze- go zakonu znajdowała się potęga Światła. Dzięki temu Młodzi Bo- gowie zawsze mogli zrzucić winę za swoje postępki na Władcę Nocy. W każdym razie ja tak to rozumiem. Królowa Mab ze zrozumieniem pokiwała głową. - A więc po waszej zwycięskiej wyprawie zakon kojarów rzeczywiście przestał istnieć - kontynuowała przywódczyni. - Zo- stałam sama. Nie będę opowiadać, jak wydostałam się spod ru- in i jak dalej potoczył się mój los, ważne jest to, że teraz chcę się porachować z panią Hallanu. I teraz mogłybyśmy się sprzymie- rzyć. Przecież ty również chcesz się z nią policzyć! - Tak... - powiedziała Arjata. - Policzyć się... Za brata... - No właśnie. Czy wobec tego przyjmiesz moją propozycję i zapomnisz o dawnej wrogości? Możemy również zawrzeć tym- czasowe przymierze, a potem, jeśli będziesz chciała, dokończyć nasz pojedynek. Przypuszczam, że łatwo poradzisz sobie z prawie sześćdziesięcioletnią staruchą. Arjata pomyślała, że tej kobiecie można by dać najwyżej trzydziestkę. - Nie chcę zostać twoją przyjaciółką - mówiła dalej przy- 271 NlK PlERUMOW wódczyni głębokim, niskim głosem. - Nie proszę, żebyś mi prze- baczyła, wiem, że nigdy nie darujesz mi tego, co stało się z two- ją rodziną. Mogłam przecież Władczyni odmówić! Niechby za ce- nę zagłady zakonu, ale mogłam! Proszę tylko, żebyś zastanowiła się nad zawarciem przymierza ze mną. - Po co potężnej przywódczyni koj arów moja pomoc? - spy- tała Arjata wprost. - Nie będę ukrywać, że żyję wyłącznie myślą o zemście. Naród Hallanu odwrócił się od swojej prawowitej kró- lowej. Pozostaje mi tylko policzyć się z tą półkrewką... i co ma być, to będzie. - Powiem szczerze, bez twojej pomocy się do niej nie dosta- niemy. Jesteś silną czarodziejką, księżniczko Arjato, i jak widzę, twoje dłonie zachowały moc Czterech Kamieni Hallanu. Domy- ślam się, co z nimi zrobiłaś, żeby nie trafiły w ręce Władczyni... We dwie możemy pokonać magiczne bastiony, które ta półelfka wzniosła wokół siebie... A potem, jak sama zauważyłaś, co ma być, to będzie! - Dzisiaj mamy stypę po Trogwarze... - powiedziała posęp- nie Arjata. - Jutro, gdy jego ciało zostanie złożone do grobu, mo- żemy się spotkać i znów porozmawiać. A teraz proszę, odejdź! Nie chcę dłużej na ciebie patrzeć. - Dobrze, tak zrobię, ale pozwól mi rzucić jedno jedyne spoj- rzenie na twojego brata! Chciałabym zobaczyć człowieka, który zdołał wyciągnąć cię z podziemi Władczyni, skąd, jak powszech- nie wiadomo, uciec nie można. - Po co ci to? - Arjata ściągnęła brwi. - Już powiedziałam, tylko jedno spojrzenie, nic więcej. Mo- żesz przystawić mi kindżał do gardła i pchnąć, jeśli zrobię choć jeden ruch, jeśli spróbuję rzucić jakiekolwiek zaklęcie... Arjata zgodziła się - Czarna Matka mówiła szczerze, księż- niczka wyczułaby najmniejszy fałsz - ale mimo wszystko przysta- wiła do szyi kobiety ostrze noża. Przywódczyni kojarów dotrzymała słowa - rzuciła jedno spojrzenie i odeszła od kłody. Jednak Arjata odniosła wrażenie, że serce kobiety, przy której szyi trzymała nóż, zatrzymało się na chwilę, a potem zaczęło walić z szaloną prędkością. - Wrócę jutro o tej samej porze - burknęła szybko Czarna Matka i nie odwracając się, poszła w stronę zarośli głogu. - Co jej się stało? - zdziwiła się Królowa Mab. - Nie rozu- miem, po co chciała patrzeć na biednego Trogwara. ~>7-> WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Jakie to ma teraz znaczenie... - rzuciła z roztargnieniem Arjata, pochłonięta już innymi myślami. - Myślę, że warto przy- jąć jej propozycję. - Pójdziesz z nią? Z tą mistrzynią zdrady i oszustwa? - zdu- miała się Królowa Mab. - Skąd pewność, że ona nie wykonuje rozkazu Władczyni? Że nie wyda cię jej szpiegom na pierwszym posterunku? - Przecież zajrzałyśmy do jej duszy - zaprotestowała księż- niczka niepewnie. - Widziałyśmy przeszłość, nie przyszłość. Nigdy nie wiado- mo, co zamyśla ta żmija! Nie spieszyłabym się z zawieraniem z nią przymierza! - A cóż innego mi pozostaje? Wszystko skończone! Trogwar zginął, władza pani Hallami jest mocna jak nigdy... Sprzymierzę się z Czarną Matką, ponieważ to moja jedyna szansa. Młodość przemi- nęła, czas szalonych nadziei również. Niech się dzieje, co chce, ja... - Najpierw rozłóżmy runy - zaproponowała Królowa Mab z posępną miną. Wróżbę z run uważano za prawie nieomylną, jednak odbie- rała niemal wszystkie siły. Potem czarodziej prawie przez mie- siąc wegetował jak roślina, mógł nawet wpaść w szaleństwo... Dlatego czarownicy Wielkiego Hjorwardu decydowali się na ten krok jedynie w ostateczności. - Ale po co... - zaprotestowała słabo Arjata, lecz urwała, gdy zobaczyła spochmurniałą twarz Królowej Mab, jej oczy ci- skające błyskawice. Nawet Trewor, tak oddany i zwykle milczący, zaczął bur- czeć niezadowolony, słysząc, że ma przynieść woreczek z runami. Bał się o swoją panią i nie krył tego. Mab powoli rozwiązała skórzaną taśmę i na bordową ser- wetę wypadło trzydzieści płytek wyciętych ze smoczych kości, każda wielkości połowy dłoni dorosłego człowieka. Na czarnej powierzchni połyskiwały purpurą znaki Pierwotnych Run, stworzonych w świecie Hjorwardu w czasach, gdy nikt nawet nie słyszał o żadnych Młodych Bogach. Samo wróżenie było dość proste. Pani wróżek zmieszała płyt- ki na serwecie, niczym wiatr jesienne liście; było ich trzydzieści trzy. Odwracając runy obrazkami w dół, przetasowała je i na chybił trafił odsunęła na bok jedenaście. To Runy Losu. Pozosta- łe dwadzieścia dwie rozdzieliła między siebie i Arjatę. 273 NIK PlERUMOW - Odsłaniaj. W końcu bawimy się twoim losem, prawda? - powiedziała Mab z twarzą jak maska. Księżniczka musnęła palcem pierwszą lepszą płytkę i na czarnej jak skrzydło kruka powierzchni pojawiła się runa - pro- sty krzyż. - Hjówend. Runa krwi, wojny i walki - powiedział Mab, wpatrując się w płytkę nieruchomym wzrokiem. - Co teraz? - Arjata naprawdę nie wiedziała, co powinna zro- bić. Nenna nigdy nie opowiadała jej o przebiegu wróżenia z run. - Teraz patrz na moje - powiedziała Królowa, odchylając się na oparcie krzesła i zamykając oczy. Ku zdumieniu Arjaty na jednej z leżących przed Mab płytek pojawił się przekreślony dwiema poziomymi liniami sierp księ- życa z rogami skierowanymi w lewą stronę. - Ten, kto poprowadzi cię drogą Hjówendu, ma podwójne myśli - szepnęła Mab. - Runa Regerd, znak fałszywego przewod- nictwa. A teraz... - Z każdą chwilą mówiła coraz ciszej, jakby sło- wa przychodziły jej z wielkim trudem. - A teraz najważniejsze. Dwie pierwsze runy ograniczyły twoją wolność. Czeka cię wypra- wa z towarzyszem, który tai przed tobą jakąś myśl. Popatrzmy, co nam powie sam Los... Jedenaście czarnych płytek leżało przed pustym miejscem przy okrągłym stole i nagle Arjata odniosła wrażenie, że spod zie- mi wysunęła się widmowa ręka, silna dłoń wojownika i palec wskazał runę leżącą najbliżej Arjaty. Płytka zalśniła i księżnicz- ka usłyszała słaby okrzyk Królowej Mab. Złowieszczy Gerfan. Runa zła, smutku i zdrady. Nie było wątpliwości - zawierzenie przywódczyni koj arów oznaczałoby wydanie się w ręce Władczyni... - A teraz idź, idź... Odejdź stąd - wyszeptała Królowa Mab. - Nie chcę, żebyś widziała, jak tracę rozum... Przybiegł Trewor i zaczął krzątać się przy swojej pani, powoli osuwającej się na ziemię. Zjawiły się trolle, ostrożnie zaniosły ją do domu. Tej nocy Arjata nie mogła spać. Z sąsiedniej komnaty dobie- gały nieartykułowane krzyki, usiłowała ich nie słuchać. A rano przywódczyni Czarnego Zakonu zgodnie z zapowie- dzią stawiła się przed domem królowej wróżek. Arjata stała na progu, surowa i gniewna, aż po oczy zatulo- na w czarny płaszcz. -ITA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Chciałaś mnie zdradzić - oznajmiła spokojnie, patrząc jej prosto w oczy. - Chciałaś wydać mnie tej półelfce. Będziesz za- przeczać, mówić, że jest inaczej? Nie trudź się. Runy nie kłamią! W przeciwieństwie do niektórych śmiertelników. - Runy powiedziały, że chcę cię zdradzić? - Przywódczyni wyglądała na wstrząśniętą, ale Arjata postanowiła nie słuchać jej wykrętów. - To nie ma znaczenia. Wynoś się stąd, i to jak najszybciej. Wolę zgnić w tych lasach, niż dostać się w ręce półkrewki! - Mylisz się - powiedziała cicho przywódczyni. - Mylisz się, mam inne plany. Ale teraz już cię nie przekonam. Mogę się tyl- ko domyślać, dlaczego runy dały taką wyrocznię... - Już powiedziałam, nie trudź się, nie zaprzeczaj, po prostu stąd odejdź. - Nie odejdę. A raczej odejdę, ale tylko z tobą. - I co zrobisz, zagrozisz mi śmiercią? - roześmiała się wzgar- dliwie Arjata. - Nie. Wiem doskonale, że śmierć cię nie przestraszy. - Przy- wódczyni kojarów uśmiechnęła się ponuro. - Nie, Arjato. Po pro- stu zmuszę cię, żebyś poszła ze mną. - W jaki sposób? - Księżniczka podparła się pod boki. Nie bała się Czarnej Matki. Dawno minęły dni potęgi tej ko- biety, niegdyś budzącej strach w całym Hjórwardzie Zachodnim. - W bardzo prosty. Rzucę na ciebie zaklęcie - uśmiechnęła się przywódczyni, pokazując zaciśnięty w lewej ręce strzęp sza- rego materiału z brunatnymi plamami. - Co to jest? - To? To twoja krew, księżniczko. Twoja krew, przelana sie- demnaście lat temu w podziemiach mojej twierdzy. Jeden z wo- jowników, śmiertelnie przez ciebie zraniony, tuż przed śmiercią zdążył zmoczyć chustkę w twojej krwi, a drugi przyniósł tę bez- cenną zdobycz mnie. Niestety, wtedy nie zdążyłam jej wykorzy- stać, ale co się odwlecze, to nie uciecze. Fakt, że krew zaschła, nie będzie miał wpływu na moc zaklęcia. Znieruchomiała Arjata mogła tylko bezradnie patrzeć, jak przywódczyni złożyła dłonie w dobrze znany gest Mocy... Szara, lepka mgła wypełniła świadomość siostry Trogwara, którego ciało spoczywało już w głębokiej, wykopanej przez trol- le mogile. Mgła rozpływała się powoli po całym ciele, wypełnia- ła krew i kości, przemieniając księżniczkę w marionetkę... 275 NlK PlERUMOW Trewor, zajęty Królową Mab, nie widział, jak Arjata bez- wolnie zeszła z werandy, jak przywódczyni Czarnego Zakonu wzięła ją za rękę i jak po kilku chwilach obie zniknęły w krzakach głogu. Arjata szła niby we śnie. Zaklęcie przywódczyni Czarnego Zakonu pozbawiło ją woli, nogi słuchały nie jej mózgu, lecz po- leceń czarodziejki. To samo zaklęcie zamykało jej usta - nawet gdyby znalazły się w jakimś ludnym miejscu, i tak nie mogłaby wezwać pomocy. Ale przywódczyni wolała nie ryzykować i omi- jała ludzkie osady, przedzierając się przez nieprzebyte chaszcze. - Najpierw pójdziemy do Dajre - mówiła. - Chcę tam coś sprawdzić... A potem, jeśli wszystko jest tak, jak sądzę, wyruszy- my daleko na południe, aż do granicy Hallanu. Pewnie już się do- myślasz dokąd. Tak jest, do Czerwonego Zamku. A jeśli okaże się, że się mylę... Wówczas pozostanie nam tylko zaszczytnie zgi- nąć, zabierając ze sobą tę samozwańczynię. - Po co nam Czerwony Zamek? - pytała obojętnie Arjata. Gdy była sam na sam z przywódczynią, zaklęcie milczenia nie działało i mogła mówić. - Jeśli jest pusty, będzie idealnym miejscem, żeby zebrać si- ły i przygotować zemstę. A jeśli przebywa tam człowiek, o któ- rym myślę... Wówczas będziemy mogły naprawdę rozwinąć skrzy- dła i odpłacić naszym wrogom! - Nie widzę różnicy między pierwszym a drugim - zauważy- ła Arjata. - Sama zemsta oznacza jedynie zgładzenie Władczyni i... - Głos przywódczyni drgnął. -1 Atora. A kto zasiądzie wówczas na hallańskim tronie? Najprawdopodobniej nikt, mocarstwo roz- padnie się na wiele drobnych księstw, wspaniały prezent dla północnych barbarzyńców! Ale nawet wówczas mamy szansę, je- śli tylko po mojej stronie będą ręce księżniczki Arjaty Hallań- skiej, ręce, które wchłonęły moc Czterech Kamieni. Gdy zgo- dzisz się walczyć po mojej stronie, może zdołamy przywrócić ci tron. Wtedy uczynisz mnie swoim pierwszym ministrem, dowód- cą straży pałacowej i głównodowodzącą armii hallańskiej. To sprawiedliwe, nie sądzisz? - Zobaczymy - odparła obojętnie Arjata. - Ale muszę powie- dzieć, że nadal nie widzę różnicy. 17« WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Jeśli w Czerwonym Zamku jest ten, którego spodziewam się tam zastać - westchnęła przywódczyni - wówczas zwyciężymy bez większego trudu. Nie pytaj mnie jak... - Dlaczego? Przecież i tak nic nikomu nie powiem... - Potem wszystko zrozumiesz. Szły długo, a ich wędrówka przez gęstwiny i knieje zdawała się nie mieć końca. Wreszcie dotarły do Dajre, hałaśliwego, szumnego Dajre, gdzie nikt już chyba nie pamiętał ani o Arjacie, ani o Czarnym Zakonie. Dwie skromnie ubrane podróżne zapłaciły za przejście przy bramie miejskiej i wtopiły się w kolorowy tłum na szerokich, brukowanych ulicach stolicy. - No i co teraz? - zapytała Arjata, gdy przywódczyni zamk- nęła za nimi drzwi niewielkiego pokoju w zajeździe. - Teraz trzeba się dostać do biblioteki pałacu. - Po co? - zdumiała się Arjata. - Po co ci tutejsza bibliote- ka, skoro masz zamiar iść do Czerwonego Zamku? Tam jest sto razy więcej książek! - Nie rozumiesz - pokręciła głową przywódczyni. - Wiem dokładnie, że w pałacowej bibliotece znajduje się potrzebny mi rękopis, zawierający szczegółowe informacje o Czterech Kamie- niach Hallanu, a nie wiem, czy jest takie dzieło w Czerwonym Zamku. A po drugie, tylko tutaj możemy dowiedzieć się czegoś o przeszłości Władczyni, o tym, czy rzeczywiście za tym przewro- tem stali Pierworodzeni, a jeśli tak, to dlaczego. - Ale przecież Władczyni groziła ci imieniem samych Mło- dych Bogów! - zdziwiła się Arjata. Nie mogła pozbyć się wraże- nia, że przywódczyni szuka pretekstu, by jak najdłużej zatrzymać się w mieście. Znów obudziły się w niej podejrzenia. - Moim zdaniem należy iść prosto do Czerwonego Zamku - stwierdziła uparcie. Nie da się zarżnąć jak związana owca! A skoro przywód- czyni ma zamiar ją zdradzić, to chciała móc przed śmiercią splu- nąć jej w twarz! - Zanim zaproponujemy przymierze temu, kto jest teraz pa- nem Czerwonego Zamku, powinnyśmy zdobyć pewne informacje - wyjaśniła przywódczyni. - Być może, trzeba będzie się targować... - Jeśli planujesz wydać mnie w ręce Władczyni, to wiedz, że znam zaklęcie, którym zdołam się zabić i którego nigdy mi nie odbierzesz! - rzuciła dumnie Arjata. 277 NlK PlERUMOW Przywódczyni westchnęła. - My same nie jesteśmy w Czerwonym Zamku nikomu po- trzebne - zaczęła tłumaczyć. - Jedynie proponując jego panu coś ciekawego, możemy liczyć na zainteresowanie... - Dobrze, rozumiem. Czy pójdziemy do biblioteki razem? - Nie. Pójdę sama. Odmowa była tak bezwzględna i nieodwołalna, że księżnicz- ka tylko zacisnęła zęby, nic nie mówiąc. Następnego ranka przywódczyni wzięła do ręki strzęp mate- riału z zaschniętą krwią i rzuciła na bezwolną Ar jatę zaklęcie bezruchu. - Obiecaj, że nie będziesz robić głupstw - powiedziała, schyla- jąc się nad nieruchomą księżniczką. - Niestety, nie mogę cię uśpić... Drzwi się zamknęły i Arjata została sama. Wtedy jakby tysiące nieznośnie gorących słońc zapłonęło w jej świadomości i poczuła gwałtowne pragnienie uwolnienia się. Zaczęła się dusić, miała wrażenie, że jeśli się natychmiast nie poruszy, zmiażdżą ją ściany, sufit runie jej na głowę... Koszmar był tak rzeczywisty, że niemal czuła ciężar przygniatających ją cegieł i belek, niemal słyszała ohydny chrzęst łamanych kości... Własne ciało stało się jej zajadłym wrogiem i Arjata walczyła z nim ile sił. Przed jej oczami pojawiały się rozbłyski - słowa Mo- cy, jedne potężniejsze od drugich! Jakby ktoś przewracał przed nią karty magicznej księgi, ukazując zestawy zaklęć. Może to ten sam, który włożył w moją dłoń Widmowy Miecz? - mignęła Ar jacie szalona myśl. Ale nie, tym razem wyraźnie czuła dotyk obcego umysłu, czystego, zimnego, obojętnego na ziemskie mar- ności... Czyżby to był... Dor Wejtarn?! Czyżby przeżył, ocalał w tamtym potwornym piecu? A może po śmierci jako bezcielesny duch próbuje pomóc tej, którą chronił za życia? Z każdą minutą w Arjacie krzepła pewność, że zdoła się uwolnić. Przywódczyni nie mogła pogrążyć Arjaty we śnie, do tego potrzebna jest bardziej wyszukana magia, oddziałująca na ciało astralne, narzucająca cienką pajęczynę snu. Zaklęcie krwi jest jednym z najsilniejszych i zarazem najbardziej topornych, a przeciwko topornej sile zawsze można znaleźć jakiś środek. Arjata długo wierzyła, że temu zaklęciu nie można się przeciw- stawić, więc wzmacniała swojego przeciwnika, ale teraz zrozu- miała już, że jest inaczej. 77* WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Krystaliczne strumienie nieznanych śmiertelnikowi rzek Astralu i dziwne siły władające ich wodami nie stanowiły tajem- nicy dla tego, który teraz pomagał Arjacie. I księżniczka, w czę- ści sama, a w części dzięki podpowiedziom, zdołała spleść niezwy- kłe zaklęcie. Poprzez czary Prawdziwych Magów wyciągała ręce do tych dalekich i niedostępnych wód, żeby zmoczyć w nich prze- klętą chustkę. Niech astralna wilgoć wywabi krew... Na czole księżniczki pojawiły się krople potu, wstrząsały nią dreszcze. Jej ręce bezsilnie spoczywały na kołdrze i jednocze- śnie sięgały poprzez warstwy innych rzeczywistości do miejsca, gdzie samo pojęcie miejsca traci jakikolwiek sens; wyciągały się, czerpały wodę z przejrzystego strumienia i czym prędzej powracały. Dłonie wracały ponad miasto i rozkładały się, wylewając niewidoczną wodę. Widmowe krople spadały w dół, przenika- ły złocone dachy pałacu Władczyni - posłane wolą Ar jaty nie- omylnie odnajdywały cel, szmatkę w kieszeni niemłodej kobie- ty przekradającej się tajnymi korytarzami do pałacowej biblioteki... Ar jata mogła poruszyć ręką - swoją prawdziwą ręką, z mię- sa i kości. Zaklęcie nie miało już nad nią władzy. Powoli wstała z łóżka. Nogi uginały się pod nią, ból kłuł ty- siącami maleńkich igieł, ale to powinno wkrótce minąć. Była wolna, wreszcie była naprawdę wolna... Mogła samodzielnie myśleć! Kim jest nowy pan Czerwonego Zamku? Czy przywódczyni mówiła prawdę, twierdząc, że może im pomóc? A jeśli Arjatę czeka w tym zamku śmierć? Pogrążona w niewesołych rozmyślaniach, zupełnie zapomi- nając o ostrożności, Arjata nie zauważyła, że w rogach pokoju gęstnieje podejrzana szara mgła, za oknem przygasło dzienne światło, a po ulicy w stronę zajazdu idzie duży oddział świetnie uzbrojonych wojowników z wysokim dowódcą na czele, w którym od razu rozpoznałaby Atora. Ocknęła się z zamyślenia dopiero wtedy, gdy zatrzeszczały drzwi wyrywane z zawiasów. Groty włóczni przysunięte do jej twarzy, zwierzęce mordy najemników, triumfalny uśmiech Atora... Zanim księżniczka zdo- łała w ostatecznej rozpaczy uaktywnić zaklęcie samobójstwa, zza pleców Atora wysunęła się Władczyni w oślepiająco białej suk- 279 NlK PlERUMCW ni ozdobionej na piersi wielkimi brylantami, unosząc rękę w ge- ście władzy i czarów. Ar jata z przerażeniem uświadomiła sobie, że słowa zaklęcia znikają z jej pamięci. Chwilę później pochwyciło ją kilkanaście rąk. Opuściła gło- wę na pierś i zamknęła oczy, nie mogąc patrzeć na twarze zwy- cięzców. Przeprowadzono ją w środku zwartego szyku wiernych na- jemników Atora przez całe miasto i zamknięto w tym samym podziemnym więzieniu, z którego niedawno uwolnił ją brat. Żelazne drzwi celi znowu zamknęły się z hukiem. Zrozpaczo- na Arjata straciła przytomność i upadła na kamienie. Rozdział 10 Księżniczka ocknęła się i postanowiła się zabić - albo rozbić głowę o kamienie, albo zrobić pętlę z ubrania, które miała na so- bie. Już zaczęła rwać na pasy suknię, gdy drzwi celi otworzyły się na oścież, do środka wpadli dwaj strażnicy, związali ją i powlekli za sobą korytarzem... Widocznie Władczyni przewidziała, że Arjata spróbuje po- pełnić samobójstwo, i postawiła przed celą strażników. Wojowni- cy świetnie poradzili sobie z powierzonym zadaniem, jednak kil- ka sekund później mogli już tylko gorzko żałować, że wstąpili na służbę do Władczyni. Arjata usłyszał krótki świst, potem ochrypły jęk... Wojownik po lewej stronie chwycił się za przecięte gardło i padł, zalewając się krwią. W tym czasie drugi strażnik zdążył wyciągnąć swój krzywy jatagan. Przed wojownikiem stała wysoka, ubrana na czarno kobieta. Czas odcisnął się na jej twarzy, ale krótkim mieczem cięła nie go- rzej niż w odległych czasach potęgi Czarnego Zakonu. Chyba pierwszy raz w życiu księżniczka Arjata z całego ser- ca życzyła zwycięstwa przywódczyni koj arów. Walka nie trwała długo. Wypad, odbicie, jeszcze jeden wy- pad, zwód, atak i ostrze weszło w szczelinę między kolczugą a heł- mem wojownika. - Szybciej! - krzyknęła przywódczyni, łapiąc księżniczkę za rękę. - Zaraz będzie tu cała armia! Biegły co sił w nogach po labiryncie słabo oświetlonych ko- rytarzy. Najwyraźniej Czarna Matka świetnie znała drogę. Ale pogoń nie kazała na siebie długo czekać. Usłyszały tupot nóg, błyski pochodni, szczęk broni, krzyki ze wszystkich stron - zaraz zostaną otoczone. 281 NlK PlERUMGW - Szybciej! - wciąż poganiała księżniczkę przywódczyni. Usta miała wykrzywione, oczy zwężone... Niczym zaszczute zwie- rzę rozglądała się na boki, jakby mogła coś dojrzeć przez ka- mienne ściany korytarza. Minęły jedne schody, drugie, trzecie... wyjście było coraz bliżej! Długo kluczyły, zostawiając pogoń w tyle - ale w końcu do akcji włączył się Ator i pani Hallanu. Uciekinierki biegły wąskim korytarzem, gdy usłyszały na przedzie huk głosów i ujrzały blask pochodni. Arjata zobaczyła wymierzone w siebie groty długich pik, jednocześnie z tyłu roz- legły się triumfalne krzyki wojowników. Wzięto je w dwa ognie. - Mamy was! - huknął Ator. Odwracając się w bezsilnej wściekłości, Arjata zobaczyła oświetloną pochodniami elegancką Władczynię biegnącą przed miecznikami. Dobrze, spróbuję ją wreszcie dostać! - pomyślała Arjata rozgorączkowana. Własna nieuchronna śmierć stała się nieważna... Jeśli zabierze na tamten świat tę półkrewkę, duchy rodziców i rodzeństwa będą usatysfakcjonowane. Ścisnęła rękojeść jataganu upuszczonego przez martwego strażnika. Pragnęła, żeby półelfka podeszła bliżej... - Przekleństwo! - Przywódczyni była blada jak płótno. Rzu- ciła miecz, stal zadźwięczała na kamieniach. Cóż to?! Czyżby chciała się poddać?! Dłońmi gorączkowo rysowała jakieś znaki, splatała skom- plikowane zaklęcie. - Strzelajcie! - krzyknęła pani Hallanu, gdy zrozumiała, co chce zrobić jej przeciwniczka. Kusznicy wykonali rozkaz niemal natychmiast - ale ich beł- ty przeszyły pustkę... Sekundę wcześniej Arjata usłyszała trzask i zobaczyła otwie- rającą się pod jej nogami bezdenną przepaść, purpurową, jakby wypełnioną ogniem. Zawahała się, ale mocno popchnięta w ple- cy poleciała w dół. Wojownicy Władczyni, którzy podbiegli do tego miejsca, zo- baczyli tylko gasnący blask przebijający się przez kamienne pły- ty podłogi. Arjata nawet nie zdążyła się przestraszyć. Podobnie jak nie- gdyś w cytadeli Czarnego Zakonu wylądowała na czymś mięk- kim, jakby nieznana siła troskliwie opuściła ją na podłogę. - Och... gdzie my jesteśmy? - wyrwało się księżniczce. ->a-> WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Świadomość z trudem radziła sobie z odbiorem bodźców. Wokół rozciągał się niesamowity, niewyobrażalny świat. Powie- trze było gorące i wilgotne, niebo skrywała szczelna pokrywa chmur. Tuż pod nogami księżniczki ciemnoszare fale leniwie li- zały brzeg białej piaszczystej plaży. Po prawej stronie wznosiła się szczelna ściana pomarańczowej dżungli - żadnego z tutej- szych drzew Ar jata nie widziała nigdy wcześniej, nawet na rysun- kach. - Gdzie, gdzie... - burknęła przywódczyni. - Dysponuję tyl- ko jednym zaklęciem umożliwiającym przejście między świata- mi. Mimo wielu starań i wysiłków nie potrafiłam użyć żadnego innego zaklęcia przejścia; nawet moi najlepsi czarownicy nie ro- zumieli, dlaczego tak się dzieje... A ten świat jest mało przyjem- ny. Wszyscy jego mieszkańcy opętani są jedną myślą - pożreć nas, i to jak najprędzej. Masz jatagan? To dobrze. Ale powiedz- my sobie szczerze, że gdyby nie twoja duma, księżniczko, wszyst- ko potoczyłoby się inaczej. - Inaczej? Co to ma znaczyć?! - Nic. Jak sądzisz, dlaczego z taką łatwością znaleźli cię i pojmali? Pomyśl chwilę! Złamałaś zaklęcie, które na ciebie rzu- ciłam - pojęcia nie mam, jak ci się to udało! - a przy tym użyłaś sił tak potężnych i czystych, że wyśledzenie cię było dziecinną igraszką. Już zapomniałaś, że jeśli ktoś otwarcie rzuca zaklęcie, może być łatwo odszukany przez innego czarownika?! Tak wła- śnie było w twoim przypadku. Nawet gdybyś-stanęła pod ratu- szem i zaczęła krzyczeć, że jesteś księżniczką Arjatą, nie ściągnę- łabyś szybciej uwagi Władczyni. Arjata milczała; jej policzki zalał rumieniec wstydu. - Dlatego teraz jesteśmy tutaj, a wszystkie nasze plany legły w gruzach - mówiła Czarna Matka z goryczą. - Wydostanie się stąd zajmie kilka miesięcy... A kto wie, co w tym czasie wydarzy się w Hallanie... - Co się tam może zdarzyć? - wzruszyła ramionami Arjata. - Władczyni nagle zniknie? A może Czerwony Zamek zapadnie się pod ziemię? - Nie... - Głos przywódczyni kojarów zabrzmiał dość nie- pewnie. - Posłuchaj - powiedziała stanowczo księżniczka - skoro proponujesz, żebym została twoją wspólniczką, to czemu nie grasz w otwarte karty? Nie masz już mojej krwi, prawda? Więc283 NlK PlERUMOW jak zamierzasz skłonić mnie do współpracy, jeśli nie szczerością? Co ukrywałaś, proponując mi przymierze? - Ty i Królowa Mab zwróciłyście się po odpowiedź do run - westchnęła przywódczyni zakonu. - Mogę sobie wyobrazić, co w nich zobaczyłyście... Dobrze, księżniczko Arjato, powiem ci prawdę... - Przymknęła oczy, jakby zbierając siły. - Czy wiesz, że twój brat jest najprawdopodobniej cały i zdrowy? - Co?! Coś ty powiedziała?! - krzyknęła Arjata. Serce jej za- marło, a potem zaczęło walić jak młotem. Przed oczami przesu- wały się różnokolorowe pasy. - To, co słyszałaś. Nie na darmo prosiłam, byś pozwoliła mi rzucić okiem na ciało Trogwara. Już raz, siedemnaście lat temu, dałam się nabrać na ten chwyt, ale drugi raz... o, co to, to nie! W czasie walki przy moście podrzucono homunkulusa! Ty, Ator, a nawet Władczyni wzięliście to sztuczne ciało za zwłoki Trogwa- ra! Uwierz mi, twój brat żyje! Arjata nie była w stanie wykrztusić ani słowa. Przyciskała dłoń do walącego serca, szarpanego ostrym bólem. Wierzyła i nie wierzyła zarazem. Wierzyła, bo chciała wierzyć, że to był tylko zły sen, a nie wierzyła, bo rozum uparcie nie dopuszczał fałszywych nadziei. - Ten, kto pomógł Trogwarowi przedrzeć się do Czerwonego Zamku, znał się na magii - mówiła dalej przywódczyni. - Nawet ta półelfka, taka doświadczona czarodziejka dała się wywieść w pole i nie zaczęła niczego podejrzewać... A nawet gdyby zaczę- ła, to wątpię, czy zdołałaby coś udowodnić. - To dlaczego ty...? - wykrztusiła Arjata. - Dlatego że pewien czarownik już raz oszukał mnie w taki sposób. Dor Wejtarn. Spieszył się i nie znał wszystkich subtelno- ści koniecznych zaklęć, a jednak moi czarodzieje potrzebowali wiele czasu, żeby rozpoznać podmianę. Od tego czasu nieufnie podchodzę do trupów, które pojawiają się jak na zamówienie. Gdy tylko spojrzałam na rzekome ciało Trogwara, poczułam, że coś jest nie tak. Dlatego chciałam odszukać w Dajre szczegóły precyzujących zaklęć... - To nie lepiej było od razu pójść do Czerwonego Zamku? - A gdybym się myliła? Tylko Ciemność wie, co dzieje się z umysłem człowieka, który trafi do tej Twierdzy Siły! Może zgła- dzono by nas od razu na progu! Nie należało się tam wybierać bez odpowiedniego przygotowania... Niestety, nie doceniłam cię i te- 284 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI raz wszystko przepadło. - Przywódczyni z ciężkim westchnie- niem usiadła na piasku i zasłoniła twarz rękami. - Nic nie przepadło! - wybuchnęła Arjata. - Przecież sama mówiłaś, że jest stąd wyjście do naszego świata. Wiesz, jak je znaleźć? - Jak znaleźć? Ależ bardzo prosto. - Czarna Matka wycią- gnęła rękę w kierunku połyskliwego stożka wysokiej góry wzno- szącej się nad dżunglą. - Tam jest jaskinia. Jeśli przejdziesz ją do końca, trafisz do Hjórwardu Zachodniego, do miejsca, gdzie Pa- smo Północne sięga do morza. Zdaje się, że jakiś Prawdziwy Mag stworzył te wrota... nie wnikałam w szczegóły. - No to czemu tutaj siedzimy?! - Arjata zerwała się z miej- sca. - Chodźmy tam, szybko! - Chodźmy, chodźmy... - Przywódczyni kojarów wstała po- woli, z widocznym wysiłkiem. Postękiwała. - Do tej góry jest sześć tygodni drogi... jeśli uda nam się pokonać dżunglę. Trzymaj jatagan w pogotowiu!... I ruszyły w drogę. * Walka była zacięta, ale krótka. Pozbawiony jucznego konia, ze strzałą w lewym ramieniu Trogwar pokonał ostatnią przegro- dę. Goniono go, ale burza, która rozpętała się jak na zamówienie, sprawiła, że psy straciły trop. Przemoknięty do suchej nitki, wy- chłostany strugami ulewnego deszczu nie pamiętał, jak pokonał trzydzieści lig. Czerwony Zamek ukazał się niespodziewanie. Las skończył się nagle i Trogwar znalazł się na skraju ogromnego pustkowia gdzieniegdzie porośniętego niskimi krzakami. A za pustkowiem wzbijały się w niebo czerwone wieże zamku wzniesionego na wy- sokim wzgórzu. Wież było sześć - cztery na rogach zewnętrznego obwodu murów i dwie, najwyższe i najgrubsze, w centrum zam- ku. Zamek otaczała głęboka fosa, jednak zwodzony most był opuszczony, a przed skrzydłami bramy rzeczywiście rosła bujna zielona trawa. Panowała taka cisza, że Trogwar słyszał bicie wła- snego serca. Z przestrachu przestał nawet odczuwać ból w prze- strzelonym ramieniu i trochę wbrew sobie powoli zbliżał się do bramy. Więc to ma być teraz mój dom? - myślał stropiony. Dziwnie tu jakoś... Pędziłem tutaj na złamanie karku, paliłem, zabijałem, 285 NlK PlERUMOW nawet okradałem trupy, a teraz stoję i się trzęsę... A przecież, zda- wałoby się, zamek jak zamek, nic takiego, wprawdzie przydałby się remont, ale mało to ja starych zamków widziałem?... A jednak się bał. Ślepe otwory okienek strzelniczych, bra- ma, za którą mimo słonecznego dnia wisiała ciemność, łuk nad bramą wyglądający jak otwarta paszcza... Wiatr nie wiał, ale sły- chać było skrzypiący zgrzyt - nagle zaczęły się poruszać zardze- wiałe kurki, ledwie trzymające się na swoich żerdziach nad da- chami wież. I co ja tu będę jadł? - zastanowił się praktyczny Trogwar. A rana? W środku tkwi grot... Wejdę do środka, a tam kurz, mrok, szczury... Ech, niepotrzebnie się tu pchałem... - Witamy w Czerwonym Zamku, nowy panie - rozległ się głos. Brzmiał znajomo, ale Trogwar i tak chwycił za miecz zdro- wą ręką. - Witamy w zamku Starego Smoka! W bramie ukazał się niewysoki starzec w wyblakłym czerwo- nym płaszczu... Ach, więc stąd pochodził bezimienny wybawca! - Witamy - powtórzył i skłonił się głęboko. - Wejdź bez stra- chu, bierz bez wahania, korzystaj bez wątpliwości! - Kim jesteś? - zapytał Trogwar. - Ja, panie? - Nieznajomy uśmiechnął się. - Jestem tutaj odźwiernym! Przyjął mnie na służbę jeszcze sam Stary Smok, fundator tego zamku, następni panowie również byli ze mnie za- dowoleni... Ale wszystkie wyjaśnienia potem. Teraz, panie, przede wszystkim potrzebny ci jest odpoczynek i medyk. Wejdź do środka! - Wziął za uzdę Trogwarowego konia. - Jak się nazywasz? - Zwracaj się do mnie, jak chcesz, każdy z panów tego zam- ku nazywał mnie po swojemu. - A jak brzmiało twoje pierwsze imię? Po twarzy odźwiernego przebiegł skurcz, jakby przypomniał sobie o dawnej, ale nadal dokuczającej ranie. - Gerrejd - odpowiedział, zgrzytając zębami. - Coś nie tak z tym imieniem? - zdumiał się Trogwar. - Nie jest dobre, panie. Stary Smok zginął i moje imię zosta- ło przeklęte przez zwycięzców. Nie zmuszaj mnie, bym je ponow- nie wymawiał! - Dobrze, chociaż nadal nie rozumiem dlaczego. A jak nazy- wał cię ostatni pan tego zamku? - Gormli. 1«? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Świetnie! W takim razie nie będę zmieniał ustalonego po- rządku - oznajmił Trogwar, wywołując coś na kształt uśmiechu na twarzy swego nowego sługi. Na podwórcu zsiadł z konia. Czerwony Zamek był dość duży, do zewnętrznych murów tuliły się budynki gospodarcze, magazy- ny, stajnie, koszary, również porzucone i opuszczone. Drzwi wy- rwane z zawiasów, okna z ram, szyby powybijane, między ka- miennymi płytami podwórca rosła trawa, dach się zapadł, w kilku miejscach sterczały pociemniałe, nadgniłe stropy. - Gormli, a brama... czy brama się zamyka? I czy most zosta- nie podniesiony? Przecież mnie gonią... Dlaczego wszystko jest tutaj tak zapuszczone? Czemu nic nie robiłeś, skoro jesteś odźwiernym? - Nie miejcie pretensji, panie. - Gormli skłonił głowę. - Wszystko wyjaśnię. Czerwony Zamek ożywa wtedy, gdy znajdzie się w nim prawdziwy pan. Bez pana zamku jestem bezsilny. Prze- cież i tobie pomogłem dopiero wtedy, kiedy wzięliście go w po- siadanie - choćby tylko w myślach. Nie mieszkam tu stale, wę- druję między ludźmi, zarabiam na chleb... Lecz wystarczy jedna noc, a zamku nie poznacie! - Dobrze - zgodził się Trogwar - ale mimo wszystko odłóż- my obchód do jutra. Trzeba zrobić coś z moim ramieniem... - Ra- na przypomniała o sobie, ból narastał, stawał się nie do wytrzy- mania. - Oczywiście, panie. Wyciągniemy żelazo, a potem, jeśli zdo- łacie... - Wiem, powinienem pójść do poprzedniego pana zamku... i przejąć od niego klucze... - powiedział Trogwar, któremu ktoś jakby szepnął te słowa do ucha; aż do tej chwili nie miał blade- go pojęcia o żadnych kluczach. - Klucze! - wykrzyknął Gormli radośnie. - Chwała Stwórcy, wiecie o kluczach! Tak, zaprowadzę was, trzeba będzie przyjąć klucze, miecz i haki. - Haki? - zdumiał się Trogwar. Prawie się już uspokoił. Świadomość, że pogoń jest daleko, a może nawet w ogóle straci- ła jego ślady w tej głuszy, na jakiś czas odsunęła strach. - Wszystko zobaczycie, panie. - Jesteś tu sam? - Jak palec. Ale już niedługo, panie, będziecie mieli wielu sług i wojowników... 287 NlK PlERUMOW Przeszli przez podwórzec. Cztery dwupiętrowe budynki - su- rowe czerwone fasady, równe rzędy prostych okien bez żadnych ozdób i dwie wnoszące się nad nimi wieże. Wszystkie budynki po- łączone były ze sobą korytarzami. Siedem żelaznych schodów w górę; dziwne, kute z żelaznych pasów figury skrzydlatych stworzeń tkwiły po obu stronach głów- nego wejścia; dwuskrzydłowe drzwi z ciemnego drzewa, a na nich płaskorzeźba - wijące się węże. Drzwi były uchylone, z ciem- nej szczeliny dochodził zapach stęchlizny. - Wejdźcie, panie. - Gormli skłonił się znowu. Z każdą minu- tą stawał się coraz bardziej uniżony. Pokonując drżenie, Trogwar pchnął skrzydło. Skrzypnęły dawno niesmarowane zawiasy i drzwi otworzyły się powoli. Stali na progu ogromnej, ponurej sali. Po bokach ciągnęły się rzędy kolumn, w niszach zastygły dziwaczne posągi, w rogach stały szafy godne olbrzyma. W ścianie po prawej stronie widać było kominek, a w głębi - szerokie schody prowadzące na górę. I wszystko pokrywała gruba warstwa kurzu. Trogwar stąpał po niej, zostawiając za sobą łańcuszek śladów. W sali panowała cisza. W odległym końcu pod schodami Tro- gwar zobaczył niewielkie drzwi. W górze, na belkach sufitowych wisiały ciemne kiście - stado nietoperzy. - Tędy. - Gormli wskazał niskie drzwi. Za nimi była niewielka komnata, najwyraźniej używana. W kominku wesoło trzaskał ogień, stała tu misa z wodą, ktoś roz- łożył czyste płótno na opatrunek, maści i zioła. Gormli zaczął opatrywać przestrzelone ramię Trogwara; ból odpływał, zaczęła nadciągać senność i Skrzydlaty Pies zasnął w fotelu... Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył po przebudzeniu, był niewiel- ki ciemny kawałek zaostrzonego żelaza leżący na eleganckim srebr- nym półmisku. Domyślił się, że to wyjęty z rany grot. Spróbował po- ruszyć ręką - zupełnie go nie bolało, jakby nigdy nie był ranny! Leżał w łóżku, troskliwie otulony kołdrą. Na fotelu obok uj- rzał starannie złożone ubranie i oba miecze. Do drzwi ktoś zapukał i wszedł Gormli. Wyglądał na zmęczo- nego. W rękach trzymał tacę zastawioną talerzami i półmiskami, nad którymi unosiła się aromatyczna para. - Śniadanie podane - oznajmił uroczyście. Gdy Trogwar opróżnił ostatni talerz, odźwierny zapytał, czy władca nie zechciałby obejrzeć swojego zamku. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Jeszcze nikt nigdy nie nazwał Trogwara władcą... Znowu wyszli do wielkiej sali i ruszyli głównymi schodami w górę. Stopnie starte niemal do połowy, pierwsze piętro, biegnący w ciemność korytarz, wszędzie stare meble, czarne, pokryte za- wijasami wymyślnych rzeźbień. I ani jednego lustra! Na ścia- nach gobeliny, wyblakłe i na wpół zgniłe... Trogwar z przewodni- kiem wchodzili coraz wyżej. Drugie piętro, zakręt i drogę przegrodziła im stalowa krata - pręty miały grubość przedramienia, a każdy zakończony był za- ostrzonym grotem. Gormli wskazał płaskorzeźbę z lewej strony i Trogwar, posłuszny gestowi odźwiernego, nacisnął głowę jedne- go z węży. Krata uniosła się z lekkim szumem. - To główna wieża - powiedział Gormli. - Musimy wejść jeszcze trzy piętra wyżej. Tam jest gabinet mistrza... - Był mistrzem? - zapytał szeptem Trogwar. - Nie wiem, tak kazał do siebie mówić. Spiralne schody, wąskie okienka strzelnicze... Wieżę zbudo- wano z olbrzymich głazów, prawie bez spojeń. Jedno półpiętro, drugie, trzecie, jeszcze jedna krata, oporne dębowe drzwi upstrzone niezrozumiałymi symbolami... Przed tymi drzwiami Gormli się zatrzymał. - Dalej mogę wejść tylko na wezwanie - rzekł cicho. - Za drzwiami jest pokój przyjęć, dalej gabinet, a w nim... w nim jest sam mistrz. Prawo zabrania pochowania starego pana zamku przed pojawieniem się nowego. Trogwar odruchowo poprawił miecze za plecami, pchnął drzwi i wszedł. Ogromny hebanowy stół z blatem porysowanym ostrymi na- rzędziami, stare szafy z drzwiczkami niczym wrota świątyń... Tro- gwar pomyślał przelotnie, że nie widział tu ani jednego wizerun- ku Młodych Bogów. Na podłodze leżały skorupy glinianych naczyń, obok nich stały kolby, retorty, miski, jakieś ciemne bu- telki... I kilka książek. Może by tak przystanąć i do nich zajrzeć? Podświadomie chciał odsunąć nieuniknione spotkanie z ciałem martwego maga. Wziął się w garść i podszedł do drzwi w przeciw- ległej ścianie; ze szczeliny płynęła ohydna woń. Ujął pierścień na drzwiach - otworzyły się z niespodziewaną łatwością. Wszedł do środka i ledwie powstrzymał okrzyk przerażenia. Na wysokim fo- telu obok zasypanego papierami stołu siedział szkielet okryty 289 NlK PlERUMOW łachmanami. Na Trogwara spoglądały puste oczodoły, wypełnia- jąca czaszkę ciemność ożyła i teraz chciwie wpatrywała się w przybysza, jakby czekając. Skrzydlaty Pies przykląkł na jedno kolano i powiedział półgłosem: - Witam cię, mistrzu. Z woli losów Czerwony Zamek stanie się od teraz moim... Dlatego wybacz, że cię niepokoję, ale przy- szedłem wziąć należne mi klucze, miecz i haki... W zapadłej ciszy rozległ się brzęk ciężkiej wiązki kluczy, która zsunęła się z brzegu stołu. Trogwar omal nie odskoczył do zbawczych drzwi, jednak martwy mag się nie poruszył. Chwilę później ze skrzypnięciem otworzyła się szafa. W niej, na postu- mencie obitym fioletowym aksamitem, spoczywał długi miecz. Klinga lśniła tak oślepiająco, jakby przed chwilą wyszła z kuźni. Obok miecza leżały dwa haki przypominające krótkie ościenie z oksydowanej stali. Trogwar sięgnął po klucze... * Czerwony Zamek ożył. Trogwar z kluczami w rękach zamarł, wsłuchując się w dobiegające z dołu różne dźwięki. Ni to płacz, ni to śmiech, ni to zgrzyt, ni to mruczenie, bulgotanie, mamrota- nie, pluskanie... I jeszcze poczuł, jak zamek się zatrząsł w bezgło- śnym chichocie, jakby uradowany, że skończyło się długie ocze- kiwanie. Zadrżały ściany, dachy, fundamenty... Trogwarowi wydawało się nawet, że pod główną wieżą zamku widzi bezden- ną przepaść, i że w tej przepaści coś się rusza, żyje... Płynęła stamtąd wielka i niezrozumiała siła, nieludzka moc; sprawiała, że człowiek zapominał o świecie. W ten oto sposób Trogwar został panem zamku Starego Smoka. Panowanie zaczął od obejrzenia swoich włości. W towarzy- stwie odźwiernego przemierzał bezkresne korytarze, schody, otwierał drzwi i zaglądał do komnat, zapamiętywał tajne dźwi- gnie sprytnych zapadek wybudowanych przez poprzednich pa- nów zamku, przechodził przez obszerne sale i maleńkie pokoiki, no i oczywiście zajrzał do biblioteki. Ujrzał olbrzymie, mroczne pomieszczenie, które od progu sprawiało wrażenie nieskończonego. Można się było zastanawiać, jak budowniczowie zdołali zmieścić taką bibliotekę w stosunko- wo niedużym pierścieniu zewnętrznych murów... Trogwar wziął z półki pierwszy lepszy foliał pokryty wiekowym kurzem i od ra- 290 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI zu poczuł się szczęśliwy. Biblioteka pałacowa w Dajre, tak nie- gdyś upragniona, wydała mu się śmieszna w porównaniu z tą nieogarnioną skarbnicą wiedzy. Setki języków, szczegółowe opracowania historyczne, mapy starożytnych królestw z zazna- czonymi miejscami zakopanych skarbów, elfickie kroniki z cza- sów Stworzenia, przedstawiające przeszłość znacznie odleglej- szą niż powstanie Rakota, opisujące starożytne pokolenia Prawdziwych Magów, ich czyny i wojny... Oczywiście, najwięcej było tu ksiąg o magii. Prace wszystkich słynniejszych czarodzie- jów z rodu śmiertelników i nieśmiertelnych, ludzi, elfów, krasno- ludów, a nawet Prawdziwych Magów; opisy wszystkich znanych systemów magicznych, poczynając od klasycznych czarów Praw- dziwych Magów... Magia Żywiołów, Magia Księżycowego Zwie- rza, Magia Smoków Czasu, Magia Starożytnych Bogów, Magia Trolli, zwana również Magią Powolnej Wody, i tak dalej, i tak da- lej... Zaklęcia duże i małe, skomplikowane prawa ich tworzenia, Magia Gwiezdna, astrologia, alchemia, Magia Elementów Ziemi, Magia Elfów znana jako Magia Nieśmiertelności... Wszystkie cztery Źródła Siły: Światło (a raczej Młodzi Bogowie oraz ich kontynuatorzy), Ciemność (której uosobieniem był Rakot, Zbun- towany Mag), Chaos, który był przed wszystkim i z którego Stwórca stworzył wszystko, co istnieje... Niegdyś Władcy Chaosu byli wszechwładnymi panami przestrzeni świata, ale potem Stwórca wygnał ich poza widmową granicę Uporządkowanego... No i wreszcie Trzecia Siła - dwóch potężnych braci, Wielki Or- langur i Wielki Demogorgon, Duch Wiedzy, Rozum Absolutny, Jednoczący Duch Sfery Światów. Nawet w najśmielszych marzeniach Trogwar nie mógł sobie wyobrazić, że w jego rękach znajdzie się takie bogactwo. Ale od czego zacząć? Stanął niezdecydowany, zakłopotanym spojrze- niem obrzucając niekończące się rzędy opasłych tomów, i wtedy nagle usłyszał głos. Zimny i obojętny, płynący zewsząd i znikąd, ochrypły i niski, jak pradawna trąba bojowa, pełen gorzkiej pa- I mięci ciężkich rozczarowań, pełen wewnętrznej siły i dlatego przerażający. Gormli skłonił się w niskim pokłonie już przy pierwszych słowach i pociągnął Trogwara, nakazując mu zrobić to samo. - Stary pan! - wyszeptał ze zbielałą twarzą. - Stój i słuchaj! - Witaj ty, który odważyłeś się wejść do pradawnej cytadeli wolnej wiedzy! Ja, który byłem tu wcześniej, biorę cię na ucznia 291 NlK PlERUMOW - bo chyba po to tu przybyłeś, żeby się uczyć? Przed tobą długa droga, a gdy ją przejdziesz, będziesz mógł mnie zastąpić, zacho- wując i pomnażając to, co zostało tu zebrane. Już wkrótce bę- dziesz mógł czerpać ze świata wszelkie przyjemności, co pomoże ci w trudnej roli kustosza zamku. Mój głos pokieruje tobą na dłu- giej i trudnej drodze, a gdy zamilknę, będziesz mógł przekazać moje ciało ziemi. Teraz otwórz Księgę Martwych i posłuchaj... Trogwar zniknął. Zniknęła jego pamięć, wzrok, myśl, zosta- ły jedynie karty starej księgi i głos w uszach. Gormli bezszelest- nie wyszedł, a martwy mag mówił i mówił. Rozpływały się wersy niezrozumiałych znaków tworzących powykręcane linie, ich sens stawał się jasny... Przed wewnętrznym wzrokiem Trogwara po- woli przepływały wzory nieprawdopodobnie starożytnych zaklęć, potężnych i niezłomnych; zaklęć wiatru i deszczu, ognia i mgły, wody i pyłu; zasady ich stosowania, sposoby pomnażania ich mo- cy, a także wezwanie do Zbuntowanego, który może nadać sło- wom człowieka jeszcze większą moc... Trogwar ocknął się nagle jak wyrwany z transu i usłyszał sta- nowczy głos nauczyciela: - A teraz pora wziąć się za zamek! Nie powinien być tak za- puszczony, powinien budzić strach i szacunek! Nie zawiedź mnie, niech dumni władcy okolicznych królestw składają ci hołd, tak jak niegdyś składali mnie. Niech matki straszą dzieci twoim imieniem, jak niegdyś straszyły moim! Na razie odpocznij, a ju- tro... jutro zajmiemy się nowymi zaklęciami... I popłynęły dni, jedne nie do odróżnienia od drugich... Od rana do nocy Trogwar kartkował pożółkłe strony, słuchając wy- jaśnień nauczyciela albo zanurzając się w transie i patrząc na rozwijające się przed nim wizje. Gdy poczuł głód lub pragnienie, od razu pojawiał się usłużny Gormli. Stopniowo dziedziniec zamku zaczął wypełniać się nowymi sługami Trogwara, przywołanymi z otchłani innych światów Wielkiej Sfery. Pod ziemią - jak tłumaczył mu stary mag - jest bardzo wiele zamieszkanych przestrzeni, ciągnących się długim szeregiem aż do zagadkowego Dna Światów. A te przestrzenie za- mieszkują najróżniejsze, czasem bardzo pożyteczne istoty. Trze- ba tylko umieć otworzyć im drogę, rozumieć, do czego mogą być potrzebne i jak należy nimi kierować... Kudłate zwierzątka wysokości trzech stóp okazały się wspa- niałymi sługami domowymi, miały zręczne łapy z siedmioma pal- ->o-> WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI cami zakończonymi ostrymi pazurkami i potrafiły zrobić wszyst- ko; ich sympatyczne mordki przypominały Trogwarowi szmacia- ne zabawki. Przed bramą pojawiły się potężne psy z wielkimi kła- mi, w wilgotnych piwnicach wiły gniazda żmije, w suchych zamieszkały stwory wielkości kota, umiejące tkać i gotować. W zamku pojawiło się też wiele innych stworzeń, pełzających, biegających, latających, podpatrujących, podsłuchujących, gry- zących, dyszących jadem i plujących zatrutymi igłami; byli straż- nicy i bagażowi, wojownicy i kopacze... Był także smok - każdy szanujący się zamek powinien mieć smoka! Zaczerpniętymi z książek i słów nauczyciela zaklęciami Trogwar otworzył wrota do świata zasiedlonego przez smoki i jak zahipnotyzowany pa- trzył na wspaniały lot tych skrzydlatych gigantów. Oswojenie jednego z nich nie było łatwe, smoki bowiem mają charakter okropny, swarliwy i kapryśny, są żarłoczne, podstępne, nade wszystko cenią sobie żywą zdobycz i ciepłą krew ofiary; jeśli zbyt długo karmi się je zwykłym mięsem, zaczynają chorować. W końcu Trogwarowi się udało. Smok Grotmog lśnił pięknie w słońcu, gdy drzemał na szerokim i mocnym dachu jednej z szop. Trogwar w zadumie obserwował podskórne ogniki na łu- skowatym grzbiecie stwora. Właśnie skończyła się pierwsza część lekcji z tym skrzydlatym smokiem i martwy mag był bardzo za- dowolony ze swojego ucznia. Niełatwo przekazywać magiczne umiejętności, jednak Trogwar wszystko chwytał w lot. Zwykły śmiertelnik nie zdoła do końca odciąć się od problemów codzien- ności, nie jest w stanie osiągnąć wewnętrznego milczenia, nie po- I trafi uwolnić swoich myśli i uczuć, zrozumieć, gdzie jest przegro- da między skrytkami pradawnych sił, nie wie, jak nakierować te siły na siebie, upodobniając się do pająka pośrodku niewidocz- nej sieci. Niespodziewanie w Trogwarze obudziły się wspomnienia. Stał przed otwartym oknem, bezmyślnie wpatrując się w szma- ragdowy grzbiet smoka poprzecinany złotymi żyłkami... Do tej pory, a spędził w zamku trzy miesiące, udawało mu się nie zaglądać do bolesnych skrytek pamięci. Imię Atora nie budziło już palącej nienawiści, zmętniał i rozmył się obraz Wład- czyni. Trogwar wiedział, że został ohydnie oszukany, że oprócz niego oszukano również cały naród Hallanu, zaczął nawet wyma- cywać drogi do tajnych zaklęć, które rozpościerały się nad kró- lestwem jak niewidoczna zasłona. Teraz już nie chodziło mu tyl- 293 NlK PlERUMOW ko o zemstę, teraz chciał zrozumieć, co naprawdę wydarzyło się siedemnaście lat temu, jakim cudem Władczyni zdołała zasiąść na tronie... Odpowiedź musiał znaleźć sam, pisemne świadectwa tych dni nie zachowały się nawet w bibliotece Czerwonego Zam- ku. Zresztą skąd miałyby się tu wziąć, skoro poprzedni pan zam- ku był martwy od stuleci? Ale żeby znaleźć odpowiedź, Trogwar musiał poznać niejed- no skomplikowane zaklęcie, wprawić się w łączeniu kapryśnych i niebezpiecznych sił magicznych. Uczył się z jeszcze większym zapałem i gorliwością, martwy mag był z niego zadowolony - Trogwar robił postępy w niesamowitym tempie. - Twoje możliwości, synu mój, są zaiste ogromne - zwykł mawiać nauczyciel, gdy Skrzydlaty Pies uporał się z kolejną wy- myślną łamigłówką magiczną. Tymczasem minęła jesień, nadeszła łagodna i deszczowa zi- ma Południa. Czerwony Zamek bardzo się zmienił, z boku za- pewne przypominał rozgrzebane mrowisko. Liczni słudzy bez przerwy chodzili tam i sam, starając się natychmiast wykonywać rozkazy wymagającego pana - Trogwar był surowy i nie puszczał przewinień płazem. Jednak znacznie bardziej niż Skrzydlatego Psa zamkowi słudzy obawiali się Gormlego - nieposłusznym on skręcał kark. W grudniu spadł wreszcie pierwszy śnieg. Widząc białą po- krywę na podwórcach i dachach, Trogwar nie mógł powstrzy- mać westchnienia - obiecał leśnym krasnoludom, że wróci... Nie dotrzymał słowa. Kim by się wówczas stał? Żałosną kukiełką, marionetką w rękach Władczyni i jej kochanka! Tutaj mógł się wznieść ponad szarą codzienność, zdobyć wiedzę i siłę, jakiej nie zdobyłby w Hallanie. Nie! Wszystko się dobrze ułożyło! Teraz z uśmieszkiem wspominał, co czuł, gdy zobaczył ubóstwianą Władczynię w objęciach zwykłego śmiertelnika. Głupiec, naiwny głupiec! Co cię obchodzą samozwańczy władcy Hallanu, rządzą- cy królestwem za pomocą magii? Niech sobie robią, co chcą... do czasu. Nadejdzie dzień, w którym wszystkie zagadki zostaną roz- wiązane, a tajemnice odkryte... - Co trzeba zrobić, żeby dawno minione wydarzenia wyłoni- ły się z mroków przeszłości? - zapytał nauczyciela któregoś dnia. - O, postanowiłeś zajrzeć w przeszłość? Owszem, można, ale to trudne. Muszę przyznać, że nigdy nie korzystałem z tych zaklęć, choć wiem, jak należy je zbudować. A co chciałbyś zobaczyć? ?JO/L WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Koniec poprzedniej dynastii hallańskich królów. - Bez wątpienia były to ciekawe czasy... Na razie te czary są dla ciebie zbyt niebezpieczne, ale sadzę, że już niedługo będziesz mógł się nimi zająć. Cierpliwości! Nauczyciel nawet się nie zdziwił, że chciałem na własne oczy zobaczyć te wydarzenia, pomyślał Trogwar. Czyżby się tego spo- dziewał? Mijały kolejne dni. Zagrzebany w księgach Trogwar zapo- mniał już, że kiedyś lubił wesołe towarzystwo rówieśników. Nie zarzucił, rzecz jasna, fechtunku ani innych treningów, ale ludz- kie rozrywki zupełnie mu zobojętniały. Przeszłość zasnuła się mgłą, teraz widział przed sobą jedynie niekończące się szeregi nieprzeczytanych tomów, oceany stronic, które jeszcze nie od- kryły mu swych tajemnic. Jakąż marnością wydawało się teraz zwykłe ludzkie życie! Kołowrót codziennych spraw i trosk, od- wieczny krąg narodzin, dorastania i śmierci, miałkie namiętno- ści, nikczemności i drobne świństwa... Jakże nudne musi być pa- nowanie nad tymi żałosnymi istotami! To zajęcie w sam raz dla tych, którzy w dzieciństwie lubili dręczyć kocięta i odrąbywać głowy szczeniakom... A może nie miał racji? Może to nieszczęsne stado ślepców, niezdolnych rozpalić ogień od własnego wewnętrznego płomienia, potrzebuje właśnie takich jak on? Może jego przeznaczeniem jest czuwanie nad tymi nieobudzonymi młodszymi braćmi? Bawią się, nie myśląc o niebezpieczeństwie wędrówki po cienkim lodzie tam, w czarnej głębi świata, ponad ślepymi i krwiożerczymi siła- mi magicznymi, wrogimi wszystkiemu, co żyje... Trogwar po raz kolejny analizował te same argumenty i cią- gle nie mógł podjąć żadnej decyzji. A tymczasem nauczyciel coraz natrętniej się dopytywał, co jego uczeń ma zamiar robić, gdy sta- nie się prawowitym i samodzielnym panem zamku Starego Smo- ka. Do tej pory Trogwarowi udawało się uchylić od konkretnej od- Ipowiedzi, ale czuł, że już niedługo będzie musiał zdecydować. - Żeby postanowić, co będę robił, muszę zajrzeć w prze- szłość - oznajmił któregoś dnia martwemu magowi. - Masz słuszność, chłopcze - padła niespodziewana odpo- wiedź. - Bez zrozumienia przeszłości nie zrozumiesz teraźniejszo- ści i nie zdołasz zadecydować o przyszłości. Nie martw się, po- znasz ją, i to już niedługo. Już wkrótce sam spleciesz potrzebne zaklęcie i będziesz mógł odpowiednio długo utrzymać odżywiają- 295 NlK PlERUMOW ce je siły. A gdy już się wszystkiego dowiesz, wrócimy do tej roz- mowy... Nowy Rok uczcili wspaniałym świątecznym obiadem. Tro- gwar jeszcze nigdy nie jadł tak wykwintnych potraw, większości zupełnie nie znał. Gormli, uśmiechając się dobrotliwie, podawał wymyślne zamorskie nazwy, które nic nie mówiły absolwentowi Szkoły Miecza, wychowanemu na daniach prostych i pożywnych. Styczeń i luty upłynęły na nieprzerwanej pracy, studiowaniu zaklęć i licznych próbach. Nastał marzec, stopniały niewielkie za- spy, które zdążyły się pojawić w cienistych miejscach pod mura- mi zamku; mijał rok, odkąd Trogwar opuścił hallańską stolicę. Starał się w żaden sposób nie zwracać na siebie uwagi Wład- czyni czy Atora. Ani razu nie użył zaklęcia widzenia na odle- głość, dusząc w sobie pragnienie zajrzenia do pałacu królewskie- go. Nie wolno mu było ryzykować, pani Hallanu na pewno zauważyłaby wtargnięcie obcego wzroku... Spróbuje dopiero wtedy, gdy będzie umiał się bezpiecznie ukryć... - Nauczycielu, dlaczego wtedy, po walce na moście, pościg tu nie dotarł? Dlaczego nie szturmowano Czerwonego Zamku? - To pytanie dręczyło Trogwara od dawna. Naprawdę nie umiał sobie tego wytłumaczyć. Teraz już wie- dział, jak można odnaleźć człowieka po jego astralnym śladzie. Dlaczego nie użyto magii? Dlaczego Ator nie wysłał tu kilkuset swoich gwardzistów? Przecież od zamku do hallańskiej granicy jest całkiem niedaleko, a Biały Jednorożec nie wyglądał na czło- wieka, który oszczędzałby swoich ludzi... Trogwar zdawał sobie sprawę, że pod koniec minionego lata miałby spory problem z od- parciem szturmu. Teraz, gdy służą mu smok i inne stwory, oblę- żenie Czerwonego Zamku drogo by kosztowało przeciwników! Nie mógł się nadziwić, że wówczas zaprzestano pogoni... - Nawet w Astralu niełatwo wyśledzić doświadczonego cza- rodzieja - wyjaśnił mu martwy mag. - Gdy uciekałeś z Hallanu, jeszcze nie byłeś doświadczony, ale wszystkie dość spore siły podświadomie nakierowałeś na zacieranie śladów. Ja i Gormli pomogliśmy ci oczywiście, jednak to, co najważniejsze, zrobiłeś sam. Wrogowie zgubili twój ślad i nie zdołali go odnaleźć. - I dlatego się uspokoili? No dobrze, mogli nie widzieć, że wchodzę do Czerwonego Zamku, ale czemu już wcześniej zaprze- stali pogoni? Czemu najpierw polowali na mnie jak na dzikie zwie- rzę, a potem, w ostatniej chwili, pozwolili mi spokojnie odejść? 9QA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Rozumujesz prawidłowo - przyznał nauczyciel. - Ale co byś powiedział na to, że uznali cię za martwego? - Martwego?! - Trogwar nie potrafił ukryć zaskoczenia. - Chcesz powiedzieć, nauczycielu... - Tak jest, dokładnie to chcę powiedzieć - odrzekł martwy mag z cieniem zarozumialstwa w glosie. - Ja i Gormli po prostu podrzuciliśmy im twoje zwłoki. Homunkulusa. Uwierzyli wszy- scy, nawet Ator i ta słynna Władczyni! Dla nich jesteś martwy! - Mag roześmiał się. - A wierz mi, martwych zbiegów już się nie szuka! - Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej, nauczycie- lu? - zapytał wstrząśnięty Trogwar. - Po pierwsze, nie pytałeś. Po drugie, ponieważ miało to ogromne znacznie dla twojej nauki. Przez cały czas podświado- mie szykując się do odparcia szturmu, zrobiłeś niezwykłe postę- py w magii bojowej. Doprawdy, zaczynam żałować, że zadałeś to pytanie. Teraz pewnie zaczniesz leniuchować! Trogwar roześmiał się z ulgą. - Leniuchować? Po tym jak dwukrotnie mnie uratowaliście? Nigdy, nauczycielu! Rozdział II - No, mój chłopcze, sądzę, że jesteś gotów do samodzielne- go splecenia zaklęcia, które odsłoni ci karty przeszłości - rzekł pompatycznie martwy mag pod koniec maja. - Oto nastał czas! - Kiedy wolno mi będzie spróbować, nauczycielu? - zapytał Trogwar. - Mógłbym natychmiast, gwiazdy sprzyjają... - To prawda, gwiazdy sprzyjają - odrzekł mag. - A więc dziś czeka nas rozstrzygająca noc! Twoją przeszłość okrywa zbyt wie- le zasłon, dlatego męczysz się i nie możesz zdecydować. Nadeszła pora, by zedrzeć te zasłony. Przystąp do splatania zaklęcia nie- zwłocznie. Niezwykła, rozstrzygająca noc... Trogwar jeszcze nigdy nie słyszał od nauczyciela takich zwrotów. Dzień upłynął na krzątaninie. Należało przygotować mnó- stwo składników - ożywienie przeszłości wymagało użycia zaklę- cia z arsenału Magii Przedmiotów, do której potrzebne są „ma- giczne" kamienie, zioła i różne rzeczy w rodzaju czaszki nowo narodzonego smoka czy pióra ze skrzydła feniksa. W magazynach zamku przechowywano ogromną ilość akcesoriów magicznych, które mógł odnaleźć tylko Gormli ze swą niezwykłą pamięcią. Kawałek płetwy lewiatana... stopiony, czarny odłamek jed- nej z wielkich Kości Ziemi... puch ze skrzydła jednego z dwóch orłów Jambrena... I małe złote lusterko, z nudów wytopione przez samego Jamerta, Pana Światła Słonecznego - a więc symbole wszystkich czterech żywiołów. Na podłodze pokoju zaklęć w głównej wieży należało nakre- ślić pentagram, podobny do tych, których używano w wielu Doi- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nych Światach. W tym pentagramie cztery promienie skierowa- ne były na cztery strony świata, piąty zaś biegł powietrzem do ciemnozielonego kamienia stworzonego niegdyś przez Starego Smoka i do dziś zachowującego część jego pradawnej mocy. W wierzchołku każdego z narysowanych promieni należało położyć jeden z przedmiotów: płetwę na wschodzie, kość na po- łudniu, puch na zachodzie, lusterko na północy, a stanąć u szczy- tu piątego, nakreślonego w powietrzu. Stojąc tam, trzeba było zdjąć ubranie, obmyć się zawczasu przygotowaną wodą z górskich lodowców, natrzeć się aromatycz- nymi balsamami. Balsamy zrobiono z olejków palm kontynentu południowego, zebranych w ściśle określonych dniach, gdy pal- my wchłaniają w siebie całą moc darowaną im przez Jalini - tyl- ko one mogły oddawać innym dar bogini... Przeczytać... wypowiedzieć... zawezwać... i wykonać jeszcze kilka rytualnych czynności, zanim zgaśnie dzień i wielka noc władczo zajrzy do okien. Nogi i plecy zdrętwieją, ciało będzie dręczyć pragnienie, a gdy zgaśnie ostatni promień słońca i ciem- ność stanie się panią ziemi, do pokoju zaklęć wsunie się chył- kiem Gormli. Stanie przy północnym promieniu pentagramu, rzuci szybkie spojrzenie na Trogwara - czy można zaczynać? - i gdy zobaczy skinienie głowy, ostrożnie otworzy złożone dłonie. I zapłonie światło; drżący płomyczek żywego, lecz zimnego ognia zamruga na dłoni odźwiernego... Gormli ostrożnie pochyli się nad złotym lusterkiem, odbity promień padnie na płetwę le- wiatana - wtedy zaczną się prawdziwe przemiany. Wszystko potoczyło się właśnie tak, jak wyobrażał sobie Tro- gwar. Nie wiedział tylko jednej rzeczy - w którą stronę pobiegnie magiczny promień odbity od słonecznego lusterka, który z symboli trzech żywiołów stanie się jego przewodnikiem po świecie daw- no minionej przeszłości. Orli puch, symbol powietrza, wróżyłby powodzenie i lekkość, płetwa - mglistość i splątanie przyszłych wizji, kawałek Kości Ziemi mógł wróżyć tragedię i śmierć... Gormli powoli rozłożył dłonie i ukazał trzepoczący żywy pło- myk. Ostrożnie pochylił się nad leżącym lusterkiem i zbliżył do niego języczek ognia... Trogwar wymówił pierwsze słowa Mocy. Całą swoją potęgę zdobytą w ciągu miesięcy nauki posłał do przodu, ku niezliczo- nym zastępom niewidocznych Duchów Światła. Powinny teraz zbierać i zagnać tutaj, do magicznego pentagramu, wszystkie śla- 299 NlK PlERUMOW dy, jakie świat Wielkiego Hjórwardu zostawił w Powszechnym Eterze. Promień światła odbił się od złotego lusterka i nagle się za- wahał, znieruchomiał. Zdumiony Trogwar nie wiedział, co zro- bić, nauczyciel nie uprzedził go o podobnej ewentualności... Osłupiał również Gormli. Wreszcie promień się zdecydował - rozdzielił się na trzy i wskazał jednocześnie trzy symbole ży- wiołów. Rozległo się ciężkie przeciągłe westchnienie, jakby wydoby- ło się z wnętrza samej Matki Ziemi, wszystkie trzy symbole zaczę- ły się przeistaczać w żywe stworzenia. - Nie zatrzymuj się! - krzyknął Gormli do zesztywniałego Trogwara. - Nie zatrzymuj się, bo inaczej koniec z nami! I Trogwar zmusił się do tego, żeby nie zwracać uwagi na powstające stworzenia, wypowiedział następne słowa Mocy, wysyłając ku Duchom Światła armię Duchów Żywiołu Mor- skiego. Promień odbity od złotego lusterka już nie drgał. Podzielo- ny na trzy identyczne, obudził do życia wszystkie trzy symbole. Co się stanie, gdy Trogwar wejdzie w świat cieni przeszłości? Który z trzech przewodników go poprowadzi? Nauczycielu, na- uczycielu, dlaczego milczysz?! „Musisz poradzić sobie sam" - przyszła twarda odpowiedź. I znów milczenie, straszniejsze od najczarniejszych proroctw... Trzecie słowa Mocy. Światło, woda i powietrze. Maleńki le- wiatanek, groteskowy orzeł wielkości pisklęcia i czarna podziem- na żmija powoli wysuwały się z rogów pentagramu, ruszyły w stronę środka... Co się stanie, gdy trzy ożywione symbole się spotkają, Trogwar wolał nie myśleć. - Prędzej! - nie wytrzymał Gormli. - Trzecie słowa, panie, trzecie słowa Mocy! Było jeszcze zbyt mało siły, żeby wypowiedzieć kolejną część zaklęcia, ale Trogwar zaryzykował. Nie mógł już czekać. Jeśli symbole żywiołów zderzyłyby się na podłodze pokoju zaklęć, z Czerwonego Zamku nie zostanie kamień na kamieniu. Czwarte słowa Mocy zmusiły do posłuszeństwa miriady Du- chów Ziemi. A nad wieżą szalała już najprawdziwsza burza. Le- giony widmowych wizji zderzały się ze sobą, mieszały się, ścią- gnięte tu na rozkaz nowego pana zamku. Jeśli natychmiast nie otrzymają przewodnika... *nn WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI W okna chlusnęło purpurą. Ostatnie ostrzeżenie - strumie- nie magicznych energii były już tak ściśnięte, że nie dało się za- ciskać ich bardziej. - Ostatnie słowa! - krzyknął Gormli. Jego szyszkowata gło- wa lśniła od potu. I Trogwar je wypowiedział. Właściwie nie były to słowa, lecz złożone, wielowarstwowe obrazy, których nie dałoby się wyrazić na papierze i które każdy nauczyciel magii przekazywał ucznio- wi ustnie. Właśnie dlatego magowie zapisywali w księgach jedy- nie najprostsze zaklęcia, dające się wyrazić zwykłymi ludzkimi słowami... Od tych ostatnich słów Mocy wszystko się zatrzęsło. Bez- kształtne wizje, chaotyczne odbicia wygasłych promieni i dźwię- ków przyciągała przepływająca przez Czerwony Zamek siła i te- raz tkwiły przy głównej wieży, czekając na przewodnika. Bez niego Trogwar nie zorientuje się w tym niewyobrażalnym gali- matiasie... Trzej przewodnicy, trzy ożywione symbole spotkały się po- środku pentagramu. Gormli jęknął zdławionym głosem i padł na kolana, a Trogwar omal nie stracił przytomności - ból był tak przeszywający, jakby jakieś widmo z rozmachu wbiło bezciele- sną włócznię w duszę młodego czarownika... - Trzymaj się! - huknął głos nauczyciela. Pośrodku pokoju zaklęć zamiast trzech istot stała jedna: z ogonem węża, skrzydłami orła i ciałem lewiatana. Nieruchome spojrzenie wypukłych czarnych oczu spoczęło na Trogwarze i twór powoli podszedł do niego. Trogwar trząsł się i dygotał; czuł, że wszystko poszło nie tak, jak się spodziewali, i widok tego potworka, niechby nawet małe- go, mroził mu krew w żyłach. Co ten stwór chce z nim zrobić?! Dziób orła uderzył w nadgarstek Trogwara, a ostre kły żmii wbiły się w skórę. Skrzydlaty Pies zatrząsł się z obrzydzenia, czuł, że w jego ży- łach już płynie śmiercionośna trucizna, powolna i zimna... Świat rozmył mu się przed oczami, a ohydny stwór, powstały z trzech żywiołów, sunął coraz wyżej po jego ręce, podchodząc do gardła... Zrzucić z siebie tego wampira, strząsnąć go, rozdeptać, znisz- czyć! Trudno było nie ulec tej pokusie. A potem... potem było jeszcze gorzej. Stwór dotarł do żyły na szyi Trogwara, przegryzł ją i zaczął chciwie pić krew. Ból był ta- 301 NlK PlERUMOW ki, jakby w ciało wbijały się rozpalone igły. Trogwar tracił przy- tomność, omal nie wypuścił ze swojej władzy hord magicznych stworów zawezwanych do Czerwonego Zamku. I wtedy nagle zro- zumiał, że ohydny wampir jednak został jego przewodnikiem - ujrzał opisywane przez nauczyciela wzory, wymyślne połączenia linii i barw świadczące o uporządkowaniu przeszłości i przemia- nie rozrzuconych obrazków w coś zrozumiałego. Zobaczył... Zobaczył pałac w Dajre oświetlony luną szalejących nieopo- dal pożarów. Zobaczył tłumy ponurych wojowników otaczają- cych pałac; Władczynię wjeżdżającą do stolicy na białym koniu przez szeroko otwartą bramę; grupkę biednie ubranych ludzi, którzy rozglądając się czujnie, wyszli z tajnego włazu w murze pałacu i podkradli się do koniowiązu. Wizja rosła i już wkrótce Trogwar mógł przyjrzeć się twarzom uciekinierów. Na dwa konie mężczyzna narzucił juki, na osła posadził dwójkę małych dzieci, muła dosiadła zalana łzami kobieta z niemowlęciem na rękach. Trogwar zerknął na dziecko i poczuł lodowaty strach. Wśród uciekinierów zobaczył jeszcze dwie osoby - młodą dziewczynę, może szesnastoletnią, której twarz wydała mu się znajoma, oraz chłopca. Ci ludzie uciekali przed myszkującymi wszędzie wojownika- mi Władczyni. Zbiegom udało się wymknąć z miasta przez pod- ziemne przejście i ruszyli w drogę... Trogwar obejrzał całą ich podróż do Nellasu - szybko zdał sobie sprawę, że ogląda ucieczkę rodziny królewskiej. Potem... potem była brama miejska, wąski zaułek, niepo- zorny dom... i nagle - znajomy głos Gormlego! Trogwar omal nie krzyknął. A więc jego odźwierny pomagał ostatniemu królowi Hallanu! Pomagał i ani razu o tym nie wspomniał! A potem Skrzydlaty Pies zobaczył wszystkie dramatyczne wydarzenia, jakie miały miejsce w Nellasie i nie tylko. Magia przyspieszyła bieg wydarzeń, dni i miesiące płynęły bardzo szybko. Im dłużej patrzył, tym bardziej dojmujące stawa- ło się dziwne ssące uczucie w piersi... Czyżby to niemowlę, za któ- re ginęli kolejni ludzie, którego sumienie zostało obciążone ich krwią, czyżby to .był on, Trogwar?! Pragnął rozszarpać własne gardło, dać przewodnikowi jesz- cze więcej krwi, osuszyć żyły aż do dna, żeby wizja już się skoń- czyła, żeby mógł znaleźć się w swojej komnacie i wypowiedzieć WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI zaklęcie czyniące widocznym Królewski Znak Hallanu na ludz- kim ciele! Ale wizja rozwijała się dalej... Kojarzy ciągnęli starego maga Dora Wejtarna do swojej twierdzy, a małego Trogwara zabrały w tajemne miejsce troskli- we krasnoludy... Arjata, księżniczka Arjata, razem z młodym wojownikiem, w którym zaskoczony Trogwar rozpoznał Atora, walczyła w pod- ziemiach Czarnego Zakonu i obróciła w proch tę niezwyciężoną twierdzę... Widmowy miecz zniknął z ręki księżniczki w decydującej chwi- li, gdy Arjata wzniosła niewidoczną śmierć nad głową Władczyni... Ciało starego Emmel-Zogara, jednego z nielicznych, którzy dochowali wierności prawowitemu władcy, powoli upadło na śnieg, przebite strzałami... Księżniczkę Arjatę bezceremonialnie wrzucono do podziem- nej celi... Trogwar od razu rozpoznał pałacowe więzienie, do któ- rego przebijał się z takim trudem, i żelazne drzwi, które rozrąbał w ostatniej chwili. Nie było żadnych wątpliwości: on, Trogwar, książę hallański, uwolnił z więzienia własną siostrę... W wizji pojawiły się również inne rzeczy. Zobaczył siebie w murach Szkoły Miecza i Arjatę przemierzającą swoją celę w nieskończoność; zobaczył całe swoje krótkie, czasem bezmyśl- ne życie, a gdy bezlitosna pamięć pokazała mu jego rozmowę z Władczynią, omal nie spalił się ze wstydu. Na jedno tylko pytanie czary nie zdołały odpowiedzieć: kto stał za plecami nowej pani Hallanu? Wizja została nagle przerwana, z rozmachu wrzucając Tro- gwara do rzeczywistości. Znowu stał w pokoju zaklęć... Na pod- łodze dogasał pentagram, w jego rogach leżał kawałek płetwy, puch orła, odłamek Kości Ziemi i złote lusterko. I tylko krew po- krywająca ramię, rękę i pierś Skrzydlatego Psa świadczyła o tym, że przewodnik pojawił się naprawdę i naprawdę prowadził go przez przeszłość. Trogwar był osłabiony, rozbity, wstrząśnięty, w duszy miał pustkę, w głowie chaos. Popatrzył na Gormlego - stary odźwier- ny z trudem wstawał z podłogi. Gormli... Przecież to w jego domu zniknął stary król! Może odźwierny wie, co się z nim stało? Właśnie, dlaczego wizja nie po- kazała jego losów?... 303 NlK PlERUMOW Ale zanim Trogwar wypowiedział pytanie, już wydał w myśli rozkaz i dłońmi wykonał prosty magiczny gest. Zaklęcie zostało rzu- cone i na ciele Skrzydlatego Psa pojawił się kwiecisty szlak mienią- cy się wszystkimi kolorami tęczy - Królewski Znak Hallanu. Był królem Hallanu! A raczej księciem krwi; zgodnie z pra- wem tytuł królewski należał się jego starszej siostrze, księżnicz- ce Arjacie. Tak czy inaczej, tron należący do jego rodziny został podstępnie zajęty przez kobietę, która zarozumiale mieniła sie- bie panią Hallanu. Musi odzyskać ten tron! Musi... musi... musi... Czuł się tak, jakby ktoś wbijał w niego tę myśl tysiącpudowym młotem - podobno górskie krasnoludy mają takie... Królewski pas gasł powoli. Trogwar poczuł zmęczenie - stra- cił dużo krwi, był wyczerpany. Na szczęście wierny Gormli już do niego spieszył z drewnianą czarą, nad którą unosił się aromatycz- ny dymek. Trogwar wypił i od razu poczuł senność. Zdążył jesz- cze rozpoznać wywar z usypiającej trawy wysokogórskich łąk Hjórwardu Północnego... A potem zapadł w sen. Gdy się obudził, zobaczył, że Gormli siedzi przy jego łóżku. - Jak się czujesz, panie mój? Mam nadzieję, że dobrze? Trogwar rzeczywiście czuł się doskonale, po wczorajszym śmiertelnym zmęczeniu nie został nawet ślad. Zerwał się z łoża. - Gormli, czy ty wiesz, co ja wczoraj widziałem? - Wiem, panie mój, czy raczej wasza wysokość. - Widziałeś?! - Trogwar był wstrząśnięty. - Oczywiście, że nie - pokręcił głową odźwierny. - Wizję mogłeś oglądać tylko ty, ale przecież od początku wiedziałem, kim jesteś. Znałem całą historię przewrotu. Rzecz jasna, nie znam szczegółów, nie wiem, co się działo z twoją siostrą, prawo- witą królową Hallanu, jej wysokością Arjatą Pierwszą. Pomiędzy jej ucieczką z mojego domu w Nellasie a chwilą, gdy twój miecz uwolnił ją z więzienia, zieje przepaść niewiedzy. Ale nie jest to istotne. Nastał czas, byłeś zupełnie gotowy i poznałeś całą praw- dę o sobie. Teraz wasza wysokość będzie mógł całkowicie świa- domie wybrać dalszą drogę. - Czy przedtem nie byłem gotów? - Nie, wasza wysokość. Musiałeś sam odkryć fałsz obecnej pa- ni Hallanu i zrobiłeś to. A potem musiałeś sam dotrzeć do swojej przeszłości, abyś miał absolutną pewność, że nie jesteś oszukiwa- ny ani wykorzystywany w walce o władzę. Udało ci się w ciągu kil- ku miesięcy nauczyć tego, czego inni uczą się przez całe życie. *rui WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Ale po co tak się ze mną cackałeś, Gormli? Nie łatwiej by- ło znaleźć innego ucznia dla twojego dawnego pana? - Nie. Jesteś najsilniejszy ze wszystkich czarowników Halla- nu, a skarby Czerwonego Zamku powinny należeć do najsilniej- szego - takie jest prawo ustanowione przez Starego Smoka i nie mnie, słudze, łamać dawne postanowienia. Czy nie czujesz, że zo- stałeś poświęcony naszemu opiekunowi, potężnemu Rakotowi, Władcy Wiecznej Nocy? Trogwar drgnął. To prawda, żeby go uratować, baronowa Oliwia uciekła się do pomocy Mroku... Ale on sam nigdy nie wzy- wał Rakota ani nie składał mu żadnych przysiąg. Jak w takim ra- zie może być komukolwiek poświęcony i zobowiązany do służby? Podzielił się swoimi wątpliwościami z odźwiernym; Gormli zawahał się i wtedy Trogwar usłyszał głos martwego maga: - Zostać poświęconym Wielkiemu Rakotowi wcale nie ozna- cza zobowiązania do służby. Przeciwnie, to on zobowiązał się do pomocy i pomagał ci bardzo długo. To on daje ci siły, byś mógł ro- bić to, co słuszne, byś szedł własną drogą, przed nikim nie pełza- jąc na brzuchu. Możesz ożywić Czerwony Zamek, przywrócić sprawiedliwość na ziemiach Hallanu - nie chciałbyś tego zro- bić? Nasz opiekun bardzo różni się od innych bogów i magów, którzy uwielbiają dawać swoim uczniom śmiertelnie niebezpiecz- ne zadania, zarazem drobiazgowo wyliczając wszystkie chwile, w których im pomogli! - Muszę to dobrze przemyśleć - powiedział zdezorientowany Trogwar. - Mam jeszcze jedno proste pytanie. Co stało się z mo- im ojcem? Gdzie zniknął z twojego domu, Gormli? Przecież na- mawiałeś go, żeby wyruszył do Czerwonego Zamku, prawda? A on odmówił... Co się z nim potem stało? - Tak, namawiałem go, żeby ruszył do Czerwonego Zamku - przyznał Gormli, spuszczając głowę. - Nie ma dla mnie życia bez mojego pana... A twój ojciec, książę, miał duże zdolności ma- giczne. Proponowałem, żeby poszedł ze mną, ale odmówił; dla niego Ciemność była uosobieniem wszystkiego co złe, przeraża- jące i ohydne. Gdy kojarzy wpadli do domu i stało się jasne, że pozostałych członków rodziny już nie uratujemy, sądziłem, że osiągnę mój cel i poprowadzę twojego ojca do zamku. Gorzko się pomyliłem... On poszedł znacznie dalej, niż się spodziewałem. Oddał Ciemności samego siebie. Trogwar jęknął. 305 NlK PlERUMOW - Tak - mówił dalej Gormli, nie podnosząc oczu. - Jak się okazało, znał tajemne zaklęcie, które stworzył niegdyś Władca Nocy i które należy wymówić, jeśli potrzebuje się jego ochrony i opieki, w zamian oddając siebie. To zaklęcie długo krążyło po świecie Wielkiego Hjórwardu, przepisywane z jednych magicz- nych ksiąg do innych; jak się okazało, twój ojciec znał je również. Jego ostatnie słowa brzmiały: „Wszechpotężny Rakocie, nie zo- stawiaj mojej Arjaty!". Prosił Zbuntowanego o bardzo wiele - było jasne, że w przewrót zamieszani są Pierworodzeni naszego kontynentu, a to znaczy, że nie obeszło się bez błogosławieństwa Młodych Bogów... Jednak Rakot zdecydował się pomóc... Twój ojciec, panie, zniknął w tej samej chwili, w której wypowiedział zaklęcie, a Rakot nigdy nie zabiera, nie dając niczego w zamian. I czyż nie pomógł księżniczce Arjacie? - Widmowy Miecz Ciemności - powiedział Trogwar. - O, Zbuntowany wręczył jej miecz? - Gormli uniósł brwi. - To znaczy, że wysoko ocenił ofiarę twojego ojca! Ale jak w takim razie jej wysokość trafiła do podziemnej celi? - W mojej wizji wyglądało to tak, jakby w decydującej chwili walki z Władczynią Widmowy Miecz po prostu zniknął... - Wtrącili się sami Młodzi Bogowie, i to ci najsilniejsi. - Gormli pokiwał głową. - Nikt inny nie mógłby tego dokonać. Ale dlaczego tak długo czekali?... - zastanowił się i wzruszył ramio- nami. - Tego pewnie się nie dowiemy już nigdy. Bogowie mają swoje drogi, dziwne i dla nas niezrozumiałe. A więc twój ojciec, książę, jest teraz jednym z adeptów ciemnych wojowników. Po- gódź się z tym. I doceń, co zrobił dla was ojciec. - Doceniam - powiedział cicho Trogwar, opuszczając głowę. - Teraz twoja siostra jest wolna - ciągnął Gormli - w każ- dym razie nie ma żadnych wiadomości o jej ponownym uwięzie- niu. Ona również jest potężną czarodziejką i gdyby przeszła od- powiednie przygotowanie... W granicach Wielkiego Hjórwardu nie mielibyście godnego przeciwnika! - Powinienem ją odnaleźć. - Sądzę, panie, że na pewno poradzisz sobie z tym nieskom- plikowanym zadaniem - zauważył Gormli, a w jego głosie za- brzmiała niemal ojcowska duma z młodego czarownika. - Tak! Odszukam ją, choćbym musiał przekopać całe Pasmo Północne! I razem przywrócimy tron Hallanu naszej rodzinie! - Dobrze powiedziane, mój chłopcze - zahuczał głos mar- ?nc WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI twego maga. - Zresztą niczego innego się nie spodziewałem. Od- zyskasz tron Wielkiego Hallanu, a jak potem nim rozporządzisz, czy oddasz siostrze, czy nie, to już twoja sprawa. Wyrzucimy z Daj- re tych elfich sługusów! Elfich sługusów? Brwi Trogwara lekko drgnęły, ale Gormli nic nie zauważył. Skrzydlaty Pies zrozumiał nagle, że nie jest w stanie szkodzić Pierworodzonym, nawet jeśli niektórzy z nich rzeczywiście poparli Władczynię. Nie, najpierw musi się dowie- dzieć wszystkiego do końca! Ale powiedział coś innego: - Sądzę, nauczycielu, że nie będę długo zwlekał z rozpoczę- ciem kampanii. - O, jestem tego pewien! - usłyszał. - Czyń tak, jak uznasz za stosowne. Nie potrzebujesz już ciągłych moich podpowiedzi, lecz zawsze będę szczęśliwy, mogąc dopomóc ci radą i czynem. Zdo- bądź zwycięstwo dla siebie samego i dla naszego wielkiego opie- kuna, a nie wątpię, że wtedy zdołasz szturmować bastiony nie- śmiertelności. Mnie udało się osiągnąć jedynie pierwszy stopień. Wierzę gorąco, że ty będziesz miał więcej szczęścia i zdołasz mnie pomścić... - Pomścić ciebie, nauczycielu? Ale jak? Na kim? - Na tych, którzy strzegą bastionów nieśmiertelności... Ale teraz jeszcze za wcześnie, by o tym mówić. Czeka cię Dajre! Gdy triumfalnie wjedziesz do miasta na białym koniu, a pod nogi rzu- cą ci głowy twoich wrogów, wtedy porozmawiamy o pomście... Trogwarowi nie przypadła do gustu wizja skrwawionego bru- ku, głów Atora i Władczyni ściętych mieczem kata... Mógł zabić Atora w uczciwym pojedynku, mógł wygnać Władczynię z Halla- nu... Ale stracić? Jednak nie podzielił się z nikim swoimi wątpliwościami. Gormli posiedział jeszcze chwilę, a potem wyszedł, zosta- wiając na stoliku śniadanie. - Nie będę ci przeszkadzał, chłopcze - rzekł martwy mag. - Rozumiem, że musisz wiele spraw przemyśleć... Plany, wylicze- nia, przygotowania zajmą znacznie więcej czasu niż sama wojna. Wezwij mnie, gdy już się z tym uporasz. Trogwar zmusił się do przełknięcia śniadania, a potem wszedł do niewielkiego pokoju obok komnaty nauczyciela, gdzie urządził własny gabinet. Zaczął porządkować zdobyte informacje. 307 NlK PlERUMOW Po pierwsze, najmici z Czarnego Zakonu wymordowali jego najbliższych. To oczywiste, że posłała ich Władczyni - i ona za to zapłaci. Po drugie, należy się dowiedzieć, kim jest pani Hallanu, co wiąże ją z elfami i co to za dziwne czary wiszą nad całym krajem, zmuszając lud do wielbienia Władczyni. Po trzecie, jeśli za tym wszystkim stoi któryś z Młodych Bo- gów, to czy rzucanie wyzwania całej potędze Obiecanego nie jest zbytnią pychą? I wreszcie po czwarte, najważniejsze... Więc on sam jest te- raz sługą Rakota Zbuntowanego? Sługą Ciemności, której tak bał się jego ojciec? A właśnie, tego również trzeba się dowie- dzieć: czemu Rakot się zbuntował, co chciał osiągnąć? Jak poto- czyły się jego losy? To zresztą martwiło Trogwara najmniej. Je- śli śmierć jego matki i rodzeństwa rzeczywiście jest dziełem Młodych Bogów, będzie z nimi walczył do ostatniej kropli krwi... Pytania zostały postawione i umysł Trogwara, zahartowany nieustannymi zajęciami, gotowy do długiej i uporczywej pracy, rozpoczął poszukiwanie odpowiedzi. Ale dopóki nie znajdzie... Skrzydlaty Pies od dawna miał wspaniały plan, jak bez przelewa- nia krwi podporządkować sobie okoliczne ziemie; i chyba czas za- cząć go realizować. Nie chciał, żeby zginęły tysiące jego przy- szłych poddanych, nie chciał wszczynać rzezi. Dzień upłynął na intensywnych rozmyślaniach, a w nocy ura- dowany Grotmog ryknął, splunął płomieniem i wzbił się w powie- trze. Poleciał na północny wschód, do mostu pogranicznego, tam gdzie znajdował się pamiętny posterunek. Rozdział 12 Potężne skrzydła smoka miarowo zagarniały powietrze. Grotmog, istota czarodziejska, utrzymywał się w powietrzu dzię- ki magii latających smoków - żadne skrzydła nie uniosłyby tak ogromnej istoty, nie zdołałyby przenieść jej na duże odległości. Po raz pierwszy Grotmog opuścił granice Czerwonego Zam- ku. Otrzymał proste rozkazy, a nałożone zaklęcia nie pozwalały nie wykonać poleceń - gdyby takie nieposłuszeństwo przyszło mu do głowy. Już wkrótce na przedzie zamigotała niebieska wstęga rzeki, pojawił się wąski pasek mostu i drewniane budynki posterun- ku... Na wieży nudził się samotny wartownik z łukiem. Smoki widzą na dużą odległość, wzrok mają lepszy niż orły. Grotmog nie bez przyjemności patrzył, jak śmiertelnie przerażo- ny wartownik otworzył usta i wytrzeszczył oczy; wydawało się, że zjeżone włosy na głowie zaraz zrzucą hełm... Stojąc pośrodku pokoju zaklęć, Trogwar widział wszystko, co działo się nad posterunkiem. Czarodziejstwo pozwalało mu pa- trzeć na przemian oczami smoka i osłupiałego strażnika. ...To straszliwy potwór z piekła rodem. Szerokie szafranowe skrzydła, cielsko zakute w łuskowaty pancerz, po którym prze- biegają łańcuszki różnobarwnych ogni, ohydna rogata głowa, rozwarta zębata paszcza, z niej płyną czarne strużki dymu... Wartownikowi starczyło rozumu, żeby zaraz po ogłoszeniu alarmu zbiec na złamanie karku na dół - chwilę później ogon skrzydlatego potwora uderzył w podstawę wieży, łamiąc grube belki podpór. Smok zrobił skręt i splunął na stertę odłamków. 309 NlK PlERUMOW Z rozwartej paszczy buchnął strumień płomienia, suche drewno zajęło się natychmiast. Na posterunku rozległy się krzyki, wojownicy wyskakiwali na dwór, wielu już naciągało cięciwy łuków - nie mieli zamiaru poddać się bez walki. Smok dumnie wystawiał osłoniętą łuskami pierś na lecące ze wszystkich stron strzały. Groty odbiły się od grubej skóry, nie wyrządzając mu najmniejszej krzywdy. Zrobił zwrot w powie- trzu i runął w dół na posterunek. Opancerzony, nietykalny stwór mógłby bez przeszkód wydu- sić i pożreć wszystkich dzielnych wojowników, lecz jego celem były ściany i dach. Cios ogona, zamach potężnych łap wyposażo- nych w szablaste pazury - i dach koszar został zerwany; w budyn- ku wybuchł pożar. Na pożegnanie smok odwrócił się w locie, przymknął wzgar- dliwie jedno oko i splunął ciemnozieloną smrodliwą śliną na do- wódcę posterunku. Strumień ohydnej cieczy zbił setnika z nóg, dzielny wojownik wyglądał teraz jak potwór z bagien... Posterunek został doszczętnie zniszczony, ale wśród płomie- ni, dymu i ruin nie było ani jednego martwego człowieka. W Czerwonym Zamku na Grotmoga czekała prawdziwa uczta - mógł sobie upolować parę sztuk bydła na łące. W ten sposób wynagrodzono mu powstrzymanie się od mordowania ludzi... Trogwar zrobił swój pierwszy ruch. Wiedział, że ze spalonego posterunku natychmiast zostanie wysłana wiadomość do stolicy - Ator nie będzie mógł zlekcewa- żyć obecności smoka na granicy. Po tym, jak Skrzydlaty Pies zajrzał w przeszłość i poznał prawdę o sobie, nauczyciel nie zadawał mu już lekcji i nie wy- mieniał lektur obowiązkowych. Trogwar - z rzadka i dla przyjem- ności - zaglądał do starodawnych elfickich kronik, prawie całe dnie spędzając w swego rodzaju transie. Błądził po nieznanych ścieżkach, oglądając głębie wszechświata i najtajniejsze korze- nie jego sił. Płynął w strumieniu czyjejś mocy, wchłaniając ją i mogąc sterować jej częścią. W tych dniach dowiedział się bar- dzo wiele. Od legend i podań, od późniejszych, nierzadko wypa- czonych przekazów źródeł pisemnych przeszedł do poznania bez- pośredniego - jakby teraz stale działało zaklęcie rozwijające przed nim obrazy Początku Świata. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI I tak dowiedział się o Pierwotnym Chaosie, nieskończenie długo przeszkadzającym powstaniu nawet samego czasu. Niezli- czone monady, bezcielesne, pozbawione świadomości i rozumu, znajdowały się wówczas we władzy nieskończonego Chaosu (mimo wszelkich starań Trogwar nie potrafił wyobrazić sobie nieskoń- czoności), ale w końcu stało się nieuniknione. Nawet wszechpo- tężni Władcy Chaosu muszą popełnić choć jeden błąd w swym niekończącym się dziele - utrzymywaniu monad w stałej nie- świadomości... I popełnili. Jedna z monad zdołała przypadkiem pokonać barierę dzielącą ją od świadomego istnienia i wtedy stała się Stwórcą. Nowo narodzony Stwórca zjednoczył w sobie całą gromadzo- ną od niepamiętnych czasów moc tworzenia. Od początku był doskonałością, albowiem wchłonął wiedzę absolutną, a jedynym sensem jego istnienia było tworzenie. Wygnał Władców Chaosu i stworzył Uporządkowane, Wiel- ką Sferę Światów - w jednym akcie stworzenia powstał cały wi- dzialny świat. W ogniu i wichrze powstała ziemia, a na niej poja- wiły się pierwsze istoty... A potem do Trogwara dotarł głos przemawiający nie słowa- mi, lecz obrazami: „...I Stwórca wyniósł się ponad stworzone przez siebie isto- ty, przemieniając ich życie w teatr jednego widza - którym był on sam. A potem jego ukochane dzieci, Młodzi Bogowie, otrzymali ten świat i władzę nad nim. Wypędzili lub wymordowali po- przednich panów tych ziem, którzy pierwsi zaczęli zapełniać je roślinami i zwierzętami - Starych Bogów, zrodzonych, gdy iskry Boskiego Oddechu dotknęły ciała świata... Młodzi Bogowie są przekonani, że służą światłu i dobru, a w rzeczywistości wszyst- kie żywe istoty są dla nich jedynie marionetkami w wielkim te- atrze lalek. Jednak znalazł się ktoś, kto się nie bał, kto nie pogodził się z istniejącym porządkiem rzeczy. Był sam, należał do Prawdzi- wych Magów, a zwał się Rakot. Powstał i został pokonany. Ale zwycięzcy nie mogli odebrać mu życia. Walka trwa na- dal! Królestwo Rakota znajduje się głęboko pod ziemią, ukryte pod wieloma warstwami rzeczywistości. Rakot Zbuntowany zo- stał Władcą Ciemności, a potęga wiecznego Mroku skierowana jest nie na bezmyślne łajdactwa, lecz na ochronę śmiertelnych. 311 NlK PlERUMOW Rakot kocha śmiertelników. Żałość przepełnia jego serce, gdy widzi, jakimi cierpieniami wypełnione jest krótkie życie ludzi - krótkie z woli Młodych Bogów. Ale śmiertelni są słabi i przywy- kli oddawać cześć sile, nawet jeśli ta siła jest dla nich bezwzględ- na. Są lękliwi i wolą ufać, niż wiedzieć. Dlatego obowiązkiem tych, którzy posiedli wiedzę, jest prowadzenie nierozumnych, kierowanie nimi, prostowanie ich ścieżek - w przeciwnym razie na ziemi zapanowałby krwawy chaos. Nie można ślepo wierzyć ani słowom, ani czynom - pamiętaj o tym, Trogwarze! Ufaj jedynie Wielkiej Wiedzy, jaką obecnie poznajesz, bo tylko ona może ukazać ci prawdziwą istotę śmier- telników i nieśmiertelnych, tajne motywy ich czynów, ona pomo- że ci zapanować nad nimi - dla ich dobra. A więc dąż do poznawania porządku i sensu Wielkich Zaklęć Bojowych! Bliski jest dzień, gdy wkroczysz na drogę prowadzącą od śmiertelności do nieśmiertelności. Musisz umieć podporząd- kować sobie to, co żywe, i to, co nieożywione - dlatego słuchaj uważnie i zapamiętuj!". I przed Trogwarem popłynęły nowe szeregi niekończących się magicznych wizji... Powoli przywykał do myśli, że jest księciem krwi. Nigdy przedtem nie zastanawiał się nad tajemnicą swojego pochodze- nia. Powiedziano mu, że jest sierotą, i przyjął to, nie zadając py- tań. Nie miał żalu ani do krasnoludów, ani do wychowawców z Dem Binnori. Z powodu jego sieroctwa nikt go nigdy nie poni- żał - w Szkole Miecza było wielu takich jak on. Niemal nie odczu- wał różnicy między sobą a rówieśnikami, którzy mieli rodziców - w szkole nie było wakacji, uczniowie nie opuszczali granic Dem Binnori aż do końca nauki, zezwalano jedynie na koresponden- cję i krótkie spotkania. Niepisane prawo zabraniało chwalić się prezentami z domu i bogactwem rodu, a ci, którzy łamali to pra- wo, byli surowo karani. I teraz Trogwar, do tej pory niezwiązany żadnymi zobowią- zaniami, żadnymi tradycjami czy zwyczajami rodu, stał się nagle członkiem królewskiej rodziny. Starannie przestudiował historię dynastii hallańskiej - dziesiątki ludzi, setki twarzy, książęta, królowie, władcy, bohaterowie, dowódcy, założyciele rodów i bu- * f> WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI rzyciele twierdz spoglądali na niego z wiecznej ciemności, z mro- ku życia po śmierci i każdy zdawał się mówić: „Teraz będziesz musiał starać się za nas wszystkich! Nie zawiedź nas! Jesteś ostat- nim mężczyzną dynastii!". Pomost historii stworzony z linijek w latopisach okazał się bardzo trwały. Trogwar wiedział, skąd przychodzi i dokąd ma obowiązek dojść. Żeby móc spokojnie spojrzeć w oczy swojemu legendarnemu protoplaście, założycielowi wszystkich rodów, pierwszemu królowi Halłanu, musiał zrobić jedno - odzyskać tron mocarstwa. I nie wątpił, że zdoła to zrobić. To było jasne i proste; niestety, inne kwestie były bardziej zagmatwane. Odpowiedzi na dręczące go pytania musiał szukać sam, sam splatać skomplikowane zaklęcia, sam dotrzeć do isto- ty czarów rzuconych przez Władczynię na lud Hallanu... Czuł teraz, że w jej żyłach naprawdę płynie krew elfów. Ale czy elfy Hjórwardu rzeczywiście brały udział w spisku? To, o czym mówił Gormli, należało starannie sprawdzić. Skąd w ogóle wzięła się Władczyni? Jak brzmi jej prawdzi- we imię? Jakiej natury jest jej magia? Próbował znaleźć odpo- wiedzi, ale przeszkody, jakie napotkał, zmusiły go do chwilowej kapitulacji mimo całego arsenału nowej wiedzy. Niewidoczni szpiedzy wysłani do Dajre zameldowali, że Władczyni otoczyła pałac nieprzeniknioną osłoną magiczną. Wysłannicy Trogwara nie próbowali jej złamać - wówczas ich obecność zostałaby od- kryta, a Skrzydlaty Pies nie chciał, aby Władczyni wiedziała, że ktoś się nią interesuje. Mógł, rzecz jasna, otwarcie zaatakować panią Hallanu i ze- trzeć się z nią w uczciwym pojedynku magicznym, ale... Ale wy- nik starcia wcale nie był taki oczywisty. Poza tym bardzo możli- we, że zaklęcia Władczyni nie stracą mocy nawet po jej śmierci. Miałby rządzić krajem, w którym wszyscy opłakują poprzednią Władczynię i przeklinają nowego króla? Panować, zasiadając na kurhanie z czaszek poddanych? Nigdy! Udręczony tymi myślami Trogwar postanowił działać ina- czej. Jedna z zasad wojny magicznej mówiła: jeśli chcesz się do- wiedzieć, gdzie leży granica potęgi czarownika, nie wyrywaj się z własnymi zaklęciami wywiadowczymi, lecz zmuś przeciwnika do działania, a potem spokojnie badaj jego czary i zaklęcia. Na szczęście w Czerwonym Zamku było ku temu aż nadto środków. 313 NlK PlERUMOW Postanowił działać zgodnie z tą zasadą. Spalenie posterunku granicznego było jego ruchem, teraz czekał. Władczyni po prostu musiała zająć się sprawą smoka na granicy! I rzeczywiście. Już następnego dnia Skrzydlatego Psa obu- dziły seledynowe rozbłyski za oknem sypialni. Nie było wątpliwo- ści - ktoś próbował zajrzeć do Czerwonego Zamku! Stworzony przez Trogwara skomplikowany system zaklęć już wkrótce dał mu spodziewaną odpowiedź - na przeciwległym końcu kryształowej nici ujrzał skupioną twarz Władczyni. Pani Hallanu powoli poruszała dłońmi nad czaszą wypełnioną srebrzy- stą cieczą. Zza ramienia Władczyni wysuwała się napięta twarz Atora. Tak, w Dajre umieli kojarzyć fakty... A jeśli w dodatku zro- zumieją, że wtedy na moście podrzucono im fałszywego trupa... Zresztą jakie to ma teraz znaczenie? Wszystkie stosowane przez Władczynię czary należały do magii elfów, szczegółowo opisanej w starych księgach. A przecież Trogwar wyraźnie wyczuwał w niej ludzką krew. Czyżby napraw- dę stał się cud i Pierworodzony związał się z człowiekiem? Coś ta- kiego zdarzało się nie częściej niż raz na tysiąc lat! Żeby dowiedzieć się czegoś więcej, należało zmusić panią Hallanu do dalszego działania. Grotmog znowu wzbił się w niebo. Pograniczna rzeka zosta- ła z tyłu, celem były tym razem pobliskie wsie. Smok starał się, jak mógł: palił pola, straszył, ganiał i łapał bydło, wpadł nawet do miasta, gdzie na śmierć przeraził mieszkańców, podpalił dwie drewniane wieże, wywołał popłoch na rynku i - czyżby dla żartu? - zostawił przed ratuszem wielką stertę cuchnącego smoczego łajna. Po Grotmogu przyszła kolej na innych mieszkańców Czerwo- nego Zamku... Po ziemiach Hallanu rozeszły się, pomnożone i wyolbrzy- mione, straszne wieści. Czego nie było w tych opowieściach! Upiory, wampiry, węże porywające niemowlęta z kołysek, ohyd- ni, nietykalni pół ludzie, pół byki nieszczędzący nikogo, a na do- kładkę - koszmarny pomiot otchłani piekielnych, latający smok, ziejący ogniem i palący wszystko na swojej drodze! Trogwar pękał ze śmiechu, słuchając wiadomości dostarcza- nych mu przez nietoperze. Plotka przeinaczała i wyolbrzymiała fakty, wydawało się, że lada dzień nastąpi koniec świata! W rze- WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI czywistości było zupełnie inaczej - słudzy Trogwara straszyli, ale nie dręczyli, robili plugawe psikusy, ale nie zabijali. Nie minęły nawet dwa tygodnie, gdy panika ogarnęła całe pogranicze. Ludzie uciekali gdzie oczy poniosą, porzucali domy i majątki. Nieruchome słupy czarnego dymu (Trogwar zadbał o bezwietrzną pogodę) wzbijające się ku niebu jeszcze dodawa- ły grozy temu pandemonium... - Co dalej, panie mój? - zapytał Gormli pod koniec drugie- go tygodnia kampanii. Siedzieli obaj w dużej sali przy ogromnym kominku. - Dalej? Czyż to nie oczywiste? - Trogwar się uśmiechnął. - Wyruszysz za rzekę. Będziesz mówił, że Czerwony Zamek ożył, że jest w nim nowy pan, mądry i dobry, wystarczy tylko odpo- wiednio go poprosić, a on uwolni te ziemie od plugastwa. I jesz- cze będziesz wyławiał tych, którzy zaczną głośno narzekać na Władczynię. Nie wierzę, żeby się tacy nie pojawili! W odnalezie- niu ich pomogą ci skrzydlate koty... Wszystkich niezadowolo- nych od razu wysyłaj do mnie. Byłoby dobrze, gdybyś wyruszył jak najprędzej. - Liczycie, panie, że lud przejdzie na waszą stronę? - Odźwierny z niedowierzaniem uniósł brwi. - Rozumiem twoje wątpliwości. W istocie, to chwyt nieno- wy, ale myślę, że okaże się skuteczny... Oczywiście mógłbym ścią- gnąć tu zastępy potworów i posłać je na wojnę, ale nie chcę ni- kogo zabijać. Poza tym nie znam jeszcze klucza do głównego zaklęcia Władczyni, które zmusza mieszkańców Hallami do śle- pej miłości. Czasem wydaje mi się, że nie ona je rzuciła - to bar- dzo silne czary... Tak czy inaczej muszę skłonić Władczynię do działania, poznać lepiej jej magię! Wówczas zdołam pokonać główną przeszkodę. Gormli skłonił się w milczeniu i wyszedł. Godzinę później drogą prowadzącą na północ raźno kroczył starzec w wypłowia- łym czerwonym płaszczu... Władczyni nie ustawała w nasyłaniu zaklęć na Czerwony Za- mek, jednak Trogwar starannie maskował swoje działania; żaden z jego posłańców nie wpadł w łapy jegrów i pani Hallami nadal nic nie wiedziała. Tydzień później do zamku przybyła delegacja. Wieśniacy z pobliskich przygranicznych wsi byli u kresu wy- trzymałości. Ukochana Władczyni nie mogła pomóc, a plugastwo 315 NlK PlERUMOW gnębiło ich coraz bardziej. Istny cud, że w tych wsiach jeszcze nikt nie zginął! Niedawno jakiś wilkołak kilkoro dzieci zacią- gnął w las; wojownicy, nie radząc sobie z własnymi lękami, oka- zali się bezsilni - i wtedy zjawił się Gormli. Wyśledził wilkołaka, przegonił z legowiska, w którym znalazł pięcioro dzieci - przera- żonych, głodnych, ale całych i zdrowych. Wieśniacy słuchali Gormlego z rozdziawionymi gębami i już po trzech godzinach krzyków, sporów, a nawet krótkiej bijatyki wysłali do zamku delegację. Przyjęto chłopów bardzo uprzejmie. Wszystkie straszydła Czerwonego Zamku bezpiecznie ukryto, podano poczęstunek... Po długich namowach, wahaniach i rozmyślaniach Trogwar zgo- dził się uwolnić okolicę od plugastwa. Akcję „oczyszczania" przeprowadził w sposób, który miał zrobić na wieśniakach jak największe wrażenie. Noc była wietrz- na, łąki zalewało martwe światło księżyca, a z pobliskich wzgórz dobiegało wycie wilków. Tę niesamowitą scenerię Trogwar wzbo- gacił błyskawicami, w których kuliły się czarne cienie. Przeraże- ni wieśniacy padli na kolana od razu na początku procedury, a potem już tylko jęczeli, płakali i mdleli. Po zakończeniu ob- rządku Trogwar pożegnał się serdecznie z mieszkańcami wsi, obiecując, że w ramach pomocy przyśle zarówno prowiant, jak i bydło. Jego plugawi słudzy przestali nawiedzać „oczyszczoną" okolicę, za to inne wsie dręczyli w dwójnasób, rzecz jasna, nigdy nie zabijając i nie męcząc ludzi. I w końcu do sparaliżowanej strachem granicznej prowincji Ator zaczął przerzucać swoje wojska. Szerokim traktem jechała konnica baronów - potężne konie, jeźdźcy pewnie siedzący w sio- dłach; z przeciwnej strony napływał pstrokaty strumień ucieki- nierów. Trogwarowi żal było przerażonych biedaków; obiecał sobie, że jak tylko zostanie władcą, znajdzie sposób, by wynagrodzić im przeżyty koszmar. Obok konnych wojowników przejeżdżały wozy, bryczki i po- wozy załadowane tobołami, człapało bydło; wśród tobołków ku- liły się dzieci, wiele kobiet płakało, mężczyźni szli w ponurym milczeniu, rzucając spode łba ciężkie spojrzenia na przejeżdża- jącą konnicę. Trogwar musiał długo czekać na odpowiedni moment... W końcu jednak skończył się strumień uciekinierów i do- wódca konnicy wyraźnie odetchnął z ulgą. Pusta już teraz droga 1 1 A WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI biegła wśród stratowanych, spalonych pól, widoczność była zna- komita, dowódca mógł się nie obawiać nagłego ataku. Jeźdźcy dali koniom ostrogę. - Ej, dziadku, zasnęliście czy jak? Tuż przed koniem dowódcy pojawił się rosły, na wpół nagi człowiek z głową byka. Nim dowódca zdążył zareagować, ogrom- ne ręce oplecione linami mięśni przewróciły jego wierzchowca na ziemię... I wtedy zaczął się prawdziwy koszmar! Zewsząd - z przy- drożnych rowów, zza pagórków, nawet z pyłu pod końskimi ko- pytami wyłaniały się ohydne stwory, wielonogie, wielogłowe, wijące się, skrzydlate, rogate, z dziesiątkami czerwonych wście- kłych oczu. Oszalałe konie stawały dęba, zrzucając nawet naj- lepszych jeźdźców. Wojownicy wyciągali miecze z pochew, lecz straszydła wyrywały im klingi, czarne macki oplatały się wokół rękojeści i ostrzy. A jeśli nawet jakiemuś miecznikowi udało się zadać cios, to potem z przerażeniem patrzył, jak zrasta się prze- cięte ciało potwora, zabliźniają się śmiertelne rany. Zadać dru- giego ciosu nie udało się nikomu. Potworne kleszcze stworów zdzierały z wojowników kolczugi, na drogę spadały hełmy, tar- cze i płyty zbroi, a całe to żelastwo szybko zabierały skrzydlate stwory o potężnych łapach i ciężko obładowane wzbijały się w powietrze... Już wkrótce oddział wojowników przemienił się w skłębiony tłum nagich, wściekłych, doprowadzonych do ostateczności ludzi. Wielu płakało z bezsilności i palącego wstydu. Pozbawieni wierz- chowców, broni i odzienia mogli jedynie zawrócić. Dowódca oddziału spodziewał się, że co najmniej połowa je- go ludzi została rozerwana na strzępy; jakież było jego zdumie- nie, gdy nie znalazł ani jednego zabitego czy choćby rannego! Tym haniebniej szy był ich powrót. Dowódca potrafił sobie wy- obrazić, jak powita ich Ator, dlatego z dzikim rykiem szukał na ziemi choćby kawałeczka stali - żeby przeciąć sobie żyły. Nie wykonał rozkazu Władczyni, więc nie miał po co żyć. Trogwar stracił wiele sił na ten skomplikowany trik magicz- ny. Przez dwa następne dni nie mógł wstać z łóżka, a zdolność rzucania zaklęć wróciła mu dopiero po tygodniu. Jednak efekt był tego wart. Dziesięć setek hallańskich rębajłów, zahartowa- nych w trzyletniej wojnie z północnymi barbarzyńcami, nagle, nie tracąc ani jednego człowieka, zamieniło się w przerażone, 317 NlK PlERUMOW bezbronne stado. Trogwar nie wątpił, że plotka o tym zdarzeniu rozniesie się po całym Hallanie. Wyczerpany, na jakiś czas odsunął się od bezpośredniego kierowania działaniami wojennymi i ku swojemu zdumieniu stwierdził, że mimo to wszystko przebiega bardzo sprawnie. Od- działy sług Czerwonego Zamku pojawiły się tam, gdzie trzeba, i wtedy, kiedy trzeba, bez zarzutu realizując zamierzenia swego pana; w razie potrzeby coś niecoś korygował Gormli. Ator bez- skutecznie uganiał się za nieuchwytnymi sługami Trogwara, ale Władczyni nie próbowała na razie zaatakować Czerwonego Zam- ku, nie rzucała na szalę całej potęgi magii bojowej. Skrzydlaty Pies niespodziewanie zyskał czas wolny i za ra- dą nauczyciela zaczął chodzić na długie spacery po okolicach zamku, otoczonego teraz gęstymi lasami, które tu Trogwar wy- czarował. Białe pnie brzóz tonęły w wysokiej zielonej trawie, spod wielkich omszałych głazów biły krystalicznie czyste źró- dełka, szumiały dąbrowy, rosły rozszeptane klony, wiązy i kasz- tany; strzelały w niebo surowe ciemnozielone świerki, nietypo- we dla południowego Hallanu - Trogwar umieścił je tu przez wzgląd na pamięć o dzieciństwie spędzonym wśród krasnolu- dów; kołysały się też cyprysy przywołane wspomnieniami o Szkole Miecza. Często Trogwar brał ze sobą zawiniątko z prowiantem i wy- ruszał na całodniową wędrówkę po lasach. Zielona cisza pomaga- ła mu odsunąć natrętne myśli. Wątpliwości i rozterki pojawiły się po pierwszej wizycie de- legacji wieśniaków i były proste jak sama prawda. Po co mu ta cała wojna magiczna? Jaki z niego król - czy raczej książę krwi?... Zauważył, że coraz częściej myśli o siostrze z niezadowo- leniem - przecież jeśli on zwycięży, z owoców tego zwycięstwa skorzysta właśnie ona! No więc co to za władca, skoro jego dro- ga do tronu biegnie przez udrękę i cierpienie poddanych? Prze- cież pod rządami pani Hallanu są zupełnie szczęśliwi, błogo nie- świadomi. Przed wahaniem i wątpliwościami chroni ich niczym tarcza zaklęcie Władczyni... Odpędzał te nieproszone myśli, wysyłał za pograniczną rze- kę coraz to nowe oddziały sług, wysyłał też Grotmoga, z mściwą satysfakcją słuchał doniesień o spalonych polach i rozgromio- nych bazarach, ale sumienie, raz obudzone, nie chciało dać mu spokoju... i to WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wędrując po czystych lasach, stworzonych jego wolą i mi- strzostwem, nie pozwalał sobie na zbyt długie chwile odpoczyn- ku - rozmyślał o tym, jak pokonać główne zaklęcie Władczyni. Bez tego nie mogło być mowy o pełnym zwycięstwie, bez tego nie umilkłoby tak niespodziewanie obudzone sumienie... Powoli, sukcesywnie badał i analizował to zaklęcie, a każdy następny krok obmyślał i zatwierdzał nie w pokoju zaklęć, lecz właśnie tutaj, w spokojnych lasach, w czasie długich wędrówek nad brzegami leśnych strumieni. Woda płynęła niespiesznie z ci- chym szmerem, długie zielone wodorosty miarowo poruszały me- chatymi łapami w przezroczystej wodzie... Tutaj, na tych omsza- łych, nieco grząskich brzegach Trogwarowi dobrze się myślało, tu przychodziły mu do głowy najlepsze rozwiązania. Te lasy należały do niego i tylko do niego. Oczywiście żyły tu zwierzęta i ptaki, ale istotom magicznym wstęp został surowo wzbroniony. Powoli kroczył wąską leśną dróżką, która wbiegała na wzgó- rze, jego ulubione wzgórze wznoszące się nad spokojnym niebie- skim jeziorem - jeszcze jedno wspomnienie z dzieciństwa, z do- liny leśnych krasnoludów. Na szczycie wzgórza Trogwar ułożył krąg granitowych głazów w kształt wielkiego namiotu. W tym „namiocie", pod granitowymi płytami o barwie zaschniętej krwi, często siedział wieczorami nad niewielkim ogniskiem. Ale dzisiaj, ledwie wszedł do połowy wzgórza, po ciele i świa- domości przebiegł nagły prąd - tu ktoś był! Dzięki magii Trogwar od dawna miał możliwość widzieć we- wnętrznym spojrzeniem „cienie świadomości", słabe odbicie astralnych ciał istot żywych; i teraz wyraźnie widział kołyszące się barwy nad szczytami granitowych głazów. Przybyli nieprosze- ni goście, w dodatku tęczowe kolory mieniącej się aury wskazy- wały na to, że przybysz nie jest śmiertelnikiem. Zagrożenie! Trogwar złapał rękojeść miecza - zamiast wier- nych noerów nosił albo znaleziony w gabinecie martwego maga miecz, albo haki. Gorliwie trenował dopóty, dopóki haki w jego rękach nie stały się groźną bronią. Teraz mógłby nimi pokonać kilku atakujących jednocześnie jeźdźców. Dzisiaj, kierowany dziwnym przeczuciem, zabrał ze sobą i miecz, i haki. Po chwili zastanowienia puścił rękojeść miecza i sięgnął po haki - skoro ma walczyć, to lepiej taką bronią, jakiej przeciwnik się nie spodziewa... 319 NlK PlERUMOW Bezszelestnie doszedł na szczyt wzgórza. Nie spieszył się ze splataniem zaklęcia ataku, ograniczając się do czarów odsuwa- jących zaklęcie snu, utraty przytomności lub szybkiej śmierci; stworzył również zaklęcie ostrzegające go o ewentualnych po- tworach. Wszystkie zaklęcia były pasywne, a więc wróg, nawet jeśli jest czarodziejem, nie powinien zauważyć barier ochron- nych... Trogwar zatrzymał się za jednym z głazów. Teraz rzuci zaklę- cie spojrzenia na wskroś, potem skok, chwyt za gardło, przewrót, unieruchomienie prawej ręki... wtedy można będzie porozma- wiać. Jednak serce biło mu mocno, niespokojnie, absolwent słyn- nej Szkoły Miecza nie powinien tak reagować... Coś - a może ktoś? - usilnie przebijało się do jego świadomości, jakiś niejasny zew. Ktoś próbował dotrzeć do jego umysłu, przekonać, że przy- bysz nie jest groźny. Skrzydlaty Pies głęboko odetchnął i rzucił zaklęcie spoj- rzenia. Purpurowa powierzchnia kamienia znajdująca się tuż przed jego twarzą stała się przezroczysta jak szkło i w krótkiej chwili przed decydującym skokiem zobaczył... niewysoką, szczupłą dziewczynę o zielonych oczach i zielonych włosach splecionych w dwa grube warkocze. Wąską talię opasywał jej szmaragdowy łańcuch kunsztownej roboty, ciemnozielony płaszcz leżał obok na kamieniach. Dziewczyna ze spuszczoną głową poruszała rękami przed piersią. Może tworzyła zaklęcie bojowe? Trogwar nie zwlekał dłużej. Rzucił się w prześwit pomiędzy kamieniami, czarny hak skoczył niczym kobra w gorącej pusty- ni Hjórwardu Południowego. Cios wymierzony był idealnie, lecz ostre żądło wbiło się w pustkę... Dziewczyna uniosła wąską dłoń i broń z brzękiem odskoczy- ła, odbita od niewidocznej ściany. Skrzydlaty Pies spotkał godnego przeciwnika. - Hej, co robisz?! - krzyknęła zielonooka, z trudem odbija- jąc drugi wypad Trogwara. Skrzydlaty Pies nie odezwał się, dziwna dziewczyna okazała się świetnym wojownikiem, ale on miał w zapasie nie tylko haki. Z koniuszków jego sczepionych przed piersią palców strze- liły pomarańczowe płomienie. Od dawna pracował nad opanowa- niem Wielkiego Zaklęcia Ognia, poczynił znaczne postępy, jed- nak ciągle mogło się okazać dla niego groźne. 320 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Pod nogami nieznajomej zapłonął rudy grzyb. Dziewczyna upadła na wznak, ale zamiast znieruchomieć, przekręciła się na brzuch, krzyknęła coś i Trogwar poczuł napływające fale cudzej magii. Dziwna to była magia! Jakby widmowe drzewa wyciągały do niego gałęzie, celując nie w ciało, lecz w duszę i umysł, pró- bując wyssać z nich bojową wściekłość, uspokoić, ukoić, uko- łysać... Wywołany przez Trogwara wir ochronny odsunął te gałęzie, jednak one nie rozwiały się, nie rozpadły w pył, lecz z uporem wyciągały w jego stronę. W końcu zaczęły się cofać pod naporem Ciemnego Wiatru Rakota. Gdy ostatnie gałęzie zniknęły, Trogwar znów znalazł się twa- rzą w twarz z dziwną nieznajomą. Oboje dyszeli ciężko (nieuda- ne zaklęcia bojowe odebrały im sporo sił) i spoglądali na siebie z mimowolnym szacunkiem. - No i co, nadal będziemy mierzyć się siłami? - przerwała milczenie dziewczyna. - Chyba jesteśmy sobie równi. Czy nie le- piej przerwać to głupie współzawodnictwo i porozmawiać? Dla- czego mnie zaatakowałeś? - Zaatakowałem? - powtórzył Trogwar, grając na zwłokę. Właśnie sprawdzał szczelność barier ochronnych, zamykał swoje I wyjście do Astralu, żeby wykluczyć zagrożenie stamtąd. Wpraw- dzie magia klasyczna twierdzi, że nie można stworzyć wojownika astralnego w kilka sekund, ale strzeżonego bogowie strzegą. - Py- tasz, dlaczego cię zaatakowałem? - Chyba nie ma żadnych szcze- lin w ochronie... Te jej gałęzie udało się odbić jednym z zaklęć Ciemności, niech teraz atakuje, jak się nie boi. - Dobrze, odpo- wiem ci. To moje lasy, ja je wyhodowałem i nikomu nie wolno tu wchodzić bez mojego pozwolenia. Specjalnie powiedział to wyniosłym tonem, żeby dziewczynę rozzłościć, ale nie dała się sprowokować. - Te lasy są nie tylko twoje - powiedziała z powagą, patrząc mu prosto w oczy. W jej głosie nie było nawet cienia wrogości czy rozdrażnienia. - Obudziłeś do życia nasiona, i dobrze, ale nie za- pominaj, że cała ta magia odbywa się dzięki łaskawości miło- siernej Jalini, Pani Zielonego Świata, mojej władczyni. Ach tak, więc należy do świty Jalini! Tylko zaufanych sług Młodych Bogów mi tu brakowało! - przemknęło Trogwar owi przez głowę. 321 NlK PlERUMOW - Moja pani zauważyła, z jaką troskliwością wyhodowano la- sy w tym miejscu - kontynuowała dziewczyna. - Zostałam wysła- na, żeby obejrzeć wszystko na własne oczy i oto jestem! Bardzo zdumiały mnie te głupie bariery, które napotkałam po drodze. Rozumiem, że pragniesz samotności, ale nie można bronić in- nym dostępu do takiego piękna! Trogwar musiał przyznać, że ta niespodziewana pochwała sprawiła mu przyjemność. - Może się w takim razie przedstawisz? - zaproponował. - Skoro już postanowiliśmy nie walczyć... - Och, oczywiście, oczywiście! Jestem Nallika, Panna La- sów. Jak już wiesz, należę do świty wszechpotężnej Jalini. Je- stem spokrewniona z tymi, których wy, śmiertelni, nazywacie elfami, ale służę mojej pani od niepamiętnych czasów i dawno nie byłam wśród moich krewnych. A kim ty jesteś, czarowniku? Czuję, że pochodzisz z rodu ludzi. Ale skąd takie mistrzostwo? Ledwie zdołałam odeprzeć twoje czary. Jesteś uczniem Prawdzi- wego Maga? - Nie. - Trogwar pokręcił głową. - Jestem uczniem, ale nie tego, którego nazwałaś. Ja... - zawahał się. Czyste zielone oczy patrzyły na niego z uwagą i spokojem, wydawało się, że Nallika wręcz chłonie każde jego słowo. Pewnie całe swoje nieskończone życie poświęciła lasom, nie zawracając sobie głowy czarną i białą magią czy odwieczną walką Światła i Mroku... Bo czy w przeciwnym razie mogłaby tak beztrosko spa- cerować po okolicach Czerwonego Zamku, którego pan przysię- gał wierność Władcy Ciemności, Rakotowi? - Słyszałaś o Czerwonym Zamku? - zapytał wprost. - Oczywiście! - Wzdrygnęła się. - To straszne miejsce, cyta- dela Zła. - No więc ja jestem jego nowym panem - rzekł ponuro Tro- gwar, przygotowany na cios. - Ty jesteś jego panem? - powtórzyła Nallika i Trogwar z bi- jącym sercem zobaczył, jak piękne, ogromne oczy rozszerzyło przerażenie. - Nie! To niemożliwe! Żartujesz, prawda? Powiedz, że żartujesz! Przecież ty nie możesz być jego panem! - Jej deli- katną twarz wykrzywił grymas rozpaczy. - Mówię prawdę, Nalliko - odrzekł Trogwar z posępną god- nością. - Kim innym mógłbym być? Do Czerwonego Zamku jest stąd najwyżej trzy ligi. Kto, jeśli nie pan tych ziem, odważyłby t-y) WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI się tu cokolwiek hodować? Czy nie wiedziałaś, dokąd zmie- rzasz? - Nie interesuję się ohydnymi czarownikami i ich brudnymi siedzibami! - Nallika prawie płakała. - Tak się cieszyłam, że któ- ryś z czarodziejów zrobił coś dla lasów! Pędziłam tu co sił... - I spotkałaś mnie - dokończył Trogwar. - I spotkałam ciebie - powiedziała głuchym głosem. Nagle jej spojrzenie rozjaśniło się, oczy rozbłysły. - Czy coś mi o sobie opowiesz? - Nie rozumiem cię. Ty, Nallika ze świty wszechpotężnej Ja- lini, chcesz używać narzędzia tak topornego jak ludzka mowa? Nie możesz dowiedzieć się wszystkiego, czego zechcesz, sama lub poprzez swoją panią? - Chciałabym posłuchać twojej opowieści - powiedziała ci- cho, muskając jego rękę szczupłymi palcami. Ogarnęło go dziwne uczucie. Zapomniał o swoich lękach, za- pomniał, że siedzi obok sługi wrogów Rakota, patrzył w niesamo- wite zielone oczy i słowa same spływały mu z warg. Teraz gotów był snuć swoją opowieść całymi godzinami, byle tylko Nallika nie odchodziła... Opowiadał bardzo długo. Chyba po raz pierwszy mówił o tym wszystkim prawdziwie uważnemu słuchaczowi i za tę uwagę był nieskończenie wdzięczny. Nallika słuchała z płonącymi oczami, a on mówił, mówił i mówił, niczego nie zmieniając i niczego nie przemilczając. Te- raz już nie potrafił sobie wyobrazić, jak mógł podnieść rękę na tę piękną, kruchą istotę, która siedziała naprzeciwko niego na płaskim kamieniu. Wszystko jednak ma swój kres, nawet najdłuższa opowieść i w końcu na wzgórzu zapadła cisza. - Twoja historia jest przerażająca. - Oczy Nalliki wypełniły się łzami. - Ale chcę się jeszcze nad nią zastanowić... Może będę mogła ci pomóc? Wyhodowałeś takie piękne lasy... W tobie nie może być Pierwotnego Zła. - Faktycznie, skąd miałoby się we mnie wziąć? - próbował zażartować. Ale Panna Lasów nie wyczuła żartu. - Nikt nie wie, skąd się ono bierze. Teraz go w tobie nie ma, a za chwilę może się pojawić. Straszny Rakot jest bardzo pod- stępny. 323 NlK PlERUMOW Trogwar pokręcił głową, ale nie chciał się spierać. Nallika wstała. - Czy moglibyśmy... jeszcze się zobaczyć? - wykrztusił czer- wony jak rak. Gotów był zapaść się ze wstydu pod ziemię i zupeł- nie nie rozumiał dlaczego. - - Oczywiście! - rozjaśniła się Panna Lasów. - Więc nie nudzi cię rozmowa ze mną? - Jaki śmiertelnik mógłby się nudzić z Panną Lasów ze świ- ty Jalini? - Chcesz się ze mną zobaczyć tylko dlatego, że służę Jalini? - uśmiechnęła się filuternie. Trogwar poczuł, że za ten uśmiech mógłby spalić cały Wiel- ki Hjórward. - Nie tylko dlatego - wymamrotał. - W takim razie spotkajmy się w tym samym miejscu jutro o świcie. Razem przywitamy poranek! Nad twoim jeziorem po- winno być cudownie o tej porze dnia... Z gracją pomachała mu dłonią na pożegnanie i lekkim kro- kiem zbiegła ze wzgórza. Zarośla się za nią zamknęły. Trogwar powlókł się do domu, zataczając się jak pijany. Tyle lat tłamsił swoje uczucia w najodleglejszym zakątku duszy, a teraz nagle wyrwały się na wolność! Nie pamiętał, jak dotarł do zamku. A gdy tylko pokonał próg, usłyszał surowy głos martwego nauczyciela: - Uczniu mój! Chciałbym cię ostrzec. Wiem, że widziałeś się z Panną Lasów ze świty Jalini, która zjawiła się nieproszona w twoich włościach, a zaklęcia ochronne nie zdołały jej zatrzy- mać. Strzeż się! Uroda elfów może pozbawić zmysłów każdego śmiertelnika. Dopiero gdy sam staniesz się Nieśmiertelny, bę- dziesz mógł rozmawiać z nią jak równy z równym. Nie myśl, że czegoś ci odmawiam albo zabraniam. Wierzę, że masz dość roz- sądku i sam podejmiesz właściwą decyzję, ale pamiętaj - twoja droga prowadzi od człowieka do maga, od śmiertelnika do Nie- śmiertelnego i tylko nasz opiekun, Rakot, może ci w tym pomóc. Dzisiaj zaszczycił mnie rozmową. Jest z ciebie bardzo zadowolo- ny, mój chłopcze. Już wkrótce, może za kilka miesięcy zdobę- dziesz hallański tron i odkryjesz tajemnice zaklęcia nieśmier- telności. Wówczas, jeśli zechcesz, będziesz mógł jak równy z równym rozmawiać z Panną Lasów, która zrobiła na tobie takie wrażenie. A teraz... czy nie powinniśmy zająć się naszą wojną? ItA. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Rozumiem, nauczycielu. Wybacz mi. - Zakłopotany Tro- gwar skłonił głowę. Siłą woli odpędził natrętne myśli o Nallice i poszedł do swo- jego pokoju zaklęć, by wysłuchać nowin przyniesionych przez Gormlego. Słuchał z mniejszym przejęciem niż w pierwszych dniach kampanii, choć odźwierny mówił o ważkich sprawach - ściągnię- te przez Atora oddziały zaczęły polować na sługi Trogwara, zdo- łały nawet kilku zabić. Ze wszystkich otrzymanych doniesień Gormli wywnioskował, że Władczyni domyśliła się, skąd płynie zagrożenie - armia Atora powoli, lecz nieuchronnie zbliżała się do Czerwonego Zamku. - Widocznie chcieli, żebyśmy jak najdłużej niczego się nie domyślali - mówił Gormli, z niepokojem patrząc na młodego cza- rownika, który słuchał z roztargnieniem. - Wieśniacy z tych ziem, które przeszły pod twoją rękę, panie, przysłali pierwsze wozy z daniną. Mówią, że nie będą już płacić Dajre podatków... - Dobrze, Gormli, kontynuujemy to, co było zaplanowane. - Trogwar wstał. Musiał pobyć sam, ale wolał, żeby Gormli nie znał prawdziwej przyczyny tego pragnienia. - Jeśli będą kolejne poselstwa, zawiadom mnie niezwłocznie... Odźwierny otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Trogwar już wyszedł. Z trudem doczekał się spotkania z Nalliką. Panna Lasów przyszła w to samo miejsce co wczoraj, jednak dzisiaj była smut- na, a w jej spojrzeniu malował się żal. - Czemu robisz to wszystko? - zapytała bez wstępów, wska- zując szczupłą ręką na północny zachód. Ozdabiająca nadgar- stek szmaragdowa bransoleta zadźwięczała cicho przy tym ruchu. Trogwar spojrzał tam nie po to, żeby zorientować się, co wskazuje Nallika - wiedział, że ujrzy tam słupy dymu - lecz by zebrać myśli. - Po co to wszystko zacząłeś? - Głos Nallice drżał. - Nie ro- zumiesz, że jesteś oszukiwany? Naprawdę myślałeś, że Czarny Władca będzie przestrzegał reguł gry? - Nie rozumiem, o czym mówisz. - Czerwony Zamek to pradawna forpoczta Ciemności - po- wiedziała szybko Nallika, jakby recytując wyuczoną lekcję. - I Dziwne siły wiążą go z Wielkim Mrokiem, a usunąć ich nie mogą nawet bogowie, albowiem do świata wniósł je sam Stwórca. Jed- 325 NlK PlERUMOW nak aby potęga Czerwonego Zamku mogła przeciwstawić się Światłu, czyłi Dobru, musi pojawić się w nim pan, czarodziej, naj- lepiej z rodu śmiertelników, ponieważ ich najłatwiej złapać na przynętę nieśmiertelności... Widzę, że ty już dałeś się złapać. Wszcząłeś wojnę! Twoje stwory sieją śmierć i zniszczenie! - Nieprawda! - oburzył się Trogwar. - Rzeczywiście walczę z Władczynią, która odebrała tron prawowitemu królowi Halla- mi, mojemu ojcu, ale moi wysłannicy nikogo nie zabijają! Jedy- nie straszą! Nallika popatrzyła mu prosto w oczy. Serce Trogwarowi za- biło mocniej. - Widziałam coś innego - powiedziała chłodno. - Niemożliwe! - wykrzyknął. - Wiedziałbym o tym! Moje za- klęcia nie mogą źle działać, sprawdzałem je wielokrotnie, są nie- zawodne! - Dajmy temu spokój, mówiliśmy o czymś innym! - Ziryto- wana Nallika machnęła ręką. - Pytałam, o co walczysz. Mówisz, że o tron królestwa, które uważasz za swoje. Udowodnię ci, że jest inaczej! Stworzenia, które przywołałeś z Ciemności, grasują na tych ziemiach, zabijając, niszcząc i paląc, bezczeszcząc świą- tynie Młodych Bogów i święte zagajniki mojej pani! Nie słuchają cię już, naiwny uczniu czarnoksiężnika! Ich prawdziwy pan po- stanowił działać wedle swego uznania. Chce uczynić Hallan swo- ją domeną, a potem zawładnąć wszystkimi ziemiami Hjorwardu Zachodniego! Służysz Ciemności, ohydnej, strasznej, pożerającej ludzkie istnienia! Jesteś sługą, jesteś kosiarzem śmierci napawa- jącym się mękami i cierpieniem! Była piękna w gniewie, jej oczy płonęły jak dwie gwiazdy. - Sprawdzę to - warknął Trogwar, brawurą maskując zmie- szanie. - Sprawdź - powiedziała niedbale. - Sprawdź. Ale co z cie- bie za czarownik, skoro nie wiesz, że elfy nie potrafią kłamać? Mówię o tym, co widziałam sama i czego dowiedziałam się od mo- jej pani. Ciemność zasiała w tobie ziarno nieufności, które już puszcza pędy. Nie potrafisz nikomu uwierzyć na słowo, nie wie- rzysz w szczerość i bezinteresowność. Wszędzie wietrzysz pod- stęp, tajne plany, spiski... Żal mi ciebie! Naprawdę mi ciebie żal, ponieważ czuję, że pierwotnie byłeś dobry, dzielny i silny. Miałeś doskonałe zadatki i dobry nauczyciel czarodziejstwa zdo- łałby uczynić z ciebie jednego z najlepszych rycerzy Światła... ?x->a. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Zbity z pantałyku Trogwar milczał. W głębi duszy przyzna- wał, że w słowach Panny Lasów jest ziarno prawdy. - Wiesz co? Po prostu przejdźmy się dzisiaj trochę - zapro- ponowała nagle dziewczyna. Zgodził się, chociaż słowa Panny Lasów paliły go żywym ogniem. Do wieczora spacerowali po lasach. Początkowo w sporej odległości od siebie, a potem w czasie przechodzenia przez stru- mień Trogwar podał Nallice rękę i jej szczupłe palce już zostały w jego mocnej dłoni. O czym rozmawiali? O wszystkim. Po raz pierwszy w życiu Trogwar tak szczerze i tak chętnie opowiadał komuś o sobie. Opowiadał o dzieciństwie u leśnych krasnoludów, nauce w Szko- le Miecza... nawet o walce z Atorem i o tym, że pani Hallami za- klęciami wywołuje miłość w swoich poddanych. Nallika słuchała go uważnie, nie przerywając. Drgnęła do- piero wtedy, gdy wymienił imię swojej starszej siostry, księż- niczki Ar jaty Hallańskiej. - Arjata! - Bardzo ludzkim gestem przycisnęła dłoń do skro- ni, jakby usilnie próbowała coś sobie przypomnieć. - Poczekaj, przecież ja ją spotkałam! Trogwar oniemiał. A potem usłyszał historię o tym, jak w jednym ze świętych zagajników Pani Zielonego Świata Nallika spotkała dziką dziew- czynę uciekającą przed prześladowcami z Czarnego Zakonu... - Nie pomogłam jej wtedy - powiedziała tonem skruchy. - Miała w ręku jeden ze słynnych Widmowych Mieczy... Sam wiesz najlepiej, czyja to broń i kto mógł ją wręczyć. Nie pomagam słu- gom Ciemności. Wtedy jeszcze nie rozumiałam, że czasem Mrok może pomagać komuś dla własnego kaprysu... Cieszę się, że two- ja siostra zdołała wtedy uciec. Wydawała się zdecydowana, upar- ta i nieustraszona, ale pomyślałam, że silny i odważny sługa Ciemności może być podwójnie niebezpieczny... A co się z nią stało po tym, jak ją uwolniłeś? - Nie wiem - odpowiedział Trogwar w zadumie. - Oprócz mnie uwalniał ją ktoś jeszcze, więc mam nadzieję, że jest teraz bezpieczna... Dzień dogasł, szczęśliwy i spokojny. Gdy Trogwar wrócił do zamku, nie miał ochoty słuchać o żadnych wojnach. Gormli tyl- ko pokręcił głową. 327 NlK PlERUMOW Jednak wieści przyniesione przez wieczornego skrzydlatego gońca zmusiły Trogwara do zajęcia się kampanią. Ator odpychał jego stwory, a one bez wsparcia Trogwara nie mogły zorganizo- wać skutecznego kontrataku. Straty rosły z każdą godziną. - Ator szybko się zorientował, w czym rzecz - wyjaśniał Gormli swojemu panu. - Zebrał wszystkie sokoły i białozory, te- raz jego ptaki nie dają żyć naszym nietoperzom i innym skrzydla- tym istotom, nawet największym. Ludzie Atora zalewają rowy płynnymi truciznami i wszystkie stwory, które przeczekiwały tam dzień, giną w strasznych męczarniach. Wojska zajęły wszyst- kie okoliczne ziemie, łucznicy strzegą każdej wioski, każdego chutoru, nie żałują strzał i niestety, często trafiają. Najwyższa po- ra, byś włączył się do walki, panie. Grotmog niedługo zgnuśnieje od tego siedzenia w jednym miejscu... W spojrzeniu starego sługi był niemy wyrzut. Gormli nie po- zwolił sobie na słowa dezaprobaty, ale nie musiał nic mówić; Trogwar poczuł, że się czerwieni. - Nie denerwuj się, Gormli. Tą sprawą zajmę się natych- miast. Przy okazji Grotmog trochę się rozrusza! Olbrzymi smok prychnął zadowolony, puszczając z nozdrzy kłąb smrodliwego dymu. Lekko oderwał się od ziemi; Trogwar siedział na jego potężnym karku. Ziemię w dole już okrył zmierzch, jednak zaklęcie nocnego widzenia pozwalało widzieć wszystko dokładnie jak w świetle dnia. Lasy wokół Czerwonego Zamku zostały z tyłu, mignęła w dole pamiętna rzeka pograniczna, spalony posterunek i znisz- czony most... Grotmog popatrzył ze złośliwą satysfakcją na pro- stokąt zwęglonych ruin i parsknął z zadowoleniem - najwyraź- niej miejsce pierwszego wypadu budziło w nim przyjemne wspomnienia. W dole ciągnęły się teraz ziemie hallańskie. Trogwar kazał smokowi zejść niżej, lecieli tuż nad wierzchołkami drzew. Zmie- rzali do jednej z wiosek, które niedawno przeszły pod jego wła- dzę. Tam spodziewał się zebrać swoje najzmyślniejsze sługi. Należało wydać nowe rozkazy i popatrzeć na wojowników Władczyni nie za pomocą magii, lecz własnymi oczami. Ale nad wsią powitał ich kłujący deszcz długich strzał z bia- łym usterzeniem. Że coś jest nie tak, Trogwar zrozumiał, jak tylko wyłonili się zza lasu i zaczęli lecieć nad polami otaczającymi wieś. Poczuł nie- i->n WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI przyjemne spojrzenie setek czujnych oczu obserwujących go z ukrycia. Nie było wątpliwości - wieś została zajęta przez wojow- ników Atora. Grotmog ryknął, gdy jedna z naj celniej szych strzał wbiła się w wąską szczelinę między płytkami pancerza. Taka rana nie mogła wyrządzić mu większej krzywdy, jednak go roz- wścieczyła. I wtedy tak posłuszny do tej pory smok zademonstrował swój smoczy charakter. Przekręcił się w powietrzu i spadł pro- sto na wioskę. W jego stronę leciały celne, doskonale wyważone strzały i zanim kolejny ostry zwrot smoka zrzucił jeźdźca w dół, Trogwar zdążył zachwycić się mistrzostwem i odwagą łuczni- ków... Z paszczy smoka buchał ogień. W jego szerokiej piersi tkwi- ło już ze dwa tuziny strzał, jednak stwór nie zwracając na to uwagi, wylądował pośrodku wsi, ryjąc ostrymi szponami głębo- kie, długie bruzdy i nie tracąc czasu, zajął się swoją ulubioną roz- rywką - podpalał ogniem z paszczy lub rozwalał ogonem drew- niane domy. A Trogwar, którego pęd powietrza zerwał ze smoczej szyi, odleciał daleko na bok; przed niechybną śmiercią uratował go wielki stóg siana, który szczęśliwym zbiegiem okoliczności tam właśnie się znajdował. Wieś płonęła już z jednego końca, a ogon Grotmoga zniszczył co najmniej trzy domy. Runął cały plan, runęło z takim trudem zdobyte zaufanie mieszkańców wioski! Trogwar, zapominając o sobie i myśląc teraz wyłącznie o nieszczęsnych wieśniakach, za których plecami kryli się wojownicy Atora, zdecydował się na ab- solutnie szalony krok. Wszystkie siły włożył w jedno krótkie, ale chytrze splecione zaklęcie, zawierające prosty rozkaz dla Grotmoga: „Natychmiast do zamku!!!". I smok, który już nie czuł pod sobą jeźdźca, który zakoszto- wał smaku swobody, ten oszalały, zaczadzony wolnością smok posłuchał! Strumień wypluwanego ognia ustał, ciężkie skórzaste skrzydła rozłożyły się i potężne ciało uniosło się w górę. Kilka chwil później potwór skrył się za lasem. Zaklęcie podziałało i Grotmog wracał do domu. Trogwar opadł na siano. Wciągało go trzęsawisko zdradziec- kiego snu, powieki ciążyły ołowiem, oczy piekły - jak zawsze po 329 NlK PlERUMOW szczególnie potężnych i udanych zaklęciach. Niełatwo było odpę- dzić sen, ale w końcu się udało. Trogwarowi przestało się kręcić w głowie i mógł myśleć bardziej trzeźwo. Właściwie nie można było nazwać tej sytuacji trudną czy niebezpieczną. Od zamku dzieliły go dwa dni drogi, wszystkie tu- tejsze ścieżki i trakty znał doskonale... Poradzi sobie śpiewająco! Odetchnął głęboko, przepędzając resztki niepokoju i już zaczął się rozglądać, zastanawiając się nad wyborem najkrótszej i w miarę możliwości najbezpieczniejszej drogi, gdy usłyszał obok siebie głosy. Rozdział 13 Rozmawiało czterech wojowników. Przysłuchał się i omal nie podskoczył z radości - to jego towarzysze z Dem Binnori! Tak, to oni! Faldan - jasna sprawa, nie mógł nie wyruszyć na wojnę z zagadkowym i przerażającym czarownikiem; Gron - wi- docznie zaczął się nudzić na spokojnym Paśmie Północnym, no i Merlin - Stara Sowa nie odmówił sobie przyjemności zmierze- nia się z adeptem czarnej magii. A czwartym był... Tygran! Tego Trogwar zupełnie się nie spodziewał! Posiadacz drugiego znaku w hierarchii, który po ukończeniu szkoły wyruszył w tajemniczą podróż na południe... - Mam tego dość! - mówił Tygran, a towarzysze słuchali go w milczeniu. - Dzisiaj smok zaatakował tę wieś, jutro zjawi się w innej. Tak dłużej być nie może! Mam pewien plan, ale naj- pierw musicie mi powiedzieć, czy wszyscy trzej należycie do Wol- nych Zwiadowców? - Po co te pytania? Jasna sprawa! - odezwał się Gron. - Doskonale. Wysłuchajcie mnie, a jeśli jesteście mężczy- znami, pójdziecie ze mną. Dawni towarzysze Trogwara siedzieli dokładnie po przeciw- nej stronie stogu siana. Zapewne wojska Atora przywykły już do nalotów Grotmoga - w każdym razie ci czterej rozmawiali tak swobodnie, jakby żadnego smoczego ataku w ogóle nie było. - Nie zdobędziemy sławy, włócząc się po tych wsiach - mówił twardo Tygran. - Musimy uderzyć w samo serce Zła! Zamierzam przedrzeć się do Czerwonego Zamku i przynieść Władczyni głowę tamtejszego czarodzieja. - Tygran umiał brać byka za rogi. 331 NlK PlERUMOW Przez kilka chwil po tamtej stronie stogu panowała cisza. - Wielki Ator wydał rozkaz. Naszym celem jest zdobycie Czerwonego Zamku i wzięcie do niewoli czarodzieja - mówił da- lej Tygran. - Każdy może działać na własne ryzyko. Wyprzedzi- my wojsko, przenikniemy do zamku, a tam, jak sądzę, szczęście się od nas nie odwróci. Wyobrażacie sobie, jaka sława na nas spłynie, gdy załatwimy tego łajdaka? Gotów jestem podzielić się nią z wami! Odpowiedzią było milczenie. Trogwar doszedł do wniosku, że skoro trzech dzielnych absolwentów Dem Binnori waha się przed przyjęciem tego szalonego, acz mieszczącego się w trady- cjach szkoły planu, plotka musiała przemienić Czerwony Zamek w niezwyciężony bastion. - Wszystko przemyślałem - przerwał ciszę Tygran. - Do zam- ku jest około trzech dni drogi. Żeby nie błądzić, weźmiemy za przewodnika jednego z miejscowych chłopów. Podejść do zamku musimy wieczorem, w ciemności pokonamy mury, a strażników, jeśli tam jacyś są, załatwimy po cichu nożami. - I co potem? - zapytał Merlin zdławionym głosem. - Potem wejdziemy do głównej wieży. Mamy ze sobą wy- starczająco dużo lin, zdołamy wspiąć się po każdej ścianie. - Jakoś za szybko i za gładko ci to idzie. - W tonie Merlina zadźwięczało powątpiewanie. - Nie jęcz! Nikt cię na siłę nie ciągnie. Chcesz zostać tutaj, zostawaj! - rzucił Tygran z pogardą. - Nie chcę zostać! - żachnął się Merlin. - Idę z tobą. - I my też, my też! - wykrzyknęli Gron i Faldan. - Doskonale! Byłem pewien, że tak zdecydujecie. Zbierzcie rzeczy i w drogę. Tylko wstąpimy do wsi po przewodnika. I wtedy Trogwar wpadł na kolejny szalony pomysł. Skradając się, poszedł za dawnymi towarzyszami. Zauwa- żył, że pożar we wsi udało się ugasić, wojownicy Atora rozeszli się i teraz słychać było tylko zgłuszony lament kobiet, których domo- stwa pożarł ogień. Faldan, Gron i Merlin wkrótce stanęli przy ostatniej studni. Nie minęła nawet minuta, gdy pojawił się Tygran. - No i co, masz przewodnika? - zapytał Gron. - Bo my niko- go nie spotkaliśmy... - Wy nie, a ja owszem. - Tygran wskazał na zgrzebnie ubra- nego chłopaka, może osiemnastoletniego, który od furtki ostat- *39 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI niego domu czujnie obserwował młodych wojowników. - Hej, mały! - krzyknął do niego Tygran. - Podejdź no tutaj! Mamy do ciebie sprawę. Chodź, nie bój się! Onieśmielony, mnąc brzeg koszuli, chłopak podszedł, roz- glądając się lękliwie. Skłonił się nisko. - Czego sobie panowie życzą? - Jesteś tutejszy? - rzucił władczo Tygran. - Tak, panie. Tutaj wyrosłem... - Drogę do Czerwonego Zamku znasz? Przerażony chłopak padł na kolana. - Oj, nie, panie, nie! - skamlał. - Nie idźcie tam, młodzi pa- nowie! Tam mieszka człek straszny... Pożre was żywcem! Nie chcę tam, nie chcę! - Bystry jesteś. - Tygran uśmiechnął się samymi wargami. - Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Nie jestem ciekaw two- jego zdania o panu Czerwonego Zamku. Odpowiadaj! Drogę znasz? Ostatnie zdanie zostało wypowiedziane władczym, napastli- wym tonem. Tygran nie podnosił głosu, nie chwytał za broń, jed- nak chłopak drżał jak osikowy liść. - Ja... znam drogę... ale ja... - Żadnego ale - stwierdził Tygran. - Zaprowadzisz nas. Chłopak przygryzł wargę i skinął głową. - Faldan, pilnuj, żeby nie uciekł, jak się będziemy zbierać - zarządził Tygran, którego, jak się zdaje, towarzysze jednogło- śnie uznali za dowódcę. Nie zbierali się długo. Chłopak wszedł do chaty i po chwili wyskoczył z niewielkim węzełkiem na plecach. Wyruszyli od razu. Chłopak okazał się doskonałym przewod- nikiem - umiejętnie wybierał drogę wśród grząskich bagien i zwalonych drzew, prowadził wojowników wygodnymi, suchymi ścieżkami. Noc zastała wędrowców w suchym zagłębieniu, gdzie pod ręką były chrust i woda. Zadowolony Tygran poklepał chłopaka po ramieniu. - Dobre miejsce na nocleg - pochwalił i rozłożył pled na po- słaniu ze świerkowych gałęzi. Zadymiło ognisko, wkrótce prosta kolacja była gotowa. - Szkoda, że Trogwara nie ma - westchnął Faldan. - Mocny był... 333 NlK PlERUMOW Przewodnik drgnął i podniósł głowę, ale nikt nie zwrócił na to uwagi. - Tak - przyznał Tygran. - Umiał się świetnie wspinać, bar- dzo by się tu przydał. - A właśnie, co się dzieje z innymi kolegami? - zapytał Mer- lin, nalewając wrzątku do kubków. - Od czasu opuszczenia szko- ły żaden mi nie przysłał wiadomości... - Od Sawage'a i Stampa wiadomości się nie spodziewaj - rzekł Gron. - Naprawdę wypłynęli z kapitanem Ernado z portu bettorskiego. Taran siedzi w zamku ojca. Założę się, że nie puści- li go na tę wojnę. Jego matka ma, zdaje się, dojście do samej Władczyni! Wymyślili mu pewnie jakieś szacowne, bezsensowne stanowisko z dala od Czerwonego Zamku... - A ja słyszałem - włączył się do rozmowy Faldan - że Tro- gwar walczył na arenie z samym Wielkim Atorem! Te słowa zrobiły ogromne wrażenie. - I... przeżył? - zapytał Tygran z niedowierzaniem. - Przeżył! Podobno został ranny, ale wyobraźcie sobie, że sam zdołał zranić Atora! - Faldan popatrzył na towarzyszy, zado- wolony z efektu, jaki wywołał swą nowiną. - A potem zniknął i nikt nie wie, co się z nim stało - dokończył. - Szkoda - powiedział głucho Tygran, przerywając milcze- nie. - Był świetnym wojownikiem i umiał walczyć... Jednak rozmowa o zaginionym towarzyszu nie trwała długo, stopniowo przerzucono się na tajemniczego pana Czerwonego Zamku. Faldan, który spędził w Dajre sporo czasu, opowiadał, że na dworze Władczyni nie wiedzą, skąd się wziął ten straszny czaro- dziej- Po prostu pewnego dnia z południowo-wschodniej granicy nadeszła pierwsza niespokojna wiadomość, a potem było tylko gorzej... - I co, nikt nigdy nie widział tego czarodzieja? - zdziwił się Merlin. - Nikt nigdy. Słyszałem, że nie opuszcza swojego zamku. Pewnie jest tak szkaradny, że na jego widok rozbiegłyby się na- wet służące mu potwory! Pośmiali się z żartu Faldana, ale niedługo i niezbyt szczerze. Noc minęła spokojnie, choć w krzakach coś przez cały czas szurało i szeleściło. Tygran nie spał, stale pilnując przewodnika. Chłopak chyba zrozumiał, że jeśli nie chce oberwać, ma wykony- łii WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI wać rozkazy, ale kto go tam wie, może w nocy spróbuje wziąć no- gi za pas... Wieczorem następnego dnia przeprawili się przez pogranicz- ną rzekę na zbitej z bali tratwie. - To już tutaj. - Przewodnik cały się trząsł, jego twarz posza- rzała. - Panem tych ziem jest czarownik z zamku. Jesteśmy w je- go włościach... - I co? - huknął Tygran. - Ze strachu narobiłeś w spodnie? Do mamy ci się zachciało? Przewodnik spuścił głowę i nic nie powiedział. Księżyc zdążył wspiąć się wysoko na niebo, gdy pięciu wę- drowców dotarło do wewnętrznego pierścienia lasów wokół Czer- wonego Zamku. W ciągu całej wędrówki nie spotkali ani jednego żywego stworzenia. Knieje wydawały się puste, nic nie zakłó- cało panującego tu martwego spokoju. - Żeby chociaż sowa zahukała! - szepnął Faldan do Grona. - Cisza jak na cmentarzu - odszepnął Gron. - Jesteśmy na miejscu, panie - powiedział cicho przewod- nik. Chudy, zamorzony (skąd się taki tu wziął? Przecież połu- dniowe tereny Hallanu zawsze słynęły z obfitości!), wbił wzrok w ziemię i przestępował z nogi na nogę. - Jesteśmy na miejscu. Zrobiłem, co chcieliście, młodzi panowie, i... - Zrobiłeś, i bardzo dobrze - przerwał mu Tygran. - A teraz zostaniesz tutaj i będziesz pilnował naszych rzeczy. Poczekasz na nas, a jak wrócimy, dostaniesz nagrodę. Pamiętaj, znajdę cię na- wet w Astralu! Przewodnik bez słowa opuścił głowę. Czterej młodzi wojownicy stanęli na brzegu lasu. Stąd widać już było Czerwony Zamek. Nie był duży, w porównaniu z innymi twierdzami Hallanu wydawał się wręcz mały. Cztery narożne wieże, dwie wewnątrz murów, jakieś budynki na podwórcu i to wszystko. - Słuchaj no, mały, czyś ty nas przyprowadził w dobre miej- sce? - zapytał przewodnika zdziwiony Faldan. - Tu nawet pół set- ki mieczników nie będzie! - W dobre, w dobre... - powiedział młodzieniec z ledwie wy- czuwalną ironią w głosie. - Zapewniam was, młodzi panowie, że to właśnie ten Czerwony Zamek, którego szukacie... - Dość tej paplaniny - przerwał mu Tygran. - Musimy odpo- cząć, przed nami długa noc. 335 NlK PlERUMOW Gdy inni kładli się, zawijając w pledy, on długo, uważnie wpatrywał się w zarysy blanek. - Pójdziemy tam - wskazał ręką odcinek murów najbliżej la- su. - Nie ma co kombinować długo, tam nie powinien nikt na nas czekać. - A może lepiej poczekać na resztę oddziału? - zapytał ostrożny Merlin. - Za jakiś tydzień Ator stanie w tym miejscu, w którym my stoimy teraz. - Tygran puścił mimo uszu małoduszne słowa towa- rzysza. - Tym bardziej powinniśmy się spieszyć. - Jakie to jednak dziwne - zauważył Faldan. - Krążą słuchy, że potwory z Czerwonego Zamku wypełniły całą okolicę, a my do- szliśmy do samych murów bez najmniejszych przeszkód! - Może mieliśmy szczęście? - Tygran wzruszył ramionami. Czas płynął powoli, księżyc niespiesznie sunął po niebo- skłonie. - Dłużej nie wytrzymam! - krzyknął Gron, zrywając się na równe nogi. - Jak długo chcecie tak siedzieć? Jeszcze trochę i świtu doczekamy! Tygran w milczeniu wstał, poprawił miecz i sprawdził, czy hełm dobrze się trzyma. - No to idziemy. - Teraz głos zadrżał nawet jemu. - Hej, a gdzie przewodnik, niech go demony?! - zaniepokoił się nagle Merlin. Rzeczywiście! Chłopak zniknął, jakby rozpłynął się w po- wietrzu. Jego ubogi węzełek leżał na ziemi, żadnych innych śla- dów nie było. - A może go porwali... no, do zamku? - Gron rozglądał się czujnie, choć między spowitymi ciemnością pniami drzew nic nie było widać. - A może uciekł, drań jeden?! - ryknął Tygran. - Niech ja go dorwę, to... - Daj spokój, przecież nie będziemy go teraz szukać - rzucił ponuro Merlin. - Idziemy, zostało mało czasu. Czterej wojownicy, trzymając w pogotowiu liny z hakami, ostrożnie ruszyli w stronę murów. - Teraz by się Trogwar przydał - szepnął Faldan, gdy stanęli pod nienaturalnie gładkim, pozbawionym jakichkolwiek szczelin i wgłębień murem. - Nie gadaj, tylko rzucaj! - wysyczał Tygran. ^fi WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Hak z brzękiem uderzył o kamienie i zahaczył o krawędź mu- ru. Tygran dla pewności szarpnął linę raz i drugi, nawet zawisł na niej, ale hak trzymał mocno. Pierwszy zaczął wchodzić Faldan, za nim Merlin; obok, na drugiej linie wspinał się Gron i Tygran. Kilka chwil później prze- ciskali się już przez okienka strzelnicze i znaleźli się na szerokim parapecie po wewnętrznej stronie górnej krawędzi murów. Tutaj również nikogo nie spotkali. - Nie podoba mi się to. - Tygran obnażył miecz. Zastygł w pozie bojowej i w napięciu rozglądał się na boki. - Gdzie są strażnicy, gdzie warty? Jednak nie było czasu, żeby się nad tym zastanawiać. Szero- kimi schodami zeszli na wewnętrzny podwórzec - również pusty. Nigdzie żywej duszy, ani jednej pochodni. Tylko księżyc oświe- tlał uchylone drzwi głównej wieży. - Jesteśmy w pułapce! - głos Tygrana brzmiał głucho. - W pułapce! Ale jeszcze zobaczymy, kto kogo... To już było męstwo rozpaczy. Wojownicy zrozumieli, że zdo- łali dotrzeć aż tutaj nie dzięki szczęśliwemu splotowi okoliczno- ści, lecz czyjemuś celowemu działaniu. Ktoś wyraźnie wabił ich do tej cytadeli Zła. A jednak się nie wycofali. Przeszli zalany ciemnością dziedziniec, doszli do wieży. Na schodach było ła- twiej - drogę oświetlały pochodnie. Nadal nie widzieli sług ani wartowników, zamek wydawał się opuszczony. Nie musieli iść długo. Przed drzwiami na pierwszym piętrze Tygran stanął jak wryty. - Słyszycie? Jakieś głosy... Zza drzwi rzeczywiście dobiegały dwa ciche głosy. Toczyła I się jakaś niezrozumiała, ale spokojna rozmowa. - Wchodzimy - zarządził Tygran. Jego towarzysze w milczeniu skinęli głowami. Drzwi zostały wyważone zgodnie ze wszystkimi zasadami sztuki szturmu, jaką Główny Nauczyciel Dem Binnori bezlito- śnie wbijał do głów wszystkim uczniom. Cztery szybkie cienie wpadły do sali oświetlonej ogniem kominka. W fotelu przy ogniu siedział jakiś człowiek, jego rozmówcy nigdzie nie było widać. - Poddaj się! - ryknął Tygran i jego miecz już prawie do- tknął nieosłoniętej szyi siedzącego. Pozostali trzej wojownicy byli tuż obok. 337 NlK PlERUMOW Miękki płaszcz zsunął się i opad! na podłogę; pan Czerwone- go Zamku jednym skokiem znalazł się w odległym kącie sali, a klinga Tygrana uderzyła w rzeźbione oparcie fotela. W tej samej chwili zapłonęły dziesiątki pochodni, jasne światło zalało całą salę. Pan Czerwonego Zamku ruszył w stronę Tygrana, jego twarz była teraz jasno oświetlona. - Trogwar... - wyszeptał wstrząśnięty Faldan i zapadła mar- twa cisza. - To oszustwo! Czarownik po prostu przyjął jego postać! - krzyknął Tygran, rzucając się do przodu z podniesionym mieczem. I wtedy przed nimi pojawiło się drżące widmo przewodnika. Dopiero teraz czterej absolwenci Dem Binnori dostrzegli to, co powinni zauważyć od razu. Przewodnik był podobny do Trogwa- ra jak rodzony brat. - Tak, to ja - powiedział człowiek o twarzy i głosie Trogwara. - To ja, Trogwar, i ja was tutaj przyprowadziłem. Muszę przyznać, że to ciekawe doświadczenie - iść, żeby zabić samego siebie... - Hej, czemu stoimy?! - wykrzyknął zrozpaczony Faldan. - Zabijmy go! To nie Trogwar! Ale pozostali trzej jakby wrośli w podłogę. - Nie jesteś Trogwarem - rzekł powoli Faldan, uspokajając się i robiąc krok do przodu. - Ukradłeś jego głos, twarz, może na- wet obserwowałeś nas przez długie lata... dlatego nie trudź się i nie częstuj nas opowieściami z przeszłości. Ja, Faldan ze Skrim- taru, posiadacz znaku Niebieskiego Orła, rzucam ci wyzwanie! Uniósł miecz i miękkim krokiem poszedł przez salę prosto do stojącego w kącie czarownika. Jakby odzyskując władzę w no- gach, ruszyli za nim pozostali. - Powstrzymajcie się! - wykrzyknął pan Czerwonego Zam- ku, który tak zręcznie udawał Trogwara. - Powstrzymajcie się, szaleńcy! Nie chcę wyrządzić wam krzywdy! Do czarownika zostało najwyżej dziesięć kroków, gdy Fal- dan skoczył. Użył swojego ulubionego chwytu - rzucił trzy spe- cjalnie wyważone noże, następnie przeturlał się przez lewe ramię i jego miecz... Nie, nie przebił brzucha czarownika, nie wbił się w pustkę, z czym ostatecznie można by się było pogodzić - niektó- rym udaje się odskoczyć do tyłu. Ale nie! Miecz Faldana uderzył z brzękiem w klingę czarownika, który nie miał zamiaru się co- fać, a tuż przed twarzą młodego wojownika błysnął drugi miecz, zakrzywiony noer. fW WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Jednak czarodziej nie doprowadził do końca swego śmiercio- nośnego wypadu. - Teraz poznajesz?! To był osobisty chwyt Skrzydlatego Psa, wymyślony po tym, jak Faldan pokonał go w pojedynku, wykorzystując swój skok. Tylko Trogwar mógł tak zręcznie przytrzymać klingę Faldana wycięciem na gardzie noera i uchylając się przed kontratakiem, zadać cios drugim mieczem! Faldan wściekły zerwał się na równe nogi. Już nic nie mogło- by go przekonać. - Skoro ukradłeś twarz Trogwara, dlaczego nie miałbyś ukraść jego wiedzy?! -1 razem z towarzyszami rzucił się na cza- rownika. - Głupcy! - ryknął Trogwar, zręcznie odbijając ciosy sypią- ce się na niego ze wszystkich stron. - To nie Trogwar! - krzyknął Tygran, po raz kolejny odrzu- cony do tyłu. - To demon w ludzkim ciele! Śmiertelnik nie może tak walczyć! - Może, Tygran, może! - padła odpowiedź. - Jak inaczej bym przeżył pojedynek z Atorem?! Czy nie moglibyśmy przerwać tej rąbaniny i porozmawiać spokojnie?! Klingi tego, który mienił się Trogwarem, błysnęły przed twa- rzą Tygrana i miecz wyrwany z jego ręki zadźwięczał bezradnie na kamieniach podłogi. - Uspokójcie się wreszcie! Pod nogami walczących wybuchł ogień. Zasłona płomieni rozdzieliła przeciwników, czarodziej znalazł się w środku ogniste- go kręgu. Faldan i jego towarzysze opuścili miecze. - Nie wierzycie, że jestem Trogwarem - usłyszeli powolny, smutny głos. - To dobrze. Uważacie, że Trogwar nie byłby zdol- ny niszczyć pola i nasyłać potwory na bezbronne wsie? Przez kilka chwil młodzi wojownicy milczeli wstrząśnięci. Po złym czarowniku spodziewali się innych przemówień, ale może to znowu jakaś pułapka? - Tak, Trogwar by tego nie zrobił - powiedział w końcu Ty- gran. -1 nigdy by nie walczył przeciwko naszej Władczyni. Żar ognia zmuszał czwórkę towarzyszy do cofania się w stro- nę drzwi; czarownik o prostu wypierał ich z sali. - Nie będę was tu trzymał siłą. Dam wam odejść przez pamięć o naszej dawnej przyjaźni. A temu Atorowi, którego nie wiedzieć 339 NlK PlERUMOW czemu nazywacie Wielkim, przekażcie, że nie ma sensu gnać wojsk do murów Czerwonego Zamku. Jeśli nie jest tchórzem, niech przy- będzie sam do spalonego posterunku granicznego. Ogień zaczął posuwać się do przodu. Tygran i pozostali mu- sieli szybko wyskoczyć za drzwi. Tam już byli oczekiwani. Potężne włochate łapy złapały ich za ramiona, mocno ścisnęły ręce trzymające broń i bezceremonialnie pociągnęły do wyjścia. Potwory przypominały znane w Hallanie górskie olbrzymy, były jednak znacznie brzydsze i dużo silniejsze. Niezbyt delikatna, ale nie wroga ani okrutna straż Czerwo- nego Zamku wypchnęła nieproszonych gości za wrota. Trogwar siedział przy kominku i patrzył w ogień. A więc są przekonani, że nie sprzeciwiłby się woli uwielbianej Władczyni! Rosła w nim gorycz i złość - na siebie, na świat, na przeszłość i przyszłość. Spotkanie z dawnymi przyjaciółmi rozjątrzyło duszę, znów odezwały się dawne rany. Przypomniał sobie szok, jaki przeżył, kiedy dowiedział się, kim jest Ator dla Władczyni, przy- pomniał sobie siostrę, księżniczkę Arjatę, którą uratował z pała- cowego więzienia... Nie mógł usiedzieć w jednym miejscu, próbował znaleźć ulgę w ciągłym ruchu. Do świtu było jeszcze daleko, ale wie- dział, że nie uda mu się zasnąć. Nie było już na co czekać. Prze- dzierając się leśnymi ścieżkami pod postacią prostaczka, dowie- dział się najważniejszego - jego słudzy nie złamali zakazu, nie zabijali i nie dręczyli ludzi. Być może, czyjaś wola mogłaby ich do tego zmusić, lecz nikt nie zdołałby wymazać śladów tych czynów z pamięci jego sług. A jednak nadal pozostawała maleńka wątpliwość, którą na- leżało wykluczyć. I Trogwar, powstrzymując w sobie pragnienie natychmiastowego działania, zwrócił się do martwego nauczy- ciela, który od kilku dni nie dawał o sobie znać: - Powiedz, mistrzu, czy ktoś mógłby zmusić sługi zamku do złamania moich rozkazów, a potem zmienić ich wspomnienia, ich pamięć? - Zdumiewasz mnie, Trogwarze - padła odpowiedź. - Tak wspaniale radziłeś sobie ostatnio, byłem z ciebie taki dumny i nagle zadajesz takie pytania! Tylko Rakot Zbuntowany mógłby coś takiego zrobić, ale nawet on nie jest w stanie zmienić prze- szłości i ty, zaglądając do niej, bo przecież umiesz to robić, od ra- zu poznałbyś prawdę. Radzę ci, skorzystaj z tego zaklęcia! ?3 Af\ WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Trogwar posłuchał. Przez resztę nocy razem z Gormlim szy- kowali wszystko, co było konieczne. Ranek zastał ich w środku przygotowań. W wolnej chwili Trogwar wysłał nowy rozkaz do swoich sług przebywających w granicach Hallanu - nie tylko nie straszyć żadnych wieśnia- ków, ale ochraniać tych, którzy przeszli na jego stronę. Czerwo- ny Zamek niemal opustoszał. Na podłodze pokoju zaklęć znów nakreślono pentagram i choć położenie gwiazd było mniej sprzyjające niż wówczas, gdy Trogwar poznał prawdę o swoim pochodzeniu, czary przebiegły bez dramatycznych niespodzianek. Spojrzeniu Trogwara ukazała się kolumna wielkich czarnych mrówek, pospiesznie gromadzących się w przygranicznym lesie. Martwy mag nieraz opowiadał swemu uczniowi o Merlinie, Naczel- nym Magu Rady Pokolenia Prawdziwych Magów, o jego siedzibie w tajemniczym Avalonie i o wielkich mrówkach, jego wiernych sługach i strażnikach. Merlin zawsze cieszył się szczególną łaską Młodych Bogów, nic więc dziwnego, że jego stwory rzucono do tej magicznej wojny. Nie na darmo Nallika mówiła, że na hallańskich ziemiach starły się w odwiecznej walce Światło i Ciemność. Ale jak te mrówki się tu dostały? Co mają zamiar zrobić? Odpowiedź przyszła natychmiast - Trogwar zobaczył zaciekłe starcie przybyszów z Avalonu ze sługami Czerwonego Zamku. Ludzie z głowami byków zostali wyparci z jakiejś wioski przy le- sie i wtedy mrówki wkroczyły między zabudowania... Następny obraz na długo wrył mu się w pamięć - mrówki wdzierały się do domów, jednym ruchem potężnych szczęk przegryzając na pół tu- łów dorosłego człowieka... Zjawili się też inni goście - również istoty magiczne z innych rzeczywistości. Łączyła je jedna wspólna cecha - obecność magii elfów. Pierworodzeni (Trogwar pragnął wierzyć, że tylko nie- wielka ich część) wyraźnie chcieli wybić mu z rąk atut, którym przeciągnął na swoją stronę mieszkańców pogranicza. Na domiar złego coraz bliżej granic jego włości podchodziło wojsko Atora. Nie było sensu dłużej zwlekać, należało stoczyć de- cydującą walkę i wybawić Hallan od tych magicznych stworów, mordujących niewinnych ludzi pod osłoną imienia pana Czerwo- nego Zamku. Minął dzień, nastał wieczór i słońce zaszło krwawo, wróżąc rychłą bitwę. Skrzydlaty Pies po raz ostatni obejrzał się, spraw- 341 NlK PlERUMOW dził uzbrojenie i już miał iść do bramy zamku, gdy usłyszał głos martwego maga: - Oto decyzja godna prawdziwego władcy Hallanu! - Słowa rozbrzmiewały jak uderzenia wielkiego dzwonu. - Widzę, że do- brze cię wychowałem, mój uczniu! Będziesz musiał sam jeden stoczyć bitwę z całą armią i być może, to nasza ostatnia rozmowa. Na wszelki wypadek chcę przekazać ci jedno z Wielkich Zaklęć. Dzięki niemu zdołasz zwrócić się bezpośrednio do Zbuntowane- go i poprosić go o pomoc. Pamiętaj jednak, że tego zaklęcia moż- na użyć tylko raz, i to jedynie w chwili największej, ostatecznej potrzeby, gdy nie ma już żadnych nadziei na ratunek. Otwórz swój umysł! Trogwar posłusznie wygasił wszystkie myśli, odbierając straszliwe słowa Mocy nie słuchem, lecz całą swoją istotą. Zaklę- cie mogłoby się wydawać bezmyślnym zlepkiem dźwięków - próżno by szukać tych słów w językach Wielkiego Hjorwardu. To był język stworzony przez samego Rakota, a jego dźwięki utrzy- mywały w posłuszeństwie tak straszne, ślepe siły, że przed ich po- tęgą ustępowali nawet bogowie. Skrzydlaty Pies stał z szeroko otwartymi oczami, jednak nic nie zobaczył, tylko jego nowy miecz stawał się na przemian po- pielatoszary i czarny w takt potężnych dźwięków... A potem wszystko się skończyło i Trogwar usłyszał poże- gnalne słowa martwego nauczyciela: - Powodzenia, mój chłopcze! Ty, który już jesteś czarowni- kiem, na pewno dotrzesz do nieśmiertelności! Osiodłał Grotmoga i smok niespiesznie podszedł do bramy. W duszy Skrzydlatego Psa nie został nawet ślad po wątpliwo- ściach zasianych przez Nallikę. Musiał się zemścić - za wszystko. Ani Ator, ani Władczyni nie unikną jego zemsty, i co za różnica, kto mu w tym pomoże - Ciemność, Światło czy sam Chaos! Jego przyjaciele nie wierzyli, że zdołałby się zerwać z nitek doświadczonego lalkarza, na któ- rych wisieli wszyscy mieszkańcy Hallanu. A jednak to zrobił i był prawdziwie wolny! Jego sumienie nie było obciążone podłymi za- bójstwami ani przestępstwami - nigdy nie atakował pierwszy, za- wsze się bronił. Te słowa pocieszenia szeptał mu wewnętrzny głos, prawie zagłuszając niespokojne protesty sumienia przeczuwającego, że coś jest nie tak. WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Brama Czerwonego Zamku została z tyłu, Grotmog wzbił się w powietrze. Trogwar się nie spieszył, miał do dyspozycji cały dzień, Ator nie dotrze do granicy wcześniej. Skrzydlaty Pies zaproponował Jednorożcowi honorowy pojedynek, ale był pewien, że Ator nie stawi się sam, tylko urządzi zasadzkę. Ten łajdak bez mrugnięcia okiem złamie niepisane prawa pojedynku i pewnie uzna to za usprawiedliwiony fortel wojskowy, dopuszczalny w stosunku do okrutnego wroga - a innych wrogów nie ma. Jednak spodziewając się zwyczajnej zasadzki, Trogwar bar- dzo się przeliczył. Od spalonego posterunku dzieliła go liga, gdy z lotu smoka ujrzał niezliczone oddziały wojowników na obu brzegach rzeki. Za mostem, po tej stronie, gdzie stał Czerwony Zamek, rozpoście- rało się szerokie na dwie ligi pole otoczone ścianami gęstego la- su. Teraz miało się stać polem bitwy, jakiej nie znała historia Hjórwardu. Jeden człowiek przeciwko wielotysięcznej armii! W oddziałach Atora byli nie tylko ludzie - Władczyni nie tra- ciła czasu. Rzecz jasna, nie była na tyle głupia, żeby użyć mró- wek, które z takim powodzeniem odegrały rolę straszliwych sług Czerwonego Zamku, ale nie brakowało innych potworów. Jedne były mieszkańcami Wielkiego Hjórwardu, inne zamieszkiwały pobliskie warstwy rzeczywistości, a skąd wzięły się pozostałe, Trogwar nawet nie umiał sobie wyobrazić. Było dużo trolli - widocznie te, które wyłapywały i szkoliły do walki elfy. Stały dwie setki hedów, istot ponurych i bezlito- snych, z pół tysiąca uzbrojonych w wielkie łuki garryd, smu- kłych, wysokich, z długimi do pięt włosami, które w razie ko- nieczności chroniły nie gorzej niż najlepsza zbroja. A na odsuniętych flankach Trogwar zobaczył nieznane mu istoty z wielkimi skrzydłami. Nawet z daleka widać było ogrom- ne czarne szpony podobne do sierpów albo zagiętych jataganów. To także armia Światła? - pomyślał Trogwar, wzdrygając się. Skrzydlatych bestii z ogromnymi szponami były co najmniej trzy tysiące, niespokojnie kręciły się, chodziły tam i z powro- tem, wymachując krótkimi rączkami i coś wykrzykując... Innym stworom nie zdążył się już przyjrzeć. Rozległ się huk zdolny powalić stuletnie drzewa, załopotały tysiące skrzydeł i be- stie wzleciały w powietrze. Najwidoczniej Ator przewidział poja- wienie się wroga i rozkazy wydał już wcześniej. Garrydy wznio- 343 NIK PlERUMOW sły łuki, ludzie kusznicy przygotowali swoją broń, z tylnych rzę- dów armii wysunęły się potężne maszyny miotające i ciężkie ka- tapulty ciągnięte przez zaprzęgi byków. Rój skrzydlatych bestii zbliżał się z przerażającą prędko- ścią. Grotmog zaczął się denerwować. Kręcił na boki łbem, wypu- ścił kłąb dymu i ryknął, bynajmniej nie z radości przed długo oczekiwaną bitwą. Skrzydlaty Pies mógłby przysiąc, że w tym ry- ku był śmiertelny strach. Ruchy skrzydeł stały się krótkie, ury- wane, Grotmog to nurkował w dół, to wyrównywał lot... Najsil- niejszy ze sług Trogwara był przerażony. - No coś ty, stary? - zdumiał się Trogwar. - Całą tę zgraję spalimy jednym podmuchem! -I pociągnął za lewą wodzę, kieru- jąc smoka ku szczelnej chmurze skrzydlatych stworów. Głupcy, dlaczego lecą razem? Czemu się tak pchają? Prze- cież Grotmog załatwi ich jednym wydechem! - No, dalej! - Trogwar mocno ściągnął wodze. Smok uniósł potężny łeb, oczy mu zapłonęły, szeroko otworzył czerwoną paszczę i na przekór wszelkim prawom natury wypluł strumień rudego płomienia w chmurę nadlatujących stworów. Ale zanim struga ognia dosięgła pierwszych rzędów wroga, stwory sczepiły się maleńkimi rączkami, te w pierwszym szeregu rozłożyły skrzydła - i przed Trogwarem pojawił się skórzasty para- sol połyskujący ostrymi szponami. Tylne szeregi podtrzymywały przednie, cały rój przemienił się w jedną wielką latającą istotę. Smoczy ogień uderzył w nieruchomą zasłonę błoniastych skrzydeł, ale zamiast wypalić w niej szeroką dziurę, bezsilnie spłynął w dół czerwonymi strużkami, niczym woda z prawdziwe- go parasola. Syk, trzask, pisk i wycie - i stado szponiastych stwo- rów leci jakby nigdy nic. Trogwar zrozumiał, że ich szpony są w stanie przebić pancerz Grotmoga. Najwyraźniej smok spotykał się już z podobnymi istotami w swoim świecie i te spotkania zostawiły po sobie niemiłe wspo- mnienia, bo przeszedł go dreszcz i Trogwar zrozumiał, że za chwi- lę utraci władzę nad swoim narowistym wierzchowcem. Zostały mu sekundy na podjęcie decyzji, skrzydlate bestie były tuż-tuż. Widział ich małe pomarszczone mordki, skrzydła bijące powietrze, potężne szpony unoszące się groźnie do pozycji bojowej... Ściągnął wodze, Grotmog stanął dęba i skoczył w górę, uni- kając ciosu. Skrzydlaty Pies gorączkowo splatał zaklęcie. ?KAA WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Stwory zawyły triumfalnie, widząc nad sobą nieosłonięty brzuch wroga, jednak chwilę później zwycięski ryk zamienił się w jęk bólu - z przywołanej zaklęciem chmury chlusnął deszcz ostrych lodowych igieł. Przednie szeregi oślepione, z krwawiącymi ranami na skrzy- dłach i mordkach, rozsypały się i odeszły w głąb szyku; szponia- ste stwory postanowiły atakować bez względu na wszystko. Trogwar zrozumiał, że zwykłe igły ich nie powstrzymają, poza tym nie mógł długo utrzymywać tego zaklęcia. Brali go w kleszcze, Grotmog już prawie nie słuchał poleceń. Wtedy Skrzydlaty Pies wreszcie się zdecydował. - Do domu! Wracaj do domu! - rozkazał, jak w czasie ataku na wioskę, a potem zsunął się z pokrytej łuską szyi i spadł jak ka- mień w dół. Sfora latających istot z piskiem i wyciem runęła za nim - be- stie świetnie wiedziały, na którym przeciwniku należy się skupić. Grotmog machnął mocno skrzydłami i wzniósł się wyżej, chyba mając zamiar ukryć się w chmurach. Wiatr gwizdał w uszach, ciął w oczy i mroził policzki. Jego świst zagłuszał inne dźwięki, ale Trogwar bez trudu wyobraził so- bie radosny ryk wojowników Atora, którzy doskonale rozumieli, kto spadł z grzbietu uciekającego smoka... Na szczęście znał dużo zaklęć zatrzymujących (inna sprawa, że rzucenie któregokolwiek z nich wymagało czasu) i opadł mięk- ko na zgęstniałą tuż nad czubkami traw niewielką chmurkę, któ- ra wkrótce się rozwiała. Obserwatorzy z boku odnieśli wrażenie, że spadający człowiek z całej siły rąbnął o ziemię i połamał sobie wszystkie gnaty. Kilkudziesięciu jeźdźców puściło konie w cwał, pędząc do czarownika. Trogwar nie spodziewał się, że ujrzy wśród nich Ato- ra - Biały Jednorożec nie był aż tak naiwny, żeby dać się załapać na ten prosty podstęp. Wysłał swoich ludzi i teraz patrzy, czy cza- rownik od razu rozerwie ich na strzępy, czy może uda martwego, żeby znaleźć się jak najbliżej Wielkiego Atora. Do dudnienia końskich kopyt dołączyło miękkie stąpanie łap hedów i trolli. Słusznie - ich nie weźmie pierwsze lepsze za- klęcie. Trogwar leżał bez ruchu, ściskając w ręku zaczarowane ha- ki. Jeźdźcy byli coraz bliżej... już zatrzymali konie... już są tuż obok... 345 NlK PlERUMOW Wprawdzie haki w rękach Trogwara nie były zwykłymi ka- wałkami kutego metalu, jednak w tym wypadku nie należało za- czynać od magii, największe znaczenie miały teraz umiejętności i opanowanie. Jeździec, który nadjechał pierwszy, ostrożnie wysunął włócz- nię i dotknął leżącego człowieka. Właściwie nie miał się czego bać - nikt nie przeżyłby upadku z takiej wysokości. A jednak w tej samej chwili „trup" zerwał się na równe nogi. Krótki świst i zagięty dziób haka wbił się w lewe ramię wo- jownika, przeszedł między pierścieniami kolczugi i zagłębił się w ciało. Ostre szarpnięcie i jeździec znalazł się na ziemi; jedno- cześnie drugi hak odbił cios pałasza - drugi wojownik zaatakował nie zwlekając, ale się spóźnił. Skrzydlaty Pies wskoczył na siodło. Teraz już mógł pokazać najemnikom Atora odrobinę swoich umiejętności zdobytych w czasie długich miesięcy w czytelniach i gabinetach Czerwonego Zamku. Pod ciemniejącym niebem, na równinie pełnej mrocznych cieni zapłonęło nowe słońce. Trogwar wraz z koniem znalazł się w wielkim przezroczystym kokonie, a posępny krwawy ogień przemienił się w wielką kulę. Ziemia zapłonęła, szarpana pazu- rami płomiennych duchów, tworząc nieprzeniknioną tarczę dla tego, który niegdyś był Trogwarem z Dem Binnori, a teraz stał się potężnym władcą sił Czerwonego Zamku. Kopyta jego rumaka stąpały po ogniu, otaczający go najemnicy Atora przemienili się w kupki szarego popiołu. Zostawiając za sobą szeroki pas płoną- cej ziemi, Trogwar dał koniowi ostrogę, kierując go w sam śro- dek armii Atora. W swej wściekłości, w zapale bojowym stał się zwiastunem śmierci, jej wiernym i strasznym sługą. W tej chwili było mu wszystko jedno, kogo ma przed sobą. Tłamszona i ukrywana żądza zniszczenia w końcu wyrwała się na wolność i po raz pierwszy w życiu poczuł niebywałe, nieludzkie upojenie. Otwierały się przed nim widmowe wrota światów, spojrzeniem przenikał niezli- czone warstwy rzeczywistości i wszędzie, w każdej z nich widział swoje odbicie, jakby w niezwykły sposób podzielił się na tysiące tysięcy własnych kopii i mknął przez nieogarnioną Sferę Światów. Wszędzie tam, gdzie pędził, wrzały zajadłe walki. Przemknę- ło mu przez myśl, że to, co widzi, to nie iluzja, lecz złożone odbi- cie maleńkiego fragmentu tytanicznej wojny szalejącej teraz w granicach Uporządkowanego... 3A? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Żaden z wojowników At ora nie zdołał oprzeć się płomieniu zniszczenia. Oddział stojący pośrodku szyku drgnął, szeregi się przemieszały, miecznicy, włócznicy, kusznicy próbowali ukryć się za plecami sąsiadów. Do tego chaosu Trogwar dorzucił jesz- cze kilka swoich najkoszmarniejszych iluzji. Spod ziemi wysunęły się trójkątne łby straszliwych jaszczu- rów - i surowi wojownicy, odważni i waleczni, nieznający strachu i litości, którzy przeszli ciężką szkołę walk z północnymi barba- rzyńcami, teraz nie wytrzymali i rzucili się do ucieczki. Uciekali wszyscy, zwykli wojownicy, dziesiętnicy, setnicy, a zatrzymać ich mógłby już tylko sam Ator. Lecz Ator miał teraz inny problem - skrzydlate bestie, które tak świetnie poradziły sobie ze smokiem, zaczęły się miotać w nie- zrozumiałej panice. Żałosne jęki wypełniły powietrze i wijące się w mękach stwory spadały na ziemię niczym czarny deszcz. Na chwilę przedtem znajdujący się w środku ognistej kuli czarownik machnął lewą ręką, jakby podrzucał coś do góry, i ci z uciekających, którzy odważyli się odwrócić, ujrzeli, jak przez czerwoną zasłonę ognia przeleciał wężowy kształt. Gdyby ktoś za- trzymał się na chwilę, zobaczyłby, jak czarna żmija wbija ostre kły w krawędź błoniastego skrzydła latającego stwora. Zaraz je- go cielsko pożerały już dwie takie żmijki, potem cztery... Stwór ryknął z bólu, zatrzepotał skrzydłami i runął na ziemię pokryty niezliczoną hordą czarnych żmijek, które, niczym smakosze, naj- pierw ogryzały skrzydła, potem kończyny, następnie brały się za korpus, zostawiając na deser oczy i zawartość czaszki. Żmijki zwinnie przeskakiwały w powietrzu z jednej latają- cej istoty na drugą i zanim ich zdobycz zrozumiała, co się dzieje, połowa stada została pożarta żywcem. Niewielu ocalałych rozpro- szyło się w popłochu. Trogwar użył jednego ze swych najstraszniejszych i najsil- niejszych zaklęć. Żmijki były fragmentami wielkiej żywej ciem- ności, z której czerpał siły Rakot Zbuntowany. Niegdyś takie za- klęcie pozbawiłoby Trogwara sił, ale dziś czuł, jak wlewa się w niego moc. Dzisiaj był silny jak nigdy dotąd. Nie mógł jednak utrzymywać ognistej kuli w nieskończo- ność - osłona i tak działała wielokrotnie dłużej niż zazwyczaj. Środkowy oddział Atora, złożony z ludzi, rozproszył się, jednak skrzydła armii, które nie zrozumiały, co się stało, uparcie nasu- wały się z obu stron. 347 NIK PlERUMOW Oszalałe z przerażenia stado, w jaki przemienił się środkowy oddział, pędziło do mostu. Ognista kula wokół Skrzydlatego Psa zgasła. Po potężnych ciosach magicznych, wykorzystujących gro- madzoną stuleciami potęgę Czerwonego Zamku, przyszedł czas na zaklęcia subtelne i wyszukane. Niełatwo się skoncentrować, siedząc na tańczącym koniu - dwukrotnie wzniesiona przez Trogwara konstrukcja magiczna rozpadła się z powodu niezbyt dokładnego gestu czy słowa wymó- wionego w niewłaściwy sposób. Ale gdy dwie fale atakujących już prawie się zetknęły, skomplikowany łańcuch sił magicznych w końcu zadziałał. Tym razem obeszło się bez fajerwerków. Zaklęcia Trogwara nie szarpały, nie zabijały, nie tworzyły koszmarnych iluzji, nie otwierały wrót smokom czy innym stworom lubującym się w ludzkim mięsie. Przeciwnie! Zaklęcia wymiatały ze świado- mości wojowników wszelkie myśli o wojnie. Trogwar nie zrozumiał do końca sekretu zaklęć Władczyni, wiedział tylko, że ich działanie zostanie przerwane wraz z jej biologiczną śmiercią. Zresztą nawet tego nie mógłby udowodnić - niejasna świadomość przemieniła się w twardą pewność dopie- ro teraz, na polu walki. Każdy wojownik Atora (nieważne, czy był człowiekiem, czy nie) w tej właśnie chwili pomyślał: A na cholerę mi ta cała wojna? Czy moja ukochana Władczyni nie będzie znacznie bar- dziej zadowolona, jeśli przeżyję, żeby móc nadal wielbić ją i wychwalać? Siła dwóch zaklęć - Trogwara i pani Hallanu - w dziwny spo- sób splotła się w duszach i umysłach tych, którzy byli na polu bi- twy. I z tego splotu wyłonił się jeden prosty i nieodparty wniosek: Moim najważniejszym zadaniem jest przeżyć za wszelką cenę! Dwa skrzydła atakujących rozbiły się o pustkę niczym fale o przezroczyste kryształowe zbocze. Wojownicy jak na komendę gwałtownie zawrócili i puścili konie w cwał, żeby znaleźć się jak najdalej od miejsca, gdzie działy się jakieś niezrozumiałe, prze- rażające rzeczy, od których każdy śmiertelnik powinien trzymać się z daleka... I wtedy od strony mostu ku Trogwarowi ruszył samotny jeź- dziec - Wielki Ator. Biały Jednorożec zrozumiał, że czarownik ma władzę nad duszami jego wojowników i pora rozstrzygnąć całą 348 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI sprawę w uczciwym pojedynku. Rzecz jasna, to ostatnie zaklęcie nie miało nad Atorem żadnej władzy. Wydawało się, że Duchy Zachodu zapaliły swoje lampy, by jak najlepiej oświetlić miejsce przyszłej walki. Trogwar wpatry- wał się w nadjeżdżającego przeciwnika. Wiedział, że Wielki Ator z Szegdaru zna się na magii i że walka nie będzie jedynie star- ciem dwóch stalowych mieczy. - Proponuję, żebyśmy kontynuowali to, co przerwała twoja przyjaciółka na arenie w Dajre! - wykrzyknął, unosząc się w strzemionach. Na ułamek sekundy pożałował, że nie ma przy sobie wiernych noerów; to byłoby znakomite zakończenie ich dawnego pojedynku. I gdy wojownicy nieistniejącej już armii spieszyli, żeby wy- nieść się jak najdalej z pola bitwy, Ator poganiał konia i pędził ku Trogwarowi. Grot długiej włóczni płonął czerwienią w rękach prawdziwego pana Hallanu. Trogwar, który nie miał włóczni, mocniej ścisnął w prawej ręce hak, w lewej wodze i również dał koniowi ostrogę. Ojciec, matka, siostra Arjata, brat Altin, bliźnięta, któ- rych imion nie odnalazł w kronikach... Wszyscy zginęli lub przepadli bez wieści staraniem dwóch najstraszniejszych wro- gów dynastii królewskiej... I z jednym z nich miał się zetrzeć już za chwilę... Ator w pędzie przerzucił włócznię do lewej ręki, ponad tar- czę. Trogwar wiele by dał, żeby móc odczytać jego myśli, jednak nie było czasu na skomplikowane zaklęcie, zdolne pokonać barie- ry ochronne wzniesione przez Władczynię. Wrogów dzieliło już tylko kilkadziesiąt kroków, gdy Ator nagle odrzucił tarczę i gwałtownie podniósł lewą rękę, robiąc prosty gest aktywujący już splecione zaklęcie. Oczywiście, było to zaklęcie z arsenału Światła, rodem z ma- gii elfów. Niesamowite, że królobójca i morderca użył tak subtel- nych czarów... Rozległy się smutne akordy cudownej muzyki, popłynęła czarująca melodia. Zza pleców Atora ku Trogwarowi lał się stru- mień łagodnego tęczowego światła, zmywającego nawet purpurę zachodu. Ziemia pod kopytami koni zasrebrzyła się i tak samo za- srebrzyła się włócznia Atora, która nagle zaczęła rosnąć, wydłu- żać się do przodu z ogromną prędkością. Jej grot stał się śnieżno- 349 NlK PlERUMOW biały, ostry promień słońca uderzył prosto w pierś Trogwara, który padł plecami na zad konia. Bolało strasznie, tępa siła rozdzierała go od środka. Z ust, uszu i nosa popłynęła krew. Na kilka chwil oślepł i ogłuchł, a koń cały czas niósł go do Atora, który odrzucił włócznię i podniósł nad głową nie miecz, nie szablę, nie jatagan, lecz krótki i ciężki obustronny topór. Jego zaokrąglone ostrza zdawały się płonąć oślepiająco białym ogniem, broń wydawała się plamą płomienia o dziwnym kształcie. Rozpaczliwym wysiłkiem niemal już zgaszonego umysłu Tro- gwar rozerwał krwawą zasłonę, która zaćmiła mu wzrok. Wola ży- cia wzięła górę i instynktownie stworzył błyskawiczne zaklęcie, które uciszyło ból i pomogło mu utrzymać się w siodle, na chwi- lę przed tym, jak stojący w strzemionach Biały Jednorożec zadał z góry straszny cios zdolny przeciąć na pół każdego, nawet ubra- nego w zbroję przeciwnika. Topór w rękach Atora był zaczarowaną bronią elfów, którzy od dawna zgłębiali tajniki odbierania życia innym istotom, usi- łując małą liczebność swojej armii zrównoważyć magicznymi mieczami, celnymi strzałami i włóczniami przebijającymi każdy pancerz. Trogwar wiedział o tym, jednak ta wiedza nie zapewnia- ła ochrony przed ostrzem. Miecz Czerwonego Zamku przyjął śmiercionośny zamach el- fiego topora, trysnęły snopy pomarańczowych iskier; ostrza od- skoczyły od siebie z taką siłą, że obaj przeciwnicy z trudem utrzy- mali broń w rękach. Topór i miecz prowadziły własny pojedynek. Ator zrobił zręczny unik i znienacka pchnął długim szydłem w oko konia przeciwnika. Nieszczęsne zwierzę zwaliło się na bok; Trogwar ledwie zdążył zeskoczyć. Twarz Atora była niczym gipsowa maska na powierzchni płynnego metalu, wydawało się, że z jego oczu płynie strumień białego płomienia. Miecz uniósł się znowu, odbijając kolejny cios i rękojeść omal nie wysunęła się Trogwarowi z palców. Siła Atora była za- iste nadludzka. Właściwie Biały Jednorożec mógłby zaufać jedy- nie zręczności, jednak wolał wykorzystać pewniejszą broń - po- tężną magię elfów. I znów, jak w pamiętnym pojedynku na arenie, Trogwar nie miał czasu, żeby atakować. Wszystkie umiejętności, wszystkie siły musiał skupić na obronie. Podstawiał miecz pod spadające icn WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI z góry ciosy, odruchowo chroniąc oczy przed chłoszczącymi stru- mieniami ognistych iskier, od których zaczęła zajmować się tra- wa pod jego nogami. Na szczęście wyglądało na to, że Ator może używać jedynie najprostszych chwytów z magii elfów. Gdyby wykorzystał bar- dziej złożone zaklęcia, choćby tworzenie własnych kopii, ataku- jących przeciwnika ze wszystkich stron, Trogwar miałby nie la- da problem. Rzecz jasna, Skrzydlaty Pies mógłby zakończyć całą walkę jednym potężnym ciosem magicznym, jednak na skutek dziwne- go kaprysu nie robił tego. Miał wrażenie, że pokonać Atora nale- ży w uczciwym - miecz przeciwko mieczowi - pojedynku. Nieważ- ne, że w rękach Białego Jednorożca był topór elfów, klinga Trogwara w niczym mu nie ustępowała. Nad pustym polem bitwy rozlegał się szczęk broni. Ator od- pychał przeciwnika, najeżdżając na niego koniem; Trogwar miał pierś zalaną krwią, oddychał ciężko, coraz wyraźniej widział, że nie obejdzie się bez magii, choć tak bardzo chciał odnieść „czy- ste" zwycięstwo. Coraz bardziej pchała go ku temu zewnętrzna siła, ta sama, która podpowiadała, że pokonać zaklęcie Władczy- ni można tylko, zabijając ją samą. Ator po raz kolejny zamachnął się toporem, Trogwar po raz kolejny podniósł miecz do obrony i wtedy Ator nagle zmienił kierunek ciosu, jego topór uderzył prawie płazem i klinga Tro- gwara została pochwycona w zacisk między zaokrąglonym ostrzem a styliskiem. Ator chwycił stylisko oburącz, przechylając się na koniu tak, żeby całym ciężarem ciała wykręcić rękę Tro- gwara, nadal ściskającą rękojeść miecza... Miecz Czerwonego Zamku upadł na ziemię, a chwilę póź- niej topór Atora ciął tam, gdzie powinien być Skrzydlaty Pies... i brzeg ostrza rozciął kurtkę na piersi Trogwara. Oczy Atora przemieniły się w dwa kłębki oślepiająco białe- go płomienia jak u Jamerta. Źrenic w ogóle nie było widać. Bia- ły Jednorożec parł do przodu niczym śmierć, Trogwar z trudem robił uniki przed strasznymi ciosami. A jednak udało mu się w pewnej chwili wyrwać zza pleców haki. Ich moc nie ustępowała potędze miecza i czując je w rę- kach, nagle się uspokoił. Czarna nienawiść, spalająca go od po- czątku walki, zniknęła, zastąpiła ją trzeźwa kalkulacja. Topór Atora już wzniósł się do nowego ciosu, a wargi Skrzydlatego Psa 351 NlK PlERUMOW szeptały krótkie słowa, przywoływały zaklęcie siły pozwalające zwielokrotnić siłę zadawanego ciosu... Topór poleciał w dół. Trogwar przechylił się na bok, wygina- jąc się niczym roślina pod naporem fali i z całą podarowaną przez zaklęcie siłą cisnął w przeciwnika swoją straszną broń, ce- lując ostrzami haków w rękojeść topora. Rozległ się chrzęst i żelazne końcówki haków przebiły styli- sko. Wzmocniony czarami cios wyrwał broń Atorowi z rąk i haki razem z toporem upadły na ziemię. Zanim Biały Jednorożec zdążył wyciągnąć kindżał, Skrzy- dlaty Pies rzucił się na niego z gołymi rękami. Obaj byli teraz bezbronni i on, Trogwar z Dem Binnori, mógł wykorzystać swoją nową wiedzę. Między jego dłońmi zgęstniał strzęp Mroku. Pozwolił, aby wzgardliwie uśmiechnięty Ator złapał go na prosty chwyt, po- czuł, jak jego nogi odrywają się od ziemi, zobaczył tuż przed so- bą wykrzywioną twarz Atora i cisnął w nią maleńki strzęp Ciem- ności. O dziwo, tego zaklęcia bojowego nauczył Trogwara nie mar- twy nauczyciel, lecz Gormli. Zaklęcie było straszne. Mocno ści- śnięty niewidocznymi nitkami kawałek Pierworodnej Ciemności przywołany przez Trogwara z najodleglejszych granic posiadłości Rakota napotkał na swej drodze ludzkie, pełne sił witalnych cia- ło i wpił się w nie chciwie. Ator krzyknął głucho i zachwiał się, przyciskając dłonie do czoła. Oczy miał zamknięte, wargi wykrzywione w męce... Elfi to- pór zamigotał trwożnie i zniknął bez śladu. Tego Trogwar się nie spodziewał. Strzęp Ciemności powi- nien był przemienić głowę Atora w krótki ognisty wybuch, a jed- nak pan Hallami ocalał... Ale Skrzydlaty Pies nawet się z tego ucieszył - Ator nie po- winien tak po prostu umrzeć, on, Trogwar z Dem Binnori, powi- nien zwyciężyć i tym samym zakończyć rozpoczęty w Dajre poje- dynek. - Hej, Atorze! Kontynuujmy walkę! Hak przeciwko mieczowi! Ator powoli oderwał dłonie od twarzy. Oczy miał nalane krwią, jednak opanował już ból, zaczynał patrzeć rozumnie. Za kilka minut będzie gotów do walki. - Przyjmuję twoje wyzwanie, przeklęty czarowniku - wy- charczał, podnosząc miecz i stając w pozycji bojowej. 5C9 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI - Naprawdę jeszcze mnie nie poznałeś? - zapytał Trogwar z uśmiechem, podchodząc bliżej. - A skąd miałbym cię znać? Kim jesteś, niech cię Ciemność pochłonie?! - Tym, który został zrodzony na twoją zgubę! - ryknął Tro- gwar, rzucając się do przodu. Jego hak ze świstem przeciął po- wietrze i Ator musiał cofnąć się o krok, żeby sparować cios. Spokój się ulotnił, Trogwar nagle ujrzał przed sobą zabójcę, ohydnego zabójcę jego najbliższych, dręczyciela jego siostry, uzurpatora... Suche fakty, proste, nieraz powtarzane słowa teraz podsyciły nienawiść. - To ty?! - wykrztusił Ator. Zachwiał się i ledwie zdołał od- bić kolejny wypad Trogwara. - To ty?! Wstrząśnięty, zbity z tropu, zdjęty irracjonalnym strachem, niezwyciężony Biały Jednorożec cofał się krok za krokiem, nie mogąc oderwać wzroku od płonących oczu wroga. Rozumiał, że nie należy spodziewać się litości. - Tak, to ja, Trogwar Dairski, prawowity władca Hallami pod nieobecność mojej siostry, księżniczki Ar jaty Hallańskiej! Nagrodą był wyraz śmiertelnego bólu zmieszanego z wście- kłością, który pojawił się w spojrzeniu Atora. Coś podobnego Trogwar widział na polowaniu w oczach zaszczutych, śmiertelnie rannych zwierząt... Dzisiaj był jego dzień. Dzień, w którym miał od Atora ode- brać dług. Dzień, w którym spełni się stare proroctwo, które nie wiadomo skąd wzięło się w pradawnej księdze i które długo nie dawało spokoju Atorowi. Miecz Atora i haki Trogwara kontynuowały swój szalony ta- niec. Na polu bitwy od dawna nie było nikogo prócz nich, liczna armia Władczyni rozproszyła się bez śladu. Zachód słońca jeszcze się dopalał, ale całe niebo nad pustą równiną zasnuwały ciemne chmury, nie było widać ani gwiazd, ani księżyca. Trogwar czuł się raźniej pod tą szczelną szarą pokrywą niczym pod dachem wła- snego domu; ostre, kłujące światło gwiazd budziło niepewność i lęk. Ator cofał się - być może po raz pierwszy w życiu - odpycha- ny przez nikomu nieznanego młodzieńca. Haki Trogwara kreśli- ły wymyślne ósemki i pętle, krzyżując się i zderzając, chcąc po- chwycić miecz w swoje objęcia. Ostrza migały tuż przed twarzą Atora, który z największym trudem odpierał szaleńcze ataki. 353 NlK PlERUMOW Wie, że przegrywa! - przemknęło Trogwarowi przez głowę, gdy po kilku minutach pojedynku pochwycił wściekłe spojrzenie Atora. Czuł narastające zmęczenie i zrozumiał - pora kończyć ten pojedynek. Z niedbałą lekkością odsuwając prawą rękę i tym samym od- słaniając się, zrobił krok w stronę lśniącej klingi wroga. Wie- dział, że zdąży odbić ten wypad... nie miał prawa go nie odbić... I w ostatniej chwili, gdy połyskliwe ostrze dzieliło tylko kil- ka cali od nieosłoniętej głowy Trogwara, haki wzleciały w jed- nym szybkim ruchu, ich zagięte dzioby skrzyżowały się, a stal zgrzytnęła o stal. Pochwycony miecz Atora szarpnął się, próbując się uwolnić, ale było już za późno. Jeden szybki wypad - i ostrza haków wbiły się w oczy niezwyciężonego Białego Jednorożca. Ator padł, nie wydając ani jednego dźwięku, a z jego oczu powoli popłynęła krew, jakby nie chciała opuszczać tego silnego ciała. Trogwar zastygł w bezruchu. Bojowy zapał ustępował miej- sca pustce, jaka przychodzi zwykle, gdy osiągnie się wielki, trud- ny do zdobycia cel... Na równinie nad trupem Atora stał Trogwar zwycięzca. Wie- dział - stały za nim moce tak potężne, że w porównaniu z nimi wszystkie mądrości, wyczytane we „Wrotach Wzgórz", wydawa- ły się bajkami dla dzieci. Uspokoił myśli i wtedy w jego świadomości rozbrzmiał głos nauczyciela: - Zwyciężyłeś, chłopcze. Jestem z ciebie dumny. Nasz opie- kun jest z ciebie bardzo zadowolony. Przypuszczam, że już wiesz, co powinieneś teraz zrobić. Musisz wyruszyć na szturm Dajre! - Ale przecież nie zdołałem znaleźć klucza do zaklęć Wład- czyni! - wyznał Trogwar, czując się jak uczeń, który nie odrobił lekcji. - Wiem tylko, że mogę zdjąć te czary wtedy, gdy zabiję Władczynię. - Hallan to twój kraj - rzekł martwy mag z niespodziewaną surowością. - Jesteś jego prawowitym władcą. Sam zdecydujesz, co masz zrobić z tą, która zaczarowała twoich poddanych. Ale mo- ja rada brzmi - nie zabijaj jej. Wiesz przecież, że w połowie na- leży do rodu Pierworodzonych, a nie należy zadzierać z elfami bez potrzeby. Dręcz sługi Młodych Bogów, niszcz ich ołtarze, ale zabić Władczynię mógłbyś jedynie w ostateczności, w obronie własnego życia, gdy wszystkie inne środki zawiodą. Mam wraże- 354 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI nie, że jej śmierć pociągnęłaby za sobą lawinę groźnych wyda- rzeń, z którymi ani ty, ani ja sobie nie poradzimy. - Ale jak wobec tego... - zaczął Trogwar, lecz przerwał mu głos martwego maga: - Być może, sama Władczyni odkryje ci sekret swoich czarów. - Mówisz zagadkami, nauczycielu - westchnął Trogwar. - Z radością dałbym ci precyzyjne wskazówki, lecz sam nie wiem nic konkretnego. Jedynie wrażenia, nieuchwytne przeczu- cia, które trudno opisać słowami. Niestety, nie zdążę już wyja- śnić ci tego szczegółowo... - Były pan Czerwonego Zamku urwał, jakby zbierając siły. - Nie zdążę, ponieważ ty, Trogwarze, stałeś się teraz prawdziwym czarodziejem i pełnoprawnym panem zam- ku. Nie potrzebujesz już moich podpowiedzi, wszystko, co będzie ci potrzebne, znajdziesz albo w księgozbiorach, albo metodą wła- snych przemyśleń i poszukiwań. Nadeszła pora, żeby przykryć moje ciało ziemią! Trogwar osłupiał. Miałby zostać sam? Bez mądrych rad na- uczyciela? Bez długich rozmów i opowieści o przeszłości świata, o bogach i bohaterach? Dotąd nie zdawał sobie sprawy, jak bar- dzo przywiązał się do tego głosu, i myśl, że ten głos teraz miałby zamilknąć na wieki, była okropna. - Wracaj do zamku i pochowaj mnie - mówił martwy mag. - A potem zbierz swoje sługi i ruszaj na podbój stolicy. Zbierz wszystkich, których możesz, choć twoje zwycięstwo nie będzie za- leżało od liczebności oddziałów. Nad Dajre musi zostać zatknię- ty sztandar Rakota! - Ale skoro Władczyni spokrewniona jest z elfami, czy nie grozi nam otwarta wojna z nimi? - zaniepokoił się Trogwar. - Zagadka tego pałacowego przewrotu, który wyniósł ją na szczyty władzy, pozostała nierozwiązana, ale nie wierzę, żeby wszystkie elfy Hjórwardu Zachodniego stały po jej stronie. Gdy- by tak było, ich wojska już dawno oblegałyby Czerwony Zamek. Najprawdopodobniej stoi za tym jedynie część Pierworodzonych i wierzę, że zachowają się rozsądnie. Dlatego nie należy dążyć do zabicia tej, w której żyłach płynie krew elfów... Ale musimy prze- rwać tę rozmowę. Mój czas na ziemi dobiega końca, czuję, że Ra- kot za chwilę wezwie mnie do siebie. Spiesz się, Trogwarze, mój chłopcze. Jeśli zdążysz wykonać wszystkie niezbędne obrzędy, będę mógł, choć niezbyt często, porozmawiać z tobą, a gdy nasta- nie czas, może nawet wrócę do tego świata. Ty również staniesz 355 NlK PlERUMOW się nieśmiertelny - niektóre kluczowe zaklęcia dam ci w ostat- nich chwilach mojego przebywania tutaj. Pozostałe, w tym rów- nież magiczne składowe materialnego zaklęcia, z łatwością od- najdziesz sam, przy twoich obecnych siłach nie będzie to dla ciebie trudne... A teraz spiesz się! -1 głos martwego maga umilkł ostatecznie. Trogwar stał jeszcze chwilę nad martwym ciałem Atora i niespodziewanie wyszeptał: „Żegnaj!". Droga powrotna do Czerwonego Zamku upłynęła spokojnie, sam zamek również był w idealnym porządku. - Rozmawiałem z nauczycielem, Gormli - zwrócił się Tro- gwar do odźwiernego. - Powiedział, że nadeszła pora, by przy- kryć jego ciało ziemią. Wspominał też coś o pewnych obrzędach. Liczyłem, że powie o nich coś więcej, ale on milczy, a ja nie mo- gę się do niego dowołać. - Jestem szczęśliwy, że mogę powitać nowego pana zamku! - powiedział uroczyście Gormli po chwili milczenia. - Stałeś się jego pełnoprawnym władcą, Trogwarze. Wiedziałem, że zdołasz to zrobić; jestem szczęśliwy i dumny, że będę miał takiego pana! A co do obrzędów i zaklęć nieśmiertelności... O tym drugim nic ci powiedzieć nie mogę - mam zakaz Starego Smoka, ale to pierwsze wyjaśnię ci dokładnie... Wyjaśnienia trwały długo i nie ma sensu szczegółowo opisy- wać obrzędów, jakich dokonywano przez trzy dni nad ciałem martwego maga, wystarczy powiedzieć, że dzięki nim astralny so- bowtór nauczyciela otrzymał coś w rodzaju zamurowanej w pod- ziemiach zamku kopii. Dzięki temu ustanowiona została łączność między Czerwonym Zamkiem i prawdziwym „ja" martwego cza- rownika wędrującym w ciemnych posiadłościach Rakota... Stos pogrzebowy na podwórcu podpalił Grotmog swym ogni- stym oddechem. Płomień chciwie pożerał polane smołą suche gałęzie. Trogwarowi wydawało się, że w trzasku ognia słyszy zna- jomy głos nauczyciela, opowiadający o rzeczach tak dziwnych i niesamowitych, że włos się jeżył na głowie. Stary mag przeka- zywał uczniowi część zaklęć nieśmiertelności, resztę Trogwar musiał uzupełnić sam. Ale teraz czuł się już znaczniej pewniej, choć do rytuałów trzeba będzie zdobyć pewne rekwizyty. Na przykład suszone płatki kwiatów nikor-sa, ogni zapomnienia, ro- snących w odległych lasach Hjórwardu Południowego, chronio- nych przez hordy dzikich plemion, potwory, czarowników i Poże- 356 WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI raczy Dusz... Zdobędzie te kwiaty, nawet gdyby miał spalić całą wieś i zabić jej mieszkańców! - Nic dziwnego, że Faldan nie mógł uwierzyć, iż ma przed so- bą dawnego Trogwara... - usłyszał smutny kobiecy głos, niski i nieco gardłowy. Obejrzał się gwałtownie, ale nikogo nie było. Na trzeci dzień, gdy poczyniono niezbędne przygotowania, a niestrudzony Gormli po raz ostatni sprawdzał wojsko przed apelem, Trogwar zyskał niespodziewanie kilka wolnych godzin. Już miał się zająć pewnymi szczególnie trudnymi zaklęciami bo- jowymi, żeby sprawić pani Hallanu niespodziankę w ostatecz- nym starciu, gdy nagle poczuł dziwny niepokój... Ktoś go wołał, przyzywał, i ten ktoś był blisko Czerwonego Zamku! Nallika! Zupełnie o niej zapomniał! Wydawało mu się na- wet, że zupełnie wymazał zielonooką Pannę Lasów ze swojego ży- cia. Ale okazało się, że jest inaczej - i nie było sensu się okłamy- wać. Trogwar poczuł się szczęśliwy, że Nallika znów się zjawiła i będzie mógł z nią porozmawiać. Stała przed zamkniętą bramą Czerwonego Zamku w swoim zielonym płaszczu, jej wielkie oczy patrzyły na Trogwara z dziw- nym wyrazem... Czyżby go żałowała?! - Żal mi cię, Trogwarze z Dem Binnori, królu Hallanu - po- wiedziała cichutko, dotykając jego piersi długimi szczupłymi palcami. Nie ukrywała, że czyta w jego myślach. - Żal mi cię. Zginiesz, walcząc o Ciemność, i zostaniesz pozbawiony życia po śmierci, które twojemu rodowi podarowali Młodzi Bogowie. Nie zdajesz sobie sprawy, jakie to będzie straszne... Nie wegetacja na oddalonych pustkowiach Astralu, lecz absolutna, zupełna ni- cość! - Dlaczego... dlaczego się o mnie martwisz, Nalliko? - wy- krztusił Trogwar. - Ktoś cię tu nasłał? - zapytał, już wiedząc, że to nieprawda. - Dlatego że chciałabym cię nadal widywać - powiedziała, spuszczając oczy. - Dlatego że gdy cię widzę, zapala się we mnie nowe słońce. Nie wiem, co to jest i skąd przyszło. Po prostu jest. Tak, wiem, że służysz Ciemności, ale moja pani, miłosierna Jali- ni, zajrzała najpierw w moją duszę, potem w twoją i powiedzia- ła, że jeszcze możesz zwrócić się ku Światłu... Nawet do ciebie przemówiła! - Przemówiła?! - Trogwar osłupiał. Ktoś z Młodych Bogów zniżył się do rozmowy ze śmiertelnikiem?! O czymś takim nie 357 NIK PlERUMOW wspominała żadna ze znanych mu kronik! - A więc to o Faldanie to były jej słowa?... Nallika znowu skinęła głową. - Faldan naprawdę cię nie poznał, Trogwarze. Dla nich je- steś silny, ale dobry, nie potrafią sobie nawet wyobrazić, że ich stary przyjaciel mógłby służyć siłom Ciemności... - Co wy wszyscy z tą Ciemnością?! - zirytował się Trogwar. - Jeśli Władczyni stoi po stronie Światła, to ja jestem po stronie Ciemności! - podrzucił dumnie głowę. - Nie mów tak! - Przestraszona Nallika ścisnęła go za ło- kieć. - Takich rzeczy nie wolno mówić na głos, nie wolno nawet o nich myśleć! Uśmiechnął się ponuro. - Nie mam już nic do stracenia. Bardzo długo o tym myśla- łem i nadal nie znalazłem dowodów, że Ciemność to zło, a Świa- tło to dobro. Więcej! Zbyt wiele mam przykładów na to, że czę- sto Światło czyni zło, zasłaniając się imieniem Ciemności! Poza tym natura w równym stopniu potrzebuje dnia i nocy, prawda? - Nie po to tu przyszłam, Trogwarze, żeby prowadzić abs- trakcyjne dyskusje o naturze dobra i zła - westchnęła Panna Lasów. - Czy nie rozumiesz, że przez cały ten czas byłeś bezwstyd- nie wykorzystywany?! Rakot zrobił z ciebie bezwolną marionet- kę! Wmówił w ciebie ohydne myśli o wojnie i przemocy, zręcznie dobrał do ciebie kluczyk, spełnił najtajniejsze marzenie o władzy, o potędze magicznej! Oddał ci Czerwony Zamek, spoza granic świata wlewał w ciebie siłę, którą ty w upojeniu pierwszymi suk- cesami uważałeś za efekt swoich wysiłków. Skusił cię idealną przynętą na śmiertelników - nieśmiertelnością... - Co ty mówisz?! - przerwał jej gniewnie Trogwar. - Nie je- stem marionetką! Jestem czarownikiem! Sama mogłaś się o tym przekonać! - Naprawdę?! - Nallika uniosła rękę, a jej zielone oczy pło- nęły. - Naprawdę uważasz się za czarownika? Jak długo uczyłeś się magii? Kilka miesięcy? I śmiesz twierdzić, że stoisz na progu nieśmiertelności?! Żeby zostać prawdziwym czarownikiem, po- trzebowałbyś dziesiątek śmiertelnych żywotów! Najpierw powi- nieneś je zdobyć, a dopiero potem zgłębiać tajniki czarodziej- stwa! Czy nie rozumiesz, że czarownik nie tylko korzysta z gotowych zaklęć, lecz tworzy własne, niepowtarzalne? Rakot wlewa w ciebie siłę, a ty uważasz się za czarownika! To on, Rakot ^K WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Zbuntowany jest Prawdziwym Magiem, z którym nawet bogo- wie nie potrafią sobie poradzić! A ty jesteś tylko ślepym narzę- dziem, jedną ze strzał, które wypuszcza Ciemność w tej niekoń- czącej się wojnie!... Nallika urwała, jakby usłyszała przybywający z daleka roz- kaz, niesłyszalny dla innych. Zapewne mogłaby jeszcze długo mówić w tym samym duchu, ale Trogwar ją uprzedził. - Twierdzisz, że jestem marionetką Rakota, że on wlewa we mnie siłę? Twierdzisz, że nie można zostać czarownikiem w cią- gu kilku miesięcy? No cóż, to wszystko mądre słowa, Panno La- sów! A ja odpowiem ci tak: Nie zdradzę mojego opiekuna. Dał mi możliwość spełnienia wszystkich moich marzeń, pomaga mi i jest mi obojętne, czy ową siłę przywołuję sam, czy też wlewa ją we mnie Rakot! Wystarczy, że mogę skorzystać z niej w każdej chwi- li! Nie, Nalliko, nie będę zdrajcą. Jeśli to wszystko dał mi Rakot Zbuntowany, jestem mu wdzięczny. A teraz mam zamiar odzy- skać tron Hallanu! Nallika cofnęła się o krok, zamknęła oczy, rozpaczliwie po- trząsnęła głową, jakby próbując pozbyć się natrętnego koszma- ru... A chwilę później zniknęła. Rozdział 14 Czerwony Zamek opustoszał, pozostał w nim tylko Gormli. Armia Nocy - wszystkie potwory zamku, wszyscy słudzy Trogwa- ra - kroczyła po ziemiach Hallanu, kierując się ku Dajre. Ta wojna była jego, Trogwara, wojną i nie miał zamiaru tracić już ani jednego dnia. Teraz leciał na Grotmogu przed całą armią, na przemian wzbijając się w niebo i nurkując w dół, i puszczając smoka kłusem. Wojsko Skrzydlatego Psa liczyło zaledwie trzy tysiące istot z różnych światów, ale na razie stanowiło coś w rodzaju eskorty honorowej, nikt nie odważył się stanąć mu na drodze. Śmierć Atora i paniczna ucieczka jego armii chyba dały do myślenia po- granicznym baronom, bo Trogwar zewsząd słyszał zapewnienia o lojalności. Otwarcie ogłosił się królem, zaklęcie uczyniło wi- docznym Królewski Znak Hallanu i teraz Trogwar często jechał obnażony do pasa. Splot kwiatów i liści mienił się barwami, przy- ciągając spojrzenia wszystkich poddanych. Ciemna armia nikogo nie zabijała, nie grabiła, nie czyniła przemocy. I - zdumiewająca rzecz! - mieszkańcy Hallanu nie spieszyli się, by oddać życie za swoją uwielbianą Władczynię! Przeciwnie, wspominali o niej z zupełną obojętnością, a nawet sarkazmem... Trogwar nie zdziwiłby się, gdyby działo się to tylko w po- granicznych wsiach, które przeszły na jego stronę, ale tutaj, w głębi królestwa?! Tu władza pani Hallanu powinna być bardzo silna... 3 fin WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Miesiąc później, w połowie sierpnia (minęły dwa lata, odkąd Trogwar opuścił Szkołę Miecza) armia Czerwonego Zamku zoba- czyła przed sobą wysokie mury Dajre. W ciągu tych dni żaden wojownik Władczyni nie stanął Trogwarowi na drodze, ale mieszkańcy królestwa nie wykazy- wali entuzjazmu na widok nowego króla, choć prawie wszyscy pamiętali poprzednią dynastię. Skrzydlaty Pies nie przyspieszał biegu wydarzeń. Zdobywanie zaufania i miłości poddanych to długi proces, na razie musiał zająć się samozwańczą Wład- czynią! W czasie długiej drogi od pogranicza do stolicy miał czas, że- by zastanowić się nad wieloma nieprzyjemnymi kwestiami. Mar- twy mag rozwijał w swoim podopiecznym zdolność wyczuwania obcych zaklęć i teraz Trogwar wyraźnie czuł, że czynione są ja- kieś dziwne magiczne działania, w pewien sposób związane z tym tak obrzydłym mu zaklęciem Władczyni. Miał wrażenie, że przez jego świadomość przepływają strumienie niewyobrażalnych sił przybywających spoza granicy świata... I owe siły robiły coś z za- klęciem Władczyni, sprawiając, że na jakiś czas traciło moc. A może to wszystko było tylko złudzeniem, iluzją? Ale fakt pozostawał faktem - ludzie, którzy niegdyś szli na śmierć z imieniem Władczyni na ustach, teraz na wzmiankę o niej obojętnie wzruszali ramionami. Nikt też nie przeszkadzał Trogwarowi burzyć świątyń Mło- dych Bogów. Najpierw Grotmog i inne ziejące ogniem stwory wykurzały z budynków wszystkich kapłanów, potem górskie wielkoludy i trolle łapały ich, związywały, odciągały jak najda- lej i tam puszczały wolno. Trogwar nie chciał niczyjej śmierci, chciał tylko, żeby kapłani i inni świątynni słudzy nie plątali się pod nogami... A potem potężni ludzie-byki piłowali stropy i bel- ki, robili głębokie podkopy pod fundamentami... I świątynia wa- liła się, znikając w kłębach gryzącego pyłu. Trogwarowi żal było pięknych budowli - na pewno można by znaleźć dla nich inne za- stosowanie - ale burzenie świątyń było jednym z warunków nie- pisanej umowy między nim a Rakotem. Za to Władca Ciemności nie wymagał, żeby na ruinach świątyń Młodych Bogów budować jego kaplice... Bramy Dajre były zamknięte na głucho, między blankami wysokich murów połyskiwały zbroje licznych wojowników. Mia- sto Władczyni dobrze przygotowało się do odparcia szturmu. 361 NlK PlERUMOW Oddziały Trogwara były zbyt nieliczne, żeby długo utrzymy- wać szczelny pierścień oblężenia. Należałoby wziąć miasto sztur- mem od razu, jednak Skrzydlaty Pies wzdrygał się na myśl, w co przemieni się to piękne miasto, gdy wpuści tam swoje straszy- dła... Ale żeby móc zrezygnować ze szturmu, musiał znaleźć jakiś chytry sposób przedostania się do pałacu i porozmawiania z Władczynią w cztery oczy. Rozwiązanie przyszło samo z siebie i było tak oczywiste, że potem Trogwar długo się dziwił, iż nie wpadł na nie od razu. Wy- starczy, że wejdzie do Astralu - a znajdzie się tam, gdzie będzie chciał! Wprawdzie to sposób dość niebezpieczny dla śmiertelni- ka, ale warto spróbować. Przez kolejne cztery dni przygotowywał dla swoich sług za- klęcia powrotu do ich rodzinnych światów, na wypadek gdyby on sam nie wrócił z Astralu. Noc, którą wybrał na wyrównanie rachunków, była ponura i ciemna. Chmury zasłaniały księżyc i gwiazdy, gdzieś w oddali wyły wilki, chociaż nie był to czas ich weselisk. Trogwar przygotowywał się długo i skrupulatnie. Wymacy- wał bariery magiczne wzniesione przez Władczynię wokół pała- cu; zdaje się, że trzeba będzie wejść głęboko w świat Astralu... Kto wie, czy uda mu się potem z niego wydostać? Do realizacji swojego zamysłu postanowił wykorzystać siłę czarów Prawdziwych Magów - którzy ostatnio bardzo się rozbu- chali, widocznie chcieli zasłużyć się Młodym Bogom i zniszczyć swego dawnego towarzysza, a obecnie wroga, Rakota Zbuntowa- nego. Skomplikowane formy zaklęć pozwalających utrzymać się w głębiach Astralu Trogwar zaczerpnął z prac znalezionych w bi- bliotece Czerwonego Zamku, dopasowując symbole czarodziej- stwa do siebie. Astral nie zadziwił go i nie rozczarował. Zresztą Trogwar świadomie zostawił sobie ludzki wzrok, a cóż mogły tam zobaczyć oczy śmiertelnika, niechby nawet silnego czarodzieja? Bezkre- sne, pozbawione życia szare równiny przypominające nierucho- me chmury i nic więcej. Żeby zobaczyć istoty zamieszkujące tę równinę, musiałby być Prawdziwym Magiem. Gdy ustały szalone korowody różnobarwnych kręgów i iskier, zobaczył, że stoi w sali tronowej pałacu, teraz pustej i cichej. Strażników nie było ani w sali, ani w długich korytarzach. Czyż- by wszyscy pospieszyli na mury? 3fi? WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Szedł po śladzie niczym pies myśliwski. Dokładnie wiedział, gdzie jest ta, która niegdyś była dla niego żywym bóstwem, a te- raz stała się największym wrogiem... Dopiero przed drzwiami, za którymi, jak sądził, znajdowała się Władczyni, po raz pierwszy zobaczył strażników. Dwóch po- tężnych gwardzistów stało nieruchomo na baczność, a na ich twa- rzach malowała się niezachwiana pewność, absolutna wierność pani Hallanu. Oni na pewno nie odczuwali najmniejszych wahań czy wątpliwości... Należałoby ich usunąć, pomyślał. Już dawno nie walczyłem tak naprawdę... Ale po co ich zabijać? Czy nie lepiej unieszkodli- wić bez przelewania krwi?... Małe zaklęcie snu zadziałało bez zarzutu. Strażnicy opuścili głowy na piersi i zachrapali. Trogwar spokojnie przeszedł obok nich. Drzwi były otwarte. - No to jesteśmy w domu - westchnęła ze zmęczeniem przy- wódczyni, a raczej była przywódczyni zakonu kojarów. Razem z księżniczką Arjatą stanęły przed wyjściem z wąskiej jaskini. Z tyłu została długa i straszna droga przez dziką dżunglę pełną straszliwych stworów, przez podziemne labirynty, które zamiesz- kiwały niesympatyczne istoty... To wszystko było już przeszło- ścią. Przed nimi leżał Hallan. - Jednak się udało! - Księżniczka pozwoliła łzom płynąć, nie wstydząc się swojej słabości. Wprawdzie w ciągu tych miesię- cy wędrówki ona i Czarna Matka nie zostały przyjaciółkami, ale nieraz ratowały sobie nawzajem życie. Arjata nie potrafiła jed- noznacznie określić, co myśli o przywódczyni, wolała na razie zostawić tę kwestię w spokoju. Teraz najważniejsze pytanie brzmiało - co się dzieje w Hallanie? Czuła, że nie zrezygnuje z próby policzenia się z Władczynią. Gdyby dała spokój zemście, jej życie stałoby się szarą, pozbawio- ną radości bezmyślną wegetacją. - Przypuszczam, że będziesz chciała od razu ruszyć do stoli- cy - zauważyła Czarna Matka. - Powiedz mi, czy nie czujesz, że... że coś się zmieniło, jakby zniknęły wzniesione niegdyś bariery? Arjata pokręciła głową. Była niewiarygodnie zmęczona. Do- tarły w końcu do swojego świata - tylko co dalej? 363 NlK PlERUMOW - Mam wrażenie, że pod naszą nieobecność wiele się zmieni- ło - wymruczała przywódczyni, rozglądając się na boki, jakby spodziewała się ujrzeć niebieską trawę i pomarańczowe liście. - Zniknęło coś... coś, co płynęło od Władczyni... A raczej nie znik- nęło, tylko jakby... wycofało się na jakiś czas... - Nie rozumiem. - Ja na twoim miejscu wyruszyłam nie do Dajre, lecz do najbliższego zamku baronów - oznajmiła nagle przywódczyni. - I pokazałabym tam twój Królewski Znak, znak księżniczki, która ma pełne prawo pretendować do tronu swojego króle- stwa! - Szaleju się opiłaś? - Arjata nawet nie odwróciła głowy. Nie miała siły. - Posłuchaj mnie, księżniczko. - Głos przywódczyni był nie- mal błagalny. - To przecież dla twojego dobra... Wydaje mi się, że teraz naród jest gotów powstać przeciwko Władczyni. Nie mo- gę tego udowodnić, a na słowo mi pewnie nie uwierzysz; znowu pomyślisz, że chcę cię wydać pani Hallanu. I wtedy Arjatę ogarnęła dziwna obojętność. Posłucha tej ra- dy. Może baron nie zakuje jej w kajdany i nie odeśle do stolicy pod wzmocnioną ochroną. Nie ma sensu się oszukiwać, Władczy- ni jest tak pilnie strzeżona, że ani z trucizną, ani z klingą się czło- wiek do niej nie przedrze... - Dobrze - westchnęła Arjata. - Prowadź, jeśli wiesz dokąd. Zawiasy były starannie nasmarowane. Skrzydła otwierały się bezszelestnie, Trogwar przeszedł nad leżącym na podłodze śpiącym strażnikiem (drugi utrzymał się na nogach, oparty o włócznię) i wszedł do komnaty. Serce zatrzepotało mu w piersiach, nie mógł oddychać, po- ciemniało mu oczach... Jeszcze tylko jeden krok, jeden cios mie- cza i będzie królem Hallanu... Skoro jego siostra zniknęła, tron należy do niego. W komnacie panował półmrok. Płonęło kilka świec, na ko- minku tlił się ogień. Na puszystym dywanie Trogwar zobaczył skuloną postać. Zobaczył czarno-białe włosy, które zrobiły na nim takie wrażenie, gdy po raz pierwszy ujrzał portret Władczy- ni dawno temu, w Szkole Miecza. Pani Hallanu się nie odwróciła. •JŁ/l WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Wszystko wydawało się takie proste. Wyciągnąć miecz. Zro- bić trzy kroki. I z rozmachu, ze świstem ciąć tak, żeby zakończyć całą sprawę od razu, bez męczarni... - No i co? - Głos Władczyni brzmiał głucho. - Czemuś tak za- stygł? Rąb! Przecież nie mam broni... Trogwar drgnął. Jej słowa wcale go nie zdumiały, była wy- starczająco silną czarodziejką, by wyczuć, że już się przed nim nie obroni. Ale czy on, Trogwar z Dem Binnori, naprawdę podniesie rę- kę na bezbronną kobietę? Dlaczego nie? Przecież ona bez skrupułów wymordowała je- go rodzinę! Ale jeśli zabije ją teraz z zimną krwią, stanie się taki sam jak ona. Jeszcze się wahał, jednak jego ciało, posłuszne nienawiści, ruszyło do przodu, a miecz wzniósł się do ciosu... - Powstrzymaj się, śmiertelniku! - rozległ się z tyłu mięk- ki, silny i niezwykle melodyjny głos. - Powstrzymaj się i od- wróć! Trogwar zmartwiał. Zdawało mu się, że jego pleców dotknę- ło kilka lodowatych kling. Wystarczy jeden ruch, a nieproszeni goście przerwą nić jego żywota z taką łatwością, z jaką zdmuchu- je się świeczkę. Wprawdzie żadna ludzka broń - ani miecz, ani włócznia, ani strzała - nie zabijają błyskawicznie i nawet śmier- telnie ranny zdołałby zabić panią Hallami, jednak broń tych, którzy stali za jego plecami, zabijała natychmiast. Powoli, bardzo powoli opuścił miecz i odwrócił głowę, robiąc przy tym krok w stronę ściany - żeby nie tracić Władczyni z oczu. Wolał nie ryzykować noża w plecach. W drzwiach stały trzy elfy. Wysokie, zgrabne, o długich platynowych włosach i ogrom- nych promiennych oczach, miały na sobie jasnobrązowe skórza- ne kurtki przewiązane wąskimi pasami, na których widniały ada- manty. Piękne smukłe dłonie złożyły na rękojeściach długich i wąskich cienkich mieczy tkwiących w srebrnych pochwach... Od elfów emanowała moc, prawdziwa, pradawna moc, która daw- no temu opuściła ziemie zamieszkane przez ludzi... Nieco wysunięty do przodu stał potężny wojownik z cienkim złocistym sznurem na czole. Miał młodą twarz, jednak w jego mą- drych jasnobłękitnych oczach była niezwykła głębia mówiąca 365 NlK PlERUMOW o doświadczeniach przeżytych stuleci. Trogwar musiał zebrać ca- łą siłę woli, żeby nie odwrócić spojrzenia. - Powstrzymaj cios, poskrom swoją wściekłość, śmiertelni- ku - przemówił elf. - Ja i moi bracia przyszliśmy tu nie po to, by z tobą walczyć. Przybyłem, żeby zabrać moją córkę. - Ojcze! - rozległ się zdławiony głos, jakby Władczyni przez cały czas znajdowała się w transie i dopiero teraz zrozumiała, co się dzieje. - Ty tutaj? - Proszę cię, Oessi, nic nie mów - powiedział łagodnie elf, jednak pod tą łagodnością kryło się coś takiego, że Władczyni od razu zamilkła. - Posłuchaj mnie, Trogwarze, Skrzydlaty Psie z Dem Binnori - mówił dalej Pierworodzony. - Opuść miecz. Nie ma powodu, żebyśmy walczyli. Zwyciężyłeś, a już wkrótce się przekonasz, że nikt nie zwyciężył. Teraz porozmawiajmy o czymś innym. Chcę zabrać stąd Oessi, moją córkę, znaną ci jako Wład- czyni albo pani Hallanu. Jakiego wykupu żądasz za jej wolność i życie? - Dlaczego mnie po prostu nie zabijesz? - zapytał Trogwar, starając się, by w jego głosie nie pojawiło się zdradzieckie drże- nie. - Mimo całej wiedzy i mocy czuję, że moje życie jest w two- ich rękach. Po co zbędne słowa? Tnij, jestem gotów. - Nie chcę walczyć z bliskim współbojownikiem Rakota Zbuntowanego. Nie zdajesz sobie sprawy, jaki jesteś silny. Mógłbyś bez większego trudu przemienić w popiół mnie, moich towarzyszy, cały pałac, a nawet całą stolicę. Żeby cię uratować, twój opiekun otworzy wrota mocy, nawet jeśli sam nie zdołasz tego zrobić. Wszystko wokół przemieni się w ognistą .pustynię. Nie chcę tego, nie chcę też cię oszukiwać. Proszę... nie grożę i nie żądam, lecz proszę, oddaj mi Oessi. Zwyciężyłeś i korona Hallanu należy do ciebie. Zaklęcia, które moja nierozumna cór- ka nałożyła na ten kraj, znikną, gdy skryję się razem z nią we Wrotach Wzgórz. Ludzie znowu przypomną sobie dawne dni i ty - albo twoja siostra, o tym już zdecydujecie sami - będzie- cie władać mądrze i sprawiedliwie. Nie pożałuję niczego dla wy- kupu! Trogwar wahał się, oszołomiony i zbity z tropu. Był nastawio- ny na zaciętą walkę, a teraz... Co powinien zrobić teraz? - Przyjmując moją propozycję, niczego nie tracisz - przeko- nywał elf. - Jesteś czarodziejem i z łatwością możesz się przeko- nać, czy mówię prawdę. A ja składam świętą przysięgę Pierwo- ^fifi WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI rodzonych, że tak jest. Przysięgam na krew gwiazd, która płynie w naszych żyłach! Dwóch elfów skłoniło głowy, przysięga na krew gwiazd była dla elfa nie do złamania. Trogwar nieraz czytał o tym w różnych kronikach znalezionych w Czerwonym Zamku... - Wierzę ci - odpowiedział ochryple. - Możesz zabrać córkę. Nie walczę z kobietami i nie zabijam bezbronnych! A co się tyczy wykupu... - Zrozumiałem twoje pragnienie. - Elf pokiwał głową. - Zro- zumiałem je, ponieważ masz czyste serce, Trogwarze, mimo że służysz temu, którego Młodzi Bogowie nazywają wszechświato- wym Złem. Niestety, nie mogę umożliwić ci przejścia przez Wro- ta Wzgórz. Nie mieści się to w mojej mocy. Inna potęga, znacznie większa od mojej, włada linią oddzielającą nasze światy. Zrozum mnie i wybacz. Wiem przecież, że nie pragniesz ani naszych skar- bów, ani... - To prawda - rzekł Trogwar. - W takim razie chciałbym otrzymać jakąś twoją rzecz, o Pierworodzony, którego imienia nie znam, na pamiątkę naszego spotkania i tej rozmowy. Całe ży- cie marzyłem o tym, żeby was zobaczyć, i oto moje marzenie się spełniło... Elf patrzył na Trogwara bardzo poważnie, z szacunkiem, a potem niespodziewanie rozpiął swój usiany diamentami pas z mieczem. Osłupiały Trogwar nie zdążył nawet mrugnąć okiem, gdy lśniąca taśma owinęła się wokół jego talii... - Nie protestuj i nie odmawiaj. - Elf ściągnął lekko brwi. - Gdybyś rzeczywiście był sługą Zła, podkreślam - nie Ciemności, lecz Zła! - nie mógłbyś tego pasa dotknąć... Ale nie pomyliłem się co do ciebie, Trogwarze z Dem Binnori, i cieszę się z tego. Oes- si, podejdź tu! Nastał czas. Władczyni powoli wstała. Ramiona jej obwisły bezwolnie, głowa opadła na pierś. - Poczekaj! - zawołał Trogwar, otrząsając się z odrętwienia. - Twój dar jest piękny i nie mam już prawa o nic prosić, ale czy mógłbyś opowiedzieć mi, choćby pokrótce, jak się to wszystko stało? Piękną twarz elfa wykrzywił dojmujący smutek. - Przyjacielu, ta wiedza jest śmiertelnie niebezpieczna dla ciebie i dla mnie, choć mnie chronią pradawne przykazania, któ- rych nie ośmielają się złamać nawet bogowie. Matka Oessi była 367 NlK PlERUMOW człowiekiem i moją córkę męczyło życie za Wrotami Wzgórz, choć odziedziczyła po mnie dar nieśmiertelności. Chciała pano- wać, chciała władać i rozkazywać, a wśród moich poddanych są tacy, którzy uważają, że ludzie to istoty słabe i nierozumne, a my, Pierworodzeni, przyszliśmy na świat, żeby nimi rządzić. Krótko mówiąc, Oessi uciekła, żeby zostać Władczynią Hallanu. Moi do- radcy pomogli jej i sprytnie zbijali z tropu tych, których wysyła- łem na poszukiwania... A potem dowiedziałem się, że Młodzi Bo- gowie są bardzo zadowoleni z takiego obrotu wydarzeń i chcą przemienić wolnych mieszkańców Hallanu w stado pokornych, bezwolnych marionetek... Podejrzewam, że jest to jakoś związa- ne z tym, że Rakot Uzurpator odepchnął bogów w jakimś innym świecie. Długo zmagałem się z wątpliwościami, czy wtrącić się do wydarzeń i złamać nieoficjalny zakaz bogów. Zdecydowałem się na to teraz - gdybym się nie zjawił, zabiłbyś ją, a ja nie zniósłbym tego, za bardzo kochałem jej matkę... i za bardzo ją kocham. Że- gnaj, Trogwarze! Niech omijają cię przeciwności losu! Być może, gdy wyzwolisz się ze swojej służby, znów się spotkamy. Przed oczami Trogwara zawirowała srebrzysta zasłona i po chwili wszystko zniknęło. • Bez żadnych przygód Trogwar opuścił pałac, a następnego ranka obrońcy zatknęli na murach białą flagę. Dzień był jasny, słoneczny, uroczysty - wymarzony na wjazd zwycięzców do miasta. Swoją armię Trogwar zostawił w obozie za miastem. Przez szeroko otwarte bramy karawany powozów cią- gnęły do obozu wojowników Czerwonego Zamku, a mieszczanie cieszyli się, że za niską cenę wykupili się od straszliwych potwo- rów. Trogwar był ciekaw, co dzieje się teraz w świadomości tych ludzi, którzy jeszcze wczoraj gotowi byli umrzeć za Władczynię, jednak nie miał czasu zaglądać do ich myśli. Około południa wyszedł ze swojego obozu i skierował się do zielonego wzgórza, oddalonego od miasta o ćwierć ligi. W duszy miał pustkę, dręczyły go niespokojne myśli i chcąc o nich zapo- mnieć, wspinał się po łagodnym, porośniętym wierzbówką zbo- czu. Na szczycie wzgórza znajdował się wryty w ziemię wielki sza- ry głaz. Oparł się o jego ciepłą powierzchnię... i wtedy świat wokół niego zmienił się nagle. IfiK WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Dziesiątki tysięcy głosów zaintonowało jakąś niezwykle uro- czystą pieśń. Wydawało się, że nie może być piękniejszej muzy- ki. Okolice wzgórza nagle zniknęły, jakby ktoś zaciągnął zasłonę, a tam gdzie były pola, ogrody, gdzie stały zabudowania, kłębiła się perłowosrebrna mgła przeszyta złocistymi promieniami słoń- ca. Chór głosów nadal śpiewał swoją pieśń i przed osłupiałym Trogwarem zaczęły pojawiać się gigantyczne postacie, jakby ma- terializując się z perłowej mgły. Nie widać było twarzy, jedynie mgliste zarysy, ale podobnie jak od słońca płynie ciepło, tak od tych postaci płynęła taka si- ła, że Trogwar poczuł się nawet nie maleńkim ziarnkiem piasku, lecz najmniejszą cząsteczką materii, atomem, jak nazywali ją czarodzieje i filozofowie. Trząsł się, po twarzy spływały mu stru- mienie potu; ogarnął go strach, niewyobrażalnie ohydny strach. Swoją obecnością zaszczycili go sami Młodzi Bogowie. Siedem pełnych majestatu, potężnych postaci wznosiło się teraz przed nim, nikczemnym śmiertelnikiem. Bogowie milczeli i to milczenie sprawiało, że Trogwar jeszcze bardziej kurczył się z przerażenia. Rozumiał, że wszystko skończone, że znalazł się w ich władzy. Co się ze mną dzieje?! - błysnęła wściekła myśl. Dlaczego miałbym sprawiać im przyjemność swoim strachem?! Dość tego! Jeśli mam umrzeć, to nie na kolanach! Ostatnia myśl była bardzo pompatyczna, ale, o dziwo, podziałała. Trogwar wstał powoli i ob- nażył elfijski miecz. Cudowna broń zalśniła dumnie w jego dłoni. Stał wyprostowany i czekał na atak. Rozległ się donośny, grzmiący śmiech. I wtedy Trogwar przypomniał sobie, że zna zaklęcie, które wzywa na pomoc samego Rakota Zbuntowanego! - Posłuchaj, nikczemny robaku! - huknął ze wszystkich stron pełen pogardy głos. - Ośmieliłeś się zwrócić przeciwko nam! Służysz Ciemności, a więc zostaniesz starty z oblicza... Głos mówił coś jeszcze, groził niewyobrażalnymi karami i mękami, jednak Trogwar już nie słuchał - gorączkowo splatał zaklęcie. Nagle huknął podziemny grom i któryś z wszechpotężnych bogów przerwał swoją przemowę. Ziemia zadrżała, szczyt wzgó- rza za plecami Trogwara przecięła bezdenna szczelina i głęboki, potężny niczym sama nieskończona Ciemność głos rzekł: - Pójdź do mnie. 369 NlK PlERUMOW Nastała straszna cisza, nawet bogowie byli zaskoczeni tym, że tuż przed nimi śmiertelnik zdołał zwrócić się do ich najwięk- szego wroga. - Pójdź do mnie, synu mój - zahuczał płynący spod ziemi głos. - Pójdź do mnie, inaczej bowiem nie zdołam cię ochronić. Przygotowałem dla ciebie zaszczytne miejsce jednego z moich kapitanów. Pójdź do mnie!... Trogwar stał oniemiały. Nie drgnęły również mgliste posta- cie bogów. Szczelina mamiła, przyciągała. Wystarczy, że tam wej- dzie, a będzie bezpieczny! Ale wiedział też, że cena za to będzie nie mniej straszna niż kara Młodych Bogów. Widział siebie, jak spada w płomienie, które wypalają z niego życie, jak poprzez straszną mękę wlewają się w niego nowe siły, jak zmienia się je- go pamięć i jak przed wspaniałym czarnym tronem Zbuntowane- go stoi nie on, Skrzydlaty Pies z Dem Binnori, lecz ktoś wysoki, z wielkimi popielatymi skrzydłami - demon, duch, a może istota z krwi i kości... A jednak zrobił krok do tyłu. Bogowie nadal milczeli. - Nie! - rozległ się rozpaczliwy krzyk i Trogwar się wzdry- gnął. Znał dobrze ten głos. Ze ściany perłowej mgły niczym zielona błyskawica wysko- czyła Nallika. - Nie, Trogwarze, nie! - Poczuł przy swojej twarzy jej zala- ny łzami policzek, smukłe ręce chwyciły go za ramiona. - Nie, tyl- ko nie tam! Chodź ze mną, chodź, przekonam Jalini, ona się zgo- dzi, ona się zlituje! To nie będzie surowa kara, najwyżej kilka stuleci pod postacią żaby czy gąsienicy, potem psa lub kota, a po- tem odzyskasz wolność!... Chodźmy, chodźmy... Przecież ja... ja nie mogę bez ciebie... Trogwar miał wrażenie, że serce mu pęka. Tylko Nallika, tyl- ko jej dłonie i głos mogły przynieść ukojenie, uciszyć ból... - Chodź - błagała Panna Lasów. - Chodź ze mną! Odsunęła się lekko i teraz stała na wyciągnięcie ręki, błagal- nie patrząc na niego swymi magicznymi, cudownymi oczami. Zdawało się, że trzepocze w nich żywy zielony płomień... - Żaby?! - wychrypiał Trogwar. Wahał się. Nallika! Jak mógł o niej zapomnieć, jak mógł po- myśleć, że zdoła bez niej żyć?! Ale żaba?... Może nawet ropucha? Miałby się poddać, uko- rzyć, zdać na łaskę i niełaskę zwycięzców? *7C\ WOJOWNIK WIELKIEJ CIEMNOŚCI Ale Nallika! Ale światło ziemi, ojczysty świat Hjórwardu! Wahał się. - Chodźmy! - wyszeptała Nallika, wyciągając do niego ręce. Trogwar zrobił krok do tyłu. Coś w nim głośno protestowa- ło, czuł, że nie zniósłby, gdyby go prowadzono, gdyby musiał po- kornie iść tam, gdzie mu każą. I poczuł, że za wyciągniętą ręką Nalliki ktoś stoi. Jakby któryś z Młodych Bogów użył jej, żeby za- kończyć całą sprawę raz na zawsze. Trogwar cofnął się jeszcze o krok i pod jego nogami rozwar- ła się przepaść. Spadł w dół, a jego dziki krzyk zlał się z rozpaczliwym, roz- dzierającym wyciem Nalliki. W dole ogarnęły go fale płomienia i głos Rakota huknął: - Witaj, wojowniku Wielkiej Ciemności! Pierś Trogwara targał ogień, pamięć rozpadała się, a on cią- gle krzyczał - przez całą niekończącą się drogę do ciemnego Dna Światów, do ciemnej cytadeli Rakota. Zakończenie My, Awalokiteszwaarowie, naród spokojny i niewojowniczy, z woli losu znaleźliśmy się w swoim czasie we władzy Ciemnego Władcy (nie można powiedzieć, żeby źle nam się wtedy działo) i na własne oczy widziałem tego, który jako śmiertelnik nosił imię Trogwara z Dem Binnori, i usłyszałem jego historię od same- go Rakota Zbuntowanego. Dowiedziałem się też, że gdy ten, którego zwano Trogwarem, odzyskał przytomność, zobaczył przed sobą wysoki, ciemny tron i zasiadającego na nim Rakota Wielkiego. A obok stał ktoś po- dobny do samego Trogwara - wysoki, postawny, z wielkimi skrzy- dłami za plecami i Skrzydlaty Pies pojął, choć przecież ludzka pamięć go opuściła, że ma przed sobą zaginionego, nigdy nie- widzianego ojca. I były król Hallanu opowiedział synowi o tym, że opuścił świat ludzi tej samej nocy, w której wojownicy Czarnego Zako- nu zaatakowali dom Gormlego. Król posłał wówczas błaganie do wszechpotężnego Rakota, błaganie go o ratunek dla swojej ro- dziny. I Zbuntowany wysłuchał jego próśb. Ale nawet Władca Nocy podlega światowym prawom sił magicznych. Rakot musiał zażądać zapłaty za swoją pomoc i taką zapłatą stało się życie króla. I uratował król Trogwara i Arjatę, i Zbuntowany włożył w rę- ce księżniczki Widmowy Miecz, a droga Skrzydlatego Psa zosta- ła zdeterminowana od samego początku. Widmowy Miecz wy- rwali potem z rąk księżniczki sami Młodzi Bogowie, gdy po długich wysiłkach dobrali wreszcie klucze do czarów Rakota... 373 NlK PlERUMOW I Trogwar został wojownikiem Wielkiej Ciemności, i wyzna- czono mu miejsce na najwyższym stopniu ciemnego tronu, po prawicy Zbuntowanego. I stojąc na czele czarnych legionów Ciemności, odniósł wiele zwycięstw... A mnie, pokornemu pisarzowi, nieznany jest dalszy los tego, który był Trogwarem, los, jaki go spotkał po upadku ciemnej cy- tadeli i zniewoleniu Rakota. Słyszałem, jakoby zginął w osta- tecznej, rozpaczliwej walce, ale krążyły również pogłoski - i je- stem gotów im wierzyć - że w ostatniej chwili zlitował się nad nim Duch Poznania, Wielki Orlangur, którego moc jest większa niż moce sił Światła i Ciemności; i na prośbę Dora Wej tama, który po odejściu z ziemi zaczął służyć Słupowi Trzeciej Siły, uratował Wielki Orlangur Trogwara i ukrył gdzieś w głębiach gi- gantycznej Sfery Światów, pogrążając go w długotrwałym śnie. Mocno śpi Trogwar, lecz gdy nastanie czas i świat się zmieni, obu- dzi się i odzyska swoje ciało pochłonięte przez podziemny ogień... A siostra jego, księżniczka Arjata Hallańska zasiadła na tro- nie - ujrzawszy Królewski Znak północni baronowie od razu ją poparli - i zapoczątkowała nową dynastię, która panuje w Dajre po dziś dzień. I na tym kończę moje zapiski - ja, obecnie skromny pustel- nik, a niegdyś nadworny pisarz Rakota Zbuntowanego, Awaloki- teszwaara Isztaurbin. Spi s tre ści Część czwart a ..... ........ ........ 7 Część piąta . ........ ........ ....... 179 ^ M