Barbara Kosmowska: Teren prywatny.
Od wydawcy.
Jako czytelnik od ponad czterdziestu lat, a od ponad dziesięciu wydawca
i redaktor rzadko kiedy miałem przyjemność czytać książkę, która
potrafi bawić od pierwszych stron, ale też niesie w bardzo przystępnej
formie niebagatelną wiedzę. Powieść  laureatka konkursu ogłoszonego
przez moje wydawnictwo  opisuje historię życia
czterdziestokilkuletniej kobiety, która postanowiła radykalnie zmienić
swoje życie. Jest to bardzo wnikliwy opis jej przemian psychicznych,
ale także błyskotliwe studium tego, co można by nazwać archetypem
kobiecości. Nieprzypadkowo główna bohaterka Terenu prywatnego
rozpoczyna studia z psychologii jungowskiej  próbuje zrozumieć
psychikę męża, u którego odkrywa obraz puer aeternus, czyli Wiecznego
Młodzieńca, a u siebie i otaczających ją kobiet różnorodne oblicza
kobiecości. 
Książka wywołująca śmiech, skrząca się dowcipem, a jednocześnie
psychologicznie wiarygodna i bardzo sprawnie napisana to marzenie
każdego wydawcy. 
Mam nadzieję, że czytelnicy z przyjemnością sięgną po książkę, podzielą
moją opinię i czytając, będą się doskonale bawić. Na pewno odnajdą
wiele prawd dotyczących ich samych. 
  -  dr Tadeusz Zysk,

,Lukrecja Kwak. Czy można nazywać się idiotyczniej niż Lukrecja Kwak?
Patrzyłam na pożółkłe fotografie przedstawiające Lukrecję Kwak, moją
babkę, jak czule obejmuje mężczyznę, który poza nazwiskiem Kwak i
pięcioma córkami niczego jej w życiu nie ofiarował. Twarz babki ma
kolor sepii. I dałabym głowę, że nie jest to żadna technika
fotograficzna ani znak czasu, tylko najprawdziwsze oblicze babki 
kobiety, która zaniemówiła w dniu swego ślubu. 
Ach, cała ta historia z babką wydaje się mocno stylizowana i
naciągnięta  jak cięciwa domowych mitów opowiadanych co roku na
rodzinnych uroczystościach. Od śmierci Lukrecji Kwak, mojej babki, jej
pięć córek (a więc i moja matka, z domu Kwak) niestrudzenie budowało
heroiczny pomnik życia, przypisując swej rodzicielce wciąż nowe i coraz
bardziej zagmatwane wątki biograficzne. A milczenie Lukrecji Kwak z
każdą mijającą rocznicą jej śmierci nabierało nowych znaczeń o podłożu
politycznym, społecznym i obyczajowym. 
Gdy miałam osiemnaście lat, interesowały mnie głównie te właśnie
pomijane milczeniem, choć zakorzenione w rodzinnej tematyce, kwestie
obyczajowe. Tajemnice babcinego mezaliansu omawiane na dużych przerwach
z przyjaciółkami były smakowitsze od czytanej wówczas 
   Klaudyny. 
W okresie studiów, gdy wydawało mi się, że buduję nową, solidarną
Polskę (skandowałam wraz z innymi studentami ZO-MO-DO-DO-MU),
milczenie babki jawiło się jako symbol dziejowej chwili. Dałabym
wówczas głowę, że milczała programowo  antybolszewicko i
antykomunistycznie. Słowem  anty. Moja ówczesna duma z powodu
posiadania etosowej babki, potrafiącej wymownie milczeć w stylu
ezopowym, stawiała mnie w rzędzie najaktywniejszych działaczek
kolportażu. Nie muszę dodawać, że dzielnie targałam bibuły, ukrywając
się pod pseudonimem zdążyli znaleźć bezpieczny azyl na bezpiecznych stołkach.
Mój mąż przestał być bohaterem, zanim został moim mężem. Mój kraj
przestał być solidarny, zanim stał się wolny i wciąż uwalnia się od
własnych mitów. A mojej babce spadła z głowy patriotyczna korona. Na
jej miejsce pojawiła się korona cierniowa. Typowe nakrycie głowy
babki-Polki. Tym razem tak niemiłosiernie prawdziwe, że jej ciernie
odczułam osobiście. 
Bo babka Lukrecja milczała z bardzo prozaicznych powodów. Po pierwsze 
miała niewiele do powiedzenia, gdyż wychowano ją w takim przekonaniu.
Po drugie  przy pięciorgu dzieci i mężu Kwaku, o którym wiadomo, że
wiecznie pił, każda z nas zamilkłaby na wieki (no, może poza moją
matką, która, gdyby zechciała zamilknąć choć na sekundę, uczyniłaby
moje dzieciństwo szczęśliwszym). A po trzecie  z powodu tak
zwyczajnego jak źle skonstruowana proteza, zrobiona na Ziemiach
Odzyskanych jeszcze przez niemieckiego dentystę. I ta proteza nie
pozwalała babce Lukrecji w żaden sposób odnieść się głośno do życiowych
problemów bez ryzyka wyplucia szlachetnego, poniemieckiego uzębienia. 
,; To była piękna kobieta  odezwała się moja matka, Anna, z domu Kwak,
widząc, z jakim zajęciem przyglądam się fotografii babki.  Jaka
szkoda, że nie jesteś do niej w ogóle podobna. 
Osobiście nie ubolewałam z tego powodu, zwłaszcza że kłopotliwym
elementem wizualnego wyposażenia babki pozostawały zęby i przez
wieczność obecny na jej obliczu odcień sepii, padający cieniem na tę
skądinąd klasyczną urodę. Ale ze względu na matkę, dziedziczkę obu
cech, wolałam milczeć. Niemal jak Lukrecja Kwak. 
Sprawy rodzinne budziły zawsze mój ogromny niepokój. Nawet teraz, gdy
byłam już dużą dziewczynką, patrzącą z dystansem na dawne panny Kwak
zgromadzone w moim pokoju, wciąż odnosiłam wrażenie, że jestem córką
innej Kwakówny, a konkretnie  ciotki Loli, której córką być nie mogłam
choćby z tego powodu, że ciotka wzgardziła macierzyństwem, pozostając z
roku na rok coraz starszą panną. Z tego względu ciotka traktowana była
z ogromną nieufnością przez pozostałe Kwakówny, których liczba z czasem
systematycznie malała. 
Najpierw odeszła ciotka Róża. Z własnym imieniem łączyło ją tylko to,
że też była kolczasta i wiecznie najeżona. To od niej się dowiedziałam,
że uczciwa kobieta, która zdradzi przed mężczyzną fakt miesiączkowania,
powinna odebrać sobie życie. Na szczęście ciotka Lola przy jakiejś
okazji uporała się z moimi samobójczymi obsesjami, które powtarzały się
z regularnością zegarka i sprawiały, że przez kilka dni w miesiącu
instynktownie uciekałam na widok mężczyzn. 
 Róża jest głupia jak but  stwierdziła w niewyszukany sposób ciotka
Lola, która była uznanym endokrynologiem. 
Jeżeli ciotka Róża ekskluzywnie konała pod okiem nieocenionej ciotki
Loli, to ciotka Emilka odeszła, można powiedzieć, w sposób
niekonwencjonalny, choć dość zgodny ze swą próżną naturą. Umarła sobie
najspokojniej na świecie u fryzjera, gdy robiła sto pięćdziesiątą
trwałą. Mąż ciotki Emilki, lotnik, dowiedział się o tym, gdy był na
wysokości dziesięciu tysięcy metrów nad ziemią, a konkretnie nad
Atlantykiem, co całej sprawie dodawało pewnej oryginalności. Ciotka
Emilka bez wątpienia była najbardziej elegancka z sióstr, bo nawet, gdy
oddała ducha, jej głowa mogła stanowić doskonałą reklamę renomowanego
zakładu fryzjerskiego Pan Romuś,. 
Z ciotką Dorotą śmierć nie obeszła się tak łaskawie. Bo ciotka Dorota
za żadne skarby nie chciała umierać. Właśnie po raz czwarty wychodziła
za mąż. Za uroczego rozwodnika, młodszego od niej o dwanaście lat.
Gołodupca  zdaniem ciotki Loli. 
Ledwie zapisała gołodupcowi połowę sopockiej willi, która to połowa
pozostała jej po rozwodzie z adwokatem Kulejką, gdy nagły paraliż
poraził ją jak prąd. Ciotka zastygła na łożu (sypialnia gdańska z
pierwszej połowy XIX wieku) z wyrazem niemego zdumienia na twarzy i tak
już pozostała. Mówiło się potem, że gołodupiec nawet nie przyjechał na
jej pogrzeb, bo robił w willi remont, który kosztował majątek. Ten sam
gołodupiec ponoć klął na ciotkę, że pośmiertnie chce go puścić z
torbami. Do tego stopnia zaniedbała jego dom!,
A teraz panny Kwakówny, ograniczone do dwóch najważniejszych w moim
życiu osób  matki i cioci Loli, siedzą nad albumem pełnym wspomnień.
Jak co roku, 15 września. W rocznicę śmierci Lukrecji, milczącej matki
rodu Kwaków. 
Siedzę i ja, przyglądając się swojej matce, która, nie wiedzieć czemu,
lepiej ode mnie wie, jak powinnam postąpić z moim mężem w sytuacji, w
jakiej się znalazłam (a się znalazłam). I wie, jakie fatalne błędy
popełniłam, wychowując swoje córki (a popełniłam). Nie dość tego  wie,
w czym powinnam prać piżamy i nocne koszule, żeby nie były takie szare
(a powinnam). 
Patrzę też z nieskrywaną sympatią na ciotkę Lolę, której zdaniem moje
sprawy to wyłącznie moje sprawy (są istotnie moje). Ponadto ciotka
uważa, że mąż, który stał się (trochę ku mojemu późniejszemu zdumieniu)
ojcem moich dzieci (a stał się), zawsze już nim będzie. Nawet, jeśli
tym razem sprawa z tłumaczką-łajdaczką skończy się jego prawdziwym
odejściem. Ciotka Lola jest po prostu mądra i wie, że mężowie nie muszą
być zawsze mężami, gdy ojcowie mają to do siebie, że zostają ojcami na
całe życie, nie tyle z wyboru, ile ze względów genetycznych. 
Na prawdziwe odejście Olka czekam jak na wizytę do dentysty. Boję się i
cieszę, ilekroć ząb małżeństwa przestaje boleć, ale wiem, że kiedyś
trzeba będzie pójść i zrobić przysłowiowy porządek. Uporać się z
próchnicą wszystkich przeżytych lat. Wyleczeni mówią, że potem żyje
się lepiej. 
Bo mój mąż odchodził już trzy razy (Do trzech razy sztuka 
przypominała mi matka, kiwając znacząco swym świeżym balejażem). 
Rzecz ciekawa. Rotacja, a właściwie dezercja ze stanowiska męża
następuje w fazach cyklicznych, zawsze wyznaczonych rocznicą śmierci
babki Lukrecji, co można uznać za syndrom pewnej rodzinności. Cztery
lata temu, we wrześniu, poinformowałam lapidarnie matkę i ciocię Lolę,
że Olek poinformował lapidarnie mnie o możliwości zmiany w ślubnej
umowie, a konkretnie  przesłania zawartego w zdaniu i nie opuszczę
cię aż do śmierci. 
Sam pomysł odejścia powstał z powodów od Olka niezależnych. Tak
twierdził, gdy podczas kolacji, po porcji golonki z warzywami,
oświadczył mi, że niespodziewanie spotkał kobietę swojego życia.
Początkowo sądziłam, że chodzi o mnie, bo golonki są moją
specjalnością. Wyjaśnił jednak, że mówi o bliskiej znajomej z firmy,
która z golonkami nie ma nic wspólnego. Wygrała za to konkurs na
projekt Osiedle jutra w podwarszawskiej wsi. I razem to osiedle
zamierzają budować. 
Zapłakałam nad resztkami golonki, bo nieprawdą było, że Olek odkrył swą
miłość niespodziewanie. Jak można niespodziewanie odkryć istnienie
długich nóg z metryką o połowę krótszą niż moja, gdy się z tymi nogami
i z tą metryką pracuje od roku? Zrozumiałam nareszcie, dlaczego przez
ostatnie miesiące był w domu:,
 wiecznie zmęczony (Daj spokój kochanie, przecież dopiero wróciłem z
pracy!);,
 rozdrażniony Gdzie, do cholery, zapodziałaś moje skarpetki?);,
 romantycznie nieobecny (Gary Moore, ballads &amp; blues);,
 podniecony na dźwięk każdego dzwonka telefonu (Zostaw, kochanie. To
do mnie! Na pewno Araszkiewicz, w sprawie planu przebudowy aneksu
jadalnego!);,
 niecierpliwy (Co mnie obchodzi, że zatrzymali cię w sądzie? Co mnie
w ogóle obchodzi twój sąd. Ostatnio nigdy nie możesz zdążyć z głupim
obiadem, a ja tracę czas!);,
 wredny (Po co to kupiłaś? Takie sukienki są dla młodych kobiet!
Zobacz, jak wyglądasz. Ja w każdym razie nie pójdę na ten bankiet,
jeśli się nie przebierzesz). 
Przebierałam się za parawanem zdumionych spojrzeń naszych córek: Aliny
i Balladyny. Imiona zaciążyły na ich charakterach. Alina płakała ze
mną, a Balladyna całkowicie uległa sugestii ojca, twierdząc, że
faktycznie  wyglądam jak porąbana. 
Po kilku miesiącach Olek przekonał mnie, że osobno będzie nam lepiej i
łatwiej. Zapragnęłam mieć lepiej i łatwiej. Ale akurat tego dnia
przyszedł strapiony i nieszczęśliwy. Osiedle jutra runęło nagle i
niespodziewanie. Posypały się fundamenty marzeń, w związku z czym on
postanowił niczego nie budować. Ewentualnie wzmocnić, jak się wyraził,
chylącą się ku upadkowi fortecę domowego ciepła. 
Z tym ciepłem Olek przesadził. Zwłaszcza że w następnym roku znalazłam
przypadkowo w jego wyjściowych spodniach wizytówkę informującą, że
Beata Baląg, inżynier specjalista od spraw chłodziarek i lodówek,
funkcjonuje pod trzema telefonami, również pod domowym. Olek w tym
czasie był znowu wiecznie zmęczony, rozdrażniony, romantycznie
nieobecny (poezja śpiewana, kompakt Kraina łagodności) etc. Aż któregoś
dnia, późnym sierpniem, wyznał przy bigosie (mój bigos słynie jako
wybitne osiągnięcie kulinarne w całym resorcie sądownictwa), że z Beatą
Baląg, specjalistką od chłodziarek, łączy go gorące uczucie. I że jest
to prawdopodobnie miłość. 
Tym razem ochłodzenie stosunków ze specjalistką od chłodziarek
nastąpiło cokolwiek szybciej (co fachowiec, to fachowiec). Ale ja,
zdaniem ciotki Loli, wyglądałam na kobietę, która z trudem przeżyła
cofanie się lodowca. Zwłaszcza że moja odporność na syberyjskie klimaty
panujące w domu niepomiernie zmalała i cierpiałam na chroniczne, niczym
nieuleczalne zimno istnienia. 
Nie minął rok, który uczciwie poświęciłam pracy (tym razem nad sobą), a
do drzwi naszego niedużego mieszkania zastukała firma ubezpieczeniowa,
reprezentowana przez naszą wspólną znajomą, panią Kornelię, która
przekonała Olka, że powinien oddać w jej ręce sprawy swego życia. I
Olek uczynił to bardzo chętnie, rekompensując fakt oddania się w ręce
pani Kornelii jakąś nędzną polisą ubezpieczeniową, która miała mi za
dwadzieścia lat zapewnić wakacje na Majorce albo urokliwy dom starców.
Już nie na Majorce, lecz gdzieś w pobliżu. 
Zaczynałam być świadoma, że przy zmieniających się w takim tempie
konstelacjach kobiecych na orbicie Olka, nie pożyję dłużej niż pół roku
(nawet jeśli nie popełnię samobójstwa z powodu miesiączki, o której
powiem, na przykład, zaprzyjaźnionemu listonoszowi). W najlepszym razie
będę już za moment potrzebowała, i to w trybie natychmiastowym, miejsca
odosobnienia. Nerwica, która zaczynała za mnie myśleć, gotować,
wychowywać dzieci i robić zakupy, nie pozostawiała wątpliwości, że
wbrew pozorom jestem słabą i głupią kobietą. 
Oczywiście nie są to jedyne cechy jednoznacznie świadczące o mojej
kobiecości. W zasadzie niczym się nie różnię od kobiet, które po
czterdziestce zdobyły:,
 wyższe wykształcenie (I po co kończyłaś prawo, skoro jesteś teraz
zwykłym kuratorem od nieokrzesanych pijaków?  matka, mąż);,
 status polskiej matki wybaczającej (Ja się o życie nie prosiłam, a
palę, bo ty też palisz!  Balladyna);,
 cellulitis Kochana, teraz są takie sposoby, że w pale się nie
mieści! Kryśka, moja przyjaciółka, która nie mogła zrozumieć, że w
pale może się nie mieści, ale na moich udach  owszem);,
 umiejętności kulinarne (wspomniana golonka i bigos);,
 prawo do wcześniejszej emerytury, pod warunkiem że,
A także od tych kobiet, które nie zdobyły:,
 się na jakikolwiek zabieg plastyczny (Uwielbiam to, że jesteś
naturalna  mawiał Olek. Co wobec tego widział w tych chirurgicznie
naprawianych lalach?);,
 stopnia młodszego ratownika (poprzestałam na żółtym czepku);,
 kochanka (bez komentarza);,
 prawa jazdy (trzykrotne stuknięcie podczas kursu w samochody trzech
facetów, którym jakiś idiota dał prawo jazdy). 
Jako typowa po czterdziestce, bez prawa jazdy, matka, żona, kuratorka
do spraw nieokrzesanych pijaków, z wyższym wykształceniem, psem i
wygraną w toto-lotka (sto osiemnaście złotych), siedziałam przed matką
i ciotką Lolą, zastanawiając się, jak im powiedzieć, że Olek znowu
wraca bardzo zmęczony i przerwał remont domu w Malinówku. 
I kiedy teraz, w kolejną rocznicę śmierci babki Lukrecji, moja matka
odrywa się na moment od fotograficznej kroniki jej przeszłości, żeby mi
powiedzieć, że wyglądam gorzej niż przed ślubem (ciekawe, kto po
dwudziestu latach małżeństwa wygląda lepiej?), oraz zapytać od
niechcenia, kiedy wróci Olek, bo już przecież prawie wieczór, wiem, że
nie zdradzę się ani słowem. Będę milczała jak babka Kwak, chociaż
jestem pewna, że Olek właśnie siedzi u łajdaczki-tłumaczki (rocznik
69), a może to łajdaczka-tłumaczka siedzi na kolanach Olka (rocznik 55)
i po raz kolejny rozstrzyga się sprawa mojej ewentualnej samotności. 
Mam niejasne przeczucie, że ciotka Lola (nigdy nie mogłam zgadnąć, jak
naprawdę brzmi jej imię) trafnie podejrzewa, że rocznik 55 zajmuje się
obecnie rocznikiem 69, bo patrzy na mnie z niekłamaną życzliwością, ale
bez cienia wrednej litości. Z kolei w oczach mojej matki zbiera się
cały żywioł politowania, spadający prosto na moje kolana (które
piastowały rocznik 80 i 85). 
 Jesteś, dziecko, taka samotna  wzdycha.  I sama sobie winna 
dodaje, jakby była na sali sądowej pierwszym świadkiem przeciwko mnie.
 Kobieta nie ma prawa tak się zaniedbać. Spójrz na swoją starszą
siostrę. 
Nie mogę spojrzeć na swoją starszą siostrę, bo od dziesięciu lat siedzi
za granicą, na mężowskich placówkach dyplomatycznych. Zmienia fryzjera
i ciuchy, gdy zmienia placówkę. Tylko męża nie zmienia, bo nade
wszystko lubi nowe zakłady fryzjerskie i jeszcze nowsze ciuchy. Poza
matką, moją starszą siostrę uwielbia jej mąż, dyplomata, i moja młodsza
córka, Balladyna. 
Balladyna przestała się uczyć angielskiego, gdy doszła do wniosku, że
łatwiej zdobyć męża dyplomatę niż certyfikat z języka. Na nieszczęście
naukę angielskiego odłożyła na później i na szczęście  sprawę
małżeństwa też. Za to, jako niedoszła ambasadorowa, świetnie sobie
radzi z zawieraniem towarzyskich kompromisów. Jest w takim samym
stopniu przyjaciółką tatusia, popadającego w bezustanne konflikty z
własnymi uczuciami, jak i moją, gdy daje mi rady w rodzaju: Nie
przejmuj się. Mężczyźni już tacy są. Błądzą i wracają. Jak na
piętnaście lat zna życie (i mężczyzn) przerażająco świetnie. 
Alina w ogóle nie zna życia, bo jak głupia uczy się angielskiego,
chociaż chce być weterynarzem. W dodatku nie okazuje ojcu odpowiedniej
wyrozumiałości, przez co naraziła się na określenie twoja córeczka,
mające charakter jak najbardziej pejoratywny. 
 Powinnaś odpocząć  zaproponowała ciotka Lola, przełykając resztki
kawy.  Wyjedź gdzieś. Najlepiej nad morze. 
 Odpocząć?  dziwi się moja matka.  Nie żartuj, Lolu! Przecież ona
powinna wreszcie uczciwie wziąć się do pracy! Kobiety z naszego rodu
mają w sobie posłannictwo  wieszczyła matka, narażając balejażowy kok
na utratę równowagi.  Są stworzone na doskonałe żony, matki,
   i stare panny  przypomniała ciotka Lola, burząc starannie
przygotowaną przez matkę pointę. 
 A na kochanki nie?  spytałam z pewną naiwnością, pamiętając o
niemałych osiągnięciach prorodzinnych ciotki Doroty. 
 Jeśli myślisz o ciotce Dorocie  wrogo rozpoczęła matka. 
 to nie myśl  wpadła jej w słowo ciotka Lola  bo szkoda czasu na
kobietę, która głupio żyła i jeszcze głupiej umarła. Lepiej jedź nad
morze. 
Zawstydziłam się, bo wszystkimi zmysłami poczułam świeży powiew bryzy,
zapach wilgotnych muszli i ciepło przybrzeżnego piasku. A tego dnia,
jako spadkobierczyni płci Lukrecji Kwak, powinnam czuć, poza zapachem
płonącego na jej grobowcu znicza, wszechogarniające mnie kobiece
zaniepokojenie różnymi brakami:,
 brakiem przy rodzinnym stole mojej młodszej córki (dochodziła
dziewiętnasta);,
 brakiem męża, któremu znowu się wydaje, że jest młodszy od mojej
córki (rano włożył dżinsy z wystrzępionymi nogawkami);,
 brakiem wiadomości od Aliny, która od tygodnia wałęsa się po
Bieszczadach z naszym wspólnym psem, co oznacza, że od tygodnia również
nic nie wiem o naszym wspólnym psie;,
 brakiem w lodówce salami (Olek przestał interesować się lodówkami,
ale o salami zawsze pyta). 
Ciotka Lola przenikała mnie rentgenem swoich lekarskich oczu, w których
jak w lustrze odbijała się cyniczna diagnoza. Po dokładnej obdukcji
musiała stwierdzić, że cierpię na chroniczne tchórzostwo, bo właśnie
tak na mnie patrzyła. 
Matka patrzyła inaczej. 
  Idźże wreszcie do pani Marysi, niech zrobi porządek z tymi twoimi
włosami  powiedziała z obrzydzeniem, jakby wszystkie moje włosy
znalazła we własnej zupie.  I ubierz się porządnie. Gdybym była
Olkiem   zaczęła. 
  Trochę jesteś  uspokoiłam ją.  On też tak do mnie mówi. A nad morze
jadę. 
Spojrzałam na ciocię Lolę z uśmiechem dziecka, które przestało cierpieć
na nocne moczenie. Ciocia Lola odpowiedziała mi uśmiechem matki, której
dziecko przestało wreszcie sikać po nocach w wykrochmaloną pościel. 
,
Rano zadzwoniłam do sędziego Glinki. Sędzia Glinka miał dziwny zwyczaj
dłubania na rozprawach w nosie, przy każdej okazji mówił o seksie, ale
był najskuteczniejszy w ocenie czynu i najłaskawszy w przydzielaniu
kar. Poza tym spotykał się potajemnie z panią prezes Klimuszko (już
drugi rok byli przekonani, że spotykają się potajemnie), której nie
przeszkadzało, że sędzia ma żonę i że dłubie w nosie. Sędzia Glinka
obiecał porozmawiać z panią prezes Klimuszko o przedłużeniu mojego
urlopu i wyraził nadzieję, że wrócę znad morza zmęczona. Seksem,
oczywiście. Ja także wyraziłam taką nadzieję, z trudem hamując
napływające do oczu łzy. Gdyby sędzia Glinka wiedział, co usłyszałam
przy śniadaniu od Olka, nie pieprzyłby takich głupot, tylko podłubał
sobie w nosie. 
Przy śniadaniu (salami, ser wędzony i twarożek własnej roboty; mój
twarożek zna cała klatka schodowa  od czasu, jak się przypalił)
poinformowałam Olka i Balladynę o wyjeździe nad morze. 
  Oczywiście, kochanie  powiedział (dałabym głowę, że w środku
wykrzyknął hurra! . Po niemiecku, bo łajdaczka jest tłumaczką z
niemieckiego).  Jestem o ciebie spokojny  dodał niegrzecznie. 
  Super  skwitowała Balladyna.  Tylko co z obiadami?  zaniepokoiła
się nagle. 
  Dostaniesz na pizzę  pośpieszył z obietnicą Olek. Jakby się bał, że
ta trudność zmieni moje plany.  A najlepiej, żebyś pojechała z mamą 
wymyślił bezczelnie.  Mama nie czułaby się samotna. 
  Mama nigdy nie czuje się samotna  zaripostowałam gniewnie  od
czasu, jak rozmawia sama z sobą. Po polsku!  zastrzegłam, wchodząc na
zaminowany teren małżeńskiej niewierności Olka. 
  Nie zaczynaj  powiedział o zdanie za późno, bo właśnie zaczęłam. 
  To ja idę do szkoły  zdecydowała Balladyna, choć wiedziałam, że to
nieprawda. 
  Jeżeli ten pub za rogiem, gdzie spotykasz się z harleyowcem o ksywie
Bambi nazywa się szkoła, to leć, bo już dzwoniło na pierwszą lekcję 
rzuciłam jej mściwie na do widzenia. 
Balladyna zauważyła mnie po raz pierwszy tego ranka. 
  Ooo?!  Spojrzała w moją stronę ze zdumieniem.  Skąd wiesz, że ma
ksywę Bambi?  Przed lustrem zapomniała, o co pytała, bo znalazła dwa
nowe, dorodne pryszcze. Pryszcze znowu wygrały ze mną w rankingu
popularności. 
  Masz na brodzie twarożek  powiedział jeszcze Olek, suto oblewając
się fahrenheitem, trzymanym na specjalne okazje. I zamknął za sobą
cicho drzwi. 
Gdyby sędzia Glinka wiedział o wszystkich ranach, jakie zadano mi
pomiędzy wędzonym serem a twarożkiem  pomiędzy siódmą trzydzieści a
reklamą matisa w radiu Zet  pomiędzy nachalnym brzęczeniem komórki w
dżinsowej bluzie Olka a gwizdkiem oszalałego czajnika, to, jak
wspomniałam wcześniej, na pewno spokojnie dłubałby w swoim nosie bez
ingerencji w moje prywatne życie. 
Następna ingerencja sędziego nastąpiła o czternastej dwadzieścia, gdy
zadzwonił z informacją, że mogę kupować bilet. 
Do tego czasu zdążyłam już zwątpić w sens wyjazdu, ponieważ poza
wyszarzałą piżamą (kupuję zawsze o dwa numery większą) i poza dwiema
trykotowymi koszulkami (przejęłam je po Olku) żaden ciuch z mojej półki
nie był już moim ciuchem. Spódnica w kratę w ogóle nie była ciuchem
tylko starą spódnicą, i to od chwili, gdy ją kupiłam. Spodnie od mojej
siostry, a konkretnie od jej męża dyplomaty, które widziały cały
elegancki świat, znowu były spodniami mojej siostry. I pewnie na nią
zbyt obszernymi. Moimi były do wysokości uda, a dalej nie chciały być.
Sweter z owczej wełny najwidoczniej się sfilcował, bo też w niego nie
wchodziłam (ciekawe, dlaczego filcują się moje najlepsze ciuchy, a nie
ja?). Wreszcie ta sukienka  Ta, przez którą sędzia Glinka na imieninach
Hanki adwokatki przestał dłubać w nosie  Ona też jakby zmalała,
skurczyła się do rozmiarów Balladyny i teraz, leżąc na łóżku, udawała
najbezczelniej, że nigdy nie była moja sukienką. 
W związku z tym stałam w szlafroku (jest na mnie w sam raz) i zadawałam
retoryczne pytania (ciotka Lola twierdzi, że inteligentni ludzie, w tym
kobiety, mają predylekcję do retorycznych pytań, bo w zasadzie każde
inteligentne pytanie jest z natury swojej retoryczne). Najpierw zadałam
pytanie światowym spodniom, po jaką cholerę przyjechały tu z placówki,
skoro tylko raz pozwoliły mi się w nie ubrać. Potem zapytałam
wielbłąda, spoczywającego w postaci swetra na stosie niepotrzebnych
rzeczy, dlaczego chce być garbem w moim i tak garbatym życiu. Wreszcie
zwróciłam się do sukienki, jak do byłej przyjaciółki, z pretensją, że
straciłam przez nią resztki złudzeń, i że tak się nie robi. Zanim
rozpoczęłam kłótliwą scenę ze spódnicą (notabene niewartą nawet słowa
skargi), zadzwonił sędzia Glinka z nakazem natychmiastowego opuszczenia
miasta na okres tygodnia. 
Chciałam w pierwszej chwili zapytać go, w czym mam opuścić miasto, ale
właśnie w tej dramatycznej chwili przyszedł Olek i zadałam o jedno
retoryczne pytanie mniej. 
Olek przyniósł pieniądze, te zaoszczędzone na wspólny wyjazd, który od
czasu łajdaczki-tłumaczki stawał się tak odległy jak perspektywa
podróży w kosmos, i powiedział:,
  Baw się dobrze. Weź komórkę  przypomniał o smyczy, która, jak
słusznie spekulował, nie pozwoli mi nazbyt oddalić się od domowych
kłopotów.  Mam nadzieję, że wrócisz wypoczęta. 
  Wrócę zmęczona  sprzeciwiłam mu się z satysfakcją.  Seksem,
oczywiście  zacytowałam sędziego Glinkę. 
Olek milczał. I za to byłam mu po raz pierwszy w tym tygodniu wdzięczna. 
,
*,
,
Stałam w kolejce po bilet wyższa niż pani Kornelia od ubezpieczeń.
Wydłużał mnie niepomiernie plecak ze stelażem, którego górne rejony
ukrywały dres (stary model adidasa, od dwóch lat zdegradowany do prac
porządkowych). Stałam więc w tej kolejce i zastanawiałam się, w jakim
celu wyjeżdżam. Bo na dobrą sprawę nie mam najmniejszej szansy zmęczyć
się seksem ani wypocząć (która z kobiet wypocznie w dresie, kojarzącym
się z ubiegłorocznym remontem?). Dokonałam błyskawicznego ustalenia
listy przyjemności, które się wiążą z moim opuszczeniem w trybie pilnym
miasta:,
  nie będę musiała wstawać o siódmej dziesięć (w moim domu karta
urlopowa nie zawiera adnotacji budzenie surowo wzbronione
  nie będę widziała, jak mój mąż o siódmej piętnaście sięga po
fahrenheita, zastrzeżonego na specjalne okazje;,
  nie muszę pytać Balladyny, o której wróci, i słuchać jej kłamliwych
odpowiedzi;,
  mogę zapomnieć o tym utlenionym na blond kowboju wożącym moją córkę
na tylnym siedzeniu harleya w kierunku przeciwnym do jej szkoły, że nie
wspomnę o szybkości, z jaką się od niej oddalają;,
  będę czuć powiew świeżej bryzy, wilgoć kamieni, ciepły piasek plaży ,
  Dokąd?!  niecierpliwie ryczy na mnie kobieta z okienka.  Dokąd dać?,
Dopiero po dłuższej chwili zaczynam rozumieć, że ona chce dać mi bilet,
tylko, podobnie jak ja, nie wie dokąd. 
  Nad morze  mówię głupkowato, a kolejka patrzy na mój stelaż i na
moją głupkowatość z rosnącym zainteresowaniem. 
  Bierz do Kołobrzegu, tam gdzie ja  radzi jakiś męski głos za moimi
plecami.  O, przepraszam panią!  wycofuje się szybko na widok mojej
zdziwionej twarzy. 
  No to, dokąd?  Kobieta w okienku staje się agresywna. 
  Międzyzdroje.  Decyduję szybko, chociaż przecież chciałam do
Kołobrzegu. 
  Jest dopiero o osiemnastej  warczy na mnie wrogo głośnik przy kasie.
Z satysfakcją. 
Pojadę o osiemnastej, choć nie ma to nic wspólnego z opuszczeniem
miasta w trybie pilnym. I pojadę do Międzyzdrojów, choć nie ma to nic
wspólnego z planowanym pobytem w Kołobrzegu. Cieszę się, że mój plecak
i ja jesteśmy już szczęśliwymi posiadaczami biletu i że kolejka
straciła dla nas zainteresowanie. I że ten niegrzeczny młodzian, co
przeszedł na ty z moim tyłem, właśnie ładuje się do pośpiesznego,
którym mogłabym już pędzić na spotkanie przygody. Ale zaraz? 
zastanawiam się przytomnie  jakiej przygody? Do osiemnastej mam czas,
żeby ułożyć jakiś przyzwoity scenariusz oczekiwań. 
Może inteligentny, z wyższym wykształceniem (broń Boże, prawnik czy
architekt). Kolor włosów, obojętny. Jednak, żeby były. Czarujący
uśmiech  Eee.  Krzywię się na myśl, że scenariusz oczekiwań wygląda
jak Bogusław Linda.  Wobec tego nieśmiały. Patrzący na mnie z
odległego stolika nadmorskiej kawiarni. Wygląda na skromnego
właściciela baru Pod Złotą Podkową, a okazuje się biznesmenem.
Najprawdziwszym! Jego kabriolet mknie ulicami Międzyzdrojów, ja za
kierownicą. No tak. Za kierownicą bez prawa jazdy to ja mogę w wesołym
miasteczku. Tam też są kabriolety. No więc kręcimy się po wesołym
miasteczku  Tylko o czym można rozmawiać z facetem, który jest maszynką
do robienia pieniędzy? Zawsze byłam romantyczką  Niech będzie naukowcem
albo przynajmniej polonistą w szkole średniej. Delikatne okularki i
gładkie czoło. Subtelne palce zakończone zadbanymi paznokciami. Biedny
jak pan mysz. Ja kupuję dobre francuskie wina, za którymi on przepada,
a on recytuje sonety Szekspira, za którymi ja przepadam. Siedzimy nad
wodą, woda liże nam stopy. Lizaniem to właściwie się brzydzę. Uznaję
tylko lizanie Makbeta, mojego psa. I też nie w każdej sytuacji. Nie
znoszę na przykład, kiedy mój pies najpierw liże siebie, a potem
próbuje lizać mnie. Ale zaraz, zaraz, zgubiłam gdzieś pana mysza.
Zostawiłam go samego nad liżącą stopy wodą. I dobrze! Prawdę mówiąc,
nie lubię facetów mówiących do rymu. Prawdziwy mężczyzna, no, choćby
Olek ,
Osiemnasta tuż-tuż, a ja nie mogę wyjść na dobre z mojego cholernego
domu. Najpierw pies, potem Olek  Jeszcze tylko pomyślę o dziewczynkach,
ugotuję w myślach niedzielny obiad (koniecznie rosół! W moim domu musi
być rosół z makaronem według przepisu świętej pamięci babki Kwak.
Milczała jak zaklęta, a gotowała jak święta  głosi domowe
przysłowie) i mogę oddać bilet. Bo po jaką cholerę pcham się do
Międzyzdrojów zatłoczonym pociągiem, jeżeli zrezygnowałam z trzech
randek, aby nakryć do stołu. 
Ten blondyn  Właściwie wyłysiały blondyn, tak jakoś sympatycznie na
mnie patrzy. Patrzy i się uśmiecha. I wsiada do tego samego pociągu 
Aha. Nie dla mnie ten uśmiech. To do tej czarnej, starszej, udającej
młodą. Nogi ma gorsze od moich. I nie wsiada do tego pociągu. 
A ja wsiadam! Jeszcze jak wsiadam! Cały dworzec widzi to wsiadanie albo
raczej wysiadanie, bo zahaczam stelażem o drzwi i ląduję na peronie jak
święty Aleksy pod schodami własnego domu. Tylko patrzeć, jak obrzyga
mnie jakieś dziecko, które nie wzięło aviomarinu. Łysiejący blondyn nie
może mi pomóc, bo znikł w czeluści pociągu, ale jest już koło mnie ta
stara czarna, zrobiona na młodą. Pomaga mi pozbierać kości (żeby kości!
cały ten mój tłuszcz!) i załadować wszystko z powrotem do pociągu.
Udaje się i ruszam. Jadę, a stara czarna, zrobiona na młodą macha mi
przyjaźnie ręką. Ciekawe. Z bliska wcale nie jest taka stara, jak mi
się wydawało. 

br 
W recepcji domu wczasowego Perła sezon się skończył, bo od godziny
nie ma nikogo, kto chciałby ode mnie wziąć niemałe pieniądze za
wątpliwą przyjemność spędzenia tu kilku nocy. W dodatku samotnych. Bez
Lindy, biznesmena i polonisty. Nawet bez łysawego blondyna, który
wysiadł, jak mi wiadomo, w jakimś Sarnowie albo Jeleńczu (nigdy nie
odróżniałam jelenia od sarny). 
Jest za to blondyna, która też chce spędzić tu kilka nocy. Ta nie musi
się martwić, że samotnie. Zamknęłam oczy i zobaczyłam blondynę w jednym
łóżku z Lindą, polonistą, kabrioletem biznesmena i starą czarną z
peronu, co się okazała wcale nie taka stara. Blondyna z rzeczy
skromnych miała skromny elegancki neseser (dlaczego ja w tym swoim
cholernym życiu dorobiłam się trzech kochanek Olka, a ani jednego
neseseru?), skromną elegancką torebkę (ja też mam torebkę, ale tylko
skromną) i nic więcej. Poza tym miała na sobie i przy sobie mnóstwo
rzeczy nieskromnych. Nieskromną sukienkę z wygryzionym lubieżnie
dekoltem (dekolt nieskromnej wielkości), nieskromny, bo
jaskrawoczerwony lakier na akrylowym paznokciu (potem się okazało, że
paznokieć nie był akrylowy), nieskromny makijaż, zwłaszcza soczewki
nadające jej oczom intensywnie zielony kolor (potem się okazało, że nie
nosi soczewek) i nieskromne piersi, bo ani małe, ani duże, tylko w sam
raz (nieskromność takich piersi polega na kuszeniu swą doskonałością
różnych panów Lindów, panów myszów i panów łysiejących blondynów). 
Trochę poprawił mi się humor, gdy uświadomiłam sobie, że ta znużona
blondyna musi mieć rozliczne wady. Jest:,
  znużona jak każda blondynka, która przez chwilę o czymś myślała (a ta
zastanawiała się na pewno, czy są wolne pokoje! Po sezonie! Ha, ha,
ha!);,
  cała sztuczna (jeszcze wtedy nie wiedziałam, że paznokieć nie jest
akrylowy, zęby nie są z porcelany, a włosy nie zostały utlenione);,
  wredna (gdybym ja była taka ładna, też byłabym wredna!). 
Moje domysły przerwał powrót recepcjonisty (dałabym głowę, że wrócił z
Seszeli). Wyjaśnił blondynie i mnie, ile nas będzie kosztował kaprys
spędzenia kilku nocy w osobnych pokojach. Nie wierzyłam własnym uszom,
gdy blondyna wyraziła wolę spędzenia tych nocy ze mną. Ot, tak po
prostu zrezygnowała dla mnie z Lindy, kabrioletu, pana mysza  słowem 
ze wszystkich moich marzeń! Nawet Olek nie byłby taki szarmancki, bo
zawsze chciał mieć kabriolet. 
Ruszyłam za blondyną do apartamentu północnego, który różnił się od
południowego tylko tym, że był usytuowany po północnej stronie domu
wczasowego Perła. Co do pokoju z widokiem na morze, to recepcjonista
nam wyjaśnił, że z apartamentu północnego jest niby trochę bliżej do
morza niż z apartamentu południowego. Ale ogólnie, to dom wczasowy
Perła jest daleko od morza, bo morze szumi cztery kilometry stąd i
trudno mieć takie wymagania, żeby jeszcze był na nie widok. 
  Morze słychać i czuć  wyjaśnił ponury portier.  A jak panie chcą se
popatrzeć, to w każdym pokoju jest obrazek z morzem albo z plażą. 
Blondyna pierwsza zauważyła, że taki obrazek pewnie jest, ale w
apartamencie południowym, bo stamtąd do morza dalej, i bezwstydnie
wyjęła z eleganckiego neseseru wódkę czystą wyborową oraz sok. 
  Mam na imię Ewka  powiedziała, wyciągając rękę.  Jak chcesz, zrobię
ci drinka. 
  Jestem Wanda  odrzekłam i po raz stutysięczny poczułam do matki żal
z powodu jej niewytłumaczalnej sympatii do położnej Wandy, której imię
noszę jak brzemię. (Zawsze żałowałam, że tego feralnego dnia nie miała
dyżuru jakaś położna Beata czy Patrycja). 
Zanim doszłyśmy do apartamentu, pokochałam blondynę całym sercem:,
  za to, że powiedziała do mnie ty, a nie proszę pani
 za to, że zdawała się nie zauważać mojej skromnej torebki;,
  za to, że choć sama nie paliła, ja mogłam ćmić w naszym wspólnym
północnym apartamencie tyle papierosów, ile schodzi na taśmie z
całodniowej produkcji. 
Ku mojemu rozczarowaniu wcale nie była głupia, bo po medycynie.
Zaczęłam żałować, że położna Wanda, co mnie odbierała, nie miała na
imię Ewka. Ale żeby być Ewką, to, widać, trzeba być patologiem, co jest
dokładnie odwrotne niż położnik. I jeszcze jedno. Ewka miała więcej
wdzięku niż wszystkie kochanki Olka, łącznie z tłumaczką-łajdaczką. A
najważniejsze  rozwiodła się, ponieważ jej mąż miał trzy razy tyle
kochanek co Olek, i zważywszy na to, jak wyglądała Ewka, musiał być
kompletnym idiotą. Gdy już pijane wspólnie przemierzałyśmy bezdroża
terenów łowieckich naszych mężów i liczyłyśmy ich kolejne łupy,
porządkując je według wzorca: parzystokopytne, świnie i rogowate,
wiedziałam, że tę blondynę z naturalnymi paznokciami zesłał mi dobry
Bóg, abym zrozumiała, że skoro są zdradzane takie Ewki, to tym bardziej
muszą być zdradzane takie Wandy. 
Kiedy już leżałyśmy w swoich łóżkach (Ewka prała swe piżamki zapewne w
tym proszku, o którym mi mówiła matka), zapytałam Ewkę, jak sobie
poradziła z rozwodem i co z wyrzutami sumienia, bo przecież kobieta
odchodząca od męża musi je mieć.
 Nie musi  zapewniła sennie Ewka.  Zamiast żony powinien znaleźć
sobie dobrego psychiatrę  dodała. 
 I ty mu w tym pomogłaś?  szepnęłam zachwycona. 
 Nie. Tak się składa, że on sam jest wziętym psychiatrą, więc niech
sobie pomoże. 
Ewka już spała, a ja po raz pierwszy bardziej martwiłam się tym, że
Olek jest architektem, niż tym, że w latach pięćdziesiątych odbierała
mnie akurat ta położna, co ją skrzywdzili imieniem Wanda. 
Obudziłam się z potężnym bólem głowy (nie pamiętam, kiedy wypiłam tyle
wódki), a po Ewce ani śladu. Przeraziłam się, że blondyna mnie rzuciła.
Może chrapię?  przyszło mi do głowy, bo przecież skąd mogę wiedzieć,
czy chrapię, jeżeli, kiedy nawet chrapię, to śpię. 
Odezwała się komórka, a wraz z nią rozdzwonił się we mnie system prac
porannych. Zobaczyłam Olka polewającego się fahrenheitem, wściekłego,
że Balladyna wyjadła mu salami, wyjącego Makbeta, gotowego obsikać nowy
fikus, Balladynę, gotową udusić Makbeta. Słowem, klasyczny powszedni
dzień, kiedy w ciasnej kuchni spotykają się najbliżsi, aby przekazać
sobie znak pokoju. 
Leżałam i miłośnie słuchałam nie milknącej komórki, widząc, jak pięćset
kilometrów stąd życie moich najbliższych dobry Bóg poddał ciężkiej
próbie. Postanowiłam nie ingerować w sikanie Makbeta. Przecież tak
naprawdę wcale nie lubię fikusów. Jeżeli Balladyna go udusi, to
odpadnie mi bieganie z kundlem pod okoliczne drzewa i czuwanie przy
każdej jego kupie, jakby była darem niebios. Co do salami, to mam
dokładnie gdzieś, czy Olek ją zjadł czy nie. Ma same wady i nawet nie
jest psychiatrą, więc sobie nie pomoże. Graj, piękny Cyganie! 
szeptałam z satysfakcją do komórki, która prawdopodobnie postawiła już
na nogi cały dom wczasowy. 
 Cześć, leniuchu.  Ewka bezszelestnie zjawiła się w pokoju i leniwie
sięgnęła po telefon. Popatrzyła na ekran. Powiedziała Dupek i
wyłączyła tę cudowną pieśń tęsknoty. 
Usiadłam na łóżku z jeszcze większym bólem głowy. Więc to jej komórka
tak nachalnie dopominała się o miłe słowo. Nie moja. To za nią tęsknił
do nieprzytomności jakiś dupek, nie za mną. A zatem pies żyje, fikus
żyje, Olek zżarł salami, a Balladyna nawet nie zauważyła, że wyjechałam. 
 Skąd wracasz?  zapytałam, żeby się jeszcze bardziej pogrążyć, bo
blondyna wróciła z joggingu. 
Była gustownie spocona i zarumieniona jak do reklamy winnych jabłek. 
 Zbieraj się. Idziemy na plażę.  Zarządziła z uśmiechem. Podała mi
jakąś gigantyczną kapsułę antykacową i wafelki. Żebym nie paliła na
czczo. 
Paliłam na wafelki, przeżywając, że za chwilę będę musiała dziarsko
wskoczyć w dres, który, poza marką, nie miał za grosz przyzwoitości.
Nie doceniałam blondyny. Gdy tylko zwierzyłam się jej ze swoich
rozterek, zmieniła zdanie. 
no to idziemy na ciuchy  powiedziała pogodnie, dłubiąc naturalnym
paznokciem w prawdziwym zębie. 
Podziękowałam Panu Bogu za tego Anioła, za tę uszlachetnioną wersję
wyłysiałego blondyna i za pomysł, żebym nosząc imię Wanda, nosiła
dodatkowo coś przyzwoitego. 
Najgorsze było to, że idąc za Aniołem (jedyna w moim życiu nominacja
blondyny) tropem zmieniającej się mody, czułam się jak uboga krewna
kompromitująca szlachetny ród Aniołów. Natomiast sam Anioł najwyraźniej
nie zwracał na to najmniejszej uwagi. Kazał podawać nam coraz to
śmielsze eksperymenty krawieckie, aby wreszcie wbić mnie w spodnie,
które wyglądały na spowinowacone z tymi od mojej siostry, z wielkiego
świata. Miałam w nich pośladki jak orzeszki i całkiem przyzwoite uda.
Tak rzekł Anioł. 
W spodniach (Beneton, lycra, rozmiar 42) udałyśmy się po bluzkę
(Teranova, bawełna, rozmiar 40), po buty (Gucci, czarna skóra, obcas w
kieliszek, rozmiar 38) i po wódkę (czysta wyborowa, pojemność 0,70,
procent 39). Tak zaopatrzone ruszyłyśmy na plażę (ulica Rybacka 48),
aby pod krzakiem forsycji, w benetonie, teranovie i butach od Gucciego
wypić czystą wyborową (bardziej symbolicznie niż śmiało). 
 Kocham cię  oświadczyłam się Aniołowi. Bardziej symbolicznie niż
śmiało. 
 Ja ciebie też  zapewnił Anioł, po czym poszłam z nim do skrzydła
północnego apartamentu domu wczasowego Perła, gdzie portier na nasz
widok zaszeptał do dwóch barczystych, nabłyszczonych brylantyną
sezonowych poszukiwaczy pereł:,
 Dajcie spokój, to lesbije. 
Wyborowa zachęciła mnie do podjęcia dyskusji, ale nie Ewkę. Jakby nigdy
nic objęła mnie w pasie i ruszyłyśmy miłosnym krokiem do sypialni,
czując na plecach pełen rozżalenia wzrok poszukiwaczy pereł. Widocznie
nie sądzili, że można trafić na takie jak my, falsyfikaty.

Moje życie z Aniołem zaczynało coraz bardziej przypominać uporządkowany
małżeński superukład. Oczywiście bez seksu i innych zakłóceń, które
wcześniej czy później stają się początkiem końca każdego małżeństwa. 
Ewka któregoś dnia przyznała, że miałaby ochotę na chłopa, ale w końcu
zdecydowała się na Stawkę większą niż życie, bo, jak powiedziała,
ważne, żeby było wesoło. A czy jest wesoło w łóżku czy w świetlicy domu
wczasowego Perła (skrzydło południowe), to obojętne. Pomyślałam, że
Ewka ma rację, nie komplikując pewnych spraw, które ja komplikowałam
już na etapie potajemnego o nich myślenia. 
Dlaczego  wyrzucałam sobie teraz  nie oglądałam Stawki większej niż
życie w latach osiemdziesiątych, a upierałam się przy randkach z
Olkiem, co, mówiąc szczerze, wcale nie było takie wesołe? Budowaliśmy
wtedy własne Osiedle jutra;. To znaczy, ja budowałam, gdy Olek badał
na jakimś trzeszczącym łóżku moje osobiste ukształtowanie terenu,
twierdząc, że całkowicie nadaje się ono pod zabudowę jednorodzinnego
domku z widokiem na szczęście. 
Zamiast domku i widoku zadbał tylko o uzupełnienie spisu lokatorów,
stawiając mnie dwa razy przed obliczem tego samego położnika,
Franciszka Siekierki. Gdybym urodziła dwóch synów, byłby ojcem dwóch
Franciszków. Stało się inaczej. Jest ojcem dwóch córek, o czym
przynajmniej raz w roku zapomina. Olek jest przystojny. Nawet
przystojniejszy od Hansa Klossa (pewnie dlatego wybrałam Olka, nie
Stawkę. A dwadzieścia lat temu, gdy leżałam obok niego na tym
cholernym, trzeszczącym łóżku, myślałam, że już zawsze tak będziemy
sobie leżeć i trzeszczeć. Przystojny mąż, cudzy mąż  lubiła mówić
moja matka, ale przez to trzeszczące łóżko niewiele słyszałam. 
No, to dzisiaj mam, czego chciałam. A właściwie nie chciałam. Nasze
łóżko (Osiedle Młodości, ul. Bema, II klatka, trzecie piętro bloku,
wczesny Gierek) zamilkło na wieki. Nie dość tego  często jest tylko
moim łóżkiem. 
  Robisz błąd, bo się przejmujesz  stwierdziła Ewka, gdy mijał już
tydzień mojego pobytu w domu wczasowym Perła.  Czy wiesz, ilu jest
fascynujących facetów na świecie? Ba, na świecie  zaśmiała się  jak
dobrze spojrzysz, są wszędzie, nawet tu. Twoje Olki, moje Krzysztofy  W
nowym, dojrzałym wydaniu tylko dla dużych dziewczynek. 
Rozejrzałam się, zgodnie z sugestią Ewki. Obok nas siedziało na kocyku
dwóch zażywnych emerytów (też z domu wczasowego Perła), w których
Ewka dostrzegła wczoraj swych potencjalnych pacjentów. Teraz wyjadali
ze słoiczka wieprzowinę na zimno (Bobo-Frut, 0,33 l). 
  Mhm  zasępiła się Ewka, podążając za moim wzrokiem.  Z tym
wszędzie przesadziłam, ale na świecie na pewno są!,
,
*,
,
W następnym tygodniu zaczęłam się poważnie zastanawiać nad dotąd
niekwestionowaną koniecznością posiadania Olka. 
  Jak sobie uświadomisz, że potrafisz cieszyć się życiem w pojedynkę,
to wygrałaś  mruczała blondyna, wystawiając swój płaski brzuch do
wrześniowego słońca. 
Moje cieszenie się życiem nie mogło być takie samo jak jej cieszenie
się życiem. Na przykład nie mogłam sobie pozwolić na wystawienie
płaskiego brzucha do słońca, bo go nie miałam. Nie mogłam odegrać się
za swe krzywdy na tłumie rozgrzanych pożądaniem wielbicieli, bo nie
dość, że nigdy nie otaczał mnie taki tłum, to nawet istniały trudności
z pojedynczymi osobnikami. Nie potrafiłam, jak Ewka, dobrać
odpowiedniego proszku do udających piżamki bawełnianych koszulek, które
miały nadruk Czas na EB. Tymczasem nocne triumphy Ewki były
prawdziwym triumfem przemysłu chemicznego i niezwykle inteligentnych
molekuł. A moje koszulki-namioty, zdobyte na pikniku Trybuny Ludu, są
niezależnie od stosowanego proszku szare, choć powinny być czerwone. I,
jak się domyślam, nie jest to wyłącznie kwestia ilości tych
inteligentnych molekuł ani pralki. To kwestia stylu życia. 
Gdy wyjaśniłam blondynie, że mam problem ze stylem życia, powiedziała
Żyj tak, jak lubisz, i po problemie. Po czym jeszcze bardziej
odsłoniła biust, który był pierwszym biustem ani za dużym, ani za
małym, jaki widziałam na żywo. 
To właśnie wtedy zrozumiałam rzecz najważniejszą. Olek wcale nie jest
mi potrzebny do szczęścia! Tylko idiotka potrzebuje do szczęścia
faceta, który co rano budzi ją, szczypiąc w biodro, pytaniem A co tu
za tłuszczyk mamy?. Olek nie jest mi także potrzebny jako degustator
mojego bigosu. Przecież tym bigosem zachwyca się cały sąd rejonowy, że
nie wspomnę o znawcy bigosu  świętej pamięci wujku Kulejce, sławetnym
adwokacie porzuconym niegdyś przez ciotkę Dorotę. Po jaką więc cholerę
przez dwadzieścia lat kupuję, tnę, duszę, szatkuję, doprawiam, dolewam
wody, zmniejszam gaz i siedzę uwięziona w kuchni (trzecie piętro,
wczesny Gierek)? Otóż robię tak po to, żeby mój mąż (rocznik 55)
powiedział po pięciu minutach gmerania widelcem po rarytasie Podaj
pieprz , po następnych pięciu Trochę za mało suszonych śliwek , po
kolejnych kilku, gdy z wypiekami na twarzy czekam na werdykt Ostatnio
był lepszy , a na końcu, gdy usiłuję zmniejszyć wyrok i zasłużyć na
łagodniejszą karę, podając mu lampkę wytrawnego wina, dowiaduję się, że
jego matka zawsze dodawała majeranek  To nie wszystko! Tu, na plaży, w
momencie, gdy Ewki ciało zaczyna przypominać chrupiące prince polo,
odkrywam kolejne argumenty dowodzące, że mój mąż nie tylko nie jest mi
potrzebny do szczęścia, ale że wręcz jego nieznośna osoba ciąży na
mojej osobistej radości życia. Bo po co mi Olek, który:,
  jeszcze nigdy nie zmył po sobie talerza (,Dlaczego zostawiasz te
talerze? Najlepiej je umyć od razu po jedzeniu! );,
  nie znosi moich ulubionych perfum (,Jak możesz ich używać? Czy nikt
ci nie mówił, że śmierdzą? );,
  programowo nie wysikuje Makbeta (,Nie jestem idiotą, żeby kundel
ciągał mnie po swoich ulubionych drzewach! );,
  chrapie, gdy oglądam Na dobre i na złe ;,
  budzi mnie, gdy on ogląda mecze (,Idź się połóż do innego pokoju, bo
oglądam! );,
  nie budzi mnie, gdy dzwoni Kryśka, od której kupuję tanie ciuchy ze
sklepu Mały Defekt ;,
  irytuje się, gdy nucę w samochodzie (,Przestań! Mówią w radiu o
cenach paliwa! );,
  wstaje rano wściekły (,Kto, do cholery, wziął moją golarkę? ), wraca
z pracy wściekły (,Wczorajsze ziemniaki? Chyba przesadzasz  ), kładzie
się spać wściekły (,Dlaczego kładziesz kołdrę na opak? Mam guziki na
twarzy ), zasypia i łóżko nie trzeszczy. 
Przeraziłam się. Boże! Jak on mnie musi nie lubić! I jak musi być mu
ciężko starać się ukryć prawdziwe uczucia pod pozorami pewnej
uprzejmości. Zupełnie irracjonalnie zaczynam współczuć Olkowi. Czuję na
policzkach świeży oddech bryzy ,
  No, przestań! Nie rycz!  karci mnie Ewka, wystawiając do słońca swój
tyłeczek, mniejszy od najmniejszego orzeszka. 
,
*,
,
Po Ewce pozostał stos nie doczytanych gazet, krem z najniższym filtrem
UV, żel do depilacji, jej wizytówka (Lekarz nauk medycznych,
specjalista patolog. Ciekawe, który z pacjentów wybierze się do niej na
własne życzenie?). No i pustka w przestronnym pokoju północnego
apartamentu bez widoku na obrazek z morzem. 
Przyjechał po nią gnany tęsknotą, co było aż nazbyt wyraźnie widać.
Sprawiał wrażenie męskiej gwiazdy z Hollywood, która rozświetliła mrok
domu wczasowego Perła . Dotarł do nas błyszczącym z daleka kufrem
pieniędzy, umieszczonym na czterech terenowych kołach. Wyglądał tak jak
Olek dwadzieścia lat temu, a może i lepiej. Przywiózł pudełko śliwek w
czekoladzie, które miały mi zastąpić Ewkę. Mógł dorzucić jeszcze wagę
elektroniczną z błędem 7 kilogramów albo lustro wyszczuplające jest w
każdym szanującym się butiku). Czekoladę szlag trafił, zanim wyjechali
(bardziej gorąco było tylko we wrześniu 39 roku), a śliwki skojarzyły
mi się z ostatnim bigosem, więc straciłam na nie apetyt. Oddałam je
dwóm emerytom, żeby zapomnieli, choć na chwilę o bobo-frutach i trochę
sobie pożuli, a sama płakałam tak głośno, że nie słyszałam dzwoniącej
własnej komórki. Portier przyszedł z rachunkiem za wczorajszego
szampana i znalazł mnie w łzach. Litościwie pokiwał głową, jakby chciał
powiedzieć, że ci, co kochają inaczej, cierpią tak samo jak ci, co
kochają normalnie. 
Komórki oczywiście nie odebrałam. W efekcie nie dowiedziałam się, że
Bambi od Balladyny miał maleńką stłuczkę z fiatem punto i teraz
Balladyna jest zmuszona znaleźć sobie nowego faceta z porządnym
sprzętem. Nie wiedziałam o powrocie Aliny, która w Bieszczadach
znalazła dla Makbeta maleńką panienkę o słodkim imieniu Lady. Nie
miałam pojęcia, że słodka suczka Lady zamieszkała w moim koszu na
bieliznę i że w domu wszystko w porządku, tylko tato zapracowuje się
całymi nocami i rzadko wpada o poranku, żeby choć trochę się odświeżyć.
Fahrenheitem. O żadnej z tych spraw nie miałam i nie chciałam mieć
pojęcia. Mój urlop nieubłaganie dobiegał końca, a poza starymi
emerytami nikt nie wiedział, że Wanda (przystojna rudawa szatynka,
samotna, około czterdziestki, bez zobowiązań) przyjechała do
Międzyzdrojów w celach rekreacyjnych. Aby wypocząć (według męża),
ewentualnie się zmęczyć (według sędziego Glinki) w towarzystwie miłego,
dowcipnego, bez zobowiązań, może być nawet łysiejącego blondyna.
Wskazane, aby nie spożywał w nadmiernej ilości produktów firmy
Bobo-Frut. 
Postanowiłam sięgnąć po lekturę. W końcu Ewka tej swojej babskiej
mądrości też nie zdobyła na medycynie. Zostawiła tonę makulatury z
receptami na temat Jak być szczęśliwą . I proszę! Pierwsze pismo 
recepta na trzy bite strony pod tytułem Czym zwrócisz jego uwagę?.
Pisze kobieta. Powinien, moim zdaniem, mężczyzna. Byłoby wiarygodniej.
Dowiaduję się, ku swej radości, że jego uwagę przyciągają same moje
ewentualne wady. Mam być do przesady pruderyjna, kokieteryjnie zalotna,
zalotnie figlarna, figlarnie ponętna, ponętnie erotyczna, erotycznie
niezaspokojona, a wtedy on zwróci na mnie uwagę. Upora się z moimi
marzeniami, które mam od lat osiemnastu, a przy sprzyjających warunkach
(wyłączone światło) nie zauważy mojej zszarzałej bielizny. 
,W porządku  myślę.  Poświęci się, pomoże mi stanąć na nogi (a
właściwie wyłożyć się na plecy). Będzie mnie pieścił po wydepilowanych
łydkach (Ewki żel jest rewelacyjny) i przy sprzyjających warunkach nie
zauważy tej cholernej kreski na szyi (wyłączone światło) . Nie daje mi
jednak spokoju zasadnicze pytanie Dlaczego to ja mam być taka, śmaka i
owaka, aż do erotycznie niezaspokojonej, ;? . Dlaczego to ja muszę robić
z siebie idiotkę, żeby on zobaczył we mnie kobietę? A on? Czy nie może
tak po prostu podejść, spojrzeć mi głęboko w oczy i czule wyznać: Od
pierwszego spojrzenia zwróciłem na ciebie uwagę ? Widać nie może 
westchnęłam z rezygnacją. W recepcie na szczęście we dwoje zadbano o
to, żeby kobieta starannie i długo oraz w przemyślany sposób się
upokarzała. Zastanawiające jest to, że od czasów mojej babki, Lukrecji
Kwak, nic się w tej dziedzinie nie zmieniło. To nie jest w porządku 
rozważałam, starannie rozprowadzając żel na porośniętych zaniedbaniem
łydkach.  Ale kto powiedział, że w życiu będzie wszystko w porządku?
Jak dostajesz w prezencie od Pana Boga komplet cycków, to nikt ci nie
obiecuje, że z tym prezentem będzie ci łatwiej  Jedyna pociecha to ta,
że przynajmniej na boskim prezencie nie rosną włosy, bo tego żelu od
Ewki zostało bardzo niewiele . 

,
Wracałam ostatnim pociągiem do moich ponurych spraw. Przed powrotem,
zgodnie z zaleceniem matki, zadbałam o swoje słabe włosy i zniszczone
paznokcie, aby naprędce pozbyć się reszty pieniędzy przydzielonych mi
jako rekompensata za brak mężowskiego towarzystwa. Byłoby fatalnie
przywieźć z sobą te nędzne grosze i tłumaczyć się, że nie miałam gdzie
i z kim ich przehulać. 
Fryzjerka powiedziała, że rzadko spotyka się takie zniszczone cebulki.
Idiotka. Jakbym celowo niszczyła własne cebulki! Są, jakie są. Znam
facetów, których cebulki wcale już nie owocują. Kosmetyczka wypisała mi
litanię rytuałów służących ratowaniu płytki paznokciowej. Zaśmiałam się
w duchu diabolicznie. Moje małżeństwo rozpada się jak cebulki, a ja
będę się zajmowała rekonstrukcją płytek paznokcia! Po jaką cholerę
porzuconej kobiecie zdrowe paznokcie? Porzucona kobieta jest kobietą
chorą w każdym milimetrze swego ciała (mam tych milimetrów o 7,5
kilograma za dużo, co znaczy, że jestem bardziej chora niż jestem). 
Jednak kiedy opuściłam gabinet Morskie Złudzenie , podobałam się sobie
bez dwóch zdań. Byłam ładna w myśl profesjonalnego hasła zakładu.
Szkoda, że mamy z Olkiem tak różne gusty. 
Całą drogę wyobrażałam sobie, że kiedy przyjadę, nikt mnie nie pozna.
Marzenia czasami połowicznie się spełniają. Nie poznała mnie panienka
Makbeta, suczka imieniem Lady, która uparła się, abym nie przekroczyła
progu mieszkania. Było to z jej strony niegrzeczne, zważywszy, że
mieszkam tam, gdzie ona (tyle że nie we własnym koszu na bieliznę). 
Nie poznał mnie także Olek. Z banalnego powodu. Po prostu nie było go w
domu i miało nie być aż do następnego tygodnia (pilny wyjazd do Berlina
w sprawie zakupu otuliny gipsowej produkowanej w nowej fabryce na
ziemiach dawnej NRD). Olek po enerdowsku  ani w ząb! Więc nie mam
złudzeń, z kim się otula tą otuliną. I niech mu będzie! Skoro się uparł
budować w oswobodzonej od Niemca ojczyźnie germańskie domy  to jego
problem. Powiem mu prędzej czy później, jak przystało na Wandę, co to
nie chciała Niemca, Auf Wiedersehen . Raczej później, bo nie wiadomo,
kiedy się zobaczymy. 
Alina wiedziała, że wrócę zdołowana, więc przygotowała porządny rosół.
Wiele ją to kosztowało, bo jest wegetarianką. Niestety, Balladyna nie
jest. Rąbnęła całego kurczaka (z Lady, która należy do istot
krwiożerczych). Wyszło na to, że ja też jestem wegetarianką.
Powiedziałam Alinie, że dawno nie jadłam tak doskonałego makaronu (jej
prababka Kwak przewróciła się pewnie w grobie na to moje kłamstwo). 
A potem wpadła z wizytą moja matka. Powiedziała kilka swych bezcennych
prawd, które uratowały mnie przed wieczorną nudą. Mogłam sobie do woli
(moja wola skończyła się o czwartej nad ranem) analizować jej starannie
przemyślane sugestie:,
  Balladyna powinna być w klasztornej szkole (,Jak ci przyniesie do
domu niczyje dziecko   Jak to, niczyje?  zastanawiałam się 
przecież, jeśli nawet przyniesie, to swoje );,
  ten nowy pies musi trafić do przytułku, bo jak go pokryje stary pies,
to będą kłopoty (zgadzam się z matką: dziecko Balladyny + nowe psy +
psy nowych psów  Gdzie my się pomieścimy? Zwłaszcza, że Olek aktualnie
izoluje dom w Berlinie, ale z tłumaczką-łajdaczką);,
  półki w kuchni najlepiej czyścić odrobiną płynu do mycia naczyń i są
takie specjalne druciaki;,
  wczoraj, gdy przyszła do dziewczynek, natknęła się na mole. Żarły
czarny golf Olka (I świetnie! Niech wpieprzają na zdrowie. Gdyby
szczelniej izolował nasze rodzinne gniazdko, nie byłoby moli, a tak
będzie dziecko Balladyny, psy, psy, jeszcze raz psy i mole. Powoli nie
mam gdzie mieszkać). 
  Dlaczego milczysz?  Matka kipiała, zwłaszcza że moja fryzura
uwydatniała mi nos, jak się okazało po czterdziestu pięciu latach  za
długi. Stanowczo za długi. 
  A co mam ci powiedzieć?  zapytałam naiwnie. 
  No, chodzi o mole!  Nie dawała za wygraną matka. 
  Są mole. Przynajmniej będzie jakieś molestowanie  rzuciłam bez
sensu, aby cokolwiek powiedzieć. 
  Masz taki przypadek w pracy?  Oczy mojej matki zapałały brukową
ciekawością.  Dlatego szybciej wróciłaś z wczasów?  badała z
wypiekami na twarzy. 
  Nawet w pracy nie mam takiego przypadku  rozczarowałam ją po raz
niezliczony w moim życiu. Położyłam mocny akcent na słowo nawet  i
ziewnęłam tak szeroko, że przy sprzyjających okolicznościach mogłabym
połknąć wszystkie mole, a nawet czarny golf Olka. Aktualnie metodycznie
zjadany. Kawałek po kawałeczku.

  

Olek przyjechał ze swoją otuliną kilka dni później (,Coraz trudniej
zdobyć materiał, który będzie satysfakcjonował zleceniodawcę. Ale mi
się udało ). 
Wychodziłam do pracy. Ze skonfiskowaną rano paczką marlboro, którą
znalazłam w starej kurtce Balladyny (,Doprawdy, mamo, pojęcia nie mam,
skąd tu się wzięła! A może to twoja kurtka? ). Wychodziłam do pracy w
spodniach, w których moje pośladki zaczynały przypominać orzechy 
włoskie. I w butach z ubiegłego sezonu (Gucci poszedł do pubu, umownie
nazywanego przez Balladynę szkołą ). Wychodziłam więc do pracy z
papierosami mojej córki, w zdeptanych pantoflach, z uszkodzonymi
płytkami paznokciowymi, które wyłaniały się spod resztek lakieru, a mój
mąż oświadczył mi głosem szczęśliwego architekta, że znalazł odpowiedni
materiał izolacyjny. Powiedziałam, że chyba nie izolacyjny, lecz
izolujący, i to jego od nas. Następnie poinformowałam go, że teraz musi
kupić otulinę dla siebie, bo jego ulubioną, ten czarny golf, w którym
wygląda jak podróbka Kondrata, rąbnęły mole. Zaproponowałam, żeby
lepiej pilnował swoich rzeczy, bo kiedyś się okaże, że już ich nie ma.
No i wyszłam. 
W nader skromnej torbie niosłam koniak dla Glinki, choć wiedziałam, że
wolałby dmuchaną lalę. Pewnie nie produkują takich starych lal jak pani
prezes Klimuszko  Swoją drogą, ciekawe, czy Glinka sam na sam z lalą
też by dłubał w nosie?,
Pani prezes płakała. Nigdy nie widziałam płaczącej pani prezes, więc
zmieniłam zamiar i napoleona postanowiłam dać jej. Zwłaszcza że pani
prezes przebywała aktualnie na terenie bliżej mi nie znanego,
osobistego Waterloo. Koniak przyjęła z nutką ostentacji i wręczyła
dwadzieścia dwa skoroszyty, z których wynikało, że dwudziestu dwóch
ludzi podczas moich kilku dni pobytu nad morzem pracowicie zarabiało na
wyrok z zawieszeniem. Przeglądałam akta z rosnącym podziwem. Trzeba
jednak mieć talent  myślałam, wgłębiając się w kolejną sprawę  żeby
zdradzić własną żonę z własną teściową tylko po to, by ukraść z jej
funduszu emerytalnego 107 złotych netto. Co jak co, ale mój Olek nigdy
by czegoś podobnego nie zrobił   pocieszyłam się głupio, zapominając
na chwilę o tłumaczce-łajdaczce. Sprawnie zanurzyłam się w szambo życia
Alberty M.  która zwabiła podstępem do swego domu czterech
gimnazjalistów ze Szkoły im. Żwirki i Wigury, a kiedy nie chcieli
,wyświadczyć jej określonych przez skazaną przysług seksualnych, pobiła
ich dotkliwie, zadając rany ostrym narzędziem . Głupia, myślała, że jak
patroni szkoły przelatali całe swoje życie, to gimnazjaliści przelecą
przynajmniej ją. Patrzę na te ludzkie upadki już od lat i przekonuję
się, że świat został poukładany w sposób nadmiernie przypadkowy. Te
mordy, gwałty, kradzieże, awantury  są tylko dlatego, że pewni ludzie
z pewnymi potrzebami nie mogą się spotkać. Gdyby ci dwaj żołnierze, co
na przepustce okradli sklep monopolowy (Smirnoff Vodka  3 butelki 0,5
l, orzeszki ziemne  2 paczki, papierosy marki Ares   4 paczki,
prezerwatywy zapachowe  1 kartonik), trafili na tę właścicielkę
kwiaciarni, która zamknęła klienta w piwnicy (chciał tylko kupić za
uczciwe pieniądze trzy róże odmiany Mercedes oraz kartę imieninową z
tańczącym niedźwiadkiem) i dożywiała go wódką, proponując seks oralny 
Więc gdyby ci żołnierze poszli do kwiaciarni, a nie do monopolowego,
facet od róż mógłby spokojnie zanieść swej ukochanej tańczącego misia,
a chłopcy spędziliby przepustkę w piwnicy, pijąc w najlepsze swoją
wódkę. A i z kartonika pełnego prezerwatyw zrobiliby użytek. Nie ma
sprawiedliwości na świecie   wzdycham, ustalając terminy spotkań. Już
za chwilę mój pokój zapełni się pogubionymi ogniwami procesów
wychowawczych pochodzenia socjalistycznego (roczniki pięćdziesiąte i
początek lat sześćdziesiątych) oraz przypadkami nieudolności
pedagogicznej z czasów etosu (roczniki siedemdziesiąte i
osiemdziesiąte, beztrosko wychowywane na krwawych bajkach
imperialistycznych). Mój pokój wypełni się po brzegi morzem drobnych
machlojek i wielkich świństw, małych, samotnych wypraw po cudze runo i
zorganizowanych wycieczek szlakiem wszystkich patologii mojego miasta.
Staną tu:,
  skruszeni poniewczasie;,
  zdziwieni, że tu stoją (nie wyleczone odchylenia psychiczne u
wziętego męża Ewki);,
  grzeczni i układni, jakby załatwiali wizę do Stanów Zjednoczonych
(tzw. cwaniaczki);,
  szarmanccy (,Ależ, droga pani kurator, to nieporozumienie! Nie chcę
na razie mówić, bo i tak nikt mi nie uwierzy, ale pani kurator chyba
widzi, że nie mógłbym czegoś podobnego zrobić  );,
  bezczelni (,A pani, k , myśli, że to, k , przyjemnie komuś p 
rower? );,
  no i starzy dobrzy znajomi (,O! Miło widzieć panią kurator! Ja
powiedziałem pani adwokat, że chcę tylko do pani ). 
Mimo wszystko dobrze czasami usłyszeć, że ktoś chce tylko do ciebie.
Nawet jak ciąży na nim sześć lat w zawieszeniu i kara grzywny w
wysokości mojej pięciokrotnej pensji. 
Już wiem, dlaczego prezes Klimuszko płakała. Przyszła do mnie Halinka z
kadr. Kadry to największe archiwum wiedzy o innych. W dodatku ruchome.
Samo przychodzi i wyjmuje najciekawsze akta spraw , a potem je
referuje. Halinka zreferowała, że prokurator Bełzyk na imieninach
Glinki nazwał panią prezes stara rura . Glinka, zamiast bronić jej
honoru, trzymał na kolanach tę nową wydrę, co chce otworzyć prywatną
praktykę adwokacką. Taka praktyka to najstarszy zawód świata!  
szlochała ponoć pani prezes Klimuszko, niesłusznie kojarzona z księdzem
od ziół. Wygląda na to, że wydra może otwierać się wyłącznie na Glinkę,
który jednakże nie jest idiotą. Dzisiaj nie przyszedł do pracy.
Powiedział, że miał na tych imieninach jakąś pomroczność, czyli, innymi
słowy, że wszystkiemu winna jest wydra. 
Wydry nie lubię, bo ma to, czego ja nie mam, i nie ma tego, co ja mam,
a czego nie chcę mieć. Ma na przykład:,
  nieskazitelnie białe bluzki i nieskalane oczkami rajstopy, a w porze
letniej nieskazitelne nogi skalane idealną opalenizną, i nie musi w
ogóle nosić podartych rajstop;,
  karnet na basen (karnet to małe piwo, ale ma czas, żeby tam
regularnie chodzić);,
  zdrowe płytki paznokciowe;,
  mocne cebulki włosów;,
  szybkie riposty, które wprawiają w zachwyt jej wszystkich klientów. 
A nie ma:,
  zdradzającego ją męża (wprawdzie ona wcale nie ma męża, ale gdyby go
miała, to on byłby zdradzany!);,
  cellulitisu;,
  kłopotów z córką palącą jej marlboro;,
  żadnej potrzeby palenia, w tym również papierosów marki Marlboro
Lights. 
,Taka Halinka z kadr to ma dobrze  myślałam zawistnie, robiąc kopie,
ksera, telefony na policję i piątą kawę, która daje mi kopa do pracy. 
Siedzi sobie pomiędzy liczydłem a radiem Edyta. Rynkowski jej śpiewa,
że dzisiaj będzie dobry dzień, ;, prokurator Dębik chwali ciasto
biszkoptowe, a ona do godziny piętnastej pospina kilka cyfr w zgrabną
kupkę rachunków, przybije pieczątkę, poprawi usta szminką (Max Factor,
złoty brąz) i jeszcze dowie się od ochroniarza, kim jest ten facet w
volvo, co przyjeżdża po wydrę . 
Jej cyferki nie kradną, nie gwałcą, nie pędzą na melinie. Jej
okrąglutkie liczby mocno trzymają się obowiązujących w matematyce
zasad. Nie klną, nie śmierdzą wódką i nie uświadamiają kadrowej
Halince, jak czasami słabe są nogi, na których ludzkość podąża ku
doskonałości. W brudnych skarpetkach. W pogniecionych garniturach i z
poranionymi marzeniami, które, jak każde marzenia, kiedyś były piękne. 
Nie wiem, czy to mądre, ale ja i tak nie chciałabym zamienić moich
grzeszników na cnotliwe cyferki, bo ja tych grzeszników rozumiem
lepiej, choć są równaniem z tysiącem niewiadomych. Mam jednak dużo
cierpliwości i nie chwaląc się, dość sukcesów. W dobrym mieście ,
które buduję od dwudziestu lat na tzw. terenie służbowym, jest coraz
więcej wyleczonych mieszkańców. Czasami ktoś się wyprowadza , bo nie
wytrzymuje. I tych, co odchodzą, najbardziej szkoda, bo nie sposób im
pomóc. 
Tak samo szkoda mi Olka. On też odchodzi i nie sposób mu pomóc. Patrzy
na mnie, jak się zwykle patrzy na własną żonę  bez cienia tolerancji i
wyrozumiałości, ze znużeniem i pretensją. Teraz też tak patrzy i mówi:,
  Miałaś wrócić wcześniej. Te moczymordy więcej dla ciebie znaczą niż
własna rodzina!,
Tylko Olek i Lady są obrażeni. Ona warczy i on warczy. 
  Nie mogłam wrócić wcześniej. Te moczymordy przynajmniej na mnie nie
warczą  odpowiedziałam. 
  Zajmujesz się obcymi ludźmi, a tymczasem twoja córeczka siedzi nie na
lekcjach, lecz na barowym stołku ,
  Mówisz o swojej córeczce?  ucięłam w pół zdania.  Ona na tym stołku
siedzi od początku roku. Nie wiesz, bo też zajmujesz się obcymi ludźmi.
A właściwie obcym człowiekiem, że tak to ładnie ujmę. 
Ujęłam ładnie, bo zmienił temat. Poinformował mnie, że teraz ma mnóstwo
robót zleconych, przechodzi więc na rytm obiadokolacji, ma nadzieję na
awans (w połowie października), musi się wykazać (na razie będzie
pracował nocami do końca października, a potem, zobaczymy) i chce,
żebym mu kupiła czarny golf, bo pojutrze musi być Kondratem, jak
przyjedzie niemiecka delegacja ze stowarzyszenia Gold Haus Co. 
Zapytałam, czy przypadkiem Gold Haus Co. nie chciałoby postawić złotego
domu w naszym Malinówku. Ot, tak, w celach marketingowych. Zapewnił, że
nie chciałoby. On ma zresztą inne plany. Być może Malinówek pójdzie pod
młotek. 
  Po moim trupie  uśmiechnęłam się promiennie. Promienny uśmiech
kosztował mnie wiele, bo wizja trupa żony nie zrobiła na Olku żadnego
wrażenia. 
Malinówek był ostatnim miejscem ziemskiego pobytu babki Lukrecji Kwak i
jeśli ten niewydarzony chłoptaś-pieszczoszek myśli, że pozwolę szargać
rodzinne pamiątki tylko dlatego, że on potrzebuje jakiejś garsoniery
dla łajdaczki, aby tam sobie z nią poszprechać, to się grubo myli. 
  Po moim trupie  powtórzyłam już bez uśmiechu.  Pamiętasz, jak
wbijałam tam tabliczkę z napisem Teren prywatny ?  Pamiętał.  Wiesz,
co to znaczy w świetle prawa?  mój głos był głosem sędziego Glinki.
Wiedział.  To odwal się od Malinówka, który ze wszystkich moich rzeczy
najbardziej jest mój. 
Chyba rozstał się na moment z garsonierą, a nawet zepchnął tłumaczkę ze
swych kolan, bo patrzył na mnie tak, jakbym go okradała z rodzinnych
klejnotów. Olek lubił się rozstawać, ale ze mną, nie z klejnotami. 
  Ależ, kochanie  przemówił łagodnie.  Zastanowimy się jeszcze ,
  Nie zastanowimy się  powiedziałam, stawiając głosem kropkę (mam
świetną polską Aussprache).  Teren prywatny! Wstęp surowo wzbroniony. 
,

Mój pomysł od razu przypadł cioci Loli do gustu. 
  Dawno powinnaś to zrobić  powiedziała, dokładając do mojego pucharka
potężną łyżkę pistacjowych lodów (jadła tylko pistacjowe).  Więc kiedy
zaczynasz?,
  No, w zasadzie już zaczęłam, bo zajęcia są od października. Jak na
studiach. Tylko, ciociu  zawahałam się, bo ciocia ponad wszystko nie
znosiła fałszywej skromności.  Tylko czy ja nie jestem na to za stara?,
  Nawet ja nie jestem za stara  obruszyła się. Sięgnęła po książkę
leżącą na nocnym stoliku i pokazała mi ją. 
  Uczę się szwedzkiego. 
  Dlaczego akurat szwedzkiego?  Pomyślałam, że może Szwedzi
specjalizują się w endokrynologii. 
  Bo  odparła z uporem  chcę w oryginale przeczytać Muminki. 
Nie miałam już drogi odwrotu. Przede mną wolno otwierały się drzwi
studiów podyplomowych, a ciocia Lola delikatnie popychała mnie w ich
stronę. Oczami wyobraźni widziałam siebie w ławce, Olka z łajdaczką w
garsonierze, Balladynę w dziennej izbie dziecka, a ciocię Lolę przy
łóżku wnuczki, stojącym poza nawiasem prawa  jak siedzi i miłym głosem
czyta po szwedzku o przygodach Włóczykija. 
  Mniej mów, a więcej rób  doradziła mi jeszcze ciocia, co w jej
języku oznaczać mogło jedno: Nie opowiadaj temu palantowi, czym się
zajmujesz. I nie pytaj, czym on się zajmuje . Kochana ciotka. 
W drodze powrotnej kupiłam zeszyty i podręcznik. To świetnie, że Tośka
o mnie pamiętała. Obiecała, że na tej podyplomówce więcej będzie takich
kobitek jak ja, a mniej takich jak ona (Tośka jest z rocznika, który
Olek ostatnio zgłębia). 
W sobotę wstałam wcześniej niż zwykle. Ubrałam się staranniej niż
zwykle (sweter z angory  dar z placówki dyplomatycznej, spódnica khaki
z akcentem żołnierskim  sklep Mały Defekt ), poszłam na spacer z
małżeństwem Makbetów i przed udaniem się na zajęcia, zostawiłam kartkę
adresowaną do naszych wspólnych córek:,
1. Zakupy,
  chleb wieloziarnisty,
  musztarda,
  4 serdelki (mogą być wiedeńskie),
  salami (niekoniecznie),
  kurczak na rosół (koniecznie),
  włoszczyzna,
  wędliny i sery (według osobistych potrzeb),
  chappi,
  podpaski,
  proszek do prania (zadzwonić do babci powie jaki,
2. Obowiązki,
  nastawić rosół (dodać do wywaru kostkę knorra),
  wyprać bieliznę (leży w koszu pod Lady Makbet),
  wymyć kuchenne szafki (zapytać babcię o rodzaj druciaka),
  posprzątać, ale ogólnie (nie mówić babci),
  na obiad odgrzać gołąbki, ew. dorobić sos,
Amatorek zgłębiania wiedzy było więcej niż w liceum Balladyny.
Rozglądałam się po tej zbieraninie młodości z jawnym przerażeniem.
Żadnej kobiety w moim wieku. O, jedną widzę. Też porykująca
czterdziecha, która przekroczyła szybkość starzenia się, zmierzając
niefortunnie do osiągnięcia magicznej pięćdziesiątki. Jak ja. Siedzi
sama na ławce przed salą wykładową (garsonka z weluru, okulary,
czółenka firmy Ryłko  standard). No to jestem uratowana. 
  Cześć  mówię do niej z uśmiechem.  Co my, emerytki, tu robimy?
Chyba na naukę już za późno. Nie uważasz?,
Ona tak nie uważa. 
  Nigdy nie jest za późno  powtarza słowa cioci Loli, a potem
głośniej:  Zapraszam wszystkich. Zaczynamy. 
Zanim się zorientowałam, że właśnie przeszłam z panią profesor doktor
habilitowaną jakąśtam na ty, siedzę w drugim rzędzie i płaczę. Na pewno
mnie zapamięta. Ale się wysypałam z tymi emerytkami. Chodziło mi o to,
że ja jestem emerytka. Ona, widać, nie taka całkiem stara. Może jej to
powiedzieć? Gówno powiem! Na początek wystarczy to, co powiedziałam. A
Tośki nie ma! Winna temu zamieszaniu gdzieś przepadła, zostawiając mnie
z samymi Alinami. Bo przecież te podyplomówki  wyglądają jak moja
Alina. I jeżeli są tak samo ambitne, to co ja tu robię?,
Potem się okaże, że nie są aż tak ambitne. Po prostu nie mają pracy,
więc się uczą. Te z kolei, co pracę mają, uczą się, żeby ją dalej mieć.
Wszystkie płacą, kserują, ściągają, notują. W przerwach instruują
mężów, co mają zrobić z dziećmi, dzieci, co mają zrobić z mężami,
matki, co mogłyby zrobić dla ich mężów i dzieci. Ja nie instruuję, ale
notuję, kseruję, płacę i przepisuję jak inne. 
W domu czysto, pachnie jutrzejszym rosołem. W kuchni świeży obrus. Przy
obrusie moja matka. Przyszła mi udowodnić, że życie nie jest łatwe. Jak
zawsze. 
Balladyna wyłudziła od niej pieniądze. Czy nie na narkotyki, bo jak
wyłudzała, miała czerwone powieki . Jeśli chodzi o sposób prowadzenia
przeze mnie domu, to nic dziwnego, że Olek wiecznie odchodzi, a dziwne
jest to, że wraca. Ona, na jego miejscu  Nie życzy sobie, żeby
dziewczynki dzwoniły do niej w soboty tak wcześnie. Owszem, lubi
dziewczynki, ale kiedyś mnie przecież uprzedzała, że nikt nie zrobi jej
babką. Bo z babki to ona ma tylko panieńskie nazwisko (,No, na pewno
nie wieczne kwakanie   pomyślałam złośliwie). A w sprawie tej
pożyczki, którą chciałam na remont pokoju Aliny  Niestety, plany ma
inne. Pan Józef, ten jej partner z balu Serduszka Dwa  zaproponował,
że kupią do spółki rower marki Orbitrek, taki do ćwiczeń w domu, i będą
go wynajmować odpłatnie w klubie Wiek Szczęśliwy . Ona nie ma
wątpliwości, że rower zwróci się po roku, i wtedy może mi dać ten
tysiąc dwieście. Jak to, ile kosztuje rower? Tysiąc dwieście! Nie, nie
zrozumiałam. Oni go nie kupują do spółki, tylko wspólnie będą
dzierżawić. Dlatego matka musi wydać wszystkie oszczędności. 
  A ty powinnaś coś z sobą zrobić, a nie tak głupio siedzieć w domu i
czekać na męża  powiedziała na koniec matka, zaprzeczając samej sobie. 
,
*,
,
 &nbsp; Cieszę się, pani kurator, że będziemy współpracować 
oświadczył dostojnie Roland Maćko, mój wytrwały wielbiciel i człowiek,
na którego w mojej pracy zawsze mogę liczyć. Roland jest z moją pracą
związany tak jak ja jestem związana z Rolandem. Gdy Roland mówi Cieszę
się, że będziemy współpracować , to brzmi, jakby mówił No! Wróciłem!
Znowu możemy sobie pomolestować, pogwałcić, a może coś skubniemy? . 
 &nbsp; Wrócił pan!  ucieszyłam się radością dziecka.  I kuratelka
przydzielona?,
  A owszem.  Roland dbał o formy grzecznościowe i styl wypowiedzi. Był
bardzo uważny i grzeczny.  Nie ukrywam, że z wielką admiracją
przyjąłem wiadomość, iż to właśnie pani kurator Wanda osobiście będzie
mnie kierowała na trudną drogę społecznej resocjalizacji ,
  Co tam mamy tym razem?  przerwałam potoczysty strumyk fragmentu
sztampowej przemowy sędziego Glinki, którą Roland Maćko już od dawna
znał na pamięć. Lata praktyki!,
  Pokłóciłem się troszeczkę z panią Kolec. Z panią Kolec chodziłem do
przedszkola ,
  Ale teraz pan się z nią pokłócił?,
  No właśnie. Dwa miesiące temu. 
  O co poszło?  Zapadłam się w fotel i patrzyłam na wiecznie dziecinną
twarz Rolanda, która razem z nim nie chciała wyrosnąć. Jakby ciągle
chodziła do przedszkola z panią Kolec. 
  Osoba pani Kolec uwłaczała mojej godności osobistej. 
  Jak?  Nie zdziwiłam się, bo Roland ma poczucie godności na miarę
swego imienia. 
  Powiedziała do mnie  Roland zamknął oczy i zacytował:  Spie , ty
ch  ,
  Dlaczego tak powiedziała?,
  Bo nie chciała mi pożyczyć materaca. 
  Materaca?,
  No, takiego siennika. Wynosiłem go sobie, a ona weszła do chaty i w
krzyk. 
  Nie wiedziała, że chciał pan pożyczyć?  domyśliłam się. 
  No, a skąd mogła wiedzieć, że pożyczam, kiedy była w terenie, jak
pożyczałem?,
  I z jakiego paragrafu pan dostał?,
  Za przywłaszczanie i wpierdol. 
  Panie Rolandzie ,
  Musiałem ją obić, panią Kolec, bo była nieelegancka. Prawdziwa
kobieta, jak na ten przykład pani kurator Wanda, zawsze ma klasę. A
pani Kolec zachowała się, mówiąc nieładnie, po chamsku. Ja jestem
przecież dżentelmen ,
Po pracy poszłam z Tośką na kawę do pubu Valentino . Lubię tę Tośkę.
Może dlatego, że ona przypomina mi mnie samą, jak po studiach, z
zapałem godnym Matki Teresy, walczyłam o wszystkie dusze utopione w
wielkomiejskim błocie. Teraz już tak nie pracuję. Teraz metodycznie,
jak wędkarz, wkładam ochronne gumofilce rezerwy, gdy zbliżam się do
rynsztoka. Niby jestem tak samo skuteczna jak kiedyś  Niby mam większe
profesjonalne wyczucie w prowadzeniu podopiecznych ścieżką kanonicznych
zakazów i nakazów, ale pozostaje to niby. Tak naprawdę to tęsknię i
zawsze będę tęskniła do radosnej, entuzjastycznej Wandy, która
potrafiła bez patrzenia na zegarek tłumaczyć, prosić, wycierać z błota,
koić. Umiała pocieszyć, przekonać, prowadzić za rękę, słuchać, a nade
wszystko  wierzyć. 
Błoto ma swoje prawa. Jeśli nazbyt w nie wchodzisz, w imię ideałów,
które są twoje, ale nie innych  to licz się z tym, że cię pochłonie,
obryzga. Sprawi, że twój konwój dobrej woli zamieni się w koszmarną
podróż po piekle. Aż do karambolu na zakręcie bezradności. Nie zostanie
ci nic. A wrażliwość spłynie z ciebie jak z grabarza po setnym
pochówku. I będzie po tobie, naiwna uzdrowicielko nizin! Więc tak jak
cellulit dopadł moich ud, tak samo dystans wkradł się w moje zawodowe
istnienie. Z każdym rokiem traciłam młodzieńczy zapał tak jak traci się
młodość. Skrzydła, którymi dawniej obejmowałam cały przestępczy
światek, skurczyły się, zmizerniały. Przestałam być orlicą. Stałam się
matką-kwoką. Rutynową wysiadywaczką brzydkich, ulicznych kacząt,
rzuconych przez los na moje podwórko. 
Tośka była przygnębiona i nieobecna myślami. 
  Kłopoty?  zapytałam, bo miała w oczach prośbę, aby koniecznie
zapytać ją o kłopoty. 
  Nie  odpowiedziała cicho. 
Widać miała prośbę, aby jej o nic nie pytać. 
  Zostawił cię, drań pieprzony, choć mieliście razem pojechać do Grecji?,
  Niee. Do Szwecji. Promem.  Milczała chwilę.  Skąd wiesz? Przecież
nikomu nie mówiłam ,
  Kochana  zaciągnęłam się zachłannie ósmym papierosem  ja też kiedyś
miałam dwadzieścia sześć lat ,
  Dwadzieścia siedem  poprawiła uczciwie. 
  No właśnie. I też mieliśmy razem pojechać na Węgry. Po szetlandy. 
  Chciałaś mieć owce?,
  Nie, swetry. 
  W Polsce nie było?,
Pytanie Tośki przypomniało mi, że rozmawiam z własną córką, to znaczy
osobą, która nic nie wie o kartkach na buty i to wcale nie od Gucciego. 
  Nie było. 
  I co?,
  I gówno! Pojechał z taką Lilką, lektorką języków ugro-fińskich. 
  A ty?,
  A ja zostałam. Z ciążą i z palcem w nocniku. 
  Mówi się z ręką . 
  Reszta wpadła do nocnika potem. Teraz wydaje ci się, że runął cały
świat, ale za chwilę zrozumiesz, że to były zaledwie delikatne drżenia
sejsmiczne. 
  Ładne mi drżenia.  Tośka wykrzywiła płaczliwie usta.  Ta Izolda,
taka z reklamy komputerowej, już mu zrobiła sitodrukiem koszulkę ze
swoim zdjęciem ,
  T-shirta?,
  Mhm.  Tośka patrzyła na mnie z coraz większym zdumieniem. 
  To się nie przejmuj. Jesienią nie będzie jej nosił ,
  A pod swetrem?  drążyła już ten temat. 
  A pod swetrem się nie liczy. Dziwię ci się, Tośka.  Zamówiłam po
drinku.  Jesteś mądra baba, a beczysz nie dlatego, że spotkałaś
frajera, ale dlatego, że się go cudownie pozbyłaś. 
  Cudownie?  Tośka piła szybciej od Sety (pseudonim Anatola H.
Recydywa, rocznik 61, dwa lata w zawieszeniu za napad rabunkowy na bar
,Uszatek . Zatrzymany w trakcie snu w ww. barze). 
  Dlaczego uważasz, że cudownie?,
  Bo to dobrodziejstwo, jak trafiasz na frajera i nagle on daje ci
święty spokój. Wyobraź sobie, że frajerowi mówisz sakramentalne tak .
I on dalej jest frajerem, tyle że już twoim aż do śmierci. Bo ślub
zmienia papiery, ale nie frajerów. Wstyd ci robi i obciach na każdym
kawałku życia  Na przykład nosi sitodruk z wizerunkiem tej całej
Izoldy  Rozbiera się przed upojną nocą. Patrzysz, a on ma na klatce
piersiowej rozpiętą Izoldę  Co wtedy? Przecież własnemu mężowi nie
wręczysz nakazu eksmisji tylko dlatego, że nosi sobie Izoldę ,
  Mógłby mieć moje zdjęcie  rozmarzyła się Tośka, a jej oczy nabrały
delikatnego kolorytu nieba. 
  Gdyby nie był frajerem, mógłby  zgodziłam się  ale jest!,
  Łatwo ci mówić.  Tośka rozglądała się za kelnerem, jakby kelner z
pubu Valentino  stał się jej nowym mężczyzną życia.  Masz wszystko po
kolei: dom, dzieciaki, psy  Nawet szkołę rodzenia już zaliczyłaś ,
  Naprawdę tak myślisz?  Teraz ja szukałam wzrokiem kelnera, jakby był
sprawcą opisywanej przez Tośkę domowej sielanki.  A nie pomyślałaś, że
ze szkoły rodzenia przeszłam do szkoły radzenia sobie z tym wszystkim,
za czym tak tęsknisz? Nie przyszło ci do głowy, że miałam pecha, że
Olek, choć nosi sitodruk reklamy piwa EB, też mógł okazać się frajerem?,
Pojawił się kelner. 
  Jeszcze dwa drinki!  zawołałyśmy równocześnie. 
Tośka spojrzała na mnie z pewną dozą szacunku. Pomyślałam, że kobiety
zaczynają sobie ufać dopiero wtedy, gdy odkrywają, że różnią się w
zasadzie szczegółami: wiekiem, kolorem włosów, marką kremu na noc czy
rozmiarem rajstop. Ale ich wątpliwości, nadzieje, pragnienia, a także
bolączki, oczekiwania i gorycze są identyczne  jak jesienne jabłka na
drzewie życia czekające na właściwą chwilę, aby nagle i niespodziewanie
spaść. No, chyba że prędzej obejmie je ręka losu i włoży do wiklinowego
kosza codzienności. 
Wracałam z przeświadczeniem, że ręka losu przestała mnie głaskać po
głowie zbyt szybko. Trudno mieć do niej pretensje. Ciocia Lola
twierdzi, że najlepiej pytać o pewne rzeczy samych siebie. Jej zdaniem
człowiek inteligentny zawsze znajdzie wyjaśnienie wszystkich pozornych
przypadków, które lubimy nazywać zbiegiem okoliczności. 
  Bo prawda jest taka  tłumaczyła mi niedawno  że ludzie wolą się
rozkoszować swoim pechem niż zastanawiać nad jego przyczynami. Na
przykład ty  spojrzała na mnie endokrynologicznie  szukasz wyłącznie
w sobie powodów, dla których ten głupek cię zdradza. Dlaczego nie
szukasz w nim? Może to on ma kompleksy, które nieumiejętnie leczy? Jak
alkoholik likwidujący kaca następną pięćdziesiątką?,
Wracałam do domu z coraz większym przeświadczeniem, że i ja leczę kaca
pięćdziesiątką (konkretnie: trzema), że zamiast wyciągnąć wnioski, co
radzę Tośce, pogłębiam się w idiotycznym odkładaniu własnych problemów
do jutra. Do tego wiklinowego kosza  A przecież Olek w swojej
destrukcyjnej działalności małżeńskiej dał mi pewne fory! Wskazówki.
Choćby taką, że pozbawił mnie kilku lat złudzeń. Dostałam więc w
prezencie kawał niezłego życia  tego, które mnie jeszcze czeka! Mogę
spróbować je ugryźć. Mogę rozsmakować się w delikatnej konsumpcji,
dzień po dniu. Delikatnie nadgryzać przyjemne chwile, delektować się
pięcioma minutami szczęścia podanymi na deser i wreszcie poczuć ciepłą
sytość, bez obaw, że utyję czy spuchnę. Bez niepokoju, że mu się nie
spodobam (jak można nie podobać się komuś, kto na ciebie od dawna nie
patrzy?). 
Wracałam do domu i z każdą chwilą czułam się coraz bardziej wolna.
Jakby to mnie, a nie Tośkę, porzucił frajer (a nie tak się stało?),
jakbym nagle została bez biletu do Szwecji (a nie zostałam?) i jakbym
po raz pierwszy odkryła na piersiach Olka już nie sitodruk, lecz tatuaż
z wiankiem jego kobiet (a nie odkryłam?). Wracałam w pewnym sensie
szczęśliwa, zastanawiając się, czy ciocia Lola na pewno jest
endokrynologiem. Bo przecież nadczynność tarczycy albo zawartość
insuliny we krwi mają niewiele wspólnego z moim sercem, a ciotka
pochyliła się nad nim i uwolniła je kilkoma zdaniami od nadmiernego
ucisku. Od skurczu bólu, jaki zna każda zraniona kobieta.

Zadzwoniłam do Ewki. Ucieszyła się bardziej niż ostatnio, bo niedawno,
gdy do niej dzwoniłam, nie mogła ze mną rozmawiać z powodu wątroby. Nie
swojej. Jakiejś powypadkowej i mocno sponiewieranej przez właściciela,
który swą ostatnią, pijaną podróż samochodem odbył prosto w ręce Ewki. 
  Cześć. Powiedz mi od razu, co trzymasz w ręce, bo jeśli jakieś
przetrącone serce czy żołądek ,
  Trzymam inny organ, w dodatku żywy, co mi się zdarza tylko po pracy 
śmiała się radośnie. Umówiłyśmy się do kina. Na Hannibala.  Znowu będę
w robocie. Dobrze, że tym razem jako asystent  westchnęła z udanym
zmartwieniem. 
Po filmie siedziałyśmy w pobliskiej knajpce nad talerzem pełnym krabów.
Coś się w Ewce zmieniło. Nawet tam, w Międzyzdrojach, nie była taka
ładna. Nabrała jakiejś trudnej do zdefiniowania subtelności, która
sprawiała, że mężczyźni nie patrzyli już na nią jak na obiekt do
zjedzenia (Milczenie owiec, Hannibal), lecz z pełnym powagi szacunkiem.
Jak na koronowaną blondynkę, przy której dowcip o blondynce jest
największym nietaktem. 
  Jestem w ciąży  wyjaśniła i pokraśniała. 
  Wyszłaś za mąż?  zapytałam wprost, nie mogąc oderwać oczu od jej
wciąż kształtnej sylwetki, obleczonej w jakiś uwodzicielski muślin.
Natychmiast przypomniałam sobie swoje ciąże. Ciężkie jak dorodne
kapusty, skrywane pod jeszcze cięższymi sukniami z karczkiem. 
  Już kiedyś wyszłam i nie wyszło. Teraz nie wychodzę. Wolę poczekać. 
  Poczekać?  Przeraziłam się wizją ślicznego noworodka, pozbawionego
tak potrzebnego faktu biograficznego jak choćby nazwisko.  Na co
czekać?,
  Na pewność, że chcę mieć męża. Na razie wiem, że chcę mieć dziecko,
ale jedno, nie dwoje. A ojciec mojego dziecka jest, że tak powiem,
nazbyt dziecinny. Niech dorośnie, to pogadamy!,
Jasne! Jak się jest Ewką w muślinach, to można sobie pozwolić na
czekanie. Ja, gdybym czekała na dorośnięcie Olka, nie miałabym nawet
szansy stać się matką. A poza tym  co tu ukrywać  Choć łączyły mnie z
Olkiem śluby i ciąża, to można powiedzieć, że doskonale wiedziałam, co
znaczy samotność. Wyglądałam tak fatalnie już od trzeciego miesiąca
targania Aliny pod sercem, że nawet byłam Olkowi wdzięczna za ten nawał
obowiązków i zleceń, którym musiał sprostać. Zaczęły się wtedy jego
pierwsze fuchy, robione nocą (Spółdzielnia Młodych Architektów Kanon ,
baraki przy Korzeniowskiego 5, stół kreślarski z odzysku), nagłe
wyjazdy w interesach. Jeździł z Brygidą Listek, kreślarką. I był jej
taki wdzięczny, że ona chce z nim jeździć  A ja byłam też jej
wdzięczna, że z nim jeździ. Aż do tego wieczoru, kiedy przyszła do nas
na grzane wino. Jak wyjrzałam z kuchni, żeby ustalić z nią sos do
spaghetti (bo robię tradycyjny albo grzybowy), to oni właśnie
odjeżdżali w koszmarnie czułym pocałunku. W moim pokoju, na tym
miejscu, gdzie ostatnio siedziała ciocia Lola z matką, w dniu rocznicy
Lukrecji Kwak, mojej babki. Wtedy nie rozumiałam, że Olek może być zbyt
dziecinny. Rozumiałam natomiast, że mogę mu się nie podobać (trudno się
podobać mężczyźnie, gdy samej chce się wyć na swój widok). Więc wyłam,
przytakując mojej matce, która w pełni podzielała pogląd Olka, że
kobieta nie ma prawa zmienić się po ślubie. Nawet, jeśli winna jest
temu biologia, a konkretnie sam Olek. 
Gdy to mówię Ewce, ona wydaje się rozbawiona. 
  Każda z nas jest dziecinna, ale jak dostanie po tyłku od życia, a nie
od ojca, to chyba czas włożyć szpilki i stać się damą  mówi, jakby
dostawała po tyłku. Zapomniała się. 
To przecież ja byłam wtedy w ciąży i to w moim pokoju Olek całował nie
mnie (kreślarka Brygida Listek otworzyła własne biuro kreślarskie i
wykreśliła mojego Olka z listy swych wielbicieli szybciej, niż myślał).
,Więc która z nas dostała po tyłku?   pytałam siebie, wracając
ostatnim tramwajem do domu. 
Gdy weszłam do mieszkania, Olek siedział przed telewizorem i udawał, że
mnie nie ma. Dopóki nie zgłodniał. 
  Co na kolację?  zapytał z typowym rozdrażnieniem kibica piłki nożnej
(do przerwy było 2:0 dla nie naszych). 
  Co chcesz  odpowiedziałam z pełną świadomością (czytałam właśnie
artykuł na zajęcia O patologii. świadomość a świat ludzkich potrzeb). 
  Ooo!  ucieszył się niepotrzebnie.  To poproszę kanapki z salami,
tego wczorajszego bigosu na ciepło i piwko. 
  Proszę bardzo. Wszystko w lodówce. Poza ciepłym bigosem i piwem. Po
piwo musisz skoczyć do sklepiku. 
  Chyba się nie rozumiemy.  Coś zaczynał rozumieć. 
  I to od dawna. Mamy różne światy potrzeb.  Doszła do głosu moja
świadomość wykształcona na czytanym właśnie artykule. 
  Sugerujesz, że sam będę sobie przygotowywał kolację?  Głos mu
zadrżał. 
  Robię to dwadzieścia lat za późno, ale robię  pochwaliłam się w
uśmiechu zębami, których zazdrościłaby mi moja babka, Lukrecja Kwak.
Gdyby żyła. 
Na ten uśmiech weszła Balladyna. 
  Cześć!  rzuciła od progu i szybko próbowała odwiesić mój skórzany
płaszcz, którego szukałam całe rano. 
  Ostatni raz wyszłaś w moim płaszczu  powiedziałam najspokojniej, jak
można. 
  A co? Sprzedajesz go?  zdumiała się Balladyna. 
  Raczej go odzyskuję. Na zawsze. 
W moim głosie wyczuła coś niebezpiecznego, czającego się na jej
bezkarność, bo podeszła i zapytała z pretensją:,
  Gniewasz się na mnie?,
Nic mnie tak nie irytowało, jak jej pytanie, na które, w moim odczuciu,
powinna sama sobie udzielić odpowiedzi. 
  Nie gniewam się na ciebie. Nie mam prawa się gniewać na kogoś, kto ma
na sobie mój płaszcz, a za sobą rzecznika praw dziecka, ojca, babcię
Annę i kupę przekłamanych dni. Po co się gniewać?  zapytywałam
obrażoną buzię Balladyny.  Chcę od ciebie tylko swój płaszcz. 
Milczała, wpatrując się bystrymi oczkami w ojca. Ale on swe bystre
oczka właśnie umieścił w bramce przeciwnika. 
  Jeeest!  Dał się ponieść chwilowej emocji. 
  Robisz kolację?  Balladyna delikatnie i na palcach przechodziła do
bezpiecznej codzienności. 
  Czytam artykuł.  Patrzyłam z satysfakcją, jak niedowierzająco wbija
we mnie zimne sztyleciki wzroku. 
  Aha, rozumiem. Obraziłaś się na tatę, więc i na mnie  Zawsze, jak
macie swoje problemy, to my z Aliną ,
  Za mnie nie mów.  Alina stała w drzwiach z małżeństwem Makbetów.
Jeśli ktoś w tym domu pamiętał o tym, że dojeżdżam do pracy tramwajem i
robię drobnym truchtem kilka kilometrów wywiadów, to właśnie ona. Gdy
była w domu, mogłam przynajmniej nie martwić się pęcherzami kundli. 
  Dziewczynki  piłka wpadła tym razem do naszej bramki, więc głos ojca
był radośnie podniecony  odgrzejcie wczorajszy bigos.  Obdarzył je
pełnym miłości uśmiechem, już spokojny, że zanim nasi piłkarze
przegrają swój mecz i zanim on zrozumie, że przegrał swój, poje sobie
spokojnie salami, a może nawet na moment ulegnie błogiej ułudzie
zwycięstwa. Dotąd zawsze ulegał i nawet gdy przegrywał, nie wiedział,
że przegrywał. Tak samo jak Balladyna, która nie chce i nigdy nie
chciała odpowiedzieć sobie na żadne trudne pytanie. 

,,
 

, Pani kurator Wanda jest w błędzie, albowiem kobieta z którą mieszkam,
nie pije alkoholu nałogowo. Ona tylko sobie dzisiaj trochę spróbowała. 
W norze Rolanda śmierdziało całą jego przeszłością. Po powrocie z
aresztu nie sprzątnął nawet kieliszków, przy których go zastali
policjanci. Zmienił tylko towarzystwo. Na barłogu (siennik pani Kolec
pozostał na melinie pani Kolec) siedziała, tracąc co chwila pozycję
siadu prostego, panna Eugenia, podopieczna Tośki, która za nielegalny
handel alkoholem zasłużyła już sobie przynajmniej na dożywocie, jak
sądzę. 
Panna Eugenia nigdy mnie nie lubiła, czemu dała wyraz już na początku
mojej wizyty. 
  Won, stąd!  ryknęła w moją stronę.  Roland jest ze mną, rozumiesz?,
  Zapomniał pan, panie Rolandzie, że byliśmy dzisiaj umówieni? 
zdystansowałam pijaną rywalkę jednym zdaniem. 
  Ależ jakże mógłbym zapomnieć o pani kurator!  wykrzyknął Roland z
oburzeniem.  Zapomniałem  dodał po chwili milczenia z pokorą.  Jak
mi sąd miły, zapomniałem  To ja może kaweczki zrobię   Sięgnął po
grzałkę i brudny kubek z reklamą firmy turystycznej Słońce-Travel .
Odmówiłam stanowczo.  To może kieliszeczek? Mam dobry koniaczek od
panny Eugenki. Eugenka, kurwa, myj szkło!,
Wybroniłam się przed koniaczkiem. Przed Rolandem, przed Eugenką. Przed
podróżą na Karaiby reklamowaną w norze Rolanda na niebieskim, zalanym
słońcem kubku. I ponawiając prośbę o spotkanie oraz otrzymując
zapewnienie, że do niego dojdzie, wyszłam na zalane kałużami stojącej
wody podwórko podmiejskich slamsów. Odprowadził mnie zapach
przetrawionego koniaczku panny Eugenii, która aktualnie była
musztrowana przez Rolanda:,
  Że też, kurwa jasna, zawsze mnie musisz, Eugenka, skompromitować!,
Roland od dawna budził we mnie macierzyńskie uczucia. I w tym jego
zaklinaniu się  Jak mi sąd miły   nie ma ani joty kłamstwa, bo
Roland nie mógłby istnieć bez instytucji sądowych, jak kwiat bez wody i
słońca. W sądzie zjawiał się niemal zawsze (co nie ma nic wspólnego ze
zjawianiem się w pokoju kuratorskim, który omijał jak kościół), dbając,
aby być bohaterem rozpraw. Uwielbiał wisieć na wokandzie, gdzie pełnił
funkcję ulubionego dania sędziów w menu ich zawodowej restauracji.
Roland był deserem, apetyczną przekąską, czasami tylko, gdy zbyt często
stawał przed wysokim trybunałem, wywoływał u sędziego Glinki
niestrawności. 
Jeżeli sprawy przeciwko Rolandowi nie wnosili policjanci, sąsiedzi albo
poszkodowane biura i urzędy, to wnosił on sam. Przeciwko sobie. Stawiał
się w swój ulubiony stan oskarżenia i przychodził się pokajać. W ciągu
ostatnich lat lista przestępstw Rolanda zaczynała przypominać rubrykę
,To niesłychane  z ostatniej strony Głosu Prawa . Bywało, że Roland
nie wnosił sprawy przeciwko sobie, gdy znajdował argumenty obciążające
tych, których nieszczęśliwy los z nim zetknął. I tak nieubłagany los
zetknął z Rolandem doktora Michałko, gdy Roland poddał się badaniom
mającym mu umożliwić planowane zajęcia prokreacyjne z panią Gertrudą
Wojno, byłą Rolandową konkubiną. 
Pani Wojno, ku zmartwieniu wcześniejszych konkubentów, bez przerwy
zachodziła w ciążę. A że każdorazowo pozbawiano ją praw macierzyńskich
(umysł pani Wojno nie zdążył dorosnąć do społecznych oczekiwań
prorodzinnych), wciąż nie miała dzieci. Za to mieli je inni. Roland,
gdy znalazł panią Wojno z szóstym defektem ciążowym  (sprawcą tej
ciąży był konkubent pani Wojno, Artur Z. ksywa Mocny), przygarnął
kobietę wraz z dzieckiem i odkrył w sobie ojcowskie powołanie. 
Skradł cztery spacerówki. Obrobił aptekę świętego Ducha  z pampersów
(zabrał, niestety, pieluchy dla dorosłych). Połowę swojej nory wypełnił
darami dla powodzian (śpioszki, butelki, kaftaniki, łóżeczko dziecięce
składane, fotelik samochodowy, odciągacze pokarmu, zestaw do
majsterkowania Mały Budowniczy ). I czekał. Pani Wojno urodziła i
uciekła ze szpitala, tracąc po raz kolejny szansę na zachowanie
dziecka. W tej sytuacji Roland zdał się na siebie i postanowił spłodzić
własne dziecko, co zdaniem doktora Michałko było całkowicie niemożliwe. 
Roland pogodził się z wyrokiem bezpłodności i rozdał wszystkie dary
powodzianom (dołączył także pieluchy dla dorosłych, bo woda  wiadomo 
żywioł, ale pozostawił sobie fotelik samochodowy, bo lubił wszelkie
luksusy). Tydzień później pani Wojno wróciła do Rolanda, a kilka
tygodni potem ten sam doktor Michałko stwierdził, że pani Wojno jest w
ciąży. Więc tego samego dnia Roland odnalazł doktora Michałko na
stosownym oddziale szpitala miejskiego, pochylonego nad wodami
płodowymi jakiejś pacjentki, i ukarał go celnym uderzeniem pięścią za
mylną diagnozę. Nie pomogły tłumaczenia, że to nie doktor się pomylił.
Doktorem Michałko musiała się zająć chirurgia pourazowa, a Rolandem
prokuratura w osobie ponurego prokuratora Kazika Brysia. I znowu
wszyscy mogli obserwować triumfalny powrót Rolanda na salę rozpraw, jak
przemierzał schody sądu w swych niedzielnych, wyglansowanych bucikach
(lumpeks pani Haliny K.), umyty, ogolony, uśmiechnięty. Wtedy
zrozumiałam, czym dla Rolanda jest sala rozpraw. To jego film, jego
życie. Jedyne miejsce, gdzie pytają go, co robił, z kim, co jadł, kiedy
wrócił i gdzie był? A Roland, z uśmiechem szczęśliwego posiadacza tych
wszystkich informacji, udzielając dokładnych odpowiedzi, rozkoszował
się każdą chwilą, gdy oczy sekretarek, prokuratorów, mecenasów i
kuratorów zwrócone były w jego stronę. 
  W imieniu własnym, Rolanda Maćko, uprzejmie dziękuję państwu za uwagę
i poświęcenie mi czasu  mawiał, schodząc z mównicy jak ze sceny, i
uśmiechał się uśmiechem dziecka, które nigdy nikogo nie obchodziło. 
Widać, można być naprawdę samotnym. Bardziej niż myślą ci, którzy
myślą, że są samotni. 
,    *,


Coraz chętniej biegam na zajęcia podyplomówki. Olek nawet nie wie,
dokąd wychodzę, bo od czasu, jak przestałam robić mu kolacje, milczy.
Balladyna też nie wie, bo gdy w sobotnie ranki wymykam się z domu, to
jeszcze śpi, a gdy wracam, to jej jeszcze nie ma. 
Te wszystkie młode, co tak mnie porażały swoim jestestwem, są całkiem w
porządku. Traktują mnie jak swoją , a powoli zaczynam wierzyć, że
mogłabym z nimi chodzić na dyskotekę do Szalonego Greka . Trzeba by
wreszcie tam pójść i uczciwie potańczyć. Ostatnio tańczyłam na własnym
ślubie. Zdaje się, że Greka Zorbę  właśnie. 
Zapisałam się dodatkowo na kurs z psychologii Tropem teorii C.G.
Junga . To był przypadek. Jakiś sympatyczny pan doktor (szkoda, że nie
pierwszego kontaktu) zapytał mnie osobiście, czy przypadkiem nie czuję
potrzeby odświeżenia wiedzy z zakresu psychologii społecznej (granatowy
golf, prawdopodobnie 4 You, przydymione okulary, zdrowe i zadbane
płytki paznokciowe). Poczułam taką potrzebę (ciśnienie 180 260, tętno
95). Powiedziałam, że wprawdzie wiedzę z zakresu psychologii społecznej
mam jak nikt, ale niech tam  Ucieszył się subtelnie (ma dwa dołki w
policzkach, gdy się subtelnie cieszy) i powiedział Wobec tego, do
zobaczenia . 
Zobaczenie nastąpiło w niedzielę, czyli możliwie najszybciej. Włożyłam
najpierw obcisłą bluzkę z różą, ale zastąpiłam ją luźną tuniką (haft
richelieu na obrzeżach rękawków  Olivier, prosto z lumpeksu pani
Haliny K.). Następnie wciągnęłam spódnicę (100% wełenki lilaróż, z
placówki), która jednak pasowała do poprzedniej bluzki, w związku z
czym zmieniłam ją na spodnie, te, w których miałam pośladki jak
orzechy. Duże włoskie orzechy. Alina biegła na wolontariat do Ciapkowa,
ale wybiegając, spojrzała na mnie ze zdumieniem i delikatnie
zaproponowała mi zamiast tuniki swoją koszulę w kratkę, a zamiast
spodni swoje dżinsy. Podziękowałam jej pięknie, bo to miło ze strony
własnej córki, że zapomniała o dzielącej nas przepaści ośmiu kilogramów
ulokowanych w moich biodrach. Gdy wyszła, przymierzyłam jeszcze pięć
innych elementów garderoby, które łączyło jedno: były na mnie w sam
raz, ale zupełnie do siebie nie pasowały. Spojrzałam na zegarek i
wybiegłam z domu w aktualnym przebraniu  (sweterek Blue Willis,
indygo, i spódnica  ciepły pled z doszytymi frędzlami, tzw. wywiadówka
noszona na wywiady w środowiskach). Gorzej wybiec nie mogłam. 
  Jak one to robią?  zastanawiałam się, patrząc na kobiety rozrzucone
po tramwaju. Wyglądały jak żywa reklama udanej wizyty u stylisty. One
też na mnie patrzyły, więc szybko usiadłam, szukając argumentów, które
mogły usprawiedliwić obecność na moich biodrach frędzlowatej spódnicy.
,Na pewno pindrzą się od rana do nocy  myślałam ponuro, wpadając w
coraz większe rozdrażnienie (ulica, którą obserwowałam, była bardziej
wybiegiem dla modelek niż ulicą).  Jasne! Siedzą w domach, przy
garach, w niedzielę mają wychodne, więc cały tydzień szykują się na to
wychodne. Ciekawe, czy któraś umiałaby tak jak ja jednocześnie
pracować, gotować, być zdradzana i okłamywana, mieć na głowie osiem
wyroków z zamianą na , przyjmować trzy razy w tygodniu toksyczną matkę,
no i jeszcze studiować! Cholera. Jadę przecież na osobiste zaproszenie
faceta od psychologii społecznej, a wyglądam jak nieudany eksperyment
fabryki odzieży robotniczej. Już lepszy od tego swetra byłby sitodruk z
twarzą Rolanda . 
Dumnie wyskakuję z tramwaju przed uczelnią. Tak, drogie panie! 
triumfuję.  Wy na ksiuty, ja po wiedzę!  I co widzę? A widzę! Cały ten
babski korowód, z metkami, balejażami, makijażami, cała ta armia
starannie wydepilowanych nóg w siatkowych rajstopach, te wszystkie
garsonki z butików, w których nigdy nie ma przecen, więc te
właścicielki nóg, garsonek, tresek, francuskich płaszczy, one idą za
mną! Za moimi frędzlami tańczącymi na wietrze jak wietrzony koc. Idą
dokładnie po śladach moich jesiennych półbutów z sezonu 95. Idą i
zapewne patrzą, czy oczko, które ukryłam pod stopą (trzeba przekręcić
odpowiednio rajstopy), już wyłoniło się na poboczu mojej łydki. Jak
znam życie, to się wyłoniło. 
Rozglądam się, siedząc już na sali wykładowej. Pół tramwaju uśmiecha
się do mnie (chyba się uśmiecha, a nie śmieje). Jakaś sympatyczna
prawniczka siada obok (jest o niebo młodsza, z czego nie robi problemu;
gdybym była młodsza, też nie robiłabym z tego problemu) i mówi:,
  Cześć, mam na imię Kaśka. Dopadło cię jakieś cholerne oczko, ale się
nie przejmuj. Ja też mam oczko, tylko umiejętnie wkładam rajstopy. Bo
wiesz, trzeba odpowiednio przekręcić je pod stopą  Jest świetny, nie
sądzisz?  To już o wykładowcy, który rozsiewa uwodzicielski uśmiech
niczym Boryna symboliczne ziarno życia po czarnoziemie. 
Sądzę. Przyszedł. Usiadł za katedrą i powiedział:,
  Witam wszystkich państwa w imieniu Junga, który z oczywistych
względów nie może dziś osobiście zainteresować słuchaczy bogactwem
swego dorobku. Pozwolą zatem państwo, że go zastąpię ,
Pozwalamy. Zapominam o spódnicy. Integruję się z Kaśką w zachwycie nad
jego bawełnianą marynarką (4 You), bordową koszulą (4 You) i resztą 4
You, aktualnie schowaną przed naszym wzrokiem za katedrą. Nie wiem,
jaką rolę w moim prywatnym i zawodowym życiu mogą odegrać teorie Junga.
Pewnie będą mniej ważne od przepisu na zrazy nelsońskie (receptura pani
Halinki z kadr. Ona wie jednak wszystko, nawet o Nelsonie). Więc nie
wiem, co z tego przyśpieszonego poznawania Junga stanie się moje i
ważne. Ale wiem, że kiedy wysłannik Junga uśmiecha się do mnie zza
katedry (Kaśka myśli, że do niej!), to choćby Jung okazał się
zbrodniarzem na miarę Hannibala, będę go wielbić przez najbliższy rok. 

br 
Jung nie okazał się zbrodniarzem. Okazał się cudownym, mądrym facetem
zasługującym nawet na to, żeby być mężem cioci Loli. Dzięki niemu
zrozumiałam, co dolega Olkowi. Od tygodnia patrzyłam więc na Olka przez
okulary (nie przydymione, lecz wiedzy!), w które zaopatrzył nas na
zajęciach z psychologii doktor Propoluk. Bo doktor Propoluk poświęcił
cały wykład mojemu Olkowi, dając jego aż nazbyt drastyczną
charakterystykę. Czułam się głupio, bo niby jak miałam się czuć, jeżeli
obcy doktor lepiej znał mojego Olka niż ja? To przecież ja dzieliłam z
Olkiem łóżko (kiedyś skrzypiało) i klęski finansowe. Nie dzieliliśmy
się tylko domowymi obowiązkami. W całości były moje. 
W każdym razie z klucza Junga wynikałoby, że Olek cierpi na brak
uporządkowania spraw związanych z animą, a konkretnie, kolejnymi
fazami, jakie występują w życiu każdego mężczyzny (ku mojemu zdumieniu
  nawet Rolanda!). Wracając do Olka, to on najnormalniej w świecie
zatrzymał się na drugiej fazie. Nigdy bym go o to nie podejrzewała, bo
Olek miał zawsze najwyższą średnią na studiach i wszyscy twierdzili, że
zajdzie daleko. Gówno zaszedł! Zatrzymał się spokojnie na drugiej
fazie, to znaczy, na Helenie Trojańskiej (nie wiedziałam, że do tych
jego występków trzeba jeszcze dopisać Helenę!). Więc mówiąc prościej,
mój Olek zrobił sobie odpoczynek na fazie, która jest kolektywnym i
idealnym obrazem seksualnym, uosabianym przez tę trojańską awanturnicę.
I w tym wygodnym dla niego punkcie świadomości (która jest oczywiście
dowodem wielkiej nieświadomości, bo są przecież dalsze fazy!) Olek
utkwił na dobre. Być może na zawsze, zapominając, że jeszcze ma do
przejścia fazę Maryi i Sophii. 
To odkrycie było przerażające. Czułam się tak, jakbym w Leksykonie idei
i pojęć Junga znalazła wyniki badań Olka prostaty albo hemoroidów z
dopiskiem Nie kwalifikuje się do leczenia . 
Zaczęłam żałować, że tak późno zainteresowałam się Jungiem, a
konkretnie Junga wiedzą o moim Olku. Gdybym o tych fazach wiedziała
wcześniej  Chwila, chwila  uspokoiłam swą idiotyczną potrzebę
niesienia pomocy osobowości mojego męża.  Zdaje się, że znowu chcę być
za coś odpowiedzialna. Tym razem za uszkodzony mechanizm Olkowej
projekcji. Doszło więc do tego, że biorę na siebie problemy związane z
kompleksami Olka, jakbym to ja była jego nieświadomą animą, czyli tym
uszkodzonym genem, który jest odpowiedzialny za to, że Olkowi wysiadł
wewnętrzny monitor samokontroli. Nie tyle zresztą wysiadł, ile
zatrzymał się na filmie porno. Telenoweli z liczbą tysiąca dziewięćset
dziewięćdziesięciu dziewięciu odcinków  Dosyć już tego wiecznego
pochylania się nad moim egoistycznym mężem babiarzem, wiecznego
zaglądania w głąb jego duszy. Zwłaszcza że nie znalazł w niej miejsca
dla mnie. A mogłam być jego Sophią, mądrością, przewodniczką po życiu.
Gotować gołąbki (tylko mielona wołowina, bez ryżu  takie lubi
najbardziej), czytać sonety Szekspira. Mogłabym wiele więcej! Jeździć z
nim na rowerze, kochać się w nieprzyzwoitych pozycjach i na oczach
innych albo kąpać na golasa w tym bajorze koło Malinówka . 
Właśnie przyszedł i starym zwyczajem nie zauważył, że siedzę na sofie
(nie na Sophie, tej czwartej fazie, tylko na kanapie odziedziczonej po
ciotce Róży) z Jungiem pod łokciem. Jednak zauważył, bo nawet nie
zajrzał do pokoju. I dobrze! Przecież nie chce wiedzieć, że jedyne,
czego się przy nim dorobiłam, to byle jakie samopoczucie, określane
przez Junga negatywnym aspektem cienia, że nie wspomnę o instalacji
negatywnej. Z instalacji Olek zna się wyłącznie na elektrycznej,
cieplnej i wodno-kanalizacyjnej w projektach tych swoich domków z kart.
Przecież sama się przekonałam, że taki z niego architekt jak z koziej
dupy trąba. Teraz sama muszę wziąć się za budowanie solidnego
schronienia  postanowiłam, rezygnując z garści solonych orzeszków. 
Zbuduję swój nowy dom na pojęciach i ideach faceta, który mógłby być
mężem cioci Loli. I nie będę się już bała, że któregoś razu zostanę bez
dachu nad głową, z syndromem bezdomności i zgagą, przy której traci się
smak życia. I apetyt na czerwone jabłka, wciąż wiszące sobie spokojnie
w tym wyjątkowym sadzie, na drzewie dobra i zła . 
,
 a " *,


Jeśli w sądzie może być dzień sądny, to właśnie był! Zaczęło się od
Tośki, która przyszła kompletnie rozszczepiona (tak zdiagnozowałby ją
oczywiście Jung). Wszystkie cząstki składowe osobowości Tośki istniały
oddzielnie, pozornie tylko stanowiąc zwartą Tośkę, ubraną w zimowy
kożuszek, sandały i wystającą spod kożuszka nocną koszulę. Pani prezes
Klimuszko, choć potajemnie spotyka się z sędzią Glinką, jest osobą
wierzącą i, co rzadkie, również praktykującą. Na widok Tośki,
taksowanej spojrzeniami przez tłum oprychów czekających pod salą
rozpraw na łagodny wyrok Glinki, prezes Klimuszko niemal zemdlała. 
Tośka beczała i trudno było ustalić, z jakich powodów uległa temu
cholernemu rozszczepieniu. Wreszcie okazało się, że Tośkę ze
wszystkiego w nocy obrobili. Tośka mieszkała sama, a od czasu, kiedy
jej frajer przeniósł się do Izoldy od reklamy, całkiem sama. Jak
mniszka. W tę feralną noc, właśnie wtedy, gdy Tośka zdecydowała się
zaryzykować wieczór z innym frajerem (poszła do niego na lasanię), jej
mieszkanie zostało dokładnie splądrowane i pozbawione niemal
wszystkiego, czego się dorobiła w sądzie. Fakt  niczego wielkiego się
nie dorobiła, ale miała przynajmniej kilka ciuchów, suszarkę do włosów,
dwa zdjęcia z frajerem (na jachtach oraz Mazury 2000), zestaw kompaktów
do kochania i do nauki angielskiego, książkę kucharską, malakser  Niby
nic, ale to przecież dorobek całego jej życia. Wezwała policję. Żadnych
śladów włamania! Jeszcze jej powiedzieli, że pewnie sama zrobiła skok
na własne rzeczy. Sprzedała je, a teraz domaga się odszkodowania. Więc
Tośka zrobiła im awanturę, bo jakby chciała kraść, to okradłaby
bogatych. 
  Wszystkie tak mówicie  ostudził ją policjant udający znawcę
rozszczepienia osobowości, a więc zapewne cichy wielbiciel Junga. 
Pani prezes złagodniała po tej Tosinej opowieści suto zakrapianej
łzami. Wyjęła nawet napoleona, żeby zaaplikować Tośce kilka kropelek na
uspokojenie (ludzie religijni są jednak po wielekroć miłosierni), a
następnie wypłaciła jej z funduszu dla skazanych kilka złotych w ramach
pożyczki i kazała się ubrać. 
Gdy część elementów składowych Tośki wróciła do normy, postanowiłam
porozmawiać z jej najbardziej odszczepioną częścią psyche na temat
kluczy do mieszkania. Komu mianowicie je dała. Dała je mianowicie
frajerowi, który, moim zdaniem, osobiście dokonał rewizji w mieszkaniu
i zabrał to, czego jeszcze dotąd zabrać mu się nie udało. 
Tośka patrzyła na mnie jak na bulteriera, który zjada jej palec. 
  Nie masz prawa!  krzyczała, broniąc się dzielnie przed procesem
aktywnej imaginacji, która, zdaniem Junga i moim, pozwoliłaby jej
szybko i bezboleśnie stać się dawną Tośką. 
  Ale że skubnął nawet zdjęcia?!  nie mogłam wyjść z podziwu dla
łachmyty. 
  Milcz!  zaklinała Tośka, dolewając sobie pod nieobecność pani prezes
kropelki uspokajające. Zanim pani prezes wróciła, Tośka była kompletnie
pijana. Pobożne serce pani prezes z wielkim bólem uczyło się pokory
wobec pokrzywdzonych przez los, zwłaszcza że Tośka bujała się na fotelu
pani prezes, mając nogi w rozkroku. A była w nocnej koszuli i bez
majtek. 
Na ten kuriozalny moment duchowej walki zwierzchniczki z ogarniającą ją
furią (oho, Jung miałby tu pełne ręce roboty) weszła znienawidzona
przez wszystkich pracowników sądu Ewelina Kołek, Pani Nauczycielka.
Było to monstrum straszące w dzień i noc wszystkich pracowników naszego
wydziału. Właśnie dzisiaj czekała na nią dymisja, z której cieszyliśmy
się od tygodnia. 
  Dzień dobry  powiedziała nosowo i przeciągle Ewelina Kołek,
puszczając swe niebezpieczne oczka w trasę. Przemknęła jak mercedes po
napoleonie, po czerwonej pani prezes Klimuszko, i omijając mnie wielkim
łukiem, wyhamowała z piskiem satysfakcji na twarzy pijaniutkiej Tośki.
Na twarzy  to za mało powiedziane. Wyhamowała w miejscu, na którym
powinny być Tosine figi. 
  I proszem bardzo  wycedziła z satysfakcją.  Co my tu mamy? Paniom
przydałby się chyba jakiś maleńki prywatny alkomacik. Tak panie
pracują? No, no   Rozsiadła się w fotelu, z odrazą odsuwając butelkę
koniaku.  Doszły mnie słuchy, że droga koleżanka chce zrezygnować ze
współpracy ze mną.  Ewelina Kołek zrobiła surową minę Pani
Nauczycielki stawiającej jedynkę na koniec roku.  Czy to prawda? 
zagrzmiała. 
  Ależ skąd!  Pani prezes musiała przeżegnać się w myślach,
zaprzeczając kłamliwie podejrzeniom Eweliny Kołek.  Chodzi tylko o to,
żeby uzupełniła pani kwestionariusz osobowy ,
  Rozumiem, że celem przedłużenia ze mną współpracy?  Ewelina Kołek
znacząco zacisnęła swe okrutne palce na butelce. 
  Tak. Właśnie w tym celu  odetchnęła pani prezes, dziękując Pani
Nauczycielce za inteligentną podpowiedź. 
  To wspaniale, wspaniale  wykrzywiała pełną cynizmu twarz Ewelina
Kołek.  Nie dziwi mnie ta decyzja. W swoich działaniach jestem
skuteczniejsza od was wszystkich, bo jako nauczycielka ,
  No właśnie  powiedziała pani prezes grobowym tonem.  No właśnie 
powtórzyła, wręczając blankiet kuratora społecznego kobiecie, która
,jako nauczycielka  bezkarnie siała wokół siebie nienawiść z pasją
większą niż powszechnie znany Boryna w kulminacyjnej scenie epickiego
przesłania. Tylko że Boryna posiał i godnie odszedł, a Ewelina Kołek
wciąż udawała, że jest wieczna. Dręczyła skazanych tak, że woleli iść
do aresztu niż pod jej kuratelę. Przyczyniała się do wzrostu agresji
wszędzie tam, gdzie się pojawiała  ze swoją magiczną pieczątką i
legitymacją świadczącą o dokonanym po raz kolejny wyborze miłościwie
rządzącej nam partii. 
Poza sędzią Glinką wszyscy bali się Eweliny Kołek jak ognia. Im
bardziej pouczała, mądrzyła się, odgrażała, tym większy budziła wokół
siebie niepokój, a już do repertuaru sądowych mów przeszły frazy jej
autorstwa, jak: Ja, proszę państwa, nie boję się mówić prawdy. I ja tą
prawdą mogę was zabić!  albo: Jestem kobietą obrzydliwą (to
prawda!!!), która nie będzie spijała cudzych brudów z cudzych
szklanek . Słowem, Ewelina Kołek była nagą królową bezwstydnie
pokazującą wszystkim od lat goły, tłusty tyłek, spasiony na
nieuczciwych nagrodach i równie nieuczciwych pensyjkach. Tyłek, który
przy każdej burzy dziejowej można było poklepać, bo Pani Nauczycielka
do perfekcji opanowała metodę strusia, chowając głowę w piach. A gdy ją
wyciągała, była już ze swoimi  i zawsze po tej słusznej, jak
zapewniały media, stronie. Widać już się urodziła działaczką, a
ostatnio nawet działaczką kościelną, bo od pewnego historycznego
momentu zagustowała w targaniu parafialnego feretronu na różnych
procesjach. Tak, bez wątpienia Ewelina Kołek była jedyną znaną mi
królową z gołym tyłkiem, tylko nikt nie ośmielił się o tym mówić (w
szczególności, gdy ściskała drążek feretronu). Próbował sędzia Glinka,
ale dał spokój, bo po co mówić o czymś, o czym wszyscy wiedzą, a boją
się usłyszeć?,
  Słyszałam, że ma pani kłopoty z mężem?  zwróciła się do mnie,
zachłannie paląc jakąś cienką rurkę.  I nic dziwnego, gdybym ja
dzisiaj wyglądała tak jak pani, też miałabym kłopoty z mężem. Ale co
zrobić. Jednej dostaje się wszystko, drugiej nic  westchnęła radośnie,
patrząc z pogardą na coraz mniejszą prezes Klimuszko. 
,Przy tej kobiecie nawet Jung zamilkłby na wieki  pomyślałam ze
skrywaną nienawiścią i zaczęłam zastanawiać się, czy przypadkowo Pani
Nauczycielka jakimś cudem nie załatwiła Mistrza. Z przerażeniem
odkryłam, że jest we mnie dość siły, aby załatwić Ewelinę Kołek. Nie
kobiety Olka, które, jak dotąd opuszczają go szybciej niż ja, nie
wredną Zośkę z podstawówki, przyczynę mojego palenia papierosów, nie
fryzjerkę, przez którą w 1988 roku siedziałam w domu zamiast być na
ślubie mojej przyjaciółki (Olek oczywiście poszedł)  żadnej z tych
kobiet nie zrobiłabym krzywdy, bo żadna nie była matką-królową
mordującą we własnym ulu wszystkie robotnice. świecąc wielkim gołym
tyłkiem, którego nikt nie chciał pokazać palcem. 
Kiedy tuż przed trzecią myślałam, że już nic się nie wydarzy, przyszedł
Roland. 
  Bo zapewne pani kurator Wanda zapomniała, że dzisiaj przypada nasze
spotkanie, że tak się wyrażę, o charakterze prywatno-służbowym 
przemówił. 
  A nie jutro, panie Rolandzie?  Mój zmęczony głos nie pozostawiał
złudzeń, że nawet krótka konwersacja jest ponad moje siły. 
  Żałuję, ale nie  stanowczo stwierdził Roland.  Niech pani kurator
Wanda uprzejmie mi wyjaśni, czy ja tu na korytarzu widziałem tę starą
k  ze szkoły podstawowej numer siedem?,
  Panie Rolandzie   zaczęłam umoralniająco, ale zmieniłam zdanie. 
Widział pan  zgodziłam się potulnie. 
  O mój Boże  Roland sprawiał wrażenie mocno zaskoczonego  to ona
jeszcze żyje? Gdybym wiedział, że żyje, to ja bym ją sprał w ubiegłym
roku, a nie panią Kłak. Bo pani Kłak okradła mnie z wołowiny, co ją
dostałem od rzeźnika Liszki, a pani Kołek to już ze wszystkiego, jak
mnie posłała do specjalnej szkoły. 
Zapłakałam w myślach z tej ironii losu, ale głośno przypomniałam
Rolandowi, że znowu wpłynęła do mnie skarga na temat awantury w punkcie
PCK. 
  I owszem  przytaknął Roland.  Awanturowałem się niepomiernie,
ponieważ ten , że nie powiem, od przydziału odzienia posądził mnie o
kradzież worka. 
  A skradł pan?,
  Ależ nie!  zaperzył się Roland.  Pożyczyłem na jedną noc. 
  Pożyczył pan? Po co?,
  Celem dokonania selekcji na rzeczy niepotrzebne i potrzebne. A że
były same potrzebne, to sobie zostawiłem. 
  Panie Rolandzie, przecież pan zna zasady ,
  Lepiej niż pan sędzia Glinka. Pan sędzia na rozprawie o pobicie
Zbigniewa Z. pomylił dwa paragrafy. Tylko z grzeczności mu tego nie
wytknąłem. 
  Znowu pan był na rozprawie?,
  Była przy drzwiach otwartych, a jak jest przy drzwiach otwartych, to
zawsze chodzę. To bardzo pouczające. 
  No, to co zrobimy z tym PCK? Przeprosi pan?,
  Za pozwoleniem pani kurator Wandy, tego , że nie powiem, nie będę
przepraszał. Mam swoje zasady. Ale gdyby pani kurator Wanda miała
potrzebę przeproszenia go za mnie  Roland rozłożył ręce w geście
bezradności  mówi się trudno i kocha się dalej. 
  Z tą miłością niech pan też uważa  rzuciłam mu na pożegnanie. 
  Co do panny Eugenii pani kurator Wanda może być spokojna. My się nie
kochamy, nas łączą interesy, a w interesach nie ma miłości.  Pokazał
miejsca po brakujących jedynkach i dwójkach, wykonując szarmancki skłon. 
,Byłby zupełnie przyzwoitym kelnerem   pomyślałam. Roland całe życie
chciał zostać kelnerem. Gdy go odprowadzałam wzrokiem, obiecałam sobie,
że jeżeli kiedyś otworzę w Malinówku knajpkę nazwaną na własną cześć
,Gruba Gosposia , to Roland dostanie pełny etat. Pod warunkiem że nie
będzie sprzedawał samogonu swojej Eugenki. 



W domu czekało na mnie zawiadomienie ze szkoły Balladyny. 
  Dlaczego ja?  zapytałam bezsensownie. Przecież wbrew ogólnemu
przeświadczeniu Balladyna była moją córką. 
  Bo taty nie ma  skwitowała krótko. 
  Chyba jednak gdzieś jest?  nie ustępowałam. 
  Ale on nie wie, gdzie się mieści moja szkoła  wyjaśniła tę
oczywistość. 
  Jak to nie wie? Wszyscy wiedzą, że tu, w tym pubie za rogiem!,
  Mamo  Balladyna grała już swą główną, starannie przećwiczoną rolę. 
Tato jest taki zasadniczy. Chcę, żebyś ty tam poszła. Ta wredota od
niemieckiego ,
&nbsp; &nbsp; Jest tylko jedna wredota od niemieckiego   zaczęłam
wbrew sobie, ale zamilkłam naiwnie przekonana, że swoje małe
dziewczynki skutecznie chronię przed brudem małżeńskiego życia. 
  No właśnie  szepnęła znacząco Balladyna. 
  Co, no właśnie?  poszłam za ciosem. 
  Och, mamo, przecież chyba wiesz najlepiej, jakie potrafią być kobiety
po germanistyce. 
Wiedziałam najlepiej, ale dotąd uważałam, że tylko ja wiem najlepiej.
Patrzyłam na swoją córkę z niedowierzaniem i przerażeniem. Jak na
dziecko z rozbitej rodziny znające ostatni powód rozbicia i mające
pełną orientację w przyczynach rozbicia, była nad wyraz spokojna i
dobrze wewnętrznie zorganizowana. No właśnie, zorganizowana. Nic mnie
tak nie przerażało jak zimno i obojętność, którą nagle zauważyłam w
Balladynie, w jej stosunku do naszych spraw. Dotąd cieszyłam się
niefrasobliwością mojej córki, pisklęcia nie zdającego sobie sprawy z
tego, jakie zło czai się nad naszym gniazdem. Pozwoliłam sobie na
luksus zapomnienia, że przecież ściany mają uszy, a dzieci oczy. Grałam
swoją grę, wyłączając z niej córki, zgodnie z naukową instrukcją
wszechobecnej w moim zawodzie pedagogiki (,To nie dzieci się rozwodzą,
tylko ty! To nie dzieci tracą męża, tylko ty!  etc.). 
Tymczasem Balladyna siedziała w środku tej całej upokarzającej
rozgrywki i rozdawała karty! A ja nic o tym nie wiedziałam. Nie
dostrzegałam jej asów w rękawie szkolnego mundurka. Ani sprytnych
forteli, które sprawiały, że niezależnie od karty ona zawsze odchodziła
od stolika zadowolona. Z pozorną wygraną w kieszeni. 
Teraz, spokojna o dalszy rozwój wypadków, jadła z apetytem odgrzanego w
mikrofalówce kurczaka i wcale nie wyglądała na uczennicę z najniższą
średnią w klasie. 
  Nie znoszę tej szkoły!  mówiła do mnie półsłówkami, obdzierając
ptaka z mięsa.  To zbieranina samych porąbańców, którzy tylko patrzą,
jak cię upokorzyć. 
,Czyżby w jej szkole pracowała Pani Nauczycielka, dorabiając do
emerytury kolejną pensyjkę w znowu korzystnych dla niej czasach?  
zastanawiałam się, myjąc naczynia. 
  Znasz Ewelinę Kołek?  zaryzykowałam, starannie wycierając talerze z
kamionki (moje ulubione, prezent ślubny od cioci Loli). 
  Ale ma nazwisko!  ucieszyła się Balladyna.  Z nazwiska pasuje do
ciała jak ulał!,
  To jedyna wredna nauczycielka w polskim szkolnictwie  sączyłam słowa
jak jad.  Co możesz wiedzieć o wrednych belfrach, skoro ona, Ewelina
Kołek, nigdy cię nie uczyła! Nie masz zatem prawa mówić źle o ludziach,
których nawet nie znasz, bo od września jeszcze na dobre w tej szkole
nie byłaś!,
  Chyba właśnie dlatego ciebie wzywają  domyśliła się Balladyna i
wręczyła mi kubek po kompocie. Do umycia. 

*,

  
Po wizycie w szkole szłam do pracy pół dnia. Szłam i zastanawiałam się,
dlaczego niedobry Bóg wybrał mi na wrogów najbliższych. Olek musiał już
się urodzić moim wrogiem. Trudno, to się zdarza. Ale Balladynę
urodziłam sama. I, do ciężkiej cholery, nie po to, żeby była
najtrudniejszym przypadkiem w mojej kuratorskiej praktyce. Przed
McDonaldem zrozumiałam, że Boga nie ma co mieszać do własnych spraw.
Bóg jest Bogu ducha winien. Sama się pogubiłam, sama dałam przyzwolenie
na to, aby było, jak jest. A jest tak, że gorzej nigdy nie było.
,Balladyna jest miła i grzeczna  mówiła jej wychowawczyni  bardzo
miła i bardzo grzeczna. Tylko są problemy  tłumaczyła, przepraszając
mnie wzrokiem, że są.  Ona nie chodzi do szkoły, ucieka ze
sprawdzianów. Po dwóch miesiącach nauki ma tylko dwie oceny (nie
ośmieliłam się zapytać jakie), sprawia wrażenie inteligentnego dziecka
(oczywiście! Jest mistrzem w sprawianiu wrażenia). No i ten nałóg  U
nas nie wolno palić (nerwowo gaszę papierosa, wciskam go do pełnego
pudełka marlboro). Och, pani, to co innego!   wychowawczyni jest
przykro. Nie chciała mnie urazić. Teraz przynajmniej wie, po kim
Balladyna ma tę skłonność do nałogów. Przecież nie po swoim idealnym
tatusiu. 
,Taka miła ta od niemieckiego   Czułam się rozczarowana. Miałam
przynajmniej nadzieję spotkać germańską jędzę, kąśliwą i złośliwą,
która pasowałaby mi do archetypu tłumaczek-łajdaczek. A tu nic z tego.
Subtelne, potrafiące zjednać sympatię dziewczątko z tytułem magistra.
Wychowawczyni mojej córki, którą znam lepiej niż ona. Jak tak dalej
pójdzie, będę częściej od Balladyny chodziła do jej liceum. I jeszcze
nauczę się niemieckiego!,
Bułki w McDonaldzie pachną. Wszystko, co pachnie, prowadzi do otyłości,
wcześniejszej agonii albo uzależnień. Przegrywam z mądrą dydaktyką i
kupuję podwójną, nie, potrójną bułkę z potrójnymi albo nie, z
poczwórnymi frytkami, a do tego podwójną kawę, potrójny sos majonezowy
i trzy ciasteczka z czarnymi jagodami. 
Najpierw zanoszę jedną tacę, potem biegnę po drugą. Wszystko wskazuje
na to, że za chwilę wpadnie tu grupa niepełnosprawnych dzieci, dla
których nakryto do stołu. Gówno wpadnie. Sama zjem i nawet nikomu o tym
nie powiem. Bo niby o czym mam mówić? Że straciłam zainteresowanie dla
własnych bioder? Dla własnej córki? Dla beznadziejnej walki o coraz
bardziej cudzego męża? Nie muszę nic nikomu mówić. I co się tak
gapisz, głupia, wychudzona guło?   mówię do kobiety przy sąsiednim
stoliku. Mówię oczywiście oczami. A potem i dla niej tracę
zainteresowanie. Ważne są tylko frytki, ciepła bułeczka (pionierką
takich bułeczek w Polsce była, z tego, co słyszałam, Lukrecja Kwak,
moja milcząca babka) i majonez. Uwielbiam majonez. Ta krótko strzyżona,
głupia guła chyba się trochę uśmiecha w moją stronę. Nie. Ona raczej
jest z tych, co się z innych śmieją. Konkretnie  ze mnie. To z
zazdrości. Siedzi przy samej kawie. Na pewno gorzkiej. Jak się ma takie
biodra, to musi smakować gorzka, rozpuszczalna i najpewniej
bezkofeinowa. Coś za coś. Inna sprawa, że ten uśmiech z końca sali
wcale nie jest przyjemny. Chyba w zębach mam kapustę z bułki. I co w
tym śmiesznego? Przyszłam tu na majonez i kapustę. Guła pokazuje mnie
jakiemuś facetowi, który do niej podszedł. Jakbym była eksponatem w
muzeum śmiechu. Jest rozbawiona do nieprzytomności. Sprawdzam palcami
brodę. No tak. Trochę biała. Od majonezu. Natomiast facet nie jest
rozbawiony. Z boku jakby podobny do Marka Kondrata. I ma taki sam
czarny golf jak Olek. Zaraz, zaraz  Guła odstawia kawę i szybko z
Kondratem wychodzą. Ona już się nie śmieje, a on pokazuje mi plecy.
Nie. Chowa te plecy za filarem. I ja je poznaję. Może dlatego, że
ostatnio mój wzrok zawsze trafia na te same plecy. Plecy Olka
uciekające teraz przede mną, przed moją brodą usmarowaną majonezem i
przed odrętwieniem, w jakie wpadłam z frytką uwięzioną pomiędzy
siekaczami. Martwię się. Już nie tym, że pozostawię na talerzu 2400
kalorii. I nie tym, że tłumaczka-łajdaczka jest ładniejsza, niż
myślałam. Martwię się, bo ten jej uśmiech, uśmiech rozbawienia na widok
obcej, łakomej kobiety (skąd mogła wiedzieć, że nie jestem dla niej
obca?) będzie mnie prześladował przez wszystkie samotne noce. A może
nie wszystkie?  pocieszam się, wycierając majonez z palców.  I kto
powiedział, że moje noce muszą być samotne?   ratowałam swą duszę
przed śmiercią, a łzy kapały na resztki majonezu i trzy sztuki
nietkniętych ciasteczek z jagodami. Ponoć rozpływających się w ustach,
nie we łzach. 

  :  *,
   Mój esej na temat władzy był najlepszy! Pani profesor uśmiecha się do
mnie z satysfakcją i głośno komentuje zalety tekstu. Wcale jej nie
przeszkadza, że napisałam go piórem. A wszystkie mówiły, że trzeba na
komputerze, bo wtedy inaczej oceniają. Pół roku naszej podyplomówki
kupiło komputery. Też bym chciała, ale do tego potrzebny jest
mężczyzna, a skąd go wytrzasnę. Poszłyśmy z Tośką na papieroska. Mówię
jej, jak to mam źle, bo nawet komputera nie kupię bez mężczyzny, a ona
w śmiech. 
  Kupimy ci jutro, chcesz? Przecież ja kupuję komputery wszystkim moim
facetom w rodzinie. Znam świetnego informatyka, który sprzedaje używane. 
Nie mogę się nadziwić światu, który bez mojej wiedzy przekręcił się o
tyle stopni, że codziennie budzę się na nowej planecie. Gdzie ja byłam,
gdy inne kobiety załatwiały komputery, meblowały swoje kawalerki i
opłacały wszystkie abonamenty? Dlaczego pozwoliłam sobie na piękny sen
śpiącej królewny, zdając się całkowicie na Olka (no, poza porodami i
całym tym płciowym zobowiązaniem wobec rodziny: myciem, sprzątaniem,
wywiadówkami etc.). Więc gdzie byłam? Chyba nie z wizytą w lepszym
świecie? Otóż wtedy, gdy świat stawał na głowie, byłam po prostu w
kuchni! Przy garach. Albo w łazience. Przy pralce. Albo w dziecinnym
pokoju. Przy Balladynie, która miała różyczkę i majaczyła. Byłam też
przy psim kojcu (parwowiroza Makbeta) i u matki (klimakterium w ostrej
formie, wymagające stałej obecności w późnych godzinach wieczornych).
Ponadto byłam:,
  w sklepach (cztery siatki zakupów co drugi dzień, w nich ciężkie
ziemniaki, bo nikt nie chce jeść ryżu);,
  w poradniach ortopedycznych całego województwa (,Zaniedbała pani
sprawę kręgosłupa córki. Tu musi być gimnastyka korekcyjna, która
jednak na niewiele się zda. Chyba mamy tu przypadek skoliozy
postępującej );,
  na budowie w Malinówku (,Kto pani, zrobił, kochana, taki projekt?
Pani sobie lepiej architekta zmieni!  Jak powiedzieć majstrowi, że
architekt właśnie zmienia mnie?);,
  w sklepie Kryśki Mały Defekt  (kilka worków szmat z małymi
defektami, w tym jedyne oryginalne dżinsy  levisy z dużym defektem 
za ciasne);,
  na ostrym dyżurze w pogotowiu, a potem na oddziale chirurgii dla
dorosłych (jak Olek złamał nogę w Słowacji  wyjazd na narty z firmy
ubezpieczeniowej na koszt naszej znajomej, pani Kornelii);,
  że nie wspomnę o warsztacie samochodowym (uszczelki do ąkody),
zakładzie hydraulicznym Jedność  (też uszczelki, ale do zlewu),
gabinecie dentystycznym pani doktor Misiornej z Balladyną  w zasadzie
również uszczelki  lakowanie, szlifowanie i bielenie jej zębów w celu
uniknięcia genetycznych uwarunkowań przyzębia odziedziczonych po
prababce, Lukrecji Kwak. 
Przecież nawet nie jestem w stanie wymienić wszystkiego, co robiłam
wtedy, gdy świat stawał na głowie. Były tam zapewne i moje wizyty u
fryzjera (jak choćby ta, po której nie pojechałam na ślub
przyjaciółki). Były chwile miłe i babskie (spotkanie naszej grupy ze
studiów, rok 1986. Byłam najszczuplejsza!!!). Co z tego, skoro przez
wszystkie te lata żyłam w poczuciu całkowitego uzależnienia od Olka i
umacniana w przekonaniu, że bez niego jestem jak kangurek, który wypadł
z matczynej torby prosto w zęby życia-lwa. Za diabła nie chciałam
wypaść. Trzymałam się kurczowo Olkowej torby i nauczyłam się żyć w
absolutnej ciemności (w takiej kangurzej torbie musi być ciemno). 
A teraz dowiaduję się od Tośki, że do kupna komputera wcale nie jest
potrzebny facet. Nie są też potrzebne tysiące złotych polskich, którymi
straszył mnie Olek, gdy delikatnie napomknęłam o komputerze. 
Doktorowi Propolukowi też podobała się moja praca, w której odniosłam
się do problemu indywiduacji z punktu widzenia skazanych
przejawiających skłonności do izolacji. 
  Chciałbym po zajęciach porozmawiać z panią na ten temat  doktor
Propoluk pokazał subtelne dołki w uśmiechu, a cała grupa tramwajarek 
spojrzała na mnie z niekłamaną zazdrością. 
  Ty to jednak jesteś farciara  musiała przyznać Kaśka.  Niby
wyglądasz jak wyglądasz, a masz branie na najwyższym poziomie. 
Darowałam jej tę mało delikatną sugestię co do mojego wyglądu. Myślę,
że darowałabym wolność wszystkim moim skazanym po takiej propozycji.
Jakież było moje zdumienie (i rozczarowanie), gdy doktor Propoluk (z
bliska jest jeszcze przystojniejszy) rozmawiał ze mną wyłącznie na
temat tej nieszczęsnej rozprawki, której pisanie zajęło mi mniej czasu
niż makijaż zrobiony specjalnie dla niego. Fakt, że zachwycał się
kilkoma sugestiami, jakbym to ja wymyśliła teorię procesu indywiduacji,
nie Jung. Mówił, że mam niezwykłą łatwość wypowiadania się z empatią, i
że gdyby rozwinąć wątek indywiduacji z uwzględnieniem enantiodromii
interesującej mnie grupy środowiskowej, powstałaby świetna diagnoza
odradzania się lub kształtowania pewnych osobowości  Ale ani słowem nie
wspomniał o moich oczach. (Wszyscy faceci zawsze je zauważają,
twierdząc, że porażam ich swoim głębokim spojrzeniem). Więc doktor
Propoluk nie czuł się porażony, ale w pewnej chwili zapytał, czy dobrze
się czuję i czy mam może kłopoty ze wzrokiem. Natychmiast przestałam go
porażać i słuchałam dalej, jaką to ciekawą koncepcję pracy doktorskiej
zapoczątkowałam swoją rozprawką. I że on może być promotorem, bo już
się habilitował. Chętnie się mną zajmie (mną jak mną  moją pracą,
oczywiście). Cieszyłam się skrycie, że tramwajarki siedziały daleko i
nie mogły usłyszeć, że doktora Propoluka zajmowała enantiodromia moich
podopiecznych, mająca ze mną i moim makijażem niewiele wspólnego. 
Bąknęłam, że o doktoracie, czemu nie, pomyślę  Kiedyś już pisałam
pierwszy rozdział i dałam mu tytuł Alina . Samo życie. Najmilsze było
jednak to, że doktor Propoluk wcisnął mi w rękę wizytówkę i
tramwajarkom oczy wyszły z orbit, jak wcześniej działo się z moimi, gdy
widziały doktora. Zrozumiałam, dlaczego tak zainteresował się moim
wzrokiem ,
,
    *,
   
,
Powroty do domu stawały się coraz trudniejsze. Martwiłam się tym, że
się martwię powrotem do własnego domu. Kiedyś myślałam, że moja
cierpliwość i wyrozumiałość są silniejsze od Olka namiętności i
niewierności, ale nie są. Uświadamiam to sobie za każdym razem, gdy z
torbą pełną zakupów wspinam się na trzecie piętro. Wiem, że poza
roztrzepanym przywitaniem dziewczynek i tańcem psich ogonów, należących
do państwa Makbetów, nie czeka na mnie choćby zdawkowa uprzejmość.
Olek, nawet jeśli jest, to go dla mnie nie ma. Bardziej przypomina
automatyczną sekretarkę, która w ciągu minionego tygodnia przemówiła
ludzkim głosem z następującymi informacjami:,
  Znowu dzwoniła twoja matka, kiedy czekałem na ważny telefon z
Częstochowy  (czyżby załatwiał rozwód kościelny?);,
  Nie życzę sobie, żebyś prała moje koszule razem z narzutami na
fotele. Chyba że chcesz je narzucać na fotele ;,
  Nie chowaj książki telefonicznej, bo to nie są brudne gacie. Ma
leżeć koło telefonu ;,
  Jak zadzwoni Marek, powiedz, że mnie nie ma  (oczywiście, że powiem,
bo to nawet nie jest kłamstwo). 
I pomyśleć, że tyle lat kochałam się z automatyczną sekretarką, prałam
dla automatycznej sekretarki, gotowałam, farbowałam włosy, uczyłam się
jeździć na łyżwach  Wszystko dla bezdusznego automatu wyrzucającego z
siebie zdawkowe monosylaby albo udającego, że się zepsuł, i wówczas
dotkliwie milczącego przez kilka dni z rzędu. 
Zastanawiam się tylko, dlaczego dopiero teraz prześladuje mnie poczucie
straconego czasu (tego z Olkiem, oczywiście)? Gdzie byłam przez
ostatnie lata, że godziłam się na bezduszną maszynę majestatycznie
opuszczającą nasz dom w coraz modniejszych krojach dżinsów i fasonach
marynarek? Bo przecież  Aż trudno się przyznać  To nie Olek się
zmienił! Mógłby mieć nawet uzasadnione pretensje, że nagle zrobiłam się
taka kapryśna, wymagająca. I coś mi się nie podoba, bo po raz pierwszy
od tylu lat nie dręczyły mnie żadne wyrzuty sumienia, że Kondrat w
czarnym golfie przestał grać główną rolę w moim filmie (a przestał).
Nie martwię się, że zaczynam go nie lubić (bo zaczynam). I nawet nie
myślę, co powiedzieć córkom. Nie powiem, że przez tyle lat, ze względu
na nie  (A właśnie że powiem. To nawet nie będzie kłamstwo  A właśnie
że będzie. Przynajmniej tak trochę). 

  -,:  *,
   
Hanka adwokatka cztery razy przychodziła do mojego pokoju po fajki.
Cztery razy brała papier do ksero i cztery razy podejrzliwie na mnie
patrzyła. Wreszcie raz, za to stanowczo, stuknęła dłonią w blat biurka
i zapytała:,
  Co jest?,
A że w całym sądzie nie ma bardziej konkretnej kobiety, odpowiedziałam
zgodnie z prawdą:,
  Jest gorzej, niż kiedykolwiek było. 
  Co jest gorzej?  badała dalej, bo mnie chyba dosyć lubi. Ja ją też
dosyć lubię, więc streściłam kilka scen z domowego dramatu pod tytułem
,Balladyna , a ona w śmiech. 
  A co byś chciała?  zapytała, marszcząc czoło.  Mieć dwie idealne
panienki? Takie z ankiety Jestem na medal ? Balladyna ćpa?  pytała,
patrząc na mnie z pewną pozą wyższości. 
  No coś ty!  obraziłam się za nieobecną córkę. Była nieobliczalna,
ale w zupełnie inny sposób. 
  Kradnie?  Nasza rozmowa zaczynała przypominać przesłuchanie. 
  Moje ciuchy, które znajduję na niej   próbowałam być szczera. 
  Widocznie ma w ciuchach deficyt. Puszcza się?,
Cholera, nie wiem, czy się puszcza  Zmienia facetów jak motory, bo
ostatnio zmieniła hondę na coś lżejszego, prowadzonego przez
właściciela ksywy Łysy (nawiasem mówiąc, nie widziałam dotąd faceta z
tak długim końskim ogonem). Ale do głowy mi nie przyszło, żeby
Balladyna  takie rzeczy  Niee. Jest zbyt romantyczna  I ma swoje zdanie ,
  Jest zbyt romantyczna  mówię głośno.  Nie. Nie sądzę, żeby się
puszczała ,
Hanka patrzy na mnie jak prokurator, który złapał złodzieja na
kradzieży, oszusta na kłamstwie, a matkę na zbrodni dzieciobójstwa.
Patrzy i triumfuje. 
  Więc co jest do dupy?  pyta.  Masz fajną, rozwojową babę, której
szumi we łbie młodość. I nie wiesz, co to kłopoty. 
Usiadła na skraju biurka i dała krótki wykład na temat kłopotów
nieurojonych, co mściwie podkreśliła. W ten sposób posiadłam wiedzę o
jedynaku Hanki adwokatki, Michale, który:,
  jest rówieśnikiem Balladyny, trzykrotnie zatrzymanym za przekroczenie
szybkości i oskarżonym o jazdę bez wymaganego dokumentu, ale za to z
imponującym procentem żubrówki we krwi;,
  po dwukrotnej ucieczce z Monaru przyprowadzał matce do domu świeżo
poznaną panienkę, która bez odtrucia nie pożyłaby dłużej niż godzinę;,
  stał się bezprawnym spadkobiercą pieniędzy matki odkładanych na nowy
samochód, które to pieniądze przegrał w nocnym kasynie w Sopocie, dokąd
pojechał ze stolicy wynajętą taksówką;,
  napuścił na konkubinę ojca czterech goryli z zawodówki, a następnie
opłacił ich usługę wcześniej zarekwirowanymi pieniędzmi ojca. Wyszło na
to, że ojciec za własne pieniądze skatował konkubinę, dla której rzucił
Hankę i Michała. Zresztą, zdaniem Hanki, on by jej nigdy nie rzucił
gdyby nie Michał. 
  Chciałabyś jeszcze poplotkować o córeczce?  Hanka siedziała ze
spuszczoną głową, a ja ją rozumiałam aż do łez. 
  Powiedz, Hanka   spojrzałam na nią z rodzącą się miłością  powiedz,
dlaczego inne, nawet głupsze matki mają ,
  Może właśnie dlatego, że są głupsze? Że takie dziecko głupiej matki
musi być mądre, a nasze nie musi  A z drugiej strony  podjęła z
denerwującym przekonaniem  kto ci powiedział, że jesteśmy mądre?
Przecież przez piętnaście lat obie zrobiłyśmy od cholery beznadziejnych
rzeczy, a nasze głupie dzieci swoimi malutkimi rozumkami śledziły każdą
naszą pomyłkę. I zrozumiały jedno. Że one też mają prawo się mylić 
Wybacz, ale pytania retoryczne, to tylko ja umiem stawiać. 
  Zdaniem mojej cioci Loli jest to równie cenne jak rozwalenie testu na
inteligencję  oświadczyłam tak, jakbym chciała oświadczyć się Hance.
Ujęła mnie. 
  Matematyczka?,
  Nie, lekarka, ale prawdziwa  podkreśliłam skrupulatnie. 
  Prawdziwa, mówisz   Hanka spojrzała na mnie z niedowierzaniem. Nic
dziwnego. Ta konkubina, którą syn Hanki poturbował cudzymi rękami, też
była lekarką. 

,
Nad grobem Lukrecji Kwak stałyśmy same z ciocią Lolą. Moja matka
paradowała w nowym futrze (miała na sobie jakieś autentyczne zakatowane
zwierzęta), kupionym specjalnie na tę okazję, pomiędzy grobami swych
sióstr, męża i dwóch przyjaciółek. Zachowywała się tak, jakby to dla
nich kupiła futro, żeby im wszystkim tam, w grobie, zrobiło się cieplej
i przytulniej. 
Poza tym promieniała. Tak! To jedyne słowo oddające stan jej
euforycznego podniecenia w dniu Wszystkich świętych. Od dawna
zastanawiałam się, dlaczego matka nie wybierze sobie innego dnia do
okazywania swej niespożytej witalności. Na przykład Dnia Głównej
Księgowej albo Dnia Aptekarza, albo Dnia Hutnika. Jest tyle okazji w
kalendarzu, żeby wariować ze szczęścia (poza urodzinami), ale nie, moja
matka ożywała właśnie tego dnia. I nie widziała w tym nic
niestosownego. Ona się tak ładuje   wyjaśniła mi rok temu ciocia Lola
i może dlatego teraz patrzyłam na matkę jak na wielką futrzaną komórkę
podłączoną do prądu i napełniającą akumulatory cmentarną atmosferą. 
Na skromnym grobie Lukrecji Kwak stało kilka chryzantem i zgodnie z jej
nie wypowiedzianym nigdy życzeniem wokół panowała cisza. Nie mogłam się
uwolnić od myśli, że tak niedaleko uciekłam od ponurych zwyczajów
swojej babki. Niby mówiłam, przemawiałam, artykułowałam wyraźnie swe
żądania i prośby, ale co z tego, skoro pozostawały nie słyszanym
szeptem. śmieszną próbą głosu przed koncertem, takim Raz, dwa, raz,
dwa, trzy. Próba mirofonów, razzz  . Niczym więcej. 
  O, tu jesteście!  ucieszyła się matka, rozpychając łokciami i panem
Józefem z klubu Wiek Szczęśliwy  szpaler rozmodlonych ludzi.  Szukamy
was wszędzie, nieprawdaż?  Jej czarne oko kokieteryjnie zawisło na
panu Józefie, a ciocia Lola nieznacznie się skrzywiła. 
  Wando, czy byłaś już u ojca?!  zaryczała na pół cmentarza, jakby
ojciec właśnie przygotował dla mnie gorącą herbatę i bał się, że
wystygnie. 
  Zdążę  odpowiedziałam spokojnie, próbując uświadomić matce różnicę,
jaka teraz istnieje pomiędzy odnalezieniem jej w napierającym tłumie a
ojca w jego miejscu zasłużonego wytchnienia. 
  Gdyby była tu z nami twoja siostra, już dawno odwiedziłaby tatusia 
awanturowała się matka w imieniu mojej nieobecnej siostry.  Ale Wanda
musi po swojemu! Gdzie Olek? Czy on w ogóle wie, że jest twoim mężem? I
nie widzę Balladyny  A ty, Lolu, dlaczego cały czas milczysz?,
  Bo cię słucham  odparła ciocia Lola zgodnie z prawdą. 
  No właśnie, Józeczku   Matka oparła swe futro o rachityczną
jesionkę.  Lola już taka duża, a wciąż mnie słucha. Czy to nie urocze?
Alinko, przesuń te chryzantemy, bo nam skradną. A właściwie, to skąd są
te chryzantemy? Przecież nie kupowałam aż trzech?,
  Przyniosłyśmy.  Alina spojrzała niebiesko na swą babkę z domu Kwak,
a moją matkę. 
  I po co? Przecież mówiłam, że kupię. Mogłyście zanieść Tadeuszkowi.
Dlaczego tego nie zrobiłaś?  to do mnie.  Gdyby tu była twoja
siostra, ojciec miałby grób usłany różami. Lolu, widziałaś te bukiety u
Doroty? To skandal, żeby jej porzuceni mężowie wydawali tyle pieniędzy
na kobietę, z którą nic ich nie łączyło. I ten wstyd! Odchodziła zawsze
do młodszych! Gdyby mnie tak ktoś kochał   Oczy matki bezskutecznie
szukały oczu pana Józefa, który cały czas intensywnie nad czymś myślał. 
  Wiesz, Bożenko?  wyszeptał w nabożnym skupieniu.  Gdyby policzyć te
kwiaty przy najbliższej alejce  Dwanaście grobów razy, dajmy na to,
dwa  a doniczka  no  niech kosztuje cztery złote. Do tego znicze  Niech
będą, dajmy na to po trzy złote od sztuki, to mamy razem ,
Matka pokiwała skwapliwie głową. 
  Mamy razem?  szepnęła zachwycona. 
  Czy ktoś ma kalkulator?  Po raz pierwszy pan Józef odezwał się do
nas. 
Odpowiedziało mu solidarne milczenie genetyczne babki Kwak. 
  Zobacz, Bożenko  zwrócił się niezrażony do matki.  Gdybyśmy w
następnym roku odłożyli tylko jedną trzecią twojej emerytury
miesięcznie i przed listopadem kupili  no, niech będzie sto doniczek ,
  Sto doniczek  wyszeptały zachwycone matczyne wargi. 
  Sto. To mamy na czysto  Czekaj, pomyliłem się ,
  On jest niesamowity, prawda?  Matka z dumą spojrzała na pana Józefa
i powiodła wzrokiem po naszych twarzach. 
  Prawda  zgodziła się ciocia Lola.  Zupełnie niesamowity. 
    *,
   
,
Makbet zachorował i wiozłam go do lecznicy tramwajem. Każdy zbliżający
się przystanek był przystankiem jego psiej śmierci. Tak przynajmniej
myślałam, popłakując w rękaw starej kurtki (mój płaszcz poszedł dzisiaj
na sprawdzian z geografii i dwie godziny siatkówki na ocenę). Dziwna
rzecz, pasażerowie nie dostrzegli staruszka, który ledwo trzymał się
laski i śliskiej metalowej poręczy, ale natychmiast rozpoznali pięć
chorób, jakie mogły nękać Makbeta. Miałam do wyboru cztery plastikowe
foteliki. Na jeden z nich zaprosiłam staruszka. 
Kochałam Makbeta, bo i on mnie kochał. Na swój wierny psi sposób zawsze
wypełniał swym ciepłym futerkiem otaczającą mnie pustkę, tak że nie
pozostawało w niej miejsca na głupie babskie łzy. Teraz leżał na moich
kolanach, potrzebując natychmiastowej pomocy. Próbowałam co chwila
dodzwonić się do Olka. Ja to ja, ale Makbet był przecież nasz i nawet,
gdy źle się działo w państwie duńskim, pozostawał poza wszelkimi
rodzinnymi nieporozumieniami. W królestwie pełnym konfliktów był
niepodzielnym władcą naszych serc: pupilem, błaznem i nadwornym
pieszczochem. 
Wreszcie usłyszałam głos Olka walczący w komórce z hałasem miasta.
Makbetem zajmował się już fachowiec. 
  A gdzie jest Alina?  denerwował się idiotycznie.  Jaki z niej
będzie weterynarz, jeżeli nie potrafi zająć się własnym psem?,
  Przecież wyjechała na obóz do stadniny  mówiłam cicho. Nie chciałam,
żeby ludzie siedzący w poczekalni ze swymi kotami, bażantami, szczurami
i papugami nabrali przekonania, że kłócę się w momencie, gdy ważą się
losy mojego psa. 
  Przyjadę tam za godzinę  obiecał. 
Makbet dostał serię zastrzyków i tabletki. Przedtem usłyszałam
diagnozę, na szczęście optymistyczną. Złapał zapalenie nerwu
krzyżowego, ale będzie dalej mógł wypełniać moją pustkę. Ja dostałam
rachunek (trzysta siedemdziesiąt złotych plus opłata za rentgen). Przez
kręgosłup Makbeta sypnie się moja dolna czwórka. Co tam! W imię
solidaryzmu biologicznego można być nawet troszeczkę szczerbatym. 
Z gabinetu wyszła już ostatnia papuga (rzecz ciekawa  niosła ją w
klatce też papuga, tylko większa. Dawno nie widziałam tak kolorowej
kobiety). Po papugach wyszedł lekarz i technik weterynaryjny. Wreszcie
do gabinetu weszły sprzątaczki, a Olka wciąż nie było. Ze śpiącym jak
dziecko Makbetem zmierzałam do bramy kliniki, modląc się o taryfę.
Makbet był cięższy niż moje obie ciąże i w przeciwieństwie do nich
cichutko pochrapywał. 
  Gdzie jest pani samochód?  zapytał uprzejmie jeden z weterynarzy. 
Chętnie pomogę donieść pupila na tylne siedzenie. 
  Dziękuję  zmieszałam się.  Mam wyłącznie własne tylne siedzenie, a
na samochód czekam. Pewnie dopiero wyjechał z Berlina  dodałam z
rozżaleniem, którego nie potrafiłam ukryć nawet pod pozorami poczucia
humoru.  Poczekam sobie na ławce  uspokoiłam nieco zdziwionego
przystojniaczka. 
Ławka na szczęście była. Okryłam Makbeta starą kurtką w szkocką kratkę
(,Mały Defekt  sprzed pięciu lat) i zapatrzyłam się w swoją przyszłość,
bo teraźniejszość widziałam aż nazbyt wyraźnie, choć trochę przez łzy i
trochę przez deszcz. 
,Jeżeli całe życie mam tak moknąć i czekać, czuć się regularnie
upokarzana (inne kobiety regularnie to chodzą do dentysty, kosmetyczki
i fryzjera), jeżeli przez wszystkie listopadowe, potem grudniowe,
potem  ach, wiadomo, kalendarzowe dni, jakie zostały mi do emerytury,
mam udawać sama przed sobą, że jestem żoną, to czy nie łatwiej i lepiej
zrezygnować z tego wątpliwego zaszczytu? Olek już się przecież
uczuciowo całkowicie od nas wyprowadził. Gdyby nie przyjeżdżał pod
prywatny gabinet ginekologiczny (czyli po mnie), mogłabym to zrozumieć.
Ale tak zignorować własnego psa? Pozwolić choremu, bezbronnemu
biedakowi dziadować pod kliniką animalsów?  Nie. To był kolejny krok
Olka w stronę granicy polsko-niemieckiej i nie mogłam tego faktu
zlekceważyć. 
Wreszcie jest. Nasze (jego) renault megane w kolorze brudnego liścia
zatacza imponujące koło i bryzgając na mnie i Makbeta strugą wody z
kałuży, zatrzymuje się przy ławce. 
  Wskakujcie.  Olek ma nietęgą minę (półtorej godziny spóźnienia). 
Zostawiłem całą francuską delegację na rondzie Waszyngtona, przy
centrum. Muszę tam wracać!  ponagla. 
,Z rzeczy francuskich to ta cała delegacja ma zapewne kieckę prosto z
Paryża i french manicure na zadbanych płytkach paznokciowych. No, może
jeszcze sprawność tancerki z Moulin Rouge   myślę, niezgrabnie lokując
Makbeta na tylnym siedzeniu (nie moim, niestety). 
  Podłóż coś  denerwuje się Olek.  Uświni mi pół auta. 
Podkładam mały defekt , szczękam zębami i wsiadam. Pozwalam Olkowi
mówić. Przecież musi wreszcie sam się usłyszeć. Jeśli to zrobi, to jest
nadzieja, że przestanie się lubić. Włączam kasetę, kiedy już wiem, że
nie przestanie się lubić. 
  Włóż tamtą do pudełka  instruuje, próbując włączyć się do ruchu. 
Sprawdzam, czego słucha łajdaczka-tłumaczka. Słucha Santany. Szkoda, bo
też bym posłuchała, ale mi honor nie pozwala. Wybieram Pod Budą . 
  Daj spokój, zmień to.  Krzywi się, co oznacza żadnych sentymentów . 
Tym razem penetruję przeszłość. Pamiętam, jak w ciasnym akademiku, na
ciasnym, trzeszczącym łóżku nuciliśmy ten kawałek  Jak to było?
Zamieszkamy we wspólnym domu, przed obcymi zamkniemy drzwi  Trudniej o
bardziej ironiczny hymn rodzinny. 
  Włóż do pudełka i schowaj w boczną kieszonkę  wciąż mówi na
podwyższonych obrotach. Jego oskarżycielska mowa, coraz bogatsza w
zarzuty i idiotyczne komentarze, nie może trwać wiecznie. Pretensje
milkną wraz z piskiem opon.  Mówiłaś coś?  Stoimy już przed domem. 
Kiwam potakująco głową. 
  Czy mogę zadzwonić do swego adwokata?  pytam go ironicznie,
wyciągając z samochodu biedne, psie futro ukryte w szkockiej kratce. 

   *,
   
,
Na moim biurku leżą życiorysy czterech nowych złodziejaszków i dwóch
damskich bokserów. Ciekawe, dlaczego przed świętami tak gwałtownie
wzrasta liczba przestępstw? Co roku to samo  myślę, przeglądając
papiery.  Może ludzie mają w tym okresie jakieś szczególne oczekiwania
i do czynów niezgodnych z prawem popycha ich potrzeba odmiany losu? Ale
jaka to odmiana? Przesłuchania, świadkowie, areszt, wizyty w poradniach
odwykowych i zdrowia psychicznego, a potem pięć lat oddychania,
jedzenia, zarabiania w zawieszeniu . 
I znowu ten sam dylemat. Jeden z bokserów ma taką żonę, że sama bym ją
skopała, gdyby była moją żoną. Prowokująca, wredna i lepsza
puszczalska. Ale sprytniejsza. Patrzy na mnie z wyższością i domaga się
najwyższej kary dla męża, któremu już wszystko jedno. Chyba woli
więzienie niż zawieszenie. Przy niej jest zawieszony we wszystkich
czynnościach, nie pomijając kwestii uczuć. 
  Panie Romku  mówię spokojnie i ciepło.  Dlaczego dał się pan
sprowokować?,
  Eee  odpowiada  bo to i tak wiadomo, że co tam ja  Jak coś, to
wiadomo, że ja. A jak ona, to sąd i tak powie, że ja, no to co tam 
Niech będzie, jak ma być. 
Pan Romek wypowiedział najdłuższe zdanie w swojej obronie i w swoim
życiu, a następnie spojrzał na mnie oczami przegranego człowieka. 
&nbsp;Oczy przegranych ludzi znam na pamięć. Jest w nich tyle bólu, ile
tylko może się zmieścić pod ciasnymi powiekami. I dotąd nikt na ten ból
nie wynalazł tabletki. Moja praca trochę polega i na tym, żeby wyjąć z
oczu ludzi przegranych choć kilka łez bólu, szklistych jak okruch
stłuczonej butelki. 
&nbsp;Po całym dniu wywiadów jestem wykończona. Dowiaduję się zawsze
tego samego:,
  żony najczęściej same spuściły sobie lanie, a potem zadzwoniły na
policję;,
  złodzieje zostali perfidnie oskubani, więc chcieli tylko odzyskać to,
co im ukradziono;,
  cinkciarze nie są żadnymi cinkciarzami, tylko interesują się
numizmatyką;,
  koniki marzyły o tym, żeby bilety na koncert rozdać w prezencie i gdy
się altruistycznie rozglądały za obiektem swej dobroci, pojawiała się
policja;,
  chuligani nie zniszczyli tego przystanku, to motorniczy go zniszczył
i kilku nasłanych przez niego pasażerów (w tym emerytowany pracownik
naukowy  fizyk jądrowy);,
  małym dziewczynkom nikt nie ściągał majtek, przeciwnie, te majtki
były wciągane, tylko matki dziewczynek tak zeznają ze zwykłej
mściwości, suki jedne. 
Można po takim dniu zbilansować mój zawodowy świat. To kraina ludzi
dobrej woli i pięknych gestów. Gdyby nie te matki, suki jedne ,
Roland pojawił się przed piętnastą. 
  Przyszedłem, albowiem uznałem, że pani kurator Wanda słusznie może
się niepokoić o stan mojego ducha. 
  Istotnie. Niepokoiłam się  powiedziałam nieszczerze, bo stan ducha
Rolanda po takim dniu zupełnie mnie nie interesował. 
  Otóż martwi mnie uczuciowa próżnia, jaka zaistniała po odejściu panny
Eugenii  oświadczył. 
  Odeszła?  ucieszyłam się zbyt szczerze, bo spojrzał na mnie mocno
nadąsany. 
  Panna Eugenia postąpiła jak k  i w związku z tym przyszedłem na nią
donieść. Że pędzi z Grubym Rychem. 
  Pędzi co? Życie szczęśliwe?  Pogubiłam się w Rolandowej opowieści. 
  Bimber. W dodatku zanieczyszczony. Powiem pani kurator Wandzie, że
Gruby Rychu zawsze do zaczynu nasika. Taki jest ,
  Panie Rolandzie  uprzedziłam trzy epitety  niech pan da spokój.
Panna Eugenia nie jest jedyną kobietą na osiedlu  godną znajomości z
panem ,
  I owszem, tylko, szmata jedna nie będzie się borsuczyła z sikaczem.
Mój honor na to nie pozwala ,
  To niech pozwoli. Odpuść pan, panie Rolandzie, swojej Eugence.
Poszła, to poszła. Może wróci. 
  A kiedy?  Oczy Rolanda zrobiły się pełne nadziei. Widać ufał mi
bezgranicznie. 
  Nie wiem, kiedy. Ale myślę, że doceni, co straciła ,
  Gruby Rychu jest ode mnie bardziej muskularny  zwątpił Roland. 
Pani Czesia, ta, co z nią mieszkałem w baraku, też się przeflancowała. 
  A teraz siedzi  próbowałam osłodzić mu dawne zawody miłosne. 
  To może ja doniosę na Grubego Rycha?  zaczął poważnie zastanawiać
się Roland.  Jakby poszedł siedzieć, Eugenka by wróciła ,
  A co z pana psem?  odwróciłam uwagę Rolanda od spraw
matrymonialnych. Miał Kibica. Jedynego zresztą kibica, który nie
odchodził, nie zdradzał go, nie okradał i nie siedział. Zawsze
cierpliwie czekał na Rolanda. 
  Uprzejmie dziękuję w jego imieniu.  Roland skłonił się lekko.  Ma
się bardzo dobrze. A czy pani kurator Wanda wie, że mój Kibic nie lubił
Eugenki? śmierdziała mu! Psy są jednak mądre, co nie?,
Dwa ostatnie zęby Rolanda, które wyłoniły się w uśmiechu, znowu
wprawiły mnie w zdumienie swoją nieskazitelną bielą. Patrzyłam na nie i
zastanawiałam się, czy to prawda, co mówiono o Rolandzie. A mówiono, że
tymi dwoma ostatnimi zębami otwierał butelki z piwem. Za dziesięć
otwartych dostawał jedną pełną w nagrodę. Jednak  pomyślałam 
powinien być kelnerem . 

,
  My do Olka  powiedziała matka, odsuwając mnie od drzwi jak głupią
służącą. Za matką ostentacyjnie wkroczył pan Józef. Zdaje się, że bez
słowa powitania. 
  Ale bałagan!  Matka ogarnęła wzrokiem równocześnie trzy pokoje. 
Zawsze ci mówiłam Twój dom, twoja wizytówka . Ale jeśli ktoś przez
dwadzieścia lat nie dorobił się nawet własnej wizytówki ,
  Olka nie ma  skróciłam jej poszukiwania  a wizytówka i tak byłaby
nieaktualna. 
Wreszcie mnie dostrzegła. Spojrzała ze zdumieniem, ale zrezygnowała z
dochodzenia, co chciałam jej powiedzieć, bo tak naprawdę to ona miała
mi wiele do powiedzenia. 
  Siadaj, Józeczku  zadysponowała gościnnie, usuwając z sofy
małżeństwo Makbetów.  Zrób nam kawkę  zwróciła się do mnie. Wciąż
byłam tylko nierozgarniętą służącą.  Mamy interesik. Do Olka 
podkreśliła mocno. 
Uśmiechnęłam się w środku na myśl, że będzie kwitła na sofie kilka dni
i nocy, dopóki Olek nie zechce zmienić koszuli (ostatnio wpadał do domu
wyłącznie w tym celu). 
  Pan Józef kupił sklep  rozpoczęła. 
  Budę  wciął się pan Józef wyjaśniająco. 
  No, taką atrakcyjną budkę, w której chcemy otworzyć sklep. 
  Ze zniczami?  Pamiętałam dobrze nasze tegoroczne cmentarne refleksje. 
  Zwariowałaś? Skąd ci to przyszło do głowy! To ma być autentyczny
pawilon ,
  Z kożuchami  wtrącił pan Józef i zrobił niewyraźną minę faceta,
który ma coś na sumieniu.  Tymi ze szmuglu  uzupełnił, zdobywając się
na zupełną szczerość. 
  To znaczy importowanymi.  Matka kojarzyła mnie zawsze z literą prawa
(dodajmy: małą literą) i teraz poczuła się trochę nieswojo.  Znajomy
pana Józefa z wojska importuje z Nowego Targu ,
  Do Nowego Targu. Skóry.  Pan Józef zatarł ręce.  Dajmy na to,
dziesięć skór  gdyby za uszycie płacić po trzysta złotych   zaczął
wtajemniczać mnie w ekonomię całego przedsięwzięcia. 
  Ale Olek nie zna się na kożuchach  przerwałam mu obliczanie zysków.
  Nie sądzę, żeby się zainteresował handlem, chyba że z Niemcami  
dałam się zwieść potrzebie makabrycznego humoru. 
  I bardzo dobrze, że się nie zna!  Matka promieniała.  Wystarczy, że
pan Józef się zna! Olek musi tylko zaprojektować nam tanio pawilon ,
  Nam?  Przeraziłam się zaangażowaniem matki w sprawy, o których
zupełnie nie miała pojęcia (bo moja matka, z domu Kwak, zasłużyła się w
dziedzinie pożarnictwa, a konkretnie na stanowisku rzeczoznawcy i
eksperta sprzętu pożarniczego). 
  Wchodzę w to  stwierdziła matka głosem filmowego szefa gangu i z
miłością spojrzała na pana Józefa. 
I ja spojrzałam na pana Józefa. Wcale nie wyglądał na członka klubu
,Wiek Szczęśliwy . Był na tę przynależność jakby ciut za młody i ciut
za żywotny. Przypominał wiecznie włączony kalkulator wciśnięty w łapę
wielkiego pożądania i wyświetlający w ekranikach oczu bajońskie sumy.
Matka wpatrywała się z zachwytem w te ekraniki, upierścienioną dłonią
buszowała po swoim balejażowym koku i zupełnie niesłusznie sprawiała
wrażenie osoby spokojnej o własną przyszłość. Tymczasem ja nabierałam
pewności, że siedzi przede mną ofiara Józefowych manipulacji,
pozbawiona emerytury, być może mieszkania, a już z całą pewnością
zdrowego rozsądku. Z przerażeniem pomyślałam, że matka, podobnie jak
Olek czy Lady Makbet, zmierza nieuchronnie do wygodnej pozycji
rezydentki w moim domu. 
Minęło dużo czasu, zanim wytłumaczyłam kożuchowym inwestorom, że Olek
jest najmniej odpowiednim człowiekiem do adaptacji budy na pawilon.
Postraszyłam jego stawkami, terminami i zaległościami, dowodząc, że w
najlepszym razie przy pomocy mojego męża pawilon ruszy za jakieś trzy
lata, kiedy w Polsce już w ogóle nie będzie zimy, bo klimat wyraźnie
się ociepla. 
Poszli, zostawiając mnie z surowym mielonym, z którego w ciągu
dziesięciu minut musiałam przygotować obiad dla dziewczynek. Gdy klopsy
w białym sosie udawały, że już są uduszone (te klopsy odkryłam w Pani
Domu , odkrywając jednocześnie, że sama też jestem panią domu , ale
tylko wtedy, gdy nie ma w nim Olka), wpadła Balladyna. Spojrzała na
moje klopsy, jakby były duszoną gazetą, i powiedziała, że ich nie
tknie. Od trzech godzin była wegetarianką i zamierzała pozostać nią do
końca życia. 
  Nie rób mi tego!  jęknęłam błagalnie na myśl o zmarnowanych latach
spędzonych przy moich golonkach i bigosie, niedzielnym rosole,
pieczonym schabie ze śliwkami, klopsami, pulpetami, ozorkami 
Przebiegłam oczami listę swych umiejętności i z przerażeniem odkryłam,
że nie jestem w stanie wyżywić swojej córki! Poza naleśnikami i
jajecznicą oraz jarskim leczo nie potrafię ugotować własnemu dziecku
obiadu!  Nie rób mi tego!  powtórzyłam, bezradnie opadając na stołek.
Jak człowiek, który u schyłku dni odkrywa swą bezużyteczność. 
  Wegetarianizm to nie narkomania  pocieszyła mnie Balladyna,
zajadając się pomidorem.  Masz tendencję do dramatyzowania. Nic
dziwnego, że tato   zamilkła. 
Nie wiem, czy zawstydziła się własnej bezwzględności, czy też milczała,
bo jadła surówkę przygotowaną do klopsów. 
  Człowiek nie jest krową  zaczęłam ugodowo, przełykając
rozgoryczenie.  Jeszcze rośniesz i powinnaś jeść białko. 
  Nie mów mi, co powinnam, bo gdybyś wiedziała, co powinna kobieta, to
nie płakałabyś teraz  I ja też nie byłabym wobec ciebie taka okrutna ,
Pierwsze łzy Balladyny wpadły do pustej miski po kapuście. Moje znikały
w dłoniach. Patrzyłyśmy na siebie rozmytymi, dojrzałymi spojrzeniami.
,Jakie to tragiczne  myślałam, przytulając chlipiącą Balladynę. 
Dzieci potrafią zranić do bólu, zanim pozwolą dojść do głosu swym
prawdziwym uczuciom. Wiecznie się sprawdzają, wystawiają na próbę
wszystko, czego się dorobiły  Choćby przywiązanie czy wdzięczność  W
ich sklepikach z uczuciami jest jak w McDonaldzie  szybkie, gorące
bułeczki jedzone jednym tchem. Dopiero potem czują głód  Podejrzewają,
że ktoś je oszukał, a gdy zaczynają rozumieć, że oszukały się same,
zbierają łzy w misce po kapuście . 
  Na kolację zrobię ci jajko na parze i kupimy nutellę  mówię do
włosów córki, trzymających się mokrego policzka jak ostatniej deski
ratunku. A moja córka podnosi zapłakane oczy i próbuje uśmiechnąć się
do mnie. Uświadamiam sobie, że dla mnie być może właśnie ona jest
ostatnią deską ratunku. Przed narastającą we mnie samotnością i
poczuciem tej wielkiej bezużyteczności. 

    
  
 Widziałem panią wczoraj z taką seksowną kobietką  sędzia Glinka
oblizuje się na wspomnienie Ewki i wyczekująco zanurza we mnie
spojrzenie. 
  W Adwokackiej ?  Upewniam się, bo nie widziałam Glinki, który mnie
widział. 
  Właśnie tam! Wspaniała! Wspaniała!  entuzjazmuje się Glinka,
dyskretnie śledząc, czy nie ma gdzieś w pobliżu pani prezes Klimuszko.
Pani prezes nie ma. Poza Glinką i mną nikogo nie ma w naszym sądowym
barku. Są tylko zimne przekąski i zimny bigos. Jest też chłodzona
herbata i klimatyzacja, choć dzisiaj spadł właśnie pierwszy śnieg.  I
powiem pani  sędzia Glinka widać lubi zimny bigos, bo go pochłania
między sylabami  że o takiej kobiecie marzy każdy mężczyzna. Ona
powinna być wiecznie zmęczona. Seksem, oczywiście. 
  Teraz się nie przemęcza, bo jest w ciąży  wyjaśniam, próbując ugryźć
zmrożony ozorek wołowy.  Twierdzi natomiast, że wykańcza ją praca. 
  A czym się zajmują te śliczności?  Sędzia Glinka patrzy na drzwi,
pełen obaw, że przegapi panią prezes Klimuszko. 
  Są lekarzem  odpowiadam z uśmiechem pełnym zimnego ozorka. 
  Chciałbym trafić pod takie rączki.  Sędzia Glinka uśmiecha się
lubieżnie. 
  Może kiedyś to panu załatwię.  Ja też się uśmiecham, ale złośliwie.
Bo nie dość, że wchodzi do barku pani prezes Klimuszko, to jeszcze
widzę sędziego Glinkę, jak leży sobie spokojnie przed Ewką.
Roznegliżowany, nie mający nic do ukrycia, ale też nic godnego uwagi. Z
wątrobą oświetloną delikatnym promieniem lampy antybakteryjnej, z
maleńkim interesem, wstydliwie przyglądającym się Ewce. A ona, po
dokładnej obdukcji, odkłada interes sędziego Glinki. Dzwoni do mnie i
mówi: Miałaś rację. To przemęczenie. Seksem, oczywiście! . 
Panna Eugenia, podobnie jak Roland, przyszła po trzeciej, czyli w
momencie, gdy powinnam nastawiać pyzy bezmięsne dla Balladyny,
odgrzewać zupę jarzynową Alinie i rozdzielać suchy pokarm między
Makbetów, które tylko w moim łóżku są zgodną parą. 
  Niech pani powie Rolandowi, żeby się od nas odpie , to znaczy ode
mnie i od pana Ryszarda Łąckiego  powiedziała grubym głosem i
spojrzała na mnie tak, jakbym była Rolandem. 
  Niech mu to pani sama powie  zaproponowałam. Ze wszystkich znanych
mi byłych kobiet Rolanda tej nie lubiłam szczególnie. 
  Rysiu  pan Łącki  poprawiła się  mówił, że jak Roland się od nas
nie  no, nie odczepi, to on go chlaśnie. A Rysiu jest honorny, proszę
pani  straszył mnie gruby głos panny Eugenki. 
  To Rysiu  znaczy pan Łącki pójdzie siedzieć  powiedziałam z
satysfakcją, która w moim zawodzie jest surowo wzbroniona. 
Panna Eugenia zebrała swój chudy tyłek z krzesła i z miną osoby
pokrzywdzonej opuszczała sąd. 
  Ja tam nie wiem  pogroziła mi basem  ale jakby coś, to panią
uprzedzałam ,
,Żegnajcie dania jarskie i mięsne, żegnajcie moje głodne psy, żegnaj
sofko, o której marzę cały dzień   myślałam, jadąc tramwajem w stronę
Rolandowego przedmieścia. 
Roland siedział na progu swojego baraku, nieświadom niebezpieczeństwa,
jakie na niego czyhało w sąsiednim baraku, gdzie Gruby Rycho pędził z
panną Eugenką nie tylko żywot szczęśliwy. 
  Sama pani kurator Wanda przybyła w moje skromne progi  rozwinął mowę
powitalną. 
  Jak tak dalej będzie, to po raz ostatni.  Podziękowałam pięknie za
kawę w kubku Słońce-Travel  i rozsiadłam się na plażowym leżaku przed
barakiem. Z nieba prószył lekki, radosny śnieg. Wyjaśniłam Rolandowi
przyczynę mojego niepokoju, stanowczo nalegając, aby zaniechał wizyt u
niebezpiecznych sąsiadów. 
  A ja ich   rozpoczął Roland z ożywieniem. 
Nie pozwoliłam mu skończyć. 
  Uprzedzam pana, że oni mogą wnieść skargę  tłumaczyłam jak
kapryśnemu dziecku. 
  Oni to mogą mi nasikać.  Roland śmiał się dwoma kłami.  Zresztą Ć
propos sikania, czy pani kurator Wanda wie, że sikają do zaczynu? To
powinno być karalne! Wszyscy o tym wiedzą i u nich nie kupują. Na ten
bimber całe nasze osiedle mówi sikacz .  Roland doskonale czuł się w
roli prokuratora, a ja patrzyłam na zegarek.  Czemu se pani kurator
Wanda nie sprawi jakiegoś wózka? Wszędzie byłoby bliżej  domyślnie
odezwał się Roland.  Ja mógłbym pomóc. Znam takiego Zygmunta ślechę.
On co rusz ma kilka autek na stanie. Ale lojalnie uprzedzam, tylko
maluszki. Bo Zygmunt ślecha specjalizuje się w maluszkach. Jaka
klientela, taki towar  tłumaczył Zygmunta ślechę Roland.  To jaki?
Zielony? Biały? A może pani kurator Wanda lubi róż? Jak ja miałbym
panią kurator Wandę za żonę   westchnął rozmarzonym tonem, który
brzęczał mi w uszach, gdy już wracałam szóstką do domu. 
,Cholera  myślałam, sadowiąc się przy oknie.  Jedyne, czego się
dorobiłam, to uczuciowego afektu Rolanda, który skubnąłby dla mnie
nawet różowego fiata . Gdyby nie doktor Propoluk zachwycający się
ostatnim wypracowaniem, które mu zaniosłam, kobieta mieszkająca we mnie
umarłaby z rozpaczy. Jeszcze raz uświadomiłam sobie, że to nieprawda z
tym bezrybiem i rakiem udającym dorodnego szczupaka. Pomyślałam, że
Olek musiał to wiedzieć już dawno. Już wtedy, gdy z kreślarką Listek
wymazał z pamięci gumką myszką moją dorodną jak kapusta ciążę z Aliną.
A zamiast niej naniósł na pierwszy plan męską garsonierę z możliwością
rozbudowy. I planowo ją powiększał, ograniczając nasz teren prywatny 
do ciasnego mieszkania z przydziału z bardzo niewygodną i nikomu
niepotrzebną małżeńską sypialnią. 

    
   

Do Wigilii zostały dwa tygodnie. Ciocia Lola, którą zaprosiłam na
święta, potrząsnęła głową przecząco. Była w połowie Doliny Muminków po
szwedzku i miała zupełnie inne plany. Drugą połowę zamierzała doczytać
w górach. 
  Robisz porządki przed świętami?  spytała, dostrzegając wystający
spod płaszcza fartuch. Zapomniałam go zdjąć. 
  Dość generalne  ożywiłam się. Zauważyłam, że podobnie jak inne
kobiety lubię mówić o swych dokonaniach. Nawet jeśli jest to lista
rzeczy wypranych, wyprasowanych i odkurzonych. Trochę było mi przykro,
że ciocia nie wykazała stosownego zainteresowania szczegółowym planem
grudniowej pracy, jaki ułożyłam z zegarkiem w ręku. 
  Nie sprzątasz dokładnie.  Podniosła na mnie swe mądre oczy. 
  Przeciwnie!  zaperzyłam się.  Zamierzam nawet z sobą zrobić
porządek ,
  To znaczy?  W jej spojrzeniu po raz pierwszy dostrzegłam szczere
zainteresowanie przedświąteczną atmosferą. 
  Najpierw fryzjer! Całkowita zmiana tego, co noszę na głowie. Obcinam
się na kurczaka wampa. 
  Na kurczaka czy wampa, bo to, zdaje się, dwa odmienne wizerunki?,
  Zapytam wizażystkę. Doradzi. Poza tym już się zapisałam na
odchudzające kąpiele błotne. Cztery seanse pozwolą mi stracić dwa, może
trzy centymetry. Nawet w biodrach! Kupię też wieczorową suknię, taką na
wąskich ramiączkach  Już widziałam u Kryśki w Małym Defekcie .
Kosztuje grosze   mówiłam coraz ciszej, bo oczy cioci Loli dziwnie
gasły i pochmurniały. Miałam do niej żal. Nikomu jeszcze nie
wspomniałam, że zamierzam zawalczyć o swoją rodzinę. Jak lwica świadoma
tkwiącej w niej, ale dotąd uśpionej siły. Czekałam z tym odważnym
pomysłem na ciocię Lolę. Zawsze wydawało mi się, że chciała mnie
widzieć taką silną, taką stanowczą, agresywną i aktywną. Zgoda,
wystający spod starego płaszcza fartuch nie jest wieczorową suknią na
cienkich ramiączkach, ale gdzie się podziała cioci wyobraźnia?,
  Chciałabyś wszystko zmienić.  Ciocia Lola patrzyła znowu na mnie,
ale z jakąś dziwną litością. 
  I zmienię!  odpowiedziałam głosem przodownicy pracy. 
  A jeśli twój mąż  Olek nie przyjdzie na Wigilię?,
  Zamierzam wymusić na nim obecność.  Teraz ja spochmurniałam, bo
ciocia z perfekcją lekarza wskazała chore miejsce w całym moim planie. 
  Nie bądź głupia.  Usłyszałam (równie dobrze mogła powiedzieć jesteś
głupia , ale nie powiedziała).  Przygotuj piękną kolację. Masz
przecież dzieci. Ubierz się w tę swoją sukienkę i zapal świece. Ale
zrób to wszystko dla siebie. Jesteś tego warta. A poza tym pamiętaj, że
dwa centymetry w biodrach jeszcze nigdy nie uratowały żadnego związku. 
  To co mam właściwie zrobić?  Patrzyłam na ciotkę Lolę szklanym
wzrokiem. Z jakąś wciąż obecną pretensją, że kilkoma zdaniami odwołała
moje wszystkie wizyty w gabinetach urody. 
  Idź do fryzjera i do kosmetyczki. Na kieckę dam ci pieniądze 
oświadczyła niespodziewanie.  To będzie prezent ode mnie. A jak już
zgubisz te dwa centymetry, zastanów się, co jeszcze powinnaś zrobić,
żeby być kobietą szczęśliwą. 
  Powiedz, co powinnam zrobić?  szepnęłam błagalnie. 
  Czytać Muminki w oryginale  odpowiedziała tajemniczo  bo życie
trzeba czytać jak powieść w obcym języku. Z wielkim zrozumieniem. 
Zamknęła książkę i sięgnęła do swojej szafki po resztki ajerkoniaku
domowej roboty. Według receptury milczącej babki Kwak. 
,
    *,
   

Dzień przed Wigilią, gdy ważyły się losy karpia uwięzionego w naszej
wannie, wpadła matka. Wyglądała też trochę jak karp, który uciekł komuś
z wanny. Cała mokra i lśniąca łuskami wodoodpornej kurtki na podpince.
Młodzieżowej zresztą. Usiadła w fotelu (po raz pierwszy nie pogoniła
Makbetów) i zapłakała. Patrząc na nią, uświadomiłam sobie, że wcale nie
wygląda na aktywną działaczkę klubu Wiek Szczęśliwy . Wygląda raczej
na emerytkę znękaną bezsensowną awanturą w biurze ZUS-u. I nie myliłam
się. Tyle że biurem ZUS-u tym razem był pan Józef. 
  Oszukał mnie!  wrzeszczała matka.  Cham! Złodziej, oszust
matrymonialny! Pisz mi pozew do sądu! Oho!  Pogroziła upierścienioną
ręką.  Jeśli on myśli, że mu ze mną pójdzie jak z tą farbowaną głupią
Renią z rybnego ,
Więc jednak matka miała coś wspólnego z karpiem albo przynajmniej ze
sklepem, w którym są karpie. 
  Co się stało?  Z rezygnacją wyłączyłam barszcz i przestałam
przekręcać przez maszynkę grzyby (moje uszka były najdelikatniejsze w
smaku ze wszystkich wigilijnych uszek. Nic dziwnego, napełniałam je
specjalnym farszem przygotowywanym tylko z trzech gatunków grzybów). 
Matka histerycznie zapłakała. 
  Nawet nie mam gdzie się podziać na Wigilię!  chrząknęła, wycierając
głośno nos. 
  Przyjdziesz do nas  powiedziałam zrezygnowanym głosem, widząc pełną
rozżalenia minę Balladyny. 
Tym jednym zdaniem:,
  zgasiłam nasze wigilijne świeczki;,
  zdjęłam jeszcze nawet nie przymierzaną suknię na cienkich ramiączkach;,
  skazałam małżeństwo Makbetów na tymczasowy świąteczny areszt w pokoju
dziewczynek;,
  odwołałam dzisiejszą wizytę u fryzjerki i wizażystki. 
Tym jednym nierozważnym, ale koniecznym zdaniem położyłam kres świętom,
na które wszystkie czekałyśmy, jakby miały nam przynieść coś bardzo
ważnego. Od kiedy to karp jest złotą rybką?   myślałam z drwiną,
przypominając sobie, jak to:,
  biednemu chleb masłem do podłogi;,
  wiatr w oczy;,
  a złota rybka, jak ją sobie kupi w sklepie zoologicznym Skalar . 
Matka już spokojna o świąteczną porcję rodzinności i zrozumienia,
którego nie znalazła w ramionach pana Józefa, streściła dzieje swego
trudnego romansu, który odwrócił jej uwagę od rzeczy ważnych, a nawet
podstawowych (na rzeczach  jako rzeczoznawca powinna się jednak lepiej
znać). 
Zamiast lepić uszka, siedziałam z własnymi, już ulepionymi, które
słuchały rozdzierającej opowieści o oszustwie. Pan Józef, były
wojskowy, sympatyk klubu Wiek Szczęśliwy  działał w stowarzyszeniu
dłużej niż ona. Matka, jako nowa bywalczyni, nie wiedziała, że cztery
emerytowane panie (rzeźniczka, nauczycielka, filozof od egzystencji czy
esencji oraz bileterka z PKP) już przeżyły swą fascynację panem
Józefem, a nawet wyciągnęły z niej bolesne wnioski. Przedtem każda z
nich złożyła mu na dowód sympatii swą emeryturę. Każda przekazała na
rozwój handlowych pomysłów pana Józefa (zyski miały być wspólne tak jak
późniejsze życie) cząstkę konta lub ekwiwalent pieniężny. Pan Józef
chętnie przyjmował te ofiary, ale po pewnym czasie zamiast zysków
dzielił się z paniami przekonaniem, że dalej nie może być z nimi, bo
serce nie sługa ,
Panie były subtelne. Nie zwierzały się kolejnym konkurentkom z własnych
porażek. Radośnie czekały na uczuciową odmianę, robiąc między sobą
zakłady, która następna padnie łupem pana Józefa. I to, co matka
traktowała jako objawy zazdrości klubowiczek Wieku Szczęśliwego , było
zwykłym hazardem, cichą, ordynarną grą prowadzoną potajemnie przez te
tlenione potwory ze sztucznymi treskami. 
Wspomnienie niemiłych chwil skłoniło matkę do raptownego poruszenia
kokiem. Ku mojemu zdumieniu część jej balejażowego koka odcięła się od
reszty fryzury i delikatnie upadła do moich stóp. 
  Wyrzuć to  powiedziała matka, z obojętnością patrząc na
sponiewierany skalp z butiku Peruki, peruczki, treski .  Już mi nie
będzie potrzebny. A teraz powiedz, za co i jak mogę wsadzić Józia do
więzienia?,
  Nie możesz  odpowiedziałam, rezygnując w myślach z łazanek z
kapustą.  Oddałaś mu wszystko dobrowolnie.  Przy słowie oddałaś 
matka zakręciła się nerwowo na fotelu.  Możesz tylko dołączyć do grupy
oszukanych i wzgardzonych, ale lepiej mów innym paniom, kim naprawdę
jest pan Józef  doradziłam. 
Przełknęła oszukane  i wzgardzone , ale zatrzęsła się, gdy jej
zaproponowałam uczciwość wobec kolejnej ofiary  pani Renaty z rybnego. 
  Co to, to nie!  wykrzyknęła gromko.  Mogę stracić te trzy emerytury
i nadzieję, ale za nic nie powiem tej flądrze, ile kosztuje miłość do
pana Jot! Chce mieć kochasia, niech płaci. Zresztą już się założyłam z
panią Anną, ona jest filozofem, i Henią, tą bileterką, że na pewno
następna będzie Trudzia. Chciałybyśmy, żeby wybrał Trudzię, bo ona
jest, proszę ciebie, po prostu wstrętna ,
Zrezygnowałam też ze śledzia po japońsku i z kluseczek, które jadamy z
sosem grzybowym. Ostatecznie będą uszka, karp  a nawet dwa karpie, bo
mama zostaje. Kto powiedział, że musi być dwanaście dań? Pewnie jakiś
apostoł-sierota, który nie miał matki w klubie Wiek Szczęśliwy . 
  Chyba zrobisz te kluseczki do sosu grzybowego?  Matka po raz
pierwszy uśmiechnęła się z nutką rodzinnej melancholii.  Wprawdzie nie
dorównujesz swej babce, Lukrecji Kwak, bo to była wyjątkowa kobieta,
ale kluseczki czasami też ci się udają ,

,
I stało się. Minęła pierwsza Wigilia bez Olka. Bez telefonu od Olka i
bez cienia nadziei, że zaraz otworzą się drzwi, wpadnie, przeprosi i
podrzuci parę spóźnionych prezentów pod choinkę. 
Teraz, gdy mam za sobą najtrudniejszą chwilę małżeństwa po dwudziestu
latach kręcenia się jak bąk wokół beznadziejnej przeszkody, patrzę na
tę całą sytuację trochę inaczej. Pewnie, że widzę gdzieś w środku
pustkę, która na zewnątrz to opróżnione półki w szafie, pusty wieszak
po garniturze i opustoszałe pudło na krawaty. Jest też więcej miejsca
na książki, na kosmetyki w łazience, ale wbrew prawom logiki twój dom
robi się jakiś ciasny i obcy, zaczyna doskwierać, a nawet dokuczać tą
nagłą, niepotrzebną przestrzenią, tym terytorium, o które wcale nie
walczyłaś. To chyba jedyny przypadek, kiedy usuwasz wroga poza granice
własnej wytrzymałości, a gdy słyszysz jego kroki na klatce schodowej
(trzeciego piętra betonowca z epoki wczesnego Edwarda), już tęsknisz. 
Takiej Wigilii się nie zapomina. Poza matką, która bez przerwy
zastanawiała się głupio i głośno, co wypadło Olkowi, że jeszcze go nie
ma, milczałyśmy, z trudem przełykając stające nam ością w gardle
potrawy. 
Balladyna pierwsza nie wytrzymała niegrzecznej dociekliwości babki i na
kolejne pytanie, co też wypadło Olkowi, odpowiedziała, że zapewne dysk,
bo dysk ma to do siebie, że wypada nawet w Wigilię. I potem było już
zupełnie cicho. Matka z apetytem ratowała przed zepsuciem moje
dwudniowe kulinarne szaleństwo. Alina i Balladyna patrzyły na siebie z
siostrzaną miłością i po raz pierwszy rozmawiały bez słów. Ja
regularnie likwidowałam tłuste plamy z wieczorowej sukni (,mały defekt 
tym razem tkwił w ramiączku, które niespodziewanie opadło już przy
opłatku) i wsłuchana w metalową muzykę pobrzękujących ponuro sztućców,
zastanawiałam się, jak wygląda Wigilia po niemiecku. 
  Nie chcę nic mówić   zastrzegła się kłamliwie matka, gdy po sutej
uczcie jej usta mogły się już zająć komentowaniem naszego małżeństwa. 
  To nie mów  poprosiłam. 
Siedziałam sztywna i obca samej sobie. Przepełniona żalem, że nie
potrafiłam zadbać, aby moje córki otrzymały od życia to, co im się
przecież należało, co nawet nie było prezentem pod choinkę, tylko
naturalną koleją rzeczy. W atmosferze migotliwych świeczek, z
opadającym ramiączkiem wieczorowej sukni, z tłustą plamą na kolanach
patrzyłam bezradnie na puste pole mojej wewnętrznej bitwy i czułam się
jak zmęczony bohater, któremu czas wracać do domu. Goić rany, napalić w
piecu i nakarmić psa. Rozpoczęłam od karmienia psa, a konkretnie obojga
Makbetów. Nic nie wskazywało na to, że któreś z nich przemówi ludzkim
głosem, choć pora ku temu była słuszna. 
Podziękowałam Makbetom za milczenie. Rozumiałam bowiem, że jest to
dowód ich nadzwyczajnego taktu i dobrego wychowania. 
Olek pojawił się drugiego dnia świąt, kiedy okutana kilkoma pledami,
przykryta brudną derką psów, z dwudniowym makijażem, w adidasie od
porządków i siedmiu boleści czytałam o metamorfozie wieku średniego. 
Jego wejście odnotowały tylko Makbety dostojnymi kiwnięciami krzywych
ogonów. Ja czytałam dalej, ponieważ właśnie dotarłam do ustępu, w
którym obiecywano mi, że jeśli swą ogólną sytuację potraktuję jako
życiowy zakręt, to mam szansę odnieść teraz więcej sukcesów niż przez
ostatnie dwadzieścia lat. 
Uspokojona tym faktem zwlokłam się z sofy i przytargałam dwa kartony po
tegorocznych prezentach. 
  To dla ciebie  powiedziałam w sposób niemal przyjazny. 
  Dla mnie?  Niepotrzebnie wzruszył się Olek. 
  Tak. Pakuj się. 
Kiedy po krótkiej, ale bardzo rozsądnej rozmowie uznał, że tak czy
inaczej pakować się trzeba, wróciłam na pozycje czytelnicze, wgłębiając
się w problem zauważalnego wzrostu rangi kobiet w średnim wieku.
Momentami przerywałam lekturę, aby przypomnieć Olkowi o drobiazgach,
które na wygnaniu mogą się okazać niezbędne, a tu będą tylko
przeszkadzać. 
Najśmieszniej było, gdy Olek zapytał, czy ja to przemyślałam. Naprawdę
tak zapytał! Uspokoiłam go, że tak, i podziękowałam. Dał mi naprawdę
dużo czasu na drobiazgową analizę nie tylko naszego małżeństwa, ale
wszystkiego, co się z nim stało przez ostatnie lata. I choć czytałam o
kobietach, które zaczęły żyć po czterdziestce, miałam nieodparte
wrażenie, że czytam książkę po szwedzku. Ze zrozumieniem, którego
mogłaby mi pozazdrościć nawet ciocia Lola. 
,
     *,
   
,
Halinka z kadr szybciej, niż sądziłam zorientowała się w zawartości
papierów, które zaczęłam skwapliwie gromadzić. To dwunożne archiwum,
różowe od emocji biegało przez cały ranek z moją teczką osobistych akt,
podsuwając ją wszystkim  zainteresowanym i nie  do wglądu. 
A więc naprawdę się rozwodziłam! W tym debiutanckim wydarzeniu, poza
oczywistą gamą wcale nie takich miłych doznań, znajdowałam cień
osobistej satysfakcji, bo ostatecznie okazałam się odważniejsza od
Olka. Pewnie, że byłoby przyjemniej, gdyby nie chciał odejść (niestety,
chyba chciał), gdyby zaklinał, że już nigdy w życiu (nigdy w życiu by
tak nie zaklinał), gdyby chociaż troszeczkę się rozpłakał (był
wściekły, ale to dlatego, że sam musiał pakować kartony i walizki).
Więc może nie było tak filmowo i melodramatycznie (było nawet
śmiesznie, bo Lady, przerażona zamieszaniem, nasikała do kartonu z jego
skarpetkami. Ona jedna nie zdążyła się do Olka przyzwyczaić). 
Moja sądowa wiedza na temat rozwodów upewniała mnie, że jak na polskie
realia nasze rozstanie należy do faktów dla wymiaru sprawiedliwości
bezbarwnych i mało ważnych. On się spakował. Ona zadbała, żeby oddał
klucze. On jej zostawił mieszkanie i dzieci. Ona ofiarowała mu samochód
i zwolniła od alimentów za psy (dzieci, to co innego). 
Podczas tego ostatniego spotkania na dotąd wspólnej ziemi nie zdarzyło
się w zasadzie nic, czym można by było rozdrapać albo podleczyć rany:,
  on milczał i idiotycznie się uśmiechał, zabierając wspólną serię
,Zamki Polski ;,
  ona milczała i uśmiechała się cynicznie, gdy wyjmował z albumu
zdjęcia dziewczynek, starannie wybierając te, na których były same;,
  on pytał, gdzie są jego przybory do golenia, które dostał w prezencie
imieninowym;,
  ona podawała namiary, myśląc z rosnącym żalem, że zawsze tak pytał,
nawet gdy nie odchodził;,
  on z wyrazem dziwnej troski i zmieszania zainteresował się, jak ona
sobie bez niego finansowo poradzi;,
  ona uspokoiła go, że sobie świetnie poradzi, oczywiście z jego pomocą;,
  on przestał się mile uśmiechać i zaczął się martwić;,
  ona zaczęła się mile uśmiechać, a troski wyfrunęły z jej oczu jak
domowe gołębie. 
Jedyną trudnością dla obojga były dzieci. Ale ona okazała się
wspaniałomyślna. Obiecała mu, że wyjaśni tę wspólną decyzję bez
narażania na szwank ojcowskiego autorytetu. On natomiast przypomniał,
że odchodzi na jej prośbę, a nawet żądanie, bo dla dziewczynek, to
mógłby nawet dłużej zostać. A ona, na odchodne, uświadomiła mu, że na
żądanie, to autobusy się zatrzymują, a nie odjeżdżają. 
Dziewczynki przyszły, gdy megane w kolorze brudnego liścia, z
bagażnikiem wypełnionym Olka życiem na zawsze odjeżdżało z parkingu
osiedla. 
  Rozwodzę się  powiedziałam im w drzwiach.  Ale to ja się rozwodzę,
nie wy. Tato żałuje, że będzie rzadziej was widział ,
  Rzadziej?  zdziwiła się z przekąsem swych szesnastu lat Balladyna. 
To chyba niemożliwe  powiedziała, wchodząc do opustoszałego domu. 
Alina spojrzała na mnie wzrokiem bardzo dorosłej kobiety i może dlatego
zapłakałam krótko i boleśnie w jej ramionach. A potem zjadłyśmy naszą
ulubioną kolację. Całego kurczaka na trzy!,
,
     *,
   
,
Rzuciłam się w wir spraw ważnych i nieważnych. Najpierw wydałam
przyjęcie dla kobiet samotnych, ale nie samych. Przyszła Ewka, Hanka
adwokatka, ciocia Lola i Tośka. Wystarczyły dwie butelki wina do
kotletów serowych (zapiekany camembert, koniecznie w wianku ze świeżej
bazylii i z borówkami  przepis z Serów i serków), aby całe babskie
towarzystwo z ożywieniem skomentowało wady i zalety bycia z sobą sam na
sam. Takie bycie z sobą okazało się źródłem paradoksów i
przeciwstawnych opinii przyjmowanych salwami śmiechu:,
  na przykład Ewka odkryła, że plusem rozwodu jest odzyskanie na
własność golarki do nóg, którą jej psychiatra mylił ze swoim sprzętem i
regularnie tępił;,
  z kolei Hanka łatwiej rozstała się z mężem niż z jego przyrządami do
golenia, zwłaszcza z pianką marki Gillette, którą teraz zapomina
kupować;,
  Tośka stwierdziła, że kochała swojego frajera, dopóki jej nie okradł
(bo okradł);,
  ciocia Lola wyjaśniła, że nie chciała być z mężczyzną, bo obawiała
się, że ją okradnie (z prywatności i samodzielności w dokonywaniu
wyborów, choćby takich, czy jeść jabłka czy gruszki);,
  ja stwierdziłam, że lepiej być z kimś, kto jest, aniżeli z kimś, kogo
nie ma, bo jeśli jesteś z kimś, kogo wiecznie nie ma, to nawet nie masz
szans być z kimś, kto ewentualnie mógłby chcieć z tobą być ,
Wszystkie patrzyły na mnie z coraz większym zainteresowaniem, a ja
wyjaśniłam, że pozorny bełkot mojego stanowiska w sprawie małżeństwa to
próba filozoficzno-psychologicznej interpretacji socjalnego zjawiska
wewnątrzmałżeńskiej samotności, która wyzwala w kobietach po
czterdziestce potrzebę zmiany scenariusza dotychczasowej istoty bytu,
czyniąc z niej (tzn. z kobiety świadomej swego bytu) mądrego i
uzbrojonego w energię i siłę wojownika ,
  No dobra  zgodziła się niechętnie Tośka, wyjadając resztki słonych
orzeszków  ale co w tym filozoficznego, poza zagmatwaniem?,
  No, jak to co?  zdziwiłam się.  Filozoficzne jest owo być albo nie
być  z tym kimś  Oto jest pytanie!,
,
     *,
   
,
Wszystkie książki w rodzaju Jak być szczęśliwą  nie udzielały mi
odpowiedzi na podstawowe pytanie, bo nie byłam szczęśliwa! Jedyne
szczęście polegało na tym, że gdy wracałam do domu, dom nie był pusty.
Ale już za drzwiami znajdowałam same powody do zmartwienia. Balladyna
zachowywała się tak, jakby to ją rzucił niewierny mąż, i chodziła z
dramatyczną miną Co my teraz zrobimy? . W dodatku nie robiła nic.
Alina robiła wszystko, czego przedtem nie robiła, i zaczynałam obawiać
się o jej średnią na koniec roku akademickiego. Chciała przecież zostać
asystentem na uczelni ,
Ja starałam się uśmiechać i realizować pokładane we mnie nadzieje
specjalistów od wieku średniego. Wcielałam się w głoszone przez nich
archetypy. Przymierzałam proponowane maski. Ujawniałam przed córkami to
twarz owego wojownika świadomego darów kobiecości, to strażniczki,
która osiągnęła dojrzałość emocjonalną i wyzwala w sobie to, co
najlepsze  Niestety  Coraz częściej przypominałam jedynie żałosną,
porzuconą kobietę, której życie wymyka się z rąk. Na tę smutną listę
bezradności codzienność skrupulatnie wpisywała:,
  moje notoryczne spóźnienia (,Naprawdę jest już po ósmej?   pytały
moje oczy panią prezes Klimuszko stojącą o wpół do dziewiątej w
sądowych drzwiach);,
  pięć spalonych garnków (wiadomo, jak się nie ma zepptera );,
  zaległości z wywiadami (kiedy docierałam do slamsów, moi podopieczni
rozpoczynali nocne życie w przyzwoitych dzielnicach miasta);,
  dwa mandaty za brak biletu tramwajowego;,
  mandat za brak biletu autobusowego. 
  Nie radzisz sobie  mawiała matka z nutką satysfakcji (jakby chciała
powiedzieć A uprzedzałam! ).  Teraz sama widzisz, że lepszy nieobecny
chłop niż żaden.  I tu wzdychała, bo pan Józef też był w jej życiu
nieobecny, gdyż uobecnił się w życiu pani Trudzi. Ponoć razem
zamierzali otworzyć solarium. W tej budzie od kożuchów. 
Pewnie, że sobie nie radziłam! Najmądrzejsze książki próbujące zmienić
moje myślenie na pozytywne nie chciały zastąpić mi Olka, który na
każdym kroku przypominał o swoim istnieniu. Choćby pustą półką na buty
czy pozostawioną butelką po fahrenheicie. Również pustą. 
,Co mi z tego  myślałam rozżalona, badając z pomocą kolejnej książki
swą osobowość  że dysponuję jajnikami, które aktualnie produkują
więcej androgenu? Co z tego, że przeważa we mnie hormon męski, niby
ułatwiający kontakt ze światem? Efekt działalności moich jajników jest
taki, że właśnie zostałam sama. I kto wie, czy przypadkowo Olek nie
dostrzegł we mnie tego mężczyzny, o którym tu piszą. A jeśli dostrzegł,
to nic dziwnego, że tak bezboleśnie odszedł. Bo co jak co, ale Olek
jednak zdecydowanie preferuje kobiety. Nieraz dał na to dowody  ,
Z zazdrością myślałam o kobietach, w których żyłach, a właściwie
jajnikach, płynie najprawdziwszy estrogen. O kobietach, które nawet gdy
kupią w Małym Defekcie , to wyglądają żurnalowo. O kobietach budzących
morze pożądania w cudzych mężach (w tym także w Olku). I złapałam się
na tym, że znowu myślę o innych, zamiast o sobie. Bo ja, niestety,
nigdy nie byłam taką kobietą. Nawet w najlepszych, estrogenowych
czasach, które bezpowrotnie minęły. 
,
     *,
   
,
Rzuciłam się w wir pracy. Swoich Rolandów traktowałam jak nadgorliwa
opiekunka przedszkolna, zadręczając ich bezustannymi służbowymi
wywiadami. Po dawno minionym sylwestrze zostało mi wspomnienie
potężnego kaca, którego dorobiłam się samotnie, i plama na sofie
(wytrawne bordeaux, rocznik 1997, południowa Francja). 
Na uczelni moje notowania rosły jak akcje Microsoftu na giełdzie i
zaczynałam mocno się zastanawiać, czy ja też nie powinnam kiedyś zostać
asystentką. Doktor Propoluk wykładał Junga już tylko dla mnie.
Tramwajarki złośliwie szeptały, że gdybym nie przyszła na wykład,
Propoluk zamknąłby swą Jungowską Biblię i odwołał zajęcia. Tak
przynajmniej mówiła mi Tośka. Wolałabym nie mieć takich sukcesów, bo
jaka to satysfakcja, kiedy człowiek niemal na własnym przykładzie
analizuje problem utraty duszy  albo wgłębia się w archetypowy motyw
,ukrzyżowania , bo z konfliktem przeciwieństw kładzie się spać i rano
się budzi. 
  Musisz częściej wychodzić z domu  doradziła mi Hanka adwokatka, z
którą teraz łączyły mnie nie tylko rozterki matki-Polki, ale i sytuacja
żony-Polki.  Powinnaś znaleźć sobie własne miejsce. Niekoniecznie na
tej zalanej winem sofie  przekonywała. 
Wybrałyśmy się razem na spotkanie Stowarzyszenia Kobiet na rzecz
Kobiet. Jako kobieta działająca dotąd głównie na rzecz mężczyzny,
czułam się trochę nieswojo w tłumie krzykliwych niewiast wypełniających
małą salkę ośrodka terapeutycznego Wola . Kobiety były przeróżne. Od
pudrowanych i starannie odzianych tramwajarek, po babochłopy, dzierżące
w mocnych rękach mikrofony, przez które co chwila padały mocne hasła
feministyczne. Rozglądałam się z przestrachem. Tylu kobiet nie
widziałam nawet na oddziale położniczym ani w kobiecym więzieniu w
Kościkowie, skąd wywodziły się moje podopieczne. 
  Spokojnie  pocieszała mnie Hanka.  Patrz i ciesz się tym, że nie ty
sama jesteś sama. 
Patrzyłam i cieszyłam się, że nie ja sama jestem sama. Szybko włączyłam
się w obowiązujący na spotkaniu rytuał i robiłam to, co robiły inne:,
  pokrzykiwałam z pięćdziesięcioma kobietami naprzemiennie tak!  oraz
,nie!  w zależności od retorycznych pytań padających przez mikrofony;,
  skandowałam Je-stem wol-na wol-noś-cią swej wo-li! ;,
  wstawałam, gdy wstawało pięćdziesiąt garsonek (dominacja grafitu);,
  siadałam, gdy garsonki powracały na krzesła, skrzypiąc i piszcząc
przesuwanymi meblami;,
  podnosiłam do ust kieliszek wypełniony kremem pomarańczowym, gdy
pięćdziesiąt innych kieliszków wznosiło się w górę;,
  wraz z pięćdziesięcioma pozostałymi pomadkami zanurzałam usta w
żółtej słodyczy z nadzieją, że spełni się wcześniej postulowane
życzenie i te pięćdziesiąt garsonek, połyskujących spokojnym grafitem,
przygotuje świat do powrotu seksmisji  tym razem na ekran
autentycznego życia, z którego tu, w ośrodku terapeutycznym Wola , raz
na zawsze pięćdziesiąt pomadek wykreśliło z kobiecego istnienia
potrzebę posiadania mężczyzny w innym celu niż prokreacja. 
  Nie gniewaj się, Hanka, ale to nie dla mnie  zwierzałam się jej, gdy
wracałyśmy późnym zimowym wieczorem do domu. 
  Zbyt serio wszystko traktujesz.  Hanka uśmiechnęła się pogodnie,
wcale nie zrażona moim dystansem do pięćdziesięciu feministek, które
szykowały przewrót płciowy w podniszczonej salce.  Ja tam jeżdżę, żeby
się wzmocnić. Potem jestem gotowa na właściwe traktowanie mężczyzn. 
Podniosłam na nią zdumione spojrzenie.  Jak to, traktowanie mężczyzn?
Przecież tam była mowa o tym, że ich w ogóle nie ma?,
  Ależ są. W dodatku wciąż nam potrzebni i niezastąpieni, prawda? 
Znowu się uśmiechnęła normalnym uśmiechem normalnej kobiety.  Zbyt
serio wszystko traktujesz  powiedziała, patrząc na mnie z odrobiną
politowania. 
  Skoro jesteś innego zdania niż to całe zgromadzenie zawiedzionych
garsonek, to po co tam jeździsz?,
  Ładuję się  wyjaśniła poważnie.  Nabieram potrzebnego mi dystansu
do mężczyzn. Przekonania, że w każdej chwili mogę z nich zrezygnować,
tak jak oni zrezygnowali ze mnie. 
  Noo, chyba poza twoim Włodkiem   zaczęłam nieśmiało. 
  Włodek zrezygnował z syna. Po nim był jeszcze pewien archiwista,
właściciel biura podróży.. 
  Słońce-Travel ?  wtrąciłam głupio. 
  Nie. Riviera , trener aerobiku i farmaceuta. Wszyscy mnie rzucali. 
  Jednocześnie?,
  No, coś ty! Po kolei. Archiwista pierwszy. Za nim jakoś najbardziej
tęsknię. 
  Zawiodłaś się na mężczyznach, więc znalazłaś sobie te kobiety? Trzeba
przyznać, że są wyjątkowo zgodne ,
  Popełniałam wciąż ten sam błąd, rozumiesz? Traktowałam wszystkich
kolejnych panów z niebywałą powagą. Uzależniałam się od nich jak od
nasennej tabletki. Wydzwaniałam, umawiałam się, nalegałam,
przetrzymywałam. Wpadałam w niewolę, niewoląc innych   Trzeba
przyznać, że Hanka z klasą referowała mi własne upadki i klęski, dbając
o ich profesjonalne uzasadnienie.  No, a gdy poszłam na zebranie
stowarzyszenia, to wreszcie zrozumiałam, że z chłopami trzeba krótko.
Już od kilku miesięcy spotykam się z takim jednym. I wiesz, co on mi
mówi? Że całe życie na mnie czekał. Na kobietę stanowczą, mocną i taką,
co dominuje nad jego płcią. Gdzie bym się tego nauczyła, jeśli nie od
kobiet, które naprawdę nie znoszą mężczyzn?,
Hanka wyskoczyła na swoim przystanku, a ja pojechałam dalej. Z
nieznośnym przeczuciem, że mnie nie trafi się nawet archiwista, a
jeżeli się trafi, to zaintryguje go bardziej moja metryka niż ja. 

,
Po raz pierwszy od pamiętnych świąt zobaczyłam Olka na naszej sprawie
rozwodowej. Zrobił się na Kondrata, ale jakby trochę zmalał. Trudno mi
powiedzieć, dlaczego tak pomyślałam. Może to przez te moje nowe
kozaczki (polska skóropodobna Alka , fason  oficerki, wysoki obcas na
koturnie). 
I po raz pierwszy (od niepamiętnych czasów) czułam się od  niegdyś
mojego  Olka lepiej. Zapewne ze względu na naturalne dla mnie
środowisko sali sądowej. 
Nieswój Olek wyłuszczył przed wysokim trybunałem powody, dla których
zostawił mnie z dwójką dzieci, dwójką psów i nerwicą. Potem ja
wyłuszczyłam powody, które Olka skłoniły do tego desperackiego kroku, i
poważna pani sędzia, kulturalnie unurzana w naszym rodzinnym błocie,
wyznaczyła nam następną konieczną randkę. 
Zwyczajem amerykańskich dam zaprosiłam Olka na sądową małą czarną do
barku Recydywa , ale on zwyczajem polskich mężów odmówił. Zapytał Jak
tam dziewczynki? . Odpowiedziałam W porządku . Zaproponowałam Odwiedź
je . Odpowiedział Mam taki zamiar . Następnie wymieniliśmy luźne uwagi
stawiające nas w rzędzie pospolitych par, które po dwudziestu latach
nie mają sobie nic do powiedzenia. Nasza rozmowa oscylowała wokół:,
  jego pracy (,Mam urwanie głowy z projektami. Robię, a oni nie chcą
płacić. Gdybym w tym miesiącu zalegał z pieniędzmi  );,
  prognozy pogody (,To chyba przez ciśnienie wciąż jestem jakiś senny );,
  mojej pracy (,No, wiesz, ratuje mnie ta dodatkowa połówka etatu.
Inaczej nie mogłabym nawet marzyć o wysłaniu Balladyny na narty! ). 
Potem poszedł. Dałabym głowę, że w tym czasie tłumaczka-łajdaczka
siedziała w naszym megane i w najlepsze słuchała Santany. A ja musiałam
idiotycznie twierdzić, że jedyne, co nas z Olkiem łączy, to wspólne
przekonanie o niezgodności naszych charakterów, poglądów i oczekiwań. Z
satysfakcją pomyślałam, że za dziesięć lat grozi jej dokładnie taka
sama niezgodność. 
Droga do moich slamsów wiodła tym razem przez trzy wyłączone z ruchu
przystanki i jedną zablokowaną awarią linię autobusową. Tonąc w
śnieżnym błocie, dotarłam do baraku Rolanda nieprzyzwoicie późno. 
Siedział na progu swojej budy i płakał. Uspokajanie go zajęło mi więcej
czasu niż policji przywołanie do porządku tłumu rozjuszonych kibiców. A
chodziło właśnie o Kibica. Z mętnych wyjaśnień Rolanda wynikało, że
Gruby Rycho dokonał krwawej zemsty na biednym psiaku. Gdy poznałam
druzgoczące szczegóły psiej sprawy, uświadomiłam sobie, jak wciąż
niewiele wiem o okrucieństwie. Pochylając się nisko nad Rolandowym
cierpieniem, zrozumiałam największy paradoks życia  że nikt nie jest w
stanie zmienić innego człowieka. Jedyne, co możemy zrobić, to zmienić
samych siebie. 
,
     *,
   
,
Balladyna była rozgoryczona. Rozgoryczona i zła. 
  Nie gniewaj się na ojca  prosiłam cicho w taksówce mknącej
najszybciej jak można na dworzec.  Musiało mu coś stanąć na
przeszkodzie. Przecież chciał cię odwieźć  (,Gówno chciał   myślałam
wściekła, nie po raz pierwszy cierpiąc z powodu niesłowności i
niefrasobliwości Olka. Sądziłam, że przynajmniej rozwód uchroni mnie od
takich przeżyć, ale okazuje się, że rozwód nie jest doskonały.
Doskonała może być tylko zbrodnia). 
  Obiecał mi  skarżyła się płaczliwie mała dziewczynka, wciąż
mieszkająca w mojej dorastającej córce.  Powiedział, że mogę na niego
liczyć!,
  (Mnie też tak kiedyś powiedział) I możesz!  zapewniłam ją z
przekonaniem.  Tylko pewnie wydarzyło się coś ,
  Wystarczy!  przerwała mi gniewnie.  Nie pozwolę się okłamywać jak
ty!,
Kierowca spojrzał w lusterko. Idiota. Nie widział okłamywanych kobiet?
Dałabym głowę, że tylko takie wozi i do takiej wraca po pracy. 
  Nie rób problemu. Zadzwoń do taty, jak dojedziesz na miejsce. Na
pewno się dogadacie.  Poklepałam ją po kolanie, a ona spojrzała na
mnie wzrokiem porzuconej żony. 
Długo machałam w stronę znikającego pociągu, a kiedy ostatni wagon,
wyglądający jak elektryczna zabawka, rozpłynął się w mroźnym powietrzu,
usiadłam na peronowej ławce z ciężkim westchnieniem ulgi. 
Udało się. Na widok grupy przyjaciół Balladyna zapomniała o całym tym
porannym zamieszaniu. śmiała się z innymi i chwaliła zdobytymi nartami.
No i to pożegnanie. Nigdy nie podejrzewałam Balladyny o tyle
uczuciowości w buziaku na cześć . A ona naprawdę się wzruszyła i tak
ładnie mi podziękowała  W jej uścisku skumulowała się cała miłość, jaką
miała dla nas obojga. Dostałam ją całą w prezencie. 
,Głupi są ojcowie, którzy lekceważą swe córki  pomyślałam bez
satysfakcji.  Nawet nie wiedzą, ile tracą. I choćby szukali tego
ciepłego, miłego dotyku własnego dziecka, obściskując całą armię
młodocianych tłumaczek, zawsze będą jak idioci, którzy zanurzają ręce w
kilogramach tombaku, nieświadomi, że mały złoty pierścionek na ich
własnym palcu jest o wiele więcej wart . 
Alina wyglądała ślicznie. W pierwszej chwili pomyślałam, że może tak mi
się tylko wydaje, bo wysiadła żarówka w korytarzu. Ale nie. Gdy weszła
tanecznym krokiem do kuchni, zdębiałam. Patrzyłam na nią tak długo z
otwartymi ustami, że upodobniłam się do leżącego przede mną szczupaka,
który miał być w galarecie. 
  Jesteś pewna, że to ty, moja córka?  spytałam ją ze śmiertelną
powagą. 
  Może być?  upewniała się, naciągając kusą spódniczkę. Prawdopodobnie
po raz pierwszy zobaczyła własne nogi w rajstopach. 
  Pytasz, czy może być?  Nie mogłam wyjść z podziwu.  Nie sądziłam,
że mam tak atrakcyjną córkę!  Pośpiesznie wycierałam ręce w kuchenną
ścierkę. 
Moje szczere zdumienie kazało mi sztywno opaść na kuchenne krzesło i
wodzić osłupiałym wzrokiem za piękną młodą kobietą, której obecność w
kuchni nie pasowała ani do krojonej w dzwonka ryby, ani do serwisu w
polne różyczki, ani do mnie, jej matki. Powiedziałabym, że stanowiła
moje absolutne wizualne przeciwieństwo. 
Piękna młoda kobieta, zapominając o minispódniczce, rozwaliła się na
stołku i roześmiała. 
  Mamo, to tylko mała przymiarka!,
  Jak tego dokonałaś?  Przed oczami zobaczyłam sztab wizażystek,
salony urody, siłownie pełne osobistych trenerów mojej córki ,
  Wrzuciłam do prania moje flanelowe koszule i dżinsy. Znalazłam tę
placówkową spódniczkę od ciotki. Bluzkę sama kupiłaś na ciuchach, a
puder pożyczyłam od Balladyny. Zapomniała go wziąć. 
  Wcale nie zapomniała  zaprzeczyłam, jakby od tego zależał honor
Balladyny.  Kupiła sobie nowy. 
  Dlaczego posmutniałaś?  Alina delikatnie odgarnęła wpadającą mi do
oczu grzywkę. 
  Pomyślałam, że tak rzadko rozmawiamy  Musiałam cię okrutnie
zaniedbać, skoro nawet nie wiedziałam, że jesteś taka ładna. 
  Bo przedtem nie byłam  oświadczyła z powagą Alina. 
  Rozumiem. Balladyna kładła cień nie tylko na swoje powieki, ale i na
twoją urodę. Teraz, gdy siedzi w pociągu, nareszcie odzyskałaś swój
blask?,
  Balladyna poza pudrem nie ma z tym nic wspólnego! Bo ja, mamo, tak
wyglądam trochę w prezencie dla ciebie ,
  Nie rozumiem  odpowiedziałam zgodnie z prawdą, zastanawiając się
nerwowo, czy doktor Propoluk nie przesadził, nazywając mnie bóstwem
intelektu. 
  O, to długa historia i trochę bolesna. 
  Mów!  nakazałam, łapiąc się na tym, że kogo jak kogo, ale Aliny nie
podejrzewałam nawet o to, że ma własną historię. 
  Zawsze pytałaś mnie, dlaczego nie mam chłopaka, a ja zawsze
odpowiadałam, że na razie gustuję w czworonogach.  Alina zarumieniła
się i wyglądała jak moje ulubione jesienne jabłuszko na drzewie życia.
  Tak naprawdę, bardzo chciałam mieć jedną setną tych przeżyć i
przyjemności, które fundowała sobie Balladynka  podjęła po chwili. 
Chciałam i nie mogłam. 
  Nie mogłaś?  Przeraziłam się, że zaniedbałam córkę w sposób
karygodny. Miała kompleksy! Uważała pewnie, że jest brzydka  A może nie
wiedziała, jak sobie radzić z uczuciami? Nigdy o tym nie rozmawiałyśmy.
Z Balladyną też nie rozmawiałam, tyle że Balladyna lepiej ode mnie
wiedziała, jak sobie ze wszystkim radzić   Dlaczego nie mogłaś? 
Patrzyłam na Alinę z nadzieją, że nie ucieknie tym razem w siebie, że
powie, co bolało albo boli. 
  Bo patrzyłam na ciebie i tatę. Patrzyłam i rozumiałam, że tak nie
chcę. Widziałam całą twoją bezradność, twoje daremne wysiłki, które do
niczego nie prowadziły. A najgorsze było to, że widziałam twój strach 
Przed samotnością, no bo przed czym innym? Czułam, że robisz to dla
nas, ale nigdy nie zapytałaś, czy chcemy codziennie patrzeć na rodzinny
film o odchodzeniu, pełen upokarzających scen. 
Alina zamilkła. Może zauważyła, że beczę? A beczałam. Nie wiedziałam
tylko, czy ze szczęścia (jej słowa po raz pierwszy upewniły mnie, że
postąpiłam słusznie), czy z żalu nad sobą, że nie doceniłam własnych
córek. Nie chciałam zauważyć, jak bardzo były dojrzałe i
wszystkowidzące, gdy sama bawiłam się to w ciuciubabkę, to w bąka
kręcącego się między przeszkodami. 
  To przeze mnie  przez nas   rozpoczęłam samobiczowanie, ale mi
przerwała. 
  Nie. Nie przez was. Przez sytuację. I proszę cię, rób tę rybę, bo za
chwilę przyjdzie Robert. On jest z akademii medycznej, ale też pracuje
ze mną w Ciapkowie. Mamy już nawet własne dzieci, bo wczoraj odebrał
swój pierwszy poród. Chce być ginekologiem  wyjaśniła głosem
zakochanej kobiety. 
  Jak to własne dzieci?  przeraziłam się. Czyżby Alina próbowała
nadrobić kilkuletnie zaległości? Może posunęła się do jakiejś adopcji i
robię tę rybę jako babcia ,
  Nie tragizuj! Na razie jesteś tylko psią babcią  uspokoiła mnie. 
Leokadia, ta rasowa dobermanka, co nie chciała jeść, pamiętasz?, powiła
piątkę pięknych dobermanków. Zamierzamy je wyhodować i sprzedać. Będą
pieniądze na szczeniaki, które miały pecha i urodziły się kundlami. 
Gdybym mogła mojej pięknej i dobrej córce powiedzieć, jak bardzo ją
kocham  powiedziałabym. Gdybym mogła jej podziękować za jej szczerość
  podziękowałabym. Ale nie mogłam zrobić żadnej z tych rzeczy, bo moja
piękna i dobra córka otwierała właśnie drzwi swojemu pierwszemu, mam
nadzieję, dobremu mężczyźnie. A ja musiałam nakarmić go rybą. Z
oczywistych względów zrezygnowałam z galarety. Babce Lukrecji Kwak
zawsze świetnie udawał się szczupak z patelni. Może to dziedziczne?,
,
     *,
   
,
Ferie dobiegały końca i kończył się mój błogi spokój. Wracała
Balladyna, a wraz z nią wszystkie sprawy, które należało uporządkować:,
  widmo wizyt u ortopedy (chyba będzie miała tę cholerną operację!);,
  szukanie wspólnego języka (gdyby jakiś brydżysta miał taką córkę,
byłby światowym ekspertem od wspólnego języka);,
  walka o rajstopy i podpaski;,
  egzekwowanie przynajmniej jednego spaceru dziennie z Makbetami;,
  udawanie, że nie widzę jej za bardzo wymalowanych oczu i moich nowych
butów na jej nogach; nie słyszę przekleństwa, jakie towarzyszy
odkryciu, że skończył się właśnie papier toaletowy; nie czuję moich
perfum na moim swetrze i nie dostrzegam, że w mój sweter z moimi
perfumami nie ja jestem ubrana. 
Alina wyraziła nadzieję, że Balladyna wróci doroślejsza. Ja, że może
nie zapomni elektrycznej szczoteczki do zębów, bo każdy obóz narciarski
wymagał od niej takiej ofiary. Robert ucieszył się, że ją wreszcie
pozna. Żadne z nas nie sądziło, że poznanie Balladyny będzie dla
wszystkich stanowiło problem. A stanowiło. 
  Połamałam się trochę  oświadczyła, gdy wyniesiono ją z pociągu.
Bielutką od zwojów gipsu, ale ze starannym makijażem.  Slalomy wciąż
zawalam  poskarżyła się, rozglądając się wokół. Roberta potraktowała
jak się traktuje cichego wielbiciela, Alinę jak osobistego lekarza
(wcale jej nie przeszkadzało, że siostra ma być od chorych zwierząt), a
mnie ze zwykłą sobie poufałością.  Będziesz musiała znowu myć mi
tyłek.  Ucieszyła się z możliwości bliskiego ze mną kontaktu i
pojechaliśmy do domu. 
Końcówka lutego minęła mi na bieganiu. Od Balladyny do sądu, z sądu do
sklepów, ze sklepów na postój taxi, z postoju na uczelnię, z uczelni 
Ach, opowieść o maratonie pośpiechu nie miałaby sensu, gdyby nie pewien
drobny szczegół. 
Gdy któregoś dnia wpadłam do domu, z trudnością łapiąc oddech, moje
córki tkwiące oczami w telewizorze, a ustami w koszu pełnym łakoci,
spojrzały na mnie z naganą. 
  Wykończysz się!  powiedziały równocześnie.  Chcemy, żebyś sobie
kupiła samochód. Będziemy oszczędzać, a na raty powinno wystarczyć. 
Zatkało mnie. Jak można oszczędzać, kiedy właśnie cały czas oszczędzam.
Chwała Bogu, że tego nie odczuwają. 
  Przecież i tak nigdy nie nauczę się jeździć.  Znalazłam pierwszą
przeszkodę. 
  Skąd wiesz?  Balladyna patrzyła na mnie jak instruktor prawa jazdy. 
  Niestety, wiem. Sprawdziłam  powiedziałam, a raczej przyznałam się. 
  To się nie liczy, bo było kiedyś  stwierdziła Alina. Zdziwiłam się.
Niby taka rozsądna, a proste argumenty nie trafiają jej do przekonania.
  Ty nawet nie wiesz, czy potrafisz  upierała się.  Ojciec powiedział
ci kiedyś, że jesteś beznadziejna i mu uwierzyłaś. Pamiętasz?,
Czy pamiętam? Takich rzeczy nigdy się nie zapomina! Jakże ja
cierpiałam, gdy Olek uczynił z mojej samochodowej nieudolności dyżurny
temat w domu! A potem jego kpiny stały się powodem głębokiej depresji
objawiającej się torsjami przed każdą próbną jazdą. Wówczas powiedział
mi, że on bardzo, ale to bardzo kocha tę moją niemoc i wolałby, abym
pozostała taka nieskażona cywilizacją  kobieca i bezradna. Więc
zapragnęłam zostać na wieki kobieca i bezradna. Zwłaszcza że chyba taka
byłam. A teraz moje córki brutalnie chcą odkształcić ten uformowany raz
na zawsze kawałek mojej świadomości, z trudem zdobytej wiedzy na własny
temat! Miałam do nich żal. 
  Już za późno  powiedziałam grobowym głosem i powiało grozą. 
  Będziemy ci pomagać.  Balladyna zachowywała się tak, jakby nie
zauważyła, że właśnie odprawiłam pogrzeb marzeniom o jeżdżeniu. 
Wyręczymy cię w obiadach i przepytamy z przepisów. Robert Aliny
powiedział, że masz u niego bezpłatne jazdy ,
Patrzyłam na nie z przerażeniem. Wszystko już dawno zaplanowały, nie
pozostawiając miejsca na moją fobię i zszargane nerwy. Wkrótce miałam
się przekonać, że ich precyzyjny plan obejmował także wszelkie
manipulacje finansowe związane z kupnem samochodu (maluch w stokrotki),
pożyczką (moja matka), odsetkami i całym bankowym bałaganem. Ja miałam
tylko nauczyć się jeździć. 
Gdy opowiadałam o wszystkim Hance adwokatce, śmiała się, jakby oglądała
moje wiraże za kierownicą. 
  świetne są te twoje córki  w jej głosie zabrzmiało prawdziwe
uznanie.  Gdybym miała takiego syna, Włodek na krok nie opuściłby
domu. Jestem tego pewna. 
  A Olek opuścił  przypomniałam sobie poniewczasie, trochę też po to,
by pocieszyć Hankę. 
  Bo twój Olek, wybacz, ale jest beznadziejnym przypadkiem. Nadaje się
chyba tylko do płodzenia mądrych córek. 
,
     *,
   
,
  Jeszcze nie spotkałem kogoś tak ciężkiego jak pani  powiedział pan
Franciszek Piernik podczas naszego pierwszego spotkania.
Przypuszczałam, że i ostatniego. 
  Jestem ciężka?  Kierownica wymykała mi się z rąk.  W jakim sensie
ciężka?  obraziłam się na pana Franciszka. 
  W każdym  uciął pan Franciszek i gwałtownie za mnie zahamował.
Dzięki temu uratowaliśmy dwie ładne dziewczynki, które lepiły bałwana
na placu manewrowym. 
Po godzinie krążenia wokół tego idiotycznego bałwana pan Franciszek
zdecydował, że to już koniec. 
  Na zawsze?  ucieszyłam się. 
  Na dzisiaj  odparł krótko, ale w jego głosie czułam wzbierający żal. 
Wieczorem wróciłam z Robertem na ten sam plac. Ambitnie przemogłam
strach, kręcąc się wokół bałwana, który już zaczął topnieć. Obecność
przyszłego lekarza dodawała mi otuchy. Ostatecznie, w razie nagłego
wypadku (cały czas groziła mi utrata przytomności ze strachu) młody
człowiek też będzie miał okazję profesjonalnie sobie poćwiczyć. Tym
razem kręciłam się nieco sprawniej. Mimo to nie mnie, lecz Robertowi
groziła utrata przytomności, gdy zaryłam w bałwana. Jeździć i
reanimować, to za wiele   myślałam, patrząc na bladą twarz
ewentualnego zięcia. 
  Nawet nieźle  wykrztusił Robert, gdy odzyskał głos. 
Ja wiedziałam swoje. Jeździłam już rewelacyjnie. Problem polegał na
tym, że poza mną nikt jakoś nie chciał tego zauważyć. 
Moje życie nabrało zawrotnej prędkości (40 km godz.). Z trudnością nie
wypadałam z zakrętów czasu i obowiązków. Pomiędzy kolejnymi spotkaniami
z ponurym Franciszkiem Piernikiem opiekowałam się unieruchomioną
Balladyną i kończyłam pracę semestralną z pedagogiki rozwojowej. śmiało
mogłam napisać ją o sobie. Byłam chodzącym, a raczej jeżdżącym
przykładem Integralnego wpływu czynników zewnętrznych na wzrost
potencjału rozwojowego. Dobra passa trwała aż do dnia, gdy w progu
mieszkania stanął Olek. 
Obejrzał wszystkie wałki na mojej głowie i ślady nie domytej maseczki,
pożółkłe płytki paznokciowe, którymi starałam się zakryć wałki, i
powiedział:,
  Cześć. Przyszedłem odwiedzić dziewczynki. 
  Cześć  odpowiedziałam i z wałkami na głowie, jakby były diamentami
wieńczącymi koronę, zaprowadziłam go do pokoju dzieci. 
Balladyna, wychowana w przeświadczeniu mówienia bezwzględnej prawdy
całemu światu, przywitała go z właściwym sobie cynizmem. 
  Przyszedłeś mnie odwieźć na pociąg? Za późno. Jak widzisz, już
wróciłam z nart.  Nie dodała, zgodnie z prawdą cała i zdrowa . 
Zamknęłam cicho drzwi. 
Wraz z Olkiem powróciło nieznośne poczucie zawieszenia i zupełnie dla
mnie nowy rodzaj niepokoju. Intensywnie myślałam, jak powinnam się
zachować. 
W pewnym ulotnym sensie był przecież tym samym Olkiem, któremu przez
lata prałam koszule i slipki, nosiłam w butelce mocz do badania i
dokładnie relacjonowałam każdą wizytę u ginekologa. Wystarczyło, że
wyprowadził się stąd, zabrał swoją bieliznę i kilka pożółkłych książek,
a już traktuję go z większą rezerwą niż sąsiada  tego, co mi zawsze
pożycza śrubokręt z neonówką, jak coś siądzie w gniazdku. Więc różnica
między Olkiem a sąsiadem jest taka, że do sąsiada od kilku miesięcy
uśmiecham się częściej, nawet gdy nie potrzebuję śrubokrętu. Natomiast
do Olka nie zadzwoniłabym nawet w przypadku awarii całej naszej sieci
elektrycznej. 
,Głupia sprawa  rozmyślałam, odprowadzając Olka do drzwi.  Czasami
wydaje się, że bez naszego mężczyzny nie przetrwałybyśmy jednego dnia.
A potem tak się dzieje, że zaczynamy się zastanawiać, jak nam się udało

,
Roland oszalał. Chyba nigdy nie widział naraz tylu psów. Rozglądał się
po schronisku jak małe dziecko po półkach sklepu z zabawkami. Alina
patrzyła na niego z zachwytem. Robert z umiarkowanym zainteresowaniem. 
  K , ale tu kibiców!  zaklął siarczyście.  A te pieski za co
kiblują?  zainteresował się z troską. Potem spojrzał na mnie z
miłością i oświadczył:  Pani kurator Wanda to nie wie, jaką mi
uprzejmość zrobiła  Ja bym te wszystkie psiaki wziął, tylko wykarmić
nie wykarmię. Ale jednego zawsze! Teraz, jak pani kurator Wanda
nastraszyła Grubego Rycha, on psinie krzywdy nie zrobi  Da mi panna
Alinka pieska? Ale na zawsze?,
Nigdy nie słyszałam tak nieskładnego monologu Rolanda. Błądził
podnieconym wzrokiem po psich budach, szukając psiaka podobnego do
Kibica. I znalazł! Natychmiast przypadli sobie do gustu. Zwłaszcza że
najpierw Roland przypadł do siatki i z trudem go od niej oderwaliśmy. 
  Będę tu zawsze przychodził do panny Alinki. Do jakiejś roboty się
pewnie nadam?  Spojrzał na Alinę z przestrachem, że zrezygnuje z jego
kynologicznej gotowości do pracy.  Mogę na ten przykład czyścić budy,
a Frajer przy okazji odwiedzi kumpli w kiciu ,
  Frajer?  Spojrzałam pytająco na Rolanda, ściskającego swego nowego
pupila.  Dlaczego Frajer?,
  Bo Frajer. Żeby tyle czasu bunkrować! Już dawno powinien się stąd
urwać i wpaść do mnie, na chatę. Zresztą  Roland wyraźnie się speszył
  ja też jestem frajer. Zamiast tu od razu przyjść, kolesia w opiekę
wziąć, to się zastanawiałem, co Grubemu zrobić. Każdy, kogo raz
zapuszkowali, to już frajer, że się w ogóle dał. 
Roland ruszył w drogę powrotną, a ja odwiedziłam wszystkich
zapuszkowanych frajerów i doszłam do wniosku, że na świecie byłoby
znacznie bezpieczniej i bez wątpienia przyjemniej, gdyby w Ciapkowie
zamieszkał Gruby Rycho i jemu podobni. 
,
     *,
   
,
Oblałam. Oblałam żałośnie i głupio. Z powodu jednego kierunkowskazu
wredny, zakompleksiony typ, który mnie egzaminował, powiedział
triumfalnie Dziękuję, na tym kończymy . 
Wracałam do domu zabeczana i wściekła. Przełamałam wszystkie lęki,
umiałam przejechać koło ciężarówki z otwartymi oczami, przez cały
egzamin chwaliłam się niezłym uzębieniem, mając wyraz twarzy kierowcy
tira z dwudziestoletnim doświadczeniem. W dodatku włączyłam ten
cholerny kierunkowskaz, ale jakimś cudem przestał mrugać. Czułam się
skrzywdzona i upokorzona. 
  A widzisz  cieszyła się niegrzecznie Balladyna  jak to jest w
szkole?,
  W jakiej szkole?,
  No, w mojej. 
  Zamieniłaś pub na starego opla?,
  Nie, ale w szkole jest tak samo. Kujesz, kujesz, a potem nagle
wyłączy ci się jakaś lampka. Zapomnisz i pała. 
  Gdybyś tak kuła jak ja   rozpoczęłam, łapiąc się na truizmie. 
  To też dostałabym lacza. Sama się przekonałaś. 
Niby się przekonałam, ale gdzieś w środku mojej uczciwości zapaliła się
właśnie ostrzegawcza lampka, że z tą niesprawiedliwością to może nie
jest do końca tak, jakbym chciała. Wcale nie byłam przekonana, że już
potrafię dobrze jeździć. Ba! Byłam nawet pewna, że robię to wciąż
kiepsko. No, i bez przesady z tym domniemanym pechem. Pecha to ma
Franciszek Piernik, że dalej musi mnie uczyć. 
Na szczęście, poza notorycznymi klęskami w dziedzinie ruszania i
hamowania miałam też sukcesy. Dzisiaj znowu byłam umówiona na uczelni z
doktorem Propolukiem, co motywowało mnie do zaprzestania beczenia. Po
kompresie z herbacianej esencji moje oczy wyglądały tak, jakby przez
czterdzieści lat nie uroniły ani jednej łzy. Pojechałam. Tramwajem,
oczywiście. Jedno dobre  nie musiałam się przebierać. Ciuchy
egzaminacyjne szczęścia mi nie przyniosły, ale wstydu też nie
(fioletowa miniówka, przerobiona z żakietu mojej modnej siostry, czarne
rajstopy w stylu wampa, półbuty Ć la martens, śliwkowy sweter
Balladyny, który na nią był wielgachnym swetrem, a na mnie wyglądał jak
sweterek). 
Głupia sprawa, ale gdy wkroczyłam, pobłyskując brokatowymi włosami do
gabinetu doktora, jakiś bardzo przystojny młody brunet (jego student?)
sprawiał wrażenie niegrzecznie zawiedzionego. Zwracał się do doktora w
niemile protekcjonalny sposób, dając mi cały czas do zrozumienia, że
jestem intruzem. Doktor Propoluk, jak zawsze miły i taktowny,
wynagrodził mi to chamstwo szczególną uprzejmością. Życzliwie odniósł
się do kolejnego konspektu rozdziału, a na koniec powiedział, że ze
wszystkich kobiet, które zna, mam największy współczynnik męskiej
solidności czy coś w tym rodzaju. 
Zapewniłam go, że produkuję aktualnie o wiele więcej androgenów niż
przeciętny facet, i poszłam sobie. Oczywiście męskim stanowczym
krokiem, wciągając biust. 
Niby nic takiego się nie wydarzyło, ale cała ta sytuacja, ciepłe
spojrzenia doktora rzucane w stronę tego ordynusa i jakieś dziwne,
krępujące mnie gesty obu panów sprawiły mi niewytłumaczalną przykrość. 
Wracałam do domu, klnąc na wszystkie fiolety świata. Zawsze miałam
skłonność oskarżania o własne niepowodzenia rzeczy martwe. Nie ulegało
więc wątpliwości, że wszystkiemu był winien żakiet zamieniony w
spódnicę, swetrzysko Balladyny, no i oczywiście buty Ć la martens. Bo
któż by inny?,
     *,
,
   
Czy myślałam o Olku? Pewnie, że myślałam. Każdego miesiąca w porze, gdy
zalegał z alimentami. Wówczas myślałam o nim dość gniewnie i głośno.
Natomiast po cichu, w tajemnicy przed córkami, koleżankami, małżeństwem
Makbetów i moją matką myślałam o nim niemal codziennie. 
Różne to były myśli. Czasami przypominałam sobie takie sympatyczne
chwile z naszego małżeństwa. Jak ta, gdy kiedyś spadłam z siodełka jego
motoru  Nic się nie stało, ale on uwięził mnie w łóżku i rozpieszczał
łakociami i prezentami. Po kilku latach, gdy się pokłóciliśmy o
wakacyjny wyjazd (wysyłał mnie samą!), też spadłam. Specjalnie. Nawet
zwichnęłam nogę i miałam pokrwawione kolana, ale po czułym kochanku 
ani śladu. Był wściekły, że wszystko komplikuję, choć to mnie się
wszystko skomplikowało, nie jemu. 
Pamiętam też, jak kiedyś dla mnie śpiewał. Przy ognisku. Tak śpiewał,
że połowa spływu kajakowego (ta w strojach bikini) patrzyła na mnie z
zazdrością. Fakt, że potem miał problemy z powrotem na noc (ponoć nie
mógł trafić do naszego namiotu). Twierdził, że wypił za dużo (,Przecież
wiesz, kochanie, że gdy jestem trzeźwy, to nie śpiewam   tłumaczył).
No i jakoś na tym spływie za często, jak na mój gust, szeptał z tą
czarną topielicą. Ale co zaśpiewał, to moje. 
Albo jak tęsknił, gdy wyjechałam do siostry na placówkę. Codziennie
wisiał przy telefonie i pytał, kiedy wrócę. Tylko nie rozumiałam,
dlaczego stracił dla mnie całkowite zainteresowanie, gdy już wróciłam,
cała w nim zakochana i szczęśliwa ,
,Jakie to jednak tragiczne  myślałam teraz, jedząc bez ograniczeń
słone orzeszki i bezwiednie oglądając program poświęcony uprawie
rzepaku.  Żeby to wszystko zrozumieć, musiałam się rozwieść. Spojrzeć
na własnego męża tak, jak patrzyłam na mężów moich koleżanek. Z
dystansem. Przy takim patrzeniu Olek stawał się malutkim, obrzydliwym
robaczkiem, ryjącym pod sobą i pode mną naszą uświęconą małżeńską
glebę. Nic dziwnego, że ziarno małżeńskiej miłości nie mogło zaowocować
żadną pożyteczną rośliną. Choćby rzepakiem . Wyłączyłam telewizor
przekonana, że nie usłyszę dzisiaj nic równie irytującego jak opowieść
o sposobach nawożenia rzepaku, a tu mama. W dodatku z jakimś facetem w
lnianym garniturze. 
Pomyślałam, że facet musiał urwać się ze szpitala, bo miał na sobie
sandały i pasiastą bluzę. Rzadko kto chodzi w marcu w sandałach, więc
mój niepokój był uzasadniony. Matka szybko wyjaśniła, że jednak nie był
uzasadniony, bo pan Teodor, świeży nabytek klubu Wiek Szczęśliwy ,
prowadził mały zakład szewski i zgodnie z dewizą swej profesji, miał w
zwyczaju chodzić bez butów, ale w sandałach. Nawet zimą. A że
przemieszczał się własnym samochodem  Tu matka spojrzała na mnie jak na
osobę, która nigdy nie będzie miała w zwyczaju przemieszczać się
własnym samochodem. 
Patrzyłam na pana Teodora i na matkę z zazdrością. Matka, wczepiona
wzrokiem w len pana Teodora, sprawiała wrażenie kobiety, która po
latach beznadziejnych poszukiwań spotkała wreszcie swojego mężczyznę.
Tak samo wczepiała się w garnitury pana Józefa, i to całkiem niedawno.
,Dlaczego nie odziedziczyłam po niej tej łatwości przylegania do
kolejnych garniturów   myślałam, łapiąc się na kolejnej, tajnej
tęsknocie za Olkowym golfem. 
Pan Teodor nie tylko nie oczekiwał od matki pożyczek na rozwój jakiejś
szewskiej pasji, ale wręcz nalegał, aby wyraziła zgodę na wspólną
wycieczkę do Grecji, gdzie mógłby w sandałach i lnie nie zwracać
niczyjej uwagi. Matka krygowała się, wstydliwie zaśmiewała, przewracała
oczami, do końca obrzydzając mi kokieteryjne amory. Wyglądała jak
bohaterka filmu Nastolatka poniewczasie . Doszłam do wniosku, że nigdy
nie zagram w takim filmie. Nawet u boku, doskonałej w tej roli, własnej
matki. Po wyjściu jej i letniego adoratora długo siedziałam z resztką
orzeszków w garści, nabierając smutnej pewności, że zostałam losowo
skazana na samotność, a Olek, z którego tak łatwo zrezygnowałam, był
pewnie tą jedyną okazją dzielenia włosa, obiadu i kłopotów na dwoje. 
I właśnie wtedy zadzwoniła Anka. 
Anka przykleiła się do mnie jak matka do lnu Teodora. Tyle że już dawno
i w innym celu. Gdy tylko znalazła się na praktyce w naszym sądzie, w
sobie tylko wiadomy sposób wyłowiła mnie spośród całej załogi,
bezbłędnie wyczuwając, że okażę się cierpliwym słuchaczem rozumiejącym
jej skomplikowane uczuciowe zawirowania. Bo też Anka (wciąż samotna,
atrakcyjna, znajomość dwóch języków obcych, lat 30, zodiakalny Baran)
za wszelką cenę chciała się rozstać ze swoją dziewiczością, a to się
okazało, wbrew panującej na ten temat opinii, wcale nie takie łatwe.
Nie było łatwe, ponieważ Anka jak mogła, tak komplikowała ten swój
,pierwszy raz . 
Najpierw uparła się, żeby to był ksiądz. Bo, jak twierdziła, między nią
a znajomym księdzem coś zaiskrzyło na wydanym przez jej rodziców
jubileuszowym obiedzie z okazji ich czterdziestej rocznicy ślubu.
Rodzice jak rodzice  wystawili się okazale, nawet nie przypuszczając,
że Anka po przystawkach (frutti di mare) najchętniej uczciłaby ich
pożycie własnym pożyciem w ich małżeńskiej sypialni z aktualnie
panującym proboszczem. Proboszcz, podobnie jak ja, dawał Ance do
zrozumienia, że nie jest najlepszą partią, pomijając fakt, że nie
odwzajemnia Anki potrzeb. Wyraźnie wolał być proboszczem. 
Anka rzuciła proboszcza (być może nawet nie wiedział, że został przez
nią rzucony) i zakochała się z taką samą łatwością w pewnym Angliku,
który miał jedną poważną wadę  żonę i dwie wady mniejsze  dzieci
(mniejsze, bo Anka lubi dzieci, natomiast nie znosi żon swoich
facetów). Kategorycznie odradzałam jej Anglika (imię Wanda zawsze
skłaniało mnie do patriotyzmu w sferze matrymonialnej). Z odrobiną
egoizmu tłumaczyłam Ance, że ten związek nie ma sensu. Anglik
wytłumaczył to Ance zdecydowanie lepiej (może Anka po angielsku lepiej
rozumie?), a żona Anglika zrobiła jej taką awanturę, że Anka z trudem
utrzymała się w swojej Izbie Małego Dziecka, gdzie sprawuje zawodową
kuratelę. 
Gdy zrozumiała, że chce stracić cnotę w polskich realiach, na jej
uczuciowym horyzoncie pojawił się pewien znany polityk z AWS-u. Był
posłem. W dodatku głośno deklarował politykę prorodzinną, co bardzo
Ance odpowiadało. Jej też, jak wszystkim członkom AWS-u, zależało na
rodzinności. Kłopot był w tym, że ów poseł już kiedyś okazał się
prorodzinny. Ten sam schemat: żona i dzieci, ale z polskim paszportem.
Całą familię pozostawił na jakiejś głębokiej prowincji, do czego zmusił
go obowiązek służenia narodowi. Anka natychmiast oddała się w jego
ręce, jakby była mandatem społecznego zaufania. Najchętniej też
dorzuciłaby mu wianek, bo dziewiczość potrafi być nieznośna jak
wietrzna ospa w dojrzałym wieku. Poseł pewnie nie miał nic przeciwko
temu. Zastrzegł jednak, że dopóki jest posłem, musi zachować swe
oficjalne więzy rodzinne, a potem się zobaczy  Ance znudziło się
czekanie (rok do końca kadencji). Dzwoniła do mnie i płakała, że jest
prześladowana politycznie, a nawet stała się ofiarą politycznych
spekulacji. 
Dzisiaj jej głos w słuchawce bez wątpienia zapowiadał jakąś roszadę.
,Może SLD?   myślałam, wsłuchując się w radosne powitanie. 
  Rzuciłam go  pochwaliła się Anka niewyraźnie (pewnie znów żuła gumę,
bo oprócz niego rzuciła palenie. Ilekroć się zakochiwała lub
odkochiwała, przestawała palić). 
  Gratulacje!  Zawsze uważałam, że lepiej nie mieszać do miłości
polityki i Kościoła. 
  Jest wyjątkowy ,
  Przecież go rzuciłaś  przypomniałam. 
  Nie poseł. Hugo jest wyjątkowy. Poznałam go na koniach. No, wiesz, w
szkółce jeździeckiej. 
Oczywiście, że wiem. Poprzedni trener tej szkółki musiał przed Anką
uciec do innej szkółki. Anka pozostała wierna klaczy Eldorado i po jego
odejściu skupiła właśnie na niej swe uczucia. A teraz jakiś Hugo 
Kojarzył mi się bardziej z nędznikami niż z końmi. 
  Jest francuskim inżynierem i wygląda dokładnie tak, jak mówiła mi
wróżka.  Chodzenie do wróżki było dla Anki tym, czym dla innych kobiet
jest bieganie do solarium. 
  Ma krzywy nos?,
  Żeby tylko krzywy! Ma piękny, złamany nos. Zupełnie inny niż reszta
facetów! To musi być on. Rozumiesz? Musi!,
Rozumiałam. Docelowym mężczyzną, z którym Anka przeżyje swój pierwszy
raz, miał być tajemniczy blondyn z dziwnym nosem. Hugo nie ma więc
wyboru, nawet jeśli o tym jeszcze nie wie. 
  I jest blondynem?  upewniłam się jeszcze. 
  Mhm  Anka żuła jak opętana.  Chyba był blondynem. Teraz trudno
powiedzieć. No, wiesz ,
Wiedziałam. Teraz należał do zażywnych eks-blondynów, którym bujna
grzywka już nie wpadała do oczu. 
  A żona, dzieci i te sprawy?  Postanowiłam ustalić priorytety. 
  Jesteś taka drobiazgowa  głos Anki zabrzmiał jak dziecinna skarga. 
Na koniach był sam. W Polsce też jest sam. I według wróżki będzie ze
mną. To chyba wystarczy? Kończę, bo właśnie zsiada z konia. Zadzwonię
jutro. 
Anka zapewne pognała do astrologicznego męża, a ja zastanawiałam się
idiotycznie, ile płaci za komórkę. Niedawno doszłam do wniosku, że jej
skromne zarobki wystarczają tylko na rozmowy ze mną, a te przynosiły
jej znacznie mniej optymistyczne prognozy niż wizyta u wróżki. Wkrótce
Anka dojdzie do wniosku, że wróżka jest tańsza i bardziej wyrozumiała.
Tyle że dalej będzie ubolewała nad swoim pechem, bo Anka jest święcie
przekonana, że ma pecha, i nie chce mi uwierzyć, że tego pecha hoduje
na własnej piersi w bezsenne, puste noce, gdy planuje rzeczy niemożliwe
i nadaje im realistyczną moc zaistnienia. 
Przykuśtykała Balladyna i spojrzała na mnie wzrokiem dorosłej kobiety. 
  Znowu ta twoja walnięta od zamążpójścia?  spytała. 
  Nie mów tak  poprosiłam, znajdując trochę współczucia dla szamocącej
się w sieci uczuć Anki.  To sprawy dorosłych, których nie rozumiesz. 
  Nie rozumiem, jak można na najbardziej osobiste tematy pisać
pamiętnik przez telefon. Już widzę jej rachunki.  Balladyna
pogardliwie wydęła wargi. 
  Uwaga  przypomniałam ostrzegawczo.  Ty ich nie płacisz. 
  Nic dziwnego, że nie może znaleźć odpowiedniego faceta. Przecież ona
jest bardziej dziecinna ode mnie. Ja ci tyle o sobie nie mówię ,
  A szkoda  wtrąciłam ugodowo.  Może gdybyś mówiła, nie miałabyś
takich problemów z kolejnymi ekspertami od ujeżdżania motocykli. 
  Ja z nimi nie mam problemów  wyjaśniła Balladyna z zarozumiałą miną.
  To oni ze mną mają. Chodzi mi jednak o to  ciągnęła niestrudzenie 
że o pewnych sprawach się nie mówi, tylko się o nich myśli. I wyciąga
wnioski. A ta twoja Anka ani nie myśli, ani nie wyciąga wniosków. Jak
nasza babcia. Swoją drogą, to babcia jest już trochę za stara na te
ciągłe love story , nie sądzisz?,
Oczywiście, że sądziłam, ale Balladynie nic do tego. 
,
     *,
   
,
Czytam Dziennik Bridget Jones. Czytam, podśmiewam się do poduszki,
chociaż wcale nie powinnam się śmiać. Z sympatyczną Bridget łączy mnie
przynajmniej płeć. A przecież mam wrażenie, że dzieli nas właśnie
różnica płci. Tak, jakby ona była kobietą, a ja nie. W porównaniu z nią
jestem kimś w rodzaju butelki na mleko, która straciła gwarancję
ważności, albo nudną książką poświęconą problemom menopauzy, gdy
tymczasm taka Bridget leży na półce z bestsellerami z serii Żyj
ciekawie . Nawet gdy miałam trzydzieści lat, to w stosunku do Bridget
byłam stuletnią staruszką. Zamiast odkrywać w sobie fascynującą kobietę
i niefrasobliwie uganiać się za jakimś Robinem Williamsem, byłam
uczuciową emerytką odkładającą grosiki miłości na niepewne konto
małżeńskiego funduszu. I co mi z tego? Okazało się, że od kilku
miesięcy jestem jeszcze jedną bezrobotną żoną , ofiarą krwawego
mężowskiego imperializmu, który nad Wisłą nazywa się obojętność .
Widać, czasy się zmieniły, a ja nie. 
Fenomen popularności bohaterki, idolki wszystkich polskich kobiet, w
dziwny sposób mnie denerwuje. Ostatnio któraś z moich koleżanek
powiedziała, że w Bridget każda z nas odnajdzie siebie. Wypraszam
sobie. Ja nawet nie liczyłam nigdy kalorii. Za to chętnie rachował je
mój mąż. Potrafił precyzyjnie określić, jakie dzienne zapotrzebowanie
przekroczyłam przy śniadaniu. O ironio!   zawyłam w myślach, gdy
odkryłam tę dodatkową, upokarzającą różnicę pomiędzy mną a panną Jones. 
,Inna sprawa  odłożyłam książkę, żeby mnie nie rozpraszała  nie
miałabym nic przeciwko fanklubom polskich Brygidek, ;. To lepsze niż
pięćdziesiąt feministek z przeszłością, od której ma się tylko
Gombrowiczowski rzyg na życie  
Dziwne. Wszystkie chcą się utożsamiać z obcą wersją kobiecej
codzienności, nie dostrzegając, że tu, w kraju śmiesznie nadrabiającym
opóźnienia (od seksu do lumpeksu), brygidomania nie jest jeszcze
możliwa. A może nigdy nie będzie? Gdyby taka Bridget musiała, jak moja
Anka, zarabiać tylko na swoje SMS-y, albo jak Tośka, pozostać w
sandałach i kożuchu, bo narzeczony wyprowadził się z jej mieszkania
razem z Tośki rzeczami, albo gdyby matka Bridget była podobna do mojej
matki, wiecznie niezadowolonej z całego świata, poza jej aktualnymi
kawalerami  Czy ta anglojęzyczna, inteligentna i zabawna kobietka w
dalszym ciągu liczyłaby wypalane papierosy? Prawdopodobnie
pochłaniałaby dzienną porcję trucizny i polskim zwyczajem coraz
częściej myślałaby o rezerwacji miejsca na cmentarzu, bo teraz i tam
panuje tłok. A żywemu jakoś łatwiej o koneksje i względy   pomyślałam
z przekąsem. 


Jeszcze nie wierzę, że zdałam! Wyzwoliłam się z towarzystwa Franciszka
Piernika i będę mogła hamować i ruszać, kiedy mi się spodoba! Wprawdzie
wierzą już wszystkie moje przyjaciółki, coraz radośniejsze po drinkach,
które im przyrządzam ręką doświadczonego kierowcy, ale nie ja! Zresztą
żadna z nich nie wsiadłaby prawdopodobnie do mojego auta, z obawy, że
skrócę im koszmar samotności. Chociaż nie. Ciocia Lola na pewno by
wsiadła! Ona uważa, że na większość spraw mamy wpływ ograniczony, ale
należy przygotowywać się do kolejnych życiowych wyzwań. Bo tylko tak
można przeszkodzić losowi, który wcale nie jest plątaniną przypadkowych
zdarzeń. Ciocia zapewne łyknęłaby trochę ajerkoniaku i spokojnie
usiadła obok mnie. Ewka nie. Teraz powinna unikać stresów. Tośka. Tośka
sama jeździ jak wariatka, taka wariatka już wyćwiczona w drogowych
szaleństwach. Pewnie wstydziłabym się przy niej swojej nieporadności.
Hanka nie wsiadłaby z jeszcze innych powodów. Twierdzi, że jest jedynym
żywicielem swojego syna, i choć on na to nie zasługuje, ona wyżywić go
musi. 
Patrzę na moje przyjaciółki tak trochę przez szkło butelki i czuję, że
je kocham. Ciocia Lola pije dystyngowanie. Ona wszystko robi z klasą i
jestem z niej dumna. Ewka nie pije w ogóle, bo jest zdania, że dziecko
ukrywające się w jej obszernych ogrodniczkach źle to znosi. Za to Tośka
i Hanka mocno przejęły się moim sukcesem i chleją na potęgę. Ja też
zaczynam chodzić tak, jak jeżdżę. Lekko po krawężnikach. Ale tym razem
nie patrzy na to surowym okiem pan Franciszek Piernik. On na pewno też
świętuje, bo nigdy nie wierzył, że kiedyś się rozstaniemy. 
,
     *,
   
,
Od dwóch godzin jestem właścicielką malucha w polne stokrotki. Nie
wiadomo, czy polne i czy stokrotki, ale deseń samochodu przywołuje na
myśl naszą starą, kuchenną zasłonkę z podobnym motywem. Nie mam nic
przeciwko kwiatom. Ostatecznie nawet je lubię, ale wolę, gdy są na
łące, a nie na masce mojego samochodu. To dość dziwne, że maluch bez
kwiatów jest droższy od samochodu upstrzonego stokrotkami. Wyglądają
idiotycznie, zwłaszcza gdy pada śnieg, ale co tam! Za te pieniądze
mogłabym kupić kilka bukietów magnolii i jakąś szminkę. A na szmince
czy magnoliach nie pojedziesz daleko. 
Sędzia Glinka skorzystał z moich usług i dał się odwieźć do domu. Po
ostatnim wirażu powiedział, że jeżdżę dobrze, tylko trochę nerwowo.
Prawda natomiast jest taka, że to Glinka, a nie ja, był nerwowy. I tak
dziwnie trzymał się wyblakłej deski rozdzielczej, jakby była ostatnią
deską ratunku. 
Wraz z samochodem odzyskałam dawno utracone poczucie samodzielności,
natomiast straciłam resztkę poczucia bezpieczeństwa, jaka mi pozostała
po odejściu Olka. Moja siostra, przemieszczająca się między placówkami
najnowszym alfa romeo, uczciła mój śmiały zakup niezwykle gustowną
maskotką samochodową w postaci pokemona. Na pewno pomyliła paczki i
przysłała mi prezent dla swego chrześniaka, a chrześniaka obdarzyła
wyrafinowaną serią samochodowych kosmetyków. Już widzę, jak mały jest
nacierany w miejscach intymnych płynem do spryskiwania szyb albo
posypywany proszkiem niwelującym brzydki zapach w samochodzie. W każdym
razie pokemon powędrował do sąsiada, który pożycza mi śrubokręty,
ponieważ wolałabym w aucie zdjęcie Rolanda niż tę bezduszną, wojowniczą
istotkę. 
Ewka na widok samochodu skręcała się ze śmiechu. 
  Gdyby ten maluch był człowiekiem, mogłabym się nim profesjonalnie
zająć. On się nadaje tylko do pocięcia  uznała po dokładnej obdukcji. 
  Gdyby ten maluch był człowiekiem, w dodatku mężczyzną 
odpowiedziałam jej z godnością  to wyszłabym za niego bez chwili
wahania. Nigdy nikt tak wiernie na mnie nie czekał. W dodatku na śniegu
i deszczu. 
Z przyjemnością patrzę na Ewkę. Wygląda ślicznie. Lekko zaokrąglona i
wyciszona. Tak spokojna jak wszystkie matki w poradni K. 
  Kwitniesz  stwierdzam bez cienia zazdrości.  Wciąż chcesz kwitnąć i
wydawać owoce samotnie?  pytam, ubolewając, że tyle pięknej kobiety
marnuje się bez przydziału. 
  Wcale nie czuję się samotna.  Ewka pociąga spory łyk soku
pomidorowego.  Po raz pierwszy mam kogoś naprawdę  mówi i uśmiecha
się w głąb siebie.  Sama wiesz, jak to jest, kiedy ma się malucha 
dodaje znacząco. 
Rozmawiamy o wszystkim. O moich studiach i doktorze Propoluku. O jej
uczuleniu na zapach świeżego mięsa i o chorej umysłowo profesorowej
Kopytko, która biega po klinice, rozgłaszając wszystkim, że Ewka nosi
dziecko jej męża. O domu wczasowym Perła  i koncercie Rolling
Stonesów, na który obie chciałybyśmy pójść. Ja nadmieniam nieśmiało o
Olku, o tym, że jestem zdumiona łatwością, z jaką mężczyźni pokonują
życiowe przeprowadzki. Z kolei ona śmieje się z psychiatry, który
ostatnio zaproponował jej powrót razem z dzieckiem. 
  Nie potrafił skoncentrować się na mnie, a teraz chce się zająć nami
obiema  śmieje się Ewka, prychając czerwonym sokiem. 
  Skąd wiesz, że obiema?  pytam głupkowato, zapominając, że to tylko
moje ciąże były otoczone nimbem tajemnicy. 
  Musiałam to sprawdzić. Ostatecznie warto wiedzieć, czy się rozmawia z
dziewczynką czy z chłopczykiem. 
  Obiecaj, że będzie miała ładne imię.  Patrzę błagalnie na Ewkę,
świadoma, że los tego dziecka, pozbawionego ojca, jest mi bliski. 
  Obiecuję  mruczy Ewka.  Będzie miała ładne i proste imię. Może
Wanda?  Patrzy na mnie zielonymi oczami i widzę sad, ale taki
wiosenny, pełen oczekiwania na słońce. Wiklinowe kosze są wprawdzie
puste, za to stoją pod drzewami pełnymi małych, kwaśnych jabłek.
Niedojrzałych i pachnących wiosną. 
,
     *,
   
,
Gdy po raz pierwszy zajechałam samochodem na uniwersytecki parking,
sądziłam naiwnie, że będzie to najważniejsze wydarzenie dnia. Nie dość,
że uwolniłam się od tramwajarek, zazdrosnych o względy, jakimi darzył
mnie Propoluk, to jeszcze z nonszalancją i piskiem hamulców parkowałam
obok jakiegoś przyzwoicie wyglądającego mercedesa (ten pisk zawsze się
pojawia, ilekroć mylę pedał gazu z hamulcem). 
Tramwajarki już na mnie czekały. Najpierw przyglądały się ze
współczuciem (czyżby Olek je wszystkie zaliczył?), a potem, na zmianę,
z ożywieniem i okrutną satysfakcją odkryły mroki miłości doktora
habilitowanego Propoluka. Wyjaśniły, mówiąc krótko, jak się ma rzecz z
4 You. 
  Jest homoseksualistą  szeptały, rozglądając się trwożliwie, czy
doktor nie nadchodzi. 
  Musiałaś o tym wiedzieć!  Patrzyły na mnie z pretensją.  Tyle czasu
z nim spędziłaś ,
  Ciekawe, co on w tobie widział, Wanda  syczała Halina, głupsza od
mojego Makbeta.  Musisz być bardzo męska  dodała z przekąsem. Makbet
nawet wroga nie ugryzłby tak boleśnie. 
Zapłakałam, znajdując najbardziej tajemniczy uśmiech, jaki kiedykolwiek
zakwitł na moich wargach. 
  Drogie panie  przemówiłam ze słodyczą  przecież nie jesteście
pruderyjne! Sam Jung dowodzi, że takie utożsamianie się z animą nie
jest w żadnym razie chorobą. Trudno oceniać negatywnie predyspozycję,
która zachowuje archetyp praczłowieka. Żadna to zatem patologiczna
perwersja. Jesteście przecież kobietami  ciągnęłam, zwracając się do
półotwartych ust  nie dziwcie się więc, że niektórym mężczyznom tak
trudno oderwać się od hermafrodytycznego układu ,
Milczały, zastanawiając się, czy je obrażam, czy tylko douczam. Na
wszelki wypadek pokiwały wszystkimi kolorami welli, jaki ostatnio
reklamowano, i odeszły do swoich sensacji. Zajęłam miejsce w pierwszej
ławce, dokładnie vis-Ć-vis czekającego już w sali doktora, posiadacza
habilitacji, garnituru 4 You, przystojnego kochanka i mercedesa  tego,
który cudem przeżył moje dzisiejsze parkowanie. 
  To nie o to chodzi, że okazał się miłujący inaczej  tłumaczyłam
Tośce następnego dnia, przy fasolce po bretońsku.  Myślałam tylko, że
on na mnie leci. No, wiesz  tak normalnie, jak facet na babkę. I nawet
mu się dziwiłam. A teraz dziwię się jeszcze bardziej, bo jeśli nie
chodzi mu o mnie, to o co?  Patrzyłam na Tośkę, jakby była samym
Jungiem gotowym grzebać w podświadomości Propoluka. 
  A nie przyszło ci do głowy, że on zobaczył w tobie znacznie więcej
niż kobietę?  spytała Tośka z miłym akcentem zazdrości w głosie.  To
przecież piękne, że nie zainteresowały go jakieś płciowe banały. On
podziwia w tobie człowieka, a nie biust i wcięcie w pasie. 
  Wcięcia nie mam  przypomniałam Tośce zgaszonym głosem  a biust
taki, że wystarczy za dwa  dopowiedziałam zupełnie przybita. 
  Ale masz głowę na karku, która też być może jest za dwie. Nie
pomyślałaś, że istnieje jakaś wyższa sprawiedliwość?,
Pomyślałam, że istnieje. Bo po raz pierwszy w naszym obskurnym, sądowym
barku pani Halinka podała mi naprawdę ciepłą fasolkę po bretońsku. A
tego mi było trzeba. 
,
     *,
   
,
Olek wpadł razem z wiosną. 
  Odwiozę Balladynkę na zdjęcie gipsu  zaoferował się z ochotą. 
  Nie trzeba  uprzejmie powstrzymałam strumień jego dobrej woli. 
Specjalnie wzięłam wolne, żeby to załatwić. 
  Mam na dole samochód  wyjaśnił pogodnie. 
  Trudno, żebyś go targał do góry  zauważyłam przytomnie.  Ja też mam
samochód i też na dole  dodałam. 
Lubię Olka, jak się dziwi. Teraz też miał minę chłopczyka, który
odkrył, że wszystko płynie. 
  Dawno mnie tu nie było  odezwał się po dłuższej chwili, gdy już
uporał się z nowiną.  Skoro tak, to nie będę przeszkadzał ,
Czekał, kiedy zaprzeczę, kiedy uśmiechnę się, grzecznie oponując. Kiedy
mu powiem Ależ Olku, ty nigdy nie przeszkadzasz  czy coś w tym
rodzaju. Czekał, a potem z jeszcze głupszą miną dokończył:,
  No, to cześć. 
  Cześć  powiedziałam z uśmiechem, bo poczułam zniewalający zapach
fahrenheita. Wiedziałam, że robię głupio, ale pomyślałam, że może choć
raz Olek oblał się nim dla mnie. 
,
     *,
   
,
Jak zawsze pierwszego kwietnia ruszyłyśmy do Malinówka. Wystarczająco
długo odkładałam tę wizytę. Nie bez powodu. Dopóki nie widziałam
sypiącej się rudery, ostatniego miejsca, w którym babka Kwak milczała
jak grób aż po grób, moje wyrzuty sumienia trwały w stanie letargu,
obojętne na powolną utratę jedynego wiana, jakie otrzymałam. Teraz, gdy
spojrzę na odpadający tynk, przeciekający dach pokryty omszałą
dachówką, gdy dotknę wilgotnych ścian i zimnego od wieków pieca,
powrócą wspomnienia wakacji spędzanych w starym ogrodzie i tęsknota za
umierającą arkadią dzieciństwa. 
Podobne odczucia ma Alina, którą usypiałam wśród dzikich bzów i uczyłam
chodzić po nierównych ścieżkach starego warzywniaka. Balladyna zawsze
kręciła nosem na Malinówek. Nie miała tu towarzystwa i jedyne wakacje,
jakie spędziła w królestwie swej prababki, uznała za najbardziej nudny
okres w swym młodocianym życiu. Nic dziwnego. Po starym Malinówku
jeździły wyłącznie dwie wuefemki i trzy komary. 
Zauważyłam jednak, że od czasu naszej kobiecej samotności Balladyna
coraz częściej i śmielej przyznaje się do tego, że jest po prostu
wrażliwa. Nieraz mam wrażenie, że dotąd ukrywała się w masce pewnej
nonszalancji, a nawet cynizmu tylko po to, aby przypodobać się ojcu.
Teraz kręci się niecierpliwie na tylnym siedzeniu, pomiędzy uśpionymi
Makbetami, i co rusz wystawia swój wścibski nos przez szybę. 
  Daleko jeszcze?  pyta z typowym dla siebie zniecierpliwieniem. Nie
jest to jednak pośpiech wynikający z przeczucia nudnego dnia. Ona, tak
samo jak my, chce dotknąć tego cholernego, zimnego pieca i ocenić
bilans strat, o który zadbały lata naszej niefrasobliwości. 
Najbardziej winien jest Olek. Dom w Malinówku był przecież dla niego
wyzwaniem. Szansą, że wreszcie zbuduje kawałek rodzinnego azylu, który
w jakimś nieokreślonym bliżej kiedyś  miał się stać naszym docelowym
miejscem zamieszkania. Tymczasem Olek zwodził nas tak jak poseł AWS-u
zwodził Ankę. Obiecywał, wskazywał na bardziej odległe terminy,
tłumaczył się trudną sytuacją i uważał, że wszystko da się naprawić.
Tyle że poseł musiał tak mówić, bo był politykiem, a Olek, wolny od
konieczności kłamania, łgał jak rasowy parlamentarzysta. Zapomniał też,
zwyczajem polityków, że z tym naprawianiem nie jest tak prosto. Nie
wszystko się da poskładać i uporządkować. Że nie odzyska się tego, co
przepadło przez te lata bezpowrotnie. Naprawić ewentualnie mogłam
zaledwie dom. Dobre i to. 
Gdy tylko stanęłyśmy na zmurszałym ganku, natychmiast przywitała nas
pani Wiktoria. Była starsza o tysiąc lat i wciąż uśmiechnięta jak młoda
dziewczyna. 
  Dobrze, że jesteście  powiedziała, jakbyśmy przyjechały, aby tu
zamieszkać. Tak po prostu rozgościć się i zostać.  A ostatnio był tu
pan Olek. Z taką kobietą, dość młodą i z krótkimi włosami. Myślałam
już, że sprzedajecie dom  ciągnęła niewzruszona i szczęśliwa, że wciąż
posiadamy akt własności.  Jakby się tak wziąć pełną parą   oczy pani
Wiktorii wyglądały jak drużyna stachanowców  to już latem byście
mogli maliny w chruśniaku zbierać i na werandzie siedzieć. 
  Ciężko by było  westchnęłam, choć wizja sąsiadki wyzwoliła i we mnie
potrzebę natychmiastowego działania.  Trochę nam się skomplikowało i ,
  To dlatego pan Olek pokazywał dom na sprzedaż?  Pani Wiktoria
pokiwała głową i spojrzała na nas ze współczuciem. Jak na pogorzelców. 
  Nieee  powiedziałam zbyt cicho.  Nam się nie ułożyło. Olek od nas
odszedł. Był tu pewnie z tą swoją  nową  narzeczoną, że się tak wyrażę.
  Postanowiłam niczego nie komplikować.  Chciał ode mnie nawet kupić
dom albo go dostać, ale babcia Lukrecja ,
  Takie buty   zmartwiła się szczerze pani Wiktoria.  To się zdarza 
podjęła optymistyczną nutę.  Ważne, że dom jest i czeka. Mój Ignacy
mówi, że chętnie by pomógł. Za darmo, ma się rozumieć, bo on emeryt i
się nudzi. A i Maciek od Kozaków trzy razy pytał, czy będzie tu robota,
bo by się najął. Za grosze. A Maciek sprytny. Miód malina  pochwaliła
i jej pogodne oczy zapałały sympatią. 
Piłyśmy herbatę z termosu. Pani Wiktoria organizowała w tym czasie
nadzwyczajne zebranie sąsiedzkie, od którego zależała przyszłość
naszego domu. Makbety wdarły się na jej posesję i sukcesywnie
obsikiwały siedem krasnoludków, drzemiących w rzędzie przy stawie.
Wielki pająk co chwila próbował wplątać się we włosy Balladyny
zachwyconej jego aktywnością. Szumiały stare buki, wierni towarzysze
babki Kwak, a cały świat razem z doktorem Propolukiem, Rolandem, Anką,
Olkiem i Bawarią, w której aktualnie przebywał, i z moją matką
przyklejoną do Teodora jak pająk do Balladyny zaszedł za wielki
zdziczały, malinówkowy sad. Jakby świat okazał się nagle uszkodzonym
słońcem, które wie, kiedy należy ustąpić miejsca prawdziwemu ciepłu. 
Obsikane krasnale wcale nie zmartwiły pani Wiktorii. Być może nawet nie
zauważyła tego aktu zbezczeszczenia, bo nie traciła czasu. Biegała
między wsią a naszą posesją, aktywnie nadając sprawie remontu właściwy
wymiar. Teraz pojawiła się na ganku, ciągnąc za sobą ekipę od ratowania
przestrzeni mojego dzieciństwa. Pan Ignacy zacierał ręce i machał do
nas już od wypadającej z zawiasów furtki. 
  A to dopiero nowina!  krzyczał szczęśliwy, przynaglając skinieniem
ręki znacznie młodszego i zawstydzonego Maćka.  To dopiero wizyta! 
cieszył się, niemal biegnąc w naszą stronę.  Ja już sam chciałem tu
wchodzić z robotą i nie czekać na pana architekta. Bo on wymyślał,
wymyślał, a wszystko szlag trafiał  narzekał na Olka, trochę
zawstydzony swą szczerością. 
  To prawda  przytaknęłam skruszona (zawsze broniłam Olka przed
jakąkolwiek krytyką i nowy sposób oceny jego zamierzeń wciąż mnie wiele
kosztował).  Jest za to inny problem. Finansowy  zaczęłam niezręcznie. 
  Taki był i będzie  pocieszył mnie serdecznie pan Ignacy tonem
menedżera polskiej gospodarki.  Nie ma co narzekać, bo wtedy każdemu
ręce opadną. Może willi nie zbudujemy, ale domek dla panienek zawsze
się da. I pieniędzy nie trzeba zbyt wiele  zapewnił. 
Dziewczyny ruszyły na spacer, a ja dzieliłam resztki herbaty z termosu
pomiędzy nadchodzących wciąż nowych gości. Byłam szczęśliwa. Wciąż
pojawiali się kolejni sąsiedzi z pomysłami, które dojrzewały w ich
domach podczas zwykle długiej w Malinówku zimy. Przychodzili z wiarą,
że wkrótce tu zamieszkamy. I nie było dla nich ważne, czy na dzień czy
na miesiąc. Nikt nie pytał o Olka, ale odniosłam wrażenie, że jego
nieobecność była przyjmowana z równą serdecznością jak nasza obecność.
Widać, tak miało być. Do końca dnia nie opuszczało mnie przeczucie, że
czytam w oryginale wielką, prawdziwą powieść o życiu. Tak, jak pragnęła
ciocia Lola. Oczami wyobraźni zobaczyłam ją na bujanym wiklinowym
fotelu w małym saloniku i postanowiłam, że odnowię ten dom. Nawet,
jeśli będę musiała się zadłużyć albo sprzedać malucha. Jedyny problem
dostrzegłam w tym, że mojego malucha nikt nie zechciałby kupić. Nawet
tu, w Malinówku. A może zwłaszcza tu?   pomyślałam, patrząc na ludzi,
którzy posiadali to, co posiadali, ale potrafili o to tak bardzo po
ludzku dbać. 
,
     *,
   
,
Od dłuższego czasu brakowało mi mężczyzny. Wprawdzie nie przyznawałam
się do tego, bo zostałam wychowana w rodzinie Kwaków, gdzie nawet
miesiączka niosła ze sobą widmo nieuchronnej śmierci, ale coraz
częściej sięgałam po nadwątlony przez mole sweter Olka i wtykałam weń
nos. Wstydziłam się tej słabości i uznałam, że czas na konsultacje ze
specjalistą od duszy. Ciocia Lola przeczytała już wszystkie Muminki,
więc bez wyrzutów sumienia umówiłam się z nią na ajerkoniak. 
  To nic złego, że tęsknisz  zapewniła mnie przy pierwszym kieliszku.
  Zastanów się jednak, czy do męża. 
  Nikt inny mnie nie chciał  wyrzuciłam grobowym głosem.  Skąd mogę
wiedzieć, do kogo tęsknię? Wiem tylko, że nie do pięćdziesięciu
feministek, które ostatnio kazały mi ćwiczyć się w silnej woli
nienawiści do sprawców zła, wojen i niechcianych dzieci. Także
twierdziły w referatach, że kobieta jest całkowicie samowystarczalna.
Moja obecna sytuacja wcale tego, droga ciociu, nie potwierdza 
wyznałam. 
  Na pewno masz jakieś oczekiwania.  Ciocia Lola patrzyła na portret
Pasteura, jedynego faceta, którego zdjęcie gościło w jej salonie. 
Jakie one są, te oczekiwania?  spytała wprost. 
  Nooo  zastanowiłam się chyba po raz pierwszy.  Musi być samotny
albo przynajmniej bez zobowiązań. Cierpliwy, dowartościowany. świadomy
moich plusów. Najlepiej, żeby był po studiach, bo wtedy można pogadać ,
  Twój Olek, zdaje się, skończył jakieś studia. 
  Nie jakieś, tylko architekturę. Z wyróżnieniem!,
  Właśnie!  W głosie ciotki zebrało się ogromne zdumienie. Patrzyła na
mnie przez swoje powiększające szkła i dałabym głowę, że jej oczy kpiły
ze mnie w biały dzień. 
  Sugerujesz, ciociu, że studia nie są ważne?  zdumiałam się. Ciocia
była jednym z nielicznych pięciojęzycznych lekarzy z kroniką stypendiów
zagranicznych w szufladzie. Dorobiła się ich w czasach żelaznej kurtyny. 
  Są ważne, ale nie najważniejsze  skwitowała.  Na przykład twój Olek
jak nikt inny w naszej rodzinie osiągnął stan całkowitego
samozadowolenia. Twierdzisz w dalszym ciągu, że to zaleta?  Zapikowała
oczami w mój starannie wykrojony dekolt. 
  Więc twoim zdaniem powinnam się oglądać za jakimś dupkiem po
ogólniaku, zakompleksionym, obarczonym rodziną i nieświadomym swych
rozlicznych zalet?  Zwolniłam się od myślenia, pozostawiając werdykt
ciotce. 
  Uważam, że liczy się mądrość, o której raczyłaś zapomnieć. A mądrość
z wykształceniem ma naprawdę niewiele wspólnego. Pomyśl, przy kim
czujesz się bezpiecznie i dobrze. To jedyna znana mi droga do
szczęścia. O szczęściu pogadamy innym razem  zastrzegła się
natychmiast, dolewając mi ajerkoniaku. 
Przeraziłam się, bo gdy opuszczałam mieszkanie cioci Loli, wydawało mi
się, że w mroku korytarza majaczy spokojna twarz Macieja Kozaka,
bezrobotnego chłopa, który dwa dni temu bez specjalnych powodów
zaoferował mi bezpieczeństwo i szczęście w moim własnym domu. Rzecz
ciekawa  podczas planów remontowych nie odezwał się ani słowem niczym
moja babka Kwak. Zamknęłam oczy i twarz Macieja Kozaka rozpłynęła się w
ciemnościach. Nie, ciocia na pewno nie mówiła o kimś aż tak milczącym 
  uznałam. Ale fakt, że w mojej projekcji wyłonił się bez wstępnych
eliminacji ów Maciej Kozak, w jakiś szczególny sposób zaczynał mnie
dręczyć. 

,
Doktor Propoluk, jak zawsze oczarowany moim kolejnym aneksem do
konspektu, zacierał radośnie ręce, wbity w pulower 4 You koloru
buraczkowego. 
  Pani coraz lepiej mnie rozumie  cieszył się, przeglądając moje
notatki. 
Nie śmiałam zaprzeczać, choć było inaczej. Z trudnością dźwigałam
brzemię jego inności, ubolewając nad całą podyplomówką w spódnicach,
która musiała zadowolić się już tylko nienaganną elegancją doktora,
uznając jego całkowitą nieprzydatność w służbie kobiety. 
  Gdyby poświęciła pani więcej czasu naszemu projektowi, to przewiduję
finisz za trzy lata. Widzę taką możliwość. 
Oczy doktora musiały widzieć taką możliwość, bo były rozmarzone. 
Ja nie widziałam. 
  Obawiam się, że nic z tego, panie doktorze  profesorze  poprawiłam
się, co skwitował skromnym uśmiechem.  W mojej sytuacji zawodowej i
rodzinnej wcale nie będzie to takie łatwe  westchnęłam. Pomyślałam, że
kto jak kto, ale profesor na pewno rozumie, co może zrobić z człowieka
odejście ukochanego mężczyzny. Postanowiłam jednak nie szukać u
profesora współczucia i wybrałam temat zastępczy.  Brakuje mi czasu 
wyjaśniłam. 
Pokiwał smutno głową, a ja dołączyłam do reszty grupy. 
Koleżanki z tej mojej ostatniej szkolnej ławy zawsze po konsultacjach
otaczały mnie kołem, bardziej ciekawe osobistych komentarzy profesora
niż spraw związanych z Jungiem. Zdawały się w ogóle zapominać, że
ogniwem łączącym profesora i mnie jest Jung. Niektóre być może wciąż
nie wiedziały o jego istnieniu. Zwłaszcza że wykład był nadobowiązkowy. 
Od czasu, kiedy wieść o narzeczonym Propoluka obiegła cały studencki
tramwaj, nikt nie był już ciekaw naszych rozmów. Teraz też stałam obok
koleżanek, które rzuciły się na sprzedawczynię mysich pończoch
trzeciego gatunku. Handlarka z walizką stylonów kasowała nie tylko trzy
pięćdziesiąt za parę, ale też całą uwagę słuchaczek Propoluka.
Uświadomiłam sobie, z jaką łatwością można stracić nie tylko autorytet,
ale i charyzmę. Wystarczy, że się nieodpowiednio zakochamy. Oczywiście,
nieodpowiednio zdaniem innych. 
W barku trwał nieopisany zgiełk. Przy ladzie tłoczyły się wygłodniałe
kobiety, które podczas zajęć najczęściej notowały na marginesie, co
zjedzą na przerwie. Przyjeżdżały z różnych stron. Czasami pokonywały
dziesiątki kilometrów, zanim dotarły spocone i zmęczone do sali
audytorium. Byłam pewna, że myśl o jedzeniu nie opuszczała ich ani na
chwilę. Często odnosiłam wrażenie, że obskurny uczelniany barek to
miejsce ze wszech miar kultowe. Sanktuarium zapachu. Cel długotrwałych
i męczących pielgrzymek. Słowem, gdyby nie doktor Oetker, na którego
deserach jechali tu wszyscy wyposzczeni studenci, pozostali doktorzy
mówiliby do pustych sal. 
Barek, a właściwie nieustanne burczenie w brzuchu, uczyniło i ze mnie
kalorycznego pielgrzyma. Ruszyłam do tej oazy smaku, do lepkich
galaretek, zapachu starego oleju, do przywiędłych bułek wyglądających
spod klosza jak kobieta po przejściach, z silnym postanowieniem, że i
ja się najem. Cierpliwie czekałam na swoją kolej. Przede mną dwie
zażywne studentki zamawiały osiem herbat, osiem naleśników, osiem
gorących kubków. 
Pozazdrościłam kobietom apetytu i śmiałości, z jaką go zaspokajały.
Wypełniały sobą potężne barowe okienko. 
  My dla całej grupy  wyjaśniły, widząc moje zdumienie. 
Obok stanęło niepozorne dziewczątko, równie zakłopotane jak ja. I
pewnie też głodne. Przyglądałam jej się z sympatią, bo przypominała
trochę Alinę. Była, podobnie jak ona, niedzisiejsza z tym swoim taktem
i cierpliwością. Jej cierpliwość nieco przeceniłam, bo po piętnastu
minutach zapytała nieśmiało, czy mogłaby kupić tylko herbatę z cytryną.
Ma egzamin i boi się spóźnić. 
  Jeśli nie będzie to osiem herbat i osiem cytryn  odpowiedziałam
groźnie  to bardzo proszę. 
Wreszcie dostała tę swoją herbatę. Spojrzała na mnie z miłością, parząc
palce plastikowym kubkiem, i uśmiechnęła się promiennie. Niektórym tak
niewiele potrzeba do szczęścia   myślałam, ciesząc się, że mam w tym
szczęściu swój udział. 
  Powodzenia!  krzyknęłam za nią. Odwróciła się trochę zdziwiona.  Na
egzaminie  wyjaśniłam, robiąc przy tym minę studentki zdającej
codziennie egzaminy i zaliczającej kolokwia. 
  Zwariowałaś?  Obok mnie stała Tośka z pełnym kpiny spojrzeniem. 
Komu ty życzysz powodzenia? Lepiej życz tym, którzy za chwilę wyjdą od
niej z pałą!,
  Jak to od niej z pałą? Od tego dziecka?  Nie rozumiałam. 
  Tak. Rozmawiasz sobie spokojnie z doktor Maślanek i udajesz głupią  
W głosie Tośki zabrzmiał wyrzut. 
  To dziecko jest doktor Maślanek?  Z trudnością dochodziłam do
siebie.  Tą doktorzycą potwornicą od pedagogiki rozwojowej?  Nie
chciałam uwierzyć. 
  A wygląda, jakby się urwała spod ołtarza, świeżo po Pierwszej Komunii
świętej.  Tośka pokręciła głową na znak, że świat jest fałszywy i
pełen niespodzianek. 
Ja też pokręciłam głową na ten sam znak, bo jeszcze raz uległam w życiu
pozorom. Co ja robiłam przez te wszystkie lata, kiedy panienki z
cherubinkowatowymi loczkami zdążyły się wykształcić, a nie zdążyły
postarzeć? Dlaczego ze mną stało się inaczej? I skąd ten pomysł, żeby
takie dziecko potrzebujące herbaty z cytryną i trzema łyżeczkami cukru
było pogromcą pięćdziesięciu kobiet zajeżdżających na uczelnię z
kompleksami, kilogramami notatek i tobołkami, w których musi zmieścić
się całe ich życie. Na tydzień albo dwa?,
Tośka patrzyła na moje zdumienie z satysfakcją wszystkowiedzącej
studentki. Kręciła głową, jakby chciała powiedzieć Oj, Wanda, Wanda,
jesteś taka stara, a wciąż taka głupia  ,
,
     *,
   
,
Olek sprawiał wrażenie zagubionego i podniszczonego jak jesionka
dziadka Kwaka, pozostawiana przez niego regularnie w barze ¬rodełko .
Bez wątpienia on miał kłopoty, a ja satysfakcję. 
Siedzieliśmy na utytłanej przez Makbetów sofie jak ludzie, którzy
nabrali do siebie pewnego dystansu i posadzili kolczasty żywopłot na
terenie swojej prywatności. 
  Mogę mieć problem z alimentami w tym i następnym miesiącu  zwierzał
mi się Olek.  Byłem na Majorce. Zadłużyłem się trochę i  i prosiłbym
cię o cierpliwość. Chciałbym też wynająć jakieś mieszkanko, a to
finansowo tak obciąża ,
Byłam cierpliwa przez tyle lat. Czekałam całe życie na różne rzeczy,
choć mnie o to nie prosił. Więc teraz poczułam się wzruszona jego
pokorą. Wybaczyłam mu nawet tę Majorkę, na którą nigdy nie pojadę.
Chyba że Majorka wpadłaby do mnie. 
  Mieszkanko?  podchwyciłam nowy wątek.  Zdaje się, że mieliście
zupełnie niezłe mieszkanko?,
  Okazało się za małe.  Olek kręcił się na sofie jak cierpiące z
powodu owsików dziecko albo zapchlona Lady. 
Zawyłam w środku z radości. On od niej odchodzi! Przejrzał na Majorce!
Ma dosyć! Balladyna mówiła mi przecież, że gdy u nich była, nie mogła z
ojcem pogadać, tylko łajdaczka dotrzymywała jej towarzystwa. Ojciec w
tym czasie robił herbatę, nastawiał pranie i wybiegał dwa razy po
zakupy. Czułam, że ten polsko-niemiecki eksperyment nie ma szans!,
  Za małe dla was dwojga?  Pytanie zabrzmiało niewinnie, ale było jak
fajerwerk z podpalonym lontem. 
  Na nas  troje  wychrypiał Olek.  Będziemy mieć dziecko. 
No i zobaczyłam tysiące iskierek sypiących się z tego fajerwerku.
Wszystkie boleśnie spadały na mnie i nie mogłam w żaden sposób uchronić
się przed ich okrutnym, kłującym dotykiem. Zrozumiałam, że tak naprawdę
to ja dotąd, do tej chwili, wcale się z Olkiem nie rozwiodłam. Ja się z
nim zaledwie rozstałam, podświadomie czekając, kiedy skruszony
przywlecze tu, na Osiedle Młodości, swoje kartony i torby pełne
projektów osiedla solarnego. Kiedy jego buty wrócą na swoje miejsce, a
on zajmie swoje  na sofie przed telewizorem. Opuściłam głowę, żeby
ukryć remisję nerwicy typu ekstrawertycznego, która przejęła nade mną
władzę, i w tajemnicy przed Olkiem oddałam się ubolewaniu nad sobą. Nad
tym, że jeszcze raz pozwoliłam mu zburzyć mój poukładany, może
pozornie, ale jednak, świat. 
Patrzył na mnie bez uśmiechu, jakby chciał mi powiedzieć, że zburzył
też własny świat i że wcale nie jest mu z tym dobrze. Ale jego myślenie
już mnie, niestety, nie dotyczyło. Zrozumiałam, że jeśli dotąd nie
udało mi się tak naprawdę odejść od Olka, to muszę to zrobić teraz.
Choćby marsz przez gruzy naszych spraw, przez ruiny i rzeki łez był
najtrudniejszą wyprawą, jaką zaprojektowało mi życie. Olek też to
wiedział, bo miał w oczach tęsknotę. I żal. 
,
     *,
   
,
Matka i pan Teodor wyglądali jak ludzie uzależnieni od solarium. Na ich
hebanowych twarzach odbijało się słońce, które od czasów antycznych
opromienia Grecję. Oni również mieli w sobie coś z antyku, choć
próbowali ukryć ten fakt w luźnych, nieco pogniecionych bielach lnu. Ku
mojemu zdumieniu matka bez żadnych problemów porzuciła ulubione wiskozy
i u schyłku kwietnia paradowała w letnich bawełnach. Gdybym zapytała ją
o korzonki, zapałałaby świętym, czyli olimpijskim oburzeniem. W każdym
razie miałam przed sobą złośliwą Herę i wyrozumiałego Zeusa w polskim
wydaniu. 
  Było cudownie, cudownie!  trzepała bezustannie matka.  Todzio
pokazał mi wszystkie zabytki, uświadomił doniosłość kulturową tego
pięknego kawałka świata  Powinnaś i ty tam pojechać!,
,Poczekam   pomyślałam, łapiąc się na myśli, że już prędzej ta Grecja,
razem z Majorką, przyjadą do mnie, na Osiedle Młodości. Matka długo
mówiła o kolebce, o tradycji, o greckim teatrze, o lazurze nieba i
wody. Psy usnęły, ja pod pozorami zainteresowania etniczną sytuacją
kraju dokonywałam przeliczeń wydatków w tym miesiącu (Olek i te
skomplikował swoją ojcowską gorliwością). Poza Todziem, będącym wciąż
pod wpływem miłosnego upojenia, nikt jej od dłuższego czasu nie słuchał. 
  Czy ty przypadkowo nie masz jakichś kłopotów?  Matka wlepiała wzrok
w moją twarz walczącą z niegrzeczną sennością. 
  Zawsze je mam!  pochwaliłam się, jakby kłopoty były rajstopami bez
oczek.  Remontuję Malinówek  zaryzykowałam głupio, bo cóż Malinówek
znaczy wobec Aten. Swoją drogą, też przydałby się im remont   uznałam
złośliwie, ale po cichu. 
  Skąd weźmiesz pieniądze?  zaatakowała. 
  Nie wiem  odparłam zgodnie z prawdą.  Może zaciągnę jakiś kredyt? 
dodałam z głupia frant. 
  Zaciągnij u nas.  Głos matki zabrzmiał niemal błagalnie. 
Pomyślałam, że to nowy rodzaj jej ironii, sposób na kompromitację
mojego pomysłu z Malinówkiem. Osoba taka jak moja matka, wykazująca
wrogość nawet przy próbie pieniężnej sondy, nie mogła przecież wrócić z
Grecji aż tak odmieniona! (letnie ciuchy to co innego). Patrzyłam na
nią ze zdumieniem. 
  Na jaki procent?  Głos mi zadrżał, bo obawiałam się, że nie potrafię
ukryć rozczarowania własną matką przed obcym dla mnie mężczyzną. 
  Bez procentu.  Matka triumfalnie patrzyła na moje zmieszanie.
Prawdziwa, boska Hera, sama zaskoczona swą boskością. 
  Nie rozumiem. To do ciebie niepodobne  wyznałam uczciwie, nie dbając
już o poglądy pana Teodora względem naszej rodziny. 
  Bo my z Todziem  wyjaśniała matka, szukając akceptacji w spokojnym
obliczu Todzia  pomyśleliśmy sobie, że ten dom mógłby wam służyć
latem, a w zamian za pożyczkę, no i częściowe pokrycie kosztów remontu
moglibyśmy, Todzio i ja, pomieszkać tam po sezonie. Trochę jesienią,
trochę zimą, ale tylko wtedy, gdy dom będzie pusty. Zgadzasz się?,
,Czy ja się zgadzam?  powtarzałam w myślach, patrząc z miłością na
matkę.  Nie śpię od tygodni, żeby kupić zaprawę i cegły, żeby zdobyć
starą kozę do ogrzewania saloniku, żeby wreszcie uporać się z wodą i
doprowadzić ją do domu w bardziej cywilizowany sposób, a matka pyta
mnie o zgodę! Jak mogłabym nie wyrazić zgody, aby choć raz dołożyła się
do moich nędznych funduszy! Jak mogłabym po tylu latach jej upartego
odmawiania mi pomocy sprzeciwić się jej głęboko humanitarnej potrzebie
ratowania córki w potrzebie?  Więc się zgodziłam, spontanicznie gniotąc
w uścisku matczyny len i ściskając silną dłoń Todzia. Najchętniej
wygniotłabym Todzia, bo to przecież musiał być jego pomysł. Zwłaszcza
że po omówieniu warunków kontraktu pan Todzio wyznał z powagą:,
  Dom pani babki, pani Wando, może z powodzeniem konkurować nawet z
ateńskimi cudami. 
,A może, może  pomyślałam ze smutną satysfakcją  jest zniszczony jak,
nie przymierzając, Akropol . Tę gorzką refleksję przełknęłam z garścią
słonych orzeszków. 
,
     *,
   
,
No, i stało się. Wyjechałam maluchem wypełnionym materiałami
budowlanymi do Malinówka. Z trudem dogoniłam tramwaj, a potem już
zostałam nieopodal przystanku. Zamknięta w rozkraczonej pokrace jak w
konserwie. Klęłam, na czym świat stoi, bo za tego malowanego grata
wciąż spłacałam pożyczkę. I wszystko wskazywało na to, że będę dalej
płacić, tyle że nie będę już nim jeździć. Cudem wygrzebałam się spod
worka cementu, nerwowo dzwoniąc po Roberta. Na szczęście w takich
sytuacjach był pewniejszy od Olka i zawsze mogłam liczyć na jego pomoc.
Dopóki, rzecz jasna, kochał Alinę. 
Pół chodnika brało udział w spychaniu samochodu na pobocze. Ludziom
zostawały w rękach fragmenty mojego auta. Na pamiątkę. Jak kawałki muru
berlińskiego, jednoczące naród. 
  Daj go pani na złom  zaproponował rudy dresiarz (największy udział w
przestawianiu auta i największy prezent, bo mu w rękach został kawałek
podwozia). 
  Przecież dopiero co go kupiłam  oburzyłam się. 
Ludzie spojrzeli na mnie ze współczuciem. 
  No tak  odrzekł dresiarz smutno.  To wtedy musi se trochę jeszcze
przed domem postać, co nie? Żeby choć oko nacieszyć. 
Okazało się, że jedyne, co maluch miał bez zarzutu, to imię. Po długich
debatach nazwałyśmy go Frankensteinem. Cała reszta nadawała się
wyłącznie do wymiany. Wieczorem z pomocą dziewczyn, Roberta i Macieja
Kozaka opróżniłam to złośliwe i zawodne auto. Maciej Kozak osobiście i
z mniejszym wysiłkiem niż maluch przewiózł do Malinówka moje remontowe
zakupy, a ja czekałam na pioruny z nieba, bo okazało się, że tylko one
mogą uruchomić ten złośliwy przedmiot. 
Tymczasem już następnego dnia zjawił się w sądzie Roland. Dygnął na
dzień dobry i obwieścił tonem proroka:,
  Ptaszki ćwierkają, że bryczka pani kurator Wandy ma kłopot zdrowotny ,
  Ta bryczka, panie Rolandzie, nie ma już żadnego kłopotu. Ona nie
żyje.  W moim głosie nie zabrzmiał nawet cień smutku po tym irytującym
zejściu malucha w krainę automobilowych cieni.  Niech ją szlag trafi!
  dodałam z irytacją. 
  No właśnie  ciągnął swoje Roland.  Ptaszki ćwierkają, że trafił. W
związku z tym chciałbym prosić panią kurator Wandę o zgodę na
tymczasowy areszt wspomnianego samochodu ,
  Weź go pan sobie  przerwałam zapalczywie.  Będzie w sam raz pasował
do pana podwórka. 
  I tam zamierzam go parkować przez parę dni. Wpadnę w piątek.  Roland
zrobił minę Davida Cooperfielda i znikł niczym sam David. Razem z
Rolandem znikł doktor Frankenstein sprzed naszego bloku. 
,Piękna para   uśmiechnęłam się na myśl, jak też dwa takie wielkie
nieszczęścia muszą razem wyglądać. Szczerze mówiąc, wcale mnie nie
obchodziło, po co Rolandowi mój samochód. W swojej naiwności Roland
mógł sądzić, że go naprawi. I zapewne miał taki zamiar. Tymczasem
ogłosiłam w osiedlowej prasie, że sprzedam okazyjnie fiata z
przeszłością, w fatalnym stanie i nie rokującego nadziei na jeżdżenie.
Dodałam w anonsie, że może być bezpieczną zabawką dla dzieci albo
służyć jako przyrząd do ćwiczenia zmiany biegów na sucho. 
Następnego dnia odbierałam nie kończące się telefony. Wynikało z nich,
że mogę sprzedać Frankensteina, ale po kawałku. Każdy chciał być
posiadaczem jakiejś jednej części. Statystycznie największym
powodzeniem cieszyły się koła (dziesięć telefonów, a koła tylko
cztery). Facet, który chciał kupić klakson, miał taki piskliwy głos,
jakby sam bawił się w klakson. Jakaś kobieta upierała się przy dwóch
kołpakach. Był amator na drzwi, ale tylko lewe (lewe, w przeciwieństwie
do prawych, nosiły ślady integracji ze słupem telefonicznym). Pytano
mnie o radio i o odtwarzacz (ha, ha!  najtańszy odtwarzacz jest chyba
droższy od Frankensteina). W każdym razie to rozbieranie mojego
samochodu na części strasznie mnie zirytowało. Poczułam się tak, jakbym
chciała zrobić interes na żywych organach mojego pierwszego samochodu.
Przestałam odbierać telefony. Jakiemuś szczególnie upartemu intruzowi
palnęłam do słuchawki, że to nie szrot, tylko porządny dom, a jak chce
kupić kluczyk do malucha albo kawałek tapicerki, to niech się wybierze
na bazar. 
  Na bazar?  zdziwił się profesor Propoluk, który miał nieszczęście
znaleźć się po drugiej stronie słuchawki.  Ja dzwonię, pani Wando, z
dobrą wiadomością i nie chcę niczego kupować  zastrzegł się grzecznie.
  Pani praca zostanie opublikowana w zbiorze esejów poświęconych
inicjacji. To prawdziwy sukces!  zapewnił profesor. I zanim zdążyłam
wytłumaczyć idiotyczną sytuację z telefonem, odłożył słuchawkę. 
Na szczęście dzień dobiegał końca i cieszyłam się na myśl, że najgorsze
za mną. Jakie to dziwne, że potrafię cieszyć się nawet z najgorszego,
choć szczerze powiedziawszy, wolałabym z inicjacji, zwłaszcza
seksualnej. I znowu, jak każdego wieczoru, odezwała się we mnie
podświadoma tęsknota za mężczyzną. Mógłby nawet być podobny do
nieszczęsnego Frankensteina. Tylko żeby mnie tak nie zawiódł i nie
zostawił na środku życiowej drogi. 
, 
br 
W Malinówku pachniało już majem. Pani Wiktoria do tego stopnia
przyzwyczaiła się do moich przyjazdów, że gdy niebieski, zakurzony
autobus nie wyrzucał mnie na pobliskim przystanku, natychmiast dzwoniła
z pretensjami. To były miłe wyrzuty. Po raz pierwszy od dawna
uświadamiały mi, że zawsze jesteśmy komuś potrzebni. 
Dzięki strumieniowi pieniędzy, płynącemu łaskawą falą z konta pana
Todzia  konesera zabytków  remont postępował szybko, a efekty musiały
zadowolić nawet najbardziej wybrednego zleceniodawcę. 
  No, no!  mlaskał z zachwytem pan Todzio, przemierzając restaurowane
saloniki babki Kwak, swej potencjalnej teściowej. 
Decyzja pana Todzia i matki dotycząca ich cichutkiego ślubu w czerwcu
(matka też widać ma coś z babki względem cichutkości) pozwalała mi
patrzeć w przyszłość optymistycznie. Doszłam do wniosku, że mam jeszcze
trzydzieści lat na spotkanie swojego Todzia. Poczułam się więc młoda,
niezależna, a nawet zniecierpliwiona tak długą perspektywą czekania na
królewicza z rodu Teodorów. 
Niepokoił mnie tylko Maciej Kozak. Inaczej. Niepokoiły mnie mrówki,
które zaczynały piąć się po moim ciele, ilekroć Maciej Kozak kierował
na mnie swe czyste i pogodne oczy. Tośka zapewne dostrzegłaby grające
pod zachlapaną koszulką Macieja Kozaka muskuły. Ewka zachwyciłaby się
jego opalenizną. Ciocia Lola lubi milczących mężczyzn, więc raczej ten
aspekt Macieja Kozaka wydałby się jej interesujący. A ja złapałam się
na tym, że mała Wanda, ukrywająca się w rozmiarze XL i pod małżeńskim
jeszcze nazwiskiem, wciąż jak przed laty widzi najpierw chłopięce oczy.
Najczęściej te, które na nią patrzą. Gdyby męskie oczy chodziły bez
spodni, wcale by mi to nie przeszkadzało. 
Oczy Macieja Kozaka mogły niepokoić z różnych powodów:,
  były niewymownie mądre (z kolei usta Macieja Kozaka były tylko
niewymowne);,
  miały sympatyczny zwyczaj uśmiechania się do mnie;,
  pasowały do Malinówka, a konkretnie do pogodnego nieba, jakie tu się
rozciągało nad domkiem babki Kwak;,
  poza tym wszystkim były to oczy wciąż szukające moich oczu, co
odczuwałam jako rodzaj adoracji;,
  że nie wspomnę o najważniejszym, oczy Macieja Kozaka należały do
rocznika 1965, gdy tymczasem moje przyszły na świat o całą historię
Solidarności wcześniej. 
Gdy przed kolejnym wyjazdem do Malinówka stałam dłużej przed lustrem,
najbardziej przejmowałam się metryką niebieskich oczu Macieja Kozaka.
Zganiłam się w myśli za wszelkie spekulacje dotyczące majstra
budowlanego. Uczciwie przywołałam do porządku mrówki, które ku mojemu
zdumieniu rozbiegły się po ciele od samego myślenia, i wyśmiałam
zasadniczą szkołę zawodową, która uczyniła z Macieja Kozaka
bezrobotnego amatora tynkowania, glazurowania, stawiania kominków i
innych trwałych elementów budowlanych. Potem z przerażeniem spojrzałam
na zegarek, bo nagle doszłam do wniosku, że nie mogę, nie chcę się
spóźnić na ten przeklęty autobus odjeżdżający za pół godziny w okolicę
niebieskiego spojrzenia syna sąsiadów babki Kwak. Chwyciłam swój
ulubiony sweter, torbę z przysmakami dla psów, dwie smycze zakończone
Makbetami i pobiegłam na dworzec. 
,
     *,
   
,
  Możesz teraz rozmawiać z całym światem  powiedziała Balladyna, gdy
za Robertem zamknęły się drzwi. 
Ten niezastąpiony, wszechstronnie uzdolniony ginekolog ma widać
grzebanie we krwi. Przed chwilą pogrzebał w moim komputerze, z czego
urodził się Internet. 
  Właśnie weszłaś do Europy  informowała mnie Balladyna z odcieniem
dumy. Jakby miała wpływ na przyśpieszenie naszego startu w Unii. 
Naciśnij ten klawisz. Teraz wpisz swoją ksywę i ruszaj  instruowała
mnie skomplikowanym slangiem. 
  Nie mam ksywy.  Znalazłam natychmiast problem. 
  Wpisz Wapniara albo Pchełka. Obojętnie. 
No, tak. Młodym jest obojętne, czy jesteś Pchełka czy Wapniara. Ten
brak poszanowania własnej tożsamości był dla mnie siedmiomilowym
krokiem w oddalaniu się od swoich korzeni. Nieważne, czy droga biegła w
stronę Europy czy zbaczała na meandry młodzieńczego tumiwisizmu. 
  Nie jestem żadna Pchełka ani Wapniara  postanowiłam się bronić przed
totalnym atakiem na moje jestestwo. 
  W porządku.  Balladyna wykazywała pedagogiczną cierpliwość.  Wpisz
Matka Balladyny. Też będzie dobrze i prawdziwie. Wybierz z listy
jakiegoś gostka albo panienkę i klep pytanko. Tylko rajcowne, bo
inaczej nikt z tobą nie pogada. 
  Napiszę do Ruska  zdecydowałam z ciężkim sercem. Rusek był
najprzyzwoitszym mianem na wskazanej przez Balladynę liście. 
,Zdrawstwujtie    zaczęłam nieporadnie dobierać litery. 
  No, coś ty!  Balladyna pokładała się ze śmiechu.  Pisz do niego po
polsku. 
  Mówiłaś, że mogę pogadać z całym światem. Tu jest Rusek. A ja umiem
wyłącznie trochę po rosyjsku  broniłam jak lwica pomysłu inostrannej
konwersacji. 
  Ty się zupełnie już nie nadajesz do Internetu  skwitowała Balladyna,
a ja zrobiłam jej miejsce przy biurku. 
Wzięłam starą poczciwą książkę Pilcha i próbowałam czytać. Próbowałam,
bo dręczyło mnie niefrasobliwie wyrzucone przez moją córkę zdanie.
Nawet nie to, że się nie nadaję, ale to, że już  się nie nadaję 
Szesnastoletnie panienki nie rozumieją dramatu, jaki rozgrywa się w
psychice czterdziestolatki, dla której słowna konstrukcja już nie 
może oznaczać wyłącznie określenie za późno . Chyba obraziłam się na
Balladynę, która nieświadoma mojego gniewu stukała zawzięcie w
klawiaturę komputera, śmiejąc się z własnych tekstów. 
  Debilny ten twój Rusek  rzuciła w moją stronę.  Napisał mi Płyń,
płyń, zielone gówno . 
  To ordynarne!  oburzyłam się.  Dlaczego właśnie tak?  Wykazałam
mimowolne zainteresowanie nią i Ruskiem. 
  Jest taki dowcip o krokodylu. To oznacza, że mam spadać. 
  A dlaczego zielone gówno?  Metafora nie dawała mi spokoju. 
  Bo się podpisałam Wisełka. 
  I za takie głupoty mam płacić?  Przeraziła mnie wizja nowych
rachunków telefonicznych. 
  To przecież taniej niż bilet do Moskwy  głupio skwitowała Balladyna,
zagłębiając się w swój nowy internetowy świat. Trzeba przyznać, że
przemieszczała się po nim tak szybko, jakby krążyła po czatach i
stronach na nowym motocyklu marki Honda. 
Podziękowałam w myślach Pilchowi, że nie ogłasza swoich książek
e-mailem i ruszyłam w stronę jego Tysiąca spokojnych miast. 
,
     *,
   
,
  Pani kurator Wanda na pewno będzie mocno zachwycona swoim nabytkiem.
  Pojawił się Roland w drzwiach pokoju kuratorów.  Zwłaszcza że
bryczuszka pani kurator Wandy przeszła dość radykalną operację u pana
doktora Zygi ślechy  tłumaczył. 
Z niepokojem próbowałam zrozumieć, co też za radosną nowinę obwieszcza
mój podopieczny. 
Roland zignorował moje zdumienie. Kręcił kluczykami nonszalancko
dyndającymi na dużym palcu i wyglądał jak święty Mikołaj. Nie
wyprasowany, ale w błyszczących butach. 
  Jak mam to rozumieć?  Przeczuwałam kłopoty. 
  A co tu dużo rozumieć?  obruszył się Roland.  Trzeba było
skombinować trochę nowych kawałków i samochód jest jak malowanie. 
Roland przypomniał szerokim uśmiechem o swych kłopotach z próchnicą. 
  Jak malowanie to on jest, ten mój maluch  westchnęłam zła, że znowu
powrócił koszmar posiadania samochodu.  Aaa  te części   zawahałam
się.  Skąd one są?,
  Jak to, skąd?  obruszył się Roland.  Trochę ze sklepu, a trochę
tak, od ludzi.  Zakręcił rękami młynka. 
  Jak od ludzi?  dociekałam, rumieniąc się nieznacznie. 
  Normalnie. Na przykład te zapieczone śruby, co były przy tłumiku, to
Eugenka osobiście  że tak powiem wzięła z warsztatu swego szwagra.
Błotniczek  błotniczek znalazłem na parkingu. Leżał sobie, biedak,
kopany, potrącany, to go wziąłem. Jakby z litości. A klocki załatwił
Zyga. Z malucha pani Stasi ślechy. Swojej byłej żony. 
  Czy ona o tym wie?,
  Czy wie?  Roland zrobił grymas niechęci.  A czy to żonom mówi się
wszystko?  odpowiedział pytaniem i znów się szeroko uśmiechnął.  Pani
ma teraz taką bryczusię, pani kurator Wanda, że nie będzie się pani
chciało umierać. 
  Umierać?  przeraziłam się ponownie.  Wcale nie zamierzałam umierać
  zapewniłam Rolanda. 
  To teraz tym bardziej nie będzie pani kurator Wanda chciała.  Roland
zrobił tajemniczą minę i wręczył mi kluczyki. 
Miał rację. Wracałam do domu niemal cudzym, pięknie odnowionym autkiem.
Błyszczało, pachniało, było cichutkie i zwrotne. Działały w nim
wszystkie lampki i nowy odtwarzacz. Pewnie jakiś niepotrzebny i nie
wiadomo czyj, leżący sobie na jakimś parkingu. Zapłaciłam Rolandowi za
ten full wypas  symboliczną cenę. Jechałam, zastanawiając się, czy
przypadkiem nie będę oskarżona o współudział w zamachu na trzy inne,
bliźniacze autka. Widziałam już siebie na sali rozpraw, stojącą obok
pijanej Eugenki i majstra Zygi. Tłumaczącą się z posiadania foteli
samochodowych nowego typu i alufelg, a kto wie, czy nie klimatyzacji.
Może i dwóch jaśków zdobiących tylne siedzenie, rekompensujących brak
powietrznych poduszek. I choć mój prywatny bagażnik myśli aż uginał się
pod ciężarem najróżniejszych paragrafów, nie czułam się ani winna, ani
współwinna. Zresztą Roland zapewnił, że wszystko jest Francja
elegancja względem polskiego prawa . Pomyślałam tylko, że szkoda go na
kelnera. Mógłby mieć, na przykład, niewielki zakładzik obsługi
samochodów małolitrażowych. A Eugenka, zamiast pędzić gorzałkę i byle
jaki żywot, powinna obsługiwać mikroskopijną stację CPN-u. Oczywiście z
wyszynkiem. 
,
     *,
   
,
Siedziałam na tarasie, popijając kawę z wiejską śmietanką. Wokół było
niebiesko od nieba nad Malinówkiem i błękitnych oczu Macieja Kozaka. Od
czasu, gdy go poprosiłam, aby mówił mi po imieniu, wykazywał więcej
śmiałości w tym swoim patrzeniu. Delikatnym i ciepłym jak wiejska
śmietanka. 
  Dlaczego zostałaś sama?  zapytał. Tak normalnie, jakby mnie pytał o
przepis na dżem z aronii. 
  Nie zostałam sama  obruszyłam się.  Ci, których wciąż kocham,
zostali ze mną  wybrnęłam dyplomatycznie. 
  Niby tak, ale ten, którego kochałaś, odszedł. Dlaczego?  upierał się
Maciej Kozak, wciąż patrząc mi prosto w oczy. 
  Widocznie akurat ten przestał mnie kochać.  Wzruszyłam ramionami,
spijając śmietankę. Zauważyłam, że to wyznanie wcale mnie nie zabolało.
Może nie każda prawda boli?,
  Tego właśnie za nic nie mogę zrozumieć.  Maciej Kozak pokręcił głową
na znak, że nie ma w niej miejsca na takie argumenty. 
  Dzięki  uśmiechnęłam się.  Miło, że nie rozumiesz, ale jest
inaczej, niż myślisz ,
  A jak myślę?,
  No   zawahałam się  pewnie tak tradycyjnie. Że jestem porzuconą,
niewinną ofiarą męskich spekulacji. Poddawana torturom, wykorzystana,
wprowadzona w wiek, a potem pozostawiona samej sobie. Tymczasem wcale
nie jestem bez winy. Niechcący pracowałam nad tym, aby nie być kochaną. 
,Nie wierzę   powiedziały szczere oczy Macieja Kozaka. 
  Nie wierzę  powtórzył jego głos. 
  Cóż   Z trudnością dobierałam odpowiednie słowa. Jakoś głupio jest
krytykować samą siebie.  Musisz wiedzieć, że stanęłam jakby w miejscu.
Przestałam się rozwijać, myśleć. Byłam pewna, że ślub załatwia prawie
wszystko w takim związku. Nie chciałam widzieć tego, co niewygodne.
Wolałam z tym żyć i udawać, że nic się nie dzieje. 
  Dawałaś mu szansę  zaoponował Maciej Kozak, gotowy bronić nawet
moich wad. 
  Przeciwnie, odbierałam nam szansę na mądre przetrwanie. Zawzięcie
udawałam, że wszystko jest w porządku, a nie było. Milczałam, a
należało mówić. Wybaczałam, a trzeba było egzekwować. Udawałam
głupiutkie cielątko, a byłam dojrzałą, zranioną kobietą. Ach! 
Machnęłam ręką.  Wymienianie własnych błędów zajęłoby mi pewnie
następne dwadzieścia lat. 
  A jemu?  Maciej Kozak najwyraźniej nie lubił Olka, bo czekał teraz z
niecierpliwością na jakiś imponujący bilans minionej małżeńskiej ery. 
  Nie wiem  odpowiedziałam krótko.  To już nie moja sprawa.  Poszłam
po piwo, które przywiozłam w ramach służbowych rozliczeń. 
  Sam nie będę pił  zastrzegł, odsuwając butelki. 
  Nie mogę ci towarzyszyć, bo przecież muszę wracać do domu. 
Spojrzałam zdziwiona na Macieja Kozaka. Był tak przystojny, taki męski
w tej swojej przybrudzonej tynkiem i farbami flaneli, że poczułam na
skórze znajomy marsz niewidzialnego stada mrówek. 
  Nie musisz wracać  zignorował moje plany.  Jutro jest sobota.
Trzeba by tylko napalić w kominku, a śpiwór mogę ci przynieść od pani
Wiktorii. Zostań. 
Mrówki stanęły jak wryte. Ten siedzący na werandzie mężczyzna
(nieważne, że młodszy) najwyraźniej proponował mi randkę (nieważne, że
w moim domu). Ostatnio taki błagalny, trochę drżący męski głos
słyszałam w latach siedemdziesiątych, na pełnym pluskiew i pustych
butelek po wódce korytarzu akademika. Pozwoliłam Maciejowi Kozakowi
dalej błagalnie patrzeć na mnie, a sama dokonałam szybkiej oceny
sytuacji. Zobaczyłam siebie obok majstra na materacu. Ustaliłam, że mam
na sobie ten stary, poszarzały biustonosz, którego nie cierpię, a pod
spodniami porwane rajstopy. Mam też niezłe zapasy cellulitu, którym
mogłabym obdarować pięć metrów kwadratowych damskich ud. Maciej wciąż
czekał, a ja zajęłam się badaniem górnych partii klatki piersiowej.
Pominęłam w myślach szary biustonosz (ostatecznie można go
niepostrzeżenie ściągnąć) i doszłam do dwóch przywalonych ciężarem lat
piersi, z powodzeniem mogących obsłużyć dzienne zapotrzebowanie na
piersi jakiejś niewielkiej jednostki wojskowej. Maciej wciąż na mnie
patrzył i nabrałam podejrzeń, że chodzi mu właśnie o te przerośnięte
płaty biustu. Zatrzymałam wzrok na jego ręce. Była smukła i silna.
Owłosiona nad nadgarstkiem w sposób niemal elegancki. Mrówki szturmem
ruszyły w stronę mojego brzucha, a ja siliłam się, aby powiedzieć to,
co miałam do powiedzenia, w sposób jak najbardziej naturalny. 
  Przynieś ten śpiwór. Rzeczywiście, trzeba sprawdzić kominek. Zresztą
mam dziś ochotę na piwo, a nawet na szampana. 
  Lubię, jak tak się uśmiechasz  zapewnił mnie Maciej Kozak, zbierając
z werandy swe długie nogi. 
Ja zajęłam się swoimi krótkimi. Ruszyłam na nich po drewno do kominka.
Gdy przechodziłam przez sad babki Kwak, wydawało mi się, że na drzewie
dobrego i złego siedzi samo dobro. Ma miąższ soczystego jabłka, zapach
majowego wieczoru i niebieskie oczy Macieja Kozaka. 
,
     *,
   
,
  Dlaczego nie wróciłaś na noc?  Balladyna patrzyła na mnie jak na
egzotyczny motocykl. W jej zainteresowaniu dostrzegłam niezdrową
skłonność do oskarżenia mnie na wszelki wypadek . 
  Przecież dzwoniłam.  Otworzyłam lodówkę z nadzieją, że nic na mnie
nie spojrzy i ja również niczego nie zapragnę. Myliłam się. Klopsiki w
białym sosie wyraźnie skłaniały mnie do grzechu. Niemal jak Maciej
Kozak. Porównanie było przyjemne. Natychmiast wyjęłam klopsiki i
resztkę makaronu. 
  Ale nie wróciłaś. Na noc. 
Spojrzałam na Balladynę, której głos zabrzmiał jak głos sędziego
Glinki. Reszta Balladyny nie miała jednak z Glinką nic wspólnego.
Przeciwnie! Po raz pierwszy subtelnie roześmiana Balladyna, próbująca
tym uśmiechem zawrzeć ze mną jakieś intymne porozumienie, wydała mi się
niezwykle podobna do cioci Loli. Bo też po raz pierwszy Balladyna
posłużyła się w swym uśmiechu subtelnością i taktem, stawiając, zamiast
głupich pytań, herbatę i konfitury z malin. Miały się one wprawdzie
nijak do klopsików, ale były gorącą i pachnącą nicią porozumienia
rozciągniętą jak lina ratunkowa między zagubionymi pokoleniami. 
Potem, gdy leżałam otoczona ciepłem Makbetowych oddechów, udając, że
studiuję Odpowiedź Hiobowi, udzieloną mu niegdyś przez Junga,
powracałam do wspomnień minionej nocy. Jakaż byłam śmieszna ze swymi
obiekcjami i wyobrażeniami, które wczoraj wyruszyły na niewłaściwy
front działań. Maciej Kozak, ciepły i zapewniający bezgraniczne
bezpieczeństwo mistrz budowlany, okazał się tak eleganckim i delikatnym
mężczyzną, że obie te zalety uznałam w pewnym momencie za jego główne
wady. Kominek płonął jak na amerykańskim filmie. Szampan buzował,
udając, że nie jest bąbelkową podróbką, piwo sączyło się delikatnie
spod kapsli, a odbiornik radiowy Monika śpiewał głosem Kory Kocham
cię, kochanie moje  . W tej atmosferze przestarzałych sentymentow mój
Maciek zdecydował się usiąść zbyt blisko (jak na majstra budowlanego) i
już się dalej w niczym nie posunął. Muszę jeszcze uczciwie dodać, że
gdy wyczerpaliśmy pierwszą turę wspomnieniowych rozmów, okrył mnie
szczelnie śpiworem i sprawdził, czy nie grozi mi żadne
niebezpieczeństwo. Potem odciął się ode mnie, a mnie od świata zgrzytem
klucza w zamku i zostałam sama. 
W tej samotności doszukiwałam się czegoś nieprzyzwoitego. Może z tym
moim biustem nie jest najlepiej, ale mam inne atuty. Tymczasem Maciek
potraktował mnie jak niewinne, zbłąkane w malinowym chruśniaku dziecię.
Otoczył wprawdzie opieką i ramieniem, ale nie posunął się ani o krok w
stronę zawarcia bliższej znajomości. Choćby z moimi dłońmi. Trudno
jednak odmówić mu innych, odkrytych wczoraj atutów. Zaskoczył mnie
znajomością mojego życia. Nie ukrywał, że zawsze go interesowałam. Przy
tej okazji wyjaśniła się sprawa różnicy lat, znacznie mniejszej, niż
podejrzewałam. I ta jego mądrość, nie mająca świadectwa żadnej wyższej
uczelni. Pozbawiona nagród czy dyplomów, a obecna w każdym zdaniu,
nawet banalnym. Gdyby jeszcze miał poczucie humoru   zamarzyłam,
rozkosznie przeciągając się pod psią derką. Natychmiast jednak
skarciłam się w myślach. Olek zdradzał mnie z regularnością zawodowego
lowelasa i jakoś z tym żyłam, a teraz mam pretensje do obcego faceta o
to, że rzadko się śmieje. Gnębiła mnie jednak inna, przyznam  brzydka
myśl, nie mająca nic wspólnego z tym, co sama czułam i czego pragnęłam.
Zastanawiałam się, jak ukryć albo przynajmniej troszeczkę zatuszować
niewygodny zawód uprawiany przez tego niemal idealnego mężczyznę. Co
powiem cioci Loli? Że majster budowlany przesłonił mi kielnią wszystkie
mądrości świata? Co pomyślałby o mnie profesor Propoluk? Wschodząca
gwiazda teorii Junga na ślubnym kobiercu z tynkarzem   to jednak mała
intelektualna przesada. Chociaż sam profesor też dokonał
niekonwencjonalnego wyboru i ma się z tym świetnie. Nie zamieniłby
swego asystenta nawet na Naomi Campbell. 
Wykręciłam numer Ewki. Jej rozsądek pomoże mi uporać się z nowymi
kompleksami, nie byłam tylko pewna, czy to moje kompleksy, czy też
uprzedzenia społeczne. 
Ewka stwierdziła, że kompleksy bez wątpienia są moje. Wydmuchane i
głupie. 
  Nawet nie wiesz, jaki on jest.  Broniłam swojego prawa do
wątpliwości względem Macieja. 
  Z tego, co mówisz, jest normalny i w porządku. Poukładany, rzeczowy
chłopak, który miał pecha, bo trafił na wybredną babę po przejściach ,
  Niby na mnie?,
  Niby tak. 
  Łatwo ci mówić  westchnęłam do słuchawki.  Otacza cię towarzystwo z
górnej półki, zaperfumowane diorem i grające na światowej giełdzie,
więc nie znasz tego uczucia wstydu za kogoś, kto się nosi w powalanych
betonem flanelach w kratkę!,
  Czy mówiłam ci, kim jest ojciec mojego dziecka?  Ewka celowo zrobiła
długą przerwę. Słyszałam wyraźnie, jak coś przełykała.  Jest facetem
od lodów  dokończyła. 
  Badacz Arktyki i biegunów?  spytałam z szacunkiem. 
  Producent algidów i innych cassatów. Jest specjalistą od kręconych,
wafelkowych, owocowych, aż po lodowe torty!  W głosie Ewki czaiła się
mała zemsta.  Znamy się ponad rok, a ja nawet go nie zapytałam, jakie
kończył lodziarskie studia, bo i po co? Ważne, że się rozumiemy.
Pomyślałaś, że to właśnie jest ważne?,
Pewnie, że pomyślałam, ale potrzebowałam jeszcze akceptacji Ewki.
Cieszyłabym się, gdyby taka akceptacja nadeszła ze wszystkich
zaprzyjaźnionych stron. I to niepokoiło mnie najbardziej. Bo co tu dużo
mówić, to nie Maciej Kozak miał kompleksy. Ja je miałam w naszym
wspólnym imieniu, choć nic mnie nie upoważniało do takiej wspólnoty.
Makbety spały wtulone w moje nogi, a ja wciąż nie potrafiłam się
cieszyć z tego, co przynosi mi życie. 

br 
  Nie pójdę na to spotkanie z dwóch powodów  tłumaczyłam Tośce w
sądowym barku.  Nie mam z kim i w czym. Skąd wytrzasnę teraz garsonkę,
do której prezes Klimuszko przyklepie mi ten nieszczęsny medal za
starość?  pytałam bardziej siebie niż Tośkę. 
Problem pojawił się już tydzień temu, gdy na zebraniu kuratorów
ogłoszono oficjalne obchody jubileuszu naszego sądu. Impreza miała
przypominać zbiorową terapię integrującą. Żony, mężowie, konkubiny,
kochankowie  wszyscy obcujący na różne sposoby z prawem rodzinnym lub
quasi-rodzinnym zostali zaproszeni do knajpy Relaks . Aktywni  po
medale, łakomi  na wyżerkę, rozrywkowi  do uprawiania maratonu tańca
na koszt naszej ledwo prosperującej firmy. 
  Nie możesz nie przyjść.  Tośka patrzyła na mnie jak na buntownicę. 
Jesteś przecież jedyną kobietą na liście nagrodzonych! To zobowiązuje.
Zwłaszcza że poza tobą jest tylko dwóch emerytów. 
  Zamiast medalu wolałabym męża z przydziału. I garsonkę  burknęłam
niegrzecznie. 
  Z garsonką jakoś sobie poradzimy, koleżanko.  Za moimi plecami stała
służbowa prezes Klimuszko ze sterylnym uśmiechem.  A mąż, jak mi się
wydaje, nie jest obowiązkowy. 
  Domyślam się  burknęłam idiotycznie.  W innym razie za nic bym się
nie rozwiodła  próbowałam nieudolnie zażartować. 
Pani prezes Klimuszko miała jednak poczucie humoru tej rangi co Maciej
Kozak. Nawet nie wykrzywiła twarzy w grymasie uśmiechu. Kupiła
biszkopty i bezszelestnie znikła. 
  Łatwo jej mówić. Ma przynajmniej Glinkę, z którego można ulepić
kawałek własnego bodygarda  wycedziłam mściwie. 
  To ty nic nie wiesz?  Oczy Tośki zajrzały głęboko w moje oczy. 
Sędzia Glinka przychodzi z żoną. Całkiem zerwał z Klimuszkową, gdy się
okazało, że ona ma raka. 
  Co ma?  przeraziłam się. 
  Raka piersi  powtórzyła nieubłaganie Tośka i posmutniała.  Szkoda
mi szefowej. Nie dość, że została całkiem sama, to jeszcze odchodzi na
rentę. Glinka kombinuje, żeby ją zastąpić. 
  To świństwo  sapnęłam, zapominając o skądinąd wrednej pani
Glinkowej, konsekwentnie zdradzanej przez ostatnie dziesięciolecia. 
świństwo, że zostawia ją właśnie teraz  uzupełniłam ten niewyraźny
moralnie osąd. 
  Wszyscy tak mówią. Poza prezes Klimuszko. Magda z kadr słyszała jej
rozmowę z sędzią. Powiedziała mu ponoć, że był jedynym mężczyzną,
którego kochała i będzie kochać. Ale teraz nie może go narażać na żadne
wyrzeczenia i litość. Woli być sama. A Glinka czmychnął natychmiast pod
żoniną kołderkę. 
  Pewnie tam siedzi i dłubie w nosie  prychnęłam z niesmakiem i
odsunęłam prawie nietkniętą pierś kurczaka, która zaczęła mi się źle
kojarzyć. 
  Przyjdę na tę imprezę  oświadczyłam Tośce  choćby nago i z inną
kobietą pod pachą. Szukamy z trudem własnych problemów, nie
dostrzegając prawdziwych. Tych, co przechodzą w zadumie tuż obok nas. 
,W standardowej spódnicy i bez uśmiechu   pomyślałam, wracając myślą
do pani prezes jedzącej teraz w wielkiej samotności tanie biszkopty z
sądowego barku. 
,
     *,
   
,
Zapisałam się na siłownię. Prawda jest taka, że Tośka zapisała nas na
siłownię, mówiąc, że nasze mięśnie wymagają starannej, fachowej korekty. 
  Będziemy podnosiły różne ciężarki i pracowały nogami, aby wyrzeźbić
ciało  przekonywała mnie podczas drogi do prywatnego salonu
kulturystycznego. 
  Kto nam to będzie rzeźbił?  zainteresowałam się, wyjmując z
samochodu treningowy worek z remontowym adidasem, którego wciąż nie
potrafiłam wyrzucić. 
  Instruktor, pan Wiesio. Nie przejmuj się, jak ci będzie jeździł
palcem po udzie, bo on pokazuje, co trzeba usztywnić, co dopompować, a
co stracić. 
  Jak na razie, to straciłam tylko dziewictwo  sapałam, goniąc za
Tośką. 
  A potem przyzwoitą figurę  przypomniała mi bez miłosierdzia.  Na
szczęście pan Wiesio pomoże nam ją odzyskać  uspokoiła mnie, gdy
przebierałyśmy się w szatni. 
Pan Wiesio robił wrażenie podstarzałego erotomana. Wydepilowany,
pachnący męską drogerią albinos z uśmiechem nieśmiałej dziewicy
natychmiast rzucił się na moje zapuszczone uda. Posadził mnie na dwóch
dziwnych poręczach i zgodnie z sugestią Tośki zajął się macaniem moich
łydek. Kiwał przy tym głową z potężnym niezadowoleniem. 
  Jesteś bardzo zaniedbana  odezwał się w końcu, objawiając mi dwie
prawdy. Jedną, o której wiedziałam, że jestem zaniedbana, i drugą, o
której nie wiedziałam, że jesteśmy na ty . 
Potem klepnął mnie niefrasobliwie w pośladek i zakrzyknął, jak na
wyścigową klacz:,
  Do roboty!,
Zaczął się horror dźwigania ciężarków, kręcenia nogami, przesuwania się
po ruchomych taśmach, podnoszenia, podkręcania różnych gwintów i
ustawiania zegarków. Zamiast mięśni dorobiłam się zadyszki, a potem
czerwona i opuchnięta ze zmęczenia padłam na materac, obiecując sobie,
że jestem tu ostatni raz. 
  Nie przesadzaj  denerwowała się Tośka, odwożąc mnie do domu.  Na
początku nigdy nie jest łatwo. Po kilku treningach poczujesz się lepiej. 
  Ale po kilku treningach moje córki umrą z głodu  mówiłam, z trudem
łapiąc powietrze.  Zapominasz, że jeszcze muszę potrenować przy
garach. Kolacja na dzisiaj, obiad na jutro. 
  Sretetete  przerwała mi gniewnie Tośka.  Twoje dziewczyny potrafią
już same zjeść kolację, a ty się powinnaś bez niej obejść. Ten ciuch, o
którym ci mówiłam, będzie na ciebie w sam raz za jakieś dwa tygodnie.
Tyle chyba wytrzymasz bez kolacji?,
  Bez kolacji wytrzymam, pod warunkiem że nie będzie siłowni 
zastrzegłam, wiedząc, że już pojutrze poproszę Tośkę, aby po mnie
wpadła. Ostatecznie chciałabym, aby moja pierś była ciut mniejsza od
medalu. I nie miałabym nic przeciwko lekko umięśnionym nogom,
wystającym spod tego superciucha, o którym mówi Tośka. A gdyby jeszcze
miało się okazać, że rozmiar 38 będzie na mnie ździebko za luźny,
byłabym skłonna sama poklepywać się po tyłku i zapędzać do ćwiczeń.
Coraz częściej myślałam o zaproszeniu na bal Macieja Kozaka. Korcił
mnie eksperyment zderzenia odmiennych kultur. Chociaż może jeszcze
bardziej pociągała mnie myśl, że umyte i wstawione w garnitur ciało
Macieja Kozaka w niczym nie powinno być gorsze od ciała dłubiącego w
nosie Glinki czy tego młodego stażysty, który nosi soczewki i wiecznie
się potyka o własne sznurowadła. 
Po powrocie wszystkie obolałe mięśnie napoiłam piwem i zanurzyłam we
wrzątku. Łazienkowa samotność, nie wiedzieć dlaczego, kazała mi wrócić
pamięcią do widoku pani prezes zanurzonej w swym audiencyjnym fotelu z
biszkoptem w wąskich ustach. Przede mną w białej pianie nurzały się
dwie ogromne, ale zdrowe piersi. Za cienką sklejką drzwi czekały na
mnie córki. Każda proponowała mi powtórkę z młodości, wciągając mnie w
wir intymnych zwierzeń i domysłów. A pani prezes, poza pekińczykiem,
który od dawna żył na kredyt, nie miała nikogo i nic. Poza toczącym ją
rakiem zgryzoty i lęku. Poczułam, że mimo ciepłej wody marznę.
Wyskoczyłam z wanny, unikając własnego odbicia w lustrze. Skoro ja nie
czuję się dobrze w towarzystwie zdrowego sobowtóra  myślałam, szybko
przecierając się ręcznikiem  to jak musi się czuć pani prezes
Klimuszko, której połowa życia upłynęła na czekaniu, a druga na
odcinaniu się od sławnej linii genealogicznej najzdrowszych ziół
świata? ,
Wracałam do swego życia, do kapci zachlapanych wodą, do śmiejących się
córek i pochrapujących Makbetów z silnym przekonaniem, że nie zdążę
wyrazić swej radości z powodów tak banalnych jak radość nadgryzania
wciąż nowych dni. Smacznych jak rajskie jabłuszka strącane przez
niewidzialny podmuch czasu. 
,
     *,
   
,
Olek zachował się niezwykle taktownie. Poinformował dziewczynki o
mającym się wkrótce urodzić ich przyrodnim rodzeństwie, ale był daleki
od zapraszania córek na swój drugi ślub. Siedział zgarbiony w naszym
fotelu i próbował skierować rozmowę na tory osobistych spraw swoich
dzieci. 
  Lepiej nam opowiedz o sobie  Balladyna była nieugięta.  To tobie ma
się urodzić dziecko, nie nam. 
Wyczułam w jej głosie ton zapieczonego bólu. Jakąś gorycz, którą
próbowała ukryć pod obojętnym uśmiechem. 
  Dużo pracuję.  Olek spojrzał żałośnie, jakby szukał zrozumienia i
współczucia. Znalazł je w oczach Makbeta, który w ogóle nie pracuje. 
Najbardziej brakuje mi snu  dokończył. 
  To ci go od dziecka nie przybędzie  zawyrokowała Balladyna mściwie,
a potem złagodniała i dodała już innym tonem:  No, ale przynajmniej
zaczynasz wszystko od nowa. Może teraz będziesz szczęśliwy?,
Spojrzałam na nią z przerażeniem. 
  Nie powinnaś tak mówić  odezwałam się wbrew sobie.  Tato nie od
ciebie odszedł   przerwałam i zagryzłam wargi. Zamiast ratować
sytuację, wpisałam się głośno na listę pokrzywdzonych. 
Olek zatrzymał oczy na Makbecie, ale nawet on zdążył już odejść do
psich spraw. Wtulił się mocno w bok Makbetowej i z cicha pochrapywał. 
  To ja już pójdę  uznał Olek. Z trudem odkleił się od
zaprzyjaźnionego fotela pamiętającego ich wszystkie wspólne mecze i
lekko otrzepał z psiej sierści czarny golf. Kiedy wychodził, spojrzałam
ze współczuciem na jego przygarbione plecy. I wcale mnie nie ucieszyło,
że w niczym już te pozbawione elastyczności barki nie przypominały
pleców Kondrata. 
  Nie uważasz, że ojciec jest zgnieciony?  Balladyna chętnie oderwała
się od próbnych testów z fizyki.  Wygląda na faceta zmuszanego przez
szlorę do jakiejś beznadziejnej, syzyfowej pracy. 
  Tylko nie szlorę  zastrzegłam pedagogicznie.  Dziś miał bardzo
ładną cerę  powiedziałam idiotycznie cokolwiek na obronę Olka. 
  Cerę? I co z tego? Cera to ostatni atrybut męskości.  Balladyna nie
zamierzała pójść na żaden kompromis. 
  Lepiej zajmij się atrybutami siły przyciągania  poradziłam.  I
pamiętaj, że to twój ojciec. 
  Już wkrótce znowu będzie czyimś ojcem. Nie przeceniałabym tego faktu
  burknęła Balladyna. 
Pomyślałam, że ja też nie przeceniam, chociaż był czas, kiedy to
robiłam. Gdy uważałam, że dzieci są najskuteczniejszą spoiną ludzkich
związków. Dopiero gdy się okazało, że przedwojenna fuga na kaflach
pieca babki Kwak jest trwalsza od mojego małżeństwa, musiałam
zrozumieć, jak naiwne były moje spekulacje. Ale teraz to już problem
szlory, nie mój   przypomniałam sobie, znajdując w takim rozwiązaniu
wątpliwą satysfakcję. Za to czułam się dobrze nastawiona psychicznie,
by wreszcie zgłębić i opisać na przykładzie podopiecznej Marzeny J.
problem kompleksu rodzicielskiego na podstawie analiz Junga. Gdy
wtajemniczyłam Balladynę w moje naukowe plany, wzruszyła ramionami. 
  Po co ci podopieczna Jot? Zajmij się mną  zaproponowała z głupim
uśmiechem. 
,
     *,
   
,
Ilekroć wpadałam do Malinówka, zawsze trafiałam na piękną pogodę.
Zdarzało się, że na moim maluchu przywoziłam miejskie krople deszczu,
które natychmiast schły w promieniach majowego słońca zalewającego
podwórze babki Kwak. 
  U nas też padało, ale jak przyjeżdżasz, drogie dziecko, to zawsze się
wypogadza  śmiała się pani Wiktoria. 
Lubiłam z nią rozmawiać. Po każdym takim spotkaniu czułam się legalną
obywatelką Malinówka. Pani Wiktoria mówiła o sprawach dla niej
oczywistych i bliskich. Tych, które niegdyś przetoczyły się przez wieś
swoją naturalną koleją, powracały echem wspomnień, zakrzepły na
twarzach jej mieszkańców. Były czymś w rodzaju życiowego dorobku moich
sąsiadów, o którym nie miałam najmniejszego pojęcia. Słuchałam pani
Wiktorii i czułam się jak doświadczona złą emigracją córa marnotrawna
płacząca teraz nad utraconym bezpowrotnie czasem. Tak, jakby Malinówek
był miejscem przechowującym czas, sprawiającym, że stoi on zawsze w tym
samym miejscu. Gdzieś pomiędzy północną ścianą lasu a zgrabnym domkiem
ochotniczej straży pożarnej, ozdobionym tarczą podniszczonego zegara.
Zza drzew babcinego sadu widziałam tylko smukłą wieżyczkę strażacką i
błyszczące w słońcu karpiówkowe dachy odnowionych zabudowań. Nie miałam
jednak żadnych wątpliwości, że właśnie tu ukryły się moje przebrzmiałe
lata. 
Mogłam je liczyć malinówkowymi weselami i pogrzebami. Narodzinami,
rocznicami ślubów, pożarami czy szlakami wyciętych albo posadzonych w
starej alei drzew. Ta matematyka stawała się inspirująca. Zastanawiało
mnie, co robiłam, gdy w rzece Borówce topiły się bliźniaki Koryntów,
gdy Anusia od Witaków wpadła na elektrycznego pastucha i umierała w
szpitalu pobliskiego miasteczka. Żeby choć w szpitalu! W tamtejszej
izbie przyjęć  Albo ta sprawa z głupim Kubą  Pani Wiktoria jeszcze
teraz głośno się śmieje ze swych wspomnień. Głupi Kuba od Borychów
sprzedał na targu wszystkie krowy ojca i kupił sobie lody. Dziesięć
kilogramów lodów, a resztę pieniędzy rozdał dzieciakom na kino.
Borychowie wnieśli sprawę do sądu, ale przegrali. Nie odzyskali ani
krów, ani pieniędzy. Zresztą głupi Kuba wcale nie był taki głupi.
Zemścił się, bo nikt o niego nie dbał, choć się należało. Teraz wyplata
kosze wiklinowe w jakimś ośrodku dla ludzi opóźnionych. Te jego kosze
są ponoć tak piękne, że mógłby za nie kupić niejedną krowę. Ale on woli
lody. 
Pani Wiktoria chyba wie, że lubię słuchać o Kozakach. Gdy zastanawiam
się, jak ją sprowokować do zwierzeń, sama zaczyna kolejną opowieść o
zaprzyjaźnionej rodzinie. 
  Kozakowie też przeżyli swoje piekło  mówi, zlizując z łyżeczki
biszkopt.  Najciężej było, jak Stenia zachorowała. Czwórka małych
dzieci przy fartuchu, trójka już w świecie, a ona nogą nie może ruszyć.
Jednego dnia usiadła i już nie wstała. 
  Pewnie atak paraliżu?  Pamiętałam, że również moje ciotki potrafiły
usiąść, na przykład u fryzjera, i już nie wstać. 
  Nie. Okazało się, że nowotwór. Kości. No i wtedy się zaczęło ,
Przymknęłam oczy, bo od tego momentu głównym bohaterem opowieści był
Maciek. To on zajął się matką. 
  Opiekował się, woził do szpitala. Dziewczyny z Jezierzyc przyfruwały
do niego wieczorami. Każda chciała pomóc. Najlepiej jako żona. Ale
Maciek nie. Taki był uparty i samodzielny, że aż ojciec się na niego
rozgniewał. Miał wtedy iść na studia, na jakieś budownictwo. Nie
poszedł, ale matce umrzeć nie pozwolił. Stracił pracę, ale to nawet
lepiej. Teraz, gdy robi prywatnie, zarabia dużo więcej. No i wreszcie
może jeździć na te swoje kursy. Wprawdzie studentem już nie będzie, ale
przecież tak bywa, że nie wszystkie marzenia są równie ważne.  Pani
Wiktoria uśmiechnęła się do marzeń Maćka i przełknęła kęs swojego
placka. Jej, Wiktorii, Maciek powie wszystko, jak matce. Ona też z nim
rozmawia bez żadnych ceregieli. Kiedyś się nawet pokłócili o Hanię. 
Hania była wyjątkowa. Wszystkie małe Kozaki za nią szalały, ale Maciek
się uparł i nic z tego nie wyszło. No i Hanka od czterech lat jest żoną
Krzysia Machorki. A szkoda jej dla Krzysia, bo mądra i dobra. Jak przed
rokiem wygrała w Milionerach  dwieście czterdzieści tysięcy, to cała
wieś mówiła Maćkowi, że był głupi. A Maciek swoje. Powiedział mi, że
kochać miliony, to żadna sztuka, a Hanki kochać nie potrafił 
dokończyła pani Wiktoria równocześnie zdanie i swój placek. 
,No i proszę  myślałam, walcząc z galaretką.  Traktuję Macieja Kozaka
jak wyrobnika, a tu, w domku babki Kwak mam wziętego kawalera na
dokształcie i najlepszego fachowca w jednej osobie. Szkoda, że nie mogę
mierzyć go wyłącznie malinówkową miarą   pomyślałam i natychmiast się
zawstydziłam. 
  Nasz Maciek to taki chłopak, że wszędzie będzie błyszczał  wtrąciła
się przypadkowo do moich myśli pani Wiktoria. 
Opuściłam głowę z autentycznym zawstydzeniem. Towarzyszyło mi jeszcze w
drodze do domu. 
Wracałam o zmroku. Wolno przecinałam wstążki asfaltowych dróg, na
których mój kwiecisty maluch był jedynym, poza krowami, przesuwającym
się punktem. Gwizdałam ulubioną piosenkę Balladyny i z niepokojem
przyglądałam się sobie. Od środka. Już dawno powinnam to zrobić.
Znalazłam całe pokłady fałszu i zakłamania. Nie miałam pojęcia, skąd
wzięłam na własne barki tyle pruderyjności i obłudy. Czy to wciąż
jestem ja, Wanda?   pytałam wsteczne lusterko z nadzieją, że
zaprzeczy. Nie zaprzeczyło. Ujawniło kawałek mojego podstarzałego
oblicza, na którym królował tak dobrze mi znany grymas wiecznego
niezadowolenia. Poza tym grymasem miałam za dużo w talii i za mało w
portfelu. Zbyt wygórowane marzenia i przyziemne problemy. Cechowała
mnie za wysoka samoocena, gdy zjawiał się na ganku babki Kwak Maciej
Kozak, a za niska, jeśli tematem mojej rozmowy z Ewką czy Tośką był
inny, choćby wirtualny mężczyzna. 
Obiecałam sobie, że dzisiaj znowu nie zjem kolacji. Może przynajmniej
uratuję sytuację talii i poprawię samoocenę. Z tym wątpliwym akcentem
optymizmu przycisnęłam pedał gazu i przestałam śledzić szyję w lusterku
wstecznym. Ostatecznie ta gruba kreska, która ją od pewnego czasu
szpeciła, to jeszcze nie kreska życiowego bilansu. Po stronie
przychodów powinnam koniecznie wpisać niebieskie oczy Macieja i jego
wzięcie wśród amatorek Marsza weselnego Mendelssohna   pomyślałam i
zawstydziłam się po raz kolejny. Dobrze, że ciocia Lola nie słyszy
moich myśli. Uznałaby, że robię się podobna do własnej matki. I to
wcale nie z powodów tak prozaicznych jak kreska pod brodą. 
  Jak było?  Balladyna od kilku tygodni dobrowolnie tkwiła w
książkach. Zaniepokoiłam się jej pracowitością. 
  Jak zawsze, domowo  zbyłam córkę.  Dlaczego ty się tak dużo uczysz?
  Spojrzałam na nią oskarżycielsko. 
  Bo nie chcę być głupia jak Rysio z Klanu   oderwała się od zadań. 
  Jak kto?,
  Tak się mówi.  Teraz ona mnie zbyła. Odrzuciła głowę do tyłu i
potrząsnęła okazałą fryzurą.  Muszę mieć w tym semestrze przyzwoitą
średnią. Ze względu na Bartka. 
  Kim jest Bartek?,
  Chłopcem. 
  Przecież nie o to pytam.  Usiadłam na Makbecie, co obwieścił
donośnym skowytem. 
  Hakerem, hip-hopem, synem polonistki, blondynem ,
  I jeździ komarem marki Honda ?  uzupełniłam znacząco. 
  Nie. Tylko na deskorolce, ale za to najlepiej. 
  A Bambi?  próbowałam odświeżyć jej pamięć, lecz bezskutecznie. 
  Bambi? To historia.  Znowu zakręciła włosami.  Czas troglodytów się
skończył. 
  A zaczęła się era deskorolki?  powiedziałam z przekąsem. Wbrew woli. 
  Deskorolka ma średnią pięć trzy. I dziesięć indeksów na uczelnie
techniczne. 
  O, to nieźle zajechała!  Gwizdnęłam z podziwem.  Tylko  jakby ci to
delikatnie uświadomić  to chyba nie twój poziom?,
  To również nie jest poziom naszego dyrektora, jeśli o to chodzi. Za
to ja, w przeciwieństwie do naszego dyrektora, mam zarąbiasty uśmiech. 
  Skąd wiesz?  Patrzyłam na Balladynę z niedowierzaniem. 
  Powiedział mi. Powiedział również, że chodzimy, więc się teraz
przygotowuję do randki, a ty mi przeszkadzasz. 
  Jaki będzie temat randki?  spytałam jeszcze na wszelki wypadek. 
  Mikroprocesory. Wszechstronne zastosowanie z uwzględnieniem ich roli
w laptopach. 
Nie tylko Balladyna patrzyła na mnie z powątpiewaniem. Ten sam rodzaj
wyższości dostrzegłam w spojrzeniu Makbeta. Wciąż czekał, kiedy ustąpię
mu miejsca. 
Wyniosłam się do kuchni. Po sucharki. Patrzyłam w ciemne okno na
uśpione starością Osiedle Młodości i miałam niejasne przeczucie, że czy
tego chcę czy nie, wszystko się zmienia. Przesuwa na deskorolce jutra,
które zanim się spostrzegę, jest już następnym, pełnym niespodzianek
dniem. Ta temporalna prędkość, z którą nie mogłam się uporać od chwili
odkrycia kreski na szyi, skłoniła mnie do nagłej zmiany planów. 
,Od jutra koniec z kolacjami  obiecałam sobie, szybko wyjmując
świeżutki boczek i jajka.  Koniec z cholesterolem i złym pH 
przemawiałam do garnka z poobiednią wątróbką.  Koniec z pustymi
kaloriami   westchnęłam na końcu, przyrządzając sobie drinka. I życie,
nie po raz pierwszy, wydało mi się tajemniczą pajęczynką miłych
grzechów. Pachnących jajecznicą i nieznanym jutrem, które powoli
zaczynało wkładać na bose stopy swoją deskorolkę spraw i zdarzeń. 

,
Anka tak boleśnie wyła w słuchawkę, że całkowicie zwątpiłam w możliwość
zachowania intymności naszej rozmowy. Mógł ją usłyszeć każdy, kto
przypadkowo znalazł się w promieniu telefonicznego kabla. Nawet
stażysta w soczewkach. 
  Uspokój się i mów, o co chodzi  przerwałam jej nieuprzejmie. 
  To wszystko wina tej chudej wampirzycy  beczała.  Gdybyś widziała
jej wstrętny obwisły tyłek, zrozumiałabyś, co czuję! Stara rura!
Przespała dwadzieścia lat, a teraz, po czterdziestce, zachciało się jej
amorów!,
Uświadomiłam sobie, że charakterystyka starej rury  jest trochę
niegrzeczna. W pewnym sensie dotyczy również mnie. Wybaczyłam Ance.
Ostatecznie była w gorszej sytuacji. Znowu się okazało, że musi żyć z
ciężarem swego wiecznego dziewictwa. 
  Byłaś u wróżki?  próbowałam wyprowadzić Ankę z m,y łez na suche
rejony rzeczowej rozmowy. 
  Oczywiście, że byłam!  Przełknęła kolejny lament.  Powiedziałam jej
o tym nosie, że się sprawdziło, i kazałam wyjaśnić, dlaczego nie do
końca. Spytałam, gdzie są te nasze śliczne dzieci i obiecany miodowy
miesiąc, że nie wspomnę o następnych dziesięciu latach upojnego
szczęścia. 
  A ona? Co ona na to?,
  Gówno!  skwitowała ogólnikowo Anka przed następnym zrzutem szlochu.
  Bezczelna kłamczucha! Próbowała mnie przekonać, że niejeden Hugo ma
dziwny nos, i poradziła, żebym poszła na oddział laryngologiczny. Do
szpitala. Wyobrażasz sobie rozmiary jej tupetu? Hugo od dwóch tygodni
sypia z rurą z sekretariatu, podobną do mojej matki, a ja mam chodzić
na poranny obchód, żeby oglądać obce, męskie nosy!,
  Może zbyt szybko chciałaś zafiniszować?  badałam delikatnie, znając
skłonność Anki do błyskawicznych rozwiązań. 
  Szybko?  zjadliwie prychnęła w słuchawkę.  Mam prawie trzydzieści
lat, a ty mi mówisz, że szybko? Nie znam drugiej tak spóźnionej
dziewicy!  Po drugiej stronie popłynęły łzy. 
Ja też nie znałam drugiej dziewicy z takim stażem i z coraz większym
trudem próbowałam załagodzić Anki ból. 
  Jestem pewna, że wróżce nie chodziło o Hugo  powiedziałam z całą
mocą. 
  Teraz ja też jestem pewna. A wiesz, ile wydałam na lekcje konnej
jazdy? Na prezenty dla niego? Na szalik futbolowy, breloczek z podkową
i na książkę kucharską Mała Francja w polskiej kuchni?,
  Po co mu taka książka, skoro jest Francuzem?  Złapałam się na tym,
że zadaję równie głupie pytania jak moja matka. 
  Zadajesz mi równie głupie pytania jak moja matka!  Usłyszałam z
drugiej strony i przygryzłam wargę, żeby się głupio nie roześmiać. 
Myślałam, że mi coś poradzisz, pocieszysz, bo przyznasz, że Hugo okazał
się chamem na miarę posła. 
Nie podzielałam zdania Anki i z niechęcią myślałam, że posłowi w
chamstwie nie jest w stanie dorównać cały Paryż, ale to nie była
odpowiednia chwila na szczerość. 
  Na twoim miejscu posłuchałabym wróżki  rzuciłam na odczepnego, bo w
drzwiach stał Roland. 
  Że niby co mam zrobić?  Anka na dobre przestała płakać, a jej głos
nabrał przejrzystej trzeźwości. 
  Iść na ten oddział. Laryngologiczny. Może masz to zapisane w
gwiazdach. 
  Prędzej stracę dziewictwo na ginekologii. Jak się badanie nie
powiedzie  prychnęła w słuchawkę i zostawiła mnie sam na sam z
Rolandem. 
  Kłaniam się pani kurator Wandzie i zapytuję o zdrowie. 
  Dziękuję, panie Rolandzie. To jedno, na co ja i mój maluch nie
narzekamy. 
Sprawiłam mu przyjemność. Pokazał mi w szerokim uśmiechu puste miejsca
po zębach i wyjaśnił, z czym przychodzi. 
  Chciałbym złożyć doniesienie na pannę Eugienkę. W imieniu swoim i
Rycha. 
  Jak to?  zdziwiłam się.  Przecież panowie się nie lubicie?,
  Teraz owszem. Pozostajemy w przyjaźni. 
  Od kiedy?,
  Od czasu, jak ta  no, Eugienka, wyprowadziła się do Alfonsa ,
  Mówi się stręczyciela   poinstruowałam Rolanda. 
  To Alfons Myszka, ten damski krawiec z Długiej, jest stręczycielem? 
zachwycił się Roland.  świetnie! Mamy go za co wsadzić!,
  Nie, nie  naprawiałam błąd  myślałam o innym Alfonsie. A wracając
do panny Eugenii ,
  Ponieśliśmy z jej powodu straty moralne i materialne.  Roland
rozsiadł się w fotelu i traktował mnie jak adwokata z urzędu.  Życzymy
sobie z kolegą Grubym Rychem zadośćuczynienia. W innym wypadku sami
ukarzemy Eugienkę, ponieważ nas skompromitowała ,
  Co zrobiła?  Moja cierpliwość topniała jak śnieg na słońcu. 
  Zabrała zacier, butelki z  domową nalewką i zegarek Rycha. A
następnie zamieszkała na Długiej. Bez meldunku. Uciekła w południe,
kiedy było dużo ludzi i nie mogliśmy na nią wpłynąć, żeby przemyślała
swoją decyzję. Obawiam się, że dojdzie do samosądu, jeśli pani kurator
Wanda prawnie tego nie załatwi. Dawno mnie tu nie było. Na sali rozpraw
  rozmarzył się Roland i w jego oczach zobaczyłam potężną tęsknotę za
kontaktem z sędzią Glinką. 
  Niech pan da mi trochę czasu  poprosiłam, chcąc w ten sposób zyskać
choć parę spokojnych dni.  Rozejrzę się, porozmawiam z panią Eugenią.
Nic się tu nie zrobi na siłę ,
  W porządku  Roland okazał pełne zrozumienie.  Będę tu pojutrze. No,
chyba że mi nerwy puszczą, to pani kurator Wanda zajmie się Frajerem. 
  Litości!  Zrobiłam pokutniczą minę.  Mam już dwa psy, a dochody
coraz mniejsze!  Próbowałam wziąć Rolanda na litość. 
  Frajer jest nauczony przynosić ze sklepu niezbędne wiktuały 
pochwalił się Roland swym kynologicznym osiągnięciem.  I robi to
gratisowo. Jakby pani kurator Wanda potrzebowała takiej pomocy,
jesteśmy do usług  rzucił na pożegnanie. 
Gdy wreszcie po trudach dnia próbowałam wymknąć się do domu, pięć minut
przed końcem pracy w drzwiach sądu natknęłam się na panią prezes
Klimuszko. 
  Wychodzę trochę wcześniej, bo planuję wywiad  odezwałam się głupio.
Jak dziewczynka złapana na gorącym uczynku. 
Pani prezes uśmiechnęła się najsmutniejszym uśmiechem, jaki widziałam. 
  Jak byłam w pani wieku, urywałam się znacznie wcześniej  powiedziała
z zadumą.  Tyle jeszcze rzeczy było wówczas do zrobienia. Dopóki czas
panią goni, proszę się cieszyć. Gorzej, gdy stanie w miejscu i nie uda
się pani zapełnić go niczym ważnym. 
Skinęła mi ręką i ruszyła przed siebie. Tak wolno, jakby odtwarzała
kadr z jakiegoś mądrego i bardzo tragicznego filmu o odchodzeniu. A
jeszcze tak niedawno adwokaci i sędziowie walczyli między sobą o
przywilej odwożenia pani prezes do domu. Dzisiaj nie było nikogo, kto
chciałby jej towarzyszyć w tym ponurym spacerze. 
  Mam samochód  podbiegłam do niej, gnana impulsem litości.  Może
podjedziemy razem?,
  Dziękuję. Chętnie się przejdę  skłamała. 
Wiedziałam, że usłyszała tę cholerną litość w moim głosie. I z jeszcze
cięższym sercem ruszyłam w stronę Frankensteina. 
,
     *,
   
,
  Dzwonię ze szpitala.  Głos cioci Loli był jak zawsze opanowany i
rzeczowy. 
  Co tam robisz?  przeraziłam się na dobre. 
Ciocia bywała w klinice wyjątkowo rzadko. Tylko na konsultacjach
wymagających jej fachowej wiedzy. I nigdy nie chwaliła się tymi
gościnnymi wizytami. Dlatego dzwonię ze szpitala  zabrzmiało
złowieszczo. 
  Przyglądam się swojej osteoporozie.  W jej głosie zaiskrzył się
sarkazm.  Jest dość fotogeniczna. 
Odetchnęłam z ulgą, ale przedwcześnie. 
  Pobędę tu jeszcze ze dwa tygodnie. Może wpadniesz na małe plotki?,
  Jak to dwa tygodnie? Badania kontrolne nigdy tyle nie trwają!,
  Tyle trwa skomplikowane zwichnięcie rzepki i jej rehabilitacja. Znasz
ten wierszyk  ciągnęła baba rzepkę ? No to mnie się udało nawet nieźle
ją wyciągnąć ,
  Zaraz tam będę  rzuciłam do ciotki ucha i gdyby nie jej rozwaga, nie
wiedziałabym, gdzie mam być. 
Ciocia Lola, jak przypuszczałam, wyglądała na szpitalnym łóżku
idiotycznie. Są ludzie stworzeni do chorowania, pięknie wyglądający w
swych piżamkach i szlafroczkach, mający na twarzach ciągle obecny wyraz
dręczącej ich bolesności. Są przy tym cierpliwi i subtelni, co w
połączeniu z bielą szpitalnego łóżka każe innym traktować ich z
należnym szacunkiem. Jakby byli połowicznie aniołami, które
przygotowują się do dalekiej podróży. 
Ciotka Lola nie miała nic z anioła. Jej nocna, przekrzywiona koszula
zdradzała niecierpliwość. Roześmiane oczy wypełnione ironicznym, niemym
komentarzem wystarczały za słowa, którymi chętnie określiłaby swą
przymusową sytuację pacjenta. Siedziała na łóżku w sposób uwłaczający
przyjętym tu obyczajom i, jak ją znam, obmyślała szybki plan
ewakuacyjny. 
  Cześć!  ucieszyła się na mój widok i sięgnęła po rentgenowskie
zdjęcia rozrzucone na kołdrze.  Widziałaś kiedyś uśmiechniętą rzepkę?,
Przyjrzałam się uważnie podanej fotce. Istotnie. Pęknięcie uwiecznionej
na biało kości mogło przywodzić na myśl uśmiech z dziecięcego rysunku. 
  I co teraz będzie?  Moje pytanie zabrzmiało bardziej dramatycznie,
niż zamierzałam. 
  Kuracja i zawracanie głowy.  Ciotka przestała nadrabiać miną.  Mam
tyle czasu, że chyba wezmę się za hiszpański.  Wyjęła spod poduszki
opasłe tomisko wierszy Garcii Lorki i znacząco stuknęła w okładkę. 
Kwintesencja miłości. Powiedziałabym, najtrwalszy kościec ludzkiego
gatunku. A mówiąc współcześnie, zero uczuciowej osteoporozy. 
  Przecież tu nie wytrzymasz.  Rozejrzałam się po sali. Z każdego kąta
spoglądały w moją stronę damskie anioły, szczelnie spowite kołdrami
niczym skrzydłem. 
  Jasne, że nie wytrzymam  ucieszyła się z niespodziewanego sojuszu. 
Mam nadzieję, że wówczas pomożesz mi w ucieczce. 
  Pod warunkiem że zamieszkasz u mnie  zastrzegłam. 
  Oczywiście, że u ciebie!  kpiła, pogodnie przewracając oczami. 
Umieścisz mnie w koszu na bieliznę, a Makbety wyrzucimy do kuchni. One
tak lubią lodówkę!,
Podczas mojej wizyty tylko jeden anioł-rezydent sali numer osiem
wtrącił się do naszej rozmowy. 
  Pani doktor musi z nami zostać, bo jak pani doktor tu leży, to
lekarze sobie i o nas przypomnieli! Zlatują się na wyścigi!  Anioł
przemawiał w imieniu całej sali, bo kołdry potakująco poruszyły głowami. 
  Przedtem mogłyśmy umrzeć, a nikt by nie wiedział  żaliła się
właścicielka pięknej siwizny. 
  Z tym umieraniem, drogie panie, trzeba rozważnie  odezwała się
ciocia, jakby zabierała głos w sprawie wzięcia kredytu w banku. 
Lepiej się zastanowić, bo nie warto umierać głupio albo bezsensownie ,
Ciocia rozwijała swą myśl o ostatecznych rozwiązaniach, a dotąd
anonimowe pacjentki wolno opuszczały swe pościelowe kryjówki. Wyglądało
to jak seans, w którym ciocia była magiem grającym na flecie, jej
towarzyszki zaś zaklętymi wężami łasymi czarodziejskiej muzyki. 
Zostawiłam ciocię w otoczeniu przyjaznych gadzin. Wsunęłam do jej
szafki butelkę ajerkoniaku i wróciłam do swych spraw. Nie były tak
zajmujące jak wizyta w szpitalu. Wróciłam do:,
  mandatu zatkniętego za wycieraczkę źle zaparkowanego Frankensteina;,
  kolejki w mięsnym (zapomniałam, że zaczyna się długi weekend);,
  rachunku za telefon, który już nie tylko opiewał na kwotę, ale i na
odsetki;,
  nie dokończonej rozmowy z Balladyną na temat moich rajstop, skarpetek
w paski, dwóch bluzek i paczki papierosów (ten punkt dnia był
najbardziej przykry). 
Balladyna wybrała wygodną opcję skrzywdzonej niewinności. 
  Zawsze masz do mnie pretensje  zaczęła zgodnie z prawdą. 
  No właśnie. Dlaczego tego nie zmienisz?,
  Nie sądziłam, że głupie skarpetki mogą wywołać taką furię. Następnym
razem pójdę do szkoły boso. 
  Przecież, do cholery, dobrze wiesz, że nie chodzi o skarpetki 
Wyłącznie o skarpetki  poprawiłam się szybko.  Chodzi też o pewne
fakty ,
  Twojego płaszcza nie wkładam od trzech miesięcy  poskarżyła się
płaczliwie. 
Nie uległam uczuciu litości. 
  Omówmy sprawę moich fajek. Powiedziałam ci kiedyś, że nie będę
tolerowała podbierania papierosów, nie będę udawała, że tego nie widzę.
Nie zamierzam być twoim wspólnikiem w ukrywaniu i rozwijaniu nałogu  
rozwijałam ideologiczny sztandar matczynych powinności. 
Balladyna zwinęła sztandar jednym zdaniem. 
  Przecież te fajki nie były dla mnie. Jasne, że je wzięłam, ale dla
lasek z trzeciej C. Były na głodzie, więc ,
  A ja nie byłam na głodzie? Przecież wiesz, że nie mogę kupować dwóch
paczek dziennie. Musiałam przetrwać na cudzesach. Wstyd i upokorzenie.
  Role się zmieniły, teraz ja płaczliwie wymuszałam na Balladynie
litość. 
  Powinnaś coś zrobić z nałogiem.  Balladyna zgrabnie zajęła moje
miejsce w dyskusji. Patrzyła na mnie jak lekarz na beznadziejny
przypadek uzależnień.  Jak chcesz, opracujemy program odwykowy. Bartek
przygotuje quiz na komputer i będziemy cię leczyć. 
Opadłam na fotel bez życia i bez złudzeń, że macierzyństwo bywa
przyjemne. Wydaje mi się, że cała radość posiadania dziecka najczęściej
kończy się w momencie, gdy przestajemy karmić piersią. Moja wykarmiona
piersią Balladyna usiadła na krawędzi fotela i czule pogłaskała mnie po
głowie, jakby chciała powiedzieć: Nie martw się, maleńka, Balladynka
czuwa i zawsze ci pomoże . 
,
     *,
   
,
Pan Wiesio patrzył na mnie z obrzydzeniem. Wisiałam na jakiejś drabince
z gwintami, która demaskowała wszystkie moje obwisłe mięśnie. 
  Musisz pewnie w domu dojadać.  Ocenił stan podbrzusza, oglądając
mnie z dolnej perspektywy. 
  Chodzi o tę głupią jajecznicę?  uchyliłam rąbka tajemnicy. 
  Między innymi  odparł filozoficznie i przepisał mi nową machinę
śmierci i wycieńczenia. Za karę. 
Gdy idiotycznie machałam nogami, zastanawiając się, dlaczego trzeba tak
brzydko wyglądać, aby potem ładnie wyglądać, przyszło mi do głowy, że
żyję nie swoim życiem. Bo czy naprawdę było mi aż tak źle z moimi
arbuzowatymi piersiami, żeby się ich za wszelką cenę pozbywać? Albo
moje uda? To, że rozpłaszczały się na krześle, nie pozostawiając
miejsca innym udom, wcale nie znaczyło, że są do końca złe. A w
spódnicy wyglądały nawet całkiem, całkiem. To samo dotyczyło pasa. Pas
jak pas. Widziałam wprawdzie smuklejsze, ale ocierałam się w życiu o
talie dużo okazalsze. Uświadomiłam sobie, że każda moja anatomiczna
bolączka zajmuje w średniej krajowej miejsce centralne. Wobec tego,
dlaczego ja biegam po durnej taśmie, a nie robią tego inne gruszkowate
łydki. Dlaczego podnoszę pięćdziesiąt kilogramów udami, jeśli uda
ważące tyle samo siedzą teraz w kawiarence i spożywają lody pistacjowe
z adwokatem? ,
Pan Wiesio musiał dostrzec moje rozgoryczenie, bo pogłaskał mnie lepką
ręką po kostkach i szepnął lubieżnie:,
  Jeszcze trochę, a będziemy mieć piękne pęcinki. 
Wątpliwa przyjemność dzielenia się pięknymi pęcinami z panem Wiesiem
była jeszcze jednym powodem, dla którego zeskoczyłam z maszyny. 
  Mylisz mnie z wyścigowymi klaczami  zarżałam mu do ucha  a ja
jestem mustang. Gruby, wolny i szczęśliwy. Ale na pastwisku, nie w
ujeżdżalni. Cześć, kowboju. Wrócę tu, jak mnie życie chwyci za uzdę i
nie będzie innego wyjścia. 
Ubierałam się wolno, ale stanowczo. Tośka przybiegła wylękniona i
nieszczęśliwa. Wyglądała po tych treningach jak dobita szkapina, ozdoba
parku Animals . 
  Zwariowałaś? Wracaj na przyrządy! Pan Wiesio jest w rozpaczy!
Przecież masz takie efekty!,
  Mam je w dupie  burknęłam. 
  Istotnie. Tam też bardzo wyszczuplałaś. 
  Przebudź się, Tośka  szepnęłam jej do ucha i ruszyłam raźnym
truchtem na przystanek autobusowy. Jak wypuszczony z niewoli źrebak,
który tęsknił potajemnie za łąkami pełnymi kostek cukru. 

br 
Hanka adwokatka namówiła mnie na brydża. 
  Muszę ci coś powiedzieć  przemawiałam do niej czule. Byłyśmy już o
krok od domku, w którym mieszkały dwie zawzięte brydżystki (według
Hanki brydż stał się mostem ich odwzajemnionej miłości).  Nie
pamiętam, kiedy ostatni raz grałam! Narobię ci wstydu i obciachu!,
Byłam gotowa wycofać się w ostatniej chwili. W tej, gdy uświadomiłam
sobie, że jedyną odzywką, którą pamiętam, jest pas . Uczciwie
poinformowałam o tym Hankę. 
  To świetnie  stwierdziła niefrasobliwie  bo one lubią wygrywać. 
  Ale żeby wygrać, trzeba grać!  zawyłam żałośnie. 
  Nie martw się. Z tym same sobie poradzą. Masz trzymać karty,
opowiadać, o czym chcesz, i dokładać do koloru. Jak ci się skończy,
staraj się dorzucać atuty. 
  Mogę zapomnieć, co jest atutem  zagroziłam. 
Hanka była nieugięta w swym optymizmie. 
  Tym lepiej. Wyżej wygrają, a obie to lubią. 
  Chyba masz powód, żeby grać ze mną.  Domyśliłam się, widząc, że
nawet koronny argument, moja brydżowa amnezja, Hankę uszczęśliwia. 
  A mam!  Uśmiechnęła się promiennie.  Po prostu bardzo je lubię, te
moje ciotki ,
  To twoje ciotki?,
  Ciotki Włodka. Ale uwierz, to najlepsza rzecz, jaka mi została z
małżeństwa. Zresztą sama się przekonasz. 
Hanka sprawnie uruchomiła mosiężną kołatkę i po chwili znalazłam się w
scenerii przeniesionej z filmu Stare koronki i arszenik. Takiej
dekoracji nie powstydziłby się sam Alan Starski, a obsady  poczciwy
Alfred Hitchcock. Obie ciotki rzuciły się do progu, aby osobiście mnie
uściskać i wycałować. Choć uczciwie zajmowały się nami, ani przez
moment nie spuszczały z siebie zakochanych, poczciwych oczu.
Nieustannie gotowe wyświadczyć sobie jakąś przysługę. 
Usiadłam w aksamitnym fotelu (na pewno jakiś Ludwik droższy od mojej
meblościanki). Dostałam na własny użytek porcelanową popielnicę
(Rosenthal). Postawiono przede mną nalewkę na śliwkach (pewnie
koszerna) i rozpoczął się najpiękniejszy brydż, w jakim było mi dane
uczestniczyć. Żadna z nas nie miała pewności, czy trzyma trzynaście
kart. Zdarzało się, że zostawałam po rozgrywce z dwiema nikomu
niepotrzebnymi blotkami. Dorzucałam je do reszty talii bez zbędnych
komentarzy. Panie nieustannie miały kartę . Cały czas na przemian
licytowały i rozgrywały szlemiki i szlemy. Niższe kontrakty nie
zdarzały się w ogóle. Widać upodobały sobie grę na pewnym poziomie.
Chętnie cytowały rzymskich filozofów i przytaczały salonowym językiem
brydżowe anegdotki. Atmosfera jak w przedwojennym salonie. 
Byłam obserwatorem finezyjnej gry, wcale nie karcianej. Powiedziałabym,
że uczestniczyłam w grze życia. Każde rozdanie stawało się dla gospodyń
niepojętym dla mnie świętem, magiczną treścią ich bytu rozgrywającego
się wewnętrznym rytmem ładu i klimatu, który je otaczał. Grało
wszystko: stojący w rogu salonu piec z koroną, lustro, w którym
subtelnie odbijały się karty, suknie starszych dam rozłożyście
spoczywające na giętych fotelach. Ich właścicielki, zarumienione z
emocji, spoglądały na siebie znacząco. Po udanej partii wzajemnie
zasypywały się komplementami i w sposób niezwykle egzaltowany
dziękowały sobie za wist czy inteligentną rozgrywkę. Odnosiłam
wrażenie, że Hanki i mnie wcale tu nie ma. Były tylko nasze klęski,
zakrapiane kieliszeczkiem koszernej śliwki i pełnym współczucia
spojrzeniem triumfatorek. Wyszłyśmy zgrane do suchej nitki i pijane. 
  Cudowny wieczór  bełkotałam, przytulając się do Hanki. 
Wydawało mi się zawsze, że Hanka jest najbardziej ziemskim typem
kobiety, jaki urodził się nad Wisłą. W pracy była bardziej męska niż
prokurator Karpik noszący się mafijnie i uchodzący za macho.
Zaryzykowałabym stwierdzenie, że męskość Hanki czyniła z niej osobę
autorytatywną i prestiżową, do której nie miały dostępu głupie kocięta
z kadr czy obsługi sądu. Stroniła nawet od wielu kuratorek, noszących
zamiast identyfikatora macicę na wierzchu. Tymczasem dzisiaj zobaczyłam
Hankę złożoną z milionów sentymentalnych komórek. Rozrzewnienie, z
jakim patrzyła na te swoje, nie swoje ciotki, nadawało jej surowej
twarzy wyraz błogiej wyrozumiałości, jaką się zwykle ma dla zbyt
rozpieszczonych dzieci. 
  Kim są właściwie dla ciebie te ciotki?  próbowałam przekrzyczeć
stukot naszych obcasów. 
  Są bezcenną muzealną pozostałością tego, co dobre i piękne. 
Zazdrościłam Hance. śliwki zanurzone przez dziesięć lat w spirytusie
nie zrobiły na niej wrażenia. Była z siebie zadowolona i nie wydawała
się wcale aż tak wstawiona. 
  Przyznaj się  wymyśliłam naprędce  na pewno jesteś potencjalną
spadkobierczynią tego bajkowego domku. 
  Naprawdę tak pomyślałaś?  Hanka przystanęła i spojrzała na mnie
badawczo.  Nie przyszło ci do głowy, że są ludzie, których trzeba
kochać. Choćby dlatego, że oparli się wszystkiemu, co na tym
najdoskonalszym ze światów jest złe?,
Ruszyłyśmy wolno dalej. Głos Hanki wtapiał się w ciepło majowej nocy.
Brzmiał jak subtelna narracja z filmu o miłości, odchodzeniu, oddaniu.
O tym, co wcale nie powinno być filmowe i melodramatyczne, a jednak
takie jest. 
  Zaczynam cię rozumieć  przyznałam, gdy z westchnieniem skończyła
opowieść o swej wieloletniej przyjaźni ze starymi dziwaczkami.  One są
dla ciebie czymś w rodzaju wiecznego świadectwa, że istnieje dobro i
ład. Czy tak?,
  Nie tylko. Są dla mnie żywym i ciepłym dowodem człowieczeństwa
pełnego zmarszczek i przeżyć. Potrafiącego zadowolić się okruszkami
uczuć. Są jak gołębie, które przed odlotem nie straciły nic ze swej
delikatności i ufności, choć życie od wieku polowało na ich wolność.
Czy wiesz, że mogę godzinami na nie patrzeć i napawać się ich
wdziękiem, mądrością, dystynkcją? Niebieski gołąb z niebieską orchideą
  tak o nich myślę, gdy raz w miesiącu potrząsam kołatką na tych
zapomnianych przez listonosza drzwiach ,
  Nie znam cię takiej, Hanka  powiedziałam z największym trudem, bo
nie lubię tanich komplementów.  Ten twój Włodek musiał być idiotą, gdy
cię zostawiał ,
  Syna zostawił, nie mnie  skwitowała z uśmiechem.  I nawet trudno mu
się dziwić  dodała. Chyba też z największym trudem, bo nie lubiła
tanich utyskiwań. 
,
     *,
   
,
Matka była tak pochłonięta relacją z Malinówka, że nie przeszkadzała
jej derka Makbetów, na której umieściła swój lniany żakiet (Jackpot,
cena 420 złotych). Nie irytowały jej moje zapuszczone włosy ani bałagan
miłościwie nam panujący w salonie. 
  Todzio stwierdził, że to wymarzone miejsce na nasz miodowy miesiąc 
szczebiotała, zalotnie pikując wzrokiem nad milczącym Todziem odzianym
również w kolory ziemi. 
Wyraziłam radość z powodu ich radości, przekonanie o słusznie wybranym
miejscu miłosnego parkowania po ślubie i delikatnie zapytałam, czy
miodowy miesiąc istotnie będzie trwał miesiąc, bo chciałam jeszcze w
czerwcu wyremontować sypialnie na górze. 
Todzio uspokoił mnie, że miesiąc będzie trwał siedem dni spędzonych
niekoniecznie w Malinówku, po których on podejmie rękodzielne zlecenia
na krokodylowe buty dla gwiazd estrady. Gwiazdy zaopatrzone w buty z
krokodyla zadbają o gotówkę przeznaczoną na modernizację stryszku. On,
Todzio, poszyje w tym czasie buty ekskluzywnym biznesmenom, których
stopy ubiera już od kilku lat, co w perspektywie pozwoli jemu,
Todziowi, zadbać o stosowne meble do wszystkich pomieszczeń po
nieboszczce Kwak. 
Patrzyłam na Todzia jak na kupon z wygranym milionem i byłam skłonna
mówić mu tatusiu . Dokonał generalnych przewartościowań nie tylko w
Malinówku. Od czasu, gdy moja matka weszła w sezon lnu i miłości, stała
się inną kobietą. Zrobiła mi uprzejmość, całkowicie ignorując moje
życie. Znalazła wspólny język z Aliną i Balladyną. Nieważne, że pytała
je wyłącznie o trwałe farby do włosów i marki samoopalaczy. Ważne, że w
ogóle z nimi rozmawiała bez tłumacza. Była skłonna zachwycać się
wątpliwą urodą znienawidzonej niegdyś Lady Makbet i przestała
apodyktycznie dyktować nam zasady prania, odkurzania i zmywania. A co
najważniejsze  całkowicie odwróciła się od retoryki wyrażającej się
ponurym pytaniem I co ty teraz, Wandzia, zrobisz, taka porzucona? . 
Inna sprawa, że matczyne pytanie wciąż kołatało w mojej głowie. Nawet
nie zadawane, boleśnie brzmiało, ilekroć uświadamiałam sobie, że ona
już tego problemu nie ma. Teraz, po przyjaznej odprawie tej dwójki
greckich posłów, przykucnęłam na wygrzanej przez matkę derce i oddałam
się głupim rozmyślaniom nad własną, niepewną przyszłością. 
Maciej Kozak, po obiecujących długich wieczorach w źle ogrzanym
saloniku, przestał bywać na moich włościach. Zjadłam sześć serników
pani Wiktorii z nadzieją, że pojawi się na ganku, choćby służbowo, w
tej wysmarowanej wapnem koszuli. A tu  ani wapna, ani Macieja.
Zaśmiałam się do swych obiekcji związanych z ewentualnym mezaliansem.
Okazało się, że zbyt szybko przejęłam się społeczną różnicą pomiędzy
mną a nim  światem praw i zapraw. Dzisiaj też postanowiłam wpaść do
Malinówka. Planowałam, że go zaproszę na tę sądową fetę. 
Olek, jak zwykle, wybrał najgorszy moment na odwiedziny. Nigdy nie był
taktowny, co w pełni uświadomiłam sobie dopiero po jego odejściu. 
  Nie przeszkadzam?  upewnił się, nawet nie próbując dociec prawdy. 
Przeszkadzał jak nigdy dotąd, bo miałam nadzieję zaskoczyć Macieja
Kozaka w pracy, na wygodnym gruncie własnego salonu. 
  Nie przeszkadzasz  zapewniłam fałszywie, bezwiednie spoglądając na
zegarek. 
Usiadł na rogu krzesła i poklepując Makbeta po grzbiecie, powiódł
tęsknym wzrokiem po osypującym się tynku niegdyś naszego pokoju. 
  Nic tu się nie zmieniło  westchnął sentymentalnie. 
Zastanawiałam się, czy wyprowadzić go z błędu (po jego ucieczce
zmieniło się wszystko), czy dołączyć do sentymentalnego westchnienia,
jak przystało na dobrą, starą żonę. Wybrałam jeszcze inny wariant. 
  No właśnie. A ty tak lubisz zmiany ,
Chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie zrezygnował. 
  Chyba potrzebuję twojej pomocy  podjął z pewnym wysiłkiem. 
  Pewnie chcesz mnie uczynić chrzestną matką swojego potomstwa? 
Pozwoliłam sobie na małą złośliwość. Ostatecznie wszelkie formy
macierzyństwa to jedyna dziedzina, w której dałam się poznać jako
fachowiec. 
Zaprzeczył z uśmiechem i spojrzał na mnie zmęczonymi oczami Kondrata po
przejściach. 
  Rozkręcam własną firmę. Jednoosobową  zastrzegł się, widząc moje
zdumienie.  Wiesz, taki drugi etat. Będę budował nadzianemu gościowi
dom. Od projektu do przeprowadzki. Wszystko pod klucz. 
Głos Olka, wyraz jego twarzy i boleść ziejąca z każdego zdania upewniły
mnie, że to nie jego pomysł. Siedział na moim krześle i pewnie wciąż
się zastanawiał, dlaczego przez dwadzieścia lat jego pensja wystarczała
na dwoje dzieci, a od kilku miesięcy nie wystarcza na jedno. W dodatku
jeszcze nie narodzone. 
  Jak mogę ci pomóc?  Wciąż miałam nadzieję spotkać Macieja Kozaka z
kielnią przy kominku. 
  Potrzebuję teraz sporo pieniędzy. Muszę zarejestrować firmę, kupić
samochód ze skrzynią   referował, jakbym się zajmowała przydzielaniem
bankowych kredytów. 
  Finansowo nie mogę ci przecież pomóc  przerwałam tę listę wydatków. 
  Możesz, jeśli zawiesisz alimenty.  Opuścił głowę i było mu głupio.
Wyglądał jak całkiem przegrany Kondrat, czyli już nie jak Kondrat,
który nigdy tak nie wygląda. 
  Zawiesić?  przeraziłam się.  A co z dodatkowym angielskim
Balladyny? Z czego wypłacę dziewczynkom tygodniówki? Przecież wiesz, że
te cholerne wspólnoty mieszkaniowe podwyższyły czynsz, że nawet głupia
karma dla psów wzrosła o dotychczasowy podatek VAT, nie mówiąc o tym,
że wzrosła mi liczba psów na utrzymaniu, bo Makbetowej nie wyrzucę na
bruk. Jeśli zawieszę alimenty, to zawieszę na gwoździu również nasze
życie. Nie przyszło ci to do głowy?,
Olek milczał. Pewnie przyszło mu to do głowy, bo nie wydawał się
zdziwiony moją reakcją. 
  Myślałem  kręcił się jak robal pod mikroskopem moich czujnych oczu 
że wam się poprawiło. Remontujesz Malinówek, kupiłaś samochód 
Sądziłem, że świetnie sobie radzisz. Ale jeśli jest inaczej ,
  Skoro robię remont, to chyba oczywiste, że mam mniej pieniędzy niż
ktoś, kto nie robi remontu.  Rozmowa z Olkiem przestała być nawet
zabawna.  Chyba nie przypuszczasz, że mam sponsora, który urodził się
po to, by cię godnie zastąpić w finansowych zobowiązaniach?,
  No właśnie!  ożywił się Olek.  Byłem zaskoczony, że ktoś  
zmieszał się i przerwał. 
  Że jakiś idiota chce we mnie ładować, jakbym była tego warta? 
dokończyłam, śledząc Olkowe męki rysujące się na coraz mniej
sympatycznej twarzy, która była kiedyś twarzą najlepiej mi znaną. 
Twoje zdziwienie jest słuszne i nie  kontynuowałam bez litości.  Tym
idiotą jest moja matka, ale nie zgłupiała do tego stopnia, żeby płacić
za ciebie alimenty  dokończyłam tonem świadczącym, że audiencja
dobiegła końca. 
Jechałam do Malinówka przygnębiona i zła. Emocje opadły i zaczął
odzywać się we mnie ten nieznośny, miłosierny anioł dobroci, wolno
rozwijający skrzydła litości i współczucia, gotowy otoczyć nimi Olka z
jego byłymi kochankami, teraźniejszymi kłopotami i przyszłymi dziećmi.
Gdy zza zakrętu wyłaniały się malinówkowe pola, byłam już skłonna
odpalać Olkowi kawałek własnej pensji, żeby mógł kupić sobie
przynajmniej odzież roboczą, bo przecież w tych swoich pedantycznych
garniturach nie zbuduje żadnego przyzwoitego domu. 
Na szczęście wraz z widokiem na skromny domek babki Kwak powróciła
pamięć o niecnych zamiarach, jakie miał Olek względem tego ołtarza
domowych pamiątek. Anioł zwinął skrzydła i wolno opuszczała mnie
potrzeba uprawiania charytatywnych akcji na rzecz byłego męża. 
Maciej Kozak już zbierał się do wyjścia. Gdy weszłam, szorował ręce pod
prowizorycznym kranem i nie wiem, dlaczego doszukałam się w tej scence
elementów erotycznych. 
  Czy pójdziesz ze mną na jubileusz sądu?  zapytałam od progu,
rezygnując ze wszystkich wcześniej obmyślonych pretekstów, jakie miały
ułatwić mi tę rozmowę (wynikało z nich, że Maciej Kozak sam się
zaprosi). 
  Zależy, jakiego sądu  odpowiedział, chwaląc się swym niebanalnym
uzębieniem. 
  Rejonowego  wydukałam idiotycznie. 
  Jeżeli rejonowego, to idę.  Znowu uśmiechnął się promiennie, a ja,
gnana jakimś niewytłumaczalnym impulsem, podeszłam i cmoknęłam go w
wilgotny policzek. Nie zdążyłam się przyzwoicie zawstydzić, a już
poczułam na sobie silne, wyszorowane dłonie Maćka i nie miałam żadnych
wątpliwości, że te dłonie delikatnie przyciągają mnie do siebie.
Uległam magnetycznej sile. Bez oporu schowałam głowę w jego ramionach.
Zanim świat skurczył się do flanelowej, niebieskiej kratki,
uświadomiłam sobie, że Maciek pachnie moim snem. Moim czekaniem. Stado
mrówek ruszyło do ciężkiej pracy, a ja przymknęłam oczy, dziwiąc się,
jak niewiele ludziom, a konkretnie kobiecie, potrzeba do szczęścia. 
,
     *,
   
,
W sobotę rano, dwanaście godzin przed imprezą mającą na celu podnieść
moją zaniżoną zawodową samoocenę, siedziałam na łóżku zrozpaczona i
zła. Powodów do zmartwień wynalazłam więcej niż dotychczasowych
życiowych klęsk. Patrzyłam z obrzydzeniem na wydatny brzuch wyłaniający
się spod kusej koszulki reklamującej EB. Patrzyłam z udręką na połamane
paznokcie, które, choć wyglądały tak jak wczoraj, dzisiaj stanowiły
koszmar i mobilizowały mnie do wycia. Nie zawyłam tylko dlatego, że
wyły Makbety, które wczoraj z mojego (osobistego) powodu zostały
pozbawione możliwości eksploracji pobliskich krzaków. 
Zwlokłam się z łóżka i ruszyłam do łazienki. Tam pozbyłam się resztek
nadziei, że zdołam do wieczora zrobić z sobą porządek. Nawet gdybym
zatrudniła cały sztab do naprawy błędów natury i zaniedbań, nie miałam
szansy przeistoczyć się w zadowoloną kobietę sukcesu. Moje bezgłośne
łzy w magiczny sposób obudziły Alinę i Balladynę. Nie pytana,
opowiedziałam im w skrócie dramat, jaki rozegrał się pomiędzy mną
prawdziwą a mną w lustrze. Przyznałam się do popełnienia czynu niemal
lubieżnego, jakim jawiło się zaproszenie Macieja Kozaka na medalową
imprezę. I tak siedząc bezradnie na starym klozecie, czekałam na akt
krytyki ze strony moich rozczochranych córek, które nie spuszczały ze
mnie za,ych oczu. 
  Fajnie, że idziesz z tym przystojniaczkiem  pierwsza odezwała się
Balladyna.  Gostek jest całkiem w porządku, więc dlaczego
histeryzujesz?,
  Mamie chodzi nie o gostka, tylko o własny wizerunek, którym zaraz
powinnyśmy się zająć  rozwiewała Alina kolejny powód moich
wątpliwości.  O której jest ta zabawa?  przeszła do rzeczowych pytań. 
  O dwudziestej  bąknęłam, połykając szloch. 
  Do dwudziestej to możemy zrobić z ciebie taką odjazdową babkę, że
sama się nie poznasz  zapewniła mnie Balladyna, sięgając po moją
szczoteczkę do zębów. Postanowiłam być w tej sprawie dyskretna.
Ostatecznie od ręki, która teraz wkładała do ust moją szczoteczkę, tak
wiele zależało ,
Dziewczynki całkowicie przejęły inicjatywę. Moja rola ograniczyła się
do przekazania im skromnej sumy pieniędzy na konieczne gadżety.
Sądziłam, że w ten sposób pozbędę się świadków i oddam się we władanie
cudownie dojrzewającej chandry. Ilekroć ją miałam, siadałam na klozecie
i odpalając jednego papierosa od drugiego, pozwalałam sobie na luksus
litowania się nad sobą i swoim beznadziejnym życiem. 
Stało się jednak inaczej. W czasie, gdy dziewczynki ruszyły po zakupy,
ciągnąc za sobą Makbety, ja zostałam obarczona obowiązkiem leżenia w
wannie z kompresem na oczach. Musiałam też pocierać wskazane miejsca
jakimiś wygładzającymi specyfikami. Pocierałam, myśląc, że przyjemnie
jest być damą lub choćby tylko przygotowywać się do tej roli. 
Mniej frapujące były następne zajęcia, gdy w pozycji siedzącej należało
trzymać nad głową drętwiejące dłonie. Spod pach kapał żel depilacyjny,
którego lepki dotyk czułam także na łydkach. Moje oczy wciąż przebywały
pod szczelnymi wacikami, a twarz została pokryta dość nieprzyjemną w
zapachu gliną i poddana pielęgnacyjnemu peelingowi. 
Trzy rekreacyjne godziny upłynęły mi na nurzaniu się w wodzie, w
płynach regenerujących wszystko, co było mną, w kremach likwidujących
wszystko, co było moją starością, i w solach zżerających również
wszystko, poza tłuszczem. 
Gdy Balladyna przeobrażała kuchnię w zakład fryzjerski, Alina
obdzwaniała koleżanki, notując coś zapamiętale na kawałku papieru.
Ostatni telefon był do Roberta. 
  Wpadnij tu za jakąś godzinkę  rzuciła do słuchawki. 
  Może za dwie?  Spojrzałam na Alinę błagalnie. Nie miałam ochoty
oglądać przyszłego zięcia spod wacików czy gliny, a jeszcze bardziej
przerażało mnie to, że stanę się obiektem czyjegoś oglądania. 
Alina uprzedziła moje obawy. 
  Nie martw się. On jest potrzebny do załatwienia kilku spraw w
mieście. A ciebie będzie podziwiał dopiero przed wyjściem. 
,Podziwiał!  sarknęłam w duchu.  Zobaczy mnie bez zbędnego owłosienia
i wpadnie w euforię! ,
Na dalsze dywagacje nie było czasu. Dziewczynki bezpiecznie przerzuciły
mnie przez granicę łazienki i przyholowały do kuchni. Gdy Balladyna
zapamiętale nakładała na moje włosy cuchnącą mocznikiem maź, Alina
przygotowywała się do porządkowania brwi, które jej zdaniem
przypominały trawnik. W dodatku polski, nie angielski. 
  Jak się czujesz?  głos Balladyny tonął w oparach mocznika. 
  Jak krzak obsikany przez Makbety  westchnęłam na moment przed
agresywnym wtargnięciem Aliny na teren trawnika. 
Bolesne doświadczanie kobiecości uświadomiło mi, że dotąd nie mogłam
być atrakcyjna, skoro oszczędzałam na cierpieniach. Poznawałam zatem
cenę urody, ciesząc się, że jest to doznanie jednorazowe i
przemijające. Widać, nie należałam do grona wybranek-elegantek
podejmujących systematyczne tortury w imię solidarności z ideą
zadbanego oka. Wyłam, tupałam nogami i momentami miałam wrażenie, że
czuję, oprócz amoniaku, subtelny swąd palonej siarki. Tak bardzo
dokonywana na mnie operacja przywodziła myśl o piekle. 
Dopiero późnym popołudniem zrozumiałam rolę, jaką w akcji odnowienie
Wandy  odegrał Robert. Otóż Robert jeździł po mieście, zbierając,
niczym kurier PCK, paczki z odzieżą, przygotowane przez studentki
weterynarii posiadające rozmiar XXL i dobre serce. Robert był zatem
wróżką, a jego ąkoda  karetą z dyni, w której znalazły się niezbędne,
wieczorowe akcesoria. 
Godzinę przed przyjściem Macieja Kozaka, królewicza, byłam gotowa .
Godzinę przed jego nadejściem stałam przy lustrze, z trudem hamując
napływające do oczu łzy. To były pierwsze, próżne i tak mi potrzebne
łzy szczęścia. Kobieta, na którą patrzyłam z przyjemnością i
wzruszeniem, stanowiła moje naprawdę imponujące przeciwieństwo,
jednocześnie będąc mną. Miała piękne, rude, lekko wijące się włosy, a
nawet burzę loków subtelnie opadających na czoło. Czoło jaśniało, oko
mieniło się glicerynowym światłem. Zakończone starannie wywiniętą
rzęsą, przydawało moim pospolitym rysom kociego powabu. Nigdy przedtem
nie podejrzewałam siebie o tak szlachetny rysunek brwi, jaki
demonstrowało moje nowe odbicie  kobiety wampa. Trzeba przyznać, że
Alina zna się na trawnikach, a nawet malinowych chruśniakach. Dopiero
teraz dostrzegłam, co nosiłam nad okiem przez ostatnie lata. A usta 
Moje usta zwykle zgryzione, skulone i bezkolorowe rozwinęły się w
reklamę pomadek Margaret Astor. Lekko wilgotne, zapewne uzbrojone w
miliony inteligentnych pigmentów, z powagą udawały moje osobiste
wyposażenie twarzy, do czego musiałam się przyzwyczaić. 
Pomijam już małą czarną, bez defektu. Za to z dekoltem ozdobionym
czerwoną różą, szpilki od Gabora sprawiające, że moje łydki też były od
Gabora. Pomijam subtelne zakładki w pasie małej czarnej, doskonale
wchłaniające tkankę tłuszczową, o którą nikt mnie w tym przebraniu nie
mógł podejrzewać. Pomijam także delikatną biżuterię. Najskromniejszy
łańcuszek świecący starym srebrem przy opalizującej szyi. Jedyne moje
zmartwienie polegało na tym, że z trudnością rozpoznawałam w tej
postawnej i interesującej kobiecie siebie. Nie pasowało do niej moje
imię. Nie pasował sposób poruszania się i siadania. Balladyna też była
tego zdania. Poradziła mi, abym maksymalnie ograniczyła chodzenie i
siadanie, bo stanie wychodzi mi najlepiej. 
Dzwonek do drzwi sparaliżował nawet dobrze opanowane stanie, bo
zadrżałam. Ku mojemu zdumieniu przyszedł Olek. Zaniemówił i długo
musiałam czekać, zanim wyjaśnił powód swej wizyty. Przyszedł mnie
przeprosić i odwiesić prośbę o zawieszenie. Odwiesiłam. Zwłaszcza że za
drzwiami stał już Maciej Kozak. Z różą. W garniturze i krawacie. Nawet
Propoluk ze swoim 4 You nie wytrzymałby konkurencji z majstrem
budowlanym, Kozakiem, omotanym krawatem i elaną w sposób nienaganny.
Olek ponownie zaniemówił i pozwoliłam mu zebrać słowa i myśli w
towarzystwie córek. Ujęłam Macieja Kozaka pod ramię i pamiętając, że
chodzenie mi nie wychodzi, wolno i majestatycznie ruszyłam po swój
medal. Na swój bal. Ze swoim chłopcem. 

,
Do końca maja w sądowych pokojach omawiano przy drzwiach zamkniętych i
otwartych wieczór w knajpie Relaks . Integracja personelu okazała się
tak potrzebna, a jednocześnie tak krótkotrwała, że zwyczaj bratania się
palestry z przedstawicielami administracji i obsługi przeniesiono do
pomieszczeń sądu. Poza tym było o czym mówić. 
Moje pojawienie się z Maciejem Kozakiem należało do wątków pobocznych.
Ten temat zgłębiały z upodobaniem kadry, skąd wypłynęła opinia, że
facet (znaczy się Maciek) chyba jest ślepy (znaczy się, ja chyba jestem
zbyt brzydka). Dla mnie bez wątpienia był to bal życia. Zwłaszcza od
momentu, gdy poćwiczyłam siadanie, chodzenie, a po kilku głębszych 
tańczenie. I wszystkie te czynności, łącznie z wtulaniem się w elanę
garnituru Maćka, wykonywałam z radosną perfekcją. 
Jednak centralnym hitem wieczoru pozostało wystąpienie sędziego Glinki.
I nie chodzi tu wyłącznie o jego wystąpienie z przemową, w której
pięknie przedstawił zasługi odchodzącej na rentę pani prezes Klimuszko.
Chodzi bardziej o wystąpienie sędziego z jego dotychczasowego
małżeńskiego związku, co także mocno wyartykułował. 
Wszystko zaczęło się od niespodziewanego pojawienia się Glinki w sali
knajpy Relaks . Wszedł, pamiętam, w momencie, gdy orkiestra próbowała
grać tango i śpiewać, że do tanga trzeba dwojga. Sędzia Glinka nawiązał
w swojej bezpośredniej wypowiedzi do tego motywu i osłupiałej ze
zdumienia pani prezes Klimuszko oświadczył, że tylko z nią miał
szczęście rozumieć się w tańcu życia. Nie zaznał tej przyjemności ze
swą małżonką, nazywaną w sądowych kręgach Pandorą. Refleksja ta nie
dawała spokoju sędziemu, a dokonany bilans i nowa sytuacja pani prezes
skłoniły go do podjęcia męskiej decyzji rozstania się ze wspomnianą
Pandorą. Sędzia Glinka w ten oto prosty i szlachetny sposób opowiedział
się za tańcem życia, o które to życie pani prezes podjęła samotną
walkę. Publicznie ją pocałował i napomknął, że myśli o wcześniejszej
emeryturze, żeby mieć więcej czasu dla swej nowej partnerki. 
Ci, którzy mieli przykrość zetknąć się z Pandorą, śledzili bieg
wypadków z radością. Był to jeden z tych momentów, gdy względy etyczne
ustępują względom sumienia. I choćby Glinka od tego dnia publicznie
dłubał w obu dziurkach swego przepastnego nosa, nikt nie mógłby patrzeć
na niego z naganą, nawet głupia Halinka z kadr, która specjalizowała
się w rozwodach, reprezentując tak zwany chrześcijański punkt widzenia. 
Atrakcją zdecydowanie mniejszego formatu była wydra, która bez
zapowiedzi urozmaiciła program artystyczny i wykonała striptiz do
melodii Czerwone korale. Prezentowane przez nią stringi sprowokowały
prokuratora Karasia do agresywnego tańca erotycznego z kelnerką.
Prokurator Karaś porwał kelnerkę z tacą gorącej kawy, w wyniku czego
żona kuratora Misia doznała poparzenia trzeciego stopnia. Tu z dumą
odnotowałam, że trzeźwy i odpowiedzialny Maciek ruszył z pierwszą
pomocą. Wprawdzie nie oblanej kawą żonie Misia, lecz prokuratorowi,
którego Miś, sądowy Samson, chciał za wszelką cenę wgnieść w parkiet
pełen potłuczonego szkła. 
Od pamiętnego wieczoru nosiłam w sercu dwie nowe miłości. Jedną,
koleżeńską i bez podtekstów  do Glinki. Drugą, osobistą i z
podtekstami  do Maćka. 
Gdy wracaliśmy nad ranem pustymi i sennymi uliczkami, ja  z gaborami w
rękach, on  z ręką na moim ramieniu, czułam, że potrafię, a nawet
pragnę zdefiniować całe swoje szczęście. Wcześniej nie potrafiłam tego
zrobić. Przeszkadzała mi hipokryzja zdobyta prawdopodobnie wraz z
prawniczym dyplomem w latach, gdy intelekt mógł jeszcze uchodzić za
ekwiwalent klasy i kasy. Ciocia Lola miała rację, kpiąc ze mnie do
woli, gdy niedawno przewoziłam ją ze szpitala do domu. Zapytała mnie
wówczas o przyjaźń z Maciejem Odnowicielem (domku babki Kwak).
Stwierdziłam wtedy cynicznie, że pełnia szczęścia z majstrem budowlanym
nie jest możliwa, gdy było się żoną architekta. Ciocia pokręciła głową
bardziej niż ja kierownicą (na rondzie) i powiedziała z sarkazmem A
może on skończył inną szkołę . Jaką inną?   zapytałam ze zdumieniem.
,Szkołę życiowej mądrości  odpowiedziała z powagą.  Zdaje się, że nie
doceniasz, drogie dziecko, tej matury . 
Doceniłam, ale oczywiście z poślizgiem, bo w pierwszej chwili
nieszczęsna refleksja o życiowej mądrości wydała mi się największym
truizmem, jaki usłyszałam z ust ciotki. Dopiero kilka dni po sądowej
fecie, gdy omawialiśmy z Maćkiem wspólnie spędzony wieczór,
zrozumiałam, o co cioci chodziło. 
  Tak bardzo chciałam być odlotowa   mówiłam mu o dniu sławnych
tortur  że zgodziłam się na eksperymenty kosmetyczne, które dogłębnie
wstrząsnęły nie tylko moim ciałem, ale i psychiką. Zanim stanąłeś w
drzwiach, byłam po przynajmniej trzech dolegliwych operacjach
kosmetycznych. 
  Wyglądałaś pięknie i pociągająco. Jak zawsze  podkreślił z uśmiechem. 
  No, może nie jak zawsze  zaprotestowałam nieco urażona.  Na takie
,zawsze  w powszednie dni nie znalazłabym czasu. 
  Nie zrozumiałaś mnie. Chodzi o to, że lubię na ciebie patrzeć, jak
przyjeżdżasz tu w starych dżinsach, wyciągniętym swetrze i bez makijażu. 
  Nie przyjeżdżam bez makijażu!  Maciek zaczynał działać mi na nerwy. 
  W porządku  ciągnął cierpliwie  ale też rzadko się tu zjawiasz w
sukience z dekoltem i w szpilkach. 
  Przecież nie widziałeś mnie tu w szpilkach!  zaczynałam powątpiewać
w to, czy Maciej Kozak w ogóle mnie kiedykolwiek przedtem widział w
Malinówku. 
  Próbuję ci wyjaśnić, że to nie jest ważne, w czym jesteś, czy masz
makijaż czy nie, ile operacji i zabiegów przeszłaś, zanim twój maluch
wjechał na podwórko. Po prostu od zawsze byłaś miła i śliczna.
Wyglądałaś równie uroczo, gdy wynosiłaś cegły z saloniku, jak na balu,
kiedy wygrałaś konkurs na piosenkę sądową. 
Nie mogłam uwierzyć, że kobieta w chuścinie targająca cegły i
rozśpiewany wamp to dla Macieja Kozaka ta sama kobieta. Nie mogłam też
uwierzyć, że efekt wielogodzinnych cierpień, przerywanych kąpielowymi
relaksami, mógł być tak dalece niedoceniony. Natychmiast podzieliłam
się swoimi podejrzeniami, oskarżając Macieja Kozaka o zwykłą, męską
nieuczciwość. Miałam też koronny argument. 
  Nawet mój mąż nie potrafił ukryć zdumienia, tak bardzo różniłam się
od codziennej Wandy. Żałuję, że nie potrafisz być szarmancki!,
  Może twój mąż nie widział tego, co w tobie jest śliczne bez żadnych
starań?  Uśmiechnął się smutno Maciek i pogłaskał mnie po policzku. 
Poza tym wolę być szczery niż szarmancki. I wolę, jak jesteś prawdziwa.
A do tego nie potrzeba żadnej kosmetyczki. Wystarczy, że się
uśmiechniesz. 
Postanowiłam być prawdziwa. Zwłaszcza że zgodnie z sugestią Macieja
Kozaka osiągnęłam to w sposób banalnie prosty. 
,
     *,
   
,
Zdziwiłam się niepomiernie, gdy w drzwiach do mojego mieszkania
zderzyłam się z niezwykle wysokim i zdaje się dobrze wychowanym
(natychmiast mnie przeprosił!) młodym człowiekiem. 
Sprawdziłam odruchowo, czy to na pewno moje drzwi (Osiedle Młodości
charakteryzuje iluzoryczność podobieństw architektonicznych). Drzwi
były moje, co potwierdziła Balladyna, wystawiając z nich swoją głowę. 
  Mamo, to jest właśnie Bartek  oświadczyła radośnie. Najwyraźniej
nasze zderzenie ją ucieszyło. 
  Jestem Bartek  poświadczył młody człowiek, uśmiechając się od ucha
do ucha (widać, też lubił być prawdziwy). 
  Cześć.  Wyciągnęłam rękę, którą pocałował, i wiedziałam już, że
nigdy Balladynie nie wybaczę, jeśli zrazi do siebie kogoś tak
prawdziwego i ułożonego. 
  To do jutra  rzuciła roześmianej twarzy i wciągnęła mnie do środka. 
  Dlaczego tak się na niego idiotycznie gapisz, jakby był twoim
podopiecznym, który uciekł z więzienia. 
  Dlatego, że po raz pierwszy widzę twojego kumpla, który nie wygląda
jak mój podopieczny  odpaliłam.  Ciekawe, co ten przystojniak w tobie
widzi?  zadałam jej pytanie mojej matki.  Już żałuję, że rozstaniecie
się po drugim semestrze. Fajnego miałaś chłopca  wchodziłam w kwestię
własnej matki jak nóż w masło. 
  On mnie zostawi? Po drugim semestrze? Skąd ci to przyszło do głowy?,
Z satysfakcją kontynuowałam swą opowieść wywiedzioną z matczynej
intuicji:,
  Ktoś, kto tak wygląda, ma w szkole średnią powyżej pięć, jest hakerem
obciążonym indeksami u progu naukowej kariery, nie będzie chodził w
nieskończoność z panienką, która popala, depiluje brwi i nosi płaszcze
swojej matki. Że nie wspomnę o nadużywaniu pudru i jaskrawych cieni do
powiek ,
  Ktoś, kto tak bezpodstawnie zrzędzi i nie widzi metamorfozy własnego
dziecka, nie powinien być matką  sapnęła Balladyna.  Mam średnią
cztery koma osiem, przestałam się malować, śpiewam w szkolnym zespole
Bebechy i mam najładniejsze nogi w pionie klas pierwszych i drugich. A
jak odejdą tegoroczni maturzyści, to wynik mi się poprawi.  Patrzyła
na mnie z cynicznym uśmieszkiem. 
  To ty umiesz śpiewać?  Pytanie było zasadne, gdyż dotąd nigdy nie
ujawniły się muzyczne talenty Balladyny. 
  Zespół Bebechy gra cholernie ostry rock, więc i tak mnie nie słychać
  wyjaśniła pogodnie. 
  To po co śpiewasz?  Nie mogłam zrozumieć. 
  Wiesz, ile jest ochotniczek na solistkę? Walczyłam z Bebechami trzy
miesiące, żeby dostać mikrofon. 
  Byłaś najlepsza?  W moim głosie kłóciły się o pierwszeństwo
chełpliwość i duma. 
  Najgłośniejsza  wyjaśniła krótko. 
Gdy późnym wieczorem zajrzałam do jej pokoju, siedziała po turecku na
łóżku, głośno powtarzając angielski. 
  Ty się naprawdę uczysz  szepnęłam, coraz bardziej zachwycona córką o
najsilniejszym głosie. 
  To sonety Szekspira. W oryginale. 
  Zadanie domowe?,
  Nie. Bartek mówi, że angielski jest językiem miłości, więc muszę
opanować kilka lirycznych tekstów. 
  W Londynie nie kupisz nawet kapusty, jeśli tak będziesz traktować
język  sarknęłam. 
  Kapustę mogę ci kupić po polsku. Poza tym oni tam, w Anglii, nie
jedzą bigosu  powiedziała Balladyna głosem przewodnika wycieczek
turystycznych i zagłębiła się w następnej frazie miłosnego wyznania. 
,
     *,
   
,
Anka tkwiła nad butelką piwa przy kuchennym stole, zarzuconym
kolorowymi gazetami. Czytała horoskopy. 
  Cześć, Anka.  Położyłam przed nią właśnie zakupioną w MPiK-u
instrukcję z serii Jak być kochaną .  Ostatnio dużo o tobie myślałam,
więc wpadłam. 
  Cześć  odpowiedziała bezbarwnie.  Właśnie czytam, że odwiedzi mnie
życzliwa osoba, która jednak okaże się bezradna wobec moich problemów.
Jeśli wszystkie horoskopy tak szybko się spełnią, to za pięć minut
wpadnę w długi, za dziesięć wyruszę w niebezpieczną podróż, a potem
będę musiała zrobić niezbędne badania kontrolne. 
  Wciąż masz doła?  spytałam cicho jak zwyczajowo mówi się przy
zmarłych. 
  Potężnego  westchnęła.  Od pięciu dni jestem o rok starsza, a poza
tobą nikt się mną nie interesuje. Mam nadzieję, że nie przychodzisz z
jakąś rewelacją, że się na przykład szczęśliwie zakochałaś?  Spojrzała
na mnie badawczo. 
  Ależ skąd!  zaprzeczyłam żarliwie, a w duszy zrobiłam pogrzeb
palącej potrzebie opowieści o Maćku. Żegnaj mój ulubiony temaciku!  
przemówiłam w głąb siebie.  Dużo myślałam o tym twoim pechu  kłamałam
bez zmrużenia powiek.  Doszłam do wniosku, że powinnaś pojechać do
sanatorium. To ponoć leczy wszystkie rany, jakie się ma po
czterdziestce. 
  Po czterdziestce to ja jestem w sferze psychiki, nie metryki 
przypomniała mi z satysfakcją, która wcale jej nie satysfakcjonowała. 
  Wiem, że kobiety wracają z takich kuracji całkowicie uzdrowione, a
nawet zaobrączkowane  broniłam wiedzy nabytej po artykule Sanatorium 
legalny dom rozkoszy. 
  Mam wydawać kupę forsy, żeby na wieczorku tańcującym podpierać
stetryczałego wdowca z artretyzmem?  Oburzenie Anki trochę mnie
zabolało. Zwłaszcza że miała niemało racji. W domu wczasowym Perła 
też mogłam się zabawić co najwyżej z dwoma bobo-frutami  w podeszłym
wieku. 
  Niczym nie ryzykujesz  z przekory trwałam przy swoim. 
  No właśnie  spojrzała na mnie boleśnie  a ja chcę ryzykować. A
nawet muszę! Czuję w sobie niespożytą energię, która mogłaby rozsadzić
nie tylko jakiegoś głupawego posła z AWS-u, ale cały parlament!,
Anka wyraźnie była pod wyraźnym wpływem medialnej indoktrynacji
politycznej. Przygoda z posłem skłaniała ją do uważnego śledzenia
kolejnych poselskich wyścigów. Poseł przepadł z kretesem gdzieś na
głębokiej prowincji, ale reportaże z Wiejskiej działały na Ankę wciąż
jak sentymentalna telenowela z ulubionymi aktorami. 
  Na twoim miejscu nie wracałabym do polityki  powiedziałam
metaforycznie. 
  Nie zamierzam  odrzekła Anka. Chyba szczerze, bo w jej oczach ożyła
tęsknota za francuskim republikaninem o imieniu Hugo. 
Zaniepokoiło mnie trzecie piwo zachłannie wychylane przez Ankę.
Zmartwił smutek, którego nie potrafiła ukryć pod dobrą miną do złej
gry. Wracałam do domu wściekła na ślepych, ostrożnych, zachowawczych
mężczyzn, codziennie przechodzących obok Anki z gazetą pod pachą czy
psem przy nodze i udających, że jej tu, na świecie, nie ma. 
Gdy tylko wpadłam do mieszkania, chwyciłam za telefon. 
  Słuchaj, Anka  z trudem łapałam oddech  może poszłabyś na takie
babskie zebranie w ośrodku terapeutycznym Wola ? Pomyślałam, że to
może być lepsze od sanatorium ,
Anka musiała być po piątym piwie, bo nigdy tak strasznie nie bluznęła w
słuchawkę. Poczułam się słusznie urażona jej propozycją i bez żalu
przerwałam połączenie. 
,
     *,
   
,
Pan Todzio był jedynym w swoim rodzaju szewcem artystą. Gdy się
dowiedział o Bebechach , przyniósł Balladynie kozaczki, których nie
odebrała jakaś znana gwiazda muzyki pop. Balladyna tak zawyła z
radości, że uwierzyłam w siłę jej głosu. Swoją drogą pan Todzio był
pierwszym świętym Mikołajem w naszej rodzinie. Mnie podarował skórzaną
torbę (przypuszczam, że nie odebraną przez Sławę Przybylską, bo
stanowiła przykład kultury materialnej z minionej doby). Alina dostała
plecak (również własnoręcznie haftowany rzemykami) na rajdy po
Bieszczadach, a Makbety piękne, inkrustowane obroże. 
  Nie chcę być szewcem, co psom szyje buty  taktownie pochwalił się
Todzio znajomością literatury klasycznej, zapinając pod brodami
Makbetów obroże. 
  Bo Todzio chce w ten sposób zadokumentować, że jesteśmy rodziną 
szczebiotała matka uwięziona w krokodylowej spódnicy z nitami. 
Balladyna patrzyła na tego krokodyla z pasją zoologa. Krokodyl matki
świetnie korespondowałby z jej kozaczkami. 
  To piękny pomysł  pochwaliłam poważnie rodzinne zapędy Todzia  choć
dość kosztowny. Przecież pan wie, że traktujemy pana jak kogoś
bliskiego. 
Todzio machnął ręką na znak protestu. Nie lubił, w przeciwieństwie do
matki, rozmawiać o pieniądzach, a już najwyraźniej cierpiał, gdy go
chwalono albo podziwiano. 
Makbety, w ciężkich obrożach, nie wydawały się szczęśliwe. 
  Przywykną  oceniła matka, nie zrażona głuchym psim pomrukiem i lekko
wyszczerzonymi zębami.  A ona  skierowała oczy na Lady Makbet  wręcz
powinna poczuć się szczęśliwa, jeśli jest w niej choć odrobina
kobiecości.  Matka zamachała złotą bransoletą, dając Lady do
zrozumienia, że każda inteligentna niewiasta nosi swoją obrożę. 
Byliśmy w Malinówku  matka zmieniła temat i jej oczy pojaśniały jak
kolie.  Ten młody człowiek dokonuje tam cudów! Todzio twierdzi, że
jeśli zdecydujemy się na malutki domek, to go zatrudni. Co ty na to?,
  Malutki domek? Po co malutki domek? Przecież Malinówek jest wspólny,
ty masz mieszkanie   odezwał się we mnie głos rozsądku. 
  Gdybyś nie była taka praktyczna, los byłby dla ciebie łaskawszy 
przerwała mi matka ze skwaszoną miną.  W Todziu jest duch wolności i
nie próbuj nas powstrzymywać!,
Nie wierzyłam własnym uszom. Moja matka, która całe życie poświęciła na
czynienie z użyteczności kanonicznej cnoty, zarzuca mi teraz brak
fantazji i praktycyzm! A kto nam kazał prać koszule w tanim, ale
skutecznym proszku? Kto przemierzał dwadzieścia kilometrów, żeby kupić
tańsze o pięć złotych truskawki? Kto żądał, aby oddawać rajstopy do
repasacji, i to w czasach, kiedy nikt niczego nie repasował? Milczałam
porażona przemianami, jakie zaszły w psychice sumiennego dotąd
rzeczoznawcy. Widać Todzio uwolnił mieszkającego w matce dżinna
skąpstwa. Dżinn musiał jakimś cudem odnaleźć moje sumienie i ulokował
się w nim na dobre. 
  Pamiętaj, drogie dziecko  matka wygłaszała swój pożegnalny monolog 
nie można mylić życia z wiecznością. Dopóki nie wydasz wszystkich
pieniędzy, będziesz nieszczęśliwym tragarzem bólu i złych namiętności. 
,Biedny Todzio  pomyślałam, gdy krokodyl szeleścił już na klatce
schodowej.  On nie ma szans ani potwierdzić, ani zaprzeczyć. Tak,
jakby nie miał nic do powiedzenia i to na każdy temat,;. 

br 
Czerwiec zaskoczył mnie jak wszystko w tym roku. Fala ciepła
docierająca nawet do grubych murów sądu nieznośnie przypominała, że
zbliża się nieubłaganie czas bikini, depilacji, lepkich olejków,
samoopalaczy i plaż pełnych nastoletniej smagłości. Po raz pierwszy od
czasu, gdy bezpowrotnie utraciłam wiarę w powrót smukłych ud, ten
nadchodzący sezon cielesności nie robi na mnie żadnego wrażenia.
Triumfować na plażach nie będę (pomimo że sprawiłam sobie kostium
kąpielowy marki Triumph), ale za to pozwolę Maćkowi kochać mnie taką,
jaka jestem. Jeżeli jego deklaracje są prawdziwe, to mogę do lipca
spokojnie utyć, zarosnąć szczeciną, a nawet podłubać sobie w nosie
wzorem sędziego Glinki. 
Ten uczuciowy komfort wcale nie uśpił moich obaw i rodzącej się
zdradzieckiej zazdrości. Ilekroć Maciek wpadał do sądu, aby porwać mnie
na zakupy, Halinka z kadr natychmiast pukała do mojego pokoju.
Denerwowałam się, bo była z tych kadrówek, którym nie grozi w
najbliższym czasie drugi podbródek i drugie podbrzusze. Na szczęście
Maciek nie dostrzegał ani jej elastycznego kroku, ani jej frenetycznych
perfum, ani jej samej. Na wszelki wypadek unikałam kadr jak ognia, a
niewdzięczny personel odłożył sprawę mojej pożyczki ad akta. 
Pożyczka miała być na Malinówek i na lipcowy urlop w  Kołobrzegu.
Pomyślałam, że powiew wiatru i morska bryza pozwolą Maćkowi odetchnąć
po trudach odbudowy i renowacji, które niespodziewanie objęły i dom, i
jego właścicielkę. Pomysł spodobał się cioci Loli, więc postanowiła
wesprzeć mój fundusz wczasowy. Maciej Kozak z niewiadomych względów
kojarzył się cioci z Pasteurem (tym od wścieklizny). Analogie kończyły
się wprawdzie na płci, ale taktownie zgadzałam się z cioci sugestiami.
Zwłaszcza że pobyt w szpitalu w roli pacjenta wzmógł w niej pewien upór
i, rzekłabym, kłótliwość. Ludzie ugodowi nie mają szansy wyjść dzisiaj
ze szpitala żywi   wyjaśniła tę zmianę swego usposobienia na jednej z
poszpitalnych wizyt. 
Szłam czerwcową ulicą najwyraźniej w stronę bliżej nieokreślonego, ale
wyczuwalnego szczęścia i myślałam z sympatią o Olku. Tak! Dojrzałam do
tego, aby nie tylko zaakceptować puste miejsca, jakie po sobie
pozostawił (na jego półkach zdążyłam już zgromadzić tysiąc nowych
niezbędnych przedmiotów). Dojrzałam nawet do Olka nieobecności, teraz
naturalnej i zwyczajnej niczym dawna obecność. Ale myślenie z sympatią
o Olku było czymś jeszcze innym. Było rodzajem wdzięczności, że skłonił
mnie do prawdziwego życia. Pozwolił mi samej ocenić, ile naprawdę
jestem warta. I jeżeli nawet cała ta z trudem zdobyta wiedza jest z
perspektywy ludzkości tylko ciągiem mało ważnych drobiazgów, dla mnie
stała się ważna jak sad babki Kwak. Ten z milczącymi, rachitycznymi
drzewami, owocującymi rzadko, ale pięknie. I z uporem wydającymi
kwiaty, z których zawsze mógł powstać owoc. 
,
     *,
   
,
Wczoraj myślałam o Olku z sympatią, a dzisiaj myślę z lękiem i
przerażeniem. Gdy tylko się dowiedziałam, że jest w klinice, na
kardiologii, poprosiłam Tośkę o zastępstwo i pojechałam do szpitala. 
Uśmiechał się blado, z cierpką ironią, prosząc mnie wzrokiem, żeby nie
zadawać mu głupich pytań. Zapytałam tylko, czy niczego nie potrzebuje.
Pytanie było głupie, bo potrzebował zdrowia i pewności, że stąd
wyjdzie, a tego nikt mu nie mógł obiecać. Lekarz znalazł kilka
argumentów łagodzących nasz strach:,
  że stan przedzawałowy to jeszcze nie zawał;,
  że czterdzieści pięć lat to nie pięćdziesiąt pięć;,
  że ma śliczną hemoglobinę i przyzwoite mikroelementy (ucieszyłam się,
że Olek ma w sobie wreszcie coś przyzwoitego);,
  że jest w grupie mniejszego ryzyka, a wokół są same grupy ryzyka
dużego;,
  że przy tak troskliwej żonie (tu spojrzenie na mnie) na pewno szybko
z tego wyjdzie. 
,Jeśli wszystkie dobre strony sytuacji są takie jak ostatnia, to nigdy
z tego nie wyjdzie   pomyślałam, zapewne podobnie jak Olek. 
Generalnie Olek nie zdradzał żadnych objawów myślenia. Przejął się
bardzo, ale w sobie. Zapytał tylko, gdy lekarz zasugerował, że wizyta
skończona, czy wpadnę jeszcze. 
  Jasne!  wykrzyknęłam z entuzjazmem, jakby mnie zapraszał na Majorkę. 
W domu ustaliłyśmy plan odwiedzin. Przy sporządzaniu grafiku
prześladowała mnie myśl, że mogę trafić na tłumaczkę (łajdaczkę sobie
darowałam). Jednak Balladyna rozwiała moje wątpliwości. 
  Nie mówiłam wam, ale tato od pewnego czasu jest sam.  Spojrzała po
nas, słusznie spodziewając się zdumienia. 
  Jak to sam? Miało go być więcej, nie mniej  wyraziłam sprzeciw. 
  Ale jest mniej. Ta cała Małgośka wyprowadziła się do swojej matki czy
koleżanki  W każdym razie ojciec jest sam i kto wie, czy sam nie
zostanie. 
Przerażenie wbiło mnie w fotel, a konkretnie w Makbeta. To, co niegdyś
stanowiło esencję moich marzeń, powróciło jak czarny scenariusz horroru
rodem z brazylijskiej telenoweli. Wcale nie chciałam, aby Olek był sam!
A jeszcze bardziej nie chciałam, aby był ze mną!,
Rewelacje Balladyny potwierdził sam Olek. Czuł się zdecydowanie lepiej.
Wokół niego krążyła niczym mucha nad słodką bułką pięknie opalona
pielęgniarka. Jej całym medycznym przeznaczeniem było chyba
niespuszczanie nas z oczu. Pozwalałam jej pracować, delikatnie
wypytując Olka o sytuację. 
  Eee  zignorował swe matrymonialne kłopoty.  Wcale się tym nie
przejmuję. Mało to pięknych kobiet na świecie?  rzucił retorycznie,
ale nie do końca, bo zatrzymał wzrok na tułowiu muchy. Kwestię swego
przyszłego ojcostwa potraktował z podobnym lekceważeniem.  Nawet nie
wiem, czy to moje dziecko. Już od dawna było źle. Istnieje niepokojąca
szansa, że urodzi się podobne do Stefana Rudzika, naszego naczelnego, a
tego bym nie przeżył. 
Tu, w otoczeniu białych łóżek i czającej się zewsząd śmiertelnej ciszy,
słowa Olka nabrały wymiaru tragicznego i metafizycznego. Rozumiałam go.
Ja też nie chciałabym, aby któraś z moich dziewczynek była podobna do
Stefana Rudzika. Niby nie przywiązujemy wagi do urody, ale przecież i
tu są pewne granice ,
,Biedny Olek  myślałam, jadąc wolno zieloną alejką.  Rzucił się w wir
pracy, żeby zarobić na potomstwo Rudzika kosztem własnego serca.
Zadłużył się w bankach i naraził naczelnemu, niefrasobliwie kontynuując
związek partnerski z tłumaczką-łajdaczką. No, bo skąd miał wiedzieć,
biedny Olek, że jego tłumaczka jest ruchomą własnością firmy i można ją
przenieść z gabinetu do gabinetu niczym ozdobną palmę? Rudzik przeniósł
tłumaczkę pewnie po tej konferencji w Poczdamie, czego mój ślamazarny
Olek nawet nie zauważył . 
Uspokoiłam Olka, że mu zawieszam (te cholerne alimenty). I zostawiłam
go w dobrej formie. Jeszcze nie zdążyłam wyjść, a już sam się zawieszał
stęsknionym spojrzeniem na białym fartuszku medycznej muchy. Jeśli
pielęgniarka przypomni sobie wszystkie znane ludzkości sposoby
rekonwalescencji, to jest nadzieja, że mój Olek wyjdzie stamtąd
zdrowszy, niż był kiedykolwiek dotąd. 
,
     *,
   
,
ślub matki i pana Todzia przebiegł skromniej i z mniejszą pompą niż
przeciętne polskie imieniny cioci Ziuty. Państwo niemłodzi postanowili
powiedzieć sobie dozgonne tak  tylko przy świadkach. W tej roli
wystąpiła ciocia Lola i przyjaciel Todzia, pan Miłek (forma
dostojniejsza: Mikołaj). Po zaślubinach cała czwórka udała się do
restauracji Syrena , a potem wsiadła w samochód i wyjechała na Mazury,
aby w komfortowym hotelu cieszyć się przez tydzień wspólnym świętem. 
Zdaniem cioci Loli mój nowy tatuś, w przeciwieństwie do starego,
odznacza się potężną wyrozumiałością dla wszelkich wad swej małżonki, a
nawet zdaje się ich w ogóle nie zauważać. Ta mądra ślepota imponowała
ciotce do tego stopnia, że wraz ze swoją osteoporozą postanowiła
uczestniczyć w miodowym tygodniu swej siostry i nowego szwagra.
Zastanawiałam się, czy przypadkowo matce nie przyszedł do głowy szalony
pomysł swatania cioci ze wspomnianym panem Miłkiem  namiętnym graczem
w siedem pięć osiem i dupę biskupa. Pan Miłek miał w sobie więcej
ryzyka niż Pasteur odwagi, ale to za mało, aby ciocię Lolę zwieść z raz
obranego celu w życiu. Posiadała wyobraźnię i nazbyt wysoki
współczynnik inteligencji (podwójna uderzeniowa dawka), więc mogła
szczęśliwie istnieć w pojedynkę. Tego byłam pewna. 
Coraz częściej odnosiłam wrażenie, że życie przesadziło mnie z wolnego
malucha do kosmicznego promu, a ja tracę kontrolę nad szybującą maszyną
zdarzeń. 
Choćby ten telefon od Ewki. Robiłam Alinie i Robertowi jajecznicę, gdy
zadzwoniła. 
  Mam lodziarę!  pochwaliła się bez wstępów. I zanim skojarzyłam, że
mówi o wydanej przez siebie na świat kobiecie, byłam pewna, że nabyła
maszynę do produkcji algidów, albo że ją dostała w prezencie od swojego
adoratora. 
Po gratulacjach upewniłam się co do imienia. 
  Lodziara będzie Wandą  oświadczyła niefrasobliwie Ewka.  Chyba że
wymyślisz coś odpowiedniejszego. 
Struchlałam. Los dzieciny, zapewne pięknej jak matka, zależał od mojej
pomysłowości. 
  Błagam, niech ma na imię Pola!,
  Załatwione.  Usłyszałam po drugiej stronie. 
  No, to jak?,
  Na pierwsze Pola, a na drugie  Może Raksa? Obiecałam, że będziesz
decydowała w tej sprawie od początku do końca. 
Umówiłyśmy się na popołogowe plotki. Czułam przypływ szczęścia i
energii. Ewka, pewnie zupełnie nieświadomie, przywołała ciepłe i
pachnące mlekiem chwile mojego własnego macierzyństwa. 
Okazało się, że to nie Ewka przywołała zapach mleka. Mleko się samo
przywołało, bo właśnie wykipiało. Gdy wróciłam do kuchni, wyciekało na
przypieczoną jajecznicę. Zaśmiałam się. Ostatnio spaliłam w ten sposób
garnek, gdy dziewczynki były jeszcze malutkie. Szkoda, że już nie są.
Alina patrzy na mnie z wyrzutem, bo stracili z Robertem kakao i
jajecznicę, a Balladyna z góry zastrzega się, że po nowe mleko to ona
nie pójdzie. Jakby kiedykolwiek chodziła. Dzisiaj nic nie jest w stanie
wyprowadzić mnie z równowagi. I też nie lecę po nowy karton mleka. Z
uśmiechem robię im herbatę oraz grzanki. Grzanki oczywiście przypalam,
ale tłumaczę, że tak trzeba. W końcu potrawa jest jak człowiek. Musi
mieć swoją urodę. 
,
     *,
   
,
Olek wygląda już doskonale. Gdyby na tę swoją szpitalną piżamkę wdział
czarny golf, mógłby za Kondrata rozdawać autografy. Chyba nie ja jedna
mu to mówię, bo pielęgniarki dwoją się i troją w moich oczach. Po ich
liczbie można by sądzić, że Olek jest w sytuacji krytycznej i grozi mu
szybkie zejście. Tymczasem pan pod oknem, blady jak wyschnięty storczyk
(aż dziw, że jeszcze żyje), od godziny błaga o jakieś tabletki,
denerwując tylko pracowite muchy w białych kitlach, które obsiadły
łóżko Olka i na wyścigi go opatulają. Załatwiłam panu tabletki.
Zamieniłam pięć zdań z Olkiem (rozmowa cenzurowana  naczelna mucha nie
zostawiła nas samych nawet na jedno zdanie) i uznałam swą misję za
skończoną. 
Nie zdążyłam na dobre wyjść z kliniki, gdy na skwerze, tuż przy bloku
chorób wewnętrznych i laryngologii, zobaczyłam Ankę. Była to na pewno
Anka, bo siedziała na ławce i namiętnie modliła się do swej komórki,
nie widząc świata. Zarumieniona z emocji, pięknie opalona, wydała mi
się, jak na Ankę, stanowczo za ładna i zbyt zadowolona. Poczułam szpilę
zazdrości, że to nie do mnie dzwoni. 
  Muszę kończyć  rzuciła szybko.  I czekam tu na ciebie  dodała.
Nacisnęła magiczny guziczek i w uśmiechu pokazała mi wielkie,
niebiańskie szczęście. 
  Dobrze, że cię widzę! Od dwóch dni próbuję cię złapać! Przecież to
tylko dzięki tobie   zawiesiła głos i opuściła rzęsy w panieńskim
zawstydzeniu. 
  Co, dzięki mnie?  spytałam ostrożnie. Wolałam nie być przyczyną jej
szczęścia, bo zwykle trwało zbyt krótko. 
  No, Wojtek! Poznałam go wyłącznie dzięki tobie!  Patrzyła na mnie
jak na darczyńcę, czyli tak jak ja ostatnimi czasy na tatę  Todzia. 
  Niby dlaczego wyłącznie dzięki mnie?  Na wszelki wypadek
rezygnowałam z przywileju bohaterki. Wolałam być zachowawcza w kwestii
zawieranych przez Ankę znajomości. Miałam ku temu powody. To raczej
dzięki mnie wychodziła z beznadziejnych związków, a wpadała w nie sama
i to jak śliwka w kompot. Z potężnym pluskiem. 
  Pamiętasz, jak ostatnio poradziłaś mi, żebym jednak poszła na
laryngologię?  Pamiętałam.  I mówiłaś, że trzeba szeroko
interpretować słowa wróżki?  Mówiłam.  Więc tu przyszłam. W
horoskopie było, że muszę zrobić badania kontrolne. Pomyślałam, że
zrobię, a przy okazji zajrzę na tę cholerną laryngologię. Może akurat
przywieźli jakiś połamany nos z wypadku, który ma być nosem mojego
męża? I wyobraź sobie, jeszcze nie zdążyłam wściubić własnego nosa w
szparę drzwi, gdzie leżą nosy, a natykam się w korytarzu na Wojtka!,
  Na Wojtka?  Próbowałam umieścić go w bogatej matrymonialnej ofercie
Anki, ale nie pasował do żadnego rozdziału jej życia. 
  Nie znasz go  przerwała moje pamięciowe poszukiwania.  Chodziliśmy
razem do ogólniaka. Ciekawa rzecz  Anka bardziej mówiła do siebie niż
do mnie  w szkole taki był nijaki  powiedziałabym nawet, że brzydki,
no, może nie brzydki, ale mało interesujący  A przychodzę tu, i co
odkrywam? Mój Wojtek wyrósł na pięknego mężczyznę! No, może nie wyrósł
za bardzo, ale jest pięknym mężczyzną!  sprostowała niechętnie.  W
dodatku całe życie poświęcił cudzym uszom i nosom. Czy to nie
ekscytujące?,
  Na pewno ciekawsze niż sprawy sejmu lub parafii, że nie wspomnę o
francuskiej kuchni ,
  No właśnie! świetnie to ujęłaś!  Anka przez moment przylgnęła do
mojego drugiego podbródka, ale szybko odskoczyła. Miała mi jeszcze tyle
do powiedzenia ,
Usiadłam na ławce obok niej, ciesząc się, że to najtańsza rozmowa Anki
w cyklu miłosnym ostatnich lat. 
  Poszliśmy pogadać do barku Skalpelek . Postawił mi kawę i nie chciał
uwierzyć, że jestem jeszcze sama. Powiedział, że to zbrodnia w biały
dzień. Potem ja zapytałam go o żonę. Okazało się, że właśnie jej
poszukuje ,
  Listem gończym?  szepnęłam domyślnie, przerażona, że Anka ładuje się
w kolejny karambol sercowy. 
  Otóż nie! On poszukuje odpowiedniej osoby na tę funkcję. Pasującą do
jego nazwiska i tytułu. 
  Jakie ma nazwisko?  paliła mnie ciekawość. 
  Kanarek  ćwierknęła melodyjnie Anka.  No więc, jak się domyślasz, w
trakcie tej kawy nieśmiało wyjechałam ze swoją kandydaturą.
Natychmiast, rozumiesz?,
Oczywiście, że rozumiałam. Znając Ankę, dziwiłam się, że wytrzymała z
tą kandydaturą aż do wizyty w barku Skalpelek . Pośpiech był,
niestety, jej największym wrogiem. Okazało się jednak, że nie zawsze. 
  Ty nie masz pojęcia, jak go to wzięło! Wiesz, że jestem otwarta.
Zresztą rozmawiałam z lekarzem. Powiedziałam mu, że gdyby nam się
spodobało, będzie, niestety, także lekarzem pierwszego kontaktu. Wiesz,
o co chodzi?,
  Przy tej kawie?  Anki bezpośredniość nie miała granic, jakby Anka
była co najmniej Unią Europejską. 
  Przy kawie  potwierdziła.  A co  dodała zaczepnie  miałam z tą
rewelacją czekać na noc poślubną? Dosyć się naczekałam!,
Wyraziłam nadzieję, że przynajmniej moment pierwszego razu  odłożyła
na później. 
  Jeśli dwie godziny później jest później  odpowiedziała, niewinnie
opuszczając na fałdy spódnicy zawstydzone oczęta. Zanim podjęła relację
z przebiegu gry wstępnej (pewnie też na czas), dostrzegłyśmy podążający
w naszą stronę chłopięcym truchcikiem biały kitel. 
Anka z piskiem rzuciła się w stronę uśmiechniętego kitla. 
  To jest właśnie Wojtek  ćwierknęła z dumą.  Mój przyszły mąż. 
  Kanarek  ćwierknął jej przyszły mąż, przyjaźnie wyciągając wiotką
rączkę. 
Spojrzał na Ankę i pokraśniał z radości. Zdaje się, że w ogóle mnie nie
zauważył. Ja zaś, po dogłębnym przestudiowaniu naprawiacza cudzych
nosów, doszłam do wniosku, że nie widziałam jeszcze nigdy takiego
mikroskopijnego lekarza. Dobrze, że wybrał sobie nosy i uszy oraz
migdałki do naprawy, bo większe organy mogłyby go zmęczyć  
pomyślałam. Doszłam też szybko do wniosku, że od czasów licealnych
musiał się niewiele zmienić. Przynajmniej w kwestii urody albo jej
braku. Bo to, jak słusznie zauważyła Anka, zależy wyłącznie od dobrej
woli kogoś, kto chce tej urody szukać. Zapewne byłam gorszym
poszukiwaczem od Anki, co nie zmieniało faktu, że tak szczęśliwych i
zakochanych ludzi widziałam tylko na kartce pocztowej. Tej z życzeniami
ślubnymi i pozytywką. 

     
   

 Wyjeżdżamy do Belgii.  Alina siedziała obok Roberta, Robert obok
Makbeta, Makbet obok Lady. Wyglądali jak szczęśliwa rodzina. 
  Wszyscy?  spytałam, nerwowo szukając indeksu. Kończyłam dziś studia
podyplomowe.
 Jak wszyscy?
 Miałam na myśli również psy. Siedzicie na tej kanapie jak Rosjanie
przed podróżą.
  Jedziemy do Belgii  powtórzyła Alina i przestałam szukać indeksu.
  Do Belgii? A za co?  Znalazłam przeszkodę, gdy uświadomiłam sobie,
że Belgia jest trochę dalej niż Bieszczady.
  Alina dostała stypendium.  Robert wyręczył moją córkę nie potrafiącą
po ludzku się pochwalić.  Będzie tam zdobywać patent specjalisty od
spraw badania mięsa. Kiedyś wejdziemy do Unii i Alinka stanie się
jednym z najważniejszych ekspertów w swojej dziedzinie. 
Na szczęście Robert ograniczył kompetencje Alinki, bo już zdążyłam się
przerazić jej europejską niezbędnością. 
Ucałowałam swoją mądrą córkę. Ucałowałam jej mądrego chłopca, któremu
na marginesie poradziłam, żeby też wyrobił sobie w tej Belgii jakiś
patent. Na przykład instruktora europejskiej szkoły rodzenia, bo gdy
wejdziemy do Unii, nie wiadomo, czy rodzenie również nie zostanie
objęte jakimiś ustawowymi przepisami. Robert zapewnił, że zdobędzie
pełną orientację w tej kwestii. Zwłaszcza że belgijski szpital
położniczy przyjął jego ofertę wolontariatu. 
Jechałam na uczelnię podbudowana faktem, że mój przyszły zięć odbierze
kilka zagranicznych porodów i kto wie, czy kilku Belgów nie zostanie
dzięki temu do końca życia Robertami. Mniej europejskie, raczej
rzeźnickie wydawały mi się fascynacje Aliny, ale i one w wymiarze
międzynarodowym schlebiały mojej matczynej dumie. Mniej zadowolona
byłam z siebie. Odbierałam dziś swój drugi dyplom, ale rezygnowałam z
trzeciego. 
Profesora Propoluka zastałam w jego gabinecie. Był cały 4 You, z
wyjątkiem oprawek okularów (Versace). 
  Właśnie o pani myślałem  zaczął, jakbym była przystojnym blondynem. 
  Ja o panu, profesorze, myślałam znacznie dłużej. Przyznam szczerze,
że dzisiejsze konsultacje są dla mnie szczególnie trudne. 
  Zapewne pani nie zdążyła 
  Zdążyłabym, ale już nie chciałam  uprzedziłam jego pytanie. 
Przyszłam powiedzieć, że rezygnuję z doktoratu. Przemyślałam wszystko i
wiem, że tego chcę. Ale też pragnę panu podziękować. To dzięki panu
zrozumiałam, co jest ważne i mi potrzebne, a co nie. 
  Przykro mi słyszeć, że pani rezygnuje. Nie wiem, jak panią skłonić do
ponownych przemyśleń  Rzadko namawiam studentów na taki wysiłek. Tylko
wtedy, gdy widzę realną szansę finału.  Versace błysnęły w moim
kierunku i przygasły. 
  Dziękuję, że pan się mną zajął. To było bardzo ważne. Ważniejsze od
studiów i dyplomu, który kiedyś zdobyłam. Nie zamierzam rozstać się ani
z Jungiem, ani z jego nauką. Gdy któregoś dnia obudziłam się z
przeczuciem, że nie ma świata, do którego przywykłam, to właśnie pan i
Jung pozwolili mi ten świat odnaleźć. Przedtem doktorat był wyzwaniem.
Chciałam za wszelką cenę udowodnić, że temu wyzwaniu sprostam. Papier z
piątką za inteligencję miał być rekompensatą za wszystkie moje porażki
i straty. Miał mi przywrócić utraconą wiarę. Chciałam znowu uwierzyć w
siebie ,
  I uwierzyła pani?  Propoluk nie spuszczał ze mnie swych okularów. 
  Uwierzyłam i zrozumiałam. Zrozumiałam też, że mój doktorat pisze się
już sam. Poprzez to, co robię i myślę. A promotorem będzie życie. Może
kiedyś wystawi mi piątkę z inteligencji i wiedzy. Chociaż dzisiaj
wolałabym piątkę z mądrości. 
  U mnie ma pani piątkę. Z mądrości. I jestem pewien, że ten
najpotężniejszy promotor, życie, też tak panią oceni. 
Gdy opuszczałam gabinet, uświadomiłam sobie, że kocham Propoluka. Nawet
odartego z 4 You i z prywatności. Kocham w nim delikatnego i subtelnego
mistrza potrafiącego odkrywać nie tylko własne pragnienia, ale także
innych. 
Jeszcze tego samego dnia powiedziałam Maćkowi o spotkaniu z profesorem
i mojej decyzji. Nie komentował jej, nie starał się, jak Tośka, wnikać
w zagmatwany, ale mój własny i najbardziej osobisty pomysł na
przyszłość. Zmrużył tylko oczy i mocno mnie przytulił. 

  -,:  *,
   
Balladyna wpadła do sądu ze swoim świadectwem. Gdyby nie wyraźne imię i
nazwisko, dałabym głowę, że to nie jej świadectwo. Zgodziła się
zresztą, że w dużym stopniu udział w średniej ocen mają Bartek i
Szekspir. Bartek, ponieważ obstawił matematykę, a Szekspir z tej racji,
że kiedyś stworzył sonety, i to po angielsku. Anglistka przypadkiem
odkryła recytatorskie umiejętności Balladyny i wyróżniła je oceną
celującą. To dowód, że angielski (konkretnie  nadużywający go
Szekspir) może być językiem miłosnym docierającym również do kobiet, a
nie tylko do piegowatego Bartka. 
Byłam dumna z mojej córki. Tego dnia postanowiłam nie wnikać, gdzie
zapodziały się moje rajstopy, broszka z ametystem i paczka marlboro
leżąca przed porannym zniknięciem na nocnym stoliku. Wolałam myśleć, że
papierosy spaliły Makbety, które następnie włożyły rajstopy, przypięły
sobie broszkę i poszły na pizzę do pobliskiego pubu. Z Bartkiem
oczywiście. 
Halinka z kadr próbowała zepsuć mi humor, sugerując, że Balladyna
przywodzi jej na myśl panienki mające sprawy i kolegia za nadużywanie
czy uprawianie seksu w miejscach niedozwolonych. Uspokoiłam ją, że
Balladyna uprawia seks tylko w miejscach dozwolonych i używa nadużyć
tylko w ilości przeze mnie akceptowanej. Przełknęłam łyżkę biurowego
dziegciu jak kaszę manną z sokiem malinowym i udałam się do Hanki
adwokatki. 
Na wieść o świadectwie Balladyny wyjęła z biurka koniak, całkowicie
lekceważąc nasze samochody stojące na parkingu. 
  Wrócimy pieszo. Taka okazja może się już nie zdarzyć  stwierdziła
roztropnie. 
  Za to w każdej chwili może tu wpaść Pani Nauczycielka, Ewelina Kołek.
  Węszyłam niebezpieczeństwo. 
  To ty nic nie wiesz?  Oczy Hanki zaokrągliły się jak u kogoś, kto
chce przekazać dobrą nowinę.  Pani Nauczycielka wykopyrtnęła parę dni
temu. Odbierała jakąś nagrodę ministerialną o charakterze metodycznym.
Z tego, co wiem, najpierw odebrała ją innej emerytce. Doszła z kopertą
na miejsce, zasłabła i w chwilę potem nie żyła!,
Milczałam wstrząśnięta. Nie tym, że Pani Nauczycielka odeszła do
pedagogicznego czyśćca, ani tym, że w ogóle zdecydowała się odejść (o
co jej nie podejrzewałam). Wydawało mi się tylko, że Pani Nauczycielka
jest niezniszczalna, jak niezniszczalne bywa zło. 
Hanka mówiła jeszcze, że podopieczni Pani Nauczycielki pożegnali ją w
stylu amerykańskim  taką radosną żałobą. I ona, Hanka, z pewnych
względów tę radość, czy też brak smutku rozumie. Ja też rozumiałam,
więc wspólnie wypiłyśmy z Hanką zdrowie Pani Nauczycielki, ale nie
złośliwie, tylko z braku pomysłu na inny toast. 
,
  		,  *,
  

Czerwiec kończył się wolno i dostojnie. Czułam, że wraz z nim przemija
kawałek mnie samej. I wcale mnie to nie martwiło. W każdej zrywanej
kartce kalendarza potrafiłam już dostrzegać przedsmak jutra. Przestałam
się go bać. Było niewiadome i nie poznane jak czerwcowy sad mojej
babki, Lukrecji Kwak. Bo sad w czerwcu nie jest zwykłym sadem. Potrafi
w ciągu jednej nocy stać się ogrodem, po którym spacerują senne cienie
małych złodziei jabłek. Tych, co sięgają po zakazany owoc, choć
przecież wiedzą, że mogą zostać przyłapani na gorącym uczynku, a potem
skazani z biblijnego paragrafu na dożywotnią eksmisję, że być może
trzeba im będzie na zawsze opuścić sad. I nie odnaleźć się już potem w
żadnym miejscu swoich przeznaczeń. 
Siedzę na ławce wtulona w stary sweter. Pozwalam chwilom  złodziejom
kradnącym moje dojrzałe lata, wałęsać się po tym zarośniętym, ale wciąż
kwitnącym terenie prywatnym. Po przeszłości i przyszłości. Po
dzisiejszym wieczorze i wczorajszej nocy. Ostatecznie bez tego
przyzwolenia, jakie daję czasowi, nie byłabym teraz szczęśliwą i
spełnioną kobietą. A jabłek w moim sadzie  przecież to wiem i czuję 
będzie tyle, że starczy dla wszystkich.
        22
października 2001.
Koniec.