SKOK W WIZJĘ
ZAKAZANA WIEDZA
 
fSTEPHEN R. DONALDSON
KOK W WIZJĘ
 
PRZEhOZYh PIOTR W. CHOLEWA
 
i
?&'
 
Colinowi Bakerowi:
któż wie, ile dobrego
dla mnie uczynił?
 
ANCUS
Milos Taverner westchnął i przejechał palcami po czaszce, jakby chciał się upewnić, że to, co 
zostało z jego włosów, wciąż jest na miejscu. Zapalił następnego nika. Potem spojrzał ponuro na 
wydruk i spróbował wymyślić jakąś metodę, która byłaby skuteczna, a przy tym nie wpakowała go 
w takie kłopoty, że ludzie, których miał zadowalać - i brał za to pieniądze - zwróciliby się przeciw 
niemu.
Był odpowiedzialny za trwające wciąż przesłuchanie Angusa Thermopyle.
Szło nie najlepiej.
Jednych to cieszyło, innych doprowadzało do wściekłości.
Proces Angusa okazał się dość prosty jak na takie przedsięwzięcie. Ochrona Gór-Komu odzyskała 
skradzione zapasy. Rewizja, dzięki której odnaleziono te zapasy na pokładzie Ślicznotki, statku 
Angusa, miała dostateczne podstawy prawne. Mimo pewnej liczby niejasnych i niepokojących 
wyjątków, dane z rdzenia statku wsparły oskarżenia, przynajmniej te lżejsze. Obwiniony nie 
próbował się bronić - pewnie zdawał sobie sprawę, że to daremny wysiłek.
 
Wszystko skończyło się jak należy: Angusa Thermopyle uznano za winnego zarzucanych mu 
czynów.
Z drugiej strony, mimo prowokacyjnych plotek o implantach strefowych, gwałtach, morderstwach 
i zniszczeniu Pogromcy gwiazd, okrętu PZKG, nie znaleziono dowodów, pozwalających oskarżyć 
go o cokolwiek poważniejszego niż kradzież zapasów Stacji. Angusa skazano na dożywocie w 
stacyjnym więzieniu, ale ochrona nie potrafiła tak nagiąć prawa, by uzyskać wyrok śmierci.
Sprawa została zamknięta.
Ochrona jednak nie zamierzała jej tak zostawić.
Milos Taverner miał w tej kwestii dość mieszane uczucia. Zbyt wiele było priorytetów, o których 
powinien pamiętać.
Jako zastępca szefa ochrony odpowiadał za przesłuchania. Owszem, zarzuty postawione 
Angusowi Thermopyle nie budziły żadnych wątpliwości, a posiadane dowody nie pozwalały 
oskarżyć go o cokolwiek innego. Ale ochrona znała Angusa od dawna. Jego piracka działalność 
była rzeczą pewną, choć trudną do wykazania. Interesy z przestępcami wszelkiego rodzaju, od 
handlarzy narkotyków i psy-chotyków po nielegalny handel rudą we wszystkich jego odmianach, 
były powszechnie znane, choć nie do udowodnienia. Załogi Angusa Thermopyle przejawiały 
niepokojącą skłonność do znikania bez śladu. W dodatku niezwykle intrygujący był nie 
wyjaśniony ciąg zdarzeń, jaki doprowadził go z powrotem do Gór-Komu w towarzystwie 
policjantki ZKG, która powinna zginąć na pokładzie Pogromcy gwiazd.
Biorąc to wszystko pod uwagę, Tavemer nie mógł kwestionować decyzji, by przesłuchiwać 
Angusa Thermopyle, dopóki się nie złamie - albo nie umrze.
Mimo to zastępca szefa nie miał ochoty na tę pracę. Z wielu powodów.
Jako człowiekowi drobiazgowemu Angus wydawał mu się odrażający. Wszyscy wiedzieli, że 
jedyną wadą Milosa jest nałóg palenia ników. Nawet ci, którym nie starał się nadskakiwać, 
przyznawali, że jest schludny, ostrożny, nienagannie poprawny we wszystkim. A nikt zdrowy na 
umyśle nie próbowałby przypisać tych zalet Angusowi.
Więzień najbardziej przypominał wzdętą złośliwą ropuchę. Higienę uważał za słowo obce: brał 
prysznic tylko wtedy, gdy strażnicy siłą wlekli go do kabiny sanitarnej; czysty kombinezon
 

 
6
 
7
 
wkładał pod groźbą głuszaka. Pocił się obficie i cuchnął jak świnia. Brud wżarł mu się w skórę. Na 
samą myśl o Angusie czuł si słaby; jego obecność przyprawiała o mdłości.
W dodatku w żółtych oczach Angusa płonęła złośliwa inteligen-' cja, a pod ich spojrzeniem Milos 
czuł się odsłonięty, niebezpiecznie obnażony.
Angus był chytry, sprytny, zdradliwy jak sam chaos. Praca z ta kimi ludźmi niosła ryzyko. Kłamali 
tak, by podtrzymać złudzenia przesłuchującego. Wyciągali wnioski z zadawanych pytań, zyskiwali 
wiedzę nie mniejszą od tej, jaką się dzielili - w przypadku Angusa pewnie nawet większą - i 
wykorzystywali ją, by doskonalić swe kłamstwa, by sprowadzić zgubę na rozmówcę, nawet gdy 
nie mieli do tego żadnych podstaw i kiedy nad nimi samymi regularnie pracowali eksperci, 
zachęcający do współpracy. Tacy ludzie, gdy powinni być najsłabsi, stawali się najgroźniejsi.
Angus budził w zastępcy szefa uczucie, że to on, Milos, jest sprawdzany, to jego, Milosa, sekrety 
mogą wyjść na jaw, to jego przesłuchują.
Jakby tego nie było dosyć, codziennie stawał twarzą w twarz ze świadomością, że przesłuchanie 
może doprowadzić do eksplozji. Angus Thermopyle był piratem rudy; miał więc nabywców. 
Ślicznotkę zdobył w nielegalny - choć nie udowodniony - sposób. Wyposażył ją nielegalnie. 
Korzystał zatem z nielegalnych stoczni. Część jego sprzętu cuchnęła obcą techniką, a zapisy były 
zbyt czyste, choć nienaruszalnie zarejestrowane w rdzeniu danych statku.
Wszystkie te wnioski i wszystkie łańcuchy hipotez prowadziły w jednym kierunku: do zakazanej 
przestrzeni.
Angus Thermopyle miał zatem dostęp - bezpośredni lub pośredni - do tajemnic tak 
niszczycielskich, że mogły zachwiać równowagą sił w całym potężnym imperium handlowym 
Zjednoczonych Kompanii Górniczych. Te tajemnice mogły zagrozić bezpieczeństwu każdej stacji. 
Niewykluczone, że mogły zagrozić bezpieczeństwu samej Ziemi.
Milos Taverner nie był pewien, czy chce, by te tajemnice wyszły na jaw. W miarę upływu czasu 
zyskiwał coraz większą pewność, że wolałby zachować je w ukryciu. Milczenie Angusa do furii 
doprowadzało ludzi wydających rozkazy, za wykonywanie których Milos brał pieniądze. 
Tajemnice Angusa, jeśli zostaną odkryte, doprowadzą do
8
 
furii innych. Ale ci, którzy nienawidzili milczenia więźnia, nie stanowili tak wielkiego 
bezpośredniego zagrożenia jak ci drudzy.
Jednak każda chwila spędzona z Angusem Thermopyle była rejestrowana. Na Stacji regularnie 
analizowano transkrypcje. Kopie rutynowo trafiały do PZKG. Zastępcy szefa ochrony Gór-Komu 
nie pozostawało nic innego niż całkowite poświęcenie tej sprawie.
Nic dziwnego, że nie mógł rzucić palenia. Zauważył, że nałóg budzi niesmak u innych, ale nie 
umiał z nim zerwać. Czasami wydawało mu się, że tylko palenie pozwala mu znieść napięcie 
nerwowe.
Na szczęście Angus Thermopyle nie przejawiał chęci współpraca
Wysłuchiwał pytań z niezmienną wrogością. Milczał. Od uderzeń głuszaków aż rzygał własnymi 
flakami, a cela śmierdziała wymiocinami, ale nie mówił ani słowa. Spokojnie znosił głód, 
pragnienie, deprywację sensoryczną. Tylko raz się załamał: kiedy Milos go poinformował, że 
Ślicznotkę właśnie demontują na części i złom. Ale wtedy Angus wył tylko jak zwierzę i próbował 
zdemolować pokój przesłuchań. I nadal nic nie mówił.
Zdaniem Milosa przekazanie wiadomości o Ślicznotce było błędem. Otwarcie powiedział to 
przełożonym - choć wcześniej zadał sobie wiele trudu, by zaszczepić im ten pomysł. Był 
przekonany, że coś takiego wzmocni tylko nieustępliwość więźnia. Oni jednak się upierali - w 
końcu żaden inny sposób nie dał rezultatów.
Sprawa skończyła się mniej więcej tak, jak Milos oczekiwał. Odniósł przynajmniej to jedno 
niewielkie zwycięstwo.
Poza tym kolejne przesłuchania nic nie dawały.
-	W jaki sposób spotkałeś Mornę Hyland? Brak odpowiedzi.
-	Co robiliście razem? Brak odpowiedzi.
-	Dlaczego glina z PZKG zgodziła się lecieć z takim mordercą jak ty? Brak odpowiedzi.
-	Co jej zrobiłeś?
Oczy Angusa pozostały nieruchome.
-	Jak zdobyłeś te zapasy? Jak dostałeś się do magazynów? Nie
było włamania do komputera. Strażnikom nic się nie stało. Nie ma
śladu, że wciąłeś się z zewnątrz. Przewody wentylacyjne są za wą
skie dla tych skrzyń. Jak to zrobiłeś?
 
Brak odpowiedzi.
-	Jak zginął Pogromca gwiazd! Brak odpowiedzi.
-	Jak przeżyła Morna Hyland? Brak odpowiedzi.
-	Powiedziała, że nie ufa ochronie Stacji. Powiedziała, że na Po
gromcy gwiazd dokonano sabotażu. I że to musiało się stać tutaj.
Dlaczego zaufała tobie, a nie nam?
Brak odpowiedzi.
-	Skąd się tam wziąłeś? Jakim cudem znalazłeś się tam, gdy wy
buchły silniki Pogromcy gwiazd!
Brak odpowiedzi.
-	Mówiłeś - Milos zajrzał do wydruku - że byłeś w pobliżu,
i twój skan złapał eksplozję. Sugerowałeś, że wiedziałeś o katastro
fie i chciałeś udzielić pomocy. Czy to prawda?
Brak odpowiedzi.
-	Czy jest prawdą, że Pogromca gwiazd cię ścigał? Czy jest
prawdą, że przyłapali cię na przestępstwie? Czy jest prawdą, że
podczas pościgu miałeś awarię? Czy to w ten sposób Ślicznotka zo
stała uszkodzona?
Brak odpowiedzi.
Ssąc nika, żeby nie trząść się ze złości, Milos Taverner studiował sufit, stosy wydruków na blacie, 
twarz Angusa. Kiedyś policzki więźnia były tłuste, wzdęte jak jego brzuch; teraz już nie. Teraz 
skóra zwisała mu ze szczęki, a więzienny kombinezon z ramion. Stracił na wadze, lecz fizyczne 
osłabienie nie zmieniło groźnego, nieruchomego spojrzenia żółtych oczu.
-	Wyprowadźcie go - rzucił Milos strażnikom. - Spróbujcie go
zmiękczyć. Jeszcze raz.
Szlag, pomyślał, kiedy został sam. Nie używał wulgarnych słów; „szlag" było najmocniejszym 
przekleństwem w jego słowniku.
Niech cię szlag trafi! Niech mnie szlag! Niech go szlag! Niech szlag trafi nas wszystkich.
Wobec kogo powinienem być teraz lojalny?	~"~~A
Wrócił do gabinetu i przygotował zwykłe raporty dotyczące zwykłych spraw. Potem przejechał 
windą do Komunikacji i wykorzystał wydzielone kanały ochrony, by na wąskim paśmie przesłać
 
kilka transmisji w osobistym kodzie; żadna z nich nie została zarejestrowana. Dla pewności nadał 
jeszcze żądanie przesłania danych, z których - kiedy nadejdzie odpowiedź - dowie się o stanie 
rachunku bankowego, jaki pod fałszywym nazwiskiem założył w Sagitta-rius Unlimited.
Następnie powrócił do przesłuchania Angusa Thermopyle. Co innego mógł zrobić?
Jedyna, jak dotąd, okazja złamania więźnia pojawiła się, gdy An-gus spróbował ucieczki.
Mimo uporu i wyraźnej socjopatii, wiadomość o Ślicznotce okazała się ciężkim ciosem. Kiedy 
minął wybuch rozpaczy czy wściekłości, Angus nie załamał się. Słabł, oczywiście, wyczerpany 
fizycznym napięciem przesłuchania i głuszakami, ale przynajmniej wobec Milosa Tavernera stale 
zachowywał wrogą postawę. Za to, kiedy zostawał sam w celi, zachowywał się inaczej. Mniej jadł; 
całymi godzinami siedział nieruchomo na pryczy i wpatrywał się w ścianę. Dozorcy meldowali, że 
jest apatyczny, że prawie na nic nie reaguje; kiedy patrzy na ścianę, nie porusza oczami, jakby na 
niczym nie ogniskował wzroku. Milos rutynowo przepuścił te informacje przez komputer 
psy-profilujący. Schematy programu sugerowały, że Angus Thermopyle traci - a może już utracił - 
wolę życia. Wobec braku tej woli, użycie głuszaka jako instrumentu nacisku było niewskazane. 
Angus mógłby umrzeć.
Milos sądził, że Angus tylko udaje brak woli życia, by złagodzić wymiar kary. Postanowił 
zignorować wskazówki komputera.
Było to kolejne drobne zwycięstwo. Wydarzenia potwierdziły jego ocenę sytuacji, gdy Angus 
pobił strażnika i wyrwał się z celi. Zanim go schwytano, dotarł aż do kanału serwisowego, 
prowadzącego w labirynt systemów utylizacji odpadków.
Niech to szlag! powtarzał Milos. Zbyt często używał tego słowa, ale nie potrafił inaczej wyrazić 
swojego głębokiego niesmaku. Nie chciał, żeby przesłuchanie odniosło sukces - ale teraz uzyskał 
punkt zaczepienia i jeśli go nie wykorzysta, na pewno nie ujdzie mu to na sucho.
Wydał bardzo wyraźne instrukcje i na pewien czas oddał Angusa strażnikom, by mogli rozładować 
frustrację. Potem znowu kazał go przyprowadzić.
 

 
10
 
11
 
W pewnym sensie głuszak nie był satysfakcjonującą metodą rozładowywania frustracji. Działanie 
miał silne, ale jakby bezosobowe; konwulsje wywoływała zwykła neuromięśniowa reakcja na 
ładunek elektryczny. Dlatego tym razem strażnicy nie korzystali z głuszaków; użyli pięści, butów, 
może pałek. W rezultacie, kiedy Angus dotarł do pokoju przesłuchań, ledwie mógł chodzić. Usiadł 
jak człowiek z połamanymi żebrami; krew płynęła mu z ran na twarzy i z uszu; stracił kilka zębów, 
a lewe oko napuchło tak, że miał je zamknięte, jakby groteskowo parodiował Wardena Diosa.
Stan więźnia wzbudził u Milosa obrzydzenie. A także go przeraził, ponieważ zwiększał szanse 
sukcesu. Mimo to z aprobatą skinął głową i zwolnił strażników.
Zostali tylko we dwóch.
Dymiąc tak intensywnie, że system klimatyzacji nie nadążał z oczyszczaniem powietrza, Milos 
wprowadził do komputera kilka rozkazów. Przez dobrą chwilę pozwolił Angusowi siedzieć i się 
pocić. Niech upór więźnia rozkruszy się pod naporem milczenia. Albo - to bez różnicy - niech 
wykorzysta chwilę odpoczynku, by zebrać siły. Milos nie dbał o to. Potrzebował czasu, by zrobić 
krok, od którego miało zależeć jego bezpieczeństwo. Na myśl o podejmowanym ryzyku drżały mu 
palce i coś ściskało żołądek.
Przygotowywał komputer do przedstawienia dwóch zapisów tej sesji. Jeden będzie rzeczywistą 
rejestracją, drugi fałszywką, mającą chronić go w razie zagrożenia.
Kiedy zakończy przesłuchanie, wykorzysta ten zapis, który uzna za stosowny. Był zastępcą szefa 
ochrony; wiedział, jak usunąć z komputera wszelkie ślady.
Ale jeśli ktoś przyłapie go wcześniej...
Wtedy wyjdzie na jaw jego niezbyt precyzyjnie określona lojalność. Będzie skończony.
W głębi duszy nienawidził Angusa za to, że postawił go w takiej sytuacji.
Ale nie mógł sobie pozwolić na wahanie. Zakończył przygotowania, ukrył dłonie za konsolą i 
spojrzał Angttsowi w twarz. Maskując lęk stanowczością, nie tracąc czasu, przeszedł do sedna.
- Strażnik umarł. - To było kłamstwo, ale Milos dopilnował, żeby nikt nie zdradził więźniowi 
prawdy. - Możemy cię oskarżyć
12
 
o zabójstwo. Będziesz gadał. Nawet nie mam zamiaru się z tobą targować. Zaczniesz gadać i 
powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, wszystko, co pamiętasz... I będziesz się modlił, żebyśmy 
twoje zeznania uznali za dostatecznie cenne i nie wykonali na tobie egzekucji.
Angus nie odpowiedział. Przynajmniej raz nie patrzył na przesłuchującego. Spuścił głowę; 
zdawało się, że zwisa mu z szyi, jakby miał złamany kręgosłup.
-	Rozumiesz? - zapytał Milos. - Zostało ci jeszcze dość rozumu,
żeby wiedzieć, co mówię? Zginiesz, jeśli nie powiesz mi tego, co
chcę usłyszeć. Przywiążemy cię do łóżka i wbijemy igłę w żyłę. Po
tem będziesz trupem; nawet nie poczujesz, kiedy to się stanie; wte
dy już nikogo nie będzie obchodziło, co się z tobą dzieje.
Ostatnie zdanie było błędem; Milos zrozumiał to, gdy tylko je wypowiedział. Ramiona Angusa 
drgnęły. Powinien płakać - każdy inny więzień z odrobiną ludzkiej słabości w takiej chwili by 
płakał. Ale nie Angus. Kiedy uniósł głowę, Milos zobaczył, że więzień usiłuje się roześmiać.
-	A kogo obchodzi, co się ze mną dzieje? - głos brzmieniem pa
sował do wyglądu twarzy, zbitej i pokrwawionej. - Ty matkojebie.
Na nieszczęście Milos wyjątkowo nie lubił słowa „matkojeb". Nie zdołał opanować 
wypływających na policzki rumieńców. Starał się zamaskować tę reakcję, zapalając kolejnego 
nika, ale wiedział, że Angus to zauważył. Nie umiał powstrzymać drżenia rąk.
Z porozbijaną twarzą Angus wyglądał jak szaleniec.
-	Pewnie, będę mówił - oświadczył, patrząc na Milosa. - Zacznę
gadać, jak tylko wniesiesz oskarżenie o morderstwo. Będę gadał do
wszystkich.
Milos wpatrywał się w więźnia. Angus się pocił, ale Milos czuł, że z nich dwóch tylko on się boi.
-	Powiem im - ciągnął Angus - że w ochronie jest zdrajca. - Mówił
takim tonem, jakby w każdej chwili mógł to udowodnić. - Powiem
nawet, kto nim jest. I skąd o tym wiem. I jak sprawdzić, że mówię
prawdę. Kiedy tylko wniesiesz oskarżenie. Przehandluję jego na
zwisko za immunitet. Albo... - prychnął pogardliwie - za ułaska
wienie.
-	Kto to jest? - spytał Milos, walcząc z własnym żołądkiem.
Oczy Angusa były nieruchome.
13
 
-	Kiedy wniesiesz oskarżenie.
Milos spróbował spojrzeć niebezpieczeństwu prosto w oczy.
-	Blefujesz - stwierdził.
-	To ty blefujesz - odparł Angus. - Nie oskarżysz mnie. Nie chcesz się przekonać, co wiem. 
Nigdy nie chciałeś. - I z satysfakcją dodał: - Matkojebie.
Milos przygryzł nika. Ponieważ był człowiekiem wyrafinowanym, nie myślał nawet o fizycznej 
agresji. Nie chciał czuć potu i bólu Angusa na dłoniach. Zamiast tego nadał sygnał wzywający 
strażników i polecił, by odprowadzili więźnia do celi. Potem nagle się uspokoił.
Palce przestały drżeć; wykasował z komputera rzeczywisty zapis i wprowadził fałszywy. Potem 
zgasił nika; odrażający nałóg, pomyślał, trzeba będzie rzucić. Przypomniał sobie, że w przeszłości 
podejmował już takie postanowienia, więc dodał: tym razem poważnie. Naprawdę.
A równocześnie w zakątku umysłu, który stał się nagle osobnym przedziałem, jak plik 
komputerowy zabezpieczony tajnym hasłem, coś krzyczało w myślach: Szlag! Szlag, szlag! Szlag, 
szlag, szlag!
Wydawał się całkiem opanowany i absolutnie spokojny, kiedy zszedł do Komunikacji i wysłał 
dwie, może trzy wąskopasmowe transmisje, które nie zostały zarejestrowane, nie można było ich 
wyśledzić i prawdopodobnie nie dałoby się rozszyfrować, gdyby ktoś je przechwycił. Potem 
wrócił do gabinetu i zajął się pracą.
Zapis przesłuchania Angusa nie zwrócił niczyjej uwagi i na niczyją nie zasługiwał.
Angus zaś trwał przy swych ponurych spojrzeniach i niezłomnym milczeniu.
Na Stacji Gór-Komu nic się nie zmieniło.
Milos Taverner był właściwie bezpieczny.
A jednak, kiedy przyszedł rozkaz zamrożenia Angusa Thermo-pyle, Milos odetchnął głęboko z 
prywatną, złośliwą ulgą.
 
4
Morna Hyland nie otworzyła ust od chwili, gdy Nick Succorso chwycił ją za rękę i pociągnął przez 
chaos u Mallory'ego, do czasu, gdy on i jego ludzie wprowadzili ją do doku, gdzie czekała fregata 
Kapitański kaprys. Nick ściskał ją tak mocno, że zdrętwiała jej ręka, a palce mrowiły; droga 
przypominała ucieczkę: przerażoną, niemal rozpaczliwą. Uciekała od Angusa, uciekała, choć ani 
razu nie ruszyła biegiem. Obie ręce trzymała w kieszeniach, by nikt nie zauważył, że coś ukrywa, 
że ściska sterownik implantu strefowego. Pozwalała, by Nick nią kierował.
Przejścia i korytarze były dziwnie puste.' Ochrona opróżniła je na wypadek, gdyby aresztowanie 
Angusa skończyło się bitwą. Buty załogi Nicka wybijały echa na pokładach: grupka mężczyzn i 
kobiet chroniąca Mornę przed interwencją Stacji. Poruszali się, jak ścigani przez zwiastun 
metalicznego gromu, jakby pędził za nimi Angus i klienci Mallory'ego. Serce biło jej mocno, 
wzmagając napięcie. Gdyby ktoś ich teraz zatrzymał, nie obroniłaby się przed oskarżeniem 
grożącym karą śmierci. Ale wpatrywała się tylko przed siebie, przygryzała wargi, zaciskała pięści 
w kieszeniach. Niech ludzie Nicka ją prowadzą.
 
15
 
W końcu znaleźli się w doku. Za plątaniną szyn i kabli, miedz wysięgnikami leżał statek Nicka. 
Potknęła się o przewód i nie mog ła użyć rąk, by się czegoś przytrzymać; Nick szarpnął ją mocn i 
odzyskała równowagę. Tutaj ryzyko zatrzymania było najwięks~ Ochrona Stacji krążyła wszędzie, 
pilnując doków, poza nią byli te inspektorzy celni, kierowcy wózków transportowych, dokerzy i 
ope ratorzy dźwigów. Gdyby chcieli teraz zerwać umowę z Nickiem...
Ale nikt nie próbował zatrzymać ani jej, ani ludzi z nią idących Blokada Stacji była zniesiona; 
Kapitański kaprys czekał zamknięty póki ktoś z ludzi Nicka nie podał kodu. Nick wprowadził 
Mornę d środka i, nie zwalniając uścisku, niemal wepchnął ją przez śluzę.
Po rozległym doku miała wrażenie, że wchodzi do zamkniętej niewielkiej przestrzeni-jak do klatki. 
Oświetlenie fregaty wydawa ło się przyćmione i mętne w porównaniu z lampami łukowymi rr 
zewnątrz. Zrobiła wszystko, co mogła, by uciec Angusowi: o chwili, gdy przyjęła od niego 
sterownik, nie miała już odwrotu. Te raz jednak po raz pierwszy zobaczyła, dokąd uciekła: w 
wąskie ko rytarze obcego statku. Niewiele brakowało, by zawróciła.
Kapitański kaprys był pułapką; poznała to od razu. Przez jedn-chwilę świadomość, że wchodzi na 
pokład innego statku, gdzi znajdzie niewiele nadziei i żadnej pomocy, niemal unieruchomili jej 
mięśnie. Niemal ją sparaliżowała.
Wtedy jednak wszyscy ludzie Nicka znaleźli się wewnątrz i nie był to czas na paraliż. Zatrzasnęły 
się wrota śluzy. Nick Succorso chwycił ją za ramiona - zaraz ją obejmie. Po to przecież ją uratował: 
żeby ją posiąść. Nadszedł pierwszy kryzys jej nowego życia; była tak spięta, że miała ochotę 
uderzyć Nicka, odepchnąć jego ręce.
Wystarczyło jej jednak przytomności umysłu, by go powstrz\ -mać, mówiąc:
- Żadnych dużych przeciążeń.		^
Choć raczej psychicznie niż fizycznie, jednak Morna Hyland była wyczerpana aż do szpiku kości. 
W obecnych okolicznościach najłagodniej można by ją określić jako na wpół oszalałą od gwałtów, 
choroby skokowej, grozy i manipulacji implantem strefowym. W ciągu spędzonych z Angusem 
tygodni przeżyła rzeczy, które nawiedzałyby ją w koszmarnych snach, gdyby miała dość sił, żeby 
śnić. A potem, mimo to, uratowała mu życie. Wszystko
 
wskazywało, że opanowała ją rozpaczliwa słabość, która u ofiar terrorystów wzbudza miłość do 
porywaczy.
Ale pozory były mylące. Nie zakochała się; dobiła targu. Ceną było jej przybycie tutaj, na ten 
statek, gdzie znalazła się na łasce Nicka. Rekompensatą stał się sterownik implantu strefowego w 
kieszeni.
Ocalenie Angusa było jedynym przeprowadzonym z zimną krwią szaleńczym czynem w jej 
stosunkowo krótkim życiu.
Jeśli jednak straciła rozum, wciąż była tylko połowicznie obłą-kana. Nikt całkowicie szalony nie 
przetrwałby tej męki, zachowując dość przytomności umysłu, by zwrócić się do Nicka Succorso:
-	Proszę. Bez dużych przyspieszeń. W każdym razie najpierw
mnie uprzedźcie.
Może i wpadła w pułapkę, ale nie została pokonana.
Zagranie udało się. Nick znieruchomiał i spojrzał na nią ze zdziwieniem. Widziała, że coś 
podejrzewa. Pragnął jej. Chciał też wiedzieć, co się dzieje. I musiał jak najszybciej wynieść się ze 
Stacji.
-	O co chodzi? - zapytał. - Chora jesteś czy co?
-	Jestem zbyt osłabiona. On... - Wzruszyła ramionami dostatecznie wymownie, by nie 
wypowiadać imienia Angusa. - Muszę odpocząć.
Po czym stłumiła wszelkie myśli, jak to często robiła przy Angu-sie; dzięki temu - choć pełna 
głębokiego wewnętrznego obrzydzenia dla jakiegokolwiek kontaktu z dowolnym mężczyzną - nie 
zrobi niczego głupiego. Na przykład nie wbije Nickowi kolana w jądra, kiedy ten spróbuje ją objąć.
Nick był przyzwyczajony do kobiet, które mdlały z rozkoszy, gdy je obejmował. Nie byłby 
zadowolony, gdyby wiedział, co Morna naprawdę do niego czuje.
Nie byłby też zadowolony, gdyby poznał prawdziwy powód jej lęku przed przeciążeniem.
Było kluczem do choroby skokowej, przełącznikiem budzącym w niej prawdziwy obłęd. To 
przeciążenie sprawiło, że zniszczyła Pogromcę gwiazd, próbując zapoczątkować autodestrukcję, 
mimo że Pogromca był niszczycielem PZKG, mimo że kapitanem był jej ojciec, mimo że 
niedawno zaobserwowali, jak Angus Thermopyle wymordował cały obóz górniczy.
Choroba skokowa to jedyne usprawiedliwienie dla implantu strefowego, jaki Angus umieścił jej w 
mózgu. I dla sterownika implantu,
 

 
16
 
17
 
jaki teraz ściskała w dłoni. Ten sterownik był jej jedyną tajemnicą, j dyną obroną na pokładzie 
Kapitańskiego kaprysu. Próbowałaby z bić każdego, kto by chciał go jej zabrać.
Aby rozwiać podejrzenia Nicka, Morna była skłonna odpowi dzieć mu na wszystkie pytania 
dotyczące Pogromcy gwiazd, choci cały statek był utajniony, a ona sama należała do policji. W 
ostatec ności powie mu nawet, jak zginął niszczyciel. Ale nigdy nie zdrad że Angus wszczepił jej 
implant strefowy... a potem oddał sterownik
Nigdy.
Była gliną - w tym cały problem. Była gliną, a „nieuprawnion użycie" implantu strefowego to 
najgorsza zbrodnia, jaką mogła po pełnić, nie licząc zdrady. Fakt, że pomogła Angusowi 
Thermopyl ukrywając sterownik do własnego implantu, tylko pogarszał spra wę. Swoje życie 
chciała poświęcić walce z ludźmi takimi jak o i Nick Succorso, walce z demonami piractwa i 
nieuzasadnioneg użycia implantów strefowych.
Wiedziała jednak, co może zrobić dzięki sterownikowi. Angus j tego nauczył-mimowolnie, ale 
skutecznie. Urządzenie stało się dl niej ważniejsze niż przysięga policyjna, cenniejsze niż honor. 
Nig dy z niego nie zrezygnuje.
By nie zdradzić prawdy o sobie, zapadła w otępienie; gdyb Nick ją pocałował, nie chciała 
zareagować, jakby był Angusem.
Na szczęście jej plan się powiódł. Nick miał teraz ważniejsz sprawy. Poza tym uznał pewnie, że 
wyrwała się od Angusa chor i wycieńczona. Dlatego puścił ją i odwrócił się.
-	Wyznacz jej kabinę - rzucił przez ramię swojej zastępczyni. -
Daj coś do jedzenia. Kataleptyk, jeśli zechce. Bóg wie, co ten sukin
syn jej zrobił.
Odchodził już, kiedy Morna usłyszała:	-^/
-	Odlatujemy. Natychmiast. - W jego głosie dźwięczała żądza,
a blizny pod oczami zapłonęły czerwienią. - Ochrona nie chce, że
byśmy tkwili w pobliżu. To część umowy.
Morna wiedziała, czego dotyczy ta żądza. Ale teraz miała trochę czasu, żeby się przygotować.
W kombinezonie pociła się tak obficie, że zaczynała cuchnąć.
Pierwszy oficer Nicka, kobieta imieniem Mikka Vasaczk, także się spieszyła. Może chciała sama 
stanąć na mostku, a może wiedziała, że
 
ma teraz konkurencję i nie była z tego zadowolona. W każdym razie zachowywała się szorstko, co 
Mornie odpowiadało.
Czując miękki nacisk hydraulicznej windy, zjechały w dół. „Dół" stanie się „górą", gdy tylko 
Kapitański kaprys opuści dok i rozpocznie ruch wirowy, generując wewnętrzne ciążenie. Dotarły 
na pokład kabinowy, usytuowany wokół ładowni, silników, banków danych, zasilania skanu i 
uzbrojenia. Kapitański kaprys był luksusowym jachtem i miał więcej niż jedną kabinę pasażerską. 
Mikka Vasaczk pokazała Mornie najbliższe drzwi, wprowadziła ją do środka, zademonstrowała, 
jak kodować zamek i uruchomić interkom. Potem zapytała, nie całkiem uprzejmie:
-	Chcesz czegoś?
Morna chciała tylu rzeczy, że pragnienie odebrało jej siły.
-	Wszystko w porządku - odparła jednak z trudem. - Potrzebu
ję tylko snu. I bezpieczeństwa.
Mikka miała piękne biodra; poruszała się, jakby potrafiła je wykorzystywać na wiele sposobów. 
Teraz przyjęła pozę sugerującą groźbę.
-	Nie licz na to - mruknęła ironicznie. - Nikt z nas nie jest bez
pieczny, póki ty jesteś na pokładzie. Lepiej uważaj. Nick ma więcej
rozumu, niż ci się wydaje.
Wyszła, nie czekając na odpowiedź. Drzwi zamknęły się automatycznie.
Morna miała ochotę płakać. Miała ochotę zwinąć się w kłębek w kącie. Ale nie miała czasu ani na 
łzy, ani na tchórzostwo. Jej przetrwanie było zagrożone. Jeśli teraz nie wymyśli, jak się bronić, nie 
dostanie już drugiej szansy.
Najpierw wprowadziła kod na klawiaturze zamka. Nie dlatego, żeby nikt nie mógł otworzyć drzwi 
- komputer statku z łatwością zmieni instrukcje, kiedy tylko Nick będzie tego chciał - ale żeby ich 
na chwilę zatrzymać. Będzie wiedziała, że ktoś chce wejść.
Potem wyjęła sterownik implantu strefowego.
Małe czarne pudełko było jej zgubą. Demonstrowało, jak wiele kosztował ją Angus, jak głęboko ją 
zranił. Zrujnował ją tak doszczętnie, że zgodziła się zapomnieć o ojcu, o PZKG, o wszystkich 
ideałach, w jakie wierzyła; że odwróciła się plecami od ratunku, od ochrony Stacji Gór-Komu, od 
wszelkich form pomocy i pocieszenia,
 

 
18
 
19
 
jaką dysponowała PZKG; zrezygnowała z egzekucji Angusa - by tylko zdobyć panowanie nad 
własnym implantem strefowym.
Ale wiedziała też, że sterownik jest jej ostatnią nadzieją. I to ni zależnie od tego, gdzie się znajdzie. 
Na pokładzie Kapitańskie kaprysu fakt ten był jedynie bardziej oczywisty, ale przecież wca nie 
bardziej prawdziwy. Z pomocą implantu strefowego Ang Thermopyle zredukował ją do czegoś, 
czym nigdy nie chciałab pozostać. Nauczył ją, że jej fizyczna i moralna istota jest godna p gardy; 
jest tylko zabawką, którą można wykorzystywać lub dręczy bezkarnie, a potem odrzucić, kiedy 
przestanie go zadowalać; je" marnie wykonanym przedmiotem, niewartym uwagi ani szacunk ' Ale 
ta sama logika podpowiadała również, że implant strefowy je jedyną rzeczą, dzięki której może się 
stać czymś więcej. Był wład - a ona zbyt długo nie miała żadnej władzy. Bez niego nigdy ni 
odzyska spokoju po krzywdach, jakich doznała. Nic więcej nie zd ła wymazać z pamięci lekcji, 
których udzielił jej Angus.
Zatem była uzależniona od implantu... a więc musiała unikać p mocy z zewnątrz. Stacja Gór-Komu 
i PZKG zrobiliby dla nie wszystko, co tylko możliwe - ale też odebraliby jej sterownik W 
rezultacie pozostałaby sama ze swą bezwartościowością.
Kiedyś powiedziała Angusowi: „Oddaj mi sterownik. Potrzebu ję go, żeby uleczyć siebie". Wtedy 
odmówił, a teraz jej potrzeba sta ła się bardziej paląca.
I na pewno w tej chwili była po prostu pilniejsza.
Gdyby Nick wiedział - albo się domyślał - żeJyforna ma implan strefowy, jak długo zdołałaby 
utrzymać w tajemnicy sterownik. Przede wszystkim potrzebowała energii. Energii, by opanować 
strach-energii, by stawić mu czoło. Energii, żeby odwrócić jego uwagę.
Implant strefowy mógł jej dać tę energię. Mógł stłumić zdolnoś' mózgu do rozpoznawania 
zmęczenia. Niestety, wiedziała tylko, co implant potrafi; nie miała pojęcia, jak go używać. 
Oczywiście, mogła od czytać napisy wytłoczone nad przyciskami; nie wiedziała jednak, jak 
dostroić emisję, jak połączyć ich działanie, by osiągnąć pożądany rezultat. W ten sposób miała 
dostęp tylko do najbardziej prymitywnych funkcji.
To musi się zmienić. Będzie całkiem bezbronna, dopóki w pełni nie zapanuje nad sterownikiem... i 
sobą..Dopóki nie nauczy się grać na synapsach i nerwach tak, jak grał Angus.
 
Potrzebowała cz;asu, by osiągnąć takie mistrzostwo. Dużo czasu.
W tej chwili mogła liczyć najwyżej na kilka godzin.
Nikt z nas nie jest bezpieczny, póki ty jesteś na pokładzie. Zignorowała to. Lepiej uważaj. Nick ma 
więcej rozumu, niż ci się wydaje. Usunęła z umysłu wszystko, oprócz zasadniczego problemu.
Kabina miała własną komorę sanitarną i prysznic, a w szafce Morna znalazła zestaw przyborów 
toaletowych i osobistych drobiazgów. Znalazła nawet mały zestaw do szycia porwanych 
kombinezonów. Wyjęła pincetę i podważyła osłonę sterownika. Potem igłą wyskrobała maleńką 
przerwę w ścieżce na płytce drukowanej - w obwodzie, umożliwiającym odebranie jej zdolności 
ruchu, włączającym blokadę połączenia między ciałem a mózgiem. Angus często korzystał z tej 
funkcji; pozwalała mu robić wszystko, co chciał, z jej ciałem, gdy umysł mógł tylko obserwować i 
wyć z rozpaczy.
Musiała się zabezpieczyć, by już nigdy więcej nikt nie zdołał jej zwyczajnie wyłączyć. Wykłady z 
elektroniki w Akademii na coś się jednak przydały.
Palce jej drżały, gdy skończyła. Bała się, że popełniła jakiś błąd. Ale nie mogła sobie pozwolić na 
strach. Nikt z nas nie jest bezpieczny, póki ty jesteś na pokładzie. Nie mogła też sobie pozwolić na 
błędy. Nick jej pragnął. Ale dla niej takie „pragnienie" oznaczało Angusa; oznaczało brutalność i 
gwałt. Nick ma więcej rozumu, niż ci się wydaje. Opanowała drżenie i zatrzasnęła osłonę. 
Pamiętając o ostrożności, odłożyła dowody swoich działań - pincetę i igłę - do szafki. Potem 
usiadła na koi, oparła się plecami o ścianę i dotknęła przycisku.
I natychmiast ogarnęło ją błogie rozleniwienie. Ciało zdawało się zapadać w nieświadomość, jakby 
ktoś wstrzyknął jej w żyły dawkę kataleptyku. Senność jak balsam okrywała ręce i nogi, łagodziła 
podrażnione nerwy, tłumiła dawne lęki. Morna osunęła się powoli; głowa opadła jej na piersi.
Uleczenie. Bezpieczeństwo. Spokój.
Spała już niemal, gdy przyszła jej z pomocą desperacja, której nauczyła się od Angusa. Ukłucie 
paniki dało siłę, by wyłączyć sterownik.
Kiedy rzeczywistość znowu napłynęła do mięśni, czyste, głębokie rozczarowanie wycisnęło jej łzy 
z oczu.
 

 
20
 
21
 
Wiedziała jednak, że życie z implantem strefowym nie jest łatw Nie spodziewała się, że będzie 
łatwe. Miała tylko nadzieję, że sa będzie nim kierować.
Niepokoiło ją, że być może zbyt wiele od siebie wymaga, że ża na ludzka istota nie zdołała 
bezkarnie dokonać tego, co ona zami rza osiągnąć. Że prawo zabraniające „nieuzasadnionego 
użycia" je doskonale umotywowane. Chciała zmusić implant, by skuteczn jej służył, ale do tego 
potrzebowała czegoś zbliżonego do jasn widztwa, czegoś w rodzaju kryształowej kuli. W 
sterowniku umies czono wyłącznik czasowy, co powinno pomóc. Ale przypuśćmy,A postanowi 
zaryzykować odpoczynek, jakiego domaga się ciał Skąd ma wiedzieć, jak długo może bezpiecznie 
spać? Prżypuśćm że zechce stłumić uczucie wyczerpania i dodać sobie energii, b spróbować 
przetrwać silne przeciążenia i nie wpaść w obłęd. Ską ma wiedzieć, jaki impuls będzie 
wystarczający, albo jak długo ci ło wytrzyma stres? Jeśli już o tym mowa, skąd ma wiedzieć, któ 
ośrodki w mózgu odpowiadają za chorobę skokową, jaką część si bie powinna wyłączyć, by 
uniknąć stanu obłąkanego spokoju, gd wszechświat przemawia do niej i wskazuje, co ma 
zniszczyć?
Na każdym kroku musi zgadywać. A zgadywanie jest śmiertel. nie niebezpieczne. Każdy błąd, 
każda pomyłka może ją zdradzi przed Nickiem.
Problem jednak był poważniejszy. Postępowanie Angusa pozo stawiło ją na wpół oszalałą i 
głęboko znużoną, choć Thermopyl często wymuszał na niej odpoczynek. Skąd miała wiedzieć, czy 
t szaleństwo i znużenie nie są typowymi objawami związany z użyciem implantu strefowego? 
Skąd miała wiedzieć, czy prób ratowania się nie doprowadzą jej do zguby?
Nie mogła tego wiedzieć. Brakowało jej informacji, by podejmo wać takie działania.
Z drugiej strony znalazła się tutaj, ponieważ Angus doprowadzi ją niemal do obłędu. Nie miała 
żadnego wyjścia, które by nie łączy ło się z obłędem.
Lekki stuk przebiegł po kadłubie statku - charakterystyczn wstrząs zwalnianych zaczepów doku. 
Kiedy cofały się klamry i ka ble, wszyscy na pokładzie o tym wiedzieli.
Czas Morny dobiegał końca.
 
Kapitański kaprys popłynął swobodnie i ciążenie zniknęło. Mimowolny skurcz mięśni odepchnął 
ją od ściany i poszybowała swobodnie.
Po chwili jednak interkom zadźwięczał ostrzegawczo i załoga na mostku wprowadziła statek w 
ruch wirowy, dający wewnętrzne ciążenie. Kabina przeorientowała się i Morna wylądowała na 
nowej podłodze.
Dobrze znała takie manewry. Zamiast niepokoju poczuła wdzięczność, że Nick tak szybko 
wprowadził ciążenie. Dowódcy na ogół woleli odlecieć spory kawałek od doku - by się upewnić, 
że o nic nie zawadzą, i by odświeżyć wspomnienie nieważkości - zanim zaryzykowali utratę 
zwrotności wywołaną inercją ruchu wirowego.
Z ponurą miną wcisnęła kolejny klawisz.
Nie ten, nie ten, ten klawisz przyniósł ból, cała skóra zdawała się płonąć. Angus powiedział, że jej 
ojciec oślepł od błysku, kiedy doprowadziła do wybuchu silników Pogromcy gwiazd. Musiał czuć 
na twarzy coś takiego, taką torturę ognia, nieznośne przypalanie każdego nerwu...
Mięśnie napięły się w konwulsji bólu, ognia i wspomnień. Na oślep dźgnęła palcem, usiłując trafić 
w CANCEL.
Spudłowała. Zamiast tego wcisnęła klawisz, który już wypróbowała - ten, który sprowadzał 
relaksację.
Skutek oszołomił ją. W jednej chwili uległa przemianie.
To było jak magia, jak neuronowa alchemia. Z nieznośnego bólu tworzyła coś, czego Morna 
potrzebowała bardziej niż energii, coś, co pomoże jej wytrwać z Nickiem, coś, czego Angus nigdy 
na niej nie wypróbował - albo nie wiedział, jaki skutek to wywoła, albo zwyczajnie nie chciał.
W pewnym sensie wybrana przypadkiem kombinacja nie łagodziła bólu. Nie do końca. 
Transformowała go raczej w coś całkiem innego: zmysłowe pożądanie koncentrujące się w 
najczulszych punktach ciała. Sutki płonęły, jakby mogły być ugaszone pocałunkami, usta i krocze 
stały się gorące i wilgotne, głodne dotyku.
Przez chwilę tak pochłonęło ją uczucie pożądania, że nie potrafiła go powstrzymać. Nie 
uświadamiała sobie, że wije się zmysłowo na koi. Oprzytomniała dopiero wtedy, gdy pierwsze 
uderzenie ciągu Kapitańskiego kaprysu zrzuciło ją na podłogę.
 

 
22
 
23
 
Niewielki ciąg; tylko tyle, żeby statek ruszył z miejsca. A jedn upadek pozwolił się opanować; 
Morna chwyciła sterownik i wył czyła wszystko.
Potem leżała na koi i dyszała ciężko, próbując zaabsorbować j koś szok odkrycia i przeżyte 
emocje.
Przypadkiem znalazła rozwiązanie najpilniejszego problemu wolną od wstrętu reakcję na 
obecność Nicka. Na jakiś czas znalaz sposób, by przetrwać jego dotyk.
A jeśli - jak u Angusa - żądze Nicka wymagają też zadawan bólu, będzie mogła odbierać ten ból 
jako rozkosz. Będzie osłonięta.
Nic dziwnego, że Angus nigdy nie korzystał z tej funkcji. Mo na stałaby się wtedy paradoksalnie 
odporna: poddająca się wszys' kiemu, co dyktowała mu nienawiść, ale nieczuła na strach.
Teraz może odpocząć. Chciałaby tylko wiedzieć, kiedy przyjdź' Nick. Ile czasu jej zostało? Ciąg 
zmienił nieco kierunek siły ciążeń1 na pokładzie, utrudnił poruszanie się po kabinie. Tym chętniej 
rz ciłaby się na koję, dla bezpieczeństwa przypięła koc i pozwoliła, b znużenie poniosło ją w sen. 
Kiedy Nick się zjawi, będzie musia' stawić czoło jego podejrzeniom. Jakiekolwiek będą... A na 
razie...
Nie zrobiła tego. Angus Thermopyle nauczył ją więcej, niż ob je sobie uświadamiali. Mogła 
jeszcze przedsięwziąć dodatków środki ostrożności, mogła lepiej zamaskować prawdę.
Zajęła się zamkiem.
Tym razem ustawiła go tak, by drzwi otwierały się na żądanie ale dopiero po pięciu sekundach 
zwłoki i sygnale brzęczyka, ostrze gającym, że ktoś chce wejść.
Potem, walcząc ze złożoną siłą ciążenia, przeszła do komory sa-i nitarnej, zdarła z siebie nie 
dopasowany kombinezon, jaki dostała od Angusa, rzuciła go do zsypu i wzięła długi prysznic. Nie 
wychodziła, dopóki ręce nie zaciążyły jej od szorowania; osuszona przez ssawę była nieskazitelnie 
czysta. Nie potrafiła zmyć z siebie zbrodni, ale przynajmniej poczuła się lepiej.
Wyciągnęła się naga na koi, ukrywając sterownik pod materacem. Podciągnęła koc pod brodę i 
zacisnęła paski rzepów.
Kiedy delikatny ciąg oddalał statek od Stacji Gór-Komu - od normalności, od szansy uzyskania 
pomocy - ułożyła swe czyste ciało na czystym posłaniu i spróbowała stworzyć jakieś plany. Nie
 
zdoła zachować rozsądku, gdy znajdzie się pod wpływem implantu strefowego; musi więc z góry 
przygotować się na wszystko, co może nastąpić.
Może to i dobrze, że Angus tak często zmuszał ją do odpoczynku. Nieważne, czym to było dla jej 
umysłu i duszy - ciało właściwie nie potrzebowało snu.
Po opuszczeniu doku Kapitański kaprys musi manewrować, zanim oddali się od dźwigów i 
zaczepów Stacji, od anten, śluz, wyciągarek i innych statków, zanim wejdzie na trajektorię odlotu. 
To pewnie zajmie Nicka na jakiś czas. Oczywiście, nie musi pilnować tych spraw osobiście; załoga 
na mostku z pewnością sobie poradzi. Mikka Vasaczk wyglądała, jakby potrafiła sobie poradzić 
prawie ze wszystkim. Jednak dowódcy na ogół lubili takie manewry, rozmowy z Centrum, 
wszystkie rutynowe decyzje, które można podejmować, nie myśląc, z przyzwyczajenia. Ale 
dobrze czasem odświeżyć te przyzwyczajenia, przypomnieć sobie o zasadach i priorytetach 
dowodzenia. Kapitanowie na ogół nie myśleli nawet o zejściu z mostka, dopóki statek nie znalazł 
się daleko poza przestrzenią kontrolowaną przez Stację, gdzie zawsze istniało 
prawdopodobieństwo spotkania z innymi statkami. Po Nicku Succorso Morna nie spodziewała się 
takiej skrupulatności; sądziła jednak, że zanim przekaże dowodzenie komuś innemu, dopilnuje, by 
Kapitański kaprys oddalił się na bezpieczną odległość.
Tyle czasu jej pozostało, zanim zostanie poddana próbie.
* * *
Miała rację. Czy tego chciał, czy nie, dał jej czas.
Kiedy przyszedł, była przygotowana tak, jak to tylko możliwe.
Musiała w tym celu podzielić swój umysł na niezależne części. Angus Thermopyle w jednej 
szufladzie; wszystko, co jej zrobił, w innej. Okrutna zguba Pogromcy gwiazd. Choroba skokowa. 
Wstręt. Lęk przed zdemaskowaniem. Wszystko, co niebezpieczne, co mogło ją sparaliżować czy 
przerazić, musiało zostać odizolowane i zamknięte, aby przy podejmowaniu decyzji mogła 
zachować przynajmniej ślad inteligencji.
Siła woli była jak implant strefowy: rozdzielała umysł i ciało, działanie i skutek.
 

 
24
 
25
 
Tego także nauczył ją Angus, zupełnie o tym nie wiedząc.
Kiedy odezwał się brzęczyk, poczuła, że niczym fala uderzeń wa ogarniają eksplozja paniki. 
Jednakże z własnego wyboru w' czyła w świat absolutnego ryzyka, gdzie nikt nie mógł jej oc prócz 
niej samej. Zanim otworzyły się drzwi, sięgnęła pod matę i wcisnęła kombinację klawiszy, od 
której zależało jej życie. Pot odwróciła się na bok, do człowieka, który ją uratował.
Nick Succorso wyglądał, jakby wyszedł z romantycznej histo jednej z tych, jakie opowiadano o 
nim na stacji. Miał zmruż oczy i zawadiacki uśmieszek; poruszał się z tą męską pewno' siebie, 
która każdy krok zmieniała w pokusę. Jego dłonie potrafi okazać delikatność; jego głos był 
pieszczotą. Już tylko to mo uczynić go mężczyzną godnym pożądania. A w dodatku był nieb 
pieczny - notorycznie niebezpieczny. Blizny pod oczami sugero ły gwałtowność: dowodziły, że 
jest człowiekiem, który nie przes*' szy się krwi. Kiedy namiętność zabarwiała je ciemną czerwień" 
świadczyły, że w śmiertelnej rozgrywce zwykle jest górą.
Wszedł do jej pokoju, jakby cały czas był pewien, że Morna potrafi mu odmówić.
Morna Hyland praktycznie nic o nim nie wiedziała. Był pirate konkurentem Angusa Thermopyle; 
przestępcą. I - podobnie jak A gus - był mężczyzną. Różnice między nimi były właściwie kosm 
tyczne, nieistotne. Udało mu się przechytrzyć Angusa tylko dlat go, że wykorzystał pomoc zdrajcy 
w ochronie Gór-Komu. Tylko t ką pewną informacją dysponowała.
Mimo to nie groziło jej, że spojrzy na niego przez zasłonę rom tyzmu. Zbyt dobrze wiedziała, czym 
jest piractwo - i męskość - d ich ofiar.
Jednak nie czuła mdłości, paniki czy mrocznej grozy, we śn; i na jawie, przyczajonej gdzieś w 
głębi umysłu od dnia, gdy zgiń Pogromca gwiazd. Zamiast tego narastał w niej żar pożądani Krew 
stała się płynną żądzą, końcówki nerwów na skórze zdawał się ogniskować niby zgłodniałe 
skanery. Wyciągnęła ramiona, ja' by chciała, by Nick wsunął się wprost w jej objęcia.
Odpowiedział uśmiechem, a blizny pod oczami pociemniały. Ni podszedł jednak od razu, gdy już 
zamknął za sobą drzwi. Uważni lecz spokojnie obserwował Mornę.
26
 
_ Nie mamy wyboru w kwestii dużych przeciążeń - oświadczył no chwili swobodnie. - Ten 
sukinsyn nas trafił. Mój mechanik twierdzi, że mamy migotanie skokowe. Możemy wejść w 
tachjono-wą i nigdy nie wrócić. Jeśli chcemy dokądkolwiek dolecieć, musimy wykorzystać pełną 
moc silników.
Urwał. Zdawało się, że czeka na jej odpowiedź. Więcej rozumu, niż ci się wydaje. Ale nie 
zareagowała. Problem przeciążenia mógł zaczekać; nie budził w niej lęku, nie teraz, gdy ciepło 
krążyło w żyłach, a każdy skrawek skóry zdawał się żyć własnym życiem. Dopóki Nick był w 
kabinie, nie groziła jej choroba skokowa. Kapitański kaprys nie zwiększy ciągu: żądze dowódcy 
nie dadzą się zaspokoić przy ostrej akceleracji.
Wyciągnęła ramiona i czekała. Nie widziała własnej twarzy, ale z pewnością Nick dostrzegł, w 
jakim Morna jest stanie.
Podszedł bliżej, bez wysiłku balansując w ukośnej sile ciążenia. Zerwał rzepy koca i odrzucił go na 
bok. W jednej z szuflad umysłu Morna zadrżała i próbowała znowu się okryć. Ale szuflada była 
zamknięta, odcięta. Całe ciało pragnęło pieszczoty. Wygięła grzbiet, unosząc ku niemu piersi.
Wciąż jej nie dotykał; nie wsunął się w jej objęcia. Zamiast tego sięgnął po identyfikator, 
zwisający jej z szyi na cienkim łańcuszku.
Nie mógł odczytać kodu, oczywiście; musiałby wsunąć identyfikator do komputera. I nie miał 
dostępu do poufnych danych - do tego potrzebowałby komputera ochrony albo PZKG. Jednakże, 
jak niemal wszyscy w ludzkiej przestrzeni, wiedział, co oznaczają wyryte znaki.
-	Jesteś gliną - stwierdził.
Nie wyglądał na zaskoczonego.
Nie zdziwił się.
Powinien się zdziwić, pomyślała, mimo narastającego w niej napięcia. A potem przypomniała 
sobie, że przecież miał wspólnika w ochronie Stacji. Mógł wiedzieć, że jest policjantką, już od dnia, 
kiedy pierwszy raz ją zobaczył.
To może jej pomóc. Skłoni go do myślenia o niej w terminach tajnych operacji i zdrady, nie 
bezradności i implantów strefowych.
-	Uratowałeś mnie... - Głos miała gardłowy, rozbrzmiewający
pragnieniami wykraczającymi poza rozsądek czy strach. - Będę
wszystkim, czym zechcesz, żebym była.
27
 
W tej chwili było to prawdą. Implant strefowy czynił to pra Chwyciła dłoń Nicka, przyciągnęła do 
ust, pocałowała palce. N zyku pozostał ślad soli: pot - pocił się z koncentracji, kiedy st' wał 
Kapitańskim kaprysem, i pocił się z pożądania.
A jednak wciąż się powstrzymywał, chociaż całe ciało Morn niego tęskniło. Narastały w niej 
naciski implantu strefowego; l napsy, nad którymi nie mogła zapanować, odpalały sygnały p dania. 
Nie chciała, żeby mówił; chciała, żeby przyszedł do niej, by sobą ugasił jej pragnienie.
-	Czy tak samo zachowywałaś się wobec kapitana Thermopy Czy dlatego zostawił cię przy 
życiu?
-	Nie - odparła odruchowo. - Nie... - powtórzyła bez za" nowienia.
Ale powinna się zastanowić, musiała myśleć, ponieważ nastę słowa, jakie by z siebie wyrzuciła 
bez zastanowienia, brzmiały „bo nie użył tej kombinacji".
Żądza była niczym huk w uszach. Morna przełknęła ślinę, ż go zagłuszyć, żeby wyrównać 
ciśnienie. I dała najprostszą od wiedź, jaką Nick mógłby zaakceptować.
-	Widziałeś go. Porzuciłam go dla ciebie. Do niego nic takie
nie czułam.
Nic o Nicku nie wiedziała. Może jest dostatecznie próżny, że uwierzyć.
Nie był. Albo też jego próżność była zbyt wielka, by nasycić takim drobiazgiem. Nie poruszył się; 
uśmiechnął tylko krzy i groźnie.
-	Spróbuj czegoś innego.
Spróbuj czegoś innego. Spróbuj. Nie mogła myśleć. Nie potr ła myśleć, kiedy implant robił jej coś 
takiego. Co może powiedzi Nickowi, co będzie dostatecznie prawdziwe, by uwierzył, i dost tecznie 
fałszywe, by jej nie narazić?
-	Proszę cię, Nick - odezwała się w końcu, niemal jęcząc z po~
dania. - Czy nie możemy porozmawiać później? Teraz chcę ciebi
Uśmiechnął się znowu, ale nie ustąpił. Przesunął tylko dłoń wzdłuż jej mostka i obrysował pierś 
czubkami palców. Tym raze mimowolnie wygięła grzbiet. Uśmiech Nicka, jego oczy, nie nios 
ostrzeżenia; nagle pstryknął paznokciem w sutek.
28
 
Przez jeden moment równowaga implantu strefowego przechyliła się w stronę bólu. Morna jęknęła, 
prawie krzyknęła.
_ Nazywasz się Morna Hyland - oświadczył Nick niemal łagodnie. -Jesteś zPZKG. 
AngusTermo-piłato najpaskudniejszy kryminalista pomiędzy Ziemią a zakazaną przestrzenią. To 
śmieć... A ty jesteś elitą, ty pracujesz dla Min Donner. Powinien cię usunąć. Powinien rozedrzeć 
cię atom po atomie, nigdy nie ryzykować powrotu do Gór-Komu. Wytłumacz, dlaczego pozwolił 
ci przeżyć.
Na szczęście sterownik niemal natychmiast zapanował nad działaniem implantu. Krzyk Morny 
rozwiał się, jakby nigdy nie istniał.
-	Bo potrzebował załogi - wyjaśniła. Dostatecznie prawdziwe,
by uwierzył. - Był sam na Ślicznotce. A ja byłam sama na Pogrom
cy gwiazd. Tylko ja przeżyłam. - Dostatecznie fałszywe, by jej nie
narazić. - W żaden sposób nie mogłam mu zagrozić. Dlatego dobi
łam z nim targu. Mógł przecież zostawić mnie na śmierć. - Nie
mogła się skupić, ale wcześniej przygotowała sobie odpowiedzi. -
Zachował mnie przy życiu, żebym dla niego pracowała.
Może to pożądanie wyostrzyło jej zmysły, ale dostrzegła, że Nick walczy z myślami. Blizny 
prawie poczerniały mu od krwi; w każdym jego spojrzeniu płonęła pierwotna, zaborcza 
namiętność. Palce gładziły sutek, jakby chciały zatrzeć wspomnienie bólu. Poczuła drżenie jego 
mięśni, kiedy pochylił się i lekko pocałował jej pierś.
-	To nie wystarczy. - Głos zdawał się tkwić gdzieś głęboko
w krtani, brzmiał chrapliwie. - Ale na początek może być. W tej
chwili chcę ciebie. Całą resztę możesz opowiedzieć później.
Gdy Morna usłyszała, jak Nick rozpina kombinezon, resztka przytomności rozpłynęła się w 
oczekiwaniu.
Wreszcie ma szansę dowiedzieć się o nim tego, na czym najbardziej jej zależy.
Nie miała pojęcia, w jak romantyczny sposób interpretowano na Stacji Gór-Komu jej ucieczkę od 
Angusa Thermopyle do Nicka Succorso. Sam pomysł, że w położeniu Morny można dostrzec 
cokolwiek romantycznego, wzbudziłby tylko histeryczny śmiech.
 
1
Pierwsze, czego się nauczyła, to to, że Nick Succorso też ograniczenia. Może się zmęczyć.
Przez te godziny, które spędzili zwinięci wokół siebie nawzaje pełnili role, które Nick dla nich 
zaplanował: artysty instrumentu. T cał jej nerwy, jakby żywo reagowały tylko na jego wolę, jakby 
n doznawały niczego prócz jego dotknięcia. Ona z kolei odpowiad rodzajem dzikiej, ślepej ekstazy, 
niepodobnej do niczego, co kied kolwiek przeżyła z Angusem Thermopyle - zapomnieniem się t' 
całkowitym, jakby została przeniesiona w dziedzinę czystego seks
Z początku ją to przerażało; w jednej z zamkniętych szufl umysłu lękała się, jak Nick na nią 
podziała. Jeśli może jej zrobić t jeśli potrafi sprawić, że czuje to i to, wtedy jest zgubiona, bezradn 
nie ma żadnej nadziei.
Potem jednak odkryła, że „artysta" i „instrument" to tylko roi Ona i Nick odgrywali iluzję. To ona 
miała implant strefowy - ni mogła się zmęczyć, choćby wciąż w całkowitym uniesieniu rea gowała 
na jego pragnienia, choćby całkiem się zapomniała. D chwili, kiedy mózg albo ciało się wypalą, a 
jej synapsy spłoń
 
w endorfinowym ogniu, może zrobić wszystko, czego zechce Nick. A nawet więcej.
On za to...
W końcowym wybuchu ekstazy wyczerpał swoją energię. Stękając zrozkoszy, zapadł w sen.
Spłynęła z niego namiętność, a blizny straciły kolor. Bez płonącej w nich żądzy, stały się znowu 
bladą, zmartwiałą tkanką, wspomnieniem starych ran.
Artysta skończył, ale instrument przetrwał.
Minęła chwila, zanim Morna zrozumiała, co się stało. Kiedy znieruchomiał obok, jej pierwszym 
uczuciem nie była satysfakcja czy tryumf; było rozczarowanie. Pragnienie, które ją pobudzało, nie 
dało się zaspokoić niczym innym niż rodzajem neuronowej apoteozy -chciała mknąć na emisjach 
implantu strefowego, dopóki nie wybuchnie jak nova.
Ale to on miał ograniczenia. Nie ona.
Dlatego też całe to przeżycie było iluzją. I to iluzją przeznaczoną wyłącznie dla niego. Dla niego 
odegrała to przedstawienie; on był ofiarą. I fałszem było złudzenie, że bez reszty się zapomniała, że 
należy wyłącznie do Nicka.
Miała taką moc.
Może to wystarczy, by ją ocalić. Coś, o czym marzyła, o co się modliła i dla czego cierpiała, kiedy 
przyjęła od Angusa sterownik, zaczynało stawać się rzeczywistością.
Potem poczuła cień satysfakcji - a jeszcze później cień dzikiego gniewu. W zamkniętej szufladzie 
umysłu jej wściekłość po raz pierwszy posmakowała spełnienia pragnień. Kiedy zdradziła Angusa 
- kiedy umożliwiła ludziom Nicka ukrycie w ładowniach Ślicznotki stacyjnych zapasów, kiedy 
wyłączyła alarm, który by go ostrzegł, że luki nie są zamknięte - wtedy nie czuła gniewu. Była zbyt 
przejęta ryzykiem, jakie ponosiła, i własną bezbronnością.
Teraz jednak gniew powrócił. Jedna z szuflad umysłu otworzyła się gwałtownie, wypuszczając 
pasję gorętszą niż wymuszone żądze implantu strefowego. Ta pasja pokierowała jej dłonią, kiedy 
sięgnęła pod materac i wyłączyła sterownik.
Przejście było potworne. Musi się nauczyć jakoś panować nad przejściami; inaczej tego nie 
wytrzyma. Czuła się fatalnie już
 

 
30
 
31
 
wtedy, gdy to Angus miał sterownik. Cokolwiek na niej wym szał, zawsze chciała, żeby to się 
skończyło, żeby odzyskać jaki poczucie siebie. Ale teraz sama mogła wybierać funkcje impla tu 
strefowego. A to powodowało ogromną różnicę.
Wcześniej, kiedy czekała na Nicka, starała się przygotować na fa" wyczerpania, jaka zalewała ją w 
chwili wyłączenia implantu. I w pe " nym sensie to się jej udało. Ale nie była gotowa na ból, jaki 
odczuw ła w tej chwili, na żal, że musi powrócić do zwykłej moralności. Prz rywając to 
zapamiętanie, utraciła coś cennego i żywotnego.
Na szczęście przejście było szybkie. A może po prostu bardzi skomplikowane, niż podejrzewała. 
Zapłakała wobec świadomość' że jest tylko człowiekiem. Płakała, przygryzając wargę, by stłumi 
szloch i nie zbudzić Nicka. Po chwili jednak, prawie natychmia powrócił gniew. A po nim 
obrzydzenie. Jeśli ona jest tylko człowie kiem, to Nick Succorso jest tylko kolejną wersją Angusa 
Thermo, pyle: mężczyzną, a zatem kimś zainteresowanym wyłącznie sekse jako maską dla gwałtu 
i poniżenia.
Teraz musiała mocno przygryzać wargę, by powstrzymać się o płaczu, by nie odsunąć się ze 
wstrętem - by opanować elektryczn wstrząs własnej reakcji na to, co przed chwilą Nick z nią robił. 
Mu' siała myśleć, i to myśleć szybko...
Nie Angus. Wcale nie jak Angus. Jeśli nawet był w istocie ty samym, to jednak w praktyce bardzo 
się różnił. Jego żądze nie był tak nagie; uwierzył w maskę. Nie, to coś więcej: lubił iluzję, że to je 
go osobisty urok i męskość skłoniły ją do tak gwałtownych reakcji. A jeśli nadal będzie wierzył w 
tę maskę, jeśli dostatecznie lubi tę iluzję...
Będzie ślepy na prawdę.
Nie dostrzegając tego nawet, przestała gryźć wargę. Nie potrzebowała już tej odrobiny bólu; nie 
czuła chęci, by odsunąć się jak najdalej od Nicka. Teraz, we śnie, wydawał się bezbronny, a tak 
nigdy nie wyglądał Angus. Mimo harmonijnej linii mięśni, mimo niezaprzeczalnej gracji i siły, 
wyglądał, jakby można go było zabić, nim się zbudzi. To złagodziło obrzydzenie.
Może teraz sama powinna odpocząć? Wstępny, spowodowany przejściem uraz ustąpił, znużenie 
pozostało. W zewnętrznej rzeczywistości jej ciała - w przeciwieństwie do wewnętrznej 
rzeczywistości
 
jmplantu strefowego - Nick wykorzystał ją mocno. Była obolała w niektórych miejscach, ale taką 
cenę trzeba zapłacić za te wszystkie endorfiny. Sen dobrze by jej zrobił, gdyby tylko mogła zasnąć 
i nie śnić o Angusie. Gdyby mogła zasnąć i nie obudzić się znowu na pokładzie Ślicznotki.
Nie potrafiła uwierzyć w bezpieczeństwo snu. Nick powiedział: To nie wystarczy. Ta groźba wciąż 
nad nią wisiała. Całą resztę możesz opowiedzieć później.
Musiała się jeszcze przygotować.
Oczywiście, najważniejsze z przygotowań to dalsze eksperymenty z implantem strefowym. Ale 
nie mogła ryzykować. Gdyby Nick ją przyłapał, byłaby skończona. Zostawiła sterownik pod 
materacem.
Próbowała za to odgadnąć, co oznacza: Całą resztę możesz opowiedzieć później. Czy miał na 
myśli „możesz opowiedzieć nam wszystkim", całej załodze?
Nikt z nas nie jest bezpieczny, póki ty jesteś na pokładzie.
Było zbyt wiele niewiadomych. Tylko jednego dowiedziała się o Nicku, miała tylko jeden punkt 
zaczepienia. Wszystko inne pozostało nieznane. Jak wiele dowiedział się o niej od swojego 
kontaktu w ochronie? Co przekazali do Gór-Komu z PZKG? Jaką częścią swoich sekretów 
skłonny był podzielić się z załogą? Na czym opiera się ich lojalność wobec niego? Na wspólnych 
sukcesach? Chęci zysku? Wzajemności?
Kim był, skoro skłonił ochronę stacji, by pomogli mu wystawić Angusa?
Ponieważ nie miała żadnych danych dotyczących innych problemów, skoncentrowała się na 
ostatnim.
Angus Thermopyle popełnił niemal każde możliwe do wyobrażenia przestępstwo - a jednak był 
niewinny tego szczególnego, za które został aresztowany. Znała prawdę; była tam, kiedy to się 
stało. Niepokoiła ją ta świadomość. Ale jeszcze bardziej niepokoił -biorąc pod uwagę, że z 
urodzenia i z wyszkolenia należała do PZKG - fakt współudziału ochrony.
Dlaczego ochrona zaryzykowała ważnymi rezerwami stacji, by pomóc jednemu znanemu piratowi 
zdradzić drugiego?
Nie, jeszcze gorzej: co ich opętało, że zaufali Nickowi Succorso i wsparli go w starciu z Angusem 
Thermopyle?
 

 
32
 
33
 
A skoro już o tym pomyślała, pojawił się kolejny problem: d czego ochrona pozwoliła, by Nick ją 
zabrał?
Mogli wcześniej zostawić ją z Angusem. W końcu wykorzys' swoje policyjne uprawnienia i 
zażądała, żeby się nie wtrącali. Ale ryzykować zapasy, by pomóc jednemu piratowi zdradzić 
drugie z policjantką w środku całego zamieszania, a potem pozwolić tej licjantce odlecieć bez 
przesłuchania, to całkiem inna sprawa. Dlac go ochrona zgodziła się, by Morna opuściła obszar ich 
jurysdykcji
Kwestia była zresztą jeszcze bardziej złożona. Niezależnie okoliczności, kiedy tylko Morna po raz 
pierwszy zjawiła się na st z Angusem, ochrona musiała wysłać wiadomość do sztabu PZK Powinni 
poinformować PZKG o wszystkim, co powiedziała i co zr biła. Dlaczego Wydział Operacyjny nie 
odpowiedział? To praw komunikacja międzygwiezdna nie jest błyskawiczna, ale bezzałog we 
kurierskie sondy skokowe powinny w ciągu kilku dni przenie wiadomość do sztabu i z powrotem. 
Przy wykorzystaniu normalny rejsowych statków ochrona dostałaby odpowiedź w kilka tygodn 
Przecież nie przebywała z Angusem zbyt krótko... Przecież, gdy' WO odpowiedział, nie 
pozwoliliby Nickowi jej porwać...
Nie wiedziała, co mogło się zdarzyć. Jeśli Min Donner, dyrekt Wydziału Operacyjnego, poleciła 
ochronie stacji, żeby pozwoli' Nickowi Succorso porwać Mornę... dalej nie umiała się posunąć 
Zbyt wiele poziomów musiałaby uwzględnić, zbyt wiele sugesti zdrady. A przecież ufała PZKG od 
chwili swego przyjścia na świa - tak samo jak ufała ojcu.
Powinna trzymać się tego, co wie. Inaczej strach ją sparaliżuje Powinna skupić się na chwili 
obecnej, na przetrwaniu i na implancie strefowym.
Powinna się skupić na Nicku.
Zanim zdążyła się nad tym zastanowić, zadźwięczał interkom. Odezwał się spokojny głos, 
brzmiący jak głos Mikki Vasaczk. - Nick.
Jakby w ogóle nie spał, usiadł i zsunął nogi z koi. Nie zwracając uwagi na Mornę, przetarł dłońmi 
twarz. Trwało to sekundę czy dwie - tyle czasu potrzebował, by doprowadzić się do przytomności. 
Morna wciąż nie była pewna, jak powinna zareagować, jak ma teraz odgrywać swoją rolę, gdy 
Nick wstał i włączył interkom.
34
 
_ Słucham.
_ Nick, jesteś potrzebny na mostku. - Głośnik tłumił intonację, czynił głos obojętnym, 
bezosobowym.
Nick nie odpowiedział. Wyłączył interkom i sięgnął po kombinezon i buty.
Nawet nie spojrzał na Mornę.
Była zbyt bezradna, zbyt zagrożona. Musiała coś powiedzieć.
-	O co chodzi? - spytała możliwie naturalnie, tłumiąc znużenie
i zadawniony lęk.
Zapiął kombinezon i wciągnął buty. Dopiero wtedy się do niej odwrócił.
Oczy mu błyszczały; spoglądały na nią z zuchwałością, z wewnętrzną mocą, które mogłaby 
pokochać, a przynajmniej pożądać, gdyby spotkała go przed Angusem. Choć swobodny, Nick 
sprawiał wrażenie skupionego, sprężonego, jakby nawet odpoczynek był częścią tego, co czyniło 
go niebezpiecznym.
-	Przestrzegamy tu dość swobodnych form. Nie jak w PZKG -
odparł z uśmiechem. Nawet jego głos był wesoły. A jednak wie
działa, że ją ostrzega, może nawet grozi. - Mamy tylko kilka pro
stych reguł. Prostych, ale niepodważalnych. To pierwsza z nich.
Kiedy słyszysz „potrzeba", nie pytasz. Rzecz nie podlega dyskusji.
Po prostu robisz, co każą. Zrozumiałaś?
Teraz zdecydowanie groził. Morna kiwnęła głową, z twarzą nieruchomą jak maska.
-	To dobrze.
Drzwi otworzyły się z sykiem i Nick zniknął.
Potem zamknęły się za nim, a wpatrzona w nie Morna leżała bez ruchu, jakby Nick ją wyłączył, 
jakby odebrał jej wszelkie powody, by cokolwiek robić.
Był „potrzebny" na mostku. To słowo miało na pokładzie tego statku szczególne znaczenie. Było 
rozkazem, którego nie wolno kwestionować, absolutnym imperatywem - jak zakodowane 
polecenie, które mógłby wydać jej ojciec, gdyby zdecydował, że Pogromca gwiazd powinien 
dokonać autodestrukcji... gdyby pozwoliła mu żyć i gdyby znalazł się kiedyś w sytuacji 
uzasadniającej taką decyzję.
Coś się stało.
35
 
Kapitański kaprys wszedł na rutynową trajektorię odlotu ze Sta Gór-Komu. Prawdopodobnie. Co 
mogło się zdarzyć? Jakie zagrożeń czy nieprzewidziana sytuacja mogły wystąpić po ledwie kilku 
tysiąca kilometrów, wciąż w granicach przestrzeni kontrolowanej przez Stacj
Odpowiedź na te pytania niemal na pewno dotyczyła Gór-Kom Dotyczyła ochrony i Angusa.
Niezdolna do ruchu Morna wciąż wpatrywała się w drzwi, w mie' sce, gdzie zniknął Nick. Co 
powinna teraz zrobić'? Traciła panow-nie nad zamkniętymi szufladami umysłu - strzępy zwątpieni 
i czarnej grozy przeciekały na zewnątrz, mieszały się, łączyły ja elementy trucizny binarnej. 
Chciała uciekać, ale nie miała dok pójść. Nie pozostało jej już nic prócz paniki.
Wstrząsana wewnętrznymi drgawkami, jakby znalazła się w epi centrum trzęsienia ziemi i musiała 
jak najszybciej z niego uciec, p stanowiła wyjść z kabiny.
Oczekując niemal zmiany kierunku ciążenia, wskazującego n zmianę kursu statku - z powrotem do 
doku, albo przeciw pościgów com ze Stacji - wstała z koi i w ściennych szafkach zaczęła szuka 
czystego kombinezonu.
Znalazła go bez trudu. Kapitański kaprys był przygotowany n: przyjęcie gości - kobiet, sądząc po 
kroju ubioru. Morna prawie ni zwróciła uwagi na wygodne, dopasowane ubranie. Spieszyła się 
Mogła myśleć tylko o drżeniu, jakie ją przenika, o niebezpieczeń stwie, że, bojąc się, zrobi coś 
nierozsądnego.
Zapięła kombinezon i w komorze sanitarnej znalazła buty. Powodowana strachem, wróciła do koi i 
wyjęła sterownik implantu strefowego. Nie chciała się z nim rozstawać.
Wtedy jednak znieruchomiała. Jej psychika, ukształtowana przez Angusa Thermopyle, w całkiem 
nowy sposób reagowała na strach. Niebezpieczne było już samo noszenie sterownika. Mógł go 
przecież odkryć każdy, kto by ją przeszukał, czy choćby się z nią zderzył.
Kabina była jedyną dostępną namiastką prywatności. Gdzieś tutaj musi ukryć sterownik.
Miejsce pod materacem było wygodne, ale zbyt proste na skrytkę. Gdyby miała narzędzia, 
odkręciłaby jeden z paneli zamka albo interkomu, i schowała czarne pudełko między płytkami i 
wiązkami przewodów. Niestety, dysponowała tylko zestawem do szycia.
 
Wewnętrzne drżenie narastało, ruchy traciły koordynację. Wróci-Ja do kabiny sanitarnej po zestaw 
do szycia. Wyrzuciła do zsypu kilka łat i paski rzepów, potem wcisnęła sterownik na dno pudełka i 
przysypała pozostałymi drobiazgami.
To musi wystarczyć. Gdyby tak stała i usiłowała znaleźć najlepszą możliwą kryjówkę, drżenie 
zniszczyłoby jej kruchą równowagę. Wpadłaby w panikę.
Niemal wybiegła z kabiny.
Zbada statek. To właśnie zrobi. Nick nie kazał jej siedzieć w kabinie. Poza tym każdy zrozumie, że 
Morna chce zapoznać się z nowym mieszkaniem. Przynajmniej dopóki przypadkiem nie trafi na 
mostek.
Wcisnęła ręce w kieszenie - po części, by ukryć ich drżenie, a po części, by uczynić ten gest 
zwyczajnym, by nikogo nie dziwił. Ruszyła korytarzem w kierunku przeciwnym do windy, którą 
przyjechała tu z Vasaczk.
Nie, nie będzie się spieszyć. Nie może sobie pozwolić, żeby ktoś zauważył jej pośpiech. To 
prowadziłoby do pytań.
Czuła, jak siła jej woli pęka pod napięciem, ale zmusiła się, żeby zwolnić, iść swobodnym 
krokiem.
Minęła czworo czy pięcioro drzwi, identycznych z prowadzącymi do jej kabiny; zapewne 
Kapitański kaprys mógł przyjąć tylu gości. Potem dotarła do kolejnej windy.
Nie można było opuścić tej sekcji, nie korzystając z windy. Grodzie blokowały oba końce 
korytarza. A ruch wind jest z pewnością monitorowany przez komputer statku. Nie mogła z nich 
korzystać, jeśli nie chciała zwracać na siebie uwagi.
A nie chciała, żeby ktoś ją zauważył.
Drżenie stawało się coraz silniejsze. Nie zdając sobie z tego sprawy, wyjęła ręce z kieszeni i 
zakryła twarz. Przez chwilę stała przed wejściem do windy, zasłaniając palcami oczy. Ramiona jej 
drżały.
Nie potrafi... Angus nie pozostawił jej dość odwagi. Nic nie jest bezpieczne. Powinna zostać w 
kabinie i eksperymentować ze sterownikiem, dopóki nie znajdzie lekarstwa na strach.
Ale w tym stanie być może nie trafiłaby palcami w wybrane klawisze. Zresztą komputery równie 
łatwo mogły monitorować jej drzwi. Zaryzykowała już w chwili, gdy wyszła na korytarz.
 

 
36
 
37
 
Wolno opuściła ręce. Jedną dłoń udało jej się wcisnąć do kies ni, drugą przywołała windę.
Gdyby poziomy obsługiwane przez windę były opisane, mo by dokonać neutralnego wyboru. 
Gdyby potrafiła myśleć spok nie, zdołałaby może odgadnąć wewnętrzną strukturę statku. Pon waż 
nie miała żadnego punktu zaczepienia, zjechała windą o je poziom niżej i wysiadła, żeby się 
rozejrzeć.
Od_razjij>oczuła zapach kawy. Miała szczęście, trafiając w po' że kambuza. Domyślała się, że na 
tym poziomie mieszka zało jest tu kambuz, mesa oficerska i kabiny zajmowane przez lu Nicka. 
Może też ambulatorium - zapamiętała tę możliwość, pow' na to potem zbadać. Gdy tylko poczuła 
znajomy aromat, uświa' miła sobie, że może uspokoiłoby ją coś tak zwyczajnego jak go ca, czarna 
kawa.
Podążyła za zapachem, oddalając się od windy. Nie przyszło nawet do głowy, że w kambuzie ktoś 
może siedzieć.
Czuła zapach, ponieważ kambuz nie miał drzwi. Był właści sporą niszą w jednej z wewnętrznych 
grodzi, ze sprzętem wmont wanym w trzy ściany oraz okrągłym, łatwo dostępnym stołem. Z 
uważyła luksusowy podajnik żywności, kilka szafek i oczywiś ekspres do kawy. Gorący napój 
parował mocno w suchej atmos rze statku.
Zauważyła też siedzącego za stołem człowieka.
Zamarła. Nie wiedziała, czy się wycofać, czy iść dalej. Oba wy ścia były niebezpieczne, a Morna 
nie mogła się zdecydować, któ ryzyko woli podjąć.
Pamiętała jednak, by trzymać ręce w kieszeniach.
Mężczyzna oburącz obejmował kubek z kawą, jakby szuk w nim ciepła. Jego palce wydawały się 
grube, ponieważ by' krótkie, a twarz wydawała się gruba, ponieważ była prawie d skonale okrągła; 
mimo to wcale nie był gruby, jedynie krep Oczy miał okrągłe, podobnie jak twarz, w delikatnym 
odcieni błękitu, jakiego Morna nigdy jeszcze nie widziała. Te oczy, wr z włosami piaskowej barwy 
i spokojnym uśmiechem, sprawiał że wydawał się przyjazny.
Podniósł głowę, gdy tylko się pojawiła. Zobaczył ją, a w jeg oczach i uśmiechu dostrzegła lekkie 
zdziwienie. Ale chyba go n"
 
zaniepokoiła. Odczekał chwilę, by mogła się wycofać. Potem się
odezwał.
_ Wyglądasz, jakbyś najbardziej potrzebowała snu, ale bała się zasnąć. - Głos też miał łagodny. - 
Chodź, weź sobie kawy. Jest świeża. Może znajdziemy jeden czy dwa powody, żebyś pozbyła się 
strachu.
Morna przyglądała się mężczyźnie. Nie powinna ufać niczemu na pokładzie Kapitańskiego 
kaprysu - a zwłaszcza nie łagodności obcego człowieka. To może być maska, podobnie jak 
pozorna swoboda Nicka. Stała nieruchomo, z ugiętymi łokciami i ukrytymi dłońmi-
-	Wiesz, kim jestem - stwierdziła, starając się panować nad głosem.
Mężczyzna wciąż się uśmiechał.
-	Chyba powinienem - przyznał bez sarkazmu. - Często widy
wałem cię u Mallory'ego. I jesteś jedyną pasażerką, jaką Nick za
prosił w rejs. Pewnie dlatego jesteś taka przestraszona. My wszyscy
wiemy, kim jesteś... Przynajmniej tyle o tobie wiemy. A ty nie znasz
nikogo. Tylko Nicka, ale to niewiele pomaga.
Urwał, dając jej szansę, by coś powiedziała albo się poruszyła.
-	Pozwól, w każdym razie, że ci się przedstawię - podjął, kiedy
nie reagowała. - Jestem Vector Shaheed. Mechanik. W tej chwili
nie na służbie. Mój drugi to jeszcze szczeniak; uciekł zValdor Indu-
strial, gdzie niczego człowieka nie uczą. Ale przy takim ciągu da
sobie radę z silnikami. Mam więc czas, by rozwijać mój jedyny
prawdziwy talent, to znaczy parzenie kawy.
Morna wpatrywała się w niego. Dłonie miała wilgotne, ale wciąż trzymała je w kieszeniach, 
zaciśnięte w pięści.
Sztywno, jakby bolały go stawy - ale wciąż z uśmiechem - Vec-tor wstał i wyjął z szafki kubek. 
Napełnił go kawą i postawił na stole. Potem znowu usiadł.
-	Oczywiście, to nie powód, żeby mi ufać - mówił dalej. - My
jesteśmy przestępcami, a ty jesteś z PZKG. Musiałabyś zwariować,
żeby zaufać komukolwiek z nas. Ale teraz jesteśmy tu sami, a ja
mam ochotę pogadać. Nie możesz przecież przepuścić takiej okazji-
To miało sens. Morna pokręciła głową - nie odrzucała tej propozycji, próbowała tylko wyrwać się 
z paraliżu. Chciała uciekać, ale jego łagodność kusiła... To może pułapka, ale i tak tkwiła w 
pułapce. A cokolwiek ten człowiek jej zdradzi, może się okazać przydatne.
 

 
38
 
39
 
Krocząc sztywno, weszła do kambuza.
Nie wyjęła rąk z kieszeni dopóki nie usiadła przy stole, także kusiła, ale jej Morna była skłonna 
zaufać.
O jednym przynajmniej mówił prawdę: miał talent do parzeni-wy. Wystarczyło kilka gorących 
łyków i od razu poczuła się silnie;
-	Dziękuję - rzuciła przez parę, w zwykłym odruchu wdzięc ści. I piła dalej.
-	Tak już lepiej. - Wszystko wskazywała na to, że aprobata torą Shaheeda jest szczera. - Nie 
lubię patrzeć na kogoś, kto przestraszony. Szczególnie taka kobieta jak ty. Jest tu wielu sta 
żeglarzy, którzy sądzą, że dla kobiet warto poświęcić życie. Co' mnie... - Przez jedną chwilę w jego 
uśmiechu pojawił się smute' Jestem wdzięczny, że mogę zwyczajnie tu siedzieć i pić kaw A teraz: 
co chciałabyś o nas wiedzieć?
-	Dokąd lecimy? - spytała bez namysłu Morna.
Uśmiech Vectora nie stracił dobrotliwości, ale mięśnie tw;
stężały. Wypił łyk kawy.
-	Domyślasz się pewnie - odpowiedział - że nie jest to je
z tematów, które byłbym skłonny poruszać.
Znów potrząsnęła głową, zirytowana własną słabością. Nie winna o to pytać; zbytnio się 
odkrywała. Z pewnością nie należy dociekać, jaka to nagła sytuacja wezwała Nicka na mostek. 
Nerw wo szukając równowagi, walcząc o panowanie nad sobą, zadała lejne pytanie:
-	Jak źle jest z napędem skokowym?
Odprężył się.
-	Dostatecznie źle. Dostatecznie źle, żebym sam nie mógł go n prawić. Gdybym miał 
postawić na to swoją reputację, powiedzi bym, że możemy jeszcze jeden raz wejść w tachjonową. I 
wyj' Gdybym miał na to postawić własne życie... - Zachichotał cicho. Powiedziałbym, że to zbyt 
niebezpieczne.
-	Jak długo wytrzymacie bez napędu?
-	Przynajmniej rok. Mamy dość żywności i zapasów. Nie wsp minając już o paliwie. 
Podróżując z obecną prędkością, umrze z głodu, zanim skończy się paliwo.
Sądząc z tonu Vectora, ostatnia wypowiedź nie była szczegó nie istotna. A jednak Morna wiedziała, 
że jest ważna. Dopó
40
 
Kapitański kaprys leciał na tak niskim ciągu, był tylko jeden cel, który Nick mógłby osiągnąć w 
ciągu roku: pas. A oczywiście w pasie nie miałby gdzie naprawić napędu skokowego. Jednakże 
nawet z prędkościami o wiele większymi Kapitański kaprys nie mógłby dotrzeć do żadnego punktu 
w ludzkiej przestrzeni.
Zakazana przestrzeń to całkiem inna sprawa. Leżała blisko pasa i Stacji Gór-Komu - właśnie 
dlatego były one tak istotne dla ZKG i całej ludzkości. Pełnym ciągiem statek dotarłby tam 
zapewne w ciągu kilku miesięcy. Ale co potem? Implikacje faktu, że Nick tam właśnie zmierza, 
były zbyt złożone, by Moma zdołała je teraz ocenić. Zresztą dowództwo Stacji nie zatwierdziłoby 
trajektorii odlotu w tamtą stronę.
Przez chwilę Vector przyglądał się zamyślonej Mornie.
-	Obiecałem - podjął - że znajdziemy jeden czy dwa powody,
żebyś była mniej przestraszona. Ten, jak widzę, nie był jednym
z nich. Spróbuję czegoś innego. Na pokładzie jest dwadzieścia
osób, a z twojego punktu widzenia, każde z nas jest pewnie powo
dem do strachu. Ale to nieprawda. Co nie znaczy, że możesz nam
zaufać. To znaczy, że nie musisz się martwić, czy możesz nam zau
fać. Musisz się martwić jedynie o Nicka. Widzisz... - Vector rozło
żył ręce. - On jest tu nie tylko kapitanem. Jest ośrodkiem, prawem.
Nikt z nas w niczym ci nie zagrozi, dopóki Nick jest zadowolony.
I powiem ci coś jeszcze: nigdy nie oddaje tego, co nie jest mu już
potrzebne. Nie musisz się obawiać, że znudzi się tobą i odda komuś
z nas. Należysz do niego. Na tym statku albo należysz do niego, al
bo jesteś niczym. Dlatego to nieważne, czy możesz nam zaufać. Nie
jesteśmy i nigdy nie będziemy dla ciebie zagrożeniem. Martw się
tylko o Nicka. Wszystko inne samo się ułoży.
Morna nie wierzyła własnym uszom. Jej dylemat, określony tak jasno, oszołomił ją całkowicie. On 
jest prawem. Nigdy nie oddaje tego, co nie jest mu już potrzebne. To nieważne, czy możesz nam 
zaufać. Ale Vector uśmiechał się do niej i wiedziała, że nie może sobie pozwolić na paraliż.
-	Czy od tego powinnam się poczuć lepiej? - spytała z wysiłkiem.
-	Powinnaś - odparł krótko. - To upraszcza twoją sytuację.
Jej umysł nie nadawał się właściwie do niczego.
-	Chyba masz rację - przyznała wolno, starając się myśleć, okreś
lić jakoś swoje niezrozumienie. - Ale bardziej by mi pomogło,
41
 
gdybym cokolwiek zrozumiała. Dlaczego...? - Dlaczego jesteście, bec niego tacy lojalni? - 
Dlaczego on jest moim jedynym proble~ Sam powiedziałeś, że wszyscy jesteście przestępcami. 
Nie znam wodów, ale wszyscy chcecie jakoś uciec przed prawem. Jestem pewna. - Jedyny znany 
jej osobiście pirat, Angus Thermopyle, p niłby każde możliwe okrucieństwo, byle tylko nie 
pozwolić nik nad sobą zapanować. - Nie szukacie reguł, szukacie okazji. Więc czego on jest 
prawem? Dlaczego mu na to pozwalacie? Dlaczeg czego on chce, jest ważniejsze od tego, czego 
wy chcecie?
Vector Shaheed uznał to chyba za dobre pytanie. Jego oczy p brały kolor czystego błękitu.
-	Bo on nigdy nie przegrywa - wyjaśnił.
Uśmiechnął się jak z dobrego żartu.
-	Poza tym powszechnie wiadomo, że nikt nie kocha pr
bardziej od nas, przestępców. To związek miłości-nienawiści. Im
dziej nienawidzimy PZKG, tym bardziej kochamy Nicka Succo
Morna zamrugała zdziwiona.
-	Przecież to nie ma sensu.
Vector tylko wzruszył ramionami. Dopiero po chwili zauważ
jak gładko odwiódł ją od swojej pierwszej odpowiedzi. Wciąż je cze próbowała uporządkować 
myśli, kiedy zadźwięczał interk Odezwał się ten sam obojętny głos, który słyszała poprzednio.
-	Morna Hyland proszona na mostek. Po chwili Vasaczk dodała jeszcze:
-	Potwierdzić.
Morna zamarła znowu, zaskoczona i przerażona.
Sztywność ruchów Vectora była chyba trwała. Poruszał się z kim trudem, że kiedy wstawał z 
krzesła i podchodził do interko Morna oczekiwała grymasu bólu. A jednak jego twarz pozost 
spokojna jak woda w stawie; jeśli cierpiał, ukrywał to.
Wcisnął klawisz.
-	Jest ze mną - oznajmił. - Dopilnuję, żeby nie zabłądziła.
Wyłączył mikrofon.
-	Dzięki temu będę miał pretekst, żeby iść na mostek - wyjaśn
- Też chciałbym wiedzieć, co się dzieje.
Prawie go nie słyszała. Nie!, krzyczała do siebie w duchu, ni nie panikuj, nie teraz! Nie może się 
cofnąć. Jeśli chce przetrw
 
musi podejmować każde ryzyko, jakie się pojawi. Nie wolno jej teraz wpaść w panikę.
A jednak strach uciskał jej żołądek. A sterownik implantu strefowego został w kabinie; nie miała 
żadnej obrony. Czuła, jak kruszą się resztki woli. Rezerwy sił wypływały jak z pękniętego 
naczynia. Bez swojej czarnej skrzynki była tylko kobietą, którą Angus torturował i gwałcił; niczym 
więcej. Gdyby Vector Shaheed ją teraz zostawił, oparłaby łokcie na stole i ukryła twarz w 
dłoniach.
Nie zostawił. Delikatnie dotknął jej ramienia, zachęcając, by
wstała. Podniosła się, jakby nią sterował.
-	Chodźmy - powiedział. - Nie chcesz chyba tego stracić. Bę
dzie ciekawie. Później możesz się bać.
Opierając dłoń na jej ramieniu, wyprowadził ją z kambuza.
-	Powiedziałem ci, że nie musisz się martwić, czy możesz nam
zaufać. To prawda. Ale jest parę osób, na które powinnaś uważać.
Jedna z nich to Mikka Vasaczk. Nie może ci zrobić krzywdy... ale
zrobiłaby, gdyby mogła.
Po chwili, tym samym dyskretnie rozbawionym tonem co poprzednio, dodał:
-	Do diabła... Jak my wszyscy.
 
42
 
J
Do diabla... Jak my wszyscy.
Przez kilka minut nic innego do Morny Hyland nie dociera chociaż Vector mówił bez przerwy, 
prowadząc ją korytarzami K pitańskiego kaprysu. Niczym wykwalifikowany przewodnik, pi 
kazując wiadomości i opisy, pokierował ją do najbliższej win i w dół, do jednego z zewnętrznych 
pokładów. Może myślał, dźwięk jego głosu podziała uspokajająco.
Ale ona słyszała tylko: Jak my wszyscy.
Była pewna, że odgadła prawdę: Nicka wezwano w zwiąż' z jakąś pilną sprawą, która dotyczyła jej 
osobiście. Dotyczy, ochrony Gór-Komu i Angusa. Coś się skomplikowało w umów' dotyczącej 
odlotu Nicka - w umowie, jaką przygotował dla nie zdrajca z ochrony.
Albo też do Nicka dotarły jakieś plotki czy sugestie na temat j implantu strefowego i teraz 
zamierzał ją zdemaskować, zniszczyć.
Na pewno istniały inne, mniej groźne możliwości. Jeśli tak, t nie umiała ich sobie wyobrazić. 
Angus pozbawił ją tej umiejętność" Musiała przygotować się na najgorsze.
 
Jakoś.
My wszyscy.
Szkolenie w Akademii musiało się na coś przydać. Czy nie nauczyło jej dostatecznej odporności, 
by teraz potrafiła się skoncentrować? Czy Angus nie nauczył jej dostatecznej desperacji? 
Potrzebowała sterownika implantu strefowego, potrzebowała tak bardzo, że chciała niemal błagać 
Vectora o zgodę na wizytę w jej kabinie. Wiedziała jednak, że ryzyko jest zbyt wielkie; nie mogła 
nosić przy sobie dowodu swej słabości. Nie mogła też zajrzeć do kabiny, włączyć sterownika i 
zostawić - nie pomógłby, gdyby wyszła poza jego zasięg, a nadajnik nie miał dostatecznej mocy, 
by sygnał dotarł dalej niż na dziesięć czy dwadzieścia metrów.
Musiała stanąć na mostku, mając do dyspozycji jedynie resztki własnej woli i rozsądku.
Droga z windy okazała się krótka. Kapitański kaprys był fregatą, nie zamaskowanym 
niszczycielem, jak Pogromca gwiazd, czy choćby zamaskowanym transportowcem, jak Ślicznotka, 
gdzie więcej miejsca przeznaczono na ładunek niż dla załogi. Statek Nicka, choć luksusowy, 
zbudowano w mniejszej skali. Zewnętrzne poziomy zbiegały się w otworze, jakby przesłonie w 
grodzi strukturalnej; za nim leżał mostek.
W razie potrzeby moduł dowodzenia można było zahermetyzo-wać i odłączyć od kadłuba fregaty. 
Prawie na pewno mógł funkcjonować jako osobny statek, gdy pozostałą częścią kierowano z 
mostka rezerwowego.
Ponaglana lekko przez Vectora Shaheeda, Morna przekroczyła przesłonę i znalazła się w 
niewielkim kręgu mostka.
Gdyby nie znała tego widoku, perspektywa pewnie by ją zdezorientowała. Morna stała w komorze 
podobnej do warstwy wyciętej z walca, z nogami na wewnętrznej powierzchni i z głową 
skierowaną ku osi. Pod tym względem mostek nie różnił się od pozostałych części Kapitańskiego 
kaprysu - był tylko mniejszy. Podłoga zakrzywiała się w górę z obu stron i zamykała łukiem ponad 
głową. Niektórzy członkowie załogi siedzieli na stanowiskach niedaleko, prawie na jednym 
poziomie; inni zdawali się wisieć głowami w dół. Ale - oczywiście - gdziekolwiek Morna by 
stanęła, podłoga niezmiennie tkwiła „w dole", a oś walca „w górze". Wielkie
 

 
44
 
45
 
ekrany systemów danych, skanów, wideo i celowniczych wb-wano we wklęsłą ścianę naprzeciwko 
wejścia. Ich kontrolki pł ły zielenią, ale same ekrany pozostawały czyste. Zapewne Nick chciał, by 
Morna uzyskała z nich jakieś informacje.
Vector i Morna weszli na mostek przy stanowisku dowodź-Nicka. Jak wszyscy, Nick siedział w 
fotelu anty-g; jego dłonie s czy wały na konsoli, od czasu do czasu wystukując jakieś instruk 
Morna zauważyła jednak - prawie od razu, zanim jeszcze sprx wała zidentyfikować pozostałe 
osoby - że nie zapiął pasów.
Vasaczk stała obok, bezbronna w razie jakiejkolwiek zmi ciążenia.
To oznaczało, że Kapitańskiemu kaprysowi chwilowo nie g żadne bezpośrednie 
niebezpieczeństwo. Inaczej Nick planował jakieś manewry.
-	Nick... - rzucił Vector i skinął głową; najwyraźniej nikt na
kładzie nie zwracał się do dowódcy „kapitanie". - Próbował
uwieść ją kawą. Gdybyś nie przerwał, mogło mi się udać.
Jego uśmiech pozostał łagodny, niemal beznamiętny. Nick uśmiechał się inaczej: dziko i z radością. 
Sprawiał wr~~ nie, że szczerzy zęby.
-	Nie martwi mnie to - odparł, podobny do sennego tygrysa.
Gdyby nie ja, sam znalazłbyś sposób, żeby sobie przerwać. Za b
dzo lubisz sam proces uwodzenia. Nigdy tak naprawdę nie chce
żeby ci się udało.
Vector nie próbował ripostować; może pochłonęły go implikac uwagi Nicka. Wciąż uśmiechnięty 
przeszedł po krzywiźnie podło i zajął pusty fotel przed czymś, co było zapewne konsolą mechanik
Morna została sama obok Nicka i Mikki.
Dopiero teraz rozejrzała się po mostku.
Poza Nickiem, Mikką i Vectorem, naliczyła jeszcze pięcioro o nych. Obecność Vectora nie była 
konieczna dla normalnego fun cjonowania statku, pozostało więc sześć kluczowych stanowisk: d 
wodzenie, skan, komunikacja, uzbrojenie i układy celownicze, d ne i nadzór uszkodzeń. Pierwsza, 
druga i trzecia wachta na każdy z nich, to razem osiemnastu ludzi. Vector i jego drugi dopełniali 
łogę do dwudziestu. „Szczeniak" Vectora miał pewnie teraz dyż w przedziale silnikowym i 
bezpośrednio monitorował napęd.
 
Nikt na mostku nie miał żadnych pilnych zajęć. Wszyscy patrzyli na Mornę.
-	Carmel... - Nick, choć zwracał się do innych, także nie spusz
czał jej z oka. - Masz na skanie coś z Gór-Komu?
Carmel była siwą, przysadzistą kobietą, wystarczająco starą, by być matką Morny.
-	Bez zmian - zameldowała. - Typowe sygnały. Jeszcze nic za nami nie wysłali.
-	Lind? - rzucił Nick. Patrzył na Mornę, a jego blizny ciemniały z wolna.
-	Dostajemy rutynowe wezwania do potwierdzenia - odparł blady, wyłupiastooki mężczyzna 
ze słuchawką zaczepioną za ucho. -Chcą wiedzieć, czy ich słyszymy. I co zamierzamy zrobić. Ale 
jeszcze nie grożą.
-	Dobrze. - Nick klepnął w poręcze fotela i odwrócił się tyłem do Morny. - Musimy podjąć 
decyzję, ale zostawili nam trochę czasu. Wiedzą, że mamy uszkodzenia. Im dłużej utrzymamy tak 
niskie przyspieszenie, tym łatwiej dojdą do wniosku, że nie możemy liczyć na tachjonową. A skoro 
nie możemy wejść w tach-jonową, prawdopodobnie uznają, że potrafią nas doścignąć, jeśli to dla 
nich ważne. To może ich skłonić, żeby jeszcze trochę zwlekać z decyzją.
Może to jest prawdziwy powód, pomyślała Morna, dla którego Nick przystał na jej prośbę w 
sprawie dużych przeciążeń.
-	Ale cokolwiek zrobią - podjął - musimy być gotowi, żeby
działać szybciej niż oni.
Nagle obrócił się do Morny.
-	Mamy problem - oświadczył. Ale nie był zagniewany. Mówił lakonicznie, jakby chciał 
włączyć ją do rozmowy. - Nasza umowa z ochroną Gór-Komu przestała obowiązywać. Umowa, 
którą zawarliśmy, żeby cię stamtąd wyciągnąć. Chcą, żebyśmy zawrócili. Jeśli nie, mogą 
spróbować ruszyć za nami.
-	Dlaczego? - spytała obojętnie. Ogarnął ją lęk, ale nie zdziwienie. Obawiała się tego, ale i w 
tym sensie była przygotowana. Wyznanie Nicka zdumiało ją w inny sposób. Czy to możliwe, że 
popełnił błąd? Czy to możliwe, że może przegrać?
Wiedziała już, że ma ograniczenia...
 

 
46
 
47
 
Odpowiedział obojętnie, ale w jego badawczym spojrzeniu było śladu obojętności.
-	Myślą, że masz coś, na czym im zależy.
Nic nie mogła poradzić: jej ciało zapłonęło od paniki i zaparrr nej namiętności. Wstyd palił skórę, 
jakby Nick rozebrał ją do i zamierzał sprzedać na licytacji. Wpatrywała się w nią cała zał mostka, 
nawet Vector. Choć wzrok Nicka unieruchamiał ją i nie rr. ła się obejrzeć, czuła na plecach wrogie 
spojrzenie Mikki Vasacz
Sterownik implantu strefowego, naturalnie; tego chcą na St Angus nie miał go przy sobie w chwili 
aresztowania. Ochrona ła dość czasu, żeby przeszukać Ślicznotkę; wiedzieli, że sterów tam nie ma. 
Musieli odgadnąć, co się z nim stało.
Chcą ją aresztować. I szukają pretekstu, żeby skazać Angusa' śmierć.
-	Mamy cię oddać - zakończył Nick, jakby dla potwierdzenia podejrzeń.
-	I co zrobisz? - spytała cicho, przerażona niby ptak na wi" węża.
-	To łatwe. - Im bardziej ciemniały blizny, tym szerzej Nick uśmiechał. - Wyciągniemy z 
ciebie prawdę. Potem zdecydujem;,
-	Jaką „prawdę"? - Nagle znienawidziła swój rumieniec, znie~ widziła to, że własne ciało ją 
zdradza. Nienawidziła zuchwałej dzy Nicka i wrogości Mikki. Czuła, że ma w sobie wściekło która 
zaczynała przelewać się przez tamy. - Wiesz przecież, że l stem z PZKG. Wiedziałeś, zanim mnie 
porwałeś. - Mówiąc, kum lowała energię. -Jakie inne tajemnice twoim zdaniem jeszcze uk wam? O 
jakiej „prawdzie" mówisz?
Nick zachował nonszalancką pozę; jedynie oczy zdradzały ko centrację.
-	Pomówimy o „prawdach" po kolei. Skąd ci przyszło do głów że kiedy cię ratowaliśmy, 
wiedzieliśmy, że jesteś gliną? Wte przecież wiedzielibyśmy również, że nie potrzebujesz pomocy.
-	Ponieważ - odparła - masz kontakt w ochronie Gór-Kom W żaden inny sposób nie mógłbyś 
go wrobić. - Imię „Angus" n mogło jej przejść przez usta, nie potrafiła go z siebie wydusić. - P 
mogłam wam podrzucić te zapasy, ale przecież nie ukradlibyście i bez pomocy, bez kogoś z 
ochrony, kto podjął ryzyko, żeby wam
 
umożliwić- Może o to właśnie chodzi w tej chwili. Może wasz kontakt czuje, że grunt pali mu się 
pod nogami i chce mojego powrotu, żeby odwrócić uwagę ochrony od metody wykradzenia tych 
zapasów. Ale nie w tym rzecz. Kimkolwiek on jest, niezależnie od powodów, dla jakich wam 
pomagał, na pewno wam o mnie powiedział.
Nick nie zaprzeczył. Mógł, choć nie musiał cenić inteligencji u kobiet; w każdym razie 
zaakceptował ją u Morny. Rozłożył ręce.
-	Teraz rozumiesz nasz problem.
-	Nie. Nie rozumiem. Mam własne powody do zmartwienia i nie wiem...
-	Ja ci wytłumaczę - przerwała jej Vasaczk tonem żrącym jak kwas. - Jesteś gliną. Może 
dlatego pozwoliłaś się zabrać. Ochrona dorwała Thermopyle'a. Teraz ty chcesz dopilnować, żeby 
policja ZKG dorwała nas.
Morna otworzyła usta ze zdumienia. Ktoś, kto podejrzewał ją o takie działania, nie miał pojęcia, co 
oznaczała dla niej niewola u Angusa.
To znaczy każdy na pokładzie Kapitańskiego kaprysu,
A zatem nie mają powodu, by podejrzewać istnienie implantu strefowego. Ich uprzedzenia i obawy 
dotyczą czegoś zupełnie innego. W błąd wprowadził ich fakt, że jest policjantką. I założenie, że ma 
policyjne powody, by robić to, co robi.
Stojąc plecami do Mikki, patrząc na Nicka, tylko na Nicka, odparła pogardliwie:
-	Nie jestem samobójcą. Gdybym chciała was zdradzić, nie sta
wiałabym się w tej sytuacji. Gdy tylko ochrona go aresztowała... -
mimo gniewu, wciąż nie potrafiła głośno wymówić imienia „An
gus" - ...zawołałabym strażnika i powiedziała, żeby nie pozwolili
wam opuścić Stacji. Potem mogłabym dowolnie długo z nimi dys
kutować. Bezpiecznie. A wy, razem ze zdrajcą z ochrony, bylibyś
cie aresztowani.
Ta odpowiedź uciszyła Mikkę, ale oczy Nicka nie drgnęły.
-	Więc rozumiesz nasz problem - powtórzył.
-	Nie. - Strach i złość wciąż nabierały mocy; z trudem powstrzymywała się od krzyku. - Nie 
umiem czytać w myślach. Nie wiem, jakie masz problemy, dopóki sam mi tego nie powiesz. Bo 
mój problem to zrozumienie, po co wam była potrzebna policjantka.
 

 
48
 
49
 
Lind zachichotał złośliwie, a kobieta przy konsoli celów mruknęła tylko:
-	Bzdura.
Nick odchylił głowę i roześmiał się głośno.
-	Morno - odezwał się Vector spokojnie, jakby omawiał ru we trajektorie lotu. - Jeśli się 
chwilę zastanowisz, sama zrozu że musimy wiedzieć, dlaczego zostałaś z kapitanem Thermop
-	Jesteś gliną. - Głos Mikki był cichy i jadowity. - On jest tern i rzeźnikiem. Jest śmieciem. - 
Być może cytowała Nicka, pracowałaś dla niego. Zostałaś przy nim, kiedy wrócił na S Nie 
dopuściłaś do niego ochrony. Jedyne, co zrobiłaś przeć' niemu, to zniesienie blokady ładowni. Jeśli 
nie wytłumaczysz dlaczego, wsadzimy cię do kapsuły i wystrzelimy w stronę Gór; mu. Mogą cię 
łapać. Szczęśliwej drogi.
Morna czuła, jak na mostku gęstnieje aura wrogości. W dzi sposób dodało jej to sił. Vasaczk i 
pozostali chcieli odkryć jej mnice; zatem te tajemnice wciąż były ukryte. Nie miała poj w jaki 
sposób, ale postanowiła to wykorzystać.
-	Mówiłam ci - powiedziała, zwracając się do Nicka, za zwracając się do Nicka. - Pogromca 
gwiazd się rozpadł. By tam skazana na śmierć. On mnie znalazł... i potrzebował zał Dobiłam z nim 
targu... żeby ratować życie. Dałam mu immun' taki, na jaki było mnie stać. Dowódcą Pogromcy 
gwiazd był ojciec. Połowa załogi należała do rodziny. Nie chciałam umi w ich grobie.
-	Gdyby to była prawda - wtrąciła gniewnie Mikka - opus byś go, jak tylko dotarliście do 
Gór-Komu.
-	Wyrzućmy ją - zaproponowała Carmel. - Po co nam to wszys
Olbrzymi, zdeformowany mężczyzna przy konsoli danych
zwał się po raz pierwszy.
-	Zgadzam się - oświadczył zaskakująco nieśmiałym gło;
jakby zadawał pytanie. - Jeśli zostanie, na pewno sprawi kłopot
Nick rozejrzał się po mostku, po czym wrócił spojrzeniem Momy.
-	Widzisz? - zapytał, wciąż rozbawiony. - Musisz wymyś
coś lepszego. Tylko mi nie mów... - usłyszała groźbę w je,
głosie - że zrobiłaś to z namiętności do mnie. Już to słyszał
50
 
1 takimi kobietami miło jest się zabawiać na Stacji, ale nie zabieram ich ze sobą w przestrzeń.
Morna znalazła się w ślepym zaułku. Ale jak dotąd nikt jeszcze nie wspomniał o implancie. W 
dodatku wiele czasu poświęciła na przygotowania do takiej sytuacji. Nie poddawała się.
_ Masz rację - przyznała, nie słabo, jak pokonana, ale gniewnie, demonstrując tyle złości, ile się 
ośmieliła. - Wiedział o mnie coś, czego wy nie wiecie. Wiedział, że to ja doprowadziłam do 
katastrofy Pogromcy gwiazd.
Jeśli nie liczyć cichego szumu filtrów powietrznych i lekkiego naporu ciągu na kadłub, na mostku 
zapanował absolutny bezruch i cisza.
Milczała, dopóki nie odezwał się Nick.
-	A dlaczego, u diabła, miałabyś zrobić coś takiego? Morna spojrzała mu prosto w oczy.
-	Ponieważ mam chorobę skokową.
To go zaskoczyło. Widziała, jak krew odpływa z blizn; zamarł, nieruchomy i złowieszczy jak 
nabity pistolet. Ktoś z załogi zaklął pod nosem. Mikka Vasaczk ze świstem wciągnęła powietrze. 
Vec-tor przyglądał się Mornie z powagą.
-	Atak przychodzi przy dużym przeciążeniu. - Wspomnienie,
i fakt, że musiała o tym mówić, napełniły ją goryczą; ale wykorzy
stała rozdrażnienie i wstręt, by zogniskować swój gniew. - Jest jak
przykazanie; nie mam żadnego wyboru. Zmusza mnie do urucho
mienia autodestrukcji. Zginęłabym, ale ojciec zdążył przerwać se
kwencję. Wybuchły tylko silniki sterujące; skokowe zostały całe.
Wytrzymał mostek rezerwowy. Byłam tam sama. Zrobiłam to samo,
kiedy Ślicznotka was ścigała. Ale on znał problem. Zatrzymał mnie
w porę. Dlatego z nim zostałam. Nie miałam już dokąd pójść. Jeśli
nie wytrzymuję przeciążeń, to w policji jestem skończona. Póki nie
zniszczyłam Pogromcy gwiazd, mogłam liczyć na pracę na jakiejś
stacji, może w sztabie. A teraz mogę tylko mieć nadzieję, że
wszczepią mi implant strefowy, żeby nade mną zapanować.
Urwała na moment.
-	Czy ty chciałbyś żyć z implantem strefowym'? - zapytała. -
Chciałbyś, żeby ktoś naciskał guziki, włączał cię i wyłączał? Ja
nie. Dlatego pozwoliłam, żeby mnie uratował. Zostałam z nim.
51
 
Obiecałam, że go nie wsypię. Poparłam, kiedy tego potrzebo
I uciekłam do was, kiedy tylko miałam okazję, bo... - Zakrzt
się niemal na samo wspomnienie. - Bo on jest kim jest. A ty go
pokonałeś. Nie miałam się gdzie podziać.	;
-	Ty suko! - Lind niemal toczył pianę i przewracał wyłupi mi oczami. - Skąd ci przyszło do 
głowy, że chcemy tu jakiejś riatki z chorobą skokową? Wywal ją! - wrzasnął do Nicka. -strzel ją do 
Gór-Komu. Niech ją biorą. Niech na nich próbuje s jej choroby. Przecież to bomba zegarowa.
-	Unieruchomi nas - wtrąciła Mikka. - Nie możemy polegać:' silnikach skokowych. A z nią 
na pokładzie nie możemy ryzyko normalnego ciągu. Bez możliwości manewru będziemy wym 
nym celem dla każdego, kto ma z nami jakieś porachunki.
-	Mikka ma rację - zgodziła się Carmel. - Stacja chce jej z wrotem. Jeśli ma chorobę skokową, 
to wystarczający powód, i ją oddać.
-	Wystarczy - przerwał Nick, zanim ktokolwiek inny zdążył dodać. Nie podnosił głosu, ale 
jego ton zmuszał do posłuszeńst

-	Nie myślicie. Sam jesteś obłąkany, Lind; dlatego tak nienawid^ wariatów. Carmel, zawsze 
protestujesz przeciwko każdej ryzyko' nej decyzji, jaką podejmujemy. Czasami jesteś tak ostrożna, 
że ślepa. A ty... - Głosem uderzył Mikkę jak pejczem. - Ty jesteś prostu zazdrosna. Istnieje kilka 
interesujących kwestii, które, jak zdaje, umknęły waszej uwadze - podjął swobodniejszym tonerru 
Pierwsza, to że kapitan Termo-piła musiał wiedzieć, jak rozwią ten problem. Inaczej by jej nie 
zatrzymał. Byłaby dla niego zb niebezpieczna. Jeśli on potrafił, to może warto samemu spróbow 
Druga sprawa, to że z pewnością miała jakiś powód, żeby nam wszystko powiedzieć. Osobiście... - 
spojrzał na Mornę; blizny mi tak blade, jakby nigdy jej nie pożądał i nigdy nie zamierzał pożąd
-	...chciałbym się dowiedzieć, co to za powód.
Morna czuła tryumf i gorycz. Nikt nie wspomniał o sterowni' implantu strefowego. To znaczy, że 
ochrona Stacji o nim nie wsp mniała, kiedy zażądała powrotu Morny. I nikt na Kapitańskim k 
prysie nie domyślił się prawdy. Nawet Nick.
Dopóki jej życiowy sekret był bezpieczny, mogła stawić czo' każdemu wyzwaniu.
52
 
, Właściwie nietrudno sobie ze mną poradzić - odpowiedziała spo-Ł-0jnie, choć wcale się tak nie 
czuła. - O ile mogę to określić... - sta-a{a się mówić bezosobowo, z kliniczną obojętnością- ...moja 
choroba skokowa jest specyficzna, związana tylko z sekwencjami autode-strukcji- Nie próbuję się 
poranić ani atakować kogokolwiek. Choroba mija prędko, kiedy tylko zmniejszy się przeciążenie. 
Możesz zamknąć mnie w kabinie. Albo możesz zrobić to, co on: napchać mnie katalep-tykiem do 
chwili, kiedy statek będzie bezpieczny. Poza tymi okresami nie ma powodów do zmartwienia. 
Mogę się nawet przydać.
Zastanowiła się.
-	Powiedziałam ci o tym... - opanowała się, maskując tryumf zgorzknieniem - ...bo myślę, że 
mogę ci zaufać. Nie planowałeś odesłania mnie, kiedy zostałam wezwana na mostek. Teraz też nie 
chcesz tego zrobić. Dopóki nie stanie się coś, co cię skłoni do zmiany zdania... na przykład ukryję 
problem, który może być dla ciebie zagrożeniem. Moim zdaniem miałeś powód, żeby porwać mnie 
ochronie. I nie ma to żadnego związku z... - zająknęła się, nie mogąc znaleźć odpowiedniego słowa 
- ze mną. - Z seksem. Z pożądaniem. - Ma za to związek z faktem, że jestem z PZKG.
-	Mów dalej - zachęcił Nick. Jego uśmiech odzyskał poprzednią drapieżność. - Szalona czy 
nie, z pewnością jesteś piekielnie zabawna.
-	Jesteś piratem - odpowiedziała zuchwale. - Masz lepszą reputację niż on, a po tym, co mi 
zrobił, myślę, że ta różnica jest uzasadniona. Ale jednak jesteś piratem, a ja jestem z policji. I 
wiedziałeś, że jestem z policji. Wiedziałeś, zanim mnie uratowałeś. A zatem: jaki pirat świadomie 
bierze na pokład policjanta? Póki tu jestem, stanowię dla ciebie zagrożenie. Jestem świadkiem 
każdego popełnionego przez ciebie przestępstwa. W końcu będziesz musiał mnie zabić. A nawet 
wtedy możesz mieć kłopoty. Wszyscy wiedzą, że mnie zabrałeś. Jeśli skończę martwa, będziesz 
musiał się z tego tłumaczyć za każdym razem, kiedy znów zadokujesz w ludzkiej przestrzeni. 
Dlaczego miałbyś się stawiać w takiej sytuacji?
-	Poddaję się. - Nick błysnął zębami w uśmiechu. - Dlaczego?
-	Przychodzą mi do głowy tylko dwa powody - wyjaśniła bez namysłu. - Pierwszy to ten, że 
jesteś piratem. Czy się do tego przyznasz, czy nie, musisz robić interesy z zakazaną przestrzenią. A 
to oznacza, że jestem dla ciebie cenna. Możesz na mnie nieźle zarobić.
53
 
Jeśli przekażesz policjantkę z nie uszkodzonym mózgiem, wz cisz się tak, że nigdy już nie będziesz 
musiał robić nic nieleg go. Jeśli to prawda, to oczywiście nie masz najmniejszego za odsyłać mnie 
do Gór-Komu. Zasadniczym celem wrobienia g ło ściągnięcie mnie tutaj. Jest tylko jeden kłopot z 
tym wyją' niem. Gdybyś planował sprzedać mnie w zakazanej przestrzeni leciałbyś tak wolno, 
niezależnie od moich próśb. Nie dałbyś o nie czasu, żeby przemyśleli waszą umowę, nie 
ryzykowałby zmienią zdanie i polecą za tobą. Może nawet spróbowałbyś tac nowej. Pozostaje więc 
druga możliwość.
-Jesteś pewna, że chcesz kontynuować? - zapytał Nick swo' nym tonem. - Prawdopodobnie 
powiedziałaś już dość. T pierwsze wytłumaczenie całkiem mi się podoba. W dodatku m osłaniać 
mój „kontakt" w ochronie. Zakładając, że naprawd mam. Im bardziej mój odlot wygląda na 
ucieczkę, tym gorzej s wy układają się dla niego. Albo dla niej.
Morna nie przerwała. Jeśli ją ostrzegał, zignorowała ostrze^
-	Gdybyś był człowiekiem, który ludzkie istoty sprzedaje
zanej przestrzeni - odparowała - pewnie byś się nie przejmował
czeka twój kontakt. Warta jestem straty jednego czy drugiego z
cy. Dlatego bardziej mi się podoba drugie wytłumaczenie.
Odczekała sekundę.
-	Może - powiedziała - jesteś piratem, a może nie. Może twoja sława to fałsz, a piractwo jest 
tylko przykrywką. Może u wałeś mnie, ponieważ wykonywałeś rozkazy. Powszechnie wi mo, że 
Gromadzenie Danych to eufemizm dla sabotażu i szpie stwa. Pracuję w Wydziale Operacyjnym i o 
GD nic nie wiem. to departament Hashiego Lebwohla. Krążą o nim różne pogłosk Rzeczywiście, 
w Akademii słyszała mnóstwo plotek o Hashim wohlu. - Lubi szpiegów. Lubi agentów mających 
dostęp do ni galnych zakładów i stoczni, może też do zakazanej przestrz I może właśnie dla niego 
pracujesz.
-	O żesz... - burknął pogardliwie jakiś niski głos. Nikt więcej nie przerywał.
-	To by wyjaśniało, w jaki sposób dostałeś od ochrony to, chciałeś, dlaczego powierzyli ci 
zapasy Stacji, dlaczego pozwolili lecieć i dlaczego pozwolili mnie zabrać. W takim przypadku zabr
54
 
mnie, żeby oddać GD; chcą sprawdzić, co się stało z Pogromcą o^iazd, albo co wiem o Ślicznotce. 
- Oskarżyła Stację Gór-Komu 0 sabotaż na Pogromcy gwiazd. Gdyby taki raport dotarł do sztabu 
pZKG, ani Min Donner, ani Hashi Lebwohl, na pewno nie zaufaliby ochronie i nie zostawili 
Morny w ich rękach. - Ale musiałeś to zrobić tak, żeby nie zniszczyć swojej legendy i nie 
zaszkodzić śledztwu przeciwko niemu. Gdyby ktokolwiek odkrył, że dowody przestępstwa, za 
które go aresztowano, zostały sfabrykowane przez PZKG, on zostałby zwolniony, a PZKG 
utraciłaby wiarygodność i autorytet. Taka koncepcja Mornę również napełniała niesmakiem. 
Niemal od chwili narodzin jej wyobrażenie o PZKG mieściło w sobie takie pojęcia jak niezłomna 
uczciwość i sprawiedliwość. Kiedy jednak uruchomiła sekwencję autodestrukcji Pogromcy 
gwiazd, wybuch cisnął ją w całkiem inny układ priorytetów i przekonań.
-	Twój kontakt w ochronie jest agentem PZKG - dokończyła po
sępnie. - Nie odeślesz mnie do Gór-Komu, ponieważ nie chcesz,
żebym tam wyjawiła prawdę.
Nick nie patrzył już na nią. Zamyślił się, spoglądając na puste ekrany, jakby wcale ich nie widział. 
Mięśnie jego twarzy rozluźniły się; był niemal bezwładny, niemal bezbronny, jak wtedy, kiedy 
spał obok niej. Nikt się nie odzywał, a Moma się nie rozglądała. Skupiła uwagę na Nicku.
Vector Shaheed przerwał milczenie.
-	Ma cię, Nick - zauważył spokojnie. - Jeśli teraz ją odeślesz,
będzie przekonana, że nie jesteś ani piratem, ani gliną. Twoja repu
tacja legnie w gruzach. Prawdopodobnie przestaniesz istnieć. Do
diabła, wszyscy prawdopodobnie przestaniemy istnieć.
-	Co ona pieprzy? - mruknął ktoś nad Morną. Zignorowała go.
Nick spojrzał na Vectora i czerwień spłynęła do jego blizn, ale
nie odpowiedział. Patrzył mechanikowi w oczy, dopóki nie stało się jasne, że ten nie odwróci 
wzroku. Potem znów przekręcił fotel w stronę Morny.
Już się nie uśmiechał. Twarz miał poważną i skupioną, jakby właśnie pokrzyżowała mu plany czy 
jakoś go zdradziła. W jego głosie wyraźniej zabrzmiała groźba.
-	Daj mi swój identyfikator - polecił. - Powiem im, że nie wra
casz, ale jeśli nie podam twoich kodów, na pewno za nami polecą.
55
 
Morna skrzywiła się mimowolnie. Zachowanie Nicka bu lęk, poza tym nie chciała się rozstawać z 
identyfikatorem. N Angus pozwolił jej zachować ten fragment własnej tożsamości, identyfikatora 
nie zdoła już użyć komputerów i sieci komunik nej PZKG czy ochrony. Nawet sam WO może nie 
uwierzyć, że Morną Hyland, córką kapitana Daviesa Hylanda.
-	Może lepiej sama im powiem? - zaproponowała, prób
ukryć strach. - Znam kody weryfikacji, z którymi nie mogą dys
tować. Jeśli zrobią skan mojego głosu, będą mieli' dowód, że os
ście z nimi rozmawiam.
Na szczęście Nick nie zastanawiał się długo. Po chwili szty-' skinął głową.
-	W takim razie - mówiła dalej, by skończyć, zanim wypali'
w niej adrenalina i znowu zacznie dygotać - muszę wiedzieć, c
go chcą, co ich zdaniem mam ze sobą. Dlaczego miałabym wra
Poza groźbami, w głosie Nicka zabrzmiała uraza.
-	Lind, daj nam zapis.
Lind na pewno dobrze znał kapitana i wiedział, że polecenie
leży wykonać natychmiast. Przesunął czubkami palców po kon
i z głośników na mostku rozległ się spokojny głos, trochę znf
kształcony odległością.	i
Chociaż miała powody, by wierzyć, że jest bezpieczna, Mo słuchała przerażona, z irracjonalną 
obawą, że usłyszy słowa sk jące ją na zgubę.
Głos przedstawił się z nazwiska, stanowiska i kodu identyfik; należał do Milosa Tavernera, 
zastępcy szefa ochrony Stacji Gór-K mu. Podał nazwę i dane rejestracji Kapitańskiego kaprysu. 
Pot przeszedł do rzeczy.
-	Kapitanie Succorso - zaczął. - Ma pan na pokładzie kobie
podporucznika PZKG, Mornę Hyland, przydzieloną obecnie
służby na niszczycielu PZKG Pogromca gwiazd. Dysponuje o'
materiałem dowodowym w naszej sprawie przeciwko Anguso
Thermopyle, dowódcy i właścicielowi Ślicznotki.
Dla pełności głos zacytował dane rejestracyjne Ślicznotki.
-	Rdzeń danych Ślicznotki mógł zostać zmieniony. Ewiden
rdzenia danych przeciwko Angusowi Thermopyle jest niewystarc
jąca. Podejrzewamy, że usunięto chip pamięciowy. Podejrzewam
56
 
że Morna Hyland ma go w posiadaniu. Proszę odesłać podporucznik Mornę Hyland celem 
przesłuchania. Potwierdzić. Chwila ciszy.
-	Powtarzam.
Głos znowu zaczął od początku. Lind go uciszył.
-	Czy to prawda? - zapytał Nick, zanim Morna zdążyła ocenić
głębię swej ulgi. - Ciągle dla niego pracujesz? Wykorzystuje cię,
żeby usunąć dowody i żeby nie mogli go skazać?
Morna ledwie potrafiła myśleć rozsądnie. Nadeszło ułaskawienie. Otrzymała dar: ochrona nie wie 
o sterowniku. Nikt nie wie. Jej sekret jest bezpieczny.
-	Nie - zapewniła, zmuszając się do mówienia. - Nie dopuszczał
mnie blisko rdzenia danych. Jeśli wyjął chip... - co powinno być nie
do pomyślenia; nie z powodu fizycznej trudności, ma się rozumieć;
byłoby praktycznie bezużyteczne, ponieważ nie dało się stwierdzić,
która kość przechowuje które dane, a w dodatku usunięcie chipa za
wsze można wykryć. Taki czyn kosztowałby Angusa licencję wła
ściciela i pilota Ślicznotki - ...musiał sam się go pozbyć.
-	Mogą sami to udowodnić - zauważył całkiem niepotrzebnie Vector Shaheed. - Nie 
potrzebują zeznania Morny. -1 po chwili dodał: - Nie da się przerobić rdzenia danych. Dlatego 
przecież je montują. Gdyby ktoś mógł zmienić zapis, byłyby do niczego.
-	Czyli kłamią. - Carmel miała skłonności do stanowczych stwierdzeń. - Jest im potrzebna do 
czegoś innego.
-	Nie - wtrąciła niespodziewanie Mikka. - To zbyt ryzykowne. OnajestzPZKG; nie mogą jej 
uciszyć. Gdybyśmy ją odesłali, a ona wykryła, że kłamią, wpadliby w gówno po uszy. Ktoś 
rzeczywiście grzebał przy rdzeniu. Oni nie wiedzą, jak to zrobił, i liczą, że ona im powie.
-	A może - Morna zwróciła się do Nicka, tak oszołomiona ulgą, że skłonna do ryzyka - to 
tylko zasłona dymna. Twój kontakt wie, że mnie nie odeślesz. Może mówić, co chce. Próbuje 
chronić swój tyłek.
Nick rzucił jej ponure spojrzenie i odwrócił głowę. Po chwili zaśmiał się chrapliwie.
-	To skurwiel - mruknął z niechętnym podziwem. - Gdybym
wiedział, jak grzebać w moim rdzeniu, do końca świata bylibyśmy
57
 
bezpieczni. I bogaci. Sprzedając ten sekret, zarobilibyśmy dość,
by sobie kupić własną stację.	«
Zanim ktokolwiek zdążył wyrazić opinię, Nick pchnął Mornc» stanowiska komunikacji.
- Nagraj ją - polecił Lindowi. - Jeśli to, co powie, nam spodoba, nadamy to.
Nadal pospiesznie wykonując polecenia, Lind przygoto" konsolę.
Ulga dodawała jej sił. Morna przeszła krzywizną podłogi do nowiska Linda; ignorował ją, 
wpatrzony we własne dłonie. Ści nęła z szyi identyfikator i wsunęła go w czytnik. Wtedy dopiero 
zawahała, tylko na moment. Zdecydowała się na niebezpieczne , sunięcie: kiedy wymieni kod 
weryfikacji, Nick go pozna. Kiedy t ko zechce, będzie mógł go wykorzystać razem z jej identyfika 
rem. Ona stanie się bardziej odizolowana, bardziej bezradna wo niego i załogi.
Sama jednak doprowadziła do takiej sytuacji; nie może się te' cofnąć. Kiedy konsola skopiowała 
wszystkie potrzebne dane, M na założyła identyfikator na szyję i wsunęła pod kombinezon. Pot 
zaczęła mówić -jakby żegnała się ze sobą i swoim dawnym życie
-	Tu Morna Hyland, podporucznik PZKG. - Wyraźnie wyrec1'
towała kod weryfikacji. - Osobiście autoryzowałam wszystkie dzi
łania na pokładzie Kapitańskiego kaprysu. Nie podlegają waszej j
rysdykcji. Jeśli potrzebne jest potwierdzenie, zwróćcie się do M~
Donner, Wydział Operacyjny, Sztab Główny PZKG.
Była to bezpieczna propozycja: ochrona Gór-Komu i tak z pe nością zwróci się do Min Donner.
-	Nie dysponuję żadnymi dowodami w sprawie Gór-Komu pr
ciwko kapitanowi Ślicznotki. - Niezdolność wymówienia imien*
Angusa podkopała nieco jej spokój, ale mówiła dalej: - O ile wie
jakiekolwiek przeróbki rdzeni danych są niemożliwe. Nie zaobse
wowałam jakichkolwiek działań podjętych w tym celu, w szczegó
ności usuwania chipów. Jeśli zostały usunięte, nie były mi przeka
zane. Moje pretensje do kapitana Ślicznotki są natury osobistej i ni
mam ochoty dochodzić ich publicznie.
W ten sposób dotrzymała słowa danego Angusowi ThermopyL Mogła zdradzić każdego, ale jemu 
pozostała wierna.
 
-	Kapitan Nick Succorso z Kapitańskiego kaprysu uzyskał moje
pełne poparcie i współpracę. Wszelkie dalsze pytania proszę kiero
wać do Sztabu Głównego PZKG, Wydział Operacyjny.
Ku własnemu zaskoczeniu dodała jeszcze:
-	Żegnaj, Stacjo Gór-Komu.
Potem ćoś ścisnęło ją za gardło i nie mogła wykrztusić ani słowa
więcej.
-	Wystarczy - stwierdził Nick Succorso. - Wyślij to - polecił
Lindowi. - Bez powtórek. Jeśli stracą część, niech się pomęczą.
Vector, idź do przedziału silnikowego. Odczekamy jakieś dziesięć
minut, żeby widzieli, że nie uciekamy. Potem dajemy pełny ciąg.
Niespodziewanie żołądek podszedł Mornie do gardła. Raz jeszcze ogarnęła ją fala paniki, ścisnęła 
serce i płuca. „Pełny ciąg" oznaczał przeciążenie. Najwyższe przyspieszenie, jakie mogą uzyskać 
silniki Kapitańskiego kaprysu.
Jeśli Nick obawiał się jej choroby skokowej, z pewnością tego nie okazywał. Rzucał krótkie 
rozkazy.
- Mikka, odprowadź ją do kabiny. Zamknij ją. Dopilnuj, żeby nie mogła wyjść, dopóki nie 
zmniejszymy ciągu i dopóki nas nie przekona, że jest zdrowa. - Odwrócił fotel i z drapieżnym 
uśmiechem spojrzał na Mornę. - Czy przeżyje, to już jej problem.
Zanim Morna zdążyła się zastanowić czy zareagować, Vasaczk chwyciła ją za ramię i pociągnęła 
do wyjścia. Po kilku minutach była już w kabinie. Vasaczk zablokowała drzwi od zewnątrz.
Pierwszy oficer Nicka zostawiła Mornę samą z chorobą skokową. Tą samą chorobą, która zabiła jej 
ojca i większość ludzi, jakich w życiu kochała.
 
58
 
Rdzenie danych
Dla wygody uczonych historię często interpretuje się jako ko flikt między instynktem porządku i 
impulsem chaosu. Oba są ni zbędne; oba są manifestacjami woli przetrwania. Bez porządku n: nie 
istnieje; bez chaosu nic nie wzrasta. A jednak w starciu międ nimi przelało się więcej krwi niż w 
jakiejkolwiek innej wojnie.
Instynkt porządku jest wyrazem pradawnego ludzkiego pragj nienia bezpieczeństwa (które 
pozwala na kultywację), stabilno' (która pozwala na edukację), przewidywalności (która pozwał! 
budować jedną rzecz w oparciu o drugą) - pragnienia, aby rówj nania przyczyny i skutku były tak 
proste, żeby można na nich p legać. W istocie, bez oporu wobec zmiany, sam wzrost byłby ni 
możliwy; opór wobec zmiany tworzy bezpieczne, stabilne, prze; widy walne środowisko, w 
którym zmiany mogą się produktywni akumulować.
Instynkt porządku jest więc agresywny. Aktywnie przeciwdzia" wszystkim transformacjom, 
wariacjom perspektywy, wrogości śr dowiska czy intencji. Walczy o uzyskanie i utrzymanie 
warunkó do jakich dąży.
 
Impuls chaosu jest przejawem wrodzonej wiedzy ludzkości, że najbezpieczniejszą metodą 
przetrwania zagrożenia jest ucieczka. Impuls ten każe się koncentrować raczej na rezerwach 
indywidualnej wyobraźni i sprytu niż na potencjalnych możliwościach wspólnych działań. 
Najbardziej charakterystycznymi zewnętrznymi przejawami impulsu chaosu są: konieczność 
decydowania o sobie (wolność od ograniczeń), swobody indywidualne (wolność od wymagań) i 
nonkonformizm (wolność od przyczynowości). Jednakże zjawiska te są przede wszystkim 
racjonalizacjami chęci rejterady, przetrwania metodą ucieczki.
Zatem impuls chaosu także jest agresywny. Sam akt ucieczki przełamuje systemy porządku: 
zaprzecza bezpieczeństwu, unika stabilności, neguje przyczynowość. Podobnie jak instynkt 
porządku, walczy o osiągnięcie i utrzymanie warunków, do jakich dąży.
Niemniej jednak stabilność i przewidywalność nie byłyby możliwe bez chaosu. Chaos wywiera 
nacisk, zmuszając porządek do dokładnego ukształtowania. Bez dokładności porządek sam by się 
zniszczył już w momencie powstania.
Z wymienionych powodów walka między porządkiem i chaosem jest wieczna, niezbędna - i 
niezwykle kosztowna. Ze swej natury istoty ludzkie są najbardziej gwałtowne i wojownicze, gdy 
działają w samoobronie. Koszt ich przetrwania byłby zabójczy w mniej płodnym wszechświecie.
W tym kontekście łatwo zrozumieć znaczenie rdzeni danych.
Zarówno realnie, jak i w przenośni, były one potężnymi narzędziami porządku. Dały rządom Ziemi 
- i ich zbrojnemu ramieniu, Policji Zjednoczonych Kompanii Górniczych - możliwość 
sprawdzenia, co się działo na dowolnym statku w dowolnym punkcie ludzkiej przestrzeni. A jeśli 
można coś sprawdzić, można też nad tym zapanować - a przynajmniej ukarać.
Oczywiście, kiedy zostały zaprezentowane po raz pierwszy, nie tak tłumaczono ich potrzebę. 
Wtedy argumentem był fakt, że przestrzeń jest ogromna, szczelina międzywymiarowa tajemnicza, 
wypadki częste. Jeśli przyszłość ma się uczyć z przeszłości - aby podróże kosmiczne uczynić 
bezpieczniejszymi - musi wiedzieć, jaka była ta przeszłość. Konieczny jest więc zapis tego, co 
każdy statek wiedział, zrobił i doświadczył, aby jego historia stała się dostępna dla analizy i 
zrozumienia. I oczywiście zapis ten powinien istnieć
 

 
60
 
61
 
w jakiejś nienaruszalnej postaci, aby nie został zafałszowany w ? niku uszkodzenia, egoizmu, 
głupoty czy złośliwości. Rozsądek kazywał więc, by każdy statek miał na pokładzie urządzenie t" 
niczne, zdolne do dokonywania takiego zapisu - w interesie ws stkich przyszłych wędrowców.
Możliwości i zagrożenia były tak oczywiste, że nie dopuszczo do żadnej dyskusji nad 
obowiązkiem prowadzenia takich zapisó Stały się warunkiem koniecznym i nieodwołalnym: do 
budowy i jestracji dopuszczono wyłącznie statki, które niosły taki stały i; tomatyczny dziennik 
pokładowy, rejestrujący wszystko, co jedno ka zrobiła, z czym się spotkała, każdą decyzję, 
działanie, ryzy' awarię, każdy kryzys.
Kody, znoszące blokadę tych zapisów, należały do PZKG.
W rdzeniach danych, zaprojektowanych do wykorzystania w roli, zastosowano CMOS 
(complementary metal oxide sernic ductor) - dopełniający półprzewodnik tlenku metalu. Wielką 
zal chipów CMOS był fakt, że pobierały energię tylko przy zmi stanu, to znaczy podczas 
zapisywania danych. Z tego powodu m gły te dane przechowywać w postaci fizycznie trwałej, 
nawet b dopływu energii. Jak wszystkie inne chipy, reagowały jednak impulsy elektroniczne: 
kiedy energia płynęła między dodatn' a ujemnym źródłem, stan chipu mógł się zmieniać; mogły się 
znr niać dane.
Wynalezienie chipów CMOS wykonanych w technologii SOS (• łicon on sapphire) - krzem na 
szafirze było krokiem w kierun prawdziwej trwałości. Ale powstanie prawdziwych rdzeni dany^ 
umożliwiły dopiero półprzewodniki typu SOD (silicon on di mond) - krzem na diamencie. Chipy 
SOD-CMOS były niewygód dla normalnych zastosowań komputerowych. Za to świetnie się naJ 
wały do przechowywania danych w formie permanentnej. Up szczając, można powiedzieć, że 
półprzewodniki SOD w ogóle n zmieniały stanu; one dodawały stany. Zamiast magazynować dane 
typowej, zero-jedynkowej formie binarnej, zapisywały je, akumul jąc kolejne sekwencje zer i 
jedynek.
Dane były nie tylko niezmienne, ale też każda próba ich zmian' była trwale rejestrowana. W 
rezultacie powstało coś w rodzaju p mięci typu Write Only;  po wprowadzeniu właściwych kodo
 
pZKG informacje można było odczytać. Nigdy nie można było zastąpić ich innymi czy wymazać.
Impuls chaosu uczynił wyjątek dla całej koncepcji rdzenia danych.
W owym okresie instynkt porządku był w natarciu. Groźba zakazanej przestrzeni dawała mu 
motywację nie mającą precedensu w historii. Z tego powodu wymagania PZKG - wspieranej przez 
potężne handlowe ramię Zjednoczonych Kompanii Górniczych - zwykle spełniano bez szemrania. 
Pod gospodarczym przymusem żaden ludzki rząd nie mógł im odmówić - zwłaszcza kiedy 
wymagania brzmiały tak rozsądnie. Zgodnie z nowym prawem każdy ludzki statek miał na 
pokładzie rdzeń danych. Jeśli nie, odmawiano mu rejestracji. A to z kolei oznaczało, że nigdzie w 
ludzkiej przestrzeni nie pozwolą mu dokować.
Gwałtowne protesty, oparte na argumentacji wykorzystującej prawo do decydowania o sobie i 
swobód osobistych, doprowadziły jedynie do dwóch ustępstw w akcie prawnym. Po pierwsze, jako 
że policja uzyskała władzę nad wszystkimi rdzeniami danych, zakazano jej do nich dostępu, chyba 
że dysponowała dowodem popełnienia przestępstwa. Po drugie, dla ochrony danych osobistych 
zwykłych obywateli, każdy statek, nie należący do PZKG ani do ochrony, mógł prowadzić 
dziennik ambulatorium odłączony od swego rdzenia danych, czyli w pewnym sensie prowadzić 
ambulatorium w sposób hermetyczny. Zwykli obywatele nie mogli wprawdzie podróżować bez 
identyfikatorów, z których każdy komputer PZKG i ochrony mógł odczytać ich dane osobowe; nie 
mogli też wpływać na zawartość tych danych; ale przynajmniej na pokładach statków mogli brać 
środki na bezsenność albo usuwać kurzajki, tak by wiadomość o tym nie docierała do policji.
Impuls chaosu kazał obawiać się - głośno - że tylko kwestią czasu jest wyposażanie statków - przez 
instynkt porządku - w rdzenie danych z zaprogramowaną możliwością odwołania każdego rozkazu 
i decyzji kapitana; zaprogramowane, by ograniczyć możliwości wyboru i kontrolować działania. 
W większości grup jednak takie obawy uznawano na pozbawione podstaw. Próba przewidzenia 
przez PZKG wszystkich okoliczności, w jakich statek może się znaleźć tysiące lat świetlnych od 
Ziemi, byłaby doprowadzeniem instynktu porządku do skali samobójczej.
Nawet najbardziej przestraszeni nonkonformiści, najbardziej paranoiczni libertarianie, nie mieli 
powodów, by podejrzewać Zjednoczone Kompanie Górnicze albo ich Policję o skłonności 
samobójcze.
 
62
 
4
Nie miała czasu ani pomysłu, co zrobić. Nick powiedział: d sieć minut. Ostre przeciążenie za 
dziesięć minut. A Morna w prawie nic nie wiedziała o swojej chorobie skokowej; nie domy ła się 
nawet, jak ją opanować.
Zdążyła już pozbawić sterownik możliwości wyłączenia sie' wywołania katatonii.
Głupia.
Coś innego... Musi zrobić coś innego, i to szybko. Nick nie dzie czekał, aż opanuje strach. Chciał ją 
ukarać za to drobne z cięstwo na mostku - dlatego postanowił tak szybko włączyć mak malne 
przyspieszenie, nawet ryzykując, że Morna wypali so mózg...
Potrafił się mścić.
Została jeszcze najwyżej minuta czy dwie. Minuta czy dwie, zanf przeciążenie doprowadzi ją do 
obłędu.
Sterownik implantu strefowego był jej jedyną nadzieją. Wy! ła go z kryjówki, trzymała w dłoni. 
Ale jaką funkcję powinna stosować? Nie domyślała się nawet, która część mózgu ule
 
uszkodzeniu, gdzie pojawiła się skaza, który zespół neuronów odpowiada za tę absolutną jasność, z 
jaką wszechświat do niej przemawiał i nakazywał zniszczenie.
Nie mogła się skupić.
Niech cię diabli porwą, przeklęła Angusa; gdzie jesteś, kiedy cię potrzebuję?
Bez ostrzeżenia Kapitański kaprys zwolnił obroty wokół osi; wewnętrzne ciążenie zniknęło. 
Standardowa procedura: zmniejszała zużycie sprzętu i oszczędzała załodze stresu związanego z 
przyciąganiem w dwóch kierunkach jednocześnie.
Czas dobiegł końca. Gorączkowo podbiegła do koi, wskoczyła na nią, podciągnęła i przypięła koc, 
żeby nie spaść, kiedy nowy kierunek ciążenia zmieni ustawienie mebli. Dzięki temu koja posłuży 
jako coś w rodzaju fotela anty-g.
Niemal natychmiast niski grzmot przetoczył się po kadłubie -stłumiony, nagły grom silników.
Zrozpaczona wcisnęła klawisz, oczekując, że wypełni ją apatia, zostanie wciągnięta w sen i 
zapomnienie. Potem wepchnęła czarne pudełko pod materac.
Dobrze czy źle, ale rozwiązała wszystkie swoje problemy - przynajmniej na pewien czas. Panika i 
świadomość odpłynęły, jakby wyciśnięte potężnym pchnięciem silników. Czuła się masywna jak 
sama śmierć. Spokój wypełniał ją równocześnie z ciężarem; przeciążenie było jak nieodparta 
senność.
Mimo to przeklinała siebie, dopóki trwała świadomość.
Głupia!
Nikt nie wytrzyma zbyt długo warunków pełnego ciągu. Nikt na pokładzie nie przeżyje, jeśli w 
regularnych odstępach czasu Nick nie będzie redukował przyspieszenia. Gdyby od kogoś na 
mostku uzyskała informację, jak długo polecą pełnym ciągiem, mogłaby ustawić automatyczny 
wyłącznik i zbudzić się, kiedy będzie bezpieczna.
Ale nie zrobiła tego, nie, nie ona, głupia, głupia, a teraz już za późno. Jest zgubiona. Nie obudzi się, 
dopóki ktoś nie znajdzie i nie wyłączy sterownika.
Dopóki ktoś nie znajdzie sterownika...
I nie wyłączy...
* * *
 

 
64
 
65
 
Następne, co zobaczyła, to ściany przesuwające się po obu nach. To nie miało sensu, a zresztą w jej 
kabinie nie było ta ścian. Ale najwyraźniej nie miała przywidzeń.
Inne szczegóły także nie miały sensu. Co robiła w pozycji pi wej? Dlaczego zdawało jej się, że 
zwisa na ramionach? Nie po' ła tego wyjaśnić. A jednak wszystko to sprawiało wrażenie ró 
rzeczywistego jak ściany.
Oczywiście, to nie ściany się poruszały. To ona. Jej nogi wlókł po podłodze. Ktoś ją niósł: czuła 
swoje ręce na czyichś ramionac
Ten ucisk wzbudził panikę.
Kiedy dotarli do windy, odzyskała już przytomność na tyle,! spróbować się wyrwać.
Była za słaba. Głęboki sen jeszcze jej nie opuścił, odbierał e gię, budził drętwotę. Mimo to 
walczyła nadal, słabo ale uparcie' wreszcie usłyszała czyjś głos:
-	Puść ją. Zobaczymy, czy ustoi o własnych siłach.
Ręce wysunęły się spod jej ramion.
Mało brakowało, a upadłaby na twarz. Raczej dzięki szczęściu niż świadomemu działaniu zdołała 
p trzymać się drzwi windy.
-	Trzymaj się - usłyszała znowu ten sam głos. - Nic ci nie.
dzie. Zabieramy cię do ambulatorium.
Zaczynał wydawać się znajomy.
Wstrzymując oddech, obejrzała się i z wysiłkiem zogniskov wzrok na dwóch mężczyznach, 
stojących o wyciągnięcie ręki za
Jednym z nich był Vector Shaheed.
Drugim mógł być ten sam człowiek, który siedział przy kon danych, kiedy była na mostku. Nie 
miała pewności. Był dostat nie duży i niekształtnie zbudowany.
Żaden z nich nie trzymał sterownika implantu. Przynajmniej w dłoni, gdzie mogłaby go zauważyć.
To głos Vectora wydał jej się znajomy.
-	Powiedz coś, Morno - zachęcił ją delikatnie. - Przekonaj t
że nie zwariowałaś.
Zamrugała, próbując się zastanowić, ale nie rozumiała jego sł Zbyt wiele dręczyło ją pytań, zbyt 
wiele strachu; w głowie jej s miało, jakby groźny tłum zbliżał się nieuchronnie. Całe ciało b
66
 
obolałe; miała uczucie, że spędziła długie godziny w rozdrabniaczu rudy. To wina przeciążenia... 
przeciążenia i wymuszonego snu.
-	Dlaczego...? - wychrypiała z wysiłkiem.
Dlaczego tu jestem?
Dlaczego nie śpię?
-	Musimy wiedzieć, czy minął już atak choroby skokowej - wyjaś
nił Vector. - Jeśli tak, mamy cię zabrać do ambulatorium i zrobić parę
testów. Sprawdzić, czy możemy cię z tego jakoś wyciągnąć. - Uśmie
chał się niepewnie; wyglądał na bardzo zmęczonego. - To jest Orn Vor-
buld. - Wskazał swego towarzysza. - Nie mamy na pokładzie technika
medycznego, ale Om ma za sobą sporo doświadczeń w ambulatoriach.
Moma wciąż nie pojmowała; jej mózg działał ze zbyt wielkim
opóźnieniem. Nie wiedziała, jak uniknąć wizyty w ambulatorium.	i
Każde standardowe badanie, wykonane przez system cybernetyczny dowolnego przyzwoitego 
ambulatorium, wykryje jej implant strefowy. A Kapitański kaprys z pewnością ma przyzwoite 
ambulatorium. Jeśli Yector ją tam doprowadzi, pozna prawdę.
Przecież już ją zna. To jasne. Inaczej dlaczego by się obudziła? Musiał znaleźć i wyłączyć 
sterownik. Bezradna, słaba i obolała miała łzy w oczach.
-	Nie do ambulatorium -jęknęła.
-	Dlaczego nie?
Przyglądał jej się z uwagą, ale bez zniecierpliwienia. Za to jego
towarzysz wytrzeszczał oczy, jakby się bał, że Morna wybuchnie płomieniem.
I nagle sprzeczne obawy - że ją zdemaskowano, że za chwilę ją zdemaskują - utworzyły obszar 
spokoju, niczym oko cyklonu; przestrzeń, gdzie umiała myśleć logicznie.
Może jednak Yector nie znalazł sterownika? Jego zachowanie na to wskazywało. Może obudziła 
się, bo wynieśli ją poza zasięg emisji?
Może jeszcze nie jest zgubiona.
Niewiele brakowało, by osłabła z ulgi, zsunęła się na podłogę. Ale nie, nie mogła sobie na to 
pozwolić, nie chciała sprawiać wrażenia bezsilnej. Odchrząknęła tylko i uniosła głowę.
-	Nie lubię ambulatoriów. Nie jestem szalona. Wzięłam za dużo
kataleptyku. Nie wiedziałam, jak długo... - Wszystkie mięśnie ją
bolały. - Jak długo będziemy przyspieszać.
67	\
 
-	Kto ci dał kataleptyk? - zainteresował się Vector. Spokojn maskował groźbę tego pytania. 
Nick nie wspomniał o zaopatr jej w leki.
-	Miałam ze sobą. Z zapasów Ślicznotki. Ukradłam trochę, dy odkryłam, że mam chorobę 
skokową. Nie ufałam mu - d niepotrzebnie.
Vector domyślił się chyba, że mówi o Angusie Thermop Wciąż obserwował ją czujnie.
-	Mówiłaś, że przeciążenie wywołuje atak. Skąd wiesz, kiedy kończy?
-	Czy wyglądam, jakbym chciała uruchomić autodestrukcj\ Zdołała uśmiechnąć się blado.
	i,
Vector odpowiedział swoim zwyczajnym, nikłym uśmiech nie wiedziała, czy jej uwierzył.
Chyba jednak tak. Po chwili wyminął ją i podszedł do interk obok drzwi windy.
-	Myślę, że jest już w porządku - zameldował. - Zabiorę ją'
kambuza i dam coś do zjedzenia. - Nie czekając na potwierdzę'
zwrócił się do swego towarzysza: - Powinieneś się przespać,
Padasz z nóg.
Orn Vorbuld jakby nie zrozumiał, że został odprawiony. Pal spod oka na Mornę, jak gdyby stawała 
się w jakiś sposób jaśniej ' a wkrótce będzie zbyt jaskrawa, aby spoglądać na nią wprost.
-	Nick nie zasłużył na ciebie. - oświadczył z miną człowi
który podjął trudną decyzję. Wyciągnął rękę i stwardniałą dło
pogłaskał jej włosy. Potem odszedł.
Morna nie zwracała na niego uwagi. W chwili, gdy Vector mówił słowa „kambuz" i „jedzenie", 
zdała sobie sprawę, że nic jadła od opuszczenia Ślicznotki. Senność zniknęła już prawie śladu, ale 
osłabienie pozostało. Musiała coś zjeść.
Vector wziął ją pod rękę i wcisnął guzik windy. Drzwi otwo ły się i weszli do kabiny.
-	Orn jest geniuszem, chociaż dość szczególnego rodzaju - z
ważył obojętnie. - Jest dobrym pierwszym informatykiem, głów
dlatego, że jest komputerowym cudotwórcą. I wystarczy na ni
spojrzeć, żeby zgadnąć, że zbyt wiele wie o systemach medy
nych. Niestety, reakcje seksualne ma godne małpy.
 
Czyżby mechanik próbował ją ostrzec? Morna nie zwróciła na to uwagi- Jej umysł mógł się 
zajmować tylko jednym problemem naraz. Vector nie znalazł sterownika. Nie prowadził jej do 
ambulatorium- To wystarczy. Teraz chciała tylko jeść.
Kambuz był pusty. Kapitański kaprys musiał zmniejszyć ciąg jakiś czas temu i reszta załogi 
zdążyła już zjeść posiłek. Vector posadził Mornę przy stole, wprowadził instrukcje do automatu i 
wziął się za parzenie kawy.
Kątem oka zauważyła, jak sztywno się porusza. Wszystkie myśli krążyły wokół jedzenia i zapachu 
kawy. Po kolei...
Kiedy postawił przed nią tacę, zaczęła jeść, nie zwracając uwagi na smak. W tej chwili nie 
interesowało jej nawet, co je.
Vector ze swoją porcją usiadł naprzeciwko. Też musiał być głodny, ale się nie spieszył. Skończyła 
długo przed nim.
Nie potrafiła mu dorównać w tym spokoju, ale starała się zachować obojętny ton.
-	Jak długo działał pełny ciąg? - spytała.
-	Cztery godziny. Morna uniosła brwi.
-	To sporo przeciążenia. Vector wypił łyk kawy.
-	Mniej więcej tyle, ile byliśmy w stanie wytrzymać - przyznał. -
Nawet na prochach. Właściwie to więcej. Ale nie chcemy dać się zła
pać. Wyłączyliśmy ciąg jakąś godzinę temu. Teraz skanujemy jak wa
riaci. Jeśli ktoś za nami leci, musimy znowu uruchomić silniki, nieważ
ne, czy ktokolwiek to przetrwa. Jak dotąd... - Rozłożył ręce. - Kiedy
zmniejszyliśmy ciąg, Mikka próbowała wywołać cię przez interkom.
Nie odpowiadałaś. Wiedziała, że żyjesz, ponieważ... - uśmiechnął się
odrobinę szerzej - ...ponieważ słyszała twoje chrapanie. Ale nie mogła
cię obudzić. Nick kazał jej przejąć mostek, żeby samemu trochę odpo
cząć. Om i ja zaproponowaliśmy, że sprawdzimy, co się z tobą dzieje.
Morna nie odpowiedziała. Myślała intensywnie. Cztery godziny pełnego ciągu to bardzo długi 
okres przeciążenia. Przy takim stresie umierali ludzie. Nick nie tylko się spieszył - spieszył się 
rozpaczliwie.
Mimo to zdołała przetrwać kryzys. Przespała obłęd; odkryła, jak nad nim zapanować. W tym 
tkwiła nadzieja - więcej nadziei, niż mogła się spodziewać. W tej chwili to wystarczy.
 

 
68
 
69
 
Aby wypełnić ciszę, albo żeby dać jej czas do namysłu, Vr Shaheed mówił dalej.
-	Osiągnęliśmy mniej więcej dwie trzecie naszej teoretyc
prędkości maksymalnej. Jeśli włączymy silniki na jeszcze dwie-
dżiny, wyzerujemy ciąg. Jak na statek tych rozmiarów, silnik
dość mocne, ale bardziej już nas nie popchną. Potem będziemy
fować. Chyba że... - dodał - ...zaczną nas ścigać. Wtedy dowi
się o przeciążeniu więcej, niż mielibyśmy ochotę. Bez sprawn
napędu skokowego mamy raczej ograniczone możliwości.
Zastanowił się.
-	Nawet gdyby nas nie ścigali - zauważył - sprawny napęd :
kowy bardzo by nam się przydał. Choćbyśmy osiągnęli nie wiad
jaką prędkość, i tak będzie za mała. Czeka nas bardzo długi dryf. j
To zdanie zwróciło uwagę Morny. Brzmiało jak oferta podzi nia się informacją. Czujna nagle, 
spróbowała z niej skorzystać.
-	Jak długi? Tygodnie?
Vector wpatrywał się w zawartość kubka.
-	Raczej miesiące.
Miesiące, powtórzyła bezgłośnie.
-	Musimy lecieć okrężną trasą. Jeśli ktoś nas śledzi, ochr
Gór-Komu czy PZKG, to mamy poważne kłopoty. W tej eh
ciągle jeszcze oddalamy się od celu podróży. Ale gdybyś lepiej
ła statek, albo gdybyś miała wyjątkowo czułe ucho środkowe,'
działabyś, że dokonujemy korekty kursu. Bardzo powolnej,
chcemy ryzykować spotkania z innymi statkami ani schwyt
w trakcie skrętu.
Korekta kursu rzeczywiście była powolna. Jej zmysł równow zwykle był dostatecznie czuły, by 
alarmować, gdyby odczuwała: łę ciążenia działającą wzdłuż więcej niż jednego wektora. Musi się 
zastanowić, czy mechanik mówi prawdę, a jeśli tak, to dlacze"
-	Jak na statek bez napędu skokowego próbujemy pokonać wał kosmosu - stwierdziła. - 
Dokąd lecimy?
-	Remonty - odparł krótko mechanik. - Musimy dolecieć; stoczni, gdzie naprawią nam silniki 
skokowe.
Morna spojrzała na niego zaskoczona. Jeśli nie liczyć Stacji G -Komu, w granicach ludzkiej 
przestrzeni nie znała żadnej stoczni, której Kapitański kaprys mógłby dotrzeć, używając jedynie ci
 
prędkość statku może osiągnąć i sto pięćdziesiąt tysięcy kilometrów na sekundę, ale nawet takie 
tempo jest niczym w porównaniu z latami świetlnymi dzielącymi gwiazdy.
-	Do jakiej stoczni? - spytała, zapominając o ostrożności. -
Gdzie ona jest?
Oczy Vectora pozostały czyste jak bezchmurne niebo.
-	Wiesz, że nie mogę ci powiedzieć.
-	Nie, nie wiem - odparła. - Jeśli dobrze się orientuję, w ogóle nie powinieneś ze mną 
rozmawiać. A skoro już robisz coś, czego nie rozumiem, to nie oczekuj, że sama zgadnę, gdzie jest 
tego granica.
Uśmiechnął się nie zmieszany.
-	Jak już mówiłem, czeka nas bardzo długi dryf. Będziemy się
widywać tak często, że obudzą się w nas mordercze instynkty. Było
by łatwiej, gdybyśmy spróbowali odnosić się do siebie przyjaźnie.
Nie odpowiedziała uśmiechem. Vector Shaheed, pomyślała, jest mężczyzną. Jak Nick Succorso i 
jak Angus Thermopyle. Jeśli był „przyjazny", to czegoś od niej chciał.
Gotowa była dać Nickowi to, czego pragnął. Dla własnego przetrwania. Do tego właśnie służył 
sterownik implantu strefowego.
Ale nikomu innemu. Nikomu. Nigdy.
-1 wszystko to robimy na rozkaz PZKG - stwierdziła umyślnie lodowatym tonem. - Robimy to, 
żeby Hashiemu Lebwohlowi oszczędzić kłopotów z powodu umieszczenia stacyjnych zapasów na 
Ślicznotce. Lojalność to piękna rzecz, ale w tym wypadku staje się śmieszna.
Przez moment Vector Shaheed sprawiał wrażenie całkowicie zaskoczonego. Potem sobie 
przypomniał.
-	Aha, to ta twoja teoria, że Nick jest agentem GD. Teraz rozumiem. Posłuchaj mnie uważnie. 
- Pochylił się dla podkreślenia wagi swoich słów, a z jego okrągłej twarzy zniknął uśmiech. - Na 
twoim miejscu nie liczyłbym na coś takiego. Nawet bym tego nie powtarzał. To zbyt niebezpieczne. 
Dostatecznie się naraziłaś, kiedy wspomniałaś mu o tym po raz pierwszy.
-	Dlaczego? - Zmarszczyła brwi. - Sama jestem gliną. - Nie miała powodu, by mu ufać, ani 
nawet udawać zaufanie. - Dlaczego Nick postanowił mnie zatrzymać, jeśli nie wykonywał 
rozkazów PZKG?
 

 
70
 
71
 
Vector wstał nagle; podszedł do ekspresu i napełnił swój k Wszystkie ruchy wykonywał niczym 
robot, jakby stawy mu; zły, kiedy siedział przy stole.
-	Nick zatrzymał cię dla własnych powodów - oznajmi
wrócony plecami. - Powie ci o nich... jeśli kiedyś przyjdzie i
to ochota. A my wszyscy... Na tym statku nie ma nikogo, kto I
nienawidził PZKG. - Ton pasji zabrzmiał w jego zwykle łago '
głosie. -1 to nie bez przyczyny. Już teraz z trudem tolerujemy
ją obecność. Jeśli spróbujesz zrzucać na Nicka własne zbro
wykorzystamy twoje flaki jako paliwo rakietowe.
-	Zbrodnie? - Gniew Vectora powstrzymał jej wybuch wści~ ści, ale nie mógł powstrzymać 
pytania. - O czym ty mówisz?-prosiłam was o ten numer ze Ślicznotką. Nie miałam okazji. To Sza, 
nie moja zbrodnia.
-	Zbrodnię bycia gliną - wyjaśnił bez wahania Vector. Je pasja rozwiała się, zniknęła równie 
nagle, jak się pojawiła. -1 jest najbardziej skorumpowaną organizacją na świecie. Piractv przy niej 
filantropia.
Morna patrzyła na niego zdumiona; wrócił sztywno na mie* i postawił przed sobą kubek. Znów 
uśmiechał się łagodnie, jak wiek, który nie zna uczucia gniewu.
-	Coś ci opowiem - zaproponował.
Czuła się słabo, ale kiwnęła głową. Zaszokował ją już sani
mysł współudziału PZKG w fałszywym oskarżeniu Angusa; jed jest ogromna różnica między 
zdradzeniem pirata a byciem „naj dziej skorumpowaną organizacją na świecie". Gdyby Vector m 
prawdę, kłamstwem stałoby się to, co pociągnęło ją do służby, by mówił prawdę, ta prawda 
zbrukałaby ojca, najbardziej niezł nego człowieka, jakiego znała; ta prawda zmieniłaby śmierć m 
w żałosną farsę. Gdyby to była prawda...
Słuchała Vectora Shaheeda, jakby - przynajmniej na pewien i - wszystkie inne problemy czy 
wahania przestały istnieć.
-	Może nie zdajesz sobie sprawy - zaczął - lecz piractwo
dość niezwykłym zajęciem dla takiego człowieka jak ja. Nie jes
gwałtowny. Nie jestem buntowniczy. Nie mam skłonności do
dzieży. Muszę uczciwie przyznać, że nie jestem nawet dobrym.
chanikiem. Gdybyś miała czas się nad tym zastanowić, z pewno"
 
,ś się zdziwiła, co tu robię. Powiem ci. Z wykształcenia jestem ge-jtykiem, nie mechanikiem. 
Mechaniki nauczyłem się później, kie-jy postanowiłem zmienić zawód. Przedtem pracowałem dla 
Inter-techu. W genetyce. Nawiasem mówiąc, tam właśnie poznałem Orna. Był ekspertem 
komputerowym w naszej pracowni. Już wtedy ciągle zdarzały mu się wypadki, a pewne 
rekonstrukcje chirurgiczne udawały się gorzej niż inne, lecz ogólnie wyglądał wtedy lepiej niż 
teraz. Z początku nie zwracałem na niego uwagi. Był zbyt... zbyt pozbawiony skrupułów, jak na 
mój gust. Mawialiśmy wtedy, że przeleciałby nawet węża, gdyby tylko wąż dostatecznie szeroko 
otworzył paszczę. Ale był też prawdziwym czarodziejem komputerów i od niego zależała praca 
nas wszystkich. Przymknął oczy i westchnął.
-	Do rzeczy. Byłem genetykiem, i kiedy tylko wykazałem, że je
stem dobry, przydzielili mnie do badań o najwyższym priorytecie.
To znaczy takich, podczas których sprawdzają człowiekowi szcze
liny między zębami i zawartość jelit, żeby przypadkiem nie wyniósł
do domu czegoś utajnionego. Intertech zawsze trochę wariował na
punkcie bezpieczeństwa; czytałaś pewnie, jakie mieli kłopoty przed
laty: te zamieszki i tak dalej. I z czasem stawali się coraz gorsi.
Przerwał i wypił łyk kawy. Morna także, choć była zbyt zasłuchana, by to zauważyć.
-	Z naszego punktu widzenia rzecz była zrozumiała. Karta Inter-
techu zakazuje inżynierii genetycznej. Pewnie wiesz o tym. - Mor
na przytaknęła. - To powszechny zakaz. Znajdziesz go nawet
w karcie Zjednoczonych Kompanii Górniczych. Intertech mógłby
zostać rozwiązany, gdyby ktoś w niewłaściwym świetle spojrzał na
badania naszej pracowni. Zajmowaliśmy się - powiedział to, jakby
słowa nie miały żadnego znaczenia - obroną przed bronią genetycz
ną. Immunizacją na mutacje RNA.
Coś ścisnęło Mornę za gardło; nie mogła złapać tchu. Immunizacją na mutacje RNA. Była może 
zwykłym podporucznikiem PZKG, ale każdy, kto latał w kosmosie, musiał zrozumieć implikacje 
tego stwierdzenia. Obrona przed bronią genetyczną. Gdyby ją stworzyć, byłaby najważniejszym 
odkryciem od czasu, kiedy Juanita Estevez Przypadkiem wynalazła napęd skokowy. Coś takiego 
odmieniłoby całą ludzką cywilizację. Odsunęłoby - może na zawsze - groźbę
 

 
72
 
73
 
zakazanej przestrzeni. Może rozwiązałoby też problem pirac gdyby piraci stracili swój najlepszy 
rynek zbytu.
Nic dziwnego, że Intertech „wariował na punkcie bezpiec stwa". Zyski z samych patentów na taki 
wynalazek pozwoliłyb pewnie wykupić ZKG.
Vector wciąż mówił. Próbowała zrozumieć sens.
-	Rozumiesz pewnie, że musieliśmy się dokształcić w zmian
genetycznych, zanim spróbowalibyśmy znaleźć sposób ochrony
du genetycznego przed tymi zmianami. Dokształciliśmy się. I'
śmy już blisko. Tak blisko, że nocami śniłem o rozwiązaniu. To!
jak wspinaczka po drabinie, kiedy nie widać ginącego w chmu
wierzchołka. To znaczy: nie widziałem dokładnie końca, ale wid
łem każdy szczebel po drodze. Potrzebowałem tylko latarki; zg~
wałem drogę po pozostałych szczeblach prowadzących do odpo
dzi. Widzisz, marzyłem - uśmiechnął się na wpół przepraszająco
będę zbawcą ludzkości. Oczywiście, wszyscy nad tym pracowaliś
a nic by nam z tego nie wyszło, gdyby nie Orn... Ale to ja widzia
szczeble, ja wiedziałem, jak blisko wierzchołka dotarliśmy.
Wykrzywił wargi w smętnym uśmiechu, jakby bawiły własne żale.
-1 w tym miejscu skończyliśmy.
-	Dlaczego? - zdziwiła się Morna.
Kilka krótkich tygodni temu była młodym oficerem w pierw misji, była pełna ideałów wpojonych 
przez rodzinę, i przeżyła tę, więc wiedziała, że takie ideały są ważne. Odkrycie tak isto" tak 
wspaniałe, jak immunizacja mutagenowa - mogące tyle do' go uczynić dla tak wielu ludzi - wciąż 
ją poruszało, mimo An i choroby skokowej.
Vector wzruszył ramionami.
-	Pewnego dnia, kiedy przyszedłem do pracy, odkryłem, że
mogę przywołać na ekran moich wyników. Badań nie prowad
śmy w laboratorium. Doświadczenia były zbyt złożone i cz
chłonne, żeby wykonywać je fizycznie. Wszystko załatwiali
modelami komputerowymi i symulacjami. I nagle cały projekt 2
nął, przepadły analizy naszej pracowni. Nieważne, czyjego h
próbowaliśmy użyć i jaki mieliśmy priorytet, nasze ekrany pozo
wały czyste. Orn odkrył, co się stało. Przebił się jakoś do syst
 
j znalazł masę zewnętrznych kodów, o których nikt z nas nie miał pojęcia. Kiedy je aktywowano, 
zamknęły projekt. Zapieczętowały. jsjie mogliśmy odzyskać choćby najmniejszego fragmentu 
danych. System nie rozpoznawał nawet naszych imion. W jego głosie znowu zabrzmiała pasja, 
gniewna i zapiekła.
-	Kody należały do PZKG. Nie ZKG. To nie była sytuacja, kie
dy Zjednoczone Kompanie Górnicze próbowały się bronić na wy
padek, gdyby Intertech stał się zbyt potężny. Orn to wiedział, bo ko
dy zawierały również źródło i kanały kopiowania. Pochodziły z de
dykowanego komputera PZKG w Administracji. Wszystko, czego
dokonaliśmy, kopiowały do tego samego miejsca.
Słuchała jak sparaliżowana. To, co mówił Vector, budziło dreszcz grozy.
-	Komputer należał do GD. Nie powinien robić nic innego, niż
tylko skanować badania Intertechu i szukać wyników, które mogły
by przydać się glinom. Ale kiedy Orn wszedł w system, przekonał
się, że komputer potrafił, i miał prawo, wykasować całą firmę. Je
steś młoda - zwrócił się nagle do Morny. - Pewnie niedawno wy
szłaś z Akademii i opuściłaś Ziemię. Czy chociaż raz słyszałaś ja
kieś plotki o immunizacji na mutacje RNA? Czy ktokolwiek zasu
gerował ci przynajmniej, że nie musimy przez resztę życia bać się
zakazanej przestrzeni? Czy gliny albo ZKG ujawniły nasze dane?
Oszołomiona pokręciła głową.
-	Mieliśmy surowiec do stworzenia obrony, mieliśmy wszystkie
szczeble. A oni nam je odebrali i utajnili. - Oczy Vectora były tak
błękitne, że niemal jaśniejące. - Nie chcą nam zdradzić, że nieko
niecznie musimy żyć tak, jak teraz; wcale nie musimy. Zakazana
przestrzeń to pretekst dla ich władzy, to ich usprawiedliwienie.
Gdybyśmy mieli środek uodparniający, pieprzona Policja pieprzo
nych Zjednoczonych Kompanii Górniczych nie byłaby potrzebna.
Próbował nad sobą zapanować, ale bezskutecznie.
-	Przemyśl to sobie kiedyś - wyrzucił w końcu. - Co najmniej kil
kanaście miliardów ludzkich istot skazane jest na strach przed gene
tycznym imperializmem, i prawdopodobnie także na sam genetyczny
imperializm. I po co? Po nic. Tylko żeby umocnić i rozszerzyć władzę
glin. I ZKG. W końcu cała ludzka przestrzeń stanie się jednym wiel
kim gułagiem, kierowanym przez ZKG, z ich policją w roli strażników.
 

 
74
 
75
 
Teraz dopiero gniew Vectora zdawał się opadać, choć j uśmiech nie powrócił.
-	Ja miałem szczęście, jako jeden z nielicznych. Wydostałem
Intertech rozwiązał naszą pracownię i poprzenosił nas wszystk*'
ale ja utrzymywałem kontakty z Ornem. Ponieważ miał tak
skrupułów, często spotykał ludzi, którzy nie mieli ich wcale. R
łem Intertech i zacząłem kurs mechaniki w którejś z hut orbitaln
Potem Orn znalazł mi pracę na małym, niezależnym transportov
Mnie i kilku innym... - w końcu pozwolił sobie na sarkastyc
uśmieszek - rozczarowanym duchom. Przejęliśmy statek i
przystąpiliśmy do interesu. W końcu spotkaliśmy Nicka. Orn
się na przestępcach, a ja potrafię dostrzec inteligencję, więc prz;
czyliśmy się do niego. I od tego czasu jesteśmy przy nim.
Przerwał. Może zrozumiał, jak głęboko nią wstrząsnął. A: po prostu był zmęczony zbyt wielkim 
ciężarem i brakiem oJ czynku. Wstał, jakby musiał pokonywać opór każdego stawu, wyraźniej 
chciał ją zostawić samą, żeby się zastanowiła nad in kacjami tego, co usłyszała.
Okazało się, że jednak nie skończył. Po drodze zatrzymałj jeszcze.
-	Wiesz, dlaczego tak się ruszam? - zapytał.
Morna pokręciła głową w otępieniu.
-	Artretyzm - wyjaśnił. - Kiedyś popełniłem błąd i próbowa
przeszkodzić Ornowi w jednej z jego rozrywek, tych wymag
cych mniej skrupułów. Pobił mnie wtedy. Dość mocno. Cał
sporo stawów miałem porozbijanych i nadszarpniętych. Tak
śnie zaczyna się artretyzm. Znajduje przyczółek na starych ra~
i bliznach, a potem się rozszerza. Wysokie przeciążenia to ago"
Milczał przez chwilę.
-	Przeciążenie to agonia, agonia przeciążenia - dodał, jakby
goś cytował. - To wszystko, co wiesz w przestrzeni, wszystko^
powinieneś.
I już przy wyjściu dokończył:
-	Tak wolę. Jeżeli o mnie chodzi, piraci są tymi dobrymi..
Bardzo długo siedziała sama w kambuzie. Niedawno prz"
atak choroby skokowej. Po raz pierwszy od chwili, gdy Pogro gwiazd dostrzegł Ślicznotkę, 
odkryła nadzieję. A jednak strać'
 
czuła się opuszczona i samotna. Wstąpiła do policji, ponieważ chciała się poświęcić sprawie i 
ideałom PZKG; być może, podświadomie, chciała pomścić matkę. Ale jeśli Vector miał rację, jeśli 
mówił prawdę...
W takim przypadku PZKG popełniła zbrodnię tak straszliwą, że przekraczała granice wyobraźni; 
tak dotkliwą, że odwracała sens wszystkiego, w co Morna wierzyła i co ceniła; tak ohydną, że 
zmieniała porządek moralny ludzkiej przestrzeni z cywilizacji i etyki w rzeź i gwałt, a kapitana 
Daviesa Hylanda w Angusa Thermopyle.
Na co teraz mogła mieć nadzieję? Że Vector kłamał? Jeśli nawet, nigdy nie zdoła tego udowodnić. 
I nigdy nie potrafi wymazać z pamięci jego opowieści: pozostanie tam na zawsze, brukając jej 
myśli, niszcząc ją równie nieubłaganie jak zakazana przestrzeń. Nieważne, w co wierzył jej ojciec 
czy ona sama; oboje mogli być tylko narzędziami w zbrodniczych rękach.
Samotna w kambuzie Kapitańskiego kaprysu, z kubkiem zimnej kawy przed sobą i nie mając 
dokąd pójść, Morna Hyland spędziła godzinę czy dwie, opłakując swojego ojca i wszystko, co sobą 
reprezentował w jej życiu. Zabiła jedynie jego ciało, i to tylko z powodu choroby, o której nic nie 
wiedziała. Vector Shaheed zniszczył jego wizerunek, wspomnienie o nim.
Płacz był niezbędny. Póki nie skończyła, nie umiała przywołać gniewu dostatecznie silnego, by 
wrócić do kabiny i do sterownika implantu strefowego.
 
76
 
5
 
Czekać: nieubłagane pięć sekund. Jej stanowczość rozpływała się; opanowanie tonęło w bagnie 
bezradnego snu. Zanim drzwi stanęły otworem, chwiała się już, ledwie utrzymując głowę 
uniesioną, a oczy otwarte.
Rzuciła się przed siebie, trafiła w krawędź łóżka, wsunęła dłoń pod materac.
Sterownika nie było.
Nie, był. Źle zapamiętała położenie. Macając ręką, zaczepiła o niego palcami. Chwyciła.
Osuwała się już na podłogę, gdy kciukiem trafiła w klawisz wyłączający emisję.
Przez kilka minut leżała nieruchomo i oddychała ciężko, wynurzając się z głębin paniki i snu. 
Potem na nowo podjęła swoją walkę o przetrwanie.
 

 
Kiedy w końcu postanowiła wrócić do kabiny, napotkała n; przewidziany problem. Jej czarna 
skrzynka wciąż działała, trans~ tując sen do ośrodków mózgowych. Gdy tylko weszła w jej zasi 
zaczęła odczuwać senność.
A zamek w drzwiach był ustawiony na pięciosekundowe opóź nie. Implant strefowy miał o pięć 
sekund więcej, by ją pokonać.
Głupia! przeklinała samą siebie. Głupia! Brak umiejętności p" widywania może ją doprowadzić do 
klęski. Jeśli zaśnie, zanim z ży dopaść sterownika, będzie nieprzytomna, póki znowu ktoś jej 
znajdzie. Nick i jego ludzie na pewno zaczną coś podejrzew A nie może przecież omijać swojej 
kabiny. Nick na pewno zec'~ ją tam zabrać.
Zresztą potrzebowała sterownika.
Zbyt rozzłoszczona i zdesperowana, by pozwolić sobie na wah nie, wycofała się korytarzem do 
miejsca, gdzie implant już nie dz: łał. I ruszyła biegiem.
Angus nauczył ją robić takie rzeczy.
Odblokować zamek.
 
Kiedy spragniony Nick zjawił się w kabinie, Morna eksperymentowała ze sterownikiem, uczyła 
palce trafiać w pożądane klawisze, badając efekty rozmaitych funkcji.
Drzwi ledwie zdążyły ją ostrzec. Próbowała właśnie subtelnie i precyzyjnie nastroić implant,, by 
poprawił zdolność myślenia, przyspieszył je, a jednocześnie by nie stała się wyraźnie 
hiperaktywna. Jednak część umysłu wciąż była wyczulona na brzęczyk drzwi. W ostatniej chwili 
wyłączyła sterownik i wcisnęła go do kieszeni.
Nick wszedł uśmiechnięty, rześki i wypoczęty. Nic w jego oczach ani w ciemnej barwie blizn nie 
sugerowało gniewu. Najwyraźniej zaspokoił już chęć zemsty i był skłonny na razie o niej 
zapomnieć.
To stłumiło jeden z jej wielu lęków.
- Na skanie czysto - oznajmił, zamykając drzwi. - Jestem prawie pewien, że nikt nas nie ściga. 
Gdyby chcieli nas złapać, nie zabieraliby się do tego w taki sposób. Możemy chwilę odpocząć, 
zanim znowu włączymy ciąg.
Morna spróbowała się uśmiechnąć. Było to trudne bez pomocy implantu. Jeśli już, to mdłości, 
odczuwane na samą myśl o jego żądzy, stawały się coraz silniejsze. Atak Vectora na PZKG także 
nie pomógł. A po napięciu związanym z przeskokami
 
I
V
 

 
78
 
79
 
przez synaptyczne pętle była roztrzęsiona i osłabła, jak po dł gich, przykrych halucynacjach.
Na szczęście wciąż miała rękę w kieszeni. Ostrożnie przesun-palce i znalazła potrzebne przyciski.
-	Może ostatnim razem byłem za bardzo zmęczony, żeby rozs
nie myśleć - powiedział Nick wesoło. - A może od tego czasu t;,
miałem na głowie, że nie mogę ufać własnej pamięci. Ale mógłby
przysiąc, że nigdy jeszcze nie miałem takiej kobiety jak ty. - Bliz"
miał tak ciemne, że zdawały się wystawać mu z twarzy: trzy cz-~
bruzdy pod prawym okiem, dwie pod lewym. - Przyszedłem spra
dzić, czy zdołasz to powtórzyć.
Morna przełknęła ślinę, by pozbyć się z krtani smaku żółci.
-	Sprawdź mnie - zaproponowała chrapliwym szeptem.
Uruchomiła sterownik, wyjęła rękę z kieszeni, rozpięła kom*
nezon i pozwoliła mu opaść na podłogę.
-	Morna. - Westchnął, kiedy zobaczył jej nagość.
Objął ją i pchnął do tyłu, na koję.
Wydarzenia były powtórką poprzednich. Nick stał się oszu'
nym muzykiem, pobudzonym jej fałszywym uniesieniem; ona b
fałszywym instrumentem, udając, że to jego męskość doprowac
ją do szaleństwa. To, co robili razem, nie odbiegało od szablonu,'
ki Morna ustaliła wcześniej. Wreszcie Nick rozładował się w rozk
szy tak wielkiej, że łzy stanęły mu w oczach.	i
Tym razem jednak nie zasnął. Wyciągnął się obok Morny i obj ją mocno. Oddychał już wolniej, a 
łzy na bliznach wyschły.       '
-	Miałem rację - wyszeptał jej do ucha niemal czułym tonem.* Nie istnieje nikt taki jak ty. 
Żadna kobieta nie pragnęła mnie jesz do tego stopnia, żeby oddać się tak całkowicie.
-	Nick... - odpowiedziała. - Nick...
Pocierała o niego piersiami i pieściła penisa, gdyż sterów wciąż był włączony, a Nick pozostawił ją 
o krok przed tą neuron wą apoteozą, która wypaliłaby mózg i ostatecznie stłumiła jej pra dziwą 
żądzę i gniew.
Ton głosu miał prawie czuły, uśmiech prawie tkliwy.
-	Gdybym nie wiedział, że to nieprawda - stwierdził - pod tw
im wpływem mógłbym uwierzyć, że istnieje coś takiego jak miło
Zaczynała się denerwować. Dopóki nie pozwoli jej wstać i
 
ubrać, nie może dosięgnąć sterownika, nadal tkwiącego w kieszeni kombinezonu. Dlatego 
zaryzykowała, że posunie się za daleko: chociaż był zaspokojony, przesunęła wargami w dół jego 
brzucha. Udało się.
-	Później - rzucił z uśmiechem i wstał z koi.
Bała się, że nie wyjdzie. Gdyby został, gdyby zwlekał z jakiegoś powodu, mogłaby się zdradzić. 
Nie potrafiła pohamować namiętności, wymuszanej działaniem implantu strefowego.
Na szczęście nie czekał. Może nie ufał jej jeszcze i nie była mu potrzebna do niczego poza seksem.
-	Włączymy ciąg na dwie godziny - powiedział, wciągając kom
binezon. - To mniej więcej maksimum tego, co możemy osiągnąć,
jeśli ma nam jeszcze zostać trochę mocy na manewry. Potem koniec
z przeciążeniem. Wszyscy będziemy mogli odpocząć. - Już
w drzwiach dodał: - Tylko się nie rozchoruj. Czeka nas sporo
wspólnego odpoczynku.
Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, zsunęła się z koi, znalazła sterownik i wcisnęła wyłącznik.
Zmiana stanu nie była tak mordercza jak poprzednim razem. Dopiero dzisiaj nauczyła się kierować 
natężeniem emisji implantu. Teraz włączyła relaks na niskim poziomie, by uspokoić neuronową 
burzę.
Wkrótce potem nadeszło z mostka ostrzeżenie o przeciążeniu. Kiedy Kapitański kaprys wyzerował 
obrót, wsunęła się pod przypięty koc i nastawiła zegar sterownika na dwie godziny i dziesięć minut. 
Uśpiła się, kiedy tylko poczuła pierwsze pchnięcie ciągu.
* * *
Ten kryzys także przetrwała.
Być może przetrwałaby go nawet bez pomocy implantu. Nie wiedziała, jakie przeciążenie 
wywołuje atak choroby skokowej. A napędem klasycznym rządziło prawo malejących zysków: im 
szybciej leciał Kapitański kaprys, tym mniejsze przyspieszenie dawały silniki, aż do osiągnięcia 
czegoś w rodzaju równowagi. Od tego momentu napęd tylko marnował paliwo: Kapitański kaprys 
dryfował równie szybko bez pomocy silników. W konsekwencji drugie uderzenie ciągu było z 
konieczności słabsze od pierwszego.
 

 
80
 
81
 
Gdyby Morna nie zasnęła, mogłaby się przekonać, jak da sięgają jej ograniczenia.
Kiedy jednak wyłącznik czasowy przerwał emisję i Morna płynęła ku świadomości, była 
zadowlona, że nie zaryzykowała' kiego eksperymentu. Ciało miała obolałe, jakby cierpiała na sam 
artretyzm, jaki usztywniał stawy Vectora Shaheeda. Głowa sowała bólem i szumiało jej w uszach 
niczym po całonocnym pi" stwie. Nie wierzyła, że bez ochrony implantu strefowego pozos' by przy 
zdrowych zmysłach.
Ulga pozostałych członków załogi Kapitańskiego kaprysu : całkiem inne przyczyny. Bez 
dodatkowych uszkodzeń udało ir wymknąć ze Stacji Gór-Komu. W przewidywalnej przyszłości 
groziły im już duże przeciążenia. I prawie na pewno nie groziło tutaj spotkanie z innymi statkami - 
nikt nie latał z normalnymi p~ strzennymi prędkościami tak daleko od Stacji, w odległości z' małej 
dla napędów skokowych, ale zbyt wielkiej dla posługujący się zwykłymi silnikami.
Wszystko wskazywało na to, że są bezpieczni.
Oczywiście, zawsze istniało ryzyko, że ścigający ich statek ' kona przeskok migowy. Ludzie Nicka 
próbowali już takiego newru i wiedzieli, że jest możliwy. Ale każdego, kto spróbował zmniejszyć 
dystans z prędkością tachjonową, czekała przykra nr spodzianka: trajektoria Kapitańskiego 
kaprysu odchyliła się znacznie od wszelkich możliwych do przewidzenia torów; cały c~ odchylała 
się bardziej. Boczny ciąg bezustannie wgryzał się w pr strzeń, stopień za stopniem zbliżając statek 
do ostatecznego kurs
Nick Succorso zostawił na mostku tylko minimalną załogę: wodzenie, skan i dane. Dla całej reszty 
wyprawił przyjęcie. „A" uczcić uwolnienie pięknej i tajemniczej Momy Hyland", powi dział. „Z 
paskudnych łap Angusa owcojeba Termo-piły", wyjaśn „I aby upamiętnić pierwsze wakacje tego 
statku i jego załogi", d dał. W magazynach Kapitańskiego kaprysu znalazł się szeroki w bór 
różnego rodzaju alkoholi i narkotyków. Wkrótce wszyscy pokładzie byli albo pijani, albo naćpani.
Na jakiś czas pozwoliło to Mornie zapomnieć o problemach.
 
Pijaństwo było jednak tylko krótkim przystankiem, sposobem, w jaki mężczyźni i kobiety bez 
implantów strefowych osiągali wrażenie przejścia. Już po wszystkim, kiedy minęły skutki 
rozrywek, ]udzi Nicka czekała nowa trudność.
Musieli jakoś zabić czas.
Nie byli przyzwyczajeni do długich rejsów. Kapitański kaprys nie był systemowym 
transportowcem; miał napęd skokowy. Prawdopodobnie od zdobycia go przez Nicka nigdy dłużej 
niż miesiąc nie przebywał z dala od portu. Załoga zaczęła szukać sobie zajęć.
Większość miała wybuchowe temperamenty. Byli przestępcami, wyćwiczonymi raczej w walce o 
życie niż w zwalczaniu nudy. „Wakacje" bez kosztownego seksu, bez barów ani intryg czy innych 
dostępnych na stacjach rozrywek, szybko straciły urok. Tydzień poświęcony zmieniającym nastrój 
substancjom, spaniu i wzajemnym zaczepkom dało się wytrzymać. Potem nerwy zaczęły puszczać, 
a kłopoty się piętrzyć.
Co jakiś czas Morna słyszała w korytarzach odgłosy przypominające uderzenia. W najróżniejszych 
chwilach wywrzaskiwane przekleństwa odbijały się echem po statku, budząc maniakalną wesołość 
albo wściekłość. Kiedy Nick zabierał ją do kanibuza, spotykała tam ludzi z każdym dniem bardziej 
niechlujnych, zaczepnych i nerwowych.
Pod koniec drugiego tygodnia do Nicka podszedł Vector Shaheed.
-	Sądzę, że jesteśmy już właściwie gotowi - powiedział. Nick uśmiechnął się i pokręcił 
głową.
-	Wkrótce - zapewnił.
Vector wzruszył ramionami i odszedł.
Kilka dni później Mikka Vasaczk zaryzykowała i zastukała do drzwi Morny podczas wizyty Nicka. 
Nick zostawił Momę nagą i zdyszaną, by wpuścić swojego pierwszego oficera.
Mikka wkroczyła wściekła, choć nie na Mornę. Miała wielkiego sińca pod okiem i pokrwawione 
kostki palców.
-	Tego już za wiele - warknęła, zanim Nick zdążył się odezwać.
- Ten przekaźnik fali zerowej, ta nasza cholerna, lubieżna trzecia od
danych przyłożyła mi kluczem. Powiedziała, że nie dopuszczam do
niej facetów. Ja! Gdyby połowa załogi nie składała się z twoich po
rzuconych kochanek, nie mielibyśmy takich problemów.
Groźnie zmarszczyła brwi.
 

 
82
 
83
 
Nick błysnął zębami w uśmiechu.
-	No dobrze - rzekł. - Myślę, że są gotowi na odrobinę dysc
pliny. Zbierz ich wszystkich. Postrasz bronią, jeśli będzie trze'
Nie obchodzi mnie, czy śpią, czy są pijani. Porozmawiam z nimi
godzinę. Zagonimy ich do roboty.
Mikka nie zasalutowała i nie odpowiedziała. Odwróciła się tyl i odeszła, kołysząc biodrami.
Kiedy zebrała się załoga, Nick wygłosił kilka uwag na temat i zachowania i charakteru, jak gdyby 
całą tę sprawę w głębi duc' uważał za zabawną. Potem zarządził pełny przegląd całej fregat'1 
wszystkich jej części, które można remontować poza stocznią.
-	To wam zajmie przynajmniej parę miesięcy - zakończył. -
piej więc zaczynajcie od razu.
To posunięcie na pewien czas rozwiązało większość probl mów. Nie wszyscy z radością przyjęli 
rozkaz, ale nawet najbardzi buntowniczy i niezadowoleni członkowie załogi nie chcieli s' 
sprzeciwiać Nickowi Succorso. Wkrótce byli zbyt zapracowan żeby sprawiać kłopoty.
Na nieszczęście sytuacja Morny jeszcze bardziej się skomplikował
Przede wszystkim Nick mógł teraz spędzać z nią więcej czas Cały remont nadzorowała Mikka, on 
natomiast nie miał do robo nic lepszego, niż badać reakcje Morny. Zdarzały się dni, kiedy pr wie 
nie wychodził z jej kabiny.
Z początku przychodził tylko po seks i sen. Ale stopniowo przy zwyczajał się do niej i zaczynał jej 
ufać; wtedy ujawniły się jeg głębiej ukryte potrzeby. Zaczął z nią rozmawiać; dni zmieniały si w 
tygodnie, a on mówił coraz więcej. Musiała chować sterown1 pod materacem i wierzyć, że Nick go 
nie znajdzie. Zostawiał jej t ' niewiele okazji, by mogła się włączyć czy wyłączyć, że większo 
czynności musiała wykonywać, kiedy spał.
Czasami wyczuwała w nim potrzebę tak głęboką, że niemal bez' denną- utajone dążenie do własnej 
skuteczności czy męskości. T potrzebę można było najwyżej chwilowo zaspokoić, ale nigdy ni 
nasycić. Objawiała się nie tylko w jego zachowaniach seksualnyc"' ale też w słowach. Zdawało się, 
że najbardziej lubi powtarzać h' storie, jakie opowiadali o nim inni (tak przynajmniej twierdził) 
historie o ucieczkach i wyprawach ratunkowych, o zwycięstwac'
 
i aktach piractwa: korsarske opowieści, pełne dramatyzmu i brawury. Nigdy nie wyjaśniał, czy te 
historie są prawdziwe, ale sprawiały mu niewątpliwą przyjemność. Potrzebował ich - a ta potrzeba 
popychała go do Morny. Im bardziej syciła jego pragnienia, tym bardziej stawały się naglące; im 
więcej go słuchała i reagowała na jego obecność, tym bardziej jej pożądał.
Nienawidziła tego; nienawidziła Nicka i wszystkiego, co robił. Czasami czuła obrzydzenie tak 
silne, że leżała obok śpiącego pirata i zaciskała zęby, wyobrażając sobie, jak przyjemnie byłoby 
wy-pruć mu flaki i wyrwać jądra przez brzuch.
Mimo to znosiła jego obecność; rozpalała się żądzą od jego dotyku; zachęcała go do mówienia. 
Zaczynała rozumieć znaczenie tego, co robił.
Stawała się dla niego cenna.
Mimo narastających mdłości troszczyła się o przetrwanie, dając mu to, czego pragnął.
A jego przywiązanie dawało jedną oczywistą korzyść: dopóki był z niej zadowolony, cieszyła się 
na statku pełną swobodą. Dopóki była dla niego zawsze dostępna, mogła chodzić, gdzie tylko 
chciała, zaglądać, gdzie jej przyszła ochota. Nikt nie stawał jej na drodze. Nawet Mikka Vasaczk 
zostawiała ją w spokoju.
Wykorzystywała tę swobodę. Odnajdywała Vectora tkwiącego w przedziale silnikowym, 
spotykała Carmel i Linda z rękami po łokcie w wiązkach kabli. Na wideo widziała ludzi w 
skafandrach, pełznących po pancerzu Kapitańskiego kaprysu. Windy na zmianę nie działały, kiedy 
rozkładał je na części i składał z powrotem drugi mechanik, chudy chłopak o niesfornych włosach 
i wysypką na skórze, którego wszyscy nazywali „Małym", chociaż wyraźnie tego nie cierpiał.
Jednak znajomość otoczenia nie pomogła w odzyskaniu spokoju. Moma potrzebowała czegoś 
jeszcze. Chciała uzyskać dostęp do komputerów statku - do dziennika pokładowego, nawet do 
rdzenia danych. Mogłaby stamtąd odczytać, gdzie się znaleźli i dokąd zmierzają. Oczywiście, nie 
zweryfikowałaby opowieści Vectora, ale może znalazłaby dowody udziału PZKG w spisku 
przeciwko Anguso-wi Thermopyle. Może nawet dowiedziałaby się, kim jest naprawdę Nick 
Succorso.
Taka wiedza mogłaby jej pomóc - to niewykluczone. Ale nie
 

 
84
 
85
 
dysponowała nią. Z powodu przeglądu komputery stale były o wionę. Nawet mostek rezerwowy 
nigdy nie zostawał pusty, eh umiejscowiono go daleko w przedziale silnikowym, obok ka* skąd 
Vector monitorował silniki.
Właściwie ta swoboda działała na jej niekorzyść. Nie pozw uzyskać tego, na czym jej zależało. 
Gwarantowała za to ciąg i jących spotkań z Ornem Vorbuldem.
Zdeformowany przyjaciel Vectora chyba bez przerwy obse wał Mornę. Nie umiała inaczej 
wyjaśnić jego umiejętności odna' wania jej, kiedy tylko zostawała sama. Był ekspertem kompu' 
wym; potrafił chyba tak zaprogramować czujniki, że śledziły ją^ całym statku. Wreszcie Morna 
zaczęła się wahać, nawet kiedy r ła okazję wyjść z kabiny; wiedziała, że prędzej czy później bę J 
musiała się przed nim bronić.
Rzadko kiedy się do niej odzywał, ale nigdy nie pozwolił przejść tak, żeby jej nie dotknąć. Za 
pierwszym razem pogładził ko jej włosy, jak wtedy koło windy. Ale za drugim, zanim się o nęła, 
zdążył już potrzeć dłonią jej biust. Za trzecim ścisnął jej p" tak mocno, że bolała przez godzinę.
Potem chwycił Mornę i przyssał się do jej ust niczym pijaw1 Nie potrafiła się wyrwać, ale w końcu 
zdołała kopnąć go obca pod kolano. Zabolało go na tyle mocno, żeby ją wypuścił, ale tak, żeby 
przestał ją prześladować.
Był to problem całkiem nowego typu. Oczywiście, mogła się mknąć w kabinie. Albo mogła 
powiedzieć Nickowi, co się dzie znała go już dość dobrze i wiedziała, że nie będzie tolerował po l 
powania Orna. Jednak obie te możliwości oznaczały pora~ a przeżyła już dość porażek, by znosić 
jeszcze jedną.
Nie powiedziała Nickowi. I nie zamknęła się w kabinie.
Zamiast tego postanowiła porozmawiać z Vectorem Shaheede
Był jak zwykle w przedziale silnikowym. Nie widziała go, słyszała, jak pracuje pod ciężkim 
pancerzem generatora pola sko wego - wciąż próbował samodzielnie naprawić napęd. Zabębn' 
pięścią w pancerz, by zwrócić jego uwagę.
- Vector! - krzyknęła.
Odpowiedziały jej stuki i brzęki. Potem mechanik wynurzył z luku serwisowego, z miernikiem 
elektrycznym w dłoni.
 
_ Morna... - Twarz miał zaczerwienioną z wysiłku, ale ton głosu łagodny jak zawsze. - Co mogę 
dla ciebie zrobić?
Nie miała ochoty udawać, że nie jest wściekła. Gniew był jej potrzebny. Bez niego znalazłaby się 
na łasce strachu i wstrętu.
-	Co się dzieje z tym twoim tak zwanym przyjacielem? - zapy
tała szorstko. - Mam wrażenie, że zamierza mnie zgwałcić.
Vector zamrugał niepewnie, wyraźnie nie wiedząc, o kim mowa. potem kiwnął głową.
-	Aha, Om... Mówiłem ci, że reaguje płciowo jak małpa. I żad
nych skrupułów. Gdybyś go przekonała, że masz syfilis, nawet to
by go nie powstrzymało. O ile wiem, niczego się fizycznie nie boi.
Ambulatorium wyleczy wszystko. Oczywiście, Nickowi by się to
nie spodobało... - Przez chwilę rozważał sytuację. - Właściwie to
nie problem - stwierdził.
Morna spróbowała odtworzyć tę ironię, którą słyszała czasem w głosie ojca.
-	Nie problem?
Vector uśmiechnął się, jakby był już znowu pod pancerzem, przy napędzie skokowym.
-	Jesteś dużą dziewczynką. Wystarczy, że go powstrzymasz.
Po długich godzinach z Nickiem znalazła się na krawędzi eksplozji.
-	Powstrzymam go, jeszcze jak.
Wściekła odwróciła się i wyszła.
Ale nie miała pojęcia, jak to zrobić.
Zaliczyła szkolenie w Akademii; wiedziała, jak ma się bronić. Z drugiej strony jednak Orn Vorbuld 
był większy i o wiele silniejszy. Nie mogła też ryzykować wykorzystania swojego implantu, który 
mógłby jej dać szybkość, koncentrację, odporność na ból. W tym celu musiałaby nosić przy sobie 
sterownik, a zbyt łatwo umiała sobie wyobrazić sytuację, w której ktoś by go znalazł.
Potrzebowała broni. Przydałby się dobry pistolet uderzeniowy albo chociaż palnik laserowy. Ale 
nikt z załogi nie da jej przecież broni bez zgody Nicka; by ją uzyskać, musiałaby wszystko 
powiedzieć.
Rozgrzana z wściekłości, dymiąc jak fiolka kwasu, ruszyła do kambuza. Napije się kawy i 
zastanowi.
Z ostrożności usiadła przy stole, opierając się plecami o automat żywnościowy, żeby Orn nie 
zdołał jej zaskoczyć.
 

 
86
 
87
 
Zjawił się tak szybko, że zaczęła podejrzewać, iż Vector zdra mu, gdzie jej szukać. Ale oczywiście 
Vector nie miał pojęcia, do" pójdzie, kiedy opuści przedział silnikowy.
Orn wkroczył do kambuza, zaczerwieniony z niecierpliwo Nie po raz pierwszy Morna zauważyła, 
jak wielkie ma dłonie - -glądały jak płaty mięsa.
Wstała gwałtownie.
Zatrzymał się. Przez chwilę spoglądali na siebie ponad stołe"
Podobnie jak głos, oczy miał absurdalnie bojaźliwe. Przygl się jej z obawą, jakby była zbyt gorąca 
i mogła go sparzyć, jednak wiedziała, że nie ma w nim ani odrobiny bojaźni. Nie : lił jej nieśmiały 
ton Orna, kiedy powiedział:
-	Chcę cię.
-	To fatalnie - odburknęła. - Bo ja ciebie nie. Jeśli w ogóle potrafił wyczuć obrzydzenie, to z 
pewnością się
myślił, że Morna mówi prawdę.
Najwyraźniej jednak nie przejął się tym.
-	Owszem, chcesz - oznajmił z całkowitą pewnością. - Kobi
takie są. Nie obchodzi ich, z kim to robią. Myślą, że tak, ale naprą
dę to im wszystko jedno. Po prostu chcą. Nick jest dla ciebie\
miękki. Ja ci pokażę, jak to naprawdę wygląda.
Morna przypomniała sobie Angusa i miała ochotę splunąć On wi w twarz.
-	Tu się mylisz - warknęła. - Ja już wiem. Obiecałam sobie,
każdy mężczyzna, który tego spróbuje, skończy martwy. A
Nick - zapytała jeszcze, zanim zdążył się ruszyć - wie, jaki jes'
Uśmiech Orna zupełnie nie pasował do jego głosu ani oczu: drapieżny i zimny.
-	Nick wie coś o wiele ważniejszego - odparł, wciąż bojaźliw
tonem. - Wie, że jestem mu potrzebny. Nie zdaje sobie tylko s~
wy dlaczego. Nie ma pojęcia, że wprowadziłem wirusa do 1
terów; zaraz pierwszego dnia, kiedy tylko wszedłem na pokład.'
ko ja potrafię go obejść. Zwykle go dezaktywuję. Ale teraz
czynny. Każdy, kto spróbuje beze mnie wejść do systemu, unie'"
mi pełną kasację. Wszystko zniknie. Więc jeśli nie będziesz
mać gęby na kłódkę i nie dasz mi, czego chcę, jedno z nas b^
musiało mu o tym powiedzieć.
 
Mimo gniewu wiadomość ją zaszokowała. Pełna kasacja.... To przecież samobójstwo; zabije 
Kapitański kaprys i wszystkich na pokładzie. Wezbrała w niej rozpacz - rozpacz i wstręt. Orn był 
jak An-gus. Mógł jej zadać więcej ciosów, niż potrafiła odbić, znał więcej sposobów zapanowania 
nad nią...
Kiedy zrobił krok naprzód i sięgnął po nią nad stołem, chlusnęła mu w twarz kawą. Wypij to i 
niech cię diabli, sukinsynu!
Wyminęła stół. Orn wył; z całej siły uderzyła go kubkiem w nasadę nosa. Krew prysnęła na 
policzki. Najszybciej jak potrafiła, wyprowadziła cios w krtań.
Chociaż oślepiony kawą i krwią, zdołał ją chwycić za przegub. Tylko tego mu było trzeba.
Spróbowała obrotu. Jeśli zdoła wykonać go dość szybko, trafić Orna łokciem w skroń, może go 
ogłuszy i ucieknie...
Ale Orn odwrócił się razem z nią i wykorzystując jej rozpęd, cisnął głową na ścianę.
Uderzyła; ogarnęła ją ciemność, mięśnie zwiotczały.
Na oślep machała ręką, ale bez skutku. Ściskając ją za nadgarstek, uderzył znowu, i znowu. 
Pomyślała, że będzie ją tak bił, aż pęknie czaszka. I nagle przestał - nie chciał, żeby umarła. Chciał 
jej żywej, chciał, by cierpiała. Jak Angus... Puścił ją, oburącz złapał kombinezon i zdarł jej z 
ramion.
Skądś dobiegły głosy, ale to nie miało znaczenia, niczego nie zmieniało. Próbowała odzyskać 
panowanie nad mięśniami. Rękawy kombinezonu miała ściągnięte do łokci; krępowały jej ręce. 
Zresztą Om był zbyt silny. Wyciągnął ją z kambuza i pchnął na przeciwną ścianę. Zaczęła osuwać 
się na podłogę.
-	Pokaż jej, Orn - zawołał ktoś z satysfakcją. - Pokaż, że masz gdzieś jej odmowę. I nie 
obchodzi cię, co Nick pomyśli.
-	Przerżnij ją! - zażądał inny głos. - Rżnij, ile wlezie! Niech krwawi!
Kiedy ścisnął jej piersi i próbował przytknąć wargi do ust, przykucnęła. Mimo oszołomienia i 
słabości wyprostowała się nagle i trafiła go kolanem w krocze. Jęknął i odskoczył.
-	Jeszcze raz! - zawołał ktoś entuzjastycznie. - Przyłóż mu!
Chwiejąc się i opierając o ścianę, odwróciła się i spróbowała ucie
kać. Dopadł ją po trzech krokach, powalił na podłogę i przygniótł sobą.
 
89
 
Uderzenie sparaliżowało Mornę. Nie potrafiła powstrzymać Orna, dy przewrócił ją na plecy i 
zaczął zdzierać kombinezon.
-	Sprzątnijcie tutaj. - Nick powiedział to spokojnie, ale jego
przebił się przez ból Morny i rozgorączkowanie Orna. - Będzi
potrzebowali miejsca.
Morna dyszała ciężko, kiedy Orn zszedł z niej i poderwał si nogi.
-	Uszkodziła cię - zauważył Nick. - To dobrze. Chodźmy mesy. Możesz zmyć krew z oczu. 
Potem zobaczymy, czy jest j sposób, żebyś to przeżył.
-	Nick... - zaczął Orn. W jego głosie brzmiały nie pasujące' siebie panika i groźba.
-	Chodź, Orn - odezwał się Vector.
Morna usiadła, okryła się kombinezonem i uniosła głowę, chanik stał obok przyjaciela.
-	Wiedziałeś przecież, że to musi nastąpić. Przynajmniej d
czas do namysłu. Może wymyślisz coś, co cię uratuje.
Ciągnąc Orna za ramię, Vector ruszył do mesy. Ktoś zaproponował Mornie spóźnioną pomoc. 
Podała mu r i sztywno stanęła na nogach. Nick spojrzał na nią.
-	Jak się czujesz? - zapytał, jakby odpowiedź niespecjalnie'
interesowała.
Pokręciła głową.
-	Daj mi pistolet. - Nogi jej się trzęsły; musiała oprzeć się o '
nę, żeby zachować równowagę. - Sama go zabiję.
Nick prychnął i ruszył za Ornem.
W jednej chwili zebrała się praktycznie cała załoga. Jeśli kto wiek został na mostku, to ktoś, kogo 
Morna nie znała.
Stoły i krzesła zsunięto pod ściany mesy, między nimi stali mężc ni i kobiety. Vector przemywał 
Ornowi twarz, a Nick czekał. Otac go uśmiechy i zmarszczone brwi, podniecenie i lęk. Wszyscy je 
milczeli. Głośny oddech Morny był jedynym słyszalnym odgłosei
-	Orn, sprawiłeś mi kłopot - oświadczył nagle Nick.
Orn spojrzał na kapitana.
-	Wcale nie - zapewnił. Głos miał bardziej nieśmiały niż z
kle. Ale to, jak się poruszał, jak odwracał, przypomniało Mo
 
słowa Vectora: niczego się fizycznie nie boi. - Jeśli chcesz ją mieć dla siebie, wystarczy, że 
będziesz ją zamykał. Mówiłem ci... ostrzegałem, że sprowadzi kłopoty. Ale pozwoliłeś jej chodzić 
po statku, więc uznałem, że jesteś skłonny się nią podzielić.
-	Nie zrozumiałeś. - W przeciwieństwie do Orna Nick mówił
gładko i swobodnie, jakby poruszał się na dobrze nasmarowanych
łożyskach. - Nie mówię o niej, mówię o tobie. Jesteś dobry przy
komputerach... Może najlepszy, jakiego spotkałem. Teraz będę mu
siał cię kimś zastąpić.
Lęk pojawił się w oczach Orna, choć nie w jego postawie.
-	Nie musisz mnie zastępować.
-	Przecież wiesz... Jesteś ze mną już bardzo długo. Znasz zasady.
-	Ale nigdy jeszcze nie sprowadziłeś takiej kobiety jak ona! Ani kobiety, która byłaby do niej 
podobna. Powinieneś trzymać ją w zamknięciu. Jestem tylko człowiekiem, Nick. Jestem tylko 
człowiekiem, jak ty. Czego ode mnie chcesz?
Nick uśmiechnął się drapieżnie.
-	Chcę, żebyś się pożegnał, Orn.
W końcu w głosie Orna zabrzmiała ta nieustraszoność, o której wspominał Vector.
-	Nick, nie rób tego - powiedział niemal stanowczo. - Dotknij
mnie tylko, a jesteś trupem. Nie będę miał już nic do stracenia.
Gdy tylko to powiedział, Morna wiedziała, że będzie musiała interweniować. Wirus, pełna 
kasacja... Ktoś musi powiadomić Nicka... Ktoś musi mu wyjaśnić, że nie może sobie pozwolić na 
zabicie Orna. Pogładziła obolałe żebra i milczała.
-	Skończysz martwy - oświadczył Orn. - Nawet jeśli mnie po
bijesz. Chociaż nie sądzę, żeby ci się udało.
W odpowiedzi Nick odchylił głowę do tyłu i roześmiał się głośno.
Śmiał się ciągle, kiedy kopnął Orna w skroń.
Orn przewidział atak i zdążył się częściowo uchylić. Mimo niezgrabnej sylwetki był szybki. Nie 
przypadkiem z taką łatwością pokonał Mornę. Był też przynajmniej o dwadzieścia kilogramów 
cięższy od Nicka, miał potężniejsze muskuły. Cios, jaki wyprowadził w kontrze, wydawał się dość 
mocny, by powalić dźwig portowy.
Nick odbił cios blokiem z dołu, wyprowadził szybkie uderzenie w brzuch i odskoczył, zanim Orn 
zdążył go chwycić.
 

 
90
 
91
 
Orn wzruszył ramionami, jakby ból był tylko drobnostką.
-	Ty pierdolcu - wysapał. - Chcesz umrzeć...
Rozpiął kombinezon, sięgnął do środka i wyjął nóż z dłu
czarnym ostrzem. Ściskając go mocno, mierzył Nickowi w p" Drugą ręką otarł z oczu świeżą krew.
-	Powinieneś się wstydzić - stwierdził ironicznie Nick.
są wbrew regułom. Naprawdę sądzisz, że taki mały szpikulec i
wystraszy?
Kopnął znowu, szybko i groźnie.
Orn był przygotowany - ale tym razem kopnięcie było zwo' Gdy Orn spróbował ciąć w nogę Nicka, 
ten zmienił kierunek i tą wybił mu z ręki broń.
Nóż potoczył się po podłodze. Mikka Vasaczk spokojnie scłr
ła się po niego.	i
-	Suka! - warknął Orn i rzucił się na Nicka.
Przez chwilę atakował tak wściekle i z taką siłą, że zepchnął |
ciwnika do defensywy. Nick blokował dłońmi i łokciami, uchylał odsuwał i odskakiwał, by 
uniknąć ciosów. Potężne uderzenie się ło szczęki z taką siłą, że aż trzasnęły zęby; drugie odrzuciło 
mu; wę do tyłu; po trzecim się zachwiał. Zdawało się, że przegrywa...?
Dwoje czy troje ludzi wykrzykiwało słowa ostrzeżeń i zachęt ale nie do Orna. Vector stał z rękami 
skrzyżowanymi na piersi i cił głową, jakby żałując przyjaciela.
Morna bezradnie przyglądała się walce, tak osłabła ze złości, ledwie trzymała się na nogach. 
Niezależnie od wyniku była zguŁ na. Jeśli Orn wygra, to ją zabije - była tego pewna. Chyba że s" 
znajdzie jakiś sposób, żeby dać mu to, czego pragnie, i nie : przy tym. A jeśli wygra Nick, cały 
statek jest skazany na zagła'
Pełna kasacja.
Więc dlaczego nic nie robi? Dlaczego nie próbuje przerwać' ki? Czy nie lepiej zaryzykować gwałt, 
może kilka, niż un Przecież ocaliła Angusa, prawda? Czy to ważne, jak wielu zach przy życiu 
innych mężczyzn, którzy chcieli wziąć ją przemocą?
Nie, nigdy więcej. Nie po Angusie.
Niech umiera, myślała chłodno. Niech wszyscy umrą.
Dysząc chrapliwie i spazmatycznie, Orn zepchnął Nicka do i du stołów. Nick wciąż był w 
defensywie; teraz nie miał się już g
 
cofnąć. Zbijał mocno i szybko, unikając ciosów Orna, ale nie wyprowadzał własnych. Choćby nie 
wiadomo jak dobrze się bronił, Orn może go pokonać. Jedno czyste, mocne uderzenie rozłupie mu 
czaszkę albo złamie kark...
-	Przestań się z nim bawić! - warknęła nagle Mikka. - Może
mieć szczęście!
Jakby na hasło, Nick wyrzucił stopę; krawędzią buta trafił Orna w goleń.
Kopnięcie było niczym klaps: zbyt krótkie, by miało siłę, wykonane ze zbyt małą energią. Zmusiło 
jednak Orna od zmiany pozycji, do cofnięcia.
W tej krótkiej chwili Nick trafił go trzema dolnymi sierpami w brzuch, trzema ciosami, w które 
włożył całą siłę nóg i cały moment obrotowy ramion.
Orn zachwiał się. Wtedy Nick grzbietem dłoni trafił go w krtań.
Krztusząc się, Orn upadł.
Próbował przetoczyć się i wstać. Nick natychmiast kopnął go raz w brzuch, raz w żebra i raz w 
czoło. Ostatnie kopnięcie zadał z chirurgiczną precyzją: podniosło Orna na kolana; został tak, 
spuszczając bezwładnie głowę, niczym skazaniec gotów na egzekucję.
Nick przerwał, by obejrzeć swe dzieło.
Orn nie mógł się ruszyć. Z trudem oddychał: miał połamane żebra i być może uszkodzoną 
tchawicę. Oczy zaszły mu mgłą, z otwartych ust ciekła krew. Pokrwawiona twarz przypominała 
miazgę.
Mikka Vasaczk odsunęła się od ściany i uroczystym gestem wręczyła Nickowi nóż Orna.
Orn nie ruszył się, kiedy Nick ciął go w twarz: trzy razy pod jednym okiem, dwa razy pod drugim. 
Krew ściekała po brodzie i kapała na kolana.
-	Morna - wysapał Orn, jakby tonął. - Morna, proszę...
Słysząc to, Nick odwrócił się i spojrzał na nią badawczo.
Miała ochotę powiedzieć: daj mi ten nóż, sama go wykończę.
Tak bardzo chciała zobaczyć Orna martwego, że nie mogła myśleć 0 niczym innym. Chciała 
widzieć jego trupa, chciała sama go zabić. Wcale jej nie zadowalała porażka Orna, a jego 
bezbronność zdawała się tylko mocniej rozpalać w umyśle czarny płomień zemsty, żądzę krwi.
 

 
92
 
93
 
Sama go wykończę.
Ale wtedy na ratunek przyszła jej dziwna przemiana świad ści: poczuła w sobie Angusa 
Thermopyle; myślał za nią, mów' sama chciała powiedzieć: daj mi nóż, sama go wykończę.
To ją powstrzymało.
-	Powiedział mi, że go nie zabijesz - wyrzuciła zdyszana, jakby
śnie odskoczyła znad przepaści. - Nie możesz sobie na to pozwoli
Posiniaczona twarz Nicka wyglądała jak w furii; może sam ochotę ją uderzyć. Uśmiech, podobnie 
jak spojrzenie, był o' morderczy.
-Twierdzi, że wprowadził wirusa do komputerów - wyjaśni I tylko on potrafi go obejść. 
Wprowadził go, kiedy tylko znalazł? na pokładzie. Od tego dnia byliście na jego łasce. Jeśli 
spróbu* zrobić cokolwiek bez niego, wywołasz pełną kasację.
Te słowa podziałały jak uderzenie głuszakiem. Mikka i zbledli; Vector przymknął oczy, jakby 
nagle zasłabł; inni, któ Morna nie znała, spoglądali na Orna z lękiem.
Rozwścieczony Nick stanął nad pierwszym oficerem danych
-	Zrobiłeś to?
Orn kiwnął głową, tylko raz. Nie miał więcej sił. Krew niby
spływała z cięć pod oczami.
-	Jeśli to się stanie - dokończyła Morna - jesteśmy zgub"
Nigdy nigdzie nie dolecimy. Nie znajdziemy drogi. Będziemy;
dryfować, aż wszyscy zwariujemy. Albo umrzemy z głodu.
Wciąż stojąc nad Ornem, Nick zwrócił się do Vectora:
-	Mógłby to zrobić?
Nie otwierając oczu, mechanik wzruszył ramionami.
-	Jasne. - Jak zwykle mówił łagodnym tonem. Wydawał się
ry, zmęczony, niemal wycieńczony, mimo krągłości twarzy. - Z
go punktu widzenia było to rozsądne posunięcie. Jak ubezpiecz
na życie.
I nagle Nick znowu się roześmiał - chrapliwie i groźnie.
-	Trzeba ci to przyznać, Orn, ty pierdolcu. Niełatwo mnie złościć, ale ty jakoś znalazłeś 
sposób, żeby doprowadzić mnie" wściekłości.
-	Nick... - zaczęła Mikka. Może próbowała go ostrzec. Albo wstrzymać.
 
Nie zwrócił na nią uwagi. Z obrotu kopnął Oma w głowę tak mocno, że wszyscy w mesie usłyszeli 
chrzęst pękającego kręgosłupa.
'- Nick... - Tym razem Mikka wyjęczała niemal jego imię. Ale nadal ją ignorował.
Z ponurą miną wyszedł z mesy.
- Mam nadzieję, że w Akademii nauczyli cię czegoś o komputerach - rzucił jeszcze Mornie, jakby 
to ją za wszystko winił.
Skuliła się tylko, próbując siebie przekonać, że nie ona będzie następną osobą, którą Nick zabije.
 
94
 
(i
Po walce Morna czuła się słaba i obolała, całkowicie wyczerp
Nie mogła oderwać wzroku od ciała Orna. Jak wszyscy w nr patrzyła na niego, jakby się modliła: o 
poruszenie, o znak, że zginął. Ale leżał z twarzą w niewielkiej kałuży krwi z rozbitego sa i nacięć 
pod oczami. Wszyscy słyszeli, jak trzasnął mu kark. \
Przez niego teraz umrą.   ,	f
Jednak, w przeciwieństwie do załogi, Morna nie żałowała,-zginął. Tacy ludzie nie zasługiwali na 
życie, niezależnie od tego,, trzeba zapłacić, by się ich pozbyć.
Nick powiedział: Mam nadzieję, że w Akademii nauczyli cię goś o komputerach. W końcu uzyska 
dostęp do systemów statk to znaczy, że może pozna odpowiedzi na niektóre ze swoich pj
Jednak nie poprawiło jej to nastroju.
Jak może pomóc ocalić Kapitański kaprys? Nie była kompu wym geniuszem. Zresztą nie warto się 
trudzić. Jeśli statek prze' to ona także - a potem będzie musiała żyć obok takich mężczyzn Orn 
Vorbuld czy Nick Succorso, walczyć z nimi albo się im po wać, aż wreszcie czarna odraza wystąpi 
z brzegów i pochłoni
 
duszę. Mogła wymyślić inny sposób obrony przed Omem. Mogła, a|e nie wymyśliła. Powinna - ale 
to przekraczało jej możliwości.
-	No dobra, chłopcy i dziewczęta - rzuciła szorstko Mikka Va-
saczk. - Impreza skończona. Wszyscy mamy robotę. Wiecie, o co
się toczy gra, więc uważajcie.
Ludzie unieśli głowy. Niektórzy wyraźnie czekali na rozkazy; wyraźnie chcieli, żeby ktoś nimi 
pokierował. To dawało jakąś obronę przed strachem. Inni byli już zbyt przestraszeni.
-	Jaką robotę? - Kobieta, która się odezwała, była farbowaną
blondynką o posępnej twarzy. - Nie wiem, jak usunąć wirusa kom
puterowego. Nikt z nas nie wie. My tylko używamy systemów, nie
projektujemy. Tylko Orn to potrafił.
Mikka odpowiedziała uśmiechem, ponurym niby ostrze noża Oma.
-	Doskonale. Jeśli myślisz, że Nick przegrał, to idź i mu to powiedz.
Ja tylko chcę na to patrzeć. Przekonasz się, że Omowi lekko poszło.
Bez ostrzeżenia podniosła głos do krzyku, wołania z głębi twardego serca.
-	Czy ktoś z was kiedyś widział, żeby Nick przegrał'?!
Teraz ich miała; wszystkie oczy w mesie wpatrywały się tylko w nią. Nikt już nie protestował. 
Mikka odetchnęła głęboko i uspo-' koiła się.
-	Mamy robotę - powtórzyła. - Pierwsza wachta na mostek.
Mackern, awansujesz na pierwszego danych.
Mackem był bladym, nerwowym mężczyzną z prawie niewidocznym wąsikiem. Jego reakcją na 
awans była wyraźna chęć, żeby wtopić się w którąś z grodzi.
-	To znaczy, że ty jesteś druga, Parmute - Vasaczk zwróciła się do
tlenionej blondynki. - Reszta wraca do przeglądu. Zamknąć wszyst
ko i zabezpieczyć. Za godzinę statek ma być gotowy do manewrów.
Kto przez ten czas nie skończy, może zająć stanowisko Małego.
Chłopak zwany Małym przyjął tę groźbę z nadzieją. Dla niego każda zmiana byłaby zmianą na 
lepsze.
-	Rozejść się - zakończyła Mikka. - Czas płynie.
Wciąż poszarzały i postarzały, Vector Shaheed poruszył opuchniętymi stawami. Odsunął się od 
ściany. I natychmiast cała załoga Poderwała się, jakby wyciągnął ich z pola staży.
 

 
96
 
97
 
Po dziesięciu sekundach Mikka i Morna zostały same z ci Orna.
Oczy Mikki błyszczały fanatycznie i wrogo.
-	To twoja wina - syknęła, z trudem się hamując. - Nie myś
kiedyś o tym zapomnę. Nie licz na to.
Morna bez drgnienia powiek wytrzymała jej spojrzenie. Ws~ ko teraz przestało ją obchodzić; w tej 
chwili nie dbała nawet, przeżyje czy nie.
-	Niech to diabli! - burknęła Mikka. - Co ty masz zan
mózgu? Myślisz kroczem? Każdy imbecyl by ci powiedział,
nie podchodzić do Orna samotnie. Do licha, Mały by ci to po
dział! Miałaś pogadać z Nickiem, zanim do tego doszło. Gdybyś
uprzedziła, może uniknęlibyśmy tego bagna.
Morna wzruszyła ramionami. Nie musiała się usprawiedliv przed zastępcą Nicka. A jednak czuła, 
że nie może zrezygnov Gniew Mikki poruszył czułą strunę. Tak samo mogłaby gniewaćV matka, 
gdyby ktoś zagroził Mornie.
-	Ile razy byłaś zgwałcona? - zapytała zimno.
Vasaczk zmarszczyła brwi, jakby nie przyjmowała tego pyt;
do wiadomości.
-	Nie mówimy o gwałtach. Mówimy o mózgu.
Moma nie dała się zbić z tropu.
-	Po jakimś czasie boli cię tak bardzo, że nie chcesz już ratun'
Chcesz sama wypruć skurwielowi flaki. W końcu nie obchodzi
nawet, że nie masz żadnej nadziei. Musisz spróbować. Jeśli nie,
dzej czy później zabijesz siebie, bo wstyd ci żyć dalej.
Mikka otworzyła usta, by odpowiedzieć, potem je zamk Przez chwilę marszczyła czoło, jakby nic 
nie mogło do niej tr Kiedy się wreszcie odezwała, mówiła o wiele łagodniejszym to"
-	Idź do ambulatorium. Nie wracaj na mostek, dopóki nie zr~
czegoś z tymi siniakami. - Niespodziewanie spuściła wzrok. -
dy poczujesz się lepiej, będziesz lepiej myśleć. Może znajdziesz*
kiś sposób, żeby ograniczyć szkody.
Odwróciła się na pięcie i wyszła. Ograniczyć szkody... Morna została jeszcze z Ornem przez 
minutę czy dwie. Che* sprawdzić, czy zdoła wzbudzić w sobie żal albo litość.
 
Nie. Żałowała tylko, że nie zdołała go pobić.
Lepiej myśleć...
Ponieważ nie dostrzegła w tym zagrożenia, posłuchała rady Mikki. Była przecież sama. W tych 
okolicznościach nikt raczej nie będzie jej obserwował. Zanim pójdzie na mostek, bez trudu 
wykasuje wyniki badań z dziennika ambulatorium. A potrzebowała stymu, jaki pewnie poda jej 
automat; potrzebowała mechanicznej pomocy, by pokonać zakumulowaną rozpacz. Wciąż nie 
czuła się dość pewnie, by nosić ze sobą sterownik implantu; musi więc polegać na stymie.
Powlokła się do ambulatorium i położyła na stole, pozwalając cybernetycznym systemom 
zaaplikować sobie takie leki, jakie uznają za wskazane.
Rzeczywiście, dostała stym, a z nim analgetyk, żeby złagodzić ból. Dodatkowo jakiś lek uwolnił ją 
od mdłości, które stały się nieodłączną częścią jej życia, tak powszednią, że prawie ich nie 
zauważała. Myśląc o tej niewielkiej uldze, zapomniała niemal o podstawowym środku ostrożności: 
obejrzeniu wyników badań przed ich wymazaniem.
Przypomniała sobie w ostatniej chwili.
To, co odkryła, uderzyło ją niczym pięści Orna, wzbudziło odrazę jak Nick, zagroziło jej jak Angus. 
Zapis poinformował, że jest w ciąży.
Dziecko było chłopcem.
Komputer dokładnie podał jego wiek - w żaden sposób nie mógł być dzieckiem Nicka Succorso.
We własnym łonie, jak złośliwy, czarny i nieoperacyjny nowotwór, nosiła dziecko Angusa 
Thermopyle.
No tak, pomyślała na granicy histerii. To wyjaśnia mdłości.
Szaleństwo... Skąd się wzięła ta ciąża? Wszystkie łatające w kosmos kobiety dbały o swoją 
bezpłodność, nieważne, czy planowały dzieci czy nie. Życie w przestrzeni jest nazbyt kruche: 
każde ich zagrożenie stawało się zagrożeniem całej załogi. Zresztą żaden statek - z wyjątkiem 
może najbardziej luksusowych liniowców - nie miał możliwości ani wyposażenia, pozwalającego 
na wychowanie dziecka. Większość kobiet uznawała taką możliwość za zbyt potworną, by w ogóle 
ją rozważać. Jeśli chciały mieć dzieci, rodziły je na stacjach.
Dła Morny jednak problem ten był nieskończenie trudniejszy. Jak sam Kapitański kaprys jej 
dziecko zostało skazane. A koniec
 
Vj
 

 
98
 
99
 
z pewnością nie będzie szybki; będzie długotrwały i bolesny. Po kasowaniu komputerów 
Kapitański kaprys utraci możliwość gacji i nawigacji. Sam statek może dryfować w przestrzeni aż 
po: nieć czasu - żeglująca trumna, ponieważ na pokładzie wszyscy z pragnienia i głodu. To jednak 
nie nastąpi jeszcze przez długie siące, a tymczasem sytuacja Morny będzie się stale pogarszać.
W miarę rozwoju ciąży stanie się dla Nicka coraz mniej atrak na. Także delikatniejsza fizycznie. A 
im bliżej Nick i jego lu znajdą się śmierci, tym bardziej będą ją o to obwiniać. Najpra podobniej 
ona i dziecko zginą jako pierwsi.
W dodatku to syn Angusa, dziecko Angusa Thermopyle. Em' już teraz nie ustępował ojcu 
brutalnością, niszcząc szanse przeti nia w taki sam sposób, w jaki jego ojciec zniszczył jej duszę.
Jak mogła zajść w ciążę? Co się stało ze środkami antykoncepcyŁ mi o długotrwałym działaniu? 
W Akademii regularnie brała zasti Powinny wystarczyć na rok, a ostatni wzięła przecież ledwie... 
led
Rok temu.
Nagle zaczęła szlochać.
A niech to!
Zapomniała o kolejnym zastrzyku. Nigdy nie miała szczegć obfitych krwawień. Prosto z Akademii 
trafiła na Pogromcę gw: pod komendę ojca, na okręt, gdzie większość ludzi, z którymi i pracowała, 
należała do rodziny. Nie planowała seksu z niki pokładzie. Pochłonięta wydarzeniami i 
obowiązkami pierwszej sji w ogóle nie myślała o seksie.
Natychmiastowa aborcja była jedynym sensownym rozw' niem. Systemy ambulatorium mogły jej 
dokonać w kilka Morna nie potrafiła jednak zmusić palców do wpisania niezbęd instrukcji. Nie 
potrafiła się położyć na stole operacyjnym.
Równie nagle, jak wybuchł, jej szloch ucichł.
Zamiast lęku, złości, załamania, wypełniło ją dziwne otępi zanik wrażeń tak całkowity, jakby 
zadziałał implant strefowy, w szoku. Najpierw napad Orna, potem walka, wreszcie zagro1 
Kapitańskiego kaprysu... wyczerpała emocjonalne rezerwy, umiała podjąć decyzji o aborcji.
Na szczęście można ją odłożyć. Nie musi decydować na miast. Ambulatorium usunie embrion, 
kiedy tylko Morna zec'
 
Syna Angusa.
Otępiała czy nie, była też zawstydzona - i zbyt przestraszona - tym, Co nosiła, żeby pozwolić 
komuś to odkryć. Angus nauczył ją więcej, niż podejrzewała; nie wykasowała zapisu - to byłoby 
zbyt ryzykowne, niogło wzbudzić podejrzenia. Zmieniła tylko rejestry; ktokolwiek zechce je 
sprawdzić, przekona się, że zgodnie z poleceniem była w ambulatorium. Ale nie dowie się niczego 
o implancie strefowym ani o dziecku.
Podobnie jak Angus, Nick odłączył ambulatorium od rdzenia danych statku. Dziennik nie miał 
kopii. Po chwili nie pozostało już nic podejrzanego - nic, co mogłoby jej zagrozić.
Chwilowo bezpieczna wyszła na korytarz.
Powinna może zajrzeć do swojej kabiny i zabrać sterownik. Nick chce, żeby pomogła rozwiązać 
problem wirusa Orna, a była zbyt otępiała,- żeby myśleć. Potrzebowała jakiejś pomocy. Ale 
potrzebowała też otępienia. Jeśli implant oczyści jej umysł, będzie musiała stanąć przed 
dylematem ciąży.
Chroniąc w sobie poczucie szoku, niczym dziecko w łonie, ruszyła na mostek.
Nick siedział w fotelu i bębniąc palcami o konsolę, czekał, aż jego ludzie sprawdzą systemy. Gdy 
Morna stanęła przy nim, rzucił jej krótki, dziki uśmiech, niby zapewnienie, że nie żałuje, iż zabił 
dla niej Orna, że zbyt go podnieca wyzwanie i niebezpieczeństwo dla statku, by obawiał się 
porażki. Chociaż raz jego blizny pulsowały żądzą, która nie miała nic wspólnego z Morną. Nie 
szpeciły goi raczej podkreślały żywiołowość.
Morna spojrzała na ekrany, szukając tam informacji. Były ciemne, pewnie dlatego, że przy tej 
prędkości stały się praktycznie bezużyteczne.
Tylko stanowisko mechanika było puste. Vector i jego drugi siedzieli zapewne w przedziale 
silnikowym. Pozostali członkowie pierwszej wachty pracowali na mostku.
- Status - rzucił Nick tonem skrywanego zapału, jakby znakomicie się bawił.
Jego nastrój udzielił się wszystkim. Nie było tu miejsca na strach, jaki Morna widziała w mesie. 
Nawet Mackern, po raz pierwszy zajmujący miejsce Vorbulda, pracował przy konsoli z 
koncentracją przypominającą pewność siebie.
 

 
100
 
101
 
-	Skan w porządku - odpowiedziała niemal natychmiast mel. - Przy tej prędkości jesteśmy 
ślepi od dziobu. Wyprzed nasz efektywny czas skaningu. Gwiazdy mają wyraźne przesuni' 
dopplerowskie, ale komputer bierze na to poprawkę. Możemy d dokładnie oznaczyć naszą 
pozycję.
-	Komunikacja podobnie - zameldował Lind. - Niczego nie chać oprócz szumów 
cząstkowych... - mówił o rezydualnych r kach i szelestach dalekiej przestrzeni - ...ale gdyby coś 
było, mo byśmy to odebrać.	••
-	Namiar i uzbrojenie tak samo - odezwała się kobieta imien"' Malda Verone. 
Demonstrowała swego rodzaju brak zaintereso nia; w tych okolicznościach jej systemy były 
najmniej ważne.
Nick kiwnął głową i czekał.
-	Uruchomiłem diagnostykę - oznajmił zgarbiony nad kons
Mackern. - Mamy wszystkie typowe antywirusy. - Odrucho:*
szarpnął wąsik. - Jak dotąd niczego nie znalazły.
Nick pokręcił głową.
-	Orn wiedział, czym dysponujemy. Nie zostawiłby nam wiru"
którego tak łatwo można usunąć.
Jakby na potwierdzenie, Mackern, marszcząc brwi, spojrzał ekran i wyprostował się.
-	Gotowe. Diagnostyka twierdzi, że jesteśmy w dobrej formi'
Carmel prychnęła pogardliwie. Oprócz niej wszyscy zachow
swoje opinie dla siebie.	I
Po chwili odezwał się mężczyzna o gardłowym głosie i b
podbródka.	I
-	Przepraszam za opóźnienie - powiedział trochę zalękniony.;1 Zanim przeprowadzimy 
jakiekolwiek testy, wolałem skopiow funkcje do Vectora. Jeśli coś mi siądzie, on utrzyma naszą 
korek kursu. Nie zaczniemy dryfować.
-	Dobrze - mruknął obojętnie Nick.
-	Test systemów sterujących - kontynuował mężczyzna. - M my zielone na wszystkich 
układach. Oprócz napędu skokoweg oczywiście.
Nick znowu skinął głową. Morna zerknęła na jego konso wszystkie wskaźniki układów 
dowodzenia płonęły zielenią. Wirus Orna wciąż się nie uaktywnił.
 
Nick uśmiechnął się szerzej i razem z fotelem odwrócił w stronę Morny.
-	Jakieś sugestie?
Miała pomagać w ratowaniu statku. Pamiętała o tym, ale była otępiała, niemal w apatii, jakby 
gdzieś pod powierzchnią jej system priorytetów dokonywał własnej korekty kursu. Przez pewien 
czas nie będzie mogła poświęcić nawet odrobiny uwagi Kapitańskiemu kaprysowi i jego 
problemom.
-	W Akademii - odpowiedziała tylko dlatego, żeby nie budzić
podejrzeń Nicka - nauczyli mnie, że przy wirusie komputerowym
należy zrobić dwie rzeczy. Odizolować systemy: rozłączyć je, żeby
wirus się nie rozprzestrzeniał. I wezwać obsługę techniczną.
Nick zachichotał złośliwie.
-	Niezły pomysł.
Najwyraźniej wcale nie chciał jej pomocy. Teraz czuł się najlepiej: wystawiał do walki swoją 
inteligencję i swój statek. Potrzebował publiczności, nie rady.
-	Słyszałeś, Lind? - rzucił przez ramię.
-Nie odpowiadają - parsknął Lind. - Pewnie mają przerwę obiadową.
Nick z satysfakcją rozłożył ręce, po czym odwrócił się w stronę ekranów.
-	Słyszeliście, co pani mówiła? Odizolować systemy.
Na całym mostku ludzie rzucili się do pracy.
Pozostawiona sama sobie, Morna bez przekonania podjęła wysiłek analizy sytuacji. Kapitański 
kaprys miał prawdopodobnie siedem komputerów, ukrytych głęboko w sercu statku: jeden do 
kierowania działaniem urządzeń wewnętrznych (windy, filtry powietrza, wewnętrzne ciążenie, 
usuwanie odpadków, interkomy, ogrzewanie, woda i tak dalej), pięć dla każdego stanowiska na 
mostku (skan, namiar i uzbrojenie, komunikacja, sterowanie, dane i kontrola uszkodzeń) i jeszcze 
jeden, system dowodzenia, łączący wszystkie pozostałe. Taki rozkład był o wiele bezpieczniejszy, 
niż powierzenie wszystkich funkcji jednemu mega-CPU, zresztą niewiele statków potrzebowało aż 
takiej mocy obliczeniowej. Podstawowym problemem było więc określenie, gdzie znalazł się 
wirus Orna. Nie ryzykując przy tym rozprzestrzenienia infekcji.
 

 
102
 
103
 
Oczywiście, Orn mógł wprowadzić wirusa do więcej niż jeu go komputera. Nawet do wszystkich.
Gdyby nie czuła się tak oddalona od rzeczywistości, zapew* poraziłaby ją sama skala problemu. 
Nikt na pokładzie nie potr usunąć wirusa, nawet gdyby go zlokalizowano. Gdyby mieli go dzić 
przez wszystkie siedem systemów...
Nick wprowadził ze swojej konsoli kilka poleceń, zapewne pr łączając komputer roboczy w tryb 
automatyczny. Potem znowu wrócił się do Morny; nabrzmiałe blizny zdawały się wyostrzać je 
spojrzenie.
-	Jest tylko jeden kłopot z twoją teorią, że jestem agentem i
PZKG - powiedział takim tonem, jakby podejmował przerwa
przed chwilą rozmowę.
Słowa rozbiły skorupę apatii. Natychmiast zniknęła tarcza wok łona - Morna poczuła się, jakby 
ktoś kopnął ją w brzuch. Po co tego wraca? Dlaczego teraz? Co się tu dzieje? Co przeoczyła?
W jakim nowym niebezpieczeństwie się znalazła?
Uśmiechnął się, widząc jej zmieszanie.
-	Nie mam pieniędzy - oświadczył, jakby to cokolwiek tłumaczył
Lind, Carmel i pozostali roześmiali się - nie z niedowierzanie
ale jakby rozpoznając kłopot tak codzienny, że stał się żartem.
Morna patrzyła na Nicka i próbowała przywrócić stan otępień' ukryć się za zasłoną szoku.
Przez chwilę cieszył się jej zdumioną miną. Wreszcie ustąpił.
-	Tam, gdzie lecimy, nie płaci się przelewem. Skurwiel, któ
prowadzi warsztaty, nazywa się „Faktura", bo bierze pieniądze,:
nim cokolwiek zrobi. A ja jestem spłukany, Kapitański kaprys je
spłukany. Stać nas na opłatę portową, nic więcej. Nie wystarczy i
remont napędu skokowego. I na pewno nie wystarczy na usunięć"
wirusa. Przy założeniu, że w ogóle tam dolecimy, co w tej chw:
wydaje się dość problematyczne. Ale dopóki nie tracimy ciąg"
podtrzymywania życia i skanu, mamy szansę. Po pierwsze, umie
przeliczać w głowie algorytmy; jestem całkiem niezły w nawi|
na ślepo. Po drugie, patrolują tam statki, pilnujące, żeby tacy jak nr
nie ominęli celu.
To także był żart, który zrozumiała załoga, ale nie Morna.
-	Wszystko to nic nam nie pomoże bez kredytów.
 
-	Nie rozumiem... - mruknęła niewyraźnie Morna.
Co to ma ze mną wspólnego?
-	Jeżeli jestem zdradzieckim agentem GD PZKG - Nick mach
nął ręką - to co ja u licha robię w tym szambie? Dlaczego nie mam
pieniędzy? Dlaczego wszechmocny Hashi Lebwohl ryzykuje, że
mnie straci, kiedy wystarczyłoby wysłać nam na spotkanie sondę
kurierską, zaprogramowaną do transmisji kredytów? - Uśmiechnął
się z satysfakcją i niejasną groźbą. - Musisz coś o mnie wiedzieć,
Morno: nigdy nie pracowałbym dla człowieka, który nie płaci.
Tym razem wszyscy na mostku się roześmiali. Morna jednak ciągle błądziła.
-	Nie rozumiem. - Nie miała żadnej obrony. Dziecko Angusa
zdawało się wysysać jej myśli; nie dostrzegała żadnego niebezpie
czeństwa, dopóki ktoś nie pokazał go palcem. -Jaki to ma sens? Po
co tam lecimy, skoro i tak nie stać nas na remont?
Nick był wyraźnie zachwycony - szczęśliwy niczym po stosunku, kiedy doprowadzał ją do 
uniesień, jakim nie mogła się oprzeć.
-	Nie mam pieniędzy - powtórzył. - Ale mam coś, co mogę
sprzedać.
Wstrzymała oddech, bojąc się zgadywać.
-	Mogę sprzedać ciebie.
Wreszcie padły słowa prawdy, wyjaśnił się powód, dla którego wziął ją ze sobą. Aby zapłacić za 
naprawy, których nie mógł załatwić legalnie.
-	Jesteś z PZKG - dodał niepotrzebnie. - Masz głowę pełną cen
nych informacji. Dopóki jesteś żywa, świadoma i choć w niewiel
kim stopniu zdrowa psychicznie, wystarczysz pewnie na zakup no
wego statku.
Jeszcze kilka godzin temu rzuciłaby się na niego. Chciał ją sprzedać jak część ładunku. Na marne 
poszło wszystko, co przeżyła, aby zapewnić sobie bezpieczeństwo. Pełna zakumulowanego 
wstrętu i tłumionej wściekłości pewnie nie zdołałaby się powstrzymać.
Po jakimś czasie, powiedziała do Mikki, boli cię tak bardzo, że nie chcesz już ratunku.
Zmieniła ją świadomość, że jest w ciąży. Dziecko. Syn Angusa. Wnuk jej ojca. W całym 
ogromnym kosmosie nie miała innej rodziny; zabiła wszystkich.
 

 
104
 
105
 
To dziecko też zabije, kiedy tylko trafi się okazja. Rósł złośli wewnątrz niej: samiec i zabójca. 
Ciśnie go do zsypu ambulatori i niech będzie za to przeklęta. Czemu ma traktować go lepiej niż j go 
ojca? I niż jego ojciec traktował ją?
Na razie jednak to było jej dziecko. Tylko ono jej pozostało. J śli nie będzie go bronić, zginie. Albo 
ktoś je wykorzysta przeci" niej. W każdym razie straci prawo decydowania o jego życ i śmierci. 
Ale był jej; tylko ona mogła zdecydować, czy ma żyć ( nie. Jeśli zrezygnuje, jeśli straci prawo 
wyboru w tej sprawie, może od razu położyć się i umrzeć.
Zaskoczona, nagle bezbronna, zapewniła dziecku jedyną ochro jaką dysponowała. Po raz drugi, 
teraz już świadomie, zalała się łz
Było to łatwiejsze, niż mogłoby się wydawać.
Znów usłyszała śmiech, ale nie przejęła się. Nieważne, ilu lud z niej drwi. Interesowała ją tylko 
reakcja Nicka.
On także zignorował te śmiechy. Nadal rozciągał wargi w < cym uśmieszku, ale z oczu zniknął 
wyraz tryumfu. I nagle te oc~ stały się zagubione, pełne cierpienia, jakby on także był bezbronn i to 
go nękało.
-	Nie myślałem o tobie. - Z trudem zachowywał spokojny to~
- Myślałem o informacjach. O twoim identyfikatorze. Wszystki
kody dostępu i bezpieczeństwa... Tylko to chcę sprzedać. To je*
moja cena za uratowanie ci życia.
I nagle wybuchnął gniewem.
-	Nie pracuję dla Hashiego Lebwohla ani żadnego innego
przonego gliniarza! - Niemal krzyczał. - Ty też nie. Już nie. Jeste
moja... I masz to udowodnić, do diabła! Masz dać mi coś, co będ.
mógł sprzedać.
Znowu się uspokoił.
-	Żebym mógł wyremontować mój statek.
Aby powstrzymać szloch, Morna podniosła dłoń i przygry
kostki palców. Zapłakana, była brzydka; wiedziała o tym, a prz" Nickiem Succorso nie mogła 
sobie pozwolić na brzydotę. Nie teraz' może nigdy. Ale serce wciąż miała pełne łez.
Była w ciąży. Nosiła dziecko.
Przez jedną chwilę doznała bólu tak wielkiego, że nie umiała g~ stłumić.
 
Wtedy jednak poczuła smak krwi na języku. Przełknęła ślinę i zdołała się opanować.
-	Dowieź nas tam - powiedziała niepewnie. - Ja zrobię swoje.
Ta obietnica była najszczerszą odpowiedzią, jakiej kiedykolwiek
udzieliła Nickowi.
Odwrócił się, jakby nie mógł znieść widoku jej twarzy. Na przemian prostował i zaciskał palce, 
starając się odzyskać spokój. I gdy tylko powróciła zwykła nonszalancja, rozejrzał się po mostku.
-	Następnym razem - powiedział - kiedy będziecie chcieli się
z niej pośmiać, pamiętajcie, kosmodupki, że śmiejecie się ze mnie.
Lind drgnął. Kobieta przy konsoli namiaru, Malda Verone, opuściła głowę, kryjąc twarz za zasłoną 
włosów. Nick, napięty i groźny, nie spuszczał wzroku ze swoich ludzi, aż wreszcie wszyscy 
zamarli w bezruchu. Wtedy dopiero odwrócił głowę. Włączył interkom.
-	Mikka, przyjdź tutaj - zawołał. - Jeśli masz wolną chwilę.
Interkom nie działał. Nick zdążył już rozłączyć kable.
Ta drobna pomyłka pomogła mu odzyskać równowagę. Wesołość błysnęła w spojrzeniu.
-	Morna, przestań chlipać - rzucił. - Nie mogę się skoncentrować.
Zaśmiał się krótko i napięcie odrobinę opadło.
Minutę później Mikka Vasaczk sama zjawiła się na mostku. Do pasa przypięła ręczny komunikator, 
a także zwój liny ratunkowej z małą magnetyczną klamrą na końcu - wyposażenie awaryjne, na 
wypadek zaniku ciążenia.
Marszcząc czoło, przystanęła obok Morny.
-	Lepiej się czujesz? - zapytała, widząc jej opuchnięte oczy
i wilgotne policzki.
Morna starła krew z warg i kiwnęła głową.
-	To widać - mruknęła Mikka.
Potem, zapominając o Mornie, podeszła do Nicka.
-	Jesteśmy gotowi - zameldowała. - Cała druga wachta czeka
w osi, przy komputerach. Wszyscy mają komunikatory. Nie są cza
rodziejami, ale potrafią resetować. Jeśli zechcesz, mogą porozłą-
czać wszystko, odizolować systemy fizycznie.
Nick pokiwał głową.
-	No dobrze, zaczynamy - zawołał. - Im szybciej zlokalizujemy
wirusa, tym więcej czasu nam zostanie, żeby go usunąć. Nie zanikną
 

 
106
 
107
 
żadne funkcje. Cały sprzęt jest złączony na twardo. - Wszyscy to w' dzieli; mówił, żeby 
uporządkować własne myśli. - Najgorsze, co m że się zdarzyć, to że będziemy musieli wszystko 
zresetować. Przy k' sacji stracimy cały soft. W tym wszystkie dane. To oznacza, że znikn! resztka 
naszych kredytów. - Uśmiechnął się drapieżnie. - Systemy' wnętrzne będą działały, ale nie będą 
wiedzieć, ilu nas jest. Nie potra właściwie zrównoważyć naszego ciepła i oczyszczać powietrza. Su 
cimy rejestry. Nie będziemy wiedzieli, ile zostało żywności. Zastanowił się.
-	Namiar straci identyfikację statku - podjął. - To poważna spra
wa. W razie ataku nie zdołamy odpowiednio zaprogramow
uzbrojenia. Komunikacja straci nasze kody, więc trudno będz
z kimkolwiek rozmawiać. Ale najbardziej narażone są skan i dan*
Skan nadal będzie dostarczał wyniki, ale komputer nie zdoła ich in!
terpretować. Zniknie wszystko, co niezbędne do astrogacji: połóż"
nia gwiazd, mapy, rotacja galaktyki, wektory stacji, trasy komunij
kacyjne. Do diabła, nie będziemy nawet w stanie określić, gdzie Ie-»
ży zakazana przestrzeń.
Mikka prychnęła głośno. Reszta załogi milczała.
-	Nie możemy zrobić wydruku danych. Nie mamy papieru.'
papieru nie mają chyba nawet w Gór-Komie. I trzeba by miesięcy
żeby wprowadzić wszystko z powrotem, co zresztą i tak nie nur
załatwić sprawy. Jeśli wirus wciąż będzie działał, po prostu wyka
suje dane na nowo. Dlatego postąpimy tak: wydam teraz kilka in-:
strukcji. Jeśli moja konsola padnie, łatwo będzie to naprawić. Prze-j
kopiujemy wszystko z mostka rezerwowego. Może nawet uda
nam w ten sposób usunąć wirusa. Jeśli natomiast moja konsol"
nadal będzie działać, zaczniemy po jednym podłączać pozostałe sy
stemy, aż zaczną się kłopoty. Jakieś pytania? Uwagi?
Skaner i sternik pokręcili głowami. Wszyscy pozostali siedzieli:, nieruchomo i czekali.
Mornie zaschło w gardle; zdawało jej się, że ma trudności z oddychaniem, jakby filtry już przestały 
równoważyć zużycie powietrza. Każdy statek kosmiczny zależał od komputerów. Jej strach": 
przed pełną kasacją był nawet większy niż lęk przed przebiciem czy; wybuchem, lęk przed próżnią. 
Wiedziała, że pod tym względem; cała załoga by się z nią zgodziła.
 
Nie oczekiwała jednak, by zawiodła konsola dowodzenia. Jak stwierdził Nick, łatwo ją naprawić, a 
Morna miała przeczucie, że Orn nie zostawił Kapitańskiemu kaprysowi łatwego problemu do 
rozwiązania. Nie, wirus prawdopodobnie tkwi w samym komputerze danych, gdzie może 
wyrządzić najwięcej szkód - i gdzie Orn miał stały dostęp.
Dlatego nie zdziwiła się, gdy konsola działała bez zakłóceń, płonąc zielenią kontrolek. W 
symulacji Nick odwrócił ciąg, pchnął Kapitański kaprys na burtę, otworzył kanały wywołania, 
wyłączył wewnętrzne ciążenie, wypalił z działa cząsteczkowego, przeprowadził analizę 
spektrograficzną jaśniejszych gwiazd. Wszystko działało.
-	Cholerny pojebaniec - zaklął z odcieniem podziwu w głosie. -
Dlaczego musiał się okazać takim wrednym sukinsynem?
Nie popsuło mu to nastroju.
-	Dobrze. Sterowanie jest w tej chwili stosunkowo bezpieczne.
Na razie je zostawimy. Teraz odłączę automatyczną kontrolę syste
mów roboczych. - Oczy błysnęły mu zawadiacko. - Zobaczymy,
jak im się spodoba, kiedy wyłączę zasilanie w osi.
Malda zachichotała nerwowo.
-	Przez jakiś czas nie zauważą żadnej różnicy - oświadczył
Mackern. - Cały statek ich izoluje.
Carmel z rozpaczą wzniosła oczy do góry.
-	Dlatego właśnie to bezpieczny eksperyment - wyjaśniła niechętnie Mikka.
-	Mackern - westchnął Nick. - Nie masz poczucia humoru.
Zaczął działać: wystukiwał na konsoli rozkazy, uruchamiał programy, mające przywrócić mu 
kontrolę nad systemami wewnętrznymi. Po minucie czy dwóch był gotów.
Morna nie wyczuła żadnej poprawy jakości powietrza. Wciąż wydawało się zaciskać płuca, 
przesycone dwutlenkiem węgla. Nie po raz pierwszy pomyślała o sterowniku w kabinie. Pomógłby 
jej opanować zdenerwowanie.
Zdenerwowanie może zaszkodzić dziecku...
-	Pasy - rzucił krótko Nick.
Załoga sprawdziła zapięcia. Nieświadomie naśladując się nawzajem, Morna i Mikka chwyciły 
poręcze fotela Nicka. Rozejrzał się.
 

 
108
 
109
 
- Wyłączam zasilanie w osi - oznajmił i sięgnął do konsoli.
Wszyscy wyraźnie słyszeli cichy stukot klawiszy.
Ze stłumionym jękiem serwomotorów Kapitański kaprys wy' mował ruch obrotowy.
I równocześnie zdarzył się najgorszy koszmar każdego wędnr ca w przestrzeni: zanik dopływu 
energii na mostek.
Wskaźniki, konsole, oświetlenie - wszystko okryła ciemno Cały statek zanurzył się w czerń tak 
głęboką jak martwa otchł między gwiazdami.
Niema w pustce własnego umysłu Morna wyła, jakby właśn" rozpadł się Pogromca gwiazd, jakby 
znowu zabiła swój sta' i wszyskich, których kochała.
 
94
 
Intertech, potężna firma naukowa i eksploracyjna, zlokalizowana na orbitującej wokół Ziemi Stacji 
Rubież, stała się zarówno bezpośrednią przyczyną, jak i główną ofiarą jednego z rozstrzygających 
wydarzeń w historii ludzkości: Rozruchów Człowieczeństwa.
W pewnym sensie dwie funkcje Intertechu, eksploracja i badania naukowe, były dziwnym 
połączeniem; w innym doskonale do siebie pasowały. Oczywiście, początkowo firma zajmowała 
się wyłącznie badaniami. Jednakże z dużym powodzeniem wykorzystywała warunki i technologie 
dostępne wyłącznie w przestrzeni. Swoją pozycję Intertech osiągnął, tworząc bakterię żywiącą się 
plastikiem, skutecznie zmieniającą szeroki zakres polimerów w kompost. Okazało się to 
dochodową inwestycją w utylizację odpadów i usuwanie zanieczyszczeń na Ziemi. Późniejsze 
prace dostarczyły całej serii leków, wśród nich pomagający chorym na dobrze znaną, powiązaną ze 
smogiem białaczkę. Inny projekt uzyskał środki odmładzające i wydłużające życie. Jednak 
najbardziej dochodowym odkryciem Intertechu był inhibitor katecholaminy, zwany 
„kataleptykiem" lub czasem „katem", gdyż powszechnie uważano, że wywołuje chwilową 
katalepsję.
111
 
W krótkim czasie zastąpił on większość leków uspokajających, chodnych tryptofajiu, środków 
nasennych i związków litu w lec~ stresu, bezsenności, zatruć adrenalinowych i depresji.
Kataleptyk przyniósł tyle pieniędzy, że pozwolił Intertech rozszerzyć swoją działalność o badania 
kosmiczne.
Znaczenie podróży kosmicznych dla badań naukowych jest przewidywalne, ale oczywiste. Dzięki 
powstaniu napędu skoko go, wielka liczba systemów gwiezdnych znalazła się w zasięgu tu; każdy 
z nich ewoluował w specyficznej zupie nuklearnej, ka posiadał specyficzne izotopy, związki 
chemiczne i surowce, przedstawiał nowe możliwości i okazje. Jeden z pierwszych ków 
badawczych Intertechu, Dobra Nadzieja, dostarczył nowy r top radioaktywny (nazwany później 
„harbingium" na pamiątkę c mika jądrowego Dobrej Nadziei, Malcolma Harbingera, kt' pierwszy 
go zidentyfikował), zdumiewająco użyteczny w ba niach rekombinowanego DNA: 
promieniowanie harbingium oka ło się tak specyficzne dla polimerazy wiążącej nukleotydy w \ że 
umożliwiło wreszcie badania genetyczne, do tej pory pozostaj ce uparcie dziedziną teoretyczną.
Akcje Intertechu - podobnie jak sam Intertech - szły w górę., do wybuchu Rozruchów 
Człowieczeństwa.
Same Rozruchy Człowieczeństwa były interesującym przejaw genofobii. Fakt, że ludzkość nie ufa 
niczemu różnemu od niej: od dawna był powszechnie znany. Jako gatunek, jako biologic-produkt 
własnej planety, ludzkość uważała się za rzecz świętą.
W tej kwestii dominujące na Ziemi religie były tylko głośniej" od innych grup; nie istniała między 
nimi żadna zasadnicza różni" Zycie wyewoluowało na Ziemi tak, jak powinno wyewoluować; 
wstałe w tym procesie formy życia były prawidłowe i dobre; k zmiana jest moralnie odrażająca i 
personalnie obraźliwa. W tym pu_ cie konserwacjoniści, ekologiści i obrońcy praw zwierząt byli 
zgo z muzułmanami, hinduistami i chrześcijanami. Chirurgia protetyc we wszystkich swoich 
odmianach, korygująca problemy fizycz i znosząca ograniczenia, była akceptowalna; rozwiązujące 
te sa problemy zmiany genetyczne okazały się nie do przyjęcia.
Rozważmy jeden prosty przykład. Ludzkość nie miała nic pr ciwko żołnierzom z palnikami 
laserowymi wszczepionymi w pa'
112
 
i skanerami podczerwieni w czaszkach. Z drugiej strony ludzkość protestowała nieustępliwie 
przeciwko żołnierzom, którym genetycznie przyspieszono odruchy, zwiększono siłę i wzmocniono 
lojalność. W końcu skanery podczerwieni i palniki laserowe były zaledwie mechanizmami, 
narzędziami; szybsze odruchy, większa siła i wzmocniona lojalność to zbrodnie przeciwko 
naturze.
Z tego powodu badania genetyczne prowadzono zwykle w tajemnicy. Po części, by bronić się 
przed szpiegostwem przemysłowym, jednak głównie po to, by chronić naukowców przed 
publicznym potępieniem.
Jednakże reakcja ludzkości dalece przekroczyła „publiczne potępienie", kiedy ujawniono, że 
Intertech dokonał „zbrodni przeciwko naturze". Właśnie ta zbrodnia wywołała Rozruchy 
Człowieczeństwa.
Zdarzyło się to, ponieważ statek badawczy Intertechu, Daleki włóczęga, jako pierwszy przyniósł 
ludziom wiedzę o Amnionie.
Wiedza ta zamknięta była w pojemniku kriogenicznym, zawarta w materiale mutagennym, który - 
jak w końcu uznali teoretycy -reprezentował próbę nawiązania kontaktu. W tym czasie za 
szczęśliwy przypadek uznano fakt, że pojemnik został odkryty przez statek Intertechu. Intertech 
był wtedy najlepiej przygotowany do rozszyfrowania kodu mutagenu, poznania jego znaczeń. W 
rezultacie jednak odkrycie okazało się katastrofą.
Z definicji materiał wysłany przez Amnion był mutagenny. To znaczy, że jego kod mogli złamać 
jedynie genetycy. Ale to różnież oznaczało, że kod był ukryty w mutagennej zdolności 
wywoływania zmian, wymuszania fundamentalnych transformacji genetycznych tak głębokich, że 
powodowały restrukturyzację nukleotydów, przebudowę RNA, przemianę DNA; w rezultacie pod 
działaniem mutagenu każda ziemska forma życia stawała się w istocie Amnionem.
Na nieszczęście - z punktu widzenia Intertechu - kontaktu z obcym życiem nie dało się utrzymać w 
tajemnicy. Firma badała materiał pod czujną obserwacją. Badania wymagały naturalnie podania 
mutagenu szczurom, małpom, psom i innym zwierzętom laboratoryjnym, z których wszystkie w 
krótkim czasie stały się obce jak sam mutagen. Wywołało to genofobię o katastrofalnych 
proporcjach. Ludzkość była już w stanie niezwykłego wzburzenia, kiedy w Intertechu 
postanowiono wypróbować mutagen na człowieku.
113
 
Kiedy wyniki doświadczenia przedostały się do wiadomości blicznej, kiedy kobieta, która zgłosiła 
sie na ochotnika, przemie się tak jak zwierzęta i zmarła w stanie duchowego szoku, wybuc 
Rozruchy Człowieczeństwa.
Śmierć genetyce i genetykom.
Śmierć Intertechowi.
Śmierć wszystkiemu, co zagraża czystemu, uświęconemu zie skiemu życiu.
Kiedy Rozruchy wygasły, Intertech był wrakiem.
A jednak problemów wciąż nie rozwiązano. Amnion nadał niał. Nadal koniecznie należało 
zrozumieć przesłanie mutage Sytuacja uczyniła z Intertechu kluczowego gracza galaktyczn 
dramatu: współzawodnictwa między ludzkością i Amnionem. kapitału i kredytów mieli podjąć 
wyzwanie, jakie przyniósł na,' mię Daleki włóczęga.
W tych okolicznościach Intertech nie miał innego wyjścia, wchłonięcie przez bardziej żywotną 
firmę. Z pewnymi opora zgodę wyraziła Korporacja Kopalni Kosmicznych (później: Zj noczone 
Kompanie Górnicze). Oprócz gotówki, zakup ten kosz wał je dodanie do swego statutu 
dodatkowego paragrafu, stwierd jącego, że KKK jako całość wyrzekną się inżynierii genetycz~ i 
będą chronić ludzkość przed genetycznym zagrożeniem Amnic
Gdyby Intertech zdołał przetrwać, spora część historii ludz' przestrzeni potoczyłaby się zupełnie 
inaczej.
 
HNGUS
Rozkaz zamrożenia Angusa Thermopyle przesłano kurierską sondą skokową wprost ze sztabu 
PZKG i w wąskim paśmie nadano do Gór-Komu, gdy tylko sonda wróciła do prędkości 
podświetlnej.
Rozkaz podpisał Hashi Lebwohl, dyrektor Wydziału Gromadzenia Danych Policji Zjednoczonych 
Kompanii Górniczych.
Angus stał się nagle niezwykłym więźniem.
Nawet Milos Taverner mógł się tylko domyślać, dlaczego coś takiego nastąpiło po tak długim 
czasie. Wielu ludzi rozmawiało z nim na ten temat: jego szef, większość kolegów z ochrony, kilku 
członków dowództwa i dwie, może trzy osoby, które - podobnie jak szef - zasiadały w Radzie 
Stacji.
Wszyscy zadawali te same pytania: Wiedziałeś, że to zrobią?
Nie, Milos nie wiedział. Mógł to powiedzieć całkiem szczerze. Przez długie miesiące od 
aresztowania i skazania Angusa sztab PZKG poświęcał sprawie jedynie rutynową uwagę. Żądali 
kopii wszystkich plików, nic więcej. Nawet informacja, że porucznik policji ZKG, Morna Hyland, 
przybyła z Angusem Thermopyle i odleciała z Nickiem Succorso, nie wywołała żadnej szczególnej 
reakcji,
 
115
 
chociaż Min Donner znana była z niemal fanatycznej lojalności w_ bec swoich ludzi z Wydziału 
Operacyjnego. Nie podjęto żadnyc działań związanych z oskarżeniem Morny Hyland, że na Stacji 
Gó -Komu dokonano sabotażu niszczyciela PZKG, Pogromcy gwiaz Ochrona prosiła o instrukcje 
dotyczące postępowania wobec Hy land, jednak ich żądania zostały zignorowane.
Dlaczego więc teraz Angus stał się wyjątkowy?
Na to pytanie Milos nie znał odpowiedzi. Angus Thermopyle by dokładnie taki jak zawsze. Cenny 
z powodu rzekomo posiadan wiedzy o piractwie, przemycie, o nielegalnych stoczniach i kupcac 
płacących za każdą ilość kradzionej rudy i zapasów, nawet o zak zanej przestrzeni. Był nie bardziej 
i nie mniej wyjątkowy niż dotą
Co więc się zmieniło? A może w sztabie PZKG od początku t go chcieli? Czekali tylko na 
uprawnienia?
Też tak uważam, odpowiadał szczerze zastępca szefa. Bez wąt pienia zmieniło się to, że teraz mieli 
prawo zgłosić takie żądani Niedawne uchwalenie Ustawy o Priorytecie objęło jurysdykcją P licji 
Zjednoczonych Kompanii Górniczych całą ludzką przestrzeń w tym wydzielone grupy ochrony 
każdej stacji czy kompanii Przedtem ochrona Gór-Komu nie miała wobec PZKG żadnych ob 
wiązków prócz współpracy. Teraz Hashi Lebwohl - czy inny dyrek tor PZKG - mógł zażądać 
komory kriogenicznej dla tylu skaza ców, ilu tylko sobie życzył.
Niestety, nowa ustawa w żaden sposób nie wyjaśniała powodó zainteresowania sztabu PZKG tym 
konkretnym skazańcem.
No dobrze. Niech będzie, że chcieli go dostać przez cały c nie mieli tylko uprawnień, żeby go 
zabrać. Ale czemu mamy go za mrażać? Po co ponosić koszty komory kriogenicznej? Dlaczego ni 
można go zwyczajnie skuć i wsadzić na najbliższy statek, który 1" ci na Ziemię?
Milosa od tych pytań bolał brzuch. Za bardzo wiązały się sprawami, o których nie powinien 
wiedzieć. Podrapał się po czasz. ce i sięgnął po paczkę ników.
Żeby go chronić?
Po co? Kto, u diabła, chciałby chronić osobników w rodzaju Ar gusa Thermopyle?
Milos nie znalazł bezpiecznej odpowiedzi. Spróbował jeszcze i
 
Zęby go przetransportować?
Większość osób, z którymi Milos rozmawiał, pytała go o tę sprawę. Szef ochrony Stacji miał po 
prostu większe prawo, by żądać odpowiedzi.
-	Dlaczego? Dlaczego trzeba go zamrozić?
Milos czuł, że nie ma właściwie wyboru, zaryzykował więc pewną dozę szczerości.
-	Żeby go uciszyć? - podpowiedział, wijąc się wewnętrznie. -
Powstrzymać od rozmowy z nami? W Sztabie PZKG są zachwyce
ni, że nie potrafiliśmy go złamać. Nie ufają nam. Nie chcą, żebyśmy
się dowiedzieli tego, co mógłby nam opowiedzieć.
Z ulgą przekonał się, że jego zwierzchnik doszedł do tego samego wniosku.
-	Nie pozwolę na to - oświadczył wściekły szef. - Odkąd pamię
tam ten sukinsyn utrudniał nam życie. Ma na koncie masę prze
stępstw, a wyłgał się z nich tak łatwo, że rzygać się chce. Jeśli ktoś
ma go załatwić, to właśnie my.
Milos właściwie nie to chciał usłyszeć. Chciał raczej pozbyć się Angusa - im szybciej, tym lepiej.
-	Co zrobimy? - zapytał, powstrzymując mdłości.
-	Pogadamy z Dowództwem - odparł szef. Charakter miał surowy i prosty, podobnie jak 
zakres lojalności. - Pogadamy z Radą. Poprą mnie, przynajmniej przez jakiś czas. Takie 
traktowanie nie spodoba im się, tak samo jak mnie. Ustawa o Priorytecie jest nowa. Możemy 
udawać, że jej nie zrozumieliśmy. Powiemy, że nie znamy odpowiednich procedur. Możemy 
nawet zażądać potwierdzenia. Sztab PZKG nie pozwoli nam pewnie na zbyt długie zabawy, ale 
zyskamy trochę czasu. Do licha, Milos, złam tego skurwysyna.
-	Spróbuję - obiecał Milos i jęknął w duchu.
Przekazał tę decyzję ludziom, których to interesowało. Potem on i jego podwładni zdwoili wysiłki, 
by przerwać milczenie Angusa.
Oczywiście, nikt nie wspominał o tym samemu Angusowi. Wiedział tylko, że nagle częściej był 
bity na różne sposoby, częściej podawano mu narkotyki, zmieniające czaszkę w kopiec termitów, 
częściej
 

 
116
 
117
 
pozbawiano snu i zakłócano bodźce zmysłowe. Ale nikt niczego n" tłumaczył. Mógł samodzielnie 
wyciągać dowolne wnioski.
Jednak mimo dręczenia i głodu, mimo sińców i bólu - i min głębokiego lęku przed uwięzieniem - 
nie ustępował; trzymał s' dzięki zwyczajnemu bohaterstwu tchórza. Wierzył, że gdy tylko je; go 
oprawcy dowiedzą się tego, o co im chodzi, natychmiast go biją. Zatem milczenie było jedynym 
sposobem zachowania życia.
Zawarł też pakt z Morną Hyland. Milczący pakt, ale go nie zh mał. Ona również nie zdradziła. 
Zamiast tego uciekła z Gór-Kom z Nickiem. Wiedział to, ponieważ nikt nie oskarżył go o wszcz~ 
pienie jej implantu strefowego, ani o zbrodnię, w wyniku któr statek Hylandów, Pogromca gwiazd, 
zaczął go ścigać. Gdyby Mor na została na Stacji, już by nie żył - i niekoniecznie dlatego, że; 
znawałaby przeciw niemu: najprostsze rutynowe badanie wykryło* by obecność implantu. Dlatego 
wiedział, że dotrzymała umowy.' Więc i on dotrzymywał.
W swym upartym milczeniu miał pewne atuty, których nikt ni mógł mu odebrać.
Jednym z nich było jego dotychczasowe życie, długie lata, któ~ więcej nauczyły go o brutalności, 
niż potrafiliby nawet najbardzie brutalni strażnicy. Bicie, po którym bolały go kości, i głuszaki, 
których wymiotował, w większości nie były gorsze niż to, co p~ miętał z dzieciństwa i młodości 
oraz długich późniejszych okresóv Obecne cierpienia nie były też gorsze niż to, co czasem sam sob: 
robił, aby przeżyć wbrew wszystkiemu. Wiek mógł osłabić ciało,, ale nie zmienił zrozumienia bólu 
ani woli przetrwania.
Jeden na jednego byłby silniejszy od każdego z ludzi, którzy si$ nad nim znęcali. Od dawna też 
przyzwyczaił się, że wrogowie napadają na niego w kilku. Myślał najszybciej, kiedy najbardziej 
sicś bał. Strach przed własną bezbronnością dodawał mu niemal nadludzkich sił.
Kolejnym atutem była umiejętność doprowadzenia przesłuchuje cego do irytacji. Jego perwersyjna, 
powolna inteligencja pozwoliła mu zrozumieć, co oznaczał nagły wzrost intensywności tortu 
ochronie Stacji nagle wyznaczono limit czasu; jeśli nie złamią ; szybko, stracą szansę. Ta sama 
inteligencja pomogła mu odgadną jaką rolę gra w przesłuchaniach Milos Taverner.
 
Główny zarzut, jaki postawiono Angusowi, był fałszywy. Przed aresztowaniem dowiedział się, że 
Nick Succorso ma kontakty z ochroną. Oczywiście, Nick nie mógłby wykorzystać stacyjnych 
zapasów bez zgody Stacji - bez pomocy podwójnego agenta w ochronie. Zachowanie Tavernera w 
czasie długich tygodni przesłuchań przekonało Angusa, że wie, kim jest ten podwójny agent. 
Dysponował wyczulonym słuchem tchórza: potrafił rozpoznać, kiedy człowiek - zadając pytanie - 
tak naprawdę nie chce usłyszeć odpowiedzi.
Dlatego trwał w milczeniu, mimo coraz surowszego traktowania. Czekał, aż zastępcy szefa 
ochrony skończy się czas.
Przyjął postawę człowieka załamanego, gotowego na śmierć. Strażnicy nie ufali mu, naturalnie; 
mieli powody. Ale to go nie obchodziło. Teraz chciał tylko zachować siły do chwili, kiedy nastąpi 
zmiana.
Poprzednio przyjął taką postawę w innym celu.
Na początku, zaraz po aresztowaniu - podczas przesłuchań wstępnych, procesu i wyroku - taka 
poza nie była mu potrzebna; zwykła wrogość wystarczała, by odperzeć każde wyzwanie, odrzucić 
każdy rozkaz. Jeśli odczuwał cokolwiek poza swą zwykłą czarną nienawiścią, była to ulga. Udało 
mu się uniknąć kary śmierci. A gdzieś w głębi, pod pokładami ulgi, tkwiła głęboka, odruchowa 
wdzięczność dla Momy Hyland za to, że dotrzymała swojej części umowy.
Ale to było wcześniej, zanim mu powiedzieli, że rozbiorą Ślicznotkę na części. Kiedy usłyszał, że 
statek -jego statek - ma być zniszczony, zmieniła się logika jego emocji. Cokolwiek podobnego do 
ulgi czy wdzięczności zniknęło w gorącym ogniu grozy, wściekłości, rozpaczy tak głębokiej, że 
wył jak zwierzę i szalał po celi, dopóki go nie uśpili.
Kiedy po szoku doszedł do siebie, przyjął postawę człowieka, który stracił chęć do życia.
Podczas przesłuchań nadal spoglądał na Tavernera wrogo i z nienawiścią: nie chciał mu ułatwiać 
sytuacji. Kiedy jednak zostawał sam, był apatyczny i obojętny. Od czasu do czasu zapominał o 
posiłku. Siedział przygarbiony na posłaniu i patrzył na gładkie, niemal bezbarwne ściany celi, na 
podłogę, na sufit - niczym się od siebie nie różniły. Czasami wpatrywał się w lampę, jakby miał 
nadzieję, że od tego oślepnie. Nie reagował, kiedy przychodzili strażnicy z głuszakami. Musieli 
siłą wlec go do sana, żeby się umył.
 

 
118
 
119
 
Byli podejrzliwi, to jasne. Ale byli też ludźmi podatnymi na n dę. A on dysponował cierpliwością 
tchórza, tchórzowską, uporu wolą przetrwania. Potrafił czekać mimo nie gasnących, żr~ cych 
emocji. Wtedy czekał przez dwa miesiące, okazując jedyn: rezygnację - wszystkim oprócz Milosa 
Tavernera.
W końcu uwierzyli, że powoli umiera. Strażnicy stopniowo trai ciii czujność.
Wreszcie zaryzykował.
Przed świtem - chociaż pozostało tajemnicą, skąd wiedział, jest noc, skoro oświetlenie w jego celi 
nigdy się nie zmieniało oderwał wąski pasek koca i zacisnął go sobie na szyi tak mocno, -aż oczy 
wyszły mu z orbit. Ledwie mógł oddychać.
Zwalił się na posłanie.
Obserwowali go, naturalnie; jednak strażnik, który wsze' sprawdzić, co się dzieje, wcale się nie 
spieszył. Samobójstwo pr uduszenie się jest trudne, jeśli w ogóle możliwe. Tylko ogólne osł" 
bienie dawało Angusowi szansę powodzenia.
Dławił się z braku powietrza i prawie wariował, kiedy strażnic wszedł, by go rozwiązać. Zmylony 
tygodniami nudy zostawił drzv celi otwarte.
Miał pistolet w kaburze na biodrze i pałkę głuszaka w ręk" Takie rzeczy nie stanowiły przeszkody. 
Angus wyrwał pałk i wypalił mu prosto w twarz. Zanim dyżurny przed monitore zrozumiał, co się 
dzieje, Angus uwolnił szyję, zabrał pistol i wyskoczył za drzwi.
Pistolet był uderzeniowy, stosunkowo niskiej mocy, przeznaczony do strzelania z bliskiej 
odległości. Wystarczył jednak na kilku ludzi spo3; tkanych w korytarzu: strażnika na patrolu i 
jakiegoś drobnego urzędni ka, pewnie od obróbki danych. Oczywiście, wciąż był obserwowan 
Jednak ochrona wiedziała, że Angus nie może uciec. Nie miał dok Najpierw więc sprawdzili, w 
jakim stanie jest strażnik, którego pow głuszakiem, i ten, do którego strzelił. Potem dopiero podjęli 
pościg.
W rezultacie prawie dotarł do celu. Było już blisko...
Kiedy przez długie miesiące wpatrywał się w ściany, sufit i podło gę, w pamięci studiował Stację, 
porównywał to, co wiedział o jej irt' frastrukturze, z zaobserwowanym układem sektora ochrony. Z 
kładnością godną jasnowidza wydedukował przybliżone położeń
 
najbliższego szybu serwisowego, prowadzącego do systemu utylizacji odpadów.
Gdyby dostał się do szybu, miałby szansę. Z samej swej natury, system utylizacji był labiryntem 
tuneli i rur, chodników i sprzętu. Mógłby tam przez wiele dni unikać pościgu - albo zabijać 
każdego, kto by się zbliżył. Właściwie jedynym pewnym sposobem rozwiązania jego sprawy 
byłoby zagazowanie całego systemu, a coś takiego wymaga długich przygotowań. Miałby czas, by 
wyrządzić na Stacji tyle szkód, ile by tylko zapragnął. Może nawet zdołałby uciec do DelSeku albo 
doków. A tam może by się ukrył na jakimś odlatującym statku.
Strzelali do niego; odpowiadał ogniem. Przez jakiś czas sytuacja była patowa. Niestety, jeden z ich 
strzałów trafił w pokrywę włazu i wykrzywił ją, zablokował. Wobec zamkniętej drogi ucieczki 
Angus był zgubiony. Kiedy skończyła się energia w pistolecie, schwytano go ponownie.
Jak było do przewidzenia, traktowano go potem o wiele gorzej. Ośmieszył strażników i chcieli, 
żeby im za to zapłacił. Ból zwiększała jeszcze świadomość, że nie trafi się już druga okazja. Nawet 
śmiertelnie znudzony strażnik nie da się drugi raz nabrać na tę samą sztuczkę.
Z drugiej strony, pierwsze po próbie ucieczki przesłuchanie potwierdziło jego podejrzenia co do 
Milosa Tavernera. Fakt, że nie sądzono go za zabicie jednego ze strażników, dowodził, że wciąż 
ma jakiś punkt zaczepienia. W razie potrzeby może przehandlować Ta-vernera za swoje życie.
Mimo wszystkiego, co zrobiła mu ochrona Gór-Komu, nie zdołali go złamać.
W końcu bicie, brak snu i narkotyki wróciły do poprzedniego poziomu. Kiedy znowu zastosowano 
mocniejsze środki, wiedział już, jak interpretować tę zmianę. Wrócił więc do swej apatii, do 
obojętności. Wychudł i osłabł, jakby nie był już w stanie się tym przejąć. Nieważne, czy ktoś mu 
wierzył czy nie. To już nie miało znaczenia. Po prostu oszczędzał siły.
Ból to coś, co zadawano jego ciału; ale siła Angusa tkwiła w umyśle. Nie mógł powstrzymać 
strażników, ale mógł zmniejszyć skutki bicia i narkotyków. Aktem woli wycofał się w głąb siebie, 
aż umysł zaistniał na całkiem innej płaszczyźnie niż fizyczne cierpienia. Jeśli tracił na wadze, tracił 
mięśnie; to nic. Kiedy chodziło
 

 
120
 
121
 
o życie, nie liczył kosztów. Właśnie dlatego, że postanowił przeży zaryzykował taką utratę sił, że 
mógłby umrzeć.
Naprawdę jednak Angus Thermopyle nigdy nie próbował sam bójstwa - nigdy, przez całe życie. 
Wyczyniał ze sobą straszne rz czy, które łatwo mogły go doprowadzić do śmierci, ale robił to,; 
przeżyć. Przez cały czas, kiedy siedział w więzieniu na Stacji Gó -Komu, ani razu nie przeszło mu 
przez myśl, żeby się zabić.
Potem tego żałował.
Nikt mu nie mówił, co dla niego przygotowują. Intensywniejsi udręki były jedyną wskazówką 
zbliżającej się zguby - do dnia, I dy w celi odwiedził go Milos Taverner.
Samo w sobie było to niespodzianką: jak dotąd Angus widyw zastępcę szefa ochrony tylko w 
gabinecie przesłuchań; Taverner b zbyt pedantyczny, żeby odpowiadał mu stan, w jakim strażnicy 
uti mywali Angusa - czy też stan, w jakim Angus sam siebie utrzym; wał. Jeśli nie liczyć 
poplamionych nikotyną palców, Taverner był t czysty, że Angus miał ochotę go obrzygać. Ot tak, 
dla zabawy.
Mimo wszystko nieoczekiwana wizyta nie była taką niesp" dzianką jak fakt, że zastępca szefa nie 
przybył sam.
Przyprowadził ze sobą kobietę.
Była wysoka, przystojna, szczupła, z pasemkami siwizny w cz nych włosach, stanowczymi ustami 
i przenikliwym spojrzeniem.. ruchy świadczyły ponad wszelką wątpliwość, że byłaby dla Angu sa 
godnym przeciwnikiem. Zachowywała się władczo, choć mia na sobie zwykły, gładki, błękitny 
kombinezon bez żadnych ozn~ czeń czy insygniów, z wyjątkiem owalnej naszywki na rękawie: e~ 
blematu PZKG z gwiaździstym niebem.
Przed wejściem do celi zwróciła się do strażnika, który towarzy* szył jej i Tavernerowi.
-	Wyłączcie monitory - poleciła krótko. - Nie chcę żadnych n
Taverner kiwnął głową potwierdzająco, choć zapewne niepotrze1"
nie. Jego towarzyszka mówiła tonem kobiety, która wie, że ludzie bę jej słuchać. A nerwowy salut 
strażników potwierdzał to przekonanie.
Kiedy strażnik odszedł, by przekazać polecenie, kobieta w! czyła do środka i zatrzasnęła drzwi.
Widząc Angusa i jego celę, z niesmakiem zmarszczyła nos.
-	Nie tracicie czasu na troskę o więźniów. Prawda, Milos?
 
Taverner bezradnie wzruszył ramionami. Nie był zbyt szczęśliwy. Odruchowo wyjął z kieszeni 
paczkę ników. Potem opanował się, zmarszczył czoło i schował paczkę.
-	On to robi specjalnie - wyjaśnił z pewnym wysiłkiem. - Psy-
choprofil wskazuje na skłonności samobójcze, ale on udaje. Tylko
raz mu uwierzyliśmy i wtedy niewiele brakowało, żeby uciekł.
Kobieta obojętnie skinęła głową.
-	Wiem. Czytałam raport. Zakładając, że nikt nie majstrował
przy danych. - W głosie zabrzmiał delikatny sarkazm; nie potrze
bowała nic więcej. - Oczywiście, tak właśnie założyłam.
Milos skrzywił się.
-	Chcesz o tym rozmawiać tutaj, przy nim? Mam gabinet. - Pla
my na czaszce stały się dziwnie wyraźne. - On wszystko pamięta.
Nie myśl, że zapomni. Już w tej chwili szuka sposobu, żeby cię
wykorzystać.
Angus obserwował ich, przysłaniając powiekami swe żółte oczy i skrywając wrogość.
-	O to właśnie chodzi - odparła gniewnie kobieta. - To jego pra
wo. Po tym wszystkim, co z nim robiliście, to jego prawo. Macie
dostateczną przewagę. Nie mam zamiaru jej powiększać.
Ale widok zmieszania zastępcy szefa wyraźnie złagodził jej irytację.
-	Do tej pory ci ufaliśmy - dodała, jakby dla zachowania sprawiedliwej oceny. - Nie 
zawiodłeś nas.
-	Nie obchodzi mnie, czy mi ufacie czy nie - odparł Milos z niezwykłą u niego godnością. - 
Po prostu zabierzcie go stąd; zapakujcie i zabierzcie ze Stacji. Zanim obaj ucierpimy.
Kobieta uniosła brew.
-	Jeśli tak wam się spieszy, dlaczego nie wykonaliście rozkazu
Hashiego?
Rozkaz Hashiego. Ukłucie paniki sięgnęło trzewi Angusa. Hashi Lebwohl, dyrektor Wydziału 
Gromadzenia Danych PZKG. Każdy przestępca, który kiedykolwiek działał w pasie, znał 
reputację Hashiego Lebwohla i krążące o nim plotki. Podobno był wariatem.
Macie dostateczną przewagę. Nie mam zamiaru jej powiększać.
Co to właściwie ma znaczyć?
Ale Taverner nie zareagował na imię Hashiego. Zachował tę swoją dziwną godność.
 

 
122
 
123
 
-	Ochrona została obrażona - wyjaśnił. - Nawet dowództwo zos
ło obrażone. Gdyby nie chcieli się za to zrewanżować, nie eskortow
by cię tutaj byle zastępca szefa. Miałabyś cały orszak. Ale mimo to
dzą ci to, czego chcesz. Musisz tylko powiedzieć im to osobiście.
-	Dzięki tobie.
Mówiła, patrząc na Angusa. Nie potrafił zgadnąć, czy mówi
niego.
-	A to dlaczego? - zapytał Milos. Jego chwila godności minęł-Teraz był tylko zakłopotany. 
Może nie ufał swoim podkomendny i nie wierzył, że wyłączyli monitor.
-	Ustawa o Priorytecie - wyjaśniła. - Jak ci się Wydaje, w jak sposób udało sieją przepchnąć? 
Dlaczego poprosiliśmy, żebyś j mógł kapitanowi Succorso go wrobić? - Nie było żadnej różnic;" w 
intonacji między „poprosiliśmy" a „rozkazaliśmy". - To był na punkt zaczepienia: zdrajca w 
ochronie Gór-Komu, ktoś, kto pomóe takiemu piratowi, jak Nick Succorso, wykraść zapasy Stacji. 
C żenię Morny Hyland, że dokonano tu sabotażu na Pogromca1 gwiazd, pomogło, ale 
potrzebowaliśmy czegoś więcej. Potrzebowaliśmy potwierdzenia. Kiedy mogliśmy już udowodnić, 
że nie moi na ufać ochronie Stacji Gór-Komu, stacji najbliższej zakazan przestrzeni, opozycja nie 
miała szans.
Taverner pokiwał głową. Jego twarz wyrażała raczej depresję n' zdziwienie.
-	A ponieważ postanowiliście mnie ukrzyżować... - zaczął smęt^, nym głosem.
-	Nie chcę cię ukrzyżować - przerwała mu kobieta. - Nie przeje muj się, co on słyszy. 
Nikomu nie powie. Nie będzie miał szansy.
-	Możesz więc odpowiedzieć na moje pytanie - kontynuował Milos. - Czy w ogóle was 
obchodził sabotaż na Pogromcy gwiazd] Cz^ może robiliście wszystko tylko po to, żeby dostać go 
w swoje i
-	Oczywiście, że nie. - Znów się zirytowała. - Ale nie musi znać innych powodów. - Po 
chwili dodała jeszcze: - Obchodi mnie Pogromca gwiazd. Ale jesteśmy prawie pewni, że oskarżeń' 
Hyland było fałszywe.
Taverner odruchowo sięgnął po paczkę ników, i zrezygnował.
-	Skąd możecie wiedzieć? Po co miałaby kłamać? Dlaczego zro
biłaby dla niego coś takiego? Co tu się w ogóle dzieje?
124
 
Angus oddychał z trudem. Skąd wiedzą, że Morna kłamała o Pogromcy gwiazd? Czyżby ją złapali? 
Złapali i odkryli implant strefowy?
Tym razem jednak kobieta zignorowała pytania Milosa... i Angusa.
Patrzył spod oka, jak staje wprost przed nim. Może chciała mu się przyjrzeć. A może po to, by nie 
miał wątpliwości, że mówi do niego.
-	Jestem Min Donner - oznajmiła. - Dyrektor Wydziału Opera
cyjnego Policji Zjednoczonych Kompanii Górniczych. Od tej chwi
li będziesz pracował dla nas.
Kiedy się przedstawiła, Angusowi zamarło serce. Min Donner... Mimowolnie przeniósł wzrok na 
jej twarz i otworzył usta. Sama Min Donner, kobieta, która wysłała Pogromcę gwiazd, którą 
nazywali „katem" Warrena Diosa. Uwierzył jej natychmiast - na surowej twarzy nie dostrzegł 
kłamstwa. I ta pewność go przeraziła.
Sprawy wyglądały dostatecznie fatalnie, kiedy groził mu wyrok śmierci za to, co zrobił Mornie 
Hyland. Ale wtedy mógł się jakoś wybronić. Kiedy jednak zainteresowali się nim tacy ludzie jak 
Min Donner i Hashi Lebwohl, jeśli ochrona ma go im przekazać...
-	Nie dotykaj mnie - wychrypiał. Strach dodawał mu sił; patrzył
na nią płonącymi nienawiścią oczyma. - Zostaw mnie tutaj. Jeśli
spróbujesz mnie zabrać, zacznę gadać. Powiem wszystkim, że mnie
wrobiliście. Powiem jak. Kiedy to się rozniesie, i wy i ta wasza
Ustawa o Priorytecie będziecie gówno warci.
Min Donner nie odpowiedziała. Najwyraźniej skończyła już rozmowę z Angusem. Przez chwilę 
jeszcze wytrzymywała jego spojrzenie, tylko po to, by mu pokazać, że potrafi. Potem odwróciła się 
do Tavernera.
-	Pakuj się - poleciła jakby rozbawiona. - Lecisz z nami.
Ta decyzja trafiła zastępcę szefa jak cios. Przynajmniej nie tylko Angus był tu zagrożony. Milos 
przestraszył się; twarz mu poszarzała, wargi próbowały formować protesty, prośby... Nie mógł 
wykrztusić nawet słowa.
-	Będę się streszczać - powiedziała. - Zażądaliśmy twojej obec
ności. Korzystając z Ustawy o Priorytecie. Oficjalnie, potrzebujemy
twojej wiedzy o nim; masz nam pomóc w sprawie. Ale prawdzi
wym powodem jest twoje bezpieczeństwo. Tutaj jesteś narażony na
zbyt wielkie ryzyko. Gdyby ktoś trafił na ślad twojej... nadprogra
mowej działalności, miałbyś poważne kłopoty. My też.
125
 
Podeszła do drzwi i klepnęła w nie otwartą dłonią.
-	No chodź. Musisz się przecież przygotować.
Strażnik otworzył drzwi, trzymał broń, wyraźnie oczekując kł~
potów. Kiedy zobaczył Donner, odstąpił na bok i stanął na baczności
Wyszła, całkowicie go ignorując.	,:
Taverner został w celi; z trudem łapał oddech, niczym po ciosi w brzuch. Twarz miał bladą, a minę 
tak przerażoną, jakby za chwi lę miał dostać zawału.
On i Angus patrzyli na siebie z grozą, jak gdyby właśnie się dowiedzieli, że są braćmi.
Bez żadnego ostrzeżenia, Taverner rzucił się na więźnia. Angu nie wiedział, co zamierza, czy chce 
go uderzyć; nie czekał. Chwycił go za rękę, szarpnięciem wytrącił z równowagi i walnął w żołą-; 
dek dość mocno, by Milos zgiął się w pół. Zanim dopadł go straż-; nik, zdążył złapać Milosa za 
uszy i pociągnąć.
-	Ty skurwysynu! - ryknął mu prosto w twarz. - Co ze mn
zrobiłeś?
Pałka głuszaka trafiła go w potylicę; runął na plecy, w konwul sjach niczym epileptyk.
Kiedy minęły drgawki i odzyskał panowanie nad mięśniami, by już skuty i przez dwóch 
wściekłych strażników prowadzony kory, tarzem w stronę nie znanej mu części sektora ochrony. 
Zdawało m się, że zauważył napis SEKCJA MEDYCZNA, jednak nie mi pewności. Ściany 
kołysały się po obu stronach. Załamany i gniew ny spróbował się wyrwać, ale był w kajdankach; 
strażnicy p wstrzymali go, a po głuszaku mięśnie miał tak zwiotczałe, że ledwie nad nimi panował. 
Nie miał już żadnej szansy na ratunek.
-	Słuchajcie - wycharczał - słuchajcie, nie wiecie, co się tu dzie*>
je. Macie zdrajcę, oni...
Strażnicy przystanęli na moment i zalepili mu usta kawaikiern taśmy. Potem pociągnęli go dalej.
Niemal zadławił się kneblem, próbując wrzeszczeć, kiedy w< pchnęli go do dużego, sterylnego 
pomieszczenia i uświadomił so»< bie, że zastawione jest sprzętem kriogenicznym.
W końcu dopadły go koszmary, przed którymi uciekał przez ca-" łe życie.
 
7
Ciemność.
Ciemność całkowita, jak w czarnej przestrzeni międzygwiezdnej, oddzielona od niej jedynie 
kruchym pancerzem, który zniknął, jakby nigdy nie istniał. Do wnętrza wdarła się pustka, próżnia i 
absolutny mróz śmierci.
Ciemność i ciężkie oddechy; atawistyczny lęk.
Morna ściskała poręcz fotela Nicka; ściskała tak mocno, że siła własnych mięśni oderwała jej stopy 
od pokładu. Zaczęła dryfować. Powinna lepiej się trzymać; była w PZKG, w Akademii uczyli ich 
zachowania w takich sytuacjach. Ale kiedy ogarnęła ją ciemność, Morna była absolutnie pewna, że 
nie ma przed nią obrony. Ciemność przypominała chorobę skokową. Morna zabiła ich wszystkich, 
całą rodzinę; nie został jej nikt oprócz dziecka. Nie ma obrony przed niezgłębioną otchłanią 
między gwiazdami.
Nikt z ludzi wokół niej nie miał szans na obronę.
Tyle że wciąż czuła ciążenie.
Nie ciążenie ruchu obrotowego, nie; nic tak wyraźnego. Było liniowe, delikatne, ale nieustępliwe, 
działające wzdłuż wektora przeciwnego sile jej ramion.
 
127
 
Korekta kursu... Skopiowali sterowanie do działu silnikoweg Wciąż pracował równy i delikatny 
boczny ciąg, kierujący Kapita ski kaprys w stronę ostatecznego celu.
Statek jeszcze żył.
Nagle w mroku rozległ się głos Mikki.
-	Liete! Liete Coreggio! Zresetować komputer roboczy! Potrze
bujemy tu światła! I powietrza!	j
Liete Coreggio była drugim oficerem. Mikka musiała jej powie
rzyć dowodzenie grupą w osi.	.'
Z komunikatora popłynęły słowa, brzmiące dla Morny jak bełkot
-	A myślisz, że co się stało, kurwa?! Powiedziałam: zresetować
Lampy na mostku zamigotały i niemal natychmiast rozjarzyły si
pełną mocą. Z głośnym jękiem wnętrze Kapitańskiego kaprysu z~ częło wirować i wróciło 
ciążenie.
Ciężar ciała szarpnął Morną; mocno uderzyła o pokład. Zabolały podeszwy stóp; niewiele 
brakowało, a wybiłaby sobie kolano, Ustała dzięki temu, że wciąż ściskała poręcz fotela Nicka.
Strach wokół niej zmienił się w ulgę.
-	Skurwysyn... - mruknęła Carmel. - Ależ znalazł miejsce n"8
wirus.
Nick pokręcił głową. Marszczył brwi, choć na wargach pozos' ślad uśmiechu. Zdawało się, że nie 
wie, co robią jego dłonie, kied odłączały komputer roboczy od konsoli dowodzenia.
-	Dzięki - rzuciła Vasaczk do mikrofonu i powiesiła komunika-tor u pasa. Potem zwróciła się 
do Nicka. - Ty tak nie myślisz? Ta? co, twoim zdaniem, odcięło nam energię?
-	Och, to był wirus, na pewno - przyznał zamyślony. - Ale to za łatwe. Jeśli trzeba, możemy 
wszystkie funkcje wewnętrzne przerzucić' na automatykę. Choćby i w nieskończoność. Orn o tym 
wiedział. T* niewystarczające zagrożenie. Prawdziwy problem tkwi gdzie indziej.(
Morna musiała mu przyznać rację. Porażona strachem przed' pustką miała wrażenie, że brakuje jej 
powietrza, chociaż filtry nie działały najwyżej minutę. Mimo to mogła myśleć i była pewna, ż©, 
Nick się nie myli. Orna na pewno nie zadowoliłby wirus niezdolny do skuteczniejszego 
sparaliżowania statku.
Irracjonalnie zatroskana usiłowała wyczuć dziecko w łonie, okre-? ślić jego stan. Ale oczywiście 
był za mały, wciąż nienamacalny.
 
Podjęła decyzję, by go usunąć przy najbliższej okazji. Nie stać jej na przejmowanie się dzieckiem, 
którego nie chciała. Myśl, że mógł mu zaszkodzić nagły zanik, a później powrót ciążenia - czy 
nawet jej własny strach - na nowo wywołała mdłości.
-	Boże, to jakaś cholerna zaraza! - Lind zachichotał histerycznie.
Otworzył ze swojej konsoli wszystkie kanały. - Potrzebujemy anty
biotyków! - wrzasnął w pustkę. - An-ty-bio-ty-ków!
Mikka natychmiast przeszła łukiem mostka i z groźną miną stanęła przed jego konsolą.
-	Zależy ci na degradacji? - zapytała. - Scorz z radością obejmie
twoje stanowisko.
Lind przygryzł wargi i nerwowo potrząsnął głową.
-	Więc się zamknij. Niektórzy tutaj próbują myśleć.
-	Co teraz? - spytała ostrożnie Malda Verone. - Spróbujesz wyizolować wirusa, czy może 
sprawdzimy coś innego?
Nick uśmiechnął się drapieżnie.
-	Sprawdzimy namiar. Naładuj jedno działo. Przerzuć celownik
na ekran.
Malda zaczęła wykonywać polecenia, ale znieruchomiała na moment.
-	Jestem ślepa bez skana.
-Carmel, reakcyjne - rozkazał bez wahania Nick. - Połącz z namiarem.
-	Złącze idzie przez twoją konsolę - zauważyła Carmel. - Możemy stracić dane skana, nie 
tylko namiar. Możemy stracić dowodzenie.
-	Zrób to. - Nick wyraźnie nie miał ochoty na dyskusje. -Chcesz przy tej prędkości próbować 
strzałów na ślepo? Zresztą sprawdziliśmy już moją konsolę - dodał.
-	Nick... - Mikka zmarszczyła brwi. - Może lepiej zabierzemy się do tego powoli? Mamy 
czas.
Nie podniósł głosu.
-	Chcę znaleźć tego wirusa.
Mikka zamknęła usta.
Nikt więcej się nie odezwał. Carmel i Malda pracowały w milczeniu, całkowicie skupione.
Teraz, kiedy podjęła już decyzję w sprawie dziecka, Morna czuła się dziwnie swobodna, jakby 
wolna od wszelkich kłopotów; jak
 

 
128
 
129
 
w euforii. Ta decyzja była niby oddanie się implantowi strefowemu; uwalniała od lęków i 
ograniczeń, od głęboko zakorzenionej i żrącej' odrazy. Nie gnębiło jej już to, co się stanie.
Osłabiona długotrwałym napięciem puściła fotel Nicka i zajęła miejsce przy pustej konsoli 
mechanika. Oparła się wygodnie i zapięła pasy. Mikka zerknęła na nią nieufnie, a Nick rzucił 
krótkie spojrzenie, dyskretne i niepewne. Nikt jednak nie zaprotestował.
-	Gotowi! - zawołała Carmel.
-	Mam. - Carmel wcisnęła kilka klawiszy i na jednym z ekranów wyskoczyła nagle siatka 
celownika. Zielona fosforyzująca linia rysowała sylwetkę symulowanego przeciwnika, statku na 
kursie równoległym. Odczyty wskazywały odległość, prędkość, identyfikator-statku, stan 
uzbrojenia. Morna patrzyła nieruchomo: Malda wybra- ;? ła konfigurację celu, noszącą wyraźne 
podobieństwo do Pogromcy • gwiazd.	',
Pogromcę gwiazd zaprojektowano, żeby bardziej przypominał
transportowiec niż okręt bojowy. Symulowany cel był jakąś odmia- \
ną transportowca.	-]
Morna nie mogła się otrząsnąć z dziwnego, nieuchwytnego wra- \
żenią, że za chwilę znowu zobaczy, jak giną jej krewni.	I
-	Ognia! - rozkazał Nick.
Malda uderzyła w klawisze.
Mornie wydało się, że słyszy ciche elektroniczne westchnienie i ekran poczerniał.
Ze swojego miejsca widziała konsolę namiaru, obok pochylonej głowy i kołyszących się włosów 
Maldy. Wszystkie wskaźniki pogasły; odczyty były martwe.
-	Niech to szlag! - warknęła Carmel. - Straciliśmy skan.
Lind aż stęknął z przerażenia. Mikka Vasaczk krzyczała do komunikatora, nakazując drugiej 
wachcie zresetować namiar i skan.
Nick uśmiechał się desperacko. Nad bliznami błyszczały jego rozgorączkowane oczy.
-	Status - rzucił chrapliwie. - Dajcie status.
Stałe systemy podjęły pracę. Konsola Maldy ożyła prawie natychmiast, potem Carmel. Carmel 
pierwsza zaczęła szybko stukać w klawisze, sprawdzając sprzęt i informacje. Mniej pewna siebie 
Verone wolniej wzięła się do pracy.
130
 
Nick nie mógł się opanować.
-	Niech to szlag trafi! - warknął. - Dajcie status.
Carmel z całej siły walnęła pięścią w bok konsoli i odwróciła się z fotelem w stronę Nicka.
-	Jestem wykasowana - oświadczyła twardo. - Widzimy, ale nie
możemy niczego zidentyfikować.
Nie musiała tłumaczyć, że skan jest bezużyteczny bez spektro-graficznych identyfikatorów gwiazd, 
bez kompensacji przesunięcia dopplerowskiego, bez filtrowania międzygwiezdnych cieni i widm, 
bez ogromnej bazy danych, pozwalającej rozpoznać zmienne odbicia statków i planet, pasów 
asteroidów i wiatrów słonecznych.
-	U mnie tak samo - dodała Malda głosem pełnym napięcia. -Nie mogę nawet wywołać 
symulacji.
-	Mackern, masz kopię awaryjną tych danych? - to było raczej stwierdzenie niż pytanie.
Krople potu spływały z czoła nowego pierwszego danych. Głos brzmiał, jakby mógł się załamać 
pod napięciem.
-	Mam kopię.
-	Odtwórz - rozkazał Nick. - Najpierw skan, potem namiar.
Morna potrząsnęła głową. To nie wystarczy. Głowę miała tak
lekką, że mogła potrząsać nią bez wysiłku. Nawet jeśli uda się odtworzyć systemy, niczego to nie 
rozwiąże, niczego nie zdradzi...
Chyba że wirus sam siebie wykasował.
Nie wierzyła w to.
To, czego próbował Nick, może tylko pogorszyć sytuację.
Tyle że nikt nie pytał jej o zdanie.
Mikka jednak wyraźnie myślała o tym samym. Powtórzyła wcześniejsze zastrzeżenie Carmel.
-	To idzie przez twoją konsolę. Tym razem możemy stracić sa
me dane.
Nick zwrócił ku niej błyszczące gniewnie oczy.
-	Masz jakiś lepszy pomysł? - zapytał z niebezpiecznym spokojem w głosie. - Czy lubisz tak 
latać na ślepo i bez żadnej obrony?
-	Nie. - Mikka nie miała zamiaru ustąpić. - Po prostu nie sądzę, żebyśmy musieli się spieszyć. 
Straciliśmy już skan i namiar. Jeśli stracimy dane, będzie po nas.
Morna znów potrząsnęła głową.
131
 
Przez chwilę Nick wyglądał, jakby chciał rzucić się na Mikk-
Blizny pulsowały mu pod oczami, błysnęły zęby. Sińce pociemnia*;
ły. Ktoś zaatakował Kapitański kaprys; Orn zaatakował jego. Mu-)
siał bronić swojego statku.	'
Potrzebował jednak ludzi, którzy dla niego pracowali. Potrzebować załogi. Zamiast wybuchnąć, 
okrył się obojętnością jak płaszczem.    •>
-	Ona - powiedział, wskazując Mornę - nie myśli, że już po nas.
Glos miał przyjazny i groźny równocześnie.
Po chwili obejrzał się na Mackerna.
-	Na co czekasz?
Pot ściekał Mackemowi po twarzy, kapał z brody na dłonie i na konsolę. Spróbował zetrzeć go z 
czoła ramieniem.
-	To trochę potrwa. - Palce drżały mu na klawiszach. - Muszę • znaleźć te dane i kanał 
przesyłu. Nigdy jeszcze tego nie robiłem -; dodał słabym głosem.
-	Jak, u diabła, zostałeś pierwszym danych na statku takim jak "( ten? - spytała retorycznie 
Carmel.
Nick uśmiechnął się.
-	Szkolenie w czasie pracy. Bardzo skuteczne.
Mackern nie odpowiedział.
Cała ta rozmowa, całe napięcie nie dotyczyło Momy. Mogła roz-»
ważyć własną sytuację. Nie przejmowała się zagrożeniem dla danych"
Kapitańskiego kaprysu, w każdym razie nie teraz. Z nie wyjaśnio-<.,
nych powodów wcześniej nie uświadomiła sobie, że może rozwiązać,
ten problem. Być może przemoc i Orn stępili jej umysł; a może fakt,
że jest w ciąży? Teraz jednak wiedziała, że dysponuje rozwiązaniem.,
Była z PZKG. Wciąż miała swój identyfikator... i kody.	!,
Nie musiała się nad tym zastanawiać. Kłopoty statku przestały mieć dla niej znaczenie. Rozważała 
za to skutki swojej decyzji* o usunięciu ciąży.
Zewnętrzne skutki nie istniały. Nikt nie wiedział, że jest ciężar-* na; usunięcie dziecka niczego nie 
zmieni. Wszystkie implikacje do tyczyły kwestii wewnętrznych.
Jak każda kobieta, Moma często myślała o dzieciach. O podnie- _ ceniu, którego doświadczy, gdy 
zacznie w niej rosnąć nowe życie.', Czasami wyobrażała sobie, że chce mieć syna; że nada mu imif 
swego ojca.
 
Ale nie w taki sposób. To dziecko było ostatnią zbrodnią Angu-sa Thermopyle przeciwko niej. 
Zostało poczęte z okrucieństwa i złości. Zniszczy je prosta instrukcja wydana systemom w 
ambulatorium; tak będzie sprawiedliwie.
A jednak rozwiało się gdzieś niedawne uczucie zaskoczenia i zdrady. Decyzja, by pozbyć się 
dziecka, sprawiła, że Morna czuła się lekka, odizolowana -jak ktoś, kto postanowił popełnić 
samobójstwo.
Minutę później odezwał się Mackern.
-	Gotowe - poinformował niepewnie. - Tak myślę.
-	Więc zrób to - rzucił Nick.
Mackern odetchnął głęboko i wprowadził do konsoli polecenie. Skan i dane przestały działać 
równocześnie. Nie mogąc się opanować, Mackern jęknął i zasłonił twarz. Malda wyglądała, jakby 
brakowało jej tchu.
-	Już po nas - oznajmił Lind, szeroko otwierając oczy. - Jesteśmy zgubieni. Zgubieni...
-	Zgubieni - powtórzył bezradnie mężczyzna przy konsoli sterowania.
-	Zamknij się. - Mikka przygarbiła się; mówiła zgaszonym głosem. - Reset - rzuciła do 
komunikatora. - Skan i dane.
Gdy tylko zadziałała konsola, Carmel sprawdziła ją i zameldowała, że nadal jest wykasowana.
Mackern bezradnie opuścił ręce. I znieruchomiał; zdawało się, że nie wie, które klawisze nacisnąć. 
Zlany potem, bez ruchu wpatrywał się w konsolę.
-	Ja to zrobiłem? - zapytał drżącym głosem. - To moja wina?
Klnąc pod nosem, Mikka Vasaczk ruszyła wokół mostka do stanowiska danych. Może zamierzała 
uderzyć Mackerna, a może wiedziała o komputerach tyle, żeby go zastąpić.
Nick zatrzymał ją gestem dłoni - tak dyskretnym, że Moma z trudem go zauważyła. Mikka 
spojrzała na dowódcę niemal znad jego głowy. Podała mu komunikator.
-	Mam wezwać Parmute? - spytała.
Nick pokręcił głową, zakazując interwencji. Walczył o życie Kapitańskiego kaprysu. To znaczy, że 
musiał dbać o swoich ludzi.
-	Mackern...
 

 
132
 
133
 
Pierwszy danych wyprostował się gwałtownie, jakby Nick prze** jechał mu pejczem po plecach.
-	Przepraszam, Nick - powiedział, nie patrząc na dowódcę. -4 Nie jestem Ornem, nie jestem 
tak dobry jak on. Nic nie wiem o wi-: rusach.
-	Mackern - powtórzył Nick tonem ostrym jak nóż. - Podaj raport.
-	Tak. - Mackern otrząsnął się. - Przepraszam. Już.
Ramiona mu drżały, gdy uderzał palcami w klawisze konsoli.
Kiedy sprzęt ożył, zaczął sprawdzać dane Kapitańskiego kaprysu. Stałe systemy, pracujące z 
szybkością mikroprocesorów, odezwały się niemal natychmiast.
-	Zniknęły. - Jego głos brzmiał głucho wśród panującej ciszy. -'
Wszystkie nasze dane... wszystko. - Być może miał ochotę się roz- J
płakać, ale był za bardzo przestraszony. - Wszystko wykasowane.
Już po nas.	(
-	Do diabła, Nick! - warknęła Mikka Vasaczk. - Ostrzegałam cię!
Blizny Nicka były na tle opuchlizny jaskrawe jak strumyki krwi.
Morna po raz trzeci potrząsnęła głową.
Zagrożenie było poważne - wiedziała o tym. Rozumiała, jakim
koszmarem jest lot na ślepo przez nieskończony korytarz galaktyki.
Ale to jej nie przerażało. Dopóki można ustalić pozycję statku - do
póki ciągłą korektę kursu da się zmierzyć względem celu Kapitan- \
skiego kaprysu - nie była zgubiona. Nikt nie był.	,!
Ktoś musiał coś do niej powiedzieć. Jeśli tak, nie usłyszała; myś- &?
li miała zaprzątnięte czymś innym. Po chwili jednak uświadomiła sf
sobie, że wszyscy na nią patrzą.	?
Mackernowi z lęku drżały wargi. Mikka i Carmel wręcz promie- xc
niowały nieufnością. Lind wytrzeszczał oczy, a grdyka chodziła mu ;f
jak tłok. Malda Verone oburącz przytrzymywała włosy, jakby chro
niło ją to od strachu. Mężczyzna przy konsoli sterowania wyglądał, S.
jakby połknął własny podbródek.	,»
-	Pytałem, dlaczego - powtórzył Nick. Nie dbał o jej próbie- ;
my. - Mackern i Lind powtarzają, że jesteśmy zgubieni. A ty ciągle ^
kręcisz głową. - W jego głosie zabrzmiała groźba. - Chcę wiedzieć, J
dlaczego.	*j
Morna spróbowała wynurzyć się z tej spokojnej, obojętnej głębi- l> ny, gdzie tkwiła jej decyzja o 
śmierci.
 
-	Przepraszam. - Głos był jak głowa: lekki i odseparowany od
reszty ciała. - Myślałam, że sami rozumiecie. Przecież jestem
z PZKG. Nie sądziłam, że muszę to tłumaczyć.
Nick z trudem opanował irytację.
-	Co tłumaczyć?
-	Nie znam się na wirusach. Nie mogę naprawić tego, co zrobił Vorbuld. Ale nie musicie się 
przejmować taką kasacją. Niczego nie straciliście. Problemem nie są dane, lecz funkcje. Wirus nie 
przeszkadza wam nigdzie zaglądać. Nie możecie tylko nic zrobić, nie wieszając przy tym 
systemów.
Być może nie zdołają nawet przerwać korekty kursu, nie kasując przy tym danych w konsoli 
sterowania.
-	Morno... - zaczął Nick. Był bliski furii.
-	Czyś ty rozum straciła? - przerwała wściekle Mikka. - Funkcje są wbite na stałe! A dane już 
straciliśmy.
-	Nie, wcale nie. - Morna pokręciła głową.
Przez jedno uderzenie serca wszyscy wpatrywali się w nią z napięciem. Drugie. Trzecie.
I nagle blask jak wybuch radości przemknął po twarzy Nicka. -Bo jesteś PZKG! Spojrzała na niego 
spokojnie.
-	Mam dostęp do waszego rdzenia danych. - To było tylko chwi
lowe rozwiązanie, ale bardzo skuteczne. - Jest tam kopia każdego
strzępu danych, jakie kiedykolwiek mieliście. Kopiowanie jest au
tomatyczne. Nieprzerwane. I do pamięci trwałej. Nie można jej wy
kasować. Nie można jej zmienić. Mogę się do niej dostać; mam
swój identyfikator. Mogę skopiować wszystko z powrotem do sy
stemów. Potrwa to pewnie nawet dzień czy dwa... - Sama objętość
informacji w rdzeniu danych sięgała prawdopodobnie tysięcy giga
bajtów. - Ale będziecie mieli wszystko na miejscu, tak jak było pa
rę minut temu.
-	Niesamowite! - westchnął pierwszy sternik, jakby z podziwem.
Nick spoglądał na nią błyszczącymi z radości oczyma.
-	Chwileczkę - odezwała się Mikka. - Chwileczkę. - Głos mia
ła zduszony, jakby właśnie ktoś trafił ją w splot słoneczny. - A co
z wirusem?
Morna wzruszyła ramionami, cały czas patrząc Nickowi w oczy.
 

 
134
 
135
 
-	Sądzę, że jest zapisany w rdzeniu danych. - Nie zdawała sob"' sprawy, w jakim stopniu jest 
tego pewna. - Wróci razem z resztą.'
-	Czyli staniemy przed tym samym problemem.
-	Ale możecie nawigować. Możecie stwierdzić, gdzie jesteście,!
Czego jeszcze ode mnie chcecie?	j
Nick zatarł ręce i klepnął swoją konsolę. Odzyskał dobry humo
-	Do diabła, pokonamy to draństwo. Pieprzę wszystkie wirusy
Niech Faktura go dla nas wyczyści. Póki tkwi w systemach, będzie
my go obchodzić. Systemy wewnętrzne zostawimy na automatyce!
Może nie będzie nam zbyt przyjemnie, ale przeżyjemy. Wykorzy';
stamy komputery do obliczeń i zaplanujemy, co należy zrobić. Po*
tem odetniemy je i wprowadzimy instrukcje ręcznie. Pewnie, tenr
po będzie gówniane, a w walce nie wytrzymamy nawet starcia z bo*
ją sygnałową, ale przynajmniej możemy dolecieć na miejsce. W po
rządku? - zapytał. - Wszyscy zadowoleni? - Najwyraźniej nie*
oczekiwał odpowiedzi. - Do roboty.
Rozejrzał się.
-	Mackern, puść ją do swojej konsoli. Ustawi wszystko, a potem
ty i Parmute będziecie na tym pracować.
Szerokim gestem wskazał Mornie konsolę danych.
Trochę oszołomiona, ale pewna siebie, kierując się nowymi prio-,
rytetami, odpięła pas fotela mechanika, wstała i obok Mikki, Car-,
mel i Linda przeszła do pierwszego danych.	'
Lind uśmiechał się do niej jak szczeniak; Carmel marszczyła czoło. Mikka obserwowała ją z 
niechęcią.
-	Ufasz jej? - spytała Nicka.
-	A jak, twoim zdaniem, może nam zaszkodzić? I tak wszystko' jest skasowane. Bez danych 
jest tak samo zgubiona jak my.
To prawda. W tej chwili Morna nawet nie myślała o zdradzie. Sam Angus pewnie grałby teraz 
uczciwie.
Ale nie kiwnąłby palcem, żeby ratować swego syna. Gdyby » wciąż była w jego władzy, użyłby 
pewnie co bardziej ezoterycznych funkcji implantu, żeby aborcja była możliwie bolesna.
Zanim usiadła, ściągnęła przez głowę łańcuszek identyfikatora.  ,
Mackern patrzył na nią jak zaczarowany. Twarz miał poszarzałą, z ziemistym odcieniem, zroszoną 
potem. Ponieważ był tak całkowicie odmienny od mężczyzn w rodzaju Orna Yorbulda, Nicka *
 
Succorso czy Angusa Thermopyle, uśmiechnęła się do niego, wciskając identyfikator do czytnika.
Nie odpowiedział uśmiechem. Nie mógł; bał się nawet nadziei.
Kody dostępu pozwoliły jej sięgnąć do rdzenia danych. Zaprogramowała go, by odtworzył stan 
systemu - zapewne w taki sam sposób ochrona Gór-Komu szukała dowodów, dzięki którym 
mogliby skazać Angusa za coś więcej niż kradzież zapasów.
-	Przed startem musisz przesłać dane - poinstruowała Macker-
na. - Ustaw komputery na kopiowanie. Wiesz, jak to zrobić.
Kiwnął głową jeden raz, ostrożnie, jakby nie ufał mięśniom szyi.
-	Kiedy skończy się odczyt - mówiła dalej - musisz tylko wyjąć
mój identyfikator. To zresetuje rdzeń danych i zwolni twoją konso
lę. Potem możesz wracać do pracy.
Wymamrotał coś, co mogło oznaczać „Dziękuję".
Odwróciła się, wciąż uśmiechnięta, by mu dodać odwagi.
Nick z drugiej strony mostka śledził ją namiętnym spojrzeniem; blizny miał ciemne od krwi.
Wykorzystując chwilę, a także nieokreśloną przemianę w sobie, odezwała się bez planu, ale i bez 
obaw:
-	Nick, mam już dosyć bycia pasażerem. Chcę pracować. Po
zwól mi zostać trzecią danych. Trochę mnie przeszkolili, a reszty
sama się nauczę.
Wpuść mnie do systemów. Pozwól samej odkryć, co robimy i dokąd zmierzamy. Daj mi szansę 
poznania prawdy.
Zaufaj mi.
Mikka chciała zaprotestować, ale kiedy zobaczyła wyraz twarzy Nicka, zamilkła nagle i 
gwałtownie zamknęła usta.
Nick uśmiechał się coraz weselej.
-	Jestem jak dżinn w butelce. - W jego głosie brzmiała zuchwałość
i żądza. - Wystarczy mnie odpowiednio potrzeć, a spełniam życzenia.
- Nagle zamachał rękami wokół głowy. - Puff! I jesteś trzecią danych.
Zmęczeni napięciem i niepewnością, Lind, Malda i pierwszy sternik roześmiali się nerwowo. 
Mikka i Carmel pokręciły głowami, pełne podejrzliwości. Mackern sapnął cichutko - delikatne 
tchnienie ulgi.
Moma zasalutowała, jak dawniej często salutowała ojcu. Włączając się w jego grę, wymazała z 
twarzy ślady śmierci i straty.
 

 
136
 
137
 
-	Kapitanie Succorso, proszę o pozwolenie zejścia z mostka.
-	Udzielam zgody - odpowiedział takim tonem, jakby właśn1' złożyła propozycję tak 
erotyczną, że aż przyspieszył mu puls.
Morna jak na skrzydłach przekroczyła otwór i opuściła mod dowodzenia. Opuściła bez swojego 
identyfikatora, bez żadnej zna nej sobie, czy choćby znajomej, tożsamości. Oddała ją za coś, cze;; 
go wartości nie potrafiła jeszcze ocenić.
Nie poszła do ambulatorium. Pełna niezwykłego, absolutneg spokoju, nie musiała od razu 
realizować swojej decyzji.
 
II
 
Nie poszła do ambulatorium. Nie poszła też na dół, do osi statku, żeby znaleźć Parmute, która 
powinna zaznajomić ją z obowiązkami. Ruszyła prosto do kabiny, żeby przygotować się dla Nicka.
Była pewna, że zjawi się, kiedy tylko znajdzie okazję: gdy tylko się przekona, że odtwarzanie 
danych z rdzenia przebiega prawidłowo, gdy tylko on i Mikka Vasaczk opracują metody 
„obejścia" wirusa. Widziała żądzę w jego oczach i pociemniałe blizny. Im bardziej Morna okaże 
się warta posiadania, tym mocniej będzie chciał ją posiąść, wykazać, że ma nad nią władzę.
Była na to gotowa. Implant strefowy jej to umożliwiał.
Kiedy jednak leżała naga na koi, ze sterownikiem ukrytym pod materacem, zaczęła myśleć o 
niezwykłych rzeczach.
Jak by to było mieć dziecko?
Zbadała swój brzuch, by sprawdzić, czy dostrzeże rozwijające się w nim życie. Obmacała piersi, 
czy stały się nabrzmiałe i tkliwe. Jak mocny nacisk powinna odczuwać, by zapragnąć bólu porodu? 
Na poziomie rozumowym wiedziała, że takie pytania są przedwczesne o całe miesiące. Zadawała 
je, ponieważ była zalękniona,
139
 
ciekawa... i samotna. Sama nigdy nie zdecydowałaby się na ciążę. Teraz jednak, gdy została do niej 
zmuszona, zaczynała ją cor bardziej zadziwiać.
Jaki efekt wywrze na dziecku implant strefowy?
Czy doprowadzi je do obłędu? Czy zaszkodzą mu wszystkie tef niewłaściwe hormony i endorfiny? 
Czy udawana, nieograniczona;' pożądliwość uczyni je bardziej czy mniej podobnym do ojca?
A niech to...
Bez żadnego ostrzeżenia jej obojętność rozwiała się nagle, spły-i
nęła z Morny niczym roztopiony wosk. Przestraszona własnymi*,
myślami otrząsnęła się, spróbowała odzyskać spokój. Co właściwie;
ją obchodzi wpływ implantu strefowego na niechciany embrion?'}
Nieważne, co się stanie - musi dokonać aborcji. Musi, prawda? ''.
Wcześniej czy później, kiedy znajdzie czas i okazję, by samotnie '
odwiedzić ambulatorium. Prawda? Bryłka związków chemicznych '
i złośliwości w jej łonie była tylko jeszcze jednym skutkiem gwał- '
tu. Podobnie jak gwałt odbierała jej prawo dokonywania wyborów.
Im szybciej się tego pozbędzie, tym lepiej.	,'
To przecież prawda... To prawda, do diabła!	$
Ale jak w takim razie rozumieć fakt, że wybrała już imię dla >i dziecka?
Nie zauważyła nawet - jak gdyby akurat odwróciła się plecami " - że postanowiła nazwać chłopca 
Davies Hyland. Po jej ojcu...
A niech to...
Najchętniej znowu by się rozpłakała z frustracji i żalu. Nagle usiadła na koi i spuściła nogi na 
podłogę. Chciała zmierzyć się z problemem na stojąco. I natychmiast ruszyła wokół kabiny, jakby 
została schwytana i trafiła do klatki. Czy naprawdę była tak poniżona, tak załamana, tak zagubiona, 
że pomyślała o zachowaniu owocu nienawiści Angusa Thermopyle? Czy naprawdę tak nisko się 
ceniła, że skłonna była dać nienawistnemu nasieniu Angusa miejsce we własnym ciele, gdzie 
mogłoby się rozwijać i rosnąć?
Nie! Oczywiście, że nie. Usunie ciążę natychmiast, gdy tylko Nick uśnie zaspokojony.
Wtedy będzie już sama: tak sama, jak przez cały czas od dnia, gdy zabiła swoją rodzinę; tak sama, 
jak przy Angusie^ kiedy był najgorszy. Maleńka kulka protoplazmy, przeciskająca się z wolna
140
 
ku porodowi, to wszystko, co Mornie zostało. Kiedy ją także zabije, będzie już całkiem samotna.
Dziecko było chłopcem, istotą ludzką. Wnukiem jej ojca. Istniał powód, by żyło: nie miało nic 
wspólnego z gniewiem czy nienawiścią - ani z tym, czy PZKG jest złowroga, jak twierdził Vector 
Sha-heed. Powód sprzeczny z lekcjami Angusa, zasadami, które usiłował jej wpoić: że zasłużyła 
na wieczną samotność i bezbronność, na to, by utrzymywały ją przy życiu tylko neuronowe emisje 
implantu strefowego i własny upór.
Jeśli zachowa Daviesa, nie będzie już sama. Znowu zdobędzie rodzinę, kogoś, kto jest jej częścią...
Kto zasłużył na coś lepszego niż wyssanie z macicy, tylko dlatego, że Moma nie umiała rozróżnić 
normalności od autodestrukcji. Albo niż spłukanie do zsypu w ambulatorium, ponieważ Morna nie 
potrafiła poradzić sobie z niebezpieczeństwem zachowania go przy życiu. Nieważne, kim był jego 
ojciec. Nieważne, jakie pozostawił swemu potomkowi mroczne dziedzictwo.
Kiedyś wierzyła w takie rzeczy, jeszcze w czasach, gdy naprawdę była policjantką, a PZKG 
uważała za uczciwą firmę. Może część tych przekonań gdzieś przetrwała.
Jeśli zachowa dziecko, to jakby skapitulowała przed Angusem Thermopyle.
Ale przecież to właśnie zrobiła, wymieniając jego życie na sterownik implantu strefowego. Wolała 
raczej pozostawić bez kary jego zbrodnie, niż bez pomocy czarnej skrzynki stawić czoło 
konsekwencjom tych zbrodni. Odpowiedź na pytanie, jak jest poniżona, załamana i zagubiona, 
padła już dawno. Jedyna pozostała kwestia była równocześnie prostsza i trudniejsza do 
rozwiązania.
Embrion zagrażał jej przetrwaniu na pokładzie Kapitańskiego kaprysu, jej wartości w oczach 
Nicka. Jak bardzo zależało jej na przetrwaniu?
Czy dla przetrwania warto zabijać?
Jak długo jeszcze wytrzyma samotność?
Schwytana i zamknięta w klatce własnej przeszłości niespokojnie krążyła tam i z powrotem, jak 
gdyby nie wiedziała, w którą stronę się zwrócić. Zaciskała pięści i napinała mięśnie, jakby chciała 
kogoś udusić. Mimo najszczerszych wysiłków nie zdołała
141
 
przywrócić tego oszołomienia i pewności, która ją ogarnęła, postanowiła usunąć swojego syna.
Wciąż krążyła po kabinie, kiedy odezwał się brzęczyk drzwi Nick przyszedł po nią, zgodnie z 
przewidywaniami. Ledwie zd~ ła rzucić się na koję i uruchomić sterownik; minęło zaprogramow 
ne opóźnienie i zamek ustąpił. W rezultacie była zarumieniona i l chę zdyszana, pozornie 
podniecona.
Natychmiast zauważyła, że Nick zmienił się od chwili, gdy : szła z mostka. Blizny nadal pulsowały 
mu pod oczami, ale uśmic zniknął, rozradowanie przygasło. Posiniaczony sprawiał wrażenitp 
rozbitego i niepewnego. Musiał odkryć w sobie jakąś wątpliwość^$?!
Ale nie wątpliwość w sprawie bezpieczeństwa Kapitańskiego kih'{ prysu; to tylko wyostrzyłoby 
mu spojrzenie, kazało bardziej zacift-S kle walczyć.
Na pewno zwątpił w siebie.	*
Ponieważ przyszedł tutaj, Morna uznała, że to zwątpienie jakoś * się z nią wiąże.
Drzwi zamknęły się i Nick stanął w progu.
-	Dlaczego to robisz? - zapytał tonem wskazującym, że myśli'
o czymś innym.
Narastało w niej wymuszone podniecenie; ledwie mogła się skupić. Zmiana, jaka w nim zaszła, nie 
była już dla niej jasna.
-	Co robię?
-	Dlaczego każesz mi czekać pięć sekund, zanim drzwi się otworzą?
Od dawna miała na to przygotowaną odpowiedź.
-	Nie chcę, żebyś mnie przyłapał... - zaczęła gardłowym z pod
niecenia głosem i skinęła głową w stronę kabiny sanitarnej - na
czymś nieeleganckim.
To wyjaśnienie najwyraźniej wystarczyło; temat właściwie go nie interesował. Nie słuchając, 
podszedł bliżej. Ręce mu zwisały, a palce jak szpony na przemian wykrzywiały się i prostowały.
Gdyby władza implantu strefowego nie była tak pełna, Morna pewnie by się przelękła.
Podszedł nagle, chwycił ją za przeguby i szarpnięciem posadził na koi. Oczy mu płonęły.
 
-	Wiesz, skąd mam te blizny? Słyszałaś tę historię?
Pokręciła głową. Świadomość, że zbyt wcześnie użyła sterownika,
że w niewłaściwej chwili stała się bezradna, wyrwała jęk z krtani.
-	Zrobiła mi to kobieta. Była piratem, a ja jeszcze wtedy tylko
dzieckiem. Normalnie pewnie spojrzałaby na mnie z pogardą i ode
szła, ale posiadałem informacje, na których jej zależało. Dlatego nie
wzgardziła mną. Uwiodła mnie i namówiła, żebym jej pomógł prze
chwycić statek. Uwierzyłem jej... Nic nie wiedziałem o pogardzie
ani o kobietach. Myślałem, że traktuje mnie poważnie. Ale kiedy
zdobyła ten statek, nie byłem już potrzebny. Wtedy zaczęła się ze
mnie śmiać. Wyrżnęła całą załogę, wszystkich na pokładzie, ale
mnie oszczędziła. Pocięła mi tylko twarz. Potem mnie zostawiła,
porzuciła samego na statku, żebym umierał powoli i zdążył zrozu
mieć, jak bardzo mną pogardzała. Może liczyła, że sam się zabiję,
albo zwariuję, zanim umrę z pragnienia.
Urwał zdyszany.
-	Śmiejesz się ze mnie? - zapytał po chwili.
Morna patrzyła na niego. Powinna przynajmniej udawać lęk albo oburzenie, ale ogłupiało ją nie 
pasujące do sytuacji pożądanie.
-	Dlaczego zostałaś z kapitanem pieprzonym Termo-piłą? -
Oczy błyszczały mu coraz mocniej, dłonie ściskały boleśnie jej
przeguby. - Dlaczego przyszłaś do mnie? Co to za spisek? Jak
chcesz mnie zdradzić?
W końcu zrozumiała. Ogarnął go strach, że się od niej uzależnia. Kobiety wykorzystywał, a potem 
odrzucał, kiedy miał ich już dosyć. Jeśli potrafiły coś użytecznego, wciągał je do swojej załogi. Ale 
nie poświęcał się dla nich - nie były mu potrzebne.
Aż do dzisiaj.
Teraz zaczął zdawać sobie sprawę, jaką władzę ma nad nim Morna. I przestraszył się.
-	Odpowiedz - wycedził przez zęby. - Albo połamię ci ręce.
-	Sprawdź mnie - szepnęła z głębi swej fałszywej, nieograniczonej namiętności. - Zobacz, 
czy się śmieję. Wiesz, jakie to uczucie. Poznasz różnicę.
Wydał z siebie dźwięk podobny do tłumionego krzyku. Zamachnął się i uderzył ją tak mocno, że 
uderzyła głową o materac, a ściany wokół pociemniały.
 

 
142
 
h
 
143
 
Potem zrzucił buty, zdarł z siebie kombinezon i wylądował na niej niczym młot.
Sztucznie pobudzona, przyjęła ten ból i zareagowała ekstazą. Weź to i niech cię piekło pochłonie, 
ty draniu! Zbyt go nienawidziła, żeby się z niego śmiać.
*	* *
Kiedy zmęczył się i zasnął, wyjęła sterownik i ustawiła go tak, 1
by zmniejszył ból, stłumił wstręt, złagodził grozę przejścia. Potem »
przeszła nad Nickiem, wstała z koi, włożyła kombinezon, wsunęła X
do kieszeni sterownik i ruszyła do ambulatorium.	f
Po drodze nie spotkała nikogo. To dobrze, chociaż nie dbała o to, §" kto ją zobaczy w takim stanie.
W ambulatorium zamknęła za sobą drzwi. Kazała systemom me- i
dycznym wyleczyć swoje podbite oko i opuchniętą twarz, pokrwa- *
wionę wargi, otarte ręce i żebra, naddartą pochwę. Nie wyłączała i-
implantu, dopóki ambulatorium nie zrobiło wszystkiego, co możli-
we, by złagodzić jej ból.	;'
Ale nie nakazała aborcji. I nie próbowała ukryć ciąży. Jedyna in- j
formacja, jaką usunęła z zapisu, dotyczyła dokładnego wieku em- '
brionu - i elektrody wszczepionej do mózgu.	';'
Kiedy skończyła, wróciła do kabiny. Roztrzęsiona po przejściu,
po wygaśnięciu emisji implantu, i pełna obrzydzenia do siebie,
zrzuciła kombinezon i szorowała się w sanie, dopóki skóra jej nie *
zapiekła. Potem położyła się na koi.	,•
Nie zdecydowała się zatrzymać małego Daviesa. Po prostu chciała zachować dowody, że Nick 
Succorso pobił ciężarną kobietę.
Na wypadek, gdyby ich potrzebowała.
*	* *
Okazało się, że nie potrzebuje. Kiedy Nick się obudził, od razu zauważyła, że jego wątpliwości się 
rozwiały. Oczy miał spokojne, blizny blade jak skóra wokół nich. Wrócił też jego uśmiech. Sińce 
po walce z Ornem zaczynały blednąc.
Był nieco zdziwiony stanem Morny: powinna wyglądać o wiele gorzej. Przyjął jednak jej 
wyjaśnienie. Całkiem uspokojony, bez śladu wyrzutów sumienia, polecił jej stawić się na mostku
 
rezerwowym, gdzie Alba Parmute zacznie uczyć ją obowiązków. Potem wyszedł, żeby sprawdzić, 
jak na głównym mostku przebiega odtwarzanie danych.
Morna była gotowa do pracy, pełna zapału - i chęci mordu. Musiała podjąć ważną decyzję, a 
decyzje wymagają informacji. Natychmiast wyszła z kabiny.
Kiedy dotarła do mostka rezerwowego, czekała tam na nią przysłana przez Nicka Alba Parmute.
Mostek mieścił się w przedziale silnikowym, obok kabiny z konsolami mechanika, skąd Vector 
Shaheed albo jego zastępca monitorowali stosunkowo łagodny boczny ciąg sterujący 
Kapitańskiego kaprysu. Sam mostek rezerwowy był węższy i nie tak oszałamiająco skręcony jak 
jego główny odpowiednik: zbudowano go przy grodzi w osi statku. Miał jednak takie same fotele, 
konsole i ekrany. Stojąc przy ścianie, ponad łukiem podłogi można było zobaczyć przeciwległą. 
Siedząc przy konsoli danych, Morna mogła bez trudu obserwować pozostałe stanowiska.
Charakterystyczna posępna mina Alby Parmute i jej maniery wzmagały tylko wrażenie, że jest 
kolejną porzuconą kochanką Nicka. Pragnienie znalezienia kogoś innego, kto dzieliłby z nią koję, 
wyrażało się w farbowanych włosach, ostrym makijażu i tym, jak rażąco odsłania swe ciało: 
kombinezon nosiła tylko do połowy zapięty, a piersi wypychały rozcięcie od wewnątrz. Morna nie 
czuła dla niej współczucia. Zniechęcona do Nicka i wszystkiego, co męskie, tak wyraźnie 
eksponowane pragnienia Alby uznała za żałosne.
Niestety, nastroje Alby i jej najwyraźniej ciągły stan lubieżnej niecierpliwości nie mogły ukryć 
faktu, że nie była szczególnie błyskotliwa. Przedstawiła Mornie nowe obowiązki jedynie w 
najbardziej konkretnym sensie: jak zmieniają się wachty, od kogo przyjmuje rozkazy, które guziki 
powinna naciskać, jakie kody wywołują rozmaite funkcje, jakie możliwości kontroli uszkodzeń ma 
Kapitański kaprys. Ignorowała wszelkie „jak" i „dlaczego"; sama pracowała na pamięć i od Morny 
oczekiwała tego samego. W porównaniu z nią niepewny siebie i słabo zorientowany pierwszy 
danych był geniuszem.
Nick i jego statek byli bardziej uzależnieni od Vorbulda, niż Morna przypuszczała.
 

 
144
 
145
 
Nie była wirtuozem komputerów, ale szybko się przekonała, że będzie miała dla Kapitańskiego 
kaprysu większą wartość niż Alba Parmute.
Wytrwała pół godziny nieprzydatnych instrukcji, nim wreszcie się zirytowała. Poprosiła, żeby 
zostawić ją samą na mostku. W celu „ćwiczeń".
Była z PZKG; nie można było jej ufać. Ale nie była mężczyzną, a w dodatku Alba się nudziła; 
dlatego wzruszyła tylko ramionami i wyszła.
To była szansa, pierwsza szansa Morny. Nie mogła jej przegapić, f
Szuflady umysłu, gdzie zamknęła czarne odpryski nienawiści, \ zaczynały się otwierać. Przemoc 
Nicka i fakt, że jest w ciąży, naruszyły ich odporność. Strzępki wstrętu, odrazy do siebie, 
wściekłości i pragnień wyciekały, budząc żądzę krwi. Sama na mostku rezerwowym, przed 
konsolą danych, postanowiła szukać odpowiedzi, jakby ekrany mogły pokazać jej przyszłość.
Nie zaniedbała ostrożności, jakiej nauczyła się od Angusa. Czujna, rozgoryczona, wezwała przez 
interkom główny mostek i poprosiła o zgodę na uruchomienie rezerwowej konsoli danych, żeby 
mogła ją przestudiować.
-	Włącz sobie - zgodził się Nick. Teraz, pozbawiony wątpliwo
ści, był w pobłażliwym nastroju. - Studiuj, ile chcesz, tylko nic nie
rób. Jeśli wywołasz kasację, jesteś zwolniona.
Stukając palcami w konsolę, by opanować zdenerwowanie, odpowiedziała możliwie wesołym 
tonem:
-	Dziękuję.
Nie zamierzała robić niczego, co mogłoby uaktywnić wirusa Orna. Nie tknie nawet palcem danych 
Kapitańskiego kaprysu; tylko na nie popatrzy.
System nie był jej znany, ale nie różnił się zbytnio od tych, z których korzystała w Akademii i na 
pokładzie Pogromcy gwiazd. Alba podała jej główne hasła. Gdy tylko konsola była gotowa, 
Mor-na sprawdziła postęp odtwarzania danych z rdzenia.
Potrzebne jej informacje znalazły się już w systemie.
Dane nawigacyjne. Astrogacja i skan.
Jak każdy obcy komputer, i ten wymagał programistycznych sztuczek i haczyków, o których nie 
miała pojęcia. Przez pierwsze
 
dziesięć minut błądziła po systemie, wywołując na ekran jedynie bezsensowne ciągi znaków. 
Wreszcie jednak trafiła na spis parametrów i tam znalazła rzeczy, o których Alba Parmute 
zapomniała albo nie potrafiła jej powiedzieć.
Potem zaczęła uzyskiwać sensowne wyniki.
Dane nawigacyjne pozwoliły jej wykreślić trajektorię Kapitańskiego kaprysu od Stacji Gór-Komu. 
Astrogacja i skan pomogły wyznaczyć obecną pozycję i wywołać listę możliwych punktów 
docelowych - miejsc, które mogli osiągnąć, lecąc tym kursem.
Lista była długa. Zawierała wszystko, od punktów wprost przed nimi, poprzez położone wokół 
gigantycznego łuku kreślonego przez statek, aż po samą Stację Gór-Komu na jego krańcu. 
Ograniczyła pole poszukiwań, zakładając, że Nick zamierza utrzymać boczny ciąg jeszcze przez 
co najmniej dwa miesiące, i usuwając wszystkie cele, których osiągnięcie zabrałoby im więcej niż 
siedem czy osiem miesięcy - praktycznie wszystko poza środkowym punktem wielkiego okręgu, 
przedłużenia trajektorii.
Kiedy skończyła, lista zrobiła się krótka.
Tak krótka, że Mornie krew zastygła w żyłach.
Znalazły się na niej: czerwony olbrzym bez żadnych znaczących satelitów, praktycznie nieznany, 
najdalszy kraniec pasa asteroidów, obsługiwanego przez Stację Gór-Komu, jeden z wrogich 
posterunków strzegących zakazanej przestrzeni oraz kawał martwej skały, wielki jak planetoida, 
zawieszony kilka milionów kilometrów za jej granicą - dostatecznie głęboko, by lot tam był 
bezprawny dla każdego ludzkiego statku, ale też dostatecznie daleko od posterunku, by był 
dostępny dla każdego, kto skłonny jest zaryzykować konsekwencje.
Ta skała miała nazwę: Thanatos Minor.
Moma słyszała o niej. Ta nazwa wzbudziła w niej lodowaty dreszcz.
Słyszała ją w Akademii, powtarzaną szeptem przez ludzi przerażonych tym, co sobą 
reprezentowała: niezgłębioną otchłań zdrady, działalność zmierzającą do zniszczenia ludzkiej rasy 
jedynie dla zysku.
Thanatos Minor. Nic dziwnego, że zakazana przestrzeń chroniła tę skałę, osłaniała ją mimo 
dyplomatycznych protestów i wściekłości ambasadorów, mimo że samo jej istnienie łamało 
podpisany układ. Zakazana przestrzeń zagrażała każdemu żyjącemu człowiekowi, chociaż
 

 
146
 
147
 
zagrożenie to było raczej genetycznej niż militarnej natury. Żadntf
ludzkie statki nie zostały zaatakowane, żadne obce nie przekroczyły,
granicy, nie złamano żadnych umów - z wyjątkiem tych wiele mówią-'
cych przeoczeń, jak na przykład zaniechanie likwidacji Thanatos Mi-,
nor. A Thanatos Minor służył za groźbę skuteczniejszą niż okręty bo-*
jowe i działa cząsteczkowe.	(
Zgodnie z pogłoskami Thanatos Minor był stocznią i składem, handlowym piratów. Budowano 
tam statki (takie statki jak Ślicznot-' kal); inne wracały tam do naprawy. A tacy piraci jak Nick 
Succor- % so i Angus Thermopyle zabierali tam swoje łupy: na jeden z nielicz- Ot nych rynków, 
dostatecznie bogatych, by kupować rudę i materiały K w ilościach, jakie oferowali, rynek 
napędzany nienasyconym apety- •;, tem zakazanej przestrzeni na ludzkie surowce, ludzką 
technologię ;' i -jeśli plotki mówiły prawdę - ludzkie życie.
Morna zignorowała czerwonego olbrzyma, posterunek, pas aste-roidów. Równie pewnie, jakby 
sam Nick jej to zdradził, wiedziała, dokąd zmierza Kapitański kaprys: na Thanatos Minor, gdzie 
wymienią jej tajemnice na pieniądze i remont; gdzie cala jej wiedza o PZKG trafi do zakazanej 
przestrzeni.
To nie było zwykłe przestępstwo. To była zbrodnia, zdrada , ludzkości.
Zapomniała już o lojalności wobec Policji Zjednoczonych Kompanii Górniczych. Vector twierdził, 
że jej przełożeni, jej bohaterowie, byli skorumpowani aż do najwyższych poziomów hierarchii. 
Możliwe, że miał rację; z pewnością wierzył w to, co mówił. Zresztą i tak odwróciła się już od nich: 
przyjęła od Angusa sterownik implantu strefowego i uciekła z Nickiem, zamiast oddać się w ręce 
ochrony Stacji. Praktycznie rzecz biorąc, nie była już policjantką.
To jednak przestało mieć znaczenie. Nie wiedziała, czy PZKG zdradziła ludzkość. Musiała się 
zastanowić, czy sama jest gotowa zdradzić ludzkość.
A jeśli odpowie, że nie... Co wtedy? Pytanie będzie brzmiało: jak nie dopuścić, by Nick zmusił ją 
do zdrady?
Odruchowo przeliczyła pozostały dystans: prawie sześć miesięcy z połową prędkości światła 
wzdłuż aktualnej trajektorii Kapitańskiego kaprysu, wliczając czas na decelerację - znowu 
przeciążenia.
Co może zrobić?
 
Jakie ma wyjście, oprócz sabotażu statku?
Najlepsze, na co mogła liczyć, to autodestrukcja, natychmiastowa śmierć. Każda inna forma 
sabotażu doprowadzi do tego, że będzie dryfować w czarnej przestrzeni na statku pełnym ludzi 
wiedzących, że ich zabiła. Ale sama myśl o autodestrukcji napełniała ją lodowatą grozą. Oznaczała 
zamordowanie siebie w taki sposób, że wszyscy z nią związani zginą także.
Mogłaby też zwyczajnie się zabić i niech Nick radzi sobie bez niej.
Czuła, że wpadła w pułapkę; była tak przerażona, że ledwie mogła oddychać. Nieświadomie 
uderzała kostkami palców w krawędź konsoli, aż pękła skóra i obie dłonie pokryły się krwią. Nie 
miała innego wyjścia niż samobójstwo, niż poddanie się moralnej chorobie skokowej, jaka zżerała 
jej życie od chwili, gdy Pogromca gwiazd po raz pierwszy wykrył Ślicznotkę i zaczął przyspieszać.
Nie, pomyślała. Nie. To zbyt wiele. Nie zniosę tego.
Nie po to dotarła aż tutaj, żeby teraz się zabić. Nie po to znosiła dotyk Nicka, wytrzymywała bicie 
i odrazę, żeby teraz popełnić samobójstwo.
W pułapce...
Wreszcie chłód w sercu stał się tak nieznośny, że objęła rękami ramiona i zwinęła się w kłębek, 
szukając ciepła.
* * *
Wciąż tkwiła w tej pozycji - skulona, jakby dla ochrony swego dziecka - kiedy znalazł ją Vector 
Shaheed.
Musiał przechodzić obok, idąc do kabiny z konsolami.
-	Morna? - odezwał się, stając w progu.
Powinna coś odpowiedzieć, żeby sobie poszedł. Powinna przynajmniej schować dłonie. Ale nie 
mogła.
-	Morna! Dobrze się czujesz? - Podszedł bliżej, chwycił ją za ra
mię. I nagle ścisnął mocniej. - Do diabła, coś ty sobie zrobiła?
Uniosła głowę i spojrzała -jak błysk zimnego płomienia - na jego łagodne zdziwienie, delikatną 
troskę.
-	Powinieneś mi powiedzieć - wychrypiała. - Kiedy pierwszy
raz cię spytałam. Powinieneś powiedzieć, gdzie lecimy.
Odwróciła się plecami i odeszła z rezerwowego mostka z powrotem w fałszywą odwagę implantu 
strefowego.
 

 
148
 
149
 

Kiedy brzęczyk interkomu przypomniał jej, że nadszedł czas prze4 jęcia służby na mostku, poszła, 
chociaż palce miała tak sztywne od zakrzepłej krwi i bólu, że ledwie nimi poruszała. Lekkomyślna 
i zuchwała zabrała do kieszeni sterownik włączony na niską moc - nie żebyiM łagodził fizyczny 
ból, ale żeby tłumił emocjonalną burzę. Obolałe dło-|H nie przydawały się: pomagały utrzymać 
myśli w teraźniejszości. A im-« plant strefowy nie dopuszczał, żeby teraźniejszość ją przytłaczała.      
B
Wytłumiona delikatną elektroniczną emisją stanęła na mostku, 9 by przystąpić do pracy jako 
trzecia danych Kapitańskiego kaprysu.W
Liete Corregio była drugim oficerem; to jej wachta. Mimo to w
Nick czekał tu na Mornę. Powitał ją drapieżnym uśmiechem, na w
który nie potrafiła odpowiedzieć; nie odezwał się. Zakołysał tylko W
na palcu jej identyfikatorem, po czym rzucił go do niej.	Jf
To dowodziło, że odtwarzanie z rdzenia danych dobiegło końca. '1
Być może dowodziło też czegoś innego, ale w takim stanie nie 'f
miała ochoty o tym myśleć. Skrzywiła się odruchowo, złapała iden- s
tyfikator i ścisnęła go w palcach.	f|
Potem starała się zachować możliwie obojętny wyraz twarzy, ^
przewidując reakcję Nicka, kiedy zobaczy jej dłonie.	'/
Natychmiast spoważniał; uśmiech zniknął, ciało bez żadnego * etapu pośredniego przeszło z mchu 
do czujnego znieruchomienia.    v
-	Morno, znowu się z kimś biłaś? - zapytał spokojnie, zbyt i
spokojnie. •
Przez sekundę czy dwie niewiele brakowało, żeby załamało się działanie implantu strefowego. 
Owszem, biła się. I niczego to nie  , rozwiązało.
Ale implant wytrzymał. O mgnienie oka za późno pokręciła głową.
-	Upadłam. Wylądowałam na rękach.
Stanowczym ruchem, jakby kończyła tym rozmowę, wciągnęła przez głowę łańcuszek i wsunęła 
identyfikator pod kombinezon. Zdawało się, że Nick nie jest pewien, czy powinien jej uwierzyć.
-	Idź do ambulatorium - poradził obojętnie. - Liete na ciebie .
zaczeka.
Morna znowu pokręciła głową.
-	Jeśli będzie bolało, nauczy mnie ostrożności - oświadczyła. -
Chcę się wziąć do pracy - dodała.
150
 
Z wolna znikała groźba w jego wzroku. Może postanowił jej uwierzyć. A może uznał, że jeśli 
nawet się biła, to nie przegrała -dzięki swej czarnej skrzynce wyglądała, jakby tak właśnie było. 
Nick w końcu wzruszył ramionami i zrezygnował.
- Przejmujesz - rzucił drugiej oficer. I zszedł z mostka.
Liete Corregio skinęła głową i Morna i podeszła do swojego stanowiska.
Za każdym razem, kiedy dotykała klawiszy, palce bolały jak połamane.
Tego właśnie chciała.
Liete była drobną, smagłą kobietą o pospolitych rysach. Jej glos ledwie było słychać na mostku. W 
dodatku zachowaniem nie demonstrowała właściwie żadnego autorytetu i Morna z początku 
sądziła, że Corregio otrzymała to stanowisko, ponieważ jest kolejną odrzuconą kochanką Nicka. 
Ale dowódca wachty była zbyt zwyczajna, by zaspokoić romantyczne gusty pirata. W krótkim 
czasie zresztą Moma przekonała się, że Liete Corregio jest niemal tak samo kompetentna jak 
Mikka Vasaczk. Brakowało jej agresywności Mikki, ale nie jej pewności czy umiejętności. 
Zapewne tolerancja Nicka dla takich kobiet, jak Alba Parmute, nie sięgała do stanowisk 
dowodzenia na jego statku.
Jednak mimo kompetencji Liete Kapitański kaprys znalazł się w poważnych kłopotach.
Częścią problemu był z pewnością fakt, że Liete dostała najsłabszych ludzi w załodze. Niezależnie 
od jej opinii o Lindzie musiała przyznać, że jest o kilka rzędów wielkości lepszy od trzeciego 
łącznościowca. Ludzie na stanowiskach skanu i namiaru byli: - jeden nałogowym pijakiem, który 
lepiej się znał na demolce niż na spektrografii, drugi zaś z potężnym zabijaką z pięściami tak 
wielkimi, że z trudem trafiał w jeden klawisz naraz. Konsolą sterowania operował oślizly szczurek, 
równocześnie błyskotliwy i zawodny: wydawał się zdolny do wszystkiego oprócz wykonywania 
rozkazów. To, że Liete potrafiła zmusić takie indywidua do wspólnej pracy, budziło coraz większy 
podziw Morny.
Na nieszczęście, nie był to najpoważniejszy z kłopotów. Stanowiła go decyzja Nicka, aby „obejść" 
wirusa Orna Yorbulda.
151
 
Nikt z wachty Liete nie miał najmniejszego pojęcia, w jaki spos posługiwać się sprzętem ręcznie. 
Zresztą nikt na pokładzie tego potrafił, z wyjątkiem Vectora, Małego, Carmel, Mikki, Liete, M i 
samego Nicka. Systemy cybernetyczne prowadziły statki od dawna, że większość podróżników 
nigdy nie próbowała niczego m* nego. Oczywiście, istniała taka możliwość; absolwenci Akademii 
PZKG czy Zielonego Alefa umieli to zrobić. Ale pirackie załogi z ko-; nieczności składały się 
zwykle z ludzi o ciemnych życiorysach i nie jasnych kwalifikacjach, luźno powiązanych z 
potrzebami statku.. Podwładni Nicka zwyczajnie nie wiedzieli, jak wykonywać swoje obowiązki i 
jednocześnie osłaniać komputery przed wirusem.
Kiedy Morna się do nich przyłączyła, zadaniem Liete Corregio- 4
realizowanym przez długie tygodnie - było nauczenie trzeciej {t
wachty, jak kierować Kapitańskim kaprysem, nie narażając go na '
kasację danych.	' *
Od początku nie szło jej dobrze. Już w czasie trzeciego dyżuru,-' Morny pijakowi przy ścianie 
udało się wymazać wszystkie swoje dane. To kosztowało statek dwadzieścia godzin pracy przy 
kopiowaniu ich z rdzenia.
Dzień czy dwa później drugi namiarowiec z wachty Mikki Va- ' saczk, Kaster, przypadkiem 
uruchomił losowy ostrzał z działa cząsteczkowego, przypalając dziesięciometrowy pas pancerza 
Kapitańskiego kaprysu i odparowując czujnik dopplerowski. To kosztowało załogę tydzień pracy 
w skafandrach, przy montażu nowego czujnika.
I zanim jeszcze ktokolwiek zdążył odpocząć, Alba Parmute, która skafandry uważała za osobisty 
afront, zapomniała wyłączyć swoją konsolę dokładnie w tej samej chwili, w której skan zapomniał 
przejść na ręczną przy konfiguracji nowego sensora. To spowodowało kolejną pełną kasację i 
dalsze opóźnienie.
Mikka była wściekła. Bardziej nienawidziła głupoty, niż nie ufała Mornie, więc przeniosła Albę na 
trzecią wachtę, awansując Mor-nę do swojego zespołu.
Liete przyjęła Albę z rezygnacją. Na Kapitańskim kaprysie,   . podobnie jak na większości statków, 
prawdziwym zadaniem drugiego oficera było znoszenie kłopotów, z którymi nikt inny nie mógł 
sobie poradzić.
 
Nick obserwował to z tłumioną irytacją; jego spojrzenie mówiło wyraźnie, jak słowa, że 
zastanawia się, kogo wymienić, kiedy -jeżeli - dotrą do Thanatos Minor.
Za każdym razem, kiedy Morna wciskała swój identyfikator w czytnik konsoli danych, 
zastanawiała się, po co to robi. Ale znała odpowiedź: ponieważ nie miała wyboru. Nick nie 
tolerowałby odmowy.
Rozgoryczona własną bezradnością i wstrętem do wspólnych nocy z Nickiem szukała pociechy w 
badaniu możliwości samozniszczenia. Bezskutecznie: Kapitański kaprys nie miał żadnej 
wbudowanej ani zaprogramowanej metody autodestrukcji.
Nick chciał ją wykorzystać i zdradzić całą ludzkość. Nie mogła tego znieść - i nie mogła temu 
przeciwdziałać. Na brzuchu wyrósł jej niewielki wzgórek, który wkrótce wszyscy zauważą; 
mdłości zniknęły, gdy organizm przyzwyczaił się do nowej mieszanki hormonów. A mimo to nie 
umiała podjąć decyzji. Dziecko stawało się dla niej coraz bardziej rzeczywiste. Na myśl, że może 
je zatrzymać, miała ochotę płakać; na myśl, że może je usunąć, miała ochotę wymiotować.
Stopniowo oba problemy zlały się w jeden: konieczność samobójstwa albo zniszczenia statku i 
konieczność zabicia syna. Były oddzielne, ale zależały od siebie nawzajem. Nie mogła podjąć 
decyzji w jednej sprawie, dopóki nie rozwiąże drugiej.
* * *
Ponieważ przez większość czasu znajdowała się pod wpływem implantu strefowego, emocjonalnie 
przygaszona, żeby nie wypruć Nickowi flaków, kiedy tylko się zbliży, ani nie zniszczyć całej 
konsoli danych na oczach Mikki, dość późno dostrzegła, że zachodzą w niej zmiany.
Nick w jej kabinie byl zwykle delikatny, jakby pozbył się wszelkich wątpliwości. Nauczeni 
przykładem Orna inni mężczyźni jej nie zaczepiali - nawet trzeci namiarowiec, który wyglądał, 
jakby był zdolny zabić dla seksu. Wykonywała swoje obowiązki, czasochłonne i wymagające 
uwagi, zajmujące jej długie godziny i broniące przed stresem. A stanowczość Mikki pomagała w 
koncentracji.
Dzięki temu miała czas, żeby wziąć się w garść. Poniżej poziomu świadomości, pobudzona 
hormonami albo dawnym poczuciem
 

 
152
 
153
 
lojalności, a może jakąś ślepą zaciekłością, by nie pozwolić Angu-som Thermopylom ani Nickom 
Succorso na zniszczenie jej życia, zaczęła gromadzić i splatać w coś nowego poszarpane pasma 
swojej osobowości.
Potem nie mogła sobie przypomnieć, kiedy przestała nosić sterownik. Któregoś dnia spróbowała 
go zostawić, potem już stale ukrywała go w kabinie. Minęło sześć tygodni od śmierci Orna 
Vorbulda i kończył się czas dopuszczalnej bezpiecznej aborcji. Kapitański kaprys był już niemal 
gotów, by spróbować drobnej ręcznej korekty kursu.
Morna nie była już tą samą kobietą.
Różnica uwidoczniła się któregoś dnia, kiedy Nick zjawił się na mostku podczas zmiany wachty 
między Mikką i Liete. Skinął głową do wychodzącej Mikki i rzucił Mornie uśmiech tylko odrobinę 
bardziej drapieżny, odrobinę bardziej krwiożerczy niż zwykle. A jednak sama jego obecność tutaj 
była czymś niezwykłym; normalnie czekał na Mornę w kabinie. Kiedy wraz z całą drugą wachtą 
schodziła z mostka, gestem nakazał trzeciemu łącznościowcowi zwolnić miejsce i sam usiadł za 
konsolą.
Ledwie zdążyła mu się przyjrzeć. Natychmiast ruszyła na mostek rezerwowy.
Spieszyła się; wiedziała, że nie ma wiele czasu. Odległość do rezerwowego mostka pozwoliła na 
zastanowienie; miała wrażenie, że po raz pierwszy od tygodni myśli. Z początku zamierzała 
uruchomić rezerwową konsolę komunikacyjną i połączyć ją z główną. Dzięki temu mogłaby 
obserwować, co robi Nick. Nawet gdyby straciła transmisję, wciąż byłaby w stanie odkryć, w 
którym kierunku nadał wiadomość.
Gdy jednak przemyślała ten plan, zrozumiała, że Liete natychmiast się dowie o włączeniu konsoli, 
powie Nickowi, a ten bez trudu odgadnie, co chce zrobić Morna.
Istniało inne wyjście.
Nikt nie może wykasować danych z rdzenia. Każdy fakt mający znaczenie dla statku, każde 
działanie i manewr były zapisywane na zawsze. A to znaczyło...
To znaczyło, że choćby Nick wykasował pewne dane z zapisu transmisji, rdzeń danych nie ulegnie 
zmianie. A zatem odtworzenie przywróci informację w pełnej formie.
154
 
Jeśli o tym zapomniał, jeśli nie powtarzał wszystkich kasowań po każdym odtworzeniu, mogła 
sprawdzić, co właściwie ukrywa.
Z rezerwowej konsoli danych mogła wywołać wiadomość, jaką wysyłał w tej chwili.
Konsola Liete zasygnalizuje, że włączono rezerwową konsolę komunikacyjną. Nie powie jednak, 
co Morna z nią robi. Bez kłopotu się wytłumaczy; znajdzie pretekst pasujący do zakresu jej 
obowiązków.
W innych okolicznościach wymyślałaby sobie, że nie wpadła na to wcześniej. Teraz nie miała 
czasu.
Mostek rezerwowy szczęśliwie okazał się pusty. Gdy tylko opadła na fotel, wcisnęła do czytnika 
swój identyfikator. Na wszelki wypadek włączyła interkom i poprosiła Mikkę o zgodę na pewne 
badania; nie czekała na odpowiedź. Palce wciskały klawisze. Mikka spytała, o jakie badania chodzi, 
więc Morna wyjaśniła, że chce spróbować zidentyfikować instrukcje czy protokoły, z jakich 
korzysta wirus Oma przy kasacji systemów. Zanim jeszcze Mikka zdążyła rzucić „Zgoda", Morna 
odtwarzała już dane transmisji, które Nick właśnie usunął.
To, co odkryła, trafiło ją mocno jak cios Nicka. Ale nie sparaliżowało, nie unieruchomiło...
Sama wiadomość była oczywiście zaszyfrowana. Nie mogła jej odczytać i nie miała czasu na 
próby. Ale rozpoznała przeznaczenie i kody bezpieczeństwa, gwarantujące, że odbierze ją tylko 
właściwa osoba i nikt inny. W dodatku konsola danych umożliwiła wyznaczenie wektora 
transmisji. Po chwili wiedziała już, że wiadomość przesłano wąskopasmowo do wpółrzędnych, 
które dobrze znała.
Współrzędnych satelity nasłuchowego PZKG.
Jednego z tysięcy takich samych, rozrzuconych dla strzeżenia granic zakazanej przestrzeni.
Była policjantką; wiedziała, jak działają takie satelity. W odstępach czasu określonych listą 
priorytetów sztabu w pobliżu pojawia się sonda kurierska, a satelita zrzuca do niej swoje zapisy. 
Sonda przeskakuje z powrotem ku Ziemi i nadaje zapisy do przekaźnika dryfującego za orbitą 
Plutona - tak daleko, by setki sond, obsługujących tysiące satelitów nasłuchowych, nie 
wspominając o stacjach i koloniach, mogły unikać planet, księżyców, skał i statków, 
zapełniających Układ Słoneczny. Przekaźnik nadaje dane do sztabu PZKG. W sprzyjających 
warunkach cały ten proces może się obywać
155
 
zdumiewająco szybko; znaczące opóźnienia występują jedynie1 wtedy, gdy sonda kurierska musi 
przenosić swoje dane z normalnymi, podświetlnymi prędkościami.
W dodatku Nick pozostawił talerz anteny wymierzony w satelitę nasłuchowego. Czekał na 
odpowiedź.
Mornę przeszył dreszcz niepokoju. Miała uczucie, że traci kon
takt z rzeczywistością, jakby nagłe zniknęło ciążenie, jakby Kapi- <i
tański kaprys wyhamował ruch obrotowy albo wypadł ze swej tra- '
jektorii lotu przez pustkę.	*
Nick wysłał wiadomość do PZKG. I oczekiwał odpowiedzi.        \
O Boże...
Nie zdążyła jednak uporządkować myśli. Zanim w pełni uświadomiła sobie zdradę Nicka, 
usłyszała w progu jego głos.
-	Udało ci się? - zapytał drwiąco.
Wygasiła wskaźniki i odwróciła się do niego.
Stał w drzwiach i opierał się o futrynę; uśmiechał się. Minęło już tyle czasu, a na jej widok wciąż 
odsłaniał zęby i blizny mu ciemniały. Może - zaskoczona - wydała mu się przestraszona, a myśl o 
jej strachu go podniecała. A może tak mocno pozwolił się schwytać w sieć udawanej namiętności, 
że już nie mógł się uwolnić.
Ale nie była przestraszona. Nie w tej chwili. Nie zdając sobie z tego sprawy, przeszła poza granice 
przestrachu; nie próbowała już przewidywać skutków swoich działań. Po raz pierwszy od tygodni 
myślała logicznie; wkrótce pozna odpowiedzi na swoje pytania. Patrzyła mu prosto w oczy.
-	Wysłałeś wiadomość do PZKG - oświadczyła spokojnym,
skupionym tonem.
W jednej chwili jego ciało stało się nieruchome i groźne, niczym   ' bomba przed wybuchem.
-	Czy twoja załoga wie, że robisz takie rzeczy? - zapytała, jak
by była to wyłącznie kwestia akademickiej ciekawości.
Patrzył na nią nieruchomo; w jego uśmiechu nie pozostał nawet ślad uczucia.
-	Byłaś jedyną, która jeszcze nie znała tego sekretu. I nadal go
nie znasz. Nie naciskaj.
Zignorowała ostrzeżenie. Mówił prawdę albo kłamał, ale na pewno jej tego nie zdradzi.
 
-	Myślałam, że zamierzasz mnie sprzedać na Thanatos Minor.
A przynajmniej moje informacje. Zmieniłeś plany?
Tylko jego wargi się poruszyły. Wszystkie pozostałe mięśnie zastygły w jednej pozycji. O ile 
mogła to zauważyć, nawet nie mrugał.
-	Kto ci powiedział, że lecimy na Thanatos Minor?
-	Nikt - odparła. - Sama to odkryłam.
-Jak?
Wzruszyła ramionami i wskazała konsolę danych.
-	Przed podjęciem pracy musiałam się zaznajomić ze sprzętem.
Zbadanie, co mówi astrogacja na temat naszej trajektorii, było do
brym ćwiczeniem.
Wargi rozciągnęły się odrobinę szerzej.
-	A jak odkryłaś, że „wysłałem wiadomość do PZKG"? - W je
go ustach ta nazwa brzmiała jak przekleństwo.
Powiedziała mu. Nie drgnął nawet.
-	Od jak dawna mnie szpiegujesz? - zapytał, kiedy skończyła.
Na to pytanie również odpowiedziała. Nie miała powodów, żeby
kłamać w tej kwestii.
-	To był pierwszy raz. Dopiero parę minut temu przyszło mi do głowy, że mogę to zrobić. 
Miałam inne sprawy na głowie - dodała z nutą goryczy. Po czym powtórzyła swoje pytanie:
-	Dlaczego rozmawiasz z PZKG?
Odsunął się od drzwi. Swobodnie, niczym rozleniwiony drapieżnik, przeszedł do konsoli 
dowodzenia i usiadł. Morna obracała się za nim jak antena namiaru.
Przez chwilę masował palcami blizny, jak gdyby chciał zetrzeć z nich krew.
-	Za twoje informacje dostanę więcej, jeśli ogłoszę licytację. Ale
nie mogę urządzić licytacji, jeśli nie znajdę przynajmniej dwóch ku
pujących. Dałem twoim kumplom szansę zachowania w tajemnicy
tego, co wiesz. Jeśli tylko zapłacą za ten przywilej.
To było kłamstwo; rozpoznała je natychmiast. Samo w sobie brzmiało nawet rozsądnie, ale nie 
tłumaczyło, skąd znał położenie satelity nasłuchowego.
Nie oskarżyła go jednak o nieuczciwość; niech wierzy, że dała się oszukać. Musiała rozważyć 
jeszcze inne sprawy.
-	Nie zrobią tego - oświadczyła.
 

 
156
 
157
 
-	Dlaczego? - zapytał takim tonem, jakby odpowiedź niezbyt go interesowała.
-	Bo nie będą pewni, czy nie wieźmiesz od nich pieniędzy i mimo to nie sprzedasz mnie na 
Thanatos Minor.
Wzruszył ramionami.
-	Pomyślałem o tym. Obiecałem, że jeśli przyjmę ich ofertę, dam ci dostęp to konsoli 
komunikacyjnej. Możesz się zgłosić i potwierdzić, że dotrzymuję umowy. Możesz nawet 
powiedzieć im wszystko, czego się dowiesz w czasie remontu.
-	To nie wystarczy... - Pokręciła głową. - Taka oferta niczego nie gwarantuje. A oni zażądają 
gwarancji.
Nie przejął się jej argumentem.
-	Warto spróbować. Przecież jeśli odmówią, niczego nie tracę.
O, nie; tracisz, wiele tracisz, Nicku Succorso, pomyślała. Na Bo
ga, tracisz.
Ale nie powiedziała tego głośno. Kiedy dokonała się w niej przemiana, myślała szybciej, bardziej 
efektywnie.
-	Mam lepszy pomysł - zaproponowała ostrożnie, neutralnym
tonem. - Obiecaj im, że jeśli dość dużo ci zapłacą, zabierzesz mnie
gdzie indziej. I pozwolisz mi zameldować, że naprawdę zmieniłeś
kurs. Pozwolisz ich przekonać, że dotrzymujesz umowy.
Na jedną chwilę zarzucił pozę nonszalanckiej obojętności. Zesztywniał w fotelu; spojrzał na nią 
ostro.
-	A dlaczego chcesz, żebym zrobił coś podobnego? - zapytał po
woli, przeciągając sylaby.
Jeśli myślał, że Moma się zawaha, to się mylił.
-	Ponieważ nie chcę lecieć na Thanatos Minor - odparła, patrząc mu prosto w oczy.
-	Dlaczego nie, do diabła? Myślisz, że ciągle jesteś gliną? Myślisz, że masz jeszcze prawo się 
przejmować, komu sprzedam twoje tajemnice? Zrezygnowałaś z tego prawa parę miliardów 
kilometrów temu. Skąd nagle takie pieprzone skrupuły?
Wszystkie dylematy nagle znalazły rozwiązanie. W surowym wzroku Nicka, we własnym 
zagrożeniu dostrzegła, jak bardzo są od siebie uzależnieni. Jej intuicyjne niezdecydowanie 
rozpłynęło się. Nagle zyskała pewność; patrzyła na niego, jakby z nich dwojga to on właśnie 
przeżywał zwątpienie.
 
-	Jestem w ciąży - oznajmiła stanowczo. - Będę miała syna. Po
ród nastąpi mniej więcej w czasie, kiedy planujesz naprawić napęd
skokowy. Nie chcę rodzić na Thanatos Minor. Oboje będziemy na
rażeni. Ktoś może wykorzystać dziecko przeciwko mnie. Każde
z nas dwojga ktoś może wykorzystać przeciwko tobie.
Modląc się, by jej uwierzył - żeby nie zażądał badania w ambulatorium jako potwierdzenia jej słów 
- dodała:
-	To twój syn.
 
158
 
J
Nick spojrzał na nią zimno ze swojego fotela przy konsoli dowodzenia.
-	Usuń - odezwał się groźnie, jak wtedy do Oma Vorbulda.
Morna była zadowolona, że ani przez chwilę nie liczyła na jego
radość z dziecka, choćby to miał być syn. A także z tego, że wreszcie miała możliwość mu się 
przeciwstawić. Była wręcz zachwycona, tak szczęśliwa, że serce śpiewało jej z radości. 
Największym zagrożeniem było nie to, że może się wycofać, ale to, że może okazać zbyt wiele 
tego wewnętrznego zachwytu.
-	Nie chcę - odparła cichym głosem.
-	A ja pieprzę w wysokiej próżni, czy czegoś chcesz czy nie -oświadczył. Uśmiech miał 
groźny, krwiożerczy. - Powiedziałem: usuń.
-	Dlaczego? - Była niemal sarkastyczna w swej słodyczy. - Nie chcesz mieć syna? Sława to 
tylko jedna z odmian nieśmiertelności. W dodatku przygasa po jakimś czasie. Ludzie zapominają, 
co robiłeś. Zapominają, co o tobie opowiadali. Stać cię na więcej. Syn zachowa twoje geny.
 
-	Świetnie. Cudownie. Przy moim szczęściu bachor wyrośnie na
gliniarza. - Nick odwrócił fotel w jej stronę; ścisnął palcami profi
lowane poręcze. - Ale wszystko jedno; nie można chować dzie
ciaka na takim statku jak ten. Musisz go karmić, musisz się nim zaj
mować. Zamiast pracować, stale będziesz o nim myśleć. Będzie
wchodził w drogę. Przez lata... To niemożliwe. Trzeba się go pozbyć.
Posłuchaj mnie, Morno, bo nie będę powtarzał drugi raz. Trzeba, że
byś usunęła tego gówniarza.
To właśnie to: Trzeba. Słowo-rozkaz. Kiedy słyszysz „trzeba", nie pytasz. Rzecz nie podlega 
dyskusji. Po prostu robisz, co każą. To dobrze, że tak łatwo zdołała go doprowadzić do tego 
punktu.
-	Nie - odpowiedziała bez drgnienia.
Odetchnął głęboko; był bliski wybuchu. Blizny pulsowały, ciemne jak jądro pożądania. Zabijał 
ludzi, którzy w ten sposób mu się sprzeciwili; nie wątpiła w to.
Ale była też pewna, że jej nie zabije. Jeszcze nie: dopóki jest dla niego cenna, dopóki wierzy w jej 
maskę. Siedziała nieruchomo i czekała, aż ją rozerwie... albo się opanuje.
Drżąc, wyraźnie wypuścił z płuc powietrze.
-	Ten jeden raz - wycedził przez zęby - wysłucham twoich
argumentów.
Nadszedł czas na kłamstwa. A ponieważ była zadowolona, przyszły jej bez trudu.
-	Nick, przecież już je znasz. Nie muszę ci nic tłumaczyć. Jestem
kobietą i cię kocham. Chcę urodzić twoje dziecko. Nie jesteś przy
zwyczajony do kobiet, które cię kochają. Zbyt często cię zdradzały.
Ale widziałeś, co do ciebie czuję. Rozpalam się od każdego twoje
go dotknięcia. Nawet kiedy mnie bijesz - dodała; euforia pozwala
ła jej podjąć każde ryzyko. - Nawet wtedy szaleję. W dodatku nie
mam już nikogo. Wszystkich zabiłam... To ja ich zabiłam, Nick.
Mam chorobę skokową. „Usunęłam" cały mój statek. I nie chcę te
go zrobić ponownie.
Zastanowiła się.
-	W tej chwili mam już tylko ciebie. I wiem, że to nie potrwa
długo.
To był element maski, fałszywy instrument, na którym gra oszukany muzyk.
 

 
160
 
161
 
-	Żadnemu mężczyźnie nie wystarczy jedna kobieta, a ty jesteś
bardziej męski niż wszyscy, których w życiu spotkałam. Prędzej czy
później przestanę ci wystarczać, tak jak Mikka przestała, i Alba,
i wszystkie pozostałe. W końcu kimś mnie zastąpisz. Ale mnie nikt
ciebie nie zastąpi. I kiedy odejdziesz, chcę, żeby coś po tobie zosta
ło. Chcę urodzić twojego syna. Chcę go karmić, chcę wychowywać.
Potrzebuję tego dowodu, że istniałeś naprawdę. - Zaakcentowała
swoją „potrzebę", przeciwstawną jego. - Choćby upłynął długi czas
i wyblakły wspomnienia, będę wiedziała, że mi się nie przyśniłeś.
On mi przypomni, że przynajmniej raz w życiu przeżyłam prawdzi
wą namiętność.
Tym go poruszyła. Widziała to wyraźnie: prostował i zaciskał palce na poręczach fotela; dziwny 
żal przygasił płomień w jego oczach. Wierzył w tę maskę, poddawał się prośbom.
Ale równocześnie był zbyt uparty, zbyt podejrzliwy - i zbyt inteligentny - by tak łatwo ustąpić. 
Dwa razy przełknął ślinę, zanim zdołał odpowiedzieć.
-	Bzdura - mruknął. To jej nie zraziło.
-	Sprawdź mnie - odparła bez wahania.
-	Mam zamiar - warknął. - A co masz na myśli?
Bunt budził zachwyt; prawie się roześmiała. W końcu znalazła sposób na wykorzystanie swego 
obrzydzenia. Ale śmiech wywarłby niewłaściwy efekt. Pochyliła się więc i objęła kolana rękami, w 
ten sposób zbliżając się do niego.
-	Nick - szepnęła. - Potrzebujesz mnie. Chcesz mnie sprzedać...
czy też moją wiedzę... żeby zapłacić za remont. I chcesz, żebym
usunęła ciążę. Oboje wiemy, że zrobisz, co zechcesz. Możesz mnie
zbić, możesz mnie uderzyć tak mocno, że stracę przytomność,
a potem zanieść do ambulatorium. Nie zdołam cię powstrzymać.
Nie musisz się nawet przejmować, co o tym pomyślę. Żeby mnie
sprzedać, nie potrzebujesz mojej zgody. Możesz we mnie pakować
kataleptyk, póki nie dolecimy do Thanatos Minor, a potem oddać.
Na pewno mają środki, które zmuszą mnie do zdradzenia wszyst
kiego, co wiem. Ale nie musisz nawet posuwać się tak daleko. Mo
żesz mnie zwyczajnie ignorować. Chcę zachować twoje dziecko?
Nie chcę go urodzić na Thanatos Minor? To mam pecha. Jak już
 
dolecimy, uśpisz mnie razem z dzieckiem i sprzedasz w takim stanie. Gdybyś się bał, że przez ten 
czas mogę jakoś zaszkodzić Kapitańskiemu kaprysowi, możesz mi zabrać identyfikator. To mnie 
skutecznie sparaliżuje.
Widziała, jak patrzy na nią z rosnącą pewnością siebie. Świadomie mu przypomniała, jaką ma nad 
nią władzę - żeby go przygotować.
To, co mógł z nią zrobić, nie budziło już lęku.
Kiedy wściekłość zaczęła odpływać z jego blizn, kiedy się uspokoił, zatrzasnęła pułapkę.
-	Ale jeśli zrobisz cokolwiek, jeśli zmusisz mnie do aborcji albo
do urodzenia dziecka na Thanatos Minor, wtedy każdemu, komu
zechcesz mnie sprzedać, powiem, że targowałeś się o mnie z PZKG.
Znieruchomiał nagle; wiedziała, że trafiła w czuły punkt.
-	Wtedy - mówiła dalej - moja wiedza będzie gówno warta.
W całym kosmosie nie znajdziesz takiego durnia, który by uwie
rzył, że ludzie, tacy jak Min Donner czy Hashi Lebwohl, będą sie
dzieć z założonymi rękami, kiedy sprzedajesz ich tajemnice.
W chwili, kiedy spróbowałeś włączyć PZKG do licytacji, ostrzegłeś
ich o zagrożeniu. Wszystko, co wiedziałam, stało się nieaktualne.
Wciąż pochylała się ku niemu, jak gdyby raczej go błagała, niż groziła. On odsuwał się, jak 
przestraszony. Bez żadnych skrupułów rozkoszowała się jego reakcją.
-	Każdy kod, każda trasa, współrzędne każdego satelity nasłu
chowego zostaną zmienione - wyjaśniła. - Każdy agent i każdy sta
tek uprzedzone. To nieważne, co naprawdę było w tym twoim prze
kazie. Nieważne nawet, że niczego nie mogę udowodnić. Nie mo
żesz mi odebrać tej możliwości, chyba że zniszczysz mój umysł,
a wtedy nie będę już znała żadnych tajemnic. Wystarczy mi powie
dzieć, że nadałeś wiadomość do satelity nasłuchowego PZKG, a nie
dostaniesz za mnie nawet tyle, żeby kupić nowe filtry powietrza.
Miała go... Wreszcie go miała. Była tego pewna i chciała krzyczeć z radości.
I kiedy tylko go złapała, natychmiast się wymknął.
Nick Succorso zawsze znajdował sposób, by zwyciężyć. Miał reputację pirata, który jeszcze nigdy 
nie odniósł porażki. Kiedyś Mikka Vasaczk pobudziła do pracy całą załogę, krzycząc: Czy ktoś z 
was kiedyś widział, żeby Nick przegrał?!
 

 
162
 
163
 
Teraz także nie.
Wysłuchał najgorszego, czym mogła mu zagrozić Morna; to go zraniło. Kiedy skończyła, siedział i 
patrzył na nią nieruchomo; wyglądał, jakby nie mógł oddychać, jakby trafiła go tak mocno, że 
wypchnęła powietrze z płuc.
Ale potem oczy znów błysnęły mu ogniem. Rozciągnął wargi w dzikim uśmiechu.
I nagle się roześmiał - chrapliwie, gwałtownie.
Przerażona nagle Morna spojrzała mu w oczy - i znieruchomiała.
-	Myślisz, że mnie złapałaś, co? - wychrypiał. - Myślisz, że zo
stawiłaś mi wybór, przed którym nie mogę się cofnąć. Mogę ci po
zwolić zachować dzieciaka i mogę się nie zbliżać do Thanatos Mi
nor. Wtedy nadal będziesz mnie kochała. Nie naprawię statku, ale
będę miał tyle seksu, ile tylko wytrzymam. Albo mogę cię zmusić
do aborcji, a wtedy tak mi zaszkodzisz, że choćbym sprzedał Fak
turze własną duszę, i tak nie naprawię statku. Sam nie rozumiem,
dlaczego nie rzucam się jak wariat, żeby przyjąć taką ofertę.
Teraz to Morna wstrzymała oddech.
-	Może po prostu nie chcę kobiety, której się wydaje, że może
mnie ustawiać. A może... - dodał wojowniczym, groźnym tonem -
istnieją pewne możliwości, których nie wzięłaś pod uwagę.
Gwałtownie, jakby chciał ją zaatakować, pochylił się i przysunął swoją twarz do twarzy Momy, 
naśladując jej pozę. Martwa tkanka blizn zmieniła uśmiech w grymas.
-	Zakazana przestrzeń ma w tym sektorze posterunek - oświad
czył głosem żrącym jak kwas mineralny. - Wiesz o tym. Zauważy
łaś to, kiedy „odkryłaś", dokąd zmierzamy. Wciąż jesteśmy
w oknie, chociaż minimalnie. Dolecimy tam, jeśli zaraz zmienimy
kurs. Czy wiesz, ile tam płacą za żywe istoty ludzkie? Mogę cię
sprzedać od razu, choćby twoje informacje były zupełnie nieaktual
ne. Dostanę dosyć, żeby się pozbyć tego piekielnego wirusa. Przy
okazji mogę też sprzedać jakąś inną ofiarę, na przykład Albę Par-
mute, a to może mi wystarczyć na remont napędu skokowego.
Groźba okazała się gorsza, niż Morna mogła oczekiwać, niż potrafiła sobie wyobrazić. Sprzedać ją? 
Zakazanej przestrzeni? Posunąłby się do tego? Nie wiedziała; nadal nie znała go tak, by zgadnąć, 
przed czym się cofnie. Tłumiąc panikę, próbowała walczyć.
 

-	Kiedy tylko zaczniesz sprzedawać własną załogę, nigdy ci już nie zaufają. Nawet tacy 
przestępcy jak oni nie zgodzą się na coś takiego. Mogą się zbuntować. Nie dasz rady ich pilnować 
przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. W najlepszym razie zaczną mówić. Zniszczą twoją 
reputację. Nie będziesz już Nickiem Succorso, który nigdy nie przegrywa; zostaniesz Nickiem 
Succorso, który sprzedaje zakazanej przestrzeni własnych ludzi.
-	Nie - jego głos jak nóż uciął argumenty. - Nie, jeśli sprzedam tylko ciebie. Jesteś z PZKG, 
jesteś wrogiem. Taka transakcja zrobi ze mnie bohatera.
-	Ale... - Morna czuła się tak, jakby kłócąc się z Nickiem, walczyła w przeciążeniem 
- ...nadal nie wystarczy ci pieniędzy. Albo usuniesz wirusa, albo naprawisz napęd skokowy. 1 nic 
więcej nie zostanie ci do sprzedania.
Nick wbijał w nią spojrzenie błyszczących oczu. Kiwnął głową i wyprostował się w fotelu. Blizny 
straciły kolor; były teraz blade i niebieskawe jak stare sińce. Tylko uśmiech pozostał drapieżny jak 
zawsze.
-Pat.
Miał rację. Oboje znaleźli luki w swoich argumentach. Groźby znosiły się nawzajem.
-	Nick - zaczęła ostrożnie Morna. - Chcę mieć dziecko. I nie
chcę, żebyś mnie sprzedał zakazanej przestrzeni. - Sama myśl bu
dziła przerażenie. Wolałaby raczej wyjść na zewnątrz w uszkodzo
nym skafandrze. - Jeśli masz jakieś propozycje, to słucham.
Roześmiał się, jak gdyby składał obietnicę, że nigdy już nie będzie bezpieczna. Raz jeszcze 
pochylił się i niby lufę pistoletu uderzeniowego wymierzył jej między oczy palec wskazujący.
-	Trafiłaś - rzucił cicho, niemal szeptem. - Mam pewną sugestię.
To jest twój problem, skoro odmówiłaś wykonania rozkazu. Więc ty
musisz go rozwiązać.
Wciąż mierząc w nią palcem, wstał i podszedł bliżej.
-	Daj mi antidotum na tego wirusa.
Patrzyła na niego zdumiona, niezdolna do odpowiedzi.
-	Jeżeli ci się uda - mówił dalej, stając przed nią - jeśli wy
czyścisz systemy, żebyśmy odzyskali zdolność manewrową i bo
jową, pozwolę ci urodzić to dziecko. Nie sprzedam cię zakazanej
 

 
164
 
165
 
przestrzeni. Polecimy gdzie indziej, nie na Thanatos Minor. Jeżeli nie... - Zawiesił głos. - Jeżeli nie, 
usuniesz tę ciążę - szepnął. -I nie piśniesz słowa o transmisji do PZKG.
-	Nick... - Coś ścisnęło ją za gardło. Ledwie mogła mówić. - Skąd
ci przyszło do głowy, że potrafię usunąć wirusa komputerowego?
Bez ostrzeżenia cofnął palec i uszczypnął ją mocno w czuły splot nerwów pod nosem. Oczy zaszły 
jej łzami.
-	A skąd ci przyszło do głowy, że mnie to obchodzi? - zapytał
cicho.
Potem wyszedł. Została sama na mostku rezerwowym, a łzy ciekły jej po policzkach, jakby ją 
pobił.
* * *
Oczywiście miała wybór. Bez trudu mogłaby uruchomić rezerwową konsolę danych i 
spowodować pełną kasację. Potem, gdyby była dość szybka, mogłaby porwać skafander i 
wydostać się ze statku, zanim ktokolwiek by ją złapał. Miałaby szansę, by wyrzucić swój 
identyfikator na zewnątrz; już nigdy by go nie znaleźli. Gdyby się jej udało, i gdyby wykorzystała 
silniczki manewrowe skafandra, żeby jak najdalej odlecieć od Kapitańskiego kaprysu, uniknęłaby 
może tych strasznych rzeczy, jakie mógł robić z nią przed śmiercią Nick i jego załoga.
Zginie, kiedy w skafandrze skończy się powietrze; udusi się samotna w nieskończonej ciemności. 
Ale przynajmniej swoją śmiercią coś osiągnie.
Powstrzyma Nicka Succorso.
Jeszcze dwa, może trzy tygodnie temu mogłaby czegoś takiego spróbować. Była dostatecznie 
zdesperowana.
Teraz odrzuciła ten pomysł.
Za bardzo się zmieniła, żeby myśleć o samobójstwie.
Wobec ultimatum Nicka chciała wiedzieć, jaka jest stawka. Cokolwiek zawierała jego wiadomość 
przesłana do sztabu PZKG, Morna była pewna, że nie miało to nic wspólnego z licytacją. Nick 
wiedział, jakie współrzędne ma satelita nasłuchowy, co oznaczało, że już od pewnego czasu 
utrzymywał kontakty z PZKG - kontakty wymagające bezpośredniej komunikacji.
Vector Shaheed miał powody, by wierzyć, że policja jest skorumpowana, że prowadzi działalność 
zdradziecką wobec ludzkości.
i
166
 
Jeśli miał rację, Nick był może zamieszany w coś gorszego niż zwykłe piractwo.
A gdyby się zabiła, to mały Davies Hyland umarłby wraz z nią.
Zaskoczyło ją to pragnienie, by go ocalić. Twierdziła, że chce go urodzić, ale to było tylko coś w 
rodzaju zasłony dymnej, maskującej prawdziwe powody, dla których nie chciała dać się sprzedać 
na Thanatos Minor. Ale teraz nagle przekonała się, że mówiła szczerze. Być może pragnęła syna 
jako środka przeciwstawienia się Nickowi Succorso; może pragnęła go dla siebie; może nie chciała 
dopisywać imienia Daviesa do listy swoich ofiar; może żyła w zbyt wielkim napięciu, by 
zaprzeczyć logice własnych hormonów. Nie wiedziała. Wniosek jednak był jasny: chciała walczyć 
o życie swojego dziecka.
Co oznaczało, że musi znaleźć sposób na wirusa Orna.
Taką podjęła decyzję. Świadoma tego, co robi, i pobudzona tą świadomością przyjęła ultimatum 
Nicka, tak jak kiedyś przyjęła warunki Angusa.
Z pozoru pomysł wydawał się absurdalny. Nie wiedziała o takich rzeczach więcej, niż wiedział 
Nick. Od czego miałaby zacząć? Czego, dotąd nie sprawdzonego, mogłaby spróbować? Czego 
trzeba, żeby się poddała, żeby Nick zmusił ją do uznania porażki?
Mimo to wszystkie swoje siły poświęciła temu zadaniu.
Nie zważając na ryzyko, znowu zaczęła nosić ze sobą sterownik implantu strefowego.
Potrzebowała go, żeby poradzić sobie z Nickiem. Rozgniewany na nią, może chcąc ją doprowadzić 
do porażki, żądał seksu raczej dla wykazania swej władzy niż dla przyjemności. Brał ją brutalnie, 
w nieoczekiwanych miejscach, w nieoczekiwanych momentach, kiedy chciała się skupić na innych 
sprawach. Niestety, jej przetrwanie zależało od umiejętnego podtrzymania iluzji, że pragnie go, 
niezależnie od jego postępków, że nawet gwałt tylko zwiększa jej pożądanie. Bez implantu nie 
zachowałaby takiej maski nawet przez pięć minut, a z pewnością nie przez długie dni, które 
nadeszły po tamtej rozmowie.
Potrzebowała też implantu dla koncentracji uwagi, usuwania zmęczenia, panowania nad lękiem. 
Musiała wykonywać swoje zadania
167
 
na wachcie Mikki, musiała przyjmować Nicka, kiedy tylko jej zapragnął. Na walkę z wirusem 
pozostawało tylko kilka godzin dziennie; za mało. Dopóki mogła, obywała się bez snu.
Ożywiona sztuczną energią praktycznie cały wolny czas spędzała na mostku rezerwowym, 
studiując systemy Kapitańskiego kaprysu - uruchamiając wszystkie dostępne procedury 
diagnostyczne, obserwując logikę działań programów, dzieląc je na składowe i kolejno kopiując do 
swojej konsoli, żeby sprawdzić, jakie pełnią funkcje. Kładła się spać nie dlatego, że była senna, ale 
ponieważ wiedziała, że ciało ma pewne ograniczenia, które implant strefowy ignoruje. Jej dziecko 
też miało ograniczenia.
Zdarzały się jednak dni, kiedy zapominała o nich i pracowała bez przerwy. Często zapominała o 
posiłkach. Jej umysł przypominał silnik pracujący na pełnym ciągu, spalający paliwo w białym, 
czystym ogniu, który zdawał się zaprzeczać prawom entropii i termodynamice.
Po kilku dniach takiej pracy, chuda i z podkrążonymi oczami, wyglądała jak ofiara wojny. Nie 
wiedziała o tym.
Zanim wpadła na jakiś pomysł, minął tydzień i część następnego.
Kiedy przyszedł jej do głowy, nie zastanawiała się, czemu nie pomyślała o tym wcześniej, ani nie 
przeklinała własnej tępoty. Była zbyt zajęta.
Analiza zapisów w rdzeniu danych...
A dokładniej: analiza zmian podstawowego oprogramowania Kapitańskiego kaprysu, 
zarejestrowanych w rdzeniu danych. Dzięki temu będzie mogła porównać oryginalne programy z 
ich stanem obecnym, a to z kolei pozwoli zlokalizować zmiany wprowadzone przez Orna.
Przygotowania okazały się jednak nieprawdopodobnie trudne. Zwykłe - jeden do jednego - 
porównanie obecnego stanu danych, i ich stanu sprzed przybycia Orna, zajęłoby całe miesiące i 
wykryło mnóstwo niezgodności: zapisy wszystkiego, co Kapitański kaprys widział i co robił od 
początkowej daty porównania. Morna musiała napisać program filtrujący, odsiewający wszystko, 
co nie było istotne dla działania samych programów. Następnie niemal linijka po linijce musiała 
sprawdzić otrzymane dane, aby usunąć wszystko, co wtórne, na czym mogłaby ugrzęznąć 
procedura porównania.
Wszystko to zajęło prawie cztery dni. Wystarczyłyby trzy, gdyby Nick nie wykorzystywał jej tak 
intensywnie.
 
Kiedy skończyła - kiedy przeprowadziła analizę czasu, kiedy otrzymała wyniki - ogarnęła ją 
emocja tak głęboka i spontaniczna, że pokonała emisję implantu strefowego. Elektroniczny 
dopalacz zgasł, pozostawiając ją na łasce własnej śmiertelności.
Wyniki były ostateczne. Od dnia przed wejściem Oma na pokład, aż do dzisiaj, do 
oprogramowania operacyjnego Kapitańskiego kaprysu nie wprowadzono żadnych istotnych zmian, 
niczego nie usunięto i nie dodano. Zgodnie z tymi wynikami żaden wirus nie istniał.
Dopiero po chwili Moma zauważyła, że zgarbiła się nad rezerwową konsolą danych i że szlocha 
jak zagubione dziecko. W pułapce pomiędzy fizycznym wyczerpaniem, naturalnym żalem i 
wymuszoną energią, niczego więcej nie mogła zrobić - tylko płakać.
Po jakimś czasie Vector Shaheed usłyszał ją i zajrzał na mostek rezerwowy. Nie miała pojęcia, co 
się z nią dzieje, kiedy stawiał ją na nogi i wyprowadzał na korytarz; nie myślała, jak bardzo bolą go 
stawy pod ciężarem jej ciała, ani dokąd ją zabiera. Umiała tylko szlochać; nie mogła przestać.
Zaprowadził ją do kambuza, usadził przy stole i postawił przed nią parujący kubek kawy.
-	Nie przejmuj się, że poparzysz sobie język - powiedział. -
Oparzenia się goją.
Aromat kawy sięgnął nozdrzy. Posłuszna poleceniu - a może jakiemuś instynktowi, o którym nie 
miała pojęcia - stłumiła szloch, podniosła kubek i wypiła trochę. Kawa sparzyła język i gardło; ból 
na chwilę przerwał apatię.
Między syknięciem, nabraniem powietrza i następnym łykiem przestała płakać. Implant strefowy 
powoli odzyskiwał kontrolę.
-	Tak już lepiej. - Głos Vectora zdawał się dobiegać zza zasłony,
niczym przytłumiony łagodnością. - Lada chwila wróci zdolność
myślenia. O ile najpierw nie zaśniesz, albo zwyczajnie nie padniesz
trupem. Taka praca mogła cię wykończyć.
Przerwał na chwilę.
-	Grasz w karty? - zapytał nagle.
Nie odpowiedziała. W tej chwili interesował ją tylko czarny żar kawy i płomienny ból w ustach.
 

 
168
 
169
 
-	Wiem, że to niezbyt odpowiedni moment na takie rozmowy -
wyjaśnił swym spokojnym tonem. - Ale chcę do ciebie dotrzeć,
póki jeszcze jesteś... jesteś dostępna. Od tygodni chodzisz głucha
i ślepa. Teraz mam może jedyną szansę. Grasz w karty?
Kiedy przestała szlochać, stała się znowu podatna na zmęczenie. Otępiała skinęła głową.
-	W pokera. Trochę. W Akademii. Nie byłam dobra.
Najwyraźniej udzieliła mu swego rodzaju pozwolenia. Usiadł
i sięgnął po kubek.
-	To ciekawe, jak pewne gry wciąż pozostają w modzie. Szachy
na przykład. Albo poker; jako rasa, gramy w pokera właściwie od
zawsze. Jest też brydż. Widziałem encyklopedie gier, gdzie nie wy
mienia się wista, z którego brydż się narodził. Kiedy jeszcze praco
wałem dla Intertechu, grywaliśmy w brydża całymi dniami. Zwłasz
cza Orn grał świetnie... Brydż i poker... - Vector westchnął w zadu
mie. - Życie tylko wtedy jest czyste, kiedy siada się do takich gier.
To dlatego, że są systemami zamkniętymi. Karty, zasady... i impli
kacje ontologiczne... są zbiorami skończonymi. Ale poker, oczywi
ście, nie jest tak naprawdę grą karcianą. To gra w ludzi. Karty słu
żą tylko jako narzędzia do rozgrywania twoich przeciwników. Mo
że dlatego nie byłaś w nim dobra. Brydż jest o wiele bliższy bezpo
średniemu rozwiązywaniu problemów: ekstrapolacji dyskretnych
permutacji logicznych. Oczywiście, musisz pamiętać, kim są twoi
przeciwnicy, ale wygrywasz raczej umysłem niż instynktem.
Zastanowił się.
-	Tę grę próbowałaś wygrać instynktem, Morno - rzekł. - Pora
użyć rozumu.
Morna wypiła kolejny łyk kawy. Milczała; nie miała nic do powiedzenia. Koncentrowała się na 
bólu poparzonego gardła.
-	Jest w brydżu taka maksyma - podjął Vector. - Jeśli potrzebu
jesz pewnej konkretnej karty w pewnym miejscu, załóż, że tam jest.
Jeśli niezbędny jest pewien konkretny rozkład kart, załóż, że tak
właśnie się rozłożyły. Pozostałą rozgrywkę planuj tak, jakbyś mia
ła podstawy, by wierzyć w to założenie. Oczywiście, nie zawsze to
działa. Możesz grać kilka dni, zanim zadziała choć raz. Ale nie o to
chodzi. Jeśli twoje założenie jest fałszywe, to i tak przegrasz. Re
prezentuje ono jedyny element, konieczny do wygranej; możesz
170
 
więc na niego liczyć. Bez niego pozostaje ci tylko wzruszyć ramionami i czekać na następne 
rozdanie.
Morna unosiła się w pustce wyczerpania i przeciążonych synaps, zakotwiczona w świadomości 
jedynie kawą i poparzonym językiem. To, co mówił Vector, nie miało sensu. Jego wykład 
wydawał się dziwnie bezcelowy, obojętny. A jednak wygłaszał go, jakby to było coś ważnego, 
jakby wierzył, że jest jej potrzebny. Z wysiłkiem powstrzymała impuls, by wyłączyć implant i 
osunąć się w ciemność.
Elektryczny przymus w mózgu chyba nie potrafił pokonać zmęczenia. Zmniejszał jedynie 
otępienie. Morna odchrząknęła.
-	Czyja teraz wachta'.' - wymamrotała cicho. - Nie wiem nawet,
jaki jest dzień.
Vector zerknął na chronometr wbudowany w podajnik żywności.
-	Liete dowodzi jeszcze przez godzinę. Potem wchodzi Nick. -
Zawahał się przez moment. - Nie zjawiłaś się na swojej ostatniej
wachcie, ale Nick powiedział, żeby Mikka pozwoliła ci robić to, co
robisz. Może i traktuje cię paskudnie, ale liczy na ciebie.
Traktuje ją paskudnie... To zdanie trafiło w czuły punkt. Lekkie kłucie gniewu rozprzestrzeniło się 
dookoła. Implant strefowy zadziałał bardziej skutecznie. Nick rzeczywiście traktował ją paskudnie. 
Miała zamiar zmusić go, by za ten przywilej zapłacił krwią.
-	Czyli radzisz... - Była zbyt zmęczona, żeby mówić wyraźnie,
ale starała się starannie artykułować każde słowo. - Mam po prostu
założyć, że potrafię usunąć wirusa. Założyć, że mogę zrobić coś, co
nie zależy od umiejętności i wiedzy, których mi brakuje.
W odpowiedzi Vector uniósł kubek jak do toastu.
-	Jeśli słyszałaś, że mówię to wszystko, to jest jeszcze dla ciebie nadzieja.
-	W takim przypadku nasze podejście do problemu było od samego początku niewłaściwe. - 
Starała się nie bełkotać. - Musimy założyć, że wszystko, co robiliśmy do tej pory, jest błędem.
Pokiwał głową.
-	Musimy? Czy to jedyne założenie, które daje nam jakąś szansę?
Nie zwróciła uwagi na te słowa. Może właśnie zmęczenia potrzebowała, żeby stępić działanie 
implantu strefowego; może zaślepiał ją własny, nie tylko sztucznie wywołany zapał. Miała 
wrażenie, że
171
 
kolejne neurony - doprowadzone niemal do punktu wyłączenia -zaczynają znów funkcjonować. 
Zaczynała myśleć.
-	Gdzie jest Mackern? - spytała, jakby miała prawo oczekiwać
od Vectora pomocy.
Mechanik przyglądał się jej, ciągle z tym samym uśmiechem na twarzy.
-	Za godzinę obejmuje wachtę z Nickiem.
Co z tego? Jeśli Mikka poradziła sobie bez niej, to Nick poradzi sobie bez Mackerna.
-	Jest mi potrzebny.
Vector wzruszył tylko ramionami. Uniósł się sztywno i podszedł do interkomu.
-	Za pozwoleniem, Nick - powiedział do mikrofonu. - Morna
chce porozmawiać z Sibem Mackernem. Mówi, że jest potrzebny.
Morna niejasno zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy słyszy imię Mackerna.
-	Gdzie? - odezwał się głos Nicka.
-	W kambuzie.
-	Poślę go.
Interkom pstryknął i się wyłączył.
Vector zdążył usiąść, a minutę czy dwie później zjawił się pierwszy danych. Musiał przebywać 
gdzieś w pobliżu, kiedy odebrał rozkaz Nicka.
-	Chciałaś ze mną rozmawiać? - zwrócił się do Morny.
Żądanie Morny wyraźnie powiększało jego lęk. Czymkolwiek
dysponował, co zamiast pewności siebie pomagało mu iść przez życie, było prawie niewidzialne, 
podobnie jak jego jasny wąsik.
Morna potrzebowała czasu, żeby uporządkować myśli. Przez chwilę nie odpowiadała. Vector 
wskazał Mackernowi miejsce, zaproponował kubek. Sib wolał stać; nie chciał kawy.
Obaj mężczyźni przyglądali się Mornie, jakby nie chcieli przeoczyć momentu, kiedy zaśnie.
Sen, myślała. Odpoczynek i śmierć. Przydałoby się jej jedno i drugie, niekoniecznie w tej 
kolejności. Jednak nie teraz.
-	Sib... - Drgnęła, wracając do rzeczywistości. - Jakie to imię?
-	Zdrobnienie od Sibal - odparł, zbyt zdenerwowany, by unikać
wyjaśnień. - Mama chciała mieć dziewczynkę.
172
 

-	No tak... - Vector westchnął ciężko. - A gdybyś był dziewczynką, to pewnie by wolała 
chłopca. Z własną matką nikt nie wygra.
-	Sib, jesteś mi potrzebny. - Morna nie mogła tracić energii na żarty Vectora. - Nikt mi nie 
ufa. Nikt nie zrobi tego, o co poproszę. Nie mam dostępu ani uprawnień. I jestem... - Mimo emisji 
implantu z trudem udawało jej się trzymać uniesioną głowę. - Jestem za bardzo zmęczona, żeby 
coś zrobić samodzielnie. Dlatego cię potrzebuję.
-	Nick kazał ci pomóc - odpowiedział wymijająco.
-	Sib, więcej wiesz o komputerach ode mnie. - Nie czekała na jego sprzeciw. - Gdybyś chciał 
wprowadzić tu wirusa, jak byś się do tego zabrał?
Zerknął lękliwie na Vectora, potem na nią.
-	Nie rozumiem.
Nie potrafiła jaśniej wytłumaczyć, o co jej chodzi.
-	Jak byś się do tego zabrał?
-	Gdybym wiedział, jak wprowadzić wirusa - zauważył - może potrafiłbym też go usunąć.
Morna patrzyła na niego rozpaczliwie zmęczona. Czekała.
-	Ale gdybym wiedział, jak... - Zająknął się. Jego wąsik przypominał brud spływający z 
potem do kącików ust. - Gdybym wiedział - zaczął mocniejszym głosem - mógłbym zwyczajnie 
usiąść przy konsoli danych i go wpisać. To by był trudniejszy sposób.
-	Dlaczego?
-To strasznie skomplikowana robota. Musiałbym przestudiować cały system, żeby znaleźć dla 
wirusa odpowiednie miejsca. To wymaga czasu. Dużo czasu. A kod wirusa musiałby być 
nieprawdopodobnie złożony i bardzo subtelny. Inaczej ktoś by go wykrył. Albo nie działałby tak, 
jak powinien. A to wymaga jeszcze więcej czasu. Ktoś prawie na pewno by mnie przyłapał. Sama 
wiesz... - dodał bezradnie.
Machnięciem ręki zbyła kwestię tego, co wie, a czego nie wie.
-	A jaki jest łatwiejszy sposób?
-	Napisać wszystko wcześniej - odparł natychmiast. - Wnieść na pokład na taśmie, albo na 
chipie. Wtedy w każdej chwili mógłbym skopiować kod do systemu.
-	Świetnie - wymruczała Morna, jakby przez sen. - Możesz
wszystko napisać wcześniej. Możesz skopiować w parę sekund. Ale
173
 
ciągle musisz badać system. Nie zaprojektujesz wirusa, jeśli nie znasz systemu.
-	Pewnie. - Mackern kiwnął głową.
-	Vector, czy Om miał okazję, by zbadać systemy Kapitańskiego kaprysu, zanim 
przyłączyliście się do załogi?
Mechanik spojrzał na nią zdziwiony.
-	Nic o tym nie wiem. Nie mam pewności, ale nie przypuszczam.
Nick musiałby wiedzieć - dodał.
Machnięciem ręki zbyła także kwestię tego, co wie, a czego nie wie Nick.
-	Załóżmy to. Załóżmy, że nie mógł napisać wirusa, dopóki nie
poznał systemu, i że nie mógł poznać systemu, dopóki nie znalazł
się na statku.
Vector zmarszczył czoło.
-	Chcesz powiedzieć, że nie mógł napisać wirusa, dopóki on i ja nie weszliśmy na pokład.
-	Właśnie. Sib ma rację. - Zmęczenie straszliwie utrudniało wszelkie wyjaśnienia. - Był 
wtedy nowy. Nowym nikt nie ufa. Nikt by mu nie pozwolił spędzić naraz pięciu czy dziesięciu 
godzin przy komputerze. Na pewno by mu przerwali. - Choćby Mikka Vasaczk. Albo Nick, 
którego instynkt wykrywał problemy z czułością sita cząsteczkowego. - Musiałby to załatwiać po 
kawałku, przez nikogo nie obserwowany. Trwałoby to tygodniami. Ale powiedział... 
-Zadziwiające, jak wyraźnie to pamiętała. - Powiedział: „Wprowadziłem wirusa do komputerów; 
zaraz pierwszego dnia, kiedy tylko wszedłem na pokład". Pierwszego dnia, nie po paru tygodniach.
-	Nie musiał mówić prawdy - zauważył Vector.
-	Załóżmy, że mówił. W rezultacie mamy wirusa, którego nie można było napisać wcześniej, 
i który nie został napisany później.
Vector wpatrywał się w swoją kawę, jakby mogła uleczyć jego zdumienie.
-	A jaka jest alternatywa?
-	Sprzęt... - szepnął Mackern. Wyglądał, jakby zbierało mu się na wymioty.
Morna spojrzała na niego ze znużeniem i czekała.
-	Ale to niemożliwe - sprzeciwił się sam sobie. - To znaczy
owszem, technicznie wykonalne: mógł mieć wirusa na chipie albo
 
na karcie. Albo na płycie głównej, to najbardziej uniwersalne rozwiązanie. Taki wirus robiłby to 
samo, co wirus w programie. Orn mógłby go uśpić, albo uaktywnić, kiedy by tylko zechciał. Mógł 
też wykonać całą pracę, zanim wszedł na statek. Potrzebowałby najwyżej pięciu minut przy 
komputerze, żeby wymienić chip, czy co tam miał. Ale to i tak niemożliwe.
Morna oscylowała pomiędzy snem a koncentracją.
-	Dlaczego? - spytała.
-	Z tego samego powodu, dla którego nie mógł z wyprzedzeniem napisać wirusa - wyjaśnił 
Mackern. - Używa się zbyt wielu różnych typów komputerów, tak samo jak uruchamia się na nich 
zbyt wiele programów. Nie można zaprojektować zgodnego chipa, jeśli się nie wie, jaki sprzęt jest 
na pokładzie. A założyliśmy, że nie mógł tego wiedzieć, dopóki do nas nie dołączył.
-	Nie wspominając już o kosztach - dodał Vector. - Takie pętaki jak my mogą sobie pozwolić 
na jeden czy dwa chipy pamięciowe do takich systemów... Pod warunkiem, że mają stałą pracę i 
lubią oszczędzać. Płyty główne i wszystko inne równie dobrze mogłoby leżeć po drugiej stronie 
szczeliny.
-	Ale... - szepnęła Morna, jak gdyby właśnie zdecydowała się na sen. - Ale nie karty 
sprzęgów.
Pierwszy danych otworzył usta; zamknął je. Wyglądał, jakby się jej bał.
-	Co masz na myśli - zapytał niepewnie Vector - mówiąc „nie
karty sprzęgów"?
Chyba nie wierzył, że uzyska odpowiedź.
-	Nie wszystko. - Nie całkiem zdając sobie z tego sprawę, wsunę
ła ręce do kieszeni; palce trafiły w klawisze sterownika implantu. Ich
rozkład znała już tak dobrze, że potrafiła go uruchamiać, nie patrząc.
- Nie kosztowne. - Powinna chyba czuć się wspaniale, tryumfująco;
powinna wierzyć, że osiągnęła przełom, który ją ocali. Ale dla takich
emocji brakowało jej energii. Kiedy tylko powie, co ma do powiedze
nia, wyłączy sterownik i pozwoli sobie odpocząć. -1 nie niemożliwe.
-	Morna... - Vector pochylił się i dotknął jej ramienia. -
Odpływasz. Zostań z nami jeszcze chwilę.
Aktem woli, możliwym tylko dzięki implantowi strefowemu, zdjęła palce z klawiszy.
 

 
174
 
175
 
-	Nie są drogie - wyjaśniła. - Gdyby były, to „takie pętaki" nie
mogłyby sobie pozwolić na rozbudowę czy upgrade systemu. Moż
na wprowadzić im pewne funkcje na stałe, jak do chipa czy płyty
głównej. - Zwłaszcza w przypadku, kiedy niezbędna jest stosunko
wo prosta wbudowana instrukcja kasacji i dwuwartościowy prze
łącznik. - Nie ma problemów zgodności, bo wszystkie interfejsy są
standardowe. Dlatego karty są tanie. Wtyka sieje do standardowych
slotów, działają w standardowych systemach operacyjnych. Jeśli
chce się połączyć dwa komputery, wystarczy sprawdzić, jakie są,
a potem ustawić na karcie parę zworek, wsadzić gdzie trzeba
i podłączyć kable.
Sib kiwał głową, jakby zaznaczał kolejne czynności, kiedy o nich mówiła.
-	Wszystkie nasze komputery niezależnie od siebie działają bez
przeszkód. I kasują wszystko, kiedy je połączymy. Zdążyłby chyba
w piętnaście minut wymienić wszystkie karty sprzęgów w rdzeniu.
Czy ktoś przeszukał jego kabinę?
Oczy Yfectora stały się duże, okrągłe, błękitne jak zdumienie.
-	Nic o tym nie wiem. Zresztą, po co? Na pewno nie zostawił na
wierzchu podręcznika tworzenia wirusów.
Fale senności oblewały ją i cofały się przed emisją implantu strefowego. Odczekała, aż odpłynie 
kolejna.
-	Gdybyście spróbowali, może znaleźlibyście coś ciekawego. Mackern wciąż kiwał głową, 
jakby nie mógł przestać.
-	Warto spróbować.
Vector znalazł się przy interkomie, zanim Morna zauważyła, że się poruszył. Raz jeszcze sięgnęła 
palcami do sterownika.
-	Mikka - zawołał Vector.
Pierwszy oficer odpowiedziała dopiero po chwili. Głos miała ponury i niechętny.
-	Śpię, do diabła. Dajcie mi spokój.
-	Jesteśmy w kambuzie - oznajmił Vector, jak zawsze niewzru
szony. - Chyba nie chciałabyś tego stracić.
Zanim przybyła Mikka Vasaczk, Morna spała już głęboko, opierając głowę na złożonych na stole 
rękach.
# * *
 
Kiedy Vector ją zbudził, jej umysł dryfował wśród niezmierzonego zmęczenia. Zdołała 
zogniskować spojrzenie, rozpoznała stojących za nim Mikkę i Siba, ale nie miała pojęcia, czego od 
niej chcą.
-	No już... - powiedział cicho mechanik. - Nie chciałabyś tego
stracić.
Gdzie już to słyszała? Nie mogła sobie przypomnieć.
Podobnie jak nie mogła kilku innych rzeczy. Na przykład nie mogła zaprotestować. Albo się 
opierać: zdolność do oporu, a także każdy strzępek jej niezależnej jaźni spadł w czarną otchłań snu. 
Otępiała i apatyczna, pozwoliła Vectorowi podnieść się z krzesła; pozwoliła, żeby razem z Mikką 
wyprowadzili ją z kambuza.
Na mostek.
Był tam Nick ze swoją wachtą: Carmel, Lindem, Maldą Verone i pierwszym sternikiem. Miejsce 
Siba Mackerna przy konsoli danych zostało puste: nie podszedł, żeby je zająć. Stał obok Mikki, 
Vectora i Morny, jakby całą czwórkę łączył jakiś tajemny pakt.
Nick spojrzał na nich surowo. Morna nie potraGła odczytać wyrazu jego twarzy; zresztą nie 
próbowała. Gdyby Mikka i Vector jej nie podtrzymywali, osunęłaby się na pokład.
-	Długo to trwało - stwierdził. Jego tonu także nie potrafiła odczytać. - Co się dzieje, do 
diabła?
-	Oszczędzę ci szczegółów - odparła szorstko Mikka. - Morna uważa, że rozgryzła tego 
wirusa. Przekonała Vectora i Mackerna. Namówili mnie, żeby przeszukać kabinę Vorbulda. Z 
jakiegoś powodu trzymał w szafce pudło kart interfejsów. Moim zdaniem wyglądają całkiem 
normalnie, ale Mackern sądzi, że są przerobione. Stwierdził, że powinniśmy wymienić wszystkie 
karty sprzęgów w rdzeniu.
Morna poczuła, że Mikka wzruszyła ramionami.
-	Jest pierwszym danych. Pozwoliłam mu. Wziął nowe z magazynu i wymienił stare. Na 
wszelki wypadek obserwowałam, jak to robi. Wszystkie stare karty zostały wyjęte. Nowe były 
zapieczętowane, zanim je odpakował, więc nikt przy nich nie majstrował. Jeśli ma rację... jeśli 
Morna ma rację... to wirusa nie ma.
-	Jeśli ci to nie przeszkadza... - teraz Morna usłyszała sarkazm w głosie Nicka - sprawdzimy 
to kilka razy, zanim uwierzę.
Rozejrzał się.
-	Mackern, i cała reszta, bierzcie się do roboty. Chcę powtórzyć
 

 
176
 
177
 
te same próby, jakie przeprowadzaliśmy za pierwszym razem. Zrobimy dokładnie to, co wtedy 
uruchomiło kasację.
Może mówił coś jeszcze, a może nie. Morna nie wiedziała - znowu zasnęła.
Vector i Mikka przytrzymali ją; stała między nimi, mniej więcej utrzymując się w pionie, gdy 
przygotowano i przeprowadzono wszystkie testy. Ale do stanu trochę zbliżonego do świadomości 
powróciła dopiero wtedy, kiedy Vector potrząsnął ją za ramię.
-	Wszystko działa- powiedział jej do ucha. - Miałaś rację. Udało się.
Udało się. To świetnie. Nie była pewna, czy wie, o czym on
mówi.
Potem jednak dziwne, skupione spojrzenie Nicka zmusiło ją do uniesienia głowy.
-	Wygrałaś. - Patrzył na nią tak, jakby wygrana była najniebez
pieczniejszą rzeczą, której mogła dokonać. - Mieliśmy umowę. Ty
dotrzymałaś swojej części, ja dotrzymam swojej. Możesz sobie
mieć to przeklęte dziecko. - Zgoda przypominała raczej gniewne
warknięcie. - I nie musisz go rodzić na Thanatos Minor. Vector
twierdzi, że napęd skokowy jeszcze jeden raz przerzuci nas do tach-
jonowej i z powrotem. Nie postawiłby na to życia, ale skłonny jest
postawić reputację. - Ostatnie słowo wyrzucił z siebie jak przekleń
stwo. - Zrobię to dla was.
W oczach płonęła mu mordercza wściekłość albo dzika radość; Morna nie umiała tego odgadnąć.
-	Zabiorę was na Stację Atestującą.
Kiedy Morna usłyszała tę nazwę, wstrzymała oddech.
-	Pomogą ci w porodzie, to pewne. I nie będziemy musieli przez
najbliższe dziesięć lat znosić wrzaskliwego bachora. Oni w ciągu
mniej więcej godziny dadzą ci wyrośniętego dzieciaka. Może wte
dy nie będę musiał cię zostawiać.
Ostatnie słowa dotarły do niej, ale nie zarejestrowała ich. Myślała tylko o Stacji Atestującej.
Zakazana przestrzeń. Amnion.
Może usłyszała złośliwy śmiech Nicka. Planował to od początku, już kiedy zawierał z nią tę 
umowę.
Mimo pomocy Vectora i Mikki zemdlała, jakby właśnie w tej chwili umarła.
 
Amnion Pierwszy kontakt
W kwestii, co należy oficjalnie uznać za „pierwszy kontakt" z Amnionem, opinie są podzielone. 
Niektórzy uważają, że stosunki ludzkości z jedyną (znaną) inteligentną - i podróżującą w kosmosie 
- formą życia można uznać za nawiązane od chwili, gdy pierwszy człowiek spotkał pierwszych 
Amnioni. Według jednej z interpretacji nastąpiło to na pokładzie statku Amnionu, Solidarności, 
kiedy Sixten Vertigus, kapitan Dalekiej gwiazdy, statku badawczego Korporacji Kopalni 
Kosmicznych, na własną odpowiedzialność i wbrew wyraźnym instrukcjom podjął ryzyko wyjścia 
w przestrzeń i dotarcia do śluzy Solidarności. Naprzeciw wyszła mu istota, którą potem opisał jako 
„humanoidalny morski anemon, mający zbyt wiele ramion".
Instrukcje nakazywały mu zbliżyć się do obcego statku, lub bazy, i tak długo, jak to możliwe bez 
narażania misji, nadawać z taśmy program, przygotowany na tę okazję przez Intertech, filię KKK, 
oraz nagrywać ewentualne odpowiedzi, jakie potrafi odebrać jego sprzęt. Potem miał uciec przez 
szczelinę w taki sposób, by zmylić ewentualny pościg. Prezes i dyrektor KKK, Holt
 

 
178
 
179
 
Fasner, oświadczył, że nie ma zamiaru narażać Ziemi dla zysku; nie chciał zbyt wiele zdradzać 
istotom, których zamiary pozostawały nieznane.
Niechęć Sixtena Vertingusa do wypełniania poleceń zapewniła mu ważne miejsce w historii 
kontaktów ludzi i Amnioni.
Był idealistą.
Ponadto misja trwała już bardzo długo i znalazł się tak wiele lat świetlnych od Ziemi, że nikt nie 
mógł podważyć jego decyzji.
Jednakże istota, która wprowadziła Vertingusa na pokład obcego statku, była jedynie pomniejszym 
funkcjonariuszem. Bardziej dbający o protokół analitycy uważają, że „pierwszy kontakt" nastąpił 
w chwili, gdy ziemski przybysz spotkał „kapitana" Solidarności (w tym kontekście „kapitan" jest 
niezbyt ścisłym tłumaczeniem określenia Amnionu, oznaczającego dosłownie „podejmującego 
decyzje").
W terminach konkretnych, podczas tego spotkania nie ustalono niczego istotnego. Instrumenty 
kapitana Vertingusa potwierdziły, że - gdyby jego życie od tego zależało - mógłby oddychać 
powietrzem Solidarności. Tę informację uzyskał już wcześniej od Interte-chu: dokładniej to, że 
budowa Amnioni oparta jest na węglu i tlenie, a ich procesy metaboliczne są co najmniej 
analogiczne do ludzkich. Jego próby rozmowy w „kapitanem" Solidarności pozwoliły uzyskać 
wstępne nagrania, na podstawie których dokonano potem tłumaczenia.
Trzeba przyznać, że Sixten Vertingus nie oczekiwał wiele. Jego celem - oprócz zakazanej żądzy, 
by na własne oczy zobaczyć przynajmniej jednego Amnioni - było wręczenie komuś taśmy, którą 
powinien nadawać drogą radiową, oraz odtwarzacza. Dzięki temu Amnion mógłby analizować 
wiadomość dowolnie długo.
Na taśmie zawarto podstawowe zasady, umożliwiające Amnio-nowi wstępne tłumaczenie ludzkiej 
mowy, pewne fakty matematyczne i kodowane dane. Nieprzypadkowo taśma zawierała także 
przesłanie: propozycję przymierza i handlu z samą KKK. O ile to możliwe, na zasadach 
wyłączności.
Amnioni zareagowali gestami i dźwiękami, które dla kapitana Vertingusa nie miały żadnego sensu. 
Nie byli jednak zaskoczeni jego darem. Może też zrozumieli znaczenie faktu, że przyszedł do
 
nich sam i bez broni. W zamian za taśmę i odtwarzacz wręczyli mu zapieczętowany pojemnik, a w 
nim - co odkryli badacze wkrótce po bezpiecznym powrocie kapitana na Daleką gwiazdę - materiał 
mutagenny, niemal identyczny z tym, który sprowadził go w ten sektor przestrzeni.
Na swój sposób Amnion także próbował nawiązać kontakt.
 
180
 
10
Kiedy Morna się obudziła - w swojej kabinie, rozciągnięta twarzą w dół na koi - miała uczucie, że 
minął straszliwie długi czas.
Śniła o Amnionie i horrorze; o gwałcie gorszym niż wszystko, co uczynił jej Angus Thermopyle. 
Własne krzyki obudziłyby ją już dawno, gdyby nie ugrzęzła we śnie, przygnieciona całkowitym 
wyczerpaniem. "Krzyki i koszmary sprawiły, że sen zdawał się trwać bez końca.
We śnie Nick sprzedał ją Amnionowi.
Wprawdzie mówił, że tego nie zrobi, ale zrobił. A Amnion pompował w nią mutageny, aż zmieniła 
się w potworną istotę, nieludzką, obcą, nierozpoznawalną i obłąkaną. Ludzie oddani Amnionowi 
zawsze wpadali w obłęd - tak słyszała w Akademii. Zapominali o swoim człowieczeństwie: stawali 
się Amnionem.
To była kara za zwycięstwo nad Nickiem Succorso. Wygrać mógł tylko on; każdy to powinien 
wiedzieć w momencie, kiedy zasiadał do gry.
Nic dziwnego, że krzyczała. Powinna umrzeć. Zwykły sen o czymś takim powinien zatrzymać jej 
serce. Po szaleńczym, okrutnym wysiłku ostatnich dni nie miała prawa wytrzymać szoku tych 
wizji.
 
Nick zabierał ją na Stację Atestującą. Do źródeł jej przerażenia.
A jednak wciąż żyła. Czas mijał i budziła się powoli. Materiał poduszki ocierał jej policzek, 
materac podtrzymywał ciężar ciała. Czuła na biodrze ucisk sterownika, ciągle ukrytego w kieszeni 
kombinezonu.
Jeżeli Nick zamierzał ją zdradzić, to jeszcze tego nie uczynił.
Powiedział: Pomogą ci w porodzie, to pewne. W ciągu mniej więcej godziny dadzą ci 
wyrośniętego dzieciaka.
I jeszcze: Może wtedy nie będę cię musiał zostawiać.
Nie rozumiała. Nie miała pojęcia, o czym mówił. W ciągu zaledwie trzydziestu sekund na mostku 
stał się obcy i równie groźny jak Amnion.
Miała wrażenie, że zbudziła się, bo nie mogła dłużej znosić sennych koszmarów. Ale jawa niosła 
inne groźby. Nie wiedziała, jak stawić im czoło.
-	Jeśli wracasz do siebie - odezwała się lodowato Mikka Va-
saczk - to możesz to powiedzieć. Nick nie ma zbyt wiele czasu.
Głos pierwszej oficer nie zdziwił Morny. Jej zdolność do dziwienia się zniknęła, wyczerpał ją Nick 
i koszmary. Wszystko tu było zdradą, taką czy inną. Nic już nie mogło jej zaskoczyć.
Mimo to odwróciła głowę i spojrzała na gościa w kabinie.
Siedząc na krześle obok drzwi, Mikka wydawała się twarda jak ściana, którą miała za plecami. 
Skrzyżowała ramiona na piersiach; tkwiła nieruchoma, sztywna, jakby zablokowała wszystkie 
stawy. Jedynie oczy pociemniały jej od emocji, która mogła być wrogością albo zachłannością.
Morna przełknęła ślinę; po długim śnie zaschło jej w gardle.
-	Na co czeka? - wymamrotała.
-	Chce wiedzieć, że już z tobą lepiej. - Głos Mikki także był twardy. - Musimy zacząć 
hamowanie i martwi się o twoją chorobę skokową. Mam mu zameldować, że się obudziłaś i jesteś 
bezpieczna. I pod kontrolą.
Hamowanie, pomyślała Morna bez zdziwienia. Przeciążenie. Jasność.
Miała ochotę odwrócić się do ściany, ale powstrzymał ją wzrok Mikki. Raz jeszcze przełknęła 
ślinę.
-	Gdzie jesteśmy?
Zastępczyni Nicka odpowiedziała natychmiast.
 

 
182
 
183
 
- Parę dni od Atestującej. Zostało nam akurat tyle czasu, żeby zwolnić. Jeśli podlecimy za szybko, 
pieprzony Amnion pewnie odparuje nas dla samej zasady.
Morna zamrugała nerwowo. Parę dni od Atestującej. Już... Kiedy spała, odebrano jej wszystkie 
możliwości. Straciła nawet szansę na nadzieję, że ona i cały statek zginą w szczelinie 
międzywymiarowej. - Napęd skokowy zadziałał? - spytała posępnie. -Ledwie, ledwie. Vectornas 
przepchnął. Nie wiedziałam, że jest do tego zdolny. Napęd przeszedł w krytyczną i wyłączył się, 
kiedy weszliśmy w szczelinę. Wtedy Vector złamał zabezpieczenia i dał do generatora pola tyle 
mocy, żeby przeciągnąć nas z powrotem. Był szybki. Minęliśmy docelowe okno przejścia o jakiś 
milion kilometrów. To i tak za blisko. Nie chcemy, żeby to wyglądało na próbę ataku. Dlatego 
musimy szybko zacząć hamowanie. Przerwała na chwilę.
-	Cała ta moc nadpaliła silniki - dodała. - To niedobrze. - Być
może chciała okazać sarkazm, ale w głosie brzmiał tylko lęk i nie
chęć. - Jeśli Nickowi nie uda się ten numer, to już nigdy nie opu
ścimy zakazanej przestrzeni.
-	Nie rozumiem. - Morna nie mogła się skupić na napędzie skokowym i ucieczce z zakazanej 
przestrzeni. - Dlaczego w ogóle pozwalają nam na zbliżenie? - Kapitański kaprys był statkiem 
ludzi, a więc z definicji wrogim, naruszającym pakt. - Dlaczego nas nie zestrzelą, niezależnie od 
tego, co zrobimy?
-	Nie, Amnion nie przejmuje się tym, kto wlatuje w ich przestrzeń. - Mikka była wyraźnie 
wściekła. - Zatrzymaliby pewnie okręt bojowy, ale nikogo innego. A może i to nie. Obchodzi ich 
tylko, kto wylatuje.
-	Dalej nie...
-	Chcą ludzi - warknęła Mikka. - Nigdy nie płaci się za przywilej przebywania w ich pobliżu. 
Ale lepiej być gotowym do zapłaty za przywilej odlotu.
Mornie zdawało się, że w pełnym napięcia głosie Mikki słyszy echo własnych krzyków. Bała się 
snów. Zsunęła nogi z koi i usiadła. Przez chwilę rozcierała dłońmi twarz, jakby chciała z 
zakończeń nerwowych pozbyć się uczucia bezradności. Potem wsunęła dłoń do kieszeni i trafiła na 
dodający otuchy kształt sterownika.
184
 

-	Skąd tyle o nich wiesz?
-	Ponieważ - burknęła Mikka Vasaczk -już tu kiedyś byliśmy. Niczego nie tłumaczyła; to 
wspomnienie tkwiło w niej gdzieś
głęboko i mogło być źródłem gniewu. Morna spróbowała innego podejścia.
-	Jeśli jest tak, jak mówisz - spytała - to czemu to robimy? Dlaczego Nick to robi?
-	Bo jest szurnięty, i tyle. - Mikka zaciskała i rozluźniała na przemian mięśnie twarzy. - 
Zawsze taki był. Dobrze, kiedy grozi nam niebezpieczeństwo. Wtedy jest najlepszy. Ale jeśli 
sytuacja robi się za łatwa albo - dodała sarkastycznie - ktoś rozwiąże za niego zbyt wiele 
problemów, wtedy mu odbija. I kiedy już myślisz, że jesteś bezpieczna, nagle wyrywa ci spod dupy 
grawitację.
Spojrzała na Mornę z niechęcią.
-	Nie obchodzi mnie, jaką zawarł z tobą umowę. Nie musiał jej do
trzymywać. - Jej ton sugerował raczej krzyk protestu. - Kiedy już roz
gryzłaś tego wirusa, mógł przecież zmienić zdanie. Nic byś na to nie
poradziła. Mieliśmy na Thanatos Minor załatwioną miłą, bezpieczną
robótkę. Typowy przewal dla PZKG. On ma talent do dawania im,
czego chcą, i brania za to pieniędzy, zanim zdążą się zorientować, że
sprawia im to więcej problemów, niż rozwiązuje. Sporo nam wyszło
takich numerów. I lubimy, kiedy pieprzona policja płaci za to, że
z nich robimy durniów. Tak właśnie było, kiedy zabraliśmy cię z Gór-
-Komu. Ale za bardzo nam się spieszyło, żeby skasować za to forsę.
Morna przyglądała jej się tępo, próbując przetrawić tę informację. A Mikka mówiła dalej:
- Nick miał tylko nie zwracać na ciebie uwagi, polecieć do Fak-turamy, zrobić swoje, zarobić forsę, 
wyremontować Kapitański kaprys i odlecieć, zanim gliny sobie uświadomią, że wpadłaś w gorsze 
gówno niż dotąd. A zamiast tego tkwimy na granicy przetrwania i możemy tylko liczyć, że potrafi 
dokonać paru cudów i jeszcze raz zachować naszą skórę.
Była wyraźnie rozgoryczona. Morna jednak miała wrażenie, że ta gorycz dotyczy czegoś zupełnie 
innego.
To zresztą bez różnicy. Tak właśnie było. Morny nie obchodziły przyczyny rozgoryczenia Mikki. 
Ważne było to, że nikt jeszcze nie rozmawiał z nią tak otwarcie o interesach, jakie Nick prowadził
 
185
 
z PZKG. Kiedy zabraliśmy cię z Gór-Komu. Działo się tu coś niezwykłego. Nie tylko ona została 
zdradzona. I nie odebrano jej wszystkich możliwości wyboru: gdyby z pełną mocą uruchomiła 
wszystkie funkcje implantu strefowego naraz, prawdopodobnie w jednej chwili wypaliłaby sobie 
mózg. Pozostała jej ta jedna, ostateczna obrona przed sprzedażą.
Mogła sprawdzić, do jakich granic posunie się Mikka Vasaczk.
Przez chwilę błądziła wzrokiem po kabinie, marszcząc brwi, przyglądała się ścianom, drzwiom, 
interkomowi, jak gdyby ich nie poznawała. Potem wróciła spojrzeniem do Mikki.
-	Nick czeka - przypomniała neutralnym, spokojnym głosem. -
Powinnaś sprawdzić, czy dobrze się czuję i czy panuję nad sobą, że
by mógł zacząć hamowanie. Zostało niewiele czasu. Dlaczego mi to
wszystko mówisz?
Mikka nie wahała się. Jej wrogość i jej zachłanność zbiegły się w jedno.
-	Chcę, żebyś mi zaufała - odparła sztywno.
Morna uniosła brwi. Zaufać jej? Zastępczyni Nicka? Patrzyła w milczeniu i czekała.
Po chwili Mikka wyjaśniła takim tonem, jakby podejmowała osobiste ryzyko.
-	Chcę, żebyś mi powiedziała, jak to robisz. Mornie znowu zaschło w gardle.
-	Jak... co... robię? - spytała, jąkając się przy każdym słowie.
-	Wszystko - burknęła Mikka. Zdawało się, że siedzi tak sztywno,
żeby nie krążyć wściekle po kabinie ani nie walić pięścią o ścianę. Mo
że to strach przed Amnionem odebrał jej pewność siebie. - Wszystko.
Jak przeżyłaś u Angusa Thermopyle'a? Jak mu się wyrwałaś? Jak mo
żesz całymi tygodniami funkcjonować bez odpoczynku, pracując przy
tym jak cyborg na permanentnym stymie, a kiedy wyglądasz już jak
ożywiony przekaźnik fali zerowej, potrafisz jeszcze rozwiązać pro
blem, na którym połamali sobie zęby najlepsi z nas? Jak sprawiasz, że
Nick...? - Zająknęła się; zacisnęła zęby. Po chwili jednak odzyskała
panowanie nad sobą. -Jak sprawiasz, że cię potrzebuje? Nigdy jeszcze
tak się nie zachowywał. Jest szurnięty, to fakt, ale nie jeśli chodzi o ko
biety. Nie pieprzy się z takimi, którym ufa. Jeśli zaczyna którejś ufać,
przestaje się z nią pieprzyć i szuka sobie innej. Albo, kiedy zaczyna się
 
z jakąś pieprzyć, przestaje jej ufać. Albo zwyczajnie mu się nudzi. A ty coś mu zrobiłaś. Nie 
poznajemy go. Połowa z nas jest w szoku, druga połowa sra ze strachu w skafandry. Dałabym 
głowę, że nigdy nie zaryzykuje siebie ani statku dla kobiety. Na pewno nie ryzykował dla mnie, 
kiedy ostatnim razem tu byliśmy. Ale ty jakoś go do tego skłoniłaś, tylko po to, żebyś mogła 
urodzić dziecko. Chcę wiedzieć, jak?
Głos Mikki wręcz ociekał goryczą. Morna spojrzała jej prosto w oczy.
-	Dlaczego sądzisz, że miałam jakiś wybór? - spytała cicho. -
Gdybym postąpiła inaczej, w tej chwili byłabym już martwa.
Spazmatyczny grymas pojawił się na twarzy Mikki i zniknął.
-	Posłuchaj mnie, Morno... - Jedynie siłą woli zachowywała spo
kój. - Dopóki się nie pojawiłaś byłam najbardziej kompetentną kobie
tą, jaką znałam. Jeśli nie liczyć Nicka i jeszcze jednego czy dwóch fa
cetów, byłam najbardziej kompetentną osobą. Umiem prowadzić do
wolny statek i stację. Gdybym musiała, mogłabym nimi kierować przez
całe dnie. Gdyby teraz Kapitański kapiys się rozpadł, potrafiłabym go
zespawać od osi po pancerz. Wiem co do godziny, ile wytrzymają na
sze filtry, na jak długo wystarczy żywności. W uczciwej walce poradzę
sobie z każdym na pokładzie, z wyjątkiem samego Nicka. Dobrze mi
idzie z bronią. - Opanowała się i nie dopuściła do kolejnej chwili wa
hania. - W łóżku zachowuję się jak nimfomanka. Mam za szerokie bio
dra, ale niezłe piersi i mocne mięśnie. Nick rzucił mnie, kiedy zaczął mi
ufać, ale przynajmniej wiedziałam, że mi ufa. A przy tobie wyglądam
na jakąś gwiazdkę z wytrzeszczonymi oczami, w marnym wideo.
Bezradna dodała jeszcze:
-	Muszę cię zrozumieć. Inaczej jestem skończona.
Morna mogłaby odpowiedzieć: kiedy tylko ci to wyjaśnię, ja będę skończona. Ale instynkt 
podpowiadał, że to nieprawda, nie w tej chwili, kiedy Mikka postanowiła tak bardzo się odsłonić. 
A Morna już zbyt długo była samotna, zbyt często kłamała, zbyt wiele straciła. Jak jej gość, miała 
chęć się odsłonić, choćby na chwilę i przed szczerym nieprzyjacielem.
Nie próbowała nawet przewidywać konsekwencji.
-	Nie ma w tym nic cudownego - oświadczyła. - I we mnie nie
ma nic cudownego. Kiedy odkrył, że mam chorobę skokową, on...
- Raz jeszcze imię Angusa nie przeszło jej przez gardło. - Kapitan
 

 
186
 
187
 
Ślicznotki wszczepił mi implant strefowy. W ten sposób zmusił mnie, żebym z nim została, żebym 
robiła, co mi każe. Wiedział, że jeśli ochrona Gór-Komu znajdzie przy nim sterownik, dostanie 
wyrok śmierci. Dlatego w ostatniej chwili dał go mnie. Wzięłam. Prze-handlowałam za to jego 
życie.
Mikka była wstrząśnięta. Opuściła ręce i otworzyła usta. Oczy zaszły jej mgłą, jakby dostrzegła 
konsekwencje wyznania Morny. Na twarzy pojawił się wyraz szoku, z odcieniem lęku i 
współczucia. Wstała, jak gdyby chciała szybko wyjść z kabiny. A potem nagle usiadła i znowu 
skrzyżowała ramiona.
Przez dłuższą chwilę jedyną odpowiedzią, jaką mogła wykrztusić, było nieartykułowane stęknięcie, 
jak po ciosie w brzuch.
Potem, z wolna, znowu spojrzała na Mornę. Odetchnęła głęboko i wyprostowała ręce.
-	Cóż, to jakaś pociecha - mruknęła. - Dobrze wiedzieć, że tak naprawdę nie jesteś cztery 
razy lepsza ode mnie.
-	Powiesz Nickowi? - spytała Morna, niemal obojętnie.
-	Nie, nigdy - odparła natychmiast Mikka. - Jeśli nie potrafi odróżnić prawdziwej 
namiętności od... od tego, co mu dajesz, to już jego problem.
Wstała ponownie.
-	Za długo tu siedzę. Zacznie zadawać niewygodne pytania. Mu
szę cię zamknąć, żeby zacząć decelerację. Czy chciałabyś przedtem
jeszcze czegoś?
Jedno szczere wyznanie prowadziło do następnego. Morna nie oceniała ryzyka. Po prostu 
odpowiedziała.
-	Chcę porozmawiać z Nickiem. Mikka Vasaczk zmrużyła oczy.
-	To mu się nie spodoba. Jest trochę zdenerwowany.
-	Ja też. - Morna wzruszyła ramionami.
Najwyraźniej dogadał się z PZKG, że uratuje ją z rąk Angusa. Najwyraźniej PZKG była 
skorumpowana. Możliwe więc, że to PZKG życzyła sobie, żeby Nick zabrał ją na Stację Atestującą, 
żeby ją sprzedał. Wolałaby, żeby sam jej to wyjaśnił. Nie lękała się już jego gniewu; teraz bała się 
tylko tego, że oddają Amnionowi.
Poderwała się i wyczekująco spojrzała na Mikkę.
Ta zmarszczyła brwi.
 

-	Jeśli mu powiesz o implancie strefowym - stwierdziła - poczuje się zdradzony. Może cię 
zabić.
-	Wiem. Ale są inne rzeczy, które w tej chwili bardziej mnie przerażają.
Vasaczk znowu mruknęła coś niewyraźnie. Ale wskazała Mornie drzwi.
-	Ty pierwsza.
Morna mocno zacisnęła palce na sterowniku. Był jej ostatnią obroną i ostatnią nadzieją. Dopóki ma 
go przy sobie, zawsze może się zabić, zachowuje szansę ucieczki przed tym, co spróbuje z nią 
zrobić Nick.
Razem z Mikką dotarły na mostek.
Kiedy weszły, Nick odwrócił swój fotel z taką miną, jakby chciał przeklinać. Minę miał skupioną, 
pełną napięcia, oczy rozgorączkowane. Jednak gdy zobaczył Mornę, znieruchomiał.
-	Co ty tu robisz? - zapytał. Nagle zwrócił się do Mikki: - Po co
ją tu przyprowadziłaś?
Rozłożyła ręce, zrzucając z siebie odpowiedzialność.
-	Chce z tobą porozmawiać. - Mówiła nie bardziej nerwowo niż
zwykle. - A ponieważ to z jej powodu tutaj jesteśmy, pomyślałam,
że może dasz jej kilka minut.
Na mostku wszyscy przerwali pracę. Carmel pochylała głowę nad konsolą, ale Lind, Sib Mackern 
i Malda Verone wyciągali szyje, żeby zobaczyć, co się dzieje. Sternik dla lepszego widoku 
odwrócił fotel.
Nick zmierzył Mikkę spojrzeniem pełnym czystej nienawiści, ale jego blizny były jasne jak stara 
kość. Odwrócił się do Morny.
-	Nie mamy na to czasu.
Ze skupioną twarzą i mordem w oczach wydawał się groźny niczym działo cząsteczkowe. Morna 
jednak już się go nie bała.
-	To moje życie - rzekła, odpowiadając na pytanie, którego nie
zadał. - I moje dziecko. Mam prawo wiedzieć. Żeby się tutaj do
stać, spaliłeś napęd skokowy. Jeśli nie dysponujesz rezerwami,
o których nie wspominałeś, nigdy nie dolecisz na Thanatos Minor.
To za daleko. A nie masz innego miejsca. Jeśli nawet Amnion po
zwoli ci opuścić Stację Atestującą, nigdy już nie zobaczysz ludzkiej
przestrzeni. To paskudna sytuacja. Nick. Chcę wiedzieć, dlaczego
się w nią wpakowałeś. Chcę wiedzieć, o co gramy.
 

 
188
 
189
 
Jak wcześniej Mikka, wyglądał, jakby pozwolił się nakłonić do szczerości.
- Nie rozumiesz? - warknął. Był rozgorączkowany, zatroskany, schwytany w pułapkę własnej 
brawury; ale nie pokonany. - Chcę cię zatrzymać. Tylko w ten sposób mogę tego dokonać. Tylko 
taki mi dałaś wybór. Jeśli nie pozwolę ci zachować tego pieprzonego bachora, będziesz mi 
szkodzić. Obiecałaś mi to bardzo wyraźnie. Ale jeśli go zachowasz... Machnął pięścią.
- To niemożliwe. Jesteśmy przestępcami! Uciekamy, walczymy, stale mamy jakieś uszkodzenia. 
Nie możemy przez najbliższe dziesięć czy piętnaście lat niańczyć twojego gówniarza... ani 
zastępować ciebie, kiedy ty go niańczysz. Gdybyś urodziła dziecko, musiałbym cię wyrzucić. 
Pozostała mi tylko jedna możliwość: Amnion.
Twarz Mackerna spływała potem. Malda wyglądała, jakby jej było niedobrze. Lind posykiwał 
cicho przez zęby.
Nick nie zwracał na nich uwagi; całą swoją furię skupił na Mornie. - Oni potrafią wymuszać 
rozwój dzieci. Może o tym nie wiesz; gliny chciałyby zrobić z ciebie miłą, małą genofobkę. Wolą, 
żebyś nie rozumiała, na co może się przydać prawdziwa inżynieria genetyczna. Amnion potrafi 
wyjąć z ciebie to draństwo i oddać ci fizycznie dojrzałego dzieciaka, kiedy ty utniesz sobie 
pieprzoną drzemkę. Ja muszę tylko sensownie dobić z nimi targu. Amnion dotrzymuje umów. 
Nigdy nie oszukują, kiedy chodzi o pieniądze. Albo o DNA. Wystarczy, że zaoferuję im coś, na 
czym im wściekle zależy. Odetchnął.
- Czy wyrażam się jasno? - zapytał gniewnie. - A teraz zejdź z tego pieprzonego mostka. Musimy 
zacząć hamowanie. Wracaj do kabiny. Jeśli nie, to Mikka tak cię napompuje kataleptykiem, jakbyś 
już nigdy nie miała się obudzić.
Morna ledwie usłyszała polecenie. Nie wiedziała, że Amnion potrafi wymusić rozwój dziecka, ale 
ta informacja jej nie zaskoczyła. Nie mogła myśleć o takich rzeczach. Jeśli w ogóle poczuła 
zdziwienie, to całkiem innego rzędu.
Czy to możliwe, że wszystko, co robiła ze sobą z pomocą implantu - wszystkie wysiłki, tłumienie 
mdłości i wstrętu - teraz miało się opłacić?
190
 
-	Ciągle nie rozumiem - wymamrotała. - Miałeś przecież setki
kobiet. Dlaczego akurat mnie chcesz zatrzymać?
Nick obnażył zęby, jakby miał ochotę wyć.
-	Czy naprawdę jesteś taka głupia? Czy muszę ci rysować pie
przoną mapę? Jestem Nick Succorso. Wszędzie krążą o mnie opo
wieści, o całe parseki stąd we wszystkich kierunkach. Jestem piratem,
o którym opowiada się historie, jedynym, który robi, co zechce, w ca
łej galaktyce. Jestem człowiekiem, który ustanawia własne prawa,
który kpi z ochrony stacji, który z PZKG robi idiotów, który tańczy
z Amnionem i wychodzi z tego cało. Do diabła, pokonałem nawet ka
pitana Angusa owcojeba Termo-piłę. Pokonam każdego! - Jego na
brzmiałe mrocznym pożądaniem blizny pulsowały; wściekłość zmie
niła się w inne emocje. - Mogę polecieć w każdy punkt ludzkiej prze
strzeni, ponieważ nikt jeszcze nie potrafił mi niczego udowodnić,
a kiedy wchodzę do baru, we wszystkich kątach powtarzają szeptem
moje imię. Obcy ludzie przekazują sobie te opowieści. Obcy ludzie
chcą mi oddać wszystko, co mają, w zamian za nadzieję, że wystąpią
w jednej z nich. To mi się podoba. Na to zasługuję.
Sternik pokręcił głową. Carmel zachichotała z uznaniem. Mikka przyglądała się w skupieniu, nie 
zdradzając żadnych uczuć. Nick nawet ich nie zauważał. Wymierzył palcem w Mornę.
-	Ty już wystąpiłaś. Glina, która porzuciła całe PZKG, żeby tylko
być ze mną. Jesteś częścią jednej z lepszych historii. Ale będzie jesz
cze lepsza. Ludzie będą opowiadać o Nicku Succorso, który zaryzy
kował własne życie i statek, postawił wszystko przeciw Amnionowi,
żeby tylko Morna Hyland mogła urodzić syna. Zapamiętają to jesz
cze długo po tym, jak gówniana Policja Zjednoczonych gównianych
Kompanii Górniczych wymrze jak wieloryby humbaki.
Urwał, dysząc ciężko. Blizny miał czarne, jak gdyby odkrył drogę do osobistej apoteozy.
Morna nie potrafiła mu spojrzeć w oczy. Gdzieś w głębi serca zatlił się maleńki płomyk nadziei. 
Wreszcie uwierzyła Nickowi: nie sprzeda jej ani jej dziecka. Człowiek, który żyje dla historii, jakie 
o nim opowiadają, nie odda Amnionowi ani jej, ani nikogo ze swoich ludzi.
Podbudowana tą nadzieją nie zauważyła, że w głosie Nicka brzmi coś więcej niż tylko uniesienie. 
Był też kwaśny ton zwątpienia. Człowiek, który żyje dla historii, jakie o nim opowiadają, nie 
powinien opo-
 
191
 
wiadać ich sam. Był artystą, uzależnionym od bezbłędnego opanowania instrumentów. Nie 
zniósłby oszustwa, fałszu, opowieści, która zmieniłaby się w historę Nicka Succorso ryzykującego 
życie, statek i wszystko, żeby kobieta, która go nie kochała, mogła urodzić dziecko.
Nie zniósłby, gdyby ktokolwiek - nawet obcy ludzie - miał powód, by się z niego śmiać.
Tego Morna nie zauważyła.
- Ciągle nie rozumiem - powiedziała cicho, jakby chciała go sprawdzić. - Dlaczego ja? Dlaczego 
robisz to wszystko dla mnie?
Nieświadomie trafiła w jego czuły punkt. Gniew i przemoc zawrzały w dawnym jądrze poczucia 
zdrady.
-	Pokażę ci - wychrypiał. - Zdejmij kombinezon.
Carmel podniosła nagle głowę i wcisnęła klawisze na konsoli.
-	Nick, zaczyna się ruch. Statki Amnionu... okręty, sądząc po
konfiguracji.
-	Kurs? - zapytała Mikka Vasaczk. Carmel wciskała kolejne klawisze.
-	Nie w naszą stronę. Zbliżają się do Atestującej.
-	Wywołują?
Lind poprawił odbiornik w uchu, wprowadził jakieś instrukcje.
-	Nic. Jeśli rozmawiają, to nie nadają w tę stronę.
Mikka odwróciła się do Nicka i Morny.
-	Nick, musimy hamować. Atestująca obsługuje wszystkie po
sterunki. Okręty bez przerwy przylatują i odlatują. Te dwa mogą tu
być przypadkiem, ale nie wolno nam ryzykować dolotu z taką pręd
kością. Cokolwiek powiemy, nie uwierzą, dopóki nie zwolnimy.
Nick nie zwracał na nią uwagi; ignorował wszystkich na mostku. Wpatrywał się w Mornę 
nieruchomo niczym śmierć; blizny mu nabrzmiały, jakby zaraz miała się z nich posączyć krew.
- Powiedziałem: zdejmij kombinezon.
Tutaj, przy całej wachcie. Chciał się wykazać właśnie tutaj.
192
Jeszcze kilka minut temu odmówiłaby mu niemal spokojnie. Poruszona transcendentalnym 
strachem przed Amnionem zaryzykowałaby odmowę. Nie miałaby już nic do stracenia. Póki żyła 
pogardzała nim. Każdy jego dotyk budził obrzydzenie. Był piratem i zdrajcą; był mężczyzną. 
Chciał ją poniżyć, zmuszając do stosunku na oczach swoich ludzi; to więcej, niż mogła znieść.
 
A implant strefowy pozwalał na ucieczkę...
Dał jej jednak nadzieję, że być może nie zginie; że może potrafi ocalić siebie i Daviesa; że Morna 
Hyland, która kiedyś przejmowała się takimi rzeczami jak zdrada i dzieci, nie jest jeszcze całkiem 
zgubiona. Zanim postanowiła urodzić dziecko, dała mu imię swojego ojca, ponieważ chciała 
odzyskać to, co ojciec sobą reprezentował - wiarę i poświęcenie. Intuicyjnie chciałaby także się 
nimi przejąć. Uświadomiła sobie, że właśnie dlatego decyzje dotyczące losu dziecka i jej własnej 
przyszłości tak mocno od siebie zależały.
W pewnym sensie Nick oddał jej z powrotem jej życie. Teraz wszystko wyglądało inaczej.
Kiedy nie posłuchała, wstał i podszedł do niej, pchany złością i zwątpieniem.
Czekała na niego bez drgnienia.
Ale nie dotknął jej, nie uderzył, nie zerwał ubrania z ramion. Rozpalony jak laser zatrzymał się tuż 
przed nią; wściekły grymas wykrzywił mu twarz.
- Morno... - szepnął przez zęby, tak że nikt nie mógł go słyszeć. - Proszę...
Błagał, by pozwoliła mu pokazać swoim ludziom, że ma nad nią absolutną władzę.
Wtedy wiedziała, że jest bezpieczna. Przełknął kłamstwo; uzależnił się od jej maski. Dopóki 
pomoże mu panować nad zwątpieniem nigdy z niej nie zrezygnuje.
Dla swego i Daviesa bezpieczeńswa, dla Morny Hyland - złamanej i prawie zamordowanej przez 
Angusa Thermopyle - sięgnęła do kieszeni i przywołała falę żądzy, sztucznie wzbudzoną przez 
implant strefowy. Potem rozpięła kombinezon i stanęła naga. Delikatny róż zabarwił jej skórę, ale 
nie ze wstydu. Na oczach wszystkich obecnych na mostku, oddała się Nickowi niczym kobieta, 
która poświęciłaby duszę za jego pieszczoty.
Wziął ją na pokładzie: szybko, mocno, rozpaczliwie. Ze swojej
pozycji nie widziała żadnej twarzy oprócz jego - i Mikki Vasaczk.
Twarz Mikki zalana była łzami, pełna mimowolnego żalu; może
płakała nad sobą, może nad Morną albo Nickiem; a może nad nimi
wszystkimi.
 
II
Kapitański kaprys musiał mocno hamować. Mimo to, przeciążenie było mniejsze niż po 
opuszczeniu Stacji Gór-Komu. Nick uznał, że ma więcej czasu. Wierzył, że jeśli Stacja widzi 
hamowanie Kapitańskiego kaprysu, zapewne wysłucha, co mają do powiedzenia, a dopiero potem 
zdecyduje, czy ich zniszczyć.
Uruchamiał więc niepełny ciąg wsteczny na dwie godziny, potem dwie godziny dryfował i znów 
zaczynał hamowanie, więc ludzie mogli jakoś dojść do siebie po wysiłku. Z tego samego powodu 
wachty zmieniały się teraz co cztery godziny. W ten sposób, na przemian hamując i dryfując, wiózł 
Mornę na jej pierwsze spotkanie z Amnionem. Z powodu choroby skokowej przez większość 
czasu praktycznie nie nadawała się do pracy. Kiedy statek zwalniał, musiała leżeć w kabinie, 
uśpiona przez implant. Godziny dłużyły się nieznośnie.
Gdyby mogła pracować, byłaby pewnie mniej podatna na rosnący lęk. Jednak w miarę zbliżania się 
do Stacji Atestującej, strach się zwiększał - był tak głęboki, że sięgał niemal komórek -jak gdyby 
geny krzyczały z przerażenia. Mimo zapewnień Nicka bała się Amnionu. Zagrażali jej 
przynależności do gatunku ludzkiego. Mieli moc przemiany jej najbardziej fundamentalnej cechy.
194
 
Sam pomysł oddania się im, pozwolenia na wyjęcie Daviesa z łona i jego „wymuszony wzrost" w 
którymś z ich laboratoriów napełniały ją grozą.
Oczywiście, mogłaby temu zaradzić, usypiając się na czas dolo-tu do Stacji. Zachwycony swym 
zwycięstwem na mostku Nick podał jej dokładne informacje na temat przeciążeń. Mogłaby 
ustawić zegar w sterowniku i zasnąć na osiemnaście czy dwadzieścia cztery godziny, bez obawy, 
że ktoś w tym czasie będzie jej szukał. Z jakichś powodów bardzo tego nie chciała. Tłumaczyła 
sobie, że woli wiedzieć, co się dzieje, w jaki sposób Nick zamierza chronić swój statek, co on i 
Amnion sobie powiedzą, jaką zawrą umowę. Wszystkie szczegóły, od których może zależeć jej 
życie, zostaną pewnie ustalone w okresach odpoczynku między impulsami hamującymi. Nic by nie 
usłyszała, gdyby nie była przytomna w czasie rozmów Nicka.
Za każdym razem, kiedy ruszały silniki, ustawiała wyłącznik na nieco powyżej dwóch godzin; za 
każdym razem, kiedy się budziła, biegła na mostek. Żeby jakoś usprawiedliwić te wizyty, 
przynosiła kawę i kanapki dla wachty dyżurnej. Potem stawała dyskretnie w kącie, mając nadzieję, 
że Nick, Mikka czy Liete jej nie wyrzucą. W miarę możliwości na godzinę czy dwie zastępowała 
Siba Mackerna czy Albę Parmute.
Stopniowo jednak zdawała sobie sprawę, że niechęć do długiego snu ma całkiem inne źródło: nie 
ufała już działaniu implantu strefowego.
W chwili największego zwycięstwa nad Nickiem Succorso część żywionej dla niego odrazy 
przeniosła się na sposób, w jaki go pokonała. Zaczęła się wstydzić swojej metody. Nigdy nie 
planował sprzedać jej Amnionowi, zasługiwał więc na coś lepszego.
Sterownik implantu strefowego dawał władzę nad sobą, pozwalał przetrwać. Dzięki niemu była dla 
Nicka cenna. Nie zmienił jednak jej fatalnej opinii o sobie. Właśnie dlatego, że działał w sposób 
sztuczny, niszczył jej szacunek dla samej siebie.
Jeśli chciała w siebie uwierzyć, musiała odzyskać to, co w jej życiu reprezentował ojciec. 
Potrzebowała uczciwości i szczerości, odwagi, gotowości, by zginąć za swoje przekonania. 
Potrzebowała syna. Czyli potrzebowała Amnionu.
 
195
 
Ta świadomość przerażała ją tak głęboko, że coraz częściej myślała, czy w czasie hamowania nie 
zostawić wyłączonego sterownika. Pomysł, żeby przeżyć dwie godziny, będąc zamkniętą w 
kabinie, przytomną i sam na sam ze swoją chorobą skokową, zaczął wydawać się mniejszym złem. 
Gdyby spróbowała, mogłaby się czegoś dowiedzieć o sile i czasie trwania ataku. Mogłaby określić 
granice tej jasności, z jaką przemawiał do niej wszechświat. Może nawet sprawdziłaby, jak może 
być sprytna, kiedy choruje...
Zasypianie kojarzyło się z kapitulacją przed genetyczną grozą. Za każdym razem, kiedy wracała do 
kabiny, większej siły woli wymagało przezwyciężenie chęci, by nie dotykać sterownika implantu. 
Jednak przekonywała siebie. Jeżeli chciała syna, chciała znów być zdolną do poświęcenia i 
oddania, musiała stawić czoło swojej trwodze.
Wyłączała się, gdy Kapitański kaprys hamował. Nawiedzała mostek podczas dryfu. Nic nie 
powstrzymywało lęku, który mnożył się i replikował w komórkach jej ciała niczym złośliwa 
neoplazma.
* * *
Kiedy Nick zmniejszył prędkość statku o dwie trzecie, zaczął nadawać do Stacji Atestującej.
Przez ten czas oba okręty Amnionu zareagowały na ich zbliżanie. Pierwszy zmienił kurs na 
przecinający trajektorię Kapitańskiego kaprysu tuż poza zasięgiem ataku, drugi zajął pozycję 
obronną pomiędzy nimi a stacją. Wciąż jednak nikt nie zażądał wyjaśnień ani identyfikacji. Lind 
zaczął odbierać coś w rodzaju danych nawigacyjnych: kontrolne współrzędne przestrzenne, 
wektory ruchu, trasy podejścia do doków; każda stacja mogłaby nadawać coś takiego do statków 
wychodzących ze szczeliny. Nie docierało do nich nic innego.
- Czekają na nasze zgłoszenie - stwierdził Nick, zasiadając wygodniej w fotelu. - To my jesteśmy 
tu obcy. Pewnie uznali, że sami powinniśmy zacząć.
Wydawał się silny i pewny siebie, jakby nie mógł się doczekać szansy zmierzenia się z tym, co 
nastąpi. Ktoś obcyypowiedziałby pewnie, że jest wypoczęty i spokojny, ale Morna za dobrze go 
znała. Dostrzegała, że zmęczenie i wątpliwości działają na niego jak lekka infekcja. Wskutek 
napięcia uśmiech stał się niezmienny, niczym
 
stężenie pośmiertne; ręce wykonywały zbyt gwałtowne ruchy; oczy szukały zagrożeń. Nie 
protestował przeciw obecności Morny, ale czasami zerkał na nią z ukosa, jakby się obawiał, co 
może zrobić.
Mikka Vasaczk także była na mostku, równie gniewna, jak zwykle, i kompetentna do szpiku kości. 
Vector Shaheed siedział przy konsoli mechanika. Od czasu do czasu uśmiechał się do Morny z 
dobrotliwą obojętnością, ale milczał. Wszyscy pozostali należeli do wachty Nicka: Carmel, Lind, 
pierwszy sternik, Sib Mackern i Malda Verone. Pozostali ludzie Mikki pewnie odpoczywali. 
Wachta Liete zajęła stanowiska bojowe w różnych punktach statku.
-	Wyślij im standardową identyfikację - polecił Lindowi Nick. -
Statek, kapitan, rejestracja, ostatnie miejsce postoju. Nie nadawaj
zbyt wąsko; okręty powinny wszystko słyszeć.
Lind kiwnął głową. Podobnie jak u Nicka zdenerwowanie przejawiało się u niego w szybkości 
ruchów; palce jednak bezbłędnie trafiały w klawisze.
-	Zrobione - zameldował po chwili.
Stacja Atestująca powinna odpowiedzieć za jakiś czas. Morna wiedziała, że nie warto 
wstrzymywać oddechu, ale musiała się zmuszać do oddychania; strach i niepewność zaciskały jej 
płuca. Nigdy nie słyszała o „wymuszonym rozwoju" dzieci, nie miała pojęcia, na czym polega ten 
proces i jakie niesie zagrożenia. Nie domyślała się nawet, dlaczego Nick wierzy w uczciwość 
Amnionu w interesach.
Ludzie na stanowiskach namiaru i sterowania nie mieli nic do roboty; mogli tylko czekać. Carmel 
ściągała z pustki dane i przekazywała je Mackernowi do analizy. Mackern badał je na wszystkie 
sposoby, porównując do zmagazynowanej wiedzy Kapitańskiego kaprysu, precyzując obraz Stacji 
i kontrolowanej przez nią przestrzeni. Jednak żadne z nich nie zwracało uwagi na wyniki.
-	Idzie - wychrypiał nagle Lind.
-	Na audio - rzucił krótko Nick.
Lind posłusznie dotknął konsoli. Z głośników dobiegł głos, któremu szumy i odległość nadały 
mechaniczne brzmienie.
-	Tu Stacja Atestująca do ludzkiego statku intruza. Złamaliście
pakt i uznajemy wasz statek za wrogi. Identyfikacja przekracza ak
ceptowalne normy. Powtórzyć i wyjaśnić.
Uznajemy za wrogi... Yasaczk nie zareagowała, ale Mackern
 

 
196
 
197
 
stęknął mimowolnie i otarł pot z czoła; Malda pochyliła się nad konsolą celownika i zaczęła 
sprawdzać systemy.
- To ciekawe - mruknął Vector. - Chcą powiedzieć, że nasza identyfikacja została nadana w 
niewłaściwej formie czy że to my jesteśmy niewłaściwą formą?
Lind zerknął na Nicka; czekał na instrukcje.
Dowódca się nie wahał. Jeśli miał jakieś obawy, zachował je dla siebie.
- Powtórz identyfikację. Powiedz im, że już tu byliśmy, na potwierdzenie podaj datę. Przekaż, że 
potrzebujemy pomocy medycznej i że jesteśmy skłonni zapłacić.
Lind posłuchał, przełykając nerwowo ślinę.
Morna miała wrażenie, że się udusi, zanim Amnion znowu odpowie. Wiedziała, że w takich 
chwilach lepiej nie zadawać Nickowi żadnych pytań; czuła jednak, że jeśli nie zrobi czegoś, by 
stłumić przerażenie, zatonie w nim nieodwracalnie.
-	Po co? - zapytała. - Po co tu poprzednio przyleciałeś?
Mikka zerknęła na Nicka, potem ostrzegawczo spojrzała na Mornę.
-	Mieliśmy w zasadzie ten sam problem: potrzebowaliśmy re
montu, na który nie było nas stać. Wtedy dobrze nam zapłacili.
Mikka zmarszczyła czoło, jakby wchodziła na śliski teren.
-	Tym razem może nie pójść tak łatwo.
-	Wtedy okoliczności były trochę inne - zauważył lakonicznie Nick. - A układ stał się 
wyjątkowo atrakcyjny, ponieważ płaciły nam obie strony. Bawiliśmy się prawie tak dobrze, jak 
wtedy, gdy załatwialiśmy kapitana pieprzonego Termo-piłę.
-	Właśnie dlatego tym razem może być trudniej. - Tak jak Nick,
Mikka zwracała się do Morny, ale wyglądało, jakby adresowała sło
wa do dowódcy. - Amnion może uznać, że ich oszukaliśmy.
Oczy Nicka błysnęły, ale blizny pozostały blade.
-	Właśnie dlatego nie mogą mi teraz odmówić.
-	Nick... - wykrztusił Lind.
Nadeszła odpowiedź ze Stacji.
198
-	Stacja Atestująca do ludzkiego statku intruza. Złamaliście pakt
i uznajemy wasz statek za wrogi. Identyfikacja przekracza akcepto
walne normy. Poprzednie przybycie i odlot statku Kapitański kaprys
zostało potwierdzone. Nazwisko „Nick Succorso" przeczy ustalonej
 
rzeczywistości i musi być uznane za fałszywe. Okręt obrony Amnio-nu Kojąca hegemonia 
otrzymał rozkaz niedopuszczenia do zbliżenia, przekażcie akceptowalną identyfikację.
-	„Przeczy ustalonej rzeczywistości" - mruknęła zdenerwowana
Malda. - Co to ma niby znaczyć?
Monia zauważyła, że znowu wstrzymuje oddech.
-	Nie było cię wtedy z nami - odparł Nick z pozorną swobodą. - Ci
dranie nie rozpoznają ludzi po nazwisku i na pewno nie rozpoznają po
wyglądzie. Ich zdaniem wygląd nie ma nic wspólnego z tożsamością.
Jedynym źródłem identyfikacji jest kod genetyczny. Myślę, że te ośliz-
łe robale potrafią wywąchać swoje DNA. - Uśmiechnął się złośliwie. -
Mają powody, by przypuszczać, że to nie mogę być ja. Jeśli nie umar
łem, to... - Błysnął zębami. - Muszę być kimś innym. Mackern - po
lecił - masz moje dane genetyczne. Są w pliku identyfikacji. Tu masz
kod dostępu. - Wystukał kod na konsoli. - Przekopiuj do Linda.
Sib wykonał polecenie; ręce mu drżały.
-	Lind - mówił dalej Nick. - Powtórz poprzednią wiadomość. Całą. Dodaj moją strukturę 
DNA. Zażądaj instrukcji co do hamowania i trajektorii dolotu.
-	Jasne. - Lind poprawił słuchawkę w uchu. Po chwili skinął Mackernowi głową. - Mam to.
Zainicjował transmisję.
Na mostku panowała cisza tak absolutna, że Morna słyszała stuk każdego klawisza i szum filtrów 
powietrza.
Mikka podeszła do konsoli Nicka i wskazała mikrofon interkomu.
-	Pozwolisz? Przytaknął. Wcisnęła przełącznik.
-	Liete...
-	Słucham - odpowiedział głos Corregio.
-	Mów - zażądała szorstko Mikka.
-Wszyscy na stanowiskach. - Interkom tłumił głos, ukrywał emocje. - Alba rozczula się nad sobą. 
Reszta jest gotowa.
-	Tak trzymać. - Mikka wyłączyła interkom.
-	Nie rozumiem - odezwała się Morna. Pilnowała oddechu, żeby
znów go nie wstrzymać. - Jaką umowę z nimi zawarłeś? Dlaczego
sądzą, że powinieneś umrzeć albo zmienić się w kogoś innego?
199
 
Sama mogła znaleźć wytłumaczenie, było jednak tak obrzydliwe, że wolała go nawet nie rozważać. 
Z pewnością nie chciała wypowiadać go na głos. Ale musiała wiedzieć...
Nick gwałtownie odwrócił się do niej razem z fotelem. Ślad koloru niczym groźba zabarwił jego 
blizny.
-	Zgadnij. - Jego swoboda wydawała się odrobinę wymuszo
na, niepewna. - Jeżeli ci się wydaje, że teraz jest odpowie
dnia chwila do stawiania pytań, możesz pomóc w szukaniu odpo
wiedzi.
Strach zacisnął palce na jej sercu. Otworzyła usta, ale nie mogła wykrztusić ani słowa.
-	Nick - wtrącił spokojnie Vector. - Nikomu się to nie podoba, ale ona ryzykuje więcej niż 
my wszyscy. Może podwójnie stracić życie. A nawet ty masz tylko jedno. To oczywiste, że 
chciałaby wiedzieć, co mamy przeciwko sobie.
-	Co ty tu w ogóle robisz? - warknął na mechanika Nick. - Czy nie powinieneś być przy 
silnikach?
-	Po co? - Vector wzruszył ramionami. - Hamującym nic nie dolega. A Mały może odczytać 
sygnał alarmowy nie gorzej ode mnie. Da nam znać, jeśli zapali się czerwone.
-	Czy dobrze cię zrozumiałem? - wycedził przez zęby Nick. -Odmawiasz wykonania 
rozkazu?
Vector natychmiast odpiął pasy i wstał.
-	Ależ skąd. Pójdę wszędzie, gdzie mnie poślesz.
Spokojnie patrzył dowódcy w oczy.
Po chwili Nick ustąpił.
-	Dobra, siadaj - burknął. - Kolana mnie bolą od samego patrze
nia, jak chodzisz.
Zwrócił się do Morny:
-	Dlaczego, kiedy tylko zjawiasz się na mostku, mam uczucie, że jestem przesłuchiwany? To 
jest mój statek. Ja tu jestem, kurwa, kapitanem. Gdybym chciał się tłumaczyć za każdym razem, 
kiedy coś postanowię, to bym się zamienił z Małym.
-	Nick, ja... - Morna przełknęła ślinę, by usunąć z ust smak przerażenia. To nie Nicka się bała. 
A że tak często go oszukiwała, tym razem powiedziała prawdę. - Ja po prostu się boję. Zadaję 
pytania, żeby nie wpaść w panikę.
200
 
Odprężył się z wolna. Wyglądał na zmęczonego i był niemal wystraszony. Przyjrzał jej się uważnie 
i pokiwał głową.
-	Nie ma w tym żadnej tajemnicy - stwierdził. - Nie tutaj. Wszy
scy w tym siedzimy. Ty też powinnaś o tym wiedzieć. Poza tym je
steś gliną - dodał chrapliwie. - To ci się może spodobać.
Odwrócił od niej wzrok i zaczął mówić.
-	Amnioni chcą materiałów. Wszyscy to wiedzą. Rozpaczliwie
szukają rud i metali, wszelkich surowców, jak również sprzętu,
który produkujemy. Nie dlatego, że sami nie potrafią szukać i prze
rabiać własnych surowców czy budować własnych maszyn. Gdyby
nie byli do tego zdolni, nie musielibyśmy się nimi przejmować. Ale
ich technika ma swoje słabe strony. Brakuje im naszej... technicznej
pomysłowości. - Wyrzucił te słowa z drwiną. - Słyszałem, że wy
twarzają stal, karmiąc rudą żelaza jakieś wirusy, które ją trawią,
a ich sraczkę się rafinuje. W porównaniu z normalnym wytopem
metoda jest dość mało wydajna. Dlatego Amnion chce wszystkie
go, co może od nas dostać albo się nauczyć.
Głos zabrzmiał ostrzej.
-	Ale materiałem, na jakim najbardziej im zależy, są ludzkie cia
ła. Żywa, świadoma, aktywna ludzka protoplazma. Robią z nią ta
kie rzeczy... potrafią ją przekształcić w taki sposób, że dreszcz czło
wieka przechodzi. Jeśli zechcą, mogą przetworzyć ją w Amnion.
W taki sposób zamierzają nas podbić.
Morna słuchała, czując w skroniach uderzenia pulsu; skoncentrowana do bólu, który dawał o sobie 
znać gdzieś pod czaszką.
-	Gdyby ktoś lubił taką pracę - ciągnął Nick - mógłby się niewyo
brażalnie wzbogacić, sprzedając ludzkie istoty Amnionowi. Wystarczy
porwać dowolny statek i dolecieć nim do jednego z ich posterunków.
Kupią każdą ilość ludzi po cenach, jakie wręcz trudno sobie wyobrazić.
I zawsze płacą uczciwie, ponieważ nie chcą wystraszyć swoich dostaw
ców. Handel jest dla nich tak ważny, że właściwie pełni funkcję religii.
Uśmiechnął się.
-	Kiedy ostatnio tu byliśmy, przehandlowałem siebie. Pozwoli
łem sobie zaaplikować jeden z tych piekielnych mutagenów, w za
mian za dość kredytów, żeby wyremontować Kapitański kaprys.
Myśleli, że to dla nich świetny interes, bo w końcu i tak dostaną
i mnie, i mój statek. Ale im nie wyszło.
201
 
To była odpowiedź, której Morna się obawiała. Miała ochotę poprosić Nicka, żeby przestał mówić; 
gdyby tego nie powiedział, mogłaby nie wierzyć.
Jednak zanim zdążył wyjaśnić - a ona zaprotestować - przerwał im Lind.
-	Jest odpowiedź, Nick.
Nick odwrócił fotel.
Głos trzeszczał w głośnikach, jakby był obcy elektronice Kapi
tańskiego kaprysu.	|
-	Stacja Atestująca do ludzkiego statku intruza. Złamaliście pakt ;
i uznajemy was za zagrożenie. Identyfikacja statku została potwier- j
dzona. Tożsamość dowódcy przeczy ustalonej rzeczywistości, ale
została uznana za dokładną. Akceptujemy zbliżenie. Oto instrukcje.
Strumień liczb i kodów wypełnił atmosferę niczym trzaski. Lind przesłał informacje na stanowisko 
sterowania i danych. Potem znowu usłyszeli głos.
- Ustalona rzeczywistość i założona tożsamość muszą być uzgodnione. Wymagane jest 
wyjaśnienie sprzeczności. „Pomoc medyczna" będzie zaproponowana jako wymiana. Wymiana 
zostanie omówiona, kiedy ludzki statek intruz, Kapitański kaprys, wypełni instrukcje zbliżenia.
Przez chwilę głośniki emitowały pusty, biały szum próżni. Potem Lind je wyłączył.
Nick uderzył pięścią o konsolę: raz, drugi. Absorbował implikacje przekazu ze Stacji. Znowu 
odwrócił fotel.
-	Analiza - polecił sternikowi. - Czego chcą?
Sternik podniósł głowę znad wskaźników.
-	Jeszcze jedno hamowanie, dość długie, ale niezbyt silne. Za
cznie się za... - stuknął w klawisz, sprawdził wynik - cztery, prze
cinek, osiemnaście minut. Instrukcje są dokładne: ciąg hamujący,
czas trwania, trajektoria. Kiedy wyłączymy silniki, znajdziemy
się... - znowu wcisnął kilka klawiszy - cztery godziny od Stacji
z normalną prędkością dolotu.
-	Inaczej mówiąc - wtrąciła Małda - będziemy świetnym celem, gdyby postanowili nas 
rozwalić. Może zaliczymy jedno czy drugie trafienie, ałe nie zdołamy się uratować.
-	Nick - wymruczał Mackern, nie odrywając wzroku od swojej
202
 
konsoli - ta trajektoria ustawia nas na wprost jednego ze stanowisk dokowania.
-	Ten sam dok, do którego zmierzają te dwa okręty - dodała Carmel.
-	Czy są tam zadokowane inne? - spytała Mikka.
-	Jest sześć.
-	W takim razie nas nie rozwalą - uznała pierwsza oficer. - Inaczej nie daliby nam szansy 
trafienia przed śmiercią w taki cel.
-	Nie rozwalą nas - warknął Nick - bo chcą pohandlować. Ustaw ciąg - polecił sternikowi. - 
Załatwimy to dokładnie, jak kazali. Mikka, przygotuj się do hamowania. Jak tylko wyłączymy 
silniki, niech twoi ludzie zajmą pozycje. Ja wprowadzę statek, potem ty przejmujesz mostek.
Mikka bez wahania uruchomiła interkom Nicka i zaczęła wydawać rozkazy.
-	Morna, wracaj do kabiny - rzucił przez ramię Nick. - Masz
mniej więcej trzy minuty. Jeśli dotrzesz na Atestującą z chorobą
skokową, cały plan może się rozlecieć.
Morna chciała usłyszeć odpowiedzi, poznać prawdę, mimo paraliżującego ją lęku. Stłumiła jęk 
rozczarowania.
-	Jak długo hamujemy? - zapytała. Sternik sprawdził odczyt.
-	Trzy godziny osiemnaście minut. Wybiegła.
* * *
Dostroiła się jak najdokładniej: trzy i pół godziny, według czasowego wyłącznika na sterowniku. 
Zeskoczyła z koi w wygodne wewnętrzne ciążenie Kapitańskiego kaprysu i natychmiast ruszyła na 
mostek.
Może jednak zbyt dokładnie...? Umysł ciążył jej jak ołów, oszołomiony sztucznie wywołanym 
snem i resztkami niszczycielskiej jasności. W tej chwili nie mogła sobie pozwolić ani na 
ogłupienie, ani na ignorancję; Nick z pewnością miał już dość jej pytań. Chciała go uspokoić; 
skręciła do kambuza i przygotowała dzbanek kawy i tacę kanapek. Potem ruszyła dalej, niosąc 
kawę, tacę i kilka kubków.
Jeśli spóźni się na rozmowę Nicka z Amnionem, jeśli nie usłyszy, jaką zawarli umowę albo jej nie 
zrozumie...
 
203
 
Weszła na mostek w chwili, kiedy Mikka Vasaczk wzywała drugą wachtę na stanowiska.
Najwyraźniej wszyscy odczuwali skutki napięcia i przeciążenia.
Vector Shaheed wyglądał najgorzej. Twarz miał napuchniętą
i poszarzałą, barwy wystygłego popiołu; sprawiał wrażenie, jakby
przeżył niewielki, ale groźny atak serca. I nie był jedynym, który
wydawał się znużony, bliski omdlenia.
Malda wyciągnęła się na fotelu, odchyliła głowę do tyłu i głośno wciągała powietrze przez nos. 
Lind wpatrywał się w ekrany, chociaż naprawdę ich nie widział; nie zdawał sobie sprawy, że robi 
zeza. Sternik masował twarz, jakby próbował odzyskać swój podbródek; szczecina na policzkach 
ostro drapała skórę dłoni. Carmel wciąż spoglądała stanowczo, ale przygarbiła się, jak gdyby 
hamowanie skróciło jej kości. Mackern oparł czoło o konsolę danych; pot ściekał na klawisze.
Mikka poruszała się ze swą zwykłą surową pewnością. Jej głos zdradzał tylko zmęczenie, nie 
wyczerpanie. Jedynie zmarszczki na twarzy wskazywały, ile ją to kosztuje: wyglądały, jak 
wytrawione kwasem mineralnym w czaszce.
Co do Nicka, jego podniecenie i energia gdzieś zniknęły. Każdy ruch ramion czy rąk był powolny, 
bezwładny, obciążony stresem. Oczy mu zmętniały, a skóra policzków pod zarostem wydawała się 
blada i martwa, stara jak blizny.
Mimo zmęczenia pracował, wywołując na swojej konsoli raporty z pozostałych stanowisk. Od 
czasu do czasu zadawał pytania takim tonem, że ludzie odpowiadali natychmiast.
Po chwili dostrzegł Mornę. Mruknął z aprobatą, wziął kanapkę, podstawił kubek. Potem skinął na 
pozostałych.
Mikka wzięła kubek i dwie kanapki. Carmel także. Vector z bladym uśmiechem wdzięczności 
przyjął kawę, ale nie chciał jeść.
- Nie piję kawy - wymamrotał Lind, jak gdyby zakłopotany tym faktem albo tym, że ktoś go 
obsługuje. Ale i tak wziął kanapkę.
Zbyt wycieńczeni, by myśleć o jedzeniu, sternik i Malda nie zwracali na Mornę uwagi. Kiedy 
szturchnęła Siba Mackema, odkryła, że zasnął.
Nagle Lind przycisnął dłonią słuchawkę. Odłożył kanapkę i wcisnął klawisz audio.
 
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka Succorso.
Źródło transmisji znalazło się dostatecznie blisko i głos był wyraźny. Bez trzasków i zakłóceń 
wydawał się ostrzejszy i - paradoksalnie - bardziej obcy. Obudził Mackema, wyrwał z otępienia 
Maldę i sternika. Momie zadrżały dłonie; odłożyła tacę, by jej nie upuścić.
Nick przymknął oczy i czekał na wiadomość.
-	Złamaliście pakt i uznajemy was za zagrożenie. Żądacie „po
mocy medycznej". Oferujemy schronienie. Oferujemy unifikację
z Amnionem. W ten sposób ustalona rzeczywistość i przypuszczal
na tożsamość zostaną doprowadzone do zgodności. Zagrożenia
i problemy zostaną rozwiązane. Odpowiedzcie.
Schronienie. Unifikacja. Doprowadzone do zgodności. Morna, by uspokoić ręce, wbiła je w 
kieszenie; zacisnęła palce wokół kojącego kształtu sterownika. Obcy proponowali Kapitańskiemu 
kaprysowi mutageny, które zniszczą człowieczeństwo jego załogi. Nick nie otwierał oczu. Nie 
wydawał się też zaniepokojony. - Nagraj to, Lind. „Kapitan Nick Succorso do Stacji Atestującej. 
Przeciążenie powoduje zmęczenie ludzkich tkanek. Potrzebujemy odpoczynku. Odpowiedź na 
waszą propozycję nadejdzie za trzydzieści minut". Nadaj to.
Lind zajął się transmisją, a Nick wstał i przeciągnął się. Ludzie z wachty Mikki zaczęli pojawiać 
się na mostku. Malda Verone natychmiast przekazała konsolę namiaru i wyszła. Scorz, pulchny 
mężczyzna z wiecznym trądzikiem, zajął miejsce Linda. Na polecenie Nicka Mackern oddał 
Mornie konsolę danych - Kapitański kaprys zakończył hamowanie, więc Morna przestała być 
groźna. Vector Shaheed się nie ruszył.
Pierwszy sternik wpuścił na stanowisko drugiego, nerwową kobietę imieniem Ransum, która miała 
chyba zbyt szybkie palce i często wykonywała ostre manewry. Carmel także wstała z fotela. 
Jednak ani ona, ani sternik, nie opuścili mostku.
-	Nick - zaczęła bez ogródek Carmel - chcę wiedzieć, co planujesz.
Nick uniósł brew, jakby nie mógł się zdecydować, czy powinien
się obrazić czy nie.
-	Wiem, że potrzebuję snu, ale nie chciałabym niczego stracić -
wyjaśniła.
Rzucił jej swój zwykły, drwiący uśmieszek.
205
 
-	Masz pecha. Tylko Mornę i mnie czeka zabawa. Dobijemy tar
gu, a Mikka, Vector i ja spróbujemy się zabezpieczyć. Po zadoko-
waniu Morna i ja wejdziemy na Stację. Kiedy wrócimy, będziemy
mieli dzieciaka i dość kredytu, żeby naprawić napęd skokowy. Chy
ba że ktoś zawali. W takim przypadku,wracasz na wachtę, bo bę
dziemy stąd uciekać, ile siły.
Carmel z satysfakcją kiwnęła głową.
-	Chodź - rzuciła do pierwszego sternika. - Wyglądasz jeszcze
gorzej ode mnie.
Chwyciła go pod rękę i wyciągnęła na korytarz. Nick dopił kawę i wskazał swojej zastępczyni 
konsolę.
-	Rutynowe podejście - wyjaśniła swoim ludziom Mikka, siada
jąc w fotelu. - Nie ma tu nic szczególnego. Amnion podał nam in
strukcje. My je wykonujemy. Karster... - Karster był drugim celow
niczym, małomównym mężczyzną o wzroście i nieukształtowanej
sylwetce chłopca. - Podobno Amnion potrafi na niewiarygodną od
ległość wykryć broń, a nawet stan broni. Wyłącz wszystko. Potem
nastaw konsolę na uruchomienie jednym klawiszem. Chcę, żebyś
my w razie czego jak najszybciej odzyskali gotowość bojową.
Karster bez słowa wziął się do pracy.
Próbując zapomnieć o strachu, Morna stuknęła w klawisz na brzegu konsoli, przywołując dane ze 
skanu, sterowania i komunikacji. Nie potrafiła się skoncentrować na odczytach. Nie mogła nie 
myśleć o strachu i o Nicku.
Zaczął krążyć wokół mostka jak ktoś, kto potrzebuje ruchu, by się skupić. Raz za razem mijał 
stanowisko Morny; mijał wszystkie stanowiska. Ale nie spojrzał nawet na nią ani na nikogo innego; 
był całkowicie skoncentrowany. Mimo to przy każdym przejściu Morna zauważała, jak do jego 
oczu z wolna powraca żywotność, jak ruchy nabierają energii.
-	Vector - rzucił, nie patrząc na mechanika. - Potrzebujemy za
bezpieczenia. Musisz przygotować układ autodestrukcji. Zaprogra
muj wybuch napędu; połącz system paliwowy, torpedy, działo czą
steczkowe, wszystko, co zwiększy siłę eksplozji. Daj mi dość ener
gii, żeby wyrwać spory kawał Stacji. W razie czego Atestująca po
służy nam za zakładnika. Amnion - dodał ironicznie - nie lubi zni
szczenia. Gdybyś potrzebował pomocy, poproś Mornę. Ma dostęp
 
do zapisu, jak to załatwiliśmy poprzednio. Przerzuć wyłącznik na konsolę Mikki.
-	To chwilę potrwa - odpowiedział spokojnie Vector. - Mechanik, u którego praktykowałem, 
nie uczył nas samobójstwa. -Uśmiechnął się szerzej. - Osobiście wolałbym paść trupem na miejscu, 
niż się zabić.
-	Masz czas do dokowania - przypomniał Nick.
-	To lepiej zacznę od razu.
Vector wstał, unosząc się na rękach, i kulejąc, wyszedł na korytarz.
Na mostku skan, ster i komunikacja wspólnie zajmowali się zwykłą procedurą podejścia. Podawali 
sobie kursy i poprawki, a Scorz mruczał do mikrofonu głosem przywodzącym na myśl olej 
maszynowy.
Nick nie zwracał na nich uwagi.
-	Mikka, robiłaś to już wcześniej. Twoje zadanie to skłonić ich,
żeby uwierzyli naszym groźbom. Gdybyś usłyszała, że wołam o po
moc... albo tylko pomyślisz, że już za długo nas nie ma... powiedz
im, co zrobił Vector. Wyślij schematy, pokaż, co skanować, rób
wszystko, co ich przekona, że potrafimy dokonać autodestrukcji
w dostatecznej skali. Żądaj naszego powrotu w całości. I bezpiecz
nego odlotu. Niech uwierzą. W takiej grze najważniejsze jest przed
stawić groźbę tak realnie, żebyśmy potem nie musieli jej realizować.
Mikka kiwnęła głową, krótko i spokojnie.
-	W przeciwieństwie do Vectora - oświadczyła - studiowałam
samobójstwo.
Nick uśmiechnął się i zapytał Mornę, jak wiele czasu im zostało. Sprawdziła.
-	Pięć minut.
-	Scorz... - Nick zatrzymał się przy konsoli komunikacji. -Chcę, żebyś coś nadał 
wąskopasmowo, dokładnie do źródła ich ostatniej transmisji. Żadnych przecieków, żadnego 
podsłuchu. Daj znać, kiedy będziesz gotów.
Morna ledwie widziała własną konsolę. Narastało w niej napięcie; mimo kawy i adrenaliny mózg 
wydawał jej się obrzękły niczym nowotwór. Żałowała, że nie może obejrzeć Stacji Atestującej na 
wizji. Chciałaby wiedzieć, jak wygląda miejsce, które budzi w niej takie przerażenie. Skan 
informował tylko, że Stacja ma kształt wielkiej kuli, zamiast torusa, preferowanego przez ludzkich 
konstruktorów.
 

 
206
 
207
 
Ale w pobliżu nie było gwiazd, które by ją oświetliły, a własn światła nadal pozostawały poza 
zasięgiem.
Przyciąganie Stacji zepchnęło lekko statek z trajektorii. Drug sternik szarpnięciem wyrównała lot.
-	Gotów - oznajmił Scorz.
Niezdolna do niczego innego Morna patrzyła, jak Nick własnoręcznie uruchamia nadajnik.
-	Kapitan Nick Succorso do Stacji Atestującej - powiedział. -|
Mam odpowiedź na waszą propozycję.	;
Czekał.
Oczy znowu błyszczały mu chęcią walki; na twarz powróciło podniecenie.
Odpowiedź nadeszła prawie natychmiast.
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka Succorso. Odpowiedź jest 
wymagana. Zgodność celów musi zostać osiągnięta. W przeciwnym razie będziecie wydaleni.
-	Zgodność celów jest wzajemnie pożądana - zapewnił Nick takim tonem, jakby prywatnie 
uważał tę formułę za śmieszną. -Schronienie nie jest. Zagrożenie zniknie, kiedy zdołamy osiągnąć 
zgodność celów. - Jego ton był kpiną z obcych kadencji. - Chcecie wyjaśnienia sprzeczności 
pomiędzy ustaloną rzeczywistością a przypuszczalną tożsamością. My chcemy pomocy 
medycznej. Chcemy też kredytu. - Wymienił sumę wystarczającą na zakup nowego napędu 
skokowego. - Sugeruję osiągnięcie zgodności celów poprzez wzajemne zaspokojenie żądań.
Przez chwilę głośniki szumiały cicho. Potem odezwał się głos.
-	Żądana przez was kwota jest duża.
Nick wzruszył ramionami.
-	Wiedza, jaką oferuję, jest cenna. Ma znaczenie dla wszelkich
stosunków Amnionu z ludzką przestrzenią.
Znów chwila ciszy.
-	W jakim celu żądacie pomocy medycznej?
Nick uśmiechnął się do Morny.
-	Mamy tu ciężarną ludzką kobietę. Obecność jej embrionu jest
wśród nas niedopuszczalna. Chcemy w pełni dojrzałego ludzkiego
dziecka.
Tym razem odpowiedź nadeszła od razu.
 

-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso, twoje wymagania są poważne. Niezbędne jest 
precyzyjne określenie. Jak proponujesz wyjaśnić sprzeczność między ustaloną rzeczywistością a 
przypuszczalną tożsamością?
-	Próbka krwi - odparł krótko Nick.
-	W dostatecznej ilości? - upewnił się głos.
-	Jeden decylitr.
-	Ilość jest dostateczna - przyznał głos po chwili zastanowienia.
-	Moje żądania są w istocie poważne - podjął natychmiast Nick. -Ale proponuję dużo. 
Wymagacie precyzji. Oto moja oferta: ludzka kobieta i ja wejdziemy na Stację Atestującą. 
Zostaniemy przewiezieni do miejsca, gdzie dziecko może się rozwijać. Oddam jeden decylitr 
mojej krwi. Potem dziecko dojrzeje, a ja uzyskam potwierdzenie kredytu. Po zakończeniu tych 
czynności ludzka kobieta z dzieckiem i ja powrócimy na nasz statek. Kapitański kaprys 
natychmiast opuści Stację Atestującą i przestrzeń Amnionu z największą możliwą prędkością. W 
ten sposób zostanie osiągnięta zgodność celów.
-	Czekajcie na decydującą odpowiedź - polecił natychmiast
głos. - Kontynuacja podejścia jest dopuszczalna.
Transmisja urwała się.
Nick nie wyłączył mikrofonu ani głośników na mostku. Stał z przechyloną głową i drwiącym 
uśmieszkiem, jakby spodziewał się odpowiedzi w każdej chwili.
Morna zmusiła się do rozejrzenia po mostku. Podobnie jak ona, Karster przy namiarze i drugi skan 
chcieliby zadać kilka pytań. Mikka marszczyła czoło; Ransum kręciła się nerwowo; Scorz 
przesuwał się na fotelu, jakby siedzenie nagle zrobiło się śliskie. Jednak wyczekująca poza Nicka 
kazała im zachować milczenie.
Mijały sekundy, odmierzane chronometrem statku. Ustalona rzeczywistość i założona tożsamość 
muszą być uzgodnione. Co to znaczy? Co to może znaczyć, oprócz tego, czego się obawiała?
Ransum, druga sternik, nie wytrzymała ciszy i napięcia.
-	Nick... - zaczęła.
Zirytowany Nick posłał jej spojrzenie, które unieruchomiło ją w fotelu.
-	Zamknij się - warknął gwałtownie, jakby strzelał z bata.
I równie błyskawicznie się uspokoił.
 

 
208
 
209
 
Moma czuła, że mostek zapada się wokół niej, że Nick wsysa g niczym czarna dziura.
Głośniki ożyły; zdawały się huczeć, jak gdyby Scorz niechcąc podkręcił głośność. Nick słuchał w 
skupieniu, kołysząc się na piętach
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka Succor
so - odezwał się bez wstępów głos Amnioni. - Twoja propozycj
jest akceptowalna. Zgodność celów zostanie osiągnięta przez wza
jemne zaspokojenie żądań. Wymagane jest natychmiastowe po
twierdzenie.
Nick wyprowadził cios w powietrze; zęby mu błysnęły. Staran-; nie wyrecytował formułę.
-	Jest akceptowalna. Zgodność celów zostanie osiągnięta przez
wzajemne zaspokojenie żądań.
Potem sięgnął do konsoli komunikacji i wyłączył mikrofon.
-	Mam cię, sukinsynu! - krzyknął tryumfalnie, machając pię
ściami.
Tylko uspokajający kształt sterownika implantu strefowego w kieszeni powstrzymywał Mornę od 
skowytu.
* * *
Stacja Atestująca pojawiła się w zasięgu kamer wideo, ale teraz Morna nie miała czasu na 
obserwację. Przez prawie dwie godziny przesyłała informacje Vectorowi, który nie miał 
skłonności samobójczych, oraz sugestie dla Karstera, który nie opanował swojej konsoli tak dobrze, 
by zaprogramować odpowiedni zestaw instrukcji. Potem Kapitański kaprys zaczął odbierać 
wskazówki dotyczące dokowania i Morna musiała analizować dane, aby ustalić poziom zgodności 
sprzętu statku i Stacji.
Była zbyt zajęta, żeby wpaść w panikę albo zadawać pytania.
Do doku pozostało niecałe pół godziny, kiedy Nick wezwał na mostek Albę Parmute i kazał 
Mornie zostawić konsolę danych. Wstała, wsuwając ręce do kieszeni, żeby nie widział, jak drżą.
-	Oddaj Mikce swój identyfikator - polecił. - Na Atestującej nie
powinni wiedzieć, że trafiła im się okazja z gliną PZKG. Normalnie
nie oszukują, ale to mogłoby ich skusić do zrobienia wyjątku.
Morna nie chciała rozstawać się z identyfikatorem, ale musiała przyznać, że Nick ma rację. Czas, 
kiedy mogła sprzeciwiać się jego
210
 
zamiarom, minął bezpowrotnie, znalazł się po drugiej stronie szczeliny.
Ściągnęła przez głowę łańcuszek i wręczyła identyfikator pierwszej oficer.
Nick skinął na nią. Zacisnęła zęby, żeby nie drżał jej głos.
-	Co teraz? - spytała.
-	Spotkamy się przy skafandrach - odparł energicznie. - Powietrze Amnionu mniej więcej 
nadaje się do oddychania, ale potraktujemy to jak wyjście w przestrzeń. Skafandry dają dodatkową 
ochronę; póki mamy je na sobie, ani podstępem, ani siłą nie wmuszą w nas mutagenów. A 
komunikatory skafandrów dosięgną Mikki z dowolnego miejsca na Stacji.
Odszedł, zanim zdążyła odpowiedzieć.
Miała ochotę pobiec za nim; nie chciała zostawać sama, nie teraz, kiedy przed sobą miała 
przerażający kryzys i nie była pewna, w jakim stopniu i komu może zaufać. Jednak myśl o 
skafandrze kosmicznym dziwnie uspokajała. Moma była wdzięczna, że może nieść ze sobą własną 
atmosferę, pomiędzy własną skórą i wszystkim, co należy do Amnionu, umieścić warstwę 
nieprzepuszczalnego mylaru i pleksulozy.
Nie wiedziała tylko, gdzie schować sterownik. Myślała o tym, kiedy szła do szatni. Skafandry 
miały mnóstwo kieszeni; gdyby schowała sterownik w jednej z nich, w razie potrzeby mogłaby go 
dosięgnąć.
A jeśli Amnion zażąda, żeby zdjęła skafander, bo tylko wtedy mogą wymusić rozwój małego 
Daviesa?
Ta myśl przeszyła ją lodowatym dreszczem.
Coś takiego wydawało się rozsądne, właściwie do przewidzenia. Jak wtedy dosięgnie sterownika - 
przy świadkach i zapewne w obecności Nicka?
I jak zniesie wszystkie chwile strachu bez pomocy swojej czarnej skrzynki?
Drżąc, od szpiku kości po czubki palców, postanowiła schować sterownik wewnątrz skafandra.
Właściwie był jej potrzebny już teraz. Kiedy dotarła do szatni - zanim Nick ją dogonił i mógł 
zauważyć w niej zmianę - dobrała funkcje i natężenia tak, by zasnuły mgłą emocje: mgłą, która 
przytłumiła
211
 
lęk, ale nie odebrała zdolności myślenia. Kiedy fałszywa, neuronów ulga złagodziła drżenie, 
Morna wybrała odpowiednich rozmiarów; skafander, sprawdziła wskaźniki gotowości i zaczęła go 
wkładać.
Nick zjawił się w minutę po niej. Uśmiechał się, a jego oczy. błyszczały podnieceniem. Otworzył 
swoją szafkę i wyjął skafander.
-	Będziesz mogła dzieciakowi opowiedzieć niezłą historię - zauważy! z posępną satysfakcją. 
- To jedyny bachor w galaktyce, którego rodzice uznali za wartego podjęcia takiego ryzyka. Ja 
przecież nawet go nie chcę, a jednak przyleciałem tutaj.
-	Nick... - Implant strefowy uspokajał ją stopniowo: ciasne powłoki strachu trzeba było zdjąć, 
zanim dały się otępić. A Nick nie odpowiedział jeszcze na najważniejsze z dręczących ją pytań. - O 
co im chodzi, kiedy mówią: „Ustalona rzeczywistość i przypuszczalna tożsamość muszą być 
doprowadzone do zgodności"? Nie rozumiem.
Nie patrzył na nią, zajęty skafandrem. Ale uśmiechnął się bardziej drapieżnie. Z dala od mostka i 
ludzi skłonny był do wyjaśnień.
-	Mówiłem ci, że pozwoliłem sobie podać jeden z ich mutagenów,
ale nie zadziałał. „Ustalona rzeczywistość" polega na tym, że kiedy
ludzie przyjmują mutagen, zmieniają się w Amnion. Czysty Amnion:
RNA, lojalność, inteligencja, wszystko. „Przypuszczalna tożsamość"
to fakt, że jestem najwyraźniej tym samym człowiekiem, co przed
„kuracją". Zaproponowałem im możliwość „wyjaśnienia sprzeczno
ści", czyli sprawdzenia, dlaczego mutagen nie działał.
Tylko emisja implantu pozwoliła Mornie drążyć dalej tę kwestię.
-	A dlaczego?
Jego śmiech był tak szorstki, że mógł zedrzeć skórę.
-	Miałem środek immunizujący. Dał mi go ten twój wielki Hashi
Lebwohl: Gromadzenie Danych w najlepszej formie. To był praw
dziwy powód naszej wizyty tutaj: miałem go dla niego wypróbować.
Takiej odpowiedzi się bała: korupcji PZKG i zdrady ludzkości sięgającej tak głęboko, że wnioski z 
niej zburzyły sztuczny spokój. Równie dobrze mogłaby wyłączyć implant strefowy. Otchłanie 
zdrady otwierały się wokół niej, bezdenne jak przestrzenie pomiędzy gwiazdami.
Nie zdrady Hashiego Lebwohla; nie PZKG.
Nicka.
-1 chcesz im go oddać? - zapytała. - Pozwolić, żeby wyodrębni-
 
Ii go z twojej krwi i zbadali, żeby znaleźli metodę przeciwdziałania? Śmiech brzmiał teraz jak 
warkot. Nick przesunął językiem pod policzkiem; między zębami ukazała się szara kapsułka.
-	Jeszcze go nie zażyłem.
Wsunął kapsułkę z powrotem za dziąsło.
-	Nie daje odporności organicznej. Bardziej przypomina truci
znę, albo raczej spoiwo. Wiąże mutageny, aż staną się nieaktywne.
Potem organizm je usuwa razem z lekiem. Człowiek zachowuje od
porność przez jakieś cztery godziny. Nie połknę tego, dopóki nie
pobiorą próbki krwi. W ten sposób niczego się nie dowiedzą, bo le
ku nie będzie jeszcze w moim organizmie. A przy odrobinie szczę
ścia będziemy już daleko, zanim skończą testy.
Zamierzał oszukać Amnion. Nagle odwrócił wzrok.
-	Nie mogę ci go dać. Twojej krwi też będą potrzebowali, inaczej
nie poznają cię tak dobrze, żeby wymusić rozwój twojego bachora.
Nie mogę ryzykować, że odkryją lek.
Zanim Morna zdążyła odpowiedzieć, zabrzęczał interkom.
-	Za pięć minut dokujemy, Nick - zabrzmiał głos Mikki Va-
saczk. - Przygotujcie się do nieważkości.
Zdawało się, że implant strefowy potrzebuje całej wieczności, by zapanować nad rozdygotanymi 
nerwami Morny.
 
212
 
12
Kiedy Kapitański kaprys wyłączył wewnętrzny obrót, Moma przez chwilę unosiła się w 
nieważkości; ona i Nick trzymali się uchwytów bezpieczeństwa i dryfowali obok siebie. Jak on, 
pozostawiła otwartą szybę hełmu. Nie potrafiła jednak spojrzeć mu w oczy. Nick wpatrywał się w 
nią w skupieniu; krew zabarwiła mu blizny, a wzrok niemal parzył. Morna spoglądała obok niego, 
jakby: w oszołomieniu.
Powinna nastawić implant strefowy na wyższą moc. Jego działanie okazało się niewystarczające. 
Za chwilę miała po raz pierwszy w życiu spotkać się z Amnionem; możliwe, że za chwilę na 
zawsze utraci swoje człowieczeństwo, że odbiorą jej genetyczne jądro własnej tożsamości. 
Powinna ustawić emisję implantu tak, żeby całkiem ją ogłuszyła. Wtedy przynajmniej nie czułaby 
tego potwornego, ludzkiego strachu.
Ale sterownik tkwił w kieszeni kombinezonu, wewnątrz skafandra. Nie mogła do niego sięgnąć.
Podłoga usunęła im się spod stóp, jakby zawisnęli w całkowitej nieważkości, ale to była tylko 
iluzja. Masa Stacji przyciągała ich,
 
nakłaniała, by puścili uchwyty; grodź pod butami wydawała się nową podłogą. Trzymali się jednak. 
Kierunki zmienią się raz jeszcze, kiedy Kapitański kaprys zadokuje i podda się wewnętrznemu 
ciążeniu Atestującej.
-	Jedna minuta - oznajmiła przez interkom Mikka Vasaczk. -
Żadnych kłopotów.
Już teraz Moma musiała bronić własnej tożsamości. Nawet bez mutagenów jej zrozumienie siebie 
i własnego życia zmieniało się, przemocą wtłaczane w inny kształt.
Nick miał środek uodparniający na mutageny Amnionu.
Dostał go od Hashiego Lebwohla; zatem lek należał do PZKG.
A PZKG ukrywała go przed ludzkością. Policja, jej koledzy, pozostawili ludzkość zagrożoną 
wchłonięciem przez obcych, kiedy dysponowali możliwościami skutecznej walki z 
niebezpieczeństwem.
Jacy ludzie mogą być zdolni do czegoś takiego? Z jakimi ludźmi związali swe życie ona i jej 
ojciec?
Vector Shaheed miał rację. PZKG jest najbardziej skorumpowaną organizacją na świecie.
Jak mogła się mylić? Jak mógł się mylić jej ojciec i cała rodzina?
Zgrzyt przebiegł po kadłubie: uderzenie i naprężenia metalu. Przez uchwyt wyczuwała szum 
serwomechanizmów, zatrzaskiwanie klamer i złączy kabli transmisyjnych, połączenia czujników 
Stacji. W ludzkich portach słyszałaby także zaczepy przewodów powietrznych i syk 
wyrównywanego ciśnienia. Nie tutaj: ludzie i Amnion oddychali wzajemnie swoim powietrzem 
tylko wtedy, kiedy nie mieli innego wyboru.
Razem z Nickiem opadli na podłogę.
-	Dokowanie zakończone - odezwała się Mikka. - Vector po
twierdza gotowość napędu. Wszystkie systemy trzymamy pod prą
dem, Nick. Nie spodoba im się to, ale inaczej nie moglibyśmy wy
wołać eksplozji.
Nick kiwnął głową, jakby w odpowiedzi, ale nie włączył inter-komu. Zerknął na Momę.
-	Nie bądź taka przerażona - mruknął. - Nie przytrafi ci się nic, co nie stanie się najpierw 
mnie. - Uśmiechnął się kwaśno. - Nie licząc urodzenia dziecka.
-	Wiadomość ze Stacji - poinformowała Mikka.
 

 
214
 
215
 
Nick odwrócił się i uruchomił interkom.	'<
-	Słucham.
-	Stacja Atestująca do przypuszczałnego kapitana Nicka SUCCJ
so - odezwał się natychmiast mechaniczny głos. - Wymagane w
łączenie napędu. Zasilanie systemu zagraża integralności doku. :
Nick nie wahał się ani przez chwilę.
-	Przekaż im: „Uszkodzenie akumulatorów uniemożliwia wła
ciwe magazynowanie energii. Gotowość napędu niezbędna do dzi
łania systemów podtrzymywania".	\
-	Gotowe - rzuciła po chwili Mikka.
Odpowiedź nadeszła od razu.	I
-	Wymagane wyłączenie napędu. Stacja Atestująca dostarcz! energii.	j
-	Powiedz - warknął Nick - „Konwersja parametrów zbyt złcij żona. Chcemy szybkiego 
odlotu. Zwłoka niepożądana".	]
-	Szczera prawda - mruknęła Mikka i wykonała polecenie. Przej kazała odpowiedź Stacji.
	I
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka Succor* so. - Nick, krzywiąc się, 
powtarzał bezgłośnie kolejne słowa. -Okręty Amnionu Kojąca hegemonia i Spokojne horyzonty 
otrzymały rozkaz zadania uszkodzeń kompensujących każde naruszenie integralności doku.
-	Potwierdź to - polecił Nick. - Przypomnij im, że zawarliśmy umowę. „Zgodność celów 
zostanie osiągnięta przez wzajemne zaspokojenie żądań". Podkreśl, że mamy wszelkie powody, by 
chronić ich interesy, dopóki oni chronią nasze.
Ta transmisja zajęła więcej czasu. W końcu jednak Mikka zameldowała:
-	Gotowe.
Nick uśmiechnął się promiennie.
-	„Uszkodzenia kompensujące", niech mnie szlag trafi. Kiedy
włączymy autodestrukcję, te skurwiele dopiero zobaczą, co to zna
czy „naruszenie integralności doku". Po tych pieprzonych okrętach
zostanie tylko echo cząsteczkowe.
Po nas też, pomyślała Morna. Ale nie odezwała się. Krok za krokiem implant strefowy redukował 
jej emocje do stanu wyizolowanego spokoju, gdzie odrętwienie i panika współistniały obok siebie.
 
Oprócz typowych narzędzi i silniczków manewrowych skafandra Nick miał przypięty do pasa 
pistolet uderzeniowy. Czekając na odpowiedź Amnionu, odpiął je kolejno i schował do szafki. 
Przy skafandrze Morny nie było broni, odłożyła jednak narzędzia i silniki. Chciałaby zabrać do 
obrony przynajmniej palnik laserowy, wiedziała jednak, że Amnionowi się to nie spodoba.
-	Jest, Nick - oznajmiła nagle Mikka i przełączyła na interkom przekaz ze Stacji.
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka Suc-corso - mówił obcy głos. - 
Dwoje ludzi ma prawo zejść z pokładu Kapitańskiego kaprysu: ty i ciężarna kobieta. Zostaniecie 
doprowadzeni do odpowiedniego środowiska porodowego. Tam oddasz jeden decylitr swojej krwi. 
Potem otrzymasz potwierdzenie kredytu, a embrion kobiety zostanie doprowadzony do 
fizjologicznej dojrzałości. Następnie wrócicie na Kapitański kaprys. Wymagane jest 
potwierdzenie.
-	Potwierdź - rzucił Nick.

-	Wasza śluza zostanie teraz otwarta - poinformowała Stacja. Nick obejrzał się na Mornę.
-	Gotowa?
Zamiast krzyczeć, tylko kiwnęła głową.
-	Mikka - powiedział do mikrofonu. - Przerzucam łączność na
nadajnik skafandra. Upewnij się, że Scorz wie, co robi.
Zatrzasnął szybę, zapiął klamry i włączył systemy osobiste. Zanim Moma zdążyła pójść za jego 
przykładem, rozmawiał już z drugim komunikacji.
-	Jak mnie słyszysz, Scorz?
-	Głośno i wyraźnie, Nick.
-	Mikka, słyszysz mnie?
-	Jesteś na głośnikach. Wszyscy cię słyszą.
-	Morna?
-	Słyszę cię. - Głos Morny rozbrzmiewał równocześnie głośno i głucho w jej uszach, 
ograniczany wnętrzem hełmu i tłumiony sykiem powietrza.
-	Dobrze. Scorz, jeśli przepuścisz choć słowo, wyrwę ci jaja. Uważajcie na zakłócanie. 
Mikka, gdyby próbowali, wyciągnij nas.
-	W porządku.
 

 
216
 
217
 
-	Zaraz wychodzimy. - Nick zawahał się przez ułamek sęku po czym dodał: - Pilnujcie nas.
-	Możesz mi ufać - burknęła Mikka, jakby ostatnia uwaga obrazą.
-	Jeśli będę musiał - odparł. - Chodź, Morna. - Stanął p drzwiach prowadzących z szatni do 
korytarza śluzy. - Miejmy to sobą.
Nuta napięcia w jego głosie zmusiła ją do posłuszeństwa. Rus ła tak otępiała, że nie była już pewna, 
co właściwie robi.
Kiedy zahermetyzowała skafander, przeżyła chwilowy zawrót g wy, a żołądek podszedł jej do 
gardła. Spolaryzowana pleksuloza s by zdawała się zaginać światło, skręcać sylwetkę Nicka, 
pochylać śc: ny. Morna z doświadczenia wiedziała, że za chwilę efekt będzie n: zauważalny. Szyba 
nie ochroni jej przed tym, co ma zaraz zobaczyć Nick sprawdził na panelu sterowania, czy śluza 
jest szczeln i wprowadził sekwencję otwierania włazu. Chwycił Mornę pod kę i wciągnął ją do 
komory.
Śluza mogłaby pomieścić połowę załogi Kapitańskiego kaprysu Nick zamknął drzwi z 
wewnętrznego panelu; natychmiast zapalili się lampka ostrzegawcza, informująca, że Mikka 
zahermetyzowałj przejście.
Wcisnął kilka klawiszy i zewnętrzny właz odsunął się na bok. ]
Na końcu stacyjnego korytarza zobaczyli otwartą już obcą śluzęj Przed nią czekało dwóch 
Amnioni.
Oscylując między przerażeniem a spokojem, jakby w całkowi-j
tej ciszy, traciła rozum, Morna pozwoliła Nickowi poprowadzić
się naprzód.	?
W śluzie Stacji przeszli pod siatką skanującą, bardziej podobną: do plątaniny winorośli niż do 
urządzenia technicznego. Sprawdzono, czy nie mają broni i substancji trujących. Potem mogli iść 
dalej.
Sunęła jak przez grzęzawisko. Każdy krok przenosił ją bliżej Amnionu i grozy.
Chciałaby obwinie szybę hełmu o to, jak wyglądają dwaj strażnicy; wiedziała jednak, że to na nic. 
Ani pleksuloza, ani polaryzacja nie miały nic wspólnego z przerażeniem, jakie pompowało serce 
zamiast krwi - przerażeniem zagęszczonym w muł przez emisję implantu strefowego.
 
Strażnicy byli humanoidalni w tym sensie, że mieli ręce i nogi, palce, głowy i torsy, oczy i usta; na 
tym jednak kończyło się podobieństwo do Homo sapiens. Ich rasowa tożsamość była funkcją RNA 
i DNA, nie kodów genetycznych specyficznych dla gatunku. Budowa osobnicza zmieniała się, tak 
jak u ludzi moda: czasem dla wygody, czasem dla ozdoby.
Nie nosili odzieży: wykształcili ochronną, szorstką jak rdza skorupę i ubrania nie były im 
potrzebne. Ostre zęby, jak u drapieżnych ryb, wyrastały wokół ust. Pokryte śluzem oczy - po cztery, 
rozmieszczone wokół głowy dla wszechkierunkowego widzenia - nie musiały mrugać. Obaj 
Amnioni mieli po dwie nogi; jeden z nich jednak posiadał cztery ręce, po dwie z każdej strony, 
drugi zaś trzy, po jednej u każdego z ramion i jedną wyrastającą z torsu. Obcość powodowała, że 
zdawali się wyrastać nad ludźmi niczym olbrzymi, chociaż byli tylko trochę wyżsi od Nicka i 
Morny.
Z ramion zwisały im bandolety podtrzymujące nieznaną broń.
Obaj nosili na głowach coś, co wyglądało jak słuchawki z mikrofonami. To miało sens. 
Tłumaczenie stanowiło złożony proces i prawdopodobnie nie powierzano go strażnikom; cała 
komunikacja musiała przechodzić przez dowództwo Stacji Atestującej i Kapitański kaprys. 
Domysł ten potwierdził obcy głos, dobiegający ze słuchawek Morny, chociaż żaden ze strażników 
się nie odezwał.
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso, otrzymujesz prawo
wstępu na Stację Atestującą. Zostaniesz odprowadzony do środo
wiska porodowego.
Jeden z Amnioni wskazał sanie transportowe, czekające obok doku.
-	Jedziemy - rzekł Nick.
Strażnicy poruszyli głowami w sposób sugerujący, że go usłyszeli.
Morna poczuła, że kolejny skrawek rzeczywistości odrywa się i zsuwa w otchłań. W tym miejscu 
nie było nic ustalonego; wszystkie koszmary stały się możliwe.
Światło ściekało, niby płynna siarka z gorących kałuż na suficie. Rozglądała się jak zafascynowana 
- naprawdę jednak chciała za wszelką cenę uniknąć zatrzymania wzroku na którymś ze strażników.
Sam dok okazał się dość podobny do doków na dowolnej ludzkiej stacji: ogromna przestrzeń 
poprzecinana szynami dźwigów
 

 
218
 
219
 
i kablami, pełna wysięgników, podnośników i suwnic. Jednak r^
nił się wszystkimi szczegółami: nigdzie nie było prostych ljj
i kanciastych kształtów, typowych dla ludzkiego sprzętu. Kazi
dźwig czy sanie wyglądały, jakby raczej je oddzielnie wyhodował
niż zbudowano. Ta sama biotechnologia, która produkowała s|
metodą trawienia rud żelaza, tworzyła dźwigi podobne do drżą
i pojazdy, które przypominały wielkie żuki. Na Akademii uczorj
Mornę, że systemy skanujące i detekcyjne Amnionu są znacznie dl
kładniejsze niż jakiekolwiek pozostające w dyspozycji ludzkoścf
ich komputery pracują szybciej, ich działa są potężniejsze. Amnkj
nowi nie brakowało technicznej wiedzy; powstrzymywała go jed|
nie niska wydajność produkcji.	]
Myślenie o takich sprawach nie pomagało stłumić lęku. Wd
wnątrz umysłu histeria uderzała o mury wzniesione przez implai<
strefowy.	|
To, co czekało jej syna, naruszało najbardziej podstawowe zasai
dy działania organizmu. Dziecko, nie donoszone w matczynym ło<
nie, pozbawione było fundamentu osobowości, istoty doświadczę*
nia, na której opierała się ludzka percepcja; próby z embrionami
dojrzewającymi w sztucznych macicach dowodziły tego niejedno*
krotnie. Dziecko, usunięte z ciała matki i w ciągu godziny doprowa*
dzone do fizycznej dojrzałości, może być całkowicie pozbawiona
ludzkiej osobowości.
A Nick miał środek uodparniający na mutageny Amnionu. PZKG jest skorumpowana...
Implant strefowy przestał oddziaływać na jej umysł. Wciąż jednak panował nad ciałem. Znużenie 
niczym spokój wypełniło jej mięśnie: nie mogłaby sprzeciwić się Nickowi ani walczyć o życie, tak 
samo jak nie potrafiła zdławić rosnącego w niej szaleństwa.
Wciąż prowadząc ją pod rękę, wyminął strażników i podszedł do sań transportowych.
Wydawały się zbudowane z tego samego rdzawego materiału, który tworzył skórę Amnioni. Jeden 
ze strażników wszedł do spłaszczonego żuka i usiadł przy nieznanych przyrządach; drugi czekał za 
Nickiem i Morną. Nick także przekroczył burtę i odwrócił się, pomagając jej wsiąść. Niemal siłą 
usadził ją obok siebie na krzywym fotelu. Drugi strażnik zajął miejsce z tyłu.
 
Z bulgotem i pluskiem, jak napędzane kwasem, sanie ruszyły z miejsca.
-	Nick - odezwała się Morna. - Chcę go nazwać po swoim ojcu.
-	Co? - Nick odwrócił głowę; przez szybę hełmu jego oczy błysnęły gniewnym zdumieniem.
-	Chcę go nazwać po swoim ojcu. - Nigdy jeszcze mu tego nie mówiła. - Davies Hyland. 
Chcę, żeby się nazywał Davies Hyland.
-	Czyś ty zgłupiała? - W zamkniętej przestrzeni hełmu jego głos huczał głośno. - To nie jest 
dobry moment na takie rozmowy.
-	To dla mnie ważne. - Wiedziała, że to nie jest właściwa chwila: nie teraz, nie tutaj. Słyszeli 
ją wszyscy na pokładzie Kapitańskiego kaprysu, tak samo jak dowództwo Stacji Atestującej. Ale 
nie mogła się powstrzymać. Strach nie pozwalał jej przerwać, a pamięć ojca była jedynym 
uczuciem, w które mogła jeszcze wierzyć; ten fragment umysłu, który go cenił, to wszystko, o co 
mogła jeszcze walczyć. - Nie chciałam go zabijać. Kochałam go. Chcę nazwać dziecko jego 
imieniem.
-	Niech cię diabli... - Głos wydawał się odległy, jakby Nick się od niej odsunął. - To, jak 
nazwiesz tego bachora, tyle mnie obchodzi, co rżnięcie czarnej dziury. Po prostu zamknij swoją 
pieprzoną gębę.
Po raz pierwszy od długich - zdawało się - godzin poczuła coś w rodzaju ulgi.
Davies.
Davies Hyland.
Przynajmniej tyle z siebie będzie mogła w nim rozpoznać, choćby nie wiadomo co się zdarzyło. 
Może to imię uczyni go człowiekiem.
Niczym na warstwie oleju, sanie przejechały przez dok do szerokiego korytarza. Tutaj pochwyciły 
je i pokierowały dalej czarne, podobne do szyn pasy na podłodze. Po innych widocznych pasach 
mogły pewnie jeździć inne pojazdy, ale korytarz był pusty. Bulgoczący dźwięk napędu sań był 
jedynym słyszalnym odgłosem. Stacja ukrywała przed obcymi wszystkie swoje sekrety; widoczne 
były tylko ściany. Korytarz zakrzywiał się jednostajnie, a Morna miała wrażenie, że także opada w 
dół, jak gdyby Stacja Atestująca zaprojektowana była w spirale i helisy zamiast koncentrycznych 
kół -dookoła i w dół, po coraz węższych kręgach, jak zjazd do piekieł.
 

 
220
 
221
 
Mętne, żółte światło było tu bardziej intensywne. Jasne pla rozbłyskiwały na skafandrze Morny jak 
promienie lamp odkaża-' cych, wypalające niewykrywalne mikroorganizmy, wypalające 
czywistość i w końcu wypalające strach. Gdzieś w głębi urny z wolna poddawał się działaniu 
implantu strefowego.
Nagle w słuchawkach rozległ się głos Nicka.
-	Gdzie nas zabieracie? Nie chcę tak się oddalać od statku.
Obaj strażnicy spojrzeli na niego. W słuchawkach odpowiedz'
mechaniczny głos Stacji:
-	Zgodność celów zostanie osiągnięta przez wzajemne zaspok
jenie żądań. Wasze żądania wymagają odpowiedniego środowis
porodowego.
Nick zaklął pod nosem.
-	Zwłoka nie jest zgodna z waszymi ani moimi żądaniami oświadczył.
-	Czas - nadeszła odpowiedź - nie jest podatny na manipulacj
-	To filozofia czy fizyka? - zabrzmiał jakby znikąd przyjaźń głos Vectora Shaheeda.
Morna zaczynała się całkowicie odprężać.
-	Do diabła...! - zaczął Nick.
-	Vector! - warknęła Mikka. - Mówiłam ci, żebyś siedział cicho-Przepraszam za to, Nick - 
dodała.
-	Niech tam, możemy gadać wszyscy razem. Jeśli już zamierzamy zmienić to w farsę, nie 
warto zatrzymywać się w pół drogi.
Przez chwilę w słuchawkach panowała cisza. Potem obcy głos zapytał:
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso, wyjaśnij, co to zna
czy „farsa"? Brak tłumaczenia.
Nick wbił palce w ramię Morny.
-	Zapytaj później - wychrypiał. - Jeśli spodoba mi się wasz sposób prowadzenia interesów, 
dam wam „farsę" w prezencie.
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso, twierdzisz, że jesteś człowiekiem - oświadczył 
natychmiast głos. - Jesteś zatem wrogiem Amnionu. Ponadto twoja tożsamość nie jest zgodna z 
ustaloną rzeczywistością, co także stanowi akt wrogości wobec Amnionu. Zrozumienie jest 
konieczne dla wymiany handlowej. Co to jest „farsa"?
 
Zanim Nick zdążył odpowiedzieć, znowu odezwał się Vector.
-	„Farsa" to forma sztuki, w której ludzie sami siebie ośmiesza
ją dla rozrywki innych ludzi. Jej zadaniem jest zmniejszenie napięć
i wywołanie wspólnoty uczuć.
Zaciskając palce na ręce Morny, Nick czekał. Sanie przejechały pięćdziesiąt metrów, zanim głos 
znów się odezwał.
-	Tłumaczenie akceptowalne.
-	No dobrze, Vector - westchnął Nick. - Powiedzmy, że tym razem wyszedłeś na zero. Ale 
nie narażaj się więcej.
Nikt z Kapitańskiego kaprysu nie odpowiedział.
Gładko jak na beztarciowych łożyskach sanie wyhamowały przed szerokimi wrotami.
Wrota oznaczono czarnym pasem. Według Morny niczym się nie różnił od pasów na podłodze, ale 
musiał to być rodzaj kodu, zrozumiały tylko dla Amnionu: może feromony, może zmiany widma, 
dostrzegalne w siarkowym świetle dla obcych oczu.
Strażnik za nimi wysiadł z sań i powiedział coś do mikrofonu. Wrota rozsunęły się.
Zobaczyli dużą salę, niewątpliwie laboratorium; Morna od razu zauważyła komputery, lasery 
chirurgiczne, strzykawki i retraktory, rzędy pojemników z chemikaliami, wózki wyglądające jak 
zbudowane ze skóry Amnioni i przynajmniej dwa zakryte łóżka, podobne do inkubatorów. To 
pewnie jest to „odpowiednie środowisko porodowe" - miejsce, gdzie mały Davies przeżyje albo 
umrze.
Niemal spokojna spojrzała na Amnioni, czekającego na nią i na Nicka.
Przypominał strażników w tym sensie, że pokrywała go ta sama czerwonobrunatna skorupa, miał 
takie same zęby i nosił słuchawki. Oczy miał jednak duże i potrójne, a ramię wyrastające z piersi 
było chyba głównym, jako dłuższe i silniejsze niż kilka otaczających je kończyn. Stał na trzech 
nogach i wydawał się niewzruszony jak kolumna.
Jedna z bocznych rąk - ile miała palców? sześć? siedem? - trzymała strzykawkę zakończoną 
przejrzystą fiolką. W innej tkwił przedmiot, przypominający rodzaj maski tlenowej.
Amnioni przemówił.
-	Oto środowisko porodowe - usłyszała przez słuchawki Morna.
- Tutaj zostanie osiągnięta zgodność celów. Wejdźcie.
 

 
222
 
223
 
-	Kim jesteś? - zapytał Nick, jakby zaczynał się wahać.
Amnioni pochylił głowę, co miało może wyrażać zaciekawień'
-	Pytanie jest nieprecyzyjne. Żądasz identyfikacji genetycznej
bo feromonowej? Ludzie, jak wiadomo, nie potrafią przetwarzać
kich informacji. A może twoje pytanie dotyczy funkcji? Tłumaczeń*
sugeruje, że najbliższym ludzkim odpowiednikiem jest „lekarz". P
przednio wyraziłeś pragnienie pośpiechu. Dlaczego nie wchodzisz?;
Nick obejrzał się na Mornę.
Nie widziała go dokładnie, odblask siarkowego światła na hełmi całkowicie skrywał twarz. 
Apatycznie kiwnęła głową. Okoliczno'-i własne działania nie pozostawiły jej wyboru. Umysł tonął 
jednostaj nie pod wpływem implantu strefowego. Nie pozostało jej nic inneg niż podążać za 
nakazami biologicznego instynktu: skoncentrowa resztki woli na zdrowiu dziecka i zapomnieć o 
wszystkim innym.
Ściskając jej rękę, jakby bał sieją puścić, Nick pociągnął ją prze wrota do laboratorium.
Strażnicy weszli za nimi.
Kiedy drzwi się zasunęły, zajęli pozycje po obu stronach Morny i Nicka.
Lekarz uważnie przyjrzał się gościom. Być może próbował odgadnąć, które z nich jest 
„przypuszczalnym kapitanem Nickiem Succorso". Potem stanowczym ruchem przełożył 
strzykawkę do środkowej ręki.
-	Uzgodniono - oświadczył głos w słuchawkach Morny - że od
dasz jeden decylitr swojej krwi. - Lekarz podniósł strzykawkę. -
Kiedy to nastąpi, otrzymasz potwierdzenie kredytu. - Jedna z po
mocniczych rąk otworzyła dłoń, demonstrując chip kredytowy,
wielkością i kształtem podobny do identyfikatora Morny: formę
transferu kredytowego, wyszczególnioną w umowach Zjednoczo
nych Kompanii Górniczych i Amnionu. - Następnie embrion ko
biety zostanie doprowadzony do fizjologicznej dojrzałości. - Kolej
ne ramię wskazało inkubator. - Dając wyraz grzeczności, wyposa
żymy potomka w odzież.
Nieruchomy jak filar, lekarz czekał na odpowiedź. Przez chwilę Nick jakby się wahał.
-	Czy nie zostało to uzgodnione? - zapytał Amnioni.
Nick wyciągnął rękę.
 
_ Pozwól, że zbadam twoją strzykawkę.
Lekarz powiedział coś do mikrofonu. Tym razem do Morny nie dotarł żaden dźwięk. W całkowitej 
ciszy Amnioni wręczył Nickowi strzykawkę.
Nick podniósł ją do światła, obejrzał pod różnymi kątami. Kiedy był pewien, że fiolka jest pusta - 
że nie zawiera mutagenów - zwrócił strzykawkę.
Niechętnie, jakby każdy ruch sprawiał mu trudność, odpiął lewą rękawicę, zdjął ją, po czym 
podwinął do łokcia rękaw skafandra.
-	Zawsze wierzyłem, że Amnion nie oszukuje w interesach -
oświadczył. - Gdyby moja wiara okazała się fałszywa, poczyniłem
przygotowania, by ta wiadomość dotarła do całej ludzkiej przestrzeni.
Morna miała nadzieję, że kultura ani doświadczenie nie pozwolą Amnioni rozpoznać blefu 
przerażonego człowieka.
-	I odwrotnie - odpowiedział mechaniczny głos. - Fałsz ludzi jest ustaloną rzeczywistością. 
Ryzyko handlu jest podejmowane ze względu na wartość tego, co oferujecie. Niemniej jednak 
zaspokojenie żądań musi się zacząć od ciebie.
-	Niech to diabli - mruknął Nick, nie zwracając się do nikogo konkretnego. - To będzie niezła 
historia, nawet jeżeli przegram.
Gwałtownym ruchem wyciągnął rękę.
Lekarz natychmiast chwycił dwoma pomocniczymi dłońmi za przegub i łokieć. Szybki i dokładny 
przycisnął strzykawkę do żyły. Jasna krew napełniła fiolkę.
Po chwili naczynie było pełne. Lekarz cofnął strzykawkę.
Wściekły, że drżą mu palce, Nick odwinął rękaw, wciągnął rękawicę i uszczelnił złącze. Morna 
wyobraziła sobie, jak rozgryza i połyka kapsułkę. Ale przestało ją to dręczyć. Umysł wypełnił 
obłąkańczy, czysty spokój, który wydawał się graniczyć z chorobą skokową. Czuła się jak 
zawieszona o kilka centymetrów nad podłogą; widziała, że Amnioni wręcza Nickowi chip 
kredytowy, że Nick wsuwa go do jednej z kieszeni skafandra.
Jak mantrę powtarzała szeptem imię syna.
Davies. Davies Hyland.
Jeśli cokolwiek w niej warte było ocalenia, to jedynie syn.
-	A teraz - szepnął chrapliwie Nick - dziecko.
Lekarz znowu przemówił.
 

 
224
 
225
 
-	Skuteczność i bezpieczeństwo procedury zostało potwierd
ne. Całe potomstwo Amnionu dojrzewa w ten sposób. Oczywiś
ludzka kobieta nie jest Amnionem. Jednakże nawet u ludzi skuf
ność procedury została potwierdzona. Jej krew dostarczy komp
rom informacji o koniecznych poprawkach. Genetyczna tożsamo
potomka nie ulegnie zmianie. Jakie masz życzenia co do jej ciał
Może je sprzedasz? Odpowiednia rekompensata jest gwarantów
Czy może wolisz pozbyć się go na swój sposób?
Nick zesztywniał.
-	Co to znaczy „pozbyć się go"? - zapytał gniewnie. - O czy ty. mówisz? Chcę zabrać ją ze 
sobą tak żywą i zdrową, jaka jest w chwili.
-	To niemożliwe - odparł lekarz bez śladu intonacji. - Zdawałeś s bie z tego sprawę. Założono, 
że w twoich żądaniach zawarta jest wi dza o rezultatach. Wśród Amnioni skuteczność i 
bezpieczeństwo p-cedury zostało potwierdzone. Wśród ludzi jedynie skuteczność jest p twierdzona. 
Trudności dotyczą... - Amnioni pochylił głowę i nasłuchi wał. - Tłumaczenie sugeruje termin 
„ludzka psychologia". Procedm. wymaga... - znów słuchał przez chwilę - „przeniesienia umysłu". 
Ja ką korzyść daje fizjologicznie dojrzały potomek o świadomości i wi dzy embrionu? Potomek 
otrzymuje więc umysł rodzica. Wśró Amnioni procedura taka nie powoduje żadnych komplikacji. 
Wśró ludzi wywołuje... „obłęd". Całkowitą i nieodwracalną utratę zdolność rozumowania i 
funkcjonowania. Spekulacja sugeruje, że procedur wzbudza niezwykle silny lęk, który pochłania 
umysł. Kobieta na nic ci się już nie przyda. Zostaje więc złożona oferta jej kupna.
Całkowita i nieodwracalna utrata... Morna starała się myśleć o niebezpieczeństwie, ale jej umysł 
dryfował na boki. Oferta jej kupna. Amnion wciąż jej potrzebuje, ponieważ jej szaleństwo czy 
rozsądek nie są dla mutagenów istotne. Powinna być przerażona.
Ale zbyt głęboko się pogrążyła.
Przeniesienie umysłu... Mały Davies dostanie jej umysł... Prawdziwie i w pełni stanie się jej synem. 
Nie pozostanie w nim nic z Angusa Thermopyle.
Jej walka, by znaleźć lepsze rozwiązania niż gwałt, implant strefowy i zdrada, na pewno się nie 
skończy. Może zdoła zachować to, czym był dla niej ojciec.
226
 
Tylko marginalnie była świadoma obecności Nicka, jak gdyby istniał tylko na granicy 
rzeczywistości, która z każdą chwilą mocniej skupiała się wokół niej i wszystko czyniła 
wyraźnym.
Był bliski wybuchu. Puścił jej rękę i mimowolnie zacisnął palce, jakby kogoś dusił. Siarka odbijała 
się w szybie jego hełmu.
-	To nieakceptowalne - wycedził przez zęby.
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso - odpowiedział po chwili głos. - To jest 
akceptowalne. Sam to zaakceptowałeś.
-	Wcale nie! - krzyknął. - Nie wiedziałem, do diabła! Nie miałem pojęcia, że żądam od was 
zniszczenia jej umysłu!
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso. - W głosie brzmiała całkowita obojętność. - To 
bez znaczenia. Zawarto układ. I ten układ zostanie zrealizowany. Układ dotyczy ludzkiej kobiety, 
nie ciebie. Dowodem jej akceptacji jest jej obecność. Twoja wrogość wobec Amnionu została 
ustalona. Jesteś podejrzany o oszustwo w interesach. Przypuszcza się, że powrócisz do ludzkiej 
przestrzeni i rozgłosisz, że Amnion nie wypełnił umowy. Zaufanie do Amnionu zostanie naruszone. 
Konieczny handel ulegnie zmniejszeniu. Bez handlu cele Amnionu staną się nieosiągalne.
-	Zgadza się! - krzyknął Nick. - A ten wasz cenny handel będzie zmniejszony, kiedy ludzka 
przestrzeń się dowie, jak to wbrew moim wyraźnym życzeniom zniszczyliście umysł jednego z 
moich ludzi. Nie obchodzi mnie, na co, waszym zdaniem, ona się zgadza albo nie zgadza. Nie 
pozwolę wam na to. Nie znałem skutków procedury!
-	Wręcz przeciwnie - odpowiedział bezlitośnie głos. - Zapisy tego wydarzenia udowodnią 
uczciwość Amnionu. Udowodnią, że kobieta akceptuje umowę. Zostałeś zdradzony przez własną 
ignorancję, nie przez Amnion. Ludzie będą ostrożniejsi, ale wymiana handlowa nie ulegnie 
zmniejszeniu.
Nick odwrócił się, by ocenić pozycje strażników, jak gdyby badał szanse ucieczki.
-	Mikka... - warknął.
Morna powstrzymała go.
-	Nick, wszystko w porządku. - Gdyby rozkazał uruchomić pro
cedurę autodestrukcji, Vasaczk wykonałaby rozkaz i wszystko po
szłoby na marne. - Nie boję się.
Spojrzał na nią, nie rozumiejąc.
227
 
-	Co?
-	Dotarliśmy za daleko, żeby się teraz wycofać. To mówiła jej czarna skrzynka, nie ona. Ona 
wciąż była norm
na, „przeniesienie umysłu" napełniało ją lękiem, a konsekwenc dla małego Daviesa przerażały. 
Urodzi się, myśląc, że jest n" wspomnienia gwałtu i zdrady będą go dręczyć w chwili, na jaką n 
tura zaplanowała jedynie karmienie, wypoczynek i miłość. Cały t pomysł był potworny, ohydny... 
Wiedziała o tym, ponieważ n oszalała.
A jednak chciała tego. Jeśli jej pamięć zostanie przeniesiona mózgu dziecka, to przecież bez 
niszczącego wspomagania, be morderczej pomocy implantu strefowego.
-	Musisz wyremontować Kapitański kaprys, a ja chcę urodzi syna. Nieważne, za jaką cenę. 
Nie boję się. Mogę zaryzykować.
-	To cię wykończy - syknął przez słuchawki. Przysunął się d niej, aż szyby ich hełmów się 
zetknęły. - „Całkowita i nieodwracat na utrata zdolności rozumowania i funkcjonowania". Stracę 
cię.
Vector Shaheed wymówił jej imię i zamilkł.
-	Morna - szepnęła Mikka Vasaczk. - Nie musisz tego robić.   ;
-	Mogę zaryzykować - powtórzyła, nasłuchując głosu zniszczę nia niczym echa we wnętrzu 
hełmu.
-	Umowa jest akceptowalna - poinformowała Amnioni, zanirr Nick zdążył zareagować.
-	Tak się stanie - odpowiedział lekarz.
Nick krzyknął krótko, chrapliwie, jakby zaszlochał w rozpaczy.
Odsunęła się, pozostawiając go strażnikom.
Przy bliższym inkubatorze zatrzymała się i zaczęła odpinać szybę hełmu. Lekarz podał jej maskę 
tlenową, którą trzymał w pomocniczej ręce. Pokręciła głową.
-	Jeszcze nie - szepnęła.
Otworzyła szybę i zdjęła hełm. Gryząca atmosfera Amnionu zapiekła w płucach, drażniąca jak 
fetor zwęglonych trupów; Moma zniosła to. Pozostało jej jeszcze jedno, by kapitulacja była 
całkowita.
Zdjęła skafander i stanęła - praktycznie naga - obok inkubatora. Sięgnęła do kieszeni kombinezonu 
i chwyciła sterownik; dopasowała natężenie emisji tak, by doprowadziła ją aż do granicy spokojnej, 
niedosiężnej nieświadomości.
 
Mdlejąc niemal, przyjęła maskę. Przycisnęła ją do twarzy; tlen i środek znieczulający otuliły ją 
pogrzebowym całunem głębokiego snu.
_ Morna! - krzyknął znowu Nick. Ale już go nie słyszała.
Niepotrzebnie delikatny - ponieważ w tym stanie i tak nie wiedziała, co się dzieje - Amnioni 
utrzymywał Mornę pod narkozą przez cały zabieg. Ułożył ją w inkubatorze; zręcznymi 
pomocniczymi dłońmi zdjął z niej kombinezon i odłożył na bok.
Pobrał krew. Umocował elektrody do czaszki, do głównych grup mięśni na rękach i nogach. Potem 
wprowadził jej do żył obce serum i wtedy zaczął się biologiczny kataklizm.
W ciągu kilku minut jej brzuch nabrzmiał straszliwie. W chwilę później woda popłynęła 
spomiędzy nóg, rozwarła się szyjka macicy i skurcze szarpnęły ciałem.
Ostrożny, jak każdy ziemski lekarz, Amnioni przyjął poród, wyjmując z jej ciała małego Daviesa; 
podwiązał i odciął pępowinę, z potworną czułością oczyścił wyrywającego się, walczącego o 
ludzkie powietrze chłopca, potem ułożył go w drugim inkubatorze, umocował elektrody w tych 
samych miejscach co u Morny, podłączył kroplówkę i zamknął klapę.
Wnętrze inkubatora wypełniła natychmiast mieszanka tlenu i dwutlenku węgla; oddychając 
swobodnie, chłopiec nabrał zdrowego, różowego koloru.
Równocześnie Mornie podano inne środki, mające przyspieszyć powrót do zdrowia. Plazma 
zastąpiła utraconą krew; koagulanty i neuronowe środki kojące wzmocniły reakcje ciała.
W drugim inkubatorze rozgrywała się procedura mająca formę biologicznej kompresji czasu. 
Odżywcza zupa aminokwasów, pełna rekombinowanych wydzielin endokrynowych i hormonów, 
karmiła każdą komórkę małego ciała Daviesa. W ciągu sekund wyzwalała zaprogramowane w 
DNA procesy, jakich dopełnienie wymagałoby miesięcy; zaspokajała ogromne zapotrzebowanie 
na substancje odżywcze i kalorie; pozwalała tkankom na wzrost jednocześnie nieopisywalny i 
groteskowy, tak cudownie witalny i trawiący niczym rak.
Lekko zniekształcone pod grubą pokrywą inkubatora ciało wydłużało się i nabierało wagi; rosły 
mięśnie. Twarz przekształciła się, kiedy dziecięce fałdy pojawiły się nagle i znikły, a kości
 

 
228
 
229
 
czaszki nabrały twardości. Włosy i paznokcie wyrosły do niewi godnej długości, aż wreszcie 
lekarz je przyciął. Jednocześnie el trody kopiowały życie Morny i replikowały je w Daviesie: neu 
nowe nauczanie, zapewniające tonizację mięśni, opanowanie, o' chy; zapewniające doświadczenie 
odpowiadające za mowę i ro dek; zapewniające połączenie stymulacji endokrynowej i parni 
tworzące osobowość i umożliwiające podejmowanie decyzji.
Tak jak obiecał Nick, proces zakończył się w ciągu godziny.
Praktycznie rzecz biorąc, Morna Hyland urodziła szesnasto! niego syna.
 
DOKUMENTACJA POMOCNICZA
Amnion Pierwszy kontakt (uzupełnienie)
Argumentacja przeciwna - że „pierwszy kontakt" nastąpił wiele lat wcześniej - opiera się na fakcie, 
iż kapitan Vertigus nie dowiedział się niczego nowego (nie licząc kwestii wyglądu) czy istotnego 
na temat Amnionu. Dysponowali zaawansowaną techniką, szczególnie w dziedzinie biochemii; ich 
budowa opierała się na węglu i tlenie; byli całkowicie obcy. Wszystko to można było 
wywnioskować z zawartości satelity, którą statek Intertechu, Daleki włóczęga, odkrył na orbicie 
największej planety systemu gwiezdnego, który miał zbadać.
Nastąpiło to przed Rozruchami Człowieczeństwa - i przed wchłonięciem Intertechu przez KKK. 
Zanim Daleki włóczęga znalazł satelitę, badał system przez prawie rok standardowy. Kontynuował 
badania jeszcze przez kilka miesięcy po odkryciu, choć jego zadania zmieniły się radykalnie. Z 
początku, naturalnie, szukał wszystkiego i czegokolwiek, głównie złóż, możliwości kolonizacji i 
oznak życia. Ponieważ jednak nikt wcześniej nie znalazł żadnych śladów życia, działalność statku 
kierowała się ku bardziej przyziemnym sprawom. Po spotkaniu z satelitą sprawy przyziemne 
poszły
 
231
 
w zapomnienie. Statek pozostał w systemie przez czas koni do ustalenia, że satelita nie jest 
pochodzenia miejscowego, po c przekroczył szczelinę i wrócił na Ziemię.
Jego przybycie wywołało wstrząs naukowy, ekonomiczny i turowy, dostateczny, by 
zakwalifikować je jako „pierwszy kont
Daleki włóczęga nie próbował otwierać ani badać satelity; br wało mu sprzętu. Obcy obiekt, 
nietknięty, został przetransporto ny na Ziemię w sterylnej ładowni, gdzie pozostawał, dopóki 
cówka Intertechu na Stacji Rubież nie uruchomiła sterylnego la ratorium. Potem, zachowując 
wszelkie możliwe środki ostrożno otworzono satelitę.
Okazało się, że mieści w sobie niewielki pojemnik kriogenicz zawierający z kolei około kilograma 
materiału mutagennego, sta" wiącego - choć wtedy nikt się tego nie domyślał - próbę Amnio' 
dotarcia do innych form życia w galaktyce.
Badania mutagenu prowadzono w szaleńczym tempie przez c trzy lata, zanim wreszcie wysłano 
kapitana Vertingusa i Dale
gwiazdę.
To, że substacja jest mutagenem, odkryto niemal rutynow W typowym procesie badawczym, 
naukowcy wszelkiego rodza^ prowadzili testy z maleńkimi próbkami substancji. Naturalni 
większość z tych testów nie dawała żadnych zrozumiałych wyn ków. Ponieważ ziemska nauka jest, 
jaka jest, w końcu ktoś sprób wał podać odrobinę substancji szczurowi.
W ciągu niecałej doby szczur zmienił postać; stał się czy podobnym do ruchomej kępy 
wodorostów.
W wyniku tego podano substancję większej liczbie szczuró Niektóre zabito i wykonano sekcję. 
Badania patologiczne wykazały, że u zwierząt nastąpiła istotna transformacja: podstawowe proce* 
sy życiowe pozostały takie same, ale wszystko inne - poczynają" od RNA, struktury białek i 
enzymów - uległo zmianie. Inne szczu ry mnożyły się bez przeszkód, co dowodziło, że przemiana 
jest równocześnie stabilna i spójna. Jeszcze inne poddano normalnym testom behawioralnym dla 
szczurów, co dowiodło niezbicie, że mutacja wywołuje znaczący i niepokojący przyrost 
inteligencji.
Próbowano eksperymentów z innymi zwierzętami: kotami, psami, szympansami. Wszystkie 
zmieniały się tak, że były nierozpoznawalne.
232
 
Wszystkie przy tym były też biologicznie stabilne i zdolne do reprodukcji- Ich budowa opierała się 
na podstawowych enzymach i RNA charakterystycznych dla każdego gatunku, jednak całkowicie 
różnych od wszystkiego, co kiedykolwiek wyewoluowało na Ziemi. Wszystkie w pewnym stopniu 
demonstrowały zwiększoną
inteligencję.
W tym czasie Intertech, jako zbiorowa osobowość, aż się ślinił z zadowolenia. Potencjał 
wynalazków i zysków wydawał się niezmierzony, pod warunkiem, że uda się zlokalizować źródło 
mutagenu. Teoretycy, pracujący w firmie i poza nią, zgadzali się, że satelitę zaprojektowano do 
wypełnienia jednego z dwóch celów: komunikacji albo propagacji. Teoria propagacji miała jednak 
pewną wyraźną wadę: zmutowane szczury, koty, psy i szympansy nie były reprodukcyjnie zgodne 
ze sobą; zachowały dyferencjację gatunkową. W niezwykły sposób obcy czarnoksiężnicy, którzy 
stworzyli muta-gen, szanowali wyjściowe formy szczurów, kotów itd. Albo też ich technologia 
biochemiczna nie potrafiła sprostać wyzwaniu replikacji pomiędzy niezgodnymi gatunkami. W 
każdym razie mutagen wyraźnie nie był zdolny do propagacji swoich stwórców.
Niemniej jednak obie teorie zgadzały się co do istnienia źródła nie tylko zmutowanych ziemskich 
istot o wyższej inteligencji, ale też całkowicie nowych dziedzin nauki, materiałów i możliwości.
Ale jak można ustalić miejsce, skąd wysłano satelitę? Jako „pierwszy kontakt" z obcą cywilizacją 
znaleziony obiekt był w tym względzie wyjątkowo rozczarowujący. Stąd wzięło się podkreślanie 
roli Sixtena Vertingusa i jego misji. Oprócz systemu kriogenicznego satelita nie zawierał niczego 
nadającego się do analizy: żadnego napędu, taśm, systemów sterowania, z pewnością niczego tak 
poręcznego jak mapa nieba.
Jeśli satelita miał być środkiem komunikacji, to wiadomość musiała być ukryta w samym 
mutagenie.
I była.
Podjęta przez Intertech decyzja, by zaryzykować podanie mutagenu istocie ludzkiej, zmieniła bieg 
historii.
233
Kobieta, która zgłosiła się na ochotnika, liczyła zapewne na rodzaj nieśmiertelności, zarówno 
osobistej, jak naukowej. W końcu zwierzęta, którym pozwolono żyć, były zdrowe, odporne i 
inteligentne.
 
Nie były też złośliwe: potrafiły się mnożyć z podobnymi do si ale nie rozprzestrzeniały mutagenu. 
Gdyby jej inteligencja także powiednio wzrosła, stałaby się zapewne najważniejszą osobą, wydała 
ludzkość. Mogłaby otworzyć drogę do odkryć, możliw i bogactw, które przyniosłyby jej wieczną 
chwałę.
Niestety, przeżyła tylko półtora dnia.
W tym czasie przekształciła się tak samo, jak wcześniej zwie ta; według opinii obserwatorów stała 
się „dwunożnym drze o obfitym listowiu i kilku konarach". Jedynym znakiem wzrostu teligencji 
był fakt, że mniej więcej godzinę przed śmiercią zac~ zawodzić i żądać papieru. Gdy tylko go 
dostarczono, przez ki minut kreśliła coś gorączkowo.
Kiedy nastąpiło załamanie, podjęto wszelkie wysiłki, by p wrócić ją do życia. Nie udało się. Sprzęt 
medyczny okazał się zupę nieodpowiedni: miał tylko minimalny związek z jej nową strukturą.
Autopsja wykazała, że kobieta stała się - genetycznie i bioc micznie - krewną zmutowanych 
szczurów i szympansów, prodil tern tego samego świata; przebudowa zaczęła się na poziomie RN 
i objęła całą strukturę. Mimo to była jedyną istotą, która tak szyb zmarła „z naturalnych przyczyn". 
W opinii patologów, badający jej zwłoki od palców u nóg po czaszkę, umarła „ze strachu".       i
Możliwe, że mutacja wywołała nieopanowaną reakcję adrena nową.
Możliwe również, że wiedza o tym, czym się stała - wied uzyskana z mutagenu - przeraziła ją 
śmiertelnie.
Niezależnie od wyjaśnienia jej „nieśmiertelność" pozwala oceni fakt, że tylko w nielicznych 
tekstach poświęconych tej sprawie wy mieniana jest z nazwiska.
Pozwala ją również ocenić fakt, że jej bazgroły w końcu dopro wadziły ludzkość do fatalnego 
kontaktu z Amnionem.
Zapisała przede wszystkim liczby, ciągi cyfr niezrozumiałych dl nikogo - w tym dla komputerów 
Intertechu. Do chwili, kiedy jakiś młody astronom, równie ważny i w równym stopniu zapomniany 
jak ochotniczka, wpadł na pomysł, by przeanalizować liczby jako współrzędne galaktyczne.
Te współrzędne pozwoliły kapitanowi Sixtenowi Vertingusowi i Dalekiej gwieździe nawiązać 
pierwszy fizyczny kontakt z Amnionem.
 
13
Morna zaczęła odzyskiwać przytomność, kiedy Amnioni wyeliminował gaz usypiający z 
mieszanki powietrznej dostarczanej do
maski tlenowej.
Proces trwał długo. Sterowana implantem strefowym i narkozą, nie mogła przekroczyć progu 
świadomości. Stopniowo zdawała sobie sprawę z tępego bólu w kroczu: napięcie porodowe 
zostało wytłumione jakimś silnym środkiem znieczulającym. Czuła naciągnięty brzuch: mięśnie 
straciły zwykłą elastyczność. Ale wszystko to nie wystarczało, by zwrócić jej uwagę; nie umiała 
się skoncentrować.
Jednak ciało z wolna pozbywało się skutków działania narkozy. W końcu Morna uświadomiła 
sobie, że słyszy głos Nicka.
-	Morna! - wołał. - Obudź się! Mówiłaś, że się nie boisz! Udo
wodnij to! Zbudź się!
Podświadomie wyczuwała jego wściekłość, zrozumiała, że wpadł w morderczą furię. Czuła jego 
dłonie szarpiące ją za ramiona, wstrząsające sercem. Przypomniała sobie, że go nienawidzi.
-	Te skurwiele nas oszukały! Coś z nim zrobili!
Zaniósł się kaszlem.
 

 
234
 
235
 
Inny fragment, oddzielony od reszty, zrozumiał, że nie pow( go słyszeć. Był w skafandrze, a ona 
nie miała słuchawek. Ale t jego głos i nie kaszel zwróciły jej uwagę.
Coś z nim zrobili.
Z nim? Z kim?
Jak wąski prześwit w kłębach dymu, jak błysk światła, nad odpowiedź.
Z Daviesem. Jej synem.
Amnion zrobił coś jej synowi.
Leżała nieruchomo, jakby straciła słuch, jak zagubiona. Na zewn nic nie wskazywało, że 
gorączkowo zbiera siły, by otworzyć oczy.
Odniosła wrażenie, że Nick się odsunął. Jego głos kierował w inną stronę.
-	Oszukiwałeś, pierdolony skurwysynu! - warknął. - Coś
zrobiłeś!
Davies Hyland. Jej syn. Powód, dla którego tu przyszła, którego się poddała.
Nickowi odpowiedział inny głos, którego także nie powinna s' szeć. Był pełen ostrych zębów i 
siarkowego światła.
-	Przypuszczalny kapitanie, Nicku Succorso, jest to fałszy
stwierdzenie. Amnion nie akceptuje fałszywych stwierdzeń. Osk '
żasz nas o zdradę w interesach. Ustalono, że Amnion nie zdrad
w interesach. Twoje własne testy wykażą, że potomek jest człowi
kiem. Jego genetyczna tożsamość jest dokładnie taka, jaka by
w macicy kobiety. Twoje stwierdzenie jest fałszywe.
Kolejny atak kaszlu rozdarł Nickowi płuca. Dopiero po chw! odzyskał głos.
-	Więc dlaczego tak wygląda?
W obcym głosie wyczuwało się obojętność.
236
-	Nie ma odpowiedzi na twoje pytanie. Czy nastąpił błąd w pr~' cesie dojrzewania potomka? 
Nie jest widoczny. Testy nie wykazuj defektów genetycznych. Jednakże, jeżeli życzysz sobie 
przekształ cenią potomka, można tego dokonać.
-	Ty draniu! - wykrztusił Nick. - Przecież nie jest podobny d mnie!
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso - tłumaczył głos z czymś, co zapewne było 
cierpliwością Amnionu. - Twoja tożsamo'
 
genetyczna w żadnym punkcie nie przystaje do tożsamości potomka. Nie jest on twoim... 
tłumaczenie sugeruje słowo „syn". Podobieństwo jest zatem mało prawdopodobne.
Milczenie Nicka było wymowne jak krzyk.
Z wysiłkiem, który zdawał się wysysać szpik z kości, odbierającym całą enegię, Morna otworzyła 
oczy.
Na chwilę oślepił ją zalew siarki z sufitu. Ale oczy, raz otworzone, mrugnęły samodzielnie. Łzy 
pociekły po policzkach, pozostawiając wilgotne, delikatne ślady, rejestrowane przez nerwy 
wyraźniej niż wszystkie skutki porodu. Czuła się naga od stóp do głów, ale coś ją ogrzewało. 
Maleńkimi krokami zmierzała do pełnej świadomości.
Po chwili mogła już widzieć.
Sylwetka w skafandrze z otwartą szybą stała o kilka kroków od niej, obok drugiego inkubatora. Na 
mylarowej powierzchni połyskiwało mętne żółte światło.
Nick.
Naprzeciw niego stał rdzawy, monstrualny kształt, który musiał być lekarzem Amnionu.
Pochylając się nad inkubatorem, w ostrym, duszącym powietrzu, Amnioni odezwał się do 
mikrofonu.
- Potomek odzyskuje przytomność. U ludzi wymagany jest okres dostosowania. Przeniesienie 
umysłu powoduje... tłumaczenie sugeruje słowo „dezorientacja". Przez pewien czas umysł nie 
potrafi odróżnić siebie od źródła. Brak dostatecznych danych, aby przewidzieć skutki tej 
dezorientacji. Spekulacja sugeruje, że dostosowanie może nastąpić bardzo szybko, pod warunkiem 
odpowiedniej stymulacji.
Lekarz przesunął jedną z rąk wzdłuż brzegu inkubatora; otworzyła się pokrywa ochronna.
Morna zobaczyła ruch nagich kończyn, usłyszała wilgotny kaszel. Głos był słaby, jakby pochodził 
od dziecka, któremu brakuje powietrza.
Jej dziecka.
Spróbowała się poruszyć.
Przygniatał ją jakiś ciężar, niezbyt wielki, ale dla niej nie do pokonania. Nie rozumiała tego. 
Czyżby Amnioni przywiązał ją do legowiska?
Z wysiłkiem przeniosła wzrok na własne ciało.
237
 
Nie było żadnych pasów; ciężarem okazała się cienka tk kombinezonu. Lekarz zapewne rozebrał ją, 
żeby mogła uro a potem znowu ubrał.
Była za słaba, żeby unieść brzemię zwykłego kombinezonu, noworodek musiała nago powrócić w 
siebie.
Udało jej się przesunąć wzrok i raz jeszcze spojrzeć na i inkubator.
Lekarz przycisnął maskę do twarzy osoby w inkubatorze; u co wał ją paskami. Kaszel ucichł, ale 
nadal można było dostrzec by, niepewny ruch rąk.
Trzema pomocniczymi rękami Amnioni uniósł jej syna do po cji siedzącej. Przez chwilę chłopiec 
nie ruszał się, tylko oddyc ciężko. Potem lekarz pomógł mu spuścić nogi na podłogę, że mógł 
wstać.
Gdyby nie maska osłaniająca usta i stosunkowo szczupłe cia chłopiec mógłby być Angusem 
Thermopyle.
Ten widok wywołałby szok, gdyby Morna potrafiła go odcz Ale implant strefowy zatrzymał ją tak 
blisko całkowitego otępień* że nie umiała sięgnąć pamięcią do wizerunku człowieka, kto zgwałcił 
jej ciało i rozszarpał ducha.
Chłopiec urodził się ledwie przed godziną, a już przypominał puchę - obrzmiałą, mroczną i 
złośliwą. Ramiona i pierś miał zb" dowane jak do przemocy; stał w rozkroku, jakby gotów do 
przeci" stawienia się atakom wszechświata. Penis zwisał mu między nog mi niczym ohydne 
narzędzie gwałtu.
Tylko oczy zdradzały dziedzictwo matki. Miały kolor oczu Mo ny - i były pełne lęku.
Ten lęk sprawiał, że wydawał się bezradny jak dziecko.
Davies Hyland. Jej syn.
Jej dusza w ciele Angusa.
Potrzebował jej. Dla niego ta chwila była o wiele gorsza, niż mogłaby być dla niej. Cierpiał od 
wszystkiego, co ją dręczyło - i nie miał implantu strefowego.
Jego strach dał Mornie siłę, by wsunąć dłoń do kieszeni kombinezonu.
- Ponownie - oświadczył Amnioni - składamy ofertę przejęcia kobiety. Odpowiednia 
rekompensata zostanie wynegocjowana. Nie
238
 
;est już dla ciebie użyteczna. Jedyna metoda przywrócenia jej rozsądku wymaga zmiany 
tożsamości genetycznej.
_ Inaczej mówiąc - warknął Nick - chcecie ją przerobić na Amnion.
Głos miał chrapliwy od kaszlu. Za otwartą szybą hełmu Morna widziała jego twarz, lśniącą od potu 
lub łez, wywołanych gryzącym powietrzem, którym oddychał.
Zbyt słaba i wciąż zbyt bliska nieświadomości, by silić się na subtelność, nie starała się nawet 
dostroić emisji implantu; po prostu wyłączyła sterownik.
Potem przetoczyła się przez krawędź inkubatora.
Wstrząs fizyczny i psychiczny szok przejścia uderzyły ją jak młotem. Usłyszała słowa lekarza:
-	Procedura powoduje całkowitą i nieodwracalną utratę zdolno
ści rozumowania i funkcjonowania.
Kątem oka dostrzegła zbliżające się do niej buty Nicka. Zatrzymały się tuż obok. Ugiął kolana.
-	Wstawaj - wyszeptał chrapliwie.
Spróbowała, ale przekraczało to jej możliwości. Kiedy został uwolniony umysł - niczym 
naciągnięta guma - zdawał się odskakiwać z pustki, gdzie tkwił zawieszony, ku potrzebom jej syna. 
W wyobraźni podrywała się i biegła mu na pomoc. Dla niego to niezrozumiałe przebudzenie 
będzie o wiele straszniejsze, jeśli zobaczy ją, wierząc, że widzi siebie. Potrzebna mu pomoc, by 
pogodził się z rzeczywistością, zrozumiał, kim jest naprawdę, i nie zwariował.
Mimo to jej ciało leżało na podłodze bezsilne i drżące. Próbowała podeprzeć się na rękach, ale nie 
mogła unieść klatki piersiowej. Nacisk na nabrzmiałe piersi wywoływał bezosobowy ból - niczym 
odległy pożar.
Nick kaszlał tak, że z trudem wydobywał z siebie głos.
-	Wstawaj, ty suko!
Nie mogła.
Jak nieważką, Nick chwycił ją za materiał kombinezonu i poderwał z podłogi, rzucił na inkubator i 
odwrócił twarzą do siebie. Wewnątrz hełmu płonęły jego oczy: czarne i bezlitosne. Blizny 
nabrzmiały krwią i wściekłością.
239
 
-	Niech cię szlag! Wpakowałaś mnie w to wszystko, a on n
nie jest mój! To Thermopyle! Nie jest mój!
Upadł; Davies wstał z inkubatora, podszedł i uderzył go z brutalną siłą Angusa.
Niezdolna ustać samodzielnie, Morna przewróciła się na Ni Wygiął się w łuk i próbował odsunąć, 
sycząc z bólu, jakby pęknięte żebra.
Morna przetoczyła się na bok i zobaczyła pochylonego nad Daviesa. Gdy tylko znieruchomiała, 
opadł na kolana. Wpatr się w jej twarz, jak gdyby unieruchomiła go groza.
W sali było więcej Amnioni - strażnicy. Podnieśli Nicka i p trzymali, żeby nie mógł nikogo 
zaatakować. Szarpał się jak c wiek, którego żebra nie doznały poważnego uszczerbku. Jednak 
wietrze drażniło mu płuca i każdy wysiłek powodował silniej kaszel, odbierając energię.
-	Przywróć integralność skafandra - poradził mu lekarz. -dychanie stanie się łatwiejsze. 
Wasze słowa zostaną przekaz wam nawzajem.
-	Chciał cię skrzywdzić - szepnął Davies. Struny głosowe b wykształcone jak u 
szesnastolatka, ale głos miał niewinną intonac dziecka. Wydawał się młodszą, zagubioną wersją 
ojca. Z oczu w zierał lęk, głęboki jak szczelina między wymiarowa. - Nie mógł mu na to pozwolić. 
Jesteś mną.
Morna chciała objąć go za szyję i przytulić do swych obolały piersi, ale brakowało jej sił. Zresztą 
nie to było najważniejsze.
-	Nie - wyszeptała przez maskę, przez własną słabość i stres w
wołany przejściem. - To nieprawda. Musisz mi zaufać.
Twarz chłopca wyrażała instynktowny lęk - konflikt między i" pulsem nakazującym uwierzyć, 
ponieważ była nim, i pragnienie odrzucenia jej, ponieważ nie powinna być od niego oddzielona. B, 
to fundamentalny kryzys dojrzewania, groteskowo i szalencz wzmocniony sposobem, w jaki się 
pojawił: nagle, w ciągu minu zamiast narastać systematycznie przez szesnaście lat.
Wyciągnęła ręce i chwyciła go za ramiona - przypominające ra miona ojca, tak silne, że zdołały 
pobić Nicka.
-	Wszystko to wydaje ci się bezsensowne - powiedziała błagał
nym tonem. - Wiem. Wszystko jest niewłaściwe. Jeśli się dobrz
240
 
ustanowisz, może sobie przypomnisz, co się stało. Wytłumaczę ci ? wszystko, we wszystkim 
pomogę. Ale nie teraz. Nie tutaj. Musisz mi zaufać. Wydaje ci się, że jesteś Morną Hyland, ale to 
nieprawda, ja jestem Morną Hyland. Wiesz przecież, jak ona wygląda: tak jak ja. Ty jesteś inny. 
Nazywasz się Davies Hyland. Jestem twoją matką- Ty jesteś moim synem.
Głos Nicka zahuczał, jakby dobiegał z głośników dość potężnych, by obsłużyć salę koncertową.
-	A Angus Termo-piła jest twoim pierdolonym ojcem!
Wściekał się, kiedy lekarz - albo dowództwo Stacji Atestującej -
zmniejszył moc transmisji. Zdawało się, że jego głos przycicha z każdym przekleństwem.
Davies zerknął na Nicka. Morna zauważyła, że mruży oczy z odziedziczoną niechęcią. Potem 
znów spojrzał na nią i obrzydzenie zmieniło się w panikę.
-	Nie rozumiem?- wyszeptał pod maską. - Jesteś mną. Jesteś tym, co widzę w głowie, kiedy 
widzę siebie. Nie pamiętam... Kto to jest Angus Termo-piła?
-	Pomogę ci - powtórzyła z naciskiem. - Wszystko wytłumaczę. Wszystko ci przypomnę. 
Razem sobie to przypomnimy. - Maska musiała tłumić jej głos; Morna nie mogła dotrzeć do syna. 
- Ale nie teraz. Nie tutaj. To zbyt niebezpieczne. Po prostu mi zaufaj. Proszę.
-	Wynik nie jest zgodny z ustaloną rzeczywistością - stwierdził
lekarz. Morna słyszała jednym uchem obcą intonację, drugim zna
ny sobie język. - Procedura powoduje całkowitą i nieodwracalną
utratę zdolności rozumowania i funkcjonowania. Konieczna jest
analiza. - Jakby zwracając się do któregoś z komputerów, Amnioni
polecił: - Pełne dekodowanie fizjologiczne, metaboliczne i gene
tyczne; stanowczość wysoka.
Davies objął ją nagle i wstał; potem chciał puścić, ale kiedy pod Morną ugięły się kolana, chwycił 
ją za łokcie i podtrzymał. Jak ojciec był o kilka centymetrów od niej niższy.
-	Jestem Morną Hyland - szepnął tonem zduszonym z niepewności. - Ty jesteś Morną 
Hyland. To niewłaściwe.
-	Wiem - zapewniła go z uczuciem. - Wiem. To niewłaściwe. -Rozpaczliwie usiłowała 
podtrzymać jego kontakt z rzeczywistością, żeby nie oszalał. - Ale w żaden inny sposób nie 
mogłam ocalić ci życia.
241
 
Ani swojej duszy.
Wciąż wpatrywał się w nią oczyma pełnymi tępego, nieus' wego strachu.
- Lepiej jej uwierz - warknął wściekle Nick. - Mnie nigd powiedziała prawdy, ale tobie mówi. 
Niewiele brakowało, a stkich nas rozpyliłaby w szczelinie do nieskończoności, żeby t ratować 
twoje gówniane życie.
Morna zignorowała go. Syn jej potrzebował - jej syn, jej u w ciele Angusa. Jego lęk był dla niej 
równie realny jak własny. miała czasu, by poświęcać go na wściekłość - a może żal - Ni Podszedł 
lekarz; stanął obok Morny i Daviesa. - Pragniesz być ubrany - powiedział. - Jest zrozumiałe, że 
dzie wymagają odzieży. - Jedna z rąk podała kombinezon i wykonane z dziwnego materiału, który 
zdawał się pochłaniać ś tło. - Delikatność ludzkiej skóry sprzyja strachowi. To defekt tunkowy, 
możliwy do skorygowania przez Amnion.
Z lekkim zdumieniem Morna uświadomiła sobie, że lek próbuje Daviesa pocieszyć.
- Zrób to - zachęciła. - Ubierz się. Wrócimy na Kapitański prys. Tam możemy porozmawiać.
Odsunęła się, by mu pokazać, że może ustać bez jego pomoc Posłuchał nie dlatego, że jej uwierzył, 
nie dlatego, że stłumił i jej zaufał - znała go przecież tak samo dobrze jak siebie samą ale dlatego, 
że nagość budziła uczucie słabości, bezbronności w bec ataku czy manipulacji. Niezgrabnie, jak 
gdyby mózg nie c kiem panował nad ruchami, wciągnął na siebie kombinezon i ws nął stopy w 
wysokie buty. Nie były dopasowane idealnie, ale w starczająco.
Siarkowe światło zdawało się oświetlać jedynie jego twarz i dł nie; z ubrania ściekało jak woda. 
Ale twarzy i dłoniom nadawało żó ty odcień, a kontrast sprawiał, że wydawał się równocześnie 
bardzi i mniej podobny do ojca: bardziej złośliwy, ale mniej tego pewny.
-	Skończyliście? - odezwał się chrapliwie Nick. - Chcę się stą wynieść.
-	Wasz powrót na statek jest akceptowalny - poinformow Amnioni. - Będziecie eskortowani. 
- I po chwili dodał jeszcze: Dalsza przemoc nie jest akceptowalna.
 
Strażnicy puścili Nicka.
_ powiedz mu, żeby zostawił mnie w spokoju... - Prośba Davie-
przypominała błaganie przestraszonego dziecka... albo przestraszonego dziecka w umyśle Morny.
_ Nie dotknę cię nawet, dupku - burknął Nick. - Nie tutaj. Ale wracasz na mój statek. Kiedy już 
wejdziesz na pokład, zrobię wszystko, co mi się, kurwa, zechce.
Skierowany ku Mornie wzrok Daviesa wyrażał lęk i błaganie.
-	Nie mogę ci powiedzieć, żebyś się nie bał - szepnęła niepewnie. -
Sama też się go boję. Ale nie możemy tu zostać. Wiesz o. tym. Gdzieś
w głębi duszy wiesz dobrze. - Gorączkowo szukała w sobie siły, zdol
ności dotarcia do niego, wzbudzenia wiary w swoje słowa. - Gdzieś
w głębi duszy wiesz, jak się bronić. Jestem po twojej stronie. Całkowi
cie. - Zwracała się do syna, ale chciała, żeby Nick ją słyszał, żeby zro
zumiał, że mu grozi. - Zrobię wszystko, co mogę, żeby ci pomóc.
Przez długą chwilę Davies patrzył jej w oczy, jak gdyby bez niej tonął w lęku. Potem wolno skinął 
głową.
Jeden ze strażników otworzył wrota do zewnętrznego korytarza, gdzie stały sanie transportowe.
-	Chodźmy. - Nick odwrócił się i wyszedł z laboratorium.
Lekarz podniósł i podał Mornie jej skafander. Zwinęła go pod
pachą tak, by druga ręka została wolna i mogła sięgnąć do kieszeni. Wciąż chwiejnym krokiem 
podążyła za Nickiem.
Całe jądro jej istoty, od krocza po serce, trawił tępy ból, jak gdyby wyrwano jej coś ważnego. 
Skupiła się na tym uczuciu, by nie przygniotła jej troska o syna.
Nick pierwszy wsiadł do sań. Ona także.
I Davies.
Patrząc wprost przed siebie, ponad ramieniem kierującego Amnioni, jakby nie mógł znieść widoku 
Morny, siedział obok niej, jadąc przez korytarze Stacji Atestującej do Kapitańskiego kaprysu.
Zanim jeszcze dotarli do ogromnej hali doku przestał ukrywać drżenie. Domyślała się, że ta 
skromna wiedza, jaką dysponował o sobie, zaczynała się rozpadać: nie tylko pod wpływem szoku 
ujrzenia siebie w kimś innym i usłyszenia, że ten ktoś zaprzecza jego tożsamości, ale też z powodu 
fizycznego dziedzictwa ojca: testosteronu i męskiej równowagi hormonalnej. Istniały też 
niemożliwe do
 

 
242
 
243
 
przewidzenia efekty użycia implantu strefowego przez cię" matkę. W krótkim czasie, zgadywała 
Morna, przestanie m; w sposób, który potrafi przewidzieć czy choćby zrozumieć.
Musiała powstrzymać odruch, by go objąć i przytulić, jakby prawdę był dzieckiem. Zamiast tego 
wsunęła rękę do kieszeni k binezonu. Musiała być gotowa na wszystko, co może zrobić N kiedy 
tylko znajdą się na pokładzie Kapitańskiego kaprysu. mogła jednak zdradzić istnienia implantu, 
zbyt szybko odzysk siły. Kiedy palce wyczuły znajomy kształt sterownika, urucho funkcje, które 
powinny dostarczyć jej energii; ustawiła je jedna niskim poziomie.
Skutkiem nie była ulga. Ta sama stymulacja neuronowa, k wyostrzała uwagę i przyspieszała 
odruchy, przeciwdziałała śr kom, jakie jej podano, by stłumić ból. Godziła się na to. Ból ta' był 
cennym doznaniem: jak troska o Daviesa i strach przed Nicki pomagał się skoncentrować.
Sanie zahamowały przed zewnętrznym włazem Kapitańskie kaprysu. Luk był otwarty.
Obaj Amnioni wysiedli.
Nick i Morna poszli za ich przykładem. Po chwili wahania vies także przerzucił nogi przez burtę.
Jeden ze strażników powiedział coś do mikrofonu. Ku zdziw' niu Morny Stacja nadal 
transmitowała głosy, więc ona i Davies s' szeli słowa i tłumaczenie.
-	Możecie wrócić na statek - poinformowały głośniki. - N
otrzymacie zgody na odlot.
Nick odwrócił się błyskawicznie. -Co?
-	Możecie wrócić na statek - powtórzył głos Amnioni. - N!
otrzymacie zgody na odlot.
-	To narusza umowę, ty sukinsynu. Odlot to część wymiany.
Strażnicy milczeli.
-	Przypuszczalny kapitanie Nicku Succorso - odpowiedział o',
cy głos. - Odlot został zagwarantowany. Otrzymasz na niego zg
dę. Konieczna jest zwłoka. Nastąpiło zawirowanie ustalonej rzeczy
wistości. Wydarzenia nie są zgodne. Wymagane jest ich rozważę
nie. Odlot zostanie odłożony.
 
_- Nie! - wrzasnął Nick. - Nie zgadzam się! Chcę stąd odlecieć! Odpowiedziała mu cisza. Pasmo 
transmisji było tak puste jak dok. Obaj strażnicy wskazali właz statku. Żaden z nich nawet nie 
dotknął broni. Nie musieli.
-	Niech to szlag! - warknął Nick. - „Handel" z Amnionem przy
pomina pływanie w pieprzonym ścieku wszechświata.
Niemal biegiem ruszył do statku.
-	Chodź. - Morna wziąła Daviesa za rękę i pociągnęła za sobą. -
Cokolwiek nam zrobi, będzie lepsze niż pozostanie tutaj.
Powoli, jakby dawał jej coś do zrozumienia, uwolnił rękę. Ale szedł za Morną przez skan i 
odkażanie w śluzie Stacji.
W oczach miał przerażenie, lecz z każdą chwilą poruszał się pewniej, w miarę jak jego mózg i ciało 
dopasowywały się do siebie.
W śluzie statku Nick uderzał niecierpliwie w panel sterujący.
-	No już, Mikka - mruczał. - Zahermetyzuj statek. Wpuść mnie.
Luk zatrzasnął się tuż za plecami Morny i Daviesa. Lampki na
panelu wskazywały, że pompa usuwa powietrze Amnionu i zastępuje je ludzką atmosferą. Inna 
poinformowała, że odblokowano wewnętrzny właz.
Nick nie mógł się doczekać na wymianę powietrza. Gwałtownie odpiął zaczepy, ściągnął z głowy 
hełm i uderzeniem dłoni włączył interkom.
-	Wpuść mnie! - syknął.
Morna zrozumiała. Komunikatory skafandrów nadal mogły łączyć się ze Stacją. Za to interkom był 
bezpieczny.
-	Nick - odezwała się Mikka, kiedy lampki na panelu zapłonęły zie
lenią i otworzył się właz wewnętrzny. - Co się tam dzieje, do diabła?
Rozrywając zapięcia skafandra, wkroczył na pokład.
-	Skąd mam, kurwa, wiedzieć? - burknął. Był jednak zbyt dale
ko od mikrofonu w śluzie; nie usłyszała go. Zrzucił skafander i włą
czył najbliższy interkom. - Nie zadawaj głupich pytań. Słyszałaś to
samo co ja. To dranie! Jeśli zatrzymają nas tu na dłużej, zdążą zba
dać moją krew. Dowiedzą się, że oszukiwałem. Bądź gotowa z au-
todestrukcją. Rusz napęd. Wpuść trochę ładunku do działa czą
steczkowego. I rozłącz komunikację. Stacja ma niczego nie słyszeć,
chyba że będę z nimi rozmawiał. Wchodzimy.
 

 
244
 
245
 
Pozostawiając Mornie zamknięcie i zablokowanie wewnę go luku, pobiegł na mostek.
Szybko zdjęła maskę tlenową; rzuciła ją i skafander obok skafi ra Nicka. Wprowadziła sekwencję 
blokady śluzy i ruszyła za n:
Zatrzymała się, gdy tylko spostrzegła, że nie ma przy niej Dav'
Siedział skulony, oparty plecami o właz, z podciągniętymi piersi kolanami. Opierał na nich czoło.
W tej pozycji był tak niepodobny do Angusa Thermopyle* miała ochotę nad nim zapłakać. 
Gwałtownie potrzebował obs nego, brutalnego instynktu przetrwania, który powinien odzi czyć po 
ojcu.
Wróciła do niego. Kiedy jednak wymówiła jego imię, coś ści ło ją za gardło i nie mogła wykrztusić 
ani słowa więcej.
-	Nie rozumiem tego... - Maska tłumiła jego głos. - Niczego
pamiętam. On chce mi zrobić coś strasznego...
-	To pewnie prawda - burknęła szorstko, z powodu własn'
bólu i rozpaczy. - Nie jest miłym człowiekiem. Ale nie mamy in
go wyjścia. Mógłby nas tu porzucić, zostawić Amnionowi, a wt
stracimy wszystko. Nie będziemy już ludźmi. Napompują nas r
tagenami i staniemy się tacy jak oni. Jeśli będziemy mieli szczęść
nie zauważymy nawet, że przyłączyliśmy się do rasy, która chce
pozbyć całego gatunku ludzkiego.
Odetchnęła głęboko.
- Posłuchaj mnie, Davies. Dla mnie jesteś drugą najważniejs rzeczą w galaktyce. Jesteś moim 
synem. - Jesteś częścią mnie, częścią, w którą muszę uwierzyć. - Ale pierwsza, najważniejs rzecz, 
to nie zdradzić swojego człowieczeństwa. Dopóki wystarc życia, dopóki tchu w piersi, nie pozwolę, 
żeby coś takiego mir spotkało. Ani nikogo innego.
Wiedziała, jak do niego sięgnąć, za jakie sznurki pociągnąć, j kie wzbudzić motywy. Wciąż był 
taki sam jak ona - nie zdążył si zmienić. A teraz miała dość siły, by go przekonać - tę siłę dawał j 
implant strefowy.
Davies wolno uniósł głowę. Jego spojrzenie przypomniało Mor nie coś, czego kiedyś się lękała i 
czego nienawidziła.
- Jeśli spróbuje cię skrzywdzić - powiedział - powyrywam m ręce.
246
 
Westchnęła zalęniona, ale z ulgą.
_ To nie tak. Ty go nie obchodzisz, więc nie będzie mnie krzywdził- Raczej spróbuje z tobą, żeby 
ze mną wyrównać rachunki.
Mimo poważnej miny wciąż mówił jak dziecko, piskliwie, niepewnie.
_ Co ja mu zrobiłam? To znaczy, co mu zrobiłem, kiedy byłem tobą? Z całą stanowczością, na jaką 
było ją stać, ponowiła obietnicę.
-	Opowiem ci. Wszystko ci opowiem. Wiele sam sobie przypo
mnisz, jeśli tylko będzie okazja. Ale nie teraz. Musimy iść na mostek.
Jeśli mamy się bronić, musimy wiedzieć, co się dzieje. Dasz radę?
Przez jedną chwilę, mimo jego mrocznej, opuchniętej twarzy i groźnego spojrzenia, dostrzegła w 
nim coś z jej ojca, z człowieka, którego imię nosił.
-	Dam radę.
Chwila minęła. Kiedy odrzucił maskę tlenową i wstał, wyglądał znowu jak Angus. Gdy prowadziła 
go za sobą, serce drżało jej z miłości i odrazy.
Na mostku było tłoczno. Mikka jeszcze nie zeszła, a Vector Sha-heed zajmował fotel mechanika. 
Ale Nick usiadł przy konsoli dowodzenia i Mikka nie miała już miejsca. Zresztą nie tylko ona. 
Obok stała Liete Corregio, a przy niej potężny, niezgrabny zabijaka Simper -trzeci namiarowiec - 
oraz Pastille, cuchnący i oślizły trzeci sternik.
Kiedy weszli Morna i Davies, wszystkie głowy zwróciły się w ich stronę. Vector rozdziawił usta, 
być może zdumiony podobieństwem chłopca do Angusa; Alba Parmute szybko oceniła go pod 
względem seksualnym. Morna patrzyła na Nicka; z początku nie zauważyła, jak inni się jej 
przyglądają, nie dostrzegła surowego spojrzenia Mikki, ukradkowego Liete, pożądliwego zerkania 
trzeciego namiarowca i drwiącego uśmieszku Pastille'a.
Dopóki nie poczuła na sobie ich spojrzeń, nie zwróciła uwagi, że cała czwórka ma broń.
-	Jesteś pewien, że to konieczne? - zapytała Mikka. - Przecież nie uciekają. Do diabła, 
przecież nawet nie chcą uciekać!
-	Zrób to! - Nick nawet nie odwrócił głowy. - Zamknij ich. Oddzielnie. Nie mam teraz czasu, 
żeby się o nich martwić. I odłącz ich interkomy. Nie chcę, żeby ze sobą rozmawiali.
 
247
 
-	Nick! - szok wyrwał Mornie krzyk protestu. Nie zdążyła1
pohamować.
Jednocześnie Mikka, Liete i dwaj mężczyźni wyciągnęli pist ty uderzeniowe. Simper szczerzył 
zęby, jakby właśnie dostał z na jakąś cudownie obrzydliwą zabawę.
-	Nick - zaczęła znowu Morna, tym razem ostrożniej. - Nie tego. On nie powinien teraz być 
sam. Pozwól mi przynajm z nim rozmawiać. Musimy rozmawiać. On ciągle myśli, że mną. Jeśli 
zostawisz go samego, może wpaść w obłęd.
-	Niech sobie wpada - mruknął Nick. - Nie obchodzi mnie, straci rozum. Nie będziesz z nim 
rozmawiała, dopóki się nie wiem, dlaczego mnie okłamywałaś. Więcej: póki nie znajdę spo bu 
zagwarantowania sobie, że już nigdy więcej mnie nie okłamie A jeśli się nie zamkniesz i nie 
wyjdziesz stąd, pożałujesz.
Trzeci namiarowiec uśmiechnął się szerzej.
-	Nick - odezwał się niepewnie Scorz. - Wiadomość z Atestują Wszyscy zamarli.
-	Daj audio. Scorz wcisnął klawisz. Natychmiast zabrzmiał mechanicz
głos:
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana, Nicka Su
corso. Przygotuj się do przyjęcia emisariusza.
Nick wyprostował się.
-	Handel jest konieczny. Spekulacja sugeruje, że negocjacje b
dą... - chwila ciszy - ...delikatne. Emisariusz przemówi w imien'
Amnionu. Aby zachęcić cię do negocjacji, wejdzie na pokład sta'
ku sam. Zgodność celów zostanie osiągnięta poprzez wzajemne
spokojenie żądań.
Nick pochylił się nad konsolą.
-	Skopiuj to, Scorz: „Dalsze wyjaśnienia konieczne. Żade
Amnioni nie wejdzie na mój statek, dppóki ja sam się nie dowiem
o co chodzi. Jakie są wasze żądania?". Nadaj.
Lekko drżącymi dłońmi drugi łącznościowiec wykonał polecenie. Stacja odpowiedziała niemal 
natychmiast.
-	Amnion żąda przejęcia nowego ludzkiego potomka na pokła
dzie twojego statku.
Morna poczuła, że serce pęka jej na kawałki.
 
Nick odwrócił się w fotelu i rzucił jej pełne złości, tryumfujące
spojrzenie.
_ Przekaż im - polecił Scorzowi - że „Emisariusz jest akceptowalny"-
Po czym wybuchnął jej śmiechem prosto w twarz, w jej panikę.
Davies zacisnął pięści i zrobił krok do przodu.
Mikka wycelowała mu w głowę; Liete wymierzyła w brzuch.
-	A niech tam - parsknął Nick. - Mogą zostać. Niech słyszą, co
ten „emisariusz" ma do powiedzenia. To powinno być zabawne,
o wiele zabawniejsze niż cały dzisiejszy dzień.
Liete niczego nie dała po sobie poznać, jednak po twarzy Mikki przebiegł wyraz ulgi i cierpienia. 
Opuściła pistolet. Nick wbijał w Mornę wzrok gorący jak palnik laserowy.
-	Właściwie nie zależy mi specjalnie, żebyś powiedziała prawdę
- oświadczył cicho, niemal słodko. - Wolę się zemścić. Coś mi
mówi, że wkrótce odkryjesz, ile się płaci za okłamywanie mnie.
Jedynym, co powstrzymało Mornę od rzucenia się na Nicka i wydrapania mu oczu, był wzrok 
Angusa - pełen tępej, rozpaczliwej grozy.
 
248
 
u
Amnion żąda...
Trzeci namiarowiec był wyraźnie rozczarowany: lubił gwa" prawie tak samo jak demolki i chciał 
dostać Morne dla siebie. Za Pastille miał dość rozumu, by dostrzec szersze możliwości dręc nia. 
Pokazując brudne zęby, zaśmiał się bezgłośnie - niczym mi czące echo Nicka.
Nikt prócz Nicka nie patrzył na Momę. ...żąda przejęcia...
W głosie Liete, kiedy zwalniała z mostka Simpera i Pastille' brzmiało ledwie słyszalne napięcie. 
Wyszli posłusznie, po drod . składając broń w ręce Mikki. Liete przeszła po krzywiźnie podłóg1' 
odsuwając się od Morny i Daviesa - a może od Nicka i Mikki.
Mikka schowała w szafce na broń dwa pistolety uderzeniowe Podobnie jak Liete, sama pozostała 
uzbrojona.
Scorz skoncentrował się na swojej konsoli. Parmute raz jeszcze zmierzyła Daviesa badawczym 
wzrokiem i wolno odsunęła o kilka centymetrów zamek kombinezonu. Ransum, druga sternik, 
demonstracyjnie sprawdzała funkcje swojej konsoli; ręce trzepotały
 
jej niby skrawki papieru na wietrze. Mężczyzna przy konsoli namiarowej i celowniczej wpatrywał 
się w kark Nicka. Drugi skaner nie miał nic do roboty i siedział nieruchomo w pozie zadumy: ręce 
złożył na kolanach, oczy miał zamknięte.
„.przejęcia nowego ludzkiego potomka...
Morna odwróciła się plecami do Nicka.
-	Trzymaj się - powiedziała do syna. Krtań zaciskała się jej kon-wulsyjnie; z trudem 
wyrywała słowa. - Tkwimy w tym razem. On tylko grozi, bo chce cię przestraszyć. Chce cię ukarać, 
bo nie jesteś jego.
-	Zobaczymy - wtrącił szorstko Nick.
Morna stanęła między nim a synem, tyłem do Nicka, by całą swoją sztuczną pewność skierować ku 
Daviesowi.
-	Nie może cię zranić, nie raniąc mnie. A nie może zranić mnie, nie raniąc siebie.
-	Jeśli w to wierzysz - w głosie Nicka wibrowała wściekłość -to jesteś bardziej nienormalna, 
niż myślałem.
-	Jestem jego kochanką - tłumaczyła Daviesowi Morna. - Najlepszą, jaką miał w życiu. Jeśli 
cię skrzywdzi, będzie musiał ze mnie zrezygnować. Straci mnie całkowicie. Zawsze może mnie 
zabić, ale już nigdy mnie nie zmusi, żebym spełniała jego życzenia.
-	Okłamałaś mnie! - krzyknął Nick.
Niewiele brakowało, a Morna odwróciłaby się do niego i zawołała: „Ty draniu, nigdy nie 
powiedziałam ci słowa prawdy!". ...żąda przejęcia... Gorączkowo próbowała osłonić syna przed 
złością Nicka; skłonna była podjąć każde ryzyko...
Powstrzymał ją widok Daviesa.
W miarę obserwacji zauważała coraz większe podobieństwo syna do Angusa. Miał świńskie oczy 
Angusa, choć innego koloru, ale mrużył je też tak jak Angus; ciemność za nimi i bezdenny lęk 
dokładnie naśladowały zastarzałą, kipiącą grozę, napędzającą Angu-sową brutalność.
Sprzedała duszę implantowi strefowemu, by przetrwać skutki tej brutalności. Na widok wizerunku 
swego oprawcy coś ścisnęło jej serce, jak gdyby w samej sobie nie miała już dość miejsca na 
własny puls, własną krew.
Ale to nie był Angus Thermopyle, nie Angus, to jej syn, Davies Hyland. Owszem, ma geny i ciało 
Angusa; szczególna mieszanka
 

 
250
 
251
 
hormonów Angusa wpływa zapewne na jego percepcję; jego; dzę o sobie skaziły jej wspomnienia 
Angusa. Ale przecież u dostał od Morny. Startował z innego miejsca niż ojciec. Mu wierzyć, że w 
końcu wyciągnie też inne wnioski.
-	Nick. - Głos Scorza przebił się przez zamęt uczuć Morą
Atestująca się odezwała.	\
Usłyszała cichy szept łożysk i serwomotorów - to Nick odwr swój fotel.
-	Audio - rzucił.
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana Nicka SucJ
so - odezwały się głośniki. - Emisariusz Amnionu oczekuje zg
na wejście na twój statek.
-	Powiedz im... - Mimo wściekłości Nick powrócił do swej z
kłej, niebezpiecznej nonszalancji. - „Emisariusz Amnionu m
wejść na statek, gdy tylko przygotujemy eskortę". Nadaj. Mikk
rzucił natychmiast. - Ty jesteś eskortą. Nie wpuszczaj tego czeg
dopóki się nie upewnisz, że przychodzi samo. Cały czas trzymaj
pod bronią; nie musimy udawać grzeczności. Liete, ty dopilnuje
żeby Morna i ten dupek niczego nie mówili i nie wchodzili
w drogę.
Lekki spazm, niby odruch protestu, wykrzywił twarz Mik' Burknęła coś na potwierdzenie i zeszła z 
mostka. Liete zajęła poz cję za Morną i Daviesem, z dłonią na kolbie pistoletu.
Davies wciąż był zbyt naiwny, by zachowywać dla siebie swo. myśli. Cały jego umysł uformował 
się na wzór umysłu Morny; j go myśli były odbiciem jej pragnień i odrazy.
- Kiedyś - mruknął - wytnę mu nową dupę, żeby mnie zapamięt Nick parsknął śmiechem. Amnion 
żąda przejęcia...
Morna wsunęła rękę do kieszeni i zwiększyła natężenie emisj implantu. Z Daviesem u boku i 
pistoletem uderzeniowym Liete z~ plecami czekała na emisariusza.
Nick zwrócił się do wszystkich obecnych,
- Dobra, słuchajcie. Zanim wróci Mikka, musimy przemyśleć
parę spraw. - Na moment zapomniał o złości. - Amnion próbuje się
dogadać. Nie chciałbym... - zawiesił głos. - Nie chciałbym stracić
252
takiej okazji. Ale mamy już wszystko, o co prosiliśmy. W tym... -
 
,iósł chip kredytowy - ...dość pieniędzy, żeby naprawić napęd 'skokowy. Do diabła, wystarczy tego, 
żeby wymienić draństwo na nowe. Czego możemy zażądać? Liete nie wahała się nawet przez 
chwilę.
-	Szansy wydostania się stąd.
_ Po co? Powiedzieli nam już, że możemy odlecieć. Po co żądać czegoś, co już obiecali? Vector 
uniósł powieki.
-	Nie, Nick. Liete ma rację. - Oczy mu zmętniały, skóra na twarzy obwisła bardziej niż 
normalnie. - To nie takie proste. Sam mówiłeś: jeśli przytrzymają nas tutaj dość długo, zdążą 
zbadać twoją krew. Ale sytuacja jest gorsza. Jeśli odlecimy powoli, nadal będą mieli czas. A potem 
nas dogonią. I złapią. - Jego głos sprawiał wrażenie trawionego artretyzmem, jak stawy. - W tej 
chwili nie moglibyśmy wyprzedzić nawet kapsuły ratunkowej... gdyby miała napęd skokowy. A 
jesteśmy - rozłożył ręce - pół roku świetlnego od Tha-natos Minor. Pełny rok lotu z największą 
możliwą dla nas prędkością. Tyle mają czasu, żeby nas dogonić, podczas gdy my będziemy 
próbowali przeżyć na zapasach żywności wystarczających na sześć do dziewięciu miesięcy.
-	O co ci chodzi'? - przerwał mu Nick tym samym nonszalanckim tonem.
-	O to - Vector odetchnął, jakby zbierał siły, by odeprzeć natarczywe spojrzenie Momy - że 
jeśli nie oddasz im Daviesa po prostu jako rekompensaty za oszustwo, to jesteśmy skończeni. Nie 
mamy szans.
-	Co to za jeden? - zapytał Momę Davies, niezbyt cicho, jak
gdyby sporządzał listę wrogów i chciał na nią wpisać Vectora.
...przejęcia nowego ludzkiego potomka...
-	Nie teraz - szepnęła nerwowo. - Proszę. Nick nie zwracał na nich uwagi.
-	A jeśli zażądamy za niego remontu napędu skokowego?
-	Myślałem o tym. - Mimo przygarbionej postawy i obwisłej
twarzy Vector nawet nie mrugnął, patrząc Nickowi w oczy. - Nic
z tego. Za długo by to trwało. Z tego, co słyszałem, ich sprzęt ma te
same części co nasz, ale konstrukcja nie jest kompatybilna. Musie
libyśmy im pozwolić na grzebanie w naszych silnikach, żeby zrobi
li złącza. Siedzielibyśmy tu całe dnie. Pojawia się też inny problem:
253
 
musielibyśmy ich wpuścić na pokład. Bylibyśmy całkiem bez ni. Gdyby tylko zechcieli, 
załatwiliby nam jakiś sabotaż, albo czajnie przejęli statek.
Według słów mechanika zguba Kapitańskiego kaprysu wyd ła się nieunikniona. Nick jednak się 
tym nie przejął. Z całko' beztroską - jak gdyby dotarł do punktu, który przewidział już A no; jakby 
zatrzaskiwał pułapkę - zapytał:
-	A gdyby przehandlować go za części, a ty byś dokonał nap
Vector wciąż patrzył Nickowi w oczy, ale otworzył ust
zdumienia.
-	Nick - szepnął po chwili. - Nie jestem aż tak dobry.
-	To lepiej bądź, bo to nasza jedyna szansa. Dam ci trzy godz: Morna kątem oka dostrzegła, 
że twarz Vectora pokryły n~
krople potu, odbijające maleńkie, wilgotne iskry światła. Ale w chwili nie myślała o nim ani o tym, 
co powiedział. Miał rację, oc wiście; bez działającego napędu skokowego Kapitański kaprys 
właściwie skończony; znalazł się zbyt daleko od ludzkiej przest ni, by uciec, kiedy Amnion 
odkryje oszustwo Nicka. Ale ten dy mat jej nie dotyczył. Miała całkiem inny problem.
Nick naprawdę chciał to zrobić; nie żartował. Zamierzał od Daviesa Amnionowi. Tylko implant 
strefowy pozwolił jej poha wad krzyk.
Przez chwilę miała ochotę rzucić się na Nicka, dokonać aktu szal stwa, dzięki któremu zginie 
natychmiast, póki jeszcze jest człowieki i jest bezpieczna. Może zginie też Davies, gdyby próbował 
jej bron* Lepiej paść w walce na mostku statku Nicka, niż stać się Amnionem
Ale powstrzymała ją sztuczna, wywołana przez implant jasno umysłu. Zamiast krzyczeć czy 
atakować, myślała.
Wpływ czarnej skrzynki był formą obłędu; z jego neuronów stymulacji, z wymuszanych impulsów 
zaczęła splatać osnowę pi nu ratunku - tak szalonego, że krzyki i przemoc wydałyby się pr nim 
czymś całkiem zwyczajnym.
Potrafi. Jeśli tylko będzie ostrożna, na pewno jej się uda.
A jeśli nie...
Jeśli nie, to nikt na Kapitańskim kaprysie ani Stacji Atestujące nie zdoła jej powstrzymać przed 
zemstą. Nie pozwoli, by cokolwie ją powstrzymało.
 
Liete stała zbyt blisko; Morna nie mogła przemówić do Daviesa tak, żeby inni tego nie słyszeli. 
Musiała wierzyć, że zachowa zdrowe zmysły, kiedy Nick odda go Amnionowi.
* * *
Mimo swych szaleńczych zamiarów, nadal zachowała zdolność -a może to implant ją dawał - 
okazania zdumienia, kiedy Mikka Vasaczk przyprowadziła na mostek emisariusza Stacji 
Atestującej.
Albo istota przy boku Mikki była kiedyś człowiekiem i podano jej mutagen, który nie całkiem 
podziałał, albo też zaczęła jako Amnion i nie udało się nadać jej ludzkiego wyglądu. Morna 
podejrzewała to pierwsze, choćby dlatego, że ludzkie części były bardzo przekonujące.
Ogólnie, a także w pewnych szczegółach, istota ta była - był -niewątpliwie mężczyzną. Większą 
część klatki piersiowej i rękę miał ludzkie. Powyżej butów skóra łydek była blada i zwyczajna. 
Połowa twarzy wyglądała i poruszała się jak ludzka. Z niewielką tylko trudnością oddychał 
powietrzem statku.
Ale jego kombinezon - podobnie jak Daviesa, wykonany z obcego materiału, który wchłaniał 
światło - został częściowo wycięty, by odsłonić grube węzły skóry Amnionu, okrywającej nogi od 
kolan w górę. Drugą rękę także miał nagą - ta skóra nie potrzebowała okrycia. Nieludzka połowa 
twarzy została stworzona dla siarkowego światła i gryzącego powietrza Stacji Atestującej. Z tej 
strony patrzyło nieruchomo Amnionowe oko. Poniżej kilka zębów, odsłoniętych przez częściowo 
pozbawione warg usta, przypominało szpiczaste zęby strażników.
-	Nick - powiedziała obojętnie Mikka; panowała nad emocjami.
- To jest emisariusz Amnionu. A to - wskazała stworzeniu Nicka -
jest kapitan Nick Succorso.
Z pistoletem w dłoni cofnęła się i zajęła stanowisko przy wejściu.
-	Życzę sobie usiąść - oznajmił przybysz głosem przywodzącym
na myśl osypujące się płatki rdzy.
Wszyscy na niego patrzyli. Davies marszczył czoło i mrużył oczy, zaniepokojony z powodów, 
których pewnie nie umiałby określić. Alba skrzywiła się z obrzydzeniem. Spocona, blada twarz 
Vec-tora nadawała mu wygląd inwalidy. Ransum bębniła palcami po
 

 
254
 
255
 
konsoli, jak gdyby ich staccato łagodziło napięcie. Karsten i'
skaner byli przestraszeni - może nigdy jeszcze nie widzieli A
ni. Scorz zacisnął palce na poręczach fotela i mruczał pod n'
przekleństwa.	'
Blizny pod oczami Nicka zdawały się zakrzywiać niczym uśmieszki.
-	To fatalnie - stwierdził. - Nie mamy dodatkowych foteli.
Ludzka część twarzy przybysza skrzywiła się na te słowa;
wa Amnionu pozostała nieruchoma.
-	Życzę sobie usiąść - powtórzył dokładnie tym samym ton
Nick pochylił się, jakby własna wrogość dodała mu animus
-	Głuchy jesteś? Dlatego ci dali tę robotę? Bo nie słyszysz?
sisz być twardym negocjatorem. Mówiłem, że nie mamy dodar
wych foteli.
Stwór odwrócił głowę. Spojrzał na pistolety Mikki i Liete, po jego nie dopasowane oczy omiotły 
mostek. Jeśli Morna i Davie koś szczególnie go zainteresowali, nie dał tego po sobie poznać
Jak ktoś niezmienny, ktoś, kogo Amnion pozbawił możłiw ( zmiany, powtórzył:
-	Życzę sobie usiąść.
-	W takim razie - rzucił Nick, po raz pierwszy okazując gnie możesz od razu odejść. Jeśli 
chcesz marnować nasz czas, doma jąc się uprzejmości, której nie możemy ci dać, to nie mamy o cz 
rozmawiać.
Skinięcie głową sugerowało całkowite niezrozumienie.
-	Życzę sobie usiąść.
Wściekłość błysnęła w oczach Nicka.
-	W porządku, Mikka. Odstrzel mu nogi. Może wtedy siedzi
na pieprzonej podłodze.
Mikka uniosła broń i wymierzyła.
Amnioni musiał zrozumieć, co powiedział Nick. Ludzkie o zamrugało gwałtownie, sygnalizując 
podniecenie; nieludzkie s" glądało nieruchomo. Amnioni odwrócił głowę w stronę Nicka.
-	Życzę sobie usiąść.
Nick stał przed nim, jakby rzeczywiście chciał pozbawić go ko czyn. Ale istota nie zdradzała 
żadnej reakcji - oprócz semafor wych mrugnięć ludzkiego oka. Po chwili Nick rozłożył ręce.
 
__ Rany boskie! - jęknął. - Jeśli w ten sposób załatwiasz intere-v to wszyscy tutaj umrzemy z 
nudów, zanim coś osiągniemy. Sia-. : jani. - Machnął ręką w stronę stanowiska sternika. - Ransum, 
wstań. Wyłącz konsolę i pozwól naszemu gościowi usiąść.
Ransum aż podskoczyła; przebiegła palcami po klawiszach. Gdy tylko wszystkie wskaźniki zgasły, 
ustąpiła miejsca emisariuszowi.
Stwór spokojnie podszedł do fotela i usiadł. Jakby dla koncentracji splótł na konsoli nie pasujące 
do siebie dłonie.
-	Dla waszej wiadomości - powiedział głosem brzmiącym, jakby
ktoś zdzierał rdzę ze starego żelaza - nazywam się Marc Vestabule.
Jak widzicie, jestem czymś w rodzaju eksperymentu. Kiedyś byłem...
jednym z was. Amnion chciał sprawdzić, czy potrafimy zmienić mo
ją tożsamość genetyczną, nie zmieniając wyglądu. Próba była nie do
końca udana. Jednakże moja początkowa tożsamość daje mi pewną
przewagę w kontaktach z ludźmi. Potrafię... - przerwał na moment -
...ich zrozumieć. Niektóre pojęcia rozpływają się, z czasem tracę całe
bloki języka. Jak się zdaje, pewne formy wiedzy i percepcji są zako
dowane raczej genetycznie niż neuronowe Wspominam o tym, aby
się usprawiedliwić na wypadek, gdyby pewnym moim wypowiedziom
brakowało precyzji. Mimo to jestem raczej odporny na detonacje cha
osu, blokujące nasze wysiłki interpretacji ludzkiej mowy i myśli. Po
wierzono mi więc prawo podejmowania decyzji. W tej sytuacji mam
władzę przyjmowania zobowiązań. Jakie są wasze wymagania?
Na swój sposób Nickowi także „powierzono prawo podejmowania decyzji". Nie chcąc okazywać 
wahania, odpowiedział natychmiast.
-	Tak się składa, że mamy ich kilka. Oto pierwsze: chcę wyjaśnień.
Emisariusz zamrugał i wpatrzył się w Nicka.
-	Jest rzeczą prawdopodobną, że cię zrozumiałem. Jednakże jest rzeczą oczywiście 
wygodniejszą, żebyś nie polegał na mojej zdolności zgadywania, co masz na myśli. Bądź bardziej 
konkretny.
-	Chcę wiedzieć, dlaczego ten tak zwany „ludzki potomek" nagle się zrobił taki ważny. 
Wcześniej was nie obchodził. A teraz zachowujecie się, jakby był czymś wyjątkowym. Chcę 
wiedzieć dlaczego.
Vastabule milczał przez chwilę, być może sugerując, że rozważa Pytanie.
-	Z pewnością nie powinno cię to interesować - oświadczył
wreszcie. - Nasze cele nie są dla was istotne. Dla was istotna jest
 

 
256
 
257
 
skala naszej chęci, nie jej motywacja. Chcecie wiedzieć, jak jesteśmy skłonni zapłacić.
-	Niekoniecznie - zaprotestował Nick. - Nie jestem pewie mnie obchodzi, ile jesteście 
skłonni zapłacić. Cały ten han wasz pomysł, nie mój. Ja już mam to, po co przyleciałem, w; 
„ludzkiego potomka". Ale nie lubię niespodzianek. Nie lubię mnie. Chcę wiedzieć, dlaczego tu 
przyszedłeś, dlaczego ta s gólna ludzka istota jest dla was cenna.
-	Dobrze - zgodził się emisariusz. Upór Nicka nie zrobił na wrażenia. - Powiem tyle, że 
reprezentuje on anomalię. Nic zgodny z ustaloną rzeczywistością. Oczywiście, źródłem tej an lii 
jest ludzka kobieta.
Kiedy padły te słowa, Morna miała uczucie, że przeszyw ogień, gorący jak promień lasera 
górniczego. Źródło... Amnion jej sekret. Lekarz go odkrył, kiedy bezradna leżała w inkubato
-	Źródło jednak nie jest dla nas interesujące - mówił dalej Vi bule. - Interesuje nas ontologia 
anomalii, jej rozwój i konsekwe
-	Dlaczego nie? - zdziwił się Nick. - To przecież bez sensu, czego nie interesuje was źródło?
Odpowiedź była prosta.
-	Ponieważ je rozumiemy.
-	Może dokładniej?
Nie, błagała bezgłośnie Morna. Nie mów tego, nie mów tego
-	Wiemy, dlaczego jej stan nie jest zgodny z ustaloną rzeczy stością. W waszym języku: 
wiemy, dlaczego nie oszalała pode kopiowania umysłu.
-	Dlaczego? - nalegał Nick.
Emisariusz powinien wzruszyć ramionami. Jeśli to zrobił, ko binezon zamaskował ruch.
-	Jej umysł był osłonięty.
-	Jak?
-	Gdyby ta osłona była organiczna, mogłaby nas zaciekawić' odparł Vestabule, jakby 
ogłaszał zgubę Morny. - Ale nie była. W ' mózgu znajduje się radioelektroda, której emisja 
posłużyła do blokowania pewnych transmiterów neuronowych, przekazujący strach. - Zguba i 
rdza... - Prymitywnie rzecz ujmując, nie by' w stanie doznawać własnego przerażenia. 
Dysponujemy pewn
258
 
•edzą o tych urządzeniach, ale takie zastosowanie było nam obce. 1 pewnością wiedziałeś o tym. 
Spekulacja sugeruje, że przybyłeś tu by sprawdzić jej odporność. Inaczej nie zaryzykowałbyś 
sprowadzenia jej do nas, chyba że miałeś jakiś ważniejszy powód, związany z ludzkim potomkiem.
Nick poderwał się z fotela i skoczył ku niej. Nawet wzmacniany emisją refleks Morny nie 
wystarczył - nie zdążyła się uchylić, nie zdążyła powstrzymać Daviesa przed próbą obrony.
Chłopiec zerwał się i wymierzył cios w głowę Nicka.
Nick odbił pięść i przemknął obok, jakby go w ogóle nie zauważył. I niemal równocześnie Liete 
podeszła od tyłu i powaliła Davie-sa kolbą pistoletu.
Nick pchnął Mornę na grodź.
-	Implant strefowy! - wrzeszczał wściekły i zawiedziony. -
Masz pieprzony implant strefowy! To wszystko było kłamstwem!
Davies spróbował dosięgnąć jego stóp, ale nie panował nad mięśniami i znów osunął się na 
podłogę. Dla bezpieczeństwa Liete uklękła mu na plecach i przycisnęła pistolet do potylicy.
Mornę wypełniła energia paniki; chciała jej użyć, marzyła, by uderzać w twarz Nicka, aż zmieni się 
w miazgę i własna krew go oślepi. Ale zmusiła się do bezruchu. Miała zbyt szalone zamiary; nie 
mogła ryzykować zwykłej bójki. Kiedy się zamachnął, by jak młotem przybić jej głowę do grodzi, 
przygotowała się do uniku, ale
nie walczyła.
-	Nick! - usłyszała rozpaczliwy krzyk Mikki. Jej pistolet wbił
się między twarze Morny i Nicka, lufa zaczepiła o jego blizny. - Nie
teraz! Nie tutaj!
Nick odsunął się gwałtownie, jakby pierwsza oficer trafiła go głuszakiem w serce. W jednej chwili 
odzyskał panowanie nad sobą. Powoli uniósł dłoń, mierząc Mornie palcem między oczy.
-	Pocałuj go na pożegnanie. To cię będzie kosztować wszystko,
co masz, poczynając od twojego syna.
W jego spojrzeniu jarzył się płomień mordu, jasny i czysty niby skalpel, który kiedyś na rozkaz 
Angusa musiała sobie przyłożyć do Piersi; jasna krew nadała bliznom wygląd świeżych, jakby to 
Morna je spowodowała.
Zwinny i groźny powrócił na fotel i usiadł.
259
 
-	Czyli nie interesuje was źródło - warknął. - To dobrze,
nie dostaniecie. A co chcecie zrobić z tym bękartem?
Vestabule wydawał się zaskoczony, jak gdyby nie znał „bękart". Opanował się po chwili.
-	Przeanalizujemy go - odparł. - Chcemy zbadać, jaki efek
warła na nim jej odporność; na całej jego wiedzy, jego wspo
niach, jego rozumowaniu. Gdyby ludziom... Gdyby mnie oszc~
no.strachu przed Amnionem, mutacja zapewne udałaby się lep!
Nick skinął głową, jak gdyby rozumiał - albo się nie prz wał. Davies pojękiwał cicho, ale Liete go 
nie puszczała.
-	Jakie są wasze żądania? - zapytał spokojnie Amnioni.
Nick panował nad swoimi ruchami, ale emocje okazały si
niejsze. Wściekłość zdawała się pełzać mu po twarzy.
-	A jak myślisz?
Emisariusz czekał, jak gdyby uznał pytanie za retoryczne.
jednak nie odpowiadał.
-	Wysłano sondę skanującą do punktu, gdzie wyszliści szczeliny - poinformował w końcu 
Vestabule. - Analiza was śladu cząsteczkowego sugeruje, że doznaliście czegoś, co możn nazwać 
wypadkiem tachjonowym. Pewne emisje wysoko prze czają ustalone normy. Spekulujemy, że 
zawiódł wasz napęd sk wy. Spekulujemy, że nie możecie opuścić przestrzeni Amnionu.
-	A ponieważ tu utknęliśmy - warknął Nick - na pewno che" byście, żebyśmy się dobrze czuli. 
Właściwie chcielibyście, że*" my się czuli jak w domu.
Oko Vestabule mrugało jak lampka sygnalizacyjna. Nick z trudem zapanował nad własną twarzą. 
Pozostał na tylko niechętny uśmieszek.
-	Vector, jakie są nasze żądania? - zapytał niemal obojętnie.
Mechanik twierdził, że nie jest dość dobry. Co więcej, j
wcześniejsze zachowanie sugerowało, że nie podoba mu się ponr oddania Daviesa Amnionowi. 
Należał jednak do ludzi Nic w obecności Marca Vestabule nie okazywał zwątpienia.
-	Potrzebujemy przetwornika histerezy i sterownika moduł
do naszego generatora pola skoku - powiedział pewnie. -1 jeszc
specjalizowanych  adapterów  jako  złączy   sprzętu  ludzkie
i Amnionu.
 
Emisariusz pokiwał głową. Był przygotowany na taki układ. „ To akceptowalne. Zgodność celów 
zostanie osiągnięta przez Iwzajemne zaspokojenie żądań. I    Nick nie powtórzył rytualnego 
zdania. !    _ Kiedy? - zapytał krótko. i    I znowu Vestabule mógłby wzruszyć ramionami, i    - Sam 
sprzęt może być dostarczony natychmiast. Odpowiednie adaptery są prawie gotowe. Interesuje nas 
możliwość połączenia techniki ludzi i Amnionu. Dokonano już pewnych prób związanych z 
projektowaniem i przygotowaniem. Jeśli wasz mechanik dostarczy nam specyfikacje mocowania, 
kontaktów i obciążenia, wzrost adapterów zostanie ukończony jak najszybciej.
Odwrócony tyłem do Morny, żeby nie widziała wyrazu jego twarzy, Nick przyjął ofertę.
- No dobrze - mruknął. - Zgodność celów zostanie osiągnięta
przez wzajemne zaspokojenie żądań.
Leżący na pokładzie Davies spróbował zakląć. Ale pistolet Liete przyciskał go do pokładu; nie 
pozwalał na ruch ani na protesty.
-Mój mechanik nada wam specyfikację za dziesięć minut. Kiedy sprzęt i adaptery będą gotowe, 
wymiana nastąpi w naszej śluzie. Jeden Amnioni przeniesie do włazu wszystko, czego 
potrzebujemy. Ludzki potomek będzie czekał z jednym strażnikiem. Wymienimy się. Potem 
zahermetyzujemy statek. Kiedy zakończymy remont, odlecimy. Czy to jasne'? Żadnych opóźnień, 
żadnych przeszkód. Wyznaczycie nam trajektorię odlotu i wyniesiemy się stąd
jak najszybciej.
-	To akceptowalne - powtórzył Vestabule.
-	Więc na co czekasz? - warknął Nick. - Na sam twój widok dostaję wysypki.
Emisariusz wstał z fotela bez wahania, ale i bez pośpiechu.
-	Morna - stęknął Davies.
Mógł ją błagać o pomoc. Ale mógł też zagubić się w jej wspomnieniach, wśród bólu głowy i ucisku 
na plecach, próbując zrozumieć, kim właściwie jest.
Z trudem panując nad odruchami serca, Morna zwróciła się do Mikki. Pierwsza oficer wróciła na 
stanowisko przy wejściu. Zanim ktokolwiek zdążył ją zatrzymać, Morna podeszła do niej.
261
 
260
 
-	Idę do swojej kabiny - oświadczyła głosem dostatec
nym, by wszyscy ją usłyszeli. - Przypuszczam, że chcecie
zamknąć. Możecie to zrobić z mostka.
Oczy Mikki były ciemne, niemal czarne, ale nawet nie d
-	Zawiadom mnie, kiedy nastąpi wymiana - poprosiła już
Morna. - Proszę. Nie zdołam go uratować i wiem, że Nick if
zwoli mi z nim porozmawiać. Ale nawet jeśli nie będzie mnie sł
chcę się z nim pożegnać, kiedy nadejdzie czas. Potrzebuję teg
Mikka patrzyła nieruchomo; kącik jej ust uniósł się lekko, w zapowiedzi drwiącego lub gniewnego 
uśmieszku. Po sztywno kiwnęła głową.
Kilka kroków przed emisariuszem Amnionu i pierwszą Morna zeszła z mostka.
Nick dowiedział się o jej implancie strefowym. Sprzedali jej
Teraz już nic jej nie powstrzymywało.
 
15
 
Szybko ruszyła do kabiny, wybierając drogę prowadzącą obok jednej z szafek z narzędziami.
Kiedy ją otworzyła, zaczęła drżeć. Gdyby ktoś ją teraz zobaczył, była skończona. Ale nie mogła 
sobie pozwolić na wahanie: miała za mało czasu. Porwała próbnik elektryczny, niewielki zwój 
drutu, prosty śrubokręt i laser lutowniczy. Ukryła je w kieszeniach. Potem prawie biegiem ruszyła 
do kabiny.
Nie przejmowała się tym, co w ciągu najbliższych godzin może z nią zrobić Nick. Był zagrożony 
ze wszystkich stron równocześnie: musiał radzić sobie z Amnionem; istniało ryzyko, że statek 
nigdy nie wydostanie się z zakazanej przestrzeni. W dodatku nie mógł lekceważyć możliwej 
reakcji swojej załogi na fakt, że chce sprzedać ludzką istotę. Kiedy odda obcym Daviesa, ludzie 
mogli przestać mu wierzyć. Jeśli szybko nie zrobi czegoś, co pozwoli mu odzyskać ich zaufanie, 
zwątpienie może poważnie ograniczyć możliwości statku.
Jednocześnie po raz pierwszy mógł zajrzeć pod maskę, jaką dla niego nosiła Morna. Dowiedział 
się, że wszystko, co do niej czuł, każda decyzja, jaką podjął w jej sprawie, opierała się na 
kłamstwie.
263
 
W tej sytuacji na pewno zostawi ją w spokoju, dopóki Kap ski kaprys nie ucieknie ze Stacji 
Atestującej, dopóki nie odda' na bezpieczną odległość. A od tej chwili dzielą go może dni., że to 
nigdy nie nastąpi. Nie będzie martwić się na zapas.
Nie; w tej chwili głównym problemem Nicka była jej c~ skrzynka. Czy już sobie uświadomił, że 
implant strefowy na ni się nie przydał, gdyby nie miała także sterownika? Czy był zby jęty, żeby go 
jej odebrać?
Dopóki miała go przy sobie, zachowywała przewagę. Dotarła do kabiny, wcisnęła klawisz na 
panelu i drzwi się odsu Była pewna, że Nick nie zapomni zamknąć jej w kabinie, tylko komputer da 
mu znać, że weszła do środka. Mimo to nie: wahała się: przekroczyła próg i pozwoliła drzwiom się 
zasunąć. Na wewnętrznym panelu natychmiast zapłonęła bursztyn lampka, informując, że Morna 
jest więźniem.
Teraz już nie musiała się spieszyć. Amnion mógł natychr dostarczyć sprzęt, ale nie adaptery. A 
Nick, nawet wściekły, nie da Daviesa, dopóki Amnion nie wypełni swojej części umowy, stała 
może godzina, a może pięć. Mnóstwo czasu.
Mimo to spieszyła się. Desperacja i działanie implantu strefo go napełniały ją maniakalną energią.
Śrubokrętem podważyła panel sterowania drzwi. Była tak ostrożna, jak na to pozwalało jej 
rozgorączkow Każda pomyłka mogła zaalarmować komputer, ostrzec Nicka, szła jednak poza 
granice rozsądku; elektroniczny nacisk w mć nie pozostawiał miejsca na zwątpienie. Popychana 
przez lodów grozę i absolutną wściekłość czuła się niezdolna do błędu.
Próbnikiem sprawdzała obwody, aż zrozumiała, jak są połąc ne. Potem wstawiła kawałki drutu - 
poskręcane, ale czytelne, j ręczne pismo - by ominąć zarówno mechanizm blokady, jak i j go 
czujnik, by komputer stale informował, że drzwi są zamknie i zablokowane. Kiedy wlutowała 
druty do obwodów, wypali ominięte sensory.
Od tej chwili drzwi nie dało się otworzyć ani zamknąć elektronie nie. Mogła za to odsunąć je 
ręcznie; wystarczało tarcie jej dłoni. Była gotowa. Teraz nadszedł czas wyczekiwania.
 
fo nie powinno być możliwe. Sprzedali jej syna Amnionowi. obcy będą przeprowadzać na nim 
testy, aż rozsadzą mu psyche • duch rozpadnie się w strzępy. A wtedy uczynią go jednym z nich, 
może zamienią w udoskonaloną wersję Marca Vestabule. Czekanie powinno być nie do 
pomyślenia.
fsfie było. Implant strefowy pozwalał jej na wszystko.
Na pewnym poziomie zdawała sobie sprawę, że emisje wywołują nałóg, jak narkotyk, i są równie 
niszczące. Ale to nie miało znaczenia: były także efektywne. Dzięki nim mogła pogrążyć się we 
śnie, albo dostroić swoje ciało do szczytów orgazmu, aż mózg wpadnie w noradrenalinowe 
przeciążenie, i wszystko, co mogłaby czuć albo myśleć, wypali się w ogniu rozkoszy.
Zaplanowała jednak bardziej złożoną formę samobójstwa.
Po kilku poprawkach na sterowniku zapadła w trans koncentracji, w którym umysł wypełniła 
jednocześnie energia i spokój; trans pozwalający jej pamiętać wszystko, czego się dowiedziała o 
Kapitańskim kaprysie: każdy kod, każdą sekwencję, każde drzewo logiczne... A także wszystkie 
środki zabezpieczające, jakie wprowadził Nick przed dokowaniem na Stacji Atestującej.
Zamiast - przerażona i bezradna - wpadać w histerię, planowała bitwę z całym statkiem.
Spróbujcie mi teraz przeszkodzić. Tylko spróbujcie.
Nic już jej nie powstrzymywało. W końcu mogła w pełni stać się tym, czym uczynił ją Angus 
Thermopyle.
Implant strefowy nie pozostawiał miejsca na wątpliwości. W transie koncentracji Moma dostrzegła 
tylko jedno, co mogło jej przeszkodzić.
A jeśli Mikka nie powie, kiedy nastąpi wymiana?
Wtedy ona i Davies będą zgubieni. On pozostanie w rękach Amnionu, ona na łasce Nicka. Aż do 
śmierci.
Lęk, że Mikka zawiedzie albo zdradzi, powinien wystarczyć, by pchnąć ją w histerię. Nie 
wystarczył. Strach był rzeczą ludzką; ludzkie były histeria i odraza. Takie emocje Moma 
pozostawiła już za sobą.
Jedyne, co zachowała, to dawny, niezaspokojony gniew.
 

 
264
 
265
 
Mikka nie zawiodła. Około dwóch i pół godziny po Morny do kabiny zadźwięczał interkom.
-	Morna? - pierwsza oficer mówiła cicho, prawie szep*
Morna?
Dwie i pół godziny. Czy to dosyć, żeby Amnion zdążył krew Nicka? Nie wiedziała. Nie miała 
pojęcia, jak badają i j lizują próbki.
-	Morna? - powtórzyła Mikka. Maleńki głośnik interkomur:
kazywał tylko sugestię żalu. - On odszedł.	•
Dwie i pół godziny. Ten czas mógł, ale nie musiał wyst Amnionowi. Mornie wystarczył na pewno. 
Wyłączyła szt trans, wlała w siebie energię i siłę; poczuła się jak naładowane ło cząsteczkowe.
- Mamy sprzęt i adaptery - ciągnęła niepewnie Mikka. - M był pod wrażeniem. Powiedział, że 
wyglądają doskonale. Sied w przedziale napędu. Mówi, że jeśli są tak dobre, jak wygł może 
przygotować nas do odpalenia za pół godziny. - Kapit kaprys nie mógł użyć żadnego z napędów, 
dopóki Vector tkwił silnikach. - Do tachjonowej za godzinę.
Może starała się pocieszyć Mornę, powiedzieć jej, że nie na
mo straciła syna. Teraz przynajmniej mają szansę.	,
Morna nie odpowiedziała. Była to winna Mikce: dopóki się* odezwie, Mikka jest bezpieczna. Nikt 
nie udowodni, że rozma ła z Momą.
Przycisnęła dłonie do drzwi, odsunęła je i wyszła z kabiny, tern zamknęła znowu, żeby ukryć 
swoją nieobecność.
Gdyby ktoś ją teraz zobaczył, musiałaby go uciszyć. Zrobił to; na szczęście korytarz był pusty. O 
tej porze wachta Liete pow na zluzować ludzi Mikki; wachta Nicka powinna zajmować sta wiska 
alarmowe na całym statku. Morna jednak była pewna, że takiego się nie stało: najlepsi ludzie Nicka 
są razem z nim na mo ku, a póki Kapitański kaprys leży w doku, stanowiska alarmowe potrzebują 
obsady. Reszta załogi siedzi chyba w kambuzie al w mesie, słuchając przez interkom wszystkiego, 
co Nick pozw im usłyszeć.
Jeśli nie, zginą. Albo tylko ona.
266
 
Morna zeszła na mostek rezerwowy... :  I zobaczyła tam Liete Corregio.
Miała szczęście, że jej całkowita pewność zawiodła tylko w tym launkcie.
Liete była sama; siedziała w fotelu dowódcy, plecami do wejścia; włączyła konsolę, żeby śledzić 
wszystko, co się dzieje ze statkiem. To kolejny szczęśliwy zbieg okoliczności.
Ale wciąż miała broń.
Morna musiała sobie jakoś z nią poradzić.
Nie wahała się. Implant strefowy dawał jej natchnienie. Gdzieś w głębi siebie dosięgła punktu 
szaleństwa i skupienia, gdzie nie było już wątpliwości.
Cicho podbiegła na palcach, i mocno uderzyła kobietę, jeden raz, za uchem.
Liete poleciała do przodu i uderzyła czołem o konsolę. Kiedy osunęła się na bok, zostawiła na 
obudowie ślad krwi.
Morna szybko sprawdziła jej puls, uniosła powieki; nie chciała zabijać drugiej oficer. Ale Liete 
była tylko nieprzytomna - to dobrze. Jak najszybciej, gdyż nie mogła przewidzieć, co i kiedy 
Amnion zrobi z Daviesem, Morna zabrała Liete pistolet, rozpięła jej kombinezon, zsunęła rękawy i 
zapięła z powrotem, przyciskając jej ręce do boków. Rozwiązanie nie było tak skuteczne jak kaftan 
bezpieczeństwa, ale wystarczające, by Liete nie zrobiła czegoś gwałtownego i jej nie zaskoczyła.
Następnie przeciągnęła Liete na bok i oparła o ścianę. Zamknęła i zablokowała drzwi. Usiadła za 
konsolą dowodzenia, odwracając ją przodem do wejścia, na wypadek, gdyby Nick usiłował wejść 
tu siłą.
Liete jęknęła cicho. Krew z czoła ściekała obok nosa, na usta.
Morna nie zwracała na nią uwagi.
Teraz.
Czuła, że wreszcie nadeszło spełnienie. Była sama, jak na mostku rezerwowym Pogromcy gwiazd, 
kiedy zabiła ojca i większą część rodziny.
Teraz.
Autodestrukcja.
Może tak właśnie działała choroba skokowa? Może okoliczności i jej czarna skrzynka odtworzyły 
ten szczególny krok w szaleństwo?
267
 
Nieważne. Tym razem miała zamiar ratować kogoś, kto niej zależny. Jeśli to w ogóle możliwe, 
ocali własnego syna. Skupiona i pewna siebie położyła palce na klawiszach re wej konsoli 
dowodzenia. Najpierw uruchomiła interkom, że szeć wszystko, czym Nick zechce się podzielić z 
resztą zało tern wzięła się do pracy.
Polecenia wydawane komputerowi musiały być jednoc subtelne i wyraźne, żeby nie zwróciły 
niczyjej uwagi, uzys* pierwszeństwo przed innymi operacjami. Musiała skopiow Vectora na 
własną konsolę prowizoryczną sekwencję zniszc w tym celu musiała sięgnąć do komputera 
celowniczego, rob go i mechanika, a także do konsoli Nicka. Potem musiała wadzić kody, które 
zdezaktywują te funkcje na mostku i pn są je do niej. Po drodze musiała też przejąć sterowanie 
drzw mostka rezerwowego i jego systemem wentylacji, nie wspo-jąc już o śluzie łączącej 
Kapitański kaprys ze Stacją Atestu;" Potrzebowała też łączności: nic nie osiągnie, jeśli nie będzie 
ła mówić. Powinna też wykonać to wszystko tak, by nikt jej* mógł przeszkodzić.
Sekwencja zniszczenia okazała się łatwa; nie była zintegro z systemami statku i nie miała 
wbudowanych blokad. Nick naj raźniej zamierzał ją wykasować, kiedy tylko wyrwie się ze S Poza 
tym sama pomagała Vectorowi ją projektować; parni wszystko dokładnie. Jednak cała reszta 
wymagała niemal foto ficznej pamięci wszystkiego, czego się nauczyła jako druga dan 
Kapitańskiego kaprysu, co poznała, walcząc z wirusem Vorbuld Stan umysłu, wymuszony 
działaniem implantu, gwarantował statecznie wyraźne wspomnienia.
Najważniejszą rzeczą, prawdziwym kłopotem było odwoła' kodów priorytetowych Nicka. 
Kapitański kaprys był jego statki zaprogramowanym na wykonanie każdego jego polecenia i od 
łanie każdej cudzej instrukcji, niezależnie od tego, kto ją wy Gdyby w tej chwili Nick zorientował 
się w sytuacji, mógłby wy czyć jej wszystkie systemy.
A jednak wpadła już na proste rozwiązanie tego problemu -1 proste, że może nie do wykrycia. 
Wpisała do jego konsoli pośr~ nią instrukcję  wsadową,  instrukcję,  którą wywołanie  kodo;
268
 
orytetowych uruchamiało, zanim jeszcze przejęły sterowanie;
jtrukcja zmieniała w tych kodach kilka znaków; w rezultacie ża-jen z komputerów ich nie 
rozpoznawał.
Nick nie zdoła odwołać jej rozkazów, dopóki nie wykasuje instrukcji wsadowej. A to nie nastąpi, 
dopóki nie zrozumie, co zrobiła.
Teraz... Kiedy sama wprowadzi jego kody priorytetowe, całe sterowanie przeniesie się na jej 
konsolę. I będzie należeć do niej, póki z niego nie zrezygnuje.
Liete znowu jęknęła, poruszyła się, otworzyła oczy.
-	Co ty do diabła wyprawiasz? - Jej głos sączył się słabo, niby
strumyk krwi z rozciętego czoła.
Jakby w odpowiedzi z interkomu odezwał się głos Nicka.
-	Liete, sprawdź, co u Vectora. Stąd mnie nie słyszy. Czekam na raport. Dowiedz się, kiedy 
możemy się stąd wyrwać.
-	Nick - szepnęła Liete, tak cicho, że nie powinien jej usłyszeć. - Tu jest Morna. Przejęła 
mostek rezerwowy.
To bez znaczenia, czy Nick ją słyszał. Morna była gotowa. Nie, nie była. Jeszcze jeden środek 
ostrożności... Nick czekał na odpowiedź Liete. Interkom był włączony; mikrofon wychwycił głos 
Linda w tle:
-	Nick, coś się stało z moją konsolą.
Czas się skończył. Ostrożność musiała zaczekać.
Kilkoma klawiszami, kilkoma kodami, zaryzykowała wszystko.
Wskaźniki ożywiły jej konsolę: przez ekrany robocze popłynęły instrukcje i potwierdzenia. Prawie 
niesłyszalna zmiana natężenia szumu zasilania mostka rezerwowego zdawała się obiecywać, że 
potrzebne systemy należą już do niej.
Miała komunikację.
Miała system podtrzymywania życia.
Miała drzwi i śluzy.
Miała autodestrukcję.
Chciało jej się śpiewać z radości, ale to nie było konieczne.
-	Liete! - zawołała Nick. - Co ty tam robisz?!
Morna uciszyła interkom.
-	Zamknij się i nie ruszaj - nakazała Liete. - Mam twój pistolet.
~ Uniosła broń. - Nie chcę cię zabijać, ale nie pozwolę sobie prze
szkadzać.
269
 
Liete oblizała wargi i spróbowała przełknąć ślinę, lecz u la zbyt suche. Po chwili kiwnęła głową. 
Teraz. Morna włączyła interkom.
-	Nick, tu Morna. Jestem na mostku rezerwowym.
-	Morna, ty...! - krzyknął.
-	Przejęłam autodestrukcję - przerwała mu. - Procedura "' tywna. Odwołałam twoje kody 
priorytetowe. Nie możesz nr szkodzić. Jeśli zostawisz mnie w spokoju, jest szansa, że w ujdziemy 
z życiem. Jestem nawet skłonna chronić twoje dob wobec Amnionu. Ale sprzedałeś mojego syna i 
na to się nie z Spróbuj stanąć mi na drodze, a ten statek i większa część At« cej zmienią się w pył 
atomowy.
Implant strefowy pozwalał jej skupić się na tylu sprawac, było konieczne. Mówiąc, wpisała 
ostatnie zabezpieczenie: k instrukcję wsadową.
Ta miała działać z jej konsoli. Kiedy była gotowa, Mornie starczyło wcisnąć klawisz, 
wyświetlający na jej ekranie chroń statku; a jeśli coś się jej stanie, jeśli zdejmie palec z przycisku, 
czy się procedura autodestrukcji. Kapitański kaprys ekspl w ciągu milisekund.
- Odciąć ją! - krzyknął Nick do kogoś na mostku. - Odcią.' silanie mostka rezerwowego! Odwołać 
jej komendy! Odzy sterowanie!
Uderzał w klawisze tak mocno, że stuknięcia dobiegały z gło ka interkomu, akcentując wściekłe 
krzyki.
Nic nie drgnęło na jej konsoli. Panowała nad statkiem.
-	Nick - rzuciła swobodnie z głębin własnej wściekłości. -chcesz wiedzieć, co mam zamiar 
zrobić?
-	Mikka, zejdź tam do niej! - ryknął. - Przepal drzwi! Potnij na kawałki, jeśli trzeba! - 
Sekundę później zmienił zdanie. - N' sam to zrobię. Ty przejmij mostek. Chcę dostać z powrotem 
m statek! Wy pruję jej flaki gołymi rękami!
-	Mikka - rzuciła Morna, uśmiechając się do przerażonej Lie' - On nie chce, więc może ty 
posłuchasz. Mam autodestrukcję instrukcji wsadowej. - Teraz to była prawda. - Sprzęgłam ; z 
przyciskiem chronometru. Mój palec leży na przycisku. - Mocn
 
'snęła klawisz na konsoli. - Jeśli ktoś mnie zaatakuje, zagrozi,
nawet wystraszy, cofnę rękę i statek się rozleci. Nie powstrzy-
?z tego. Nie da się tego powstrzymać. I naprawdę odwołałam je-
kody priorytetowe. - Jedno kłamstwo mniej czy więcej nie roiło już żadnej różnicy. Niech się 
zastanawiają, czy rzeczywiście jest taka dobra w programowaniu. - Spróbuj mu to wytłumaczyć. % 
teg°> co mowi> można sądzić, że zwariował.
-Morna! - W interkomie zabrzmiał głos Mikki. - Na miłość boską, co ty próbujesz zrobić'.'
Uratować nas wszystkich. Nawet słodkiego, przystojnego przypuszczalnego kapitana Nicka 
pieprzonego Succorso.
-Tylko słuchaj - odparła. - Nie możecie odciąć komunikacji, ale możecie słuchać. Za jakąś minutę 
wszystko zrozumiecie.
Także to, dlaczego Nick nie może się wtrącać.
Zostawiła interkom włączony. Część umysłu nadal odbierała gwar wielu głosów na mostku: 
niepokój Maldy Verone, złość Carmel, urywane protesty Siba Mackerna, niemal histerię Linda. Ze 
stanowiska mechanika dobiegało skamlenie Małego: „Wyjdź stamtąd, Vector, proszę cię, wyjdź 
stamtąd", jakby bliskość silników była jedynym, co grozi Shaheedowi. Nic jednak nie mogło 
rozproszyć Momy.
Ile czasu minie, zanim Nick porwie palnik laserowy i dobiegnie do mostka rezerwowego?
To także jej nie rozpraszało.
Szybko zastukała w klawisze konsoli dowodzenia...
...cały czas wciskając mocno klawisz chronometru...
...i otworzyła kanał komunikacyjny z Amnionem.
-	Stacja Atestująca, tu Morna Hyland. Jestem tą ludzką kobietą,
która urodziła potomka. Właśnie zabraliście go z Kapitańskiego ka
prysu. Oddajcie mi syna.
Cisza.
Możliwe, że Stacja jej nie słyszała; możliwe, że Morna popełniła gdzieś błąd, albo że tamci 
wyłączyli odbiór. Nie wierzyła ani w jedno, ani w drugie; nie przejmowała się. Sytuacja i sztuczna 
energia dawały pewność.
-	Stacja Atestująca; przejęłam kontrolę nad tym statkiem. Za
programowałam autodestrukcję: procedura łączy oba napędy
i paliwo do systemów uzbrojenia. Wiecie o nas dosyć, żeby prze-
 

 
270
 
271
 
widzieć zniszczenia. Taki wybuch rozerwie prawdopo dwadzieścia pięć do czterdziestu procent 
Stacji. Jeśli nie d mojego syna, zginiemy wszyscy.
Wciąż milczenie.
Morna zachichotała, jak obłąkana.
-	Stacja Atestująca, jeśli nie odpowiecie, z konieczności u że wasza odpowiedź jest 
negatywna. Wtedy nie będę już mi co żyć. Jeśli nie wy, to kapitan Succorso mnie zabije. Macie pi 
kund. Poczynając od... - Wybijała czas nogą. - Teraz.
-	Pięć.
-	Cztery.
-	Trzy.
-	Stacja Atestująca do przypuszczalnego kapitana, Nicka
corso - odezwał się mechaniczny głos dowództwa Amnionu. {
się wydarzyło na pokładzie twojego statku? Odpowiedz na'
miast. Mamy do czynienia z fałszem. Czy chcesz anulować y
jemne zaspokojenie żądań?
Owszem, był w tym fałsz, to fakt. Ludzie już tacy są. Nie do lasz się nawet, ile w nich fałszu.
- Do Stacji Atestującej - odezwała się nagle Mikka. - M pierwszy oficer, Mikka Vasaczk. Kapitan 
Succorso nie może roz wiać. Próbuje znaleźć sposób, by powstrzymać Mornę Hyland. co ona 
mówi, jest prawdą. Dokonała sabotażu funkcji mostka i że kierować statkiem z mostka 
rezerwowego. Nasze przyr wskazują, że zaprogramowała procedurę autodestrukcji. - Naj raźniej 
Mikka też była skłonna do kłamstwa. - Cały statek za niła w bombę i teraz trzyma palec na 
detonatorze. Prosimy, żeby' jej odpowiedzieli. Nie dawajcie jej pretekstu do zniszczenia r. 
wszystkich. To ona jest matką potomka; kiedy go straciła, wpa w obłęd. Zabije nas, jeśli 
przynajmniej nie odpowiecie.
Brawo, Mikka, pomyślała Morna. Nick może wariować, ale ciągle używasz mózgu.
- Morna! - przez interkom głos Vectora wydawał się zduszon niemal przerażony. - Chryste na 
krzyżu! Co ty wyprawiasz?
Dobrze: Vector jest bezpieczny. Nie mógłby słyszeć, co się dzi je, gdyby nie zakończył montażu 
zespołów Amnionu i nie opuść komory silnikowej, żeby je przetestować.
272
 
Vector - odpowiedziała. - Wisimy na cienkiej nitce. Może nam '. u(ja> a może nie. W tej chwili nie 
jestem pewna, czy mi zależy, będzie. Ale lepiej doprowadź napęd skokowy do stanu używal-ości, i 
to jak najprędzej. Jeśli ta nitka wytrzyma, trzeba będzie rybko się stąd wynosić. - I żeby 
zaniepokoić słuchających, dodają- - Potrafisz wejść w tachjonową na zimno?
Jeśli odpowiedział, nie usłyszała go. Rozległo się walenie w drzwi... ...i głos Nicka w interkomie...
-	Niech cię diabli, Morna! - wrzeszczał. - To jest mój statek!
Mój statek!
...i odpowiedź Amnionu:
-	Stacja Atestująca do Morny Hyland. Jaki jest cel tej groźby? Emisariusz Amnionu, Marc 
Vestabule, powiadomił, że wymianę nowego ludzkiego potomka wynegocjował bezpośrednio z 
przypuszczalnym kapitanem Nickiem Succorso. Jego żądania zostały zaspokojone. Wielokrotnie 
zapewniono, że statek Kapitański kaprys może w każdej chwili opuścić Stację Atestującą. To... 
tłumaczenie sugeruje słowo „honorowa" wymiana. Dlaczego chcesz pohańbić wasze stosunki z 
Amnionem?
-	Słuchajcie! - rzuciła Morna. Z całą wściekłością ciskała słowa do mikrofonu. - Bo nie mam 
zamiaru powtarzać! Kapitan Succorso mógł sobie negocjować bezpośrednio z wami, ale ze mną się 
nie umawiał! Ten „potomek" jest moim synem. Rozumiecie? Moim synem. Kapitan Succorso nie 
miał prawa go oddawać, a ja nie zgadzam się na wymianę.
Zobaczyła gorącą, czerwoną plamę, wykwitającą obok zamka w drzwiach. Niemal natychmiast 
pociekła strużka ciekłego metalu, a powietrze wypełnił zapach ozonu.
Liete Corregio zaczęła się szarpać, próbując uwolnić ręce.
-	Może jestem obłąkana! - krzyczała Morna. - Może ten „wy
muszony rozwój" odebrał mi zdolność rozumowania, ale nie funk
cjonowania. - Może teraz łatwiej uwierzą. - Nie wiem i mnie to nie
obchodzi. Chcę dostać mojego syna! Chcę go dostać natychmiast.
Jeśli nie, wysadzę siebie, ten statek, i tyle z waszej przeklętej Stacji,
ile tylko zdołam, bo gówno mnie to obchodzi!
Pięścią wyłączyła mikrofon.
273
 
-	Mikka! - krzyknęła do mikrofonu. - Powstrzymaj Nick szysz? Powstrzymaj go!
-	Próbowałaś kiedyś? - odezwała się znużona, zniechęcona ka. - Nie jestem pewna, czy to w 
ogóle możliwe.
-	Stacja Atestująca do Momy Hyland. Twoje zachowanie jes*;
szeniem zasad handlu. Za to zyskałaś sobie wieczną wrogość Am
Gdy tylko odlecisz ze Stacji Atestującej, okręty Kojąca hegemoni
Spokojne horyzonty będą cię ścigać, dopóki nie ulegniesz zniszc
Moma z wściekłością włączyła mikrofon.
-	„Wieczną", akurat! - warknęła. - Potrwa najwyżej pięć i
jeżeli nie oddacie mi syna.
Równocześnie z mostka zaprotestowała Mikka:
-	Stacja Atestująca, to niesprawiedliwe! Nie my to robimy!
grozi także nam wszystkim, nie tylko wam. Nie możecie karać
za to, co ona robi! Jeśli zaczniecie w ten sposób prowadzić in'
sy, żaden człowiek nie będzie więcej handlował z Amnionem. ''
Pierwsza oficer nadał myślała, nadal walczyła o przetrwanie pitańskiego kaprysu - a przy okazji o 
Daviesa. Dowództwo Amnionu zignorowało jej wołanie.
-	Stacja Atestująca do Morny Hyland - odezwał się oboje'
obcy głos. - Wymagany jest dowód możliwości autodestrukcji.
Moma była na to przygotowana.	{
-	Macie - syknęła. Ozon drapał ją w gardle. - Nie przegapci
Wcisnęła kilka klawiszy, zrzucając w linię transmisji Stacji
ną kopię każdej instrukcji i sekwencji rezerwowej konsoli do dzenia. Wszystko. Włącznie z 
kodami priorytetowymi Nicka, miała ochoty wybierać danych. Zresztą, nawet dysponując wszy 
kimi informacjami, Amnion nie zdoła jej powstrzymać. Nie mi
połączenia z wewnętrznymi systemami Kapitańskiego kaprysu. Liete rozsunęła o kilka 
centymetrów suwak kombinezonu. Wci
nęła palce w szczelinę i zaczęła go powoli rozrywać. Morna sięgn
ła po pistolet uderzeniowy.
I nagle puścił zamek drzwi. Zamigotał i zgasł promień czerw nego, spójnego światła. Drzwi 
odsunęły się, odsłaniając Nicka.
274
Wpadł do pomieszczenia, jak słoneczna flara. Jego jedyną broni był palnik laserowy, ale nie 
potrzebował niczego innego. Blizny przy pominały ciemny kwas, wyżerający skórę na twarzy; 
oczy zmieniły
 
:- vv czarne dziury. Przeszedł przez próg, zrobił krok, następny... ewnie wymierzył laser w pierś 
Morny i wcisnął przełącznik. Chybił, ponieważ Liete rzuciła się na jego rękę. Czerwona śmierć 
trafiła ekran za ramieniem Morny. Wytopił się, zanim zgasł promień.
Całym swym ciężarem naciskając na laser i rękę Nicka, Liete pociągnęła go na podłogę. Próbował 
odepchnąć ją kolbą, ale odsunęła się, przekręciła, przygniotła go do ziemi.
-	Posłuchaj, Nick! - wrzasnęła mu prosto w twarz. Kropelki jej
krwi zachlapały mu policzki. - Powiedz tylko, a sama ją załatwię!
Podejdę tam i rzucę się na nią! Ale najpierw musisz mnie wysłu
chać! Ona podłączyła autodestrukcję do przełącznika chronome
tru... i trzyma na nim palec.
Nick zrozumiał i znieruchomiał.
-	Jeśli ja ruszysz - podjęła Liete - jeśli ktokolwiek ją ruszy, podniesie palec: Nie musi do tego 
być żywa. Nie możemy jej powstrzymać. Nie pozwoli nam tak blisko podejść.
-	Poza tym - dodała Morna tonem morderczej satysfakcji - mam pistolet. - Podniosła broń. -1 
nie spudłuję. Nie z tej odległości. Nie, kiedy mogę strzelić do człowieka, który sprzedał mojego 
syna.
-	Więc mnie zabij!
Nick machnął laserem, strącając z siebie Liete. Odtoczyła się, jęcząc, jakby połamał jej żebra.
-	Zabij mnie od razu!
Poderwał się. Patrząc prosto w wylot lufy pistoletu Morny, wycelował jej laserem między oczy.
-	Nie oddam ci mojego statku!
Ale nie strzelił.
Ona także nie.
Z rozkoszą by go zabiła. Zachwycała ją sama myśl o tym, że zaciska palec na spuście. Chciałaby 
widzieć, jak jego twarz się rozpryskuje - chciała tego tak bardzo, że aż wirowało jej w głowie.
Ale opanowała się.
-	Ty draniu - szepnęła, jakby nie przejmowała się już, co może
jej zrobić. Lekceważącym gestem rzuciła mu pistolet pod nogi. -
Przestań myśleć jajami, a zacznij głową. W ciągu najbliższych paru
minut wszyscy albo przeżyjemy, albo zginiemy. Jedyne, co możesz
275
 
osiągnąć, to doprowadzić nas do zguby trochę wcześniej. - R
 
Liete tępo kiwnęła głową. Potykając się, podniosła pistolet i v^H
Nick uśmiechnął się i pochylił do Morny, jakby chciał ją u|H
-Jesteś skończona- szepnął. - Mam nadzieję, że zdajesz sobtf^J
go sprawę. Mam nadzieję, że pęka ci serce. Z tą pieprzoną eleljS
w głowie nie jesteś człowiekiem; pewnie możesz całe lata działafl
odpoczynku. Ale i tak jesteś skończona. Załatwi cię choroba skolcM
Ruszamy do ludzkiej przestrzeni. Kiedy tylko Vector powie, że jH
śmy gotowi, zaczynamy przyspieszać. Tyle właśnie czasu ci zoaB
Wspominałaś o wejściu w tachjonową na zimno, ale sama wiesz, ż9
możemy tego zrobić. Obiekty stacjonarne w polu skokowym zwB
pojawiają się w pobliżu miejsca startu. Powolne obiekty zwyklejB
trafiają do celu. Potrzebujemy odpowiedniej prędkości, a to oznfl
przeciążenie. Chyba że chcesz poświęcić na akcelerację całe tygodB
A przeciążenie wyzwalało w niej chorobę skokową.	1
- Nic na to nie poradzisz. Nie po to zrobiłaś to wszystko, żq
wysadzić nas w powietrze za godzinę. Zanim wejdziemy w sil
będziesz musiała oddać mi statek. A wtedy nie zmusisz mnie juśl
niczego. Nie zdołasz mi przeszkodzić, jeśli postanowię się zatrj
mać i wydać im tego dupka. W tej chwili gramy tylko na czas, ul
jemy. Ale kiedy staniesz wobec choroby skokowej, będziesz mag
Morna roześmiała mu się w twarz.
To, co mówił, było oczywiście prawdą. Ale zamierzała upoił
się z tą przeszkodą. Znalazła się już bardzo blisko choroby skoli
wej i nie planowała zbliżać się bardziej.	1
A tymczasem przeżyła satysfakcję, widząc, jak zwątpienie praj biega mu po twarzy niby 
błyskawica na ciemnym tle jego spojrzeń! Cofnął się zaniepokojony. - Jesteś szalona - syknął, ale 
bez przekonania. Raz jeszcze implant uczynił ją czymś więcej, niż była w rzecz wistości; pozwolił 
jej zwyciężyć.
Odwrócił się, kryjąc zawód, i wyszedł. Morna została sama i przez chwilę śmiała się jak obłąkana. 
Wiedziała, że w ostatecznym rozrachunku nie może wygrać. Pra\tó dopodobnie nawet nie przeżyje. 
Nick odzyska kontrolę nad statkiem i choroba skokowa nie dopuszczała innego rozwiązania. Ale 
wtedy i ona i jej syn, będą już bezpieczni od Amnionu. Jeśli umrą, to umrą śmierci tak brutalną, 
jaką tylko Nick zdoła wymyślić - ale pozostaną ludźmi.
278
 
f40 i wciąż istniała szansa, że uda się jej go przekonać. Jego zwątpię było jak szczelina tektoniczna 
przecinająca płytę osobowości, j^yby znalazła kamień zwornika, mogłaby nią wstrząsnąć. 2 
nieznanych powodów łzy popłynęły jej po twarzy, jak gdyby
.płakała.
później. Później będzie się martwić o takie rzeczy. Teraz miała
inne problemy.
-	Nick - odezwał się w interkomie głos Liete. - Davies jest na pokładzie. Mówi, że nie mieli 
czasu, żeby cokolwiek z nim zrobić. 0 ile mogę to ocenić, jest czysty.
-	Zamknij go gdzieś - rozkazał Nick. - Nie chcę, żeby się kręcił
po statku.
-	Davies - wtrąciła Morna, niemal krztusząc się bólem, którego
nie potrafiła nazwać. - Dobrze się czujesz? Głos Daviesa w nadnaturalny sposób przypominał głos 
jego ojca.
-	Jeśli taką bezradność można nazwać „dobrym" samopoczuciem.
Przez chwilę ogromna ulga przytłumiła emisję implantu. Morna
zastanowiła się, czy nie zażądać doprowadzenia syna na mostek rezerwowy, ale zrezygnowała. 
Nikogo nie przekona, że wysadzi Kapitański kaprys i Stację Atestującą tylko po to, żeby ochronić 
Da-
viesa przed zamknięciem.
-	Uważaj na siebie - zawołała jeszcze, choć nie była pewna, czy
syn ją słyszy.
Wolną ręką wywołała wsadową komendę autodestrukcji i zaczęła wprowadzać poprawki.
-	Stacja Atestująca, mówi pierwszy oficer, Mikka Vasaczk. Przy
gotować się do zwolnienia zaczepów.
Po kolei. Ostrożnie wykasowała sekwencję uruchamiającą auto-destrukcję przez klawisz 
chronometru. Kiedy zastąpiła starą instrukcję nową, mogła wreszcie cofnąć palec.
Kolejna ulga... Wymuszona koncentracja zaczynała zawodzić. Morna miała ochotę oprzeć głowę o 
konsolę.
Z wyraźnym zgrzytem i szarpnięciem Kapitański kaprys oderwał
się od doku.
Natychmiast zmieniło się ciążenie. Nagle lekka, poświęciła
chwilę, by zapiąć pasy. Potem wróciła do pracy.
Interkom Mikki wciąż był włączony.
279
 
-	Stan napędu? - usłyszała Morna.
-	Odrzutowy w normie. - W głosie Małego słychać było Jęl co wydawał się jeszcze młodszy 
niż w rzeczywistości. - Vector: że dostaniesz ciąg, kiedy tyłko zechcesz. Wciąż pracuje przy n' 
skokowym. Nowe części działają świetnie, ale musi wyregulo rametry kontrolne. W dodatku 
niektóre testy dają dziwne wyn:
-	Zabierz nas stąd - poleciła Mikka sternikowi. - Dokładn* dług ich protokołów. Mają aż za 
dużo powodów, żeby nam nie Nie dawajmy im jeszcze jednego.	i
-	Słyszałaś, Morna? - wtrącił Nick. - Czas ci się kończy. .
Pierwsze pchnięcie ciągu przycisnęło ją do poręczy fotela.
lali się od Stacji Atestującej, uciekali Amnionowi: ona i jej sy kolwiek później zrobi z nią Nick, 
teraz zwyciężała.
Ostatnim wysiłkiem woli podjęła przygotowania do kr przeciążeniowego.
Tej sztuczki nauczyła się od Angusa. Nie, „nauczyła" nie * właściwym określeniem. Widziała, jak 
on to robi; doświadczy" sobie rezultatów; zajrzała nawet do plików, które jej pokazał.? 
przypomnieć to sobie teraz, po tylu miesiącach, po tak wie bólu... Musiała spróbować.
Sztuczna jasność umysłu stopniowo więdła i gasła; Morna
spiesznie wpisała jeszcze jedną instrukcję wsadową. Tym razem
dla autodestrukcji, ale dla swojej czarnej skrzynki.	;;
Tak jak kiedyś Angus, stworzyła równoległy sterownik impl wykorzystując obwody rezerwowego 
stanowiska komunikacyjn Poprzez konsolę dowodzenia przełączyła do nich funkcje sterown: 
potem wcisnęła sam sterownik do kieszeni - być może już po ostatni. Zaprogramowała system, by 
uśpił ją, kiedy statek osiąg przyspieszenie 1,5 g - i obudził, kiedy spadnie poniżej tej warto' Nawet 
te 1,5 stanowiło ryzyko; musiała jednak założyć, że skażony umysł wytrzyma choćby to niewielkie 
przeciążeń'' Gdyby ustawiła próg niżej, byłaby nieprzytomna w warunk; pozwalających ludziom 
Nicka na działanie.
Jeśli się uda -jeśli dobrze zapamiętała, jeśli zrobiła wszystko j trzeba - może uniknąć choroby 
skokowej, nie rezygnując z możl wości uruchomienia autodestrukcji. Nick nigdy nie był w jej kab 
nie podczas hamowania ani przyspieszania; nie wiedział, co wted
 
biła. Zanim zaryzykuje atak, musi odkryć - albo odgadnąć - ja-
. przedsięwzięła środki obronne. A to zajmie mu czas.
Może czas dość długi, żeby Kapitański kaprys przekroczył
.szczelinę-
Kiedy znajdą się w ludzkiej przestrzeni, może zmienić zdanie
«i sprawie złożonej Amnionowi obietnicy.
Przygotowania zajęły jej sporo czasu. Były złożone - a ona traciła pamięć. Emocjonalne 
wyczerpanie odebrało siły, mimo działania elektrody w mózgu.
Na krawędzi świadomości dostrzegała rosnące przeciążenie -statek zwiększał ciąg.
Z mostka dotarł do niej raport Carmel: Kojąca hegemonia i Spokojne horyzonty podążały za 
Kapitańskim kaprysem.
Nagle na mostek wkroczyła Mikka. Bez wahania usiadła przy rezerwowej konsoli skanu.
-	Nick mnie przysłał, żebym miała na ciebie oko - oznajmiła. -
Nie martw się, nie będę przeszkadzać.
Nowe zagrożenie... Mikka zobaczy, jaka Morna jest bezbronna... Na wszelki wypadek wcisnęła 
klawisz chronometru. Ale jej koncentracja zawodziła, okno jasności malało. Kończyła 
przygotowania. Jeśli popełni błąd, przeciążenie doprowadzi ją do szaleństwa...
W interkomie odezwał się Vector.
-	Sam nie wiem, Nick.
-	Nie mam ochoty na zagadki - odburknął Nick. - Mów, o co chodzi.
-	O ile mogę to ocenić, nowy sprzęt działa bez zarzutu - wyjaśnił mechanik. - Włączyłem 
zasilanie i wygląda na stabilny. Ale... - Vec-tor zawahał się na moment. - Pewne testy się nie 
wykonują. Dostaję czarny ekran. Reszta jest idealnie w normie, w samym środku marginesu 
tolerancji. Ale te... Jest pewnie z pięćdziesiąt możliwych wyjaśnień. Potrzebujemy miesiąca, żeby 
je wszystkie sprawdzić.
-	Zaryzykuj - wychrypiała Morna.
-	Nie! - krzyknął Nick. - Nie zrobię tego. Morna, nie masz już czasu. Nie możesz siedzieć 
przy tym klawiszu przez miesiąc. A ja nie zaryzykuję tachjonowej. Spróbujemy za dużego 
przyspieszenia, to nas wysadzisz. A jeśli napęd nie wytrzyma, usmażymy się w szczelinie. Pogódź 
się z tym, Morno: z tej sytuacji nie ma wyjścia.
 

 
280
 
281
 
Głęboki strach, lodowaty i znajomy, zacisnął jej palce na Musiała się zmuszać do odpowiedzi.
-	A jeśli będziemy przez miesiąc przeprowadzać testy, na
jącej zdążą odkryć, że ich oszukałeś. Wtedy te okręty zaczną.
Tego posłucha. Musi.
-	Daję wam dziesięć minut na nabranie prędkości - ośwr
ponuro. - W tej chwili włączam odliczanie. - Wprowadziła i
- Potem nie mamy o czym rozmawiać. Uruchamiam autodesti
-	Moma! - zaprotestował Vector. - A co z twoją chorobą sko
Z całej siły kopnęła w zwornik zwątpienia Nicka.
-	Niech to szlag! - krzyknęła. Była przerażona. - A jak m
po diabła mi implant strefowy?
Niech wierzy, że nie jest bezradna. Niech wierzy, że do oc nie potrzebuje nieświadomości. Proszę, 
niech w to uwierzy. Po jego przekleństwach poznała, że uwierzył.
-	Przygotować się do ciągu! - ryknął na cały statek. -
trzydzieści sekund!
Wydał polecenia Vectorowi i sternikowi.
Trzydzieści sekund. Pora na ostatni blef, ostatnią rozpac próbę ocalenia siebie i Daviesa. Lęk 
wzbierał w niej niepow manie, kiedy zwróciła się do Mikki.
-	Wiesz, o co gram - powiedziała tak stanowczo, jak tylko^
trafiła. - Wiesz, że nie mam już wyboru. Teraz odwrócę fotel pi
mi do ciebie, żebyś nie widziała, jak się przygotowuję.
Dzięki temu Mikka nie zobaczy, jak Morna zasypia, nie zoba że zdejmuje palec z klawisza 
chronometru.
-	To także dla twojego, nie tylko mojego bezpieczeństwa.
Proszę, nie rzucaj się na mnie. Błagam.
Mikka obojętnie wzruszyła ramionami.
-	Chodzi o twoją głowę. To nie na mnie będzie się wściekał, I
dy to wszystko się skończy. - Po chwili dodała jeszcze: - '
prawie pewna, że nie wysadzisz statku. A sama też chcę się wy
stać z przestrzeni Amnionu.
Czas płynął. Morna odwróciła fotel tak, że oparcie zasłaniało przed Mikką.
Potem kadłub Kapitańskiego kaprysu przeszyło niemal dotyka' wycie pełnego ciągu i świadomość 
Morny odpłynęła w ciemność.
282
 
 
Postęp w nauce często zależy najpierw od odkrycia, co działa, a dopiero potem ustalenia, dlaczego 
działa. Dr Juanita Estevez ze Stacji SpaceLab stworzyła działający napęd skokowy pięć lat 
wcześniej, niż wpadła na pomysł, co to jest.
Według pewnych opinii jej największym osiągnięciem było zaprojektowanie i budowa napędu 
skokowego, bez najmniejszego nawet pojęcia, że w ogóle jest przez co skakać. Niewiedzy dowodzi 
fakt, że -kiedy wreszcie odkryła, co potrafi jej wynalazek - określała ten efekt jako „przejście w 
tachjonową" i „powrót do tardjonowej", jak gdyby w procesie chodziło o prawa 
tachjonów/tardjonów. Wyraźnie nie chodziło - ale terminologia przetrwała. Sto lat po 
bezpiecznym powrocie z pierwszej misji pierwszego statku z napędem skokowym ludzie wciąż 
mówili o „przejściu w tachjonową", kiedy uruchamiano napęd, i o „powrocie do tardjonowej" po 
zakończeniu skoku przez szczelinę. Oczywiście, dr Juanita Estevez była geniuszem, albo - jak 
twierdzili niektórzy z jej kolegów - „całkowitym pomyleńcem".
Urządzenie, które w końcu okazało się prototypem napędu skokowego, zbudowała jako 
„rozkładacz materii": w polu działania
283
 
urządzenia umieszczała rozmaite obiekty, włączała zas i obiekty znikały, „rozłożone" na cząstki 
elementarne i za rozproszone w atmosferze. Jako osoba zamknięta w sobie, z rozwiniętym 
instynktem ochrony własnych tajemnic, dr Estev' spieszyła się z publikacją wyników. Starała się 
prowadzić ba w dwóch głównych obszarach: próbach pomiaru emisji „ro nych" cząstek w 
atmosferę i ustaleniu ograniczeń procesu „r du" metodą doświadczeń z obiektami różnej masy i 
struktury.^
To pierwsze nie dało żadnych wyników. To drugie otwo granice galaktyki.
Dopóki jednak nie interweniował przypadek, dr Esteve mogła wiedzieć, że jej obiekty 
doświadczalne gdzieś się przen i to nie „rozłożone", ale w całości; ani że miejsce, gdzie trafiają 
określane w wyniku złożonego oddziaływania między natężę pola, potencjalnym natężeniem pola, 
masą obiektu oraz kierun i prędkością jego ruchu w chwili włączenia pola (w tym przy obrót Stacji 
SpaceLab determinował zarówno kierunek, jak i kość). Wiedziała tylko, że obiekty istotnie znikają 
i że nie poz wiają żadnych wykrywalnych emisji.
Pewnego dnia jednak włączyła pole, by „rozłożyć" lity blo tanu. Praktycznie w tej samej chwili 
nastąpił wybuch w j z grodzi SpaceLabu - na szczęście była to rezerwowa grodź ład ni, mająca 
chronić część mieszkalną Stacji w przypadku ataku rorystycznego, gdyby wybuch ładunku 
doprowadził do dekom sji komory. Przyczyna wybuchu stała się oczywista, kiedy w rwanej 
dziurze znaleziono blok tytanu. Przeskoczył on przez szc linę międzywymiarową i powrócił do 
przestrzeni fizycznej w nr scu zajętym już przez grodź; a że tytan był twardszy i cięższy, gr' nie 
wytrzymała.
Oczywiście, nikt nie zdawał sobie sprawy ze znaczenia tego fr tu, dopóki dość zakłopotana dr 
Estevez nie przyznała, że blok t nu należy do niej.
Początkowo badania prowadzono z konieczności ostrożnie i d kretnie. Dr Estevez była oczywiście 
rozgoryczona niezrozumienie własnych eksperymentów, a zakłopotanie uczyniło ją jeszcze b dziej 
niż zwykle zamkniętą w sobie i tajemniczą. Administrator B dań Naukowych Stacji był 
wewnętrznie rozdarty między eh
 
jtynuacji eksperymentów dr Estevez a pragnieniem wyrwania jej "rąk wynalazku. Administrator 
Techniczny z kolei sprzeciwiał się całemu projektowi, twierdząc, że równowaga ekologiczna 
Stacji jest zbyt delikatna, by ryzykować uszkodzeniami kolejnych grodzi, a może nawet samego 
pancerza zewnętrznego.
Mimo to wyniki dr Estevez stały się zbyt głośne, by zaniechać doświadczeń, a potencjalne korzyści 
zbyt oczywiste, by je zlekceważyć. Powstały nowe wersje „rozkładacza" (zwanego teraz 
Generatorem Pola Transmisji Masy Juanity Estevez); przerzucano przez szczelinę i odnajdywano 
liczne obiekty; przeprowadzano skomplikowane komputerowe analizy wyników. Dokonywano 
predykcji i w kolejnych doświadczeniach je sprawdzano.
Napęd skokowy działał, zanim ktokolwiek - prócz najzdolniejszych umysłów - wpadł na pomysł 
istnienia szczeliny. Międzywy-miarowe podróże stały się rzeczywistością, gdy tylko dostatecznie 
skwantyfikowano oddziaływania pola (pierwotnie masę, prędkość i histerezę) - a więc na długo 
przed szerokim uznaniem przez naukowe kręgi Ziemi teoretycznych wyjaśnień dotyczących 
szczeliny między wymiarowej.
Jak zwykle, ludzkość najpierw zaczęła działać, a potem dopiero
myślała o konsekwencjach.
Dr Estevez powinna się spodziewać - ale się nie spodziewała -że kiedy teoria szczeliny stanie się 
modna w świecie nauki, jej nazwisko zniknie z nazwy wynalazku. „GPTMJE" zmienił się najpierw 
w „napęd między wymiarowy", a potem w „napęd skokowy". W pewnym sensie dr Estevez 
pozostała w pamięci dzięki swoim pomyłkom: przetrwały odwołania do prędkości „tachjonowej" i 
„tar-djonowej", a także określenie „Estevez" oznaczające „poważną wpadkę z dobroczynnym 
skutkiem".
Juanita Estevez umarła jako kobieta bardzo zgorzkniała, a także bardzo bogata.
 
284
 
im
Angus Thermopyle budził się wielokrotnie, ale nic z tego ni pamiętał. Pochwycił go koszmar, 
przed którym uciekał przez, swoje życie. Nic nie mógł zrobić, by mu sie wyrwać.
Nie budził się, oczywiście, póki był zamrożony. Zamrożon z kilku powodów, a to był jeden z nich: 
żeby się nie budził, spał, nie mógł mówić.
Jednakże istniały też inne. Transport kriogeniczny gwaranto większe bezpieczeństwo niż 
oszołomienie środkami nasennymi napompowanie kataleptykiem. Nie groziła wtedy skaza 
neurologie - a Hashi Lebwohl nie życzył sobie uszkodzenia choćby jednej s; psy czy ganglionu. 
Dyrektor wydziału Gromadzenia Danych Y? miał wobec Angusa złożone plany, jednak ich 
powodzenie zależało zachowania wszystkiego, co Angus wiedział, pamiętał i potrafił.
Czekał zamrożony, kiedy Min Donner załatwiała swoje spra na Stacji Gór-Komu: odbywała 
przewidziane protokołem spotk nia, wyjaśniała politykę, prowadziła dyskusje w sprawie piractw 
zakazanej przestrzeni i Ustawy o Priorytecie. Później Angus i los Taverner dokonali przeskoku do 
sztabu PZKG.
286
 
Wkrótce potem zaczął się budzić - i zapominać o tym. Zanim co-
Iwiek zrobili, chirurdzy GD PZKG musieli go rozmrozić. Bez te-
ciało i mózg były niedostępne jak wieczna zmarzlina. Dlatego
uniesiono go z zimnego grobowca kapsuły kriogenicznej w cie-jejszą bezbronność kataleptyku, 
narkozy i pasów. Z rzadka pozwalano mu wypłynąć ku świadomości, żeby chirurdzy mogli 
sprawić skutki swoich działań. Jednak okazje te były zbyt krótkie, by je pamiętać, a ból, jaki 
odczuwał, nim leki uniosły go z powrotem w ciemność, zbyt ostry. W samoobronie kasował te 
chwile z psychicznego rdzenia danych.
W rezultacie nie miał pojęcia, co chirurdzy z nim zrobili, jaką formę przybrał jego koszmar.
Nie wiedział, że obrali go z ciała, jak owoc ze skórki, by wzdłuż kości przedramion i dłoni 
zainstalować ostre jak sztylety lasery robocze. Po zakończeniu operacji pomiędzy trzecim i 
czwartym palcem obu dłoni pojawiły się dziwne szczeliny, nad którymi palce nie mogły się 
zetknąć. Po podłączeniu do źródła zasilania lasery potrafiły z równą skutecznością rozcinać 
zarówno zamki, jak i gardła.
Nie wiedział, że rozłożono mu biodra, kolana i ramiona, wzmacniając je, by podwoić, a nawet 
potroić efektywną siłę mięśni; ani że w grzbiecie zainstalowano odciągi wspomagające i chroniące 
kręgosłup; że na żebrach wymodelowano tarczę, a pod łopatkami umieszczono cienką, twardą 
płytę jako zakotwiczenie odciągów i wzmocnienie rąk, osłonę serca i płuc - a także pojemnik, 
mieszczący źródło zasilania, i komputer, który docelowo miał się stać częścią jego osobowości.
Nie domyślał,się nawet, że usunięto mu oczy i wstawiono protezy, podłączone następnie do 
nerwów wzrokowych. Protezy te pozwalały widzieć widma elektromagnetyczne, jakich nie 
potrafił dostrzec żaden organ biologiczny: widma związane z tak różnymi zastosowaniami, jak 
systemy alarmowe czy obwody komputerów.
Niemógł wiedzieć, że do mózgu wszczepiono mu implanty strefowe: nie jedną elektrodę, ale kilka. 
Po aktywacji pozwalały nim sterować tak subtelnie, że w porównaniu z tym jego praca z Morną 
Hyland wydawała się toporna.
I z pewnością nie zdawał sobie sprawy, że minęły tygodnie, nim ukończono wszystkie operacje. 
Jedynie najnowsze procedu-
 
287
 
ry chirurgiczne i potężne środki przyspieszające rekonw cję pozwoliły wykonać tę pracę w ciągu 
tygodni zamiast cy czy lat. Tworzenie cyborgów nie było sprawą prostą; " przypadku trudności 
wzrastały, gdyż projektanci musieli' dać, że będzie nieodmiennie przeciwny własnemu technic 
rozwojowi.
Nie z powodu oporów moralnych czy psychicznych: nic! tach PZKG nie sugerowało, by Angus 
Thermopyle dla samej dy sprzeciwiał się przerobieniu go na cyborga. Nie; będzie w z własnymi 
udoskonaleniami, ponieważ nigdy nie zdoła nad zapanować. Ta sama technika, która zmieniła go 
w coś przew jącego dawną osobę, miała też nim zawładnąć i całkowicie wić woli. Kiedy chirurdzy 
skończą, Angus miał być jedynie dziem, biologicznym przedłużeniem woli PZKG.
Przy odrobinie szczęścia stanie się narzędziem doskonałyi chowa umysł, pamięć, wygląd - 
wszystko, co czyniło go tak ni r piecznym dla ZKG i ludzkiej przestrzeni. Będzie mógł chodzić \^ 
dzie, gdzie chodził dotąd, i robić wszystko, co robił do tej pory> teraz jednak każde jego działanie 
miało służyć nowym władco
Miał być przebudowany tak dogłębnie, jakby zażył mut Amnionu.
Jeśli wszystkie operacje się udadzą. Tak brzmiał zasadniczy problem: jeśli. Sondy neuronowe i 
delowanie metaboliczne nie dostarczały wszystkich informacji -mogły wykazać, czy chirurdzy 
odnieśli sukces. A komputer ki jacy Angusem można było skalibrować jedynie w odniesieniu > 
jego specyficznego, elektrochemicznego „podpisu", unikalnej ró nowagi 
endokrynowo-neuronowej.
W końcu lekarzom był potrzebny przytomny.
Zaczęli powoli usuwać leki z jego krwi i wysyłać do mózgu likatne impulsy stymulujące. 
Stopniowo wyprowadzili go ze s dającego jedyną obronę przed grozą i bólem.
Kiedy odzyskał przytomność w dostatecznym stopniu, by s pać się w pasach i krzyczeć, zaczęli go 
uczyć, kim jest.
Zostałeś zmieniony.
Jesteś Joshua.
To twoje imię.
 
; ^0 r6wnież twój kod dostępu. Wszystkie odpowiedzi, jakich możesz potrzebować, są dla ciebie 
stepne. Twoje imię pozwala ci do nich dotrzeć. Znajdź miejsce umyśle, przypominające okno, 
przypominające szczelinę pomiętym, kim jesteś, a tym, co pamiętasz. Idź w to miejsce i wymów 
Woje imię. Joshua. Powiedz je do siebie. Joshua. Okno się otwory. Szczelina się otworzy. Pojawią 
się wszystkie odpowiedzi, jakich możesz zapragnąć. Joshua. Powiedz to.
Joshua.
Angus krzyknął raz jeszcze. Gdyby trwające tygodniami operacje tak bardzo go nie osłabiły, 
mógłby zerwać krępujące pasy. Ale nie potrafił; zwinął się więc w kłębek, jak embrion, i z całych 
sił starał się zmienić w przekaźnik fali zerowej. Łącze między jego mózgiem a tymczasowym 
komputerem pozostało martwe. Gdyby cokolwiek myślał, gdyby pozwolił sobie na jakąkolwiek 
myśl, przypomniałby sobie swoje koszmary: dzień, kiedy rozłożyli jego statek; duży, sterylny 
pokój pełen sprzętu kriogenicznego; dziecinne łóżeczko- a potem otchłań, przed którą uciekał całe 
życie, otworzyłaby mu się pod stopami.
Mimo to już teraz współpracował z lekarzami. Każdy wewnętrzny jęk i drgnienie dostarczały im 
właśnie takich danych, jakich potrzebowali - neuronowych sprzężeń, umożliwiających weryfikację 
założeń i kalibrację instrumentów.
Kiedy uznali, że uzyskali dosyć, pozwolili mu znowu zasnąć.
Następnym razem mocniej pchnęli go ku świadomości.
Zostałeś zmieniony.
Jesteś Joshua.
To twoje imię.
To również twój kod dostępu.
Wszystkie odpowiedzi, jakich możesz potrzebować, są dla ciebie dostępne. Musisz tylko 
wypowiedzieć swoje imię. Pomyśl je tylko. Przyjmij je.
Joshua.
Powiedz to.
Joshua.
 

 
288
 
289
 
Nie.
Powiedz to. Nie powiem. Powiedz to!
Gwałtownym szarpnięciem Angus wyrwał przypiętą pasę: Wymachując nią na oślep, powałił 
jednego z lekarzy, rozbił tor, wyrwał wszystkie kroplówki. Może zdołałby nawet po się zranić, 
gdyby ktoś go nie wyłączył, wciskając klawisz równiku implantu strefowego.
Łącze między jego mózgiem a komputerem pozostało ma A niech to, mruczeli lekarze. Jak on 
może walczyć? Przeć-' jest dostatecznie świadomy. Powinien być podatny na sugesti dziecko.
Ale Angus nie potrzebował pełni świadomości, by bać s: szmaru. W ostatecznym rozrachunku 
rozmaite dręczące go s były tylko jednym strachem, jedną wielką otchłanią grozy, si cą od 
powierzchni percepcji do metafizycznego rdzenia. Nig nie wahał, gdy miał walczyć z 
czymkolwiek, zniszczyć cokol co mogło tę otchłań otworzyć... rozciągnięty w łóżeczku
...cokolwiek oprócz Morny Hyland. Ale to dlatego, że zg z podstępną logiką gwałtu i przemocy, 
zaczęła do niego należeć, jak należała Ślicznotka. Stała się niezbędna jak Ślicznotka, eh 
niezbędność czyniła ją nieskończenie bardziej niebezpieczną... z chudymi rączkami i nóżkami 
przywiązanymi do drążków ...ale jego statek rozłożyli na części. Z Morną było inaczej.' brali ją. A 
teraz, jak jego koszmar, znalazła się gdzieś, gdzie nad nie panował. Mogła być wszędzie... a jego 
matka zadawala mu ból
...i była wszędzie, prześladowała go, niosła w dłoniach jego z bę, śledziła go, by u jego stóp 
otworzyć...
wbijała mu twarde przedmioty do odbytu, do gardła, igłami słaniała penisa
...żeby zapadł się w grozę i nigdy już się nie wydostał, nigdy uciekł przed absolutną, bezradną 
agonią, czającą się w samym drze istnienia...
/ śmiała się
290
 
a potem go pocieszała, jakby to właśnie jego kochała, a nie widok czern'ienionego, opuchniętego 
cierpienia ani jego zduszony krzyk ponieważ nie miał dokąd pójść, Angus Thermopyle spróbował 
uciec w siebie.
Lekarze nie pozwolili mu na to. Snem zmylili drogę, a kiedy już zoubił szlak, znowu popchnęli go 
ku świadomości, używając nowych leków, nowych stymulacji.
Zostałeś zmieniony, mówili.
Jesteś Joshua.
To twoje imię.
To również twój kod dostępu.
Wszystkie odpowiedzi, jakich możesz potrzebować, są dla ciebie dostępne. Musisz tylko 
wypowiedzieć swoje imię.
Tym razem strach przed tym, co pamiętał, czy mógł pamiętać, okazał się większy niż lęk przed ich 
władzą. W końcu każdy strach był tym samym; póki jednak nie dotarł do tego końca, wciąż mógł 
dokonywać wyborów. A właściwy wybór mógł odsunąć otchłań.
-	Mam na imię - wycharczał, krztusząc się suchością dawno nie
używanych strun głosowych - Angus.
Ale równocześnie inne imię niby czysty akord uformowało się w myślach. Joshua.
Wybór. By zachować możliwość dokonywania kiedyś innych wyborów.
Łącze zostało uruchomione.
-	Wystarczy - zabrzmiał daleki głos. - Jest zespolony. Teraz mo
żemy brać się do pracy.
* * *
„Praca" w tym przypadku oznaczała intensywną terapię fizyczną i długie godziny testów, a także 
nowe przesłuchania. Angus nie miał w tej sprawie żadnego wyboru.
Implanty strefowe dawały lekarzom całkowitą władzę nad jego ciałem. Jeśli zechcieli, mogli 
wymusić drgnienie dowolnego mięśnia; mogli kazać mu biegać, walczyć, nie reagować na ból, 
albo podnosić ciężary; potrafili go też zmusić do przetrwania testów. Oczywiście, przerażało go to 
i rozwścieczało. Kiedy jednak zrozumiał, jak całkowicie
291
 
nad nim panują, zaczął wykonywać polecenia, zanim zast przymus. Lęk przed przymusem był dla 
niego gorszy od hańby szeństwa. Posłuszeństwo wywoływało tylko ryk wściekłości; ność budziła 
koszmar.
Lekarze nie mieli pojęcia, że ryczy. Na swoich ekranach li natężenie aktywności neuronowej, ale 
nie potrafili jej zint wać. Zaprogramowali więc komputer, by tę aktywność tra" jak oznakę 
zagrożenia. Jeśli elektrochemiczne ostrza i osc przekroczyły zadane normy pewnych parametrów, 
komputer je za pomocą implantów strefowych. Dopóki jednak Angus współpracował, 
pozostawiali go w umyśle samego. Przesłuchania to całkiem inna sprawa. Nie miały nic wspólnego 
z tym, co przeżył Angus w rękach 1 Tavernera i ochrony Gór-Komu. Tutejsze przesłuchania 
odbyw całkowicie wewnętrznie. Kiedy komputer zadawał pytania, nie gał obecności człowieka. 
Wymuszał odpowiedzi i rejestrował je. J Dokonywał tego przez prosty choć wyrafinowany system 
ap cji bólu i rozkoszy. Kiedy działał program przesłuchujący, w u: le Angusa otwierała się 
szczelina i docierał zespół ogran: i możliwości. Wyobrażał je sobie jak labirynt dla szczurów, eh 
korytarze i ściany nie istniały fizycznie, ani nawet na poziomie! zualnym. Kiedy naruszał 
ograniczenia, stymulowano ośrodki jeśli zaspokajał możliwości, wypełniała go rozkosz.
Naturalnie, ograniczenia wiązały się nie z treścią odpowiedzi,; z fizjologiczną zgodnością. Gdyby 
Angus potrafił kłamać, nie zdra jąc oznak nieuczciwości, jego wyjaśnienia uznano by za prawdzi 
Ale komputer i implanty strefowe dokładnie analizowały wszys symptomy: potrafiły zmierzyć 
każdą fluktuację hormonalną, odrcr działanie noradrenaliny od katecholaminy w funkcjonowaniu 
syn Praktycznie rzecz biorąc, program wykrywał każde kłamstwo.
Angus bronił się przed tym przez czas, który wydawał mu bardzo długi - dzień czy dwa, może 
nawet trzy. Komputer nie nował nad jego umysłem tak doskonale, jak nad ciałem; mógł t ko 
naciskać, nie kierować. A Angus zawsze potrafił się oprzeć n ciskowi. Milos Taverner go nie 
złamał. Zaciskając zęby, klnąc b litośnie i pocąc się jak świnia, starał się przetrwać przesłuchań 
jakby były tylko psychotycznymi epizodami, wywołanymi p
292
 
t dużo mieszanki stymu z kataleptykiem; jak gdyby ich groza
ła znajoma, a zatem znośna.
Niestety, zradziło go ciało.
Odwrotnie niż sesje terapii fizycznej, indukujące psychiczną ka-
tulację, przesłuchania wywołały cielesną uległość. Mózg był organem fizycznym; nienawidził 
bólu i kochał rozkosz na poziomie czysto organicznym, całkowicie niezależnym od woli. Jego 
autonomiczna jaźń reagowała wyłącznie na wrażenia. Instynktownie buntował się przed 
doznawaniem aż takiego bólu, kiedy dostępna była aż taka rozkosz.
Wykorzystując implanty strefowe i łącze komputera, przesłuchujący złamali Angusa Thermopyle. 
Wydawało się, że przyszło im to
z łatwością.
Jedyne, co mógł zrobić we własnej obronie, to załamywać się selektywnie - odpowiadać na pytania 
tak, by pomijać pewne fakty.
Co się stało z Pogromcą gwiazd?
Autodestrukcja.
Kto ją uruchomił?
Moma Hyland.
Dlaczego?
Choroba skokowa. Wariuje od przeciążenia.
Czyli kłamałeś, kiedy oskarżyłeś Gór-Kom o sabotaż?
Tak.
Dlaczego?
Chciałem ją zatrzymać przy sobie.
Dlaczego na Pogromcy gwiazd wystąpiło przeciążenie?
Ścigali mnie.
Dlaczego?
Bo uciekałem. Wiedziałem, że to gliny. Kiedy ich tylko zobaczyłem, zacząłem uciekać. Polecieli 
za mną.
To była prawda. Podobnie jak w rdzeniu danych Ślicznotki, pominął tylko kilka drobiazgów. Był 
znanym przestępcą; odruch ucieczki przed policją nie wymagał dodatkowych wyjaśnień.
Skąd wiedziałeś, że to policja?
Polowy próbnik górniczy. Zbadałem ich pancerz. Tylko gliny mogły sobie pozwolić na coś 
takiego.
Jak trafiła do ciebie Morna Hyland?
293
 
Potrzebowałem zapasów. Moje filtry poszły w diabły, nadawała się do picia. Kiedy wybuchł 
Pogromca gwiazd, sprawdzić, czy coś tam nie zostało. Znalazłem ją żywą.
Była policjantką. Dlaczego jej nie zabiłeś?
Potrzebowałem załogi.
Jak ją zmusiłeś, żeby dla ciebie pracowała?
Jak ją zmusiłeś, żeby z tobą została?
Dlaczego chciałeś ją zatrzymać przy sobie?
Angus nie obawiał się tych pytań. Nie bał się, że skażą śmierć -już nie. Skoro tyle zainwestowali, 
żeby go przerobić borga, to raczej nie po to, żeby zabić. Chcieli go wykorzysta" punktu widzenia 
zbrodnie tylko dodawały mu wartości. Info które powinien chronić, i pytania, których powinien 
unikać,' czyły czegoś innego.
Wszczepiłem jej implant strefowy. Tylko tak mogłem jej jako załodze. I tylko tak mogłem ją 
skłonić, żeby pozwoliła pieprzyć.
Powiedział to z taką satysfakcją, że żaden z lekarzy nie w jego słowa.
Co zrobiłeś ze sterownikiem?
Pozbyłem się go, żeby na Gór-Komie nie skazali mnie na ś Nie znaleźli go. Nie wiem, gdzie jest 
teraz.
Ciało zameldowało komputerowi o prawdziwości tego twie nia. Nikt nie wątpił w słowa Angusa.
* * *
Być może bardziej jego satysfakcja, niż pomijanie niektó szczegółów, wprowadziła w błąd ludzi, 
którzy planowali i anal wali wyniki przesłuchań. Wypytywano go długo i często. Bad jego 
przestępstwa. Studiowano traktowanie Morny. Musiał z sprawę z jej ucieczki w towarzystwie 
Nicka Succorso. Zanotow jego podejrzenia co do Milosa Tavernera. Wszystko, co mó opierało się 
na faktach - było fizjologicznie szczere.
A jednak potrafił się bronić. Nie raz odwodził programy przes chujące od pytań, których się 
obawiał. W rezultacie nigdy nie wiedział - nie zażądano tego - niczego, co nie pasowałoby do d 
wodów, jakich dostarczył rdzeń danych Ślicznotki.
 
Nikt się nie dowiedział, że został on wyedytowany, że Angus pozmieniać zapisy w rdzeniu danych 
swojego statku. 2apewne nikt z ludzi biorących udział w planowaniu, ćwiczeniu • przesłuchaniach 
nie pojmował, jaki Angus jest groźny. Ich sprzęt nad »jm panował; nie mógł się od niego uwolnić. 
Był zatem bezpieczny.
* * *
Ponieważ był bezpieczny, coraz więcej ludzi zaglądało do jego kwatery, żeby go sobie obejrzeć: 
technicy z pokrewnych dziedzin, \ fciągani zawodową ciekawością; lekarze i inni specjaliści, by 
przyj-? rzec mu się osobiście; przypadkowy personel, by choćby zerknąć na oswojonego 
kryminalistę Hashiego Lebwohla. Z pozoru Angus ignorował ich całkowicie. Dawna złośliwość w 
jego spojrzeniu skierowana została do wewnątrz. O ile to było możliwe, nie zwracał uwagi na nic, 
co nie było poleceniem albo pytaniem, wspartym przymusem albo naciskiem.
Mimo to natychmiast zauważył, kiedy zaczął go odwiedzać sam Hashi Lebwohl, dyrektor GD.
Oczywiście, nigdy go przedtem nie widział. A pogłoski, jakie słyszał, nie wspominały o wyglądzie; 
nie mówiły zresztą nic ponad to, że dyrektor GD jest szaleńcem - i to śmiertelnie groźnym. Mimo 
to Angus od razu rozpoznał gościa.
W przeciwieństwie do czystych lekarzy i nieskazitelnych techników Lebwohl niby podpis nosił na 
swym chudym ciele brudny fartuch i nie dopasowane ubranie. Sznurówki staroświeckich butów 
wciąż się rozwiązywały. Okulary z poplamionymi, porysowanymi szkłami zjeżdżały mu na 
czubek nosa; oczy nad nimi miały barwę teoretycznego błękitu nie zanieczyszczonego nieba, a 
brwi sterczały na wszystkie strony, jakby naładowane elektrycznie. A jednak, choć wyglądał, 
jakby właśnie wyszedł z klasy, gdzie dręczył dzieci z ziemskich slumsów, wszyscy zwracali się do 
niego z szacunkiem. Kiedy przechodził, omijali go z daleka, jak gdyby jego ładunek ich odpychał.
Angus intuicyjnie odgadł, że to ten człowiek jest odpowiedzialny za to, co mu zrobiono - i za 
jeszcze gorsze rzeczy w przyszłości. Hashi Lebwohl pojawił się kilka razy, nie mówiąc do niego 
ani słowa. Z astmatyczną zadyszką rozmawiał z lekarzami i technikami, czasem zadawał pytania, 
czasem wysuwał sugestie, zdradzają-
 

 
294
 
295
 
ce dokładną znajomość ich pracy. Ale do Angusa nie odz, aż do wieczoru, kiedy fizjoterapeuci 
uznali, że jest gotów d, stkiego, co zaplanowali dla niego w GD, PZKG.
Na stacji panowała noc. Angus wiedział o tym, poniew komputer, jeśli nie był zajęty czymś innym, 
zaczynał odp na proste, funkcjonalne pytania. Poza tym technicy kazali nr kombinezon, włożyć 
szpitalną piżamę i iść do łóżka. W pok zostali jeszcze tylko dwaj, na pozór sprawdzając sprzęt 
przed* niem Angusa. Kiedy jednak wkroczył Hashi Lebwohl, jeden) natychmiast podał mu pilota, 
służącego jako sterownik im strefowych. Potem obaj wyszli.
Równocześnie zgasły lampki kontrolne na wszystkich moni
Hashi przyjrzał się znad okularów Angusowi. Uśmiecha'" dobrotliwie, długimi palcami wcisnął 
klawisze sterownika.
Angus mimo woli wstał z łóżka i stanął przed przybysza ciągając ręce na boki, jak ukrzyżowany.
Jeszcze kilka klawiszy i Angus oddał mocz w piżamę, rozlało mu się po nogach, a Lebwohl 
westchnął z zachwytem.
-	Och, Joshua - sapnął. - Chyba się zakochałem.	,,.•
Angus chciałby zdjąć piżamę i wcisnąć ją w gardło dyrekto
GD. Niestety, nie miał tej możliwości. Musiał stać nieruchomo, ciągając ręce - w nadziei, że 
wzmocnione mięśnie wytrzyirm obciążenie.
Ktoś zapukał do drzwi.
-	Wejść - zawołał Lebwohl, nie odrywając wzroku od nóg Ang
Weszło jeszcze dwoje ludzi. Zamknęli za sobą drzwi.
Angus bez trudu rozpoznał Min Donner; dyrektor Wydz
Operacyjnego nie zmieniła się od poprzedniego spotkania. Rys twarzy i ogień w oczach były 
wyraźne jak zawsze. Nawet tutaj siła broń; pewnie bez niej czuła się jak naga.
Nigdy jednak nie spotkał towarzyszącego jej mężczyzny, grzywę siwych włosów na głowie i 
uśmiech, który natychmiast wz dził w Angusie obrzydzenie: uśmiech pederasty, któremu powierz 
kierownictwo szkoły reformującej dla chłopców. Pulchny i pewny bie dołączył do Donner i 
Lebwohla niczym pierwszy pośród równy
Naszywka na lewej piersi informowała, że to Godsen Frik, rektor Protokołu PZKG.
 
Niech to szlag! Protokół, Gromadzenie Danych, Wydział Opera-i. Kto jeszcze został? Czy każdy 
ważniak w całej PZKG mu-u przyjść, żeby zobaczyć, jak Angus zsikał się w spodnie?
prik zerknął tylko. _ Widzę, że się bawiłeś, Hashi - stwierdził dobrodusznym bani. - Wiesz 
przecież, że on nie jest zabawką.
-	Nie? - Lebwohl przyjął uwagę Frika jak formę pochlebstwa. -
-śli się mylisz, to on istnieje tylko po to, żeby się nim bawić. Z dru-
iej strony, jeśli masz rację, to obowiązek nakazuje mi się upewnić,
?e i ty, i szacowna Donner, jesteście w jego obecności bezpieczni. Ajak lepiej sprawdzić jego 
tresurę niż przez zabawę?
-	Na pewno nie jest groźny? - upewnił się Frik.
-	Mój drogi Godsenie - wysapał Lebwohl, demonstrując sterownik - będzie tak stał, póki nie 
zdechnie, chyba że polecę mu zmienić pozycję.
Min Donner nie starała się nawet ukryć niesmaku. Skrzywiła się niechętnie, jak gdyby Angus nie 
był w tym pokoju jedyną osobą, która brzydko pachnie.
-	Twoje raporty mówią, że jest gotów - przypomniała niecierpliwie.
-	Fizycznie gotów - poprawił łagodnie dyrektor GD. - Sprzęg z komputerem jest dobrze 
rozwinięty, ale trzeba go udoskonalić. Co do oprogramowania, nie zostało jeszcze zapisane w 
rdzeniu danych. Kiedy doprowadzimy te sprawy do końca, będzie gotów. Oczywiście, konieczne 
są próby, ale nie napotkamy żadnych trudności. Oświadczam to kategorycznie. My też byliśmy 
gotowi do tego zadania, i to już od pewnego czasu.

-	To dobrze - zahuczał Frik. Ale Lebwohl nie skończył.
-	A ty jesteś? - zapytał dyrektora PR.
-	Jestem co'?

-	Jesteś gotów na ten nieszczęśliwy, ale nieunikniony moment, kiedy to, co tutaj robimy, 
dotrze do publicznej wiadomości?
-	Do licha, Hashi... - Frik zaśmiał się. - Jestem gotów od zawsze. To nie rekombinacja DNA. 
Wszyscy tu darzymy Amnion nienawiścią czystą i silną, ale nikt nie protestuje, jeśli chodzi o 
udoskonalanie techniczne. Ludzie są do tego przyzwyczajeni, w końcu robimy to od czasów 
łupków i kul. A on jest przestępcą. Zakałą tego wszech-
 

 
296
 
297
 
świata. Do diabła, od samego jego smrodu dziewica mog
mdleć. Skłonny jestem argumetować... -jego głos nabrał or
kadencji - ...że technologiczny odzysk takich ludzi jak Angu'
mopyle jest najlepszą z możliwości. Przez całe życie zwalczał
i wszystko, czego bronimy. Teraz ma być wykorzystany, by
bronić ludzkości przed największym zagrożeniem w historii. T
wiediiwe. - Zaśmiał się znowu. - Czy coś w tym stylu.	'
Lebwohl zasapał z aprobatą.
-	Drogi Godsenie, zawsze twierdziłem, że nadajesz się *
pracy.
-	Kiedy? - zapytała dyrektor WO. Najwyraźniej nie bawiła j
jaką prowadzili ze sobą Lebwohl i Frik. - Kiedy będzie gotów
-	Skąd ten pośpiech? - zdziwił się Frik. - Długo czekaliś
tę chwilę. Możemy poczekać jeszcze trochę.
-	O ile pamiętam - odparła w wyraźną goryczą - to samo m
łeś o środku immunizującym Intertechu. I ciągle czekamy. - ~
sta uciszyła Frika, Donner zwróciła się więc do Lebwohla: - N
spotkanie dzisiaj to twój pomysł. Jeśli nie zamierzasz nam po
dzieć, że jest gotowy, to po co tu przyszliśmy?
Lebwohl wzruszył ramionami.
-	Chcę wam wyjaśnić, jak on działa, żebyście też mieli coś do
wiedzenia w sprawie końcowego programowania. Wszelkie wynr
nia czy zastrzeżenia, jakie przyjdą wam do głowy, wszelkie trudn
jakie możecie przewidzieć... wszystko to weźmiemy pod uwagę.
-1 nie mogłeś tego załatwić zwykłymi kanałami?
-	Droga Min, wolałbym raczej, żeby każdy w sztabie PZKG znał szczegóły naszej pracy.
-	Wręcz przeciwnie - warknęła Min. - Myślę, że właśnie chce by każdy je poznał. Nie 
sprowadziłeś nas tutaj, żeby nam poka jak on działa. Chciałeś się nim pochwalić.
-1 co z tego? - wtrącił Frik. - Rzecz wymaga pewności. Nikt n uwierzy „zakale wszechświata", 
dopóki my nie powiemy, że niej groźny. A na przykład ty nie potrafisz tego powiedzieć, jeśli szc 
rze nie uwierzysz. Mamy więc szansę przekonać się, jak bardzo j bezpieczny.
Jednak dyrektor GD bardziej poważnie potraktował ocenę Min Do ner. Angus stał jak 
ukrzyżowany, a Hashi Lebwohl klasnął językie
 
Mo, no... - wymruczał. - Rzeczywiście ci się spieszy. Jakbyś zgadł. - Jeśli nie liczyć lekko 
zmarszczonego nosa, jej pozostały spokojne, nieruchome. A mimo to jej cała twarz wy-ała jak 
objęta płomieniem jej oczu. - Czy w ogóle czytałeś protokoły przesłuchań?
-	Daj spokój - jęknął Frik, jakby nie chciał pozostawać poza
dyskusją. - Wszyscy je czytaliśmy. W końcu pewnie stracimy
wzrok od czytania.
Min nie zwracała na niego uwagi.
-	Czy rozumiesz, co on jej zrobił?
-	Jej? - Lebwohl dobrze wiedział o kogo chodzi, ale czekał na wyjaśnienia Min.
-	Wszczepił jej implant strefowy, żeby ją gwałcić i wykorzystywać. I to po tym, jak dostała 
ataku choroby skokowej, zniszczyła własny statek i zabiła całą rodzinę. On ją złamał. Nikt z nas 
nie mógłby znieść takiej męczarni. Nikt... A potem dał jej sterownik implantu.
Zamknięty we własnym umyśle Angus rzucał przekleństwa, których nie słyszał jego komputer. 
Morna była jak Ślicznotka: wykorzystywał ją i dręczył straszliwie, ale też był jej wiemy. Fakt, że 
nie potrafił dotrzymać obietnicy, podniósł jego wściekłość na nowy poziom.
-	Chwileczkę - zaprotestował Frik. - Skąd to wiesz?
-	Złamał ją. - Donner patrzyła w oczy Lebwohlowi. - Doprowadził do uzależnienia od 
implantu strefowego, co też jest gwałtem, choć innego rodzaju, a potem wręczył jej sterownik.
Dyrektor Potokołu podniósł głos.
-	Pytałem, skąd o tym wiesz?
-	Ale teraz już go nie ma. - Min mówiła dalej, jakby Protokół w ogóle nie istniał, jakby 
liczyło się tylko GD i WO. - Prawdopodobnie zachowała go tak długo, żeby uzależnić się do końca. 
Obłęd i uzależnienie od implantu... Takie rzeczy rzucają się w oczy. Succorso musiał je zauważyć 
prawie natychmiast. A wtedy odebrał jej sterownik. I jaka teraz jest jej sytuacja? Ma chorobę 
skokową, jest złamana, jest uzależniona i jest własnością człowieka tylko odrobinę bardziej 
ujmującego niż ten Thermopyle. - Wskazała dłonią Angusa. - Chcę ją z powrotem, Hashi. To mój 
człowiek i chcę ją odzyskać.
-	Posłuchaj! - Frik ryknął jak syrena. - Skąd wiesz, że dał jej sterownik?
 

 
298
 
299
 
Oboje równocześnie zwrócili się w jego stronę.
-	Ponieważ, drogi Godsenie - wyjaśnił spokojnie Leb< ochrona Gór-Komu go nie znalazła.
-	Gdyby znaleźli, zlikwidowaliby go, zanim byśmy ic" wstrzymali - tłumaczyła Donner, 
zaciskając zęby. - Tavern zdołałby im przeszkodzić. Za bardzo go nienawidzą.
-	Ale to okropne! - zawołał Frik.
-	Właśnie o tym mówiłam.	,
-	Jeśli wiadomość się wydostanie, jeśli ktoś o tym usłyszJ Był szczerze przestraszony. - 
Jeden z naszych ludzi, z chorobą kową i implantem strefowym, włóczy się po świecie pod wł 
znanego pirata. Zaczną pytać, dlaczego do tego dopuściliśmy, simy ją odzyskać.
-	Zgadzam się - warknęła Donner. - Musimy ją odzysk Znowu zwróciła się do Lebwohla: - 
Dlatego właśnie zależy n pośpiechu. Wcale mi się to wszystko nie podoba... I z każdą c' lą nie 
podoba mi się coraz bardziej. - W pasji podniosła lekko - Chcę, żeby był gotów i ruszał w drogę. 
Jest moją ostatnią s; na jej ocalenie. Jeśli już nie jest za późno.
Tym razem Lebwohl był nieco skonsternowany.
-	Droga Min - wykrztusił, jakby oddychał piaskiem. - Nie jes
pewien, czy jego oprogramowanie może uwzględnić twoje życz
Zdawało się, że Donner sięgnie po broń.
-	Nie rozumiem.
-	Wybacz, wyraziłem się nieprecyzyjnie. Chcę powiedzieć, ? nie jestem pewien, czy jego 
oprogramowanie uzyska zgodę uwzględnienie twoich życzeń.
-	To oburzające - prychnął Frik. - Oczywiście, że musi ją ra* wać. Nie słuchałeś. Mówiłem 
przecież, że grozi nam katastro Możemy uratować sytuację, jedynie ratując tę dziewczynę.
-	Rozumiem waszą troskę - uspokoił ich Lebwohl. - Musi jednak zrozumieć, że nasze 
położenie nie jest takie proste. To zn czy, położenie obecnych w tym pokoju. Pozwólcie, że 
wytłumac; wam to z pomocą pytania. Kiedy nasz Joshua został aresztowań przez ochronę 
Gór-Komu, wasza Monia Hyland uciekła z kapit nem Succorso. Dlaczego na to pozwoliliśmy?
-	Nie było nas tam - odparł Frik. - Nie mogliśmy przeciwdział
 
Donner miała jednak inne wytłumaczenie. _ Rozkazy - rzuciła.
-	Naturalnie - zgodził się Lebwohl. - Oczywiście. Ale to nie jest
odpowiedź. Dlaczego wydano takie rozkazy? Jakie argumenty za
nimi stały? Dyrektor WO z każdą chwilą stawała się bardziej rozgoryczona. _ Nie mam pojęcia. 
Nikomu nie powiedział. Lebwohl pokiwał głową.
-	Musimy zatem zgadywać. Rozważmy hipotezę, że Morna Hy
land była warunkiem współpracy kapitana Succorso. Chciał jej, my
chcieliśmy jego. Nie mieliśmy zatem wyboru i musieliśmy mu ją
oddać. To możliwe, ale mało prawdopodobne.
Zastanowił się.
-	Pewne jest, że nie mogła jej zatrzymać ochrona. Gdyby im się
udało, w końcu poznaliby prawdę: że nasz Joshua nie jest winien za-
| rzucanych mu czynów. Co więcej, że jego wykroczenie zostało wy-S myślone przez kapitana 
Succorso i naszego cennego sprzymierzeńca I  Milosa Tavernera, zastępcę szefa ochrony. Nasza 
rola wyszłaby na i jaw, nie wprowadziliby Ustawy o Priorytecie, a nasz dyrektor Proto-!  kołu 
stanąłby wobec katastrofy... - oczy mu błysnęły - ...o astrono-\  micznym wymiarze. Jednakże 
rozwiązanie tego dylematu przez oddanie jej kapitanowi Succorso wydaje mi się wątpliwe. 
Osobiście preferowałbym likwidację. Ta dziewczyna jest elementem przypadkowym, a sam 
kapitan Succorso to łotrzyk. Razem sprawią więcej problemów, niż ich rozwiążą. Nie mogę jakoś 
uwierzyć, że postawiliśmy się w takiej sytuacji tylko dla zaspokojenia pragnień dzielnego 
kapitana.
-	Inaczej mówiąc - rzuciła gniewnie Donner - podejrzewasz, że gra toczy się o coś innego. 
Myślisz, że „Joshua" nie zostanie zaprogramowany, by ją ratować, z tego samego powodu, dla 
którego pozwoliliśmy jej uciec z Succorso. I że nie dowiemy się, co to za powód.
-	W skrócie - przyznał Lebwohl - właśnie tak.
Mięśnie piekły Angusa z wysiłku, ale nie mógł opuścić rąk.
-	Jeszcze zobaczymy - oznajmił Frik. - Protokół nie przyjmie
tego spokojnie. Oczywiście, popieram naszego Joshuę. Mam
nadzieję, że rozwali Thanatos Minor w strzępy. A przy okazji kapi
tana Succorso. Masz rację: to łotrzyk. Taki agent jak on tylko
zwiększa ryzyko.
 

 
300
 
301
 
- Czasem jestem skłonny zaryzykować. Wiesz o tym. Wyk nie takich przestępców jak Succorso, i 
zdrajców jak Tavern przepchnąć Ustawę o Priorytecie i dać nam Joshuę, warte było Szczerze 
powiem, że to był mój pomysł. Jeśli wiadomość o tym zejdzie, jesteśmy załatwieni. Chociaż nie 
sądzę, żeby Ustawa p bez tego. AJe to całkiem inna sprawa. Tymczasem nic nie zysk ryzykując, że 
Succorso i Hyland zwrócą się przeciw nam. Pow' ich rozwalić, kiedy tylko odbili od Gór-Komu. 
Nie zrobiliśmy więc teraz trzeba się pogodzić z konsekwencjami. Będę o to w - Spojrzał na Donner, 
jakby oczekiwał podziwu, a przyną* wdzięczności. - Możesz na mnie liczyć. Jeśli przynajmniej nie 
s_ jemy odzyskać tej twojej Morny Hyland, za bardzo się odsłonirrt Min Donner nie była 
wdzięczna. Parsknęła pogardliwie. - A skąd przekonanie, że cię posłucha? Kto posłucha? zdziwił 
się Angus. O kim oni mówią? O W nie Diosie? Dyrektorze PZKG?
Kto jeszcze mógł tej trójce wydawać rozkazy? Czyżby najpotężniejszy człowiek w ludzkiej 
przestrzeni z ich, żeby pozwolili Mornie odłecieć z Succorso?
- Mogę działać poza nim - oświadczył Godsen Frik nadąsan' niemal gniewnym tonem.
Hashi Lebwohl i Min Donner równocześnie odwrócili głowy, by zaszokowani czy może 
zawstydzeni wyznaniem dyrektora P"
-	Tak jak działałeś w sprawie środka immunizującego? - r
nęła Donner, wbijając wzrok w podłogę.
Frik zaczerwienił się, ale milczał.
-	Nie podoba mi się taka brudna rozgrywka.
Teraz Frik odpowiedział.
-	Nie bądź przy nas taka cnotliwa. Masz na sumieniu tyle s co pozostali. Może nawet więcej. 
Nie na darmo nazywają cię je katem. I to ty przywiozłaś tutaj Joshuę, prawda?
-	Wykonuję rozkazy - odpowiedziała, jakby do siebie. - Uf mu. Muszę mu ufać. Ale przecież 
powinniśmy być glinami. Jaki ma sens, jeśli nie jesteśmy uczciwi?
Lebwohl wzruszył ramionami.
302
- A co jest uczciwe? Określamy cel. Potem tworzymy środki jego osiągnięcia. Czy to nie jest 
uczciwe?
 
Cień wyrzutów sumienia zamigotał w oczach Min Donner, gdy
grzała gniewnie na Lebwohla.
_ Niedobrze mi się robi - warknęła. - Mówiłeś, że nam poka-•-sz, jak działa. Zrób to, żebym mogła 
stąd wyjść.
Lebwohl uśmiechnął się lekko.
_ pokażę. Ale muszę was ostrzec - dodał, zwracając się do obojga. -Jeśli nie akceptujecie 
możliwości, że nasz Joshua nie zostanie zaprogramowany do ratowania Morny Hyland, z 
pewnością nie będziecie zachwyceni tym, co powiem.
-	Co to ma znaczyć? - zdziwił się Frik.
-	Oszczędzę wam szczegółów technicznych. Wystarczy ogólny zarys. Kiedy dopracujemy 
końcowe oprogramowanie, kiedy ustali-
?' my wszelkie priorytety i zmienne, zostaną one wpisane do rdzenia danych jego komputera. W 
rezultacie staną się jego integralną częścią. Łącze między mózgiem a komputerem pozwoli mu 
działać w oparciu o doświadczenia i wiedzę, dopóki nie spróbuje czegoś, co będzie sprzeczne z 
programem. Otrzyma więc moralny odpowiednik dwóch umysłów. Jeden, nasz, będzie mu 
wydawał instrukcje. Drugi, jego, będzie je realizował. W rozsądnych granicach system jest 
niezawodny. Dzięki kontroli implantów strefowych Joshua nie zdoła podjąć żadnego 
działania-nieprzystającego do zaprogramowanych priorytetów. Niestety, system ma pewne 
ograniczenia. Najkrócej mówiąc, nie możemy przewidzieć każdej sytuacji czy konfliktu, jakie go 
czekają. A jeśli okoliczności te nie będą wystarczająco uwzględnione w jego oprogramowaniu, 
Joshua zdoła podjąć niezależne działanie, a to z kolei może poważnie zaszkodzić nam, albo 
naszym interesom. Tyle już wiecie.
-	Oczywiście, że wiemy - oświadczył Frik. - Nie jesteśmy
durniami.
Spojrzenie błękitnych oczu Lebwohla zdawało się mówić, że opinię w tej sprawie rezerwuje dla 
siebie. Jednak w głosie nie było napastliwości.
-	Aby rozwiązać tę kwestię, postanowiliśmy, że Joshua nie bę
dzie pracował sam. Poślemy mu do towarzystwa „partnera". Partner
ten wystąpi jako jego podwładny, będzie jednak miał prawo w razie
Potrzeby dokonać zmiany w oprogramowaniu. Komputer Joshuy
rozpozna głos partnera, a kiedy ten wypowie właściwe hasło, nowe
303
 
instrukcje trafią prosto do rdzenia danych. Oczywiście, j uznamy, że należy coś zmienić, wystarczy, 
że skontaktu" z partnerem. Zmiana zabierze tylko chwilę.
Donner i Frik czekali; Lebwohl przyglądał im się bada chwili podjął:
-	Partner Joshuy został już wybrany; w tej chwili przech
ning. Jak się zapewne domyślacie, nie możemy nim sterów
jak sterujemy Joshuą, ponieważ ograniczenia jego program
łyby ograniczyć skuteczność Joshuy. Wybraliśmy jednak c2
ka, którego uważamy za wyjątkowo odpowiedniego do teg
nia. I zapewniam was, że jego trening jest bardzo intensywn:
Donner zacisnęła zęby i czekała.
Angus nie mógł zacisnąć zębów; jednak on także czekał. •;
-	Nie przeciągaj, Hashi - mruknął Frik. - O kim mowa?  >
Hashi Lebwohl rozpromienił się.	;
-	O nikim innym niż naszym zaufanym sprzymierzeńcu i
dze, Milosu Tavernerze.
Gdzieś w głębi umysłu Angusa zapalił się nikły płomyk n
-	Taverner? - nie dowierzał Frik. - Zwariowałeś? Chcesz j rzyć całą operację takiemu 
człowiekowi jak Taverner? On mą skrupułów co spalarka do śmieci. Już raz sprzedał ochronę Góii 
mu. Wystarczyło mu odpowiednio zapłacić. Nas pewnie też s' daje, a jeśli nawet nie, to zacznie, 
kiedy tylko ktoś zaproponuje wystarczająco duży kredyt.
-	Nie sądzę. Istnieje kilka zabezpieczeń. Przede wszystkim r danych jest niezmienny. 
Taverner w praktyce nie może wydać' strukcji sprzecznej z oprogramowaniem Joshuy. No a każda 
w_ na instrukcja, każde słowo, jakie wypowie w jego obecności, zo nie trwale zapisane. Nasz 
Milos nie zdoła ukryć swoich dzi W dodatku wiemy, że nie można na nim polegać. Mamy wszyst' 
potrzebne dowody. Jeśli spróbuje nas zdradzić, zniszczymy W tej sprawie nie pozostawiliśmy mu 
żadnych wątpliwości.
Lebwohl uśmiechnął się dobrotliwie.
-	Zresztą, niezależnie od waszych obiekcji, musicie rozważ
kwestię prawdopodobieństwa. Partner Joshuy musi występować j
podwładny Angusa Thermopyle. Kapitan Thermopyle znany jest
Thanatos Minor i wiadomo, że nie służyłby pod niczyją komend
 
leże nigdy by nie przyjął do służby kogoś, kto nie jest przestępcą, neramowanie pozwoli mu 
wyjawić zdradę partnera, oskarżyć go, em i chronić. Dzięki temu Milos będzie musiał nam służyć. 
frik nie był przekonany, jednak Donner nie dopuściła go do głosu. _ Nie, Hashi. - Wydawała się 
niemal spokojna. - To wykluczo-Nie możesz tego zrobić. Zastanawiałam się, po co zabieramy 
Wernera z Gór-Komu, ale sądziłam, że nie chcemy dopuścić, że-« go schwytano. Nie pomyślałam 
nawet, że jest ci potrzebny do ijegoś takiego. Przecież on się zupełnie nie nadaje. Nie możesz 
zdrajcy powierzać broni takiej jak Thermopyle. Będę protestować. I opóźnisz całą operację? 
przekonywał ją Angus w wymuszonym milczeniu. Nie, nie rób tego. Wcale tego nie chcesz. 
Lebwohl spojrzał Donner prosto w oczy.
-	Decyzja została podjęta - oświadczył. - Dyrektor zaakcepto
wał rozkaz już kilka tygodni temu. Muszę z dumą wyznać - dodał
jeszcze z zadowoleniem - że ja mu to zasugerowałem. Uważamy
wybór Milasa za doskonały.
Donner zacisnęła pięści, uniosła je... Ale nie miała kogo uderzyć.
-	Lebwohl, jesteś dupkiem - warknęła przez zaciśnięte zęby.
Lebwohl zmrużył oczy.
-	Pewnie cię nie zaskoczę, Min - odparował, sapiąc - jeśli powiem, że mam podobną opinię 
na twój temat.
-	Daj spokój, Min - wtrącił poczerwieniały na twarzy Frik. - Porozmawiam z dyrektorem. 
Chciałbym, żebyś przy tym była.
Donner obrzuciła go zjadliwym spojrzeniem i wyszła z pokoju.
-	A kiedy dyrektor nie zechce zmienić decyzji - rzekł Lebwohl
- spróbujesz znowu „działać poza nim". Tym razem ci się nie uda.
Ta gra jest głębsza, niż sobie wyobrażasz. Łatwo możesz utonąć.
Wściekły dyrektor PR poszedł w ślady Min Donner.
Kiedy oboje zniknęli, Hashi Lebwohl jeszcze przez jakiś czas zabawiał się Angusem, aż wreszcie 
posłał go do łóżka. Angus starał się ignorować poniżenie. Oczywiście, nie miał wyboru - ale teraz 
piekący ból rąk i penisa przyjmował z mniejszą wściekłością i grozą. Dano mu nadzieję, dano coś, 
co pozwoliło zapomnieć o koszmarze.
Na tym się skoncentrował, ponieważ fizycznie nie był w stanie wykastrować dyrektora GD.
 
304
 
16
Kapitański kaprys wleciał w szczelinę i zaczął się rozpadać* Według chronometrów stan 
zagrożenia trwał krótko; tak kr że właściwie był niezrozumiały. Gdy tylko osiągnęli odpowi 
prędkość, Nick uruchomił napęd skokowy i statek wszedł w jonową. A gdy tylko wszedł w 
tachjonową, fizyka wymiarów częła rozkładać go atom po atomie i wciągać w nicość, jak dy 
wietrze.
Przez kilka sekund dryfowali na granicy nieistnienia. Generator pola skokowego zawiódł 
dokładnie w niewłaści" momencie.
Kryzys nastąpił zbyt szybko dla logiki. Jedynie wyobraźnia i r tuicja okazały się dostatecznie 
szybkie, by ocalić załogę Nicka.
W szczególności ocalił ich Vector Shaheed - nie dlatego, że doskonały w swoim fachu, ale dlatego 
że wpadł w panikę. Natchn' ny wyobraźnią albo intuicją, spanikował we właściwy sposób.
Już wcześniej się bał. Nowy sprzęt Amnionu bezbłędnie pr~' szedł większość testów - a inne 
zwyczajnie dawały puste ekran Po prostu się nie wykonywały. I to go wystraszyło.
 
otny w przedziale napędowym, pod brzemieniem odpowie-ności za przetrwanie Kapitańskiego 
kaprysu - z Momą Hy-j przyciskającą palcem klawisz autodestrukcji statku, i ze sprzę-1 któremu 
nie mógł ufać, w generatorze pola - spokojny, fleg-tyczny Vector Shaheed stracił panowanie nad 
sobą. Kiedy Nick zarządził tachjonową, dłonie Vectora spoczęły na kon-li. Milisekundy po 
włączeniu pola skokowego wcisnął przerwanie, "ująć odwołać przeskok statku z przestrzeni 
Amnionu do ludzkiej. W teorii była to katastrofalna decyzja. Nikt nigdy czegoś takiego nie zrobił; 
nikt, kto przeżył skok, nawet czegoś takiego nie próbował. Kapitański kaprys powinien zgasnąć, 
stać się widmem, statkiem upiorów, żeglującym po niepoznawalnych morzach wymiarów.
Jednak w tym przypadku teoria była błędna. Pole skokowe, generowane przez sprzęt Amnionu, 
okazało się anomalią: było otwarte, jak nie powinno być żadne przyzwoite pole. Zamiast 
doprowadzić do zguby Kapitańskiego kaprysu, Vector Shaheed przeciągnął statek z powrotem do 
normalnej przestrzeni.
Przy okazji wypalił obwody sterujące i kilka elementów napędu. Kiedy silniki skokowe przestały 
działać, Kapitański kaprys powrócił do tardjonowej.
Wyskoczył znad szczeliny niczym wystrzał z działa cząsteczkowego; wbił się w normalną 
przestrzeń z dopplerowskim wyciem, jakby jęczały wszystkie gwiazdy. Skan i nawigacja oszalały. 
Prędkość była tak wielka, tak dalece przekraczająca cokolwiek osiągalnego przez silniki, że 
komputery zupełnie sobie nie radziły. Dylata-cja czasu deformowała wszystko; czujniki wydawały 
z siebie elektroniczny bełkot. Rekalibracja komputerów zajęła długie minuty; dopiero wtedy 
mogły ocenić warunki i skompensować zakłócenia. Kiedy wreszcie przeanalizowały nowe dane, 
zameldowały, że Kapitański kaprys porusza się z prędkością 0,9 c - około 270.000 kilometrów na 
sekundę.
To nie powinno być możliwe. Żaden ludzki statek nie został skonstruowany dla takich szybkości. Z 
drugiej strony, nie wystąpiło żadne przeciążenie ani stres. Wewnętrznie statek równie dobrze 
mógłby dryfować. Problemy były zewnętrzne i chwilowo nie niosły żadnego zagrożenia. Po prostu 
komputerów nie przystosowano
 

 
306
 
307
 
do interpretacji danych, jakie próbniki i sensory odbierały"
i głębokiej czerni.	i
Minęła prawie godzina, zanim astrogacja poinformował
gdzie trafili.	>
* * *	'!
Morna Hyland miała podobny problem. Zanim jeszcze o świadomość, prześladowało ją dziwne 
uczucie, że czegoś jej* Czegoś fizycznego: jej ciało tkwiło w niewłaściwej pozy'' w niewłaściwym 
miejscu. Jak w delirium rzucała się z boku * jęczała przez sen, usiłowała dosięgnąć konsoli, której 
nie był Autodestrukcja... Jeśli coś poszło nie tak, powinna nacisn wisz. Po co groźby, jeśli nie ma 
zamiaru ich spełnić; nikt jej j cej nie uwierzy; ta odrobina władzy, którą dla siebie wywi przepłynie 
jej między palcami jak dym.
Jeśli naciśnie klawisz, Davies zginie. Jej syn zginie. Zg* wpół szalony od zwichniętej tożsamości i 
skażonych wspo Nie dostanie już szansy, by stać się sobą - tą jej częścią, którą ła za wartą ocalenia.
To i tak lepiej, niż pozwolić na oddanie go Amnionowi.     ,
Uderzała w klawisz, aż zabolała ją ręka, aż dłoń zadrżała siłku. Nic się nie stało.
Klawisz zniknął.	,
Zniknęła rezerwowa konsola dowodzenia.	*
Ręce miała puste... Bezsilna i zgubiona...
O Boże.
Z trudem uniosła powieki i zobaczyła znajome ściany sw kabiny.
Leżała na koi, splatając dłonie pod mostkiem; walczyły ze s\ jak gdyby prawa powstrzymywała 
lewą przed zgubnym ruchem
Nick wiedział o implancie strefowym.
Obiecał Daviesa Amnionowi.
Jej władza zniknęła.
- Obudziłaś się? - zapytał jakiś głos. Powinna go rozpoznać.. Martwiłem się o ciebie. Mikka 
musiała mocno ci przyłożyć. Zabr bym cię do ambulatorium, bo mogłaś dostać wstrząsu, ale Nick 
nie zgodził. Słyszysz mnie? Jeśli tak, to spróbuj coś powiedzieć.
 
i nie umiała poznać tego człowieka po głosie, powinna przy-nniej spojrzeć na niego i przekonać się, 
kto to. Kiedy jednak kowala, ból uderzył ją w tył głowy niby trafienie ze strzelby rzeniowej, a cała 
kabina rozpłynęła się za mgłą łez. Mikka musiała mocno jej przyłożyć, to prawda. Pierwsza oficer 
1 końcu zadeklarowała swoją lojalność. Ale jak tego dokonała? 0pitański kaprys musiał mocno 
przyspieszać, inaczej Morna by "?». zasnęła. Więc jak Mikka zdołała wstać z fotela?
Musiało nastąpić jakieś opóźnienie. Morna była pewnie zbyt zmę-iTona, żeby obudzić się 
natychmiast, kiedy wyłączyli ciąg, a implant ?strefowy ją uwolnił. W tym czasie Mikka zaszła ją 
od tyłu i... ; - No już, Morno - nie ustępował głos. - Spróbuj. Musisz się obudzić. Nie zmuszaj mnie, 
żebym tobą potrząsnął. Mógłbym ci zrobić krzywdę, a jesteś już wystarczająco obolała.
Zidentyfikowała mówiącego, jakby od samego początku wiedziała, kim jest. Vector Shaheed.
Spróbuj... Dobrze. Przecież potrafi. To konieczne. Przełykając łzy i ból, zapytała z trudem:
-	Gdzie...?
-W swojej kabinie - odparł. - Wszyscy żyją, przynajmniej chwilowo. Prawdopodobnie nigdy nie 
zrozumiem, w jaki sposób,
ale przeżyliśmy. Mimo oślepiających detonacji wokół potylicy, pokręciła głową.
Nie tego chciała się dowiedzieć. -Gdzie...? Czy uciekli z zakazanej przestrzeni? Czy Amnion im 
już nie
zagraża?
-	Gdzie jest twój syn? - zgadywał Vector. - O to pytasz? Nick ka
zał go zamknąć. Z tego, co słyszałem, nic mu nie dolega. Wygląda
groźnie jak jego ojciec, ale nikt mu niczego nie zrobił. Nie było czasu.
Morna zacisnęła pięści, żeby powstrzymać jęk.
-	Gdzie jesteśmy? - wycharczała poprzez detonacje.
-	Niech to szlag... - westchnął Vector. - Obawiałem się, że o to spytasz. No dobrze, masz 
prawo wiedzieć. Przykro mi to mówić, ale nie udało się. Nowe części zawiodły. Wyszliśmy ze 
szczeliny tak prędko, że przekroczyliśmy nasze parametry operacyjne. Przez jakiś
 

 
308
 
309
 
czas nie działała astrogacja. Komputery nie mogły zrozum;
ze skanu. Ale przed chwilą rozmawiałem z mostkiem. Nic
Zawahał się, nim dokończył.	«
- Nick kazał mi informować o twoim stanie. Kiedy w mostek, powiedział, że w końcu ustalili naszą 
pozycję. A steśmy w przestrzeni Amnionu. To złe wieści. Dobre wie: że pokonaliśmy większą 
część dystansu do Thanatos Min śmy tak blisko, że za dzień czy dwa powinniśmy zacząć Ir nie. 
Jakoś się nam udało zamienić katastrofę w przeskok r: Chociaż domyślam się, że z twojego punktu 
widzenia to dobra wiadomość.
Morna znów pokręciła głową. Teraz płakała, ponieważ ' to potrzebne. Wciąż w zakazanej 
przestrzeni, wciąż w zasięg tów Amnionu... Nick obiecał im jej syna. Te okręty zażądaj nienia 
obietnicy.
Jedyna nadzieja polegała na tym, że Kapitański kaprys, głęboko w ludzką przestrzeń i Amnion nie 
będzie ich ścigał.
Tak jak władza, nadzieja także się rozwiała.
-	Na twoim miejscu - szepnął Vector - nie poddawałbym
To ją zaskoczyło. Nie spodziewała się, że on - czy ktoko
z załogi Nicka - zrozumie jej utraconą nadzieję. Właściwie ni"; mowała, co właściwie przy niej 
robił: dotrzymywał towarzyi odpowiadał na pytania, pocieszał...
Słabym głosem, niby skrzywdzone dziecko, zapytała:
-	O co ci chodzi?
Co mogę zrobić, żeby go ratować? Co jeszcze mi pozostało'
Mechanik wzruszył ramionami.	<
-	Nick jest... cóż, w braku pełnej psychoanalizy powiedzmy
ko, że jest stosunkowo nieczuły. W normalnych okoliczność'
sprzedaż twojego syna nie odebrałaby mu spokojnego snu.
w każdych okolicznościach sprzedaż twojego syna i bycie ofi
oszustwa doprowadziłoby go do wściekłości. A Amnion nas o~
kał. To dość oczywiste.
Oszukał? Oczywiste?
Morna wpatrywała się w Vectora i czekała.
- Nick prawdopodobnie nienawidzi cię do szpiku kości. Gdy
nie był taki zajęty, myślałby już, jak cię najmocniej zranić. Twój s
 
lajwieksze możliwości. Ale choćby nie wiem jak cię nienawi-ne dotrzyma umowy, kiedy wie, że 
go oszukali.
'adal czekała.
.Właściwie - mruknął Vector, jakby wygłaszał dygresję - powi-i się tego spodziewać. Myślę, że za 
bardzo cię nienawidzi, żeby śleć rozsądnie. Gdyby myślał rozsądnie, nie mówiłby w ten spo-b przy 
lym 'cn ..emisariuszu". Było aż nazbyt oczywiste, że chce pozbyć twojego syna. Więc czemu 
Vestabule nie próbował się tar-wać? Dlaczego przyjął warunki Nicka? Myślę, że im tak 
napraw-nie zależało na twoim synu. Był tylko pretekstem do wymiany, aprawdę chcieli nam dać te 
części do napędu skokowego. Bo one nie były uszkodzone; nie mieliśmy problemów z 
kompatybilnością. Zostały skonstruowane, żeby zawieść, kiedy wejdziemy w tachjono-wą. 
Amnion sprzedał je nam, żeby się nas pozbyć... Żeby nas usunąć. Nie zważając na mgłę przed 
oczami i ból, ostry jak odłamki kości pod czaszką, Morna podparła się na łokciu, żeby lepiej 
widzieć
Vectora.
-	Chcesz mi powiedzieć, że uważają nas już za martwych, więc
nie będą nas ścigać? Vector kiwnął głową. Myśl była zbyt kusząca, by w nią uwierzyć.
-	Ale dlaczego? - spytała - Dlaczego próbowali nas zabić?
-	Ponieważ prawdopodobnie wiedzieli, że Nick ich oszukał. -Ale to przecież nieprawda - 
zaprotestowała. - Sam wiesz.
Owszem, zaproponował im zbadanie swojej krwi, chociaż wiedział, że wyniki będą 
bezwartościowe, ale przecież nie obiecywał, że będą inne. Zawsze może twierdzić, że dokładnie 
dotrzymał warunków.
-	To właśnie ich problem - przyznał Vector. - Dotrzymał umo
wy i oszukał ich równocześnie. Nie chcieli stracić dobrej opinii, ale
też nie chcieli darować mu oszustwa. A jak tego dokonał, musi być
dla nich sprawą najwyższej wagi. Jak mógł być odporny na ich mu-
tageny? Dopóki nie odpowiedzą na to pytanie, wszystkie ich kon
takty z ludzką przestrzenią są podejrzane.
Zastanowił się.
-	Przypuszczam - stwierdził - że najchętniej by nas złapali i sami
dowiedzieli się prawdy, a przy okazji zdobyli świeży zapas ludzkich
istot. Ale tego nie mogli zrobić. Nie mogli być pewni, czy nie mamy
 

 
310
 
311
 
przygotowanej sondy skokowej, która przeniesie wiad ludzkiej przestrzeni. W tej sytuacji 
usunięcie nas w szczep lepsze rozwiązanie. Nikt by się nigdy nie dowiedział, że nas? li i zabili. A 
tajemnica odporności Nicka mogła przecież zg' z nami. Teraz, zanim się dowiedzą, że żyjemy, 
powinniśmy dzieć bezpiecznie na Thanatos Minor, jeśli to miejsce można bezpieczne. Jest w 
każdym razie publiczne. Będziemy i świadków piratów z całej galaktyki. Amnion nie może zaa'J 
ani nawet nas porwać, nie niszcząc swojej reputacji.
Morna nie chciała ufać Vectorowi. Nie chciała wierz
chciała się odsłaniać. Nie potrafiła jednak zgasić płomyka
który rozpalił. Jeśli Amnion przestał być problemem, to mus*
radzić tylko z Nickiem...	•!
Błagam, niech to będzie prawda... Niech to będzie prawd
Nick nigdy nie przerażał jej tak jak Amnion.	<
Wciąż nie widziała mechanika wyraźnie; łzy przesłaniały j dok. Ale teraz nie były to tylko łzy bólu 
i rozpaczy.
- Vector, dlaczego? - Głos miała zachrypnięty. - Dlaczego bisz? Groziłam ci śmiercią. Przez chwilę 
miałam ochotę żabi wszystkich. Dlaczego to dla mnie robisz?
Powinna uważniej się wsłuchiwać w tony jego głosu. Po jakoś strząsnąć łzy i przyjrzeć się jego 
twarzy. Wtedy może b; przygotowana na odpowiedź.
Przemówił jak ktoś zmęczony życiem i artretyzmem; mowa; woły wała cierpienie, jak 
przeciążenia.
-	Żebyś nie oszalała. Żeby mocniej mógł cię zranić.	?'
Vector...
Wstał sztywno.
-	Naprawiłem twoje drzwi - oświadczył tym samym tonem
Nie zdołasz znów ich odblokować. Teraz idę mu powiedzieć, że
obudziłaś.
Drzwi odsunęły się z sykiem i zasunęły. Lampki na panelu po' zywały, że są zablokowane.
* * *
Zanim otworzyły się znowu i zanim Nick Succorso wkrocz do kabiny, wzrok Morny się poprawił. 
Tył głowy wciąż sprawi
312
 
miejsca wybuchu jądrowego, ale Izy przestały płynąć L-szcie potrafiła się skoncentrować. Jej 
słabość zmieniła się samym jądrze siebie Morna stała się twarda i niedotykalny przechłodzona 
wściekłość. Musiała być twarda. W przeciwnym razie widok jego gniewnej ^y i płonących 
czerwienią blizn rozbiłby w puch jej odwagę. : Ma powód, by tak wyglądać, przypomniała sobie. 
Jest oszuka-artystą, zdradzonym przez instrument, o którym sądził, że na-?'-.y do niego duszą i 
ciałem. Podarowała mu coś, co sięgnęło do ca jego mrocznych, złożonych pragnień - a teraz 
dowiedział się, dar był fałszywy.
Potrafił mordować ludzi z mniej ważnych powodów. Zatrzymał się na chwilę tuż za progiem, żeby 
mogła się przyjrzeć, co ją czeka, żeby, widząc jego twarz, oceniła zagrożenie. Potem ruszył ku niej 
niepowstrzymanie, niby tłok w cylindrze silnika, i uderzył w policzek tak mocno, że zwaliła się na 
posłanie.
Ognie jak nowe zapaliły się jej w głowie. Płomienny ból sparaliżował, biały rozbłysk oślepił. Nie 
mogła się bronić, kiedy przeszukał jej kombinezon i znalazł czarną skrzynkę. W żaden sposób nie 
mogła mu przeszkodzić, kiedy odbierał jej władzę nad własnym życiem.
Cofnął się, ściskając sterownik. Podniósł go tak, żeby mu się przyjrzeć, a przy tym nie spuszczać 
jej z oka. Odczytał podpisy pod klawiszami.
Oszołomiona bólem nie zareagowała, kiedy wcisnął jeden z nich. Nic się nie stało.
-	Dobrze - syknął, chowając sterownik do kieszeni. - Teraz jest
wyłączony. Wstawaj.
Nie mogła. Słyszała rozkazujący głos, rozumiała zagrożenie, ale była zbyt słaba, zbyt obolała. Bez 
sztucznego wspomagania stała się tylko człowiekiem - wyczerpaną, pokonaną kobietą.
-	Powiedziałem: wstawaj!
Zdołała jakoś podeprzeć się rękami, unieść do pozycji siedzącej. Ogłuszona, oszołomiona 
klangorem słońc, nie była zdolna do niczego więcej.
-	Teraz jesteś moja, ty suko - warknął. - Wykiwałaś mnie i okła
dałaś po raz ostatni. Przez chwilę już myślałem, że przeciągnęłaś
313
 
na swoją stronę Vectora. Nawet co do Mikki miałem w= Ale nie potrafiłaś. Też masz ograniczenia. 
Dopilnuję, żeb przekraczała. - Poklepał się po kieszeni. - I postaram . cierpiała. Postaram się, żebyś 
krwawiła i umierała jak . człowiek, a nie jakaś pieprzona superwoman. To twoja; szansa. Wstawaj!
-	Po co? - Mimo bólu, jej lodowaty rdzeń gniewu nie k
Żebyś znowu mógł mnie uderzyć? Z tym skończyłam. Nie'
udawać twojej zabaweczki. Jeśli chcesz, żebym „krwawiła*
rała", to sam musisz się pofatygować. Ja ci już nie pomogę,
staram się, żebyś za to zapłacił. Przysięgam, że zapłacisz.
Jakoś.
Pochwycił ją, szybki jak gwiezdny rozbłysk, i przycią siebie.
-	A jak niby to zrobisz? - zapytał, niemal plując jej w tw
Patrzyła na niego z wściekłością: jej lód przeciw jego płomi
-	Nie możesz wykasować autodestrukcji. Twoje kody pricr
ciągle są bezużyteczne. - Zgadywała, ale nie ryzykowała wi
miał czasu rozwiązać wszystkich problemów, jakie mu pozosta"
Twój statek to bomba, czekająca tylko, żeby wybuchnąć. A
wiesz, jak ją zaprogramowałam. Może eksploduje, jeśli nie w;
dzę czegoś co parę godzin? Prawdopodobnie w końcu odkryj
zrobiłam z twoimi kodami, albo wykorzystasz implant, żeby
zmusić do mówienia. Ale możesz nie zdążyć. Thanatos Minor
je dla Amnionu. Wy, przestępcy, zawsze wierzycie, że pracujec'
siebie, ale służycie Amnionowi. Jak tylko znajdziemy się w
skanerów, stocznia powiadomi ich, że ciągle żyjemy. Wtedy będ
miał przeciw sobie ich okręty. I jeśli nie wystarczy ci czasu, _r_
z nimi walczył z aktywną autodestrukcją i bez kodów priorytetów
Widziała, że to do niego trafiło. Jego wściekłość nie zmalała,, zmieniła charakter. Instynkt walki o 
statek i własne życie był siln szy niż chęć zadania jej bólu.
- Wszystko to jest tymczasowe - mówiła dalej. - Potrafisz wiązać te problemy beze mnie. Ale 
dopóki ci się to nie uda, mu dbać o moje życie, musisz zachować mój sprawny mózg. M dzięki 
temu zrozumiesz, dlaczego tak naprawdę nie chcesz zranić. Ani Daviesa.
 
łuchał. Nie potrafił jej przerwać. Mówiła o sprawach, których mógł lekceważyć. I wciąż miała nad 
nim przewagę, nawet bez lantu strefowego: znała go lepiej niż on ją. To jego zaślepiła jej zywa 
namiętność. To go odsłoniło - a ją chroniło.
-Wściekłość zabarwiła mu twarz na kolor blizn. Mięśnie jak pow-
-y wystąpiły na karku. Nie uderzył jej jednak.
-	Dlaczego? - warknął przez zęby.
" - Ponieważ - powiedziała wyraźnie, jakby nie dbała, że jest do-tecznie rozjuszony, by ją zabić - 
jesteś kapitanem Nickiem Suc-•rso, który nigdy nie przegrywa. Jego oczy przypominały lufy 
pistoletów. Wciąż ściskał ją za
ramiona.
-	Chcesz, żeby ludzie w to wierzyli. Chcesz, żeby w to wierzył
każdy przestępca czy gliniarz, który o tobie słyszał. Ale to nie
wszystko. Chcesz, żeby wierzyła twoja załoga. Nie kochają cię
przecież dlatego, że jesteś taki czarujący; nikt, nawet twoje kobiety.
Kochają cię z powodu twojej reputacji. Kochają Nicka Succorso,
który nigdy nie przegrywa.
Zaczerpnęła tchu.
-	A jak myślisz, jak teraz wyglądasz? Jak wygląda ta twoja repu
tacja? Dla kobiety, która cię „wykiwała", czego nie odgadłeś, bo
miała implant strefowy, zaryzykowałeś życie i statek w zakazanej
przestrzeni. I nastąpiła katastrofa: wpakowałeś się w takie kłopoty,
że musiałeś pozwolić Amnionowi się oszukać. Gorzej: wpakowałeś
się w takie kłopoty, że musiałeś sprzedać człowieka, żeby tylko dać
im szansę oszukania cię. A potem matka tego człowieka opanowa
ła twój statek. Wcisnęła klawisz autodestrukcji i zmusiła ciebie
i Amnion do zrobienia tego, co chciała. Jak na kogoś, kto nigdy nie
przegrywa, to prawdziwy sukces.
Twarz Nicka zastygła jak beton, stwardniała i straciła wyraz. Blizny zbladły; furia w oczach 
przygasła. Morna wiedziała już, że jej groźba odniosła skutek: zmusiła go, by się opanował.
Poprzednią wściekłość potrafiła zrozumieć. Teraz jednak nie mogła go pojąć. Był groźny w nowy 
sposób, jak absolut niebezpieczeństwa.
Ona była absolutem siebie, na skraju wyczerpania - i zguby. Nie
wahała się.
 

 
314
 
315
 
- Jak myślisz, co osiągniesz, torturując i zabijając mnie al y ge^syna? Czy pozwoli ci to odzyskać 
reputację? Wiesz, że nie będziesz Nickiem Succorso, który przegrał, ale teraz wszyscy wiedzą, że 
kiedy przegrywasz, mścisz się na bezbronnych k i dzieciach. Ta historia się rozniesie, tak samo jak 
wszystkie nie. Ludzie nie będą już opowiadać o bohaterze walczącycm ze; powaną policją. Będą 
opowiadać o tobie, jakbyś był Angusem. Po raz pierwszy na pokładzie tego statku wymówiła imię 
sa. I po raz drugi w życiu głośno.
- Albo? - burknął Nick, pozostawiając swoją wściekłość Nie mówiłabyś o tym, gdybyś nie 
zamierzała mi czegoś w zaproponować.
Niczym Kapitański kaprys w szczelinie Moma balansów krawędzi nieistnienia, walcząc o 
przetrwanie.
-	Albo - odparła - możesz zmienić tę historię.	I
-	Jak? - Twarz Nicka cały czas przypominała beton, ale kość, z jaką odpowiadał, zdradzała, 
że słucha uważnie.
-	Możesz mnie pochwalić - wyjaśniła bez wahania. - Po włączyć do służby. Możesz się 
uśmiechać i grać bohatera. M nawet udawać, że pieprzyliśmy się przez parę godzin bez prze.
Próbował ripostować, ale mu nie pozwoliła. - Daj swoim ludziom szansę uwierzenia, że zrobiliśmy 
to r że zaplanowaliśmy to, żeby wyrwać Amnionowi Daviesa i Kapi ski kaprys, nie narażając cię 
na utratę wiarygodności ani statku na strzelenie. Jak mógłbyś załatwić to inaczej? Oprócz mojego 
syna miałeś nic, co mógłbyś wymienić na części napędu skokowego, gdybyś go sprzedał, nie 
mógłbyś go odebrać, nie łamiąc umowy., dyna możliwość to wykorzystać mnie przeciwko 
Amnionowi. O wiście, z początku będą wątpić. Ale zaczną się zastanawiać. A ja poprę. W końcu 
muszą uwierzyć, przynajmniej dopóki będziesz " traktował, jakby to był nasz wspólny plan. I 
dopóki nie skrzywd Daviesa. Nie musisz udawać, że go lubisz, albo że chcesz go wid wać. W 
końcu to nie twój syn. Po prostu zostaw go w spokoju. Odczekała, żeby dobrze zrozumiał jej słowa. 
- Czy taka historia bardziej ci się podoba? - zapytała po chw' - Czy w ludzkiej przestrzeni jest 
jeszcze ktoś, kto miał odwagę w ciąć taki numer Amnionowi?
316
 
yy jej opinii wszystkie wspaniałe opowieści o Nicku i tak były stwami. Dlaczego ta jedna miałaby 
się różnić?
puścił ją nagle i odepchnął od siebie. Nogi ugięły się pod nią
ipadła na koję. Nick oddychał ciężko i zdawało się, że dygocze.
e twarz pozostała bezlitosna. .   - Zabiję cię za to - wyszeptał po chwili.
_ Wiem - odparła, patrząc mu w oczy.
_ Ale poczekam na odpowiedniejszą chwilę. Chyba że mnie zdradzisz. Wtedy nie będę miał 
powodu czekać. - Raz jeszcze zaczerpnął tchu i powoli wypuści! powietrze. - A teraz powiedz, jak 
przywrócić moje kody?
Morna wytrzymała jego spojrzenie.
-	Chcę zobaczyć Daviesa. Potrzebuje mnie.
-	Nic z tego. To jedyny hak, jaki mam na ciebie. Temu nie ufam. - Znów klepnął się po 
kieszeni. - Równie dobrze może być atrapą, a ty gdzieś schowałaś z dziesięć innych.
Pokręciła głową. Nie obchodziło ją, co myśli o czarnej skrzynce. Nagle zaczęła bać się o syna.
-	Posłuchaj, Nick - powiedziała jak najspokojniej. - W samot
ności on oszaleje. Może już oszalał. Ma mój umysł; myśli, że jest
mną. Przynajmniej pozwól mi z nim porozmawiać - błagała.
. - Nie - odparł szorstko Nick. - Okłamywałaś mnie. Kłamałaś od chwili, kiedy pierwszy raz cię 
zobaczyłem z kapitanem pieprzonym Termo-piłą. A ja ci uwierzyłem. Myślałem, że naprawdę mi 
się oddajesz. Wykorzystałaś mnie... jak wszyscy. - Stał się nagle zimny jak ona, i równie jak ona 
niedostępny. - Powiedz, jak mam przywrócić kody?
Pełna nadziei i desperacji powiedziała.
Skinął głową, uznając skuteczność gambitu. Potem ruszył do drzwi. Ctworzył je i obejrzał się, jak 
gdyby patrzył na nią po raz ostatni. Zegnał ją wzrokiem, choć głos miał chrapliwy i ponury.
-	Wracasz na wachtę Mikki. Ale kiedy nie będziesz na mostku,
chcę cię mieć tutaj. Wolę, żebyś trzymała się od wszystkiego z da
leka. A jak tylko znajdę czas... - Wskazał kieszeń i wyszczerzył zę
by. - Zobaczymy, jak ci się spodoba, kiedy ktoś inny się tym bawi.
Wyszedł i włączyła się blokada drzwi.
Oszczędzając bolącą głowę, Moma wyciągnęła się na koi i próbowała powstrzymać płacz, 
ogarniający ją na myśl o tym, co przeżywa Davies.
 
317
 
17
Pół godziny później zadźwięczał interkom, wzywając na nr wachtę Mikki Vasaczk.
Po chwili wskaźniki na panelu kontrolnym drzwi zamigotały lenią: Nick ją wypuszczał. Wybiegła 
na korytarz, zanim zd zmienić zdanie.
Powinna zajrzeć do ambulatorium. Nadal cierpiała: każde rżenie serca przebijało głowę ostrzem 
bólu, jak gdyby zagrażał' wylew. W niepokojąco krótkich odstępach czasu rozdwajało się"" dzenie, 
a wysiłek ogniskowania wzroku wywoływał pot i na" starych, znajomych mdłości. Napięcie albo 
odrętwienie bud mrowienie w palcach. Być może pękła jedna z kości czaszki doznał urazu rdzeń 
kręgowy, czy nawet sam mózg. Jeśli mi krwiaka pod czaszką albo w rdzeniu, groził jej paraliż. 
Mimo to poszła na mostek, nie do ambulatorium. Nie mogła się doczekać, żeby położyć ręce na 
konsoli danych Bez wspomagania implantu strefowego czuła się słaba jak inw lidka; ledwie mogła 
chodzić. Od czasu do czasu zataczała się ściany. W jednym z ocalałych przedziałów umysłu 
zastanawiała si 318
 
bardzo jest uzależniona od swojej czarnej skrzynki, czy przy-idkieni, w dodatku do wszystkich 
innych kłopotów, nie czeka jej rndroni głodu. Liczba istniejących ograniczeń przytłaczała. Lecz 
j^imo wszystko Morna szła naprzód.
Zbyt mało szans jej pozostało. Nie mogła zmarnować żadnej z nich.
Kiedy weszła na mostek, Nick powitał ją uśmiechem, który mog-jaby ocenić jako lubieżny, gdyby 
nie był taki krwiożerczy - i gdyby jego blizny nie miały jasnoszarej barwy popiołu.
Zjawiła się jako ostatnia z wachty Mikki. Oprócz Nicka i Siba Mackerna, pierwsi już wyszli, 
zapewne potwornie zmęczeni. Wszyscy obecni, odwróciwszy się, patrzyli na nią.
Najwyraźniej Nick nie uprzedził, że Morna podejmuje obowiązki. Mikka spoglądała na nią 
obojętnie, praktycznie bez wyrazu; kostki prawej dłoni miała otarte i opuchnięte, ale nie dawała 
poznać, że ją bolą. Scorz patrzył z otwartymi ustami, jak gdyby zapomniał o oddechu. Drugi skaner 
przenosił wzrok z Morny na Nicka; sprawiał wrażenie, że chciałby mieć w oczach czujnik 
dopplerow-ski, by zbadać znaczenie jej przybycia. Karster zrobił minę niczym mały chłopczyk nie 
potrafiący rozwiązać zadania z matematyki.
-	Nie wierzę - wymruczał zaszokowany Mackern. - Nie wierzę.
- Zwątpienie błysnęło mu w oczach. - Morna, dobrze się czujesz?
On mówił... ale przypuszczałem...
Nagle zamknął usta, jakby przerażony własnymi myślami.
-	Zastanowiłeś się, Nick? - zapytała drażliwa druga sternik, Ransum. Była zbyt 
zdenerwowana, by zachować milczenie. - Musimy z nią pracować? Przecież chce nas wszystkich 
pozabijać.
-	Będziecie z nią pracować. - Głos Nicka pasował do jego uśmiechu. - I polubicie to. Jeśli 
myślisz inaczej, to chyba za mało mnie znasz.
-	Ale co z autodestrukcją? - wtrącił Scorz. - Jeśli pozwolisz jej dotknąć komputera, może nas 
przecież wysadzić.
-	Mówiłem swojej wachcie, a teraz powiem wam. Odzyskałem swoje kody priorytetowe. 
Vector wykasował autodestrukcję. - Tylko nabrzmiałe mięśnie na karku zdradzały napięcie. - 
Spełniła swoje zadanie i nie jest nam już potrzebna.
-	Niech to szlag! - syknął Karster, jakby doznał objawienia. -Zrobiliście to specjalnie...
319
 
Uświadomił sobie, co powiedział. Nagle bardzo zajęty się nad konsolą.
Implikacje wydarzeń były zbyt niebezpieczne, by się z nirrr rzyć. Pozostali poszli za przykładem 
Karstera i teraz już tylko i Mikka jeszcze patrzyli na Mornę.
Nick, Mikka... i Sib Mackern.
Pierwszy danych dusił się niepewnością; nie mógł się uw Wyglądał, jakby bardziej go 
zaniepokoiła obecność Morrr mostku niż wszystko, co dotąd zrobiła.
-	Blefowałaś? - wykrztusił, jak gdyby ktoś przemocą w
z niego to słowo.
Pytanie brzmiało jak oskarżenie. Wyraźnie wolał o niej m jak o nieprzyjacielu.
Moma czuła pulsujący ból głowy; miała już dosyć kłamstw, nak, dla dobra Daviesa, spojrzała 
Mackernowi prosto w oczy. i=
-	Potrzebowaliśmy części napędu skokowego. Ja chciałam*
chować syna. Jak inaczej mogliśmy tego dokonać?
Mikka mogła zdemaskować oszustwo - była na mostku reze" wym i poznała prawdę. Mimo to 
milczała. Skrzyżowała ramion piersi i spoglądała obojętnie. Wcześniej wspomogła Nicka wł 
pięścią; teraz pomagała mu milczeniem.
Mackern na moment otworzył usta do protestu; pot czy łzy zal mu w oczach. Potem jednak, nagle 
wystraszony, opanował się szy' Niepewnie, jakby utracił dawne nawyki, wstał z fotela i zszedł z 
mo"
Nick z satysfakcją pokiwał głową.
-	Przejmujesz - zwrócił się do Mikki, zwalniając konsolę do
dzenia. - Gdybym wiedział, że możemy latać tak prędko, już da
no bym tego spróbował. Utrzymuj nas na kursie. Monitoruj wszy
ko; przy tej szybkości nie chcę żadnych niespodzianek. Jutro
czniemy myśleć o hamowaniu.
Obejrzał się.
-	Morna - dodał niemal swobodnie. - Spróbuj odkryć, co się st
ło. Masz nasze dane naukowe, a Vector da ci wszystko, czym dy
ponuje. Jeśli zrozumiemy, jak to działa, może uda się nam tym st
rować, a nawet osiągnąć coś takiego celowo. Wiedza, jak uzysk"
wać takie prędkości, jest warta fortunę.
Morna przyjęła polecenie, ale nie ruszyła się z miejsca.
 
_ Nick, co z Daviesem? - zapytała niemal nonszalancko.
przesadziła. Nick skrzywił się niechętnie.
_ Skąd mam wiedzieć, do diabła? Nie miałem czasu, żeby potrzymać go za rękę.
Zadygotała; bała się, że straci nad sobą panowanie. Uspokoiła się i wysiłkiem. Ukłucia bólu 
utrudniały widzenie; zignorowała je.
-	O to mi właśnie chodzi - powiedziała. - Byłeś zbyt zajęty, żeby
o nim myśleć. Czy poleciłeś komuś się nim zająć? Jak on sobie radzi?
Nick spojrzał na nią gniewnie, ale nie złamał paktu. Mrucząc pod nosem przekleństwa, włączył 
interkom przy konsoli dowodzenia.
-	Liete!
-	Słucham, Nick - odpowiedziała po chwili druga oficer.
-	Morna martwi się o naszego gościa - rzucił pogardliwie. W tej kwestii nie musiał ukrywać 
niechęci. - To twój problem. Prawdopodobnie chce jeść. Może dostać. Prawdopodobnie brakuje 
mu towarzystwa. Tego nie może dostać. Jeśli się wyrwie, zapłacisz za to własną skórą. Mam dość 
kłopotów, żeby jeszcze grać ojca cudzego bachora.
-	Dziękuję - szepnęła Morna pospiesznie, powstrzymując drżenie głosu. Usiadła przy 
konsoli danych i przypięła pasem siebie i swoje lęki.
* * *
Miała kłopoty.
Ból bezustannie pulsował w głowie. Brakowało jej śliny, by zwilżyć usta i gardło, a palce miała 
odrętwiałe i niezręczne, nie radzące sobie z klawiszami. Przy każdym wysiłku świat się 
rozmazywał i dawał o sobie znać żołądek. Ledwie nadążała z obowiązkami, a przecież miała też 
inne problemy.
Potrzebowała pomocy; potrzebowała implantu strefowego. Wszystko, co udało jej się osiągnąć na 
pokładzie Kapitańskiego kaprysu, osiągnęła ze sztuczną energią i koncentracją. Teraz odebrano jej 
te możliwości; pozostała tylko cena do zapłacenia.
Uzależnienie. Ograniczenia. I wiedza, że bez czarnej skrzynki być może nie zdoła ocalić syna.
Czasami wzrok ją zawodził, gdyż dawały o sobie znać skutki ciosu Mikki; czasami dlatego, że 
płakała. Konsolę przed nią przesłaniała mgła, a ekrany rozmywały się we łzach.
 

 
320
 
321
 
Nick uznałby za zdradę, gdyby komukolwiek pozwoliła żyć, że płacze. Ale nie mogła przecież 
wiedzieć, czy ktoś ą nych coś dostrzegł. Musiała się opanować.
Musiała spróbować. Ta konieczność ją podtrzymywała, b~
dowatym twardym rdzeniem wszystkich planów. Davies jes*
cze bardziej bezbronny niż ona. Jeśli nie znajdzie sposobu, ?
koś się z nim skontaktować, będzie zgubiony.
Musi spróbować.
Z początku przekraczało to jej siły. Same testy i dane, jak: dała Mikka, wystarczały, by wyczerpać 
jej energię; a przecie^ siała jeszcze pracować nad analizą dla Nicka. Nie miała cza' nic innego; ani 
odrobiny uwagi, żadnej siły.
Ale wtedy, nieoczekiwanie, jakby wynurzył się ze szcz przy jej konsoli stanął Mały z kubkiem 
kawy i talerzem kana
-	Vector powiedział - wymamrotał - że nie miałaś czasu na J
nie. Kazał ci to przynieść. - Był zakłopotany. Kiedy nie sięgnę1
dar od Vectora, dodał: - Spytał Mikkę. Mówi, że nie ma sprawy'
-	Do diabła - burknął Scorz. - Gdybym wiedział, że wy sta
zagrozić rozwaleniem statku, a będę miał posiłki podtykane
nos, już dawno bym to zrobił.
Ransum zachichotała nerwowo.	?
Morna wzięła kawę i jedzenie. Z twarzą ukrytą za włosami szep-- Dziękuję. - Potem czekała, aż 
Mały sobie pójdzie. Kiedy zniknął, zjadła i wypiła. Poczuła się trochę lepiej; odr na życia 
popłynęła przez palce.
Po kilku minutach zaczęła pracować nad rozwiązaniem prou mów osobistych.
Testy i dane, jakich żądała Mikka, wyświetliła na jednym z żych ekranów i przesuwała je, żeby 
wszyscy widzieli, że pracą Na drugim ekranie prowadziła program wyszukiwawczo-poró nawczy, 
sprawdzający, czy w zasobach Kapitańskiego kaprysu ma analogii do tego, co wydarzyło się w 
szczelinie.
Ale ekrany konsoli wykorzystywała do badań nie mających n wspólnego z jej obowiązkami.
322
Najpierw rzeczy najprostsze: bez większych kłopotów odkrył gdzie zamknięto Daviesa. Siedział w 
jednej z kabin pasażerskie
 
?woje drzwi od jej kwatery. Nie stawał się przez to fizycznie dostępny; z pewnością był 
nadzorowany, a Nick dopilnuje, żeby Morna nie mogła się wyśliznąć. Ale już sama wiedza, gdzie 
znajduje się syn, zmniejszyła jej niepokój. Mogło być gorzej: Nick mógł go zamknąć w kapsule 
ratunkowej. W kabinie Davies mógł się przynajmniej poruszać, umyć, położyć.
Wciąż nie wiedziała, jak do niego dotrzeć. Ale zbyt intensywne myślenie otępiło jej obolały umysł. 
Aby czymś się zająć, zaczęła analizować rejestr komunikacji statku.
To było trudniejsze: powinna pracować tak, żeby ani Scorz, ani Mikka, niczego nie zauważyli. A 
wciąż musiała poświęcać uwagę swoim normalnym obowiązkom. Pierwsza oficer zażądała 
sprawdzenia hipotezy zmęczenia metalu, by się przekonać, jaki wpływ na pancerz statku ma 
dylatacja czasowa i naprężenia. Niektórzy teoretycy uważali, że kiedy obiekt fizyczny osiąga 
prędkość zbliżoną do c, zaczyna tracić materię, aż zostaje zredukowany do czystego światła. Jeśli 
Kapitański kaprys tracił materię, Mikka chciała o tym wiedzieć. Program 
wyszukiwawczo-porównawczy wciąż pokazywał zera, żądając ponownego określenia parametrów. 
Przez godzinę nie potrafiła wyciągnąć z komputera komunikacyjnego pożądanych informacji.
Wreszcie ją dostała: od chwili powrotu do tardjonowej Nick wysłał tylko jedną wiadomość. Nie 
skierował jej do Thanatos Minor, ale do najbliższego satelity nasłuchowego PZKG. Było to 
żądanie pomocy.
Nick informował o swojej pozycji, kursie i prędkości, oraz twierdził - bez dodatkowych wyjaśnień 
- że jest ścigany przez okręty Amnionu. Przypominał PZKG, że nie mogą pozwolić na przejęcie 
statku z załogą. Nalegał, żeby wysłali do zakazanej przestrzeni niszczyciel.
Nic z tego, mruknęła Morna, czytając wiadomość. Jeśli ci się wydaje, że jesteś tego wart, to się 
mylisz. PZKG może chce ukryć przed resztą ludzkości istnienie środka uodparniającego na 
mutagen Amnionu, ale właśnie z tego powodu nikt w sztabie nie zgodziłby się na ryzyko, jakie 
podjął Nick. Udowodnił, że jest za głupi, by żyć. Każdy wysłany do nich okręt PZKG pojawi się 
jako zagrożenie, nie ratunek. Dalej jednak nie zdołała się posunąć. Interesy Nicka z PZKG nie 
dawały jej żadnego punktu zaczepienia, żadnego sposobu
323
 
nakłonienia go, by pozwolił jej rozmawiać z Daviesem. > umiała sobie nawet wyobrazić, jak się do 
niego dostać na; ną rękę. Wachta powołi dobiegła końca, a Morna wciąż ni Jazła odpowiedzi, na 
której najbardziej jej zależało.
Kiedy Mikka wezwała łudzi Liete, Nick pojawił się na nr żeby odprowadzić Mornę do kabiny.
Rozgorączkowane oczy i wymuszony uśmiech zdradzały, ma zamiary; nie musiała interpretować 
spojrzenia ani znac~ stukania palcem w kieszeń kombinezonu. Nagle łzy znowu st jej w oczach; 
miała uczucie, że z mięśni odpływa resztka en Tylko implant strefowy pozwalał znosić dotyk 
Nicka; teraz zos wykorzystany przeciwko niej.
-	Mam nadzieję, że jest tego warta - mruknął Scorz, ni
Nicka, ale tak, żeby Nick usłyszał.
-	Nigdy nie wiadomo - odparł Nick, trochę zbyt ostro.
Na jedną chwilę Morna odzyskała swój gniew. Nie potr
uśmiechnąć się do Nicka ani udawać zadowolonej, dopełniła v swojej części umowy, wykonując w 
stronę Scorza obsceniczny g' Karster i Ransum zaśmiali się niepewnie. Morna zeszła z mostka; 
Nick przestał się uśmiechać, gdy t oboje znaleźli się w korytarzu. Trzymał ją za rękę, jakby się bał,' 
spróbuje uciec. Nie mogła; próbowała samą siebie przekonać, -potrafi wytrzymać wszystko, co 
może jej zrobić, że dła ratow" syna zniesie władzę Nicka, jak kiedyś znosiła władzę Angusa. W" 
działa jednak, że to kłamstwo.
- Teraz zacznie się zabawa - szepnął chrapliwie, kiedy stan przed jej kabiną.
Wepchnął Mornę do środka. Jakoś udało się jej odwrócić twa do niego.
Drzwi się zamknęły. Nick ściskał sterownik jak granat, ścisk tak mocno, że żyły wystąpiły mu na 
grzbiecie dłoni.
Może chciał, żeby błagała go o litość, żeby padła przed nim n kolana. Może tego właśnie 
potrzebował.
324
Jeśli tak, nie doczekał się. Bez sterownika implantu nic nie mog ła dla siebie uczynić. Ale mogła 
odmówić poniżania się.
 
płoń zaczęła mu drżeć. Blizny miały kolor starej kości -jakby
/schła w nich cała namiętność.
Morna patrzyła spokojnie i czekała, kiedy wybuchnie. Czekała, łeby na nowo zaczęły się cierpienia, 
jakie przeżyła na pokładzie Ślicznotki.
-	Mówiłem ci - powiedział nagle - o kobiecie, która mnie
okaleczyła? - Głos mu drżał, jak palce.
Czekała, nie mrugając, niemal bez tchu.
-	To, co ty zrobiłaś, jest gorsze.
Wytrzymała jego zbolałe spojrzenie. Może powinna coś powiedzieć,
ale nic nie przychodziło jej do głowy. Mogła tylko odmawiać błagań. Zaciskał palce, aż pomyślała, 
że przełamie sterownik. Nie dotykał jednak przycisków. Twarz mu pobladła i przybrała barwę 
blizn. Usta wyglądały jak brzegi zastarzałej rany.
-	Problem w tym - oświadczył, drżąc cały - że teraz, kiedy cię
już mam, wcale cię nie chcę. Nigdy cię nie pragnąłem. Chciałem
tylko, żeby mnie ktoś pragnął.
Patrzyła na niego nieruchomo. Nick schował sterownik do kieszeni.
-	Możesz być pewna, że zaopiekuję się twoim bachorem - obie
cał. - Jest mi potrzebny. Oddanie go Amnionowi chyba mi nie wy
starczy. Chcę, żebyś musiała patrzeć, jak go zmieniają. A potem
chyba dorzucę im też ciebie.
Odwrócił się na pięcie i wyszedł.
Kiedy tylko zamknęły się drzwi, zapłonęły lampki oznaczające blokadę.
Davies... Davies, modliła się; pomóż mi.
* * *
Rozpaczliwie potrzebowała odpoczynku. Kiedy jednak zasnęła, zanurzyła się w koszmary, od 
których pociła się jak Angus i krzyczała jak potępieniec.
Wszystkie były takie same. We śnie wszechświat otwierał się nagle wokół niej i dawał jej 
wyrazistość, wypełniał doskonałością. Kiedy przemawiał, przekazywał absolutną prawdę - i 
absolutną konieczność. Jej posłuszeństwo było tak wyraziste i doskonale, że zdawało się być 
radością.
325
 
Stawali przed nią jej ojciec i jej syn. Byli także jej ma' strami ojca, byli Min Donner i kilkoma 
instruktorami z A" byli nią samą, zgwałconą i porzuconą. Ale ten chaos czyn: ko wyraźniejszymi, 
doskonale zrozumiałymi. Wszyscy mó' Morno, ratuj nas jakby krzyczeli z bólu
więc brała maleńkie ładunki i mocowała je do serca oj
syna, albo swojego, i patrzyła z wyrazistą, czystą radością,
buchy rozrywają na krwawe strzępy wszystkich, których ko.
Zbudziła się od własnych krzyków, w jeziorach potu, jak
sen wycisnął jej kości do sucha.	•
Po wachcie Liete i Nicka ponownie objęła dyżur na mostk razem Vector nie przysłał kawy ani 
jedzenia, ale po dyżur odprowadził ją do kambuza i pozwolił zjeść posiłek, zanim zamknął w 
kabinie.
Może dlatego, że po jedzeniu była silniejsza - a może po minęło więcej czasu od chwili, kiedy 
straciła osłonę implantu! fowego - koszmary stały się jeszcze gorsze.
Wariuję, myślała, kiedy groza odbijała się echem w pamię stem skończona.
Tym razem jednak wpadła na pomysł. Szaleństwo miało pewne zalety. Przede wszyskim było nie; 
widywalne: nikt się go nie spodziewał. A że i tak była skońc" nie miała już nic do stracenia.
Niemal spokojna zajęła stanowisko na wachcie Mikki. Kos ry pozostawiły ją wyczerpaną, ale 
skupioną- lęki zostały chwil" zaspokojone. Jako kamuflaż wykorzystując pracę, jakiej wynr od niej 
Mikka i Nick, połączyła się z komputerem roboczym sta Nie próbowała majstrować przy zamkach 
u drzwi - ani swoi ani Daviesa. To byłoby zbyt oczywiste; Mikka albo Nick na pe by coś odkryli. 
Ale mogą nie być tak czujni przy interkomach... Zamaskowana raportami naprężeń i badaniami 
szczeliny ot rzyła kanał między kabiną Daviesa i swoją. Otworzyła na stałe, było ryzykowne: kiedy 
Nick do niej wejdzie, Davies usłyszy ws stko. Jeśli Davies wyda jakiś odgłos, Nick także będzie 
słyszał. Pogodziła się z tym zagrożeniem, ponieważ nie miała inne wyboru.
 
i jest może obłąkana i zgubiona, ale przynajmniej zdoła porozma-?& z synem.
. chyba że Davies był już poza zasięgiem jakichkolwiek rozmów...
To mogło być prawdą. Tkwił zamknięty, samotny ze swym fundamentalnym kryzysem tożsamości. 
Ten kryzys to coś więcej niż emocjonalny niepokój - to stan całkowitego chaosu hormonalnego. 
Wobec niepojętej transformacji od embrionu do młodego chłopca, od sztucznie intensywnej 
seksualnej mieszaniny hormonów matki do własnej męskości, jego stan fizyczny musi być 
szaleńczo niezrównoważony.
Istoty ludzkie nie powinny przeżywać takich napięć. W znaczeniu Amnionu nie są do tego 
stworzone. Taka transformacja nigdy nie zastąpi lat miłości i opieki, jakich wymaga natura. Bez 
tych lat Davies jest pewnie zagubiony jak jego ojciec.
Pragnienie, by mu pomóc, wezbrało w Mornie, niby krzyk. Musiała jednak czekać, aż dotrze do 
kabiny.
Dziś Nick także ją odprowadzał, także ściskał za rękę, jakby sądził, że zechce się wyrwać. Teraz 
obawiała się go podwójnie: może przecież usłyszeć, że interkom jest włączony. Na szczęście 
miniony dzień znacznie go uspokoił; nie wyglądał jak człowiek, którego dręczą koszmary. W 
dodatku zbliżanie do Thanatos Minor z pewnością przypomniało mu sprawy, o których myślał, w 
które się angażował i które dawały mu większą satysfakcję niż Morna.
Bez słowa doprowadził ją do drzwi i zamknął w kabinie.
Kiedy została sama, zaczęła się trząść.
Nie wyobrażała sobie, w jakim napięciu żył Davies. Podczas kopiowania jej umysł nie był w 
naturalnym stanie; działanie implantu strefowego musiało wpłynąć na elektrochemiczne dane 
zapisane w jego mózgu. Różnili się więc, chociaż to od niej pochodził każdy świadomy fragment 
jego tożsamości. Ale czy uczyniło go to słabszym czy silniejszym'? Krótkie chwile rozmów 
sugerowały, że miał w pamięci białe plamy. Czy chwilowe? Czy te puste miejsca wypełnią się i 
zranią go jeszcze bardziej, osamotnionego i zagubionego?
Przez chwilę była zbyt przerażona, by mówić.
Ale potrzebował jej. Jeśli u niej nie znajdzie pomocy, nie może liczyć na nikogo.
 

 
326
 
327
 
Wyszła do sana, napić się wody i zwilżyć zaschnięte g~ tem oparła się o ścianę obok interkomu.
-	Davies - szepnęła cicho, jakby się bała podsłuchu. - §
mnie?
Natychmiast usłyszała zdziwione westchnienie i odgłos
-	Nie dotykaj interkomu - powiedziała szybko. - Otv
ten kanał na stałe. Jeśli czegoś dotkniesz, wyłączysz mnie.
i Liete zauważą, co się dzieje.
-	Morna? - zapytał. - To ty?
Głos jej syna... Taki sam jak jego ojca - gdyby ten oj
młodszy i mniej gwałtownie bronił się przed swymi lękami.
-	Gdzie jesteś? Co się dzieje? Dlaczego on mi to robi? Dl
mnie nienawidzi? Morna, za co? Kim ja jestem?
Moim synem.
-	Posłuchaj, Davies. - Spróbowała przebić się przez bariercS
niepokoju. - Chcę odpowiedzieć na twoje pytania. Chcę ci
dzieć wszystko. Ale nie wiem, ile mamy czasu. Jeśli nikt nie,J
waży, co zrobiłam z interkomem, możemy rozmawiać bardzo'
go. Niestety, każdy, kto będzie sprawdzał, może nas odkryć,
my skupić się na najważniejszym. Czy masz kłopoty z pamię
Usłyszała jego oddech, jakby przycisnął usta do mikrofonu.
-	Tak - przyznał po długiej chwili głosem małego dziecka,
dał bardziej stanowczo: - Nie wiem nawet, kim jestem. Jak
coś pamiętać?
Bądź cierpliwa, nakazała sobie. Nie popędzaj go.
-	Jakie kłopoty?
-	Po prostu przestaje działać. - Mikrofon tłumił głos; Davies i odczuwać ból albo złość. - 
Jestem dziewczyną. Pamiętam to, Moją ojczyzną jest Ziemia. Mam matkę i ojca, jak każdy. Ona 
ma, imię Bryony, a on Davies. Davies to mój ojciec, nie ja. Oboje są | cjantami, ale ona zginęła 
dziesięć lat temu, gdy statek ucierpiał w' ce z przestępcą; ojciec cudem przeżył. Ja też jestem w 
policji, po A" demii przydzielili mnie na statek ojca. To przecież nie ma sensu..
-	Wiem. - Morna z trudem nad sobą panowała, ale musiała jak go pocieszyć. - Wytłumaczę ci 
wszystko, ale muszę wiedzi w którym miejscu kończą ci się wspomnienia. Jaka jest ostatn rzecz, 
którą pamiętasz?
 
; Może jej nie usłyszał - jak gdyby dzieląca ich przestrzeń rozciąga sic na całe lata świetlne.
_ Kiedy o tobie myślę - wychrypiał - to znaczy o tobie różnej r}e mnie... czuję się, jakby mnie 
gwałcili. Kn Proszę... - Szloch ścisnął ją w gardle. Musiała przełknąć ślinę, Łanim podjęła: - Chcę 
ci pomóc, ale nie mogę, dopóki się nie do-
Kiem, co pamiętasz.
i   Davies długo milczał - tak długo, że serce niemal pękło jej z bólu, i kiedy czekała na odpowiedź. 
Wreszcie przemówił zza otchłani. I   - Statek to Pogromca gwiazd, niszczyciel PZKG, ale 
zamaskowany. Udawaliśmy transportowiec rudy. Właśnie ruszyliśmy ze Stacji Gór-Komu w 
stronę pasa i zauważyliśmy statek o nazwie Ślicznotka. Ostrzegali nas przed nim. Kapitanem był 
Angus Thermo-pyle... - Zająknął się przy tym imieniu, jakby nie mógł zrozumieć, czemu wydaje 
mu się znajome. - Powiedzieli, że jest jednym z najgorszych, ale nie można mu nic udowodnić. 
Widzieliśmy... - Głos mu zadrżał; zrozumiała, że się otrząsnął. - Widzieliśmy, że spalił obóz 
bezbronnych górników. Zaczęliśmy go ścigać. Byłam... byłem na stanowisku bojowym, na mostku 
rezerwowym. Lecieliśmy za Ślicznotką. To ostatnie, co pamiętam.
Słuchając go, Morna nie wiedziała, czy ma się cieszyć czy rozpaczać. Wspomnienia kończyły się 
w chwili, kiedy pierwszy raz doznała ataku choroby skokowej. Przynajmniej na pewien czas 
została mu oszczędzona groza, jaką przeżyła później. Może dlatego był jeszcze dostatecznie 
zdrowy psychicznie, żeby w ogóle mówić. Jeśli pomoże mu, zanim w pełni odzyska wspomnienia, 
może potrafi stawić im czoło. Teraz przypadł jej straszliwy ciężar wyjaśnień. - No dobrze... - 
Stłumiła własny niepokój; Davies bardziej od niej potrzebował pociechy. - Teraz wiem, od czego 
zacząć. Najważniejsze jest to, że nic, co pamiętasz, czy co sobie przypomnisz na temat Morny 
Hyland, nie dotyczy ciebie. Wiesz, że to prawda, ponieważ w oczywisty sposób nie jesteś 
dziewczyną. Nie przypominasz własnego wizerunku we wspomnieniach. To nie są twoje 
wspomnienia. To moja przeszłość. To ja jestem Morną Hyland. Ty jesteś Daviesem Hylandem, 
moim synem. Kiedy odkryłam, że jestem w ciąży, postanowiłam cię urodzić. Ale na statku nie było 
to możliwe. To piracki statek, Davies. Nazywa się Kapitański kaprys i należy do człowieka,
 

 
328
 
329
 
który zachowuje się, jakby cię nienawidził: do Nicka Succo-kaliśmy. Mieliśmy uszkodzony napęd 
skokowy i nie mog" trzeć do bezpiecznego portu. - Ocenzurowała tę opowieść, by ją sfałszować; 
nigdy by jej nie wybaczył, gdyby go teraz ła. Chciała tylko, żeby łatwiej ją zniósł. - Dlatego Nick 
zabr zakazanej przestrzeni. Na Stację Atestującą. Do Amnionu. Milczenie Daviesa było gorsze niż 
przekleństwa albo Miał dosyć jej wspomnień, by zrozumieć, o czym mówi.
- Amnion zna technikę „wymuszonego rozwoju", sposób s
go doprowadzenie embrionu do dojrzałości. Zgodziłaam się rr
nie umiałam wymyślić nic innego, żeby cię zatrzymać. Ale er
nie ma przecież doświadczenia, wiedzy, umysłowości. Amni
trafi wyhodować ciało, ale nie stworzy inteligencji ani osobo-
Dlatego kopiują to wszystko od matki. I dlatego wydaje ci się,,
steś mną. Kiedy się urodziłeś, dali ci moją przeszłość: moje
mnienia, moje przeszkolenie; przecież nie miałeś własnej.
Zastanowiła się.	t
- Ten mężczyzna, którego pamiętasz, to mój ojciec, Davie~ land, kapitan Pogromcy gwiazd. Jest 
twoim dziadkiem. Dałam go imię, ponieważ go kochałam i podziwiałam. I ponieważ c lam 
zachować przy życiu przynajmniej jego cząstkę. Całą resztę zabiłam.
Nie mogła tego powiedzieć; nie mogła ryzykować odtwor wspomnień, których los mu oszczędził. 
Dopiero kiedy zdo przedstawić we właściwym kontekście, kiedy go przekona, że żą do niej, nie do 
niego.
-	Nikt cię nie nienawidzi - oświadczyła, pragnąc, by jej uwierz; Nie ciebie osobiście. 
Mówiłam ci przecież. Nick traktuje cię w sposób, ponieważ nienawidzi mnie. I dlatego sprzedał cię 
Amni wi. Ty sam niczego nie zrobiłeś. To nie jest twoja wina. On po pr~ za wszelką cenę próbuje 
mnie zranić.
-	Dlaczego? - zapytał Davies. Jego głos brzmiał, jakby doc* dził z otchłani.
-	Ponieważ on jest przestępcą, a ja policjantką - wyjaśniła Mo ciągle nie mówiąc 
wszystkiego. - To jeden z powodów. Są też inn lepsze, ale nie chcę o nich mówić, dopóki nie 
będziesz gotowy.
Davies, co myślisz? Co czujesz? Czego ci trzeba?
 
Ściana była zbyt twarda, zbyt bezosobowa. Morna chciała zobaczyć
-a, chciała go przytulić, stanąć między nim a jego strachem. Sądzi-
że zainteresuje się tymi powodami. Jednak pytanie ją zaskoczyło. . Morna, dlaczego moje 
wspomnienia się urywają? Twoje życie
ało dalej. Zaszłaś w ciążę. Opuściłaś Pogromcę gwiazd i trafiłaś tutaj. Wpakowałaś się w takie 
kłopoty, że musiałaś prosić Amnion o pomoc. Dlaczego wcale tego nie pamiętam?
_ Nie jestem pewna - odparła powoli, po omacku szukając drogi. - Nie jestem specjalistką od 
wymuszonego rozwoju.
Ani od urazów psychicznych.
-To chyba dlatego, że te wspomnienia są takie złe. Nie będę cię okłamywać. To, co zaszło, było... 
ohydne.
Żeby ratować umysł przed grozą Amnionu, wykorzystała implant strefowy do stłumienia lęku. 
Może to nie dopuściło do transferu wspomnień, które najbardziej ją raniły i przerażały.
-	Twoje wspomnienia - oświadczyła mężnie - kończą się w chwi
li, kiedy pierwszy raz dostałam ataku choroby skokowej. To oczywi
ście mój problem, nie twój - dodała szybko, by go uspokoić. - Przede
wszystkim nie jest to skaza dziedziczna. Po drugie, przeskoczyłeś już
przez szczelinę. Gdybyś był podatny, pojawiłyby się jakieś objawy.
Ja jestem rzadkim przypadkiem: moja choroba zwykle pozostaje
w uśpieniu, a uaktywnia się w warunkach dużych przeciążeń. Po raz
pierwszy znalazłam się w takich warunkach, kiedy Pogromca gwiazd
mszył za Ślicznotką. Potem zaczęły się dziać straszne rzeczy. Jeśli bę
dziesz miał szczęście, nigdy sobie tego nie przypomnisz.
Głos Daviesa w interkomie brzmiał, jakby dochodził z drugiego końca galaktyki.
-	Są powodem, dla którego Nick Succorso cię nienawidzi?
-	Tak - przyznała cicho, jakby to stwierdzenie odebrało jej siły. - Niektóre.
-	Morna, muszę wiedzieć, co to za powody. - Nagle jego głos zabrzmiał stanowczo. - Może 
on nienawidzi ciebie, ale odgrywa się na mnie. Oddał mnie Amnionowi. Teraz kazał mnie 
zamknąć. Pewnie czeka tylko na okazję, żeby mi zrobić coś gorszego. Muszę wiedzieć, dlaczego 
tak jest. Inaczej tego nie wytrzymam.
To żądanie zraniło ją mocniej, niż uważała za możliwe. Był przecież jej synem, ocalałą resztką 
wiary i poświęcenia jej ojca. Będzie
 

 
330
 
331
 
ją osądza! według norm, których obronie poświeciła życie ~
choroba skokowa i Angus Thermopyle jej nie pohańbili. W
prawdy pohańbi ją także w jego oczach.	/
I co z tego? zapytała samą siebie. Czy to ma teraz znać Gdybyś była na jego miejscu, czułabyś to 
samo co on.
-	Ponieważ go okłamałam - oświadczyła, obnażając dus~
-	To wszystko? - syknął Davies, jak jego ojciec. - Nien cię, bo go okłamałaś?
-	Tak. Ponieważ okłamałam go w tym, co najbardziej '
Każde słowo wbijało w jej serce igły wyrzutów i cierpieni
zmuszała się, by mówić dałej. - To człowiek udręczony, a ja
rzystałam to przeciw niemu. Nie chciał, żebym cię urodził
trzebna mu byłam dła seksu, niczego więcej. Kazał mi ciebie;
nąć. Mógł mnie do tego zmusić, mógł ze mną zrobić wszystkoi
tego wykorzystałam każde kłamstwo, jakie mogłoby go skłon
zmiany zdania. Powiedziałam, że jesteś jego synem.
- A nie jestem - stwierdził Davies zza szczeliny. - Mój ojci Angus Termo-piła. On tak powiedział: 
Angus Thermopyle. wiek, który wymordował tych górników.
Interkom maskował ukryte oskarżenie, ale Morna słyszał
jakby Davies krzyczał: Jesteś policjantką, a zaszłaś w ciążę z "
takim jak Angus Thermopyle! Dałaś mi takiego ojca!	'?'
Na szczęście był zbyt przestraszony, żeby ją oskarżać. Żadn doświadczenie nie przygotowało go 
do takiej sytuacji.
- Czy naprawdę z tego powodu cię nienawidzi? - zapytał bł nym tonem. - Przecież obaj są 
przestępcami. Myślałem, że to że wspólnicy. Myślałem, że może mój ojciec jest na pokła 
Myślałem, że może przyjdzie mi z pomocą. Głos Daviesa załamał się po dziecięcemu. - Nie - 
odparła Morna. - Nie ma go tutaj. Siedzi w więzieniu^ Gór-Komie. Nie skazali go za to, co zrobił 
tym górnikom, ale znal coś, co mogli udowodnić. W całej ludzkiej przestrzeni to jedyny c wiek, 
którego Nick Succorso nienawidzi bardziej niż policji. Gd" przed twoim urodzeniem wiedział, że... 
- znowu wymówiła to inr jesteś synem Angusa, gołymi rękami przerwałby moją ciążę.
Bez żadnego znaku, bez najmniejszego ostrzeżenia, drz otworzyły się i do kabiny wszedł Nick. 
Ciemna krew zabarw 332
 
u blizny, podkreślając pełne furii spojrzenie. Wściekły grymas ^słaniał zęby, obie dłonie zacisnęły 
się w pięści.
-	Morna? - zapytał nerwowo Davies. - Co to było?
Jego głos wcale Nicka nie zdziwił.
-	Lubisz niebezpieczne życie - rzucił Mornie. - Czy nie przyszło ci do głowy, że nie 
powinnaś wchodzić mi w drogę? Nie muszę cię tu znosić. - Nagle zwrócił się do mikrofonu: - Ani 
ciebie, pieprzony bękarcie. - Jego gniew był niczym laser. - Mogę was oboje zastrzelić, i nikt tutaj 
ani w sztabie PZKG nawet nie mrugnie.
-	Tylko spróbuj - odezwał się Davies, rozgniewany jak jego ojciec i zbyt niedoświadczony, 
by się opanować. - Spróbuj wpuścić do mnie jednego z tych swoich przestępców.
Uderzeniem pięści Nick przełączył interkom.
-	Liete - warknął. - Odłącz interkom Daviesa. Od tej chwili jest
głuchy, zrozumiano? Nie życzę sobie, żeby cokolwiek słyszał.
-	Jasne - odpowiedziała spokojnie Liete.
Wyłączył mikrofon i spojrzał na Mornę.
Miał zamiar ją uderzyć: wiedziała o tym. Potrafiła odczytać to szczególne ułożenie ramion, linie 
sylwetki. Nie mógł się inaczej wyładować. Będzie tak stał i czekał, aż jej własny strach ją 
sparaliżuje. A potem uderzy tak mocno, żeby połamać kości.
Może jej złamać żebro albo szczękę. Przy odrobinie szczęścia może rozbić czaszkę.
Już chciała powiedzieć: Dobrze, skończmy z tym. Nie chce mi się tak czekać, aż przestaniesz nad 
sobą panować.
Powstrzymał ją interkom.
-	Nick... - Napięcie zastąpiło zwykłą obojętność Liete. - Jesteś
potrzebny na mostku.
Tego nie mógł zlekceważyć. Odwrócił się, włączył mikrofon, kciukiem wcisnął klawisz.
-	O co chodzi?
-	Mamy towarzystwo - poinformowała druga oficer. - Okręt Amnionu. Wyszedł z 
tachjonowej na granicy zasięgu naszego ska-iu. Jest teraz między nami a Thanatos Minor.
Nick uderzył w wyłącznik i biegiem ruszył do drzwi. Morna pobiegła także, zanim zdążył je 
zamknąć.
 
II
Nick zauważył ją.
-	Do diabła...!
-	Nick - nalegała Morna, niemal bez tchu. - Jestem ci po' na. - Korytarz był pusty; nikt nie 
mógł podsłuchać ich rozm Tak szybko, jak tylko potrafiła znaleźć słowa, przekonywała: -że 
zdołasz przeżyć Amnion. AJe na pewno nie przeżyjesz z zał która w ciebie nie wierzy. Musisz 
mnie mieć przy sobie i pod mać w nich przekonanie, że razem to planowaliśmy. Dopóki m; że 
stoimy po tej samej stronie, będą wiedzieli, że wciąż jesteś samym Nickiem Succorso, który nigdy 
nie przegrywa.
-	Inaczej mówiąc - odparował - chcesz, żebym ci zaufał,
wykonałaś mojego bezpośredniego rozkazu, a teraz chcesz, żeb'
postawił wszystko, co mi zostało, na to, że mnie nie zdradzisz.
-	Tamto było prywatnie - wyjaśniła. Przerwał jej próbę niesie
pomocy Daviesowi, więc była wściekła, wystraszona i nie db
o konsekwencje. - A to będzie publicznie. Chyba nawet ty pojm
jesz różnicę.
Warknął tylko i zamachnął się.
334
 
-	Ale nie uderzył; chwycił ją tylko za rękę. Niemal przewracając
-rpnięciem, pociągnął w stronę windy.
_ To ma dobrze wyglądać - syknął. - Im mocniej mnie nacis-
: tym mniej zyskuję, zachowując cię przy życiu.
pobrze wyglądać... Nie wiedziała już, co to właściwie znaczy. Z każdą chwilą mniej rozumiała 
własne decyzje i skutki własnych ^jzialań. Nie panowała nad własnym życiem, i to na wiele 
sposobów. Rozszerzał się odstęp między tym, co myślała i planowała, a tym, co robiła. Wszystko 
wokół odbierała jak w gorączce, jakby na głodzie.
Mimo to odpowiedziała na jego żądanie tak, jak gdyby mógł na nią liczyć, jak gdyby wciąż była 
siebie pewna.
Razem pobiegli na mostek.
Kiedy dotarli, ulga przebiła się przez chłodną kompetencję Liete. W przeciwieństwie do Morny 
odwiedziła ambulatorium i opatrzyła swoje rany. W dodatku na pewno trochę odpoczęła. Nigdy 
też nie przeżyła zwątpienia we własne możliwości. A jednak wyraźnie nie chciała prowadzić statku 
w takiej chwili. Ulga dowodziła, że nie wie już, co myśleć o kapitanie. Nie chciała bez niego 
dowodzić podczas spotkania z okrętem Amnionu, ponieważ nie mogła już liczyć na jego aprobatę.
Nick nie zwrócił uwagi na jej reakcję. Jednym rzutem oka ocenił wskazania przyrządów.
-	Sytuacja - rzucił.
Liete skinęła głową na jeden z ekranów.
-	Pokazali się przed pięcioma minutami. Wyszli z tachjonowej na
granicy zasięgu. Dane skanu nie są jeszcze pełne. Przede wszystkim
ciągle jeszcze próbujemy skompensować zniekształcenia czasu rze
czywistego na czujnikach. Po drugie, program zwyczajnie nie prze
widuje tak silnego efektu dopplerowskiego. Musimy próbkować po
osiem do dziesięciu razy, żeby odfiltrować szumy. W tej chwili nie
wiemy nawet, w jakim kierunku lecą. Ale to Amnion: tego jesteśmy
pewni. Charakterystyka emisji przypomina jeden z tych okrętów,
które zostały przy Atestującej: Spokojne horyzonty. Jakimś wariac
kim zbiegiem okoliczności znaleźli się między nami a Thanatos Mi
nor. To znaczy: dokładnie między nami. Jeśli ktoś nie zmieni kursu,
to się zderzymy.
Nick zmarszczył czoło.
-	Jak to możliwe? - zapytał.
 
335
 
Liete zerknęła na cuchnącego, oślizłego trzeciego sterni - To łatwe - wyjaśnił Pastille, muskając 
wąsik. Z sat;;* przyjął możliwość wykazania swoich umiejętności. - Alba trafilibyśmy tego 
dokonać. - Uśmiech sugerował raczej, że jest łatwy, a nie że wysoko ceni zdolności Alby Parmute. 
-4 dane: naszą prędkość, przyspieszenie i wektor, plus dokła czyt masy, pewne parametry histerezy 
i niezłe przybliżeń-moc wytrzyma nasz generator pola skoku, mogli wyplotować? tyczne 
przeskoki od Atestującej do nieskończoności. Gdyby li zgadywać wielkość energii i parametry 
histerezy, na pewno im nie udało. Ale sami dostarczyli nam części, więc mieli ści formacje. Skoro 
byli pesymistami i przewidzieli, że możemy' żyć ich sabotaż, bez kłopotów przewidzieli też, gdzie 
nas s"'' Pod warunkiem, że wrócimy do tardjonowej po ich stronie g-" Morna wiedziała to 
wszystko. I była pewna, że Nick także' dział. Ale ten wykład dał mu czas do zastanowienia - a zało 
przyzwyczajenie się do jej obecności.
-	Nadają coś? - zwrócił się do stanowiska komunikacji.
Trzeci łącznościowiec, niezbyt sprawny nawet w najlep
warunkach, teraz był wyraźnie przestraszony.
-	Nie jestem pewien. Mamy za dużo szumów.
-	Zaryzykuj - rzucił groźnie Nick. - Zgadnij.
Trzeci namiarowiec, Simper, parsknął w swoją wielką pięść*! Zaczerwieniony łącznościowiec 
zbladł nagle. Spojrzał na V jakby u niej szukał obrony.
-	Raczej nie - oświadczył niepewnie. - A jeśli nawet, kom tego nie rozpoznaje.
-	Jeszcze za wcześnie - wtrąciła Liete. - Mówiłam już: nie my nawet ich kursu. Nie potrafimy 
dostatecznie dokładnie oc dystansu. Nawet gdyby zaczęli nadawać zaraz po wyjściu z tac' nowej, 
możemy jeszcze tego nie odbierać.
-	Czy to działa w obie strony? - spytała Morna. - Czy oni też mogą nas namierzyć?
Liete zastanawiała się przez chwilę.
-	Nie widzę powodów, żeby nie. W każdym razie prawie na pe
no nie spodziewali się takiej sytuacji. Są pewnie zdumieni,
w ogóle nas widzą. A jeszcze bardziej, że lecimy tak prędko.
 
_ Dobrze. - Nick był gotów. Zaczął wydawać rozkazy. - Ty... -
skazał palcem Mornę - przejmujesz konsolę danych. - Uśmiechnął się złośliwie. - Nie obraź się, 
Alba, ale chcę tam mieć kogoś, kto nie myśli cipą.
Alba Parmute wydęła wargi, przypominające kształtem jej obfite piersi, ale nie protestowała.
Nick wcisnął klawisz interkomu przy stanowisku dowodzenia.
-	Lind. Malda. Szybko na mostek. - Zdawało się, że podkręca we
wnętrzny tyrystor, intensyfikując reakcje w odpowiedzi na wyzwa
nie. Z każdą chwilą bardziej przypominał Nicka Succorso, który nig
dy nie przegrywa. - Najlepiej zaraz. A jeszcze lepiej natychmiast.
W drodze na stanowisko Morna minęła się z Albą Parmute. Trzecia danych próbowała spojrzeć na 
nią z pogardą, ale nie potrafiła ukryć seksualnego podziwu dla Morny, wciąż zachowującej taki 
wpływ na Nicka.
Morna uśmiechnęła się w odpowiedzi - i ze zdumieniem uświadomiła sobie, że uśmiecha się tak 
jak Nick. Z każdym dniem była do niego bardziej podobna.
Do niego. I do Angusa.
Ta myśl oszołomiła ją na moment. Usiadła w fotelu i odruchowo zapięła pasy, ale wskaźniki i 
światła na konsoli nic jej nie mówiły. Bez osłony implantu strefowego napięcie deformowało 
osobowość, przekształcało ją nie do poznania.
Usłyszała głos Nicka.
-	Morna, załóżmy, że zidentyfikowaliśmy drania prawidłowo.
Ściągnij wszystko, co wiemy o Spokojnych horyzontach. Musimy
wiedzieć, z czym mamy się zmierzyć.
Jakby wcisnął w niej przełącznik: w jednej chwili odzyskała zdolność działania. Zaczęła uderzać w 
klawisze, wprowadzać instrukcje, przerzucać dane na ekran.
Po chwili zjawiła się Malda Verone i zastąpiła Simpera. Mrucząc coś pod nosem, Lind zajął 
miejsce przy konsoli komunikacji, wcisnął do ucha słuchawkę i zaczął wprowadzać filtry na 
rozmyte sygnały pustki.
-	Niczego nie zgub - uprzedził go Nick. - Musimy szybko de
cydować. Przy tej prędkości włączenie bocznego ciągu to jak rozbi
janie jajek młotem pneumatycznym. Musimy dokonywać możliwie
 

 
336
 
337
 
małych poprawek kursu. Ale dopóki nie wiemy, czego od i nie wiadomo, co powinniśmy z tym 
zrobić.
-	Działam - rzucił Lind, wciąż wpatrzony w swoją ko
Jak pierdną, przerobię to na muzykę.
-	Tylko żeby ciągle śmierdziała - mruknął Pastille.
Nick zignorował go.
-	Malda, wszystko ma być gotowe. Działa cząsteczkowe nie
le się przydadzą, chyba że będzie okazja do salwy burtowej.,
duj je na wszelki wypadek. To samo dotyczy laserów. - Kapitar'
prys był dobrze wyposażony w lasery przemysłowe, niezastąpio
demontażu zdobytych statków. Podobnie jednak jak działa czą"
we, ograniczała je prędkość światła; były zbyt powolne w stosu
obecnej szybkości statku. Z tego punktu widzenia szybkość była
zmniejszała skuteczność broni. -1 uzbrój miny zakłóceniowe.
Malda Verone nie potwierdziła rozkazu: już go wykonyw
-	Allum - Nick zwrócił się do trzeciego skanera. - Pot" więcej informacji. Chcę wiedzieć, w 
którą stronę leci ten sku i jak szybko.
-	Ja też - odparł bez przekonania Allum. - Ale odczyty zbyt wyraźne. Jeśli jeszcze podkręcę 
swoją konsolę, zacznie d
Ale już po chwili zawołał z podnieceniem:
-	Zaczekaj minutkę... Komputer coś łapie... Leci w tym s~
kierunku co my - zameldował, patrząc na ekrany. - Dokładni
sam kurs. Prędkość... - nacisnął klawisz - 0,4 c.
Co oznaczało, że Kapitański kaprys doganiał okręt Amn' z połową prędkości światła.
-	Morna - rzucił niecierpliwie Nick. - Co o nich wiemy? Co
żerny zrobić?
Morna przesortowała dane.
-	Ta klasa okrętów wykorzystuje powolny ciąg eksplozy
Mogą rozwijać prędkości nie mniejsze od nas... to znaczy w
malnych okolicznościach... ale nie potrafią wygenerować ta'
przyspieszeń. Dlatego nie są zbyt zwrotne. To by pasowało do
szych odczytów. I to jest dobra wiadomość.
Nagle zaschło jej w ustach.
- Zła wiadomość jest taka, że Spokojne horyzonty jest dostat nie duży, żeby mieć działo protonowe. 
To właśnie zaleta powoln
338
 
? gu eksplozy wnego: daje rezerwę mocy. - Matka Momy zginęła po
leniu strumieniem protonowym. - Nie przeżyjemy trafienia. Jeśli dojdzie do walki, naszym 
jedynym atutem jest zwrotność.
Jej rozgorączkowanie coraz bardziej przypominało dreszcze. Szok adrenalinowy... Głód...
Jeśli Nick zechce wykonać jakiekolwiek manewry wymagające przeciążeń, znajdzie się w 
kłopotach. Zabrał jej czarną skrzynkę.
Jej matka zginęła.
-	Nadają! - Lindowi łamał się głos. Nick pochylił się nad konsolą.
-	Posłuchajmy.
Lind włączył głośniki. Ożyły w eksplozji czarnego szumu.
-	Okręt Amnionu Spokojne horyzonty do ludzkiego statku Kapi
tański kaprys. - Mechaniczny głos dobiegał przez trzaski zakłóceń
niby łoskot gwoździ w obracającym się bębnie. - Wymagana jest
wasza deceleracja. Zgodność celów nie została osiągnięta. Żądania
Amnionu nie zostały zaspokojone. Jeśli nie zostaną zaspokojone,
uznamy was za wrogów. Spokojne horyzonty was zniszczy. Aby
przeżyć, musicie hamować.
Morna poczuła ukłucie paniki. Żądania nie zostały zaspokojone. Rozbłyskujące w oczach iskry nie 
pozwalały skupić się na ekranach. Usta miała tak suche, że nie mogła przełknąć śliny.
Amnion wciąż chciał Daviesa.
Albo sekretu odporności Nicka.
Nick przez chwilę ssał zgięty palec.
-	Jakie jest opóźnienie? - zapytał. - Jak są daleko?
-	Pięć minut - poinformował Lind. - To tylko przybliżenie, ale mniej więcej dokładne. 
Komputery cały czas poprawiają obraz.
-	Pięć minut - potwierdził Allum ze skana. - Zgadza się.
Dziewięćdziesiąt milionów kilometrów. 1 zbliżają się ze względną prędkością stu pięćdziesięciu 
tysięcy kilometrów na sekundę. Dość miejsca na manewry. Dość czasu na rozpacz.
Skan statku nie był aż tak dobry. Oczywiście, że nie. Okręt Amnionu funkcjonował, ponieważ 
dysponował sprzętem przewyższającym wszystko co ludzkie: żaden ludzki skan nie miał takiego 
zasięgu. Kapitański kaprys odczytywał dawne informacje, ślady cząsteczek rozpraszające się w 
próżni, i na tej podstawie
339
 
komputery dokonywały ekstrapolacji. Ironicznie, to wła' kość osiągnięta dzięki sabotażowi 
pozwalała interpretovi na taką odległość; dawała szansę obrony. Stacja taka j -Kom byłaby ślepa 
na obecność Spokojnych horyzontów. (
-	Nick - wykrztusiła Morna ze swej wysuszonej krtani. - "
im, że mamy awarię. Powiedz, że kiedy wybuchł napęd s*
rozwalił nam system sterowania ciągiem. Nie możemy wyha
Pokręcił głową.
-	Będą wiedzieli, że to nieprawda. - Jego skupienie było tak
że nie zareagował na ukryty w sugestii przekaz. - Sami zbud
części. Dokładnie wiedzą, jak się zachowały. Lind, zapisz to:
tański kaprys do okrętu Amnionu Spokojne horyzonty. Odzy
panowanie nad swoim statkiem. Żałuję, że zaspokojenie waszy
dań zostało uniemożliwione przez buntownicze działania
podwładnych. Jednakże nie mam zamiaru hamować. Moje
także nie zostały zaspokojone. Awaria napędu skokowego wynr
nego przybycia na Thanatos Minor. Ze względu na naturę aw
sze żądania nie są już wiążące". - Starannie unikał oskarżenia /
nu o oszustwo. - „Zmienimy kurs dla uniknięcia kolizji". Nadaj
Odwrócił się.
-	Pastille, masz szansę wykazać, że nie bez powodu tak i rasz nosa. Chcę jednostopniowej 
korekty. I to delikatnie, p jednego g. Przy tej odległości taki wektor pozwoli ich wyn z dostatecznie 
szerokim marginesem.
-	Co nam z tego przyjdzie? - zapytał trzeci sternik. - Sk i skompensują.
-	Czy pytałem cię o zdanie?
-Nie.
-	No to rób swoje. Jeśli nie potrafisz przeliczyć algorytm
komputer załatwi to za ciebie. Zawiadom mnie, kiedy zaczną z~
niać kurs - polecił trzeciemu skanerowi.
Pastille pochylił się nad konsolą, skrywając irytację, albo zaw Morna instynktownie zacisnęła 
palce na krawędzi konsoli dan i czekała na przeciążenie - na rozbłysk jasności, który ją zniszczy
340
Ale Pastille był dobrym sternikiem - kiedy tylko mu się chciało, czuła nacisk, kiedy ciało 
próbowało się przesunąć w bok, jednak cisk pozornie tylko duży, ponieważ na przemian zwiększał 
i zmniej
 
•-nie generowane przez wewnętrzny obrót statku. Zresztą ustał po
wili. Poczuła zawrót głowy, ale to była ulga, nie choroba skokowa. , _ Gotowe - zameldował 
potulnie Pastille.
_ Morna, w porządku? - upewnił się Nick.
pytanie miało złożone podteksty, ale wymagało prostej odpowie-^ Kiwnęła głową.
pięć minut opóźnienia... Dziesięć, żeby wiadomość dotarła do
celu i z powrotem nadeszła odpowiedź. Nie, mniej. Kapitański ka
prys zmniejszał odległość z połową prędkości światła, nie licząc	li
minimalnego zmniejszenia względnej szybkości, wywołanego po
prawką kursu. Opóźnienie szybko malało.
Nie zostało jej zbyt wiele czasu.
-	Nick, a może spróbujemy blefu? - zaproponowała z napięciem. Kiedy narastało w niej 
rozgorączkowanie, zaczynała sądzić, że jasność choroby skokowej poprawiłaby sytuację. Nie 
mogła ufać Nickowi, a syndromy głodu będą tylko narastać. - Możemy powiedzieć, że 
przekazaliśmy już raport na Thanatos Minor i do ludzkiej przestrzeni. Jeśli coś się nam przydarzy, 
rozniesie się wiadomość, że nas oszukali. Swoją reputację uczciwych kupców mogą zachować 
tylko wtedy, kiedy zostawią nas w spokoju.
-	To może się udać - mruknęła w zamyśleniu Liete.
-	Ale może też ich przekonać, że już bardziej sobie nie zaszkodzą, nawet jeśli nas zabiją - 
odparł Nick. - Skoro i tak stracili reputację, dlaczego nie mieliby nam za to odpłacić? Nie, mam 
lepszy pomysł.
Włączył interkom.
-	Mikka, co sądzisz o wyjściu na zewnątrz przy dwustu siedem
dziesięciu tysiącach kilometrów na sekundę?
Mikka odpowiedziała dopiero po chwili.
-	Wolałabym sobie przestrzelić kolana - stwierdziła obojętnie. -A o co ci chodzi?
-	O miny zakłóceniowe - wyjaśnił. - Chcę je rozsiać wokół nas, przynajmniej dwadzieścia do 
trzydziestu. Ale jeśli wystrzelimy je przez komputer celowniczy, skan Amnionu może wyłapać 
skok energii. Nie mogę tego ryzykować. Musimy wyrzucić je ręcznie.
-	Co nam z tego przyjdzie? - zapytał znowu Pastille. - Jeśli otoczymy się zakłóceniowymi, 
oślepniemy. Nie zauważymy nawet, kiedy do nas wygarną.
341
 
Nick rzucił mu mordercze spojrzenie i Pastille zamknął' Jeśli Mikka miała podobne wątpliwości, 
zachowała je i
-	Nie muszę wychodzić na zewnątrz - stwierdziła. - M-łatwić ze śluzy. Jakiego rozrzutu 
potrzebujesz?
-	Odległość nie jest ważna; nie w takim zasięgu. Chcę r,, by to się odbyło powoli. I cienką 
warstwą. Żebyśmy nie rz nia na ich skanie.
-	Kiedy?
Nick zerknął na Maldę; skinęła głową.
-	Są uzbrojone - poinformował Mikkę. - Przygotuj je
szybciej. Ale nie wyrzucaj, dopóki ci nie powiem. - Uśmiec'
drapieżnie. - Tylko się zabezpiecz. Nie chciałbym cię zgubi
byśmy zaczęli manewrować.
Wyłączył interkom i odwrócił się do Pastille'a.
-	Jeśli ci się wydaje, że nie wiem, co robię - rzucił - to
włóż skafander i wyskakuj ze statku. Nie będziemy za tobą tę
Pastille spuścił głowę i przygryzł wargi.
-	Przepraszam, Nick. To się już nie powtórzy.
-	Dla wyjaśnienia. - Nick wciąż był wściekły. - Jak ci się'
je, jak celowniki tego dupka poradzą sobie z naszą prędkości
za daleko na namiar w czasie rzeczywistym; żeby trafić, r
przewidywać naszą pozycję. Zamierzam im to utrudnić.
Morna nie słuchała. W gardle zasychało jej coraz bardziej i s chała z trudem. Interesowało ją tylko 
jedno: jak Amnion odpow1' wiadomość Nicka. Które ze swoich żądań będą chcieli zaspoko'
-	Nick, zmienili kurs - zameldował Allum od konsoli skarm.'-
Morna ściągnęła dane, żeby wyplotować pozycję, ale Pastille
szybszy - zapewnie chciał zatrzeć złe wrażenie. Przeanalizował tuację szybciej niż ona, której 
wzrok przyćmiewały losowe roz'^ ki neuronów i drętwiały palce.
-	Kurs przechwytujący - oznajmił. - Jeśli go zachowają, prze nam drogę w chwili zderzenia. 
- Zawahał się. - Zyskaliśmy jak dwie minuty.
-	Wiadomość - poinformował łamiącym się głosem Lind.
-	Audio - polecił Nick.
-	Okręt Amnionu Spokojne horyzonty do człowieka, kapitana Nic' Succorso. - Malejący 
dystans minimalnie poprawił jakość odbioru.
342
 
magana jest wasza deceleracja. Żądanie jest bezwarunkowe. Jeśli nie spełnicie, zostaniecie 
zniszczeni. Wasza prędkość utrudnia ko-unikację, negocjacje nie są zatem dostępne. Twoje 
stwierdzenie, że waria napędu skokowego powoduje, iż żądania Amnionu „nie są już wiążące", 
jest niejasne. Wtargnęliście w przestrzeń Amnionu, zatem wszystkie żądania Amnionu są 
„wiążące". Spekulacja sugeruje, że uważasz Amnion za winny awarii napędu skokowego. Dobrze. 
Amnion uważa cię za winnego fiaska prób wyjaśnienia sprawy twojej tożsamości. Jeśli oskarżysz 
Amnion, ty także zostaniesz oskarżony. Oskarżenie Amnionu wyprzedza twoje. Jeśli chcesz 
dokonać napraw i opuścić przestrzeń Amnionu, zgodnie z umową musisz przekazać ludzkiego 
potomka, Daviesa Hylanda. Morna zrozumiała i wpadła w panikę.
-	Nick, nie możesz... - syknęła.
Uciszył ją machnięciem ręki.
Głuchy na jej protesty mechaniczny głos kontynuował.
-	Tak zwane „buntownicze działania" twoich podwładnych odsu
nęły to żądanie w czasie, ale go nie unieważniły. Oddasz potomka ja
ko rekompensatę za bezpieczny odlot z przestrzeni Amnionu, i za
kredyt Amnionu, jaki uzyskałeś nieuczciwymi metodami. Aby to
osiągnąć, musisz hamować. Polecamy dostosować prędkość do okrę
tu Amnionu Spokojne horyzonty. Kiedy to uczynisz, przekażesz ludz
kiego potomka, Daviesa Hylanda. Potem będziesz eskortowany do
Thanatos Minor albo, jeśli wolisz, do granic ludzkiej przestrzeni.
Nick, nie!
Obcy głos mówił dalej.
-	Jeśli żądania Amnionu nie będą zaspokojone, zostaniecie znisz
czeni. Żadna odpowiedź ani protest nie będą uwzględnione. Tylko
deceleracja jest akceptowalna.
-	Opóźnienie?! - zawołał Nick, gdy tylko transmisja dobiegła końca. - Jakie jest opóźnienie?!
-	Dziesięć minut tam i z powrotem, mniej więcej - odpowiedział natychmiast Lind. - 
Usłyszeli naszą wiadomość po pięciu. Dostaliśmy odpowiedź po czterech.
-	Czyli polecą tym kursem jeszcze co najmniej cztery minuty?
-	Tak - zapewnili chórem Allum i Pastille.
-	Lind, kopiuj. - Nick uśmiechnął się złowrogo. - „Kapitan Nick
343
 
Succorso do okrętu Amnionu Spokojne horyzonty. Dajcie? pchać". Nadaj.
Morna wpatrywała się w niego; w głowie jej się kręciłf
miała zemdleć. Włączył interkom.
-	Mikka, jesteś gotowa?
-	Czekam - odpowiedziała.
-	Jeszcze nie wyrzucaj. Zabezpiecz się do manewrów. Zwrócił się do Pastille'a.
-	No dobra, asie. Zrób to jeszcze raz. Delikatna korekta, n:
cej niż jedno g. Wprowadź nas z powrotem na prosty kurs rr
natos Minor.
-	Przecież oni... - zaczął sternik.
Morna widziała, jak się poci.
-	Powolny ciąg eksplozy wny - parsknęła Malda. - Wbij to " do głowy. - Może próbowała 
osłonić Pastille'a przed gnieweni' ka. - Mogą przyspieszać przez wieczność, ale robią to powoli.
-	Wykorzystujemy przeciw nim naszą pierwszą korektę. -powiedział to spokojnie, ale jego 
spojrzenie sugerowało, że P już długo nie pożyje. - Własna bezwładność nie pozwoli ini 
przechwycić. Czy jesteś zaspokojony? - Wymówił to słowoi Amnion. - Czy może chcesz zmiany?
	-1
Inaczej mówiąc, myślała otępiała Morna, obserwując dłonie-stille'a, Spokojne horyzonty może 
zatrzymać Kapitański kapryą dynie salwą burtową z dużej odległości.
Nick zatrzasnął pułapkę. Postawił ich w sytuacji, kiedy mogą" ko strzelać. A cel porusza się 
niewyobrażalnie szybko.
Nie chciał oddawać Daviesa.
Z jakiegoś powodu nie mogła złapać tchu. Kiedy zadziałał ci niemal spadła z fotela: nie z powodu 
przeciążenia, ale ze wzglf na nieustający zawrót głowy.
-	Zrobione - zameldował Pastille z łękiem.
-	Już, Mikka - rzucił do interkomu Nick.
-	Poszły - odpowiedziała prawie natychmiast. - Daj mi dw dzieścia sekund na zamknięcie 
luku.
-	Działaj - polecił i wyłączył się.
Zwrócił się do obecnych na mostku.
344
 
_ Teraz nie mamy wyjścia. Za późno, żeby się wycofać. Jeśli oś coś spieprzy, usmażą nas. Morna, 
przelicz, ile czasu potrzebu-ten dupek, żeby się ustawić w pozycji bojowej. Kiedy zobaczą !iaszą 
korektę, zrozumieją, że nie zdołają nas przechwycić. Sprawdzą, kiedy będą mieli najlepszą pozycję 
do strzału. Allum, powiedz mi natychmiast, kiedy tylko zobaczysz, że skręcają. Pastille, kiedy 
powiem, dasz ciąg hamujący na wprost, jedno g. Nie więcej. Dokładnie przez dziesięć sekund. 
Potem wyłączysz. Małda, kiedy tylko minie te dziesięć sekund, odpalisz miny zakłóceniowe. 
Morna? Nie mogła się wyprostować. Chciała powiedzieć „Wszystko w porządku", ale nie wydała 
żadnego dźwięku. Adrenalina zdawała się rozpalać neurony w mózgu, jak małe słońca, 
zniekształcając widzenie, uciskając płuca. Głód... Uzależnione od kontroli implantu jej synapsy 
wyraźnie zapomniały, jak funkcjonować samodzielnie. Nie potrafiła dostrzec różnicy między 
ekranami na konsoli i koszmarami jej ojca i syna, błagających Morno, ratuj nas.
Jasne. Tylko jak? Nawet siebie nie potrafiła ocalić. Rozpadała się na subatomowe cząstki, 
rozpraszane w szczelinie dzielącej jej uzależnienie od śmiertelności. - Morna! - wrzasnął 
przestraszony nagle Nick. - Nie dotykaj
konsoli!
Nie miała choroby skokowej, ale dopadł jej, zanim zdążyła to powiedzieć. Chwycił ją za przeguby 
i oderwał dłonie od konsoli;
pchnął ją na fotel. Równocześnie odezwała się Liete Corregio.
-	Teraz ty, Pastille. Udowodnij nam, że warto cię trzymać na pokładzie. Przelicz, co musi 
zrobić ten okręt, żeby mieć najlepszy strzał. Jeśli ci się uda, poproszę Nicka, żeby ci darował.
-	Nic mi nie jest - szepnęła Morna prosto w stężałą twarz Nicka.

-	Owszem, jest - odparł.
-	To nie choroba skokowa - zapewniła, zbyt oszołomiona i wycieńczona, żeby kłamać. - To 
głód; jestem uzależniona.
Uważasz, że grałam z tobą nieczysto. A jak ci się wydaje, co zrobiłam sobie?
-	Mogę pracować - wychrypiała. Język jej spuchł.
345
-	Akurat.
 
Widziała tylko bladą plamę jego twarzy.
-	Cztery minuty. - Wyrwała tę liczbę spośród wirujący
śli. - Potrzebują czterech minut.
Pastille tłumaczył w tle.
-	Musimy zgadywać. Zobaczą naszą korektę trzy i pół mirr jej wykonaniu. Potrzebują pięciu 
minut, żeby obrócić tę wan pozycji strzeleckiej.
-	Cztery - upierała się Morna. - Jeśli mają komputery lep naszych.
-	Mają lepsze - zabrzmiał z jasnej plamy głos Nicka.
-	No dobrze, cztery - zgodził się Pastille. - Salwa dosięgnie i następną minutę. Będziemy już 
tak blisko. Powiedzmy, osiem i p nuty od korekty kursu. To tylko przybliżenie. Mogę uruchomić hi 
tyczne odliczanie pierwszego rzędu, dla poprawienia dokładność^
-	Ja to zrobię. - Morna usiłowała zogniskować wzrok. - Pó mi wykonywać swoją pracę.
Nick ściskał ją mocno, jakby na podstawie napięcia mięśni łował ocenić jej stan. Nagle przysunął 
się do niej tak, że dotknę" policzkami.
-	Ty dziwko - tchnął jej do ucha. - Przyjemnie popatrzeć, ż~
odmiany to ty się męczysz.
Puścił ją, przeszedł po mostku i stanął obok Liete.
Morna podciągnęła się do konsoli, usiłując w wirze swego u* łu znaleźć jakieś spokojne miejsce.
Hipotetyczne   odliczanie   pierwszego   rzędu.   Przybliżę w którym jedyną dopuszczalną zmienną 
jest dylatacja czaso Komputery Kapitańskiego kaprysu pracowały już co najmniej bę, żeby ocenić 
wartość tej zmiennej. Morna powinna być w sta zaprogramować w miarę ścisłe odliczanie.
Jeśli tylko zdoła pomyśleć.
Ale „w miarę ścisłe" nie wystarczy. Musi zrobić coś lepszego.'
Nie mogła się skupić. Gdzieś w komputerze tkwiły program które potrafiły myśleć za nią. Musiała 
tylko z nich skorzystać.
Marno, ratuj nas.
Krzyczeli z bólu.
Mocno roztarła oczy, w nadziei na powstrzymanie tańca neur nowych rozbłysków. Potem zaczęła 
wywoływać dane na konsolę.
346
 
Trzeba zacząć odliczanie od momentu zakończenia korekty kursu. Wszystko oprzeć na tej jednej 
chwili. Ile zostało czasu? Siedem minut? Sześć? Mogłaby sprawdzić, ale zrezygnowała. Nie 
chciała pa-j^eć, jak przemija jej życie. Prędkość światła: jest stała. Przyjąć jako stałe wszystko, co 
Kapitański kaprys wiedział o okrętach Amnionu ogólnie i o Spokojnych horyzontach w 
szczególności. Stała jest decyzja, żeby zniszczyć Kapitański kaprys - i konieczność uzyskania 
najlepszego możliwego kąta ostrzału. Dylatacja czasowa też jest stała; jedyne prawdziwe zmienne 
to względne zdolności obu statków do jej kompensacji. Potraktować je jako jedną. Przywołać dane. 
Zainicjować obliczenia. Uderzyć we właściwe klawisze.
Błagam...
-	Mam - oznajmiła, choć nie była pewna, czy ktokolwiek ją usłyszał. - Jest na ekranie. Może 
nie maleć w sposób ciągły. Wprowadziłam automatyczny test i korektę. Komputer ocenia 
dokładność własnej kompensacji dylatacji czasowej. Potem koryguje licznik. - Zaczynała 
odczuwać ból w stawach. Uczucie gorączki stało się silniejsze; w głowie jej pulsowało. Chciała się 
napić, ale nie miała dość sił, by poprosić o wodę. Przymknęła oczy, żeby chociaż przez chwilę 
odpocząć.
-	Lepiej sprawdź, Pastille - odezwała się Liete niczym głos ze snu.
-	Wygląda dobrze - odpowiedział natychmiast trzeci sternik. -Nie wiem, jak ona to robi. 
Kiedy ostatni raz byłem na głodzie, obiema rękami nie mogłem znaleźć własnej głowy. Ten „test i 
korekta" to rewelacyjny pomysł.
Morna zapadła w sen...
...i ocknęła się nagle; miała uczucie, jakby ktoś wypalił jej z głu-szaka w pierś. Mocno zacisnęła 
powieki, a kiedy je uniosła, odkryła, że nadeszła już prawie chwila, jaką uznała za optymalną do 
otwarcia ognia przez Spokojne horyzonty. Jeśli miała rację, salwa nastąpi za dziewięćdziesiąt 
sekund.
Sto pięćdziesiąt sekund do zniszczenia.
Strumień protonowy porusza się z prędkoścą światła: tak szybko jak sygnał skanu. Kapitański 
kaprys nie odbierze żadnego ostrzeżenia.
Pastille i Malda zgarbili się nad konsolami; Allum badał odczyty skanu. Wszyscy pozostali 
wpatrywali się w ekrany. Ale nikt nie miał nic do roboty - tylko czekać.
347
 
Patrzyli, jak program korekty przesunął odliczanie o sekund do przodu.
-	Pastille, mam nadzieję, że jesteś gotowy - rzucił Nic wracając głowy.
-	Jeśli byłbym bardziej - mruknął trzeci sternik - to by ba padł.
-	Malda?
Krótko skinęła głową.
-	Czy to nie zabawne? - Nick wydawał się uszczęśliwio
żeli mamy zginąć, dowiemy się o tym dopiero, kiedy będzi
martwi.
Minuta czterdzieści sekund. Nick, odezwała się Morna. Pozwól mi porozmawiać z Da; Pozwól się 
pożegnać.
Ale zaschnięte gardło nie przepuściło żadnego dźwięku. Odłiczanie przeskoczyło o kolejne pięć 
sekund. - Kiedy tylko powiem, Pastille - uprzedził Nick. - Do wtedy, kiedy powiem. Malda, radzisz 
sobie sama. A zauwa - dodał spokojnie - że kiedy odliczanie przeskakuje, czas się skraca? Ciekawe, 
prawda? Może założyliśmy zbyt szero' gines. Może jesteśmy bliżsi śmierci, niż nam się wydaje. 
Minuta dziesięć.
Morna miała wrażenie, że przestała oddychać. Nie war tracić sił. Przez jedną krótką chwilę 
mogłaby szczerze powi że nie ma dla niej znaczenia, czy przeżyje czy zginie. Amnio że sobie 
zabrać wszystko, co pozostanie po trafieniu salwą.   .' Na ekranie pozostało jeszcze dwadzieścia 
sekund, kiedy powiedział: -Już! Brzmiało to jak trzask bata.
Pastille włączył ciąg hamujący tak szybko, że Morna upad konsolę.
Miny zakłóceniowe wyprzedziły statek, zajmując jego mi na ekranach okrętu. Dziesięć. Dziewięć. 
Przeciążenie nie było duże; Morna zdawała sobie z tego sp
 
wa}a je mocno, ponieważ działało pod kątem prostym do gra-•u statku, ale nie było duże. Na 
pewno nie takie, żeby ją unie-omić- A jednak nie mogła unieść głowy z konsoli.
;Osiem-Siedem.
*Sześć.
1 Złożone ciążenie i głód emisji implantu były razem nie do pokona-•a. Czuła, że rozciąga się w 
przód, coraz dalej w ciemności; że pędzi chmurą min zakłóceniowych. Kiedy wybuchną, rozsadzą 
jej mózg. Jej matka zginęła w ten sposób.
Pięć. Cztery.
Trzy.
Nic już nie było wyraźne. Musiała jednak oddychać, w przeciwnym razie już dawno straciłaby 
przytomność. Ale nie pamiętała tego. Może jednak choroba skokowa byłaby lepszym wyjściem. 
Nie panowała już nad swoim życiem. Byłoby miło, gdyby przynajmniej śmierć mogła wybrać 
samodzielnie.
Dwa.
Jeden.
Malda odpaliła miny.
I natychmiast widzialna przestrzeń rozpłynęła się w eksplozji
elektronicznego chaosu.
Jedno czy dwa uderzenia serca później - siedem czy osiem sekund przed przewidywanym czasem - 
salwa uderzyła w sam środek zakłóceń. Gdyby trafiła Kapitański kaprys, zdarłaby wszystko do 
gołego szkieletu i cisnęła na łaskę wichrów pustki. Ale nie trafiła. Oślepiony własnymi minami 
statek nie wykrył strzału Amnionu. Wiedzieli, że nastąpił, ponieważ moc przebiła się przez 
zakłócenia i pokryła bielą ekrany czujników - dopóki nie zadziałały bezpieczniki. Nie wiedzieli, 
jak blisko byli śmierci.
Tak jak założył Nick, Spokojne horyzonty widział jedynie szumy.
Zanim sensory okrętu przebadały obszar zakłóceń dostatecznie dokładnie, by ustalić, że 
Kapitański kaprys nie został trafiony, byli JQż poza zasięgiem strzału.
- No tak - stwierdził Nick z ponurą satysfakcją. - Teraz wiemy,
ze mówili poważnie.
 

 
348
 
349
 
Poważnie, myślała Morna z głową opartą o konsolę. Do nie poważnie, by raczej zniszczyć 
Kapitański kaprys, niż p Daviesowi się wymknąć. Powinna chyba się wyprostować, chciała. 
Thanatos Minor znajdował się w granicach prze Amnionu.
Pozornie całkiem znikąd pojawił się przed nią Nick. - Chodź - powiedział. - Nie jesteś tu potrzebna. 
Zabiorę kabiny.
Zawisła mu na szyi. Z jakiegoś powodu nie mogła określić, jest góra, a gdzie dół.
W kabinie Nick położył ją na koi i wyjął czarną skrzynkę.
- Nie podoba mi się to. - Był podniecony zwycięstwem ze kojnymi horyzontami i chciał się na niej 
odegrać. - Wolałbyn trzeć, jak cierpisz na głodzie, ale nie chcę ryzykować. Mógł zwariować. A 
jedyna alternatywa, to zabrać cię do ambulato i podać kataleptyk. Tyle że to na nic, bo nie wiem, 
jak długo v cię trzymać w tym stanie. Komputer medyczny nie przyjmie p cenią uśpienia cię na 
czas nieokreśłony. Zobaczymy, jak ci spodoba bycie przez jakiś czas przekaźnikiem fali zerowej.
Skierował palec do przycisku i dopiero wtedy świadomość* tuacji przebiła się u Morny przez biały 
szum głodu.
-	Zaczekaj - szepnęła słabo.
-	Dlaczego?
Przeżyć. Jeśli pozwoli mu siebie zabić albo doprowadzić do c'~ roby skokowej, nigdy nie zdoła 
pomóc Daviesowi. Amnion zape ne nie zrezygnuje.
Z wysiłkiem starała się mówić wyraźnie.
-	To nadajnik o małym zasięgu. Nie możesz go włączyć i ze
bą zabrać. Przestanie działać.
Błagam cię, zrozum. Proszę. Zabijesz mnie.
-	Jeżeli go tu nie zostawisz, nic mi nie pomoże.
To miało sens. Przecież chyba widział, że mówi prawdę.
-	Ciężka sprawa - mruknął i uruchomił funkcję, która miała w
pchnąć ją w katatonię.
Zamknęła oczy i przestała się poruszać.
350
 
Całkiem bezwładną ułożył ją na koi i zapiął w kokonie przeciążeniowym- żeby się nie porozbijała, 
kiedy Kapitański kaprys zacznie hamować. Pewnie nie miał czasu, ale zatrzymał się jeszcze na 
chwilę.
- Pieprzona dziwka - mruknął, jakby to było błogosławieństwo.
Ale musiał jej uwierzyć. Zanim wyszedł, schował sterownik implantu do którejś z szafek.
Drżąc cała, wypełzła z kokonu i stanęła na nogach.
Miała szansę.
Nie, nie miała.
Musiała pozwolić mu wierzyć, że całkowicie nad nią panuje. Niezależnie od ceny musiała 
zachować swoją ostatnią tajemnicę, ukryć fakt, że usunęła tę funkcję. Nieważne, jak bardzo 
pragnęła znowu nad sobą panować; musiała sobie tego odmówić.
Dlatego nie zamierzała chować sterownika ani wymykać się z kabiny. Czekało ją przeciążenie. Nie 
wiedziała, kiedy się zacznie ani jak długo potrwa. W dodatku potrzebowała odpoczynku, a 
uzależnienie od implantu strefowego wymagało nowej dawki. Bez większych kłopotów znalazła 
sterownik. W rozpaczy wcisnęła klawisz, który miał ją uśpić.
Nie nastawiła wyłącznika czasowego.
Odłożyła sterownik do szafki, gdzie schował go Nick, wskoczyła do koi i zdążyła się jeszcze 
zapiąć, zanim jej świadomość zniknęła w wymuszonej ciemności.
 
 
I     i   I
Ustawa o Priorytecie
„Ustawa Zjednoczonych Kompanii Górniczych o prioi; wych działaniach mających na celu 
zapewnienie bezpieczeńf zwana w skrócie „Ustawą o Priorytecie", została przegłos mimo 
istotnych obiekcji libertariańskich polityków na i wbrew sprzeciwom większości ludzkich stacji: 
Terminusa,', tarius Unlimited, SpaceLab Aneks, Rubieży i Valdor Industrój - co godne uwagi - nie 
Gór-Komu. Ukryty za prawniczym : nem sens ustawy był prosty: dawała policji ZKG jurysdykcję 
i dzę nad wszystkimi lokalnymi służbami ochrony, wszędzie z i kiem samej Ziemi.
Przed wprowadzeniem ustawy służby ochrony miały obow| współpracy, informowania i udzielania 
pomocy oficerom i stawicielom PZKG w działaniach na stacjach; jednak „teren" J zaczynał się na 
granicy przestrzeni kontrolowanej przez dartą i czyli - praktycznie rzecz biorąc - na granicy 
zasięgu jej og sadnieniem takich rozstrzygnięć były artykuły Statutu Misji 1 Zgodnie z nimi PZKG 
istniała, by „zwalczać piractwo i zagwj tować praworządne wykorzystanie przestrzeni". Nic 
więcej.
 
Od pewnego czasu jednak, interpretując te artykuły, kładziono jacisk nie na owo „nic więcej", ale 
na „nic mniej". W szczególności, każdy wysiłek skierowany na „zwalczanie piractwa" skazany hył 
na niepowodzenie bez zmierzenia się z problemem Amnionu. W miarę Jak ros^ personel, zasoby i 
determinacja PZKG, poszerzają się też jej Misja i wkrótce objęła obronę ludzkiej przestrzeni flized 
każdym zagrożeniem.
Kiedy taka interpretacja stała się obowiązującą, jej rozszerzenie yv Ustawę o Priorytecie 
wydawało się nieuniknione. Aby „zwalczać piractwo i zagwarantować praworządne 
wykorzystanie przestrzeni", PZKG musiała oczywiście sięgnąć do wnętrza (ku ludzkim 
przestępcom, których większość z konieczności prowadziła swoją działalność ze stacji) jak i na 
zewnątrz (ku Amnionowi). Dla hierarchii PZKG przegłosowanie Ustawy o Priorytecie od wielu lat 
było podstawowym zadaniem.
Kilka czynników wpłynęło na to, że Ustawę o Priorytecie uznano za niezbędną, mimo licznych 
sprzeciwów. Jednym z nich był narastający strach przed Amnionem; innym stosunkowo wysoki 
poziom piractwa. W dodatku pojawiła się wątpliwość co do sprawności ochrony poszczególnych 
stacji. Przypadek Angusa Thermo-pyle na Gór-Komie, choć na szczęście dobroczynny w skutkach, 
niósł też bardzo niepokojące implikacje. Tamtejsza ochrona najwyraźniej spiskowała z jednym 
podejrzanym przestępcą w celu schwytania drugiego - a działo się to w sposób, który mógł 
spowodować katastrofalne skutki dla samej stacji. To, że operacja jednak nie przyniosła 
katastrofalnych skutków, było jedynie kwestią szczęścia. To, że ochrona Gór-Komu aktywnie 
współpracowała z przestępcami, ryzykując bytem własnej stacji, było nieodpowiedzialne i groźne.
Dodatkowo, oczywiście, służby ochrony stacji były tak odległe, •ak całkowicie odcięte od 
wszelkiej komunikacji, z wyjątkiem wiadomości przesyłanych statkami, że trudno było żywić do 
nich zaufanie.
Postawiona wobec wyboru między wyrazistością celów i aktywnością PZKG z jednej strony, a 
wątpliwą niezawodnością ochrony stacji z drugiej, większość Rady Rządzącej Ziemi i Kosmosu w 
końcu przyjęła rekomendację dyrektorów Zjednoczonych Kom-Panii Górniczych i przegłosowała 
Ustawę.
 

 
352
 
353
 
W pewnych kręgach Ustawę o Priorytecie uznawano istotny akt prawny, kolejny element trwałych 
wysiłków Zjed nych Kompanii Górniczych, zmierzających do zapewnienia' czeństwa w 
przestrzeni, a podejmowanych w imieniu Ziei ochrony własnych interesów.
W innych uważano ją za kamień milowy w walce o władze* dena Diosa i PZKG. Ustawa o 
Priorytecie spowodowała, że" monia PZKG stała się całkowita.
 
19
 
Obudziła się, jak gdyby umierała.
Przejście dokonało się pomiędzy zapomnieniem i chorobą oraz śmiertelnością, słabością i 
niepokojem głębokim jak szaleństwo. W ciemności nie istniało nic prócz implantu i niepojętego 
wiru snów. Ale teraz coś przeciągało ją do świadomości, a słabość i rozpacz zbudziły się, niczym 
stworzone po raz pierwszy. Była spragniona, osłabiona z głodu - i zbyt oszołomiona, zbyt porażona 
snem, by rozpoznać te uczucia. Samo przejście okazało się bolesne, jak zakłócenie wymuszonego 
neuronowego porządku jej umysłu i ciała. Kości i stawy bolały, na skórze czuła coś lepkiego, jakby 
leżała w kałuży krwi. I cuchnęła -szczególny mdląco-słodki fetor, który przypominał jej Angusa i 
trupy. Chciała dokończyć umierania. Chciała raz na zawsze mieć spokój.
- No już - ponaglał ją Nick, jakby się o nią bał. - Wyłączyłem to. Przecież działanie nie jest trwałe. 
Nie uprzedziłaś, że to cię może sparaliżować na stałe. Nie możesz tak przede mną uciec.
Oczywiście... Myślał, że jest w katatonii, a nie pogrążona we śnie. Spodziewał się, że dostrzeże 
różnicę, gdy tylko wyłączy czarną skrzynkę.
355
 
Nawet teraz, kiedy umierała, nie mogła mu pozwolić nai; cie prawdy. Zmusiła się do otworzenia 
oczu.
-	Tak lepiej - zauważył.
Nie mogła zogniskować wzroku. Oczy zbyt ją piekły, byJ
wyschnięte. Ale mruganie nie pomagało: powieki ocierały g czym papier ścierny. Ból w krtani - a 
może fetor - wywołyv ści. Rozciągnęła wargi, ale brakowało jej sił, by zwymiotowa
-	Śmierdzisz - stwierdził Nick, jak Angus. Dokładnie jak i
Trzymał sterownik jej implantu strefowego.
Ciche westchnienie, które powinno być jękiem, przeda
przez usta.
-	Za długo byłaś wyłączona. Jesteś głodna i spragniona, al
bardziej potrzebujesz prysznica. Cuchniesz, jakbyś w komb!
nie miała pięć kilo gówna. No już, pomogę ci wstać.
Poczuła, że uprząż przeciążeniowa rozluźnia się i zsuwa, chwycił ją za ramiona i postawił.
Wstrząs przejścia powinien być dostatecznie silny, żeby jej rozum, gdyby tylko miała dość siły, 
żeby odczuć jego pełną Na szczęście Nick pomagał jej nie tylko fizycznie. Dzięki niemJ nęła na 
nogach, a kiedy powiedział „prysznic", usłyszała Mimo słabości, pragnienie ją zgalwanizowało. 
Mijając plamę t Nicka i rozmazane płaszczyzny ścian, powlokła się do sana.
Nie dotykając jej, rozpiął zamki kombinezonu. Potem wepC ją do sana i puścił strumienie wody.
Woda.
Chwytała ją, łykała tyle, ile zdołała zmieścić w ustach. Pryszn! lewał ją życiem. Woda wypełniała 
oczy, łagodziła ból krtani; ciało wało się absorbować wilgoć, zanim docierała do żołądka. Po chw: 
wiele wsiąkło w kombinezon, że pod własnym ciężarem zsunął się' mion; brudny i cuchnący, 
zwinął się wokół butów. Woda przelew przez nią i po niej; spłukiwała ciało i koiła nerwy. Po 
krótkim c Moma uświadomiła sobie, że jeśli wypije za dużo, może zwymioto'
Nick wrócił. Wyłączył sterownik implantu strefowego; my że przerywa jej katatonię.
Kapitański kaprys musiał zakończyć hamowanie. Nie spa tak długo, nie dręczyłby jej taki głód i 
pragnienie, nie ubrudzi się tak bardzo, gdyby nie zakończyli hamowania.
356
 
Albo zdarzyło się coś innego.
Musiała się ocknąć. Potrzebowała jedzenia i sił.
Głos Nicka przebił się przez szum wody.
_ Nie zasypiaj tam. Nie mam ochoty czekać.
Nie wydawał się zniecierpliwiony.
Oparta o ścianę pochyliła się i zdjęła buty, zsunęła z kostek ubranie. Wywołane przejściem 
dreszcze przypominały drżenie z zimna, więc podniosła temperaturę wody, żeby się rozgrzać.
Automatyczny brzęczyk ostrzegł ją, że zablokował się wylew sana. Odsunęła na bok brudny 
kombinezon. Miała ochotę umyć włosy, wyszorować się do czysta, ale Nick czekał, a ona nie miała 
pojęcia dlaczego. I chociaż ledwie potrafiła ustać na nogach, zakręciła wodę i wyszła spod 
prysznica.
Na zewnątrz czekał już czysty kombinezon. To Nick musiał wyjąć go dla niej z szafki.
Dlaczego to robi'?
Wytarła się, ubrała i wróciła do kabiny.
Czekał z wyrazem obłąkanego spokoju na twarzy.
Zerknął na nią przelotnie i odwrócił wzrok; jego spojrzenie przebiegło po kabinie, wróciło do jej 
ciała i rysów twarzy. Ślady namiętności na przemian ciemniały i bladły w bliznach. Od czasu do 
czasu drgał mu mięsień na policzku i odciągał wargi z zębów. A mimo to jego poza, ułożenie rąk, 
nawet nachylenie szyi, sugerowały głęboki relaks, jak gdyby osiągnął nie znany jej dotychczas 
spokój.
Jak gdyby odniósł zwycięstwo - albo pogodził się z całkowitą porażką.
-	Tak już lepiej - uznał, kiedy przypatrywała mu się, próbując
przewidzieć rozwój sytuacji. - A teraz musisz coś zjeść.
Obojętnym skinieniem wskazał tacę zjedzeniem na stoliku.
-	Usiądź - polecił. - Jedz. Opowiem ci, co się działo.
Dlaczego to robisz?
Nie potrafiła odgadnąć, jakie ma plany. Ale nie mylił się: musiała coś zjeść. Zapach kawy i 
pokładowej odmiany owsianki przyciągał uwagę. Na pewien czas przynajmniej pozbyła się 
objawów głodu implantowego, ale była tym bardziej głodna w zwykłym sensie. Niczym skazaniec, 
siadający do ostatniego posiłku w towarzystwie swojego kata, zaczęła jeść.
357
 
Nick stał nad nią, kiedy kosztowała owsianki i piła kaw - Domyślasz się chyba - stwierdził 
nieoczekiwanie -czyliśmy hamowanie. Gdybyś była kobietą, która robi w sk zrobiłabyś to już 
dawno. - Ton jego głosu pasował do zach spokojny, równy, ale z rozbłyskami pasji, przecinającymi 
echo dalekich gromów. - Faktura lubi, żeby statki zbliżały;, Thanatos Minor powoli, więc 
zwolniliśmy. Przy tej prędkości jeszcze około dwudziestu czterech godzin do doku. Takie h nie 
wyczerpało nas wszystkich. Mijając Spokojne horyzonty, s' śmy szansę na powolną decelerację. 
Nie miałem czasu, żeby! zająć, dopóki nie osiągnęliśmy szybkości dolotu i nie przeka: Fakturze 
swoich „referencji". To znaczy identyfikację, zamiary dyt. Gdyby poczuł się naprawdę zagrożony, 
potrafiłby w Amnion, ale ma wiele innych sposobów obrony.
Morna nie mogła znieść dziwnej niepewności jego spojrzeń^ chając go, patrzyła więc tylko 
najedzenie. Owsiankę dostała cie posłodzoną. Co prawda musiała uzupełnić kalorie, ale jad' woli, 
żeby nie przeciążyć wyczerpanego układu trawiennego.
-	Przede wszystkim ma na tej diabelskiej skale prawdziwy
nał. A w dokach tkwią inne statki. To znaczy inne niż Faktury,
dy, kto robi z nim interesy, będzie za niego walczył. Wymaga
ale te statki i tak by stanęły do walki. Przestępcy za bardzo gd»
trzebują, żeby zostawić bez obrony.
Zastanowił się.
-	Nigdy jeszcze nie byłaś na Thanatos Minor. Czeka cię nie" dzianka. Praktycznie rzecz 
biorąc, jest to cywilizowane miejsce, tura ma tam chyba z pięć tysięcy ludzi i wszyscy dla niego 
pracur
-	Pracują dla Amnionu - wymruczała Morna w głąb kubka z ka
-	Nie. - Nick wydawał się raczej rozbawiony niż urażony. -prostu wykorzystują fakt, że 
Amnion jest skłonny płacić. Bog nie się na wojnie to dawne, honorowe zajęcie. Przecież nie jest' 
winą, że działa tylko w jedną stronę, że wśród Amnionu nie przestępców skłonnych robić takie 
interesy z ludzką przestrzeni
Bez żadnej zmiany tonu, jakby wciąż omawiał tę samą kwest"' dodał:
-	Morna, chcę, żebyś się ze mną kochała. Bez żadnych impl
tów strefowych, bez kłamstw. Chcę zobaczyć, do czego jesteś zdo
 
kiedy nie oszukujesz. Jeżeli dam się przekonać, że dostatecznie cno mnie pragniesz - dokończył - 
zwrócę ci wolność.
f
A niech to... Więc o to mu chodzi... Zadrżała, bliska płaczu. A potem jej rozpacz zmieniła się we 
wściekłość. Uniosła głowę, by mógł dostrzec mrok w jej spojrzeniu. - W takim razie lepiej od razu 
mnie wyłącz - oświadczyła. - Lepiej mnie zabij. Na samą myśl, że miałabym cię dotknąć, chce mi
się rzygać.
Z jakiegoś powodu jej gwałtowna reakcja nie zakłóciła spokoju Nicka. Spojrzał jej w oczy i znów 
uciekł ze wzrokiem, powrócił i uciekł. Policzek mu zadrgał, delikatny odcień krwi zabarwił blizny. 
Ale zachował zrelaksowaną pozę; uśmiechał się lekko, niemal dobrodusznie. Zwycięstwo czy 
klęska pozbawiły go wątpliwości.
-	W takim razie zaproponuję ci coś innego - rzekł. - Jeśli bę-
i dziesz się ze mną kochać z całego serca... chociaż raz, żebym wie-
i dział, jak to wygląda... pozwolę ci porozmawiać z twoim bachorem.
; Do licha, pozwolę ci nawet się z nim zobaczyć. Możesz do wieczo
ra trzymać go za rękę.
Davies, pomyślała, wśród burzy tłumionego lęku i bólu. Szansa, żeby z nim pomówić, zrobić, co 
tylko potrafi, żeby obronić przed obłędem, zachować dziedzictwo ojca...
-	Chyba cię nie doceniałam - odpowiedziała. - Przy tobie An-
gus Thermopyle... - nagle nie miała żadnych kłopotów z wymówie
niem jego imienia - ...zaczyna wyglądać całkiem przyzwoicie.
Przez sekundę jego uśmiech pod wpływem skurczu policzka zmienił się we wściekły grymas. Ale 
twarz pozostała spokojna.
-	Chyba nie doceniałaś - zgodził się, jakby było to najbardziej
przyjazne wyznanie. Wolno, obojętnie wyjął z kieszeni sterownik. -
Nie martw się - uspokoił ją z mimowolnym rozgoryczeniem. - Nie
mam zamiaru tego używać. Nie chcę ryzykować, że zmienię cię
w przekaźnik fali zerowej. I nie chcę cię zmuszać do seksu. Nigdy
nie pragnąłem kobiety aż tak bardzo. To - machnął sterownikiem -
jest tylko zabezpieczeniem. Teraz, kiedy już wiem, co do mnie czu
jesz, jak bardzo mnie nienawidzisz - uśmiechał się swobodnie, bez
groźby - chcę być pewien, że zdołam się obronić.
Nie ruszając się z miejsca, wyciągnął rękę i włączył interkom.
 

 
358
 
359
 
-	Mikka...
-	Słucham. W glosie Nicka nie było nawet śladu złości.
-	Daj nam chroniony kanał do naszego drugiego gościa,
ze sobą porozmawiać na osobności. Ona się o niego martwi;
biedny sukinsyn pewnie się martwi o siebie.	"
-	Robi się - odparła Mikka.	,
Kiedy Nick cofnął rękę, lampka kontrolna wskazywała, że "
kom nadal jest włączony.
Swobodnym krokiem Nick podszedł do koi, podłożył ._
poduszkę pod plecy i wyciągnął nogi. Wyglądał, jakby układ"
do drzemki. Uśmiechając się na widok zdumienia Morny, w~
jej ręką mikrofon.	>,
Nie mogła odchrząknąć. Kawa, posiłek i woda nie wystarc nie była przygotowana na coś takiego. 
Nerwowo przełykała śl'
-	W czym tkwi haczyk? - spytała.
-	Gdybyś nie była tak zajęta niedocenianiem mnie, powied
bym, że ty jesteś haczykiem - wyjaśnił spokojnie. - Ale w
okolicznościach, nie możesz sobie pozwolić na martwienie się
kie rzeczy.
Ponaglił ją, znowu wskazując interkom.
-	Morna? - zapytał nerwowo Davies. - Jesteś tam? Co się >
je? Czy on pozwoli ci ze mną rozmawiać?
Sparaliżowana strachem Morna spoglądała na Nicka ze ~6. Nie mogła myśleć, nie mogła mówić. 
Chciała rzucić się na ni spróbować go zabić - nie dlatego, że wierzyła w zwycięstwo, al broniąc się, 
zakończyłby jej cierpienia i rozpacz.
Nick podniósł głos.
-	Davies, tu Nick. Morna jest ze mną, siedzimy w jej kabi
Dałem jej pozwolenie na rozmowę z tobą. To kanał chroniony: n
was nie usłyszy oprócz mnie. Ale ona mi chyba nie ufa. Może ty
przekonasz.
Davies...
-	Morna - odezwał się natychmiast Davies. - Nie wierz mu. .
coś knuje. - To ojciec przez niego przemawiał. - Może chce się c
goś dowiedzieć i myśli, że mi to powiesz. Nic nie mów, dopóki n
będziesz pewna, że to bezpieczne.
 
Mówił stanowczo, jak dziecko pewne swych osądów. Ale był także zagubiony i samotny, jak tylko 
może być dziecko.
-	Dobrze się czujesz? - zapytał, jakby nie mógł się powstrzy
mać. - Mam tylko ciebie. Nie pozwól, żeby coś ci się stało.
Och, synu. Już się stało. Nie zauważyłeś? Ja tylko nie wiem, co to było. Nick wciąż się uśmiechał.
-	Nie miałeś kłopotów podczas hamowania? Nie wiem, czy Lie-te pamiętała, żeby cię 
uprzedzić. Mogłeś się solidnie potłuc.
-	Nikt mnie nie ostrzegł - burknął Davies. - Pewnie sam im zabroniłeś. Gdybym uderzył o 
grodź i rozwalił sobie czaszkę, rozwiązałoby to wiele twoich problemów. Ale wiedziałem, że coś 
się dzieje, kiedy wyłączyliście wewnętrzne ciążenie.
Nic nie mogło zakłócić spokoju Nicka.
-	Miałeś szczęście. A jak tam twoja pamięć? - Blizny zdradzały fale złości, którym 
zaprzeczał ton głosu. - Czy udało ci się wypełnić jakieś białe plamy? A może przypomniałeś już 
sobie ojca?
-	Nicku Succorso - gniew Daviesa aż trzeszczał w głośniku. -Jesteś śmieciem. Jesteś 
przestępcą i wszystko, co robisz, cuchnie. Nie mam ci nic do powiedzenia. Jeśli chcesz mi zadać 
jakieś pytanie, przyjdź tu osobiście. Podejmij ryzyko. - Nad wiek rozwinięty, z dorosłym umysłem 
w ciele nastolatka, rzucił z pogardą: - Zachowaj się jak mężczyzna.
Nickowi zadrżał policzek.
-	Nie chcesz tego, Davies. Myślisz, że tak, ale to nieprawda. Jesteś samotny. Masz umysł, 
którego nie rozumiesz, i ciało niepasujące do umysłu. Musisz się dowiedzieć, kim jesteś. Skąd się 
wziąłeś. Z czego jesteś stworzony. A to znaczy, że powinieneś się dowiedzieć czegoś o swoim ojcu. 
Prawdopodobnie masz w sobie więcej z matki, niż możesz wykorzystać, ale jesteś też synem 
swojego ojca. Musisz wiedzieć o Angusie Termo-pile. A ja wiele ci mogę opowiedzieć. Wiele się o 
nim dowiedziałem przez ostatnie dni.
-	Przestań - syknęła Morna. - Przestań.
-	Czy wiedziałeś, że był przestępcą, i to jednym z najgorszych? Na pewno tak. 
Prawdopodobnie pamiętasz ten kawałek. Był piratem, rzeź-nikiem i drobnym złodziejaszkiem. W 
tej chwili w pudle na Stacji Gór-Komu odsiaduje dożywocie za kradzież zapasów. Daliby mu 
wyrok
 

 
360
 
361
 
śmierci, ale większości zbrodni nie potrafili dowieść... Cóż, zmieni twoją dobrą opinię o matce. 
Przecież jest gliną. Powi tować takich jak Termo-piła, a nie pieprzyć się z nimi i w ciążę. Ale to nie 
tak. Twoja matka nie pieprzyła się z prz„ dopóki nie spotkała mnie. Do tej chwili była właściwie 
cał" winna. Widzisz, kapitan Termo-piła wszczepił jej implant stref pewno pamiętasz, co to jest. 
Kiedy zniszczyła Pogromcę gwi ciągnął ją z wraku. Ale przecież była gliną, więc nie mógł jej jej 
implant strefowy, żeby jej pilnować. Tak zaszła w ciążę. To historia. Podkręcał ją, aż była skłonna 
wyssać własne wnętrzn worem próżniowym, a potem ją pieprzył do nieprzytomność1 całe 
tygodnie robiła wszystko, o czym tylko zamarzył, że może-kobieta. Taki był twój ojciec, Davies. I 
takim mężczyzną jesteś
-	Morna? - odezwał się błagalnie Davies. - Morna?
Poderwała się.
-	Mówiłam: przestań! - Lęk ścisnął jej płuca, utkwił w
z trudem łapała oddech. - Wystarczy!
Nick obserwował ją chłodno i mówił dalej.
-	A teraz najciekawsza część tej historii. Wszczepienie .., implantu strefowego, 
„nieuprawnionego" implantu strefowe zbrodnia. Dlaczego nie skazano twojego ojca? Jeśli ona mi 
plant strefowy, on musiał mieć sterownik implantu. Dlacze" znaleźli go przy nim po aresztowaniu? 
Nie dopuścił, żeby ZM się przeciw niemu, więc musiał nad nią panować.
-	Nick...
Nie dopuścił jej do głosu. Cały czas uśmiechał się słodko.
-	Odpowiedź brzmi: ona to polubiła. Poniżył ją tak bardzo,
pokochała. Chciała tego, Davies. W końcu chciała tak bard
mógł jej powierzyć sterownik implantu. Nie znaleźli go prz;
bo wcześniej jej go oddał. Uwielbiała używać go na sobie. A u
biła, kiedy aresztowali Termo-piłę? Nie oddała sterownika ocL
Gór-Komu, jak powinna dzielna mała policjantka. Wtedy usu
jej implant i zlikwidowali twojego ojca. Nie mogła na to pozv
Hm... Nie sądzę, żeby ją obchodził jego los. Ale stała się nało_
cem implantu strefowego. Nie chciała się z nim rozstawać. Dl
schowała sterownik i uciekła ze mną. Zamiast zrobić to, co w;
glinie, zatrzymała to, co kochała najbardziej. - W jego głosie'
362
 
słyszała jedynie spokój, żadnej groźby. - Wykorzystała implant, że-&.y mnie uwieść, a ja ją 
uratowałem: nie przed Angusem Termo-pi-V ale przed ochroną Gór-Komu. 
-Morna...-zaprotestował Davies.
-	A od tego czasu dokonała jednego - dodał Nick. - Pogłębiła uzależnienie.
-	Morna... - Interkom przekazał ślad lęku.
-	Mówiła ci, że nie chciała przerwać ciąży, żeby cię zachować? To nie całkiem jest prawda. 
Rzeczywisty powód to ten, że aby dokonać aborcji, musiała pozwolić się zbadać. Komputer 
rozpoznałby implant strefowy. A wtedy ja bym poznał prawdę. Taka jest twoja matka, Davies. Z 
takiej kobiety zostałeś zrodzony.
-	Davies! - krzyknęła Morna. - On kłamie! Wszystko przekręcił!
Ze wszystkich sił starała się krzyknąć: Oczywiście, że nie chciałam mu powiedzieć o implancie 
strefowym! Tylko w ten sposób mogłam ocalić życie! I jeszcze: Ale nie dlatego nie chciałam 
aborcji! Chciałam cię urodzić!
Niestety, te słowa nie przeszły jej przez gardło. Kiedy tylko otworzyła usta, by je wymówić, Nick 
dotknął jednego z przycisków sterownika; ból - jak dotyk palnika laserowego - przeszył wszystkie 
jej nerwy równocześnie. Jedynym dźwiękiem, jaki z siebie wydała, był piskliwy jęk; wijąc się, 
upadła na podłogę.
-	Morna! - ryknął Davies. - Morna!
Uśmiechnięty Nick obejrzał sterownik i po chwili znalazł funkcję pozwalającą stopniować 
natężenie emisji. Wolno zredukował agonię Morny do niższego poziomu - dość mocnej, żeby wiła 
się, skręcała i jęczała, ale nie tak, żeby nie słyszała wołania Daviesa.
-	No dobrze - rzekł takim tonem, że Davies zamilkł natychmiast.
Przez mgiełkę bólu Morna spostrzegła, że ciemność podkreśliła mu
oczy. - Posłuchajcie mnie oboje. Kiedy się przekonacie, co mam do
powiedzenia, zgodzicie się ze mną, że to ważne. Nie wspomniałem
wam o pewnym szczególe naszej sytuacji. Jakoś wypadł mi z pamię
ci. - Uśmiech Nicka nabrał drapieżności. - Jak mówiłem, jesteśmy
o dzień drogi od Thanatos Minor. Przy tej prędkości to odległość wy
godna dla skanu i komunikacji. Nie mówiłem jednak, że okręt
Amnionu tkwi niemal pośrodku między nami a dokiem. Kojąca he
gemonia. I chcą tego samego co Spokojne horyzonty: Daviesa.
363
 
Morna syczała i jęczała, ale w swym cierpieniu nie była
do artykulacji jakichkolwiek słów.	j
Z głośnika interkomu dobiegał odgłos chrapliwego, cię'
i płytkiego oddechu.
- Pozornie - ciągnął Nick, jakby plotkował swobodnie w ka -jest to złożony problem dla nas 
wszystkich. Z jednej strony eh viesa. Z drugiej właściwie nie mają ochoty o niego walczyć, dym 
razie nie na oczach całej Fakturamy. Jestem przekonany^ pewni swoich racji, ale dostatecznie już 
poznali zwykłych ludzi dzą, że żadne ich usprawiedliwienia nie naprawią utraty za W dodatku nie 
są do końca pewni, że wygraliby w tym starciu:; kiej prędkości możemy latać w kółko dookoła 
takiej ociężałej' Możemy ich uszkodzić. Możemy ich nawet zniszczyć. A jeśli s damy rady, 
możemy otrzymać pomoc. Co innego robić z Am interesy, a co innego siedzieć i patrzeć, jak 
rozwalają ludzki sta naszej stronie mogliby stanąć całkiem nieoczekiwani sprzymr Dlatego nie 
chcą walki, jeśli tylko można jej uniknąć.
-	Ty skurwielu - wycedziła przez zęby Morna. - Ty piepr
Nick wcisnął klawisze sterownika.
Nie miała czasu nawet drgnąć. Zanim jeszcze przygotow na większy ból, zalała ją fala zimna. 
Natychmiast zaczęła się tak, że straciła głos. Temperatura ciała spadła gwałtownie, hipotermią. 
Przekleństwa rzucane na Nicka zmieniały się w i zumiały bełkot.
-	Co do nas... - powiedział spokojnie. - Cóż, sądzę, że H
bym ich pokonać. A wiem, że potrafię ich wymanewrowa
chasz, Davies? Mówimy o twoim życiu.
Z głośnika dobiegło chrapliwe westchnienie, ale Davies i Nick wzruszył ramionami.
-	Jest tylko jeden problem. Te skurwiele na Spokojnych h
tach gonią nas, jak mogą najszybciej. A ja wiem, że nie po*
dwóch okrętów Amnionu. Najlepszym wyjściem byłoby w;
się pełnym ciągiem z tego kawałka przestrzeni. Gdybym je
zrobił i gdybyśmy wyszli z tego żywi, co byśmy właściwie c
li? Bylibyśmy w makabrycznej odległości od czegokolwiek,
pędu skokowego i bez możliwości remontu. Umarlibyśmy
zamiast szybko, i tyle.
 
Morna zapadała w omdlenie; mimo to jej nie uwolnił. Dalszy eksperyment ze sterownikiem 
zwiększył temperaturę jej ciała. Po paru nieudanych próbach, Nick zapanował nad mięśniami; 
podniósł jej rękę i wcisnął palce do ust, zmuszając, by sama się zakneblowała.
- Myślisz, że Hashi Lebwohl przyśle pomoc? - zapytał przyjaźnie. - Możesz w to wierzyć, jeśli 
masz ochotę. Osobiście podejrzewam, że mnie porzucił. Zanim jeszcze wlecieliśmy do zakazanej 
przestrzeni, przekazał, że mam sam sobie radzić. Do tej pory na pewno już się zorientował, że 
złożyłem „nieautoryzowaną" wizytę na Stacji Atestującej. I pewnie w końcu uznał, że sprawiam 
więcej kłopotów, niż jestem wart. Nie odpowiedział na żadną moją wiadomość, a nadawałem tak 
pilne, jak to tylko możliwe. Jak już wspomniałem, problem jest złożony. Pozornie.
Z uśmiechem obserwował, jak Morna się krztusi.
-Bo widzicie, właściwie jest on całkiem prosty. Przecież ja wcale nie chcę zatrzymywać Daviesa. 
Próbowałem pozbyć się go od chwili, kiedy się urodził. I teraz opracowałem plan. Wszystkie 
szczegóły omówiłem już z Kojącą hegemonią. Za dwanaście godzin znajdziemy się burta w burtę, 
a ja poślę im Daviesa w kapsule ratunkowej. Oni za to pozwolą nam spokojnie zadokować. Więcej: 
zgodzili się, że oba okręty wrócą na Atestującą, demonstrując tym swoją dobrą wolę. Załatwimy 
remont bez Amnionu wiszącego nam nad głową. To chyba najlepsze rozwiązanie.
Mówił spokojnie, ale wyraźnie był z siebie dumny.
Morna odruchowo zwymiotowała owsiankę i kawę.
-	Jaka szkoda - szepnął z zachwytem. - A jeszcze przed chwilą byłaś czysta. Wyglądałaś 
prawie tak dobrze, że ktoś mógłby mieć na ciebie ochotę... gdyby był aż tak wyposzczony. A teraz... 
- Zachichotał. - Obawiam się, że wyglądasz na bulimiczkę.
-	Co robisz? - Głośnik nie mógł ukryć przerażenia Daviesa. -Co jej zrobiłeś?
Nick zsunął nogi z koi. Wstał, przestąpił nad Morną i podszedł "O interkomu. Blizny były jak 
czarne szramy na policzkach. ~ Ty mały dupku - warknął. - To się nazywa „zemsta". Davies zaczął 
wyć. I ucichł nagle, kiedy Nick wcisnął przełącznik.
-	Mikka...
 

 
364
 
365
 
-	Słucham - odpowiedziała pierwsza oficer, ponura i obór
-	Obawiam się, że sprawy wymknęły się nam z rąk. Musia
powiedzieć o Daviesie i nie przyjęła tego dobrze. Zamknij k
jego kabiny. Nie, może lepiej rozłącz jego interkom zupełni
zaczną rozmawiać, doprowadzą się tylko do jeszcze gorszego
Wycie Daviesa rozbrzmiewało echem w uszach Morny, jafe by wciąż je słyszała.
-	Jeszcze coś? - spytała Mikka.
Nick wyszczerzył zęby.
-	Przypilnuj, żeby nie mogła się stąd wydostać. Zajmę s;
w wolnej chwili.
Wyłączył interkom.
Krztusząc się własnymi wymiocinami, Morna widziała, jak otwiera drzwi i zamyka je za sobą. Nie 
przerwał emisji implan
Nie mogła wyjąć palców z ust, dopóki nie wyniósł sterów poza zasięg działania.
 
20
 
Krztusiła się i kaszlała, żeby oczyścić gardło. Uklękła z trudem, podpierając się rękami. Dłoń 
trafiła w kałużę owsianki, ale Morna nie zwróciła na to uwagi. Potrzebowała powietrza, 
potrzebowała oddechu, ale każdy zdawał się zasysać do płuc kwas i wymiociny. Szarpały nią 
drgawki, wywołane przejściem. Od anoksji przed oczami wirowały błyszczące plamki. Kabina 
zataczała się, jakby Kapitański kaprys stracił wewnętrzne ciążenie.
Oddychaj.
Kwasy żołądkowe piekły w przełyku, drapały w gardle.
Oddychaj!
Szeroko otwierając usta, zaczęła w małych dawkach wciągać do płuc powietrze.
Davies...
Nie dość, że tkwił zamknięty w kabinie i bezradny; nie dość, że został sprzedany Amnionowi. Nie 
dość, że musiał samotnie mierzyć się z kryzysem tożsamości tak głębokim, że mógłby zniszczyć 
każdego. Nie, Nickowi to nie wystarczało. Aby wyrównać osobiste rachunki, podkopał same 
fundamenty osobowości Daviesa.
367
 
To się nazywa „zemsta".
Jej syn miał do dyspozycji tylko jedno, czym mógł pokc groźbę szaleństwa: to, co pamiętał, swoją 
odziedziczoną os wość. Nick sprawił, że te wspomnienia, ta osobowość, wydały;-zdradzieckie. 
Davies mógł uwierzyć, że jego najgorsi wrogo którzy najbardziej go skrzywdzili, to matka i ojciec. 
Że sam j umysł jest zbrodnią przeciw niemu.
Jak mógł mieć nadzieję na przetrwanie takiego kryzysu? Jak mogła mieć nadzieję? Kiedy Amnion 
w końcu go dostanie, DaĄ pewnie uzna to za wybawienie.
Podniosła się na kolanach.
Jeszcze jeden oddech.
I następny.
Próbując brudną dłonią wytrzeć twarz, rozsmarowała sobie miociny na twarzy. Sama była 
obłąkana, opętana gorączkową, realistyczną wyrazistością, która wszystko pozwalała rozumieć ą 
czego nie wyjaśniała.
Nie miała pojęcia, co zamierza zrobić, aż do chwili, kiedy to już zrobione.
Wciągając do płuc jak najwięcej powietrza, chwiejnie stanęł
nogach.	f
Nick kazał, żeby Mikka odłączyła interkom Daviesa; ale niCi wspominał o tym tutaj. I pewnie nie 
dotarł jeszcze na mo Z pewnością Morna nie klęczała w wymiocinach tak długo, Nick zdążył tam 
dojść.
Niepewna i otępiała, jak ślepa podeszła do ściany i ude w klawisz, jakby siłą chciała zmusić 
urządzenie do działania.
Zapaliły się wskaźniki; kanał został otwarty.
Z głośnika popłynął szum; odniosła wrażenie głębi czy strzeni zbyt rozległej jak na ciasny mostek. 
W jakiś sposób tra czy dano jej trafić - na kanał ogólny, docierający do całego st
Ktoś chciał, żeby ją usłyszano.
- Posłuchajcie mnie - zaczęła chrapliwie, z piekącą od k\ krtanią. - On chce im oddać mojego syna.
Co ich to obchodzi? Większość - może wszyscy - i tak już dzą, co Nick zamierza. A ona jest gliną, 
wrogiem. Na co właśc liczy?
 
Kto chciał jej dać tę szansę?
Podjęła ją bez zastanowienia. Rozgorączkowana i zdecydowana
wszystkie siły włożyła w głos.	h
-	Wiem, czemu tu jesteście... niektórzy z was. Wiem, dlaczego to
robicie. Niektórym chodzi o wolność, swobodę. Działanie poza pra
wem daje większy wybór, mniejsze ograniczenia. Zbyt wiele straci
liście, zbyt wiele wam zabrano. Teraz sami możecie brać, co tylko
zechcecie.
Nie wiedziała, co mówić. Była za słaba, brakowało jej elokwencji. Aby się uspokoić, wyobraziła 
sobie swój głos docierający do wszystkich pomieszczeń i kabin, rozbrzmiewający we wszystkich 
korytarzach. Wyobraziła sobie, że jej słuchają.
-	Ale czy tego właśnie chcecie? Oddawać ludzkie istoty Amnio-
nowi? Pomyśleliście, co to oznacza? To, że każde z was może być
następną ofiarą. Tym razem nikomu nie przeszkadza, że Nick odda
im mojego syna. Następnym razem może nikomu nie będzie prze-	i
szkadzało, że odda kogoś z was. Czy nie mam racji, Alba? Pastille?
Jesteście pewni, że Nick uważa was za wartych trzymania na pokła
dzie? Jesteście absolutnie przekonani? A jeśli na Thanatos Minor
znajdzie kogoś, kto potrafi lepiej wykonywać waszą pracę... albo le
piej się pieprzy... albo bardziej go podziwia? Czy tego chcecie?	'
Spazmatyczny kaszel przerwał jej przemowę. Ale nie mogła sobie	|
pozwolić na milczenie: Nick wyłączy ją, gdy tylko dotrze do mostka. W wyobraźni widziała, jak 
biegnie, żeby uciszyć jej prośby.
Łkając z wysiłku, mówiła dalej.
-	Ale niektórzy z was mają inne powody. Jesteście tutaj, bo poli
cja jest skorumpowana; całe ZKG są skorumpowane. A to jedyny
sposób, żeby się im przeciwstawić. Vector? Sib? Mikka? Słyszycie
mnie? Gliny są skorumpowane. Nie wiedziałam o tym, ale teraz już	i
wiem. Nie podoba mi się to, tak samo jak wam. Wstąpiłam do policji, ponieważ piraci zabili mi 
matkę i chciałam walczyć. Chciałam zwalczać wszystko, co zagraża ludzkiemu życiu, wolności i 
bezpieczeństwu. To, co odkryłam, budzi we mnie obrzydzenie. Ale to jeszcze nie powód, żeby 
mojego syna oddawać Amnionowi! Glinom to nie zaszkodzi, bo oni i tak mają to gdzieś. To tylko 
zdrada ludzkości, całej ludzkości, was, mnie, każdego mężczyzny, kobiety i dziecka la świecie. 
Przecież macie rodziny. Wszyscy skądś przyszliście,
 

 
368
 
369
 
zostawiliście matki i ojców, braci i siostry, krewnych i przyj Co z nimi? Za co byście ich sprzedali? 
I czy potem moglib spojrzeć na siebie w lustrze? Nie pozwólcie mu na to.
Dopiero kiedy to powiedziała, uświadomiła sobie, że na do buntu.
-	Poszukajcie innego rozwiązania. Musi być jakieś inne.
Nie miała pojęcia jakie. W pewnym istotnym sensie Nick b_
tylko kapitanem tego statku - był samym statkiem. Jego zasady i ły wszystkim, podejmował 
wszystkie decyzje, jego talent pozwał dziom przetrwać. Wszyscy, którzy jej słuchali, byli od niego 
żale
Każdy, kto mu się przeciwstawi, może skończyć tak, jak chwili Davies.
Nagle w interkomie rozległ się głos jej przeciwnika.
-	Mówiłem wam, że źle to przyjęła - stwierdził Nick. Wydaw;
całkowicie pewny siebie, odporny na jej groźby. - Słyszeliście -
żeby zrozumieć, o co mi chodziło. Możesz ją już wyłączyć, M:
Przez cały czas był na mostku. Pozwolił Momie mówić, ] lił wszystkim jej słuchać, żeby wykazać 
swoją przewagę. Był kojny o wynik.
Zrezygnowała ze słów i zaczęła krzyczeć.
Chrapliwe od wysiłku i kwasu w gardle, jej wycie rozbrzn ło na całym Kapitańskim kaprysie, 
dopóki nie zgasły wskaźn:" terkomu.
Nie skończyła jeszcze; krzyczała dalej, ale jej krzyk nie pf: stawał się przez ściany kabiny.
Nie przestawała, dopóki krtań nie odmówiła posłuszeń Wtedy opadła na fotel i ukryła twarz w 
dłoniach.
Cierpliwości.
Ta część umysłu, która rozumiała wszystko i niczego nie< niała, nie tłumaczyła po co. Nakazała 
tylko: cierpliwości.
Czekać.
Jeszcze przez prawie dwanaście godzin nie wystrzelą Davi okrętu Amnionu. A w ciągu dwunastu 
godzin wiele może •? rzyć. Można wygrać lub stracić życie; nadzieja i klęska przyjść szybko jak 
choroba skokowa.
Po kolei.
Najważniejsze teraz to czekać.
 
Ale nie w ten sposób. Z tego miejsca nie widać interkomu.
Nie wiedząc, po co, przesunęła fotel tak, żeby wyraźnie widzieć lampki kontrolne. Potem, chociaż 
cuchnęła chlorowodorem i nie strawioną owsianką, i pewnie mogła poświęcić chwilę, żeby umyć 
się w sanie, usiadła i czekała.
Cierpliwości.
Każda mijająca sekunda zbliżała ją do końca. Końca jej syna -i jej samej. Mimo to Morna była 
cierpliwa.
Ta sprawna, surrealistyczna część jej umysłu wiedziała, co robi. Nick był zbyt ciekawy, co się z nią 
dzieje, jak się udała jego zemsta, żeby o niej zapomnieć. I kiedy już przesiedziała - nieruchomo jak 
w katatonii - godzinę, wskaźniki interkomu nagle zapłonęły zielenią.
Chciał podsłuchać, co robi.
Natychmiast zaczęła skamleć i jęczeć jak zdychający kot.
Gardło zdarte niedawnymi krzykami pomagało wywołać wrażenie rozpaczy i załamania, 
całkowitego szaleństwa. Zresztą to przecież prawda... O ile mogła to ocenić, mówiła Nickowi 
prawdę.
Nie przerywała, dopóki nie wyłączył interkomu. Dopiero wtedy wstała z fotela.
Chwiejnie podążyła do sana i zebrała wszystkie twarde przedmioty, jakie tam znalazła: szczotki, 
zestaw do szycia, słoiczki toników, depilatorów, szamponów. Usiadła na fotelu, ułożyła zdobycz 
na kolanach i czekała dalej.
Godzinę?
Więcej?
Mniej?
Zaletą tej obłąkanej, niewytłumaczalnej jasności było, że nie karała jej za upływ czasu. Kazała 
zachować cierpliwość i pozwalała wykonać to polecenie.
Kojąca hegemonia i Thanatos Minor z pewnością przesłaniają juz ekran. W tej chwili Spokojne 
horyzonty jest już pewnie dostatecznie blisko, żeby włączyć się w bieg wydarzeń. Morna mogła 
myśleć o takich sprawach, ale nie potrafiła się nimi martwić. Zdolność do zmartwienia przestała 
istnieć - pochowana albo wypalona. Wciąż widziała przed sobą obraz Daviesa, jakby dostrzegała 
każde drgnienie mięśni w reakcji na udrękę myśli; ale to nie budziło niepokoju.
 
370
 
W tej chwili - czekając nieruchomo, jak wyzerowana gj kiem - robiła wszystko, co mogła, dla 
ratowania syna.
Spróbuj, powtarzała w głębinach swej czaszki. Spróbuj mn' konać. Wyzywam cię.
Zapominasz, że Angus pobił mnie dawno temu. Dla ciebie, już nie zostało.
Nauczył mnie wszystkiego, co potrafię.
Kiedy interkom znowu się włączył, wybuchnęła szlochem i j ła ciskać zebranymi przedmiotami 
gdzie popadnie; zagłuszała n fon stukiem pojemników i szczotek. Pomiędzy atakami szloch" czała: 
„Nick! Nick!", jakby miała przebite płuca. Kiedy nie miała? czym rzucać, wstała, podniosła fotel i 
zaczęła walić nim o ścianę
- Nick!
Interkom przestał działać, a ona dyszała z wysiłku; dyszała* obłąkanej, niepojętej chytrości. Ale 
czekanie dobiegło końca. N szedł czas, by zrobić następny krok.
Zdyszana, zataczając się, ruszyła do sana.
Nie... Najpierw musiała zabrać kombinezony i pościel. W k" nie powysuwała szuflady i wyrzuciła 
zawartość na podłogę. O' dowana wróciła do sana.
Przykryła poduszką odpływ prysznica, odkręciła wodę i mknęła drzwi.
Prawie natychmiast usłyszała brzęczyk ostrzegawczy. Zwiniętym w kłębek kombinezonem zatkała 
muszlę. Pilnikiem paznokci zablokowała przycisk spłuczki. Sterylny roztwór środk chemicznych 
zaczął przelewać się przez krawędź, a tymczasem M na majtkami zablokowała odpływ urny walki 
i także odkręciła wod Alarmy zadźwięczały głośniej. Bezosobowe, beznamiętne syste' wewnętrzne 
Kapitańskiego kaprysu krzyczały, żeby przestała. Jeśli d statecznie je przeciąży, komputer roboczy 
odetnie wodę na całym statk * Woda to tylko woda. Niewygodna, ale nic więcej - drobne, irytuj ce 
zdarzenie w chwili, kiedy Nick Succorso zajęty jest czymś innyn Ale zmusi go do zastanowienia, 
co Morna zrobi potem. Jeśli pomyślała o wodzie, może też pomyśleć o ogniu. A t byłby problem 
zupełnie innego kalibru. Każdy statek jest w jaki sposób podatny na ogień. Czy Nick jest pewien, 
że w jej kabini nie ma nic, czym mogłaby rozniecić pożar?
372
 
Brniąc w strumieniach wody z urny walki i chemikaliów z muszli wyszła z sana i usiadła pośród 
bałaganu na podłodze.
Zignoruj mnie teraz, Nick. Tylko spróbuj.
Nie mógł tego zrobić. Ta część jej umysłu, która rozumiała, była absolutnie pewna, że nie może. 
Jeszcze z nią nie skończył. Nie mógł ryzykować, że zaskoczy go czymś tak dziwacznym, że sama 
od tego zginie. A jeśli nawet przeżyje, jaką przyjemność sprawi mu torturowanie kogoś, kto jest 
całkowicie i nieodwracalnie obłąkany?
Musiała tylko czekać, aż otworzą się drzwi, a Nick stanie przed nią.
Po chwili uświadomiła sobie, że siedzi na podłodze nie bez powodu. Nick musi być przekonany, że 
nie ma zamiaru go atakować.
Drzwi...
On...
Pewnie by się bała, że go sobie tylko wyobraża, że naprawdę wcale go nie ma; ale jego twarz nie 
przypominała tego, czego oczekiwała. Miała wyraz konsternacji, niemal szoku. Nie wiadomo, 
czego się spodziewał po Mornie zostawionej w samotności, ale tego na pewno nie przewidział. A 
zatem jego obecność jest realna. Tego była pewna.
-	Bawiło mnie to - oświadczył chłodno. - Lubię słuchać, jak tra
cisz rozum. - Martwa bladość jego blizn przeczyła tym słowom. -
Ale trochę przesadziłaś. Przeszkadzasz mi się skupić.
W odpowiedzi podniosła słoiczek depilatora i cisnęła mu w głowę. Odbił go jedną ręką. Drugą 
sięgnął do kieszeni i wyjął sterownik implantu strefowego.
-	Nie chciałem, ale jednak muszę cię wyłączyć, zanim rozwalisz
nam instalację.
Spróbuj...
Morna uniosła dłonie i zaczęła zdrapywać sobie skórę z policzków.
Spróbuj, ty skurwysynu!
Szybko, żeby nie zdążyła się okaleczyć, wymierzył w nią sterownik i wcisnął klawisz.
Bezwładnie upadła na plecy, w strumień wody z sana.
Z jakiegoś powodu kopnął ją w bosą stopę. Może chciał sprawdzić, czy zareaguje. Nie 
zareagowała. Leżała bezwładna, jakby skręcił jej kark. Woda sączyła się do kącika otwartych ust.
-	Myślałem, że przestałaś mnie już dręczyć - szepnął, gdyż wie
dział, że nie może go słyszeć. - Wygląda na to, że się myliłem.
 
373
 
Z niesmakiem rzucił sterownik do jakiejś szuflady i \ z kabiny.
Drzwi zasunęły się za nim.
Nie zapomniał ich zablokować.
Jakby z własnej woli woda przestała wyciekać z sana. K mostku musiał wyłączyć pompy i 
instalację wodną w jej kab"
Tyłko woda w ustach powstrzymywała Momę od histeryc-śmiechu.
Podniosła głowę, wypluła wodę i jak najszybciej poderwa
na nogi. Jakby w obawie, że czarna skrzynka zniknie w otchłań
szmarów, pobiegła ją wyjąć z szuflady. Wbrew obawom tk*
w jej dłoni rzeczywista, dotykalna i prawdziwa. Palce objęły r
znajomy kształt; wstrzymując oddech, Morna studiowała jego
skończone możliwości.	f
Teraz.
Drżąc, wcisnęła klawisz, wysyłający wzdłuż jej nerwów w' strużkę energii i siły. Potem zamknęła 
oczy i przez chwilę tylko, chwycała się sztuczną rozkoszą.
Ale to nie wystarczy. Musiała złagodzić ból ran... Tutaj. Potrz
wała Jepszego refleksu, większej koncentracji... Tutaj. Wkrótce p
da się jej więcej siły, ale na razie wystarczy lekki przyrost. Tutaj.
Rozpływały się w niej fundamentalne potrzeby, przestał ci"
gniew na własne ograniczenia. Powietrze statku stało się czyst"
ostrzejsze. Czuła, że znowu jest sobą, że w końcu jest Morną Hyla
To także było formą szaleństwa. A jednak objęła je jak kochan"
Nie zauważyła, że naprawdę podrapała się w policzek, dop
kropla krwi nie kapnęła jej na dłoń.
Ojoj... Zacisnęła zęby, żeby stłumić chichot. Ostrożna i cicha, ponieważ katatonicy nie hałasują, 
wróciła sana i spojrzała na siebie w lustrze.
Ten widok odebrał jej ochotę do śmiechu. Oczy miała zapadnięte, podkrążone i sine od cierpienia i 
głodu Nowe bruzdy pojawiły się na twarzy, jakby marszczyła ją przez ca łe miesiące. Skóra była 
Wada, obrazowała chorobę; zwisała z ko'~! jak gdyby Moma sporo straciła na wadze.
374
Na tle tej bladości krwawiące zadrapania na policzkach wyglądały niczym groteskowa parodia 
blizn Nicka.
 
Implant strefowy nie redukował jej ograniczeń. Pozwalał jedynie pokonywać je, przekraczać 
normy przetrwania.
To wystarczy, powiedziała sobie tonem lodowatej pewności. Tylko tego mi trzeba. Odwróciła się 
od lustra.
Dobrze. Dość marudzenia. Odzyskała czarną skrzynkę. Kolejny problem to wydostać się jakoś z 
kabiny. Ale teraz zaczęła się wahać. Nie wiedziała dlaczego, ale implant strefowy, dając siłę, z 
wolna odbierał jej pewność, blokował połączenie z tą częścią, która wszystko rozumiała, ale nic 
nie wyjaśniała. W jaki sposób zdoła wydostać się z kabiny? W pewnej chwili znała odpowiedź na 
to pytanie i przygotowała się. Teraz ta wiedza gdzieś zniknęła.
Siła: to na pewno to. Implant strefowy uczynił ją silną - i nie dał nic innego, co mogłaby 
wykorzystać. Szybkość myślenia, ani działania, nie uwolni jej z więzienia. Ale jeśli zastosuje 
dostateczną siłę... Drzwi zaprojektowano, by wytrzymywały nacisk prostopadły do ich 
powierzchni - dekompresję czy wyważanie - ale nie siłę działającą w kierunku ich naturalnego 
ruchu. Serwomechanizmy, które je otwierały i zamykały, odwracały działanie w zetknięciu z 
dowolną przeszkodą. Problem polegał zatem na użyciu siły i tarcia; jeśli pchnie odpowiednio 
mocno w odpowiednią stronę, uruchomi obwód sprzężenia zwrotnego i drzwi same się otworzą.
Alarm na mostku zdradzi, co się dzieje. Nick przyjdzie, żeby ją powstrzymać, a może przyśle ludzi 
z bronią...
Nie, nie wolno jej teraz o tym myśleć. Po kolei... Najpierw musi się wydostać z kabiny, a potem 
będzie się martwić, jak uniknąć schwytania.
Stanęła przy drzwiach i ustawiła swoją sztuczną siłę jak najwyżej - tak wysoko, że dopływ 
endorfin i dopaminy w mózgu wywoływał szum przypominający wichurę, a piersi unosiły się 
szybko, ponieważ przy takiej ilości adrenaliny brakowało jej tlenu. Potem oparła dłonie o drzwi, 
przycisnęła plecy do grodzi i pchnęła.
Pchnęła.
Ciśnienie rosło, aż wichura całkiem ją ogłuszyła, a oczy przestały widzieć. Ramiona jej drżały jak 
kable pod zbyt wielkim obciążeniem. Była tak silna, że pewnie mogłaby samej sobie połamać
375
 
kości. Drobne iskry bólu, jakby z pękniętych naczyń, rozpal w płucach.
I nagle zdarła sobie skórę z rąk. Śliskie od krwi dłonie z się po drzwiach.
Nie zdążyła odzyskać równowagi i uderzyła głową o Opadła na podłogę.
Wymuszona burza neuronowa była zbyt silna; jeśli jej nie < synapsy mogą zawieść niby 
przeciążone bezpieczniki. Najw niej blokada drzwi dezaktywowała czujniki nacisku.
Dygocząc na granicy ataku, chwyciła sterownik i zmnie: emisję. Zostawiła ślady krwi na 
klawiszach.
To tyle, jeśli chodzi o wydostanie się z kabiny.
Pochylona nad pokrwawionymi dłońmi zaczęła płakać, nie jąc sobie z tego sprawy. Odzyskanie 
sterownika implantu nie;* starczało; potrzebowała jeszcze nadziei, a tej nie znalazła, ograniczenia 
okazały się nienaruszalne. Cokolwiek ze sobą r« nie potrafiła przecisnąć ciała przez płytę drzwi. 
Szybkość, siła,' centracja, uwolnienie od bólu - te zalety okazały się nieprzyd
Ta jej część, która rozumiała, nie zaplanowała tego.
A może nie potrafiła jej dosięgnąć zza przesłony implantu?;!
Ta część, która rozumiała, pozwalała jej jednak płakać na ty* cho, żeby nie usłyszeli przez 
interkom.
Ile czasu jej jeszcze zostało? Zamrugała, by strząsnąć łzy, i' rżała na zegar: niecałe sześć godzin. To 
wszystko? Gdzieś zg * dwie, może trzy godziny. Ale to bez różnicy; sześć godzin;, sześćset nie ma 
już znaczenia.
Nie może wydostać się z kabiny.
W żaden sposób nie może pomóc Daviesowi. Jest zgubiona, znów go zobaczy - jeśli w ogóle go 
kiedyś zobaczy - jej syn ! Amnioni. Nie zapamięta tych krótkich chwil, gdy tak wiele dla s znaczyli. 
Chyba że podadzą mu ten sam mutagen, który zmienił J ca Vestabule. Wtedy potrafi wykorzystać 
swoje wspomnienia ciwko niej, przeciwko PZKG, przeciwko ludzkiej przestrzeni. Re go, zdradziła 
i jego, i całą ludzką rasę. I nic nie może na to [
Nie wiedziała, jak zdoła to znieść.
Ale... Pomysł pojawił się nagle, jak wstrząs elektryczny... zabić Nicka.
 
W końcu przyjdzie sprawdzić, co się z nią dzieje, może wyłączyć jej rzekomą katatonię. Nie będzie 
się spodziewał, że jest przytomna i groźna. Jeśli zaatakuje dostatecznie szybko, może przebije się 
przez jego gardę. Potrzebny jest tylko jeden celny cios...
Szansa, by przebić mu gardło.
Wstała, poszła do sana i wyrwała ze spłuczki pilnik do paznokci.
Ręce lepiły się jej od krwi, ale nie bolały, tak samo jak poobijana głowa. Implant strefowy tłumił 
ból. Ściskając pilnik, wróciła przed drzwi i spróbowała przygotować się na dalsze oczekiwanie.
Ale nie mogła czekać; nie wtedy, kiedy wypełniała ją energia. Mięśnie i umysł nie były zdolne do 
bezruchu. Potrzebowała decyzji, działań... krwi.
Podobnie jak drzwi, tego chaosu nie mogła odsunąć. Mogła czekać; oczywiście, że mogła. 
Wystarczyło wcisnąć parę klawiszy sterownika, wprowadzić się w stan relaksu. Ale jeśli to zrobi, 
nie zdąży zareagować, kiedy wejdzie Nick. Potrzebowała tego szorstkiego wyostrzenia zmysłów, 
gdyż nie wiedziała, kiedy się zjawi. Chce go zabić, a zatem musi na niego poczekać. A nie może 
czekać, nie wymuszając na sobie nienaturalnego spokoju, który uniemożliwi atak.
Nie było wyjścia. Szczelina między tym, czego chciała, a tym, do czego była zdolna, wydawała się 
nieprzekraczalna.
Znowu siedziała na podłodze, skulona między pozwijanymi kombinezonami i mokrą pościelą. Nie 
mogła powstrzymać bezsensownego płaczu.
Przecież nie musiało tak być. Zagubiła się jakoś, kiedy włączyła implant strefowy. Wcześniej ta 
obłąkana i chytra część umysłu wiedziała, co trzeba zrobić. Musiała ją odzyskać. Musiała 
odtworzyć łącze z tą częścią, która niczego nie wyjaśniała.
Istniał tylko jeden sposób.
Musi przeżyć pozostałe sześć czy sześćset godzin bez sztucznego wspomagania.
Nie, to niemożliwe. To zbyt straszne. Sam pomysł wywoływał kłucie w sercu. Tylko implant 
strefowy utrzymywał ją przy życiu; tylko jego emisje chroniły przed konsekwencjami gwałtu i 
choroby skokowej, zdrady i udręki. Nie może z tego zrezygnować. Jeśli wyłączy czarną skrzynkę, 
pozostanie bez żadnej obrony przed tym, czym się stała.
Nie miała wyboru. Inaczej nie zdoła przekroczyć szczeliny.
 

 
376
 
377
 
W bezgłośnej rozpaczy, jak gdyby dotarła do krańca s bie, zaczęła kasować funkcje implantu. Po 
jednej...
Robiła to powoli, żeby zmniejszyć szok przejścia. Jedna fi po drugiej: redukowała ich 
intensywność w krokach tak małe że przestawała je wyczuwać. Jedna po drugiej: wyłączała je: ro 
wtedy, gdy miała czas przyzwyczaić się do straty.
W ten sposób oddawała siebie rozpaczy.
Kabina pogrążyła się w półmroku: nie dlatego, że zawiodło oś nie albo wzrok, ale dlatego że nie 
miało to już znaczenia. To tyli wnętrzna oznaka wewnętrznego uwięzienia; dostrzegalna manifr jej 
niepokonanej śmiertelności. Takie ograniczenia nie pozwalają: ruszyć. Nie można ich 
przezwyciężyć, ominąć, uniknąć dzięki i ani dzięki neuronowej magii. W czystym konflikcie siły 
Nick Su pokonał ją mimo wszystkich jej kłamstw, wszystkich tajemnic,; użyła przeciw niemu. Jej 
syn i człowieczeństwo zostały zdradzone jej niezdolność bycia kimś więcej, niż była w 
rzeczywistości.
Ta część umysłu, która wszystko rozumiała, nie chciała zd swoich zamiarów. W końcu Mornie nie 
pozostało już nic | żonego, pobudzonego spokoju szaleństwa.
Tylko bądź cicho. Nie przeszkadzaj sobie, trać rozum, ale i po cichu.
Nie zważając na zakrzepłą na dłoniach krew, zaczęła się ' pasemkami włosów. Owijała je dookoła 
palców, układała w d ne wstęgi Móbiusa, nieskończone metafory. Potem rozdziel coraz cieńsze i 
cieńsze kosmyki. A kiedy były już tak cień' mieściły po jednym włosie, zaczęła je wyrywać.
W pewnym sensie zagłębiła się poniżej dna swej roz" w otchłań autystycznego spokoju.
Jak kabina, która więziła ją w swym wnętrzu; jak ciało, przyniosło jej tyle cierpienia; jak wszystkie 
zewnętrzne przesz*" które wykazały jej daremność... Jak wszystkie te rzeczy czas' stracił 
znaczenie. Wymijał ją bez zwracania uwagi. Dłonie, a głowa zaczęły boleć, ale to także nie miało 
znaczenia.
Nie wiedziała, co się dzieje, kiedy ktoś stanął w progu. Ni, zostało jej wyjaśnione.
Ostrożny i wystraszony, jakby ścigany przez Furie, Sib Ma wśliznął się do kabiny i zamknął drzwi.
 
21
i
-	Morna... - Szept Mackerna był przenikliwy jak krzyk. - O Boże...
Przyglądała mu się tępo, jakby go nie poznawała.
-	Morna... - Pot kroplami pokrywał jego bladą twarz, przycie
mniał cienki wąsik. - Wstawaj. - Dyszał ciężko, nierówno; nie ze
zmęczenia, ale ze strachu. - Zostało ci niewiele czasu. - Wzrok
uciekał od niej, powracał, obiegał kabinę i powracał znowu, przy
wołując bijące skrzydła Furii. - O Boże. Co on ci zrobił?
Czuła nieokreślone poruszenie. Kabina wyglądała jak po katastrofie. Kiedy Mackern odwracał 
wzrok, białka jego oczu odbijały światło i błyszczały chorobliwie. Morna nie zmieniła pozycji; 
zdawało się, że nie oddycha. Twarz miała dziką jak samo szaleństwo. Ale palce we włosach 
poruszyły się w szybszym rytmie; coraz gwałtowniej szarpała kosmyki.
-	Słuchaj.
Osunął się przed nią na kolana, jak gdyby brakło mu sił. Ich oczy znalazły się na tym samym 
poziomie.
-	Zostało ci mało czasu.
Spojrzała na niego nieruchomo, jakby nagle oślepła.
 

 
378
 
379
 
Ostrożnie, niemal lękliwie, jego dłonie przesunęły się do j' mion. Dotknął ją - i gwałtownie cofnął 
ręce, jakby była tak gc że aż parzyła. Spuścił głowę i wykrzywił usta. Potem z wysi" uniósł wzrok. 
I chwycił ją za ramiona.
-	On nie wie, że tu przyszedłem. To nie moja wachta. Czek
aż wszyscy będą zajęci, żeby nikt mnie nie zauważył. Ale
zszedłem z mostka, odłączyłem jego obwód sterowania drzw:
Konsola ciągle pokazuje, że są zablokowane. Nikt nie odkry;
zrobiłem, dopóki nie spróbuje otworzyć twojej kabiny.
Mrużyła oczy, patrząc na niego ze ślepym, obojętnym nie-mieniem. Wszystko, co mówił, brzmiało 
równie znajomo i równie nie do odcyfrowania, jak szczelina.
-	Możesz stąd wyjść. - Narastała w nim rozpacz. - Morna,
sisz mnie usłyszeć. Nie wiem, co on ci zrobił, ale musisz mnie
szeć. Możesz stąd wyjść.
To do niej dotarło. Coś drgnęło w mrocznym jądrze jej mi" nia. Możesz stąd wyjść. Zagubiona czy 
pogrzebana część um która rozumiała wszystko, wyemitowała ostrzegawczy im Wyjść.
Szybciej, coraz szybciej owijała na palcach i wyrywała wło
-	Och, Morno...
Pot na jego twarzy przypominał łzy. Sib nie był człowi
odważnym - a przynajmniej nie uważał się za odważnego - a wyglądał jak trawiony gorączką. 
Konwulsyjnie cofnął rękę i % machu uderzył ją w twarz. Skrzywił się natychmiast; przygryzł' gę, 
wystraszony, że ją skrzywdził.
Puściła kosmyk włosów i czubkami palców pogładziła policzek. Cicho, jak gasnący wietrzyk, 
szepnęła:
-	On może cię usłyszeć. Przez interkom.
Mackern syknął i obejrzał się przerażony.
Kiedy znów na nią spojrzał, w oczach wyczytała napięcie.
-	Jest wyłączony - szepnął. - Nie słucha.
Drżąc, zaczerpnęła tchu.
Przeszył ją dreszcz niecierpliwości. Co on takiego powied Już zapomniała... Czy mówił, że może 
wyjść z kabiny? Czy mówił, że zostało niewiele czasu? Nie pamiętała nawet jego imienia.
 
Niepokój uciskał jej żołądek. Otworzyła usta, jakby chciała krzyczeć.
-	Proszę cię, Morna - szeptał błagalnie Mackern. - On mnie za
bije, jeśli się dowie. Nie zmarnuj tego. Nie pozwól, żeby to poszło
na marne.
Słyszała go. Stopniowo opadała z niej apatia, a inteligencja unosiła się powoli jak pęcherzyki 
powietrza z głębiny. Przełknęła ślinę; zaczynała widzieć wyraźniej.
-	Czas - wymamrotała. - Powiedziałeś: „czas".
-	Tak! - potwierdził zachęcony i pobudzony jej reakcją. - Jesteśmy już prawie burta w burtę z 
Kojącą hegemonią, dwanaście godzin od Fakturamy. On wyznaczył dokładny czas startu kapsuły. 
Zostało ci... - Zerknął na chronometr w kabinie. - Dwadzieścia sześć minut.
I znowu umknęło jej znaczenie słów. Fakturama? Kojąca hegemonia! Znajome terminy, ale nie 
pamiętała ich sensu. Dlaczego mówił, że ktoś go zabije? Zostało jeszcze całe dwadzieścia sześć 
minut.
Z wysiłkiem przywołała imię z miejsca, gdzie je omyłkowo umieściła.
-	Sib Mackern... Co ty tu robisz? - Elementy układanki dopasowywały się do siebie, kiedy o 
nich mówiła. - On cię za to zabije.
-	Nie mogłem wytrzymać - odparł, jakby nagle ją zrozumiał, jakby wiedział, czego 
potrzebuje, a strach pomógł mu włączyć się do jej walki z rozpaczą. Potrzebowała 
rozpoznawalnych sensów, słów odbudowujących połączenie z realnym światem. - Odkąd do niego 
przystałem, robiliśmy takie rzeczy, że chce się rzygać. Mam przez to koszmary i budzę się z 
krzykiem. Ale nic takiego. Nic podobnego do sprzedania ludzkiej istoty Amnionowi. Ja ich 
widziałem, Morno - dodał z naciskiem, jak gdyby był jedynym świadkiem. - Te mutageny są złe. 
To co robią...
Zatrząsł się z obrzydzenia. Żadne słowo nie mogło opisać tych okropieństw.
-	Miałaś rację. Każde z nas może być następne. Dlatego pomyś
lałem, że dłużej tego nie wytrzymam. Musiałem coś zrobić, choć
bym był sam i choćby on miał mnie potem zabić. Ale ty mnie ura
towałaś. Ocaliłaś mi życie, Morno. - Zdradzał jej prawdę o sobie;
widziała to wyraźnie. Spocona twarz i udręczone oczy nie pozosta
wiały żadnych wątpliwości, że mówi szczerze. - Sama uratowałaś
 

 
380
 
381
 
Daviesa. A ja byłem gotów zrobić dla ciebie wszystko; wysu ło tylko poprosić. Ale nie dałaś mi 
szansy. On cię wypuścił, wywał się... Oboje się zachowywaliście, jakbyście zaplano ! wszystko 
wspólnie, jakby to była sztuczka, podstęp, żeby się rwać z Atestującej. Zmyliłaś mnie tak 
dokładnie, że sam nie działem, czy mam być ci wdzięczny czy przerażony.
Mówił chrapliwym szeptem, nie podnosząc głosu.	,
-	Chciałem być wdzięczny. Dałaś mi powód, żeby dla niego
cować. Pozwoliłaś wierzyć, że uznaje pewne granice, że pewrt
zbrodni jednak nie popełni. Ale bałem się, że właśnie to jest sz*
ką, to jest podstępem. Że on nie cofnie się przed niczym. A s"
tak, to musisz płacić straszliwą cenę za chronienie siebie i Dav"
I kiedy znaleźliśmy się w zasięgu tego okrętu, poznałem pra
Nie zniosę jej. Nie potrafię. I chcę ci pomóc - dokończył stan'
czo. - To jedyne, co mogę jeszcze zrobić.
Udało się; mówiąc, tworzył jej nowe połączenia, mosty, otchłanią zagubienia. Z głębiny 
wypływała wiedza, nowe kav zrozumienia. A mimo to obecność Mackerna w kabinie nadal, miała 
sensu.
-	Dlaczego? - zapytała. - Co mi przyjdzie z tego, że on cię;
-	Morna... - szepnął niespokojnie. - Zapomniałaś? Czy skr dził cię tak, że nie pamiętasz? 
Przecież chce im oddać twojeg na. Wystrzeli Daviesa w kapsule ratunkowej za... - zerknął na 
nometr - za dwadzieścia jeden minut.
To było to: zwornik, ostatni niezbędny fragment układanki., dy trafił na miejsce, Morna wróciła do 
świata.
Po raz pierwszy świadomie skupiła wzrok na twarzy zbawcy.
Spokojnie, radziła ta jej część, która rozumiała. Bez pośpi Masz dosyć czasu. Uważaj, żeby nie 
popełnić żadnego błędu.'
-	Gdzie on jest? - spytała z absolutnym spokojem, który ni©,
zostawiał żadnych wątpliwości, o kogo chodzi.
Mackern wcale nie był spokojny.
-	Zabrali go do kapsuły jakieś... no, ze dwadzieścia min
mu. - Zdawało jej się, że widzi czas spływający z jego twa
Musiałem zaczekać. Liete pilnowała korytarza, dopóki go ni
prowadzili. Mówiła, że nie wierzy, żebyś została w kabinie-"
 
mogłem ryzykować przyjścia tutaj, dopóki nie zawiadomiła, że Davies jest w kapsule. 
Powiedziała... - Musiał odchrząknąć, żeby zmusić krtań do działania. - Powiedziała: „Nie sprawiał 
żadnych kłopotów. Wydaje się, że jest w szoku. Jakby wiedział, co z nim robimy, ale był zbyt 
zagubiony, żeby się opierać".
Dziewiętnaście minut.
Nie myślała o Daviesie. Nie musiała. I tak był już podstawową przyczyną wszystkiego. Zadała 
jeszcze Mackernowi ostatnie pytanie.
-	Czy on zmienił kody priorytetowe? Pierwszy danych pokręcił głową.
-	Nie miał czasu.
Nie, oczywiście, że nie. Po co? Jedyna osoba, która ośmieliłaby się je wykorzystać, była 
bezpiecznie zamknięta i obłąkana.
Odpowiedź pasowała do wszystkiego, co planowała, na co się przygotowała, nie zdając sobie z 
tego sprawy.
Wstała z wysiłkiem, od którego zabolały stawy.
-	Wracaj do kabiny - poradziła Sibowi, sięgając po sterownik
implantu strefowego. - Jesteś odważniejszy, niż ci się wydaje.
Krew i zadrapania usztywniły jej dłonie; palce piekły. Ale nie miało to znaczenia. Jeden klawisz, i 
przez mięśnie popłynęła energia.
-	Jeśli któreś z nas przeżyje, to tylko dzięki tobie. Drugi uspokoił nerwy, poprawił refleks.
-	Zrobię wszystko, żeby cię osłonić.
Kolejny pozwolił ruszać obolałymi rękami, jakby były sprawne.
-	Nie zapomnij zablokować drzwi do mojej kabiny.
Szesnaście minut.
Tutaj nie mogła zrobić nic więcej, żeby go chronić. Jego życie zależało teraz od własnej 
ostrożności. Kiwnęła więc głową w podziękowaniu, otworzyła drzwi i wybiegła na korytarz.
-	Powodzenia! - szepnął za nią Sib. - Nie martw się o mnie.
Pozostawiła go za sobą, jakby przestał istnieć.
Korytarz był pusty. To dobrze. Znów czuła się silna, naładowana energią jak działo cząsteczkowe. 
Zabije każdego, kto stanie jej na drodze.
A w każdym razie spróbuje. Ale niechętnie. Nie chciała więcej krwi na rękach. Własna jej 
wystarczała.
 

 
382
 
383
 
Bezgłośna i bosa dotarła do windy i wcisnęła klawisz przyw
Spokojnie.
Była spokojna. Ale też gotowa zaatakować każdego, kto i w tej chwili używać windy.
Nie miała okazji. Winda przyjechała prawie natychmiast, i pusta jak korytarz.
Wsiadła i pojechała w górę, do osi statku - do modułu si' wego i rezerwowego mostka.
Gdyby Nick jej pilnował, bez trudu by ją znalazł. Kompu" boczy rejestrował każde otwarcie i 
zamknięcie drzwi, każdy? jazd windy; mógł analizować gradient zużycia powietrza, zd jacy, ilu 
ludzi przebywa w danych pokojach czy na korytarzach nie robił tego bez instrukcji - a Nick nie 
wyda takiej instrukc póki nie nabierze podejrzeń.
Jeśli Sib się nie zdradził...
Jeśli Kojąca hegemonia i przygotowania do wystrzelenia I ły zajmowały Nicka w dostatecznym 
stopniu...
Piętnaście minut.
Winda stanęła. Drzwi się rozsunęły.
Przed nimi czekała Mikka Vasaczk...
Spojrzała na Mornę zdumiona.
Nie, nie ona... Jej nie potrafi zaatakować. To wprawdzie i pobiła ją dla Nicka, ale mimo to Morna 
była jej wdzięcz dyskrecję i milczenie, jeśli już nie za aktywną pomoc. Gdyb_ Mikka, ktoś i tak w 
końcu by Mornę unieszkodliwił.
Ale Davies był bezradny; nie mógł się bronić. Trafi do Af nu, jeśli mu nie pomoże.
Dzięki implantowi pełna energii i szybka skoczyła na fy kładnie w chwili, gdy ta odstąpiła i uniosła 
ręce, pokazując, jest uzbrojona.
Morna zatrzymała się w pół kroku.
Spokojnie. Masz dosyć czasu.
Z rękami w górze Mikka cofnęła się pod ścianę. Zmarsz czoło, obojętna i surowa.
- To dziwne - rzuciła chrapliwie. - Mówił, mogłabym przy że jesteś unieruchomiona. Paskudna 
sprawa, kiedy kapitanowi ku nie można powierzyć nawet włączenia radioelektrody.
 
_ Nie wtrącaj się - syknęła przez zęby Morna. - Nie jestem two-jp! wrogiem.
Mikka skrzywiła się. Jej twarz nie wyrażała absolutnie niczego.
_ Wiedziałaś, że Mały jest moim bratem? - spytała z kamiennym spokojem. - Kiedy umarli rodzice, 
nie miał się gdzie podziać. Zresztą byli biedni i nie pozostawili mu wielkiego wyboru. Załatwiłam 
mu tę robotę, żeby na niego uważać. Nie może być więcej niż o kilka lat starszy od Daviesa.
Zawahała się.
- Powiedziałaś mi prawdę, kiedy jej potrzebowałam. Zaryzykowałaś, że mogę cię zdradzić. Szkoda, 
że cię tu nie spotkałam. Spróbowałabym pewnie znowu ci przyłożyć.
Czternaście minut.
Morna nie miała czasu na wyrazy wdzięczności. Serce zbyt mocno biło jej w piersi. Chyba za 
bardzo wzmocniła emisję implantu: ledwie mogła zaczerpnąć dość powietrza, żeby wystarczyło na 
działanie w takim tempie.
Odwróciła się i pobiegła na mostek rezerwowy.
Nie było daleko: kawałek wzdłuż osi statku, kawałek dookoła. Kiedy skręciła, pokład wygiął się w 
górę; nie zwracała na to uwagi. Dostrzegała tylko mijane drzwi: te bezpieczne i te, które mogły się 
otworzyć.
Drzwi do kabiny sterowania napędem i do modułu silnikowego stały otwarte na oścież. Tych 
właśnie szukała. Tutaj mieściły się główne obwody wyrzutni kapsuł ratunkowych. Kolejne 
zabezpieczenie: gdyby wszystkie systemy zawiodły, kapsuły ratunkowe można odpalić z konsoli 
mechanika.
Zajrzała do środka.
Vector Shaheed stał przy którymś z paneli, odwrócony do niej plecami.
Trzynaście minut.
Napięcie i hiperwentylacja sprawiały, że drżały jej mięśnie. Spokojnie. Musiała tam wejść i jakoś 
ominąć Vectora. Ale nie chciała go skrzywdzić. Z jakichś niezrozumiałych powodów traktował ją 
przyzwoicie, a przeżył już dość bólu. Sama myśl, że musiałaby go zranić, by pomóc Daviesowi, na 
nowo budziła w gardle posmak wymiocin. Spokojnie!
 

 
384
 
385
 
Miała jeszcze coś do zrobienia. Miała jeszcze czas. Je
to zabierze się najpierw, to zanim wróci, Vector może zni
że przecież wyjść do komory silnikowej albo na mostek.
Aby go ratować - jego i to, co jeszcze pozostało w niej
Morny - przemknęła przed drzwiami i weszła na mostek i
Nie powinien być pusty. Tak blisko okrętu Amnionu ca powinna zajmować stanowiska bojowe. 
Tyle że Nick nie 2 walczyć. Wynegocjował już z Kojącą hegemonią pokojo jemne zaspokojenie 
żądań". Właściwie nie miał innego wyj mógł stawiać czoła równocześnie Kojącej hegemonii i Sp 
horyzontom - nie przy takiej prędkości, nie w przestrzeni A~ Po co dodatkowo męczyć i tak już 
wyczerpaną załogę? Morna ruszyła prosto do konsoli danych. Pod samym nosem Alby Parmute, 
wierząc w swoje umie" i rozproszoną uwagę tamtej, uruchomiła konsolę i na nowo ła sterowanie 
drzwiami swojej kabiny. To dla Siba Mackerna» nie pozostał już żaden ślad, że próbował jej 
pomóc. Jedenaście minut.
Włączyła konsolę danych, zeszła z mostka rezerwowego wróciła w dziedzinę Vectora.
Niestety, wciąż tam był, wciąż pracował. Stanął nawet przy nej konsoli. Nad jego ramionami 
widziała odczyty na ekranach -dopodobnie przeprowadzał diagnostykę i kontrolę stanu 
kapsuł-kowych, sprawdzał system podtrzymywania życia, wysyłał p" dzenia dła 
zaprogramowanych wartości ciągu rejsowego i hamuj
Upewniał się, że kapsuła, która ma ponieść jej syna do jest sprawna.
Dziesięć minut.
O ile jej wewnętrzny zegar działał dokładnie... Nie mogła dłużej czekać. Musi się jakoś pozbyć 
stąd Vecto Weszła do kabiny i zamknęła za sobą drzwi. Usłyszał to i rżał się.
Przystanęła, żeby mógł się jej przyjrzeć, zrozumieć, że jeś-będzie musiała, na pewno go nie 
zaatakuje.
Nie okazał zdziwienia; jej przybycie nie naruszyło zwy' flegmatycznego stoicyzmu. Uniósł brew 
raczej na powitanie, w wyrazie zaskoczenia.
 
? _ Ach, Morna... - Jeśli coś mu się nie podobało, jedyną oznaką był likatny, niezdrowy rumieniec 
na okrągłej twarzy. Vector wyglądał jak ś, kto ciężko pracuje wbrew zaleceniom komputera 
medycznego. -yba powinienem przewidzieć, że tak się stanie. Nick jakoś nie może zumieć różnicy 
między tym, co możesz, a czego nie możesz zrobić. Uśmiechnął się, jak gdyby z niej kpił, lecz w 
jego głosie nie by-jo śladu kpiny.
-	Przyszłaś odprowadzić Daviesa? - zapytał.
-	Vector - odparła z naciskiem. - Odejdź od tej konsoli. Nie chcę cię skrzywdzić. Nie 
zmuszaj mnie do tego. Dziewięć minut.
Vector uśmiechał się ciągle.
-	Nie, raczej nie. Nick specjalnie mnie tu przysłał: mam dopilnować, żeby nic nie zawiodło. 
Na tym statku nie opłaca się nie wykonywać rozkazów, nawet tych nie wyrażonych wprost. 
Ponieważ nie wyobrażał sobie, żebyś mogła się uwolnić spod działania implantu, nie polecił mi cię 
powstrzymywać. Mimo to jego zamiary były aż nadto wyraźne. Nie mogę ci pozwolić niczego 
dotknąć. Zresztą i tak nic na tym nie zyskasz. Jeśli nie dopuścisz do wystrzelenia kapsuły i 
wyciągniesz z niej Daviesa, Nick zwyczajnie złapie was oboje i zacznie od początku. Przeprosi za 
opóźnienie. A potem pewnie wyśle na ten okręt was oboje, żeby wykazać swoją „dobrą wolę". 
Wszystko, czego dokonałaś, pójdzie na marne.
-	Vector, ja nie żartuję. - Stanie w miejscu wymagało sporego wysiłku. - Odejdź od konsoli. 
- Potrzebowała ruchu, działania: czarną skrzynkę nastroiła na zbyt wysoki poziom, a jej synowi 
kończył się czas. - Zaszłam już za daleko, żeby się teraz zatrzymać. Poświęcę wszystko.
Była przygotowana od dawna: od chwili, kiedy Davies przyszedł na świat... i został sprzedany 
Amnionowi.
-	Zgadzam się. - Nic nie mogło wyglądać mniej sarkastycznie
niż pełen delikatnej wyższości uśmiech Vectora. - Na nieszczęście,
nie mam wyboru. Jeśli nie odsunę ci się z drogi, prawdopodobnie
linie zabijesz. W tej chwili wyglądasz, jakbyś mogła to załatwić
jedną ręką. Ale jeśli zejdę ci z drogi, zabije mnie Nick.
Sztywnym ruchem skrzyżował ręce na piersi; ten gest przypomniał Mornie o artretyzmie, 
grożącym mu kalectwem, i o jego
 

 
386
 
387
 
Bezgłośna i bosa dotarła do windy i wcisnęła klawisz przy w
Spokojnie.
Była spokojna. Ale też gotowa zaatakować każdego, kto mu w tej chwili używać windy.
Nie miała okazji. Winda przyjechała prawie natychmiast, ró pusta jak korytarz.
Wsiadła i pojechała w górę, do osi statku - do modułu siln wego i rezerwowego mostka.
Gdyby Nick jej pilnował, bez trudu by ją znalazł. Komput" boczy rejestrował każde otwarcie i 
zamknięcie drzwi, każdy jazd windy; mógł analizować gradient zużycia powietrza, zdr jacy, ilu 
ludzi przebywa w danych pokojach czy na korytarzach, nie robił tego bez instrukcji - a Nick nie 
wyda takiej instrukcji, póki nie nabierze podejrzeń.
Jeśli Sib się nie zdradził...
Jeśli Kojąca hegemonia i przygotowania do wystrzelenia ka ły zajmowały Nicka w dostatecznym 
stopniu...
Piętnaście minut.
Winda stanęła. Drzwi się rozsunęły.
Przed nimi czekała Mikka Vasaczk...
Spojrzała na Mornę zdumiona.
Nie, nie ona... Jej nie potrafi zaatakować. To wprawdzie Nf pobiła ją dla Nicka, ale mimo to Morna 
była jej wdzięczn dyskrecję i milczenie, jeśli już nie za aktywną pomoc. Gdyby Mikka, ktoś i tak w 
końcu by Mornę unieszkodliwił.
Ale Davies był bezradny; nie mógł się bronić. Trafi do Ac nu, jeśli mu nie pomoże.
Dzięki implantowi pełna energii i szybka skoczyła na Mikkę5 kładnie w chwili, gdy ta odstąpiła i 
uniosła ręce, pokazując,: jest uzbrojona.
Morna zatrzymała się w pół kroku.
Spokojnie. Masz dosyć czasu.
Z rękami w górze Mikka cofnęła się pod ścianę. Zmarsz czoło, obojętna i surowa.
- To dziwne - rzuciła chrapliwie. - Mówił, mogłabym przy" że jesteś unieruchomiona. Paskudna 
sprawa, kiedy kapitanowi ku nie można powierzyć nawet włączenia radioelektrody.
 
-	Nie wtrącaj się - syknęła przez zęby Móma. - Nie jestem two
im wrogiem.
Mikka skrzywiła się. Jej twarz nie wyrażała absolutnie niczego.
-	Wiedziałaś, że Mały jest moim bratem? - spytała z kamiennym
spokojem. - Kiedy umarli rodzice, nie miał się gdzie podziać. Zre
sztą byli biedni i nie pozostawili mu wielkiego wyboru. Załatwiłam
mu tę robotę, żeby na niego uważać. Nie może być więcej niż o kil
ka lat starszy od Daviesa.
Zawahała się.
-	Powiedziałaś mi prawdę, kiedy jej potrzebowałam. Zaryzyko
wałaś, że mogę cię zdradzić. Szkoda, że cię tu nie spotkałam.
Spróbowałabym pewnie znowu ci przyłożyć.
Czternaście minut.
Morna nie miała czasu na wyrazy wdzięczności. Serce zbyt mocno biło jej w piersi. Chyba za 
bardzo wzmocniła emisję implantu: ledwie mogła zaczerpnąć dość powietrza, żeby wystarczyło na 
działanie w takim tempie.
Odwróciła się i pobiegła na mostek rezerwowy.
Nie było daleko: kawałek wzdłuż osi statku, kawałek dookoła. Kiedy skręciła, pokład wygiął się w 
górę; nie zwracała na to uwagi. Dostrzegała tylko mijane drzwi: te bezpieczne i te, które mogły się 
otworzyć.
Drzwi do kabiny sterowania napędem i do modułu silnikowego stały otwarte na oścież. Tych 
właśnie szukała. Tutaj mieściły się główne obwody wyrzutni kapsuł ratunkowych. Kolejne 
zabezpieczenie: gdyby wszystkie systemy zawiodły, kapsuły ratunkowe można odpalić z konsoli 
mechanika.
Zajrzała do środka.
Vector Shaheed stał przy którymś z paneli, odwrócony do niej plecami.
Trzynaście minut.
Napięcie i hiperwentylacja sprawiały, że drżały jej mięśnie. Spokojnie. Musiała tam wejść i jakoś 
ominąć Vectora. Ale nie chciała go skrzywdzić. Z jakichś niezrozumiałych powodów traktował ją 
przyzwoicie, a przeżył już dość bólu. Sama myśl, że musiałaby go zranić, ty pomóc Daviesowi, na 
nowo budziła w gardle posmak wymiocin.
Spokojnie!
 

 
384
 
385
 
Miała jeszcze coś do zrobienia. Miała jeszcze czas. Jeśli za to zabierze się najpierw, to zanim wróci, 
Vector może zniknąć -że przecież wyjść do komory silnikowej albo na mostek.
Aby go ratować - jego i to, co jeszcze pozostało w niej z da Morny - przemknęła przed drzwiami i 
weszła na mostek rezerw
Nie powinien być pusty. Tak blisko okrętu Amnionu cała; powinna zajmować stanowiska bojowe. 
Tyle że Nick nie zamr walczyć. Wynegocjował już z Kojącą hegemonią pokojowe „<: jemne 
zaspokojenie żądań". Właściwie nie miał innego wyjści mógł stawiać czoła równocześnie Kojącej 
hegemonii i Spoko-horyzontom - nie przy takiej prędkości, nie w przestrzeni Amni' Po co 
dodatkowo męczyć i tak już wyczerpaną załogę?
Morna ruszyła prosto do konsoli danych.
Pod samym nosem Alby Parmute, wierząc w swoje umiejęti i rozproszoną uwagę tamtej, 
uruchomiła konsolę i na nowo wł ła sterowanie drzwiami swojej kabiny. To dla Siba Mackema. nie 
pozostał już żaden ślad, że próbował jej pomóc.
Jedenaście minut.
Włączyła konsolę danych, zeszła z mostka rezerwowego i. wróciła w dziedzinę Vectora.
Niestety, wciąż tam był, wciąż pracował. Stanął nawet przy nej konsoli. Nad jego ramionami 
widziała odczyty na ekranach -dopodobnie przeprowadzał diagnostykę i kontrolę stanu kapsuł 
kowych, sprawdzał system podtrzymywania życia, wysyłał po dzenia dla zaprogramowanych 
wartości ciągu rejsowego i hamuj
Upewniał się, że kapsuła, która ma ponieść jej syna do zg jest sprawna.
Dziesięć minut.
O ile jej wewnętrzny zegar działał dokładnie...
Nie mogła dłużej czekać. Musi się jakoś pozbyć stąd Vectc
Weszła do kabiny i zamknęła za sobą drzwi. Usłyszał to i rżał się.
Przystanęła, żeby mógł się jej przyjrzeć, zrozumieć, że jeś" będzie musiała, na pewno go nie 
zaatakuje.
Nie okazał zdziwienia; jej przybycie nie naruszyło zwy" flegmatycznego stoicyzmu. Uniósł brew 
raczej na powitanie? w wyrazie zaskoczenia.
386
 
-	Ach, Morna... - Jeśli coś mu się nie podobało, jedyną oznaką był
delikatny, niezdrowy rumieniec na okrągłej twarzy. Vector wyglądał jak
ktoś, kto ciężko pracuje wbrew zaleceniom komputera medycznego. -
Chyba powinienem przewidzieć, że tak się stanie. Nick jakoś nie może
zrozumieć różnicy między tym, co możesz, a czego nie możesz zrobić.
Uśmiechnął się, jak gdyby z niej kpił, lecz w jego głosie nie było śladu kpiny.
-	Przyszłaś odprowadzić Daviesa? - zapytał.
-	Vector - odparła z naciskiem. - Odejdź od tej konsoli.
Nie chcę cię skrzywdzić. Nie zmuszaj mnie do tego.
Dziewięć minut.
Vector uśmiechał się ciągle.
-	Nie, raczej nie. Nick specjalnie mnie tu przysłał: mam dopilnować, żeby nic nie zawiodło. 
Na tym statku nie opłaca się nie wykonywać rozkazów, nawet tych nie wyrażonych wprost. 
Ponieważ nie wyobrażał sobie, żebyś mogła się uwolnić spod działania implantu, nie polecił mi cię 
powstrzymywać. Mimo to jego zamiary były aż nadto wyraźne. Nie mogę ci pozwolić niczego 
dotknąć. Zresztą i tak nic na tym nie zyskasz. Jeśli nie dopuścisz do wystrzelenia kapsuły i 
wyciągniesz z niej Daviesa, Nick zwyczajnie złapie was oboje i zacznie od początku. Przeprosi za 
opóźnienie. A potem pewnie wyśle na ten okręt was oboje, żeby wykazać swoją „dobrą wolę". 
Wszystko, czego dokonałaś, pójdzie na marne.
-	Vector, ja nie żartuję. - Stanie w miejscu wymagało sporego wysiłku. - Odejdź od konsoli. 
- Potrzebowała ruchu, działania: czarną skrzynkę nastroiła na zbyt wysoki poziom, a jej synowi 
kończył się czas. - Zaszłam już za daleko, żeby się teraz zatrzymać. Poświęcę wszystko.
Była przygotowana od dawna: od chwili, kiedy Davies przyszedł na świat... i został sprzedany 
Amnionowi.
-	Zgadzam się. - Nic nie mogło wyglądać mniej sarkastycznie
niż pełen delikatnej wyższości uśmiech Vectora. - Na nieszczęście,
nie mam wyboru. Jeśli nie odsunę ci się z drogi, prawdopodobnie
mnie zabijesz. W tej chwili wyglądasz, jakbyś mogła to załatwić
jedną ręką. Ale jeśli zejdę ci z drogi, zabije mnie Nick.
Sztywnym ruchem skrzyżował ręce na piersi; ten gest przypomniał Mornie o artretyzmie, 
grożącym mu kalectwem, i o jego
387
 
lojalności wobec przyjaciela, Orna, który ciężko go pobił prowadził do choroby. Osiem minut.
- Myślę, że to było nieuniknione. Cała ta sprawa od począ" miała szans powodzenia. Nie tu jest 
moje miejsce, to nie jest ży takiego człowieka jak ja. Wybrałem je, bo alternatywy były n 
zniesienia, ale nigdy do mnie nie pasowało. Albo ja nie paso do niego. Wzburzony idealizm 
wydaje się dobrym pretekstem, wstąpić na drogę przestępstwa, ale to nie pomaga. Sprzecznoś siała 
mnie w końcu dopaść. Można powiedzieć, że jedyne, co osiągnąłem, to zagwarantowanie moralnej 
przewagi lud których nienawidzę. Lepiej na tym wyjdę, jeśli skończę natych - Vector, przestań! 
Nie mam czasu na takie rzeczy! - Miała cie, że kiedy zaciska palce, tryskają z nich iskry. Powinna 
d; głośno, ale wściekłość pozwalała jej zachować spokój. - „Wzb-ny idealizm" to gówniany 
pretekst, żeby oddawać ludzi Amnio Sam o tym wiesz. Ale nie chcesz się zmierzyć z logiką 
własnyc cyzji, więc unikasz jej, pogardzając sam sobą. Próbujesz udow że zasłużyłeś na to, co ci 
zrobiła PZKG. Kto by kwestionował branie środka immunizującego takiemu przestępcy jak ty? 
Kto i szanować przyjaciół Orna Vorbulda? Ale to nie takie proste. Cr widzisz, do czego prowadzi 
takie rozumowanie? Do ludobój Vector. Do zniszczenia całej ludzkiej rasy. Popatrz na mnie. My 
że jestem tutaj, bo chcę ratować syna... I masz rację. Ale zrobił to samo, gdybyś to ty był w kapsule. 
Zrobiłabym to samo dla Ni!, - To była prawda, mimo obrzydzenia, jakie w niej budził. - , więcej niż 
ty powodów, żeby nienawidzić PZKG. Mam więcej \n dów, żeby bać się Nicka. Ale wolałabym 
nas wszystkich zob martwych, niż dopuścić do takiej potwornej zdrady. Siedem minut. Zrobiła 
dwa kroki do przodu - gwałtowne jak wybuch ogn:
-	Zejdź mi z drogi!
Powoli opuścił ręce. Zdawało się, że skierował spojrzenia
własnego wnętrza. Twarz nie ukazywała niczego prócz tego zdrowego rumieńca.
-	Wciąż jesteś gliną - mruknął. - Nieważne, co zrobiłaś. W
bi serca cały czas jesteś gliną. Jedną z nielicznych. Mówis
388
 
ryzykowałabyś tak samo, gdybym to ja siedział w kapsule. Chyba ci wierzę. To już jest coś warte... 
Masz rację, oczywiście. To ja podejmowałem decyzje, które doprowadziły mnie do tego bagna, a 
teraz chciałbym uniknąć konsekwencji. Ci z nas, którzy szczerze i głęboko nienawidzą glin, 
powinni lepiej to rozwiązywać.
Odsunął się i wskazał Mornie konsolę kapsuł ratunkowych.
Ruszyła tak szybko, że nie widziała, jak ustawia stopy, jak przenosi ciężar ciała; nie zauważyła, że 
bierze zamach. Ledwie spostrzegła jego pięść, kiedy trafił ją w głowę, wkładając w cios całą swoją 
siłę.
Uderzenie rzuciło ją na ścianę; osunęła się i padła na podłogę, jak gdyby była do niej przybita.
Sześć minut.
-	Przepraszam cię. - Coś tłumiło głos Vectora; może ssał rozbi
te kostki. - Nie zasłużyłaś na to. Ale musiałem się upewnić, że mnie
do tego nie zmusisz.
Chyba spojrzał na chronometr.
-	Masz pięć minut czterdzieści osiem sekund.
Czaszka dudniła jej jak dzwon. Przez moment implant strefowy nie potrafił wytłumić bólu. 
Poprzez szum agonii słyszała, jak otwierają się i zamykają drzwi.
Wciąż glina.
Zmusić mnie do tego.
Pięć minut...
Zapomnij o spokoju, odezwał się do niej głos, wyraźny jak bicie kurantów. Nie masz już czasu.
Z trudem wciągając powietrze, przetoczyła się na brzuch, stanęła na czworakach. Ocalił ją implant 
strefowy; jego emisje wygasiły ból i osłabienie, usunęły mgłę znad myśli; zrobiły wszystko, z 
wyjątkiem dostarczenia jej tlenu. Dysząc ciężko, na granicy utraty przytomności, Morna podniosła 
się na nogi. Konsola zdawała się kołysać; mgła przesłaniała oczy. Mimo to Morna ruszyła do drzwi, 
znalazła panel zamka i zablokowała je. Aby przeszkodzić temu, kto chciałby ją powstrzymać. 
Potem sztuczna stabilizacja opanowała odpalające przypadkowo neurony. Wzrok zogniskował się 
na wskaźnikach.
Tam.
Z konsoli dowiedziała się, która kapsuła jest gotowa do startu. Ekran wyświetlał odliczanie, stan 
systemów, trajektorię startową,
389
 
parametry hamowania. Plot ze skana pokazywał Kapitański i Kojącą hegemonię, a także 
zaprojektowany kurs między nimi.?" psuła wyhamuje wprost w jednej z ładowni okrętu.
Plot skanu działał automatycznie. To nie był mostek rezer.. Morna nie miała dostępu do samego 
skanu ani do konsoli ster nia. Musiała zgadywać. Ale że plotowanie odbywało się au' tycznie, 
ekran pokazywał też zawieszony w tle Thanatos _. Ekran podawał również prędkość i wektor 
Kapitańskiego kapr^ a to z kolei pozwalało ocenić odległość i kurs do tej samotnej ły. Powinna 
odgadnąć je w miarę dokładnie.
Problemem był czas. Zmiana programu lotu to skomplikov zadanie; pozostały tylko cztery minuty, 
a ona nawet nie zaczęła.; zdąży unieruchomić konsoli dowodzenia Nicka. Zresztą i tak _. na to 
zrobić jedynie z mostka rezerwowego. Czyli cokolwiek ir ni, Nick może odwołać, jeśli tylko coś 
zauważy.
Nie wolno do tego dopuścić.
Przeskoczyła do konsoli ciągu i włączyła sterowanie ręczne, i nająć połączenie z mostkiem. Potem 
zainicjowała sekwencję? mknięcia systemu. Od tej chwili Kapitański kaprys nie mógł h wać ani 
manewrować. Samo w sobie nie stanowiło to zagrożeń nie w tej odległości od Thanatos Minor. Ale 
odwróci uwagę Nic
Rzeczywiście, natychmiast odezwał się przez interkom.
- Vector! - Krzyknął. - Vector! Co ty tam, kurwa, wyprawia
Trzy i pół minuty.
Wyłączyła interkom i wróciła do konsoli sterowania kapsuła
Teraz. Nie ma czasu na błędy czy pomyłki. Jeśli zdoła prze" gramować kapsułę przed startem, 
będzie nieosiągalna, gdy opuści wyrzutnię.
Implant strefowy dawał jej nadprzyrodzoną szybkość; wpro' dziła kody priorytetowe Nicka.
Nie miała zamiaru odwoływać startu - próbować ratowania l viesa na pokładzie Kapitańskiego 
kaprysu. Vector miał rację: ni; go by w ten sposób nie osiągnęła. To, co planowała, nie było 01 le 
lepsze, ale przynajmniej powinno trochę przedłużyć życie sy~
Niczego więcej nie pragnęła.
Przede wszystkim skopiowała na ekran program lotu. Ostro' wyłączając wskaźniki stanu, które 
ludzi na mostku ostrzegł
390
 
o zmianach, wykasowała program z kapsuły i zaczęła wprowadzać nowe instrukcje.
Dwie minuty.
Zakumulowane napięcie tamowało oddech. Ciało, niezdolne do uzyskania dostatecznej ilości tlenu 
dla zaspokojenia swych potrzeb, zaczęło zużywać siebie jako paliwo. Ciemne plamki wirowały 
Mor-nie przed oczami, przesłaniały ekrany, zwodziły palce. Zbyt wysoko nastawiła swoją czarną 
skrzynkę. Kiedyś ją to zabije.
Nie przerywała pracy.
Początkowo jej instrukcje były identyczne z pierwotnymi. Start bez zmian. Trajektoria bez zmian. 
To dało jej punkt początkowy dla dalszych hipotez. Instrukcje zaczęły się różnić w chwili 
deceleracji. Zamiast hamowania nakazała kapsule pełny ciąg i zmianę kursu. Miała ominąć Kojącą 
hegemonię i skierować się na Thanatos Minor. Jeśli nikt nie uprzedzi Amnionu, co zrobiła, okręt 
nie zdąży zareagować: kapsuła przemknie obok i oddali się, zanim ją przechwycą.
Nie będą strzelać, nie, stanowczo nie, skoro tak im zależy na dostaniu Daviesa żywego...
Jedna minuta.
Jednak przy tej prędkości kapsuła rozbije się przy uderzeniu o skałę. Chyba że Fakturama ją 
zestrzeli, broniąc się przed atakiem. Tak czy inaczej, Davies zginie w kuli ognia. Kapsuła musi 
zatem wyhamować tak, by przetrwać lądowanie; by przekonać Fakturamę, że nie stanowi 
zagrożenia. Tutaj Morna musiała zgadywać: kiedy rozpocząć hamowanie, jakiego użyć ciągu.
Nie była Nickiem; nie potrafiła wykonywać w pamięci algorytmów.
Jej syn zginie, jeśli Morna pomyli się w ocenie.
Nieważne. Lepiej zabić go przypadkowo, niż oddać na pastwę mutagenów Amnionu.
Piętnaście sekund przed startem zakończyła program i skopiowała do kapsuły. Tyle tylko mogła 
zrobić. Nie spodziewała się pożyć dostatecznie długo, by sprawdzić, czy to wystarczy.
Ale gdyby się udało...
Zanim kapsuła ratunkowa wysunęła się z wyrzutni startowej i oddaliła poza zasięg odwołania, 
Morna otworzyła już drzwi i opuściła kabinę sterowania napędem.
* * *
391
 
Na mostku Nick przestał kląć milczenie Vectora i zaczął o wować kapsułę lecącą do Kojącej 
hegemonii.
Lot nie powinien trwać długo. Dwa statki dzieliło zaledwie pięć cy kilometrów - a kapsuła miała 
prędkość odrobinę większą niż Kaw ski kaprys, dzięki krótkiemu odpaleniu silnika przy starcie. 
Jeszcze minut i będzie mógł odetchnąć. Amnion dotrzymywał umów. Moż? starczenie mu 
uszkodzonych części napędu skokowego uważali za i wiedliwone, ale teraz nie będą próbować 
żadnych sztuczek ani os Nie tak blisko Fakturamy. Mimo to, kiedy obserwował ekrany, di go złe 
przeczucie. Czuł ucisk w mosznie. Wiedział, że coś się nie i
-	Dlaczego to zrobił? - spytała Carmel ze swą zwykłą bezcz
szczerością. - Bez ciągu siedzimy tu jak na talerzu. Z tej odleg
mogą nas pociąć na małe kawałeczki. Do diabła, mogą nawet
strzelić moduł dowodzenia, a resztę zostawić całą.
-	Nie wiem - warknął Nick. - Sama zgadnij. Albo go pos i zapytaj. Będzie miał ostatnią 
szansę, żeby coś powiedzieć,: wypruję mu flaki.
-	W tej chwili nie potrzebujemy ciągu. - Pierwszy sternik pr wał bronić Vectora. -1 mamy 
mnóstwo czasu, żeby uruchomić pęd, zanim zbliżymy się do doku.
-	Mam ich na wszystkich celownikach - poinformowała neu' nym tonem Malda Verone. - 
Jeśli strzelą, powinniśmy ich trafić-czy dwa, zanim się rozlecimy.
Nick nie zareagował. Kapsuła pokonała czwartą część drogi Kojącej hegemonii.
-	Na pewno się boi, że zaczną do nas strzelać - oświadczył i
gle Lind. - Może uważa, że wstrzymają ogień, kiedy zobaczą, że
steśmy bezbronni?
Jego Nick także zignorował. Był wewnętrzne przekonany, okręt nie będzie do niego strzelał - tak 
pewien, że nie zadbał na o przygotowanie Kapitańskiego kaprysu do walki.
-	Ale dlaczego? - zaprotestowała nadąsana Alba. - Dlaczego
mieliby nas zabić, jeśli będziemy bezbronni?
Carmel pokręciła głową.
-	Mam lepsze pytanie. Dlaczego sądzi, że będą do nas strzel"
No właśnie. Dlaczego te skurwiele miałyby strzelać? Jakie rn
wytłumaczenie?
 
Jakie wytłumaczenie będą mieli?
I nagle przeczucie Nicka nabrało wyrazistości. Odwrócił się od ekranów.
-	Co on zrobił z kapsułą? - warknął.
Carmel i Malda patrzyły na niego zaszokowane. Lind gapił się z ogłupiałą miną.
Niczym w odpowiedzi na wezwanie, przy wejściu na mostek pojawił się Vector Shaheed.
Twarz miał bladą, bezbarwną niczym blizny Nicka i zdawało się, że serce odmawia mu 
posłuszeństwa. Jednak uśmiech pozostał łagodny jak zawsze. Opanowanie i spokój nie pozwalały 
się niczego domyśleć.
-	Vector - powiedział Nick, cicho i groźnie. - Kazałem ci pilno
wać kabiny sterowania napędem.
Mechanik znieruchomiał w pół kroku. Szerzej otworzył oczy.
-	Co się stało?
Nick pochylił się nad konsolą, kierując całą swą wściekłość na Vectora.
-	Kazałem ci pilnować, żeby nic się nie stało.
-	Wiem. I nic się nie stało. To znaczy nie mogło. Nie może. Nigdy jeszcze Nick nie słyszał 
Vectora tak bliskiego zakłopotania.
-	Nic się nie mogło stać. Czekałem, dopóki nie byłem tego pewny.
Wiem, że nie powinienem wychodzić. Ale musiałem zajrzeć do am
bulatorium, musiałem wziąć coś przeciwbólowego. Inaczej byłbym
całkiem do niczego. Możesz sprawdzić komputer. Zostało tylko pięć
minut do startu i byłem pewien, że nic już się nie zdarzy. Zamknąłem
kabinę i poszedłem po leki. A co się stało? - zapytał ostrożnie.
Nick nie odpowiedział. Złe przeczucie przeniosło się z krocza na twarz; miał wrażenie, że kwas 
pali go pod oczami.
Znów odwrócił się do ekranów.
Kapsuła była już tak blisko Kojącej hegemonii, że powinna zacząć hamowanie.
Powinna hamować w tej chwili...
Skan wykrył ciąg.
Za duży.
Kapsuła odchyliła się od zaprogramowanego kursu i zaczęła przyspieszać. Pełnym ciągiem minęła 
okręt. W jednej chwili znalazła się poza jego zasięgiem.
 

 
392
 
393
 
-	MORNA! Ty SUKO! - ryknął Nick, z samej głębi sw zwątpienia.
-	Nick - odezwał się zdyszanym głosem Lind. - Kojąca ke_ monia chce z tobą rozmawiać. 
Wydaje mi się, że krzyczą.
Nick natychmiast się opanował. Później będzie miał dość < na wściekłość. Później zdąży odpłacić 
Mornie. W tej chwili po" stało mu jakieś dziesięć sekund na ratowanie siebie i statku.
Bez żadnego stanu pośredniego przeszedł w swój tryb awaryjnjc stan wyostrzonej, twórczej 
koncentracji, na której opierała się jego putacja. Nie zwracając uwagi na wystraszoną załogę, 
rozsiadł się i godnie w fotelu, przybierając pozę pełną nonszalanckiej kompet*
-	Potwierdź odbiór - rozkazał Lindowi. - Powiedz im, że od;
wiedź nadamy natychmiast. Potem kopiuj: „Kapitan Nick Succo
do okrętu Amnionu Kojąca hegemonia. Mieliśmy sabotaż. Po
rzam, mieliśmy sabotaż. Straciliśmy ciąg. Przeskanujcie nasze <
sje, a uzyskacie potwierdzenie. Nie możemy manewrować. Sab
wano również kapsułę ratunkową, niosącą ludzkiego potomka,"
viesa Hylanda. - Sprawdził odczyt. - Kapsuła zderzy się z Tha
tos Minor...". Carmel, podaj Lindowi czas. „Jeśli w ramach sab
żu dokonano właściwych poprawek procedury deceleracji, lu
potomek może przeżyć. Sabotażystą jest Morna Hyland".
Na moment wściekłość pokonała wymuszony spokój.
-	Flaki jej wypruję!
Zapanował nad sobą. Odetchnął głęboko.
-	Tego nie kopiuj - polecił Lindowi. - Dalszy ciąg wiadomo
„Uciekła z aresztu. Nie umiem tego wytłumaczyć. Kiedy się
wiem, jak tego dokonała, poinformuję was. Rozumiem, że wa
żądania nie zostały zaspokojone. Żałuję tego. Żałuję, że poz
wskazują na moją nieuczciwość w interesach. Aby was przekon
podporządkuję się wszelkim żądaniom, jakie zechcecie zaspok"
jeśli tylko nie zagrażają bezpieczeństwu mojemu i mojego sta'1
Czekam na informację, co muszę zrobić, by wynagrodzić w
zdradę Morny Hyland. Dla wykazania, że mam uczciwe zami
nie uruchomię napędu, dopóki nie udzielicie na to zgody". Wy
to. Odpowiedź wpuść na audio.
Vector zdążył już odzyskać spokój.
-	Czy to wystarczy? - zapytał cicho.
394
 
-	Ciebie to nie powinno obchodzić - warknął Nick. - Nie poży
jesz tak długo, żeby ci to robiło jakąkolwiek różnicę.
Ale dla pozostałych, a także dla własnego spokoju, dodał:
-	Nie chcą nas rozwalać, jeśli to nie będzie konieczne. Źle by na
tym wyszli. Z Fakturamy widzą, że nie mamy ciągu. Słyszą, że sta
ramy się współpracować. No i mogę się założyć, że wciąż jeszcze
mamy coś, na czym skurwielom zależy. - Uśmiechnął się groźnie.
- Coś, co mogę im oddać za darmo.
Rozejrzał się.
-	Malda - rzucił. - Przełącz celowniki na czuwanie. Powinni wy
kryć, że redukujemy emisję. Im grzeczniej się zachowujemy, tym lepiej.
Nie czekając na odpowiedź, włączył interkom.
-	Mikka, Liete, zorganizujcie poszukiwania. Jak najszybciej...
i dokładnie. Weźcie wszystkich ludzi. Musicie znaleźć Mornę. Wy
dostała się jakoś z kabiny; nie pytajcie, w jaki sposób. Jeśli ktoś jej
pomagał, to wykastruję skurwysyna. Zacznijcie od modułu silniko
wego i rezerwowego mostka. Potem zajrzyjcie do komory napędu.
Sprawdźcie w osi, sprawdźcie infrastrukturę. Jeżeli zabrała skafan
der, to może się ukrywać nawet w pancerzu. Macie ją znaleźć... Ale
nie dopuśćcie, żeby się zabiła. Nie pozwólcie się zmusić do jej za
bicia. Będzie nam potrzebna, a martwa nie przyda się na nic.
Wyłączył interkom i spojrzał na ekran ukazujący pozycję Kojącej hegemonii.
-	No dalej, skurwiele - rzucił chrapliwie. - Odpowiadajcie. Powiedzcie, że pozwolicie nam 
żyć. Powiedzcie, że dacie nam wyjść z tego w jednym kawałku.
-	Ale kto jej pomógł? - odezwał się pierwszy sternik. - Kto by się ośmielił?
Ponieważ Nick nie potrafił usiedzieć bez ruchu, odwrócił fotel i spojrzał na Vectora.
-	Co ci zaproponowała? - spytał. - Może jakąś perwersję w ro
dzaju „uwolnienia od odpowiedzialności"? Czy po prostu seks po
nad twoje najdziksze marzenia?
Mechanik spokojnie patrzył Nickowi w oczy.
-	Sprawdź komputer w ambulatorium - odparł z kamienną twarzą.
Otaczająca go wrogość nie robiła na nim większego wrażenia. - Po
wie ci, jak zaawansowany mam artretyzm. Mówiąc prawdę, ona nic
395
 
mi nie mogła zaproponować. Tutaj nie grozi nam odpowie ność, a co do seksu... - W uśmiechu 
pojawił się cień smutku, -A nadaję się do seksu. Za bardzo mnie boli.
Przeklinając pod nosem, Nick odwrócił się plecami.
Nie mógł się doczekać. Jeśli Amnion szybko nie odpowie,' dzie musiał pójść i sam znaleźć Mornę. 
Albo zabić Vectora na i scu, tutaj, na mostku. Wysiłek panowania nad sobą przekraczał; go 
możliwości. Potrzebował przemocy. Musiał dopilnować, kobieta, która go okaleczyła, zapłaciła za 
wszystko.
-	Jest, Nick. - Lind drgnął, kiedy głośniki zatrzeszczały gło'
Wszyscy na mostku wstrzymali oddech.
-	Okręt Amnionu Kojąca hegemonia do człowieka, kapit
Nicka Succorso. Popełniłeś oszustwo. Żądania Amnionu nie zo
ły zaspokojone. Jednak stan waszego napędu rakietowego uzys*
potwierdzenie. Spekulacja sugeruje, że sabotaż jest prawdopod
ny. Bezpośrednią przyczyną była twoja niezdolność do uwięzi
sabotażystki, Morny Hyland. Jednakże zniszczenie was nie pom
interesom Amnionu. Zadokujecie przy ludzkiej konstrukcji zwa
„Fakturama". Jeśli ludzki potomek Davies Hyland przeżyje upaJ
na Thanatos Minor, odszukasz go i dostarczysz Amnionowi. D
kowo przekażesz sabotażystkę Mornę Hyland. Jeśli te żądania
zostaną zaspokojone, twój kredyt będzie cofnięty. Fakturama ot
ma instrukcje odmowy dostarczenia wam części i zapasów. N*
zdolni do skoku umrzecie. Poinformujcie o akceptacji tych żąd
Nick zacisnął pięść nad głową i pogroził w powietrzu.
-	Ktoś chce się targować? - zapytał z ironią. - To wasza osta
szansa.
Wszyscy wpatrywali się w niego. Nikt się nie odezwał. Wściekłość Nicka zmieniła się w 
demoniczną uciechę.
-	Lind, powiedz im, że akceptujemy żądania. - Po tych słow2
doznał przebłysku natchnienia, ślepej intuicji. - Powiedz, że zroŁ
wszystko, co w mojej mocy, żeby dostali to, czego chcą. - Z trud ,
tłumił podniecenie. - Powiedz, że uruchomimy ciąg, kiedy ty"
udzielą pozwolenia.
Wszystkie najlepsze decyzje podejmował intuicyjnie. To właśrt było źródłem jego romantycznej, 
niemal magicznej reputacji. N" dy nie wahał się działać pod wpływem natchnienia.
 
-	Kiedy skończysz - mówił dalej - nadasz wąskopasmową wia
domość do sztabu PZKG. Użyj współrzędnych i kodów, jakie ci po
dałem ostatnim razem. Kopiuj. „Uratowałem ją dla was, do diabła.
Teraz wyciągnijcie mnie z tego. Bo jak nie, nie zdołam jej ochronić
przed Amnionem". Nadaj.
Nauczę cię, co to znaczy mnie odcinać, tłumaczył w myślach Hashiemu Lebwohlowi. A wasze 
żądania zaspokoję bardziej, niż potraficie wytrzymać, dodał do pobliskiego okrętu.
A ty zapłacisz rachunek, obiecał Mornie.
Vectorowi oczy zalśniły wilgocią, jak gdyby powstrzymywał łzy. Pierwszy sternik spuścił głowę. 
Z powodów, których pewnie nie rozumiała, Alba zachichotała nerwowo. Malda wciąż wpatrywała 
się w Nicka jak skamieniała. Wzrok Carmel raczej nie wyrażał aprobaty.
-	Mikka? - rzucił Nick do interkomu. - Liete? Macie ją? Potrze
bujecie pomocy?
Ani Mikka, ani Liete nie znalazły Morny.
* * *
Gdyby polecił im zacząć od swojej kabiny, znalazłyby ją od razu. Kiedy negocjował z Amnionem, 
a Davies mknął ku Thanatos Minor, Moma starannie badała kabinę, poszukując zapasu leku, który 
dawał Nickowi odporność na mutageny Amnionu.
Jednak nie schwytano jej. Dopiero potem, kiedy próbowała się ukryć w jednej z kapsuł 
ratunkowych.
Rozgoryczona i milcząca Mikka założyła jej kajdanki. Liete wezwała mostek.
-	Zabierzcie ją do ambulatorium. - Głos Nicka przypominał
strumień kwasu. - Uśpijcie ją. Dopiero po dokowaniu będę mógł
się nią zająć. I odbierzcie jej ten przeklęty sterownik implantu!
Morna wzruszyła ramionami, jakby nauczyła się już umierać. Obojętna i zgubiona nie stawiała 
oporu, gdy Mikka i Liete odprowadzały ją do ambulatorium, kładły na stole i wprowadzały do żył 
kataleptyk.
 
396
 
Teraz, kiedy już wiedział, co dla niego zaplanowano, Ang Thermopyle z coraz większym trudem 
znosił oczekiwanie. Che' się wyrwać z tego miejsca: jak najdalej od sterylnych pokojów i k rytarzy 
oddziału chirurgii GD PZKG; jak najdalej od lekarzy, tec ników, terapeutów i programistów, 
udających, że mają w zawodowe powody, żeby się nim bawić. Myśl, że poślą go na natos Minor, 
była niczym obietnica ucieczki. Myśl, że będzie w lekiej przestrzeni całkiem sam, jedynie z 
Milosem Tavernere zdolnym go dręczyć, wydawała się nadzieją.
Kończcie już, poganiał ludzi Hashiego Lebwohla, chociaż nie m li usłyszeć, co mówi w ciszy 
swego umysłu. Wypuście mnie stąd.
Ignorowali jego pragnienia i z doskonałą starannością wykony li swoją pracę. W teorii panowali 
nad nim całkowicie. Komputer mi1 dzy łopatkami sterował każdym jego działaniem. Mimo to 
praco li, by się upewnić, że jest równie bezradny w praktyce, co w teorii; wszelka nadzieja, jaką 
jeszcze zachował, jest tylko iluzją.
Całymi godzinami przeprowadzali proste testy sprzężeniowe -przykład, mierząc różnicę reakcji na 
polecenia ,3iegnij" i „Biegni
 
Joshua". Kiedy mówili „Biegnij", mógł decydować, czy chce ich posłuchać; kiedy mówili „Biegnij, 
Joshua", biegł, ponaglany komputerem sterującym implantami strefowymi. Potem ich sensory i 
łącza komputerowe mierzyły zarówno jego posłuszeństwo, jak i opór, by udoskonalić 
oprogramowanie.
Inne próby przeprowadzali, nie wydając instrukcji zewnętrznie, ale bezpośrednio przez komputer. 
Łączami przekazywano mu złożone zadania fizyczne i umysłowe; każdy szczegół jego reakcji 
wpływał na doskonałość oprogramowania.
Jeszcze inne testy polegały na wydaniu zewnętrznego, przymusowego rozkazu, sprzecznego z 
narzuconymi wewnętrznymi ograniczeniami. Na przykład: „Joshua, złam mi rękę". Ponieważ był 
wściekły, Angus usiłował wykonać polecenie; z przyjemnością zadałby trochę bólu. Ale komputer 
mówił „Nie" i najgorsza furia nie przydawała się na nic. Nie potrafił skrzywdzić nikogo znanego 
programowi jako członek PZKG.
Nadzieja jako pojęcie w tej sytuacji nie miała sensu. Angus był narzędziem i niczym więcej: 
skomplikowanym organicznym przedłużeniem elektronicznej aparatury. Do końca życia nie 
dokona już żadnego istotnego wyboru.
Gdyby miał skłonności do rozpaczy, z pewnością już by się jej poddał, chociaż rezygnacją niczego 
by nie osiągnął. Ani oprogramowanie, ani programiści nie dbali o jego stan emocjonalny. Podobnie 
jak ucieczka i nieposłuszeństwo, samobójstwo było dla niego niedostępne. Choćby nie wiadomo 
jak bardzo chciał się położyć i umrzeć, komputer na to nie pozwalał.
Jednak Angus nie był podatny na rozpacz. Nadrzędna pasja utrzymywała go z dala od osobistej 
otchłani. Właśnie dlatego, że miał w sobie tyle lęku, potrafił przetrzymać to, co dawno już 
załamałoby umysł mniej szalony czy złośliwy.
Ponieważ nie miał wyboru, skoncentrował się na próbach jak najlepszego zrozumienia i 
wykorzystania nowych możliwości. Na pewnym poziomie jego lasery, zwiększona siła, komputer i 
udoskonalony wzrok należały tylko do niego. Mógł ich używać w wąskim zakresie dopuszczanym 
przez oprogramowanie. Jak przy Ślicznotce i Mornie Hyland starał się ustalić, do czego mogą się 
przydać.
Kiedy ludzie Lebwohla go testowali, on również testował sam siebie.
 

 
398
 
399
 
W końcu przekonał się, że tylko oprogramowanie nie pozwala się wydostać. W każdym innym 
sensie mógł równie dobrze być za jektowany i zbudowany w celu ucieczki ze sztabu PZKG. Nowe 
m liwości wzroku pozwalały identyfikować i analizować alarmy i ; Laserami mógł przerabiać 
obwody, rozcinać drzwi - albo zabijać s ników. Był silny jak wielka małpa i szybki jak 
mikroprocesor. A je komputer wszystko dla niego rejestrował. Przydawał się nawet dziej niż 
fotograficzna pamięć, ponieważ dysponował szerokim zbi' rem rozmaitych baz danych, stopniowo 
udostępnianych Angusowi w miarę jak programiści coraz bardziej ufali swojej nad nim kontroli'
Gdyby nie był niewolnikiem, mógłby zburzyć swoje więzień" i uciec.
Ale implanty strefowe go nie wypuszczały. Musiał czekać.
* * *
Z czasem bez wątpienia obciążenie stałoby się dla niego zbyt
wielkie. Jednakże jego władców także coś ograniczało. Poza mura*
mi oddziału chirurgii Gromadzenia Danych wydarzenia biegł
własnym rytmem; poza zasięgiem, poza wpływem.	I
Pewnego ranka - komputer poinformował go, że jest godzin"" 9:11:43.17 - do pokoju weszła grupa 
techników i lekarzy.
-	Usiądź na brzegu łóżka, Joshua - powiedział jeden z nich.    :* Posłuchał, ponieważ nie 
mógł zrobić nic innego.
-	Staza, Joshua - nakazał drugi. Wbrew woli zapadł w stan zerowy, jaki wykorzystywali, 
kied#
chcieli wyłączyć komputer: stan, w którym odseparowany umy' wciąż działał, a ciało stawało się 
bezwładną bryłą, zdolną jedyrr do podtrzymywania swoich funkcji autonomicznych. Dopóki by| w 
tym stanie, mogli wyrywać mu paznokcie, obcinać jądra czy wb jać gwoździe w czaszkę, a on nie 
potrafiłby przeciwdziałać; mó jedynie obserwować, co robią - i pamiętać.
Gdyby jednak chcieli go dręczyć fizycznie, wzięliby się do teó już dawno. Kiedy zdejmowali mu 
kurtkę laboratoryjnej piża i smarowali plecy antyseptykiem, był przestraszony nie ich niezn" nymi 
zamiarami, ale własnym całkowitym znieruchomieniem.
Ze zwykłą precyzją wykonali nacięcie między łopatkami, żeb dotrzeć do komputera. Kiedy 
odłączyli rdzeń danych, reprezentują
 
łącze z komputerem szczelina w umyśle stała się czarna i zimna jak międzygwiezdna pustka. Teraz 
stazę podtrzymywały tylko instrukcje, będące elementem systemu samego komputera.
Po chwili jednak lekarz włączył nowy rdzeń danych. Kiedy tylko nastąpił kontakt, Angus doznał 
niepokojącego, zdradzieckiego uczucia, że go zrestartowali. Fragment mózgu wszedł na moment 
w neuronowy odpowiednik tachjonowej.
Potem odczepili wszystkie złącza, przewody i neurosensory. Po raz pierwszy od czasu, kiedy 
zaczęła się jego konstrukcja, został odcięty od całego sprzętu zewnętrznego - od każdego polecenia 
czy nakazu, nie zapisanego w nowym rdzeniu danych.
W końcu zakleili nacięcie plazmą tkankową i umocowali bandaż, by osłonić ranę na te kilka 
godzin potrzebne do zagojenia.
-	Koniec staży, Joshua - polecił któryś.
Angus Thermopyle uniósł głowę i rozejrzał się. Wszyscy obecni byli spięci. Paru techników 
drgnęło, a najbliżej stojący lekarz stał się o odcień bledszy. Angus był pod pełną kontrolą - 
wiedzieli o tym doskonale. A jednak się go bali. Nie potrafili zapomnieć, kim był.
Nienawidził ich wszystkich. Gdyby mógł zrobić cokolwiek, by pokazać, że słusznie się boją, 
chętnie by to zrobił. Specjalnie odetchnął głęboko, przeciągnął się, splótł palce, jakby był wolny i 
mógł robić takie rzeczy; jakby idea wolności mogła być dla niego czymś więcej niż iluzją.
-	Najwyższy czas - mruknął cicho.
Jest, poinformował komputer, godzina 9:21:22.01. Jeden z lekarzy podszedł do interkomu.
-	Skończyliśmy - zameldował. - Zawiadomcie dyrektor.
-	Masz. - Technik rzucił na łóżko kombinezon i parę butów. -Włóż to. - Kombinezon był 
brudnoszary, bez żadnych naszywek; nie różnił się od tych, które Angus zwykle nosił na Ślicznotce. 
-Masz około pięciu minut.
Grupą, jakby razem czuli się bezpieczniej, lekarze i technicy wyszli z pokoju.
Wszystkie kamery skierowały się na Angusa; czyżby z obawy, że nagle wpadnie w szał? Gdyby 
mógł nie tylko dostrzegać, ale i generować pola elektryczne - i gdyby oprogramowanie coś takiego 
dopuszczało - wypaliłby wszystkie monitory.
 

 
400
 
401
 
Nie ma szans.
Aie to bez znaczenia. Liczyło się to, że wreszcie nadszedł klue wy moment. To, czego chcieli jego 
władcy, miało się wkrótce zac? Po raz pierwszy od jego przybycia tutaj lekarze nie wiedzieli, j' 
szybko bije jego serce, jak bardzo płucom trzeba powietrza. Aby k mery nie zauważyły 
podniecenia, wstał powoli i z demonstracyjny brakiem pośpiechu wciągnął na siebie kombinezon, 
wcisnął sto w buty. Potem położył się na łóżku, podparł głowę poduszką i spl palce na brzuchu, 
jakby potrafił tak czekać przez wieczność.        ą Na szczęście nikt nie sprawdzał, czy nie blefuje, 
nie wystawi jego cierpliwości na próbę. Niecałą minutę później do pokoju wki czyła Min Donner.
Bardziej niż kiedykolwiek przypominała gotowego do ataku ji
strzębia. Stojąca czy w ruchu, instynktownie trzymała rękę blisk
broni - zawsze w pozycji ataku; jej mięśnie wydawały się nałado
wane, o nanosekundy od wybuchu. O ile Angus mógł ocenić - ruĄ
wy wzrok pozwalał mu widzieć pewne rzeczy - nie miała żadnycŚ
technicznych udoskonaleń. A jednak sprawiała wrażenie, że nie jestf
dla niej żadnym przeciwnikiem.	,
Miał uczucie, że powinien odwrócić wzrok, zanim takie przygiąć danie się uzna za niegrzeczne.
Sprzeciwiłby się temu impulsowi dla zasady, ale jego uwagę zwrócił fakt, że Min Donner przyszła 
w towarzystwie. Był z nią Milos Taverner.
Były zastępca szefa ochrony Gór-Komu wszedł za dyrektor WO do pokoju i spojrzał na Angusa z 
tępą niechęcią.
Nie wyglądał najlepiej. Zawsze pedantyczny, w tej chwili sprawiał wrażenie, jakby od paru 
tygodni sypiał na ulicy. Spojrzenie miał nie tylko mętne, ale też rozbiegane; policzki - niedokładnie 
wygolone czy depilowane - miały odcień skóry trupa, który za długo przebywał w wodzie. Plamy 
na łysinie przypominały ślady jakiejś nieznanej choroby. Nik zwisał mu z wargi, dym unosił się do 
oczu, popiół spadał na kombinezon. Ręce trzymał w kieszeniach, żeby ukryć ich drżenie.
Ten człowiek trzymał klucze - przynajmniej te zewnętrzne - do przyszłości Joshuy.
Angus uśmiechnął się złośliwie.
402
 
-	Co jest? - zapytał. - Paskudnie wyglądasz. Do licha, prawie
tak jak ja... Nie podobało ci się szkolenie? Nauka przyjmowania
ode mnie rozkazów musiała być mordercza dla takiego zarozumia
łego dupka jak ty.
Milos nie zmienił pozycji ani nie wyjął rąk z kieszeni.
-	Przeproś, Joshua - powiedział z nikiem w ustach, tonem cierp
kiej wrogości.
Jak potulny więzień, któremu grożą głuszakiem, Angus odpowiedział natychmiast:
-	Bardzo przepraszam. Proszę mi wybaczyć.
Zmuszały go złożone emisje elektrod.
W myśli jednak warknął tylko: ciesz się. Rób, co możesz. Ja zapamiętam wszystko.
-	Przestań, Milos - nakazała Donner. - On nie do tego służy.
Milos zignorował ją.
-	Ale skoro pytasz - podjął - to nie, nie podobało mi się szkolenie. Nie podobało mi się, że 
mam wyglądać i zachowywać się jak człowiek, który godzi się służyć pod twoją komendą. Ale są 
też pewne korzyści. Planuję uzyskać niejaką... - wydął wargi - satysfakcję z dalszej części tej misji.
-	Na pewno - zgodził się Angus. - Tacy zdrajcy zawsze wychodzą na swoje.
Dyrektor WO podniosła w górę jeden palec, jak rozkaz. Taver-ner zerknął na nią tylko i się 
zamknął. Angus zrobił to samo, z uśmiechem. Sztywno kiwnęła głową - jeden raz.
-	Chodź ze mną - poleciła Angusowi, ani przez chwilę nie wąt
piąc w swój autorytet. Potem odwróciła się i wyszła.
Angus wcisnął ręce w kieszenie, żeby zirytować Milosa, i podążył za nią.
Po raz pierwszy mógł wyjść z pokoju bez towarzystwa straży i techników, nie podłączony do 
zewnętrznych komputerów i monitorów. Zwiększyło to jego iluzoryczne poczucie wolności. 
Oczywiście, strażnicy byli w zasięgu wzroku, a sama Min Donner także pełniła tę funkcję. Ale 
zmiana była rzeczywista - zakończyły się próby. Koniec z cięciami, pomiarami, badaniami jak na 
zwierzęciu w laboratorium. Na dobre czy złe, oprogramowanie
 
403
 
jest już kompletne. Teraz wreszcie wydostanie się z tego steryln go, nieludzkiego miejsca. Będzie 
mógł działać.
A z samej swej natury działanie wymagało wyruszenia w niez ne. Nieznane samemu Angusowi, 
naturalnie, ale też - w bardzi subtelnym, dającym nadzieję sensie - nieznane jego programistom
Pierwsze, co musiał zrobić, aby ta nadzieja miała szansę spełnię
nia, to pozbyć się Milosa. Oczywiście, trzeba z tym poczekać, jecfy
nak miał zamiar załatwić sprawę możliwie szybko.	i
Po chwili Min Donner wyprowadziła jego i Tavernera z oddziału chi<-
rurgicznego GD do tych części sztabu, których nigdy dotąd nie oglądatf,
Bezosobowo uprzejmy, jego komputer interpretował barwne kody n»
ścianach, pozwalające ludziom nie błądzić w ogromnym kompleksie.;
Gdyby Angus wiedział, dokąd zmierzają, sam mógłby znaleźć drogę.'
Jednak Min niczego nie tłumaczyła, a Milos - który chyba wiedział - za-/
chowywał milczenie. Kiedy nik się dopalił, wypluł go na podłogę i wy- ^
jął następnego. To - i sposób, w jaki trzymał ręce w kieszeniach - były l
jedyną oznaką, że świadom jest końca bezpiecznego życia.	(
Wyszli z Gromadzenia Danych, przekroczyli korytarz Wydziału
Operacyjnego i znaleźli się w Administracji.	*
Angusowi przyspieszył puls. Jego gotowość coraz bardziej przy- ', pominała niepokój.
Donner zatrzymała się nagle przed drzwiami z tabliczką „Konferencyjny 6".
-	Co teraz? - zapytał Angus z ironią, która miała zamaskować '•*
strach. - Myślałem, że skończyliście już z torturami.	*r
Raz jeszcze znacząco podniosła palec. Ale zwracała się raczej do J Milosa.
-	Nie komplikuj - poradziła. - Dłużej pożyjesz.
Otworzyła drzwi i wprowadziła obu mężczyzn do środka.	\
Angus znalazł się w pomieszczeniu podobnym do sali przęsłu- ;
chan ze starych wideo. Oświetlony pojedynczą lampą, otoczony  ' twardymi krzesłami długi stół 
zajmował centralne miejsce. Światło było tak jaskrawe, tak wąsko skupione, że środek blatu jaśniał 
jak rozgrzany do białości, ale końce przesłaniał półmrok, a ściany były -ledwie widoczne. 
Rozejrzał się szybko: w kątach aż gęsto było od kamer wszelkiego typu, jednak żadna nie działała. 
Zapewne tym ra- ' zem nikt nie będzie go podsłuchiwał ani nagrywał.
404
 
To tylko wzmagało strach.
Min Donner wskazała mu krzesło w kręgu światła. Milosowi kazała zająć miejsce naprzeciwko. 
Sama usiadła przy końcu stołu; w mroku wydawała się twarda i niewzruszona, niczym jej 
reputacja.
-	To zabawne - mruknął Angus. -1 niby co mamy teraz zrobić?
Zaprzyjaźnić się?
Min obserwowała go z mroku. Mętne oczy Milosa nie zdradzały niczego.
Angus nie mógł znieść rosnącego napięcia.
-	Mówiłem ci, jak ten typ zdradził Gór-Kom? Jak on i ten przy
stojniak Succorso mnie wystawili? Do diabła, gdyby więcej glinia
rzy było takich jak on, nie miałbym już nic do roboty.
Dyrektor WO nawet nie drgnęła.
-	Osobiście - odezwał się inny głos - wolałbym usłyszeć, w jaki
sposób zdobyłeś sławę takiego godnego pogardy zbrodniarza, nie ko
lekcjonując przy tym dowodów w rdzeniu danych swojego statku.
Angus gwałtownie odwrócił głowę i spojrzał na drugi koniec stołu.
Siedział tam człowiek.
Angus nie słyszał, kiedy wszedł. Z pewnością nie było go tam jeszcze przed chwilą. A teraz był. 
Może chował się pod stołem; a może specjalnie wprowadzono tu taki kontrast jasności i mroku, 
żeby mógł dyskretnie wchodzić i wychodzić, kiedy zechce?
Nie był wyraźnie widoczny, jednak Angus dostrzegł dosyć szczegółów, żeby wznieść swój lęk na 
wyższy poziom.
Mężczyzna miał tors szeroki jak beczka, krótkie i silne ramiona, mocne palce. Mimo półmroku 
linie i kąty jego twarzy wydawały się tak precyzyjne, jak wycięte maszynowo: wargi, szczękę i 
czoło mógłby mieć wyryte z bloku stali. Siwe, krótko ścięte włosy sztywno porastały czaszkę. 
Tylko skrzywiony nos łagodził to wrażenie; wyglądał jak kilkakrotnie złamany.
Błysk światła odbijał się przenikliwie od jednego oka, prawego. Na lewym oczodole nosił 
syntetyczną opaskę, przyklejoną do skóry.
Warden Dios. Dyrektor PZKG.
Praktycznie rzecz biorąc, był napotężniejszym człowiekiem w ludzkiej przestrzeni. Holt Fasner, 
prezes zarządu ZKG, miał wpływy polityczne i decydował o ekonomii. Ale siły, mające bronić 
ludzkości przed Amnionem, wykonywały rozkazy Wardena Diosa.
405
 

i
O, kurwa!
Opaska na oku służyła mu za wizytówkę; wspominały o niej wsri|
stkie krążące w kosmosie opowieści. Z powodów zmieniających jj
zależnie od źródła historii Dios wymienił lewe oko na podczerwom
wizjer, pozwalający mu czytać w ludziach tak dokładnie, jak wykrw
wacz kłamstw. Stał się człowiekiem, którego nikt nie może oszukana
Ktoś inny, uznający inne priorytety i dążący do innych celów
wbudowałby ten wizjer do normalnej protezy, jak to zrobioaJ
w przypadku Angusa. Ale nie Dios. Afiszował się swym udoskonal
lonym wzrokiem, jakby wyzywał rozmówców, by spróbowali klaj
mać. Pewne wersje utrzymywały, że przesłania oko z uprzejmośeśl
wobec podwładnych, żeby nie musieli patrzeć w mechaniczny*
obiektyw. Inni twierdzili, że nosi opaskę, bo z nią wygląda groźniejJ
A jeszcze inni, że ukrywa nie oko, ale miotacz.	f
W każdym razie opaska nie stanowiła dla protezy żadnej prze-J
szkody. Taki materiał nie mógł powstrzymać ani promieniowania^
podczerwonego, ani strzału.	]
Angus znalazł się na skraju histerii. Ale strach pozwalał mu się \
opanować - kiedy się bał, był najlepszy.	'
-	Na ogół - wyjaśnił, udając całkowity spokój - załatwiałem to \
przez wyłączenia skanu. Mój statek... - wspomnienie Ślicznotki';
wzbudziło drżenie gniewu w głosie - nie rejestrował tego, czego nie ,
widział.
Ponieważ w komputerze nie działał już program przesłuchujący, nie przerwał tej wypowiedzi.
-	Wtedy byłyby zapisane wyłączenia - stwierdził Dios łagodnie,
lecz stanowczo. Nikomu nie groził, bo nie potrzebował gróźb. - Nic
mam tu twoich transkrypcji - zwrócił się do Milosa. - Co znaleźli
ście w jego rdzeniu danych?
Milos drgnął. Może on także bał się dyrektora PZKG, bo wyjął z ust nika.
-	Były tam zaniki. Uznaliśmy, że to wyłączenia. Nie znaleźliśmy
żadnego innego wytłumaczenia.
Dios uśmiechnął się tak, jak mógłby się uśmiechać kawał stali.
406
-	W każdym razie to szczęśliwy przypadek. Muszę pochwalić
twoją zdolność przewidywania, Angus. Bez tych „zaników", na
Gór-Komie z pewnością znaleźliby przeciwko tobie dość dowodów,
 
żeby doprowadzić do egzekucji. Wtedy żaden z was nie byłby dla nas dostępny. A tak się składa, 
że was potrzebujemy. - Jego oko błyskało na przemian w stronę Angusa i Tavernera. - Więcej 
nawet: potrzebujemy was tak gwałtownie, że odlecicie stąd już za godzinę. To wasza ostatnia 
odprawa.
Milos otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zmienił zdanie. Zamiast tego włożył sobie nika 
między wargi.
-	Z tego miejsca - mówił dalej dyrektor - zostaniecie odprowa
dzeni na statek. To zwiadowczy kuter skokowy klasy Igła. Dwie
osoby załogi, miejsce dla ośmiu. Według oficjalnych danych nie
jest uzbrojony, ma tylko dość zaawansowane tarcze i systemy obro
ny. Ukryliśmy tam jednak kilka udoskonaleń, które powinny was
zainteresować. Właściwie... - Spojrzał znacząco na Angusa. -
Znasz ten statek. Gdybyś musiał, mógłbyś go odbudować od zera.
Na razie nie masz dostępu do danych z tego prostego powodu, że
nie podaliśmy ci kodu. Statek nazywa się Fanfara. Pełne dane znaj
dziesz zakodowane pod tym hasłem.
Angus pohamował odruch, by wywołać informacje i przyjrzeć się im natychmiast. Nie mógł sobie 
pozwolić na rozproszenie uwagi.
-	Odlecicie z misją - podjął Dios - kiedy tylko zaznajomicie się
z Fanfarą. Wiesz już, na czym polega ta misja. To znaczy ty wiesz,
Milos. Angus, twoje oprogramowanie powie ci to, co powinieneś
wiedzieć, kiedy nadejdzie odpowiedni moment. Wyjaśnię jednak
tyle: zamierzam zniszczyć stocznię zwaną „Fakturamą", na Thana
tos Minor. To jest wasz cel.
Dreszcz przeszył Angusa. Zamrugał nerwowo, by ukryć wściekłość. Zniszczyć Fakturamę? 
Arogancja dyrektora dotknęła go osobiście. Częściej, niż miał ochotę pamiętać, korzystał z miejsc 
podobnych do Fakturamy. Bez nich zginąłby już dawno. Albo zostałby schwytany i skazany.
Jeśli myślisz, że wykonam dla ciebie tę brudną robotę...
Z drugiej strony lepiej chyba zniszczyć Fakturamę, niż samemu zostać zniszczonym.
-	Oczywiście - dodał Dios, jakby odpowiadając na emocje Angusa
- prościej byłoby wysłać tam okręt i rozwalić tę skałę na kawałki. Nie
stety, traktaty z Amnionem nie dopuszczają takich rozwiązań. Nie
chciałbym doprowadzić do wybuchu otwartej wojny. Zresztą Thanatos
407
 
Minor jest prawdopodobnie dobrze broniony. Trzeba zatem uznać,,
dyskretne działanie okaże się korzystniejsze.	-(«^
-	Dyrektorze... - Milos zebrał się na odwagę. - Mówiłem to jjaH
wielokrotnie, ale powtórzę jeszcze raz. - Nie wyjmował z ust nifcafl
jakby z niego czerpał siłę. Ostre światło wyraźnie ukazywało plarmW
na jego łysinie. - Nie jestem właściwym kandydatem do tej misji,^H
Dios przeszył go spojrzeniem jednego oka i czekał.	.'yjm
Milos dmuchnął dymem.	;|||
-	Szkoliliście mnie - powiedział. -1 prawdopodobnie nie macji($|
przygotowanego zastępcy. Mimo to nie jestem odpowiednim człoąw
wiekiem. Przede wszystkim nie mam żadnego doświadczenia w to$m
nych operacjach. Ani w walce. Parę miesięcy szkolenia nie zastąpi;|fil
prawdziwego doświadczenia. Poza tym... - Zerknął na Min Donner, 11
jakby walcząc z irracjonalnym pragnieniem zwrócenia się do niej-W
o pomoc. - Cały czas pracowałem po drugiej stronie. Kłamstwo to*
nie mój fach. - Angus parsknął tylko, ale Milos nie zwracał na nie- ;$'
go uwagi. - Łamanie kłamców, to tak. Doświadczenie, przyzwycza-"«.
jenie całego życia, jest niewłaściwe. Nieodpowiednie do tej misji. ^
Zadziała przeciwko mnie. Będę popełniał błędy, których nawet nie. -;
zauważę. Zdradzę was... i nic nie mogę na to poradzić.
-	Inaczej mówiąc... - zaczął Angus.
-	Nie doceniasz siebie, Milos - przerwał mu łagodnie Warden  < Dios. - Nie jesteś 
niewłaściwym kandydatem.
-	Robisz pod siebie ze strachu - dokończył Angus. - Na samą myśl, że będziesz ze mną sam 
na sam, masz pełne portki.
-	Nie jesteś też najwłaściwszym kandydatem - mówił dalej Dios,
jakby nie słyszał Angusa. - Jesteś kandydatem jedynym. Na pewno
ci powiedziano, że nie możemy tak zwyczajnie wypuścić Angusa
Thermopyle na nie spodziewającą się tego galaktykę. Dlaczego jest
wolny? Jakim cudem zdobył taki statek, jakim jest Fanfara! Musimy
to jakoś wytłumaczyć. On sam musi się jakoś wytłumaczyć. Inaczej
nikt mu nie zaufa. I ty właśnie jesteś rozwiązaniem; jesteś jego legen
dą, Milos. Kiedy zrozumiałeś, że ochrona Gór-Komu chce cię do
rwać za twoją... powiedzmy: nieroztropność, pomogłeś mu uciec
z więzienia. Był ci potrzebny właśnie dlatego, że nie masz żadnego
doświadczenia w przestrzeni; razem ukradliście Fanfarę. Bez ciebie,
Milos, ciebie i nikogo innego, Angus nie byłby skuteczny.
 
Spojrzał na Angusa.
-	Milos zwrócił jednak uwagę na ważną kwestię. Na twoim
miejscu nie polegałbym na jego refleksie w sytuacji krytycznej. Je
go instynkty nie zostały... - oko mu błysnęło - wyostrzone tak do
brze jak twoje.
Mówił wyraźnie, nie dopuszczając sprzeciwu; był tak nieczuły na tępą panikę w oczach Tavernera, 
że Angus po prostu musiał rzucić mu wyzwanie.
-	Myślicie pewnie, że jestem wdzięczny za wpakowanie mnie na
statek z tchórzem i zdrajcą, który ma marny refleks, ale też władzę
wyłączenia mnie, kiedy wpadnie w panikę. Gdybym chciał wam się
wyrwać, właśnie jego bym wybrał, żeby mną kierował.
Min Donner odezwała się po raz pierwszy.
-	Angus, nikt tutaj nawet cię nie podejrzewa o wdzięczność za
cokolwiek.
Angus nie słuchał jej.
-	Ale nie o to chodzi, prawda? Rzucacie tylko miny zakłóceniowe. Chcecie, żebym możliwie 
intensywnie zajął się wykiwaniem tej kupy gówna i nie myślał, co się naprawdę dzieje.
-	A co się dzieje, według ciebie? - zapytał spokojnie dyrektor.
-	Ty mi wytłumacz. Tkwimy tu obaj od miesięcy, a teraz nagle zaczynamy się spieszyć. Co 
takiego powoduje, że „potrzebujecie" nas tak „gwałtownie"?
Dios w mroku rozciągnął wargi, jakby się uśmiechał.
-	Wydarzenia się zbiegają. Wszystko, co powinieneś o tym wie
dzieć, znalazło się już w twoim rdzeniu danych. Dostęp do tych in
formacji uzyskasz w odpowiednim czasie. Jednakże... - Zerknął na
drugi koniec stołu, na Donner, po czym wrócił spojrzeniem do Angu
sa. - Wspomnę tylko, że w wydarzeniach tych uczestniczą ludzie,
których poznałeś. Nick Succorso i Kapitański kaprys powinni dotrzeć
do Fakturamy... właściwie lada chwila.
Spokojnie, jakby te szczegóły nie miały żadnego znaczenia, dodał:
-	Jest w nim Morna Hyland. Nie wiemy, gdzie byli, ale analiza ich
wektorów transmisji sugeruje, że zbliżają się do Thanatos Minor od
strony Stacji Atestującej.	/
Morna.
-	Spędzili pewien czas w zakazanej przestrzeni.
 

 
408
 
409
 
Angus przygarbił się na krześle. Zakazana przestrzeń nie robiła m^se nim wrażenia; obchodziła go 
Morna Hyland. Była jedyną osobą,'*! która mogła zdradzić jego ostatni sekret; była jego ostatnią 
nadzieją, "j
Żył, ponieważ zawarł z nią umowę. Czy jej dotrzymała? Czy do-' trzyma?
-	Min - rzucił dyrektor. - Co przekazał Nick w swojej ostatniej wiadomości?
-	Była krótka - odparła Donner takim tonem, jakby miała ochotę warknąć. - Mówiła: 
„Uratowałem ją dla was, do diabła. Teraz wyciągnijcie mnie z tego. Bo jak nie, nie zdołam jej 
ochronić przed Amnionem".
Dla Angusa największe zagrożenie nie polegało na tym, że Morna zostanie wydana Amnionowi, a 
na tym, że mogą go zaprogramować, by ją ratował, przyprowadził do PZKG... A ona nie dotrzyma 
obietnicy.
A jednak myśl, że mógłby znów ją zobaczyć, ścisnęła go za serce, jak obręcz smutku.
Ukryty za nikiem Milos Taverner wyglądał, jakby miał mdłości.
-	Obawiam się - zauważył Dios - że Nick Succorso nie jest
szczególnie godny zaufania. Ale naprawdę nie wolno nam lekcewa
żyć groźby, że podporucznik PZKG może wpaść w ręce Amnionu.
Nie zmieniając pozycji ani tonu, zwrócił się do dyrektor WO.
-	Zabierz Milosa do Fanfary. Upewnij się, że zapamiętał instrukcje.   '
Przypomnij o konsekwencjach ich naruszenia. Nie martw się, że go
znudzisz; mała powtórka na pewno nie zaszkodzi. Chciałbym porozma
wiać parę minut z Angusem. Przyprowadzę ci go, kiedy skończymy.
Donner zmrużyła oczy.
-	Myślisz, że to bezpieczne?
-	Myślisz, że nie?
Wstała natychmiast. Twarz miała surową i nieruchomą.
-	Chodź, Milos.
Dłoń Tavernera dygotała gorączkowo, kiedy wyjmował nika z ust i rzucał na podłogę. Wstał i 
ruszył za Min, jakby miała odprowadzić go na egzekucję.
Byli już przy drzwiach, kiedy Warden odezwał się cicho:
-	Nie chciałem cię urazić, Min. Nawet ja muszę sobie czasem ra
dzić bez ochrony. Jeśli nie jestem gotów do podjęcia ryzyka w imię
moich przekonań, to kim właściwie jestem?
410
 
-	Sama sobie zadaję to pytanie - odpowiedziała szorstko. - Pra
wie codziennie.
Wyszli z Milosem. Dyrektor odprowadził ją uśmiechem. Nie wydawał się przy tym szczęśliwy - 
wyglądał, jakby właśnie miał kogoś skazać. Błysk oka budził wrażenie, że nie cierpi tego, 
nienawidzi z pasją zbyt silną, by ją wyrazić słowami.
A może, pomyślał natchniony paniką Angus, Warden Dios zamierza skazać sam siebie? Może za 
chwilę popełni błąd, który zwiększy jego, Angusa, szanse?
Nie wydawało się to prawdopodobne.
Siedział sam na sam z Wardenem Diosem i pocił się. Dyrektor przyglądał mu się w milczeniu. 
Angus czuł na sobie spojrzenie jego oczu: to ukryte sondowało go w poszukiwaniu sekretu. Miał 
ochotę się schować, uciec z tego pokoju. Nie nadawał się na spotkania z dyrektorem PZKG: zbyt 
wiele paniki wrosło mu w kości. Niech go puszczą z Milosem na pokład Fanfary. Niech go puszczą 
do ludzi i miejsc, które rozumiał. Wtedy będzie miał szansę. Tutaj był zgubiony.
A jednak panika nauczyła go nienawiści, a nienawiść dawała siłę. Nienawidził Wardena Diosa; 
nienawidził wszystkiego, co reprezentował dyrektor PZKG. Nienawidził glin i praworządnych 
obywateli, nienawidził romantyków i idealistów. Nienawidził ich, ponieważ oni zawsze go 
nienawidzili.
Ta nienawiść pozwoliła mu spojrzeć Diosowi prosto w oko.
-	Marnujesz czas - burknął. - „Potrzebujecie" i „gwałtownie", pamiętasz?
-	Powiedz mi prawdę, Angus - odpowiedział Dios, jakby zmieniał temat. - Te zaniki to nie są 
wyłączenia skanu. Wpatrywał się nie w twarz Angusa, ale w jego pierś... albo w podczerwone 
emisje serca i płuc. - To kasacje. Usunąłeś z rdzenia danych wszystkie dowody przeciwko sobie.
Ponieważ był już po uszy wypełniony strachem i nienawiścią, Angus nawet nie drgnął, nawet nie 
spuścił wzroku. Za to rozdziawił usta.
-	Chyba zwariowałeś. Gdybym umiał robić takie sztuczki, to
bym tutaj nie siedział. Byłbym teraz w miejscu takim jak Faktura-
ma i bogacił się, załatwiając kasację rdzenia dla każdego pirackie
go statku w ludzkiej przestrzeni.
411
 
-	Nie, wcale nie - stwierdził spokojnie dyrektor. - Nie należys
do takich ludzi. Za bardzo nienawidzisz... nienawidzisz każdego;*
Nie chroniłbyś takich jak Nick Succorso, nawet jeśli dzięki nim by}
byś bogaty.
Westchnął ciężko.
-	Ale możesz być spokojny - zapewnił. - Wierz mi lub nie, afc'i
twoja tajemnica jest u mnie bezpieczna. Nie stać mnie na to, żeby"
wiedzieć. Ta „sztuczka", jak ją nazwałeś, jest najbardziej wybuchoŁ ?
wą informacją od czasu środka immunizującego Intertechu. Wtedy
wygrali ze mną, ale nie chciałbym teraz do tego dopuścić. Zdradzić
komuś, co wiesz, byłoby dla mnie samobójstwem.
Bez żadnej przerwy, jak gdyby wszystko, co robił, było częścią < większej całości, unifikowanej 
zasadą, której Angus nie zdołał po-'. jąć, powiedział:
-	Staza, Joshua.
Ogniowa burza paniki pochłonęła Angusa, kiedy tylko unierti-
chomiły go implanty strefowe. Wpatrzony w dyrektora PZKG osu
nął się na stół; jego głowa spoczęła na stole, wystawiona jak na ;;
ofiarę w kręgu światła.	«
-	Można na to spojrzeć dwojako - stwierdził Dios, wstając. - Je- <
den, to że odesłałem Min dla jej własnego dobra. - W ręku trzymał
podłużny czarny pojemnik. - Gdyby wiedziała, co mam zamiar zro-,
bić, nie potrafiłaby ukryć ulgi. - Mógł go przez cały czas trzymać'
na kolanach. - Prędzej czy później na pewno by się zdradziła.
Ominął stół, postawił pojemnik na blacie i zaczął ściągać Angu* J
sowi z ramion kombinezon.	*
Chociaż niezdolny do zogniskowania wzroku, Angus rozpoznał *'
pojemnik. To była apteczka.	' (
-	Pewnie jakoś bym się pozbierał, gdyby Hashi zaczął coś podej» '{'
rzewać i w końcu odkrył, co robię. Jest niebezpieczny: nie dlatego, v
że dochodzi do błędnych wniosków, ale ponieważ dochodzi do pra--'.'
widłowych, zakładając zupełnie błędne przesłanki. Tak właśnie by*>
ło, kiedy zaproponował, że to Milos powinien cię kontrolować.      ';
Kiedy tylko odsłonił bolące miejsce między łopatkami, przestał " zsuwać kombinezon. Jednym 
szarpnięciem zerwał bandaż. Ręki, mu nawet nie drgnęła, gdy sięgał do apteczki po skalpel. 
Szybkę? wykonał nacięcie i wacikiem starł krew z komputera.
 
Angus krzyczałby, gdyby tylko panował nad ustami lub strunami głosowymi
-	To Godsen mnie niepokoi - mówił dalej Dios, jakby do siebie. -
Gdyby Min wzbudziła jego podejrzenia, i ona, i ja bylibyśmy skoń
czeni. Z tego punktu widzenia powinienem narażać tylko siebie.
Dziwna, lodowata pustka wypełniła nagle myśli Angusa - rdzeń danych został odłączony.
-	Można też spojrzeć na to wszystko inaczej: że staram się chro
nić siebie. - Dios odłożył blok rdzenia danych na stół, a z pojemni
ka wyjął inny. - Gdyby Min wiedziała, dlaczego to robię, sama
zwróciłaby się przeciwko mnie. - Gdy tylko nowy blok znalazł się
na miejscu, Angus poczuł, że znowu działa oprogramowanie. -
Prawdopodobnie nie pożyłbym tak długo, żeby się martwić o skut
ki zcjrady Godsena.
W ruchach dyrektora nie było śladu wahania czy niepewności. Zacisnął nacięcie, zalał je plazmą 
tkankową, z apteczki wyjął świeży bandaż i starannie umocował na ranie.
Kiedy schował stary rdzeń danych i zakrwawiony opatrunek, podciągnął Angusowi kombinezon i 
pozapinał zamki. Potem się odsunął.
Kilka kroków doprowadziło go znowu w pole widzenia. Mrugając odruchowo, Angus niby przez 
mgłę obserwował, jak dyrektor obchodzi stół i wkracza w krąg światła, jak idzie do krzesła, na 
którym poprzednio siedział Milos.
Na chwilę stracił go z oczu. Ale Dios zaraz przesunął mu głowę. Teraz dyrektor PZKG i jego 
najnowsze narzędzie mogli spojrzeć sobie w oczy.
Dios siedział na krześle Milosa - w świetle - jakby chciał mieć pewność, że Angus widzi go 
możliwie wyraźnie. Angus za to wciąż leżał na stole z odsłoniętą szyją, jak w rzeźni.
-	Angus - powiedział Dios, kierując ku niemu swoją stalową
szczękę i złamany nos, swoją opaskę i ludzkie oko. - Wymieniłem
ci rdzeń danych. Wiesz o tym: umysł masz przytomny, chociaż nie
możesz się ruszać. Nie zauważysz żadnej różnicy. Po pierwsze,
wszystkie zmiany są wyjątkowo subtelne. Po drugie, gdyby nawet
nie były, nie poznałbyś niczego, ponieważ nie możesz porównać
obu programów. Z twojego punktu widzenia rdzeń danych, który
masz teraz, jest jedynym istniejącym.
 

 
412
 
413
 
Angus mrugnął, ponieważ jego rdzeń kręgowy uznał, że powi- • nien. Serce i płuca funkcjonowały 
normalnie. Coś w zachowaniu Diosa podpowiadało, że za chwilę usłyszy kluczowe słowa, 
wyjaśnienie całej sytuacji.
-	Zastanawiam się - mruknął dyrektor - czy rozumiesz, co z tobą
zrobiliśmy. Nazywamy ten proces „spawaniem". Kiedy mężczyzna
czy kobieta z własnej woli stają się cyborgami, mamy do czynienia
ze „spajaniem". „Spawanie" jest wbrew woli. Technicznie rzecz bio
rąc, wyświadczyliśmy ci przysługę. To chyba oczywiste: masz teraz
większe możliwości, jesteś silniejszy, szybszy, na pewno inteligent
niejszy. Nie wspominając nawet, że wciąż jesteś żywy, chociaż już
dawno powinni cię zlikwidować. Musiałeś tylko zrezygnować ze
swobody wyboru... Ale nie o sprawy techniczne przecież chodzi.
W każdym innym sensie popełniliśmy zbrodnię przeciw tobie.
Kiedy mówił, jego ton coraz bardziej przywodził na myśl niedawny uśmiech: ton człowieka, który 
nie jest w stanie wyrazić, jaki wstręt czuje do swej władzy czy może obowiązku ferowania 
wyroków.
-	Najkrócej mówiąc, nie jesteś już człowiekiem. Jesteś machina
infernalis, maszyną piekielną. Pozbawiliśmy cię wyboru... i odpo
wiedzialności. Angusie, popełniliśmy zbrodnię przeciwko twojej
duszy. Być może jesteś zakałą wszechświata, jak to określa Godsen,
ale nie zasługujesz na coś takiego.
Warden Dios złożył dłonie na stole, jakby się modlił.
-	To musi się skończyć. Muszą się skończyć takie zbrodnie jak
ta albo jak ukrycie środka immunizującego. Dość.
Angus oddychał. Jego serce pompowało krew. Od czasu do czasu mrugał. To były jedyne dostępne 
mu reakcje.
W końcu Warden Dios wstał. Wsunął sobie pod pachę czarny pojemnik.
-	Koniec staży, Joshua - powiedział.
A potem odprowadził Angusa do doków, na spotkanie Milosa Tavernera i Min Donner na 
pokładzie Fanfary.
 
To koniec
ZAKAZANEJ WIEDZY
Opowieść rozwija się w tomie
SKOK W POTĘGĘ MROCZNY, ZACHŁANNY BÓG POWSTAJE