Diana L. Paxson

PANI ŚWIATŁA

Tłumaczył Dariusz Kopociński
Mojemu mążowi. 
Jonowi DeClesow
Prolog
Gdy światło związało się z ciemnością, a duch z materią, narodził 
się świat.
Zrazu jedna tylko iskierka wirowała w otchłani. Zwalniając i 
stygnąc, przybierała wygląd kuli, w której odrębne żywioły ognia, 
wody, ziemi i powietrza ścierały się z sobą w nie kończącym się 
tańcu. Wypiętrzały się kontynenty, rzeki żłobiły łożyska w stronę 
morza, a gdy ziemia okrzepła, pojawiły się pierwsze żywe stwo-
rzenia.
Każda istniejąca rzecz powstała według wzoru właściwego swe-
mu rodzajowi, ale też każda jednostka była niepowtarzalna. Wszyst-
ko posiadało świadomość, począwszy od najmniejszej cząsteczki, 
a skończywszy na Umyśle — Stwórcy Wszechrzeczy. Także po-
mniejsze umysły, stanowiące zarówno przyczynę, jak i rezultat 
istnienia złożonych stworzeń, uzyskały wiedzę o sobie i o innych, 
wędrując po młodej ziemi. Były strażnikami swych gatunków. A nad 
nimi wszystkimi na każdym określonym obszarze władzę sprawował 
osobny strażnik krainy, o którego charakterze decydował jego duch, 
podobnie jak sami strażnicy wyznaczali prawa dla przedstawicieli 
podległych im rodów.
Pojawiały się gatunki, a potem znikały. Aż nadeszła chwila, gdy 
na ziemi do głosu doszło nowe stworzenie, zdolne uwięzić świado-
mość w słowach. Używało wielu języków, lecz w każdym nazywało 
siebie człowiekiem. Przez tysiąclecia ludzie pamiętali o swych pra-
początkach, oddawali cześć strażnikom i tak zamieszkiwali ziemię, 
by nie czynić jej szkody. W końcu jednak zaczęli się zmieniać,
pragnęli naginać prawa natury do swej woli. Z biegiem czasu, jak 
świat długi i szeroki, coraz to nowe narody wypierały z żyznych 
terenów plemiona przestrzegające dawnych zasad, a pamięć o straż-
nikach zacierała się w ludzkich sercach.
Jednakże przebrała się miara i sama natura powstała przeciwko 
ludziom: ziemia się zatrzęsła, a dziki wicher rozdmuchał pożary, 
zagaszone dopiero przez wzburzone wody. Wszelki zwierz i każda 
roślina wypowiedziała wojnę człowiekowi. Poty tak się działo, póki 
ostatnia garstka ocalałej ludzkości nie ubłagała Stwórcy, aby urato-
wał ją od zguby.
A wtedy Stworzyciel polecił strażnikom, duchom poszczegól-
nych krain, ukazać swoją postać. Na każdym terenie, stosownie do 
jego charakteru, miało obowiązywać oddzielne prawo. I chociaż 
postanowiono, że krainy ludzi będą od tej pory dzielić coraz większe 
różnice, to jednak w żadnym z nich, według ustanowionego dekretu, 
ludzie nie mogli już być panami, a tylko mieszkańcami ziemi.
Na pewnym malowniczym wybrzeżu morza, opromienionym 
blaskiem zachodzącego słońca, ocaleni z kataklizmu szczęśliwcy 
zawarli przymierze ze strażniczką. Chcąc, by pamięć o przeszłości 
minęła wraz z zachodzącym słońcem, nazwali ją, podobnie jak swoje 
państwo, Westrią. Ci nieliczni, którzy nie zarzucili dotąd dawnych 
rytuałów i nie stracili umiejętności swych przodków, zostali teraz 
wybrani na nauczycieli ludu. Tacy jak oni właśnie podjęli się dzieła 
odbudowania świata, bardzo starego i zarazem zupełnie nowego.
Dwieście lat po kataklizmie wojny zagroziły trwałości przymie-
rza. W tym to czasie pewna kapłanka stworzyła cztery Klejnoty 
Mocy, po jednym z myślą o każdym z suwerennych żywiołów. 
Używał ich jej syn, tym sposobem lecząc rany ziemi.
Mijały długie lata, klejnoty i berło władzy przechodziły z rąk do 
rąk kolejnych potomków królewskiej dynastii. W szóstym stuleciu 
obowiązywania przymierza prowincje Westrii nagliły króla, by 
wszedł w związek małżeński, bo dotąd nie miał dziedzica. Tak więc 
król zebrał drużynę i wyprawił się na poszukiwania królowej Westrii 
— kobiety mogącej zostać panią królewskiego serca i zarazem Panią 
Klejnotów.
1
Ognie burzy
Mrok rozcięły ogniste pręgi, wydobywając z ciemności zarysy 
ośnieżonych gór i zewnętrznych umocnień twierdzy. Na szybie 
okna, które przed chwilą otworzyła Faris, mignęła jej twarz oraz sina, 
kręta blizna, biegnąca po wewnętrznej stronie lewego ramienia. 
Odetchnęła głęboko rześkim, wilgotnym powietrzem, mrużąc na 
moment oczy, nim blask ściemniał i noc odzyskała panowanie nad 
światem. Wzdrygnęła się trwożnie, gdy grom przetoczył się nad 
fortecą, choć przecież wiedziała, że będzie huczało.
—	Niechaj władcy żywiołów zlitują się nad królem. Wielką tej 
nocy toczą z sobą wojnę — odezwała się z tyłu Rosemary, przyja-
ciółka Faris, tonem jak zwykle spokojnym, zadającym kłam wypo-
wiedzianym słowom.
—	Miejmy nadzieję, że znalazł sobie schronienie — rzekł Farin, 
brat Faris. Przejechał delikatnie po strunach harfy, podejmując me-
lodię przerwaną w chwili uderzenia pioruna. Odbicie na szybie 
ukazało skrawek pokrytej freskami ściany, sowę Rosemary usado-
wioną na swej zwyczajowej grzędzie, płomyki ognia.
Nagły podmuch wiatru zdmuchnął z czoła Faris grzywkę cie-
mnych włosów. Słyszała, jak poniżej, w okolonym murem ogrodzie, 
drzewa wzdychają, wyciągając ramiona w stronę burzy. Wpadło jej 
w rękę kilka białych płatków, uniesionych na wietrze. Zastanawiała 
się, czy jakieś kwiecie dotrwa do święta Pani Kwiatów.
—	Jehan obiecał mojemu ojcu, że zdąży na jutrzejszą ceremonię
—	powiedziała Rosemary.
—	Byłoby szkoda, gdyby go na niej zabrakło — odparł Farin.
—	Każde dziewczę w Coronie łudzi się nadzieją, że Pani pomoże jej 
zdobyć łaski u króla.
—	Ale nie ja. Faris jest piękniejsza, niechże ona zostanie królową!
—	Daj spokój, Rosemary! Oszczędź jej bolesnego rozczarowa-
nia. Bardzo by je przeżyła. — Głos Farina stał się aż nazbyt wyraźny, 
gdy wicher przycichł. — Naszą rodzinę i tak już spotkał zaszczyt:
Berisa poślubiła wszak twojego brata, który pewnego dnia obejmie 
funkcję lorda komendanta Corony. Rosemary westchnęła.
—	Nie rozczulajcie się tak nad Faris., Żaden godny kandydat na 
męża nie będzie się przejmował jej oparzoną ręką.
Faris mimowolnie zsunęła rękaw. Ujrzała mgłę przed oczami, 
a w oszpeconym ramieniu poczuła ostry ból, jakby błyskawica prze-
orała zamiast nieba jej ciało. „Mój ojciec się przejmuje... Berisa 
miała rację, nie powinnam była ruszać się z domu!"
Wiatr znów się wzmagał. Faris zacisnęła powieki, kiedy ognie 
piorunów rozjaśniały firmament ponad białym wierzchołkiem Ojca 
Gór i mrugały wśród skotłowanych chmur. Chcąc niejako uciec 
przed słowami Farina, rozwarła okno na oścież i wychyliła się na 
deszcz, oddychając ciężko. Naładowane energią powietrze rozwi-
chrzyło włosy i łaskotało w skórę. Doznała zawrotu głowy. „Co ja 
robię?" — zganiła się w myślach, lecz jej duch szybował już na 
spotkanie burzy.
Wokół rozbrzmiewał łoskot piorunów, ona wszelako słyszała 
nieludzkie wybuchy rechotliwego śmiechu. Widziała niebiańskich 
ludzi, zapalczywie miotających kłębami chmur, którzy wydłużali się 
w zawiłe linie światła, a gdy te ginęły z hukiem, raz jeszcze przyob-
lekali się w kształty. Żywioły igrały z sobą, tocząc niesamowitą 
rozgrywkę na siły i wzory, opartą na zasadach, które niemalże 
rozumiała. Duch jej tańczył w objęciach nawałnicy, a ona wyciągała 
ręce, by zaczerpnąć mocy.
Niebiosa wprzódy otoczyły ją kręgiem, by zaraz pęknąć, jak 
gdyby sama materia świata uległa rozerwaniu i ukazała skrywane 
dotąd piękno. Z okrzykiem na ustach Faris odskoczyła od okna, 
kiedy ziemią i niebem wstrząsnął łoskot gromu.
—	Faris! Co ty wyprawiasz? Znowu chcesz się przeziębić? — 
Starożytne szkło zabrzęczało, gdy Farin zatrzasnął okno.
—	Woda kapie ci z włosów. Pozwól, że zaprowadzę cię bliżej 
ognia. — Niczym oderwana od własnego ciała, Faris poczuła, jak 
silne ręce Rosemary na poły niosą ją w stronę paleniska. Wodziła 
wzrokiem za złotymi warkoczami dziewczyny, gdy ta pochyliła się,
żeby rozgrzebać węgle i wysunąć spod śpiącego owczarka szal, 
którym następnie okryła wiotkie ramiona przyjaciółki.
Faris poczuła teraz cienkie strużki wody na szyi oraz ból w pal-
cach, kiedy krew zaczęła żywiej płynąć. „Przed chwilą moje ręce 
miały siłę burzy" — pomyślała, ignorując napomnienie brata. „Cóż 
to za słaba rzecz: ciało! Ojciec miał rację, że zabronił..." Zamknęła 
oczy, broniąc się przed wspomnieniem tamtych słów. Jej matka 
posiadała zdolność przywoływania wiatrów i rozmawiania z drze-
wami, lecz ona umarła.
—	No, od razu lepiej — stwierdziła Rosemary, przecierając po 
raz ostatni wilgotne włosy Faris.
—	Ależ, Rosemary! Ja nie jestem jednym z tych dzikich stwo-
rzeń, którymi opiekujesz się z takim zamiłowaniem. — Faris parsk-
nęła śmiechem, sowa bowiem wykręciła głowę w jej kierunku i 
mrugnęła jednym złocistym okiem. Słyszała cichutkie posapywa-
nia, kiedy w klatce z plecionki pod przeciwległą ścianą poruszyły się 
króliki.
—	To nie jest wcale takie pewne — mruknął Farin. Usiadł na 
swoim miejscu. Pochyliwszy głowę nad harfą, szczypnął na próbę 
kilka strun z końskiego włosia.
—	Ojciec zapowiedział, że jeśli król nie dotrze tu przed zmierz-
chem, wyjedzie mu na spotkanie — rzekła Rosemary.
—	W takim razie i ja pojadę — oświadczył Farin. — Cóż to 
będzie za widok, kiedy cała arystokracja Laurelynnu zagrzebie się 
po kolana w błocie.
—	Nie drwij. Towarzyszy mu Eryk z Morskich Wrót, jak też 
paru innych, którzy walczyli z Jehanem przeciwko Elayanom. Zresz-
tą jest z nim seneszal Caolin. Wątpię, czy tego wyprowadziłby z 
równowagi choćby i drugi Kataklizm.
—	Ale Mistrz Jałowców już przybył — wtrąciła Faris, wspomi-
nając niskiego, odzianego w szare szaty mężczyznę, który podczas 
wieczerzy siedział sztywno niby skała w nurcie rwącej rzeki.
—	Owszem, musi pokierować przygotowaniami do uroczystości. 
Faris ujrzała w pamięci obraz gałęzi migdałowca, olśnionych
blaskiem gwiazd, rozkołysanych przez wichurę. Mijał już drugi
tydzień lutego, lecz nadal we znaki dawały się zimowe burze i trudno 
było uwierzyć w bliskość święta i rychłe nadejście wiosny.
Dał się słyszeć głuchy pomruk pioruna, jakby gdzieś daleko 
rozgniewał się niedźwiedź, któremu zdobycz uciekła sprzed nosa. 
Ciarki przeszły po skórze Faris, zatroskanej o los króla i jego ludzi.
Grom huknął tak, jakby dwie tarcze zderzyły się nad głową 
Jehana. Koń szarpnął się w bok, o mały włos nie wyrzucając jeźdźca 
z siodła. Król zmełł w ustach przekleństwo, gdy cichł hałas.
— Wichroskrzydły, ty biały ośle! Myślałem, że podczas takiej 
pogody czujesz się wyśmienicie! I czegóż się lękasz, mój łabędziu? 
Patrz, już się ucisza... — Nie przestając mówić, uspokoił wierz-
chowca szarpnięciem za cugle i pewnym naciskiem kolan. Uśmiech-
nął się, dostrzegłszy swego giermka Rafaela, który pilnie mu się 
przyglądał.
Z tyłu doleciał kwik zwierząt, a zaraz po nich zmieszane okrzyki 
ludzi. „Następny koń się wywrócił" — pomyślał. „Trzeba było 
rozłożyć obóz w Badensbridge. Co też mnie podkusiło, żeby próbo-
wać doprowadzić ludzi do twierdzy przed nadejściem burzy?" Nad 
rzeką nie znalazłby jednak dość miejsca dla orszaku lordów, dygni-
tarzy, oficerów, żołdaków tudzież dla taborów, które król Westrii 
zmuszony był z sobą taszczyć w swej wędrówce w poszukiwaniu 
królowej. „Po jakie licho się na to zgadzałem?" — wymawiał sobie. 
Niemniej, skoro skończył trzydzieści 1 at, Rada miała prawo domagać 
się, aby nareszcie wybrał królową Westrii.
Przez moment w świetle błyskawicy oglądał skłębioną masę 
ludzi i zwierząt, rozciągniętych szeregiem wzdłuż błotnistych zakoli 
drogi. Za nimi teren wznosił się delikatnie ku górom, tu i ówdzie 
pocętkowanym dębowymi gajami i karłowatymi sosnami — ku 
górom, którym prowincja zawdzięczała swe miano: Korona Westrii. 
Przynajmniej jeszcze nie zgubili kierunku!
Wichroskrzydły niecierpliwie potrząsnął łbem, wobec czego król 
popuścił mu wodzy, pozostawiając ogierowi chwilę swobody, pod-
czas gdy sam próbował przebić wzrokiem zasłonę rzęsistego desz-
czu. Powinni jak najszybciej znaleźć schronienie, tylko gdzie? „Kie-
dy się kształciłem w Akademii Mędrców, znałem każdy zakręt drogi 
stąd aż do Laurelynnu... Ale to było dawno". Na granicy z Normon-
taine panował spokój, a lord Theodor miał głowę na karku. Skoro 
żadna potrzeba go tutaj nie wołała, w ciągu piętnastu lat panowania 
Jehan dwa razy tylko znalazł czas, by odwiedzić warownię.
Gdy ponownie rozbłysło, ujrzał na horyzoncie poszarpane kon-
tury. Zatrzymał ogiera. Starożytni zbudowali tu wielkie miasto, które 
później legło w gruzy, kiedy ziemia się poruszyła i pękła tama u 
podnóży Ojca Gór. Pamiętał, że wśród ruin można by ewentualnie 
poszukać schronienia. Czyżby właśnie je zobaczył? Caolin, niewy-
czerpana skarbnica informacji o Westrii, z pewnością będzie wie-
dział. Król okręcił Wichroskrzydłego, wypatrując seneszala.
Caolin nasunął kapuzę głębiej na oczy i pochylił się w siodle, 
obejmując długimi nogami boki kasztanowej klaczy, zaciskając na 
cuglach silne palce. Jego ciało cierpliwie znosiło przeciwności losu, 
natomiast umysł — gdy stało się oczywiste, że nie może nic zrobić, 
aby ochronić przed wilgocią futerały z przesyłkami — koncentrował 
się na następnym ruchu w grze w szachy, której partię Caolin 
rozgrywał z sobą samym, odkąd wyjechali z Badensbridge.
Raptem usłyszał swoje imię, a wołał człowiek, którego głos 
zawsze docierał do jego uszu. Gdy uniósł głowę, by spojrzeć w stronę 
króla, piorun uderzył tak blisko, że w powietrzu dało się wyczuć 
swąd spalenizny. W blasku niebieskawego światła dostrzegł konia 
stającego dęba, a opodal Jehana: król popędził Wichroskrzydłego, 
złapał za munsztuk przerażonego zwierzęcia i sprowadził je na 
ziemię. Z roziskrzonymi oczami i skupionym wyrazem twarzy zmu-
szał konia do posłuchu, pytając dygoczącego jeźdźca:
— Nic ci się nie stało? — Piorun uderzył w sosnę blisko drogi, 
pomimo ulewy płonęła teraz niby pochodnia. Caolin zobaczył, że 
chłopiec na koniu przytrzymywanym przez króla potrząsa głową i 
sili się na uśmiech. — Dobrze więc, pilnuj swego wierzchowca — 
ciągnął Jehan. — Ledwie żyje ze strachu! — Chłopiec zaśmiał się
niepewnie, bo nawet w tak wątłym świetle widział, jak zmoczone 
zwierzę drży na całym ciele.
—	Panie! — zawołał ktoś. — Jedziemy do twierdzy czy do 
piekła?
—	Ja do twierdzy! — Jehan wyszczerzył zęby. — Ale jeśli wola, 
możesz tu sobie zostać! Cierpię nie mniejsze niż ty niewygody, lecz 
niebawem znajdziemy schronienie, a zatem nie rozpaczaj!
W migotliwym świetle Caolin dostrzegł błyski w oczach Jehana. 
Wiedział, że chociaż król jest zziębnięty, przemoczony i martwi się 
o swych ludzi, to jednak okazja do działania dodaje mu animuszu. 
Seneszal siedział nieruchomo, obserwując z siodła zachowanie króla.
—	Nie rozpaczaj, powiada! — rozległ się czyjś anonimowy głos. 
— Czemu więc nie skorzysta z Klejnotów, ha? Wszak to on jest ich 
panem. Pewnie dałby sobie radę z takim drobiazgiem jak burza z 
piorunami?!
—	Mówisz o Klejnotach Westrii? — dał się słyszeć w odpowie-
dzi przerażony szept. — Złamałby Przymierze, gdyby ich użył do 
uciszenia zwyczajnej burzy!
—	W takim razie jaki z nich pożytek? W dawnych czasach to 
ludzie byli panami świata.
—	Co z tego, skoro na koniec świat zapanował nad nimi? Lepiej 
już niech zostanie, jak jest — odrzekł mu towarzysz.
Caolin wytężył wzrok, lecz nie zdołał wypatrzyć mówcy. Jakkol-
wiek nauczony znosić wszelkie niedogodności, przyznawał jednak 
pewną rację żalącemu się człowiekowi. Wielokrotnie, kiedy woda 
zalewała wioski lub ogień pochłaniał zbiory, tęsknił za jakąś siłą 
mogącą położyć kres nieszczęściom. W Akademii Mędrców wbija-
no do głowy dochowywanie bezwzględnej wierności postanowie-
niom Przymierza, Caolin jednak nie musiał przestrzegać nauk Aka-
demii. W innych krainach ludzie żyli według odmiennych praw... 
Ale jakich? Do czego człowiek może się posunąć, nie zagrażając 
samej Westrii?
Wiatr zmienił kierunek, zaciął deszczem w odsłoniętą twarz. 
Zygzaki błyskawic rozświetliły widnokrąg. Caolin skulił się w siod-
le. „Ziemia i woda, wiatr i ogień — oto prawdziwe potęgi. Czyżby
człowiek posiadający Klejnoty Westrii naprawdę mógł rozkazywać 
piorunom? Ale Jehan nigdy ich nie używa, toteż się nie dowiem..."
—	Caolin! — Seneszal poderwał głowę, obrócił się i zobaczył 
króla. — Trzeba nam znaleźć miejsce na nocleg. Ludzie ledwie dyszą 
i lękam się, że zbłądzimy. Są tu jakieś ruiny, gdzie moglibyśmy 
przeczekać furię żywiołu?
Caolin zamknął powieki, przywodząc na pamięć mapę Westrii 
z jej czterema prowincjami i czerwonymi wstęgami dróg. Ujrzał 
przed oczami Wolne Miasta, rozłożone nad brzegami rzeki Dorady 
niczym paciorki na sznurku, oraz fortece przypominające warownię, 
z której lord Theodor sprawował rządy nad Coroną. Mapa ukazała 
mu nadto kopalnie, pola uprawne i ruiny wymarłych miast, gdzie 
czasem odnajdywano szklane i metalowe przedmioty, książki i osob-
liwe mechanizmy nieodgadnionego przeznaczenia.
—	Owszem — rzekł na koniec. — Niedaleko stąd leży Czerwo 
ny Gród, choć wątpię, czy bodaj jedna ściana ostała się tam w całości. 
— Popatrzył uważnie na króla. Jehan uniósł się w strzemionach, by 
omieść spojrzeniem najbliższą okolicę. Ignorując potoki deszczu, 
seneszal zsunął kapuzę na kark, bo zdało mu się, iż z oddali dobiega 
głos trąbki.
Uśmiech rozjaśnił oblicze Jehana.
—	Teraz to już bez znaczenia. Chyba słyszysz? Kiedyśmy przed 
trzema laty walczyli z Elayą, dobrze poznałem dźwięk rogu Sandre- 
muna. On i Theodor jadą nam naprzeciw!
Król pochylił się w siodle. Dopiero teraz, kiedy lord Theodor i 
jego syn wzięli na swoje barki odpowiedzialność za doprowadzenie 
ich wszystkich do bezpiecznego miejsca, zaczął sobie uświadamiać, 
ile trudu kosztowała go ta długa podróż. Minęło podniecenie zwią-
zane ze zmaganiami z nawałnicą, teraz ramiona bolały go tak, jakby 
dźwigał na nich połowę całego królestwa. Nawet Wichroskrzydły 
człapał mozolnie kopytami. Z południowego zachodu nadciągały 
nowe chmury burzowe, póki co jednak dokuczał im wyłącznie 
zimny, nieustający deszcz.
Latarnie ludzi Theodora mrugały po obu stronach kawalkady, 
rzucając blask na drogę i chwilami na krogulczy profil komendanta, 
który omawiał żywo z Caolinem kwestie handlu wełną z ich północ-
nym sąsiadem Normontaine. Widziana jedynie w zarysie, bez szpi-
czastej, zdradzającej wiek siwej bródki, wyprostowana postać Theo-
dora mogła uchodzić za cień jego syna. Obu, starszemu i młodszemu 
lordowi Corony, stale dopisywał dobry humor. Grymas goryczy 
wykrzywił wargi Jehana. Uwierały go bryczesy, a woda jakimś 
cudem wlała się do butów, choć zasznurował je niemal do połowy 
ud. A Sandremunowi nie zamykały się usta od dwóch godzin, odkąd 
eskorta odnalazła króla.
Ruszyłem na szlaki, by s'wiata skosztować, 
Gdy wiosna zaczęła się budzić. Lecz teraz 
zimowy dmie wicher w dąbrowach, I pora do 
domu już wrócić...
Jehan odwrócił się w stronę śpiewaka, którym okazał się ciemno-
włosy młodzieniec towarzyszący Theodorowi. Aby przyłączyć się 
do chóru, Sandremun przerwał w połowie wywód o niebezpieczeń-
stwach grożących myśliwemu w górach podczas konnych łowów na 
sarny.
Nie straszne mi jednak ulewy, wiatr srogi, W 
pogardzie mam burze gwałtowne, Gdy strawa i 
ogień u kresu mej drogi, I pani mej słowa 
miłosne...
Jehan westchnął żałośnie, wspominając powabne krągłości ko-
biety, którą pozostawił w Elder. Czasem żałował, że jej z sobą nie 
zabrał. Nie wypadało jednak zapraszać w podróż kochanki, gdy się 
miało szukać panny młodej. Zresztą wątpił, czy tak temperamentna 
osóbka zniosłaby spokojnie wędrówkę w strugach wody.
Skrzypiące siodła i kopyta rozchlapujące kałuże akompaniowały 
rytmicznie śpiewakom. Oderwawszy z wysiłkiem myśli od przeszłoś-
ci, Jehan objął spojrzeniem linię jeźdźców, wypatrując swoich ludzi. 
Nawet w półmroku nie sposób było przeoczyć szerokich barów 
Eryka z Morskich Wrót. Król jednak nie poznawał niskiego człowie-
ka, który jechał z nim bok w bok. Usłyszał jakieś znajome imię, 
podjechał więc bliżej do rozmawiających.
—	Wielka to szkoda, że tak rzadko odwiedzają nas ludzie z in-
nych prowincji — rzekł obcy z laurelyńskim akcentem, nakładają-
cym się na bardziej potoczystą mowę mieszkańca północy. — Takie 
wizyty dają doskonałą okazję, byśmy mogli się dzielić naszymi 
problemami.
—	Skoro tak powiadasz — rzekł Eryk. — To moja pierwsza 
podróż po Westrii.
—	Aleś przecie towarzyszył królowi w Las Costas, nieprawdaż? 
Lord komendant Brian to chwacki człowiek, dzielny w boju, kipiący 
cennymi pomysłami. Widywałeś go często, kiedy tam byłeś?
—	Spotkaliśmy się.
Jehan wyszczerzył zęby w ciemności. To właśnie imię Briana 
przyciągnęło jego uwagę, a ponieważ wiedział o zapiekłej niena-
wiści między lordem komendantem Las Costas i synem lorda Mors-
kich Wrót, zastanawiał się, jak długo Eryk zdoła zachować spokój.
Obcy tymczasem mówił dalej:
—	O tak, Brian to zaiste godny podziwu przywódca. Skupuję 
skóry w Coronie, a nawet w Normontaine, po czym je odsprzedaję 
we wszystkich czterech prowincjach. Rzecz to warta ubolewania, 
że król nie miał czasu poznać ich jak należy. Niektóre nakazy 
ustanowione przez tę jego nieocenioną Radę nijak nie przystają do 
miejscowych warunków. W obecnej sytuacji nie wydaje się czymś 
właściwym obstawanie przy centralnej władzy. Dlatego też 
wspomniałem o Brianie. To silny człowiek, a przy niewielkim 
poparciu młodszych lordów, jak ty na przykład, mógłby wywalczyć 
większą niezależność dla poszczególnych prowincji. Nie mam 
racji?
—	Nie, nie masz racji! — wybuchnął Eryk. - Pragnę ci przy-
pomnieć, że Brian także jest członkiem owej "nieocenionej Rady", 
podobnie jak mój ojciec. Niechże Brian stanie przed królem ze
	
swymi cennymi uwagami. Rychło się okaże, że nie jest taki silny, 
jak mu się zdawało!
Nieznajomy otworzył już usta, lecz obejrzawszy się przypadkiem 
za siebie, dostrzegł króla. W odpowiedzi pokłonił tylko głowę i od-
jechał na bok.
Eryk rozejrzał się skonfundowany.
—	Panie! — Gdy odwrócił wzrok, nie ujrzał już przy sobie 
poprzedniego rozmówcy. — Słyszałeś, co powiedział?
—	Sandy — zapytał Jehan — kim jest ów człowiek w zielonej 
pelerynie, który właśnie cofnął się wzdłuż linii?
Sandremun popatrzył za siebie. Nie musiał wcale unosić się w 
strzemionach, by przenieść wzrok ponad głowami większości 
jezdnych.
—	Ach, to tylko Ronald z Zielonej Dolinki, Ronald Sandreson, 
mój kuzyn. Znów paplał trzy po trzy?
—	Z całym szacunkiem dla twojej rodziny, paplał jak zdrajca — 
wtrącił Eryk z ponurą miną.
—	Insynuujesz zdradę, Eryku? — spytał król.
—	W każdym razie podżeganie do buntu. Rozchodzi mu się 
między innymi o to, żeby prowincje uzyskały więcej swobody!
—	Ależ, Eryku, rzecz to powszechnie wiadoma, jak niewierni 
potrafią być lordowie komendanci — rzekł Jehan z powagą, po czym 
wyszczerzył zęby, gdy na twarzy Eryka zagościł ponury uśmiech. 
Sandremun rechotał w najlepsze.
—	Tylko co poniektórzy, Jehanie, tylko co poniektórzy! — 
odparł syn Theodora. — I tylko lojalni przybywają do warowni. — 
Ręką wskazał na wzgórza, gdzie nieregularny obrys fortecy odcinał 
się na tle wzburzonego nieba. Szybko zbliżały się do nich kolejne 
zwały chmur. Jehan podejrzewał, że będą mieli sporo szczęścia, jeśli 
zajadą na miejsce, zanim nie zagrzmią na nowo pioruny.
Czysty baryton śpiewaka wzbił się ponad ryk wichury, kiedy 
rozpoczęli wspinaczkę na ostatnie wzniesienie.
Czy to znużony drogą wędrowiec, 
Król czy kupców gromada,
Jedno to stado zbłąkanych owiec 
Stworzyciela Wszechświata...
Sandremun przyłożył róg do ust. Jehan wzdrygnął się, gdy granie 
odbiło się echem między murami, które pięły się krętą linią wzdłuż 
drogi prowadzącej do otwierającej się właśnie bramy. Warownia 
górowała nad nimi — gąszcz ścian i wież, zbudowanych z każdego 
materiału i w każdym stylu ostatnich trzystu lat, na pozór bez żadnej 
wiodącej koncepcji.
Król spiął piętami do szybszej jazdy swego zmęczonego wierz-
chowca. Z bramy wysypała się gromada ludzi, wymachując pochod-
niami. Wichroskrzydły parsknął i wspiął się na tylne nogi. Po niebie 
przetaczały się gromy, ulewa przybierała na sile. Gdy Jehan zmagał 
się z wystraszonym zwierzęciem, kątem oka dostrzegł jakieś poru-
szenie w jednym z górnych okien.
Błyskawice przeleciały po niebie. Mury i wieżyce wydobyły się 
z mroku, a pośrodku nich biała twarz dziewczęcia okryta gęstwą 
czarnych włosów.
Ich spojrzenia splotły się na dłużej, jakby w tym blasku zatrzymał 
się czas. Potem wizja zniknęła. Król minął w oszołomieniu sklepioną 
łukowo bramę, słysząc klapanie kopyt na kamieniu i wiwaty miesz-
kańców Corony. Kiedy rozwiała się mgła przed jego oczami, zoba-
czył już tylko światło pochodni i przyjacielski uśmiech Mistrza 
Jałowców.
Mistrz Jałowców przystanął w progu wyłożonej boazerią komna-
ty, przeznaczonej na królewski apartament. Giermek pomagał Jeha-
nowi ściągnąć mokrą tunikę. Buty, płaszcz i zamszowa kamizela 
parowały już przy kominku, a w powietrzu unosiły się zapachy 
przemoczonej skóry i wełny. Na stoliku obok glinianego dzbana z 
grzanym winem leżał bochen ciemnego chleba i nadgryziony 
korpus pieczonego kurczaka.
— Jehan? — Mistrz wszedł do komnaty, zamykając za sobą 
drzwi.
Król wynurzył się z tuniki, nie przestając obgryzać kurzej nóżki. 
Sięgnął po niebieską szatę.
—	Ach, mój przyjacielu! Dzięki, żeś raczył mnie odwiedzić. 
Winieneś, jak sądzę, wypocząć przed świętem — rzekł Jehan — tak 
samo jak ja powinienem już położyć się spać. Niemniej jutro może 
nam braknąć czasu na rozmowę, a lepiej będzie, jeśli obgadamy parę 
spraw, nim wyruszysz do Akademii Mędrców.
Mistrz zdążył już zauważyć Caolina opartego o podróżny kufer, 
obity błękitną podniszczoną skórą z herbową srebrną gwiazdą rodu 
Starbairnów. Seneszal jakoś zdążył się już przebrać w suchą tunikę 
i zaczesać do tyłu krótkie, płowe włosy. Uniósł szyderczo kubek 
w stronę mistrza, mrużąc szare oczy.
Jehan okrył się szatą, napełnił kubek parującym winem i rozsiadł 
się na krześle wymoszczonym futerkami lisów, które — przestrze-
gając ustalonych ograniczeń — upolowano podczas kilku ostatnich 
sezonów łowieckich. Giermek powiesił mokrą tunikę na haku obok 
paleniska, po czym zajął stanowisko przy drzwiach.
—	Rafaelu — rzekł król, nie otwierając oczu. — Ty też musisz 
wyschnąć. Zwlecz z siebie to przemoczone ubranie i połóż się do 
łóżka.
—	Tak, panie. — Młodzieniec pokłonił się i wyszedł z rumień-
cem na ogorzałej twarzy.
Mistrz przysiadł z westchnieniem na prostym krześle naprzeciw-
ko króla.
—	Jak już zostało ustalone, odwiedzę przełożoną Akademii i 
poinformuję ją o kłopotach w Laurelynnie i Rislinie. Niech złoży 
raport...
—	Niech powtórzy! — poprawił Caolin. W blasku ognia gładka 
powierzchnia szat seneszala mieniła się szkarłatem niczym czerwo-
ny klejnot na palcu jego prawej dłoni.
—	Przełożona od przeszło dziesięciu lat prowadzi Akademię, 
Caolinie. Uważam, że nie trzeba jej przypominać, co do niej należy. 
— Mistrz nie podnosił głosu, wolał nie wypływać na głębokie wody.
—	Wchodzi w skład Rady Królewskiej, podlega więc królowi. 
To powinno zostać jasno powiedziane... Czyż nie tak, panie?
—	Co, proszę? — Jehan podniósł wzrok, lecz Caolin widząc, że 
król go nie słuchał, umknął mu spojrzeniem, przybierając na powrót 
beznamiętny wyraz twarzy.
, Jehan jest zmęczony" — pomyślał mistrz. „I zapewne wolałby 
odłożyć tę rozmowę na inną porę".
—	Nie uważasz, że powinniśmy precyzyjnie określić zakres 
władzy zwierzchniej Akademii Mędrców i Korony? — powtórzył 
Caolin.
—	A myślałem, że omawiamy obszary jurysdykcji — rzekł 
cicho Mistrz Jałowców. — Jedyną władzą zwierzchnią jest ta, której 
zarówno Korona, jak i Akademia po wieki mają służyć.
Caolin wzruszył ramionami.
—	Jak zwał, tak zwał. Ale gdy jutro ruszysz na Górę, rzeknij 
przełożonej Akademii, żeby się odtąd nie wtrącała w cudze sprawy. 
Wspomnij o kapłance z Elder, która zabiła swe dziecko. Pewnie się 
ze mną zgodzisz, że ktokolwiek popełnia morderstwo, dopuszcza się 
cywilnego przestępstwa?
Mistrz potrząsnął głową.
—	Liche dobierasz przykłady. Znasz przecież moje przeświad 
czenie, że tak wyraźny przejaw duchowej dolegliwości jak mord 
popełniony z premedytacją to coś więcej niźli tylko cywilne prze 
stępstwo.
Król zdjął złoty diadem i przeczesał palcami ciemne włosy. 
Zmarszczki zniecierpliwienia poorały mu czoło. Mistrz przerwał, 
świadom, iż Jehan wielokrotnie wysłuchiwał podobnych sporów. 
Chodziło jednak o zasadę i należało być nieugiętym.
—	Cóż więc powiesz w kwestii aresztowania dowódcy garnizo 
nu w Rislinie, który nakazał ludziom wycinać drzewa? — Kiedy 
Caolin pochylił się do przodu, blask ognia nadał jego włosom ten 
sam ciemnozłoty kolor, jakim błyszczał królewski diadem. — Las 
rósł w dobrach koronnych, człowiek był oficerem Korony, a jego 
brak zagroził bezpieczeństwu jednego z większych miast Westrii.
—	Dobra koronne? Oficer Korony? — żachnął się mistrz. 
Król zmarszczył czoło w zamyśleniu i nalał sobie kolejny kubek
wina.
—	Oficera wyznaczył Jehan — podjął mistrz — lecz człowiek 
ten osobiście odpowiada za wyzyskanie pokładanego w nim zaufa-
nia. Jehan włada krajem w imieniu tych wszystkich, którzy go 
zamieszkują. Bez wyjątku. Wspomniałeś o lesie, Caolinie, ale to były 
żywe drzewa, póki ich nie ścięto! — Mistrz przypomniał sobie 
opadłe gałęzie, które widział w sadzie. Bezsprzecznie ziemia nawet 
bez interwencji człowieka dźwigała wystarczająco ciężkie jarzmo. 
Jego zmysły, dostrojone do rytmów przyrody, wyczuwały ruch 
chmur nad zamczyskiem i powolne wschodzenie ukrytego księżyca. 
— Tyk złego dzieje się dziś w Westrii tylko dlatego, że o tym nie 
pamiętamy — ciągnął spokój niej szy m tonem.—Władza królewska, 
działalność Akademii, wręcz samo przetrwanie rodzaju ludzkiego... 
wszystko zależy od tego, czy będziemy przestrzegać Przymierza, 
które nasi przodkowie zawarli ze Strażnikami innych gatunków po 
Kataklizmie, który zniszczył cywilizację starożytnych. Nie wolno 
nam odbierać życia czy to zwierzynie, czy jakiemukolwiek stworze-
niu z lądu i morza, czy choćby roślinie puszczającej pęd z ziemi, bez 
wyraźnej potrzeby i zapominając o przeprosinach. Bez wyraźnej 
potrzeby, powtarzam! — W jego glosie dźwięczała przez chwilę 
ostra nuta, lecz się zmitygowal przez wzgląd na króla. Jehan siedział 
z głową w rękach. Mistrz pamiętał, jak go wiele razy pocieszał i 
wspierał radą, odkąd siedemnastoletni chłopiec został władcą. Teraz 
jednak nie umiał mu pomóc.
—	Nie musisz mi przytaczać treści ślubowania, mistrzu! — 
burknął Caolin. — I ja studiowałem w Akademii Mędrców!
Mistrz skupił teraz uwagę na osobie seneszala. Zacisnął mocno 
wargi, aby nie wypsnęły mu się słowa, które Jehan i tak już pewnie 
słyszał. Niemniej Caolin nie miał prawa powoływać się na Akade-
mię, skoro nie opuścił jej murów z własnej woli. I on, podobnie jak 
wcześniej mistrz, pragnął zostać adeptem, lecz mimo talentu i zapału 
dostał odpowiedź odmowną. Mistrz był wówczas w Laurelynnie, 
gdzie służył poprzedniemu monarsze. W żaden sposób nie wpłynął 
na decyzję Akademii, aczkolwiek ją reprezentował i odnosiło się 
wrażenie, że Caolin wciąż ma mu to za złe.
Król pochylił się w stronę Caolina, jakby chciał go zasłonić przed 
bolesnym wspomnieniem.
—	Wszyscy żyjemy w poszanowaniu Przymierza — rzekł ni 
skim głosem. —Zapewnisz przełożoną Akademii, że nie zapomnia 
łem, com przysięgał, kiedy przypadły mi w spadku Klejnoty.
Mistrz i seneszal patrzyli nań wnikliwie, szukając potwierdzenia 
tych słów w jego obliczu, szukając w niebieskich oczach króla 
oznaki bólu wywołanego ich niezgodą.
—	Powiedz jej również — kontynuował Jehan, odchrząknąwszy
—	że kiedy zawodzi przepływ wiadomości, powstają nieporozumie 
nia. Niech Wszechmocny broni, bym miał podważać kompetencje 
Akademii, lecz ja i moi oficerowie musimy wiedzieć, co Akademia 
zamierza, abyśmy mogli właściwie zareagować. Inaczej obie strony 
stracą zaufanie ludu. — Pomału, nie spuszczając z nich wzroku, 
umieścił diadem na skroniach.
—	Miłościwy panie... — Caolin pochylił głowę.
—	Chętnie zawiozę taką wiadomość — rzekł mistrz spokojnie. 
I pomyślał: „On ciągle panuje nad Caolinem. Płonne moje obawy".
—	Robi się późno — powiedział król. — Ty jutro poprowadzisz 
uroczystości, ja natomiast, staraniem Theodora, jestem umówiony 
na spotkanie z każdym koniem ze stajni i każdym dzierżawcą z 
prowincji. Obaj musimy się wyspać!
—	Racja. — Zamknięty w kółku krzyż Westrii zamigotał złoci-
ście w świetle paleniska, kiedy mistrz wymówił błogosławieństwo.
—	Obyś miał niezmącony sen, w imię Stwórcy Wszechrzeczy.
Po wyjściu Mistrza Jałowców Jehan długo nie ruszał się z krzesła, 
wpatrzony w płomienie buchające w kominku. Przesuwały mu się 
przed oczami rozmaite obrazy, w miarę jak rozżarzone dębowe 
bierwiona zamieniały się w węgle, a węgle z kolei w popiół, dopeł-
niając naturalny cykl życia ognia. Światłość przeplatała się z ciem-
nością w jego wizjach. Raz jeszcze zobaczył jasną twarz i ciemne 
włosy kobiety, która ukazała się w oknie, gdy wielka błyskawica
rozdarła niebo. Z takimi włosami nie mogła być krewną Theodora. 
Oby tylko nie była zjawą...
—	On miał rację — rzekł Caolin. — Oczy ci się kleją, panie. 
Idź spać.
—	Nie. — Jehan usiadł prosto i dolał sobie wina. Poczuł żar w 
żołądku, lecz to mu nie pomagało. Zginał nerwowo palce. Chciał 
uciec przed diademem, który opinał mu skronie, i przed licznymi 
ceremoniami mającymi nazajutrz spaść na niego całą gromadą. Ale 
nie chciał spać.
Posypana piaskiem podłoga zatrzeszczała pod butami Caolina. 
Jehan poczuł, jak silne ręce szambelana zaciskają mu się na ramio-
nach, a potem ugniatają napięte mięśnie. Po chwili opuścił głowę, 
próbując się odprężyć.
—	Tak też myślałem — powiedział Caolin. — No cóż, mogę 
przynajmniej usunąć skutki napięcia, mimo że na razie nie jestem 
w stanie poradzić sobie z przyczynami. — Poklepał króla po ramie-
niu. — I jak, lepiej?
—	Trochę. — Jehan wstał z krzesła, zrzucił resztę ubrania i wy-
ciągnął się na łóżku twarzą do pościeli. Powiązane sznurkami rze-
mienie ugięły się pod jego ciężarem. Z lubością wdychał delikatny 
zapach siana, którym wypchano materace, oraz aromat różanych 
płatków, podsypanych pod świeżo wyprane, bawełniane przeście-
radło.
Przetrząsnąwszy podróżny kufer, Caolin wydobył z niego bute-
leczkę olejku, wypróbował go na ręce, a następnie ustawił blisko 
ognia, aby tam się zagrzał. Potem podszedł do łóżka, delikatnie 
odsunął na bok pukiel włosów króla i ponownie zaczął mu masować 
ramiona.
—	Przypuszczam, że lord Theodor zaplanował wystawną uro-
czystość.
—	Owszem, minęło dużo czasu, odkąd tu byłem po raz ostatni 
— odrzekł król. — Źle się dzieje, że dopiero polecenie Rady wyga-
nia mnie do odległych zakątków królestwa. — Przypomniał sobie, 
o czym Ronald Sandreson mówił Erykowi w drodze do warowni. 
Powinien właściwie powiadomić Caolina o machinacjach Briana,
wiedział jednak, co by mu seneszal odpowiedział. Zapewne naza-
jutrz znowu o tym usłyszy.
—	Sandy prosił, bym posiedział z nim przy winie — rzekł, 
zmieniając wątek. — Mam wszakże zbyt wyraźne wspomnienia 
skutków działania trunku Berisy, a w zasadzie zbyt niewyraźne.
Caolin się zaśmiał.
—	Sandremun należy do ludzi, do których do końca życia woła 
się zdrobniałym imieniem. — Podszedł do paleniska, wziął flakonik 
z olejkiem, wrócił i polał go po plecach króla. Jehan skrzywił się, 
gdy nieustępliwe palce zagłębiły się w czułe miejsce pod łopatką.
—	Opierasz się. Pamiętaj, jak masz oddychać.
Jehan mruknął niewyraźnie, wypuszczając z płuc powietrze i 
zmuszając się do rytmicznego oddychania, jakiego nauczył się w 
Akademii. Wyzbył się wszelkich trapiących go zmartwień, roz-
luźnił mięśnie.
—	Theodor zapewne spróbuje zapoznać cię ze swoją córką. Ona 
ma przynajmniej tak jak i reszta rodziny złociste loki.
Jehan pokręcił z lekka głową. Spotkał kilkakrotnie Rosemary, 
gdy jego rodzina przyjeżdżała do Laurelynnu na zebrania Rady. 
Uważał ją za miłą dziewczynę, choć była za wysoka jak na jego gust.
—	Może się też zdarzyć, że wynajdzie ci kogoś innego — 
rozległ się wśród miarowego bębnienia deszczu o okienne szyby 
beznamiętny głos seneszala.
Jehan, wsłuchany w ów jednostajny szum, poddawał się spo-
kojnie zabiegom Caolina, który wodził palcami po długich mięś-
niach rąk króla, ugniatając każdy jego palec, aż dłonie Jehana legły 
bez czucia wzdłuż tułowia. „Czyżbym naprawdę widział dziewczy-
nę w oknie?" — myślał sennie. „A może była to tylko sztuczka 
światła?"
—	Zająłeś się tą kobietą w Elder? — zapytał z nagła. Ujrzał 
przed oczami fale błyszczących kruczych włosów, lecz twarz zacie-
rała się już z wolna w jego pamięci.
—	Tak — odparł Caolin bez emocji. — Dostała bransoletę i pod 
eskortą wróciła bezpiecznie do domu.
Jehan uśmiechnął się pod nosem. Dobrze wiedział, że Caolin
często zabiera królewskie nałożnice na jedną noc do swej komnaty, 
zanim je odeśle. Jehan nie zamierzał oponować, skoro dotąd żadna 
się nie skarżyła. „Prawdopodobnie nawet się cieszyły — pomyślał 
cynicznie — że mogą nieco dłużej przebywać w pobliżu źródła 
władzy... choć już nie tak blisko". Czy Caolin miał świadomość, że 
król o tym wie? Chwilami Jehan odnosił wrażenie, iż jego przyjaciel 
sam nie zdaje sobie z tego sprawy, jakby zaspokajanie potrzeb 
własnego ciała nie szło w parze z życiem duszy czy umysłu.
Dłonie Caolina przemieściły się na nogi króla, rozluźniając za-
węźlone mięśnie łydek, rozcierając zakończenia nerwowe w sto-
pach. Jehan niemal słyszał słodką melodię żył, kiedy krew znów 
zaczęła przepływać przez nie swobodnie. Ciało pamiętało, iż Caolin 
robił to już wielokrotnie, poddawało się więc bez oporu. ,Jedna z 
licznych przysług, jakie mi oddaje" — pomyślał w przeświadcze-
niu, że niezachwiane poparcie Caolina było chyba najlepszą rzeczą, 
która go spotkała w ciągu ostatnich piętnastu lat.
—	Możesz się już odwrócić.
Jehan podźwignął się nieznacznie i przetoczył z uśmiechem na 
plecy.
—	I tobie należy się odpoczynek.
Trochę ciemniejszy niż zwykle rumieniec wypłynął na usta se-
neszala, kiedy odwzajemnił uśmiech.
—	To jedna z niewielu pożytecznych umiejętności, jakie naby 
łem w Akademii Mędrców — odparł. — Gdy to robię, także wypo 
czywam.
Jehan przymknął oczy, gdy palce Caolina naciskały delikatnie 
zgrubienia na jego czole i naprężone mięśnie żuchwy pod krótką 
bródką, a potem przesunęły się na szyję i zaczęły ostrożnie masować 
miejsca wokół dawno zabliźnionych ran od miecza na ramionach i 
piersi.
Mrok pod powiekami króla rozwidniły wężowe błyskawice, 
ukazując w swym świetle twarz dziewczyny w oknie, jej włosy pełne 
gwiazd. Na pozór okryta ciemnością, była istotą stworzoną ze świa-
tłości. „Moja pani światła..." Słowa zadrżały w jego świadomości 
i odeszły w dal.
Jak we śnie poczuł, że Caolin, ukończywszy swe dzieło, okrywa 
go szczelnie kołdrą. Kiedy zdmuchnął świecę, pogłębiły się ciemno-
ści. Król usłyszał jeszcze szczęknięcie klucza w zamku i ciche 
„dobranoc" Caolina.
„Dobranoc, Jehanie". Echa własnych słów dźwięczały w świa-
domości seneszala, jakby wciąż na nowo je wypowiadał. Dłonie 
łaskotały od spodu wspomnieniem ciała Jehana; gdy uniósł je, by 
przesłonić oczy, cierpki zapach skóry króla wypełnił mu nozdrza. 
Półprzytomny, wsparł się o otynkowaną ścianę w pobliżu drzwi 
królewskiej komnaty.
Wciąż nachodziła go wizja tego twardego, zahartowanego ciała. 
Kształt każdej kości i muskułu wyrył się w nerwach jego dłoni, 
mógłby z pamięci wymodelować ciało króla.
—	Jehan, Jehan... Mój pan i mój król — wyszeptał, po czym 
przyłożył zaciśnięte mocno pięści do oczu, jak gdyby chciał poskro 
mić zmysły wzroku i dotyku. „On teraz śni i nawet nie wie, że już 
sobie poszedłem" — pomyślał. Zimny dreszcz przebiegł mu po 
plecach, które przywierały do twardej ściany.
Swego czasu Jehan nie zasypiał, gdy Caolin kończył ugniatać 
mu mięśnie. Owo dotykanie przybierało wtedy inne formy, co obu 
ich rozluźniało. Ale to było dawno i teraz Jehan już tego nie potrze-
bował.
—	To bez znaczenia! — rzekł na głos. — To, czego teraz 
potrzebuje, tylko ja mogę mu dać. I to mi wystarczy!
Powoli opuścił ręce, rozchylił palce, wyrównał oddech i pocze-
kał, aż serce się uspokoi. Rozejrzał się, aby sprawdzić, czy jest sam 
w korytarzu. Gdzieś na wyższym piętrze ktoś grał na harfie. W ciszy 
uśpionej fortecy Caolin słyszał ciche, acz wyraźne nuty, przywodzą-
ce na pamięć wspomnienia minionej miłości.
Muzyka była jedną z pierwszych więzi, jakie połączyły go z Je-
hanem. Uśmiechnął się, przemierzając korytarz w stronę swej sy-
pialni.
*
Farin siedział w oknie nad boczną bramą, tuląc harfę w ramio-
nach i przyglądając się strugom deszczu. Rosemary i Faris dawno 
już odeszły do swych komnat, on jednak nie czuł się senny mimo 
chłodu i zmęczenia, jakich doświadczył, gdy wraz z innymi dopro-
wadzał króla do warowni.
—	Śpiewałem królowi! — zwrócił się z dumą do swego instru 
mentu. — Choć może nigdy się nie dowie, że to byłem ja! — 
Trąciwszy palcami struny z końskiego włosia, wydobył z nich me 
lodię pieśni marszowej, ozdabiając ją subtelnymi akordami, których 
nie mógłby oddać głosem.
Raptem przestał, uderzył jeszcze w jedną strunę i sięgnął po 
kluczyk do strojenia. Była to sędziwa harfa, znaleziona w domowej 
rupieciarni, i chociaż ją naoliwił, wypełnił szczeliny żywicą i wy-
strugał nowe kołki dla strun, dźwięki czasami wydawały się nieco 
przytłumione, a sam instrument łatwo się rozstrajał.
—	Nie śmiałbym jednak śpiewać dla niego publicznie. Daleko 
ci do doskonałości, stara przyjaciółko, podobnie jak mnie. — Tutaj, 
w warowni, chwalono jego granie, lecz on sam z bolesną nieomylnoś 
cią wychwytywał te momenty, gdy trącał niewłaściwą strunę bądź 
gdy jego głos brzmiał odrobinę nieszczerze. Ludzie słuchali wypływa 
jącej spod jego palców muzyki, ale nie wspaniałych harmonii prze 
pełniających mu serce. Znowuż dotknął strun, wygrywając pierwsze 
żywe akordy pieśni wojennej. — Jakże wytwornie wyglądał nasz 
król, błyszczał niby gwiazda w blasku pochodni. Pewnie w boju to czło 
wiek wielkiej dzielności! Z radością ruszyłbym z nim na woj nę! By 
łoby o czym pośpiewać. —Zdając sobie sprawę z wypowiedzianych 
słów, Farin parsknął śmiechem. „Ale ze mnie dureń. Nigdy nie mogę 
się zdecydować, czy ręce mam stworzone do harfy, czy do miecza".
Lampka mrugała ospale, gdy zaczęło jej brakować oliwy, czer-
wone węgle lśniły w przygaszonym palenisku. Farin ziewnął, odgar-
nął znad oczu czarną grzywkę i delikatnie odstawił starą harfę.
Caolin zasiadł przy stole w swej komnacie i sięgnął po książkę 
o gwiazdach, którą przywiózł z Laurelynnu. Pora była późna, lecz
on nie potrzebował tyle odpoczynku co większość ludzi; właściwie 
tylko wysiłek umysłu przynosił mu ulgę, kiedy — jak teraz — ze 
względu na napięcie odchodziła go senność.
Ostrożnie odwracał kartki, książkę bowiem wydano jeszcze 
przed Kataklizmem i jedynie oprawa trzymała ją w całości. Język 
uległ zmianie, odkąd starożytni opisywali ruchy gwiazd — ciągle 
dziwiło go rozróżnienie pomiędzy astrologią i astronomią. Z czasem 
nauczył się tłumaczyć jej słowa i konserwować karty, ażeby nie 
rozsypały się w rękach.
Wyciągnął notatnik, zerknął do środka, po czym wrócił do czy-
tania księgi. Dopiero po wielu latach dociekań udało mu się sko-
relować westriański kalendarz z tym, jakim posługiwały się staro-
żytne cywilizacje. Zaczynał umacniać się w przeświadczeniu o po-
prawności swych interpretacji. Nazwy, zwyczaje, nawet zarysy lą-
dów mogły się zmienić po Kataklizmie, ale gwiazdy pozostały jak 
dawniej.
Caolin westchnął, odprężony przy kontemplacji matematyczne-
go piękna ruchu ciał niebieskich. Napotkał oto porządek nie związa-
ny w żaden sposób z zamętem wśród ludzi, aczkolwiek rządzący 
nimi według wzorca przejrzystego dla tych, co mają oczy szeroko 
otwarte.
O, proszę: planeta Wenus szybowała w konstelacji Raka, a prze-
cież rak był znakiem króla. Obecne też były inne siły: nad horosko-
pem rozciągały się złowieszcze wpływy Marsa. Caolin ściągnął 
brwi, odczytując groźbę wiszącą nad Jehanem. Ale gdzie było jej 
źródło? W ciągu tych wszystkich lat od Kataklizmu Westria pozo-
stawała królestwem podzielonym na cztery prowincje, które czciły 
Strażników i przestrzegały Przymierza. Na północ leżały włości 
Normontaine, rządzone przez królową, gdzie przestrzegano wielu 
takich samych obyczajów jak w Westrii. Normontaine i Westria były 
odwiecznymi sojusznikami. Na południe ciągnęły się ziemie Konfe-
deracji Elayi, gdzie zamiast się wymieszać, ludy o odmiennym 
rodowodzie utworzyły pięć osobnych narodów, chwiejnie zjedno-
czonych pod rządami wybieranego w drodze powszechnej elekcji 
księcia, zawsze gotowych walczyć z Westria, o ile nie toczyły
wewnętrznych sporów. Niemniej na tej granicy, podobnie jak w pa-
sie odludnych gór, oddzielających Westrię od Brązowych Ziem na 
wschodzie, od paru już lat panował spokój.
Skąd w takim razie groziło niebezpieczeństwo? Czyżby lord 
Brian z Las Costas planował zdradę? Przelotny uśmiech wypłynął 
na usta zapatrzonego w rozłożoną mapę seneszala — us'miech kota, 
który czeka, aż mysz przejdzie obok jego kryjówki. Niech tylko 
Brian spróbuje. On i Caolin odnosili się do siebie z namiętną niena-
wiścią, lecz sprzymierzeńcem Caolina był król.
Raz jeszcze westchnął, porównując mapę z wykresami w książ-
ce. Wpływ Marsa będzie krótkotrwały, a potem uwydatni się oddzia-
ływanie Wenus. Czyżby los chciał, żeby król tutaj, w Coronie, 
znalazł swoją wybrankę?
Zamknął starannie książkę, wsunął ją w jedwabną obwolutę i 
wstał od stołu. Kciukiem i palcem wskazującym otoczył płomyk 
świecy. Przez chwilę nie ruszał ręką, napawając się uczuciem bólu 
i obserwując, jak ognik zwęża się i wydłuża, by uciec przed jego do-
tykiem. Na próżno. Caolin uśmiechnął się pod nosem i zgasił świecę.
Mimo ciemności Caolin pewnym krokiem podszedł do ściany, 
rozchylił drewniane okiennice, zdjął zasuwkę, otworzył okno po-
dzielone na mniejsze szybki i wyjrzał na zewnątrz. Wiatr pędził na 
północ chmury burzowe, lecz tu i tam w prześwitach między zwała-
mi obłoków ukazywało się nocne niebo, usiane setkami gwiazd. 
Wenus dawno już zaszła za horyzont, seneszal dostrzegł jednak 
mrugnięcie czerwonego Marsa. Stał nieruchomo, urzeczony tą wspa-
niałością, na przemian zasłanianą i odsłanianą przez chmury.
— Kiedy mistrzowie Akademii Mędrców uczą nas rozpoznawać 
gwiazdy, nie mówią nigdy, jak z nich odczytywać przyszłość. Czyż-
by sami nie umieli? A może to część ich sekretnej wiedzy? — rzucił 
Caolin w noc ciche pytania. — Nawet jeśli nie umiem nawiązywać 
myślowego kontaktu, przez co podobno zostałem wydalony, to teraz 
zdobyłem wiedzę, której nie zawaham się użyć do obrony królestwa 
i króla.
Mimowolnie wrócił wspomnieniami do tej jedynej chwili, kiedy 
drzwi jego ducha zostały otwarte przez drugą osobę: Jehana.
—	Wiedza to władza! — krzyknął. — A mając władzę, dopro 
wadzę kraj do bezprzykładnego rozkwitu! —Caolin rozłożył ramio 
na, jakby chciał uściskać całe niebo.
Zwrócony twarzą na wschód, Mistrz Jałowców uniósł ręce, po 
czym wolno nakreślił gwiazdę w powietrzu, która jego wyćwiczonej 
świadomości jawiła się jako płynący na niebie pentagram światła.
—	O ty, strażniku sił powietrza — wymruczał — strzeż słów 
wychodzących z moich ust i z mego serca. — Zwrócił się na 
południe, powtórnie czyniąc ochronny znak. — O ty, władco ogni 
ziemi i niebios, podtrzymaj we mnie płomień życia, póki nie wrócę 
do ciała. — Znowuż się odwrócił, tym razem na zachód, po czym 
uprosił władcę wód, by ten utrzymał go w harmonii z wszelkimi 
cyklami i pływami. Na koniec stanął z obliczem skierowanym na 
północ, wzniósł ramiona i po raz ostatni wyrysował ręką gwiazdę. 
— O ty, co chronisz ziemię, moja opoko, utrzymaj więź między 
duchem moim a ciałem do czasu, aż znów w nim zamieszkam.
Ukłonił się i usiadł w środku namalowanego przez siebie koła, i 
kładąc dłonie na kolanach. Myślami nadal wracał do czekających go w 
nadchodzącym dniu wydarzeń — chwilowo pozostawiał im pełną 
swobodę, wyrównując oddech i rozluźniając kolejne mięśnie.
Popołudnie minęło mu na ćwiczeniu formuł zbliżającej się uro-
czystości, w czym pomagała mu kapłanka z położonego u stóp 
fortecy miasta. Oczywiście, jeszcze w Akademii poznał wszystkie 
ważniejsze obrzędy, upłynęło jednak wiele lat, odkąd po raz ostatni 
był celebrantem. Uważano tutaj, że osobiste przewodnictwo w uro-
czystościach mistrza z Ojca Gór uświetni obchody. Ongiś nawet 
przełożeni Akademii dbali o to, by chociaż raz w roku przewodzić 
jakimś obrzędom.
Zaczął rozmyślać o Pani Kwiatów, której miało być poświęcone 
jutrzejsze święto. Ponownie spróbował skupić na niej swe myśli, co 
nie udawało mu się przez całe popołudnie. Nie była postacią mate-
rialną, nawet w tym samym sensie co Pierwsi Ludzie, obrońcy 
poszczególnych rodów roślin i zwierząt. W ramach szkolenia przed-
stawiono mu niegdyś Pana Drzew, a pewnego razu w trakcie podróży 
do świętej doliny Awahna dostrzegł Wielkiego Niedźwiedzia. Wie-
dział, że Strażnicy mogą przybierać różnorakie formy. Wszelako 
mistrzowie w Akademii wciąż toczyli dyskusje na temat pochodze-
nia bogów.
Niektórzy powiadali, że największe moce — jak Pani Kwiatów, 
Pan Wiatru czy chociażby duch samej Westrii — powróciły do 
Westrii po Kataklizmie. Inni żywili przekonanie, że wcale nie opu-
szczali tych krain, a tylko ci spośród starożytnych, którzy nigdy nie 
zaprzestali składania im czci, ocaleli jako protoplaści nowego naro-
du. Jeszcze inni wysuwali przypuszczenia, że bogowie to nic innego, 
tylko wizerunki, którymi posługują się ludzie, żeby łatwiej im było 
określić i wzywać na pomoc uniwersalne siły kierujące ich życiem. 
Akademia nie wymagała od ludu wiary, a jedynie posłuszeństwa 
postanowieniom Przymierza.
Jednakże mistrz wiedział, że bez względu na ich naturę, wzywane 
przez niego siły są realne. Ale żeby wezwać Panią Kwiatów, musiał 
ujrzeć ją wyraziście, szukał więc pomocy tam, gdzie zawsze ją 
znajdował.
Wyprostował ścierpniętą nogę, po czym na powrót skrzyżował 
ją z drugą. Z kamiennym wyrazem twarzy pogłębił oddech, dosto-
sowując go do specyficznego rytmu, na który jego ciało i duch 
nauczyły się odpowiadać.
— W twoim imieniu, o Stwórco Wszechrzeczy, i na twoją 
chwałę...
Niepostrzeżenie otwarte dłonie mistrza zsunęły się z kolan. Sze-
reg obrazów przetoczył się przez jego wyobraźnię, lecz te zostały 
natychmiast odegnane. Tracąc z wolna styczność ze światem mate-
rialnych kształtów, świadomość jego zamykała się w sobie, aż zu-
pełnie zapomniała o ciele.
W ciemności, którą teraz przemierzał, wypatrzył pojedynczą 
świetlistą skierkę. Gdy pędził jej na spotkanie, rosła i jaśniała, by 
oślepić jego wewnętrzne zmysły. Czekał, aż wokół wyodrębni się no-
wy świat. Na koniec ujrzał swego przewodnika odzianego w światło.
*
Światłość tańczyła z ciemnością, kiedy uśpiony duch Faris szy-
bował na skrzydłach burzy. Z niepokojących snów zrodziła się wizja 
rozciągniętego w dole świata, uśpionych dolin Westrii, gdzie nielicz-
ne punkciki światła wskazywały na ludzkie siedziby, oraz gór dźga-
jących w niebo srebrnymi wierzchołkami, nieświadomych zamętu 
panującego u ich podnóży.
„Ach, wolność!" — krzyczała. „Nic mnie już nie powstrzyma!" 
Ani gniew ojca, ani opiekuńczość siostry, ani nawet jej kruche ciało 
nie mogło przerwać tego lotu. Wznosiła się wyżej, coraz wyżej, 
wyciągając ramiona ku gwiazdom.
Wtem ogień błyskawicy pomknął przez niebiosa w jej stronę. 
Zanurkowała w dół niczym wystraszony gołąb, lecz próżno uciekała.
Okazało się, że to wcale nie błyskawica, tylko spadająca gwiaz-
da, a kiedy uderzyła w Faris, jej ciało się zapaliło. Ona i gwiazda 
płonęły jednym płomieniem.
Faris krzyczała, gdy pociągnął ją w dół impet ognistej kuli. Na 
podobieństwo komety, z gwiazdą na piersi, spadała ku ziemi.
2
Pani Kwiatów
Faris wzdrygnęła się, czując chłodny przeciąg mimo szczelnie 
zamkniętych okien w pokoju Rosemary. Sięgnęła po kubek złocisto-
zielonej herbatki z krwawnika, którą naszykowała Rosemary; miała 
nadzieję, że nikt nie zauważył jej dreszczy. Znad kubka białymi 
smużkami unosiła się para, wijąc się leniwie w skąpym świetle 
poranka.
Napiła się z przyjemnością. Ciepło herbaty rozeszło się po ciele. 
Bawiła się śniadaniem na talerzu, aby wyglądało na to, że coś je. 
Wolała jednak niczego nie kosztować. Płaciła teraz za uniesienie 
minionej nocy i za sny, które nawiedziły ją w następstwie. Ciemność 
i blask toczyły z sobą bój w jej wspomnieniach, przyćmiewając 
poranne światło.
Coś szarego i kosmatego przemknęło w pobliżu. Zdusiła w sobie 
okrzyk przestrachu, gdy szop Rosemary, nie zrażony łubkami na 
tylnej nodze, skradł piernik z talerza i zeskoczył ze stołu.
—	Bałaganiarz! —Rosemary zmierzyła zwierzę groźnym spoj-
rzeniem. — I co ja mam z tobą zrobić? Zasłużyłeś na porządnego 
klapsa, lecz nie chcę zniweczyć całej kuracji!
—	Jeśli spróbuje umyć ciasto, z pewnością się rozpadnie — 
odezwał się Farin, obserwując bacznie szopa. — A jeśli dobierze się 
do mojego śniadania, dam ja mu nauczkę! — Zwinnie poderwał z 
talerza kolejną kiełbaskę.
Mistrz Jałowców wybuchnął śmiechem. Widać było, że czuje się 
tu dobrze, sądząc zwłaszcza po jego opromienionej słońcem twarzy 
—już nie znękanej, a pogodnej, jakby jej właściciel dawno doszedł 
do ładu ze swoimi wzlotami i upadkami.
„Szkoda, że ja nie mogę". Faris odsunęła na bok talerz i wzięła 
do ręki tunikę Farina. Ze zmarszczonym czołem kładła równiutki 
haft wokół kołnierza. „Życie byłoby prostsze, gdybym się pogodziła 
z moimi przywarami". Potrząsnęła głową, tłumiąc łzy.
—	Faris, dobrze się czujesz? — zapytała Rosemary. — Berisa 
odeśle cię do domu, jeżeli zachorujesz.
—	Dlatego nic jej nie mów! — odparła Faris buńczucznie. 
Podziwiała nieprzeciętną urodę swej siostry tudzież zaradność, z ja-
ką prowadziła dom po śmierci matki. Obecnie Berisa sprawowała 
pieczę nad kluczami do warowni, które matka Sandremuna oddała 
jej z wielką radością. W jej obecności Faris traciła resztki pewności 
siebie. — Źle spałam — dodała lakonicznie.
—	Nie dziwota. W taką burzę! Ale przynajmniej Pani postarała 
się na swe święto o śliczną pogodę. —Po jedzeniu Rosemary karmiła 
zwierzęta. Zwinięty w koszu wąż nie wymagał szczególnej troski, 
lecz myszy stłoczone w klatce z wdzięcznością przyjęły okruszki 
ciasta. Branwen, pokojówka Rosemary, karmiła dwie osierocone 
owieczki w zagródce obok kominka. Kiedy przeszła obok starego 
owczarka, śpiącego z głową na stopach Mistrza Jałowców, pies 
pacnął ogonem o podłogę.
—	Grunt, żeśmy przyprowadzili króla całego i zdrowego! —
rzekł Farin dumnie. Gdy nocą wrócił na zamek, zęby dzwoniły mu 
z zimna, teraz jednak odzyskał pogodę ducha. — Aż miło popatrzeć, 
jak Jehan trzyma się w siodle! Wśród huku piorunów konie dosta-
wały obłędu, lecz wszędzie tam, gdzie ktoś potrzebował pomocy, on 
zaraz się pojawiał. Rosemary! Słuchasz mnie czy tej sowy?
Zapytana spojrzała na niego przez ramię, gdy tymczasem ptaszys-
ko z pochyloną głową dziobało kawałek podsuniętej mu kiełbasy.
—	Huw wyciąga czasem nader rozumne wnioski, zresztą ma 
doskonałe maniery!
Faris nie mogła się już uwolnić od myśli o królu. Zapominała o 
najbliższym otoczeniu wobec wizji jeźdźca na białym, stającym 
dęba rumaku, zatapiającego wzrok w jej oczach, wyrytego na trwałe 
w jej snach. Czy i on ją zobaczył?
—	Wieść głosi, że Jehan jest znakomitym wojownikiem. Cieka-
we, czy przyjąłby mnie do służby — ciągnął swoje Farin.
—	Mogę się postarać, żebyś miał okazję coś jeszcze dla niego 
zaśpiewać — powiedziała Rosemary.
Farin zrobił przerażoną minę.
—	Tylko nie to! Słyszał mnie tej nocy, rzecz jasna, była tojednak 
tylko pieśń marszowa, a on nie widział, kto ją śpiewa. Gdybym 
przeszedł szkolenie w Akademii Bardów, śmiało mógłbym przed 
nim występować... Jeno ojciec nigdy mi nie pozwoli.
Branwen odstawiła opróżnioną przez jagnię butelkę i sięgnęła po 
drugą. Faris spostrzegła, że pokojówka nie da sobie rady bez pusz-
czenia drugiej owieczki, pośpieszyła jej więc z pomocą.
—	Dziękuję, pani — szepnęła dziewczyna.
—	Pozwól, że ci pomogę. — Faris usiadła na ławeczce obok 
Branwen i zachęciła jagnię do picia. Wypogodziła się, głaszcząc 
miękkie wełniane runo.
—	Ależ, Faris, nie musisz tego robić! — wykrzyknęła Rosemary. 
Mistrz Jałowców zerknął na nią z roześmianą miną.
Faris siliła się na uśmiech.
—	Naprawdę, nic mi nie jest... Tylko się nie wyspałam. 
Brat przeszył ją badawczym spojrzeniem.
—	Znowu cię bierze choroba czy może miałaś sen? — Nie
mogła odwrócić wzroku, zbyt dobrzeją znał. — A zatem, Faris? — 
nalegał.
Wpatrywała się w niego bez słowa, w głowie kłębiły jej się 
obrazy i przestrogi. Wizje zawierały frapujące sceny walk, w których 
obok króla uczestniczył również Farin. Musiała jednakże zachować 
milczenie. Zdarzyło się bowiem, że śniła o tym, jak opuszcza ją 
matka. Opowiedziała ten sen, a później patrzyła, jak jej matka 
umiera.
—	Faris. — Głos jego był ciepły, oczy odzwierciedlały jej 
własne. Usłyszała, co myśli: „Uczynię pieśń z jej snu". I zazdrościła 
mu, albowiem Farin wszelkie przejawy jej mocy, których ona tak się 
obawiała, zaklinał w dźwięki muzyki.
—	Mam ci podsunąć nowy temat do pieśni? — zapytała z gory-
czą. Przywołała na pamięć swój ostatni sen, zdający się przedłuże-
niem nawałnicy. — W takim razie dobrze. Śniłam, że uderzyła mnie 
spadająca gwiazda. Wykorzystaj to, jeśli zdołasz!
—	Niepotrzebnie się lękasz — rzekł spokojnie Mistrz Jałow-
ców, aczkolwiek źrenice mu zabłysły, gdy usłyszał jej słowa. — 
Podobne zdolności są cennym nabytkiem, jeśli je pielęgnować. Czy 
nie powiedzieli ci tego podczas inicjacji? W Akademii Mędrców 
chętnie by ci wszystko wyjaśniono.
Faris pokręciła przecząco głową. Uczęszczała na lekcje, które 
przygotowywały wszystkie westriańskie dzieci do przyjęcia doros-
łych imion, przerażona, że nauczyciel o wszystkim się dowie. Twarz 
mistrza powlekła się maską spokoju. Patrzyła na niego w ciszy.
—	Nie znasz naszego ojca. Ani Berisy — wtrącił Farin. — 
Nigdy jej nie pozwolą. — Z zewnątrz doleciało parskanie konia, 
kopyta zatętniły na kamiennej drodze biegnącej pod oknami ich 
komnaty. Farin poderwał się na nogi i przyskoczył do szyby.
—	Król wyjeżdża dziś do miasta, każdy będzie mógł go zoba-
czyć. U nas nie ma miejsca, by wszyscy chętni przybyli tu świętować 
— wyjaśniła Rosemary.
Mistrz pokiwał głową.
—	Co mi przypomina, że muszę już zejść do sali. Czcigodna 
Elisa pragnie raz jeszcze przećwiczyć litanię.
—	A my zejdziemy do sadu, żeby się przekonać, czy wiatr 
zostawił nam na ceremonię jakieś kwiecie — rzekła Rosemary. — 
Pośpieszmy się, to jeszcze zobaczymy wyjazd króla. — Rozpoczęła 
poszukiwania noża ogrodniczego, podczas gdy Branwen pozamyka 
ła jagnięta w zagródce i zdjęła płaszcze z haczyków na ścianie.
Faris wstała wolno, myśląc o wyjściu z dziwną niechęcią. Wciąż 
ją olśniewało wspomnienie gorejącego w świetle błyskawic oblicza 
króla, które za dnia mogło jej się wydać zbyt pospolite.
—	Eryku, zejdź proszę do stajni i sprawdź, czy osiodłali mi już 
Wichroskrzydłego — rzekł król, mrużąc oczy na słońcu. Ariergarda 
nocnej nawałnicy przeciągała jeszcze po niebie w postaci potężnych, 
osrebrzonych na brzegach kłębów chmur; chłodny wiatr spychał na 
północ te fruwające bastiony. Słońce świeciło jednak oślepiająco 
w powietrzu czystym po ulewie. Jehan oddychał pełną piersią, pa 
trząc, jak Eryk rozchlapuje kałuże.
Odwrócił się do Caolina, który stał przy nim na wychodzącym 
na dziedziniec ganku.
—	Skoro Eryk poszedł, muszę z tobą porozmawiać.
—	Zastanawiałem się, kiedy cię znuży jego kompania — odparł 
seneszal. Stał nieruchomo, wyprostowany, promienie wczesnego 
ranka rozświetlały gładkie powierzchnie na jego twarzy. — Zacny 
to człowiek, lecz o ograniczonych zainteresowaniach. Przypusz-
czam, że to pokłosie jego dość okropnej młodości.
—	I ja byłem wyrostkiem, kiedy zeszły się nasze drogi, już 
zapomniałeś? — Jehan uśmiechnął się szeroko. W wieku trzyna-
stu lat rozpoczął naukę w Akademii Mędrców, gdzie Caolin był 
starszym studentem. Miał zaledwie szesnaście lat, kiedy w Laure-
lynnie chorował jego ojciec; wtedy to Caolin, nie dopełniwszy z 
nieznanych przyczyn pielgrzymki do Awahny, mogącej zapewnić 
mu tytuł mistrza Akademii, przybył do stolicy i objął stanowisko 
przy starym seneszalu. Nie zrażając się pierwszymi niepowodzenia-
mi, książę próbował przebić się przez mur osamotnienia młodego 
klerka. Ale dopiero po roku, kiedy zmarł król Alexander, przekazu-
jąc synowi koronę, Caolin zrozumiał, jak bardzo Jehan go potrzebu-
je. I więź między nimi poczęła się zacieśniać. — Prawdę mówiąc, 
niewinność Eryka uważam za rzecz rzadką i cenną — podjął król 
zdecydowanym tonem — więc żeby jej nie naruszyć, wolałbym 
rozmówić się z tobą na osobności. Wreszcie zdał sobie sprawę z 
istnienia buntu.
Dwaj przechodzący ludzie Theodora pochylili głowy, Jehan od-
wzajemnił pozdrowienie. Caolin poczekał z odpowiedzią, aż zejdą 
ze schodów.
—	Naprawdę? I cóż on na to?
—	Wielce oburzony, ma się rozumieć. Wiesz dobrze, jakim 
uczuciem darzy lorda Briana.
—	Wiem także, co Brian czuje wobec niego. Obu dopisuje 
jednakowa siła i temperament, Brian wszelako jest starszy. Czy 
nagabywał go Roland z Zielonej Dolinki?
—	Tak, a skąd ci o tym wiadomo? — Jehan szarpał za bródkę, 
uświadomiwszy sobie z zaskoczeniem, że dla seneszala nie jest to 
wcale nowina.
—	Dość często z nim rozmawiałem, więc wiem, że to stronnik 
Briana. Każdy, kto tyle co on jeździ po kraju, wzbudza zrozumiałe 
zainteresowanie u seneszala, dlatego go sobie zjednałem. Miejmy 
nadzieję, że będzie mnie informował o swoich zamierzeniach. To 
wprawdzie krewniak Theodora, lecz wątpię, czy lord komendant 
zdaje sobie sprawę z jego dążeń.
Król skinął głową, wspominając błyski w oczach starca, kiedy 
się witali.
—	Wierzę w lojalność Theodora. Normontaine zaraz za miedzą, 
a zbójcy z pustkowi na obrzeżach królestwa jeszcze bliżej. Nie dałby 
sobie rady w pojedynkę. — „Ależ to brzmi cynicznie. Czyżbym 
upodabniał się już do Caolina, który podejrzewa łgarstwo wszędzie 
tam, gdzie ludzie okazują lojalność?"
—	Jehan, zejdź na dół! — Wołanie Sandremuna wyrwało go z 
zamyślenia. — Konie już czekają.
Król obdarzył Caolina krótkim uśmiechem, wdzięczny, że sene-
szal choć raz wstrzymał się od zarzucania Brianowi zdrady. Zbiegł
po szerokich schodach, zaciskając ręce na płaszczu, ażeby podmuch 
porywistego wiatru nie zerwał mu go z ramion.
Faris przecinała dziedziniec w ślad za Rosemary, chyląc głowę 
przed porywami wiatru. Gwałtownie zwolniła, a następnie cofnęła 
się trwożnie, gdy kopyta zagrzmiały na bruku i pochyliła się nad nią 
wielka sylwetka.
—	Zwariowałaś?! Jeśli myślisz pętać się pod kopytami, to radzę 
ci, wracaj lepiej do swej chałupy w górach!
Zdyszana Faris spojrzała do góry. Mężczyzna niedźwiedziej 
postury ściągał wodze równie potężnego czarnego rumaka, przekli-
nając ją i parskające, rzucające się na boki zwierzę. Wiedziała, że 
szkarłatny rumieniec wykwitł jej na policzkach, nie mogła jednak 
złapać oddechu i wykrztusić słowa.
—	No już, chłopcze, stój spokojnie. Pewnie nigdy nie widziała 
prawdziwego konia, takiego jak ty. — Ogier wreszcie się uspokoił, 
a młody jeździec umilkł na długą chwilę, wytrzeszczając oczy na 
dziewczynę.
—	Pani — rzekł na koniec z twarzą zalaną ognistym rumieńcem. 
Faris podejrzewała, że mimo olbrzymich rozmiarów młodzieniec 
jest od niej niewiele starszy.
—	Sir Eryk z Morskich Wrót, do usług. Czy Grom zrobił ci 
krzywdę?
Potrząsnęła przecząco głową. Czemu tak się na nią gapił? Od 
strony bramy doleciało wołanie. Odwrócił się skonsternowany, po 
czym znów spojrzał na dziewczynę.
—	Jesteś pewna? Będziesz na uroczystości?
Faris potwierdziła z uśmiechem, zastanawiając się, jak długo 
jeszcze każe jej tu stać. Gdy po raz drugi zawołano z bramy, skorzy-
stała z jego chwilowej nieuwagi, podkasała spódnice i nim zdążył 
cokolwiek dodać, czmychnęła z dziedzińca.
Wpadła do sadu, zatrzasnęła za sobą furtę i przez chwilę stała 
nieruchomo, łapiąc oddech. Było tu bardzo cicho, wiatr nie dmuchał 
w oczy. Z dziedzińca dolatywały przytłumione okrzyki ludzi wyru-
szających do miasta wraz z królewskim orszakiem. Wyraźniej sły-
szała głosy Rosemary i Branwen, spierających się o to, które gałązki 
powinno się ściąć na uroczystość.
Westchnęła, napawając się chwilą samotności. Rosnąca opodal 
śliwa zaczęła właśnie kwitnąć. Pogłaskała korę drzewa, zapatrzona 
na jej wiotkie gałązki. Uczuła nikłe tętno pod opuszkami palców — 
czy pień drżał na wietrze, czy może był to jeden z przejawów życia 
drzewa? Oddychała teraz głębiej, rumieniec zbladł na jej policzkach.
Przesuwając spojrzenie od drzewa do drzewa, z łatwością wyrzu-
ciła z pamięci wspomnienie spotkania z sir Erykiem. Z wizją króla 
rozstała się z większym trudem. Tutaj jednak, pomiędzy drzewami, 
mogła zapomnieć o zawiłościach świata ludzi.
Zmarzła. W uszach jej szumiało, oczy napłynęły wilgocią. Kolo-
rowe kwiecie zaczęło się rozmywać. Zamrugała powiekami, uniosła 
wzrok i znieruchomiała. Przez krótką chwilę, podczas której wstrzy-
mała oddech, widziała wokół siebie zamiast kępy drzew krąg dziew-
cząt w białych wiankach i welonach, wyciągających do niej ramiona.
Strach walczył o lepsze z tęsknotą. Nabrała gwałtownie powie-
trza w płuca i padła na kolana w oszołomieniu, zatapiając dłonie 
w miękką ziemię i dotykając czołem twardego pnia. W nieoczeki-
wanie ciepłym powietrzu rozchodziły się delikatne zapachy perfum. 
Był jeszcze czas, mogła zerwać się na nogi i uciec... lecz nie chciała.
Czuła, jak urasta przy niej czyjaś potężna obecność. Robiło się 
gorąco. Słodki żar tłumił wszelkie troski. Faris zaciskała mocno 
powieki, lękając się tego, co mogłaby zobaczyć.
Pomimo to słowa wymknęły się samorzutnie z czeluści jej ducha:
—	O, pani! Uzdrów mnie! I obdarz wolnością!
W otaczającym jącieple, jak w matczynych objęciach, doznawała 
błogiego uczucia spokoju. Skłoniła głowę na skrzyżowane dłonie w 
niemym oczarowaniu, nieświadoma czasu ani siebie. Odległy 
śmiech wydał jej się melodią srebrnych dzwoneczków, żar stopnio-
wo malał.
—	Faris... Faris... — Głosy musiały dobiegać z wielkiej dali. 
Nie zamierzała się ruszać, a jednak usiadła i rozejrzała się po świecie, 
którego wspaniałość znów została zasłonięta. Nabrała głębokiego
przekonania, że to, co teraz widzi, jest tylko pozorem, to zaś, co 
czuła, było rzeczywistością.
—	Faris, co ty wyprawiasz? Musimy zanieść te kwiaty na salę, 
a potem szybko przebrać się na uroczystość!
Faris wolno skierowała wzrok na Rosemary, która stała przy niej 
z całym naręczem śnieżnych kwiatków.
—	Faris, jesteś jakaś zmieniona. Co ci się stało?
Faris potrząsnęła tylko głową i wystawiła twarz na rzeźwiący 
powiew wiatru.
Kiedy otwarły się wielkie drzwi, wiatr zawiał w wielkiej sali 
warowni, targając wstążki i woalki kobiet, wyszarpując białe płatki 
z gałązek śliw i migdałów, które przystrajały długie pomieszczenie. 
Ludzie odwracali głowy, aby popatrzyć, kto wchodzi. Zadawano 
sobie pytania, czy rody z włości na północnej granicy przysłały 
swoich przedstawicieli.
Jehan i Rosemary stali na skraju kłębowiska tancerzy, popijając 
białe wino.
—	Panie, przyjmij moje przeprosiny — rzekła Rosemary, ner 
wowym ruchem wygładzając błękitną suknię. — W Laurelynnie 
wszystko odbywa się planowo, lecz tutaj, w Coronie, jesteśmy mniej 
skrupulatni. — Uroczystość miała rozpocząć się w południe, lecz 
dawno już minęła wyznaczona pora i Theodor nakazał grać muzy 
kantom w oczekiwaniu na ostatnich spóźnialskich.
Król odwrócił się do niej i zniżył głos:
—	Uwierz mi, rozsądne opóźnienie to rzecz całkiem na miejscu. 
Cieszę się, że nadarza się okazja, byś mi opowiedziała co nieco o 
prowincji. Może na początek wyjawisz imiona tańczących? Przed-
stawiono mi dotąd wyłącznie głowy rodów, a przecież mogę kiedyś 
prowadzić ich synów do boju albo...
—	...albo ich córki do tańca? — dopowiedziała Rosemary ze 
śmiechem.
Przez chwilę Jehan uśmiechał się równie szeroko jak ona.
—	Wybacz mi, lady Rosemary. Nie zamierzałem kluczyć z roz-
mysłem. To zwyczaj, jakiego człowiek nabywa w Laurelynnie. — 
Napotkał jej twarde spojrzenie.
Zjawił się paź z wiklinową tacką lukrowanych ciastek uformo-
wanych na podobieństwo kwiatów i księżyców. Chłopiec spłonął 
rumieńcem, kiedy król poczęstował się, kiwając mu w podzięce.
—	Szczerze mówiąc, niezbyt mnie pociąga stołeczna wykwint-
ność — oświadczyła Rosemary. — Tutaj, na północy, żyje nam się 
prościej. Zazdroszczę ci jedynie towarzystwa Mistrza Jałowców.
—	Tak, opowiadał mi twój ojciec, że pobierasz u niego nauki, 
gdy zatrzymuje się tu w drodze do Akademii Mędrców. Może 
czasem obyłbym się bez niego, lecz mój kapelan jest niczym spo-
kojna polana pośrodku splątanej gęstwiny i czasem szukam w nim 
ostoi.
Muzyka zagrała do tańca zwanego pawiem, król wyciągnął więc 
rękę w stronę Rosemary. Razem przesuwali się wzdłuż sali, jego 
ciemnoniebieska pelerynka i jej spódnice kołysały się w zgodnym 
rytmie. Nieco dalej król dojrzał błysk szkarłatnych szat Caolina; 
seneszal dyskutował o czymś z Ronaldem z Zielonej Dolinki. Omia-
tając wzrokiem twarze tancerek, Jehan szukał białego oblicza w ko-
ronie czarnych włosów.
—	Ta para przed nami to Andreas Czarnobrody, giermek Char- 
lesa z Leśnego Zakątka, oraz Holly, córka Charlesa. Sam Charles 
jeszcze się nie pokazał. Myślę, że znasz Allena z Badensbndge 
i oczywiście mojego brata i jego żonę Berisę. Sir Eryk tańczy z moją 
przyjaciółką Branwen. —Rosemary zamilkła, rozglądając się w tłu 
mie. Wielobarwne stroje mieszały się z sobą, lecz wśród tej pstroka- 
cizny ukazywał się raz po raz rąbek białej sukni, niby lilii na łące 
upstrzonej polnym kwieciem.
Jehan wstrzymał na moment oddech, lecz potoczył się dalej, 
porwany wirem tańca.
—	A ciemnowłose dziewczę w śnieżnobiałej sukni, co tańczy 
z młodzieńcem, który tak ją przypomina? — zapytał cicho.
—	Och, czyżbym ich pominęła? — Rosemary przyjrzała mu się 
podejrzliwie. — To krewni Berisy, z warowni Sokola Żerdź. Ona 
zwie się Faris, on zaś Farin.
—	Piękna, bez dwóch zdań. A i jej bratu niczego nie brakuje — 
rzekł ostrożnie Jehan. — Pasowany? Ile ma lat?
—	Dziewiętnaście, lecz powiada, że przyjmie pas rycerski tylko 
wtedy, gdy na niego zasłuży. Niewielką ma niestety szansę zostać 
bohaterem. Tutaj znają go z gry na harfie i talentu do śpiewania.
—	Śpiewa? No oczywiście, teraz sobie przypominam. Jego śpie-
wanie było jedyną miłą rzeczą zeszłej nocy. — Czy Rosemary 
domyślała się, że jego prawdziwym przedmiotem zainteresowania 
jest siostra Farina? Był przeświadczony, że to właśnie ona spojrzała 
na niego nocą z okna.
Popis flecistów zakończył taniec i Rosemary zebrała w dłonie 
błękitne spódnice z jedwabiu, dygając dworsko. Jehan odprowadził 
ją do ojca, z którym przez chwilę wymieniał grzeczności. Jej 
matka, lady Amata, niezbyt dobrze się czuła na podobnych uroczys-
tościach, więc Rosemary pełniła rolę gospodyni bankietu. W czasie 
rozmowy podszedł do niej ktoś z zapytaniem, czy powinni podać 
teraz więcej ciastek i wina, czy też lepiej poczekać na zakończenie 
ceremonii. Jehan skorzystał z dogodnej sposobności i opuścił to-
warzystwo.
Rozejrzał się wokoło. Seneszal gdzieś zniknął, co było sprzyja-
jącą okolicznością, albowiem król wolał nie korzystać z pomocy 
Caolina, zapoznając się z pięknością w księżycowej sukni. Formalna 
prezentacja zwróciłaby na nich niepotrzebną uwagę, a nie chciał 
wprawiać dziewczyny w zakłopotanie. Co innego przypadkowe 
spotkanie w tańcu. Jehan przecisnął się przez tłum w poszukiwaniu 
kapelmistrza.
Niebawem w dłoniach tancerzy pojawiły się kwiaty. Mężczyźni 
i kobiety tańczyli z sobą, póki nie zmieniła się melodia, potem 
spacerowano samotnie przez kilka taktów w oczekiwaniu na powtór-
ną zmianę melodii. Wówczas mężczyźni wręczali wybranym da-
mom bukieciki i zapraszali je do tańca... póki nie przyszedł czas, by 
z kolei damy dokonały wyboru.
Niczym tułacze w jakimś zaczarowanym lesie, każdy rozglądał 
się za miłą mu twarzą.
*
Promienie słońca wpadały ukośnie przez długie, umieszczone 
wysoko okna, w świetlistej mgiełce migotały drobinki kurzu. 
Oślepiona blaskiem Faris przyjrzała się bacznie swemu partne-
rowi, rozpoznając w nim Allena z Badensbridge. Zaśmiała się, za-
miast odpowiedzieć, kiedy ją zapytał, kogo spodziewała się zoba-
czyć. Jasna suknia zakołysała się wokół niej jak chmura, gdy ruszyli 
w tany. I rzeczywiście: poruszała się zwinnie niby obłok tańczący 
z wiatrem.
Przygoda w sadzie unaoczniła jej kruchość przesłony między 
światami. A teraz drzewa przyszły na salę, aby z nią zatańczyć. Faris 
znów zaniosła się śmiechem, zapominając o bolących stopach, od-
powiadając na zew melodii. Nic jej teraz nie dotyczyło. Uniesiona 
czarem muzyki, tworzyła z nią bezwiednie harmonijną całość, zapo-
minała o wszelkich dylematach.
Zmieniono melodię. Po odejściu partnera Faris znieruchomiała, 
odurzona subtelnym aromatem kwiatów. Oślepiał ją blask słońca. 
Raptem ktoś pociągnął ją w stronę cienia, a kiedy wyostrzył jej się 
wzrok, napotkała spojrzenie niebieskich oczu króla.
Cała drżąca, przyjęła oferowany bukiecik. Tylko pewny uścisk 
jego ręki sprawiał, że nie pogubiła się w tańcu. Starała się odzyskać 
równowagę ducha. Strach wkradł się w jej dotychczasowe uniesie-
nie, gdy zrozumiała, z kim tańczy.
Przy jednym z obrotów zsunęło się ramiączko sukni, ukazując 
bliznę.
Król spojrzał na nią gwałtownie, niemal tracąc rytm.
—	Byłaś ranna! — Głos jego wzbił się brutalnie ponad dźwięki 
muzyki. Faris o mało co nie upadła, spodziewając się, że król lada 
chwila pokaże wszystkim jej haniebne znamię. — Jak to się stało? 
— zapytał ciszej.
Patrzyła na niego w niemym przerażeniu. I nagle zaczęła mu 
opowiadać historię, którą zawsze usiłowała wymazać z pamięci, 
podobnie jak chciała zapomnieć o bliźnie.
—	To dawne dzieje... Nasza gospodyni miała dziecko, którego 
ubranko stanęło w płomieniach. Kiedy gasiłam ogień, sama się 
poparzyłam.
—	I nie bałaś się? — spytał król, prowadząc ją po okręgu. — Ile 
miałaś lat?
—	Sześć — odpowiedziała zwięźle pod jego czujnym spojrze-
niem. Raptem wszystko, co ją do tej pory spotkało, wydało się błahe 
i odległe. — Bałam się później, lecz kiedy to się działo, nie miałam 
wątpliwości, co muszę zrobić.
Król lekko westchnął i uwolnił ją spod swego spojrzenia, nagle 
zadumany.
—	Czasami tak samo jest w bitwie.
„On wie!" Serce zamarło w niej ze zgrozy. „Zobaczył moją 
bliznę, lecz wciąż ze mną tańczy". Zerknęła na niego spod rzęs. 
Zaparło jej dech z wrażenia, kiedy spostrzegła, że nie tylko jest 
królem, ale i niezwykle przystojnym mężczyzną.
Melodia popychała ich naprzód, a ona, nie mogąc złapać odde-
chu, nic nie mówiła. Pozwoliła mu się prowadzić, nie dbając o figury 
ani o własne kroki, wydawało się bowiem czymś naturalnym, by jego 
ruchy znajdowały odzwierciedlenie w ruchach Faris. Rytm się nie 
kończył, jakby tańczyła we śnie.
Wtedy jednakże, niby we śnie, muzyka się urwała i oto stanęli, 
podczas gdy wokoło rozchodziły się pary.
Król zwiększył uścisk ręki, jakby chciał wyprowadzić Faris z sali 
przez pobliskie drzwi. Ale ta przerwa na nowo rozbudziła jej niepo-
kój. Cofnęła się wystraszona. Uchwyt jego natychmiast zelżał. Uniósł 
do warg jej dłoń. Dłoń lewej ręki. Potem ją puścił i zniknął w tłumie.
Zabrzmiały rogi, lecz ich czyste dźwięki utonęły wnet w gwarze 
komentarzy, kiedy rozniosła się pogłoska, że Theodor stracił cierpli-
wość i dał znak do rozpoczęcia głównej ceremonii.
Rosemary złapała Faris za ramię i pociągnęła dziewczynę na 
przynależne jej miejsce w szeregu młodych kobiet. Faris nie wie-
działa jednak, co się z nią dzieje, bo nawet gdy rozległy się pierwsze 
tony hymnu, wciąż czuła na dłoni muśnięcie królewskich ust.
—	W imieniu Pani Ognia, niechaj miejsce to pozostanie czyste 
i uświęcone dla naszego obrządku...
Gdy Faris stała oszołomiona, dwaj kapłani i druga kapłanka, 
poświęciwszy salę kadzidłem, solą i wodą, utworzyli trzy punkty 
kwadratu wokół ołtarza upiększonego nąjbujniejszym kwieciem. 
Kapłanka ognia także zakończyła swój obchód: wróciła do ołtarza 
i tam od swej świeczki odpaliła wysokie świece. Na koniec zajęła 
miejsce w południowym narożniku kwadratu.
—	O ziemio, o niebiosa, o słońce, o wodo, stoimy wewnątrz 
kolistego krzyża, bądźcie w nas wszystkie pospołu! — zawołali 
ludzie.
Mistrzyni Elisa i Mistrz Jałowców stali naprzeciwko siebie przy 
ołtarzu, oboje jednakowo odziani w bladozielone peleryny, narzuco-
ne na biało-czarne szaty, naszywane kwiatkami i motylami.
—	Kimże jest ta, co przybywa o świtaniu? — rozpoczął inkan-
tację Mistrz Jałowców. — We mgłę obleczona, krople rosy błyszczą 
w jej włosach.
—	Z głębin morza powstaje i z wiatrem frunie — odpowiedziała 
kapłanka.
—	Jej siła jest siłą nasienia, co w stronę słońca kiełkuje. Jej krasą 
wzrok się zachwyca — brzmiała litania.
—	Piękno jej czyste jak woda, zapach porusza serce niby pieśń 
daleka.
„Tak..." Faris wdychała aromat kwiatów. „Usłyszałam ją... 
Poczułam jej dotyk na duszy". Słowa celebrantów mieszały się ze 
wspomnieniami sadu. Oślepiały ją nakładające się wizje. Wokół 
wyrastały pnie drzew, czy też były to rzeźbione, malowane filary?
—	Gdy wiatr szepcze w kwitnących gałęziach, a księżyc w no-
wiu wspina się na niebo, ona przybywa.
—	Gdy pąk się otwiera w blasku słońca, a ziemię ciepły deszcz 
rosi, ona przybywa.
Mistrz Jałowców odwrócił się do ludzi, rozkładając ramiona.
—	Bracia moi i siostry, zebraliśmy się tu po to, by świętować 
nadejście wiosny i wyprosić błogosławieństwo u Pani Kwiatów. 
Spokojny był sen zimowy, niczego nie wymagał. Zaprawdę pragnie 
cie się zbudzić, rosnąć, znosić wraz ze światem dole i niedole życia? 
Pragniecie zawezwać Panią?
— Tak, pragniemy, niech przybędzie do nas! — zagrzmiało z 
setek gardeł, aż mrowie przeszło Faris po skórze.
„Czy zdają sobie sprawę, że ona naprawdę nadejdzie?" — myś-
lała dziewczyna. „Że już jest z nami?" Zdjął ją nagły strach.
Mistrz stał przed ołtarzem z rękoma wzniesionymi w błagalnym 
geście, wołając Panią imionami, z których jedne były Faris znajome, 
inne po raz pierwszy słyszała. Kiedy koncentrował energię wszyst-
kich uczestników ceremonii w jedną potężną strugę mocy, powietrze 
wydawało się naładowane, jakby wokół gęsto uderzały pioruny. 
Włosy zjeżyły się jej na głowie. W ciszy głos mistrza niósł się niczym 
granie dzwonów, imiona przeistaczały się w obrazy, te zaś poczęły 
z kolei modelować świetlistą postać, stojącą przed ołtarzem z wy-
ciągniętymi ramionami, okrytą falującymi na niewyczuwalnym wie-
trze woalami.
Odzienie jej było uszyte niby z liści, co to raz przypominały szare 
skrzydła, raz płomyki, a kiedy indziej płatki kwiatów, poprzez które 
ciało zjawy połyskiwało jak księżyc w nowiu na porannym niebie. 
Zatopiła w Faris deprymująco przenikliwe spojrzenie, nie pozwala-
jąc jej odwrócić oczu. Tej właśnie wizji Faris przelękła się w sadzie, 
teraz jednak nie mogła przed nią uciec.
„Pani..." — Słowa drżały bezgłośnie na jej wargach. „Czego 
chcesz ode mnie?"
Czyżby oprócz niej nikt niczego nie zauważył? Mistrz Jałowców 
stał nieruchomo przed ołtarzem, wznosząc ręce z uwielbieniem. 
Twarz mu gorzała. Zafascynowany własną wizją nie mógł pośpie-
szyć na ratunek Faris.
Gdy minęła go kapłanka z zamiarem udzielenia błogosławień-
stwa, Faris widziała, jak jej wątłą postać opromienia chwała Pani. 
Słowa odpowiedzi rozbrzmiały na dnie duszy dziewczyny.
.Jestem niczym owoc w łupinie i ziarno w glebie. Jestem niczym 
pęd, co przebiwszy się przez kamienie, otwiera listki ku słońcu. 
Chodź do mnie, urośnij... Jestem niczym deszcz w chmurze i fala 
na morzu. To ja pod postacią wiatru rozrzucam po świecie nasiona 
i daję ludziom natchnienie. Chodź do mnie i zakwitnij w całej 
krasie... Jestem niczym błyskawica w czas burzy i gwiazda w ciem-
ności. Ziemskim ogniem wśród węgli, ogniem miłości w sercach. 
Chodź do mnie, a rozpalę w twej duszy wiekuisty płomień..."
Słowa te huczały i budziły echa w głębi jestestwa Faris, otwiera-
jąc przed nią panoramę obrazów, na jakie wcześniej nie odważyłaby 
się patrzeć.
Przed ołtarz zaczęli cisnąć się pasterze, prowadząc do poświęce-
nia pierworodne jagnięta — bielutkie oseski pobekiwały z szeroko 
otwartymi, ciekawskimi oczami. Następnie podchodzili włościanie 
z workami pełnymi ziarna, którym wnet zamierzali obsiać rolę. Z 
uśmiechem na ustach występowali naprzód mężczyźni i kobiety 
dźwigające dzieci.
—	Pani was błogosławi. Co chcecie dać jej w zamian? — 
zapytała kapłanka.
Pośrodku tłumu stali kawalerowie z wiankami w rękach. Kiedy 
wysunęli się do przodu, Rosemary wyprowadziła przed ołtarz młode 
dziewczęta. Stanęły twarzą w twarz z mężczyznami.
—	Podobnie jak służymy wszystkie ku ozdobie Pani, tak też 
przyjmujemy w jej imieniu wasze dary — powiedziała.
Odwrócona plecami do ołtarza Faris mogła poświęcić pewną 
uwagę swemu otoczeniu, czuła wszakże za sobą obecność Pani, 
jakby stała przed buchającym ogniskiem.
Kawalerowie tworzyli luźne grupki. Andreas Czarnobrody wy-
szedł na czoło i po chwili wahania nasunął wianek na skronie Holly 
z Leśnego Zakątka. Drugi młodzieniec, czerwony jak burak, wręczył 
kwiaty dziewczynie stojącej obok Faris, po nim wystąpił kolejny. 
Dostrzegła Eryka z Morskich Wrót: obdarzył ją uśmiechem, górując 
nad morzem głów.
Faris drżała na całym ciele. Nie zdawała sobie dotąd sprawy, że 
wszystko odbędzie się na oczach gawiedzi, że każda dziewczyna 
zostanie wyróżniona z reszty. „Pani, pomóż!" — krzyknęła w duchu. 
„Spokojnie, jestem przy tobie" — posłyszała niemą odpowiedź.
Następnym w szeregu był sam król.
Promienie słońca odbijały się od złotego diademu. Blask bił mu 
z oblicza, gdy przewiercał wzrokiem Faris, zdając się dostrzegać 
dziewczynę, co stała za nią z tyłu. Kiedy ruszył w jej stronę ze
stateczną opieszałością tak dystyngowanej persony, wcale się nie 
zdziwiła, że przystaje przed nią i jej właśnie wkłada na głowę wianek 
z kwiatów.
Gdy wrócił na swoje miejsce, Faris dostrzegła za nim zdumioną 
twarz brata, na której odbijała się mieszaniną furii i rozpaczy. Inni 
jeszcze mężczyźni występowali naprzód, a wśród nich i Eryk zebrał 
się w sobie i podszedł, by wręczyć wianek Rosemary.
Wówczas rytuał dobiegł końca, muzykanci zagrali pierwsze ta-
kty hymnu pochwalnego z melodią do tańca ćwiczonego wcześniej 
przez dziewczęta. Płynęły słodkie głosy:
O Pani jasna, która z daleka,
Jak gwiazda ranna, pięknem urzekasz!
Racz nas oświecić w tym łez padole,
Zdław strach przed śmiercią, serca stłum boleść.
Tak brzmiał pierwszy werset, po którym zaczął się taniec.
Wam, co cierpicie znojną włóczęgą, Pani 
łaskawa podaje rękę. Trwoga uchodzi, 
nadzieja świta. Gdy lud radośnie nowy 
brzask wita.
W dzień dłuższy wątpisz? Ona zaręcza! 
Gdzie stopką stanie, tam kwiatów tęcza. 
Mądrość jej sowia, czułość gołębia, 
Rozświetla życie, miłość pogłębia.
Kiedy deszcz zsyła i rzeźwi ducha, 
Wstępuje w serca nasze otuclia. Z 
jutrzenką wzejdzie...
Potężne drzwi otwarły się z hukiem na oścież, aż posadzka 
zadrżała. Zimny wiatr wpadł na salę, zakołysał płomykami świec i 
niczym śniegiem obsypał ludzi chmurą kwiatków.
.. .snu smierc przemoze,
Nam skrzydła rosną, gdy Iśniąjej zorze.
Śpiewacy, trzymając się melodii, dokończyli werset; ich nieugię-
te głosy wzbiły się ponad wrzawę rozbiegających się od strony 
wejścia sfrustrowanych okrzyków, jednakże Faris miała wrażenie, 
że brzmią pusto jak dźwięki pękniętego dzwonu. Pani już opuściła 
świątynię.
Wtem tłum rozsunął się na boki niby woda wzburzona piersią 
uciekającego jelenia. Ktoś przepychał się w stronę lorda Theodora.
—	Komendancie, jeno w tobie nadzieja! — Człowiek wypadł na 
wolną przestrzeń przed ołtarzem. Cały ochlapany był błotem, lecz 
jego rozerwany rękaw przy ramieniu przesiąknął krwią, a i na no-
gach były jej ślady. Dysząc ciężko, pochwycił kościste dłonie lorda 
Theodora.
—	Stefanie, chłopcze, uspokój się trochę. Jestem przy tobie. Co 
się stało? — Głos komendanta był cichy i wyważony. Wolno zaczęły 
wracać kolory na poszarzałej twarzy posłańca.
—	Najechali nas, panie, zbójcy z lasu w górach. Zdobyli Leśny 
Zakątek, sadyby wzdłuż Rwącej Rzeki z dymem poszły. Zdołałem 
się przebić razem z dwoma braćmi, lecz na drodze ustrzelili ich z 
łuków... — Młodzieniec osunął się z łkaniem na kolana, wtulając 
głowę w dłonie lorda Theodora.
Holly z Leśnego Zakątka zaszlochała żałośnie, po czym umilkła 
i tylko stała rozdygotana, gdy starały sieją pocieszyć przyjaciółki. 
Andreas wszelako ryknął strasznym głosem i machnął dłonią, jakby 
chwytał niewidzialny miecz. Rozejrzał się w rozterce, zauważył 
Holly i podszedł do zrozpaczonego dziewczęcia.
—	Holly... Miła pani... Sir Charles to rycerz wielkiego męstwa, 
być może daje jeszcze odpór najeźdźcom. Przyrzekam ci, że go 
uratujemy... albo srodze pomścimy. — Zamilkł, przełykając ślinę.
Wzrok jej spoczął na nim po chwili. Uniosła rękę, żeby dotknąć 
jego policzka. Potem jednak boleść znów wykrzywiła jej twarz i 
dziewczyna, nie powstrzymując już łez, pozwoliła się wyprowadzić 
z sali.
Dwaj przyboczni lorda Theodora pomagali wstać posłańcowi. 
Rosemary opuściła szeregi śpiewaków, żeby się nim zaopiekować. 
Niektóre dziewczyny próbowały dokończyć pieśń, lecz zostały za-
głuszone tubalnymi rozkazami lorda komendanta. Mistrz Jałowców 
i kapłanka Elisa pochylali się przed ołtarzem, kończąc w pośpiechu 
ceremonię.
I tylko jej, Faris, gdy tak stała bez ruchu wśród wzburzonego 
tłumu, zdawało się, że słyszy dobiegające z oddali echo srebrnych 
dzwonków.
Masywny dzwon na wieży zabrzmiał donośnie. Dwa piętra niżej 
Caolin czuł, jak drżą ściany korytarza. Ceremonia była przyjemnym 
dla oka widowiskiem, lecz pod koniec Jehan sprawiał wrażenie 
lunatyka. Gdzie on się podział?
Do jego uszu dolatywało przytłumione parskanie koni i pokrzy-
kiwanie oficerów wydających rozkazy: czyniono przygotowania na 
wyprawę wojenną. Nie było potrzeby, by Jehan w niej uczestniczył, 
Theodor wraz ze swoimi ludźmi dałby sobie świetnie radę bez 
wsparcia drużyny króla. Jehan wszakże uczestnictwo w wyprawie 
uważał za swój obowiązek. Ponadto udowadniając, że wciąż jest 
dobrym wojownikiem, zamknąłby usta swym politycznym przeciw-
nikom.
Caolin nie zapominał jednak o groźbie, którą wyczytał w horos-
kopie króla. „Cóż za pożytek z mojej wiedzy, jeśli nie mogę go 
strzec?" — pomyślał, po czym przyśpieszył kroku.
Dobiegł go z naprzeciwka głos króla, słowa dziwnie zniekształ-
cane z każdym echem odbitym od kamieni korytarza. Ktoś mu 
odpowiadał. Caolin przystanął, zastanawiając się, z kim Jehan roz-
mawia.
— Dałeś kwiaty lady Faris, myśląc, że gdybyś uhonorował lady 
Rosemary, przyjąłbyś na siebie zbyt wielkie zobowiązanie. Mam 
rację?
Caolin rozpoznał głos Eryka z Morskich Wrót. Po obejściu 
narożnika zobaczył przed Jehanem młodego rycerza, który stał przy-
garbiony, jakby chciał skoczyć królowi do gardła. Ręka seneszala 
przysunęła się do składanego nożyka —jedynej broni, z jaką się nie 
rozstawał. Eryk przyklęknął jednak przed władcą. Wychodziło na to, 
że go o coś prosi.
Jehan udzielił jakiejś niezrozumiałej odpowiedzi. Wyglądał na 
oszołomionego, jak człowiek wyrwany znienacka z przyjemnego snu.
—	Wiem, że musisz się ożenić, chcąc dobrze służyć królestwu
—	mówił Eryk ze ściśniętym gardłem. — Ale Faris nie jest podobna 
do innych kobiet, które... — Urwał wpół zdania, oblewając się 
szkarłatnym rumieńcem. — Jest taka młoda! Nie zrozumie!
—	Ależ, Eryku... Czyżbyś miał o mnie aż tak niskie mniema 
nie? — Głos Jehana drżał przez chwilę. — Znałem wiele kobiet, lecz 
nie myśl, że dla czczej zabawy grałbym na uczuciach młodej dziew 
czyny.
Ciągle nie zauważony przez rozmawiających, Caolin podszedł 
bliżej, śledząc każdy ruch Eryka.
—	Ach nie, panie! Nawet nie zamyślałem wszczynać tej dysputy, 
tylko że cię tu spotkałem i... Dlaczego dałeś jej kwiaty? — Eryk giął 
się przed królem, patrząc nań z dołu wzrokiem skrzywdzonego psa.
Jehan westchnął. Oblicze nie jaśniało mu jak jeszcze przed 
momentem, było ściągnięte i blade.
—	Nie wiem. Może... — Jego martwe rysy nieco złagodniały.
—	Może to zrobiłem, bo stała tam w świetle podobna do białej lilii, 
a potem ujrzałem za nią przelotnie samą Panią Kwiatów, uśmiechała 
się do mnie... Dałem jej kwiaty, bo była taka śliczna.
—	Ale ty jesteś królem — rzekł Eryk oschle. — Teraz nie będzie 
widziała nikogo poza tobą. Powinienem był ci powiedzieć, że ja... 
Ale cóż, to już bez znaczenia. — Wstał na równe nogi, wyprostował 
plecy. — Panie, czy wyruszymy z ludźmi Theodora?
—	Tak, oczywiście — odparł król w zamyśleniu. — Eryku, 
proszę...
—	A więc, za twoim przyzwoleniem, dopilnuję przygotowań!
—	Kamienne oblicze Eryka przypominało rzeźbiony wizerunek 
zupełnej rozpaczy. Nie czekając na odpowiedź, zasalutował, dum 
nym krokiem minął w milczeniu Caolina i zniknął w głębi korytarza.
„Nigdy nie reagował wylewnie na mój widok" — pomyślał 
Caolin z przekąsem. W tym jednak przypadku istniało prawdopodo-
bieństwo, że rycerz w ogóle go nie zobaczył. Potrząsnął głową i 
zbliżył się do Jehana, który stał, zaciskając pięści w rękawach tuniki i 
gapiąc się na ścianę.
—	Mój drogi panie, co robisz? — zaczął Caolin łagodnie. — 
Będziesz walczył z Erykiem jak zaperzony kogucik? Czy mu się 
wydaje, że kocha tę dziewczynę? — Położył rękę na ramieniu króla.
—	Nie, jemu się nie wydaje. Eryk jest pewny swoich uczuć. Ale 
ambaras! — wybuchnął. — Szkoda, że nie wiedziałem! — Przetarł 
oczy z westchnieniem. Dał się słyszeć tupot nóg i szczęk zbroi. — 
Będę im potrzebny. — Wyprostował się i nagle zadygotał.
Caolin zacisnął mocniej palce na jego ramieniu.
—	Jehanie... Jehanie... Już dobrze! To tylko dziewczyna. 
Gdy król odwrócił ku niemu głowę, Caolin ujrzał w jego twarzy
coś, czego na niej nigdy nie było, coś równie ulotnego jak światło 
padające na liście po odbiciu od płynącej wody. Szybko jednak rysy 
króla przybrały znajomy wygląd, a jego wzrok skoncentrował się na 
seneszalu.
—	Tylko dziewczyna... — powtórzył niczym echo. Potem się 
uśmiechnął. — Lepiej, bym prędko się przygotował, inaczej ruszą 
beze mnie i do końca życia będzie mi to wypominane.
Giermek Rafael nadbiegł z brzękiem z czeluści korytarzy. Za-
trzymał się, zadyszany.
—	Dobrze, że jesteś, panie. Wszędzie cię szukałem... — Usiło-
wał złapać oddech. — Twoja zbroja już czeka, ekwipunek spakowa-
ny. Chodźmy, proszę!
—	Dzięki ci, Rafaelu. Tak, już idę. — Na chwilę dłoń Jehana 
zacisnęła się na ręce Caolina. Zaraz jednak porzucił towarzystwo 
seneszala i zniknął mu z oczu.
—	Uważaj na siebie, panie! — zawołał za nim Caolin, żałując 
w duchu, że król musi jechać. Owionął go chłodny przeciąg, który 
zdał mu się pierwszym tchnieniem wichury mającej ich wszystkich 
zdmuchnąć. Nie wiedział, czy Jehan go usłyszał.
Czas jakiś stał w rozterce, rozmyślając nad pożytecznym zaję-
ciem. Wojna była wszakże domeną Jehana, nie seneszala, i nawet 
jego zwykłe powinności związane z zaspokajaniem królewskich 
potrzeb wypełniała obecnie służba Theodora. Caolin pokręcił głową 
i ruszył w stronę bramy, aby popatrzyć na odjazd kawalkady.
Czerwone słońce przebłyskiwało spod zwałów chmur, kiedy 
orszak wojenny Corony gotował się do odjazdu. Światło mieniło się 
na hełmach i kolczugach rycerzy niczym gasnący płomień, kolorem 
krwi barwiło jaskrawe sztandary i formalny rynsztunek bojowy. Siły 
posłane przez Theodora do wzmocnienia wschodnich zamków ginę-
ły z wolna w oddali, ludzie pozostawieni na straży twierdzy sarkali 
rozczarowani na murach. Setka żołnierzy, których przydzielił Theo-
dor do królewskiej świty, stała w ordynku przed bramami, czekając 
na sygnał wymarszu. Byli między nimi ludzie z przybocznej gwardii 
Theodora, pochodzący z doliny Rwącej Rzeki, gdzie, jak się dowie-
dzieli, spłonęły ich domy. Drużyna króla także czekała w gotowości.
Faris ściągnęła poły szarego płaszcza, lecz napastliwy wiatr 
wyszukiwał każdą niedoskonałość w splocie tkaniny. Wstrząsana 
dreszczami czuła nieprzyjemny ucisk w żołądku. Nawet Ojciec Gór, 
wznoszący się w białej okrywie na północ od warowni, zdawał się 
teraz butny i nieubłagany. Patrzyła z góry na wątłą armię Theodora, 
współczując koniom, które nerwowo przebierały nogami w przewi-
dywaniu oczekującej ich podróży.
Niełatwo przychodziło jej zebrać myśli. Zbyt wiele tego dnia się 
wydarzyło. Rankiem sir Eryk gawędził z nią jak rezolutny junak, 
teraz niby posąg w zbroi dosiadał czarnego rumaka. Gdy raz jego 
wzrok przebiegł po murach, Faris odniosła wrażenie, że świadomie 
unika jej spojrzenia.
Rosemary zbliżyła się i ujęła ją pod ramię.
— Czy i ty cała zmarzłaś? Czemu się ociągają? — zapytała 
zniecierpliwiona. Ona też spoglądała w kierunku sir Eryka.
Dokładnie poniżej okna nastąpiło gwałtowne poruszenie, gdy 
lord komendant wynurzył się z bramy z synem u boku. Hełmy i 
misiurki zakryły im włosy i brody, wydawali się więc łudząco do
siebie podobni, aczkolwiek Sandremun był nieco wyższy, a długie 
kończyny obłożył grubszą warstwą ubrania. Faris zerknęła na swą 
siostrę Berisę, która stała opodal w towarzystwie teściowej. Obie 
pochylały się nad parapetem, machając beztrosko rękami, jakby ich 
mężowie co dzień wyruszali na wojnę.
„Mimo to przejmuje się chyba losem Sandy'ego" — pomyślała 
Faris niechętnie o swej siostrze. „W przeciwnym razie zauważyłaby, 
jak drżę, i odesłała mnie do środka!" Berisa próbowała zastąpić jej 
matkę, lecz swą nierozmyślną tyranią sprawiała, że Faris czuła się 
jeszcze bardziej osierocona. Przez chwilę wszechogarniająca miłość, 
jaką poczuła w sadzie, przemknęła jej w pamięci niczym zapach 
kwiecia niesiony zmiennym wiatrem. Zamknęła się jednak w sobie, 
bojąc się ulec doznaniu, a wtedy ono minęło.
Bezładny gwar rozmów przycichł raptownie, Faris usłyszała głos 
króla. Nie zauważyła jego nadejścia, patrząc na Berisę, lecz teraz stał 
tuż pod nią, pogrążony w rozmowie z seneszalem. Czy spojrzy w jej 
stronę? Jak sama zareaguje?
Jehan ruszył naprzód z seneszalem. Caolin pokłonił się swemu 
panu. Jehan poklepał go przyjacielsko po ramieniu, a wtedy seneszal 
się wyprostował, potrząsając jasną czupryną. Król pozwolił mu 
odejść, po czym wspiął się na s wego rumaka. Usadowił się wygodnie 
w siodle, a widząc powyżej żonę lorda Theodora, pozdrowił ją 
gestem ręki. Jego wzrok omiótł następnie pozostałe osoby, ale czy 
zawahał się na moment, dostrzegłszy wśród nich Faris, tego nie 
mogła stwierdzić.
I podobnie jak wcześniej miała pewność, że nie jest mu obojętna, 
tak teraz obudziło się w niej przeświadczenie, iż król żałuje dokona-
nego wyboru, że wspomina jej bliznę. Robiła, co mogła, aby nie 
okazać wstydu — wpatrywała się w dal, udając, że nie widzi wojow-
ników.
.Mężczyzna wymaga od ukochanej kobiety, aby była bez skazy". 
Faris nie umiała odegnać wspomnienia słów ojca, odrazy w jego 
spojrzeniu, kiedy odwracał jej oparzoną rękę i kazał na nią patrzeć. 
„Kto wiedząc o tym, powie ci, żeś piękna, ten skłamie, a jeśli 
sprawisz, że w swej nieświadomości uważać cię będą za piękną,
gotuj się wieść życie w zakłamaniu". Bliska omdlenia na to straszne 
wspomnienie, zaczęła już odwracać głowę.
Nagle Berisa syknęła z cicha. Po chwili konsternacji Faris uświa-
domiła sobie, że siostra nie wskazuje na jej ramię, ale na dziedziniec 
zamkowy.
—	Coś podobnego! Wiedziałyście o tym?
Otrząsnąwszy się z ponurych myśli, Faris podeszła do Rosemary 
i przechyliła się nad krawędzią parapetu. Z dołu Farin w pełnej zbroi 
szczerzył do nich zęby. Przełożył do drugiej ręki okrągłą tarczę i 
pomachał im wesoło. Rosemary, uśmiechając się, odwzajemniła 
mu się podobnym gestem.
—	On jest jeszcze za młody! — krzyknęła Berisa. — Brak mu 
wojennego doświadczenia, któż się nim zaopiekuje?
—	Opamiętaj się, Beriso — zripostowała Rosemary. — Gdyby 
nie jego cudaczne pomysły, byłby już pasowany! Dorósł przecież do 
ścigania banitów! Raczej wątpliwe, czy się z nimi zetrą, ale jeśli już, 
to nie tylko twój mąż, ale i ludzie tacy jak sir Eryk z Morskich Wrót 
staną u jego boku. Farin będzie tam bezpieczniejszy niż w domu!
—	Chciał się przypodobać królowi — mruknęła Faris. Nagła 
wizja nałożyła się na rozgrywającą się w dole scenę, obraz zapa-
miętany z ostatniego snu. Ujrzała oblicze Farina, bynajmniej nie 
uśmiechnięte, lecz blade i skupione, kiedy zasłaniał się mieczem 
przed ciosami obcych ludzi, nacierających w śnieżnej zamieci. Klin-
gi błyskały w skąpym świetle. Obok niego zobaczyła Rafaela, kró-
lewskiego giermka, tuż obok jeszcze jednego człowieka. Mignęło 
ostrze spadające na głowę Farina, lecz w ostatnim momencie zostało 
sparowane. Dostrzegła Jehana.
„Przyśniła mi się bitwa, a teraz król jedzie na wojnę". Faris 
załkała i ukryła twarz w dłoniach.
W powietrzu zadrżało, gdy rozległy się podnoszące na duchu 
dźwięki rogu. Zmieszane pomruki stały się głośniejsze, gdy ci, co 
jeszcze nie dosiedli koni, wspinali się na siodła. Uderzenia kopyt 
przeszły w miarowy rytm, zwierzęta ruszyły w równym szeregu. 
Kiedy Faris odzyskała zdolność widzenia, ujrzała już tylko plecy 
odjeżdżających jeźdźców. Mimowolnie wyciągnęła rękę.
Nie wszyscy się jednak odwrócili. Wstrzymując oddech, Faris 
przyglądała się samotnej postaci, która pozostała na drodze. Napo-
tkała badawcze spojrzenie seneszala.
Długo na niego patrzyła, kołysząc się z lekka na wzmagającym 
się wietrze. Lodowate łzy spływały jej po policzkach.
3 Zaufanie i 
zdrada
—	O patronie pól bitewnych! — krzyknął Eryk. — Toż to żaden 
zaszczyt takie wojny prowadzić! — Chmurnym okiem przyglądał 
się zrujnowanemu obejściu. Tlące się jeszcze belki przyprószył już 
śnieg.
Jehan wiercił się w siodle, bezskutecznie próbując rozluźnić 
mięśnie znużone wielogodzinnąjazdą. Uśmiechnął się smętnie. „No 
tak, Eryku" — pomyślał. „Inaczej uczyłem cię walczyć, gdyśmy 
wojowali z Elayą na południu".
Po opuszczeniu warowni posuwali się w kierunku północnym. 
Dobrze po zmierzchu zatrzymali się przy drodze na niespokojny 
odpoczynek, a ledwie się rozwidniło, już siedzieli w siodłach. Ojciec 
Gór wznosił się teraz po ich lewej ręce, zaczątki południowej odnogi 
Rwącej Rzeki bulgotały wśród pastwisk. Kłęby dymu niosły się na 
południe, przyćmiewały światło poranka i duszącym swądem wy-
pełniały powietrze. Na zaplamionym krwią podwórcu poniewierały 
się sprzęty domowe, uznane widać przez grabieżców za mniej war-
tościowe. Nieopodal stała czarno-biała krowa z wymionami pełnymi 
mleka, której żałosne muczenie wtórowało kłapaniu ptaków padli-
nożernych.
—	To zwyczajna taktyka leśnych zbójców — skomentował 
Theodor ponuro. — Napadają nocą, wycinają w pień mieszkańców, 
a posiadłość plądrują i puszczają z dymem. Ciągną z północy w wa 
tahach liczących najmniej pół setki ludu, przeczesują ze dwie doliny 
i wracają w góry. Ale o tej porze roku nikt się ich nie spodziewał.
Obawiam się, że zbyt wielu żołnierzy zjechało na święto i granice 
pozostały bez dostatecznej ochrony.
Jehan potrząsnął głową, gniew wrzał w jego sercu. Wiedział, że 
opryszki rokrocznie w ten sposób napastują Coronę... jednakowoż, 
gdyby nie przybył na północ, okoliczne majątki miałyby lepszą 
ochronę i krew tutejszych mieszkańców nie barwiłaby śniegu.
—	Jak daleko stąd do Leśnego Zakątka? — zapytał.
—	Będzie ze dwie godziny forsownej jazdy gościńcem, panie 
— odparł lord komendant. — Broni wejścia do doliny, ale się lękam, 
że napotkamy tam same zgliszcza.
—	Proszę, panie, zezwól mi pojechać i sprawdzić! — odezwał 
się dziarsko tęgi mężczyzna z czarną najeżoną brodą, jadący na czele 
kawalkady. Andreas Czarnobrody. Jehan odgrzebał to imię z pamię-
ci, gdzie kłębiły się nazwiska wszystkich przedstawionych mu ze-
szłego popołudnia osób.
—	Charles, mój pan, to mężny wojownik, mógł ich przecież 
powstrzymać! Biada mi, że go zostawiłem! Kazał mi odwieźć Holly 
na uroczystość... Niby że za stary już był na tańce... Moje miejsce 
wszak było przy jego boku!
—	Ochłoń, Andreasie, ochłoń! — rzekł Theodor. — Nie ma 
powodu, byś się za to łajał. Obowiązek nakazuje wykonać polecenie 
pana. Posłuchaj. Poprowadzę główne siły drogą na Wodogrzmoty, 
gdyż ślady bandytów wiodą w tamtym kierunku, ty zaś zabierzesz 
wszystkich ludzi z tej doliny, na dokładkę pięćdziesięciu z mej 
gwardii, i ruszysz do Leśnego Zakątka. Będziesz czuwał, by nie 
najechano mnie z tyłu gościńcem.
Andreas pokłonił się nisko ponad łękiem siodła, odwrócił wierz-
chowca i powiódł przydzielonych mu ludzi wyznaczoną drogą. 
Pozostali odprowadzali go współczującym wzrokiem.
—	Nie móc kiwnąć palcem, aby uchronić swego pana od śmier 
ci, to najgorszy los, jaki może spotkać rycerza! — skonstatował Eryk 
posępnie.
„Gorszy to patrzeć bezsilnie, jak własny lud zmaga się z wro-
giem" — pomyślał król. Gdy z tyłu tupnął głośniej czyjś koń, 
usłyszał szeptane zapytanie:
w^
—
	
Czy 
nikt 
się 
nie 
przej
muje 
tymi 
znisz
czeni
ami?
Jeha
n 
odwrócił 
się 
ukradkie
m. 
Zobaczy
ł 
młodego 
Farina, 
pochy-
lonego 
w stronę 
królews
kiego 
giermka 
Rafaela. 
Nie 
spostrze
gli się, 
że są 
obserwo
wani.
—
	T
o raczej 
zrozumi
ałe, że 
król i 
lord 
komend
ant to 
ludzie 
z żelaza, 
ale czy 
reszta 
się nie 
zastana
wia, co 
będzie, 
gdy 
dogonim
y 
tych 
czartów
? Nie 
uważasz
, że 
człowie
k osiąga 
ów 
spokój 
ducha, 
wstępuj
ąc w 
stan 
rycerski
?
Na 
szczupły
m 
obliczu 
Farina 
odbijały 
się trudy 
podróży, 
lecz 
oczy 
jego 
błyszcza
ły. 
„Oczy 
tamtej 
dziewcz
yny, na 
twarzy 
jej bra-
ta..." 
Król 
znów 
patrzył 
naprzód, 
odpędza
jąc 
natrętne 
myśli, 
podczas 
gdy 
szepty 
obu 
mężczyz
n nie 
ustawał
y. 
Żałował, 
że nie 
może im 
powiedz
ieć, iż 
strach i 
wyrzuty 
sumieni
a nigdy 
nie 
gasną, a 
jeśli tak 
się 
dzieje, to 
chyba 
jedynie 
po 
śmierci 
duszy, 
choćby i 
ciało 
nadal 
walczył
o.
—
	S
am nie 
wiem — 
rzekł 
Rafael. 
— Ale 
raczej 
wątpię. 
Jedno 
wiem na 
pewno: 
ja też się 
boję. 
Pst! 
Theodor 
coś 
mówi!
Kole
jny raz 
zaryczał
a 
żałośnie 
krowa. 
W 
gałęziac
h drzew 
rosną-
cych 
przy 
pogorzel
isku 
zakrakał 
kruk. 
„Muzyk
a pola 
bitwy" 
— 
pomyśla
ł król.
—
	
Może 
ktoś 
wreszcie 
uspokoi 
tę 
przeklęt
ą 
krowę? 
— rzucił 
Theodor
.
Sene
szal 
Caolin 
rozsiadł 
się 
wygodni
e na 
niskim 
krześle 
przed 
kominki
em, 
wydoby
wając ze 
strun 
gitary 
delikatn
e 
dźwięki 
sonaty. 
Trzymał 
w ręku 
przepięk
ny 
instrume
nt z 
doskona
le 
wypoler
owane-
go 
drewna, 
ozdobio
ny 
wokół 
pudła 
rezonan
sowego 
ornamen
tem 
geometr
ycznym 
i masą 
perłową.
Faris 
uniosła 
głowę, 
przeryw
ając na 
chwilę 
wyszyw
anie. 
Zdu-
miewała 
ją jego 
zdolność 
do tak 
równej i 
dokładne
j gry, 
mimo że 
nie 
skupiał 
uwagi 
na 
muzyce, 
ale na 
swych 
słuchacz
kach. 
Narzucił
a jej się 
myśl o 
sarnie 
skubiące
j trawę 
na łące, 
która 
nieustan
nie 
strzyże 
uszami, 
by 
wyłowić 
pierwszą 
oznakę 
niebezpi
eczeńst
wa. Tyle 
że 
czujność 
Caolina 
nie 
miała 
nic 
wspólne
go ze 
strache
m.
Kiedy Farin grał na swojej harfie, muzyka pochłaniała go całko-
wicie; niekiedy jego palce trącały niewłaściwe struny, niezdolne 
wyrazić całą tę ekspresję, jaką czuł w duszy. Tam gdzie teraz 
przebywał, nie mogła mu uprzyjemnić czasu żadna harfa. Faris 
zagryzła wargę i przebiegła spojrzeniem po twarzach skupionych 
wokół paleniska, chcąc odegnać sprzed oczu natarczywą wizję za-
kutych w zbroje postaci, brnących z mozołem przez śnieżne zaspy.
Przez okno za jej plecami światło późnego popołudnia wpadało 
wątłe i poszarzałe, lecz blask ognia na kominku ozłacał płowe włosy 
Caolina, wyostrzał jego profil i ogrzewał twarze zasłuchanych ko-
biet. Najbliżej siedziała lady Amata o dobrodusznej fizjonomii; jej 
pulchne ciało, zarumienione od ciepła, wygładzało zmarszczki 
sześćdziesięciu lat życia. Tuż dalej Berisa o czarnych włosach, 
zaczesanych do tyłu na podobieństwo kruczych skrzydeł, uwijała się 
z szydełkiem nad stosem pończoch.
Za nimi Rosemary sporządzała środek przeciwbólowy dla Ste-
fana z Długiego Grzbietu, którego łóżko ustawiono prostopadle do 
kominka. Towarzyszyli im też dwaj mężczyźni, z tych pozosta-
wionych do obrony warowni. Jeden właśnie wyciągał ręce przed 
Holly z Leśnego Zakątka, pomagając jej nawinąć motek wełny. W 
rogu Branwen, pokojówka Rosemary, siedziała z wrzecionem 
leżącym w zapomnieniu na kolanie. Nawet stary pies Rosemary nic 
sobie nie robił z restrykcji Berisy, spał smacznie obok krzesła swej 
pani.
Berisa podniosła wzrok, gdy melodia stała się wolniejsza.
—	Grasz z wprawą, mój lordzie seneszalu. Winniśmy ci wdzięcz-
ność za miłą rozrywkę, która pomaga nam zapomnieć o losie naszych 
rycerzy.
—	Owszem, zapomniałyśmy, póki nam nie przypomniała — 
mruknęła pod nosem Rosemary.
Faris, haftując, ukłuła się w palec i przycisnęła go czym prędzej 
do ust, rozglądając się dokoła, czy ktoś nie zauważył jej zdenerwo-
wania. A to dopiero! Farin był jej bratem, łączyła ich więź tej natury, 
że z pewnością by wiedziała, gdyby spotkało go coś złego. Kiedy 
pewnego razu spadł z konia i złamał rękę, od razu to wyczuła.
Podobnie gdy podczas polowania porwała go obsuwająca się lawina 
kamieni.
„A mimo to jestem taka zdenerwowana, jakby nie mój brat, a 
kochanek wyruszył na wojnę. Aleja nie jestem niczyją panią" — 
pomyślała z goryczą, przypominając sobie, jak Eryk unikał jej wzro-
ku, jak król udawał, że jej w ogóle nie dostrzega. „I nie wydaje się, 
bym miała nią kiedykolwiek zostać!" Chwyciła wojowniczo za igłę, 
lecz wskutek drżenia ręki nie umiała trafić we właściwe miejsce.
—	Nie uważam się za godnego, by wieść prym w umilaniu nam 
czasu — rzekł Caolin, patrząc w oczy wszystkich zebranych. Ele 
gancko przystrzyżone włosy zaszeleściły na postawionym kołnierzu, 
gdy kręcił głową, przyglądając się towarzystwu. — Czyż żadna 
z was, damy, nie uraczy nas piosnką?
Faris ostatni raz przekłuła igłą koszulę, szybko ją złożyła i wrzu-
ciła do koszyka. Wstała.
—	Zaśpiewam, jeśli będziesz mi akompaniował — wyrzuciła 
z siebie, siląc się na spokojny ton.
—	Zaprawdę, moja pani, wspomogę cię z wielką ochotą. Cóż to 
ma być za śpiewka?
Napotkała jego wzrok, potem omiotła spojrzeniem komnatę. 
Rosemary sprawiała wrażenie zadowolonej, reszta okazywała zain-
teresowanie. .. z wyjątkiem Berisy, która marszczyła czoło, jakby się 
wahała, czy powinna zaprotestować. Na moment Faris ogarnęły 
wątpliwości. Bała się, że głos ją zawiedzie wobec tej całej publiki, 
nadto wiedziała, że jej siostra ostro zareaguje, spostrzegłszy najlżej-
szy objaw czyjejkolwiek dezaprobaty.
„I będzie mi do końca życia wypominać, jak się zbłaźniłam!"
—	Zaśpiewam O motylu — oznajmiła. Tę balladę ćwiczyła z 
Farinem setkę razy. — Znasz to?
—	Nie — odparł Caolin z uśmiechem. — Ale jeśli zanucisz 
pierwszą strofę, dołączę do ciebie.
—	Jeszcze się wstrzymajcie. — Rosemary pochylała się nad 
swym pacjentem. — Dołóżmy więcej drew do kominka. Zbliża się 
wieczór, niebawem zrobi się zimno, a nie chcę, żeby Stefan się 
przeziębił.
Dwie córki Berisy zerwały się z niejakim poczuciem winy i przy-
niosły ze skrzyni kilka bierwion do podsycenia ognia. Już po chwili 
blask płomieni docierał do wszystkich kątów komnaty, migocząc na 
pomalowanych ścianach i tworząc fantastyczne cienie na rzeźbio-
nych belkach stropu.
Głos Faris, zrazu niepewny, szybko nabrał mocy i wypełnił 
komnatę jak przed momentem blask ognia.
Kołyszą mnie wiatry, gdy szybuję z gracją, Ni to 
kwiat, ni skrzydlata istota. Spijam słodki nektar, 
przeglądam się w rosie, Komuż większa pisana 
swoboda?
Jeno wszędzie dźwigam losu mego brzemię, 
Poprzez łąki, po lesie, po niwie. Zima mnie 
dopadła, na mą duszę dybie, Nie znasz — rzecze 
— wolności prawdziwej.
Ot, wzlatuję w krasie niczym dziecię niebios, Już 
mnie srogie nie trapią wietrzyska. Skrzydła 
porzuciłem, niech fruną ku ziemi; W stroju 
nowym jaśnieję, rozbłyskam.
Faris skończyła i natychmiast usiadła, serce trzepotało jej w piersi 
z radości, że wyśpiewała całość czystym głosem i nie pomyliła słów. 
Rozejrzała się dokoła, wodząc spojrzeniem po twarzach, które dotąd 
jawiły jej się rozmyte.
—	W twej rodzinie nie tylko Farin obdarzony jest talentem — 
rzekł Caolin, lustrując ją uważnie. — Śpiew twój, o pani, pięknem 
dorównuje twym licom.
Na skutek ulgi, jakiej doznała po udanym występie, bez trudu 
znalazła słowa odpowiedzi.
—	Panie, nie przywykłam do przedstawień w tak licznym gro 
nie. Jednakże dzięki twej grze czułam się swobodnie.
Rozległy się pomruki uznania, a nawet dało sie słyszeć trochę
r^
nieśmia
łych 
oklaskó
w. 
Stefan 
usiłowa
ł unieść 
się na 
łokciac
h i po-
patrzeć 
na 
śpiewac
zkę, 
lecz 
Rosema
ry 
delikatn
ie, acz 
stanowc
zo 
przymu
siła go 
do 
leżenia.
—
	
Wielkie 
nieba, 
Rosema
ry, mam 
tylko 
rozcięte 
ramię — 
po 
wiedział 
Stefan z 
irytacją. 
— Nie 
musisz 
się o 
mnie 
troszczy
ć, 
jakbym 
już 
konał.
Rose
mary 
pryc
hnęł
a ze 
znie
cierp
liwie
niem
.
—	N
ie boję 
się, że 
skonasz, 
ale że 
zostanie
sz 
kaleką, 
jeżeli 
wciąż 
się 
będziesz 
tak 
wiercił. 
Pozszyw
ałam ci 
ranę, jak 
umiałam
, chociaż 
szkoda, 
że nie 
może 
przyjrze
ć jej się 
Mistrz 
Jałowcó
w. Ale 
nie 
pomogą 
ci żadne 
opatrun
ki, jeśli 
nie 
umiesz 
spokojni
e 
wyleżeć
!
—	J
estem 
pewien, 
że dotyk 
twoich 
palców 
to 
najlepsz
e z 
możli-
wych 
lekarstw
o — 
odezwał 
się 
Caolin.
—	M
iła mi 
twoja 
galanteri
a, panie, 
ja 
jednak 
trzeźwie
j 
oceniam 
swe 
umiejęt
ności.
—	C
zyżbyś 
polegała 
na 
umiejętn
ościach 
Mistrza 
Jałowcó
w? — 
Caolin 
uniósł 
brwi. — 
Wiesz, 
że 
uzdrawi
anie nie 
było 
nigdy 
jego 
specjaln
ością. 
Został 
tylko 
ogólnie 
przeszko
lony, jak 
my 
wszyscy, 
którzy 
studiow
aliśmy 
w 
Akadem
ii 
Mędrcó
w.
—	J
uż 
nieraz 
mi się 
przydał
y jego 
rady — 
stwierdz
iła 
oschle 
Rosema
ry.
—	O
tak, 
w 
roli 
dora
dcy 
czuje 
się 
dosk
onale
.
Fari
s 
zauważ
yła 
rosnące 
rozdraż
nienie 
Rosema
ry. 
Uniesio
na 
niedaw
nym 
sukcese
m, 
postano
wiła 
interwe
niować.
—	B
yłeś w 
Akadem
ii 
Mędrcó
w? — 
zapytała 
czym 
prędzej 
Caolina. 
— Choć 
mieszka
my tak 
blisko, 
niewiele 
o niej 
wiemy. 
Tyle 
tylko, 
że 
nieliczn
ych 
przyjmu
ją tam 
do 
nauki. 
— 
Uśmiec
hnęła 
się do 
niego, 
skrzętni
e 
skrywaj
ąc 
krótkotr
wałe 
zmiesza
nie na 
myśl o 
zdolnośc
iach, 
jakie 
podobno 
nabywal
i 
wychow
ankowie 
tej 
szkoły.
—	P
ięć lat 
zdobyw
ałem 
tam 
wiedzę 
— 
odrzekł 
spokojni
e Cao-
lin. — 
Studiow
ałem to 
wszystk
o, o 
czym i 
wy 
musiały
ście 
słyszeć 
w czasie 
przygot
owań do 
inicjacji: 
doktryn
y 
Drzewa 
Życia, 
zwycza-
je 
ptaków, 
zwierzą
t i 
gwiazd.
—	K
toś 
mówił, 
że 
oswajas
z wilki 
— 
wtrąciła 
Holly z 
Leśnego 
Zakątka
.
—	Tego nauczyłem się później, kiedy byłem sam — odpowie 
dział seneszal. — Możejeszcze poznacie mojego przyjaciela Gerola, 
kiedy nadejdzie z południa. Tylko go patrzeć.
Lady Amata wydała z siebie cichy, zduszony dźwięk. Cao-lin 
obejrzał się, chyba ucieszony wrażeniem, jakie wywarło jego 
oświadczenie. Kupcy z Laurelynnu powiadali, jakoby seneszal zbra-
tał się z wielkim wilkiem, lecz Faris podobne opowieści wkładała 
dotąd między bajki.
Stefan wczepił się w ramię Rosemary.
—	On ma rację, już mnie uzdrowiłaś. Pozwól mi wstać, a jutro 
ruszę w ślad za naszym oddziałem.
Rosemary odsunęła jego palce i wstała.
—	Leż cierpliwie i raduj się, że na razie masz z głowy wojowa-
nie! — Podeszła do okna i wlepiła wzrok w strugi deszczu. Stefan 
odwrócił głowę i westchnął z rezygnacją.
—	Długo król zamierza zabawić na północy? — zapytała Berisa 
seneszala. — A ty z nim tu zostaniesz?
—	Zostanę lub wyjadę, zależnie od królewskiego postano-
wienia.
Stefan mamrotał coś niewyraźnie, próbując podźwignąć się na 
zdrowej ręce. Faris przeniosła się natychmiast na opuszczone przez 
Rosemary krzesło.
—	Lady Rosemary wcale nie chce być nieuprzejma — powie 
działa. — Martwi się tylko o ojca i brata. Zanim byś do nich dotarł, 
sami uporaliby się ze zbójcami i pewnie wracali już do domu — 
dodała uspokajająco, poprawiając kołdrę.
Spojrzał na nią bystro. Wyraz udręki zniknął z jego twarzy, gdy 
się doń uśmiechnęła. A ona wciąż go pocieszała, zdziwiona, z jaką 
łatwościąjej to przychodzi.
Stefan westchnął.
—	Wiem, że mój pan i pozostali zrobią co w człowieczej mocy, 
lecz ciężko tak leżeć i zmagać się z myślami. Wdzięczny wam 
jestem, żeście tak długo przy mnie siedziały.
Faris z uśmiechem ujęła jego rękę.
Raz jeszcze głos Caolina wzbił się ponad ogólną wrzawę.
—	Czas naszego pobytu określą wieści, jakie przyniosą wraca-
jący rycerze.
—	Co sądzisz o seneszalu? — spytał Stefan, gdy Faris zwróciła 
ku niemu oblicze. — Wydaje się nadzwyczaj chłodnym człowie-
kiem, jak na towarzysza króla.
—	Tym swoim spojrzeniem potrafi zmrozić duszę! — stwierdził 
jeden z mężczyzn, który podsłuchał pytanie. — Tak czy owak, słynie 
ze skuteczności, a nikt jeszcze nie wymyślił łapówki, jaką można 
byłoby go przekupić.
Faris przypatrywała się Caolinowi — zastygłemu w bezruchu 
szczupłemu ciału, przyobleczonemu szatą koloru czerwonego wina; 
głowie zawieszonej w takiej pozycji, jakby chciał, aby poszczególne 
zmysły nie przeszkadzały sobie wzajemnie; jasnej skórze, tak ściśle 
rozpiętej na wysokich kościach policzkowych i krogulczym nosie, 
że na twarzy nie mogła się pojawić żadna oznaka uczuć. Oto czło-
wiek, którego król wybrał na swego najważniejszego sługę, bądź też 
— jak tu i ówdzie przebąkiwano — na swój cień, swoją duszę.
Wyczuł skierowany na siebie wzrok i przechwycił jej spojrzenie, 
lecz ona szybko odwróciła oczy.
—	Jeżeli tym razem nie rozgromią bandytów, król zechce spró 
bować ponownie — stwierdził Caolin. — On lubi załatwiać sprawy 
do końca.
Faris wsłuchała się w bębnienie kropel deszczu o szyby podzie-
lone ołowianymi ramkami. Wyżej w górach pewnie sypał śnieg. Co 
się działo z królem?
—	Nie zimno ci? — spytał Stefan. — Jesteś taka wiotka, że 
bałbym się wystawiać cię na podmuchy zimowego wiatru.
Faris potrząsnęła głową i uśmiechnęła się do rannego, uświada-
miając sobie z zaskoczeniem, jak bardzo ją podbudowało powodze-
nie w śpiewaniu.
—	Nie... Nic mi nie jest. A ty odpoczywaj i nie przejmuj się 
Rosemary.
—	Nie... — Jego uśmiech zgasł wolno na wargach, przymknęły 
się powieki. Faris wygładziła mu włosy. Mikstura Rosemary naresz-
cie zadziałała.
—	Zmierzch zapada, a ja muszę jeszcze coś załatwić przed 
wieczerzą — oświadczył Caolin. Wstał i pokłonił się damom.
—	Ach, wybacz nam, panie, żeśmy cię tak długo zatrzymywały!
—	rzekła grzecznie lady Amata. — Rosemary, skarbie, znajdź mój 
szal. Przed wieczerzą chcę chwilkę odpocząć w swej komnacie.
—	Tak, matko. — Rosemary szepnęła coś jeszcze swemu pa-
cjentowi, po czym odeszła, by przynieść matce jej puszysty szalik.
—	Lady Faris, twój śpiew sprawił mi wielką przyjemność. Mam 
nadzieję, że będę ci mógł jeszcze kiedyś akompaniować.
Faris ze zdziwieniem patrzyła, jak Caolin do niej podchodzi. 
Wyciągnęła dłoń. Pokłonił się, a potem pomógł jej wstać. Gdy 
patrzył na nią badawczo, walczyła z sobą, żeby nie wyrwać ręki i nie 
odejść.
—	Prawdę powiedział — rzekł seneszal cicho. — Zaiste jesteś 
lilią północy.
Faris wyprężyła się dumnie, mając uczucie, jakby jego wzrok 
ozdabiał ją perłami i jedwabiami. Ale kto mu to powiedział? Eryk? 
Jehan? On się wszakże tylko ukłonił, a ona pomyślała: „To rzecz nic 
nie znacząca... Nie widział mojej blizny". Wypuścił jej dłoń, a gdy 
dygnęła, odszedł.
Odprowadzała go wzrokiem, kiedy Berisa dotknęła jej ramienia.
—	W imię Pani, co miało znaczyć to całe przedstawienie?
—	Masz na myśli balladę? Chyba mi dobrze poszło. — Faris 
stała oko w oko z siostrą z butnie podniesionym czołem, aczkolwiek 
czuła uścisk w krtani i wyrzuty sumienia, które Berisa zawsze w niej 
wzbudzała.
—	Faris, nie udawaj, że nie rozumiesz. Nie wychowano cię tak, 
byś wodziła mężczyzn za nos. — Ciemne brwi Berisy ściągnęły się 
surowo.
—	A wodzę? Czy będą za mną chodzić? — Wpatrywała się w 
siostrę w oczekiwaniu na przypomnienie, dlaczego powinna wy-
strzegać się miłości.
—	Naturalnie. Młoda, ładna dziewczyna...
—	A zatem jestem młodą i ładną? Nigdy mi tego nie mówiłaś.
—	Czyżby ojciec się mylił?
—	No, cóż... Masz urodę po matce — przyznała Berisa z opo 
rem. Westchnęła i skrzyżowała ramiona. — Napominam cię tylko 
dla twego własnego dobra! Jeśli będziesz się zalecała do mężczyzn, 
zechcą się z tobą kochać, a wtedy co zrobisz?
„Może im pozwolę?" — pomyślała z goryczą. Może warto by 
było dla iluzji miłości, choćby trwającej chwilkę? Zanim poznaliby 
prawdę, już by ich odegnała. A gdyby z tego powodu cierpieli, 
przynajmniej nie cierpiałaby ona jedna.
—	Ech, Beriso. — Potrząsnęła głową. — Patrzą na mnie tylko 
dlatego, że król okazał mi drobną łaskę. Wnet znudzi im się ta 
zabawa. Czy kogoś naprawdę obchodzi, co ja zrobię?
—	Tak uważasz? — Berisa obrzucała ją zdumionym spojrze-
niem, jakby po raz pierwszy ją zobaczyła. Potrząsnęła głową. — A 
jeśli im się znudzi, czy to cię nie zaboli?
Faris wpatrywała się w siostrę, zastanawiając się, czy widzi w jej 
twarzy znamiona rzeczywistej troski, zwyczajnej protekcjonalności, 
a może obu tych uczuć po trosze. Prawa dłoń przesunęła się, aby 
przykryć bliznę ukrytą pod lewym rękawem, zamiast tego jednak 
chwyciła tylko fałdę spódnicy.
—	W porównaniu z ryzykiem, jakie dziś ponosi Farin, czymże 
są moje obawy?
Berisa kiwnęła głową, jakby Faris wypowiedziała niepodważal-
ną prawdę.
—	Radziłam Farinowi zostać, podobnie jak tobie radzę teraz 
mieć się na baczności, bo odpowiadam za was przed ojcem! Jeśli 
popadniecie w jakieś tarapaty, na mnie winy nie zrzucajcie!
Faris opanowała dreszcze, wspominając swój sen. „Ale Farin 
robi to, o czym zawsze marzył: broni króla. A gdyby nawet mój pan 
miał już nigdy na mnie nie spojrzeć, to przecież wlał w moje serce 
otuchę!" I stało się nagle tak, że jakkolwiek słowa ojca nie straciły 
nic ze swej aktualności, przestała się nimi przejmować.
—	Ojciec nie rusza się z Sokolej Żerdzi jak ptak, który boi się 
latać. — Zaśmiała się odrobinę niepewnie. — Ja zaufam wichrom, 
choćby miały mnie zmrozić.
*
Porywisty wicher dmuchał śniegiem w twarze jeźdźców wspina-
jących się z mozołem krętą drogą. Farin, jadąc z Rafaelem tuż za 
królem i sir Erykiem, mrużył oczy i co rusz przecierał twarz rąbkiem 
szala. Eryk stał w strzemionach i próbował przebić wzrokiem zasło-
nę śniegu.
—	Ani chybi zderzymy się z hultajami, bo w tej zawiei na krok 
nic nie widać! — burknął Eryk.
—	Nie unoś się, Eryku — rzekł mu król, skulony w siodle. — 
Zachowaj siły na decydującą chwilę.
Wichroskrzydły parsknął i strząsnął z oczu biały puch. Farin 
popędził nieco wierzchowca z zamiarem podsłuchania, do jakiż 
wniosków dojdą owi legendarni wojownicy w zaistniałych okolicz-
nościach. Przede wszystkim pragnął wszakże zapomnieć o chłodzie.
—	Rwę się do jakiegoś działania! Swędzi mnie ręka i miecz też 
się pali do roboty, a tu żadnego wroga. Tylko ten uciążliwy śnieg!
—	Nie dziwią mnie twoje słowa — odparł król ironicznie — ale 
musisz się nauczyć równomiernie rozkładać siły. Myślałby kto, że 
ruszasz na swą pierwszą bitwę, ty, weteran wojen z Elayanami!
—	Popróbuję miecza na tej żmii Ronaldzie, jeśli się nie zmiar-
kuje. — Eryk wskazał na dwie ledwo widoczne postaci z przodu. — 
W kółko tylko powtarza: „Och panie, mój panie, racz się trochę 
pośpieszyć, może właśnie palą mój majątek! Zostaw świtę, panie, i 
śpieszmy, by dotrzeć na czas do Zielonej Dolinki!"
Jehan parsknął śmiechem.
—	Okaż wyrozumiałość nieszczęśnikowi. Sam widziałeś doko-
nania tych zbójców. Chcesz go winić, że się zamartwia? Zresztą, co 
sam wyznał, nie włada mieczem, tylko strzela z łuku. Twoje wyzwa-
nie nie byłoby uczciwe.
—	Jeżeli zachowa suche cięciwy, zacznę go szanować — mruk-
nął Eryk. Jego koń potknął się i rycerz szarpnął gwałtownie za cugle. 
— Czy ta góra nie ma szczytu? Zwierzęta ślizgają się na drodze. 
Wleczmy się tak dłużej, a nie dotrzemy do Zielonej Dolinki przed 
zmrokiem!
—	Panie... — Chrypa nie pozwoliła Farinowi dokończyć, więc 
po chwili zaczął znowu: — Panie, jechałem już tą drogą... Kawałek
stąd powinna być przełęcz przy małym wodospadzie. Dalej dolina 
się rozszerza i znikają stromizny.
Wszyscy podnieśli wzrok. Z ledwością rozróżniali wznoszące się 
nad drogą zbocza, spadziste i porośnięte drzewami, załamujące się 
nagle tam, gdzie spływał bystry potok, gulgocząc po kamieniach.
Ale gdy minęły kolejne dwie godziny, stało się oczywiste, że nie 
dotrą do Zielonej Dolinki przed nastaniem nocy. Nie dość, że wąska 
drożyna była śliska od śniegu i spływającego ze stoków błocka, to 
na dobitkę przewrócone jodły wraz ze splątanymi gałęziami zatara-
sowały im przejazd. Musieli zsiąść z koni i prowadzić je pojedynczo 
za cugle, ostrożnie obchodząc wykroty. Śnieg już nie sypał, lecz 
szybko zapadała szarówka, gdy wreszcie się zebrali na drodze pro-
wadzącej do górskiej doliny.
—	Ciekawym, gdzie też Ronald się podział — rzekł Sandremun, 
kiedy on i jego ojciec szykowali się dosiąść na powrót wierzchow 
ców. — Powinien być tutaj naszym przewodnikiem. — Wskoczył 
na siodło i niespodzianie odchylił się do tyłu, krzycząc, gdy z pół 
mroku chmara strzał wyleciała ze świstem.
Farin wzdrygnął się i pociągnął za cugle swego wierzchowca.
—	Teraz już wiemy, czemu nie wrócili zwiadowcy! — rzucił 
król, kiedy strzała przemknęła koło jego głowy. Któryś z koni 
zakwiczał. Król okręcił momentalnie Wichroskrzydłego w ślad za 
Farinem, potem zsunął się z siodła. — Na ziemię! — ryknął. — 
Z koni! Zaraz będzie zbyt ciemno, żeby mogli strzelać!
Najwyraźniej nieprzyjaciel podzielał to zdanie, bo zaledwie prze-
brzmiały słowa króla, mroczne postaci wychynęły z kryjówek. Zbój-
cy przystąpili do szturmu. Miecze połyskiwały zimnym światłem, 
a wojenne okrzyki mieszały się z jękami rannych. Zacieśniał się krąg 
nieprzyjaciół.
Theodor, w otoczeniu tych gwardzistów, którzy zdołali się przy 
nim zebrać, walczył nad ciałem syna. Jego potężny miecz kosił 
wrogów niby zboże. Eryk i król, zwróceni do siebie plecami, cięli 
zapalczywie i zręcznymi ruchami tarcz blokowali ciosy.
Wyszarpnąwszy stopy ze strzemion, Farin zeskoczył z grzbietu 
przerażonego zwierzęcia. Dobył miecza w samą porę, by sparować
uderzenie klingi, która spadała nań z góry. Ale miecz znów był w 
niego wycelowany. Wyminął własną bronią ostrze napastnika i 
dźgnął z impetem w jego ciało. Zbójca wrzasnął i rozciągnął się jak 
długi na ziemi.
Dygocząc na całym ciele, Farin spojrzał na leżącego. Zanim 
jednak zdał sobie sprawę ze swego uczynku, już musiał się zmagać 
z nowym wrogiem. Uniósł pośpiesznie tarczę i równocześnie pchnął 
mieczem w miejsce, gdzie — jak miał nadzieję — powinna się 
znajdować luka w gardzie przeciwnika. Ciężko dyszał, lecz gdy tak 
bił i parował, osiągał właściwy rytm walki, wpajany mu w ciągu 
niezliczonych godzin na ćwiczeniach. Kilka kroków dalej walczył 
Rafael. Po stracie tarczy giermek bronił się jedynie mieczem. Farin 
zaczął się z wolna przebijać ku drugiemu młodzieńcowi.
Wszędzie wzdłuż drogi, na skraju lasu i tuż nad brzegiem stru-
mienia, toczyły się zacięte zmagania, lecz najbardziej zażarty bój 
wrzał wokół osoby króla i lorda Theodora. W miejscu każdego 
zabitego przeciwnika zjawiali się rychło dwaj nowi. „Górze wam!" 
— słychać było ustawicznie, lecz wołano również: „Za lorda Theo-
dora!" „Za Westrię i króla!" A raz, z ust Eryka, padło nawet: „Za 
Lilię Północy!"
Herszt zbójców, rosły mąż odziany w futro, które jeszcze po-
większało jego posturę, zatrzymał się przed Erykiem.
—	Ejże! Robaku z równin! Może ci się zdaje, że zdzierżysz mi 
w pojedynku? Każdy wie, że cała ta gadanina o honorze to jeno puste 
słowa. Co się tak kulicie jak osierocone szczenięta? Lękacie się 
stawić czoło prawdziwemu mężczyźnie?!
Eryk prychnął, lecz został na swym miejscu z uniesioną tarczą 
i mieczem w pogotowiu.
—	A jednak! — ciągnął zbójnik. — Obaj tchórze! Ty i ten 
zaśliniony szczur, co go zwiesz królem!
Z rykiem Eryk wyskoczył do przodu. Na moment wokół się 
uspokoiło, oczy skierowały się na tych dwóch wojowników obda-
rzonych porównywalną wielkością i krzepą. Pojedynek ich trwał 
kilka chwil, w ciągu których wymieniali ciosy, jakby od nich miały 
zależeć losy całej bitwy. Wtem zbójca wydał okrzyk i odskoczył do
tyłu. Jego ludzie, porzucając dotychczasowych przeciwników, rzu-
cili się hurmą, by rozdzielić Eryka i króla.
Rafael wrzasnął ze zgrozy i zaczął torować sobie drogę do swego 
pana, który wijąc się niczym śnieżny demon, wydawał się mieć oczy 
zwrócone na wszystkie strony naraz. Farin postanowił pójść w su-
kurs przyjacielowi. Dojrzał rozjuszonego Eryka — rycerza zdawało 
się otaczać mętne światło, gdy wywijał mieczem młyńca. Wróg cofał 
się przed nim, bo Eryk nacierał niby wściekły niedźwiedź, a jego 
oręż zbierał krwawe żniwo.
, Jak bohater ze starych legend" — pomyślał Farin, parując cios. 
„Nareszcie będę wiedział, jakich słów użyć w pieśni do opisu bit-
wy!" Poczuł pieczenie w udzie, gdy ktoś przebił się przez jego gardę. 
,Jeśli wyjdę stąd żywy!"
Dokoła władcy wrzało jak w rozkopanym mrowisku. Gdy Rafael 
ostatecznie dobrnął do króla, napastnicy usiłowali uporać się z tym 
mizernym wzmocnieniem. Giermek zgubił szyszak, walczył więc 
teraz z rozwianym włosem, uniesiony dzikim szałem, na swój sposób 
porównywalnym z furią Eryka.
Niestety, Rafael nie posiadał ani siły, ani umiejętności wielkiego 
wojownika. Liczne ciosy przedzierały się przez jego zasłony, choć 
wrogowie płacili często słoną cenę za swój sukces. Ale ich było 
wielu, a on tylko jeden... Farin, cisnąc się do niego, wyraźnie 
widział, jak zasłony giermka się spóźniają, jak jego uderzenia chy-
biają celu.
Z zaciśniętymi zębami Farin natężył wszystkie siły i ciął potężnie 
w skórzany hełm zbójcy. Uderzenie wstrząsnęło całym jego ramie-
niem, lecz taki był impet klingi, tylko odrobinę wytracony przej-
ściem przez hełm, że niczym w ser zagłębiła się w głowę przeciw-
nika. Farin odstąpił o krok, wyszarpnął miecz z upadającego ciała, 
przeskoczył je i na koniec stanął przy Rafaelu.
—	Farin! Dzięki niech będą bogom wojen! Patrz, zawahali się, 
gdy już we dwóch bronimy króla!
—	Bylebym dorównał ci w boju, pewnikiem się wycofają! — 
wychrypiał Farin, lecz teraz, z bliska, zobaczył, że Rafael krwawi 
obficie.
—	Wielu zabiłem? Tak trudno policzyć... Siły mnie opuszczają. 
Ale jest już ciemno, bitwa wnet się zakończy.
Farin zwrócił wzrok na zachód, gdzie chmury się rozeszły i słoń-
ce, chowając się za górami, rozbłysło czerwienią. Poczuł czyjś ciężar 
na ramieniu. Odwrócił się natychmiast, lecz Rafael już osuwał się na 
ziemię. Farin pochylił się na nim, zawołał go po imieniu. Widząc to, 
wrogowie znów natarli.
Wytrącony z równowagi Farin omal nie upadł. Najbliższy ze 
zbójców odtrącił jego wzniesioną tarczę i doskoczył do króla. Jehan 
runął na ziemię, lecz Farin resztką sił stanął na równe nogi i rąbnął 
wroga w kark, kiedy ten unosił już miecz nad królem.
Zachwiał się pod gradem ciosów, próbując desperacko stawić 
opór nacierającym.
—	Do króla! — krzyknął z rozpaczą. — Westria, Westria, do 
króla! — Ujrzał nad sobą groźny cień spadającego buzdygana i zaraz 
straszliwy cios dosięgną! jego hełmu. Gdy świat zachodził mgłą, 
posłyszał jeszcze ciche dźwięki rogu i zobaczył kroczącego ku nim 
Eryka, który rozbijał pierścień wrogów niczym pływak morską falę.
Farin wzlatywał ciemną studnią, aż uświadomił sobie, że ktoś 
uderza go w głowę — niemocno, lecz regularnie. Ktoś inny świecił 
mu w oczy i powtarzał jego imię. Dlaczego nie dadzą mu spokoju 
i nie pozwolą wrócić do błogiej ciemności? Poruszył się z jękiem, 
chcąc zaprotestować.
—	Wraca mu chyba świadomość, panie — odezwał się czyjś 
niski głos.
—	Przynajmniej on dożyje dnia następnej bitwy.
No tak, ten drugi głos wydał mu się znajomy. Nie bez bólu 
odemknął powieki i spojrzał na oblicze króla.
—	A zatem to koniec... — wyszeptał, wspominając niedawne 
wydarzenia. — Jesteś bezpieczny...
Król pokiwał głową.
—	Bitwa skończona, a ja odniosłem lżejsze rany niż ty, o mnie 
się więc nie kłopocz. Twoje męstwo nie poszło na marne. Zaskarbiłeś
sobie moją wielką wdzięczność. — Zapewniał, że nie został ciężko 
ranny, wyglądał jednak na osłabionego: oczy mu zapadły i twarz 
poszarzała nad krótką ciemną brodą.
Farin uśmiechnął się z wysiłkiem. Na wargach króla też pojawił 
się nikły uśmiech.
—	Bardzo przypominasz swoją siostrę, wiesz o tym? — rzekł 
w zadumie.
Farin obrzucił go zdziwionym spojrzeniem. Czemu mieliby teraz 
mówić o Faris? Czyżby postradał rozum w bitwie? I nagle wspo-
mniał, jak król uhonorował Faris podczas ceremonii. „A więc król 
pragnie Faris? Co my teraz zrobimy?" Romanse króla odbijały się 
głośnym echem w całym królestwie, lecz Faris nie wiedziałaby, jak 
prowadzić tego typu grę. Zbyt ciężko było teraz o tym myśleć. 
Zamknął oczy.
—	Należy ci się odpoczynek, ja zaś muszę sprawdzić, jak się 
mają inni — dodał król pośpiesznie. — Sir Randal będzie nad tobą 
czuwał.
Gdy po pewnym czasie Farin otworzył oczy, króla już nie było. 
Przy niewielkim ognisku siedział człowiek mówiący niskim, gard-
łowym głosem: Randal z Registhorpe, który przybył na północ w 
królewskim orszaku.
—	A zatem to nam przypadło zwycięstwo — zagaił Farin. — Co 
się stało, gdy mnie powalili?
Randal dołożył patyków do ognia. Kiedy się pochylił, światło 
nadało miedziany połysk jego kasztanowym włosom i brodzie. Za 
nim mrugały inne ogniska, przesłaniane sylwetkami krzątających się 
ludzi. Farin zatrząsł się z zimna, mimo iż leżał na wymoszczonym 
czaprakami posłaniu z jodłowych gałązek, przykryty kilkoma płasz-
czami. Ciekaw był, do kogo należały.
—	Trudno rzec, kto by wygrał — ozwał się Randal — gdyby 
Andreas Czarnobrody nie sprowadził w porę swych ludzi z Leśnego 
Zakątka za górami. Zbójcy pierzchli na sam dźwięk rogu. Niektórzy 
z naszych siedli na koń i ruszyli w pościg, choć wątpię, żeby znaleźli 
kogoś po omacku.
—	A co z lordem komendantem i Sandremunem?
—	Sandremun dostał w pierś, ale strzała nie trafiła w serce. 
Podobno się wyliże pod dobrą opieką. Komendant, rzecz jasna, 
odniósł rany, lecz może jechać konno. To twardy żołnierz, jak na 
swoje lata.
Farin leżał chwilę w milczeniu, a potem poruszył kwestię, która 
najbardziej trapiła jego serce.
—	Jak się ma Rafael? Był przy mnie, upadł...
Randal wskazał wymownie długi kształt pod przykryciem płasz-
cza, spoczywający na samym skraju kręgu światła.
—	Nic nie dało się zrobić. Zmarł z upływu krwi. Nie żył już, 
gdyśmy go podnosili po bitwie.
—	Gdybym mógł coś zrobić! — mówił Jehan do Eryka, kiedy 
przemierzali obozowisko.—Rafael zginął za mnie iście po rycersku, 
nim doczekał pasowania. I jest jeszcze ten młodzik. — Wskazał 
ognisko, gdzie leżał Farin. — Na razie dycha, ale czy doczeka świtu 
w tej zimnicy?
—	Nie tylko on będzie zmagał się z chłodem — powiedział Eryk 
z ponurą miną. — Myślę o wielu innych, wyczerpanych i wystawio-
nych na ziąb. Co zaczęli zbójcy, jeszcze się nie skończyło. Już pięciu 
ludzi, których przywiodłem z Morskich Wrót, wyzionęło ducha, a 
w tej dziczy żaden nie znajdzie schronienia. Przybyliśmy święto-
wać, nie prowadzić wojnę!
—	Zbyt łatwo daliśmy się podejść! — Król zmełł w ustach 
przekleństwo. — Powinienem był objąć dowództwo, lecz nie chcia-
łem obrażać dumy Theodora. — Potrząsnął głową. — Nie będę go 
obwiniał. Kto wie, czy życiem syna nie przypłaci za błędy. Zadaje 
sobie wciąż pytanie, czy sam uniknąłbym nieszczęścia. Wszak musiał-
bym polegać na szacunkach Corony w kwestii planów i siły wroga.
—	Ich upór i taktyka przeszły wszystko, co słyszałem o poczy-
naniach ludzi tego pokroju! — zgodził się Eryk, otulając się szczel-
niej płaszczem.
Kiedy podeszli do lorda komendanta, Theodor mówił mniej 
więcej o tym samym.
^
—	C
ała ta 
sprawa 
śmierdzi 
jak 
kozioł 
zdechły 
przed 
trzema 
dniami. 
— 
Odwróci
ł się do 
króla. — 
Panie, 
walczę z 
tymi 
szumowi
nami, 
odkąd 
pierwszy 
raz 
miecz 
uniosłem
. Zawsze 
biorą 
nogi za 
pas, gdy 
tylko 
natrafian
a opór. 
Po cóż 
mieliby z 
nami 
walczyć? 
Ich 
kuszą 
łupy, nie 
chwała 
bohateró
w!
—	I 
czemu 
wszyscy 
ci, 
którzy 
nie 
uciekli, 
już nie 
żyją? — 
wyraził 
zdziwien
ie Serge 
z 
Zieloneg
o Lasu. 
— Nie 
żyją 
wszyscy 
bez 
wyjątku, 
lordzie 
Theodor
ze. Ni 
jeden 
ranny 
się nie 
ostał! 
Od 
kiedy to 
nasi 
wojowni
cy tak 
skuteczn
i się stali, 
że komu 
ranę 
zadadzą, 
temu 
zaraz 
zguba 
pisana?
—	W
świetle 
dnia 
przyjrzę 
się tym 
ciałom 
— rzekł 
Eryk 
powoli. 
— 
Zobaczy
my, jaką 
śmiercią 
umarli.
—	C
zy 
wszy
stkic
h 
nasz
ych 
już 
się 
dolic
zono
? — 
spyta
ł 
Jeha
n.
—	P
rawie 
wszystki
ch, 
panie. 
Wrócili 
nawet 
ci, co 
pogonili 
za 
uciekini
erami. 
W 
rzece, 
oczywiś
cie, 
szukać 
się nie 
dało.
—	C
zy i 
mego 
kuzyna 
gdzieś 
tam 
znaleźliś
cie? — 
Theodor 
szarpał 
krótką 
brodę. 
— 
Ostatni 
raz go 
widziałe
m, gdy 
się 
bitwa 
zaczęła.
—	T
utaj 
jestem, 
Theodor
ze! — 
Spojrzen
ia 
wszystki
ch 
zwróciły 
się w 
stronę, 
gdzie 
Ronald 
wszedł 
chwiejni
e w 
rzucany 
przez 
ognisko 
krąg 
światła i 
uklęknął 
przed 
krewnia
kiem. 
Płaszcz 
jego 
nosił 
ślady 
krwi.
—	R
onald! 
— 
wykrzy
knął 
Theodor
. — Nie 
zostałeś 
ranny? 
W 
strachu 
tu 
byliśmy, 
że cię 
usieczon
o! 
Gdzieże
ś się 
podziew
ał?
—	A
ch, nic 
mi nie 
będzie. 
Muszę 
wszakże 
coś 
wyznać. 
Oddali-
łem się 
cichacze
m od 
kompani
i, 
gdyście 
się 
wspinali 
na górę. 
Chcia-
łem 
sprawdz
ić, czy 
Zielona 
Dolinka 
jeszcze 
płonie. 
Zamiast 
tego 
zobaczy
łem 
napaść 
zbójców
. 
Zsunąłe
m się ze 
stoku 
najśpies
zniej, 
jak 
umiałem
, ale gdy 
dotarłe
m na 
miejsce, 
bitwa 
wygasał
a. Potem 
szukałe
m 
zbiegów 
na 
bocznyc
h 
ścieżkac
h, które 
znam 
dobrze. 
Przykro 
mi, że 
przyspo
rzyłem 
wam 
trosk.
Theo
dor 
prychną
ł ze 
zniecier
pliwieni
em, inni 
jednak 
patrzyli 
na 
Ronalda 
z 
kamienn
ym 
oblicze
m. A 
więc 
ominęła 
go 
walka? 
A prze-
cież 
ludzie 
krew 
przelew
ali w 
obronie 
jego 
majątku
.
Dał 
się 
słysz
eć 
cichy 
brzę
k. 
Odw
róci
wszy 
się, 
ujrze
li 
Andr
easa
Czarnobrodego, który podążał w ich stronę. Na wyciągnięcie ręki 
trzymał skórzany worek.
—	Panie... — Andreas zamilkł, lecz zdołał już zwrócić na siebie 
uwagę. — Szukając rannych, odnalazłem owego wielkoluda, który 
wyzwał sir Eryka. Nie dychał już, lecz oto co znalazłem przy jego 
ciele. — Wręczył worek swemu panu.
Theodor zważył znalezisko w ręku, otworzył je i z niezmąconym 
spokojem wysypał w błoto strumień złota.
—	Znamy zatem powody, prawda? — rzekł Jehan chłodno. — 
Pozostaje tylko znaleźć winowajcę.
Zapadła cisza, w której słychać było jedynie trzask ognia, zdu-
szone jęki rannych i żałosne poświstywanie wiatru.
I
Półn
ocny 
wiatr dął 
od gór, 
nabierał 
mocy 
nad 
Wielką 
Doliną, 
hasał 
dziko 
wokół 
wysunięt
ych 
ramion 
warowni
. Za 
grubymi 
zasło-
nami w 
komnaci
e 
seneszal
a 
łomotały 
okiennic
e, które 
chciał 
wyła-
mać 
wicher.
Caol
in 
zadrżał i 
podniósł 
wzrok 
znad 
rozłożon
ych na 
stole 
doku-
mentów 
— 
szczegół
owe 
raporty 
dotyczą
ce 
funkcjo
nowania 
kró-
lestwa 
zawsze 
podążały 
za nim i 
za 
królem. 
Uśmiech
nął się, 
gdy jego 
spojrzen
ie 
spoczęło 
na 
wielkim 
wilku, 
który 
podrzem
ywał 
przy 
komink
u.
—
	
Ty i 
Ordrey 
przybyli
ście w 
samą 
porę, 
Gerolu 
— rzekł 
cicho. 
— W 
taką noc 
lepiej 
nie 
błąkać 
się po 
drogach.
Wilk 
strzygł 
chwilę 
szarymi 
uszami 
na 
dźwięk 
słów 
Caolina, 
lecz nie 
otworzy
ł oczu.
—
	J
ehan 
okazał 
mniej 
mądrośc
i. Jeśli 
nie 
znalazł 
gdzieś 
schro 
nienia 
pod 
dachem, 
który 
oszczęd
ził 
ogień, 
król 
Westrii 
śpi teraz 
pewnie 
na 
zmarzni
ętej 
ziemi. 
— 
Seneszal 
westchn
ął z 
rozdrażn
ie 
niem. 
„Nie 
musiał w 
tym 
uczestni
czyć, 
lecz 
zlekcew
ażył 
moje 
rady. 
Oj, 
Jehanie, 
nie 
mogę 
cię 
przekon
ać, byś 
nie 
ryzykow
ał, ale 
jeśli 
dobrze 
będę 
strzegł 
królestw
a, może 
pewneg
o dnia 
nikt ci 
już nie 
zagrozi"
.
Wró
cił 
do 
trzy
man
ych 
w 
ręku 
papie
rów. 
Zacz
ął 
czyta
ć:
...chwilowo nastroje w Akademii są podzielone, choć większość 
opowiada się przy przełożonej. Frakcja ta opiera swoje poglądy na 
naukach Mistrza Jeleniego Parku, który utrzymuje, iż mądry czło-
wiek dostrzega prawdę pod przykrywką pozorów i nie przywiązuje 
wagi do mamideł świata. Stąd niepotrzebne jest temu, kto szuka 
mądrości, wtrącanie się do spraw ludzi.
Przeciwny pogląd wyznają głównie kapłani i kapłanki zwią-
zani ze społecznościami Wolnych Miast bądź służący dzierżawcom 
w Marchiach. Pragną oni, ażeby wiedza propagowana w Akade-
mii wywierała wpływ na życie tych, z którymi pracują. Niewielkie 
mają wsparcie z samej Akademii, nigdy bowiem nie odbyli wę-
drówki do Awahny, żeby stać się adeptami, a swe ślubowania mu-
szą co roku odnawiać. Zjednoczeni też nie są, jako że wielu świec-
kich kapłanów kontentuje się wypełnianiem woli swoich moco-
dawców. ..
Zerknąwszy na datę, jaką opatrzony był raport, Caolin parsknął 
śmiechem.
—	Ten człowiek myśli, że go nie znam, ale niech mu będzie. 
Dopilnuję, by otrzymał zasłużoną nagrodę. Jeśli mam zarządzać tym 
krajem, muszę wiedzieć, co się w nim dzieje! — Znów się za 
śmiał. — Mistrz Jałowców zdziwi się co niemiara swym przyjęciem 
w Akademii, gdy spróbuje tam szukać poparcia dla swoich idei!
Seneszal wsunął kartki z powrotem do ceratowej koperty i sięg-
nął do następnej paczuszki w skrzynce, którą tego wieczoru dostar-
czył mu Ordrey. Nosiła pieczęć Manuela z Orvale, piastującego 
funkcję nadzorcy gościńców w Laurelynnie.
—	Dlaczego to szło do króla? — zastanawiał się Caolin na głos, 
otwierając przesyłkę. Wiadomość od nadzorcy wypełniała stronicę 
drobnym pismem. Jego własnym, nie jakiegoś kancelisty.
Miłościwy Królu, z wielkim żalem donoszę o wykroczeniach 
człowieka, którego sam mi rekomendowałeś.
Caolin zmarszczył czoło, po czym czytał dalej.
Przed trzema laty przyjąłem niejakiego Waldana z Terra Linda, 
zwanego Kretem, do służby przy drogach. Przydzielono mu odcinek 
łączący to miasto i Nadrzecze w Szańcach. Są obecnie w moim 
posiadaniu, a inne widziałem na własne oczy, dowody na to, iż 
zamiast ściągać od okolicznych dzierżawców siłę roboczą do napra-
wy i unowocześniania drogi, brał od nich złoto i wydawał je na 
zaspokojenie własnych zachcianek, zaniedbującpowierzonąmupra-
cą. Umieściłem Waldana w areszcie — nie chcą, aby szedł pod sąd, 
jako że zatrudniłem go na twojąwyraźnąprośbę. Czekam na instruk-
cje, jak mam się z nim obejść.
H
Caoli
n 
odłożył 
ostrożnie 
list na 
stół, 
pogwizd
ując z 
cicha. 
Grzebiąc 
w 
pamięci, 
przypom
niał 
sobie 
opisywa
nego 
człowiek
a: trochę 
nerwow
ego 
jegomoś
cia o 
ciemnyc
h, 
przyliza
nych 
włosach 
i sinej 
bliźnie 
biegnące
j w dół 
policzka. 
Ranę tę 
otrzymał 
w czasie 
wojny 
na 
południu
, kiedy 
rzucił się 
z 
poświęc
eniem 
między 
króla i 
elayań-
ską 
włóczni
ę.
— 
Bez 
wahania 
stawił 
czoło 
śmierci, 
lecz nie 
mógł 
stawić 
czoła 
pokusie 
— 
mruknął 
Caolin. 
— 
Obawia
m się, że 
Jehan 
bardzo 
się tym 
zmartwi.
Ludz
ie 
zdradzali 
królews
kie 
zaufanie, 
to już się 
wcześni
ej zda-
rzało. 
Przez 
wiele dni 
trzeba 
było 
namawia
ć króla, 
aby coś 
zjadł lub 
się 
przespał. 
Spędzał 
długie 
godziny 
w 
odosobn
ieniu. I 
za 
każdym 
razem 
odrobina 
młodośc
i znikała 
z jego 
oczu.
„Och
, Jehanie 
— 
pomyśla
ł Caolin 
— 
piętnaści
e lat 
temu 
przy-
sięgałem 
ci służyć, 
co 
wiązało 
się 
nieuchro
nnie ze 
służbą 
Westrii. 
Czasami 
tak sobie 
myślę, 
że 
straciłem 
cię, 
przyjmuj
ąc to 
brzemię. 
Ale jeśli 
oszczędz
ę ci 
przykroś
ci, zrobię 
tylko to, 
co 
konieczn
e, 
chociaż 
oznacza 
to 
oszustw
o". 
Wydarł 
kartkę z 
notatnik
a i 
zaczął 
szybko 
pisać:
Przekazać osobą Waldana z Terra Linda dostarczycielowi tego 
rozkazu.
U dołu Caolin nagryzmolił inicjały Jehana, potem złożył kartkę, 
przybliżył płomyk świecy do kostki wosku, czekając, aż skąpie na
papier. Kiedy wosk zastygł, włożył wiadomość do wodoszczelnej 
koperty, którą opatrzył wyraźnym imieniem nadzorcy gościńców.
—	Gerolu. — Cmoknął cicho i wilk zerwał się na równe nogi.
—	Podejdź.
Pazury Gerola zastukały na polerowanej posadzce, gdy zwierzę 
zbliżyło się do człowieka i ułożyło szary pysk na jego kolanie. Przez 
chwilę Caolin głaskał go po głowie, docierając bezbłędnie palcami 
do wszystkich czułych punktów za uszami wilka.
—	O, tak... Dobrze wiem, gdzie swędzi... — Caolin powiedział 
to z gardłowym przydźwiękiem, żółte ślepia Gerola przymknęły się 
do połowy. — Znasz wszystkie moje sekrety, ale one nic cię nie 
obchodzą, hę? No dobrze, mam dla ciebie zadanie. — Cofnął rękę.
—	Ordrey. Znajdziesz Ordreya i przyprowadzisz go do mnie. Idź! 
Gerol sapnął, uniósł głowę i podreptał w stronę drzwi. Caolin
warknął, a wtedy wilk przyśpieszył ze zniecierpliwionym prychnię-
ciem, uchylił pyskiem drzwi i wyśliznął się na korytarz.
Caolin wstał, żeby podłożyć do kominka.
Upłynął może kwadrans, nim usłyszał dźwięki przed komnatą. 
Powrócił Gerol, poprzedzając niskiego, chudego mężczyznę o ru-
dych, zaczynających już rzednąć włosach, obdarzonego wesołym 
spojrzeniem młodzieniaszka. Seneszal wstał na powitanie.
—	Wybacz, Ordrey, że wzywam cię o tej porze. Spałeś?
—	Hm... Byłem w łóżku... Ludzie na zamku nie przywykli do 
wędrówek naszego przyjaciela Gerola. — Wspomnienie wywołało 
uśmiech na jego wargi. — Gdy wrócę, będę się musiał wytłumaczyć.
—	Nic na to nie poradzisz. Ale musisz dobrze odpocząć. Zmu-
szony jestem, niestety, wysłać cię jutro w podróż, gdy tylko będziesz 
w stanie dosiąść konia.
—	Trudno... choć zażywałem tu ciepłego przyjęcia. W kuch-
niach huczy od plotek o najświeższym kąsku Jehana. Czy to kolejna 
rozrywka, czy wreszcie coś poważnego?
Nastąpiła pełna napięcia cisza. Patrząc na Caolina, Ordrey po-
bladł na twarzy.
—	Nie przy wódź na usta imienia króla ani reputacji damy! Nie 
zamknę gęby wszystkim garkotłukom w Marchiach, lecz moi słudzy
powinni umieć zachować dyskrecję, jeśli nie chcą napytać sobie 
biedy. Król nie podjął jeszcze decyzji i wątpię, czy będzie cię prosił 
o radę. — Caolin mówił szybko, wkładając równocześnie rozmaite 
paczki do sakwy kurierskiej. Ordrey patrzył na niego, zbity z tropu. 
— Te listy mają jak najszybciej znaleźć się na południu. — Seneszal 
złagodził ton głosu. — Świeca tak się okapała, że trudno cokolwiek 
zobaczyć. Możesz ją dla mnie objaśnić?
Ordrey pochylił się nad świecą. Caolin przybliżył dłoń do pło-
mienia, aż jego urzędowy pierścień zabłysnął rubinowym światłem. 
Ordrey nie mógł oderwać spojrzenia od klejnotu. Znieruchomiał, jak 
wiele razy w podobnych przypadkach. Seneszal posługiwał się wie-
dzą zdobytą w Akademii, choć można by kwestionować cele, które 
dzięki niej osiągał.
—r Widzisz tylko światło, Ordrey. Tylko mój głos słyszysz. — 
Caolin mówił chłodnym tonem. — Co słyszysz?
—	Słyszę twój głos.
—	Wysłuchasz mnie i uczynisz, co ci każę, czy tak?
—	Uczynię, co mi każesz — odparł Ordrey beznamiętnie. 
Caolin pokazał mu list do nadzorcy gościńców.
—	Widzisz tę przesyłkę? Wyruszysz w przebraniu i wręczysz ją 
Manuelowi z Ordale w Laurelynnie. Czekaj, aż przeczyta. Kiedy to 
zrobi, przekaże ci pewnego człowieka, Waldana z Terra Linda. Nie 
udzielaj odpowiedzi, kiedy Manuel cię zapyta, ktoś ty i kto cię 
przysłał. A już pod żadnym pozorem nie wyjawiaj mu, że to ja cię 
posłałem. Masz rozkazy i to wystarczy. Pojmujesz?
Ordrey skinął głową, patrząc szklistym wzrokiem.
—	Kiedy będziesz już miał tego Waldana, zabierzesz go do ka- 
rawanseraju kupców w Nadrzeczu. Odnajdziesz tam Gorga Szczer 
batego. .. Pamiętasz, już nam raz pomógł. Niech potraktuje Waldana 
jako część towaru, pilnuje go jak źrenicy oka i przy najbliższej okazji 
wywiezie za góry na Brązowe Ziemie. Powiesz mu, że jeśli pozbę 
dzie się Waldana w Arenie na targu niewolników, otrzyma od ciebie, 
za okazaniem dowodu sprzedaży, kolejnych czterdzieści laurów. 
Zaczekasz w Nadrzeczu do jego powrotu. Ale pamiętaj, Gorgo musi 
przedstawić ci dowód. Nie wolno dopuścić, żeby Waldan kiedy-
kol wiek wrócił do Westrii! Czy to zrozumiałe? Powtórz, co powie-
działem.
Ordrey kiwnął głową i wypranym z emocji tonem wyszczególnił 
wszystkie polecenia Caolina.
—	Doskonale. Zaraz pokażę ci ponownie czerwone światełko. 
Gdy je zobaczysz, zapomnisz, że to ja wydałem ci te rozkazy. Gdy 
zajrzysz do tej paczki, będziesz wiedział, co czynić, lecz później 
nikomu nie zdradzisz, coś zrobił, póki raz jeszcze nie zobaczysz 
czerwonego światełka.
Caolin przysunął palec z pierścieniem bliżej świecy. Tępe spoj-
rzenie Ordreya zogniskowało się z wolna na rozjarzonym klejnocie.
—	Widzisz światełko, tak?
—	Tak...
—	Kiedy zgaśnie, zapomnisz, że je w ogóle widziałeś. Zapo-
mnisz o tej rozmowie i wróci ci pełna świadomość.
Caolin przesłonił pierścień drugą ręką.
—	Dziękuję, żeś poprawił świecę — powiedział. — Nareszcie 
płonie jak się patrzy!
Ordrey potrząsnął głową i spojrzał na seneszala.
—	Przepraszam, co takiego? Ależ łeb mnie boli! 
Caolin się uśmiechnął.
—	Dziękowałem ci tylko, żeś oczyścił świecę. Powinienem był 
cię przestrzec przed miodami lady Berisy. — Włożył do sakwy list 
do nadzorcy gościńców i zaczął dopinać rzemyki. Potem oddał ją 
Ordreyowi i usiadł.
—	Pozwolisz, że zatrzymam przy sobie Gerola? Nie przyda ci 
się na nic w podróży, a ja się stęskniłem za jego towarzystwem.
—	Tak, oczywiście. Zbójcy grasują w górach, na szlaku do 
Laurelynnu nie będę chyba potrzebował opieki. — Ordrey parsknął 
śmiechem.
—	To mnie cieszy. Idź teraz i pokrzep się snem przed drogą. — 
Caolin wyciągnął dłoń, nad którą Ordrey pokłonił się z szacunkiem, 
po czym wyprostował się i wyszedł. Gerol zaczął wstawać, lecz na 
znak swego pana znów się ułożył do drzemki.
Caolin odchylił się w krześle i wsparł brodę na rękach. Zasady
partnerstwa, jakie ustaliły się między seneszalem a królem, pozwa-
lały Jehanowi prowadzić wojska do boju i przewodniczyć w uroczy-
stościach, stanowić w oczach narodu ucieleśnienie wizji Westrii. 
Kiedy nie groziło im zewnętrzne niebezpieczeństwo i w przerwach 
między świętami król mógł się oddawać przyjemnościom, bo to na 
barki seneszala spadało codzienne, żmudne doglądanie spraw kró-
lestwa, od nadzoru nad handlem po wymianę garnizonów granicz-
nych. Pouczał, opiniował, napominał — przyjmował odpowiedzial-
ność za pracę całego rządu. Obarczył się zadaniem przewidywania 
i likwidowania wszystkich problemów, byleby nie nękały króla. A 
w ciągu tych dziewięciu lat piastowania stanowiska talent i umie-
jętności zapewniały mu nieustanne pasmo triumfów.
Chwilami jednak czuł zmęczenie. „Zrobiło się późno. Powinie-
nem się położyć. Jehan wczoraj dworował z mojej czujności, ale i ja 
czasem muszę się przespać".
Na razie poradził sobie z bieżącymi sprawami. Rankiem Ordrey 
ruszy w drogę. To dziwne, że wzmianka o Faris tak go rozzłościła. 
Wrócił myślami do śpiewu dziewczyny. Niczym egzotyczny kwiat 
szczyciła się nader subtelną urodą. Odpowiednio ubrana mogłaby 
olśnić.
Caolin zachichotał. „Jeśli Jehan ją odtrąci, może ja ją sobie 
wezmę. Byłby z niej piękny ornament". Zerknąwszy na okno, wy-
wnioskował z nikłego światła na obrzeżach okiennic, że wschodzi 
już słońce.
Gdy słońce zaczynało ogrzewać powietrze w krainie północy, 
wojsko Corony rozpoczęło powolny powrót do domu. Jehan, Eryk 
i rycerze, którzy nie odnieśli szwanku, otwierali pochód, tyły nato-
miast zamykał lord Theodor, zawsze blisko noszy ze spoczywającym 
na nich Sandremunem.
— Andreas twierdzi, jakoby czarna była strzała, która ugodziła 
Sandremuna, podobnie jak kilka innych spośród znalezionych — 
rzeki Jehan. — A to znaczy, że pochodzą z magazynów wojskowych 
w Normontaine.
—	Na Strażników! Przecież by nas nie zaatakowali, to oznacza 
łoby wojnę! — wykrzyknął Eryk.
Jehan skinął głową.
—	Wierzę, że królowa Mara nie ma zamiaru wszczynać z nami 
sporu. Bo też po co? Zresztą, nie znaleźliśmy żadnych godeł górali 
na zabitych.
—	Przypuszczasz, że kto inny użył tych strzał specjalnie po to, 
aby nas wprowadzić w błąd? Dlaczego?
—	Mogę się opierać tylko na przesłankach. — Jehan się uśmiech-
nął. — A nawet król powinien dysponować jakimś niezbitym dowo-
dem, nim zacznie szafować oskarżeniami. Ktokolwiek zawinił, pew-
nikiem znów wykona ruch, lecz my tym razem będziemy się mieli 
na baczności.
Chwilę jechali w milczeniu. Wichroskrzydły kręcił łbem, prze-
ciwny tak wolnej jeździe, mniej zmęczony od swego jeźdźca wyda-
rzeniami dwóch ostatnich dni.
—	Ta cała potyczka ma w sobie jeszcze coś niepokojącego — 
przerwał ciszę Eryk, zamyślony. Jehan się nie wtrącał. — Pamiętasz, 
kiedy walczyłem z ich hersztem... — Przerwał i zachodziła obawa, 
że już nie podejmie tematu.
—	Z tego, co słyszałem, był to jeden z tych pojedynków, które 
bardowie tak kochają opiewać. Sam jednak zwijałem się jak w ukro-
pie i nie mogłem poświęcić mu należytej uwagi — powiedział Jehan 
tonem zachęty.
—	Nie utrudniaj! — żachnął się Eryk. — To nie powinno było 
się wydarzyć! Zostawiłem cię bez ochrony i mogłeś przez to zginąć!
—	I tym się tak gryziesz? Wierz mi, Eryku, umiem obracać 
mieczem.
Nie był to odpowiedni moment na wspominanie Rafaela, który 
spoczął w samotnej mogile wśród gór, czy też Farina jadącego na 
noszach z tyłu kolumny.
—	Klnę się, żem nie wiedział, co czynię. To znaczy, powodem 
nie była... — Eryk urwał wpół zdania, szukając stosownych słów.
Król odwrócił się w siodle i zajrzał mu w oczy.
—	Powodem nie była zazdrość o lady Faris? Jeszcze obaj mo-
żerny walczyć o jej względy, Eryku. Cokolwiek powiedzieć, kogoś 
kiedyś na pewno pokocha. Może nie ciebie i może nawet nie mnie. 
Jehan zmarszczył brwi, rozmyślając o wszystkich adoratorkach, 
które go kochały, mimo że lekceważył ich dary. Może powinien 
poślubić którąś z tych, co dorównywały mu doświadczeniem i na 
wiele rzeczy przymykały oko?
—	Panie, nie jestem jej godzien! Nie rozmawiałem z nią o tym 
i nigdy tego nie uczynię!
—	Ale nie uważasz, że wyrządziłbyś jej tym krzywdę? — zapy-
tał Jehan łagodnie. — W odróżnieniu ode mnie, miałbyś jej do 
zaoferowania młodość, honor nie splamiony żadnym kompromisem, 
spokojne życie. Jako rycerzom, trzeba nam walczyć do ostatka, na 
każdym placu boju. Obraziłbyś mnie teraz, gdybyś zaniechał rywa-
lizacji.
Wspinając się zboczem Ojca Gór, dostrzegli w dali wieżę wa-
rowni w różowych poblaskach porannego światła. Kolumnę żołnie-
rzy czekał jeszcze dzień podróży, choć pojedynczy jeździec na 
rączym koniu mógłby stanąć na zamku już około południa.
Eryk osadził cuglami Groma i zmierzył króla przenikliwym 
spojrzeniem.
—	Panie, przyjmuję wyzwanie! — oświadczył, chyląc głowę 
nad końskim karkiem. Potem się wyprostował, zebrał lejce i spiął 
konia piętami. Czarny rumak poszedł w pełny galop.
—	Eryku, jesteś prawdziwym i zacnym rycerzem — mruknął 
Jehan, obserwując jego odjazd. — Bo, na Strażnika Ludzi, jeśli nim 
nie jesteś, obyś mi nigdy nie dał na to dowodów!
4 Przysięga 
wierności
Faris zamknęła dębowe drzwi i oparła się plecami o kamienną 
ścianę, próbując złapać oddech. Gdzieś z góry dolatywały rzewne 
dźwięki harfy, niewyraźne jak we śnie. Ze ściągniętym obliczem
wyjrzała przez wąskie okno na dziedziniec. Sir Lewis wciąż tam stał, 
przestępując z nogi na nogę i patrząc z nadzieją na drzwi. Faris 
odetchnęła, gdy wreszcie potrząsnął głową i odszedł.
Powinna mówić o szczęściu. Co poniektórzy, jak Stefan czy sir 
Eryk z Morskich Wrót, nie daliby tak łatwo za wygraną. Przełożyła 
do drugiej ręki ciężki karmazynowy aksamit, tłumiąc niewygodne 
myśli. Ledwie zdążyła uszyć nowy płaszcz dla Farina na ceremonię 
pasowania. Tego dnia i tak miała dość trosk na głowie.
Ruszyła w górę spiralnymi schodami, mijając na przemian cienie 
i snopy światła padające przez szczeliny w murze. Ciepły wietrzyk 
przesycony był aromatem wiosennego kwiecia. Muzyka brzmiała 
coraz wyraźniej, Faris wspinała się więc radośnie po stopniach.
Jej brat rzadko ćwiczył w czasie długiego powrotu do zdrowia, 
kiedy goiła mu się zadana w lutym rana na głowie. Dopiero w 
ostatnich tygodniach zaczął dochodzić do pełni sił. Powinien teraz 
spać.
Gdy zatrzymała się na półpiętrze, rozpoznała melodię, aczkol-
wiek nigdy nie słyszała, by z harfy brata dobywały się tak czyste i 
głębokie dźwięki. Otworzyła drzwi.
Farin siedział przy oknie. Blask wschodzącego słońca opromie-
niał mu głowę i ramiona, uwydatniał biały kosmyk włosów, gdzie 
padł cios zbójcy... i oświecał instrument, dający w tej chwili złudze-
nie ulanego ze złota.
Drzwi zatrzasnęły się za nią. Ostatni tryl uleciał w powietrze 
niczym stadko motyli i Farin podniósł głowę. Łzy szkliły mu się na 
policzkach. W milczeniu podał jej harfę. Nie był to już ten wysłużony 
instrument, który Farin przywiózł z domu. Ta harfa była nieco 
większa, pudło rezonansowe bardziej głębokie niż szerokie. Inkru-
stacje z przeplatających się złotych drucików i wieńczący wszystko, 
pozłacany ślicznie łabędź cudownie odbijały promienie słońca.
—	Złoty Łabędź — oznajmił Farin lakonicznie, przysuwając 
sobie harfę z powrotem do ramienia.
—	Skąd ją masz?
—	Od króla... Przysłał mi ją w prezencie z okazji pasowania 
mnie na rycerza.
—	Jest zachwycająca... — zaczęła Faris.
—	Ty niczego nie rozumiesz! — przerwał jej gwałtownie. — 
Odkąd ruszyłem na wojnę, z rzadka tylko rozmyślałem o muzyce. 
Król obiecał uczynić mnie rycerzem, doszedłem więc do wniosku, 
że mój los nareszcie został określony. Nie wiem, czy mam zadatki 
na genialnego harfiarza, zresztą co to za życie: zawsze jadać przy 
cudzych stołach i sypiać przed cudzymi kominkami. Chcę być 
wojownikiem! To, że sam król przyjmie mnie do stanu rycerskiego, 
jest dla mnie niewysłowionym honorem, a jednak... — Wsparł czoło 
na łuku harfy.
—	A jednak... — powtórzyła, siadając obok niego przy oknie.
—	Gdyby ktoś teraz odebrał mi Złotego Łabędzia, chyba bym 
umarł! O co królowi chodziło z tym podarkiem? Czyżby dawał mi 
do zrozumienia, że jednak nie powinienem być rycerzem?
Faris popatrzyła na niego bezradnie.
—	I myślisz, że tak długo by z tym zwlekał?
—	Nieustannie skądś wraca i dokądś wyjeżdża. Ściga banitów 
na północy, uczestniczy w zebraniach Rady w Laurelynnie... Może 
dopiero teraz miał czas o tym pomyśleć?
—	Och, Farinie... — Otoczyła go ramionami i przycisnęła po-
liczek do jego włosów. Tylko tak umiała go pocieszyć. Po dłuższej 
chwili westchnął i wierzchem dłoni przetarł oczy.
—	Ty mi przynajmniej nie mówisz, że zachowuję się jak głuptas 
lub potrzebuję więcej snu, co bym pewnie usłyszał od Berisy.
Faris pocałowała go z uśmiechem w policzek. Przez moment 
lustro po drugiej stronie komnaty odbijało ich twarze — jej białą i 
jego, po chorobie, niemal równie bladą. Spojrzały na nich dwie pary 
ciemnych oczu, osadzonych nad wysokimi kośćmi policzkowymi, 
ocienione gęstwą czarnych włosów odziedziczonych po dziadku 
Karoku. Wszelako wargi Farina były ścierpnięte, a oczy wystraszo-
ne, gdy tymczasem jej usta — pełne i miękkie. Faris nie potrafiła 
odczytać wyrazu swoich oczu.
—	Tak czy owak, pragnę zrozumieć intencje króla! — rzekł 
Farin na koniec.
Faris zaśmiała się nieszczerze.
—	Ja odżegnuję się od wszelkich interpretacji. Zapytaj Mistrza 
Jałowców, o co chodzi Jehanowi z Westrii.
—	Owszem — odparł powoli. — Może tak właśnie postąpię.
—	Ale nie teraz.
—	Nie mogę zasnąć, a dopiero za dwie godziny zaczną mnie 
ubierać na ceremonię. Jeśli tu pozostanę, niecierpliwość będzie mnie 
zżerać jak sokoła na uwięzi. —Wyrwał się raptownie z jej objęć i za-
wiesił harfę na plecach, opatrzoną pasem z miękkiej, wytłaczanej zło-
tem skóry. Zanim otworzyła usta, podszedł do drzwi i tyle go widziała.
Czas jakiś Faris siedziała, śmiejąc się wbrew sobie. Potem wstała 
i domknęła drzwi. Zaczęła spacerować po komnacie, przekładała 
machinalnie książki i papiery, zbierała porozrzucane części gardero-
by i wieszała je w alkowie.
—	Farin myśli, że ja go rozumiem — mruknęła. — To miłe, ale 
czy tak jest w istocie? On nie rozumie motywów Jehana. Och, słodka 
Pani! Jakżebym chciała zrozumieć króla! Zrozumieć chociażby sie 
bie! — Mimowolnie potarła ukrytą bliznę na ręce.
Nachylając się, by wygładzić skotłowaną pościel Farina, ujrzała 
na podłodze jakiś papier. Podniósłszy go, zobaczyła wypisane swoje 
imię, zaczęła więc czytać. Od tak dawna wszystko dzieliła z Farinem, 
że nie przyszło jej teraz do głowy, iż mógłby uznać jej uczynek za 
naganny.
Panie mój i Ojcze, niniejszy list pisząpodczas nocnego czuwania, 
nie wiedząc, czy zdążysz przybyć na ceremonią pasowania...
Faris potrząsnęła głową. Nieszczęsny Farin. Czyżby łudził się 
nadzieją, że starzec opuści swą samotnię choćby po to, by zobaczyć, 
jak król pasuje na rycerza jego jedynaka? Pewne linijki przekreślono 
i poprawiono—był to widocznie szkic listu, który Farin wysłał przed 
kilkoma dniami. Zastanawiała się, dlaczego pisał w tajemnicy, mo-
głaby przecież dołączyć jakiś stosowny dopisek.
Byłbym dumny, gdybyś mi towarzyszył. Król powiada, że urato-
wałem mu życie, pragnąłby i Ciebie uhonorować...
Pismo rozmyło jej się przed oczami.
—	Kocham cię, Farinie, nawet jeśli on nie! — wyszeptała. 
Znowu spojrzała na papier.
...ktoś musi też porozmawiać z Faris, nim stanie się jej krzywda. 
Berisa próbowała, lecz Faris nikogo nie słucha.
Dziewczyna zdrętwiała, nie mogła już jednak przerwać czytania.
Faris igra z ogniem. Mężczyźni ją kokietują, a ona jak motyl 
przeskakuje od jednego do drugiego. W całej prowincji ludzie plot-
kują ojej prowadzeniu...
Faris cisnęła papier na ziemię.
—	Mam go kochać? Ja go nienawidzę! — syknęła. — Jak śmie 
mnie oceniać! Nie szuka powodzenia u kobiet, choć niektóre szukają 
u niego... Cóż on wie o miłosnych gierkach? — Spódnice szeleściły 
złowieszczo, gdy przechadzała się po komnacie. — Król mnie wy 
wyższył, więc jestem teraz popularna. Ale dla mężczyzn to wyłącz 
nie zabawa. Żaden jeszcze nie zajrzał pod maskę, którą się zasłoni 
łam.. . Żaden nawet nie próbował! Jakaż mnie spotka przykrość, jeśli 
pobawię się trochę w ich kompanii? Oczywiście, Farinowi to nie 
w smak, jemu nigdy tak nie nadskakiwano. Ale to nie potrwa wiecz 
nie. Nie jestem aż taka piękna!
Przyskoczyła do lustra i zatopiła wzrok w swoim odbiciu. Była 
odświętnie ubrana. Suknia wierzchnia bez rękawów, z wysokim 
kołnierzem, dość luźna na północną modłę, uszyta była z miękkiego, 
zielonego elayańskiego brokatu, przetykanego złotą nicią. Rozpięta 
z przodu i wycięta szeroko u ramion, ukazywała pod spodem obcisłą 
sukienkę z długimi rękawami, z bladozłotego, niemal kremowego 
jedwabiu, ozdobioną pod szyją wzorkiem ze złocistych paciorków.
Nigdy dotąd nie włożyła tak wytwornego stroju. A tu proszę: 
kędziory czarnych włosów wysuwały się spod spinek z perłowymi 
główkami! Ze złościąpoprawiła ułożenie loków. Na dodatek ta twarz 
z przydługim nosem i sylwetka szczuplejsza niż na początku roku.
W gruncie rzeczy nie pojmowała, jakim cudem jej popularność 
przetrwała tyle czasu.
—	Nie... nie jestem dostatecznie piękna. — Zamknęła oczy, 
żeby nie musiała już patrzeć na obraz w zwierciadle.
Najstarsza córka Berisy przyniosła królowi wazon pełen lilii, 
kremowych z żółtymi pasemkami w otoczce sztywnej zieleni. Jehan 
rzucił na nie okiem, po czym przeniósł wzrok z powrotem na 
skórzane paczki na stole. Ostatnia z nich została właśnie zamknięta 
i związana przed drogą do Laurelynnu.
—	Powiedziałeś, że masz mi coś jeszcze do pokazania — rzekł 
sennie.
—	Owszem — odparł Caolin. Sięgnął do szkatuły, gdzie trzymał 
dokumenty, nad którymi obecnie pracował, by wyciągnąć z niej 
skórzaną sakwę, obszytą na brzegach osobliwym ściegiem.
—	Czy to nie ta sama sakwa, którą znaleźli przy zwłokach 
herszta zbójców? Dość się już na nią napatrzyłem.
—	Tak się składa, że to nie jest ta sama, dlatego powinieneś 
dobrze jej się przyjrzeć.
—	Skąd zatem pochodzi?
—	Przybyła... — Caolin przerwał dla lepszego efektu — .. .z po-
datkami z Las Costas. Ciągle dręczyło mnie niejasne podejrzenie, że 
tamta sakwa wyglądała jakoś znajomo. Dowiedziałem się, że takie 
szyją wyłącznie dla biura obrachunków w Sanjos.
—	To jeszcze niczego nie dowodzi. Każdy człowiek w króle-
stwie mógł sobie taką sprawić — stwierdził król po chwili.
Caolin westchnął.
—	Doprawdy, nie pojmuję, czemu tak się boisz oskarżyć o zdra 
dę lorda Briana.
Jehan wstał i począł się przechadzać nerwowo po komnacie. 
Zirytowała go nagle podejrzliwość seneszala, wiecznie skierowana 
na lorda Briana. Niekiedy się zastanawiał, czy to aby nie odpowiedź 
na niesmak okazywany publicznie przez Briana, który nigdy nie 
pochwalał mianowania Caolina seneszalem. Jehan podzielał podów-
czas przekonania Caolina, potrzebował jego lotnego umysłu i odda-
nia, sam obawiając się popularności Briana. Teraz jednak obaj byli 
starsi i mądrzejsi.
—	Brian nie zgadza się ze mną w kwestiach sposobu sprawowa-
nia rządów, ale to jeszcze nie zdrada. Mimo rozbieżnych zdań 
zawsze graliśmy w otwarte karty. Rzecz jasna, próbuje przekonać 
ludzi do swoich argumentów, lecz nigdy nie działał w konspiracji.
—	Ktoś jednak opłacił zbójców, żeby wciągnęli w zasadzkę 
królewską drużynę. Mogłeś tam zginąć, Jehanie! Jeśli nie ty byłeś 
ich celem, to z pewnością lord Theodor, chociaż nie znam nikogo, 
kto dybie na jego życie.
—	Nie. Brian nie darzy mnie miłością, lecz podobnie jak ty, nie 
dopuściłby się mordu. A już z pewnością poprzez wynajętych opry-
szków. — Król przystanął przy oknie, zapatrzony na Ojca Gór. 
Najwyższy szczyt okryty był jak zwykle śnieżnączapą, lecz kobierce 
złotych i fioletowych kwiatów umaiły okalające go wzgórza.
—	Bardzo dobrze — rzekł Caolin bez emocji. — Poślę z zapy-
taniem, kto i dlaczego wysłał to złoto. Prześledźmy pewien wątek. 
Jak dostało się w góry z Las Costas? Znam tylko jednego podejrza-
nego, który wędruje po całej Westrii i który nawet osobiście poin-
formował Eryka, że do niedawna przebywał na południu.
—	Ronald Sandreson — domyślił się król. — To dziwne, że 
akurat w decydującej chwili gdzieś zniknął. Sądziliśmy, że z tchó-
rzostwa.
—	Otóż to. Mam nadzieję, że pozwolisz mi go podejrzewać?
—	I tak się niczego nie dowiesz, jak długo będzie tkwił zaszyty 
w swych włościach — stwierdził zadumany król. — Trzeba by 
poradzić lordowi Theodorowi, aby nakłonił go do złożenia wizyty 
na zamku.
Caolin się uśmiechnął.
—	Chętnie go przepytam.
—	Wstrzymaj się z tym na razie. To pewne, że lord Theodor 
zaprosi Ronalda po usłyszeniu naszych przypuszczeń, ale żeby go 
aresztować, należy zdobyć dowody.
—	Bo jest kuzynem lorda komendanta?
Jehan spiorunował go spojrzeniem.
—	Nie! Bo przysięgał wierność Theodorowi! Ale można zakła-
dać, że jeśli Ronald jest winny, tutaj prędzej popełni jakiś błąd.
—	Przygotowując na ciebie drugi zamach? Dlatego właśnie 
chciałem go aresztować! — Caolin uderzył w stół. — Ale niech ci 
będzie... Ryzykuj. Tylko pozwól mi chociaż przyjrzeć się Brianowi.
—	Tak by nie uchodziło. We właściwym momencie osobiście 
wypytam Briana.
—	I dasz wiarę wszelkim zaprzeczeniom, jak przypuszczam? 
W takiej sytuacji może lepiej go nie informować, że jest podejrze-
wany? — Caolin wstał, odpychając krzesło, i podszedł do króla. 
Złapał go za ramię. — Jehanie! Dlaczego mi to robisz?
Król położył rękę na dłoni seneszala. Długi czas patrzył w jego 
szare oczy.
—	Ja ponoszę odpowiedzialność... i ja muszę ponieść ryzyko 
— rzekł na koniec cicho. — Zajmiemy się Brianem po powrocie na 
południe. Tymczasem podejrzewaj sobie Ronalda do woli! — Wy 
szczerzył zęby.
Caolin odsunął rękę, wyrównując oddech.
—	Masz dzisiaj przewodniczyć ceremonii, a jeszcze się nie 
przebrałeś — powiedział po chwili. — Nie wolno ci w nieskończo-
ność opłakiwać Rafaela. Wziąłbyś wreszcie nowego giermka. Zo-
stawmy to jednak na później. Co na siebie włożysz? Pomogę ci się 
odziać. Czemu nie, jestem wszak twoim służącym, panie!
—	Pragnę służyć królowi, a nie wiem, co mam czynić! —Farin 
patrzył pytająco na Mistrza Jałowców.
Mistrz przeczesał palcami zmierzwione włosy i spojrzał wnikli-
wie na młodzieńca.
—	Prosisz mnie, bym ci powiedział, jak masz ułożyć sobie życie? 
Farin spąsowiał.
—	Wiem... każdy musi sam wybrać. Ale jeśli król uważa, że nie 
powinienem zostać rycerzem... Tak naprawdę, chciałbym chyba 
poznać zdanie króla.
—	Czemu sam go nie zapytasz? — odezwał się ktoś w progu. 
Skierowali wzrok na osobę króla. Ubrany był w odświętną tunikę
z delikatnie utkanej wełny w kolorze leśnej zieleni. Nie nosił żad-
nych ozdób, nawet zwyczajowego diademu. Mówił spokojnym gło-
sem, lecz można było odnieść wrażenie, że w postawie monarchy 
kryje się jakieś napięcie.
Farin spróbował zabrać głos, zakrztusił się i przez chwilę król 
i mistrz musieli go uspokajać.
—	Jak wiele... słyszałeś, panie? — wyjąkał młodzieniec.
—	Tyle tylko, że chciałbyś poznać moje zdanie... w kwestii 
czegoś — odparł Jehan łagodnie, przysuwając sobie ławeczkę. — 
Ciągle łamiesz sobie głowę, czy zasłużyłeś na rycerski pas? Wierz 
mi, zasłużyłeś.
—	Niezupełnie. Rzecz dotyczy tej harfy... — Farin wskazał na 
złoty instrument oparty o jego kolano. W oczach króla błysło rozba-
wienie, choć wargi zachowały powagę.
—	Podoba ci się? 
Rozpromieniło się oblicze Farina.
—	Trudno wyrazić to słowami. Moja stara harfa i ta, co ją 
zostawiłem w domu, sprawiały mi dużo radości. Ale Złoty Łabędź... 
Sam wiesz, panie, jak to jest, kiedy człowiek natrafi na miecz, który 
zdaje mu się przedłużeniem ręki. Podobnie rzecz ma się z tą harfą. 
Pasuje mi.
—	Niczym kobieta, która duszą i ciałem jest twym wiernym 
kompanem — mruknął Jehan. — Tak, wiem.
—	Rozmyślałem, czyby nie zarzucić grania, kiedy poczułem 
miecz w ręku. Ale ten instrument tak mnie poruszył... Sam już nie 
wiem, co czynić!
—	A czy nie możesz pogodzić jednego z drugim?
Jehan wsparł łokcie na kolanach, a brodę na rękach, wpatrując 
się w chłopca. Włosy oświetlał mu z tyłu blask wpadający przez 
wieżowe okno, za którym mistrz dostrzegał cierpliwego Ojca Gór, 
wypiętrzonego nad wszelki zgiełk ludzi.
—	Nie wiem — odrzekł Farin. — Bycie bardem nie jest aż tak 
wysoką nobilitacjąjak funkcja mistrza... lecz człowiek czuje do tego
równie silne powołanie. — Zerknął przepraszająco na Mistrza Ja-
łowców. — Nie wiem, co będzie, jeśli posłucham głosu powołania. 
Jak wypełnię obowiązki wobec ciebie, panie?
Jehan ujął dłonie Farina i położył je na zgięciu harfy.
—	Graj dla mnie!
Farin wybałuszył oczy, patrząc ze zdumieniem na twarz swego 
pana.
—	Wprawdzie wysoce cenię sobie twoją dzielność, jaką okazu 
jesz w obronie mej osoby — rzekł Jehan bez ogródek — jednakże 
są inni, którzy cię w tym zastąpią. Choć już w dzieciństwie Złoty 
Łabędź dostał mi się w prezencie, nie umiałem nigdy wydobyć 
z niego śpiewnej melodii. A przecież potrzebuję muzyki, życie króla 
nie zawsze jest wesołe! Graj dla mnie, Farinie, jeśli chcesz, to przy 
ucztach, ale szczególnie wtedy, gdym samotny i strudzony.
Farin spuścił wzrok. Ręce mu drżały.
—	Nie jestem taki dobry. 
Jehan potrząsnął głową.
—	Słyszałem, jak grasz! Wyświadczysz mi tę przysługę? 
Farin uniósł głowę i objął króla płomiennym spojrzeniem.
—	Panie, czy miałbym dzierżyć miecz, czy też harfę, moje ręce 
są do twoich usług, póki nie dokonam żywota!
—	Albo ja! — dodał Jehan ze śmiechem. — Niech więc tak 
będzie!
Czas jakiś nie spuszczali z siebie wzroku. Wtem Farin zerknął na 
okno i zastygł w bezruchu.
—	Dochodzi południe! Pewnie już mi szykują rytualną kąpiel, 
a muszę jeszcze przejrzeć broń.
—	Idź więc, wkrótce się zobaczymy! — rzekł Mistrz Jałowców. 
Wsłuchiwał się przez chwilę w cichnący tupot stóp na korytarzu. — 
Zgrabnie się z nim obszedłeś — pochwalił króla.
Jehan potrząsnął głową.
—	Stwórco wiatrów! Jakże chciałbym i ja tak się o coś troszczyć, 
jak ów młodzik o swój kunszt!
—	Nie ma nic takiego? A Westria? 
Król zatopił twarz w dłoniach.
—	Farin przynajmniej ma jakiś wybór.
—	I tyś mógł odmówić korony. Twoja starsza siostra zasiadłaby 
na tronie.
—	Jessica ledwie co poślubiła komendanta Szańców i była już 
wtenczas brzemienna. Powiedziano mi, że gdyby została królową, 
Szańce urosłyby w nadmierną potęgę. Powiedziano mi, że potrzebny 
im wódz na wojnę z Elayanami. Sam w tym uczestniczyłeś! Dobrze 
wiesz, jakie padały argumenty. Zresztąjuż w dzieciństwie marzyłem 
o chwale. Cóż mogłem wiedzieć o odpowiedzialności i władzy?
—	Byłeś wtedy jedynie dwa lata młodszy niż chłopiec, któremu 
tak mądrze doradziłeś, poza tym od dziecka przygotowywano cię do 
rządzenia. — Mistrz wygładził szarą, znoszoną szatę z wełny. — Ale 
czy wybór jest wolny, czy cię przymuszają, człowiek nigdy nie wie, 
co go czeka na końcu drogi. Nawet szlak do Awahny wielokroć się 
rozgałęzia. Róbmy, co w naszej mocy, bez względu na ścieżkę... Nie 
odpowiedziałeś jednak na moje pytanie. — Dotknął delikatnie po-
chylonej głowy króla.
—	Czy mogą być dwie odpowiedzi? Złożyłem przysięgę... i przy-
jąłem Klejnoty. Troszczę się o Westrię nie mniej niż o swoje życie, 
co wcale nie znaczy, że łatwo mi dźwigać jej brzemię. — Głos jego 
wychodził przytłumiony zza zasłony dłoni. — Ech, gdyby jedynie 
nad Westrią, nad samymi ziemiami, mogły rozciągać się moje rządy! 
Czasami świta mi nadzieja na drugi Kataklizm, zesłany przez Straż-
ników, ażeby tym razem zniszczyć całą ludzkość. Rody zwierząt 
postępują w zgodzie z własną naturą i przestrzegają praw. Z nimi 
umiem sobie radzić. To ludzkie uczynki ciążą mi na duszy. — Jehan 
podniósł oczy z westchnieniem. — Czasami mam wrażenie, że 
każdy w królestwie należy do spisku, że silni tylko patrzą, jakby 
pomnożyć swe fortuny, a słabi kierują się honorem, bo brak im 
zdolności, aby czynić inaczej. Raptem się okazuje, że i ja wynajduję 
fortele, by ujawnić ich plany, obmyślam oszustwa, by obnażyć ich 
zakłamanie... choć przyjmując Klejnoty, przysięgałem nigdy tak nie 
postępować. Bardziej honorowa byłaby uczciwa rozgrywka, wsze-
lako przemoc zaciera różnicę między zdradą i słabością, między 
tymi, co ponoszą winę, a tymi, co tylko zbłądzili.
Mistrz przekrzywił się na twardym łożu, patrząc z ukosa na króla.
—	Sam musisz działać z honorem i powściągliwością, jeżeli 
chcesz u innych rozbudzić te cechy. Posługując się ich metodami, 
stajesz się do nich podobny. W każdym razie, Jehanie, nie przymykaj 
oczu na zło. Ono istnieje... czasem zaś ślepa ufność może być równie 
niebezpieczna co podejrzenie. Zaufaj Stwórcy Wszechrzeczy, on cię 
poprowadzi! — Mówił wprost do króla, lecz ten wciąż miał twarz 
ukrytą w dłoniach.
—	Tak wiele zdrady już uknuto — rzekł władca martwym 
głosem. — Więcej jej nie zniosę. Lepiej mi sczeznąć, niźli żyć bez 
zaufania ludzi, którym powinienem przewodzić! — Z zastygłym 
obliczem przeszywał mistrza niewidzącym wzrokiem, nawiedzony 
widać jakąś wizją rozpaczy.—Zdajesz sobie sprawę, jakim jarzmem 
stać się może berło i korona?
—	Jehanie... Jehanie... —Mistrz chwycił go za ramiona i trząsł 
nim delikatnie, aż źrenice króla na nowo zabłysły. — Tak samo 
dzieje się we wszystkich krajach. W Elayi książę walczy o elekcję 
wraz z innymi synami królewskiego domu. W Aztlan powiadają, że 
człowiek nie dowie się, czy jest wodzem, chyba że zrobi coś i się 
okaże, że inni za nim idą. W Westrii tron przechodzi zwykle na 
potomka, podobnie jak tytuły lordowskie w prowincjach i wszystkie 
majątki aż po nąjnędzniejszą zagrodę w górach. Nasz sposób nie jest 
oryginalny, ale ten właśnie zwyczaj przejęliśmy od starożytnych, 
aby dotrzymywać postanowień Przymierza. Jeżeli tylu przed tobą 
jakoś to wytrzymało, zapewne i ty dasz sobie radę!
Jehan silił się na uśmiech.
—	Druhu mój serdeczny — rzekł miękkim głosem. — Lękam 
się, ale nie bólu czy śmierci. W bitwie przynajmniej widzę wroga 
i umiem się przed nim bronić. Ale gdy Caolin podsuwa mi rozkaz 
do podpisu, wtedy się lękam. Co będzie, jeśli wydam zły osąd? 
A kiedy przychodzą do mnie, bym ich pasował na rycerzy, co dziś 
po południu zrobią Andreas i Farin, strach mnie chwyta, że zachwieją 
się w wierności, którą mi przysięgają, a ja zawiodę ich oczekiwania. 
Bo jeśli ja zawiodę, cała ta piramida, Westria, może się rozlecieć. 
Dłużej już tego nie zniosę!
Przez dłuższy czas siedzieli w milczeniu, gdy król powoli docho-
dził do siebie. Mistrz był wciąż niczym posąg z półprzymkniętymi 
powiekami. Otworzył się na zgryzotę króla i teraz czuł jego cierpie-
nie. Co mógłby zrobić, ażeby uśmierzyć mękę Jehana? Gdyby choć 
miał możność porozmawiania z innymi mistrzami z Akademii Mędr-
ców. Pamiętał wszakże, jak ozięble go przyjęli, gdy zwierzył im się 
ze swoich trosk przed trzema miesiącami. „Próżno szukać w ludziach 
pomocy" — szydził z samego siebie, pamiętając o swej radzie dla 
króla. „Zaufaj Stwórcy Wszechrzeczy". Wyrównał oddech, sięgając 
świadomością w głąb swego jestestwa. W powietrzu niosły się 
zapachy kwiatów.
Wreszcie otworzył oczy.
—	Nie, ja wcale nie zasnąłem. — Utkwił wzrok w królu. — 
Przybyłeś tu, boś szukał królowej. Czemu więc tak uparcie unikasz 
lady Faris?
Jehan uniósł prawe ramię, jakby chciał się zasłonić przed ciosem.
—	Winieneś być wojownikiem! — Zaniósł się nagłym śmie-
chem. — Tego się po tobie nie spodziewałem!
—	Miłujesz ją, a mnie się wydaje, że ona jest gotowa pokochać 
ciebie — dodał mistrz spokojnie.
Jehan zacisnął pięść w fałdach swej tuniki.
—	Miłuję? Pokocha? — szepnął. — Sądziłem, że ją kocham, 
kiedym zezwalał Erykowi na wolne konkury. Byłem mu to winien, 
a być może jej też. Myślałem, że przyjmie go albo odtrąci. Nie 
spodziewałem się, że przez trzy miesiące będzie się nim bawić jak 
rybą na haczyku... Nim i wszystkimi mężczyznami w prowincji!
Mistrz siedział nieruchomo, nie przerywając wynurzeń króla.
—	Podczas święta pierwszych kwiatów zobaczyłem ją nie tylko 
oczami. Byłem świadom Faris, jakbym dotykał jej duszą. Wtedy 
myślałem, że ją znam. Ale gdy wróciliśmy z tamtej wyprawy wojen 
nej, wydawała się już zmieniona, zamknięta w niewidzialnej skoru 
pie. Czy tylko moja potrzeba kazała mi widzieć w niej cel moich 
poszukiwań? Czy osoba, którą zrazu dostrzegłem, nadal w niej tkwi, 
zniewolona? — Ujął dłoń mistrza. Po chwili puścił ją z uśmiechem.
— Wyrzekłeś się żony i dzieci, nie powinienem ci zadawać podob-
nych pytań.
—	Nie wyrzekłem się kobiet całkowicie, jedynie trwałych związ-
ków! To moja cena w zamian za powołanie. Ty nie musisz płacić 
podobnej! — Mistrz zaśmiał się z goryczą. — Może w tym przypad-
ku trzeba spojrzeć na sprawę z innej perspektywy? — Znów spoważ-
niał. — A jeśli Faris już cię pokochała? Niezręcznie jej to okazać, 
skoro nie otrzymała od ciebie żadnego sygnału. Wszystko, co może, 
to szukać zapomnienia w licznym towarzystwie, obudzić w tobie 
zazdrość... I to jej się, moim zdaniem, udało. Dowiedz się przynaj-
mniej, jak się czuje!
—	Chyba lękam się też, żeby nie sprawdziły się moje najgorsze 
obawy.
—	Jutro ostatni dzień kwietnia. Może ogniska Beltane tchną w 
twe serce odwagę. Historia tego święta sięga czasów założenia 
Westrii. Nasi przodkowie musieli zrozumieć jego znaczenie, skoro 
po Kataklizmie postanowili je sobie przypomnieć. Jeśli nie ufasz 
sobie, to chociaż im zaufaj!
Jehan uśmiechnął się od ucha do ucha.
—	Od razu poczułem się lepiej. Wiesz, że z nikim o tym dotąd 
nie rozmawiałem? Nawet z Caolinem? Sam się pogubiłem we włas 
nych uczuciach.
Nawet z Caolinem? Ścisłe więzi partnerstwa między królem a 
seneszalem wychodziły królestwu dotychczas na dobre. Mistrz był 
ciekaw, czy Jehan wreszcie sobie uświadomił, że potrzebuje też 
rzeczy, których Caolin nie jest w stanie mu dać.
—	Moją rolą jest słuchać — rzekł mistrz w zamyśleniu. — Jest 
ktoś, kto ci doradzi lepiej ode mnie. Ognie Beltane odzwierciedlają 
ogień niebios, jak miłość między ludźmi odzwierciedla miłość Naj-
wyższego. Użyj Klejnotu, zapytaj Panią Ognia.
—	Miałbym użyć Klejnotu Ognia dla własnej zachcianki? — 
Król przewiercał spojrzeniem mistrza.
—	W grę nie wchodzą tylko twoje zachcianki, Jehanie. Król żyje 
dla swojego królestwa, ale tobie brakuje towarzyszki, która by ci
pomogła dźwigać brzemię Klejnotów, powiła potomka, zrównowa-
żyła energie. Jesteś królem, przedstawicielem ludu Westrii. Nie masz 
wszakże swej pani, przedstawicielki ziemi. Kiedy Książę Wysokie-
go Rodu złączy się z Dziewicą, Wielkie Małżeństwo zostanie skon-
sumowane i zarówno królestwo, jak i król doświadczą nareszcie 
odnowy. Westria też usilnie potrzebuje królowej, Jehanie.
Król wytarł czoło, jakby czuł już tam Klejnot rozpalony w dia-
demie.
—	Od dziecka mi wpajano, abym nie tykał Klejnotów, chyba że 
w największej potrzebie.
—	Dobrze się namyśl. Masz czas.
—	Obyś miał rację. Teraz jednak muszę cię opuścić. Dzisiaj 
mam obowiązek wobec Andreasa i Farina! A teraz pobłogosławisz 
mnie, zanim odejdę? — Zsunął się na kolana przed Mistrzem Jałow-
ców; ciemna grzywka przysłoniła twarz, gdy pochylił głowę.
Starszy mężczyzna wstał i nakreślił w powietrzu krzyż równora-
mienny.
—	W imię ziemi, powietrza, wody, ognia... — Wokół krzyża, 
zgodnie z ruchem słońca, wyrysował koło. — .. .i Stwórcy Wszech 
rzeczy ! Błogosławione niech będą twoje ścieżki. Obyś znalazł wiarę, 
obyś znalazł miłość, obyś znalazł spokój ducha! — Jego ochrypły 
głos zabrzmiał głębiej, odbijał się od gołych kamiennych ścian 
komnaty niczym dźwięk dzwonu.
Opuścił dłonie i położył je na głowie króla, jakby chciał przelać 
nań przez palce całą swoją miłość.
Faris rozchyliła palce zaciśnięte kurczowo na spódnicy i uskrzyd-
lona wszystkimi tymi pochwałami, które usłyszała w ciągu ostatnich 
tygodni na temat swej urody, wkroczyła na salę ze splendorem, jakby 
była samą Panią Miłości, ukazującą się niespodziewanie swym 
wiernym. Liczne komentarze towarzyszyły jej przejściu, kiedy do-
mownicy przekazywali półszeptem imię damy gościom przybyłym 
na ceremonię. Jednakże, coraz wyraźniej dostrzegając powszechne 
zaciekawienie, jakie wzbudzała jej osoba, z wolna traciła pewność
siebie. Walczyła z paniką: nigdy jeszcze nie skupiała na sobie uwagi 
tłumu.
Ale gdyby teraz uciekła lub spróbowała wtopić się w tło, co 
nieraz czyniła, przyznałaby tym samym rację bratu i Berisie.
Rosemary wraz z pozostałymi dziewczętami zajęła już należne 
jej miejsce przy podwyższeniu, lecz reszta gości nadal snuła się 
bezładnie w oczekiwaniu na początek ceremonii. Gdy Faris ruszyła 
w stronę przyjaciółki, spostrzegła na swej drodze przygarbioną po-
stać z rzadkimi, siwiejącymi włosami, w znoszonym płaszczu koloru 
zakrzepłej krwi. Stanęła jak wryta.
Był to wszak jej ojciec, Gerard z Sokolej Żerdzi!
Faris nie musiała nawet patrzeć na twarz. Roztaczał wokół siebie 
wyjątkową atmosferę, ten liniejący, posępny jastrząb w klatce pełnej 
kanarków. Wyczuł obecność córki, odwrócił się i zatopił w niej 
spojrzenie. Natychmiast zwątpiła w swoją urodę. Gerard zmarszczył 
czoło, a ona wróciła pamięcią do dnia, kiedy sprawił jej lanie za to, 
że włożyła na siebie starą suknię matki.
Serce jej łomotało, w żołądku poczuła ucisk, a w oparzonej ręce 
swędzenie. Wszakże jego uniesiona dłoń i nieme wezwanie kazały 
jej podejść bliżej. Czując na sobie spojrzenia tłumu, wyprostowała 
się dumnie i posłusznie podeszła do ojca.
—	A więc to prawda. — Gerard mówił chropowatym głosem, 
jakby nie używał go przez cały czas nieobecności Faris i Farina. — 
Źle się stało, że pozwoliłem ci wyjechać.
Faris potrząsnęła głową wyzywająco.
—	Wystroiłaś się jak jałówka na jarmark... dla każdego, kto 
zechce zapłacić. Twoja matka również celowała w tej grze. Chcesz 
jej dorównać? W końcu jednak to mnie wybrała...
I porzuciła, narzucał się refren.
Faris czuła, jak jej skrucha topnieje w jego drapieżnym cieniu.
—	Nie jestem moją matką — rzekła hardo.
—	To prawda. Ona mogłaby zauroczyć sobą nawet drzewa! — 
Przy tych słowach zadawniony ból wykrzywił kamienne rysy Gerar-
da. Jednakże to, co przed nią ukrywał, Faris niegdyś podsłuchała, 
kiedy niania i pokojówka myślały, że jest zbyt mała, by cokolwiek
zrozumieć. Koszmarne sny jej dzieciństwa wylęgły się z opowieści, 
jak to pewnej nocy jej matka wybiegła z domu tańczyć z duchami 
jabłoni, nabawiła się zapalenia płuc i umarła. Faris próbowała zbić 
go z tropu śmiechem.
—	Teraz, kiedy Farin zostanie rycerzem, z pewnością się ożeni. 
Jego wybranka nie zechce dzielić ze mną domu. Muszę więc znaleźć 
męża.
Ojciec potrząsnął głową.
—	Wątpię, czy Farin się ożeni. Musisz zostać, córko. Musisz 
dochować mi wierności!
Faris zamknęła oczy. „Wróciłabym chętnie, gdybyś tylko powie-
dział, że mnie kochasz. Teraz jednak poznałam smak życia wśród 
ludzi, którym na mnie zależy. Nie mogę już powrócić do Sokolej 
Żerdzi!"
—	Niech duch mojej matki dochowa ci wierności! — rzekła 
głośno.
Poszły w ruch pałeczki i wypełniły salę warkotem bębnów. Faris 
spojrzała szybko w stronę głównego wejścia, gdzie z melodyjnym 
pobrzękiwaniem zbroi ukazywali się rycerze z drużyny Theodora. 
Tłum rozstępował się przed nimi.
—	Muszę dołączyć do Rosemary — rzuciła zdawkowo, opusz 
czając Gerarda. Zadyszana zajęła swoje miejsce, kiedy pogłębił się 
łomot bębnów i zabrzmiało zawodzenie dud.
Ludzie uciszyli się i odwracali głowy.
—	Król idzie! Król...
I wtedy wszedł na salę. Kroczył majestatycznie, jakby nikogo 
wokół siebie nie widział, jakby mógł tak maszerować w nieskończo-
ność pomimo ciężaru szmaragdowej szaty i opinającej mu hełm 
korony Westrii.
Tuż za nim podążał uśmiechnięty pogodnie lord Theodor, któ-
rego oczy nieustannie biegały od zebranych gości do rycerskiej 
świty, żony i rodziny, a potem znowuż omiatały tłum. Tymczasem 
rysy twarzy Jehana były jakby wykute z granitu, wzrok wbijał w 
krzyż kolisty, błyszczący na królewskim sztandarze za podwyż-
szeniem.
Gniew ojca i związane z nim obawy uleciały z głowy Faris, kiedy 
dostrzegła zmęczenie na obliczu Jehana i ciemne smugi pod jego 
oczami. Patrzyła, jak on i lord Theodor stają na podwyższeniu i 
odwracają się, zarzucając za siebie fałdy szat wprawnym ruchem. 
Sandremun i sir Eryk zatrzymali się za nimi, pełniąc straż przy swych 
panach.
Zamarł jęk dud i nastała cisza. Pogrzmiewały jedynie bębny, 
potęgując nastrój oczekiwania. Faris poczuła na sobie wzrok Eryka. 
Nie ruszył się ze swojego miejsca, lecz odniosła wrażenie, że się 
lekko skłonił. Faris zauważyła, że Rosemary zamiera w bezruchu, 
lecz gdy spojrzała w bok, twarz przyjaciółki była spokojna i nieprze-
nikniona. Wtem tłum się poruszył z dźwiękiem przypominającym 
szept wiatru wśród gałęzi: w drzwiach pojawili się Farin i Andreas 
Czarnobrody.
Widząc brata, Faris wybaczyła mu wszystko, nawet list. Polero-
wana zbroja mieniła się srebrzyście, szyszak niesiony w zgięciu ręki 
błyszczał jak zwierciadło, lecz jeszcze bardziej od niego — twarz 
Farina. Nazwał Faris piękną, lecz teraz to on wydawał się urodziwy 
niczym panna młoda.
Przeszedł obok, nie zauważywszy siostry. Razem z Andreasem 
uklęknął przed podwyższeniem. Opadły wokół nich płaszcze; dąb 
Andreasa i srebrny sokół lądujący na harfie, którego Faris wyszyła 
na czerwonym aksamicie, połyskiwały w popołudniowych promie-
niach słońca.
— Słuchajcie, mieszkańcy Corony! — Herold wysunął się z sze-
regu. — Zostało dowiedzione, że w dawnych czasach ludzie szli do 
boju z przypadku, a nie z własnej woli, nadto przysięgali służyć nie 
swoim panom, ale słowom spisanym na papierze. Jednakże podczas 
Kataklizmu wszystkie prawa ludzi uległy wymazaniu. W owym 
czasie zjawili się pierwsi śmiałkowie, którzy zwrócili się ku staro-
dawnym sposobom prowadzenia walki, nie wyrządzającym krzyw-
dy ziemi. Więzy miłości i posłuszeństwa połączyły ich z panami, 
a przyjęty przez nich kodeks rycerski stał się powszechnie obowią-
zujący. Zjednoczeni szczytną ideą, wojownicy ci zachowali przy 
sobie garść ludzi i założyli królestwo Westrii. Od tamtej pory wszys-

cy, którzy gotowi są udowodnić swoją wartość w służbie z mieczem, 
otrzymują miano rycerzy Westrii. Macie oto przed sobą dwóch 
kandydatów do wstąpienia w stan rycerski. Czy ktoś zechce zabrać 
głos i potwierdzić ich prawo do honorów, o jakie proszą?
Ryk poparcia dobył się z gardeł gwardii lorda Theodora. Gdy 
aplauz przycichł, lord komendant postąpił krok do przodu.
—	Ja potwierdzę — oświadczył gardłowym głosem.
—	I ja — dodał sir Eryk.
—	I ja — ozwał się Sandremun. Wciąż poruszał się sztywno, 
lecz rana na piersi prędko się goiła. Stojąca nieopodal Berisa obser-
wowała go bacznie, może w strachu, by się nie przewrócił na jej 
oczach. Faris nie wiedziała, czy siostra wie o przyjeździe ojca.
Wróciła jednak myślami do ceremonii. Król stał odwrócony do 
Theodora.
—	Proszę o pozwolenie, abym mógł przemówić za młodego 
Farina i własną ręką pasować go na rycerza.
Głos króla brzmiał silnie i cudownie. Faris popatrzyła na Farina 
z gwałtowną zawiścią. Był teraz sługą króla... Towarzyszem Jehana 
w doli i niedoli. „Straciłam ojca i brata. Co ja, biedna, pocznę?"
Theodor kiwnął zgodnie głową.
—	Farinie — zaczął król, zagłuszając z wolna pomruki widowni. 
— W uznaniu wprawy we władaniu bronią i męstwa, jakiego do-
wiodłeś w bitwie z bandytami w Dolinie Rwącej Wody, gdzie nie 
tylko przyczyniłeś się do zwycięstwa naszych wojsk, ale i ocaliłeś 
mi życie, jak również z powodu twego szlachetnego usposobienia 
i powstrzymywania się od czynów nie przystających szlachcicowi, 
postanawiam pasować cię na rycerza. Czy zgadzasz się, bym to ja 
dopełnił obrządku?
—	Tak, panie — odparł Farin niskim głosem.
Król przyjął z rąk Eryka swój wielki miecz bitewny i zawiesił go 
nad pochyloną głową młodzieńca.
—	Jesteś prawy, szlachetny i dzielny — kontynuował władca, 
uderzając go po ramionach płazem miecza, aż zbroja zadrżała. — 
Powstań, sir Farinie Harfiarzu!
Sala pękała od wiwatów, kiedy nowo mianowany rycerz wstał
z klęczek, a Jehan, oddawszy miecz Erykowi, uściskał Farina gorą-
co. Zdjął następnie z szyi złoty łańcuch i zawiesił go na piersi 
młodzieńca. Berisa wystąpiła naprzód, żeby obwiązać go w talii 
białym pasem rycerskim, po niej zaś lord Theodor pochylił się i 
przypiął mu do stóp złote ostrogi.
—	Lordzie komendancie — rzekł król z uśmiechem — Za 
mierzam przyjąć tego świeżo pasowanego rycerza do służby, pomny 
na jego zdolności we władaniu mieczem i harfą. Czy mi go od 
stąpisz?
Theodor uśmiechnął się wesoło.
—	Dar jest już wręczony, czyż nie?
Farin stał oblany rumieńcem, ale gdy król ponownie kazał mu 
klęknąć, twarz jego spoważniała. „Kocha króla" — pomyślała Fa-
ris, śledząc zachowanie brata. Przesunęła wzrok na Eryka i resztę. 
„Wszyscy go kochają i chyba on kocha wszystkich". Załzawione 
oczy dostrzegały jedynie rozmyte błyski płaszczów i posrebrzanych 
zbrój. Niechętnie myślała o mającej nastąpić przysiędze, o ileż 
bardziej rzeczywistej od wszystkich tych przyrzeczeń, jakie jej skła-
dano.
—	Ja,Farin Harfiarz, przysięgam tobie, Jehanie, władco Westrii, 
we wszystkim być ci posłusznym: mówić albo milczeć, uderzyć albo 
wstrzymać rękę, dochować wierności w szczęściu i biedzie. Przyrze 
kam ci służyć, póki mnie nie zwolnisz lub śmierć nas nie rozdzieli. 
W imieniu Strażnika Ludzi, rzekłem!
Drżał, lecz mówił głosem czystym i pewnym. Król stał nad nim.
—	Ja, Jehan z Westrii, przyjmuję cię do służby, obiecując być 
sprawiedliwym i miłującym panem. Ofiaruję ci miejsce przy komin 
ku za twą niewzruszoność, mój miecz za twą dzielność, a jeśli mi 
zaufasz, także moje serce. Przysięgam ci, jako i ty mi przysięga 
łeś, a na świadków biorę cztery Klejnoty Westrii i Stwórcę Wszech 
rzeczy!
Król pomógł wstać Farinowi, pocałował go w policzek i pozwolił 
odejść. Faris dostrzegła łzy wzruszenia u brata, lecz twarz króla 
promieniała, jakby dzięki tej wymianie przyrzeczeń sprawił sobie 
nie tylko nowego sługę, ale i nową radość.
Farin odstąpił na bok z wielką ostrożnością, jakby w obawie, że coś 
się w nim załamie. Owacje ustały. Lord Theodor odchrząknął.
—	Andreasie — zwrócił się do drugiego kandydata. — Długo 
i wiernie służyłeś mojemu wasalowi Charlesowi z Leśnego Zakątka. 
W bitwie w Dolinie Rwącej Rzeki twoje posiłki pozwoliły nam 
odeprzeć wroga. Posiadasz wszystkie przymioty szlachcica, wobec 
czego postanawiam pasować cię na rycerza. Czy zgadzasz się, bym 
to ja dopełnił obrządku?
—	Tak, panie.
Lord Theodor wziął miecz z rąk Sandremuna i dotknął nim 
ramion Andreasa.
—	Jesteś prawy, szlachetny i dzielny! Powstań, sir Andreasie 
z Leśnego Zakątka!
Słysząc takie imię, Andreas uniósł wzrok ze zdumieniem. Lord 
komendant uściskał go serdecznie, lecz wręczywszy mu łańcuch, pas 
i ostrogi zatrzymał go jeszcze przy sobie.
—	Sir Andreasie, ty wiesz najlepiej, że majątek w Leśnym 
Zakątku strzeże jednego z głównych szlaków wiodących do króle-
stwa. Muszę tam mieć silnego człowieka. Przez wiele lat pomagałeś 
go bronić sir Charlesowi. Czy zechcesz teraz wziąć na siebie tę 
ciężką odpowiedzialność?
—	Ależ, panie... panie... — dukał Andreas. — On się należy 
lady Holly, nie mnie!
Faris zauważyła drżenie Holly i wyraz jej oczu wpatrzonych w 
Andreasa. „Holly go kocha! Ciekawe, czy on wie o tym?"
—	Rozmówiłem się już z lady Holly — rzekł Theodor — i 
wyraziła zgodę, by włości przeszły na ciebie. Ona tymczasem 
przyjmie gościnę w warowni, a ja będę jej opiekunem.
—	Panie mój. — Głos Andreasa był prawie niesłyszalny. — Ja 
wcale nie broniłem Leśnego Zakątka, nie jestem godzien przyjmo-
wać na siebie tak wielkiej odpowiedzialności. — Pochylił głowę.
Król położył rękę na ramieniu lorda Theodora w uspokajającym 
geście.
—	Sir Andreasie, spójrz na mnie!
Młodzieniec podniósł wzrok, stropiony.
—	Jak karzemy tych, co zaniedbują obronę swego pana? Nie 
mogłeś ocalić sir Charlesa, lecz zesłanie cię na tułaczkę byłoby zbyt 
lekką karą i nie przyniosłoby żadnego pożytku sir Charlesowi, tobie 
ani mnie! — Jehan wciągnął powietrze w płuca i głos jego wypełnił 
salę. — Jeśli to rzeczywiście z twej winy Leśny Zakątek nie ma 
obrońcy, zadanie utrzymania majątku będzie twoją karą. Jeśli jesteś 
bez winy, zaszczyt jego ochrony przyjmiesz jako nagrodę. Sir Char 
les nie żyje i żadne żale go nie wskrzeszą. Bierz się do dzieła, 
Andreasie, broń spuścizny, którą pozostawił!
Sir Eryk zbladł jak prześcieradło, wpatrując się w króla, lecz 
Andreas patrzył na władcę płomiennym wzrokiem.
,.Dlatego właśnie go kochają" — pomyślała Faris. „Wydobywa 
na wierzch to, co w nich najlepsze, i wlewa im w serca otuchę".
Głos zabrał lord komendant z rezolutną miną:
—	Sir Andreasie, czy zgadzasz się w moim imieniu zarządzać 
majątkiem w Leśnym Zakątku, podobnie jak ja zarządzam Coroną 
w imieniu mojego króla i podobnie jak on zarządza Westrią w imie-
niu Pana Wszystkiego?
—	Zgadzam się, lordzie Theodorze!
—	Klęknij!
Upadł na kolana i włożył swe splecione dłonie w dłonie swego pana.
Po złożonych przysięgach Theodor podniósł Andreasa z klęczek 
wśród owacji zgromadzonych. Wnet otoczył ich rozradowany tłum 
i tak dobiegło końca pasowanie rycerzy.
Minęło uniesienie, jakiego Faris doświadczała podczas ceremo-
nii. Wiedziała, że czekają teraz uczta, Farin zarezerwował nawet dla 
niej miejsce. Ale będzie tam z nimi ojciec, śledząc jej ruchy, niszcząc 
iluzję piękna, którą otoczona, potrafiła flirtować z sir Erykiem, 
Stefanem i całą resztą. A kiedy nic im nie dawała — ni słowa, ni 
uśmiechu, ni pocałunku — mówili o niej: okrutna.
„Ale to tylko gra... Zapewne zrozumieją, jeśli się od niej na razie 
powstrzymam". Nie umiała jednak rozproszyć dręczących ją wątpli-
wości. „A jeśli dla nich to nie gra?"
*
Faris wymknęła się chyłkiem do ogrodu, zamykając za sobą 
furtkę i dysząc z wysiłku, jakby ją ścigali. Nikt jej nie towarzyszył. 
Nawet bełkot z sali prawie tu nie docierał. Wokół wznosiły się szare 
sylwetki drzew, tajemnicze w półmroku. Zapachy uderzały do gło-
wy, kiedy ziemia oddawała ciepło chłodnemu powietrzu. Urwała 
gałązkę bzu i bawiąc się nią w palcach, zaczęła spacerować.
Wiaterek studził jej rozpalone policzki, cisza dawała ukojenie 
duszy. Podczas obiadu ojciec siedział przy Berisie, kierując swą 
wzgardę na siedzących w pobliżu biesiadników, nie zajmując się 
młodszą córką. Uciekł zaraz po posiłku. Tak samo postąpiła Faris, 
gdy tylko nadarzyła się dogodna okazja.
Za ból w ramionach i szyi obwiniała niechęć wobec ojca, napię-
cie Farina, które jej się udzieliło, setkę emocji wrzących w tłumie. 
Gdzieś w pobliżu drozd rozpoczął swą pieśń godową. Z sali dobie-
gały dużo cichsze dźwięki muzyki.
Spacerowała dalej. Nie śmiałaby teraz spojrzeć ludziom w twarz, 
a taniec budził w niej uczucie zagrożenia... Nawet wspomnienie 
tańca z królem starała się wymazać z pamięci.
Zaskrzypiała furtka i zachrzęścił żwir: ktoś zbliżał się ścieżką. 
Faris zamarła w bezruchu, gotowa w każdej chwili rzucić się do 
ucieczki, wmawiając sobie jednocześnie, że nie ma powodów do 
obaw. Gdy tak się wahała, na tle gwiazd ujrzała cień wysokiej 
postaci. Rozpoznała Eryka.
—	Napędziłeś mi strachu!
—	Lady Faris! Nie zamierzałem... — Eryk urwał, patrząc na 
nią spod oka. — Mogę się z tobą przespacerować? — zapytał for-
malnie.
Zrazu skłaniała się do odmowy, lecz coś w jego postawie kaza-
ło jej odpowiedzieć mruknięciem, które mógł zinterpretować jako 
przyzwolenie. Dość długi czas wędrowali w milczeniu.
—	Dziś twój brat jest rycerzem — rzekł w końcu. — To była 
piękna ceremonia.
—	O, tak. Czekał na to z utęsknieniem. — Faris odzyskiwała 
spokój ducha, zastanawiając się, czego mogłaby się obawiać. Roz-
mowa zaczęła schodzić na tory, którymi biegła już wiele razy.
—	Król potrzebuje przy sobie zacnych ludzi, dbających o honor. 
Dość ma już cyników pokroju seneszala!
—	Caolin wydaje się oddany swemu panu... na swój sposób...
—	Owszem, na swój sposób! — parsknął Eryk lekceważąco. — 
To wielka ułomność wszystkich urzędników: nie pojmują, czym jest 
przywiązanie do idei, jeśli trzeba poświęcić własne wygody lub 
złożyć życie w ofierze. — Ruszył żwawszym krokiem, jakby ocze-
kiwał na ścieżce konfrontacji z siłami kompromisu.
—	Niewątpliwie masz rację, ale musisz wiedzieć, że twoje za-
patrywania nigdy nie będą zbyt popularne—odparła Faris zasapana, 
próbując się z nim zrównać.
—	Och, wybacz mi! Po co ja tak biegnę? — Cofnął się dwa 
kroki. — W każdym razie... Hm... Co zamierzasz zrobić, kiedy 
Farin zacznie służbę u króla? — zapytał wreszcie bez ogródek.
Przystanęła, wlepiła weń wzrok i nie znalazłszy żartobliwej 
odpowiedzi, odparła:
—	Nie wiem.
—	Faris, wyjdziesz za mnie za mąż?
Wyciągnął ręce w teatralnym geście, lecz ona, pomna na rozmo-
wę z ojcem, omal nie wybuchła histerycznym śmiechem.
—	Eryku! Nie jestem jedną z przyczyn, dla których powinieneś 
składać z siebie ofiarę! — Znaleźli się bliżej sali. Blask świec, 
wypływając przez okna, ścielił na dróżce złote pręgi.
Złapał ją za rękę.
—	Zawsze palnę jakąś gafę! I teraz pewnie cię obraziłem!
—	Nie obraziłeś mnie, Eryku. Nie musisz przepraszać. — Siliła 
się na uśmiech.
—	Mówisz to z grzeczności... Zawsze jesteś życzliwa, zawsze 
szlachetna, zawsze piękna... Zawsze taka piękna, moja pani!
Jego uścisk sprawiał jej ból. Próbowała coś powiedzieć, lecz 
Eryk już się rozpędził.
—	„Moja pani", tak w duchu zwykłem cię nazywać, kiedy sobie 
wyobrażałem, że wyznaję ci, jak bardzo jesteś piękna i jak bardzo... 
cię kocham, Faris... — Padł na ścieżce na kolana i pocałował rąbek 
jej spódnicy.
—	Eryku! Eryku, nie możesz przede mną klękać! — Czując jego 
ciężar na spódnicy, wspomniała owczarka Rosemary. Z trudem 
tłumiła śmiech. — Wstańże, proszę!
Gdy patrzył do góry, światło z sali rozjaśniało mu twarz. Równie 
szybko, jak uklęknął, poderwał się na nogi i chwycił ją w ramiona. 
Spojrzała nań w osłupieniu, a on, nim zdążyła złapać oddech, za-
mknął jej usta pocałunkiem.
Doznała uczucia, jakby pochwyciła ją w objęcia jakaś potężna 
siła natury: trąba powietrzna, fala morska, Wielka Niedźwiedzica. 
Oszołomiona nie próbowała nawet stawiać oporu. Bała się, znając 
siłę wyrobionych w bojach mięśni Eryka. Wypuścił ją po chwili i 
stanął obok zdyszany. Gałązka bzu, którą trzymała przy piersi, 
upadła na ziemię połamana.
Gdy na nią popatrzył, uświadomiła sobie ze zgrozą, że to raczej 
nie jego wzrost powstrzymywał go dotąd przed spojrzeniem jej w 
oczy. Nie miała prawa oglądać nagości jego duszy.
—	Eryku, nie! — szepnęła, unosząc dłoń.
Cofnął się, jakby go popchnęła. Raz po raz zaciskał palce w wiel-
kie pięści.
—	O, nie. Moja pani, to niechcący... Myślałem... Faris, darzę 
cię honorową miłością! Zaiste, kocham cię jak swój własny honor, 
a mieć cię za swoją panią i żonę byłoby dla mnie tak dużym 
zaszczytem, że bliski byłbym chyba postradania zmysłów!
Oczy mu pałały, kędziory włosów wiatr podrzucał na czole. 
Przyglądając się szerokim barkom Eryka, Faris wspomniała siłę jego 
ramion. To oczywiste, że przy nim odnalazłaby honor, spokój ducha, 
byłby niczym opoka, na której mogłaby zbudować nowe życie. On 
jednak patrzył na nią w taki sposób, jakby rozmawiał z Panią Ognia. 
„Czy on mnie zna choć trochę?" — pomyślała.
Gdy uniosła wzrok, by wyczytać coś jeszcze z rysów jego twarzy, 
w oknie powyżej ujrzała kontur głowy i ramion króla. Fala gorąca 
przebiegła po jej ciele, potem zimne drżenie. Jehan... Jehan... Imię 
to grzmiało w jej sercu jak dźwięk dostojnego dzwonu.
Potrząsnęła głową.
—	O rany... Co ja zrobiłam? — Patrzyła, jak z wolna w oczach
Eryka świta bolesne zrozumienie sensujej odpowiedzi. — Nie mogę 
cię zwodzić... Nie mogę zwodzić samej siebie... Gdyby honor 
prowadził do małżeństwa, już bym była twoją... — Zająknęła się. 
— Ale ty zasłużyłeś na kogoś lepszego! — Odwróciła twarz. — Och, 
wszyscy mieli rację... Zrobiłam wiele złego, lecz przysięgam, Ery-
ku, że nie chciałam cię skrzywdzić! — Roniąc obficie łzy, wyciąg-
nęła ku niemu ręce.
Ujął jej dłoń i pocałował, jakby to był rzadki gatunek kwiatu. 
Poczuła, że Eryk drży niby smagany wiatrem pień wielkiego drzewa.
—	Nie zrobiłaś niczego złego, moja pani — rzekł czule. — 
Niczego sobie nie wyrzucaj! Wszystkiemu winna moja ślepa żądza. 
Błagam, nie płacz z mojego powodu! — Głos mu się załamał i 
wypuścił jej rękę. Twarz skryła się w cieniu. — Mam tylko jedno 
pytanie — ciągnął z chłodnym opanowaniem. — Pozwolisz, bym 
nadal ci służył? Nie proszę w zamian o żadną nagrodę...
—	Oczywiście, że tak, Eryku — odparła Faris niepewnie. — 
Dopóki nie spotkasz godniejszej damy, która odpowie na twoją 
miłość.
Zaśmiał się ponuro.
—	Moja pani, pozwolisz, że już odejdę? — Gdy skinęła głową, 
zgiął się w głębokim pokłonie, po czym zniknął w ciemnościach. 
Dopiero usłyszawszy zgrzyt zamykanej furtki po drugiej stronie 
ogrodu, zdała sobie sprawę, że udał się do stajni, a nie na salę.
—	Eryku? Eryku! Dokąd jedziesz? — Żadna odpowiedź nie 
nadeszła z mroku nocy. — O słodka Pani, zmiłuj się nad nim i nade 
mną!
Nie ruszała się z miejsca, rozdygotana. Nie widziała już w oknie 
sylwetki Jehana, lecz słyszała wyraźnie dziwnie znajomą melodię.
—	Jehanie... Och, Jehanie... kocham cię — szeptała, potrząsa 
jąc głową, gdy tymczasem łzy niepostrzeżenie spływały jej po po 
liczkach. Przypomniała sobie słowa piosenki: U stóp twych złożyłem 
swe życie, u stóp twych składam mą miłość. Nie zmieni tego śmierć, 
nie zmieni losu zawiłość.
Rozpoznała melodię. To samo Farin grał rankiem na królewskiej 
harfie.
5
Beltane
Mistrz Jałowców przybliżył płomyk do zielonej świecy poświę-
conej Pani Ognia. Obejrzał się na króla.
—	Jesteś gotów? Wiesz, że możemy odłożyć to na później. 
Ciężki dzień przed tobą.
Aczkolwiek małe okienka rozstawione wysoko pod stropem 
kaplicy błyszczały już liliowo w promieniach wczesnego świtu, 
światło we wciąż mrocznym pomieszczeniu tylko gdzieniegdzie 
wydobywało przedmioty z cienia. W migotliwym blasku świec 
rozbłyskały i ciemniały sceny na ściennych malowidłach: ludzie 
znoszący kamienie z ruin Czerwonego Miasta na fundament warow-
ni; królowa Auriane, która w czasie pożaru lasu przy pomocy Klej-
notu Ognia zagrodziła płomieniom drogę do zamku; symboliczne 
zaślubiny Juliana Wielkiego z transcendentną postacią Strażniczki 
Westrii.
Przez chwilę oblicze króla odzwierciedlało owo uniesienie, jakie 
biło z twarzy przedstawionej na malowidle.
—	Muszę to wiedzieć — rzekł niskim głosem. — Faris nie 
tańczyła zeszłej nocy. We śnie patrzą na mnie jej oczy. — Położył 
na ołtarzu sekwojową szkatułę, którą z sobą przyniósł.
—	Skoro to ja zasugerowałem, abyś zwrócił się o pomoc do 
Pani, nie mogę ci odmówić, jeśli nadal będziesz chciał mnie za 
przewodnika — powiedział mistrz. Potrząsnął głową, żeby zebrać 
myśli. Jeszcze nim wzeszło słońce, król wyrwał go ze snu wypełnio-
nego niepokojącymi wizjami.
Jehan sprawiał wrażenie, jakby w ogóle nie spał, na co wskazy-
wały ciemne kręgi wokół oczu i skóra ściągnięta nad ciemną brodą. 
Czyżby Jehan cierpiał katusze, odkąd po raz pierwszy spotkał Faris? 
Niejako mistrz, wiedziałby o tym. Ale jeżeli to było coś nowego, 
musiało łączyć się z radą, jaką mu dał zeszłego dnia. Aprobując pasję 
króla, sprawił, że się nasiliła.
Mięśnie mu stężały, gdy wspomniał często powtarzane w Aka-
demii przysłowie: „Nie proś bogów pod byle pretekstem, bo twoja 
prośba może zostać spełniona". Co przyniesie dzieło tego ranka? 
Odetchnął głębiej, usiłując się odprężyć. Tylko dobry skutek — z 
pewnością mogą liczyć na dobry skutek, jeśli obaj dostosują się do 
woli stwórcy bogów i ludzi.
Gdy król spojrzał bezpośrednio na płonące świece, mistrz unik-
nął jego pałających ufnością oczu. Cofnął się od ołtarza i rzekł 
pośpiesznie:
—	W imię Stwórcy Wszystkiego! Świątynia opieczętowana, 
ołtarz gotowy! — Rozłożył szeroko ramiona. — Patrzmy na Drzewo 
Życia! Praw jego przestrzegajmy!
Wysokie świece na bliższych narożnikach ołtarza rozbłysły, 
kiedy się poruszył, zalewając blaskiem stojące po bokach kolumny 
z czarnymi i białymi wizerunkami kobiet i mężczyzn. W głębi 
połyskiwały fragmenty gobelinu z Drzewem Życia, przedstawiają-
cym symbolicznie wszystkie etapy i przeobrażenia na drodze z ziemi 
do nieba.
Jehan postąpił krok do przodu i położył dłoń na szkatule.
—	Bądź pozdrowiony, Stwórco Wszystkiego! Oby to, co dziś tu 
zrobimy, zyskało twoje uznanie. — Uniósł wieczko.
Wewnątrz w czterech przegródkach spoczywały przedmioty 
owinięte różnokolorowym jedwabiem. Król zatrzymał na moment 
dłoń nad zieloną serwetką, po czym wydobył przykryty nią miedzia-
ny diadem, który ujawnił się w całości, gdy opadło przykrycie. 
Uniósł go do góry, lecz unikał widoku osadzonego pośrodku klejno-
tu. Wydawał się ciemny i matowy, ale kiedy król się poruszył i padło 
na kamień światło świecy, w jego głębi mistrz dostrzegł osobliwe 
skierki.
—	Co muszę zrobić? Tylko dwukrotnie dotykałem Klejnotów, 
odkąd zasiadłem na tronie, i nigdy z tak błahej przyczyny. W Aka-
demii słyszałem, że byli ongiś królowie, którzy umieli korzystać z 
mocy Klejnotów, nawet ich nie dotykając, lecz ja takim królem nie 
jestem.
—	Poczekaj, aż nasze myśli złączą się w harmonii — odrzekł 
mistrz. — Powiem ci, kiedy masz włożyć Klejnot Ognia. — Wskazał
ręką ustawione przed ołtarzem krzesła. Jehan usiadł z diademem na 
kolanie, mistrz zajął miejsce naprzeciwko. Dłuższy czas się nie 
ruszali, rozluźniając jeden po drugim naprężone mięśnie, starając się 
oddychać w zsynchronizowanym rytmie.
Mistrz nie spuszczał oczu z króla, lecz nie koncentrował uwagi 
na jego twarzy, albowiem spodziewał się zobaczyć coś więcej niźli 
tylko zwyczajne ludzkie ciało. Pogłębiała się pełna napięcia cisza, 
przerywana jedynie ich rytmicznym oddechem. Gdy mistrz przestał 
wreszcie postrzegać własne ciało, zauważył otaczającą króla jas-
ność, stopniowo się zmieniającą od przybrudzonej czerwieni do ciem-
nego błękitu, by na koniec przeistoczyć się w mdłą, srebrzystą aure-
olę. Mistrz zamknął oczy i pchnął swą świadomość w stronę Jehana.
Ledwo widoczne mury... mignięcie płomyka świecy... głowa 
wojownika ze ściennego malowidła... Mistrz brnął głębiej, aż zoba-
czył Caolina i zamazaną fizjonomię Briana z Las Costas. I wreszcie 
— rąbek Faris.
„Spokojnie, spokojnie!" — posłał myśl Jehanowi. „Skup się na 
świetle".
Kolorowe punkty w jego wyobraźni układały się w obraz. 
Wskrzesił wizję Jehana unoszącego diadem i wkładającego go sobie 
na skronie.
„Włóż Klejnot!"
Kiedy mistrz otworzył oczy, oślepił go blask Klejnotu Ognia. 
Przebudził się płomień zaklęty w jego wnętrzu, ciemna powierzchnia 
kamienia w niewielkim tylko stopniu tłumiła rozbłyski szkarłatnego 
i szmaragdowego światła. Oglądając to zjawisko, dostrzegł odbicie 
swej wizji w umyśle Jehana i poczuł pieczenie na królewskiej skroni.
Blask nabrał tak wielkiej mocy, że mogli odnieść wrażenie, jakby 
znajdowali się w samym sercu paleniska. Przez chwilę żar wydawał 
się nie do zniesienia.,Zobacz kwiaty" — polecił mistrz, wyczuwając 
niejakie osłabienie woli Jehana. Płomienie zadrżały i uformowały 
się w płatki unoszone ciepłym wiatrem. Zewsząd płynęły dźwięki 
muzyki, a powietrze wypełniło się odurzającymi zapachami 
cyprysu i drzewa sandałowego.
Mistrz ujrzał króla obok siebie, odzianego w strój w żywym
kolorze złotych kwiatów maku. Jego własny ubiór w tym miejscu 
był bledszy, w barwie słońca przeświecającego zza chmury.
—	Naprzód, panie—rzekł mistrz na głos. — To twoja wyprawa. 
Spomiędzy kwiecia wyłoniła się polana obwiedziona, niczym
ogród, żywopłotem, gdzie trawa skrzyła się jak w poświacie zacho-
dzącego słońca. Strach ich opuścił. Czuli, iż chodzą tylko dlatego, 
że do takiego przemieszczania się przywykli, lecz gdyby tylko 
zechcieli, mogliby pofrunąć. Ruszyli przed siebie z gorączkowym 
zapałem, wsłuchani w nuty wszechobecnej melodii.
Rozproszone kępy białych kwiatów zatrzęsły się i z gruchaniem 
poderwały w powietrze. Patrzyli, jak gołębie opadają z powrotem na 
trawę. Nagle zrobiło się duszno. Ktoś zachichotał przy wtórze srebr-
nych dzwoneczków.
Odwrócili się. Za nimi stała grupka kobiet —jedne jaśniały 
jeszcze dziewczęcą urodą, inne odznaczały się dojrzałym pięknem 
jesiennego drzewa. Wszystkie śpiewały z uśmiechem.
O Jasna Pani, piękności opoko, Ty 
świata rozpalasz żądze. Niewolisz 
duszę, zaślepiasz oko, Twe serce jak 
płomień gorące.
Znów buchnął śmiech i kobiety się rozstąpiły. Ukazała się sa-
motna postać okryta szatami w kolorach szmaragdu i czerwonego 
płomienia. Nie mogli patrzeć wprost na jej oślepiająco jasną twarz.
—	Poszukiwaczu, po coś do mnie przybył? 
Jehan złożył ukłon.
—	Pani Ognia, szukam cię, bo jesteś strażniczką ludzkiej mi-
łości.
—	Owszem, jestem nią — rzekła oschle. — Gdybyś się intere-
sował innymi moimi cechami, ujrzałbyś mnie w odmiennym wcie-
leniu. Czegóż pragniesz?
Żar narastał i wzmagała się woń perfum. Mistrz doznawał zawro-
tów głowy, lecz Jehan wyprostował się i postąpił do przodu.
—	Pragnę żony, by zrównoważyła moją władzę nad krajem
i zdjęła mi z serca część brzemienia. Moje oczy są jednak za słabe, 
żeby przebić się przez zasłonę iluzji i dać mi pojęcie, czego naprawdę 
potrzebuję.
—	Wcale nie chcesz wiedzieć, czego potrzebujesz — poprawiła. 
— Pragniesz tylko wiedzieć, kogo miłujesz. Ale otrzymasz, śmier 
telniku, to, o co prosisz. Wolisz dający ukojenie żar domowego 
ogniska czy też żar serca spalający duszę?
Głos Pani zaczął przypominać dźwięki wioli, zaś kolor jej szat 
wpadał w ciemny szkarłat, gdy się ku nim pochyliła. Jehan 
odpowiedział dudniąco:
—	Pokaż mi tę, której dusza złączy się z moją!
Pani zdawała się rosnąć. Zrzuciwszy z siebie ubranie, olśniła 
Jehana i mistrza jasnością swej postaci. Jehan jednakże uniósł 
wzrok.
—	Faris... — westchnął.
Także mistrz, widząc oczami Jehana, zobaczył...
„Faris obleczoną w zieleń, lśniącą niczym bogini wiosny..."
,Faris z czterema Klejnotami — po jednym na łonie, brzuchu, 
piersi i czole..."
„Faris brzemienną..."
,Faris z oczami wielkimi i płonącymi na zniszczonej twarzy..."
Jehan skoczył ku niej z trwożnym okrzykiem, mistrz rzucił się 
w jego ślady. Pani jednak zniknęła. Jej służki zawirowały wokół, 
wciągnęły ich do tańca. Ujrzał ich twarze, wypaczone oblicza wszyst-
kich znanych mu kobiet... Były kwiatami... Były ognikami... Na 
koniec nawet te ogniki przepadły.
Mistrz odemknął powieki.
Długą chwilę niczego nie widział. Kiedy już odzyskał zdolność 
widzenia, w kaplicy było ciemnawo, lecz oko rozróżniało wszystkie 
przedmioty w świetle wczesnego poranka. Jehan siedział na krześle, 
diadem z Klejnotem Ognia połyskiwał mętnie na ziemi.
—	Jehanie! — Mistrz złapał króla za ramiona i mocno nim 
potrząsnął. Gdy jego głowa opadła do tyłu, dostrzegł na czole mo 
narchy czerwoną pręgę podobną do oparzelizny. — Jehanie! Ocknij 
się! — Ujął w dłonie głowę króla.
Otworzyły się niebieskie oczy Jehana, błyszczące w dziennym 
świetle, jakby nadal przechowywały cząstkę płomienia Pani.
—	Faris... — wymamrotał.
—	Tak. I jaja widziałem.
Jehan westchnął z błogim uśmiechem, skupiając się na wewnętrz-
nej wizji. Mistrz puścił go i wstał. Przytłumione, podobne do bicia 
serca, docierało do jego uszu odległe dudnienie bębna.
Po drugiej stronie pola wygrywano skoczną melodię przy udziale 
fletów, tamburu i ręcznego bębenka. Faris przeciskała się przez 
tłumy przybyłe tu na święto Beltane ze ściśniętego u stóp warowni 
miasta lub z okolicznych włości. Od czasu do czasu stawała na 
czubkach palców i przysłaniała dłonią oczy. Na polu rozsiane były 
jaskrawe wiaty i namioty, tworzące luźny krąg wokół majowego 
słupa i dwóch stosów drewna pod ogniska. Tylko gdzie się podziała 
Rosemary?
Faris podeszła do stołów krzyżakowych — częstowano tam 
chlebem, serem i pieczoną koźliną. Nareszcie odnalazła przyjaciółkę 
krzątającą się z podwiniętymi rękawami i nożem do krojenia chleba. 
Faris odetchnęła z ulgą. Źle spała tej nocy, nawiedzana widmami 
ojca w oskarżycielskiej pozie i Eryka odchodzącego w nieznane. 
Rosemary pewnie przydzieli jej jakąś pracę.
—	Wszędzie cię szukałam — powiedziała Faris, kiedy Rosema-
ry podniosła na nią wzrok.
—	A niby gdzie miałam być? Chyba nie sądzisz, że moja matka 
targałaby sobie delikatne nerwy wśród tej tłuszczy? A Berisa zaba-
wia naszych szlachetnych gości. — Pobiegła spojrzeniem w stronę 
wzgórza, gdzie dominował nad otoczeniem biało-czarny namiot 
lorda komendanta. — Muszę więc stale pilnować, żeby nie brakło 
jadła, i pomagać ludziom w najprostszych czynnościach! — Precy-
zyjnymi, gniewnymi cięciami dzieliła chleb na kromki.
Faris popatrzyła na przyjaciółkę ze zdziwieniem, potem odsunęła 
się zwinnie z drogi tęgiemu mężczyźnie z jednym dzieckiem wcze-
pionym w skraj szaty, a drugim na ramieniu. Zatrzymał się przed
Rosemary, która pocięła długi bochen na trzy części, następnie każdą 
z nich wzdłuż, tak aby można było nałożyć jeszcze na nie coś do 
jedzenia.
—	Proszę, Jack. — Rosemary uśmiechnęła się promiennie. — 
Oby Pani wlała radość w twe serce. Przyprowadziłeś zwierzęta na 
dzisiejsze błogosławieństwo?
Mężczyzna wyszczerzył zęby.
—	Dwie jałówki, które mają się tego roku ocielić! Ale moja żona 
nie wejdzie już między ognie, nosi w sobie nasze czwarte dziecko.
—	A więc już wiesz, czemu to wszystko zawdzięczasz? — 
Oboje roześmiali się ze starego żartu.
—	Och, to było jasne od samego początku! — Jack uśmiechał 
się od ucha do ucha. — A co z tobą, pani? Mieliśmy nadzieję ujrzeć 
cię tego roku między ogniskami wśród matek, nie przy majowym 
słupie dziewic.
—	Na wszystko przychodzi pora — odparła Rosemary krótko. 
— Moja jeszcze nie nadeszła.
Jack zakasłał zakłopotany, wręczył chleb dzieciakom i odszedł.
—	Mogę w czymś pomóc? — zapytała Faris z wahaniem, poda 
jąc Rosemary bochenek chleba.
Dziewczyna spojrzała na nią bystro.
—	Czemu nie pójdziesz na wzgórze, gdzie są inni? Kryjesz się 
przed wielbicielami? A może pomyślałaś, że odegna ich moje towa 
rzystwo?
Faris stała osłupiała z chlebem w ręku, nie wiedząc, co ma z sobą 
zrobić. Dostrzegła teraz rumieniec gniewu na policzkach Rosemary, 
ironiczne błyski w jej oczach. „Czyżbym i ciebie skrzywdziła?" — 
zapłakało jej serce. „Nigdy nie miałam złych zamiarów!" Postano-
wiła odejść.
—	Nieważne — powiedziała. — Chciałam tylko z tobą poroz-
mawiać.
—	A już myślałam, że gardzisz towarzystwem kobiet. — Rose-
mary potrząsnęła głową. — Pewnie nie wiesz, którego zalotnika 
wybrać, przybyłaś więc poradzić się ciotuni Rosemary, co począć 
w tej sytuacji. Cóż, ja ci nie mogę pomóc. Ojciec śledzi każdy mój
krok, aby ustrzec mnie przed mężczyznami, którzy za tobą ganiają. 
Zresztą, nie mam zamiaru paradować jak jałówka na jarmarku!
Faris wpiła pałce w chleb, odkładając go wolno na stół. Wszyst-
kie te głosy, które toczyły spór w jej duszy, odkąd ujrzała w oknie 
sylwetkę króla, zlały się teraz w jedno wołanie. Uświadomiła sobie 
z niepokojem, jakie kroki musi czym prędzej podjąć, nawet jeśli 
odbije się to ujemnie na jej przyszłości.
—	Jałówka właśnie zrezygnowała z zawodów.
—	Co takiego? — spytała Rosemary stropiona.
—	Oskarżasz mnie, że gram na uczuciach mężczyzn. Nie było 
to moim zamysłem i trudno mi zrozumieć, jak ktoś mógł wyrobić 
sobie o mnie tak fałszywe zdanie... — Zawahała się i sięgnęła po 
czyjś kubek wina zostawiony na stole. Trunek, mimo że trochę za 
gorący, uleczył jej ściśnięte gardło. — Ale Eryk traktował wszystko 
poważnie — wyrzuciła z siebie jednym tchem. — Odjechał, gdy nie 
przyjęłam jego propozycji... Chciałam tylko zapytać, jak się czuje.
Rosemary zaciskała na rękojeści noża sine knykcie.
—	Mnie chcesz o to pytać? — Odłożyła ostrożnie nóż i odwró-
ciła się do Faris z twarzą spłonioną rumieńcem oburzenia. Spośród 
złotych loków, zaplecionych pieczołowicie nad czołem, wychodziły 
luźne kosmyki, lgnąc do wilgotnego czoła. Jednakże z szarych oczu 
wyglądał ten sam tępy ból, jaki Faris z rana ujrzała w lusterku. 
Usłyszała słowa, których Rosemary nie wypowiedziała na głos.
—	Słodka Pani! — Faris zasłoniła usta palcami. — Ty kochasz 
Eryka! I nic mu nie powiedziałaś! —Zaśmiała się z odrobiną histerii. 
— A więc przyszło nam dzielić podobny los. Całe szczęście, że się 
nie zgodziłam!
Czterej chłopcy kłębili się przy stole, domagając się chleba. Faris 
wręczyła Rosemary dwa bochenki i przez chwilę ta ostatnia milczała, 
zajęta krojeniem. Po odejściu chłopców podniosła jednak wzrok z 
nachmurzonym czołem.
—	Podobny los? Kogo ty kochasz? Króla?
Faris czuła, że zdradza ją twarz, gdy nadąsana mina Rosemary 
ustępowała wyrazowi ostrożnej wesołości.
—	A ja pragnęłam, byś wybrała Eryka i miała to już wreszcie za
sobą, podczas gdy ty cały czas... — Rosemary pochyliła się nad 
ramieniem Faris i zachichotała.
—	Nie ma w tym nic śmiesznego — rzekła Faris poważnie. 
Wskazała na bliznę ukrytą pod szerokim rękawem. — Nie łudzę się, 
że król mnie zechce, ale teraz przynajmniej Eryk będzie się mógł 
rozejrzeć za kimś innym.
Rosemary wyprostowała się i westchnęła.
—	Tak sądzisz? Zakochał się w zjawisku, które zowie Faris. Nic 
już chyba na to nie poradzisz. Może nawet postanowi służyć straco 
nej sprawie.
Faris pokiwała głową, wspominając pożegnalne słowa Eryka 
tamtego wieczoru. Czy tak dobre zrozumienie ukochanej osoby to 
oznaka miłości? Czy kiedykolwiek zrozumie Jehana?
—	Zawsze możesz próbować zawrócić mu w głowie — powie 
działa Rosemary.
Wypite wino szumiało Faris w uszach i rozchodziło się przyjem-
nie po ciele. Słońce wydawało się niezwykle jasne, a uśmiech 
Rosemary — osobliwie komiczny.
—	Ależ, Rosę, ja nigdy nie dotrę do jego głowy — zaczęła z całą 
powagą. Szybko jednak przestała nad sobą panować i parsknęła 
śmiechem. Rosemary wydała entuzjastyczny okrzyk i obie dziew-
czyny padły sobie w objęcia. — Nie mogę nikogo poślubić, zresztą 
posprzeczałam się z ojcem — rzekła Faris po dłuższej chwili. — 
Zbudujmy sobie domek. Ty będziesz w spokoju pielęgnować zwie-
rzęta, ja będę plewić w ogródku.
—	Poza tym zaczniemy sprzedawać dobre rady dziewczętom 
cierpiącym z powodu nie odwzajemnionej miłości! — dodała Rose-
mary.
Próbując złapać oddech, Faris zgarnęła z czoła luźne kosmyki 
włosów. Ktoś szarpnął ją za rękaw. Zerknąwszy w dół, ujrzała obok 
siebie Sójkę, najstarszą córkę Berisy.
—	Chcą, żeby wszystkie dziewczyny zebrały się do tańca przy 
majowym słupie — oznajmiła Sójka. — Obiecałam, że was znajdę. 
Proszę, chodź, ciociu Faris. Proszę, ciociu Rosemary.
Miała ciemne oczy Berisy, lecz złote kędziory, widoczne pod
trzema wiankami z kwiatów, odziedziczyła po ojcu. Ledwie Faris 
dostrzegła owe wianki, Sójka zdjęła i podała jej ten najwyższy, uwity 
z drobnych złotych lilii, które błyszczą w trawie jak gwiazdki. Drugi, 
spleciony z gałązek rozmarynu, wręczyła Rosemary. Obie 
popatrzyły po sobie, trzymając ostrożnie wianki.
—	Już dawno minęło południe. Zapewne każdy dostał coś do 
jedzenia — rzekła Rosemary niepewnie.
—	Sama uwiłaś wianki? — zapytała Faris.
—	Razem z siostrą. Chcemy popatrzeć, jak tańczycie.
—	Cóż... Wygląda na to, że musimy już iść! — rzekła Rose-
mary.
Pochylały się nisko, kiedy Sójka wkładała im na głowy wianki, 
poprawiając je kilkakrotnie, aby dobrze leżały. Na koniec pozwoliły 
się wziąć za ręce i poprowadzić przez pole.
W powietrzu wisiała woń zgniecionej trawy, pieczonego mięsi-
wa i wiosennych kwiatów. Faris zerkała ponad głowami tłumu na 
okoliczne pagórki przystrojone złocistymi łatami maków i gorczycy, 
przetykanymi białymi i różowymi skrawkami łubinów. Z tyłu na 
widnokręgu, niczym formy wycięte z sinego jedwabiu, majaczyły 
skaliste turnie. Niebo było bezchmurne, jeśli nie liczyć kilku obłocz-
ków zebranych nad Ojcem Gór.
Bito już w rytualny bęben o niskim, głuchym brzmieniu — nie 
jakiś tam mały bębenek wygrywający rytmy do tańca. Wsłuchana 
w łomot tego bębna Faris przyśpieszała kroku, przy czym wciąż 
śmiech ją rozpierał. „Nie poproszę o nic więcej, tylko o tę jedną 
godzinę, o ten dzień, o dotknięcie miłości" — pomyślała. Na chwilę 
rozproszyły się jej obawy.
—	Tak się cieszę, Faris, żeś do mnie przyszła — rzekła cicho 
Rosemary. — Skręcałam się ze zgryzoty jak pień dzikiej jabłoni. Ale 
obie jesteśmy wariatki, wiesz? Powinnaś była przyjąć propozycję 
Eryka, a ja zgodzić się, żeby ojciec spróbował wyswatać mnie z 
królem!
—	Nie, Eryk prawie mnie nie zna. Czy mogłabym mu zaufać? 
Jest zbyt młody. Ale z ciebie, Rosemary, byłaby królowa jak się 
patrzy. Świetnie wszystkim zarządzasz.
— Wszystkim z wyjątkiem swego życia! — zaśmiała się dziew-
czyna, lecz szybko spoważniała. — Gryziesz się tą blizną, ale wiedz, 
że nie powierzchowność się liczy. Należy poznawać duszę. — 
Pewien czas szły w milczeniu. Na koniec Rosemary dodała: — 
Wszystko spoczywa w rękach Pani.
Wiatr delikatnymi podmuchami wysupływał pasemka włosów 
z luźno splecionego warkocza Faris. W powietrzu niosło się wyraźne 
porykiwanie zwierząt oczekujących na swój udział w uroczystoś-
ciach. Jednakże bęben nie pozwalał teraz myśleć o takich błahost-
kach.
Dołączyły do grupy tańczących, zajmując miejsce w korowodzie 
młodych kobiet i żon nie będących jeszcze matkami. Ktoś wręczył 
im róg napełniony miodem, który przechodził z rąk do rąk. Do dzieła 
przystąpili dudziarze: dmuchali i sapali przy skórzanych miechach, 
aż te napęczniały i słodkie zawodzenie wzniosło się ponad łomot 
bębna.
Dziewczęta obracały się z szelestem różnobarwnych spódnic, 
pochylały się i podskakiwały w miejscu — była to ich rozgrzewka 
przed tańcem.
Dudziarz począł zaraz przygrywać do siarczystego marsza, ga-
wiedź zaś rozstąpiła się na boki, tworząc uliczkę prowadzącą wprost 
do ozdobionego kwiatami majowego słupa, umiejscowionego na tle 
Ojca Gór.
W ustroniu, gdzie Faris pobierała nauki przed ceremoniami ini-
cjacji i przyjęcia imienia, mistrz wykładający historię świąt Westrii 
mnóstwo czasu poświęcił właśnie Beltane. Podobnie jak wiele prak-
tykowanych obecnie zwyczajów, i taniec wokół majowego słupa 
pochodził od dawnych ludzi — ludzi z Obrzeża, którzy zamieszki-
wali bardzo odległe krainy. Nawet nazwa „Beltane" wywodziła się 
z języka i ziem owianych dzisiaj legendą. Ale ci, co jeszcze przed 
Kataklizmem wprowadzili w Westrii te obrzędy, zostali naczelnika-
mi pośród tych, którzy przetrwali. Strażnicy roztaczali opiekę nad 
oddającymi im cześć ludźmi. Faris dowiedziała się, że rytuały uległy 
zmianie w ciągu pięciu stuleci — nawet na poszczególnych obsza-
rach Westrii nie były identyczne. Cel jednak i główne założenia
pozostały nie zmienione. Uświadomiła sobie, że gdyby odmówiła 
uczestnictwa w tańcu, nie czułaby nawet, że zawitał maj.
Uśmiechnięta ruszyła naprzód wraz z innymi. Ludzie obrzucali 
dziewczęta wieńcami i stroili je naszyjnikami z kwiatów, albowiem 
w powszechnym mniemaniu szczęście miało sprzyjać temu, kto 
przekaże coś zrobionego przez siebie uczestniczce ceremoniału. Z 
huczącego tłumu padały niedyskretne uwagi na temat urody panien. 
Faris starała się ukryć zażenowanie, przyczepiając wiązkę żółtych 
mleczy w talii swej białej sukienki.
—	Patrz, Ida — mówiła jakaś staruszka, kiedy ją mijały. Policzki 
jej pałały czerwienią niczym dojrzałe jabłka w słońcu. — Dzielna 
gromadka! Bez wątpienia dotrwają do zmierzchu, kiedy przyjdzie 
czas palić ogniska! Pamiętam, jak pewnego razu wszystkie popadały 
na godzinę przed zmrokiem i trzeba było czekać, aż któraś dojdzie 
do sił i uchwyci pochodnię. Zły i słotny to był rok, moja krasulka nie 
donosiła pary cieląt.
—	Którego rycerza wybrali, żeby stał przy słupie? — spytała jej 
znajoma, poprawiając kraciastą chustę.
—	Tego roku będzie to pewno sam król. Zawsze biorą kogoś 
możnego, a on przecie najmożniejszy ze wszystkich!
Ida zachichotała.
—	A to mu się dostanie: dziewuchy zaczną trząść cyckami przed 
jego oczyma, a on, powiązany tymi wszystkimi wstęgami, ledwo się 
będzie mógł ruszyć!
—	E, to i tak niska cena, nie uważasz? Dawnymi czasy nasam-
przód podpalano słup, a dopiero później rozwiązywano człowieka.
Król! Faris przystanęła, aby pozbierać myśli. Biegnąca z tyłu 
dziewczyna wpadła na Faris i popchnęła ją do przodu. Pogłębiał się 
łomot bębna. Czuła, jak wprawia w drżenie ziemię i tętni jej w żyłach 
od serca po stopy. Z namiotu komendanta wyruszyła im już na 
spotkanie druga procesja: kwiat młodzieży Corony, przybranej dziś 
wiankami. Pośrodku maszerował sam król.
Wśród śmiechów i niewyszukanych żartów ustawiono go pod 
majowym słupem. Stał nieruchomo z rękoma spuszczonymi wzdłuż 
tułowia, kiedy Sandremun sięgał po wstęgi umocowane u góry do
pala. Miał na sobie nową szatę w kolorze złotych maków, maki i 
łubiny przystroiły też jego ciemną czuprynę.
Kiedy wokół niego zatrzepotały wstęgi, odwrócił głowę i napot-
kał wzrok Faris.
Wolałaby uciec, gdzieś się schować, lecz dźwięki muzyki nagliły 
ją do przodu. Uciekła spojrzeniem. Trzymała się pleców biegnącej 
przed nią dziewczyny, aż w końcu krąg się dopełnił. Muzyka zamilkła 
na chwilę. Co druga panna odwracała się teraz, tak iż wszystkie 
nareszcie stały parami twarzą w twarz. Do rąk włożono im wstęgi.
Bęben huknął dwukrotnie, potem jeszcze dwa razy. Mrowie 
przebiegło Faris po plecach. Chwyciła kurczowo za szarfę, aby 
powstrzymać dreszcze. Napięcie narastało i narastało, aż naraz dudy 
zajęczały piskliwą, radosną nutą. Dziewczęta zwrócone w stronę 
słońca uniosły wstęgi, ich partnerki zaś się pochyliły. Bęben począł 
wybijać szybki, natarczywy rytm. Na przemian schylając się i uno-
sząc, tak iż ich wstęgi zaplatały się z sobą wokół pala, tancerki 
rozpoczęły taniec.
Kiedy zatoczyły pierwsze koło, Faris dostrzegła uśmiech Jehana. 
Potknęła się, lecz zaraz odzyskała równowagę, próbując się skupić 
na muzyce. W tłumie wypatrzyła brata stojącego w towarzystwie 
Caolina i Mistrza Jałowców. Cieszyła się w duchu, że nie ma w 
pobliżu jej ojca. Gdy sięgnęła, ażeby poprawić zsuwający się 
wianek, poczuła, jak puszcza zapinka warkocza i włosy opadają 
szeroką kaskadą.
Muzyka dodawała animuszu, a coraz krótsze wstęgi przyciągały 
ją do słupa. Rozgrzewała się w tańcu. Ręce i nogi ruszały się z 
większą swobodą, nie próbowała już unikać wzroku Jehana.
Król stał spokojnie, kiedy splot wstęg sunął wolno w dół słupa. 
Nieustannie ścigał ją spojrzeniem. Faris czuła je na sobie nawet 
wtedy, gdy była odwrócona plecami — bardziej palące od zachodzą-
cego słońca. Czoło miał zroszone potem, szyja niby trzon marmuro-
wej kolumny połyskiwała pod brodą. Faris czasem dostrzegała, jak 
chodzi mu grdyka.
Szarfy już go dotykały, opasywały twarz. Widziała teraz tylko 
jego oczy i kształt ramion oraz tułowia. Słońce chyliło się ku górom
na zachodzie. Czerwieniejąca poświata oblewała słup, tancerki i po-
stać człowieka przywiązanego do pala.
Musiały się zbliżyć i niżej schylać, aby nadal przeplatać wstęgi. 
Splot zakrył ramiona, tułów, talię, uwydatnił kształt bioder i ud, 
zacisnął się na kolanach i kostkach. W trakcie ostatniego okrążenia 
Faris dotknęła ręką bosej stopy Jehana i odskoczyła jak oparzona.
Muzyka zamarła. Tancerki stanęły prosto i cofnęły się od pala. 
Rzuciły na ziemię długie końce wstęg, które rozbiegały się promie-
niście niby szprychy koła. Jehan był teraz pękatą figurą u podstawy 
słupa. Dlaczego nadal czuła jego wzrok?
Rytm bębna uległ zmianie, stał się nierówny, prowokując ciało 
do odpowiedzi na skoczną melodię podjętą wnet przez dudziarzy. 
Dołączyli też inni ludzie, klaszcząc, potrząsając grzechotkami z sar-
nich racic, brzęcząc tamburynami.
Zaczynały się prawdziwe tany, podczas których każda dziewczy-
na chciała prześcignąć konkurentki. Dawały się słyszeć zachęcające 
okrzyki młodzieńców pragnących zdobyć sobie partnerki do wie-
czornych hulanek. Faris zaczęła z umiarem — zamierzała zgodnie 
ze zwyczajem potańczyć przez krótki czas i potem się wycofać. Nie 
przejmowała się tym, że innej dziewczynie dostanie się pochodnia 
i korona królowej maja.
Zmierzch powinien przynieść z sobą chłodny wiaterek, lecz 
policzki Faris nadal owiewało gorące powietrze. Raz jeszcze zwi-
chrzyła włosy na karku, aż rozsypały się na kształt dzikiej aureoli. 
Rozsznurowała suknię pod szyją. Oślepił ją blask zachodzącego 
słońca. Powinna już przestać tańczyć... Powinna...
Ponad jazgot wzbił się cienki głosik srebrnych dzwoneczków.
Faris już nie musiała wsłuchiwać się w łomot bębna. Wystarczało 
jej bicie własnego serca. Otworzyła ramiona i oto płomienie popły-
nęły wszystkimi kanałami ciała i trysnęły z czubków jej palców. 
Wygięła w łuk plecy, czując rozkoszną sztywność piersi i pełne 
naprężenie mięśni brzucha. Ugięta w kolanach wytupywala stopami 
rytm bębnów. Muzyka spływała jej po ciele i ciągnęła za ręce, które 
kołysały się na wszystkie strony, jak gdyby odsłaniały niewidzialne 
welony, unosząc ją w powietrze.
Nie widziała już słońca, pozostałych tancerek, opadających z sił 
jedna po drugiej, czy nawet króla. To ona była słońcem. Była 
płomieniem pochodni żądnej zapalić stos.
Faris tańczyła.
Szkarłatne słońce szybko chyliło się za góry — gdy gasło za 
horyzontem, rozmywał się jego obrys, jakby topiło się we włas-
nym żarze. Chmury, przez które przeświecało, rozcapierzały się na 
wschód niby płomieniste, postrzępione sztandary.
Różowy blask padał na twarze ludzi obserwujących tańce. Mistrz 
Jałowców czuł, że emocje rosną w miarę, jak muzyka przyspiesza, 
przepływają następnie na tancerki, zostają przez nie przejęte i znów 
oddane tłumom.
Rosemary podeszła doń na chwiejnych nogach, ścierając pot z 
czoła i wachlując twarz chusteczką.
—	Nie mogłam dłużej wytrzymać! — wydyszała. — To niespra-
wiedliwe: dudziarze grają na zmianę, a my musimy tańczyć jednym 
ciągiem!
—	O ile mi wiadomo, jednym z celów tego rytuału jest spraw-
dzenie wytrzymałości — stwierdził Caolin, nie odrywając oczu od 
widowiska.
Rosemary obrzuciła go chłodnym spojrzeniem.
—	Kto został? — zapytała, próbując oddychać miarowo. — 
Och...
Pozostały już tylko trzy tancerki, a jedną z nich była Faris, która 
kołysała się i prężyła niczym żywy płomień. Wtem najbardziej 
zmęczona tanecznica osunęła się na trawę — przyjaciółki natych-
miast odsunęły ją na bok.
—	Nie wiedziałem, że twoja siostra tak świetnie tańczy! — rzekł 
Sandremun do Farina, który, jak wszyscy, przyglądał się tańcom 
z zapartym tchem. Poruszał palcami, jakby akompaniował dziew 
czynom na niewidzialnej harfie.
Mistrz bronił się uparcie przed siłą płynących z tańca emocji — 
nie tłumił w sobie bynajmniej zmysłowego pożądania, bo chociaż
w ruchach Faris objawiała się cała gracja gibkiego ciała, to stanowiły 
one bardziej źródło estetycznych doznań, niż burzyły krew. Ludzkie 
ciało zdawało się niezdolne do zaspokojenia żądz, jakie budziły.
—	Ależ ona tańczy! — mruknęła Rosemary. — Kto by pomyś 
lał, że ma tyle werwy. Kiedyś jej powiedziałam, że nie jesteśmy 
nigdy w stanie poznać się tak zupełnie. Teraz się zastanawiam, czy 
ona zna choćby samą siebie.
Mistrz potrząsnął głową.
—	Mam wrażenie, że ktoś jej użycza siły.
Zza gór krwawa łuna wylała się na niebo. Chmury błyszczały 
opalizującymi skrawkami szkarłatu, złota i płomienistej czerwieni, 
gdzieniegdzie purpury i bladego szmaragdu. Jak Klejnot Ognia.
Ludzie rzucali zaciekawione spojrzenia w stronę Ojca Gór, lecz 
tylko na polach śnieżnych przy wierzchołku pojawiały się różowe 
refleksy. Tam, wysoko, mistrzowie Akademii Mędrców wstrzymy-
wali się z zapaleniem świątecznego ogniska, wyczekując na mo-
ment, kiedy słońce całkowicie skryje się za widnokręgiem.
Druga dziewczyna padła na murawę, Faris tańczyła sama. Mi-
strzowi ciarki przebiegały po skórze, czuł bowiem wyraźnie wpływ 
jakichś nadprzyrodzonych mocy. Rozejrzał się wkoło. Czyżby nikt 
tego nie zauważył?
W Akademii nauczano, że po Kataklizmie dary ducha stały się 
częstsze w Westrii, być może tytułem rekompensaty za utratę umie-
jętności w wytwarzaniu skomplikowanych narzędzi i maszyn. Wy-
bitnie utalentowani trafiali zwykle do Akademii, lecz i pozostali 
ludzie w dużej mierze umieli odczytywać wzajemnie swoje emocje 
czy wręcz łączyć umysły w chwilach wielkiej radości lub strachu. 
Ale tak samo jak jedni byli głusi na muzykę, drudzy nie posiadali też 
żadnych psychicznych uzdolnień.
—	Słyszałem o czymś takim, lecz pierwszy raz widzę to na 
własne oczy — mruknął Caolin w zamyśleniu. — Bez reszty oddała 
się Bogini... Mało kto mógłby tak skutecznie służyć jako kanał 
mocy.
Słowa te przyciągnęły uwagę mistrza. Zerknął z ukosa na ostry 
profil seneszala, podkreślony jeszcze ognistą łuną. Od dawna na-
wykły do lawirowania w labiryntach uczuć, był w stanie opierać się 
natręctwu otaczających go ludzi. Teraz jednak otworzył na moment 
swą świadomość, próbując rozpoznać, co czuje Caolin.
Jak zawsze, napotkał twardą skorupę. „To z obserwacji, nie z 
pozazmysłowego poznania wnosi, co się tutaj dzieje" — pomyślał. 
.Jakież niesłychane zapory musi posiadać Caolin... i jak biegle umie 
kompensować".
W tłumie narastały pomruki niczym szept wiatru wśród traw. 
Faris zbliżała się do słupa i oddalała. Szkarłat nieba ciemniał z każdą 
chwilą, lecz jej suknia nadal lśniła. Zaczęła obiegać pal, a wraz z 
kolejnymi okrążeniami wzrastało podniecenie gapiów.
Mistrz przymusił się do równego oddychania, kierując wzrok na 
Górę. Raz już dzisiaj spojrzał Pani w twarz i to wystarczyło. Czyżby 
taniec ów stanowił pierwszy owoc petycji króla? A może to oni byli 
narzędziami Pani?
Wierzchołek Ojca Gór rozgorzał czerwienią. Tłum zawrzał. Na-
pięcie rozładowało się nagle wśród dzikiego wycia, które zagłuszyło 
muzykę i zakłóciło rytm bębnów.
—	Ogień! — wołano. — Ogień Beltane!
Mistrz ujrzał, jak Faris słania się na nogach. Gdy ruszył szybko 
w jej stronę, towarzyszył mu Caolin. Złapali dziewczynę, nim upad-
ła. Czuli, jak jej ciało drży do taktu z gwałtownym biciem serca. Oczy 
wciąż miała błyszczące, zapatrzone w głąb siebie.
Sandremun rozcinał wstęgi krępujące króla. Mistrz pokiwał gło-
wą. Sam ledwie wytrzymał cząstkę mocy przekazywanej przez Faris 
— co więc musiał przeżyć Jehan, na którym ona się koncentrowała?
Caolin dygotał, kiedy opadały wstęgi i Sandremun pomagał 
władcy wyjść z ich kłębowiska. Król poruszał się sztywno, zginając 
mięśnie ścierpnięte w długim bezruchu. Jednakże zachwyt widoczny 
w jego twarzy odzwierciedlał dokładnie wyraz oczu Faris.
—	Jehanie... — szepnął Caolin. Mistrz uświadomił sobie, jak 
rzadko seneszal wymawia imię króla.
Rosemary wespół z innymi dziewczętami śpieszyła, aby odebrać 
Faris z ich ramion i ukoronować ją wiankiem z kwiatków wiciokrze-
wu. Podobny wianek Farin niósł dla króla.
Słup majowy trząsł się i skrzypiał, gdy ludzie z entuzjazmem 
wyciągali go z ziemi, nim zanieśli i rzucili na jeden ze stosów. W tym 
samym kierunku popchnięto Jehana, wciskając mu do ręki pochod-
nię. Kobiety na wpół zaniosły Faris do drugiej sterty drewna. Gdy 
podano jej płonącą żagiew, zacisnęła instynktownie palce na trzonie 
pochodni.
Przez chwilę ona i Jehan mierzyli się wzrokiem, oboje udekoro-
wani kwiatami niczym dwa leśne duszki. Chybotliwe płomienie 
pochodni ukazywały to samo nieziemskie piękno ich pobladłych 
twarzy i to samo lśnienie w ich zadziwionych oczach.
Caolin stał jak posąg z zaciśniętymi kułakami.
—	Niech Pani będzie pozdrowiona! — rozległ się basowy ryk 
mężczyzn.
—	Niech Pan będzie pozdrowiony! — zawtórowały im kobiety. 
Faris i Jehan jak na komendę unieśli wysoko żagwie i cisnęli je
na stosy drewna. Płomienie, podsycone wonnymi olejkami, którymi 
oblano drwa, posuwały się żarłocznie w dół, gdzie w głębi, wśród 
kloców, czekały na nie zapasy hubki. I wreszcie słupy ognia buch-
nęły z wielkim hałasem.
Chór ryczącego bydła i beczących owiec, śmiechy i frywolne 
komentarze — wszystko to mieszało się z trzaskiem płomieni. Pary 
mające nadzieję na potomstwo przechodziły kolejno między ogni-
skami. Kobiety prowadziły też krowy mleczne, dzieci —jagnięta, 
chłopcy ciągnęli za drążki młode byki. Byli i tacy, co przyprowadzili 
kurczęta bądź kozy, by i one otrzymały błogosławieństwo. Niektórzy 
młodzieńcy przejeżdżali konno między płomieniami. Sługa przy-
prowadził nawet Wichroskrzydłego — ogier parskał i wywracał 
oczy.
Ponad morzem obładowanych grzbietów i oświetlonych twarzy 
mistrz dostrzegał Faris opartą o ramię Rosemary. Gdy mrużyła 
powieki i ruszała głową, na jej obliczu wyraz zdumienia zwyczajnej 
dziewczyny zmagał się z majestatycznym pięknem Pani Ognia.
6
Królewskie łowy i burza
Wpatrzony w zwierzę Jehan wysunął jednorącz strzałę z kołcza-
nu i nałożyłjąnacięciwę, dając kolanami wskazówki Wichroskrzyd-
łemu, jak ma się poruszać w gęstwinie. Blade promienie wczesnego 
świtu przeświecały między pniami jodeł. Oczy króla zwęziły się, 
przenikając jasne i ciemne pasy, gdy śledził ruchy uciekającego 
cętkowanego jelenia.
„Światło i ciemność: blask oblicza Faris i głęboki cień jej wło-
sów". Jehan ponownie skupił uwagę na otaczającym go świecie. 
Chłodne powietrze podrażniało gardło, lecz krew grała mu w żyłach. 
Siedział w siodle nie mniej wyprężony niż jego naciągnięta cięciwa 
— wkrótce jednak strzała pomknie do celu: do umykającego jelenia, 
do kobiety, której twarz oglądał zeszłej nocy przy ogniu Beltane.
Za nim Farin i Randal przedzierali się przez krzewy. Z prawej 
strony dobiegało pokrzykiwanie Sandremuna i dźwięk rogu Caoli-
na. Natomiast na lewo... Tam była Faris, czego nie musiał mu 
koniecznie obwieszczać żaden dźwięk. Wyczuwał jej obecność, 
jakby w tańcu połączył ich niewidzialny łańcuch.
Jeleń biegł niestrudzenie, prześlizgując się przez zarośla niby 
łosoś w górę strumienia. Myśliwi tropili go z większym trudem, 
klucząc między skalnymi obsuwiskami i ostrymi kikutami gałęzi, 
próbując nie stracić psów z oczu. Jazda była ciężka, jako że zwierzę 
unikało łąk i łysych szczytów wzniesień, gdzie byłoby widoczne jak 
na dłoni.
Wyjechali z lasu jodłowego i kontynuowali pościg w dół stoku, 
poprzez kępy manzanity i madronii. Łowcy zasznurowali buty do 
samej góry i wywinęli je na udach, a mimo to w gąszczu poocierali 
sobie nogi i podrapali twarze.
Jehan poczekał, aż giętka gałąź przesunie się po jego przygarbio-
nych plecach, namierzył wzrokiem jelenia i uniósł łuk. Wyczuwając 
widać niebezpieczeństwo, zwierzę rzuciło się w bok, dało susa ponad 
krzaki manzanity i znikło. Król odgiął się w siodle, a Wichroskrzydły
zwolnił, sapiąc ciężko. Wyprzedził psy i teraz musiał na nie zacze-
kać, by wskazały mu dalszy kierunek.
Caolin podjechał z mozołem i ściągnął lejce. Mówił coś, lecz 
Jehan słuchał go jednym uchem. Gdy zakołysały się chaszcze po 
drugiej stronie polany, serce tłukło mu się w piersi. Dostrzegł Faris. 
Pochylona uspokajała swą karą klacz. Włosy jej rozsypały się w nie-
ładzie niczym czarna chmura, lecz gdy wyszła z cienia, bluza jeź-
dziecka i bryczesy błysnęły jasną zielenią.
Słońce uniosło się nad wierzchołki drzew i oto nagle polanę 
zalała fala oślepiającego światła. Obok nich, niby melodia ile zestro-
jonych dzwonków, przetoczyło się granie ogarów. Wichroskrzydły 
rzucił się natychmiast w ślad za psami gończymi. Jehan pozwolił 
prowadzić rozochoconemu rumakowi, wiedząc, że i Faris postąpi 
podobnie.
Ostre gałęzie smagały go po nogach, gdy brnął przez zarośla 
manzanity, najpierw pod górę, potem w dół kolejnym kamienistym 
zboczem. Teren obniżał się tu bardziej stromo niż dotychczas, Jehan 
wysnuł więc wniosek, że jeleń szuka jakiegoś pobliskiego potoku, 
chcąc zgubić pogoń. Ponaglił Wichroskrzydłego. Ujadanie sfory 
przybrało inny ton. Jehan mknął w ich stronę, aż wreszcie dojrzał 
jelenia, który robiąc bokami ze zmęczenia, stał niezdecydowany nad 
brzegiem urwiska.
Mięśnie zwierzęcia zadrżały, gdy podjęło decyzję. Jehan uniósł 
łuk i napiął go tak mocno, że aż drżeć zaczęło jego wyprostowane 
ramię. Jeleń dał susa. Strzała wysunęła się spod palców króla, za-
furczała nad dłonią trzymającą łęczysko, pofrunęła delikatnym łu-
kiem i dosięgła ofiarę w pół skoku.
W momencie trafienia Jehan usłyszał cichy chrupot i zobaczył, 
że prosta linia skaczącego jelenia ulega zakrzywieniu. Potem zwie-
rzę znikło poniżej klifu. Psy dreptały nad krawędzią urwiska, a ich 
skonsternowane poszczekiwanie zagłuszało plusk przepływającego 
w dole strumyka. Westchnąwszy, Jehan schował łuk do futerału i 
zaczął rozglądać się za jakimś dogodnym zejściem do jaru.
Znalazł swą zdobycz na kamieniach obok rzeczki. Pochylił się 
nad zwierzęciem, słysząc, jak inni zsuwają się hałaśliwie po stoku
i jak Sandy przywołuje ogary. Jeleń jeszcze dychał. Strzała ugodziła 
go o cal od miejsca, gdzie łączyła się szyja z łopatką, i teraz drżała, 
ilekroć zwierzę brało oddech. Po kamieniach ciekła strużka krwi. 
Jehan dobył noża.
—	Wybacz, bracie, moją nieudolność. Chciałem oszczędzić ci 
bólu. — Ciemne oczy jelenia zatrzymały się na nim w niemym 
oszołomieniu. Klęcząc, Jehan zakrył je lewą dłonią, prawą zaś 
przytrzymał łeb zwierzęcia. — Ojcze — szepnął — w twoje ręce 
składam ducha tego tu mojego brata. Nie oddał życia na marne, a i ja 
się modlę, bym swego życia nie zmarnował.
Przejechał nożem po gardle ofiary. Ciało zadrżało kilka razy i 
znieruchomiało. Kiedy król uniósł dłoń, oczy jelenia straciły blask. 
Powstał i cofnął się dwa kroki. Nadeszli ludzie Sandremuna, by 
rozpocząć dzieło oprawiania zdobyczy. Podroby miały zostać odło-
żone dla psów i głodnych padlinożerców, reszta uwiązana do drąga 
i odwieziona do warowni.
Jehan obtarł dokładnie nóż i schował go do pochwy. Wzdrygnął 
się. Z zachodu nadciągnęły chmury i przykryły tarczę słońca.
—	Dotąd sprzyjało nam szczęście — rzekł Sandy — ale myślę, 
że koło południa zacznie padać. Ja wracam, ta poranna przejażdżka 
nadwątliła me siły. Wolę nie pokazywać się przed moją panią 
przemoczony do nitki!
Król był głuchy na jego słowa. Faris poiła konia przy strumieniu. 
Krzywizna jej zgiętych pleców, wdzięk, z jakim czerpała dłonią 
wodę, by ugasić pragnienie, wszystko to wyważone w doskonałej 
harmonii... Nie mógł wyjść z podziwu.
—	Mamy pozwolenie upolować jeszcze jedno zwierzę — ode-
zwał się Farin. — Ani myślę wracać, kiedyśmy już tak daleko zaszli.
—	Zabiorę do warowni królewską zdobycz — rzekł Sandremun.
—	Jedziemy z tobą — oświadczył Aramond. — Lady Holly 
czuje się zmęczona.
Jehan ciągle obserwował Faris.
—	Ja zostaję — powiedział, nie oglądając się za siebie. Nie 
myślał wszakże o jeleniach. Polował teraz na inną zdobycz.
*
Ogary skomlały niecierpliwie, wietrząc nowy trop. Na przedzie 
jechał łowczy Sandremuna, za nim Caolin prowadził przez dębowy 
zagajnik króla, Randala, Faris i jej brata. Niebo poszarzało. Zanie-
pokojony parnością powietrza Caolin zadarł głowę, potem znów 
popatrzył na psy.
—	Co im dolega?! — zawołał. — Już pół godziny się błąkamy, 
a one nie wypłoszyły nawet szaraka, nie mówiąc już o grubym 
zwierzu! Szkoda, że nie zabrałem Gerola, ten by nam dostarczył 
rozrywek! — Caolin spojrzał na króla, który uśmiechnął się z lekka 
przy tej uwadze. Oczy jego miały jednak ten sam nieobecny wyraz, 
jaki pojawił się w nich zeszłej nocy. Co się z nim działo?
—	Można wytresować dzikiego wilka do pomocy w łowach ? — 
zapytał Farin z niedowierzaniem.
—	Och, Gerol przyjął dobrowolnie rolę cienia lorda seneszala
—	rzekł Randal. — Ale i zwierzynie trzeba dać jakąś szansę. 
Caolin skupiał myśli na królu, jakkolwiek nie przestał zwracać
uwagi na toczącą się rozmowę.
—	Panie! — zaczął, lecz król go chyba nie usłyszał. —Jehanie.
—	Wyciągnął doń rękę.
Wtem ogary zagrały i poszły po tropie. Czas jakiś on i Jehan 
jechali strzemię w strzemię. Jak mógłby przełamać powściągliwość 
króla?
—	W galop, królu! — zakrzyknął wreszcie Caolin. — W galop, 
albo cię ubiegnę! — Bódł piętami boki brązowej klaczy.
Ślad wiódł na przestrzał przez dąbrowę, potem w górę niezwykle 
spadzistym stokiem, powyginanym i usianym bruzdami wskutek 
dawnych wstrząsów skorupy ziemskiej. Szereg myśliwych, starają-
cych się nie zostać w ogonie, rozciągnął się i rozsypał na boki.
Grzmiały końskie kopyta, ujadały psy. Caolin przestał się już 
orientować, jak długo tak pędzą, gdy huk rozbrzmiał także na niebie. 
Ściągnął wodze i rozejrzał się dokoła. Słyszał z przodu naszczeki-
wanie ogarów, z tyłu odgłosy łowców. Poprawił się w siodle i posta-
nowił zaczekać.
Zrazu panowała cisza. Wnet jednak pierwsze krople deszczu 
zaszemrały na liściach i spadły mu na głowę. Nie mogło być mowy
o przelotnej mżawce: czarne, ciężkie chmury wróżyły ulewę, która 
zmyje wszelkie ślady.
—	Hop, hop! — zawołał.
Po kilku minutach spomiędzy drzew wyłonił się łowczy w towa-
rzystwie spienionych psów.
—	Zgubiły trop — oznajmił. — W takich warunkach lepiej 
wracać, Wasza Lordowska Mość.
Caolin kiwnął głową.
—	Trąb zatem na zbiórkę. — Trochę poniewczasie nasunął 
kaptur na głowę. Deszcz lał już tak rzęsiście, że ledwo co słyszał 
sygnał łowczego. Wobec tego co z innymi?
Po półgodzinie czekania ujrzał Farina, Randala i pomocnika 
łowczego. Król i Faris gdzieś się zawieruszyli.
Caolin podjeżdżał to w lewo, to w prawo, próbując przebić 
wzrokiem kurtynę deszczu.
—	Wasza Lordowska Mość, wracajmy do warowni! — radził 
łowczy. — Jeśli król i dama jeszcze tam nie dotarli, to pewnie gdzie 
indziej znaleźli schronienie.
—	Nie mogę przecież wrócić i powiedzieć, że zgubiłem gdzieś 
króla! — oświadczył Caolin twardym tonem.
—	Tak silna ulewa nie może trwać długo — powiedział Farin. 
— Kiedy się rozpogodzi, wrócimy i ich poszukamy.
—	Kto wie, może oni wcale nie chcą, żebyśmy ich znaleźli — 
dodał Randal ze śmiechem.
Caolin spiorunował go spojrzeniem i śmiech zamarł Randalowi 
na wargach. Seneszal próbował opanować nerwy. Łowczy miał 
rację. Jehan umiał zatroszczyć się o siebie. A mimo to, kiedy w końcu 
zaczął zjeżdżać w dół zbocza, jego własne słowa brzmiały mu 
szyderczo w pamięci: „Zgubiłem gdzieś króla!"
Faris zatrzymała wierzchowca na szczycie wzniesienia. Nie ule-
gało wątpliwości, że zabłądziła. Migotliwe strugi wody przesłaniały 
otaczające drzewa. Strzęsła wodę z rzęs i wytężyła wzrok. Z oddali
dolatywały ściszone dźwięki rogu, lecz deszcz brzmiał z taką siłą, że 
nie wiedziała, w jakim kierunku się zwrócić.
Wówczas grom przewalił się po świecie. Zajaśniały zygzaki 
błyskawic, jak gdyby pękał firmament, a przez szczeliny przebłyski-
wało całe światło odległych niebios.
Czarna klacz Sombra podrzuciła łeb z przerażonym parsknię-
ciem i cofnęła się płochliwie na drugą stronę wzgórza. Faris usiło-
wała zapanować nad zwierzęciem i równocześnie nie spaść z siodła. 
Gdy jej się powiodło, stanęli pośrodku niewielkiej polanki. W dali 
nadal grzmiało, ale czy to stok pagórka dawał im osłonę, czy też 
chmury zwyczajnie przepłynęły dalej — na polanie deszcz jedynie 
kropił. Była sama.
Poprawiła płaszcz, nieco uspokojona, rozkoszując się ciszą, którą 
niejako potęgował padający deszcz. Podniosła twarz w stronę nieba 
i nabrała w płuca haust powietrza pachnącego mokrą ziemią i liśćmi. 
Przypuszczalnie powinna poszukać swoich towarzyszy lub samo-
dzielnie wrócić do warowni, lecz las nęcił ją panującym tutaj spo-
kojem.
Kiedy po raz ostatni zaznała chwili ciszy? Kilka minionych dni 
wypełniły gorączkowe przygotowania do ceremonii pasowania Fa-
rina. Kłótnię z ojcem pamiętała jako coś, co zdarzyło się niezwykle 
dawno. Na szczęście odjechał do domu, aczkolwiek przekazał jej 
polecenie opuszczenia warowni po zakończeniu uroczystości. To 
jednak nie wydawało się ważne. Rozpamiętywała taniec i roziskrzo-
ne śledzące ją spod wstęg oczy Jehana. Wspomnienia tego, co 
później nastąpiło, były chaotyczne: ogień, więcej ognia, przebiega-
jące zwierzęta.
Ktoś zaniósł ją do łóżka. Upojenie po ceremonii sprowadziło na 
nią niespokojne sny, po których obudziła się z wewnętrznym naka-
zem bezwarunkowego uczestniczenia w polowaniu, jakby tym spo-
sobem mogła uciec przed wspomnieniami ubiegłej nocy. Teraz 
wszakże uciekła od świata i nie musiała już nigdzie pędzić.
Zsunął jej się kaptur, lecz nie zamierzała go poprawić, mimo że 
czuła chłód wody spływającej po szyi. Skamieniała w bezruchu. Jej
świadomość zataczała coraz szersze kręgi, dotykała duchów drzew, 
krzaków i małych zwierzątek zagrzebanych w przytulnych norkach. 
Raptem zetknęła się z obcą świadomością. Odwróciwszy się, do-
strzegła króla.
Wyrósł jak spod ziemi w cieniu drzew, gdzie siedział na białym 
rumaku równie jak ona nieruchomo.
—	Chodź — powiedział łagodnie. — Znalazłem jaskinię.
Niespokojny płomyk maleńkiego ogniska rysował na kamien-
nych płytkach groty ruchome obrazy światła i cienia. Ogień trzaskał 
wesoło, osmalając mokrą korę i dobierając się do suchego drewna 
pod spodem. Grota była nieduża, liczyła sobie może cztery kroki od 
wąskiego wejścia do przeciwległej ściany ze szczeliną. Słaby ciąg 
chłodnego powietrza od tejże szczeliny zabierał dym na zewnątrz. 
Podłoże obniżało się szeregiem połamanych stopni. Właśnie w za-
głębieniu jednego z nich rozpalili ogień. Faris usadowiła się na 
innym stopniu, splatając ręce na kolanach.
Gdy patrzyła przez otwór wejściowy, dostrzegała czubki drzew 
przygięte ciężarem deszczu. Zrobiło jej się żal koni uwiązanych 
poniżej groty do krzewu manzanity. Siodła wnieśli do środka. Prze-
wrócone do góry nogami po drugiej stronie ogniska dźwigały na 
sobie schnące płaszcze i wierzchnie części ubrania. Unosiły się miłe 
zapachy końskiej sierści i mokrej wełny.
Wszelako Faris postrzegała te rzeczy jedynie półświadomie. 
Rozebrany do bryczesów Jehan dokładał do ognia świeżych gałązek. 
Światło uwydatniało zarysy jego prężnych mięśni na plecach i ra-
mionach.
—	Jak myślisz, co się stało z innymi? — zapytała, przybliża-
jąc dłonie do ognia. Nadal miała na sobie krótką bluzę bez rę-
kawów, lecz zdjęła buty. Rozpuściła też włosy na ramiona, aby 
wyschły.
—	Przy odrobinie szczęścia także znaleźli schronienie. W tych 
górach aż się roi od jaskiń. Jeśli nie, pewnie płyną z powrotem do 
warowni. — Gdy podniósł na nią wzrok, głos uwiązł jej w gardle.
Mężczyzna nie powinien kusić kobiet tak gęstymi, czarnymi rzęsami 
i oczami przypominającymi błękitne klejnoty. — Mam nadzieję, że 
mnie nie szukają—dodał. — Ani ciebie. — Odwrócił wzrok i znowu 
mogła odetchnąć.
Faris mierzyła go badawczym spojrzeniem. W porównaniu ze 
smukłą sylwetką jej brata, król był bardziej krępy, rozrośnięty w ra-
mionach. Kiedy wyciągnął prawą rękę, żeby położyć na ogniu więk-
szą gałąź, zauważyła długą siną pręgę na jego przedramieniu.
—	Skaleczyłeś się! — powiedziała, nie dotykając jednak rany. 
Poprawił patyki i obejrzał rękę przy świetle.
—	To pamiątka z walki, podczas której twój brat dosłużył się 
kosmyka białych włosów. Ale szybko się goi. Prawdę mówiąc, tym 
razem mi się udało. — Przechwycił jej spojrzenie. — Mam więc 
teraz bliznę, która dorównuje twojej — dorzucił niespodzianie. Faris 
przycisnęła odruchowo do ciała wewnętrzną stronę lewej ręki, lecz 
on ujął jej dłoń, przyciągnął do siebie i tak obrócił, że obie ich ręce 
się zetknęły. — Faris, nie masz się czego lękać. Sądzisz może, że 
patrzyłbym z odrazą na świadectwo uczynku, który wymagał tak 
wiele odwagi, że i ja nie skrzesałbym w sobie więcej? Czyżbyś 
jeszcze nie pojęła, że nie musisz przede mną niczego ukrywać?
Wpatrywała się w króla, chociaż z trudnością przychodziło jej 
skupić wzrok na jego twarzy. Na chwilę wrażenie bliskości wyparło 
wszelkie inne doznania, jakkolwiek puścił jej dłoń i się odsunął. 
Wyczuła mieszaninę goryczy i wesołości, uczucie równie rozpozna-
walne, co kolor i zapach, choć tak od nich odmienne. Wystraszona, 
mając mętlik w głowie, spuściła oczy.
Kiedy się otrząsnęła, spostrzegła, iż król, głosem zabarwionym 
swojską nutą autoironii, wyłuszcza rodowód wszystkich swoich ran. 
Obracał się przed nią z wyciągniętymi ramionami. „Puszy się jak te 
pawie w warowni" — pomyślała z nagłym rozbawieniem.
Posturę jego cechowała znamionująca wojowników niesymet-
ryczność: władająca mieczem prawica okryta była węzłami musku-
łów prowadzących do nabrzmiałego mięśnia piersiowego, podczas 
gdy rękę trzymającą tarczę, choć smukłej uformowaną, wspierał wał 
mięśni między ramieniem a plecami. W porównaniu z tym biodra
i uda wydawały się dziwnie szczupłe. Faris musiała odwrócić wzrok, 
bo znów jej brakło tchu.
—	A teraz to zgrubienie na żebrach. — Jehan wskazał na nie-
równość powstałą tam, gdzie ukazywał się zarys kości wśród pięknie 
rzeźbionych mięśni brzucha i piersi. — Dwa lata temu jeden taki 
Elayan pchnął mnie dolnym okuciem włóczni i rozciągnął na ziemi. 
Gdyby Eryk mnie nie wsparł, póki nie złapałem tchu, nie byłoby 
mnie tu dzisiaj. —Usiadł i wsparł łokcie na kolanach.
—	Eryk mówił — rzekła Faris powoli — że to ty uratowałeś 
mu wtedy życie. Podobno go otoczono, lecz ty i Wichroskrzydły 
wszczęliście taki hałas, że wróg rzucił się do ucieczki w obawie 
przed nacierającym wojskiem. — Czuła, że taksuje ją uważnym 
spojrzeniem, mimo to nie odrywała wzroku od ognia. — Próbował 
mi wyjaśnić, dlaczego jesteś dlań wzorem męstwa.
—	Caolin rzekłby, że jestem wzorem lekkomyślności. Po praw-
dzie, tak właśnie się wtenczas wyraził! — Jehan wyszczerzył zęby.
—	I chyba miał rację. Eryk może sobie być jednoosobową armią, 
lecz ja muszę ruszać głową, jeśli chcę wyjść cało z placu boju!
Faris poruszyła się niespokojnie na twardym kamieniu. Zerka-
jąc na niego spod oka, dostrzegała, widoczne na ogorzałej skórze, 
nikłe białe linie po innych jeszcze ranach oraz przebarwienia po 
dawnych sińcach, których się nabawił pomimo zbroi. Pomyślała 
nagle o jego silnych dłoniach na gardle jelenia i jasnej krwi bucha-
jącej spod noża.
—	Eryk... — wydukała. — Wyjechał po pasowaniu Farina i nikt 
mi nie chce powiedzieć dokąd!
—	Tak ci bardzo na nim zależy?
Faris podniosła szybko wzrok. Czyżby sądził, że ona kocha 
Eryka z Morskich Wrót? Czyżby dlatego tak długo jej unikał? Jehan 
mierzył ją nieruchomym spojrzeniem spod brwi ułożonych w równej 
linii. Czuła, jak serce jej łomocze wolno i ciężko niczym bęben.
—	Był... zrozpaczony... kiedyśmy się rozstawali. Proponował 
mi ślub, a ja mu odmówiłam. Moja wina będzie, jeśli popadnie 
w jakieś tarapaty. Tak, zależy mi, żeby wiedzieć, co się z nim stało!
—	Patrzyła wyzywająco na Jehana, gdy kolory najpierw odbiegły od
jego twarzy, a potem na nią wróciły, malując na czole ciemną linię, 
podobną do zadawnionej blizny.
Na zewnątrz pociemniało, mimo że było południe. Potoki wo-
dy z donośnym szumem oblewały stok góry, zagłuszając wszelkie 
inne dźwięki. Tylko tyle pozostało ze świata: ona, Jehan i ich 
ognisko.
—	Masztalerz Theodora powiadał, że Eryk rozpytywał o stan 
dróg stąd do Morskich Wrót. Powinien już dotrzeć do Bongarde. 
A co do popadania w tarapaty... jeżeli go odrzuciłaś, współczuję 
każdemu, kto wejdzie mu w drogę!
Atmosfera stawała się ciężka.
—	Czemu mówimy o Eryku? — spytała Faris hardo, choć cała 
dygotała. Skrzyżowała ramiona na piersi, lecz nie zdołała opanować 
dreszczy, które wstrząsały jej ciałem. Gdzie się podział ów przyjazny 
ogień, co pomógł jej zeszłego dnia tak łatwo się do niego zbliżyć?
—	Wcale o nim nie mówimy — odparł szorstko Jehan, wstając. 
Poprzesuwał patykiem schnące płaszcze i zerknął groźnie w stronę 
końca jaskini, skąd napływało chłodniejsze powietrze. —Przemarz-
niesz na kość! Nie sposób zatkać tej dziury, a nasze ubrania wciąż 
mokre. — Jednym płynnym ruchem przestąpił ognisko i usiadł u jej 
boku.
Popatrzyła nań spod rzęs, chcąc coś powiedzieć. Powietrze było 
wszakże zbyt duszne, oddychała z trudem. Zadrżała, kiedy otoczył 
ją ramieniem, potem przemogła się i oparła o nie, podziwiając 
twardość jego mięśni.
Dopiero po chwili zrozumiała, że ręka Jehana także była zbyt 
sztywna; on także z trudem łapał oddech.
Uśmiechnęła się z lekka i obróciła ku niemu. Wtem błyskawica 
przecięła niebo i rozjaśniła wnętrze groty wraz z twarzą Jehana, teraz 
bardzo bliską twarzy Faris. W ciemnościach, które zapadły, przy-
ciągnął ją bliżej i poszukał ustami jej warg.
Jakby uderzył w nią piorun i pobudził do życia każdy nerw jej 
ciała. Ramiona Jehana zdawały się przytrzymywać Faris wewnątrz 
obcej gwiazdy, świat ginął w dali. Po chwili, dla niej będącej 
wiecznością, Jehan oderwał się od jej ust, a ona ochłonęła w czułych
ramionach z policzkiem na jego piersi. Czuła, jak serce mu trzepo-
cze. Rozległ się długi łoskot gromu.
—	Słodka Pani! — rzekł cicho, głosem drżącym z wesołości 
i pożądania. —Naprawdę to zrobiliśmy? — Zadumał się na moment. 
— Jest tylko jeden sposób, żeby się przekonać. — Uniósł podbródek 
Faris i znów ją pocałował. Tym razem zarzuciła mu ramiona na szyję 
i spróbowała niewprawnie oddać pocałunek. Puścił ją po krótkim 
czasie i tak odwrócił, żeby mogli oprzeć się wygodniej o skałę.
Obudziła się w niej iskierka wesołości, tańcząca żywiej niż 
płomyki w ognisku.
—	Panie — szepnęła. — Już nie jest mi zimno. 
Przytulił ją mocniej w uścisku.
—	Zimno? Żadne z nas już nie zmarznie... Już nigdy! — Raz 
jeszcze przywarł do jej ust, nakłaniając delikatnie, by je rozchyliła, 
ucząc ją, jak ma się zachować. Cisza trwała dłużej niż poprzednio.
Kiedy się wreszcie odsunął, westchnął jak ktoś, komu zdjęto z 
piersi wielki ciężar. Oparł się plecami o kamień, a ona przysunęła 
się bliżej i położyła głowę na jego ramieniu. Objął ją lewą ręką i tak 
trzymał.
—	Błogosławiona Pani — szepnął. Jego broda łaskotała Faris po 
czole. — Dałaś mi o wiele więcej, niż prosiłem!
—	Prosiłeś o mnie Panią Ognia? — zapytała zdumiona. — Ja 
prosiłam ją tylko, żeby ulżyła mej doli.
Uniósł się na łokciu i spojrzał na nią z góry przenikliwie.
—	Ty naprawdę mnie kochasz, mam rację? Nie czujesz się 
związana ze mną tylko dlatego, że wczorajsza ceremonia narzuciła 
nam pewną więź, ani też myśląc, co ludzie powiedzą, gdy wyjdzie 
na jaw, żeśmy tu byli sam na sam...?
Uśmiechnęła się i powiodła palcem wzdłuż wąskiej, szarej pręgi 
tuż nad linią jego brody.
—	Panie, niczego nieświadoma, zostałam z tobą związana już 
wtedy, gdy pierwszy raz poprosiłeś mnie do tańca. Nie przyjmowa 
łam jednak tego do wiadomości, póki nie odprawiłam Eryka. A skoro 
już wiem, że mnie kochasz, czyż mogłabym ci odmówić?
Ucałował gorąco jej dłoń.
—	Faris, kocham cię! Prosiłem Panią Ognia, żeby mi dała kró 
lową... Kogoś, kto byłby panią tej ziemi, podobnie jak ja jestem jej 
panem. Królestwo musi spocząć pewnie na dwóch trwałych pod 
porach.
Przyciągnęła go delikatnie, a kiedy się przybliżył, wtuliła się w 
jego ramię, wyrzucając z myśli reszki świata widocznego za 
wylotem jaskini.
—	Doskwierała mi samotność — ciągnął. — Tak bardzo cię 
pragnąłem.
—	Samotność? — Prychnęła. — Pośrodku takiego tłumu? 
Wszyscy cię wszak kochają: Eryk, Caolin, cały dwór. Mój brat jest 
twoim nowym niewolnikiem! Czułam się jak dziewczynka zagląda-
jąca do Wielkiej Sali, gdzie dorośli weselą się na uczcie, na którą jej 
nigdy nie zaproszą. — Głaskała go po piersi, poznając jej kontury.
Jehan zaczął obsypywać pocałunkami jej czoło, powieki, czubek 
nosa, a na końcu wargi.
—	To dopiero przystawka — szepnął. — Główne danie też 
zostanie podane... niebawem.
Gdy doń przywarła, zrobiło jej się ciepło około serca i poczuła, 
że opuszczają sztywność, która od dzieciństwa krępowała jej ruchy. 
Radowała się bliskością Jehana. Wiatr nadal szeptał w gałęziach 
drzew, lecz deszcz ustał. Upłynęły już pewnie ze dwie godziny od 
południa.
—	Wiem, że mnie kochają — rzekł Jehan po chwili z kamienną 
twarzą.—Przygniata mnie brzemię ich miłości. Caolin pragnie, bym 
urzeczywistnił jego wizję przykładnego króla, Eryk chce widzieć we 
mnie bohatera, a teraz jeszcze twój brat uważa, że jestem postacią ze 
starej legendy!
Faris odsunęła się trochę, aby mu się lepiej przyjrzeć. Dziwny 
dreszcz przebiegł jej po skórze, jakby kwiat zamieniał się w proch 
w jej garści.
—	A jeśli rozczarujesz się moją miłością? Kocham cię, ale czy 
spełnię twoje oczekiwania? — Z bliskiej odległości widziała, jak 
marszczą się delikatne linie w kącikach jego oczu. Zaśmiał się 
wesoło.
—	Nie musisz się specjalnie starać, kochana. Bądź tylko Faris, 
bądź przy mnie! Kiedy cię obejmuję, odnoszę wrażenie, że odzysku 
ję styczność z rzeczywistością. Z tobą jako królową nareszcie zaślu 
bię tę ziemię!
Faris potrząsnęła głową, potem wsparła ją na ramieniu Jehana. 
Widywała obrazy przedstawiające Panią Westrii — wysoką, silną, 
o jędrnych piersiach, włosach złotych niby łan dojrzewającej psze-
nicy, oczach głębokich jak morze. „Jeżeli Jehan widzi we mnie Bo-
ginię — pomyślała — zaiste jest we mnie zakochany!" Westchnęła.
—	Postaram się spełnić twoje oczekiwania.
—	Nie lękaj się, mój motylku — rzekł Jehan czule. — Zawsze 
będę przy tobie. Razem nauczymy się tak korzystać z Klejnotów, by 
ta ziemia stała się warta Przymierza, którego dostąpiła! Ileż czasu 
zmarnowałem, szukając młodości, którą mi wydarła korona! Cały 
kraj cierpiał za moje przewiny.
—	Jehanie! Słońce wciąż wschodzi i zachodzi, a po zimie nastę-
puje wiosna. Za swe przewinienia ludzie sami ponoszą karę!
—	Może i tak... Oby... — mruknął posępnie. — Ale już za 
młodu wpojono mi przeświadczenie, że los Westrii zależy głównie 
od króla. Każdy uczynek jednostki wpływa jakoś na ogół, lecz moje 
działanie tym bardziej, bo nauczono mnie rozpoznawać wagę tego, 
co robię. Długi czas starałem się o tym zapomnieć, nie mam prawa 
czuć się zaskoczony, jeśli inni w królestwie pójdą za moim przykła-
dem. Teraz wszelako chcę się zmienić. My oboje, najdroższa, wpro-
wadzimy wiele zmian, zobaczysz! — Pochylił się, żeby ją poca-
łować.
Traciła nad sobą panowanie. Położywszy mu rękę na ramieniu, 
zaczęła przesuwać ją po jego owłosionej piersi oraz gładkiej skórze 
pleców i boków. Zatrzymała się na bryczesach, potem ruszyła znów 
w górę, aż znieruchomiała nad jego sercem, którego bicie wyraźnie 
wyczuwała... tak samo jak twardość brodawki. Przyjemne ciepło, 
jakie przedtem czuła, teraz nabrało mocy ognia. Piersi jej falowały. 
Przylgnęła do króla żarliwie.
—	Jehanie... — szepnęła nagląco.
—	Tak... — Dłoń jego musnęła policzek Faris, ześliznęła się po
szyi i zawisła nad jej piersią. — Zaczeka), nie tak... Kamienie 
wrzynają nam się w plecy. Pani w swej łaskawości pozwoliła nam 
ten czas spędzić razem, lecz moim zdaniem, nie jest to zbyt roman-
tyczne miejsce.
Ignorując protesty Faris, Jehan odsunął ją delikatnie na bok, a 
sam wstał i przyniósł płaszcz zza ogniska. Złożył go i rozścielił na 
kamiennym stopniu. Prawie wysechł.
Faris zmagała się z tasiemką koszuli, potem zdjęła ją przez 
głowę. Poczuła zalewającą ją jasność, kiedy na zewnątrz zza chmur 
wyjrzało słońce, lecz widziała tylko oczy Jehana.
Wyciągnął rękę i dotknął jej piersi.
—	Tak...
Promienie słorica ozłociły postrzępiony wylot jaskini.
Przylgnęła do króla całym ciałem, porwana falą namiętności, 
chłonąc pieszczotę jego ramion. Tarcie ich nagiej skóry zdawało się 
wręcz krzesać iskry, wciąż jednak nie był dostatecznie blisko. Wpiła 
palce w jego ciało, kiedy wokół zaczął się tworzyć krąg światła, 
mający odgrodzić Faris na wieki od jej ciemności.
—	Caolinie, król wcale nie zabłądził, tylko na chwilę zszedł 
z drogi! — rzekł Mistrz Jałowców. — Ledwie minęło południe.
Seneszal wzruszył ramionami ze zniecierpliwieniem i zaczął 
wycierać mokre włosy.
—	To „na chwilę" trwa już zbyt długo. — Jego głos dochodził 
stłumiony spod ręcznika. — Wyruszam natychmiast po ustaniu tej 
przeklętej ulewy.
—	Nie przeklinaj deszczu, mieliśmy raczej suchą wiosnę. Za-
grody i lasy dziękują teraz litościwym chmurom. — Mistrz uśmie-
chał się pod nosem, rozparty w fotelu przy kominku małego gabinetu 
Sandremuna.
—	Niech jasne gromy spalą te zagrody i lasy! — odburknął 
Caolin z wściekłością. Odrzucił ręcznik i wyciągnął ręce do ognia, 
drżąc z zimna. Wiatr uderzył deszczem o szyby.
—	Włóż coś na siebie, Caolinie! Przypuszczam, że Jehanowi
i Faris jest teraz dużo cieplej niż tobie. — Mistrz przeczesał palcami 
krótko przycięte włosy.
Caolin znieruchomiał podczas przywdziewania szarego wełnia-
nego szlafroku Sandremuna.
—	Skąd ta pewność, że są razem, ha? Może doznałeś wizji? 
Powiadomił cię osobiście jeden ze Strażników? No tak, wy, pielgrzy 
mujący do Awahny, nabywacie rozmaitych zdolności! — Urwał, 
wsunął rękę do drugiego rękawa i obwiązał się paskiem.
Stary owczarek, leżący u stóp mistrza, uniósł głowę i zastrzygł 
uszami, lecz wilk Gerol drzemał spokojnie opodal paleniska. Caolin 
usiadł obok niego na gzymsie kominka.
Mistrz uśmiechnął się niepewnie.
—	Była wizja, tak... ale nie moja... Pani Ognia dokończy, co 
zaczęła. — Przyglądał się płomieniom, jakby rzeczywiście objawia 
ły mu jakieś zdarzenia.
Caolin zerknął na okna, gdzie strużki wody uwydatniały niedo-
skonałości szkła. Miał wrażenie, że się rozpogadza. Sięgnął dłonią 
do wielkiej głowy wilka i rzekł, głaszcząc w zamyśleniu miękką 
sierść zwierzęcia:
—	Zgadzam się, że wczorajsza ceremonia wypadła imponująco. 
Chyba jednak zbyt wiele sobie obiecujesz po przypadkowym spot 
kaniu króla z Faris. Jest bardzo uczuciowa, to wszystko. Powinna 
odbyć szkolenie.
Mistrz zatopił spojrzenie w seneszalu.
—	Nie mów o przypadku. Pani Ognia ukazała nam... — Prze 
rwał nagle, marszcząc czoło.
Gerol zawarczał z cicha, gdy Caolin zacisnął palce. Seneszal 
cofnął rękę, dumając nad nie dokończonym zdaniem mistrza.
—	Pani ukazała nam... — powtórzył wolno. — Co wam ukaza 
ła? I kto jeszcze to widział? — Twarz mistrza niczego mu nie wyja 
wiła, po chwili więc podjął: — Wczoraj widziałem na czole króla 
bliznę jak po oparzeniu. Co ty mu zrobiłeś?! — Wykrzywiał palce 
nerwowo.
Pobielały splecione dłonie mistrza. Wola Caolina zmagała się 
z milczeniem mężczyzny w fotelu.
I
—	Powinieneś był zauważyć, jak bardzo Jehan przejmuje się 
losem Faris — rzekł w końcu mistrz.
„Nie — pomyślał seneszal — nic podobnego nie zauważyłem! 
W ciągu ostatnich tygodni Jehan nawet rozmawiał z nią rzadko". Nie 
śmiał jednak przerywać teraz mistrzowi.
—	Przyszedł do mnie z pytaniem... Powiedziałem mu, że ma 
już w swych rękach klucz do odpowiedzi. — Mistrz zacisnął usta i 
Caolin wiedział, że nic już od niego nie usłyszy. Ale też nie musiał.
—	Klejnot Ognia! — Seneszal nie umiał ukryć zdumienia. — 
Użył Klejnotu? Ależ on ich nigdy nie dotyka! Odkąd mu służę, ani 
razu nie dotknął! — Oparł się o ścianę i zatonął w rozmyślaniach.
Na obrazach Klejnot Ognia umieszczony był zawsze w diade-
mie — tak, to tłumaczyłoby bliznę na królewskim czole. Jehan 
postanowił więc przywołać dla kaprysu żywioł Ognia. Pękło z trzas-
kiem bierwiono, Caolin wbił wzrok w płomienie. Teraz grzały, 
gdyby jednak włożył między nie rękę, na pewno by ją spaliły.
Mistrz westchnął przeciągle.
—	To oczywiste, że go kochasz, Caolinie, zatem chyba już 
wiesz, żeś dobrze odgadnął.
Seneszal spojrzał nań uważnie, zastanawiając się, co mistrz wie 
o stosunkach łączących go z Jehanem. Rozluźnił się wszakże, gdy 
popłynęły dalsze słowa:
—	I ja go kocham... Z własnej woli posłużył się Klejnotem, ale 
teraz sam nie wiem, czy zachęcając go do tego, dobrze postąpiłem. 
Ostatnimi czasy nauczają w Akademii, że lepiej nie prosić bogów, 
żeby się mieszali do życia ludzi. Ciekaw jestem... Faris jest taka 
wrażliwa, Caolinie... Ale czy jest w stanie dać Jehanowi to, czego 
od niej potrzebuje? Czego potrzebuje Westria?
„Jehan potrzebuje kogoś, kto by ogrzał mu łoże" — pomyślał 
Caolin. „Po z górą dwóch miesiącach bez kochanki nie dziwota, że 
popadł w desperację!" Milczał jednak, patrząc ze współczuciem na 
nowo powstałe zmarszczki na twarzy mistrza.
Błysnęło za oknem i po pewnym czasie grom przetoczył się na 
wschodzie. Burza przechodziła dalej.
—	Może próżne są twoje troski... — zaczął seneszal. Ujrzał, jak
ciało mistrza tężeje, a jego dłonie zaciskają się kurczowo na porę-
czach fotela.
—	Próżne?! — fuknął. — Czyżbyś niczego nie poczuł, dokład-
nie teraz?
—	Piorun gdzieś uderzył — odparł Caolin niezdecydowanie. — 
Normalna rzecz w czasie burzy.
—	Zdobył ją! Zastanawiało mnie to rosnące napięcie, ale teraz 
już nie mam wątpliwości! Wreszcie jej dotknął.
—	Nie — zaprzeczył Caolin, aczkolwiek cofnął się myślami do 
widoku, jaki przedstawiali sobą Jehan i Faris, pożerając się iskrzą-
cym wzrokiem po obu stronach ogniska. Pokręcił głową. — Obra-
casz się w krainie niepoprawnych marzeń! — rzucił oskarżyciel-
sko. — Ja służę mu od piętnastu lat: jadłem z nim, spałem u jego 
boku, widziałem dwa tuziny kobiet w jego łóżku... i nigdy nie 
czułem...
—	Tym razem to co innego.
—	Jak śmiesz swą własną wstrzemięźliwość zaspokajać wyob-
rażeniami Jehana w akcie... — I tego zdania Caolin nie mógł dokoń-
czyć, napastowany niezatartymi wspomnieniami błysków w oczach 
Jehana, kiedy się kochał z kobietą. Zerwał się na nogi i zaraz Gerol 
przyskoczył do jego stóp ze zjeżoną sierścią. — Nie będę dłużej 
słuchał twoich majaczeń! Burza prawie minęła, czas nam w drogę! 
— Zrzucił szlafrok, pozbierał spiesznie na pół wyschnięte części 
garderoby i rozwarł drzwi na oścież. — Sandy! Sandremun! Deszcz 
czy nie deszcz, ja wyjeżdżam! Dasz mi przewodnika, czy też mają 
mówić, że nikt w Coronie nie chciał szukać króla?
Gdy Sandremun wymamrotał swą zgodę, Caolin odwrócił się od 
drzwi. Tak mu się trzęsły palce, że nie mógł dopiąć rzemyków 
myśliwskiego stroju. Z trudem się opanował. Mistrz się nie poruszył. 
Caolin sięgnął po płaszcz.
—	Zapomnę, co od ciebie usłyszałem — rzekł chłodno — i tobie 
radzę zrobić to samo! — Nie mógł jednak zapomnieć wyrazu głębo 
kiego współczucia, jaki dostrzegł w oczach mistrza, nim zatrzasnął 
drzwi.
*
Caolin wytarł wilgotne czoło i wśród oparów mgły natężył 
wzrok. Deszcz wprawdzie ustał, lecz zwały chmur nadal przesuwały 
się nad szczytami gór w ogonie burzy. Ciemne sylwetki drzew to się 
pojawiały, to znikały.
—	Oby Gerol wiedział, gdzie jesteśmy — rzekł Sandremun 
niepewnie, owijając się szczelnie szalem.
Caolin wydobył z gardła niskie warknięcie i wnet, niemal na 
granicy słyszalności, rozległa się odpowiedź wilka.
—	Nie przejmuj się mgłą. Gerol prowadzi nas najkrótszą drogą 
do miejsca, gdzie zabito jelenia. Mówi właśnie, że...
—	Panie! — doleciał ich okrzyk łowczego. — Strumień przed 
nami!
Caolin się uśmiechnął. Prędko przebyli las i dotarli do dąbrowy, 
gdzie wcześniej złapała ich ulewa i gdzie się rozproszyli. To już 
długo nie potrwa. Strącając z hałasem kamienie, zsunęli się ze stoku 
i pokonali strumień.
—	Mam szalik mojej siostry, twój wilk może sobie go obwąchać
—	ozwał się Farin, podjeżdżając bliżej.
—	Myślisz, że Gerol to jakieś tępe psisko? — odrzekł Caolin, 
nie patrząc na młodzieńca. — Jak my znamy nasze twarze, tak on 
zna nasze zapachy, a nawet woń koni!
—	Król i dziewica zagubieni w puszczy, to prawie jak w baśni
—	bąknął Farin.
Caolin dźgnął piętami boki swej kasztanowej klaczy, która, 
wystraszona, od razu ruszyła żywszym krokiem.
—	Hejże! Patrzcie tutaj! — wrzasnął Sandremun.
Caolin zjechał na bok i patrząc za palcem wskazującym młodego 
lorda, dostrzegł długi, biały kosmyk końskiego włosia, zaplątany 
w ostrężynach.
—	Wiemy już przynajmniej, że jechał tędy Wichroskrzydły — 
rzekł Farin.
Klacz nagle parsknęła głośno i z oddali dobiegło basowe, powi-
talne rżenie. Caolin ruszył w górę zbocza. Na szczycie czekał już na 
niego Gerol, przykucnięty na zadnich łapach i z wywieszonym 
językiem. W niewielkiej kotlince stał Wichroskrzydły, a z nim
Sombra, czarna klacz Faris — oba konie uwiązane do tego samego 
krzewu manzanity.
—	Wyczuwam obecność Faris — szepnął Farin. — Są blisko... 
Ale gdzie? — Rozejrzał się zdezorientowany. W wąwozie drzewa 
rosły gęsto, wszędzie oprócz miejsca, gdzie osuwające się głazy pod 
parły klif kamienistym zwałem. Ale chociaż osuwisko było nieregu 
larne i pełne występów, to jednak nie widać było żadnego otworu.
Poryw chłodnego wiatru rozgonił mgłę i wzburzył im włosy. Jeśli 
nie liczyć oddechów ludzi i dzwonienia uprzęży, panowała cisza.
—	Chyba nie poszli dalej pieszo? — odezwał się Sandremun, 
lecz Caolin gestem nakazał mu milczenie.
Robiło się coraz jaśniej, aż w końcu złote promienie popołudnio-
wego słońca przebiły się przez rzednące chmury. Wszyscy ujrzeli 
wyraźnie głęboki cień szczeliny w ścianie urwiska.
Sandy zagwizdał.
—	Ciekawe, Farin, czy twojej siostrze spodoba się rola królowej? 
Caolin przyłożył róg do ust i przerwał ciszę rozpaczliwym zadę 
ciem.
Jehan wypuścił Faris z uścisku, przesunął ją do tyłu i okręcił się 
szybko w stronę wylotu jaskini, rozglądając się z desperacją za 
mieczem. Posępne granie rogu wzbudziło echa w grocie, zniszczyło 
ich oazę spokoju. Wystraszone serce króla poczęło bić wolniej, gdy 
dźwięk się powtórzył, jeszcze żałośniejszy, a on go rozpoznał.
Faris odkaszlnęła cicho. Odwrócił się. Dostała gęsiej skórki, jej 
ciemne oczy rozszerzyły się pod równymi brwiami. Ochoczo przyciąg-
nął ją do siebie, dziwiąc się kruchości jej ciała pod swoimi palcami.
—	Do kroćset! — zaklął z cicha, potem raz jeszcze. — Pani 
Miłości, czemu się ze mnie naigrawasz?! — zawołał. Drżał z ledwo 
poskramianej żądzy. Czekał przecież tak długo! W innych okolicz-
nościach Faris byłaby już jego, bez dwóch zdań!
—	Kto to, Jehanie? — zapytała cicho, tuląc się do niego.
—	To róg Caolina — odpowiedział z rezygnacją. Czuł, jak 
niepokój paraliżuje jej ruchy. —- Przybyli nam na ratunek.
—	Och... — Zaśmiała się niezdecydowanie. — Musimy iść? 
Nie możemy udać, że nas tu nie ma?
Potrząsnął przecząco głową.
—	Powinienem był ukryć konie. Już wiedzą, gdzie jesteśmy! — 
Roześmiał się raptownie i pocałował ją w policzek. — Włóż jakieś 
ubranie, kobieto, chyba że chcesz paradować półnago. Mówiłem, 
Pani ma osobliwe poczucie humoru, ale następnym razem dołożę 
starań, żeby nam nie przeszkadzano. Będziemy mieć mnóstwo czasu 
na miłość... i stokroć bardziej komfortowe łoże!
Włożył koszulę i narzucił płaszcz na ramiona. Faris ubierała się 
dłużej. Gdy już uporała się z sięgającym kolan płaszczykiem, po-
święciła trochę czasu na poprawienie włosów.
—	Wyglądasz cudownie — rzekł z szerokim uśmiechem. — 
Chodź, chcę im przedstawić królową. — Pociągnął ją w stronę 
wyjścia. Gdy weszła w blask słońca, puścił jej dłoń. Stojąc tak 
z włosami rozpuszczonymi na ramiona, w zielonej bluzie połysku 
jącej niby chryzolit, jawiła się wiernym ucieleśnieniem jego wizji, 
boginią wiosny.
Daleki przodek Theodora założył rezerwat przyrody na wschód 
od warowni. Białe dęby rozrastały się tu bez przeszkód; ich gałęzie 
przeplatały się z sobą wiele stóp nad ziemią, a liście tworzyły 
baldachim, przez który padały zielonozłote promienie słońca. San-
dremun wiódł triumfalnie pochód szczęśliwych poszukiwaczy z kró-
lem i Faris pośrodku, gdy wtem ujrzeli jadącego im naprzeciw 
Theodora, a za nim Rosemary, Mistrza Jałowców i tych wszystkich 
mieszkańców zamku, którzy byli w stanie dosiąść konia.
—	No to widzę, żeście ich znaleźli! — zawołał lord komendant.
—	Zaprawdę, ojcze — odparł Sandremun. — Myślisz, że zdo-
łamy wyszykować ucztę weselną, nie opróżniając do cna naszych 
piwnic?
—	Ucztę weselną? — Theodor ściągnął ostro wodze konia, 
szybko jednak się rozpromienił i spiął wałacha do dalszej jazdy. Gdy 
podjeżdżał do Jehana, Farin odsunął się na bok, po czym dołączył
truchtem do innych młodzieńców ze świty komendanta. — Moja 
droga. — Theodor sięgnął ponad siodłem Jehana i ujął dłoń Faris, 
obdarzając ją półojcowskim uściskiem. Po chwili wyswobodziła się 
i chwyciła ramię króla.
Jehan uśmiechał się promiennie. Miał ochotę zagwizdać, co 
właśnie czynił Farin, lecz Theodor złapał go za rękę i pochylił się 
nad nią z szacunkiem.
—	To najpiękniejsza gwiazda w twej prowincji. Jak zniesiesz jej 
nieobecność? — Król wybuchnął śmiechem. Theodor wyprostował 
się i otworzył usta do odpowiedzi.
Coś zafurkotało. Czarno opierzona strzała utkwiła niespodzianie 
w ramieniu Theodora i słowa jego przerodziły się w okrzyk bólu. 
Jehan podtrzymał komendanta, gdy ten przechylił się w siodle.
Sandy odwrócił się, żeby sprawdzić, co to za krzyki. W tym 
samym momencie druga strzała przeleciała mu pod ramieniem i ugo-
dziła w gardło łowczego. Obejrzawszy się na upadającego człowie-
ka, w rozterce okręcił przelękłego wierzchowca i dał znak reszcie, 
aby się zatrzymała.
—	Na boki! Kryć się! — wołał Jehan, kierując Wichroskrzydłe- 
go równym uściskiem kolan i próbując pomóc utrzymać się w siodle 
omdlewającemu Theodorowi. — Faris, połóż się na karku klaczy 
i pędź w stronę drzew! Caolin, czuwaj nad nią!
Dostrzegł rozwianą grzywę seneszala, potem usłyszał tętent ko-
pyt, to Farin i pozostali pędzili im na pomoc. Farin wyhamował przy 
nim i wskazał na gąszcz po lewej stronie.
—	Stamtąd do nas strzelają, panie! — krzyknął. Opończa zało- 
potała, gdy wyciągał ramię.
Jehan usłyszał kolejny, przypominający brzęczenie osy poświst 
strzały, lecz nim zdążył zareagować, przebiła kraj płaszcza Farina, 
z nieledwie tym samym impetem przewierciła mu udo i wgryzła się 
w siodło, raniąc jeszcze grotem grzbiet konia.
Jehan syknął cicho i instynktownie skrócił cugle wierzchowco-
wi, chcąc uspokoić zwierzę, które zaczęło rzucać się i kwiczeć, 
poczuwszy ukłucie żelaza.
Sandremun i inni pędzili w stronę drzew. Farin zeskoczył z siodła
i złapał Theodora, który wysunął się z rąk króla. Jehan jęknął — czuł 
straszny ból, promieniujący z uda i przyćmiewający zmysły. Nama-
cał łęk siodła.
—	Jehanie! Jehanie! — dał się słyszeć głos Caolina. — Panie 
Wszechmocny, król ranny!
Jehan z trudem skoncentrował wzrok na seneszalu, który teraz, 
kiedy nie przeszkadzał mu już koń Theodora, pochwycił lejce Wi-
chroskrzydłego. Za nim król dojrzał blade oblicze Faris.
—	Weźcie... ją... stąd...! — wysyczał przez zaciśnięte zęby. Z 
kniei doleciał czyjś krzyk.
—	Znaleźli łuk, zagrożenie minęło! Jehanie, co mogę zrobić?— 
zawołała Faris.
—	Nic mi nie jest. Wichroskrzydły, stój spokojnie... Dobry 
konik... O właśnie, nie będzie tak piekło, jeśli przestaniesz brykać... 
— mruczał król, próbując ochłonąć i odzyskać oddech. Ogier się 
uspokoił, lecz każde gniewne tupnięcie kopyta przejmowało Jehana 
bólem.
—	Rosemary, zajmij się tym zwierzęciem. Panie mój, gdzie cię 
ranił? Aha, widzę. — Głos Mistrza Jałowców, niczym leczniczy 
eliksir, przyniósł Jehanowi niewysłowioną ulgę. Poczuł, że Wichro-
skrzydły przestaje się wiercić pod wpływem pieszczotliwych słów 
Rosemary. Zamknął oczy.
—	Poczuję się lepiej, gdy już wyciągniemy tę strzałę! — Wy-
prostował się, przymuszając usta do uśmiechu. Złapał za drzewce 
strzały, lecz nie był w stanie jej wyrwać.
Sandremun biegł truchtem, wymachując pełnym kołczanem i sze-
rokim łukiem bojowym.
—	Panie mój, toż to siostry tej, co ją ze mnie wyłuskano dwa 
miesiące temu! Strzały z Normontaine, ale czy szył z nich jakiś 
Góral? Jeśli to ten sam człowiek, mam z nim rachunki do wyrówna-
nia: przez niego ominęła mnie piękna bitwa! — Następna uwaga 
zamarła mu na wargach, gdy ujrzał strzałę sterczącą z nogi króla.
—	Ugrzęzła na dobre — orzekł Caolin. — Trzeba by zabić konia!
—	O, nie! — Jehan potrząsnął głową. Zerknął na Faris, która 
zbladła jak płótno. — Caolinie — poprosił — zabierz ją stąd, proszę.
—	Faris, odedrzyj z bluzy trochę pasków na bandaże, będą nam 
potrzebne — rzekła Rosemary, nawet się nie obejrzawszy. Faris 
przełknęła ślinę i zastosowała się do polecenia.
—	Grot ugrzązł pod siodłem — poinformował król mistrza. — 
Jeśli zdołasz go wyciągnąć, wytrzymam jakoś do warowni.
Mistrz ujął jego dłoń, spojrzał mu w twarz i pokiwał głową.
—	Będziesz musiał trzymać udo z dala od siodła. Sandremunie, 
rozepnij popręg i unieś brzeg terlicy. Jehan, daj mi swój nóż!
Rosemary szeptała cicho do ogiera, kiedy mistrz wsunął ręce pod 
siodło i począł przerzynać drzewce strzały. Jehan zagryzł wargi: 
bolały go niemiłosiernie mięśnie uda, gdy starał się nie naciskać na 
grzbiet zwierzęcia. Po chwili mistrz wydłubał grot.
—	Chwyć teraz za drzewce, żeby się nie przesuwało. — Mistrz 
oswobodził złamany koniec strzały ze skórzanego siodła. — Caoli- 
nie, Sandremunie, pomóżcie mi go ściągnąć!
Wkrótce usadowili króla pod drzewem na rozścielonym płasz-
czu. Nieopodal Andreas próbował powstrzymać Theodora, który 
koniecznie chciał podnieść się do pozycji siedzącej. Jehan dostrzegł 
Faris trzymającą w garści stargane paski materiału, a także klęczą-
cego tuż przy nim Caolina.
—	Może powinienem poprosić Faris, żeby ci pomogła, Caolinie. 
Sam już nie wiem, które z was wygląda gorzej... — rzekł słabym 
głosem. — Mnie już lepiej. Już tak nie boli.
Sandremun przystanął obok i zagwizdał.
—	Szczęście ci dopisało, panie. Kilka cali wyżej i niewielki 
twoja pani miałaby z ciebie pożytek! — Zaśmiał się półgębkiem i 
odwrócił do ojca. — Ludzie, którzy ruszyli za łotrem w pogoń, 
przysłali Barniego z raportem. Ponoć wciąż im ucieka, choć co 
poniektórzy są pewni, że rozpoznał i w nim naszego drogiego kuzyna 
Ronalda. — Mówił to głosem wyzutym z emocji.
—	I takiego zapraszać z powrotem na zamek! — mruknął Cao-
lin, ściskając rękę Jehana. — Jeśli jest winny, tutaj prędzej popełni 
jakiś błąd — powtórzył szyderczo słowa króla. — Pioruny siarczy-
ste! — dodał w gniewie.
Wargi Jehana drżały.
—	Nawet jeżeli źle go osądziłem, zapłaciłem za to — szepnął 
w odpowiedzi. — Daję ci moje pozwolenie, byś wtrącił Ronalda do 
lochu, o ile lord Theodor nie aresztuje go wcześniej.
Ale Theodor, głosem ochrypłym z wściekłości, akurat rozkazy-
wał synowi właśnie to uczynić.
Jehan czuł, że Faris wciąż trzęsie się ze strachu.
—	Nie obawiaj się, kochanie. Niejedno w wojnie wycierpiałem 
— powiedział łagodnie.
Potrząsnęła głową.
—	Moja w tym wina. Stało się to, bo byłeś ze mną.
W tym momencie dały się słyszeć nawoływania ludzi przybyłych 
z warowni z noszami. Król złapał szybko chłodną dłoń Faris.
—	Żałuję tylko, że nie są dość szerokie, by pomieścić nas dwoje!
Uśmiechnął się niepewnie, twarz jej powoli nabierała rumień-
ców. Nieopodal Farin odkrył właśnie dziurę w płaszczu i badał ją ze 
zdumieniem.
—	Cóż, sir Farinie, próbowałeś — rzekł król. — Lękam się, że 
nie zawsze zdołasz zasłonić mnie przed ciosem!
Zamknął oczy z bólu, gdy ręce usiłujące obchodzić się z nim 
możliwie najdelikatniej złożyły go w noszach. Przypomniał sobie, 
jak wiązali jelenia, którego zabił rankiem, nim zawieźli go do wa-
rowni. Wcześniej sądził, że łowy wypadły znakomicie, wszelako 
teraz zastanawiał się z grymasem na twarzy, czy był dzisiaj myśli-
wym, czy może zwierzyną.
7 Wejście na 
górę
—	Zdrowie przyszłej królowej! Oby twe rządy przeszły do 
historii! — Głos Caolina był zimny i suchy, całkiem jak wino 
z Segundy. Gdy uniósł srebrny pucharek, wokół długiego stołu roz 
legły się huczne wiwaty. Kielichy połyskiwały w blasku świec.
Faris oderwała palce od bladej, pomarszczonej sukni z jedwabiu
i splotła je z wahaniem na stole. Kiedy Jehan przykrył je swoją 
dłonią, spróbowała odwzajemnić jego uśmiech przez ściśnięte wargi.
—	Jestem jak ćma wyciągnięta znienacka w blask słońca — 
mruknęła. Czuła się skrępowana skierowaną na siebie uwagą tych 
wszystkich, którzy zjechali z całej Westrii, aby zobaczyć, jak składa 
śluby królowi. Związana przysięgą, musiała przywyknąć do ciągłego 
publicznego wglądu w jej życie.
—	Czyżbyś żałowała już złożonych ślubów? — ironizował Jehan. 
Zacisnął palce na jej dłoni, potem ją rozchylił i przyciągnął do ust.
Pocałunek króla wstrząsnął jej ciałem, jakby trzymała w garści 
rozżarzony węgiel. Chyba nie sądził, że tym gestem przywróci jej 
pewność siebie? Zabrała rękę.
Natychmiast puścił jej palce, choć nadal mierzył ją spojrzeniem 
swych ciemnych oczu. Patrzyła na zaczynające się już po trochę 
wygładzać zmarszczki, którymi ból związany z gojącą się wolno 
raną poorał jego twarz. Mimo wszystko zniósł ucztę bez słowa 
skargi, a kiedy przysięgał uczynić ją swoją małżonką, głos jego aż 
dudnił pod sklepieniem sali.	»
Gdy uniosła prędko jego dłoń do policzka, wyraz takiej ulgi odbił 
się na jego twarzy, jakby przez otwarte okno wpadł do środka blask 
słońca. Z zamkniętymi oczyma musnęła ustami jego rękę, mając 
świadomość, że wolałaby przez sto lat znosić krytyczne spojrzenia 
obcych ludzi niż zobaczyć jedną oznakę bólu na królewskim obliczu.
—	To ja nalegałem na pośpieszny ślub... Czyżbyś się czuła 
zmęczona? — szepnął. — Ale tak długo już rządziłem krajem bez 
królowej. Nadto chciałem, ażeby oddali ci honory! Spójrz, jest 
z nami nawet ambasador z Normontaine. Nie mogę jednak dopełnić 
ślubnych formalności, póki nie wygoi mi się rana. Jutro wyruszymy 
na Górę, do Akademii Mędrców. Obiecuję, że znajdziemy tam 
spokój.
Pochyliła się ku niemu.
—	Jeśli będziesz przy mnie... — zaczęła, lecz dalszą część jej 
wypowiedzi przerwali bębniarze z grupy instrumentalnej, uderzając 
na powitanie w bębenki.
*
Słodkie tony flażoletów wplotły się w warkot bębnów. Caolin 
patrzył, jak Farin Harfiarz prowadzi siostrę do tańca —jakże ostatnio 
wymizerowaną. Zastanawiał się chwilę, czy stres związany z za-
jęciem tak zaszczytnej pozycji nie nada jej kruchości, jaką odzna-
czała się, dajmy na to, lady Amata. Jehan przyglądał jej się ze 
spokojem. Nawet jeśli będą go dręczyć, podbierając mu małżonkę 
na weselnej uczcie, nie da po sobie niczego poznać. Ktoś mógłby 
łudzić się nadzieją, że Jehana powoli przestaje fascynować Faris, 
teraz gdy już do niego należała. Szkoda, że mieli wkrótce razem 
odjechać.
—	Król dzisiaj nie tańczy?
Zaskoczony Caolin napotkał niewinne spojrzenie ambasadora 
z Normontaine.
—	Lordzie Rudiard. — Pokłonił się. — Chybaś słyszał, że 
niespełna trzy tygodnie temu król Jehan odniósł ciężką ranę. Wraca 
do zdrowia, lecz medycy doradzają mu wstrzymać się od tańca. — 
Caolin uważnie obserwował swego rozmówcę, wychwytując szy 
derstwo w jego oczach. Żałował, że nie może dostrzec jego ust 
zakrytych rdzawą brodą.
Sir Rudiard wyszczerzył zęby.
—	Słyszeliśmy pogłoski, lecz rad bym usłyszeć coś więcej. 
Rzecz jasna, moja pani jest tym żywo zainteresowana. Przez długie 
lata cicho było na granicy i lepiej, żeby nic się w tym względzie nie 
zmieniało.
—	Wiadomo ci zatem, że z królewskiego uda wyciągnęli strzałę 
Górala — rzekł Caolin.
Muzykanci zapowiedzieli taniec w kółku. W tłumie, niczym 
pierścień na wodzie po wrzuceniu kamienia, chyżo poszerzał się 
krąg. Obserwując zbliżających się taneczników, seneszal kiwnął na 
sir Rudiarda, aby ten za nim poszedł.
Przesuwając się leniwym krokiem wśród ciżby, weszli w cień 
galerii obiegającej Wielką Salę. Na przeciwległym jej końcu nie-
wielka grupka słuchaczy otoczyła półkolem śpiewaka.
—	A więc strzała... — zagaił sir Rudiard tonem zachęty, sku 
biąc brodę.
—	Czyżby twoja pani sądziła, że ją oskarżymy? — Caolin 
uniósł brew. — Mój król dużą wagę przykłada do trwałości nasze 
go sojuszu, zanadto też ceni sobie inteligencję królowej Mary, by 
mniemać, że dopuściłaby się podobnego czynu, zostawiając ślady 
swego współudziału. — Seneszal westchnął. — Wbrew pozorom 
podejrzewamy, że zamysł wypuszczenia tej strzały zrodził się gdzieś 
blisko naszego domu. — Twarz ambasadora wyrażała niejakie zain 
teresowanie, toteż Caolin mówił dalej: — W rzeczy samej, zamie 
rzaliśmy poprosić królową Marę o pomoc w zdemaskowaniu zło 
czyńcy.
Śpiew zastąpiło brząkanie harfy. Caolin dostrzegł błysk złota i 
czarną czuprynę Farina. „Harfa Jehana" — pomyślał. Jej czyste 
tony dźwięczały pod sklepieniem galerii.
—	Normontaine chętnie wesprze wasze starania! — oświadczył 
sir Rudiard, gdy Farin zaczął śpiewać:
W górach gęstnieje tuman mgieł, niebawem zmrok nastanie, 
Ojciec w kominka patrzy żar daleko stąd, daleko... Gdy śmierć 
jak płomień syci się miłosnym pożądaniem, Ludzie niebaczni — 
straszny los! — składają hołd mym wdziękom!
—	To brat waszej nowej królowej, prawda? Umie śpiewać — 
skomentował sir Rudiard.
Caolin zakasłał rozdrażniony.
—	Obiło ci się może o uszy imię Ronalda z Zielonej Dolinki, 
handlarza skórami? Sporo podróżował po naszym królestwie i po 
Normontaine.
Piwne oczy sir Rudiarda spoczęły nagle na seneszalu.
—	Słyszało się to i owo.
Śpiewanie Farina znów zakłóciło ich rozmowę.
Papa obiecał księciu mnie i już nie cofnie słowa,
Chociaż mojego serca król był królem tej krainy.
To ja kazałam jemu — ach! — by ze mną zrejterował.
Ranny, przy drodze wolno zmarł, jak wolno szedł zmierzch siny.
Skała, skąd nie mam szansy zbiec, jak wieża w niebo sadzi, Niżej 
przy księciu zbrojny lud w krąg przystań mą otula. Wybacz, Żeś 
musiał, miły, krwią za moje serce płacić. Jakiż mam okup tobie 
dać i ziemi tej bez króla?
—	Nie będę wchodził w szczegóły, powinieneś jednak wiedzieć, 
że bardzo nas interesuje osoba Ronalda. Gdyby w najbliższej przy-
szłości doszły cię wieści o nim lub...
—	... lub gdybyśmy znaleźli powód, aby go zatrzymać? — prze-
rwał domyślnie sir Rudiard.
—	Widzę, że dobrze się rozumiemy. Oczywiście chcielibyśmy, 
aby przekazano go nam celem przesłuchania.
—	Ta prośba brzmi rozsądnie.
—	Oby jak najrychlej nadarzyła się dogodna sposobność. Pew-
nie łotrzykowie z kompanii Ronalda dość już mają takiego towarzy-
stwa. — Caolin uśmiechnął się lekko. — Kierujcie wytężoną uwagę 
na wszelkie niepokoje na granicy i bądźcie gotowi na powitanie 
ewentualnych „uciekinierów".
Druh mój ostatni, wierny ci, zasłania mnie swą tarczą, Bym ja, 
królową bądąc mu, innemu nie przypadła. Już wróg na skalny 
wspiął się stok, miecze nade mną warczą. ? ? Łkać mam, że o mnie 
tacy dwaj skaczą sobie do gardła?
—	Jestem tylko zwykłym posłańcem — rzekł sir Rudiard oględ-
nie. — Powtórzę mej pani, co tu usłyszałem. — Utkwił spojrzenie 
w drugim końcu sali. Jehan i Faris stali tam blisko drzwi, obejmując 
się w pasie. Gdy król nieco się odwrócił, Caolin zobaczył, jak unosi 
dłoń i muska włosy swej wybranki.
—	Śmiem twierdzić, że wasz król z radością przyjąłby Ronalda 
w charakterze ślubnego prezentu — powiedział ambasador.
Caolin zmarszczył brwi. W czasie gdy Jehan zbyt zajęty był 
swoją wybranką, aby zajmować się jeszcze sprawami królestwa, on 
musiał go w tym wyręczać.
—	Z pewnością zrozumiesz, że uwaga mojego pana jest tro-
chę... rozproszona... na razie — rzekł cierpko. — Wolałbym, abyś 
mi osobiście dostarczył wieści o Ronaldzie. Bądź pewien, że w sto-
sownej chwili powiadomię króla.
Sir Rudiard raz jeszcze zerknął na Jehana i Faris, która wsparła 
głowę na jego ramieniu. Król pogłaskał czarne loki Faris i przyciąg-
nął jej twarz do siebie.
—	Rozumiem — odparł ambasador beznamiętnie.
Farin śpiewał teraz donośniej, głosem zaprawionym rzewną, 
bolesną nutą.
Klingi w półmroku krzeszą skry i wiem, że wnet nadejdzie — 
Ramią rycerza słabnie wszak — ostatnia ma godzina. Mgła, 
spójrz, na wzgórzach kładzie się, srebrny mi całun przędzie, Bo dziś' 
stawiają w piekle tron — już bał się nasz zaczyna...
—	Osobliwa pieśń, jak na weselną ucztę — zauważył sir Ru 
diard. — Któż jednak pojmie duszę barda?
Caolin wzruszył ramionami.
—	To stara legenda z Morskich Wrót. Przytoczony tu incydent 
wydarzył się naprawdę, zanim jeszcze dynastia mojego pana sięgnę 
ła po koronę. — Powstrzymał drżenie, a czując na sobie przenikliwy 
wzrok ambasadora, przymusił usta do chłodnego uśmiechu. Nie 
odwracał wzroku od króla.
Sir Rudiard wydobył z gardła dziwne, zduszone chrząknięcie. 
Caolin odwrócił się, podążył za osłupiałym wzrokiem ambasadora 
i dostrzegł Gerola siedzącego opodal z miną, jakby czekał tak już 
cierpliwie od dłuższego czasu.
—	Ach, Gerol — rzekł seneszal pogodnie. Pochylił się i pogła 
skał szarą głowę wilka. — Masz dla mnie wiadomość? — dodał 
z pytającym pomrukiem.
Gerol szczeknął krótko i zawarczał. Sir Rudiard cofał się ostroż-
nie. Po raz pierwszy od momentu rozpoczęcia rozmowy Caolin 
uśmiechnął się szeroko.
—	Czyżbyś się bał mojego druha? — zapytał. — Pamiętaj, że 
tutaj, w Westrii, ludzi i zwierzęta traktuje się na równi.
Ambasador uśmiechnął się nieszczerze, pokłonił i odszedł czym 
prędzej. Wilk poruszył uszami, nie raczył jednak spojrzeć za dostoj-
nym Góralem.
Jehan opuścił już salę.
—	Ordrey wrócił z wiadomością — mruknął pod nosem Caolin. 
Serce biło mu szybciej. — To chyba coś pilnego, skoro cię przysłał 
na salę.
Raźnym krokiem podążył za zwierzęciem. Przemierzył galerię, 
później kilka korytarzy i znalazł się w swojej komnacie. Ordrey 
czekał nań ze śladami po trudach podróży na wychudzonej, piego-
watej twarzy i zakurzonym ubraniu.
Caolin zatrzasnął za sobą drzwi i wyciągnął rękę. Odstawiwszy 
kielich z winem, Ordrey sięgnął za pazuchę po przesyłkę owiniętą 
natłuszczonym jedwabiem.
—	To od Ercula Ashe'a, panie. Kazał mi pędzić co koń wy 
skoczy.
Caolin sprawdził z przyzwyczajenia, czy pieczęć jest autentycz-
na i nienaruszona, a skoro przekonał się, że rzeczywiście należała do 
jego delegata, rozciął nożykiem kopertę. Kartkę papieru pokrywało 
staranne pismo Ashe'a.
Panie mój,
nasz agent Jonas Siwobrody wrócił właśnie z południa z ładun-
kiem towarów i opowieścią o ludziach z fortecy Balleor w Santi-
barze, którzy najechali granicą z Elayą. Podobno w Konfederacji 
huczy jak w przewróconym ulu. Musisz sprowadzić króla z powro-
tem do Laurelynnu.
Caolin powoli odłożył list.
—	Santibar leży w prowincji lorda Briana — mruknął. — Ro 
nald jest strzałą, która dąży do celu, lecz Santibar mieczem, który 
zetnie Briana! —Popatrzył na pismo: „.. .sprowadzić króla z powro 
tem do Laurelynnu". Ercul Ashe pokładał niezachwianą wiarę w jego 
umiejętności wpływania na decyzje króla.
W ciągu tych wszystkich lat konfliktu Westrii z Elayą nadmor-
skie miasto Santibar — najodleglejsza i, jak czasami mówiono, 
najzamożniejsza posiadłość Westrii — zawsze stanowiło łakomy 
kąsek. Tamtędy prowadził najważniejszy szlak handlowy z Westrii . 
na południe, stamtąd ściągano krociowe sumy w podatkach. Caolin 
zdawał sobie sprawę, iż unia łącząca Santibar z Westrią jest główną 
przeszkodą, uniemożliwiającą Elayanom zaspokojenie swoich naro-
dowych aspiracji.
Za czasów ojca Jehana, króla Alexandra, Westrią i Elaya po-
grążyły się w wojnie, której rezultatem było wymuszenie na Konfe-
deracji ratyfikowania tego, co miało być wiążącym obie strony 
traktatem. A mimo to przed trzema laty wojownicy z Conde de las 
Palisadas obiegli Balleor, a Jehan wyruszył na południe, by sto-
czyć bitwę o tę twierdzę. I nawet gdyby Jehan nie przelał własnej 
krwi w obronie tego miejsca, Brian za nic w świecie nie oddałby 
fortecy.
„Żadne słowa nie wyrwą króla z tego zauroczenia" — pomyślał 
Caolin. „Dobrze, ale jeśli na południu szykuje się nowa wojna?" 
Uśmiechnął się.
—	Faris może sobie wchodzić na Górę — powiedział głośno — 
ale sądzę, że król pojedzie do Laurelynnu.
—	Ależ łgarz z tego Jehana! Obiecał, że odwiedzi ze mną 
Akademię Mędrców. Dotrzymałam słowa i przybyłam tutaj, ale nikt 
nie może kazać mi się uczyć!
Mistrz Jałowców usłyszał głos Faris, dobiegający z wnętrza 
niskiego, kamiennego domku, oraz niezrozumiałą z tej odległości 
odpowiedź Rosemary. Wciągnął w płuca haust rześkiego powietrza, 
czerpiąc otuchę z pięknie ukształtowanych zboczy nad gmachem 
uczelni i czystości porannego nieba. Potem wszedł do środka.
Jego miękkie sandały nie wydawały dźwięku na kamiennej po-
sadzce, lecz Faris natychmiast zacisnęła usta i odwróciła twarz do 
pobielonej ściany. Rosemary wzruszyła ze zniecierpliwieniem ra-
mionami i minęła go bez słowa w drodze do wyjścia.
Ciemne włosy Faris falowały nad kłębowiskiem białych wełnią-
nych koców niczym przedłużenie cieni. Szczupła dłoń trzymała 
mocno kraj owiniętego wokół niej prześcieradła. Dwudniową górską 
podróż do Akademii odbyła w grobowym milczeniu i mistrz żywił 
nadzieję, że po przybyciu na miejsce królowa pogodzi się z koniecz-
nością.
—	Cały miesiąc chcesz przeleżeć w łóżku? — zapytał ochryp-
niętym głosem.
—	Jeśli Jehan chce, abym się uczyła o Klejnotach, niech sam 
mnie uczy — odparła przez zaciśnięte zęby. Mistrz przysiadł na 
skraju łóżka.
—	Jehan służy królestwu, nasze zadanie jest go w tym wspierać. 
Chciałabyś dać małemu spadkobiercy miecz ojca zamiast wykałacz-
ki? Bez przeszkolenia nie możesz używać Klejnotów. A wiedz, że 
najlepszych nauczycieli czeka wytężony wysiłek, aby cię przygoto-
wać jeszcze przed letnim przesileniem. — Owładnięty zwątpieniem 
w celowość jakichkolwiek argumentów, westchnął, wyczuwając jej 
strach i zagniewanie.
Nie uświadamiała sobie grożących jej niebezpieczeństw, a on 
znał tylko jeden sposób, aby ją przekonać. Zmarszczył brwi, lecz 
pewna myśl wciąż nie dawała mu spokoju. „Czyżbym w służbie 
Westrii musiał nagiąć własną przysięgę? Wybacz mi, panie, ale co 
mam począć?"
Odprężył się z zamkniętymi oczami, ciężko oddychając. Wyczu-
lonym słuchem złowił pochlipywanie Faris, nerwowe kroki Rose-
mary, wiatr świszczący wokół budynków Akademii niczym sapanie 
Ojca Gór.
Mistrz postanowił sięgnąć do głębszych pokładów swej podświa-
domości, nie tracąc kontaktu z najbliższym otoczeniem, lecz wsłu-
chując się w wewnętrzny głos, który go nigdy nie zawiódł. Umysł 
jego był niczym toń spokojnego jeziora.
„Jehan!" W oplatającej mistrza martwocie narodził się z wolna 
wizerunek króla. Ujrzał koniuszek jego ciemnej brody, brwi tak 
skręcone, że nawet na spokojnej twarzy wyciskały znamię wesołoś-
ci. Tylko równie iskrzących błysków w źrenicach króla mistrz nigdy 
przedtem nie widział. Takim jawił się on Faris... i taka była odpo-
wiedź mistrza. Sam przywołał Panią Ognia, wobec czego sam musiał 
sięgnąć po niezbędne środki, aby nie wynikło z tego żadne zło.
Ostrożnie sięgnął umysłem w stronę Faris. Spośród pomiesza-
nych obrazów wybrał ten przedstawiający komnatę Jehana w wa-
rowni. Złoto lśniło, kiedy król ściągnął z szyi krzyż kolisty, pocało-
wał go i przełożył przez głowę Faris. Wizja rozmyła się i na powrót 
wyostrzyła. Mistrz dostrzegł jeszcze powóz Jehana ruszający w po-
dróż do Laurelynnu i zaraz po tym porzucił rozpacz królowej.
Cofnął się na tyle, by jej myśli brzmiały nie głośniej niż szept 
rozmowy z sąsiedniego pokoju. Sprawdzał podatność jej umysłu, 
pachnącego i mieniącego się niby skrzydło motyla. Na koniec skon-
centrował wolę.
„Faris, posłuchaj mnie..."
Nie? Teraz to, że nie chciała mówić, nie miało żadnego znaczenia.
„Nie masz wyboru, nie możesz zamknąć przede mną umysłu". 
Wskrzesił w wyobraźni obraz Sali Wizjonerów w uczelni, gdzie 
błyszczał witraż z Drzewem Życia. „Jeszcze nigdy tego nie widzia-
łaś, skąd więc pochodzi ten obraz?"
Jej bezgłośny okrzyk aż nim zakołysał. Rozbłysły jego tarcze 
ochronne, bezskutecznie pocierał uszy. Rosemary rzuciła się na 
pomoc, rozwierając drzwi na oścież. W blasku wpadającego światła 
Faris przewracała oczami jak przerażone zwierzę. Pot zrosił jej 
czoło.
—	Co się stało? — spytała Rosemary. 
Faris opadła na zwichrowaną pościel.
—	Myślałam, że zabrania ci tego przysięga! — powiedziała 
z goryczą.
Mistrz zacisnął pięści.
„I nigdy nie skorzystam z tej mocy, by złamać wolę drugiego 
człowieka..." — wyryte miał przecież w duszy.
—	To było jak przejście przez otwarte drzwi. — Patrzył na nią 
bezradnie. — Musisz się przynajmniej nauczyć blokować drogę do 
twojego umysłu. Jak inaczej mógłbym cię przekonać?
Rosemary wodziła po nich zmieszanych wzrokiem. Przełknęła 
głośno ślinę, zrozumiawszy, co zaszło.
Faris potrząsnęła głową.
—	Nie mogę się uczyć twojej czarnoksięskiej sztuki!
Mistrz ukrył twarz w dłoniach. Bez względu na to, czy postępo-
wał słusznie, własne zachowanie napawało go coraz większą odrazą. 
Mimo wszystko musiał ją jednak przekonać!
—	Nosisz na szyi Krzyż Żywiołów. 
Faris przykryła ręką piersi.
—	Widziałeś!
—	Nie. Zobaczyłem tylko twoimi oczami, jak król ci go wręcza. 
Jeśli już się nie troszczysz o własny spokój ducha, miej na względzie 
męża. Czyż powinien dzielić się z tobą wyłącznie tymi informacja-
mi, które bez szkody może poznać reszta świata? Skoro ja odczytuję 
twoje myśli z taką łatwością, cóż uczynią jego wrogowie?
—	Mogę stawić opór! Spróbuj teraz!
Brutalnie, bez skrupułów, przedarł się przez płomień jej gniewu, 
by ujrzeć niby-drzewa, które przybierały dziewczęcąpostać. Srebrne 
dzwonki rozbrzmiały mu w duszy. Wycofał się, odsunął dłonie od 
twarzy i spojrzał na Faris patrzącą nań załzawionym wzrokiem.
—	Moje biedne dziecko — rzekł łagodnie. — A więc Pani już 
ma cię w garści? Nie dziwota, że mnie wyśmiała. — Lęk wkradł mu 
się do serca.
Faris osunęła się ze szlochem w ramiona Rosemary.
Mimowolnie wyczuł, jak królowa próbuje zasklepić wyrwy w 
nadwerężonej integralności swego jestestwa. I on zaznał podobnego 
uczucia... ubytku. Do dziś przechowywał w pamięci twarz Mi-
strzyni Madronii z czasów, zanim jej uroda przeistoczyła się w czystą 
moc — zanim stała się przełożoną Akademii, zatracając nawet swe 
imię. Jedynie on wciąż zwał ją Madronią, kiedy byli sami. Nadal 
wspominał wstrząs wywołany ich wymuszoną chwilą intymności, 
kiedy —jakkolwiek zaprawiony w trakcie szkolenia—pierwszy raz 
się z nią skontaktował. Jednakże dla nich było to również preludium 
do fizycznego połączenia. Czy Faris mu kiedyś zaufa? Gdyby tylko 
był tu Jehan... Jemu uległaby z radością.
—	Wybacz mi, Faris, przez wzgląd na Jehana — szepnął mistrz, 
podnosząc się z łóżka. — Dawno temu i mnie spotkało coś takiego...
Przez chwilę wyczuwał jej furię, chociaż w tle dostrzegł cień 
jakiegoś głębszego strachu.
Potrząsnęła nieznacznie głową.
— Spróbuję nauczyć się sposobów ochrony, ale nic poza tym... 
Dla Jehana...
Uważając na kołysanie karety, zagryzając wargę przy bólu tar-
gającym raz po raz jego nogą, król zanurzył pomału pióro w rogu 
z inkaustem. Nie miał czasu na podziwianie przetaczających się za 
oknem łąk rozległej doliny, pokrytych zielenią miejscami soczystą, 
gdzie indziej poczynającą już żółknąć w owych dniach końca maja.
Farisjest tyle rzeczy, o których zapomniałem ci powiedzieć. Tak 
bardzo pragnąłem cieszyć się wraz z tobą spokojem Góry. Ale jeśli 
zduszę ów kryzys w zarodku, być może zapobiegną wojnie, która 
potrwałaby dłużej niż tych kilka tygodni, jakie dzielą nas od chwili, 
gdy zostaniesz moją królową.
Jehan spochmurniał i podniósł wzrok. Obecność niewzruszonego 
Caolina, zajmującego siedzenie naprzeciwko, dodawała mu otuchy. 
Raz jeszcze zamaczał pióro.
Koła karety wloką się niemiłosiernie, gdy tęsknię za końcem 
podróży, a mimo to zbyt szybko oddalają mnie od ciebie! Nawet rana 
tak mi nie doskwiera jak nasze rozstanie, lecz wiem, że musimy 
uzbroić się w cierpliwość. Jeszcze zdążymy się sobą nacieszyć...
Podkładka pod papier podskoczyła, gdy koło powozu wpadło do 
dziury w drodze i się z niej wytaczało. Pióro się wygięło, atrament 
zaplamił list. Z przekleństwem na ustach Jehan wyrzucił pióro za 
okno.
Caolin zakaszlał.
— Obawiam się, że moje próby pisania w karetach przynoszą 
zawsze podobny skutek. — Jego szare oczy zajaśniały na chwilę
i Jehan poczuł, że i jemu, mimo rozdrażnienia, udziela się wesołość 
kompana. Był wdzięczny Caolinowi za jego cierpliwość i kojący 
wpływ. Przebywali z sobą już tak długo, że nieled wie zapomniał, jak 
to się wszystko zaczęło, bezsprzecznie jednak nawiązanie przyjaźni 
z młodym, wyniosłym klerkiem, jakim Caolin był przed piętnastu 
laty, wielce mu się opłaciło.
Wzdychając, Jehan włożył pomięte pismo do skórzanej teczki na 
listy.
—	Wątpię, czy twoi korespondenci są równie urodziwi jak moi! 
— rzekł z uśmiechem.
Caolin przetrząsnął swój podróżny kuferek, skąd wyciągnął prze-
nośną szachownicę z otworkami umożliwiającymi zamocowanie 
figur.
—	Zagrasz? 
Jehan potrząsnął głową i parsknął śmiechem.
—	Jestem zbyt rozkojarzony, żeby stawić ci jakikolwiek opór, 
Caolinie! — Kiedy miewał dobre dni, czasami zmuszał przeciwnika 
do pata. Raz czy dwa nawet go pokonał, aczkolwiek zawsze się 
zastanawiał, czy Caolin przypadkiem nie pozwolił mu zwyciężyć. 
Seneszal miał umysł mistrza szachowego, lubował się w unikach 
i skrupulatnie zaplanowanych strategiach. — Mniejsza o to — dodał 
król. — Dokończę list wieczorem w Elder. Jutro rozstaniemy się 
z tym powozem. Może zagramy na łodzi, która zabierze nas dalej do 
Laurelynnu? — Odwrócił się do okna i patrzył, jak cienie zaczynają 
się wydłużać na polach. Powrócił myślami do Faris.
Tylko paru studentów pozostało w głównej sali Akademii, ich 
wyblakłe szaty nadawały im w półmroku wygląd zjaw. Uprzątnięto 
resztki skromnej kolacji. Dwóch młodzieńców grało w szachy przy 
świecy, a jedna kobieta robiła wypiski z ilustrowanego herbarza. 
Mistrz Jałowców i Faris siedzieli przy kominku.
Faris przyciągnęła kolana i zaplotła wokół nich ręce, zapatrzona 
w płomienie.
—	Zmęczona? — zapytał mistrz miękkim głosem. Faris spój-
rżała nań szybko, aby się upewnić, czy naprawdę coś powiedział. 
Skrzywił się. Wiedziała, że rani go swoją podejrzliwością, lecz 
przypuszczalnie owa świadomość wskazywała, iż wreszcie po dwóch 
tygodniach jej własna rana zaczyna się goić. Wciąż jednak drżała 
z uczuciem pogwałconej prywatności na wspomnienie tamtego po-
łączenia umysłów. Na razie nie zamierzała mu wspaniałomyślnie 
wybaczać.
Wzruszyła ramionami, wygładzając fałdy swej lnianej, nie bar-
wionej szaty.
—	Nie wiem, czemu buntuje się moje ciało, skoro ćwiczy mój 
umysł. Mistrzyni Złotych Liści ładuje mi do głowy uczynki wszyst 
kich królów, jacy panowali od czasu Kataklizmu, a potem Mistrz 
Morskiej Toni każe mi oczyścić ze wszystkiego umysł!
Twarz mistrza pokryły ostatnio nowe zmarszczki.
—	Wybacz, ale uprzedzałem cię, że czasu jest mało. Jeśli sobie 
życzysz, poproszę, aby oszczędzono ci historii. Braki możesz nad 
robić w Laurelynnie.
—	Wolałabym zupełnie zrezygnować z ćwiczeń umysłowych. 
Potrząsnął przecząco głową.
—	Wszystkim rządzi umysł. Niektórzy twierdzą, że gdyby nie 
nasza wiara, ten świat form w ogóle by nie zaistniał.
Rozejrzała się wolno, z ulgą przyjmując widok dębowych belek 
skąpanych w blasku ognia i twardość kamienia, na którym siedziała.
—	Niełatwo w to uwierzyć.
—	Uwierzyć? Musisz to sobie uświadomić, jeśli chcesz władać 
Klejnotami!
—	Ależ ja nie chcę... nie mogę... — szepnęła ze wzrokiem 
utkwionym w płomieniach. — To trudna decyzja. Nawet nie zda-
jesz sobie sprawy, że są we mnie ciemne strony mogące dojść do 
głosu...
Przez dłuższą chwilę słyszała jedynie ciche skwierczenie bier-
wion, w większości już zwęglonych, oraz miarowy oddech mistrza. 
Wtem coś otarło się o jej rękę. Wzdrygnęła się ze strachu, kiedy 
Mistrz Jałowców sięgnął do kominka i wyciągnął z ognia węgielek.
Faris cofnęła się przed ogniem w dłoni starca, spojrzała mu
w twarz i cofnęła się jeszcze bardziej, wystraszona blaskiem w jego 
oczach. Przeszywał ją wzrokiem na wskroś... nadto piękny, by na 
niego patrzeć.
—	Odłóż to! — szepnęła, zasłaniając oczy. — Odłóż, proszę!
—	W imię Pana Wszystkiego! — rzekł nagle twardym głosem, 
po czym wrzucił węgielek z powrotem do ognia. — To nie jest 
ciemność, ale światło — podjął, gdy ośmieliła się znów na niego 
spojrzeć. Blask uwydatniał srebrzyste kosmyki w jego brązowych 
włosach, nadawał zmarszczkom ciepły wyraz. Wszelako oczy mi-
strza przygasły, znowuż skupione na powierzchowności przedmio-
tów. — Wiesz, że też byś tak potrafiła?
Potrząsnęła głową.
—	O, nie. Przekonałeś mnie tylko, że mistrz, który był w Awah-
nie, potrafi coś takiego.
—	Czyżbyś nie rozumiała? Skoro twoja droga nie wiedzie do 
Laurelynnu, może powinna zaprowadzić cię właśnie do Awahny? 
Moc, której tak się obawiasz, nie jest związana z mrokiem, tylko ze 
światłością! Gdybyś raczyła okazać dobrą wolę, przyswoiłabyś sobie 
całą wiedzę, jakiej tu nauczają. — Położył jej dłoń na ramieniu... tę 
samą, która niedawno trzymała węgiel. Ujrzała w nim teraz ludzką 
istotę, podobną do siebie. Włosy zaczynały mu rzednąć.
—	Mógłbyś mnie przymusić? — zapytała cicho. — Tak jak 
zmusiłeś mnie, bym otworzyła umysł?
Zacisnął mocniej palce.
—	Nie! Nie mógłbym, a to przez wzgląd na Jehana i na twoje 
dobro. I klnę się na tych, co mieszkają w Awahnie, że nigdy już nie 
tknę bez pozwolenia twego umysłu.
Faris przyglądała mu się ze zdziwieniem, czując jego cierpienie. 
Czyżby ich kontakt i jemu sprawił ból? Przykryła ręką dłoń mistrza, 
aż surowy, oskarżycielski wyraz, jakże przypominający jej ojca, 
ustąpił z jego twarzy.
—	W takim razie otworzę przed tobą swój umysł, a ty mi 
pokażesz, jak dotykać żarzące się węgle.
Mistrz odetchnął z wyraźną ulgą, mina mu złagodniała. Usiadł 
na podnóżku.
—	Daj mi twój krzyż. —Przytrzymał przed jej oczami skąpany 
w blasku ognia krzyżyk. — Patrz uważnie i słuchaj...
Faris wyciszyła myśli, na tę chwilę odrzucając wszelkie obawy. 
Dała się ponieść miodowemu głosowi mistrza. Nadal była świadoma 
własnej tożsamości i najbliższego otoczenia. Gdyby tylko zechciała, 
w każdym momencie mogłaby wstać i odejść. Zrezygnowała wszak-
że z kierowania swoją wolą, zdana na wskazówki mistrza. Schował 
złoty krzyżyk do rękawa. Czekała, co postanowi.
—	Widzisz ogień? 
Skinęła potakująco.
—	Wśród węgli leży klejnot... Tam, na brzegu. Jest twój. Weź 
go, to Klejnot Ognia.
Zobaczyła go — lśnił szkarłatnie, purpurowo, złociście. „Ogień 
parzy" — podszeptywał jej głos zdrowego rozsądku, lecz ona prze-
cież widziała, jak mistrz ze swobodą obchodzi się z Klejnotem, 
zatem to jemu uwierzyła. Zamknęła węgielek w garści. Nie czekając 
na zachętę, uniosła go do czoła i ujrzała swoje odbicie w oczach 
mężczyzny — odbicie królowej w ognistej koronie.
—	A teraz połóż go na kominku — pouczył ją mistrz łagodnie. 
Faris umieściła Klejnot na kamieniu, kołysanie złotego krzyżyka
przykuło znów jej uwagę. Chwilę później wpatrywała się w zwykły 
kawałek węgla, który połyskiwał na skraju kominka. Sięgnęła w jego 
stronę, lecz musiała cofnąć gwałtownie rękę, gdy poczuła gorąco na 
opuszkach palców.
—	Nie chcę cię do niczego zmuszać — rzekł mistrz — ale znajdą 
się pewnie inni, co zechcą spróbować. Dlatego musisz się uczyć.
Przeniosła spojrzenie na węgiel, a potem znowu na niego, na usta 
ściągnięte wysiłkiem i cienie wokół oczu.
—	Już prawie mnie przekonałeś, abym została Panią Klejnotów. 
— Uśmiechnęła się z wahaniem.
—	Nie wolno ci się ich lękać — odpowiedział. — Pamiętaj 
tylko, że to kobieta je stworzyła!
—	Tak mało mi o tym mówili, gdym się przygotowywała do 
ceremonii otrzymania imienia. — Popatrzyła na mistrza pytającym 
wzrokiem.
—	Bardzo dobrze... Kto jak kto, ale ty z pewnością powinnaś 
poznać całą historię. — Jego spojrzenie zaszło mgłą, a głos nabrał 
tego niższego brzmienia, jakie zwiastuje zwykle dłuższą gawędę. — 
Pewnie ci wiadomo, że za dni Wielkiego Fermentu, kiedy możne 
rody walczyły zaciekle o umieszczenie na tronie własnego kandyda 
ta, rozzuchwaleni ludzie imali się każdego oręża, za nic mając sobie 
Przymierze. Uczeni z Akademii Mędrców usiłowali zaprowadzić 
pokój, wyszydzono wszakże ich słowa, wymordowano posłańców 
i zatrudniono czarnoksiężników, ażeby ci zniweczyli wszelkie sta 
rania mistrzów. Wobec takiego obrotu sprawy postanowiono szukać 
pomocy u tych, którzy swą mocą wspierają Westrię, a mianowicie 
u mieszkańców Awahny.
Płomienie podskoczyły raptownie, gdy dmuchnęło w kominie. 
Mistrz przerwał i rozejrzał się wokoło. Podążywszy za jego spojrze-
niem, Faris ujrzała drzwi szeroko otwarte i ciemną postać stojącą 
w cieniu.
Mistrz zmarszczył czoło i odwrócił się do Faris.
—	Wysłali więc kapłankę — podjął już głośniej — na tyle 
mądrą, by nie zbłądziła w drodze, i dość młodą, by jak najprędzej 
dotarła do celu ze swoim posłannictwem. Sądzę, że musiała być 
też bardzo piękna — dodał z uśmiechem. — Albowiem gdy spała 
przy drodze, niebiosa nad nią rozbłysły i oto istota jasna niby 
gwiazda zeszła do kapłanki, dwornie się do niej zalecała i w końcu 
ją uwiodła.
—	Ale kto to był? — zapytała Faris. — Słyszałam, że jeden z 
Pierwszych Ludzi. I dał jej dziecko, prawda? Jak to możliwe, skoro 
nie był człowiekiem?
—	Mógł być śmiertelnikiem opętanym przez ducha gwiazdy lub 
wiatru, tak ja uważam — odpowiedział mistrz. — Tyle jednak 
opowieści mówi o podobnych związkach... Myślę, że w momencie 
połączenia energia ducha przekształca zalążek w kobiecym łonie, tak 
iż dziecię, choć na pozór mające ojca, nie należy tak całkiem do 
ludzkiego rodzaju. W każdym razie, kobieta porodziła dziecko, 
które nosiło imię Gwiazda, póki nie wybrało sobie imienia Julian. 
Jej kochanek pozostawił też kryształ, podobny do kryształów kwar-
cu wydobywanych w Szańcach, prześcigający wszakże perfekcją 
wszystkie, jakie człowiek kiedykolwiek znalazł.
—	To właśnie był Kryształ Wiatru? — Lekki dreszcz przebiegł 
po ciele Faris, gdy sobie wyobraziła, że figlarny wiaterek porusza jej 
włosami. Co myśli kobieta uwiedziona przez taką potęgę? Przez 
chwilę czuła niewypowiedzianą wdzięczność, że poślubiła zwykłe-
go śmiertelnika.
—	Owszem, później się nim stał — zgodził się mistrz — kiedy 
Pani nauczyła się z jego pomocą koncentrować umysł na potęgach 
powietrza, pojmować strukturę wszechświata i powoływać do istnie-
nia nowe rzeczy, nadając im nazwy. Władcy Drzewa Życia pokazali 
jej w Awahnie, jak znaleźć kamienie godne pozostałych żywiołów 
i jak naładować je mocą...
—	I od tamtej pory ludzie szukają odpowiedzi w talizmanach, 
poniechawszy dyscypliny, która obdarza prawdziwą władzą! — 
Kroki przełożonej Akademii zadźwięczały na kamiennych płytach 
posadzki, gdy wynurzyła się z półmroku pod drzwiami. Jednakże 
Faris doznawała wrażenia, jakby ciemnoszare szaty nadal pogrążały 
ją w cieniu. Mistrz pochylił głowę z uszanowaniem. — Czasem nie 
mogę oprzeć się myśli, że lepiej by się działo w Westrii, gdyby 
Klejnoty nigdy nie powstały — kontynuowała przełożona cierpkim 
tonem. Zsunęła kaptur na plecy. Faris zobaczyła, jak w blasku 
bijącym od kominka załamania na jej twarzy połyskują szkliście pod 
koroną srebrnych włosów. — Jakże mamy tłumaczyć ludziom, że 
nie powinni ufać fetyszom i amuletom, skoro nawet król nigdzie się 
nie rusza bez swojej szkatułki?
Mistrz uniósł głowę wyzywająco.
—	Ale nie korzysta z Klejnotów...
—	Powściąga się wcale nie z rozsądku, tylko ze strachu! Jehan 
wyjechał stąd grubo przed terminem, a to dziecko ma jeszcze mniej 
czasu, by przygotować się do czekających je zadań.
Faris struchlała, wyczuwając emocje wrzące pod przykrywką 
drobnej sprzeczki. Czyżby nawet Akademię Mędrców dzieliła roz-
bieżność poglądów? Jak długo tu przebywała, tylko parę razy miała
okazję porozmawiać z przełożoną, której osoba przywoływała drę-
czące wspomnienia Berisy.
—	Dostąpi inicjacji i otrzyma moc — odparł mistrz. — Do 
pełnego zrozumienia Klejnotów nie starczyłoby ludzkiego żywota.
—	Czy zrozumienia czegokolwiek o rzeczywistej wartości! — 
prychnęła przełożona. — Inicjacja w swym założeniu stanowi po-
twierdzenie zdobytej wiedzy, a nie jej substytut. Łatwo można zgiąć 
młode drzewko, ale jeśli je puścić, nie uwiązane z powrotem się 
wyprostuje!
—	Pani — rzekł mistrz formalnym tonem — sama przychyliłaś 
się do prośby króla. To z pewnością ani miejsce, ani pora, by ją na 
nowo rozpatrywać...
Faris skurczyła ramiona, marząc o niewidzialności.
—	No cóż, w gruncie rzeczy to i tak bez różnicy — odparła na 
koniec przełożona Akademii. — Nikt nie będzie podważał słusznoś 
ci celów Stworzyciela Wszechrzeczy. Sami sobie szkodzimy, kiedy 
zmagamy się z nurtem.
Faris wpatrywała się w rozżarzone serce ogniska. „Ach, Jeha-
nie... Gdybyś tu był, mniej bym się bała!" — krzyczała bezgłośnie. 
Jedyną odpowiedzią było migotanie gasnących węgli.
Caolin wcisnął koniec drzazgi między węgle paleniska, pocze-
kał, aż się zapali, po czym ją przytknął, jedną po drugiej, do knotów 
świec ustawionych na wypolerowanym stole. Przez chwilę cienie 
skakały jak obłąkane w kątach komnaty, póki płomyki świec nie 
zapłonęły równym ogniem. Seneszal wyprostował się i przeciągnął, 
próbując rozruszać mięśnie zdrętwiałe w czasie długiej podróży. 
Wreszcie odwrócił się do dwóch towarzyszy.
Ordrey usiadł niedbale na krześle z miękkim oparciem, ze stopa-
mi przysuniętymi do ognia i twarzą trochę zaczerwienioną od żaru 
i wina seneszala. Obok niego Ercul Ashe siedział jak posąg. Rzadkie 
włosy zaczesane miał do tyłu, nosił długą kasztanową szatę, ozdob-
nie pomarszczoną, a szerokie oczy wwiercał w swego pana.
—	Widzisz więc, żem sprowadził króla — rzekł spokojnie Cao-
lin. — Co masz mi do powiedzenia?
—	Wszedłem w komitywę z dwojgiem ludzi ze służby Briana: 
jego stolnikiem i urzędnikiem z kancelarii w Sanjos. Sprawa mal-
wersacji przychodów z młyna w Ardello znalazła swoje wyjaśnienie. 
Jak przypuszczałeś, winny jest urzędnik. — Ashe zdawał chłodną 
relację. — Nie znaleźliśmy wszakże żadnego dowodu na to, iż Brian 
wiedział, co się dzieje.
—	Zatrzymaj więc tego człowieka, lecz ludzi Briana zostaw już 
w spokoju. Znalazłem inny klucz, którym otworzę te drzwi. — 
Caolin nareszcie usiadł i podniósł wyżej kielich, który obracał w pal-
cach podczas mówienia. Gładka powierzchnia odbijała kaskady 
światła. — Już wkrótce, mam nadzieję, dostarczą nam z Normontai-
ne więźnia, nader szczególną osobę, Erculu, i chcę, abyś się nim 
zajął. — Poczekał, aż Ashe potwierdzi skinieniem głowy. — To 
niejaki Ronald Sandreson, kuzyn lorda Theodora, choć to w niczym 
mu już nie pomoże. Zadał królowi ranę, przez którą ten przeleżał 
miesiąc w łóżku, poza tym wziął złoto od Briana.
Zwęziły się oczy Ashe'a, Ordrey uniósł się w krześle, pogwizdując.
—	Król już wie?
—	Wie, kto do niego mierzył, powiedziano mu o Brianie, lecz 
na razie nie daje temu wiary. Chcę dorwać Ronalda i zyskać jakiś 
dowód obciążający Briana.
—	Nic wielkiego — rzekł Ordrey lekceważąco. — Dostarczysz 
nam człowieka, a my — dowód.
—	Król pozostawił ci pełną swobodę działania? — spytał Ercul.
—	Kazał mi aresztować Ronalda. — Caolin wzruszył ramiona-
mi. — Wystarczy trochę czasu, a znajdą się i zarzuty.
—	O ile sami będziemy mieć czas, żeby z nim pogadać — 
mruknął Ashe. — Jonas Siwobrody milczy, ale na szczęście inni też 
mają języki. W mieście aż huczy od plotek o walkach w Santibarze.
—	Niczego nie sugeruj — powiedział Ordrey. — Ledwo wróci-
łem z wypadu na północ, a już byś mnie chciał zagnać na południe?
Widząc jednak minę Caolina, Ordrey zaczerwienił się i odchylił 
w krześle.
—	Dopiero gdy Brian wpadnie w moje łapy, będziesz mógł do 
woli obściskiwać znajome dziewki! — warknął seneszal. — Wszak 
wiecie, że trzeba nam więcej informacji, niż znaleźć można w rapor 
cie Siwobrodego. — Przeczesał palcami włosy poszarzałe teraz od ku 
rzu drogi. Co przekonałoby Jehana? — Pojedziesz do Santibaru—po 
lecił Ordreyowi. — Posłuchaj plotek mieszczuchów, rozmów się z żoł 
nierzami z garnizonu i z kobietą, która komendantowi pierze spod 
nie. Nadstawiaj pilnie ucha, gdy ktoś bodaj szeptem wymówi imię 
Briana. A kiedy już rozeznasz się w sytuacji... — Zaostrzył się ton 
jego głosu, Ordrey spoglądał nań podejrzliwie. Caolin zastanawiał 
się, czy powinien, jak to czynił w przeszłości, znów nagiąć wolę po 
słańca. Jednakże aby wypełnić tę misję, człowiek ów będzie potrzebo 
wał całkowitej świeżości umysłu. —Przekradniesz się przez granicę
—	ciągnął łagodniej. — Umiesz przecież wleźć w skórę członka klanu.
—	I owszem.—Ordrey wyszczerzył zęby. —Mam się rozejrzeć 
w najechanej wiosce?
—	Po drodze. Chcę, abyś udał się do Palisady, do gospody Pod 
Czerwonym Półksiężycem. Oberżysta zwie się Arąuino. Rzeknij 
mu, żeś ogarem Poskramiacza Wilków. Da ci dla mnie wiadomość. 
Dostaniesz złoto — mówił dalej Caolin, nie zwracając uwagi na 
zdumienie Ordreya. — Wyliczysz mu, Erculu, pięćdziesiąt laurów 
dla Arquina i pięćdziesiąt na jego własne potrzeby.
—	Ogar Poskramiacza Wilków?! — powtórzył Ordrey, podczas 
gdy Ercul uśmiechał się ironicznie.
—	Ordrey, spójrz na mnie! — Caolin zatopił w nim wzrok. 
.Jesteś mój, Ordrey, twoja wola jest moją wolą". Z wolna uraza 
zgasła w oczach posłańca.
—	A tak przy okazji—rzekł Ordrey, próbując jeszcze zachować 
hardą postawę. — To my zabiegamy o wojnę czy pokój?
—	Odpowiedź będzie zależała od informacji, jakie zdobędziesz!
—	odparł Caolin cierpko. — Pokój sprzyja handlowi, lecz krótka 
wojna mogłaby zapewnić ład na granicy na długie lata, nie mówiąc 
już o okryciu króla chwałą bohatera.
„Poza tym w trakcie wojennej zawieruchy — myślał dalej Caolin
—	Brian może popełnić różne błędy, a ja go wtedy pognębię".
Gdy wyszli jego zausznicy, seneszal podszedł do okna. Chwytał 
uchem stłumione odgłosy pałacu i nie milknący szum rzeki opływa-
jącej miasto, przykuwający teraz jego uwagę, jako że tak długo go 
nie słyszał. Laurelynn nad Wodą, gród królów, gdzie zbiegały się 
wszystkie szlaki i wieści. Miło tu było powrócić.
Rozejrzał się po komnacie. Na trzech ścianach królewskiej bib-
lioteki półki uginały się pod ciężarem ksiąg. Między oknami nad 
mapą czterech prowincji Westrii wisiała mapa nieba. Po bokach 
masywnego biurka stały gablotki z szufladkami wypełnionymi ko-
respondencją i raportami. Caolin zerknął na mapy, potem znów 
wyjrzał za okno. Mgła znad rzeki zakrywała gwiazdy.
Seneszal nachmurzył czoło. Czuł ciasnotę tego miejsca, pozba-
wiony tu spokoju i prywatności, jakich wymagała praca umysłowa. 
Musiał znaleźć sobie inną siedzibę — poza miastem, lecz niezbyt 
daleko — gdzie mógłby bez przeszkód śledzić ruchy gwiazd, a nawet 
podjąć na nowo studia nad obrzędową magią, przerwane w chwili 
opuszczenia Akademii Mędrców.
Przyglądał się mapie Westrii, miastom i twierdzom, górom i rze-
kom. Były cztery święte góry: Górska Dama w Morskich Wrotach, 
Matka Ognia w Szańcach, Czerwona Góra pośrodku, rzucająca cień 
na Laurelynn, w Coronie natomiast Ojciec Gór — największa z nich 
wszystkich.
Wspinamy się stokiem Góry, 
Wspinamy się stokiem Góry, 
Wspinamy się stokiem Góry, 
Chętni poznać nowe drogi...
Faris dreptała w rytm pieśni, wyszukując oparcia dla stóp na 
stromej ścieżce. Na przedzie Rosemary potknęła się na kamieniu i 
zaklęła pod nosem. Podniosła się jednak i dalej szła niestrudzenie. 
Jeden z mistrzów rozpoczął nową zwrotkę pieśni. Najpierw zawtó-
rowały mu uczestniczące w wyprawie kobiety, potem mężczyźni i 
już po chwili wszyscy należeli do chóru. Gdyby kobieta zaczęła
zwrotkę, odpowiedzieliby jej wprzódy mężczyźni. W taki oto sposób 
śpiewali naprzemiennie, odkąd o świcie przystąpili do wspinaczki. 
W miarę jak zbliżali się do szczytu Ojca Gór, zwrotki zawierały 
coraz pobożniejsze treści.
Faris poprawiła chlebak i kawałek drewna umocowany na ple-
cach. Każdy z nich dźwigał szczapy na ognisko. Była to tylko jedna 
z wielu wypraw organizowanych już z myślą o święcie przesilenia 
letniego. Zwierzęta juczne nie poradziłyby sobie na tak stromej 
ścieżce, nawet gdyby uznano za rzecz stosowną wykorzystywanie 
zwierząt do takich zadań. Sam szlak wytarty był w litej skale przez 
setki przechodzących tędy stóp.
Dawno już przekroczyli linię wiecznego śniegu, minąwszy przed 
trzema godzinami ostatnie kamienne zabudowania Akademii. Faris 
zastanawiała się nad powodem swej wyśmienitej kondycji. W dzie-
ciństwie większość czasu spędzała wraz z Farinem na dziennych 
włóczęgach po wzgórzach otaczających Sokolą Żerdź. Przedkładała 
otwarte przestrzenie i towarzystwo brata nad przebywanie w ci-
chych, mrocznych salach rodowego zamku. Nogi nie zapomniały, 
jak zręcznie omijać przeszkody, a po trzech tygodniach prostego 
jedzenia, ścisłego przestrzegania harmonogramu i robienia przeróż-
nych ćwiczeń odzyskała dawną formę. Poruszając się w rytm pieśni, 
śmiała się wesoło i wdychała z lubością czyste powietrze, owiewana 
chłodnymi podmuchami wiatru, a zarazem skąpana w ciepłych pro-
mieniach słońca.
, Jehan słusznie mnie tu przysłał!" — pomyślała w pewnej chwili, 
jakkolwiek ramionajej tęskniły, by go znów przytulić. Zastanawiała 
się, czy dałby radę wspinać się z chorą nogą — ciekawe, czy rana 
już się zagoiła? Czy aby wbrew radom nie przeciążał nogi? Nie 
wiedziała.
Ostatecznie zgodziła się poznać niektóre zdolności ludzkiego 
umysłu; umiała już ochronić się przed wszystkim prócz silnego, 
desperackiego naporu, oraz sięgnąć do cudzej duszy. „Jehanie!" — 
wysłała w świat cichy okrzyk. Przez krótką chwilę ogarniała świa-
domością całą błyszczącą okolicę, wysyłając swe myśli jako prezent 
dla niego. Własna naiwność pobudziła ją do śmiechu. Mistrzowie
dopiero po wielu latach ćwiczeń próbowali słać w ten sposób wia-
domości. Trudno się wszakże spodziewać, by po trzech zaledwie 
tygodniach osiągnęła wystarczające umiejętności, chyba że przesła-
nie rzeczywiście pofrunęło na skrzydłach miłości.
„Dziećmi jesteśmy jednej matki..." — zaczęła przełożona Aka-
demii nową strofę, przerywając na moment na zakręcie dróżki. Szaty 
nosiła szare jak skała, lecz w słońcu włosy srebrzyły jej się nad 
zaciemnionym obliczem niczym śnieg. Mistrzowie, studenci i sama 
góra — wszystko ujęte było w monochromatycznej tonacji: od 
czystych czerni i bieli kapłanów i kapłanek — zwolnionych od 
pełnienia religijnych funkcji na czas dokończenia studiów — po-
przez mętne, ciemnoszare opończe adeptów mających za sobą wę-
drówkę do Awahny, aż po siwe stroje uczniów z nie wybielonych 
materiałów, przypominających barwą rozdeptany śnieg na skraju 
ścieżki. Od gorących źródeł pod szczytem napłynął z wiatrem zapach 
siarki, lecz rozwiał się już po chwili.
Czy dlatego właśnie wybrali te kolory? Święta góra była przecież 
samym rdzeniem Corony, podobnie jak Corona—rdzeniem Westrii.
Serce Faris zamarło i zaraz podskoczyło, gdy ujrzała nad ścieżką 
błękit nieba, co znaczyło, że są już blisko wierzchołka.
Korona. Pomyślała nagle o Sali Wizjonerów w Akademii, gdzie 
poranne światło, przeświecając przez wielkie okno witrażowe, oble-
wało wypolerowaną posadzkę barwnymi kształtami. Człowiek mógł 
stąpać między nimi, wspinać się po Drzewie Życia. Minąwszy sfery 
Ziemi i Księżyca, mógł skręcić na lewo do Merkurego bądź na pra-
wo do Wenus, i dalej poprzez każdy aspekt boskości... albo też 
przekroczyć od razu sferę Słońca i wejść w wieńczący wszystko 
blask, w Światłość poza granicami bytu.
„Błogosławione światło, błogosławiona ciemność" — śpiewano.
Faris przystanęła, gdy skończyła się pochyłość. Przy ścieżce leżał 
głaz. Usiadła na nim, wyczerpana tym ostatnim wysiłkiem w roz-
rzedzonym powietrzu. Po chwili uniosła głowę i rozejrzała się cie-
kawie.
Na samym szczycie góry słońce stopiło śnieg. Powstało tu nie-
wielkie zagłębienie, jakby szczyt zapadł się pod własnym ciężarem.
Kłęby pary szły od gorących źródeł, dzięki czemu topniał śnieg i 
rosła zielona trawa.
Przełożona Akademii stanęła z uniesionymi ramionami nad za-
chodnim skrajem wgłębienia, twarzą do Mistrza Jałowców, który 
zajął miejsce po przeciwnej stronie.
Korona opoką będzie, Korona 
opoką będzie, Korona opoką będzie 
Dla chętnych poznać nowe ścieżki...
Ci, którzy pierwsi odsapnęli po trudach wspinaczki, zaczęli 
zmiatać popiół po ognisku płonącym w czasie święta Beltane na 
kamiennej platformie, usytuowanej w południowej części wierz-
chołka. Po kilku minutach Faris ruszyła ku nim środkiem zagłę-
bienia. Klucząc między gorącymi źródłami, dotarła do samego środ-
ka i tam przystanęła, dygocząc, jak gdyby jakieś głuche wibracje 
wprawiły w drżenie jej ciało. Czuła łaskotanie. Południowe słońce 
raziło w oczy. Wstrzymała oddech, gdy robiło się jaśniej i jaśniej. 
Powietrze zdawało się przesycone tajemnicą... Za chwilę odzyska 
zdolność widzenia... za chwilę wszystko będzie wyraźne.
Z krzykiem zasłoniła twarz przed oślepiającym światłem.
Kiedy otworzyła oczy, leżała na ziemi blisko skraju wgłębienia 
z głową na kolanach Rosemary. W kręgu tłoczących się wokoło 
uczniów wypatrzyła spokojne spojrzenie Mistrza Jałowców.
—	Światło... — wyszeptała żałośnie. — Straciłam światło...
—	Wiem. — Mistrz kiwnął głową, ujmując jej dłoń. — Powi-
nienem był cię uprzedzić, żebyś nie zbliżała się do środka góry.
—	Naruszyłam zakaz?
—	A czy muszą być zakazy? — Uśmiechnął się. — Tutaj jest 
biegun mocy.
Faris przymknęła powieki.
—	Szkoda, że nie wytrzymałam bodaj chwili dłużej, było tak 
cudownie. Nie chciałam stamtąd wychodzić.
—	Wszyscy podążamy ścieżką, walcząc z lękiem przed świat-
łem — odparł mistrz. — Niewielu do niego dociera, a już rzadko kto 
powraca, by wskazać innym ścieżkę.
—	Niektórzy idą prosto po koronę — powiedziała Rosemary. — 
Ale przełożona powiada, że to najtrudniejsza ścieżka. Reszta z nas 
poznaje kolejne aspekty jak ta wiewiórka, co przeskakuje z gałęzi na 
gałąź. — Zaśmiała się.
Faris usiadła powoli. Jasne niebo wisiało nad nimi na kształt misy 
z szafirowego szkła. Rosemary miała zatroskaną minę, lecz Faris 
wyglądała na zadowoloną.
—	I tak w końcu docieramy w to samo miejsce — rzekł mistrz. 
—Chodź. — Pomógł Faris wstać. — Z platformy roztacza się widok 
na połowę Westrii.
Rosemary ruszyła przodem. Rześki wiaterek wywiewał pasemka 
włosów z jej warkocza, tworząc z nich złocistą aureolę.
—	Tam jest warownia! — Wskazała na fortecę stojącą u podnó 
ża góry niczym amulet z różowego kamienia.
Faris przysłoniła oczy, kierując wzrok na zachód, poza górskie 
łańcuchy, w których plątaninie kryła się warownia, gdzie ojciec 
dumał nad jej mariażem — odmówił udzielenia córce swego błogo-
sławieństwa, aczkolwiek ślubu nie mógł już unieważnić. Ostatni 
masyw biegł prosto jak strzała przez sześćdziesiąt mil. A dalej, po 
raz pierwszy w życiu, Faris dostrzegła lśniące fale morza.
—	Patrzcie, tam widać Czarną Szklaną Górę, Matkę Ognia! — 
zawołał jeden z uczniów. Faris popatrzyła we wskazanym kierunku.
Druga ze świętych gór znacznie przewyższała swoich najbliż-
szych towarzyszy. Podobnie jak Ojca Gór, i ją wciąż zdobiła śnieżna 
czapa. Uchodząca z wierzchołka wąska smuga dymu przypominała, 
że wulkan jest nadal aktywny. W tle, osłonięte błękitną mgiełką, 
majaczyły kolejne łańcuchy gór. Mistrz Jałowców wbijał spojrzenie 
w dal z dziwnie stroskanym obliczem.
—	Tam właśnie leży Święta Dolina Awahny — rzekł cicho. — 
I Pielgrzymi Szlak, który nigdy nie wiedzie tą samą drogą.
Faris oderwała wzrok od twarzy mistrza, lecz jej niedoskonała 
jeszcze mentalna osłona nie zdołała odeprzeć tęsknoty starca. Zmu-
siła się, by popatrzeć na migotliwą smugę Dorady, płynącej od
Szańców na południe, gdzie nikła w złocistej mgiełce. Gdzieś tam 
leżały Las Costas i Morskie Wrota oraz, pośrodku królestwa, dobra 
koronne. Ziemie, z którymi związał ją los.
Cała kraina zlała się nagle w całość w oczach Faris — podobnie 
położone na planszy elementy układanki ujawniają się nagle przed 
patrzącym jako spójna struktura. W tym przypadku była to jednak 
struktura żywa, a promienie słońca zdawały się raczej przeświecać 
ją na wylot, niż na nią padać, jakby owa widzialna Westria stanowiła 
ledwie welon narzucony na nieodgadniona, piękniejszą rzeczywi-
stość.
Wyciągnęła szeroko ramiona, jak wyciągała je przed Jehanem. 
Wspomniała wypowiedziane kiedyś słowa: „Kocham cię jak życie, 
lecz moje życie to ta ziemia".
—	Królowo, spójrz na swoje królestwo! — odezwał się Mistrz 
Jałowców. — Życzę pomyślnych rządów!
8 Podróż 
rzeką
Rzeka skrzyła się w blasku słońca. Przez szybki w ołowianych 
ramkach wpadały do komnaty skrawki światła, które rozsiewały 
na pobielonym suficie migotliwą pajęczynę. Mijały pierwsze dni 
czerwca. Za trzy tygodnie powinna przypłynąć wybranka króla.
Jehan wykrzywił usta, zdając sobie sprawę, że gdyby teraz była 
przy nim Faris, z jeszcze większą niechęcią oczekiwałby na mające 
się odbyć lada chwila spotkanie. Odwrócił się od okna.
—	Kazałeś im przyjść tu o dziesiątej? — zapytał Caolina. 
Seneszal podniósł wzrok znad papierów, które dotąd wertował.
—	Tak. Lord Brian...
—	Lord Brian już tu jest! — Otworzyły się drzwi i salę nawiedził 
cień wielki niczym pień dębu.
Jehan zesztywniał. Zawsze zapominał, jak olbrzymią posturą 
obdarzony jest lord komendant Las Costas. Szybko więc zasiadł
w wysokim krześle u szczytu stołu, aby różnica wzrostu 
poddanego i króla mniej rzucała się w oczy.
Brian wsunął się do komnaty i stanął z głową nieznacznie pochy-
loną, znieruchomiały w ukłonie. Za nim rozległy się następne kroki, 
a skrzydło drzwi domknęło się za Erykiem.
Przystanął gwałtownie, aby nie wpaść na Briana, który nawet nie 
drgnął. Jehan odął wargi. Iście para dębczaków...
Dwakroć więcej zim wysmagało skórę Briana, srebrne kosmyki 
wplatały się już w jego bujną kasztanową grzywę i brodę, podczas 
gdy Eryk stał wyprężony, broda dopiero niedawno mu się wysypała. 
Byli wszelako równi wzrostem, a bary Eryka miały szansę osiągnąć 
wkrótce szerokość ramion Briana. Król po raz pierwszy spotkał się 
z Erykiem, odkąd ten opuścił warownię. Cieszył się, że widzi go 
w tak dobrej kondycji.
Brian zlustrował młodzieńca od stóp do głów, pokłonił mu się 
lekko i niewiele głębiej królowi. Potem zajął swoje miejsce z weso-
łymi błyskami w bursztynowych oczach. Eryk poczerwieniał, ukło-
nił się nisko Jehanowi i usiadł po przeciwnej stronie stołu.
Do komnaty weszły niezauważenie jeszcze dwie osoby. Jehan 
wyciągnął rękę do tęgiej kobiety, której srebrne loki połyskiwały 
w słońcu.
—	Lady Elinor, lord Theodor pozdrawia cię serdecznie i dzię 
kuje za raporty.
Dama, będąca przyrodnią siostrą Theodora i przedstawicielką 
jego interesów w Laurely nnie, uśmiechnęła się i pochyliła nad dłonią 
króla. Jej towarzysz, lord Diegues dos Altos, posunął się naprzód 
dumnym krokiem.
—	Przypuszczam, że Eryk z Morskich Wrót może reprezen 
tować swojego ojca, gdyż niniejsza sprawa w niewielkim stop 
niu dotyczy interesów północy, ale co ma Robert na swe uspra 
wiedliwienie? — warknął Brian. — Miałem nadzieję, że go tu 
zobaczę. Z całym szacunkiem dla lorda Dieguesa, ale omawiany 
problem jest nazbyt poważny, aby jego ciężar składać na barki 
delegata.
Lord Diegues zesztywniał.
—	Lord komendant Szańców dał mi pouczenie... Przynoszę 
pismo od niego... — Zaczął grzebać w sakwie.
—	Wstrzymaj się, wierzymy ci. Na razie usiądź. —Jehan wska-
zał krzesło po swej lewej ręce. Dostrzegł cień kpiny na zwykle 
kamiennym obliczu Caolina. Poirytowane burczenie lorda szybko 
ucichło, gdy spoczął na nim wzrok króla, zanim przesunął się dalej, 
omiatając pozostałe twarze.
—	Problem jest zaiste poważny, więc lepiej będzie, jak czym 
prędzej przejdziemy do rzeczy — powiedział spokojnie. — Pilne 
obowiązki zatrzymują lorda Roberta poza Laurelynnem, lecz rozma-
wiałem z nim i znam jego zdanie. — Król zamilkł. „Szwagier 
eskortuje teraz moją małżonkę z Elder do Świętego Gaju i jeśli 
będziecie marnować mój czas, zostawię was na pastwę losu i ruszę 
jej na spotkanie!" Myśl tę uwięziły zaciśnięte usta, lecz było coś w 
wejrzeniu Jehana, co przykuło uwagę słuchaczy. — Ufam, że lord z 
południa przywiózł z sobą list — podjął formalnym tonem.
Brian popatrzył nań twardo, po czym podsunął mu zwitek papie-
ru, do tej pory schowany w garści. Caolin sięgnął po pismo. Lord 
komendant po raz pierwszy raczył spojrzeć na seneszala. Oczy mu 
się zwęziły, lecz nic nie powiedział.
Caolin pochylił głowę i uśmiechnął się z lekka. Rozwinąwszy 
papier, zaczął czytać czystym, beznamiętnym głosem:
Lordzie Brianie,
Z głębokim żalem zawiadamiam, że dnia drugiego maja pięciu 
ludzi z mojego drugiego patrolu, opuściwszy tawernę w Santibarze, 
ruszyło w kierunku południowym do Elayi, gdzie spalili i splądrowali 
majątek położony kilka mil za granicą.
Jak mi doniesiono, właściciel miał urodziwą córkę, którą żołnie-
rze z patrolu zobaczyli, gdy wraz z rodziną odwiedziła bazar w Santi-
barze. Sam wiesz, że wielu ludzi prowadzi handel po obu stronach gra-
nicy, nie dbając o to, czy miasto należy do Westrii, czy też do Elayi.
Podobno dziewczyna przebywała akurat z wizytą u krewniaków, 
więc żołdacy, kiedy jej nie znaleźli, spalili zabudowania, aby dać 
upust złości. Zamknąłem ich w lochu, a poszkodowanemu zapro-
ponowałem rekompensatą. Mam nadzieją, że zaaprobujesz takie po-
stępowanie. Proszę, abyś' możliwie najszybciej poinformował mnie 
o swej woli.
Łącząc wyrazy szacunku, Twój wierny sługa
sirMiguel de Santera 
Komendant Balleoru
Gdy przebrzmiały ostatnie słowa Caolina, nastąpiła cisza. Jehan 
słyszał wiatr szumiący w gałęziach topól rosnących nad brzegiem 
rzeki i ciche śmiechy dzieci. „Kiedyż i moje będzie się tam bawić?" 
— dumał.
Caolin odłożył z szelestem pismo.
—	Nic więcej nam nie powiedział. — Mówiąc to, umiejętnie 
modulował głos.
—	Nic więcej nie było do powiedzenia — rzekł Brian. Wyrwał 
zwinięty papier z rąk seneszala, gdy ten zamierzał włożyć go do swej 
teczki. — A po cóż ci to, mości seneszalu? Z pewnością twoje 
sługusy niebawem dostarczą ci tych samych informacji. — Wy-
szczerzył kpiarsko zęby.
—	Moi... pracownicy donoszą mi tylko o tym, co się stało — 
poprawił Caolin, nadal łagodnym tonem, choć złe błyski pojawiły 
mu się w oczach.
Brian pochylił głowę, aż dotknął stołu szpicem brody.
—	Moi ludzie nigdy mnie nie okłamują! 
Caolin wzruszył ramionami.
—	No tak, ty wiesz najlepiej. Ale jeśli to istotnie wiadomość od 
sir Miguela, i jeśli faktycznie pisze prawdę, to czemu Elaya tak się 
piekli, ha?
—	Otóż to — podchwyciła lady Elinor. — Z żalem człowiek 
słucha narzekań na Westrian, niemniej ludzie powiadają, że żołdacy 
na odległych placówkach często przekraczają wszelkie granice przy-
zwoitości, jak gdyby uważali ludność tubylczą za coś gorszego od 
siebie.
Toczący hardo wzrokiem Brian teraz nachmurzył czoło, rozwa-
żając słowa damy.
—	Może powinienem wybierać rekrutów z okolicznych miesz 
kańców? — rzekł w zamyśleniu. — Władza lokalna miałaby ich 
na oku, zawsze popierałem coś takiego... — Musnął spojrzeniem 
króla.
—	Jeżeli tak wygląda prawda — przerwał mu lord Diegues. 
Brian wwiercił bursztynowe oczy w delegata lorda Roberta.
—	Toleruję twoją obecność, mój panie, lecz nie zniosę żadnych 
zniewag! Oceniam swoich ludzi miarą ich lojalności, choć twój lord 
chyba inaczej! Niepodobna wyśledzić każdy krok człowieka. Jeśli 
sir Miguel zdradził, drogo za to zapłaci, lecz nie wydam nań wyroku 
zaocznie. — Prawa dłoń komendanta zamknęła się na potężnym 
złotym pierścieniu, wsuniętym na palec wskazujący lewej ręki. 
Spojrzał w oczy królowi. Ten właśnie pierścień dostał od Jehana 
przed piętnastu laty, kiedy składał mu przysięgę hołdowniczą.
—	Skuteczny przywódca pilnuje poddanych, żeby nie mogli 
wyrządzić mu szkody! — rzekł Caolin zimno.
Eryk przenosił wzrok to na Briana, to na seneszala, splatając i 
rozplatając na stole swe szerokie dłonie.
—	Gdyby przykład lorda był natchnieniem dla ludzi, nie musiał-
by ich wcale pilnować.
—	Słuszne słowa, koguciku — prychnął Brian. — Ale prowincja 
to nie plac turniejowy. Ludzie nie pójdą za tobą, gdy im jeno chwałę 
przyobiecasz. Muszą znać wartość nagrody. Ty zdobywasz lojalność 
podwładnych, broniąc ich domów i rodzin, a czasami nawet ich 
dobrego imienia.
Eryk oblał się rumieńcem, szukając odpowiedzi. Twarz rozjaśniało 
mu cętkowane światło odbite od rzeki. Jehan odchrząknął.
—	Jedność Westrii zapewniają więzi między człowiekiem a czło-
wiekiem, między człowiekiem a ziemią. Każdy ponosi cząstkę odpo-
wiedzialności. Są jednak pewne sprawy, które dotyczą królestwa 
jako całości.
—	Trzeba tylko dojść do porozumienia, jakie to są sprawy — 
powiedział Brian, uśmiechając się przelotnie.
—	Jeśli Elaya podejmie przeciwko nam działania wojenne, pierw-
sze uderzenie nie pójdzie raczej na Las Costas, ale na Szańce, jak 
dwa lata temu — stwierdził lord Diegues.
—	O ile Elaya wykorzysta ten pretekst — wtrąciła lady Elinor. 
— Ale czy tak będzie? Moim zdaniem, nad tym właśnie powinniśmy 
debatować, i nad ewentualnymi środkami zaradczymi.
Dzieci na chwilę podniosły hałas, potem znów ucichły. Jehan 
usłyszał odbicie piłki.
—	Wolałbym na razie uniknąć otwartej konfrontacji. Zbroja to 
nader niewygodny strój ślubny — rzekł z uśmiechem.
—	W takim razie sypnij groszem — poradził Caolin. — Dzier-
żawca majątku niech dostanie więcej złota, sto laurów niech poprawi 
humor gubernatora Palisady. A winowajców wychłostać.
—	Oczywiście, ciebie by to satysfakcjonowało! — warknął 
Brian.
—	Jeśli tak postąpimy, dojdą do wniosku, żeśmy słabi. Płacimy, 
pomyślą, bo nie możemy walczyć. — Eryk spojrzał zdziwiony na 
swą pięść, która szurała po stole.
Brian zlekceważył jego słowa, nie spuszczając oka z króla.
—	Jeśli nalegasz, Jehanie, przeniosę sir Miguela, ale pozwól mi 
zająć się tym osobiście. To ja odpowiadam za Las Costas.
Wszystkie spojrzenia skupiły się na królu. Jehan obserwował grę 
świateł na ścianie, zaprowadzając ład w myślach. Zaczerpnął odde-
chu i już, już miał odpowiedzieć.
, Jehanie!" Głos Faris rozbrzmiał mu w głowie, a fala jej miłości 
ogarnęła go niczym powiew ciepłego wiatru. Wizje białych, połys-
kujących zboczy i czystej kopuły niebios nałożyły się na świetlne 
smugi na ścianie. Przytłoczyła go przestrzeń, blask. Faris wydała mu 
się bardziej rzeczywista niż wówczas, gdy trzymał ją w ramionach. 
I raptem, równie szybko, jak się pojawiło, rozwiało się wrażenie jej 
obecności.
Wypuścił z płuc powietrze. Wargi zaczęły przekazywać to, co 
przygotowała tymczasem osobna część jego umysłu:
—	Nie, nie będę nalegał na przeniesienie sir Miguela. Po tym in 
cydencie będzie niezwykle czujnym komendantem. — Jehan wciąż 
czuł się oślepiony. Komnatę wypełniało światło, które połyskiwało
na trefionych włosach Briana, błyszczało w jego źrenicach, podkreś-
lało niedźwiedzią posturę lorda komendanta. — Żadnych pieniędzy 
nie ślijciejuż Elayanom, poślijcie im winowajców. A kiedy odbudują 
zniszczone zabudowania, zostaną przeniesieni. Będą mieli dość oka-
zji, aby się wyżyć, strzegąc szlaków handlowych w Szańcach. — 
Światło było wszędzie. Czoło Eryka jawiło się niemal zbyt czyste, 
by na nie patrzeć, jego oczy przypominały źródła krystalicznej wody. 
Jehan wziął się w garść, by dokończyć. — Napiszę też do lorda 
Palisady i do jego księcia, jak jeden lord do drugiego, równi rangą 
i siłą. — Lojalność bila z twarzy lorda Dieguesa i lady Elinor. „Moi 
ludzie" — pomyślał Jehan. „Ależ są piękni".
—	Pragniesz, panie, żeby w kancelarii sporządzono szkic noty? 
— zapytał Caolin. Wygładziły się załamania na twarzy seneszala. 
Zamigotał długimi palcami, chowając dokumenty do teczki. Światło 
wykrzesało iskry z jego szarych oczu.
Jehan przeciągnął się radośnie, po czym ułożył dłonie na stole.
—	Nie. Skorzystam z twej opinii, lecz ten list napiszę osobiście. 
To na mnie ciąży odpowiedzialność za Westrię. — Uśmiechnął się 
do Briana, żałując, że ten nie może dzielić z nim radości. Lord, 
spuściwszy wzrok, spojrzał na swe pokryte bliznami ręce i na złoty 
pierścień.
—	Dobrze się czujesz, panie? Wyglądasz jakoś dziwnie — rzekł 
Caolin, kiedy zostali sami.
—	A więc to widać? Wszystko trwało tak krótko, między jed-
nym oddechem a drugim. — Jehan odepchnął krzesło i zbliżył się do 
okna. — Zdobyłem miłość mojej pani i czuję się nadzwyczajnie! — 
stwierdził na pół śpiewnym tonem.
—	Jehanie... — powiedział Caolin z wahaniem — wyrażasz się 
trochę niejasno.
—	Faris zdobywa wiedzę tam, na górze. Wybaczyła już mi, że 
ją opuściłem. Gdy przed chwilą do mnie zawołała, ujrzałem jej 
oczami zaśnieżone stoki Ojca Gór. Byliśmy złączeni. — Jehan 
potrząsnął głową, nie potrafiąc dać prostego wytłumaczenia, choć na 
samo wspomnienie tego, co wtedy czuł, krew mu szumiała i dzwo-
niło w uszach. — Och, Caolinie... Powinieneś się kiedyś zakochać!
Światło zachwiało się na obliczu seneszala.
—	Nie... To nie moja droga. Zresztą, ktoś musi stąpać mocno 
po ziemi, skoro ty chodzisz z głową w chmurach.
Blask wody raził w oczy. Caolin wspomniał źrenice Jehana, 
migoczące niczym szafirowe gwiazdki. Przymknął powieki i oparty 
o balustradkę wsłuchiwał się w słowa Ercula Ashe'a.
—	A zatem, panie, Hakim MacMorann zaprosił mnie, żebym 
w środę wieczór zjadł z nim kolację w zajeździe Pod Trzema Waw 
rzynami. Teraz muszę dać mu odpowiedź. Sądzę, że powinienem być 
otwarty na jego oferty, w razie gdybyś chciał wiedzieć więcej.
„Chciałbym wiedzieć, czy ci pijani żołdacy zostali ośmieleni 
zachętą Briana... lub jego pobłażliwością" — pomyślał Caolin. 
,3alleor podlega Brianowi, musi więc być jakiś sposób, by zrzucić 
nań winę za to, co się tam stało!"
—	Dobrześ postąpił, Erculu — rzekł po chwili, patrząc na swego 
rozmówcę spod wpół przymkniętych powiek. — A zatem, w prze-
konaniu Hakima MacMorana, nie wiemy, że prosty elayański ku-
piec, jakiego udaje, śle księciu Palomonowi w Alcastello raporty 
wraz z towarami, które u nas nabywa?
—	Wygląda na to, że nie wie. Rzecz jasna, na ulicy nie mógł się 
wdawać w szczegóły, ale w obecnej kryzysowej sytuacji szuka 
pewnie dokładniejszych informacji od tych, jakie można uzyskać na 
bazarze. — Podmuch chłodnego wiatru, wiejącego od odległej zato-
ki, szarpnął za ciężkie poły płaszcza Ercula.
Caolin pokiwał głową.
—	Król zamierza napisać do księcia w Elayi, ale jeśli oni chcą 
wojny, to wątpię... — Urwał. Zapędził się niebezpiecznie daleko, 
o włos od krytyki króla.
Caolin nigdy nie widział, by Jehan promieniał takim pięknem, 
nawet gdy przed piętnastu laty spotkał go pierwszy raz jako chłopca 
pełnego miłości dla świata. Teraz król urzekał dodatkowo niewzru-
szoną, męską siłą.
—	Udasz się na to spotkanie, Erculu — rzekł pośpiesznie. — 
Powiesz Hakimowi, że nie doceniam twej wartości, a skoro nie 
nagradzam cię podług twoich zasług, chcesz sobie znaleźć innego 
pana. Chętnie przekażę ci kilka informacji dla niego... może nawet 
garść prawdziwych!
—	Doskonale, panie. — Ashe uśmiechnął się pod nosem. —Jest 
jeszcze jedna sprawa. Nadzorca sygnalistów doniósł, że umarł stróż 
ogniska na Czerwonej Górze. Prosi, abyś zarekomendował kogoś na 
to stanowisko.
—	Na Czerwonej Górze — mruknął seneszal, kierując wzrok na 
zachód poza mury miasta i gmatwaninę wzgórz upstrzonych łąkami. 
Za nimi wznosiła się święta góra o czerwonych laterytowych zbo-
czach, ciemnych z tej odległości. Jej wyniosła sylwetka była tak 
swojska, że wyczuwało się ją bardziej niż widziało. Swego czasu 
Caolin wspiął się na sam szczyt. Pamiętał panującą tam martwotę, 
dającą człowiekowi wrażenie, że stoi zawieszony nieruchomo nad 
obracającym się światem.
—	Tak, znam kogoś odpowiedniego. Nieszczęsną istotę, która 
źle słyszy i od urodzenia ma skrzywiony język. Ale nie będzie tam 
musiała słuchać ani mówić, jedynie patrzeć. Margit obejmie tę 
funkcję tymczasowo. Będę ją nadzorował, nim znajdziemy bar-
dziej kompetentnego zastępcę. Poślij robotników, niech wyremon-
tują kwatery w starym forcie.
Caolin skierował wzrok z powrotem na rzekę. Kilkanaście łodzi 
cumowało poniżej balustrady, gdzie odmalowywano je dla uczcze-
nia przybycia nowej królowej.
—	Doskonale, panie. — Ashe zbierał się już do odejścia, lecz 
znieruchomiał, widząc, że Caolin stoi w miejscu.
Seneszal potrząsnął głową.
—	Niebawem spotkamy się w kancelarii. Chcę jeszcze coś prze 
myśleć.
Królowa... Caolin odegnał z myśli obraz Jehana, zamiast tego 
skupił się na jego słowach. Ażeby dotknąć umysłu króla z takiej 
odległości, Faris musiała w ciągu zaledwie jednego miesiąca nabyć
umiejętności, które inne adeptki osiągają dopiero po latach. Czyżby 
umiała też czytać w cudzych myślach? Kiedy Jehan tulił ją w ramio-
nach.. . czy nie dotknęła jego duszy?
—	Bez względu na zdanie króla, Faris nie jest jeszcze gotowa, 
aby stać się Panią Klejnotów! — powiedziała oschle przełożona 
Akademii Mędrców. Kiedy się odwróciła, Mistrz Jałowców ujrzał 
jej profil wyrysowany w brzasku jutrzenki niby klinga miecza.
—	Ależ Madronio, nic już na to nie poradzimy—odparł głucho. 
— Ludzie czekają na nią w każdej zagrodzie stąd do Laurelynnu. 
Z całej Westrii zjeżdżają się tłumy do Świętego Gaju. A każda 
następna zwłoka okrwawi serce Jehana.
—	Niecierpliwi się tak jego serce czy może jakaś inna część 
ciała, hę? — burknęła uszczypliwie. Na zewnątrz parsknął koń, na 
co odpowiedział mu drugi.
—	Przez trzy lata opiekowałaś się tu Jehanem i takie masz o nim 
mniemanie? — zapytał mistrz z goryczą.
Po chwili milczenia westchnęła i położyła mu rękę na ramieniu.
—	Rzeczywiście, tak się nie godzi... Ale sam wiesz, że w kwestii 
Faris mam rację. Powinna tu zostać przynajmniej jeden rok. Nor 
malnie każda kapłanka ćwiczy się tu cztery lata, zanim dostąpi 
inicjacji!
Za oknem mistrz dostrzegł odzianych w czerń i biel jeźdźców 
Theodora, którzy stawali w ordynku na dziedzińcu. Zaraz też poka-
zał się Sandremun, ściągając wodze swego niespokojnego rumaka. 
Dwaj ludzie przyprowadzili parę osiodłanych wierzchowców. W 
jednym z nich mistrz rozpoznał czarną klacz Faris.
—	Faris poznała podstawy i wie, jak zasłonić swój umysł — 
powiedział spokojnie. — W czasie inicjacji otrzyma ducha Klejno-
tów. A ich historię pozna w Laurelynnie.
—	Ducha! Historię! A co z dyscypliną i oderwaniem od spraw 
ziemskich, nieodzownymi warunkami zapoznania się z mocą Klej-
notów? Myślisz, że nauczy się wszystkiego na dworze?
—	Czemu nie? — zapalił się. — Nie po to została powołana,
by się wyrzec świata, ale by mu służyć. Jej miejsce jest w Laure-
lynnie!
—	Nie pouczaj mnie w kwestiach Drogi Poznania! A może już 
żałujesz dokonanego wyboru?—Odwróciła głowę, choć reszta ciała 
nie drgnęła. Mistrz cofnął się pamięcią do dni, kiedy był zwykłym 
uczniem, a ona już Mistrzynią Mocy. A później, gdy wrócił z Awah- 
ny z nowym imieniem i obrazem tajemnic doliny wciąż żywym przed 
oczami, powitała go jak równego sobie i obdarzyła miłością. To było 
jednak dawno temu, zanim stała się przełożoną Akademii Mędrców, 
a on rozpoczął służbę u króla. Promyki światła tworzyły nimb z jej 
włosów, lecz nie wydobywały z cienia gładkiej, mahoniowej cery. 
Zdało mu się, że dostrzega w jej oczach iskierkę zapomnianego 
śmiechu. Uczuł w krtani ucisk przemilczanych słów.
Potrząsnął głową.
—	Wszystkie drogi prowadzą w końcu do Awahny — szepnął.
Uderzono w dzwon. Zerknąwszy za okno, mistrz zauważył wy-
chodzącą z dormitorium Faris, odzianą w zielony strój jeździecki. 
Obok maszerowała Rosemary. Brzask opromieniał jej twarz.
Przełożona Akademii podążyła za jego wzrokiem, a wtedy śmiel-
sze już promienie słońca uwydatniły wszystkie zmarszczki na jej 
obliczu, owe ślady walki, jaką stoczyła, aby uzyskać spokój ducha. 
Przez chwilę dawna jej ascetyczna twarz, jak też ta młoda i pełna 
uwielbienia, pałająca niegdyś niesłabnącym wigorem, tudzież strasz-
liwy wizerunek Faris, ukazany mu przez Panią Ognia — wszystko 
to przemknęło po kolei przed oczami mistrza, a potem jeszcze zlało 
się na moment w jedną twarz i znikło. Wyciągnął rękę, czy to w 
geście sprzeciwu, czy prośby — sam nie wiedział. Ale kiedy znów 
mógł widzieć, zauważył, że przełożona trzyma jego dłoń.
—	Czas na ciebie — powiedziała łagodnie.
—	Nie pojedziesz z nami?
—	Razem z eskortą i całym tym bagażem? Spędzicie w drodze 
dwa tygodnie. Popracuję tu jeszcze kilka dni, a potem ruszę na 
przełaj do Świętego Gaju.
Ktoś zapukał cicho do drzwi, on jednak nie puszczał jej ręki.
—	To będzie podróż pokutna.
— Czyżby wylegiwanie się w pałacach tak cię rozmiękczyło? 
—Zaśmiała się. — Nie jestem taka krucha, dotrę do Gaju przed tobą, 
bez obaw! — Pogłaskała go po policzku, a wtedy odwrócił się i 
odszedł.
Faris zeszła ostrożnie po schodach do głównej izby karczmy Pod 
Kamiennym Krzyżem, zaciskając palce na spódnicach rozpiętych na 
usztywnionych halkach. Miała na sobie jedną z tych sukni, które 
uszyła jej Berisa, gdy ona przebywała w górach: ściśle dopasowana 
w talii na laurelyńską modłę, z rękawami —jak sobie tego życzyła 
— zwężanymi przy nadgarstkach i z wierzchnią marszczoną spód-
nicą z małym trenem. Po prostych tunikach, jakie zakładała w Aka-
demii, to ograniczenie swobody ruchów wydawało jej się wręcz 
nieznośne.
Nareszcie jednak była czysta; nieustające bóle mięśni, nadwerę-
żonych sześciodniową jazdą, trochę ustąpiły po gorącej kąpieli, jaka 
czekała na nią tu, w Tamiston. Wysłużone stopnie skrzypiały pod 
stopami (Sandremun powiedział, że to jeden z najstarszych zajazdów 
w Westrii), a co kilka kroków poprzez wąskie okienko dostrzegała 
rąbek podwórza i okrągły plac dla przyjezdnych, skąpany teraz w 
różowym blasku zachodzącego słońca. Cienie budynków stojących 
po zachodniej stronie placu kładły się na trawę, pełznąc w stronę 
sterczącej w górę, wygiętej w łuk konstrukcji, wykonanej z ma-
teriałów, których starożytni używali zamiast kamienia. Miejscowa 
legenda głosiła, że podtrzymywała ongiś drogę biegnącą w powie-
trzu, choć nikt nie umiał powiedzieć dlaczego.
— Faris, poczekaj na mnie!
Usłyszawszy Holly, tupiącą z tyłu na schodach, przystanęła, 
zbierając fałdy spódnicy. Dolatujący z głównej izby gwar rozmów 
tłukł się po klatce schodowej, lecz myśli zgromadzonych niżej ludzi 
były głośniejsze od okrzyków. Faris wyczuwała ich zaciekawienie, 
napięcie, nudę, a nade wszystko zniecierpliwione wyczekiwanie. 
Wiedziała, że to na nią czekają.
Zamknęła oczy, wyobrażając sobie złoty welon, który by ją
przysłonił, ale nie pozbawił całkiem widoczności. Owinęła się nim 
pomalutku i stała chwilę nieruchomo.
—	O Pani Ziemi! Coś tam przyjemnie pachnie! — powiedziała 
Holly, zatrzymując się przy niej.
Faris uśmiechnęła się, zadowolona, że nie będzie musiała sama 
paradować przed tłumem. Razem ruszyły na dół.
Przy stojącym najbliżej wejścia stole wysoki chudzielec z wilczo 
płowymi kłakami na głowie zastygł w bezruchu z kością wołową 
w ręku. To zdrętwienie udzieliło się natychmiast siedzącym po bo-
kach czterem jego młodszym sobowtórom. W głębi izby kilku męż-
czyzn w skórzanych kamizelach poganiaczy bydła, zobaczywszy 
Faris, pośpiesznie zdjęło z głów dziergane berety.
Faris rozejrzała się wokoło w zapadającej szybko ciszy, aż dojrza-
ła długą ławę, przy której siedzieli już Sandremun zRosemary, Farin, 
Andreas oraz inni, towarzyszący jej w podróży ludzie, jak również 
kilku szlachciców z okolicy. Na nią i na Holly czekały puste miejsca.
„Jehan uraczyłby teraz wszystkich uśmiechem i słowami powi-
tania" — pomyślała. Ale Jehana tu nie było. Faris uniosła czoło, 
złapała spódnice i ruszyła środkiem izby.
—	Żyzne ziemie leżą tu odłogiem, głównie wzdłuż strumienia 
Małego Niedźwiedzia. Mógłbym tam zebrać dobry plon kukurydzy, 
panie, nie zaniedbując wcale kuźni. Gdybyś tylko pozwolił mi spró 
bować. — Czarna broda mężczyzny kołysała się, kiedy mówił. Faris 
przypomniała sobie, że przedstawiono jej go jako Jonasa Ferrero, 
kowala.
Wróciła do przerwanego zadania, które polegało na skosztowa-
niu możliwie jak największej ilości potraw, tak aby gospodyni nie 
poczuła się urażona, choć jej żołądek mógł się przy tym zbuntować. 
Dietrick z Wilczego Wzgórza, dzierżawca włości, na terenie których 
leżał Tamiston, zabrał głos w odpowiedzi:
—	Nie widziałbym przeciwwskazań, gdyby tylko Mistrzyni Es- 
ther nie oponowała. Już raz nas ostrzegała, abyśmy trzymali się 
przyjętych granic.
—	A niech sobie gada! Może i jest kapłanką w Elder, alem nie 
zauważył, żeby popierała ją Akademia Mędrców! I cóż to jej się 
dzieje? Ziemię należy uprawiać, a ja za zboże kupiłbym więcej 
żelaza. Wszędzie w Westrii chwalą moje miecze. Całe Tamiston 
zasłynęłoby w świecie, gdybym miał dosyć rudy. — Kowal opróżnił 
kufel i westchnął. Faris pamiętała argumenty, jakie padały na uczel-
ni, więc i ona westchnęła, szczęśliwa, że Mistrz Jałowców wyjechał 
już do Elder i nie mógł słyszeć tej rozmowy.
—	Mości kowalu, to niezupełnie prawda! — Rosemary ściągnęła 
brwi, zatrzymując łyżkę wpół drogi do ust. —Ziemia obdziela swymi 
owocami na swój własny sposób. Powinniśmy być jej wdzięczni, że 
czasem pozwala ludziom wtrącać się ze swoimi unowocześnieniami.
Dietrick obrzucił ją ciepłym spojrzeniem. Jego synowie, siedzą-
cy dalej przy stole, również zerknęli na Rosemary.
—	Wychowałem się na tej ziemi i chyba cię rozumiem.
—	Wybacz mi, pani — wtrącił się znów Jonas Ferrero — ale już 
zbyt długo przeróżne legendy napełniają nas strachem. Świat jest 
szeroki, a ludzi na nim niewielu. Przed nami nowe horyzonty!
—	Czyżbyś zapomniał o Kataklizmie? — spytała Rosemary 
niemal szeptem.
—	Jeśli nawet rzeczywiście ziemskie moce wystąpiły, by znisz-
czyć rodzaj ludzki, było to w zamierzchłych czasach. Ani ja, ani nikt 
z moich znajomych nigdy nie widział żadnego Strażnika.
W izbie uciszyło się raptownie, umilkły rozmowy. Faris do-
strzegła obserwującego ich staruszka z ogorzałą twarzą i zimnymi 
oczami. Obok niego kobieta o włosach koloru późnego zmierzchu 
karmiła małą córeczkę. „Ludzie z Obrzeża" — pomyślała Faris. 
Potomkowie starych plemion, podobnie jak jej matka. Zastanawiała 
się, z jakiego szczepu i wioski tu przybyli.
A tymczasem kowal mówił dalej:
—	Nawet królowi niepotrzebne już te jego Klejnoty... — Urwał 
nagle, zmiarkowawszy, kim jest Faris.
A ona splotła ręce na podołku i odwróciła się do karczmarki.
—	Widziałam betonowy słup na środku waszego rynku. Po co 
tam stoi?
—	Cóż, pani — odparła kobieta bez namysłu — od niego właś 
nie pochodzi nazwa miasteczka: Tam's Stone; nie Tam's Town, jak 
większość ludzi sądzi. A do czego służy? Przetrwał Kataklizm, a któż 
z nas wie, jak starożytni wykorzystywali to, co zrobili? Wokół słupa 
lud ustawia kramy, kiedy w sierpniu mamy tu jarmark. Często 
przeciągają tędy kupieckie karawany, ale wówczas zjeżdża się tu 
naprawdę wielki tłum. — Machnęła ręką w stronę grupki siedzącej 
najbliżej kominka. — Szkoda, że nie możesz odwiedzić nas w sierp 
niu. — Jej szare oczy, patrzące znad rumianych policzków, zwęziły 
się do obwiedzionych zmarszczkami szparek.
Faris upiła z uśmiechem łyk wina.
—	Chętnie bym tu wstąpiła. — Rozpoznawała mężczyzn i ko 
biety, które wcześniej widziała, gdy rozładowywali juczne muły. 
Wieźli jedwabne i bawełniane tkaniny z Wolnych Miast, solone ryby 
z Morskich Wrót, narzędzia pracy i ozdoby z Laurelynnu, sztabki 
żelaza aż z Elayi. Wszyscy zmierzali do warowni, gdzie wymienią 
towar na futra, surową wełnę i skóry, suszone mięso i ser.
Dwaj chłopcy w zgrzebnych fartuchach zaczęli uprzątać ze stołu.
—	Nie zatrudniamy tu minstreli, pani, aczkolwiek miło nam, 
gdy nasi goście bawią się wesoło. Pozwolisz, pani, że poproszę, aby 
ktoś zechciał umilić czas towarzystwu?
Rosemary nadstawiła pilnie uszu.
—	Ot, tam siedzi sir Farin, na niego zawsze można liczyć — 
rzekła z szerokim uśmiechem. — Sam król darował mu harfę.
Kiedy Farin skończył grać, śpiewać zaczęli kupcy głosami złą-
czonymi w jednostajnym rytmie, który dopasowany do kroku mu-
łów, pomagał im w pokonywaniu dziesiątek znojnych mil. Napię-
cie niepostrzeżenie zaczęło opuszczać Faris. Część świec pogasła, 
a reszta rzucała chybotliwe blaski na pogrążone w półmroku twarze, 
naznaczając je niejaką tajemnicą. W Akademii Faris dowiedziała się 
paru rzeczy o innych zamieszkujących Westrię nacjach. Teraz jed-
nak uświadomiła sobie, jak mało wie o swoich poddanych.
Kupcy skończyli śpiewać. Krótką chwilę ciszy, podczas której 
rozglądano się za następnym ochotnikiem, przerwało powstanie 
czarnowłosej kobiety, która uprzednio zaintrygowała Faris. Przeka-
zała córkę pod opiekę siedzącemu obok staruszkowi. Kiedy wystą-
piła na środek izby, miejscowi nagrodzili ją rzęsistymi oklaskami.
—	To Tania Kruczowłosa, nasza uzdrowicielka — wyjaśniła 
szeptem karczmarka. Jest wielką znawczynią ziół, choć nigdy nie 
była w Akademii Mędrców.
—	Gdzie się więc wszystkiego dowiedziała?
—	Wiedza zachowała się w jej rodzie. Ten stary tam to jej wuj, 
zwie się Długa Stopa. Jest naczelnikiem wioski Miwok, położonej 
u źródeł strumienia Małego Niedźwiedzia.
Tania strząsnęła do tyłu swą bujną grzywę. Nosiła ciemnopo-
marańczową, sięgającą kostek szatę, przepasaną w wąskiej talii 
tkaną szarfą. Stopy i ramiona miała odsłonięte. Jeden z młodych 
parobków wyciągnął zza pasa drewnianą fujarkę, drugi zdjął ze 
ściany bębenek.
Po próbnym wstępie bębnienie przeszło w miarowy rytm. Przez 
chwilę tancerka prawie się nie ruszała. Kiwała się nieznacznie na 
boki, tylko jej stopy szurały po ziemi. Kiedy jednak fujarka pod-
chwyciła melodię, a jej tęskny głos wfrunął między stateczne takty 
bębenka niczym motyl na łąkę, Tania rozchyliła ramiona, jakby 
chciała uściskać całe towarzystwo.
Faris nie wiedziała, jak długo już tańczy kobieta z Miwok i w któ-
rym momencie harfa Farina włączyła się w melodię, wzbogacając ją 
delikatnymi, dworskimi dźwiękami, podobnie jak książę podnosił 
rangę wiejskiej uczty swoją obecnością.
Faris poczuła szarpnięcie w nogach. Sercem popłynęła do tan-
cerki, a złota muszla, w której się dotąd zamykała, rozwiała się teraz 
jak mgła. Czuła naprężone mięśnie Tanii i sprężystość wytartej 
dębowej podłogi. Przepełniona radością tancerki, wespół z nią od-
dawała się bezgranicznie muzyce, nadawała dźwiękom widomą 
postać, kształtowała przestrzeń wokół siebie, rzucała na publikę urok 
formą tańca.
Faris zdawała sobie sprawę z obecności obcych, lecz strach ją 
opuścił. Każda kobieta i każdy mężczyzna z osobna wnosił coś 
nowego do ruchów tancerki. Ona, forma, świat, wszystko odbite w 
dziesiątkach wyobrażeń, obrośnięte dziesiątkami wspomnień. Fa-
ris zrozumiała je wszystkie, a poprzez nie — Westrię. „Lud Jehana" 
— pomyślała. A potem, z zaskoczeniem: „Teraz i mój lud".
Kiedy taniec dobiegł końca, Faris wspięła się chwiejnie na piętro 
i zapadła w sen pozbawiony marzeń. Przebudziła się wszakże w no-
cy, a chcąc odetchnąć świeżym powietrzem, stanęła przy oknie, skąd 
mogła patrzeć na księżyc w drugiej kwadrze. Oblany jego wątłą 
poświatą stos nie pogrzebanych śmieci za karczmą nie kłuł w oczy, 
zdając się teraz bezimienną mogiłą. Dalej plac tonął w pomroce; 
pusty, jeśli nie liczyć cienia tajemniczego słupa z betonu.
Dwa dni później, minąwszy granice Corony, wjechali na teryto-
rium Szańców, gdzie wsiedli na łodzie czekające już na nich w Elder 
na brzegach Śnieżnego Potoku. Tam też spotkali się z Robertem, 
lordem komendantem prowincji, człowiekiem krępym, w barach 
szerokim, którego oblicze tchnęło niespożytą siłą tutejszych gór, a 
oczy — ich chłodnym spokojem. Wyrażając serdeczne życzenia 
pomyślności dla Faris, eskorta Sandremuna ruszyła z powrotem, 
zastąpiona przez topornikó w z gwardii lorda Roberta. Wszelako sam 
Sandremun nadal im towarzyszył, wespół z Farinem, Rosemary i 
Mistrzem Jałowców. Dwa dni jazdy dzieliły ich od Laurelynnu, a 
trzy od Górskiej Damy, spoglądającej z wysoka na wody zatoki.
Łódź ślizgała się z bajeczną lekkością pomiędzy brzegami, nad 
którymi łany dojrzewającego zboża sięgały aż po horyzont, jak 
gdyby rzeka wylewała się z koryta falami złota. Ludzie patrzyli na 
nich z przystani, jednakże królewskie łodzie mknęły bez przystanku, 
póki bystry nurt nie zmieszał się najpierw z nurtem Dorady, a później 
Ciemnej Wody.
Za zakolem rzeki zniknęły im z oczu zamglone kontury Szańców. 
Na zachodzie i południu majaczyły teraz niższe góry, a zwłaszcza 
jeden szczyt wybijał się ponad wszystkie — Czerwona Góra, jak 
wyjaśnił jej lord Robert. Niebawem mieli tam dotrzeć.
Dopłynęli do Laurelynnu nad Wodą, kiedy świt zalewał ceglane 
mury miasta różowymi blaskami. Natychmiast otoczyła ich chmara 
łodzi kolorowych niczym motyle. Bandery i proporce łopotały na
wietrze, z pokładów rzucano wieńce, zamieniając rzekę w łąkę, którą 
przecinały majestatycznie królewskie łodzie.
Faris spoglądała z tęsknotą na miasto, coraz jaśniejsze, w miarę 
jak wstawał ranek. Czy Jehan wciąż był tam, gdzie sztandar Westrii 
wskazywał na rezydencję króla, czy też wyruszył już do Świętego 
Gaju? Chętnie zatrzymałaby się tutaj. Spokój ducha, z jakim wyjeż-
dżała z Akademii Mędrców, teraz ją opuścił. Miała ojcu za złe, że 
potępił jej małżeństwo, ale co będzie, jeśli zostanie zmuszona uznać 
jego racje? Czy da sobie radę wśród obcych? Zamiast błyszczące-
go swojsko Ojca Gór, tutaj nad południowym brzegiem rzeki pięła 
się pod niebo posępna góra, skrząca się miejscami w promieniach 
wschodzącego słońca.
—	Żałuję, że nie może być teraz z tobą moja lady Jessica — 
odezwał się cichy głos. Faris odwróciła się i ujrzała lorda Roberta, 
równie jak ona owiniętego płaszczem przed porannym chłodem. 
Wiatr targał jego brązowymi włosami, przeplecionymi tu i ówdzie 
srebrnymi kosmykami.
—	Niepotrzebnie się kłopoczesz — odpowiedziała Faris. — 
Wkrótce i tak się spotkamy, po co więc miałaby znosić z nami trudy 
podróży?
Robert spochmurniał.
—	Wiem, że nie u wszystkich kobiet tak to wygląda, ale Jessica 
zawsze choruje przez pierwsze trzy miesiące ciąży. Bardzo chciała 
ci towarzyszyć. Wychowała się w Laurelynnie i opowiedziałaby ci 
zapewne o wielu rzeczach, które cię interesują.
„Także o tym, jaką mam być dla Jehana? I o tym, co powinna 
robić królowa?" Wszyscy składali jej dowody życzliwości, czuła 
jednak w głębi duszy, że nie do końca pochwalają wybór dokonany 
przez króla. Odwróciła głowę, nie wiedząc, jak zareagować na 
wyważoną grzeczność lorda Roberta.
Targany prądami rzecznymi pokład drżał, gdy łódź oddalała się 
od Laurelynnu, spychana drągami na głębię, w główny nurt, gdzie 
słabiej odczuwało się siłę dopływającej Ciemnej Wody. Na lewo i 
prawo rzeka rozgałęziała się miriadami odnóg i kanałów, opływa-
jących efemeryczne wysepki delty. Jedynie opancerzony cegłą Lau-
relynn opierał się naporowi rzeki, a i to wyłącznie dzięki nieustającej 
czujności ludzi.
Drągi nie sięgały już dna. Barką zatrzęsło, gdy cztery łodzie 
holownicze stanęły równo przed nimi i napięły się liny. Wiosła 
migotały w słońcu. Kątem oka Faris dostrzegła, jak coś — może 
wydra? — zsuwa się z brzegu do strumienia. Czerwonoskrzydłe 
ptaki dawały nura w wodę wokół łodzi. Wśród sitowia smukłą szyję 
ukazała biała czapla. To była ich kraina; bez względu na powodzie 
i zawieruchy — one pozostaną. Faris wzdrygnęła się na myśl, z jaką 
łatwością nawet mniejsze klęski żywiołowe zmiatają z powierzchni 
ziemi dzieła ludzi. Robert, okazując Faris troskę, zarzucił jej na 
ramiona jeszcze swój szary, wełniany płaszcz.
Tuż po południu przepłynęli wzdłuż wąskiej wyspy zwanej Włócz-
nią i, celem zmiany wioślarzy, przybili do przystani na Ostrowie 
Juliana, wystarczająco wysokim, by dźwigać niewielką wioskę na 
swym grzbiecie. Faris wraz z resztą podróżników zeszła na ląd, aby 
po raz ostatni rozprostować kości przed wpłynięciem do zatoki.
—	Czy ta wyspa zawdzięcza swą nazwę Julianowi Starbairno-
wi? — zapytał Farin, zarzucając harfę na plecy i śpiesząc, by nie 
zostać w tyle.
—	W Morskich Wrotach powiadają, że to właśnie król Julian ją 
stworzył — odparł lord Robert, przystając. — Jak mówi legenda, 
wrogowie przyparli go do brzegu rzeki, a prąd Dorady był zbyt 
wartki, żeby mógł się z nim mierzyć. Użył więc Kamienia Ziemi i 
Morskiej Gwiazdy i wydźwignął z dna wyspę.
Rozpoczęli wędrówkę ścieżką biegnącą skrajem wyspy, odwra-
cając twarze od podmuchów wiatru i trzymając poły swoich płasz-
czy. Wiatr szumiał w oczeretach, szeptał nad rwącymi wodami, niósł 
buczenie niezbyt już odległego morza.
—	Cała ta ziemia należy do Morskich Wrót? — chciała wiedzieć 
Rosemary.
—	Wszystko stąd na północ, od zachodniego brzegu Dorady do 
samego morza.
Faris podążyła wzrokiem za wyciągniętą ręką lorda Roberta: od 
gładkich niby jajka w koszyku, pozostawionych już z tyłu nagich
pagórków — ich wiosenna ruń poczęła uzyskiwać letnie, złociste 
zabarwienie — aż do poszarpanych gór na zachodzie ze stokami 
pokrytymi kępami zarośli, którymi szarpały podmuchy wilgotnej 
bryzy. Pomiędzy nimi rozciągała się falista dolina, schodząca do 
brzegów rzeki.
—	Żyzna ziemia — orzekł Sandremun, spoglądając spod przy-
mrużonych powiek na zbite w ciasnym kręgu zabudowania i stado 
tłustych krów w oddali.
—	Na tych polach można by urządzić przedni turniej rycerski. 
— Farin zdjął z pleców harfę i zaczął wygrywać melodię marszową.
—	Albo rozegrać bitwę — powiedział Robert. — To ostatnie 
bezpieczne miejsce, gdzie barki mogą dobijać do brzegu, a nie ma 
tu żadnej fortecy, która broniłaby ujścia rzeki.
Faris skierowała spojrzenie na zachodnie wzgórza. Morskie 
Wrota... Zastanawiała się, co słychać u Eryka. Z zadumanej miny 
Rosemary wnosiła, że jej przyjaciółka myśli o tym samym. Święty 
Gaj znajdował się na terenie Morskich Wrót i wszystkie Marchie 
musiały przysłać przedstawicieli na uroczystość wręczenia Klejno-
tów nowej królowej. Rosemary z pewnością spotka Eryka.
„A ja spotkam Jehana".
Tej nocy miała odbyć czuwanie na Górskiej Damie, a nazajutrz 
przejść inicjację, połączoną z odebraniem Klejnotów. Zostanie pra-
wowitą królową Westrii. Nagle dzień, którego oczekiwała z takim 
wytęsknieniem, wydał jej się zbyt bliski.
Szybkim krokiem weszła na nadrzeczną skarpę. Jedynie z tego 
punktu widokowego mogła oglądać zbocza góry, jak strzelają w nie-
bo nie osłonięte gmatwaniną pomniejszych pagórków. Jako ciemny 
stożek na horyzoncie, góra ta nieustannie zaprzątała myśli Faris w 
czasie podróży na południe. Tutaj jej obecność była wręcz przy-
tłaczająca. Cofnęła się bojaźliwie, jak gdyby cień góry miał sięgnąć 
przez wodę i ją dopaść.
—	Masz rację, Czerwona Góra to źródło mocy — odezwał się 
opodal Mistrz Jałowców.
Faris przełknęła ślinę.
—	Jest zła?
—	Nieliczne tylko rzeczy są złe same w sobie, choć wielu można 
użyć w niegodziwych zamiarach. Moc Czerwonej Góry przeciwsta-
wia się czasem zamysłom ludzi. Zbudowaliśmy na niej latarnię, bo 
wznosi się w samym sercu Westrii. — Uśmiechnął się pod nosem. 
— Nie lękaj się, Górska Dama wyda ci się zupełnie inna.
Tak pokrzepiona na duchu Faris popatrzyła w dół rzeki, gdzie 
łańcuchy wzgórz obrębiały połyskliwą taflę zatoki. Ale kiedy ruszyli 
już z powrotem do przystani, poczuła skradający się za nią cień 
Czerwonej Góry.
Oparty o parapet latarni Caolin obserwował maleńkie łódki su-
nące wolno po rzece. Rozpoznał zieloną i złotą farbę barki, ale 
wiedziałby nawet bez tego, jakiego pasażera wiezie: Faris z Sokolej 
Żerdzi, przyszłą królową Westrii. Już wkrótce Jehan zjedzie drogą 
z Mgielnego Domu — domku myśliwskiego, który ojciec jego zbu-
dował na wzgórzu wyrastającym ponad zatokę — po czym wypłynie 
żaglowcem na spotkanie swej pani. Caolin widział w wyobraźni, jak 
obie jednostki spotykają się na wodzie, jak nazajutrz rano Jehan i 
Faris biorą udział w uroczystości w Świętym Gaju.
Choćby nie wiedzieć jak długo dął w róg, nie przeszkodzi już 
w ich połączeniu.
Poczuł ból w palcach. Gdy zerknął na nie zdziwiony, okazało się, 
że sine knykcie zaciskają się kurczowo na poręczy ochronnej. Ode-
rwał je jednego po drugim, obserwując wyciśnięty na skórze wzór 
kamienia.
Odsunąwszy się krok do tyłu, przeniósł wzrok ponad uprzątniętą 
platformą, na której ułożono drwa na sobótkowy ogień, ponad niż-
szymi stokami Czerwonej Góry, poza fałdy nadbrzeżnych pagór-
ków, poza krańce Wielkiej Doliny i osnute mgłą szczyty Szańców 
na wschodzie.
Cofając się spojrzeniem, dostrzegł błyszczące w popołudniowym 
słońcu mury Laurelynnu. Każdy maleńki domeczek odcinał się
wyraźnie w złotych promieniach. Z kolei w górze rzeki leżały 
maleńkie wioseczki, bardziej zaś na południe stała forteca wielkości 
wieży z zestawu szachowego. Jakże łatwo byłoby poruszać nią na 
planszy Westrii, gdyby tylko dysponował odpowiednim zasięgiem.
Rozciągała się przed nim wspaniała panorama. Cały świat leżał 
u stóp Caolina! Zawiłości polityki, bagno nadziei i obaw, w którym 
grzęźli ludzie, ślepi na dobro królestwa i swoje własne — z tej 
wysokości wszystko to wydawało się arcybanalne. Dlaczego pozwa-
lał, aby sprawiało mu kłopoty dwoje maleńkich ludzików?
Seneszal odwrócił się gwałtownie w stronę schodów zbiegają-
cych z latarni do zabudowań na niższym szczycie. Świeże drewniane 
gonty musiały pocętkować wysłużone dachy, lecz ściany z czerwo-
nego kamienia nie potrzebowały naprawy. Miał nadzieję, że robot-
nicy zastosowali się do jego wskazówek w kwestii przebudowy 
wnętrza.
Minął drzwi głównego budynku i skręcił za narożnik, gdzie przed 
chatą kobieta wieszała na sznurze bieliznę. Wydął wargi i zagwizdał 
przeraźliwie. Po chwili odwróciła się i doń podeszła, wycierając ręce 
w fartuch. Słońce grzało mocno i dekolt jej sukni, popuszczonej na 
sznurowaniu pod szyją, odsłaniał w połowie pełne piersi.
—	Jak się masz, Margit? — przywitał się uprzejmie. — Dobrze 
ci tutaj? Masz wszystko, czego ci potrzeba?
Przewiercała go oczami, które rozbłysły, gdy odczytała minę 
seneszala. Pokłoniła się lekko i wargi jej zadrżały, jakby próbowała 
wydobyć z gardła dźwięki, które wpadły tam w potrzask. Po prawej 
stronie twarzy Margit linia policzka i szczęki zdawała się opadać, 
ściągając w dół powiekę, jakby jej rysy topniały.
Caolin westchnął ze zniecierpliwieniem i pstryknąwszy palcami, 
skupił na sobie jej wzrok. Nadal próbowała coś powiedzieć, lecz on 
wtłoczył obrazy w jej świadomość: obraz siebie samego wchodzą-
cego do stróżówki latarnika, obraz innych bezimiennych postaci nie 
wpuszczanych do środka, wreszcie obraz Margit wchodzącej do 
pierwszego pomieszczenia, aby posprzątać, i cofającej się od we-
wnętrznych drzwi.
—	Z wyjątkiem ciebie nikt nie ma prawa wejść do tego pomie-
szczenią, a z wyjątkiem mnie nikt, nawet ty, nie ma prawa przekra-
czać progu wewnętrznych drzwi! — szepnął. — Oto twój klucz. — 
Wydobył z sakwy mosiężny kluczyk, pomachał nim przed oczami 
Margit i przejechał delikatnie po jej zdeformowanym policzku, 
zalanym rumieńcem wstydu. Na koniec, równie zdawkowym ru-
chem, jakim wyciągnął kluczyk z sakwy, Caolin wrzucił go w szcze-
linę między piersiami Margit.
— Strzeż go dobrze, Margit, bo jeśli mnie zawiedziesz, miła, 
przemieni się w węża i ukąsi cię w serce! — Caolin posłał przy tych 
słowach odpowiedni obraz, przytrzymując ją drugą ręką, żeby mu 
się nie wyrwała. Ciepło jej piersi ulżyło posiniaczonej dłoni senesza-
la, czuł pod palcami wyraźne bicie serca. — Ale ty się postarasz, 
Margit, bo któż by się o ciebie zatroszczył, jeśli nie ja? — Puścił ją 
i stał z uśmiechem. Z wolna strach gasł w jej oczach.
Podszedł do głównego budynku i własnym kluczem odemknął 
drzwi zewnętrznego pomieszczenia. Ściany, jak był przykazał, ob-
wieszono półkami na książki. Między kominem a wąskim łóżkiem 
ustawiono długi stół. Za materac służył cienki siennik, na podłodze 
nie było żadnego dywanika.
Powiesił płaszcz na kołku przy drzwiach i ledwie musnąwszy 
wzrokiem sprzęty pierwszej izby, zdjął mniejszy kluczyk z uwieszo-
nego na szyi łańcuszka. Otworzył drzwi do drugiego pomieszczenia. 
Wtem się zatrzymał, uśmiechnął i wrócił po świecę.
Komnata była pozbawiona okien, od podłogi po sufit pomalowa-
na na czarny, maskujący kolor. W chwili obecnej jedyne jej wypo-
sażenie stanowił czerwony, lity kamień, wyciosany w blok sześcien-
ny. Caolin wszelako, rozglądając się dookoła, widział już w wy-
obraźni ołtarze poświęcone czterem żywiołom, które postawi w ką-
tach, oraz lśniące linie pentagramu, który narysuje na podłodze.
Na razie była to tylko pusta komnata, rozbrzmiewająca echem 
jego kroków i pachnąca jeszcze farbami. Ale gdy ją konsekruje, już 
jutro, będzie niczym forteca, ośrodkiem jego władzy. Letnie przesi-
lenie to najlepszy czas do rozpoczęcia tak wielkiego dzieła.
Nieprzypadkowo Jehan właśnie wtedy zamierzał uczynić Faris 
Panią Klejnotów.
Caolin zabrał świecę i wyszedł, ryglując za sobą pieczołowicie 
drzwi.
Taras za domkiem wysunięty był poza ścianę skalną. Mimo że 
znajdował się niżej od głównej platformy, człowiek mógł stąd doj-
rzeć równie odległe strony. Caolin oparł się o murek, wdychając 
głęboko rześkie powietrze. Wkrótce zmierzch roztoczy nad światem 
swoje sine skrzydła. Dolinę okryła jasna mgiełka, rzeka błyszczała 
niczym potok złota. Wzrok seneszala błądził wśród jej zakoli, przy-
ciągany nieodparcie do Górskiej Damy, która czuwała nad zatoką, 
plecami zwrócona do morza.
Zachodni widnokrąg jaśniał, jak gdyby słońce wylało się na 
niebo. Oślepiony Caolin zacisnął powieki, lecz kontur góry zdążył 
wryć mu się w pamięć.
Jehan stał na dziobie „Morskiego Brata" z oczami utkwionymi 
w Górską Damę. Z ramieniem zawiniętym wokół figury delfina, 
balansował ciałem, gdy statek kołysał się na falach, zbliżając się 
zygzakiem do celu.
„Faris powinna już dotrzeć do Morskiej Warowni" — pomyślał. 
„Ma za sobą już pewnie pół drogi".
Zbocza góry udrapowały się w purpurowe woale, wieczorna 
zorza błyszczała pomarańczowym odcieniem wielkich^opali, jakie 
czasem sprowadzano z Aztlanu. Blaski zalewały ich fala za falą, 
obmalowując porośnięte lasem krawędzie wysp złocistymi wstęgami.
Jehan słyszał śmiechy marynarzy. Sir Randal opowiadał swemu 
przyjacielowi Austinowi, panu Morskiej Warowni, o dziewczętach, 
które spotkał w Las Costas. Tymczasem królowi serce łomotało w 
piersi niczym rytualny bęben i nie mógł się ruszyć z miejsca.
Nieraz zdarzało mu się w dzieciństwie, że świat wokół niego 
zamierał, a Źródło Wszelkiego Piękna zdawało się znajdować na 
wyciągnięcie ręki. Dopiero teraz sobie uzmysławiał, ile to już lat 
upłynęło, odkąd po raz ostatni doświadczył podobnej radości.
— Pani Ognia — wyszeptał. — Wychwalam cię ponad wszyst-
ko... ale bądź dla Faris równie łaskawa, jak byłaś dla mnie!
Gdy statek przechylił się przy zmianie halsu, Jehan zmrużył 
powieki, porażony łuną zorzy; znów słyszał dźwięki otaczającego 
go świata. Wyprostował się i przesłonił ręką oczy.
Płynęli przez morze ognia.
9 Pani 
Klejnotów
Dreszcze przechodziły po skórze Faris, kiedy chłodna woda 
spływała po jej nagich piersiach, brzuchu i między udami. Oglądała 
swoje odbicie, wymalowane pastelowymi kolorami na ciemnej toni 
stawu, które raz po raz znikało niby zjawa nie z tego świata. Obec-
ność owej zjawy wydawała się w tej chwili nie mniej prawdopodob-
na od tego, że to ona, Faris, tutaj się znajduje, uroczyście przygoto-
wywana do współżycia z królem.
Młoda kapłanka z Bongarde wtarła z uśmiechem trochę różane-
go mydła w gąbkę i zaczęła szorować plecy Faris. Długi dzień 
nareszcie przygasał, zachodzące słońce ozdabiało jej bladą skórę 
ognistymi, kryształowymi paciorkami. Druga kapłanka zanurzała 
muszlę w wodzie i polewała ramiona Faris, podczas gdy trzecia 
rozczesywała jej długie, lśniące pukle. Sylwetki odzianych w szare 
szaty starszych kobiet ciemniały między porastającymi brzegi stawu 
drzewami wawrzynu. Ich szeptane modły pogłębiały jeszcze ciszę 
panującą na stokach.
Faris stała nieruchomo, mimo że każde delikatne dotknięcie 
gąbki parzyło jej skórę. Po długiej podróży powinna właściwie z 
zadowoleniem przyjąć kąpiel. Dlaczego jednak miała wrażenie, 
jakby darto z niej duszę pasami? Doświadczyła już w życiu rytu-
alnych obmyć: gdy wchodziła w wiek dojrzałości i przed pierwszą 
inicjacją, przez jaką przechodzą wszyscy mieszkańcy Westrii, nim 
wybiorą sobie imię. Czyż powodem był fakt, że obce osoby mogły 
oglądać wszystkie jej niedoskonałości, nawet jej bliznę? Tutaj 
wszakże nie padały na nią zdumione, szybko odwracane
spojrzenia, których tak się bała. Tutaj oceniano ją podług innych 
kryteriów.
Dostała gęsiej skórki, gdy znów spłynęła po niej woda.
—	Zimno ci, pani? Jutro ci będzie gorąco.
Gąbka pieściła bok Faris. Przechwyciła wspomnienia kapłanki 
o twardym, splecionym z nią ciele — męskim ciele, jak owo obce 
ciało, które wkrótce ją posiądzie.
„Chyba się nie boję?" — myślała. „Chciałam, żeby Jehan posiadł 
mnie w jaskini, ale wtedy połączyła nas jakaś więź, nie mająca nic 
wspólnego z ceremonialną ofiarą w służbie Westrii!"
—	O tak, Pani była dla ciebie łaskawa — skonstatowała jedna 
z kobiet, zatrzymując wzrok na delikatnie wymodelowanych pier 
siach Faris.
Faris uciekła myślami od melodii srebrnych dzwonków. Bariera, 
którą próbowała się odgrodzić od świata, z chwiejnym migotaniem 
rozwiała się w nicość. Własne ciało zdawało się Faris niewiele 
bardziej materialne, jakby istota jej bytu ulatywała w ciepłe, letnie 
powietrze.
Wtem napotkała chłodne spojrzenie przełożonej Akademii Mędr-
ców, stojącej po drugiej stronie stawu. Cienie na jej twarzy były 
równie niezachwiane co stoki Ojca Gór. Faris wyprostowała się, 
podejrzewając, że kobieta wyczuła jej strach.
,Jestem Faris!" — Znów zaczęła swoje. „Jestem chuda, blada i 
pokryta bliznami. Są we mnie rzeczy, które nie mogą się wydostać 
na światło dzienne, poza tym nic mi nie wiadomo o ludziach i świe-
cie. Co ja tu robię?" Nadal prześladowały ją oskarżenia ojca. Ale 
zaraz nadeszła odpowiedź: „Zostanę Panią Klejnotów". Nie wiedziała 
tylko, czy myśl ta była jej własną, czy też zrodziła się w innym 
umyśle.
Postąpiła krok do przodu w mimowolnym proteście, lecz kapłanki 
natychmiast ją otoczyły i wciągnęły z powrotem w zimne objęcia 
górskiego stawu. Chwilę leżała bez ruchu. Krągłe piersi wystawały 
nad powierzchnię wody, czarne włosy rozlały się wokół głowy 
niczym wodorosty. W końcu wstała nieporadnie. Śmiech kobiet 
rozbrzmiał echami wśród drzew.
„Jestem Faris i nie pozwolę wam skraść mojej duszy!" Gorące 
łzy skąpały jej z policzków do zimnej wody.
Wciąż chichocząc, dziewczęta pomogły jej wyjść na brzeg, wy-
tarły ją do sucha i odziały w szatę z nie wybielonego płótna. Niebo, 
okryte ciemnogranatową barwą, zdobiły czarne desenie drzew. Zza 
gałęzi zamrugała szyderczo gwiazda Pani.
Kiedy przywiodły Faris na łączkę, gdzie miała czuwać tej nocy, 
ostatnie zorze wieczorne już gasły, a na niebie gwiazdki rozkwitały 
niczym pierwsze stokrotki na łące, którą niebawem przykryje białe 
kwiecie.
Twarze kapłanek mieniły się blado pod kapturami, kiedy kolejno 
ściskały Faris. I choć potem odwróciły się, a ich czarne szaty wsiąk-
nęły w mrok, Faris długo jeszcze słyszała w oddali śpiewy.
Wśród gór królujesz, w koronie gwiezdnej,
Nad wielkim morzem,
Płaszczem błękitnym otulasz ziemię;
I mnie chroń, proszę!
Niczym piastunka, co dziecko tuli
Na swoim łonie,
Daj mi schronienie, bo gdzież ma izba?
Gdzież głowę skłonię?...
Faris rzuciła się na rozesłane koce, ukryła twarz w szorstkiej 
wełnie i gorzko zapłakała.
Nagle posłyszała delikatne cykanie świerszcza. Wśród drzew po 
drugiej stronie polany głębszym już głosem skrzeczał chór rzekotek. 
Faris usiadła, pociągając nosem, lecz koncert trwał bez wzglęlłu na 
jej boleść. Ostatni raz wstrząsnął nią dreszcz, po czym złożyła koce 
na kształt prowizorycznego posłania.
Kiedy znowu leżała, okazało się, że ziemia zatrzymała ciepło 
dnia, chociaż niosący zapach siana wietrzyk, który suszył jej włosy, 
był dość chłodny. Stały nacisk ziemi na swój sposób przynosił ulgę. 
Przynajmniej ona była rzeczywista i godna zaufania. Księżyc wsta-
wał nad drzewami. Zamknęła oczy.
Kiedy ocknęła się ze snu, świat kąpał się w blasku.
Przebywszy pół nieboskłonu, biały księżyc przyćmiewał gwiaz-
dy niczym król; taki majestat bił mu z tarczy, że ziemia truchlała 
w pokorze. Koniuszki liści lśniły w jego zimnej poświacie. Oszra-
niając srebrzystymi smużkami przygięte źdźbła traw, wzmagał na-
strój tajemniczości.
Coś ruszało się w cieniu pod drzewami. Faris pomyślała o dziew-
czętach w kwietnych wiankach, których taniec oglądała w warowni. 
Dawało się słyszeć śpiewanie, coś jakby cienkie pojękiwanie wioli 
na granicy słyszalności. Mrowie przeszło jej po plecach. Jakieś 
cienie majaczyły ledwie w zasięgu wzroku, jaśniejsze, niż wynikało-
by to z samego blasku księżyca. Jakże słodko śpiewały, płynąc ku niej 
morzem kryształowej trawy, kiwając na nią rękoma pełnymi światła.
Faris usiłowała skupić się na wspomnieniu pieśni ludzi, smaku 
świeżo wypieczonego chleba, silnych ramion Jehana, jednakowoż 
osobliwa, księżycowa muzyka poderwała ją na nogi. Zrzuciła szatę, 
której ciężar tak jej doskwierał, rozpuściła włosy i ruszyła do tańca.
Faris przebudziła się w świecie cieni, wygrzebała z koców i ro-
zejrzała uważnie, przecierając oczy z ziewaniem. Coś jej się śniło... 
ale co? Przez szparę między gałęziami dostrzegła omglone skalne 
stoki, schodzące do brzegów zatoki. Woda miała ów miękki połysk 
wewnętrznej strony muszli; ciemnofiołkowa, opalizująca toń uzys-
kiwała jaśniejsze, różowe zabarwienie, w miarę jak wstawał świt. 
Ostatecznie słońce wyjrzało zza wzgórz na wschodzie i odrealniony 
świat znów nabrał znamion rzeczywistości.
Nadal oszołomiona wspomnieniem muzyki, Faris rozpoczęła 
powitanie nowego dnia. Raptem przerwała. Po osrebrzonej rosą 
łączce biegły ślady stóp. A zatem naprawdę tańczyła, nie był to tylko 
sen. Zadrżała, próbując sobie wyobrazić, co przyniosą jej świadome 
inwokacje, skoro takie rzeczy działy się, gdy spała.
Nagłemu dudnieniu serca zawtórował nieubłagany łomot cere-
monialnego bębna. Faris stała spokojnie, czekając, aż po nią przyjdą.
*
Caolin przywitał ranek na szczycie Czerwonej Góry. Nie za-
chwycając się pięknem otulonej mgłą doliny, wrócił do domku. Aby 
dopełnić dzieła, dla którego zatrzymał się na górze, musiał efektyw-
nie wykorzystać każdą chwilę dnia.
Nocą wziął kąpiel. Teraz pieczołowicie przyczesał włosy i przy-
wdział świeżą szatę z nie barwionego płótna, własnoręcznie uszytą. 
Narzędzia leżały poukładane na stole. Nadeszła pora, aby wykoń-
czyć i konsekrować kaplicę, w której on będzie panem... własnych 
mocy.
Odetchnął głęboko i podniósł miecz. Uśmiechnął się lekko, gdy 
światło pełgało po głowni, ukazując wyryte na nim jego imię. Oso-
biście przetopił kawałek elayańskiej stali, a ukutą klingę przytwier-
dził do kościanej rękojeści. Wątpił, czy broń wytrzymałaby długo 
w bitwie, lecz nie została stworzona do obrony przed rzeczywistymi 
wrogami.
Podłoga trzeszczała, gdy szedł boso w stronę otwartych drzwi do 
wewnętrznego pomieszczenia. Serce biło mu nieco szybciej niż 
zwykle, lecz ruchy jego pozostały płynne i wyważone. Polegał 
dzisiaj na wiadomościach uzyskanych podczas długich studiów, nie 
na intuicji czy przypadkowej pomocy przyjaznych sił.
Sztychem miecza dotknął ostrożnie dolnej krawędzi futryny.
— W imieniu czterech żywiołów i Mocy, która nimi włada, 
zamykam tę kaplicę na własny użytek taką oto barierą.
Ciągnąc klingę u podstawy ściany z prawa na lewo, zgodnie z 
ruchem słońca, przywołał w wyobraźni obraz mgły unoszącej się z 
bruzdy wyżłobionej w podłodze klingą miecza, która lśniła mętnie i 
krzepła. Kiedy dotarł do rogu, położył miecz na parapecie otwartego 
okna, wyszedł na werandę, ponownie go wziął i obszedł dokoła 
budynek. W taki sam sposób dostał się do środka i doszedł do futryny 
od drugiej strony.
Wola Caolina wzmocniła i utwierdziła barierę, unosząc ją ponad 
dom, zamykając tym samym komnatę pod świetlistym kloszem. Nie 
widziało jej oczywiście oko śmiertelnika, była to bowiem mentalna 
konstrukcja, fundament całej serii obrazów, na którym wesprze się 
jego świątynia — zarówno duchowa, jak i materialna. Zebrana przez
lata wiedza pozwalała mu sądzić, że kaplica ze wszystkich stron 
prócz drzwi zabezpieczona jest teraz przed niepożądaną ingerencją 
istot duchowych, obcych myśli, sugestii czy zaklęć.
Oparł miecz o ścianę i chwilę odpoczywał. Wstrząsnął kilkakrot-
nie ramionami, żeby pozbyć się w nich sztywności. Potem zacisnął 
wargi i wyzbył się wszelkich zbędnych myśli. Szykował się do 
wejścia.
—	Musisz tam wejść.—Kapłanka Świętego Gaju schowała ręce 
do szerokich rękawów zielonej tuniki i skinęła na Faris.
Blask słońca — zielonkawy, przesiany przez gęstwę niezliczo-
nych liści opromieniał twarze. Polana była pusta, wyłożona jedynie 
kobiercem szmaragdowego mchu. Faris podniosła wzrok na samotną 
sekwoję, opasłą w pniu i starganą wieloma zimami, a mimo to zielo-
ną niby młode drzewko, które dopiero co rozwinęło listki na słońcu.
Zatrzymała się jednak po kilku niepewnych krokach.
Jak odbicie przesłonięte spadającym liściem, tak wielka sekwoja 
zatarła się jej przed oczami, i jak obraz powstający na uspokojonej 
tafli jeziora, ponownie ukazała swe kształty. Teraz jednak była to 
ludzka postać, mężczyzna z grzywą zielonych loków, o skórze i 
ubraniu w czerwonobrązowych odcieniach. Oczy miał głębokie 
niczym studnia czasu.
Faris splotła ręce, chcąc opanować drżenie. Stała oto przed 
obliczem Pana Drzew.
—	Córo północy, piękna jak lilii kwiat, bądźże pozdrowiona. — 
Głos jego docierał do świadomości Faris z szumem wiatru kołyszą 
cego liśćmi.
—	Dziękuję, panie. 
Westchnął.
—	To ja pierwszy spośród Pierwszych Ludzi podpisałem się pod 
Przymierzem, jakie zatwierdziła twoja pramatka. Mnie też przysłu 
guje prawo przepytania każdej, która przybywa po Klejnoty Mocy. 
Tutaj zaczynają swe dzieło i tutaj spoczywają po skończeniu swej 
pracy.
Ciężki zapach wilgotnej ziemi zatykał nozdrza. Co miała mu 
powiedzieć?
—	Zdobędziesz szacunek, władając tą ziemią... a czy nas usza 
nujesz? Będziesz napominać ludzi, by nie grzeszyli przeciwko so 
bie... a czy ich ukarzesz, gdy zgrzeszą przeciwko swym pokrewnym 
plemionom? Zgodzisz się stracić wszystko, ażeby wszystko zostało 
uratowane?
„Tak... Nie! Co to ma znaczyć?" — Faris zmagała się z odpo-
wiedziami, lecz zadął gwałtowny wicher, a kiedy znów mogła coś 
zobaczyć, zniknął Pan Drzew, a z nim razem polana.
U jej stóp ział otwór głębokiej jamy. Obok siedział zakuty w 
zbroję rycerz z błyszczącym mieczem na kolanach. Wstał i pochylił 
miecz w jej stronę. Sztych zawisł nad sercem przyszłej królowej.
—	Jak brzmi twe imię?
—	Mam na imię Faris — wyszeptała, zerkając bystro na niego, 
czy to aby nie Jehan.
—	Nie tutaj — stwierdził obcym, metalicznym głosem. — Tutaj 
twe imię brzmieć będzie Poszukiwaczka Prawdy, póki nie zasłużysz 
na dostojniejsze miano. — Opuścił miecz i chwycił ją za rękę.
—	Zaczekaj... — Nie była całkiem pewna, co właściwie przy-
rzekła Panu Drzew. Potrzebowała czasu do namysłu.
—	Wejdź, w imię Stwórcy Wszechrzeczy! — Wojownik wkro-
czył do jamy. Usiłowała się opierać, ale on wciągnął ją na wąskie, 
tonące w ciemności schodki.
Caolin przemierzał komnatę w kierunku zgodnym z ruchem 
słońca, posypując ją solą z trzymanej w ręku glinianej miski.
—	Niech kaplica oczyści się z duchów wszelakich! Na moce 
ziemskie, zaklinam, idźcie precz!
Po dokonaniu obejścia odniósł miskę do sąsiedniej izby, wrócił 
z kropielnicą pełną święconej wody i powtórzył całą procedurę. 
Trzecie oczyszczenie przeprowadził przy pomocy kadzielniczki wy-
dzielającej zapach mirry, a czwarte ze świecą, której blask dotarł do
wszystkich zakamarków pomieszczenia. Na koniec szybkim ruchem 
miecza ustanowił zaporę na drzwiach.
A potem stał nieruchomo pośrodku kaplicy, wsłuchany w swój 
oddech i świstanie wiatru wśród skalnych załomów. Dawno już prze-
stał żałować, że brakuje mu tej wyczulonej wrażliwości, jaka pozwala 
się natychmiast zorientować, czy pomieszczenie jest oczyszczone. 
Polegał teraz wyłącznie na wiedzy i sile woli. Korzystał z mądrości 
Akademii, odrzucając jej wsparcie i zarazem zwierzchnictwo.
—	Powiedzie mi się! — mruknął. — Nie może być inaczej! — 
Odwracając się ku kolejnym kątom pomieszczenia, ze wzniesionymi 
rękami wygłaszał inwokację. — Ja, Caolin, poświęcam tę kaplicę, 
aby służyła mi do poszukiwań wiedzy oraz władzy nad mocami, 
które wrą w otaczającym mnie świecie, jak i tymi, co drzemią ukryte 
w moim wnętrzu! Poświęcam ją w imię czterech żywiołów, przez 
Moc, co powołała owe żywioły do istnienia, i na fundamencie góry, 
na której stoję. A jeśli zdradzę własne przekonania, niech one i mnie 
zdradzą!
Podłoga zadrżała. Caolin zachwiał się, nie wiedząc, czy to prze-
żyte emocje tak go oszołomiły. Krew pulsowała mu w skroniach.
Kaplica nareszcie była gotowa, teraz należało wziąć się do jej 
wystroju.
Cztery stopnie niżej Faris zatoczyła się w mrocznej komorze, 
przesyconej odorami wilgotnej ziemi. Gdy wpadła na ścianę, która 
od razu usypała się spod jej rąk, zaczęła desperacko macać wokół 
siebie. Przeszkadzał jej zsunięty na oczy kaptur.
Dał się słyszeć głuchy stukot żelaza o drewno. Z nieokreślonego 
miejsca doleciała odpowiedź:
—	Kto wchodzi do świętego kręgu?
—	Strażnik Bramy prowadzi chętną do wzięcia udziału w miste-
rium. — Głos jej przewodnika rozległ się bardzo blisko. Dosięgła po 
omacku zimnej zbroi i przylgnęła lękliwie do pancernego ramienia.
—	Czy została oczyszczona, jak nakazuje prawo?
—	Wszystkie wymogi prawa zostały spełnione.
—	A więc wejdźcie.
Drewno zachrobotało o kamień. Ciężko dysząc, Faris postąpiła 
krok do przodu i nagle zdała sobie sprawę, że jest już w sanktuarium.
—	Czegóż szukasz, Poszukiwaczko? — zadudnił głos.
Co powinna odpowiedzieć? Przyniosłaby wstyd Jehanowi, gdy-
by teraz sobie nie przypomniała. Poza tym, cokolwiek miało ją tu 
spotkać, nie było zapewne tak straszne jak w jej wyobrażeniach.
—	Stąpam przez mroki i szukam drzwi... Żywioły bój we mnie 
toczą. — Wzięła głębszy oddech i dodała niezdecydowanie: — 
Klejnoty Westrii wzywają mnie, szukam niezbędnej mądrości.
Nastała krótka chwila ciszy.
—	Kto przemówi w jej imieniu?
—	Ja przemówię w imieniu Akademii. — Faris rozpoznała nieco 
twardy, acz słodki głos Mistrza Jałowców.
—	A ja przemówię w imieniu Klejnotów! — Ów drugi głos był 
młody. Ciało Faris zadrżało niczym struna harfy, której sąsiadkę 
trącił palec muzyka.
Ktoś delikatnym ruchem zdjął jej kaptur z głowy. Zmrużyła oczy 
oślepiona nagłą jasnością.
Wszystko było po staremu. Stała znowu na trawie, sekwoje 
otaczały ją kołem, nad nią wisiało pogodne niebo. Nadal przebywała 
w znanym sobie świecie. Gdy oczy jej przywykły do światła, ujrzała 
przełożoną Akademii, która przeszywała ją wzrokiem spoza grani-
towego ołtarza. Faris dostrzegła również sylwetki innych postaci 
w kręgu, lecz jakoś nie widziała ich twarzy. Po obu stronach dwa 
słupy wystrzeliwały w niebo — biały i czarny. A za nimi... czyżby 
stał Jehan? Światło znów poraziło jej oczy.
—	Chodź.
Mistrz Jałowców obdarzył ją zachęcającym uśmiechem i popro-
wadził bliżej ołtarza, gdzie uklękła, gładząc palcami kamień. Blask 
słońca tańczył w złotej misie.
Przełożona Akademii zaczęła poddawać Faris słowa przysięgi, 
głosem czystym, przynoszącym ukojenie nerwów. Słowa odbijały 
się echem w jej duszy.
—	Upadłszy na kolana z nadzieją na poznanie tajemnicy, nie
wiedząc niczego i nie kierując się własną wolą, przyrzekam nie 
rozpowiadać beztrosko o tym, co będzie mi ujawnione, a do wyzna-
czonego celu wszelkimi siłami dążyć. Nadto przyrzekam nie przy-
nosić ujmy posiadanej mocy, bez względu na pokusę, poprzez wy-
rządzanie krzywdy innym istotom lub poprzez umniejszanie roli 
Przymierza. A jeśli przysięgę złamię, tedy zgładźcie mnie wy, o 
władcy wiatrów, którzyście władni zgładzić to, czego nikt inny nie 
zdoła, i uderzyć tam, gdzie nikt inny nie może!
Nastąpiła przerwa. Faris zobaczyła miecz zbrojnego rycerza, 
wiszący nad płytą ołtarza. Głos wiązł jej w krtani na myśl, że 
własnowolnie wydaje na siebie wyrok. Niemniej podjęła:
—	I jako się niniejszym kłaniam pod owym mieczem, tak jego 
sądom się poddaję. Klnę się na me imię i na mą duszę, a także na 
tego, co jest wszystkim i wszędzie.
Faris przylgnęła całym ciałem do ołtarza. Mistrz Jałowców deli-
katnie pomógł jej wstać. Poprzez jej osłabioną barierę przedarła się 
fala jego troski.
—	Skoro odpowiedziałaś zadowalająco i przysięgę należytą zło 
żyłaś, wolno ci teraz ujrzeć rzeczy ukryte! — obwieściła przełożona 
głosem ciepłym jak promienie słońca. — Niechaj rozpocznie się 
misterium ziemi!
Caolin przyklęknął w północnym kącie kaplicy i zapalił rząd 
żółtych świeczek przed wielostopniowym ołtarzykiem. Na samym 
wierzchu leżał skalny odłamek ze szczytu Czerwonej Góry. Na 
niższych stopniach stało gliniane naczynie z solą i wiklinowy koszyk 
z grudą ziemi, w której korzonki już zapuściło ziarnko zboża.
Owe rekwizyty symbolizowały aspekty siły, jaką pragnął po-
siąść: płodność gleby, uporządkowaną strukturę kryształków soli, 
a nade wszystko niespożytą wytrzymałość kamienia.
Wolno wygłosił słowa konsekracji.
—	Jestem ziemią, fundamentem, sferą, w której początek biorą 
wszystkie żywioły.
Treść słów docierała do świadomości Faris od strony stojącej 
przed nią postaci, wszakże sam dźwięk zdawał się wydobywać wraz 
z drżeniem ziemi spod stóp Pani. Suknia jej łączyła w sobie jasne, 
pszeniczne, upstrzone zielenią tony z brunatnymi cieniami wokół 
krągłości i zakamarków ciała równie zdobnego w kwiaty co majowa 
łąka. Oblicze, rodzące skojarzenie z wymodelowanymi przez wiatr 
wzgórzami, promieniało nieskalanym pięknem.
—	Witaj, o Pani Ziemi, w której każda istota uzyskuje swą 
formę! — Pierwsze słowa litanii wypłynęły z ust przełożonej Aka-
demii, mistrza, wszystkich zgromadzonych w kręgu, a nawet, jak 
wydawało się Faris, zawtórowały im również liście i źdźbła traw.
—	Jestem ziemią. Moje ciało to żywa gleba, skały są mi jak 
kości, w moich żyłach płynie metal. Fale mnie zalewają, wicher 
smaga, ogień trawi, a mimo to trwam.
Faris ugięła się pod brzemieniem ziemi. Upadła w ciemność 
bezdennych oczu Pani. Skały zwierały się na jej kościach. Przeciskała 
się przez niezliczone, wielobarwne warstwy. Rozumiała znaczenie 
nacisku, przemieszczenia i podziwiała nieskazitelność klejnotów, 
które nigdy nie miały ujrzeć światła dziennego. Dostrzegła prawdzi-
we oblicza duchów, które uczyły skały rosnąć.
—	Jestem ziemią. Jestem oblubienicą i matką. Ożywia mnie 
słońce i deszcz. Życie kiełkuje z mojego łona, by wznieść się raz 
jeszcze do nieba. Ze mnie pochodzi wszystko, co rośnie i co zielone.
Faris czuła, jak życie tętni w jej żyłach. Wyskoczyła z dziką 
werwą w stronę światła, doznała ciepła, zakołysała się na wietrze 
pachnącym sosnowym igliwiem. Znów pokłoniła się Panu Drzew i 
zatańczyła z duszkami, które wybiegały do niej spod liści i kwia-
tów. Z rozkoszą napawała się życiem, z rozkoszą powróciła do 
brzemiennej ciemności.
—	Dziecię ziemi, tyś z mojej tkanki zrodzona. Wiedz, że aż do 
skończenia czasu, kiedy z Panem Niebios ponownie się złączę, tą 
ziemią pozostanę.
Blask oślepił Faris. Odwróciła wzrok, przypominając sobie, kim 
jest i gdzie się znajduje.
—	Skoro zobaczyłaś i pojęłaś, zostaniesz teraz wyświęcona. —
Kapłanka ziemi posypała Faris solą, a Mistrz Jałowców otulił ją 
brązową płócienną tuniką i zaprowadził z powrotem do ołtarza.
Ktoś szedł do niej poprzez światło. Zdusiła w sobie powitalny 
okrzyk na widok Jehana, niosącego pas z klejnotem w sprzączce, 
błyszczącym niby widziane przez listowie słońce o zachodzie. Wargi 
króla wypowiedziały jej imię, potem złożyły się do uśmiechu. Poczu-
ła chłodny dotyk Kamienia Ziemi — na czole, na piersiach, na łonie.
Wokół Faris migotały błyski wśród cieni. Udzielała jej się radość 
wszystkich żywych organizmów w Westrii, upojonych słońcem, się-
gających korzeniami do ziemi. O wiele lepiej znała strukturę skał pod 
warstwą gleby niż wygląd własnych kości. Zrozumiawszy ziemię, 
uświadomiła sobie raptownie, jak należy się z nią obchodzić — nie 
wywierać na nią nacisku, ale kształtować wolę w zgodzie z naturą.
— Zapoznana z misterium ziemi, otrzymasz teraz jej moc.
Z wielką ostrożnością Caolin przelał święconą wodę z kryszta-
łowej flaszeczki do srebrnego pucharu, wysadzanego kamieniami 
księżycowymi. Uniósł go z namaszczeniem i ustawił na ołtarzu w 
zachodnim rogu kaplicy. „Woda — pomyślał — jakże miękka i 
niezastąpiona, która jednak mogłaby w swej furii ogołocić drzewo z 
gałęzi, a w swej cierpliwości rozsadzić skałę". Potrzebował siły, 
jaka drzemała w wodzie.
Zapalił srebrne świeczki i ustawił je w rządku. Na dnie pucharu 
połyskiwała iskierka światła. Jak Morska Gwiazda...
Caolin odegnał od siebie tę myśl. Niechże Faris i Jehan zawracają 
sobie głowę podobnymi dyrdymałkami. On zajmie się własnąmagią!
Otrzeźwił ją chłód wody na twarzy — znów była na polanie. 
Potrząsnęła głową ze zniecierpliwieniem, patrząc na Jehana.
.Jestem Faris, a to Święty Gaj Westrii. Stąpam po twardej ziemi".
Czuła jednak, jak siła ziemi unosi się falą od jej bosych stóp i 
wnika do kości. Truchlejąc ze strachu, zrozumiała, że w gruncie 
rzeczy nie jest już Faris... niezupełnie.
Następne dotknięcie wody kazało jej skupić się na stojącej przed 
nią postaci.
Jego blade oblicze ściągało jej uwagę, podobnie jak zwraca na 
siebie oczy pełny księżyc na niebie. Szara szata mrugała przymglo-
nymi kolorami tęczy: purpurą, błękitem, zielenią.
—	Jestem wodą: wodą z nieba, wodą z morza, wodą życia z krwi 
człowieczej, wodą śmierci z łez pochodzącą.
—	Witaj, Panie Wód, wielki karmicielu!
—	Jestem mgłą na wzgórzach, deszczem wsiąkającym w glebę, 
burzą spłukującą brudy. Kropla po kropli zwyciężam najtwardsze 
kamienie. Zsyłam powodzie, by gnębiły narody. Zatapiam puszcze, 
wypełniam doliny. Wyżynając brzegi, tworzę dla mórz nowe dominia.
Trawa pod stopami Faris kołysała się szarymi falami. Zatonęła. 
Ryba w białej kolczudze eskortowała ją między wielkimi kształtami, 
które poruszały się niemrawo w głębinach. Płynęła zadziwiona. 
Wtem ukazały się delfiny i zagwizdały z zachętą, zapraszając do 
swej zabawy. Z szafirowej toni wystrzeliła ku niebu wśród oślepia-
jących rozprysków piany. Oblekła się chmurą, jako deszcz spadła na 
ziemię, przesączyła się ukrytymi szczelinami i pod postacią ciemne-
go, podziemnego strumienia szukała drogi do morza.
Gdy cykl się dopełnił, Faris zrozumiała, że oblano ją wodą z 
kielicha, a na sobie, zamiast brązowej, ma szatę w zielonkawym, 
morskim odcieniu. Blask bił z kamienia — blask zawierający 
wszystkie barwy morza. Próbowała dojrzeć za nim Jehana, lecz jego 
dotyk znów wtrącił ją w głębiny.
Zanurzyła się w niezmierzonych morskich odmętach, odpowia-
dając przyborem wód na zew księżyca. Umiałajuż pływać wraz z ich 
prądami, czerpać z ich mocy.
—	Zapoznana z misterium wody, otrzymasz...
Caolin zakasłał, kiedy słodki dym dostał mu się do płuc — 
unosząc się chwiejnie z kadzidła w mosiężnej misie, osnuł całą ka-
plicę. Seneszal kontynuował rytuał: intonował święte formuły i od-
powiedzi, kładąc na odpowiednie miejsca różdżkę, piórko i dzwo-
nek. Pan Wiatrów był zarazem Panem Magii, władcą niesionych 
w powietrzu słów, które się swobodnie kształtowały.
Drżącą ręką zapalał niebieskie świeczki. Zmuszał się, by nie 
działać w pośpiechu, by nie ulec zmęczeniu spowodowanemu tak 
długim natężaniem woli. W Świętym Gaju połowa Akademii wspól-
nymi siłami pomagała w inicjacji jednej słabej dziewczyny. Caolina 
rozpierała duma (zaprawiona goryczą), że poradzi sobie ze wszyst-
kim w pojedynkę.
Przez chwilę żałował, iż nie sprowadził sobie nikogo do pomocy. 
Ale kogóż mógłby poprosić? Człowiek nie popełniał przestępstwa, 
budując sobie kaplicę celem doskonalenia swej duszy, lecz gdy 
budował ją na szczycie Czerwonej Góry, co poniektórzy mogli 
widzieć w tym zgorszenie. Kogo mógłby być pewnym, że nie wyzna 
wszystkiego — dajmy na to — wścibskiemu Mistrzowi Jałowców?
Caolin wykrzywił usta, myśląc o Ordreyu potykającym się w ciem-
ności, wyobrażając sobie kpiarskie uwagi Ercula Ashe'a. Nie, lepsza 
samotność niż praca z tak zawodnymi pomocnikami, nawet jeśli 
bolały go przygarbione plecy, a dym szczypał w oczy.
Faris odwróciła twarz do wiatru i odetchnęła pełną piersią, po-
woli próbując dojść do siebie. Intensywny zapach sekwoi przesycał 
powietrze, ciepły wiaterek wysuszał twarz i włosy. Mistrz Jałowców 
przyprowadził ją do wschodniej strony kręgu, ale kiedy to się stało 
— nie pamiętała.
Jednakże przestała się zastanawiać, czy jest przy niej Jehan, gdy 
poczuła w swym ciele urodzajność ziemi, a zarazem niezmożoną siłę 
jego ciała. Gdy poczuła delikatne falowanie morza i równocześnie 
gwałtowność burzy. Zerknąwszy przez ramię na dwa słupy — żeński 
i męski, ciemny i jasny — zrozumiała, dlaczego tu byli oboje.
Wiatr ciął chłodem w policzki, jakby dmuchał od pól lodowych 
lub przebył rozgwieżdżone otchłanie nieba. Wdychane powietrze 
wywoływało w niej dreszcze, wyostrzając jednocześnie zmysły.
— Jestem powietrzem, wiatrem niebios i tchnieniem życia.
Stojący opodal kapłan miał gładkie, chłopięce rysy i wesołe
spojrzenie. Wiatr szarpał jego pomarańczowym płaszczem i burzył 
płowe włosy.
—	Rozwiewam po świecie zimno i gorąco, wypędzam chmury 
znad morza, ażeby użyźniły kraj swym brzemieniem. Roznoszę 
nasiona po ziemi i pyłki od kwiatu do kwiatu. Mogę być straszny jak 
piorun lub delikatniejszy od puszku.
Ostatnie słowa zagłuszył poryw wichury. Faris poczuła, jak świat 
wiruje. Pędziła w górę z prędkością zapierającą dech w piersiach, 
potem opadała leniwymi spiralami. Wiatr nastroszył jej pióra, roz-
prostowała więc skrzydła. Okiem orła oglądała zawiłe obrysy lądów. 
Ze wzgardą dla siły ciążenia bawiła się na wietrze, odnajdując w 
przestworzach królestwo swobody, o jakiej zwyczajni ludzie nie 
mogli nawet marzyć.
—	Prócz tego przenoszę dźwięki, które poruszają twą duszę, jak 
też słowa, co pozwalają ci zrozumieć świat.
Słodkie dzyń, dzyń dzwonków oddzieliło obrazy od dźwięków 
i oto nieoczekiwane współbrzmienie harf i rogów ułożyło nuta po nu-
cie napowietrzną melodię, która ściągnęła ją, rozdygotaną, ku ziemi.
—	Jakież twe imię?
—	Poszukiwaczka Prawdy.
—	Kim jesteś?
—	Faris.
—	Czym jesteś?
—	Kobietą.
Mnożyły się pytania i odpowiedzi. Słowo po słowie wywlekano 
z niej imiona i nazwy, które składały się na jej tożsamość — pytając, 
porównując i zaprzeczając, aż na koniec przestała się orientować, co 
jest prawdą, a co nie.
Pozbawiona imienia, wpatrywała się w swego rozmówcę, pod-
czas gdy otulały ją zwiewne obłoki kadzidłowego dymu, a ktoś 
nakładał jej pomarańczową szatę na ramiona. Jehan uniósł kryształ 
wypełniony światłem, a kiedy poczuła chłodne dotknięcie, poznała 
imię swoje, jego oraz wszystkich rzeczy i stworzeń ziemi.
—	Zapoznana z misterium powietrza...
*
Blask trzech par świec pełgał pośród cieni. Błąkał się chybotliwie 
po srebrze i mosiądzu, dotykał tkanin i glinianych naczyń, na prze-
mian odsłaniając i zakrywając dekoracje ołtarzy ziemi, wody i po-
wietrza. Caolin oddychał wolno, przygotowany do ostatniej kon-
sekracji.
Ostrożnie ustawił wielką świecę na najwyższym stopniu ołtarza, 
nad mieczem. Tu świece były czerwone, lichtarze wykonane z pole-
rowanej miedzi — ulubionego metalu Pani.
Owej Pani, o błogosławieństwo której dokładnie w tej chwili 
proszono na ceremonii z udziałem Jehana i Faris. Caołinowi głowa 
pękała z bólu, lecz musiał powstrzymać się od krzyku, musiał 
zachować spokój. Przybliżył małą świeczkę do świec stojących na 
ołtarzu ognia i zbudził je do życia.
— Co grzeje, może też czasem oparzyć — mruknął. — Duch 
ognia nie jest niczyim niewolnikiem, ale i on będzie mi służyć.
Wlepił wzrok w ogień świecy, lecz w płomieniu dostrzegł jedy-
nie błysk oczu Jehana, kiedy Faris dawała mu odpowiedź. Caolin 
pamiętał, jak dawnymi czasy w oczach tych malował się identyczny 
wyraz, gdy patrzały na niego.
Czy i tamto zawdzięczał sztuczkom Pani Ognia?
Jehanie...
—	Pora rozpocząć misterium ognia!
Gdy jego imię wciąż brzmiało w sercu Faris, przeniosła wzrok 
z króla na przełożoną Akademii, a potem na postać, ku której mistrz 
teraz ją prowadził. Wyczuwała jego rosnące napięcie; spojrzała nań 
przelotnie, ciekawa, co obawiał się zobaczyć. Raptem skrzyżowała 
spojrzenie z kapłanką ognia. Udzieliła jej się — i wzajemnie — 
radość Jehana.
—	Jam jest ogień światła i życia. I miłości.
Kapłanka nosiła szaty utkane z błyszczącego materiału, przety-
kanego szmaragdowymi i karminowymi nićmi. Łopotały wokół niej 
w żarze buchającym, zdawało się, z miedzianej lampki w jej ręku. 
Płomień przykuł uwagę Faris i wprowadził ją w samo serce ognia.
—	Jestem ogniem z rdzenia ziemi, ogniem sił żywotnych czło 
wieka i zwierzęcia, ogniem namiętnej, ślepej miłości.
Cienie otoczyły Faris. Uczyniwszy w nich wyrwę, strzeliła w nie-
bo płomienistą pochodnią. Szybowała wśród gwiazd, stała się słoń-
cem, a potem światłem, które znów padało na ziemię. Sięgała każ-
dego liścia, tworząc nową substancję. Połykana przez żywe istoty, 
ożywiała ich ciała. Płonęła w ich krwi, dostarczając ciepła, aby 
mogły się poruszać i łączyć z sobą w harmonii.
A ogień ciągle palił jej się przed oczami, sypiąc żarem i pochła-
niając jej ciało, póki nie poczuła się muszlą, przez którą prześwieca 
blask. Jasność skupiła się w jednym punkcie i zbliżyła, oślepiając. 
I nagle coś oparzyło ją w czoło. Ujrzała swe odbicie w oczach 
Jehana.
—	Zapoznana z misterium...
Faris niewiele słyszała. Nie przejęła się tym, że Jehan zdjął jej 
z czoła Klejnot Ognia. Miała wrażenie, jakby stąpała jego stopami, 
jakby w niej przebywał. Prowadzono ją naokoło kręgu. Roztaczała 
wokół siebie kojące ciepło wszystkich ognisk w kraju; płonęła w 
żyłach każdej poruszającej się istoty, materię przekształcając w 
energię. Wyczuwała delikatne płomyki więzi łączących od dawna 
poślubione pary, zaufanie przyjaciół, żarliwość kochanków, którzy 
są paliwem dla siebie nawzajem. Musnęła w przelocie natężony 
umysł Caolina, pochłonięty wielkim zadaniem.
Stała i płonęła nie spalającym ogniem.
Caolin miał na sobie białą szatę. Stał zgięty w ukłonie nad nagim 
kamieniem pośrodku swej kaplicy. Złote naczynie wciąż było puste, 
podobnie jak ołtarz wciąż był tylko kamieniem. Poświęcił cztery 
kąty czterem żywiołom, na których współdziałaniu opierało się całe 
ziemskie życie, lecz poszczególne części wciąż nie tworzyły całości.
Teraz musiał się zająć środkiem — zrównoważyć, zespolić, 
skoncentrować moce.
Podszedł raz jeszcze do ołtarza ziemi i położył rękę na pryzmie 
węgla.
—	Istoto ziemi, do ciebie przyzywam całą ziemską potęgę. 
Wyobraził sobie, że wszystkie siły, jakie umieścił w tym ołtarzu,
przepływają po twardych, omszonych grudkach węgla. Zaniósł je do 
złotej misy.
W następnej kolejności podszedł do ołtarza wody i namacał 
pryzmę suszonych wodorostów, wzywając w myślach całą wytrwałą 
siłę morza, by się w nich zawarła. Potem dorzucił je do węgla.
Nim zabrał kadzidło z ołtarza powietrza, położył szczególny 
nacisk na inwokację wypowiadaną do żywiołu, którego obecność 
była równie nieodzowna dla życia ognia, co i dla jego własnego.
Ostatecznie zwrócił się do ołtarza ognia, którego płomień, jak 
wszystkie płomienie, narodził się przed wiekami z żaru słońca. 
Przytknąwszy białą świeczkę do dużej świecy, obserwował z zapar-
tym tchem, jak iskry obejmują oblane woskiem włókna knota, na-
bierają mocy i stają się płomykiem.
—	Istoto ognia, ty jesteś nasieniem światła, ośrodkiem, wokół 
którego zbierają się wszystkie pierwiastki.
Wstał i trzymając ostrożnie świeczkę, zaczął obchodzić kaplicę. 
Zrazu cicho zaczął intonować imiona żywiołów i atrybuty, jakie im 
przydał. Stopniowo jednak podnosił głos, aż wreszcie echa tłukły się 
w jego głowie, podobnie jak odbijały się od ścian kaplicy.
Był oszołomiony i ciągle jeszcze huczało mu w uszach, gdy 
odwracał się do głównego ołtarza i wrzucał świeczkę do złotej misy 
—jej zawartość zajęła się błękitnym ognikiem, zasyczała, błysnęła 
jaśniej. Caolin wstrzymał oddech, błagając w duchu, by nie zgasło. 
Kręciło go w nosie od pomieszanych zapachów sandałowca i morsz-
czynów. Podpałka syczała i skwierczała, ogieniek migotał z począt-
ku niepewnie, lecz już po chwili szumiał spokojnie w misie.
Nie ruszając świeczki ze skraju misy, Caolin oczyścił umysł ze 
wszystkiego prócz myśli o mocach, które teraz przyzywał. Położył 
dłonie na kamieniu po obu stronach misy.
—	W imieniu ziemi! W imieniu wody! W imieniu powietrza! 
W imieniu ognia!
Jego okrzyk przerodził się we wrzask, kiedy zamykał moce 
wszystkich żywiołów w kamiennym ołtarzu.
Stracił oddech, w oczach mu pociemniało, zachwiał się na no-
gach. Wnet jednak zrozumiał, że wcale nie na skutek własnej słaboś-
ci: to sam kamień zatrząsł mu się pod rękami. Ziemia drżała i dał się 
słyszeć głuchy pomruk, jakby poruszyło się we śnie jakieś wielkie 
zwierzę. Caolin dostał drgawek, gdy poprzez dłonie przechwycił z 
powrotem całą moc, jaką posłał do rdzenia góry.
Znów krzyknął, niezdolny oderwać ręce od ołtarza. Przez chwilę 
ogarniał harmonię żywiołów nie samym tylko rozumem, ale każdą 
komórką ciała; stateczna moc góry równoważyła jego pozytywną 
energię.
Na moment zamknięte przegrody w duszy Caolina zostały roz-
warte i wtedy po raz drugi w życiu nie był sam.
Pani Klejnotów!...
Faris stała przed głównym ołtarzem w Świętym Gaju ze wzro-
kiem porażonym przeczystym blaskiem. Ziemia drżała jej pod sto-
pami, szumiało w skroniach i tętniło w uszach, choć serce biło 
miarowym rytmem.
— Pani Klejnotów!
Kiedy jednak powróciła jej zdolność widzenia, okazało się, że to 
nie jej serce biło tak miarowo, lecz łomotał bęben, a ziemia drżała 
pod stopami tańczących ludzi. Ponownie ją odziano w czarną szatę 
kapłanki.
Stała nieruchomo, próbując odzyskać kontrolę nad ciałem — nad 
wzrokiem, oddechem, równowagą. Świadomość jej musiała udźwig-
nąć spory bagaż nowych doświadczeń. Czuła w sobie zmagania 
żywiołów, a także rozdwojenie jaźni pomiędzy Faris-śmiertelniczką, 
a Panią Westrii, której ciałem była cała kraina, krwią — rzeki i 
strumienie, oddechem — wiatr, a życiem — krzepiące światło.
Zniknęli gdzieś kapłani i kapłanki czterech żywiołów. Zamiast 
nich Faris ujrzała dwa kręgi: krąg ubranych na biało mężczyzn i krąg 
ubranych w czerń kobiet. Wszyscy przesuwali się wokół dwóch 
słupów i kamiennego ołtarza. Połączyć Faris i owe słupy, a powsta-
łyby dwa boki kwadratu, usytuowanego naprzeciwko innego kwad-
ratu, jaki uprzednio utworzyły żywioły. Przeciwległy kąt... Faris 
dostrzegła rąbek bieli poza płomieniem na ołtarzu. Czyżby tam stał 
Jehan?
Mrużąc oczy, próbowała wypatrzyć jakieś znajome twarze, lecz 
wszyscy byli jej obcy, pogrążeni w medytacjach. Czarny krąg się 
zacieśnił. Faris zobaczyła nagle przełożoną Akademii, która wycią-
gała do niej ramię, zapraszając do tańca. Ruszyła za nią bez sprzeci-
wu, bose nogi same ją prowadziły w rytm bębna. Wkrótce okrążyła 
ołtarz, lecz tam już nikogo nie było.
A jednak wyczuwała obecność jakiejś biegunowo odmiennej 
istoty, która, podobnie jak ona, zataczała koła wokół ołtarza, będąc 
dla niej doskonałą przeciwwagą. W konsekwencji spojrzała niejako 
z innej perspektywy na zebrane w niej żywioły. Poczuła słodycz Pani 
Kwiatów i bogactwo Królowej Zbiorów. Także niewyczerpaną siłę 
Pana Kamieni. Szlachetna prostota Księżyca wzbudziła w jej ciele 
morską falę i musiała się pokłonić przed mocą Pana Fal i Sztormów. 
Była tchnieniem Wiosny w powietrzu i uciekała przed siłą Wiatru. 
Była przytulnym ogniem w kominku i dzikim płomieniem pożogi.
Choć skóra Faris płonęła, szarpały nią dreszcze. Wyczuwała w 
powietrzu czyjąś przytłaczającą obecność. Sięgnąwszy do nie 
tkniętych dotąd zakamarków umysłu, przypomniała sobie ceremo-
nię podczas święta Beltane i to, jak została wówczas opętana, jak się 
bała. Cóż się dzisiaj czaiło, aby zawładnąć jej ciałem? Co miało z 
tego wyniknąć? I gdzie był Jehan?
Topniała liczba tańczących; białe i czarne szaty łączyły się w 
pary i znikały między drzewami. Faris nie mogła wszakże pójść w 
ich ślady. Dudnienie bębna zatrzymywało ją w kręgu, a do towa-
rzyszących im tajemniczych istot dołączały coraz to ważniejsze: 
Pani Mądrości, Pani Gwiazd oraz ta, co zowiąją Ciemnością, z której 
wszystko wzięło początek i do której wszystko musi powrócić.
Na koniec Faris pozostała sama, umilkł bęben. Przestępowała 
chwiejnie z nogi na nogę, drżąc na całym ciele. Szybko opuszczały 
ją siły. Osunęła się na kolana.
„Miej litość nade mną, miej litość nade mną, o ty, któryś jest..." 
Nie wiedziała jednak, o co i do kogo zanosi modły. Wszystkie te bo-
ginie, które nawiedzały ją, zlewały się w jedność, w miarę jak 
przybliżała się ta następna istota. Westria czekała na nadejście króla.
„Nie lękaj się".
Wolno się odwróciwszy, Faris ujrzała obwiedzioną światłem 
postać człowieka. Gdy wszedł w cień padający od słupa, rozpoznała 
sylwetkę Jehana. Jasne i ciemne smugi pląsały po jego ciele, kiedy 
się do niej zbliżał. Zrzucił szaty. Szerokie bary i wąskie biodra, jego 
triumfująca męskość — wszystko to należało do człowieka i do 
bóstwa pospołu.
Powietrze zdawało się parzyć.
Podszedł do niej. Odpiął klamrę spinającą szaty Faris, a te opadły 
z szelestem. Ucałował z czcią jej czoło, potem piersi. Ukłonił się do 
samego pasa. Położyła mu rękę na ramieniu, próbując wykrztusić 
jego imię.
Ale gdy się wyprostował, by ułożyć ją delikatnie na ziemi, rysy 
jego znikły, zalane światłem.
„Jehanie..."
Ciało Faris promieniało blaskiem jak tamten, w który się zanu-
rzyła w poszukiwaniu jego imienia i w którym utonęła.
Bogini rozchyliła uda, aby przyjąć boga.
10 Gwiazda 
wieczorna
Na twej piersi gwiazda ponoć, Inny 
klejnot przykrył łono... Powiedz, 
siostro, czy się zmieniasz.. ?
Farin wymruczał trzy wersy, urwał i potrząsnął głową. Od same-
go świtu prześladowało go wspomnienie snu o gwieździe, jaki przy-
śnił się Faris — zdawałoby się — całe wieki temu. Złożył solenną 
obietnicę, że ułoży o tym śnie piosenkę, jeśli ona im go opowie, nagle 
jednak poczuł pilną potrzebę skomponowania jej nie ze względu na
nią, ale na siebie. Rozmyślając nad odpowiednimi słowami, które 
wyraziłyby stan jego uczuć, stał samotny w tłumie zebranym przed 
udekorowaną girlandami platformą, gdzie król miał niebawem za-
prezentować ludowi nową królową Westrii.
Niczym akompaniament wtórujący melodii jego myśli, nękała go 
świadomość wyrozumiałej pobłażliwości Świętego Gaju, tchnącego 
teraz czymś więcej — pełnym napięcia oczekiwaniem, jakby świat 
miał wkrótce wybuchnąć, trwogą lub radością. Zimny dreszcz prze-
biegł po skórze Farina.
Powiedz, siostro, czy się zmieniasz W 
jakimś sensie prócz imienia? Miałaś 
zawsze...
—	Ceremonia już się chyba skończyła. Myślisz, że coś poszło 
źle? — Rosemary przystanęła tuż obok.
Zgubiwszy wątek myśli, Farin spojrzał niecierpliwie na ukośne 
promienie słońca przeciskające się przez gałęzie sekwoi. Drzewa 
lśniły, jak gdyby złocista poświata pozwalała im osiągnąć wyższy 
stopień rzeczywistości.
—	Spóźniają się? — mruknął. — Jak długo to powinno trwać? 
Może byś zapytała Eryka? Piętnaście lat temu przyjechał tu z ojcem 
na uroczystość wręczenia Klejnotów Jehanowi.
Miałaś zawsze... Miałaś zawsze pół mej duszy. ? ?
Próbował się skoncentrować, lecz panowała tak ciężka atmosfe-
ra, że z trudem łapał oddech.
Rosemary spojrzała niepewnie na Eryka, który stał przed platfor-
mą jak na warcie. Tęskny wyraz jej twarzy obudził w Farinie złe 
przeczucia. Jeszcze całkiem niedawno Eryk, Stefan i inni podobnie 
spoglądali na Faris. Czyżby Rosemary kochała Eryka? Jeśli tak, 
ubolewał nad jej losem, czując zarazem niejaką wdzięczność, że sam 
uniknął ognia namiętności, który szerzył się wokół niczym szalejący 
pożar.
Za plecami Eryka Sandremun rozmawiał z lordem Brianem z Las 
Costas. Gdy Farin się im przyglądał, Brian odwrócił się do Eryka, 
wyszczerzył zęby i chwycił go za rękę. Eryk zesztywniał, a potem 
wyszarpnął się gwałtownie z przekleństwem na ustach. Brian po-
czerwieniał na twarzy i sięgnął do miecza, lecz Sandremun szybko 
wdał się między nich. Rzucił chyba jakąś zabawną uwagę, bo Brian 
parsknął śmiechem. Obaj odeszli.
—	Nie ma strachu — rzekł Faris pośpiesznie. — Jestem pewien, 
że wszystko układa się zgodnie z planem. Faris i ja zawsze byliśmy 
tak blisko siebie... Pamiętasz, jak wiedziała, że odniosłem ranę? 
Poczułbym niewątpliwie, że coś złego jej się dzieje!
Słońce opromieniało głowę Rosemary jasną aureolą, lecz oczy 
jej pozostawały w cieniu.
—	Wiem, że ty i ona byliście sobie bliscy... — Wykonała trudny 
do określenia gest.
Farin bacznie jej się przyglądał.
Na świat przyszłaś ze mną razem, 
Jesteś moim tu obrazem...
Nie, inaczej chciałby to ująć.
I nagle prysnął grobowy nastrój wyczekiwania.
Farin sapnął i zatoczył się jak ten, kto okrążywszy narożnik, 
ucieka przed wiatrem. Czuł na ramieniu bolesny uścisk palców 
Rosemary, lecz widział świat zalany blaskiem i dusza skakała mu 
z radości. Tłum się uciszył, lecz po chwili znów rozbrzmiał gwar 
podnieconych głosów.
—	Też to czułaś? — zapytał, gdy odzyskał zdolność mówienia.
—	O, tak. Co też ona musiała przeżywać w drodze do Akademii 
Mędrców! Teraz jednak, gdy bogini połączyła się z bogiem, utwo-
rzył się kanał przepływu mocy Jedynego. Takie połączenie to odno-
wa dla świata!
W hałaśliwej ciżbie dawało się usłyszeć akcenty spotykane we 
wszystkich prowincjach Westrii. Farin, po części odprężony, znów 
mógł się skupić na swym otoczeniu.
—	Chwała Stwórcy Wszystkiego, że król dał nam królową! — 
odezwała się jakaś kobieta. Śpiewnie przeciągała sylaby, musiała 
więc przybyć z Las Costas. — Ponoć pochodzi z Corony, to jedna 
z cór lorda komendanta.
—	Nie, Dorian, to jej siostra poślubiła syna lorda komendanta. 
Ot, tego tam, co gada z lordem Brianem.
Farin westchnął, odprowadzając wzrokiem dwie mijające go 
kobiety.
Moim tu obrazem...
Należało wymyślić coś innego. Uparcie poszukiwał akuratnego 
dokończenia, lecz to, co przed chwilą poczuł, wciąż nie dawało mu 
spokoju. Czy Faris była tego przyczyną? W takim razie... czymże 
się stała?
—	Rodrigo powiada, że lady Faris dorównuje urodą Pani Świat 
ła. I chyba jest w tym sporo racji, zważywszy, jakie dziewki przewi 
nęły się przez łoże Jehana!
Obaj mężczyźni zaśmiali się rubasznie. Ręka świerzbiła Farina, 
żeby trzasnąć w gębę jednego i drugiego. Czy tacy cokolwiek 
rozumieli?
Tylko westchnął. Już się rodziły legendy i pewnie niedługo 
ludzie zaczną głosić, że Faris jest cudna jak sama Auriene, Złota 
Królowa albo też Fiona Płomiennowłosa. Wiedział, że może być 
piękna, aczkolwiek jak żywe stanęły mu przed oczami przypadki, 
kiedy Faris pracowała w ogrodzie pobrudzona i spocona lub kiedy 
leżała w gorączce z twarzą pokrytą plamami. Pamiętał, jak wyglą-
dała ostatniego wieczoru, gdy wyruszała na Górską Damę, blada jak 
płótno i przygarbiona brzemieniem własnych włosów.
A mimo to Jehan wybrał ją na swą panią spośród wszystkich 
piękności królestwa. Tajemnicza sprawa. Co król widział w Faris, 
czego on, jej brat, nie dostrzegł, chociaż przez dwadzieścia lat żyli 
blisko siebie niczym dwa kolejne oddechy?
Tacy sami z urodzenia,
Z rysów twarzy, we wspomnieniach...
Rosemary szeptała podniecona. Farin zaklął z cicha, pochłonięty 
składaniem następnego dwuwiersza, lecz zaraz otrzeźwiał, gdy do-
tarło doń, co powiedziała. Cisza ogarnęła pomału cały tłum, podob-
nie jak plama rozlanego oleju uspokaja wzburzoną wodę. Miarowym 
rytmem, jakby wszystek lud Westrii dzielił jedno serce, rozlegał się 
dźwięk ceremonialnego bębna.
Krok po kroku ludzie przybliżali się do platformy, rzedły kółka 
dyskutantów. Farin pochwycił Rosemary za rękę i poprowadził 
dziewczynę do Eryka; ową rosłą postać ludzie opływali niczym 
woda skałę. We troje czekali, co nastąpi, gdy tłum cisnął się dokoła 
i milkły ostatnie szepty.
Wzmagało się dudnienie bębna. Z gardeł wyrwało się wspólne 
westchnienie, gdy spomiędzy drzew wynurzyli się, odziani w białe 
i czarne szaty, kapłani i kapłanki.
—	Przełożona Akademii. — Rosemary skinęła głową w stronę 
idącej na czele kobiety, której srebrne włosy niby korona wieńczyły 
czerń stroju. Łagodny wyraz błąkał się na jej smagłym obliczu.
Farin przeniósł wzrok na towarzyszącego jej kapłana i brwi mu 
się ściągnęły. Wszak był to sam Mistrz Jałowców, lecz jakże zmie-
niony. Czyżby dzięki białej tunice zdawał się taki wysoki, krocząc 
ku nim z książęcym dostojeństwem?
Chwała Panu i Pani, chwała Jedynemu: 
Choć'jest podzielony, w całości go znają...
Pieśń Farina utonęła jak kropla deszczu w morzu.
—	Chwała Panu i Pani, chwała Jedynemu! — Ziemia zadrżała, 
kiedy ludzie włączyli się do litanii.
—	Nadchodzą — rozległy się szepty w tłumie. Farin przełknął 
ślinę, próbując rozpoznać sylwetki postaci ubranych w białe i czarne 
szaty, wspinających się na platformę i rozdzielających na boki przed 
tronami.
„Nadchodzą..."
Pierwej Farin dostrzegł króla, zmęczonego, acz jaśniejącego 
radością. Cztery Klejnoty Westrii połyskiwały mu na czole, piersi,
brzuchu i lędźwiach. Na jego twarzy malował się ów triumf człowie-
ka, który zaspokoił swe pragnienie. Zniknął za platformą, by po 
krótkiej chwili pokazać się na schodach.
—	Na wonne kwiecie wiosny, czy i mnie tak odmieni małżeń 
stwo? — Roztrzęsiony szept Rosemary skierował uwagę Farina na 
królową.
To nie mogła być Faris.
Ta kobieta posiadała oczywiście smukłe ciało jego siostry, czarne 
włosy i te same oczy, jednakże takiego spojrzenia jeszcze nigdy nie 
widział; mało tego, nie widział podobnego u żadnego człowieka. 
Było zmysłowe i zarazem niewinne, nieskończenie miłosierne, ale 
i dumne. Wspominając święto Beltane, Farin zrozumiał, że to nie 
Faris, ale bogini patrzy tymi oczami.
Powiedz, siostro... czy sią zmieniasz. ? ?
—	Witaj nam, Jehanie, władco Westrii i Panie Klejnotów! — 
wrzeszczeli ludzie, aż król uśmiechnął się i gestem ręki nakazał 
ciszę.
—	Jakem król Westrii, tak wybieram moją królową. Jakem pan 
tej ziemi, daję wam również panią. Czy ktoś sprzeciwia się mojemu 
wyborowi?
—	Witaj nam, królowo!
Promienie słońca błyszczały na włosach Faris, kiedy wystąpiła 
do przodu. Huk wiwatów zdawał się wstrząsać drzewami.
—	Jako Pan Klejnotów, ogłaszam wszem wobec, że została 
zapoznana z misterium i może teraz władać Klejnotami Mocy — 
dodał Jehan, kiedy wreszcie się uspokoiło.
Tym razem odpowiedzią był jedynie pośpiesznie stłumiony szept 
kogoś, kto wyrażał nadzieję, że inicjacja przebiegła należycie, bo 
inaczej Klejnoty spalą królową na popiół. Narastało napięcie.
Jehan rozpiął swój pas z haftowanego płótna i otoczył nim krągłe 
biodra Faris. Kamień Ziemi zamigotał nagle niczym las skąpany 
w słońcu, gdy odwróciła się twarzą do ludzi.
—	Gdzie stąpa, tęczowe kwiaty strzelają... — Słowa zadrżały
na wargach Farina, ale nie wiedział, czy sam je ułożył, czy też 
stanowiły wyjątek z jakiegoś hymnu pochwalnego.
Srebrne kółeczka pasa z wpiętą weń Gwiazdą Morską połyski-
wały wesoło, gdy król zapiął go Faris nad biodrami. Wspaniały 
klejnot mrugał szafirowym światłem. Jehan ściągnął następnie z szyi 
Kryształ Wiatru, osadzony w oprawie zdobionej orlimi skrzydłami, 
po czym przełożył łańcuch przez głowę królowej.
Farin wstrzymał oddech, kiedy klejnot zapłonął niby gwiazda 
na piersi Faris. Ktoś mu kiedyś powiedział, że Kryształ Wiatru 
powstał jako pierwszy z wielkich Klejnotów, a jego moc dawała siłę 
pozostałym. Dla młodzieńca wszakże najbardziej liczył się fakt, że 
Pan Wiatrów sprawował władzę nie tylko nad magią, ale i nad sztuką 
układania pieśni.
Klejnoty lśniły na tle ciemnej sukni królowej. Jehan, zerkając na 
jej twarz, zawahał się na moment, nim zdjął z głowy diadem z Klej-
notem Ognia. Włożył go jednak, nader ostrożnie, na jej czoło i padł 
na kolana.
Czas jakiś stała nieruchomo. Wiatr podrywał brzegi jej sukni i 
rozwiewał włosy. Wreszcie przysunęła się do Jehana, pobłogosła-
wiła delikatnie jego pochyloną głowę i wzniosła nad tłumem białe 
ramiona.
— Ludu Westrii! — zawołała dźwięcznym głosem złotej trąbki. 
— Oto stoję przed tobą! Przyjmiecie mnie jako swą królową?
Eryk jęknął, kryjąc twarz w dłoniach. Rosemary kręciła przeczą-
co głową, chociaż jej usta układały się do okrzyku aprobaty, zdają-
cego się dobywać z samej ziemi, na której stali.
Farin wszelako nie był w stanie ani krzyczeć, ani też odwrócić 
wzroku. Gdy tak patrzył na królową Westrii, czuł wyraźnie, że jej 
wizerunek nakłada się na obraz jego ukochanej siostry. I zapłakał 
gorzko.
Jehan przetarł znużone oczy, po czym łyknął miodu. Sobótkowe 
ognisko huczało przed nim niby piec kuźniczy, jakby słońce rzeczy-
wiście postanowiło spędzić tę noc na ziemskim padole. Gdy ostatnie
wieczorne zorze, wieszczące koniec najdłuższego dnia w roku, zga-
sły nareszcie, gwiazdy zatańczyły na czarnym firmamencie, idąc za 
przykładem mieszkańców Westrii. Łomot bębnów wstrząsał po-
wietrzem, rozlegały się przeciągłe tony fletu. Poruszano się w kręgu 
zgodnie z ruchem słońca. Tańce rozpoczęły się o zachodzie, a po-
trwać miały do bladego świtu.
Pot spływał mu ciurkiem po szyi. Odwrócił się do swej królowej, 
zasiadającej na tronie pod baldachimem zielonych gałązek. Mimo że 
musiał do niej docierać niewiele mniejszy żar, nie wyglądało na to, 
by było jej za gorąco.
Patrząc na nią, Jehan wzdychał. Skóra jej błyszczała, a oczy 
odbijały blask ogniska, jakby wewnątrz płonęła. Hojnie rozdzielała 
uśmiechy, zabierała głos, piła wodę małymi łykami, lecz nic nie 
jadła, a ludzie pozostawiali wokół niej wolną przestrzeń, jakby się 
bali, że ogień ich strawi, gdy niebacznie się zbliżą.
—	Urodą przewyższa krasę zwykłych kobiet, jest teraz zarówno 
królową, jak i Panią Klejnotów — ozwał się czyjś chropawy głos. 
— Ale coś mi się widzi, że tęskno ci do tamtej dziewki, którąś znalazł 
na północy.
Odwróciwszy głowę, Jehan napotkał niespodziewany wyraz zro-
zumienia w oczach Mistrza Jałowców. To, że miał na sobie, jak i on, 
białą szatę, nastrajało go przychylnie do tego starego człowieka. 
Krańcową odmienność funkcji, jakie pełnili, można było czasem 
odłożyć na bok. Obaj spojrzeli na Faris.
—	Jak obiecałem, uczyniłem z niej panią Westrii — rzekł Jehan 
w zamyśleniu. — Ale chociaż ledwie kilka godzin temu posiad-
łemją zgodnie z rytuałem, czuję wjej obecności nie mniejszą bojaźń 
niż inni mieszkańcy Westrii. Tej nocy wszyscy jesteśmy jej pod-
danymi.
—	Nie pamiętasz już, jaki żar was ogarnął po południu? — 
Mistrz się uśmiechnął, Jehan tylko potrząsnął głową. — I mnie coś 
wtedy jakby zamroczyło. Lecz tak zawsze się dzieje podczas rytu-
ałów, kiedy pełnimy rolę kanałów mocy dla istot potężniejszych od 
siebie. Na szczęście potem znów jesteśmy zwyczajnymi ludźmi.
—	Nie Faris, jeszcze nie... — westchnął żałośnie Jehan, przy-
glądając się przerażającej jasności, jaka biła z oblicza królowej. — 
Poślubiłem boginię, a przecież pragnę jedynie dziewczyny, którą 
tuliłem w ramionach w jaskini! — Wysilił się na uśmiech. Dłuższą 
chwilę milczeli, wsłuchani w huk zabawy. Pierwszy odezwał się 
mistrz:
—	Pamiętam chłopca, który siedział ongi na miejscu zajmowa 
nym dziś przed Faris, z Klejnotami Westrii na ciele i boskim świat 
łem w oczach.
Jehan uciekł przed świdrującym spojrzeniem mistrza.
—	Pamiętam chłopca, który zbudził się nazajutrz — odparł. — 
Wyczerpanego, jakby dźwigał nie tylko Klejnoty, ale cały ciężar 
Westrii, mającego bolesną świadomość, że chwałę, jakiej dostąpił, 
już mu odebrano. I nie było nikogo w tamtej godzinie, kto by mnie 
wyrwał z rozpaczy, kto zrozumiałby, gdzie przebywałem... nikogo 
oprócz jednego człowieka w szarej szacie. — Sięgnął ku ramieniu 
mistrza, który przykrył jego dłoń swoją dłonią.
—	Ale gdy ona się zbudzi, będzie miała ciebie. 
Jehan doznał uczucia ulgi.
—	Prawda. Zawsze będę przy niej.
Dziewczę podsunęło im tackę z pieczoną dziczyzną. Jehan po-
częstował się z uśmiechem. Oparli się z mistrzem o platformę, aby 
wygodnie przyglądać się zabawom.
—	Sądziłem, że zobaczę dziś Caolina — rzekł mistrz po chwili 
milczenia.
—	Jego? Nie. Uznał wprawdzie za słuszne moje prawo do 
wakacji, nie omieszkał jednak zaznaczyć, że chociaż według mnie 
tutaj rozstrzygają się najważniejsze rzeczy, to sprawy królestwa 
toczą się zwykłym torem. — Król parsknął śmiechem.
—	Jehanie... — Mistrz potrząsnął głową. — Nie musisz się 
zawsze przy mnie śmiać. Czy Caolina denerwuje twoje małżeństwo?
—	Caolina? — Przez moment płomienie ognisk wydawały się 
układać w twarz jego przyjaciela, życzącą mu wszystkiego najlep-
szego spoza uśmiechniętej maski, która odgradzała go od świata. To 
dziwne, ale w tej chwili Jehan nie mógł opędzić się od wspomnień 
tamtych dni, kiedy ta twarz była przed nim otwarta: w chłodnej
samotni górskiego domku, w Laurelynnie po śmierci poprzedniego 
króla i jeszcze innym razem. Ale nie ostatnio, nie odkąd leżał ze 
sterczącą z uda strzałą Ronalda. — Chyba nie — odparł niechętnie. 
— Nie dał nic po sobie poznać. Owszem, niegdyś byliśmy sobie 
bliżsi, ale to rzecz naturalna, obaj się starzejemy. On wie, że się nie 
zmieniam, kiedy kogoś kocham.
—	Prosiłeś go, żeby przybył?
—	Prosiłem, choć nie chciałem go zmuszać, żeby patrzył na 
Faris ozdobioną Klejnotami. — Jehan zniżył głos. — Widzisz, one 
były pierwszą rzeczą, jaką nie mogłem się z nim podzielić, kiedy 
zostałem królem... czego pewnie nigdy nie zrozumiał.
—	Obchodź się z nim delikatnie, Jehanie. Sam byłbym mu 
przyjacielem, ale reprezentuję Akademię, która się go wyrzekła. — 
Mistrz przeczesał palcami rzadkie włosy.
—	Masz rację — rzekł Jehan z uśmiechem, — Zbyt długo 
pozwalałem mu dzierżyć ster, gdy sam oddawałem się rozryw-
kom. Teraz znalazłem już swoją prawdziwą opokę, toteż zamierzam 
w większej mierze uczestniczyć w rządach. Caolin będzie miał czas 
na zabawy i naukę, może nawet znajdzie sobie małżonkę.
—	Nie całkiem to miałem na myśli... — zaczął mistrz, kiedy 
podszedł do nich jeden z młodszych kapłanów, kłaniając się z sza-
cunkiem.
—	Czy to już północ? — zapytał Jehan. — Wiem, że będziesz 
im teraz potrzebny, przyjacielu. Idź, rozpocznij śpiewanie. — Uścis-
nął ręce mistrzowi i popatrzył jeszcze, jak ten wraz z kapłanem 
przeciska się przez tłum, nim sam wszedł na podest i zajął miejsce 
przy królowej.
Ludzie zebrali się w ogromnym kręgu, a ubrani na biało kapłani 
wystąpili do przodu i wolnym krokiem obeszli ognisko. Na rozleg-
łym błoniu z wolna zalegała cisza. A kiedy słychać już było jedynie 
trzask płomieni, rozpoczęto pieśni. Dźwięczne głosy niosły się da-
leko w takt podniosłej melodii.
Bratu słońcu dziękujmy za światło zwycięskie, 
Co ciemność niezłomnie rozprasza.
Tańcem noc pożegnajmy: świt wróży jej klęskę, 
Od domostw ją naszych odstrasza.
Pieśń wzlatywała triumfalnie w atramentowe niebo, póki kapłani 
nie zatoczyli pełnego koła, kończąc zarazem pierwszą strofę. Gdy 
rozpoczęli koło drugie, zbliżył się do nich zastęp ubranych na czarno 
kapłanek, które zaczęły okrążać ogień w przeciwnym kierunku, 
śpiewając swoją partię:
Słońce blask swój zatraci z pewnością, mój zuchu, 
Choć puszy się dzisiaj w zenicie. Bowiem prawa 
natury dla wzrostu i ruchu Surowe stanowią 
granice.
Chór mężczyzn zawtórował śmiało:
Jednak słońca twarz złota, zwrócona ku ziemi, 
Ku lasom i sennym ogrodom Wieści zbiory 
obfite i mocą promieni Obdarza świat czystą 
urodą.
Kobiety odpowiedziały melodią podobną do poprzedniej, lecz 
wkomponowały w nią pewną gorzką nutę:
Chociaż słońce króluje na niebie w południe, 
Znużone opadnie wieczorem, Kiedy siła, co 
rankiem je dźwiga nad turnie, Pozwoli mu 
spocząć za borem.
Znów przyszła kolej mężczyzn:
Wprawdzie czasem odpocznie, swym ciepłem kraj zbudzi, 
Przepędzi ciemności i chłody; Dzięki temu o świcie, 
gdziekolwiek wzrok zwrócić, Sad kwietny bądź zboża łan 
złoty.
Odpowiedziały kobiety:
Kiedy plony dojrzeją, czas schyłku nastąpi, 
Bo zgodnie z odwiecznym zwyczajem Władza 
słońca osłabnie, zima w róg zatrąbi, 
Ciemności zawisną nad krajem.
Muzyka chwilowo umilkła, chociaż obie grupy nadal okrążały 
ognisko. Wreszcie kobiety przystanęły, a mężczyźni podjęli:
Skoro szczera to prawda, w ten ogień wieczysty 
Wrzucajmy na szczęście ziół pąki. Niechaj płomień 
urośnie, niech strzeże dni mglistych Ów dziedzic 
słonecznej potęgi.
Mężczyźni ściągali po kolei wianki zaplecione z rozmarynu i 
werbeny, mięty i tymianku, ciskając je w ogień. Gdy skończyli, 
kobiety poszły w ich ślady.
Płonne wasze obawy, wszak jeśli coś umrze, To po 
to, by życie dać innym. Słońce zginie znów jutro, 
lecz wzejdzie pojutrze, Mrok nocy swą tarczą 
rozwidni.
Śpiewając, kobiety wrzucały wianki do ogniska.
Lekki wiaterek dmuchnął w świeżo podsycone ognisko, płomie-
nie skoczyły ku gwiazdom. Jehan i Faris zeszli ramię w ramię z 
podestu, by zaraz po zakończeniu pieśni dorzucić własne liściaste 
korony do ogniska. Za nimi postępowała reszta uczestników zabawy. 
Faris, śmiejąc się swobodnie, rzuciła swój wianek wysokim łukiem 
nad ognisko, gdzie dopadła go zabłąkana iskra; wianek opadł jak 
ognista kometa.
Jehan wyszczerzył zęby i postąpił podobnie, po czym odwrócił 
się i poprowadził królową do tańca. Pochwycony podmuchem
wiatru wianek króla poleciał na bok i upadł na obrzeżu ogniska. 
Zielone listki zmarszczyły się i skurczyły, lecz wianek nie został 
spalony.
Caolin ziewnął, skrzywił się i usiadł ociężale. Wilgotny, poranny 
wiatr przejmował go dreszczem i rozwiewał popioły sobótkowego 
ognia, przy którym czuwał od zachodu słońca. Zaczerpnął głęboko 
oddechu i ponownie się skrzywił, gdy dały o sobie znać kończyny 
ścierpnięte w czasie snu na kamiennej platformie i przesilone wczo-
rajszym rytuałem.
Zaczął bezwiednie oddawać pokłon słońcu, lecz się pomiarkował 
i wyciągnął ręce w stronę zboczy góry.
—	To ciebie pozdrawiam, o źródło mocy, użycz mi swojej siły!
Caolin uśmiechał się, wyobrażając sobie, że ziemia drży w od-
powiedzi. Wstał na równe nogi. Poniżej otulone mgłą ziemie Westrii 
ciągnęły się na północ i południe, na wschód i zachód, uśpione 
jeszcze u stóp tej góry, z której potęgą on się teraz złączył. Związek 
Jehana z Faris miał połączyć go symbolicznie z tą ziemią. „Za to ja 
mam z nią rzeczywisty kontakt" — uzmysłowił sobie z zaskocze-
niem. „A to duża różnica!"
Dachy i wieżyce Laurelynnu lśniły w świetle poranka. Jeśli 
natychmiast wyruszy, znajdzie się tam, nim sobótkowi hulacy za-
czną nowy dzień.
Dostał to, czego chciał, a nawet więcej. Znał swoją moc. Czas 
najwyższy jej użyć. Zbyt dużo czasu zmarnował.
—	Gdy dopłyniesz na tamten brzeg, będzie jasny dzień — rzekł 
Mistrz Jałowców, patrząc na wody zatoki. Jehan podążył za jego 
spojrzeniem. Szczyty na wschodzie majaczyły w błękitnej otulinie, 
za nimi w promieniach świtu kąpał się stożek Czerwonej Góry.
—	Miło wracać do domu — westchnął król, zmęczony trudami 
dwóch ostatnich dni.
Faris poruszyła się i uśmiechnęła, nie otwierając oczu, gdy ob-
jął ją mocniej ramieniem. „Morski Chwat" tłukł głucho kadłubem 
o deski nabrzeża. Marynarze zwijali się przy linach, szykując statek 
do rejsu.
Mistrz stęknął, powstał ze swego miejsca na dziobie i chwycił się 
relingu, aby opuścić pokład statku.
—	Jesteś pewien, że Faris ma się dobrze? — zapytał Jehan. Z 
nadejściem dnia nienaturalna witałność opuściła jej ciało; całą 
drogę ze Świętego Gaju pokonała jak w transie, reagując na polece-
nia, ale nic nie mówiąc.
—	Niech się dobrze wyśpi. Ja zamierzam to samo. — Na steranej 
twarzy mistrza pogłębiły się zmarszczki, gdy uśmiechnął się do 
króla. Wyglądał swojsko i przyjaźnie w swej starej szarej szacie.
—	W Mgielnym Domu zawsze będziesz miłym gościem.
—	Wiem. Za parę dni może cię odwiedzę. Ale na razie... Mistrz 
skierował wzrok na górę, z której przyjechali. — Zabawię trochę 
w Jałowcowym Domku. — Wskazał gestem ręki na połyskujące 
w słońcu stoki, gdzie leżał jedyny kawałek ziemi, który nazywał 
czasem swoim domem.
—	Nigdy tam nie byłem — rzekł król, zastanawiając się, czym 
zajmował się Mistrz Jałowców, kiedy nie pomagał innym ludziom 
zmagać się z przeciwnościami losu. Czy mieszkali tam ci, którzy 
dawali mu pocieszenie? Czy były tam rzeczy, które miłował? Do-
strzegł między drzewami ciemną postać przełożonej Akademii. Czy 
ona znała odpowiedzi na te pytania?
—	Kto wie, może następnym razem wypłyniesz na te wody, 
żeby złożyć mi wizytę?
Jehan uśmiechnął się, mimo że dokuczał mu zimny wiatr.
—	Panie, jużeśmy gotowi. — Austin z Morskiej Warowni po 
kłonił się uniżenie.
Mistrz zeskoczył na nabrzeże i pomachał Jehanowi ręką, gdy 
wstęga wody rozszerzyła się nagle między nimi. Król pożegnał go 
podobnym gestem, po czym wziął w ramiona Faris i odwrócił się 
twarzą ku słońcu.
*
W gabinecie Caolina promienie słońca pełzały po wysłużonej 
posadzce i wyzłacały brzegi dokumentów ułożonych na biurku. 
Seneszal zmył z siebie kurz podróży i przebrał się w świeże ubranie, 
lecz wciąż nurtował go jakiś dziwny niepokój, nie pozwalając mu 
usiąść za pulpitem i zabrać się do pracy. Podszedł nerwowo do okna, 
wyjrzał na dziedziniec i zdrętwiał, gdy coś, co przypominało wiel-
kiego, ciemnego psa, wbiegło przez bramę.
Gerol! Z cieniem uśmiechu na ustach Caolin wytężył wzrok 
przez faliste szkło szyby, bo oto Ordrey wjechał w towarzystwie oso-
by ze spętanymi rękami i głową zasłoniętą kapturem. Wrócił wolno 
do biurka i usiadł. Niepokój minął, zastąpiony przeświadczeniem, że 
istotnie czerpał ze źródła mocy, która wprawiała w ruch cały wszech-
świat. Wiedział już bowiem, jakiego więźnia lada chwila zobaczy.
Nadal siedział za biurkiem, pozornie pochłonięty pracą, kiedy 
zabrzmiało nieśmiałe pukanie. Caolin przywołał kancelistkę.
—	Przekaż Ordreyowi, że za kwadrans spotkam się z nim w dol 
nej sali strażnicy — rzekł, nim kobieta zdążyła otworzyć usta. 
Nic już nie powiedziała, tylko przymglone oczy zaokrągliły się jej 
w zdumieniu. Zawahała się, lecz w końcu kiwnęła głową i czmych 
nęła z gabinetu.
„Teraz rozpowie przyjaciółkom, że jestem czarodziejem" — 
pomyślał Caolin z przekąsem. Raptem spoważniał, zdając sobie 
sprawę, że to przecież prawda.
—	Ano, panie, trochę to czasu zajęło, lecz łowy wypadły zna 
komicie.
Caolin skrzyżował ręce na piersi i przyjrzał się chmurnie czło-
wiekowi, który siedział przed nim pochylony na krześle. Miał zmierz-
wione włosy, a ubranie potargane i schlapane błotem. Skrępowane 
dłonie zdawały się wychudzone pod skorupą brudu. Tak czy inaczej, 
Ronald był dzisiaj zupełnie inną osobą niż człowiek, który zaczepił 
Eryka na drodze do zamku lorda Theodora.
—	Marna zdobycz, zważywszy, ile zachodu cię kosztowała — 
powiedział do Ordreya. — Gdzieś go znalazł?
—	W kupie gnoju... Naprawdę! — dodał Ordrey, kiedy Caolin 
buchnął śmiechem. I Ordrey znacznie wyszczuplał, lecz oczy mu 
błyszczały. — Chował się w stodole pewnego pogranicznika. Kiedy 
posłyszał, jak rozbijamy wierzeje, wyskoczył przez najbliższe okno, 
pod którym przypadkiem usypano górę łajna. Deszcz wonczas padał, 
a kupa była pokaźna. Obok i tak już czatował Gerol. Trzeba go było 
dobrze opłukać, inaczej nikt by nie zniósł jego towarzystwa. Oba-
wiam się, że nadto przez to nie wypiękniał.
—	Chyba należał mu się taki koniec — rzekł Caolin. — Powia-
dasz, żeście go naszli na granicy Szańców? Wobec tego nie pojechał 
do Normontaine.
—	Nawet jeśli, nie zabawił tam długo. — Ordrey wzruszył 
ramionami. — Niewiele gadał, choć dałem mu do zrozumienia, że 
łatwiej będzie mu porozmawiać ze mną.
—	Ma pecha, że ci nie uwierzył — rzekł Caolin spokojnie. 
Podłożył palec pod brodę pojmanego i uniósł jego głowę, żeby ten 
popatrzył mu w oczy. Twarz więźnia była blada i równie chuda co 
reszta ciała. Już wcześniej spocony, teraz przy Caolinie zaczął jesz-
cze dygotać. Nie mógł jednak ruszyć głową ani umknąć przed 
spojrzeniem seneszala.
—	Nic nie zrobiłem — wycharczał. — Cóż ze mną zrobicie?
—	Jeśli nic nie zrobiłeś, próżne twe obawy — odparł Caolin 
łagodnym tonem. — Chciałbym ci jakoś pomóc.
—	Jestem kuzynem lorda komendanta, należą mi się pewne 
prawa!
Caolin wyprostował się i odwrócił. Prawa — też coś! Szubrawiec 
przypominał o swoich prawach nie mniej hardo od samego Briana... 
jakby świat był jego dłużnikiem za to, że się w ogóle raczył urodzić. 
Usłyszał nieco świszczący teraz oddech Ronalda, wrócił więc do 
więźnia.
—	Dobrze wiem, kim jesteś — rzekł przymilnym tonem. — 
Moim obowiązkiem jest dopilnować, byś dostał to, na co zasługu 
jesz. Ale musisz być ze mną szczery. W ciągu paru ostatnich miesię 
cy zaszły pewne okoliczności, których nie pojmuję. — Uśmiech 
wypłynął na jego usta.
Ronald przełknął ślinę i też chciał się uśmiechnąć.
—	Już wiemy, że to ty puszczałeś strzały, które zraniły lorda 
Theodora i króla — ciągnął Caolin niewzruszenie, aczkolwiek znów 
miał przed oczyma widok jasnej krwi Jehana na trawie. W skroniach 
mu łupało. — Zranienie króla to straszliwa zbrodnia, wiesz chyba? 
Jeżeli liczysz na litość, od tej pory musisz zgodzić się na ścisłą 
współpracę.
Ronald, niczym ptak w klatce, mierzył go smętnym wzrokiem.
—	Przekupiłeś rozbójników, by się zasadzili na królewski or 
szak na drodze do Zielonej Dolinki. Dlaczego? — zapytał Caolin 
chłodno.
Ronald wybełkotał coś niezrozumiale. Caolin skinął na Gero-
la, który przydreptał bliżej z pyskiem zmarszczonym w niemym 
pomruku.
—	Tak, tak! To byłem ja!
—	Ale czemu? Co myślałeś zyskać? — indagował seneszal.
—	Theodor to twarda sztuka, a młody Sandy ma pstro w głowie. 
Jestem ich bliskim krewnym i następnym po Sandremunie spadko-
biercą, lecz oni nie przyznali mi nigdy żadnych przywilejów. Pędzi-
łem żywot najmizerniejszego z wasali Theodora. Theodor nie zasłu-
guje na prowincję, gdyby nie on i jego synalek ja bym nią zarządzał! 
Ale przysięgam, że nigdy nie chciałem wyrządzić krzywdy królowi! 
—jęknął.
—	Szkoda, przyjacielu, że nie możesz się wesprzeć żadnymi 
dowodami. — Caolin doszedł do drzwi, lecz zawrócił. — A co ze 
złotem? Sam powiedziałeś, że nie jesteś bogaty. Skąd wziąłeś pie-
niądze, by zapłacić tym plugawcom?
Ronald poruszył się gwałtownie i wlepił wzrok w seneszala.
—	Wszak przyznałeś, żeś ich przekupił. Kto ci dał złoto? Ktoś 
z południa, prawda? Ktoś, kto włożyłby je naturalnie do trzosa 
z Sanjos? — Caolin dobył z zanadrza zamszową sakwę i zakołysał 
nią Ronaldowi przed nosem.
Brian... Imię to dudniło mu w głowie, aż pomyślał, że Ronald je 
zaraz usłyszy. Musi gadać! Dopóty Jehan wzbraniał się pociągnąć 
Briana do odpowiedzialności w związku z zajściem w Santibarze,
dopóki Caolin mógł posłużyć się wyłącznie Ronaldem, aby zaszko-
dzić swemu wrogowi. Więzień znalazł się w nie lada opałach, czemu 
więc nie chciał pójść na współpracę i dostarczyć dowodu, który 
złamałby kark Brianowi?
Ale Ronald tylko trząsł głową.
—	Pieniądze były moje — powtarzał. — Nie chciałem zranić 
króla! — Zamknął usta jak skąpiec szkatułę i skulił się w krześle.
Seneszal patrzył nań w milczeniu, lecz Ordrey, który stał dotąd 
oparty o ścianę, wyprostował się i wyszczerzył zęby, jak to czasem 
czynił Gerol, kiedy uprzątano resztki ze stołu. Ronald patrzył to na 
jednego, to na drugiego i twarz mu zbielała.
—	Już mu wyjaśniałem, panie, że jeśli w drodze nic mi nie 
powie ani tobie po powrocie, pozwolisz mi użyć innych środków 
perswazji.
Ronald zamknął oczy, wargi mu drżały.
—	A widzisz? Pamięta — dodał Ordrey z zadowoleniem. — Czy 
już pora?
Caolin spojrzał na niego z odrazą. Nie po raz pierwszy żałował, 
że brakuje mu umiejętności wymuszania zeznań, choć teraz i tak nie 
potrzebował pustej informacji, ale dobrowolnego wyznania win. 
Umiał wprawdzie kierować umysłami ludzi takich jak Ordrey czy 
Margit, jednakże oni byli jego dobrowolnymi narzędziami. Łamiąc 
psychiczne zapory Ronalda, mógłby przyprawić go o postradanie 
zmysłów.
A jakby uczynić mu życie tak ciężkim, żeby widział w Caolinie 
wybawcę?
Różnorakie obrazy przewijały się przez pamięć seneszala: twarz 
Jehana, gdy Mistrz Jałowców wyciągał mu strzałę z nogi... Twarz 
innego więźnia, kiedy już Ordrey zdołał go „przekonać"... Szyder-
czy uśmiech Briana.
Swędziały go palce, więc zaplótł dłonie, wspominając, jak moc 
przepływała przez nie na świętej górze. Ale każda moc była bezuży-
teczna, jeśli jej nie używano.
—	Tylko się nad nim nie znęcaj, Ordrey. Mam teraz pewne 
sprawy do załatwienia. Tymczasem pomóż mu raz jeszcze rozważyć
całą sprawę. — Z kamienną twarzą patrzył, jak Ronald oddycha z 
ulgą, a Ordrey szczerzy zęby z domyślnym uśmiechem.
Drzwi zamknęły się za seneszalem, gdy rozległ się pierwszy 
zdumiony okrzyk bólu więźnia. Widok Czerwonej Góry, widzianej 
przez wysokie okna w korytarzu, wydał mu się osobliwie kojący, 
gdy wracał do gabinetu, aby tam poczekać.
Jehan wsparł się na łokciu, by podziwiać szlachetne rysy Faris. 
W mdłym świetle sypialni jej oblicze mieniło się nieuchwytnym 
pięknem: mocny zarys czoła i brody stał w sprzeczności z kruchą 
miękkością ust, oczy mogące wyjaśnić tę niezgodność kryły się pod 
gęstymi rzęsami, które rzucały cień na policzki. Co w nich wyczyta, 
kiedy w końcu się otworzą?
W czasie przeprawy przez zatokę Jehan uciął sobie drzemkę, gdy 
Faris spała w jego objęciach. Teraz jednak, kiedy nareszcie leżała 
w królewskim łożu, nie mógł zasnąć i zarazem nie mógł jej opuścić, 
aby po przebudzeniu nie martwiła się jego nieobecnością. A mimo 
to zachowywał cierpliwość. Całe wieki mógłby tak czekać, pewien, 
że nikt mu jej nie odbierze.
Farin grał na złotej harfie, dobywając ze strun tak czyste i de-
likatne dźwięki, jakby to sam wiatr podśpiewywał z cicha. Jehan był 
ciekaw, czy chłopiec odnalazł ławeczkę na końcu krużganka, którą 
on upodobał sobie na tym zamku. Tak stamtąd, jak i przez okna tejże 
sypialni oko dostrzegało rzędy pól schodzących w dół do zatoki, a 
dalej, poza okręgiem wody, dostojną sylwetkę Górskiej Damy.
Muzyka umilkła na moment. Jehan usłyszał czyjeś głosy, potem 
ktoś minął drzwi jego komnaty. Uśmiechnął się. Porządek tutaj 
utrzymywała nieliczna czeladź, a poza Farinem i dziewczyną, którą 
Rosemary wybrała na pokojówkę królowej, tylko rzeczona Rosema-
ry i Sandy gościli na zamku, czekając na posiedzenie Rady Laure-
lynnu. Ale po groźbach, jakie rzucił, nim zamknął za sobą drzwi, 
wątpliwe, by ktoś odważył mu się naprzykrzać. Te chwile przezna-
czone były wyłącznie dla niego i Faris — o tych chwilach marzył, 
odkąd wyszli z zacisznej groty.
Porównując tamte warunki z tutejszymi, spojrzenie Jehana błą-
dziło po wzorzystych, haftowanych kwiatach zdobiących zielone, 
płócienne zasłony wspaniałego łoża. Potem znów spoczęło na Faris. 
To było sanktuarium, a ona — czczoną w nim boginią. Blask świec 
wydobyłby z półmroku jej olśniewającą piękność.
Przez krótką chwilę wyobrażał sobie, że Faris wciąż leży na 
posłaniu z kwiatów, a u jej stóp i głowy płoną świece. Wstrzymał 
oddech, zapamiętany w swej wizji. Wtem zdrętwiał. Oto srebrne 
pasemka błyszczały nocą w jej włosach, ból naznaczył oblicze 
nieziemską urodą, cera zdawała się bledsza niż lilie, na których leżała 
jej postać. Jehan zamknął oczy, aby odpędzić majaki, szukając po 
omacku żywego ciała.
Zwarł palce na ciepłym ramieniu Faris i upadł przy niej na 
pościel, kryjąc twarz w ciemnej toni pachnących jaśminem włosów. 
Królowa mruknęła coś przez sen, po czym odwróciła się i zwinęła 
w kłębek jak kwiat, który stula płatki o zmierzchu. Jehan puścił ją 
wtedy, ale upłynęło ładnych parę minut, nim przemógł się, by 
oderwać twarz od jej włosów.
— Och, najdroższa — szepnął roztrzęsiony. — Jakie widziadła 
mnie dręczą, gdy budzę się sam przy tobie!
Przetoczył się na skraj łoża i opuścił stopy na miękki dywanik 
z owczej skóry, po czym przeszedł bezszelestnie na drugą stronę ko-
mnaty. Ignorując ubranie leżące na oparciu krzesła, namacał w mro-
ku szafy swojskie fałdy długiej, luźnej tuniki, która niegdyś służyła 
jego ojcu, a którą on znosił tak bardzo, że dopasowała się do jego 
ciała. Starł się włos tkaniny, a błękit wyblakł. Zarzucił ją na siebie, 
strącił ubranie z krzesła i usiadł.
Dostrzegał stąd Faris —jej długie włosy rozsypały się na podusz-
ce pod niewyraźnymi kształtami walczących rycerzy, namalowa-
nych przezeń na ścianie przed wieloma laty. Malowidło przedstawia-
ło bitwę, w której Julian Wielki uśmiercił ostatniego ze zbuntowa-
nych wodzów, by ugasić pożar wojny, w jakiej pogrążyli świat. 
Postać Juliana z Klejnotem Ognia na czole została w całości poko-
lorowana, krew jego wroga lała się na ziemię szkarłatnym strumie-
niem, lecz pozostałe postaci nie były wykończone, czasem ukazane 
w dość niedbałych konturach.
Jehan pamiętał, że pracę nad malowidłem przerwał mu ojciec, 
zabierając go na pierwszą w życiu kampanię wojenną, wymierzoną 
przeciwko barbarzyńcom z Brązowych Ziem na wschodzie. Po 
powrocie nie miał już ochoty malować obrazów bitew.
Rozglądał się teraz z uśmiechem po komnacie — nikomu nie 
pozwalał ingerować w panujący tu nieład: instrumenty muzyczne, 
na których nie umiał grać, szkice zwierząt przypięte do ścian pod 
zakurzonymi porożami. Dumny był zwłaszcza z kompletu różnej 
wielkości noży do rzucania, pochodzącego z Szańców, oraz podob-
nego elayańskiego zestawu z dołączonym dzirytem z frędzlami. 
Posiadał również, w specjalnym futerale nad kominkiem, lufę i me-
chanizm broni sprzed Kataklizmu, z której można było ponoć strze-
lać metalowymi kulkami, tak jak się strzela z łuku.
Półki po obu stronach łóżka kryły dalsze zbiory: muszle, pióra, 
kamienie z różnych obszarów Westrii, kompletne lub nie dokończo-
ne modele statków, zamków i machin oblężniczych — wszystko to 
albo sam zrobił, albo dostał w prezencie od ludzi z całego królestwa. 
Patrząc na nie, próbował przypomnieć sobie owego chłopca, który 
zamykał się w tej komnacie, by cieszyć się chwilą samotności i 
pomarzyć o odległej przyszłości, kiedy zostanie najpotężniejszym 
z królów Westrii.
Królewski tron był wszakże bliżej, niźli wówczas przypuszczał, 
a co do potęgi... Znowu spojrzał na Faris, rozmyślając o wszystkich 
zmarnowanych godzinach życia. „Ty jesteś moją potęgą" — pomyś-
lał. „Dla ciebie będę prawym panem Westrii". Słowa cisnęły mu się 
na usta, lecz wiedział, że nie powinien jej teraz budzić.
Wstał nagle i podszedł do biurka stojącego pod zachodnim 
oknem, przy drzwiach wychodzących na krużganek. Zaczął przeglą-
dać stos książek i dokumentów.
Pod plikiem raportów dotyczących wymiany handlowej między 
Morskimi Wrotami a Coroną, jakie powinny znajdować się w laure-
lyńskim archiwum, napotkał traktat o sztuce posługiwania się długim
mieczem tudzież ostrze sztyletu z ułamanym trzpieniem. Natrafił też 
na tomik wierszy Hilarego Złotoustego, który położył z uśmiechem 
na wierzchu stosu. Nie tego jednak szukał.
Po drugiej stronie pulpitu znalazł notatnik z wsuniętymi do 
środka listami, które Caolin słał mu, gdy jako król po raz pierwszy 
udał się w podróż, zlecając nowo mianowanemu seneszalowi pieczę 
nad sprawami Laurelynnu. Przewertował kartki, widząc w kaligra-
fowanych literach osobę, która je pisała. Nawet kiedy Caolin zawia-
damiał o swych wysiłkach w uświadamianiu lorda Briana, komu ma 
być posłuszny, pismo było równie czytelne, co w książkach druko-
wanych w starożytnych czasach. „Jak to się dobrze składało — 
myślał Jehan — że moją impulsy wność studziła zimna krew Caolina, 
zwłaszcza w pierwszych latach po wyborze na króla".
Grzebiąc w stosie, Jehan dotknął czegoś twardego. Wyciągnął to 
na wierzch. Uchylił okiennicę, żeby wpadło nieco światła. Gładkość 
szkatułki z palisandru obudziła w nim wspomnienia. Z pewnym 
oporem otworzył wieczko.
Zapach bzu, jakim pachniały listy i jedwabna chusta, nawet teraz 
przywoływał miłe skojarzenia. Jehan zamknął szkatułkę. Nie musiał 
ponownie czytać tych listów, sprawdzając — jak ktoś sprawdza ję-
zykiem dziurę po wyrwanym zębie — granice zadawnionej boleści.
Pamiętał Marianę z Cralarac równie dobrze co zapach bzu, jakim 
się zawsze skrapiała, i słowa, w których sugerowała, że gdyby jej 
staremu mężowi wyznaczono służbę na granicy, szybciej odzyska-
łaby wolność i została królową Jehana. .
„Czyż nie dlatego tak długo odwlekałem małżeństwo?" — zasta-
nawiał się, wspominając, jak szalenie kochał Marianę i jak szalenie 
później cierpiał, zrozumiawszy, że ją interesuje wyłącznie korona.
Odłożył szkatułkę i położył dłoń na oprawnym w skórę notatni-
ku, gładząc zamszowy meszek. W pamięci z tamtego okresu tuż po 
wiarołomstwie Mariany zachowało mu się wyraźnie tylko jedno 
zdarzenie, jak mianowicie Caolin próbował przemycić do jego łóżka 
dwie rozchichotane dzierlatki. Obie odtrącił, a przy tym wyśmiał 
Caolina, gdy ten chciał je gdzieś przechować. Dziewczyny odeszły, 
żeby się upić.
„I Mariana miała czarne włosy... Słodka Pani, pomóż!" Jehan 
potrząsnął głową, jakby chciał tym sposobem odpędzić natrętne 
myśli. Podniósł i otworzył notatnik. Zawierał wyłącznie puste 
strony z wyjątkiem kilku zapisków o walorach krajobrazowych Las 
Costas. Jehan wytargał je szybkim ruchem, potem wziął przybornik 
do pisania i z powrotem usiadł na krześle. Chwilę wpatrywał się 
tylko w papier, wreszcie jednak umaczał pióro w kałamarzu i 
zaczął pisać:
Umiłowana moja,
nie śmiem Cię zbudzić, a przecież tak wiele chciałbym Ci powie-
dzieć. Czy pokażą Ci kiedyś te bazgroły? Czy uznam je za coś 
wartościowego, skoro słów mi brakuje, gdy patrzą na Twą urodą? 
A może w końcu się okaże, że nie musiałem niczego mówić?
Gdybym jak Twój brat był utalentowany, tęsknotą moją ubrałbym 
w dźwięki i śmiało wyśpiewał. Mogę Ci wszakże tylko nieudolnie 
tłumaczyć, że jesteś światłem, co rozjaśnia przyszłość, i tylko strach, 
iż Cię utracę, na przyszłość tę rzuca cień. Piękno Twego ciała i ducha 
ręczy za piękno świata.
Z wieloma dzieliłem ciało — być może było ich zbyt wiele, skoro 
nie sposób ich policzyć — lecz moją duszę rzadko ważyłem się 
odkrywać.
Odkrył ją przed Caolinem i Mistrzem Jałowców, niemniej po 
śmierci matki nie mógł już się zwierzyć przed żadną kobietą, choć 
one odsłaniały przed nim swe tajemnice. Aż pojawiła się Faris. A 
przecież ona była taka krucha, taka wrażliwa... Musiał postępować 
z wyczuciem.
W przyćmionym świetle niełatwo było coś przeczytać. Jehan 
uchylił do połowy okiennice. Smugi krwawego wieczornego światła 
przydały nowych barw sfatygowanemu elayańskiemu dywanikowi, 
przedarły się między zasłonami łoża i oświetliły wyciągniętą rękę 
Faris.
W tę rękę Jehan wbił wzrok z przeświadczeniem, że symbolizuje 
ona wszystko, co rzeczywiste. Bezwiednie zamknął notes i przybór-
nik. Podszedł do łóżka i pochyliwszy się, z bijącym sercem ucałował 
dłoń Faris.
Struny harfy skrzyły się i migotały pod palcami Farina, jakby 
wyczarowywał z powietrza nie tylko muzykę, ale i ogień. Długi czas 
grał bez śpiewu, rozkoszując się niczym nie zmąconą ciszą zatoki 
i widokiem perfekcyjnie zarysowanych stoków Góry — zwykle 
błękitne, okrywały się niezauważenie purpurą i fioletem, gdy słońce 
znikało na zachodzie w płomienistej łunie.
Obrazy przepływały mu w myślach niczym wielkie morskie ryby 
pod powierzchnią wód zatoki, czasem niemalże docierając do świa-
domości, by zaraz znów się zanurzyć w głębiny zapomnienia.
Farin szarpał struny, próbując o niczym nie myśleć, snując me-
lodię o pięknie ukrytym za łzami.
—	Panie.
Palce Farina zagrały jeszcze ostatnie, rzucające błyski 
glissando i znieruchomiały. Młodzieniec z trudem oderwał wzrok 
od zachodzącego słońca i spojrzał na dziewczynę.
—	Panie, kolacja podana. Raczysz przyjść? — Patrzyła nań 
płochliwie. Jej proste, kasztanowe włosy nabrały czerwonego połys 
ku, rysy tonęły w cieniu.
Faris zauważył ją raz przy Rosemary. Miała na imię Branwen, 
a na południe przybyła po to, by służyć Faris jako pokojówka.
Kolacja... Powtarzając w duchu jej słowa, uzmysłowił sobie, że 
żołądek sam mu daje odpowiedź.
—	Dziękuję. Tylko... Dajcie mi jeszcze trochę czasu. Zaraz 
przyjdę.
Chwilę przyglądała mu się niepewnie, wreszcie dygnęła i ruszyła 
krużgankiem ku schodom.
Farin odetchnął. Był o włos od... czegoś. Położył palce na 
strunach, wydobył z nich jeden żałosny akord, potem jeszcze kilka 
harmonijnych dźwięków. Nad górami ujrzał raptownie jasny punk-
cik gwiazdy wieczornej.
Jak gdyby pod wpływem uroku, który nabiera mocy dopiero
w świetle gwiazd, z przypadkowych dźwięków narodziła się melo-
dia, z chaotycznych myśli wykluły się słowa:
W gwiazdy blask się przyoblekłaś', 
Duszo bratnia — choć odległa. 
Wschodzisz nad to, co przyziemne; 
Blask twój skrywa wnętrze ciemne. 
Lecz ja pójdę, gdzie ty chodzisz, Aż i 
moją pierś' ozłocisz.
11
Narada
Wiatr znad rzeki chwiał gałęziami topól i kłapał okiennicami 
w sali jadalnej. Mistrz Jałowców wziął głęboki oddech, upajając się 
chłodem minionej nocy, aromatyczną odpowiedzią porastających 
okoliczne łąki traw na pierwsze promienie słońca, odurzającym zapa-
chem róż pnących się na pałacowe mury. Wiatr mamił jego zmysły, 
aż przestał dostrzegać granicę między sobą a tym, co go otaczało.
Czuł obecność innych w komnacie: prostolinijność przełożonej 
Akademii, niezłomną siłę Roberta z Szańców, niefrasobliwość jego 
żony Jessiki, pojedynczą nutę Farina Harfiarza pośród ogólnej har-
monii dźwięków, Jehana płonącego niczym pochodnia i wreszcie 
Faris — najpiękniej rozkwitniętej róży Westrii.
Bo też jak różane płatki, fałdy czerwonej sukni kładły się na bieli 
jej piersi. Rozmawiała z Farinem, potem odwróciła się do Jehana 
niby kwiat do słońca. Mistrza wręcz oszołomiła słodycz jej przelot-
nego spojrzenia.
Sycił zmysły tą chwilą, podobnie jak przedtem rozkoszował się 
wiatrem, nie dopuszczając do siebie myśli, że i jedno, i drugie ma 
zmienną naturę.
— Masz ochotę na bułeczki z miodem? A może jeszcze herbaty?
— Zapach jedzenia i słowa Jessiki przywołały go do rzeczywistości. 
Patrzyła nań z uśmiechem niebieskimi oczami, mniej błyszczącymi 
od oczu Jehana, choć malowała się w nich ta sama życzliwość. 
Zastanawiał się, czy zauważyła jego rozkojarzenie, nigdy bowiem 
nie dało się określić, co naprawdę wie Jessica. Sięgnął po bułeczki, 
wziął jedną i podał koszyk Farinowi.
—	Wspominałem właśnie ów pierwszy raz, kiedy spotkałem 
Faris. Było to przy śniadaniu w komnatach Rosemary w warowni 
Theodora.
—	O, tak — zgodził się Farin. — To wtedy szop Rosemary 
podkradał ciasteczka. Wiesz, że przywiozła z sobą na południe tę 
upiorną sowę?
—	Huw? — zapytał mistrz.
—	Też mi imię! — mruknęła Jessica.
—	Nie inaczej! — odparł Farin ze śmiechem. — W Laurelynnie 
dobrała sobie piękną menażerię. Nie pojawi się na śniadaniu, póki 
nie wykarmi wszystkich zwierzaków!
—	O czym tam szczebioczecie? — zapytał Jehan od szczytu 
stołu.
Gdy Farin pośpieszył z wyjaśnieniem, spojrzenie mistrza znów 
powędrowało w stronę Faris, lecz w drodze zostało powstrzymane 
przez iskrzący się wzrok przełożonej Akademii, jakby zagrodził mu 
drogę niewidzialny miecz.
—	Nie chciałbym się do niczego wtrącać — mówił do niej lord 
Robert, jakby nigdy nic — ale od dawna współpracując z Esther, 
podzielam jej troski. Inni komendanci mogą się nie godzić, aby 
Akademia ingerowała w sprawy ich marchii, lecz ja wam zawsze 
pójdę na rękę.
—	Gdybym ci teraz miała odpowiedzieć, nasza rozmowa po-
trwałaby do narady — odparła przełożona. — Lepiej będzie, jak 
wstrzymam się jeszcze od wyrażenia opinii.
Mistrz Jałowców patrzył na nią z pewnym niepokojem. W ciągu 
ostatnich tygodni, jakie spędzili razem na Górskiej Damie, ani razu 
nie wspomniała o polityce. Z całą wyrazistością pamiętał, jak się 
budził cichym rankiem, uradowany, że ma ją przy sobie, i jak ich
dwa głosy zlewały się z sobą cudnie, recytując listę dziennych 
rytuałów. Z rozmarzeniem wspominał te chwile, kiedy dzielili się 
nie tylko przymiotami ducha, ale i ciała — równi sobie partnerzy, 
łączący w akcie miłości nagromadzone bogactwo życiowych do-
świadczeń.
Prowadzili dyskusje, jakie byłyby nie do pomyślenia w czasach, 
kiedy ona nauczała, a on dopiero poszukiwał swej ścieżki, spełnienia 
się snu młodzieńca w kwiecie dojrzewania. W rozmowach jednakże 
odsłaniali wyłącznie tajniki ludzkiej duszy — nie poruszała w nich 
spraw związanych z Akademią, a i on się cieszył, że może o nich na 
jakiś czas zapomnieć.
„Wolałem jej nie nagabywać" — nasunęła mu się gorzka reflek-
sja. „Bałem się odpowiedzi". Ciemne oblicze niczego mu teraz nie 
mówiło, umysł był przed nim zamknięty.
—	Robercie, wystarczy, że dziś przy uczcie wszyscy będą myś 
leć o naradzie, a jutro całkowicie zaprzątnie ona naszą uwagę. 
Przynajmniej teraz wyłączmy ją z rozmowy! — upomniała go Jes- 
sica. — Faris — dodała — ty nic nie jesz. A będziesz dziś potrzebo 
wała dużo siły, możesz mi wierzyć.
Faris potrząsnęła przecząco głową.
—	Nie, jakoś nie mogę. Ale nie martw się, i tak przybrałam na 
wadze, odkąd tu przyjechałam.
Jessica uśmiechnęła się z politowaniem. Mistrz wyczuł, że będzie 
indagować, i tak też się stało.
—	Niczego po tobie nie widać. Pomóc ci dobrać odpowiednie 
ubrania? — Zaśmiała się, kładąc ręce na wydatnym brzuchu.
Faris wzruszyła ramionami zażenowana.
—	Poszło mi głównie w piersi, ale Jehan twierdzi, że podoba mu 
się, jak jest.
Jessica wymieniła z przełożoną porozumiewawcze spojrzenia, 
po czym zmierzyła Faris tym szacującym wzrokiem, jakim pasterz 
bada swoje owce. Mistrz zrozumiał istotę jej podejrzeń. Wiedział, że 
to się mogło wydarzyć. Król i Faris zeszli się po raz pierwszy miesiąc 
temu, lecz wiadomo, że sobótkowe rytuały wpływają dodatnio na 
płodność lub przyspieszają okres, jeśli ma wkrótce nadejść.
—	Ja też się już najadłam — oznajmiła przełożona Akademii.
—	Chodźmy do twej komnaty. Pokażesz mi suknię, którą zamierzasz 
włożyć na ucztę.
Faris wbiła w nią zdumione spojrzenie. Mimo krótkiej znajomoś-
ci z przełożoną zdawała sobie zapewne sprawę z niezwykłości takiej 
propozycji. Patrzyła niepewnie na starszą kobietę.
Jessica niezgrabnie odsunęła krzesło.
—	Idę z wami. — Uraczyła Faris uśmiechem i ruszyła przodem 
do wyjścia.
Robert wdał się w rozmowę z Jehanem o sytuacji w Elayi. Farin 
spoglądał niewidzącym wzrokiem, wystukując palcami jakąś melo-
dię, którą tylko on słyszał. Mistrz posiedział chwilę ze zmarszczo-
nym czołem, po czym wstał cicho i ruszył w ślad za kobietami.
Jessica urwała wpół zdania. Faris, zarumieniona po uszy, spoj-
rzała z wyrzutem na mistrza, który wszedł właśnie do komnaty. 
Przełożona Akademii siedziała pod oknem —jej nieprzeniknione 
oblicze ściągnęło się w wyrazie dezaprobaty.
—	Nie dość wam, że poślubiłam króla na oczach całej Akade-
mii? — zapytała Faris z goryczą. — Czy nie możemy z Jehanem 
spokojnie poczekać, co z tego będzie?
—	Mojaż ty biedna siostrzyczko! — Jessica potrząsnęła głową.
—	Nie rozumiesz, jak Jehan się ucieszy, gdy będzie mógł jutro 
ogłosić, że spodziewa się potomka?
Faris wciąż miała buńczuczną minę. Mistrz podszedł i ujął jej 
rękę.
—	Jeśli zechcesz zachować to w tajemnicy, Jehan z pewnością 
uszanuje twoją decyzję. Ale to by mu sprawiło tak wiele radości...
—	Kiedy jeszcze za wcześnie. Byłam pewna, że to znowu ten 
mój zbuntowany żołądek. — Westchnęła z rezygnacją. — Bardzo 
dobrze... Co musicie zrobić, żeby wiedzieć na pewno?
Przełożona powstała.
—	Połóż się i nie ruszaj. To nic strasznego. — Skinęła ręką na 
mistrza. — Jeśli chcesz, możesz asystować. Choć nie masz w tym co
prawda wielkiego doświadczenia, bez wątpienia okażesz się pomoc-
ny. — Dotarła do niego jeszcze jej niewypowiedziana myśl: „Mnie 
się opiera, ale zna już dotyk twego umysłu".
Faris patrzyła na nich badawczo. Zacisnęła wargi, strach wyjrzał 
z jej ciemnych oczu.
— Leż spokojnie — powtórzył mistrz czułym głosem, wysyła-
jąc falę pocieszenia, po której Faris zamknęła powieki. Oddychał 
głęboko z zamglonym wzrokiem, aż ciało Faris osnuło się najpierw 
karmazynowa poświatą, potem purpurową i na końcu czystą, niebie-
ską. Królowa leżała odprężona.
Dłonie przełożonej, otulone złocistą mgiełką, zawisły kilka cali 
nad głową Faris. Mistrz wyszedł zmysłami na zewnątrz, aż poczuł 
jej obecność. „Madronio" — wymówił jej imię. „Faris..." Przybliżał 
do siebie obie kobiety, aż — poprzez niego —• wreszcie się spotkały.
W miarę jak przełożona przesuwała ręce nad szyją Faris, potem 
nad jej piersiami, brzuchem, łonem, kolanami i stopami, wyostrzała 
się zdolność postrzegania mistrza, tak iż mógł nareszcie zobaczyć 
złociste lśnienie każdego punktu mocy oraz świetliste strumienie 
przepływającej między nimi energii. Sam już dokonywał w przeszło-
ści podobnych zabiegów, diagnozując choroby, lecz nigdy od cza-
sów studenckich nie sprawdzał kanałów energetycznych tak zdrowej 
osoby.
„Widzisz, jaka energia pulsuje wokół jej łona?" — dotarła doń 
myśl przełożonej.
Skoncentrował uwagę na migotliwym świetle. Zanurzył ręce w 
pulsującym, coraz wyraźniejszym blasku otaczającym spiralami 
łono. Zszedł niżej, póki nie natrafił na maleńki, pozbawiony koloru 
rdzeń światłości, przypominający światło z korony Drzewa Życia. Zro-
zumiał, że nasienie nowego istnienia faktycznie zostało zasadzone.
Skierka błyszczała, niczego nieświadoma prócz tego, że żyje i 
rośnie. Mistrz stał olśniony, zdumiony tym cudem.
Słońce zamrugało na szklanej flaszy, kiedy uniósł ją Caolin, aby 
chłodnym winem napełnić drugi kielich. Widział, jak Jehan przemie-
rza dziedziniec, potem rozpoznał jego kroki na korytarzu i usłyszał 
dźwięk otwieranych drzwi. Mimo to nadal wolno lał wino, aż trunek 
osiągnął dokładnie ten sam poziom w obu kielichach. Wtedy odwró-
cił się do króla.
Jehan stanął pod oknem. Światło odbijało się od złotego łańcucha 
na jego szyi i od kosztownej broszy spinającej fałdy tuniki, połyski-
wało na gładkich płaszczyznach nosa i czoła, bieliło brzegi włosów 
oraz brody. Caolin patrzył jak urzeczony. Po chwili król wyszedł z 
blasku słońca i usiadł przy stole. Skrawki światła pląsały w kie-
lichach. Nastąpiło krępujące milczenie, podczas którego seneszal 
zdał sobie sprawę, że ruch ten pochodzi od ledwie dostrzegalnego 
drżenia jego rąk. Natychmiast postawił kielichy na stole, gdzie 
powierzchnia trunku zastygła w ciemne koła.
—	Wcześnie dziś wstałeś — odezwał się, siadając. Sięgnął po 
wino.
—	Doprawdy? — Oczy błyszczały królowi, chociaż nie padało 
na nie słońce. Wskazał na kielichy. — Myślałby kto, że na mnie 
czekałeś.
—	Zawsze na ciebie czekam, panie — odrzekł Caolin cicho. 
Jehan wstrząsnął z lekka głową, wychylił duży łyk i odstawił
kielich.
—	Musimy dobrze się przygotować do tej narady. Za mojego 
panowania tylko kilka dorównywało jej wagą. Przynajmniej zbierze 
się szacowne towarzystwo. Ponoć nawet lord Hakon zwlókł się z 
łoża boleści i wkrótce tu przybędzie. Lord Theodor zjawi się 
wieczorem. Pozostali komendanci i rządcy miast już zjechali. — 
Wciąż recytował listę osób, które miały się na pewno pojawić, gdy 
Caolin położył przed nim terminarz opracowany w jego kancelarii. 
Król popatrzył na wykaz. — Prezentacja królowej... Owszem, to na 
samym początku. — Uśmiechnął się.
—	Otrzyma zapewnienie o ich poparciu.
Jehan wstał od stołu i zaczął przechadzać się po komnacie, 
czytając terminarz.
—	Tak, nie może być co do tego żadnych wątpliwości — rzekł, 
znów się uśmiechając.
—	W następnej kolejności raporty z posiadłości Westrii. — 
Caolin znał całość na pamięć. — Przygotuję ci odpisy. — Spodzie-
wał się usłyszeć zwyczajowe westchnienie rezygnacji, lecz król 
podszedł do napakowanych papierami kufrów w kącie komnaty.
—	Trzymasz tu wszystkie raporty z miast, co? Musiałyby zająć 
całą bibliotekę! Z jak wielu lat rachunki możesz zmieścić w tym 
pomieszczeniu?
—	Z pięciu lat... — zaczął Caolin, król jednak szybko wrócił 
do stołu.
—	Jesteś w stanie ocenić, czy moje zeszłoroczne podróże od-
niosły jakikolwiek rezultat? Zwiększyła się wymiana towarowa?
—	Ze stron, gdzieś zawitał, owszem, dochodzą takie wieści, jeśli 
o to ci chodzi — rzekł Caolin wolno, obserwując ruchy króla. 
Wiadomości bezwiednie przepływały mu z pamięci na usta, podczas 
gdy mózg próbował dociec przyczyn niezwykłej wnikliwości Jeha-
na. Król przemierzył komnatę i wyciągnąwszy z szuflady mapę, 
rozwinął ją i zwinął. Była to mapa lasów Corony. Czyżby król 
dowiedział się czegoś o Ronaldzie?
—	Dostaniesz przed naradą skrócone zestawienia — rzekł Cao-
lin. — W drugiej kolejności zostaną poruszone sprawy bieżące, 
petycje i tym podobne rzeczy — kontynuował, nim Jehan zdążył 
zadać pytanie.
Król przyjrzał mu się bacznie, po czym wybuchnął śmiechem.
—	Drogi przyjacielu! Myślisz pewnie, że postradałem zmysły. 
Ale prawda jest taka, że właśnie otrząsam się z zamroczenia. Powi 
nienem wiedzieć o tym wszystkim równie dobrze jak ty, lecz dotąd od 
dawałem się tylko uciechom, gdy na twoje barki spadała cała praca. — 
Na chwilę położył rękę na ramieniu seneszala, po czym się odwrócił.
„Czyżby Jehan zamierzał przejąć funkcje seneszala?" Bezgra-
niczne zdumienie przepłoszyło wszystkie inne myśli Caolina. Wnet 
jednak wspomniał poprzednie napady królewskiej gorliwości i ode-
tchnął spokojniej. Ten zapał niebawem ostygnie, a tymczasem... 
Caolin nachmurzył czoło. Wolał, żeby jedyny człowiek, przed któ-
rym musiał odpowiadać, wybrał sobie jakiś inny moment na przypo-
minanie sobie o swoich obowiązkach.
—	Doniesiono mi, że lord Brian zamierza jutro przedłożyć pe 
tycję — powiedział zdawkowo.
Jehan odłożył zeszyt, który uważnie kartkował.
—	Doniesiono ci? Czy masz pewność?
—	Mam pewność, że przynajmniej jest sporządzona. Skopiował 
mi ją pomocnik jego seneszala. — Wysunął odpowiedni papier ze 
stosu dokumentów.
—	Masz szpiega na zamku lorda Briana?
—	Mam tam zausznika — odrzekł seneszal sucho. — Jak wszy-
scy lordowie królestwa są twoimi poddanymi, tak moimi poddanymi 
są wszyscy seneszalowie i ich delegaci. Jego obowiązkiem było 
złożyć mi raport, tak samo jak moim poinformować ciebie. — Podał 
królowi papier. — Jak się do tego ustosunkujesz?
—	Najpierw wysłucham petycji. — Jehan wziął pismo i odłożył 
je tekstem w dół, nie czytając.
—	Ależ, panie! Dlaczego nie dasz się ostrzec? Czyż to niegodny 
czyn opierzyć strzały, zanim wróg ukaże się na drodze, albo zebrać 
z pól plony przed spadnięciem śniegów?
—	Nie... — odrzekł Jehan pomału. — Ale z drugiej strony, 
Caolinie, głupotą byłoby marnować strzały, celując do czegoś, co 
może się jedynie okazać szeptem wiatru w drzewach, lub sprzątać 
niedojrzałe zboże ze strachu przed nadejściem chłodów. Niech Brian 
zabierze głos przy wszystkich. Zobaczymy, kto go poprze. Jeśli 
będziemy uderzać chyłkiem, ludzie chyłkiem zaczną nas zwać tyra-
nami, a wtedy sędziów i sądzonych nikt nie zechce słuchać.
Caolin spuścił oczy, unikając roziskrzonego wzroku Jehana. 
Schował posłusznie kopię petycji. „Nie" — pomyślał. „Nie pora 
jeszcze informować króla o Ronaldzie, ale pora już wyciągnąć z łotra 
zeznania, które sprawią, że król uwierzy".
Przez chwilę tęsknił za spokojem panującym na Czerwonej Gó-
rze. Od czasu letniego przesilenia nie znalazł czasu, aby tam powró-
cić. Koordynując, negocjując, manipulując — przebywał w Laure-
lynnie niczym pająk uwięziony we własnych sieciach, czający się do 
jednego, decydującego skoku, który by go wyzwolił. Ale jak miałoby 
ono wyglądać? Czy mógłby raz jeszcze zebrać w sobie moc? Może
wszystko znajdzie rozstrzygnięcie podczas następnego przesłucha-
nia Ronalda?
Jehan nadal czekał na odpowiedź.
—	A co z Elayanami? — zapytał seneszal oględnie. — Oby 
tylko nie uwierzyli w naszą bezsiłę, gdy przestaniemy rządzić twardą 
ręką.
Jehan wyprężył pierś, rysy mu się wyostrzyły. Z uniesionym 
czołem król wydawał się wyższym.
—	Jeszcze się przekonają, co znaczy twarda ręka!
Mimo iż Jehan stał w cieniu, Caolin doznał wrażenia, jakby bił 
od niego blask. „Zanadto zaprzątałem sobie głowę własnymi se-
kretami" — pomyślał. „Co on przede mną ukrywa?" Milczał, za-
patrzony w Jehana, aż nagle ponure wejrzenie władcy ustąpiło 
miejsca wyrazowi tak głębokiej radości, że seneszal musiał odwrócić 
wzrok.
—	Z początku zamierzałem zaskoczyć cię wraz z innymi — 
zaczął Jehan zniżonym głosem — ale tak wiele smutków razem 
przyszło nam dzielić, że pora teraz na odrobinę wesela. Westria 
doczekała się dziedzica, Caolinie. Niedawno się dowiedziałem, że 
Faris jest przy nadziei!
„Już wie o dziecku" — pomyślała Faris, łapiąc spojrzenie Cao-
lina, które oderwawszy się od Jehana, spoczęło na jej piersiach, 
wyraźnie zaznaczonych pod obcisłą, zieloną suknią. Wtuliła się w 
ramię Jehana i odwzajemniła uśmiech seneszala.
Jehan natychmiast się odwrócił.
—	Jesteś zmęczona? Chcesz usiąść?
Światło kolorowych latarń odbijało się od płótna markizy rozpię-
tej nad pałacowym trawnikiem, padając na twarz Jehana tudzież 
rozjaśniając szaty doradców, ich rodzin i stronników, którzy byli 
dzisiaj gośćmi króla.
—	Nie. — Faris potrząsnęła głową, rozerwana pomiędzy lękiem 
przed nadopiekuńczością Jehana a tęsknotą za uspokajającym doty 
kiem jego dłoni. Tłum zostawił wokół nich pewną przestrzeń, lecz
Faris czuła ich zainteresowanie niby skrzydła ciem na twarzy. Jutro 
powszechną ciekawość rozpali jeszcze wiadomość o dziecku. Cze-
mu to się stało tak szybko, zanim zdołała przywyknąć do myśli, że 
jest żoną króla? Zamknęła oczy, umacniając złocistą barierę, którą 
odgradzała się od tych wszystkich natrętnych umysłów. Jehan 
patrzył na nią z powątpiewaniem.
—	Może wyślemy Caolina po wino? 
Odwrócili się, lecz seneszala już nie było.
Caolin przemykał wśród tłumu. Raz tylko zerknął przez ramię, 
by popatrzeć na dwie ubrane na zielono postaci, które stały tak blisko 
siebie, że zdawały się wyspą opływaną przez potoki Westrian. Ciągle 
jeszcze oszołomiony blaskiem bijącym od króla, przez jedno mrug-
nięcie oczu widział Faris taką, jaką oglądał ją Jehan... jakby sam był 
Jehanem.
Powiedział sobie wszakże, że marnowałby tylko czas, stojąc tu 
z nimi i rozmawiając. Nie uczestniczył w uczcie dla przyjemności, 
ale by patrzeć i słuchać: tam połechtać kogoś komplementem, ów-
dzie wyciągnąć informację, gdzie indziej poddać jakąś sugestię, a 
ogólnie żeby zbadać nastroje w tłumie przed jutrzejszą naradą.
„Umysły kipią nerwowym wyczekiwaniem. Nawet ja to czuję 
dziś wieczór". Oddychał głęboko, rozluźniając bezwiednie napięte 
nerwy, jak go nauczono w Akademii Mędrców. Skierował się w stro-
nę migoczących brokatów na skraju tłumu.
Elayańscy posłowie stali nieco na uboczu. Smagła, poorana 
głębokimi bruzdami twarz emira Akhbara nie wyrażała żadnego 
uczucia, jasna cera Rodriga Maclaina okryła się rumieńcem nad linią 
rudej brody. Obaj nosili takie same wysadzane klejnotami czapki i 
luźne szaty, a pilnowało ich czterech posępnych drabantów, których 
pióropusze powiewały wysoko nad seneszalem.
—	Dzięki, żeście zechcieli zaszczycić Westrię swoją obecnością 
podczas uroczystego przedstawienia naszej nowej królowej. — Cao 
lin lustrował bacznie ich twarze w poszukiwaniu najdrobniejszych 
oznak dezaprobaty lub lekceważenia, pozwalających przypuszczać,
że totumfaccy Ercula Ashe'a dotarli do celu, a Elayanie mają w po-
gardzie Westrię i króla.
—	Zaiste, każdy wojownik w swoim czasie zwraca się do rzeczy 
przyjemniejszych — huknął emir w odpowiedzi. Caolin nie spusz-
czał wszakże wzroku z twarzy Rodriga.
—	Pan mój oczekuje niecierpliwie na wiadomości od waszego 
księcia — rzekł seneszal, nadal uśmiechnięty, choć mina lorda 
Rodriga wskazywała, że wiadomość będzie wyzwaniem, na które 
Westria musi odpowiedzieć.
Caolin uwolnił się szybko od towarzystwa Elayan i ruszył dalej. 
Nie wypadało mu wdawać się w przydługie dysputy z wrogiem, nie 
chciał również uświadamiać Maclaina, ile wyczytał z jego zachowa-
nia. Caolin dostrzegł brązowe kędziory sir Eryka i ku niemu skiero-
wał swe kroki, z wyrazem troski na twarzy.
—	Panie. — Eryk obejrzał się, więc Caolin podjął: — Po 
dobno twój ojciec czuje się nie najlepiej. Mam nadzieję, że wysi 
łek, jaki włożył, by przybyć na naradę, nie powiększy jego doleg 
liwości.
Po chwili niemego zaskoczenia Eryk wzruszył bezradnie ramio-
nami.
—	Jest wyczerpany, ale koniecznie chciał przyjechać. Powie 
dział, że zasiądzie jutro na swoim miejscu, nawet jeżeli będziemy 
musieli go tam zanieść.
Caolin potrząsnął głową.
—	Łudziłem się nadzieją, że sesja minie bez większych emocji, 
choćby ze względu na twojego ojca. Ale, jak mi donoszą, lord Brian 
zamierza przedstawić petycję. Oczywiście, nie mam pojęcia, czego 
by mogła dotyczyć — dodał, kiedy ognie wystąpiły na twarz Eryka.
—	A ja się domyślam. —? Młodzieniec potrząsnął głową. — To 
rozwścieczy mojego ojca, lecz od uczestnictwa w sesji nikt go nie 
odwiedzie.
Jakkolwiek głos trąbki obwieszczał, że zastawiono już stoły, 
Eryk nie ruszał się z miejsca, popatrując spod oka na odchodzącego 
Caolina.
*
—	Nie zaglądniesz do mojego ojca? — zapytał Eryk niecierpli 
wie. — Chce wziąć udział w jutrzejszej naradzie, a przecież jest 
bardzo chory!
Mistrz Jałowców podniósł wzrok znad talerza. Współczuł mło-
dzieńcowi, lecz nie umiał go w żaden sposób pocieszyć. Widział się 
z sędziwym lordem Morskich Wrót, kiedy ten przyjechał do Laure-
lynnu. Wyczytał z twarzy starca, iż trawi go śmiertelna choroba.
—	Zaraz złożę mu wizytę. Nie rozmawialiśmy od dawna, a myś 
lę, że starczy mi już tego ucztowania. Niczego nie mogę obiecać, Ery 
ku, ale zrobię, co w mojej mocy. — Nieopodal zauważył Farina w kom 
panii sir Andreasa i Holly z Leśnego Zakątka. Obok nich stał Randal 
z Registhorpe i jego młoda małżonka. — Wróć do swoich przyjaciół, 
Eryku. Twój ojciec pewnie by nie chciał, żeby ominęła cię uczta.
Eryk próbował się uśmiechnąć.
—	Zaprawdę, w ciągu ostatnich tygodni nieraz mi wytykał, że 
jestem jak pies broniący jednej owcy. Wyganiał mnie z komnaty.
Mistrz popatrzył jeszcze, jakEryk dołącza do przyjaciół, po czym 
ruszył w stronę tego skrzydła pałacu, gdzie rozlokowała się dele-
gacja z Morskich Wrót. Ominąwszy bokiem ciżbę i cały długi stół, 
zacząć się wspinać trawiastym zboczem między jodły obrastające 
trawnik. Nagle stanął jak wryty, wśród drzew mignął mu jakiś 
czarny kształt.
Przez chwilę ciarki chodziły mu po plecach. Mając szerszą od 
przeciętnego człowieka wiedzę w kwestii tego, co mogło ukazać się 
pod postacią cienia, mógł się czasem bardziej, a czasem mniej bać. 
Raptem doleciał go zduszony chichot. Spostrzegł srebrzysty połysk 
włosów, kiedy przełożona Akademii zsunęła kaptur na kark.
—	Madronio, musisz tak krążyć na podobieństwo nocnej zjawy? 
Prędzej bym się spodziewał, że siedzisz teraz na honorowym miejscu 
przy stole.
—	Noc jest moim królestwem. Pewne rzeczy jawią się nocą 
wyraźniej niż za dnia.
Powiało chłodem. Jeszcze nie tak dawno pomagała mu w obrzę-
dach poświęconych Pani Ognia, teraz jednak pełniła wyłącznie rolę 
kapłanki Mędrczyni. Walczył z dreszczami. Zwykły człowiek mógł
wdzięczyć się do Dziewicy i łączyć się z nią cieleśnie, lecz Wiedźma 
znała wszystkie sekrety śmierci i mroku i tylko Uczeni mogli być dla 
niej równorzędnymi partnerami.
Mistrz odwrócił wzrok. Siląc się na spokój, odpowiedział:
—	Sir Eryk z Morskich Wrót prosił, abym odwiedził jego ojca. 
Chyba słusznie lęka się o jego zdrowie, bo jutrzejsza narada może 
potoczyć się dosyć niepomyślnie.
—	Lord Hakon jeszcze trochę pożyje. Niech przedmiotem two-
ich trosk będzie raczej kobieta, którą badałeś dziś rano.
—	Faris? — Spojrzał ze zdumieniem na przełożoną Akademii. 
Potem zerknął w dół na stół biesiadny, za którym Faris i Jehan 
siedzieli na tronach niczym król i królowa z gobelinów. — Sama 
stwierdziłaś, że nic jej nie dolega.
—	Kiedy ty kontemplowałeś misterium życia, ja dokonywałam 
oględzin powłoki, która je okrywa — powiedziała cierpko. — Faris 
jest brzemienna, zgoda, lecz jej zachowanie przystoi raczej nieroz-
garniętej pokojówce.
—	Wszystko przyjdzie z czasem. Niejedna młoda żona...
—	Tylko się jej przypatrz — przerwała mu. — Wisi na ramieniu 
męża, każde jego słowo jest dla niej świętością. Dzisiaj wielbią ją 
jako królową miłości, jutro zostanie ogłoszona matką, kiedyż jednak 
ludzie zobaczą w niej panią Westrii?
Mistrz pokręcił głową.
—	Czego ty od niej chcesz? Czego chcesz ode mnie? Faris 
została już wpięta do jarzma Westrii, nie wymagaj jeszcze, żeby 
ciągnęła ładunek wcześniej niż to konieczne. I tak niewiele ma czasu 
na rozrywki.
—	Ech, wracaj i ucz się katechizmu. — Pochyliła się do przodu 
i wyszeptała imię, które należało do niego, kiedy po raz pierwszy 
zawitał w mury Akademii; imię, które chyba już tylko ona pamiętała. 
— Faris nie jest pierwszą lepszą żoneczką, żeby jej dojrzewanie 
miało nas niewiele obchodzić. A przestrzegałam, że jeszcze nie 
dorosła, lecz nikt mnie nie chciał słuchać. — Patrzała na niego z 
błyskiem w oku. — Król Westrii opiekuje się narodem, wszelako 
królowa musi umieć zaopiekować się ziemią! Przyjmuje pomoc od
męża, ale jest dlań zarazem bezpieczną rezerwą mocy. Inaczej będzie 
to parodia Wielkiego Związku, bez względu jakie wrażenie na 
wszystkich wywarł sam ceremoniał. Jesteś jej nauczycielem, musisz 
ją uświadomić!
—	Nie! — Potrząsnął głową ze zgorszeniem, pamiętając, jak 
okrutnie obszedł się z duszą Faris, ucząc ją ochrony umysłu. Własna 
przysięga zakazywała mu podejmowania w przyszłości podobnych 
prób. — Ja rozbudziłem duszę Faris. Jej ciało należy do Jehana.
—	A czy wolałbyś, żeby było twoje? — Słowa te rozbrzmiały 
nader cicho, jakby wyszeptała je sama ciemność. Przełożona Aka-
demii wtopiła się w cienie.
Mistrz stał skamieniały, powstrzymując się od wybuchu złości, 
walcząc ze strachem, a na koniec z ochotą do śmiechu.
—	Madronio? — zawołał zdławionym głosem. — Stara kobieto! 
Czyżbyś była zazdrosna o to, co sama odrzuciłaś? — rzucił głośniej 
w mrok. Nikt mu nie odpowiedział.
—	Panie... Jehanie... — Faris schyliła głowę na ramię króla i 
wnet poczuła, jak jego usta muskają czubek jej włosów.
—	Śpiąca jesteś, kochanie? Już wkrótce pozwolą nam odejść. — 
Uniósł jej podbródek, a potem pocałował w czoło, w policzek i, 
bardzo wolno, w usta. Wokół nich inne pary siedziały ścieśnione, 
podziwiając pieśniarzy z Szańców, którzy na zmianę czarowali 
słuchaczy miłosnymi piosnkami.
—	Poszłabym stąd choćby zaraz — szepnęła. Kiedy znów objęła 
ją wpół ręka Jehana, poczuła, jak ogarniają znajome słodkie znuże-
nie. Uciekała myślami od wspomnień ceremonii, podczas której Je-
han uczynił z niej panią Westrii. Wiedziała, że sprawiła mu lekkie roz-
czarowanie, ponieważ później jej pasja nie dorównywała już jego 
zapamiętaniu. Ona jednak nie pragnęła owej ekstazy, która pogrąża 
duszę w niepamięci, a jedynie poczucia bezpieczeństwa w uścisku 
jego ramion i świadomości, że dzięki niej zaznał szczęścia. — Dziś 
wieczór — mruknęła, całując go w rękę. — Dziś wieczór.
*
Polująca sowa zawołała jeden raz, przelatując bezszelestnie koło 
wieży. W izbie piwnicznej przysłonięte kloszami lampy płonęły 
niemrawo w ściennych niszach, pobudzając do istnienia cienie, które 
zdawały się ciemniejsze niż zwykły mrok.
—	Okazałem ci aż nadto cierpliwości, Ronaldzie — rzekł Caolin 
aksamitnym głosem.
Dłoń więźnia błądziła po aksamicie tapicerowanego krzesła. 
Caolin zajrzał mu w oczy, w jego rozszerzone źrenice. Przyłożył mu 
puchar do ust. Ronald napił się łapczywie. Seneszal wybrał wino 
dość słodkie i tęgie, żeby nie dało się wyczuć w nim smaku narko-
tyku, który miał zmniejszyć ból więźnia.
—	Panie — wycharczał Ronald. — Co mogłem, to ci rzekłem. 
Nie każ mu więcej, by mnie torturował.
—	Nawet cię nie tknie. — Caolin odesłał Ordreya i razem z nim 
Gerola, kiedy zobaczył, jak oczy pojmanego śledzą każdy ruch 
wilka. Odstawił kielich na stolik.
Ronald wyszczerzył zęby głupawo, triumfalnie, lecz spodziewa-
ne ułaskawienie nie miało jeszcze nadejść. Caolin żywił nadzieję, iż 
odmierzył odpowiednią ilość substancji. W przypadku tak osłabio-
nego człowieka trudno było wyrokować, jaka dawka rozwiąże mu 
język, ale zarazem nie wyrwie ducha z piersi.
—	Tylko trochę pogadamy — rzekł seneszal łagodnie. — Po-
trzebuję pomocy bystrych ludzi. Takich, których spychano na mar-
gines, gdy tępaki pławiły się w luksusach. Znam to uczucie, Ronal-
dzie. Gdy tu przyjechałem, byłem zwyczajnym kancelistą, a ludzie, 
co ledwo umieli się podpisać, szydzili ze mnie, bo nie umiałem 
machać mieczem.
—	Bystry... Tak, jestem bystry... — mamrotał Ronald. Spojrzał 
na Caolina. — Powinienem być, uważasz, lordem komendantem 
Corony.
Seneszal kiwnął głową.
—	Oczywiście. Brakowało ci jedynie niewielkiej sumy pienię 
dzy, a gdy lord Brian dał ci złoto...
Caolin wypuścił powietrze, gdy Ronald potrząsnąwszy głową, 
mówił dalej:
—	Złoto było po to, żeby mieszkańcy Corony zaczęli szemrać 
o niepodległości. Sam wpadłem na pomysł z rozbójnikami, bo my 
ślałem. .. — Ronald zakasłał i zamilkł.
Caolin odszedł na bok, gdzie nalał sobie kielich wina.
—	Uszy do góry, Ronaldzie — rzekł spokojnie. — Od dawna 
już wiem, skąd pochodziły pieniądze. Gdyby zbójcy zamordowali 
Theodora, ty byś na tym skorzystał, a gdyby zabili króla, ucieszyłby 
się Brian. — Panowanie nad głosem i ciałem kosztowało go dużo 
wysiłku. Nastała długa cisza.
—	Nie... to było inaczej... — wyrwało się z ust więźnia. Zerk-
nąwszy spode łba, Caolin stwierdził, że Ronald przymknął oczy. — 
Nie mogłem kontrolować leśnych zbójców, kiedy już położyli łapę 
na złocie. Pomyślałem sobie, że może to i lepiej... Król mnie nie 
lubił. Nigdy nie mianowałby mnie lordem komendantem. Brian 
poparłby moje roszczenia, ponieważ ja popierałem jego sprawę. Ale 
Brian jest zbyt miękki, żeby ważyć się na coś takiego. Zrobiłem to 
dla Briana, choć on nie miał o niczym pojęcia!
Caolin zwarł palce na nóżce srebrnego kielicha, aż się wygięła. 
Rzecz była wielce prawdopodobna. I on znał kogoś, kto bał się zrobić 
to, co należało.
Brian zaczął od dokuczania bezimiennemu urzędnikowi, potem 
oprotestował decyzję króla o powołaniu nowego seneszala, urągał 
mu i lekceważył go na każdym kroku. Dziw, że jeszcze nie starał się 
podważyć praw do tronu obecnego króla. Bez względu na to, czy 
Brian uczestniczył w spisku mającym na celu zamordowanie króla, 
należało natychmiast dowieść jego matactw.
Seneszal przytknął z westchnieniem świeczkę do jednego z kin-
kietów oraz do świecy, która stała na stole. Zdjął swój urzędowy 
pierścień.
—	Ronaldzie! — zawołał półgłośno, odwracając twarz więźnia 
do płomienia. Zadrżały powieki Sandresona, jęk dobył się z jego 
gardła. — Ronaldzie, patrz, mam tu coś ładnego. Otwórz oczy, a sam 
się przekonasz. — Pierścień roztaczał rubinową poświatę. Ronald 
skierował nań mętny wzrok i zatrzymał spojrzenie, słuchając kolej 
nych poleceń Caolina. — Nie widzisz niczego prócz światła, Ronal-
dzie. Nie słyszysz niczego, tylko moje słowa. Będziesz mówił to, co 
ci powiem... Nazywam się Ronald Sandreson. Mów. — Seneszal 
czekał w napięciu, póki więzień nie powtórzył szeptem swego imie-
nia. — Lord Brian dał mi złoto, żebym zabił króla. — Caolin w 
wyobraźni nadał swej woli postać rozżarzonego pręta, który się 
wydłuża, aby przekłuć duszę drugiego człowieka. Powtarzaj!
—	Lord Brian... dał mi... złoto... — Głos zamarł mu na ustach. 
Ciszę przerywało tylko urywane sapanie.
Caolin położył pierścień na stole i ujął w dłonie twarz więźnia.
—	Powtarzaj! — Kategoryczny nakaz woli przepłynął między 
ich umysłami. — Złoto, żebym zabił króla!
Ronald szarpnął głową, a jego oczy, skierowane dotąd na rubin, 
popatrzyły prosto na Caolina. „Mów!" Seneszal przewiercał wzro-
kiem Ronalda, jakby chciał przyjrzeć się z bliska jego duszy.
—	Lord Brian... Brian... mój pan! —Zbolały, ochrypły szept 
nagle stał się wyraźny.
Caolin trząsł się z bezsilnej złości, trzymając Ronalda równie 
mocno, jak trzymał się ołtarza na Czerwonej Górze. Ta myśl musiała 
wyzwolić siły większe od jego własnej, bo raptem fala wściekłości 
przebiegła mu od stóp do koniuszków palców. Ciało Ronalda targ-
nęło się spazmatycznie w jego uścisku raz i drugi. Sam poczuł w 
sobie niejako część udręki swej ofiary oraz ostateczny moment 
wyzwolenia, w którym ból zamienia się w błogostan.
Po długiej chwili ciszy Caolin uświadomił sobie, że Ronald nie 
żyje. Puścił go bardzo delikatnie. Popatrzył w zadumie na jego 
odprężone oblicze. Czyż sprawił to pośrednio rytuał na świętej 
górze? Po tylu latach, w ciągu których nie czuł zupełnie niczego, 
dotknął go duch Czerwonej Góry, a teraz jeszcze śmiertelny opór 
tegoż głupca... który jednak zmarł, nie zdradziwszy swojego pana.
„Kochałeś go?" — zapytał milcząco. „Mógłbym sprokurować 
dokument, w którym przyznajesz się do winy, niech jednak twój los 
pozostanie tajemnicą. Byłeś przynajmniej lojalnym głupcem. A kim 
ja jestem?" — zastanowił się nagle. „Kim jestem?"
Usiadł przy stole i uniósł kielich, lecz nie miał już ochoty pić.
Wsparł więc brodę na rękach i tak trwał, póki Ordrey nie zjawił się 
po kilku godzinach, by obwieścić, że już świta.
Światło poranka odznaczało się unikalną czystością, nie przesia-
ne jeszcze przez kurz dnia i na tyle łagodne, że człowiek mógł 
oglądać przedmioty w ich prawdziwych kolorach, nie mrużąc przy 
tym oczu. „Ale jest to też bezlitosna czystość" — pomyślał Jehan, 
przypatrując się swemu odbiciu na szybie, by sprawdzić, czy rzeczy-
wiście po wieczornej uczcie pozostały mu cienie pod oczami. Wziął 
ręcznik i zaczął wycierać włosy, mokre po kąpieli w jeziorze.
Delikatne ćmienie w głowie przypominało, że oddał należny hołd 
winu-z Morskich Wrót, jakie w darze przywiózł lord Hakon. Jednak-
że miłe rozleniwienie budziło jeszcze przyjemniejsze wspomnienia 
nocy po uczcie. Jego ciało było zadowolone, jeśli już nie dusza.
Jehan odrzucił ręcznik i rozejrzał się za ubraniem. Parsknął 
śmiechem, gdy zdał sobie sprawę, iż już samo wspomnienie słodkiej 
uległości Faris wystarcza do rozpalenia w nim na nowo żądzy, tym 
gorętszej, że nie doprowadził jeszcze do tego, aby rozkosz partnerki 
dorównała jego własnej. W każdym razie dziękował w duchu za to, 
co już dostał.
Zapytał niedawno siostrę Jessikę, czy ciąża Faris ma jakiś wpływ 
na jej pasywność. Wspominał teraz z grymasem jej komentarze w 
kwestii tego, jak przedwcześnie przynaglił Faris do małżeństwa, 
przez co cudowne doświadczenie wejścia w stan dorosłości zostało 
u niej wypaczone inicjacją na panią Westrii.
„Może wszystko się zmieni, kiedy urodzi się dziecko" — zakoń-
czyła Jessica swój wykład.„Daj jej czas, a oboje zapłoniecie w ogniu 
namiętności".
Mik Białoloki, który sprawował pieczę nad garderobą króla w 
Laurelynnie, wszedł do komnaty, przynosząc szaty dla Jehana na 
dzisiejszą naradę. Król okrył biodra opaską z delikatnej bawełny i 
uniósł ręce, żeby Mik włożył mu przez głowę białą, jedwabną 
koszulę, ozdobioną haftem mereżkowym u dołu i pod szyją.
Po niej przyszła kolej na długą tunikę ze złocistej bawełny,
przetykaną ornamentem zielonych gałązek wawrzynu, wyciętą głę-
biej, na dawną modłę. Patrząc na ułożony na krześle urzędowy 
płaszcz ze szmaragdowego aksamitu i myśląc zarazem o ciepłym 
letnim słońcu, Jehan czuł ciarki na plecach. Na szczęście tego dnia 
nie musiał się nigdzie wybierać konno, wobec czego buty 
jeździeckie i bryczesy nie były mu potrzebne. Z ulgą wsunął stopy 
w sandały z pozłacanej skóry, jakie przygotował mu Mik.
—	Dzięki, przyjacielu, reszta może poczekać, póki nie zjem 
śniadania. Mógłbyś sprawdzić, czy królowa gotowa? To znaczy, czy 
chce w ogóle coś jeść!?
Obaj uśmiechnęli się i starszy sługa opuścił komnatę.
Jehan sięgnął po wielką nefrytową broszę z wygrawerowanym 
krzyżem kolistym Westrii, identycznym jak ów na pierścieniu, który 
od piętnastu lat nie opuszczał królewskiej ręki. Gdy brosza została 
wpięta do tuniki, drzwi znów się otworzyły.
—	No i co z nią...? — zaczął Jehan, lecz zamilkł, kiedy z cienia 
wynurzył się Caolin. Bezlitosne światło poranka ukazało bezkrwiste 
oblicze seneszala i sińce pod jego oczami.
—	Ho, ho! Zdawało mi się, że trochę zabalowałem w nocy, ale 
ty wyglądasz, jakbyś odwiedził wszystkie knajpy w Arenie — rzekł 
król. Caolin skierował spojrzenie w bok, lecz nie dość prędko, aby 
Jehan nie mógł się zorientować, iż było to spojrzenie trzeźwe. Złapał 
go za ramię, przyciągnął bliżej i odwrócił. — Co z tobą?
—	Ja... przez całą noc przesłuchiwałem człowieka, którym po-
służono się w niecnych zamiarach... On zginął.
—	Tutaj? W Laurelynnie? Będę musiał pogadać z Gwardią 
Miejską. Ale nie musisz tym się tak przejmować, czas zatrze wspo-
mnienia. W pierwszej mojej bitwie wszystko brałem sobie do serca, 
później jednak nauczyłem się obojętności...
Caolin uniósł głowę. W jego spojrzeniu czaiło się coś, co wpra-
wiło Jehana w zakłopotanie.
—	Ty jeszcze nie rozumiesz — powiedział seneszal. — To 
byłem ja...
—	Jehanie, jestem gotowa zjeść śniadanie, jestem nawet głodna! 
I czyż ta suknia nie jest piękna? Twoja siostra pomogła mi ją
poprawić... — Zachłysnęła się powietrzem. — Wybacz, Jehanie, nie 
chciałam ci przeszkadzać. Pozwól, że zaczekam w jadalni.
—	Nie trzeba — rzekł Caolin. — Przeszkadzanie to przywilej 
piękności.
Wywinął się jakoś z uścisku Jehana. Odwróciwszy się, złożył 
ukłon i przez chwilę obaj mężczyźni stali nieruchomo, potwierdzając 
tym słuszność słów seneszala. Suknię królowej, karmazynowa o ob-
cisłych rękawach, wyciętą w głęboki dekolt dla ukazania w pełnej 
krasie złotego naszyjnika z granatami, zdobiły haftowane złotogło-
wiem róże. Wszelako jej uroda, podkreślona pąsowym rumieńcem 
i roziskrzonym wzrokiem, przewyższała piękno stroju.
—	Do licha — mruknął Jehan. Czyżby przez moment widział 
oznaki niepokoju w kamiennej skądinąd twarzy seneszala? — Cao-
linie, musimy to jeszcze omówić... Może po naradzie?
—	O ile, rzecz jasna, nie zedrzemy pierwej gardeł na zebraniu 
— odparł Caolin z uśmiechem. — W samą porę mi przypomniałeś. 
Narada już za godzinę, a ja mam jeszcze parę spraw do załatwienia. 
—Dłoń jego otarła się o rękaw króla. Ruszył w stronę drzwi.—Bądź 
dobrej myśli, panie. Moją rolą jest branie wszelkich trosk na siebie!
—	Za zdrowie Jehana, króla Westrii! Niechaj żyje nam długie 
lata!
—	Za zdrowie Faris, naszej królowej! Niechaj żyje nam długie 
lata!
—	Niechaj się szczęści królewskiej parze!
Jehan przez chwilę oszołomiony falami pozytywnych emocji 
napływającymi od zebranych na sali ludzi, namacał za sobą poręcz 
tronu. „To na moją cześć wznoszą toasty" — pomyślał rozkojarzony. 
„Nie na cześć marnej namiastki wielkiego króla, który odszedł 
przedwcześnie, ale na cześć człowieka, który dał im godną uwielbie- 
•	nia królową i spłodził potomka rodu".
Choć raz nie dokuczał mu ciężar korony, wykutej ze złota w 
Szańcach i ozdobionej medalionami z wykonanymi w emalii 
herbami poszczególnych prowincji, podobnie jak laska pasterska nie
wydawała mu się cięższa od insygnialnego miecza. Był strażnikiem 
najpiękniejszych krain, królem szlachetnego narodu, którego wiara 
wzbudzała w nim na nowo ambicję, by zostać wielkim władcą.
Nareszcie wiwaty ucichły. Odprowadzając Faris do tronu, Jehan 
wspominał, jaka światłość biła z jej oblicza, kiedy po raz pierwszy 
przyozdobiła ciało Klejnotami. Podziękował w duchu Strażnikowi 
Ludzi, który w ten sposób wynagrodził Faris za to, że zgodziła się 
zostać królową.
— W imieniu Stwórcy Wszechrzeczy oraz w obecności króla i 
królowej Westrii zarządzam porządek na sali. Niech się rozpoczną 
obrady! — Herold huknął laską o marmurową posadzkę.
Z szelestem strojów i zamierającym szybko pomrukiem ostatnich 
komentarzy na swoich miejscach zasiadło siedmiu kanclerzy i kil-
kuset zebranych tu ludzi — krewniaków, stronników, właścicieli 
wielkich majątków ziemskich z czterech prowincji, mistrzów gildii 
kupieckich z Wolnych Miast. Dla przedstawicieli poszczególnych 
ziem wydzielone zostały osobne sektory, a wszystkie one przedsta-
wiały sobą coś na kształt amfiteatru o kolistej podstawie. Z dołu, od 
nigdy nie gasnącego kominka, smużki dymu unosiły się ku tworzą-
cym ośmiobok ścianom Sali Narad.
Jehan słyszał za plecami szepty domowników i zarządców kró-
lewskich dóbr, które wszakże umilkły, gdy herold powtórnie napom-
niał zebranych. Król przeniósł wzrok na drugą stronę paleniska, 
gdzie przy swoim stole siedział Caolin — w blasku sączącym się 
przez świetliki jego szkarłatne szaty lśniły, a włosy błyszczały. Gdy 
seneszal podniósł głowę, Jehan stwierdził z ulgą, że choć wciąż był 
blady, to jednak wyglądał na spokojnego i opanowanego. Caolin 
uśmiechnął się pod nosem i wręczył paziowi plik dokumentów, aby 
ten przekazał je królowi.
Raporty. Znając porządek obrad, Jehan rozsiadł się wygodnie, 
przygotowany na wysłuchanie rocznego zestawienia stanu populacji 
ludzi, ich zwierząt oraz innych bratnich gatunków, zamieszkujących 
wraz z nimi królestwo.
Zwykle jako pierwszy głos zabierał lord Hakon z Morskich Wrót, 
zwierzchni komendant czterech prowincji. Okazało się jednak, że
troski Eryka nie były bezpodstawne. Stary wojownik tkwił oklapnięty 
na swoim krześle i tylko oczy mu się poruszały. Zamiast niego 
więc Eryk złożył raport głosem, który z czasem nabrał pewności. 
A gdy zachód zdał już swój raport, przyszła kolej na południe, 
wschód i północ. Caolin zaznaczał fragmenty wystąpień, w kwestii 
których Jehan lub jeden z jego oficerów mógłby chcieć się wypo-
wiedzieć, aczkolwiek wszystko na razie wydawało się zrozumiałe.
A jako że król przy okazji prezentacji królowej zdał już relację 
ze swoich poczynań, głos teraz otrzymali przedstawiciele Wolnych 
Miast, skupieni w południowo-zachodniej części sali. Frederic Sachs 
wygłaszał tak rozwlekłą tyradę, że herold w końcu musiał mu 
przerwać. Następnie w imieniu rządu Westrii wystąpił Caolin, opo-
wiadając pokrótce o stanie dróg, mostów, handlu z zagranicą i kon-
taktach z innymi mocarstwami. Większość obecnych zdążyła już 
zauważyć elayańskich posłów, siedzących beznamiętnie w swej 
odgrodzonej sznurami sekcji, mimo to wzmianka Caolina spowodo-
wała pewne poruszenie. I wreszcie na swoją kolej doczekała się 
Akademia Mędrców, której przełożona reprezentowała nie tylko 
uczelnię, ale i wszystkie kaplice, kapłanki i kapłanów, a nawet więź 
łączącą ludzi z mocami mieszkającymi w Awahnie.
Powstawszy, odczekała kilka chwil, dopóki się nie uciszyło. 
Jehan odszukał spojrzeniem Mistrza Jałowców, który siedział wraz 
z innymi członkami swego zakonu w szeregach za plecami przeło-
żonej.
—	Dzieci westriańskiej ziemi... — zaczęła przełożona niezbyt 
głośno, a mimo to jej słowa dotarły do najdalszych zakątków sali. — 
Nie zamierzam przytaczać faktów ani liczb, które wszak dobrze 
znacie. W świecie ducha dzieje się niewiele, co można by ująć 
w konwencjonalny sposób. Muszę wszakże wszystkim tutaj przy 
pomnieć, również osobom duchownym, do pełnienia jakiej roli 
w naszym życiu powołano Akademię.
Zdało się Jehanowi, że dostrzegł cień niepokoju na twarzy Mi-
strza Jałowców. Pochylony nad stołem, przypatrywał się uważnie 
mówczyni.
—	Moi kapłani i kapłanki, rozsiani po miastach i majątkach,
wnoszą do mnie skargi, jakoby ludzie popadali z powrotem w znaną 
nam z przeszłości otchłań zabobonu i nieumiarkowania, nie zacho-
wując należnych tej ziemi rytuałów, które pozwalają nam mieszkać 
w harmonii u boku pokrewnych rodów. Rządcy i dzierżawcy głośno 
utyskują, że Akademia miesza się do ich zgodnych z prawem działań, 
gdy chcą czerpać pełnymi garściami ze skarbów ziemi. Ale powia-
dam wam: jedyną duszą, którą człowiek może zachować lub stracić, 
jest jego własna. Jeśli ci, co wstępują do kapłańskiego stanu, będą 
dawać wyraz swej wierze nieposzlakowanym życiem, ich przykład 
zastąpi wszelkie rygory i przykazania. Kiedy rytuał staje się tylko 
zespołem uświęconych tradycją czynności, traci swoją moc, ale jeśli 
bodaj jeden wierzący wejdzie na ścieżkę z pełną świadomością 
swego czynu, owa moc zostanie zachowana. Wsłuchajcie się w wa-
sze serca, rządcy Westrii. Nie będę poddawać was osądom, lecz po 
uczynkach waszych sądzeni będziecie, więc dobrzeje rozważajcie! 
— Zebrała w garść biało-czarne szaty i usiadła.
„Muszę porozmawiać z mistrzem na ten temat". Jehan zagryzł 
wargę. „Skoro każdy mężczyzna i każda kobieta musi ratować swoją 
duszę, to co z ich panami? Co z królem, który odpowiada przed 
Stwórcą Wszechrzeczy?"
Caolin dał znak heroldowi, by ten poddał pod obrady następną 
sprawę. Po chwili Brian podniósł się z krzesła — z namaszczeniem, 
jak gdyby góra w końcu zdecydowała się poruszyć. Nadal stropiony 
słowami przełożonej Akademii król sam nie wiedział, czy powinien 
się cieszyć z tego, że nie wie, o czym lord komendant z południa 
zamierza teraz mówić.
Lord Brian nie czytał zbyt wyraźnie, ale też nie musiał: kopie 
petycji zostały rozdane wszystkim kanclerzom, z drobiazgowym 
wyszczególnieniem osób, które się pod nią podpisały.
— O ile rozumiem — rzekł Caolin — apelujesz o decentralizację 
królestwa, o przekazanie prowincjom większych uprawnień w pew-
nych dziedzinach, jak na przykład polityka wobec sąsiadów, oraz 
o poszerzenie obszaru jurysdykcji miejscowych sądów, tak by mogły 
się zajmować wszystkimi sprawami, z wyłączeniem sporów do-
tyczących również innych prowincji. — Kanclerze ciągle jeszcze
wertowali kopie dokumentów, ażeby czegoś mylnie nie zinterpreto-
wać. Brian pokłonił się lekko.
—	Ale jak można przejrzyście określić, która sprawa dotyczy 
sąsiada, a która jeszcze nie? — zapytał lord Robert.
—	Ja na szczęście nie graniczę bezpośrednio z komendantem z 
południa, więc mam kłopot z głowy — stwierdził lord Theodor, co w 
wielu miejscach na sali wywołało tłumione śmiechy. Ale Theodor 
mówił dalej: — Mam wszakże do czynienia z obcym mocarstwem 
i wolałbym liczyć na poparcie królestwa, niż dawać sobie radę w 
pojedynkę.
Lord Brian spuścił na moment wzrok, po czym nieoczekiwanie 
odwrócił się w stronę Faris.
—	O pani, skoro wybrał cię tak silny mąż, tuszę, że i tobie sił nie 
brakuje. Na tej naradzie zawsze mogliśmy swobodnie wyrażać opi 
nie, bez dworskich frazesów i fałszywych pochwał. — To mówiąc, 
kątem oka zerkał na Caolina. — Powinnaś więc wiedzieć, że nie 
zamierzam nikogo obrazić, sugerując, iż twoje pokrewieństwo z lor 
dem Theodorem skłania go do popierania Korony.
Jehan zdrętwiał, wyczuwając zmieszanie i strach królowej. Gdy 
podniósł się na poły ze swojego krzesła, Brian obrzucił go zlęknio-
nym spojrzeniem, lecz pierwszy zerwał się Theodor, purpurowy na 
twarzy. Zmiął w garści petycję i cisnął ją na ziemię.
—	Lady Faris w swej łaskawości mogłaby nie nazwać tego 
obrazą, lecz dla mnie to obelga! Lordzie Brianie, jeszcze przed 
przyjazdem króla na północ dochodziły mnie słuchy o twoich pla-
nach, lecz ja reagowałem na to zawsze tak samo. Siła Westrii leży 
w jedności pod rządami silnego króla!
—	Zależy, jak ta siła jest wykorzystywana. Nawet jeżeli król jest 
młody i szlachetny jak, o czym jestem przekonany, nasz pan...
—	Hamuj się! — rozległ się wyraźny szept Eryka.
—	Ale nawet jeśli taki jest — podjął Brian, jakby niczego nie 
słyszał — to nasze królestwo zajmuje wielki obszar ziemi i żaden 
człowiek nie zna go na tyle dobrze, by mógł zawsze wydać 
sprawiedliwy wyrok. Ktoś powie owszem, król ma delegatów i ci 
mu o wszystkim donoszą, ale skąd wiadomo, że raporty nie kłamią?
Jehan trzymał nerwy na wodzy. Dotknął ręki Faris.
—	Nie obawiaj się, kochanie. Poczekaj, a zobaczysz, jak się 
bawię w króla.
Popatrzyła nań z uśmiechem. Jakże chętnie przeniósłby się teraz 
do tamtej górskiej jaskini lub do Mgielnego Domu. A choćby i do 
pałacowej sypialni.
—	Reprezentuję tu sobą Wolne Miasta! — odezwał się gromko 
Frederic Sachs, gładząc meszek swej szaty. — Skoro się woła 
o wolność dla prowincji, co z bezpieczeństwem miast?!
Eryk również się poderwał, patrząc nerwowo na króla.
—	Ojciec każe mi mówić w jego imieniu. — Zanim Jehan 
kiwnął mu przyzwalająco, ciągnął dalej: — Powiadasz, lordzie Bria-
nie, że szczerość to cnota. W porządku, i ja będę szczery. Rozwo-
dzisz się na temat motywów innych ludzi, a co z twoimi własnymi? 
Kiedy twoje statki wpłynęły na nasze łowiska, spór został rozstrzyg-
nięty przez króla. Gdyby wszedł w życie twój nowy układ, co by nas 
pogodziło? Miecze! — Ojciec ciągnął go za rękaw, lecz Eryk sztur-
mował: — Szczerość, dobre sobie! Mógłbym inaczej określić taką 
mowę!
—	Eryku, spokojniej! — zabrał wreszcie głos Jehan. — We-
strianie nie muszą dociekać w tej sali wzajemnej lojalności. — Eryk 
patrzył na niego z otwartymi ustami. Poczerwieniał, gdy ktoś zachi-
chotał szyderczo, lecz wreszcie, dostrzegając łagodne spojrzenie kró-
la, pomiarkował się i usiadł. Jehan wbił wzrok w żółte oczy Briana. 
W końcu i ten usiadł, przestając toczyć wkoło dzikim wzrokiem.
Dopiero wtedy król powstał z tronu.
—	Panie i panowie, takiego sporu niepodobna powściągnąć 
gorącymi słowami. Sprawuję władzę z woli Awahny i narodu tej 
ziemi, nie mogę więc ot, tak sobie zrzucić tej władzy ze swych 
barków. I ja podlegam prawu na równi z innymi. Jeśli mój lud mi 
powie, żem głuchy na ich skargi, wówczas dołożę wszelkich starań, 
aby się poprawić. Nie zejdę wszakże z drogi ani nie zrzucę odpowie 
dzialności na cudze ramiona. Zgadzam się z lordem Brianem, że 
władza i wiedza powinny iść z sobą w parze, lecz jak mam wydawać 
sądy, a wy ich wysłuchiwać, skoro całe życie spędzam w Laurelyn-
nie? — Krążył wolno przed ławami, skupiając na sobie całkowitą 
uwagę audytorium. — Wobec tego będziemy się odtąd spotykali nie 
•tutaj w pałacu, ale w waszych włościach. Albowiem ja i moja pani 
zaczniemy składać wam wizyty, a po nas nasze dzieci. Tak teraz będą 
wyglądały rządy.
Zaskoczył ich. Poznał to po błyszczących oczach ludzi zasiada-
jących nad nim na ławach. Nie odda już przewodnictwa w Radzie. 
Odwróciwszy się, dostrzegł w twarzy Caolina mieszaninę podziwu 
i obawy. Potem odszukał spojrzeniem posłów z Elayi.
Jehan czuł swędzenie w dłoniach, jakby miał zaraz bronić swój 
lud gołymi rękami. Nawet przed Elayą. Przystanął przed ławą cu-
dzoziemców. Wszyscy skierowali na nich wzrok, a on skinął na 
herolda, aby ten zapowiedział wystąpienie posłów.
Emir Akhbar zszedł powoli po schodkach, a tuż za nim również 
Maclain.
— Przywożę pozdrowienia od mojego księcia Palomona Silno-
łukiego, głowy rodu Ottavie i pana skonfederowanych stanów Elayi. 
Raduje się on z okazji tego ślubu i życzy ci wielu potomków, 
albowiem mąż pięknej żony z upodobaniem szuka jej towarzystwa, 
a ojciec rodziny zajmuje się nauką swych dzieci, w odróżnieniu od 
kawalera, który myśli tylko o wojnie. — Jego ciemne oczy zatrzy-
mały się na kamiennym obliczu Eryka. Jehan poruszył się niespo-
kojnie, wietrząc jakąś obrazę pod przykrywką grzecznych słów. — 
Młodych wojowników powinno się poskramiać, aby ojcowie rodzin 
mogli w spokoju siadać przy domowym kominku — ciągnął. — Za 
dawnych czasów miasto Santibar należało do Elayi. Dwadzieścia lat 
temu wybuchła wojna, a ojciec twój, panie, podpisał i poświadczył 
przysięgą traktat pokojowy. — Oczy Akhbara przygasły. — ...iż 
miasto Santibar i twierdza Balleor mają należeć do Westrii, dopóki 
na granicy między obydwoma krajami będzie panował spokój — 
zacytował. — Szanowni panowie... — Głos posła odbijał się od 
malowanych krokwi stropu. Ludzie macali w poszukiwaniu ręko-
jeści mieczy, których nie mogli wnieść na salę. — Przysięga została 
haniebnie naruszona, wobec czego Santibar i Balleor przechodzą we 
władanie Elayi! Oto słowa mojego księcia! I radzimy grzecznie
potraktować nasze roszczenia... bo jeśli nie — dodał ciszej — 
bądźcie pewni, że wypiszemy drugi traktat... waszą krwią grotami 
naszych włóczni!
—	Unieważniacie traktat, bo pięciu pijanych żołdaków spaliło 
wam stodołę? A przecież mury Santibaru wciąż noszą ślady po 
pociskach z waszych katapult, które padały nie dalej jak cztery lata 
temu! — Brian rąbnął pięścią w stół.
Rodrigo Maclain wystąpił do przodu z nastroszoną brodą.
—	To do mnie zwracali się posłowie. — Pomny na wiedzę 
zdobytą w Akademii Jehan wplótł w swoją wypowiedź ostre jak 
brzytwa tony, które dałyby się słyszeć pośród ryku burzy i bitewnego 
zgiełku. Brian zamilkł pod jego karcącym spojrzeniem, nawet posło 
wie oczekiwali w ciszy na słowa króla. Jehan żałował, że Faris musi 
w tym uczestniczyć. Jeżeli wyruszy na wojnę, zostawi przy niej 
regenta. — Szanowni posłowie — rzekł wyważonym głosem — 
pamiętajcie o jednym: ludzie walczą najzacieklej w obronie włas 
nych domów. Przekażcie zatem swojemu księciu, że ślub uczynił ze 
mnie jeszcze groźniejszego przeciwnika. Niechaj dobrze rozważy 
moje słowa. — Wspiął się na niewielkie podwyższenie, na którym 
stały trony, skąd mógł patrzeć z góry na swych rozmówców. Zacisnął 
palce na pasterskiej lasce. — Jak długo mieszkańcy Santibaru będą 
chcieli zachować westriańską narodowość, nie wydam ich obcemu 
zaborcy. — Rozejrzał się uważnie. Na twarzach malował się gniew, 
obawa lub entuzjazm. Wiedział, na jaki los skazuje swoich ludzi, 
jeśli pogróżki Elayan nie okażą się blefem. — Zaproponowałem od 
szkodowanie właścicielowi spalonej zagrody, lecz dotąd nie otrzy 
małem odpowiedzi — dodał wolno. — W takim razie poślę na 
południe swego ambasadora, aby odwiedził poszkodowanego i z je 
go własnych ust dowiedział się o przebiegu całego zdarzenia. Aby 
również przesłuchał oskarżonych żołnierzy, odesłał mi ich do uka 
rania oraz zapytał o zdanie mieszkańców Santibaru. — Unikał 
wzroku Caolina, dostrzegł jednak jego drżące dłonie. Zwrócił się na 
prawo. — Lordzie Brianie. Pragniesz sam troszczyć się o swoje 
interesy. A zatem to ty ruszysz na czele misji i staniesz twarzą 
w twarz ze skutkami swoich poczynań. — W ciszy, jaka nastąpiła,
coś trzasnęło niby pękająca gałązka. Jehan patrzył, jak Brian na 
zmianę to blednie, to czerwienieje, wyrażając ukłonem swą zgodę. 
— Towarzyszyć ci będzie lady Elinor z Pięknej Przystani. — Wy-
znaczył jeszcze trzy osoby, wszystkie znane i umiejące działać sku-
tecznie zarówno w czasie pokoju, jak i na wojnie. —Zdajcie księciu 
dokładnie sprawę z tego, co tu dziś usłyszeliście, a jeśli chcecie, 
poślijcie własnych obserwatorów z moimi ludźmi. Mieszkańcy San-
tibaru zadecydują, a ich decyzję poprą wszystkie miecze Westrii!
Król stał nieruchomo, kiedy umilkły echa jego przemowy. Pełnej 
napięcia ciszy, której nie chcieli przerywać wychodzący z ukłonem 
Elayanie, nie mąciły nawet głosy Westrian, póki herold nie ogłosił 
zakończenia obrad.
Jehan odetchnął głęboko. Drżał teraz, kiedy już było po wszyst-
kim. Wyciągnął ręce do Faris. Gdy wtuliła się w jego ramiona, 
przygarnął ją tak mocno, jakby chciał czerpać siłę z istoty, którąjego 
siła miała przecież ochraniać.
Za plecami Faris dostrzegł Caolina. Zajęty był porządkowaniem 
dokumentów na stole i wkładaniem ich do teczki szybkimi, precy-
zyjnymi ruchami, jakby pakował swych wrogów do więzienia. Obok 
teczki leżało złamane pióro. Jehan przypomniał sobie ów dziwny 
dźwięk, który w pewnym momencie rozbrzmiał w ciszy.
—	Caolinie, wolałbym się z tobą naradzić w kwestii doboru 
uczestników tej misji, ale są takie chwile, kiedy trzeba iść za ciosem.
Seneszal uniósł głowę zaskoczony.
—	Ależ, panie, decyzja należała do ciebie — odparł beznamięt-
nym tonem. — Jesteś przecież królem.
—	Jehanie... możemy już iść? — szepnęła Faris tuż nad jego 
ramieniem.
Król rozejrzał się po sali. Wokół tronów było pusto, lecz tłumy 
wciąż się gromadziły przed drzwiami wyjściowymi. „Moi ludzie — 
pomyślał — moi ludzie, którzy poszliby za Brianem lub innym 
natarczywym głupcem, jeśliby tylko zaproponował coś nowego..." 
Westchnął ciężko.
—	Zaraz, kochanie, zaraz. Chcesz, żeby cię rozdeptało to stado?
*
—	Niedorosłe koguciki niech sobie pieją, ale nie w salach kró 
lewskich narad! Rad bym cię wychłostać jak pospolitego szcze 
niaka!
Mistrz Jałowców przystanął w korytarzu, rozpoznając gniewne 
okrzyki Briana. Miał nadzieję rozmówić się z przełożoną Akademii, 
lecz była już nieosiągalna. Nastawił ucha, ciekawy, do kogo mówi 
Brian. Przez otwarte na oścież wysokie okna wpadało rześkie powie-
trze, wieczorny wiatr szeleścił w gałęziach wierzb.
—	Mój wiek mnie upoważnia, aby dać ci lekcję lojalności! 
Gdy mistrz obszedł narożnik, ujrzał lorda Briana w rozmowie
z Erykiem. Obaj stali w rozkroku, gotowi do ataku.
—	Nazwałeś mnie zdrajcą przed połową Westrii! Myślisz, że ci 
to ujdzie na sucho?
—	Na polu bitwy czy nie, nie będziesz mi dawał żadnych lekcji! 
Brian odchylił głowę i prychnął śmiechem.
—	Oho, dam ja ci nauczkę, chociaż wszyscy zwą cię nowym 
czempionem. Stawiane są zakłady, który z nas zwycięży. Pragniesz 
okryć się sławą bohatera, ale narobisz sobie tylko wstydu.
Eryk zatrząsł się niby uderzony biczem ogar. Postąpił krok do 
przodu. Brian znów się roześmiał.
—	Brianie! Tak odpłacasz królowi za zaufanie? Eryku, król 
będzie zachwycony, że wszczynasz burdę w jego imieniu! — Mistrz 
wdał się między dwójkę skłóconych, zaglądając im hardo w oczy.
—	A ty, klecho, idź wygłaszaj kazania przed własną trzódką. — 
Brian nie spuszczał z oka Eryka.
—	Jestem królewskim kapelanem, a wy obaj jesteście jego ludź-
mi. Zwycięstwo żadnemu nie przyniesie chwały, a przegrany nie 
spotka się ze współczuciem.
Cisza się przedłużała, aż wreszcie Brian żachnął się i nieznacznie 
cofnął.
—	Niech ci będzie, szara szato, ale pewnego dnia spotkam się 
z tym kogucikiem na polu walki z solidnym mieczem w dłoni! — 
Popatrzył buńczucznie to na jednego, to na drugiego, po czym 
odszedł dumnym krokiem.
—	Będę gotów, Brianie, wyznacz tylko dzień! — zakrzyknął za
nim Eryk. Gdy odwrócił się do mistrza, gasły już gniewne błyski 
w jego oczach. — Ale to jego znajdą posiekanego!
—	Zachowaj siły na Elayan — rzekł mistrz zmęczonym głosem. 
— Oni garną się do walki jeszcze bardziej niż Brian. No, idź już, 
Eryku — dodał, widząc zaciekawienie w oczach młodzieńca.
Eryk zarumienił się, ukłonił i odszedł. Mistrz wsłuchiwał się w 
jego cichnące kroki, zastanawiając się, czy powinien złożyć wizytę 
przełożonej Akademii. Lepiej jednak, żeby pewne słowa pozostały 
niewypowiedziane. Podszedł do okna. Spojrzenie jego powę-
drowało ponad ogrodami, w stronę komnat gościnnych, lecz pokój 
przełożonej był ciemny.
Przetarł oczy i usiadł na parapecie. Nie słyszał już żadnych 
głosów oprócz tęsknego wzdychania wiatru.
12 Król i 
królowa
Faris leżała oparta o niską poręcz barki. Maczając palec w ciem-
nej toni, rozbijała kładący się na wodzie blask latarń na setki wielo-
barwnych kwiatuszków. Wianki na jej piersi i głowie roniły płatki 
czerwonych róż, które dodatkowo przystrajały rzekę. Królowa pod-
niosła się i spojrzała na pokład. Jehan natychmiast otoczył ją ramie-
niem. Uśmiechając się szeroko, strząsnęła z rąk krople wilgoci, które 
osiadły niczym kryształki we włosach króla.
—	Żądam za to buziaka — mruknął, przyciągając ją bliżej. 
Gdy wreszcie oderwał usta od jej warg, roztkliwiona oparła
głowę na jego ramieniu. Wygładziła złoty jedwab luźnej sukni, 
podziwiając wyszyte na niej owoce i kwiaty. Przez pewien czas bała 
się chociażby odetchnąć, balansując na granicy owego rozczulenia. 
„Nie mogę się poruszyć" — myślała. „Niech ta chwila trwa jak 
najdłużej".
—	Czy wszyscy dobrze się czują? Nie macie jakichś życzeń? — 
zapytał burmistrz Laurelynnu ze szczerą troską w głosie, rozprasza-
jąc myśli Faris. Miał ciemne, starannie przyczesane włosy, tu i ów-
dzie przetykane przydającymi dostojeństwa srebrnymi pasemkami.
—	Laurelynn zaskoczył wszystkich, Joaquinie — odparł Jehan 
cierpko. — Nie pamiętam, kiedy ostatnio równie dobrze bawiłem się 
podczas Święta Pierwszych Ludzi.
Żona burmistrza zdusiła w sobie śmiech i szarpnęła nerwowo za 
sztywną spódnicę, gdy jej mąż nachmurzył czoło. Wyglądała na 
starszą od niego — może z powodu ubarwionych różem policzków 
lub siwych kosmyków we włosach, podmalowanych nieudolnie 
henną. Nosiła wszakże suknię z bardzo obcisłymi rękawami, skrojo-
ną według najnowszej laurelyńskiej mody. Faris wolałaby nie pro-
pagować tak ciepłych i niewygodnych strojów, lecz pojawiało się 
pytanie, kto by nadal wychwalał urodę królowej, gdyby dowiedziano 
się o bliźnie, jaką ukrywała pod rękawem.
Jednakże nie powinna się teraz zadręczać — po co łamać sobie 
głowę podobnymi zmartwieniami podczas takiej romantycznej no-
cy? Uśmiechnęła się przyjaźnie do żony burmistrza, zdając sobie 
sprawę z zakłopotania lady Gwenny zmuszonej pełnić rolę gospo-
dyni wobec królewskiej pary. Faris poczuła się dość dziwnie, doda-
jąc komuś otuchy, choć sama jej potrzebowała. Od strony jednej z 
płynących z tyłu barek doleciał ich rubaszny rechot Frederica 
Sachsa — najwyraźniej pozostali goście też się dobrze bawili.
Caolin wręczył Jehanowi puchar złocistego wina. Obserwując 
spod rzęs seneszala, Faris zastanawiała się, kiedy i ona zacznie w lot 
odczytywać potrzeby Jehana. Przysunęła się do męża, który otoczył 
ją czułymi ramionami.
—	Hej, patrzcie, to sarna! — Okrzyk Rosemary ściągnął na nią 
spojrzenia pasażerów wszystkich tratw na jeziorze, oświetlonych 
wielkimi latarniami w formie stylizowanych kwiatów i zwierząt, 
odpychanych tykami po błyszczącej wodzie. Płynęli między barka-
mi, potem wzdłuż wybrzeża, gdzie zebrali się tłumnie mieszkańcy 
Laurelynnu. Poza trawnikami, które schodziły pochyło do brzegów 
jeziora, migotały okna miasta.
—	Zaiste, moja pani — wyjaśnił Joaquin. — Bo jak wszędzie 
w Westrii, tak i u nas otwiera się na noc bramy miejskie. Tak rzadko
się jednak zdarza, by przedstawiciel innego z bratnich gatunków 
przyjął zaproszenie, że budujemy atrapy, aby pokazać dzieciom, co 
oznacza to święto.
—	Trzeba było się zdać na Rosemary, ona sprosiłaby całą gro-
madę — odezwał się Farin. — U niej święto trwa okrągły rok. Już 
po przybyciu do Laurelynnu zaopiekowała się rodziną przepiórek i 
kulawym szczenięciem kojota. No i, oczywiście, ma tę straszną 
sowę!
—	A czy powinnam odmawiać pomocy tylko dlatego, że jestem 
poza domem? Dzisiaj wszystkie moje drzwi stoją otworem, a jeśli 
zwierzęta zostają ze mną, to dzieje się tak wyłącznie z ich woli! — 
Rosemary odwróciła się znów do Jacquina, kiedy Farin sięgnął po 
harfę i dobył z niej tryl przypominający śpiew ptaka. — Myślę, że 
Laurelynn to zbyt zatłoczone miasto, żeby przedstawiciele innych 
gatunków mogli tu się czuć swobodnie — powiedziała. — Moja 
warownia stoi o wiele wyżej i nigdy nie wiadomo, jacy goście do 
niej zawitają. Pewnego razu wielki dzik odwiedził nasze chlewnie, 
dzięki czemu maciory wydały na świat pokolenie zupełnie inne od 
poprzednich.
—	Czy i Gerol wyruszył, by świętować w nocy? — zapytał 
Jehan seneszala.
Caolin się uśmiechnął.
—	Wytężcie słuch, kiedy wzejdzie księżyc, a usłyszycie na 
wzgórzach muzykę. Gerol co roku śpiewa razem ze stadem, lecz 
nigdy mi nie wyjawił znaczenia tej pieśni.
Farin przebiegł palcami po strunach.
-— Na północy opowiadamy sobie legendy o ludziach, którzy 
w świąteczną noc wyprawili się w góry. Kiedy nad rankiem brakuje 
kogoś w małżeńskim łożu, nikt nie pyta o przyczynę, lecz stare 
kobiety uważnie przyglądają się wszystkim dzieciom urodzonym 
w święto Beltane.
—	Ale czemu? — zapytała żona burmistrza z szeroko otwartymi 
oczami.
—	Żeby sprawdzić, czy nie mają szpiczastych uszu albo czy ich 
skóra nie lśni na zielono w słońcu.
Mimo że ją to rozśmieszało, Faris instynktownie przyłożyła ręce 
do brzucha.
—	Nie przejmuj się — powiedziała Rosemary — twoje dziecko 
urodzi siew marcu!
Faris potrząsnęła głową ze śmiechem. Jeśli dziecko zostało po-
częte w sobótkową noc, pewnie coś więcej niźli pocałunek leśnego 
duszka towarzyszyło temu wydarzeniu. Wspomniała tamto straszli-
we uczucie straty, jakiego doświadczyła zaraz po obudzeniu, znów 
jako zwykła śmiertelniczka, pamiętając jedynie strzępy ceremonii 
zaślubin. Czy dziecko naprawdę należało do niej, czy może była 
zaledwie pośredniczką, która miała je wydać na świat?
„O wy, moce światła i ciemności, odstąpcie ode mnie!" — 
modliła się. „Nie zsyłajcie mi snów, żadnych rozkoszy zwodzących 
duszę. Pozwólcie mi być człowiekiem, zakochaną Faris".
Twarz Jehana błyszczała jak jedna z pochodni, oczy jego żarzyły 
się niby gwiazdki przyszyte do błękitnej tuniki. Delikatnie położył 
rękę na brzuchu Faris i spojrzał na pozostałych.
—	Żałuję tylko, że nie mogę ci dziś zaofiarować niczego wspa 
nialszego — rzekł czule. — Tak wiele sam dostałem. Mam żonę 
i panią swego serca. — Odwrócił się i ujął dłoń Caolina. — Mam też 
kogoś, kto dzieli ze mną każdą myśl, kto jest mi najserdeczniejszym 
z przyjaciół. Oraz dziecko, moją pierwocinę, które narodzi się do 
służby dla królestwa.
Lady Gwenna pośpiesznie nakreśliła w powietrzu znak mający 
odegnać zły los, natomiast Rosemary wylała do wody zawartość 
kielicha.
—	Oby moce przyjęły naszą ofiarę — mruknęła — i nie stały na 
drodze spełnienia się naszych pragnień. — Przeniosła spojrzenie na 
jedną z płynących nieopodal barek.
Faris wiedziała, że jej przyjaciółka jest teraz myślami przy Eryku. 
Zastanawiała się, co zrobić, żeby pełne wyrzutów oddanie, z jakim 
służył królowej, zamieniło się w miłość do dziewczyny, która i jego 
miłowała. Gdyby tylko wszyscy mogli być tego dnia szczęśliwi!
Utkwiła wzrok w Caolinie. Seneszal patrzył na swój pełen wina 
pucharek z twarzą nieprzeniknioną i ręką nieruchomą w uścisku
króla. Na północy sprawiał wrażenie „dostrojonego" nie mniej pre-
cyzyjnie niż instrument, na którym grywał. Teraz jednak, jakkolwiek 
wciąż ubierał się nienagannie, wydawał się niejako rozchwiany, 
jakby nastąpił pewien mały rozdźwięk między jego ciałem a duszą. 
Rozszerzając pole widzenia, tak aby objęło Caolina, Faris w pewnym 
momencie musiała się wycofać, zaskoczona, napotkawszy pustą 
powierzchnię jego tarczy ochronnej.
Czy przyjął do wiadomości słowa Jehana? Co o niej myślał? 
Swego czasu zanosiło się na to, że i on będzie się do niej zalecać, 
lecz potem zaczęła wyczuwać jego wrogie nastawienie. Wszelako te-
go wieczoru, gdy Caolin zrzucił swą zwyczajową maskę, zaczęła ro-
zumieć, dlaczego Jehan tak wysoce go cenił. „Niech nic już tego nie 
zmienia. Nie chciałabym, żeby Jehan stracił coś z mojego powodu".
—	Caołinie... — Pod wpływem impulsu Faris zdjęła z głowy 
wianek, wyjęła dwie białe różyczki z wianka Jehana, wplotła je 
między swoje kwiatki i całość podała seneszalowi. — Wszyscy dziś 
jesteśmy przystrojeni, tylko nie ty. Noś zatem ten wianek. Popatrz, 
zdejmę kwiaty z szyi, żeby każde z nas wyglądało tak samo.
Caolin podniósł głowę i spojrzał na Faris ciemnoszarymi oczami. 
Potem się wyprostował.
—	Dziękuję, pani. Niewielu może się pochwalić, że otrzymało 
tak wspaniałą koronę od tak wspaniałej królowej. — Ujął jej wyciąg-
niętą dłoń i pocałował chłodnymi ustami. Jasne róże wkomponowały 
się pięknie w jego złociste włosy.
—	Możesz uważać się za szczęśliwca, panie — stwierdził Joaquin. 
— Lord Caolin będzie nad wszystkim czuwał, kiedy wraz ze swą 
panią ruszysz w podróż po prowincjach królestwa. — Ukłonił się 
seneszalowi, w którego oczach pojawiła się na moment kpina, gdy 
odwzajemniał ukłon. Plusk wody i głośne śmiechy obwieszczały, że 
ktoś właśnie źle obliczył krok, przechodząc z tratwy na nabrzeże. 
Pozostałe barki także już cumowały.
Jehan pokiwał głową.
—	Okres świąteczny został mile spędzony, lecz teraz pora dzia 
łać. Niebawem żniwa, a ja muszę dotrzymać obietnicy, którą złoży 
łem w sali narad.
—	Wobec tego cieszmy się ostatnimi chwilami nieróbstwa — 
rzekł cicho Caolin. — Pamiętam, jak kiedyś lady Faris raczyła nam 
zaśpiewać... Jeśli ma ochotę, niechże i teraz coś zanuci.
Zaskoczona Faris omiotła spojrzeniem pozostałe twarze. Farin 
wyszczerzył zęby.
—	Cały wieczór to ja zabawiałem towarzystwo. Teraz kolej na 
ciebie. Śpiewaj, Faris, ja będę grał do wtóru.
—	Prosimy — dołączył się Jehan. Oczy jego płonęły jak błękitne 
gwiazdy.
—	Z przyjemnością — odparła powoli, próbując odgrzebać w 
pamięci słowa piosnki, jaką niegdyś słyszała z ust matki. Od-
chrząknęła i zaczęła zupełnie znienacka, tak iż Farin podłapał melo-
dię dopiero po pierwszej zwrotce.
Dokąd kwiat się zwróci, jeśli nie do nieba? Jeśli nie 
do morza, dokąd płynie rzeka? Gdzieżby liść miał 
spadać, gdy mu umrzeć trzeba, Jeśli nie ku ziemi? I 
mnie los ten czeka...
Skoro słuchać raczysz, śpiewam ci jak słowik, A jeśli 
pięknieję, ty mnie tak odmieniasz. Odkąd strach 
przegnałeś, uśmiech twarz mą zdobi, Jeśli wydam 
owoc, to z twego nasienia.
Co postanowiłeś, to i ja potwierdzę. Szlak 
twojej wędrówki też chętnie przemierzę. 
Czego się podejmiesz, ja przy tobie sercem. W 
trudzie cię wspomogę, w żałości pocieszę.
Skończywszy, usiadła z pochyloną głową, podczas gdy Farin 
uzupełnił zakończenie serią harmonicznych akordów. Wyczuwała 
uznanie słuchaczy, a nade wszystko pasję Jehana, która spiętrzała się 
niczym na wzburzonym morzu.
Muzyka ucichła. Faris spojrzała na Jehana i zamknęła oczy na 
widok rozpłomienionego oblicza króla. Kiedy otoczył ją ramionami
i przyciągnął do siebie, przywarła do jego ust. Razem osunęli się na 
miękkie poduszeczki.
Ciało Faris uległo jego woli jakby na dowód prawdziwości słów 
zawartych w piosence. A mimo to pewien fragment jej umysłu 
rejestrował coraz wolniejsze poruszenia barki dobijającej wraz z in-
nymi do brzegu, a na koniec delikatny wstrząs, kiedy uderzyli o 
nabrzeże. Nastąpiła krótka cisza, przerwana szelestem wstających i 
zbierających się na boku osób.
—	Dziękujemy, szanowny burmistrzu, za ten czarujący wieczór. 
A skoro to barka królewska, nie będzie chyba niegrzecznością, jeśli 
opuścimy ją przed nim — rzekł Caolin beznamiętnie.
Faris usłyszała tupot stóp na deskach nabrzeża i chichot zdumio-
nej żony burmistrza.
Jehan oderwał w końcu usta od ust Faris i musnął jej szyję 
pocałunkiem. Kiedy się nieco odwróciła, żeby miał wygodniej, 
dostrzegła cień seneszala na tle nieba.
—	Dobranoc, panie. Dobranoc, pani — rzekł cicho. Faris omal 
się nie zaśmiała. „Ciekawe, czy Jehan cokolwiek słyszał?" Doleciało 
ją jeszcze niewyraźne westchnienie, później odgłos lekkich kroków 
na nabrzeżu i wkrótce zostali sami.
Zsunąwszy w dół luźną górę jej sukni, Jehan uwięził Faris w 
swych ramionach, wystawiając jej obnażone piersi na ciepłe nocne 
powietrze. Gdy ręce Jehana błądziły po jej ciele, wdychała zapach 
pogniecionych róż i czuła, jak ogarniają słodki błogostan.
Serce łomotało jej w piersi niczym ceremonialny bęben w Świę-
tym Gaju. Uciekała od żaru świętego ognia. Obca wola wywierała 
presję na umysł Faris, gdy Jehan posiadł jej ciało. Rozmyślnie 
znieruchomiała w jego objęciach, mając przeświadczenie, że ta moc 
natychmiast by nią zawładnęła, gdyby odrzuciła ostatnie zapory.
„Ach, ukochany!" Jej ciało spełniało wszelkie zachcianki Jehana, 
lecz duch pozostawał w zamknięciu. Wyczuwała jego tęsknotę, gdy 
się cofał, szukając sposobu, żeby ją rozpalić własnym płomieniem. 
Nie wiedział, że w tak wywołanym pożarze oboje by spłonęli. 
Podczas takiego zbliżenia bogini z bogiem zostaliby zdmuchnięci 
jak iskry na wietrze, a ona nie chciała na to pozwolić.
Przesunęła się w ramionach Jehana, a on jęknął, zatopiony w bu-
rzy namiętności. Kiedy w końcu znieruchomiał, przytuliła go do 
siebie, szepcąc jego imię.
—	Jehanie! — Caolin odwrócił się gwałtownie, zrzucając ze 
stołu przywiędły wianek królowej. — Jakiś kłopot?
Król potrząsnął głową, wchodząc do środka. Przejechał palcem 
po grzbietach oprawnych w skórę ksiąg, zapełniających regały. 
Dotknął aksamitnych kotar, dopiero co rozsuniętych, jakby oczeki-
wał, że coś się w nich zmieniło od tamtego dnia, gdy przed z górą 
rokiem odwiedził po raz ostatni komnatę Caolina.
—	Nie wiedziałem, że cię tu jeszcze zastanę — rzekł po chwili.
—	Nie ma sensu iść do kancelarii, zanim urzędnicy otrząsną się 
po świątecznych szaleństwach — odparł Caolin chłodno. Ale nie 
mówił całkowitej prawdy, wszak wolał pracować w samotności. Nie 
chciał jednak wyjawiać, że źle spał tej nocy: zapach róż dręczył go 
niby zmora.
Jehan rozejrzał się wkoło. Gerol chrapał rozciągnięty na dywani-
ku przed kominkiem; miał zabłocony bok i rzepy w puszystym ogonie.
—	Wygląda na to, że i on zaszalał tej nocy — zauważył król 
z markotną miną, po czym spojrzał Caolinowi prosto w oczy. — 
Wybacz mi. Nie chciałem, żebyś ze względu na mnie musiał tak 
wcześnie kończyć zabawę. Wszystko przez to wino, przez tę świą 
teczną atmosferę... — Wzruszył bezradnie ramionami. — Nie mam 
powodu ukrywać swoich uczuć, lecz powinienem się chyba bardziej 
kontrolować.
Caolin przyglądał mu się z zaciekawieniem. Jehan zawsze bez-
trosko ulegał namiętnościom, cóż go teraz dręczyło?
—	Nic się nie stało. Wszyscy cię rozumieli.
—	Szkoda tylko, że ja nic nie rozumiem! — Gdy Jehan silił się 
na uśmiech, czyste poranne światło podkreślało szlachetnie zaryso-
wane kości jego policzków. — To, co łączy mnie teraz z Faris, jest 
wszystkim, czego mężczyzna mógłby pragnąć, ale jeśli kiedyś połą-
czymy się w pełni, cała Westria zatrzęsie się w posadach!
—	Panie mój, powinieneś o tym porozmawiać z żoną, nie ze 
mną! — rzekł zafrasowany Caolin, sięgając po pas i ściągając poły 
swej ciemnopurpurowej szaty. Serce mówiło jednak co innego: 
„Kiedykolwiek zwracam się do ciebie, ona stoi między nami. Co ona 
ci daje, panie, czego nie mógłbyś uzyskać ode mnie?"
Król parsknął śmiechem. Caolin zrozumiał, że minęła bezpo-
wrotnie chwila, kiedy mógłby zwrócić się do Jehana z takim pyta-
niem.
—	Tak naprawdę — powiedział król — chciałem z tobą poroz-
mawiać, bo przecież dziś po południu wyjeżdżam z Laurelynnu. 
Brian nie wrócił jeszcze z Sanjos, a w Szańcach ludzie już szykują się 
na naszą wizytę. Nie mogę na niego dłużej czekać. Obawiam się, że 
będziesz musiał pouczyć ludzi, których wysyłamy z misją do Elayi.
—	Wyznacz kogoś innego na przywódcę, a problem się rozwiąże.
—	Obawiałem się, że nie spodoba ci się moja decyzja. —Jehan 
westchnął ciężko. — Wolałbym wszakże zająć Briana poważnym 
problemem, niż pozwolić, by wynalazł sobie jakiś pod moją nieobe-
cność. Jeśli dam mu to, czego, jak mu się wydaje, chce, może jeszcze 
zmienić zdanie.
Z gardła Caolina dobył się dźwięk bardzo podobny do śmiechu.
—	Gdyby Czerwona Góra spadła mu na łeb, może by się pomiar-
kował. W przeciwnym razie... — Pokręcił głową. — Cóż, zrobię co 
w mojej mocy.
—	Jesteś wszak dyplomatą. Polegam na twoich radach.
—	Ty może tak, ale czy lord Brian będzie zważał na moje słowa?
—	A ma inne wyjście? — Jehan zaśmiał się zjadliwie. — Cao-
linie, ty chyba miękniesz. Od pięciu minut mówimy o Brianie, a tyś 
go jeszcze ani razu nie oskarżył o zdradę stanu. Postanowiłeś naj-
pierw odnaleźć Ronalda, a dopiero później dobrać się Brianowi do 
skóry?
Palce Caolina zacisnęły się na sprzączce pasa. „Czyżby wie-
dział?"
—	Od jakiegoś czasu słuch po nim zaginął. Wątpię, czy szybko 
trafimy na jego ślad — rzekł ostrożnie. — Wiem, że nie zarzucisz 
niczego Brianowi, póki się nie zdradzi. Może popełni jakiś błąd
w czasie tej podróży do Santibaru? Oby tylko cena dowodu nie była 
wygórowana.
„Kolejna półprawda". Seneszal podszedł do biurka, gdzie leżał 
jego urzędowy łańcuch ze złotym kluczykiem.
—	Caolinie... —Jehan mówił z oporem. Seneszal zamarł, cze 
kając na oskarżycielskie słowa. — Caolinie, tamtego ranka, kiedy 
odbyła się narada, przyszedłeś do mnie z jakimś zmartwieniem. Nie 
było czasu porozmawiać. Nie chciałbym wyjeżdżać, nie dając ci 
wcześniej szansy... — Urwał w pół zdania.
„Czy on wie?" — Caolin zadał sobie w duchu raz jeszcze to 
pytanie. „Czyżby jego serce przeczuwało to, co rozum wolał odrzu-
cić?" Odwrócił się powoli.
—	Tak wiele zależało od tamtej narady. Lada głupstwo wypro 
wadzało mnie z równowagi. Teraz to już bez znaczenia. Nie musisz 
się o mnie troszczyć.
Jehan chwycił Caolina za rękę, wesołe iskierki zamigotały w jego 
niebieskich oczach.
—	Ty się troszczysz za dwóch, przyjacielu. Nie pracuj zbyt 
ciężko w czasie mojej nieobecności, a jeśli napotkasz na jakieś 
przeszkody, wiesz, gdzie mnie szukać.
Ręka Caolina wciąż czuła uścisk króla, kiedy ten już wyszedł. 
Seneszal długo stał w bezruchu, ze wzrokiem wlepionym w drzwi. 
„Wcale nie kłamałem... — wmawiał sobie — nie powiedziałem 
niczego, co byłoby nieprawdą. Och, panie, niełatwo mi ukryć przed 
tobą, co mam w duszy".
Dzwon w pałacowej dzwonnicy wybił godzinę dziesiątą. Caolin 
wreszcie się pochylił i podniósł z ziemi wianek królowej. Coś w nim 
zajaśniało: pomiędzy białymi i czerwonymi płatkami róż dojrzał 
swój złocisty włos.
Brian z Las Costas powrócił do Laurelynnu sześć dni po tym, jak 
królewski orszak wyruszył do Szańców, tak zbrojny i wyekwipowa-
ny, jakby rozpoczynał wojenną kampanię. Caolin wyjrzał przez okno 
kancelarii, aby przyjrzeć się eskorcie lorda komendanta. Ciekaw był,
który z jego ludzi zostanie obarczony niewdzięcznym zadaniem 
doniesienia swemu panu, że król przed wyjazdem postanowił, iż 
wszelkie szczegóły związane z misją do Elayi mają być wcześniej 
omówione z Caolinem.
Następnego ranka, kiedy w małej komnacie z oknami wychodzą-
cymi na rzekę Brian spotkał się z seneszalem i pozostałymi uczest-
nikami misji, sprawiał wrażenie, jakby otrząsnął się już z szoku. 
Mimo otwartych okien i wczesnej pory upał dawał się ludziom we 
znaki. Obserwując uważnie komendanta, Caolin odłożył kartkę pa-
pieru, która już zaczęła mu się lepić do palców.
Twarz lorda Briana była niezwyczajnie czerwona, włosy mierz-
wiły mu się buntowniczo nad czołem, świadcząc o walce, jaką z nimi 
stoczył. Gdy popatrzył na Caolina, ten wolno odwrócił wzrok od 
bursztynowego lśnienia jego oczu. A zatem ogień ciągle się tlił, 
chociaż przygaszony.
—	Król wyłuszczył mi cele tej wyprawy i poprosił, żebym 
wszystko z tobą przedyskutował.
Brian sięgnął po papier, lecz ubiegł go seneszal, pokazując 
zebranym dokument.
—	Dla każdego, panie i panowie, przygotowano odpowiednią 
kopię. — Skinął na Ercula Ashe'a, który je sprawnie rozdał.
Lady Elinor zdjęła z szyi niewielkie szkiełko na łańcuszku, 
poprzez które popatrzyła na kartkę. Ras z Santierry, jeden z wyż-
szych rangą mistrzów Akademii Bardów, odchylił się w krześle, 
wodząc smagłym palcem po linijkach pisma. Alessandro Cooper, 
mistrz gildii laurelyńskiej, którego rodzina od pokoleń handlowała 
z Santibarem, czytał z wydętymi ustami. Czekając, aż wszyscy 
zapoznają się z treścią, Caolin z trudem powstrzymywał się od 
śmiechu na widok Briana, którego wargi bezgłośnie powtarzały 
czytane wyrazy.
—	Jak zauważyliście, nasz pan obarczył nas dwoma zadaniami. 
Mamy zbadać, jak naprawdę wyglądał ów rzekomy „najazd" na 
Elayę, oraz dowiedzieć się, czy mieszkańcy Santibaru pragną pozo-
stać pod rządami Westrii. Prócz tego...
—	Jakie „prócz tego"? Pierwsze dwa zlecenia rozumiem, sam
król się pod nimi podpisał — rzekł Brian. — Ale twoich rozkazów 
ani myślę wypełniać.
—	Jestem przekonana, że nasz pan omówił tę kwestię z mi-
strzem Caolinem — ozwala się spiesznie lady Elinor. — Sama 
chętnie wysłucham jego dalszych wskazówek.
—	A więc dyskutujmy. Ostrzegam jednak, że żadne jego nakazy 
nie będą mnie dotyczyły.
—	Wcale tego nie oczekiwałem — mruknął Caolin. Ściągnąw-
szy z palca urzędowy pierścień, obracał go w promieniach słońca, 
podziwiając rubinowe rozbłyski klejnotu. — Pragnę tylko, żebyście 
wzięli pod rozwagę parę sugestii... Nic ponadto — mówił łagodnym 
tonem. Spojrzenie Briana spoczęło na pierścieniu. — Nie ma się o co 
dąsać... A zatem posłuchajcie.
—	Dosyć tego! — ryknął Brian, aż wszyscy się wzdrygnęli. 
Potoczył wkoło wściekłym wzrokiem jak osaczony dzik, kiedy 
wreszcie poczuje ukłucia strzał. Żadne uczucie nie odbijało się na 
twarzy Caolina. Najwidoczniej Brian był na tyle wrażliwy, że czuł 
działanie jakiejś sztuczki, oraz zbyt silny, by jej ulec. Seneszal z 
niezmąconym spokojem wsunął pierścień z powrotem na palec.
—	Lordzie z Las Costas — zabrała głos Kimi z Długiej Zatoki, 
naczelniczka wioski rybackiej w Morskich Wrotach. — Nie mamy 
za dużo czasu. Niech seneszal powie, co ma do powiedzenia. Rada 
bym wiedzieć, jak mamy się przekonać, ku komu naprawdę skłaniają 
się sympatie mieszkańców Santibaru. — Zabłysły jej migdałowe 
oczy.
—	Mieszkasz wśród rybaków. Powinnaś zdobyć sobie ich za-
ufanie — rzekła lady Elinor.
—	Kiedy rozstałem się z Akademią, doskonaliłem się w fachu 
po różnych gościńcach — powiedział mistrz Ras. — Mógłbym przy-
być na miejsce osobno i przy pieśni posłuchać tamtejszych plotek.
Wszystkie spojrzenia skupiły się na Caolinie.
—	Z tego, co mówicie, wnoszę, że król dokonał właściwego 
wyboru — oświadczył seneszal. — Ty zaś, mistrzu Cooperze, spró 
bujesz w wolnej chwili pogadać z kupcami, z którymi prowadzisz 
wymianę.
—	Brzmi pięknie, ale jakim sposobem te podchody przekonają 
Elayan? — burknął Brian. — Niech mieszkańcy Santibaru powiedzą 
mi prosto w oczy, czy byłem dla nich dobrym lordem, a jeśli zaczną 
sarkać, wtedy sięgniemy po broń!
Caolin zmarszczył czoło. Jak okiełznać tego gbura, skoro nie 
dawał sobą kierować?
—	Chcesz szukać zaczepki? Elaya odpowie z miłą chęcią! Ale 
gdyby król pragnął wypowiedzieć wojnę, uczyniłby to trzy tygodnie 
temu!
—	Niech tylko... — zaczął Brian, lecz mistrz Ras przerwał mu 
w pół słowa.
—	Zgodnie z instrukcjami, mamy jedynie złożyć raport. Nie wol-
no nam podejmować żadnych działań, które w następstwie pchnęły-
by Westrię na tę czy inną ścieżkę.
„Milcz, człowieku. Dajmy Brianowi trochę swobody, a sam się 
prędko pogrąży!" — pomyślał Caolin, po czym rzekł na głos:
—	Nie trzeba się spieszyć. Zbierajcie informacje, obserwujcie 
dokładnie pogranicze, w miarę możliwości spróbujcie przedłużyć 
swój pobyt do pierwszych jesiennych deszczów.
—	Chciałbyś, co? Żeby w spokoju oczerniać mnie w oczach 
Jehana? Ileś łgarstw już wymyślił w imieniu króla, ha? — Brian 
zdawał się wydłużać, nachylony nad stołem.
—	W imieniu króla? — Caolin nie wytrzymał. — Pewnego 
dnia porachuję się z tobą we własnym imieniu! — Złapał się po-
ręczy krzesła, żeby nie uskoczyć, kiedy Brian wyrósł nad nim jak 
góra.
—	Nie przeciągaj struny! Mógłbym złamać ci kark, urzędasie!
—	Biada waszej misji — rzekł Caolin cichutko —jeśli zamie-
rzacie wydobywać prawdę ostrzem miecza.
Dało się słyszeć skrzypienie krzesła, kiedy mistrz Ras próbował 
unieruchomić ramię Briana, lecz został odepchnięty z taką łatwością, 
z jaką dzik przegania ogara. Seneszal czekał, wręcz niecierpliwie, na 
cios swego wroga.
Brian jednak ochłonął.
—	Nie! Nie zbrukam swojego miecza. — Wziął głęboki oddech

i usiadł. — Użyję twojej broni, żmijo. Pewnego razu spotkam się 
z królem na osobności i wygarnę mu wszystko na twój temat.
Caolin omiótł wzrokiem twarze zebranych, na których malował 
się wyraz ulgi. Wyczuwali, że kłótnia skończona. Potrząsnął głową. 
, Jeszcze kilka razy odwiedzę swoją kaplicę, a wtedy zobaczysz, jaki 
nałożę ci munsztuk! Przekonasz się wtedy, kim naprawdę jestem, 
Brianie. Przyjdzie ci słono zapłacić!"
Końcowa część rozmowy przebiegała gładko i wnet wszystko 
zostało omówione. Po odejściu uczestników misji Caolin dłuższą 
chwilę siedział nieruchomo. „Przynajmniej Brian wie, że ze mną nie 
ma żartów". Przeciągnął się w ramionach i kilka razy wygiął ścierp-
nięte palce. „To chyba pewne osiągnięcie".
Do komnaty wszedł Ercul Ashe i położył na biurku plik doku-
mentów.
—	A więc wyruszyli.
—	I mnie trzeba ruszać — rzekł Caolin z lekkim uśmiechem. — 
Każ, niech przygotują moją klacz i spakują trochę prowiantu. Lepiej 
będzie, jak powiadomię króla o przebiegu tego spotkania.
Rosemary wierciła się w siodle.
—	Uff! Czuję się, jakbym jechała tak od tygodnia. 
Faris parsknęła śmiechem.
—	Wprost przeciwnie, moja droga, cały tydzień spędziłyśmy 
w Szańcach, rozpieszczane przez Jessikę. Wyjechałyśmy stamtąd 
ledwie trzy dni temu, a dzisiaj to dopiero nasza trzecia godzina 
w siodle. Jeśli ja to jakoś znoszę, i ty pewnie przeżyjesz. — Jeszcze 
przed wyjazdem z Laurelynnu przestały ją trapić poranne dolegli 
wości, inaczej Jehan za nic nie zgodziłby się, żeby jechała wierz 
chem. Szczerze mówiąc, dawno nie czuła się tak dobrze. A mimo to 
tego jasnego skądinąd ranka powietrze zdawało się osobliwie ciężkie 
i nie dziwiły jej wcale narzekania Rosemary.
Pogłaskała ciemny kark Sombry i zerknęła za siebie. Za powo-
zami z bagażem unosił się nad drogą tuman kurzu, spychany przez 
wiatr nad bure pola, które ciągnęły się hen, ku górskim łańcuchom
drżącym w rozgrzanym powietrzu. Na prawo wąska struga Ciemnej 
Wody wiła się przez szuwary. Oślepiona słońcem Faris przymrużyła 
oczy i potrząsnęła lekko głową.
Z tyłu doleciał tętent kopyt. Nadjechał Philip, najstarszy syn 
Roberta i Jessiki, świeżo upieczony giermek Jehana. W miarę dobrze 
wywiązywał się ze swoich obowiązków, aczkolwiek frustrował nie-
raz Faris swoim postępowaniem, raz zachowując się jak mężczyzna, 
raz jak chłopiec.
Czarna klacz potrząsnęła łbem, gdy Philip osadził przy nich swe-
go wierzchowca. Faris poklepała ją uspokajająco po karku i uśmiech-
nęła się do młodzieńca.
—	Widzisz tego ptaka? — Wskazał palcem. — To jastrząb 
o czerwonym ogonie. Takiego samego mam w domu, i jeszcze 
sokoła wędrownego. Widziałaś je, kiedy u nas gościłaś?
Faris pokręciła przecząco głową. Philip nie krył rozczarowania, 
lecz mimo to ciągnął:
—	Może następnym razem, kiedy nas odwiedzisz, wyprawimy 
się na polowanie? Kiedy już urodzisz dziecko, rzecz jasna. Cieszę 
się, że będziesz mieć dziecko — dodał tym samym tonem. — Miałem 
już tego dość, gdy w kółko mi powtarzali, żebym uważał na siebie, 
bo jestem spadkobiercą wujka Jehana.
Faris zmierzyła go zdumionym spojrzeniem.
—	Nie chciałbyś zostać królem?
—	I tak zły los zrobi ze mnie lorda komendanta prowincji! A ja 
chcę cieszyć się życiem! Co się tyczy króla... No tak, teraz, po ślubie, 
nastrój Jehana nie jest już taki zmienny... ale mimo wszystko... — 
Philip potrząsnął głową.
Faris potarła ręką plecy, które zaczynały ją boleć pomimo rów-
nego chodu Sombry. Zapewniano ją, że spokojna jazda nie wyrządzi 
dziecku krzywdy, poza tym nie chciała siedzieć zamknięta w powo-
zie. Z czasem jednak zaczęły budzić się w niej matczyne uczucia. 
Patrząc z niepokojem na Philipa, zastanawiała się, jakie życie przy-
padnie w udziale jej dziecku.
Kiedy chłopiec zamilkł na dłuższą chwilę, Faris uświadomiła 
sobie, że pogawędka z nim pozwoliła jej uwolnić się na pewien czas
od nękającego ją przeczucia czegoś przykrego, takiego jak na przy-
kład ból głowy. Owo wrażenie wydawało się prawie... znajome. O 
nie, nie zamierzała popuszczać wodzy wyobraźni. „Uciekłam 
przed podobnymi wizjami, kiedy poślubiłam Jehana! Nie chcę ni-
czego wiedzieć!"
—	Widzisz ten wierzchołek? Ten, co we mgle zdaje się przezro-
czysty? — zapytał Philip. Faris przesłoniła dłonią oczy, przesuwając 
spojrzenie po kształtach drgających w skwarnym powietrzu. Za-
uważyła.
—	Mówili nam podczas inicjacji, że tamta góra broni drogi do 
Awahny, ale nikt nie chciał wyjaśnić, jak tam trafić. Ty wiesz?
—	Spytaj Mistrza Jałowców — zaproponowała Rosemary. Po-
kazała młodzieńcowi mężczyznę, który skierował ku nim wierz-
chowca na dźwięk swego imienia.
Faris czuła się nieco rozluźniona, patrząc na odległą sylwetkę 
góry.
—	Czy tamtędy wiedzie droga do Awahny?
Gdy mistrz podążył za jej spojrzeniem, wygładziły mu się zmarszcz-
ki na jego twarzy, jakby zdjęto mu z barków brzemię wielu lat.
—	Owszem, gdzieś tam, lecz gdzie dokładnie, tego nikt nie 
powie.
—	Ale ty przecież tam byłeś — zdziwiła się Rosemary.
—	Racja, dotarłem do Świętej Doliny, co uczynić musi każdy, 
kto się ubiega o wyższe święcenia. Pamiętam wszelako jedynie kilka 
znaków orientacyjnych. Droga nigdy nie jawi się tak samo dwóm 
różnym wędrowcom... Choć może się też w ogóle nie pokazać, jeśli 
tak zażyczą sobie władcy doliny.
—	W Akademii opowiadali nam o dolinie cudów, o miejscu nie 
całkiem z tego świata — rzekła Rosemary.
Faris przyjrzała się bystro mistrzowi, pamiętając wyraz jego twa-
rzy, kiedy wyciągał z kominka rozżarzony węgiel, a w oczach peł-
gały mu błyski tamtego światła. Gdy dosięgła go mimowolnie swoją 
wyczuloną świadomością, ujrzała w wyobraźni skrawki granito-
wych załomów opłukiwanych przez srebrzyste kaskady, odbicie 
drzew i nieba w nieruchomym stawie, twarze przypominające owych
kapłanów, co służyli żywiołom, a ją związali z Klejnotami. Zamknąw-
szy oczy, chciała odrzucić tamto wspomnienie, lecz wciąż wstrząsała 
nią fala tęsknoty mistrza.
Za pośrednictwem pomostu, jaki sama przerzuciła między ich 
umysłami, odczytała jedną z jego myśli: „Każdemu z nas przezna-
czono inną drogę, nie znamy też prawdziwego kierunku, póki nie 
dotrzemy do celu".
Pomost rozpadł się momentalnie, gdy obce wrażenia wdarły się 
do jej umysłu.
„Ratujcie się, bo nadchodzi śmierć... Uciekajcie!" Faris przylgnę-
ła do końskiego karku zdjęta obezwładniającym strachem. Krzyknęła.
Jehan postawił Wichroskrzydłego dęba, okręcił się i razem z Fa-
rinem i eskortą ruszył pędem z powrotem. Zatrzymał się przy królo-
wej, która próbowała uspokoić konia i siebie. Chwyciła jego rękę — 
stabilną opokę w wirującym świecie.
—	O co chodzi? Czujesz bóle? — Otaczali ją kręgiem, okazując 
jej niepotrzebną troskliwość.
—	Nie chodzi o mnie! — krzyczała. — Jehanie... Mistrzu... 
sięgnij! Czyżbyś nie czuł, że coś złego wisi w powietrzu?
Wówczas się zatrzymali, tocząc wokoło uważnym wzrokiem. 
Przez chwilę jedynym dźwiękiem było skrzypienie obładowanych 
wozów.
—	Jest bardzo słaba widoczność — stwierdziła w końcu Rose-
mary.
—	Tutaj w dolinie często mamy kurzawy — zasugerował Philip.
—	Nie o tej porze roku — sprzeciwił się dowódca eskorty. — 
I nie nad wzgórzami.
Faris poczuła, jak mistrz łączy się z nią umysłem, doświadczając 
jej strachu.
Farin uniósł głowę, wciągając w nozdrza powietrze.
—	Ogień — wyraził głośno przypuszczenie, które musiało już 
wszystkim przychodzić do głowy. — To pewnie pożar.
Mistrz westchnął przeciągle.
—	Ziemia dokonuje samooczyszczenia, co niestety nie zawsze 
bywa bezpieczne.
Popuścili cugli zwierzętom i znów ruszyli naprzód.
—	Czekają na nas z południowym posiłkiem w twierdzy zwanej 
Kruczym Zamkiem — rzekł Jehan. — To już niedaleko, tam odpocz 
niesz.
Faris kiwnęła głową, lecz nie puszczała jego ręki. Pamiętała z 
dzieciństwa, jak piorun dwukrotnie wywoływał pożary lasu, które 
strawiły całe stoki gór, paląc wyschnięte drzewa i podszycie, oczysz-
czając miejsce dla nowej roślinności. Ludzie i zwierzęta pierzchali 
przed płomieniami, aby później powrócić i odbudować swoje do-
mostwa. Czyżby teraz z powodu Klejnotów tak wyraźnie czuła 
grożące im niebezpieczeństwo? Pokryte bliznami ramię swędziało 
na wspomnienie dawnego oparzenia.
Za zakrętem drogi ujrzeli pędzącego ku nim jeźdźca.
—	Mam nadzieję, że to ktoś z Kruczego Zamku. Nie zaszkodzi-
łoby miłe powitanie — powiedział Farin. Jeździec na widok królew-
skiego orszaku puścił się cwałem.
—	Dość gorliwe powitanie. — Rosemary zsunęła na kark sło-
miany kapelusz, żeby lepiej widzieć. — Toż to kapłanka!
Kobieta zatrzymała się gwałtownie przy królu, ścierając pot z 
ubrudzonej sadzą twarzy. Szare szaty kapłanki zbrązowiały od 
pyłu, kosmyki siwiejących włosów spadały jej na policzki. Skinęła 
głową w stronę Mistrza Jałowców, lecz uwagę skierowała na króla.
—	Jestem Ramona ze zgromadzenia w Nadrzeczu. Mistrzyni 
Esther posłała mnie na południe, abym tutaj służyła ludziom — 
oznajmiła, z trudem łapiąc oddech. — Najjaśniejszy panie, wzywam 
cię w imieniu Przymierza!
Palce Jehana zacisnęły się kurczowo na dłoni Faris, pobladło jego 
ogorzałe oblicze.
—	W imię Przymierza zostaniesz wysłuchana — odparł spokoj 
nie. — Chodzi o pożar?
Ramona przytaknęła skinieniem głowy.
—	Młodszy syn lorda Williama postanowił wykuć w skale nową 
twierdzę i wzniecił pożary, aby oczyścić ziemię. W środku lata! — 
Opanowawszy wzburzenie, podjęła: — Ani trochę nie zważa na 
wiejące wiatry i ukształtowanie terenu.
—	Działa samowolnie? — zapytał Mistrz Jałowców. 
Kapłanka pokiwała głową z wyrazem udręki.
—	Próbowałam wezwać chmury, ale są za daleko. — Popatrzyła 
w górę. — Dwie godzjny temu doszły mnie wieści, że jedziesz tą 
drogą. Ruszyłam bez chwili zwłoki. Pożar jest coraz bliżej.
—	Zło, które czynią ludzie, ludzie muszą naprawić — zacytował 
mistrz słowa Przymierza, spoglądając na Jehana. — Klejnoty są po 
naszej stronie.
—	Chętnie pomogę w walce z ogniem — powiedział król. — 
Ale właśnie, co z Klejnotami? Nigdy ich nie używałem w podobnym 
celu. Nie wiem, co trzeba zrobić.
Faris zadrżała, czując jego niepewność.
—	Okaże się na miejscu — stwierdził Mistrz Jałowców.
Promienie słońca, przedzierające się z trudem przez złowróżbną 
szarość nieba, oświetlały ich twarze miedzianą pozłotą. Daleko z 
przodu kłęby czarnego dymu wieściły zbliżanie się ognia. Po 
bliższych stokach pląsały już pierwsze błyski niczym awangarda 
płomienistej armii.
Faris zakaszlała i spuściła głowę, ciągle jednak słyszała zgrzyt 
łopat, gdy mężczyźni i kobiety próbowali bezskutecznie przygoto-
wać pas wolnej przestrzeni, na którym miałyby się zatrzymać pło-
mienie. Lord William rozbił na wzgórzu prowizoryczny obóz z je-
dzeniem i wodą na wozach oraz materacami, na których mogli 
spocząć wycieńczeni robotnicy.
Staruszek z osmolonymi włosami i ramieniem na temblaku na-
bierał sobie chochlą gulaszu. Kiedy podniósł wzrok i dostrzegł króla, 
wydał okrzyk radości. Mistrz Jałowców uśmiechnął się z lekka. W 
ciągu ostatniej godziny omawiał z Jehanem sposoby wykorzystania 
Klejnotów do walki z ogniem.
—	Twoja obecność obudzi w nich nowe siły, ale nie zdusi 
płomieni — powiedział.
Ktoś zawołał. Kobieta i mężczyzna zbiegli ze wzgórza, by po-
wrócić po chwili, ciągnąc prymitywne nosze.
Faris zatrzymała się przy Rosemary, która złapała ją za rękę.
—	Umiera, doznał zbyt licznych oparzeń.
Faris wszakże już o tym wiedziała, czuła agonię rannego, podob-
nie jak umęczenie całej ziemi, które biło w jej tarczę, aż ta pękła. 
Pisnęła, jakby wciąż była tamtą sześciolatką, co próbowała zagasić 
palące się ubranko dziecka, kąsana przez bezlitosny ogień.
—	Uspokój się... Ochłoń... Będę przy tobie. To wcale nie 
będzie bolało — pocieszył ją mistrz. Rozlegało się stukanie i skrzy 
pienie, gdy lord William przygotowywał wozy do ucieczki w bez 
pieczniejsze miejsce.
Dreszcz przebiegł Faris po skórze, kiedy oczy rannego zaszły 
mgłą. Mistrz kucnął przy nim, kładąc dłonie na kolanach wierzchem 
do spodu z tym wyrazem wewnętrznej zadumy, jaki widziała na jego 
twarzy w chwili, gdy sięgał do kominka po węgielek.
Poczuła całym jestestwem, jak ból opuszcza konającego, zastą-
piony swego rodzaju wyczekiwaniem, jakby właśnie ucichła słodka 
melodia, lecz miała lada moment powrócić. Znieruchomiała; ogar-
nęło ją dziwne wrażenie, jak gdyby słyszała jasność. I raptem po-
wróciła do rzeczywistości, poznając po obwisłej twarzy, że człowiek 
nie żyje.
—	Prędzej! — krzyczano. — Pożar szybko się zbliża! 
Mistrz się jednak nie ruszał. Minęło kilka minut, nim ocknął się
z zamyślenia. W jego oczach Faris dostrzegła ostatnie ślady tęsknoty 
za miejscem, do którego bram odprowadził ducha zmarłej osoby.
Królowa rozejrzała się wokoło z bolesną świadomością jego 
zmęczenia, rozpaczy uwijających się ludzi, siły ognia i katuszy 
pustoszonej ziemi. Nade wszystko wszakże wyczuwała wichry nie 
skoncentrowanej mocy, targające Jehanem, który toczył desperacki 
bój o przejęcie kontroli nad Klejnotami. Cisza dzwoniła jej w uszach. 
Wiedziała, że Rosemary coś mówi, lecz nie słyszała żadnych słów. 
Końskie kopyta wprawiały ziemię w drżenie, lecz ona nie patrzyła, 
kto nadjeżdża. Jehan się bał. Klejnoty były od niego silniejsze. Faris 
puściła się biegiem.
Kiedy dotarła do jęczącego króla, ten właśnie zrzucił z głowy 
diadem, zerwał z szyi łańcuch z Kryształem Wiatru i próbował
gorączkowo odpiąć Kamień Ziemi i Morską Gwiazdę. Upadł na 
kolana i rozorał palcami ziemię, podczas gdy Klejnoty błyszczały 
opodal złowieszczo. Ostrożnie, aby ich nie dotknąć, Faris przyklęk-
nęła i otuliła ramionami Jehana, aż wreszcie przestał dygotać.
—	Nic mi nie jest — wykrztusił. — Daj mi odetchnąć, a zaraz 
znów zaatakuję. — Podniósł wzrok i zdał sobie sprawę z jej obecno 
ści i faktu, że nie przebywa wcale na polu bitwy. — Faris, musisz 
uciekać! To samo inni!
Faris potrząsnęła przecząco głową, chociaż zaczynały ją piec 
policzki od żaru zbliżającego się ognia.
—	Chyba że i ty odejdziesz! — Złapała go za ręce, gdy chciał 
wziąć Kamień Ziemi.
—	Faris! — Wyraz cierpienia wykrzywiał jego rysy. — Nie 
wiem, czy zwyciężę w tej bitwie, ale nie wolno mi się poddać! Puść 
mnie... Jak mam walczyć, gdy rozprasza mnie strach o ciebie?
Czuła jego męczarnie, a głębiej — podobnie jak zrozumiała 
tęsknotę mistrza do Bram Światła — pragnienie śmierci, która poło-
żyłaby kres boleści i zakończyła wszelkie dylematy.
Chęć i odmowa przepływały tam i z powrotem poprzez ich 
splecione dłonie. Ci, co na nich patrzyli, nie dostrzegali żadnego ich 
poruszenia, niemniej Faris odpowiadała mocą na moc, jakby wraz 
z Jehanem kołysała się w tańcu. Stopniowo, niepostrzeżenie ich 
konflikt zaowocował równowagą sił. Poszerzający się krąg jej świa-
domości ogarnął wreszcie wspomnienia, w których król i królowa 
Westrii znowu łączyli się w Świętym Gaju.
Na mrugnięcie oka zawahała się w obawie, że znów się zatraci, 
jeśli przyjmie tak wielką moc. Wszelako wewnętrzny głos podpo-
wiadał: „On sam nie da rady".
Faris chwyciła go jeszcze mocniej.
—	W takim razie ci pomogę.
Z lekkim westchnieniem zrzuciła z ramion brzemię lęków i 
wkroczyła w głuszę, podobnie jak uczyniła dawno temu, gdy 
ratowała dziecko. Dookoła góry płonęły niczym w wizji ostatecznej 
zagłady. Odgłosy pożaru docierały do niej niczym z innego świata. 
Zdawała sobie równocześnie doskonale sprawę z tego, gdzie się
naprawdę znajduje, toteż sięgnęła po Kamień Ziemi i jednym zwin-
nym ruchem przypięła go sobie w pasie.
—	Faris! — wrzasnął Jehan, lecz ona już wpiła się stopami w 
ziemię i nic nie mogło jej wzruszyć.
—	Musisz wziąć Morską Gwiazdę i Kryształ Wiatru, a potem 
przywołać na pomoc wichry i wodę. — Podała mu Klejnoty. — Ja 
zaś włożę Klejnot Ognia. Nie bój się o dziecko — dodała, chcąc 
rozwiać jego obawy. — Zostało poczęte w obecności Klejnotów. Nie 
stanie mu się krzywda.
Nie spuszczając z niej oka, Jehan zaczął wkładać Klejnoty. Faris 
podniosła diadem i chwilę się wahała, kiedy czerwony blask wskrze-
sił w niej wspomnienie dawnego strachu. Prędko jednak założyła 
diadem na skronie.
Tym razem nie było żadnego ostrzeżenia, żadnego stopniowego 
przyrostu siły. Od razu stała się ziemią, krzycząc w swym ognistym 
odzieniu. Doświadczała agonii wszystkich tych małych stworzeń, 
które dopadł ogień, czuła zniszczenie najmniejszego źdźbła trawy, go-
rąco niosące śmierć nawet życiu w glebie pod powierzchnią. Kamie-
nie pękały, kłody ulegały zwęgleniu, ziemia zamieniała się w pył, 
który mieszał się z popiołami tych istot, co je niedawno karmiła.
To właśnie pokonało Jehana. Słyszała, że coś krzyczy, lecz nie 
mogła się uwolnić, bo i płomienie do niej wołały, obiecując wol-
ność w szale mającym dotąd trwać, dopóki wszystko nie zostanie 
strawione. A ona wciąż walczyła. Lęk przed bólem odszedł w zapo-
mnienie wobec strachu gorszego, strachu przed ciemnym ogniem 
w jej duszy.
„Faris.. .Faris... Chodź do mnie".
Ostatkiem sił odwróciła się i dostrzegła postać, której odzienie 
tętniło zielenią i szkarłatem, której skóra błyszczała niczym latarnia, 
której oczy ciskały płomienne błyskawice. Pani Ognia... Faris struch-
lała, patrząc z przerażeniem, jak wyciągają się ku niej ramiona w 
powitalnym geście.
„Aby uratować tego człowieka, aby uratować ziemię, aby urato-
wać siebie... musisz przejść przez ogień". Łagodny głos wwiercał 
się w jej duszę.
I wtedy poznała przyczynę swoich lęków. Nie odrywając spoj-
rzenia od Jehana, ruszyła w stronę strasznych ramion Pani Ognia. 
Przez chwilę doznawała bólu i nieopisanej trwogi, aż nagle cała 
udręka ciała przełożyła się na muzykę, a cała furia płomieni — na 
miłość.
—	Pani! — rzekł król. Oczy niemal wyszły mu z orbit, gdy 
zrozumiał, jaka zaszła w niej zmiana. Nie spuszczając z niej wzroku, 
przykrył palcami Klejnoty. Zaczerpnąwszy głęboko tchu, wydawał 
się rosnąć, czerpiąc ich moc.
—	Jestem ziemią i płonę. Ostudź mnie pocałunkiem — rzekła 
Faris, wyciągając ręce.
—	Jako wiatr, będę cię pieścił — odparł.
—	Jestem ziemią i płonę. Wlej we mnie słodkie wody.
—	Jako deszcz, będę ci błogosławił. — Splotły się ich dłonie. 
Przeciwstawne siły zawrzały między nimi i, chwilę jeszcze rozedrga-
ne, zamarły wreszcie, osiągnąwszy stan równowagi.
—	W imieniu Stwórcy Wszechrzeczy! — krzyknęli jednocześnie. 
Faris z całej mocy wparła się stopami w ziemię, gdy tymczasem
świadomość Jehana zataczała coraz szersze koła, odpędzając deli-
katnie rozgrzane powietrze, przywołując na jego miejsce chłodniej-
sze, i tworząc wiatr, który miał cofnąć wał płomieni. W głowie jej 
się ćmiło od furii rozgniewanego ognia. Niczym matka szukająca 
zabłąkanych dzieci, sięgnęła ku duchom żywiołu, poleciła im zebrać 
rozproszone stado płomieni, które ostatecznie trysnęły w niebo fili-
granowym słupem.
Duch Jehana popędził na zachód, aby sprowadzić znad morza 
wilgotne powietrze, aby napełnić chmury deszczem i przywiać je z 
wiatrem nad góry. Chłodne powietrze ostudziło rozpalone policzki 
Faris, buchający swąd ognia zastąpiło rzeźwym zapachem morskiej 
bryzy.
„A teraz, moje dzieci, uciszcie się, bo już czas odpocząć" — 
szepnęła płomieniom i oto na przestrzeni ponad czterech tysięcy 
akrów ogień osłabł, tlił się przez chwilę sennie i zamarł. Faris 
zachwiała się, czując na nowo mękę ziemi. Zwróciła na Jehana 
naglące spojrzenie.
Ciemne kłęby dymu, które płynęły nad nimi, były teraz spychane 
przez pasma bladej szarości, gdy niskie chmury zawisły nad pogo-
rzeliskiem. Faris zadarła głowę, obserwując, jak zwały chmur zamy-
kają udręczoną ziemię w swym chłodnym uścisku. Powoli się roz-
padało. Faris oddychała głęboko, na poły ze szlochem. Czuła, że ból 
ziemi staje się coraz łagodniejszy, w miarę jak woda oblewa jej 
powierzchnię. Gdy deszcz wnikał w spieczoną glebę, pojmowała 
ogrom obszaru dotkniętego klęską.
A gdy zmieszały się z sobą żywioły, Jehan wyciągnął ku niej 
ręce, a ona rzuciła mu się w ramiona. Mgły zasłaniały ich przed 
okaleczoną ziemią i obozem, gdzie czekali ludzie. Wszystkie cztery 
Klejnoty zwarły się między nimi. Faris trzęsła się, szarpana mocą 
Kryształu Wiatru i Morskiej Gwiazdy, nie wspominając o Klejno-
tach, które już miała na sobie. Duch jej garnął się do ducha Jehana, 
próbując rozerwać ciało, które go powstrzymywało. Łączyła ich 
teraz nie tylko zwykła siła, ale i przepływająca moc. Otulające ich 
mgły gorzały blaskiem większym od blasku ognia.
Na koniec chmury się przerzedziły i znikły. Od obozu dolatywały 
głośne i nieme nawoływania. Król i królowa Westrii odwrócili się 
do ludzi.
„Och, piękniejsza od wieczornej gwiazdy!" — Niby z wielkiej 
odległości, Faris spostrzegła swego brata Farina, na którego ramieniu 
wspierał się ranny mężczyzna.
„Panie i Pani, pobłogosławcie mi, bym mogła się połączyć z tym, 
kogo kocham". — Rosemary stała z zapomnianą miską zupy w ręku.
„O mój królu! Dlaczego mi nigdy nie zdradziłeś, co znaczy być 
Panem Klejnotów?" — To był Caolin. Nie spodziewała się, że tu 
przybędzie. Włosy przylegały mu do głowy, jakby złapała go ulewa. 
Oczy miał niby ciemne głębie w twarzy, która zdawała się obdarta 
ze skóry aż do samej kości. — „O moja królowo! Jesteś przepełniona 
światłem. Pokochaj i mnie, niechże będę wolny! Mój panie i moja 
pani..."
,,Mój panie i moja pani — zawtórował mu głos mistrza — chylę 
przed wami czoło". Przyłączyli się do niego pozostali, razem śpie-
wając hymn pochwalny:
Blask wasz rozjaśnia duszy mej mroki, 
Pozwala w zgodzie z naturą żyć. W 
waszych objęciach każdy dzień błogi; 
Panie mój, pani...
Faris nie słuchała jednak reszty, albowiem światło płonęło z taką 
siłą, że straciła z oczu sylwetki ludzkie. Muzyka wibrowała w po-
wietrzu. Już wkrótce będzie wolna z Jehanem.
—	Faris! Jehanie! — Okrzyk Mistrza Jałowców rozdzielił świa-
tło na drobne cząsteczki, które opadały wokół niej jak deszcz. 
Zatoczyła się, kiedy ktoś zdjął jej z czoła Klejnot Ognia.
—	Musicie je czym prędzej ściągnąć, inaczej spłoniecie! — 
Mistrz wyciągnął rękę do Jehana, zdjął mu przez głowę Kryształ 
Wiatru i odpiął Morską Gwiazdę. Potem zwrócił się do Faris, żeby 
zabrać jej Kamień Ziemi. —Powinienem był was ostrzec, ale i mnie 
powstrzymywała moc.
Faris przylgnęła do Jehana, słaba i roztrzęsiona.
—	Nie — wyszeptał Jehan. Powstrzymał mistrza i osobiście 
odpiął pas. — Pozostało jeszcze coś do zrobienia. — Ujął dłoń 
królowej i poprowadził ją kilka kroków w stronę zwęglonej, prze-
siąkniętej wodą ziemi. Razem unieśli Klejnot.
—	Pani Ziemi! Bądź łaskawa dla tej krainy! — rzekła Faris.
—	Pani Ziemi, racz nam wybaczyć i nie odmawiaj błogosła-
wieństwa ludziom — dopowiedział Jehan. Oboje wstrzymali oddech 
w pełnej napięcia ciszy. I wtedy, na moment, swąd spalenizny ustąpił 
przed delikatnym aromatem kwiatów jabłoni. Dało się słyszeć brzę-
czenie srebrnych dzwoneczków.
Po tej odpowiedzi opuścili ręce, a mistrz wziął Kamień Ziemi i 
umieścił go w szkatule. Ciszę mąciło jedynie sporadyczne posyki-
wanie tlącej się kłody i miarowy plusk deszczu.
Jehan dotknął w zadumie policzka Faris. Musnął chłodnymi 
ustami gorące czoło królowej, potem spuścił głowę na jej ramię.
Faris rozejrzała się dokoła, lecz wszystko wyglądało po staremu. 
Nawet wspomnienie tego, co się z nią stało, zaczynało się z wolna 
zacierać, jakby budziła się z pięknego snu. Bolały ją wszystkie
mięśnie i miała świadomość, że jest tylko zwykłą kobietą, podlega-
jącą uczuciu strachu.
Ale był przy niej Jehan. To dzięki jego obecności wyszła cało z 
burzy rozhukanego żywiołu. A teraz czuła się w jego ramionach jak 
w oazie spokoju. W dali dostrzegła Caolina i resztę zgromadzonych. 
Niby w przebłysku przyszłości dostrzegła, jak król i królowa 
Westrii bronią swego ludu, podobnie jak wspomnienie walki z og-
niem zdawało się teraz jedynie przebłyskiem przeszłości.
Na razie jednak zadarła z westchnieniem głowę, aby uleczyć 
spieczoną twarz kroplami deszczu, które skrzyły się też we włosach 
Jehana.
Spis postaci
Emir AKHBAR — elayański emisariusz
Mistrz ALESSANDRO COOPER — mistrz gildii bednarzy w Laurelynnie,
w składzie komisji wysłanej do Santibaru ALEXANDER — król 
Westrii, ojciec Jehana i Jessiki Sir ALLEN z Badensbridge — rycerz i 
dzierżawca majątku w Coronie Lady AMATA — żona Theodora z Corony, 
matka Sandremuna i Rosemary Sir ANDREAS CZARNOBRODY—
giermek Charlesa z Leśnego Zakątka,
późniejszy zarządca tegoż majątku AURIANE zwana Złotą Królową — 
władczyni panująca w Westrii w trzecim stuleciu Sir AUSTIN z Morskiej 
Warowni — rycerz i dzierżawca majątku w Morskich Wrotach BARNI — 
łowczy w służbie lorda Theodora Lady BERISA z warowni Sokola Żerdź 
— żona Sandremuna z Corony,
siostra Faris BRANWEN — pokojówka i przyjaciółka Faris, 
zakochana w Farmie BRIAN — lord komendant Las Costas 
CAOLIN — seneszal Westrii
Sir CHARLES z Leśnego Zakątka — dzierżawca majątku w Coronie Lord 
DIEGUES DOS ALTOS — dzierżawca majątku w Szańcach Sir 
DIETRICK z Wilczego Wzgórza — dzierżawca majątku w Szańcach Lady 
ELINOR z Pięknej Przystani — kuzynka lorda Theodora, w składzie
komisji wysłanej do Santibaru ELISA — kapłanka w Coronie 
ERCUL ASHE — delegat seneszala Westrii ERYK z Rogu — lord 
komendant Morskich Wrót ESTHER — najstarsza kapłanka z Elder w 
Szańcach Sir FARIN HARFIARZ z warowni Sokola Żerdź — brat Faris 
FARIS z warowni Sokola Żerdź, zwana Lilią Północy — królowa Westrii 
FIONA PŁOMIENNOWŁOSA — legendarna piękność z Westrii

FREDERIC SACHS — rzecznik Wolnych Miast
GERARD z warowni Sokola Żerdź — ojciec Faris, Farina i Berisy
GEROL — wilk, kompan Caolina
GORGO SZCZERBATY — kupiec handlujący z Westrią i Brązowymi 
Ziemiami
Lady GWENNA — żona burmistrza Laurelynnu
HAKIM MACMORANN — elayański szpieg i kupiec
HAKON — lord komendant Morskich Wrót, ojciec Eryka
HILARY ZŁOTOUSTY — legendarny westriański poeta
Lady HOLLY z Leśnego Zakątka — córka sir Charlesa, późniejsza żona 
Andreasa
JEHAN Starbairn — król Westrii
Lady JESSICA z Laurelynnu — żona Roberta z Szańców
Mistrz JOAQUIN — burmistrz Laurelynnu
JONAS BIAŁOBRODY — westriański szpieg i kupiec
JONAS FERRERO — kowal z Tamiston w Szańcach
JULIAN Starbairn zwany Wielkim — król Westrii w trzecim stuleciu, 
założyciel dynastii
Lady KIMI z Długiej Zatoki — dzierżawczyni majątku w Morskich Wro-
tach, w składzie komisji wysłanej do Santibaru
Sir LEWIS z warowni Marsh — westriański herold
MADRONIA — poprzednie nazwisko przełożonej Akademii Mędrców
Sir MANUEL z Orvale — nadzorca gościńców
MARA — królowa Normontaine
MARGIT — głuchoniema służąca Caolina
Lady MARIANA z Claralac — dawna nałożnica króla Jehana
MEGAN ze Stanesville — dzierżawczyni majątku w Szańcach, opiekunka 
Gwiazdy
MICA — imię dziecięce najmłodszego syna Megan ze Stanesville
Sir MIGUEL DE SANTERA — komendant fortecy Balleor w pobliżu 
Santibaru
MIK BIAŁOLOKI — przyboczny króla w Laurelynnie
MISTRZ JAŁOWCÓW — kapelan króla Jehana, adept Akademii
MISTRZ MORSKIEJ TONI — adept Akademii Mędrców
MISTRZYNI ZŁOTYCH LIŚCI — adeptka w Akademii Mędrców
ORDREY — agent i zausznik Caolina
PALOMON SILNOŁUKI — lord Tambary i książę Elayi
PHILIP — najstarszy syn Roberta z Szańców, na krótko giermek Jehana
RAFAEL — giermek Jehana, zabity w utarczce ze zbójcami
RAMONA — kapłanka z Elder
Sir RANDAL z Registhorpe — dzierżawca majątku w Morskich Wrotach
Mistrz RAS z Santierry — bard, w składzie komisji wysłanej do Santibaru
ROBERT ze Świętego Wzgórza — lord komendant Szańców
Lord RODRIGO MACLAIN — elayański emisariusz
Lord RONALD SANDRESON z Zielonej Dolinki — kuzyn lorda Theodora
z Corony Lady ROSEMARY z warowni Helden — córka lorda 
Theodora Sir RUDIARD z Applegard — ambasador z Normontaine Lord 
SANDREMUN z warowni Helden — syn lorda Theodora Sir SERGE z 
Zielonego Lasu — rycerz z Morskich Wrót SÓJKA — dziecięce imię 
najstarszej córki Sandremuna i Berisy z Corony STEFAN z Długiego 
Grzbietu — syn dzierżawcy majątku w Coronie TANIA 
KRUCZOWŁOSA — córka Długiej Stopy, naczelnika wioski
Miwok w Szańcach THEODOR z warowni Helden — lord komendant 
Corony WALDAN z Terra Linda zwany Kretem — dawny westriański 
żołnierz
Spis 
treści
Prolo
g	 7
1.	Ognie 
burzy	 9
2.	Pani 
Kwiató
w	 33
3.	Zaufa
nie i 
zdrada	 57
4.	Przysi
ęga 
wiernośc
i	 84
5.	Beltan
e	110
6.	Króle
wskie 
Iowy i 
burza 	128
7.	Wejśc
ie na 
górę 	151
8.	Podró
ż rzeką	177
9.	Pani 
Klejnotó
w	201
10.	Gwia
zda 
wieczorn
a	221
11.	Narad
a 	245
12.	Król i 
królowa 	274
Spis 
postac
i	300