DAVE DUNCAN

GROŹNE
WIRY
MORZA


TRZECIA CZĘŚĆ CYKLU
CZŁOWIEK ZE SŁOWEM
    


Rozdział I

SPRZYJANIE UŁUDZIE

1

    W całym Imperium nie było prowincji, która bardziej niż wyspa Kith zasługiwałaby na miano 
kwitnącej. Odkąd podbito ją w epoce ekspansji za panowania dziesiątej dynastii, stanowiła 
najważniejszy impijski bastion na Morzach Letnich.
    Miała bogate kopalnie i żyzne ziemie uprawne. Była też liczącym się ośrodkiem transportu 
morskiego. Od czasu do czasu tajfun powodował pewne szkody bądź też smoki mogły spustoszyć 
północno-wschodni brzeg, lecz zachodniego wybrzeża podobne klęski nie nawiedzały już od 
stuleci. Położone tam miasto Finrain było najludniejsze i najbogatsze na wyspie. Stanowiło też jej 
największy port.
    W portach można było spotkać wielu marynarzy, a najlepszymi z nich byli jotnarowie. 
Impowie nie bez powodu nie czuli się pewnie w obecności przedstawicieli tej rasy, stanowczo więc 
zachęcali członków załóg zawijających do Finrain statków, aby zatrzymywali się na stałe w 
Durthingu, który leżał o parę godzin drogi na południe – wystarczająco blisko, by byli pod ręką, 
lecz na tyle daleko, aby ich gwałtowne instynkty nie wyrządzały szkody samemu Finrain ani jego 
obywatelom.
    Durthing był również domem dla garstki trollów. Większość z nich stanowili potomkowie 
niewolników sprowadzonych z Gór Rozległych, a to dlatego, że na wyspie ta rasa praktycznie 
wyginęła po nastaniu rządów Imperium. Osiedliło się tam też trochę mieszańców oraz, rzecz jasna, 
gnomów, którzy dbali o kwestie sanitarne, a nawet mieszkała garstka impów. Niemniej każdy imp, 
który decydował się na życie w jotuńskiej osadzie musiał mieć do tego bardzo istotne powody – 
takie, o jakich lepiej było nie mówić.
    Ostatnio zamieszkał tam młody marynarz mieszanego, faunio-jotuńskiego pochodzenia. Choć 
nabył go za olbrzymią sumę jako niewolnika Gathmor, nowy kapitan Tancerza Burzy, później 
marynarza obdarzono wolnością... W pewnych granicach. Choć może byłoby przesadą twierdzić, 
że jego towarzysze na zmianę mieli na niego oko, ale... Cóż, był dobrym chłopakiem i nigdy nie 
brakowało mu towarzystwa. Co prawda nie okazywał zainteresowania ucieczką, ale był stanowczo 
zbyt cenny, by pozwolić mu na znalezienie okazji. Ponadto z Durthingu wiódł tylko jeden lądowy 
trakt i przechodził on obok posterunku imperialnej armii. Impowie słynęli ze wścibstwa.
    Nawet najbardziej zaślepiony z jego mieszkańców nie mógłby nazwać Durthingu miastem. 
Zaledwie zasługiwał na miano wioski, gdyż jego chaty i walące się domostwa były rozrzucone 
bezładnie na zboczach płytkiej kotliny o kształcie misy. Jedyne zakłócenie jej symetrii stanowiła 
przełęcz, przez którą dawno temu – przed czasami najstarszych Bogów – wdarło się morze. Czysta, 
spokojna woda i gładki piasek, na który można było wyciągać statki, czyniły z niemal zupełnie 
okrągłej zatoki jeden z najlepszych portów w całej Pandemii. Ze zboczy spływały trzy małe 
strumienie, morze obfitowało w ryby, a klimat był idealny. Z reguły około tuzina statków 
zarzucało tu kotwicę lub spoczywało wyciągnięte na brzeg. Na ogół też jeszcze dwa lub trzy były 
w budowie.
    W Durthingu nie obowiązywały żadne formalne prawa dotyczące własności gruntów, gdyż w 
ogóle nie było tu formalnych praw. Morze stawiało wysokie wymagania i gdy tylko zabrało 
mężczyznę jakiejś rodzinie, jego dom szybko porzucano na pastwę zielska; z czasem połykał go 
skarłowaciały las.
    Owdowiała kobieta musiała natychmiast znaleźć sobie nowego opiekuna. Jej dzieci na ogół i 
tak wkrótce umierały. Nawet wśród jotnarów niewielu mężczyzn było zdolnych zabić dziecko z 
zimną krwią, lecz jeszcze mniej było takich, którzy dbaliby zbytnio o bachory spłodzone przez 
poprzednika. Sprawę załatwiały zaniedbanie i obojętność albo ataki bezmyślnego, pijackiego szału. 
Wdowę, która nie znalazła sobie nowego obrońcy, szybko przepędzały inne kobiety, by 
pochłonęły ją koszmarne slumsy Finrain.
    Każdemu złu odpowiadało jednak jakieś dobro, jak mówili kapłani, i dzięki temu nowo 
przybyli nie mieli trudności ze znalezieniem lokum. Mogli wybrać sobie miłe miejsce w pobliżu 
jednego ze strumieni i wybudować tam dom swych marzeń albo po prostu wprowadzić się do 
któregoś z opustoszałych budynków. Wybór był duży: impijskie drewniane chaty, niskie, mroczne, 
pokryte darnią nory nordlandzkiego typu, jakie lubili jotnarowie, albo bezładne skupiska murów 
wznoszone przez trollów. Było też trochę porzuconych gnomich jam, lecz tych unikały nawet 
szczury.
    Faun wybrał sobie starą, oddaloną od innych chatę z bali. Wziął się do roboty, by uczynić ją 
zdatną do zamieszkania. Wdrażał się jednocześnie do życia marynarza. Po każdym rejsie 
wprowadzał nowe udoskonalenia. Miesiące mijały niepostrzeżenie w tym błogim, łagodnym 
klimacie. Po wiośnie nastąpiło lato.

2

    Daleko na wschodzie, pod okrutniejszym słońcem, szlak karawan biegł z wielkiego portu 
Ullacarn na wschód przez podgórze Progistów, po czym skręcał na północ, by rozgałęzić się, 
podzielić i przerodzić w gmatwaninę ścieżek wiodących na Pustynię Centralną. Jedyne przejście 
prowadzące między piaskiem a górami znane było kupcom jako Rękawica. Ich strażnicy nazywali 
je Rzeźnią. W niektórych miejscach szlak był tak wąski, że poganiacze jadący ku morzu mogli 
wykrzykiwać obelgi bądź słowa pozdrowienia do tych, którzy kierowali się ku wnętrzu kraju, 
podczas gdy dzwonki ich wielbłądów odgrywały wspólnie małe rondo. Przechodziło tędy wiele 
kupieckich karawan, choć nie aż tyle, ile próbowało tego dokonać, gdyż w całym regionie 
podstawową formę zatrudnienia stanowił bandytyzm. Nazwy przełęczy mówiły same za siebie: 
Przełęcz Kości, Ucho Igielne, Jednego Mniej, Krwawe Źródło, Wysoka Śmierć, Niska Śmierć, 
Mielec Myszołowa i Osiem Ofiar.
    Na obu końcach Rękawicy można było wynająć dodatkowych strażników, w ich żyłach mogła 
jednak nie płynąć prawdziwie królewska krew. Autentyczni zabójcy lwów nie ufali im w 
najmniejszym stopniu i mieli do tego poważne powody.
    Po wielu tygodniach podróży przez pustkowia Zarku karawana prowadzona przez 
czcigodnego szejka Elkaratha dotarła wreszcie do Rękawicy. O kilka dni niebezpiecznej podróży 
przed nimi znajdowało się piękne miasto Ullacarn oznaczające odpoczynek, zysk i zasłużone 
wygody. Wielbłądy, które uprzednio niosły artykuły pierwszej potrzeby dla skromnych 
mieszkańców wnętrza kraju – łopaty i oskardy z mocnej krasnoludzkiej stali, cudowne elfie 
barwniki czy mocną lnianą przędzę – teraz obładowane były produktami witanymi przez resztę 
Pandemii jako luksusy: wełną z górskich kóz oraz utkanymi z niej jaskrawymi dywanami, 
nieoszlifowanymi szmaragdami czy wytrzymałymi strojami ze skóry bądź wielbłądziej sierści, 
które wyrabiali biedni, często głodni ludzie, poświęcający tej pracy cały swój czas. Jego 
nieograniczone zasoby były ich jedynym bogactwem.
    W ciągu długiego życia szejka jego orszak wiele razy przechodził przez Rękawicę. Spotykał 
się tam niekiedy z przemocą, lecz nigdy dotąd władca nie poniósł żadnych strat w ludziach czy 
dobytku. Jeśli nalegano, by wytłumaczył swe godne uwagi szczęście, uśmiechał się tylko 
tajemniczo pod śnieżnobiałą brodą i mówił coś o czujności oraz przestrzeganiu przykazań 
świętych ksiąg. Był przekonany, że tym razem podróż okaże się równie spokojna. Jego grupa nie 
była liczniejsza czy bogatsza niż zwykle.
    Korpulentny i dostojny szejk Elkarath siedział wysoko na wielbłądzie, przyglądając się 
prażonemu słońcem krajobrazowi spod przypominających śnieżne zaspy brwi. Wiódł swą długą 
karawanę ku Oazie Wysokich Żurawi. Znajdował się teraz w samym środku Rękawicy, na 
najbardziej niebezpiecznym odcinku drogi. Wśród otaczających go nagich turni kryło się około 
tuzina mrocznych parowów znanych jedynie tubylcom. W każdym z nich mogła czaić się grupa 
uzbrojonych bandytów. Wyszczerbione szczyty Progistów rysowały się na północno-zachodnim 
horyzoncie.
    Na maleńką osadę leżącą w dolinie pod nimi składało się kilka tuzinów domów z nie 
wypalanej cegły, staw z czystą wodą oraz około setki smukłych palm. Nie było tam kopalń, a 
ziemia nie dawała zbyt obfitych plonów. Mimo to ludzie z Wysokich Żurawi byli dobrze 
odżywieni i zamożni. W ich stadach widziało się wiele pięknych wielbłądów. Wśród innych ludów 
wszyscy dżinnowie mieli opinię perfidnych, lecz między mieszkańcami samego Zarku z tej cechy 
słynęli ludzie z Wysokich Żurawi.
    Kierując się wieloletnim doświadczeniem, szejk Elkarath przewidywał wieczór korzystnego 
handlu. Zawsze przywoził ze sobą do Wysokich Żurawi złoto, ponieważ tamtejsza starszyzna nie 
przyjmowała nic innego w zamian za oferowane przez siebie klejnoty, luksusowe przedmioty oraz 
inwentarz. Dopytywanie się o źródło ich bogactwa byłoby ordynarną nieuprzejmością oraz 
obłąkaną lekkomyślnością.
    Za szejkiem, równie wysoko w siodle, podążał dowódca jego strażników. Zgodnie ze 
starożytną tradycją wielbłądzich szlaków zawsze tytułowano go Pierwszym Zabójcą Lwów. W 
tym przypadku anonimowość była szczególnie cenna, albowiem ów okazały młody człowiek był 
sułtanem Arakkaranu, Azakiem, i można było za niego uzyskać – dosłownie – królewski okup. 
Jadąca znacznie bliżej końca karawany młoda kobieta podająca się za jego żonę była królową 
Inosolan z Krasnegaru. Ona jednak nie przyniosłaby przeciętnemu porywaczowi nic poza 
krótkotrwałą cielesną satysfakcją. Dla opiekunów, czworga nadprzyrodzonych strażników świata, 
przedstawiała najwyraźniej znacznie większą wartość.
    Szejk Elkarath nie zamierzał jednak podczas wizyty w Oazie Wysokich Żurawi rozmawiać o 
magii czy polityce.

3

    – Ahoj, towarzyszu! – zawołał Ogi zbliżając się do chaty fauna. Słońce zaszło dopiero przed 
chwilą. Impa łatwo było dostrzec wśród niskich krzewów i wrzecionowatych drzew, lecz życie w 
jotuńskiej osadzie, takiej jak Durthing, czyniło ostrożność drugą naturą człowieka. Jeśli 
zaskoczyło się jotunna, mógł najpierw zabić, a przepraszać później. Niektórzy nie przeprosiliby 
nawet wtedy.
    Walenie młotka ustało. W chwilę później w oknie pojawiła się oblicze Rapa – nieładna twarz 
spoglądająca spod strzechy brązowych włosów przywodzących na myśl gęstwinę suchych paproci. 
Faun otarł czoło nagim ramieniem.
    – Mam parę karpi – wrzasnął Ogi, unosząc je ku górze. – I wino!
    – Wino? Z jakiej okazji?
    – Pomyślałem sobie tylko, że pracującemu człowiekowi przyda się chwila wytchnienia.
    Faun zademonstrował swój zwykły, nieśmiały uśmieszek.
    – Świetnie! – zawołał i zniknął.
    Ogi skierował się w stronę paleniska. Z radością odkrył, że tli się w nim jeszcze kilka 
węgielków. Dodał trochę patyków i rozdmuchał płomień. Następnie usiadł na głazie i upewnił się, 
że wino przeżyło podróż bez szkody.
    Nadfrunął szary ptak, który przysiadł na gałązce i popatrzył na niego z wyraźną 
podejrzliwością. Było tam wystarczająco dużo kamieni, by mógł na nich spocząć jeszcze 
przynajmniej tuzin ludzi. Ten, kto wybudował domek musiał mieć liczną rodzinę... nie, chata była 
mała. Po prostu lubił urządzać duże przyjęcia. Było to miłe miejsce, skryte w niewielkiej dolince i 
chronione przed tropikalnym słońcem przez kilka w miarę przyzwoicie wyrośniętych drzew – w 
Durthingu wszelkie godne uwagi drewno szybko zużywano na opał – leżało jednak zbyt daleko od 
źródła, by można je było uznać za lokalizację pierwszej klasy.
    Po kilku minutach Rap wylazł na zewnątrz, wciągając koszulę. Nadal był komicznie 
wstydliwy w kwestii ubrania, zwłaszcza biorąc pod uwagę całkowity brak prywatności w życiu 
zawodowym marynarza. Był to jednak dobry chłopak, solidniejszy niż sugerowałyby to jego lata. 
Pomijając włosy oraz rozmiary Rapa, wyglądał on na typowego fauna. Cechowała go też 
charakterystyczna dla tej rasy niechęć do poddawania się grupowej presji. Na przykład był gładko 
wygolony. Jako jedyny członek załogi Tancerza Burzy nie próbował zapuścić przypominających 
szczotkę do podłogi wąsów podobnych do tych, jakie nosił Gathmor. Był również jedynym 
mężczyzną w Durthingu, który przez cały czas nosił długie spodnie. Ogi często zastanawiał się, 
czy to po prostu kolejne z jego dziwnych wyobrażeń na temat przyzwoitości, czy też był 
przewrażliwiony na punkcie swych faunich nóg.
    Wiele rzeczy w Rapie intrygowało Ogiego.
    Ogień trzaskał już miło. Imp przystąpił do obierania cebuli. Rap usiadł na sąsiednim głazie. 
Jeszcze raz otarł czoło.
    – Za ciężko pracuję! Chciałem popływać.
    Dźwignął dzban z winem, odchylił głowę i pociągnął długi, solidny łyk. Było to dla impa miłą 
niespodzianką. Może upicie go dzisiejszej nocy nie będzie tak okrutnie trudnym zadaniem, jak się 
tego obawiał.
    Rap opuścił naczynie z głośnym westchnieniem.
    – Pójdę później.
    – Hej, pływanie po ciemku... no dobra, mądralo, nie musisz się tak głupkowato uśmiechać! – 
Ogi z reguły nie bawił się w troskliwą kwokę, ale młody Rap dopiero niedawno opanował tę 
umiejętność. – Może i to nie jest dla ciebie niebezpieczne, ale nie wchodź za często do wody po 
jedzeniu, dobra?
    Tak czy inaczej, pewne osoby zaplanowały już wieczorne zajęcia dla tego marynarza i nie 
było wśród nich pływania. Poruszy tę sprawę później.
    – Jak idzie budowa?
    – Chcesz zobaczyć? – zapytał nieśmiało Rap.
    Zerwał się z miejsca i poprowadził Ogiego do małej szopy, którą zwał domem. Zasługiwała 
teraz na tę nazwę znacznie bardziej niż przed dwoma miesiącami. Rap z dumą zaprezentował swe 
ostatnie osiągnięcie: żaluzję na okno. Stanowiła ona osłonę przed deszczem, choć nie przed 
wiatrem. Rap nie miał jeszcze żadnych mebli oprócz hamaka i krzesła, mimo że Ogi często 
proponował, iż pożyczy mu trochę pieniędzy na zagospodarowanie. Rzecz jasna, na odpowiedni 
procent.
    Jak zwykle, Ogi zastanawiał się, dlaczego faunio-jotuński mieszaniec postanowił zamieszkać 
w impijskiej chacie. W swej ojczyźnie, Sysanasso, faunowie mieszkali w kruchych, krytych słomą 
szałasach z wikliny. Mimo to Rap wybrał prastare domostwo z bali zbudowane w tej odludnej 
dolinie przez jakiegoś dawno zaginionego impa. Sprawiał wrażenie zdziwionego faktem, że jego 
wybór kogokolwiek zaskoczył. Wymamrotał coś o tym, że wychował się w impijskim mieście, 
nawet jeśli sam nie jest impem. Gdyby zdecydował się na jakieś mniej izolowane miejsce, 
sprawiłoby to sympatyczniejsze wrażenie.
    Naprawił dach i doprowadził chatę do zdumiewającej czystości. Ogi popatrzył na to z 
podziwem i pochwalił go. Następnie ruszyli z powrotem ku palenisku i winu.
    Ogi wzniósł kilka toastów i wlał w ten sposób w chłopaka jeszcze trochę trunku. Następnie 
wydobył złapane dziś ryby i zabrał się do ich czyszczenia.
    – Co przypłynęło? – mruknął Rap, spoglądając nad głową Ogiego, jak się zdawało na 
wysmukłe drzewa.
    – Jeden z nich to zapewne Petrel. Już na niego pora. Drugiego nie znam.
    Wpływające do portu statki zawsze wzbudzały zainteresowanie, lecz młody las otaczający 
chatę Rapa zasłaniał mu widok na zatokę. Zmysł fauna przenikał rzecz jasna przez tę zasłonę, lecz 
albo statki znajdowały się jeszcze poza jego zasięgiem, albo po prostu sprawa nie obchodziła go 
zbytnio. Usiadł z powrotem na miejsce i milcząc wpatrzył się w migotliwe płomienie.
    Szybko zapadał tropikalny zmierzch. Głosy ptaków cichły. Jasny dym, iskry i trzaskający 
ogień... zwariowane na punkcie seksu świerszcze podniosły już rejwach... To była przyjemna noc.
    Ogi odciął rybom łby, które wyrzucił przez ramię, by znalazły je psy albo gnomowie. 
Podobnie, gdy rozciął brzuchy, wydobył flaki i cisnął je na ziemię za swymi plecami. Całkiem 
możliwe, że w pobliżu już czaiło się gnomie dziecko albo i dwa, przyciągnięte przez ogień.
    – Coś nie w porządku? – zapytał Ogi.
    Rap wpatrywał się nieruchomo w płomienie. Uśmiechnął się blado i wzruszył ramionami.
    – Nic, w czym mógłbyś mi pomóc.
    – Jak sobie życzysz. Jeśli jednak zechcesz pogadać o tym z przyjacielem, jestem pod ręką. I 
wbrew temu, co zapewne słyszałeś od chwili, gdy odstawiono cię od piersi, niektórzy impowie 
potrafią dochować tajemnicy.
    Te słowa ponownie przywołały na chwilę ów charakterystyczny uśmieszek. Ogi zdał sobie 
sprawę, że na szerokich ustach fauna niemal nigdy nie gościł pełny uśmiech.
    – Po prostu nie łatwo mi przyzwyczaić się do życia tutaj.
    Tak, to było bardzo dziwne.
    – Durthing nie jest ideałem – przyznał lojalnie Ogi – ale nie ma żadnego miejsca, które byłoby 
o wiele lepsze. Kosztem zaledwie kilku dni pracy zbudowałeś sobie całkiem niezły dom. Jest tu też 
duży wybór dziewcząt. Znam mnóstwo takich, które z chęcią pomogłyby ci wypełnić go 
dzieciakami.
    Rap zadrżał.
    – Przyzwyczaisz się do tych małych utrapieńców – zapewnił go z zadowoleniem Ogi. Uala 
miała już dwoje i następne było w drodze. Biorąc pod uwagę, jak rósł jej brzuch, mogły to nawet 
być bliźnięta. – Czasami bywają całkiem miłe. Tylko mnie nie cytuj.
    Rap znowu zaczął gapić się w ogień.
    To, w jaki sposób ten chłopak w ogóle znalazł się w Kraju Baśni, nadal otaczała tajemnica. 
Zapewne w grę wchodziła magia. Ogi miał w sobie wystarczająco dużo z marynarza, by nie lubić 
rozmawiać o podobnych sprawach. Niemniej było to ciekawe.
    – To dziewczyna, prawda? – zapytał. – Czy sen?
    – Dziewczyna – odpowiedział Rap, przemawiając do ognia. – Ale nie w ten sposób, o jakim 
myślisz.
    – Synku, próbowałem wszystkich możliwych sposobów – odparł z nostalgią Ogi.
    Rap zmarszczył swój szeroki, fauni nos. – No to powiedzmy, że obietnica.
    – Jaka obietnica?
    Rap obrzucił go przelotnym, nieprzeniknionym spojrzeniem.
    – Zwariowana. – Pociągnął z dzbana kolejny łyk wina i otarł usta grzbietem dłoni. – Szkopuł 
w tym, że właściwie nie chcę być marynarzem.
    Nie będzie zbyt lubiany, jeśli Gathmor usłyszy, że mówi takie rzeczy. Albo jakikolwiek jotunn, 
skoro już o tym mowa.
    – W takim razie oszukujesz nas wszystkich, kolego. Mówiono, że kiedy Larg awansuje, mogą 
cię zrobić drugim sternikiem.
    Rap żachnął się z niedowierzaniem i ponownie wsparł łokcie na kolanach. Wiosłował do 
Kraju Baśni i z powrotem już trzy razy. Mężczyźni w jego wieku rośli szybko. Już teraz wyrobił 
sobie ramiona wioślarza. Będą mu dziś w nocy potrzebne. Przez chwilę Ogi odczuwał pożądliwe 
dotknięcie chciwości. Rozkoszne złoto! Następnie oblizał palec i pozwolił, by jedna kropla śliny 
spadła na patelnię. Zasyczała i zatańczyła w zadowalający sposób. Rzucił na rozgrzany metal 
cebulę i zaczął smarować masłem rybę, używając sztyletu.
    – Gathmor mówi, że zapłacił za mnie i za goblina czterdzieści sześć imperiałów – wyszeptał 
Rap. – Jeśli zaoszczędzę tyle pieniędzy, ile tylko zdołam, to kiedy będę mógł go spłacić?
    – Z procentami po jakichś trzydziestu dziewięciu latach.
    – Och... myślisz, że tak szybko?
    – Myśl realnie, Rap! Czy na miejscu Gathmora pozwoliłbyś odejść komuś takiemu, jak ty? 
Twoje dalekowidzenie jest dla niego bezcenne. Kocha swój statek i jest odpowiedzialny za jego 
załogę. Nie obdarzy cię wolnością.
    Faun westchnął i umilkł.
    Jego dalekowidzenie rzecz jasna czyniło go kimś wyjątkowym, był to jednak kapryśny talent. 
Tancerz Burzy nie potrzebował go od czasu pierwszego rejsu. Następne oznaczały dla Rapa ciężką 
pracę – za dużo wiosłowania, a za mało pływania pod żaglami – lecz nie wydarzyło się podczas 
nich nic szczególnego.
    A w tym chłopaku było coś więcej niż tylko nadprzyrodzony dryg. Miał zadatki na bardzo 
dobrego marynarza. Był kompetentny i godny zaufania. Nigdy się nie uskarżał ani nie wszczynał 
bójek. Robił, co mu kazano, jak gdyby był wdzięczny, że dano mu na to szansę. Nawet bez 
dalekowidzenia nie byłby człowiekiem, któremu Gathmor chętnie pozwoliłby się wymknąć. 
Również niemal wszystkie nie związane z nikim dziewczęta w Durthingu poważnie myślały o 
rosłym faunie.
    – Mówią – zauważył Ogi – że szczęście polega na udawaniu, iż zawsze chciało się tego, co się 
dostało.
    Rap zachichotał, nie oderwał jednak wzroku od płomieni.
    Ogi zaczynał odczuwać niepokój. Jeśli chłopak był nie w humorze, planowana na dziś 
operacja mogła przerodzić się w katastrofę. Zanim zdołał zbadać tę możliwość, Rap się odezwał.
    – Jesteś impem. Dlaczego żyjesz wśród tych szaleńców?
    Przez twarz Ogiego przemknął nerwowy skurcz.
    – Sugeruję, żebyś nie mówił takich rzeczy zbyt głośno, przyjacielu. Nie powinieneś też 
zadawać tutaj podobnych pytań.
    – Och! Przepraszam! Nie pomyślałem.
    – Z mojej strony nic ci nie grozi. Po prostu powiem ci, żebyś pilnował swego nosa...
    – Ale jotunn strąciłby mi głowę z karku – dokończył Rap. – O to właśnie mi chodziło.
    – A zresztą nie musiałeś pytać. Jedynym wyobrażalnym powodem, dla którego niejotunn 
pragnąłby tutaj zamieszkać, jest fakt, że jest tu przyjemniej niż w więzieniach imperatora. Daj 
spokój, chłopcze. To wspaniałe życie! Przestrzeń i wolność! Kobiety? Nie dostaniesz kobiet w 
kiciu, chyba, że jesteś naprawdę bogaty. Ciesz się życiem!
    W przypadku Ogiego nic z tego nie było prawdą. Nigdy nie popadł w konflikt z prawem i 
zamieszkał w Durthingu po prostu dlatego, że kochał morze i zawód marynarza. Szkopuł w tym, że 
o jedynym prawdopodobnym wytłumaczeniu tego faktu było znacznie trudniej mówić niż o 
ewentualnej kryminalnej przeszłości. Wiedział, że jego dziadek zginął, gdy jotuńscy piraci 
zrównali z ziemią Kolvane. Jego ojciec był pogrobowcem. Choć rodzina nigdy nie mówiła o tej 
sprawie, a sam Ogi był typowym impem – niskim, szerokim w ramionach i smagłym – miał 
pewność, że jest w jednej czwartej jotunnem. Gdyby powiedział to głośno, znacznie zwiększyłby 
swój prestiż w Durthingu i wśród załogi Tancerza Burzy, lecz naraziłby się też na większe ryzyko, 
a docinkom nie byłoby końca. Ogi nie był jotunnem w wystarczającym stopniu, by uważać 
podobne sprawy za zabawne.
    – Ale to naprawdę szaleńcy – mruknął Rap. – Kani wciąż zawraca mi głowę, żebym wdał się z 
kimś w bójkę. Po co, w imię Dobra? Udowodniłem już, że potrafię się bronić!
    Ogi zaczął przewracać ryby na drugą stronę za pomocą czubka sztyletu. Nie zamierzał na razie 
poruszać tej kwestii, a chłopakowi wiele jeszcze brakowało do stanu upojenia.
    – No więc, to różnica, Rap.
    – Jaka różnica?
    Podał mu wino.
    – Hej, nie wypijasz swojej działki! Tak jest, stoczyłeś parę bójek. Ale one właściwie się nie 
liczą.
    Rap odstawił dzban na ziemię obok siebie i przeszył towarzysza zimnym wzrokiem.
    – Nie liczą się? A dlaczego?
    Karpie były gotowe. Czując, że do ust napływa mu już ślinka, Ogi zaczął zsuwać je sztyletem 
na talerze. Kiedy to robił, przynajmniej nie musiał patrzeć przyjacielowi w oczy. Miał nadzieję, że 
jutro nadal będą przyjaciółmi.
    – Wiesz, jak wygląda tu hierarchia. Najniżej stoją ci o krwi niejotuńskiej, tak jak ja. Zwłaszcza 
ja, ponieważ jotnarowie uważają impów za coś niewiele lepszego od gnomów. Potem są ci 
pochodzenia częściowo jotuńskiego, tak jak ty. W gruncie rzeczy faunowie cieszą się całkiem 
niezłą opinią – zapewne dlatego, że jako bezmyślnie uparci nigdy nie wiedzą, kiedy są pokonani. A 
ty jesteś niemal jotuńskich rozmiarów, przez co stoisz tylko odrobinę niżej od jotunna czystej krwi.
    Ogi czekał, lecz Rap nie skomentował jego słów. Popracował jeszcze trochę nad rybami.
    – A wśród nich też jest wiele poziomów. Najwyżej stoją urodzeni w Nordlandzie, tacy jak 
Brual...
    – A Kani jest południowcem w trzecim pokoleniu i sam siebie za to nienawidzi. I co z tego? 
Do czego zmierzasz?
    – No więc, wiem, że paru facetów postanowiło cię sprawdzić. Nieźle się spisałeś, ale Dirp jest 
wygnańcem w trzecim pokoleniu, tak samo jak Kani, a stary Hagmad w drugim i żadnego z nich 
nie uważają za zbyt groźnego w walce. Poza tym oni tylko się bawili.
    – Ja nie uważałem tego za zabawę – warknął Rap. – To cholernie bolało!
    Ogi wyskrobał patelnię do czysta. Nie miał innego wyboru, jak wręczyć Rapowi talerz i 
spojrzeć mu prosto w oczy.
    – Wal śmiało – odezwał się skwaszony faun. – I tak już straciłem apetyt.
    Ogi westchnął.
    – Chcesz, żeby się od ciebie odchrzanili? No więc, w takim razie musisz wdać się w bijatykę z 
jotunnem czystej krwi urodzonym w Nordlandzie. Jednym z tych dobrych.
    – Cudownie! Myślałem, że Gathmor jest paskudny...
    – Nie skończyłem. To ty musisz wszcząć zwadę, a nie on. Twoja walka, kapujesz? Musisz też 
go wkurzyć. Naprawdę wkurzyć! Nie możemy się zadowolić żartobliwą próbą sprawdzenia, co też 
siedzi w zarozumiałym, faunim kundlu. Sprowokuj go tak, aż stanie się ludożerczym, opętanym 
morderczym amokiem jotuńskim zabójcą, który naprawdę chce cię roznieść. A wtedy... bez 
miłosierdzia! Stłucz go na kwaśne jabłko.
    – Pod sam koniec przestałem za tobą nadążać.
    – Mówię poważnie, Rap. Najedz się. A co ważniejsze, napij się! Jesteś nowy. Nowym 
chłopakom dają czas, ale ty masz już ramiona wioślarza. Wyglądasz na gotowego, niedługo więc 
sprawdzą ile jesteś wart. Dzisiaj? Jutro? Lepiej samemu zdecydować, z kim stoczysz walkę, 
zgadza się? Ważne, by przymierzyć się do najwyższej rangi, jaką mógłbyś ewentualnie mieć 
nadzieję utrzymać. W ostatecznym rozrachunku oznacza to znacznie mniej krwi i bólu, niż gdyby 
wszyscy ćwiczyli na tobie podczas twej drogi w górę.
    Rap odstawił talerz na bok i skrzyżował ręce.
    – A jaka jest w tym twoja rola?
    Teraz Ogi mógł przekazać chłopakowi trochę dobrych wiadomości. Przemówił z pełnymi 
ustami.
    – Ważna! Dowiedziałem się, kogo Verg i ten wariat Kani wybrali dla ciebie. Turbroka! Albo 
nawet Radrika! Bogowie! To by się dla ciebie skończyło kalectwem lub śmiercią.
    Rap wsparł łokcie na kolanach i spojrzał wilkiem w bok, na swego towarzysza.
    – A twój plan się tak nie skończy?
    – Mam nadzieję, że nie. Te ryby są pyszne. Spróbuj ich. Potrzebna ci będzie siła. Nie, wziąłem 
sprawę we własne ręce. Możesz mi zaufać. To fakt, chciałem cię wrobić. Przyznaję się. Wiem 
jednak, co czynię.
    Cóż, był w trzech czwartych pewien, że wie.
    – Wrobić mnie?
    – Kto cię namówił, żebyś zabrał na tańce czarującą Wulli?
    Rap wyprostował się, napięty i rozwścieczony.
    – Zapewniałeś mnie, że to nie jest niczyja dziewczyna! Ona też tak mówiła!
    – No jasne. Tutaj zawsze to od nich usłyszysz To, co ja powiedziałem, było jednak prawdą, o 
ile mi wiadomo. Żadnych zaręczyn ani porozumień. Swoją drogą, jak daleko się z nią posunąłeś?
    – Pilnuj własnego nosa ze Zła rodem!
    – Jak sobie chcesz! Ale na poprzednie tańce poszła z Grindrogiem. On był na morzu, co 
oznacza, że od tego czasu nie towarzyszył żadnej kobiecie.
    Rap jęknął. Pobladł. To było zrozumiałe. W gruncie rzeczy w tańczącej poświacie ogniska 
jego twarz nabrała lekko zielonkawego odcienia.
    – A więc on uzna, że chcę go wyrolować?
    – No więc, chcesz, biorąc pod uwagę, jak tu się załatwia te sprawy. Kapujesz, Grindrog nigdy 
jej nie rzucił. Wybór należy do niego, w żadnym wypadku nie do niej. I, oczywiście, ona jest 
czystej krwi jotuńskiej, a ty nie. Kundlom nie pozwala się zbliżać...
    – Ty sukinsynie! Ale powinienem pomyśleć przynajmniej o tym. Boże Kłamców! Naprawdę 
mnie wrobiliście, podstępna bando sukinsynów! Do tego ona mi się wcale nie podoba. Mówi tylko: 
„Tak, Rap. Nie, Rap”. W jej głowie nie ma ani jednej oryginalnej myśli.
    Wulli była słodkim, mniej więcej szesnastoletnim dzieciakiem, na widok którego ślinka ciekła 
do ust. Miała twarz i ciało o rodzaju tych, jakie marynarze nazywali niebezpiecznym ładunkiem. 
Widok jej postaci zapierał dech w piersiach. Żaden jotuński mężczyzna nie poświęciłby 
najmniejszej uwagi jej procesom myślowym, czy to jako wadzie czy jako zalecie.
    – Może Grindrogowi też się nie podoba. Ale to nie ma znaczenia.
    – Petrel? Jest bosmanem na Petrelu?
    – Zgadza się. Nie pozwól, żeby kolacja ci wystygła...
    – Jakieś dwadzieścia cztery, dwadzieścia pięć lat? Dwukrotnie większy ode mnie, z jednym 
okiem zezowatym i nosem przesuniętym w prawą stronę? To ten?
    – Tak jest.
    – A Petrel dopiero co przycumował. Przypuszczam, że nie ma szans, żeby się nie dowiedział?
    – Najmniejszych – stwierdził Ogi z zadowoleniem w głosie. – Kani dopilnuje, by wiadomość 
dotarła do niego zaraz po wyciągnięciu statku na brzeg, kiedy wszyscy towarzysze z załogi będą 
jeszcze pod ręką, żeby wyrazić mu współczucie.
    Rap podniósł w roztargnieniu talerz i zaczął jeść. Ponownie wpatrzył się w ogień.
    – Zaoszczędziłem około pół imperiała, Ogi. Pieniądze leżą na krokwi nad hamakiem. Ty i 
Kani jesteście moimi najlepszymi przyjaciółmi i chciałbym, żebyście się nimi podzielili. Moje 
buty są warte...
    – Och, zamknij się! Czy sądzisz, że zrobiłbym ci coś takiego?
    Rap spojrzał w stronę morza.
    – Ktoś się zbliża. Będzie tu za minutę. Tak jest, to Kani. Biegnie. Ma ci powiedzieć, że 
pułapka już zastawiona? No, gadaj. O co tu chodzi?
    Wydawało się, że Rap znosi to teraz lepiej niż jeszcze przed chwilą.
    – O Grindroga. Jest sklasyfikowany na dziewiątym albo dziesiątym miejscu w Durthingu.
    – Ty możesz wziąć sobie jeden but, a Kani drugi.
    – Zamknij się! Posłuchaj. Grindrog nie bił się już od ponad roku! Wyzwał samego Rathkruna, 
a ten uśpił go na cały tydzień.
    Rap poruszył gwałtownie grdyką, jakby przełykał rybie ości.
    – Ale – ciągnął triumfalnym tonem Ogi – od tego czasu nie wdał się w ani jedną bójkę! Tak się 
złożyło, że kiedy poprzednio był w porcie, zauważyłem, jak zakładał przynętę na haczyk. Trzymał 
go tutaj, po lewej stronie. Bardzo blisko. A on jest praworęczny!
    Rap nie przestawał przeżuwać w pełnej zamyślenia ciszy.
    – Rathkrun parę razy porządnie przykopał mu w głowę! Rap, myślę, że jego wzrok jest wart 
nie więcej niż kolana dorsza! Obserwowałem go. Potyka się o różne rzeczy. Ślini się, kiedy mówi. 
A jeśli wkurzysz go dzisiaj wystarczająco mocno, zacznie się z tobą bić po ciemku.
    – To oszukiwanie!
    Absurd! Jeśli dzieciak myślał w ten sposób, znaczyło to, że nie jest wystarczająco dojrzały, by 
pozwolić mu na samodzielne życie, a już z pewnością nie w jotuńskiej społeczności. Mimo to Ogi 
na wpół spodziewał się podobnych obiekcji.
    – To jeden z powodów, dla których zastawiliśmy na ciebie sidła. Musisz pójść tam i 
doprowadzić go do takiego szału, że spróbuje bić się z jasnowidzem w ciemności. Jeśli wpadnie w 
jotuński gniew, będziesz miał go w ręku.
    – Albo on mnie – odparł spokojnie Rap. Nie przestawał żuć, wpatrując się wprost w Ogiego, 
którego to opanowane spojrzenie zaczynało denerwować.
    – Wyrobiłeś już sobie ramiona, Rap. Poradzisz sobie.
    – To nic nie da. Nie na dłuższą metę. Wszyscy wiedzą, że dysponuję dalekowidzeniem, a więc 
jeśli wygram, bardzo szybko rzucą mi wyzwanie za dnia. Chcesz zdobyć dla muła pozycję wyższą 
od setek jotnarów czystej krwi... Ale przypuszczam, że najważniejsze to przeżyć dzisiejszą noc, 
prawda?
    Rap przytoczył parę trafnych argumentów, ale o to można się będzie martwić jutro.
    – Tak jest. Po prostu wkurz go tak mocno, że nie będzie mógł się doczekać, by się do ciebie 
dobrać.
    – Jeśli powiem, że Wulli mówiła mi, że nie chciało mu z nią stanąć, ani razu... to powinno 
wystarczyć, prawda?
    Czoło Ogiego zalało się potem na myśl, co podobne oskarżenie może uczynić z pijanym 
jotunnem.
    – Tak sądzę. Możesz mieć następnego dnia kłopoty z jej ojcem, ale on jest już dosyć stary.
    Rap odsunął talerz na bok i otarł usta, jak gdyby podjął decyzję. Ogi wyciągnął do niego dzban 
z winem, lecz faun potrząsnął głową.
    – Wolę być trzeźwy.
    – Och, ale z ciebie dziwak! Trzeźwy? Na Bogów! Bić się na trzeźwo? Jotnarowie uważają, że 
to niemęskie. Paskudniejsze oszukiwanie niż używanie dalekowidzenia!
    Rap podniósł się w milczeniu i przeciągnął. Najwyraźniej pogodził się już z przeznaczeniem. 
Ogi spodziewał się znacznie dłuższych sprzeciwów. Zaczął się zastanawiać, czy nie kryje się w 
tym jakiś podstęp. Być może faun miał zamiar zniknąć w lesie. Z pewnością nie wyglądał na 
żółtodzioba przygotowującego się do walki z jednym z najgroźniejszych zabójców w Durthingu.
    Odgłosy traktowanych krzaków zapowiedziały zbliżanie się Kaniego.
    – Znosisz to bardzo dobrze – zauważył Ogi z niepokojem w głosie.
    Rap uśmiechnął się bez śladu wesołości.
    – To będzie przyjemność.
    – Co?
    Ogi osłupiał.
    Chłopak podszedł bliżej. Jego oczy lśniły w świetle ogniska.
    – Wulli powiedziała mi coś o Grindrogu, ale nie to, o czym wspominałem. I tak miałbym 
ochotę mu dokopać, gdybym uważał, że istnieje choć cień szansy. Teraz mówisz, że ją mam i 
wciągnąłeś mnie w pułapkę, więc nie zostawiłeś mi wyboru. Świetnie! Nasz drogi Grindrog 
zasługuje na jeszcze kilka kopniaków w głowę. I w inne miejsca.
    Ogi otworzył usta, po czym zamknął je ponownie.
    – Mamy jednak trochę czasu do zabicia, prawda? – ciągnął spokojnie Rap. – Chciałbym 
pożyczyć od kogoś cięższe buciory. Musimy też dać Grindrogowi szansę, by się napił i podumał 
nad swymi problemami... prawda?
    Nagle faun niespodziewanie złapał Ogiego na koszulę i zaczął za nią ciągnąć. Podźwignął go z 
miejsca i zmusił, by stanął na palcach. Uśmiechał się. To był jego pierwszy szeroki uśmiech tej 
nocy. Nie był radosny. Odsłaniał niepokojąco zęby, a górna warga znajdowała się zdecydowanie 
zbyt blisko nosa Ogiego.
    – He? – zapytał Rap. – Ile spodziewasz się zarobić, jeśli fauni muł pobije ślepego mistrza? A 
może ta ślepota to tylko przynęta, żeby mnie zwabić?
    – Nie, Rap. Naprawdę uważam, że on jest prawie ślepy. I miałem właśnie zamiar wspomnieć o 
twoim udziale w mojej... naszej wygranej... i...
    – I mogę mieć przedtem czas na walkę treningową albo i dwie!
    Rap oczywiście był półkrwi jotunnem. Po prostu zwykle nie rzucało się to w oczy. Teraz się 
rzucało.
    Ogi powinien był pomyśleć o tym przedtem.
    Dłoń zaciśnięta na jego gardle dusiła go. Kolana zaczynały mu drżeć. Wyczuwał jotuński 
gniew. Impowie walczyli najlepiej wtedy, gdy mieli przewagę liczebną, a Ogi nie był zbytnim 
zabijaką. Po przybyciu tutaj stoczył kilka bójek, gdyż było to konieczne i dysponował 
wystarczającą krzepą, z reguły jednak po prostu się płaszczył. Niewielu jotnarów w Durthingu 
zadałoby sobie trud, by choć szturchnąć impa.
    – Ty, Kani i kto jeszcze?
    Bez względu na krzepę, Ogi został uniesiony w powietrze. Rap trzymał go jedną ręką, 
wystarczająco blisko, by imp mógł patrzeć prosto w jego wielkie, faunie oczy, które wypełniało 
teraz jotuńskie szaleństwo. Z pewnością powinien był pomyśleć o tej możliwości.
    – Ty, Kani i kto jeszcze? – powtórzył faun.
    – Verg – odparł Ogi z pewną trudnością.
    – W takim razie zacznę od ciebie. Ćwiczyć to tłuczenie na kwaśne jabłko.
    Ogi wymamrotał w duchu modlitwę do każdego z Bogów na liście.
    Kani wpadł w krąg światła ogniska tak zdyszany, że ledwie mógł mówić. Najwyraźniej jego 
myśli pochłaniało coś więcej niż planowana walka między Rapem i Grindrogiem, gdyż wydawało 
się, że nie zauważył trwającej właśnie konfrontacji. Wciągnął głośno powietrze, wskazał palcem 
za siebie i wciągnął je raz jeszcze.
    – Orka! – zawołał.
    – Co? – Rap wypuścił Ogiego, który opadł na nogi i zatoczył się do tyłu. Nim zdążył odzyskać 
równowagę, Rap zniknął już w mroku. Odgłosy jego przedzierania się przez krzaki stawały się 
coraz słabsze.
    – Rap! Zaczekaj! Rap, to samobójstwo! – Hałasy nie przestawały się oddalać. – Rap, nie 
mamy broni!
    Najwyraźniej jednak krzyki nie miały powstrzymać fauna.
    Orka?
    Przeraziło to Ogiego znacznie mocniej niż myśl o laniu z rąk Rapa. Pognał w ślad za nim, 
pozostawiając zdyszanego Kaniego, by ten podążył z tyłu, tak szybko, na ile pozwolą mu siły.
    Jeśli się odważy.

4

    W Oazie Wysokich Żurawi Inos dokonała niemożliwego.
    Zaczęło się od tego, że Azak uśmiechnął się do niej, przechodząc obok.
    Uśmiech na jego ustach stanowił przerażający widok. Przemieszczał wielkie ilości 
miedzianoczerwonych włosów. Od czasu opuszczenia Arakkaranu sułtan pozwolił, by wyrosła mu 
naprawdę bardzo gęsta broda. Ze swym haczykowatym nosem, szkarłatnymi dżinnijskimi oczyma, 
olbrzymim wzrostem i niewzruszoną arogancją, Azak był osobą niełatwą do przeoczenia.
    Inos stała przez chwilę, obserwując, jak kierował się w stronę zagrody dla wielbłądów. Szedł 
dumnie w swych obszernych pustynnych szatach. Jedna czerwonawa dłoń spoczywała na rękojeści 
bułata. Inos westchnęła. Azak ak’Azakar stanowił poważny problem. W miarę, jak długa podróż 
zbliżała się do końca, składane przez niego propozycje małżeństwa stawały się z dnia na dzień 
coraz częstsze i bardziej natarczywe. Jego argumenty były nie do zbicia. Jedynie czary mogły 
osadzić ją na tronie jej przodków, tronie Krasnegaru. Tylko opiekunom wolno było używać czarów 
do celów politycznych, a było znacznie bardziej prawdopodobne, że Czterej zaakceptują jej 
petycję, jeśli będzie miała u boku kompetentnego męża. Zwłaszcza gdyby był on silnym i 
sprawdzonym władcą. Jak Azak.
    Małżeństwo przepowiedziane przez Bogów.
    Jedyny słaby punkt tego planu stanowił fakt, że nie czuła się gotowa zaakceptować Azaka jako 
męża, bez względu na jego oczywiste kwalifikacje pod wszystkimi względami; bez względu na 
rozkaz Boga. Nie potrafiła sobie wyobrazić, by poradził sobie z nudą krasnegarskiej zimy, a jeśli 
opiekunowie nie zechcą poprzeć jej pretensji do tronu, Inos stanie przed perspektywą zostania 
sułtanką Arakkaranu. To bynajmniej nie było to samo.
    Gdy Azak zniknął pośród rozładowywanych, porykujących wielbłądów, Inos wróciła do 
aktualnych zadań polegających na pomaganiu ciotce we wznoszeniu namiotu. Kade czekała 
cierpliwie, spoglądając na swą bratanicę wyblakłymi, niebieskimi oczyma. Widok ciotki mógł 
teraz zdumieć nawet Inos, tak już przywykła do oglądania wokół siebie jedynie dżinnów.
    – Pierwszy Zabójca Lwów sprawia wrażenie wyjątkowo spokojnego – zauważyła Kade.
    – Och, jestem pewna, że potrzeba więcej niż kilku bandytów, by przestraszyć Azaka... W którą 
stronę wieje tu wiatr?
    Gdy obie wzięły się do pracy, w której nabrały już wiele wprawy, uwaga rzucona przez Kade 
zaczęła musować w umyśle Inos niczym drożdże w piwnej kadzi. Przez całe tygodnie kobiety z 
karawany z niepokojem mówiły o niebezpieczeństwach czyhających w Rękawicy. Znajdowali się 
teraz w samym jej środku, w otoczonej niesławą Oazie Wysokich Żurawi i większość z nich była w 
widoczny sposób podenerwowana. Żony zabójców lwów szeptały dyskretnie o złym humorze 
swych mężów, których oczy były teraz czerwone z więcej niż jednego powodu. Całą noc musieli 
pełnić straż, a cały dzień jechali na wielbłądach.
    Ale Azak się uśmiechał?
    Cóż, czemu nie? Bez względu na to, jak mocno gryzła się reszta kompanii, nie czuł się 
zakłopotany przewidywanymi niebezpieczeństwami. Chichotał pod swą rudą, krzaczastą brodą. 
Wspominał, że szejk Elkarath wielokrotnie przechodził przez Rękawicę bez żadnej szkody. Inos 
oczywiście rozumiała, co chce dać do zrozumienia – że staremu szejkowi nie mogliby zagrozić 
zwykli, niemagiczni bandyci.
    Z pewnością Kade myślała w tej chwili o tym samym.
    To jednak nie było coś, o czym można by mówić głośno. Kade okazała niezwykłą śmiałość i 
silną wolę, że powiedziała choć tyle.
    Inos powiodła wzrokiem po posępnych, pokrytych skalnymi rumowiskami wzgórzach oraz 
ostrych turniach Progistów, których ciemne kontury rysowały się na tle zachodzącego słońca 
niczym gigantyczni legioniści. W okolicy nie było widać żurawi, wysokich czy niskich, lecz w 
Oazie Trzech Smoków również nie było smoków. Świat zmienił się od czasu, gdy miejscom 
nadawano nazwy.
    Popatrzyła kwaśno na białe chaty, zadbane drzewa, a nawet małe jeziorko, którego widok 
sprawił podróżującym wielką radość. Jakiś dawno zapomniany czarodziej przegrodził tamą 
wysychający okresowo strumień, co umożliwiło powstanie tej osady. Jeśli wierzyć opowieściom, 
stworzył w ten sposób mającą długo przetrwać arystokrację rozbójników i spowodował śmierć 
niezliczonych niewinnych wędrowców.
    Ale nie Elkaratha.
    Inos wpatrywała się w zamyśleniu w ciotkę, która wbijała teraz starannie w ziemię kołek 
namiotowy.
    Kade z reguły nie rozmawiała o szejku. Nie pozwalała sobie nawet na niewyraźne aluzje. Nie 
robił tego też Azak ani sama Inos. Przypominała sobie jednak, że podczas podróży rozmowa 
dwukrotnie zbliżyła się do tematu magii. W obu przypadkach było to pod wieczór, tak jak teraz.
    Jej spojrzenie wróciło do odpychającej bariery gór. Za nimi znajdowało się Thume, Przeklęte 
Miejsce. Nikt nigdy się tam nie zapuszczał.
    Prawda?
    A więc...
    Pokusa była nieodparta. Co miała do stracenia?
    Zaczerpnęła głęboko tchu, nie zważając na gwałtowne bicie serca. Rozejrzała się ostrożnie, by 
się upewnić, że w zasięgu słuchu nie ma nikogo. W tych wlokących się po ziemi zarkańskich 
strojach o miękkich kapturach kobieta nigdy nie wiedziała, kto się do niej podkrada. Najbliższy z 
namiotów po prawej stronie był już jednak wzniesiony i niewątpliwie pusty. Jego boki podwinięto 
ku górze, by pozwolić wieczornemu wietrzykowi przedostawać się do środka. Namiot po lewej 
wznosiła trajkocząca banda dziewczynek, córek Szóstego Zabójcy Lwów.
    – Mogę cię prosić o przysługę, ciociu?
    Kade podniosła wzrok i skinęła głową z wyrazem zdziwienia w niebieskich jotuńskich oczach. 
Całą resztę jej ciała zakrywały jaszmak oraz zwoje tkanin.
    – Będziesz dziś w nocy słuchać moich wskazówek? Żadnych sprzeciwów?
    Źrenice niebieskich oczu rozszerzyły się, a następnie zwężyły nagle w wyrazie dezaprobaty.
    – Nie zamierzasz chyba zrobić nic impulsywnego, moja droga?
    – Impulsywnego? Ja? Oczywiście, że nie! Ale, proszę cię, ciociu? Zaufasz mi?
    – Zawsze ci ufam, moja droga – oparła Kade z podejrzliwością w głosie.
    Mimo to Inos wiedziała, że może liczyć na współpracę ciotki.
    – W takim razie, jeśli możesz obejść się chwilę beze mnie... muszę szybko zamienić słowo z 
Jarthią.
    Odwróciła się i oddaliła powoli między drzewami.
    Pomyślała, że niemal jej się podobają Wysokie Żurawie, bez względu na złowieszczą 
reputację ich mieszkańców. A przecież jeszcze nie tak dawno temu podobne odizolowane sioło 
wydałoby się jej nędzne i żałosne. Jak szybko ludzie zmieniają kryteria swych ocen! Kiedy już 
dotrze do tego Ullacarnu, zapewne wyda się on jej wspaniałym miastem po tak wielu małych, 
samotnych, pustynnych osadach, znacznie mniejszych i bardziej zubożałych od tej. Inos nie 
tęskniła do wspaniałych miast. Z radością zamieniłaby wizytę w samej Piaście na spokojne 
popołudnie w Krasnegarze – nudnym, brudnym, starym Krasnegarze!
    Mijając namioty zaprzyjaźnionych towarzyszy podróży – kobiet i dzieci, z którymi dzieliła 
trudy wędrówki przez Pustynię Centralną: udrękę pragnienia w morderczym upale oraz grozę burz 
piaskowych – odpowiadała wesoło na ich pozdrowienia. Powinna zabrać dzban na wodę, by mieć 
usprawiedliwienie dla swej wycieczki. Kade radziła sobie z noszeniem wody na głowie znacznie 
lepiej niż ona. Cierpliwość nigdy nie była silną stroną Inos.
    Wreszcie dotarła do namiotu Czwartego Zabójcy Lwów. On sam był zajęty gdzie indziej. 
Pomagał Azakowi nadzorować rozładowywanie wielbłądów. Jego żona, Jarthia – piękna na 
zmysłowy dżinnijski sposób – była mniej więcej w wieku Inos. Jej włosy miały odcień głęboko 
kasztanowaty, a bardziej czerwonych oczu Inos nie widziała w życiu. Wkrótce po tym, gdy 
karawana opuściła Arakkaran, Jarthia urodziła dorodnego i zdrowego syna. Teraz, gdy brzuch 
dziewczyny znów stał się płaski, a piersi wciąż były duże od mleka, jej figura sprawiała wrażenie 
bujniejszej, niż kiedykolwiek dotąd. W tej chwili, rzecz jasna, nie było tego widać. Nigdy też nie 
miał ujrzeć owej przemiany żaden mężczyzna oprócz samego Czwartego. Był on już postarzały i 
jego serce całkowicie podbiła piękna żona, która dała mu syna, podczas gdy jej poprzedniczki 
obdarzyły go jedynie dwoma grupkami córek. Wszystkie te czynniki odgrywały pewną rolę w 
przebiegłym planie Inos.
    Jarthia klęcząca na rozpostartych przed namiotem dywanikach rozpalała właśnie ogień w 
piecyku koksowym. Po prostu jeszcze jedna spowita w anonimowe szaty niewiasta. Spojrzała ze 
zdumieniem na gościa, gdyż była to pora dnia, kiedy kobiety musiały pośpiesznie przygotowywać 
główny posiłek dla swych głodnych, zgrzanych i podenerwowanych mężczyzn.
    – Pani Hathark? – wyszeptała Jarthia głosem pełnym szacunku i nieodgadnionym. To imię 
aktualnie nosiła Inos. Wybrał je Azak. Z pewnością było lepsze od tego, na które skazał Kade. 
Tamto miało niefortunne implikacje. Pod srogą miną młodego sułtana kryło się niekiedy złośliwe 
poczucie humoru.
    Pani Harthark nie przyszło do głowy, by z góry przygotować tekst, który zamierzała wygłosić. 
Wymamrotała coś w rodzaju przywitania, po czym postanowiła usiąść. Spoczęła sztywno na 
dywaniku.
    Zaskoczenie Jarthii zwiększyło się, przechodząc w podejrzliwość. Wymamrotała zwyczajowe 
powitanie – od „Dom mojego męża jest zaszczycony” aż po końcową propozycję podania wody. 
Tej ostatniej Inos odmówiła.
    – Zastanawiam się – zaczęła, pamiętając, by wzmocnić akcent z Piasty, który tak starannie 
pielęgnowała w Kinvale – czy ma pani zamiar odwiedzić dziś wieczorem łaźnię?
    Jarthia usiadła. Przyjrzała się swemu gościowi czerwonymi, nie mrugającymi oczyma.
    – Zabójca lwów przy tym obstaje. Jest bardzo wymagającym mężem.
    Inos w to wątpiła.
    – Och, to świetnie... ale nie o to mi chodziło. W gruncie rzeczy bardziej interesuje mnie thali... 
czy ma pani zamiar dziś zagrać?
    Thali było popularną damską grą. Inos grała w nie kilkakrotnie w Kinvale.
    Jarthia była kobiecą mistrzynią karawany. Jej gorące spojrzenie omiotło przelotnie budynki 
stojące po przeciwnej stronie stawu, po czym wróciło do Inos.
    – To możliwe.
    Kobiety z Wysokich Żurawi miały z pewnością więcej kosztowności do stracenia niż 
mieszkanki uczciwszych osad.
    – To świetnie. Moja ciotka i ja mogłybyśmy się przyłączyć, dla odmiany.
    – Pani Phattas i pani zawsze jesteście mile widziane – głos Jarthii nabrał pod wpływem 
podejrzeń wręcz złowieszczego brzmienia.
    – Tak. No więc... chodziło mi... w gruncie rzeczy...
    Inos naprawdę powinna zaplanować, jak najzgrabniej to powiedzieć.
    – Chodziło mi w gruncie rzeczy o... o hazard i... hmm, oszukiwanie?

Sprzyjanie ułudzie
    
    Oszustwem życie, stwierdzam, i basta, lecz ludzie
    Nadzieją omamieni sprzyjają ułudzie;
    Łudźcie się dalej wierząc, że jutro odpłaci
    Fałsz wczorajszy. Naiwni! Ono go wzbogaci.
Dryden – Areng-Zebe
Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział II

POBOŻNOŚĆ I DOWCIP ZAWOŁANY

1

    Z dala od paleniska widać było księżyc, a nawet trochę gwiazd. W całym Durthingu migotało 
też wiele innych ognisk. Unoszący się z nich dym był niewyraźnie widoczny w blasku księżyca, 
który padał też na dorodne chmury spiętrzone na zachodzie, jeśli jednak wiał wiatr, nie 
przedostawał się on do małej dolinki.
    Nie było też nic słychać! To najbardziej niesamowita sprawa. Uszu Ogiego dobiegał jedynie 
nieregularny odgłos ślizgania się jego butów po stoku oraz własny zdyszany oddech. Jeśli Kaniego 
nie poniosła wyobraźnia, wszystkie gardła w osadzie powinny drzeć się wniebogłosy, a każdy 
rondel dzwonić na alarm.
    Zastanowił się przelotnie, czy nie pójść po Ualę i dzieciaki. Albo jednak nie sądził, by zdołał 
przeprowadzić je w inne miejsce wystarczająco szybko, albo wzięła w nim górę jego niecna 
impijska ciekawość, bo podążył za Rapem na plac wiecowy.
    Jeśli miało dojść do masakry, rozpocznie się ona właśnie tam.
    Plac wiecowy był miejscem, w którym gromadzili się mężczyźni, by rozmawiać, pić i bić się. 
Gdyby doszło do pojedynku między Rapem a Grindrogiem, odbyłby się on w tym miejscu. 
Wracające do Durthing statki zawsze przybijały najpierw do brzegu w Finrain, aby wyładować 
towary bądź pasażerów. Zawsze też zabierały na pokład piwo, przez co noce po ich przybyciu 
nieodmiennie były hałaśliwe. Załogi łaknęły krwi po tygodniach spędzonych na morzu. Podobnie 
wszyscy inni, kiedy zabrakło piwa. Plac stanowił otwarty, pokryty ubitą gliną czworobok leżący 
niedaleko brzegu. Z trzech stron otaczały go nasypy. Rosły na nich jedyne ocalałe wysokie drzewa 
w całej dolinie. Dostarczały one cienia i osłony przed deszczem, a w razie potrzeby służyły jako 
najlepsze miejsca dla widzów.
    Gdy nie przybywał żaden statek, w nocy urządzano tam tańce przy muzyce, a na drzewach 
zawieszano latarnie. Kiedy było piwo, w środku paliło się ognisko, by mężczyźni wiedzieli, co 
robią. Kobiety podczas takich nocy zostawały w domu. Dziś wyciągnięto na brzeg dwa statki: 
Morskiego Orła i Petrela.
    Wkrótce Ogi dojrzał migotanie ogniska oraz postacie mężczyzn stojących pod drzewami na 
bliższym nasypie. Wyczuwał, że ze wszystkich kierunków zbiegają się inni. Nadal jednak nie 
słyszał żadnych dźwięków.
    W Durthingu obowiązywało tylko jedno prawo. Jeśli nawet kiedykolwiek uchwalił je senat 
bądź zgromadzenie ludowe w Piaście albo zatwierdził jakiś dawno nie żyjący imperator, nie 
zachowała się żadna kopia oryginału. Zresztą jotnarowie nie zaakceptowaliby pisanego prawa. 
Istniało jednak pewne, niepisane, a imperialna armia miała stałe rozkazy.
    Jedynymi jotuńskimi osadami tolerowanymi na obszarach Imperium były nieuzbrojone 
jotuńskie osady. Liktor z Finrain utrzymywał w Durthingu szpiegów i każda próba zgromadzenia 
broni sprowadziłaby tu cały Dwudziesty Trzeci Legion, pięć tysięcy żołnierzy. Jotnarowie udawali, 
że o tym nie wiedzą. Twierdzili, że sami zabronili posiadania oręża, by spory rozstrzygano bardziej 
męskimi metodami – za pomocą pięści i butów. Oraz zębów. Albo kamieni i konarów drzew. Na 
sztylety niekiedy pozwalano, ale miecze były dla tchórzów.
    Od każdego prawa istnieją wyjątki. Najważniejszym jotunnem w Durthingu był Brual, 
nieoficjalny burmistrz. Starzał się już, ale urodził się w Nordlandzie i utrzymywał niepokoje w 
pewnych granicach. Pomagało mu w tym pięciu synów, z których najmłodszym był Gathmor. Ogi 
miał pewność, że Brual ma gdzieś zakamuflowane kilka mieczy.
    Ale z pewnością za mało! Jeśli Kani rzeczywiście widział to, co twierdził. Jeśli ten drugi statek 
miał na żaglu godło orki.
    Orka była drapieżnym wielorybem, lecz w Nordlandzie oznaczała coś więcej. Statek jarla. 
Piratów.
    Zdyszany i spocony Ogi wpadł na nasyp i lekkomyślnie przepchnął się przez szereg 
jasnowłosych, rozebranych do pasa marynarzy, którzy stali w upiornym milczeniu, obserwując to, 
co działo się na placu wiecowym.
    Rozległy czworobok był niemal pusty, pomijając ognisko oraz samego Bruala. U jego boków 
stali jedynie dwaj synowie, którzy w tej chwili przebywali w porcie – Rathkrun i Gathmor. Brual 
miał topór, a obaj jego synowie miecze. Za ich plecami kładły się na ziemi długie cienie.
    Od brzegu morza zbliżało się trzech nieznajomych. Byli to oczywiście jotnarowie, co można 
było poznać po bladej skórze. Mieli na sobie metalowe hełmy i skórzane bryczesy oraz buty. 
Wydawało się, że są nieuzbrojeni.
    Lecz daleko za ich plecami nieznany długi statek lśnił w ciemności na spokojnych falach 
zatoki. Mężczyźni brodzili przez przybrzeżną płyciznę i ustawiali się w rzędzie na brzegu. Ogi nie 
widział błysku oręża. Uznał, że oni również są nieuzbrojeni. Z pewnością tak było, gdyż ich 
okrągłe tarcze nadal wisiały wzdłuż niskiej burty owej złowieszczej łodzi. Mieli jednak hełmy.
    Jedna z grup brodzących dźwigała beczkę. Na piasku ustawiono już drugą. Statek zarzucił 
kotwicę. Nie wciągnięto go na brzeg. To był złowieszczy znak. Beczki jednak sugerowały dary, a 
to mogło budzić nadzieję.
    Zebrała się tu cała męska ludność Durthingu. Wydawało się, że wszyscy wstrzymują oddech.
    Trzech nieznajomych zatrzymało się w bezpiecznej odległości. Nocna cisza stała się jeszcze 
głębsza i cięższa, jak gdyby nawet morze i świerszcze umilkły, by nasłuchiwać. Nastrój grozy 
unosił się między drzewami niczym niewidzialna mgła.
    – Co to za statek?
    To mówił Brual, głośno i ochryple.
    Nieznajomy stojący pośrodku wystąpił jeden krok przed swych towarzyszy. Był wysoki, 
młody i muskularny, a także gładko ogolony, podczas gdy pozostali mieli bujne brody.
    – Krwawa Fala. Jestem jej kapitanem. Nazywam się Salthan, syn Ridkrola.
    – Czego od nas chcesz kapitanie?
    Głos Bruala był silny, lecz dziwnie bezbarwny.
    – Kto mnie pyta?
    Salthan mówił teraz ciszej. Sprawiał wrażenie całkowicie spokojnego, choć znajdował się 
znacznie bliżej topora i mieczy niż własnej załogi.
    – Jestem Brual, syn Gathruna. To są moi synowie.
    Salthan wsparł pięści na biodrach. Ten gest wręcz porażał arogancją.
    – Przybywamy w pokoju, Brualu, synu Gathruna, ale twoje zachowanie zaczyna mnie drażnić. 
Przywieźliśmy trochę piwa, by wypić je z wami, w zamian za odrobinę tradycyjnej jotuńskiej 
gościnności.
    Ponownie zapadła cisza. Nikt się nie poruszył. Być może Brual zastanawiał się. Albo po 
prostu pogodził się już z katastrofą.
    Nagle z otaczającego plac tłumu wyrwał się jakiś mężczyzna. Podbiegł kilka kroków naprzód 
i stanął, słabo widoczny w blasku ogniska. Chyba jako jedyny w tłumie miał ciemne włosy.
    – On kłamie! – krzyknął nowo przybyły. – Nie nazywa się Salthan! To Kalkor, jarl Garku!
    Wydawało się, że wszyscy mężczyźni z Durthingu jednocześnie wciągnęli powietrze. Ogi 
usłyszał niski jęk. Zdał sobie sprawę, że pochodzi z jego ust.
    Jeśli już faun wdawał się w spór, wybrał sobie porządny.
    
    Nieznajomy pozwalał, by napięcie rosło, aż wreszcie Ogi zapragnął krzyknąć. Wreszcie 
przybysz wypowiedział nieuniknione słowa:
    – Kto nazywa mnie kłamcą?
    To Gathmor mu odpowiedział, nie odwracając głowy, by spojrzeć na Rapa.
    – Mój niewolnik. Jeśli chcesz odpowiedzieć na jego zarzut, zrób to przede mną, gdyż jestem 
jego właścicielem.
    – To nieprawda! – wrzasnął Rap przenikliwym głosem. – Wyzwoliłeś mnie!
    Ruszył naprzód dumnym krokiem i zatrzymał się u boku Gathmora.
    Kalkor – gdyż Ogi nie miał najmniejszych wątpliwości, że faun powiedział prawdę, bez 
względu na to, skąd znał najbardziej osławionego pirata na czterech oceanach – Kalkor sprawiał 
wrażenie bardziej rozbawionego niż kiedykolwiek.
    – A więc to trójstronny spór? Obaj nazwaliście mnie kłamcą, a teraz on nazywa nim także 
ciebie, synu Bruala? Czy rozstrzygniemy go w jakiejś kolejności, czy też w jednej wielkiej, ogólnej 
bijatyce?
    – Ty odpowiedz przede mną.
    Gathmor nie spuszczał wzroku z Kalkora. Ignorował stojącego obok zwariowanego fauna, 
lecz Rap zbliżył usta do jego ucha, jak gdyby szeptał mu w nie coś ważnego.
    Ogi oderwał wzrok od głównej sceny wydarzeń i spojrzał w stronę morza. Na brzeg wyszło już 
około pięćdziesięciu na wpół nagich olbrzymów. Stali tam i przyglądali się. Blask ogniska jaśniał 
na ich brodach i odbijał się w hełmach. Przemieszczali się jednak. Zbliżali się stopniowo do obu 
beczek i otaczali je. Ogi nagle gorąco zapragnął się dowiedzieć, co się w nich kryje. Rap z 
pewnością to wiedział. Niewątpliwie o tym właśnie przed chwilą szepnął do Gathmora. Ten jednak 
mógł już przedtem domyślić się tego, czego teraz zaczął obawiać się Ogi.
    Pomyślał o Uali i o dzieciach. Zdał sobie sprawę, że nigdy w życiu nie był bardziej przerażony. 
Kobiety i dzieci w żadnym wypadku nie zdołają uciekać wystarczająco szybko.
    – Zabiorę niewolnika i uznam dług za spłacony – oznajmił Kalkor. Nawet z tej odległości Ogi 
dostrzegał arogancki uśmiech na twarzy zabójcy.
    Zaufasz mi?
    – Co sprowadza cię do Durthingu, jarlu? – zapytał Gathmor. Wyglądało na to, że ojciec 
zostawił tę sprawę jemu.
    Kalkor uniósł głowę.
    – Powtarzasz wyzwanie? Przybyłem tu z wielu powodów. Prowadzę różnorodne interesy. 
Przede wszystkim chciałem zobaczyć, jak wiedzie się południowym marynarzom.
    Przez tłum gapiów przebiegł niski odgłos przypominający jęk. Jotnarowie z Nordlandu 
gardzili tymi, którzy mieszkali w południowych krainach o łagodnym klimacie. Jotuńska krew nie 
sprawi, by mogli liczyć na to, że nordlandzcy łupieżcy potraktują ich lepiej niż impów, faunów czy 
kogokolwiek innego. Żądza krwi napastników mogła nawet rozpalić się jeszcze goręcej, 
podsycana pogardą.
    Ogi zaczął się modlić – o eskadrę imperialnych okrętów albo parę kohort Dwudziestego 
Trzeciego Legionu.
    – No to zobaczyłeś. Teraz odejdź w pokoju.
    W głosie Gathmora nie było hamowanego gniewu, który Ogi słyszał wiele razy w przeszłości, 
na chwilę przed tym, zanim jakiś nieposłuszny marynarz został zbity na kwaśne jabłko. Cóż go 
powstrzymywało. Gathmor również miał żonę i dzieci.
    – Przypłynąłem jednak po tego fauna. Zwerbuję także pilota, który zna Nogidy, gdyż moja 
droga wiedzie na zachód.
    Raz jeszcze wydało się, że wszyscy obserwujący odetchnęli jednocześnie. Tym razem 
powstały dźwięk z pewnością był westchnieniem ulgi. Jarl proponował ugodę.
    – Nie odważy się wypłynąć dzisiejszej nocy – zabrzmiał jakiś głos tuż obok ramienia Ogiego. 
Imp obejrzał się i rozpoznał jednego z członków załogi Petrela.
    – Dlaczego? – zaszeptał ktoś.
    – Zanosi się na piekielnie silne wietrzysko, albo nie jestem marynarzem.
    Ogi otarł żebra w miejscu, w którym ściekał pot. Teraz rozpoznał niepokojącą, parną wilgoć 
unoszącą się w powietrzu. Powinien zwrócić na nią uwagę wcześniej. Jeśli jednak Kalkor nie 
odważy się odpłynąć, mógł też zatrzymać się tu bez obawy, że zjawią się imperialne okręty 
polujące na wszystkie orki, o których im zameldowano.
    Brual wyciągnął rękę, by powstrzymać syna, Gathmor odtrącił ją jednak.
    – Znam Nogidy nie gorzej niż ktokolwiek inny.
    Tym razem zapadła bardzo długa cisza. Kalkor z pewnością miał wyczucie dramatu. 
Następnie wskazał ręką w kierunku swego statku.
    Gathmor wbił miecz w ziemię i wypuścił go z rąk. Powiedział coś do stojącego obok fauna. 
Obaj ruszyli naprzód. Brual i Rathkrun zostali na miejscu.
    Wśród obserwatorów rozległ się osobliwy skowyt, absolutnie niejotuński dźwięk. Wstydzili 
się. Ich przywódcy poddali się bez walki. I do tego wszyscy się bali! Setki jotnarów, z których 
każdy budził postrach, ludzie zdolni zabijać w ślepym, szalonym gniewie bądź też rzucać się na 
wojowników dwukrotnie większych od siebie, mężczyźni potrafiący bez wahania stawić czoło 
najgorszemu, co mogło rzucić przeciw nim morze – wszystkich ich zmroził lodowatym 
przerażeniem ten młody, arogancki jarl. W obliczu nieuchronnej śmierci nie są lepsi od impów – 
pomyślał z goryczą Ogi. Wiedzieli jednak, co piraci robią z mężczyznami, kobietami i dziećmi. 
Nie mieli też broni. Kalkor ją miał.
    Gathmor i Rap dotarli do oczekujących intruzów. Szereg rozstąpił się, by ich przepuścić. 
Weszli do wody, kierując się ku Krwawej Fali. Kalkor nic nie powiedział ani się nie poruszył. 
Podobnie jak pozostali. Cała wyspa sprawiała wrażenie zamarłej, pomijając dwóch mężczyzn 
brodzących przez ciepłe wody zatoki. Wreszcie dotarli do statku, chwycili za poręcze i 
jednocześnie przeskoczyli przez burtę.
    Nad wodą poniósł się słaby odgłos dwóch mocnych uderzeń oraz jęk.
    Kalkor pokłonił się z ironią i odwrócił. Wraz z dwoma towarzyszami ruszył w stronę morza.
    To od początku było nieuniknione.
    Brual i Rathkrun runęli jednocześnie naprzód, unosząc broń. Beczki przewrócono na bok. 
Wysypały się z nich topory, które zalśniły w blasku księżyca. Kalkor i obaj jego ludzie odwrócili 
się, by odeprzeć atak. Brual trafił jednego z nich, lecz jarl uniknął w jakiś sposób pchnięcia 
Rathkruna i powalił go ciosem pięści zbyt szybkim, by oko mogło go dostrzec, po czym załatwił 
Bruala kopniakiem. Potem piraci trzymali już broń w rękach i ruszyli do ataku.
    Jotnarowie z Durthingu uciekli z wrzaskiem.
    Rankiem po osadzie pozostało jedynie wspomnienie.

2

    Thume, Przeklęte Miejsce... Wojna pięciu czarowników...
    Inos nigdy nie interesowała się zbytnio historią. Przez całe dzieciństwo odrzucała ją z pasją 
ustępującą jedynie fanatycznemu zacietrzewieniu, z jakim odtrącała matematykę. Jej pobłażliwy 
wychowawca, pan Poraganu, nauczył się ograniczać ich wspólne wycieczki na teren tej dziedziny 
do możliwego do zniesienia minimum.
    Niemniej nawet Inos słyszała o Przeklętym Miejscu. Miało ono romantyczną nazwę. Gdy 
karawana Elkaratha zbliżyła się do podgórza Progistów, dowiedziała się o nim więcej. Azak 
wspominał o Thume kilkakrotnie podczas wieczornych posiłków poza namiotem. Dla niego była 
to kraina otoczona irytującą tajemnicą, paskudnie gmatwająca militarną logikę Pandemii; 
zagrożenie, gdy Zark chciał dokonać inwazji na Imperium, niepewna osłona, kiedy Imperium 
atakowało Zark. Tutejsze kobiety w swych łaźniach oraz na bazarach mówiły o Thume ściszonymi 
głosami, wytrzeszczając szeroko oczy. Powtarzały szeptem opowieści o przodkach, którzy 
zapuszczali się w góry zbyt daleko i Nigdy Już Ich Nie Widziano. Dla nich było to miejsce 
wzbudzające grozę.
    Ulien’quith był czarownikiem południa oraz słynnym czarodziejem, człowiekiem tego 
samego gatunku, co tacy legendarni mistrzowie jak Thraine i Ojilotho. Ulien’, jak mówiono, 
zapragnął zdobyć najwyższą władzę, obalić Protokół i zdominować Radę Czterech. Udaremniono 
jego zamiary, pozbawiono go stanowiska i wykluczono z Rady. Uciekł do Thume. Pozostali 
opiekunowie mianowali Południem kogoś innego, po czym przystąpili do pościgu, by dokonać 
zemsty. Doszło do wojny pięciu czarowników, która trwała trzydzieści lat.
    Dokładnie mówiąc, było to trzech czarowników i dwie czarownice, a więc powinno się ją 
prawidłowo nazywać wojną pięciu opiekunów – co Inos z naciskiem oznajmiła panu Poraganu – 
znano ją jednak jako wojnę pięciu czarowników.
    Nawet przed tym kataklizmem Thume stanowiło arenę nieustannych walk. Uwięzione między 
impami a dżinnami, między gnomami z Guwushu a Ludem Morza z wysp Kerith, było skazane na 
wieczne wojny. Ponadto fakt, że miało dwa długie wybrzeża niewątpliwie powodował podwójne 
kłopoty ze strony jotuńskich łupieżców. Członków tubylczej rasy – skrzatów – od czasu przybycia 
Bogów bezustannie ograbiano, gwałcono i masakrowano. Obracano ich też w niewolników.
    Wojna pięciu czarowników stanowiła jedynie ostateczną katastrofę. Pożary i trzęsienia ziemi, 
burze i potwory, zakute w brąz armie i szalejące hordy – wszystko to uderzyło na Thume bądź na 
siebie nawzajem. Śmierć i zniszczenie przemieszczały się we wszystkie strony i nikt nie był w 
stanie odnieść decydującego zwycięstwa. Ulien’quitha oraz jego nieznanych sprzymierzeńców nie 
wiązał Protokół, oparli się więc nawet legionom, smokom oraz jotuńskim piratom, które to 
zagrożenia z reguły były wyłączone spod działania niszczycielskich czarów. Unicestwiali je bądź 
obracali przeciw ich nominalnym panom oraz sojusznikom. Przez trzydzieści lat. Pod koniec tego 
okresu wszyscy najwyraźniej po prostu zaprzestali walk i rozeszli się do domów.
    Jedną z bardziej irytujących cech historii był – zdaniem Inos – fakt, że jej opowieściom tak 
często brakowało porządnego zakończenia.
    Według legend nikt nigdy nie wrócił w te strony. Nie było tam teraz żadnych mieszkańców ani 
nic, o co warto by walczyć. Samotni wędrowcy powracali z opowieściami o pustej krainie, 
porośniętej lasem i pełnej zwierzyny.
    Albo nie wracali w ogóle.
    Armie, które tam wkraczały, przechodziły w spokoju bądź też znikały w tajemniczy sposób. 
Próby skolonizowania pustych połaci nigdy nie kończyły się powodzeniem. Osadnicy uciekali 
ogarnięci niewytłumaczalną grozą lub po prostu znikali bez śladu.
    Od niemal tysiąca lat nikt nigdy nie widział skrzata.

3

    Księżna Kadolan z Krasnegaru była zaniepokojona.
    Owinąwszy swą pokaźną tuszę w parę ręczników, siedziała na wypełnionej zbitym pierzem 
poduszce w bardzo gorącej i zatłoczonej łaźni, wysłuchując uprzejmie skarg Krwistej Flegmy po 
jednej stronie oraz Stwardniałej Wątroby po drugiej.
    Nie dręczyła jej szczególnie myśl, że to odosobnione górskie sioło cieszy się sławą najgorszej 
jaskini zbójców w całym Zarku. Bez względu na to, jakie zło planowano, nie miało do niego dojść 
w wiejskiej łaźni dla kobiet. Niemal na pewno też nic nie wydarzy się przed jutrzejszym odjazdem 
karawany.
    W tej chwili nie przejmowała się również tajemniczym szejkiem Elkarathem, który mógł być 
bądź też nie być sługą czarodziejki Rashy. Tak czy inaczej, jego utrzymująca się przez całe życie 
niewrażliwość na niebezpieczeństwa Rękawicy potwierdzała jedynie jej uprzednie podejrzenia, że 
jest on czarodziejem. Drugie niebezpieczeństwo chroniło przed pierwszym.
    Nie, Kade lękała się o Inosolan, która z całą pewnością coś kombinowała. Zawsze wolała 
działać niż myśleć. Kadolan nauczyła się już, że trzeba się przygotować na najgorsze, gdy jej 
bratanica była w podobnym nastroju, a w obecnej sytuacji najgorsze mogło okazać się bardzo złe. 
Inos nie znosiła, gdy cokolwiek pozbawiało ją swobody ruchów. Zapewne knuła jakieś intrygi 
mające doprowadzić do tego, by pierwsze niebezpieczeństwo uchroniło ich przed drugim.
    Każdego wieczoru, gdy już podały swym mężczyznom kolację, kobiety z Zarku kierowały się 
do miejscowej łaźni. Tam zrzucały z siebie spowijające całe ciało szaty oraz kwefy i wylegiwały 
się wygodnie na poduszkach rozłożonych na starej podłodze z kafelków lub gliny. Rozmawiały o 
swych dzieciach i zdrowiu, o mężach i ich problemach. Często grały w thali. W niektórych 
osiedlach kobieca łaźnia była zaledwie szopą ustawioną nad wykopanym w ziemi dołem, lecz 
większe i lepsze budynki były dobrze przystosowane do potrzeb towarzyskich i rozrywkowych.
    Mężczyźni oczywiście również zbierali się w swojej łaźni i rozmawiali o poważnych 
sprawach: o handlu i polityce, zdrowiu, biedzie... koniach, psach, wielbłądach i kobietach. Goście 
zawsze byli mile widziani. W rzadko zaludnionym wnętrzu kraju karawany ceniono w równym 
stopniu ze względu na przynoszone przez nie wieści i plotki, jak i towary handlowe. W 
bezbarwnym życiu mieszkańców niewiele było ekscytujących wydarzeń.
    Łaźnia w Oazie Wysokich Żurawi należała do obszernych i wygodnych, lecz ludność osady 
była liczna i w półmroku tłoczyło się przynajmniej sto kobiet i dziewcząt. Grube mury 
powstrzymywały za dnia najgorszy upał, ale potrzebowały wiele czasu, by ostygnąć, a żaluzje w 
oknach były tak szczelne, że zaduch w pomieszczeniu przyprawiał o ból głowy. Lampy dymiły i 
skwierczały, owady brzęczały, a głosy brzmiały monotonnie. Niemowlęta sapały i kwiliły w 
ciemnym kącie.
    Krwista Flegma ponownie przystąpiła do opowiadania, jak trudno jej teraz zasnąć. Zachrypła 
nieco, gdy starała się zagłuszyć szczegóły dotyczące gwarantowanego środka przeczyszczającego 
babci Stwardniałej Wątroby. Kadolan kiwała głową i uśmiechała się bądź marszczyła brwi, 
zależnie od wymogów sytuacji. Jednocześnie starała się mieć oko na Inosolan.
    Siedziała ona w grupie młodszych żon w stosunkowo jasnym kącie, na który padała plama 
światła lamp. Wciąż czesała swe włosy, strugę blasku księżyca w półmroku. Górna część jej 
twarzy ściemniała w pustynnym żarze. Odziedziczyła tą cechę po swych jotuńskich przodkach. 
Bez kwefu wyglądała jakby nosiła maskę.
    Wcześniej oczywiście padły zwyczajowe pytania wywołane jej zielonymi oczyma, a także 
niebieskimi Kadolan oraz bladą cerą ich obu. Dzisiaj Inosolan trzymała się najprostszego 
wyjaśnienia – jotuńska krew w rodzinie, lecz zbyt dawno, by mogła podać szczegóły. Miejscowe 
damy westchnęły ze zrozumieniem. Podczas niektórych wieczorów Inosolan wdawała się w 
sensacyjne szczegóły dotyczące długich statków. Mogła też zamiast tego wymyślić elfich 
przodków. Po szczególnie wyczerpujących dniach potrafiła włączyć zarówno gwałt, jak i elfów, w 
wysoce nieprawdopodobnych kombinacjach.
    Łaźnia w Wysokich Żurawiach była do przyjęcia. Kade zauważyła, że kobiety były ubrane 
lepiej niż w większości osad. Nie widziało się ostentacyjnego demonstrowania biżuterii, lecz 
negliże, a nawet ręczniki wykonano z materiału wysokiej jakości. Oczywiście oaza była oddalona 
tylko o jakieś trzy dni drogi od wielkiego miasta i nie należało jej porównywać z siołem 
położonym pośrodku pustyni. Z drugiej strony, nie istniała żadna lokalna działalność gospodarcza, 
która tłumaczyłaby ten dobrobyt, co Azak z przekąsem podkreślił nie dalej jak dziś wieczorem.
    Myśli o sułtanie sprawiły, że Kadolan zdała sobie sprawę, iż nie słyszała w łaźni żadnej 
wzmianki o nim. Był rzucającym się w oczy mężczyzną, a do tego zabójców lwów uważano za 
romantyczne postacie. Innymi wieczorami niemal nieodmiennie niektóre z młodszych kobiet 
kierowały pod adresem rzekomej żony tęskne pytania na jego temat. Mieszkanki Wysokich Żurawi 
nie uczyniły tego. Podobna dyskrecja mogła sprawić przyjemność Inosolan, stanowiła jednak 
złowróżbne odchylenie od normy.
    Sama Inosolan nie zrobiła jednak jak dotąd nic niezwykłego. Nie wspominała już o 
tajemniczej przysłudze, której domagała się uprzednio. Zbliżał się czas na sen. Młodsze kobiety 
ubierały się już i przygotowywały do wyjścia. Wkrótce mieli przybyć niecierpliwi mężowie, 
którzy zaprowadzą je do domu, aby dopełniły tam swych ostatnich obowiązków tego dnia.
    Stwardniała Wątroba zajęła się teraz nadzorowaniem pedicure’u, który wykonywano jednej z 
jej wnuczek. Krwista Flegma zapadła w sen w samym środku własnych narzekań na bezsenność. 
Kade wstała z wysiłkiem, założyła sandały i owinęła się w czador, po czym przeszła na drugą 
stronę pomieszczenia, aby przyłączyć się do młodszej grupy.
    Inosolan podniosła wzrok i uśmiechnęła się z widocznym napięciem.
    Gdy księżna usiadła, przestraszyło ją pierwsze ogłuszające uderzenie w drzwi.
    Inosolan ziewnęła.
    Jedna z dziewcząt podniosła się, żeby podnieść klapkę judasza, po czym wróciła, by wymienić 
imiona wzywanych kobiet. Te natychmiast pognały ku drzwiom bądź też poderwały się z miejsc i 
zaczęły nakładać szaty. Były to wyłącznie miejscowe, lecz przyjezdne również rozpoczęły 
przygotowania, gdyż jeśli mężczyźni z wioski przychodzili już zabrać swe żony do domu, kupcy, 
poganiacze wielbłądów oraz strażnicy również wkrótce się zjawią. Kade stłumiła potężne 
ziewnięcie, gdy ujrzała jak Inosolan odwraca się, by spojrzeć w pełne wyczekiwania oczy Jarthii, 
młodej żony Czwartego. A więc zaczynało się, cokolwiek miało to być.
    Jarthia wysypała na podłogę torbę żetonów do thali.
    – Czy ktoś ma ochotę na szybką partyjkę przed snem?
    Niektóre z wieśniaczek przerwały ubieranie się. Kusiła je ta myśl.
    – Z radością rozegram kolejkę albo dwie – odezwała się trylem Inosolan.
    Kade zesztywniała ze zdumienia, gdyż już parę miesięcy temu ostrzegła bratanicę, że Jarthia 
używa znaczonych płytek.
    – Ja też – poparła ją lojalnie. – Ale zapomniałam...
    – Mogę ci trochę pożyczyć, moja droga – odezwała się Inosolan.
    Wyciągnęła skądś pobrzękujący mieszek, co w pierwszym momencie przyprawiło Kade o 
totalne zdumienie. Potem jednak przypomniała sobie, że po wieczornym posiłku Inosolan odeszła 
z Azakiem na chwilę na bok. Jaki powód mogła mu podać, by dał jej pieniądze w podobnym 
miejscu? Azak jednak zapewne się nie sprzeciwiał. Zadurzył się w Inosolan. Niebezpiecznie 
zadurzył. Sądząc po dźwięku, zawartość mieszka była bardzo cenna.
    Po chwili gra się zaczęła. Była dziecinnie prosta. Trzeba było tylko mieć dobrą pamięć, by nie 
zapominać wartości żetonów, gdy zostały odwrócone. Komplet Jarthii był bardzo stary. Na 
płytkach nie brakowało plam i zadrapań wywołanych długim używaniem bądź pozostawionych 
celowo.
    Kade stłumiła kolejne ziewnięcie. Godzina była późna, a ona czuła się bardzo zmęczona. 
Wydawało się, że to pustynne powietrze działa na nią w ten sposób. Plus starość, oczywiście.
    Ziewnęła raz jeszcze.
    Z początku udawało się jej wychodzić w grze na zero. Starała się zauważyć i zapamiętać 
niedozwolone znaki na płytkach. Światło jednak było słabe, jej oczy nie takie jak kiedyś i, tak jej 
się chciało spać! Nigdy nie lubiła hazardu. Był okropnie głupią rozrywką. Wkrótce zaczęła 
przegrywać. Inosolan szło jeszcze gorzej.
    Podobnie jak Jarthii. A im więcej przegrywała, tym bardziej podnosiła stawki.
    Kade miała zamęt w głowie. Usiłowała odgadnąć na czym polega podstęp, gdyż z pewnością 
jakiś musiał się w tym kryć. Złoto Azaka znikało w błyskawicznym tempie. Miejscowe kobiety nie 
mogły oczywiście przerwać gry, gdy tak dobrze im szło. Zabraniało tego dobre wychowanie. 
Wkrótce pilnująca drzwi dziewczyna wywołała kolejne imiona. Grające usprawiedliwiały się, by 
wyjść na zewnątrz i powtórzyć coś naglącym szeptem czekającym tam mężom, po czym wracały 
do kręgu. Kade i Inosolan ziewały, walcząc ze zmęczeniem i obserwowały jak topnieje ich mała 
fortuna.
    – Pani Jarthia?
    Wezwana podniosła się i podeszła do drzwi. Jak można było przewidzieć, Czwarty nie potrafił 
niczego odmówić młodej, rozkosznej żonie, która dała mu syna. Po krótkiej, prowadzonej szeptem 
rozmowie, Jarthia pośpiesznie wróciła do gry.
    Kade ziewnęła ponownie, po czym rozbudziła się nagle... A więc w tym rzecz!
    – Pani Hathark?
    Inosolan obrzuciła ciotkę spojrzeniem pełnym winy, po czym z wysiłkiem dźwignęła się na 
nogi. Idąc ku drzwiom, wyraźnie się ociągała. Z pewnością jednak Azak również nie będzie 
przeszkadzał, ponieważ miał obowiązki do wykonania, gdy obozowisko układało się do snu, a do 
tego nie czekały go żadne małżeńskie radości.
    Po chwili Inosolan wróciła, potykając się i ziewając szeroko.
    – Powiedział, że możemy zostać tak długo, jak Jarthia – poinformowała z powagą ciotkę. – 
Czwarty nas odprowadzi.
    Gra trwała. Stawki rosły. Kade cierpiała katusze, widząc ile kosztuje ta eskapada. Co, u licha, 
Inosolan miała nadzieję osiągnąć? W miarę jak pomieszczenie opróżniało się, wydawało się coraz 
większe. Wkrótce zostało już tylko pół tuzina grających. Trzy miejscowe kobiety trajkotały 
podekscytowane swym zdumiewającym szczęściem. Inosolan przekazała ciotce dalsze „pożyczki”. 
Kade ziewała bezwstydnie, usiłując nie zasnąć. Walczyła z logicznie brzmiącymi głosami 
wewnętrznymi, które mówiły jej, by nie była głupia, że jest na to za stara i że z pewnością powinna 
nalegać, by położyły się już spać, gdyż jutro czeka je bardzo długa droga...
    Niemniej inny, bardzo cichy głos wewnętrzny szeptał, że z pewnością nie jest aż tak stara, 
godzina według kinvalskich standardów nie jest bynajmniej późna, a Inosolan z pewnością planuje 
coś poważnego, jeśli wyrzuca pieniądze w podobny sposób.
    Kade nadal opierała się otępiającemu wyczerpaniu. Przegrywała kompromitująco; widziała 
też, że Inosolan idzie niewiele lepiej. Ciemne pomieszczenie zakołysało się. Głowa jej opadała. 
Miała mroczki przed oczyma. Nie widziała, jak przekazano sygnał, z pewnością jednak musiało do 
tego dojść, gdyż Jarthia nagle przeszła do ofensywy. Pieniądze zaczęły nieubłaganie napływać do 
niej. Chichoty i żarciki miejscowych kobiet były coraz rzadsze, a potem ustały całkowicie, w miarę, 
jak kurczyły się zdobycze grających.
    Wkrótce się skończy – pomyślała z ulgą Kade. Wkrótce Jarthia zagarnie wszystkie monety w 
pomieszczeniu i hazardzistki będą musiały zakończyć grę.
    Nagle nacisk zelżał... powrócił... zniknął całkowicie. Obraz odzyskał ostrość; widok był 
przerażający.
    Kade podniosła ze zgrozą wzrok i ujrzała, pełną triumfu twarz Inosolan.

4

    Gościnność była powinnością wobec Boga Podróżników. Akty przemocy na terenie samych 
Wysokich Żurawi wydawały się skrajnie nieprawdopodobne. Tak powiedział Azak przy kolacji. 
Potem jednak zburzył ich spokój, napomykając jak niewielu mężczyzn pozostało w wiosce. Reszta, 
zasugerował radosnym głosem, mogła równie dobrze przygotowywać na jutro zasadzkę, gdzieś w 
przyzwoitej odległości.
    Mimo to Czwarty Zabójca Lwów odprowadził panie na teren obozu. Dzieliła je od niego 
odległość jedynie kilkuset kroków, a najpoważniejsze niebezpieczeństwo po drodze stanowiły 
szczekające kundle, lecz ścieżka wiła się między przysadzistymi, kamiennymi chatami maleńkiej 
osady i w związku z tym nie była to podróż, którą kobiety powinny odbywać bez pilnującego ich 
mężczyzny. Istniała też kwestia haseł, jakie należało podać pełniącemu wartę zabójcy lwów. Hasła 
były męską sprawą. Doprowadzało to Inos do szaleństwa, lecz Kade raczej sprawiało przyjemność, 
gdy traktowano ją jak słabowitą kretynkę. Odgrywała tę rolę w Kinvale przez wiele lat.
    Powietrze stało się już chłodne, ze względu na wysokość. Pustynne niebo pokryła płomienna 
mozaika gwiazd wiszących tak nisko, że wydawało się, iż zaglądają ludziom w oczy. Kilka 
obłoków żeglowało majestatycznie po tym roziskrzonym morzu.
    Czwarty odprowadził swe podopieczne do ich namiotu, po czym oddalił się, obejmując ciasno 
ramieniem swą umiłowaną Jarthię, która opowiedziała mu już o swej dzisiejszej wygranej, 
zmniejszając jej wysokość o cztery piąte.
    Inos nie zamierzała wchodzić do namiotu. Wsparta plecami o palmę, skrzyżowała ramiona na 
piersiach i powiedziała pełnym zachwytu głosem: „Ha!”
    Kade nie czuła się już bynajmniej senna, lecz bardzo zaniepokojona.
    I trochę głupawa.
    – Czy możesz mi teraz wszystko wyjaśnić, moja droga? – zapytała poirytowana. Była zła na 
siebie, że nie potrafi ukryć swej irytacji. Wiatr był wystarczająco silny, aby zagłuszyć cichą 
rozmowę. Wydawało się też, że reszta obozu pogrążona jest we śnie.
    – Spróbuję – odparła Inosolan z zawziętością w głosie. – Ale nie jest łatwo o tym mówić, 
prawda?
    Nie, nie było łatwo. Kadolan jednak zastanawiała się nad tym wystarczająco często. Szejk 
Elkarath zdobył zaufanie Azaka, choć ten z zasady nie ufał nikomu. Szejk Elkarath przekonał 
Inosolan, by przedsięwzięła obłąkańczą ucieczkę z Arakkaranu na pustynię. Mimo że Inos często 
bywała impulsywna, było to – nawet jak na nią – absurdalne przedsięwzięcie. I, na koniec, szejk 
Elkarath zdołał najwyraźniej wymknąć się wszelkim próbom pościgu Rashy. Kto mógł 
przechytrzyć czarodzieja, jeśli nie inny czarodziej?
    Elkarath musiał więc dysponować nadprzyrodzoną mocą. Albo ukradł Inosolan sułtance, by 
wdać się w tę samą polityczną rozgrywkę, co ona, albo był jej sługą, czcicielem, i Rasha 
wykorzystała go, by ukryć swój towar na pustyni, dopóki nie dobije targu z opiekunami.
    Rzecz jasna, szejk mógł być czcicielem kogoś innego – zapewne jednego z opiekunów, 
najprawdopodobniej Olybina, czarownika wschodu. W takim razie jednak, dlaczego Inosolan 
pozwolono kontynuować podróż bez przeszkód? Jeśli miała wartość polityczną, to tylko jako 
królowa Krasnegaru, a nie rzekoma żona rzekomego zabójcy lwów na samym środku pustyni, na 
której pokonanie karawana poświęciła już wiele tygodni.
    Ubranie tych przemyśleń w słowa przychodziło im z ogromnym trudem.
    – Chyba wiem, co masz na myśli, moja droga.
    Inos zachichotała.
    – Z pewnością widział, gdzie byłyśmy, ale thali wydało mu się czymś niewinnym, a gry nie 
można po prostu przerwać, kiedy zachce ci się spać. Potem sam się zdrzemnął. Miał ciężki dzień i 
jest stary.
    – Tyle to i ja się domyśliłam! Chodzi mi o to, co chcesz w ten sposób zyskać?
    – To chyba oczywiste? Od kilku miesięcy każdej nocy obie padałyśmy z nóg niczym nasady 
kominowe strącone z dachu.
    – Jazda na wielbłądzie jest bardzo męcząca.
    – Były też dni bez jazdy – Inosolan przerwała. Przez kilka chwil słychać było jedynie szum 
palmowych liści kołysanych wiatrem, senny trzepot materii namiotów oraz odległe wycie psów w 
chatach. – Pamiętasz jak Azak cię poparzył?
    – Oczywiście. Jeszcze nie zagoiło się do końca.
    Dłoń Azaka dotknęła nocą ręki Kadolan i przypaliła jej skórę, lecz księżna się nie obudziła. Aż 
do rana o niczym nie wiedziała. Od tej pory pilnowała, by jego koc nigdy nie leżał tak blisko.
    – No więc? – naciskała Inosolan. – To nie był normalny sen!
    Przez chwilę spoglądała w górę na tańczące na wietrze palmy. Jej twarz była jasną plamą w 
blasku gwiazd. Kilka razy odetchnęła głęboko, jakby radowała się nieoczekiwaną swobodą. 
Świerszcze ćwierkały, a wielbłądy ryczały w zagrodzie. Pobrzękiwanie ich dzwonków stało się dla 
Kadolan dźwiękiem równie znajomym, jak łoskot fal pod oknami zamku w Krasnegarze.
    – Tak, teraz jest łatwiej rozmawiać – stwierdziła Inosolan. – Pamiętasz drzwi na dachu wieży 
Inissa – jak trudno było się do nich zbliżyć? Doktor Sagorn nazywał to odstręczaniem. O czym 
myślisz w tej chwili?
    Kadolan rozejrzała się wokół w ciemności.
    – O tym, że z chęcią usiadłabym w wygodnym fotelu.
    Oczywiście unikała odpowiedzi, ale nie kłamała. Była za stara na jazdę na wielbłądach. 
Niemal nie mogła sobie przypomnieć, jak to jest, gdy nie bolą plecy.
    – Nie chrzań! – Głos Inos brzmiał tak, jakby siłą wyduszała z siebie słowa. – No więc, powiem 
ci, co myślę. To, że zrobiono nas w konia. Elkarath jest w zmowie z Rashą. Od początku. Bogowie, 
nadal boli mnie głowa, gdy o tym mówię! To było zbyt łatwe, ciociu! Ona potrafi przenieść ludzi z 
Krasnegaru do Arakkaranu, przez całą szerokość Pandemii, a my po prostu wskoczyliśmy na 
wielbłądy i odjechaliśmy na pustynię? Chciała, żebyśmy uciekli. Zaaranżowała to!
    Kadolan westchnęła.
    – Sądzę, że to możliwe.
    – To oczywiste!
    – A co z widmem, które widziałaś, z tym duchem?
    – Och. Rap nie żyje. Wiemy o tym. Nadal jednak uważam, że ktoś je wysłał. Rasha albo ktoś 
inny.
    Chodziło jej rzecz jasna o to, że mógł być za to odpowiedzialny sam Elkarath. Nigdy nie 
widział młodego fauna, być może jednak potrafił przywołać obraz zmarłego ze wspomnień innych 
ludzi. Któż znał możliwości czarodziejów?
    – Kazało ci uciekać!
    – A my zrobiliśmy coś dokładnie przeciwnego. Zostaliśmy! Wszyscy zgodziliśmy się, że złe 
widmo może udzielać jedynie złych rad. Oczywiście, że tak pomyśleliśmy! O to właśnie chodziło. 
To był podwójny blef. W gruncie rzeczy, oczywista sprawa. Dlaczego więc nikt z nas o tym nie 
wspomniał?
    Kadolan westchnęła raz jeszcze. Zadrżała. Zastanawiała się nad tymi sprawami wiele razy, 
lecz nigdy nie potrafiła zdobyć się na to, by ubrać swe myśli w słowa. Nie była w stanie nawet się 
tym niepokoić. Niemniej dość często modliła się do Boga Pokory.
    – Magia! – Inos z triumfem wypowiedziała zakazane słowo. – Za dnia. Szejk sprawia, że za 
dnia boimy się albo wstydzimy o tym mówić. A nocą rzuca na nas zaklęcie snu. Na ciebie i na mnie. 
Po zmierzchu rozmowa jest jednak łatwiejsza. Zauważyłaś to? Może Elkarath się męczy albo rzuca 
zaklęcie rankiem i ono stopniowo słabnie. Teraz już chyba się wyczerpało!
    – Cóż, dałaś nam szansę, by o tym porozmawiać – stwierdziła Kadolan. – Radzę jednak, byś 
nie wspominała o niczym Azakowi.
    – Dlaczego nie? – zapytał sułtan.
    – Oj!
    Kade poderwała się, unosząc dłonie do ust. Mimo swego wzrostu, Azak potrafił poruszać się 
cicho jak unosząca się w powietrzu nić babiego lata. Zastanowiła się, jak długo stał za jej plecami – 
ciemny, wielki i groźny z oczyma lśniącymi w blasku gwiazd.
    – Dlaczego miałaby nie wspominać o tym Azakowi? – warknął.
    Usiłowała uspokoić swe rozkołatane serce. Nawet w świetle dnia w obecności Azaka traciła 
głowę. – Może... może my spałyśmy bardzo mocno, ale panu nic takiego się nie przytrafiło.
    – To prawda. Nie ma innych powodów?
    – Hmm... nie.
    Poza tym, że Azak nienawidził Rashy tak mocno, że mógł nie zareagować racjonalnie na 
wiadomość, iż wywiodła go w pole.
    – Hmm? – Azak przeniósł swą uwagę na Inosolan, która nadal stała oparta o drzewo. – 
Gratuluję ci! Przechytrzyłaś go. Nie sądziłem, że to możliwe.
    – Jest tylko człowiekiem.
    – Wiedział pan o wszystkim? – zawołała Kadolan.
    – Naturalnie. Jak mówi Inos, to oczywiste. Nocą. Za dnia również jest oczywiste, ale 
jednocześnie tak absurdalne, że nie potrafię się zdobyć na to, by o tym wspomnieć. Zdawałem 
sobie z tego sprawę od miesięcy.
    – Och! – odezwały się chórem Inos i Kade.
    Miał rację. To trwało już tak długo. Kadolan straciła rachubę tygodni, ale dwa albo nawet trzy 
miesiące... Dzwonki wielbłądów pobrzękiwały słabo w oddali. Noc stawała się coraz zimniejsza. 
Księżna zaczęła żałować, że nie ma ze sobą szala z wielbłądziej wełny, nie zamierzała jednak udać 
się po niego do namiotu, by nie ominął jej następny fragment tej zwariowanej rozmowy.
    Potężny mężczyzna spoglądał na nią.
    – Zapewniam, że to był przypadek.
    – A mianowicie co?
    – Kiedy poparzyłem pani rękę. Kilkakrotnie próbowałem bez powodzenia obudzić was obie. 
Wreszcie dałem sobie z tym spokój. Zastanawiałem się nawet, czy nie załadować was na wielbłądy 
niczym bagaż, by umknąć przez pustynię, ale nie odważyłem się podjąć takiego ryzyka. Bałem się, 
że możecie nigdy się nie obudzić. Poparzenie było przypadkowe.
    Być może! Niemniej nawet jeśli nie sprawdzał, czy zdoła ją w ten sposób obudzić, mógł 
chcieć się przekonać, czy klątwa Rashy nadal uniemożliwia mu dotknięcie kobiety.
    Azak podszedł bliżej do Inosolan, która się nie poruszyła.
    – Przechytrzyłaś go. Co proponujesz, moja gołąbeczko?
    Serce Kade uspokoiło się już nieco, lecz teraz znów zabiło nerwowo. Za jej plecami płótno 
namiotu trzepotało na wietrze przy akompaniamencie brzęku lin.
    – Już raz próbowaliśmy się ulotnić – odparła z goryczą Inos. – I nie udało nam się. Zróbmy to 
teraz!
    Pod Kade ugięły się kolana. Opadła ciężko na dywanik. Nie pomyślała o skorpionach, dopóki 
na nim nie spoczęła. Och, wszystko za wygodny fotel!
    – Tutaj? – zawołał Azak gdzieś wysoko, niedaleko gwiazd.
    – Tak jest, tutaj! Czy tego nie widzisz? – Inosolan przemawiała szybko, jak gdyby próbowała 
przekonać siebie samą w równym stopniu jak jego albo może nie chciała dać sobie czasu na zmianę 
zdania. – To dlatego on... dlatego dziś nie jesteśmy takie senne! Nie chciało mu się! Uznał, że nie 
odważymy się spróbować ucieczki w Rękawicy!
    Z pewnością byłby to obłąkany postępek – przyznała w duchu jej ciotka.
    Głos Azaka stał się niższy i wolniejszy.
    – Istnieje też inna możliwość. Czarodzieje potrafią wykryć użycie mocy. Szejk pokazał nam 
pierścień – sądzę, że mógł wymyślić tę opowieść, niemniej mówił nam, że za jego pomocą wykrył 
w Ullacarnie czarodziejów. Chyba powiedział, że magów. Jest jednak bardziej logiczne, że w 
podobnej placówce Imperium będą pełni czarodzieje. Czyż nie jest możliwe... że czarodziej... 
wolałby nie używać swych zdolności tak blisko Ullacarnu? Wiesz co, masz rację. Rzeczywiście 
teraz łatwiej jest o tym rozmawiać.
    Kadolan oparła się pokusie, by zacytować impijskie przysłowie mówiące, że piękne słówka 
nie posolą kotletów. Wszystko w porządku, dopóki ograniczali się do mówienia! Niemniej Azak 
był zadurzony. Najdrobniejsze życzenie Inos było dla niego królewskim edyktem.
    – A więc to kolejny powód! – zgodziła się podekscytowana Inos. – To znaczy, że mamy 
znacznie większe szanse na ucieczkę! I co może zrobić, kiedy po obudzeniu przekona się, że nas 
nie ma? Jeśli osobiście wyruszy w pościg, zostawi całą resztę na łasce bandytów!
    Większość kupców oraz poganiaczy stanowili krewni szejka.
    – Może wysłać zabójców lwów – warknął Azak. – Podobnie świeży ślad nie przysporzy im 
trudności.
    – Och! – odezwała się Inosolan pełnym rozczarowania głosem. – A więc nie ma nadziei?
    Rzucone przez nią wyzwanie mogło go pobudzić do każdego szaleństwa. Była w 
wystarczającym stopniu kobietą, by zdawać sobie z tego sprawę. Spryciara!
    Zachichotał.
    – Bynajmniej.
    – Ach! Potrafisz dać sobie z nimi radę?
    – Złoto i obietnice. Jeśli wyruszą traktem wiodącym do Ullacarnu, a my skierujemy się na 
północ...
    – Na północ?
    Nawet Inosolan sprawiała wrażenie wstrząśniętej. Nie mógł mówić poważnie! A jednak mógł.
    – Północny zachód. Czy nie zauważyłaś ruin, które mijaliśmy po południu? Wielkie miasto, 
bardzo stare. Miasta w pobliżu gór z reguły oznaczają przełęcze. Kiedyś musiała tam być przełęcz. 
Droga mogła zniknąć, ale ona sama z pewnością istnieje nadal.
    – A bandyci?
    – Jeśli w ogóle tu są, będą czatować na trakcie do Ullacarnu.
    – Tak sądzę. Na północ? Czy się odważymy?
    – Ja się odważę. A ty?
    Najwyraźniej wyzwania można było rzucać w obie strony. Zanim jeszcze jej bratanica 
wyraziła zgodę, Kadolan wiedziała, że tak się stanie. Dźwignęła się na nogi, nie zważając na 
protesty starych stawów. Uporządkowała swe argumenty. Wszystkie jej instynkty były przeciwne 
temu szaleństwu.
    – Inos! – zaczęła. – Wasza Sułtańska Mość! Nawet jeśli mamy rację i Jego Wielkość jest... 
oszukiwał nas... przynajmniej w tej chwili mamy zapewnioną jego ochronę. Ta okolica słynie z 
bandytów, Wasza Wysokość. Sam nam pan to mówił. Do tego...
    – Z pewnością nie będą szukać ofiar udających się w tamtym kierunku – głos Azaka 
rozbrzmiewał w mroku głęboką pewnością. – Zastanawiam się, ile z tych legend rozpowszechnia 
się właśnie w tym celu – dodał z zastanowieniem. – Żeby karawany nie szukały dróg omijających 
Rzeźnię?
    Kade spróbowała innej taktyki.
    – Ale w Thume wędrowcy znikają i nikt już ich nigdy nie widzi!
    – Niekoniecznie. Słyszałem opowieści minstreli. Trzeci Zabójca Lwów twierdzi, że jego 
ojciec przeszedł przez Thume.
    – Ale co to nam da? Z pewnością najszybsza droga do Piasty...
    – Najszybsza droga do Piasty to statek z Ullacarnu – zgodziła się Inos. W jej głosie słychać 
było podniecenie. Logika nie stanowiła mocnej strony dziewczyny, a gdy Inos była 
podekscytowana, stawała się ona zupełnie wątpliwa. – Jeśli jednak nadal znajdujemy się w 
szponach Rashy, to dopilnuje ona, byśmy się nawet nie zbliżyli do takiego statku. Z pewnością nie 
pozwoli nam odwołać się do Czterech, ciociu. Mieszała się do polityki. Porwała mnie z mojego 
królestwa i ingerowała w rządy Azaka w Arakkaranie. Opiekunowie ją zmiażdżą i ona o tym wie! 
Możemy wyruszyć do Piasty przez Thume, prawda?
    – Jeśli nikt nas nie będzie molestował – zgodził się Azak. – Do Qoblle będzie może z miesiąc 
drogi. Możemy tam dotrzeć, zanim zima zamknie przełęcze. Jeszcze miesiąc na wielbłądzie! A 
może miał na myśli konie? Kadolan pragnęła fotela, nieruchomego, wypchanego puchem fotela. 
Do tego nie było gwarancji, że opiekunowie udzielą im jakiejkolwiek pomocy. To jedynie 
marzenie młodych idealistów. Tych dwoje dzieciaków nie chciało uwierzyć, że na świecie panuje 
niesprawiedliwość, aczkolwiek przez większość czasu z pewnością tak było. Czterej mogli równie 
dobrze odrzucić ich argumenty bez zastanowienia bądź też zadekretować jakieś rozwiązanie 
jeszcze gorsze od obecnej sytuacji, choć wydawała się ona ponura.
    – Miesiąc? – sprzeciwiła się Kadolan. Wiedziała, że wszystkie jej protesty będą daremne, była 
jednak zdecydowana podjąć próbę. – Do tego czasu Nordland i Imperium osiągną już jakieś 
porozumienie w sprawie Krasnegaru, a na dodatek – z całym należnym szacunkiem, Wasza 
Wysokość – szmaragdowa szarfa Arakkaranu może już zdobić jakiegoś innego władcę. 
Opiekunowie odrzucą wasze petycje jako ciekawostki o jedynie historycznym znaczeniu!
    – To możliwe! – przyznał zgodnym tonem Azak. – W takim przypadku poproszę ich tylko o 
zdjęcie ze mnie klątwy, bym mógł poślubić pani bratanicę. To jest dla mnie ważniejsze od 
wszystkich królestw Pandemii.
    Nastała przerwa, podczas której Inosolan powinna wyrazić zgodę, lecz nie powiedziała nic.
    Kadolan sięgnęła po kolejny argument niczym po strzałę. W jej kołczanie zostały już tylko 
dwie. Jednej z nich nie mogła wykorzystać, uciekła się więc do drugiej.
    – Ale rozgniewać czarodzieja?
    – Osobiście mam ochotę rozpruć mu brzuch widłami! – odparła Inos. – Okropny, stary, tłusty 
dureń grzebiący w moim umyśle! Nie zamierzam czekać tutaj, by Rasha i czarownik Olybino 
mogli mnie wydać za goblina. Czy potrafisz nas stąd wydostać, Pierwszy Zabójco Lwów?
    – Twe życzenie jest dla mnie rozkazem, moja ukochana.
    – Jedziesz z nami, ciociu?
    Kadolan westchnęła.
    – Tak, moja droga. Jeśli nalegasz – odparła, nie uciekając się do ostatniego argumentu. Już od 
wielu tygodni młody, olbrzymi dżinn umizgał się do Inosolan najlepiej, jak tylko potrafił. Niemniej, 
jeśli widziano, by zarkański mężczyzna spędzał wiele czasu w towarzystwie kobiety, zwłaszcza 
uchodzącej za jego żonę, narażało go to na opinię mało męskiego. To znacznie utrudniało Azakowi 
zaloty. Teraz miałby Inosolan tylko dla siebie – od świtu do zmierzchu – bez żadnej przerwy. Co 
prawda nadal przeszkadzałby mu fakt, że nie mógł jej dotknąć – cóż za błogosławieństwem była ta 
klątwa! – mógłby jej jednak poświęcić swą niczym nie rozproszoną uwagę.
    Inos radziła sobie z nim bardzo dobrze. Nie odtrącała go ani nie zachęcała. Była taktowna i 
delikatna. Niczego nie obiecywała i do niczego się nie zobowiązywała. To zachowanie, które tak 
dobrze opanowała w Kinvale, okazywało się dotąd dla niej nader pożyteczne. Była jednak bardzo 
młoda, nie miała domu ani przyjaciół i ogromnie potrzebowała wsparcia. Czy nawet Inos – jeśli 
będzie przebywała z Azakiem sam na sam przez miesiąc lub dłużej – zdoła się oprzeć jego logice, 
wytrwałości i niezaprzeczalnemu urokowi?
    Kadolan nie lubiła hazardu, potrafiła jednak określić, kiedy szanse na wygraną są nikłe.

5

    Dzień wstawał pośród niezwykłej na pustyni mgły. Mogła to być chmura, gdyż wędrowcy 
znajdowali się już wysoko między wzgórzami.
    Procedura ucieczki z Wysokich Żurawi była bardzo pouczająca. Inos słuchała zafascynowana, 
jak Azak spowodował zarówno w siole, jak i w karawanie całkowitą dezorientację. Choć wizualne 
szczegóły przesłoniła ciemność, potrafiła zrozumieć wystarczająco wiele na podstawie samych 
dźwięków.
    Sławetny Kodeks Zabójców Lwów okazał się daleko mniej wiarygodny niż przysłowia 
nakazujące nie ufać dżinnom. Złoto i obietnice zdziałały typowe dla siebie cuda. Choć Inos nie 
słyszała samych pieczętujących zdradę słów, potrafiła sobie wyobrazić, że wygnani książęta z 
ochotą ulegną propozycjom uzyskania statusu członków królewskiego rodu na arakkarańskim 
dworze, nawet jeśli nie mieli powodów, by sądzić, że zobowiązania Azaka okażą się bardziej 
rzetelne niż ich własne przysięgi. Bez względu na to, jak tego dokonał, Azak osiągnął cel. 
Elkaratha zdradzono.
    Jeśli wieśniacy wystawili jakichś strażników, zabójcy lwów rozprawili się z nimi – Inos 
wolała o tym nie wiedzieć – zapewne jednak lisy nie spodziewały się zagrożenia ze strony kur. 
Zresztą większość mężczyzn była nieobecna.
    Wielbłądy pozbawiono dzwonków oraz postronków, a następnie wypędzono z zagród. O 
świcie mogły być już daleko. Resztę inwentarza – muły, bydło, konie, a nawet drób – również 
wypędzono w noc. Niektóre zwierzęta próbowały przez pewien czas podążać za uciekinierami, w 
końcu jednak dały sobie spokój. Zabójcy lwów zabrali rodziny i ruszyli na południe, do Ullacarnu. 
Kiedy stary szejk się obudzi, będzie miał mnóstwo zajęć – porzucony i bezbronny wśród wrogo 
nastawionej ludności. Przez dość długi czas nikt nie ruszy za nimi w pościg.
    Azak sądził, że w górach muły będą lepsze od wielbłądów, dlatego więc Inos przywitała 
jutrzenkę z grzbietu tego zwierzęcia. Jazda na nim nie była wygodna, ale małe, twarde stworzenia 
wspinały się, wspinały i wspinały bez żadnych protestów. Wysokie Żurawie zostały już daleko z 
tyłu, a także z dołu.
    Nocny wiatr ucichł. Możliwe też, że dął tylko w dolinie, a karawana mułów znajdowała się już 
ponad nią. Powietrze wypełniła perłowa poświata. Po raz pierwszy od wielu tygodni Inos czuła 
zapach wilgoci. Cudownie! Małe kopytka mułów stukały o gładką, kamienną nawierzchnię.
    – Droga? – zapytała.
    U jej boku majaczył wielki, ciemny kształt postaci Azaka i jego muła, wystarczająco 
niewyraźny, by sprawiać wrażenie nie w pełni materialnego. Skryty pod rudą brodą uśmiech 
sułtana stał się teraz dostrzegalny, lecz Inos już od pewnego czasu słyszała zadowolenie brzmiące 
w jego głosie.
    – Z pewnością. Droga do miasta. Podążamy wzdłuż niej już od godziny. Pojawia się i znika. 
Widzisz?
    Nawierzchnia skryła się pod ławicą piasku.
    Inos odwróciła się, chcąc się upewnić, że Kade również była już widoczna, choćby tylko przez 
mgłę. Pomachała ręką do ciotki, która odwzajemniła się jej tym Karnym gestem. Stara, cudowna 
Kade! Inos dosiadała pierwszego z czterech mułów, podczas gdy jej ciotka zamykała karawanę. 
Azak zostawił jednego z wierzchowców bez obciążenia, a sam jechał z przodu lub obok Inos, 
zależnie od wymogów terenu. Nawet muły nie spierały się z Azakiem ak’Azakar.
    Ucieczka! Wolność!
    Z mgły wyłoniły się głazy oraz kilka suchych krzaków. Złożyły im wyrazy uszanowania i 
zniknęły z tyłu niczym orszak dworaków. Robiło się jaśniej. Mgła poruszała się na wietrze. Po 
kilku minutach ponownie wyłoniła się z niej nawierzchnia drogi. Gdy pokonali odległość około 
furlonga, muły dotarły do żlebu, w którym została ona spłukana, lecz Azak odnalazł ją ponownie 
po drugiej jego stronie.
    Był z siebie bardzo zadowolony. Miał powód. O chaosie, który zapanował teraz w Oazie 
Wysokich Żurawi lepiej było nie myśleć – co oznaczało, że myśleć o nim było bardzo przyjemnie. 
Zemsta!
    Choć Inos czuła się strasznie zmęczona, jako że nie spała przez całą noc, nadal potrafiła 
przekonać siebie, że myśli jaśniej niż zdarzało jej się to od tygodni. Powiedziała to na głos.
    – Mam takie wrażenie, jakby dotąd mój umysł był owinięty w koc. Wstrętny, podstępny 
staruch! Wszystko wydaje się teraz ostrzejsze i wyraźniejsze.
    – A więc zgadzasz się mnie poślubić?
    Zbyła jego pytanie żartem, co go rozśmieszyło. Wyglądało na to, że Azak czuje równie wielką 
ulgę, jak ona. Był swobodny i pełen wigoru. Nie można by w nim rozpoznać ponurego sułtana, 
który sprawował rządy brutalnego terroru nad pałacem pełnym krwiożerczych książąt. Był 
zakochany.
    Inos widywała podobną transformację w Kinvale, choć nigdy na taka skalę. Zakochany 
mężczyzna cofał się do wieku chłopięcego. Na nowo odkrywał figle i zabawę. Z radością robił z 
siebie durnia na sposoby, jakie w innym przypadku nigdy nie przyszłyby mu do głowy. Widziała, 
jak zazwyczaj wyniosły trybun skoczył do rybnego stawu, by wydobyć z niego kapelusz damy. 
Dziewczęta nazywały to między sobą tymczasowym upierzeniem godowym. Azakowi było w nim 
do twarzy. Sprawiało ono, że wydawał się daleko bardziej wiarygodny jako mąż w Krasnegarze. 
Jak długo miało się jednak utrzymać po zakończeniu zalotów?
    Był też bardzo wytrwały. Nawet o świcie, jadąc na mule, po bezsennej nocy, zmierzając ku 
nieznanym niebezpieczeństwom i być może ścigany przez rozgniewanego czarodzieja, Azak 
gorliwie oddawał się umizgom. Wprost zadręczał ją i oddalał wszelkie sprzeciwy.
    – Odpowiedz mi! – mówił. – Opisz te zwyczaje, które wydają ci się tak bardzo nie do 
przyjęcia.
    – Na przykład morderstwo. Wiem, że otrułeś swego dziadka... a jak było z Hakarazem i 
ukąszeniem węża? Czy gadowi ktoś pomógł?
    – Naturalnie. Żmije rogate nie nawiedzają królewskich apartamentów z własnej woli. Do tego 
było ich sześć. Załatwiła go ta, która siedziała w bucie.
    Inos zadrżała.
    – Ilu braci zabiłeś?
    – Osiemnastu. Czy chcesz poznać liczbę stryjów i kuzynów?
    Potrząsnęła głową. Nie chciała na niego patrzeć. Muły ponownie kroczyły po drodze będącej 
dziełem ludzkich rąk. Otaczające ich zbocza porastała wybujała brązowa trawa, wilgotna od rosy. 
Powietrze było jeszcze zimne.
    – Czy chcesz usłyszeć, jakie miałem powody?
    – Nie. Jestem pewna, że jakieś były. Wiem też, iż takie są miejscowe zwyczaje, a więc nie 
mogli się skarżyć, że...
    – Niekiedy powodem były właśnie skargi – trochę kpił, lecz ton jego głosu wskazywał, że 
mówił poważnie. – W Krasnegarze nie będę miał jednak pod ręką krewnych, na których mógłbym 
się wyżyć i dać upust swym barbarzyńskim impulsom. Z jakiegoś powodu z ludźmi z gminu jest to 
mniej satysfakcjonujące.
    – Och, Azaku! Wiem, że nie robisz tego dla przyjemności, ale... Och, Azaku! Spójrz!
    Mgła zawirowała, jakby składała im pożegnalny ukłon, po czym rozsunęła się niczym zasłona. 
Padł na nich jasny i gorący blask słońca. Inos podniosła w zdumieniu wzrok na urwistą górę, która 
przesłaniała niebo. Wydawało się, że wisi nad nimi, a przecież skaliste wzgórza tuż z przodu były 
całkiem spore. Potem wydarzyło się coś jeszcze bardziej dramatycznego. Inos odniosła wrażenie, 
że utworzona z żółtych, kruszących się skał sceneria przebudziła się niczym śpiący smok i 
przeobraziła na jej oczach w ruiny miasta stanowiące ich najbliższy cel. Urwisko stało się murem, 
wzniesioną na szczycie wieżą, wejściem do wąwozu.
    A Kade krzyknęła.
    Azak zawrócił muła, zanim jeszcze Inos zdążyła zatrzymać swojego. Puściła wodze i zsunęła 
się z jego grzbietu. Nagle poczuła sztywność i przeszywający ból w różnych miejscach ciała. A 
przecież była przeszło cztery razy młodsza od Kade! Jak mogła okazać podobną bezmyślność, by 
ciągnąć tu za sobą starszą panią bez chwili porządnego odpoczynku? Nie dała jej spać przez całą 
noc...
    Zanim zdążyła dowlec się, powłócząc nogami, do czwartego muła i swej ciotki, Azak zsiadł 
już ze swego nieco dalej, a Kade pogrążyła się w przeprosinach. Upuściła brewiarz, to wszystko.
    Cóż, jeśli podjęła próbę czytania podczas jazdy na mule, nie mogła być w szczególnie złym 
stanie.
    – Musimy jednak urządzić postój – stwierdziła Inos.
    Azak skinął głową na znak zgody, gdy wracał ze zgubioną książką, prowadząc za sobą muła. 
Choć jego wierzchowiec przerastał rozmiarami pozostałe, w świetle dnia sułtan wydawał się przy 
nim absolutnie wielki, zupełnie jak człowiek z psem na smyczy.
    Niebo było błękitne, a słońce prażyło okrutnie. W kierunku, z którego padały jego promienie, 
teren opadał w dół ku olbrzymiej, zamglonej pustyni, tworząc wąskie granie. Inos zakręciło się 
nagle w głowie. Wydało się jej, że jest ptakiem. Widok zatykał dech w piersiach. Zdumiała ją 
wysokość, na jaką zdążyli się już wspiąć oraz ogrom rozpościerającej się przed nią przestrzeni.
    Gdzieś na dole, wśród tego skalnego labiryntu, znajdowała się Oaza Wysokich Żurawi, w 
której zostawili rozwścieczonych bandytów oraz bardzo rozgniewanego czarodzieja. Tubylcy z 
pewnością wiedzieli o tej drodze i zaczną ich ścigać, gdy tylko odzyskają swój inwentarz, Elkarath 
jednak do tej pory nie zareagował. Nie wezwał zbiegów z powrotem do siebie. Możliwe, że ich 
zgubił bądź też znaleźli się już poza jego zasięgiem.
    Ale odpoczynek, gorąca herbata i jedzenie...
    – Którego Boga? – wyszeptał uprzejmie Azak, kartkując brewiarz Kade. – Podróżników?
    – Pokory – odparła Kade.
    Bez wahania przerzucił wprawnym ruchem kartki i znalazł odpowiednie miejsce, gdy jednak 
oddawał jej książkę, uniósł nieco jedną brew o barwie miedzi.
    – A czemu chce się pani zwrócić akurat do nich? – zapytał.
    Z reguły Kade ustępowała Azakowi we wszystkim, tak jak robiłaby to zarkańska kobieta. Tym 
razem jednak stawiła czoło jego drwiącemu spojrzeniu z królewską pewnością siebie. Siedząc na 
mule, mogła mu patrzeć prosto w oczy, co z pewnością jej pomagało. Być może też nie chciała już 
więcej grać roli pani Phattas, gdyż kiedy mu odpowiedziała, w jej lodowato niebieskich oczach nie 
było widać śladu uległości.
    – Ponieważ jestem przekonana, że popełniliśmy straszliwy błąd, Wasza Sułtańska Mość.
    Zaczerwienił się.
    – Mam nadzieję, że pani się myli!
    – Ja również. Modlę się o to, bym ocaliła życie i mogła pana przeprosić.
    Czerwone oczy Azaka błysnęły gniewem. Odwrócił się, szarpiąc za wodze muła.

6

    Ktoś uderzył Rapa w twarz, by przyciągnąć jego uwagę. Nadal był związany. Leżał wciśnięty 
pod ławę na workach wypchanych czymś twardym. W ogóle nie czuł stóp, a jego wepchnięte pod 
ciało dłonie były bezużyteczne. Dzień i noc zmieniły się w zamazaną plamę, jak gdyby leżał tu już 
od tygodni – niepożądany bagaż na Krwawej Fali. Nawet w tajdze nigdy nie było mu tak zimno. W 
głowie czuł pulsujący ból będący skutkiem ciosu, który powalił go, gdy wchodził na pokład, 
aczkolwiek zdążył wykryć zasadzkę wystarczająco szybko, by uchylić się i złagodzić siłę 
uderzenia. Gathmor nie miał tyle szczęścia. Nadal leżał bez życia, wciśnięty pod ławę obok Rapa.
    Sztorm szalał z niesłabnącą siłą. Kalkor pożeglował z obłąkaną bezczelnością w sam jego 
środek. Od tej chwili Krwawa Fala wirowała niczym piórko. Unosiła w górę dziób, rufę, bądź 
przechylała się na boki, lecz ani na chwilę nie pozostawała nieruchoma. Jęczała i skrzypiała pod 
naporem fal, lecz statek-orka był niemal niezniszczalny, podobnie jak sam jotuński pirat. Nawet w 
ciemności Rap dostrzegał fale. Z jego nisko położonego punktu obserwacyjnego wydawały się one 
zielonymi górami, wyższymi od masztu. Nie przestawały nadciągać.
    – Wody! – wychrypiał. Jedynym płynem, jakiego dotąd posmakował, był spływający po jego 
twarzy deszcz zmieszany ze słoną pianą morską, która co kilka minut zalewała go, podobnie jak 
wszystko, co znajdowało się na pokładzie.
    Nagle rozpoznał klęczącego nad sobą włochatego olbrzyma.
    – Ile ono jest warte, głupku?
    Wydawany przez niego świszczący pomruk również był znajomy. Ten głos towarzyszył 
Rapowi w koszmarach.
    – Wody!
    Darad grzmotnął go pięścią w prawe oko. Choć Rap był przemarznięty i odrętwiały, ból okazał 
się nadspodziewanie druzgocący. Na chwilę przesłonił mu cały świat. Miażdżył go, znieczulał na 
wszystko inne i przyprawiał o mdłości.
    Gdy odzyskał w pewnym stopniu jasność myśli, jotunn zademonstrował mu swój wilczy 
uśmiech. Brak przednich zębów – zarówno na górze, jak i na dole – podkreślał wielkość jego kłów.
    – Andor obiecał ci, że znajdziemy sposób, by cię wyciągnąć z tej małej, głupiej łajby. No i 
udało nam się, nie? Mnie się udało!
    – To twój przyjaciel, prawda? – wychrypiał Rap. – Kalkor to stary przyjaciel?
    Darad skinął głową, uśmiechając się szyderczo. Był brzydki jak troll i niemal równie wielki. Z 
każdym z pozostałych członków sekwencyjnej piątki Rap mógłby wdać się w dyskusję, lecz Darad 
był zbyt głupi, by można było odwrócić jego uwagę.
    – I był skłonny wyświadczyć mi przysługę!
    – Jak się z nim spotkałeś?
    – Fart, głupku. Zwykły fart. Mnie słowo przynosi szczęście, kapujesz? Tobie nie! Jesteś mój, 
faunie. Prezent od Kalkora! Powiesz mi swoje słowo.
    – Nie znam...
    Cios w drugie oko był mocniejszy.
    O Bogowie! To było jeszcze gorsze.
    – Thinal sądzi, że znasz. To mi wystarcza – Darad uniósł gruby palec i pogłaskał swe goblinie 
tatuaże. – Będziesz gadał.
    Rap rozpoznał go wśród piratów. To był najważniejszy powód, dla którego wyrwał się 
naprzód jak wariat, by zdemaskować Kalkora. Pojął wówczas, po co jotnarowie przybyli do 
Durthingu. Część jego szaleństwa stanowiła jednak pozostałość morderczego gniewu, który 
odczuwał wcześniej. Gdyby nie to, mógłby po prostu uciec. Byłby w stanie tego dokonać, chyba 
żeby został na miejscu, by pomóc kobietom i dzieciom. Zabrakło tylko kilku sekund, by pobił 
Ogiego. Teraz ponosił zasłużoną karę za utratę panowania nad sobą.
    I za podobną głupotę! Wiedział, że Darad zawsze będzie źródłem zagrożenia – Darad, Andor i 
reszta piątki – sądził jednak, że znajdzie schronienie w Durthingu, pod opieką kilkuset jotnarów. 
Gdyby zrobił użytek z rozumu, który dała mu natura, domyśliłby się, że Darad może zwerbować 
własnych jotnarów. W ten sposób Rap sprowadził na osadę budzącego grozą nordlandzkiego jarla 
i za to zło zasługiwał na większą karę niż mogli mu wymierzyć sami Bogowie.
    Użalanie się nad sobą nie miało mu pomóc, a zdradzenie słowa oznaczałoby natychmiastowe 
utopienie. Nie czuł się jeszcze na to gotowy. Nie w zupełności.
    Udzielił więc Daradowi bardzo obscenicznej wskazówki, której nauczył się od Gathmora. 
Ciosy, które potem nastąpiły, pozbawiły go na chwilę przytomności, co poprawiło jego sytuację.

Pobożność i dowcip zawołany
    
    Skreślił Palec wers groźny i zniknął ze ściany,
    Cała wasza pobożność, dowcip zawołany
    Nie skłonią go, by cofnął jedno słowo swoje,
    Ani łez najobfitsze nie zmyją go zdroje.

Fitzgerald – Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział III

DOKĄD PANI MA UCIEKA?

1

    – Kiwnij głową, jeśli jesteś przytomny – rozległ się szept tuż przy jego uchu.
    Jedynie ból przekonywał Rapa, że w ogóle żyje, skinął jednak lekko głową.
    – Czy możesz się uwolnić?
    Gathmor właściwie nie musiał szeptać, gdyż wicher nie przestawał wyć wśród takielunku i 
każda lina, każdy fragment omasztowania oraz poszycia Krwawej Fali trzeszczały głośno, 
udręczone monstrualnymi falami. Tak czy inaczej, piraci najwyraźniej całkowicie zapomnieli o 
swych jeńcach.
    Rap potrząsnął głową. Morska woda chlusnęła mu w twarz.
    – Jak długo już tu jesteśmy?
    – Około dwóch dni, sądząc po szczecinie na twojej brodzie.
    Gathmor był śmiertelnie blady, a włosy miał pozlepiane od zakrzepłej krwi. Wyraz szaleństwa 
w jego oczach zaniepokoiłby Rapa, gdyby na świecie pozostało jeszcze coś, co mogłoby tego 
dokonać.
    – Czy doszło do walki?
    Rap skinął głową. Słyszał strzępy przechwałek. Widział pokryte krwawymi plamami topory, 
które czyszczono i na nowo ostrzono. Rozpoznał nawet niektóre przedmioty wśród żałosnej garści 
wrzuconych na pokład łupów, które teraz walały się w zęzie: broszki i błyskotki.
    Gathmor wydał z siebie długie westchnienie i zamknął oczy. Rozpieszczał swych trzech 
synów, a żonie okazywał publicznie tak wiele uczucia, jak to tylko zdarzało się u jotnarów. Jego 
ukochany Tancerz Burzy z pewnością był już teraz tylko spoczywającą na plaży stertą popiołów.
    – Myślę, że zostawią nas tutaj na śmierć – wychrypiał Rap.
    Marynarz potrząsnął głową.
    – Chcą nas tylko zmiękczyć.
    Rap umilkł w obawie, że zacznie łkać. Był tak osłabiony! Łatwiej można udawać odwagę lub 
upór, gdy człowiek jest w pełni sił, lecz dnie i noce spędzone w pętach, pragnienie, głód, zimno, 
ból – czuł jak to wszystko osłabia jego wolę. Znacznie trudniej było okazywać hart ducha, gdy 
ciało uległo tak poważnym obrażeniom. Pewną rolę grała także niepewność. Powiedzmy: strach.
    Dalekowidzenie pogarszało jeszcze udrękę Rapa. Przy każdym przechyle na lewą burtę jego 
żebra wciskały się w worek pełen twardych przedmiotów. Były to kamionkowe dzbany z winem. 
Mógł nawet odczytać etykiety. Przechył na prawą burtę powodował, że o jego kolano uderzała 
ciężka beczułka. Wiedział, że zawiera ona soloną wołowinę. Większość ładunku Krwawej Fali 
stanowiły łupy: złoto, drogie kamienie i ozdobne stroje, wepchane w worki i wciśnięte w różne 
dziwne zakątki, większość zniszczona już bądź połamana. Niemniej w zasięgu jego rąk – gdyby 
tylko nie był związany – znajdowało się pod dostatkiem jedzenia i napojów.
    Mógł też obserwować każdy kęs, gdy piraci ucztowali i pili. Jedli dobrze. Nawet kiedy burza 
rozszalała się do ostatnich granic i Rap w każdej chwili spodziewał się zatonięcia Krwawej Fali, jej 
marynarze ze spokojem oddawali się swym zajęciom oraz rozrywkom. Okazanie strachu lub nawet 
rozsądnych wątpliwości byłoby niejotuńskie i na tym statku zapewne groziła za to kara śmierci.
    Rap pomyślał, że jeśli zamiarem Kalkora było go zmiękczyć, to już teraz byłby z niego 
świetny piernat.
    
    Ciemność i zimno... Jeden bryzg słonej wody za drugim i za trzecim... czasem deszcz, co 
pomagało.
    Przetaczanie w różne strony jak po stosie kamieni, aż wydało mu się, że połowę kości ma 
odartych z ciała.
    Pragnienie, potworne męczarnie pragnienia.
    Kopniak w żebra, gdy tylko krzyczał.
    Zgłosiłeś się do tego rejsu na ochotnika, kurzy móżdżku! Czy liczyłeś na luksusową kajutę?
    Głód. Zimno. Pragnienie.
    Paskudzenie własnego ubrania.
    Pragnienie. Zimno. Skurcze dokuczliwe jak rozżarzone węgle.
    Gathmor szepczący:
    – Dlaczego się wtrącałeś? Jeśli wiedziałeś, że to Kalkor, to czemu nie zwiałeś stamtąd w całe 
Zło?
    – Wiedziałem, że przypłynął do Durthingu po mnie.
    – I miałeś nadzieję, że może się tobą zadowolić? Oszczędzić miasto?
    – Możliwe.
    – Czułeś się winny, że przyniosłeś pecha?
    – Możliwe. A ty? Jakiś miałeś powód?
    – Taki sam.
    Pragnienie. Bryzg. Przechył. Zimno. Ciemność...
    Cios albo dwa, gdy tylko Darad przechodził obok. Sprawdzanie miękkości.
    Znowu Gathmor:
    – A więc Kalkor ma teraz jasnowidza. Zostaniesz jego oczyma?
    – Nie!
    Naprawdę, panie Rapie? Przypuśćmy, że złożyłby ci propozycję w tej chwili, panie Rapie? 
Pilot orki, łatwa robota dla jasnowidza. Wystarczy poprowadzić wyprawę niosącą śmierć i gwałty 
nocą w górę rzeki, panie Rapie. Oszukać strażników. Odnaleźć ukryte skarby: złoto pod cegłami i 
dziewice na poddaszu. Dobra płaca: tyle łupów, ile zdoła pan unieść, i tyle kobiet, ile zdoła złapać. 
Czy woli pan przyjąć tę ofertę, czy też zostać tutaj, panie Rapie?
    Może pan się zastanawiać tak długo, jak pan zechce.
    Zabić się, panie Rapie? Zabraknie panu męstwa. Może później, kiedy poczuje się pan lepiej?
    Zimno. Pragnienie. Początki majaczenia. Inos na koniu. Darad i Inos. Andor. Obłąkana 
czarownica Jasna Woda.
    Znowu jedzą. Znowu piją.
    Bryzg za bryzgiem...
    
    Krwawa Fala była niższym, dłuższym i bardziej eleganckim statkiem niż Tancerz Burzy, lecz 
mimo to pozostawała jedynie otwartą łodzią. Na długim statku-orce nie było takich zbytecznych 
luksusów, jak kajuty. Mały trójkątny pomost w pobliżu rufy służył jako stanowisko sterników. 
Wiosło sterowe wymagało przy tej pogodzie dwóch lub więcej mężczyzn, a jeśli wiatr uderzyłby 
wprost w burtę Krwawej Fali, statek natychmiast przechyliłby się na bok. Pod tym maleńkim 
pomostem znajdowało się jedynie w miarę osłonięte miejsce na pokładzie. Jarl Kalkor rozwiesił 
tam swój hamak. Miał tam również krzesło. Tron. Gdy nie spał, siedział na nim w znudzonej pozie. 
Rzadko się do kogokolwiek odzywał. Czekał, aż nadejdzie pogoda, przy której łatwiej będzie 
zabijać.
    Marynarze wybierali wodę ze statku, przygotowywali jedzenie i czyścili broń, najczęściej 
jednak wylegiwali się bezczynnie. Sztorm z pewnością dokądś ich zaniesie. Nie mieli na to 
wpływu. Wiosłowanie było podczas podobnej pogody niemożliwe. Tuż przed nimi mogły kryć się 
skały, lecz jotnarowie nigdy by nie przyznali, że czują strach.
    Mimo zawodzenia wiatru i siekącego deszczu, tylko nieliczni mieli na sobie coś więcej niż 
skórzane bryczesy. Ich brody i włosy powiewały szaleńczo na wietrze bądź też zlepiały się, 
tworząc przemoczone sploty barwy srebra, złota lub nawet miedzi. W ich wyglądzie było coś 
obłąkanego, bezlitosnego, zwierzęca dzikość sprawiająca, że Rap uwierzyłby w otaczającą ich 
sławę nawet gdyby nie potwierdzał jej ładunek. Ich rozmowy przypominały wywodzące się z 
koszmaru majaczenia. Był skłonny przełknąć każdą opowieść o podobnych ludziach. 
Rywalizowali ze sobą w okrucieństwie i chcieli prześcignąć się nawzajem w nieludzkich czynach. 
Litość byłaby dla nich czymś gorszym od tchórzostwa. Brutalność stanowiła ich credo i ich 
ambicję.
    Nie miał wątpliwości, że pozabijali w Durthingu wszystkich, których tylko zdołali dopaść: 
kobiety, dzieci, a nawet małych, nieszkodliwych gnomów. Podsłuchał dowcipy o tym, jak trudno 
zmyć krew gnoma z topora.
    I ich postawa okazała się skuteczna! Kalkor stracił w Durthingu tylko jednego człowieka – 
tego, którego zabił Brual – choć w osadzie była wystarczająca liczba zdolnych do walki mężczyzn, 
by stawić opór. Mogli odpędzić napastników kamieniami, a przynajmniej sprawić, by zapłacili za 
swą rozrywkę, lecz otaczająca statek-orkę sława sprawiła, że zrezygnowali i w ten sposób sami 
stali się częścią legendy. Okrucieństwo karmiło się okrucieństwem.
    Kim jednak był Rap, by ich osądzać? Jedynie przybycie Kalkora powstrzymało go przed 
zbiciem Ogiego na kwaśne jabłko. Krępego Ogiego, który zapewne naprawdę wierzył, że oddaje 
przyjacielowi przysługę, aranżując dla niego walkę, choć jednocześnie mógł się wzbogacić, 
stawiając czernego konia. Typowy imp! Rap nie stracił panowania nad sobą od chwili, gdy w 
wieku trzynastu lat złamał Githowi szczękę, lecz w jego wnętrzu nadal czaiło się szaleństwo. Miał 
zamiar poturbować Ogiego i powstrzymał go przed tym jedynie przypadek. Kalkor być może 
częściej odczuwał podobne żądze, lecz w żyłach Rapa płynęła ta sama jotuńska krew.
    Przebywał na tym samym statku.
    I być może stał się teraz jednym z załogi.

2

    Mocne ręce wyciągnęły Rapa z jego ciasnego kąta i rozwiązały sznury. Był tak odrętwiały, że 
nie potrafił chwycić pucharu, który mu podano, przytknął mu go więc do warg jasnowłosy olbrzym 
o wełnistej brodzie, który nie wyglądał na wiele starszego od Rapa i tak bardzo przypominał jego 
starego przyjaciela Kratharkrana, tak że z początku faun myślał, iż ma halucynacje. Kratharkran 
jednak z pewnością przebywał w domu, w Krasnegarze, i zarabiał na życie uczciwą pracą. Ten 
młody jotunn był mordercą. Odnosił się do brudnego i cuchnącego jeńca ze zrozumiałą niechęcią.
    Na szczęście, choć sztorm dobiegał końca, świeżego powietrza nadal było pod dostatkiem. 
Niebo pojaśniało. Rap mógłby teraz widzieć oczami niemal równie dobrze, jak bez ich użycia, 
gdyby nie fakt, że oba niemal całkowicie zamykała mu opuchlizna, dzięki okazjonalnym 
pogawędkom z Daradem. Fale nie uspokoiły się jednak. Mogły się utrzymywać jeszcze przez kilka 
dni. Świeże powietrze, deszcz i zimno. Był tak słaby, że prawie nie miał siły dygotać.
    – Jarl chce z tobą porozmawiać – oznajmił młody kolos. Podobnie jak Kratharkran, 
przemawiał nieoczekiwanie wysokim głosem. – Czy dasz radę pójść?
    Rap potrząsnął głową. Nawet to przyszło mu z trudnością. Wraz z wypiciem wody do jego 
cierpień doszły nudności. Trzeba było pić wolniej. Najwyraźniej nie mieli jeszcze zamiaru dać mu 
jeść. W tej chwili nie przejmował się tym zbytnio.
    Marynarz podniósł się, chwycił Rapa za stopy i pociągnął go w stronę rufy wąskim przejściem 
między ławami wioślarzy. Niestety tam właśnie leżały wiosła, gdy z nich nie korzystano, i choć 
było gdzie postawić stopę, męskie ramiona nie mogły się przecisnąć. Rap podskakiwał na piórach i 
przeciwwagach wioseł. Pierwszy odcinek trasy prowadził w dół, a drugi w górę, albowiem 
Krwawa Fala kontynuowała swą podróż po szarozielonych wzgórzach Mórz Letnich. Gdy 
patykowaty jotunn dotarł na rufę, puścił stopy Rapa, złapał go za ramiona, podźwignął i ustawił tak, 
że ten na wpół klęczał, a na wpół siedział na deskach pokładu.
    – Dziękuję, Vurjuku – odezwał się Kalkor. – Nie zapomnij umyć rąk.
    – Tak jest!
    Młody pirat uśmiechnął się i oddalił dumnym krokiem, kołysząc się z wprawą, by utrzymać 
równowagę, gdy statek ponownie wzniósł dziób ku niebu.
    Rap nie potrafił nawet zapanować nad swym pogrążonym w szalonym wirowaniu umysłem, a 
co dopiero nad haniebnie bezużytecznym ciałem. Osunął się na podkład u bosych stóp jarla niczym 
kupa śmieci. Pragnął stanąć na nogach jak mężczyzna, lecz jego godne pogardy mięśnie nie chciały 
słuchać rozkazów. Nie robiły nic poza drżeniem. W dłoniach zaczął odczuwać pulsujący ból.
    Kalkor spoczywał nad nim na swym tronie we władczej pozie. Wyciągnął pokrytą 
zrogowaciałą skórą stopę i uniósł nią głowę Rapa, by móc przyjrzeć się spustoszeniom.
    – Darad?
    – Tak, jarlu.
    – To wystarczy, by odebrać człowiekowi apetyt.
    Kalkor pchnął z powrotem w dół przedstawiającą przykry widok twarz, nadal posługując się 
stopą.
    Prywatna nora jarla była zapchana worami i belami. Rap zbadał je już dawno. Stwierdził, że 
zawierają najwartościowsze z łupów. Pomost na górze znajdował się zbyt nisko, by mężczyzna z 
którejś z wysokich ras mógł tam stanąć prosto. W gruncie rzeczy nie był nawet wystarczająco 
wysoki dla tronu jarla Kalkora.
    Mebel ten musiał ongiś należeć do jakiegoś króla albo może biskupa. Był wielki, ozdobnie 
rzeźbiony, wysadzany klejnotami, pokryty emalią i filigranowymi złotymi ornamentami oraz 
wyściełany pięknym, szkarłatnym aksamitem. Wysokie oparcie skrócono jednak toporem, by 
zmieściło się pod niskim pomostem, połowa klejnotów zniknęła, a aksamit był poplamiony i 
zbutwiały od słonej wody. Nawet nogi zostały rozłupane w miejscach, w których tron przybito do 
pokładu, żeby się nie ślizgał.
    Był teraz własnością półnagiego jotuńskiego pirata, który siedział na nim rozwalony, 
spoglądając z pogardliwym rozbawieniem na nieszczęsnego półtrupa rzuconego przed chwilą do 
jego stóp. Kalkor wyglądał dokładnie tak, jak Rap widział go w zaklętej wnęce: rosły, młody i 
wszechpotężny. Jego włosy koloru białego złota zwisały ciężko niczym metalowa płyta. Brwi 
przypominające skrzydła białej mewy wznosiły się w wyrazie ironii na opalonej na brąz twarzy 
odznaczającej się surowym pięknem oraz diabolicznym okrucieństwem. W przeciwieństwie do 
pozostałych mężczyzn na pokładzie, jarl nie miał żadnych tatuaży.
    Rap nigdy dotąd nie widział tak intensywnie błękitnych oczu. Gorzały one niczym skrawki 
nieba, pełne chłodu i śmiercionośnego ognia. Uśmiechały się radością obłędu. Pomniejsi 
jotnarowie, jak Gathmor, mogli wywoływać u siebie morderczy szał. Kalkora nigdy on nie 
opuszczał.
    I ten notoryczny morderca – Kalkor, jarl Garku – był dalekim kuzynem królowej Inosolan oraz 
podobno właścicielem słowa mocy przekazanego przez ich odległego wspólnego protoplastę, 
czarodzieja Inissa.
    – Ty jesteś Rap.
    – Tak, jarlu.
    Mówienie sprawiało mu ból. Milczenie mogłoby sprawić większy.
    – Mam kilka pytań – oznajmi Kalkor. Krzyczał, gdyż Krwawa Fala wspięła się na chwilę na 
szczyt wysokiej, zielonej fali, a wicher zagwizdał wśród takielunku, miotając deszczem 
zmieszanym ze szczypiącą słoną pianą. Nawet pokryty dachem zakątek jarla nie chronił go przed 
zmoknięciem.
    – Odpowiesz na nie zgodnie z prawdą.
    Krwawa Fala opuściła dziób i rozpoczęła długi zjazd do następnej wodnej doliny.
    Rap skinął głową. Omal nie upadł do tyłu. Zdołał wykrztusić kolejne:
    – Tak, jarlu.
    W dolinach było spokojniej, nie musiał więc krzyczeć.
    Nagle padł na niego jakiś cień. Spojrzał w górą swym dalekowidzeniem. Majaczył nad nim 
przypominający trolla Darad z potwornym grymasem na twarzy. Musiał się nachylić, by zajrzeć 
pod pomost sternika. Trzymał się jego brzegu ogromną, owłosioną łapą, by nie stracić równowagi. 
Porastające jego ramiona włosy poruszały się na wietrze niczym dojrzały jęczmień.
    Kalkor wbił teraz wzrok w przybysza; w jego spojrzeniu było tyle samo pogardy co 
poprzednio, gdy patrzył na Rapa.
    – Obiecałeś, że będzie mój! – ryknął Darad.
    – Naprawdę?
    Kalkor odczekał chwilę, po czym powtórzył nieco ostrzejszym tonem:
    – Naprawdę?
    – Tak! Powiedziałeś, że będzie mój. Dałeś mi go! Jako prezent!
    – Nie przypominam sobie. Jesteś tego pewien?
    Kalkor nie podniósł głosu bardziej niż było konieczne, by dał się on słyszeć na wietrze. Jego 
spokojny uśmiech nie zmieniał się ani na jotę, poza chwilami, gdy deszcz bądź piana wodna 
spryskiwały mu twarz. Darad zapewne posiadał niewiele więcej inteligencji niż wygłodniały pies i 
w najmniejszym stopniu nie dbał o czyjekolwiek życie. Najwyraźniej jednak własny los nadal był 
dla niego ważny, gdyż cofnął się przed nie wypowiedzianą groźbą Kalkora.
    – No więc... tak mi się zdawało, jarlu. Musiałem cię źle zrozumieć.
    – Często ci się to zdarza, Wilku. Prawda?
    Niewiarygodne, ale wielkolud skulił się jeszcze bardziej.
    – Nie, jarlu. To znaczy, tak jarlu... Chciałem powiedzieć, że już więcej tego nie zrobię.
    – Z pewnością ci tego nie radzę.
    Darad zawahał się. Poruszył wargami.
    – Ale pamiętaj o jednym, jarlu – warknął wreszcie. – To kłamca! Okłamie cię.
    – Nie sądzę.
    Olbrzym zawahał się, zakłopotany. Rozumiał, że nakazano mu odejść, nie chciał jednak tego 
uczynić i pozwolić, by Rap gadał o czarodziejach, a także Sagornie, Thinalu, Andorze i Jalonie. 
Czy naprawdę liczył na to, że Kalkor porwie dla niego Rapa z jotuńskiej osady i nie zechce się 
dowiedzieć po co?
    – Do tego jest obłąkany. Zwidują mu się różne rzeczy.
    – Daradzie – powiedział Kalkor tym samym swobodnym tonem, co uprzednio. – Mam w 
zwyczaju dawać gościom prezenty, gdy mnie opuszczają. Czy chciałbyś wybrać sobie coś teraz? 
Coś ciężkiego?
    Potwór potrzebował chwili na zrozumienie tych słów. Następnie jego oczy zwróciły się ku 
szeregom zielonych wzgórz maszerującym obok statku.
    – Do Pandemii ma północ – poinformował go Kalkor. – Nie mogę ci wskazać kierunku 
dokładniej, bo sam go nie znam.
    Darad odwrócił się i pomknął wzdłuż przejścia.
    Błękitne oczy ponownie spojrzały na Rapa. Spokojny uśmiech zabrzmiał tak, jakby jarl chciał 
z nim dzielić wesołość. Byłoby jednak niebezpiecznie przyjąć podobne założenie.
    – Widzę, że muszę ci zadać więcej pytań niż mi się zdawało. Jego głupota jest odrażająca. No 
więc... czy widziałeś kiedyś coś takiego?
    Jarl sięgnął ręką za plecy i wydobył stamtąd makabryczny przedmiot, którego Rap dotąd nie 
zauważył. Jego rączkę stanowił drewniany cylinder, krótki i gładki, być może nawet wygładzony 
wskutek długotrwałego używania. Do jednego końca przytwierdzono wiele cienkich łańcuchów, 
każdy długości mniej więcej ramienia mężczyzny. Wyglądały jakby zanurzono je w czarnym 
błocie. Do maleńkich ogniw wciąż przylegały ciemne kulki.
    Rap był w stanie jedynie potrząsnąć głową. Głos odmówił mu posłuszeństwa. Oblizał sól ze 
swych warg.
    – Ten tutaj jest chyba krasnoludzkiej produkcji, ale impowie używają takich w swych 
więzieniach. A także wypróbowują na żołnierzach, co uważam za absurd! Jeśli facet się nie 
sprawdza, trzeba go zabić i znaleźć innego. Po co się wygłupiać? Tak, to impijska kara. Jotnarowie 
nie uciekają się do podobnego barbarzyństwa.
    Brwi o kształcie mewich skrzydeł uniosły się pytająco.
    – Nie, jarlu.
    Kalkor rozpromienił się.
    – Nieprawidłowa odpowiedź! Tak, jarlu! Niczym nie usprawiedliwione okrucieństwo 
niekiedy bywa przydatne. Ostatecznie trzeba podtrzymywać swą reputację. Niemniej to brudna 
robota i lepiej wykonywać ją na lądzie. Znaleźć odpowiednie drzewo, zawiesić na nim delikwenta 
za nadgarstki... Ludzie ustawiają się w kolejce. Wygrywa ten, kto go zabije. Jeszcze nie widziałem 
takiego, który przeżyłby więcej niż dwadzieścia dwa uderzenia, ale rekordzistą był dość już 
postarzały biskup, który nie chciał się rozstać z ukrytym przez siebie niewielkim skarbem. Ty 
mógłbyś spisać się lepiej. Jak sądzę, pięć uderzeń może okaleczyć człowieka na całe życie. Jeśli 
robi się to z entuzjazmem, łańcuchy tną aż do kości. Rozumiesz?
    – Tak, jarlu.
    – A więc, faunie, zadam ci kilka pytań, a ty mi na nie odpowiesz. Potrafię bardzo dobrze 
wykrywać kłamstwa. Za każde z nich zarobisz jedno uderzenie kota o dziewięciu ogonach. Bądź 
grzeczny, a nie zrobię ci krzywdy. Mogę cię zabić, ale uczynię to szybko. No więc, czy rozumiesz 
zasady?
    – Tak, jarlu. Przepraszam... czy mogę napić się wody?
    – Nie. Pierwsze pytanie: Kto jest królem Krasnegaru?
    – Nie ma króla. Holindarn nie żyje.
    Kalkor skinął głową. Wyglądał na zadowolonego, jak gdyby Rap potwierdził wieści 
przekazane przez Darada. Dotąd o tym nie wiedział, najwyraźniej więc list Foronoda do niego nie 
dotarł.
    Czy rządca domyślał się, kogo zaprasza do Krasnegaru? A może uważał panowanie Kalkora 
za nieuniknione i chciał wkraść się w jego łaski najszybciej jak tylko można? Kalkor nie był zbyt 
łaskawy. Stopy zaczynały boleć Rapa jeszcze bardziej niż dłonie.
    – Drugie zadanie: Opisz Inosolan.
    Rap odetchnął głęboko. Zestawił cierpienia towarzyszące obdzieraniu żywcem ze skóry z 
prawdopodobnym faktem, że nic, co mógłby powiedzieć, nie będzie miało najmniejszego 
znaczenia... ale jego usta zaczęły już mówić. Tchórzostwo nosiło tysiąc masek. Jeśli nawet 
nadawało się nazwę wyczerpania, słabości, wystawienia na zimno i „to i tak nic nie zmieni”, nadal 
pozostawało tchórzostwem. Mimo to, zabrakło mu męstwa, by przestać mówić.
    – Wzrostu pośredniego między impijką a jotunką. Włosy koloru złota... ciemniejszego złota 
niż... no więc, widzi pan tego faceta zszywającego but? Mniej więcej tego odcienia. Zielone oczy. 
Szczupła, Jeździ konno i...
    – Interesuje mnie tylko jej ciało. Czy jest piękna?
    – Tak, jarlu.
    – Patrz na mnie, kiedy mówisz. Pokaż mi, jak duże ma piersi. Hm. Wolę większe. Czy jest 
dziewicą?
    – Nie wiem!
    Rapowi niemal udało się krzyknąć.
    Kalkor zachichotał cicho. Ostre, szafirowe ognie ani na chwilę nie odwracały się od twarzy 
Rapa.
    – Władasz nadprzyrodzonym dalekowidzeniem, prawda?
    – Ja? Nie, jarlu.
    – To jedno, Rap! Ostrzegałem cię! Jedno uderzenie. Czy potrafisz nad nim panować, włączać 
je i wyłączać, kiedy zechcesz?
    – Czasami – wymamrotał Rap. Darad miał tyle rozumu co śledź. Wygadał o wiele za dużo z 
punktu widzenia własnego dobra. Podobnie jak Gathmor, Kalkor nigdy dobrowolnie nie rozstanie 
się z jasnowidzem.
    – To niełatwe, co? A więc jesteś dyskretny? Czy ją kochasz?
    – Inos? Czyją kocham? Ja? Byłem... Nie, oczywiście, że nie!
    – To już dwa.
    – Jakie dwa? – warknął Rap.
    Ból wywołany ciosami tych łańcuchów w żadnym wypadku nie mógłby być gorszy od tego, 
który zaatakował jego dłonie teraz, gdy powróciła do nich krew. A stopy... O Bogowie!... jego 
stopy...
    – Dwa kłamstwa, dwa uderzenia.
    Kalkor pomachał lekko biczem, pozwalając, by łańcuchy zakołysały się z brzękiem niczym 
wahadła.
    Przeszyty nagłym, dogłębnym szokiem Rap zapomniał o bólu dręczącym jego dłonie i stopy.
    – Nie! Byłem chłopcem staj...
    O Bogowie! Kochał Inos?
    Kalkor potrząsnął ze zdumieniem głową.
    – Nie wiedziałeś o tym? Nie zdawałeś sobie sprawy? Jakie to słodkie! Serce mi krwawi, 
rzygać mi się chce. Rap, cofam te „dwa”! Nie czułem się równie wzruszony od chwili, gdy pretor 
Clastralu zaoferował mi swe córki. Wyjaśnijmy to sobie jednak. Pożądasz Inosolan?
    Rap skinął głową, zbyt wstrząśnięty, by mówić. Jak się ośmielił? A więc to dlatego hołubił to 
szalone marzenie, że odnajdzie do niej drogę? Chciał być jej kochankiem, a nie jedynie sługą? 
Pocałowała go kiedyś, a potem pozwoliła mu oddać pocałunek. Trzymali się za ręce. Szczenięca 
miłość! Beznadziejna miłość. To było nie do pomyślenia. Ona była królową, a on zwykłym 
kmiotkiem. Przez cały ten czas sam siebie oszukiwał. Bogowie, Bogowie!
    I to dlatego był tak podenerwowany, kiedy zobaczył w magicznym zwierciadle mężczyznę 
wychodzącego z jej namiotu. Był zazdrosny! Dureń! Dureń! Dureń!
    A Kalkor obserwował go z pogardliwym rozbawieniem, jak gdyby był w stanie odczytać całe 
to zatrważające objawienie, jakiego doznał Rap.
    – Pożądasz jej mocniej niż jakiejkolwiek innej kobiety?
    – Tak, jarlu.
    Na Moce, to była prawda!
    – Cóż, to zachęcające, ale nie wiem, na ile można polegać na guście fauna. Gdzie ona jest 
teraz?
    – Nie wiem.
    Wydawało się, że jaskrawoniebieskie oczy zalśniły jeszcze jaskrawiej. Kalkor zmarszczył 
brwi, wpatrując się z uwagą w Rapa. Odczekał chwilę, podczas gdy statek wspinał się na kolejny 
pokryty pianą grzbiet fali, po czym z uwagą podjął kolejną próbę:
    – A w przybliżeniu?
    – Zapewne w Zarku, proszę pana. Porwała ją czarodziejka, która była dżinniją.
    Jarl był zaskoczony.
    – Naprawdę? A ja myślałem, że Wilk oberwał w łeb o jeden raz za dużo! Skąd znałeś moje 
imię?
    – Widziałem pana... w... zaklętej wnęce.
    Rap musiał siłą wyduszać z siebie słowa. Ból paraliżował go, a stawał się coraz silniejszy. 
Jego ramiona i uda same w sobie byłyby źródłem udręki, lecz niemal nie zwracał na nie uwagi ze 
względu na cierpienia, jakich dostarczały dalsze części kończyn.
    – Czy wiesz, w której części Zarku przebywa?
    – W Arakkaranie, proszę pana.
    – Teraz już są dwa, Rap! A naprawdę?
    Rap usiłował się skupić. Zaledwie zdołał przemówić, zamiast po prostu zacząć krzyczeć.
    – Czarodziejka powiedziała, że jest z Arakkaranu.
    – A nie sądzisz, by Inosolan tam teraz była. Dlaczego?
    Rap był zbyt wstrząśnięty i obolały, by wymyślić jakieś przekonujące kłamstwa. Zdał 
chaotyczną relację ze swego spotkania z Jasną Wodą i Zinixem. Opowiedział, jak opiekunowie 
próbowali wykraść Inos czarodziejce i sobie nawzajem. Spodziewał się, że jarl wyrzuci go za burtę 
za opowiadanie podobnych bajek – co stanowiłoby błogie wyzwolenie – lecz, choć było to 
zdumiewające, Kalkor najwyraźniej mu uwierzył.
    Pytania uderzały w cel niczym strzały. Rap udzielał odpowiedzi ochrypłym głosem. Wszystko 
stało się zamazaną plamą. Opisz milflorski port... Ilu ludzi liczy krasnegarska armia... Naciągał 
prawdę, jak tylko mógł, aż wreszcie Kalkor potrząsnął lekko głową i oznajmił:
    – Dotarliśmy już do pięciu, Rap. Wydawało mi się, że cię ostrzegałem. Obawiam się, że 
mówimy teraz o poważnych obrażeniach. Następne pytanie...
    Jego instynkt dotyczący prawdy i fałszu wydawał się nieomylny, choć twarz Rapa była tak 
poobijana, że z pewnością bardzo trudno było coś o niej odczytać, a do tego wiatr często porywał 
słowa z jego warg. Rachunek wyniósł „dziewięć!”, zanim Rap porzucił wszelkie dalsze próby 
oszukiwania. Od tej chwili pozwolił swemu językowi paplać. Nie dbał już o nic. Ból w dłoniach i 
stopach doprowadzał go do szaleństwa. Gdyby starczyło mu sił, wdrapałby się na burtę statku, by 
się utopić.
    Musiał zemdleć, gdyż później przypominał sobie, że mówił, leżąc na pokładzie z 
posiniaczonym policzkiem przyciśniętym do zimnych, mokrych desek. Po chwili wyczuł przed 
swym nosem dwie olbrzymie, brudne stopy, z których niczym dodatkowy maszt wyrastał młody 
Vurjuk.
    – ...doprowadź go do porządku – mówił Kalkor. – Czy dasz radę pociągnąć go na linie, nie 
zabijając?
    – Mogę spróbować, jarlu.
    – No więc, załatw się z tym szybko. Znajdź mu potem jakieś łachy. Chcę, żeby jeszcze trochę 
pożył.
    – Turniej biczowania?
    W głosie Vurjuka brzmiał chłopięcy entuzjazm.
    Jarl Kalkor nie odpowiadał na zuchwałe pytania. Wyraz jego oczu wystarczył, by chłopak 
wybeczał: „Tak jest, jarlu!” i pognał wykonać rozkazy.
    Gdy już go rozebrano, przeciągnięto na nowe miejsce, wytarto, ubrano, napojono i 
nakarmiono, Rap ze zdumieniem przekonał się, że wciąż żyje, choć wolałby, żeby tak nie było. 
Nadal nie był w stanie chodzić, poczołgał się jednak w stronę rufy, ku miejscu gdzie leżał Gathmor, 
by dać mu się napić. Następnie przywlókł tam topór, który był jedynym ostrym narzędziem 
znajdującym się w rozsądnej odległości. Przekonał się, że nawet ten przedmiot trudno mu było 
utrzymać w groteskowo spuchniętych dłoniach. Jotnarowie z pewnością zauważyli, co robi, nie 
wtrącali się jednak. W chwili, gdy pękły ostatnie z więzów Gathmora, Rap był tak wyczerpany, że 
nie mógł dokonać niczego więcej. Zasnął natychmiast, mniej więcej w tym samym miejscu, w 
którym leżał poprzednio.

3

    Obudzono go kopniakiem i kazano zgłosić się do jarla.
    Zataczając się i potykając, pognał na rufę. Nowy rytm ruchów statku dezorientował go. W 
jego stanie nie sposób było uniknąć przewracania się, zdołał jednak padać jedynie na nieożywione 
przedmioty: wiosła, ławy i kadzie. Wylądowanie na śpiącym jotunnie mogłoby go kosztować 
utratę połowy zębów.
    Słońce właśnie wzniosło się na błękitne, obiecujące niebo. Wiatr był silny, lecz już nie 
niebezpieczny. Krwawa Fala mknęła na północ, niesiona resztkami sztormowej fali. Nawet 
skrzypienie drewna i olinowania brzmiało teraz weselej. Może dzisiaj po raz pierwszy od czasów 
Durthingu zdoła się wytrzeć do sucha? Potem dotarł na rufę i padł na kolana przed tronem, na 
którym Kalkor sadowił się właśnie wygodnie.
    Przez kilka minut jarl ignorował Rapa. Grzebał w skórzanej torbie, szukając czegoś. Na całym 
statku ludzie poruszali się, wstawali, przeciągali, drapali i przeklinali.
    – Zwiń to.
    Jarl wskazał na hamak, Rap podniósł się więc i zajął nim. Nie mógł się wyprostować pod 
niskim pomostem, lecz w obecnym stanie miał na to bardzo niewielką ochotę. Był drżący i słaby 
jak chory kotek. Chwiał się na nogach, gdy tylko statek się zakołysał.
    Wetknął hamak i koc na szczyt góry łupów, zanim jednak zdążył u powrotem uklęknąć – lub 
po prostu przewrócić – Kalkor wyciągnął ku niemu dłoń. Rap popatrzył na jej zawartość z niemym 
niezrozumieniem, po czym spojrzał w oczy jotuna wyrażające pełną arogancji pogardę.
    – Za każde skaleczenie stracisz jeden palec.
    Była to ponad wszelką wątpliwość brzytwa. Nadal wytrzeszczając oczy, Rap wziął ją w rękę i 
otworzył. Ujrzał najznakomitsze stalowe ostrze, jakie w życiu widział, z pewnością krasnoludzkiej 
produkcji. Wypróbował je. Zanim zdążył cokolwiek poczuć, z jego kciuka spływały już maleńkie 
kropelki krwi.
    – Idiota? – rzucił Kalkor. – Cóż, znasz zasady. Do roboty.
    Dłonie Rapa nadal były zesztywniałe i opuchnięte. Jeśli nawet przedtem mu nie drżały, teraz z 
pewnością sytuacja się zmieniła. Zbliżył się do tronu i spróbował wesprzeć głowę o belki pomostu. 
Gdyby był odrobinę wyższy, mógłby nawet oprzeć o nie ramiona. Nachylał się nad Kalkorem o 
wiele za nisko, by mógł się czuć wygodnie, czy nawet swobodnie pracować. Jarl odsłonił przed 
nim twarz... i szyję.
    Dlaczego nie miałby po prostu poderżnąć mu gardła?
    Błękitne jak niebo oczy Kalkora zalśniły złowieszczo. Wiedział, o czym pomyślał Rap. 
Uśmiechnął się do niego czule niczym kochanek. Kiedy przemówił, jego głos brzmiał bardzo 
łagodnie.
    – Niech ci się nawet nie śni.
    Ogolenie kogoś na sucho na podskakującym, kołyszącym się statku, gdy samemu drżało się z 
osłabienia, a najdrobniejsze draśnięcie miało oznaczać okaleczenie – gdyż groźby Kalkora nigdy 
nie mogły być czcze – stanowiło całkowicie niewykonalne zadanie. Sama ta perspektywa sprawiła, 
że pot zalał Rapowi całe ciało. Było to absolutnie, całkowicie, obłąkańczo niemożliwe! Równie 
dobrze można by go poprosić, by pofrunął do Zarku.
    – Daję ci jeszcze jakieś pięć sekund – rzucił Kalkor.
    Rap ujął go za nos i uniósł mu twarz. Jotunn wyciągnął górną wargę i Rap musnął ją brzytwą. 
Tym razem nie kosztowało go to utraty palca. Wytarł brzytwę o rękaw i przygotował się do 
następnej próby. Kalkor nie golił się już od kilku dni. Jego złocisty zarost był długi i twardy, a 
skóra sucha i zaskakująco miękka. Twarz Rapa ociekała potem, podobnie jak całe jego ciało. Nie 
mógłby być bardziej mokry nawet gdyby przed chwilą wyszedł z morza.
    Dlaczego nie miałby po prostu poderżnąć Kalkorowi gardła? Jarl był potworem, mordującym, 
gwałcącym i rabującym monstrum, które nie miało sobie równych. Nawet cała ta zabawa w golenie 
stanowiła formę tortury. Załoga będzie się przyglądać i śmiać – a także podziwiać odwagę swego 
wodza. Rap miał szansę uczynienia świata bezpieczniejszym dla ludzi. Każdy, kto miał choć 
trochę przyzwoitości, z radością poświęciłby za to życie. Kłopot w tym, że mógł nie zdążyć dobiec 
do relingu na czas, by mieć łatwą śmierć, a jeśli schwytają go pozostali jotnarowie, jakie 
niewyobrażalne męki będą mogli mu zadać?
    Kalkor przyglądał się mu z senną pogardą. Wyglądał na w pełni zrelaksowanego. Siedział 
rozparty na swym tronie, pozwalając, by golił go nowy niewolnik. Dalekowidzenie mówiło jednak 
Rapowi, że jest to fałszywe wrażenie, oczy jarla były na wpół zamknięte, lecz czujne, a choć jego 
dłonie zwisały luźno i bezwładnie, mięśnie ramion miał napięte mocno jak stal. Jarl Kalkor nie był 
obojętnym, gotowym na samobójstwo bohaterem, za jakiego chciał uchodzić.
    Rap zdał sobie sprawę, że przestał oddychać. Zamarł na chwilę, by podjąć tę czynność na 
nowo. Otarł czoło, choć pot nie zalewał mu oczu, które wciąż były opuchnięte i widziały słabo. 
Podczas pracy trzymał je zamknięte.
    Kalkor nie przestawał go obserwować.
    – Pasek do ostrzenia? – wychrypiał Rap.
    – W torbie.
    Rap wydobył go i zaczął ostrzyć brzytwę. Gdy był już gotowy wznowić golenie, Kalkor 
odchylił głowę do tyłu, odsłaniając gardło.
    – Opowiedz mi o Daradzie i tej jego klątwie. Rap naciągnął mocno skórę koniuszkami palców 
i ściął zgrabnym ruchem baki. Cięcie byłoby takie łatwe, a świat stałby się o tyle lepszy! Nie 
pamiętał, co mówił wczoraj Kalkorowi o Daradzie.
    – Jest ich pięciu.
    Musiał uważać na grzbiety bałwanów. Krwawa Fala miała paskudny zwyczaj szarpania rufą, 
gdy mijała ich szczyty i wiatr uderzał w jej kadłub. Jeśli nie zachowa równowagi, z całą pewnością 
straci palec.
    – Tylko jeden może istnieć w danej chwili. Byli bandą dzikich dzieciaków. Jakieś sto lat 
temu...
    Tak łatwo byłoby go zabić. Czyż nie miał dosyć męstwa? Nie czuł się właściwie winny z 
powodu Yggingiego, a ten jotunn był od niego tysiąc razy gorszy. Podjąć próbę i tyle! Uniósł brodę 
Kalkora pod dogodniejszym kątem. Opierał się głową o belkę. Drzazgi wczepiały się mu we włosy. 
Byłoby mu łatwiej, gdyby mógł stanąć prosto. Bez ostrości dalekowidzenia zadanie byłoby 
niewykonalne.
    – Każdy z piątki ma jakiś talent... – wydawało się teraz, że brzytwa ślizga się mocniej i to nie 
dlatego, że nie była naostrzona. Kalkor również zaczął się pocić. Starał się sprawiać wrażenie, że 
siedzi na tronie spokojny i zrelaksowany, w rzeczywistości jednak stawał się coraz bardziej spięty. 
Na jego czole i piersi pojawiła się lśniąca warstewka wilgoci. Czy ta próba trwała dłużej niż jarl się 
tego spodziewał? Zapewne oczekiwał, że Rap skaleczy go za pierwszym albo drugim ruchem... Jak 
dotąd wszystko szło dobrze. Połowa roboty za nim. Najprawdopodobniej Kalkor zamierzał 
zakończyć zabawę, gdy liczba zacięć osiągnie dziesięć. Bezpalcy jasnowidz byłby łatwiejszy do 
upilnowania. Jeśli jednak chciał okaleczyć Rapa w podobny sposób, zrobi to i tak, bez względu na 
to, ile razy ten go skaleczy. Łatwiej było mówić podczas ostrzenia niż golenia.
    – Darad nie musi wzywać pomocy zbyt często i dlatego się postarzał. Zostaje zbyt długo. 
Thinal, z drugiej strony, ciągle jest tylko chłopakiem.
    Rap złapał Kalkora za ucho. Pociągnął odrobinę mocniej, niż było to konieczne.
    To nie była zabawa, lecz pułapka. Jotunn nie oczekiwał zacięć, ale ataku. Tego, że Rap 
spróbuje poderżnąć mu gardło. Jeszcze trochę naostrzyć.
    – Minstrel Jalon, artysta... – mówił bez zastanowienia. Nie miał nic przeciwko temu, że 
zdradza wielki sekret grupy. Nie był nic winien żadnemu z jej członków. Jedyną sprawą, którą 
pominął, było słowo mocy. Kalkor miał już jedno i mógł poczuć pokusę zostania adeptem. 
Niewykluczone też, że wyciągnąłby słowo i z Rapa. Trzy słowa czyniły człowieka magiem. Myśl o 
Kalkorze jako magu mroziła krew w żyłach.
    Andor mówił, że talentem jarla jest umiejętność walki. Czy ktoś będący jedynie 
nadprzyrodzonym geniuszem, zaatakowany brzytwą, potrafiłby się obronić nawet jeśli atak 
przypuszczono by z tak niewielkiej odległości? Być może. Najprawdopodobniej. A więc Kalkor 
nie był tak bezbronny, jak się zdawało. Gdyby Rap spróbował pomścić Durthing, jotunn potrafiłby 
go powstrzymać.
    Przy tym jarl naprawdę się teraz pocił. Utrudniało to golenie, ale Rap miał czasu pod 
dostatkiem. Zaczynał sądzić, że może zwyciężyć w tej grze, chyba że Kalkor będzie celowo 
oszukiwał przez poruszanie się. Jak dotąd jednak grał uczciwie. Rap ostrzył brzytwę po niemal 
każdym pociągnięciu, by przedłużyć sprawę.
    – Sagorn jest mędrcem...
    – Mniejsza o niego. Opowiedz mi raz jeszcze, co widziałeś we wnęce.
    – Za którym razem? Pan, smok czy goblin?
    – Wszyscy po kolei. Zacznij od proroctwa Inosolan.
    – Miał pan na sobie futro i nic więcej – Rap z satysfakcją ustawiał głowę jarla pod 
dziwacznymi kątami. – Jakiś starzec wręczał panu topór...
    Każda udręka musiała się jednak kiedyś skończyć. W tej samej chwili, gdy Rap złożył brzytwę 
i schował ją do torby razem z pasem, kolana same się pod nim ugięły. Osunął się na pokład z jedną 
nogą zwiniętą pod ciałem. Zgiął się wpół i zaczął dygotać konwulsyjnie, niczym trawiony 
gorączką. Zebrało mu się na wymioty, ale żołądek miał pusty, do niczego więc nie doszło. 
Skończyło się Skończyło! Nie przestawał drżeć.
    Po chwili brudny paluch trącił go w brodę, unosząc jego głowę do góry. W śmiertelnie 
groźnych, niebieskich oczach pojawił się bardzo osobliwy błysk.
    – Opowiedz mi raz jeszcze o miejscu, w którym mamy obaj stoczyć ten interesujący 
pojedynek?
    Rap oblizał wargi. Zdołał zapanować nad dygotaniem szczęk w stopniu wystarczającym, by 
móc je wykorzystać do mówienia.
    – Mówiłem już panu. Było widoczne bardzo niewyraźnie. Krótka trawa: skoszona albo 
wypasiona. Mgła i deszcz. Otaczający wszystko pierścień ludzi. To koniec. W oddali nie było nic. 
Żadnych punktów orientacyjnych.
    – Miejsce Kruków na Nintorze – zaczął Kalkor, wpatrując się ze skupieniem w Rapa – otacza 
krąg wielkich głazów. Widzowie muszą stać za nimi. Na zewnątrz. Nie ma tam żadnych 
drapieżników ani padlinożerców, nie licząc kruków, i nikt nie rusza z miejsca kości pokonanych. 
Czy dostrzegłeś jakieś kości albo monolity?
    – Nie, jarlu.
    – Hmm – Kalkor podrapał się w świeżo ogoloną brodę. Wydawało się, że zamyślił się nad tym 
problemem.
    – Sądy niemal zawsze odbywają się w Miejscu Kruków, nie jest to jednak konieczne. Można 
je organizować niemal wszędzie, o ile spełni się pewne warunki.
    Rap po raz drugi omal nie zwymiotował. Nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby 
powiedzieć, nie podjął więc takiej próby. Sagorn zinterpretował wizję jako sygnał, że Rap będzie 
reprezentantem Inos. Równie dobrze mógł jednak być zabawką Kalkora. Epizod z goleniem przed 
chwilą wykazał, że poczucie humoru jotuna jest nie mniej wypaczone niż jego moralność. Jeśli 
rytualna bitwa z Rapem wyda mu się zabawną perspektywą, może ją urządzić, gdy tylko 
następnym razem przybiją do brzegu, bez względu na miejsce, w którym to się stanie.
    – A gdy sam próbowałeś ujrzeć coś we wnęce?
    – Nie udało mi się jarlu. Zbliżyłem się do niej dwukrotnie i za każdym razem... no więc, jakby 
się rozjarzyła. Wszystko w niej poruszało się. Niesamowite!
    Kalkor skinął głową. Jego uśmiech powoli rozszerzył się. Wydawało się jednak, że źrenice 
jego oczu stały się węższe. Podźwignął się ze swego tronu i wyszedł spod pomostu sternika.
    – Wstań! – rozkazał.
    Rap również się podniósł i wyprostował ostrożnie. Był niższy i szczuplejszy od jotunna. Czuł 
się bardzo wątły przy tej potężnej maszynie do zabijania.
    Kalkor obejrzał go dwukrotnie od stóp do głów. Być może dokonał takiego samego 
porównania i poczuł się nim uspokojony. Następnie skrzyżował ramiona i potrząsnął drwiąco 
głową.
    – Ciesz się, że lubię ryzyko, marynarzu.
    – Słucham, jarlu?
    Rap zatoczył się, gdy statek zakołysał się na bok. Kalkor wyciągnął błyskawicznie rękę, by 
chwycić go za ramię i pomóc mu odzyskać równowagę. Jego palce wbiły się w bark Rapa niczym 
szpony.
    – Jest w tobie coś bardzo dziwnego, półczłowieku. Bardzo dziwnego! Instynkt 
samozachowawczy mówi mi, że powinienem ci podarować pełną zbroję i kazać ci popływać. Czy 
zdajesz sobie sprawę, że właśnie poddałem cię próbie?
    Nadchodziła propozycja pracy.
    – Słucham, jarlu?
    – Przeszedłeś ją pomyślnie, ale nie w sposób, jakiego oczekiwałem. Postawiłbym tysiąc do 
jednego, że to, czego od ciebie zażądałem, było całkowicie niemożliwe dla niemagicznej osoby w 
twoim stanie. Ale ty nie używałeś nadprzyrodzonej mocy, prawda?
    – Nie, jarlu. Tylko dalekowidzenia. Nie widzę w tej chwili zbyt dobrze.
    – Dalekowidzenia... i czegoś jeszcze, ale nie magii! – Kalkor zachichotał. Był to dźwięk 
mogący zmrozić krew w żyłach. – Postanowiłem, że jeśli próba wypadnie pomyślnie, zabiję cię – 
westchnął. – Ale, jak już mówiłem, lubię ryzyko. Jest ze mnie sentymentalny mięczak. Uznam, że 
mimo wyników testu nie jesteś adeptem.
    Uniósł pytająco brwi.
    – Dziękuję, jarlu – odezwał się Rap.
    – W rzeczy samej. Możesz oczywiście być magiem albo nawet czarodziejem, ale w takim 
przypadku jestem bezradny. W tej chwili z pewnością nie wyglądasz na maga czy czarodzieja. 
Faunie, będę bardzo zaskoczony, jeśli pewnego dnia nie wypełnimy obaj tej absurdalnej 
przepowiedni. To mnie intryguje! Zatknąłem w Miejscu Kruków dwanaście głów. Byłbym bardzo 
zadowolony, mogąc zatknąć tam i twoją.
    – Postawiłbym na pana, nie na siebie.
    W nieludzko niebieskich oczach rozjarzył się nagły gniew.
    – Nie żartuj ze świętych spraw! Nie jestem impem, żeby zakładać się o tak nędzną, 
bezwartościową rzecz, jak pieniądze! Sąd to poważny rytuał. Ofiara z odwagi, a także z życia. Poza 
samym życiem niewiele rzeczy warto stawiać na szalę.
    Przez chwilę Rap sądził, że Kalkor eksploduje jotuńskim szaleństwem, potem jednak na jego 
oblicze powrócił niesamowity uśmieszek. Znowu zaczął mówić:
    – Dwóch silnych mężczyzn, którzy walczą na śmierć i życie? Wkraczają do kręgu wiedząc, że 
jeden z nich z niego nie, wyjdzie? Oto najwspanialszy hazard. Mam nadzieję, że pewnego dnia 
zostawię swe kości nintorskim krukom. To najzaszczytniejsza śmierć dla jarla. I proszę Bogów 
tylko o jedną łaskę, panie Rapie.
    Rap wiedział, że Kalkor oczekuje pytania.
    – Jaką, jarlu?
    – Żeby mój zabójca był godnym, odważnym mężczyzną. Powiedz Daradowi, że chcę z nim 
porozmawiać.

4

    Z prawdziwą radością przekazał tę wiadomość wielkoludowi i ujrzał, jak na koszmarnym 
obliczu pojawił się wyraz lęku. Pobyt na Krwawej Fali nie dostarczał zbyt wielu przyjemności. 
Gathmor był przytomny, lecz zbyt osłabiony, żeby choć usiąść. Rap znalazł dla nich obu wodę i 
trochę jedzenia. Następnie przystąpił do rozwiązania problemu oczyszczenia swego współwięźnia 
oraz znalezienia dla niego nowego ubrania. Jotnarowie nie próbowali mu przeszkodzić, lecz byli 
gburowaci i nieskłonni do pomocy.
    Niemniej nawet w życiu jeńca zdarzały się mniej ponure chwile. Statek wraz z zawartością 
buchał parą w gorącym, tropikalnym słońcu. Morze lśniło jak srebro, pokrywając pasmami blasku 
ohydną, złowieszczą orkę namalowaną prymitywnie na żaglu. Białe ptaki podążały za nimi, 
kołysząc się na łukach swych skrzydeł. Pogodnego dnia, przy błękitnym niebie i delikatnym 
wietrzyku, półjotunn nie mógł czuć się całkiem nieszczęśliwy na pokładzie tak lotnego statku, jak 
Krwawa Fala.
    Rap zauważył, że Darad skulił się u stóp jarla, po czym zapomniał o nim. Następnie obok 
przeszedł sam Kalkor, który zatrzymał się, by wyciągnąć jeden z worków z łupami spod ławy 
stojącej nie opodal dziobu. Rap wiedział, co stamtąd wydobędzie, zanim ujrzał sam przedmiot. 
Przeniósł dalekowidzenie z powrotem na rufę. Skulony pod pomostem minstrel o lnianych 
włosach, Jalon, usiłował dopasować za duże bryczesy Darada do swej szczupłej postaci. Drobny i 
nieśmiały Jalon był zupełnie nietypowym jotunem. Sam zwrócił uwagę Rapa na ten fakt, gdy – 
dawno temu – jedli razem obiad wśród wzgórz. Jego blada skóra sprawiała chorobliwe wrażenie w 
porównaniu z opalonymi na brąz marynarzami. Z pewnością na Morzach Letnich nie znalazłoby 
się bardziej przerażającego minstrela.
    Nie sposób było określić, co sądziła o tej magicznej transformacji załoga. Wiele par 
niebieskich oczu spoglądających spod złotych brwi obrzuciło Jalona spojrzeniami, w których 
zawarte były pytania i jednocześnie komentarze. Kalkor nie raczył im niczego wyjaśnić, a żaden 
człowiek na pokładzie nie odważyłby się okazać strachu.
    Jarl ponownie skierował się na rufę. Niósł ozdobioną klejnotami harfę z kości słoniowej. Po 
kilku minutach Jalon zrobił już wszystko, co mógł, by nastroić poobijany, niepraktyczny 
instrument. Usiadł na pomoście sternika ze zwiedzonymi nogami.
    I nagle – istny cud! W jakiś sposób wydobył z harfy czystą, anielską nić muzyki i wykorzystał 
ją, by utkać gobelin z najpiękniejszego śpiewu w całej Pandemii. Para morskich szantów, potem 
ballada i więcej, i więcej. Albo każda piosenka była bezbłędnie dobrana do rytmu ruchów statku, 
albo też sama Krwawa Fala tańczyła teraz w takt muzyki minstrela.
    Cudo! Śpiew unosił się w powietrzu pod ciepłym niebem niczym obłok tęcz. Radował serce 
bądź ściskał je, tak jak zechciał Jalon. Ci jotnarowie niewątpliwie byli krwiożerczymi bestiami, 
lecz Rap niekiedy dostrzegał w ich oczach łzy. Jego samego dręczyły myśli o Inos. Nie mógł 
opanować wzruszenia. Potem Jalon wykonywał jakąś porywającą pieśń wojenną. Serce Rapa 
zaczynało walić jak młot. Nagle mężniał w nim duch. Czuł, że może w pojedynkę przypuścić 
szturm na Zark. W takich chwilach jotnarowie ryczeli głośno, wymachując toporami w gorącym 
pragnieniu spustoszenia całego Imperium.
    – Boże Obłędu! – wyszeptał Gathmor podczas krótkiej przerwy. – Kim on jest, skąd się wziął 
i w jaki sposób potrafi tego dokonać?
    Potem jednak tajemnica powróciła i wszyscy umilkli, by słuchać. Kalkor kazał Jalonowi 
śpiewać przez wiele godzin, podczas gdy Krwawa Fala mknęła po falach w poszukiwaniu lądu.
    Pod koniec każdej z pieśni jotunnowie ochrypłymi głosami wymieniali nazwy kolejnych. Było 
bardzo niewiele takich, których Jalon by nie znał bądź nie potrafił zaśpiewać. Jego repertuar był 
niewyczerpany, możliwości miały jednak granice. W końcu głos zaczął mu się załamywać. 
Powiedzieć, że Kalkor ulitował się nad nim, byłoby niedorzecznością, wreszcie jednak uznał fakt 
ludzkiej słabości i odesłał minstrela w towarzystwie Vurjuka, by najadł się, napił i odpoczął. 
Pozostali jotnarowie pogrążyli się w gorączkowych rozmowach o tym, co przed chwilą słyszeli.
    Gathmor zasnął. Rap był głodny, lecz marynarze akurat jedli i uznał, że rozsądniej będzie 
chwilę zaczekać niż odważyć się im przerwać. Zamiast tego zamyślił się nieco nad własnymi 
kłopotami i perspektywami.
    Po pierwsze, gdzie dokładnie znajdował się statek? Sztorm mógł przenieść go na olbrzymią 
odległość. Rapowi brakowało doświadczenia, by domyślić się, jak daleko. Kierunki zawsze 
potrafił określać nieźle. Ten talent zdawał się stanowić część dalekowidzenia. Zawsze zresztą mógł 
spojrzeć na kompas wprawiony w pomost sternika. Po pierwszych dwóch czy trzech dniach 
spędzonych na pokładzie słabość i ból sprawiły, że przestało go to obchodzić. Wicher niósł 
Krwawą Falę najpierw na południe, a potem na północny wschód, lecz nie wyrzucił jej na brzegi 
Kith ani Sysanasso. Znaczyło to, że jedna z tych wysp zapewne leży przed nimi, albowiem sternik 
utrzymywał kurs tak dokładnie na północ, jak tylko było to możliwe przy południowo-zachodnim 
wietrze. Choć ten statek również miał tylko jeden, kwadratowy żagiel, nadał się do żeglowania pod 
wiatr znacznie lepiej niż mający zbyt rozbudowane maszty Tancerz Burzy.
    A jeśli nie popłynęli na zachód, znaczyło to, że Gathmorowi grozi straszliwe 
niebezpieczeństwo, gdyż nie był już potrzebny na Nogidach jako pilot. Kalkor zawsze mógł 
znaleźć sobie innego.
    Cała Pandemia leżała gdzieś na północy. Jeśli Krwawa Fala minie Sysanasso od zachodu, 
wpłynie na Smocze Morze, na którym panował ożywiony ruch handlowy i łatwo było o łupy dla 
bezlitosnych piratów. Na wschód od wielkiej wyspy leżało zaś Ilrane i elfy albo Kerith i Lud 
Morza. Rap nigdy nie uczył się o tych obszarach. Jeszcze dalej na wschód rozciągał się Zark, lecz 
jeden sztorm w żaden sposób nie mógłby zagnać statku aż tak daleko.
    To skierowało jego myśli z powrotem ku Inos.
    Cóż to za ironia, że brutalny morderca i gwałciciel, jakim był Kalkor, dostrzegł w Rapie to, z 
czego on sam nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy. Był zakochany w swej królowej! Jak ślepy 
mógł być człowiek?
    Albo jak szalony? Chłopiec stajenny zakochany w królewnie... sam ten pomysł był 
niewyobrażalnie głupi, zbyt głupi, by w ogóle go rozważać. Nic się w tej sprawie nie zmieniło.
    I co z tego? Nadal winien jej był lojalność jako poddany. Jeśli łączyła się z nią miłość, 
powinna być ona nawet silniejsza.
    Inos nie odwzajemniała jego uczucia. Jakże by mogła? Pomocnik rządcy o bardzo niskim 
pochodzeniu... teraz zresztą nie był nawet tym, a jedynie włóczęgą z drygiem do koni i 
powierzchowną znajomością marynarskiego rzemiosła. Owej szalonej nocy, gdy zmarł jej ojciec, 
Inos była uprzejma i życzliwa dla swego przyjaciela z lat dzieciństwa. Zawsze miała taka być. 
Podziękowała mu za pomoc. Nie przestraszyła się jego nadprzyrodzonych zdolności, ponieważ 
była kulturalną, wykształconą damą, a nie ciemną, przesądną prostaczką z Krasnegaru.
    A jeśli jakimś cudem kiedyś by ją odnalazł, z pewnością skoligaci się już przez małżeństwo z 
jakąś szlachecką rodziną. Było nawet możliwe, że opiekunowie osadzą ją na tronie ojca, wraz z 
małżonkiem możliwym do zaakceptowania zarówno dla jarlów, jak i imperatora... nie będzie to, 
dzięki Bogom, Mały Kurczak!
    A już z pewnością nie Rap.
    Mężczyzna w jej namiocie był wojownikiem, niemal na pewno arystokratą. Wysoki, 
przystojny facet.
    Rap musiał więc kontynuować swe poszukiwania, nawet gdyby miały trwać całe życie. Inos z 
radością przyjmie go w skład swej służby. Być może zrobi go koniuszym, jak żartowali często, gdy 
byli jeszcze dziećmi. Może się nigdy nie domyślić, co do niej czuje. Będzie służył jej wiernie jako 
poddany i kochał ją z oddali.
    A jeśli to, co czuł, było jedynie zastarzałym młodzieńczym zadurzeniem, z czasem z niego 
wyrośnie.
    Czy młodzieńcze zadurzenie mogło sprawiać tyle bólu?
    Teraz już wiedział, dlaczego baśnióweczka nie powiedziała mu swego słowa mocy. Swego 
imienia albo może imienia opiekującego się nią żywiołaka, jeśli tym właśnie były słowa. Zdradziła 
je Małemu Kurczakowi, albowiem naprawdę znał on swe największe życiowe pragnienie i był 
gotów umrzeć, aby je spełnić. Rap nie powiedział, że kocha Inos, a jedynie że chce ją odnaleźć i 
być jej wiernym poddanym. To nie była cała prawda! Gdyby ją wówczas znał i wypowiedział na 
głos, byłby teraz adeptem mającym dwa słowa. A baśnióweczka umarłaby w jego ramionach, a nie 
goblina.
    Co się stanie, jeśli Kalkor dotrze do Inos pierwszy?
    Albo zmieni zdanie i zabije Rapa natychmiast? Niewątpliwie potraktował proroctwo 
poważnie.
    Albo postanowi wydobyć z niego słowo torturami, żeby zostać adeptem?
    Lepiej o tym nie myśleć.
    Nie, musi jakoś wymknąć się ze szponów jarla. Udało mu się uciec przed goblinami, prawda? 
I przed impami. I przed czarownikiem.
    Jak oczywista wydawała się teraz rada, której udzielił mu król Holindarn, a nawet Andor – 
nadprzyrodzone moce trzeba było za wszelką cenę utrzymywać w tajemnicy. Za późno! Jotuński 
łupieżca nigdy dobrowolnie nie rozstanie się z jasnowidzem. Zanim przybiją do brzegu, zakują 
Rapa w łańcuchy albo okaleczą go celowo, by nie mógł biegać ani pływać.
    – Rap?
    Szept zaskoczył go i wyrwał z posępnych rozmyślań. Rap poderwał się nagle i spojrzał w 
jaskrawo zarumienioną twarz. Przez chwilę ta czerwień sugerowała mu skrajne, komiczne 
zawstydzenie, potem jednak zrozumiał, że jest to tylko bardzo nieprzyjemny przypadek poparzenia 
promieniami tropikalnego słońca. Jalon znalazł sobie teraz koszulę, która zapewniała mu pewną 
osłonę, z pewnością jednak cierpiał. Pod powłoką bólu kryło się żałosne oszołomienie i 
przerażenie. Wciąż ściskał w jednej dłoni pokrytą wymyślnymi ozdobami harfę, a w drugiej za 
duże bryczesy.
    Jalon wyznał mu ongiś, że w jego żyłach płynie elfia krew. Ujrzawszy go teraz wśród tak 
wielu stuprocentowych jotnarów, Rap odniósł wrażenie, że dostrzega złotawy odcień jego skóry 
oraz lekką skośność oczu. Rzecz jasna brakowało mu też odpowiedniego wzrostu i mięśni. 
Wygłaszanie uwag na ten temat byłoby jednak nieuprzejme.
    – Spocznij na krześle – powiedział ze smutkiem Rap. – Wina? Słodyczy?
    – Nie! – odparł minstrel, przy kucając obok niego. – Nie drwij sobie! Bogowie, chłopie, ależ 
wyrosłeś!
    – Naprawdę?
    – No wiesz, od naszego poprzedniego spotkania upłynęły tylko dwa dni. To znaczy, dla mnie.
    – Macie wspólne wspomnienia, prawda?
    Rap pomyślał o Thinalu, Sagornie i Daradzie, o wszystkim, co wydarzyło się w ciągu roku, 
jaki upłynął od ich pikniku... więcej niż roku.
    – Tak. Ale moje są dla mnie najwyraźniejsze. Tamci nigdy nie widzą rzeczy jak należy! – To 
przemawiał artysta, malarz. Przyjrzał się dokładnie obliczu Rapa. Skrzywił twarz. – To nie ja 
napuściłem na ciebie Darada, Rap!
    – O nie!
    – Naprawdę! – rozmarzone, niebieskie oczy Jalona wypełniły się łzami. – Pamiętaj, że 
ostrzegałem cię przed nim! Potem zabłądziłem w lesie i poczułem pokusę, żeby go wezwać, bo on 
zna ten kraj, ale wiedziałem, że ruszy prosto po ciebie, przywołałem więc Andora. On również 
dostrzegł to niebezpieczeństwo, Rap. Andor wcale nie jest taki najgorszy! Zdołał odnaleźć drogę 
na południe...
    – Czy spotkał jakichś goblinów? – zapytał ogarnięty nagłą ciekawością Rap.
    Minstrel skinął głową.
    – Garstkę, pojedynczo albo parami. Oczywiście tak nielicznych mógł oczarować. Zresztą 
latem oni są praktycznie nieszkodliwi.
    – Teraz już nie są! Tak przynajmniej słyszałem.
    – No więc, wtedy byli! Ale starałem się trzymać Darada z dala od ciebie. I od tego czasu nie 
wróciłem.
    – Ani na chwilę?
    Rapowi wydało się, że wykrył fałszywą nutę.
    – No więc... jeden raz. Tylko na kilka minut. Napisałem list, którego potrzebował Andor. List 
polecający. To była pułapka, bo wezwał mnie w pokoju, do którego wszedł na oczach mnóstwa 
ludzi. Zobaczyliby mnie, gdybym spróbował stamtąd wyjść.
    Rap zachichotał. Członkowie pięcioosobowej bandy wykorzystywali się nawzajem bez 
skrupułów. Zastanowił się, ile znają podobnych sztuczek.
    Jalon rozejrzał się wokół nerwowo, po czym popatrzył niepewnie na Gathmora, który wbił w 
niego wzrok.
    – Rap, potrzebna mi pomoc!
    – Czyż nie potrzebujemy jej wszyscy?
    – Nie, natychmiastowa! Muszę skomponować epopeję, jotuńską pieśń wojenną.
    – Życzę szczęścia.
    W wyblakłych, niebieskich oczach Jalona pojawił się błysk gniewu. A może był to tylko 
strach.
    – Kalkor mi kazał. Czy znasz tego rodzaju utwory?
    – Nie. A ty?
    – Och, znam. To ma być o bitwie o Durthing.
    Gathmor warknął. Rap wyciągnął rękę, by go powstrzymać, gdy próbował usiąść.
    – To nie mój pomysł! – pisnął minstrel, cofając się. – Ale w tych pieśniach wojennych 
obowiązuje pewna konwencja. Trzeba w nich wymienić wszystkich. Dlatego będę musiał 
porozmawiać z każdym mężczyzną na pokładzie i poznać jego imię. Potem muszę wpasować go w 
strofę opowiadającą o jego czynach. To nie jest trudne. Po prostu pożyczam materiał ze wszystkich 
starych, klasycznych utworów. Muszę jednak znać imiona ich przeciwników. Rozumiesz? O nich 
również trzeba wspomnieć.
    – A te bydlaki nie pomyślały o tym, żeby zapytać, kogo zabijają? – zapytał z goryczą Rap.
    Jalon skinął głową.
    – Rap, proszę cię.
    – Po co się wysilać? Wezwij Darada.
    – Nie odważę się! Kalkor zapowiedział, że jeśli wezwę kogoś z pozostałych, wyłupi mu oczy!
    Jego rozpacz w połączeniu z czerwoną twarzą sprawiała niemal groteskowe wrażenie. 
Sekwencyjna banda miała człowieka na każdą sytuacje. Tutaj odpowiedni był Darad, a na pewno 
nie Jalon.
    – Czy wpadłeś już kiedyś w podobną pułapkę?
    Minstrel potrząsnął głową. Sprawiał wrażenie, że jest gotów się rozpłakać. Znacznie lepiej 
radził sobie ze śpiewaniem o wojnie niż z braniem w niej udziału.
    – Dobra! – powiedział Rap, nie zważając na pomruki Gathmora. – Wymienię dla ciebie 
najlepszych wojowników z Durthingu. Oni nie żyją, więc im to nie zaszkodzi. Ale będziesz miał u 
mnie dług, panie Jalonie!
    Minstrel skinął z wigorem głową.
    – Nie zapomnę o tym, Rap. Inni również to zapamiętają i będą wdzięczni.
    Wydawało się to wątpliwe. Jeszcze mniej prawdopodobna była możliwość, by Rap miał 
kiedykolwiek szansę otrzymania zwrotu długu.
    
    Jalon był zbyt znakomitym artystą, by mógł się nie spodobać jakiejkolwiek publiczności, i 
zapewne zbyt wielkim tchórzem, aby rozczarować tę. Gdy zapadł zmrok, ukończył już swą 
jotuńską pieśń wojenną o splądrowaniu Durthingu. Była czystym wytworem wyobraźni. 
Przyniosła mu ogromny sukces. Wymieniono w niej z imienia każdego członka załogi Krwawej 
Fali, przypisując mu zasługę za jakiś okropny czyn. Nawet Rap potrafił stwierdzić, że większość 
strof skradziono z dobrze znanych ballad bądź epopei, wydawało się to jednak nie mieć 
najmniejszego znaczenia. Jotnarowie każdy wiersz nagradzali głośnym rykiem radości.
    Ociekająca krwią opowieść zbliżyła się wreszcie do końca, wymieniając najmłodszego 
wiekiem i rangą z napastników, którym okazał się przerośnięty Vurjuk, młodociany gigant tak 
bardzo przypominający Rapowi jego przyjaciela z lat dzieciństwa, Kratharkrana. Na finał Jalon 
zachował sławny wyczyn przypisywany starożytnemu jotuńskiemu bohaterowi imieniem 
Kamienne Serce. Według legendy zagonił on trzech potężnych wrogów na wielkie drzewo i tam 
porąbał ich na kawałki, tak że gdy się oddalił, wszystkie gałęzie udekorowane były odciętymi 
kończynami i organami, a rosnącą wokół trawę zrosiła krew. W wersji Jalona wrogów było sześciu, 
a nie trzech, i młody Vurjuk w pojedynkę poćwiartował wszystkich toporem. Marynarze wrzasnęli 
z radości. Tarzali się po pokładzie z uciechy, podczas gdy podekscytowany młodociany bohater 
zarumienił się ogniście, dołączając się do aplauzu. Był w pełni gotowy udawać, że wszystko to, co 
do słowa, wydarzyło się naprawdę.
    Niebo było ciemne, lecz wiatr się utrzymywał. Krwawa Fala żeglowała przed siebie. Przez 
długie godziny nocy Jalon musiał raz za razem powtarzać, swe arcydzieło, aż wreszcie każdy z 
piratów uznał, iż wszystko odbyło się dokładnie tak, jak to opisał minstrel. Na koniec zaczęli 
składać sobie gratulacje. Szczególnymi komplementami obsypywali chłopięcego wojownika, 
który sam jeden zarąbał na drzewie sześciu mężczyzn.
    Rap pomyślał, że pod pewnymi względami przypominają dzieci. To nie dziedzictwo krwi 
robiło z nich potwory. Znał mnóstwo przyzwoitych, sympatycznych jotnarów – takich, jak wielu 
spośród jego byłych towarzyszy z załogi Tancerza Burzy albo Kratharkran, który był uczniem 
swego wuja, kowala. Nie zawinił też klimat, gdyż Krasnegar był tak samo zimny i posępny, jak 
sam Nordland. Mogły to jedynie być obyczaje. W innych warunkach Vurjuk zapewne stałby się 
znakomitym kowalem, a gdyby Kratharkran znalazł się tutaj jako dumny członek załogi Kalkora, z 
pewnością starałby się ze wszystkich sił zostać takim mężczyzną jak pozostali, upodobnić się do 
swego bohatera, jarla. Teraz jednak – bez względu na to, jak bezlitosny mógł być już przedtem – 
Vurjuk okrył się sławą, której będzie pragnął sprostać. O ile to tylko możliwe, stanie się gorszy niż 
kiedykolwiek dotąd.
    Tymczasem Krwawa Fala dalej żeglowała w nieznane.

5

    Inos uznała, że przeżyta niedawno udręka z wielbłądami nastroiła ją sentymentalnie do koni. 
Wielbłądy kołysały się w sposób przyprawiający o mdłości. Były to głupie, cuchnące zwierzęta o 
paskudnym charakterze.
    Po trzech dniach drogi na grzbiecie muła Inos przekonała się jednak, że z nostalgią wspomina 
zarówno wielbłądy, jak i konie. Podróż na mule to istna trzęsionka. Powodowała tworzenie się 
pęcherzy w niewymownych miejscach. Były to głupie, cuchnące zwierzęta o paskudnym 
charakterze. Absurdalnej zarkańskiej szaty, którą nosiła Inosolan, nie zaprojektowano bynajmniej 
z myślą o jeździe, a do tego jej prymitywne siodło zdawało się wypchane krzesiwem.
    Po trzech nocach spędzonych na gołej ziemi, na coraz większych wysokościach, wspominała 
namioty ustawiane na pustyni ze znacznie cieplejszymi uczuciami, niż tego oczekiwała. Ciotka 
nauczyła ją jednak, że dama nigdy się nie uskarża, a jeśli biedna, stara Kade potrafiła wyglądać 
pogodnie – a tak właśnie uparcie wyglądała – jej znacznie młodsza bratanica musiała dołożyć 
starań, by wypaść znacznie lepiej. Azak oczekiwał odwagi od ludzi królewskiej krwi. Inos 
uśmiechała się więc nieustannie i dowcipkowała. Od czasu do czasu naprawdę udawało się jej 
oszukać także samą siebie.
    Ostatecznie była to wielka przygoda. Przez całą resztę życia będzie mogła cieszyć wszystkich 
zebranych przy stole podczas obiadu za pomocą prostych słów: „Kiedy byłam w Thume...”.
    Wyglądało na to, że ucieczka się powiodła. Elkarath nie pojawił się na ich ścieżce z hukiem 
grzmotu. Nie nadjechali też bandyci z Wysokich Żurawi, ścigający ich w poszukiwaniu zemsty. 
Być może sami wierzyli w swe opowieści o niesamowitych okropnościach obszar Thume. Owe 
okropności również się jednak nie zmaterializowały.
    Krajobraz jego nadzwyczajny – powtarzała sobie stanowczo, szczękając zębami.
    Mroczny bór przenikała leśna tajemnica. Drzewa były ogromne. Niesamowite. 
Przyprawiające o ciarki.
    Ruiny robiły podobne wrażenie – wielkie, walące się wieże i mury niewyobrażalnie starożytne, 
ukryte w lesie, wznoszące się nad rozpadlinami, na wpół zagrzebane w szlamie w zarośniętych 
drzewami dolinach. Co to za miasta? Kim byli żyjący tu niegdyś dzielni wojownicy oraz piękne 
królowe? Ile czasu upłynęło od chwili, gdy na pustych teraz dziedzińcach śmiały się dzieci i 
słychać było tętent końskich kopyt na ulicach? Teraz w ziejących pustką drzwiach i oknach hulał 
wiatr wyszeptujący zapomniane imiona w nieznanych językach.
    Była tu z Azakiem. Był on znakomitym obrońcą, a w niezwykłym dla siebie wcieleniu 
zakochanego okazał się także nadzwyczaj dobrym towarzyszem. Teraz bardzo rzadko wywoływał 
u niej niesmak, jak to zdarzało się niekiedy w Arakkaranie, gdy wściekał się na książąt. Był 
uprzejmy i delikatny, a niekiedy nawet zabawny. Miał zdumiewające poczucie humoru, było ono 
jednak nieprzewidywalne, całkiem jakby stłumił je w dzieciństwie jako coś zasługującego na 
wzgardę, a teraz starał się odkryć je na nowo. Do tego zaloty młodego sułtana z pewnością 
niesłychanie wzmocniłyby poczucie własnej wartości u każdej dziewczyny.
    Azak jako towarzysz podróży – proszę bardzo. Jako obrońca na pustkowiu – również. Ale 
Azak w Krasnegarze? Azak jako mąż?
    Czy naprawdę mogła to być miłość, którą Bóg obiecali Inos? Powiedzieli, że musi zaufać 
miłości. Była teraz skłonna uwierzyć, że – choć to niewiarygodne – Azak naprawdę był w niej 
zakochany. Z pewnością okazał wszystkie tego objawy. W takim razie musi zaufać Bogu. Nie 
będzie słuchała podstępnych impulsów wątpliwości, które czuła, gdy próbowała wyobrazić sobie 
Azaka władającego prozaicznymi kupcami z Krasnegaru.
    Starała się w ogóle nie myśleć o rodzinnym mieście, zwłaszcza podczas ciemnej, posępnej 
nocy. Spała źle. Brakowało jej usypiającego czaru Elkaratha, a nawet sienników, jakie miała w 
karawanie. Z początku wydawały się jej bardzo niewygodne, ale pojedynczy koc rozłożony na 
gołej ziemi był o wiele gorszy. Jej noce upływały więc na niespokojnym obracaniu się z boku na 
bok oraz na ponurych rozmyślaniach.
    Krasnegar najprawdopodobniej już jej nie potrzebował. Opiekunowie z pewnością 
rozstrzygnęli sprawę w jakiś sposób. Nigdy nie istniało nic, co Inos mogłaby uczynić, by spełnić 
obietnicę, jaką złożyła ojcu. Cóż więc teraz, Inosolan?
    Czy Bóg chcieli powiedzieć, że jej przeznaczeniem jest pokochać barbarzyńcę i żyć jako 
sułtanka Arakkaranu?
    Wizja sułtanki jadącej tam na polowanie była niemal równie trudna do wyobrażenia, jak obraz 
Azaka z zadowoleniem przeszywającego włócznią białe niedźwiedzie podczas nocy polarnej... 
Cóż, musiała zaufać miłości, tak jak zrządzili Bóg.
    A także zaufać Azakowi.
    Na niektórych odcinkach górska ścieżka przechodziła w pokrytą nawierzchnią drogę, która 
wiła się przez opuszczone doliny sprawiające niesamowite wrażenie. Tworzące ją kamienne bloki 
podźwignęły w górę i poprzesuwały korzenie czy osuwająca się ziemia. W innych miejscach w 
ogóle nie było widać ścieżki. Posuwali się wtedy naprzód nieznośnie powoli.
    Trzeciego dnia podróżnicy dotarli jednak do nagiej przełęczy, żwirowatej pustyni usianej 
skałami tworzącymi dziwne wzory. Wznosiły się nad nią wspaniałe, pokryte lodowcami góry. Inos 
pomyślała, że zapamięta szalejący tu wiatr lepiej niż cokolwiek innego.
    Wieczorem owego trzeciego dnia ruszyli w dół po będącej dziełem rąk ludzkich drodze, starej 
i sfatygowanej, ale na większości odcinków nadającej się do przejścia. Wiła się ona stromo przez 
mroczny, posępny żleb ku nieznanym ziemiom Thume.

Dokąd pani ma ucieka:
    
    O, dokąd pani ma ucieka?
    Stań! Idzie miły twój z daleka,
    Piosenką jego rozbrzmiał ranek.
    Nie idź dalej, śliczna, słodka;
    Po cóż iść, jeśli się spotka
    Z kochanką swą kochanek.
Szekspir – Wieczór trzech króli
Przełożył Maciej Słomczyński



Rozdział IV

BITWY SPRZED WIELU, WIELU LAT

1

    Cierpienia Jalona na Krwawej Fali ciągnęły się przez trzy dni. Śpiewał i grał, dopóki głos mu 
nie ochrypł, a palce nie pokryły się krwią. Co drugą piosenką musiała być „Pieśń Wojenna o 
Durthingu”. Wkrótce Rap znał ją już równie dobrze jak Jalon. Nienawidził każdej jej nuty i 
każdego słowa, brzydził się brutalnej drwiny z okrutnie pomordowanych uczciwych marynarzy. 
Ich żony i dzieci opłakiwał jeszcze bardziej. Niech Bogowie mi wybaczą!
    Minstrel najwyraźniej również się nią zmęczył. Próbował wprowadzać zmiany, lecz załoga 
upierała się przy oryginalnej wersji. Zaakceptowali tylko jedno drobne odchylenie – przy mniej 
więcej czterdziestym powtórzeniu Jalon wykonał ostatnią strofę znakomicie imitując piskliwy 
dyszkant młodego Vurjuka. Nigdy by się nie odważył drwić w taki sposób z któregoś z 
pozostałych, lecz wszystkim podobnie upiększone zakończenie wydało się jeszcze zabawniejsze i 
od tej pory zawsze musiał je wykonywać właśnie tak. Vurjuk groźnie spojrzał na niego spode łba, 
potem jednak zaakceptował je z niechęcią, udając, że i jemu się spodobało. Wyglądało na to, że 
naśladownictwo stanowi jeszcze jeden aspekt nadprzyrodzonego geniuszu Jalona.
    Kilkakrotnie Rap otrzymał rozkaz udania się na rufę, by odpowiedzieć na dalsze pytania 
Kalkora. Jak tylko mógł, starał się odsunąć niebezpieczeństwo od Inos i Krasnegaru, lecz jarl 
wykrywał każde odchylenie od ścisłej prawdy, bez względu na to jak drobne. Rachunek rósł 
nieustannie, aż wreszcie Rap miał obiecane trzydzieści dwa uderzenia kota o dziewięciu ogonach.
    Wzruszył ramionami – trudno było zrobić to w przekonujący sposób, gdy klęczało się u 
czyichś stóp – po czym spróbował wyrazić część odczuwanej pogardy spojrzeniem oczu o wciąż 
zapuchniętych powiekach. – A więc to wyrok śmierci?
    Kalkor sprawiał wrażenie rozbawionego.
    – Ja nigdy nie blefuję, chłopcze.
    – W takim razie po co miałbym odpowiadać na dalsze pytania? I tak zabije mnie pan w sposób 
tak paskudny, że trudno wymyślić coś gorszego.
    Białe brwi uniosły się w wyrazie niedowierzania.
    – Nie doceniasz mojej wyobraźni! Poza tym, nigdy nie mówiłem, że będziesz musiał otrzymać 
wszystkie trzydzieści dwa uderzenia jednocześnie. Możemy je rozłożyć. Jedno albo dwa dziennie. 
To ci dostarczy zajęcia – przejmująco niebieskie oczy zalśniły. – Jasnowidz zasługuje na pewne 
względy.
    Naprawdę odważny mężczyzna wolałby umrzeć na pierwszym napotkanym drzewie, niż 
przyłączyć się do bandy jotuńskich łupieżców.
    – Na razie trzydzieści dwa – oznajmił Kalkor. – Następne pytanie...
    Rap mógł oszukać bystrego jarla tylko w jednej sprawie, a co do niej nie miał wyboru. Gdy 
tylko pytania zbliżały się do kwestii znaczenia Kraju Baśni oraz źródła magii, tracił panowanie nad 
swym językiem i zaczynał łgać jak wędrowny handlarz końmi. W te kłamstwa Kalkor 
najwyraźniej wierzył, bez względu na to, jak fantastyczne wydawały się temu, kto je wygłaszał. 
Rzecz jasna jednak ich źródłem były czary, zakaz nałożony na Rapa przez Oothianę. Nie mógłby 
zdradzić owej tajemnicy nawet gdyby próbował.
    Pomijając te przesłuchania, Rapa całkowicie ignorowano, podobnie jak Gathmora. Marynarz 
odzyskiwał swą siłę fizyczną, lecz zdawało się, że jego umysł załamał się pod presją niewoli. Mógł 
to też być skutek utraty statku i rodziny. Był markotny. Całymi godzinami leżał skulony, na nic nie 
reagując. Nie odpowiadał nawet na pytania. Więźniom dawano jedzenie i wodę, ale tylko wówczas, 
gdy błagali o nie na kolanach. Gathmor nie potrafił bądź nie chciał tego robić, Rap musiał więc 
żebrać za dwóch. Było to lepsze od głodu i pragnienia. Jeśli miał zamiar przeżyć następną wizytę 
na lądzie, musiał pocieszać się nadzieją ucieczki, a do tego potrzebna mu była siła. Tak sobie 
powtarzał, gdy się przed nimi upadlał, lecz zdobyte w ten sposób pożywienie wydawało się 
dziwnie pozbawione smaku.
    Wiatr osłabł, odzyskał poprzednią moc, zmienił kierunek na południowy, a potem zachodni. 
Nigdy jednak nie stawał się na tyle słaby, by Kalkor musiał nakazać wiosłowanie. Nie przerodził 
się też w prawdziwy sztorm. Trzeciego popołudnia, gdy Jalon powtarzał swą pieśń wojenną po raz 
mniej więcej pięćdziesiąty, człowiek na bocianim gnieździe dostrzegł ziemię.

* * *

    Podobnie jak w przypadku Andora, a inaczej niż u Rapa, słowo mocy Kalkora wydawało się 
przynosić mu szczęście. Jego statek zbliżał się z rozpostartym żaglem do nieznanego zawietrznego 
brzegu. Wiał porywisty wiatr, lecz utrzymywany przez jarla kurs zaprowadził go w miejsce, skąd 
dostrzec było można dokładnie to, co chciał zobaczyć – osamotnioną wioskę.
    Pagórkowata, zalesiona okolica cieszyła oko zielenią, choć nie była tak kwitnąca jak Kraj 
Baśni albo Kith. Wśród lasów widniało też wiele otwartych obszarów porośniętych trawą, a nawet 
pokrytych nagimi skałami. Rapowi wydało się to dziwne. Ogólnie biorąc, tereny wyglądały jednak 
na żyzne. Dlaczego nie były gęściej zaludnione?
    Gdy Krwawa Fala podpłynęła wystarczająco blisko, by bystre oczy i dalekowidzenie mogły 
rozróżnić szczegóły, ujrzał przed nimi ujście rzeki oraz skupisko małych chat. Żaden z budynków 
nie mógł być kwaterą żołnierzy, a jeśli mieszkańcy mieli łodzie, to jedynie małe. Nie była to więc 
imperialna placówka chroniona przez eskadrę okrętów albo garnizon, a jedynie tego musieli się 
obawiać piraci.
    Wyciągnęli topory, by naostrzyć je jeszcze bardziej. Zażądali też najbardziej ognistych pieśni, 
jakie znał minstrel. Zaczynali wzbudzać w sobie żądzę krwi. Rapowi wydało się to okropne i w 
jakiś przewrotny sposób fascynujące. Łupieżcom ani przez chwilę nie przyszło na myśl, że za 
drobny ułamek bogactwa znajdującego się na ich statku mogliby kupić dach nad głową i tyle 
jedzenia, ile tylko potrzebowali. Pomysł pokojowej wizyty w ogóle nie zaświtał im w głowach. 
Przechwalali się, jak będą zabijać i gwałcić. Rzucali sobie nawzajem wyzwania do monstrualnych 
konkursów okrucieństwa. Wkrótce byli już tak pobudzeni, że zaledwie mogli nad sobą zapanować. 
Wybałuszali oczy. Niektórzy ślinili się niczym imbecyle. Wielu rozebrało się do naga, jak gdyby 
skąpe stroje, które zwykle nosili, mogły w jakiś sposób ograniczyć swobodę ich ruchów. A 
przecież była to ta sama załoga, która ustawiła się w szeregu na plaży w Durthingu, demonstrując 
solidną, milczącą dyscyplinę. Nic dziwnego, że nordlandzcy piraci stanowili postrach Pandemii.
    Minstrelowi nagle nakazano zamilknąć, choć i tak ledwo go było słychać przez ten obłędny 
jazgot. Kalkor wstał z miejsca na półpokładzie pod pomostem sternika. Zaczął wydawać rozkazy, 
rycząc przez tubę. Ludzie skoczyli ku swym ławom. Wysunięto wiosła. Rapowi i Gathmorowi, 
którzy siedzieli skuleni na dziobie, starając się nie rzucać w oczy pośród tego zamieszania, 
nakazano przejść na rufę. W śródokręciu minęli Jalona, który posuwał się naprzód chwiejnym 
krokiem. Pod opalenizną jego skóra zrobiła się popielata. Ssał opuchnięte, krwawiące palce. Żagiel 
złożono wpół. Bosman zaczął podawać gwizdkiem rytm.
    Teraz właśnie Rap otrzymał propozycję pracy, której oczekiwał przez cały czas. Kalkor 
podszedł do brzegu maleńkiego półpokładu i spojrzał w dół na jeńca z pogardą lśniącą w nazbyt 
błękitnych oczach. – No więc, faunie? Słyszałem, że byłeś pilotem na tym pływającym burdelu, 
którym kierował twój przyjaciel.
    – Tak, jarlu.
    – W takim razie pokaż nam, jak sobie radzisz z długim statkiem. Jazda na górę. Jeśli okażesz 
się użyteczny, mogę na razie odroczyć to biczowanie. A przynajmniej jego część.
    Nie widząc żadnej realnej alternatywy, Rap wdrapał się po małej drabince, by dołączyć do 
jarla i jego sternika, którzy stali na rufie.
    – A ty... jak ci tam na imię... – zwrócił się Kalkor do patrzącego na niego spode łba Gathmora. 
– Rzuć okiem na ten brzeg i powiedz mi, gdzie jesteśmy.
    Gathmor był blady i ponury. Nie przypominał mężczyzny, którego znał Rap. Żaden jotunn nie 
powinien znieść takiego tonu, a już zwłaszcza on, odwrócił się jednak posłusznie, by zbadać 
wzrokiem okolicę, po czym ponownie spojrzał na Kalkora.
    – Nigdy nie widziałem nic podobnego. To nie jest Kith ani żadna część Sysanasso, jaką 
kiedykolwiek odwiedziłem.
    – Jak sądzę, również nie Pithmot – dodał Kalkor z głupawym uśmieszkiem. – A więc wiemy 
gdzie jesteśmy, prawda?
    Smocza Ziemia? To musiała być Smocza Ziemia! Po skórze Rapa przemknął osobliwy, ciepły 
dreszcz, gdy faun zdał sobie sprawę z konsekwencji tego faktu.
    – Vurjuku! – krzyknął Kalkor.
    Młody, patykowaty pirat siedział na najbliższej z ław. Nie zdobiło go nic poza stożkowatym, 
stalowym hełmem oraz zażenowaną miną. Zabrakło dla niego partnera i w związku z tym nie 
wysunął wiosła. Poderwał się gwałtownie.
    – Słucham, jarlu?
    – Weź broń i miej na oku tę jotuńską babę. Jeśli wywoła jakieś kłopoty, zabij go.
    – Tak jest, jarlu! – odparł Vurjuk pełnym entuzjazmu piskiem. Pochylił się, by wydobyć 
leżący pod ławą topór. Rap pomyślał, że na tak małą odległość bardziej odpowiedni byłby miecz 
albo sztylet. Młodzieniec dźwignął jednak jedną ręką potężny oręż i podszedł do Gathmora. Był 
wyższy od niego o głowę i skrajnie niebezpieczny, lecz starszy jotunn nawet nie raczył na niego 
spojrzeć.
    Rap tymczasem badał drogę dostępu do brzegu zarówno za pomocą dalekowidzenia, jak i oczu, 
które dobrzały stopniowo po brutalności Darada. To pierwsze spisywało się lepiej, gdyż słońce 
stało nisko nad horyzontem i jego światło mogło wprowadzić w błąd.
    Tak czy inaczej, natura problemu była oczywista. Gnana przez przypływ Krwawa Fala 
przemykała się wzdłuż długiej piaszczysto-skalistej ławicy, krok w krok z falami, które rozbijały 
się o rafy, zalewając je białymi fontannami piany. Za tą złowieszczą barierą widniała spokojna 
laguna oraz miła, żółta plaża. Jeszcze dalej znajdowały się drzewa; u podstawy stromych urwisk 
znajdowało się sioło – bezpieczny port ze świeżą wodą i dachem nad głową. Ta lokalizacja dawała 
nieograniczoną możliwość radowania się krwawymi rozrywkami uwielbianymi przez piratów.
    Przed nimi, wąski sierp skał kończył się. Opadał pod lśniącą wodę, tworząc pokryty pianą 
labirynt. Dalej znajdował się otwarty kanał, przez który przelewały się wody przypływu. To jednak 
skały sprawiły, że serce Rapa zabiło jak oszalałe. Zwodnicze dla oka... Głęboko pod widocznymi 
na powierzchni gładkimi zawirowaniami dostrzegł kotłujące się gorączkowo brunatnice. 
Sprawdził zanurzenie Krwawej Fali. Było mniejsze niż w przypadku Tancerza Burzy. Niemniej 
jednak wystarczało.
    Teraz musi się przekonać, z jakiego materiału naprawdę go zrobiono.
    Był nowy na pokładzie i Kalkor będzie go miał na oku. Niemniej następna okazja mogła się 
nie nadarzyć przez długie miesiące. Niewykluczone też, że nigdy nie trafi na lepszą naturalną 
pułapkę. Przy nisko stojącym słońcu to stłoczenie fal przypływowych było niemal niewidoczne dla 
niemagicznego wzroku. Jeśli zdoła ustawić Krwawą Falę w poprzek nurtu, statek błyskawicznie 
zmieni kurs. Wiosła w żaden sposób nie zdołają nad nim zapanować. Przez kilka minut będzie 
zdany całkowicie na łaskę prądu, a niektóre z tych skalnych zębów znajdowały się wystarczająco 
płytko.
    Inne słowa mocy przynosiły szczęście. Być może jego słowa czymś się wreszcie również 
wykaże.
    Pip! – odezwał się gwizdek bosmana.
    – Trzymamy kurs, jarlu.
    Pip!
    – Cieśnina jest czysta? – zapytał podejrzliwie Kalkor.
    – Tak jest. Mnóstwo miejsca.
    Była to prawda, pomijając fakt, że długi statek w żaden sposób nie mógł dotrzeć do przejścia, 
na które spoglądał Rap. Czy to częściowe kłamstwo zdoła oszukać jotunna? Serce Rapa waliło tak 
szybko, jak nigdy dotąd. Cały czas trzymał twarz zwróconą ku morzu. Pip!
    Błagam, Bogowie! Błagam, pozwólcie mi uwolnić świat od tego potwora!
    On sam oczywiście również zginie. Jeśli nawet fale nie roztrzaskają go o skały, dopłynie do 
brzegu i schwytają go tam inni ocaleni. Z pewnością jednak tę tak doskonałą zasadzkę 
przygotowali sami Bogowie?
    Boże Marynarzy, Boże Miłosierdzia, Boże Sprawiedliwości... Jak pragnę dopomóc Dobru i 
wystrzegać się Zła, obdarzcie mnie dziś odwagą.
    Pip! Pip! Wiosła skrzypiały w dulkach, przybliżając Krwawą Falę coraz bardziej do tej małej, 
złowieszczej, nie rzucającej się w oczy zmarszczki na powierzchni wody. Pip!
    Dwadzieścia uderzeń powinno załatwić sprawę.
    Szybko, szybko ku zniszczeniu.
    Osiemnaście.
    Szesnaście.
    – Jesteś tego pewien, panie Rapie, co? – wyszeptał Kalkor.
    – Tak jest. Całkiem pewien, trzymać kurs, sterniku.
    Czternaście.
    Dwanaście.
    Nagle Kalkor uniósł tubę i wydał rykiem rozkazy: ster mocno na lewą burtę, cała wstecz. 
Wydawało się, że Krwawa Fala zawracając stanęła na rufie. Jej dziób obrócił się ku morzu, 
oddalając się od oczekującego kanału.
    Szorstka dłoń jarla złapała Rapa za gardło i popchnęła pod górną krawędź nadburcia, 
odginając go ponad nim, aż wreszcie jego stopy straciły kontakt z pokładem. Wymachiwał nimi 
bezradnie w powietrzu, pewien, że za chwilę pęknie na pół. Przez duszącą czarną mgłę dostrzegł, 
jak błękitne oczy ponad nim zalśniły w morderczym szale.
    – Chciałeś zatopić mój statek, ty fauni gnoju, co?
    Gathmor wyrwał topór z nie stawiającej oporu dłoni Vurjuka i od tyłu spróbował uderzyć nim 
Kalkora w kolana. Jarl podskoczył pionowo w górę. Broń przemknęła pod nim i wbiła się w burtę 
statku między nogami Rapa. Wyzwolony na chwilę z dławiącego uścisku faun przeleciał nad 
relingiem, wykonując salto w tył. Runął jak kamień w morze. Vurjuk wyciągnął obie ręce w stronę 
jeńca. Zgiął się wpół po ciosie, który powaliłby dąb. Gathmor przeskoczył przez burtę w ślad za 
Rapem.
    Krwawa Fala oddaliła się w stronę morza, opuszczając niebezpieczne wody.

2

    Pływanie w spokojnej Zatoce Durthing nie mogło przygotować do tego, co się działo, gdy 
człowiek wpadał w stłoczone fale przypływu przechodzące nad rafą. Żadne przeżyte w przeszłości 
doświadczenie nie nauczyło Rapa, jak sobie poradzić z tą sytuacją. Nic, co mógłby teraz uczynić, 
nie pomogłoby mu w najmniejszym stopniu. Daleko widzenie ostrzegało go, że ze wszystkich 
stron otaczają go wyszczerbione skalne zęby. Wodorosty unosiły się w wodzie niczym włosy na 
wietrze. Piasek wirował nad dnem, tworząc obłoki. Wszędzie wokół wiły się niezwykłe morskie 
rośliny i oślizłe dziwolągi. On również miotał się, milcząc, niczym w garnku, w którym jakiś 
olbrzym gotował zupę. Obracał się z boku na bok, opadał w dół, podnosił się i ponownie opadał. 
Przez cały czas przemykał bezradny między wyglądającymi na straszliwie ostre skałami, które 
pokrywały ocierające skórę pąkle. Ryby uciekały przed tym niewiarygodnym naziemnym 
potworem, który wtargnął do ich królestwa.
    A potem cisza! Wydostał się z wysiłkiem na powierzchnię, do świata powietrza, życia i 
dźwięku. Wdech! Znalazł się w lagunie. Był oszołomiony i wstrząśnięty, lecz nie został ranny... 
niemal nie został, gdyż stracił odrobinę skóry na ramionach i kolanach. Ale żył!
    Jego pierwszą myślą było skierować się w stronę brzegu, aby ostrzec mieszkańców wioski, to 
jednak nie było możliwe. Dawno już minął chaty. Znosiło go na północ wzdłuż wybrzeża, a 
ponadto zostawił za sobą również plażę. Na lądzie nie dostrzegał niczego poza skałami i urwiskiem. 
Skupił się więc na oszczędzaniu sił, utrzymywaniu głowy nad falami i poszukiwaniu Krwawej Fali. 
Znalazł ją na granicy swego zasięgu, daleko od brzegu. Statek płynął na północ, podobnie jak on.
    Mógł się trochę odprężyć. Mając wiatr i prąd za plecami, Kalkor nie zawróci, by złupić nędzne 
skupisko chat. Gdyby to uczynił, zmęczyłby swych wioślarzy dla niewielkiego zysku. Będzie 
wolał poszukać lepszych łupów gdzie indziej. Bezpośrednie niebezpieczeństwo minęło.
    Wkrótce jednak Rap zauważył, że znosi go nieubłaganie w stronę brzegu, gdzie fale 
przypływu rozbijały się o monstrualne głazy, które z radością roztrzaskałyby również jego. Nigdy 
nie pływał w prawdziwie ogromnych falach. Przeraziło go, jak małe efekty dawały jego wysiłki. 
Morze miotało nim tak samo, jak wodorostami. Gdyby zechciało cisnąć nim o głazy i zabarwić na 
chwilę pianą wodną na czerwono, to właśnie stanie się jego losem.
    Bez względu na wszystkie starania, zbliżał się coraz bardziej do wściekłości i szaleństwa fal 
przybrzeżnych, białych, grzmiących eksplozji, niezliczonych skalnych pazurów, sięgających ku 
niemu, by go rozerwać. Skrzyżowane prądy miotały nim we wszystkie strony jak na urągowisko, 
tak że niekiedy sam płynął ku zniszczeniu. Przynajmniej jeden niebezpieczny wir otarł go o 
osłoniętą stronę szczególnie wielkiego głazu. Wymachiwał rękami i nogami w wodzie, opierając 
się nurtowi w walce o życie. Przez pełną rozpaczy minutę utrzymywał swą pozycję, po czym 
zaczęło go znosić. Jego palce dotknęły unoszonych na fali roślin. Chwycił je, pociągnął i z 
łatwością wygramolił się na skałę.
    Gdy tylko odzyskał dech w piersiach, przeczołgał się w bezpieczne miejsce. Jak dotąd 
wszystko w porządku! Wydawało się, że przypływ już opada. Oznaczało to, że nie zmyje go z jego 
skalnej grzędy, lecz od brzegu nadal dzieliły go fale przyboju. Słońce zniknęło, podobnie jak całe 
jego ubranie. Za parę godzin, gdy prąd osłabnie, mógł mieć nadzieję na przepłynięcie kilku kroków 
dzielących go od brzegu. Możliwe też, że będzie musiał zaczekać na odpływ, by przedostać się na 
ląd w bród, z pewnością jednak zdąży tam dotrzeć na czas. Potem powinien pójść do wioski. Na 
bosaka? A niech tam, w tej chwili był królem własnej wyspy.
    To z pewnością lepsze niż być więźniem Kalkora.
    Z drugiej strony, ta odludna kraina nie była Kith, Sysanasso ani Pithmotem, musiała więc w 
samej rzeczy być Smoczą Ziemią, wschodnim wybrzeżem Smoczego Morza. Sytuacja z 
pewnością zaczynała zmierzać ku spełnieniu pierwszej z przepowiedni zaklętej wnęki. Jednym z 
trzech ludzi w wizji był Rap, drugim Sagorn, a trzecim jotuński marynarz. Gdy Rap po raz 
pierwszy spotkał Gathmora w milflorskim porcie, dostrzegł w nim coś dziwnie znajomego.
    Po raz tysięczny zastanowił się, jak należy interpretować te trzy straszliwe proroctwa. Czy 
stanowiły one różne możliwości i miał zginąć w jeden z tych sposobów? Kalkor odpłynął, Mały 
Kurczak nie żył, lecz smok mógł być niedaleko. A może stanowiły one jeden ciąg. Czy przeżyje 
spotkanie ze smokiem, a jakiegoś przyszłego dnia pojedynek z Kalkorem? Ale gdzie w takim razie 
był goblin?
    Cóż za wybór!
    Wyczerpał go rytmiczny łoskot fal albo też przeciążające nerwy napięcie ostatniego tygodnia. 
Miał ochotę wyciągnąć się i zasnąć, ale skała nie była wystarczająco płaska. Zresztą nie mógł 
przegapić odpływu. Jak daleko było stąd do Zarku? Skulił się mocno. Drżał pod wpływem 
chłodnej, wilgotnej bryzy oraz zimnego dotyku piany.
    A więc uciekł przed piratami. Zastanowił się, czy w skład jego nadprzyrodzonego geniuszu 
wchodziło coś więcej niż dalekowidzenie i panowanie nad zwierzętami. Czy mogło istnieć coś 
takiego, jak talent do ucieczki z trudnych sytuacji?
    Ląd stały! Pomijając wąskie pasmo burzliwej wody, Zark znajdował się w jego zasięgu. 
Spacer do niego, choć długi, był jednak wykonalny. Niewykluczone oczywiście, że Inos była w 
Piaście albo z powrotem w Krasnegarze, czy gdziekolwiek indziej. Powiedział jednak, że po nią 
przyjdzie, a to oznaczało, że musi się udać za nią do Zarku. Jeśli jej tam nie znajdzie, spróbuje 
potem poszukać w innych miejscach. Mógł wreszcie zacząć. Sprawiało mu to wielką radość.
    Nie zdołał zabić Kalkora, ale, na wszystkich Bogów, próbował to zrobić! Ze wszystkich sił. 
Gdy to wspomniał, jego zadowolenie wzrosło jeszcze. Kto wie, może nawet miał prawo odczuwać 
odrobinę dumy ze swych uczciwych, ale zakończonych niepowodzeniem wysiłków. Nie mógł już 
uważać się za chłopca stajennego. Był teraz mężczyzną. Od chwili, gdy nim został, nie upłynęło 
wystarczająco wiele czasu, aby zdążył naprawdę siebie poznać. Och, przyzwyczaił się już do 
swych rozmiarów, wiedział jak wygląda jego brzydka gęba, znał wyraz rozbawienia na twarzy 
innych, gdy ją dostrzegali i próbował go rozpoznać. Pogodził się też ze swymi niedorzecznie 
owłosionymi faunimi nogami. Nieznajomy kryjący się pod jego czaszką pozostawał jednak nie 
poznany. Mógł teraz mieć nadzieję, że nie będzie się musiał wstydzić tego mężczyzny. Nieźle się 
spisałeś, chłopcze, nieźle! Dobra robota, faunie.
    No więc? Może już czas zacząć domagać się należnego szacunku. Może on również odnajdzie 
swe przeznaczenie.
    Smoki, hę?
    
    Nie był zaskoczony, gdy w jakąś godzinę później wyczuł zbliżającą się z południa łódź 
niesioną ostatnimi falami przypływu. Była ciężka niezgrabna. Wykonano ją z jednej wielkiej, 
wydrążonej kłody. Wiosłami poruszał krzepki, nagi dzikus. Nawet po ciemku dalekowidzenie 
powiedziało Rapowi, że jego czupryna, wąsy oraz szczeciniasta broda mają barwę jotuńskiego 
srebra.
    – Ahoj, towarzyszu! – zawołał.
    Piroga zawróciła w jego stronę. Na wietrze dobiegł do niego znajomy głos.
    – Ile dasz za kolację?
    – Wszystkie pieniądze, które mam.
    Nurt przypływu słabł już. Wiatr się uspokoił. Rap krzykiem wskazywał Gathmorowi kierunek. 
Po kilku minutach mocna łódź uderzyła w jego skałę. Chwycił za jej burtę.
    – Łap cumę – odezwał się Gathmor.
    – Nie mam jej do czego przywiązać.
    – Owiń ją sobie wokół szyi! Nadchodzi odpływ. Podróż powrotną mamy za darmo. Nigdy nie 
słyszałeś o pływach na Smoczym Morzu? Bełtają je jak zupę.
    Uśmiechnął się w ciemności.
    Rap owiązał sobie linę wokół nogi.
    – Ludzie z wioski pozwolili ci pożyczyć pirogę?
    – Ludzie z wioski mieli na tyle rozsądku, że dawno się ulotnili. Na pewno potrafią rozpoznać 
piracki statek. Wziąłem ją sobie sam. Myślę, że nie będą nam mieli tego za złe, kiedy im wszystko 
wyjaśnimy. A jeśli będą, dam im solidnego kopa.
    Gathmor najwyraźniej wrócił do swej dawnej osobowości.
    – Jesteśmy na Smoczej Ziemi?
    – Zgadza się.
    – Myślałem, że nikt tu nie mieszka.
    Gathmor wzruszył ramionami. Podał mu koszyk.
    – Poczęstuj się. Widzisz lepiej ode mnie. Nie, tutaj są ludzie. To musi być całkiem tak, jakby 
mieszkało się u stóp wulkanu. Uciekinierzy z więzienia, jak sądzę. Jotuńscy rozbitkowie, Lud 
Morza... i oczywiście zbiegli niewolnicy. To będzie bardzo różnorodna banda, ale powinni być 
przyjaźnie nastawieni. Tak przynajmniej słyszałem.
    – Ale smoki?
    – Mówiłem już. Jakby mieszkało się pod wulkanem. Ludzie to robią. Nie zapominaj, że to 
metal je przyciąga. Oczywiście głównie złoto albo srebro, ale do pewnego stopnia każdy metal. W 
tym siole nie widziałem nawet jednego gwoździa. Kamienne topory i noże. Jeśli potrafią obyć się 
bez metalu, smoki mogą nie niepokoić ich zbytnio.
    – Ostrzegłeś ich?
    Gathmor był bez porównania lepszym pływakiem od Rapa.
    – Mówiłem ci, chłopcze. Już ich nie było. Zrobiłbym to jednak. Oczywiście mogliby najpierw 
dać mi w łeb, gdyby zobaczyli, że jestem jotunnem, ale pomyślałem sobie, że jeśli ocalałeś, 
będziesz gdzieś tutaj. Postanowiłem więc popłynąć cię poszukać.
    – Dziękuję. Myślę, że gdzieś tu jest ktoś jeszcze – dodał ostrożnie Rap.
    – Kto?
    – Minstrel. To możliwe.
    Gdyby był to Darad lub Andor, Rap z przyjemnością pozwoliłby mu umrzeć z głodu albo 
upału. Jalona lub Thinala warto by było ocalić. Z pewnością nie będzie to Sagorn. Jeszcze nie w tej 
chwili. Rap położył obok siebie na skale wybrane owoce i skorupiaki, po czym przekazał koszyk z 
powrotem do pirogi.
    – Czy on również wyskoczył?
    – Nie widziałem go, ale ... – Rap zastanowił się, czy nie spróbować tego wytłumaczyć, ale 
zmęczenie opadło na niego niczym czapa śniegu. – Myślę, że mógł to zrobić.
    Gathmor chrząknął z ustami pełnymi razowego chleba.
    – Naprawdę próbowałeś zatopić długi statek?
    – Tak.
    – Wspaniale! Świetny z ciebie facet! – Jotunn przeżuwał chleb jeszcze przez chwilę. – Żałuję, 
że nie załatwiłem sukinsyna tym toporem! Nigdy nie widziałem, żeby ktoś tak podskoczył.
    – On też ma dalekowidzenie – odparł ze smutkiem Rap.
    – Mniejsza o to!
    Gathmor nigdy nie chciał mówić o sprawach nadprzyrodzonych. Nie pozwalał też, by 
rozprawiano o nich w jego obecności. Marynarze wierzyli, że podobne rozmowy przynoszą pecha.
    Najwyraźniej jednak Kalkor dostrzegł zbliżający się topór. Kiedy chciał znaleźć harfę dla 
minstrela, skierował się prosto do właściwego worka, choć cały statek wypełniały łupy. Próba z 
brzytwą była znacznie mniej niebezpieczna niż mogło się zdawać, gdyż jarl przez cały czas 
obserwował mięśnie Rapa. Rap robił to samo w stosunku do jarla. Wiedział o niebezpiecznych 
rafach i doskonale rozumiał zagrożenie. Czekał do ostatniej chwili, by się upewnić co do złych 
zamiarów Rapa. Kalkor nigdy nie potrzebował jasnowidza. Sam nim był.
    – Co zamierzasz teraz zrobić? – zapytał Rap, pogryzając owoc o grubej skórze, którego nie 
potrafił rozpoznać. Był mdły i gorzki zarazem. Sok spływał faunowi po zaroście.
    Jotunn zaprzestał przeżuwania i odsłonił zęby.
    – Odnaleźć imperialną placówkę i ostrzec impów przed Kalkorem. Jeśli zdołają szybko 
przekazać wiadomość do floty, mogą go tu osaczyć.
    – Jak to daleko?
    – Chwileczkę... Przylądek Płomieni minęliśmy dwa dni temu...
    – Na pewno?
    – Na pewno. Chmury. Ptaki. Układ fal. Ci przybysze z północy nie znają tutejszych wód. Nie 
byłem oczywiście pewien, że to ten przylądek, ale wiedziałem, że jesteśmy blisko lądu. Dwa dni 
drogi na północny wschód od niego... – zastanawiał się przez chwilę, krzywiąc twarz. – Musimy 
być blisko Pithmotu. Kawałek lądu najbliższy kontynentu nazywają Smoczą Szyją. Do Puldarnu 
nie jest daleko, ale droga może nam zająć wiele dni. Tego diabła zapewne już dawno tu nie będzie. 
Tak naprawdę, nie mamy zbyt wielkich szans, by go dorwać.
    Pogrążył się w ponurych rozmyślaniach. Przeżuwał jedynie z niewzruszonością wołu. Kołysał 
się w przód i w tył w rytm mijających go fal. Cuma uparcie szarpała Rapa za kostkę.
    – Potem – odezwał się wreszcie Gathmor – wyruszymy z Puldarnu do domu, do Durthingu. 
Inne załogi na pewno już tam są albo wkrótce wrócą. Myślę, że zechcą coś zorganizować.
    – Wytropić go?
    Jak ktokolwiek mógłby mieć nadzieję, że dopadnie jednego pirata na czterech ogromnych 
oceanach?
    – Oczywiście, że nie. Popłyniemy do Garku. Odwdzięczymy się za jego wizytę. Spalimy 
gospodarstwa, porwiemy młode kobiety.
    Rap zadrżał. Potrafił odgadnąć, gdzie Gathmor znajdzie ludzi. Galery można będzie 
przystosować stosunkowo łatwo, ale...
    – Skąd weźmiesz broń?
    – Od pretora. Imperium zawsze z chęcią udzieli wsparcia podobnej wyprawie.
    Oczywiście. To nigdy się nie skończy. Ponadto Gathmor najwyraźniej uważał, że nadal ma 
prawo wydawać Rapowi rozkazy i liczyć na ich wykonanie. Była to sprawa, którą wkrótce trzeba 
będzie rozstrzygnąć, lecz czas i miejsce nie wydawały się odpowiednie. To będzie oznaczało 
walkę.
    – W każdym razie, czujesz się już lepiej.
    Gathmor obruszył się.
    – Co chcesz przez to powiedzieć?
    – Tylko to, że się cieszę! – odparł pospiesznie Rap. Marynarz w cudowny sposób odzyskał siły 
po paraliżu, który dopadł go na pokładzie Krwawej Fali. Owo wycofanie się w głąb siebie mogło 
być rzeczywiście wywołane słabością i szokiem, jednak bardziej prawdopodobna wydawała się 
symulacja. Faun miał prawo się poniżać i żebrać o jedzenie, lecz gdyby robił to inny jotun, mógłby 
spotkać się ze śmiertelną pogardą. Całkiem niewykluczone, że ów osobliwy letarg ocalił Gathmora 
przed egzekucją z zimną krwią, lecz marynarz nigdy by nie przyznał, że uciekł się do podstępu. 
Lepiej szybko zmienić temat.
    – Chciałbym jeszcze zbadać trochę terenów leżących dalej na północ, zanim zacznie się 
odpływ. Jeśli nie masz nic przeciwko temu.
    Gathmor chrząknął z niechęcią.
    – Wydawało mi się, że dostrzegam kątem oka, jak minstrel skacze – ciągnął Rap, całkowicie 
mijając się z prawdą. – Ale jeśli sądzisz, że to zbyt niebezpieczne...
    – Możemy podjąć takie ryzyko. Wskakuj.
    Piroga była niedorzecznie niezgrabna. Nieustannie nabierała wody. Było to jednak lepsze niż 
płynąć czy iść na piechotę. Gdy tylko minęli następny przylądek, dalekowidzenie Rapa wykryło 
Jalona, który leżał rozciągnięty na małej połaci piasku. Nie był ranny. Wyraził wylewnie 
wdzięczność za uratowanie. Przepowiednia przeszła próbę pomyślnie. Trójka zebrała się już w 
komplecie.
    Zaczął się odpływ. Po chwili ciężka piroga mknęła na południe, niebezpiecznie przeładowana. 
Jalon celowo wyskoczył za burtę Krwawej Fali w ślad za pozostałymi jeńcami. Był to z jego strony 
zaskakujący akt odwagi bądź desperacji. Choć domyślił się już, że ta odludna kraina musi być 
Smoczą Ziemią, najwyraźniej nie połączył tego faktu z wizją w zaklętej wnęce. Każdy z 
pozostałych czterech uczyniłby to, ale Jalon słynął z niepraktyczności. Kiedy pojawi się smok, 
wezwie Sagorna. Przepowiednia się spełni. Rap dowie się wreszcie, czym to się skończy.
    Gathmor nic na ten temat nie wiedział. Jego wyłącznym celem była obecnie zemsta na 
Kalkorze. Nie interesowały go smoki.
    Faun był więc jedynym, który zdawał sobie sprawę, co się wydarzy. Miał też własne ambicje. 
Wyglądało na to, że dla odmiany na niego przyszła kolej, aby być bezlitosnym.
    Od chwili, gdy spotkał nocą w Obserwatorium ogniowe pisklę Jasnej Wody, wiedział, że jego 
panowanie nad zwierzętami rozciąga się również na smoki. Sagorn nie domyślał się tego, podobnie 
jak jego czterej zmiennicy. Żadnego z nich tam nie było. Rap dostrzegał sposób, w jaki będzie 
mógł w bliskiej przyszłości wykorzystać tę sytuację celem uzyskania pewnej informacji. Musi 
udać przerażonego na tyle dobrze, by oszukać Sagorna.
    To mogło być trudne zadanie, gdyż oczywiście nie będzie mu groziło żadne 
niebezpieczeństwo.

3

    Małe sioło nie miało nazwy. Liczyło niewielu młodzieńców, a jeszcze mniej dzieci. Jego 
mieszkańcy byli z reguły starzy bądź w średnim wieku. Zgodnie z przepowiednią Gathmora 
stanowili prawdziwą zbieraninę: masywni trollowie, wysocy jotnarowie, przysadziści impowie 
oraz paru faunich mężczyzn przypominających niższe, szczuplejsze wersje samego Rapa, a także 
ludzie niewątpliwie mieszanej krwi. Z zaciekawieniem obserwował za pomocą dalekowidzenia 
jedną z kobiet, którą pospiesznie odprowadzało dwóch mężczyzn. Ukryli ją przed nieznajomymi w 
najdalszej z chat i zostali tam z nią, jak gdyby jej pilnowali.
    Wśród dorosłych znacznie więcej było mężczyzn niż kobiet. Liczni przedstawiciele obu płci 
nosili piętna wskazujące, że w zewnętrznych prowincjach Imperium nadal utrzymywało się 
niewolnictwo. Wszyscy sprawiali wrażenie zobojętniały – być może z powodu chorób, ubogiej 
diety lub po prostu nadmiernego wysiłku. Ludzie i otoczenie – wszystko cuchnęło rybami.
    Na granicy obszaru oświetlonego przez ognisko trzem nagim rozbitkom kazano się zatrzymać 
przed najeżonym wałem włóczni i toporów ściskanych mocno w męskich dłoniach. Żądanie 
poparte było błyskiem gniewnych, nieufnych oczu widocznych na skrytych w cieniu twarzach.
    Gathmor opowiedział im swą historię, a przynajmniej te jej fragmenty, które miały znaczenie. 
Przez kilka pełnych niepokoju minut Rap zastanawiał się intensywnie nad liczbą tubylców. W tych 
okolicach panowało bezprawie. Liczyła się tylko brutalna siła. Widział nędzę tych ludzi. 
Wyczuwał ich złość. Kim był, by przychodzić żebrać pod takie drzwi?
    Nagle zza pierścienia mężczyzn dobiegł głos jakiejś kobiety.
    – Nieznajomi, czy przynosicie metal?
    – Nie mamy metalu! – odparł Gathmor. – Ani w ogóle nic, jak widzicie.
    – W takim razie witajcie.
    Bez sprzeciwu, lecz z pewnością również bez entuzjazmu, mężczyźni zaakceptowali jej 
decyzję i opuścili broń. Podano gościom ubrania i dopuszczono ich do grupy.
    Rap wkrótce przyłączył się do wielkiego kręgu ludzi. Siedzieli ze skrzyżowanymi nogami w 
jednym szeregu wokół centralnego ogniska. Pożywienia, jakie mu podetknięto pod nos było 
niewiele – ryby i pieczone korzonki – lecz czuł się winny, iż przyjął nawet to, mimo że był głodny. 
Jego skąpa porcja była większa od innych. Dostrzegał też wychudzone dzieci kryjące się za 
plecami dorosłych i spoglądające stamtąd na przybyszów z posępnym zachwytem. Pomyślał, że im 
jedzenie jest bardziej potrzebne niż jemu.
    Budynki stojące na granicy oświetlonego blaskiem ogniska obszaru były walącymi się 
ruderami, zbudowanymi z wyrzuconego na brzeg drewna oraz wikliny. Iskry i dym uniosły się w 
górę, ku zwisającym nad głowami ludzi, słabo widocznym gałęziom. Skądś dobiegał szmerek 
strumienia zmierzającego ku morzu. Noc była ciemna i parna. W powietrzu unosiły się chmury 
owadów. W oddali fale biły o brzeg w nie kończącym się, jednostajnym podzwonnym.
    Naprzeciwko Rapa siedział Gathmor. Spoczywał obok wiedzącej sioła – zgrzybiałej półtrollki 
imieniem Nagg. Była to niewątpliwie najbrzydsza osoba, jaką Rap w życiu widział – olbrzymka o 
obwisłej skórze, krzywych kościach oraz nielicznych zębach i włosach. Gathmor i Jalon kiepsko 
sobie poradzili z ukryciem wesołości na wieść o wiedzącym trollu, Rap jednak podejrzewał, że za 
tą koszmarną karykaturą twarzy może się kryć wiele chytrości. Na Tancerzu Burzy uważał Balasta 
za swego przyjaciela i jednego z najlepszych ludzi na pokładzie. W Durthingu doszedł do wniosku, 
że trollowie rzadko bywają tacy głupi, jakich często udają. Nagg sama podjęła decyzję o 
wpuszczeniu Gathmora i jego towarzyszy. Wieśniacy usłuchali jej natychmiast, jak gdyby opinii 
trollki można było zaufać.
    Kiwała głową, cmokała i śliniła się, gdy Gathmor wyjaśniał jej, dlaczego musi pospiesznie 
wyruszyć do Puldarnu, by ostrzec imperialną flotę przed piratami. Jego próby okazania przyjaźni 
wypadła jednak pompatycznie.
    – Nie powiem, że was spotkaliśmy – oznajmił. – Nie zdradzimy tej wioski.
    Nagg zaskrzeczała z uciechy, napychając sobie jednocześnie usta rybą.
    – Opowiadaj, co chcesz, jotunnie – wymamrotała. – Widziałeś nasze znaki. Niektórzy z nas 
przebywają tu wystarczająco długo – rozsunęła swe łachmany, żeby odsłonić bark. – Byłam 
jeszcze dzieckiem, gdy opuściłam Imperium. Dawno, dawno temu, marynarzu. Legiony nie ścigają 
zbiegów na Smoczej Ziemi. Zgadza się? – zapytała pozostałych, którzy odpowiedzieli gwizdami i 
śmiechem. – Wzdłuż wybrzeża mieszka mnóstwo takich, jak my. Tu i ówdzie.
    Gathmor wzdrygnął się, gdy pogłaskała go po udzie.
    – Złoto smakuje najlepiej – mówiła – ale powiadają, że brąz jest niewiele gorszy. Nic nie 
podnieca smoka bardziej niż zakuty w porządną zbroję wojownik. Kiedy się zabawia po jego 
spożyciu, może spustoszyć połowę kraju.
    Zachichotała i przeżuła kolejny kęs.
    I tak rozmowa w nieunikniony sposób nawiązała do smoków i metalu. Wieśniacy nie posiadali 
go w ogóle. Swe nędzne pożywienie zdobywali w tej ubogiej krainie za pomocą drewnianych i 
kamiennych narzędzi. Noże z popękanego smoczego szkliwa były tak ostre, że można się było 
nimi golić, choć szybko się tępiły. By zebrać plony, kobiety odwracały skibę za pomocą 
drewnianych pługów ciągniętych przez mężczyzn bądź inne kobiety. Mężczyźni polowali na ryby 
włócznią lub łowili je w sieci. Dzieci zbierały w lesie korzonki i jagody. Rapowi wydało się to 
zwierzęcą wegetacją, gorszą niż wszystko, na co zdrowy na umyśle właściciel mógłby narazić 
swych niewolników, rybacy jednak najwyraźniej uważali, że sama wolność też jest coś warta i że 
dzięki niej ich życie jest lepsze. Rap nie potrafił sobie wyobrazić przeszłości wystarczająco złej, by 
była gorsza niż ich teraźniejszość.
    Tak, smoki pojawiały się od czasu do czasu, przyznała ze spokojem Nagg, rzadko jednak 
bywały groźne, chyba że wyczuły metal. Przypominała sobie tylko dwa ich ataki w ciągu całego 
swego życia. Jeśli patrzyło się uważnie, niemal codziennie można było zobaczyć, jak tańczą na 
porannym niebie – często jeden lub dwa, rzadziej całe stado. Na ogół nie latały nad wodą.
    – To złoto przyciąga je najsilniej? – zapytał Rap swego sąsiada, postarzałego fauna o 
krzywych zębach, którego imię brzmiało Shyo S’sinap albo jakoś tak.
    Stary skinął głową tak energicznie, że obwisła skóra jego chudej szyi i rzadka bródka 
zatrzepotały w powietrzu.
    – Powiadają, że smoczysko wyczuje złoty pierścionek na odległość trzydziestu mil.
    Gathmor opisał ładunek Krwawej Fali. Jego audytorium zareagowało całkowitym 
niedowierzaniem. Taka ilość złota powinna ściągnąć potwory z całego obszaru Smoczej Ziemi. 
Niekiedy latały nad wodą, a statek pełen skarbów stanowiły wystarczający pretekst. Rap pomyślał, 
że szczęście Kalkora najwyraźniej chroni go nawet przed smokami.
    – Mogłoby wystarczyć parę porządnych garści – oznajmił z namaszczeniem Shyo.
    Rap zachichotał nad kawałkiem orzecha kokosowego, który ogryzał.
    – Ale nie masz nic takiego pod ręką?
    Stary podniósł swe zmarszczki w uśmiechu, pozwalając, by rzucane przez ognisko cienie 
przemknęły po jego twarzy pokrytej zrogowaciałą, brązową skórą.
    – Kiedyś miałem. Pewnie ze trzydzieści lat temu – z satysfakcją zauważył niedowierzanie 
Rapa. Zachichotał. – Pracowałem w kopalniach złota!
    Rap spojrzał przelotnie na wyblakłe numery wypalone na kościstym ramieniu. Potem 
popatrzył na sterczące żebra starego fauna oraz charakterystyczne dla tej rasy owłosione nogi, 
cienkie jak u pająka. Powiódł wzrokiem po stojących na granicy mroku, rozwalających się 
ruderach
    – I to jest lepsze?
    – Wolność, chłopcze!
    – Nie można się najeść wolnością. Nie ogrzejesz się nią w nocy ani nie wyleczysz dzieci z...
    – Czy widziałeś kiedyś, jak zamęczono kogoś pracą na śmierć, jako przykład dla jego 
towarzyszy? – zapytał stary, charcząc cicho. – Czy patrzyłeś, jak twój najlepszy przyjaciel umiera 
z powodu wstrząsu wywołanego kastracją?
    Rap potrząsnął głową. Jego słowa były nieprzemyślane.
    Faun odsłonił pochyłe kołki w swych ustach.
    – Albo poproś Nagg, żeby ci opowiedziała, jak to było, kiedy hodowano ją na rozpłód, by 
rodziła kundli do pracy w kamieniołomach. Ten tam to Harkor... kości w jego plecach się 
pozrastały. Widzisz jakie ma pochylone ramiona? To robi z człowieka niewolnicza praca.
    – A co z innymi? Nie wszyscy byliście niewolnikami.
    – Nie. O, to jest Srapa. Zabiła faceta, który ją zgwałcił. Pochodził z dobrej rodziny, a ona nie, 
więc musiała zwiewać. Kiedy tu trafiła, była z niej prawdziwa piękność – stary westchnął. 
Potrząsnął głową. Zaprzestał wskazywania palcem. Przez chwilę wpatrywał się tylko w ogień. – 
Dała mi kiedyś syna. Zanosiło się, że będzie wyglądał tak, jak ja, kiedy... Ale umarł. Mamy tu 
oczywiście złodziei. Z jakiegoś powodu łatwiej o uczciwość, gdy nie cierpi się głodu. Wdowy. 
Niechciane konkubiny i kłopotliwych bękartów. Zbuntowani żołnierze? Mamy kilku takich. 
Wredny setnik jest gorszy od złośliwego nadzorcy, chłopcze, bo nie musi się martwić o to, ile pan 
za ciebie zapłacił.
    Rap otarł czoło. Miał ochotę cofnąć się trochę od żaru ogniska, lecz sprawiłby wtedy wrażenie, 
że odsuwa się od cuchnącego staruszka.
    – Macie tu też syrenę?
    – Niech mnie Zło rozerwie! Skąd o tym wiesz? Masz zamiar zostać na stałe?
    – Nie.
    Shyo spojrzał na niego wilkiem.
    – To jedyny sposób, żeby się załapać.
    – Nie o to mi chodziło! – krzyknął Rap, głośniej niż zamierzał.
    – Na pewno?
    Stary wyglądał na rozgniewanego. Patrzył podejrzliwie.
    – Chciałem się tylko dowiedzieć, dlaczego tu trafiła.
    – Z tego samego powodu, co cała reszta, oczywiście! Została tu, bo gdzie indziej jest gorzej. 
Trafiła do nas przypadkiem, ale została, bo tutaj jest lepiej.
    – Jakim przypadkiem?
    Usta Rapa zadały pytanie, zanim zdążył je powstrzymać. To nie był jego interes. Nigdy dotąd 
nie widział syreny i odczuwał naturalną ciekawość. Ta nie była już młoda, lecz sposób, w jaki 
zabawiała się ze swymi opiekunami w najdalszej z chat, sugerował, że w starych opowieściach 
kryje się dużo prawdy.
    – Jej statek się rozbił. Jej i jej męża.
    – Był trytonem?
    – Oczywiście.
    – I co...
    – Paru zazdrosnych mężów zadźgało go nożami już pierwszej nocy.
    – A więc to jest prawda?
    – Oczywiście – Shyo zachichotał nagle. – Czy nigdy nie słyszałeś, jak legiony po raz ostatni 
usiłowały dokonać inwazji na wyspy Kerith, jeszcze za panowania Emthara? Oczywiście to nie 
była pierwsza próba, ale jakiś bystry trybun wykombinował sobie, że może im się udać, jeśli 
zabiorą ze sobą wystarczająco dużo markietanek. Oczywiście wydarzyło się coś dokładnie 
przeciwnego i...
    Rap słyszał już liczne wersje tej historii w Durthingu i nie miał ochoty słuchać więcej na ten 
temat. Z reguły przytaczano tę opowieść, gdy tylko konwersacja dotykała kwestii nieodpartej 
atrakcyjności Ludu Morza.
    Potem zauważył, że Gathmor znowu przepytuje starą Nagg i spiera się z jej odpowiedziami. 
Choć robił się coraz bardziej senny, usiłował śledzić rozmowę. Starucha zapewniała, że 
rozbitkowie z łatwością mogą dotrzeć do Puldarnu. Może za trzy dni wędrówki. Wystarczająco 
daleko, by poczuć głód, ale nie na tyle daleko, by z jego powodu umrzeć. Gathmor zapytał ją 
ostrożnie o drogę morską. Nagg odparła, że jest ona nadzwyczaj niebezpieczna. Smocze Morze 
słynęło z wysokich pływów. Brzegi były bardzo skaliste. Nie, Gathmor i jego przyjaciele powinni 
ruszyć na piechotę.
    Oczywiście, że pójdą na piechotę – pomyślał sennie Rap. Tak zapowiedziała wnęka.
    Gathmor upierał się, że nie mogą wędrować na bosaka. Trzy dni w słońcu bez jedzenia i tylko 
z odrobiną wody... wreszcie Nagg obiecała, że zdobędzie dla nich ubrania.
    Szaty – pomyślał Rap, ziewając. – Czarną, zieloną i brązową.
    To będą proste stroje – jak zaznaczyła Nagg. – Zwykłe togi z surowego materiału 
produkowanego przez kobiety. Niemniej ochronią ich przed słońcem, wiatrem i cierniami.
    Rap zastanowił się, czy szaty, kiedy się już pojawią, obudzą wspomnienia Jalona o wnęce. 
Wspomnienia Jalona o wspomnieniach Sagorna. Żałował, że Gathmor nie wyraził odrobinę więcej 
wdzięczności. Ci biedni rybacy nie musieli obdarowywać nieznajomych nawet uśmiechem. 
Jotnarowie nie znaczyli dla nich wiele, ponieważ tubylcy nie mieli do stracenia nic poza samym 
życiem, a Rap nie był pewien czy zależałoby mu na nim zbytnio, gdyby musiał je spędzać w tym 
miejscu. Ziewnięcie! Jego umysł powędrował ku syrenie i jej dwóm szczęśliwym opiekunom. 
Jeszcze nie przestali! Zganił się za wścibstwo i skierował uwagę z powrotem ku negocjacjom.
    Gathmor nareszcie podziękował z namaszczeniem Nagg za obiecane przez nią buty i ubrania, 
po czym zapewnił, że wraz z towarzyszami wyruszy już o świcie, żeby nie marnować godzin 
chłodu. A pogoda była tak piękna, że mogli spać pod gołym niebem.
    Nawet na powietrzu cuchnie paskudnie – pomyślał Rap. Mieszkańcy wioski stwierdzili, że 
widoczne nie opodal sterty suszących się wodorostów mogą być dobrym posłaniem.
    W tej chwili byłby nim nawet pokryty żwirem brzeg.
    Gdy zaprowadzono go do brunatnie, okazały się one sprężyste i mniej cuchnące niż się tego 
obawiał. Skrzypiały i chrzęściły obok jego uszu, gdy się poruszał, nie sądził jednak, by miał być w 
nocy zbyt ruchliwy. Zamknął oczy i pozwolił sobie na ostatnie – długie – powolne – ziewnięcie. Po 
czym zasnął.
    
    Gathmor obudził go potrząsaniem za ramię w zupełnej ciemności.
    – Psst!
    – Hę! Która godzina?
    – Powiedziałem: psst! Około północy.
    Rap zauważył, że Jalon klęczy na wpół wyprostowany, pocierając z niezadowoleniem oczy.
    – Co się stało? Do świtu jeszcze wiele godzin.
    – Idziemy teraz – wyszeptał Gathmor – Póki trwa odpływ.
    – Ale... Och!
    Na plaży znajdowały się cztery należące do wieśniaków pirogi. Jedną z nich pożyczył sobie 
wcześniej Gathmor, a potem ją zwrócił.
    – Ukraść... – oszołomiony snem Rap usiłował wyobrazić sobie ile pracy potrzeba, by wykonać 
pirogę kamiennymi narzędziami.
    – Pomkniemy z odpływem do Puldarnu – dodał Gathmor pełnym determinacji szeptem. – 
Dotrzemy tam o zachodzie słońca.
    Rap nie zamierzał kraść pirogi.
    Nie wybierał się też do Puldarnu. Wybierał się do Zarku.
    Gdyby jednak powiedział o tym Gathmorowi, oznaczałoby to bójkę, a nie miał ochoty bić się z 
jotunnem teraz, w samym środku nocy.
    Wodorosty zaskrzypiały i zachrzęściły, gdy uniósł głowę, choć nie potrzebował tego robić, by 
coś zobaczyć.
    – Nic z tego.
    Tym razem to Gathmor wydał z siebie dźwięk: „Hę?”.
    – Wystawiła strażników – wymamrotał Rap. – Sześciu. Na plaży. Mają włócznie i topory – 
położył się z powrotem i przy akompaniamencie chrzęstu zajął wygodną pozycję. – I żaden z nich 
nie śpi – dodał z senną satysfakcją. Przewrócił się na drugi bok i z powrotem pogrążył w drzemce.
    Gathmor wyrecytował stek żeglarskich sprośności. Nie wpadł na to, żeby pójść sprawdzić to 
samemu.

4

    Zejście na stronę zachodnią zajmowało im więcej czasu niż wspinaczka na górę. Inos uważała, 
że to niesprawiedliwe. Zaczynało im brakować jedzenia, noce były zimne i nie było tam nic do 
oglądania poza krętymi, skalnymi ścianami. Dolina rozszerzała się, łącząc się z odnogami. 
Nieustannie schodziła w dół. Nie chciała tylko donikąd ich doprowadzić.
    Wśród tych wzgórz żyły wilki, które wyły po zachodzie słońca. Azak oznajmił, że dostrzegł 
tropy niedźwiedzia. Był człowiekiem nieufnym i z zasady wybierał na obóz miejsca nadające się 
do obrony.
    Czwartej nocy drogi w dół odnalazł jaskinię, która ongiś stanowiła nakryte łukowatym 
stropem wejście do małego zameczku. Większą jego część dawno już zmyły bądź zwaliły 
powodzie. Wokół reszty osadzał się muł, a wreszcie nad trawą i krzakami widać było jedynie 
niewielki fragment budowli. Dostrzegli jednak beczkowaty dach sztolni, której jeden koniec 
zablokował gruz. Azak zapewniał, że potrafiłby tam w pojedynkę obronić się przed całą armią.
    Inos i Kade spędziły, przytulone do siebie, jeszcze jedną zimną noc w górach, owinięte w dwa 
koce niczym jeden ładunek bielizny do prania. Wydawało się, że Azak nie spał ani chwili. Siedział 
przy ognisku ze skrzyżowanymi nogami, spoglądając groźnie w ciemność doliny. Później 
twierdził, że raz dostrzegł tam oczy, lecz wycie nigdy nie zbliżyło się do ich schronienia.
    Przemarznięci i zesztywniali podróżnicy zadowolili się o świcie szybką przekąską złożoną z 
daktyli i czerstwego chleba, po czym zwinęli obóz. Dolina, jakby na przekór, ponownie stała się 
węższa. W jej piętrzących się groźnie ścianach nadal utrzymywał się nocny chłód. Przesłaniały one 
słońce i wypełniały powietrze niebieskim cieniem. Nawet muły sprawiały wrażenie zadowolonych 
z tego, że ruszają już w drogę.
    Trakt, którym zmierzali od przełęczy, ciągnął się dalej. Niekiedy – gdzie był zmyty lub 
zasypany – natykali się na wyrwy. Azaka fascynowała jego skala. Snuł spekulacje na temat tego, 
który z wielkich królów lub czarodziejów mógł się porwać na podobną konstrukcję. Znaczna część 
drogi wyłożona była ogromnymi płytami. Inne odcinki natomiast wykuto w samym podłożu 
skalnym. Sześciu ludzi mogłoby jechać tamtędy konno ramię przy ramieniu. Szlak przeskakiwał 
nad rozpadlinami, tworząc murowane tęcze dorównujące gracją zawisłym w powietrzu chmarom 
strzał. W swych najlepszych czasach musiał stanowić prawdziwy cud. Azak próbował ocenić, ilu 
ludzi nad nim pracowało i ile potrzeba im było czasu. Wydawało się, że uzyskane odpowiedzi 
wzbudziły w nim lęk. Wskazał, że droga musi mieć ponad tysiąc lat. Niewątpliwie miała jeszcze 
przetrwać równie długo. Mimo to on i jego towarzyszki mogli być pierwszymi, którzy wędrowali 
tędy od stuleci.
    Nawet w miejscach, w których pokrywała go gleba, trakt często zdołał oprzeć się korzeniom. 
Następnie przerodził się we wstęgę darni wijącą się przez las. Liczba drzew iglastych zmalała. Na 
tej wysokości w dolinie dominowały drzewa liściaste. Biały, pienisty strumień stał się pokaźną 
rzeką, lecz płynąca w niej woda nadal miała dziwnie mleczną barwę.
    Nic nie wytrząsało ostatnich okruchów snu tak skutecznie, jak jazda na mule.
    – Te oczy, które widziałeś – zapytała Inos. – Czy były niemagiczne?
    Azak zachichotał ochryple.
    – Wciąż jestem z wami, kochanie. Nie demony.
    Dyskutowali o starych opowieściach aż do znudzenia. Azak wierzył w hipotezę demonów. 
Podczas owej straszliwej wojny ktoś wypuścił je na wolność. Garstka nadal tu przebywała, polując 
na niefortunnych wędrowców, lecz nie było ich aż tyle, aby mogły schwytać wszystkich, którzy 
tędy przechodzili. Na demony nie wiele można było poradzić. Pozostawała jedynie nadzieja, że nie 
wejdą im w drogę.
    Inos nie podobała się ta wersja. Wolała legendę o niewidzialności. Mówiła ona, że Ulien’quith 
uczynił wszystkich skrzatów niewidzialnymi i ich potomkowie nadal żyją w tym stanie pod władzą 
własnego czarownika. Azak wyśmiewał się z tego pomysłu. Powiedział, że jeśli skrzatowie choć 
trochę przypominają innych ludzi, już dawno wykorzystaliby zapewnianą przez niewidzialność 
przewagę, aby podbić cały świat.
    Inos zaczynała teraz tworzyć własną teorię. Głosiła ona, że zaginieni wędrowcy wpadali w 
sidła klątw nieprzybycia. Ta dolina, na przykład, zdawała się nie prowadzić donikąd. Być może 
ona, Kade i Azak będą jechać nią w dół wiecznie albo dopóki nie umrą ze starości.
    Inosolan zamierzała właśnie wspomnieć o tej radosnej ewentualności, gdy wędrowcy minęli 
zakręt i ujrzeli swego pierwszego skrzata stojącego w samym środku traktu. Błysk miecza Azaka 
przestraszył jego muła. Pozostałe wierzchowce zareagowały podobnie. Na chwilę zapanowało 
zamieszanie. Gdy zwierzęta się uspokoiły, ich jeźdźcy zrozumieli już, że niebezpieczeństwo 
minęło ponad dziesięć stuleci temu.
    Podjechali ostrożnie do samotnej postaci, by przyjrzeć się jej z bliska. Erozja pokryła szarawą 
powierzchnię dziobami. Upstrzyły ją też białe i żółte porosty. Mimo to wszystkie znamienne cechy 
i szczegóły nadal były wyraźnie widoczne – doskonała statua biegnącego młodzieńca. Był nagi, 
ponieważ ubranie, jakie zapewne niegdyś miał na sobie, dawno już zbutwiało. Stał po kostki w 
naniesionym przez wodę mule. Wokół jego kolan kołysały się źdźbła traw. Nie mógł być wiele 
starszy od Inos. Twarz zwrócona ku widocznym przed nim górom wydała się dziewczynie pełna 
srogiej determinacji, pragnienia zwycięstwa bez względu na koszty.
    Inos ściągnęła wodze pierwszego muła i zsiadła z niego. Kade pozostała w siodle, o cztery 
muły za nią. Wyciągnęła brewiarz, by nie sprawiać wrażenia, że podgląda. Inos widziała wśród 
rzeźb w sypialni Rashy rzeczy znacznie gorsze niż zwykła nagość. Azak podszedł do niej i stanął 
obok. Z pewnością zwróci uwagę na jej reakcję. Musi zademonstrować światowe obycie godne 
imperialnej damy. To był tylko kamień. Nie mógł usprawiedliwiać pruderii. A więc to tak 
wyglądają?
    – Posłaniec – powiedziała ze smutkiem. – Biegł kogoś ostrzec?
    – Albo tchórz, który uciekał?
    – Nie.
    Smutek, niczym wilgoć tej posępnej doliny, przeniknął do jej duszy. Jej cienie mroziły serce 
dziewczyny. Wiodąca donikąd droga, którą nikt nie podróżował, i młodzieniec obrócony w 
pomnik przegranej sprawy.
    – To nie jest twarz tchórza – stwierdziła. – Oczy są dziwne... skrzacie?
    – Podobne do elfich – odrzekł Azak. – Osadzone pod kątem, ale nie takie duże. Uszy też są 
trochę elfowate, ale nie tak spiczaste. Jest też za muskularny jak na elfa. Oni są chudzi. Za szeroka, 
jak na impa klatka piersiowa, ale zbyt wąska jak na krasnoluda. A ten rozdeptany nos wygląda na 
fauni. Wszystkiego po trochu. Sądzę, że był skrzatem.
    Inos nie miała nic przeciwko temu nosowi. Nie każdemu mężczyźnie było do twarzy z orlim 
dziobem dżinna.
    Przysuwała się, aż wreszcie stanęła między postacią i turniami, tak że nie widzące oczy 
patrzyły wprost na nią. Szary kamień, wytarty w ciągu stuleci przez deszcz i wiatr, sprawiał jednak 
niesamowicie realistyczne wrażenie, jak gdyby stał przed nią żywy człowiek pokryty błotem.
    – Zawracaj, skrzacie – powiedziała. – Nie usłyszą twojej wiadomości. Nie zjawią się na twe 
wezwanie.
    Spodziewała się, że Azak będzie się z niej naśmiewał, ale wyglądało na to, że jego również 
ogarnął taki sam mroczny nastrój.
    – W Przeklętym Miejscu możemy jeszcze natrafić na gorsze rzeczy.
    Potrząsnęła głową.
    – Nic nie mogłoby być smutniejsze od tego. Wracaj do domu, skrzacie, do tych, których 
kochasz. Powiedz im, że wojna się skończyła.
    – Zapytają, kto wygrał – wtrącił cicho Azak.
    – Powiedz im tylko, że ty przegrałeś.
    – Zapytają dlaczego.
    – Dla umarłych „dlaczego” jest nieważne. Powiedz im, że twoja śmierć była daremna.
    Przez chwilę panowała cisza. Nawet wiatr nie odważył się poruszyć trawą wokół łydek 
młodzieńca. Azak przemówił raz jeszcze.
    – Pamiętaj, co rzecze poeta: „Nic nie przeraża tak, jak jutrzejsza wojna, nie pobudza tak, jak 
dzisiejsza i nie zasmuca tak, jak wczorajsza”.
    Spojrzała na niego zaskoczona.
    – Wierzysz w te słowa?
    Wyglądał na speszonego.
    – Nic mnie nie obchodzi wczoraj, a dzisiaj musimy jechać dalej. Powiedz swojemu skrzatowi 
„do widzenia”, moja pani. Będzie tu nadal pełnił straż, gdy nas już dawno nie będzie.
    Inos jeszcze raz spojrzała w kamienne oczy o oskarżycielskim wyrazie. Potem zadrżała i 
skierowała się ku mułom.
    
    Ten skrzat był jednak tylko pierwszym. Wkrótce ujrzeli dwóch następnych, leżących twarzą 
ku ziemi. A potem więcej i więcej. Las skończył się, jakby wstydził się ukrywać podobną 
katastrofę. Dno doliny na całej szerokości było odsłonięte. Pokrywały je kamienne trupy. Sam trakt 
był całkowicie zablokowany, co zmusiło wędrowców do opuszczenia go i szukania drogi wśród 
skał i darni, między milczącym tłumem i wokół niego.
    Rzeka, która w ciągu stuleci przemieszczała się to tu, to tam, oczyściła znaczne fragmenty 
doliny z okropnych szczątków, gromadząc je na mieliznach i zasypując piaskiem, potrzeba jednak 
było wielu stuleci, by mogła ukryć ślady tak wielkiej rzezi. Pnącza i bluszcz również próbowały 
tego dokonać, pokrywając niektóre z figur groteskowym, zielonym futrem.
    Wielu leżało plackiem, zwłaszcza ci, którzy biegli samotnie i tak zaskoczyła ich śmierć. 
Niektórzy padli na skały i roztrzaskali się. W bardziej zatłoczonych miejscach i tam, gdzie ziemia 
była miękka, większość nadal stała pionowo bądź wspierała się o sąsiadów. Niemniej – nie licząc 
popękanych – większość dziwnych figur w tej ogromnej, nagiej ciżbie była zachowana równie 
dobrze jak ta pierwsza. Gdzieniegdzie ich kształty rozmyła erozja i upstrzyły je porosty, lecz każdy 
pojedynczy włos i mięsień był dokładnie widoczny.
    Setki i tysiące posągów... leżące twarzą do góry lub do dołu bądź tłoczące się niczym 
żałobnicy... wszyscy szli w tę samą stronę. Zgodnie z domysłem Azaka, uciekali przed czymś. A 
teraz intruzi musieli wjechać na swych drżących mułach między ostrzegające, oskarżające 
spojrzenia niezliczonych kamiennych twarzy.
    Większość stanowili młodzi mężczyźni – rozbita armia – lecz było też wielu cywilów. Inos 
widziała kobiety w różnym wieku, a raz także skupisko starców z kolanami uniesionymi ku górze. 
Wszelkie ślady po ich wozie dawno już zniknęły. Widziała całe rodziny: dzieci trzymające 
dorosłych za ręce, mężczyzn niosących brzdąców na ramionach oraz jednego kamiennego oseska 
przyczepionego do kamiennego sutka. Widziała ludzi uginających się pod ciężarem doczesnego 
dobytku, który dawno już zniknął, pozostawiając jedynie wspomnienie swej wagi. Widziała 
żołnierzy w hełmach, którzy wymachiwali zardzewiałymi mieczami, by utorować sobie drogę 
przez tłum. Płyty zbroi z brązu walały się u ich stóp, albowiem łącząca je skóra zniknęła. Niektórzy 
z mężczyzn w zbrojach leżeli na plecach ze zgiętymi nogami między rozsypanymi kośćmi swych 
koni. Zielsko z pewnością kryło nie tylko strzemiona, wędzidła i zapinki, lecz również monety, 
klejnoty, złote naczynia i dzieła sztuki. Inos pomyślała, że mając worek i łopatę mogłaby w ciągu 
kilku dni zgarnąć tu przedmioty warte fortunę – i jednocześnie postradać zmysły. Te oczy...
    Ogarnęło ją drżenie, nad którym nie mogła zapanować. Co chwilę spoglądała z nadzieją na 
Kade, pragnąc, by jej ciotka uparła się, żeby zawrócili i poszukiwali innej drogi między wzgórzami 
lub nawet uciekli z powrotem do Zarku. Księżna jednak nic nie mówiła, choć jej pobladła twarz 
była wykrzywiona z przerażenia. Nawet Azak wyglądał, jakby dręczyły go nudności. Nikt się nie 
odzywał, gdy karawana posuwała się krętą drogą przez makabryczne mauzoleum.
    Za ostatnimi maruderami przez pewien odcinek nadal ciągnęła się pusta dolina. Kończyła się 
ona nagle błękitnym niebem otoczonym imponującymi urwiskami.
    Na wysokim szczycie ongiś wznosiła się dumnie potężna forteca strzegąca przejścia przez 
przełęcz. Zachowały się jeszcze pewne ślady wschodniej ostrogi oraz wieży, wygięte i groteskowo 
zniekształcone. Główne budynki, a także większa część samej turni stopiły się jednak niczym 
masło i spłynęły w dół, by pochłonąć znajdujące się tam miasteczko. Została po nich jedynie 
wielka, zakrzepła kałuża czarnego szkliwa i kilka sterczących z niej fragmentów dachów oraz 
kominów, spalonych na czerwień i spękanych pod wpływem działania starożytnego gorąca. One 
również były wypaczone i na wpół stopione. Tutaj zdarzyło się to, przed czym uciekali skrzatowie.
    Inos nie powiedziała tego na głos. Pozostali również milczeli. Nawierzchnia zniknęła. 
Powrócił las. Jechali nim gęsiego, nie odzywając się ani słowem i nie spoglądając na siebie. 
Wszystkich ich gnębiły myśli zbyt posępne, by profanować je słowami.
    Nagle między drzewami zajaśniało światło dnia. Teren opadł w dół. Dotarli do końca doliny. 
Azak ściągnął wodze. Obie kobiety zatrzymały się u jego boku, spoglądając na otwartą łąkę, która 
obniżała się łagodnie ku zachodowi. W oddali lśniła srebrnym blaskiem ogromna rzeka wijąca się 
leniwie przez równinę. Jeszcze dalej niebo i ląd ciągnęły się bez kresu, aż wreszcie spotkały się na 
granicy zasięgu ludzkiego wzroku, niknąc w niewyraźnej mgiełce koloru orchidei. Ciepły wietrzyk 
poruszał liśćmi nad ich głowami, niosąc ze sobą słaby zapach morza.
    – Thume – odezwał się cicho Azak. – Przeklęte Miejsce!
    – Nie wydaje mi się przeklęte – odparła Inos. – Wygląda na spokojne. Przyjemne.
    Niemniej po tej skamieniałej armii każda okolica mogłaby uchodzić za przyjemną.
    Inos spojrzała na ciotkę. Ze zdumieniem ujrzała na jej twarzy wyraz... niepokoju? Troski... 
niemal strachu. Z reguły zażywna i zadowolona twarz Kade sprawiała wrażenie wychudłej i 
niezdrowej. Co prawda, jak na postarzałą damę przyzwyczajoną do bezczynnego życia wyższych 
sfer, odbyła niewiarygodnie męczącą podróż, wytrzymała jednak trudy drogi przez pustynię i 
niewygody pobytu w tajdze, nie wyglądając w podobny sposób. Jej przerzedzone, srebrzyste włosy 
były rozczochrane i zmierzwione. Unosiły się na wietrze jak wstęgi dymu. Jej zmarszczki były 
głębokie niczym blizny, a kąciki ust opadły w dół. Dlaczego widok skamieniałej armii miałby 
podziałać na nią w taki sposób?
    – O czym myślisz, ciociu?
    Kade potrząsnęła głową. Przygryzła wyblakłą wargę.
    – Nie wiem, moja droga. Pewnie jestem po prostu starą, przesądną babą, ale... ale to mi się nie 
podoba!
    – Chcesz powiedzieć, że powinniśmy wracać?
    Kade obejrzała się przez ramię ku miejscu, w którym nad drzewami majaczyła stroma 
zachodnia skarpa. Zadrżała.
    – O nie! Nie wracać!
    – Cóż, właściwie nie mamy wielu innych możliwości. Wielki Mężczyzno?
    Azak patrzył przez chwilę na Kade zmrużonymi oczyma, spoglądając nad najeżonym, 
czerwonym jaszmakiem swej brody. Potem błysnął zębami w stronę Inos.
    – Nie dostrzegam śladu człowieka. Co o tym sądzisz, mój skarbie?
    Od ludzi królewskiej krwi oczekiwał odwagi. Inos ponownie przypatrzyła się pogodnemu, 
idyllicznemu krajobrazowi.
    – Mówiłam już, że nie mamy wyboru!
    Wbiła pięty w boki muła. Wydawało się, że małe, przerażone zwierzę odbiło się ze wszystkich 
nóg naraz. Po chwili pognało w dół zbocza. Reszta karawany podążyła za nim z tętentem kopyt.

Bitwy sprzed wielu, wielu lat:
    
    Może opiewa tęskny wiersz,
    Odległe troski, dawne sprawy,
    Bitwy sprzed wielu, wielu lat.
Wordsworth – Samotna żniwiarka
Przełożył Jerzy Pietrkiewicz



Rozdział V

CZŁOWIEK JEST COŚ WART

1

    I pojechałem do Ilrane,
    Zobaczyć najmilszą mą.
    Piękne dziewczęta są w Ilrane,
    Lecz żadna nie równa się z nią.
    
    Jeżeli potrzebowało się kogoś, kto znalazłby krzewy jadowitego sumaka, gniazda szerszeni 
albo krzaki porośnięte najokropniejszymi cierniami, Jalon był oczywistym kandydatem, Jeśli 
chciało się mieć towarzysza, który przechodząc przez strumień pośliznąłby się na kamieniu i 
zgubił sandał w bystrej wodzie albo pozwoliłby ognisku zgasnąć, gdy miał go pilnować, bądź też 
zasnął pięć minut po rozpoczęciu swej warty... absolutnie pasował Jalon. Potrafił również zniknąć 
w niewytłumaczalny sposób i odnaleźć się w godzinę później w odległości dwudziestu kroków, 
pogrążony we frenetycznym zachwycie nad orchideą.
    Krótko mówiąc, Jalon mógł przyprawić o gigantyczny ból pod kopułą czaszki.
    Jeśli jednak lubiło się niezawodny dobry humor i niezmordowaną gotowość do wygłaszania 
przeprosin, śmiania się z siebie samego i obietnic poprawy na przyszłość, – cóż, minstrel miał 
wszystkiego tego pod dostatkiem, choć nigdy nie udawało mu się naprawdę poprawić. Jeśli zaś 
doceniało się towarzysza, który potrafił znienacka otworzyć usta i wydać z siebie tony najczystszej 
melodii, by przegnać zmęczenie, podnieść na duchu i unieszkodliwić ból oraz zmęczenie 
towarzyszące długiemu marszowi... Nawet Gathmor nie potrafił wściekać się na Jalona zbyt długo.
    Trzech poszukiwaczy przygód po raz pierwszy ujrzało smoki w niespełna godzinę po 
opuszczeniu rybackiej wioski. Stado liczyło cztery albo pięć sztuk, lecz było bardzo daleko – małe 
punkciki kluczące i zataczające kręgi nad odległym wzgórzem. W tej samej chwili światło dnia 
stało się wystarczająco jasne, by ujawnić kolory szat, jakie dali im mieszkańcy wioski – brązową 
Jalonowi, zieloną Gathmorowi i czarną Rapowi. Mimo to Jalon nie skojarzył przepowiedni wnęki 
z nieustannym biegiem wypadków. Daleko bardziej interesowały go dziko rosnące kwiaty niż 
smoki. W ciągu następnych kilku dni jedynymi znakami obecności tych ostatnich było kilka słabo 
widocznych plamek na horyzoncie. Minstrel nadal nie przypomniał sobie proroctwa.

    Około południa wędrowcy zbliżyli się do granicy niewielkiego lasku, gdzie znaleźli zagon 
dzikich melonów. Zatrzymali się, by pozwolić sobie na pierwszy porządny posiłek od dwóch dni. 
Następnie, najedzeni i senni z powodu upału, zostali tam dłużej, aby nacieszyć się cieniem, 
albowiem przed nimi rozciągał się tylko piasek i czarna skała. Od samego patrzenia na nie 
człowiekowi robiło się nieprzyjemnie.
    Gathmor jednak był wymagającym przywódcą, który żądał ostrego tempa.
    – Czas ruszać! – oznajmił, gdy Rap zaczął zapadać w drzemkę.
    – Zamieńmy się sandałami – zaproponował faun, chcąc zyskać na czasie.
    – Ty i ja, zgoda. Ale nie on.
    Nie mając skóry, rybacy produkowali buty z drewnianych deszczułek i pętli sznura. Ścierały 
one skórę z palców tego, kto je nosił, w ciągu około dziesięciu minut, po czym stawały się bardzo 
nieprzyjemne. Było to lepsze niż chodzenie na bosaka, ale niewiele. Ponieważ każdy sandał był 
nieco inny, wędrowcy zamieniali się nimi, by równo dzielić między siebie niewygody. Jalon przed 
jakąś godziną znowu wlazł w błocko, a mokre sznury ocierały jeszcze mocniej.
    Zamiana przeciągnęła odpoczynek o kilka minut. Następnie – być może uważając, że teraz na 
niego przyszła kolej, by znaleźć pretekst do zwłoki – oparty o miękki od mchu pień minstrel 
rozpoczął pieśń o elfich dziewczętach z Ilrane. Zaczynała się ona jak miła romantyczna ballada, 
szybko jednak wyradzała się w drastyczne sprośności, które bawiły marynarzy. Gathmor kasłał z 
uciechy, gdy opowieść się rozwinęła. Nawet Rap złapał się na tym, że chichocze.
    Jeszcze jeden dzień powinien wystarczyć, by ekspedycja opuściła bezpiecznie Smoczą Ziemię, 
jeśli ocena Nagg była prawidłowa. Bez Jalona pozostała dwójka mogłaby wędrować znacznie 
szybciej. Minstrel musiał być tego świadomy. Na swój sposób, raz jeszcze ich przepraszał.
    Przerwał nagle, w połowie strofy. Obaj słuchacze podnieśli wzrok.
    – Ta grań! – zawołał. – Spójrzcie na nią!
    Za drzewami rozciągał się gorący piasek, pustynna dolinka otoczona łagodnymi wzgórzami. 
Porastały je drzewa, lecz las urywał się nagle niczym końska grzywa. W kotlinie rosły jedynie 
mizerne kępy głogu.
    Długa, wyszczerbiona, kręta grań z czarnej skały wznosiła się niczym wyspa na środku 
pustego obszaru. Na jej szczycie rosło kilka drzew, które zapuściły korzenie w szczelinach. Wokół 
spoczywały rozsypane bezładnie głazy. Rap przyjrzał się tej scenerii i spojrzał pytająco na 
Gathmora, który wzruszył ramionami.
    Widzieli już wiele podobnych miejsc. Okolica była skalista. Choć woleliby posuwać się 
wzdłuż brzegu, zostali zmuszeni do skręcenia w głąb lądu, aby uniknąć skalnych wąwozów, 
którymi spływały do morza liczne strumienie. Wszędzie dostrzegali ślady dawnych pożarów, od 
prastarych, zwęglonych kłód, na wpół pogrążonych w dżungli, aż po znacznie świeższe 
świadectwa: rozległe, złowieszcze połacie pełne nagich drągów. Trawa i zielsko dopiero zaczynały 
wyrastać na nowo na błocie między nimi. Jako przeszkody ani pierwsze, ani drugie nie były zbyt 
poważne. Znacznie gorsze były formy pośrednie, w których pnie przeradzały się w pułapki pokryte 
wyrosłą później warstwą ciernistych krzewów i pnączy.
    Niektóre najgwałtowniejsze stada wypaliły jednak glebę aż do podłoża skalnego – a niekiedy 
stopiły nawet i je – pozostawiając jedynie pustynne obszary opierające się próbom porośnięcia 
przez las. Pewne wzgórza najwyraźniej przez stulecia stanowiły ulubione cele smoków. Obróciły 
się w zmaltretowane szkielety. Gdy potwory poszukiwały w skale żył metalu, rozryły i stopiły 
pagórki, tworząc strugi szkliwa. Dolina przed nimi wyglądała właśnie na coś takiego – tworzyły 
bliznę, która mogła liczyć tysiące lat, a także pozostać nie zmieniona aż po kres czasu.
    – Co mam tam zobaczyć? – zapytał sennym głosem Rap.
    – Smoka.
    To natychmiast wzbudziło ich czujność, ale oczywiście Jalon miał na myśli martwego smoka. 
Po chwili Rap zauważył to, co wcześniej dostrzegło oko artysty: głowę, nogi... Grań faktycznie 
była ciałem monstrum, które dawno już zamieniło się w kamień i poddane erozji, obróciło się w na 
wpół zagrzebaną w piasku ruinę.
    – Bogowie! – zawołał Gathmor. – Musi być starszy niż Imperium. Nigdy nie słyszałem, by te 
sukinsyny wyrastały do takiej wielkości!
    – Najpewniej samiec-przewodnik! – Jalon zaczerwienił się z podniecenia niczym chłopiec. – 
Czy nie prezentuje się cudownie?
    – Makabrycznie – odparł Rap. Po skórze przemknęły mu ciarki na myśl o tym, czym był za 
życia ten potwór wielkości pagórka – niezniszczalny niszczyciel rozmiarów zamku Inissa. Tak 
jednak wyglądał cykl życiowy smoków. Rodziły się jako zjawy złożone z czystego ognia, takie jak 
płomień, który widział na ramieniu Jasnej Wody. W miarę jak się starzały, stawały się coraz 
bardziej materialne. Kończyły żywot jako gigantyczne, czysto mineralne istoty. Ten smok 
przyczołgał się tu, by skonać. Podczas cierpień towarzyszących agonii wypalił las wraz z leżącą 
pod nim glebą.
    – Jak sądzisz, ile może mieć lat? – zapytał Gathmor. Podniósł się i tupnął kilka razy, żeby 
dopasować buty.
    – Stulecia – odparł Jalon. – Chodźmy! Pójdziemy przyjrzeć mu się z bliska. Może ma jeszcze 
oczy!
    Smocze oczy podobno były warte majątek, powiadano też jednak, że przynoszą pecha. 
Ponadto Rapowi z pewnością nie przypadł do gustu pomysł toczenia jednego z nich całą drogę do 
Puldarnu. Jalonowi nie przyszłoby do głowy zastanowić się nad równie praktycznym 
zagadnieniem.
    Gdy pozostali ruszyli ku olbrzymiemu, skamieniałemu ścierwu, Rap podniósł się i przeciągnął, 
by złagodzić ból w członkach, po czym ujął w rękę włócznię o kamiennym grocie. Teoretycznie 
niósł ją dla obrony przed lampartami, w praktyce jednak przydawała się jedynie jako laska. Był 
skłonny zgodzić się z teorią Jalona, że najłatwiejszy sposób ucieczki przed atakiem lampartów, to 
po prostu umrzeć ze strachu. Z trudem powlókł się w ślad za towarzyszami.
    Gdy wyszedł spomiędzy drzew, uderzyły w niego brutalnie promienie stojącego w zenicie 
słońca. Podciągnął w górę wolny róg szaty, który służył mu jako kaptur. Po kilku krokach pod 
sznury jego sandałów przedostał się gruboziarnisty piasek. Wkrótce zaczął utykać, lecz to samo 
dotyczyło tamtych. Dopędził ich w połowie drogi do skamieniałego smoka.
    Złoto?
    – Co?
    – Co za „co”? – zapytał Jalon, zwracając ku Rapowi swe szeroko otwarte, błękitne oczy o 
niewinnym wyrazie.
    – Czy coś mówiliście?
    Minstrel i marynarz pokręcili głowami.
    – To dziwne. Zdawało mi się... Dobra, nieważne.
    Skamieniały smok znajdował się dalej niż się Rapowi zdawało. Znaczyło to, że był jeszcze 
większy. Po jednej jego stronie zgromadziła się głęboka sterta piasku, na wpół go przykrywając. 
Na drugim, odsłoniętym boku pod pokrytą wyraźnym deseniem skórą wciąż widać było krzywizny 
mięśni, lecz wiele łusek odpadło. Leżały rozsypane na ziemi u podstawy urwiska, zupełnie jakby 
legion porzucił tu swe tarcze. Korzenie drzew otworzyły wielkie szczeliny. Połowa tylnej nogi 
zawaliła się. Wszystko to wydawało się starsze niż cokolwiek, co sobie dotąd wyobrażał.
    Palący błysk rozpoznania zmienił w jego umyśle znaczenie widzianej scenerii.
    Bogowie zbawcie nas!
    To było tutaj! Dlaczego nie zauważył tego wcześniej!
    – Te skały! – krzyknął Rap. – Jalonie! Zapomnij o smoku. Widzieliśmy już wcześniej to 
miejsce.
    Minstrel zatrzymał się jak wryty. Jego twarz wciąż była spalona słońcem, pokryta pęcherzami 
i złaziła z niej skóra, niemniej jednak przybrała teraz niewiarygodnie blady kolor.
    Gathmor szedł jako pierwszy. Odwrócił się i zauważył to. Jego szare jak mgła oczy zwęziły się 
groźnie.
    – Co widzieliście?
    Złoto?
    To również rozpoznał – obcy, metalicznie brzmiący głos w jego umyśle. Oczywiście! Przeszył 
go dreszcz strachu połączonego z podnieceniem.
    Przyjrzał się niebu. Było błękitne, bezchmurne i równie głębokie jak zawsze.
    – Gdzieś tutaj jest żywy. No jasne.
    – Skąd, na Zło, to wiesz?
    – Słyszę go... a Jalon o tym wie. Prawda?
    Niski minstrel skulił się niczym przerażone dziecko. Zęby mu zadzwoniły, gdy skinął głową. 
W jego wytrzeszczonych, niebieskich oczach widniały zarówno groza, jak i oskarżenie.
    – Widziałeś!
    Jego głos przerodził się w pisk.
    – Nie! Nie wzywaj Darada!
    – Dlaczego? Dlaczego nie miałbym go wezwać? Zwabiłeś nas w pułapkę! Wiedziałeś i nic nie 
mówiłeś!
    Jalon na wpół uniósł włócznię. Gathmor uderzył ręką, by wytrącić mu ją z dłoni. Wydawało 
się, że minstrel nawet tego nie zauważył. Zamiast broni skierował w stronę Rapa palec w 
oskarżycielskim geście.
    – Wiedziałeś, że wizja się spełnia!
    Złoto?
    Zew był teraz silniejszy. Niósł się echem w głowie Rapa, choć na pustym, błękitnym niebie 
faun nadal nie dostrzegał niczego. Nawet ptaków. Jego dalekowidzenie wykrywało jedynie 
rosnące na ziemi drzewa. Niemniej wzgórza były dla tego zmysłu nieprzejrzyste. Smok mógł się 
kryć za każdym z tuzina pagórków. Z pewnością jednak wydawało się, że jego głos się zbliża. Nie 
sądził, by potrafił wezwać smoka, jeśli nie będzie go widział.
    Maleńkie ogniowe pisklę Jasnej Wody nie przemawiało słowami.
    Jalon wciąż darł się na niego.
    – Nie wiedziałem więcej od ciebie! – wrzasnął Rap. – Smocza Ziemia i togi? Powinieneś był 
również to dostrzec.
    – Dureń! Dureń! Trzeba było się rozdzielić! Wędrować osobno!
    Niewykluczone, choć Rap podejrzewał, że proroctwo zaklętej wnęki było zbyt nieuniknione, 
by mogło to coś zmienić. Poza tym okłamał Gathmora, by powstrzymać go przed kradzieżą pirogi. 
Przez cały czas pomagał w spełnieniu się przepowiedni. Czuł się z tego powodu odrobinę winny, 
widząc, jak bardzo zatrwożył się Jalon.
    Zanim jednak zdążył mu odpowiedzieć, Gathmor ryknął:
    – Czy któryś z was zechce mi powiedzieć, co tu jest grane?
    Rap otworzył usta, lecz nagle nieludzki głos zagrzmiał w jego umyśle raz jeszcze, głośniej niż 
kiedykolwiek dotąd. Pełno w nim było niezwykłych dźwięków oraz dzwoniących, metalicznych 
ech – ZŁOTO?
    Na wpół ogłuszyło go to. Ścisnął głowę obiema dłońmi. Upuścił włócznię.
    Gdy odzyskał panowanie nad sobą, Jalon tłumaczył już Gathmorowi, że on i Rap widzieli 
proroctwo w zaklętej wnęce. Twarz marynarza również teraz pobladła, choć nie ze strachu, lecz z 
wściekłości.
    – Jest tam! – wrzasnął Rap, wyciągając rękę. Punkt unoszący się nisko na niebie. Bardzo, 
bardzo daleko.
    Zbliżał się. Wciąż był poza zasięgiem dalekowidzenia. Tylko jeden.
    Nagły przypływ zwątpienia sprawił, że ciarki przemknęły mu po skórze.
    O Bogowie! Jeśli jego głos już teraz był tak silny...
    Gathmor ścisnął przód szaty Rapa w jednej masywnej pięści i zamachnął się drugą.
    – Ty młody sukinsynu! Wiedziałeś o tym i złapałeś mnie w pułapkę?
    – Niech pan go zostawi! – warknął Sagorn.
    Gathmor odwrócił się błyskawicznie, by znaleźć źródło nowego głosu. Zachwiał się na nogach, 
gdy ujrzał, że spogląda prosto w bystre, rozgniewane oczy starego uczonego.
    – Kim pan, na Zło, jest?
    – Mniejsza teraz o to. Proszę nie mieć do niego pretensji. Magicznych proroctw nie można 
łatwo uniknąć ani unieważnić. Musimy się gdzieś skryć. W takich smoczych szczątkach niekiedy 
bywają jaskinie. Chodźcie!
    Stary ruszył w drogę, maszerując po gorącym piasku z zaskakującą zręcznością.
    – Tak. On ma rację – stwierdził Rap. A jednak... na ile nieuniknione było proroctwo, jakie 
znaczenie miały jego szczegóły? Ukazało ich trzech u stóp urwiska, w miejscu, w którym z pasku 
sterczały smocze żebra. Czy gdyby się teraz rozdzielili, mogliby jeszcze udaremnić jego 
spełnienie?
    Złoto? – zatrąbił głos o brzmieniu fanfary. Jest złoto?
    Rap odniósł wrażenie, że ktoś założył mu na głowę metalowe wiadro i cisnął na nie cały 
budynek. Ogłuszony i oślepiony, padł na kolana. Gathmor podźwignął go i zaczął pchać przed 
sobą po piasku w ślad za Sagornem.
    Rap również go teraz dostrzegł dzięki dalekowidzeniu. Leciał nisko nad lasem. Podmuch 
powietrza wywołany ruchem jego wielkich skrzydeł sprawiał, że drzewa tańczyły w gwałtownym 
wirze. Nie mógł się równać wielkością z olbrzymią jak góra skamieniałością i był srebrzysty, nie 
czarny, nie ustępował jednak rozmiarami Krwawej Fali czy Tancerzowi Burzy.
    Rap usiłował odpowiadać na pytania Gathmora, gdy marynarz wlókł go – na wpół niósł – ku 
widocznemu przed nimi wyniosłemu skupisku czarnych skał, lecz po ostatnim słowie smoka czuł 
się zbyt oszołomiony. To nie było maleńkie ogniowe pisklę. Przytłoczył go sam ogrom potwora. 
Popełnił rozpaczliwą pomyłkę. Błąd w kalkulacji. Wszystko było stracone. Mieli umrzeć.
    Jeszcze dwukrotnie potworny głos rozbrzmiał w umyśle Rapa. Był radosny pełen triumfu i 
żądzy złota... lecz brzmiała w nim też nuta ciekawości i zapytania, jak gdyby gdzieś w jego głębi 
czaiły się wątpliwości. Zawarta w nim moc stała się teraz nie do zniesienia. Każdy impuls był 
bolesnym uderzeniem sprawiającym, iż Rapowi zdawało się, że głowa mu pęka, przyprawiającym 
go o mdłości, zaćmiewającym wszystko, poza świadomością jego klęski i głupoty.
    Sagorn utorował sobie drogę wśród sterty olbrzymich łusek i zaglądał teraz do rozpadliny w 
czarnej, kleistej powierzchni samego urwiska. Odwrócił się, gdy Gathmor puścił Rapa, który 
osunął się na palący piasek u jego stóp.
    – Czy teraz wyjaśni pan...
    – Nie. Te szczeliny są za płytkie. Niemniej wewnątrz tego truchła może się gdzieś kryć 
jaskinia znacznych rozmiarów – stary popatrzył z góry na Rapa. – Dureń! Jak sądzę, uważał pan, że 
pańska zdolność panowania może działać na smoki?
    Rap wymamrotał coś ochrypłym głosem, po czym usiadł z wysiłkiem.
    – Na ogniowe pisklę zadziałała.
    Sagorn ryknął ze złości i wzniósł obie pięści ku niebu, potrząsając nimi.
    – Gdzie pan widział ogniowe pisklę?
    – W Milflorze. Jasna Woda je miała.
    Złoto? Dwunogi mają złoto?
    Smok był już blisko. Jego głos przypominał dźwięk orkiestry dętej rozbrzmiewającej 
wewnątrz głowy Rapa, a także trzęsienia ziemi i miażdżenia na płasko. Czaszka fauna zaraz się 
rozpadnie.
    Inos! Musi myśleć o Inos. Robił to dla niej i pragnął zaczerpnąć siłę ze wspomnienia o niej.
    – Jasna Woda? Znowu spotkał się pan z czarownicą? – Sagorn skrzywił twarz, odsłaniając 
zęby niczym rozgniewany szkielet. – Kretyn! Młody idiota! Trzeba się było mnie poradzić! 
Powiedzieć o tym Andorowi.
    Rap zaczął powoli wstawać na nogi, podciągając się po czarnej, szorstkiej powierzchni 
urwiska. Parzyła go ona. Była jeszcze gorętsza od piasku. W głowie wciąż mu dzwoniło po 
ostatniej fanfarze smoka. Był on już znacznie bliżej. Blask słońca odbijał się w jego srebrnych 
łuskach, gdy potwór mknął szybko nad lasem. Łopot jego skrzydeł był rytmicznym grzmotem 
uderzającym w bębenki Rapa. Olbrzym! Następne słowo, jakie wypowie, zabije fauna. Skulił się w 
oczekiwaniu na kolejny piorun cierpienia niczym przestępca postawiony pod pręgierzem, 
niezdolny myśleć o niczym poza czekającym go uderzeniem.
    – Jest za silny! – wymamrotał.
    – No jasne! – warknął Sagorn. – Ale czy pan próbował? Czy pan chociaż próbował go 
odesłać?
    Rap potrząsnął głową. Nadal opierał się o gorącą jak piec skałę. Nie ważył się zaufać nogom, 
że go podtrzymają. Smok był już tak blisko, że Rapowi wydało się, iż spogląda na niego wprost w 
górę. Srebrzysty latający wąż mknął przez przestworza na skrzydłach, których rozpiętość równała 
się szerokości pałacowego dziedzińca w Krasnegarze. Ogon ciągnął się za nim w długich zakrętach. 
Dwa monstrualne klejnoty oczu błyszczały jasno. Drzewa pod nim padały i łamały się od 
podmuchów niczym zapałki.
    – On chce złota – wymamrotał Rap. – Myśli, że je mamy.
    Sagorn odwrócił się i oddalił sztywnym krokiem.
    – Musimy znaleźć schronienie! – krzyknął przez ramię. – Ja muszę je znaleźć.
    – Dlaczego pan? – Gathmor podążył za nim, atakując gniewnymi pytaniami. – Tylko pan? I 
skąd w ogóle się pan wziął?
    Rap wyprostował się z trudem i podążył chwiejnym krokiem za pozostałymi. Wiedział, że 
powinien spróbować wysłać do smoka rozkaz, lecz przerażała go myśl, iż ten mógłby 
odpowiedzieć. Ów głos zadawał mu cierpienia gorsze niż wszystko, co dotąd znał. Spaliłby jego 
mózg na popiół.
    Och. Inos! Próbowałem! Próbowałem zbyt mocno.
    Sagorn ominął skalny fragment wielkości chaty, mogący stanowić część pęciny. Przyglądał 
się górującemu wysoko nad nimi urwisku w poszukiwaniu wejścia do tej mitycznej jaskini, którą 
miał nadzieję odszukać. Nawet gdyby ją znalazł, stałby się jedynie śmiertelną pułapką.
    Nagle padł na nich gigantyczny cień. Wszyscy się zatrzymali.
    Wnęka! To był właśnie ten moment. Rap odwrócił się, by spojrzeć nad piaskiem, którego 
obraz zniekształcało migoczące od upału powietrze. Przez króciutką chwilkę wydało mu się, że 
dostrzega tam, gdzie musieli być obserwatorzy – gdzie musiał być on sam – iskierkę czerni. Jeśli 
nawet tam była, już zniknęła...
    – To proroctwo? – krzyknął Gathmor. – Co ma się stać?
    – Nie wiemy – warknął Sagorn, przyglądając się, jak latający potwór zatoczył łuk, by 
przemknąć nad nimi niżej. – Wizja kończyła się na tej chwili.
    – Chce pan powiedzieć, że możemy zginąć?
    – Zapewne zginiemy. Chyba że Rap potrafi go odesłać.
    Wszystko zależało od niego. Zebrał siły, usiłując sobie wyobrazić, że ma do czynienia z innym 
Smokiem – ogierem z Krasnegaru – albo może psem, takim jak Pchlarz. Próbował sobie 
przypomnieć, w jaki sposób wpłynął na ogniowe pisklę. Odetchnął głęboko. Odejdź! – rozkazał 
mu.
    Odpowiedź była jeszcze gorsza niż się tego spodziewał – przenikliwa eksplozja strachu, która 
uderzyła w niego niczym agonia i cisnęła go do tyłu, aż runął rozciągnięty na piasek. Jego głowa 
padła na ziemię o szerokość dłoni od wyszczerbionej skały, lecz niemal tego nie zauważył. Smok 
spłoszył się jak źrebak, obrócił błyskawicznie na niebie, jak gdyby zawiązywał się w supeł, po 
czym opadł po spirali w dół i skrył się za wzgórzem. Las eksplodował czerwono-czarnym grzybem 
płomienia i dymu.
    W chwilę później nad pustym obszarem przewalił się głos gromu. Ku niebu wzbił się jeszcze 
gęstszy słup dymu. Jego podstawa była jasna od ognia. Ostre wybuchy sugerowały, że pnie drzew 
eksplodowały pod wpływem gorąca.
    Złoto?
    Było to cichsze, niemal bojaźliwe pytanie, lecz ciągle pobrzmiewała w nim nieustępliwość. 
Rap nie sądził, by smok dał za wygraną. Był po prostu zaskoczony i zakłopotany.
    Sagorn stał nad Rapem, spoglądając na niego z zawziętą wściekłością. Jego upiornie blada 
twarz lśniła od potu, a kościsty nos i wystająca żuchwa bardziej niż kiedykolwiek dotąd 
przywodziły na myśl czaszkę.
    – Dureń! Chciał pan pod presją strachu wydobyć ze mnie słowo mocy?
    Rap jęknął i spróbował się podnieść. W głębi jaźni wyczuwał teraz myśli smoka – ciche 
mamrotanie do siebie o złocie i dwunogach nie opodal pamiątki po przodku. Nie była to nawet 
mowa, a jedynie medytacje. Wypełniały umysł fauna metalicznymi, obcymi echami, 
sprawiającymi mu takie cierpienia, że nie był w stanie myśleć.
    – Wydawało się panu, że potrafi panować nad smokami! – warknął Sagorn. – Chciał mnie pan 
zmusić, bym panu powiedział swe słowo mocy!
    Rap skinął głową z nieszczęśliwą miną. Dźwignął się z wysiłkiem na kolana.
    – Mogłoby mi się udać, ale on jest przekonany, że mamy złoto.
    Sagorn uśmiechnął się szyderczo.
    – Najdrobniejszy ślad złota doprowadzi smoka do obłędu. Nawet pan musi o tym wiedzieć! 
Ono wzbudza w nich szał. Potrzebują metali, by przejść przez kolejne etapy swej metamorfozy, a 
złota bardziej niż innych.
    – Czy mamy złoto? – zapytał z podejrzliwością Gathmor, który pojawił się u boku starego.
    Sagorn nie spuszczał oczu z Rapa.
    – Thinal ma.
    – Co! – wrzasnął Rap.
    – W Finrain raz jeszcze kradł dla Andora, żeby sfinansować jego kolejne romanse – stary 
zamknął oczy. Wydawało się, że się skurczył. – Zanim odszedł, schował w ustach monetę.
    Rap zawył. Stanął z wysiłkiem na chwiejnych nogach.
    Pożar szalejący za wzgórzem nasilał się. Drzewa eksplodowały. Dym bił w górę, tworząc 
wielkie, czarne obłoki. Wysoko nad nimi, jego słup znosiło na zachód. Smok się zbliżał.
    – Po co? – zapytał Rap. Gathmor zmarszczył brwi i wyciągnął rękę, by go podtrzymać.
    – Niemal zawsze to robi – odparł ze smutkiem Sagom. – To jedyna metoda pozwalająca 
któremuś z nas zachować coś dla siebie. To, co mamy w środku, znika razem z nami. Dlatego 
Thinal zwykle ukrywa monetę w ten sposób. Kiedy wraca, ma przynajmniej tyle. Proszę pamiętać, 
że to zwykły złodziejaszek.
    – I smok potrafi ją wykryć?
    – Może i potrafi. Smoki nie są w pełni niemagiczne. Dysponują własnymi mocami. Możliwe, 
że ten wyczuwa złoto Thinala.
    ZŁOTO!
    Rap zachwiał się i omal nie upadł, gdy kolejna fala udręki ogarnęła jego umysł. Czy smok 
mógł słyszeć jego myśli, podobnie jak Rap zdawał się odbierać myśli smoka? Żałował, że Sagorn 
powiedział mu o tym złocie.
    – To niech pan wezwie Thinala! Wyrzucimy monetę i uciekniemy!
    Ogień prześwitywał przez las na szczycie wzgórza, gdy smok wspinał się w górę po 
przeciwległym zboczu. Sagorn potrząsnął głową.
    – To nic nie da! Jeśli smok choć skosztuje złota, spustoszy okolicę na przestrzeni wielu mil. 
Jego szał będzie trwał długie dni, zanim przejdzie przez kolejne stadium metamorfozy. Nie uda 
nam się uciec.
    – To niech mu pan powie to cholerne słowo! – ryknął Gathmor. Najwyraźniej zrozumiał już w 
miarę dobrze, co się dzieje.
    – Nie! – stary doktor przeszył go upartym spojrzeniem. – Jestem za stary! Potrzebna mi cała 
moc!
    – Nie będzie panu potrzebna zbyt długo. Już się zbliża!
    Na wierzchołku wzgórza ostatni szereg drzew eksplodował z olśniewającym blaskiem. 
Wychynął zza niego smok. Całą swą niewiarygodną długością wysunął się zza pagórka niczym 
sznur. Nie zatrzymując się ani na chwilę, pomknął w dół zbocza, pełznąc z prędkością, przy której 
pędzący koń wyścigowy zdawałby się stać w miejscu. Ze złożonymi skrzydłami bardzo 
przypominał gigantycznego, metalowego robaka. Każda jego łuska mieniła się wieloma kolorami 
w promieniach słońca. Nawet z tej odległości Rap wyczuwał bijący od niego żar.
    Zrozpaczony, zebrał wszystkie siły i cisnął ku niemu rozkaz: Odejdź!
    Potwór spłoszył się. Rozpostarł skrzydła, by wyhamować. Spod jego pazurów wytrysnął grad 
piasku i skał. Stanął dęba, wysoki jak wieża zamkowa. Z ogłuszający wyciem trysnął białym 
ogniem. Powracające impulsy mocy uderzyły w umysł Rapa z oszałamiającą siła. Faun czuł się 
wobec nich równie bezradny, jak wobec fal przypływu. Oszołomiony, zatoczył się do tyłu. Jedynie 
stalowy uścisk Gathmora ocalił go przed upadkiem.
    Ishist? – nadeszła myśl. Dwunóg mówi? Jest Ishist? Srebrzysta postać przesunęła się krętym 
ruchem naprzód, zatapiając w ziemię przednie pazury. Zastanawiając się, smok wygiął potężny 
grzbiet niczym kot, lecz Rapowi skojarzył się raczej z psem, który pierwszy raz w życiu natknął się 
na jeżozwierza. Olbrzymia, trójkątna głowa osadzona na pokrytej łuskami szyi kołysała się z boku 
na bok, rozpatrując problem z różnych stron. Wszędzie wokół smoka piasek ciemniał i zaczynał się 
topić. Po chwili miejsca w pobliżu zaczęły się żarzyć. Cały potwór był gorętszy od pieca 
kowalskiego. Drgające gorące powietrze zamazywało widok wokół niego. Poniżej utworzyła się 
kałuża płynnego szkliwa.
    – Słowo? – krzyknął Rap.
    – Niech mi pan powie swoje! – zażądał Sagorn.
    Rap spróbował zebrać resztki odwagi, jaka mu pozostała. Czuł się niezdrów, słaby i bardzo 
głupi. Nie zamierzał jednak oddać tego swego słowa. Nawet gdyby miał z tego powodu zginąć.
    – Nie! Pamięta pan, co mówił Andor, gdy spotkaliśmy goblinów? Sytuacja się odwróciła, 
Sagornie. To mój talent jest nam teraz potrzebny, nie jego! Nie pański! Mój! Potrzeba mi jednak 
więcej mocy.
    To był jego plan, powód, dla którego pozwolił Jalonowi wpaść w pułapkę. Sądził jednak, że 
będzie blefował. Myślał, że zdoła zapanować nad smokiem i zastraszyć Sagorna, by ten zdradził 
mu słowo należące do bandy. Teraz nie był to już blef. Nie potrafił zdominować tego potwora. 
Równie dobrze mógłby siłować się z nim na rękę. Bardzo też wątpił, by jako adept poradził sobie 
lepiej. Zapewne jedynie pełny czarodziej był w stanie zniewolić smoka.
    Sagorn również wyglądał niezdrowo. Był wychudzony i siny. Spojrzał przelotnie w kierunku 
urwiska.
    – Tam może być jaskinia. Jeśli się w niej ukryję, może nie wyczuć we mnie Thinala...
    – Nie! – Rap pochylił się do przodu i chwycił starego doktora za kościste ramiona. – To się nie 
uda i pan o tym wie! Niech mi pan je powie! Niech mi pan je powie natychmiast albo wszyscy 
zginiemy.
    Nie Ishist! – uznał smok. – Dwunóg nie Ishist.
    Runął naprzód, rozpryskując za sobą stopioną skałę. Zaczął spełzać ze zbocza. Krzaki głogu 
znikały w rozbłyskach białego płomienia na jego drodze.
    Sagorn jęknął i zbliżył głowę do Rapa.
    – No więc? – krzyknął Rap. – Słucham!
    – Nie mogę! To boli!
    Rap potrząsnął nim jak wypchanym pierzem wałkiem.
    – Za parę sekund będzie bolało znacznie bardziej!
    Stary doktor zakrztusił się, zachwiał na nogach i osunął na ramię Rapa, przemieniony nagle w 
bezwładny ciężar. W jego gardle rozległo się dziwne charczenie, jak gdyby miał atak. Rap usiłował 
nie pozwolić mu upaść.
    – Sagornie! – wrzasnął. – Doktorze! Niech mi pan je powie!
    Smok był już na płaskim terenie. Zbliżał się szybciej niż cokolwiek, co Rap dotąd widział. 
Szybciej niż opadający na zdobycz sokół. Był coraz większy. Klejnoty jego oczu gorzały...
    I wtedy Sagorn zebrał w sobie tyle sił, by wymamrotać swe słowo mocy do ucha Rapa.

2

    Porażenie piorunem mogło stanowić doświadczenie porównywalne z poznaniem słowa mocy. 
Ale nic innego.
    Przez jedną, wieczną, zastygłą w bezruchu chwilę Rapowi wydawało się, że rozerwało go na 
strzępy. Odnosił wrażenie, że wszędzie wokół w ciemności unoszą się światła. Była tam i muzyka, 
i dogłębna cisza. Fanfary, kuranty i niewiarygodnie głębokie milczenie przypominające medytacje 
gór. Samotność i wirujące gwiazdy. Był tam ból. Była ekstaza.
    Rap nie miał jednak czasu, żeby napawać się tym doświadczeniem. Podniósł wzrok. Potworna 
głowa smoka była tuż nad nim. Bijący od niej żar pokrywał mu twarz pęcherzami. Rap czuł zapach 
płonącego materiału swej szaty. Sagorn i Gathmor odwrócili się i z wrzaskiem, na chwiejnych 
nogach zaczęli się oddalać. Olbrzymie, przypominające klejnoty oczy spoglądały w dół, na nich 
wszystkich, lśniąc śmiercionośną, nieludzką inteligencją, pełne myśli, których żaden człowiek nie 
mógłby pomyśleć i tajemniczych emocji, których istota ludzka nigdy nie pojmie. Olbrzymia 
paszcza otwierała się, by odsłonić szeregi krystalicznych zębów otaczających wewnętrzny płomień, 
przywodzący na myśl uwięzione słońce. Łuski lśniły niczym metal, emitując gorąco.
    ODEJDŹ! – wrzasnął Rap, nie wiedząc, czy wypowiedział te słowa na głos czy też nie.
    Raz jeszcze smok stanął dęba ogarnięty szokiem. Tym razem runął na grzbiet. Jego pazury 
spróbowały schwytać powietrze. Potwór padł na ziemię. Od uderzenia świat zadrżał w posadach. 
Buchnął z paszczy fioletowym płomieniem. Z grani za plecami Rapa osunęły się głazy: łuski, 
grzbietowe płyty pancerza oraz pół żebra. Nie zwrócił na nie uwagi. Żywy smok był znacznie 
bardziej niebezpieczny od martwego.
    Wydawało się, że bije z niego nieustanna seria mentalnych eksplozji. Z tej odległości powinny 
spalić Rapowi mózg, zablokował je jednak.
    – Wracaj do domu! – rozkazał z pasją. – Tu nie ma złota. Odejdź!
    Wyczuł migotliwą odpowiedź. Wydawała się nierzeczywista i niezwykła, przypominała 
jednak trochę tego drugiego Smoka, ogiera z Krasnegaru: gniew, wstyd, strach i młodzieńcza 
bezmyślność. Nie ma złota?
    – Nie ma! Żadnego metalu! ODEJDŹ!
    Smok obrócił się w wężowych splotach, po czym popędził prosto w górę zbocza. Z jakiegoś 
powodu wydawało się, że pełznie ukradkiem. Zatrzepotał rozpostartymi skrzydłami. Piasek wzbił 
się w górę z trzaskiem pioruna, gdy potwór podźwignął się i zaczął biec na tylnych nogach. Jeszcze 
kilka wzbudzających huragan uderzeń i uniósł się w powietrze. Przemknął nad słupem dymu wciąż 
bijącym z płonącego lasu. Kolumna zawirowała i pochyliła się niczym płomień świecy. Przez 
drzewa przemknęła rycząca ściana ognia. Smok zniknął szybko w oddali.
    Rap słyszał mamrotaną cicho skargę: Nie ma złota. Potem one również ucichły.
    
    Cuchnął spaloną tkaniną i włosami, ale kaptur i zarost ochroniły większą część jego twarzy. 
Bolały go tatuaże. Wyczuwał na nich maleńkie pęcherzyki. Najwyraźniej jego dalekowidzenie 
mogło teraz działać jak lustro. Nie pamiętał, by poprzednio potrafił używać go w podobny sposób. 
Dostrzegał też przeciwległe zbocza wzgórz, a to z pewnością była nowość. Cały świat nabrał 
połysku, ostrych konturów. Nie przypominał sobie, by przedtem coś takiego zauważył. Część 
owego splendoru mógł zawdzięczać bardzo szczęśliwemu ocaleniu. Życie wydawało mu się w tej 
chwili czymś nadzwyczaj wspaniałym.
    Obrócił się w stronę Gathmora, który skrzyżował ramiona na piersi, stanął mocno na nogach i 
wbił w Rapa wzrok z zamiarem zastraszenia go.
    – A więc zaplanowałeś to wszystko, prawda, synku?
    Jotunn bał się Rapa! Świadczyła o tym cała jego postawa.
    – Nie zaplanowałem... – Rap westchnął. – Tak jest! Zaplanowałem.
    Niemal nie mógł uwierzyć, że jeszcze żyję. I zna dwa słowa mocy. Był adeptem. Świat lśnił 
teraz dla niego jasno.
    – Wiedziałeś, że spotkamy tego smoka. Poprowadziłeś nas w pułapkę. Jaki to towarzysz...
    – Tak. Okłamałem cię, kapitanie, ale...
    Ale najwyraźniej nic. Rap powinien drżeć i dygotać na widok marynarza doprowadzającego 
się mówieniem do bojowego szału. Wściekłość odebrała wszelki kolor twarzy Gathmora, nawet 
jego wargom. Wydawało się, że włosy mu się zjeżyły. Jotuński zabójca! Rap jednak widział 
człowieka przerażonego nieznanymi, nadprzyrodzonymi mocami, który do tego był wściekły z 
powodu strachu, jakim napełnił go smok, i rozpaczliwie pragnął odzyskać szacunek do siebie 
poprzez wyładowanie na kimś swego gniewu – albo, być może, poprzez cierpienie. Musiał teraz 
sprawdzić wartość tego młodego, świeżo upieczonego sztukmistrza i ustalić, który z nich jest 
lepszy. Wkrótce jego wściekłość wezbrała tak, że więcej pluł niż mówił.
    – Wąż! – krzyczał. – Niewdzięcznik! Gad!
    Nie mogąc dojść do słowa, Rap odwrócił się i odszedł. To nie poskutkowało. Za jego plecami 
Gathmor zerwał z siebie szatę i odrzucił ją na bok.
    Rap obrócił się błyskawicznie.
    – Przestań! – krzyknął. – To wszystko tylko gra! To dziecinne i głupie.
    – Ja ci pokażę „dziecinne i głupie”... Połamię wszystkie kości w twoim cholernym, faunim 
cielsku! – Gathmor wyszedł z sandałów. – Robak! Nie masz żadnych kości, które można by 
złamać!
    Nie spuszczając ani na chwilę wzroku z Rapa, zacisnął pięści i ruszył dumnym krokiem 
naprzód. Jotuński zabójca pragnący krwi.
    Na Rapie nie zrobiło to wrażenia.
    – Możesz zapanować nad tym swoim cholernym gniewem, kiedy tylko zechcesz – powiedział 
ze smutkiem. Na Krwawej Fali byłeś małym, słodkim króliczkiem.
    Zsunął z nóg buty, ale szatę zostawił w spokoju.
    Gathmor skoczył. Rap usunął się na bok. Materiał na worki zawirował wokół niego.
    – Chciałbym, żebyś przez chwilę mnie posłuchał, kapitanie. Jestem teraz adeptem. Nie możesz 
liczyć na to...
    Gathmor jednak na to liczył. Był szybki jak błyskawica. Każdy mężczyzna w Durthingu 
zgadzał się, że choć inni mogli uderzać silniej czy złośliwiej bądź też lepiej znosić ciosy, nikt nie 
dorównywał Gathmorowi z Tancerza Burzy, dopóki ten był w miarę trzeźwy. Teraz wydawał się 
bardzo powolny. Być może winę ponosił piasek albo ciężki dzień, gdy jednak Gathmor odwrócił 
się i zamachnął ponownie, Rapa znowu tam nie było. Jotunn wrzasnął i podjął trzecią próbę. 
Postanowił teraz spróbować złapać przeciwnika, wszystko jedno, z której strony. To sprawiło, że 
się odsłonił. Tym razem Rap nie cofnął się. Walnął pięścią w twardy, owłosiony brzuch, wkładając 
w cios wszystkie siły, jakie mógł zebrać. Wydało mu się, że uderzył w zamek Inissa. Gathmor 
najwyraźniej zniósł to jeszcze gorzej.
    Przez kilka chwil wyglądał na martwego. Potem zaczął ponownie oddychać, bardzo hałaśliwie. 
Leżał na piasku, mały i zwinięty wpół. Rap z powrotem wsunął stopy w sandały, ponieważ palce 
zaczynały mu się przysmażać niczym kiełbaski. Przyglądał się przez chwilę marynarzowi i doszedł 
do wniosku, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo. Ssąc kostki dłoni, w których odczuwał 
pulsujący ból, podszedł do miejsca, w którym stał przypatrujący się mu Andor.
    Było oczywiste, że banda wybierze na taką okazje Andora. Wyglądał on w brązowej szacie 
Jalona niemal elegancko. Odpoczywał w cieniu nawisu, siedząc na czarnym fragmencie skalnym, 
który ongiś stanowił część grzbietowej płyty pancerza.
    Powitał Rapa odsłaniającym białe zęby uśmiechem oraz bezgłośną imitacją klaskania w 
dłonie.
    – Jestem pewien, że sprawiło ci to przyjemność?
    – Właściwie nie.
    Rap nie chciał upokorzyć Gathmora. Porażka sprawi marynarzowi znacznie więcej bólu niż 
zwycięstwo radości faunowi. Nie faunowi. Adeptowi! Bić się teraz, znaczyło oszukiwać. W 
przyszłości niemal wszystko miało być oszustwem.
    Na przykład twarz Andora. Wypielęgnowane, przystojne, impijskie oblicze nie robiło już na 
nim wrażenia. Andor nie był brzydki, ale nie potrafił już oczarować Rapa. W gruncie rzeczy 
wydawał się nieprzyjemnie zniewieściały.
    – Mnie by sprawiło! Jesteś dobrym człowiekiem, panie Rapie. Większości facetów dokopanie 
temu jotunnowi przyniosłoby kupę radości – skinął z namaszczeniem głową. – Myślę jednak, że 
ciebie to nie dotyczy. Nie lubisz poniżać innych.
    Automatyczny komplement.
    Rap wzruszył ramionami. Świeżo nabyta niewrażliwość na Andora powinna sprawiać mu 
satysfakcję, nie sądził jednak, by tak było. Pod kpiarskim uśmieszkiem tamtego dostrzegał gniew, 
strach oraz przeprowadzane przez niego chłodne kalkulacje. Andor bał się, że Rap zabije go, by 
zdobyć resztę mocy słowa. Bogowie!
    A teraz wprawiały go w zakłopotanie milczące oględziny, których dokonywał Rap. W jego 
oczach pojawił się fałszywy błysk.
    – I co teraz będzie, wielki czarodzieju?
    Pod powłoką humoru w tych głęboko ciemnych oczach kryło się coś od dawna martwego. 
Andor manipulował innymi tak długo, że nie potrafił ich już uważać za ludzi.
    – Zawrę z tobą umowę – powiedział Rap.
    Ujrzał przypływ ulgi i zadowolenia. Dostrzegł nawet zwiększenie tempa kalkulacji. Zapewne 
Andor zastanawiał się czy zdoła zabić Rapa, by odzyskać tę część ich mocy, którą oddał Sagorn.
    – Co tylko chcesz! Mówiłem ci to już na statku, Rap. Myślę, że masz przeznaczenie, 
chciałbym więc trzymać się ciebie. Co więcej, naprawdę pragnę zostać twoim przyjacielem. 
Zawsze tak było.
    Gdyby miał wytatuowane na czole słowo „kłamca”, nie mogłoby to być bardziej oczywiste. 
Nagle Rap spojrzał na własną twarz za pomocą dalekowidzenia i z niesmakiem ujrzał na niej 
niewinny uśmiech wyrażający chłopięcą prośbę. Spróbował to zmienić i zobaczył, że stał się 
poważnym, raczej niewinnym młodym mężczyzną stojącym w obliczu wielkich wyzwań. Nie 
mógł nic na to poradzić! Oczarowywał Andora tak samo, jak tamten w przeszłości jego. Nie 
potrafił tego powstrzymać, podobnie jak nie umie wyłączyć dalekowidzenia. Musiał po prostu 
mieć nadzieję, że gdy zdobędzie odrobinę wprawy w posługiwaniu się swymi nowymi mocami, 
ponownie nauczy się być uczciwym człowiekiem. Tymczasem obserwował, jak wywiera wrażenie 
na Andorze. Zbierało mu się od tego na mdłości.
    – Natknęliśmy się już na jedno z trzech proroctw, Andorze. Zostały jeszcze dwa. Sądzę, że z 
czasem się spełnią – jego umysł spłoszył się na nagłe wspomnienie tego, jak leżał na podłodze 
baraku goblinów z odsłoniętymi kośćmi. – Jeśli potrafię pokonać smoka, dam sobie radę i z 
Kalkorem.
    – Z łatwością. Tak jak powaliłeś Gathmora.
    – Mogę więc osadzić Inos na tronie, który należał do niej. To wszystko, na czym mi zależy. 
Oto moja propozycja: pomożecie mi w tym, a potem ja pomogę wam uwolnić się od klątwy.
    – Świetnie! – Andor błysnął zębami i wyciągnął gładką, brązową dłoń. – Na mnie możesz 
liczyć. Nie potrafię zmusić do niego pozostałych. Wiesz o tym. Jeśli jednak będziesz potrzebował 
czegoś ode mnie, wystarczy tylko poprosić.
    – Wierzysz, że dopełnię potem mojej części umowy?
    – Oczywiście!
    Twarz Andora mówiła, że jeśli Rap był tak naiwny, iż nie zabił go natychmiast, zapewne 
okaże się też wystarczająco głupi, by nie złamać słowa, kiedy już dostanie to, czego potrzebował. 
On sam dotrzymałby obietnicy jedynie wtedy, gdyby leżało to w jego interesie.
    Za ich plecami – Gathmor jęknął i wsparł się na jednym łokciu. Rap otarł pot.
    – Tam jest woda – powiedział, machając ręką w stronę drzew. – Chodźmy w tamtą stronę.
    – Twój owłosiony przyjaciel może nas dogonić, gdy już skończy odpoczynek – zgodził się 
Andor, wstając z miejsca.
    – Myślę, że teraz poproszę o Jalona.
    Rap nie patrzył na swego towarzysza, gdy szli ramię przy ramieniu, dostrzegł jednak irytację, 
która nie ujawniła się w jego głosie, gdy Andor powiedział:
    – Oczywiście.
    I nagle obok Rapa szedł Jalon.
    Jego niebieskie oczy pełne były łez. Kuśtykał przez dłuższą chwilę, nie odzywając się ani 
słowem.
    – Mówiłeś, że masz u mnie dług – odezwał się Rap. – Mogę przyznać, że nie spodziewałeś się, 
iż okaże się aż tak wielki.
    – Moja wina, że nie przyjrzałem się, tak jak ty. Powinienem był to dostrzec – jąknął. – A teraz 
nie potrafię!
    Na jego spalonej słońcem twarzy nie było widać fałszu, a jedynie ból i coś w rodzaju wstrętu.
    – Co chcesz przez to powiedzieć?
    Jalon machnął ręką w kierunku rosnących przed nimi drzew.
    – Wszystko to stało się dla mnie martwe. Straciło swe piękno. Ukradłeś moją moc, Rap. Czuję 
się ślepy i głuchy! Nie umiałbym teraz namalować nawet wierzei stodoły. Nie sądzę też, bym 
prześcignął w darciu gęby podwórzowego kota.
    – Nigdy nie spotkałem człowieka, który by to potrafił.
    Rap szedł przez chwilę w milczeniu, zastanawiając się, co powiedzieć. Zadawał też sobie 
pytanie czy błysk, który zaczął teraz dostrzegać we wszystkim, był dokładnie tym, co utracił Jalon. 
Wszędzie w lesie dostrzegał motyle oraz miliony maleńkich kwiatuszków, których nikt poza 
myszą nigdy by nie zauważył, a także mnóstwo jaskrawych ptaków siedzących nieruchomo na 
gałązkach bądź w gniazdach oraz liście o wszelkich wyobrażalnych kształtach. Nawet piasek pod 
jego stopami połyskiwał niezliczonymi iskrami płatków miki oraz krawędzi kryształu. 
Zdumiewała go różnorodność przejawów życia, której nigdy dotąd nie dostrzegał. Jalon wlókł się 
u jego boku, przygryzając wargę. Sprawiał wrażenie, kogoś, kto jest gotów się rozpłakać.
    Nagle błysk gniewu... i jękliwa skarga.
    – Rap? Moglibyśmy obaj być adeptami.
    Najwyraźniej mocy niełatwo było się wyrzec. Jalon był marzycielem, najmniej ambitnym czy 
stanowczym z piątki, czuł jednak żal z powodu swej straty. Nawet on pożądał mocy.
    – Nie. – Rap również jej pragnął. – Po pierwsze – mówił – Sagorn twierdzi, że podzielenie się 
słowem na ogół nie osłabia go o połowę. Utraciłeś jedynie drobną cząstkę swej mocy. Po drugie, 
przed chwilą przeżyłeś bardzo poważny szok, a wtedy wszystko zawsze wygląda bardziej ponuro...
    Starał się być przekonujący i poczuł niesmak, gdy mu się udało. Jalon, powoli i nieśmiało, 
zaczął się uśmiechać. Pozwolił, by słowa Rapa przywróciły mu pewność siebie. Wreszcie, gdy 
tylko obaj dotarli do granicy drzew, Rap namówił go, by coś zaśpiewał. Wykonał kilka dalszych 
strof „Dziewcząt z Urane”, piosenki, którą przerwał, by zwrócić ich wagę na skamieniałego smoka. 
Bogowie! To nie mogło zdarzyć się dawniej niż pół godziny temu, a świat był wtedy jeszcze 
prostym, łatwym do zrozumienia miejscem.
    Śpiew był piękny, choć nie dorównywał możliwościom dawnego Jalona, a strofy bardziej 
niesmaczne od wszystkich dotychczasowych, lecz Rap ryknął śmiechem, który wydawał mu się 
równie niewiarygodny jak koń wyścigowy o trzech nogach. Na twarzy minstrela pojawiła się ulga 
przypominająca wybawienie od nadciągającej śmierci.
    – Wszystko w porządku? – wyszeptał.
    Rap otarł sobie łzy z oczu.
    – Nie jestem muzykiem, przyjacielu, ale nadal potrafisz śpiewać lepiej niż jakichkolwiek 
innych czterech facetów, których znam. Zapewniam cię, że nie słyszę żadnej różnicy.
    Boże Kłamców! Niemniej w fałszu również mogło kryć się dobro, podobnie jak we wszystkim 
innym. Jalon znowu się uśmiechał.
    Rap pragnął mocy, żeby być w stanie pomóc Inos. Nie chciał, aby wyglądało to w ten sposób.
    Granicę otwartej przestrzeni stanowiła piaszczysta wydma. Ciągnący się za nią gęsty las 
oferował natychmiastowy, chłodny cień, który przywodził na myśl boskie błogosławieństwo. 
Jeszcze większym błogosławieństwem były omszałe pnie skupione ciasno wokół brzegów ciemnej, 
lśniącej sadzawki. Rap zrzucił z siebie togę, zsunął sandały i wszedł do wody. Jalon był tuż za nim. 
Pogrążyli się z zadowoleniem w ciepłej błogości, spoczywając na mięciutkiej macie z liści i błota. 
Przez kilka minut po prostu sobie leżeli.
    Potem Jalon podjął kolejną próbę.
    – Rap? Czy... nie zechciałbyś... podzielić się?
    Gdyby był to Andor, prośba byłaby zręczniejsza, a odmowa znacznie łatwiejsza. Co 
kiedykolwiek uczynił Jalon, by zasłużyć na swą część zemsty Rapa?
    Bardzo wiele! Gdy spotkał niewinnego chłopca, który nawet nie wiedział, czym jest słowo 
mocy, ani nie był świadomy, że je zna, nie wyjaśnił mu tego, a już z pewnością nie wspomniał o 
niebezpieczeństwach. Wymamrotał jedynie niejasne i bezużyteczne ostrzeżenie przed Daradem. 
Jalon utracił wszelki tytuł do przyjaźni Rapa podczas ich pierwszego spotkania, faun miał więc 
teraz prawo...
    Moc bardzo łatwo było usprawiedliwić przed własnym sumieniem.
    – Nie. Moim celem jest pomóc Inos. Do tego potrzebna mi będzie cała magia, jaką zdołam 
zgromadzić – nie miał zamiaru podzielić się słowem, które dała mu matka. – Złożę ci jednak tę 
samą obietnicę co Andorowi. Najpierw wy pomożecie mnie, a potem ja wam. Może wtedy, gdy 
Inos zasiądzie bezpiecznie na swym tronie... Może wtedy nawet i powiem wam swoje słowo. Jeśli 
będzie to konieczne, by zdjąć z was klątwę, zrobię to.
    Obietnice przychodziły łatwo.
    Jalon skinął z powagą głową i wyciągnął rękę na znak zgody. W jego twarzy nie było widać 
podstępu, niech go licho!
    Woda przynosiła cudowną ulgę spalonym słońcem i umęczonym podróżą ciałom. Spokojny 
półmrok lasu stanowił balsam dla nerwów, w których wciąż pobrzmiewały wspomnienia o 
smokach. Rap słyszał potwory, jeśli wytężył swój zmysł, były jednak bardzo daleko – ciche 
pomruki i sprzeczki nie będące zagrożeniem dla nikogo. W gruncie rzeczy przywodziło to na myśl 
gdakanie sennych kur.
    Słaniający się na nogach Gathmor wyszedł zza piaszczystego grzbietu. Pochylał się mocno do 
przodu. Rzucił na ziemię szatę, którą niósł, i wlazł do sadzawki.
    – Proszę cię, chciałbym porozmawiać z Sagornem – powiedział Rap.
    Woda sięgała Jalonowi do brody. Gdy potrząsnął głową, na tafli pojawiły się kręgi.
    – Dlaczego nie?
    – On umiera. A przynajmniej jest bardzo ciężko chory. Naprawdę miał jakiś atak. I powiedział 
ci słowo! – Jalon zadrżał. – To zabolało! Bogowie, jak to go zabolało! A wtedy... No więc, to 
zdumiewające, że znalazł siłę, by wezwać Andora.
    Skrzywił twarz na wspomnienie zbliżającej się śmierci.
    A więc Rap zabił Sagorna! Nawet jeśli nie był on rzeczywiście martwy, żaden z członków 
bandy już nigdy nie odważy się go wezwać.
    Zemsta była owocem o bardzo kwaśnym smaku.
    A co z jego duszą? Sagorn nie wydawał się szczególnie zły, choć Bogowie wiedzieli o nim 
więcej niż kiedykolwiek mógł dowiedzieć się Rap. Próbował ukraść mu słowo mocy. To było zło, 
które mogło zrównoważyć mnóstwo dobra. Ale on nie był naprawdę martwy! Jak mogła jego 
dusza stanąć przed Bogami, by poddać się ważeniu, jeśli Sagorn nie umarł? Czy miała na zawsze 
pozostać w swego rodzaju otchłani, zatrzymując na wieki nie uwolnioną iskrę pozostałości, która 
powinna odejść, by połączyć się ze Złem bądź Dobrem? Mrok śmierci za życia?
    Boże Głupców!
    Gathmor siedział przygarbiony. Teraz położył się z wielką ostrożnością, krzywiąc się, jakby 
coś go bolało. Popatrzył podejrzliwie na pozostałych w poszukiwaniu śladów rozbawienia.
    – Rap! – odezwał się Jalon. – Użyłeś mocy przeciw smokowi!
    – Wiem. Staram się o tym nie myśleć – czarownik południa mógł już teraz być na jego tropie. 
– Pozwól mi, proszę, porozmawiać z Daradem.
    To będzie magia, ale Oothiana mówiła, że transformacje zachodziły zbyt szybko, by można je 
było zlokalizować.
    Jalon zamrugał powiekami. Wydawało się, że ma zamiar zaprotestować, lecz potem skinął 
głową. Olbrzymi jotunn pojawił się na jego miejsce z potężnym pluskiem. Przez całą sadzawkę 
przemknęły fale. Zaskoczony Gathmor spróbował usiąść, lecz najwyraźniej pożałował tego 
gwałtownego ruchu.
    Darad wbił wzrok w Rapa, po czym otworzył usta w szerokim, krokodylim uśmiechu 
odsłaniającym kły. Faun był napięty, gotów poderwać się i potraktować go tak samo, jak Gathmora. 
Nie było jednak takiej potrzeby. Z oblicza wojownika, obrzydliwie poobijanego i zniekształconego 
tatuażami, można było czytać jak z twarzy dziecka. Widniała teraz na nim potężna wesołość.
    Chichocząc ochryple, Darad wyciągnął dłoń większą od stopy Rapa.
    – Dziękuję, faunie! Załatwił ich pan jak się patrzy!
    Rap ujął jego rękę. Wyczuł zbliżający się nieunikniony uścisk i spokojnie odpowiedział 
silniejszym. Napotkawszy na opór, Darad zrobił komicznie zaskoczoną minę, która potem 
zmieniła się w zaniepokojoną. Na koniec wydał z siebie bardzo zadowalające wycie. Z drzew 
poderwały się stada ptaków. Rap zwolnił uścisk. Poczuł nagłe zawstydzenie. Nie był lepszy od 
nich, tych brutalnych, sadystycznych jotnarów! Nie, był gorszy, albowiem oszukiwał, zamiast 
korzystać z uczciwej siły mięśni.
    Olbrzym nie czuł się zmieszany. Uśmiechnął się ponownie, delikatnie masując zmaltretowaną 
dłoń.
    – Ten nadęty, wymuskany Sagorn! Zrobił pan z niego niezłego głupka!
    – Spodobało ci się to, co?
    – Bardzo! – wilcze zęby błysnęły raz jeszcze. – Czekałem sto lat, żeby dostał to, co mu się 
należy! Był z niego zarozumiały, przemądrzały dzieciak, a potem robił się coraz gorszy. Ale niech 
pan uważa na tego Andora! Nie można mu ufać!
    – Nie mam takiego zamiaru – Rap przyglądał się przez chwilę mało rozgarniętemu 
wojownikowi. – A co z tobą? Czy zawrzesz tę samą umowę?
    Darad skinął z wigorem głową.
    – Jasna sprawa! Możesz na mnie liczyć, mój panie! Zdejmie pan z nas to zaklęcie, o ile to tylko 
możliwe. I nie będzie na to potrzeba stu lat! Jestem pańskim człowiekiem, panie Rapie!
    Mówił szczerze! Nawet jako osoba niemagiczna, Rap nigdy nie dałby się oszukać Daradowi. 
Jego świeżo nabyty, nadprzyrodzony zmysł prawdy nie wykrył żadnego fałszu. Potrafił teraz z 
łatwością dostrzec, że Darad był urodzonym wykonawcą rozkazów. Wolał mieć pod ręką 
zwierzchnika, który mówiłby mu, kogo ma zabić bądź poturbować. Gdy już da słowo, będzie 
bardziej lojalny niż Andor czy Thinal i nieskończenie solidniejszy od Jalona, w wąskim zakresie 
swych możliwości. Zdumiewające!
    Rap nie oznajmił jednak jeszcze, że zaakceptuje tego nowego pomocnika. Jego wahanie 
sprawiło, że groteskowe oblicze jotunna przybrało bardzo zaniepokojony wyraz. Nie mógł on mieć 
prawdziwego sumienia, lecz najwyraźniej posiadał jakieś poczucie sprawiedliwości.
    – Mój panie? – mruknął. – Chyba poobijałem panu trochę twarz, wtedy na statku. Odrobinę 
mnie poniosło, rozumie pan? Jeśli chce mi pan parę razy przywalić, żeby wyrównać rachunek... no 
więc, zrozumiem to.
    A zatem Darad stanie grzecznie, by Rap mógł systematycznie podbić mu oczy? Ta wizja 
wystarczyła, żeby świeżo upieczony adept po raz pierwszy od wielu dni wybuchnął autentycznym 
śmiechem. Zakłopotanie, które pojawiło się wskutek tego na twarzy jotunna, zwiększyło tylko jego 
wesołość.
    – Myślę, że jesteśmy mniej więcej kwita – odparł Rap, odzyskując wreszcie dech w piersiach. 
– Ty sprzedałeś mnie goblinom. Ja poszczułem cię psem. Mały Kurczak dobrał ci się do oka, ale to 
ja wydałem rozkazy. Księżna Kadolan poparzyła ci plecy. To też policzymy, dobra?
    Gdy Darad skinął głową i uśmiechnął się szeroko na znak zgody. Rap wyobraził sobie, jak 
podchodzi do ciotki Inos i podbija jej oczy, aby wyrównać rachunek. Owa absurdalna wizja 
sprawiła, że znowu zaczął się skręcać z głośnej uciechy, podczas gdy obaj dzielący z nim sadzawkę 
jotnarowie wymienili zdziwione spojrzenia.
    Być może ta wesołość stanowiła reakcję na szczęśliwe ocalenie życia. Mogło to też być 
podniecenie wywołane świeżo zdobytymi mocami. Z pewnością nie było to zbyt męskie 
zachowanie. Rap nakazał sobie odzyskać powagę, po czym ponownie uścisnął dłoń Darada, w 
sposób cywilizowany. Umowa została zawarta.
    A więc Andor, Jalon i Darad pomogą mu. Sagorn był praktycznie martwy, a Thinala nie mogli 
wzywać, dopóki przebywali w kraju smoków. Rap nie miał złudzeń, że powstrzyma podobnego 
potwora, jeśli w okolicy będzie prawdziwe złoto. Odprężył się na chwilę, nie przestając napawać 
się ciepłą wodą, a także świeżo nabytymi umiejętnościami adepta.
    Był w stanie słuchać odległych szeptów smoków. Jego dalekowidzenie stało się ostrzejsze i 
miało większy zasięg. Fakt, że potrafił zwyciężyć w bójce Gathmora, sugerował, że okaże się 
ekspertem w każdej umiejętności, jaką kiedykolwiek ćwiczył. Był teraz równie przekonujący jak 
Andor i umiał odczytywać myśli z ludzkich twarzy w sposób, którego nigdy by się mu nie śniło 
uważać za możliwy. Miał na twarzy mniej pęcherzy niż Gathmor, mimo że stał bliżej smoka. 
Otarcia na palcach nóg przestały sprawiać mu ból. Wyglądało na to, że jego rany goją się bardzo 
szybko. Zastanowił się, jakie jeszcze nowe zdolności może w sobie odkryć w ciągu najbliższych 
kilku dni.
    Odwrócił się, by spotkać nachmurzone spojrzenie Gathmora.
    – Chcesz wyrównać rachunki z Kalkorem?
    Jotunn skinął ostrożnie głową.
    – W takim razie sugeruję, byś również się mnie trzymał. Istnieje jeszcze jedno proroctwo: 
spotkam się z nim ponownie.
    W jasnych oczach Gathmora błysnęło zainteresowanie.
    – Zostawisz go dla mnie?
    – Nie dałbyś mu rady. Darad mógłby...
    – Nie ma szans, mój panie! – warknął wojownik.
    – Stoczyliśmy raz przyjacielską bójkę i zrobił ze mnie miazgę. Złamał mi połowę żeber i 
szczękę, a wtedy był jeszcze dzieciakiem. Pięści, miecze czy topory, on jest najlepszy.
    To był złowróżbny meldunek, albowiem Darad również miał słowo mocy. Albo Kalkor 
posiadał większe wrodzone zdolności, albo jego słowo było znacznie silniejsze.
    Albo też – podobnie jak teraz Rap – znał więcej niż jedno.
    O to jednak będzie się martwił w dalekiej przyszłości.
    – Zanim cokolwiek obiecam, chcę usłyszeć całą opowieść – stwierdził Gathmor.
    Było jego winą, że nie usłyszał jej już dawno. Rap próbował zaznajomić go z nią 
wystarczająco często.
    – Możemy mówić podczas drogi. Jest tego tak wiele, że wystarczy aż do Zarku.
    – Co teraz? – Gathmor podźwignął się sztywno. – Wyruszamy w drogę?
    Rap poczuł impuls dalekowidzenia. Odwrócił się, by spojrzeć na stojącego na brzegu 
obserwatora. Skąd on się wziął?
    Nie wyglądał groźnie. Stał na leżącej na ziemi kłodzie i uśmiechał się nieśmiało, choć część 
ust zasłaniała mu dłoń. Dłubał sobie palcem w nosie. Gnomi nos był niewiele więcej niż dwoma 
dziurkami w twarzy.
    Skrawek szmaty otaczający mu biodra był niewiarygodnie brudny i zbyt postrzępiony, by 
mógł spełniać swe zadanie. Skóra o naturalnym kolorze błota była widoczna jedynie w tych 
miejscach, w których strużki potu zmyły kawałki brudu. Rap z przykrością przekonał się, że jego 
świeżo zaostrzone dalekowidzenie było w stanie wykryć rojące się mrowie skryte w odrażającej 
plątaninie włosów chłopca. Głową mógł sięgać Rapowi do pępka. Miał pewnie około trzynastu lat, 
zależnie od tego, jak szybko dojrzewali gnomowie. Jedynymi czystymi miejscami na jego ciele 
było dwoje niezwykle pięknych oczu o odcieniu brązu.
    Ujrzawszy, że przyciągnął uwagę mężczyzn, uśmiechnął się jeszcze szerzej i skinął swobodną 
dłonią. Następnie zeskoczył z kłody i wbiegł między drzewa.
    Darad dźwignął się chwiejnie na nogi. Gathmor był tuż za nim. Brodzili przez staw, 
zostawiając za sobą bliźniacze fale pływowe. Nie zwracali uwagi na krzyki Rapa.
    Wymagało to znacznego wysiłku woli i było możliwe jedynie dzięki temu, że chłopiec nadal 
pozostawał w zasięgu jego dalekowidzenia, Rap zdołał jednak skierować się najpierw w drugą 
stronę i złapać pięć z sześciu drewnianych sandałów. Chciał zabrać również szósty, a także togi, 
lecz natarczywość wezwania stała się nie do zniesienia i oderwała go od tego. Okrążył biegiem 
staw na bosaka, po czym podążył za pozostałymi.
    W tej szaleńczo wybujałej dżungli maleńki gnomi chłopiec miał nad nimi wielką przewagę. 
Potrafił przeciskać się przez gąszcz bambusów, przetaczać się bądź przeczołgiwać pod wałami 
cierni, do których trzech nagich mężczyzn nie ważyło się nawet zbliżyć, bądź też mknąć niczym 
żuk po bagnie, które połknęłoby ich aż po ramiona. Był szybki, zwinny i w nadprzyrodzony sposób 
niestrudzony. W skład jego mocy wchodził jakiś sposób określania kierunku, gdyż utrzymywał 
prosty kurs i nigdy nie oddalał się od nich na tyle, by pościg wydawał się niemożliwy. Ścigający 
zawsze musieli wierzyć, że następne dwie minuty załatwią sprawę. Gdy słabli z totalnego 
wyczerpania, wybuchał śmiechem. W nim również kryła się jakaś nadprzyrodzona moc, gdyż 
pobudzał ich do dalszego biegu niczym rozgrzany do czerwoności bicz.
    Rap z łatwością dopędził swoich towarzyszy i wręczył im sandały. Sam biegł bez butów. 
Wkrótce poszli w jego ślady, starając się zyskać na szybkości.
    Jego największym problemem było utrzymanie kontaktu z pozostałymi. Z łatwością mógłby 
zostawić ich daleko za sobą. Pragnienie, by to uczynić, gryzło go niczym zagłodzony szczur. Darad 
oczywiście dysponował nadprzyrodzoną siłą wojownika i potrafił wytrzymać tempo oraz znieść 
cierpienie znacznie lepiej niż nieszczęsny Gathmor, który był tylko człowiekiem i zmęczył się 
bardzo szybko. Rap chwycił jego dłoń i ciągnął go za sobą. Ich kompromisowe tempo było mniej 
więcej tym, co mógł wytrzymać Darad.
    Wreszcie, w miarę upływu godzin, młody gnom zaprowadził ich między wzgórza. Dżungla 
ustąpiła miejsca przypominającym park terenom, te zaś torfowisku, które przyniosło im mile 
widzianą ulgę od tnącego i smagającego po nogach podszycia. Gdy jednak zapadła noc, pościg 
dotarł na obszar pokryty kamieniami, które kaleczyły ich stopy niczym noże. Niezdolni zatrzymać 
się choć na chwilę, wciąż podążający na chwiejnych nogach za podskakującym wesoło gnomem o 
czarującym śmiechu i pięknych oczach, Rap i jego towarzysze wspinali się coraz wyżej między 
nagie turnie. Pomruki smoków były już bardzo blisko.

Człowiek jest coś wart:
    
    Nie, gdy walka w nim się zaczyna,
    Człowiek jest coś wart.
Browning – Apologia biskupa Blougrama



Rozdział VI

ŻYCIE I ŚMIERĆ

1
    
    Thumańska strona gór była wilgotniejszą, łagodniejszą krainą niż rozciągająca się na 
wschodzie pustynia. Pod ich stopami kołysała się bujna trawa, a niebo nad głowami przesłaniały 
liście. Powietrze było miłe, przesycone drzewnymi zapachami. Inos nie potrafiła rozpoznać 
samych leśnych olbrzymów, lecz dostrzegała pomiędzy nimi niektóre z mniejszych drzew, których 
uprawne odmiany widziała w Arakkaranie: cytrusy i oliwki. Tutaj rosły dziko. A więc to, co 
zniszczyło starożytnych mieszkańców Thume, oszczędziło ich sady. Inos aprobowała drzewa 
owocowe. W przeciwieństwie do większości pozostałych, był z nich jakiś pożytek.
    Wkrótce jednak zaczęła rozumieć, że nawet inne drzewa mogą być przydatne. Rzucały one 
cień, a ten hamował wzrost podszycia. Kopytka mułów szeleściły w wysokich paprociach i tupały 
cicho w gliniastą glebę czy mech. Nie dostrzegało się tam wyraźnej drogi, lecz zielone, leśne 
tunele z reguły były możliwe do pokonania. Niekiedy wychodziły one na porośnięte trawą polany, 
które dziwnie przypominały jej maleńkie, skąpane w blasku słońca podwórka Krasnegaru. Na 
łąkach, rzecz jasna, słońce prażyło okrutnie, lecz po ich drugiej stronie zawsze czekał na nich nowy 
cień, kolejne mroczne korytarze otoczone kolumnami potężnych pni, które na górze rozkładały się 
w wachlarze, tworząc krokwie krzyżujące się z cienkimi snopami światła. Znała świerki z tajgi, 
widziała też liściasty las nie opodal Kinvale, lecz nigdy nie spotkała nic równie fantastycznego, jak 
to.
    Dość długo troje intruzów jechało w milczeniu. Kade wciąż pogrążona była w nietypowym dla 
niej przygnębieniu. Inos mogła jedynie podejrzewać, że jej myśli nadal przytłaczało niesamowite 
spotkanie ze skamieniałą armią. Była stara. Wszystko, co przypominało o śmierci, musiało się 
wydawać kobiecie w jej wieku okropne. Kade jednak z pewnością szybko wróci do siebie.
    Azak był napięty i czujny. Jego oczy nie nieruchomiały ani na chwilę. Nie chcąc odwracać 
uwagi sułtana rozmową, Inos zatopiła się w słuchaniu śpiewu ptaków. Nieustanny potok dźwięków 
wypełniał las niczym muzyczne tęcze. Niekiedy – bardzo rzadko – dostrzegała, jak maleńki kształt 
ucieka, lecz z reguły śpiewacy pozostawali niewidoczni, wylewając zawartość swych dusz w 
kontrapunktowym chórze. Ćwiczyliśmy przez tysiąc lat – mówili – czekając, by ktoś wrócił 
wysłuchać naszej pieśni. Witajcie! Witajcie! Witajcie!
    Uprząż skrzypiała i pobrzękiwała, lecz gąbczasty grunt tłumił odgłos kroków mułów. 
Niekiedy dawało się słyszeć rzekę, która szemrała nieustannie gdzieś po lewej, wskazując drogę, 
obiecując, że zaprowadzi ich do swej większej siostry, a potem razem ruszą ku morzu.
    Piękno poranka stanowiło balsam na wszystkie lęki, czyste złoto. Żadne miejsce nie mogłoby 
się wydawać mniej przeklęte od tego.
    Zbliżanie się południa przyciszyło ptasią symfonię. Gdy Azak nieco się uspokoił, jako 
pierwszy stał się rozmowny. Wskazał na niektóre rzeczy, jakie dostrzegało jego oko myśliwego: 
pradawne ślady budynków i szlaków, tropy zwierząt i to, jak były one stare. Te odchody 
pochodziły od dzikiego psa. U domowych były mniej stożkowate. Na korze drzew widniały ślady 
szaleństw dzięciołów, otarć poroży oraz – dawniejsze – niedźwiedzich pazurów.
    – Nie nauczyłeś się tego wszystkiego na pustyni! – oskarżyła go Inos.
    Czerwone jak krew oczy zalśniły.
    – W górach. Agonistach. Kiedy byłem mały.
    Mogła to być aluzja do jakiejś jego osobistej historii, której Inos nie znała, lecz Azak nie dodał 
już nic więcej. Wrócił do tematu zwierzyny. Jelenie i kozy z pewnością – stwierdził – a zapewne 
też dzikie bydło.
    Ale żadnych ludzi. Gdy nadszedł czas, by dać wypocząć mułom i nakarmić jeźdźców, Azak 
był pełen radości. Nie dostrzegł ściętych drzew, ścieżek, płotów ani dymu. Oznajmił, że w Thume 
nie ma ludzi, a ze wszystkim innym potrafił dać sobie radę. Pomijając oczywiście demony.
    Inos uśmiechnęła się i zapewniła go uprzejmie, że ufa zarówno jego oku, jak i ramieniu.
    Kade nie powiedziała nic. Rozglądała się wokół z zasępioną miną i przygryzała wargę.

* * *

    – To jest wspaniałe miejsce na obóz! – oznajmił królewskim tonem Azak, omiatając polanę 
szerokim gestem wyrażającym aprobatę.
    Inos była zatopiona w rozmyślaniach nad planami dotyczącymi Piasty. Zaskoczona, stłumiła 
chichot. Momentami ten rosły, młody mężczyzna przybierał wyniosłe pozy nie pasujące do jego 
obszarpanych szat i dzikiej, krzaczastej, rudej brody, podobnie jak do pozycji jego ciała, gdyż nogi 
sułtana dorównywały niemal długością kończynom jego muła. Podczas całej jazdy przez góry 
niemal włóczył nimi po ziemi. Gdyby zechciał, mógłby zapewne zsiąść ze swego wierzchowca, 
przesuwając się do tyłu na palcach. Niemniej, choć przyzwyczajenie sprawiało, że niekiedy nadal 
zachowywał się niedorzecznie dumnie, okazał się o wiele bardziej giętki niż kiedykolwiek 
podejrzewałaby to w Arakkaranie. Przyglądał się, jak jego dominium kurczy się od królestwa do 
jednej karawany, a potem do dwóch kobiet, a nigdy się nie uskarżał ani nie sprawiał wrażenia, by 
czuł się poniżony. Okazało się, że z podróżą przez las radzi sobie równie znakomicie jak z 
władaniem państwem. Bez względu na charakter gry i wysokość stawek, Azak angażował się w nią 
całym sercem, rzucając na szalę wszystkie swe naturalne umiejętności urodzonego zwycięzcy.
    Azak ak’Azakar miał pewne wady, lecz mimo to był znakomitym okazem monarchy.
    Skąd jednak wzięła się ta nieoczekiwana zmiana nastawienia? Narzucał ostre tempo od chwili 
pośpiesznej ucieczki z karawany Elkaratha, dlaczego więc postanowił rozbić obóz akurat teraz, 
gdy pozostały jeszcze przynajmniej dwie godziny dnia? Nie mieli namiotu, który trzeba by 
wznosić, a choć polana stanowiła całkiem przyjemne miejsce, nie wydawała się lepsza od jakiegoś 
tuzina innych, które widzieli uprzednio.
    Inos obrzuciła go zdziwionym spojrzeniem.
    – Słyszymy cię i słuchamy, Obrońco Ubogich i Umiłowany Bogów!
    – Oczywiście!
    Uśmiech błysnął w jego rudej brodzie niczym umykający ptak, Inos jednak była pewna, że 
rubinowe oczy odczytały wszystkie myśli w jej głowie. Któż by uwierzył, że Azak potrafi tak 
dobrze znieść jej docinki? Gdzie się tego nauczył?
    Nagły ruch jego oczu przekazał jej sygnał. Inos odwróciła się, by spojrzeć na Kade, która 
zamykała kolumnę.
    Idiotka! Rozwścieczona tym, że okazała się tak bezmyślna i że Azak to zauważył, a ona nie, 
Inos zsunęła się z siodła, wypuściła wodze i podbiegła do muła Kade.
    – Ciociu! Czy czujesz się źle? Jest ci słabo?
    – Och, wszystko ze mną w porządku, moja droga. Dlaczego się zatrzymujemy?
    Jasnoniebieskie oczy podjęły wielki wysiłek, by odzyskać dawny błysk, lecz poniosły porażkę. 
Bez względu na to, co mówiła, Kade nie czuła się lepiej, lecz gorzej. Cokolwiek jej dolegało, 
sprawiało jej to wiele cierpień. Siedziała w siodle zgarbiona. Wydawała się starsza o dziesięć lat. 
Po raz pierwszy, odkąd sięgała pamięcią Inos, opuścił ją absurdalnie niewzruszony radosny 
nastrój.
    – Azak uważa, że powinniśmy już rozbić obóz.
    Ta wiadomość nie sprawiła Kade przyjemności. Księżna skrzywiła się i rozejrzała wokół z 
widocznym niepokojem.
    – Ależ z pewnością możemy jeszcze przejechać przed zmrokiem ze trzy mile albo i więcej?
    – On jest innego zdania. Chodź, pomogę ci zsiąść.
    – Uważam, że powinniśmy jechać dalej! – sprzeciwiła się Kade.
    – Dlaczego?
    – Szejk? Królowa Rasha?
    – Po tak długim czasie szejk nas już nie złapie, ciociu. Muły potrzebują odpoczynku.
    I ty też!
    – Cóż... Czy nie moglibyśmy znaleźć lepszego miejsca?
    – Azak zapewnia, że to jest idealne – odparła stanowczo Inos.
    Było przynajmniej zadowalające – trawiasta łąka położona w szerokim zakolu wartkiej rzeki. 
Z trzech stron otaczała ją woda, a z czwartej drogę zagradzał niezwykle gęsty las. Nawet gdyby 
muły wyrwały paliki, nie zdołają odejść daleko, chyba żeby pogoda zrobiła się paskudna. W tej 
chwili była cudowna: palące słońce i chłodny wietrzyk. Tu i ówdzie murawa wznosiła się na 
niskich kopcach sugerujących, że pod spodem kryją się starożytne domostwa, być może 
gospodarstwo rolne. Gdyby mieli trochę wolnego czasu, miło byłoby poszukać w nich zabytków. 
Poza nimi, jedynym wyróżniającym się obiektem był mały zagajnik rosnący pośrodku łąki – około 
tuzina wrzecionowatych drzew. Inos znała już sposób myślenia Azaka wystarczająco dobrze, by 
odgadnąć jego intencje. Uczyni z tych drzewek imitację schronienia, które ze wszystkich stron 
będzie otaczał otwarty teren. Praktyczny człowiek!
    Wciąż mamrocząc coś na znak sprzeciwu, Kade zsiadła z muła. Wierzchowiec Azaka, 
pozbawiony już uprzęży, tarzał się w gęstej trawie, unosząc w powietrze wszystkie cztery nogi. 
Najwyraźniej podzielał opinię swego jeźdźca o tym miejscu.
    Po około trzydziestu minutach robota była skończona. Azak ściął w lesie trochę drzewek i 
konarów, po czym przyciągnął je do zagajnika, by wznieść zasłonę od wiatru. Kade siedziała w 
środku, gotując spokojnie nad małym ogniskiem herbatę w rondlu. Muły z zadowoleniem 
przeżuwały trawę, uwiązane na długich postronkach. Inos stała na brzegu rzeki razem z Azakiem. 
Pobieżny przegląd kopców nie ujawnił nic bardziej interesującego niż stare kamienie z paleniska. 
Dzień jeszcze się nie skończył i nie była pewna, co chce robić dalej.
    Azak osłonił sobie oczy dłonią, by przyjrzeć się zachodzącemu słońcu. Zapewne oceniał czas.
    Inos zastanawiała się leniwie, jak by to było, gdyby wzięła w ramiona tego przerośniętego 
wielbłądziego dżokeja i zaczęła go całować tak, aż zadymiłoby mu się z brody, a także pozwoliła, 
by on ją całował, tak jak ongiś zrobił to Andor. W rzeczywistości pocałunek Andora wcale nie był 
taki nadzwyczajny, nawet jeśli użył on nadprzyrodzonej mocy. Pocałunkiem, który naprawdę 
utkwił jej w pamięci, spośród bardzo niewielu doświadczonych przez nią, był ten, którym obdarzył 
ją Rap, gdy odjeżdżał na wiosenny spęd i... ale Rap nie żył i choć pytanie, jak też całuje ten 
nadmiernie wyrośnięty sułtan o krzaczastej brodzie, wzbudzało w Inos pewną naturalną ciekawość, 
nie wyczuwała w sobie żadnego prawdziwego podniecenia na myśl o tej perspektywie. Nie 
pragnęła też właściwie tego spróbować, nawet gdyby udało się zdjąć z niego klątwę Rashy. Być 
może więc nie poczyniła postępów w kwestii zakochiwania się.
    Nie potrafiła sobie wyobrazić żadnego mężczyzny, którego wolałaby w tej chwili mieć przy 
sobie, by strzegł jej przed niebezpieczeństwami dzikiego kraju – oczywiście dopóki jego klątwa 
była na miejscu – lecz również bardzo niewielu mężczyzn, z którymi mniej chętnie dzieliłaby 
resztę życia. „Zaufaj miłości?” Możliwe, że był zabawnym towarzyszem, ale... co dzień? Co noc?
    Bogowie, zauważył, że się na niego gapi! Pośpiesznie zwróciła twarz pod wiatr.
    – Czy to, co czuję, to zapach morza?
    Zapadła zatykająca dech w piersi cisza.
    – Tak sądzę – powiedział wreszcie. – Nie możemy być od niego zbyt daleko. Jakieś dwa dni 
drogi.
    – W takim razie pojedziemy na zachód, do Qoble?
    – Być może. Najpierw dotrzemy do tej wielkiej rzeki, a jesteśmy na jej niewłaściwym brzegu.
    No jasne! Powinna była o tym pomyśleć.
    – Czuję się bardzo brudna. Sądzę, że ta woda jest ciepła.
    Azak spojrzał z dezaprobatą na łuk białego piasku graniczący z łąką.
    – Prąd jest wartki, koteczku.
    – Och, nie wyjdę na głęboką wodę. Nie umiem pływać. Przy tym brzegu jest spokojnie.
    Blisko plaży woda zaledwie poruszała liśćmi unoszącymi się na powierzchni, lecz po 
przeciwnej stronie nurt podmył brzeg, tworząc małe urwisko. Przepływającą pod zwisającymi nad 
taflą leśnymi konarami rzekę pokrywały tam równoległe szeregi połyskujących fal, które 
wydawały się nieruchome. Na oczach Inos płynący po wodzie patyk przemknął po nich ze 
zdumiewającą szybkością.
    Azak chrząknął. Spojrzał w górę i w dół rzeki, a także na rozciągającą się na jej drugim brzegu 
dżunglę, która była gęsta, mroczna i rzucała na wodę cienie.
    – Krokodyle?
    – Nie!
    – Cóż, żadnego nie widzę – przyznał. – Ale nie ufaj pływającym kłodom, zwłaszcza gdy 
szczerzą do ciebie zęby.
    Inos zadrżała.
    – Z pewnością to sobie zapamiętam. Niemniej jednak upiorę ubrania. I siebie.
    – Będę w zasięgu głosu.
    Powiedział to poważnym tonem, z twarzą bez wyrazu.
    Inos zdała sobie sprawę, że spodziewała się zgryźliwej uwagi, być może żartu o tym, że będzie 
patrzył bardzo uważnie – pikantnej odpowiedzi, jaką otrzymałaby od swych przyjaciół spośród 
chłopców stajennych i służących z Krasnegaru. Nawet młodzi dandysi z Kinvale zapewne 
próbowaliby zamaskować zawstydzenie żartem. Ale nie Azak. Oczywiście kobiece ciało nie miało 
dla niego tajemnic, a podglądając ją sam ściągałby na siebie udrękę. Zresztą jego umiejętność 
zabawy była czymś nieprzewidywalnym, pojawiającym się jedynie sporadycznie.
    – Musisz pójść na polowanie! – oznajmiła stanowczo.
    – Och! Naprawdę?
    Wydął wargi na znak zdumienia.
    – Tak jest. Wiesz, że brakuje nam zapasów. Świeże mięso będzie przyjemną odmianą po tych 
wszystkich naleśnikach, daktylach i podobnych rzeczach. Masz czas.
    Skinął z rozbawieniem głową.
    – A kto was będzie bronił?
    Ruszyła z powrotem w stronę schronienia.
    – A przed czym trzeba nas tu bronić? Przed komarami?
    – Przed lwami – odparł, podążając za nią.
    – Nie!
    – Widziałem ich tropy, kawałek drogi stąd.
    – Czy lwy nie polują nocą? – zapytała, krocząc z wysiłkiem przez sięgającą kolan trawę.
    – To zależy od tego jak bardzo są głodne i jak apetyczna jest zdobycz. Niektórzy ludzie 
wyglądają niezmiernie smakowicie. Zachód słońca to ich ulubiona pora. Poza tym, to mogły być 
tygrysy, a im ufam jeszcze mniej.
    – Z chęcią zjadłabym smaczny kawałek dziczyzny albo tłustego ptaszka.
    Nie była bezmyślną dziewczyną z miasta, która wpadała w panikę na samo wspomnienie o 
lwach.
    Wzruszył ramionami.
    – Jak sobie życzysz. Nie będę potrzebował wiele czasu, żeby coś znaleźć.
    Najwyraźniej nie uważał lwów i tygrysów za zbyt poważne zagrożenie, skoro był gotów 
zostawić obie kobiety same choćby na krótką chwilę. Już od dawna spędzali w swym towarzystwie 
stanowczo zbyt wiele czasu. Przerwa zrobi dobrze wszystkim trojgu.
    – Nie wspominaj Kade o lwach.
    – Nie wspomnę, ale trzymaj drugi łuk pod ręką, kiedy mnie nie będzie.
    Widocznie Inos nadal była jednym z chłopców. Jego wiara w jej kompetencję schlebiała 
królowej i uspokajała ją.
    Usiadła, by razem z Kade popijać gorącą herbatę z rondla. Gdy skończyły, Azak osiodłał już 
największego muła i zniknął między drzewami. Pozostałe zwierzęta parsknęły kilka razy i 
przestały się tym interesować. Kade wciąż była dziwnie drżąca i podenerwowana. Wyraźnie 
starała się tego nie okazywać.
    – On nie odjechał na długo, prawda?
    – Azak? Nie.
    Jakie to dziwne! Inos sądziła, że nieobecność sułtana powinna się wydać Kade uspokajająca. Z 
reguły była w jego towarzystwie nerwowa.
    – Powiedz mi, co ci jest ciociu.
    Różowe policzki ciotki Kade z reguły rozświetlał wewnętrzny blask. Dzisiaj wydawało się, że 
ich kolor tłumiły dziwne cienie.
    – Nic! Zupełnie nic! To tylko przesąd. Przeklęta Kraina.
    – Cóż, nigdy nie spotkałam mniej odpowiedniej nazwy. Tu jest idyllicznie. Azak jest 
praktycznie pewien, że nie ma tu żadnych ludzi.
    Kade skinęła niepewnie głową. Nagle stare, niebieskie oczy spoczęły na Inos.
    – Nie zamierzasz zmienić zdania, moja droga, prawda?
    – Na jaki temat?
    Nie widziała na twarzy Kade podobnego wyrazu od czasu pierwszych tygodni, które spędziły 
razem w Kinvale.
    – Cóż, Azaka. Wiem, że jest bardzo nieustępliwy. – Kade zaczerwieniła się. – To na swój 
sposób bardzo przystojny mężczyzna i...
    – Mamy zamiar dać na zapowiedzi, gdy tylko przybędziemy do... – Inos roześmiała się i 
potrząsnęła głową. – Nie, nie zmieniłam zdania! Być może czuję się w jego towarzystwie 
swobodniej niż niegdyś i czasami wydaje mi się zabawny. Ale nie musisz jeszcze czyścić paradnej 
zastawy.
    – Cóż, zastanawiałam się tylko. Mam nadzieję, że nie czujesz się dotknięta?
    – Oczywiście, że nie! No więc, czy chcesz siedzieć tutaj, czy pójdziesz ze mną prać?
    Kade rozważyła tę kwestię. Wydawało się, że z wysiłkiem zapanowała nad jakimś dręczącym 
ją dziennym koszmarem.
    – Zostanę tutaj pilnować ognia. Pójdę się umyć później.
    Dziwne! Niemniej podróż przez góry była bardzo uciążliwa. Kade potrzebowała porządnego, 
przynajmniej całonocnego odpoczynku. Zasłużyła sobie na niego. Nawet godzina samotności 
dobrze jej zrobi.
    Mogłaby też wykazać odrobinę większą wiarę w opanowanie swej bratanicy. Przystojny 
mężczyzna, też coś! Przystojnych mężczyzn było mnóstwo. Miły wygląd zewnętrzny nie musiał 
koniecznie oznaczać miłego wnętrza. Takie rzeczy, jak uczciwość i solidność nie zawsze 
znajdowały odbicie na twarzy. Andor był przystojny, a kto mógłby wyglądać bardziej niepozornie 
niż Rap?
    Zostawiwszy ciotkę w samej koszuli, Inos zwinęła w tobół ich dwie szaty oraz całą brudną 
bieliznę, po czym oddaliła się dumnym krokiem w stronę piasku i rzeki. Mniej więcej w jednej 
trzeciej drogi przypomniała sobie o ostrzeżeniu Azaka, by zawsze miała broń pod ręką. Zatrzymała 
się i zastanowiła na tym. Myśl, że mogłaby powalić szarżującego lwa albo parę tygrysów, nie była 
zbyt przekonująca. Z drugiej strony Azak mówił poważnie i zaufał jej. Potrafił bardzo ostro złajać 
tych, którzy nie posłuchali jego rozkazów. Jak by wyglądała, gdyby naprawdę zagroziło jej coś 
niebezpiecznego, a ona zlekceważyłaby tak oczywisty środek ostrożności? Czując się raczej głupio, 
z determinacją pomaszerowała z powrotem do schronienia, dodała do swego brzemienia łuk i trzy 
strzały, po czym ponownie ruszyła ku wodzie.
    Rozwiązała swą szatę. Z rozbawieniem przyłapała się na tym, że zatrzymała się i rozejrzała 
wokół, zanim przystąpiła do dalszego rozbierania się, mimo że wiedziała, iż w tych okolicach od 
tysiąca lat nie ma żadnych podglądaczy. Koszulę zostawiła na sobie. Dodawszy swe wierzchnie 
odzienie do sterty pozostałych, uklękła w chłodnej wodzie i zabrała się do roboty. Radziła sobie, 
jak tylko umiała. Miała jedynie kawałek szorstkiego mydła z koziego łoju, a pod ręką nie było 
żadnych skał, o które mogłaby zbić szaty. Następnie rozłożyła pranie na wysokiej, ciepłej trawie, 
by wyschło.
    Słońce skryło się już za wierzchołkami wysokich drzew. Zaczynała czuć chłód. W miarę jak 
stawało się zimniej, woda wydawała się coraz cieplejsza. Jeśli nie zanurzy się szybko, w ciemności 
mogą się do niej podkraść krokodyle.
    Przyjrzała się uważnie rzece. Nie dostrzegła żadnych unoszących się na niej kłód. W oddali 
zaryczał muł. To z pewnością wracał Azak. Ze zdziwieniem przekonała się, jak uspokaja ją ta 
świadomość. Samotność stała się dla niej zapomnianym doznaniem.
    Usiłując sobie przypomnieć, kiedy ostatnio była zupełnie sama, rozebrała się do naga i weszła 
do rzeki. Wkrótce prąd stał się nieprzyjemnie mocny. Szarpał jej nogi i wymywał piasek spod 
palców. Weszła w wodę po kolana i nie odważyła się już zapuścić dalej. Uklękła i namydliła ciało, 
pluskała wodą i tarła skórę.
    Dwa muły zarżały.
    Pochyliła głowę, by wypłukać ją po raz ostatni, po czym ruszyła z powrotem ku brzegowi, 
wyciskając wodę z włosów. Starła sobie dłońmi wilgoć ze skóry, żałując, że nie ma jednego z tych 
kusząco miękkich ręczników z arakkarańskiego pałacu. Z niechęcią doszła do wniosku, że będzie 
musiała założyć mokre ubrania...
    Muły nie rżały!
    I wtedy usłyszała krzyk Kade.

2

    W plątaninie wspomnień, które Inos zachowała o wydarzeniach, jakie nastąpiły później, 
dominowało to, iż słońce zaszło dokładnie w tej samej chwili – zupełnie jakby wyszła z wody w 
świetle dnia, jednym skokiem pokonała piasek wraz z nasypem, i w ciemności wylądowała na 
darni. Głębokie cienie wysokich koron drzew pokrywały łąkę, gdy gnała przez nią z łukiem w 
jednej ręce, a trzema strzałami i mokrą koszulą w drugiej, ścigana przez wszystkie monstra, jakie 
jej umysł mógł sobie wyobrazić. Gałązki i małe kamyki wbijały się w bose stopy dziewczyny, a 
skryte w wysokiej trawie cierniste łodygi kwiatów drapały jej łydki. Potykała się o kępy trawy i 
ukryte wzniesienia. Jej wilgotna skóra była chłodna, a włosy Inos trzepotały na jej plecach jak 
mokra szmata.
    Kade! Och, Kade!
    Muły nie ryczały, jakby się to stało, gdyby zaatakowały je lwy. Nadal były na miejscu, pasąc 
się z zadowoleniem. Inos widziała je – niewyraźne kształty w zapadającym mroku. Rżenie wydały 
kucyki albo konie.
    Dlaczego Kade krzyknęła tylko raz?
    Nagle rozjaśniło się jej w głowie. Co chciała osiągnąć, biegnąc na golasa przez łąkę? Dlaczego, 
och dlaczego, nie zatrzymała się, by się zastanowić? Powinna zaczekać i założyć szatę, zamiast po 
prostu złapać mokry skrawek bielizny, który nie będzie jej zbyt pomocny, jeśli źródło 
niebezpieczeństwa stanowili ludzie. Zwłaszcza ludzie płci męskiej. Owa intuicja nawiedziła ją 
mniej więcej w połowie drogi między rzeką a małą zasłoną od wiatru. Potknęła się, odzyskała 
równowagę, uznała, że nie może opuścić Kade i wznowiła bieg. Serce waliło jej teraz zarówno ze 
strachu, jak i z wysiłku.
    Zza splątanego parawanu z gałęzi, który Azak wzniósł między drzewkami, nadal wznosił się 
w górę dym. Nic nie wyglądało na naruszone. Kade była gdzieś w środku lub po drugiej stronie. Z 
czym? Z kim?
    Muł zaryczał. Wszystkie zwierzęta uniosły głowy...
    Było ich osiem! Cztery muły i cztery konie. Osiodłane konie normalnej wielkości, 
niewyraźnie widoczne w półmroku. Były dobrze wyćwiczone. Skubały trawę z luźno zwisającymi 
wodzami. Od chwili krzyku Kade upłynęło około minuty. Nagle ze schronienia wyszedł jakiś 
mężczyzna.
    Inos zaryła palcami nóg w murawę, machnęła ramionami i stanęła jak wryta. Dyszała ciężko. 
Wetknęła sobie strzały pod pachę, próbując jednocześnie wolną ręką rozłożyć przed sobą swój 
skąpy strój niczym zasłonę. Efekt nie był zbyt zadowalający.
    Mężczyzna ją dostrzegł. Wyciągnął ręce na znak przywitania i krzyknął coś. Inos nie 
zrozumiała ani słowa, ale sens był oczywisty: To ona.
    U jego boku pojawiło się trzech innych, słabo widocznych w półmroku. Nie dostrzegała wielu 
szczegółów, lecz byli to mężczyźni, młodzi mężczyźni, a ona nie miała na sobie ubrania.
    Przez chwilę Inos wytrzeszczała tylko oczy z przerażenia i niedowierzania. Azak był tak 
pewien, że nie ma tu śladów ludzi. Czterech nieznajomych również gapiło się na nią bez ruchu. Nie 
byli prymitywnymi dzikusami: mieli na sobie długie spodnie oraz jakiś rodzaj schludnych koszul 
czy bluz. Wszystko w tym samym, ciemnozielonym odcieniu. Każdy z mężczyzn miał na głowie 
zawadiacką czapeczkę leśnika z wetkniętym w nią piórkiem. Dzierżyli też łuki, największe jakie w 
życiu widziała.
    Nagle pierwszy z nich skinął do niej i krzyknął coś na znak wezwania. Chodź tu do nas.
    Inos zaczęła się cofać. Spotkanie w lesie czterech nieznajomych mężczyzn było wystarczająco 
nieprzyjemne, a jeśli do tego nie miało się na sobie ubrania, był to czysty koszmar.
    W żaden sposób nie mogła wciągnąć tej głupiej szmatki nie odkładając broni.
    Nieznajomi naradzili się pośpiesznie. Jeden wskazał na konie. Pozostali zaczęli z niego drwić. 
Ich dowódca coś powiedział. Wybuchnęli śmiechem. Odłożyli na bok łuki, zdjęli z ramion 
kołczany i je również położyli na ziemi.
    Dowódca krzyknął do Inos raz jeszcze. Zrozumiała przynajmniej tyle, że każe jej również 
odłożyć broń. Miała trzy strzały, tylko trzy. Plus jeden łuk i białą flagę.
    – Kim jesteście? – krzyknęła. – Czego chcecie?
    Cofnęła się jeszcze o kilka kroków – bliżej rzeki i ciągnącego się za nią lasu, bliżej jej sterty 
ubrań. Kade! Co zrobili z jej ciotką?
    Co? – krzyknął wódz. Tak przynajmniej sądziła, gdyż otoczył sobie ucho dłonią.
    – Czego chcecie? – krzyknęła raz jeszcze, zawstydzona piskliwym brzmieniem swego głosu.
    Jeden z pozostałych coś rzekł. Wszyscy ponownie wybuchnęli śmiechem. Ciebie! – zawołał 
dowódca, wskazując palcem.
    Nagle któryś z mężczyzn powiedział jakiś żart. Znowu się roześmiali. Następnie ustawili się 
pośpiesznie w szeregu. Dowódca obrzucił ich spojrzeniem, po czym wykrzyknął dwa lub trzy 
słowa. A potem jeszcze jedno...
    Na miejsca...
    Gotowi...
    Mieli zamiar doścignąć ją na piechotę. Będzie pierwszą nagrodą w przełajowym sprincie 
mężczyzn.
    A być może również wszystkimi pozostałymi nagrodami.
    Jeśli spróbuje ucieczki z zakola rzeki, dogonią ją z łatwością. Nie umiała pływać. Krokodyle 
wydawały się teraz błahostką. Odwróciła się błyskawicznie i pognała przed siebie.
    Następny łatwy do zrozumienia krzyk: Start!
    Rzut oka przez ramię potwierdził jej domysły. Wyścig się zaczął.
    Trzy strzały, czterech mężczyzn, gasnące światło... nie odważy się strzelić, dopóki nie będą 
tuż obok, a jeśli rzucą się na nią całą grupą, nie będzie miała czasu, by naciągnąć łuk po raz drugi. 
Czy zdobędzie się na to, by przeszyć człowieka strzałą? Nawet podjęcie takiej próby mogło być 
głupotą, gdyż jeśli zabije lub zrani któregoś z nich, jak zemszczą się pozostali?
    Biegła tak, jak nigdy dotąd w życiu. Rzeka była potwornie daleko. Za nią rozciągał się gęsty 
las, w którym mogła się ukryć, jeśli zdoła dotrzeć tam żywa. Ochrypły oddech, walenie serca i 
kępy traw, w które plątały się jej nogi... Gdzieś po drodze jej bezużyteczna koszula zaczepiła się o 
jakiś krzak i została z tyłu.
    Nie miała żadnych szans. Sprowokowała w życiu wystarczająco wiele gonitw, by wiedzieć, że 
kobiece nogi nie mogły się równać z męskimi, jeśli chodziło o bieganie. Nawet gdy była wyższa od 
Rapa czy Lina, nigdy nie potrafiła ich prześcignąć.
    Nagle w oddali rozległ się chór mulich głosów oraz tętent kopyt. Azak! Inos zatrzymała się i 
odwróciła z krzykiem ulgi. Mężczyźni byli już niebezpiecznie blisko. Okrążyli ją ze wszystkich 
stron niczym zaciskające się szpony. Oni jednak również stanęli i spojrzeli za siebie, by zobaczyć, 
kto się zjawił. A łuki zostawili przy schronieniu! Gdyby Inos zostało choć trochę tchu w piersiach, 
krzyknęłaby z radości. Azak doścignie ich, naszpikuje strzałami i utnie im głowy w ciągu pół 
minuty.
    Pojawił się muł. Azak pojechał w górę rzeki i zwierzę zbliżało się z tej samej strony.
    Spory muł, bez jeźdźca.
    Był spłoszony i podenerwowany. Otoczył biegiem obozowisko, przerażony i niezdecydowany, 
po czym skierował się ku pozostałym. To był muł Azaka. Bez sułtana. O implikacjach lepiej było 
nie myśleć.
    Czterej mężczyźni roześmiali się, zaszwargotali coś do siebie i stracili zainteresowanie 
nowym przybyszem. Ponownie zwrócili się w stronę swej ofiary. Rozstawili się tak szeroko, że 
trudno było obserwować wszystkich.
    Dowódca krzyknął coś do niej. Wydało jej się, że rozumie niektóre ze słów: pani... 
przyjaciele... my przyjaciele... Skinął do niej ponownie, tak samo jak poprzednio. Inos potrząsnęła 
głową i cofnęła się. Odebrało jej mowę ze strachu i braku tchu.
    Krew uderzyła Inosolan do głowy. Przerażenie...
    Mężczyzna roześmiał się. Wskazał ręką na muły, po czym wzniósł dłoń w górę, by pokazać 
wysoki wzrost. Naciągnął wyimaginowany łuk, zatoczył ramieniem krąg i wbił sobie kciuk w 
klatkę piersiową. Wykonał gest oznaczający padanie. Pozostała trójka skręcała się w atakach 
śmiechu na widok tej pantomimy.
    Azak napadnięty? Zastrzelony z zasadzki? Jego spanikowany wierzchowiec uciekł, by w 
końcu wrócić do swych towarzyszy.
    Azak zastrzelony... Co zrobili Kade?
    Azak... Kade...
    A teraz Inos.
    Rzuciła na ziemię dwie strzały i naciągnęła z wysiłkiem cięciwę. Zrobiła to szybciej niż 
kiedykolwiek dotąd. Natychmiast założyła trzecią strzałę. Wycelowała w dowódcę. W tym mroku, 
gdy walenie serca wypełniało całą jej klatkę piersiową, nie potrafiłaby zapewne trafić w beczkę na 
deszczówkę, będąc w jej środku.
    Mężczyźni stojący z boku posuwali się chyłkiem naprzód, starając się ją otoczyć. Dowódca 
ponownie zawołał do niej w swym śpiewnym dialekcie, nieznanym, lecz jednocześnie niemal 
zrozumiałym: skrzywdzimy?... nie, chciał powiedzieć: nie skrzywdzimy... obiecuję, obiecuję, 
obiecuję... Inos ufała jego obietnicom w tym samym stopniu, co pocałunkowi żmii. Sens jego 
wypowiedzi przekazywały raczej gęsty i intonacja niż słowa, lecz drwina i triumf stały się jeszcze 
wyraźniejsze.
    – Zawracaj! – krzyknęła, naciągając łuk. – Odwołaj swoich ludzi! Ja nie blefuję!
    Dowódca skulił się, udając strach. Cofnął się o parę kroków. Ale pozostali... Niech to Zło! Nie 
mogła obserwować wszystkich trzech i jednocześnie celować z łuku.
    Trzech? Odwróciła się błyskawicznie. Czwarty był nie dalej niż o dwanaście kroków, 
pomiędzy nią a rzeką. Gdy łuk skierował się w jego stronę, zatrzymał się i wzniósł ręce do góry, 
udając, że się poddaje. Był wyższy od pozostałych, niezbyt stary. Miał świeżą twarz. Zaczął mówić. 
Ponownie zrozumiała najważniejsze słowa: ... litość... miej litość... pani... litość...
    – Odsuń się! – krzyknęła. Przesunęła się, by go ominąć. Zagrodził jej drogę. Spojrzała na 
pozostałych. Zbliżyli się. Najwyższy z nich krzyknął coś, by przyciągnąć jej uwagę. Potem 
następni zrobili to samo. Było oczywiste, że bawią się z nią jak z dzieckiem: gdy na nich patrzyła, 
stali nieruchomo, kiedy odwraca wzrok, ruszali naprzód.
    Rzeka była okropnie szeroka i wartka, nie mogły w niej jednak żyć potwory gorsze od tych. 
Inos pomknęła ku najszerszej luce w otaczającym ją szeregu. Wysoki młodzieniec skoczył na nią. 
Uderzyła go łukiem. Złapał za niego. Wypuściła broń i zachwiała się. Chwyciła ją od tyłu para 
ramion przypominających obręcze beczki. Kopała krzyczała wykręcała się, waliła głową...
    Mężczyzna zaklął jej w ucho i wzmocnił uścisk, aż zatrzeszczały żebra. Krzyknęła ostatkiem 
tchu i zwisła bezwładnie. Mroczki zatańczyły jej przed oczyma. Napastnik zwolnił lekko uścisk. 
Pozostali trzej otoczyli ją ciasno, przyglądając się swemu łupowi. Sapali, dyszeli i uśmiechali się.
    Nie byli wysocy, lecz Inos przyzwyczaiła się już do dżinnów. Dorównywali impom – 
średniego wzrostu jak na mężczyzn, lecz i tak wyżsi od niej. Twarze i ramiona również mieli 
barwy umiarkowanego brązu, lecz nie byli impami. Mieli jaśniejsze, kręcone włosy, a nie proste; 
byli za szerocy w ramionach i zbyt wąscy w biodrach... a ich oczy były osadzone pod osobliwym 
kątem, jak u elfów. Spiczaste uszy. Skrzatowie. Żywi skrzatowie! Młodzi mężczyźni, którzy 
wybrali się porozrabiać. Dwóch z nich było właściwie jeszcze chłopcami.
    Lecz w wystarczającym wieku. Czterech.
    Boże Miłosierdzia!
    Dyszeli zbyt mocno, jak na tak krótki bieg. Nie przestawali się uśmiechać i chichotać, 
zasapani z podniecenia. Powtarzali słowa, które oznaczały „ładna dziewczyna” i „dużo szczęścia”. 
Oznaczały one okropne rzeczy.
    Mieli na sobie koszule bez rękawów, długie spodnie i buty. Były to porządnie wykonane stroje, 
ozdobnie wyszywane i dopasowane, w identycznym, oliwkowym odcieniu. Ubrania i ich 
właściciele pachniały leśnym dymem, końmi i męskim potem.
    Dowódca wyciągnął rękę, by pogłaskać ją po policzku. Spróbowała go ugryźć. Roześmiał się i 
zamiast twarzy popieścił jej pierś.
    – Bydlę! – krzyknęła ze wszystkich sił, jakie mogła zebrać. – Zwierzę! Zło!
    Spróbowała go kopnąć, lecz złapał ją za nogę i nie wypuścił jej z uścisku. Inos zachwiała się 
na drugiej nodze, podtrzymywana jedynie przez stojącego z tyłu mężczyznę, który chichotał jej do 
ucha.
    Dowódca powiedział coś i pogłaskał jej udo, które pokryło się gęsią skórką. Roześmiał się na 
ten widok.
    – Nie rozumiem! Nie wiem, co mówisz! Potwór! Czterech na jedną? Bydlaki! Tchórze! 
Pomiot Zła!
    Wciąż trzymając jej kostkę w jednej dłoni i pieszcząc ją drugą, dowódca powiedział coś. 
Następnie podjął kolejną próbę. Wreszcie odnalazł słowo, które znała i na które zareagowała:
    – Cudzoziemka!
    Spojrzał na pozostałych, a potem ponownie na nią. Uśmiech zniknął z jego twarzy.
    – Cudzoziemka? – powtórzył ze swym osobliwym akcentem. Odwrócił głowę i splunął na 
trawę. – Cudzoziemka!
    To miało sens. Cudzoziemcy – intruzi. Na nieskrzatów można było bezkarnie polować. 
Wystrzelać mężczyzn, zgwałcić kobiety. A potem co? Co zrobili z Kade? W Thume potrafiły 
zniknąć całe legiony.
    – Nie!
    Potrząsnęła szaleńczo głową i spróbowała na nowo podjąć walkę. Stało się to samo, co 
poprzednio – trzymający ją napastnik wzmocnił uścisk na tyle, że nie mogła się wyswobodzić. 
Piszczała, usiłowała wyrwać nogę czy uderzać głową, wreszcie jednak osunęła się w dół. Głowa 
opadła jej na pierś. Nie mogła nikogo nią zdzielić. Ponownie zapadła w bezruch, lecz serce w jej 
piersi waliło jak szalone.
    Jeden z pozostałych przemówił ostrym, niecierpliwym głosem.
    Dowódca odpowiedział warknięciem, nakazując mu ciszę, puścił jednak jej kostkę i zaczął 
rozpinać koszulę. Inos zwisła w pozycji półsiedzącej, niezdolna wyprostować nóg. Stopniowo 
osuwała się coraz niżej w uścisku trzymającego ją napastnika.
    Dowódca zrzucił koszulę. Uśmiechnął się do dziewczyny. Dzięki jakiejś grze świateł przy 
każdym chrapliwym oddechu widziała pot lśniący na jego piersi. Przydepnął lewym butem prawą 
piętę i oswobodził prawą stopę.
    – Banda zwierząt! – drwiła z nich, nie krzycząc już. – Bestie! Męty! Jaki mężczyzna traktuje...
    Znowu tętent kopyt, wielu kopyt i rżenie zaniepokojonych koni.
    Napastnicy obejrzeli się za siebie. Inos wykręciła głowę, by też to zobaczyć. Skrzat bez 
koszuli ponownie wetknął stopę do buta i pomknął naprzód, wydając rykiem rozkazy. Dwaj 
następni podążyli za nim, pozostawiając jedynie tego, który trzymał Inos. I on zwrócił się w tamtą 
stronę, by obserwować sytuację, dzięki czemu dziewczyna również widziała ją lepiej.
    Trzej mężczyźni gnali ku swym wierzchowcom, jakby ścigały ich lwy. Konie i muły ogarnęła 
szalona panika. W samym środku tego zamieszania, jedno ze zwierząt wierzgnęło zadem i dało 
susa, gdy jego jeździec zakłócił ciemność liniami płomieni, wymachując gorejącą pochodnią.
    Nic nie płoszyło koni skuteczniej od ognia! Dwa z nich zniknęły już między drzewami. Trzeci 
padł na ziemię, zaplątawszy się w postronek jednego z mułów. Te zwierzęta również zrywały się z 
uwięzi. Dwa z nich przeskoczyły już barierę. Wszystkie wierzchowce głośno dawały wyraz 
przerażeniu. Tajemnicza, lśniąca niewyraźnie, dosiadająca konia postać nie przestawała 
wymachiwać pochodnią. Muły ruszyły do ucieczki. Wydawało się, że tętent kopyt wstrząsnął 
polaną. Cichnął stopniowo, gdy ogarnięty paniką tabun oddalał się w las. Wreszcie zwierzęta 
zniknęły w ciemności. Zostały tylko dwa konie. Jeden tarzał się bezradnie na ziemi, niewątpliwie 
ranny, na drugim zaś wciąż siedział szaleniec z pochodnią. Trzej młodzi mężczyźni nie przestawali 
gnać przez łąkę, byli jednak bezradni. Nieartykułowane wycie świadczyło o ich wściekłości.
    Nagle jeździec odrzucił gasnącą żagiew, zawrócił konia i przemknął przez polanę niczym 
mściwy huragan. Wydawało się, że kopyta jego wierzchowca niemal nie dotykają ziemi. To Kade! 
Niewiarygodna Kade dosiadająca szalonego konia, jak gdyby była samym Azakiem. Nie miała na 
sobie nic poza cienką, bawełnianą koszulą. Jej białe włosy powiewały wśród nocy.
    Gdyby była uzbrojona w lancę, mogłaby przeszyć nią jednego z napastników podczas swej 
szarży. W rzeczywistości skrzat skoczył ku niej, by złapać wodze, w ostatniej chwili odskoczył na 
bok, potknął się i padł ciężko na ziemię.
    Uchwyt jej strażnika osłabł. Inos wyprostowała nogi i z zadowalającym impetem grzmotnęła 
głową w jego twarz. Rzuciła się do tyłu całym ciężarem, po czym opadła z powrotem w dół. Oboje 
jednocześnie usiedli ciężko na ziemi. Zamachnęła się do tyłu łokciem w nadziei, że uderzy go w 
brzuch, lecz w tej samej chwili złapał ją za włosy i przyciągnął do siebie. Wskutek tego przechyliła 
się i nieoczekiwanie trafiła go między nogi. Najwyraźniej miał tam czułe miejsce. Złapał go nagły 
skurcz. Skrzat krzyknął głośno. Walnęła go raz jeszcze, mocniej, i całkowicie przestał się nią 
interesować. Wyszarpnęła się z jego uścisku.
    Stanęła już na nogi i zaczęła biec, gdy koń zbliżył się z tętentem kopyt. Podjęła szaloną próbę 
złapania go za uprząż, jakby była akrobatką. Dostrzegła przelotnie nad sobą przerażoną twarz 
Kade. Brutalne uderzenie odrzuciło ją na bok. Padła na ziemię z wstrząsem tak silnym, że świat 
rozpadł się na fragmenty.
    Ogłuszyło ją to na chwilę. Przeszył ją ból. Zaparło jej dech w piersiach. Była zbyt 
sponiewierana, by obchodziło ją, co się dzieje. Spróbowała się podnieść, lecz powstrzymało ją 
bolesne ukłucie w kostce. Rzeczywistość ogarnęła ją na nowo.
    Trawa przy schronieniu płonęła, rozświetlając mrok fontanną żółtego światła. Kade w jakiś 
sposób nadal trzymała się oszalałego konia. Musiał się on zatrzymać nad rzeką bądź też zdołała go 
zawrócić, gdyż teraz gnał z powrotem ku dwóm mężczyznom, którzy nadal stali na nogach. Znowu 
wydawało się, że jeden z nich musi zostać stratowany i znowu na czas uskoczył na bok. Tym razem 
skrzat nie upadł.
    A ostatni z napastników znalazł się między Inos a rozprzestrzeniającym się pożarem trawy. 
Miał łuk! Wycelował. Koń zawrócił raz jeszcze. Strzała pomknęła. Inos krzyknęła na znak 
ostrzeżenia. Wierzchowiec stanął dęba, młócąc kopytami na tle nieba. Potem opadł na zad i 
przewrócił się na bok. Kade! Inos nie widziała, co się stało z jej ciotką.
    Cisza.
    Nikt nie podniósł się z ziemi obok leżącego zwierzęcia.
    Inos ponownie spróbowała się podźwignąć i ponownie powstrzymał ją ten okropny ból. Na 
pewno złamała sobie kostkę.
    Mężczyźni zbliżali się jeden za drugim, utykając, i stawali nad nią, spoglądając groźnie w dół.
    Ten, który padł na ziemię, trzymał się za ramię w sposób, który przypomniał jej Kela, gdy ten 
złamał sobie obojczyk wiele lat temu, kiedy szukał ptasich jaj na Skarpie Windle. Mężczyzna, 
który był jej strażnikiem, stał zgięty wpół, trzymając się za krocze i mamrotał coś z wściekłością. 
Ciemna krew cieknąca z nosa splamiła mu całą brodę i koszulę. Pozostali dwaj dyszeli ciężko. 
Wyglądali na równie rozgniewanych jak tamci.
    Chciała się skulić, stać tak maleńka, jak to tylko możliwe, by skryć się przed ich złością. W ich 
skośnych oczach nie widniały teraz wesołość czy drwina, a tylko Cierpienie i Ból, i Zemsta. Dwa z 
ich wierzchowców uciekły, a dwa były martwe bądź okaleczone. Dwóch mężczyzn odniosło 
obrażenia, a wszyscy czterej wyszli na idiotów. Teraz już nie chcieli się tylko zabawić. Każą jej za 
to zapłacić. Długo i drogo.
    Pogrzebała palcami w ziemi, zbierając piasek i pył, by cisnąć go im w oczy. Nie miała zamiaru 
płaszczyć się ani płakać, bez względu na to, co zrobią. Była królową, na Bogów!
    – Zwierzęta! – krzyknęła. – Dobrze wam tak. Poczekajcie tylko, aż wróci reszta moich 
przyjaciół! Ty! Idź po moją szatę! Leży...
    Jeden z dwóch młodszych, tych, którzy nie byli ranni, powiedział coś z naciskiem i ściągnął 
koszulę. Nie mogła wiele zdziałać przeciw takim mięśniom, nawet jeśli pozostali nie będą mu 
pomagać. Zsunął z nóg buty, spoglądając na nią groźnie. Potem spuścił spodnie. Odwróciła 
instynktownie wzrok. O Bogowie! Walenie serca przyprawiało ją o zawroty głowy. Tym razem nie 
było dla niej ucieczki, lecz bez względu na to, co się stanie, nie miała zamiaru się poddać. Każe im 
walczyć o każdy strzęp zadowolenia, a jeśli wydrapie im oko albo i dwa, to niech Zło weźmie 
konsekwencje, ponieważ później i tak z pewnością ją zabiją.
    Czy cały ten hałas to było tylko walenie jej serca? Kopyta?
    Po raz trzeci Inos ocalił odległy tętent kopyt.
    Po raz trzeci wszyscy odwrócili się, by na to spojrzeć.
    Spomiędzy drzew galopem wypadł koń. Był wielki i upiorny. Lśnił biało, jakby spowijała go 
aureola. Jeździec był odziany w biel. Jego płaszcz unosił się pośród nocy niczym zorza. Zarówno 
wierzchowiec, jak i dosiadający go mężczyzna żarzyli się nieziemskim, srebrzystym blaskiem, 
który stał się jaśniejszy, gdy przemknęli przez łąkę z tętentem kopyt. Ziemia trzęsła się pod nimi. 
Skrzatowie zaczęli krzyczeć w trwodze. Pierwszy z nich wciągał pośpiesznie spodnie. Nagle 
wszyscy umilkli i zamarli w bezruchu. Inos poczuła, jak zalewa ją fala ciszy i spokoju. Uratowano 
ją. Przybyły siły nadprzyrodzone.

3

    Owo poczucie spokoju było równie łatwe do rozpoznania jak podpis. Wraz z błyskiem 
czerwonego ognia otaczającym głowę jeźdźca, wyjaśniło ono Inos, kim jest jej wybawca, zanim 
jeszcze zbliżył się on i ściągnął wodze swego wspaniałego, świetlistego ogiera.
    Gdy spotkała go po raz pierwszy, w zaciszu jego domu, szejk Elkarath miał na sobie wspaniałą, 
wielobarwną szatę. Opuszczając Arakkaran, wyrzekł się tej niegodnej kupca ostentacji na rzecz 
prostego, białego stroju. Ze wszystkich ozdób zachował jedynie przystrojony klejnotami agal, jak 
gdyby uważał, że może sobie pozwolić na tak drobny kaprys. Wpięte w niego rubiny lśniły teraz 
krwawą aureolą. Kefija szejka ciągnęła się po ziemi. Brzegi szaty oświetlały jego śnieżnobiałe 
brwi i brodę blaskiem jaśniejszym niż księżyc, sprawiając, że one również zdawały się lśnić. 
Fałdzisty biały kibr spływał mu do butów. Jego jasność prawie oślepiała. Oświetlał polanę aż po 
same drzewa.
    – Wasza Wielkość, z radością pana widzę – odezwała się słabym głosem Inos.
    Czuła, że wzbierają w niej niezwykłe przypływy uczuć przypominające długie martwe fale 
oceaniczne: w górę i w dół i w górę... Krył się w niej ból, przerażenie i okropna histeria sprawiające, 
że chciało jej się wrzeszczeć i wyrywać sobie włosy z głowy. Dochodził do tego niepokój o Kade i 
Azaka, wszystko to jednak pokryła jedwabista pajęczyna spokoju. Inos rozpoznała ją jako 
pochodzącą od Elkaratha. Była to intensyfikacja zaklęcia, które rzucał na nią każdego dnia, od ich 
pierwszego spotkania aż do chwili, gdy uciekła od niego w Wysokich Żurawiach. Wzmocnił je 
teraz, by uspokoić ją po tym, przez co przeszła. Powolne przypływy i odpływy musiały być 
wahaniami intensywności magii, towarzyszącymi próbom dostosowania jej do potrzeb 
dziewczyny.
    Skinął spokojnie głową z wysokości końskiego grzbietu.
    – Żałuję, że nie przybyłem wcześniej, Wasza Królewska Mość. Niemniej wygląda na to, że nie 
odniosła pani żadnych szkód, których nie mógłbym naprawić.
    Pulsujący ból w kostce już ustał. Roztargnionym ruchem obmacała opuchliznę.
    – Moja ciotka?
    Elkarath spojrzał na martwego konia leżącego po drugiej stronie polany.
    – Jest ogłuszona, ale nic jej nie grozi. Zajmę się nią, gdy tylko wymierzę tu sprawiedliwość.
    – A Azak?
    – On też będzie żył. Do niego również przybyłem akurat na czas.
    Emocje odpłynęły. Odetchnęła z ulgą. Inos wymruczała szybką modlitwę do Bogów.
    – To doprawdy dobra wiadomość, Wasza Wielkość!
    – Hmmf!
    Białe brwi opadły w chmurnym wyrazie. Elkarath skierował swą uwagę na czterech 
unieruchomionych młodzieńców. Szarpali się lekko i mamrotali coś. Niegroźni jak muchy 
uwięzione w bursztynie, ślinili się i zataczali oczyma, usiłując poruszyć wargami i językami.
    – Te bydlaki – powiedział lodowatym tonem szejk – strzeliły do mężczyzny z zasadzki, a 
potem nie zdobyły się na tyle przyzwoitości, by go zabić. Mógł tam leżeć i cierpieć przez wiele dni. 
Nic ich to nie obchodziło. Kiedy przybyłem, tonął we własnej krwi. Gdyby nie to, zjawiłbym się tu 
szybciej.
    Uniósł nogę i zeskoczył z siodła zwinnie jak młodzieniec, choć ogier był wysoki na co 
najmniej siedemnaście dłoni. Nagle przestał taki być. Wielki koń skurczył się i zmniejszył. Po 
chwili przeobraził się w zwykłego, kudłatego górskiego kuca. Inos widziała wiele podobnych na 
podgórzu po przeciwległej stronie Progistów. Jego nadprzyrodzona łuna zbladła i zniknęła. Mimo 
zaklęcia euforii, dziewczyna doznała szoku. Potem usłyszała, jak czterech unieruchomionych 
skrzatów wymamrotało coś gardłowo.
    Najmniej zaskoczony wydawał się sam kuc. Zastrzygł uszami i machnął ogonem, co można 
było uznać za koński odpowiednik wzruszenia ramionami, po czym opuścił głowę, by szczypać 
bujną trawę.
    Szejk ukląkł, by zbadać kostkę Inos. Dziewczyna nie miała na sobie ubrania. Zachichotał 
cicho.
    – Niech się pani nie wstydzi. Żadna kobieta i tak nic przede mną nie ukryje.
    Położył na spuchniętej nodze chłodną dłoń. Obrzęk ustąpił. Inne zadrapania i siniaki również 
się goiły.
    – No proszę! To na razie wystarczy.
    Stary podniósł się bez śladu sztywności, którą demonstrował, gdy miał pod ręką innych, by mu 
pomagali. Wyciągnął z kurtuazją dłoń do Inos, by pomóc jej wstać. Na stopach dziewczyny 
pojawiły się srebrne sandały. Gdy stanęła prosto, spowiła ją jedwabista szata. Na brudnych, 
splątanych włosach zmaterializował się cienki szal. Szejk zapomniał o bieliźnie bądź też był zbyt 
taktowny, by używać magii w tak intymny sposób.
    Wymamrotała podziękowania i wykonała drżące dygnięcie. Szejk odwzajemnił się ukłonem. 
Zaśmiał się cicho, jak gdyby cieszyła go ta rzadko nadarzająca się sposobność zrobienia użytku z 
mocy, które z reguły ukrywał. Niemniej nie spoglądał prosto na nią. Nigdy tego nie robił. 
Przypuszczała, że jako czarodziej mógł widzieć nie patrząc i przeszło mu to w nawyk. Zawsze 
jednak przyprawiało ją to o irytację.
    Więźniowie jęczeli, ślinili się i szarpali, usiłując się poruszyć. Gdy oświetlił ich budzący grozę 
blask Elkaratha, wydali się młodsi i drobniejsi niż poprzednio. Mieli niezwykle szerokie ramiona, a 
podobnie kręcone włosy Inos widywała dotąd u mężczyzn bardzo rzadko. Kobiety osiągały ten 
efekt sztucznie. Oczy – wielkie i skośne jak u elfów – były teraz szeroko rozwarte z przerażenia. 
Ich tęczówki miały kolor jasnopiwny, prawie złoty. Nie byli jednak ohydnymi potworami, a 
jedynie młodzieńcami, niewiele starszymi czy wyższymi od niej. Jak mogli zachowywać się w 
podobny sposób?
    – Męty! – stwierdził szejk.
    – Kim są? – zapytała Inos.
    Wzruszył ramionami.
    – W ich wieku z pewnością nie oficjalnymi strażnikami. Wyobrażam sobie, że to po prostu 
grupa myśliwych.
    – Są zadbani. Wyglądają na cywilizowanych. Ubrania mają porządnie uszyte.
    – Ha! Ich zachowanie nie było cywilizowane. Tropili was już przez pewien czas. Zasłużyli na 
śmierć, nie ma więc znaczenia, kim są ani skąd przychodzą.
    Bursztynowe oczy zatoczyły się w oczodołach. Co ciekawe, Inos przekonała się, że czuje do 
napastników bardzo niewiele nienawiści. Być może dlatego, że wydawali się tak bezradni, a ona 
pamiętała, jak czuje się ktoś unieruchomiony przez czary, albo też z powodu faktu, że udało się jej 
uniknąć trwałych obrażeń. A może na uczucia Inos wpływało po prostu zaklęcie czarodzieja. 
Niemniej wydawali się o wiele za młodzi, by umrzeć.
    Szejk gładził się po lśniącej, białej brodzie z namysłem pełnym godności.
    – Nie zdążyli dopełnić gwałtu na pani osobie, królowo Inosolan, ale ich intencje były 
oczywiste. Ocalała pani w sposób wystarczająco szczęśliwy, by usprawiedliwiało to przyznanie 
pani prawa do tradycyjnego zadośćuczynienia.
    Wyciągnął sztylet i podał go jej szerokim gestem, rękojeścią do przodu.
    Inos spojrzała zakłopotana na nóż.
    – Co mam z tym zrobić?
    – Zabrać im to, co tak gorąco pragnęli pani dać.
    Cofnęła się o krok i odwróciła, by napotkać przerażone spojrzenie unieruchomionych 
młodzieńców.
    – Nie! – odparła. – Nie jestem miejskim katem! A poza tym nie zniżyłabym się do podobnego 
barbarzyństwa.
    – Doprawdy? – szepnął Elkarath i zerwał nadprzyrodzoną osłonę, którą okrył jej uczucia.
    Poraziła ją błyskawica gniewu i nienawiści, po których natychmiast nadeszła wywołująca 
dreszcze, szalona radość z odwrócenia sytuacji. Jej uszy ponownie wypełnił łomot serca. Poczuła 
palący gardło smak żółci, gdy przypomniała sobie, co ta czwórka moralnych kalek z nią zrobiła i 
co jeszcze zamierzała uczynić. Triumf, drwina, rzeczywisty ból, a nade wszystko planowane 
poniżenie... czterech mężczyzn przeciwko jednej kobiecie... ręka jej drżała, gdy sięgała po sztylet. 
Zemsta wydawała się czymś bardzo dobrym.
    Nagle usłyszała głos ojca.
    – Rób to, co jest dobre – powiedział Inos ongiś – a nie to, co tylko wydaje się dobre.
    Kiedy? Dlaczego? Nie przypominała sobie tej okazji. Być może było to coś całkiem błahego, 
w jej dzieciństwie. Sama zasada nie była jednak błaha. Z wielkim wysiłkiem zapanowała nad 
gniewem i zwróciła się w stronę starego szejka.
    – Nie! Zgadzam się, że zasługują na karę. Ale to nie ja powinnam ją wymierzyć.
    Elkarath uniósł przypominające śnieżne zaspy brwi w wyrazie niedowierzania. Choć raz 
spojrzał wprost na nią.
    – Kara i zemsta to nie to samo – krzyczała Inos. – Pan jest tutaj sędzią. Pan sprawuje władzę. 
Są pańskimi jeńcami. Niech ich pan osądzi i wykona wyrok – zaczerpnęła głęboko tchu, uspokoiła 
głos i dodała: – I, jeśli można prosić Waszą Wielkość, wolę patrzeć na świat tak jak teraz. Chcę 
brać życie takim, jakie jest, i jaka ja jestem. Nie pragnę malowanej kopii oglądanej oczyma pijaka.
    Zmarszczył brwi.
    – Drży pani.
    – W obecnej sytuacji nie wstydzę się tego. Wolę drżeć, niż być marionetką.
    Słaby uśmiech pokrył zmarszczkami jego pucołowatą, czerwoną twarz.
    – Słowa godne królowej! Niech tak się stanie – schował sztylet pod szarfę i zwrócił się ku 
czterem jeńcom. – Uznają was za niegodnych życia. Umrzyjcie więc i niech Bogowie znajdą w 
was więcej dobra niż ja.
    Zerwali się raptownie, obrócili na piętach i ruszyli przed siebie. Inos wetknęła sobie do ust 
kostki dłoni, gdy zrozumiała naturę wyroku. Stary oczywiście ją obserwował, lecz jeśli spodziewał 
się, że ulegnie atakowi histerii, nie zamierzała sprawić mu tej satysfakcji. Zachowała więc sztywną 
postawę i przyglądała się. Jakaś nadprzyrodzona sztuczka pozwoliła jej dostrzec w ciemności, jak 
czterech chłopców przeszło przez trawę, potknęło się na niskim nasypie i ruszyło dalej po piasku. 
Brodzili przez rzekę, aż pogrążyli się po pas. Najwyższy dotrwał do chwili, gdy woda sięgnęła mu 
do połowy piersi. Później jego również potrwał prąd. Żaden z nich nie pojawił się już na 
powierzchni.
    Inos zrobiła długi wydech. Dręczyły ją mdłości. Nie przestawała drżeć. Przez długie lata nie 
pozbędzie się koszmarów... no i dobrze!
    To była sprawiedliwość szejka, a nie jej.
    – A teraz moja ciotka, Wasza Wielkość?
    – Oczywiście. Pierwszy Zabójca Lwów wkrótce się tu zjawi. Chodźmy więc.
    Poszedł przez łąkę jako pierwszy. Po drodze otaczał go ruchomy krąg blasku. Z pożaru trawy, 
który wznieciła Kade, zostało tylko kilka czerwonych iskierek oraz jasny dym unoszący się nad 
drzewami. Znaczyło to, że las nie spłonie. Niebo było już pełne gwiazd. Noc zapadała tu szybciej 
niż w Krasnegarze.
    „Rób to, co jest dobre, a nie to, co wydaje się dobre”. Nie, to nie były słowa jej ojca, lecz jedna 
z drobnych sentencji Rapa. Znał on pełno takich powiedzonek. Często naśmiewała się przez to z 
niego. Cała banda dogadywała Rapowi z powodu jego przysłów. Co prawda dokuczanie mu nie 
było zbyt satysfakcjonujące, gdyż nigdy nie sprawiał wrażenia, by zbytnio mu to przeszkadzało. 
Nie wpadał w gniew jak jotunn ani nie wrzeszczał jak imp. Wzruszył tylko ramionami i oddalał się.
    Dlaczego myślała w tej chwili o Rapie? Z powodu gonitwy? Dlatego, że uciekała przerażona 
przed napastnikami, tak jak często przed nim dla zabawy? Pamiętała dobrze, jak ją łapał, 
przewracał na piasek i trzymał tam, dopóki nie pozwoliła mu się pocałować. Oczywiście byli 
wtedy młodsi. Nie robili tego w ciągu ostatniego roku czy dwóch. Od chwili, gdy stało się to 
poważną czynnością, pocałowali się tylko raz.
    A może powodem był fakt, że Rap zginął dla niej, a teraz czterech innych mężczyzn zmarło z 
jej powodu? Niewykluczone.
    Szejk dotarł wreszcie do zabitego konia. Kade podźwignęła się na nogi. Była już przyzwoicie 
ubrana, podobnie jak jej bratanica, sprawiała jednak wrażenie bardzo oszołomionej.
    Inos podbiegła do niej i uściskały się.

4

    Elkarath szastał mocą bez umiaru. Martwy koń zniknął. Na jego miejsce pojawiło się ognisko, 
piramida kłód trzeszczących, sypiących iskrami i rzucających miło widziane światło. Następnie 
szejk stworzył wokół niego krąg dywaników.
    – Mamy trochę czasu – oznajmił. – Nacieszmy się tym pięknym wieczorem – rozejrzał się po 
polanie. – Nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo... na razie.
    Usiadł i skrzyżował nogi. Zareagował chichotem na okrzyki zdumienia kobiet.
    – Siadajcie, panie! No więc, czy ma pani ulubiony gatunek wina, Wasza Wysokość?
    Otaczająca go nadprzyrodzona łuna przygasła. Był teraz tylko starym, pulchnym mężczyzną w 
białej szacie i nakryciu głowy tego samego koloru. Blask ognia połyskiwał w rubinach opaski na 
jego czole.
    – Och, zdam się na pańską opinię znawcy, Wasza Wielkość – Kade uśmiechnęła się 
nienaturalnie i usiadła na jednym z dywaników ze sztywnością nie większą niż zwykle, podwijając 
nogi w typowo zarkańskiej pozycji. Jeśli odniosła przy upadku jakieś obrażenia, czarodziej z 
pewnością je uleczył. Dręczący ją uprzednio niepokój zniknął bez śladu.
    Inos nie potrafiła określić, jak wielka część odczuwanych przez ciotkę emocji została 
stłumiona. Nie zdziwiłoby jej, gdyby Kade nawet z tej ostatniej próby wyszła nie tracąc równowagi. 
Jej dłonie wykazywały słabiutki ślad drżenia, a oczy poruszały się niespokojnie, lecz poza tym 
wróciła niemal do siebie. W gruncie rzeczy była w znacznie lepszym nastroju niż kiedykolwiek od 
owego poranka, gdy wjechali na teren Thume. Dręczące ją tajemnicze obawy najwyraźniej 
rozproszyła opiekuńcza obecność szejka.
    Przed wszystkimi pojawiły się pokryte mgłą, srebrne flasze wina. Już pierwszy łyk przekonał 
Inos, że było ono równie znakomite, jak najlepsze trunki z piwnicy diuka Angilkiego czy Azaka. 
Było też zimne, a nawet w Pałacu Palm występowały trudności z utrzymaniem wystarczających 
zasobów śniegu, by chłodzić wino dla książąt, choć sprowadzano go z gór na rączych wielbłądach.
    Kade obrzuciła spojrzeniem majaczącą wokół noc. Wierzchołki drzew przypominały ciemne 
palce poruszające się na tle gwiazd.
    – A ci... hmm, zbóje?
    Powiedzieli jej, że się z nimi załatwiono. Nie zadawała dalszych pytań.
    – To byli skrzatowie? Żywi skrzatowie?
    Szejk skinął głową, sącząc wino. Ze swą białą brodą i zarumienionymi od pustynnego życia 
policzkami sprawiał wrażenie żywego ideału dziadunia. Przemawiał powoli, głosem spokojnym 
jak lodowiec. Od czasu do czasu jego powieki mrugały pod ciężkimi, białymi brwiami, lecz niemal 
nie sposób było naprawdę spojrzeć mu w oczy. Inos zastanawiała się czy otaczająca go aura 
dobroduszności była autentyczna, czy też ponownie rzucał nadprzyrodzony urok, by zmącić jej 
umysł. Być może robił to odruchowo, bez zastanowienia, tak jak sprzedawca uciekał się do 
uprzejmości.
    – Wygląda na to, że w Thume nadal żyją skrzatowie – zgodził się.
    – A więc może ich tu być więcej?
    Kade ponownie wbiła wzrok w otaczającą ich ciemność.
    – Podejrzewam, że gdzieś muszą być kobiety, jako że rasa nie przestaje kwitnąć – zachichotał. 
– A także inni mężczyźni. I, tak jest, mogą szukać zemsty – pociągnął łyk wina, by zwiększyć 
napięcie. – Zbliża się do nas cała banda. Posuwają się w górę rzeki, ale są jeszcze daleko. Możliwe, 
że w ogóle o nas nie wiedzą. Jeśli sprowadzą przeciwko mnie czarodzieja, będziemy oczywiście 
zgubieni, ale obecnie nie wykrywam w promieniu trzech mil nikogo oprócz pewnego młodego 
dżinna, który posuwa się powoli przez mrok na mocno obolałych nogach. Dopilnowałem, by szedł 
we właściwym kierunku – zapewnił Inos. – A teraz widzi już ognisko.
    Dziewczyna zadrżała. Elkarath był człowiekiem. Potrzebował snu i można go było oszukać, 
co udowodniła w Wysokich Żurawiach. Jak silną obronę potrafi wznieść przeciwko 
niebezpieczeństwom Thume?
    – Ale kiedy zjawią się ci inni... Ilu ich jest?
    – Nie wiem. Wielu.
    Dlaczego tego nie wiedział?
    – Ale nawet jeśli pan... jeśli da pan sobie z nimi radę, przed świtem może nas zaskoczyć cała 
armia skrzatów?
    Stary potrząsnął głową, wpatrzony w krople rosy pokrywające jego kielich.
    – Przed świtem musimy stąd zniknąć.
    Najwyraźniej nie miał zamiaru nic im wyjaśniać.
    Inos poczuła ukłucie niepokoju.
    Elkarath rozpromienił się i uśmiechnął po kolei do obu swych towarzyszek. Nie spojrzał 
jednak na nie wprost.
    – Czy zjemy kolację, moje panie?
    Pojawiły się trzy połyskujące w świetle ognia srebrne półmiski, wypełnione aromatycznym 
curry, jarzynami i białym jak śnieg ryżem.
    Inos wiedziała, że jest głodna, lecz nadal czuła dotkliwe drżenie w trzewiach. Niemniej 
odrzuciła magiczne ukojenie oferowane przez Elkaratha, musiała więc udawać spokojną. Sięgnęła 
po jedzenie i natychmiast sparzyła sobie palce. Na kilka minut zapadła cisza...
    – Ci... zbóje... nie zrobili ci krzywdy, ciociu? – zapytała w przerwie między kęsami.
    – Nie, moja droga. Wykrzykiwali do mnie mnóstwo pytań, ale rozumiałam tylko co czwarte 
słowo, więc dali sobie ze mną spokój – rumieniec Kade był widoczny nawet w migotliwym świetle 
ogniska. – Obawiam się, że stara, tłusta baba nie była dla nich zbyt interesująca. To o ciebie mi 
chodziło.
    Spojrzała z niepokojem na swą bratanicę. Inos zapewniła ją, że nie odniosła żadnych obrażeń, 
lecz mimo to...
    – Miała pani szczęście, że natychmiast nie poderżnęli pani gardła, Wasza Wysokość – 
zauważył ze spokojem Elkarath. – Gratuluję też odwracającej uwagę akcji z koniem. Byłem 
wystarczająco blisko, by to obserwować, choć za daleko, by mieć jakikolwiek wpływ. To był 
rzadki pokaz odwagi oraz umiejętności jeździeckich.
    Kade zaczerwieniła się jeszcze mocniej.
    – Każdy robi co może – wyszeptała.
    – Gratuluję pani tej umiejętności gry w thali!
    – Ojej! – Inos nigdy dotąd nie widziała u swej ciotki takiego rumieńca. Księżna unikała 
spojrzenia bratanicy.
    Szejk zachichotał basem.
    – Jej Królewska Mość Sułtanka ostrzegła mnie, bym na panią uważał. Przyznaję, że stałem się 
nieostrożny.
    Ciekawe! Szejk sądził, że to Kade zaplanowała ten mały podstęp? Przez chwilę Inos czuła 
pokusę, by przyznać się do tego, lecz postanowiła, że choć raz zachowa dyskrecję. Niemniej to 
osobliwe! Dlaczego Rasha obawiała się Kade?
    Rozmowa wkroczyła na niebezpieczny teren. Na chwilę wszyscy troje zajęli się posiłkiem. 
Ciszę mąciło jedynie nieustanne potrzaskiwanie ogniska. Podświetlony płomieniami dym unosił 
się na wietrze. Iskry biły w górę, by połączyć się z gwiazdami. Inos drżała jeszcze na wspomnienie 
spotkania ze skrzatami. Myśl o tym, że zbliża się kolejna, liczna banda była niepokojąca, lecz nie 
zamierzała podskakiwać na widok każdego cienia, a jeśli stary miał nadzieję ją nastraszyć, sprawi 
mu zawód. Powiedziała sobie stanowczo, że spotkanie z mitycznymi skrzatami było czymś 
zdarzającym się tylko raz w życiu, a ten piknik przy świetle ogniska w nawiedzanym lesie również 
był co najmniej godny zapamiętania. Nie potrzebowała nadprzyrodzonych powijaków, by dobrze 
się bawić, nawet jeśli czuła w ustach suchość większą niż zwykle, a przełykanie przychodziło jej z 
nietypową trudnością.
    – To curry jest znakomite, Wasza Wielkość – odezwała się.
    – Dziękuję. Rozumie pani, tak przyrządzała je moja matka.
    – Nauczył mnie pan także, iż nie należy zbyt lekkomyślnie rezygnować z opieki czarodzieja.
    – Ach! – westchnął! – Nie jestem czarodziejem, moja pani. W tej chwili bardzo bym pragnął 
nim być. Przed czarodziejem nie ucieklibyście tak łatwo.
    – A więc... Nie jest pan czarodziejem?
    Inos spojrzała na Kade i dostrzegła w tej twarzy odbicie własnego zdumienia.
    – Jestem jedynie magiem – wyjaśnił Elkarath. – Podobnie jak mój dziadek przede mną, a 
wcześniej jego dziadek.
    – Jest pan jednak czcicielem sułtanki Rashy?
    Skinął głową – ze smutkiem, pomyślała.
    – To prawda. Wykryła mnie, zanim jeszcze dowiedziałem się o jej istnieniu. Służę jej jednak z 
zadowoleniem.
    Widząc tę szansę, a także dobroduszny nastrój staruszka, Inos postanowiła wykorzystać 
okazję i zaspokoić dręczącą ją od dawna ciekawość magii. A może chciał odwrócić jej uwagę?
    – Brak nam znajomości tych spraw, Wasza Wielkość. Czy zechce nam pan wyjaśnić różnicę?
    Zachichotał, jak gdyby oczekiwał tego pytania.
    – Mag, znając tylko trzy słowa, może uprawiać jedynie magię, a nie pełne czary.
    – Jaka jest między nimi różnica?
    – Czary mają charakter trwały, magia jedynie tymczasowy. Bywa z tym różnie: łatwiej jest 
wpłynąć na ludzi niż na przedmioty nieożywione. Uleczenie zabójcy lwów oraz pani ciotki było 
stosunkowo łatwe. Każdego wieczoru rzucałem też na was zaklęcie nasenne. Tak się składa, że to 
jedna z najłatwiejszych postaci magii. Działało aż do rana bez potrzeby wzmacniania. Jednakże 
zaklęcie wywołujące euforię, któremu poddawałem was za dnia, często słabło, o ile nie pamiętałem, 
by regularnie je odnawiać – pociągnął w zamyśleniu łyk wina. – Czarodziej z łatwością potrafiłby 
przywołać was spomiędzy wzgórz. Rzecz jasna, musiałem też zaczekać z pościgiem, dopóki nie 
uporałem się z kabałą, jaką stworzyliście. Przyznaję szczerze, że w Wysokich Żurawiach 
zapanował potężny chaos.
    Inos przełknęła ślinę.
    Kade obrzuciła ją ostrzegawczym spojrzeniem.
    – Miło z pana strony, że nie żywi pan do nas urazy, Wasza Wielkość – wyszeptała.
    – Tego pierwszego poranka byłem odrobinę poirytowany – odparł mag. – Ale w moim wieku 
dostrzega się humor ukryty w takich sytuacjach. To była dobra robota.
    Inos poczuła ulgę. Zaczęła układać w myślach więcej pytań, lecz z mroku wyłonił się 
sztywnym krokiem Azak.
    Przód jego kibru był czarny od zeschłej krwi, wyraz twarzy zaś wyjątkowo posępny. Inos była 
gotowa zerwać się z miejsca, by go przywitać, lecz nagle zmieniła zamiar.
    Och, biedny Azak! Porażka w starciu z czarami była czymś dopuszczalnym dla niemagicznej 
osoby – choć trudno by mu było to przyznać – ale wpaść w zasadzkę zastawioną przez bandę 
młodych obdartusów oznaczało katastrofalną niekompetencję.
    Być może nigdy dotąd nie zaznał prawdziwego upokorzenia. Jego reputacja nieomylnego 
legła w gruzach. Zawiódł swą wybrankę. Przed skutkami jego szaleństwa ocaliła go 
znienawidzona magia, a to mogło mu sprawiać największy ból. Był w iście morderczym nastroju. 
Azak skrzyżował ręce i wbił – ponad ogniskiem – wzrok w szejka.
    W Arakkaranie Inos nigdy nie przyszło do głowy, że mogłoby jej być żal Azaka ak’Azakar, 
lecz teraz ulitowała się nad nim. Gdyby jednak okazała mu współczucie, równałoby się to wtarciu 
soli w jego ranę za pomocą kamieniarskiego pędzla.
    – Witaj, zabójco lwów – odezwał się łagodnie Elkarath. Na dywaniku u stóp Azaka pojawił się 
ogromny półmisek z jedzeniem.
    Potężny mężczyzna zignorował go.
    – Nie jestem zabójcą lwów!
    Stary szejk zmarszczył ostrzegawczo brwi.
    – Usiądź, ak’Azakarze.
    Azak zazgrzytał zębami.
    – Jesteś czcicielem tej niewymownej dziwki Rashy!
    Inos poczuła, że pogrąża się w jeszcze głębszej rozpaczy. Azak nie potrafił okazać pokory ani 
znosić upokorzenia. Nie znał smaku niepowodzenia, tak jak zwykli śmiertelnicy. Jak bardzo 
musiał cierpieć! Nie odrywała wzroku od swego półmiska, lecz jedzenie nabrało w jej ustach 
smaku trocin. Biedny Azak!
    – Oferuję ci moją gościnność – powiedział cicho Elkarath.
    – Odrzucam ją.
    Wydawało się, że nogi Azaka ugięły się. Padł na ziemię. Inos stłumiła okrzyk sprzeciwu. Kade 
ostrzegła ją gestem. To nie było uczciwe! Siny z wściekłości sułtan usiłował usiąść, pomagając 
sobie rękoma.
    – Tak jest – odezwał się szejk, nie zwracając się do nikogo w szczególności. – Służę Jej 
Sułtańskiej Mości. Dlaczego nie zobowiązała was wszystkich w podobny sposób do posłuszeństwa, 
tego nie wiem – uśmiechnął się przelotnie pod adresem Inos. – Podejrzewam, że w pani przypadku 
może to mieć coś wspólnego z czarownikami i pani przeznaczeniem jako królowej Krasnegaru. 
Możliwe, że wielcy czarodzieje potrafią stwierdzić, jakie zaklęcia rzucono na daną osobę w 
przeszłości. Nie wiem, czy tak jest, ale to niewykluczone. W każdym razie poinstruowano mnie, 
bym oszukiwał was tak długo, jak to tylko możliwe. Nieźle się przy tym bawiłem.
    Zachichotał. Azak zazgrzytał zębami.
    Szejk wspomniał jednak o ojczyźnie Inos.
    – A więc Krasnegar nadal... Sprawy jeszcze nie rozstrzygnięto?
    – Nie otrzymałem żadnych nowych wieści – odparł spokojnie Elkarath, wkładając sobie do ust 
grudkę ryżu.
    – A sułtanka naprawdę zamierza osadzić mnie na tronie mych ojców?
    Wzruszył ramionami.
    – Tak twierdzi. Rozumie pani, nie pytam jej, jakie ma plany.
    Kade się rozpromieniła.
    – Ma również zamiar wydać mnie za goblina? – zapytała Inos.
    Elkarath obrzucił ją szybkim, ulotnym spojrzeniem spod białych, kosmatych brwi.
    – A jeśli tak? Sprzeciwianie się czarodziejce jest niewyobrażalnym szaleństwem, młoda damo. 
Powiedziała mi pani dzisiaj, że nie lubi pani, by dyktowano jej, co ma czuć. Królowa Rasha może 
teraz postanowić, że sprawi, by zechciała pani wyjść za goblina.
    Inos wzdrygnęła się. Nagle ogarnęły ją mdłości. Otarła palce o trawę. Odechciało jej się nawet 
oblizywać je do czysta w aprobowany w Zarku sposób. Zakochać się w goblinie? Spojrzała na 
pełną lekkomyślnej wściekłości twarz Azaka. Jego nienawiść do czarów wydała się jej nagle 
bardziej zrozumiała. To naprawdę było wielkie zło.
    Roztoczona przed nią perspektywa przeraziła ją. Czarodziejka mogła jej nakazać zakochać się 
w kimkolwiek: Azaku, jakimś odpowiednim impie, a nawet obmierzłym goblinie. A ona z radością 
pogodziłaby się z losem! Okropność!
    – A więc Jej Sułtańska Mość była świadoma naszych planów opuszczenia Arakkaranu? – 
zapytała uprzejmie Kade.
    – Jestem pewien, że sama je sprowokowała.
    – Żeby ukryć moją bratanicę przed opiekunami?
    – Zgadza się. Czarownicy są przyzwyczajeni do tego, że ich wola się spełnia. Inosolan stanowi 
cenną zdobycz, o ile znam się na polityce. Z pewnością szybko przeniknęliby do pałacu.
    Kade z reguły stosowała subtelne sposoby zdobywania informacji, teraz jednak ewidentnie 
wykorzystywała fakt, że stary chciał mówić.
    – A to widmo, które moja bratanica widziała pierwszej nocy – dopytywała się. – Czy było 
pańskim dziełem?
    Stary zmarszczył brwi.
    – Nie. Nie Miałem z tym nic wspólnego.
    – A więc pochodziło od Rashy? – zapytała Inos.
    Potrząsnął głową. Z jego rubinów trysnęły ognie.
    – Nie sądzę. Spodziewała się, że będzie pod nadzorem. Mówiła mi, że nie będzie nawet 
obserwować naszego odjazdu, by nie zdradzić, gdzie przebywamy.
    – Ale... – Inos zadrżała. – Chce pan powiedzieć, że to naprawdę było widmo?
    Rap? Och, biedny Rap!
    Elkarath wzruszył pulchnymi ramionami.
    – Mógł je też wysłać ktoś inny. Nie obudziłem się na czas, by wykryć możliwe działanie 
czarów.
    – Wysłać? – powtórzyła Inos. – Kto mógłby je wysłać?
    – Jakiś inny czarodziej. Być może czarownik.
    Serce Inos zabiło mocno pod wpływem szoku.
    – Nie chce pan chyba powiedzieć, że Rap może jeszcze żyć?
    Stary ponownie wzruszył ramionami.
    – Kto wie? Spodziewałem się kłopotów... ale nic więcej się nie wydarzyło. Dziwna sprawa! 
Tego również nie potrafię pani wytłumaczyć.
    Rap żyje? Z jakiegoś powodu ta informacja oszołomiła ją. Pociągnęła długi łyk wina, 
zastanawiając się nad nią. Nigdy nie chciała uwierzyć, by Rap był tak nikczemny, że po śmierci 
został złym widmem. W jaki sposób mógłby uciec przed impami? Jak zdołał wysłać do niej tę 
wizję? Jak...
    Nie. Ze smutkiem uznała, że to niemożliwe. Rap w żaden sposób nie mógł ocaleć przed 
gniewem legionistów.
    Kade nadal przepytywała starego szejka.
    – A co się stanie, gdy już dotrzemy do Ullacarnu?
    Elkarath przeżuł i przełknął kolejny kęs.
    – Zaczekamy tam na dalsze instrukcje. To przyjemne miasto.
    Unieszczęśliwiona Inos spojrzała na Azaka. Gniewny grymas na jego twarzy nie mógłby być 
głębszy. „We wszystkich rzeczach na świecie Zło i Dobro znajdziecie.” Radość, jaką napełniło ją 
uratowanie przed skrzatami, nie pozwoliła jej dostrzec zawartego w tym wybawieniu zła. Czy 
nawet czterej skrzatowie mogli być gorsi od jednego goblina, goblina na całe życie?
    Dotąd uważała Ullacarn za pierwszy przystanek na drodze do opiekunów i złożenia apelacji. 
Teraz mógł się on okazać pierwszym przystankiem na drodze do dożywotniej niewoli. Oddadzą ją 
czarownikowi wschodu, a Rasha odzyska swą ulubioną zabawkę, Azaka.
    Kade spojrzała z niepokojem na otaczającą ich noc.
    – Najpierw jednak musimy tam dotrzeć. Mówił pan, że rankiem już nas tu nie będzie... Czy 
musimy wracać przez tę okropną przełęcz po ciemku?
    Elkarath potrząsnął głową w energicznym strumieniu czerwonego ognia.
    – Nie! Obawiam się, że przechodzenie tamtędy byłoby nierozsądne o każdej porze.
    – Słyszę to z radością! – odparła ostro Kade. – Nic nigdy nie przygnębiło mnie w takim 
stopniu, jak widok wszystkich tych... posągów.
    – Dlaczego nierozsądne? – zapytała Inos.
    Pociągnął łyk wina, przyglądając się ognisku ponad brzegiem kielicha.
    – Jestem tylko magiem, moja pani. Z reguły nie potrafię wykryć działania sił 
nadprzyrodzonych. Ta umiejętność wykracza poza moje możliwości, z wyjątkiem nielicznych 
szczególnych przypadków. Na przykład wiem, kiedy coś blokuje moje dalekowidzenie. 
Przypuszczam, że inni, którzy dorównują mi pozycją, podlegają podobnym ograniczeniom. 
Wydaje mi się jednak, że przechodząc przez tę przełęcz coś wyczułem. Nawet jeśli było to 
złudzenie, niewykluczone, że jakaś część zaklęcia nadal się utrzymuje.
    Inos zmarszczyła brwi, nie rozumiejąc go.
    – Miałoby ono charakter kierunkowy – wyjaśnił z nutą zniecierpliwienia. – Rzucono je, by 
zatrzymać uchodźców. Wszyscy weszliśmy bezpiecznie na teren Thume. Wydostanie się może nie 
być tak łatwe.
    – Obrócimy się w kamień?
    – Niekoniecznie. Może być już na to zbyt słabe. Niewykluczone jednak, że przyprawiłoby nas 
o kalectwo bądź zabiło. Nie, nie próbowałbym wydostać się tą drogą za wszystkie klejnoty wysp 
Kerith.
    Inos obrzuciła Azaka kolejnym spojrzeniem. Wyglądał teraz na odrobinę bardziej 
zainteresowanego, a mniej pałającego żądzą mordu.
    – Mam inne sposoby – wyjaśnił Elkarath, udzielając wymijającej odpowiedzi na następne 
pytanie, zanim je jeszcze zadano. Po raz kolejny Inos zastanowiła się czy szejk nie czuje się mniej 
pewny siebie, niż chciałby ich o tym przekonać. – Zmusiliście mnie przez te kilka dni do niezłej 
gonitwy, ale sprawiło mi to przyjemność.
    Wzniósł kielich w salucie na cześć Kade.
    – A jak nas pan złapał, Wasza Wielkość?
    – Och, nie było trudno podążać waszym śladem. W porównaniu z magiem, zabójca lwów jest 
jak ślepe kocię.
    Azak obnażył zęby na znak wściekłości. Stary uśmiechnął się łagodnie pod adresem ogniska.
    – Czy naprawdę liczyłeś na to, że przede mną uciekniesz, ak’Azakarze?
    – Miałem nadzieję, że nie odważysz się korzystać ze swych plugawych zdolności tak blisko 
Ullacarnu.
    – Ach! Cóż, przyznaję, że wziąłem ten czynnik pod uwagę, lecz oczywiście nie mogę nie 
wykonać misji, trzeba więc było podjąć ryzyko. Najpierw jednak musiałem zadbać o resztę moich 
towarów, a także ludzi. Ruszyłem w pościg dopiero wczoraj o świcie.
    – W takim razie osiągnął pan znakomity czas – stwierdziła z uznaniem Kade.
    Elkarath skinął głową do swych dłoni na znak pełnej samozadowolenia zgody.
    – To bardzo miły wieczór, prawda? Mam nadzieję, iż zauważyliście, że magia wykazuje 
skuteczność w odstraszaniu komarów? – Obrzucił dobrotliwym spojrzeniem siedzącego po drugiej 
stronie ogniska Azaka. – Jesteś pewien, że nie chcesz zjeść z nami kolacji, zabójco lwów?
    Azak raz jeszcze ze złością odmówił przyjęcia jego gościnności. Rozgniewany czy nie, musiał 
umierać z głodu. Pozwalał, by kierowało nim poczucie przegranej. Postępował bardzo dziecinnie. 
Dlaczego niektórzy mężczyźni musieli być uparci jak osły? Inos poczuła, że dręczy ją dziwna 
nostalgia, której nie potrafiła zidentyfikować.
    – Nie było trudno was wytropić – oznajmił łagodnym tonem mag. – Choć po tej stronie gór 
stało się to odrobinę trudniejsze.
    – Gdy ślad był świeży? – warknął z niedowierzaniem Azak.
    Używając ramion, cofnął się nieco, by oddalić stopy od ognia.
    – Gdy przeszkadzały w tym czary.
    – Nie widziałem żadnych śladów ludzi.
    – Lecz nie ma wątpliwości, że ludzie tu są.
    Stary spojrzał w ciemność. Inos instynktownie uczyniła to samo. W półmroku poruszały się 
jakieś kształty. Dziewczynie wydało się, że serce przestało jej bić na dobre, potem jednak 
zobaczyła, że to wróciły wszystkie konie i muły, ciche jak duchy, kordon niemych obserwatorów. 
Zadrżała.
    – Widziałem też miejsca otoczone nadprzyrodzoną osłoną – mówił Elkarath. – Czy raczej ich 
nie widziałem. Moje dalekowidzenie coś blokowało, podejrzewam więc, że mój wzrok również 
wprowadzono w błąd i to, co wydawało się lasem, w rzeczywistości było czymś innym. Niekiedy 
wasze ślady znikały całkowicie, a niekiedy nie miały sensu. Thume jest zamieszkane!
    – W takim razie jak nas pan odszukał, Wasza Wielkość? – zapytała Kade, oblizując z 
ostentacją palce, choć zapewne przed przybyciem do Zarku nigdy w życiu tego nie robiła.
    – Coś mi w tym pomogło.
    Stary wyciągnął rękę, pozwalając, by blask ogniska zalśnił w jego klejnotach.
    – Pierścień? – zapytał Azak. – A więc to, co nam wciskałeś, to nie był czysty kit?
    – Nie – szejk obniżył głos o pół oktawy. – Kłamałem jednak mówiąc, że to pamiątka rodzinna. 
Jej Sułtańska Mość stworzyła go specjalnie dla mnie – popatrzył w zamyśleniu na swe palce. – W 
tej chwili nie pokazuje niczego szczególnego... Z reguły mogę dzięki niemu wykrywać czary 
równie sprawnie, jak pełny czarodziej, wydaje się jednak, że Thume na niego nie działa. Nie 
pokazuje żadnej mocy w tamtej dolinie, gdzie są ludzie. A jednak zbliżają się do nas bardzo 
szybko.
    – Czy thumańska magia może być inna?
    Inos czuła coraz silniejszy niepokój. Mag wzruszył ramionami.
    – Niewykluczone. Niemniej dzisiejszego dnia przez cały czas błyskały w nim zielone iskierki. 
Skakały jak pchły po zdechłym psie.
    – I w czym ci to pomogło? – zapytał ostrym tonem Azak.
    – Umożliwiło mi wytropienie was.
    Przez chwilę wszyscy troje gapili się na siebie bez wyrazu. Mag popijał wino w milczącym 
rozbawieniu. Następnie spojrzał z ukosa na Inos osłoniętymi przez brwi oczyma.
    – Odziedziczyła pani słowo mocy, dziecko. Jej Sułtańska Mość bardzo zdziwił fakt, że nie 
objawiło się ono żadnym specjalnym talentem. Poleciła mi, bym miał na tę sprawę oko. Dała mi też 
to urządzenie, abym mógł wykryć działanie owego słowa. Dziś po raz pierwszy zobaczyłem 
reakcję przyrządu.
    – Uży... używałam magii?
    Inos miała nadzieję, że to jakiś wymyślny zarkański dowcip. Nigdy nie mówiła Azakowi o 
słowie mocy Inissa. Teraz nie odważyła się spojrzeć na niego, by zobaczyć, jak zareagował na tę 
wiadomość. Azak brzydził się magią pod wszystkimi postaciami.
    – Jedno z was to robiło – odparł mag. – Zielone światło oznacza jedno słowo, geniusza. 
Obszary, które – jak sądziłem – mogły być nadprzyrodzonymi enklawami, nie wpłynęły na 
przyrząd. Jeśli miałem rację, otacza je bardzo szczelna osłona. Nie, moc pochodziła od was. Jedno 
z was, a jeśli nie pani, to któż inny?
    – To niemożliwe! Ciociu, czy widziałaś, bym robiła coś niezwykłego? Azaku?
    Kade obrzuciła Azaka pełnym niepokoju spojrzeniem, po czym zwróciła się do Inos:
    – Nie, moja droga.
    Stary pogłaskał się po brodzie.
    – Przyznaję, że jestem zaintrygowany. To było jedynie działanie nadprzyrodzonego talentu. 
Żadnego przenoszenia gór. Czy pani... cóż, na przykład brała lekcje tropienia zwierzyny od 
Pierwszego Zabójcy Lwów? Szukała drogi? Śpiewała? A może starała się wyczuć magię?
    Inos potrząsnęła głową.
    – Nie wydaje mi się, bym uczyniła dzisiaj coś, czego nie robiłam przedtem już tysiąc razy. 
Pomijając oczywiście fakt, że omal mnie nie zgwałcono.
    – Nie... to było wcześniej. Zanim tu dotarliście. Kade zawsze starała się przerywać krępującą 
ciszę.
    Kaszlnęła cicho, by przyciągnąć do siebie uwagę.
    – W Imperium, Wasza Wielkość, mają przysłowie o deszczu i rynnie. Czy pan je zna?
    – W Zarku mówimy „wymknąć się lwu i rozdrażnić lwicę”. Chodzi o to samo?
    – Dokładnie. Zaczynam podejrzewać, że moja bratanica ma nadprzyrodzony talent właśnie w 
tej dziedzinie.
    Zachichotał.
    – Jestem przekonany, że rozwiązała pani tę zagadkę!
    Kade uśmiechnęła się półgębkiem.
    – Ale nawet jeśli ten wykrywacz magii wskazywał w naszą stronę – mówiła – to czy nie jest 
możliwe, by dostrzegał kogoś innego? Kogoś, kto podążał tuż za nami? Może to tamta osoba była 
źródłem magii?
    – Przypuszczam... – mag skinął głową w zamyśleniu. – Na przykład niewidzialność? 
Gdybyście mieli niewidzialnego towarzysza... ale nie. To wymagałoby mocy wyższego stopnia niż 
ta, którą wykryłem. Co najmniej magii.
    Azak wydał z siebie gniewny, warkliwy dźwięk.
    – Nie poinformowano mnie o tym słowie mocy. To wiele wyjaśnia.
    Wbił wzrok w Inos, czerwony z pasji, która wstrząsnęła dziewczyną.
    – Masz inne wytłumaczenie? – zapytał szejk.
    – Tych czterech, którzy zastawili na mnie pułapkę?
    Elkarath potrząsnął głową.
    – Oni przyszli z północy. Napotkali wasz ślad i wytropili was. To nie miało żadnego związku z 
tym, co widziałem.
    Azak chrząknął.
    – Ale czy zastanawiałeś się, dlaczego nas tropili?
    Elkarath ponownie potrząsnął głową.
    – Pomyślałem tylko, że być może na wszystkich przybyszów do Thume poluje się jak na 
zwierzynę.
    – Wydaje mi się, że ich cel był całkiem oczywisty – warknęła Inos.
    – Dokładnie! – odburknął Azak.
    Poczuła, że gniew w niej narasta, by odeprzeć zarzut, który miał zamiar jej postawić.
    – Nazwali mnie cudzoziemką. Zdaje mi się, że tak właśnie powiedzieli. Jak gdyby było to 
brzydkie słowo, jak... jak szczur.
    Kade przerwała jej pośpiesznie.
    – To wyjaśniałoby tajemnicę, zniknięcia...
    Inos jednak spoglądała w tlące się gniewem oczy Azaka.
    – Masz inne hipotezy?
    – Chciałem powiedzieć, że tych czterech również mogło reagować na magię.
    – Nie sądzę, bym zrozumiała słowa Waszej Sułtańskiej Mości – wtrąciła ostrym tonem Kade.
    – Są wystarczająco jasne. Pani bratanica jest bardzo atrakcyjna, całkiem jak magnetyt! To 
mogłoby tłumaczyć, co przyciągnęło tu tych czterech psów.
    – Azaku! – krzyknęła Inos. – Co ty mówisz?
    – To, że mogłaś na mnie rzucić urok, kobieto, i mogłaś go też dziś rzucić na tamtych.
    – Nie! Nie! Ja...
    – Och, możesz nie wiedzieć, że to robisz – ryczał Azak. – Ale dlaczego czterech młodych 
mężczyzn, którzy poszli na polowanie, miałoby się nagle przerodzić w żądnych gwałtu potworów?
    I dlaczego dżinnijski sułtan miałby się zakochać? Nie posunął się jednak tak daleko, by to 
powiedzieć.
    Nawet gdyby ją uderzył w twarz, nie mógłby jej przyprawić o większy szok. Cofnęła się i 
skuliła. To było nie do pomyślenia. Czy mogła użyć nadprzyrodzonego panowania w stosunku do 
Azaka, tak jak kiedyś Andor wobec niej? Tak jest, oczywiście starała się zrobić na nim wrażenie, 
ale nie w ten sposób. Okropne! Obrzydliwe! Czy mogła być czymś w rodzaju nadprzyrodzonej 
syreny, która zwabiła niewinnych młodzieńców i sprowokowała ich do ataku na siebie, stając się w 
ten sposób powodem ich śmierci z rąk szejka... Nie! Niewyobrażalne!
    Przerażona, zwróciła się z prośbą o pomoc do Elkaratha.
    Ten marszczył brwi i głaskał się po brodzie.
    – Jest pani bardzo piękną kobietą, królowo Inosolan, i nie zaskakuje mnie, że sułtan Azak jest 
pod pani urokiem, nadprzyrodzonym czy nie. Lecz czy to możliwe, by przyciągnęła pani czterech 
nieznajomych, bez kontaktu wzrokowego, i doprowadziła ich do seksualnego szału? Jak sądzę, w 
sprawach nadprzyrodzonych niczego nie można wykluczyć. Ale przecież nie wywołuje pani 
zamieszek, gdzie tylko pani się pojawi! Dlaczego miałoby się to wydarzyć akurat dzisiaj?
    Azak wykrzywił krzaczaste, rude wąsy w pogardliwym uśmiechu.
    – Może skrzatowie są szczególnie podatni.
    Raz jeszcze Inos wzdrygnęła się na myśl. Czterech młodych mężczyzn zauroczonych przez 
nią nieświadomie, a potem straconych z tego powodu przez szejka? A teraz jeszcze większa banda 
mężczyzn gnała wzdłuż doliny, by ją odnaleźć? Nie, nie! To szaleństwo! Obrzydliwe szaleństwo!
    – Chcesz powiedzieć, że jestem czymś w rodzaju suki z cieczką, do której zlatują się wszystkie 
psy z miasta?
    Obaj mężczyźni odwrócili wzrok. Kade przygryzła wargę i zaczerwieniła się.
    Szejk westchnął.
    – Cóż, zamelduję o tym wydarzeniu mojej pani. Niech ona wyciągnie wnioski. Tymczasem... 
– spojrzał na gwiazdy – ...to już pewnie druga godzina nocy?
    – Mniej więcej – zgodził się Azak.
    – W takim razie możemy ruszać w drogę. Zabójco lwów, wezwałem wierzchowce. Zdejmij z 
nich uprzęże. Obdarzymy zwierzęta wolnością. Przynieś mi też sakwy z mojego kuca.
    Azak zamknął z kłapnięciem usta.
    – Wola mojego pana jest dla mnie rozkazem!
    Słowom tym towarzyszyło nienawistne spojrzenie. Sułtan dźwignął się na nogi, najwyraźniej 
uleczony już z paraliżu, i pomaszerował w ciemność. Po drodze poprawił sobie bułat u pasa, być 
może marząc o tym, co chciałby uczynić z kupcem, który traktował go jak pachołka.
    – Wasza Wysokość, czy w pani bagażu jest coś, co chciałaby pani zachować? – zapytał 
Elkarath. – Nie możemy zabrać ze sobą wiele, ale coś o szczególnej wartości?
    – Och! – Kade spojrzała w stronę małej zasłony od wiatru, którą wzniósł Azak. – Cóż, mój 
brewiarz...
    – W takim razie może niech weźmie go pani teraz? Proszę!
    Elkarath skinął dłonią, po czym wręczył Kade dużą kulę niebieskiego światła.
    – Och! – powiedziała raz jeszcze księżna.
    – Proszę ją wziąć. Nie jest gorąca.
    Kade podniosła się sztywno. Ujęła niepewnie kulę w obie dłonie. Trzymając ją daleko od 
siebie, poczłapała przez wysoką trawę.
    Inos nalała sobie do kielicha odrobinę wina i zaczęła je popijać. Czekała, by się przekonać, czy 
usłyszy kolejne tajemnice czy też otrzyma burę.
    Przez kilka minut stary bawił się jednak tylko swymi ozdobionymi klejnotami palcami. 
Wydawało się, że przypatruje się iskierkom pojawiającym się, gdy poruszał nimi w blasku ognia.
    Wreszcie odezwał się:
    – Nie mówię teraz jako mag. Ani jako czciciel sułtanki, choć nie mógłbym powiedzieć nic, 
gdybym uważał, że moje słowa zaszkodzą jej interesom. Przemawiam jedynie jako bardzo stary 
mężczyzna do bardzo młodej kobiety. Mam na celu wyłącznie pani dobro, królowo Inosolan. 
Niczyje inne. Czy może pani uwierzyć, choć na kilka minut, że czasami starsi naprawdę dysponują 
mądrością?
    – Spróbuję, proszę pana – odparła Inos z kinvalską słodyczą. Z pewnością miała to być bura.
    – To wszystko, o co proszę. Niech pani wysłucha mnie uważnie. Jestem bardzo stary. 
Znacznie starszy niż zapewne się pani zdaje. Gdybym zliczył moje lata... cóż, powiedzmy tylko, że 
w sumie spędziłem ich na pustyni tyle, co pani na ziemi. Co najmniej. A pustynia ma w sobie coś, 
co zrywa z ludzi maski. Słońce świeci tam bardzo jasno i jego blask wiele odkrywa.
    Inos nie powiedziała nic. Szejk nie podniósł wzroku, by ujrzeć jej starannie wypracowany, 
wyrażający zainteresowanie uśmiech.
    – A znacznie więcej lat – w sumie – spędziłem w Ullacarnie, Angocie i innych placówkach 
Imperium. Zapewne rozumiem impów i ich zwyczaje lepiej niż jakikolwiek inny mężczyzna czy 
kobieta w Arakkaranie. Zdaję sobie sprawę, że nie jest pani jedną z poddanych Jego Imperatorskiej 
Mości, ale pani przeszłość i to w jaki sposób panią wychowano upodabnia panią raczej do impijki 
niż do kogokolwiek innego. Zgadza się, moja droga?
    – Oczywiście, Wasza Wielkość. Westchnął.
    – I zapewniam, że on nie jest dla pani. Och, zawróciła mu pani w głowie i może się pani 
wydawać, że jest w nim zakochana. Nie, wysłuchaj mnie dziecko! To wspaniały mężczyzna, na 
swój sposób. Będzie idealnym sułtanem dla Arakkaranu, chyba żeby utrzymał się przy życiu przez 
tyle lat, że znudziłyby go własne osiągnięcia. Wtedy wkroczy na krwawą ścieżkę wojny. Tacy jak 
on zawsze to czynią. Na szczęście dla nas, prostych ludzi, sułtani rzadko żyją tak długo. Fizycznie, 
oczywiście, nie ma sobie równych... A kim jest dla mojej pani, tego nie jestem w stanie pojąć. 
Zamiary czarodziejów są tajemnicze i niejasne. Rasha zdobyła swą moc w osobliwy sposób. 
Obawiam się, że pragnie ukarać mężczyzn, którzy dawno już nie żyją.
    Westchnął raz jeszcze i sięgnął po swój kielich.
    Inos czekała uprzejmie. Miał nastąpić jeszcze dalszy wykład.
    – Gdyby tylko zgodził się na kompromis... – ciągnął Elkarath. – Choć raz ugiął kolana! 
Powiedział słowa, które ona pragnie usłyszeć! Sądzę, że wtedy z chęcią zostałaby dla niego czym 
tylko by zechciał: kochanką, matką, pomocnicą...
    – Natychmiast przejrzałaby jego kłamstwa – wyszeptała z niesmakiem Inos.
    – Być może – zgodził się cicho stary. – Ale on by je wypowiedział! I sądzę, że to by ją 
zadowoliło. Przypuszczam, że czarodziejka jest w stanie celowo oszukiwać samą siebie, tak samo 
jak każde z nas. Wszyscy wierzymy w to, w co chcemy wierzyć, nie zadając pytań, w obawie, by 
nie zerwać strupów z nie zagojonych ran. Wszyscy pragniemy szczęścia. Któż wie, czego ona 
pragnie – teraz, po takim życiu? Czy nie mogłaby uznać jednego czułego słowa za triumf?
    Wypił wino. Kielich zniknął z jego dłoni. Uniósł głowę, by popatrzeć na gwiazdy, czy może 
na poruszające się niespokojnie wierzchołki drzew. Inos wyraźnie dostrzegała jego 
krwistoczerwone oczy oraz zmarszczki na wychudłej szyi.
    – Nawet jednak pomijając niebezpieczeństwa grożące ze strony sułtanki Rashy, dziecko, 
powtarzam, że popełniła pani poważny błąd. Choćbyście uciekli we dwoje do pani królestwa na 
drugim końcu świata, nie znajdzie pani szczęścia z Azakiem ak’Azakar. Tak, składał obietnice. 
Jestem pewien, że je składał. Pożąda pani i nie może pani mieć, jest więc w stanie wmówić sobie 
wszystko. Trzeba jednak przyznać, że takie uczucie stało się zaczynem wielu dobrych małżeństw! 
Nie, to jego wychowanie jest nieodpowiednie. Kocha panią? To znaczy, że chce panią posiąść i 
spłodzić z panią synów. Tak jest, sądzę, że pragnie panią uszczęśliwić. Nie leży to jednak w jego 
możliwościach, bez względu na to, jak jest szczery.
    – W pełni się z panem zgadzam.
    – Mówię poważnie, dziecko.
    – Ja też, Wasza Wielkość. Być może wprowadziły pana w błąd moje imperialne obyczaje. 
Obawiam się, że zwiodły one też Jego Sułtańską Mość. W Imperium nie są nieznane przypadki, by 
mężczyźni i kobiety byli jedynie przyjaciółmi.
    – Kiedy powiedziałem pani, że skrzatowie go nie zabili...
    – Tak jest, uradowałam się. To naturalne! Azak i ja mamy ze sobą wiele wspólnego, od 
królewskiego pochodzenia aż po nasze problemy z czarami. Jest zrozumiałe, że znaleźliśmy 
podstawy do przyjaźni. Podziwiam go, lubię jego towarzystwo, jestem wdzięczna za jego 
nieocenioną pomoc. Nie ma w tym nic więcej, przynajmniej z mojej strony.
    I kropka!
    Mag przyjrzał się jej ze smutkiem. Nigdy dotąd nie spoglądał wprost na nią tak długo. Blask 
ogniska ścigał niezwykłe cienie po pustynnym krajobrazie jego twarzy. Potem szejk westchnął 
głęboko i odwrócił wzrok.
    – Może już teraz być w tym więcej, niż się pani zdaje – odparł. – I jak długo zdoła się pani 
opierać jego zalotom? To bardzo pochlebiające, być obiektem zainteresowania mężczyzny o jego 
władzy i prezencji.
    – Bardzo! – odparła Inos przez zaciśnięte zęby. Najpierw Kade, a teraz on! Czy starzy nigdy 
nie mogli nauczyć się ufać młodym? – Niemniej sułtan Azak jest moim przyjacielem i politycznym 
sojusznikiem. Nikim więcej.
    Mag westchnął raz jeszcze i odwrócił wzrok.
    Postarzały dżinn...
    Głupi staruch.
    
    Azak wyłonił się z ciemności, dźwigając wypchany skórzany worek.
    – Ach! – stary szejk zerwał się na nogi z młodzieńczą zwinnością. – Nowi przybysze posuwają 
się nadzwyczaj szybko. Musimy zniknąć, zanim zbliżą się bardziej. No więc, pokaż mi...
    Szarpnął za zamykające worek sznurki, po czym wyciągnął z niego lśniące niczym złotogłów 
zawiniątko. Odwrócił się, przyjrzał ziemi tuż obok i oddalił z pochyloną głową, jak gdyby czegoś 
szukał. Azak odrzucił worek na bok i skrzyżował ręce. Spoglądał spode łba na szejka, ignorując 
Inos.
    Wróciła Kade, stąpająca ostrożnie po łące. Nadal trzymała w ręku błękitne światło. Inos 
podeszła do niej. Wymieniły uśmiechy pełne niepokoju. Księżna odłożyła ostrożnie kulę na ziemię, 
jak gdyby był to delikatny kryształ. Wyprostowała się i ujęła dłoń bratanicy. Palce drżały jej lekko. 
A może to drżała sama Inos.
    – Wydaje się, że tu jest wystarczająco równo – oznajmił Elkarath, stojący na samym skraju 
oświetlonego ogniskiem obszaru. – A północ będzie w tamtą stronę.
    Rozpostarł potrząśnięciem płachtę, która rozbłysła i zaiskrzyła się. Po rozłożeniu okazała się 
zaskakująco wielka. Opadła powoli na ziemię. Przez chwilę wydawało się, że wije się i skręca 
samorzutnie. Wreszcie spoczęła płasko. Absolutnie płasko, choć niewątpliwie była niesłychanie 
cienka.
    Inos pognała ku niej, niemal wlokąc za sobą ciotkę.
    – Widziałam to już przedtem! Rasha nazywała to gościnną matą.
    Inos pamiętała również, że dywanik w pałacu odznaczał się niebezpiecznym hipnotycznym 
działaniem. Tutaj, w rozświetlonym gwiazdami mroku lasu, przypominał czarną taflę wody. 
Lśniły w nim blade światełka, które wydawały się pogrążone głęboko pod powierzchnią, całkiem 
jak złote rybki pływające w ocienionym stawie. Starała się na niego nie patrzeć.
    – Doprawdy? – Stary rozpromienił się na chwilę. Sprawiał wrażenie, że rozkoszuje się jakąś 
oczekującą ich niespodzianką niczym dziecko spodziewające się poczęstunku. – To magiczny 
dywan. Jej Sułtańska Mość dała mi go z myślą o nagłych sytuacjach, takich jak ta. Możliwe, że to 
ten sam, który pani widziała.
    Omijając Inos, Azak podszedł do brzegu maty i wbił w nią pełne wściekłości spojrzenie.
    Elkarath raz jeszcze popatrzył przez chwilę na niebo.
    – Tak, północ jest tam... oczywiście, by wrócić do punktu wyjścia potrzebne są trzy dywany. 
My mamy tylko dwa, ale przecież nie wybieramy się z powrotem do Thume, prawda?
    Zachichotał i potarł dłonie.
    Po czym popatrzył z zadumą w dół rzeki.
    – A gdzie jest druga? – zapytała Inos, która czuła ukłucia niepokoju. Spróbowała spojrzeć w 
oczy Azakowi, lecz sułtan wbił wzrok w szejka.
    – Jeśli Skarash wykonał moje polecenia, leży teraz rozłożona w moim domu w Ullacarnie. 
Jeśli nie... cóż, mogą nas wkrótce czekać pewne trudności. Gotowi?
    – Co musimy zrobić? – zapytała. Poczuła, że Kade ściska jej dłoń.
    – Stańcie tylko wszyscy na dywanie. Ja wejdę na niego ostatni, gdyż jest nastawiony 
zaklęciem na moją osobę.
    – A potem? – warknął Azak, przebierając palcami po rękojeści bułata.
    – Potem mata znajdzie się na tej, która jest w Ullacarnie. One tak właśnie działają.
    Azak był podejrzliwy.
    – Powiedziałeś mi, że nie odważysz się użyć większej mocy w pobliżu Ullacarnu, a teraz 
uciekasz się do poważnych czarów, takich jak te?
    – Cisza! – odparł ostro szejk. – Ignorantom przystoi milczenie. Cały sens korzystania z 
magicznych urządzeń polega na tym, że są one znacznie trudniejsze do wykrycia niż naga siła. No 
więc, czy konieczny będzie przymus?
    Azak wzruszył ramionami i postąpił dwa długie kroki naprzód. Znalazł się w ten sposób na 
samym środku maty, która nie ugięła się ani nie zmarszczyła pod jego ciężarem. Inos spojrzała na 
ciotkę. Obie ruszyły przed siebie z wielką ostrożnością, trzymając się za ręce. Powierzchnia 
wydawała się sztywna i dosyć śliska.
    – W porządku! – zadecydował Elkarath. – Radzę, byś się nieco schylił, zabójco lwów. Sufit 
może się okazać odrobinę na niski. Gotowe! Teraz ja.
    Wstąpił dwoma szybkimi krokami na matę, która zachwiała się i przechyliła. Kade krzyknęła 
w głos. Inos podtrzymała ją. Potem odzyskały równowagę, mrugając powiekami w nagłej jasności 
lamp zawieszonych na pokrytych kruszącym się tynkiem ścianach.
    Azak uniósł ostrożnie głowę i skrzywił się na widok pochyłych krokwi tuż nad sobą. 
Dochodzące z ulicy odgłosy kopyt, ludzi i kół wpadały z ciemności przez otwarte okno. Zapach 
trawy i drzew zastąpiła woń świec, korzeni i starych potraw.
    – Witajcie w Ullacarnie – powiedział Elkarath.

Życie i śmierć:

    O, spać, obudzić się i włóczyć
    Tam, gdzie każdy wdech rozkoszy uczy,
    A wydech tonie w ciszy
    Jak półtonu ćwierć.
    Niestety! tam, na tych wyżynnych polach
    Większa moc włada i dzieje się wola:
    Rzeka i wicher,
    Zycie i śmierć.
Stevenson – In the Highlands
Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział VII

ŁUNA CHWAŁY

1

    Oszołomiony ze zmęczenia Rap wpatrywał się beznamiętnie w jamę w urwisku. Noc była 
jasna od blasku gwiazd, a powietrze chłodziło przyjemnie jego skórę, lecz przez chwilę nie 
rozumiał, co robi. Potem przypomniał sobie ostatni odcinek: ciemność i wyszukiwanie drogi za 
pomocą dalekowidzenia w labiryncie zgruchotanych skał. Jego stopy pokrywały krwawiące 
szramy, a kostki i kolana były opuchnięte, jakby miał obrzęki. Nawet ramiona upstrzone były 
ranami i siniakami. Wszystko, co zapamiętał z trasy, stanowiło mglisty koszmar. Przypominał 
sobie niejasno, że przez godzinę albo dwie niósł Gathmora, teraz jednak został sam. Osiągnął kres 
swych możliwości. Jego towarzysze zostali daleko z tyłu. Ich niemagiczne siły do cna wyczerpały 
próby wykonania czarodziejskiego rozkazu.
    Gnomi chłopiec zniknął. Gdy Rap widział go po raz ostatni, podskakiwał z równą rześkością, 
jak zawsze. Ta grota musiała więc być miejscem jego przeznaczenia. Miała doskonale okrągły 
kształt. Wywierciły ją czary w pokładach czarnej skały, w miejscu, gdzie urwisko zostało ongiś 
stopione. Z pewnością działały tu smoki. Coś blokowało jego dalekowidzenie. Zapewne oznaczało 
to, że jest blisko siedziby czarodzieja. Mogły się tu też jednak kryć inne niebezpieczeństwa. 
Niewykluczone, że w środku czaiły się lamparty bądź niedźwiedzie.
    Przez chwilę opierał się, zmęczony, o skałę. Powinien być przerażony. Powinien walczyć z 
przymusem, którego narastanie ponownie w sobie wyczuwał. Może był po prostu zbyt wyczerpany, 
by myśleć jasno, lecz jakieś dziwne wewnętrzne przeczucie mówiło mu, że to wezwanie jest dobrą 
rzeczą, szansą, iż fortuna uczyniła mu przysługę, sprowadzając go tutaj.
    Ta zwariowana iluzja musiała stanowić część czaru! Niezdolny opierać się dłużej, opadł na 
ręce i kolana i wczołgał się do tunelu. Wiejący tam wiatr był przesycony chłodem pradawnych 
kamieni i dawno zapomnianych jaskiń.
    Bariera była grubsza niż mur jakiegokolwiek niemagicznego zamku, lecz Rap dotarł wreszcie 
do głębokiej, otwartej na gwiazdy szczeliny. Z obu stron – tak blisko, że mógł ich dotknąć – 
wznosiły się urwiste skalne ściany. Dno było gładkie i równe, lecz usiane nieprzyjemnie ostrymi 
kamykami. Tu i ówdzie z turni spadły potężne bloki, które utknęły w wąwozie, tworząc naturalne 
łuki. Wszelkie drobniejsze odłamki z pewnością usunięto. Rap przez dziesięć czy piętnaście minut 
posuwał się, utykając, wzdłuż zakrętów szczeliny ku wnętrzu góry. Zdawał sobie sprawę, że to 
ukryte wejście zaprojektowano tak, by było niedostępne dla smoków. Mógł się jedynie domyślać, 
jak dalece jest starożytne. Wreszcie żleb zablokował mur z nie ociosanych kamieni. Z wejścia 
wielkości wlotu do psiej budy biło słabe, widmowe światło.
    Rap przykucnął. Cofnął się, poczuwszy znajomy zaduch gnomów. Rasa ta żywiła się 
śmieciami i padliną. Jej członków tolerowano w wielu miejscach, ponieważ usuwali nawet 
najdrobniejsze odpadki. Z pewnością byli lepsi niż stanowiące ich alternatywę szkodniki, takie jak 
szczury, lecz nikomu nie sprawiało przyjemności ich towarzystwo. Nikt poza gnomem nigdy by 
nie wszedł do gnomiej nory. Wyglądało jednak na to, że Rap nie ma teraz wyboru. Nawet chwila 
wahania sprowadziła z powrotem przymus pogoni za chłopcem.
    Z wielkimi oporami, nadal trzymając się za nos, przeszedł pochylony przez wejście. 
Wyprostował się natychmiast, dręczony mdłościami. Oczy zaszły mu łzami.
    To nie była nora. Znajdował się wewnątrz ogromnej sali. Jej ściany wznosiły się w górę 
niczym potężne murowane urwiska, niknąc w niewyraźnej świetlistej mgiełce, która przesłaniała 
sufit i rzucała blade, niebieskawe światło na resztę olbrzymiej przestrzeni. Miejscami zalegało tam 
jednak wiele głębokich cieni i nie wszystkie z nich wydawały się łatwe do wyjaśnienia.
    Wykutą w litej skale podłogę pokrywał teraz szlamowaty dywan plugastwa. Gnomowie 
zwykli robić nieprzyjemne rzeczy u swych frontowych drzwi, aby odstraszyć gości. Tu i ówdzie 
jego dalekowidzenie coś blokowało, albo przynajmniej mąciło, całkiem jakby znajdowały się tam 
starodawne, zapomniane bariery. Dostrzegał kształty, które nie sprawiały wrażenia w pełni 
materialnych, w tym gigantyczne kamienne pierścienie wprawione w ściany. Inne kształty 
wyczuwał, lecz nie mógł ich dojrzeć w półmroku. Całe pomieszczenie wypełniała złowieszcza, 
czarodziejska aura. Do tego śmierdziało w nim gorzej niż w jakimkolwiek chlewie, jaki potrafił 
sobie wyobrazić.
    Po przeciwległej stronie olbrzymiej komnaty, na niskim kamiennym murku, siedział 
nieuchwytny chłopczyk. On przynajmniej był rzeczywisty. Obserwował Rapa, uśmiechając się ze 
zrozumiałym zadowoleniem. Jednocześnie znowu zaczął dłubać palcem w nosie.
    Woda! Ta balustrada otaczała okrągłą sadzawkę pełną wody! Trzymając dłoń tuż poniżej 
nozdrzy w nadziei, że woń jego ciała stłumi inne zapachy – nie stłumiła – Rap pokuśtykał ostrożnie 
przez olbrzymie pomieszczenie. Nie było sposobu, by nie wdepnął w nieczystości, miał jednak 
nadzieję, że się nie pośliźnie i nie będzie musiał w nich usiąść. Woda – gdy już do niej dotarł – 
okazała się pokryta zieloną zawiesiną, lecz Rap odsunął ją dłonią na bok i przyklęknął, by się napić. 
Gdy jej skosztował, pomyślał, że zawsze podejrzewał, iż tak właśnie muszą smakować popłuczyny 
ze stajni. Był jednak wysuszony jak rodzynka i pochłonął całe kubły obrzydliwej cieczy. Mógł 
przynajmniej mieć pewność, że gnomowie nie używają jej do kąpieli.
    Potem opadł na pośladki i otarł twarz dłonią. Zdał sobie sprawę, że jednak usiadł w szlamie. 
Cóż to, na Zło, miało za znaczenie?
    Wyglądało na to, że drugie słowo mocy dało mu pewną nadprzyrodzoną zdolność znoszenia 
bólu. Podejrzewał, że gdyby nie to, zacząłby krzyczeć. Wiedział jednak, że go czuje – 
zmasakrowane stopy, stawy, mięśnie – lecz przymus w końcu zniknął, zdjęto z niego zaklęcie. Sam 
fakt, że wreszcie mógł usiąść, przywołał falę zmęczenia. Mało brakowało, by natychmiast od niej 
zasnął. Gdy tylko odwrócił na chwilę uwagę, ból powrócił gwałtownym strumieniem. Usiadł 
prościej, stłumił go i wbił załzawione oczy w chłopca, który go tu przyprowadził.
    – Jestem Rap.
    Mały prychnął.
    – Czy masz jakieś imię, synku?
    Chłopiec wyjął z nosa palec na chwilę wystarczającą, by powiedzieć: „Ugish” i zachichotać. 
Miał więcej zębów niż szczupak, i do tego ostrzejszych.
    – Jesteś czarodziejem, Ugishu?
    Szerszy uśmiech i potrząśnięcie głową. Gnomowie woleli nocny tryb życia, ale Rap widywał 
ich w Durthingu, a także w Finrain oraz podczas rejsów do Milfloru. Mieli wielkie, okrągłe oczy, w 
których niemal nie dostrzegało się białkówek. Za dnia nie widziało się w nich również źrenic, a 
jedynie lśniące, czarne tęczówki. Oczy Ugisha były duże, lecz wyglądały inaczej – białkówki 
lśniły jasno wśród brudu, tęczówki zaś były brązowe, z jaskrawym połyskiem. Możliwe, że istniał 
więcej niż jeden rodzaj gnomów.
    Nie wszyscy mieszkańcy Krasnegaru wyróżniali się szczególną osobistą czystością. 
Towarzystwo niektórych bywało w zamkniętych pomieszczeniach bardzo niemile widziane. 
Niemniej żadna inna rasa nie lubiła brudu tak, jak gnomowie.
    Rap spróbował się uśmiechnąć.
    – W takim razie kto... ulp!
    Przez drzwi weszła jakaś kobieta. Ominęła koniec niecki i ruszyła w ich stronę. Rap 
pośpiesznie uniósł w górę kolana i oplótł ręce wokół łydek.
    Nie była gnomką. Dorównywała mu wzrostem i była imponująco zbudowana. W pierwszej 
chwili nie potrafił odgadnąć jej rasy. Miała na sobie luźną suknię, brudną, krótką, pozbawioną 
rękawów i tak wystrzępioną, że wyglądała wręcz nieprzyzwoicie, lecz poruszała się z gracją, 
zachowując piękną postawę. Była równie brudna jak chłopiec, kolor jej skóry był nieokreślony, a 
długie włosy zwisały do połowy pleców, tworząc odrażającą, pozlepianą od brudu plątaninę. 
Potem jednak dostrzegł wymyte przez pot kępki włosów pod jej pachami i były one jaskrawozłote.
    I jej oczy! Ogromne i niezwykle skośne. Ich tęczówki lśniły cudownymi tęczowymi ogniami, 
całkiem jak opal albo macica perłowa. Znaczyło to, że skórę również miała złotą. Była elfką. 
Widział przelotnie kilku elfów w Milflorze i Finrain, nigdy jednak z bliska. Nie potrafił określić jej 
wieku, lecz pomyślał, że mogłaby być bardzo piękna, gdyby była czysta.
    Teraz zrozumiał, skąd wzięły się oczy Ugisha, choć nigdy dotąd nie słyszał o gnomie półkrwi.
    Objął ciaśniej kolana, gdy zatrzymała się i pozdrowiła go ledwie dostrzegalnym dygnięciem.
    – Jestem oczywiście Athal’rian.
    Uśmiechnęła się odrobinę nieprzytomnie. W pokrywającej jej twarz warstwie brudu pojawiły 
się drobne szczeliny. Podrapała się po głowie w roztargnieniu.
    – Jestem Rap, proszę pani. Nie... nie mam żadnego ubrania.
    Zmarszczyła brwi.
    – Och, ale... Cóż, Ugishu, daj panu na razie swoje. Chłopiec uśmiechnął się i rozwiązał 
łachman będący wszystkim, co miał na sobie. Wręczył go Rapowi, który cofnął się z niesmakiem. 
Nie dotknąłby czegoś takiego nawet długim kijem. Nie chciał jednak obrażać swych gospodarzy. 
Gnomowie byli z reguły nieśmiali i nieszkodliwi, lecz zapewne znali takie same uczucia jak inni. A 
już z pewnością znali je elfowie.
    Przyjął więc wystrzępiony łachman wraz z jego pasażerami i podniósł się na nogi z całą 
godnością, jaką zdołał zasymulować. Na szczęście szmata była zbyt krótka, by mógł ją sobie 
owiązać wokół bioder, trzymał więc ją tylko przed sobą niczym ręcznik, nie pozwalając, by go 
dotknęła. Okrywała go w jeszcze mniejszym stopniu niż Ugisha.
    Nie mógł ustać nie chwiejąc się na nogach.
    Athal’rian uśmiechnęła się ponownie i wyciągnęła ku niemu dłoń. Za paznokciami miała 
pełno brudu.
    – Witaj w Reducie Warth, czarodzieju. Upłynęło wiele czasu, odkąd ktoś towarzyszył nam 
podczas kolacji.
    Rap przełknął ślinę. Zignorował dłoń, ponieważ sam obie miał zajęte.
    – Nie jestem czarodziejem, proszę pani. Jestem jedynie adeptem i do tego bardzo świeżo 
upieczonym.
    Zrobiła zdziwioną minę.
    – Ale zdawało mi się, że Ishist powiedział, iż użył pan panowania na... Ojej! – spojrzała w dół. 
Rap z ulgą przekonał się, że to jego stopy przyciągnęły jej uwagę. – Czy to pana nie boli? Ugishu, 
biegnij no szybko po ojca.
    Chłopiec wzruszył ramionami i oddalił się niespiesznie. By przedłużyć sprawę, kopał leniwie 
niekształtne grzyby wyrastające ze zgromadzonego na podłodze nawozu.
    – Musi nam pan wybaczyć, adepcie! Mój mąż z pewnością myślał... Uch! Proszę, niech pan 
usiądzie.
    Wskazała ręką na brzeg niecki.
    Rap usadowił się na zmurszałym kamieniu. Z niechęcią rozłożył sobie na podołku brudną 
szmatę. Kobieta ponownie wyciągnęła do niego rękę. Tym razem nie mógł odmówić jej 
uściśnięcia. Miał nadzieję, że nie spodziewała się, iż ją ucałuje.
    Nadal stojąc, Athal’rian rozpoczęła monotonną melorecytację.
    – Cudownie jest mieć gości! Od wieków nie ugotowałam porządnego posiłku. To znaczy, 
można się przyzwyczaić do gustów gnomów, ale... cóż, z przyjemnością wygrzebałam niektóre ze 
starych przepisów matki. Ishist zrobił trochę naprawdę świeżych rzeczy, bym mogła je 
wykorzystać. Jedzenie za stołem będzie pożytecznym doświadczeniem dla dzieci. Zdawało mi się, 
że mówił, iż jest was trzech?
    Nawet w pozycji siedzącej, Rap kołysał się ze zmęczenia. Zastanowił się czy to on jest 
obłąkany, czy raczej ta kobieta. A może oboje.
    – Moi przyjaciele dysponują jeszcze mniejszą mocą niż ja, proszę pani. Nadal są w drodze.
    – Oj! W takim razie musimy ich natychmiast tu sprowadzić. Na zewnątrz są lamparty i inne 
niemiłe stworzenia. Słyszałam, że to dzika okolica.
    Rozejrzała się błędnym wzrokiem po wielkiej, pustej komnacie.
    – Czy umie pan tańczyć, adepcie Rapie?
    – Hmm, nie za dobrze, proszę pani.
    – Och.
    Powieki Rapa zaczęły opadać. Jego stopy natychmiast ogarnął ogień cierpienia. Raz jeszcze 
rozbudziło go to gwałtownie. Trzeba mówić...
    – Proszę pani, co to za miejsce?
    – Miejsce? – Gospodyni uśmiechnęła się. Przez chwilę nie mówiła nic więcej. Potem jej umysł 
wznowił z szarpnięciem działanie. – Nazywamy je Stajnią, lecz oczywiście używamy go tylko... – 
Rap widział już, do czego go używają. – ...ale kiedyś faktycznie była to stajnia.
    Wskazała przepraszającym gestem na jedną ze ścian. Rap ujrzał, że znajdowało się tam ongiś 
sklepione przejście, które zablokowano. Musiało jednak dawniej być wystarczająco wielkie dla...
    – Smocza stajnia, proszę pani?
    Kolejna przerwa.
    – Smocza? Nie wprowadzamy tu smoków.
    – Ale zamek jest bardzo stary?
    – Ishist mówi, że starszy niż Protokół.
    Roześmiała się.
    – A teraz?
    Czy było to jedynie schronienie dzikich gnomich lokatorów, czy też istniał jakiś powód, dla 
którego ściągnięto tu Rapa?
    – Teraz?
    – Ten zamek, proszę pani? Kto jest jego właścicielem?
    – Właścicielem? – Uśmiechała się przez chwile do jego lewego ucha. – No więc, mój mąż, wie 
pan, to wielki czarodziej Ishist, jest strażnikiem smoków. Już od wielu lat. Dlatego mieszkamy w 
Reducie Warth. To bardzo ważne zajęcie i ktoś musi je wykonywać.
    Rap spróbował przeanalizować jej słowa. Poczuł, że ponownie ześlizguje się w otchłań snu. 
Raz jeszcze szarpnięcie bólu wyrwało go z drzemki. Z zaskoczeniem zauważył, że zjawiło się troje 
małych dzieci, które zebrały się wokół Athal’rian. Przylgnęły do niej i przyglądały się 
nieznajomemu z głęboką podejrzliwością. Wszystkie były mniejsze od Ugisha, a także nagie, 
brudne i cuchnące.
    Miały też wielkie, przepiękne oczy. Każda ich para była inna – niebieskie, purpurowe i 
jaskrawo różowe – lecz wszystkie odznaczały się takim samym intensywnym połyskiem. 
Większość mieszkańców przypominało jedno z rodziców bardziej niż drugie, tak jak i on wyglądał 
przede wszystkim na fauna. Jedynymi cechami, jakie te małe gnomięta odziedziczyły po elfiej 
matce, były owe barwne, błyszczące oczy.
    – Co dokładnie robią strażnicy smoków, pani?
    – Strażnik smoków. Jest tylko jeden! Oczywiście pilnuje, żeby nie zapuszczały się poza Szyję. 
Ciągle nadgryzają ogrodzenie. On musi je wznosić na nowo. Liczy też świeżo wyklute młode, 
wydziela metal i rzuca na ogniowe pisklęta zaklęcia nie pozwalające im latać nad wodą. To 
niesłychanie ważne!
    Pochyliła się, by usłyszeć, co takiego jedno z dzieci musiało pilnie wyszeptać do jej ucha.
    Jakiego rodzaju kobieta wyszłaby za gnoma? Żyła jak gnomka? Pozwoliła, by jej dzieci 
również tak żyły?
    Najwyraźniej strażnik smoków był zastępcą opiekuna, podobnie jak prokonsul Kraju Baśni.
    – A więc pani mąż pracuje dla czarownika południa?
    Athal’rian podniosła wzrok, rozpromieniona. Jej opalizujące oczy zalśniły 
bursztynowo-szmaragdowym blaskiem.
    – Tak jest, czarownika Lith’riana! Czy zna pan mojego tatę?

2

    Ishist był pierwszym baryłkowatym gnomem, jakiego Rap w życiu widział. Jego łysina nie 
sięgała Athal’rian nawet do piersi, lecz elfka nachyliła się, by go uściskać i pocałować, jak gdyby 
nie widzieli się od wielu dni czy tygodni. Gnom wspiął się na palce, aby odwzajemnić uścisk z – 
jak się zdawało – równym uczuciem. Przybył otoczony eskortą sześciu ogniowych piskląt, które 
teraz unosiły się w powietrzu wokół pary kochanków – lśniące skrawki żółtego i pomarańczowego 
blasku w gęstym mroku. Pięć z nich było bezcielesnymi, płomiennymi istotami, jak to, które Rap 
widział uprzednio, błyszczącymi ognikami pozbawionymi określonego kształtu. Niektóre nie były 
większe od kolibrów. Szóste jednak dorównywało wielkością mewie i było wyraźnie materialne. 
Kręte, srebrne, smocze ciało wiło się wewnątrz nimbu ognia. Latało znacznie pewniej i bardziej 
celowo. Pomknęło w dół ku Rapowi, by mu się przyjrzeć.
    Zamarł podenerwowany, gdy go okrążało. Był pewien, że nie wzywał pisklęcia. Miał nadzieję, 
że czarodziej o tym wie. Zanim zdążył zdecydować czy powinien je odesłać, zniżyło lot i usiadło 
mu na ramieniu. Było cięższe niż się tego spodziewał. Nieprzyjemnie ogrzewało mu ucho i szyję 
niczym świeżo upieczony bochenek chleba. Pazurki miało ostre, a zarazem bardzo gorące. Rap 
musiał skierować część swych poświęconych tłumieniu bólu wysiłków ku miejscom, w które się 
wbiły. Jego dalekowidzenie ujrzało, jak pojawiły się tam kropelki krwi, które zamusowały i 
pociemniały. Do tego pisklę nieustannie zmieniało uchwyt. To się Rapowi nie podobało! Korona 
otaczająca smoczka przybrała kolor jaskrawoniebieski. Gdy otarł on swą ciepłą, pokrytą łuskami 
szyjkę o kark fauna, ten ostatni poczuł zdumiewającą przyjemność. To tak, jakby bawił się ze 
szczeniakiem. Jakby język i ogon psa mówiły mu, że jest najfajniejszym facetem na świecie. 
Prawie tak, jakby całował ładną dziewczynę. Teraz zrozumiał, dlaczego Jasnej Wodzie sprawiało 
przyjemność posiadanie małego smoczka.
    Uniósł dłoń, by pogłaskać gładkie, gorące łuski. Ogniowe pisklę mruczało w jego umyśle, 
promieniowało miłością, jarzyło się falami błękitnego płomienia jaśniej niż cała pozostała piątka, a 
nawet rzucało cienie tam, gdzie dotąd żadnych nie było. Wydawało się to tak przyjemnie, że Rap 
pragnął się rozpłakać.
    Wokół Athal’rian zgromadziło się już sześć gnomiąt, od Ugisha aż po niemowlę 
kieszonkowych rozmiarów. To ostatnie poczołgało się gdzieś na własną rękę, lecz reszta wybuchła 
przenikliwym śmiechem na widok tego, jak Rap zdobył serce smoka.
    Ishist zwrócił się w jego stronę. Gapił się na Rapa wyłupiastymi, gnomimi oczyma, okrągłymi 
jak czarne guziki. Nie był czystszy od swej żony i znacznie od niej starszy. Kosmyki włosów 
otaczające jego łysinę były chyba siwe – nawet dalekowidzenie nie dało Rapowi pewności – lecz 
jego twarz niewątpliwie pokrywały zmarszczki głębokie niczym kanały. Broda gnoma była 
najobrzydliwszą rzeczą, jaką Rap kiedykolwiek widział na ludzkiej twarzy. Czarodziej miał na 
sobie coś w rodzaju munduru, który sztywna warstwa brudu czyniła anonimowym. Przód jego 
bluzy rozłaził się, odsłaniając pokaźny brzuszek. Gnom podszedł na bosaka do Rapa przez 
chlupoczący gnój, by przyjrzeć się przybyszowi dokładniej.
    Murek, na którym ów tak niewygodnie spoczywał, nie był wyższy od normalnego krzesła, lecz 
mimo to jego głowa znajdowała się wyżej od głowy gnoma. Postanowił, że zachowa pozycję 
siedzącą. Starał się nie okazać nerwowości, gdy przyglądały mu się czarne oczy o twardym 
wyrazie.
    Mimo niskiego wzrostu mężczyzny, dolatujący od niego smród był wystarczająco silny, by 
przebić się przez odór pozostałych. Czy ten mały, odrażający zjadacz odpadków naprawdę mógł 
być potężnym czarodziejem?
    – Lilia wydaje się sądzić, że już gdzieś pana spotkała, adepcie.
    A więc w tym rzecz!
    – To możliwe... panie...
    – Mów do mnie Ishist. Zawsze wyczuwam nutę ironii, kiedy dzienni ludzie obdarzają mnie 
tytułami. Ty masz na imię Rap. Mówisz, że jesteś tylko adeptem?
    – Tak... Ishiście.
    W tych przypominających otwory kałamarzy oczach kryła się chytrość. Można w nich też było 
teraz dostrzec wyraz nagłego zaskoczenia.
    – Rzeczywiście widziałeś już Lilię!
    – Nazywała się wtedy Skarbunia.
    Ogniowe pisklę zareagowało na to imię rozbłyskiem niebieskozielonego płomienia. Rap 
zastanowił się, czy włosy nie zaczęły się mu już kopcić. Jego ucho i szyja zrobiły się boleśnie 
czerwone.
    – Jasna Woda? – mruknął gnom. – No, no! O tym nie wiedziałem. Mój pan mnie w to nie 
wtajemniczył – uśmiechnął się, odsłaniając niezliczone białe zęby, mimo jego wieku wciąż białe i 
ostre jak igły. – Wędrujesz po świecie obciążony dziwnymi tajemnicami, adepcie!
    Zachichotał na widok przerażenia Rapa.
    – Tak jest, grzebię w twoich wspomnieniach. Nie przejmuj się, nie kryje się w nich więcej 
dziwacznych nieprzyzwoitości niż u większości ludzi. W gruncie rzeczy jest ich nadzwyczaj mało 
– zademonstrował jeszcze więcej maleńkich zębów. – Niektóre umysły mogą przyprawić o 
niesmak nawet gnoma, panie Rapie. Gratuluję ci. Teraz muszę zająć się twoimi ranami. Nie mam 
jednak zamiaru tego robić, gdy masz na ramieniu ogniowe pisklę. Znikaj, Lilio.
    Smoczek przybrał kolor nadąsanej zieleni. Przycupnął nisko. Spod jego zaciskających się 
szponów wypłynęły na zewnątrz strużki krwi Rapa. Tymczasem pozostałe ogniowe pisklęta 
krążyły wokół niego, migocząc różowymi iskierkami ciekawości. Stopniowo zbierały się na 
odwagę i zbliżały coraz bardziej. Pomyślał, że jeśli wszystkie spróbują wylądować na nim 
jednocześnie, spalą go bądź rozszarpią.
    – Ja tego nie wywołuję, proszę pana! To znaczy, Ishiście.
    Czarodziej podrapał się w zamyśleniu w skorupę zeschłej padliny otaczającą mu usta.
    – Wiem. To bardzo niezwykłe. Zapewne też stanowi naprawdę wielki komplement. Nie 
możemy jednak stać tutaj przez całą noc. Zmykajcie wszystkie!
    Lilia zerwała się z ramienia Rapa w strumieniu fioletowego ognia. Całe stadko młodych 
smocząt pomknęło w górę, ku upiornym górnym rejonom komnaty, by latać tam wokoło niczym 
sześć fiołkowych komet. Ich wyrażające gniew i strach piski niosły się echem wewnątrz głowy 
Rapa niczym nieharmonijne uderzenia dzwonu.
    Ishist ignorował je. Wpatrywał się, marszcząc brwi, w fauna.
    – Teraz, panie adepcie można już przy tobie bezpiecznie użyć odrobiny mocy! Ani na chwilę 
nie przyszło mi do głowy, że możesz nie być pełnym czarodziejem. Przeraziłeś biedną Pierwiosnkę. 
Głupcy pchają się na oślep tam, gdzie obawiają się wchodzić magowie... – Gdy gnom mruczał pod 
nosem, rany Rapa zamykały się i goiły, od jego pokaleczonych stóp, aż po pozostawione przez 
smoka zadrapania na ramieniu. – ...dlatego przesadziłem z zaklęciem wezwania... przynajmniej 
wiemy, że niczego nie ukrywasz, jeśli musiałeś przez to przejść... proszę. I jak czujesz się teraz?
    W przypominających czarne guziki oczach pojawiły się błyski przebiegłości. Rap zdał sobie 
nagle sprawę, że zniknęło nawet jego zmęczenie, a przynajmniej jego znaczna część, a także z tego, 
że utracił zmysł węchu. To ostatnie było największym błogosławieństwem. Odetchnął głęboko z 
ulgą.
    – Tak jest znacznie lepiej, panie Ishiście. Dziękuję.
    Gnom skinął głową z ironicznym rozbawieniem.
    – Miałem zamiar zamknąć cię w lochu, ale mojej żonie bardzo zależy, byś zjadł z nami 
kolację.
    Athal’rian trzymała się z tyłu, jak gdyby nie chciała przeszkadzać mężowi w pracy. Teraz 
zawołała bez tchu:
    – Och, tak! – po czym podeszła do Ishista, przytuliła się do niego i położyła mu rękę na 
ramieniu. Czarodziej ujął ją i pocałował. Elfka nachyliła się, by ucałować z kolei jego łysinę, choć 
była ona upstrzona czymś, co wyglądało na stare ptasie odchody. Postarzały gnom i o wiele od 
niego młodsza elfka zachowywali się jak dwoje oszalałych z miłości nastolatków, a przecież 
najwyraźniej urodziła mu siedmioro... nie, było tu już ośmioro dzieci. Co jadło to niemowlę?
    – Będzie z tym trzeba chwilę zaczekać, najmilsza – zauważył Ishist. – Muszę odszukać dwóch 
towarzyszy pana Rapa, zanim znajdą ich dzikie zwierzęta.
    Athal’rian zaczęła lamentować.
    – Ale to nie potrwa długo, prawda, kochanie?
    – Nie, nie! I jest jeszcze ciemno. Uwinę się z tym najszybciej jak tylko można, najmilsza.
    Poklepał ją czule w pośladki, jakby była koniem.
    – Ale jedzenie się zepsuje. A tak chciałam, żeby dzieci zobaczyły, jak powinna wyglądać 
uroczysta kolacja.
    Wydawało się, że jako matka nadawała sprawom dziwną hierarchię. Ugish i najstarsza 
dziewczynka zaczęli bić się ze sobą wściekle. Tarzali się w gnoju i gryźli nawzajem, lecz 
Athal’rian nie zwracała na nich najmniejszej uwagi.
    – Nic im nie zaszkodzi, jeśli choć raz położą się dopiero po świcie – oznajmił stanowczo 
Ishit.– A więc, magia jest magią, lecz sen również ma swoją czarowną moc. Jestem pewien, że nasz 
gość ucieszyłby się z odrobiny odpoczynku. Gdzie masz zamiar ich umieścić?
    Zawahała się, grzebiąc palcami nóg w ziemi.
    – Myślałam, że może... w wieży północno-zachodniej?
    Czekała z niepokojem na jego opinię.
    – Bardzo dobry wybór, moja droga. W takim razie zaprowadź pana Rapa do jego komnaty. 
Obiecałem Ugishowi, że będzie mógł pójść ze mną. Hej, wy dwoje, dosyć tego!
    Rozdzielił walczących dwoma dobrze wymierzonymi kopniakami. Następnie przyjął 
przeciągły i mocny uścisk od swej pogrążonej we łzach żony, po czym ruszył ciężko ku drzwiom. 
Młody Ugish wlókł się za nim, gniewnie oblizując krwawiące ramię bardzo długim, czarnym 
językiem.

* * *

    Wciąż dzierżąc w ręku swój brudny kawałek szmaty, Rap podążył za gospodynią 
niezliczonymi korytarzami. Następnie ruszyli w górę długimi, krętymi klatkami schodowymi. 
Ściany wzniesiono z nie ociosanych kamieni. Podłogi były miękkie od kurzu, jak gdyby nie 
sprzątano ich od czasów powstania Imperium. W suchych kątach leżały zmumifikowane truchła 
zwierząt i ogryzione kości, wilgotniejsze fragmenty pokrywały zaś sięgające po kostki 
nieczystości. Wszystkie drzwi doszczętnie zbutwiały. Pozostały jedynie zardzewiałe resztki 
zawiasów. W innych miejscach zawaliły się sufity, co zmuszało ich do bolesnej wspinaczki po 
stertach gruzu.
    Rap nie potrafił ocenić prawdziwych rozmiarów ogromnych ruin, lecz z łatwością mógł 
uwierzyć, że są wystarczająco stare, by pamiętać wojny smocze. Wszędzie wykrywał starożytne 
nadprzyrodzone bariery, choć niekiedy dostrzegał między nimi niewyraźne przesmyki 
rozciągające się na niewiarygodną odległość. Czasami udawało mu się też zauważyć w oddali 
grupy gnomów zajętych swoimi sprawami.
    Wiele fragmentów ruin w większym lub w mniejszym stopniu oświetlało coś w rodzaju 
czarodziejskiej mgły, którą uprzednio widział w Stajni. Gdzie indziej panowała absolutna 
ciemność. Wydawało się, że Athal’rian znajduje tam drogę głównie za pomocą pamięci i dotyku, 
lecz Rap podążał za nią, kierując się dalekowidzeniem. Starał się nie zwracać uwagi na szczegóły: 
wysypkę skrytą pod brudem, gęsto skupione ślady ukąszeń owadów, elfią grację szczupłych bioder. 
Płynęła przed nim niczym blask księżyca. Było to potwierdzenie wszystkich słyszanych przez 
niego opowieści o elfach i tańcu.
    Przyprawiała go o mdłości. Jak to możliwe, by ktoś będący człowiekiem zgodził się na 
wegetację w podobnych warunkach? Wydawała mu się też jednak w okropny sposób fascynująca. 
Wciąż wyobrażał ją sobie umytą i należycie ubraną.
    Jeśli Ugish miał około trzynastu lat, jego matka z pewnością przekroczyła już trzydziestkę. 
Mimo to figury mogłaby jej pozazdrościć każda nastolatka. Być może zawdzięczała to czarom, a 
wydawanie na świat maleńkich gnomich dzieci mogło nie stanowić zbyt wielkiego obciążenia dla 
kobiety z wysokiej rasy. Ponadto żywił niejasne przeświadczenie, że elfowie są długowieczni.
    Choć nie przestawał czynić sobie z tego powodu wyrzutów, myśl o małżeństwie elfki z 
gnomem nadal wydawała mu się bardzo nieprzyjemna. Był przekonany, że jej rzucająca się w oczy 
miłość do niego musiała być efektem czarów. Niemniej Ishist sprawiał wrażenie w nie mniejszym 
stopniu zadurzonego. Czy czarodziej mógł rzucić zaklęcie na siebie? Dlaczego miałby to uczynić? 
I kim był Rap, aby wydziwiać nad szaleństwami miłości, skoro sam okazał się na tyle pomylony, 
by zakochać się w królowej?
    Wreszcie znaleźli się na szczycie wijących się zapierającą dech w piersiach spiralą schodów. 
Athal’rian zaprowadziła go do miejsca, które niemile przypominało mu komnatę Inissa w 
Krasnegarze. Było niemal równie wielkie i stanowiło najwyższe pomieszczenie okrągłej wieży. 
Podłoga skrzypiała niepokojąco pod jego stopami. Przez szpary w osadzonym na kroksztynie 
dachu przedostawało się do środka światło gwiazd, lecz cztery maleńkie okiennice we wnękach 
były szczelnie zamknięte i nieprzezroczyste od brudu. Jedyny mebel stanowiło olbrzymie łoże z 
baldachimem, którego zasłony składały się głównie z pajęczyn.
    Athal’rian stanęła u drzwi, spoglądając na niego niepewnie.
    – To wspaniały pokój, pani – stwierdził odważnie Rap. – W takiej królewskiej komnacie będę 
się czuł jak monarcha.
    Pod brudem pojawił się wyraz ulgi, lecz w śmiechu elfki brzmiała nuta zażenowania.
    – Wiem, jaką trudność może sprawić przyzwyczajenie się do gnomich zwyczajów, adepcie. 
Jestem pewna, że od dawna nikogo tu nie było.
    Nie widział potrzeby, by wspominać o tym, że pozbawiono go zmysłu węchu.
    – To piękny pokój – upierał się. – Z pewnością też roztaczają się stąd wspaniałe widoki.
    Podszedł do jednej z okiennic i potarł szkło. Jego dalekowidzenie nie mogło przez nie 
przeniknąć. Nie potrafił też niczego dostrzec w świetle gwiazd, poza faktem, że mury są potwornie 
grube, zapewne dla ochrony przed smokami.
    Aprobata Rapa wprawiała prostoduszną Athal’rian w zachwyt, choć uśmiechała się w 
niewłaściwym kierunku, gdyż nie usłyszała, że się poruszył.
    – Cóż, z pewnością chce pan wypocząć. Wyślę po pana Ugisha albo Oshat, gdy kolacja będzie 
już gotowa.
    Dygnęła płynnym ruchem.
    Pokłonił się, niezgrabnie jak pijany troll. Podziękował jej, po czym obserwował przez chwilę, 
jak schodzi po schodach na bosaka. Następnie raz jeszcze rozejrzał się po pokoju. Dziury w suficie 
umożliwiały dostanie się do środka nietoperzom. Niektóre z nich fruwały już mu nad głową, 
wróciwszy z nocnych wypadów. Z pewnością przydałoby mu się trochę snu – ale gdzie? Łoże 
zawaliłoby się, gdyby położył na nim choć rękę. Drewno nadgryzły chrząszcze, a w grubym, 
wypchanym pierzem materacu przez stulecia drążyły tunele myszy. Wewnątrz nadal przebywały 
ich setki.
    Podłoga jednak mogła być równie miękka, jak łóżko. Jedno i drugie pokrywała gruba na wiele 
cali warstwa odchodów nietoperzy. Spróbował ściągnąć z łoża baldachim, lecz w dłoni pozostał 
mu kawałek szmaty nie większy niż chusteczka do nosa. Westchnął, wybrał podłogę i położył się 
na niej.

3

    Inos bez końca przewracała się z boku na plecy, a potem z powrotem na bok. Nigdy nie 
przeżyła bardziej nieprzyjemnej nocy. Milion razy zadawała sobie pytanie, czy z jakiegoś powodu 
utraciła zdolność zapadania w sen bez pomocy czarów Elkaratha. Gdy tylko zaczynała zanurzać się 
pod powierzchnię drzemki, natomiast otaczała ją czwórka skrzatów, którzy pożerali ją oczami i 
sprawiali jej ból, powtarzali okrucieństwa, jakie popełnili za dnia, a potem dopuszczali się jeszcze 
gorszych rzeczy, aż wreszcie budziła się przerażona i zlana potem, drżąca i tłumiąca krzyki. 
Gardziła sobą za podobne tchórzostwo, lecz nie pomogło jej to w ucieczce przed koszmarami.
    Pokoik był tak zapchany czterema małymi łóżkami, że niemal nie sposób było się po nim 
poruszać bez wspinania się na nie. Dwa pozostały puste, jako gest szacunku dla osób królewskiej 
krwi. Na czwartym chrapała spokojnie Kade. Przez całą noc nie przerwała tej czynności ani na 
chwilę. Po miesiącach spędzonych w namiocie, zagracone poddasze wydawało się ciasne niczym 
trumna, a choć małe mansardowe okno wychodziło jedynie na zapadnięty, kryty dachówką dach, 
posiadało niewytłumaczalną zdolność zbierania dobiegającego z ulicy na dole hałasu: głosów 
hulających marynarzy aż do chwili poprzedzającej świt o godzinę, a potem stukot kół wozów o 
kamienie bruku. Gdzież się podziały spokój i pogoda ducha, jakich zaznała na pustyni?
    W nocy nawiedzały ją demony, które wypełniały jej umysł przyprawiającymi o zawrót głowy 
falami drwiny. Nie uciekła przed Rashą ani przed jej planami. Czarodziejka przehandluje ją 
czarownikowi Olybinowi, a ten z kolei wyda ją za goblina. Rasha mogła mieć uzasadnione 
pretensje o podjętą przez Inos próbę ucieczki i w przyszłości zapewne będzie dbać o jej uczucia 
jeszcze mniej niż dotąd.
    A jaką złośliwą karę wymierzy teraz Azakowi?
    Być może Inos powinna wyjść za sułtana, dopóki miała na to szansę. Dla dobra ich dwojga.
    Inos i Kade były królewskimi gośćmi, lecz również więźniami, ponieważ drzwi pozostawały 
zamknięte. Przez to okno mógłby uciec jedynie kot. Azak odmówił dania parolu, odprowadzono go 
więc do mieszczącego się w jakimś innym miejscu lochu.
    W Ullacarnie ucieczka nie będzie tak łatwa, jak w Trzech Żurawiach. Elkarath dostał 
ostrzeżenie i będzie się miał na baczności. Byłoby szaleństwem po prostu wymknąć się w obcym 
mieście, nie mając żadnych przyjaciół ani planu. Nie, następna próba musi być przygotowana 
znacznie lepiej niż szalona eskapada z oazy. Inos nie miała pojęcia, ile czasu ma na układanie 
planów. Możliwe, że nie miała go w ogóle. Olybino mógłby przybyć po nią już rano.
    Niewykluczone też, że Azak nie zechce nadal być jej sojusznikiem. Odkąd Elkarath 
zasugerował, że Inos może używać magii, sułtan nie odezwał się do niej ani słowem. Gdyby w tym 
oskarżeniu kryła się choć odrobina prawdy, Inos byłaby w stanie go zrozumieć. Wiedziała, co 
sama sądziła o Andorze, którego tytułowała ongiś dostojnym, i o jego ohydnych czarach. W jej 
przypadku jednak ta sugestia była absurdalna. Nie pomogła jej też Kade, dając do zrozumienia, że 
Azak jest w równym stopniu rozgniewany na siebie ze względu na swe niedoskonałości. Sułtan 
uważał teraz Inos za jedną z owych słabych stron. A to ją bolało.
    Dom Elkaratha w Ullacarnie był wielkim, chaotycznie wzniesionym starym budynkiem, 
niemniej wydawało się, że jest od piwnic aż po szczyt zatłoczony ludźmi. Mały, ciasny pokoik na 
poddaszu nie przypominał Pałacu Palm ani nawet Kinvale, lecz dla dwóch osób był wystarczająco 
wygodny. Strych z pewnością należy uznać za lepszy od lochu, gdzie – jak powiedział Elkarath – 
oczekiwały pchły, łańcuchy i szczury.
    Azak wybrał loch.
    Uparty idiota!
    Mag zapewne potrafił wykrywać kłamstwa. Czy Azak dałby parol osobie niemagicznej z 
zamiarem złamania go, gdy tylko nadarzy się okazja? Czy wszyscy mężczyźni byli tak uparci?
    I oto Inos tańczyła nago po trawie, wykrzykując niewyobrażalne obietnice pod adresem 
tuzinów młodych mężczyzn, którzy biegli ku niej, by wyrazić zgodę. Gdy się zbliżali, jeden po 
drugim zamieniał się jednak w kamień i zapadał pod powierzchnię łąki. Setki i tysiące ich zniknęły 
pod ziemią, a każdy był Azakiem. Później obudziła się raz jeszcze, dysząc i drżąc.
    Czy potrafi jeszcze kiedyś stanąć obok mężczyzny, nie oczekując gwałtu i nie oblewając się z 
przerażenia strugami potu?
    Miała w Piaście dalekich krewnych. Niektórzy z nich byli bardzo wpływowymi ludźmi. Na 
przykład senator jakiś tam. Kade również miała w Piaście niezliczonych przyjaciół. Ullacarn był 
sprzymierzony z Imperium, musiała więc docierać tu poczta. Gdyby Kade napisała list i dołączyła 
do niego petycję do imperatora albo opiekunów, możliwe, że dostarczono by go dla niej. To jedna 
możliwość. Ullacarn był ruchliwym portem. To druga.
    Jak jednak można było oszukać maga albo czarodziejkę?
    Inos ponownie znalazła się na leśnej polanie. Tym razem była tam również Rasha. Sułtanka 
śmiała się na całe gardło. Przykuła nogi Inos do ziemi, tak jak ongiś w Krasnegarze. Przyglądała 
się z triumfem, jak skrzatowie... ale to już nie byli skrzatowie, lecz goblinowie.
    Za oknem uśmiechnął się słaby poblask jutrzenki. Wydawało się, że na ulicy podkuwa swe 
wierzchowce cała imperialna armia, lecz długa jak rok noc dobiegała wreszcie końca.
    Znowu znalazła się w lesie. Tym razem dręczący ją mężczyźni byli dżinnami, a promienną 
postacią zdążającą jej na ratunek na lśniącym, białym koniu był Rap.
    Rap, który pozostał wierny, gdy impowie i jotnarowie z Krasnegaru zwrócili się przeciwko 
swej królowej.
    Rap, jedyny mężczyzna, który kiedykolwiek przyjął od niej pocałunek nie licząc na nic więcej.
    Rap, który dla niej zginął.
    Rap, którego widmo nawiedziło ją nocą, gdy opuszczała Arakkaran.
    Zwariowane sny!

4

    – Dlaczego nie śpisz w łóżku? – zapytał Ugish, trącając Rapa stopą.
    Faun jęknął, potarł piekące oczy i usiadł. Następnie kichnął sześć razy pod rząd. Przez 
wschodnie okno widać było słabe ślady jutrzenki. Był zesztywniały, zziębnięty i brudny jak gnom.
    – Czy to ma być dla mnie?
    – Ehe.
    Ugish przyniósł szatę, lniany strój o eleganckim wyglądzie. Był on niewątpliwie nowy, co 
sugerowało, że zrobił go ojciec chłopca specjalnie na tę okazję. Niestety Ugish ciągnął go za sobą i 
to również było widać.
    Z pewnością nie znajdzie tu miejsca, w którym mógłby się umyć i ogolić. Podniósł się i wziął 
w rękę szatę.
    – Dziękuję za przepaskę na biodra. Możesz ją zabrać.
    Ugish wzruszył ramionami.
    – Nie chcę jej. Czemu muszę biegać cały ubrany tylko dlatego, że mamy gości?
    – Matki czasem dziwnie podchodzą do podobnych rzeczy.
    – Ehe. Dlaczego nie spałeś w łóżku?
    Rap przeczesał sobie palcami włosy i natychmiast tego pożałował.
    – Dlatego, że pełno w nim myszy.
    Źrenice przepięknych oczu barwy brązu rozszerzyły się.
    – Małych też?
    – Tak – odparł Rap. – Ale lepiej zostaw je na później. Jeśli zepsujesz sobie teraz apetyt, matka 
na ciebie nakrzyczy.
    Ugish skinął z niechęcią głową.
    – Dobra. Jeśli obiecasz, że nie powiesz reszcie!
    
    Gdy Rap wyszedł na wielki taras, wśród lasu walących się wież i wieżyczek rozciągającym się 
za jego plecami zaczęły się już pojawiać pierwsze różowe i brzoskwiniowe odbicia blasków 
wschodzącego słońca. Reduta Warth była dziesięć razy większa niż się tego spodziewał. Sama w 
sobie stanowiła rozległy krajobraz. Ongiś musiała zawierać duże miasto, lecz już dawno obróciło 
się ono w ruiny. Roztrzaskane kolumny i rozbite posągi leżały wokół, tworząc porośnięte 
zielskiem rumowiska.
    Warth przycupnęła niczym orle gniazdo na krawędzi wielkiej, naturalnej areny. Ze wszystkich 
stron otaczały ją wyszczerbione turnie, rysujące się ciasno na tle jaśniejącego nieba.
    Czekał na niego Ishist, w towarzystwie Darada i Garthmora. Obaj jotnarowie zostali 
uzdrowieni i wrócili już do siebie, podobnie jak uprzednio Rap. Mieli też na sobie białe szaty, takie 
jak jego. Gdy go ujrzeli, na ich twarzach pojawiła się wielka ulga.
    – Pomyślałem sobie, że zechcecie obejrzeć nadejście świtu – zauważył czarodziej. – Mamy tu 
osłonę.
    Rap wcześniej już dostrzegł nadprzyrodzoną barierę otaczającą taras. Podejrzewał, że są tu też 
inne zaklęcia, których nie potrafił wykryć, albowiem tym, co mieli obserwować, nie było słońce.
    Daleko w dole wypalona, jałowa dolina nadal była ciemna, pomijając punkty, gdzie budzące 
się smoki jarzyły się i ziały językami różnobarwnego ognia. Ich dudniące, gniewne głosy odbijały 
się echem od skalnych ścian. Zastanawiał się, czy bestie mogłyby same wykopać tak olbrzymią 
jamę, nawet gdyby rozpoczęły pracę jeszcze przed nadejściem Bogów.
    – To oczywiście jest Gniazdo Warth – wyjaśnił Ishist. – Siedziba największego z ocalałych 
stad. W jego najlepszych czasach mieszkało tu kilkakrotnie więcej smoków niż teraz. To tutaj 
Olis’laine zebrał latającą armię, której użył do spustoszenia miast Paktu Ambijskiego. Stąd też 
wywodziły się Legiony Śmierci walczące w drugich wojnach smoczych.
    Mówił tak jeszcze przez chwilę. Najwyraźniej cieszył się, że znalazł słuchaczy, choćby nawet 
nie wykazujących entuzjazmu. Rap nie znał zbytnio historii i szybko doszedł do wniosku, że nie 
czuje potrzeby poszerzenia swej wiedzy.
    Nagle jakiś smok wzbił się w górę po spirali, aż wreszcie stał się ciemnym kształtem na tle 
jasności. Jeszcze jaśniej jednak lśniło słońce na jego łuskach i skrzydłach. Szybko podążyły za nim 
następne. Czarodziej umilkł. Niewątpliwie potwory te były śmiertelnie groźne, nie sposób było 
jednak zakwestionować ich piękna. Wkrótce wypełniły sobą niebo. Było ich sto albo więcej. 
Tańczyły na cześć świtu. Wznosiły się wysoko, poza zasięg wzroku, i opadały w dół niczym 
sokoły władające gromem, wirowały i zataczały kręgi w parach bądź grupach, w szalonym 
zamieszaniu jak grupy ryb, bądź też w regularnych szeregach niczym gęsi. Niektóre były nie 
większe od kucyków, inne dłuższe od długich statków i starsze od sławionych w legendach miast. 
Ich głosy dudniły i dźwięczały niczym wszystkie znane w historii instrumenty, tworząc chór 
odbijający się echem od turni. Rapowi wydało się, że odbiera również ślad mentalnej pieśni, 
tajemnej melodii smoków śpiewających serenady dla swych pobratymców.
    Lśniły odcieniami pereł, rosy oraz motylich skrzydeł. Błyszczały jak wystrój sali balowej na 
Święto Zimowe. Były zarazem najbardziej przerażającą i najwspanialszą rzeczą, jaką Rap w życiu 
oglądał. Poczuł, że po zaroście spływają mu łzy. Nie dbał o to. Żałował, że nie ma z nim Jalona, by 
mógł to zobaczyć, albo Inos, z którą mógłby dzielić tę wizję. A gdy stado rozpierzchło się, hałas 
ucichł i kilka ostatnich smoków znikało w oddali, poczuł się nieważny i starty na proch, lecz 
jednocześnie w niezwykły sposób podniesiony na duchu.
    Otarł policzki i spojrzał na starego, maleńkiego czarodzieja.
    – Dziękuję, panie. Dziękuję!
    – Nie ma za co, chłopcze – odparł z przekąsem gnom. – Sprawiło ci to przyjemność.
    – To było takie piękne! Ilu ludzi miało szansę to ujrzeć!
    – W dzisiejszych czasach bardzo niewielu. – Ishist spojrzał na oszołomione i przerażone 
twarze obu jotnarów. Zachichotał. – Mało jest takich, którzy na to zasługują. Chodźmy na ten 
posiłek, który tak podekscytował moją żonę.
    Ishist mówił, że salę bankietową często wypełniał śmiech sławnych bohaterów i potężnych 
królów. Stąd właśnie Alsth’aer pomaszerował na spotkanie przepowiedzianej zagłady. Ucztował 
tu Olis’laine oraz ponury Jiel, a szlachetni towarzysze wznosili na ich cześć okrzyki, pobrzękując 
w toastach srebrnymi kielichami i każąc dźwięczeć mocniejszym metalom, na znak honorowego 
hołdu. Tu właśnie odważni i piękni stąpali, śpiewali i składali historyczne przysięgi. Trąby 
wygrywały hejnały na cześć zawieszonych na wspornikowych belkach chorągwi, wiole 
lamentowały, a niejedną gibką tancerką obsypano złotem. Powiadano, że sławetny czarownik 
Thraine złożył w Warth więcej niż jedną wizytę i dokonał w tej właśnie komnacie licznych cudów 
na cześć Alleny Pięknej.
    Teraz jednak w zdobionych pięknymi łukami oknach nie było szyb, a wszystkie delikatne 
kasetony poodpadały od ścian. Komnata stała się własnością gryzoni, ptaków i gnomów. 
Gdzieniegdzie deski przegniły na wylot i nieostrożny krok mógł się skończyć upadkiem o cztery 
piętra w dół, aż do piwnic.
    Na środku pokrytego kurzem i omiatanego wiatrem pustkowia stał jednak długi, połyskujący 
stół. Na adamaszku lśniła złota zastawa i iskrzyły się kryształy. Rap zrozumiał, że to czarodziej się 
tu trudził. Zastanowił się czy złoto jest osłonięte przed smokami, czy też stanowi jedynie iluzję i 
nie może ich oszukać. Gdy mężczyźni się zbliżali, Athal’rian usadzała wokół siebie ośmioro dzieci, 
tuląc na rękach niemowlę. Wydawało się, że gdy tylko Rap odwraca się plecami, rodzina ulega 
powiększeniu. Mniejsze dzieci nieustannie ściągały z siebie spowijające je szmaty. Athal’rian raz 
za razem nakazywała Ugishowi i starszym dziewczynkom założyć im je na nowo. Sam Ugish nie 
stanowił zbyt dobrego przykładu.
    Wręczyła niemowlę jednemu ze starszych dzieci, by móc uściskać męża. Zanim długi 
pocałunek dobiegł końca, więcej niż połowa ich potomstwa rozebrała się na nowo, a jeden z 
małych berbeci ruszył w stronę przepaści. Rap podążył za nim osobiście i przyniósł go z powrotem. 
Dziecko go ugryzło.
    – No więc, czy wszystko gotowe? – zapytał Ishist.
    – A krzesła, najdroższy? – odrzekła Athal’rian.
    – Tak, oczywiście krzesła. Opisz je.
    Elfka uległa podnieceniu. Zaczęła wykonywać niesprecyzowane gesty.
    – Niebieski aksamit. Dąb. Mniej więcej tej wysokości. Oparcia rzeźbione, wysokie...
    U jednego końca stołu pojawiły się trzy krzesła, a u drugiego około tuzina.
    Wysmarowana tłuszczem twarz Athal’rian ożywiła się.
    – Dziękuję, kochanie. Panie adepcie, czy zechce pan razem z przyjaciółmi usiąść przy tamtym 
końcu, żeby dzieci wam nie przeszkadzały?
    Ten przejaw taktu był czymś dziwnie wzruszającym u kobiety, która w tak widoczny sposób 
była niespełna rozumu.
    Rap usadowił się u jednego z końców długiego stołu. Darad i Gathmor zasiedli po jego bokach. 
Obaj sprawiali wrażenie zbyt przejętych, by cokolwiek powiedzieć. Zielonkawy odcień policzków 
obu jotnarów kazał Rapowi podejrzewać, że ich nosy funkcjonują z normalną sprawnością. W 
ruinach wiał słaby wietrzyk, lecz mimo to pomysł spożycia posiłku w towarzystwie gnomów 
wystarczyłby, by każdego wprawić w oszołomienie.
    Rap po raz pierwszy ujrzał innych mieszkańców Reduty Warth, poza strażnikiem smoków i 
jego rodziną. Wyczuł ich już przedtem za pomocą dalekowidzenia, a podłoga Stajni z pewnością 
sugerowała liczną populację. Grupa gnomich służących przyniosła półmiski i rozstawiła je przed 
gośćmi, po czym okazała im litość i oddaliła się.
    Pierwsze danie stanowiła zupa. Była zimna i tłusta, lecz Rap przełykał ją dzielnie, krztusząc 
się grudkowatymi chrząstkami i nie zważając na pływające w niej pióra. Pozostali naśladowali go z 
zawziętą determinacją. Wino miało kwaśny posmak, lecz nadawało się do picia. Jego pochodzenie 
zapewne było nadprzyrodzone.
    Nagle okropna kompania obdartych lokajów powróciła, niosąc drugie danie. I odeszła.
    – To była... jest... ryba – zauważył radośnie Rap. – Nasza dostojna gospodyni mówiła mi, że 
użyła świeżo wyczarowanych produktów przygotowanych zgodnie ze sławnymi elfimi przepisami 
– obrzucił kolejno obu swych towarzyszy twardym jak stal spojrzeniem. Jotnarowie jęknęli cicho i 
z niechęcią zabrali się za swe przeładowane talerze. Ryba była jakąś odmianą szczupaka. Składała 
się głównie z ości. Uduszono ją w mdłym, karmelowym sosie.
    U drugiego końca stołu, dzieciom sprawiało wielką trudność zrozumienie koncepcji krzeseł. 
Było to zrozumiałe, gdyż mniejsze z nich nie mogły dojrzeć posiłków, nawet gdy stały na 
siedzeniach. Nie zważając na bezowocne sprzeciwy matki, niektóre usiadły jak zwykle na 
podłodze, większość jednak wczołgała się na sam blat i zaczęła jeść wprost z półmisków. Jedzenie 
na tamtym końcu stołu stanowiło przykład tradycyjnej gnomiej kuchni. Rap wolałby, żeby tym 
razem jego dalekowidzenie okazało się mniej skuteczne. Pot perlił mu czoło podczas prób 
przełknięcia kleistego, ościstego szczupaka.
    Ishist nadał za pomocą magii swemu krzesłu odpowiednią wysokość. Jadł w raczej ponurym 
milczeniu, używając obu rąk. Wydawało się, że utknął gdzieś w połowie drogi między irytacją 
wywołaną podobnym szaleństwem a czułą tolerancją dla dziwacznych kaprysów swej żony.
    – Ryba jest nadzwyczaj smaczna, proszę pani – odezwał się Rap.
    Athal’rian obdarzyła go przelotnym uśmiechem ulgi i podziękowała za komplement.
    W swych wspomnieniach gwałtownie poszukiwał czegoś, co mógłby jeszcze powiedzieć. 
Wiedział, jak powinny wyglądać oficjalne bankiety. Widywał Holindarna zabawiającego gości 
przy stojącym na podwyższeniu stole w Krasnegarze. Szlachetnie urodzeni gawędzili podczas 
jedzenia. Żartowali i śmiali się.
    Z czego tu jednak żartować?
    Darad z pewnością posiadał w swej wieloosobowej pamięci odpowiednie wspomnienia, lecz 
był zbyt tępy, by zrobić z nich użytek czy nawet dostrzec taką potrzebę. Gathmor zaś wyobrażał 
sobie konwersację przy obiedzie jako okazję do planowania mających nastąpić potem bójek.
    Na Rapa spłynęło nieoczekiwane natchnienie, całkiem jak łaska na przestępcę.
    – Nigdy nie widziałem równie wspaniałej sali, proszę pani. Zmieściłoby się w niej tuzin takich 
komnat, jak królewska w Krasnegarze.
    – Och, proszę mi o niej opowiedzieć, panie adepcie!
    Rap opisał więc krasnegarski pałac i jeśli małżonka strażnika smoków z jakiegoś powodu 
doszła do wniosku, że miejscem, gdzie zasiadał, było podium, a nie koniec komnaty przeznaczony 
dla służby, to, cóż, było to winą jej oczekiwań, a nie tego, co on powiedział. Potem zapytał o sale 
jadalne w Piaście. Zaczęła je opisywać z wielkim ożywieniem, ignorując uśmiechającego się 
ironicznie męża oraz gromadę dzieci sprzeczających się ze sobą bezładnie wśród złotej zastawy. 
Jako córkę opiekuna południa, przyjmowano ją w najwyższych kręgach towarzystwa. Gdy miała 
piętnaście lat, przedstawiono ją imperatorowi. Znała sam Opalowy Pałac.
    – Prawie nigdy nie myślę już o Piaście – zapewniła, uśmiechając się do męża. – Nigdy by mi 
się nie śniło, żeby chcieć tam wrócić.
    Pocałowali się na te słowa.
    Nie mogła mieć zbyt wiele lat, gdy stamtąd wyjechała – uznał Rap – chyba że jej wiek 
zmieniono w sposób nadprzyrodzony. Umysłowo była na poziomie małego dziecka. Czy to było 
powodem, iż żyła teraz jak gnomka, czy też kiedy tu przybyła, była przy zdrowych zmysłach?
    Coś oblizywało palce u jego nóg...
    Rap zsunął ukadkiem talerz ze stołu i położył go sobie na kolanach. Wkrótce usłyszał 
satysfakcjonujący odgłos chrupania szczupaczych ości. Gdy podniósł naczynie, było ono wylizane. 
Obaj siedzący u jego boków jotnarowie pochłaniali rybę z ponurymi minami. Twarze zalewał im 
pot.
    Ponownie pojawili się służący z kolejnym daniem. Rap ujrzał przed sobą jeleni łeb z 
pozłacanym porożem i pomidorem w pysku. Najwyraźniej miał odkrawać sobie z niego kawałki, 
lecz kucharze zapomnieli obedrzeć go ze skóry przed przyrządzeniem, a do tego wyglądał na 
raczej niedopieczony. Oczy zwierzęcia wciąż miały wyraz pełen wyrzutu.
    By sprawić wrażenie zajętego, naładował sobie wielki stos warzyw, w skład których 
wchodziły nie umyte bulwy oraz rozgotowane cytryny. Pozostali dwaj skubali je apatycznie, 
podczas gdy Rap przygotowywał się do bitwy z jeleniem. Musiał również kontynuować obłąkaną 
konwersację z kobietą-dzieckiem siedzącą u drugiego końca stołu.
    Przekrzykując oddzielające ich od siebie rozszalałe bachory, zapytała Rapa o jego podróże. 
Wygłosił w odpowiedzi niejasną opowieść o tym, jak porwali go jotunscy piraci, a potem statek się 
rozbił. Na koniec wspomniał, że odwiedził też Kraj Baśni i był gościem prokonsula. Ten wygodny 
eufemizm sprawił, że kuliste oczy Ishista zalśniły niczym czarne kaboszony. Z pewnością do tej 
chwili czarodziej przetrząsnął już wszystkie wspomnienia Rapa, a także pozostałych.
    – Zawsze chciałam wybrać się do Kraju Baśni – zauważyła tęsknym głosem Athal’rian. – Ale 
oczywiście obowiązki męża sprawiają, że trudno jest nam stąd wyjechać.
    Rap wbił widelec w głowę jelenia. Ta mrugnęła do niego jednym z wilgotnych oczu. 
Odskoczył, po czym spojrzał z wyrzutem na czarodzieja. Sprawiał on wrażenie całkowicie 
pochłoniętego odgryzaniem kawałów bezkształtnej masy, która mogła być ptasim gniazdem. Rap 
podejrzewał, że Ishist ma przewrotne poczucie humoru.
    Athal’rian zauważyła jego wahanie.
    – Czy ten nóż jest za mało ostry, panie adepcie?
    – Wystarczająco, proszę pani! Pozwoliłem, by przyjemność konwersowania z panią 
odciągnęła mnie od obowiązków gościa.
    – Oo, pochlebstwa! Ale tata zawsze mawia, że dowcip to najznakomitszy sos, a posiłek bez 
rozmowy nie ma smaku. Chwileczkę... kto jest obecnie prokonsulem Kraju Baśni?
    – Pani Oothiana.
    – Och! – Athal’rian sprawiała wrażenie, że zapomniała na moment języka w gębie. Spojrzała 
niepewnie na Ishista, po czym przeniosła na chwilę wzrok na dzieci. – Nie rób tego na stole, Shuth. 
Idź do Stajni. Kochana Oothie brała razem ze mną lekcje gry na wioli. Jak się jej wiedzie?
    Rap zaklął półgłosem. Poczuł, że zapuścił się na bardzo niebezpieczne tereny.
    – Znakomicie, proszę pani.
    – Zapomniałam czy... Czy w końcu wyszła za tego nadmiernie umięśnionego żołnierza? Jak 
on się nazywał? Yodello?
    Start ryzykowny, a miejsce lądowania niewidoczne...
    – Tak, proszę pani.
    Athal’rian przygryzła wargę. Sprawiała wrażenie zatopionej we wspomnieniach.
    – On był bardzo ładny. Wie pan, za ładny jak na mężczyznę.
    – Tak, proszę pani.
    Przecudne, opalizujące oczy podniosły się, by spojrzeć na niego ponad stołem. Za mgiełką łez 
zamigotały w nich ognie.
    – Chciał, żebym wyszła za niego, ale tata obiecał mnie najmłodszemu synowi konsula 
Uppinolego.
    Ishist zmarszczył brwi.
    – Moja droga...
    – Jaki był wściekły, kiedy mu oznajmiłam, że wolałabym wyjść za gnoma! – spojrzała 
niepewnie z góry na Ishista. Wydawało się, że nagle przeraziło ją to, co powiedziała. Potem 
uśmiechnęła się. – I miałam rację!
    Nachyliła się do kolejnego pocałunku.
    Konwersacja dobiegła końca, gdy dwaj z mniejszych chłopców zaczęli bić się o ostatniego 
szczura, którego wreszcie rozerwali w zawodach przeciągania liny. Darad przechylił się w bok na 
swym krześle i wymiotował wszystko, to sprowokowało podobny odruch u Gathmora. Wyglądało 
to nieprzyjemnie. Jeszcze gorsze wrażenie zrobiły dzieci, które wszystkie hurmem pognały 
wyczyścić podłogę.

5

    Goście wstali, gdy Athal’rian oddaliła się ze swą dziatwą, odesłana przez Ishista, który 
wyglądał na nieco rozgniewanego. Stół zniknął nagle, podobnie jak wszystkie krzesła poza tym, na 
którym siedział czarodziej.
    Najwyraźniej nadszedł czas na poważną rozmowę. Rap ruszył naprzód, zdając sobie sprawę, 
że obaj jego towarzysze podążają tuż za nim, zostawiając sprawy w jego ręku. Był adeptem i liczyli 
na to, że ich uratuje. Stanowił też jednak przyczynę grożącego im niebezpieczeństwa, albowiem 
użył mocy przeciwko smokowi.
    Pogwałcił Protokół obowiązujący w Pandemii od trzech tysięcy lat.
    Zatrzymał się przed małym, odrażającym czarodziejem, który siedział rozwalony na krześle o 
wysokim oparciu, dłubiąc sobie w zębach cienką kością. Mebel był dla niego o wiele za duży – do 
tego stopnia, że bose, uwalane gnojem stopy sterczały do przodu. Wyrazu czarnych, wyłupiastych 
oczu nie sposób było odczytać.
    – Dziękuję, panie Rapie – powiedział burkliwym tonem gnom. – Jestem ci wdzięczny.
    To nie miało najmniejszego sensu! Rap nie uczynił nic, czym mógłby zasłużyć na 
wdzięczność Ishista. To musiał być podstęp. Ale dlaczego czarodziej miałby się uciekać do 
podobnych sztuczek?
    – Za co, panie?
    Nagle przypomniał sobie, że miał nie tytułować gnoma. Najwyraźniej jednak nie miało to 
znaczenia, gdyż Ishist wzruszył tylko ramionami z nieprzeniknioną miną i przeniósł wzrok na 
dwóch markotnych jotnarów.
    Rap wiedział, jak trudne musiało to dla nich być. Wychowali się w sąsiedztwie gnomów. We 
wszystkich mniejszych i większych miastach Imperium mieszkali przedstawiciele tej rasy, którzy 
trzymali w ryzach szkodniki i rozwiązywali zagadnienie odpadków. Również na większych 
statkach zawsze był jeden albo dwóch. W Krasnegarze jednak gnomów nie znano. Rap ujrzał ich 
po raz pierwszy, gdy był już dorosły. Uznał ich wówczas po prostu za kolejną nowo poznaną rasę 
ludzi, jak baśniowcy czy trollowie. Gathmor i Darad, którzy oczekiwali w pokorze, aż ich los 
określi ten przysadzisty, brudny obdartus musieli się czuć mniej więcej tak, jakby kundel zasiadł 
nagle na Opalowym Tronie i zaczął szczekaniem wydawać rozkazy. Skoro już o tym mowa, Ishist 
był całkiem podobny do mopsa. Miał wyłupiaste oczy i zadarty nos, usta otaczała mu upstrzona 
plamami krwi skorupa włosów, a zębów, w których sobie dłubał, było mnóstwo.
    Rap zdał sobie z drżeniem strachu sprawę, że czarodziej może w dalszym ciągu odczytywać 
jego myśli.
    Stary brzydal odłożył wykałaczkę i podrapał się w zamyśleniu po owłosionym brzuszku 
sterczącym mu nad paskiem.
    – Marynarzu, jest pan niewinną, niemagiczną osobą wplątaną w nadprzyrodzone sprawy, 
które pana nie dotyczą. Może pan odejść swobodnie.
    Gathmor skrzywił twarz i spojrzał przelotnie na Rapa.
    – Zaczekam na mojego towarzysza – odparł.
    – Jak pan sobie życzy.
    – Nie! – zawołał Rap. – Na Bogów, kapitanie...
    – Zostanę.
    Gathmor skrzyżował ramiona i wysunął do przodu jotuńską żuchwę. Wyglądał tak 
nieustępliwie, jak to tylko możliwe dla człowieka. Cofnął się o krok i spojrzał na niego spode łba. 
Rap zrozumiał, że wszelkie argumenty byłyby bezcelowe. Ponownie zdał sobie z przygnębieniem 
sprawę, że to on naraził jotunna na niebezpieczeństwo.
    Czarne jak smoła oczy gnoma przeniosły się na Darada.
    – Teraz załatwimy się z problemem złota. Proszę wezwać Thinala.
    Darad chrząknął zszokowany i spojrzał z wyrzutem na Rapa.
    – On mi o tym nie powiedział – zapewnił Ishist. – Jeśli będę musiał przeprowadzić zmianę siłą, 
mogę zrobić panu krzywdę.
    Groźba poskutkowała. Toga Darada opadła w dół, odsłaniając ukrytego pod nią Thinala. 
Złodziej rozłożył ręce, by nie zsunęła się z niego całkowicie. Potem stał po prostu bez ruchu, 
wpatrując się w gnoma z przerażeniem. Był nagi od łokci w górę. Zacisnął dłonie na ciele. 
Stopniowo cały stawał się blady. Jak zwykle był nieogolony, a jego włosy miały mysi odcień. Zęby 
dzwoniły mu z osobliwym, metalicznym odgłosem.
    Gdzieś zaryczał smok, a potem następny.
    Thinal zakrztusił się, uwolnił jedną rękę z nazbyt długiego rękawa i wypluł coś w dłoń.
    – Podaj mi to.
    Następny ryk, tym razem bliższy. Niski złodziej ruszył naprzód, powłócząc nogami. Stopy 
plątały się mu w fałdy szaty. Wepchnął złoto w dłoń czarodzieja, po czym cofnął się pośpiesznie. 
Ishist podrzucił monetę. Pomknęła w górę otoczona złocistym blaskiem. Nie spadła w dół. Ryki 
smoków umilkły.
    Czarodziej spoglądał na Thinala przez minutę albo dwie z bardzo kwaśną miną.
    – Masz nieprzyjemne poglądy na temat gnomów, uliczniku. Czuję pokusę, by... ale z drugiej 
strony sam nie lubię, jak w moim zamku kręcą się złodzieje, a więc nasze uczucia są wzajemne. 
Wezwij Andora.
    Thinal zdążył tylko skinąć pośpiesznie głową, zanim zniknął, nie powiedziawszy ani słowa. Z 
jego punktu widzenia, udała mu się szybka ucieczka, a to było wszystko, na czym mogło mu 
zależeć.
    Andor podciągnął togę i ułożył ją sobie jak należy na ramionach. W jakiś sposób zdołał 
zarazem zmienić prostą, ręcznie przędzoną szatę w elegancki męski strój. Był czysty, świeżo 
ogolony, umyty i uczesany. Pokłonił się.
    – Zaszczyt, jakim jest spotkanie sławnego strażnika smoków..
    – Cisza!
    Gnom zmarszczył mopsi nos, sprawiając, że otaczający go zaskorupiały brud zmiął się i zaczął 
odpadać płatami. Spojrzał na Rapa.
    – Każdy następny jest gorszy. Czy pragniesz ich towarzystwa, czy mam dać sobie spokój?
    Rap ponownie poczuł oszołomienie.
    – Słucham, panie?
    Ishist wzruszył ramionami.
    – W takim razie proszę wezwać Sagorna – nakazał Andorowi.
    Ten zesztywniał.
    – Wasza Wsz...
    – Jeszcze jedno słowo pochlebstwa i zamienię pana w trolla.
    – Ale staruszek jest...
    – Wiem. Proszę go wezwać.
    Andor otworzył usta, po czym skinął głową na znak zrozumienia. Zniknął.
    Twarz Sagorna miała kolor popiołu drzewnego. Podobny odcień zdarzał się jedynie u 
jotnarów i to tylko wtedy, gdy byli bliscy śmierci. Zachwiał się, jakby miał zaraz upaść. Zanim Rap 
zdążył się poruszyć, by go podtrzymać, zrobił to czarodziej, używając magii. Stary doktor 
odzyskał równowagę. Oczy otworzyły się. Po chwili zaczerpnął głęboko tchu i wyprostował się. 
Twarz zabarwił mu zdrowy rumieniec. Wydawało się, że wręcz napęczniała ona, stała się mniej 
szczupła i wychudzona niż przedtem. Sagorn sprawiał wrażenie, że nagle odmłodniał o dziesięć lat. 
Rap nigdy nie widział go w tak dobrym zdrowiu.
    Doktor wpatrywał się w gnoma przez długą chwilę, jak gdyby czekał, aż transformacja 
dobiegnie końca albo może chciał się przekonać, czy czeka go coś więcej. Wreszcie pokłonił się.
    – Jestem naprawdę wdzięczny, czarodzieju. Odnoszę wrażenie, że odnalazł pan wszystkie 
bóle i zanokcice.
    Jego głos również brzmiał mocniej.
    Ishist podrapał się w brodę, wydłubując z niej różne rzeczy.
    – Odkryłem też kilka problemów, o których pan nawet nie wiedział. Na przykład guzy.
    Sagorn pokłonił się raz jeszcze. W jego jasnoniebieskich oczach zalśniła iskierka ironicznej 
wesołości.
    – Sądziłem, że proroctwo ze smokiem zapowiada moją śmierć, a wygląda na to, że przyniosło 
mi ono przedłużenie życia. Przyznaję, że żywiłem uprzedzenia w stosunku do gnomów, strażniku 
smoków, lecz od tej chwili będę na nich patrzył inaczej.
    Ishist chrząknął z niedowierzaniem. Spojrzał na Rapa.
    – Czarodzieju – odezwał się pośpiesznie Sagorn. – Jest jeszcze jedna...
    – Nie – gnom spojrzał na niego, krzywiąc okropnie twarz. – Po pierwsze, przed chwilą 
podjąłem próbę i w ogóle nie zdołałem naruszyć zaklęcia. Wasz Orarinsagu musiał być 
nadzwyczaj potężny. Jest dla mnie o wiele za silne. Zapewne będzie wam potrzebny czarownik 
albo czarownica. Po drugie zaś, kręciłaby się mi wtedy pod nogami cała piątka, a waszym słowem 
mocy musiałoby się dzielić sześciu ludzi. A więc, nie.
    Ponownie przeniósł uwagę na Rapa.
    – Zamanifestowałeś swą moc na obszarze sektora Południa, chłopcze. Zgodnie ze starożytnym 
zwyczajem, twoje słowa należą do niego – machnął czarnym kciukiem w kierunku Sagorna. – Jego 
również, oczywiście.
    – Po raz pierwszy użyłem swojego słowa na północy – odparł ostrożnie Rap.
    Ishist skinął głową.
    – Tak jest. A potem w sektorze Zachodu. To bardzo dziwne, że żadne z nich nie 
podporządkowało cię sobie za pomocą zaklęcia lojalności. Jeśli to uczynili, nie potrafię go znaleźć. 
Jesteś jednak bardzo niezwykłym przypadkiem, chłopcze. Żadne z nich nie mogło cię przewidzieć, 
zgadza się?
    – Nie sądzę, by Zinixo próbował, ale Jasna Woda powiedziała, że nie mogła, panie.
    – Ishiście – poprawił go cicho Ishist, ukazując w uśmiechu swe niezliczone zęby.
    – Ishiście.
    – Tak lepiej! Jesteś adeptem, a my, czarodzieje, musimy trzymać się razem! Niemniej jeśli 
Jasna Woda próbowała bez powodzenia i mnie z pewnością się nie uda. Jesteś pierwszą spotkaną 
przeze mnie osobą, której nie potrafię przewidzieć. Odbieram tylko coś w rodzaju białej plamy. To 
mnie boli! Czy wyjaśniła ci tę sprawę?
    – Nie.
    – Żałuję, że nie mam do dyspozycji wieszczącej sadzawki... – Gnom westchnął i odchylił się 
do tyłu, by popatrzeć na ruinę tego, co ongiś było wspaniałym dachem. Przez chwilę w sali nie 
poruszało się nic oprócz tumanów kurzu miotanych nad podłogą przez wirujący wiatr. W oddali 
zahuczał smok.
    Ishist wyprostował się, jak gdyby podjął wreszcie decyzję.
    – Usiądź, proszę.
    Jedno z zaginionych krzeseł pojawiło się ponownie w magiczny sposób za plecami Rapa. 
Usiadł na nim posłusznie, zdając sobie sprawę, że Sagorn i Gathmor muszą stać. Zastanowił się, 
dlaczego stary gnom tak go faworyzuje.
    – Jestem pod wpływem zaklęcia, Rap – oznajmił Ishist. – Rozumiesz to? Jestem czcicielem. 
Większość czarodziejów prędzej czy później daje się pochwycić regionalnym opiekunom. To 
dlatego tak wielu z nich podejmuje próbę zdobycia tego stanowiska. Gdy tylko czarownik 
wykrywa w swym sektorze działanie magii, próbuje ją wytropić i uwięzić za pomocą zaklęcia 
lojalności. Może nie zrobić w tej sprawie nic więcej... to zależy od tego, ile słów i czcicieli już ma 
i jakie są jego potrzeby. Pełnię funkcję strażnika smoków w imieniu czarownika Lith’riana i ta 
praca czyni mnie bardzo szczęśliwym. Być może rzucił na mnie zaklęcie, dzięki któremu sprawia 
mi ona przyjemność. Nie wiem tego. Sądzę jednak, że jest to zajęcie warte zachodu, a do tego 
kwatery są idealne dla gnomów.
    Uśmiechnął się szyderczo.
    Rap odwzajemnił jego uśmiech. Pomyślał o starożytnych herosach, którzy wznieśli tę 
gigantyczną redutę, a także o tym, jak przerażeni byliby, gdyby ujrzeli ją teraz.
    Spoczęło na mnie spojrzenie bezdennych czarnych oczu. – Znalazłem też szczęście w 
małżeństwie.
    Czy ono także było wynikiem zaklęcia?
    – Dostrzegam to, Ishiście – Rap przemawiał tak rzeczowo, jak tylko potrafił. – Do tego 
Athal’rian również sprawia wrażenie bardzo szczęśliwej. Jestem pewien, że kochacie się 
nawzajem i jesteście dumni ze swej rodziny. Osobiście nie chciałbym mieć podobnych dzieci i nie 
czułbym się szczęśliwy mieszkając tutaj, ale moje gusta są inne. Nie lepsze, po prostu inne... To 
wszystko, na co mnie stać – dodał z niepokojem. Kim był, by wydawać sądy w podobnych 
sprawach?
    Gnom zachichotał. Musnął spojrzeniem Sagorna i Gathmora.
    – To o wiele więcej niż potrafi większość. Tak, jest szczęśliwa. Czasami tęskni za rodziną. Jej 
ojciec nie pokazywał się tu przez pięć lat albo więcej, ale kilka miesięcy temu się zjawił. Śpieszyło 
mu się. Został tylko jeden wieczór. Potrzebował ogniowego pisklęcia. Nie mój interes po co. On 
jest szefem. Od wielu lat to jedyny przypadek, by któreś z nich opuściło Smoczą Ziemię. To Lilię 
spotkałeś.
    A więc wbrew temu, co Jasna Woda powiedziała Zinixowi, musiała byś w zmowie z 
Lith’rianem.
    – Jak dokładnie ogniowe pisklę wpływa na magię?
    Ishist uśmiechnął się złośliwie.
    – Wszelkie rodzaje magii stają się nieprzewidywalne w pobliżu wszystkich smoków, młodych 
czy starych. Jesteś tylko adeptem, a więc Pierwiosnka powinna cię wczoraj spalić na popiół, a 
mimo to omal nie przyprawiłeś jej o pomieszanie zmysłów. Biedaczka bełkotała bez sensu, gdy tu 
dotarła! Z drugiej strony, nadprzyrodzone ogrodzenie przegradzające Szyję wznosi się tam od 
tysięcy lat i pracowali nad nim wszyscy najwięksi czarodzieje w historii, a wygląda na to, że smoki 
po prostu je zjadają. Czasami zrzucają więzy zaklęć i latają nad wodą. Nie wiem, po co Jasna Woda 
potrzebowała ogniowego pisklęcia ani dlaczego Lith’rian zgodził się je pożyczyć, ale spodziewam 
się, że mieli swoje powody...
    Jego przypominające guziki oczy zalśniły.
    Jasna Woda żyła już od stuleci i z pewnością znała wszystkie sztuczki, jakie można było znać. 
Zinixo był oczywiście nowicjuszem w zawodzie czarownika i... Rap zauważył, że gnom zaczyna 
uśmiechać się głupowato na znak aprobaty dla jego rozumowania. Obaj byli na tym samym tropie.
    – Dlaczego nie możesz mnie przewidzieć?
    – Tego również nie wiem.
    Po raz pierwszy gnom sprawiał wrażenie, że się waha. Odwrócił się i spojrzał na jotnarów. 
Obaj bez słowa obrócili się do tyłu i oddalili. Gdy doszli do najbliższego okna, przystanęli i zaczęli 
spoglądać na rozciągającą się za nim nieziemską scenerię. Mędrzec i marynarz gawędzili ze sobą 
miło, stojąc tuż obok siebie, podczas gdy wiatr mierzwił ich włosy i szarpał za togi. Smutne oczy 
Ishista spoczęły z powrotem na Rapie.
    – Opowiedz mi o tym Bogu, którzy ukazali się Inosolan.
    Rap zmarszczył brwi. Niemal o tym zapomniał. Pamiętał, jak siedział na podłodze z Inos, 
otoczony starą bandą i wszystkimi psami, trzymał ją za rękę i słuchał śpiewu Jalona. Spoglądając 
wstecz rozumiał, że był to ostatni wieczór jego dzieciństwa.
    Ta chwila jednak nadeszła później, po tym, jak zdała mu relację ze spotkania z Bogiem.
    – Wiem tylko to, co mi powtórzyła. Nie powiedzieli, którym są Bogiem. Kazali jej mocniej się 
przykładać. To chyba wszystko.
    Gnom potrząsnął głową.
    – Jest jeszcze coś więcej. Postaraj się bardziej! Wydawało się, że jego oczy stały się jeszcze 
większe, czarniejsze, głębsze i bardziej błyszczące.
    – Powiedzieli, że król da jej jeszcze wiele strojów. Podekscytowało ją to, ale też zaniepokoiło, 
ponieważ...
    – Powiedzieli coś jeszcze.
    Rap odchylił się do tyłu na krześle i podniósł wzrok ku wypaczonym krokwiom i 
ozdobionemu prostokątnym deseniem sklepieniu.
    – Że musi... zaufać... pamiętać... pamiętać o miłości! Zaufać miłości!
    Poderwał się, jakby był pogrążony w drzemce i właśnie usłyszał głośny hałas.
    – Co przed chwilą powiedziałem?
    – Nic szczególnego – Ishist zademonstrował swe szczupacze zęby. – Ale nie zapomnij 
wspomnieć o Bogu mojemu panu, kiedy się z nim zobaczysz. Rzecz jasna, może już o Nich 
wiedzieć.
    – Skąd?
    Gnom usiadł prosto i podrapał się energicznie.
    – Nawet czarownicy zachowują wielką ostrożność, gdy w grę wchodzą Bogowie, mój 
przyjacielu Rapie. Rzadko okazują Oni podobnie wyraźne zainteresowanie ludzkimi sprawami, 
jeśli jednak to czynią, czary nie znaczną nic! Moc Bogów jest nieograniczona. Może właśnie 
dlatego... ale to tylko domysły. Muszę cię wysłać do mojego pana, rozumiesz? Nie mam w tej 
sprawie wyboru.
    – Rozumiem to.
    Oothiana mówiła mniej więcej to samo.
    Ishist przesunął się do przodu na siedzeniu, przez co jego nogi zwisły w dół nad krawędzią 
krzesła.
    – Mogę jednak swobodnie zdecydować, w jaki sposób to uczynię. Jestem jego agentem, a nie 
tylko tresowanym psem. Gdybym miał magiczny portal albo chociaż dywan, mógłbym cię 
natychmiast przetransportować do Piasty bądź do jego domu w Valdorianie. On spędza więcej 
czasu w Ilrane niż w Błękitnym Pałacu. Ale w pobliżu smoków podobny czarodziejski sprzęt 
często bywa niebezpieczny. Mogłoby zniszczyć resztę reduty, próbując się do niego dobrać. 
Dlatego nie mamy tu nic takiego.
    Zamrugał z powagą powiekami.
    – W takim razie jak...
    Ale to nie był interes Rapa. Najwyraźniej jednak był.
    – Jak składa nam wizyty? Po prostu używa czarów. Magiczne urządzenie takie, jak ta wnęka 
Inissa... podobne rzeczy się przydają, ale nigdy nie mogą być silniejsze od czarodzieja, który je 
zrobił. Często bywają szybsze i łatwiejsze w użyciu. Inną z ich zalet jest fakt, że z reguły nie 
wywołują tak wielu fal. Czysta, brutalna siła jest równie subtelna, jak burza z piorunami. Przyciąga 
uwagę, a wszyscy czarodzieje to ostrożni, skryci ludzie. Gdy Lith’rian pojawił się tu dwukrotnie w 
ciągu dwóch dni, wstrząsnął aurą w okrutny sposób. Potrzebowałem kilku tygodni, żeby uspokoić 
inwentarz.
    Rap dostrzegł pewien promyk nadziei. Być może nie miał zostać natychmiast obrócony w 
niewolnika.
    Ishist popatrzył na niego z cichą wesołością.
    – A on jest o wiele lepszy ode mnie. Stosując magię, potrafiłbym cię przenieść przynajmniej 
część drogi do Piasty, ale mógłbym wywołać panikę wśród smoków, a gdyby przedostały się przez 
ogrodzenie, groziłoby to poważną katastrofą. Dlatego będziesz musiał wyruszyć na piechotę. Obaj 
twoi przyjaciele będą ci oczywiście towarzyszyć.
    Spojrzał na dwóch stojących przy oknie jotnarów, skupionych na podziwianiu posępnego, 
obcego krajobrazu. Przyszłość Rapa była zasłonięta przed czarodziejem, Ishist nie powiedział 
jednak, że to samo dotyczy ich przyszłości. Rap postanowił go o to nie pytać.
    – Muszę teraz podjąć decyzję, w jaki sposób cię wysłać – mówił cicho gnom. – Mógłbym użyć 
przymusu, podobnego do tego, który sprowadził was tutaj. Byłby oczywiście mniej naglący, ale 
potrafiłbym wydać ci nieodparty rozkaz udania się do Lith’riana. – Zademonstrował makabryczny 
uśmiech. – Albo mógłbym sam nałożyć na ciebie zaklęcie lojalności. Nie byłoby tak silne, jak 
rzucone przez niego, ale wystarczyłoby. Mogę sprawić, byś chciał udać się do Lith’riana, aby mu 
służyć.
    Serca Rapa dotknęły zimne palce grozy. Faun potrząsnął energicznie głową.
    – Czułbyś się szczęśliwszy – mówił drwiącym tonem gnom. – Robiłbyś to, czego byś pragnął.
    Tak samo, jak śliczna ongiś Athal’rian, oszalała z miłości do gnoma? Podobna moc była 
czymś ohydnym. Deprawowała tego, kto z niej korzystał, w takim samym stopniu, jak ofiarę. 
Wczoraj Rap został adeptem i już po kilku minutach złapał się na tym, że używa panowania w 
stosunku do Andora.
    – Wo... wolałbym po prostu wykonać rozkaz, panie.
    Wiedział, że czarodziej zna jego myśli. Wydawało się jednak, że niski człowieczek nie czuł się 
urażony. Spojrzał na Rapa, przekrzywiając głowę. – Chcesz pomóc Inosolan, zgadza się? To jest 
twoim celem: osadzić ją na tronie?
    – Żeby jej służyć jako wierny poddany. To wszystko.
    Dalekowidzenie powiedziało Rapowi, że zaczerwienił się jak dziecko.
    Ishist zachichotał delikatnie. – Hmm? Wszystko? Wiesz, że nie zdołasz dokonać tego sam. 
Faunowie lubią chadzać własnymi drogami, ale nawet adept nie odnajdzie we wszystkich 
oceanach zagubionej makreli, Rap.
    Zark... ale nie wiedział nawet, czy Inos nadal tam przebywa. Mogła posłuchać jego ostrzeżenia 
i uciec. Albo nie. Mógł ją też porwać jeden z czterech opiekunów albo ponownie uwięzić 
czarodziejka. Nawiedziła go przerażająca wizja całej Pandemii rozciągającej się przed nim bez 
końca i życia spędzonego na wędrówce z miejsca na miejsce w poszukiwaniu Inos.
    Jeśli tak na to spojrzeć, jego marzenie wydawało się nierealne.
    – Też tak sądzę.
    – Nie możesz walczyć z Czterema! Nikt i nic nie może z nimi walczyć. Pomijając Bogów.
    – Nie mogę – odparł Rap. Był głupcem.
    – Dlatego radziłbym ci udać się do Lith’riana i poprosić go o pomoc.
    Na chwilę faun zapomniał języka w gębie. Prosić o pomoc czarownika? Zdrowy rozsądek 
dostawał histerii na tę myśl. Rap poczuł też jednak dziwny dreszcz podniecenia. Czy przyczyną 
tego była jakaś jego niezwykła, nadprzyrodzona umiejętność, czy też czarodziej płatał mu figle? A 
może to tylko wyobraźnia?
    – Czy pomógłby mi? – zapytał zbity z tropu Rap.
    Ishist wzruszył ramionami.
    – Naprawdę nie wiem. Oczywiście byłoby to dla ciebie niebezpieczne. Magiczne osoby z 
reguły trzymają się z dala od czarowników, a ty jesteś adeptem. Może po prostu dać twoje słowa 
komuś innemu i zabić cię natychmiast. Nie wiem, jaką rolę gra Krasnegar w jego aktualnych 
politycznych planach, ale elfowie... To dziwna rasa. Cenią styl wyżej niż treść. Podziwiają pewne 
cechy: piękno, dowcip, wdzięk, elegancję. Lith’riana mogłaby ubawić twoja bezczelność. To do 
niego podobne. Potrafił być szczodry poza granice rozsądku, lecz gdy ktoś wejdzie mu w drogę, 
staje się bezlitosny.
    Na rozmowę padł cień Athal’rian. Ishist zmarszczył brwi, po czym mówił dalej:
    – Niemniej lubi dobre żarty. Podziwia też odwagę. Powiedziałbym, że, patrząc realistycznie, 
jest dla ciebie jedyną nadzieją.
    – Cóż, masz mnie do niego wysłać. Wtedy go poproszę.
    Stary gnom potrząsnął lekko głową.
    – Gdybym cię wysłał, nie udałoby ci się z nim zobaczyć. Nie osobiście. Wrzucono by cię do 
schowka niczym rentę dzierżawną, aż do chwili, gdy będziesz potrzebny.
    – Ale... – Rap wytrzeszczył z niedowierzaniem oczy. – Och, chcesz powiedzieć, że mam po 
prostu obiecać, iż pójdę poprosić opiekuna o pomoc? Zaufałbyś mi?
    – Tak jest. Żadnych zaklęć. Żadnych czarów.
    Czy Rap mógł zaufać sam sobie, że wykona podobny rozkaz?
    – Przysięga złożona pod przymusem nie jest wiele warta – powiedział ostrożnie. – Czy mam 
jakiś wybór?
    – W tym cała rzecz, chłopcze. Pozwalam ci wybrać.
    Nie pozostanie mu żadna alternatywa, jeśli złoży obietnicę, prawda? Chyba żeby ją złamał, 
oczywiście. „Gdy ktoś wejdzie mu w drogę, staje się bezlitosny.”
    – Sam zbliżasz się niebezpiecznie do raf, prawda... Ishiście?
    Gnom czekał, uśmiechając się pod swą przyprawiającą o mdłości brodą. Nie mówił jednak 
całej prawdy albo poddawał Rapa jakiejś próbie. Bądź też chciał, by faun tak pomyślał. Czy 
wreszcie po prostu kłamał i zamierzał i tak rzucić na niego zaklęcie.
    Rap jednak zdecydowanie wolał być panem samego siebie niż marionetką. A przynajmniej 
sądzić, że nim jest. Jego niesamowity wewnętrzny impuls ponownie wyraził aprobatę.
    – W takim razie obiecuję, że odszukam twego pana i poproszę go, by pomógł Inos, jeśli 
powiesz mi, jak to zrobić i dasz słowo, że nie będziesz... grzebał w moim umyśle.
    Ishist zachichotał.
    – Typowy faun! Zawsze jesteście przekonani, że najlepiej robić wszystko po swojemu.
    Ześliznął się nagle z krzesła.
    Rap podniósł się ze swego i uścisnął wyciągniętą do niego maleńką dłoń. Musiał się w tym 
celu lekko pochylić.
    – Obiecuję – powtórzył.
    – I ja też.
    Wydawało się, że skrywająca małego gnoma zasłona uniosła się na chwilę, ukazując niskiego, 
brzydkiego, brudnego staruszka, który władał potężną nadprzyrodzoną mocą, lecz był jedynie 
człowiekiem starającym się jak najlepiej wykonywać ciężką pracę, żyjącym zgodnie z obyczajami 
swego ludu, dbającym o swe dzieci i głęboko zakochanym w żonie. Nie był winny temu, że jego 
rasa żywiła się padliną. Nagle niezwykła chwila minęła i Ishist znowu stał się czarodziejem, choć 
jego głowa sięgała tylko odrobinę wyżej niż łokieć Rapa.
    Przyjrzał się swej dłoni, którą faun przed chwilą wypuścił.
    – To już dwoje – zauważył cicho. – Ty i Athal’rian.
    – Dwoje?
    – Tych, którzy zechcieli mnie dotknąć – podniósł wzrok z tajemniczym blaskiem w czarnych, 
przypominających guziki oczach – Niewielu dziennych ludzi zgodzi się uścisnąć dłoń gnoma, Rap. 
Jeszcze mniej jest takich, którzy by uważali, że obietnica złożona gnomowi ma jakąkolwiek 
wartość. Ale ty... sądzę, że jesteś człowiekiem ceniącym swe słowo.

Łuna chwały:

    Na mury zamku łuna chwały pada,
    Na śnieżne szczyty sławne w baśni...
    O, słuchaj miła! Z kraju elfów tchnienie
    Zaklętych rogów tak się żali!
Tennyson – Królewna
Przełożył Zbigniew Kubiak



Rozdział VIII

ZNÓW NA MORZE

1

    – W jajach na boczku jest coś bardzo estetycznego – stwierdziła Kade. – Może rzecz w 
połączeniu kształtów i kolorów? Albo w tym, że kojarzą mi się z dzieciństwem? Albo z zimowymi 
porankami w Kinvale?
    Otarła wargi serwetką i westchnęła jak ktoś, kto nie jest w stanie zjeść nic więcej.
    Była w ekstazie. Spała w łóżku z prawdziwą, lnianą pościelą. Podano jej ciepłą wodę do mycia 
i obiecano później gorącą kąpiel. Dziewczyna, która zapewne była jedną z niezliczonych wnuczek 
bądź prawnuczek Elkaratha, umyła jej włosy, a potem ufryzowała je całkiem zręcznie. Stateczna 
Nimosha, jedna z córek bądź wnuczek szejka, przyniosła suknię, która niemal pasowała na Kade i 
była niemal modna. Zapytała, czy wystarczy ona księżnej, dopóki sama nie będzie mogła polecić 
kupcom, by przynieśli coś lepszego. Oczywiście można będzie to załatwić zaraz po śniadaniu. 
Następnie Kade zjadła jaja na boczku, nie posługując się przy tym palcami, lecz srebrnymi 
sztućcami.
    Obie panie spożyły bez pośpiechu śniadanie w osobistej jadalni szejka. Godzina była na tyle 
późna, że wszyscy pozostali przebywali gdzie indziej, gorączkowo zajęci pracą.
    Podobnie jak wszystkie inne pomieszczenia, które dotąd widziały, jadalnia była maleńka. 
Stało w niej tylko sześć krzeseł, stłoczonych wokół stołu. Resztę pokoiku zajmował groteskowo 
niezdarny kredens. Meble były stare i raczej brzydkie. Jako że stanowiły własność kupca, choćby 
nawet bogatego, brakowało im książęcego przepychu Kinvale. Były to jednak imperialne meble. 
Jaja na boczku były imperialną potrawą, a przydługa suknia Kade imperialnym strojem. Okiennica 
była zamknięta, lecz głosy dobiegające z ulicy były imperialnymi głosami. Miała też wezwać 
imperialne krawcowe.
    Kade bujała w powietrzu na różowych obłokach.
    Inos miała zaczerwienione oczy. Ramiona zwisały jej bezwładnie z powodu braku snu. 
Chmary nierealnych pomysłów ucieczki przemykały przez jej głowę niczym stado spłoszonych 
mew. Dziewczyna nie potrafiła jednak złapać żadnego w dłoń. Zdając sobie sprawę, że nie stanowi 
dobrego towarzystwa, odłożyła na chwilę na bok swe plany, by znaleźć jakiś taktowny sposób na 
uporanie się z problemem jaj na boczku, albowiem prawdziwy powód, dla którego Kade lubiła tę 
potrawę, nie miał nic wspólnego z estetyką. Po prostu uwielbiała wszystko, co pływało w tłuszczu.
    W tej właśnie chwili w drzwi, po pierwsze, energicznie zapukano, a po drugie, otworzono je. 
Ukazał się w nich młody mężczyzna, pochylony już w niskim ukłonie. Wyprostował się, poprawił 
sobie bardzo nieznacznym ruchem śnieżnobiałe, koronkowe mankiety i uśmiechnął się 
olśniewająco.
    – Drogie panie, jestem do waszych usług! Przewodnik i nieustraszony obrońca! Poeta, 
trubadur i pokorny niewolnik!
    Następnie wszedł do pokoju i pokłonił się raz jeszcze.
    Inos zamrugała gwałtownie powiekami i wymieniła z Kade zakłopotane spojrzenia. Ale był to 
Skarash, albo jego bliźniaczy brat.
    Skarash – jeden z wielu wnuków szejka – zaliczał się do grona jego ulubieńców. Był jednak 
poważnym, gburowatym, niespełna dwudziestoletnim młodzieńcem i Inos nigdy dotąd nie 
uważała go za interesującego. Przez wszystkie tygodnie, które upłynęły od chwili opuszczenia 
Arakkaranu, nie uśmiechnął się do niej ani nie wypowiedział w sumie choćby dziesięciu słów. 
Trzeba jednak przyznać, że tak właśnie w Zarku wyobrażano sobie odpowiednie zachowanie w 
stosunku do kobiety.
    Teraz był wystrojony niczym imp. Miał na sobie buty ze srebrnymi sprzączkami, rajtuzy 
koloru morskiej zieleni, bufiaste, jedwabiste bryczesy oraz białą koszulę ozdobioną niezliczonymi 
koronkami – bardzo wysoki, wąski w pasie młody mężczyzna o kręconej, miedzianej czuprynie, 
która opadała mu wdzięcznie na czoło. Bez rzadkiej, ryżej brody wydawał się z jakiegoś powodu 
starszy, a już z pewnością przystojniejszy. Jego zuchwały, odsłaniający mnóstwo zębów uśmiech 
był czysto impijski.
    Podobnie jak sposób, w który uniósł dłoń Inos do ucałowania. Kade miała rację. Dobrze było 
znaleźć się z powrotem w Imperium.
    – Dzień dobry, panie Skarashu.
    – Wspaniały! Na zewnątrz mamy piękną pogodę, a w domu piękne damy. Bogowie są 
szczodrzy.
    Pokłonił się raz jeszcze.
    Skarash nie sprostałby kinvalskim standardom, jeśli chodzi o polor i finezję, z pewnością 
jednak zbliżał się do nich bardziej niż jakikolwiek inny spotkany przez Inos dżinn. Paplał niczym 
imp.
    – Co życzą sobie panie zrobić z tym wspaniałym dniem? Dziadek sądził, że chciałybyście 
odwiedzić dzielnicę handlową. Nie ma tu prawdziwego bazaru. A może wolicie wybrać się na 
wycieczkę? Ullacarn słynie z kwiatów.
    Powieki jego czerwonych jak owoc granatu oczu zamrugały do Inos.
    Obie kobiety wymieniły kolejne zaskoczone spojrzenia.
    – Z radością obejrzałabym sklepy – odezwała się tęsknie Kade. – Pani Nimosha chyba 
wspominała, że na naszej ulicy mieści się salon mody.
    Skarash roześmiał się w głos.
    – To samo powiedziała dziadkowi i poodgryzał jej uszy! Oznajmił, że po stroje muszę was 
zaprowadzić na plac Amblijski, gdzie chodzą bogate panie – wyciągnął mieszek z zamszu i 
zabrzęczał sugestywnie jego zawartością. – Nigdy dotąd nie widziałem, by palił się do wydawania 
pieniędzy. Zagroził mi, że zjem każdy grosz, który przyniosę z powrotem. Będziecie więc musiały 
mi panie pomóc i dopilnować, byśmy wydali je wszystkie.
    Inos poczuła, że jej karku dotykają zimne palce podejrzenia. Co znowu kombinował mag?
    – Jego gościnność przynosi zaszczyt temu domowi. Czy ta hojność nie wiąże się przypadkiem 
z jakimiś warunkami?
    Zuchwały uśmiech nie zniknął z twarzy Skarasha.
    – Wspomniał, że z radością zamieniłby słówko z pani łaskawą osobą, zanim wyjdziemy. Może 
sama zadałaby mu pani to pytanie?
    A więc miano przytwierdzić do nich sznurki niczym do marionetek. Zapewne niemożliwe do 
zerwania. Czy Inos poczułaby się zobowiązana, gdyby dała parol? Obietnica złożona pod 
przymusem mogła nie być równie wiążąca, jak dobrowolna, lecz zapewne szejk przedstawi jej 
alternatywę polegającą na pozostaniu w celi... ta myśl przypomniała jej o Azaku.
    – Czy Pierwszy Zabójca Lwów nadal przebywa w lochach?
    – W jednym lochu. W gruncie rzeczy to tylko komórka poniżej piwnicy, zbyt wilgotna, by 
przechowywać w niej wartościowe rzeczy.
    – Czy mogę go odwiedzić?
    – Oczywiście! Zapewniam panią ponownie, że najdrobniejsze pani życzenie stanie się moim 
życiowym celem.
    Skarash otworzył przed nią drzwi.
    Inos wstała z miejsca. Kade obrzuciła niezdecydowanym spojrzeniem pulchne bułeczki i 
konfitury z brzoskwiń.
    – Nie przepadam zbytnio za lochami. Chyba zaczekam tu na ciebie, moja droga.
    – Czy mam kazać przynieść więcej herbaty?
    – Nie, to nie będzie konieczne – odparła Kade. – Z pewnością skończyłam już z jedzeniem.
    Usadowiła się wygodnie na krześle, starając się wyglądać niewinnie.
    Korytarz na zewnątrz był wąski, kręty i miał nierówną podłogę. Cały gmach wyglądał 
podobnie – labirynt niskich stropów i łuszczących się, pokrytych tynkiem ścian, konglomerat 
niezliczonych budynków, przerobionych, połączonych ze sobą i przebudowanych.
    – W lewo, Inos – powiedział cicho Skarash.
    Zatrzymała się i spojrzała mu w oczy.
    – Wiesz, kim jestem? Skąd się tu wzięłam?
    Uśmiechnął się głupawo i zbliżył do niej, by umożliwić przejście kobiecie dźwigającej 
ładunek upranej bielizny. Nie oddalił się już. Spoglądał na Inos z góry, mrugając powiekami. 
Pachniał różaną wodą.
    – Oczywiście! Jeśli chcesz, mogę nazywać cię Hathark, ale to brzmi niemal równie fatalnie, 
jak Phattas.
    Jego głos utracił dżinnijską szorstkość. Również jego gesty były impijskie. Czy to mogły być 
czary?
    – Jesteś dziwnie niepodobny do gburowatego młodzieńca, którego poznałam na pustyni.
    – Teraz jesteśmy w Imperium. Kiedy wejdziesz między wrony...
    – ...kracz tak, jak ci one każą?
    – Zgadza się.
    Ujął dziewczynę za rękę, ściskając ją mocno.
    – Tędy. Pamiętaj też, że jestem kupcem. Zawsze staram się przypodobać innym, a zwłaszcza 
pięknym paniom. Daję ci to, co pragniesz otrzymać.
    Czy tym, czego pragnęła, był flirt? Skarash zdawał się gnać ku niemu niczym tabun 
ogarniętych paniką wielbłądów. Niemniej przyjemnie będzie znowu się trochę poprzekomarzać.
    – Ta zmiana chyba wyszła ci na dobre. Kim wolisz być, impem czy dżinnem?
    Uśmiechnął się i otoczył ją ramieniem.
    – Z tobą impem.
    Ponownie musieli usunąć się z drogi mijającemu ich tobołowi. Tym razem Skarashowi udało 
się wepchnąć Inos w kąt.
    – Dżinnowie nie mają za często okazji pozaglądać dziewczynie w dekolt – dodał, oblizując 
przy tym wargi.
    Inos postawiła na znak groźby piętę na podbiciu jego stopy. Trzeba przyznać, że jej pożyczona 
suknia była ciasna w biuście, a w okolicy dekoltu napięta. Przypomniała sobie, że jeszcze nie tak 
dawno martwiła się o wyściółkę swych strojów.
    I wtedy – ale dopiero wtedy – pomyślała o skrzatach. Serce podeszło jej do gardła. Nagłe 
drżenie. Mężczyzna, za blisko. Dłonie. Oczy.
    – Coś nie tak? – zapytał Skarash.
    – Nic!
    Suchość w ustach, wilgotna skóra. Usiłowała zapanować nad oddechem. Flirt to nie gwałt! Nie 
może teraz ulec temu uczuciu, gdyż w przeciwnym razie będzie ją ono prześladować aż do końca 
jej dni. Czy potrafi sobie przypomnieć, jak się trzepocze rzęsami?
    – Absolutnie nic. Podejrzewam, że po prostu zawrócił mi w głowie widok zgrabnej, męskiej 
łydki. Tak długo byłam tego pozbawiona.
    Przełknął ślinę. Był w wystarczającym stopniu dżinnem, by potrzebować po podobnej uwadze 
chwili oddechu. Inos pognała naprzód, stanowczo zdecydowana nie myśleć o skrzatach.
    – Mogłabym niemal uwierzyć, że zmiana, która w tobie zaszła, jest skutkiem czarów.
    – Czarów? Nic nie wiem o żadnych czarach – odparł z namaszczeniem Skarash. Wydawało się 
jednak, że jego różowe oczy zmieniły lekko kolor. Mówiły jej: Nikt inny nic nie wie na ten temat i 
jeśli mag uczynił mnie waszym przewodnikiem, to zrobił to po to, by się upewnić, że nikt nie będzie 
paplał o czarach.
    Elkarath wspomniał, że to Skarashowi powierzył zadanie rozłożenia pierwszego magicznego 
dywanu. To on stał na straży pod drzwiami, gdy przybył drugi dywan ze swymi pasażerami. 
Najpewniej był Wybrańcem, dziedzicem, który miał otrzymać słowa mocy z chwilą śmierci 
szejka.
    – Tylko żartowałam – stwierdziła Inos.
    Skinął głową, jakby był usatysfakcjonowany. Ruszyli w dalszą drogę zatłoczonym korytarzem, 
po czym zeszli w dół kolejną krętą klatką schodową, szóstą albo siódmą, którą Inos dotąd widziała. 
Hałasy wypełniające cały dom stawały się coraz głośniejsze.
    – I tak musimy tędy przejść, a dziadek chce zamienić z tobą to słówko.
    Skarash otworzył drzwi i wyprowadził Inos na największą otwartą przestrzeń, jaką dotąd 
spotkała w Ullacarnie.
    Niewątpliwie to była część domu Elkaratha przeznaczona na załatwianie interesów. Ponieważ 
doroczna karawana przybyła nie dalej jak wczoraj, panował tam nieopanowany tumult i chaos. 
Światło wpadało do środka przez trzy otwarte wejścia, każde z nich wystarczająco duże, by 
przepuścić wóz zaprzężony w szóstkę koni. Mimo to powietrze było tak gęste od kurzu, że Inos 
natychmiast zaczęła kichać i oczy zaszły jej łzami. Skarash ponownie szarmancko otoczył 
dziewczynę ramieniem, by przeprowadzić ją między wysokimi, bezładnie ustawionymi stosami 
beczek, bel i skrzyń. Woń goździków, cynamonu i kminku uderzała do głowy, lecz dawało się 
również wyczuć odór wielbłądów i koni. Tragarze, woźnice i klienci kręcili się w różne strony, 
spierając się i przekrzykując rejwach, ładując i rozładowując, przynosząc i zabierając towary.
    Stojący przy drzwiach legioniści stanowili niespodziankę. Na zewnątrz, w gorejącym blasku 
słońca, ruchliwa ulica zatłoczona była ludźmi. Wszyscy oni wyglądali na impów: damy w 
jaskrawych sukniach, z odsłoniętymi twarzami; wielu mężczyzn, a nawet kobiety z gołymi 
głowami, choć osoby z towarzystwa nosiły, rzecz jasna, fantazyjne kapelusze. Nagły przypływ 
nostalgii odebrał Inos dech w piersiach.
    Oczy miała załzawione, a w nosie ją szczypało. Wreszcie dotarła do krótkiej kondygnacji 
schodów prowadzącej na podwyższenie. Tam, na wielkim krześle ustawionym za długim stołem, 
zasiadał Elkarath. Jedną ręką coś pisał, a drugą skubał brodę – oaza spokoju wśród zgiełku, ciszy 
wśród rejwachu. Tutaj, na terenie Imperium, nie był już szejkiem, a jedynie panem Elkarathem, 
kupcem. Niemniej jednak sprawiał imponujące wrażenie w obszernej, szkarłatnej szacie i złotej 
mycce. Obok niego spoczywały stosy opasłych ksiąg. Rachmistrze wpadali przez drzwi i 
wybiegali z powrotem bądź też stali tylko w pobliżu, czekając aż zwróci na nich uwagę. Stąd 
właściciel mógł nadzorować ładunek i rozładunek, sprzedaż i sporządzanie rejestrów.
    Ciesząc się, że nie musi podnosić spódnicy, jako że jej obrąbek znajdował się wysoko nad 
kostkami, Inos wspięła się na wytarte, drewniane stopnie. Rzecz jasna, Skarash z chęcią użyczył jej 
pomocnej dłoni.
    – Możesz być zmuszona chwilkę zaczekać – szepnął jej do ucha. – Ten facet wygląda na 
ważniaka.
    Elkarath podniósł się sztywno, by przywitać gościa. Był to legionista. Biała kita z końskiego 
włosia na jego hełmie oznaczała, że jest setnikiem.
    – Po co tu ci żołnierze? – wyszeptała Inos. Cofnęła się, by nie przeszkadzać kłębiącym się 
pisarzom. – Co armia ma wspólnego z kupcami?
    Widać było przynajmniej tuzin hełmów. Wszystkie miały czarne bądź brązowe kity.
    – To strażnicy – wyjaśnił Skarash, przysuwając się do niej. – Te towary są warte fortunę.
    – Ale kto mógłby je ukraść?
    – Na przykład armia – zachichotał na widok jej zdumionego spojrzenia. – Przyglądaj się 
uważnie dziadkowi. Teraz!
    Skórzany mieszek przeszedł, nie rzucając się w oczy, z rąk kupca w ręce setnika.
    – Łapówka?
    – Oczywiście.
    Nad stołem ponownie wymieniono uścisk dłoni. Setnik zasalutował.
    Inos pozwoliła, by jej uwaga skierowała się na tłum kłębiący się na niższym poziomie.
    – Rude włosy? Większość z tych ludzi to przecież dżinnowie.
    – Przynajmniej połowa to nasi krewni.
    – W takim razie dlaczego ubierają się jak impowie?
    Skarash odsłonił zęby w gniewnym grymasie.
    – Uwierz mi, wystarczy, że ma się rude włosy. Ubieranie się na barbarzyńską modłę byłoby 
szukaniem guza.
    – Czyżby Ullacarn stanowił część Imperium? Myślałam, że to niezależne państwo-miasto.
    – Tylko na papierze. Imperialny protektorat, związany traktatem sojuszniczym. Niemniej są tu 
legioniści. Całe mnóstwo legionistów.
    Och! Tak po prostu? W Krasnegarze również stacjonowali teraz imperialni żołnierze. Tak 
przynajmniej brzmiały ostatnie wieści, które dotarły do Inos.
    – Zauważono cię – oznajmił Skarash.
    Elkarath wrócił na miejsce. Skinął do niej dłonią. Inos ruszyła przez pomost, przechodząc 
między kręcącymi się tam, uskakującymi jej z drogi pachołkami. Setnik nadal stał przy stole, lecz 
gdy się zbliżyła, zdjął hełm, by zademonstrować, że jego wizyta ma teraz charakter towarzyski. 
Przyglądał się jej z bezwstydnym uznaniem. Nie oglądała impów wystarczająco długo, aby rzuciła 
jej się w oczy smagła, krostowata cera, brak talii i wąskie ramiona. Niski według dżinnijskich 
standardów... ale całkiem przystojny w swym lśniącym brązie. Więcej mięśni niż tłuszczu, ciemne 
kręcone włosy. Nienajgorszy.
    – Pani Hathark! – zagrzmiał Elkarath. Głos i zachowanie szejka również uległy dramatycznej 
zmianie, choć nie w tak wielkim stopniu, jak w przypadku jego wnuka. – Czy dobrze pani spała?
    Czyżby wykrył jej bezsenność? Inos przybrała jeden z głupkowatych, używanych w 
towarzystwie, uśmiechów Kade.
    – Jak nigdy w życiu! Dziękuję panu! Czułam się zmęczona po podróży.
    Zastanowiła się czy ukłon byłby na miejscu. Zdecydowała się na delikatne, kompromisowe 
dygnięcie. Setnik nie przestawał rozbierać jej wzrokiem. Inos wolałaby, żeby jej suknia była 
odrobinę bardziej zarkańska lub chociaż nie tak obcisła w różnych miejscach.
    Elkarath odpowiedział na jej dygnięcie skinieniem głowy, nie wstając z miejsca.
    – Skarash dopilnuje, by zaspokojono wszystkie pani potrzeby. Czy mogę pani przedstawić 
setnika Imopopiego?
    Dygnęła ponownie. Imp zasalutował.
    – Czy to pani pierwsza wizyta w pięknym Ullacarnie?
    Inos poczuła dziwne ukłucie niezdecydowania. Nie była pewna, co powinna odpowiedzieć. 
Raczej wątpliwe, by Elkarath wyjaśnił setnikowi, że była uciekinierką z królestwa położonego na 
drugim końcu świata. Z drugiej strony, jego kłamstwa to jego zmartwienie, a ona potrzebowała 
informacji jak ryba wody.
    – Tak jest. W gruncie rzeczy jestem nowym przybyszem w tej części świata.
    To powinno skierować konwersację ku tematowi Krasnegaru, lecz Elkarath przystąpił do akcji 
zapobiegawczej.
    – Pani Hathark i jej towarzysze nie zostaną tu długo. Są w Ullacarnie jedynie przejazdem, w 
drodze do Piasty.
    Naprawdę? Dlaczego Rasha miałaby... czyżby Inos już sprzedano? Czy miano ją przekazać w 
Piaście Olybinowi? Jaki sens próbować ucieczki, jeśli i tak miała jechać do Piasty? A może to było 
oszustwo?
    Zanim zdążyła zadać jakieś pytanie, setnik Imopopi roześmiał się ochryple. Inos poczuła, że 
po skórze przebiegły jej ciarki, jak gdyby na znak, że coś nie jest w porządku. Nie miała jednak 
czasu zanalizować tego wrażenia, gdyż imp zaczął mówić do niej.
    – Nie odważę się wychwalać Ullacarnu, skoro zna pani miasto Bogów. Lepiej jednak nie 
ociągać się zbytnio. Pora jest późna. Wkrótce przełęcze mogą się zamknąć.
    – Przełęcze?
    Inos zaczęła poszukiwać gorączkowo w swym umyśle stosownych szczegółów z zakresu 
geografii, które na chwilę umknęły z jej pamięci.
    – W górach Qoble, rzecz jasna. – Dlaczego jego głos ją niepokoił? – Ale nie pochodzi pani z 
Piasty?
    On sam oczywiście wywodził się ze stolicy bądź z jej bliskiego sąsiedztwa. Być może to tylko 
jego akcent zaalarmował Inos. Niemniej słyszała podobne tony w Kinvale wystarczająco często.
    – Zupełnie skądinąd.
    – A więc odbyła pani daleką podróż?
    Żołnierz zmarszczył lekko brwi, co wskazywało, że w oględzinach, jakim poddawał jej ciało, 
pojawiły się nuty bardziej intelektualnego zainteresowania. Zastanawiał się kim była, jako że nie 
pasowała dokładnie do żadnej ze standardowych ras. Złote włosy oznaczały elfów bądź jotnarów w 
jej drzewie genealogicznym, ale co więcej? Jej tożsamość mogło określić miejsce urodzenia.
    – Och, bardzo daleką! – odparła Inos. – Tak daleką, że – choć mówię to z żalem – tam, skąd 
pochodzę, nigdy nie słyszeliśmy o Ullacarnie.
    Szlachetnie urodzony dandys mógłby przeciągać słowną szermierkę, lecz żołnierz przeszedł 
prosto do rzeczy.
    – A co to za miejsce?
    Po raz drugi jego ton podrażnił jakiś nerw. Inos uznała, że nie jest to głos pospolitego żołdaka. 
Setnik mówił jak wywodzący się z wyższych klas mieszkaniec Piasty. Ale przecież synów 
bogatych rodzin nie wrzucano do wspólnego worka z trzodą szaraczków, by sami zasłużyli sobie 
na awans.
    – Jestem pewna, że nigdy pan o nim nie słyszał – ciągnęła Inos ze swym najlepszym 
afektowanym uśmiechem, słodkim jak dwie kostki cukru. – Odległe królestwo o nazwie Krasnegar? 
Leży...
    Setnik Imopopi przestał się uśmiechać. Kolory buchnęły mu na twarz, nadając jej twardy, 
groźny wygląd. Postąpił kilka kroków naprzód, ostentacyjnie nakładając z powrotem hełm.
    – Wszelkie plotki, jakie słyszałaś, panienko, są szerzonymi w złej intencji kłamstwami. Kiedy 
zatrzymujemy osoby rozpowszechniające podobne oszczerstwa, załatwiamy się z nimi w należyty 
sposób.
    Mimo woli Inos cofnęła się o krok. Setnik podążył za nią. Jego ciemne oczy błyszczały.
    – Mężczyźni są biczowani za działalność przeciwko dobru publicznemu. Kobiety zakuwa się 
w dyby kumoszek. Czyż to nie jest sprawiedliwe?
    Straciła równowagę. Dała się zaskoczyć. Upłynęło zbyt mało czasu od spotkania ze skrzatami, 
a ten mężczyzna był potencjalnie równie niebezpieczny, aczkolwiek w inny sposób. Gdyby 
zechciał, mógłby ją przywiązać do swego konia i zawlec do więzienia. Skarash ostrzegał ją. 
Najwyraźniej imperialny legionista pełniący służbę na ulicach nie był tym samym, co trybun czy 
prokonsul popijający herbatę w kinvalskim salonie. Nagle raz jeszcze pomyślała o skrzatach. 
Ponownie zaczęła drżeć. Nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby powiedzieć. Zresztą w 
ustach zbyt jej zaschło, by zdołała cokolwiek wykrztusić.
    – W przypadku recydywy wyrywamy im język.
    Inos spróbowała powiedzieć: „Ależ, setniku”, ale wydała z siebie jedynie charkot. Cofnęła się 
o następny krok.
    Załamanie się jej prób prowadzenia konwersacji ubawiło Elkaratha, wreszcie jednak szejk 
przyszedł jej z pomocą.
    – Setniku, sądzę, że zaszło nieporozumienie. Jestem pewien, że pani Hathark nie zamierzała 
działać na szkodę dobra publicznego. Nie chciała obrazić imperatora ani jego armii. Przypuszczam, 
że mógł ją pan niedokładnie zrozumieć. Wywodzi się z małego wyspiarskiego państwa zwanego 
Har Nogar, które leży nie opodal Uthle.
    Setnik Imopopi nie spuszczał z Inos swych lśniących oczu.
    – Czy powiedziała pani „Har Nogar”?
    Inos skinęła energicznie głową. Dłoń Elkaratha powędrowała do szeregu skórzanych 
mieszków i zamknęła się na jednym z nich, powodując słaby brzęk, który natychmiast przyciągnął 
uwagę setnika.
    – Pani Hathark i jej ciotka zapewne zechcą dziś pozwiedzać trochę miasto – zauważył 
niewinnie mag. – Może złożą wizytę na targu. Ponieważ jest tu obca, zastanawiam się, czy nie 
byłaby wskazana eskorta?
    Mieszek zbliżył się do legionisty o szerokość dłoni.
    Gniew impa mijał równie niechętnie jak letni zachód słońca.
    – Nie tolerujemy kłopotów na ulicach Ullacarnu, mogę jednak zrozumieć, że wysoko 
urodzone damy czują się lepiej, gdy mają osobistą ochronę. Z chęcią przydzielę im kilku ludzi jako 
eskortę.
    Mieszek pokonał resztę drogi. Brzęknął ponownie, gdy przejęła go mocna, wojskowa dłoń. 
Imopopi zwrócił się z powrotem ku Inos.
    – Życzę pani miłego pobytu. Radzę nie wierzyć we wszystko, co pani słyszy. A już z 
pewnością tego nie powtarzać.
    Obrzucił ją pożegnalnym, ostrzegawczym spojrzeniem, zasalutował, obrócił się i 
odmaszerował, tupiąc ciężko, całkiem jakby patrolował linie oblegających.
    Rozdygotana Inos została na miejscu. Żałowała, że nie ma krzesła. Przerażona własną 
bojaźliwością – a także myślą, iż spotkanie ze skrzatami mogło na zawsze pozbawić ją odwagi – 
oparła się obiema dłońmi o stół.
    – Co zrobiłam, by to sprowokować? – pisnęła.
    Elkarath wzruszył ramionami.
    – Ullacarn to nora pełna plotek. Najwyraźniej nadziała się pani na jedną z nich.
    – Krasnegar? Imperium poniosło klęskę w Krasnegarze?
    – Wydaje się to prawdopodobne. Czy coś na ten temat słyszałeś, Skarashu?
    Młodzieniec strącił wyimaginowaną nitkę z nieskazitelnego koronkowego mankietu.
    – Niewiele, dziadku. Tyle tylko, że goblinowie napadli na legion wracający z kurtuazyjnej 
wizyty w jakiejś dziurze, o której nikt dotąd nie słyszał. Kurtuazyjna wizyta? To mi się podoba! 
Połowę żołnierzy porąbano na kawałki albo i gorzej. Mówią, że jeńcy zaznali tradycyjnej gobliniej 
gościnności. Nie wiem nic więcej.
    Jego dziadek skinął głową i spojrzał mniej więcej w kierunku Inos.
    – Radzę unikać tego tematu podczas rozmowy z żołnierzami.
    Sięgnął ręką po potężną księgę, prastarą i wystrzępioną.
    – Oczywiście. Ale to nie był pełen legion.
    – Prawie połowa. Plotki zawsze są przesadzone. Z pewnością to wystarczająco dotkliwe. A 
klęska z rąk goblinów... – Otworzył księgę, lecz Inos wydało się, że szejk chichocze w milczeniu. – 
Nic dziwnego, że te zakute w brąz zbiry nie lubią o tym rozmawiać.
    Zakręciło się jej w głowie. Cztery kohorty zmasakrowane przez goblinów? Leśny lud zawsze 
był zdradziecki, lecz nigdy wojowniczy. Czarownik wschodu otrzymał druzgocący cios. Co to 
oznaczało dla niej? Czy będzie szukał zemsty na goblinach? Czy legionistów przepędził z 
Krasnegaru Kalkor ze swymi jotnarami, czy też wycofali się dobrowolnie?
    Była jeszcze inna sprawa...
    – Czy naprawdę mam jechać do Piasty?
    Stary skinął głową, zanurzając gęsie pióro w srebrnym kałamarzu.
    – Tak zarządziła Jej Sułtańska Mość.
    – Tak! A więc sprzedano mnie? Dobiła targu z Olybinem i teraz zostało jedynie dostarczyć 
towar?
    – Bynajmniej. Nadal jest pani gościem Jej Sułtańskiej Mości. Proszę się nacieszyć pobytem w 
Ullacarnie. Będzie on krótki.
    Jego oczy! Chciała spojrzeć mu w oczy!
    – Nie potrafię sobie wyobrazić, po co w takim razie wysyła mnie do Piasty!
    – Nie pytałem jej. Ale jeśli pani nie potrafi sobie tego wyobrazić, to może innym również 
sprawi to trudność?
    Głos starego szejka stał się ostrzejszy o pół tonu, lecz Elkarath nadal spokojnie przesuwał 
palec w górę strony, jak gdyby podliczał kolumnę.
    – Chce pan powiedzieć, że byłam ukryta na pustyni, a teraz będę ukryta na drodze do Piasty... 
w najbardziej niespodziewanym miejscu? A gdy kontrakt zostanie wreszcie podpisany, to...
    – Niech pani sama wyciąga wnioski. Ja mam mnóstwo roboty.
    – A Azak? Czy wróci do Arakkaranu, pojedzie ze mną, czy też zostawi go pan, żeby zgnił...
    – Pojedzie z panią. – Tłusty palec przebiegający po cyfrach zatrzymał się, lecz stary nie 
podniósł wzroku. – Zarezerwowano już dla was kabiny na Perle Świtu, która odpływa za trzy dni. 
Wybierała się pani do Piasty, zgadza się? Cóż, tam właśnie pani popłynie.
    – Chcę się z nim zobaczyć!
    – Oczywiście. Proszę bardzo. Po prostu jeden „przyjaciel” złoży wizytę drugiemu, jak sądzę? 
Skarash panią zaprowadzi. – Elkarath sięgnął między fałdy swej szkarłatnej szaty, po czym rzucił 
na stół zardzewiały klucz. – Może mu to pani dać.
    – Bez parolu?
    Westchnął z irytacją.
    – Bez. Nie znajdziecie lepszego statku niż Perla Świtu, a już z pewnością takiego, który 
odpływałby wcześniej. Żegnam!
    Zbita z tropu i pełna podejrzeń Inos patrzyła, jak Skarash bierze klucz, po czym pozwoliła, by 
poprowadził ją z powrotem ku schodom. Cała horda rachmistrzów i służebnych potraktowała to 
jako szansę, by pognać naprzód i skonsultować się z kupcem. Inos mogła teraz w spokoju 
zastanowić się nad swym losem. Dlaczego Rasha wysyłała ją do Piasty? Co jeszcze dziwniejsze, 
czemu miał jej towarzyszyć Azak? Wszystko to mogło być podstępem.
    Przydzielą jej też wojskową eskortę, co z pewnością nie ułatwi ucieczki. Czy Elkarath celowo 
zaaranżował tę scenkę z rozgniewanym setnikiem?
    W Imopopim było coś dziwnego. Coś bardzo dziwnego. Sama myśl o nim przyprawiała Inos o 
gęsią skórkę. Musi porozmawiać z Azakiem. Jemu przynajmniej mogła zaufać.

2

    – Elfowie to dziwni ludzie – powiedział Ishist. Jego głos poniósł się echem w ciągnącej się 
przed nimi czarnej pustce.
    Z jakiegoś powodu w tej uwadze zabrzmiała złowieszcza nuta. A może Rap po prostu czuł się 
podenerwowany tym, że maszerował w towarzystwie czarodzieja przez wnętrzności ziemi.
    – Czy są długowieczni? – zapytał pośpiesznie, niezdolny wymyślić nic inteligentniejszego.
    – Bynajmniej. Po prostu nie widać po nich wieku tak, jak po innych ludziach.
    Powróciła przytłaczająca cisza zakłócana jedynie delikatnym dźwiękiem kroków oraz 
szeleszczącym szeptem długich szat.
    Nic oprócz czarów nie mogłoby wydrążyć tunelu tak gładkiego, regularnego i zdumiewająco 
długiego. Gnom nazwał to „Dziurą Thraine’a”, śmiejąc się tajemniczo z jakiejś mało zrozumiałej 
historycznej aluzji. Tunel prowadził w dół – nigdy stromo, a czasami niemal niepostrzeżenie – 
zachowywał jednak stały kierunek, odrobinę na zachód od północnego, całkiem jakby wyznaczyła 
go wracająca do ula pszczoła. Był suchy, pusty i unosiła się w nim woń stęchlizny. Ishist 
wspomniał wcześniej, że niekiedy nie korzystano z niego przez całe dziesięciolecia. Co zrozumiałe, 
było w nim ciemno i cicho.
    – Dziwni ludzie – powtórzył gnom. Ruszył śmiało w mrok z Rapem u boku. Widmowa łuna 
jarząca się tuż za nimi służyła jako źródło światła Gathmorowi i Daradowi, którzy deptali im po 
piętach. Dalej z tyłu zalegała ciemność. Poświata była bladoróżowa, nie miała wykrywalnego 
źródła i nie rzucała cieni.
    Ishist odesłał Sagorna. Najwyraźniej wolał Darada od pozostałych, zapewne dlatego, że ten 
nie zadzierał nosa. Był po prostu brutalnym mordercą i czuł się z tego powodu dumny.
    – Dziwni pod jakim względem? – zapytał wtedy Rap.
    – Pod wszelkimi względami, chłopcze. Powiedzą ci, że każdy elf należy do jakiegoś klanu i 
jest mu winien wierność. Każdy klan posiada drzewo, czy może to drzewo posiada klan. Każdy ma 
też wodza. Brzmi prosto?
    – Nie. Chodzi o niebosiężne drzewa?
    Jego niższy głos poniósł się echem jeszcze mocniejszym niż słowa gnoma. Rap nie potrafił już 
wykryć powierzchni ziemi. Wydawało się, że nad nimi piętrzy się cała góra, która nieubłaganie 
ciśnie w dół.
    – Oczywiście.
    Ishist szedł na bosaka. Pozostali mieli na nogach elfie buty wykonane ze skóry miękkiej jak 
pajęczyna. Ich kroki były niesamowicie ciche.
    – Ale sprawa jest bardziej skomplikowana? – zapytał Rap, wysyłając wzdłuż tunelu dudniący 
dźwięk.
    – U elfów nic nigdy nie bywa proste. Nie pomaga też fakt, że nigdy nie wtajemniczają w nic 
członków innych ras. Klany zawierają sojusze i toczą wojny, o których nie mówią obcym. Wydaje 
się, że te konflikty przychodzą i odchodzą niczym przypływ. Istnieją podklany i nadklany. Klan 
może mieć więcej niż jedno drzewo, a na jednym drzewie może mieć prawa więcej niż jeden klan. 
W jednym klanie może też być więcej wodzów: wódz od sprawiedliwości, wódz od mądrości, 
wódz od wojny, wódz od prawa... Jedni Bogowie wiedzą, w jaki sposób ich wybierają i jakim 
cudem to wszystko funkcjonuje, o ile rzeczywiście funkcjonuje.
    – Milczał przez kilka kroków, po czym dodał: – Historia jednak mówi, że elfowie opierali się 
impom skuteczniej niż ktokolwiek poza krasnoludami, przypuszczam więc, że ten system musi być 
na swój sposób sprawny.
    – A ludojadowie?
    – Och, tak. Zapomniałem o ludojadach. Ciekawe, ilu impów udaje im się zjeść w ciągu 
przeciętnego roku? Lud Morza również ma swoje sprytniutkie sposoby. Tak czy inaczej, tacy są 
elfowie. Jeśli istnieje skomplikowany sposób zrobienia czegokolwiek, zwłaszcza prezentujący się 
atrakcyjnie – elf go znajdzie. Klan to ważna sprawa. Nawet jeśli rodzina elfa mieszka w Imperium 
od pokoleń, nadal uważa się on za członka określonego klanu, związanego z konkretnym drzewem, 
choć większość klanów włada kilkoma drzewami. Może też mieć inne związki i zobowiązania 
wewnątrz klanu.
    Rap zastanawiał się, dlaczego udzielono mu tego wykładu. Przypuszczał jednak, że wkrótce 
się tego dowie. Albo mały gnom wreszcie przejdzie do rzeczy, albo wszystko wyjaśni mu rozwój 
wydarzeń. Zamrugał kilka razy powiekami, zanim zdał sobie sprawę, że pyłek w jego oku jest w 
rzeczywistości światełkiem widocznym w oddali. Dalekowidzenie powiedziało mu, że stok góry 
ponad nim ponownie znalazł się w jego zasięgu i opada stromo w dół.
    – Wychodzi na powierzchnię niedaleko ogrodzenia – oznajmił Ishist, zmieniając temat. – 
Około trzech mil poza nim. Jeszcze o trzy dalej przebiega imperialny trakt wiodący z Puldarnu do 
Noom. Biegnie prosto jak strzała. Impowie nie mają żadnego wyczucia artyzmu. Tak mówią 
elfowie.
    – To musi być bardzo ruchliwy trakt.
    Rap nie miał żadnych doświadczeń z tłumami na imperialną skalę. Myśl o wielkich miastach 
przyprawiała go o nerwowość.
    – Rety, tak! Tym szlakiem odbywa się cały ruch między Smoczym Morzem a Domową Wodą. 
Powinni go przeprowadzić dalej od ogrodzenia. Moje pieszczoszki wyczuwają cały ten metal i 
wyją jak psy. Kiedy przejeżdża doroczna karawana podatkowa, dostają szału. Zabierasz obu swych 
przyjaciół ze sobą?
    – Hmm... niech oni zdecydują.
    – Sądzę, że ty powinieneś.
    – Ale jeden z nich ma słowo mocy i czarownik Lith...
    – To prawda, ale może to samo słowo wyciągnąć z ciebie – stwierdził brutalnie Ishist. – Jeśli 
będzie musiał zrobić komuś krzywdę, podejrzewam, że na jego poczucie artyzmu silniej wpłynie 
dobrze dobrany zestaw sekwencyjny niż przerośnięty faun z goblinimi tatuażami.
    To brzmiało jak groźba. Mimo przyjaznego zachowania, jakie prezentował, gnom był 
niebezpieczny. Bardzo niebezpieczny i kompletnie nieprzewidywalny. Pod jego komicznie 
odrażającym wyglądem ukrywała się nie tylko potężna nadprzyrodzona moc, lecz również 
straszliwie bystry umysł. Sposób jego rozumowania był równie obcy, jak u smoków. Rap nie 
potrafił sobie wyobrazić, co mogły zrobić z człowiekiem długie lata opieki nad tymi potworami. 
Nie wiedział też, jak Ishist myślał przedtem. Któż rozmawiałby z gnomami, by poznać ich 
mentalność?
    Iskierka przerodziła się w wyraźny krąg światła. Powietrze stało się wilgotniejsze i 
chłodniejsze.
    – Mogą udać się ze mną, jeśli zechcą, albo nie, jeśli nie zechcą – odparł z uporem w głosie Rap. 
Nagle zdał sobie sprawę, że Ishist może po prostu zmienić pragnienia jego przyjaciół, jeśli uzna to 
za dobry pomysł. Z czarodziejami, tak samo jak z elfami, nic nigdy nie bywało proste.
    Tunel kończył się nagle małą, naturalną jaskinią. W łuku wejścia widniał, ociekający wodą, 
skrawek szarego nieba; widać też było mokrą roślinność. Poszarpane krawędzie wylotu porośnięte 
były mchem i paprociami. Wzgórza zmoczył lejący nieustannie deszcz, który sprawiał wrażenie, 
że jest gotów robić to jeszcze przez długie tygodnie. Uderzał o skały i błoto. Bębnił o liście. 
Czterech mężczyzn stanęło u samego wejścia do jaskini i wyjrzało na zewnątrz. Wszędzie kapała i 
pluskała woda. Ściekała nawet ze sklepienia.
    Gathmor wydał z siebie długie westchnienie satysfakcji.
    – Cieszę się, że widzę światło dnia – mruknął. – Nie lubię jaskiń.
    Darad chrząknął na znak zgody. Rap zadał sobie pytanie czy niechęć do jaskiń jest cechą 
charakterystyczną jotnarów. On również nie przepadał za grotami.
    Ishist podniósł wzrok na Gathmora.
    – Jeśli ruszy pan traktem na zachód, dotrze pan do Puldarnu. To znaczy, jeśli wybiera się pan 
do domu.
    Marynarz przygryzał przez chwilę srebrzyste wąsy, po czym zwrócił się do Rapa, 
przemawiając nad głową gnoma.
    – Spotkasz się jeszcze z Kalkorem?
    – Tak mówi proroctwo.
    Jasne oczy zwęziły się z lodowatym wyrazem.
    – W takim razie zostanę na pokładzie.
    – Dziękuję, kapitanie.
    – Do Noom na wschód – wyjaśnił czarodziej. – Najpierw Tithro, a potem Noom. Później 
możecie wybrać: drogą lądową do Piasty albo morską do Ilrane. Valdorian leży na zachodzie, 
niedaleko wybrzeża. To ułatwia wam zadanie.
    Ilrane!
    Na wschód? Bliżej Zarku? Nie, to nie...
    Rap zdał sobie sprawę, że czarodziej przygląda się mu z bardzo osobliwym wyrazem twarzy.
    – Słucham?
    – Masz jakieś przeczucie? – zapytał gnom, drapiąc się zawzięcie.
    – Nie jestem pewien.
    Pomysł wyruszenia do Ilrane z pewnością obudził coś w Rapie. Coś zachęcającego. 
Przypomniał sobie, że poczuł podobne ukłucie, gdy Ishist po raz pierwszy zasugerował wizytę w 
Lith’riana. Czuł też ślady tego... czymkolwiek to było... gdy przybył do Reduty Warth. Wydawało 
się również, że staje się to za każdym razem coraz silniejsze. Czy wskutek wprawy?
    Ishist nadal wydymał z zakłopotaniem usta.
    – Adepci z reguły nie... Lecz oczywiście geniusze z reguły nie mają dalekowidzenia... To coś 
nowego, prawda?
    Rap skinął niepewnie głową.
    – Moja matka podobno była jasnowidząca.
    Gnom wzruszył ramionami.
    – A więc to możliwe. Faunowie słyną z tego, że ufają własnym uczuciom, prawda? – 
Zachichotał do siebie. – I to nie ja ci to robię. Przekonasz się, że owo wrażenie zjawia się rzadko, 
lecz jeśli już tak się dzieje, możesz mu wierzyć. No więc, co wybierasz? Piastę czy Ilrane?
    – Jak to daleko? – zapytał Rap.
    Gnom zamknął na chwilę oczy, jak gdyby sprawdzał to na stworzonej w umyśle mapie. Być 
może oglądał prawdziwą za pomocą dalekowidzenia.
    – W obu przypadkach trochę ponad tysiąc dwieście mil.
    – Droga wodna jest szybsza! – odezwał się pośpiesznie Gathmor.
    Nawet Darad skinął głową, usiłując nadążyć za rozmową.
    – Nie, jeśli złapiecie na postoju dyliżans – odparł Ishist.
    Ilrane nadal wydawało się odpowiednie. Rap mógł pokonać dziennie na piechotę trzydzieści 
mil, na imperialnym trakcie być może więcej. To nadal znaczyło ponad miesiąc drogi do Piasty, 
nawet jeśli nie będzie żadnych komplikacji. Droga wodna była szybsza i bezpieczniejsza.
    – Ale jak mam dostać się na statek?
    – Ukradnij łódź – odparł niecierpliwie Gathmor.
    – Jej właściciel mógłby umrzeć z głodu i jego dzieci też.
    Jotunn skrzywił twarz na podobnie zniewieściały sentymentalizm.
    – Thinal? – zapytał z triumfem w głosie Darad.
    – Sądzę, że tak – odparł smutnym tonem Rap. Jeśli mały złodziej zechce im pomóc, w Noom 
będzie mógł ukraść równowartość biletów równie łatwo, jak zrobił to dla Andora w Milflorze. Jeśli 
się nad tym zastanowić, Rap zapewne potrafił teraz sam robić podobne rzeczy. Musiał po prostu 
mieć nadzieję, że człowiek, którego wybiorą, by wsparł ich sprawę, będzie mógł sobie pozwolić na 
ten zaszczyt.
    Gnom obserwował ich, dłubiąc sobie w brodzie. Uśmiechał się szyderczo.
    – Co radzisz, Ishiście? – zapytał Rap, starając się, by w jego głosie słychać było zaufanie.
    – Oczywiście drogę morską! Twoim największym problemem nie jest dotarcie na miejsce, bez 
względu na to, dokąd się udasz. Bardziej musisz się niepokoić o to, czy spotkasz się z Lith’rianem. 
Niewykluczone, że łatwiej uzyskać audiencję u imperatora niż załatwić prywatną pogawędkę z 
czarownikiem.
    – A gdybym użył swych mocy tuż u jego bram? Wyczułby mnie, tak samo jak ty, gdy 
odpędziłem smoka.
    – Strażnicy będą czcicielami. Obrócą cię w kamień, zanim zdążysz mrugnąć.
    Rap przełknął ślinę.
    – Poza tym – dodał Ishist – w Piaście jest niebezpiecznie. Inni opiekunowie i kandydaci na 
opiekunów. Najlepiej będzie, jak zostaniesz w sektorze Południa.
    – Poradź mi coś – poprosił Rap, zgodnie z oczekiwaniami gnoma.
    – Istnieje jeden pewny sposób. Ale może się nim posłużyć jedynie elf.
    – Tak? – zapytał ostrożnie Rap. Nie ufał poczuciu humoru czarodziejów z zasady, a Ishista w 
szczególności.
    – Musiałbym zmienić twój wygląd. To będą czary o niskiej mocy. Nie oszukają oczywiście 
Lith’riana, jeśli się do niego dostaniesz, ani żadnego innego pełnego czarodzieja. Na pozostałych 
jednak powinny wystarczyć.
    – I?
    – I zaprowadzą cię prosto do Lith’riana. – Stary zachichotał. – Ekspresowo.
    Rap obserwował, jak jego własne policzki czerwienieją pod wpływem tego wyzwania. Owo 
świeżo zdobyte odwracalne dalekowidzenie wprawiało go niekiedy w zakłopotanie.
    – To jest najszybszy sposób?
    – Tak.
    – W takim razie, proszę bardzo! Zmień mój wygląd.
    Zarost, który wyrósł na twarzy Rapa od chwili opuszczenia Durthingu, opadł w dół niczym 
puch z drzewa czarnej topoli. Jego skóra zaczęła się robić żółta i to nie tylko na twarzy. Jego oczy... 
obserwował ze zdumieniem, jak stają się większe i jakby skośne, a w ich szarych tęczówkach 
pojawia się opalizujący połysk cechujący elfa czystej krwi. Zmiana koloru skóry dotarła już niemal 
do palców nóg. Jego włosy stawały się kręcone i nabierały metalicznego, złocistego blasku. Nawet 
włosy na ciele, zauważył z zakłopotaniem. Te, które porastały mu nogi, opadały, podobnie jak 
zarost. Gdyby był tu obecny Mały Kurczak, nie mógłby już więcej nazywać Rapa „Płaskonosem”. 
Jego tatuaże zniknęły.
    Przemiana dobiegła końca. W jakiś nieokreślony sposób nadal pozostał Rapem, lecz Rapem 
elfiej krwi. Zachował mniej więcej ten sam wzrost, ale stał się drobniejszy i szczuplejszy. 
Oczywiście był przystojniejszy niż przedtem, lecz jak na elfa brzydki.
    Jego strój zamigotał i zniknął, odsłaniając obcisły kaftan i długie spodnie, wykonane z tej 
samej delikatnej skóry, co buty, lecz koloru jaskrawozielonego i niebieskiego. Nie przypominał 
sobie, by to wszystko zakładał. Nie wiadomo skąd opadła pasująca do nich czapeczka leśnika, 
która spoczęła lekko na lśniących, złocistych lokach. W zamyśleniu dotknął dłonią elfiego ucha.
    Pociągnął nosem i zdał sobie sprawę, że wrócił mu zmysł węchu – leśne zapachy wilgotnej 
głeby i liści plus potężny smród stojącego obok gnoma.
    – Bogowie! – odezwał się przerażony Gathmor. – Wyglądasz całkiem jak elf! Nawet twoje 
oczy...
    – Tak, wiem – głos Rapa był teraz wyższy i w jakiś sposób słodszy. – Nie będzie łatwo się do 
tego przyzwyczaić.
    Ishist zachichotał, bardzo z siebie zadowolony.
    – Nie ma się czym przejmować! Wszystko jest nadal na miejscu, tylko wygląda inaczej. Włosy 
później odrosną. Tylko niech pan nie kusi, by czegoś spróbować, marynarzu. Dla wzroku i dotyku 
Rap wydaje się elfem, ale zachował swą siłę. I nadal jest adeptem.
    Gathmor wydął wargi. Z pewnością poczuł taką pokusę.
    – Nałożyłem na to roczny limit, chłopcze – stwierdził czarodziej. – Nadal udajesz się do 
Lith’riana z własnej woli, rozumiesz? To się nie zmieniło. Jeśli jednak nikt nie zdejmie z ciebie 
zaklęcia, po roku zaniknie samo. A teraz pozostali. Myślę, że lepiej będzie, jeśli przynajmniej 
będziecie tak samo ubrani.
    Szaty zniknęły i pojawiły się skórzane stroje leśników – na Gathmorze czerwono-żółty, a na 
Daradzie zielono-biały. Czapeczki i cała reszta.
    Widoku obdarzonego potężnymi mięśniami Darada w podobnym stroju nie można traktować 
lekko – pomyślał Rap. Zdał sobie sprawę, jak bardzo przywykł już do czarów. Gathmora to nie 
dotyczyło. Zaklął pod wąsem, zwijając się ze wstydu.
    – Wyjaśnij, w jaki sposób pomoże mi to dostać się do czarownika, Ishiście – poprosił Rap.
    – W Noom będzie mnóstwo elfów – odparł gnom z błyskiem w czarnych oczach. – W 
Imperium z reguły są pewnego rodzaju artystami. W interesach nie mogą konkurować z impami, a 
utrzymują, że gardzą walką. Rzeźbią, śpiewają i tak dalej. Wybierz sobie figurę.
    – Figurę? – powtórzył ostrożnie Rap.
    – Kogoś ważnego. Najważniejszego elfa w całej grupie.
    Z dziwnym poczuciem, że ta konwersacja jest mu skądś znana, Rap zapytał:
    – I co mam wtedy zrobić?
    Mały staruszek zachichotał.
    – Przywalić mu w nos.

3

    Podobnie jak cała reszta domu Elkaratha, piwnice stanowiły labirynt nie pasujących do siebie 
pięter i pomieszczeń. Niezliczone oddzielne budowle zrosły się w ciągu wieków w całość, zupełnie 
jak jakaś gigantyczna rodzina, której członkowie nigdy nie mogli zgodzić się ze sobą pod żadnym 
względem. Większość piwnic zajmowały wysokie stosy towarów, z których wiele można było 
rozpoznać po samym zapachu: brandy, ocet i terpentyna w beczułkach; skóry i cedrowe deski w 
stosach. Mrok skrywał jednak również tajemnicze bele, beczki i koszyki; sztaby, paki i karafki; 
urny, dzbany i kosze z przykryciem. I cienie! Jedna ręka Inos spoczywała w dodającym otuchy 
uścisku Skarasha. W drugiej dziewczyna trzymała wysoko uniesioną latarnię ostrzegającą przed 
nierównościami w podłodze i niskimi belkami. Inos powiedziała sobie bardzo stanowczo, że 
królowe nie boją się cieni. Ani kurzu. Ani szczurów, jeśli rzeczywiście tu były.
    Ani Skarasha.
    Miała jednak nadzieję, że nie wyczuwa on drżenia jej ręki.
    Od czasu do czasu dostrzegała inne światła migoczące za zwieńczonymi łukami przejściami 
czy wgłębi tuneli. Niekiedy słyszała też odległe głosy i dźwięk kroków. Wszystko to przyprawiało 
o gęsią skórkę.
    Wkrótce zaczęła podejrzewać, że osobliwie śmiały Skarash prowadzi ją w koło, w górę i w dół, 
do wewnątrz i na zewnątrz, przez całe te oszałamiające katakumby. Nie miała jednak zamiaru 
pozwolić, by wczorajsze doświadczenie ze skrzatami zmieniło ją w bezradną niedojdę bojącą się 
wszystkiego, co miało włosy na brodzie. Jej reakcja na pogróżki setnika była zawstydzająca, lecz z 
panem Skarashem powinna sobie poradzić, bez względu na to, jak wiele sympatii zechce jej okazać. 
Jeśli miał na celu jedynie ją przestraszyć, to prędzej zdąży wrócić tunelem do Arakkaranu. 
Niemniej niesione przez nich latarnie naprawdę sprawiały, że cienie o niezwykłych kształtach 
podskakiwały w złowieszczym, milczącym tańcu.
    Coś zaszeleściło... poderwała się. Niech to Zło!
    – To chyba tylko szczury – powiedział Skarash, pochylając się nisko, by przejść pod plątaniną 
belek, które sprawiały wrażenie, jak gdyby dodano je po namyśle, by podtrzymały fragment dachu. 
– Albo gnomowie, co byłoby gorsze. Przedostają się tu co rok albo dwa i jedni Bogowie wiedzą, 
jak trudno się ich pozbyć. Uważaj na pajęczyny. O ile sobie przypominam, następne drzwi są 
szczególnie melodyjne.
    Miał rację. Otwierały się z długim, rozdzierającym uszy piskiem agonii.
    – Kiedy pierwszy raz przyjechałem do Ullacarnu, miałem dziesięć lat – oznajmił, schodząc 
jako pierwszy kolejnymi schodami. – Sądziłem, że pustynia jest najcudowniejszym miejscem na 
świecie. Dopóki nie odkryłem tych piwnic.
    Jego głos niósł się niesamowitym echem po pustej sali o wysokim sklepieniu. Powietrze 
ociekało wilgocią, a na ścianach widać było pasma saletry.
    – Od tego czasu dziadek zabierał mnie tu ze sobą co rok. My, dzieci, zwykle... Psst! – 
zatrzymał się na ostatnim stopniu, odwrócił i podniósł wzrok ku drzwiom, które przed chwilą 
minęli.
    – Słyszałaś coś? – wyszeptał.
    – Nie.
    Zszedł na podłogę, po czym odwrócił się raz jeszcze i przyjrzał się Inos uważnie.
    – Jesteś pewna?
    Pomyślała, że bawi się z nią, uniosła jednak głowę i wsłuchała się.
    – Nie.
    Skarash zmarszczył brwi i postawił latarnię na podłodze.
    Na górze, drzwi zapiszczały niczym nadepnięty kot, po czym zatrzasnęły się z hukiem, który 
poniósł się głośnym echem. Inos podskoczyła w górę. Wyciągnął ręce i chwycił ją. Walnęła go 
latarnią w kolano, chlasnęła paznokciami po oczach, instynktownie kopnęła w krocze i wyrwała 
się z jego objęć.
    Następnie skuliła się pod ścianą, walcząc z obłąkaną, przyprawiającą o zawrót głowy paniką. 
Dyszała szaleńczo. Jej głowę wypełniały echa uderzeń serca. W gardle czuła ohydny smak. 
Podniosła latarnię, by zdzielić go nią, jeśli się zbliży. „Doprowadziła ich do seksualnego szału” – 
jak to określił Elkarath.
    Jej kolano nie trafiło w czułe miejsce, co okazało się skuteczne w przypadku skrzata, lecz 
Skarash cofnął się o kilka kroków. Uniósł dłoń do policzka, po czym przyjrzał się krwi na swych 
palcach.
    – Bogowie, pani! Nie chciałem...
    Nawet w niewyraźnym świetle latarń było oczywiste, że jego szok jest autentyczny.
    Niemniej jednak nie krzyknęła. Usiłowała zapanować nad swym oszalałym oddechem. 
Spojrzała na drzwi.
    – Dzieci?
    – Zawsze. Tutaj się od nich roi. Ale...
    Ponownie dotknął ręką twarzy, wpatrując się w Inos. Z niepokojem.
    Nie był to seksualny szał, a jedynie złośliwy dowcip.
    Dzieci!
    – Co dokładnie zamierzałeś zrobić? – zapytała. Ogarnęła ją wściekłość.
    Zaczerwienił się. Jego twarz wydawała się ciemna w słabym świetle.
    – Myślałem... To był tylko żart, pani. Nie chciałem zrobić nic złego.
    – Wytłumacz się! – krzyknęła.
    Płonął ze wstydu.
    – Często robiliśmy to z dziewczynami. Doprowadzaliśmy do tego, że skakały nam w ramiona. 
Nie chciałem zrobić nic złego, naprawdę. Tylko że... Nigdy nie całowałem królowej.
    Królowej. Nie pozwoli, by wczorajsza przygoda pozostawiła w niej urazy. Nie będzie przez 
całe życie bać się cieni. Skrzatowie, setnicy... a teraz dała się nabrać na głupi, dziecinny, 
niepoważny numer. Mężczyźni!
    Odstawiła z trzaskiem latarnię.
    – W takim razie spróbujmy jeszcze raz!
    – Co?
    Inos weszła z wysiłkiem na schody ku punktowi, gdzie stała przedtem.
    – Powiedziałam: spróbujmy jeszcze raz!
    Skarash wybałuszył oczy i również wrócił w poprzednie miejsce, po czym po prostu wbił w 
nią wzrok.
    – No więc? – zapytała, ignorując walenie serca oraz wilgotność dłoni. Chciała, żeby wreszcie 
zabrał się do rzeczy.
    – Brzdęk? – wyszeptał Skarash.
    Tym razem Inos nie przeszkadzała latarnia. Dziewczyna podskoczyła w górę. Złapał ją i 
postawił na schodach, po czym zaczerpnął głęboko tchu i pocałował jej usta.
    Najwyraźniej nie planował zbyt poważnego pocałunku albo był teraz zbyt przestraszony, lecz 
Inos przylgnęła do niego mocno, zamknęła oczy i przeciągnęła sprawę, nadając jej długotrwały, 
intymny charakter. Skarash nie był tak doświadczony jak Andor. Miał zapewne nie więcej praktyki 
niż Rap, lecz szybko połapał się w czym rzecz. Na koniec, to Inos przerwała pocałunek.
    – Bogowie! – wyszeptał. – Wasza Królewska Mość! Bogowie!
    Inos zdała sobie nagle sprawę, że Skarash mógłby zostać wartościowym sojusznikiem, gdyby 
mogła mu kiedykolwiek zaufać. Setnicy, skrzatowie... nie wpadła w panikę. W gruncie rzeczy 
wytrzymała to lepiej od niego. Wyglądał na o wiele bardziej wystraszonego od niej. Nie wzbudziła 
też w nim seksualnego szału. Pomijając osobliwe drżenie, czuła się po tym całkiem dobrze.
    – Zdecydowanie bardziej podobasz mi się jako imp.
    – Bogowie! – wyszeptał tylko Skarash po raz kolejny, jak gdyby nagle oszołomiły go 
impijskie zwyczaje.
    – No to chodźmy już.
    Skinął głową oniemiały. Uniósł obie latarnie. Inos przejęła swoją z jego rąk i podążyła za nim 
przez piwnicę. Serce wciąż jej waliło.
    Wyegzorcyzmowała skrzatów! Nie używała podświadomie żadnej magii, by doprowadzić 
mężczyzn do szaleństwa, lecz nie wpadała też w panikę, gdy jej dotykali. Pocałunek prawie 
sprawił jej przyjemność. Ale nie do końca.
    I wbrew temu, co mówił Elkarath – i czego tak wyraźnie bała się ciotka Kade – nie myślała o 
Azaku.
    Myślała o Rapie.

4

    Kolejne otwierające się z piskiem wrota. Potem jeszcze kilka schodów w dół i następne drzwi. 
Skarash zatrzymał się.
    – Nigdy nie przetrzymujemy tu towarów – wyjaśnił cicho. – Wyłącznie ludzi. Drobne płotki 
niekiedy umierały tu ze strachu!
    Inos pochyliła się, by wejść za nim do środka. Cofnęła się z niesmakiem. Ściany i podłoga 
lśniły wilgocią w migotliwym blasku latarni. Z niskiego sufitu nieustannie ściekały krople. Azak 
siedział na nagich kamieniach, unosząc rękę, by osłonić oczy przed światłem. Była przerażona – 
żadnego posłania, żadnego światła, wilgotne, cuchnące powietrze. Jedyny sprzęt to kubeł. Nora 
była tak mała, że sułtan zaledwie mógł się wyciągnąć prosto. Zardzewiały, metalowy łańcuch 
łączył jego kostkę z klamrą umieszczoną na środku podłogi.
    – Dzień dobry, ukochana. A może to jest wieczór?
    – Czy nie dawali ci jedzenia? Wody? Cóż za bestialstwo!
    – Standardowa perswazja.
    Odsłonił ostrożnie oczy i popatrzył, mrugając powiekami, na drugiego gościa.
    – Skarash ak’ Arthark ak’Elkarath, panie.
    Nie zważając na drogie rajtuzy, Skarash ukląkł na mokrym kamieniu i pochylił głowę.
    – Panie?
    Azak wypełnił to krótkie słowo niezgłębioną pogardą.
    Skarash podniósł wzrok.
    – Jestem prawym Arakkarańczykiem, Wasza Sułtańska Mość! Jednym z pańskich wiernych 
poddanych!
    Skąd on się wziął, ten młody, poważny mężczyzna? Figlarz zniknął. Twarz widoczna w 
świetle latarń miała twardy, napięty wyraz. Nawet jego głos przybrał bardziej ochrypły, czysto 
południowozarkański akcent.
    Azak wzruszył ramionami. Poruszył stopami z brzękiem łańcuchów.
    – W takim razie sugeruję, by zademonstrował pan swe oddanie, wydostając mnie stąd.
    – To będzie dla mnie zaszczyt, panie!
    Skarash wydobył zardzewiały klucz i sięgnął po kłódkę.
    – Stop! – warknął Azak. – Nie dam parolu żadnemu zapchlonemu handlarzowi wielbłądów!
    – Panie...
    – Nie! Jeśli przyszedł mi pan powiedzieć, że mam obiecać, iż będę grzecznym chłopcem, to 
marnuje pan tylko... – Azak przerwał, dręczony atakiem kaszlu. – To samo dotyczy ciebie – 
oznajmił ochrypłym głosem Inos.
    Uparty osioł! Muł! Nie przeżyje w tym grobowcu nawet tygodnia. Inos już teraz czuła, jak 
wilgoć przenika jej kości, a on spędził tu całą noc. Nieustępliwy idiota!
    – Proszę, panie? – błagał Skarash. – Jedno słówko?
    – Sądzę, że mogę panu poświęcić kilka minut.
    – Panie, w Ullacarnie są imperialne legiony...
    – Zawsze tu były... Co dalej!
    Ze Skarasha trysnęły słowa niczym woda z fontanny.
    – Znacznie więcej żołnierzy niż kiedykolwiek dotąd, panie! Już po raz dziesiąty jestem w 
Ullacarnie i nigdy czegoś takiego nie widziałem. Przybyłem niedługo przed tobą, panie, i nie 
miałem czasu porządnie zbadać sprawy, ale w zeszłym miesiącu pojawił się cały Dwudziesty 
Legion, a teraz zbliża się straż przednia Trzydziestego Drugiego. Mówią, że na emira nałożono 
areszt domowy. Krążą też pogłoski o buncie w Garpoonie. Podobno stoi za nim Imperium.
    – Boże Cierpienia!
    – A do portu zawinęła Czwarta Flota.
    Azak popatrzył na Inos, po czym zmienił zdanie i zwrócił się do Skarasha, który wyglądał na 
strapionego.
    – Przysięga pan, że to prawda?
    – Tak jest, panie! Niech Dobro odtrąci mą duszę!
    – To dziadek kazał panu tu przyjść?
    – Nie, panie. Wątpię, by w ogóle o tym wiedział. Nie ruszał się jeszcze z domu. To znaczy, ja 
wjechałem do miasta z karawaną. On... cóż, sam pan wie.
    Azak chrząknął i uniósł nogi. Okowy zabrzęczały. Sypnęły się z nich płatki rdzy. Oparł ręce na 
kolanach, po czym wsparł na nich brodę. Gapił się na latarnie, nic nie mówiąc.
    – Uderzą najpierw na Garpoon, prawda? – wyszeptał Skarash. – Potem ruszą wzdłuż 
wybrzeża... po kolei... miasto za miastem?
    Azak przeszył go spojrzeniem.
    – Kupcy zajmują się teraz strategią?
    W jego głosie pobrzmiewała jednak wesołość.
    – Ostatnia kampania Ji-Gona... Uczyłem się o niej w szkole. Wojna wdów również zaczęła się 
w ten sposób, prawda?
    – Prawda, panie Skarashu. Nie można przeprowadzić armii przez pustynię. Dlatego zawsze 
nadciągają wzdłuż wybrzeża, z jednej strony albo z drugiej. Z reguły z północy, ale niekiedy 
próbowali też ataku z południa.
    – A my, dżinnowie, nigdy nie potrafimy się zjednoczyć, dopóki nie jest za późno! Dlaczego 
mamy czekać, aż nas połkną? Wracaj do Arakkaranu, panie, by samemu wznieść czarny sztandar, 
póki jest jeszcze czas!
    – Boże Rzezi! – Azak potrząsnął ze zdumieniem głową, wpatrując się w latarnie. – To nie ma 
sensu! Zimą nie zdołają przetransportować zapasów przez góry Qoble. Mogą raz jeszcze wyruszyć 
przez Thume... elfowie nigdy ich nie przepuszczą przez Ilrane. Może wyspy Kerith? Mogą znowu 
spróbować z wyspami Kerith!
    – Nie wiem, panie. Jestem tylko kupcem.
    Azak chrząknął.
    – Mogliby teraz zdobyć Garpoon, a z wielką ofensywą zaczekać na wiosnę... – jęknął.– Jakie 
stawia warunki?
    – Żadnych, Wasza Sułtańska Mość! – Skarash zaczął obracać klucz, lecz zamek okazał się 
nieustępliwy. – Jest pan wolny. Bez parolu.
    – Co!
    Azak spojrzał na Inos.
    Niski sufit sprawił, że szyja jej zesztywniała.
    – To prawda! Powiedział, że jedziemy do Piasty! Opłacił za nas przejazd. Wypływamy za trzy 
dni.
    Azak chrząknął ze zdumienia i wbił w nią wzrok, nie zwracając uwagi na zamek, który 
zazgrzytał i otworzył się. Skarash odwinął łańcuch z kostki szejka.
    Azak spojrzał w dół i potarł się w uwolnione miejsce.
    – Jestem wdzięczny, panie Skarashu! Czy moglibyśmy porozmawiać później? Tymczasem, z 
pewnością przydałaby mi się kąpiel.
    – Natychmiast, panie!
    Skarash zerwał się na nogi i wybiegł z celi, dzierżąc w ręku latarnię. Odgłos jego kroków 
ucichł. Następnie w oddali głośno zapiszczały zawiasy. Azak żachnął się.
    – Nie zaczekał na formalne pozwolenie odejścia, hę?
    Kiepsko u niego z etykietą.
    – I z czym jeszcze? Nigdy nie słyszałam, by przemawiał w podobny sposób, a przez całą drogę 
tutaj odgrywał impijskiego dandysa.
    Impijskiego kochanka.
    – Skarash? Phi! To imitator. Człowiek o tysiącu twarzy. Widziałem, jak dobijał interesu. 
Będzie z niego wielki kupiec. Pokazuje ci to, co chcesz zobaczyć, mówi, co chcesz usłyszeć.
    Całuje cię, kiedy chcesz pocałunków.
    A więc Skarashowi nigdy nie będzie można zaufać. Czy Inos miała jakichkolwiek 
sojuszników? Podniosła latarnię i wyszła z maleńkiej celi. Azak podążył za nią, po czym 
wyprostował się z jękiem na pełną wysokość. Podrapał się w plecy.
    Pojednanie! – Azaku, nie użyłam w stosunku do ciebie nadprzyrodzonej mocy! Przysięgam.
    Popatrzył przez chwilę na nią, po czym potrząsnął ze smutkiem głową.
    – Nie. Gdyby tak było, twój wpływ nie utrzymałby się, prawda? Zaniknąłby przez noc, chyba 
żebyś była pełną czarodziejką.
    – Tak.
    – Ale nie zaniknął! Nadal jestem beznadziejnie w tobie zakochany.
    Ku swemu zaskoczeniu, poczuła potężną ulgę. Być może ona również miała wątpliwości. Być 
może zaczynała odwzajemniać jego miłość.
    Może właśnie dlatego postanowił spędzić noc w piwnicy. Odwróciła się szybko i skierowała 
ku schodom w nadziei, że znajdzie drogę wyjścia z labiryntu.
    – Z radością ponownie ujrzę światło dnia – warknął Azak za jej plecami. – Nie lubię jaskiń... 
ale co ma znaczyć ta opowieść o podróży do Imperium?
    – Nie wiem. Tak powiedział Elkarath. Może to po prostu kłamstwo mające nas powstrzymać 
przed próbami ucieczki.
    – Albo Rasha mogła sprzedać nas oboje Olybinowi. Ciebie, byś została marionetkową 
królową Krasnegaru, a mnie, abym wrócił do Zarku jako zdrajca.
    – Zdrajca? – zatrzymała się i spojrzała na niego. – Ty?
    Jego twarz przybrała ponury wyraz.
    – Słyszałaś Skarasha. Zbliża się to, czego oczekiwaliśmy. Gdy Imperium dokonuje inwazji, 
my, dżinnowie, zawsze jednoczymy się i przepędzamy impów. Gdybyśmy zrobili to przed 
wybuchem wojny, moglibyśmy ich powstrzymać, lecz na koniec zawsze tak się staje. Prędzej czy 
później najwyższy wódz wznosi czarny sztandar. Ja jestem oczywistym kandydatem.
    – Hmm... niewątpliwie.
    – A gdyby czarownik wschodu rzucił na mnie zaklęcie lojalności?
    Skinęła głową, raz jeszcze przerażona złowieszczym funkcjonowaniem czarów. Azakowi 
mogło grozić większe niebezpieczeństwo niż jej.
    Ruszyła w górę schodów. Jej cień tańczył na ścianie obok. – Powinieneś usłuchać rady 
Skarasha. Jak najszybciej znaleźć statek płynący do Arakkaranu.
    Minęli już drzwi na górze, zanim Azak powiedział:
    – Nie, zostanę z tobą. Zależy mi na tobie bardziej niż na Zarku, Arakkaranie czy czymkolwiek 
innym.
    Po raz kolejny zatrzymała się i odwróciła, by spojrzeć na niego ze zdumieniem.
    – To szaleństwo!
    – Tak. Ale miłość zawsze nim jest, prawda?
    – A twoje królestwo? Twoi synowie?
    – Oddałbym królestwo na zawsze, bylebym mógł pocałować cię choć raz.
    Na to nie potrafiła znaleźć odpowiedzi.

Znów na morze:
    
    Iść znów mi trzeba na morze, ku niebu samotności i wód
    I chciałbym tylko mieć statek i gwiazdę, której blask by mnie wiódł.
Masefield – Gorączka Morza
Przełożył Włodzimierz Lewik



Rozdział IX
    
I TEN JEST SŁUGĄ

1

    Deszcz spływał mu po szyi. Miał jeszcze tylko dwie godziny dnia na dotarcie do Puldarnu. 
Ulynago trzepnął lejcami i krzyknął na swój zaprzęg. Starożytny trakt ciągnął się przed nim 
niczym wiązka szarego światła biegnąca przez czarny las prosto ku przerwie w szeregu drzew 
widocznej na grani z przodu. Gdyby widoku z tyłu nie zasłaniał mu ładunek, zobaczyłby tam mniej 
więcej to samo. Przy tej pogodzie ruchu niemal nie było. Nie spotkał nikogo od chwili, gdy minął 
Cienki Most, tuż za Tithro.
    Iggo osunął się bezwładnie na ławie u jego boku i zaczął kiwać głową, w dwóch trzecich 
pogrążony we śnie. Nikt nie powinien być w stanie zasnąć podczas takiej ulewy, ale Iggo nawet w 
swych najlepszych momentach nie był zbyt przytomny.
    W Puldarnie czekało ciepłe jedzenie i piwo, a także pewna kelnerka o bujnych kształtach. 
Ulynago był człowiekiem o niewyszukanych gustach.
    Upłynęły cztery lata, odkąd przestał być legionistą. Nie brał udziału w prawdziwych walkach, 
ale w swoim czasie zarąbał garstkę zbuntowanych gnomów. Obrzydliwych gnomów, jak nazywały 
ich legiony. Gnomowie zawsze byli obrzydliwi. Kpiny nie walka! Niemniej, nieźle się przy tym 
ubawił. Gdy zbliżał się koniec służby, zdołał osiągnąć stopień setnika. Potem trafiły mu się lepsze 
okazje. Przeszedł w stan spoczynku z sumą znacznie większą niż jego oficjalna odprawa. 
Wystarczającą, by mógł nabyć koła i kopyta, gdy wrócił do domu, do Południowego Pithmotu, 
gdzie się wychował. Wynajął jako pomocnika Igga, który był wielki i głupi. Wystarczająco głupi, 
by pewnego razu wdać się w bójkę z pijanym trollem. Od tego czasu zrobił się znacznie głupszy. 
Idealny pomocnik, ponieważ nie zawsze pamiętał, kiedy mu zapłacono.
    Wszystko więc układało się zgodnie ze zrządzeniem Bogów, pomijając ten deszcz, niech go 
Zło. Ulynago miał nadzieję, że wilgoć nie przeniknie do jego pszenicy, dobrej, północnej pszenicy, 
która pokonała całą drogę z Shimlundoku i miała się przerodzić w delikatny chleb dla bogaczy. 
Wilgoć nie zrobiłaby dobrze ziarnu, a co za tym idzie, również i jemu. Kupcy próbowaliby zbić 
cenę.
    Nagle, bez ostrzeżenia, zapomniał o pszenicy. Miał inny problem. Konie zakłóciły rytm 
kroków. Spróbowały zwolnić do stępa. Co to, na Zło? Wóz zakołysał się. Ulynago krzyknął i 
wyciągnął bicz. Strzelił z niego. Nic to nie dało. Coś spłoszyło konie. Stawiały opór ciężarowi 
napierającego wozu. Straciły równowagę. Furgon się przekrzywił. Ulynago złapał pośpiesznie za 
hamulec. Iggo pochylił się do przodu i obudził, wykrzykując przekleństwa.
    – Zamknij się i łap za miecze! – wrzasnął Ulynago.
    – Co się dzieje?
    Z kilkoma drastycznymi dodatkami, Ulynago wyjaśnił, że tego nie wie. Wóz zatrzymał się z 
brzękiem. Konie stanęły, buchając parą w wilgotnym powietrzu, były jednak spokojne jak 
galaretowaty pudding. Cisza. Co to, na Zło?
    Ulynago ponownie uderzył zwierzęta lejcami. Zastrzygły uszami... i nic więcej. Boże Obłędu! 
Wszystkie gapiły się na rosnące tuż przed nimi drzewa. Poczuł, że włosy na plecach stają mu dęba. 
Kto zechciałby ukraść wóz pełen pszenicy? Oczywiście miał też ukryte w pasie osiemnaście 
złotych koron. Jeśli kryli się za tym jacyś ludzie, co zrobili z jego zaprzęgiem?
    Podniósł się i spojrzał ponad ładunkiem na ciągnący się z tyłu trakt – naga skała lśniąca 
wilgocią, prosta i pusta tak daleko, jak tylko mógł sięgnąć okiem w deszczowej mgle. Nie 
podobała mu się ta okolica. Za blisko smoczego kraju. Niemniej najmniejszy ślad woni smoka 
wystarczyłby, żeby jego zaprzęg znalazł się już w Puldarnie. To było coś innego.
    Spomiędzy drzew wyszedł sztywnym krokiem jakiś mężczyzna. Skierował się w stronę 
furgonu.
    Ulynago ponownie spróbował rykiem pobudzić zaprzęg do biegu i ponownie nic się nie 
wydarzyło. Wywrzaskując przez zaciśnięte zęby mieszaninę wojskowych przekleństw i 
fachowych wyrażeń używanych przez woźniców, wytrząsnął wodę z kapelusza, złapał za miecz i 
zeskoczył z kozła. Nagle ujrzał, że nowo przybyły jest elfem. Ucisk w jego wnętrznościach zelżał 
znacznie. Z elfami da sobie radę. Tylko jeden? Buty Igga uderzyły głośno w ziemię po drugiej 
stronie wozu.
    Ulynago ruszył ku nieznajomemu. Z pewnością nie stanowił on zagrożenia. To był tylko 
dzieciak w fantazyjnym, niebiesko-zielonym stroju, cały przemoczony i pokryty plamami od trawy. 
W przypadku tej rasy trudno to było określić, mógł więc być starszy. Maszerował wielkimi 
krokami... elfowie z reguły drobili. Był jakiś nietypowy.
    Spotkali się przed pierwszą parą koni. Sztych miecza Ulynaga wymierzony był w przeponę 
dzieciaka.
    – Kim, na Zło, jesteś? Co robisz z moim zaprzęgiem?
    – Naprawdę bardzo mi przykro z tego powodu – odparł chłopak, spoglądając na niego oczyma, 
które iskrzyły się zielenią i błękitem, tak jak jego ubranie. Nie zwracał uwagi na miecz.
    – Z jakiego powodu?
    – Tego.
    Leżąc płasko na plecach, Ulynago poczuł, że deszcz pada mu prosto w oczy. Niebo pełne było 
wirujących szaleńczo drzew. Cofnął się myślą do chwili, gdy coś przypominającego balistę 
uderzyło go w sam czubek brody, zaledwie pięć albo sześć sekund temu. Wciąż trzymał w ręku 
miecz. Nikt dotąd nie przedostał się w ten sposób przez jego gardę. Nie miał hełmu. Uderzył głową 
w kamienie...Boże Cierpienia!
    Gdzieś krzyknął Iggo, tylko jeden raz. Następnie na drodze rozległ się brzęk metalu, a potem 
stłumiony łoskot.
    Elf? Chudy, nic nie wart, żółtobrzuchy, zniewieściały elf? A potem inne głosy... Było ich 
więcej. Wydawało się, że to jotnarowie. Ulynago spróbował się podnieść i wszystko zrobiło się 
zupełnie czarne.
    W jakiś czas później odkrył, że leży pod wozem na deszczu z siedzeniem kozła pod głową. 
Obok niego spoczywał chrapiący Iggo. Rozbójnicy dawno już zniknęli.
    Zastanowił się, dlaczego jotnarowie wysłali przodem elfa.
    Do końca swych dni Ulynago nie zrozumiał też, dlaczego zabrali tylko trzy konie i zaledwie 
jedną z osiemnastu złotych koron ukrytych w jego pasie.

2

    Była czwarta godzina nocy i w barze „Pod Brasem Grota” atmosfera zaczynała się zagęszczać. 
Bithbal słyszał groźne tony pobrzmiewające pod przyprawiającym o zamęt w głowie rykiem 
rozmów. Wyczuwał gniew poprzez gęste opary oleju i zapach drożdży. Nawet słabe, migotliwe 
światło lamp wystarczało, by dostrzec, że połyskujące, czerwone twarze zaczynają zmieniać kolor. 
Jakiś głęboko zakorzeniony, prymitywny zmysł walki sprawił, że po jego skórze przebiegły ciarki 
przypominające pełzanie mrówek, mówiąc mu, że zbliża się czas działania. Dotknął palcami 
skrytej za pasem pałki. Wszystkie te jasnowłose, jotuńskie głowy lśniące w półmroku – ile z nich 
dzisiejszej nocy spłynie krwią?
    Bithbal liczył sobie dwadzieścia dwa lata. Był jasnym blondynem, wielkim nawet jak na 
jotunna. Porzucił tutaj, w Noom, statek, kiedy się dowiedział, ile może zarobić wykidajło. Szansy, 
by bić się każdej cholernej nocy i jeszcze dostawać za to pieniądze, nie sposób było przepuścić. 
Jotunna taka myśl podniecała. Po sześciu miesiącach był już zahartowany w boju. Schował do 
kieszeni dumę w stopniu wystarczającym, by zacząć używać maczugi, gdy przewaga 
przeciwników stawała się zbyt duża. Opancerzył sobie też przód spodni. Niemal codziennie bywał 
ranny, wracał do zdrowia i ponownie odnosił obrażenia, lecz nigdy nie wyrzucał z lokalu mniej niż 
ośmiu gości podczas nocy pracy, nawet gdy miał złamaną rękę, a jego rekord wynosił trzydziestu 
siedmiu. Kochał swą robotę.
    Pomyślał teraz, że może jeszcze zdąży sprzedać jedną kolejkę piwa. Skierował się w stronę 
klatki, by wepchnąć do środka pieniądze, które dostał za poprzednią partię. Przypilnował, by 
zapisano je na jego rachunek, aby mógł otrzymać udział w zysku. Następnie zawiesił sobie na 
łokciu tuzin pęt kiełbasy, podźwignął tacę pełną kamionkowych kufli i krętą drogą oddalił się w 
ryk, mrok i tłum. Z trudem zdobyte umiejętności umożliwiały mu trzymanie tacy wysoko na 
obolałej, lewej dłoni i przyjmowanie pieniędzy prawą. W zgiełku nie było słychać beztroskich 
rozmówek. Od pewnego czasu nikt się naprawdę nie uśmiechnął.
    Przyglądając się po drodze twarzom, czuł narastający ucisk, dreszcz czystej radości gdzieś na 
dole wokół pęcherza. Tak jest, dziś w nocy będą trzaskać kości. Była tu spora garstka impów na 
podpałkę, a jotnarowie spełniali wymagane kryteria. Nauczył się już rozpoznawać kłopotliwych 
gości. Dziś w całym pomieszczeniu było ich pełno. Nigdy dotąd nie widział tak wielu ewidentnie 
ciężkich przypadków. Co dziwne, z reguły to nie prawdziwi rozbójnicy podnosili kotwicę, kiedy 
się jednak rozkręcali, wkrótce tylko oni zostawali na placu boju i to ich musiał później wyrzucać, 
zanim zabrali się za meble. Wykonano je z litego brązu i przymocowano sworzniami do podłogi, 
ale marynarze lubili stawiać czoło wyzwaniom.
    Opróżnił tacę i skierował się ku drzwiom. Byli tam już Krat i Birg, gdyż stamtąd 
najbezpieczniej obserwowało się wczesne stadia rozróby. Była to też pozycja strategiczna. Z 
reguły trzeba się było posuwać od drzwi do wewnątrz. Boże Walki, dziś mieli tu paru naprawdę 
wielkich facetów! Mimo to... mimo to z jakiegoś powodu mrowienie w jego wnętrznościach nie 
było takie, jak ongiś, choćby parę miesięcy temu. Czy to możliwe, by człowiek czuł się zmęczony 
bójkami? Nie wystraszony, a tylko znudzony? A może po prostu przydałaby mu się od czasu do 
czasu wolna noc? Albo tęsknił za morzem?
    Bithbal oparł się o ścianę i skrzyżował ręce, przez co uraził swe połamane palce. Skrzywił 
twarz. To stało się dwie noce temu, a brzęczenie w jego prawym uchu... cztery noce temu, czy 
może pięć? Nic nie wskazywało na to, by miało mu minąć.
    W porcie stał statek wielorybniczy. Szukali ludzi.
    Uśmiechnął się głupawo do Birga i Krata, którzy stali po drugiej stronie wejścia. Mrugnęli 
obaj do niego na znak, że są chętni i gotowi. Sala kołysała się niczym lugier na 
północno-zachodnim wietrze. Już niedługo. Zastanowił się, w którym miejscu się zacznie. Potężny 
półdżinn, siedzący w przeciwległym kącie, z pewnością stanie się dla kogoś nieodpartą pokusą.
    Nagle drzwi otworzyły się i zamknęły. Trzech ludzi.
    Święta Równowago!
    Jeden z nich był większy niż cokolwiek, co chodziło na dwóch nogach: jotunn w średnim 
wieku, wielki jak troll, z dziwacznymi tatuażami na całej poobijanej twarzy. Jotunn w stroju 
leśnika? W krzykliwych barwach, jak wymoczkowaty elf? Boże Krwi! Bithbal zmienił swą opinię 
na temat tego, gdzie dzisiaj się zacznie. Poczuł mrowienie na czubku głowy. Żałował, że nie 
znajduje się odrobinę dalej od tego miejsca. Nowo przybyli stanęli po prostu bez ruchu w plamie 
jasnego światła. Hałas szybko się zmniejszył, gdy zwrócili na siebie uwagę obecnych.
    A ten, który stał po przeciwnej stronie, bliżej Birga i Krata... jeszcze jeden jotunn, z 
marynarskimi wąsami, ubrany w takie same fatałaszki! Co to miało być – zbiorowe samobójstwo? 
Ręce przybysza drgały w sposób charakterystyczny dla żeglarzy, którzy przed chwilą zawinęli do 
portu i byli gotowi bić się z każdym.
    Krzyki niemal zamarły. Mężczyźni siedzący na przeciwległym końcu sali podnosili się 
chwiejnie na nogi, żeby lepiej widzieć, pocierali oczy i spoglądali raz jeszcze. Wielu z tych, którzy 
już niemal rzucili się sobie do gardeł, wymieniało uśmiechy niedowierzania i niecierpliwości. W 
każdej chwili... Bithbal zaczął układać plany odwrotu. Ostra bójka była w porządku, ale 
stratowanie na śmierć?
    Nagle trzeci przybysz zwrócił się z uśmiechem w jego stronę.
    Bithbal sądził, że w ciągu sześciu miesięcy ciężkiej służby widział już „Pod Brasem Grota” 
wszystko, co tylko możliwe, elf jednak był nowością. Trzyosobowy pakt samobójczy? Zastanowił 
się czy zakrzepła elfia krew będzie miała taki sam brązowoczarny kolor, jak reszta podłogi.
    – Przepraszam – odezwał się trylem nieznajomy. – Przypuszczam, że tak późno w nocy żaden 
sklep krawiecki nie będzie otwarty?
    A więc jego wielobarwne fatałaszki zabrudziły się i mały piękniś chciał przywdziać coś 
ładniejszego? Unosił się wokół niego silny zapach mokrego konia, wyczuwalny nawet przez odór 
piwa i potu.
    – Nie ma szans!
    Ciekawe... elfowie ze swymi połyskującymi lokami z reguły sprawiali, że kostki dłoni 
swędziały Bithbala szaleńczo, ale ten chłopak uśmiechał się z przekąsem we wzbudzający 
sympatię sposób.
    – Rzecz w tym, że moi przyjaciele uważają, iż za bardzo rzucają się w oczy.
    – Synku, jeśli chcesz ode mnie rady...
    – Tak jest, chcę. Zresztą nie przypuszczam, żeby krawiec miał na składzie coś dla tego 
wielkiego – elf zmarszczył brwi. – Trzeba było o tym pomyśleć wcześniej! No więc, właściwie to 
potrzebny mi elfi bar.
    – Elfi bar? – dzwonienie w uszach Bithbala musiało się stawać głośniejsze. – Czy 
powiedziałeś „elfi bar”?
    – Czy elfowie... To znaczy, czy nie ma żadnych lokali, w których by pili?
    – Nie tutaj – mruknął Bithbal. Zdał sobie sprawę, że w całej sali zrobiło się cicho jak w krypcie. 
W tej okolicy nawet dać się przyłapać na rozmowie z elfem to czysta głupota. Słychać było bicie 
serc. Słychać było zaciskanie się pięści. – Nigdy nie widziałem elfów w pobliżu portu.
    – A w pobliżu czego?
    – Nie wiem. Może teatrów?
    – Powiedz mi, jak tam trafić... szybko!
    Oczy elfa zalśniły kolorem morskiej zieleni i błękitu nieba. Światło lamp błysnęło we włosach 
barwy metalicznego złota wystających spod ładniutkiej czapeczki.
    – Nie wiem – powtórzył tępo Bithbal.
    Zalewał go pot. Za chwilę „Bras Grota” bez ostrzeżenia eksploduje pełną rozróbą. Czuł już jej 
zapach. Na początek rozwałkują tego biednego elfiego chłopaka. Potem pójdzie Bithbal, za to, że z 
nim rozmawiał. Zadał sobie pytanie, dlaczego po prostu nie obróci dzieciaka i nie wykopie go 
przez drzwi. Krat i Birg zajęliby się oboma jotnarami. Powiedział jednak tylko:
    – Synku... dla twojego dobra, proszę cię, idź stąd. Szybko.
    – Najpierw powiedz mi, gdzie mogę znaleźć elfi bar.
    Bithbal nie potrafił nawet sobie wyobrazić elfiego baru.
    – Na zachód, do placu, a potem na północny zachód. Przy rozwidleniu proszę skręcić na prawą 
burtę i ruszyć zejściówką. Potem znowu na zachód, do świątyni. Później zmienić kurs na północny, 
na odcinku około trzech kabli. W tej okolicy są teatry. To wszystko, co mogę panu powiedzieć.
    Odkąd to mówił do elfów „pan”?
    – Dziękuję. Chodźcie, chłopaki.
    Elf obrócił się w miejscu.
    Jego towarzysze bardzo posłusznie zaczęli robić to samo.
    Z tyłu sali ktoś zagwizdał.
    Obaj jotnarowie odwrócili się błyskawicznie, żeby zobaczyć, kto to był.
    Wtedy rozległ się chór gwizdów...
    ...ale Bithbal nie widział naprawdę tego, co wydarzyło się wówczas. Drzwi zamknęły się za 
nieznajomymi i sala eksplodowała ogłuszającymi rykami uciechy. Bithbal popatrzył na drugą 
stronę drzwi, na Krata, który się śmiał, i na Birga, który zrobił się blady jak polarne lodowce.
    Możliwe więc, że doświadczył tego samego złudzenia, co on.
    Wyczuwając zmianę nastroju klientów, wszyscy kelnerzy pognali do klatki po więcej piwa, 
Bithbal nie miał więc okazji poprosić Krata, by mu powiedział, co wydarzyło się naprawdę.
    Miał wrażenie, że widział, jak obaj jotnarowie skoczyli naprzód, by zacząć bijatykę. A potem... 
potem chuderlawy elfi chłopak poruszył się jeszcze szybciej, złapał obu od tyłu za karki...
    I zatrzymał ich natychmiast?
    ...obrócił do tyłu?
    ...i wypchnął przed sobą przez drzwi?
    Boże Obłędu!
    Położywszy przed świtem swe posiniaczone ciało do łóżka, Bithbal przekonał się, że jest mu 
dziwnie trudno zasnąć. Wkrótce uznał, że szum w uchu musi mu dokuczać bardziej niż 
przypuszczał. Możliwe nawet, że potrzebował odrobinę ciszy i spokoju, by wrócić do zdrowia.
    Wciągnął buty, zarzucił sobie tobołek na ramię i wyszedł – przez okno, gdyż trochę zalegał z 
czynszem. Szedł dumnym krokiem wzdłuż nabrzeża, aż wreszcie znalazł wielorybniczy statek, na 
który potrzebowano ludzi do pracy. Bosman wyciągnął dłoń do uścisku i Bithbal wygrał, a więc go 
przyjęli. Postawił swój znak w logu i pożeglował z odpływem.
    Marynarz Bithbal dożył późnego wieku, lecz nigdy już nie zarzucił kotwicy w Noom. Nigdy 
też więcej nie miał nic do czynienia z elfami.

3

    Dwaj legioniści nadal lśnili w świetle pochodni niczym posągi z brązu, stojąc po obu stronach 
wejścia do restauracji „Zaklęta Polana”. Z westchnieniem ulgi, Arth’quith wrócił na palcach do 
wewnętrznego westybulu, omijając narożnik. Wspaniały dywan tłumił odgłos jego kroków.
    Obawiał się, że ci prostacy mogli się ulotnić, podczas gdy był zajęty gośćmi i nie obserwował 
drzwi. A byli to prostacy co się zowie! Przyszli na godzinę przed otwarciem, w najbrudniejszych 
zbrojach, jakie w życiu widział. Każdy z nich zjadł po cztery posiłki, podczas gdy jego już 
przedtem przepracowany personel czyścił ich pancerze. Pasożyty! Oczywiście jednak spodziewali 
się, że będzie się ich traktować tak samo, jak innych, a poza tym nie musiał im płacić ani grosza. 
Senator przyprowadził strażników jako część swego wkładu. Były to przy tym wielkie, robiące 
wrażenie typy, jeśli ktoś gustował w impach. Albo w wołowinie. Arth’quith nie miał podobnych 
upodobań, lecz te małpy stanowiły rozsądny i konieczny środek ostrożności.
    Skrzywił się, poczuwszy lekkie symptomy niestrawności. Lekarze ostrzegali go, by się nie 
denerwował, ale artysta musiał służyć swej sztuce.
    Arth’quith popatrzył z miłością na główną salę jadalną. Dopiero trzecia noc po otwarciu, a już 
pełno gości! W złotych talerzach odbijały się płonące świeczniki... najlepsza elfia orkiestra w 
Noom grała w rogu dyskretne serenady... wspaniale ubrane kobiety tańczyły z bogatymi, tłustymi 
mężczyznami. Niestety głównie impami. Było prawdziwą tragedią, że tak niewielu elfów mogło 
sobie pozwolić na jego ceny. Wonie najlepszych potraw w całej prowincji Południowy Pithmot 
mieszały się z uderzającymi do głowy zapachami kwiatów. Wspaniałe tkaniny, wypolerowane 
drewno, na stołach adamaszek niczym świeży śnieg...
    Przez całe życie Arth’ marzył o własnej restauracji, gustownym lokalu z klasą. Jakże dumna 
byłaby jego matka z tego, co osiągnął! Teraz, gdy przybyli ludzie z teatru, ani jedno miejsce nie 
pozostało wolne.
    Co oczywiste, był zmuszony przyjąć impa na wspólnika i – co równie oczywiste – okazało się, 
że ten mały, uwalany atramentem gryzipiórek ma więcej ubogich krewnych niż królowa termitów, 
ale od artysty nie można było wymagać, by kalał swój umysł równie plugawymi sprawami, jak 
pieniądze. Ponadto pozyskanie senatora jako cichego wspólnika było sprytnym posunięciem, bez 
względu na to, jak bardzo urażało to uczucia elfa. Wszyscy liczący się ludzie w Noom odwiedzali 
jego lokal, ponieważ ów dostojnik pojawił się tu pierwszej nocy.
    Przyszłość rysowała się nader pewnie. Senator będzie tu jadał co kilka dni, gdy tylko będzie 
przebywał w mieście. Na tym polegała umowa. Posiłki nie będą go nic kosztować, bez względu na 
to, ilu sprowadzi gości. Jakość zawsze będzie niezrównana. Arth’quith dopilnuje tego osobiście, z 
nieubłaganą surowością. Studiował zwyczaje impów w Piaście. Uczył się na Valdolynie, 
Valdopolu, a nawet Valdofenie. Brał lekcje sztuki kulinarnej u samej Loth’fen. Ojciec rozpłakałby 
się z dumy, gdyby ujrzał „Zaklętą Polanę”.
    Dekoracje były różowo-złotym cudem.
    Orkiestra skończyła gawota i zaczęła grać menueta. Nadchodził czas, by właściciel wmieszał 
się dyskretnie między klientów.
    Z ulicy dobiegło głośne brzęk. Może zderzyły się karety.
    Goście liktora wracali na miejsca. Na nich również Arth’quith musiał zrobić dobre wrażenie. 
Może by im przesłać parę butelek valdoquiff? Albo nawet valdociel?
    Następny stłumiony brzęk...
    Arth’quith poczuł kolejne ukłucia w swych nikczemnych trzewiach. Wzdłuż kręgosłupa 
spłynął mu nagle strumyk lodowatej wody. Odwrócił się i ruszył w stronę wejścia.
    Zza narożnika wyszedł jakiś elf. Boże Drzew!
    Arth’quith poderwał się niczym spłoszony źrebak i stanął przed przybyszem.
    – Czy mogę panu w czymś pomóc?
    Elf uniósł brwi.
    – Nie sądzę.
    Był tylko młodzieńcem. Strój miał odrażający. Cuchnął... zwierzęciem!
    Tym razem wrzody Arth’quitha ścisnęły go mocno.
    – Czy zarezerwował pan miejsce?
    – Nie chodzi o miejsce – odpowiedział spokojnie kmiotek, spoglądając na zgromadzonych nad 
ramieniem Arth’quitha. – Otrzymałem pewne instrukcje. Ten lokal wygląda na odpowiedni.
    – Proszę pana, niestety mamy dziś komplet. Jeśli nie ma pan rezerwacji...
    Zza rogu wynurzył się... jotunn!
    I następny! Olbrzym! Potwór!
    Było tak, jakby gorące noże wbiły się w brzuch Arth’quitha i obróciły się. Czuł się zbrukany. 
Te dwa metaliczne odgłosy, które dobiegły od wejścia...
    – Czy to ma być próba wymuszenia haraczu? – krzyknął. – W takim razie chciałbym, żebyście 
wiedzieli, iż sam liktor...
    Młodzieniec uśmiechnął się do niego lekko i Arth’quith zapomniał, co miał zamiar 
powiedzieć.
    – Kogo by pan uznał za najważniejszego z obecnych tu elfów?
    – Naj... najważniejszego? – wyjąkał Arth’quith.
    – Elfa. Najważniejszego elfa? – chłopak rozglądał się po sali. – Co to za facet?
    Arth’quith odwrócił się z niechęcią, by zobaczyć, gdzie wskazuje bezczelny palec.
    – To wielmożny Phiel’. Ci, którzy są z nim...
    – Czy to ważna osobistość?
    – Wielmożny Phiel’nilth? Jest poetą laureatem Imperium!
    – Znakomicie. Przepraszam.
    Ze zdumiewającą zręcznością chłopak ominął Arth’quitha. Zanim właściciel zdążył ruszyć za 
nim, na jego ramieniu zacisnęła się pięść przypominająca szczęki aligatora. Mniejszy jotunn 
podszedł bliżej.
    – Cisza! – warknął przez odrażające wąsy, jak u morsa.
    Młody, cuchnący elf w zszarganym ubraniu roboczym ruszył dumnie ku stołowi, za którym 
wielmożny Phiel’nilth zasiadał wśród swych wielbicieli.
    To była prawdziwa katastrofa!

4

    Inos nigdy dotąd nie zaznała podobnego bólu głowy. Dosłownie wychodziły jej od niego z 
orbit oczy, pękały kości i nachodziły ją myśli samobójcze. Mogło to być skutkiem jaskrawego 
blasku słońca, choć powinna się już do niego przyzwyczaić, a poza tym ocieniał ją baldachim 
ozdobiony frędzlami. Mogło też wywodzić się z nieustannego, przyprawiającego o ból zębów 
stukotu kół o bruk. Skarash bawił się w woźnicę rydwanu, choć powoził jedynie jednokonną 
bryczką. Najprawdopodobniejszy powód stanowiła jednak zwykła frustracja.
    Kade wróciła do salonu mody. Azak poszedł na przeszpiegi. Czując zbliżający się ból głowy, 
Inos poprosiła Skarasha, by zabrał ją na przejażdżkę po świeżym powietrzu i pokazał ciekawe 
widoki. Nie spodziewała się wyścigów rydwanów.
    To był drugi dzień jej pobytu w Ullacarnie. Nurtowało ją zbyt wiele pytań dających zbyt mało 
informacji. Czy powinna spróbować ucieczki od Elkaratha? Jeśli wierzyć w jego opowieść, miał 
zamiar wysłać ją do Piasty, a tam właśnie pragnęła się udać, by złożyć apelację do Czterech. 
Elkarath jednak z pewnością był zdolny do kłamstwa. Bez względu na to, czy służył Rashy czy też 
Olybinowi, Inos zapewne nie będzie miała w Piaście zbytniej swobody działania, jeśli nadal będzie 
pod kontrolą kogoś z tej trójki.
    Jak zresztą mogłaby uciec? Nawet gdyby zdołała wymknąć się dalekowidzeniu maga, 
pozostawał jeszcze kręcący się wszędzie Skarash oraz imperialni strażnicy. Co gorsza, nie miała w 
Ullacarnie żadnych przyjaciół. Nie miała też pieniędzy. Azakowi odebrano jego złoto. Kradzież 
mułów na pustyni była czymś łatwym w porównaniu z kradzieżą koni w wielkim mieście, a potem 
wymknięciem się pościgowi. Ponadto z Ullacarnu do Imperium można było dotrzeć jedynie 
statkiem, a Inos nie potrafiła sobie wyobrazić siebie i Kade w roli pasażerów na gapę.
    Najpoważniejszy problem stanowiły pieniądze. Szejk był nieprawdopodobnie hojny. Skarash 
proponował kupno wszystkiego, co tylko wpadło jej w oko, bez względu na cenę. Z pewnością 
jednak odmówiłby, gdyby poprosiła o złoto potrzebne na łapówki i do zakupu przebrań.
    Czy Rasha sprzedała ją już Olybinowi? Czy Elkarath w rzeczywistości przez cały czas był 
czcicielem Wschodu? Wyglądało na to, że odpowiedź na oba te pytania brzmi „nie”. Gdyby 
należała do czarownika, natychmiast przeniesiono by ją do Piasty drogą magii. Tyle przynajmniej 
wydawało się jasne – Rasha nadal panowała nad sytuacją.
    Trzeba przyznać, że Ullacarn był ładnym miastem. Większość jego ulic była prosta i szeroka – 
typowy przykład imperialnego planowania w ogóle nie przypominający chaotycznych zaułków 
Arakkaranu. Tu i ówdzie – niczym niezagojone rany – utrzymywało się jeszcze kilka wysp 
tubylczych budynków, w tym zabytkowy dom Elkaratha, ale wszystkie te stare rudery miano w 
najbliższej przyszłości rozebrać i zastąpić nowoczesnymi, lepszymi pod względem sanitarnym 
gmachami.
    Tak powiedział jej Skarash.
    – A co ty sądzisz na ten temat? – zapytała.
    – Czy chcesz mojej impijskiej, czy dżinnijskiej odpowiedzi?
    To stanowiło wystarczającą odpowiedź. Nawet Skarash wydawał się dzisiaj nie w humorze. 
Przy dziadku był posłuszny i pokorny. Wobec Azaka odgrywał rolę nieugiętego patrioty, wobec 
Kade sumiennego strażnika, dla Inos zaś był nonszalanckim bawidamkiem, a teraz woźnicą 
rydwanu. Wczoraj nie potknął się ani razu, lecz dzisiaj rano zdarzyło mu się to kilkakrotnie. 
Przybrał niewłaściwą minę bądź też musiał zmienić głos w połowie wypowiedzi. Inos pomyślała, 
że albo pan Skarash próbuje odgrywać zbyt wiele ról jednocześnie, albo ma jakiś nowy powód do 
niepokoju.
    Wycieczka okazała się błędem. Ból jej głowy jeszcze się nasilił. Teraz, dzięki Bogom, jechała 
już po Kade, by wrócić z nią do domu. O ile pożyje tak długo. Koła stukały o kocie łby, powodując, 
że z gałek ocznych tryskały jej błyskawice ognia. Bryczka przechylała się i podskakiwała, 
zjeżdżając ze wzgórza. Pierzchali przed nią piesi i zwierzęta juczne. Przemykała na jednym kole 
między wozami i karetami. Widzowie ryczeli rozgniewani i potrząsali pięściami. Psy szczekały, a 
konie się płoszyły. Dzierżący młoty krasnoludowie walili w jej mózg niczym w kowadło.
    Skarash jako woźnica rydwanu... dwaj huzarzy przydzieleni Inos jako strażnicy uskarżali się 
na jego zbyt szybką jazdę. Właściwie zgrywali tylko ważniaków, by dokuczyć bogatemu dżinnowi. 
W odpowiedzi Skarash wyzwał ich do wyścigu po Trasie Imelada – o ile Inos mogła to określić, 
najbardziej stromym, najwęższym i najniebezpieczniejszym zaułku w mieście. Był zdecydowany 
wygrać, nawet jeśli miałoby to kosztować jej życie.
    Ullacarn był bardziej płaskim miastem niż Arakkaran czy Krasnegar, lecz miał swoją Trasę 
Imelada, a także pałac na szczycie wzgórza. Skarash mówił, iż krążyły pogłoski, że na emira 
nałożono areszt domowy. W mieście z pewnością istniało silne antyimperialne stronnictwo, 
możliwe więc, że Azak znajdzie między miejscowymi dżinnami jakichś tajemnych sojuszników. 
W ciągu trzech dni? Dlaczego zresztą wrogowie Imperium mieliby pomagać sułtanowi, który 
chciał się udać do Piasty? Bardziej prawdopodobne, że uznają go za zdrajcę i przeszyją bułatem. 
Problem pochodzącej z dalekiego północnego zachodu królowej na wygnaniu nie będzie ich 
interesował w najmniejszym stopniu. Mogła spisać ten pomysł na straty.
    A może również własne życie? Bryczka minęła róg na jednym kole, ledwie unikając zderzenia 
z wozem wyładowanym jarzynami.
    Ulica przed nimi była teraz szersza, bardziej płaska i zatłoczona. Skarash ostrzegał 
przechodniów krzykiem i strzelał biczem w powietrzu. Inos trzymała się mocno. Próbowała 
zamykać oczy, lecz nie pomagało jej to zbytnio. Płomienie, które po każdym wstrząsie 
rozbłyskiwały w jej głowie, wydawały się wtedy jeszcze jaskrawsze. Gdzieś za podskakującą 
bryczką gnało dwóch jeźdźców. Skarash przechytrzył impów już na początku, przekonując ich, by 
dali mu kilka kroków przewagi. Od tej chwili nie udało im się znaleźć wolnego miejsca, które 
pozwoliłoby go wyprzedzić. O ile nikogo nie zabije, wygra wyścig.
    Wczoraj Inos towarzyszył Azak. Dzisiaj udał się gdzieś na własną rękę. Z niechęcią, na czas 
pobytu w Ullacarnie, zgodził się przebrać w impijski strój, gdyż w przeciwnym razie rzucałby się 
w oczy i mogliby go niepokoić żołnierze. Jak zwykle, poszedł na całość. Ogolił się gładko i 
ostrzygł krótko włosy na impijską modłę. Były koloru miedzi, jaśniejsze niż jego broda. W 
rajtuzach, bryczesach i koronkowych mankietach mógł przyciągnąć wzrok każdej kobiety w 
mieście. Nagle myśl o Azaku w Kinvale czy nawet w Krasnegarze przestała być aż tak 
niewyobrażalna. To jednak stanowiło całkowicie inny problem.
    Bryczka przechyliła się szczególnie mocno, wpadła w poślizg i zakołysała się na boki. Inos 
wymamrotała modlitwę i złapała się mocniej. Potem usłyszała niedalekie wrzaski triumfu. 
Otworzyła oczy, gdy huzarzy mijali ich z tętentem kopyt. Plac Amblijski rozciągał się tuż przed 
nimi.
    – Przegrałeś! – stwierdziła.
    Skarash nie odważył się odwrócić, by na nią spojrzeć, uśmiechnął się jednak. Twarz miał 
jaskrawo szkarłatną i lśniącą od potu, włosy powiewały mu na wietrze, a jego kapelusz z piórkiem 
zniknął bez śladu. Najwyraźniej był bardzo z siebie zadowolony.
    – Oczywiście, że przegrałem! Czy myślisz, że jestem na tyle szalony, żeby wygrać?
    Nadal ciągnął za lejce, by powstrzymać konia.
    W dwie minuty później doprowadził Inos bezpiecznie, jeśli nawet nie zdrowo, do drzwi salonu 
mody, po czym przekazał huzarom złoto, wraz z gratulacjami. Nie przestał być kupcem i dawał 
innym to, czego od niego chcieli.
    Salon mody mieścił się we wspaniałym domu stojącym przy równie wspaniałym placu. 
Dżinnijscy służący pośpiesznie odprowadzili konia do stajni. Skarash ponownie błysnął monetami, 
żądając, by zabrano również wierzchowce huzarów, celem poprowadzenia za uzdę i wytarcia. 
Następnie ujął dłoń Inos, aby pomóc jej wysiąść, po czym objął ją ramieniem i poprowadził 
szerokimi schodami ku drzwiom. Dyszał ciężko, nadal podniecony wyścigiem. Gdyby chciał, 
mógłby wygrać. Porażka była dla niego podwójnym zwycięstwem.
    Inos usiłowała się skoncentrować mimo łoskotu fal w swej głowie.
    – Panie Skarashu? – wyszeptała, gdy otworzyły się przed nimi wielkie, białe wrota.
    – Słucham, ukochana? – odpowiedział cicho.
    Zignorowała te słowa.
    – Mam w Piaście krewnych. Moja ciotka zna tam wielu ludzi. Zastanawiałam się czy 
moglibyśmy wysłać listy, by powiadomić ich o naszym przybyciu?
    Weszli razem do korytarza. Meble w nim były kosztowne, niewykluczone jednak, że kupiono 
je już używane, gdyż dywany i zasłony sprawiały wrażenie niedopasowanych do siebie. Inos 
ruszyła w stronę pokoju, w którym zostawiła Kade, lecz lokaj poprowadził ich ku schodom, jej 
ciotka musiała więc przenieść się gdzie indziej.
    – Listy? – zastanawiał się Skarash. – W tej chwili nie miałoby to sensu, prawda? Nic nie 
wypływa wcześniej niż Perła Świtu, a więc zapłaciłabyś po prostu za to, by popłynęły tym samym 
statkiem, co ty. Oczywiście, gdy dotrzemy do Qoble, sytuacja ulegnie zmianie. Możesz wtedy nie 
być skłonna podróżować w tym samym tempie, co poczta.
    – Nie będziesz nam towarzyszył?
    Zaskoczenie przebiło się na chwilę nawet przez ból głowy.
    Skarash uśmiechnął się niewinnie.
    – Tylko do Angotu. Dziadek polecił mi przekazać kilka wiadomości.
    A więc Elkarath nie wybierał się z nimi! Jak mógł ryzykować wysłanie więźniów bez eskorty? 
Wiatry były kapryśne. Nawet jeśli Perła Świtu miała przybić do brzegu dopiero w Qoble, Bogowie 
mogli sprawić, by stało się inaczej. Rasha nie odważyłaby się zdjąć wszystkich nadprzyrodzonych 
więzów. Co mogło to mówić o Skarashu?
    Następnie Inos wprowadzono do pokoju, gdzie Kade stroiła się przed wielkim lustrem. 
Księżna odwróciła się i rozpromieniła.
    – Ach! Czy miałaś przyjemną podróż, moja droga? Usiądź, proszę, i doradź mi. Te perły 
sprawiają mi problem.
    Inos wykrzywiła twarz w uśmiechu i osunęła się na obite perkalem krzesło. Zasłony 
wykonano z kosztownego, fioletowego aksamitu, dywany zaś, miękkie i grube, miały kłócący się z 
nimi kolor fiołkoworóżowy. Meble stanowiły doprawdy osobliwy zestaw.
    Kade oczywiście nie posiadała się z radości na myśl o podróży do Piasty. Całe życie pragnęła 
odwiedzić stolicę. Dwukrotnie niemal udało się jej zrealizować tę ambicję, lecz za każdym razem 
coś przeszkadzało jej w opuszczeniu Kinvale.
    W pewnym sensie księżna była równie fałszywa jak Skarash. Przez całe miesiące grała rolę 
pustynnej koczowniczki, bez skarg znosząc trudności i niewygody, teraz zaś ponownie stała się 
bezmózgą kinvalską damą całkowicie pochłoniętą sukniami i fatałaszkami. Cóż, jeśli ta procedura 
sprawiała jej przyjemność, z pewnością sobie na nią zasłużyła, nawet jeśli było to tylko wygodne 
oszustwo.
    – Co sądzisz o tym sznurze? – zapytała. – A o tym?
    Impijscy ekspedienci krzątali się i wykrzykiwali wokół niej, zachwyceni, że odwiedziła ich 
klientka o tak znakomitym guście i imponującym majątku. Oczywiście w Ullacarnie, który leżał na 
brzegu Morza Smutków, pereł było pod dostatkiem. Mimo zmartwień i uporczywego bólu w 
skroniach, Inos zaimponowały stosy towarów wystawionych tu na sprzedaż.
    – Dlaczego nie kupić obu, Wasza Wysokość? – zasugerował Skarash. – I stanika też?
    – Naprawdę pan tak sądzi? – oparła Kade. Wydawało się, że odczuwa pokusę. – Ale są też 
kolczyki i broszki. Popatrz na nie, Inos!
    Jej bratanica wyszeptała wyrazy uznania i wygłosiła swe opinie, po czym z niechęcią usiadła 
na stojącym przed lustrem krześle, by również przymierzyć klamry i broszki inkrustowane 
pięknymi perłami. Skarash nie szczędził zachęt i oklasków. Popisywał się bogactwem i nalegał, 
aby szlachetne damy kupiły, co tylko im się spodoba. Wybieraniu towarzyszyły pełne zachwytów 
szepty sprzedawców.
    Inos wciąż czuła w głowie pulsujący ból, lecz choć paplała o oprawach, harmonii i rozmiarach, 
jej umysł nie przestawał się borykać z podstawowym problemem, odrzucając całą tę pantomimę 
jako niewiarygodną. Po prostu nie istniał powód, by Rasha wysyłała więźniów do Piasty. Obiecana 
podróż do Qoble z pewnością stanowiła odwracający uwagę manewr, który miał ich uspokoić, 
podczas gdy planowano coś innego.
    Cóż jednak mogło zdziałać w nieznanym mieście troje uchodźców nie mających grosza przy 
duszy ani żadnych przyjaciół? Nie mogli opłacić przejazdu na statku ani przekupić strażników czy 
marynarzy. Wyglądało na to, że nie mają innej możliwości, jak grać wyznaczoną im rolę aż do 
chwili, gdy Elkarath ujawni prawdziwe plany czarodziejki.
    – Powinnaś jeszcze zobaczyć koronki! – entuzjazmowała się Kade. – Czy pamiętasz te 
koronkowe mankiety... nie, to było jeszcze przed twoim narodzeniem, moja droga. Miałam parę 
koronkowych mankietów, które przechodziły od jednej sukni do drugiej przez co najmniej dziesięć 
lat, aż zrobiły się z nich szmaty. Koronki były w Kinford takie drogie! A takich jak te tutaj w życiu 
nie widziałam. Kołnierze i mankiety...
    – Najlepsze koronki pochodzą z Guwushu – wyjaśnił Skarash. Na chwilę wziął w nim górę 
kupiec. Zaczął opisywać, w jaki sposób gnomowie zbierają jedwab produkowany przez leśne 
pająki, po czym przeszedł do specjalistycznych szczegółów dotyczących oceniania jakości 
materiału.
    W jakieś pół godziny później Inos mogła z radością podnieść się i przygotować do wyjścia. 
Słońce skłaniało się ku zachodowi. Myśl o położeniu się do nierównego, małego łóżka w domu 
Elkaratha była czymś niebiańskim. Kade bezwstydnie roztrwoniła fortunę, wydawało się jednak, 
że wreszcie jest zadowolona. Kochana Kade! Zasłużyła sobie na to. Ekspedienci pakowali 
pośpiesznie wszystkie te bogactwa. Skarash odliczał od niechcenia złoto, jakby to było proso.
    Kade spojrzała przez moment w oczy Inos.
    Ta zamrugała powiekami i popatrzyła na nią raz jeszcze, lecz osobliwy wyraz zniknął z twarzy 
jej ciotki. Księżna zaczęła się dopytywać o możliwość przeróbek turkusowej sukni wizytowej.
    Nagle Inos wszystko zrozumiała. Na jej oczach Kade rozwiązała jeden z ich problemów. 
Uciekinierzy mogli nie mieć złota, lecz posiadali teraz olbrzymi zapas cennych kolczyków, 
broszek i szpilek. Przynajmniej na łapówki nadawały się one równie dobrze.
    
    We troje w jednokonnej bryczce było ciasno i choć Skarash nie oddawał się już żadnym 
wyścigom rydwanów, wydawało się, że z niewyjaśnionych powodów zaczęło mu się śpieszyć. 
Ulice były zatłoczone wracającymi z pracy do domu. Dżinn denerwował się i mruczał pod nosem.
    Inos przyglądała mu się kątem załzawionego, dręczonego bólem oka. Podenerwowany czy nie, 
nie przestawał flirtować przez całe popołudnie, przy każdej nadarzającej się okazji. Czy 
odważyłaby się podjąć próbę skłonienia wnuka Elkaratha do niedochowania wierności? Czy 
mogłaby kiedykolwiek uwierzyć w obietnice tego nieszczerego młodzieńca? Jeśli rzeczywiście był 
Wybrańcem, byłby szalony, gdyby naraził się na utratę szansy odziedziczenia podobnych mocy dla 
zwykłego flirtu, a Inos nie miała zamiaru posuwać się ani trochę dalej. Jeśli rzeczywiście miał być 
jej strażnikiem na statku, mógł już teraz otrzymać nadprzyrodzone moce i dzięki temu znać jej 
myśli. W takim przypadku flirt bardzo szybko wymknąłby się spod kontroli. Postanowiła, że nie 
będzie dalej podążać tym śladem... śladem Skarasha. Zresztą głowa tak ją bolała, że Inos nie była w 
stanie zdobyć się na choć jeden ujmujący uśmiech.
    Klekoczący wehikuł skręcił wreszcie w wąski zaułek i zatrzymał z podskokiem przed domem 
kupca. Skarash warknął coś, czego nie zdołała usłyszeć. Kręciło się tutaj za dużo legionistów, za 
dużo koni, za dużo podnieconych czymś obywateli.
    Ogarnięta nagłą obawą Inos wysiadła za nim i pobiegła naprzód, nie czekając na Kade. 
Poruszała się niezgrabnie, z uwagi na miejskie buty. Wtem usłyszała znajomy głos i stanęła jak 
wryta.
    Po chwili zlokalizowała go. Setnik Imopopi. Wydawał warkliwym głosem rozkazy. Ponownie 
poczuła niesamowity niepokój. Nie widziała impa od poprzedniego ranka, lecz pomyślała o nim 
kilka razy. Nie potrafiła zdecydować dlaczego przyprawił ją o podobne zmieszanie. Jego głos 
przebudził teraz te same tajemnicze sygnały alarmowe, co poprzednim razem. Żołnierze zbili się w 
grupę. Dżinnijscy robotnicy wychodzący z wielkiej ładowni otoczyli ich ciasno. Na co wszyscy 
patrzyli?
    Zaczęła przepychać się przez tłum, a nawet między odzianymi w skórę i brąz legionistami, co 
kosztowało ją kilka uszczypnięć i równie subtelnych pieszczot. Ujrzała, jak pojawił się sam 
Elkarath, wielki i odziany w szkarłatną szatę. Sprawiał wrażenie, że jest mu gorąco. Jego mycka 
spoczywała na bakier na białych włosach, a rumiana twarz była czerwieńsza niż kiedykolwiek. 
Wszyscy gapili się na coś, co leżało na ziemi.
    Dotarła do środka grupy przed szejkiem. Ujrzała Azaka rozciągniętego plackiem na bruku, z 
pewnością nieprzytomnego. Twarz miał poobijaną, a ubranie poszarpane. Był czerwony od krwi. 
Gdy dziewczyna opadła na kolana u jego boku, jakaś dłoń zacisnęła się z miażdżącą siłą na jej 
nadgarstku i pociągnęła ją ku górze.
    – Zna pani tego człowieka?
    W czarnych oczach setnika widniał przerażający wyraz podejrzenia.
    – Ja... Tak – wstrząśnięta bólem, jaki sprawiał jej jego uścisk, Inos spróbowała się uwolnić. 
Równie dobrze mogłaby się starać wyrwać dąb z korzeniami. – Szejk... to znaczy pan... Elkarath 
zatrudniał... zatrudnia go. To mnie boli!
    Imopopi zignorował jej skargę. Przeniósł swą uwagę na drugą stronę kręgu. Legioniści 
rozstąpili się, by przepuścić tęgiego Elkaratha. Spojrzenie szejka było groźne jak burza z 
piorunami.
    – On był jednym z moich strażników, setniku.
    Imopopi uwolnił Inos z bolesnego uścisku, pozostawiając białą bransoletę, która nabierała 
powoli czerwonego koloru.
    – Był, mój panie?
    Elkarath wzruszył ramionami.
    – Możliwe, że już nie jest. Czy mogę zapytać, co się stało?
    Setnik skrzyżował grube łapy.
    – Zapuścił się tam, gdzie nie należało.
    – Wygląda na to, że ucierpiał z tego powodu.
    – Ma szczęście, że żyje. Chce go pan, czy też mam go zostawić gdzie indziej?
    Nadal krzywiąc twarz, Elkarath omiótł spojrzeniem pierścień zakutych w zbroje ludzi, po 
czym raz jeszcze wzruszył ramionami.
    – Przypuszczam, że mogę go przyjąć na czas, dopóki nie wróci do zdrowia. Czy to zamyka 
sprawę?
    – Jest jeszcze grzywna.
    Elkarath westchnął.
    – Pięć imperiałów, jak sądzę?
    – I jeszcze dziesięć odszkodowania.
    Szejk wydął usta, po czym skinął z rezygnacją głową.
    – Plus zastaw za przyszłe dobre zachowanie... powiedzmy, jeszcze dwadzieścia?
    Tym razem stary spojrzał na setnika z wściekłością, gotów do buntu.
    – Zalegam mu jeszcze z częścią wypłaty, ale nie odziedziczył majątku emira! Czy mogę 
wezwać nosze, żeby wniesiono tego durnia do środka?
    Imopopi skinął głową, usatysfakcjonowany. Większość jego ludzi otwarcie uśmiechała się, 
obliczając swój udział w tym sprytnie przeprowadzonym wymuszeniu. Elkarath odwrócił się, by 
warknięciem wydać polecenia. W środku zgromadzenia powód wszystkich tych wypadków 
szarpnął się i jęknął, po czym ponownie znieruchomiał.
    Idiota! Czy wydawało mu się, że impowie pozwolą dżinnowi szpiegować w swych koszarach 
czy bazie marynarki? Dobrze mu tak!
    Oczywiście Elkarath uleczy jego obrażenia, o ile odważy się użyć swej mocy w samym 
Ullacarnie.
    – To pani przyjaciel, pani Hathark?
    Inos poderwała się i zwróciła ku stojącemu u jej boku złowieszczemu setnikowi. Dlaczego 
złowieszczemu? Znajomemu? Nie twarz, ta była całkowicie obca.
    Głos?
    Oczy! Olśnienie uderzyło ją niczym pięść.
    Zatoczyła się do tyłu i zderzyła z pobliskim legionistą, który wydał się jej równie 
niewzruszony, jak kamienna kolumna. Żołnierz zachichotał i pomógł Inos odzyskać równowagę. 
Podtrzymywał ją przez cały czas, gdy gapiła się na Imopopiego.
    – Coś nie w porządku?
    Na twardej twarzy setnika zagościł wyraz drwiny.
    – Sądzę, że spotkaliśmy się już wcześniej – wykrztusiła Inos ochrypłym głosem. Olybino! 
Czarownik we własnej osobie. Złapał ją wcześniej za nadgarstek, gdyż zamierzała dotknąć dłonią 
Azaka i poparzyłaby się ze względu na klątwę. Wiedział o niej! Szarpnęła się. Stojący za nią 
mężczyzna wzmocnił uścisk. Inos nie spuszczała jednak oczu z setnika.
    – Wczoraj?
    Wiedział! Wiedział, że ona wie! Chciał, żeby wiedziała.
    – Wcześniej, mój panie!
    Inos odepchnęła pozwalające sobie na zbyt wiele dłonie. Młody mężczyzna za jej plecami 
westchnął głośno. Żołnierze zachichotali.
    Imopopi popatrzył na swych ludzi. Uśmiechnął się szyderczo.
    – Nie przypominam sobie. Jak mógłbym zapomnieć podobnie śliczną twarz? A może to było 
po ciemku? Albo widać było inne rzeczy, które odwróciły moją uwagę?
    Legioniści wybuchnęli warkliwym śmiechem. Inos poczuła, że jej policzki zrobiły się 
czerwone jak u dżinniji.
    – Być może to ja jestem w błędzie, setniku.
    Imopopi przyjrzał się jej, przekrzywiając w bok głowę.
    – Być może. Moglibyśmy jednak omówić tę sprawę w innym miejscu. Szczegółowo.
    – Nie... hmm... nie!
    Spróbowała się cofnąć, lecz stojący z tyłu mężczyzna ponownie złapał ją mocno. Skręciła 
ciało. Ścisnął ją na znak ostrzeżenia i unieruchomił, by musiała znosić urąganie jego dowódcy.
    Czarownik oblizał wargi i podszedł bliżej.
    – Czy sprawia pani przyjemność pobyt w pięknym Ullacarnie? A może zbyt niecierpliwie 
myśli pani o wyruszeniu w drogę do Piasty?
    O bogowie! Nagle stało się oczywiste, dlaczego tam jedzie! Tajemnicą pozostawało, dlaczego 
wysyłał ją statkiem, a nie za pomocą czarów, lecz znała już powód swej podróży.
    Potrząsnęła głową.
    – Pobyt tu sprawia mi przyjemność, proszę pana – zdołała wykrztusić.
    – Jestem pewien, że moglibyśmy go uatrakcyjnić.
    Imopopi omiótł wzrokiem grupę. Jego ludzie roześmiali się posłusznie. Przemawiał do 
podwójnego audytorium i świetnie się przy tym bawił.
    Nadeszło dwóch krzepkich magazynierów dźwigających nosze. Elkarath szedł tuż za nimi. 
Inos dostrzegła przelotnie Skarasha, który patrzył na nią ponad ramionami żołnierzy. Jego twarz 
pobladła, przybierając niezdrowy, łososiowy odcień. A więc Skarash wiedział! Poprzedniego dnia 
nie był tego świadomy. Z pewnością dlatego był dziś tak podenerwowany. Odkrył, że w sprawę 
zamieszany jest czarownik.
    Inos ponownie spojrzała na Olybina, by ujrzeć straszliwą drwinę w jego oczach.
    – Trzeba było udać się do Piasty wcześniej.
    Gdy spotkaliśmy się po raz pierwszy.
    Inos przełknęła kilkakrotnie ślinę, po czym odzyskała głos.
    – Wówczas nie mogła mi towarzyszyć ciotka.
    – Co za pech! – czarownik wzruszył ramionami. – Cóż, życzę pani bezpiecznej podróży, pani 
Hathark.
    Wrócił do odgrywanej przez siebie roli setnika Imopopiego. Skinął głową do mężczyzny 
trzymającego Inos, nakazując mu ją uwolnić, po czym odwrócił się, by przyjąć od Elkaratha ciężki 
mieszek. Gratulując sobie, Inos cofnęła się z powrotem w tłum. Jej kolana wciąż uginały się z 
przerażenia.
    Na wypadek, gdyby miała jeszcze jakieś wątpliwości, czarownik uleczył jej ból głowy. 
Zniknął on bez śladu.
    Męskie ręce uniosły Azaka na nosze. Sułtan otrzymał nauczkę i ostrzeżenie. Ucieczka była 
teraz niemożliwa.
    Jedyne, co Inos mogła zrobić w Ullacarnie, to czekać na statek, który ją zabierze.

5

    Łańcuchy szczęknęły. Gathmor otworzył oczy czy też spróbował to uczynić. Jęknął i oblizał 
wargi.
    – Rap?
    – Jestem tutaj – odpowiedział spokojnie faun, pobrzękując mu okowami w ucho. Wepchnięto 
ich obu do bardzo ciasnej klitki. – Masz złamaną kość palca i straciłeś ząb. Twój nos chyba 
wyprostuje się jak trzeba. Reszta to siniaki i skaleczenia. Dorobiłeś się ich, gdy spadł na ciebie 
świecznik.
    – A ty?
    – Złamali mi kilka kości w dłoni i parę żeber.
    Nie było potrzeby wspominać, że zdawały się zrastać bardzo szybko.
    Gathmor spróbował się poruszyć. Jęknął jeszcze głośniej.
    – To była bardzo fajna mała rozróba – powiedział po chwili cichym głosem.
    Rap przypomniał sobie zniszczenia. Zadrżał.
    – W takim razie nie chciałbym zobaczyć dużej.
    – Kto by pomyślał, że impowie potrafią się tak dobrze bić?
    – Liczba i motywacja, jak sądzę.
    – Darad?
    – Nieobecny.
    Zapewne pod koniec wezwał Thinala albo może Andora i uciekł, korzystając z zamieszania 
wywołanego pożarem.
    Gathmor jęknął ponownie. Spróbował usiąść, zmienił jednak zdanie.
    – Nic nie widzę.
    – Nie ma tu za dużo światła. Zresztą z tymi podbitymi oczyma i tak nie zobaczyłbyś zbyt wiele. 
Jesteśmy w celi. Mniej więcej gnomich rozmiarów, więc jest dosyć przytulnie. Trzy ściany 
kamienne, a czwarta drewniana.
    – Zapach też jest gnomi – Gathmor uśmiechnął się, czy raczej spróbował to zrobić. – W 
każdym razie lepsze to niż Krwawa Fala. Budzenie się w podobnych okolicznościach zaczyna 
przechodzić mi w nawyk. Ale to była wyjątkowo udana bijatyka. Czy przypadkiem znasz 
ostateczne rezultaty?
    – Nie!
    Rap powstrzymał kilka bardzo gniewnych uwag.
    Cela znajdowała się dwa piętra pod ziemią. Była jedną z około setki podobnych. Wszystkie 
przepełnione były ludźmi i łańcuchami. Powietrze przypominało śmierdzącą, nieruchomą zupę, 
jakby nie wietrzono tu od stuleci.
    Gathmor zazgrzytał zębami i usiadł z głośnym dźwiękiem. Odchylił się do tyłu, oparł o ścianę 
i skrzywił z bólu, próbując wyprostować nogi.
    – Chyba będziemy mieli gościa – odezwał się Rap. Na zewnątrz co chwilę przechodzili 
strażnicy, teraz jednak schodami na końcu korytarza sprowadzano na dół elfa, a Rap był jedynym 
przedstawicielem tej rasy w całym więzieniu. Po chwili w judaszu zamigotało światło. Zazgrzytały 
zasuwy.
    Rap przesunął kolana w bok, by zrobić miejsce dla przybysza, który nachylił się, wszedł do 
celi i stanął, nic nie widząc. Drzwi zatrzasnęły się za nim z hukiem. Elf wzdrygnął się. Choć był 
drobnej budowy, nie mógł wyprostować się pod niskim stropem. Przypominał z wyglądu 
nastolatka tak bardzo, że mógł nawet być nim naprawdę. Jego szaty sprawiały wrażenie, że są 
domowej roboty, złociste loki wymagały przystrzyżenia, lecz paznokcie były obcięte i czyste.
    – Rap’rian? – zapytał ostrożnie, gapiąc się wprost przed siebie.
    – To ja – odparł siedzący u jego stóp Rap.
    Gość podskoczył w górę i walnął się w głowę.
    – Jestem Quip’rian – zakrztusił się i zakrył sobie usta dłonią. – Chyba zaraz zwymiotuję.
    – Jeśli to zrobisz, z pewnością cię zabiję – zapowiedział Gathmor.
    Kolejny szok.
    – Kto to? Jest was tu więcej?
    – Mój towarzysz, kapitan Gathmor.
    – Jotunn? Zamknęli pana razem z jotunnem? Jak może pan wytrzymać w tym miejscu?
    – Nie mam wielkiego wyboru – odparł Rap. Zaczynał już czuć się lepiej. – Masz na imię... 
Quip’rian? Czy jesteśmy spokrewnieni?
    – Wątpię... Jestem Alielem. To młodsza gałąź przedostatniego klanu z Offiniola. A pan?
    – Nie.
    Rap był jeszcze mniej zorientowany, niż mu się zdawało.
    Konwersacja uległa na chwilę zakłóceniu. Młodzieniec wyciągnął rękę, by dotknąć ścian. 
Jego twarz wykrzywiła się z przerażenia, gdy zdał sobie sprawę, jak mała jest ta klitka.
    – Panie Rap’rianie? – wyszeptał. – Czy jest pan szalony? Czy wniesie pan o uznanie za 
niepoczytalnego?
    – Nie. Czy to poprawiłoby moją sytuację?
    – Mogliby poprzestać na ścięciu panu głowy.
    To uchodziło za poprawę?
    – Zrobiłem to jak należy, zgadza się?
    Quip’rian zamknął oczy. Zadrżał.
    – Nie może pan naprawdę tak uważać!
    – Cóż, później poszło trochę nie tak – przyznał Rap. – Ale wypowiedziałem formułę: „Pluję na 
Valdoniltha!” Zrobiłem to dobrze, prawda? A potem uderzyłem go w twarz. Nie za mocno. A 
staruszek odpowiedział tak, jak należało: „Nędzny hultaju” i tak dalej. Mam wrażenie, że poradził 
sobie całkiem nieźle. Nie mógł przecież spodziewać się niczego w tym rodzaju. A potem 
powiedziałem: „Klękam w cieniu Lith’riana”. To wszystko, co, jak sądziłem, miało się wydarzyć.
    Autentyczny elf otarł ociekające potem czoło.
    – Skąd mam wiedzieć? Nikt już dzisiaj nie robi podobnych rzeczy! Gdyby wybrał pan kogoś 
innego niż wielmożny Phiel’, zapewne nie miałby pojęcia o czym pan bredzi. Ja na pewno bym nie 
miał.
    Rap chrząknął niezobowiązująco.
    – Kim jesteś? – zapytał, gdy cisza stała się deprymująca. – Jak się w to wplątałeś?
    – Jestem najbliższym kuzynem płci męskiej obecnym w chwili rzucenia wyzwania.
    – Ile masz lat?
    – Piętnaście. Uczę się na kelnera! Zbierałem właśnie talerze z sąsiedniego stołu.
    Wydawało się, że zaraz się rozpłacze.
    – A co musi zrobić najbliższy kuzyn płci męskiej?
    – Chce pan powiedzieć, że tego nie wie? Wypowiedział pan Podniosłe Wyzwanie, nie znając 
jego zasad?
    Przez głowę Rapa przemknęło kilka nieuprzejmych myśli na temat czarodzieja Ishista i jego 
poczucia humoru.
    – Wyjaśnij mi.
    Wargi Quip’riana zadrżały.
    – Naprawdę pan mnie o to prosi?
    Wiem tylko to, co gadali na górze. Muszę być pana strażnikiem. Towarzyszyć panu na 
Valdoriana, o ile uda się panu tam pojechać.
    Rap poczuł nagłe szarpnięcie we wnętrznościach.
    – Chcesz powiedzieć, że to wątpliwe?
    – Wątpliwe? – wrzasnął elf. – Samemu liktorowi złamano rękę! Salę zrujnowano, kompletnie 
zrujnowano! Nikt na razie nie umarł, ale ośmiu legionistów jest rannych, podobnie jak dwa albo 
trzy tuziny cywilów. Biedny pan Arth’quith dostał ataku. To było okropne, po prostu okropne! Na 
górze trwają straszliwe kłótnie. To będzie kosztowało miliony!
    Gathmor westchnął uszczęśliwiony.
    Rap zbadał budynek i po chwili wykrył spotkanie odbywające się na trzecim piętrze. Nie 
słyszał słów, lecz około dziesięciu mężczyzn zawzięcie wymachiwało rękoma.
    – Cóż, przyznaję, że bójka nie należała do planu – stwierdził ze smutkiem. – Polecono mi – to 
znaczy, miałem zamiar – odszukać ważnego elfa w towarzystwie elfich świadków. Nie przyszło mi 
do głowy, że impijscy świadkowie mogą nie zrozumieć, o co chodzi. Trzeba było wybrać chwilę, 
kiedy byliby obecni tylko elfowie. Naprawdę mi przykro, bo żaden elf z pewnością nie zepsułby 
podobnie uroczystej ceremonii, próbując zdzielić mnie butelką.
    Był to żałosny cios i Rap uchylił się z łatwością, ale...
    – Rozumiesz, moi przyjaciele pomyśleli, że grozi mi niebezpieczeństwo.
    Gathmor i Darad pośpieszyli mu na ratunek niczym bliźniacze lawiny.
    Quip’rian pociągnął nosem.
    – Cóż, był tam sam liktor. Został ranny, jego żona zaczęła rodzić, a połowa gości nadal 
przebywa w szpitalu.
    Rap zaczął dostrzegać powagę problemu.
    – A on nie honoruje starożytnych elfich zwyczajów?
    – W Imperium one nie obowiązują.
    – Tak jest. Rozumiem.
    – Zapowiedział, że celem oszczędzenia na czasie ominie zwykłą procedurę za pomocą edyktu 
wydanego w trybie doraźnym, ponieważ pańska wina nie wzbudza żadnych wątpliwości.
    – A potem?
    Chłopiec jęknął.
    – Ubiczują pana na śmierć w południe na placu Emshandara. Już rozlepiają obwieszczenia.
    Rap przypomniał sobie odrażającego kota o dziewięciu ogonach, który należał do Kalkora. 
Wydało mu się, że ktoś ścisnął mu gardło.
    – A mój przyjaciel?
    – On pierwszy, a pan drugi.
    – W takim razie o co idzie spór?
    – Wielmożny Phiel’nilth twierdzi, że w grę wchodzi honor jego klanu. Jest zachwycony! 
Mówi, że od trzystu lat nikt nie wypowiedział Podniosłego Wyzwania. Pragnie odbyć cały rytuał.
    Gdy sprawa dotyczyła elfów, nic nigdy nie bywało proste – przypomniał sobie Rap.
    – Czy może mu się udać? – zapytał z nadzieją.
    Przez chwilę chłopak załamywał tylko ręce.
    – Jeśli zdołają się dowiedzieć, ile chce liktor – wyszeptał wreszcie. Sprawiał wrażenie, że z 
minuty na minutę dręczą go coraz mocniejsze mdłości. Co z niego był za piętnastolatek?
    – Sądziłbym – odezwał się Rap – że szansa darmowej podróży do Ilrane wyda ci się atrakcyjna. 
Z pewnością lepsze to od brudnych naczyń?
    Quip’rian zadrżał konwulsyjnie.
    – Popłynąć statkiem?
    – Nie? Dobra, uszy do góry! Może mnie jednak obedrą ze skóry, a wtedy będziesz mógł 
wypucować wszystkie szklanki w Noom, żeby to uczcić.
    – Proszę ze mnie nie drwić! – warknął elf, wykazując wreszcie iskrę życia. – Nie prosiłem o to.
    – To prawda! Przepraszam – odparł szczerze Rap. – Chyba po prostu próbuję wykrzesać z 
siebie odrobinę odwagi. Czy liktor weźmie?
    – Skąd mam wiedzieć? Jestem nikim... Ale w ten sposób udałoby się pokryć szkody. 
Niektórym ważniakom chyba się podoba ten pomysł.
    W Milflorze Rap kosztował Gathmora czterdzieści sześć imperiałów. Tym razem miał być 
zdecydowanie droższy.
    – Kto za to wszystko zapłaci?
    – Lith’rian, oczywiście. Klęknął pan w jego cieniu. Cóż, czarownik potrafił stworzyć złoto na 
zamówienie. Jeśli zechciał.
    – Zabiorą mnie do Lith’riana na sąd?
    Elf skinął głową. Znowu wyglądał na srodze zdumionego.
    – I co potem?
    – Osądzi pana, oczywiście. Jeśli uzna, że nie miał pan racji, plując na Nilthów, wyśle na 
Valdoniltha pańską głowę.
    – Dosłownie?
    – W złotym wiadrze, jak każe tradycja.
    – A jeśli tego nie zrobi? Jeśli przyzna mi rację?
    Quip’rian pociągnął głośno nosem.
    – Będzie to znaczyło, że rozpętał pan wojnę.

6

    Albo wyznaczoną na południe egzekucję odroczono, albo w ostatniej chwili zmieniono jej 
obsadę, gdyż spory o całą tę elfią aferę nie ustawały w gabinecie liktora przez cały dzień. Rap 
obserwował, jak rosła liczebność zebranego tam tłumu, lecz informacje o tym, co mówiono, mógł 
czerpać jedynie od Quip’riana.
    Młody elf był w tej grze wolną kartą. Starożytne rytuały wyznaczały Najbliższemu Kuzynowi 
istotną rolę we wszystkich procedurach, lecz wyżsi rangą imperialni urzędnicy woleli nie omawiać 
poufnych kwestii finansowych w obecności kelnerskiego ucznia, odesłano go więc, by 
towarzyszył Rapowi.
    Wystarczał krótki czas spędzony w celi, by Quip’rian dostawał mdłości, drgawek i sprawiał 
wrażenie, że zaraz zemdleje. W tym momencie Rap radził mu, by udał się na górę i ponownie 
spróbował wśliznąć się na zebranie. Gdy elf chwilę pokrzyczał, by wezwać strażników, uwalniano 
go. Po jakiejś godzinie ktoś zauważał chłopaka w gabinecie liktora i przeganiano go ponownie. 
Zmuszał się wtedy do powrotu do lochu celem złożenia Rapowi meldunku, gdyż jak każdy elf 
uważał, że musi sumiennie wykonywać obowiązki.
    Młody Quip’ powtarzał wszystko, co mógł, lecz choć wrażliwy i pełen dobrej woli, 
najwyraźniej nie był zbyt wykształcony ani szczególnie inteligentny. Nie miał też pojęcia o 
finansach i polityce. Zameldował, że w sprawę włączyła się teraz cała elfia społeczność Noom, 
stojąca murem za wielmożnym Phiel’nilthem. Jeśli znakomity gość uważał obelgę, która go 
spotkała, za zaszczyt, należało udzielić mu wszelkiego możliwego wsparcia. Tajemne rytuały 
wydawały się elfom nieodparcie atrakcyjne.
    Impowie najwyraźniej podzielili się na tych, którzy dostrzegali praktyczne korzyści płynące z 
przyjęcia rekompensaty, i tych, którzy upierali się, że trzeba przestrzegać prawa, co znaczyło, że 
obu winnych należy jak najszybciej publicznie poćwiartować. Rap zaczynał podejrzewać, że 
walka była nierówna, a elfowie stali w owych targach na przegranej pozycji, schwytani między 
dwa kamienie młyńskie, które ścierały się ze sobą, dążąc do wspólnego celu. W miarę upływu dnia, 
Quip’ zaczął wysapywać liczby, których nawet Gathmor nie potrafił ogarnąć.
    Nie ulegało też wątpliwości, że negocjacje były w ogóle możliwe jedynie dzięki temu, że 
patronem, na którego powołał się Rap, był czarownik. Lith’rian dysponował nieograniczonym 
kredytem.
    On sam oczywiście nie mógł zdawać sobie jeszcze sprawy ze wszystkich aktów 
dobroczynności, jakich dokonano w jego imieniu. Impowie proponowali, by pozwolono 
przestępcom marynować się w więzieniu przez kilka tygodni, zanim wiadomość dotrze do Piasty. 
Elfowie upierali się, że rytuały trzeba wykonać jak należy i Rapa powinno się natychmiast wysłać 
do enklawy Lith’riana na niebosiężnych drzewach Valdoriana.
    Nie było też pod ręką samego czarownika, by złożył pieczęć i podpis. Bankierzy mogli 
pożyczyć niezbędną sumę, gdyby otrzymali stosowne zabezpieczenie, lecz wszyscy – poniekąd z 
definicji – byli impami. Bogatych elfów było niewielu. Quip’ zameldował, że każdy przedstawiciel 
tej rasy w mieście musiał oddać w zastaw hipoteczny wszystko, co posiadał, by dostarczyć 
niezbędnych gwarancji. Rap doszedł do niewesołego wniosku, że porozumienie może okazać się 
możliwe, gdy rzucą już na szalę ostatni grosz. Tak właśnie najwyraźniej się stało.
    Tuż po zachodzie słońca Quip’rian i prawnik zeszli na dół do celi i z radością poinformowali 
Rapa, że mają go wysłać do Ilrane, by został osądzony zgodnie ze starożytną ceremonią, na którą 
się powołał.
    Rap nie podniósł się z podłogi.
    – A co z moim towarzyszem?
    – Jutro w południe, obawiam się.
    Rap użył pewnych marynarskich określeń, których ani Quip’, ani prawnik z pewnością dotąd 
nie słyszeli.
    – Obaj albo żaden z nas – dodał, na wypadek, gdyby nastąpiło nieporozumienie.
    Wyczerpani negocjatorzy, przebywający na górze, zaczęli właśnie wychodzić, gdy nadbiegł 
przerażony Quip’rian, by przekazać im tę wiadomość. Targi rozpoczęły się na nowo.
    Trwały przez całą noc i większą część następnego dnia. Rap nie chciał opuścić celi 
dobrowolnie, wyprowadzono go więc siłą i zawleczono przed oblicze liktora. Ostrzeżono go, że to 
jego ostatnia szansa na uniknięcie straszliwej śmierci. Odmówił zgody na to, by potraktowano go 
lepiej niż współwinowajcę. Ponieważ spędził w lochach cały dzień i noc, sama jego obecność 
mogła zbrukać nawet najprzestronniejsze pomieszczenie. Szybko odprowadzono go tam, skąd 
przyszedł. Od tej chwili to goście fatygowali się do niego. Rozmawiali z nim przez judasza.
    Przychodzili elfowie, przekonując go o niemożliwości włączenia jotunna do tradycyjnych 
ceremonii, a także swej niezdolności do zebrania większej sumy pieniędzy. Przychodzili prawnicy, 
szepcząc, że procedura jest wysoce niewłaściwa i gdyby doszło do przecieku, trzeba jej będzie 
zaniechać. Sam liktor, rodziny rannych, przedstawiciele miasta... wszyscy przychodzili, by 
przekonywać go, błagać i spotkać się z odmową. Pozbawiono go jedzenia i wody. Przyszło dwóch 
rosłych strażników wyposażonych w ciężkie buciory i inne twarde przedmioty. Rap nadal 
odmawiał. Nie był pewien, jaki ma wpływ na sytuację, lecz najwyraźniej musiał wyruszyć w tę 
podróż dobrowolnie, a zarówno starożytny rytuał, jak i potajemne machinacje posunęły się już tak 
daleko, że nie sposób ich było powstrzymać. Znaczyło to, że jednak ma pewien wpływ. 
Przekupstwo przesączało się powoli w górę, aż wreszcie dotarło do samego pretora, a wtedy koszty 
wzrosły niepomiernie. Impowie oczywiście zrozumieli już, że trafili na żyłę złota, elfowie zaś 
wpadli w pułapkę bez wyjścia.
    Gdy pierwsza runda argumentów nie przyniosła rezultatu, wszyscy wrócili, by podjąć 
następną próbę. Dwaj strażnicy również.
    Rap w ogóle przestał się odzywać.
    Wiedział, że zachowuje się jak szaleniec. Dręczyła go myśl, iż łamie słowo złożone Ishistowi, 
nie potrafił jednak zdobyć się na porzucenie Gathmora.
    Mógł skorzystać ze zdolności panowania, by przekonać gości do swego punktu widzenia, ale 
jeśli w mieście przebywał jakiś czarodziej, zaalarmowałby go, gdyby użył mocy. Ponadto 
pozyskana w ten sposób życzliwość wyparowałaby szybko po ich odejściu. Starał się więc tego nie 
robić, choć osłabił nieco bicie.
    Nawet Gathmor zaczął mu powtarzać, że jest szalony.
    Rap kazał mu się zamknąć, bo nie pomaga mu zbytnio.
    Pewien czcigodny elf nazwał go głupim trollem, inny zaś zbydlęconym jotunnem. Impowie 
mówili, że jest uparty jak faun. Quip’rian wybuchnął płaczem. Tłumaczył się potem skruszony, że 
zawsze tak reaguje na zapach krwi. Do tego nie spał już dwie noce. Nikt z nich nie spał.
    Gdy druga runda wizyt nie przyniosła rezultatu, wszyscy odwiedzili go po raz trzeci.
    Na koniec ulegli zmęczeniu. Rap zwyciężył.

I ten jest sługą:

    ...w najwyższej władzy ma ten Król na rozkaz z nieba
    Rzesze sług śpieszą poprzez lądy, oceany:
    Lecz i ten jest Mu sługą, kto stoi i czeka.
Milton – Na ślepotę własną
Przełożył Stanisław Barańczak



Rozdział X

JĘK PRZY ZAPORZE

1
    
    Późnym popołudniem w pięknym porcie Ullacarnu roiło się od statków. Był to wspaniały 
widok. Kade uwielbiała statki – żeglować nimi czy choćby je oglądać. To oczywiście odzywała się 
jej jotuńską krew.
    Podczas krótkiego pobytu tutaj zobaczyła jedynie maleńki fragment miasta, z pewnością 
jednak spodobał się on jej. Gdy jechała, podskakując, otwartą karetą, z Inos i Frainish, żałowała 
niemal, że nie może zostać dłużej, by obejrzeć więcej. Ulice były szerokie i czyste, a liczne parki 
pełne kwiatów. Choć tubylcy byli dżinnami, w miejscach publicznych nosili impijskie stroje. 
Dzięki wysokiemu wzrostowi i szczupłej budowie na ogół wyglądali w nich bardzo dobrze, lepiej 
niż było to możliwe dla krępych impów. Kade dawno już zauważyła to samo u jotnarów w 
Krasnegarze, gdyż choć niewiarygodnie splątane rodzinne drzewo genealogiczne przyniosło jej w 
spadku jotuńską cerę, figurę miała tak impijską, jak to tylko możliwe. Niemniej nie powinna 
pozwolić, by Bogowie uznali ją za niewdzięczną lub nie pamiętającą o Ich licznych 
błogosławieństwach. Ostatecznie widziała Ullacarn zabarwiony magicznym złotem, przesłonięty 
jedwabiami i koronkami, aksamitami i popelinami. Gdyby została na dłużej, rzeczywistość 
mogłaby rozproszyć złudzenia. Nie, czas już wyjechać. Czas wejść na pokład Perły Świtu i 
odpłynąć.
    Czas wyruszyć do Piasty! Kadolan odmówiła bezgłośnie kolejną krótką modlitwę 
dziękczynną. Instynkt nadal jej podpowiadał, że Inosolan postąpiłaby mądrzej zostając w 
Arakkaranie, pod opieką sułtanki, lecz co się stało, to się nie odstanie, a perspektywa odwiedzin w 
stolicy Imperium bardzo podniosła ją na duchu.
    Inosolan wcisnęła się markotnie w róg karety. Ignorowała nawet ekscytujące widoki nabrzeża 
i panoramę portu. Szkoda, że nie nauczyła się jeszcze pozwolić przyszłości czekać. Była to 
umiejętność, która mogła przyjść jedynie z wiekiem.
    Nieprzytomnie podniecona Frainish omal nie wypadła z powozu. Dziewczynka zaliczała się 
do potomków szejka Elkaratha. Przydzielono ją paniom jako służącą. Przystojny i pełen szacunku 
pan Skarash również miał im towarzyszyć, aż do Qoble. Szejk okazał się bardzo łaskawy, bez 
względu na to, kto naprawdę był jego panem. Inosolan zdecydowanie powinna okazać przy 
pożegnaniu większą wdzięczność.
    Statki były już bardzo blisko. Kareta jechała z brzękiem wzdłuż nabrzeża. Frainish zadawała 
szczebiotliwym głosem pytania. Kadolan musiała wytężać swą starą mózgownicę, by spróbować 
jej odpowiedzieć. Nie miała trudności z karawelami i dhow, lecz nie mogła sobie przypomnieć, 
jaka jest różnica między galerą, galeonem i galeasa. Cóż to jednak za wspaniałe statki! Znacznie 
większe i piękniejsze niż małe kogi, którymi tak wiele razy podróżowała między Krasnegarem a 
Shaldokanem.
    Podczas gdy Kadolan nadal usiłowała zbywać pytania dziewczynki, kareta zatrzymała się z 
łoskotem kół przed statkiem. Był on naprawdę bardzo wielki. Z pewnością dotarły na miejsce, 
gdyż czekał już na nie Skarash, który wysunął przed nimi stopień i zaoferował pomocną dłoń. A 
więc to cudo było ich statkiem, Perłą Świtu. Hałaśliwa ciżba ludzi tłoczących się przy schodni 
wskazywała niedwuznacznie, że niebawem mają odpłynąć.
    Pozwoliła, by Skarash poprowadził ją przez tłum, jako że widział ponad głowami znacznie 
lepiej od niej. Sama miała na oku Frainish, która była wystarczająco niska, by całkowicie zniknąć 
w podobnym zbiorowisku. Inosolan mogła zadbać o siebie sama.
    Kadolan dostrzegła przelotnie, nad falującym morzem ramion, głowę Azaka. Jego twarz 
wyrażała wściekłość i agresję. Był jedynym dżinnem, który górował nad tłumem niczym jotuński 
marynarz albo trolli tragarz. Wszyscy obecni impowie wydawali się przy nim krępi. Inosolan stała 
u jego boku, wraz z oddziałem legionistów. Azak zapewne specjalnie robił trudności. Od dnia, gdy 
pobili go żołnierze, był w złym nastroju. Choć Elkarath uleczył wówczas jego połamane kości oraz 
siniaki, zapewne nie otrzymał w nagrodę podziękowań. Sułtan był jednym z tych ludzi, którzy 
lubili komplikować życie sobie, a co za tym idzie również wszystkim wokół. Kadolan nigdy nie 
potrafiła pojąć podobnego zachowania.
    Zdała sobie nagle sprawę, że wulgarne krzyki są skierowane pod jej adresem. Ponownie 
ruszyła z należytą godnością w górę schodni. Weszła przez drzwi na pokład Perty Świtu. Galeon 
czy galeasa, z pewnością był to największy statek, na jakim w życiu żeglowała.
    Księżną zdumiał wygląd jej prywatnej kabiny. Nigdy sobie nie wyobrażała, że na statku może 
się znajdować coś tak wielkiego i luksusowego. Zamiast koi było tam normalne łóżko, a na tylnej 
ścianie prawdziwe okna. Tłusta, postarzała dama wchodziła tylko innym w drogę, postanowiła 
więc, że zaczeka tutaj. Wiedziała, że Inosolan ją znajdzie. Wysłała podekscytowaną Frainish pod 
opieką Skarasha, by obejrzała statek i popatrzyła z pokładu, jak będą odpływać. Rozpakowywanie 
mogło zaczekać.
    Tymczasem z przyjemnością oddała się oględzinom urządzeń kabiny. Podziwiała lśniące 
drewniane konstrukcje, pomysłowe zatrzaski drzwi kredensu oraz szuflady, które się nie otwierały, 
gdy statek kołysał się na boki. Tragarze zapukali do drzwi, zostawili w środku bagaże i wyszli. W 
pomieszczeniu nawet wtedy nie zrobiło się ciasno.
    Wreszcie Kadolan odwróciła cudownie wygodne krzesło w stronę wielkich okien i zasiadła w 
nim z westchnieniem. Zsunęła buty i przystąpiła do napawania się widokiem portu.
    W kilka minut później drzwi otworzyły się, a potem zamknęły z trzaskiem. Inosolan podkradła 
się milczkiem do okna. Na górze słychać było tupot stóp, ludzkie głosy oraz pisk wielokrążków. 
Statek zaczął się już oddalać od nabrzeża. Perła Świtu pochyliła się lekko, gdy wiatr powoli 
wypełniał jej żagle. Inosolan nie odezwała się dotąd ani słowem.
    – Gdzie jest Jego Sułtańska Mość? – zapytała Kadolan.
    Odgadła trafnie. Inosolan odwróciła się i spojrzała na nią wilkiem. Miała na sobie wyjściową 
suknię z przewiewnego, szmaragdowozielonego jedwabiu, o krotkach rękawach i głębokim 
dekolcie. W ciągu ostatnich kilku miesięcy pozwoliła włosom rosnąć swobodnie. Upięła je teraz 
wysoko na głowie, pod ozdobioną perłami tiarą. Była piękna jak sen poety o dziewictwie. 
Samobójczo nadąsany wyraz jej twarzy przyniósłby wstyd sześciolatce posłanej do łóżka bez 
kolacji.
    – Pod pokładem, w tak zwanej Gnomiej Kwaterze. Zakuty w łańcuchy.
    – Nie wydaje się to zbyt mądrą decyzją.
    Inosolan odwróciła się do niej plecami.
    – Odmówił wejścia na pokład i zażądał pozwolenia na apelację u emira – powiedziała oknu. – 
Impowie oczywiście wpędzili go na schodnię pod groźbą mieczy.
    Hałasy na zewnątrz nie cichły, lecz w prywatnej kajucie Kadolan zapadła pełna zamyślenia 
cisza. Ciekawie będzie zobaczyć, co się stanie z Azakiem, gdy Perła Świtu dopłynie do Angotu. 
Podróż do Piasty oznaczała długą, wieloetapową wędrówkę przez góry Qoble, a potem przez 
znaczną część Shimlundoku. Skarash przysięgał, że nie wybiera się dalej niż do Angotu.
    Czy będzie tam na nich czekała magia? A może już była na pokładzie? Czy Azak powędruje w 
żelazach aż do stolicy? W tej chwili nie miało to większego znaczenia. Kadolan nachyliła się, by 
znaleźć buty.
    – Uparty idiota! – wymamrotała Inosolan.
    – Sam ponosi za to winę.
    W gruncie rzeczy Inosolan poradziła sobie bardzo dobrze. W ciągu miesięcy spędzonych na 
pustyni trzymała sułtana na dystans, nie sprawiając wrażenia, by urażała jego uczucia, ani nie 
wzbudzając fałszywych nadziei. Utrzymywała równowagę w godny podziwu sposób. Teraz 
Kadolan obawiała się nieco, że w tym związku zaczynają zachodzić jakieś zmiany, których nie 
potrafiła zdefiniować. Straszliwe wydarzenia w Thume wstrząsnęły wszystkimi. Mało brakowało, 
by Azak zginął, Inosolan zaś omal nie zgwałcono. Od tej pory wszystko wyglądało inaczej. 
Nastawienia uległy zmianie, wartości poddano rewizji. Być może pomógł w tym Ullacarn, gdyż 
oznaczał powrót do cywilizacji. Widok Azaka w impijskim stroju stanowił szok – z pewnością dla 
Kadolan, a zapewne również dla Inosolan. Sułtan przestał być barbarzyńcą.
    Niewykluczone, że dla wszystkich zainteresowanych byłoby lepiej, gdyby pozostał w 
łańcuchach przez całą drogę aż do Piasty. Inosolan siedziałaby w karecie, a tego niebezpiecznego, 
młodego człowieka przywiązano by na dachu razem z bagażem.
    Kadolan skarciła się za podobnie niegodziwe myśli.
    – Cóż, to prawdziwy luksus – zauważyła. – Czy twoja kabina jest równie wspaniała, jak ta?
    – Nie sprawdzałam.
    Ponownie obuta jak należy, Kadolan wstała.
    – W takim razie pójdziemy obejrzeć ją teraz. Potem wejdziemy na pokład i...
    Inosolan odwróciła się i przeszyła ją wzrokiem.
    – I będziemy miło spędzać czas, jak sądzę?
    – Czemu by nie?
    – No więc, dla ciebie to nic trudnego! Ja płynę, by wyjść za goblina. Schwytał mnie czarownik, 
a sądząc z tego, jak na mnie patrzył, w ręce goblina równie dobrze mogę trafić używana. Azak 
siedzi w zęzie. Nie cierpię statków. Fatalnie znoszę podróż morską...
    – I mówisz jak rozpieszczony bachor.
    – I... Co! Ty nie miewasz choroby morskiej!
    – Czy cierpisz teraz na chorobę morską? Czy to właśnie cię dręczy?
    Inosolan prychnęła i ruszyła dumnym krokiem ku drzwiom.
    Kadolan poczuła przypływ gniewu.
    – Odpowiedz mi!
    Inosolan zatrzymała się i odwróciła. Usta miała otwarte na skutek szoku.
    – W dalszym ciągu zachowujesz się jak rozpieszczony bachor – mówiła Kadolan. Posunąwszy 
się tak daleko, nie mogła teraz się cofnąć. – W obecnej chwili nie jesteś żoną goblina. Nie widzę też, 
by molestowali cię jacyś czarownicy. W gruncie rzeczy, masz odbyć w królewskim przepychu, na 
najwspanialszym statku, jaki w życiu widziałam, rejs przez Morze Smutków, obszar wodny 
słynący z pięknej pogody i znakomitych warunków do żeglugi. Następnie czeka cię podróż twego 
życia przez niektóre z najpiękniejszych okolic na świecie. Przejedziesz połowę Imperium i 
dotrzesz do samej Piasty, gdzie najprawdopodobniej czekają cię królewskie zaszczyty i cała 
gościnność imperialnego dworu. Jeśli sądzisz, że wydadzą cię za mąż za goblina – a osobiście 
uważam ten pomysł za tak absurdalny, że nie potrafię traktować go poważnie – radzę ci, byś 
radowała się przyjemnymi rzeczami, które zdarzają się w tej chwili, zamiast unieszczęśliwiać się 
przez cały czas rozmyślaniami o przyszłości, która może nigdy nie nadejść.
    – Powiedziałaś „absurdalny”? – Inosolan pobladła z wściekłości. – Absurdalny?
    – Absurdalny – Kadolan westchnęła, żałując, że nie skryła bezpiecznie swej irytacji. – 
Mówiłam ci to już przedtem. Sedno kompromisu polega na tym, by znaleźć coś, a w tym 
przypadku kogoś, co... kto... byłby równie możliwy do przyjęcia dla obu stron. Goblin, jak sądzę, 
byłby dla obu stron równie niemożliwy do przyjęcia. A właściwie dla czterech stron: ciebie, 
obywateli, Imperium i...
    – Nie widziałaś tego czarownika...
    – Nie, nie widziałam. Nie jestem też pewna, czy ty go widziałaś.
    Inosolan odetchnęła głęboko. Zanim jednak zdążył popłynąć strumień gniewnych słów, 
Kadolan dodała:
    – Mogła to być Rasha.
    – Rasha? To szaleństwo!
    – Nie rozumiem, dlaczego miałoby to być bardziej szalone od tego, co ty mówisz. Czarownik 
potrafi zmieniać wygląd, ale czarodziejka również. Spotkałaś kogoś, kto wytrącił cię z równowagi. 
Twierdzisz, że poznałaś jego głos, jestem jednak pewna, iż Jego Wszechmocność Wschodu nie jest 
tak głupi, by zmienić swą twarz i zapomnieć o głosie. Mówisz, że uleczył twój ból głowy, ale to 
mógł być skutek szoku. W gruncie rzeczy, cały epizod mógł być iluzją stworzoną przez Elkaratha. 
Nie sądzisz?
    Inosolan potrząsnęła głową, szeroko otwierając oczy.
    – Takie myślenie może doprowadzić człowieka do obłędu.
    – Zgadza się – przyznała Kadolan. – Właśnie dlatego staram się go unikać. Przepraszam, że 
byłam dla ciebie nieprzyjemna, moja droga. Chodźmy złapać trochę wiatru we włosy. Wiesz 
przecież, że musisz umrzeć.
    – Naprawdę? – Inosolan rozdziawiła usta. Nagle uśmiechnęła się, nadal pobladła. – Chcesz 
powiedzieć, że wszystkich nas to czeka?
    – Dokładnie, moja droga. Prędzej czy później. Po prostu nie możemy się tym zamartwiać. 
Chodźmy więc. Ty pierwsza...

2

    Bez względu na to, czy wyglądał jak elf czy jak faun, Rap nadal był tym samym rozdartym 
wewnętrznie chłopcem, który zwykł kręcić się w krasnegarskim porcie, gdy tylko nie kręcił się w 
pobliżu stajni. Niemal nic nie mogło podekscytować go bardziej niż znalezienie się na pokładzie 
statku, a Allena była wspaniałym, luksusowym czteromasztowcem. Na dwóch pierwszych 
masztach miała ożaglowanie rejowe, na następnych zaś łacińskie. Była najwspanialszą, 
najczystszą i najbardziej zapierającą dech w piersiach swym pięknem jednostką, jaką Rap w życiu 
widział. Gdy tylko było to możliwe, elfowie podróżowali tak, jak robili wszystko inne – z fasonem.
    Poświęcił kilka pełnych zachwytu spojrzeń ruchliwemu portowi Noom, który w chwili jego 
przybycia do miasta był ciemny i opustoszały. Podziwiał różnorodność i rozmiary statków: kutrów, 
dhow, dżonek, karawel i tuzina innych typów. Zdumiewały go też zgiełk i krzątanina panujące w 
jednym z wielkich portów Imperium, stanowiącym bramę do Smoczego Morza i połowy Pithmotu. 
Pozostawał pod wrażeniem komfortu małej prywatnej kabiny przydzielonej mu na Allenie. Czuł 
się niemal zażenowany. Przez większość czasu sterczał jednak na pokładzie i gapił się tęsknie we 
wszystkich kierunkach jednocześnie.
    Zastanowił się, czy pasażerom pozwala się w czasie rejsu wchodzić na górę. O ile nie zakuje 
go w łańcuchy pod pokładem, miał zamiar zwiedzić Allenę od dziobu po rufę i od stępki po 
bombramżagle, gdy tylko statek odbije od brzegu. Oczywiście mógł teraz każdego namówić do 
wszystkiego. W tym przypadku pokusa użycia zdolności panowania okaże się nieprzezwyciężona, 
bez względu na to, jak mocno będzie protestować jego sumienie. Niemniej wyraz wciąż poobijanej 
twarzy Gathmora dowodził, że jotunn również nie zamierza siedzieć w kabinie i robić na drutach. 
Zapewne Rapowi wystarczy trzymać się blisko marynarza, a on już znajdzie jakiś sposób.
    Po przepięknym, błękitnym, popołudniowym niebie mknęły białe, wesołe chmurki. Nadciągał 
odpływ. W miarę zbliżania się wieczoru wiatr stawał się coraz silniejszy. Morskie ptaki krzyczały 
wśród masztów i takielunku. Zapachy smoły i ryb mieszały się z rozdzierającą serce wonią samego 
wiecznego morza. Wzdłuż nabrzeża tłoczyli się jotnarowie, impowie, trollowie, a nawet garstka 
elfów. Po schodni wchodzili i schodzili tragarze zapełniający resztę magazynów zapasami 
pochodzącymi z piekarń i rynków Noom. Załoga była już niemal gotowa do podniesienia kotwicy. 
Rap był w drodze do Ilrane, Lith’riana i – dajcie Bogowie! – Inos. Niemniej nawet ta wizja niemal 
nie mogła rywalizować z czystą radością i podnieceniem wywołanym znalezieniem się na 
pokładzie wielkiego statku.
    – Dziesięć węzłów przy tym wietrze albo jestem elfem – mruknął Gathmor.
    – W takim razie będziesz się musiał ubrać jak elf – odparł Rap.
    On sam był tak ubrany i starał się tego nie zauważać. Krasnegarczycy wymagali od stroju 
ochrony przed chłodem zimą i przed komarami latem. Mieli w pogardzie krótkie spodnie i koszule 
bez rękawów. Rap spojrzał spode łba na wielobarwne ramiona spoczywające na relingu tuż przed 
nim. Kto kiedykolwiek słyszał o elfie z zadrapaniami i siniakami? Stożkowata niedorzeczność na 
jego głowie wyglądała jeszcze głupiej niż czapeczka leśnika, którą dał mu Ishist. A do tego 
koronkowy kołnierz! Nawet gdyby cała jego skóra miała normalną, złocistą barwę, i tak nie byłoby 
mu do twarzy w kolorze purpurowym i brzoskwiniowym. Z ramionami, twarzą i nogami 
pokrytymi jaskrawymi, tęczowymi pamiątkami po bijatyce w „Zaczarowanej Polanie” i – jeszcze 
liczniejszymi – po perswazjach strażników, nie był typowym elfem, a już z pewnością nie 
pięknym.
    Quip’ był. Jego nowy strój interesował go znacznie bardziej niż widok z pokładu. Powiedział, 
że to pierwsze prawdziwe ubranie, jakie w życiu posiadał. Oszołomiło go piękno nowych szat. 
Wybrał je sobie sam: turkusowe koturny ze srebrnymi sznurowadłami, szorty i bluza w kolorze 
chromowej czerwieni i siarkowej żółci, pokryte kwiatowym wzorem z drobnych pereł oraz 
wyszywane bławatkowym ściegiem. Wszędzie miał koronki, nawet na spodniach. Czapkę 
nieustannie zwiewał mu z głowy wiatr, ze względu na strusie pióro nadmiernych rozmiarów, w 
kolorze zielonym. Niemniej, co zdumiewające, wszystko to niemal ze sobą harmonizowało. Bez 
zielonego pióra mogłoby ujść. Upłynęło już co najmniej pięć minut od chwili, gdy chłopak zapytał 
Rapa czy podoba mu się efekt – naprawdę podoba – w każdej chwili należało się więc spodziewać 
powtórzenia pytania. Quip’ był teraz najwspanialej wyglądającym obiektem w całym porcie, lecz 
mimo to czuł się bardzo niepewnie.
    Nieco bliżej rufy stała grupka złożona z sześciu kolejnych, jaskrawo odzianych pasażerów. 
Bez względu na nakazy tradycji, elfia społeczność Noom nie zamierzała powierzać całego swego 
bogactwa kelnerskiemu uczniowi Quip’rianowi. Jako Najbliższy Kuzyn stanowił oficjalną eskortę, 
lecz musiał go mieć na oku ktoś godny zaufania. Przywódcami ekipy byli najwyraźniej pani 
Fern’soon – dyrektorka miejskiej galerii sztuki – która wyglądała na około dwadzieścia lat i miała 
wnuki oraz dostojny Thoalin’fen, główny choreograf Południowopithmockiego Baletu, który w 
młodości tańczył przed babką imperatora. Jego twarz zapadała się lekko nad brakującymi zębami, 
a opalizujące ognie oczu przyćmiła mleczna zasłona, lecz skóry elfów nigdy nie pokrywały 
zmarszczki, a ich włosy nigdy nie przeradzały się ze złotych nici w srebrne. Elf przygarbiony czy z 
brzuszkiem był czymś niewyobrażalnym. To niesprawiedliwe – pomyślał faun. Pewnego dnia 
Thoalin’ padnie nagle trupem ze starości, lecz nawet wtedy nie będzie wyglądał starzej niż Rap. 
Niż prawdziwy Rap.
    Wielmożny Phiel’ przesłał swe najserdeczniejsze życzenia, lecz etykieta nie pozwalała, by był 
obecny. Musiał zresztą wracać do Piasty, by przygotować się do obchodów urodzin imperatora.
    Legioniści patrolujący nabrzeże mieli dopilnować, by dotrzymano umowy. Liktor miał też 
zapewne na pokładzie swojego człowieka albo i dwóch.
    Tuż obok statku zatrzymało się wielkie lando. Siedząca w nim uderzająco piękna i z 
pewnością bogata dama tak głęboko pogrążyła się w namiętnym pożegnaniu ze swym szlachetnie 
urodzonym towarzyszem, że nie pomyślała o tym, iż widać ją z pokładu. Gdy skrapiany łzami 
uścisk dobiegł końca, Rap ze zdumieniem zauważył, że mężczyzną, o którym mowa, był Andor. 
Cóż, u licha, mogło go tu sprowadzić? Niemniej był to właśnie on. Wszedł z gracją po schodni, w 
ślad za swym morskim kufrem. Rajtuzy Andora nigdy nie bywały zmięte. Żaden wiatr nie 
odważyłby się potargać mu włosów. Nie spoglądając na Rapa, skierował się ku grupie szacownych 
elfów.
    W dziesięć minut później piękna, lecz lekko oszołomiona Fern’soon przedstawiła dostojnego 
Andora panu Rap’rianowi i jego... hmm... przyjaciołom. Wymieniono formalne uprzejmości. 
Andor próbował ukryć niesmak, jaki poczuł na widok pręg na ciele, podpuchniętych oczu i 
obrzmiałych warg.
    Gdy pozwolił Fern’soon, by odciągnęła go ku lepszemu towarzystwu, wymamrotał kącikiem 
ust:
    – Później, w mojej kabinie. Sagorn ma dla ciebie wiadomości.
    Nawet te intrygujące słowa nie zdołały odciągnąć uwagi Rapa od podniecenia wywołanego 
zbliżającym się odbiciem od brzegu. Powrócił do obserwacji przygotowań.
    – Ale piękność – mruknął Gathmor, który nie przyglądał się kobietom.
    – Tak, kapitanie, to prawda.
    – Nie chcę okazywać braku szacunku wspaniałemu statkowi, chłopcze, lecz Allena jest lepsza 
nawet od Tancerza Burzy.
    Porównywał konia wyścigowego z osłem, lecz sam fakt, że uznał tę prawdę, wyprowadził go z 
równowagi. Ponownie odwrócił twarz, by ukryć przed jasnowidzem łzy.
    – Co za piekielne pióro! – poskarżył się Quip’rian, gdy wiatr raz jeszcze zerwał mu z głowy 
czapkę. – Czy sądzi pan, że należało wybrać mniejsze?
    – Nie. Z tym jest ci do twarzy – odparł Rap. – Dodaje werwy!
    – Och, tak pan sądzi? Naprawdę tak pan sądzi? Złote policzki Quip’a nabrały miedzianego 
odcienia.
    – To lepsze od sprzątania talerzy, prawda? Prawda?
    Quip’ przełknął z wysiłkiem ślinę.
    – Kiedyś musiałem popłynąć portowym promem.
    – I?
    Zadrżał.
    – Czy nigdy nie płynął pan łodzią?
    – Och, płynąłem. I statkiem też.
    Quip’ obrzucił go umęczonym, zdziwionym spojrzeniem.
    – Czy pan nie choruje?
    – Quip’! – sprzeciwił się Rap. – Wciąż ci powtarzam, żebyś przestał do mnie mówić „pan”! 
Nie jestem wiele starszy od ciebie.
    – Ale znacznie bardziej... bywały! Doświadczony. Męski.
    – Wkrótce też taki się staniesz. I, tak jest, nigdy nie mam choroby morskiej.
    – Naprawdę? Myślałem, że elfowie zawsze chorują. Ja chorowałem. Okropnie.
    W porcie?
    – To wszystko pochodzi z twej głowy – stwierdził z nonszalancją Rap. Potem jednak zaczął się 
zastanawiać nad tym, jak głęboko do jego głowy przeniknęła magia Ishista. Czarodziejowi, który 
uwielbiał płatać figle, choroba morska mogła się wydać czymś szalenie zabawnym.
    Wciągano już schodnie. Inni elfowie skierowali się ku swym kajutom. Quip’ szybko stawał się 
coraz bardziej podenerwowany.
    – Może mi być trudno wykonywać obowiązki strażnika, jeśli dopadnie mnie choroba morska, 
proszę-pana-to-znaczy-Rap’.
    Faun wypróbował na nim swój dodający otuchy uśmiech. Czy nadprzyrodzona zdolność 
panowania była w stanie zwalczyć chorobę morską?
    – Nie przejmuj się tym. To tylko formalność. Nie wyskoczę za burtę.
    Pomysł wyskoczenia za burtę sprawił, że Quip’ zadrżał. Jego złota twarz nabrała srebrnego 
odcienia.
    – Jesteś przerażająco odważny!
    – Nieprawda.
    – Ale udajesz się do Lith’riana! Czarownika! On może ściąć ci głowę.
    – Nie sądzę, by to zrobił – odpowiedział Rap, z całą pewnością siebie, na jaką potrafił się 
zdobyć. Żałował, że nie umie wykorzystać nadprzyrodzonej zdolności panowania, by przekonać 
samego siebie, tak jak robił to z innymi.
    – A więc naprawdę chcesz wojny? Klan’rianów z Klan’nilthami? Oczywiście wszystkie 
sprzymierzone klany również się włączą, albo większość...
    – Mam nadzieję, że do tego również nie dojdzie! Jestem pewien, że czarownik znajdzie 
rozwiązanie tego problemu, Quip’. Nie mam nic przeciwko Phiel’nilthowi. Wybrałem go 
przypadkiem. A może to było szczęście. Nie mam nic przeciwko jego klanowi. Po prostu muszę się 
pilnie spotkać z czarodziejem Lith’rianem. To wszystko. Powiedziano mi, że to najłatwiejszy i 
najszybszy sposób.
    Wydawało się, że duże, opalizujące oczy elfa stały się jeszcze większe. Pojawiły się w nich 
ametystowe i perłowe błyski.
    – Ale po co? – wyszeptał Quip’.
    Rap miał ochotę przyglądać się wciągnięciu cum, uznał jednak, że będzie musiał jednocześnie 
przemawiać, by udzielić swemu Najbliższemu Kuzynowi jakiegoś wyjaśnienia. Zasłużył on na to, 
gdyż poczynania Rapa straszliwie zakłóciły jego monotonną, pozbawioną znaczenia egzystencję. 
Niektórych ludzi nie stworzono po to, by usłyszeli dźwięk surn. Quip’rian zawsze miał pozostać 
pieskiem pokojowym, a nie wilczarzem.
    Podobnie jak sam Rap. Ta szalona pielgrzymka nie była jego pomysłem. Pragnął jedynie 
pomóc Inos, powiadamiając ją o chorobie ojca. I dotąd go to zaprowadziło? Gdyby nie wtrącił się 
Andor i jego banda, Rap kierowałby teraz wozem transportującym plony do Krasnegaru. Albo 
byłby pomocnikiem rządcy, jeździł w różne miejsca na kucu i sporządzał rejestry zapasów.
    A kto królowałby na zamku?
    Kalkor?
    Nakazał swym myślom wrócić do Alleny i zaniepokojonego młodzieńca stojącego obok. 
Gathmor pognał ciągnąć cumy wraz z marynarzami. Nie mógł już dłużej znieść bezczynności.
    – Dlaczego? Ze względu na pewną damę – odpowiedział wreszcie Rap.
    – Oooo! – Quip’ westchnął głęboko. – A więc to wszystko sprawa sercowa? Jakie to cudowne!
    Oczy zaszły mu mgłą.
    – Jest w tym coś więcej... – Rap wsparł łokcie o reling i przystąpił do wyjaśnień. Elf ściągnął 
czapkę, by chwycić ją bezpiecznie, po czym oparł się obok niego i słuchał zafascynowany z 
otwartymi ustami.
    Rap zaczął od początku, od Krasnegaru. Nie wspomniał, że został elfem dopiero niedawno. To 
byłoby o wiele zbyt skomplikowane. W gruncie rzeczy zdołał pominąć niemal całą magię, 
zwłaszcza własną. Musiał jednak wspomnieć o Rashy, Ishiście i Jasnej Wodzie.
    Nawet w tej skróconej wersji była to nader niezwykła opowieść. Najbardziej zdumiewający 
był jednak fakt, że młody Quip’ najwyraźniej uwierzył w każde jej słowo. Pociągał nosem, a potem 
zaczął pochlipywać. Wreszcie otwarcie się rozpłakał. Nawet nie zauważył rozwijających się ponad 
nim żagli, lśniących różowo w blasku zachodzącego słońca. Nie zwrócił też uwagi na delikatne 
drgnięcie statku, kiedy Allana zwróciła się majestatycznie ku zamykającej port zaporze. Gdy Rap 
wyprostował się wreszcie i zakończył słowami: „I wtedy właśnie się zjawiłeś” – elf zamrugał 
powiekami oczu o obwódkach barwy brązu. Odebrało mu mowę pod wpływem emocji. Spróbował 
objąć Rapa.
    Ten wykorzystał swą nadprzyrodzoną zręczność, by się uchylić, Quip’ oparł się więc 
ponownie o reling, aż do chwili, gdy potrafił opanować łzy.
    – Cóż za piękna opowieść! – załkał. – Bardowie z Ilrane będą to opiewać przez stulecia! Och, 
Rap’! To najcudowniejsza historia, jaką w życiu słyszałem! Poświęcić swe życie, by pomóc pani, 
na poślubienie której nie możesz mieć nadziei!
    Rap poddał uważnej analizie ostatnią wypowiedź elfa.
    – Hę? Nie mam zamiaru niczego poświęcać.
    – Cóż, przypuszczam, że Lith’rian... – zdziwiony elf podniósł wzrok. – Chcę powiedzieć, że 
wiele międzyklanowych wojen wybuchło ze znacznie mniej poważnych powodów. Na przykład 
wojna zgniłego jabłka. Ludzie czasami zapominają, że my elfowie, potrafimy być okrutni, jeśli 
zechcemy, równie krwiożerczy jak jotnarowie, gdy istnieje taka potrzeba.
    – Słyszałem o tym.
    – Nigdy też nie potrafimy oprzeć się pokusie ostatnich, samobójczych bitew... ale nie w tym 
przypadku! – podjął wreszcie decyzję. – Nie, znacznie bardziej satysfakcjonujące będzie, jeśli 
czarownik skaże cię na śmierć. Wzruszające! Rozdzierające serce!
    Potarł sobie oczy jedwabną chusteczką morelowej barwy.
    – Hm. Czy sądzisz, że inni elfowie również uznają to za najbardziej odpowiednie 
rozwiązanie?
    Na przykład Lith’rian.
    – Och, tak! Mogę ci zacytować najróżniejsze idylle. Rap’! Nie możesz przecież pragnąć 
wrócić do roli chłopca stajennego? Nie po tym wszystkim. Nie liczysz chyba na to, że królewna 
wyjdzie za... za nikogo! Znacznie romantyczniej będzie, jeśli umrzesz, wysyłając jej pożegnalne 
wyrazy... – zakrztusił się. Po policzkach ponownie popłynęły mu łzy. – ...pożegnalne wyrazy 
miłości!
    A dwa słowa mocy zgarnie czarownik w nagrodę za fatygę? Ishist nigdy nie twierdził, że 
Rapowi nie grozi niebezpieczeństwo. Nie dawał żadnych gwarancji.
    – A co stanie się w tym libretcie z Inos?
    – Umrze ze złamanym sercem.
    Rap poczuł się odrobinę lepiej. Inos była zbyt praktyczna, by zrobić podobną rzecz, czy to z 
żałoby po przyjacielu z dzieciństwa czy celem usatysfakcjonowania bardów z Ilrane.
    – Ale czy umrze na tronie?
    Quip’ potrząsnął głową. Ponownie wzruszenie wezbrało w nim tak, że wyciągnął ramiona. 
Tym razem Rap pozwolił się objąć. Z zażenowaniem głaskał chłopaka po plecach, gdy ten zatopił 
twarz w jego ramieniu. Przemoczył je całe, zanim zdołał wyksztusić to, co chciał powiedzieć.
    – To właśnie jest najsmutniejsze!
    – Tak? A dlaczego?
    – Dlatego... dlatego, że to wszystko na próżno, oczywiście! Dlatego, że Lith’rian nie może... 
nie może... nie może pomóc Inos!
    Rap złapał elfa za ramiona i wyprostował go.
    – Co to znaczy „nie może”? Jest czarownikiem!
    Skinienia głową, przełykane łzy, pociągnięcia nosem...
    – Tak. Ale ona przebywa w Zarku. To wschód! Lith’rian jest Południem. Nie może się 
wtrącać!
    – Może bronić jej sprawy przed Czterema!
    – Och, Rap’, Rap’! Nawet elf nie zacznie tego rodzaju konfliktu z powodu zwykłej 
dziewczyny. To znaczy, domowa wojna międzyklanowa... takie toczą się u nas przez cały czas. Ale 
cała Pandemia... Czarownicy, smoki i takie rzeczy... Nie, nie, nie!
    – Skąd wiesz? – warknął Rap. Miał ochotę nim potrząsnąć.
    – Och, jestem tego pewien! Ilrane to południe. Lith’rian jest czarownikiem od 
siedemdziesięciu lat. Jego rządy były dobre dla elfów. Trzyma smoki z dala od nas. Królestwo Inos 
leży w sektorze Północy. Jotnarowie również do niej należą. Legiony to Wschód, a Inos przebywa 
w jego sektorze. Południe nie będzie się mieszać w tę sprawę, Rap’! Ani Zachód. To przecież 
oczywiste!
    – Ishist mówił mi co innego.
    – Ale sam mówiłeś, że on jest tylko gnomem! – lamentował Quip’. – Wiesz, jaka to podstępna 
rasa!
    Możliwe, że poczucie humoru Ishista było jeszcze bardziej makabryczne niż Rap dotąd 
podejrzewał.
    – Nie można zaufać gnomowi, Rap’! – Quip’ wpatrywał się ze zgrozą w swego przyjaciela. – 
Chcesz powiedzieć, że naprawdę spodziewałeś się, iż Lith’rian daruje ci życie? Po tym wszystkim? 
Próbujesz zastawić pułapkę na czarownika? Nie liczysz chyba na to, że ujdzie ci to na sucho?
    Ishist mówił, że Południe potrafi być bezlitosne. Ilu ludzi wiedziało, że Lith’rian wydał 
nieposłuszną córkę za gnoma? Jeśli choćby ta jedna tajemnica była ściśle skrywana, cóż warte było 
życie Rapa?
    – Nie, Rap’ – stwierdził stanowczo Quip’, rozprostowując wąskie ramiona. – To jest cudowne 
i piękne. Ludzie będą płakać nad tobą przez setki...
    Nagle wbił w przerażeniu wzrok w wiszące nad nim obłoki płótna.
    Allena dotarła do wyjścia z portu. Podskoczyła ochoczo na wodzie i złapała nowy rytm, 
przygotowując się do tańca na długich falach oceanicznych. Najwyraźniej Quip’rian dopiero w tej 
chwili zauważył, że statek odbił już od brzegu. Omiótł wzrokiem otaczające ich zewsząd lśnienie, 
niebieskozielone morze, uderzający w zaporę biały przybój oraz mrok gęstniejący nad odległymi 
wieżami Noom.
    Na oczach zafascynowanego Rapa, twarz elfa zmieniła kolor ze złotego na ołowiany. Potem 
przybrała odcień zieleni dokładnie odpowiadający spotykanemu na starej, zaśniedziałej miedzi. Elf 
odwrócił się, zgiął wpół nad relingiem i zwrócił wszystko, co zjadł w ciągu ostatnich pięciu lat.

Jęk przy zaporze:
    
    Wieczorna gwiazda i zorze,
    I głos, którego nie zgłuszę!
    I niepotrzebny jęk przy zaporze,
    Gdy na ocean ruszę.
Tennyson – Przejście zapory
Przełożył Juliusz Żuławski



Rozdział XI

MORZA NAROWISTE

1

    Rap zaproponował, że odprowadzi Quipa do kajuty. Skończyło się na tym, że musiał go nieść 
przez większą część drogi. Zapewnił mu tyle wygody, ile tylko mógł. Quip był jednak przekonany, 
że i tak wkrótce umrze i to im wcześniej, tym lepiej. Następnie Rap udał się na poszukiwanie 
Andora.
    Wzdłużne kołysanie Alleny nabrało poważnego charakteru. Był to ruch wolniejszy i bardziej 
przeciągły, niż zdarzało się to na galerze czy długim statku. Na szczytach fal towarzyszyło mu 
nagłe wrażenie lotu. Statek kołysał się wyraźnie również na boki. Wiatr niewątpliwie stawał się 
coraz silniejszy, gdyż załoga przystąpiła już do zwijania żagli.
    Idąc wzdłuż korytarza, zauważył, że każdy elf na pokładzie leżał twarzą w dół zupełnie jak 
Quip’. Dowodziło to, że odczuwany przez tę rasę przymus, by robić wszystko z fasonem, 
obejmował nawet chorobę morską. Impijscy pasażerowie również zaczynali jej ulegać.
    Rap odnalazł Sagorna, który spoczywał wyciągnięty na koi, pogrążony w lekturze. Zapukał do 
drzwi i zawołał go po imieniu. Powiedziano mu, by wszedł do środka.
    Na górnym pokładzie Alleny znajdowały się czterdzieści dwie luksusowe kabiny dla 
pasażerów pierwszej klasy. Ta, którą zajmował Rap – jedna z najlepszych – była usytuowana 
blisko rufy. Andor zatrzymał się w kajucie bliżej dziobu, mniejszej i nie tak luksusowej. Choć na 
lądzie można by ją uznać co najwyżej za małą izdebkę, i tak była większa i przyjemniejsza niż 
klitki z Tancerza Burzy czy cela, którą Rap niedawno dzielił z Gathmorem. Wokół bulaja wisiały 
zasłony w kwietne wzory, dywan był gruby, a drewniane i mosiężne części umeblowania lśniły. 
Do przedniej grodzi przytwierdzono na zawiasach dwie koje. Na tylnej znajdowało się lustro i 
półka, pod którą pozostawiono miejsce na bagaż pasażera. Górną koję złożono, by nie 
przeszkadzała. Na dolnej wylegiwał się wygodnie stary doktor. Spod szaty koloru farbkowego 
błękitu sterczały długie, blade łydki. Za cały ten przepych z pewnością zapłaciła przyjaciółka 
Andora.
    Rap skrzyżował ręce, oparł się o drzwi i czekał.
    Sagorn trzymał książkę blisko nosa, by wykorzystać resztkę światła wpadającego przez bulaj. 
Zamknął ją na palcu i popatrzył na Rapa z typową dla siebie cierpką dezaprobatą.
    – Dlaczego pan mnie nie zapytał?
    – O co?
    Sagorn zacisnął wargi z poirytowaniem.
    – O wszystko! Moją opinię na temat gnomiego czarodzieja. Skutki wypowiedzenia 
Podniosłego Wyzwania. Wybór ofiary. Wpadł pan do Noom niczym stado szarżujących bestii.
    – Wygląda na to, że przedarłem się przez nie mniej więcej zgodnie z planem.
    – Ale wcześniej kilka razy zbito pana na kwaśne jabłko.
    Rap wzruszył ramionami. Nadal odczuwał bóle, których do tej chwili nie skatalogował. Ów 
gest ujawnił ich jeszcze więcej.
    – Przeżyję to.
    – Ma pan ogromne szczęście, że nie złamali panu żadnych kości.
    – Złamali dziewięć, głównie w palcach. Wydaje się jednak, że zrastają się nadzwyczaj szybko.
    Stary zamknął usta ze zgrzytem zębów.
    – A więc to też wchodzi w skład możliwości adepta? – zapytał po chwili. Przez jego twarz 
przemknął skurcz wyrażający zazdrość i tęsknotę.
    Przez kilka minut obaj wpatrywali się w siebie w pokazie obustronnego uporu. Twarz Sagorna 
była skryta w cieniu, lecz oczywiście Rap dostrzegał każdą bruzdę i zmarszczkę. Od chwili, gdy 
uleczył go Ishist, stary doktor z pewnością wyglądał młodziej i zdrowiej. Szkoda, że czarodziej nie 
zrobił czegoś w sprawie jego usposobienia.
    Ponownie to Sagorn pierwszy przerwał ciszę i to z błyskiem bezczelnego sarkazmu.
    – Ćwiczy pan tajemnicze zachowanie?
    – Staram się nie używać wobec pana zdolności panowania.
    Sagorn wzdrygnął się. Zamknął książkę, używając jako zakładki kawałka wstążki, po czym 
odłożył ją obok siebie na koi. Rzecz jasna dało mu to czas, by ochłonąć. Był teraz żałośnie łatwy do 
odczytania. Niewątpliwie coś knuł.
    – I udaje się panu?
    – Na to wygląda. Jak dotąd nie okazał się pan zbyt pomocny.
    – W Noom naraziłem się dla pana na poważne ryzyko.
    – Z własnej inicjatywy, a nie na moją prośbę.
    – Ha! Czy umiejętność ripostowania również wchodzi w skład możliwości adepta.
    Fala!
    – Co to było! – krzyknął Rap, rozglądając się wokół.
    – Co?
    – Coś poczułem.
    Statek jednak kołysał się wzdłużnie i na boki, tak samo jak poprzednio. Marynarze na 
pokładzie nie okazywali zaniepokojenia.
    – A dokładnie co? – zapytał z poirytowaniem Sagom.
    – Nie jestem pewien.
    Rap nie był nawet pewien, czy w ogóle coś poczuł. Nie był to dźwięk ani poruszenie, nie w 
jego uszach, w kościach czy na skórze. Nie potrafił też określić, z którego kierunku nadeszło 
wrażenie. Niemniej był przekonany, że coś się zdarzyło. Było to słabe, lecz rzeczywiste. Zadrżał 
pod wpływem niesamowitego dotyku przeczucia. Powiedziało mu ono jednak „ważne”. Nie 
zauważył, by mówiło „niebezpieczne”. Nie lubił tych nowych, niezwykłych uzdolnień.
    Sagorn zbył problem drwiącym uśmiechem.
    – Nerwy!
    – Być może. Proszę mi opowiedzieć o tym ryzyku.
    – Złożyłem wizytę staremu przyjacielowi, uczonemu będącemu czymś w rodzaju autorytetu w 
kwestiach imperialnej polityki. Nie widzieliśmy się od trzydziestu lat.
    – Na czym polegało ryzyko?
    – Na tym, że nie chcę, by ogłoszono mnie czarodziejem. W ciągu tych trzydziestu lat nie 
postarałem się o taki sam okres.
    Jego oczy koloru akwamaryny zalśniły nagłym rozbawieniem.
    – I?
    – I on również się nie postarzał!
    Rap zachichotał.
    – Kłopotliwa sytuacja dla was obu.
    – Racja! Nadal wygląda mniej więcej tak samo, jak zawsze. Ja zaś, dzięki pomocy pańskiego 
gnomiego przyjaciela, mogę nawet wydawać się młodszy niż wówczas. Mimo to mój znajomy 
przyjął mnie serdecznie i wymieniliśmy wiele plotek. Jest członkiem bardzo wielkiej i potężnej 
rodziny. Jej ekspertem do spraw politycznych i – jak podejrzewam – strategiem, gdy dochodzi do 
ingerencji w nie. Emthar wygnał go niegdyś do Noom i tak mu się tu spodobało, że nigdy nie 
wniósł petycji o pozwolenie na powrót. Niemniej jednak, z wielką uwagą trzyma rękę na pulsie 
wydarzeń w Piaście.
    – Inos? Krasnegar?
    – Słyszał o Krasnegarze – Sagorn rozciągnął wargi w nieczułym uśmiechu, który zawsze 
przywodził Rapowi na myśl pułapkę na zwierzęta. Czekał, starając się go sprowokować. Gdy nie 
udało mu się uzyskać żadnej reakcji, powiedział: – Impowie wycofali się, tak jak przewidywałem. 
Wybuchł potężny skandal z powodu kosztów. Zginęło wielu ludzi.
    – Nie sądzę, bym odczuwał po nich żałobę.
    Rap nie przepadał zbytnio za goblinami, ale imperialni żołnierze byli gorsi i to oni pierwsi 
wszczęli działania wojenne. Po ich okupacji w mieście pozostaną dotkliwe blizny: zgwałcone 
kobiety, mężczyźni zabici bądź okaleczeni podczas prób ich obrony, majątek zagrabiony lub 
zniszczony. Te oddziały tworzyły męty imperialnej armii. Lepiej było nic o tym nie wiedzieć.
    Bardziej interesująco od samej wiadomości brzmiała sugestia, że w akcję zamieszane były 
czary. Najwyraźniej nadprzyrodzona ochrona, którą próbował zapewnić czarownik Olybino swym 
wycofującym się legionistom, została skutecznie zablokowana, czy to przez Raspnexa, krasnoluda 
zamaskowanego pod postacią goblina, czy też samą Jasną Wodę.
    – Marszałek armii wykorzystał te sprawę do usprawiedliwienia nader pożądanej czystki – 
Sagorn uśmiechnął się szyderczo. – Była znacznie spóźniona! Naczelne dowództwo to bagno 
rojące się od nędznych kreatur. Popędził na północ elitarny Dwunasty Legion, gdyż goblinowie 
rozpoczęli napady na Północno-Zachodnie Julgistro. Przechodzą przez góry! Ma też inne 
problemy. W Dalszym Shimlundoku wybuchł bunt – oczywiście zwykły spór z krasnoludami i 
kwestia dostępu do Ciemnej Rzeki. Również połowa Guwushu stanęła w płomieniach. Absolutnie 
nic nie może rozsierdzić senatu bardziej niż choćby najmniejsza wzmianka o tym, że imperialne 
wojska poniosły klęskę z rąk zwykłych gnomów. To odrażająca myśl dla...
    – A co stało się w Krasnegarze po odejściu impów?
    Rap słyszał o napadach goblinów już kilka miesięcy temu, z ust Jasnej Wody, reszta zaś go nie 
interesowała. Ciemność zapadała już szybko. Sagorn był niemal niewidzialny dla oczu Rapa, lecz 
dalekowidzenie powiedziało mu, że doktor wzruszył ramionami.
    – Kto wie?
    – Opiekunowie, rzecz jasna.
    – Racja. Jest pan jednak jedyną znaną mi niemagiczną osobą, która na co dzień rozmawia 
sobie z czarownikami i czarownicami. Ale oczywiście nie można pana nazwać niemagicznym, 
prawda?
    Ból i zazdrość ponownie stały się na chwilę widoczne. Sagorn uważał, że to on, a nie Rap, 
zasłużył na to, by zostać adeptem.
    – A co planuje imperator?
    Stary, zgryźliwy jotunn nie znosił, by go przepytywano. Z reguły w takich chwilach brał w 
nim górę upór. Zapewne Rap używał zdolności panowania, czy tego chciał czy nie, ponieważ 
otrzymał odpowiedź.
    – Ciepłą zupę i miękkie łoże, jak sądzę.
    Rap przyjrzał się znajomemu, cynicznemu uśmieszkowi.
    – Złe wieści?
    – Wygląda na to, że stan zdrowia Emshandara szybko się pogarsza. Szkoda! To był niezły 
facet... stosunkowo. Jego odejście będzie wielką stratą – Sagorn skrzywił twarz, jakby żałował tego 
wyznania sympatii. – Ale Imperium funkcjonuje dalej, bez względu na wszystko. Jego doradcy 
znaleźli, rzecz jasna, rozwiązanie.
    – Jakie!
    Stary doktor z niechęcią przeszedł do rzeczy.
    – Krążą pogłoski – ale to tylko pogłoski – mówiące, że Tajny Sekretariat przedstawił 
Nordlandowi pewne propozycje.
    – Kompromis?
    – Oczywiście. O ironio, wygląda na to, że w przeszłości żadna ze stron nie poświęcała 
Krasnegarowi zbyt wiele uwagi. Jak pan sądzi, czy to mogło być skutkiem resztek wpływu Inissa? 
Imperialni biurokraci przyjmowali po prostu założenie, że jest to jakiegoś rodzaju państwo zależne 
bądź protektorat, jarlowie zaś najwyraźniej uważali go za jotuńskie terytorium. Zresztą najazd na 
Krasnegar nie opłacałby się żadnej ze stron. Miasto ma pewne znaczenie ekonomiczne, ze względu 
na handel, nie jest jednak warte wojny.
    – Pod warunkiem, że wszyscy zgodzą się zachowywać logicznie.
    Sagorn wzruszył ramionami, jak gdyby nie chciał przyznać, że sam Rap mógłby być równie 
logiczny.
    – Propozycja Imperium podobno brzmi tak: Diuk Angilki uzyska tytuł króla, ale pozostanie na 
miejscu, by mierzyć dywany i rozwieszać zasłony, tak jak zawsze. Faktyczna władza spoczywać 
będzie w rękach wicekróla, rządzącego w jego imieniu.
    – Kalkora, jak sądzę?
    Stary doktor machnął wątłą, białą dłonią.
    – Tego, kogo mianuje – to znaczy wybierze – wiec jarlów. Mógłby to być Kalkor, gdyby 
zechciał, ale dlaczego miałby chcieć? Może nawet będzie to tubylec, na przykład Foronod. W 
praktyce Imperium godzi się, by Nordland zagarnął Krasnegar we wszystkim oprócz nazwy. Może 
nim rządzić dopóty, dopóki nie ogłosi się zwycięzcą. Sporządzający mapy nadal będą go 
zaznaczać imperialnym kolorem... I prosimy was, nie zabijajcie więcej ludzi niż musicie, bo 
odetniecie nasze źródło dostaw futrzanych kołnierzy.
    A więc Inos miano wydziedziczyć?
    – Opiekunowie musieli zaaprobować tę propozycję?
    – Z pewnością. Tylko Olybino mógł powstrzymać legiony przed dokonaniem zmasowanej 
inwazji na goblinie terytorium. Odłożono ją na czas nieokreślony.
    Inos pozbawiona królestwa nie byłaby już królową i... Rap ze zgrozą odsunął od siebie myśli 
oczekujące wzdłuż tej drogi. Gdyby straciła tron, mogłaby wyjść za koniuszego albo za prostego 
marynarza. Cóż z niego za samolubny potwór. Nie chciał nawet rozważać podobnej możliwości.
    Tymczasem pozostał jeszcze problem tego, co ukrywał Sagorn. Triumfował, musiała więc być 
to zła wiadomość.
    Zbliżali się stewardzi. Posuwali się wzdłuż korytarza z wieszakiem pełnym zapalonych latarń. 
Pukali do drzwi i wręczali je pasażerom, ostrzegając ich jednocześnie z szacunkiem przed 
niebezpieczeństwem, jakim groziło na statku nieostrożne obchodzenie się z ogniem.
    Na górze marynarze ponownie zwijali żagle. Belki i liny trzeszczały pod wpływem napięcia 
wywołanego wichrem towarzyszącym nagłemu sztormowi. Kapitan z pewnością nigdy nie 
opuściłby portu, gdyby przewidział podobnie burzliwą pogodę. Rapa znowu nawiedziło 
przyprawiające o ciarki przeczucie. Miał wrażenie, że przeoczył coś oczywistego.
    Stewardzi – dwaj młodzieńcy pięknie odziani w białe liberie – dotarli już do ich kajuty. Gdy 
wyższy z nich uniósł dłoń, by zastukać w drzwi, Rap odwrócił się i otworzył je. Wyciągnął rękę po 
jedną z małych latarń, mówiąc przedwcześnie: „Dziękuję!”
    Jasnowłosy chłopiec, który chciał mu ją wręczyć, zamarł bez ruchu. Gapił się na Rapa z 
rozdziawionymi ustami, jak gdyby był on zjawą, która wyszła nocą z cmentarza. Już przedtem 
jasna twarz młodzieńca stała się biała jak pergamin. Jego równie jasnowłosy towarzysz sprawiał 
wrażenie podobnie oniemiałego.
    Rozbawiony Rap uniósł palec ku wargom.
    – Psst! – powiedział. – Jestem jotunnem w przebraniu. Nikomu o tym nie mówcie.
    Twarze chłopców pokryły się szkarłatnymi rumieńcami. Pierwszy z nich podał mu szybko 
latarnię. Drugi zdołał odzyskać głos w stopniu wystarczającym, by powiedzieć:
    – Czy zje pan dzisiaj kolację?
    Uprzejmi jotuńscy mężczyźni? Świat się kończył!
    Rap musiał jednak jeszcze wypełnić pozostałe po więziennym wikcie puste miejsca.
    – Z pewnością zjem, podobnie jak mój przyjaciel. Co macie w menu?
    Stewardzi wymienili kolejne zdumione spojrzenia, po czym wytrajkotali listę dań, która 
sprawiła, że ślinka napłynęła mu do ust. Na Tancerzu Burzy nigdy nie spotkał się z czymś takim.
    – Brzmi nieźle – stwierdził. – Jeśli poproszę o podwójną porcję pieczonej wieprzowiny, na 
wpół surowej i szczególnie tłustej, to, jak sądzę, kucharz pójdzie mi na rękę.
    Zachichotał i zamknął nadal oszołomionym stewardom drzwi przed nosem. Powiesił latarkę 
na sterczącym z belek haku, gdzie kołysała się szaleńczo.
    Sagorn uśmiechał się kwaśno na całe to błazeństwo.
    – Jadalnia pierwszej klasy? Co pan wie o zachowaniu się szlachty przy stole?
    – Sądzę, że powinno to leżeć w zakresie możliwości adepta.
    Rap miał oczy i potrafił skopiować czynności, które widział.
    Przekonawszy się, że pozostawanie w pozycji stojącej zaczęło się stawać zbyt męczące, 
podszedł do morskiego kufra Andora i usiadł na nim. Stary, chytry uczony coś ukrywał. Czas 
trochę powęszyć.
    – Proszę mi opowiedzieć o Lith’rianie.
    Natychmiast dostrzegł, że jego domysł był błędny. Stary doktor odpowiedział mu bez 
wahania.
    – Phi! Wstąpił na błękitny tron w pierwszym roku panowania Emthara, sześćdziesiąt osiem lat 
temu. O jego przeszłości niewiele wiadomo, mówią jednak, że urodził się na Voldojifie, a nie 
samym Valdorianie. Klan’jifowie są gałęzią Klan’rianów, najstarszego klanu w Rodzie Eol. Co 
naturalne, wszyscy elfowie, a zwłaszcza Klan’rianowie uważają go za bohatera. Jest Najwyższym 
Wodzem Wojennym. To nadzwyczaj zaszczytny, rzadko przyznawany tytuł stanowiący 
odpowiednik suzerena całego rodu. Co prawda, podobne wyróżnienia nie są, jak sądzę, zbyt wiele 
warte dla czarownika. Jego wiek jest nieznany i rzecz jasna nie sposób go ocenić, jako że jest 
zarówno czarodziejem, jak i elfem, wygląda jednak na to, że sama Umthrum wybrała go na swego 
następcę i przekazała mu swe słowa na łożu śmierci, sądzę więc, że miał wtedy osiemnaście albo 
dwadzieścia lat...
    – Skąd takie przypuszczenie?
    Sagorn żachnął się.
    – Większość czarodziejów i czarodziejek zaczyna na starość dziwaczeć. Umthrum miała co 
najmniej dwieście lat. Do tego była syreną.
    – Och.
    – Otaczała się liczną grupą młodych, przystojnych...
    – Rozumiem.
    – ...wybranych ze wszystkich ras i słynących ze swej...
    – Rozumiem! – podkreślił Rap. Poczuł niesmak, który nie miał nic wspólnego z chorobą 
morską. – Jak się panu udaje zapamiętać tak dużo?
    Stary doktor uśmiechnął się szyderczo.
    – Ćwiczenia i praktyka, oczywiście. Mam ejdetyczną pamięć. Potrafię przywołać obraz 
wszystkiego, co kiedykolwiek widziałem, czy każdej strony, którą przeczytałem. Byłbym skłonny 
przypuszczać, że podobna umiejętność wchodzi w zakres mocy adepta.
    – Tak pan sądzi?
    Rapowi nie przyszło to do głowy. Ponownie poczuł słabe drżenie przeczucia. Nie, dreszcz 
przeczucia. Ta informacja była z jakiegoś powodu istotna. Z pewnością czegoś nie dostrzegał. 
Adept powinien być w stanie opanować każdą ludzką umiejętność. Dlaczego nie pamiętać? Lepiej 
będzie, jak wróci do swej kajuty, żeby trochę pomyśleć. I te niesamowite przeczucia... czy były 
oznaką rozwijania się talentu jasnowidzenia? Czy tylko tworami wyobraźni?
    Jego matka była jasnowidząca.
    Nadal się nie dowiedział, jaką złą wiadomość ukrywa Sagorn.
    – Czy sądzi pan, że czarownik mi pomoże?
    – Nie mam pojęcia.
    Zachowanie starego doktora wskazywało, że nie ma ochoty tego sprawdzać.
    – Ile czasu upłynie, nim dotrę do Valdoriana?
    Sagorn rzucił za szybę zaniepokojone spojrzenie. Po krawędziach okna spływała woda.
    – Jeśli potrafi pan przewidzieć, gdzie znajdziemy się choćby jutro, musi pan być czymś 
znacznie więcej niż adeptem. Z pewnością zna pan rozkład rejsów Alleny. Malfin...
    – Wiem, że nie oczekują nas w Vislawnie wcześniej niż za cztery tygodnie. Niemal żałuję, że 
nie posłuchałem szalonych pomysłów Ishista. Dotarłbym na piechotę do Piasty znacznie szybciej.
    Sagorn obnażył zęby w wyrazie pogardy.
    – A więc może pan nie być tak niezależny, jak się panu zdawało? Widzi pan teraz, dlaczego 
trzeba było się mnie poradzić przed podjęciem podobnie pochopnych działań?
    Ongiś drwiny starucha rozgniewałyby Rapa. Teraz poczuł się on jedynie zasmucony 
małostkową złośliwością, z której wypływały.
    – Zdawałem sobie sprawę, że wieśniak nie może podejść do bram pałacu czarownika i zażądać 
spotkania z nim.
    – Mam w Piaście przyjaciół, którzy mogliby załatwić audiencję.
    – Szybko?
    – Może nie natychmiast – przyznał uczony.
    – A więc ten sposób może ostatecznie okazać się szybszy?
    Sagorn skinął z niechęcią głową.
    – Och, gdy tylko dotrze pan do Ilrane, natychmiast przetransportują pana na Valdoriana. W to 
nie wątpię. Mistrzami świata w ociąganiu się są dwanishańscy urzędnicy celni, ale elfowie zajmują 
drugie miejsce tuż za nimi. Do tego nie lubią, żeby po Ilrane wałęsali się obcy. Ale elf, który 
wypowiedział Podniosłe Wyzwanie, to sprawa wagi państwowej! Przetransportują pana jak lód, z 
najwyższym pośpiechem!
    – A więc, ile czasu?
    Sagorn wzruszył ramionami.
    – To będzie jakieś sto osiemdziesiąt mil. Jeden dzień szybkiej jazdy na dobrych koniach.
    Sto osiemdziesiąt mil w ciągu dnia? Podczas gdy Rap trawił tę zdumiewającą informację, 
Sagorn podźwignął się sztywno na nogi. Stojąc na nich niepewnie, zamknął przykrywkę świetlika.
    – Wie pan, ta kwestia może nie mieć znaczenia. W tej chwili stoimy pod wiatr, ale z pewnością 
nie opuściliśmy jeszcze Zatoki Noom. Nasza sytuacja jest groźna.
    Usiadł ponownie, zapewne ciężej niż miał zamiar. Najwyraźniej był w wystarczającym 
stopniu jotunnem, by dostrzegać niebezpieczeństwa związane z zawietrznym brzegiem.
    Steward przeszedł chwiejnym krokiem wzdłuż korytarza, pobrzękując wzywającym na 
kolację dzwonkiem.
    – Nie sądzę, bym mógł się zdobyć na podróż do jadalni – wymamrotał Sagorn. – A Andor nie 
miałby apetytu. Być może Jalon z chęcią zjadłby dobry posiłek, a załoga nie zna z widzenia 
żadnego z nas...
    – Nadal wzdycham do tej pieczonej wieprzowiny – stwierdził Rap. Należało już zbierać się do 
odejścia i w związku z tym trzeba było przejść do bezpośredniej ofensywy. – Intrygują mnie 
pańskie motywy, doktorze. A także pańskich przyjaciół. Andor, Jalon i Darad uścisnęli moją dłoń. 
Każdy z nich zgodził się pomóc mi w poszukiwaniach w zamian za obietnicę późniejszego 
rewanżu. Pana i Thinala jeszcze o to nie pytałem. Niemniej byłem bardzo zaskoczony, gdy 
zobaczyłem wsiadającego na pokład Andora. Wierność nie jest jego przymiotem.
    Stary doktor zaczerwienił się.
    – Żywi złudzenia, że gdzieś podczas rejsu wyłudzi z pana słowo mocy.
    Rap potrząsnął głową.
    Mędrzec spojrzał na niego spode łba.
    – Możemy nie towarzyszyć panu aż do Vislawnu. Rozkład przewiduje postój w Malfinie, Dal 
Petr i...
    – Nie. Andor nie jest również przesadnie odważny. Nie zaryzykowałby podróży morskiej bez 
bardzo ważnego powodu. Byłby gotów uciekać trzy tysiące mil, by uniknąć spotkania z 
czarownikiem. Czy muszę dojść do wniosku, że Ishist nałożył na całą waszą piątkę przymus udania 
się ze mną do Lith’riana?
    Sagorn pobladł.
    – Z pewnością nie!
    – W takim razie narzuca się pytanie, co jeszcze powiedział panu pański przyjaciel w Noom?
    Sagorn warknął, odsłaniając żółte zęby.
    – Robi się pan za bystry dla własnego dobra, młody człowieku! Proszę bardzo. Inosolan nie 
żyje!
    Nie!
    Rap był świadomy wyglądu swej twarzy i wiedział, że nie okazał żadnej reakcji. Potwierdziło 
to dostrzegalne rozczarowanie Sagorna.
    – Kto tak powiedział? – zapytał lodowatym tonem Rap.
    Nie! Nie! Nie!
    – Emshandar. Poinformował o tym senat, gdy udzielał mu rad co do kwestii krasnogarskiej.
    – A kto powiedział imperatorowi?
    – Nie wiem.
    Sagorn nie kłamał, a jego bezimienny przyjaciel nie miałby powodu tego robić. Kilka 
miesięcy temu, nocą, gdy Rap widział Inos gdzieś na zarkańskiej pustyni, co najmniej troje 
opiekunów znało miejsce jej pobytu, a przynajmniej dwóch planowało ją uprowadzić. Jeśli w 
Piaście uważano ją za zmarłą, znaczyło to, że coś poszło źle... Rap opierał się rozdzierającemu 
poczuciu rozpaczy, pomyślał jednak, że pomaga mu jego zdolność przeczuwania. Coś w tej 
opowieści brzmiało fałszywie.
    – Nie wierzę w to.
    Książka Sagorna zaczęła się przemieszczać na skutek kołysania. Sięgnął po nią zbyt późno. 
Ześliznęła się szybko aż na koniec koi. Przestał się nią interesować. Odchylił się do tyłu i 
uśmiechnął szyderczo do Rapa.
    – Gdy stanie się pan starszy i mądrzejszy, przekona się pan, że pierwszą reakcją na tragiczne 
wieści często bywa odrzucenie. Umysł po prostu nie chce z początku w coś podobnego uwierzyć i 
górę biorą emocje. Ta wiadomość nie jest jednak niespodzianką. Po mniej więcej dobie pogodzi się 
pan z tym.
    – A potem?
    – A potem zrozumie pan, że pańskie poszukiwania dobiegły końca. Cel stał się nieosiągalny. 
Zgodnie z umową, którą zawarł pan z pozostałymi, jest pan moralnie zobowiązany nam pomóc. 
Wzywam pana, by podzielił się pan z nami drugim słowem.
    Rap nie odpowiedział. Zastanawiał się intensywnie.
    Sagorn zmarszczył brwi.
    – Jest prawdą, że nie sformułowano tego jak należy. Moi towarzysze nie zdołali 
wynegocjować z panem rozsądnych warunków. Mimo to etyczne zobowiązanie z pewnością 
istnieje.
    Doktor nie był nawet w przybliżeniu tak pewny siebie, na jakiego starał się wyglądać. 
Niemniej fakt, że Andor postanowił wsiąść na pokład, stał się teraz zrozumiały.
    Ishist poradził Rapowi, by ufał swym przeczuciom.
    – Nie wierzę w to – powtórzył faun z uporem.
    – Phi! Zachowuje się pan dziecinnie. Mogła zginąć tej samej nocy, gdy czarodziejka 
uprowadziła...
    – Żyła jeszcze, gdy byliśmy w Milflorze.
    – Skąd pan to wie? – ryknął Sagorn.
    – Nieważne! Chcę się dowiedzieć, kto powiadomił imperatora.
    – To proszę pojechać do Piasty i go zapytać!
    – Kto ma władzę, on czy senat?
    Sagorn przymrużył oczy.
    – Dziesięć lat temu – a nawet pięć – Emshandar mógł kazać senatorom tańczyć gigę w 
koszulach nocnych. Ale dzisiaj... kto wie!
    – A więc Krasnegar jest dla niego irytującym problemem. Możliwe, że łatwiej byłoby znaleźć 
rozwiązanie bez Inos i dlatego... uprościł sprawę?
    Sagorn zaśmiał się drwiąco.
    Brzmiało to niezbyt przekonująco, nawet dla Rapa, lecz faun nie ustępował.
    – Młoda królowa w niedoli, legioniści ginęli już, by jej pomóc, Emshandar chciał oddać jej 
tron jarlowi, ale senatorzy mogliby...
    – Pobożne życzenia!
    A jednak...
    – Imperator mógł kłamać!
    Tak! – powiedziało przeczucie. Blisko! Blisko!
    A może to również było pobożne życzenie? Och, Inos!
    – Pański optymizm jest równie niewiarygodny, jak rzekomo posiadana przez pana wiedza – 
gorączkował się Sagorn. – Czemu opiekunowie mieliby podtrzymywać podobne kłamstwo? 
Proszę mi powiedzieć, czego dowiedział się pan w Milflorze.
    Dręczyła go ciekawość i starał się tego nie okazać.
    Rap ulitował się nad nim i zaczął opowiadać o nocy, gdy spotkał Jasną Wodę i czarownika 
Zinixa oraz o niezwykłych wydarzeniach w milflorskim Obserwatorium. Cieszył się, że ma szansę 
zapomnieć na chwilę o Inos. Opowiedział wszystko: jak dwoje opiekunów przewidywało 
pojawienie się Małego Kurczaka, jak uknuli spisek przeciw Olybinowi, jak obserwowali Inos w 
nadprzyrodzonym zwierciadle i jak próbował ją ostrzec.
    Gdy skończył, oficerowie i garstka pasażerów spożywali już w jadalni trzecie danie, po 
kabinie miotały się szaleńczo cienie, a do tego musiał przekrzykiwać sztorm. Sagorn był bardzo 
nietypowym jotunnem, lecz ignorował straszliwą pogodę w charakterystyczny dla tej rasy sposób, 
słuchając z zachwytem.
    – Sądzi pan, że posłuchała pańskiego ostrzeżenia i uciekła? – zapytał na koniec z 
niedowierzaniem.
    – Nie wiem. Mam taką nadzieję.
    – Wydaje się nieprawdopodobne, by mogło jej się udać. Pańska wzruszająca wiara wydaje mi 
się teraz jeszcze trudniejsza do przełknięcia. Wolę założenie, że doszło do walki o nią i Inosolan 
przepłaciła ten spór życiem. Albo udało jej się zbiec zgodnie z pańską sugestią, a potem spotkało ją 
nieszczęście. To opiekunowie powiedzieli imperatorowi.
    Rapa ogarnęła rozpacz.
    – Brakuje nam informacji – przyznał Sagorn. – Wszelkie wnioski, jakie wyciągniemy, będą 
jedynie pajęczyną spekulacji.
    Rap zgodził się z tym ze smutkiem. Jego nadzieja przypominała cichutkie pogwizdywanie na 
bardzo wielkim cmentarzu. Niemniej przeczucie uparcie mówiło mu, że Inos nie umarła.
    – Lith’rian z pewnością będzie znał prawdę.
    – Miejmy nadzieję, że dożyje pan spotkania z nim!
    Sagorn trzymał się teraz brzegu koi, by nie spaść z niej, gdy dziób statku zanurzał się w 
odmęty.
    – Czy pańskie dalekowidzenie dostrzega gdzieś ląd?
    – Ani śladu – odparł uspokajającym tonem Rap. – Wszędzie wokół nas jest bezmiar morza.
    Maszty niemal już ogołocono z żagli. Wszystkie żebra i belki skrzypiały pod naporem sztormu. 
O ile Rap potrafił to określić, zwrócona dziobem pod wiatr Allena utrzymywała położenie, 
niemniej stary miał rację, że się bał. Faun pozwolił mu ględzić, nie słuchając jego nerwowego 
monologu. Powtarzał sobie leniwie, że powinien pójść na posiłek, dopóki jeszcze można dostać 
coś do zjedzenia, lecz jednocześnie pozwolił umysłowi zająć się własnymi dociekaniami...
    Nagle osiągnął cel. Obraz, który chciał przywołać, rozjarzył się w jego pamięci, wyraźny we 
wszystkich szczegółach, zupełnie jakby znowu spoglądał na niego ponad ramieniem elfa.
    Poderwał się i podszedł chwiejnym krokiem do drzwi.
    – Co się stało? – zapytał Sagorn.
    Rap chwycił klamkę połamanymi palcami. Gorące ukłucie bólu odwróciło jego uwagę. 
Dalekowidzenie wyprzedziło go jednak znacznie, poszukując... Napotkał opór, nacisnął i został 
odepchnięty...
    Zatoczył się do tyłu i osunął niezgrabnie na kolana. Ogarnęły go mdłości. Skrył twarz w 
dłoniach.
    – Choroba morska, panie Rapie? Za mało w panu z jotunna?
    Upłynęła chwila, zanim Rap zdołał odpowiedzieć. Oblizał wargi i przełknął dwukrotnie ślinę.
    – To tylko ukłucie – skłamał.
    – Radzę zrezygnować z wieprzowiny.
    Rap jednak rozpoznał znajomy dotyk zaklęcia odstręczającego. Gdyby powiedział staremu 
prawdę o sztormie, przestraszyłby go tylko jeszcze bardziej. Tę burzę przywołano.
    Inos żyła jeszcze!
    Albo żył Mały Kurczak.

2

    Obudziwszy się szarym, chłodnym świtem, Rap przekonał się, że Allena nadal stoi, zwrócona 
pod nieubłagany wicher. Kiedy wyruszył na poszukiwania śniadania, jego dalekowidzenie 
wykryło z południowej strony ostre występy skalne udekorowane pianą i płynem wodnym. 
Doszedł do wniosku, że będzie musiał coś w tej sprawie zrobić.
    W godzinę albo dwie później, Gathmor dotarł chwiejnym krokiem na rufę w poszukiwaniu 
swych towarzyszy. Całą noc spędził wśród oficerów, wymieniając z radością opowieści i oceniając 
wartość ewentualnych partnerów do rozrywkowej bijatyki, która miała się odbyć w późniejszym 
terminie. Otworzył szeroko drzwi i wpadł, zataczając się, do kabiny Rapa.
    Na łóżku wylegiwał się Jalon. Stroił leniwie lutnię pożyczoną od jednego z elfów, który leżał 
niczego nieświadomy. Od chwili, gdy wczoraj wieczorem zjadł obfitą kolację, nie paliło mu się, by 
wezwać z powrotem Sagorna albo Andora. Choć w stosunku do ludzi był nieśmiały, wiatr i fale 
traktował z całkowitą pogardą. Furia sztormu nie wpływała na niego bądź też wręcz jej nie 
zauważył.
    Rap siedział na jednym z dwóch grubo wyściełanych krzeseł. Na drugim trzymał nogi. Zdjął je 
i skinął na Gathmora, każąc mu usiąść.
    – Czy wiesz, co wyprawia ten zwariowany kapitan? – warknął marynarz.
    – Rozwija żagle?
    – Skąd wiesz?
    – Och, sam mu to poradziłem – odparł Rap, uśmiechając się głupkowato. Nie wiedział jeszcze, 
na ile skuteczna jest jego zdolność panowania, nie był więc pewien, jak długo przymus zachowa 
moc po tym, gdy rozstał się już z kapitanem. Najwyraźniej jednak utrzymał się wystarczająco 
długo. Przypomniał sobie, że zakres skuteczności Andora wynosił około godziny.
    Gathmor osunął się na krzesło.
    – Boże Sztormów! Dlaczego? Stracimy maszty albo przewrócimy się na bok.
    Rap machnął kciukiem.
    – Tam są skały.
    Marynarz spojrzał na niego wilkiem.
    – No ale, dlaczego usłuchał ciebie, zniewieściałego, elfiego szczura lądowego?
    Rap wzruszył ramionami.
    – Jedliśmy właśnie śniadanie i kapitan Prakker zauważył, że nigdy nie widział, by elf trzymał 
się na nogach przy jakiejkolwiek innej pogodzie niż cisza morska. Jedno poprowadziło do 
drugiego.
    – Więcej żagli przy takiej pogodzie?
    – Przekonałem go, że warto spróbować. Marynarz przeszył go złowieszczym spojrzeniem, 
zdając sobie sprawę, że stoi w obliczu sił nadprzyrodzonych.
    – W ten sposób osiągniemy dobry czas, prawda? – zauważył Rap. – Oczywiście pod 
warunkiem, że utrzymamy się na wodzie. Kapitan mówi, że Malfin leży prosto pod wiatr, ale 
moglibyśmy halsować. Jeśli chcesz się założyć, postawię trochę na to, że podczas tego rejsu nie 
zobaczymy Malfinu.
    Gathmor skrzywił twarz.
    – Nie założę się z tobą. W żadnym wypadku. Ale Prakker zatrzyma po prostu statek pod wiatr, 
gdy tylko opuści Zatokę Noom.
    – Jesteś pewien, że nie chcesz się założyć? – zapytał radosnym tonem Rap.
    Spojrzał na minstrela, który ze zmarszczonymi brwiami wygrywał cicho jakąś melodię.
    – Byłeś już w Ilrane, prawda?
    Jalon wzruszył ramionami, nie podnosząc wzroku.
    – To był głównie Andor. Ja spędziłem tam tylko kilka godzin.
    – Opowiedz mi o niebosiężnych drzwiach.
    – Andor już ci o nich opowiadał – odparł Jalon, nie przestając cicho brzdąkać.
    – Ale ty masz oko artysty i język poety.
    Nawet Darad mógłby przejrzeć takie grubymi nićmi szyte pochlebstwo, lecz Jalonowi się to 
nie udało. Odłożył lutnię, wsunął dłonie pod głowę o lnianych włosach i wbił wzrok w belki na 
suficie. Milczał przez chwilę, po czym westchnął.
    – Są wspaniałe. Całkowicie zapierają dech w piersiach. Jak kryształowe karczochy.
    Gathmor spojrzał z ukosa na Rapa i wydał z siebie pogardliwy dźwięk.
    Jalon wyznał kiedyś Rapowi, że jest w części elfem. Wydawało się, że to odpowiednia chwila, 
by wspomnieć o tym fakcie ponownie, lecz minstrel tego nie uczynił. Może zapomniał już, że 
kiedyś to zrobił, ale też nie chciał informować o tym Gathmora.
    – Nie, naprawdę. Właściwie to nie są drzewa tylko jakiś rodzaj mineralnych narośli.
    – Jak są duże? – zapytał Rap.
    – Olbrzymie. Mnóstwo z nich ma trzy mile wysokości, a niektóre nawet więcej. Wszystkie 
wierzchołki pokrywa śnieg. Valdobyt Pierwszy był podobno tak wysoki, że na jego czubku 
brakowało powietrza do oddychania. Powalił go jakiś czarodziej, tysiące lat temu. Zaśpiewałbym 
wam o nim balladę albo i dwie, gdybym tylko mógł nastroić tę strunę E.
    – Karczochy? – zapytał Rap. – Wysokie na trzy mile? Daj spokój, nie gadaj bzdur!
    – W takim razie powinienem je dostrzec z Kith – Gathmor żachnął się z równym 
niedowierzaniem. Jalon pogrążył się już jednak w błogich wspomnieniach.
    – Często skrywają je chmury. Niekiedy potrzeba wielu dni, by wspiąć się z ziemi do miejsca, 
w którym chcesz się znaleźć. Dlatego właśnie Andor mnie wezwał. Zmęczył się. Chyba nigdy bym 
nie odszedł, gdyby nie fakt, że gospodarze znali jego, a nie mnie. Nie wierzcie w to, że... Każdy liść 
przypomina trochę dłoń. Wyobraźcie sobie setki krystalicznych rąk wyrastających ze wspólnego 
pnia, z tym że samego pnia prawie nie widać. W zagłębieniu dłoni z reguły jest małe jezioro, a 
palce wyrastają daleko w górę i na boki, tworząc kryształowe konary, które nie przestają się 
rozgałęziać, aż wreszcie przeradzają się w płytki przypominające widzianą w oddali mgiełką z 
barwionego szkła i motylich skrzydeł. Przez cały dzień słońce prześwieca przez nie wszystkimi 
kolorami, które potraficie sobie wyobrazić, a także kilkoma, których nie potraficie, obok zaś 
przepływają obłoki jarzące się perłowym ogniem.
    – A gdzie mieszkają ludzie? – zapytał zawsze praktyczny Gathmor.
    – Budują domy wokół jeziorek albo wyżej na zboczach, między drzewami. Oczywiście są tam 
prawdziwe drzewa i trawa, a także kwiaty. Nie sposób wyobrazić sobie elfów bez kwiatów w 
pobliżu! Małe pola. Każdy liść stanowi odrębną wioskę. Z jednej do drugiej przechodzi się po 
długich drabinach albo tunelami wijącymi się w skale. Niebosiężne drzewa to najpiękniejsza rzecz 
na świecie – oznajmił Jalon z niezwykłą dla siebie stanowczością. – Nic dziwnego, że elfowie tak 
bardzo kochają piękno.
    Gathmor potarł sobie oczy.
    – Chyba się trochę przedrzemię.
    Rap stłumił uśmiech.
    – To dobry pomysł. Czy mógłbyś pożyczyć gdzieś dla mnie pelerynę i kapelusz, kapitanie?
    Będzie musiał spędzić wiele czasu na pokładzie, by wskazywać kapitanowi Alleny właściwą 
trasę. Miał wrażenie, że już wyczuwa zmianę kierunku wiatru w reakcji na nowy kurs statku.
    Jeśli wszystko inne zawiedzie, będzie musiał po prostu wytłumaczyć kapitanowi, że 
czarownik południa chce, by jego, Rapa, dostarczono do Ilrane tak szybko, jak to tylko możliwe. 
Obawiał się jednak, że Lith’rian mógłby to uznać za próbę oszustwa. Zapewne nie zadawał sobie 
aż tyle trudu tylko po to, by ukraść Rapowi słowa mocy. Z pewnością miał on dla czarownika jakąś 
wartość bądź też wzbudzał jego zainteresowanie. Mogło też po prostu chodzić o to, że był 
pionkiem w rozgrywce o Krasnegar, a to znaczyłoby, że gra nadal się toczy, a Inos żyje.
    To rozumowanie przypominało gobelin z promieni księżyca, wystarczyło jednak, by odegnać 
ponure myśli, z wyjątkiem chwil, gdy przypominał sobie, że próbuje odgadnąć zamiary człowieka, 
który wydał własną córkę za gnoma.
    Albo gdy zadawał sobie pytanie, czy niewidzialna ręka nie należy do Jasnej Wody, która 
potrzebuje go po to, by wypełnić przeznaczenie Małego Kurczaka. Lith’rian był sojusznikiem 
czarownicy.
    Niemniej Rap zamierzał dołożyć wszelkich starań, aby doprowadzić statek do Vislawnu. 
Przez resztę czasu mógł wylegiwać się w swej wspaniałej kabinie. Zjadł znakomite śniadanie. 
Nigdy dotąd nie zaznał podobnego luksusu.
    Znalazł też całkowicie nową rozrywkę, którą mógł się delektować. Dzięki swej świeżo 
ujawnionej ejdetycznej pamięci potrafił przywoływać obrazy Inos z czasów ich wspólnego 
dzieciństwa – Inos na koniu, biegnącej, tańczącej, śmiejącej się, bawiącej. Pomijając możliwość jej 
faktycznej obecności, była to najwspanialsza rzecz, jaką był w stanie sobie wyobrazić.

3

    W jakiejś nieokreślonej chwili drugiego dnia podróży Inos otworzyła oczy i ujrzała stojącą 
nad nią Kade, która przyglądała się bratanicy z troską. Jej białe włosy zasłaniały ogorzałą od wiatru 
twarz. Za bulajami widniało błękitne niebo, morze i białe ptaki. Oraz fale. Inos szybko zamknęła 
oczy z powrotem.
    – Miałam nadzieję... – powiedziała cicho Kade. – Z wiatrem już prawie koniec.
    – Ze mną też.
    Kade nie dała się zniechęcić.
    – Przyniosłam trochę...
    – Jeśli wspomnisz o jedzeniu, piciu albo... ghrr!... zupie... zacznę wszystko od nowa – 
oznajmiła stanowczo Inos. Usłyszała ciche westchnienie i jeszcze cichszy brzęk porcelany.
    A potem niewyraźne odgłosy sugerujące przesuwanie krzesła. Otworzyła oczy w chwili, gdy 
Kade usiadła przy łóżku.
    – Proszę cię, ciociu. Zostaw mnie. Może jutro?
    Kade jednak pochodziła z długiej dynastii królów i niekiedy potrafiła być nieubłaganie uparta. 
Niestety wyglądało na to, że to właśnie jest jeden z podobnych przypadków.
    – Jest coś, o czym powinnaś się dowiedzieć – oznajmiła stanowczo.
    – No to powiedz mi. Lepiej mieć to z głowy.
    – Próbowałam powiadomić o tym Azaka, ale nie pozwolono mi się do niego zbliżyć.
    Jak też radził sobie sułtan na dole, w zęzie? Przysięgał, że uwielbia morze, lecz dżinnowie na 
ogół nie przepadali za żeglugą. Inos zastanowiła się, czym pachnie Gnomia Kwatera. Natychmiast 
pożałowała tej myśli. Mruknęła wymijająco. Zbyt wiele miała własnych zmartwień. Był już dużym 
chłopcem i potrafił sam o siebie zadbać.
    – Powiem więc o tym tobie – ciągnęła nieustępliwie Kade. – Ten statek nie płynie do Angotu.
    Inos odwróciła szybko głowę na poduszce. Za szybko.
    – Nie! Żegluje na południe! Mogę być stara, ale nie jestem głupia.
    Księżna Kadolan bardzo rzadko traciła panowanie nad sobą. To również był jeden z 
wyjątkowych przypadków.
    – Nie jesteś stara – odparła odruchowo Inos, próbując ogarnąć tę zdumiewającą wiadomość.
    – Mimo spokojnej fali i łagodnych wiatrów, to nie jest Morze Smutków. Jesteśmy w 
Przesmyku Kerithańskim.
    – W takim razie dokąd płyniemy?
    – Spędziłam półtora dnia próbując to ustalić! Załoga i oficerowie okazują skrajną niechęć do 
rozmów. Frainish tego nie wie. Powiedziano jej, że płynie do Qoble. Co zaś do pasażerów, wydaje 
się, że tylko ja potrafię zachować pozycję stojącą.
    – Do Arakkaranu? – wyszeptała Inos. To musiał być Arakkaran.
    – Tak jest, do Arakkaranu. Przed chwilą złożyłam wizytę w kabinie pewnego postarzałego 
kapłana. On również nie chciał jeść zupy rybnej, przyznał jednak, że płynie do Githarnu i 
spodziewa się, że statek zawinie do portu w Torkagu, Brogogu i Arakkaranie.
    Choroba morska nie sprzyjała jasnemu myśleniu. W ogóle żadnemu myśleniu. Deski sufitu 
pokrywał falisty, naśladujący słoje drewna wzór. Jeśli Inos wpatrywała się w nie bardzo długo, fale 
zaczynały się marszczyć.
    Nie patrz, głupia!
    – Nadal jesteś przekonana, że ten twój setnik był czarownikiem? – zapytała Kade.
    – Tak. Tak, nawet jego oczy. Z pewnością głos. To nawet nie był błąd. Chciał, żebym 
wiedziała. Drwił ze mnie.
    Jej ciotka puknęła kilka razy butem w dywan.
    – No więc, nie rozumiem tego! Gdybyśmy nadal byli więźniami Rashy, mogłabym pojąć, 
dlaczego wracamy do Arakkaranu, nie potrafię jednak odgadnąć, po co miałby nas tam wysyłać 
czarownik wschodu. To znaczy, albo jesteś mu potrzebna jako królowa Krasnegaru, albo nie 
potrzebuje cię w ogóle. Tak przynajmniej sądzę.
    Jak na Kade, nie był to szczególnie mętny monolog, lecz w swym obecnym, 
nienadzwyczajnym stanie Inos potrzebowała czasu, by go przemyśleć.
    – Zgadzam się – wymamrotała wreszcie.
    – A więc, jeśli miałaś rację, sądząc, że czarownik ukradł nas czarodziejce, wyglądałoby na to, 
że czarodziejka porwała nas z powrotem!
    W tej chwili nie wydawało się to zbyt ważne.
    – A co mówi Skarash?
    – Pan Skarash bawi się w jotunna – odparła ze złością Kade.
    – W jotunna?
    – Założył marynarskie ubranie i przebywa w towarzystwie żeglarzy. Zdołałam zamienić z nim 
słówko tylko raz i próbował wtedy posługiwać się marynarskim żargonem w silnie akcentowanym 
nordlandzkim dialekcie. Bardzo kiepskiej imitacji nordlandzkiego dialektu.
    – I co powiedział?
    – To sprawa dyskusyjna. Nie zdołałam go zrozumieć, a kiedy przemówiłam do niego ze 
znacznie bardziej autentycznym norlandzkim akcentem, on najwyraźniej nie potrafił zrozumieć 
mnie. Nie chciał się jednak do tego przyznać.
    Inos zanotowała sobie w pamięci, by uznać tę opowieść za zabawną, gdy tylko odzyska 
zdrowie i poczucie humoru. Kupiec Skarash z pewnością znał prawdę. Gdyby Azak był pod ręką, 
potrafiłby ją wydusić z tego małego, nędznego krętacza.
    – Sama nie wiem. Ile mamy czasu?
    – Za godzinę będziemy w Torkagu, chyba żeby wiatr ucichł całkowicie.
    Inos podźwignęła się na tyle, by wyciągnąć rękę i uścisnąć ze zrozumieniem dłoń ciotki.
    – A więc nie doczekasz się od dawna upragnionej wizyty w Piaście?
    – Najwyraźniej nie tym razem.
    Kade zacisnęła gniewnie wargi.
    A gdy wrócą do Arakkaranu, nie będzie mogła założyć tych wszystkich wspaniałych strojów, 
które sobie wybrała. To również musiało sprawiać jej ból.

4

    Gdy z pokładu Alleny dostrzeżono ląd, położony w pobliżu licznych ujść Vislawnu, wiatr 
uspokoił się jak ucięty toporem. Marynarzy nie mogło już zaskoczyć nic, co działo się pogodą 
podczas tego rejsu. Rozwinęli więcej żagli i przystąpili do gruntownych porządków, jakie zawsze 
następowały po sztormie. Płynąc pod wszystkimi żaglami, które mogły się zmieścić na masztach, 
Allena pomknęła dumnie z porannym przypływem, pchana słabiutką bryzą po gładkiej jak lustro 
wodzie. Prawdziwy statek i jego wspaniałe odbicie sunęły razem między porośniętymi lasem 
wysepkami niczym obejmujący się tancerze.
    Rap i Jalon opierali się o reling, podziwiając krajobraz, pogodę, łodzie rybackie o białych 
żaglach oraz dostrzegalne przelotnie między drzewami malownicze budynki. Po tym, jak Sagorn 
wezwał go pierwszej nocy rejsu, Jalon odwlekał przywołanie któregoś z pozostałych, aż wreszcie 
zrobiło się za późno, ponieważ widziała go załoga. Rapa to nie obchodziło. Zresztą wolał 
towarzystwo Jalona. Było to jednak zaskakujące. Trzy dni czegokolwiek z reguły wystarczały, by 
minstrel oszalał z nudy. Na szczęście spotkał marynarza znającego cykl pieśni, którego dotąd nie 
słyszał. Spędzał czas, ucząc się ich i wprowadzając do nich udoskonalenia.
    Rapowi opadały powieki. Czuł się ociężały z powodu braku snu. Jako adept potrafił namówić 
niemal każdego do niemal wszystkiego, lecz jego wpływ nie utrzymywał się długo. W ciągu 
pierwszych trzech dni i nocy spędzonych w Domowej Wodzie prawie nie spał. Później jego 
sytuacja nieco się poprawiła, gdyż zdobył autorytet i marynarze uznali, iż z pewnością jest 
czarodziejem, jako że panował nad wiatrem albo przynajmniej potrafił przewidzieć jego 
zachowanie. Na przykład halsowanie, gdy Rap je odradzał, za każdym razem kończyło się 
zakuciem statku w dyby. Wszelkie próby skierowania się do Malfinu spalały na panewce, droga do 
Vislawnu stała zaś otworem. Gdyby zdawali sobie sprawę z prawdziwych granic mocy Rapa, 
wyrzuciliby go za burtę.
    A teraz nie miał już nic do roboty poza opieraniem się o reling i podziwianiem 
podskakujących na falach mew oraz zachwycaniem się pięknym porankiem.
    – Boże Cudów – odezwał się cicho Jalon. – Czy moje stare oczy wprowadzają mnie w błąd?
    Wyrwany nagle z sennego rozmarzenia, Rap obejrzał się za siebie i zobaczył, że na pokład 
wyszła właśnie jakaś elfka. Tuż za nią podążał jeszcze jeden z jej pobratymców.
    – Na pewno zbliżamy się do miasta – zgodził się.
    – Już jesteśmy w mieście.
    Wstęgi lśniącej w słońcu wody wijące się między zielonymi wyspami? Popychane tyczkami 
łodzie i kilka barek?
    – Gdzie ono jest?
    – Tutaj – Jalon wskazał ręką w nieokreślonym kierunku. – Elfowie wolą patrzeć na drzewa niż 
na budynki, choć gmachy, które ukrywają, wszyscy poza nimi wystawiliby na pokaz. Już od 
godziny żeglujemy przez przedmieścia Vislawnu.
    Rap skupił się, wzbudzając w sobie należytą czujność. Zbadał okolicę. Rzeczywiście wszędzie 
wokół ukryte były małe, drewniane domki oraz malownicze sklepy. Zdecydowana większość 
zabudowań była parterowa. Jedynie do przystani łodziowych oraz nielicznych magazynów można 
było dojść bezpośrednio z nabrzeża. Allena mijała powoli pokrytą białym piaskiem plażę, na której 
pół tuzina złotoskórych dzieci pluskało się z piskiem w wodzie. Wśród drzew z tyłu ukryty był 
warsztat garncarski zbudowany z lakierowanego jaskrawo drewna oraz lśniących pustaków. Jego 
wysoki komin zakrzywiał się, tworząc niewiarygodną spiralę.
    – Ile jest tych wysp? – zapytał Rap.
    Jak powinien był przewidzieć, twarz Jalona przybrała w odpowiedzi na to pytanie wyraz 
totalnego zakłopotania.
    – Mnóstwo. Dlaczego pytasz?
    Sagorn podałby mu dokładną liczbę.
    – Mniejsza o to. Jeśli szybko nie dotrzemy do miejsca postoju, będziemy musieli zarzucić 
kotwicę. Wkrótce zacznie się odpływ.
    Jalon zachichotał.
    – Wtedy poproszę cię, żebyś przywołał jeszcze trochę wiatru.
    Wrócił do pełnego rozmarzenia gapienia się na scenerię.
    Fala!
    Bogowie!
    Rap złapał się mocno za reling i nakazał swemu sercu uspokoić się. Na wpół spodziewał się 
tego impulsu, ale fakt, iż domyślał się prawdy nie przeszkadzał temu, że przeraziła go ona do 
szaleństwa. Wydawał się on taki sam, jak poprzedni, który zaskoczył go podczas rozmowy z 
Sagornem, tym razem jednak Rap odebrał go wyraźniej. Cały świat zamigotał – morze, wyspy, 
statki, budynki – zarówno dla wzroku, jak i dla daleko widzenia, zupełnie jakby oglądał jego 
odbicie w misce wody i ktoś trącił brzeg naczynia. Zakłócenia trwały tylko ułamek sekundy, lecz 
wystarczyło to, by go przestraszyć. Nie wyczuł też, skąd nadeszła fala, choć potrafił się tego 
domyślić.
    Na pokład wychodzili dalsi elfowie. Większość impów trzeciego dnia rejsu nabrała wprawy w 
chodzeniu po kołyszącym się statku. Elfom najwyraźniej nie udała się ta sztuka i fakt, że Rap jako 
jedyny potrafił normalnie funkcjonować, uważano po prostu za kolejny dowód na to, iż jest 
czarodziejem. Niemniej na tym spokojnym kanale nawet taki staruszek, jak dostojny Thoalin’fen 
mógł stąpać dumnie po pokładzie, odziany w srebro i morską zieleń. Fern’soon założyła 
niesłychanie śmiałą suknię koloru burgunda, by wyeksponować swe wspaniałe nogi. Wnuki czy 
nie, była śliczną dziewczyną! Złote jotuńskie włosy Jalona wyglądały w porównaniu z elfimi 
lokami jak wyblakła szmata.
    Wreszcie pojawił się Quip’. Nadal był blady, lecz prezentował się wspaniale, ubrany w róż i 
pawi błękit.
    Stanął chwiejnie w drzwiach zejściówki. Rozejrzał się wokół, by zlokalizować Rapa. Podszedł 
do niego z wyrazem wielkiej ulgi na twarzy, poprawiając szafranową czapeczkę ozdobioną 
szkarłatnym piórem. Gdy był jeszcze w odległości kilku kroków, Rap pokłonił się. Zatopiony w 
przypominającej trans kontemplacji mijającej ich, popychanej tyczką barki Jalon nie zauważył 
tego, lecz Quip’ zatrzymał się jak wryty z wyrazem nagłego zaniepokojenia na twarzy.
    – Dlaczego mi się kłaniasz, Rap’?
    – Ponieważ nie sądzę, by miał pan na imię Quip’, Wasza Wszechmocność.
    Lód! Przez chwilę Rap czuł przerażenie większe niż kiedykolwiek w życiu. Potem opalizujące 
oczy roziskrzyły się i elf stanął obok niego, kładąc dłonie na relingu. Jego powierzchowność nie 
zmieniła się w najmniejszym stopniu. Nadal był niższy i znacznie szczuplejszy od Rapa oraz nie 
wyglądał na więcej niż piętnaście lat. Stał się jednak inną osobą.
    Czy Rap poczuł ślad fali, czy też to tylko jego zęby próbowały szczękać? A może zaczął już 
bać się cieni?
    – Proszę mi to wyjaśnić – odezwał się Lith’rian, nadal przemawiając chrapliwym dyszkantem 
Quip’a.
    – Nauczyłem się panować nad pamięcią – odezwał się Rap, znalazłszy w ustach odrobinę śliny. 
– Gdy rzuciłem wyzwanie, w pobliżu wielmożnego Phiel’niltha nie było nikogo, kto sprzątałby 
talerze.
    Elf zachichotał. Potrząsnął ze smutkiem głową.
    – Drobny błąd może niekiedy zniweczyć starannie przygotowane plany! Świetna robota, panie 
Rapie! Coś jeszcze?
    – Choć strażnik smoków temu zaprzeczał, sądzę, że musi mieć jakiś sposób komunikacji z 
czarownikiem południa.
    – Tak jest. Magiczny zwój. Wszystko, co się na nim napisze, można przeczytać na jego 
odpowiedniku w Piaście. To bardzo skromna magia i najwyraźniej nie przeszkadza smokom. To 
wszystko?
    – Kilka razy dopadła mnie choroba morska. Nie byłem pewien czy pan... to znaczy, chciałem 
zobaczyć czy Quip’ czuje się dobrze.
    Na statku nie było kajuty chłopca. Im silniej Rap starał się ją znaleźć, osobiście czy za pomocą 
dalekowidzenia, tym gwałtowniej protestowały jego wnętrzności.
    Elf wydął wargi.
    – Jeśli przedostał się pan na tyle blisko, by poczuć mdłości, musi pan być wyjątkowo 
zdeterminowanym młodym człowiekiem. Przedarł się pan przez trzy warstwy... Ale tyle już o panu 
wiedzieliśmy, prawda? – zachichotał. – To mi o czymś przypomina. Muszę zwrócić kapitanowi 
Prakkerowi jego kajutę!
    Fala!
    Lith’rian zesztywniał. Wbił wzrok w Rapa.
    – Pan to poczuł!
    Rap skinął nerwowo głową.
    – Tak, Wasza Wszechmocność.
    – Jest pan tylko adeptem! Czyta pan aurę? Co jeszcze pan potrafi?
    Rap wyliczył talenty, które u siebie odkrył. Wszystkie wydawały się bardzo błahe w 
porównaniu z mocami czarownika. Poczuł jednak falę w chwili, gdy oddalił się rzekomy Quip’, a 
także drugą, gdy kilka minut temu wrócił. Teraz zaś wyczuł, jak Lith’rian zdejmował zaklęcie z 
niewykrywalnej kabiny. Elf był najwyraźniej pod wrażeniem. Z pewnością jednak nie czuł się 
zadowolony.
    Ze swym niesamowicie chłopięcym wyglądem i głosem, Lith’rian wydawał się z jakiegoś 
powodu jeszcze bardziej onieśmielający niż Jasna Woda czy Zinixo.
    – Przeskoczyłem do Piasty. To kosztowało mnóstwo mocy. Wróciłem w ten sam sposób. A 
teraz byłem bardzo blisko pana. Czy czuje pan to? Albo to?
    Rap potrząsnął głową.
    Wielkie, opalizujące oczy przeszły od błękitu i zieleni do czerwieni i oranżu.
    – Pańska wrażliwość nie jest więc zbyt wysoka. Ale mimo to! Bardzo niewielu magów umie 
wyczuć zakłócenia aury. Niektórzy czarodzieje tego nie potrafią albo wychodzi im to kiepsko. Nie 
przypominam sobie precedensu, by adept w ogóle był do tego zdolny.
    Rap zmusił się do spojrzenia w połyskujące oczy czarownika. Ujrzał w nich wyraz 
złowieszczego szacunku.
    – Co to oznacza, Wasza Wszechmocność?
    – To, że posiada pan pewne zaskakujące zdolności. Nic więcej.
    Najwyraźniej jednak było to ważne. Podobnie jak inne sprawy.
    – A Inos, Wasza Wszechmocność?
    – Ma się świetnie.
    Rap oparł się bezwładnie o reling, jakby serce naprawdę uleciało mu z klatki piersiowej i 
zniknęło na niebie. Logiczne rozumowanie było w porządku, lecz brakowało mu mocy 
przekonywania. „Ma się świetnie!” Jak wiele znaczyło tych kilka słów! Jak bardzo rozjaśniły one 
blask słońca! Nawet barwy kwiatów stały się jaskrawsze. Inos była żywa i zdrowa. Nie mógł 
twierdzić, by zupełnie uwierzył Sagornowi. Teraz miał pewność. Ma się świetnie! Ma się świetnie!
    Po chwili zdał sobie sprawę, że czarownik przygląda się mu z wyrazem twarzy, który dla 
całego świata wyglądał jak młodzieńczy, gapowaty uśmieszek.
    – Czy potrafił pan mnie przewidzieć? – zapytał Rap.
    Przez chwilę uśmiech Lith’riana nie ulegał zmianie, Rap jednak pomyślał o małych chłopcach 
rozczłonkowywujących owady czy znęcających się nad kociętami. Zadrżał. Powtórzył sobie, że 
ten rzekomy chłopak ma co najmniej dziewięćdziesiąt lat.
    – Nie, nie potrafię – odparł cicho czarownik.
    Jego zachowanie prowokowało do zadania bardziej bezczelnych pytań, lecz Rap nie był 
szalony, a co najwyżej zbyt zuchwały dla własnego dobra. Szybko zmienił temat.
    – Ishist powiedział mi, bym wspomniał Waszej Wszechmocności, że Inos ukazali się Bóg.
    – Tak. Wiem o tym. Sądzę, że znam całą tę historię, panie Rapie.
    Wielokrążki zaskrzypiały, gdy marynarze zwijali żagle. Po przeciwległej stronie pokładu ktoś 
rzucił cumę. Allena miała przybić do nabrzeża. Większość pasażerów poszła już ku drugiej burcie. 
Rozmarzona nieuwaga Jalona była przesadna, nawet jak na niego. Znaczyło to, że miała 
pochodzenie nadprzyrodzone.
    Czarownik przyglądał się mijającej ich, popychanej tyczką łodzi. Płynący nią chłopiec był 
elfem mniej więcej w wieku Quip’a, odzianym jedynie w skrawek łachmana. Jego ciało lśniło od 
potu. Wkładał w swą pracę wiele wysiłku. Jego koścista klatka piersiowa pracowała jak pompa. 
Wydawało się, że nastrój Lith’riana ponownie uległ zmianie. Czarownik roześmiał się i wsparł oba 
łokcie o reling.
    – Strażnikowi smoków chyba przydałby się urlop! Nie ma wątpliwości, że robi z siebie błazna. 
Miał jednak rację. Rozerwała mnie ta mała eskapada. Odgrywanie roli Quip’riana było okropnym 
przeżyciem!
    Rap postanowił o to nie pytać, lecz czarownik i tak mu powiedział.
    – Quip’rian istnieje naprawdę. Przebywał w kuchni, gdy wypowiedział pan Wyzwanie. Po 
prostu pożyczyłem sobie jego imię i mentalność. Gdybym zechciał, mógłbym pożyczyć też postać. 
Nic o tym wszystkim nie wie i nigdy się nie dowie. Nikt nie znał jego wyglądu... Patrzeć na świat 
oczyma kogoś, kto jest nikim... to przerażające! Wie pan, że niemal nie chciałem wracać do 
własnej osobowości?
    Rap nie uważał łagodnego Quip’a za nikogo. Czuł się w jego towarzystwie znacznie 
swobodniej niż przy złowieszczym, śmiertelnie groźnym czarowniku, mimo że obaj wyglądali 
identycznie.
    Lith’rian zdjął czapeczkę. Wyciągnął z niej pióro i wrzucił je do rzeki. Gdy założył czapkę z 
powrotem, zmieniła kolor, by dopasować się do koszuli. Cisza przedłużała się, aż wreszcie wydała 
się Rapowi deprymująca.
    – Mówił pan... To znaczy Quip’ mówił, że musi pan ściąć mi głowę albo wszcząć wojnę z 
Klan’nilthami, Wasza Wszechmocność.
    Czarownik skinął głową.
    – Takie są zasady – poklepał spoczywającą na relingu dłoń Rapa. – Istnieje jednak kilka 
sposobów na ich ominięcie, bardzo starych precedensów. Pewnego razu młody mężczyzna z 
Klan’lynów wypowiedział Podniosłe Wyzwanie przeciwko Klan’cielom i klęknął w cieniu 
własnego ojca, który był bogaty i najwyraźniej głupi. Tak czy inaczej, wysłał złote wiadro, lecz 
głowa w nim była jedynie kopią.
    Rap poczuł dodający sił przypływ ulgi.
    – I okazało się to możliwe do przyjęcia?
    – Jak najbardziej. Kopię również wykonano ze szczerego złota.
    – Potrafię zrozumieć, jak wpłynęło to na sprawę.
    Lith’rian skinął głową.
    – Sądzę, że w tym przypadku to również poskutkuje. Przeżywamy obecnie w Pandemii 
cywilizowany okres i uważa się, że wojny domowe są w złym guście.
    Rap zaryzykował następny krok.
    – W takim razie nie podziela pan opinii Quip’a na temat najodpowiedniejszego finału moich 
poszukiwań, Wasza Wszechmocność?
    Czarownik żachnął się.
    – Jego pojmowanie romantyzmu jest niesmaczne. Wylewny sentymentalizm! Ale czego 
można się spodziewać po pomywaczu! – Wniósł twarz ku niebu, by spojrzeć na zataczającego 
kręgi morskiego ptaka. Westchnął. – Nie. Znam o wiele bardziej romantyczne zakończenie.
    – Tragiczne czy szczęśliwe?
    Elf westchnął raz jeszcze.
    – Nic się jeszcze nie rozstrzygnęło. Szale ciągle się ważą.
    A więc koniec z odpowiedziami.
    – Niemniej, Rap, poradził pan sobie świetnie, kierując Allena prosto do tego miejsca.
    Nie było sensu pytać, po co w ogóle było to potrzebne. Elfowie lubili wszystko robić z 
fasonem, a nigdy w łatwy, oczywisty sposób.
    – To był szalony rejs, Wasza Wszechmocność.
    – Czeka pana jeszcze bardziej szalony. Oceniałem, że absolutne minimum to osiem dni, a 
bardziej prawdopodobne jest dwanaście. Dotarł pan tu w dziewięć. To pomoże.
    – Pomoże, panie?
    – Mamy bardzo mało czasu. Bardzo! Nie mogę nawet zabrać pana na Valdoriana, by dopełnić 
rytuału Podniosłego Wyzwania, choć byłoby to stosowne. Niestety Rap’rian, który tam się uda, 
będzie kopią, a nie naprawdę panem. Zbliża się pański środek transportu.
    Mała łódź ślizgała się po błękitnym zwierciadle kanału, kierując się w stronę statku. Ciągnął 
się za nią przezroczysty wachlarz drobnych fal. Allena była już przycumowana. Zarówno załoga, 
jak i pasażerowie skupili swą uwagę na drugiej stronie pokładu. Nikt najwyraźniej nie zauważył 
poruszającej się z niewyjaśnioną szybkością łodzi, choć jej żagiel trzepotał chaotycznie na słabym 
wietrzyku. Płynęło nią trzech młodych elfów, szczupłych, złotoskórych, prawie nagich chłopców. 
Dwóch z nich walczyło z rumplem, lecz łódź i tak nie zwracała najmniejszej uwagi na ster.
    Po drugiej stronie pokładu Alleny rozległy się przenikliwe krzyki. Niektórzy z pasażerów 
dopiero teraz dowiedzieli się, że nie trafili do Malfinu, lecz aż do Vislawnu.
    Podszedł do nich Gathmor. Był brudny jak zwykły marynarz. Wycierał sobie zrogowaciałe 
dłonie o spodnie. Zatrzymał się i zmarszczył brwi, całkiem jakby zapomniał, po co przyszedł.
    – Kapitanie Gathmorze – odezwał się miłym tonem Lith’rian – Proszę szybko przynieść 
drabinę sznurową.
    Jotunn otworzył usta, po czym przyjrzał się dokładniej młodocianemu elfowi.
    – Tak jest! – zawołał i oddalił się biegiem.
    Rap zaczerpnął głęboki oddech. Nie był pewien czy odważy się zadać to pytanie.
    – Panie... Gdzie jest Inos?
    – W Arakkaranie.
    – Nadal?
    – Z powrotem.
    – Jasna Woda mówiła... – zaczął Rap.
    – Jeśli chodzi panu o tę noc w Obserwatorium, wiem dokładnie co się wtedy wydarzyło i co 
powiedziano. Dokładnie.
    Rap wyczuł wyzwanie.
    – Naprawdę? To znaczy... Och! Ogniowe pisklę?
    W oczach Lith’riana zatańczyły kolory tęczy. Elf skinął głową.
    – Pan był ogniowym pisklęciem?
    – Nie, ale wykorzystałem je. Smoki mają dziwne właściwości. Czasami bywa to użyteczne. 
Nie mogłem pozwolić, by Jasna Woda udała się do tego gniazda szczurów-kopaczy bez wsparcia. 
Nie może też pan rozumieć zbyt dosłownie słów, które wówczas wypowiedziała. Czy pojmuje pan, 
dlaczego wydała Inos kretowi?
    Oczywiście elfowie lubili krasnoludów dokładnie w tym samym stopniu, co krasnoludowie 
elfów. Rap wyczuł przed sobą niepewny grunt.
    – Nie, panie.
    – To zupełnie proste – odparł burkliwie Lith’rian. – Jesteśmy skazani na tego mieszkańca 
podziemi jako czarownika, nie możemy jednak pozwolić, by szalał przez nikogo nie kontrolowany, 
zagrażając wszystkim. Musimy na niego wpływać. Skłonić do zawarcia kilku sojuszy. 
Sprzymierzeńcy mogą nad nim do pewnego stopnia zapanować, zgadza się? Dlatego Jasna Woda 
zaoferowała mu głowę Olybina na talerzu, rozumie pan? Ten nerwowy pastuch rozumuje w taki 
sposób, że jeśli da się mu szansę, natychmiast podejrzewa, że to pułapka i rusza w przeciwnym 
kierunku. Tak właśnie było z Inos. Jasna Woda powiedziała mu, że ukradłem ją tej Rashy, ale 
oczywiście Rasha ukrywała ją po prostu przed Olybinem. Czarownica to przewidziała. Tylko 
kobieta potrafi odgadnąć, co pomyśli druga kobieta. Czekała więc w gotowości, by wytropić Inos. 
To pozwoliło jej stworzyć kretowi szansę, by ukradł mi dziewczynę i zabrał ją z sektora Olybina. 
Mógłby ją potem zaoferować imperatorowi jako łapówkę w zamian za poparcie albo wyjawić 
rzekomy spisek Olybinowi, by spróbować przekupić jego. Tak czy inaczej, uznałby, że zdobył 
sojusznika – albo Wschód, albo Emshandara. Rozumie pan?
    – Hmm... Kto popełnił błąd?
    – Olybino, oczywiście. Idiota! Zepsuł wszystko, mówiąc Emshandarowi, że Inos nie żyje. 
Plan spalił na panewce. Następnie dziewczyna uciekła czcicielowi tej Rashy. By pojmać ją na 
nowo, musiał użyć tak wiele mocy, że namierzyli go miejscowi agenci Olybina. Czarownik ją 
dopadł, ale nie miała już wówczas żadnej wartości poza negatywną, jako kłopotliwa osoba. Nie 
zabił jej, wróciła więc do Arakkaranu. Wszystko to jest zupełnie proste.
    Jeśli stanie się jeszcze prostsze, Rapowi odpadnie głowa.
    – Tak, panie.
    – Grozi jej jednak niebezpieczeństwo – stwierdził z surowością w głosie Lith’rian. – Może 
popełnić straszliwy błąd. Musi pan ją ostrzec.
    – Ja, panie? To znaczy, pański...
    – Pan – czarownik westchnął. – Quip’ miał w pewnych sprawach rację, chłopcze. Arakkaran 
leży w sektorze wschodu. Nie odważę się interweniować.
    – Ale...
    – Żadne ale. Spotkał pan już dwoje z nich. Jak pan sądzi, które jest bardziej szalone? A 
czwarty, Olybino, to dureń. Nadęty, przerażony dureń. Zachowuje się głupio ale jeśli zacznę się 
wtrącać w jego sprawy, może zgłupieć jeszcze bardziej. Sytuacja stała się zbyt niebezpieczna. Nie 
mogę pozwolić, by Zachód zdobył prawdziwego sojusznika!
    Z ekspresją machnął ręką w nieodgadnionym geście.
    – Och! – odezwał się Rap.
    Jego nadzieje runęły w bezkresny mrok. Jak mógł pomóc Inos, jeśli czarownik nie odważył się 
tego dokonać?
    – Będzie pan musiał to zrobić – oznajmił stanowczo Lith’rian. – Albo przynajmniej spróbować. 
Mogę pana wesprzeć, ale czasu jest rozpaczliwie mało.
    – Tak, panie.
    Gathmor wrócił pośpiesznie, dźwigając pod pachą zawiniątko złożone z kołków i konopnego 
sznura. W tej samej chwili łódka zatrzymała się tuż pod obserwatorami. Jej żagiel oklapł 
bezwładnie. Trzej młodzieńcy spoglądali w górę z szerokimi, wyczekującymi uśmiechami.
    – Niech się pan pośpieszy, marynarzu – ponaglił czarownik. Gathmor zaczął przywiązywać 
sznury do pobliskich rożków pokładowych.
    – Co dokładnie mam zrobić? – zapytał Rap. Czuł niepokój i podejrzliwość zarazem. Nigdy nie 
lubił, by go do czegoś zmuszano.
    – To, co Bóg nakazali Inos. Zaufać miłości!
    – Tak? – odparł wymijająco Rap.
    – Niech jej pan przypomni o tych wskazaniach! Minstrelu, czy umie pan na tym grać? – 
Lith’rian pokazał Jalonowi, który w pewnej chwili zaczął okazywać zainteresowanie 
wydarzeniami, zestaw metalowych piszczałek. Rap nie miał pojęcia, skąd się one wzięły.
    Jalon wytrzeszczył niebieskie, rozmarzone oczy.
    – Oczywiście. To fauni instrument, ale grałem na nim kiedyś.
    – Czy zna pan „Szybko zbliża się świt”?
    Jalon wydął wargi.
    – Dwanishańska melodia na sysanassańskiej fletni Pana?
    – Przyznaję, że to barbarzyńskie.
    – Sądzę, że potrafię uzyskać wystarczająco zbliżony efekt.
    – A „Odpocznij, moja ukochana”?
    – To jest trudniejsze, ale dam sobie radę.
    Drabina opadła z łoskotem na dół. Chłopcy zaczęli wspinać się na pokład.
    – Mamy popłynąć w tym czymś? – sprzeciwił się Gathmor. – Kwadratowy żagiel? Maszt jest 
za bardzo przesunięty ku przodowi. Taki statek potrafi tylko gnać z wiatrem.
    Czarownik zachichotał.
    – Ale ta łódka zawsze ma wiatr w żagle! Niech pan się nie krzywi, marynarzu! Czasami magia 
służy Dobru. Pan musi sterować, a pan Jalon przywoływać wiatr. „Zbliża się świt” by go 
wzmocnić, a „Odpocznij, moja ukochana”, by osłabić. Są pytania?
    Trzej chłopcy przeleźli szybko przez burtę jeden za drugim, zdyszani i rozradowani. Skupili 
się podekscytowani wokół Lith’riana. Uśmiechnął się do nich i zmierzwił im włosy.
    Rap spoglądał na dół, na leżące w łódce pakunki.
    – Ta długa paczka to miecze?
    – Oczywiście.
    Faun spojrzał nieufnie na czarownika, człowieka, który oddał córkę gnomowi.
    – Jestem adeptem. Mogę się nauczyć grać te dwie melodie. Z pewnością potrafię sterować 
łodzią. Ci dwaj nie muszą...
    – Nie! Nie! – Młodzieńcza twarz Lith’riana przybrała sentymentalny wyraz, który tak lubił 
Quip’. Oczy zaszły mu mgłą. – Nie widzi pan tego? Wasza trójka gnająca do Arakkaranu... 
jotnarowie pomagający faunowi... to jest piękne! Znacznie bardziej romantyczne, niż gdyby był 
pan sam.
    – No jasne – wtrącił się Jalon. Wetknął sobie fletnię Pana za pas i przełazi przez reling.
    – Tylko spróbuj mnie zatrzymać – dorzucił Gathmor, głosem równie groźnym, jak ongiś. – 
Czy mamy tam wszystko, czego nam trzeba... hmm... panie?
    Być może nie odgadł jeszcze, kim jest elf, dostrzegł jednak jego autorytet.
    – Mapę znajdzie pan w wielkiej skrzyni. Gdzieś na niej jest kleks. To wy.
    Marynarz usiłował nie skrzywić ponownie twarzy.
    – I jeszcze, kapitanie... proroctwo. Omińcie wyspy Kerith od południa. Jeśli popłyniecie na 
północ, wprowadzicie kompletny chaos w tamtejszej żegludze, a jeśli spróbujecie przedostać się 
przez Jelito, z pewnością osiądziecie na mieliźnie. Słyszeliście o Ludzie Morza! Pamiętajcie, że 
bez względu na inne ich cechy, są również szalenie zazdrośni. Mężczyźni szybko sięgają po noże.
    – Sieją tylko niezgodę! – zgodził się Gathmor. – Kilka razy mieliśmy ich w Durthingu. Zawsze 
kończyło się rozlewem krwi.
    Zszedł po drabinie w ślad za Jalonem.
    – Niech Bogowie będą z panem, panie Rapie – powiedział czarownik. – Proszę nie tracić 
czasu.
    Nadal sądząc, że powinien się sprzeciwić, Rap złapał za reling i przełożył nogę na drugą 
stronę.
    Gathmor chwycił już za rumpel. Rozwinięto żagiel. Maleńka łódka zakołysała się, gdy Rap 
sadowił się na ławce wioślarza w śródokręciu, tuż obok Jalona. Minstrel uśmiechnął się jak 
dziecko i uniósł fletnię do warg. Gdy rozbrzmiały pierwsze, niepokojące tony, po wodzie 
przemknął cień zmarszczek. Żagiel wydął się.
    – Jak nazywa się ta łódź? – odezwał się Gathmor. Podniósł wzrok, by zapytać o to elfa, lecz 
wielki statek oddzielił już od małego przestwór wody.
    – Nazwijmy ją Królowa Krasnegaru – odparł Rap przez zęby.
    – Proszę bardzo. Niech Dobro ma ją w opiece.
    Silniejszy podmuch zakołysał łajbą. Palmy na brzegu pochyliły się i zakołysały szaleńczo.
    Fala? Świat natychmiast uspokoił się na nowo.
    To był słaby impuls, lecz Rap go wyczuł – dlatego, że zdobywał w tym wprawę, bądź też 
dlatego, że moc dotknęła go osobiście. Ujrzał na własne oczy, jak jego ręce i kolana zmieniły 
barwę ze złotej na brązową. Z bólu wciągnął powietrze. Jego koszula rozerwała się nagle, 
eksplodując deszczem guzików, spodnie zaś pękły na siedzeniu. Jalon zaprzestał gry na fletni, by 
połączyć się z Gathmorem w głośnym, głupim, ochrypłym śmiechu. Łódź zakołysała się od ich 
wesołości. Idioci!
    Niemniej Rap poczuł wielką ulgę, gdy ponownie zbadał swą znajomą, faunią gębę, płaski nos, 
goblinie tatuaże i całą resztę. Nigdy nie była to zbyt piękna twarz, lecz ucieszył się, że ją odzyskał.
    Uśmiechnął się do bardzo różowego Jalona, a potem do Gathmora.
    – Kurs na Arakkaran, kapitanie!
    – Tak jest!
    – Spójrzcie! – Jalon wskazał palcem na Allena.
    Z jej pokładu machnął do nich ręką Quip’rian. Obok niego stał elfi Rap w towarzystwie Jalona 
i Gathmora. Wszyscy do nich machali. Rap uniósł rękę na pożegnanie, po czym zwrócił twarz ku 
morzu.

Morza narowiste:
    Jednego szukali portu w wiecznej dali –
    Jeden cel im znaczył każdej drogi mile;
    Wiatry porywiste, morza narowiste,
    W jednej też niech spoczną na koniec mogile.

Clough – As Ships Becalmed
Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział XII

SAMICE TEJ RASY

1

    Poranne słońce lśniło na wodach wielkiego portu, gdy Perła Świtu zbliżała się powoli do 
miejsca przeznaczenia. Inos stała na pokładzie z Azakiem u jednego boku, a Kade u drugiego. 
Obserwowała rozmaitość statków oraz panującą na lądzie krzątaninę oraz zdumiewającą – 
zupełnie tak, jak chciała to zrobić, kiedy była tu poprzednio, kilka miesięcy temu, gdy obciążono ją 
tym obmierzłym niemowlęciem, Charakiem. Teraz odczuwała znacznie mniejsze zainteresowanie, 
gdyż promienne nadzieje towarzyszące jej owego pamiętnego dnia straciły blask. Spełzły na 
niczym! Rozsypały się w proch. Nie odważyła się spoglądać na Azaka. Musiał być w równie 
ponurym nastroju jak ona. Podjęli ryzyko i przegrali. Nadal brak im było choćby tej maleńkiej 
rekompensaty, jaką przyniosłaby im świadomość, kto właściwie wygrał.
    Nawet mieszanina zapachów wydawała się Inos dziwnie znajoma – odór ryb bijący od portu 
oraz wonie kwiatów docierające z miasta. Znacznie bardziej niż tego oczekiwała czy pragnęła, 
czuła się jak ktoś wracający do domu. Lśniący pałac wznoszący się na wzgórzu wydawał się jej 
urągowiskiem, marmurowym więzieniem czekającym, by zamknąć ją na nowo, sarkofagiem. 
Schwytaną uciekinierkę ponownie ubrano w nikczemny, upokarzający czador.
    – Spójrzcie! – zawołała Kade. – Tam na nabrzeżu. Czy to komitet powitalny?
    Faktycznie tak było. Inos zauważyła go na długo przed Kade. Azak zapewne ujrzał go jeszcze 
wcześniej, gdyż dysponował, charakterystycznym dla swej rasy, sokolim wzrokiem. Żadne z nich 
nie wygłosiło wówczas komentarza.
    – Pod przewodnictwem Kara – wyszeptał Azak.
    Tego Inos jeszcze nie dostrzegła. Rosłego dżina z pewnością ucieszył ten widok. Jeśli wierny 
Kar żył jeszcze, znaczyło to, że żaden inny książę nie zagarnął tytułu sułtana. Ta myśl 
uprzytomniła Inos, że od chwili, gdy poznał prawdziwy cel rejsu Perły Świtu, Azak musiał się 
obawiać o własne życie.
    Nie wyjawił, kto i kiedy go o tym powiadomił. Wypuszczono go z celi, gdy tylko statek 
opuścił Brogog, ostatni port przed Arakkaranem. Wychudzony i posępny, mówił od tej chwili 
bardzo niewiele. Ponownie odział się jak książę, cały na zielono: spodnie, bluza, płaszcz i turban. 
Inos nie wiedziała, skąd wziął te szaty. Zapewne przemyciły je na pokład kobiety Elkaratha, które 
również podrzuciły do bagaży zarkańskie kostiumy dla Inos i Kade. Całą tę okrutną błazenadę 
znakomicie zaplanowano.
    Azak niemal się nie odzywał. Nie wiedziała, co teraz do niej czuje. Czy wciąż był w niej 
zakochany? Nie potrafiła odczytać jego myśli.
    Wracał jednak jako sułtan, a jego tron najwyraźniej nadal był bezpieczny. Brakowi klejnotów 
i bułata szybko się zaradzi, jeśli przywitaniem kierował kompetentny Kar.
    Przywitanie? Publiczna uroczystość... nie przyznano im nawet łaski dyskretnego powrotu do 
miasta. Czekały na nich orkiestry i parada. Radujcie się! Wraca sułtan!
    Farsa.
    Inos odwróciła wzrok od orkiestry i zgromadzenia książąt. Rozejrzała się wokół, by się 
upewnić, że kufry wniesiono na górę i wszystko jest już gotowe do opuszczenia pokładu. Perła 
Świtu miała wyruszyć w dalszą drogę z dzisiejszym odpływem.
    Trudno! Niedaleko widać było owiniętą w tkaninę postać małej Frainish. Dziewczynkę bardzo 
zasmuciła wiadomość, że wraca do domu, do Arakkaranu, zamiast popłynąć do Angotu. U jej boku 
stał Skarash w fałdzistych szatach zarkańskiego kupca. Ponownie stał się nieprzenikniony. No cóż, 
trudno!
    Pan Skarash podobno miał opuścić statek w Torkagu. Od owej chwili nikt go nie widział, nie 
sposób więc było zadać mu żadnych pytań. I nagle wrócił? Albo był to kolejny przykład działania 
czarów, albo obsypał marynarzy złotem, by go ukryli. Istniał tylko jeden sposób, aby rozstrzygnąć 
tę kwestię.
    Inos przeszła na drugą stronę pokładu, by go zagadnąć.
    – Panie Skarashu?
    Młodzieniec uniósł brodę. Nadal gapił się na port ze skrzyżowanymi rękoma, ignorując ją. 
Znowu stał się dżinnem, a przedstawiciele tej rasy nie rozmawiali z cudzymi żonami czy 
rzekomymi żonami.
    – Liczyłam na pożegnalny pocałunek – odezwała się Inos.
    Skrzywił twarz. Oczy koloru granatu spojrzały w jej stronę, po czym odwróciły się. Jego 
jabłko Adama podskoczyło nerwowo w górę. Nic nie powiedział.
    – Jeśli napomknę Azakowi o tym epizodzie – ciągnęła Inos. – Zabije cię natychmiast, gołymi 
rękoma.
    Raz jeszcze przełknął z wysiłkiem ślinę.
    – Policzę do trzech, a potem opowiem mu, jak zmuszałeś mnie do pocałunków w piwnicy. 
Raz!
    – Odejdź!
    – Najpierw muszę usłyszeć kilka odpowiedzi. Dwa!
    Frainish wybałuszyła oczy nad swym jaszmakiem. Skarash nie rozglądał się wokół, lecz 
wśród różowego zarostu pokrywającego jego górną wargę zalśniły perły potu.
    – Czego chcesz się dowiedzieć? – wyszeptał.
    Inos zdobyła już jedną odpowiedź: Skarash nie był czarodziejem.
    – Komu służysz?
    – Mojemu dziadkowi, oczywiście.
    – A czyim jest on czcicielem?
    Oblizał wargi. Port był już bardzo blisko. Wyraźnie widać było Kara i tuziny innych książąt. 
Wszyscy uśmiechali się lojalnie. Orkiestra buchnęła hałaśliwymi dysonansami arakkarańskiego 
hymnu państwowego.
    – Czarownika Olybina.
    Aha!
    – Od kiedy?
    Skarath zwrócił na Inos przestraszone, rozwścieczone spojrzenie.
    – Od nocy, gdy dotarliśmy do Ullacarnu. Setnik... Widziałaś go! To był sam czarownik!
    – Tak, wiem o tym. A więc gdy stąd odjeżdżaliśmy, twój dziadek służył Rashy?
    Warknął na nią.
    – Tak, a teraz jej nie służy i to wszystko twoja wina!
    – Moja?
    – Uciekłaś z Wysokich Żurawi. By cię odnaleźć i sprowadzić z powrotem, musiał użyć tak 
wiele mocy, że czarownik go wytropił! Wszystko popsułaś, Inosolan! A teraz odejdź!
    – Nie jestem jeszcze usatysfakcjonowana. A więc to nie wola Rashy sprowadziła nas tutaj. 
Czy czarodziejka wie, że wracamy?
    – Sądzę, że tak. Jeśli oni wiedzą, to ona z pewnością też.
    Machnął ręką w stronę nabrzeża.
    – A dlaczego nas tu wysłano?
    Rumiana twarz Skarasha lśniła ze strachu. Spojrzał przelotnie na Azaka, po czym zwrócił 
wzrok z powrotem na Inos.
    – On patrzy! Odejdź, proszę!
    – Nie odejdę, dopóki mi nie odpowiesz.
    – Opiekunowie cię nie potrzebują! Krasnegarski problem rozwiązano. Jesteś niczym, Inosolan! 
Niczym!
    Wzdrygnęła się. Niemniej z jakiegoś powodu niemal ją pokrzepiło potwierdzenie jej 
najgorszych podejrzeń, położenie kresu niepewności. Można teraz było odrzucić bardziej 
promienne nadzieje i wyzbyć się ich. Można było zapomnieć o Krasnegarze, gdyż bez względu na 
to, kto będzie tam władał w przyszłości, nie pozwoli on na powrót byłej królowej. Można było 
rozpatrzyć inne możliwości. Inos mogła przystąpić do snucia planów. Ból... ból mógł zaczekać.
    – W takim razie po co zadawał sobie trud odsyłania nas z powrotem?
    Skarash popatrzył tęsknie na nabrzeże, jak gdyby zastanawiał się, czy zdołałby przeskoczyć na 
ląd i zniknąć bezpiecznie w tłumie. Następnie raz jeszcze spojrzał ukradkiem na Azaka. Pobladł na 
widok tego, co zobaczył.
    – Jako wiadomość dla Rashy. Ona również jest niczym! Olybino jest silniejszy. Złamał 
rzucone przez nią zaklęcie lojalności. Dziadek był jej czcicielem, a teraz służy jemu. Czarownik 
może także i ją uczynić swą niewolnicą!
    I znowu Aha!
    – Proszę cię, Inos! – wyszeptał Skarash. – Miej litość! Zabijesz mnie. On nadal jest sułtanem 
tego miasta, a nie ma tutaj dziadka, by mnie ochronił.
    Inos zawahała się, po czym skinęła głową.
    – Nie zapomnę o tym pocałunku – wyszeptała słodko. Niech się martwi, co chciała przez to 
powiedzieć! Odwróciła się, zawijając rąbkiem spódnicy, i podeszła dumnym krokiem do 
spoglądającego groźnie Azaka, odnajdując drogę pomiędzy linami, bagażem i śpieszącymi się 
marynarzami.
    Sytuacja wyjaśniła się odrobinę.
    – Słucham? – zapytał Azak. Pod jego gniewnym spojrzeniem mógł się kryć przebłysk humoru. 
Inos zastanowiła się, w jakim stopniu sułtan celowo służył jej pomocą w przesłuchiwaniu 
Skarasha.
    – Rasha wie o naszym przybyciu. Olybino odesłał nas do niej jako ostrzeżenie. Jego czary są 
silniejsze. Teraz i jej grozi niebezpieczeństwo.
    – Bogowie Dobra!
    Na twarzy wysokiego, młodego mężczyzny wykwitł szeroki uśmiech.
    Niemniej Rasha nadal była czarodziejką i z pewnością czekała na nich w pałacu.

2

    „Niczym!”
    Podczas wszystkich pokłonów, padań na twarz i przemów powitalnych to straszliwe słowo 
niosło się echem po jej głowie.
    „Jesteś niczym, Inosolan!”
    Orkiestra grała, a orszak wędrował powoli długą, pagórkowatą drogą do pałacu. Inos siedziała 
z Kade w przyzwoicie osłoniętym powozie w towarzystwie dwóch anonimowo opatulonych kobiet, 
których obecność całkowicie tłumiła konwersację.
    Myślała o byciu niczym. Jeśli straciła królestwo i stała się niczym, to z pewnością musiała być 
niczym również przedtem? Inosolan zawsze była niczym. Krasnegar był wszystkim. Gorzki smak.
    Tłumy nie wiwatowały na jej cześć. Zebrani nie mogli mieć pojęcia, kto siedzi w tym małym, 
nieprzezroczystym piecu podskakującym na nie resorowanej osi. Klękali z twarzami ku ziemi i 
wydawali okrzyki na cześć swego sułtana jadącego na wielkim, czarnym rumaku. Krzyczeli: 
„Azak! Azak! Azak!”, ale dla Inos brzmiało to całkiem jak: „Nic! Nic! Nic!”.
    Nie musiała się już martwić o Krasnegar. Mogła swobodnie rozważyć inne możliwości. Nie 
było ich zbyt wiele.
    Nie dysponowała żadnym majątkiem. Nie opanowała żadnego zawodu. Szyła i haftowała 
skandalicznie, a od jej gry na lutni bolały uszy. Kto kiedykolwiek słyszał o kobiecie pracującej 
jako stajenna albo o kucharce, która potrafiła upolować obiad, ale nie umiała go przygotować? 
Mając królewski tytuł, była użytecznym materiałem dla swatek, takich jak diuszesa wdowa 
Kinvale. Bez niego mogła zostać guwernantką lub nauczycielką tańca. Albo wyjść za bogatego, 
tłustego kupca, który miał nadzieję osiągnąć wyższą pozycję społeczną i potrzebował porad w 
zakresie dobrych manier.
    Pewien majątek, rzecz jasna, posiadała. Niewątpliwie szybko zdobyłaby umiejętności 
niezbędne do jego jak najlepszego wykorzystania, lecz ta droga wiodła ku otchłani, którą poznała 
Rasha, bagna, z którego niemal nikomu poza dżinnijską czarodziejką nigdy nie udało się uciec.
    „Niczym!”
    Jeśli ojciec powiedział jej słowo mocy, jak wszyscy sądzili, musiała je źle zrozumieć. Jak 
dotąd nie okazała żadnych oznak nadprzyrodzonego geniuszu w jakiejkolwiek dziedzinie.
    Dlaczego czarownik był tak okrutny, że odesłał ją do Zarku? Każde miejsce w Imperium 
byłoby lepsze dla nie związanej z nikim kobiety bez żadnych umiejętności, tytułu, pieniędzy i 
przyjaciół.
    Możliwe, że miała jednego przyjaciela, nie była jednak pewna, czy jej na nim zależało. Nie 
wiedziała nawet, czy może jeszcze na niego liczyć. Odkąd wypuszczono go z celi, Azak ani razu 
nie wyznał jej miłości. Czy to ją, jak twierdził, kochał, czy też jedynie romantyczny mit o pięknej, 
wydziedziczonej królowej? O czym marzył – o zostaniu jej mężem czy królem Krasnegaru? Jeśli 
nadal jej pragnął, a czy ona będzie w stanie kiedykolwiek odwzajemnić jego uczucie?
    Azak, wspaniały towarzysz z pustyni, był zabójcą lwów, wojownikiem do wynajęcia, który 
nie musiał się martwić o królestwo. Azak, któremu przed chwilą przyjrzała się przelotnie w porcie, 
był bezlitosnym sułtanem, ponurym i małomównym, wzbudzającym we wszystkich strach.
    Mogła nauczyć się kochać tego pierwszego, lecz wątpiła, by kiedykolwiek pokochała 
drugiego.
    Jeśli Rasha musiała teraz uciekać z Arakkaranu, by wymknąć się czarownikowi, Azak 
odzyska wolność i będzie mógł stać się takim sułtanem, jakim pragnął być. Jeśli zechce, może się 
ożenić, aczkolwiek nie z królową, gdyż nie było już żadnej pod ręką. Możliwe, że będzie wolał 
kobietę z własnej rasy, która lepiej sobie poradzi z zarządzaniem królewskimi domownikami. 
Która nie będzie szokować książęcego towarzystwa, wybierając się na polowanie z psami. Która 
będzie okazywać swemu panu należyty szacunek, a nie dogadywać mu czy impertynencko 
odpowiadać.
    Elkarath mówił, że Azak je pożąda. Sułtan nigdy nie był małostkowy. Mógł ze względów 
politycznych wycofać swą propozycję małżeństwa, ale... ale z pewnością w jego pałacu zawsze 
znajdzie się dla niej łoże?
    Wspólnie podjęli ryzyko.
    Inos przegrała.
    I Rasha również przegrała. A więc zwyciężył Azak.
    A jeśli Inos przyjmie stanowisko klaczy rozpłodowej, co się stanie, gdy będzie miała 
czterdzieści lat. Azaka dawno już zamordują, a na tronie zasiądzie ktoś inny? Komu ją wtedy 
przydzielą?
    Zastanawiała się nad wszystkimi tymi sprawami w gorącym, dusznym powozie, który wspinał 
się na wzgórze. Nadal o nich myślała, gdy zatrzymał się on z klekotem na pałacowym dziedzińcu.
    – Po trudach pustyni i ciasnocie statku miło będzie znowu nacieszyć się odrobiną naprawdę 
luksusowej dekadencji – stwierdziła radośnie Kade.

3

    Ich dawne komnaty zajął jakiś książę ze swymi domownikami. Kade i Inos zaprowadzono do 
małego, kilkupokojowego apartamentu, którego nigdy dotąd nie widziały. W porównaniu z innymi 
salami pałacu był obskurny, lecz w porównaniu z czymkolwiek innym nadal wydawał się 
luksusowy. Miał na usługi pół tuzina zakwefionych kobiet, zachowywały się one jednak 
opryskliwie i niekomunikatywnie. Nigdzie nie było śladu Zany.
    Inos zażądała kąpieli i sprawiła jej ona przyjemność. Następnie na znak oporu pogrzebała w 
kufrze, aż wreszcie znalazła obcisłą imperialną suknię z przewiewnego zielono-białego jedwabiu. 
Sama splotła sobie włosy w warkocz. Obsypała się perłami. Gdy podziwiała swe odbicie w lustrze, 
zachciało jej się płakać.
    Kade, gdy już się pojawiła, miała na sobie zarkański czador z białej bawełny, choć głowę 
zostawiła odsłoniętą.
    Uściskały się bez słów, po czym udały się na balkon wychodzący na ogród tak barwny, jakby 
zdobiły go klejnoty. Między drzewami skrzeczały papugi.
    – Miło jest wrócić do domu? – zapytała z goryczą Inos, wdychając unoszące się w powietrzu 
zapachy kwiatów.
    – Lubię drobne wygody – Kade odczekała chwilę. Gdy nie otrzymała odpowiedzi, dodała: – 
Nie wierz we wszystko, co mówi pan Skarash, moja droga. On nie jest zbyt wiarygodnym 
świadkiem.
    – Ale to ma sens. To wszystko ma sens. A nic innego go nie ma.
    Kade westchnęła. Podeszła do miękkiego krzesła, by na nim usiąść.
    – Cóż, niewykluczone, że straciłaś królestwo. Nie możemy jeszcze być tego pewne. Zresztą 
nawet jeśli to prawda, wiesz przecież, że nie było zbyt wiele warte.
    Tocząca walkę z uciskiem w gardle Inos nie powiedziała nic.
    – W Kinvale życie zawsze było wygodniejsze. I Kinvale nadal stoi. Z pewnością miło nas tam 
przywitają.
    – Mam żyć z łaski tej starej, przebiegłej suki, która nasłała na nas Yggingiego?
    – Inos!
    – To prawda! I ona nadal będzie sądzić, że mam słowo mocy. Uknuje jakąś nową wredną 
intrygę, żeby wyciągnąć je ze mnie dla swego kochanego synalka kretyna.
    Kade rozpromieniła się w przypływie macierzyńskich uczuć.
    – Cóż, w takim razie nie Kinvale. Znamy w Imperium setki ludzi. Złożymy wizytę w Piaście.
    – A jak mamy się tam dostać? Na wielbłądach? Czy można je kupić za nasze kolczyki?
    – Można za nie kupić bardzo dużo – Kade uśmiechnęła się radośnie. – Jesteś młoda, zdrowa, 
bogata i wykształcona. Masz urodę i wdzięk. Jestem przekonana, że sułtanka Rasha nadal darzy cię 
sympatią, może nawet w większym stopniu niż przedtem. Potraktowano cię brutalnie i zrobili to 
mężczyźni, a ona nie pochwala ucisku kobiet. Dopilnuje, byś wróciła do Imperium, gdzie jest 
twoje miejsce. Może nawet przenieść cię tam drogą magii. Teraz, gdy opiekunowie dowiedzieli się 
już o niej, nie ma powodu, by ukrywała swe istnienie czy moce.
    Inos nie była pewna czy wierzy w to wszystko. Nie ufała Rashy, a już z pewnością nie chciała 
być jej niczego dłużna.
    Kade podjęła kolejną próbę.
    – Czy pamiętasz słowa Boga? Kazali ci zaufać miłości. Ona jest warta więcej niż wszystkie 
królestwa Pandemii.
    – Czyjej miłości? Azaka?
    Jej ciotka zawahała się. Wydęła wargi.
    – Jeśli chcesz wiedzieć, co naprawdę myślę... Nie, nie sądzę. Jesteś bardzo atrakcyjna dla 
mężczyzn, Inos. On nie będzie ostatnim, który się w tobie zakocha.
    – Ale nikt nie pokocha cię szczerzej – odezwał się Azak, wchodząc przez drzwi.
    Inos poderwała się. Powstrzymała ostrą uwagę na temat podsłuchiwania. Azak ponownie stał 
się sułtanem. Musiała uważać na swe słowa.
    Podszedł do niej. Zatrzymał się bardzo blisko. Klejnoty jego stroju lśniły w blasku słońca. 
Wąską brodę tworzył zaledwie dwutygodniowy zarost, wystarczało to jednak, by odróżnić go od 
dziarskiego impa, którym był w Ullacarnie, czy wędrującego po pustyni zabójcy lwów o 
krzaczastym zaroście. Spoglądał na nią z góry ciemnoczerwonymi oczyma.
    – Nie zmieniłem się – oznajmił.
    Próbowała nie okazać po sobie, jak wiele to dla niej znaczyło. Poczuła się potem winna. 
Chciała użyć jego miłości przeciwko niemu, zdobyć jego przychylność, a nie odwzajemnić uczucie. 
Czy kiedykolwiek będzie to dla niej możliwe? Królowe nie wychodziły za mąż z miłości, lecz z 
powodów politycznych.
    Czy różniło się to aż tak bardzo od tego, co robiła Rasha w dniach swej młodości?
    Uśmiechnął się, lecz nie był to szczególnie ciepły uśmiech. Wyglądał na zbyt wyrachowany.
    – Nie odpowiesz mi?
    – Azaku... nie wiem, co powiedzieć. Kade ostrzegła mnie przed chwilą, że nadal brak nam 
pewnych informacji o Krasnegarze. Skarash nie jest zbyt wiarygodnym źródłem.
    Azak żachnął się.
    – Oczywiście, że nie. No więc, zostaniesz tutaj jako...
    Wykręcił się i zesztywniał. Dostrzegła, że na jego twarz wystąpiły kropelki potu.
    – Azaku! Co się stało?
    Odprężył się z głośnym westchnieniem. Zadrżał.
    – Przyszedłem cię powiadomić, że nas wzywają. Najwyraźniej zajęło mi to zbyt wiele czasu. 
To był kuksaniec. Nic więcej.
    Rasha! Pajęczyca ukryta w sercu pajęczej sieci.
    – W takim razie chodźmy natychmiast!
    Rozgniewało go, że okazał słabość.
    – Nie musimy się śpieszyć. Masz szal albo coś... żebyśmy mogli się przejść?
    Inos skinęła głową. Wbiegła pierwsza do środka, by znaleźć jakąś narzutę na włosy i ramiona. 
Kade podążyła tuż za nią.

4

    Lśniące jak klejnoty bursztynowe oczy poruszyły się, aby przyjrzeć się gościom. Wyrzeźbiona 
w drewnie twarz demona zdeformowała się, by powiedzieć:
    – Podajcie imiona i cel wizyty!
    Na sąsiednim skrzydle drzwi, drugie demoniczne oblicze skrzywiło tylko drewniane wargi w 
szyderczym uśmiechu.
    – Sułtan Azak z Arakkaranu i królowa Inosolan z Krasnegaru!
    Żadna nadprzyrodzona imitacja nie mogła nauczyć Azaka niczego nowego na temat 
szyderczych uśmiechów.
    – Kim jest ta trzecia?
    – Jej Wysokość Księżna Kadolan.
    Nastąpiła przerwa, zupełnie jakby groteskowe wyobrażenie składało meldunek swej pani. W 
korytarzu panował półmrok. Wydawało się, że jest tu równie zimno, jak w Krasnegarze w samym 
środku zimy. Inos usiłowała nie dygotać. Obecność Azaka u boku sprawiała jej absurdalną radość. 
Wątpiła, by starczyło jej odwagi, żeby w pojedynkę stawić czoło czarodziejce. Nagle wyczuła, że 
sułtan spogląda na nią. Podniosła ku niemu wzrok.
    – Ona posiada moc – oznajmił zimno. Nie było wątpliwości, kogo ma na myśli. – Pamiętaj 
jednak, kim jest. I kim ty jesteś, kuzynko.
    Jestem niczym!
    – Oczywiście, kuzynie.
    Skinął głową i wrócił do pojedynku na szydercze uśmiechy z demonicznymi obliczami na 
drzwiach. Posępny nastrój Inos pogorszył się jeszcze.
    Azak twierdził, że się nie zmienił, nie było to jednak prawdą. Znowu stał się sułtanem, takim 
samym, jak wtedy, gdy spotkała go po raz pierwszy. W porcie i na dziedzińcu pałacowym 
okazywał pogardę płaszczącym się książętom i jednym zimnym spojrzeniem sprawiał, że silni 
mężczyźni bez zwłoki wykonywali jego rozkazy. Zapomniała, jak onieśmielający był w roli 
monarchy.
    Ona również się zmieniła. Nie była już królową. Azak przywiązywał do monarszego statusu 
znacznie większe znaczenie niż ona. Stała się teraz wyrzutkiem, jak jeden z wygnanych książąt, 
którzy staczali się do roli rodzicieli w innych pałacach bądź też służących kupcom zabójców lwów. 
Choć sułtan temu zaprzeczał, gardził nimi jako nieudacznikami. Kuksaniec Rashy nadszedł, zanim 
jeszcze skończyli rozmowę. Czy miał zamiar zaproponować Inos małżeństwo, ucieczkę do Piasty 
czy stałe zatrudnienie w roli klaczy rozpłodowej? A czego ona chciała?
    Klątwa Rashy nadal rozdzielała ich od siebie.
    – Wy dwoje możecie wejść, lecz ta trzecia nie – oznajmiła rzeźba.
    – Nie!
    Kade sprawiała wrażenie gotowej spierać się z drzwiami.
    Inos pocałowała ją w policzek.
    – Wróć i zaczekaj w apartamencie, ciociu. Nie stój tutaj. To może chwilę potrwać.
    – Uważam za mój obowiązek...
    – Proszę odejść! – zagrzmiał Azak. Kade skapitulowała.
    Inos patrzyła ze smutkiem, jak jej ciotka oddala się długim, mrocznym korytarzem. Poczuła, 
że samotność okrywa ją niczym szron.
    Poderwała się, usłyszawszy nagły pisk zawiasów. Dwuskrzydłowe drzwi otworzyły się.
    Weszła do środka u boku Azaka. Natychmiast zauważyła, że odrzucono wszelkie kinvalskie 
wpływy. Wielka, okrągła sypialnia ponownie zapełniła się skrzyniami i stołami we wszystkich 
możliwych stylach. Wspaniałą podłogę pokrył zestaw nie pasujących do siebie dywanów. 
Usunięte przez Kade sprośne gobeliny i erotyczne rzeźby zastąpiły teraz inne. Pierwsza kolekcja 
przyprawiła Inos o szok, lecz nowe eksponaty były jeszcze gorsze. Zaczerwieniła się na ich widok. 
Powietrze było gęste od słodkich jak syrop zapachów.
    Za dwoma wielkimi oknami widać było bijący pionowo w dół biały blask, jasny jak słońce w 
południe. Światło wypełniało również centralną studnię spiralnej klatki schodowej, wydawało się 
jednak osobliwie stłumione... jakby padało przez przydymione szkło?... w każdym razie mniej 
jasne niż Inos pamiętała, czy się spodziewała. Wielka komnata sprawiała wrażenie dziwnie 
mrocznej i chłodnej.
    Drzwi zamknęły się z łoskotem, który poniósł się echem niczym uderzenie w bęben. Dwoje 
gości szło przed siebie, kierując się ku podstawie schodów. Nagle Azak zatrzymał się, a za nim 
Inos. Po przeciwległej stronie komnaty, za schodami, nadal znajdowało się olbrzymie łoże z 
baldachimem. Obok jednego z jego narożników stała czarodziejka, oparta w prowokującej pozie o 
rzeźbiony słupek, jak gdyby go obejmowała.
    Inos poczuła dreszcz niepokoju i niesmaku, widząc, że Rasha przybrała swą postać 
uwodzicielki, bardziej zmysłową niż kiedykolwiek. Jedynie maleńki obszar wokół jej oczu był 
faktycznie odkryty, lecz mgiełka muślinu i klejnotów unosząca się nad resztą jej postaci nie 
ukrywała niczego: długich, opadających w dół rdzawych włosów, gorącego blasku sutek i ich 
obwódek ani wielu, leżących bezpośrednio na skórze sznurów pereł, które otaczały jej ciało i 
członki. Ani też samej skóry: gorącej, czerwonawej skóry młodej, dżinnijskiej dziewczyny. Nic 
znajdującego się wyżej niż jaskrawa emalia rzemyków jej sandałów nie pozostawiało żadnych 
mogących kusić wyobraźnię tajemnic. Nie wyglądała na starszą od Inos. Czy mężczyznom 
naprawdę podobała się taka nieprzyzwoitość? Czy nie dostrzegali jej wulgarności ani kryjącej się 
za nią pogardy?
    – Podejdźcie bliżej – wypowiedziały wilgotne, czerwone wargi.
    Azak i Inos zwolnili kroku, po czym zatrzymali się. Dziewczyna czekała na jego znak, dopóki 
nie uprzytomniła sobie, że sułtan nie pokłoni się portowej dziewce. Sama już dawno ustanowiła 
precedens i gdyby zachowała się teraz inaczej, wyglądałoby to na wyzwanie. Dygnęła. Rasha 
odpowiedziała na jej gest błyskawicznym ruchem jednej kształtnej brwi.
    Nagle Azak padł na kolana. Podparł się rękoma. Nie uczynił tego dobrowolnie i zapewne 
sprawiło mu to ból.
    – Wygląda na to, że niczego nie zrozumiałeś, Mięśniaku – odezwała się Rasha.
    – Och, coś zrozumiałem!
    Czerwona szczecina pokrywająca twarz Azaka rozstąpiła się, odsłaniając w radosnym błysku 
białe zęby.
    – A mianowicie co?
    – Że nie możesz się mierzyć z czarownikiem Olybinem!
    Rasha oparła się jeszcze bardziej uwodzicielsko o rzeźbiony słupek łoża. Pogłaskała go 
piersią.
    – Co więc, twoim zdaniem, teraz się zdarzy?
    Wzruszył ramionami.
    – Przypuszczam, że gdy czarownik wreszcie się zdecyduje, przyjdzie po ciebie, by zdobyć twe 
słowa mocy. Nie przypuszczam jednak, by przydała mu się do czegoś stara, pokraczna, okaleczona 
kurwa. Wydobędzie z ciebie słowa torturami, a potem poderżnie ci gardło jak świni!
    – Oczywiście chciałbyś zobaczyć to na własne oczy.
    – Mało jest rzeczy, które sprawiłyby mi większą radość.
    – I zgłosiłbyś się na ochotnika, by mu pomóc?
    – Czemu by nie? W przeszłości sprawiłaś mi wystarczająco wiele bólu.
    Teraz z kolei Rasha wzruszyła ramionami. Wydawało się, że ów gest objął sobą całe jej ciało. 
Zwróciła ospałe, pogardliwe spojrzenie na Inos. W zestawieniu z obrazem tak młodej dziewczyny 
wyglądało to na zuchwalstwo.
    – Oferowałam ci pomoc i wzgardziłaś nią. Teraz zostałaś wydziedziczona. Jesteś bezdomną 
uciekinierką.
    Biada! A więc wszystko to było prawdą. Skarash mógł kłamać, ale czarodziejka nie 
potrzebowała tego robić.
    – Pani pomoc zdawała się wiązać z koniecznością poślubienia goblina – odparła Inos, 
wypowiadając słowa powoli i spokojnie.
    Czarodziejka obróciła się wokół słupka, tak że znalazł się on za nią.
    – Jeśli tylko trzyma się oczy zamknięte, malutka, oni wszyscy są mniej więcej tacy sami. 
Niektórzy mogą być ciężsi od pozostałych, inni bardziej owłosieni, a jeszcze inni sprawiają 
większy ból. To wszystko.
    – Nie mogę cały czas mieć zamkniętych oczu.
    – Nigdy ich nie otworzyłaś! Jesteś głupia.
    Inos nie czuła gniewu, a jedynie lęk.
    – Wygląda na to, że sprawę mojego królestwa załatwiono, obywając się bez mojej obecności. 
Nigdy nie istniał żaden sposób, by mogła mnie pani osadzić na tronie. Protokół tego zabrania.
    Oczy czarodziejki rozbłysły wściekłością.
    Inos nie czekała na komentarz.
    – Doceniam pani dobre intencje, Wasza Sułtańska Mość. Teraz proszę pokornie, by odesłała 
pani moją ciotkę i mnie z powrotem do Krasnegaru, gdzie nas pani znalazła.
    Rasha wybuchnęła pogardliwym śmiechem, ciężkim niczym grad.
    – Ale mogę sobie zatrzymać psa w charakterze zapłaty za wyświadczone usługi? A co z 
odszkodowaniem za czciciela, którego mi zabrano przez twoją głupotę? Nie, Inosolan, straciłaś 
wszelkie prawa do mej życzliwości, kiedy uciekłaś z mojego miasta.
    Jej miasta? – warknął bezgłośnie Azak.
    – To pani zorganizowała całą tę sprawę! – krzyknęła Inos. Wreszcie obudził się w niej gniew. 
– To był pani pomysł i...
    – To był twój pomysł, kotku. Nie włożyłam ci go do głowy. A gdyby nie przeszkodziły w tym 
moje czary, to bryła mięśni leżąca na podłodze zrobiłaby ci już dzieciaka.
    Wściekłość! Jak ta zdzira ważyła się rzucać podobne kalumnie? Inos zaczerpnęła bardzo 
głęboki oddech.
    – Milcz albo ja cię uciszę. Nie może nawet na ciebie spojrzeć, żeby się przy tym na wpół nie 
udławić z żądzy – Rasha zachichotała cicho. Wzdłuż kręgosłupa Inos przebiegły ciarki. – Nie, 
zatrzymamy cię tutaj. Nauczymy pasożyty królewskiego rodu, jak być pożytecznym. Twoją ciotkę 
skierujemy do pomywalni, do szorowania podłóg. A ciebie – ciebie przydzielę jednemu ze 
strażników. Wybrałam już odpowiedniego. Gustuje w niezwykłych rozrywkach.
    Mówiąc to, obserwowała Azaka.
    O Bogowie! Znalazła kolejny sposób, by go torturować – znęcanie się nad kobietą, którą 
kochał. Inos poczuła, że ręce zaczynają jej drżeć. Splotła je mocno za plecami. Miała cierpieć, by 
cierpiał przez nią i Azak. Dowie się on o każdym upokorzeniu, którego zazna Inos, by sam również 
poczuł się poniżony. Rasha mogła go nawet zmusić, by się przyglądał.
    Cisza. Nikt się nie odzywał.
    Nagle czarodziejka uśmiechnęła się drwiąco do klęczącego przed nią mężczyzny.
    – A ty, Cudowny Ogierze? Pozwól, bym przekazała ci pewne wieści, które cię rozczarują.
    Azak przymrużył oczy, lecz nadal się nie odzywał.
    Rasha wyprostowała się i wsparła dłonie na biodrach. Delikatną brodę wysunęła do przodu w 
dziwnie niestosownym geście.
    – Jest prawdą, że Elkaratha nawrócono. Oznacza to, że Olybino złamał moje zaklęcie. 
Możliwe, że ma do swej dyspozycji więcej mocy ode mnie, jako że ma czcicieli, którzy mu 
pomagają. Nie włożyłam jednak w owo zaklęcie swej pełnej mocy. Czarodzieje niemal nigdy tego 
nie robią, z tego właśnie powodu. Nadal dysponuję pewnymi rezerwami, a on nie wie, jak wielkimi. 
Co ważniejsze, znajduję się w swej twierdzy – zamachała obiema rękami nad głową w 
triumfalnym geście. – Jak sądzisz, po co czarodzieje wznoszą wieże? Cały pałac okrywa osłona. 
Potrzeba by olbrzymiej mocy, aby mnie tutaj pokonać. Jeśli przyśle czcicieli, mogę ich nawrócić. 
Jeśli wedrą się do środka przemocą, wyzwolona energia może zrównać z ziemią cały kompleks 
pałacowy. Pomyśl raz jeszcze, Pięknisiu.
    Azak przyglądał się jej przez chwilę.
    – A czy czarownik wschodu rzucił zaklęcie również na mnie? – zapytał wreszcie cicho.
    Rasha zawahała się. Inos wyczuła, że charakter panującego napięcia uległ jakiejś zmianie.
    – Nic takiego nie wykrywam – odparła ostrożnie czarodziejka.
    Odetchnął głęboko. Ta wiadomość z pewnością sprawiła mu wielką ulgę.
    – Pozwól mi wstać, proszę.
    Proszę?
    Rasha otworzyła tlące się oczy odrobinę szerzej.
    – No to wstań.
    Azak podniósł się, pocierając stłuczone kolano. Wyprostował się na pełną wysokość i 
skrzyżował ręce.
    – Jeśli obiecasz zachowywać się jak należy, Wasza Sułtańska Mość... zaproszę cię na mój ślub. 
Odbędzie się on za trzy dni.
    Inos wciągnęła powietrze. Twarz Rashy zapłonęła z wściekłości na podobne wyzwanie.
    – Wasza Sułtańska Mość – powtórzył cicho Azak, zanim zdążyła się odezwać.
    To królewskiego tytułu pożądała. Przez chwilę wydawało się, że cisza narasta, przekraczając 
granice wytrzymałości. Wreszcie Rasha odezwała się z wahaniem w głosie:
    – A co z klątwą? Dziewczyna zwęgli się w twych ramionach.
    – Pokornie upraszam, byś zdjęła klątwę. Byłoby to prezentem ślubnym dla nas.
    Pokornie? Rasha próbowała odzyskać wzgardliwy ton.
    – Mam ją zdjąć dla wszystkich kobiet czy tylko dla niej?
    Odbywał się złowieszczy targ. Inos usiłowała po omacku chwycić wszystkie unoszące się w 
powietrzu wątki.
    – Lepiej oczywiście byłoby dla wszystkich, ale zadowoli mnie, jeśli uczynisz to tylko dla 
Inosolan.
    – Azaku! – krzyknęła Inos. Umilkła oszołomiona. Z jego ust, było to niewiarygodne 
wyznanie... miłości?
    I wyrzeczenia.
    Nie mógłby jej zaoferować nic więcej, nawet gdyby było to całe jego królestwo.
    Oczy Rashy rozjarzyły się powoli w wyrazie rozbawienia, który zmroził Inos krew w żyłach.
    – Tylko trzy dni?
    Azak był napięty niczym cięciwa łuku. Z jego twarzy nie sposób było nic wyczytać.
    – Siedem mogłoby być bardziej stosowne – przyznał ochrypłym głosem.
    Podeszła blisko i spojrzała na niego na znak wyzwania.
    – A do tej chwili?
    – Jak sobie życzysz.
    Inos poczuła dreszcz grozy, ujrzawszy jak na twarzy Rashy wykwitł powoli uśmiech triumfu. 
Czarodziejka odpięła jaszmak delikatnymi palcami i pozwoliła mu opaść, po czym uniosła twarz 
do pocałunku. Mogła wyglądać łagodnie i młodzieńczo, lecz rozchylone wargi były zbyt pełne 
pożądania, by była w stanie symulować dziewczęcą niewinność.
    Azak jednak wiedział na ten temat wszystko. Wziął ją w ramiona i pocałował.
    „Potrafi każdego mężczyznę rozpalić do szaleństwa” – powiedział ongiś. Gdy długi uścisk 
dobiegł końca, zabrakło mu tchu w piersiach. Jego zawsze rumiana dżinnijska skóra płonęła jak 
rozżarzony do czerwoności piec. Nie spuszczał wzroku z uwodzicielki. Nie patrzył na Inos.
    Nagle Rasha zmieniła się. Młodziutka piękność skurczyła się i postarzała. Przekształciła się w 
obrzydliwie sponiewieraną, przysadzistą starą babę, którą Inos dostrzegła już przelotnie dwa razy. 
Klejnoty i przejrzyste muśliny przerodziły się w brudną, brązową szmatę, włosy stały siwą 
plątaniną, a jedwabista skóra wyschła i pomarszczyła się.
    Azak pocałował ją po raz drugi. Tym razem musiał pochylić się jeszcze niżej.
    Inos odwróciła wzrok, dopóki nie zauważyła, że gapi się na powykręcane ciała przedstawione 
na obscenicznych rzeźbach.
    Elkarath o tym wiedział: „Gdyby tylko zgodził się na kompromis! Choć raz ugiął kolana. 
Powiedział słowa, które ona pragnie usłyszeć.”
    Gdy drugi pocałunek dobiegł końca, Azak nadal obejmował czarodziejkę ramionami. Cofnął 
wargi od jej ust na tyle, by powiedzieć – cicho, lecz bez wahania.
    – Inosolan, masz siedem dni. Pójdź przygotować nasz ślub.
    „Staraj się odnaleźć Dobro, a nade wszystko, pamiętaj o miłości! Jeśli jej nie zaufasz, 
wszystko będzie stracone.” Tak powiedzieli jej Bóg.
    Inos odwróciła się bez słowa i uciekła z komnaty.
    Rasha zwyciężyła.

Samice tej rasy:
    
    Gdy niedźwiedzia napotka wieśniak w Himalajach
    Łatwo przepłoszy bestię, gdy ją groźnie złaja.
    Ale gdy niedźwiedzicę, trupem padnie zawsze
    Bo samice tej rasy są od samców krwawsze.
Kipling – The Female of the Species
Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział XIII

PRZYBYSZ Z ZACHODU

1

    – Niezły domek mają na tym wzgórzu – krzyknął Gathmor.
    Trzymając się mocno górnej krawędzi nadburcia, Rap odchylił się w bok i popatrzył pod 
żaglem na wielkie, biało-zielone miasto. Było bogate i piękne. Sprawiało dziwnie chłodne 
wrażenie w gorejącym blasku słońca.
    – Nienajgorszy – wrzasnął, wiedząc, że wiatr może porwać jego słowa, zanim dotrą do rumpla. 
– Ale zimą pewnie ciężko sukinsyna ogrzać.
    Po obu burtach minęły przylądki. Królowa Krasnegaru wpadła do portu na pełnej szybkości. 
Nie mogło być wątpliwości, gdzie się znajdują. Kleks na mapie spoczywał na samej nazwie 
„Arakkaran”. Jeśli Inos mieszkała w tym niewiarygodnym pałacu, w tym lśniącym cudzie pełnym 
kopuł, wież i minaretów, musiało być jej tam bardzo wygodnie. Rap pomyślał przelotnie o dżungli 
i ławach na galerze, o jotuńskich piratach, smokach i koszmarnej podróży, która właśnie się 
kończyła. Poczuł absolutne ukłucie zazdrości.
    Idiota! Gdzie na Ziemi chłopcy stajenni mieszkali jak królowie? Nigdzie i nigdy.
    A zresztą widział ją w namiocie.
    Wędrówka dobiegła końca. Nadchodził czas na czyny. Rap zwrócił się w stronę Jalona, który 
leżał bez sił na gretingu w śródokręciu, pod kawałem pokrytego zaskorupiałą solą żaglowego 
płótna. To było jedyne miejsce na pokładzie, gdzie można było mieć nadzieję na sen i gdzie 
nieustanne, szalone podskoki łodzi nie trzęsły człowiekiem i nie miotały nim we wszystkie strony, 
aż cały robił się czarno-siny. Prawdziwemu sztormowi towarzyszyły wysokie fale, lecz 
napędzający Królową nadprzyrodzony szkwał o ograniczonym zasięgu miał za mało energii, by w 
większym stopniu wzburzyć powierzchnię. Dlatego morze pozostawało względnie spokojne. 
Spowita w unoszącą się w powietrzu pianę łódź przez całą drogę z Vislawnu podskakiwała na ich 
grzbietach w dziwnym rytmie nie z tej ziemi.
    – Zatrzymaj wiatr, pilocie! – krzyknął Rap.
    Czerwonooki, wychudzony Jalon poszukał ręką fletni. Nosił instrument na zawiązanym na 
szyi rzemieniu od chwili, kiedy Gathmor zapytał, co by się stało, gdyby ten przedmiot wypadł za 
burtę.
    – Mam nadzieję, że pamiętam melodię!
    – Jeśli ją zapomniałeś, rozbijemy mnóstwo statków!
    Królowa i jej takielunek sprawiały wrażenie niezniszczalnych, nie dotyczyło to jednak innych 
jednostek. W całej zatoce przerażeni ludzie spuszczali żagle, gdy niespodziewany sztorm wpadł do 
niej z Morza Wiosennego, zmieniając barwę wody ze srebrzystej w ołowianą i przynosząc ze sobą 
mgłę piany wodnej. W tym nagłym zamieszaniu nikt nie zauważy jednej, małej, nieznanej łodzi.
    Minstrel zaczął grać łagodną melodię „Odpocznij, moja ukochana”. Wiatr zachwiał się, po 
czym zaczął słabnąć. Jalon zagrał tę piosenkę tylko raz podczas rejsu, gdy naleganie Rapa sprawiło, 
iż przywołał tajfun tak gwałtowny, że zarówno pasażerom, jak i ładunkowi groziło wypadnięcie za 
burtę.
    Rap pochylił się, by przejść pod żaglem, po czym przyklęknął na leżącym na dziobie bagażu. 
Rzucało nim w górę i w dół. Przemoczyła go piana wodna. Od dwóch tygodni nie był suchy. 
Spoglądał z niepokojem na rozciągające się przed nimi wielkie miasto. Jego plany były skrajnie 
niejasne. Odnaleźć Inos, tak jest, ale w jaki sposób? Sam pałac przewyższał rozmiarami cały 
Krasnegar albo Durthing. Arakkaran był dwukrotnie większy niż Noom czy Finrain, jedyne 
prawdziwe miasta, które znał. Widział wiele statków przycumowanych do nabrzeży, lecz ruch na 
ulicach był znacznie mniejszy niż się tego spodziewał. Godzina była zbyt późna na sjestę, a zbyt 
wczesna na poważne pijaństwo.
    Do tego nie było to Imperium. Prawa i ci, którzy je stanowili, mogli nieprzychylnie spoglądać 
na gości nie mających listów uwierzytelniających ani patronów. W tak wielkim porcie z pewnością 
było mnóstwo jotnarów, lecz faun będzie rzadkością, a przerośnięty faun z goblinimi tatuażami 
wokół oczu przyciągającym uwagę odmieńcem.
    Łódź zagłębiała się nieco w wodę w miarę słabnięcia wiatru. Mgła rozwijała się po raz 
pierwszy od dwóch tygodni. Królowa żeglowała w jasnym świetle słońca. Rap przeczołgał się z 
powrotem pod żaglem. Na rufie znalazł ściągającego ubranie Jalona.
    – Nie będziesz mnie potrzebował, Rap? – zapytał minstrel przepraszającym tonem. – Dasz 
sobie radę z fletnią, jeśli będzie ci potrzebna?
    – Oczywiście.
    – Darad?
    – Tak sądzę. I, Jalonie, serdeczne dzięki!
    Rap grzmotnął szczupłego minstrela w bark, wywołując jego uśmiech. Raz jeszcze, podobnie 
jak na Smoczej Ziemi, Jalon okazał zaskakującą wytrwałość. Mógł w każdej chwili się oddalić, 
gdyby tylko tego zapragnął, został jednak. Wytrzymał dwa tygodnie okrutnej poniewierki i 
bezsenności, zimna, wilgoci i wywołanych solą ran, niebezpieczeństwa i nudy. Mógł nie być 
jotunnem czystej krwi, lecz nawet Gathmor przyznawał już, że zrobiono go z właściwego 
materiału.
    – Cała przyjemność po mojej stronie! – Minstrel uśmiechnął się pod zarostem. Spękane od soli 
wargi sprawiły, że skrzywił się z bólu. – Zamierzam ułożyć o tobie romantyczną balladę, Rap. Dla 
elfów. I sagę dla impów. Może też wojenną pieśń dla jotnarów?
    – Mam nadzieję, że nie!
    – Niech cię to nie zdziwi! Idź z Dobrem – Jalon uścisnął dłoń Rapa. Królowa Krasnegaru 
zakołysała się, gdy na jego miejsce pojawiło się wielkie cielsko Darada. Wiatr spryskał nagiego 
olbrzyma pianą wodną. Jotunn ryknął niczym lew morski na wiosnę. – Mógł mnie najpierw ubrać! 
– poskarżył się. Zademonstrował swój wilczy uśmiech.
    – Witaj na pokładzie! Twoje ubranie jest tam – Rap wskazał ręką na tobołek. Zwrócił się do 
czerwonookiego Gathmora o pokrytej zarostem twarzy. – Czy dostrzegasz w tym mieście coś 
podejrzanego, kapitanie?
    Gathmor przymrużył oczy i spojrzał przed siebie.
    – Na przykład co?
    – Flagi? Spokój na ulicach?
    – Święto państwowe? – zapytał Gathmor, kiwając głową. – Możliwe. Jakaś uroczystość?
    Rap poczuł impuls przeczucia. Popatrzył na zawiniątko z mieczami.
    – Co teraz zrobimy, mój panie?
    Darad pracowicie wciągał spodnie wystarczająco wielkie, by zrobić z nich żagle dla galeonu. 
Jak dotąd ładunek łodzi zawierał wszystko, czego potrzebowała załoga, aż po ostatnią igłę. 
Najwyraźniej Lith’rian dysponował bezbłędną zdolnością przewidywania. Rap niepokoił się 
nieustannie tym, co jeszcze mógł dostrzec czarownik – tym, co na razie się nie rozstrzygnęło.
    – Sądzę, że powinniśmy przybić do brzegu – Rap zastanowił się. Tak jest, uczył się ufać tym 
swym przeczuciom, tym dowodom jego statusu adepta. – A potem... potem chyba obaj zostaniecie 
popilnować łodzi, a ja wyjdę na brzeg zapytać kogoś, co oznaczają wszystkie te flagi.

2

    Inos była gotowa już od wielu godzin. Takie przynajmniej odnosiła wrażenie. Było jej gorąco 
w ciężkiej sukni. Wyszła na balkon. Chciała być sama, nacieszyć się chłodnym wietrzykiem, 
spoglądać niewidzącymi oczyma na lśniące jak klejnoty miasto i błękitną emalię portu. Jakże 
jaskrawo jarzyły się kolory pod tropikalnym słońcem! Jak czarne były cienie. Jak bardzo czarne.
    Dzisiaj jednak ich ostre kontury złagodziła osobliwa mgiełka o niewytłumaczalnym 
pochodzeniu. Inos widziała przez nią inne miasto – mniejsze, bardziej bezbarwne, obskurne miasto 
pod szarym niebem, położone obok portu, który przez większą część roku był białą równiną. Nie 
przyzwyczaiła się jeszcze do pewności, że nigdy tam nie wróci, choć już od chwili, gdy porwała ją 
czarodziejka, było oczywiste, iż należy się liczyć z taką możliwością. Dobrzy mieszkańcy 
Krasnegaru mogą nigdy się nie dowiedzieć, co się stało z ich królewną. Ona zaś może nigdy się nie 
dowiedzieć, co się stało z nimi.
    Oby znaleźli szczęście.
    Obym ja je znalazła.
    Kurzawa, która uderzyła w jej twarz, przywiodła Inos z powrotem do twardej rzeczywistości. 
Liście palm zatrzęsły się i zatańczyły. Coś pociągnęło ją za kwefy. Jakby harmonizując z jej 
nastrojem, znad Morza Wiosennego nadciągnął nagły szkwał. Przejrzystą zatokę pokrył cień. 
Wszystkie małe łódki umykały przed wichrem niczym wystraszone kaczątka. Inos odwróciła się 
ostrożnie i wkroczyła majestatycznie do pokoju.
    Z pewnością zbliżał się już czas, by zeszła na dół. Gut miał zjawić się lada chwila. Księciu 
Gutturazowi – tęgiemu mężczyźnie, najstarszemu żyjącemu bratu Azaka – przypadło zadanie 
odprowadzenia panny młodej.
    Okazało się, że zorganizowanie ślubu w Zarku jest zupełnie łatwe. Inos powiedziała po prostu 
Karowi, czego sobie życzy, a Kar zrobił, co chciał. Następnie Azak nakazał wszystko to zmienić. 
Na koniec Rasha przerobiła cały plan. Nic trudnego.
    Niemal jedynymi decyzjami, które pozwolono Inos podjąć osobiście, były te, które dotyczyły 
jej sukni, a i tu wybór zamykał się w bardzo wąskich granicach określonych przez tradycję. 
Dziewczynę spowijała teraz ilość koronek wystarczająca, by udrapować wszystkie okna w 
Krasnegarze, oraz tyle pereł, że starczyłoby ich na okup za czarownika. Klejnoty te stanowiły w 
Zarku symbol dziewictwa. Zastanowiła się, czy ostrygi w to wierzą.
    Zatrzymała się, by popatrzeć kwaśno na siebie w jednym z niezliczonych luster. Stanowiły 
one plagę jej apartamentu. Sprawiały, że wydawał się tłoczny niczym bazar. Zwierciadła wiszące i 
wolno stojące, kwadratowe, okrągłe i owalne. Wszędzie widać było spoglądającą spode łba Inos, 
ludzką górę lodową. W tej chwili kwefy miała jeszcze uniesione, lecz gdy zejdą na dół, nawet 
eksperci nie potrafią jej odróżnić od góry lodowej. W pokoju było ich pełno. Mogła zostawić włosy 
w lokówkach i pomalować twarz na niebiesko. Pod tym wszystkim nikt by tego nie zauważył.
    – Ach, tutaj jesteś, moja droga – odezwał się znajomy głos. – Wyglądasz uroczo.
    Inos wolała się nie odwracać, by nie splątać trenu. Odnalazła więc odbicie Kade i przemówiła 
do niego.
    – Nie wyglądam uroczo! W ogóle nie wyglądam! Gdybyśmy zostawiły tę suknię na manekinie 
i powiodły go do sali zamiast mnie, to sądzę, że iman mógłby go wydać za Azaka i nikt by niczego 
nie zauważył.
    Kade poruszyła się nerwowo. Przez chwilę Inos sądziła, że jej ciotka zasugeruje, by to właśnie 
zrobiły. Księżna jednak nigdy nie okazałaby podobnej nieuprzejmości.
    – Cóż, w każdym kraju obowiązują inne zwyczaje – stwierdziła zamiast tego. – A śluby to 
zawsze bardzo tradycyjne uroczystości.
    Skinęła głową, zadowolona z tej myśli, po czym odwróciła się, by poradzić się lustra. 
Uśmiechnęła się uprzejmie do swego odbicia, jak gdyby sądziła, że i ono wymaga pocieszenia.
    Kade również była niemal niewidzialna. Spowijały ją zwoje ciężkiej, złotej tkaniny, która nie 
pasowała do jej cery. Z pewnością była ona jeszcze cięższa i cieplejsza niż weselna suknia Inos. Na 
czas ceremonii miano zasłonić jedynie dolną część jej twarzy. Najwyraźniej dorosłym 
arakkarańskim mężczyznom można było zaufać, że nie rozpętają zamieszek na widok oczu Kade.
    Uważała, że Inos popełnia straszliwy błąd. Powiedziała jej to, gdy tydzień temu bratanica 
powiadomiła ją o ślubie.
    Gorące słowa wówczas; chłodne słowa od tego czasu.
    Aż do tej chwili Kade była wyraźnie strapiona. Nie czuła się zadowolona z tego małżeństwa, 
nie chciała denerwować Inos w dzień jej ślubu i zdawała sobie sprawę, że jest już zbyt późno, by 
powstrzymać lawinę. Wszystko to, co do słowa, było wypisane w jej oczach i w grymasie jej ust.
    Inos znalazła sposób, by się odwrócić bez zaplątania się.
    – Czy pamiętasz Agimoonoo?
    Kade zamrugała powiekami.
    – Tak? – odparła niepewnie.
    – To było zaraz po moim przybyciu do Kinvale. Ogłosiła swe zaręczyny z tym tłustym 
urzędnikiem celnym. Pamiętasz?
    – Tak. Pamiętam.
    – Jak sobie przypominam, powiedziałam wtedy trochę paskudnych rzeczy. Że jest obmierzłą 
kanalią. Że ona go nie kocha. Że wychodzi za niego tylko dla pieniędzy i dlatego, że domaga się 
tego jej matka – Inos uśmiechnęła się. – To było, zanim jeszcze nauczyłaś mnie być bardziej 
dyskretną, ciociu. Przynajmniej jednak powiedziałam to wszystko tobie, a nie nikomu innemu.
    Kade przygryzła wargę.
    – I co z nią?
    – Odpowiedziałaś mi, że nauczy się go kochać. Że jeśli mężczyzna nie jest prawdziwym 
potworem, kobieta może się nauczyć żyć z nim i być szczęśliwa, a na miłość często trzeba 
zaczekać.
    Na wargach Kade pojawił się mdły uśmieszek, który zaraz zniknął niczym topniejący płatek 
śniegu.
    – Mogłam powiedzieć coś w tym rodzaju. Ale...
    – A w tym przypadku Bóg powiedzieli mi, bym zaufała miłości. To, co zrobił dla mnie Azak... 
co robił dla mnie przez cały czas... co nadal robi. To płynie z miłości.
    Widziała go w ciągu ostatniego tygodnia tylko dwukrotnie i to krótko. Oba spotkania miały 
bardzo publiczny, oficjalny charakter i właściwie nie zamienili ze sobą ani słowa. Jego twarz była 
niemożliwa do odczytania, surowa i bez wyrazu. Poświęcenie, na które się dla niej zdobywał, choć 
niezwykłe i okrutne, nie przestawało jednak być poświęceniem.
    – Nikt nie lubi przegrywać, ciociu. Upadlająca kapitulacja jest trudna dla każdego. U tak 
dumnego mężczyzny, jak Azak, zakrawa niemal na cud! Czy nie widzisz, że to dowodzi jego 
miłości? Musimy jej zaufać.
    Inos powtarzała tę opinię już od tygodnia – Kade za dnia, a sobie nocą – musiała więc 
naprawdę w to wierzyć. Prawda, że musiała?
    Kade skinęła głową; jej twarz była lekko zaróżowiona.
    – Życzę wam obojgu szczęścia, moja droga.
    Życzenie było szczere, lecz nie wierzyła, by miało się spełnić.
    W szczytowym momencie ich kłótni Kade powiedziała kilka bardzo bolesnych słów, Inos 
jednak wybaczy jej i zapomni o tym. Dzisiaj nie potrafiłaby czuć żalu do nikogo, albowiem był to 
dzień jej ślubu. Dzisiaj miała być szczęśliwa. Prawda, że miała?
    Każda dziewczyna musiała czuć się podenerwowana w dzień ślubu. Każda panna młoda z 
pewnością znała ów ciężar w brzuchu przypominający bryłę lodu.
    Nie wspomniała Kade o pomywalniach. Groźby Rashy były poważne. Tylko kapitulacja 
Azaka powstrzymała ją przed ich spełnieniem. Już one same uczyniły małżeństwo nieuchronnym. 
Musiała ratować ciotkę przed szybką śmiercią z przepracowania wywołaną szorowaniem akrów 
kamiennych podłóg.
    Niewyobrażalne.
    Poprzekomarzać się jak dama?
    – To były dość krótkotrwałe zaręczyny, ciociu.
    – Tak, moja droga?
    – Ale chyba trwały dłużej niż poprzednim razem.
    – To znaczy postęp. O ile sobie przypominam, wówczas nie zdążyliśmy otworzyć wina, by je 
uczynić, a już ustawiliście się przed biskupem.
    – A potem Rap... – Inos wzruszyła ramionami. Konwersacja zmierzała donikąd. Gdyby jednak 
Rap nie wpadł do komnaty i nie przerwał ślubu, cóż by się wtedy zdarzyło?
    – Nadal uważam, że chyba ze zbyt wielkim pośpiechem... – głos Kade umilkł. W tej pełnej 
luster komnacie nie sposób było określić, czy księżna przestała mówić ze względu na wyraz twarzy 
Inos czy dlatego, że to, co zamierzała powiedzieć, było już znacznie spóźnione, czy też dlatego, że 
nagle pojawił się tuzin odzianych w czerń Zan. Zana wróciła w tajemniczy sposób do pałacu 
nazajutrz po przybyciu Inos i ponownie przejęła odpowiedzialność za wygodę królewskich gości. 
Bez niej dzisiejszy dzień już dawno pogrążyłby się w chaosie.
    – Czy Jego Opasłość jest obecny?
    Inos poruszyła z rozmachem rękoma.
    Zana skinęła głową z błyskiem oczu. Zręcznym ruchem palców opuściła kwefy, by Inos 
wyglądała przyzwoicie. Dziewczyna spoglądała teraz na świat przez mgiełkę delikatnych koronek. 
Ze wszystkich stron otaczały ją góry lodowe.
    Nagle lustra odnalazły nową igraszkę. Drzwi wypełniła masywna, ubrana na zielono postać 
posiwiałego księcia Gutturaza, która pochyliła się w sztywnym ukłonie. Grubas postąpił trzy kroki 
naprzód i pokłonił się raz jeszcze. Zza jego zasłaniającego widok cielska wypadły dwa szeregi 
młodych, podekscytowanych paziów.
    Szczebioczący i rozchichotani chłopcy podążyli ku Inos i wyznaczonym miejscom. 
Większość z nich była bardzo mała, lecz cała dwunastka to książęta. Przyszli, odziani w zieleń, 
ponieść tren panny młodej na ślubie swego ojca.

3

    Boże Głupców!
    Biegł, biegł, nie przestawał biec. Wzgórza były strome, a schody jeszcze bardziej. Nie tak jak 
w domu, gdzie jedne i drugie nakrywał dach. Tu były odsłonięte, lecz strome i kręte.
    Lith’rian... Niech go Zło. Musiał o tym wiedzieć!
    – Proszę mnie przepuścić!
    „Nic się jeszcze nie rozstrzygnęło”. Tak powiedział. Może. Może. Po prostu romantyk? Po 
prostu nie przestawaj biec. Spocony romantyk, śmierdzący romantyk? Omijał narożniki... 
Przepychał się między osłami. Nie przestawał biec. Miecz wciąż podskakiwał, ludzie się gapili. 
Królewski ślub, flagi i sztandary. Inosolan wychodzi za mąż? Inosolan porzuca ojczyznę? To do 
niej niepodobne!
    Boże Głupców, powinien był zaczekać choć chwilę. Powstrzymać się choć na chwilę, 
powstrzymać się, by powiadomić pozostałych dwóch.
    Wtedy obaj zaczęliby biec, biec w górę zbocza, tak jak on. Rap mógł to robić znacznie 
szybciej. Jego tempo z pewnością by ich zabiło. Na pewno nie wytrzymałyby go ich serca. Kłopot 
w tym, że powinien im powiedzieć, powinien powiedzieć im, że idzie do Inos, a nie po prostu 
pognać jak wariat, zostawiając ich, by pilnowali łodzi. Miecz wciąż podskakiwał, ludzie się gapili. 
Nikt inny nie miał żadnej broni. Jeśli nie dostanie się do Inos, szybko go aresztują, a tamci się o 
tym nie dowiedzą. Gathmor i Darad nie mogli mu pomóc, lecz mimo to powinien był im 
powiedzieć. Teraz mogą wyruszyć, by go odnaleźć i w niczym to nie pomoże. Z pewnością będzie 
już wtedy martwy i w niczym to nie pomoże.
    – Proszę mnie przepuścić!
    Najgorsze z wszystkiego było niezdecydowanie. Co mógł mieć nadzieję osiągnąć? Nawet jeśli 
dotrze do Inos, co, u licha, mógł osiągnąć? Powiedzieć jej, że ją kocha, choć raz ubrać to w słowa? 
Jeśli to wszystko, lepiej będzie, jak się pośpieszy, złapie ją, gdy będzie jeszcze niezamężna, choćby 
nawet i zaręczona. Mówienie o miłości mężatkom często rozwścieczało ich mężów.
    Królewski ślub w pałacu, pałacu na samym szczycie. Pałacu niedostrzegalnym dla 
dalekowidzenia! Z całą pewnością była tam czarodziejka, ukryta w owej białej plamie. Jeśli 
wejdzie przez okno, strażnicy na pewno go zabiją. Trudno było wątpić, że wszystkich 
wdzierających się do zamku skazywano na śmierć.
    Cóż za ciasnota! Droga wciąż się wiła. Stromiej, coraz stromiej wiodły schody. Serce mu 
waliło, oddech był wysilony. Nie wydawało się to bynajmniej romantyczne. Gdyby nie 
dalekowidzenie, nigdy by tam nie trafił.
    Pałac majaczył już nad nim, lecz wydawało się, że brama jest o wiele mil z przodu. Tłoczyła 
się przed nią miejscowa ludność. Sułtan podejmował ją, by uczcić swe małżeństwo. Z tej okazji na 
dziedzińcu zgromadziły się tysiące. A więc wrót strzeżono, szczególnie strzeżono przed tłumem. 
Jeśli nieznajomy z pałaszem spróbuje przedostać się na wewnętrzny dziedziniec, straży zechcą się 
sprzeciwić, by urozmaicić ślubną uroczystość dodatkową rozrywką.
    Mur, wzdłuż którego biegł... był wysoki, ale stary. Spajająca go zaprawa zwietrzała bardzo 
głęboko. Kryminalista, taki jak Thinal, potrafiłby się po prostu wdrapać po kamieniach, wspiąć się 
na górę jak mucha, adept zaś umiał zrobić wszystko to, co ktokolwiek inny.
    Stop!
    Serce... płuca... drżenie nóg... zawroty głowy...
    Nie wiem... co jest po drugiej stronie... czy to było rżenie?
    Co mam do stracenia?

4

    Zabrzmiały trąby. Przez białą mgiełkę koronek Inos obserwowała, jak otwierają się przed nią 
wielkie drzwi. Posuwała się naprzód bardzo powoli, z jedną ręką wspartą na pulchnym ramieniu 
księcia Gutturaza. Uważała na krótkie i grube nóżki drepczących za nią maleńkich, niosących tren 
chłopców... a także na góry lodowe unoszące się na pokrytym krą morzu, widoczne niekiedy z 
okien krasnegarskiego zamku. Już nigdy.
    Wkroczyła do Wielkiej Komnaty. Nie widziała jej – nie słyszała nawet o niej wzmianki – aż 
do chwili rozpoczęcia prób uroczystości. Uwierzyłaby, gdyby ktoś jej powiedział, że to największa 
zadaszona przestrzeń w Pandemii.
    Głowa do góry. Nie ma potrzeby się uśmiechać. Nikt tego nie zobaczy.
    Po obu stronach stały skupiska wybranych przedstawicieli arakkarańskiego gminu, którzy 
założyli na tę okazję swe najwspanialsze stroje. Z przodu widać było książąt, od bardzo młodych 
do bardzo starych, odzianych w zieleń. Przeważali młodzi. Wszyscy ze wzrokiem utkwionym 
przed siebie, nie odwracali się, by na nią spojrzeć. Nie było nic do zobaczenia poza górą lodową.
    Ostry blask słońca wpadał do środka przez umieszczone wysoko na górze okna. Następnie 
zmieniał kierunek na filigranowych marmurowych ornamentach i odbijał się od żeber, filarów oraz 
płyt, aż wreszcie opadał na zgromadzenie niczym mleczna mgiełka. Sami mężczyźni. Kade 
przebywała na pomoście, pełniąc rolę matki panny młodej. Zarezerwowano też boczny sektor dla 
sióstr Azaka. Inos miała okazję poznać jedynie niewiele z nich. Kobiety nie odgrywały tu wielkiej 
roli nawet w sprawach domowych, a ślub sułtana się do nich nie zaliczał. Był oficjalną 
uroczystością. Kar wyjaśniał jej tę sprawę. W zasadzie tego typu małżeństwa zawierano z 
powodów politycznych. Azak powinien poślubić córkę monarchy jakiegoś sąsiedniego kraju, by 
scementować sojusz. Żeniąc się z cudzoziemką, bezdomną i pozbawioną znaczenia, łamał tradycję 
i narażał się na ryzyko. Oficjalne obwieszczenie nazywało ją królową, ale kto dał się na to nabrać?
    Cytry i inne instrumenty tortur zabrzdąkały i zakwiliły cicho, wygrywając egzotyczną pieśń 
żałobną... idź powoli...
    Za jej plecami, już daleko, wiele drzwi zamknęły się z hukiem, który niósł się pogłosem 
niczym koniec świata, ostateczne rozliczenie Dobra i Zła... Kres! Dźwięk przetoczył się od łuku do 
łuku i od kolumny do kolumny, sypiąc deszczem ech, aż wreszcie ucichł nad odległym podium, 
które było miejscem jej przeznaczenia.
    Przed nią – aż do podwyższenia, na którym czekała reszta weselnych gości – rozciągał się 
biały marmur, płaski niczym zamarznięty kanał. Pośrodku, z tyłu platformy, stał tron, na którym 
siedziała zwycięska Rasha. Przywdziała królewską zieleń, choć o bardzo ciemnym, połyskującym 
odcieniu. Inos dostrzegała już gorące, czerwone oczy spoglądające nad przejrzystym jaszmakiem, 
diadem ze szmaragdów i pereł stanowiący jedyną ozdobę czarodziejki oraz karmazynowe 
paznokcie skubiące leniwie oparcia tronu. Rasha otoczyła się swą iluzją młodości i urody. Inos 
również posiadała te cechy i w dodatku miała do nich prawo.
    Zarkańskie zwyczaje czyniły jedno osobliwe ustępstwo na rzecz kobiecości czy 
macierzyństwa – ślubom przewodniczyła zasiadająca na tronie kobieta. Gdyby żyła żona dziadka 
Azaka, ona zajmowałaby to miejsce, dopóki nie musiałaby go ustąpić swej następczyni. Ponieważ 
obecnie nie było prawdziwej sułtanki, tron w zasadzie powinien pozostać pusty aż do chwili, gdy 
Azak poprowadzi do niego pannę młodą na zakończenie ceremonii. Rasha jednak nalegała, Azak 
zaś zgodził się bez sprzeciwu. Jej triumf był całkowity. Zgrzybiała wszetecznica zasiadła na tronie 
Arakkaranu. Jakąż gorzką satysfakcję jej to przyniosło?
    Przynajmniej nie próbowała zagarnąć dla siebie królewskiej szarfy. Nadal lśniła ona zielenią 
na piersi sułtana, który wyszedł teraz na środek, by zaczekać na zbliżającą się pannę młodą. 
Wysoki, dziki, przystojny dżinn o orlim profilu. Najdroższy Azak?
    Biedny Azak! Jego długotrwałe upokorzenia już się chyba skończyły? Odbył swe siedem dni i 
siedem nocy pokuty. Rasha z pewnością nie będzie go więcej prowokować i dręczyć. A może 
będzie? Inos nie miała żadnych gwarancji. Nie usłyszała żadnej obietnicy. Czy będzie musiała 
dzielić się mężem nie tylko ze wszystkimi rodzącymi synów kobietami jego haremu, lecz również 
ze starą, zgarbioną nierządnicą?
    A dzisiejsza noc? Czy Inos zdoła mu ją zastąpić? Wznosiła modły, by go nie rozczarowała w 
noc poślubną. Pragnęła go zadowolić. Musiała mu zaufać. Niewątpliwie był doświadczony.
    Był przystojny, męski, królewskiej krwi i kochał ją. O czym więcej mogła marzyć dziewczyna? 
To była kraina znacznie bogatsza od Krasnegaru. Bóg obiecali jej szczęśliwe zakończenie.
    Dotarła już niemal do schodów. Był tam iman, zgrzybiały i skłonny do bryzgania śliną. Był 
tam wiecznie uśmiechnięty Kar o dziecinnej twarzy, drużba i czujny strażnik. Był tam młody 
książę Quazarak, dumnie trzymający zieloną poduszkę, wysoki jak na swój wiek. Na poduszce 
leżał cienki złoty naszyjnik, który w Zarku symbolizował małżeństwo. Inos podjęła 
niezdecydowaną próbę, by zastąpić go obrączką w stylu imperialnym, ale w Zarku wolano 
naszyjnik. Kade bardzo się zdenerwowała, gdy o tym usłyszała. Inos próbowała obrócić sprawę w 
żart, twierdząc, że łańcuch jest po prostu mniej subtelny niż obrączka, lecz oba te przedmioty 
oznaczają w zasadzie to samo.
    Cała zarkańska ceremonia była mniej subtelna. Inos wspięła się po dwóch stopniach na 
podium. Odwróciła się w stronę Azaka. Gutturaz podtrzymał ją, gdy klękała na poduszce, na której 
miała czekać, niezgrabna w swej ciężkiej sukni.
    Muzyka ucichła. Zginęła w przypominającym szum morza dźwięku towarzyszącym siadaniu 
gości.
    Iman ruszył chwiejnie przed siebie, ściskając w rękach księgę. Azak postąpił kilka kroków 
naprzód. U jego boków kroczyli Kar oraz mały Quazarak o lśniących oczach.
    Nie widział jej twarzy, ale mógłby się chyba do niej uśmiechnąć? Kar to robił.
    To zdumiewające, że sułtan był w stanie się poruszać obwieszony tak grubą warstwą 
klejnotów. Ich blask przyćmił nawet fantastyczną szmaragdową szarfę. Był absolutnym monarchą 
bogatego królestwa.
    A Inos była nikim. Tłumaczyła to Kade raz za razem.
    Zapadła cisza, głęboka niczym kurz stuleci. Umilkły pokasływania i szelesty. Ostatnia noga 
od krzesła wydała samotne, ostre skrzypnięcie.
    Iman odchrząknął. Przystąpił do rzeczy.
    Odpowiedzi Azaka brzmiały niczym królewskie dekrety, którymi zresztą były. Obiecywał 
wiele rzeczy: troskę, opiekę. Miłość.
    Potem przyszła kolej na Inos. Starała się, by jej głos brzmiał donośnie, lecz jednocześnie 
usiłowała nie krzyczeć.
    Obiecała wszystko.
    A Quazarak uniósł poduszkę, by iman mógł pobłogosławić łańcuch. Następnie chłopiec 
ofiarował go ojcu. Azak wyciągnął rękę. Wszystkie ogniwa zalśniły w świetle wieczoru.
    Naszyjnik zniknął jej z oczu, gdy chłopiec obrócił się lekko, by spojrzeć ze zdziwieniem w 
kierunku odległych drzwi. Potem Azak usłyszał to, co do młodszych uszu dotarło wcześniej. 
Popatrzył w tę samą stronę. Kar... turbany gości również się tam zwracały. Dziwny odgłos na 
zewnątrz komnaty?
    Słaby, ale coraz bliższy? Krzyki? Głuche odgłosy?
    Miecze?
    Azak odwrócił głowę, by spojrzeć na Rashę. Czarodziejka zmarszczyła brwi nad zielonym, 
przejrzystym jedwabiem swego jaszmaku. Zerwała się na nogi. Drzwi się otworzyły.
    Ozdobna zasuwa roztrzaskała się w chmurze fruwających drzazg. Skrzydła drzwi rozwarły się 
gwałtownie, jak gdyby uderzył w nie przypływ lub piorun. Pomknęły naprzód na zawiasach i 
uderzyły w ściany z hukiem, który po raz drugi zmaltretował wszystkie uszy. Echa potoczyły się 
bez końca.
    Złoty łańcuch ześliznął się niepostrzeżenie z poduszki na podłogę. Wszystkie oczy zwrócone 
były na zamieszanie przy wejściu.
    W drzwiach pojawił się...zad olbrzymiego karego konia.

Przybysz z zachodu:
    
    Lochinvar tu z zachodu przybył, dzielny junak,
    Równego sobie nie miał w Szkocji jego rumak.
    Prócz miecza innego nie nosi oręża,
    Samotny, bez pawęży, a przecież zwycięża.
    Wierny w miłości, w bitwy nieulękły warze,
    Pierwszyś ty wśród rycerzy, młody Lochinvarze!
Scott – Lochivar
Przełożył Łukasz Nicpan



Rozdział XIV

ROZGWAR I KRZYK PUSTY

1

    Całe zgromadzenie – od Rashy i Azaka, aż po najmniejsze książątko – zamarło na chwilę bez 
tchu. Wszyscy obserwowali zafascynowani bitwę toczącą się w wejściu.
    Jeśli ten koń nie był samym Złym, musiał być jednym z jego braci. Jednakże mężczyzna 
siedzący na jego grzbiecie panował nad nim z precyzją artysty. Nawet Azak nie potrafił radzić 
sobie z wierzchowcem w podobny sposób. Całe kohorty rodzicieli usiłowały zadać cios intruzowi, 
lecz człowiek i koń powstrzymywali ich wspólnym wysiłkiem. Miecz jeźdźca tańczył niczym 
srebrna mgiełka, to z jednej strony, to z drugiej. Broń szczękała w nieprzerwanym kurancie. Ogier 
kręcił się, tupiąc podkowami w śliski marmur. Jego kopyta, zęby oraz korpus brały jednak udział w 
walce, a jeśli faktycznie był to Zły, rodziciele z pewnością odnosili się do niego znacznie ostrożniej 
niż do nieznajomego.
    Goście poderwali się z trzaskiem padających krzeseł. Ci, którzy byli najbliżej drzwi, zaczęli 
się od nich odsuwać.
    Jeden ze strażników otrzymał celne kopnięcie tylną nogą. Zareagował mniej więcej tak samo, 
jak drzwi. Chakram pomknął ze świstem w powietrzu niczym śmiercionośny promień słońca, lecz 
zamierzona ofiara zasłoniła się mieczem, odparowała pchnięcie z prawej, cięła w dół napastnika z 
lewej i odbiła cios lancy. Na zewnątrz komnaty walały się w nieładzie ciała. Zaczynały się one 
gromadzić również wewnątrz. Kolejny mężczyzna wrzasnął i wypuścił broń, po czym padł na 
podłogę. W tej samej chwili koń załatwił jeszcze dwóch, odrzucając ich na bok. Jeździec uchylił 
się przed kolejnym chakramem. Latająca śmierć przemknęła przez komnatę nad głowami setek 
ludzi. Podkowy zgrzytnęły o marmur...
    – Stójcie! – głos Rashy zabrzmiał z siłą trąby. Bitwa zamarła. Widzowie znowu zastygli. 
Podobnie jak walczący.
    Jeździec wycofał ostrożnie konia ze skamieniałego lasu swych przeciwników. Upewniwszy 
się, że nie są niebezpieczni, zawrócił ostrożnie ogiera i pozwolił mu ruszyć dumnym krokiem 
wzdłuż przejścia. Jego posuwaniu się naprzód towarzyszyło falowanie głów widzów zwracających 
się w stronę intruza. Inos widziała za nim jedynie twarze, a przed nim tylko turbany. Zza kolumn 
wyglądały coraz to nowe oblicza.
    Przybysz schował ociekający jeszcze krwią miecz do pochwy. Przesunął ręką po czole.
    Koń faktycznie był Złym, największym z czarnych jak noc ogierów, których miał prawo 
dosiadać jedynie Azak, dumą królewskich stajni. Drżał i toczył pianę, wybałuszał oczy i odsłaniał 
zęby. Jego kopyta stukały w gładki marmur, ślizgając się po nim. Mimo to odziany w 
wyświechtane ubranie jeździec panował nad nim bezbłędnie. Dotarł do miejsca przed podium. 
Całe audytorium było teraz za nim – wyłącznie twarze.
    Inos nie odważyła się nawet spojrzeć na Azaka, by zobaczyć, jak reaguje na to świętokradztwo. 
Z rosnącym niedowierzaniem gapiła się na intruza. To były czary.
    Nagle zauważyła, że Zły nie ma uprzęży ani siodła.
    Na oklep! Znała tylko jednego mężczyznę, który...
    Nie ponownie!
    Zerwała się na nogi. Ciężkie koronki przeszkadzały jej i pozbawiały równowagi. Zatoczyła się, 
stanęła pewniej, spojrzała na wąski, nieśmiały uśmieszek, śmieszne, szopie tatuaże i rozczochraną 
plątaninę mokrych od potu, brązowych włosów. Nie! To niemożliwe! On nie żył! Zachwiała się na 
nogach. W komnacie zrobiło się ciemniej. Znowu? Słońce jeszcze nie zaszło. Widma nie straszyły 
za dnia. Była obłąkana. Miała halucynacje.
    Nagle intruz pochylił się, przerzucił nogę nad siodłem i zsunął się na podłogę u boku Złego. 
Zachwiał się i oparł o buchający parą, falujący, czarny tułów. Ubranie miał brudne, mokre i 
zbryzgane krwią. Próby oddychania przyprawiały go niemal o konwulsje. Wciągał i wypuszczał 
powietrze w ochrypłych westchnieniach, nie ustępujących głośnością końskim. Pot spływał mu 
strugami po twarzy. Co kilka sekund ocierał ją muskularnym, nagim przedramieniem.
    Mimo to rozprostował ramiona i całe ciało, po czym pokłonił się chwiejnie Inos. Kilkakrotnie 
przenosił spojrzenie z Azaka na Rashę i z powrotem. Jego tatuaże napięty się lekko na widok 
wspaniałości szat sułtana. Wreszcie wybrał czarodziejkę i pokłonił się jej. A na koniec jemu.
    Komnatę wypełniała milcząca, gapiąca się ciżba. Nadal nikt nie odezwał się ani słowem. 
Najgłośniejszym dźwiękiem w pomieszczeniu był oddech intruza.
    – Faun! – odezwała się Rasha.– Jakie to ciekawe.
    Rap raz jeszcze uśmiechnął się blado, demonstrując swój typowy, nieśmiały uśmieszek, 
który...
    Nie! Nie! Nie!
    – Ten faun nie żyje! – krzyknęła Inos. – To ohydne, okrutne czary. Królowo Rasho? Czy to 
pani dzieło?
    Spowita w zieleń czarodziejka potrząsnęła głową. Inos nie potrafiła określić, czy w jej 
rubinowych oczach błyszczy gniew czy wesołość. Azak zaś... skuliła się. Nigdy dotąd nie widziała 
podobnej furii. Na jego szkarłatnej twarzy nabrzmiały żyły. Drżał. Jedynie z trudem panował nad 
sobą, mobilizując całą siłę woli. Uroczysty ślub pogrążył się w chaosie. Pompa przerodziła się w 
farsę. Żadnego sułtana Arakkaranu nigdy tak nie zawstydzono na oczach jego dworzan.
    – To czary – odparła Rasha. – Ale nie moje. Kim jesteś?
    – Nazywam się Rap, pani – zabrakło mu tchu. Po chwili zaczął mówić dalej: – Tam leży trochę 
rannych. Mogłem nawet paru zabić. Mam nadzieję, że nie...
    – Zostaw ich! – ryknął Azak. – To będzie dla nich łaska.
    Rasha wzruszyła ramionami. Skamieniali strażnicy u drzwi odzyskali życie. Ujrzawszy, że u 
podium toczy się spokojna dyskusja, zaczęli chować ze wstydem miecze i pochylać się nad 
rannymi, by przyjść im z pomocą.
    Wydawało się, że zebranych ogarnęła niepewność i zwątpienie. Wreszcie krzesła zaskrzypiały 
i zastukały. Goście ponownie zajęli miejsca.
    – Rap nie żyje! – krzyknęła... wrzasnęła?... Inos. – Nie możesz nim być!
    Uśmiechnął się do niej tęsknie, po czym poklepał potężną, spryskaną pianą łopatkę tuż obok 
siebie.
    – Ochmistrzem i koniuszym jednocześnie?
    O Bogowie! Inos poczuła, że kolana zaczynają się pod nią uginać. Nagle u jej boku znalazła 
się Kade. Pragnęła ją podtrzymać. Och, błogosławiona Kade! Złapała się jej mocno. Rap? Nie 
umarł? Naprawdę Rap?
    Idiota Rap! Wariat Rap! Dostał się we władzę jakiegoś czarodzieja, który wykorzystał go, by 
zakłócić ślub Azaka i... i... Niemniej jednak cała ta monstrualna katastrofa wydawała się bardzo 
podobna do Rapa. Dokładnie takie rzeczy...
    – Czyja to robota? – zapytał Rashy ochrypłym głosem Azak.
    Czarodziejka ponownie wzruszyła ramionami.
    – Mów, chłopcze.
    Rap gapił się tępo na Inos.
    – Czy jesteś już mężatką? – odezwał się bardzo cichym głosem.
    – Tak – oparła. – Nie. To znaczy...
    – Och.
    Czy to było wszystko, co miał do powiedzenia? Po tym, jak wrócił zza grobu? Zakłócił 
poważną, oficjalną uroczystość? Przewrócił cały jej świat do góry... Och, bzdura! To nie mógł być 
Rap. Nie ten sam Rap. Nie zdołałby tu dotrzeć aż z Krasnegaru przez niespełna pół roku.
    Azak sięgnął po swój bułat. Rasha uniosła rękę, ostrzegając go, by nie wyciągał broni.
    Rap oblizał wargi.
    – Przynoszę wiadomość dla królowej Inosolan.
    – Od kogo? – ryknął Azak.
    – Od... od... chyba nie mogę odpowiedzieć na to pytanie, Wasza Sułtańska Mość.
    Długi na dłoń odcinek ostrza wysunął się z pochwy, zanim Rasha ponownie powstrzymała 
Azaka.
    – Ma blokadę, ale jest bardzo płytka. Proszę...
    – Dziękuję! – odparł uprzejmie Rap. – Od czarownika Lith’riana, Wasza Sułtańska Mość. 
Sułtańskie Mości.
    Azak syknął zaskoczony.
    – No to wysłuchajmy tej wiadomości – rzekła Rasha.
    Dlaczego była taka opanowana? Oczy jej lśniły, lecz palce nie były napięte. Nie było widać 
aury gniewu czy zaniepokojenia. Jej spokój był zdumiewający. Zachowywała się jak... jak Kade 
albo ktoś.
    Inos przytuliła ciotkę odrobinę mocniej. Poczuła, że jej uścisk odwzajemniono. Nie mogła 
oderwać wzroku od Rapa. Policzki miała wilgotne. Nie miała pojęcia, jak wygląda jej twarz. Całe 
szczęście, że i tak nikt jej nie widział. Poza oczywiście Rashą.
    I Rapem. A niech to!
    Był potężniejszy i szerszy w ramionach niż przedtem. A także bardziej pewny siebie. Męski. 
Nie taki wielki jak Azak czy jotunn, ale wyższy od impa. Albo skrzata. Dlaczego pomyślała o 
skrzatach? Brzydkie, płaskie nosy?
    Rap na białym koniu w jej snach. Kiedy o tym śniła? Możliwe, że kilka razy.
    – Jego Wszechmocność nakazał mi przybyć tutaj i powiedzieć królowej Inos...
    – Cisza!
    Azak wyciągnął miecz do końca.
    – Schowaj go – rzuciła obcesowo Rasha. – Jeśli zaatakujesz tego fauna, potnie cię na konfetti. 
Właściwie...
    Bułat Azaka zniknął, podobnie jak oręż Rapa oraz Kara. W ten sposób czarodziejka rozbroiła 
wszystkich w komnacie, ponieważ goście nie mieli broni. Koń poruszył się z drżeniem, zastukał 
kopytami i skierował ku drzwiom, gdzie stał pluton podenerwowanych, zbitych z tropu rodzicieli. 
Zapewne również przerażonych, albowiem wiedzieli, że zemsta Azaka będzie krwawa. Rozstąpili 
się, by pozwolić Złemu przejść. Po chwili drzwi zamknęły się, gdy ostatni z zawstydzonych i 
zdyskredytowanych strażników opuścił komnatę w ślad za koniem.
    W zasadzie ceremonia powinna się już dawno skończyć, a goście ruszyć na ucztę weselną. 
Światło bijące z wysoko położonych okien przygasało już i czerwieniało, zabarwiając krwawo 
sklepienia i kolumny. Cienie gromadziły się niczym sępy zlatujące się w miejsce masakry.
    Odejście konia sprawiło, że Rap wydał się mały i samotny. Stał na podłodze, a wszyscy 
pozostali na podium, dwa stopnie wyżej.
    – Tak lepiej – zauważyła Rasha.
    – Trzeba go porządnie wytrzeć – zgodził się Rap. Skrzyżował ręce, jakby uwolniono go od 
zmartwienia.
    – Chodziło mi o... No dobrze, proszę mówić, panie Rapie. Ta wiadomość?
    – Tę wiadomość przekaże się na osobności! – wybuchnął Azak. – A wszelkie posłania do 
mojej żony docierają najpierw do mnie.
    Usłyszawszy to, Rap ponownie napiął tatuaże i popatrzył pytająco na Inos.
    – Czy naprawdę wyszłaś za mąż, Wasza Królewska Mość, i czy zrobiłaś to z własnej, 
nieprzymuszonej woli?
    Usta miała pełne piasku.
    – Na obydwa pytania odpowiedź brzmi „tak”.
    Rzecz jasna miała ograniczone możliwości wyboru, ale nie chciała tego teraz przyznać. 
Chłopiec stajenny nic oczywiście nie wiedział o polityce. Jedyne, co Rap dostrzegał w tej chwili w 
Azaku, to rzucające ognie bogactwa. I wielkie zwierzę płci męskiej.
    Opinia Rapa nie miała najmniejszego znaczenia.
    Azak warknął z wściekłości. Postawił dwa wielkie kroki, stanął na środku podium, złapał 
leżący na podłodze złoty łańcuch i podszedł do Inos. Ta pochyliła głowę na znak zgody. Zarzucił 
jej naszyjnik.
    – Teraz już nie ma wątpliwości, że wyszła za mąż i jeśli wypowiesz do niej jeszcze jedno 
słowo, każę cię łamać kołem.
    Rap wydął wargi i wzruszył ramionami. Niemal już przestał dyszeć. Wydawało się, że 
pogodził się z sytuacją, z faktem, że przybył za późno.
    Za późno na co?
    – Wiadomość od czarownika? – zapytała spokojnie Rasha.
    – Kazał mi powiedzieć królowej Inosolan, żeby... żeby zaufała miłości.
    Inos odskoczyła do tyłu, jak uderzona. Ponownie podtrzymały ją ręce Kade. Odepchnęła je 
gniewnie. Jak się ośmielił wpaść w ten sposób na jej ślub! Jak się ośmielił rzucać tak ohydne 
oszczerstwa! To prawda, pocałowała go, gdy byli dziećmi. Teraz jednak zamienił jej ślub w cyrk 
oraz krwawą łaźnię i chciał jej robić wykłady o miłości?
    Nierozważnie uniosła kwef i zwróciła się ku Azakowi. Obawiała się, że może być równie 
blada, jak spowijające ją koronki. Dla niej upodlił się wobec znienawidzonej czarodziejki. Po cóż 
by to robił, jeśli nie z miłości?
    – Zawsze ufałam miłości – oznajmiła głośno. – I nadal jej ufam.
    Sułtan skinął głową z niechętną satysfakcją.
    – A więc wiadomość nie była potrzebna. Możemy się teraz policzyć z posłańcem.
    Och, Rap! Idiota Rap!
    – Gutturazie! – odezwał się głośno Azak – Zaprowadź naszych czcigodnych gości na ucztę. I 
przyślij tu strażników.
    Opasły książę podniósł się i pokłonił. Krzesła zaskrzypiały raz jeszcze, gdy zgromadzeni 
podnieśli się z miejsc.
    – Ja zostaję! – oznajmiła stanowczo Inos.
    Azak przeszył ją wzrokiem, lecz nie kazał jej odejść. Gutturaz zawahał się, gdyż tych 
wydarzeń nie przewidziały próby. Musiał improwizować. Pełnym szacunku gestem wskazał 
imanowi, by ruszył przodem, po czym wyciągnął rękę, aby podać ją Kade. Księżna potrząsnęła 
głową, trzymając się blisko Inos. Grubas wydął wargi. Chłopcom niosącym tren nakazał gestem 
podążyć za sobą, po czym zszedł dumnym krokiem z podium. Rap ustąpił mu drogi. Przyglądał się, 
jak idący gęsiego dygnitarze mijają go i oddalają się w ślad za chwiejącym się na nogach kapłanem. 
Za nim ruszyli książęta siedzący w pierwszym szeregu. Na pomoście pozostali jedynie 
uśmiechający się łagodnie Kar, Azak i trzy kobiety.
    – Azaku, mój... – Inos przerwała. Podjęła kolejną próbę. – Azaku, mój panie, ten człowiek jest 
bardzo...
    Azak przeszył ją pełnym niedowierzania spojrzeniem. Odwrócił się.
    – Zaczekaj – powiedziała Rasha. Jej głos był cichy, lecz wyraźnie przebijał się przez hałas 
szurających nóg. – Możliwe, że on nie działał całkowicie na własną rękę, Wasza Sułtańska Mość. 
Wyczuwam w nim ślad przymusu.
    – Nie obchodzi mnie nawet jeśli nie wie, gdzie ma uszy...
    – Stój! Sądzę, że kryje się tu jeszcze jedna wiadomość, mój drogi.
    Mój drogi? Jak się ośmieliła! Jak się ośmieliła zasiadać na tym tronie, wydawać rozkazy 
sułtanowi, grać rolę tyrana, a już zwłaszcza mówić Azakowi takie rzeczy!
    Sułtan zmarszczył brwi.
    – Lith’rian?
    Rasha skinęła głową. Przyglądała się Rapowi, który wzdrygnął się na słowo „przymus”. Faun 
przenosił niepewnie wzrok z jednej twarzy na drugą, jak gdyby dopiero teraz zdał sobie sprawę z 
grożącego mu niebezpieczeństwa. Czy naprawdę spodziewał się, że Azak po tym wszystkim 
daruje mu życie?
    Szybki, tropikalny zachód słońca skończył się już. Postacie ludzi, ich twarze, krzesła, nawet 
sama Wielka Komnata, wszystko znikało w cieniu. Nie mogło być jednak wątpliwości, że Rashę 
coś ucieszyło. Wręcz nie posiadała się z radości. Potarła dłonie i ruszyła po schodach ku Rapowi, 
który cofnął się o krok, a potem zatrzymał, spoglądając na nią z lękiem.
    Uczucie to przerodziło się w grozę.
    – Nie!
    – Tak – odparła Rasha. Zachichotała. – Sądzę, że czarownik Lith’rian przesłał wiadomość 
również i mnie. Albo podarunek!
    – To nie jest czas ani miejsce!
    Azak przemówił takim tonem, jakby prowadził kawaleryjską musztrę.
    – To jedyny możliwy czas i miejsce, mój drogi – Rasha nie rozejrzała się wokół. – Słyszałam 
niegdyś, że ten faun zna słowo mocy. Najwyraźniej było to niedopowiedzenie. Albo może poznał 
ich od tego czasu więcej. Jest co najmniej magiem. Możliwe, że nawet czarodziejem.
    – Tylko adeptem – wymamrotał Rap. Był już wyraźnie zaniepokojony. Białkówki jego oczu 
lśniły wśród ciemnych plam tatuażu niczym księżyce.
    – To zrozumiałe, że tak twierdzisz – czarodziejka zbliżyła się do niego. Jej ciemnozielone 
szaty nabrały w półmroku czarnego koloru. – Widzieliśmy cię jednak w akcji. Adept 
powstrzymujący całą straż pałacową? Wątpliwe! Byłam kiedyś adeptką i wiem, co jest możliwe!
    Komnata była już na wpół opróżniona. Ludzie z gminu zaczęli wychodzić w ślad za 
książętami. Niewyraźne postacie rodzicieli w brązowych mundurach wślizgiwały się do środka 
przez boczne drzwi i ustawiały w szeregu.
    – Co masz na myśli? – zapytał ostro Azak.
    – Nasz sojusz, kochanie, pamiętasz? Nasz pakt przeciw Olybinowi.
    Inos wciągnęła głośno powietrze.
    To było całkiem tak, jakby przytrzasnęła sobie palec drzwiami. Oślepiający ból, lecz również 
ogłuszające wycie protestu przeciw niesprawiedliwości, wewnętrzny głos krzyczący, że Bogowie 
nigdy nie powinni pozwolić, by takie rzeczy się zdarzały. Czy to tego Azak naprawdę chciał od 
czarodziejki? Czy po to kurwił się z nią cały ostatni tydzień? Jaką zapłatę przyjął za swe usługi? 
Zwolnienie od klątwy, by móc poślubić Inos, tak jest, lecz również nadprzyrodzony sojusz w 
nadchodzącej wojnie z Imperium? Nagle Inos ujrzała siebie jako element sprzedaży wiązanej, coś 
dorzuconego przez kupca, by ułatwić opchnięcie czegoś innego. Ładny, ozdobiony wstążkami 
koszyczek ukrywający odrażający zakup. Azaku, co obiecałeś? Jakie były naprawdę twe plany?
    Zdradzona!
    Rap nadal zapewniał, że jest jedynie adeptem.
    – Być może czarodziej jest nieprawdopodobny – przyznała Rasha. – Nawet czarownicy nie 
przekraczają w hojności pewnych granic. Z pewnością jednak jesteś zbyt silny na adepta. Sądzę, że 
jesteś magiem.
    – Ma zastąpić Elkaratha? – zapytał Azak, który zszedł z podium i stanął obok czarodziejki. 
Rap cofnął się niepostrzeżenie, a Rasha skradała się za nim. Ostatni goście wysączali się już przez 
wielkie drzwi leżące za pustynią porzuconych krzeseł przypominających pnie drzew 
spustoszonego lasu.
    – Być może. Najwyraźniej elf zwrócił się przeciwko Wschodowi, tak jak przewidywałam. 
Olybino jest nieudacznikiem, a elfowie gardzą niekompetencją. Sądzę, że przysłał mi tego fauna 
jako zabezpieczenie.
    – Zabezpieczenie? – odezwali się jednocześnie Rap i Azak.
    Inos postąpiła krok naprzód, lecz Kade odciągnęła ją do tyłu.
    – Nie, moja droga! – szepnęła.
    Miała oczywiście rację. Błagać czarodziejkę o łaskę dla Rapa byłoby katastrofalną pomyłką. 
Rasha nie pochwalała tego, by kobiety żywiły czułe uczucia do mężczyzn. Jakichkolwiek 
mężczyzn.
    – Zabezpieczenie! Wschód groził, że rzuci na mnie zaklęcie. Lith’rian sugeruje sposób obrony. 
Rozumiesz? Ten faun zacznie być użyteczny w ten sposób, że powie mi jedno ze swych słów.
    – Nie! – krzyknął Rap.
    – Z całą pewnością.
    – Cztery słowa to górna granica!
    – Doprawdy? Jeśli twoje słowa dają ci taką wiedzę, z pewnością musisz być pełnym 
czarodziejem. W przeciwnym razie, któż by ci to powiedział?
    Rap zająknął się. Nie odrzekł nic.
    – Nie wierzę w tę granicę! – oznajmiła Rasha. – Warto przynajmniej spróbować, nawet jeśli 
nic na tym nie zyskam.
    – Pani czary nie mogą wydobyć ze mnie słów!
    Rasha zachichotała.
    – Nie?
    Krzyknął, zgiął się wpół i padł ciężko na podłogę.
    Inos poczuła, że zaczęła poruszać stopami, a dłoń Kade zacisnęła się mocniej na jej ramieniu. 
W dzień ich przybycia do Arakkaranu Rasha torturowała Azaka w dokładnie taki sam sposób.
    Rap zwinął się w ciasny kłębek, wygiął ciało, wyprostował się, dostał spazmów i zaczął się 
miotać, zupełnie jakby wszystkie jego mięśnie ogarnęły skurcze. Nie krzyknął już, z jego ust 
zaczął się jednak wydobywać bulgot. Z jakiegoś powodu wydawało się, że spektakl byłby mniej 
okropny, gdyby towarzyszyło mu więcej hałasu. Ogarnięta mdłościami Inos próbowała odwrócić 
oczy, lecz nie potrafiła tego uczynić. Zacisnęła zęby, aby nie krzyczeć. Błagać czarodziejkę byłoby 
równie nierozsądne, jak zwrócić się do Azaka. Rap! Nie mogę ci pomóc! Cokolwiek bym zrobiła, 
pogorszy to tylko sprawę!
    Skomlące stworzenie na podłodze umilkło wreszcie i znieruchomiało. Inos zastanowiła się, 
czy Rap zemdlał czy też umarł.
    – Masz już dość? – zapytała słodkim głosem Rasha. – Chcesz chwilkę odpocząć?
    Po chwili Rap podciągnął się nieco w górę, wsparty na rękach i jednym biodrze. Twarz miał 
śmiertelnie bladą. Gdy podniósł wzrok na czarodziejkę, w jego oczach widniał wyraz szaleństwa. 
Na pewno ugryzł się w język, gdyż usta miał zakrwawione. Wyrzekł coś, tak niewyraźnie, że Inos 
nie zrozumiała słów. Do tego wypowiedział je w silnie akcentowanym marynarskim dialekcie. 
Sens jednak był oczywisty.
    Rasha roześmiała się.
    – Bardzo dobrze! Ale jak długo to wytrzymasz, faunie? – Jej głos płynął przez mrok niczym 
zatruty syrop. – Godzinę? Tydzień? Całe życie?
    Rap ponownie odpowiedział jej niezrozumiałą sprośnością.
    – A więc gotów? Chcesz się jeszcze trochę poprzypalać? – zapytała.
    Musiała uleczyć mu język, gdyż jego następna odpowiedź była przynajmniej wyraźnie 
sformułowana, choć bynajmniej nie uprzejmiej sza. Wyraźnie wstrząśnięty Rap podźwignął się na 
nogi. Chwiał się na nich przez chwile, po czym rzucił się naprzód, jak gdyby chciał zaatakować 
czarodziejkę i udusić ją. Po dwóch krokach zatrzymał się, spoglądając wściekle spode łba. Inos nie 
potrafiła określić czy zmienił zdanie, czy też powstrzymała go Rasha. Skąd mógł wiedzieć, że 
odwaga i opór są najgorszymi z możliwych reakcji na jej tortury?
    Nawet przez muślinowy kwef można było dostrzec wesołość czarodziejki.
    – To ciekawe! Stanowisz interesujące wyzwanie. Poczekamy jednak na inną okazję, by 
określić granice twej wytrzymałości. To opóźnia weselne uroczystości. Powiesz mi wszystko, gdy 
tylko twoja ukochana... Och, tak mi przykro! Jaka to nieostrożność, że zdradzam takie małe, 
niebezpieczne tajemnice! Oczywiście chodziło mi o sułtankę. Tym razem ona będzie się przypalać, 
a ty będziesz patrzeć, faunie.
    Azak wydał z siebie bezsłowny ryk sprzeciwu, po czym zatoczył się do tyłu, jakby kopnął go 
niewidzialny koń.
    Inos stanęła pewnie na nogach, odpychając pomocników. Otworzyła usta, by wykrzyczeć 
królewskie wyzwanie, powiedzieć starej nierządnicy, że może zrobić najgorsze, rozkazać Rapowi, 
by jej odmówił – lecz nie mogła wykrztusić przez zęby ani słowa. Nie wiedziała, czy to czary 
Rashy czy jej własna słabość, musiała jednak milczeć. Milczała i zaczęła już drżeć. Nigdy w życiu 
nie doświadczyła naprawdę wielkiego bólu. Widziała, jak zmiażdżył on zarówno Azaka, jak i Rapa 
i nie sądziła, by mogła okazać się odważniejsza bądź bardziej uparta niż któryś z nich.
    Co to zresztą miało za znaczenie, czy Rasha zdobędzie więcej mocy? I tak już rządziła 
Arakkaranem, jak tylko chciała.
    Rap zbliżył się do czarodziejki z żądzą mordu w oczach i zakrzywionymi jak szpony palcami. 
Ta potrząsnęła drwiąco głową na widok takiego szaleństwa.
    – Proszę bardzo! – krzyknął. – Proszę bardzo, ty stara, niegodziwa wiedźmo!
    – Jeszcze pożałujesz tych słów. Tymczasem, gadaj!
    Odwróciła głowę, gdy Rap zbliżył się do niej z twarzą poczerniałą z gniewu.
    Podszedł bliżej, by wyszeptać słowo, lecz zająknął się i umilkł. Wciągnął głośno powietrze. 
Rasha rozejrzała się wokół, po czym spojrzała, marszcząc brwi, na Azaka, który stał najbliżej.
    – Masz ostry słuch, Mięśniaku. Cofnij się! Chodź ze mną, faunie.
    Ruszyła ku pierwszemu szeregowi opuszczonych krzeseł. Rap wlókł się za nią. Wyglądał na 
załamanego i przygnębionego. Azak odwrócił się od nich i wbiegł na podium. Podszedł do Inos i 
stanął za nią, spoglądał jednak spode łba na rozgrywający się dramat. Nie patrzył na dziewczynę. 
Jak piec mógł promieniować gorącem, tak Azak promieniował teraz wściekłością. Och, idiota 
Rap!
    Inos przytuliła mocniej Kade, zdając sobie sprawę, że jedna z nich drży. Albo obie.
    W komnacie zrobiło się już tak ciemno, że trudno było dostrzec szczegóły, Rap jednak raz 
jeszcze nachylił się blisko nad uchem czarodziejki. Zakrztusił się i ponownie odsunął od niej.
    – To nadal mnie boli!
    – Mów! Albo zrobię Inosolan to samo, co tobie! To twoja ostatnia szansa!
    Inos znowu poczuła niewyobrażalne wewnętrzne napięcie. Wściekała ją własna bezradność. 
Azak warknął bez słów. Na przeciwległym końcu komnaty, gdzie gromadziła się straż, pochodnie 
zamigotały jasno.
    Rap ponownie pochylił się nad Rashą. Zaczął szeptać, lecz przerwał z rozdzierającym serce 
jękiem. Z pewnością w zasięgu słuchu nie było już nikogo, lecz najwyraźniej powiedzenie słowa 
mocy choćby jednej osobie było równie bolesne, jak nadprzyrodzone tortury Rashy.
    U drzwi ktoś wydał krzykiem rozkaz. Oddział rodzicieli ruszył wzdłuż przejścia. Było ich co 
najmniej pięćdziesięciu. Nieśli płonące pochodnie. Tupali buciorami w miarowym rytmie. Cienie 
za kolumnami mignęły szybko.
    Rap podjął kolejną próbę. Tym razem najwyraźniej skończył to, co mówił. Następnie zatoczył 
się do tyłu i zgiął wpół, ogarnięty mdłościami.
    – Ach! – Rasha zesztywniała triumfalnie. Wydawało się, że jest teraz wyższa. – Tak, tak!
    Odwróciła się w stronę Azaka.
    – Tak! Teraz mogę...
    Rap wyprostował się, wpatrzony w nią.
    Inos wciągnęła powietrze. Zbliżyła się do Kade. Oczy czarodziejki zalśniły w mroku 
czerwonym blaskiem. Rasha próbowała coś powiedzieć, lecz wydała z siebie jedynie 
niezrozumiały bełkot. Azak postąpił krok naprzód, po czym zatrzymał się z grymasem na twarzy. 
Oblicze i dłonie czarodziejki jarzyły się upiornym, różowym światłem.
    Palce Kade wpiły się w ramię Inos.
    – Czy jestem w błędzie – wyszeptała księżna – czy też Jej Sułtańska Mość popełniła poważny 
błąd?
    – Za dużo mocy? – odparła Inos. – Rap ją ostrzegał!
    Faun skrył głowę w dłoniach, jak gdyby słyszał coś nieuchwytnego dla niemagicznych uszu.
    Ze strojów czarodziejki zaczęły unosić się blade wstęgi dymu. Jej głowa i ramiona 
przeświecały przez jedwab. Albo dopiero wtedy zdała sobie sprawę z powagi grożącego jej 
niebezpieczeństwa, albo ból stał się dla niej zbyt silny. Krzyknęła.
    Pierwszy szereg rodzicieli zatrzymał się nagle. Następni wpadli na nich. Marsz przerodził się 
w totalny chaos. Mężczyźni potykali się, przewracali krzesła i siebie nawzajem. Ich dowódca 
ryknął.
    Rasha odwróciła się w stronę Rapa i wyciągnęła ramiona.
    – Zabierz je z powrotem! – wrzasnęła. Ruszyła chwiejnym krokiem naprzód. Faun odskoczył 
przerażony. Z jej nadgarstków buchał dym oświetlany czerwoną łuną bijącą z dłoni. Ponownie 
spróbowała coś powiedzieć, lecz słowa utonęły w zwierzęcym wyciu, gdy jej rękawy – a chwilę 
później również nakrycie głowy – eksplodowały ogniem.
    Czarodziejka stanęła w płomieniach – ludzkie ognisko oświetlające komnatę, osobistości na 
podium oraz przerażone twarze skupionych ciasno strażników, w których oczach ów blask odbijał 
się niczym w ślepiach wilczej zgrai wyglądającej z lasu. Iskry i dym wzbiły się w górę pod łuki 
sklepienia. Inos widziała poświatę przez zamknięte powieki. Zebrało jej się na mdłości od 
ohydnego smrodu płonących włosów i ubrania.
    Ogień przygasł, a światło ustąpiło miejsca ciemności, lecz krzyk nie ustawał. Inos otworzyła 
oczy, by zobaczyć, co się dzieje. Rasha nadal była na miejscu. Jej ubrania i włosy spłonęły, lecz 
sama czarodziejka najwyraźniej opierała się jeszcze, trzymała doczesnej egzystencji jakimś 
najwyższym wysiłkiem woli bądź czarów. Nie było już żadnych iluzji ani pozorów, wysokiego, 
królewskiego wzrostu czy dziewczęcej urody, a jedynie groteskowa, pulchna postać pokryta 
obwisłą, bezwłosą skórą, chwiejącą się na nogach i zawodząca wysokim, przenikliwym, 
mrożącym krew w żyłach głosem. Cała ta obrzydliwa sylwetka lśniła niczym latarnia 
wewnętrznym różowym blaskiem rozjaśniającym mrok komnaty.
    Inos pragnęła pobiec do Rapa, lecz nie mogła zdobyć się na to, by wypuścić z objęć Kade. 
Obie przytulały się do siebie i dygotały. Strażnicy cofali się przejściem między krzesłami.
    Rasha raz jeszcze zwróciła się do Rapa, wyciągając ręce w błagalnym geście. Raz jeszcze 
odmówił. Chciała coś powiedzieć, lecz każde słowo buchało jej z ust białym płomieniem. 
Zatoczyła się wokół w poszukiwaniu kogoś innego, kto mógłby jej pomóc. Jej oczy spoczęły na 
Azaku.
    To znaczy to, co po nich zostało. Tam, gdzie powinny się znajdować, widniały dwa mroczne 
cienie w łunie, w którą zamienił się przód jej głowy. Przez ciało przeświecał zarys czaszki. Gdy 
wyciągnęła ramiona ku Azakowi, można było też dostrzec kości żarzące się w jej wnętrzu białym 
płomieniem.
    Ruszyła naprzód na chwiejnych nogach, jeden niepewny krok za drugim, aż wreszcie dotarła 
do podium. Azak ruszył jej na spotkanie, wyciągając przed siebie krzesło, jak gdyby była 
niebezpiecznym zwierzęciem, które musiał utrzymać na dystans. Zatrzymał się na szczycie 
schodów, zagradzając jej drogę.
    Ponownie spróbowała coś powiedzieć, ale zebrani usłyszeli skowyt zmieszany z płomieniami 
buchającymi z niej jak z kowalskiego pieca. Inos czuła ten żar. Zdawało jej się, że zrozumiała kilka 
słów: chyba „Pomocy” i „Czarodziej”, a może nawet „Kochanek”. Mogło to jednak być tylko 
tworem wyobraźni. Wnętrze ust Rashy było gorętsze od garncarskiego pieca.
    Postawiła stopę na pierwszym stopniu. Zdołała na niego wejść, lecz zachwiała się, gdy 
spróbowała sforsować następny. Azak nie uląkł się gorąca. Cały jego ozdobiony klejnotami strój 
połyskiwał niczym krwawa rosa. Twarz zamarła mu w grymasie odrazy. Krzesło, które trzymał 
wyciągnięte przed sobą, zaczęło dymić, gdy Rasha zbliżyła się do niego.
    – Nie! – krzyknął. – Odejdź! Potwór!
    Monstrum, które było Rashą, uniosło twarz ku niebu i wydało z siebie ostatnie, donośne, 
ogłuszające wycie rozpaczy. Słowo było wyraźne: „Miłość!” Wydostało się z jej ust jako długi 
strumień białego ognia, który tryskał ku górze. Wydawało się, że ów krzyk rezygnacji przekłuł 
bańkę doczesnej powłoki. Niezwykle odporne ciało buchnęło płomieniami. Czarodziejka po raz 
drugi zapłonęła jak ognisko, goręcej i jaśniej niż poprzednio. Sama jej substancja spłonęła wśród 
ryku iskier i pożogi. Azak odrzucił swą tarczę, zakrył twarz i cofnął się.
    Przez chwilę widzieli jeszcze sam szelest, który stał na pierwszym stopniu, w cudowny sposób 
zachowując równowagę. Wszystkie jego kości gorzały jasno jak słońce. Nagle osunął się w dół. 
Pochłonęła go bijąca ku sufitowi eksplozja płomieni i popiołu.
    W komnacie zapanowały cisza i ciemność. Inos nie dostrzegała nic poza zielonkawym 
powidokiem szkieletu oraz przelotnym czerwonym blaskiem kamienia w miejscach, gdzie przed 
chwilą spoczywały stopy Rashy. Ich blade ślady znikały szybko. Marmur pękł z głośnością 
pioruna.
    – Przynieść te światła! – ryknął Azak. Rodziciele poderwali się gwałtownie. Dwaj spośród 
tych, którzy trzymali pochodnie, podbiegli naprzód, by rozjaśnić scenę.
    Oczy powoli odzyskiwały zdolność widzenia. Wkrótce Inos dostrzegała już nocne niebo 
widoczne w wysokich łukach, ich kamienne maswerki usiane gwiazdami oraz zakrzywione lekko 
sklepienie. Na oświetlonej pełgającym, żółtym blaskiem podłodze nie pozostał żaden ślad po 
sułtance Rashy poza lepką plamą na przypalonym marmurze i pękniętym stopniem. Oraz 
paskudnym odorem spalenizny.
    – Ona nie żyje – powiedział słabym głosem Rap. – Nie żyje. Czułem, jak umiera. Czułem, jak 
wróciła moja moc!
    Podszedł do stopnia i przyjrzał się mu.
    – Jestem wolny! – Azak odchylił głowę do tyłu i ryknął te słowa tak, że aż poniosły się echami. 
Wzniósł pięści w powietrze. – Pozbyłem się nierządnicy! Mogę wreszcie być sułtanem!
    – Sądziłem, że miała być twoją adiutantką?
    Kar wyszeptał to pytanie tak cicho, że Azak zapewne go nie usłyszał.
    Inos jednak usłyszała i potwierdziło to jej podejrzenia. Rasha miała kierować nadprzyrodzoną 
obroną w nadchodzącej wojnie. Azak kupił sobie dwie sułtanki. To już przeminęło, wszystko 
przeminęło...
    Azak wykonał gest. Rodziciele ruszyli pośpiesznie naprzód, po czym utworzyli przed 
krzesłami kordon. Wskazał na Rapa.
    – Łucznicy! Jeśli ten człowiek odezwie się choć słowem bez mojego pozwolenia, zabijcie go!
    Jako że wymierzono w niego z bliska sześć łuków, Rap zamknął usta i już ich nie otwierał. 
Wsadził sobie kciuki za pas i łypnął ironicznie oczyma do Inos. Wyglądał na znacznie 
szczęśliwszego niż kilka chwil temu. To zrozumiałe. Rasha nie żyła, a Elkarath – o ile wiedziała 
Inos – nie wrócił. Bez względu na to czy był magiem, czy też – tak już twierdził – jedynie adeptem, 
Rap stał się najwyższym rangą czarodziejem w Arakkaranie. Jej mózg nie mógł zaakceptować tej 
wizji. Rap?
    – Mam kilka pytań, więźniu! – warknął Azak.
    – Azaku!
    Inos oderwała się od Kade i pomknęła przez podium z głośnym szelestem trenu.
    Sułtan zwrócił się ku niej ze wściekłością w oczach. Wsparł ręce na biodrach.
    – Ośmielasz się bronić tego przestępcy?
    – Oczywiście! – odszczeknęła Inos. – To nie żaden przestępca. Uwolnił cię od czarodziejki, 
prawda?
    – Nie. Sama mnie od siebie uwolniła.
    – W takim razie potrzebujesz nowego doradcy od spraw nadprzyrodzonych. Mogę zaręczyć za 
wierność pana Rapa. Jest uczciwy i godny zaufania.
    – Wierność dla kogo? Nie, nie pozwolę w mym królestwie na nienawistne czary. Musi 
umrzeć!
    Rap zabił strażników, wdarł się do pałacu, zakłócił królewski ślub, ukradł Złego i sprawił, że 
Azak wyszedł na durnia. Za każdy z tych uczynków w Arakkaranie groziła kara śmierci.
    – Azaku!
    Padła na kolana.
    Jego twarz pociemniała z wściekłości.
    – Kim jest dla ciebie ten mężczyzna, sułtanko?
    – Nikim! Tylko przyjacielem z dzieciństwa i wiernym sługą mojego zmarłego ojca. Czy nie 
mogę prosić o tę małą łaskę jako dar od ciebie w ten dzień naszego...
    – Cisza! Nie zaczynaj swego małżeńskiego życia wywołując moje niezadowolenie, żono. W 
Zarku nie uchodzi, by zamężna kobieta choćby znała innego mężczyznę z imienia, a co dopiero 
opowiadała się po jego stronie wbrew życzeniu męża. Księżno Kadolan, proszę odprowadzić swą 
bratanicę do królewskiej sypialni.
    Inos zakrztusiła się. Oniemiała. Nie mogła nawet znaleźć odpowiednich myśli, a co dopiero 
słów. Mężczyzną, którego potrzebowała, był Azak z pustyni, zabójca lwów, nie wiedziała jednak, 
jak go wezwać na miejsce tego miejskiego tyrana.
    – Wasza Sułtańska Mość?
    Kar wystąpił naprzód. Jego zwykły, wąski uśmieszek był ledwie widoczny w tańczącym 
blasku pochodni.
    Azak chrząknął.
    – Wasza Sułtańska Mość, jeśli ten człowiek naprawdę jest wysłannikiem czarownika 
Lith’riana, skazanie go na śmierć mogłoby okazać się nierozsądne. Jego przybycie uwolniło cię od 
czarodziejki, która była dla ciebie ciężarem, a do tego jej przeznaczeniem najwyraźniej było zostać 
czcicielką Olybina. Jego Wszechmocność Południa mógł przewidzieć te wypadki.
    Azak chrząknął raz jeszcze.
    – Przynajmniej zasięgnij w tej sprawie rady, panie. Nie śpiesz się.
    – Mam uwięzić maga?
    – Nie to, niemożliwe. Jeśli jednak to mag, nie zdołasz go również uśmiercić. Podjęcie takiej 
próby mogłoby ściągnąć na ciebie jego wrogość – Kar zachichotał cicho. – Twierdzi, że jest tylko 
adeptem. Zatrzymanie adepta powinno być możliwe. Sądzę, że obecni tu zacni ludzie są gotowi 
podjąć się podobnie trudnego i niebezpiecznego zadania, by dać wyraz pragnieniu odzyskania 
twych łask. Byłaby to drobna rekompensata za to, że tak kiepsko spisali się dziś po południu.
    Niezła mowa – pomyślała z wdzięcznością Inos.
    Azak najwyraźniej się zgodził.
    – Niech będzie. Kapitanie, proszę dopilnować, by tego więźnia trzymano w bezpiecznym 
zamknięciu i strzeżono przez cały czas. Nie można mu pozwolić się odzywać, by was nie 
przekabacił. Wykorzystacie najgrubsze łańcuchy, jakie...
    Rap poruszył się z szybkością błyskawicy. Obrócił się na pięcie, postąpił dwa kroki i skoczył. 
Łucznicy spóźnili się beznadziejnie. Tylko jeden zdążył wypuścić strzałę. Przemknęła ona na 
drugą stronę półkola i wbiła się w trzymającego pochodnię rodziciela, który padł bez słowa na 
plecy.
    W pierwszej chwili jedynie niewielu strażników zdawało się wiedzieć, gdzie się podział 
więzień. Potem, gdy Rap wylądował, usłyszeli za swymi plecami stukot butów uderzających o 
marmur. Faun zaczął już biec. Był ledwie widoczny w ciemności. Pomknął ku drzwiom – 
rozmazana ruchoma plama przypominająca geparda. Tam jednak również stali strażnicy. 
Zatrzymał się, ślizgając po posadzce, przed szeregiem wyciągniętych mieczy. Inos usłyszała, że 
coś powiedział. Miecze zachwiały się. Potem natarli hurmem pozostali rodziciele. Pochłonął go 
stos poruszających się ciał. Nawet wówczas przez chwilę walka wyglądała na wyrównaną. 
Mężczyźni krzyczeli, inni zaś fruwali w powietrzu. Przewaga liczebna była jednak zbyt wielka. 
Bój się skończył. Ciosy i kopniaki nie.
    Inos zakryła sobie uszy dłońmi.
    – Powstrzymaj ich! – krzyknęła do Azaka.
    Sułtan wzruszył tylko ramionami. Strażnicy mogli jednak ją usłyszeć, gdyż zaprzestali bicia. 
Powalili Rapa na podłogę twarzą do dołu. Trzymało go ośmiu mężczyzn, po dwóch na każdą 
kończynę. Do ust wepchnęli mu czapkę, by nie mógł mówić. Zapewne jednak i tak był 
nieprzytomny. Głowa zwisła mu bezwładnie. Na podłogę kapała z niej krew, czarna w migotliwym 
blasku pochodni.
    – Może być! – zagrzmiał Azak. – Podejmij takie kroki, jakie uznasz za konieczne, kapitanie!
    Inos poczuła skurcz w sercu. Nie wiedziała, jak sobie radzić z tym Azakiem-sułtanem. 
Wszystko poza uniżoną pokorą doprowadzało go do furii. Gdyby tylko potrafiła przywołać 
samotnego Azaka z pustyni, który śmiał się i opowiadał dowcipy... na niego umiałaby wpłynąć, 
gdyby znaleźli się sam na sam. Jeśli więc uda się jej sprawić, by Rap przeżył kilka najbliższych dni, 
może zdoła czegoś dokonać.
    – Mój panie! Zabiją go!
    – Nie do końca!
    Nadal klęczała. Uniosła nad głowę splecione dłonie w błagalnym geście.
    – Nie przelewaj krwi! Obiecaj mi przynajmniej to!
    Azak przeszył ją wściekłym spojrzeniem.
    – Proszę bardzo! Kapitanie, nie przelewaj już więcej krwi! – obrzucił spojrzeniem cały oddział. 
Podniósł głos, by wszyscy go słyszeli. – Ale nikt z was nie potrafi sobie wyobrazić nic gorszego niż 
to, co się stanie, jeśli on ucieknie. Absolutnie nic! Czy wyrażam się jasno!
    Kapitan zasalutował. Jego twarz była zawzięta i pełna nienawiści. Z pewnością myślał o 
synach, na których złożył przysięgę, i o tym, co jest w stanie uczynić z nim Azak. Wszyscy na 
pewno o tym pomyśleli.
    – Księżno Kadolan! – odezwał się Azak.
    Kade postąpiła kilka chwiejnych kroków naprzód, wybałuszając szeroko oczy nad 
jaszmakiem.
    – Zebraliśmy się tutaj, by przypieczętować małżeństwo. Proszę odprowadzić sułtankę na 
królewskie pokoje – obrzucił Inos zimnym spojrzeniem. – Twoje kobiety czekają, by cię 
przygotować. Spodziewaj się mnie niebawem.

2

    Brzdęk!
    Hę? Jotunn otworzył oczy i zadrżał.
    Leżał na dnie łodzi pod sztywną, mokrą narzutą oraz niebem, któremu jutrzenka nadała mdły, 
blady odcień. Zdrętwiał? Bogowie! Nie czuł się tak od chwili, gdy w wieku szesnastu lat 
odszczeknął się Rathkrunowi i ten powiedział, że jest już gotowy do pierwszej poważnej lekcji, po 
czym udzielił mu jej, dokładnie, cal po calu.
    Rathkrun nie żył. I stary. I Wannie i dzieciaki.
    Drżenie.
    Brzdęk! Plip!
    Coś odbiło się od burty łodzi i wpadło do wody.
    Gathmor dźwignął się z jękiem. Nie miał zamiaru spać. Zbłaźnił się jak nowicjusz! Zasnąć na 
wachcie? Zasłużył na to, by kopniakiem wybić mu wszystkie zęby. Wszędzie wokół kołysały się 
łagodnie inne statki, widoczne przez mgłę w niewyraźnym świetle. Lśniąca woda, mgła, jasne 
niebo...
    Słaby okrzyk:
    – Krasnegar!
    To było hasło. Popatrzył w stronę brzegu, lecz widoczność kończyła się tuż przed nim. Łódź 
jednak najwyraźniej była dostrzegalna... na tle światła?
    Gathmor jęknął raz jeszcze. Bogowie! Był czarny i siny po dwóch tygodniach poniewierki na 
tej elfiej łajbie, niech ją Zło.
    – Durthing! – wykrzyknął odzew.
    Czuł się tak, jakby wszystkie stawy skuł mu lód i musiał go przełamywać, by zmusić swe 
obolałe, drżące kończyny do zgięcia się. Sięgnął po wiosło, ustawił je w pozycji gotowości i 
podniósł się. Królowa zakołysała się na znak protestu, po czym pochyliła się do przodu, gdy 
pociągnął za linę. Spod wody wyłoniła się mała, ociekająca srebrzystą wodą kotwica. Zakłóciła 
ciszę absurdalnie głośnym łoskotem, gdy rzucił ją na pokład. Na żadnym z pozostałych statków nie 
było jeszcze widać oznak życia. Gdzieś na północy, w mieście, zawył pies.
    Posługując się jednym wiosłem, skierował łódź w stronę brzegu. Bez swej magii była ociężała 
jak krowa, lecz kilka pociągnięć wystarczyło, by człowiek stojący na brzegu znalazł się w zasięgu 
jego wzroku. Szara postać rysująca się na tle nieba tego samego koloru nie była wystarczająca 
wielka, by być Daradem. Stał tam ten nędzny, wygadany imp, Andor. Cóż, Darad ostrzegał go, że 
może się zjawić każdy z nich. Powiedział, że nie może obiecać, iż przywołają go z powrotem. 
Zwariowana magia ze Zła rodem! Andor był zbyt wykrętny. Skoro już o tym mowa, to właśnie on 
namówił go, by kupił tego fauna. Wszystko to jego wina! Byłoby prawdziwą przyjemnością 
przywalić mu trochę, zrobić z tej ładnej buzi coś bardziej męskiego. Pora trochę poćwiczyć, a imp 
zapewniłby niezłą rozgrzewkę. Ale on po prostu wezwałby Darada. Nie znajdzie tu satysfakcji.
    Królowa osiadła na mieliźnie ze zgrzytliwym dźwiękiem. Andor podbiegł do niej z pluskiem 
przez wodę, wrzucił na pokład parę butów i worek związany sznurkiem, po czym popchnął łódź i 
jednocześnie przeskoczył burtę. Wszystko to wykonał ze zręcznością, która wzbudziła w 
Gathmorze niechętny podziw. Na widok worka do ust napłynęła mu ślinka.
    – Gorące pieczywo, kapitanie! Prosto z pieca. Jeszcze nie całkiem dopieczone, ale da się zjeść. 
Było za wcześnie na cokolwiek innego.
    Andor usiadł na poprzecznej ławce i rozejrzał się wokół w poszukiwaniu czegoś, w co mógłby 
wytrzeć stopy.
    Gathmor zastanowił się, skąd się wzięły buty. Nie należały do Darada. Oparł się na wiośle, by 
popychać nim łódź jak tyczką, dopóki nie zrobiło się na to za głęboko. Później pozwolił jej przez 
chwilę dryfować. Usiadł i sięgnął po worek o smakowitej zawartości.
    – Jakie wieści?
    Andor potrząsnął głową ze smutną miną.
    – Wyłącznie złe.
    – Powiedz mi wszystko. Jestem już dużym chłopcem.
    – Faun dostał szału. Całe miasto ogarnął chaos.
    – Na czym polegał ten szał? – wymamrotał Gathmor, odrywając kawały ciepłego ciasta.
    – Wygląda na to, że wdarł się do zamku, ukradł jednego z królewskich ogierów, przejechał 
przez całe pałacowe tereny, a potem wtargnął na sam ślub, ścigany przez wszystkich strażników.
    Marynarz chrząknął z podziwem. Świetny chłopak z tego fauna. Oczywiście był półkrwi 
jotunnem.
    – Wariactwo! – stwierdził Andor. Zdjął płaszcz i wytarł z niesmakiem stopy w podszewkę.
    – Czy uniemożliwił ślub?
    – Nie. Ale w jakiś sposób zdołał wykończyć czarodziejkę. Spalił ją jak kulę łoju.
    – Jak to zrobił?
    – Nie mam pojęcia. Ani ja, ani nikt z kim rozmawiałem.
    – Jak się tego wszystkiego dowiedziałeś?
    – Wystarczyło zapytać!
    Andor błysnął białymi zębami bez skazy widocznymi na nieskalanej, brązowej twarzy. 
Gathmor również wyszczerzył zęby. Głupie pytanie! Któż mógłby się oprzeć temu uśmiechowi?
    Imp zajął się przez chwilę przeżuwaniem pieczywa. Niebo zapłonęło czerwienią i złotem. Tu i 
ówdzie znad wody unosiła się mgła. Widać już było inne statki. Dobiegały od nich ludzkie głosy 
oraz różne głuche dźwięki. Na jednym z bliższych zaczęło płakać niemowlę. Wreszcie Andor był 
gotowy wznowić opowieść.
    – Pomogli mi moi towarzysze. Thinal przedostał się przez mur. Ja porozmawiałem z kilkoma 
świadkami. Większość ludzi w pałacu była zbyt wstrząśnięta lub pijana, by zadawać pytania, a 
pozostałymi zajął się Darad. Skoro czarodziejka zniknęła, nie było to niebezpieczne.
    – A więc pani wyszła szczęśliwie za mąż i faun niepotrzebnie odbył podróż?
    – Za mąż wyszła – przyznał Andor. – Ale podejrzewam, że niezbyt szczęśliwie. Thinal zakradł 
się do królewskich apartamentów...
    – Nie!
    – Prawie do samego środka! Odbija mu szajba, kiedy tylko w pobliżu są klejnoty. W tym 
pałacu mają ich całe worki. To wystarczyło, by go przywabić niczym mięsną muchę do końskiego 
ścierwa.
    Andor sięgnął od niechcenia do kieszeni, by wydobyć garść połyskujących kamieni. Z 
pewnością było to więcej bogactwa niż Gathmor widział przez całe życie.
    – Proszę, możesz je sobie wziąć. To była dla niego tylko rozgrzewka. Gwizdnął je w przelocie. 
Znalazł okno apartamentu sułtana i zszedł już niemal na balkon, gdy pojawił się sam monarcha – 
Andor ponownie się uśmiechał. – A przynajmniej ktoś bardzo ważny i obwieszony klejnotami. Nie 
mam pojęcia, kto inny mógłby to być w takim miejscu. I ten facet zaczął chodzić w kółko. Łaził tak 
przez godzinę, a Thinal wisiał na pnączu tuż nad jego głową – imp roześmiał się. – Ten mały 
złodziejaszek nie bał się tak od pięćdziesięciu lat! Trzy razy zlał się w spodnie. Czekał, aż dżinn 
poczuje smród.
    Gathmor parsknął śmiechem, po czym zmarszczył brwi.
    – Co ten gość wyprawiał? Dlaczego łaził po balkonie w noc poślubną?
    – Możesz się założyć, że nie robił tego, co należy! A jeszcze ciekawszy był dźwięk 
dobiegający z wewnątrz.
    – Jaki dźwięk?
    – Płacz.
    Gathmor chrząknął raz jeszcze. Nikt nigdy nie złapał jotunna na tym, by pozwolił żonie płakać 
w podobnej chwili. Sekret tkwił w tym, by dostarczyć im zajęcia.
    – A gdzie jest faun?
    – W kiciu. Ale jeszcze żyje. To niespodzianka.
    – Skąd wiesz?
    Andor zmarszczył nos. Przez chwilę przeżuwał chleb, jak gdyby nie chciał już nic mówić. 
Mgła zniknęła całkowicie. Słońce odbijało się złotą łuną w morzu pomiędzy przylądkami i 
sprawiało, że wielki pałac lśnił jak rozświetlony z wewnątrz, rysując się jasno na tle czerwonawych 
gór i ciemnego jeszcze nieba.
    – Psy – odparł Andor. – Konie. Pamiętasz jego opowieść o tym, jak pobili go w Noom? Mówił, 
że potrafi zapanować nad bólem.
    – Dopóki jest przytomny.
    – Zgadza się. No więc, przez całą noc wszystkie psy i konie w Pałacu rozrabiały jak samo Zło. 
Nie na okrągło, ale z przerwami. Nie chcesz tej ostatniej, prawda?
    – Nie, ty ją zjedz.
    Gathmor nadal był głodny i patrzył pożądliwie na ostatnią bułkę. Zastanowił się, dlaczego w 
jego wieku dopadł go nagły atak uprzejmości.
    – Chłopcy stajenni i psiarczykowie dostają szału – ciągnął Andor. – A także wszyscy inni. 
Winią za to czarodziejkę albo demony, które wezwała, albo które przyszły ją opłakiwać... ale ja 
uważam, że to Rap.
    – Dlaczego miałby robić coś takiego?
    Słońce grzało już mocno.
    – Nie sądzę, by było to celowe. Za każdym razem, gdy traci panowanie nad bólem, podjudza 
zwierzęta.
    Rozumiesz?
    Gathmor poczuł ukłucie grozy.
    – Jakim bólem?
    Andor przez chwilę nie odpowiadał. Unikał spojrzenia marynarza. Łódź kołysała się powoli 
na falach, oddalając się stopniowo od brzegu w miarę, jak budził się rybacki wiatr. W porcie 
zaczynał się ruch. Na całej wielkiej zatoce wznosiły się żagle.
    – Jest w zarkańskim więzieniu – powiedział wreszcie. – Poprzestańmy na tym, hę?
    – Nie. Powiedz mi.
    – Łamanie kołem.
    – Co to, na Zło, jest łamanie kołem?
    – No więc, jak rozumiem, nie użyli prawdziwego koła. Zadowolili się podłogą. Rozpostarli go 
na niej przykutego łańcuchami, a potem połamali mu kości obuchem topora.
    Łódź kołysała się w milczeniu. Gathmor gapił się jak idiota na swego towarzysza, niezdolny 
uwierzyć w to, co usłyszał.
    – Udało mi się nawet porozmawiać z jednym ze strażników, który w tym pomagał – mówił 
cicho Andor. – Potem przekazałem konwersację Daradowi. To o jednego mniej, jeśli polepszy to 
twoje samopoczucie. Marynarz miał spocone dłonie. Czuł ból w gardle. Z zaskoczeniem zdał sobie 
sprawę, że nawet nie przeklina. Jak można było tak traktować człowieka? Przykuty łańcuchami? 
Niewiarygodne! Dżinnijskie bydlaki! – Nie rozumiem tego – wymamrotał. – On jest adeptem. 
Powinien być w stanie wpływać na nich, by tego nie robili. Bogowie! Nawet przekonać ich, by go 
wypuścili.
    – Nie może mówić. Już nigdy nie będzie mówił.
    – Dlaczego?
    – Rozżarzone do czerwoności żelazo.
    Przez chwilę Gathmor naprawdę był przekonany, że zwróci śniadanie. Potem atak ustąpił. 
Jotunn otarł czoło.
    – Co teraz zrobimy?
    Czuł w ustach suchość i smak kloaki.
    – Nie możemy zrobić nic! – Andor wzruszył ze smutkiem ramionami. – Absolutnie nic! Faun 
z pewnością za parę dni umrze. Rozumiesz, oddano go strażnikom, których okrył wstydem. Zabił 
też kilku ich... Nie sądzę, by nawet adept był w stanie uleczyć podobne obrażenia. Przypuszczam 
zresztą, że będą mieć na to oko i jeśli zacznie zdrowieć, wezmą się za niego od nowa.
    Przerwał, jakby chciał zachęcić Gathmora do wzniesienia zastrzeżeń. Jotunn milczał.
    – Wracamy do domu, marynarzu. Zaopatrzymy łódź w zapasy i popłyniemy do Imperium. 
Mam złoto... możesz sobie zatrzymać te świecidełka, które ci dałem. Wolałbym, byśmy 
pożeglowali na północ, do Ollionu, ale jeśli wolisz wrócić na zachód, może być Qoble. Wysadź 
mnie na ląd w jakimś cywilizowanym miejscu. Zatrzymaj sobie łódź. Jestem pewien, że Jalon 
udzieli ci lekcji gry na fletni, jeśli go o to poprosisz. Jeżeli magia nie straci mocy, błyskawicznie 
zostaniesz bogatym marynarzem – westchnął. – Ach, cywilizacja! Znakomite wino w 
kryształowych kielichach, smaczne potrawy na złotych talerzach, gładkoskóre kobiety na 
jedwabnych prześcieradłach.
    Gathmor poczuł, że tonie. Podjął próbę walki.
    – Nigdy! Mam opuścić towarzysza? Musi być coś, co możemy zrobić!
    Andor uśmiechnął się ze smutkiem, patrząc marynarzowi w oczy.
    – Wątpię. Dysponuję mocami niedostępnymi większości ludzi. Nigdy też nie spotkałem 
nikogo, kto byłby lepszym od ciebie towarzyszem w niebezpiecznej sytuacji, kapitanie. Mimo to 
właściwie jesteśmy tylko parą włóczęgów.
    Gathmor potrząsnął gwałtownie głową.
    – Porzucić towarzysza? Wydaje ci się, że zdołasz mnie do tego namówić? Po tym, jakie 
ryzyko podjął dla mnie w Noom? Myślisz, że twój cholerny urok skłoni mnie do tego?
    – Nie użyłbym uroku w stosunku do ciebie, Gath – odparł ze złością Andor. – Na ładnych 
dziewczętach, tak jest. Nieustannie! Ale nigdy na przyjaciołach. Ponadto moje rzęsy nie podziałają 
na pałacowych strażników. To banda twardzieli. Nigdy nie zaryzykowałbym więcej niż dwóch 
jednocześnie. Jestem pewien, że nie potrafiłbym oczarować trzech. Sądzisz, że mogę po prostu 
wejść do więzienia i wynieść stamtąd Rapa? Zresztą w jego obecnym stanie nie dalibyśmy rady 
sami dokonać czegoś takiego. Nie możemy też sami walczyć z sułtanem, jego armią i ludem. 
Słyszałem, że zbliża się wojna... To nie wstyd poddać się, jeśli zadanie jest niewykonalne, 
kapitanie. To po prostu zwykły rozsądek.
    Gathmor jęknął.
    – Marynarze o tym wiedzą – ciągnął Andor. – Zwijacie żagle podczas sztormu, prawda? I nikt 
nie nazywa was tchórzami. To identyczna sytuacja. Sprawa jest beznadziejna.
    Kłopot w tym, że miał rację.
    – Nie podoba mi się to tak samo, jak i tobie, kapitanie. Nawet Rap nie może liczyć na to, że za 
każdym razem, gdy tego potrzebuje, przez okno wleci czarownica. A gdyby rzeczywiście tak się 
stało, obejdzie się bez nas. Zresztą nawet jeżeli udałoby się nam wydostać go z lochu i tak wkrótce 
by umarł. Łamanie kołem to nie tortura, lecz powolna egzekucja. Jest już praktycznie trupem. 
Dwie dalsze ofiary niczego nie rozwiążą.
    Andor mówił bardzo przekonująco. Myślał logicznie i jasno. Był solidnym i uczciwym 
człowiekiem, jak na impa, a nie żadnym krętaczem. Przedostał się nocą do pałacu, a to nie było 
zadanie dla tchórza.
    – Przypuszczam, że to właśnie przewidział Lith’rian, gdy mówił, że nic się jeszcze nie 
rozstrzygnęło?
    – Teraz już się rozstrzygnęło – nie ustępował Andor. – Dziewczyna ma za sobą ślub i noc 
poślubną. W Zarku nie zdoła tego odkręcić. Jej królestwo podzielili między siebie wrogowie. 
Opiekunowie stracili zainteresowanie sprawą. Czarodziejka nie żyje, a faun praktycznie też. Im 
prędzej umrze, tym lepiej dla niego. Podjął próbę i przegrał! To wszystko.
    – Chyba masz rację.
    Gathmor westchnął. Rozejrzał się wokół. Sprawdził kierunek wiatru. Do Qoble był spory 
kawałek drogi, lecz tym razem oczywiście mogli po drodze przybijać do brzegu. Nie musieli 
zabierać zapasów na cały rejs.
    – Chyba masz rację – powtórzył.
    – Byłeś kiedyś w teatrze, marynarzu? Tragedia w trzech aktach? To właśnie to! Kurtyna 
opada i sztuka się kończy. Widzowie ocierają łzy, a potem wracają do domu i do prawdziwego 
życia.
    – Tak sądzę – Gathmor uśmiechnął się, jakby chciał przypieczętować zgodę. – Myślę też, że 
całe szczęście, iż mam ciebie, byś mnie powstrzymał przed jakimś szalonym uczynkiem. Mam 
jednak wrażenie, że jeszcze powinno nas czekać coś więcej.

Rozgwar i krzyk pusty:
    
    Rozgwar i krzyk pusty zamilkają;
    Władcy, wojownicy mrą i giną.

Kipling – Hymn skruchy
Przełożył Stanisław Helsztyński