Margaret Weis, Tracy Hickman

WOJNA DUSZ TOM II
SMOKI ZAGUBIONEJ GWIAZDY

Przełożyła
Maja Brzozowska
Tytuł oryginału
Dragons of a Lost Star
Laurze Hickman w podzięce za pomoc, zachętę i wieloletnie wsparcie. 
Z wyrazami miłości 
- Margaret Weis i Tracy Hickman
1
Rachunkowy koszmar
Morham Targonne miał zły dzień. Nie zgadzały mu się rachunki. Różnica w 
obliczeniach była prawie żadna, brakowało ledwie kilku sztab stali. Mógłby ją 
wyrównać z 
własnej kiesy. Targonne lubił jednak, żeby wszystko było jak należy, w 
absolutnym 
porządku. Słupki cyfr powinny się sumować. Nie może być żadnych nieścisłości. A 
tu proszę. 
Księgował sumy wpływające i wypływające z rycerskich kufrów i różnica między 
nimi 
sięgała dwudziestu siedmiu sztab stali, czternastu srebra i pięciu miedzi. Gdyby 
była to 
większa ilość, mógłby podejrzewać malwersację. W tym przypadku miał jednak 
pewność, że 
to jakiś szeregowy funkcjonariusz zrobił gdzieś mały błąd w obliczeniach. 
Targonne musiałby 
przejrzeć teraz wszystkie księgi - i zrobić na nowo obliczenia, aby wyśledzić 
błąd.
Ktoś nie znający Morhama Targonne’a, widząc go usadowionego przy swoim biurku, 
z palcami umazanymi atramentem, po uszy zagrzebanego w rachunkach, powiedziałby, 
że 
patrzy na oddanego i pełnego poświęcenia urzędnika. Myliłby się jednak. Morham 
Targonne 
przewodził Czarnym Rycerzom Neraki, a tym samym, jako że Czarni Rycerze 
kontrolowali 
kilka większych państw kontynentu ansalońskiego, Morham Targonne sprawował 
władzę nad 
życiem i śmiercią milionów istot. A jednak siedział tutaj, zarywając noc, ze 
skrupulatnością 
godną najsumienniejszego kancelisty szukając dwudziestu siedmiu sztab stali, 
czternastu 
srebra i pięciu miedzi.
Choć poświęcił się pracy do tego stopnia, że opuścił kolację, by kontynuować 
studia 
nad rachunkami, lord Targonne nie był nią na tyle pochłonięty, by nie zauważać 
tego, co 
dzieje się dookoła. Posiadał zdolność koncentrowania swoich sił umysłowych na 
zadaniu, 
pozostając jednocześnie czujnym i świadomym otoczenia. Jego umysł był niczym 
sekretarzyk 
z niezliczoną ilością przegródek, między które rozdzielał informacje, nawet 
błahe, wkładał je 
w odpowiednią szufladkę, by móc wrócić do nich po jakimś czasie.
Targonne wiedział na przykład, kiedy jego adiutant udał się na kolację, wiedział 
dokładnie, jak długo nie było go za biurkiem, wiedział też, kiedy ów wrócił. 
Orientując się, 
ile czasu przeciętnie zajmuje człowiekowi zjedzenie kolacji, lord mógł 
powiedzieć, że 
adiutant nie celebrował picia herbaty, ale skwapliwie wrócił do pracy. Targonne 
przywoła 
kiedyś ów fakt na korzyść adiutanta, równoważąc nim przeciwstawną rubrykę, w 
której 
notował pomniejsze odstępstwa od obowiązków.
Adiutant pracował tego wieczoru do późna. Zostałby tak długo, aż Targonne 
odszukałby owe dwadzieścia siedem sztab stali, czternaście srebra i pięć miedzi, 
nawet jeśli 
obu miałyby zastać przy pracy promienie słońca wślizgujące się przez świeżo 
umyte okno. 
Miał zadanie do wykonania - Targonne postarał się o to. Jeśli było coś, czego 
nienawidził, to 
widok wałkoniącego się człowieka. Obydwu przy pracy zastała głęboka noc; 
adiutanta przy 
biurku za drzwiami gabinetu, usiłującego skryć się poza zasięg światła, kiedy 
tłumił 
ziewnięcia, Targonne’a w jego skromnie urządzonej kancelarii, z głową pochyloną 
nad 
księgami rachunkowymi, szepczącego cyfry i spisującego je jednocześnie - co było 
nawykiem, którego nie był świadomy.
Adiutant odpływał właśnie w krainę snu, kiedy, na szczęście dlań, jakiś rwetes 
na 
dziedzińcu fortecy Rycerzy Mroku poderwał go z krótkiej drzemki.
Podmuch wiatru zatrząsł okiennicami. Chrapliwe głosy rozbrzmiały rozdrażnieniem 
i 
groźbą. Ciężko obute stopy zbliżały się szybko. Adiutant wstał od biurka i 
pobiegł zobaczyć, 
co się dzieje w tym samym czasie, kiedy lord wezwał go, domagając się, żeby mu 
powiedziano, co się wyrabia i kto, na Otchłań, tak sakramencko hałasuje.
Adiutant wrócił niemalże natychmiast.
- Mój panie, przybył smoczy jeździec z...
- Co ten głupiec sobie wyobraża, lądując mi na dziedzińcu?
Słysząc hałasy, Targonne podniósł wzrok znad swoich rachunków i wyjrzał za okno. 
Rozwścieczył go widok wielkiej, błękitnej smoczycy łopoczącej skrzydłami nad 
jego 
dziedzińcem. Wielka błękitna wyglądała na nie mniej wściekłą, zmuszono ją bowiem 
do 
lądowania na zbyt małym i krępującym ruchy jej ogromnego cielska placu. Właśnie 
o mały 
włos nie musnęła skrzydłem strażnika na wieży. Jej ogon zmiótł fragment murów 
obronnych. 
Nie licząc tych drobiazgów, zdołała wylądować bezpiecznie i siedziała teraz 
przycupnięta na 
dziedzińcu ze skrzydłami przylegającymi do boków, młócąc podwórzec ogonem. Była 
zła i 
głodna. Nic nie wskazywało na to, że są w okolicy jakieś smocze stajnie ani że w 
najbliższym 
czasie ktoś ją napoi albo nakarmi. Poprzez okienne szyby wpatrywała się z 
wyrzutem w 
Targonne’a, zupełnie jakby to jego winiła za swoje nieszczególne położenie.
- Mój panie - odezwał się adiutant. - Ten jeździec przybywa z Silvanesti...
- Panie! - wysoki mężczyzna wyłonił się zza adiutanta. - Wybacz mi wtargnięcie, 
ale 
przywożę wieści tak pilne i wielkiej wagi, iż muszę przekazać ci je bez zwłoki.
- Silvanesti - prychnął Targonne. Wróciwszy do biurka, zabrał się ponownie do 
pisania. - Czyżby tarcza opadła? zapytał z sarkazmem w głosie.
- Tak, mój panie! - wydyszał smoczy jeździec, omal nie tracąc tchu.
Targonne upuścił pióro. Podniósłszy głowę, wpatrywał się w posłańca ze 
zdumieniem.
- Co? Jak to?
- Miody oficer, Mina... - Smoczy jeździec musiał prze - rwać, złamany atakiem 
kaszlu. 
- Czy mógłbym dostać coś do picia, mój panie? Wiele pyłu nawdychałem się po 
drodze z 
Silvanesti.
Targonne wykonał odpowiedni gest i adiutant pospieszył po ciemne piwo. Wódz 
wskazał jeźdźcowi krzesło, by usiadł i odpoczął.
- Uporządkuj myśli - nakazał Targonne, a kiedy rycerz wypełnił polecenie, użył 
swoich psychicznych mocy, żeby wysondować jego umysł, podsłuchać myśli, zobaczyć 
i 
usłyszeć to, co rycerz.
Obrazy przytłoczyły Targonne’a. Po raz pierwszy w swojej karierze znalazł się w 
sytuacji, w której nie wiedział, co ma myśleć. Zbyt wiele działo się w szalonym 
tempie, by 
zdołał to pojąć. Było druzgocąco jasnym dla Morhama Targonne’a, że zbyt wiele z 
tego 
działo się bez jego wiedzy i poza jego kontrolą. Fakt ten wstrząsnął nim tak, że 
na chwilę 
zapomniał 0 dwudziestu siedmiu sztabach stali, czternastu srebra i pięciu 
miedzi, choć nie na 
tyle, by nie zanotować sobie, kiedy zamykał księgi, w którym miejscu porzucił 
obliczenia.
Adiutant wrócił z dzbankiem zimnego piwa. Rycerz pił łapczywie, a nim skończył, 
Targonne zdołał zebrać się w sobie, by wysłuchać go z wszelkimi pozorami 
zewnętrznego 
spokoju. Wewnątrz wrzał.
- Opowiedz mi o wszystkim - polecił. Rycerz zastosował się do rozkazu.
- Mój panie, młoda rycerka, znana jako Mina, zdołała, zgodnie z tym, co 
donosiliśmy 
ci wcześniej, spenetrować magiczną tarczę, która została wzniesiona wokół 
Silvanesti...
- Ale jej nie opuściła - wtrącił Targonne, sugerując dodatkowe wyjaśnienie.
- Nie, mój panie. Użyła jej, żeby odeprzeć napierające ogry, którym nie udało 
się 
przełamać zaklęcia. Mina wprowadziła swój oddziałek rycerzy i piechurów do 
Silvanesti, 
chcąc najwidoczniej zaatakować stolicę, Silvanost. - Targonne prychnął drwiąco. 
- Zostali 
odcięci przez pokaźne siły elfickie 1 sprytnie pokonani. Minę pojmano podczas 
bitwy i 
dostała się do niewoli. Elfy planowały zgładzić ją następnego ranka. Niemniej 
jednak, zanim 
doszło do egzekucji, ta dziewczyna zaatakowała zielonego smoka Cyana Krwawą 
Zgubę, 
który, jak jest ci zapewne wiadomym, mój panie, przebierał się za elfa.
Targonne’owi ten fakt nie był znany, nie wiedział też, skąd niby miał się 
dowiedzieć, 
skoro nawet on nie mógł przejrzeć przeklętej magicznej zasłony, jaką elfy 
wzniosły nad swoją 
ziemią. Nie skomentował tego jednak. Nie miał nic przeciwko uchodzeniu za 
wszystkowiedzącego.
- Cyan po jej ataku ujawnił przerażonym elfom swoją postać. Mógłby bezkarnie 
zaszlachtować ich tysiące, ale Mina podniosła elficką armię i rozkazała jej 
zaatakować 
zielonego smoka.
- Pomóż mi, proszę, zrozumieć to, o czym mówisz - powiedział Targonne, który 
zaczynał odczuwać ból za prawą skronią. - Jeden z naszych oficerów zebrał armię 
najzacieklejszych wrogów, którzy z kolei zgładzili jednego z najpotężniejszych 
należących do 
nas zielonych smoków?
- Tak - odparł rycerz. - Widzisz, wyszło na jaw, że to smok Cyan Krwawa Zguba 
był 
tym, który wzniósł magiczną tarczę, trzymającą nasze armie z dala od Silvanesti. 
Owa tarcza, 
jak się okazuje, zabijała elfy.
- Ach - odrzekł Targonne, masując skroń palcem wskazującym. O tym także nie 
wiedział. Mógłby się jednak domyśleć, jeśliby się dobrze zastanowił. Zielony 
smok, Cyan 
Krwawa Zguba, drżący ze strachu przed Malystryx, pałający żądzą zemsty na 
elfach, 
zbudował tarczę, która osłaniała go przed jednym wrogiem i pomagała zniszczyć 
drugiego. 
Pomysłowe. Niedoskonałe, acz pomysłowe. - Mów dalej.
Rycerz zawahał się.
- To, co się wydarzyło później, jest dość pogmatwane, mój panie. Generał Dogah 
otrzymał twoje rozkazy o wstrzymaniu marszu na Sanction i ruszeniu w zamian na 
Silvanesti.
- Targonne nie wydał takich rozkazów, ale ujrzał marsz Dogaha już wcześniej w 
umyśle rycerza, pozostawił więc rzecz bez komentarza. Później się tym zajmie. - 
Generał 
dotarł na miejsce i zobaczył zasłonę, która zagrodziła mu wejście. Był wściekły, 
myśląc, że 
zrobiono go w kendera. Kraina wokół tarczy jest straszliwym miejscem, mój panie, 
pełnym 
uschniętych drzew i zwierzęcego truchła. Powietrze cuchnie i zostawia w ustach 
ohydny 
posmak. Ludzie byli podenerwowani, utrzymywali, że to miejsce jest nawiedzone i 
że 
pomrzemy wszyscy przez to, że jesteśmy tak blisko niego, kiedy nagle, wraz ze 
wschodem 
słońca, zasłona opadła. Byłem tam z generałem Dogahem i widziałem wszystko na 
własne 
oczy.
- Opisz mi - polecił Targonne, bacznie mierząc wzrokiem rozmówcę.
- Zastanawiałem się, jak to najlepiej zrobić, mój panie. Kiedy byłem jeszcze 
pędrakiem, wszedłem na skutą lodem sadzawkę. Lód zaczął pękać pod moimi nogami. 
Rysy 
rozpełzły się po nim z trzaskiem, potem lód poddał się i wpadłem w czarną wodę. 
To było 
nieomal takie samo uczucie. Widziałem zasłonę migoczącą jak lód w promieniach 
słońca, a 
potem zdało mi się, że zobaczyłem milion nieskończenie drobnych rys, tak 
cienkich jak 
pajęcze nici, oplatających tarczę z prędkością błyskawicy. Potem usłyszałem 
wibrujący, 
dźwięczący odgłos, niby tysiąca szklanych kielichów roztrzaskujących się o 
kamienną 
posadzkę, i zasłona znikła. Nie mogliśmy uwierzyć własnym zmysłom. Zrazu generał 
Dogah 
nie odważył się przekroczyć tarczy, obawiając się sprytnej elfickiej zasadzki. 
„Może być tak”, 
powiedział, „że przemaszerujemy przez zasłonę, a ona spadnie za nami i 
skończymy, stojąc 
twarzą w twarz z armią dziesięciu tysięcy elfów, nie mając dokąd ujść”. Nagle 
pojawił się 
przed nami, jakby za sprawą magii, jeden z rycerzy Miny. Z woli mocy Jedynego 
Boga 
przyszedł, by przekazać nam, że zaprawdę zniszczono tarczę, a dokonał tego sam 
elficki król, 
Silvanoshei, syn Alhany...
- Tak, tak - rzucił zniecierpliwiony Targonne. - Znam to rasowe szczenię. Dogah 
uwierzył dzieciakowi i razem ze swoim wojskiem przekroczył granicę.
- Tak, mój panie. Generał rozkazał mi zabrać swojego błękitnego smoka i 
przylecieć 
tu, by donieść ci, że właśnie rusza na stolicę, Silvanost.
- A co z tą dziesięciotysięczną elficką armią? - spytał sucho Targonne.
- Nie zaatakowano nas. Zgodnie z tym, co mówi Mina, król Silvanoshei powiedział 
im, że ona przychodzi wyzwolić naród silvanestyjski w imię Jedynego Boga. Muszę 
powiedzieć, że elfy znajdują się w opłakanym stanie. Kiedy nasi zwiadowcy 
dotarli do 
elfickiej wioski rybackiej w pobliżu zasłony, zobaczyli, że większość 
mieszkańców była 
chora albo wręcz umierająca z powodu przeklętej magii tarczy. Chcieliśmy tych 
nieszczęśników dobić, ale Mina nam zabroniła. Dokonywała cudów uzdrowicielskich 
na 
umierających elfach i przywracała ich światu zdrowych. Kiedy opuszczaliśmy tamto 
miejsce, 
elfy śpiewały jej hymny pochwalne, błogosławiły Jedynego Boga i przysięgały 
czcić go na 
cześć Miny. Nie wszystkie jednak elfy zaufały jej. Mina ostrzegła nas, że możemy 
zostać 
zaatakowani przez tych, którzy zwą się kirathami. Ale zgodnie z tym, co mówiła, 
jest ich 
niewielu i są niezorganizowani. Alhana Starbreeze posiada jeszcze siły przy 
granicy, ale Mina 
się ich nie boi. Ona, zdaje się, nie boi się niczego - dodał rycerz z 
ubóstwieniem, którego nie 
potrafił ukryć.
„Jedyny Bóg! Ha!” - powiedział do siebie Targonne w myślach, przepatrując umysł 
posłańca głębiej, niż sięgały jego słowa. „Czary. Ta Mina to wiedźma. 
Zaczarowała ich 
wszystkich - włączając w to elfy, Dogaha i moich rycerzy. Tak samo jak elfy, 
dali się 
zauroczyć tej ledwo co upierzonej lafiryndzie. Co ona zamierza?”.
Odpowiedź była dla Targonne’a oczywista.
„Zamierza zająć moje miejsce, jakżeby inaczej. Podkopuje lojalność moich 
oficerów i 
zdobywa podziw oddziałów. Knuje przeciwko mnie. Niebezpieczna to gra dla takiej 
małej 
dziewczynki”.
Zamyślił się, zapominając o zmęczonym posłańcu. Za drzwiami pokoju dał się 
słyszeć 
głuchy odgłos obutych stóp i donośny głos żądający widzenia się z Panem Nocy.
- Mój panie! - adiutant wpadł do pokoju, zakłócając tok mrocznych myśli 
Targonne’a. 
- Przybył kolejny posłaniec.
Drugi kurier wszedł do pomieszczenia, patrząc spode łba na pierwszego.
- Tak, jakie są twoje wiadomości? - spytał go Targonne.
- Skontaktowała się ze mną Feur Czerwona, nasz agent będący pod rozkazami 
smoczego suwerena, wielkiej zielonej Beryl. Czerwona donosi, że wraz z mnóstwem 
innych 
smoków noszących na grzbietach smokowców, dostała rozkaz rozpoczęcia ataku na 
Cytadelę 
Światła.
- Cytadelę? - Targonne walnął pięścią w blat, rozsypując starannie ułożone kupki 
stalowych monet. - Na łeb upadła ta zielona smocza dziwka? Co ona sobie 
wyobraża, atak na 
Cytadelę?
- Zgodnie z tym, co mówi czerwona, Beryl wysłała do ciebie i swojej kuzynki 
Malystryx posłańca z notą, że to jest prywatna kłótnia i nie ma potrzeby, żeby 
Malys się w to 
mieszała. Beryl poszukuje czarodzieja, który zakradł się na jej ziemie i 
przywłaszczył sobie 
cenny magiczny artefakt. Dowiedziała się, że ten czarodziej schronił się w 
Cytadeli, więc 
udała się tam, żeby go schwytać. Kiedy już dopadnie go razem z artefaktem, 
wycofa się.
- Magia! - Targonne zaklął siarczyście. - Beryl ma obsesję na punkcie magii. O 
niczym innym nie myśli. Mam Szaroszatych czarodziejów, którzy cały czas 
przepędzają, 
polując na jakąś cholerną magiczną Wieżę po to tylko, żeby zjednać sobie tę 
nadętąjaszczurkę. Atakować Cytadelę! A co z paktem smoków? „Kuzynka Malystryx” 
najprawdopodobniej uzna to za groźbę ze strony Beryl. A to może oznaczać wojnę 
pełną 
gębą, która gospodarkę doprowadzi do ruiny.
Targonne podniósł się. Miał zamiar wydać rozkaz, żeby posłańcy czekali w 
pogotowiu, gotowi zanieść owe wieści do Malys, która bez cienia wątpliwości musi 
usłyszeć 
je od niego, kiedy do jego uszu doszły kolejne pokrzykiwania z korytarza.
- Pilna wiadomość dla Pana Nocy.
Adiutant Targonne’a, który wyglądał na mocno wyczerpanego, wszedł do pokoju.
- Co znowu? - warknął lord.
- Posłaniec przynosi wiadomość od marszałka Medana. Wojska Beryl przekroczyły 
granice Qualinostu, plądrując i grabiąc wszystko po drodze. Medan pilnie prosi o 
rozkazy. 
Sądzi, że Beryl zamierza zniszczyć Qualinesti, puścić z dymem lasy, zetrzeć na 
proch miasta i 
wymordować elfy.
- Śmierć zda mi się na nic! - wykrzyknął Targonne, przeklinając Beryl z całego 
serca i 
duszy. Jął przechadzać się za biurkiem. - Nie wytnę drzew na drewno w wypalonych 
lasach. 
Beryl atakuje Qualinesti oraz Cytadelę. Łże i przede mną, i przed Malys! 
Zamierza złamać 
pakt! Planuje wojnę przeciwko Malys i Rycerstwu. Muszę ją w jakiś sposób 
powstrzymać! 
Zostawcie mnie! Wszyscy - rzucił nie znoszącym sprzeciwu głosem. - Mam coś do 
zrobienia.
Pierwszy z posłańców skłonił się, po czym udał na posiłek z zamiarem odpoczynku 
przed powrotnym lotem. Adiutant ruszył posłać gońców, żeby pobudzili pozostałych 
posłańców i postawili w stan gotowości błękitne smoki, które ich poniosą.
Kiedy już adiutant i umyślni poszli, Targonne zabrał się z powrotem do 
przemierzania 
pokoju. Był rozjuszony, wściekły, sfrustrowany. Dopiero kilka chwil temu 
siedział nad 
swoimi rachunkami rad z tego, że wiedział, iż świat toczy się po właściwych 
torach, że 
wszystko ma pod kontrolą. Prawda, smoczym suwerenom roiło się, że to oni tu 
rządzili, ale 
Pan Nocy wiedział lepiej. Nadęte, wielgachne, były - jak do tej pory sądził - 
rade wylegiwać 
w swoich barłogach, pozwalając Rycerzom Neraki sprawować rządy w ich imieniu. 
Czarni 
Rycerze kontrolowali Palanthas i Qualinost, dwa z najbogatszych miast 
kontynentu. Lada 
dzień złamaliby oblężenie Sanction i zdobyli owo portowe miasto, zyskując dostęp 
do Morza 
Nowego. Zajęli Haven, a ostatnio planowali nawet zaatakować dostatnie miasto na 
rozdrożach, Solące.
Teraz widział, jak jego plany rozsypują się w bezładną ku - pę, jak stos 
stalowych 
monet. Wróciwszy do biurka, Targonne wyciągnął kilka arkuszy papieru 
kancelaryjnego. 
Umoczył pióro w kałamarzu i, po kilku jeszcze chwilach głębokiego namysłu, 
zaczął pisać.
Do generała Dogaha, 
Gratuluję zwycięstwa nad elfami silvanestyjskimi. Lud ten buntowal się przeciwko 
nam wiele lat. Niemniej jednak, ostrzegam cię, nie obdarzaj ich zaufaniem. Nie 
muszę ci 
mówić, iż nie posiadamy wystarczających sil, by utrzymać Sihanesti, jeśliby elfy 
zdecydowały 
się powstać zbrojnie przeciw nam. Zdaję sobie sprawę, że są chore i osłabione, 
że ich 
populacja została zdziesiątkowana, są jednak podstępni - szczególnie ich król - 
Silyanoshei. 
Jest on synem przebieglej, zdradzieckiej matki i ojca wyjętego spod prawa. Bez 
wątpienia 
poszedł w ich ślady. Chcę, byś przyprowadził do mnie w celu przesłuchania 
każdego elfa, 
który twoim zdaniem może dostarczyć informacji tyczącej jakichkolwiek 
wywrotowych 
elfickich knowań. Zajmij się tym dyskretnie, Dogah. Nie chcę, by elfy zaczęły 
coś 
podejrzewać.
Pan Nocy, 
Targonne 
Przeczytał list jeszcze raz, przysypał atrament piaskiem, żeby szybciej wysechł 
i 
odłożył na bok. Po chwili zastanowienia zabrał się do układania następnego 
pisma.
Na ręce Smoczego Suwerena Malystryx, Wasza Najdostojniejsza Wysokość etc., etc.,
Z ogromną przyjemnością pragnę powiadomić Waszą Smoczą Mość, że elficki lud 
Silvanesti, który czas długi buntowal się przeciwko nam, został ostatecznie 
pokonany przez 
armię Czarnych Rycerzy z Neraki. Danina z tych bogatych krain niedługo już 
popłynie 
strumieniem do Waszych skrzyń. Rycerze Neraki, jak zazwyczaj, zajmą się 
kwestiami 
finansowymi, by zdjąć z Was tak przyziemny ciężar.
Podczas bitwy odkryto, że zielony smok, Cyan Krwawa Zguba, ukrywał się w 
Silvanesti. Drżąc przed Waszym gniewem, sprzymierzył się z elfami. W rzeczy 
samej, to on był 
tym, który wzniósł magiczną tarczę tak długo zagradzającą nam drogę do tej 
krainy. Został 
zabity podczas bitwy. Jeśli tylko będzie to możliwym, postaram się, by 
odnaleziono jego głowę 
i dostarczono ją Waszej Miłości.
Zdarzyć się może, że dojdą Was plotki, jakoby kuzynka Wasza, Beryllinthranox, 
zerwała pakt smoków, atakując Cytadelę Światła i wprowadzając swoje armie do 
Qualinesti. 
Spieszę zapewnić Waszą Miłość, że nie tak się sprawy mają. Beryllinthranox 
działa pod moimi 
rozkazami. Posiadamy dowody na to, iż to za sprawą wysiłków Mistyków z Cytadeli 
Światła 
nasi zawiedli w swojej magii. Uznałem, że mogą chcieć nam grozić, 
Beryllinthranox zaś 
łaskawie zaoferowała, że ich w moim imieniu zniszczy. Co się tyczy Qualinesti, 
wojska 
Beryllinthranox maszerują, żeby połączyć się z siłami marszałka Medana. Ma on 
rozkaz 
rozprawić się z rebeliantami, którymi dowodzi elfka znana jako Lwica, która 
nękała nasze 
wojska i była winna przerwom w dostarczaniu daniny.
Jak więc widzicie, wszystko jest pod moją kontrolą. Nie ma powodu, abyście się 
martwili.
Pan Nocy, 
Morham Targonne 
Sypnął piaskiem i na ten list, po czym bez zwłoki zaczął następny, który 
łatwiejszy 
był do napisania, a to dlatego, że było w nim trochę prawdy.
Na ręce Błękitnego Smoka Khellendrosa, Najszacowniejszego e te., e te., 
Słyszałeś, Panie, bez wątpienia, że wielka zielona smoczyca Beryllinthranox 
przypuściła atak na Cytadelę Światła. Obawiając się, iż mógłbyś opacznie 
zrozumieć owo 
wtargnięcie na tereny tak bliskie Twojemu terytorium, spieszę zapewnić Cię, 
panie, że 
Beryllinthranox działa w tej kwestii pod moimi rozkazami. Mistycy z Cytadeli 
Światła, jak się 
okazało, są winni utraty magii przez naszych Mistyków. Zwróciłbym się z prośbą 
do Ciebie, 
Wspaniały Khellendrosie, wiem jednak, że musisz mieć oczy otwarte na 
zgromadzenie 
przeklętych Rycerzy Solamnijskich w mieście Solanthus. Nie chcąc odwoływać Cię w 
tak 
krytycznej chwili, poprosiłem Beryllinthranox o rozwiązanie tego problemu.
Pan Nocy, 
Morham Targonne 
Postscriptum: Wiadomym Ci jest, że Rycerze Solamnijscy zbierają się w Solanthus, 
nieprawdaż, o Dostojny?
Ostatni list był jeszcze łatwiejszy i wymagał zupełnie już niewielkiego wysiłku.
Do marszałka Medana, 
Niniejszym nakazuję ci, abyś przekażą! stołeczne miasto Qualinost nietknięte i w 
stanie nienaruszonym na ręce Jej Miłości, Beryllinthranox. Zaaresztujesz 
wszystkich członków 
królewskiej rodziny elfów, włączając w to króla Gilthasa i Królową Matkę 
Lauranę. Mają oni 
zostać dostarczeni żywi Beryllinthranox, która może zrobić z nimi, co jej się 
tylko podoba. W 
zamian za to dasz jej jasno do zrozumienia, że jej smocze zastępy mają 
natychmiast 
zaprzestać rozmyślnego niszczenia lasów, farm, budynków etc. Wyklarujesz 
Beryllinthranox, 
że choć ona, w swojej wspaniałości, nie potrzebuje pieniędzy, my, biedne i 
nieszczęsne 
śmiertelne robaki, owszem. Upoważniam cię do złożenia następującej oferty: 
każdemu 
ludzkiemu żołnierzowi z jej armii zostanie podarowana elficka ziemia, wraz ze 
stojącymi na 
niej domostwami i innymi zabudowaniami. Wszyscy jej wysoko postawieni oficerowie 
otrzymaj ą pierwszorzędne domy w Qualinoście. To powinno ukrócić grabieże i 
niszczycielskie zapędy. Kiedy już wszystko wróci do normy, dopilnuję, by ludzcy 
osiedleńcy 
zajęli resztę elfickich ziem.
Pan Nocy, 
Morham Targonne 
Postscriptum 1: Oferta ziemi nie dotyczy goblinów, hobgoblinów, minotaurów ani 
smokowców. Przyobiecaj im jej równowartość w stali, która zostanie wypłacona w 
późniejszym terminie. Ufam, że dopilnujesz, aby te kreatury znalazły się w 
awangardzie i 
doznały najcięższych strat.
Postscriptum 2: Co się tyczy elflch mieszkańców Qualinostu, istnieje możliwość, 
iż 
odmówią odstąpienia od własności swoich ziem i dobytku. Jako że czyniąc tak, 
przeciwstawiają się bezpośredniemu rozkazowi Rycerzy Neraki, uznaje się, że 
złamali prawo i 
zostają tym samym skazani na śmierć. Twoi żołnierze mają rozkaz bezzwłocznego 
wykonania 
wyroku.
Kiedy już wysechł atrament, Targonne przypieczętował każdy list i wezwawszy 
adiutanta, kazał je rozesłać. Wraz ze wschodem słońca czterech jeźdźców na 
błękitnych 
smokach poszybowało w niebo.
Uporawszy się z tym, Targonne rozważał udanie się na spoczynek. Wiedział jednak, 
że nie zmruży oka, mając nad sobą widmo rachunkowego błędu nawiedzającego jego 
skądinąd przyjemne sny o starannych wykresach i kolumnach. Z zapałem zasiadł do 
pracy i, 
jak to się często zdarza, kiedy ktoś porzuci zadanie, nad którym się głowił, 
znalazł błąd 
niemalże natychmiast. Dwadzieścia siedem sztab stali, czternaście srebra i pięć 
miedzi zostało 
koniec końców podliczone. Targonne dokonał poprawki jednym precyzyjnym ruchem 
pióra.
Zadowolony zamknął księgę, sprzątnął biurko i udał się na krótką drzemkę, 
przeświadczony o tym, że ze światem raz jeszcze wszystko było w porządku.
2
Atak na Cytadelę Światła
Beryl wraz ze swoimi sługami nadleciała nad Cytadelę Światła. Smoczy strach, 
który 
był ich bronią, zalewał odwagę mieszkańców powodzią rozpaczy i przerażenia. 
Cztery 
wielkie czerwone smoki przeleciały nad ludzkimi głowami. Smoliste cienie rzucane 
przez ich 
skrzydła były ciemniejsze od najczarniejszej nocy, a każdy, na kogo padł ów 
cień, czuł strach 
spopielający serce i mrożący krew.
Beryllinthranox była olbrzymią zieloną smoczycą, która pojawiła się na Krynnie 
zaraz 
po Wojnie Chaosu; nikt nie wiedział, ani jak, ani też skąd przybyła. Wraz z 
innymi smokami 
swojego rodzaju - zwłaszcza zaś ze swój ą kuzynką Mały stryx - zaatakowała smoki 
zamieszkujące Krynn, zarówno metaliczne, jak i chromatyczne, wypowiadając wojnę 
swojej 
rasie. Z ciałem napęczniałym od żerowania na pobratymcach, których uśmierciła, 
Beryl 
zakreślała wysoko na niebie koła, obserwując i czuwając. To, co widziała, 
sprawiało jej 
przyjemność, radował ją postęp walk.
Cytadela nie miała szans na obronę przed nią. Gdyby pojawił się wielki srebrny 
smok, 
Lustrzec, może ośmieliłby się zbuntować przeciw niej, nie było go jednak, znikł 
w tajemniczy 
sposób. Rycerze Solamnijscy, którzy mieli fortecę na wyspie Schallsea, mieli być 
może 
zamiar powstać w heroicznym akcie obrony, ich liczebność była jednak niewielka i 
z 
pewnością nie zdołaliby przetrwać zmasowanego ataku Beryl i jej współtowarzyszy. 
Wielka 
zielona smoczyca nie musiała się nawet zanadto do nich zbliżać. Wystarczy, żeby 
na nich 
zionęła. Jeden trujący pocisk Beryl może uśmiercić każdego obrońcę w forcie.
Rycerze Solamnijscy nie zamierzali jednak biernie czekać na śmierć. Wiedziała, 
że 
stoczą z jej podwładnymi zażartą bitwę. Łucznicy zajmowali pozycje na blankach, 
a dowódcy 
dokładali starań, by podtrzymywać ich odwagę, choć smoczy strach obezwładnił 
wielu i 
zatruł ich słabością. Rycerze gnali w pośpiechu przez wioski i miasta na wyspie, 
usiłując 
stłumić panikę mieszkańców i pomóc im w ucieczce w głąb lądu, do jaskiń, które 
były 
zaopatrzone i przygotowane na taki atak.
Opiekunowie Cytadeli używali zawsze swoich mistycznych mocy, by obronić się 
przed smoczym atakiem. Siły te w tajemniczy sposób zanikły w przeciągu 
ostatniego roku, 
tak że Mistycy zostali zmuszeni do ucieczki ze swoich pięknych, kryształowych 
budowli i 
pozostawienia ich na pastwę smoków. W pierwszej kolejności ewakuowano sieroty. 
Dzieci 
były przerażone i wzywały Złotą Lunę, darzyły ją bowiem wielką miłością, ona 
jednak nie 
pojawiła się. Adepci i mistrzowie wzięli na ręce najmniejsze szkraby i 
uspokajali, spiesząc się 
jednocześnie, by zanieść je w bezpieczne miejsce. Tłumaczyli im, że Złota Luna 
na pewno do 
nich przyjdzie, tylko że jest teraz zajęta i że muszą być dzielne i dać jej 
powody do dumy. 
Kiedy tak mówili, zerkali po sobie w smutku i przerażeniu. Pierwsza Mistrzyni 
opuściła 
Cytadelę wraz ze wschodem słońca. Uciekała, jakby była szalona albo opętana. 
Żaden z 
magów nie wiedział, dokąd się udała.
Mieszkańcy wyspy Schallsea opuścili swoje domostwa i strumieniem ciągnęli w głąb 
lądu, a sparaliżowanych smoczym strachem ponaglali i prowadzili ci, którzy 
zdołali się mu 
oprzeć. W paśmie wzgórz w centralnej części wyspy znajdowały się wielkie 
jaskinie. Ludzie 
wierzyli z całego serca, że w ich wnętrzu będą bezpieczni i nie dosięgnie ich 
smoczy pogrom, 
ale teraz, kiedy atak stał się faktem, wielu zaczynało uświadamiać sobie, jak 
płonne mogły 
okazać się te nadzieje.
Płomienie czerwonych smoków spopielą lasy i budynki. Podczas gdy ogień będzie 
niszczył ziemię, trujący dech ogromnego zielonego smoka zatruje powietrze i 
wodę. Nic nie 
zdoła uchronić się przed zagładą. Schallsea stanie się wyspą trupów.
Ludzie zdjęci strachem czekali na rozpoczęcie ataku, czekali, aż płomienie 
stopią 
kryształowe kopuły i skalne ściany fortecy, wyglądali chmury trucizny, która 
zdławi w nich 
ostatki życia. Smoki wszelako nie atakowały. Czerwone kołowały nad głowami, 
przyglądając 
się panice w dole z niekłamaną satysfakcją, nie przymierzając się jednak do 
zabójczego ciosu. 
W niektórych głupcach rozbudziło to nadzieję, pomyśleli sobie, że wszystko może 
ma na celu 
jedynie zastraszenie i że jaszczury, przeraziwszy wszystkich, odlecą. Mądrzy 
mieli więcej 
rozumu w głowach.
W swojej komnacie wysoko w Lyceum, głównym budynku zwieńczonej kryształową 
kopułą Cytadeli Światła, Palin Majere obserwował przez olbrzymich rozmiarów okno 
- które 
było w istocie kryształową ścianą - nadlatujące smoki. Przyglądając się im, 
jednocześnie 
usilnie próbował poskładać na powrót połamane części magicznego artefaktu, który 
miał 
przenieść jego i Tasslehoffa do bezpiecznego Solące.
- Popatrz na to w inny sposób - powiedział Tas ze swoją rozwścieczającą 
kenderską 
pogodą w głosie. - Przynajmniej smok nie położy swoich pazurzysk na artefakcie.
- Nie - odparł zwięźle Palin. - Położy je na nas.
- Może nie - zaoponował Tas, nurkując za częścią urządzenia, która potoczyła się 
pod 
łóżko. - Mając Urządzenie do Podróżowania w Czasie w kawałkach i zupełnie 
pozbawione 
magicznego ładunku... - przerwał i usiadł. - Zgaduję, że magia wyparowała w 
całości, czy nie 
tak, Palinie?
Mistyk nie odpowiedział. Ledwo co słyszał głos kendera. Nie widział drogi 
ratunku. 
Strach wstrząsnął nim, rozpacz wgryzła się weń, aż ogarnęła go słabość i opadł z 
sił. Był zbyt 
wycieńczony, żeby walczyć o życie, a zresztą czy było o co drzeć szaty? To 
zmarli wykradli 
mu magię, wysysając jaz niewiadomej przyczyny. Przeszedł go dreszcz na 
wspomnienie 
dotyku zimnych warg na ciele, owych głosów jęczących, żebrzących, błagających o 
magię. 
Zabrali ją... i Urządzenie do Podróżowania w Czasie było teraz galimatiasem 
kółek, zębatych 
przekładni, prętów i migoczących klejnotów porozrzucanych na dywaniku.
- Jak już mówiłem, skoro cała magia uszła - Tas nieprzerwanie trajkotał - Beryl 
nie 
zdoła nas znaleźć, bo nie będzie miała drogi, która by ją poprowadziła.
Palin uniósł głowę i spojrzał na kendera.
- Co powiedziałeś?
- Powiedziałem wiele rzeczy. O smoku nie mającym artefaktu i być może nie 
mającym nas, ponieważ, jeżeli nie ma już magii...
- Możesz mieć rację.
- Mogę? - zdziwienie Tasa było bezbrzeżne.
- Podaj mi to - polecił Palin, wskazując palcem. Zagarnąwszy dla siebie jeden z 
tobołków kendera, mag wysypał jego zawartość i zaczął w pośpiechu zbierać 
kawałeczki i 
części artefaktu i upychać je do worka. - Straże będą ewakuować ludzi w stronę 
wzgórz. 
Zgubimy się w tłumie. Nie, nie dotykaj tego! - krzyknął ostro, trzepiąc małą 
dłoń kendera 
sięgającą po wysadzany klejnotami cyferblat. - Muszę mieć wszystkie części 
razem.
- Ja tylko chciałem na pamiątkę - wyjaśnił Tas, ssąc zaczerwienione kłykcie. - 
Coś, 
żeby przypominało mi Caramona. Szczególnie że teraz nie użyję już artefaktu, 
żeby cofnąć 
się w czasie. - Palin chrząknął. Ręce trzęsły mu się i trudno było po wyłamywany 
m i palcami 
złapać niektóre z mniejszych części. - Nie wiem, na co ci w ogóle ten klamot - 
zauważył Tas. 
- Wątpię, żebyś umiał go naprawić. Nie sądzę, żeby się to komukolwiek w ogóle 
udało. 
Wygląda na doszczętnie zniszczony.
Mag rzucił kenderowi srogie spojrzenie.
- Powiedziałeś, że postanowiłeś użyć go, żeby wrócić do przeszłości.
- To było kiedyś - odparł Tas. - Póki nie zrobiło się tutaj naprawdę ciekawie. 
Zanim 
Złota Luna nie odpłynęła w gnomowym wehikule podwodnym, który teraz atakują 
smoki. Że 
nie wspomnę o umarlakach - dodał, jakby po namyśle. Palinowi nie podobało się, 
że o tym 
wspomniał.
- Ech, zrób coś pożytecznego w końcu. Wyjdź na korytarz i zobacz, co się dzieje.
Tas zrobił, jak mu kazano, zmierzając w stronę drzwi, choć kontynuował przez 
ramię: 
- Mówiłem ci o tym, że widziałem martwych ludzi. Dokładnie w chwili, w której 
rozerwało 
artefakt. Mówiłem, prawda? Przypadli wszyscy do ciebie, jak pijawki.
- Widzisz teraz któregoś z nich? - spytał Palin. Kender rozejrzał się.
- Nie, ani jednego, ale znowu - pospieszył z wyjaśnieniem - wyparowała też 
magia, 
nieprawdaż?
- Tak - mag ciasno zaciągnął szpagat na worku, w którym znajdowały się połamane 
części. - Magia wyparowała.
Tas sięgał właśnie w stronę klamki, kiedy dudniące pukanie o mało co nie 
wywaliło 
dziury w drzwiach.
- Majere, panie! - zawołał ktoś. - Jesteście w środku?
- Jesteśmy! - odkrzyknął Tasslehoff.
- Cytadela jest atakowana przez Beryl i chmarę czerwonych smoków - powiedział 
głos. - Musicie się pospieszyć!
Palin bardzo dobrze wiedział, że byli atakowani. W każdej chwili oczekiwał 
śmierci. 
Jego jedynym pragnieniem była ucieczka, pozostał jednakże na klęczkach, 
przeczesując 
dywanik połamanymi dłońmi, pragnąc upewnić się, że nie przeoczył ani jednego 
drobniutkiego klejnociku ani malutkiego kawałeczka mechanizmu z roztrzaskanego 
Urządzenia do Podróżowania w Czasie.
Nie znalazłszy nic więcej, podniósł się z kolan akurat wtedy, kiedy lady Kamila, 
dowódca Rycerzy Solamnijskich z Schallsea, wkroczyła do pokoju. Była weteranem i 
bił od 
niej olbrzymi spokój, myślała trzeźwo i konkretnie. Miała rozkaz walczyć ze 
smokami. Mogła 
liczyć na to,-że jej podkomendni w fortecy również podejmą się tego obowiązku. 
Jej zdaniem 
należało ewakuować z Cytadeli tak wielu ludzi, jak to tylko możliwe. Jak 
większość 
Solamnijczyków, lady Kamila z wielką podejrzliwością podchodziła do praktyków 
magii i 
przyglądała się Palinowi ponuro, jak gdyby nie zapomniała mu tego, że był w 
porozumieniu 
ze smokami.
- Majere, panie, ktoś powiedział, że zdawało mu się, żeś ciągle tutaj. Wiesz, co 
dzieje 
się na zewnątrz?
Palin wyjrzał przez okno i zobaczył kołujące nad nimi smoki, cienie ich skrzydeł 
ślizgające się po powierzchni spokojnego, oleistego morza.
- Zaiste trudno byłoby nie zauważyć - odparł chłodno. Nie pałał sympatią do lady 
Kamili.
- Co robiliście? - spytała rycerka ze złością. - Potrzebujemy waszej pomocy! 
Spodziewałam się, że zastanę cię szykującego swoją magię, by odeprzeć atak tych 
potworów, 
ale jeden ze strażników powiedział, że widział cię nadal w komnacie. Nie 
chciałam dać temu 
wiary, ale oto jesteś tu, bawiąc się jakąś błyskotką!
Palin zastanawiał się, co powiedziałaby lady Kamila, gdyby wiedziała, że 
powodem, 
dla którego smoki atakowały wyspę, była w pierwszym rzędzie próba wykradnięcia 
owej 
„błyskotki”.
- Właśnie wychodziliśmy - odparł, chwytając podekscytowanego kendera. - Chodźże 
no, Tas.
- On mówi prawdę, lady Kamilo - przytaknął Tasslehoff, który nic sobie nie robił 
ze 
sceptycyzmu wojowniczki. - Właśnie wychodziliśmy. Zmierzaliśmy w stronę Solące, 
ale 
magiczne urządzenie, które mieliśmy zamiar użyć, żeby uciec, zepsuło się...
- Wystarczy, Tas. - Palin wypchnął kendera za drzwi.
- Uciec! - powtórzyła lady Kamila, a głos drżał jej z wściekłości. - 
Planowaliście uciec 
i zostawić nas wszystkich na pastwę losu? Nie wierzę, że można być takim 
tchórzem. Nawet 
jeżeli jest się czarodziejem.
Palin, który trzymał ramię Tasslehoffa w mocnym uścisku, pchnął go brutalnie w 
głąb 
korytarza, w stronę schodów.
- Kender ma rację, lady Kamilo - odezwał się suchym tonem. - Zamierzaliśmy 
uciec. 
Jest to coś, co zrobiłaby w takiej sytuacji każda rozsądna osoba, nieważne, 
czarodziej czy 
rycerz. Jak się okazuje, nie możemy. Utknęliśmy tutaj z wami. I tak jak wy udamy 
się w 
stronę wzgórz. Albo też w stronę śmierci, cokolwiek wybiorą smoki. Ruszaj się, 
Tas! Nie ma 
czasu na pogaduszki!
- Ale twoja magia... - naciskała lady Kamila. Palin napadł na nią.
- Nie mam żadnej magii! - ryknął dziko. - Nie posiadam więcej siły, żeby walczyć 
z 
potworami, niż ten kender! Mniej, być może, bo jego ciało jest całe, moje zaś 
połamane.
Rzucił jej wściekłe spojrzenie. I ona spojrzała nań z furią, jej twarz była 
blada i zimna. 
Dotarli do schodów, które wiły się pomiędzy różnymi poziomami Lyceum, schodów, 
na 
których niegdyś tłoczyli się ludzie, a które teraz świeciły pustkami. Mieszkańcy 
Lyceum 
dołączyli do tłumu uciekającego przed smokami, w nadziei na znalezienie 
schronienia pośród 
wzgórz. Palin widział ich płynących niczym strumień w głąb wyspy. Jeśliby smoki 
zaatakowały teraz i plunęły ogniem na te zdjęte przerażeniem masy, rzeź byłaby 
straszliwa. 
Smoki jednak ciągle krążyły nad nimi, obserwując i wyczekując.
Mag wiedział bardzo dobrze, na co czekały. Beryl usiłowała wyczuć magię 
artefaktu. 
Starała się ustalić, która z owych marnych kreatur uciekających przed nią niosła 
z sobą cenny 
talizman. Dlatego właśnie nie wydała swoim sługom rozkazu zabijania. Jeszcze nie 
teraz. 
Niech go szlag trafi, jeśliby miał powiedzieć o tym wojowniczce. 
Najprawdopodobniej 
oddałaby go w smocze łapska.
- Zakładam, że naglą cię obowiązki, lady Kamilo - odezwał się Palin, odwracając 
się 
do niej plecami. - Nie zawracaj sobie nami głowy.
- Wierz mi - rzuciła w odpowiedzi. - Nie będę! Przepchnąwszy się obok niego, 
puściła 
się biegiem po schodach, aż miecz grzechotał jej u boku i pobrzękiwała zbroja.
- Prędko - polecił Palin Tasowi. - Zgubimy się w tłumie. Zebrawszy poły swoich 
szat, 
mistyk zbiegł po schodach.
Tasslehoff podążył za nim, rozkoszując się podnieceniem, tak jak tylko kender 
potrafi. 
Opuścili budynek jako ostatni. Akurat kiedy Palin przystanął przy wejściu, żeby 
złapać 
oddech i wybrać najlepszą drogę, jeden z czerwonych smoków nagle zniżył lot. 
Ludzie rzucili 
się z krzykiem na ziemię. Mag przywarł do kryształowej ściany Lyceum, ciągnąc za 
sobą 
Tasa. Smok przeleciał, gwałtownie bijąc skrzydłami, nie czyniąc jednak żadnej 
szkody poza 
rozpędzeniem masy ludzi, którzy biegali oszalali z przerażenia.
Myśląc, że być może smok go wypatrzył, Palin spojrzał w niebo w obawie, że ów 
mógł planować kolejny nalot. To, co ujrzał, zdumiało go i wprawiło w osłupienie.
Wielkie kształty podobne olbrzymim ptakom wypełniały niebo. Zrazu Palin 
pomyślał, 
że to ptaki, ale wtedy dostrzegł słoneczne refleksy odbijające od metalu.
- Co to jest, na Otchłań? - zastanawiał się. Tasslehoff obrócił twarz w górę, 
mrużąc 
oczy przed słońcem. Kolejny czerwony smok pikował w stronę Cytadeli.
- Smokowcy - stwierdził ze spokojem Tasslehoff. Skaczą ze smoczych grzbietów. 
Widziałem, jak to robili podczas Wojny Lancy - westchnął z zazdrością. - Czasami 
to 
naprawdę chciałbym urodzić się smokowcem.
- Co powiedziałeś? - wydyszał Palin. - Smokowcy?
- O, tak - odparł Tas. - Czyż to nie wygląda zabawnie? Latają na smoczych 
grzbietach, 
a potem z nich skaczą i - o proszę, możesz sam zobaczyć - widzisz, jak 
rozpościerają 
skrzydła, żeby wyhamować upadek. Czyż nie byłoby to cudowne, Palinie? Żeby tak 
móc 
żeglować po niebie, jak...
- Oto czemu Beryl nie pozwoliła smokom puścić wszystkiego z dymem! - krzyknął 
Palin w nagłym przypływie pełnego trwogi zrozumienia. - Zamierza użyć smokowców, 
żeby 
znaleźli magiczny artefakt... że by nas znaleźli!
Inteligentni, silni, urodzeni, by walczyć i wychowani na wojowników, smokowcy 
wzbudzali największy strach spośród wojsk smoczych suwerenów. Stworzeni podczas 
Wojny 
Lancy przez złą magię z jaj smoków metalicznych, byli olbrzymich rozmiarów 
jaszczuropodobnymi istotami, chodzącymi na dwóch łapach jak ludzie. Mieli 
skrzydła, ale 
krótkie i niezdolne unieść wielkiego, dobrze umięśnionego cielska, tak by mogli 
latać. 
Skrzydła jednak doskonale nadawały się do tego, by unosić ich w powietrzu, tak 
jak robili to 
właśnie teraz, i wylądować bezpiecznie i miękko.
Zaraz po wylądowaniu smokowcy zaczęli formować szeregi w odpowiedzi na 
wykrzykiwane przez ich oficerów komendy. Kordon rozdzielił się, chwytali 
każdego, kto był 
w pobliżu.
Grupka smokowców otoczyła Opiekunów Cytadeli, każąc im się poddać. Postawieni 
w obliczu liczebnej przewagi, strażnicy złożyli broń. Smokowcy siłą zmusili ich 
do 
opadnięcia na klęczki, następnie zaś rzucili na nich zaklęcia, które spętały ich 
pajęczyną albo 
zesłały sen. Palin zanotował sobie w myślach, że smokowcy potrafili czarować bez 
widocznej 
trudności, podczas gdy każdy inny mag na Ansalonie z ledwością mógł zebrać w 
sobie tyle 
magii, by zagotować wodę. Fakt ten uznał za złowróżbny, ale sądził, że już nie 
będzie miał 
zbyt dużo czasu, by się nad nim zastanawiać.
Smokowcy nie zabijali swoich więźniów. Nie przed przesłuchaniem. Pozostawiono 
ich tam, gdzie upadli, omotanych ciasno magicznymi splotami pajęczyn. Część 
smokowców 
ruszyła dalej, podczas gdy pozostali zaczęli ciągnąć spętanych więźniów w stronę 
opuszczonego Lyceum.
Raz jeszcze czerwony smok przeleciał nad głowami, tnąc masywnymi skrzydłami 
powietrze. Grupki smokowców zsunęły się ze jego grzbietu. Ich cel stanowił teraz 
najwyraźniej Palin. Zamierzali zająć i utrzymać Cytadelę Światła, użyć jej jako 
bazy dla 
swojej operacji. Kiedy już ją utworzą, rozejdą się po całej wyspie, spędzając 
wszystkich 
cywili. Kolejny oddział prawdopodobnie atakował Rycerzy Solamnijskich, 
zagradzając im 
drogę wyjścia z fortecy.
Palin zastanawiał się, czy poszukiwacze mają ich rysopisy. „A może kazano im 
dostarczyć Beryl każdego magika i kendera, jacy się napatoczą? Nie, żeby miało 
to jakieś 
znaczenie” uprzytomnił sobie z goryczą. „Tak czy inaczej, niedługo już znowu 
stanę się 
więźniem. Męczonym i poddawanym torturom. Zakutym w łańcuchy w ciemnościach, 
żebym 
tam zgnił we własnym brudzie. Nie ma szans, bym się od tego uchronił. Nie znam 
sposobu, 
by z nimi walczyć. Jeśli spróbuję użyć magii, wyssą ją zmarli, zabiorą do sobie 
tylko znanych 
celów”.
Stał w cieniach kryształowej ściany, a w jego umyśle wrzało, strach wił się w 
nim, aż 
przyprawił go o mdłości; pomyślał sobie, że zaraz wyzionie z tego wszystkiego 
ducha. Nie 
śmierci się obawiał. Umieranie było proste. Życie jako więzień... z tym nie mógł 
się 
zmierzyć. Nie po raz kolejny.
- Palinie - rzucił nagląco Tas. - Zdaje mi się, że nas zauważyli.
Rzeczywiście, oficer smokowców dostrzegł ich. Wskazał kierunek, w którym się 
znajdowali i wydał rozkazy. Jego oddziały zaczęły się ku nim zbliżać. Palin 
zastanawiał się, 
gdzie była lady Kamila, a panika rozbudziła w nim potrzebę zawołania o pomoc. 
Odrzucił tę 
myśl natychmiast. Gdziekolwiek by się nie znajdowała, miała dość roboty, aby 
pomóc samej 
sobie.
- Będziemy z nimi walczyć? - spytał gorliwie Tas. Mam z sobą mój specjalny nóż, 
Pogromcę Królików. - Zaczął grzebać w sakwach, wyrzucając z nich kawałki 
sztućców, 
sznurowadeł i starą skarpetę. - Caramon tak go nazwał, bo powiedział, że dobry 
to on jest 
tylko do zabijania groźnych królików. Groźnego królika nigdy nie spotkałem, ale 
całkiem 
dobrze zda się przeciw smokowcom. Muszę sobie tylko przypomnieć, gdzie żem go 
upchnął...
„Popędzę z powrotem do budynku” - pomyślał Palin, w którym panika wzięła górę. 
„Znajdę jakąś kryjówkę, jakąkolwiek”. Stanął mu przed oczyma obraz smokowców 
znajdujących go skulonego, kwilącego w ustępie. A potem wlekących...
Gorzka żółć zalała mu usta. Gdyby zrejterował teraz, następnym razem także 
musiałby 
uciekać i uciekałby tak wciąż i wciąż, zostawiając innych, by nadstawiali za 
niego karku. Nie 
będzie więcej uchodził. Zostanie tutaj.
„To nie ja się liczę”- pomyślał Palin. „Mnie można przeznaczyć na straty. 
Tasslehoff 
jest ważny. Kenderowi nie może stać się żadna krzywda. Nie tym razem, nie w tym 
świecie. 
Bo jeżeli zginie kender, jeśli poniesie śmierć w miejscu i czasie nie jemu 
przeznaczonym, 
wtedy cały świat i my wszyscy, którzy po nim chodzimy - smoki, smokowcy i ja sam 
- 
przestaniemy istnieć”.
- Tas - Palin odezwał się cicho, ale pewnym głosem. - Zamierzam odciągnąć 
smokowców, a kiedy będę to robił, ty pobiegniesz do wzgórz. Będziesz tam 
bezpieczny. 
Kiedy odejdą - a myślę, że tak się stanie, gdy już mnie schwytają - chcę, żebyś 
udał się do 
Palanthas, odnalazł Jennę i niech ona zaprowadzi cię do Dalamara. Kiedy dam 
sygnał, 
pobiegniesz, Tas. Pobiegniesz tak szybko, jak potrafisz.
Smokowcy zbliżali się. Mieli go teraz wyraźnie w polu widzenia i zaczęli 
wymieniać 
między sobą głośne uwagi, wskazując nań i coś bełkocąc. Sądząc po ich 
podnieceniu, na 
jedno z jego pytań znalazła się odpowiedź. Mieli opis.
- Nie mogę cię zostawić, Palinie! - zaprotestował Tas. - Przyznaję, że wściekłem 
się 
na ciebie za to, że chciałeś mnie zabić, kiedy kazałeś mi wrócić, żebym został 
rozdeptany 
przez tego olbrzyma, ale teraz już mi prawie przeszło i...
- Biegnij, Tas! - zawołał mag, w którym rozpacz obudziła gniew. Otworzywszy 
torbę 
z częściami magicznego urządzenia, wziął do ręki cyferblat. - Biegnij! Mój 
ojciec miał rację. 
Musisz dostać się do Dalamara! Musisz powiedzieć mu...
- Wiem! - wykrzyknął kender. Nawet go nie słuchał. - Ukryjemy się w Labiryncie 
Żywego Płotu. Nigdy nas tam nie znajdą. Dawajże, Palinie! Prędko!
Smokowcy krzyczeli coś i nawoływali. Inni, słysząc ich głosy, odwrócili się, 
żeby 
zobaczyć.
- Tas! - Palin napadł na niego z furią. - Rób, co ci każę! Ruszaj!
- Nie bez ciebie - upierał się Tasselhof. - Co powie Caramon, kiedy się dowie, 
że 
zostawiłem cię tu na pastwę losu samiuteńkiego jak palec? Ruszają się strasznie 
szybko, 
Palinie - dodał. - Jeśli mamy zamiar zdążyć do Labiryntu Żywego Płotu, myślę, że 
lepiej 
będzie, jeżeli pobiegniemy teraz.
Palin wyjął cyferblat. Za pomocą Urządzenia do Podróżowania w Czasie jego ojciec 
cofnął się do okresu Pierwszego Kataklizmu, próbując ocalić lady Crysanię i 
uchronić 
swojego bliźniaczego brata Raistlina przed wkroczeniem do Otchłani. Za pomocą 
tegoż 
mechanizmu Tasslehoff przy wędrował tutaj, niosąc ze sobą tajemnicę i nadzieję. 
Dzięki 
urządzeniu Palin cofnął się w czasie, żeby odkryć, iż okres przed Drugim 
Kataklizmem nie 
istniał. Owa machina była jedną z najpotężniejszych i najcudowniejszych, jakie 
kiedykolwiek 
stworzyli czarodzieje Krynnu. Szykował się właśnie do zniszczenia jej, a tym 
samym być 
może zniszczenia ich wszystkich. Było to jednak jedyne wyjście.
Chwycił cyferblat i ścisnął go w dłoni z taką siłą, że metalowe krawędzie wbiły 
się w 
skórę. Wykrzykując słowa zaklęć, których nie wypowiadał od czasu, kiedy bogowie 
odeszli 
wraz z końcem Czwartej Ery, cisnął tarczą w stronę zbliżających się smokowców. 
Nie miał 
pojęcia, co da się tym osiągnąć. Był to akt rozpaczy.
Widząc maga rzucającego czymś w ich kierunku, smokowcy ostrożnie wyhamowali.
Tarcza uderzyła w ziemię pod ich stopami.
Smokowcy cofnęli się z rękoma uniesionymi, by chronić oczy, oczekując eksplozji.
Cyferblat potoczył się po ziemi, zachybotał i przewrócił na bok. Niektórzy z 
wrogów 
jęli się podśmiewać.
Tarcza nagle zaczęła się jarzyć. Wystrzelił z niej słup lśniącego, oślepiająco 
błękitnego światła, który trafił Palina w pierś.
Szarpnięcie wstrząsnęło nim, o mały włos nie stanęło mu serce. Przez straszliwą 
chwilę bał się, że urządzenie chciało go ukarać, że dokonywało na nim zemsty. 
Potem poczuł, 
jak jego ciało wypełnia moc. W jego wnętrzu zapłonęła pradawna magia, która 
zagotowała w 
nim krew, odurzając go i dodając mu ducha. Zaśpiewała w jego duszy i przeszyła 
dreszczami 
ciało. Wykrzyczał zdania, układając zaklęcie, pierwsze zaklęcie, jakie przyszło 
mu na myśl i 
zdumiał się, że ciągle jeszcze miał w pamięci jego słowa.
Potem jednak stwierdził, że nie było to aż tak zadziwiające. Czyż nie recytował 
ich w 
pełnej żalu litanii, wciąż i wciąż od nowa przez te wszystkie lata?
Kule ognia buchnęły z koniuszków jego palców i uderzyły w zbliżających się 
smokowców. Magiczny żar palił z taką zaciekłością, że jaszczuroludzie stanęli w 
płomieniach, zmieniając się w żywe pochodnie. Jaskrawe języki pochłonęły ich 
niemalże w 
mgnieniu oka, zostawiając jedynie bryłę zwęglonych ciał, stopionych zbroi, góry 
tlących się 
kości i zębów.
- Zrobiłeś to! - krzyknął rozradowany Tas. - Zadziałało!
Przerażeni straszliwym losem, jaki spotkał ich towarzyszy, pozostali smokowcy 
przyglądali się Palinowi z nienawiścią, ale i dyktowanym ostrożnością respektem.
- Czy teraz pobiegniesz? - krzyknął Pałin z irytacją w głosie.
- A ty? - spytał Tas, bujając się na palcach.
- Tak, niech to jasna cholera! Tak! - zapewnił go Palin i kender puścił się 
biegiem.
Czarodziej ruszył jego śladem. Był szpakowatym mężczyzną w średnim wieku, który 
niegdyś mógł pochwalić się niezłą kondycją, jednakże dawno już nie podejmował 
tak 
wytężonego wysiłku fizycznego jak teraz. Rzucanie zaklęcia wyczerpało go. Już 
czuł, że 
zaczyna opadać z sił. Nie zdoła długo utrzymać takiego tempa.
Gdzieś za jego plecami oficer wykrzykiwał wściekle rozkazy. Palin obejrzał się 
za 
siebie i ujrzał smokowców raz jeszcze podejmujących pościg; ich upazurzone stopy 
rozrywały darń, wyrzucając w niebo grudki błota. Smokowcy pomagali sobie w biegu 
skrzydłami, wzbijając się w górę i ślizgając po powierzchni w tempie, z jakim 
ani mający już 
trochę lat na karku Palin, ani krótkonogi kender nie mieli szans się mierzyć.
Labirynt Żywego Płotu ciągle jeszcze był daleko przed nimi. Palin wciągał 
powietrze 
urywanymi, bolesnymi sapnięciami. Kłuło go w boku, czuł pieczenie w nogach. Tas 
dziarsko 
gnał przed siebie, ale nie był już młodzikiem. Potknął się i dysząc, łapał 
oddech. Smokowcy 
nieustannie zmniejszali dzielący ich dystans.
Mistyk zatrzymał się i raz jeszcze odwrócił, by stanąć twarzą w twarz z wrogiem. 
Poszukał magii, poczuł ją niczym zimny strumyczek w swojej krwi, już nie rwący 
potok. 
Sięgnął do torby i złapał kolejną część Urządzenia do Podróżowania w Czasie - 
łańcuszek, 
który służył do nakręcania artefaktu. Wykrzykując słowa, które były bardziej 
wyzwaniem niż 
zaklęciem, Palin cisnął nim w stronę bijących skrzydłami smokowców.
Łańcuch począł się przemieniać, powiększając, wydłużając, rozrastając tak, aż 
jego 
ogniwa stały się grube i silne. Ugodził smokowców w przepony. Wijąc się niczym 
żelazny 
wąż, okręcił się parokrotnie wokół napierających jaszczurów. Ogniwa skurczyły 
się, 
zatrzymując potwory w mocnym uścisku.
Palin nie miał czasu na zdumienie. Chwytając Tasslehoffa za rękę, odwrócił się i 
wznowił bieg, gnając gorączkowo, żeby dotrzeć do Labiryntu Żywego Płotu przed 
pościgiem. 
Pogoń na chwilę ustała. Spętani łańcuchem smokowcy wyli z bólu i szamotali się 
rozpaczliwie, usiłując wyzwolić się ze splotów. Żaden z pozostałych nie odważył 
się ich 
gonić.
Palinowi serce urosło, pomyślał bowiem, że oto pokonał swoich nieprzyjaciół, 
zaraz 
jednak kątem oka pochwycił jakieś poruszenie. Podniecenie wyparowało. Teraz już 
wiedział, 
dlaczego tamci nie ruszyli za nim. Nie bali się go. Najzwyczajniej w świecie 
zostawili 
zadanie pochwycenia go posiłkom, które biegły właśnie, żeby odciąć im drogę od 
frontu.
Uzbrojony oddział złożony z piętnastu smokowców zajął swoją pozycję pomiędzy 
Palinem i Tasem a Labiryntem Żywego Płotu.
- Mam nadzieję... że zostało jeszcze trochę... tego urządzenia - wysapał Tas, 
ledwo co 
łapiąc dość oddechu, żeby mówić.
Czarodziej sięgnął do torby. Jego dłoń zacisnęła się na garści klejnotów, które 
kiedyś 
przyozdabiały mechanizm. Znów ujrzał artefakt, ujrzał jego piękno i poczuł jego 
moc. Serce 
sprzeciwiało się temu, co chciał zrobić, wahanie trwało jednak tylko przez 
chwilę. Sypnął 
klejnotami w stronę smokowców.
Szafiry, rubiny, szmaragdy i diamenty zaiskrzyły na niebie, spadając deszczem na 
głowy zdumionych jaszczuroludzi, rozsypując się wokół nich niczym piasek 
rozrzucany przez 
dzieci bawiące się w czary. Klejnoty jaśniały w słońcu. Kilku smokowców, 
chichocząc z 
radości, pochyliło się, żeby je pozbierać.
Wtedy szlachetne kamienie eksplodowały, formując gęstą chmurę migoczącego 
drogocennego pyłu, który otoczył napastników. Okrzyki radości przeszły w 
przekleństwa i 
jęki bólu, kiedy żwirowaty pył dostał się do oczu tych, którzy się schylili. 
Niektórzy z nich 
mieli otwarte usta i duszący pył dostał się im do gardeł. Drobniutki proszek 
przeniknął pod 
łuski, które zaczęły świerzbić, toteż zaczęli się drapać, skomląc przy tym i 
wyjąc.
Podczas gdy smokowcy zataczając się, błądzili ślepo, wpadając jeden na drugiego, 
tarzając się po ziemi i dusząc, Palin wraz z Tasslehoffem okrążyli ich. Po 
kolejnej galopadzie 
zanurzyli się w zieloność Labiryntu.
Labirynt Żywego Płotu, który został wzniesiony przez qualinestyjskich rzeźbiarzy 
drzew, był darem od Laurany. Został zaprojektowany tak, by cieszył oko swoim 
pięknem i 
zapewniał odosobnienie tym, którzy doń przybyli, by stanowił miejsce, gdzie 
ludzie mogliby 
porozmawiać, odpocząć, pomedytować, postudiować. Labirynt Żywego Płotu, 
liściaste 
ucieleśnienie ludzkiego serca, był miejscem, którego nie sposób odrysować na 
mapie, o czym 
gnom Zagwozdek przekonał się na własnej skórze, ku swemu zresztą bezgranicznemu 
zawodowi. Ci, którym szczęśliwie udało się przejść przez Labirynt, podążając za 
własnym 
sercem, dochodzili do Srebrnych Schodów, które mieściły się w samym centrum i 
wieńczyły 
duchową podróż.
Palin nie łudził się zbytnio, że zgubi smokowców w Labiryncie, miał jednak 
nadzieję, 
że jego magiczna siła ochroni ich obu, być może ukryje przez wzrokiem potworów. 
Jego 
nadzie - ja miała być wystawiona na próbę. Więcej jeszcze smokowców przyłączyło 
się do 
pościgu, a prowadził ich teraz gniew i pragnienie zemsty.
- Zatrzymaj się na chwilę - powiedział do Tasa, który nie miał dość tchu, by 
odpowiedzieć. Skinął tylko głową i wciągnął haust powietrza.
Dotarli do pierwszego załomu Labiryntu Żywego Płotu. Nie było sensu ruszać 
dalej, 
dopóki Palin nie dowie się, czy smokowcy będą podążać za nimi. Obejrzał się.
Kilku pierwszych wpadło do Labiryntu i niemalże w tej samej chwili zatrzymało 
się. 
Gałęzie rozpostarły się w poprzek ścieżki, pędy wystrzeliły z ziemi. Listowie 
rozwijało się w 
zdumiewającym tempie. W przeciągu paru chwil dróżka, którą przechodzili Palin i 
Tas, 
zarosła krzewami tak gęsto, że mag nie mógł już dostrzec smokowców.
Westchnął z ulgą. Miał rację. Magia Labiryntu Żywego Płotu nie wpuści tych, 
którzy 
chcieliby wejść doń, mając złe zamiary. Przez chwilę bał się, że smokowcy użyją 
swoich 
skrzydeł, żeby wznieść się ponad Labirynt, ale kiedy podniósł wzrok, zobaczył, 
że kwitnąca 
winorośl splata się nad jego głową, tworząc rodzaj baldachimu. Jak na razie on i 
Tas byli 
bezpieczni.
- Uff! Niewiele brakowało! - trafnie zauważył kender. - Przez moment pomyślałem 
sobie, że już po nas. Naprawdę dobry z ciebie czarodziej, Palinie. Nieraz 
widziałem Raistliną 
rzucającego zaklęcia, ale nie zauważyłem, żeby kiedykolwiek podsmażył smokowców 
jak 
bekon, choć widziałem onegdaj, jak wzywał Wielkiego Czerwia Catyrpeliusa. 
Słyszałeś o 
nim kiedykolwiek? Raistlin...
Ryk i buchający ogień przerwał opowieść Tasslehoffa. Krzaki, które tak niedawno 
wyrosły, by powstrzymać smokowców, stanęły w jaskrawych pomarańczowych 
płomieniach.
- Smoki! - zaklął gorzko Palin, zanosząc się kaszlem, kiedy gorący podmuch 
sparzył 
rriu płuca. - Będą chciały wykurzyć nas stąd ogniem.
W podnieceniu wywołanym pokonaniem jaszczurów zapomniał o smokach. Labirynt 
Żywego Płotu mógł powstrzymać każdy inny rodzaj ataku, najwyraźniej jednak nie 
był 
odporny na smoczy ogień. Kolejny czerwony zionął płomiennym oddechem w kierunku 
Labiryntu. Trzasnęły ogniste języki, dym wypełnił powietrze. Drogę odcinała 
ściana ognia. 
Nie mieli innego wyjścia, jak tylko zapuścić się głębiej.
Palin ruszył w głąb zielonej nawy, skręcił w prawo i wyhamował, kiedy liściasta 
ściana na końcu ścieżki buchnęła ogniem i zasnuła się dymem. Dławiąc się, mag 
zakrył sobie 
usta brzegiem rękawa i szukał innej drogi wyjścia. Kolejna ścieżyna otwarła się 
na wprost 
niego, krzewy rozstąpiły się, przepuszczając jego i Tasa. Nie zdążyli odejść 
zbyt daleko, 
kiedy po raz kolejny płomienie stanęły im na drodze. I znowu otworzyła się przed 
nimi inna 
ścieżka. Choć Labirynt Żywego Płotu umierał, szukał sposobu, by ich ocalić. 
Palin miał 
wrażenie, że byli prowadzeni w jakieś szczególne miejsce, nie miał jednak 
pojęcia jakie. Od 
dymu kręciło mu się w głowie i stracił orientację. Jego siły były mocno 
nadwątlone. Zataczał 
się raczej, niż biegł. Tasslehoff również padał ofiarą zmęczenia. Nawet kitka 
dyndała mu 
smętnie na czubku głowy.
Czerwony smok, który atakował Labirynt, nie zamierzał ich zgładzić. Mógłby 
zrobić 
to dawno temu. Gnał ich niby owce, używając ognia, by deptać im po piętach, 
podgryzać ich, 
zmusić, by wybiegli na otwartą przestrzeń. Labirynt wszelako popędzał ich 
naprzód, 
odkrywając wciąż nowe ścieżki, kiedy drogę zagradzały im płomienie.
Dym wirował wokół nich. Palin ledwo widział przed sobą kendera. Kaszlał aż do 
zdarcia gardła, kaszlał, aż zbierało mu się na wymioty. Za każdym razem, kiedy 
otwierała się 
przed nimi kolejna żywopłotowa ścieżyna, świeży powiew orzeźwiał go, ale niemal 
natychmiast powietrze przenikał dym i odór siarki. Potykając się, parli jednak 
naprzód.
Ściana na wprost nich buchnęła ogniem. Palin poleciał do tyłu, z przerażeniem 
obrócił 
się w lewo, by ujrzeć kolejne płomienie. Zwrócił się w prawo, Labirynt lizały 
ogniste języki. 
Żar przypiekał mu płuca. Nie mógł złapać tchu. Snujący się dym kłuł go w oczy.
- Palinie! - wskazał palcem Tas. - Schody!
Mag otarł łzy i oczom jego ukazały się srebrne stopnie wijące się serpentyną w 
górę, 
gdzie znikały w kłębach dymu.
- Wejdźmy po nich! - nalegał Tas. Palin pokręcił głową.
- To na nic się nie zda. Te schody donikąd nie prowadzą, Tas - wyskrzeczał z 
obolałym i krwawiącym gardłem, kiedy dopadł go atak kaszlu.
- Ależ owszem - upierał się Tas. - Nie jestem pewien, gdzie, ale wspinałem się 
po nich 
ostatnim razem, kiedy tu byłem, jak się zdecydowałem, że naprawdę powinienem 
wrócić i 
dać się nadepnąć temu olbrzymowi. Zdążyłem już sobie przemyśleć tę decyzję - 
dodał 
naprędce. - Tak czy inaczej, zobaczyłem... och, popatrz! Tam jest Caramon! 
Czołem, 
Caramonie!
Palin uniósł głowę, spozierając z wysiłkiem poprzez dymną zasłonę. Siły opuściły 
go 
już i dopadły nudności, a kiedy ujrzał swojego ojca stojącego na szczycie 
Srebrnych 
Schodów, nie zdziwił go ów widok. Caramon przyszedł już był raz do swojego syna 
w 
Cytadeli Światła, pojawił się, by przestrzec go przed odesłaniem Tasslehoffa w 
przeszłość, na 
śmierć. Teraz jawił się swojemu synowi tak, jak wyglądał jeszcze za życia, 
stary, ale ciągle 
pełen krzepy i wigoru. Twarz ojca była jednakże inna. Caramon nigdy nie stronił 
od 
wesołości i uśmiech często gościł na jego obliczu. Oczy, które widziały tak 
wiele smutku i 
znały tak wiele bólu, zawsze rozświetlała nadzieja. Stary mag zmienił się. Teraz 
i oczy były 
inne, zagubione, poszukujące.
Tasslehoff zaczął już pokonywać stopnie, plotąc coś trzy po trzy do Caramona, 
który 
nie odezwał się ani słowem. Kiedy kender zaczynał się wspinać, schody miały 
jedynie kilka 
stopni. Znajdował się już prawie u ich szczytu. Jednak gdy Palin postawił stopę 
na pierwszym 
lśniącym srebrem stopniu, zadarł głowę i zobaczył, jak schody pną się wysoko w 
górę, zdają 
się wznosić bez końca. Nie miał w sobie dość siły, by pokonać je wszystkie i 
zdjął go strach, 
że zostanie w tyle. W chwili, gdy jego stopa dotknęła schodów, owionął go świeży 
podmuch. 
Zaciągnął się nim łapczywie. Podniósłszy oczy, zobaczył nad sobą błękit nieba. 
Raz jeszcze 
głęboko wciągnął haust świeżego powietrza i zaczął się wspinać. Dystans zdawał 
się teraz 
niewielki.
Na szczycie, czekając cierpliwie, stał Caramon. Unosząc widmową rękę, skinął na 
nich.
Tasslehoff dotarł na samą górę i w mig przekonał się, że Srebrne Schody, zgodnie 
z 
tym, co mówił Palin, prowadzą donikąd. Stopnie kończyły się nagle, kolejny krok 
poprowadziłby go poza ich krawędź. Daleko w dole ohydny dym umierającego 
żywopłotu 
falował niczym wzburzona woda.
- Co mam teraz zrobić, Caramonie? - wrzasnął Tas. Palin nie dosłyszał żadnej 
odpowiedzi, ale kender najwyraźniej ją otrzymał.
- Jakież to wspaniałe! - zapiał Tas. - Pofrunę zupełnie tak jak smokowcy!
Mag krzyknął przerażony. Rzucił się do przodu, usiłując pochwycić kenderską 
koszulinę i chybił.
Z okrzykiem bezgranicznego zachwytu Tasslehoff rozpostarł ramiona niczym ptak i 
skoczył prosto z ostatniego stopnia. Runął w dół i zniknął w dymie.
Palin przywarł do schodów. W desperackiej próbie złapania Tasa sam o mały włos 
nie 
poleciał za nim. Czekał z duszą na ramieniu na agonalny jęk kendera, ale 
jedynym, co 
dochodziło do jego uszu, było trzaskanie płomieni i ryki smoków.
Palin spojrzał w tańczący dym i przeszedł go dreszcz. Odwrócił się do swojego 
ojca, 
ale Caramon zniknął. Do miejsca, gdzie stał, zbliżał się teraz czerwony smok. 
Skrzydła 
przesłoniły plamkę błękitnego nieba. Smok wystawił szpon, by pochwycić Palina ze 
schodów 
i zaciągnąć z powrotem do celi. Mag był zmęczony, wyczerpało go trwanie w 
strachu. 
Jedyne, czego pragnął, to odpoczynek i uwolnienie się już na zawsze od lęku.
Wiedział, dokąd prowadzą Srebrne Schody.
Do śmierci.
Caramon umarł. Jego syn wkrótce do niego dołączy.
- Przynajmniej - powiedział Palin spokojnym, ponurym głosem - nigdy już nie będę 
więźniem.
Skoczył ze stopnia - i uderzył ciężko bokiem o twardą kamienną posadzkę.
Jako że lądowanie było zupełnie niespodziewane, Palin nie próbował złagodzić 
upadku. Potoczył się i przekoziołkował, z rozpędem wpadając na kamienną ścianę. 
Porażony 
impetem, w szoku i skonfundowany, leżał i mrugając oczami, patrzył w sufit, 
zastanawiając 
się, dlaczego żyje.
Tasslehoff pochylił się nad nim.
- Nic ci nie jest? - spytał, choć nie czekał na odpowiedź. - Zobacz, Palinie! 
Czyż to nie 
cudowne? Powiedziałeś mi, żebym znalazł Dalamara, no i znalazłem! Jest tutaj! 
Ale nie mogę 
znaleźć Caramona. Nigdzie go nie ma.
Palin podźwignął się ostrożnie do pozycji siedzącej. Był posiniaczony i obolały, 
miał 
poranione gardło, charczał, jakby w jego płucach ciągle jeszcze zalegał dym, nie 
czuł jednak 
nigdzie kłującego bólu, nie słyszał zgrzytu kości. Zdumienie i wstrząs wywołane 
widokiem 
elfa sprawiły, że zapomniał o pomniejszych ranach. Był poruszony nie tylko tym, 
że zobaczył 
Dalamara - ów zniknął dla świata trzydzieści lat wcześniej - zaszokowała go 
zmiana, jaka w 
dumnym czarodzieju zaszła.
Długowieczne elfy w ludzkich oczach zdają się nie starzeć. Dalamar był elfem już 
u 
początków ludzkości. Powinien wyglądać tak samo jak wtedy, kiedy Palin widział 
go po raz 
ostatni, ponad trzy dekady temu. Nie wyglądał. Zmiana była tak drastyczna, że 
Palin nie do 
końca miał pewność, że oto stoi przed nim Dalamar, a nie kolejny upiór.
Długie włosy elfa, niegdyś czarne niczym krucze skrzydło, przyprószyła siwizna. 
Jego 
twarz, choć wciąż pięknie rzeźbiona i proporcjonalna, była zniszczona. Blada 
skóra opinała 
czaszkę, sprawiając wrażenie, jakby twarz wyciosano z kości słoniowej. Orli nos 
przypominał 
dziób, broda wyostrzyła się. Szaty zwisały luźno na zmizerowanej sylwetce. Jego 
eleganckie 
dłonie z długimi palcami były kościste i poobcierane, czer - wone kłykcie 
wyraźnie się 
odznaczały. Żyłki na grzbietach dłoni wytyczały błękitną mapę choroby i 
rozpaczy.
Palin zawsze darzył Dalamara sympatią i podziwem, choć sam nie wiedział 
dlaczego. 
W ich filozofiach życiowych próżno by doszukiwać się podobieństwa. Dalamar 
służył 
Nuitari, bóstwu Mrocznego Księżyca i czarnej magii. Palin był na usługach 
Solinari, bóstwa 
Srebrnego Księżyca, pana magii światła. Dla obydwu straszliwym ciosem było 
odejście 
bogów, a wraz z nimi i samej esencji. Palin poszedł w świat w poszukiwaniu 
magii, którą 
zwano „dziką”. Dalamar odciął się od innych czarodziejowi świata. Szukał mocy w 
mrocznych miejscach.
- Jesteś ranny? - spytał Dalamar. W jego głosie pobrzmiewała nuta irytacji, nie 
zaś 
niepokój o stan Palina; niepokoił się raczej o to, że mógłby wymagać jakiegoś 
rodzaju uwagi, 
która zmusiłaby elfa do użycia swoich mocy.
Palin z wysiłkiem stanął na nogi. Mówienie było dlań męką. Gardło bolało 
okropnie.
- Nic mi nie jest - wychrypiał, przyglądając się Dalamarowi w ten sam sposób, 
uważnie, podejrzliwie. - Dziękuję ci, że nam pomogłeś...
Mroczny elf uciął jego słowa ostrym, wymownym gestem bladej dłoni. Skóra rąk tak 
silnie odznaczała się bladością na tle czarnych szat, że wyglądała, jakby 
została odcięta od 
reszty ciała.
- Zrobiłem to, co musiałem zrobić, wziąwszy pod uwagę, jakiego piwa nawarzyłeś - 
blada dłoń wysunęła się i złapała Tasa za kołnierz. - Pójdziesz ze mną, 
kenderze.
- Z przyjemnością udam się z tobą, Dalamarze - odparł Tas. - A tak przy okazji, 
to 
naprawdę jestem ja, Tasslehoff Burrfoot, nie musisz więc wołać na mnie 
„kenderze” takim 
nieprzyjemnym tonem. Bardzo się cieszę, że znowu cię widzę, poza tym, że mnie 
szczypiesz. 
Właściwie to mnie nawet całkiem boli...
- Bez gadania - odparł czarodziej i wprawnym ruchem wykręcił kołnierz kendera, 
co 
zmusiło tego do posłuchania rozkazu. Ciągnąc wierzgającego Tasa za sobą, Dalamar 
prze - 
szedł przez mały, wąski pokój w stronę masywnych drewnianych odrzwi. Skinął 
bladą dłonią 
i drzwi otworzyły się bezgłośnie.
Trzymając Tasa w mocnym uścisku, zatrzymał się przy futrynie i odwrócił do 
Palina.
- Odpowiadasz za wiele rzeczy, Majere.
- Czekaj! - zaskrzeczał mag, krzywiąc się z bólu. Gdzie jest mój ojciec? 
Widziałem 
go.
- Gdzie? - marszcząc brwi, spytał Dalamar.
- Na szczycie Srebrnych Schodów - pospieszył z odpowiedzią Tasslehoff. - Obydwaj 
go widzieliśmy.
- Nie mam pojęcia. Ja go nie posyłałem, jeśli to masz na myśli - odparł Dalamar. 
- 
Niemniej jednak doceniam jego pomoc.
Wyszedł i drewniane skrzydło zatrzasnęło się za nim. Zdjęty strachem i paniką, 
czując, że lada chwila się zadławi, Palin przypadł do drzwi.
- Dalamarze! - krzyczał, waląc w drewno. - Nie zostawiaj mnie tutaj!
Elf odezwał się, ale po to tylko, by wyskandować słowa magii.
Palin rozpoznał zaklęcie - magiczny rygiel.
Siły opuściły go, osunął się po drzwiach i legł bezwładnie na zimnej, kamiennej 
posadzce.
Znowu był więźniem.
3
Wschód słońca
W ciemnej godzinie przed świtaniem, Gilthas, król Qualinesti, stał na balkonie 
swojego pałacu. A właściwie to jego ciało stało na balkonie. Dusza przemierzała 
ulice 
zatopionego w ciszy miasta. Kroczyła każdą ulicą, zatrzymywała się na każdym 
ganku, 
zaglądała w każde okno. Widziała splecionych ramionami nowożeńców pogrążonych we 
śnie. 
Widziała matkę siedzącą w bujanym fotelu i tulącą swoje maleństwo; śpiące 
dziecko, 
drzemiąca matka, delikatne kołysanie. Jego dusza widziała młodych elfich braci 
dzielących 
posłanie z wielgachnym psem. Obydwaj chłopcy spali przytuleni do psiego karku, a 
cała 
trójka śniła o zabawie w berka na malowanych słońcem polanach. Dusza jego 
widziała 
sędziwego elfa, który spał w tym samym, co jego ojciec, a wcześniej i jego 
ojciec, domu. Nad 
łóżkiem portret zmarłej żony. W pokoju obok syn, który ów dom odziedziczy, z 
połowicą u 
boku.
- Śpijcie długo tej nocy - szeptała dusza Gilthasa każdemu, kogo dotknęła. - Nie 
witajcie poranka zbyt wcześnie, bo kiedy już otworzycie oczy, nie zacznie się 
nowy dzień, ale 
nastanie koniec naszego czasu. Słońce, które widzicie na niebie, nie wschodzić 
będzie, ale 
chować się za horyzontem. Światło dnia stanie się nocą, a noc mrokiem rozpaczy. 
Teraz 
jednakże Śnijcie w spokoju. Pozwólcie, niech stanę na straży owego spokoju, póki 
jeszcze 
mogę.
- Wasza Wysokość - rozległ się głos.
Gilthas z ciężkim sercem zwrócił nań uwagę. Wiedział, że kiedy odwróci się, by 
posłuchać, by odpowiedzieć, by zareagować, czar pryśnie. Dusza wróci do ciała. 
Sny o dymie 
i ogniu, krwi i błyszczącej stali zakłócą odpoczynek ludu Qualinesti. Starał się 
udawać, że nie 
dosłyszał, ale właśnie gdy wyglądał z balkonu, jaskrawe srebro gwiazd poczęło 
blednąc i 
dostrzegł słabe, nikłe światło na horyzoncie.
- Wasza Wysokość - odezwał się ktoś, kolejny głos. Świt. A wraz ze świtem 
śmierć.
Gilthas odwrócił się.
- Marszałku Medanie - powiedział, a w jego głosie można było wyczuć chłodną 
nutę. 
Przeniósł wzrok z przywódcy Czarnych Rycerzy Neraki na osobę stojącą za nim, 
zaufanego 
sługę. - Planchet. Obydwaj, jak sądzę, przynosicie wieści. Marszałku Medanie, ty 
pierwszy.
Alexius Medan był człowiekiem, mężczyzną z pięćdziesiątką na karku i choć 
skłonił 
się z szacunkiem królowi, to on był prawdziwym władcą Qualinesti od trzydziestu 
z górą lat, 
od kiedy tylko Czarni Rycerze Neraki przejęli królestwo podczas Wojny Chaosu. 
Gilthas 
znany był całemu światu jako „Król Marionetka”. Czarni Rycerze pozostawili 
młodego, 
najwyraźniej słabego i chorowitego chłopaka na tronie, żeby zjednać sobie 
elficki lud i dać 
mu iluzję kontroli. W rzeczywistości to marszałek Medan był tym, który pociągał 
za sznurki 
marionetkowego Gilthasa, a senator Palthainon, wpływowy członek Thalas-Enthia, 
wygrywał 
melodię, do której owa marionetka tańczyła.
Niemniej jednak, o czym marszałek Medan dowiedział się zaledwie dzień wcześniej, 
został oszukany. Gilthas nie był kukiełką, ale niezwykle utalentowanym aktorem. 
Odgrywał 
rolę słabego i niezdecydowanego króla po to, aby ukryć swoje prawdziwe oblicze 
przywódcy 
elfickiego ruchu oporu. Medan dał się nabić w butelkę. Marionetkowy król 
przeciął sznurki i 
podrygiwał teraz we własnym rytmie.
- Opuściłeś nas po zmroku i nie było cię całą noc, marszałku - zauważył Gilthas, 
świdrując człowieka podejrzliwym wzrokiem. - Gdzie byłeś?
- W swojej kwaterze głównej, Wasza Wysokość, o czym ci wspominałem, kiedy tam 
szedłem - odparł Medan.
Był słusznego wzrostu i dobrze zbudowany. Mimo swoich pięćdziesięciu pięciu lat 
- a 
może właśnie z ich powodu - ciężko pracował nad utrzymaniem żołnierskiej 
sprawności. 
Szare oczy kontrastowały z ciemnymi włosami, a ciemne brwi nadawały jego obliczu 
wyraz 
wiecznej powagi, która nigdy nie tajała, nawet kiedy się uśmiechał. W latach 
młodości był 
smoczym jeźdźcem.
Gilthas rzucił Planchetowi znaczące spojrzenie, a ów dyskretnie skinął głową. 
Zarówno spojrzenie, jak i skinienie nie uszły bystrej uwadze Medana, który 
wyglądał jeszcze 
poważniej niż zazwyczaj.
- Wasza Wysokość, nie winie cię za to, że nie darzysz mnie zaufaniem. 
Powiedziano 
kiedyś, że królowie nie mogą pozwolić sobie na luksus ufania komukolwiek... - 
zaczął 
Medan.
- Szczególnie zaś temu, który podbił nasz lud i trzymał w żelaznym uścisku przez 
ponad trzy dziesięciolecia - przerwał mu Gilthas. W królewskich żyłach płynęła 
zarówno 
ludzka, jak i elfia krew, choć dominowała ta ostatnia. - Zwalniasz ów uścisk na 
naszych 
gardłach, by tę samą rękę ofiarować nam w geście przyjaźni. Zrozumiesz mnie, 
panie, kiedy 
powiem, że wciąż jeszcze czuję twoje palce wbijające się w moją krtań.
- Trafnie to ująłeś, Wasza Wysokość - odparł marszałek, lekko rozchylając usta w 
uśmiechu. - Jak już powiedziałem, doceniam twoją rozwagę. Gdybym mógł tak mieć 
rok na 
dowiedzenie mojej lojalności...
- Wobec mnie? - zapytał Gilthas z nutką szyderstwa w głosie. - Marionetki?
- Nie, Wasza Wysokość - odpowiedział marszałek Medan. - Lojalności wobec ziemi, 
która stała się moim domem, ludu, który obudził we mnie szacunek i wobec twojej 
matki. - 
Nie dodał już: „Którą pokochałem”, choć być może te słowa rozbrzmiały w jego 
sercu.
Marszałek nie zmrużył oka całą poprzednią noc, eskortując Królową Matkę w 
bezpieczne miejsce, poza zasięg łapsk zbliżających się zabójców Beryl. Cały 
poprzedni dzień 
był na nogach, odprowadzając Lauranę do kryjówki, gdzie spotkała się z 
Gilthasem. To 
Medanowi przypadło w udziale nieszczęsne zadanie poinformowania młodego króla o 
tym, że 
siły Beryl maszerowały na Qualinesti z zamiarem zniszczenia zarówno kraju, jak i 
jego 
mieszkańców. I tej nocy nie dane było marszałkowi przyłożyć głowy do poduszki. 
Jedyną 
widoczną oznaką zmęczenia była zmizerowana twarz, lecz oczy pozostawały czujne.
Napięcie Gilthasa zelżało, podejrzenia rozwiały się.
- Jesteś mądry, marszałku. Twoja odpowiedź jest jedyną odpowiedzią, jaką mógłbym 
przyjąć z twoich ust. Gdybyś uciekł się do pochlebstw, wiedziałbym, że kłamiesz. 
Moja 
matka opowiedziała mi o twoim ogrodzie, o tym, że dołożyłeś starań, żeby uczynić 
go 
pięknym, że radują cię nie tylko same kwiaty, ale i doglądanie i pielęgnowanie 
ich. Niemniej 
jednak muszę przyznać, że z trudem mogę uwierzyć, że taki człowiek mógł kiedyś 
przyrzekać 
lojalność typom w rodzaju lorda Ariakana.
- Z niejakim trudem i mnie przychodzi pojąć, że młody człowiek mógł dać się 
namówić na ucieczkę od rodziców, którzy kochali go do szaleństwa, by wpaść w 
pajęczynę 
utkaną przez pewnego senatora - padła chłodna odpowiedź marszałka Medana. - 
Pajęczynę, 
która niemalże doprowadziła do zguby owego młodego człowieka i jego ludu.
Gilthas oblał się pąsem, słysząc, jak opowiada mu się jego własną historię.
- Źle zrobiłem. Byłem młody.
- Ja również, Wasza Wysokość - odparł marszałek. - Dość młody, by uwierzyć w 
kłamstwa Królowej Takhisis.
Nie staram ci się przypodobać, Gilthasie, kiedy mówię, że nabrałem do ciebie 
szacunku. Rola, jaką odegrałeś, leniwego marzyciela, któremu bardziej zależało 
na swoich 
strofach niż na własnych poddanych, kompletnie zbiła mnie z pantałyku. Chociaż - 
dodał 
sucho marszałek - muszę powiedzieć, że wraz ze swoimi rebeliantami byłeś mi 
nielichym 
utrapieniem.
- I ja nabrałem do ciebie szacunku, marszałku, a w pewnym stopniu również 
zaufania 
- przyznał Gilthas - choć nie do końca. Czy to wystarczy?
Marszałek wyciągnął dłoń.
- Wystarczy, Wasza Wysokość. - Gilthas przyjął wyciągniętą dłoń marszałka. Ich 
uścisk był silny i krótki. - A teraz - podjął Medan - być może twój sługa zechce 
powiedzieć 
swoim szpiegom, żeby przestali za mną chodzić. Musimy skupić wszystkie siły na 
zadaniu, 
jakie nas czeka.
- Jakie masz dla mnie wieści, marszałku? - spytał Gilthas, ani nie przyznając mu 
racji, 
ani nie oponując.
- To relatywnie dobra wiadomość, Wasza Wysokość - zauważył Medan - wziąwszy 
wszystko pod uwagę. Raporty, które przedstawiono nam wczoraj, są prawdziwe. Siły 
Beryl 
przekroczyły granicę Qualinesti.
- Cóż jest dobrego w tej wiadomości? - chciał wiedzieć Gilthas.
- Nie ma z nimi Beryl, królu - odparł marszałek. - Ani żadnego z jej sługusów. 
Gdzie 
są i dlaczego nie ma ich z wojskami, nie mam pojęcia. Prawdopodobnie miała jakiś 
powód, 
by ich trzymać w odwodzie.
- Żeby weszły do gry w ostatecznym starciu - gorzko podsunął Gilthas. - Podczas 
ataku na Qualinost.
- Niewykluczone, Wasza Wysokość. W każdym bądź razie nie ma ich w szeregach 
armii, a to daje nam trochę czasu. Jej wojska są wielkie, obciążone furgonami i 
wieżami 
oblężniczymi i wiele trudności przysparza im przedarcie się przez leśną 
gęstwinę. Z raportów 
przychodzących od naszych oddziałów wiemy, że nękają ich nie tylko bandy elfów 
pod 
rozkazami Lwicy, ale i same drzewa, roślinność, a nawet zwierzęta zdają się 
walczyć z 
wrogiem.
- Tak, byłyby do tego zdolne - Gilthas zgodził się cicho - ale wszystkie te siły 
są 
śmiertelne, tak jak i my, i tylko tyle mogą wytrzymać.
- Zaiste, Wasza Wysokość. Mogliby nie oprzeć się smoczemu ogniowi, to pewne. Do 
czasu przybycia smoków możemy jednak pozwolić sobie na głębszy oddech. Nawet 
jeśliby 
smoki miały postawić lasy w płomieniach, sądzę, że dotarcie do Qualinostu zajmie 
armii 
dziesięć dni. To powinno dać ci dość czasu, żeby urzeczywistnić plan, jaki 
nakreśliłeś nam 
zeszłej nocy.
Gilthas westchnął z głębi serca i odwrócił wzrok od marszałka w stronę 
rozjaśniającego się nieboskłonu. Nie dał żadnej odpowiedzi, tylko w ciszy 
obserwował 
wschód słońca.
- Przygotowania do ewakuacji powinny zacząć się zeszłej nocy - surowym tonem 
zwrócił uwagę Medan.
- Marszałku - stłumionym głosem odezwał się Planchet. - Nie rozumiesz.
- Ma rację. Nie rozumiesz, marszałku Medanie - powiedział Gilthas, odwracając 
się. - 
I pewnie nie potrafiłbyś zrozumieć. Darzysz tę krainę miłością, jak mówisz, ale 
nie potrafisz 
kochać jej tak, jak my ją kochamy. Nasza krew płynie w każdym liściu i kwiecie. 
Żywiczne 
soki każdej osiki krążą w naszych żyłach. Słyszysz jaskółczy śpiew, my natomiast 
rozumiemy 
słowa jej pieśni. Topory i płomienie, które powaliły drzewa, poraniły i osmaliły 
również nas. 
Trucizna, od której giną ptaki, w pewien sposób zadaje śmierć również elfom. 
Dzisiejszego 
ranka muszę oznajmić mojemu ludowi, że trzeba opuścić domostwa, te same, które 
zadrżały 
w posadach podczas Kataklizmu, a mimo to stały pewnie. Trzeba opuścić altany i 
ogrody, 
wodospady i groty. Muszą uciekać, a dokąd mają się udać?
- Wasza Wysokość - wtrącił Planchet - jeśli o to chodzi, to i ja mam dla ciebie 
dobre 
wieści. W nocy przybył posłaniec od Alhany Starbreeze. Tarcza opadła. Granice 
Silvanesti 
raz jeszcze stanęły otworem przed światem.
Gilthas przyglądał mu się z niedowierzaniem, nie ważąc się jeszcze na nadzieję.
- Czy to możliwe? Jesteś pewien? Jak? Co się stało?
- Goniec nie znał szczegółów, mój panie. Wyruszył ze swoją radosną misją, by 
przekazać nam te dobre wieści zaraz, jak tylko elfy same przekonały się, że to 
prawda. Tarcza 
naprawdę opadła. Alhana Starbreeze osobiście przekroczyła granicę. Oczekuję na 
dniach 
kolejnego posłańca, który będzie wiedział więcej.
- To cudowne wieści - wykrzyknął podekscytowany Gilthas. - Nasz lud uda się do 
Silvanesti. Nasi kuzyni nie mogą odmówić nam schronienia. Kiedy już tam 
dotrzemy, 
połączymy siły i ruszymy do ataku, by odzyskać naszą ojczyznę.
Widząc, że Planchet przygląda mu się z grobową miną, władca westchnął.
- Wiem, wiem. Nie musiałeś mi przypominać. Zapędziłem się. Ale ta radosna wieść 
po raz pierwszy od wielu tygodni obudziła we mnie nadzieję. Chodźmy - dodał, 
opuszczając 
balkon i przechodząc do swoich komnat. - Musimy powiedzieć Matce...
- Wciąż śpi, Wasza Wysokość - rzekł przyciszonym głosem Planchet.
- Nie, nie śpię - odezwała się Laurana. - A nawet jeśli spałam, z radością 
rozbudzę się, 
żeby posłuchać dobrych wieści. O czym to mówicie? Tarcza opadła?
Wycieńczoną nocnym lotem z domu i dniem wysłuchiwania samych okropnych 
wieści Lauranę zdołano w końcu nakłonić, by udała się na spoczynek. Miała własny 
pokój w 
królewskim pałacu, ale Medan w obawie przed zabójcami Beryl wydał rozkaz, by 
budynek 
opuściła cała służba, wszystkie pokojówki, elficcy dworzanie, księgowi i 
kucharze. Postawił 
wokół pałacu strażników, którzy mieli przykazane nie wpuszczać do środka nikogo 
prócz 
niego samego i jego adiutanta. Medan mógłby nie ufać nawet jemu, gdyby nie to, 
że wiedział, 
iż ów jest Rycerzem Solamnijskim, bez reszty oddanym Lauranie. Następnie uparł 
się, żeby 
królowa położyła się na sofie w saloniku Gilthasa, gdzie można było czuwać nad 
jej snem. 
Kiedy marszałek udał się do swojej kwatery głównej, zostawił Solamnijczyka, 
Gerarda, i syna 
władczyni, by trzymali przy niej nocną wartę.
- Wieści są prawdziwe, matko - powiedział Gilthas, podchodząc do niej. - Tarcza 
opadła.
- To brzmi cudownie - ostrożnie zauważyła Laurana. - Podaj mi, proszę, 
Planchecie, 
mój szlafrok, żebym nie musiała dłużej zakłócać spokoju umysłu marszałka. Mimo 
to, nie 
ufam tym doniesieniom. Niepokoi mnie nagła synchronizacja.
Szata Królowej Matki miała delikatny kolor bzu i koronkowy kołnierz. Włosy 
spływały na jej ramiona niczym ciepły miód. Oczy w kształcie migdałów 
rozświetlał błękit 
niezapominajek. Była starsza od Medana o wiele, wiele wiosen, a jednak wyglądała 
dużo 
młodziej niż on, bowiem elfie lato młodości i piękna usycha w zimę starości 
wolniej, niż to 
się dzieje w przypadku ludzi.
Przyglądając się marszałkowi, Gilthas ujrzał na twarzy owego człowieka nie 
chłodną 
powściągliwość godną rycerza, ale ból miłości, beznadziejnej miłości, która 
nigdy nie 
mogłaby spotkać się z wzajemnością, nie mogłaby być nawet wypowiedziana. Gilthas 
nie 
pałał wprawdzie sympatią do Medana, ale ów widok złagodził jego uczucia, a nawet 
sprawił, 
że zrobiło mu się go żal. Marszałek pozostał, wyglądając przez okno, aż jego 
oblicze na 
powrót stało się surowe i odzyskał zimną krew.
- Załóżmy, matko, że owo zgranie w czasie to przypadek - nalegał Gilthas. - 
Tarcza 
opada, kiedy najbardziej zależy nam na tym, by tak się stało. Gdyby jeszcze 
istnieli bogowie, 
domniemywałbym, że nad nami czuwają.
- Ale bogów nie ma - odparła Laurana, zbierając poły szlafroka. - Bogowie nas 
opuścili. Nie wiem więc, jak przyjąć owe wieści poza tym, by być ostrożną i nie 
wiązać z 
nimi większych nadziei.
- Muszę powiedzieć coś ludziom, matko - rzucił z niecierpliwością Gilthas. - Na 
rano 
zwołałem senat. - Skierował spojrzenie w kierunku Medana. - Widzisz, panie, nie 
trwoniłem 
czasu tej nocy. Musimy zacząć ewakuację dzisiaj, jeśli ma się udać plan 
wyprowadzenia z 
miasta tysięcy jego mieszkańców. To, co mam do przekazania mojemu ludowi, bę - 
dzie dla 
nich straszliwym ciosem, matko. Potrzebna mi nadzieja, którą mógłbym im dać.
- „Nadzieja jest jak marchew, którą zawieszają koniowi przed pyskiem, żeby 
zmusić 
go do dalszej harówki” - wyszeptała Laurana - Co powiedziałaś, matko? - spytał 
Gilthas. - 
Mówiłaś tak cicho, nie dosłyszałem cię.
- Myślałam o czymś, co usłyszałam od kogoś dawno temu. W owym czasie zdawało 
mi się, że ów ktoś był zgorzkniały i cyniczny. Teraz myślę, że być może 
przemawiała przez 
niego mądrość. - Laurana westchnęła, otrząsnęła się ze wspomnień. - Przepraszam 
cię, synu. 
Wiem, że to ci w niczym nie pomoże.
Rycerz, adiutant Medana, wszedł do pokoju. Stał z szacunkiem w ciszy, ale łatwo 
można było wyczytać z jego napiętej sylwetki, że usiłował zwrócić na siebie ich 
uwagę. 
Marszałek zauważył go pierwszy.
- Tak, Gerardzie, co się stało? - spytał.
- Drobnostka. Nie chciałbym przeszkadzać Królowej Matce - odparł Gerard, 
kłaniając 
się. - Czy moglibyśmy porozmawiać na osobności, mój panie? Jeśli Jego Wysokość 
pozwoli?
- Możecie odejść - rzekł Gilthas i odwrócił się ku matce, by spróbować ją 
przekonać.
Medan, skłoniwszy się, odszedł na bok z Gerardem, kierując się w stronę balkonu 
królewskiej komnaty, z którego rozciągał się widok na ogród.
Adiutant nosił zbroję Czarnych Rycerzy Neraki, choć dla własnej wygody zdjął 
ciężki 
kirys. Zmył krew i inne ślady niedawnej walki ze smokowcem, ale nadal wyglądał 
na mocno 
poturbowanego. Nikt nigdy nie nazwałby młodego Solamnijczyka przystojnym. Włosy 
miał 
żółte niczym kaczany kukurydzy, twarz poznaczoną dziobami po ospie, co, w 
połączeniu z 
pojawiającymi się na niej teraz rozlicznymi świeżymi sińcami, błękitnymi, 
zielonymi i 
fioletowymi, nijak nie przydawało mu urody. Jego mocną stroną były za to oczy, 
intensywnie, 
frapująco błękitne. Te oczy patrzyły teraz z powagą, zasnute cieniem i zadawały 
kłam jego 
zapewnieniom o trywialności sprawy.
- Jeden z naszych strażników mówi, że dwóch ludzi czeka na dole i obydwaj 
domagają 
się, by ich wpuszczono do pałacu. Jeden z nich to senator - przerwał, marszcząc 
brwi.
- Nie potrafię przypomnieć sobie, jak się nazywa - elfickie imiona to dla mnie 
jeden 
bełkot - ale jest wysoki i patrzył na mnie z góry, jakbym był mrówką na stercie 
odpadków. 
Medan wykrzywił usta w zdumieniu.
- A widok jego twarzy przywołuje obraz człowieka, który właśnie ugryzł 
spleśniałą 
figę?
- Zgadza się, mój panie.
- Palthainon - zgadł Medan. - Władca Marionetek. Zastanawiałem się, kiedy 
wkroczy 
na scenę. - Spojrzał na króla przez szklane drzwi. - Zupełnie tak samo, jak w 
starej bajce dla 
dzieci, Palthainon odkryje, że jego marionetkowy król przemienił się w 
prawdziwego władcę. 
I zupełnie inaczej, niż w dziecięcej opowieści, nie wydaje mi się, aby lalkarz 
był zadowolony 
z utraty swojej kukiełki.
- Czy ma zostać wpuszczony do środka, mój panie?
- Nie - odparł chłodno Medan. - Król ma teraz inne sprawy na głowie. Niech 
Palthainon czeka na wolną chwilę Jego Wysokości. Kto jeszcze chce tu wejść?
Spojrzenie Gerarda przesłonił cień. Zniżył głos.
- Ten elf Kalindas, mój panie. Prosi, żeby go wpuszczono. Słyszałem, jak mówił, 
że 
jest tutaj Królowa Matka. Odmawia oddalenia się.
Medan nasrożył brwi.
- Skąd dowiedział się, że Laurana znajduje się w pałacu?
- Nie wiem, mój panie - odparł Gerard. - Nie usłyszał tego od swojego brata. Tak 
jak 
nakazałeś, nie pozwoliliśmy Kelevandrosowi wyjść z zamku. Kiedy dopadało mnie 
zmęczenie, tak że nie mogłem już podnieść powiek, Planchet trzymał wartę, 
pilnując, żeby 
ów nie usiłował się wymknąć.
Wzrok Medana spoczął na Kelevandrosie. Elf, opatulony swoją opończą, 
najwyraźniej 
wciąż jeszcze głęboko spał w odległym rogu pokoju.
- Panie - spytał Gerard. - Czy mogę mówić bez ogródek?
Marszałek uśmiechnął się krzywo.
- Nie robisz nic innego, od kiedy tylko przystałeś do mnie na służbę, młody 
człowieku.
- Właściwie to nie nazwałbym tego „przystaniem” do ciebie na służbę, mój panie - 
odparł Gerard. - Jestem tutaj, ponieważ, o czym musiałeś wiedzieć albo czego 
mogłeś się 
domyślać, uznałem, że zostanie przy tobie będzie najlepszym sposobem, by chronić 
Królową 
Matkę. Wiem, że jeden z tych dwóch elfów jest zdrajcą. Wiem, że jeden z nich 
sprzeniewierzył się Lauranie, pani, która darzyła ich zaufaniem. To w ten sposób 
dowiedziałeś się, że tamtego ranka Palin Majere będzie w lesie i czekałeś na 
niego. Jeden z 
nich powiedział ci o tym. l tylko oni mogli o tym wiedzieć. Czy mam rację? - 
Jego głos był 
surowy i dźwięczało w nim oskarżenie.
Medan przyglądał mu się wnikliwie.
- Tak, masz rację. Wierz mi, Solamnijczyku, nie patrzysz na mnie z większą 
odrazą 
niż ja sam. Tak, wykorzystałem Kalindasa. Nie miałem innego wyjścia. Jeśliby ta 
szumowina 
nie zdała raportu mnie, zameldowałaby się bezpośrednio u Beryl i nie 
wiedziałbym, jak 
potoczyły się sprawy. Zrobiłem, co tylko mogłem, żeby chronić Królową Matkę. 
Wiedziałem 
doskonale, że pomagała rebeliantom i zagrzewała ich do walki. Gdyby nie ja, 
Beryl dawno 
już uśmierciłaby Lauranę. Nie osądzaj mnie zatem zbyt szybko, młody człowieku.
- Wybacz, mój panie - odparł ze skruchą Gerard. - Nie wiedziałem. Co zrobimy? 
Czy 
mam odesłać Kalindasa?
- Nie - powiedział Medan, trąc brodę pokrytą szarością jednodniowego zarostu. - 
Lepiej żeby był tutaj, gdzie mogę go mieć na oku. Licho wie, jakich narobiłby 
szkód, gdyby 
pozwolić mu na wałęsanie się luzem.
- Można by go... usunąć - zasugerował z pewną niechęcią Gerard.
Medan pokręcił głową.
- Laurana mogłaby jeszcze uwierzyć, że jeden z jej sług okazał się szpiegiem, 
ale 
szczerze wątpię, że dałby temu wiarę jej syn. Kelevandros na pewno nie przyjąłby 
tego do 
wiadomości i gdybyśmy zabili jego brata, podniósłby taki lament, że i jego 
trzeba by uciszyć. 
Jakby to wyglądało w oczach elfów, których zaufanie muszę zdobyć, kiedy dotrze 
do nich, że 
zabrałem się za szlachtowanie ich pobratymców tuż pod drzwiami Jego Wysokości?
- Bardzo dobrze, mój panie - odparł Gerard. - Będę miał go na oku.
- To ja będę miał go na oku - sprostował marszałek. - Kalindas zna cię, czyżbyś 
o tym 
zapomniał? Tobie także wbił nóż w plecy. Jeśli zobaczy cię tutaj razem ze mną, 
jako mojego 
zaufanego konfidenta, z miejsca nabierze podejrzeń. Desperacja mogłaby dość 
niebezpiecznie 
pokierować jego ręką.
- Masz rację, mój panie - zgodził się Gerard, marszcząc brwi. - Zapomniałem. Być 
może powinienem wrócić do kwatery głównej.
- Wrócisz do kwatery głównej, panie rycerzu - odparł Medan. - Swojej kwatery 
głównej. Wysyłam cię z powrotem do Solamnii.
- Nie, mój panie - zaoponował z uporem rycerz. - Odmawiam.
- Posłuchaj mnie, Gerardzie - zaczął marszałek, kładąc dłoń na ramieniu 
młodzieńca. - 
Nie mówiłem o tym ani Jego Wysokości, ani Królowej Matce - choć myślę, że ona 
już wie. 
Bitwa, która nas czeka, jest ostatnią desperacką szamotaniną tonącego człowieka, 
który już 
trzeci raz idzie pod wodę. Qualinost nie może łudzić się, że stawi opór armii 
Beryl. Ta walka 
jest w najlepszym razie chwilowym odroczeniem, byśmy zyskali czas dla naszych 
uchodźców.
- A zatem wszystko przemawia za tym, bym został twardo postawił sprawę Gerard, a 
w jego głosie pobrzmiewało wyzwanie. - Gdybym postąpił inaczej, straciłbym 
honor.
- A co jeśli powiem, że to rozkaz? - spytał Medan.
- Odparłbym, że nie jesteś moim dowódcą i nie jestem winien ci posłuszeństwa - 
zripostował Gerard z posępnym obliczem.
- Ja zaś uznałbym, że jesteś bardzo samolubnym młokosem, który nie ma pojęcia o 
prawdziwym honorze - odgryzł się marszałek.
- Samolubnym, mój panie? - powtórzył Gerard, porażony tym oskarżeniem. - Jakże 
może być samolubnym to, że ofiarowuję swoje życie za tę sprawę?
- Cenniejsze dla niej jest, byś pozostał przy życiu - zauważył Medan. - Nie 
wysłuchałeś mnie do końca. Kiedy zasugerowałem powrót do Solamnii, nie miałem na 
myśli 
posyłania cię do jakiegoś bezpiecznego schronienia. Chciałem, żebyś dostarczył 
wieści o 
naszym położeniu Radzie Rycerskiej w Solanthus i poprosił o ich wsparcie.
Gerard mierzył marszałka podejrzliwym wzrokiem.
- Prosisz o pomoc Solamnijczyków, panie?
- Nie - odparł Medan. - To Królowa Matka prosi Rycerzy Solamnijskich o wsparcie. 
Będziesz jej emisariuszem.
Gerard najwyraźniej nadal miał wątpliwości.
- Obliczyłem, że mamy dziesięć dni, Gerardzie - ciągnął marszałek. - Dziesięć 
dni, 
nim armia stanie pod Cjualinostem. Jeśli wyruszysz natychmiast na smoczym 
grzbiecie, 
możesz dotrzeć do Solanthus najpóźniej pojutrze. Rycerze nie będą mogli wysłać 
swoich 
wojsk, ale smoczy jeźdźcy pomogą chociaż strzec ludności cywilnej. - Uśmiechnął 
się 
ponuro.
- Nie rój sobie, że posyłam cię z dala od niebezpieczeństw. Oczekuję, że wrócisz 
razem z nimi, a potem będziemy walczyć, ty i ja, ale ramię w ramię. Oblicze 
Gerarda 
pojaśniało.
- Wybacz, że podawałem w wątpliwość twoje słowa, mój panie. Wyruszam w tej 
chwili. Będzie mi potrzebny szybki wierzchowiec.
- Dostaniesz takiego. Mojego. Brzytwę. Na nim wyruszysz.
- Nie mógłbym dosiąść twojego konia, panie - zaprotestował Gerard.
- Brzytwa nie jest koniem - odparł Medan. - To mój smok. Błękitny. Służy mi od 
czasu Wojny Chaosu. No, co jest?
Gerard zrobił się okropnie blady.
- Panie - odchrząknął. - Uważam za konieczne, byś wiedział... ja nigdy nie 
dosiadałem 
smoka... - Przełknął ślinę, pąsowiejąc ze wstydu. - Ja nigdy żadnego nawet nie 
widziałem.
- Najwyższa pora, żebyś zobaczył - Medan poklepał rycerza po plecach. - 
Doświadczenie zaiste dodające ducha. Zawsze żałowałem, że moje obowiązki nie 
pozwalały 
mi jeździć tak dużo, jak chciałem. Brzytwa trzymany jest w tajnym miejscu poza 
granicami 
Qualinostu. Podam ci wskazówki i prześlę pisemne rozkazy z moją pieczęcią, żeby 
stajenny 
wiedział, iż przychodzisz z mojego polecenia. Przekażę również wiadomość 
Brzytwie. Nie 
martw się. Poniesie cię prędko i bezpiecznie. Nie masz lęku wysokości, prawda?
- Nie, mój panie - odparł Gerard ze ściśniętym gardłem. Co innego mógł 
powiedzieć?
- Doskonale. Zaraz przygotuję rozkazy - oświadczył Medan.
Po powrocie do komnaty, skinąwszy na Gerarda, by poszedł za nim, marszałek 
usiadł 
przy biurku Plancheta i zabrał się do pisania.
- A co z Kalindasem, mój panie? - rycerz zniżył głos. Medan rzucił spojrzenie w 
kierunku Laurany i Gilthasa, którzy stali razem w przeciwległym rogu pokoju, 
ciągle 
debatując.
- Nie zaszkodzi mu, jak sobie jeszcze trochę poczeka. Gerard stał bez słowa, 
przyglądając się, jak dłoń marszałka śmiga po papierze. Medan pisał szybko i 
zwięźle. 
Ułożenie rozkazów nie trwało długo, prawie zbyt krótko, jak dla Gerarda. Nie 
miał 
wątpliwości, że czeka go śmierć, ale wolałby oddać swoje życie z mieczem w 
dłoni, niźli 
obalając się ze smoczego grzbietu, spadając w otępiającym przerażeniu ku końcowi 
zwiastowanemu przez trzask łamanych kości. Zaśmier - działo mu to tchórzostwem, 
uprzytomnił więc sobie wagę i pilność swojej misji, dzięki czemu zdołał 
wyciągnąć po 
zapieczętowane rozkazy marszałka dłoń, która nie drżała.
- Bywaj, mości Gerardzie - powiedział Medan, ściskając dłoń młodzieńca.
- Tylko na jakiś czas, panie - odparł rycerz. - Nie zawiodę cię. Powrócę i 
przyprowadzę z sobą pomoc.
- Powinieneś wyruszyć bez zwłoki. Beryl i jej podkomendni dwa razy się 
zastanowią, 
zanim porwą się na błękitnego smoka, szczególnie zaś należącego do Czarnych 
Rycerzy, 
niemniej jednak najlepiej będzie, jeśli wykorzystasz fakt, że jak na razie smoki 
Beryl nie 
kręcą się w pobliżu. Planchet wskaże ci tylne wyjście, przez ogród, żeby nie 
dojrzał cię 
Kalindas.
- Tak, mój panie.
Gerard uniósł dłoń w salucie, jakim Rycerz Solamnijski oddaje honory wrogowi.
- Bardzo dobrze, mój synu. Zgadzam się. - Z drugiego końca komnaty doszedł ich 
głos 
Laurany. Stała nieopodal okna. Pierwsze promienie porannego słońca dotknęły jej 
włosów 
niczym dłoń alchemika, zmieniając miód w złoto. Przekonałeś mnie. Jest w tobie 
coś z 
twojego ojca, Gilthasie. Jakże dumny byłby teraz z ciebie. Gdyby tylko mógł stać 
tutaj i 
widzieć cię.
- Chciałbym, żeby był tu teraz i podzielił się ze mną swoją mądrością - odparł 
król, 
pochylając się, by złożyć na matczynym policzku delikatny pocałunek. - A teraz, 
racz 
wybaczyć, matko, muszę spisać słowa, o których wygłoszenie już niedługo zostanę 
poproszony. Sprawa jest wielkiej wagi, nie chciałbym popełnić błędu.
- Wasza Wysokość - odezwał się Gerard, dając krok naprzód. - Czy mogę zająć ci 
chwilę? Chciałbym złożyć swoje uszanowanie, nim wyjadę.
- Opuszczasz nas, mości Gerardzie? - spytała Laurana.
- Tak, pani. Marszałek ma dla mnie rozkazy. Wysyła mnie do Solamnii, gdzie mam 
przedłożyć twoją sprawę Radzie Rycerskiej i poprosić ją o pomoc. Gdybym mógł 
otrzymać 
list, Wasza Wysokość, spisany twoją ręką i z twoją pieczęcią, który by poręczał 
za mnie jako 
twojego posłańca i uzmysławiał straszliwość naszego położenia...
- Solamnijczycy nigdy wcześniej nie zaprzątali sobie głowy Qualinesti - przerwał 
mu 
Gilthas, zmarszczywszy brwi.
- Nie widzę powodu, dla którego mieliby teraz zacząć.
- Kiedyś im zależało - odparła łagodnym tonem Laurana, wpatrując się badawczo w 
Gerarda. - Był kiedyś rycerz, Sturm, któremu zależało nawet bardzo mocno. - 
Wyciągnęła 
dłoń w stronę młodego wojownika, który pochylił się, by dotknąć wargami jej 
delikatnej 
skóry. - Ruszaj bezpiecznie w imię owego dzielnego i szlachetnego rycerza, sir 
Gerardzie.
Opowieść o Sturmie Brightblade nie była dotychczas warta dla Gerarda złamanego 
miedziaka. Historia jego śmierci w Wieży Wielkiego Kleryka osłuchała mu się od 
ciągłego 
opowiadania. Powątpiewał wręcz, czy owa przygoda w ogóle miała miejsce. Teraz 
jednak 
uświadomił sobie, że oto ma przed sobą kobietę, który stała nad ciałem zmarłego 
rycerza, 
towarzyszkę, roniącą po nim łzy, nawet gdy chwyciła już legendarną smoczą lancę, 
by rzucić 
wyzwanie jego zabójcy. Gdy otrzymał błogosławieństwo w imię Sturma Brightblade, 
Gerard 
spokorniał, jakby dostał reprymendę. Przyklęknął przed nią z pochyloną głową.
- Wyruszę, pani - powiedział. - Dziękuję. Podniósł się z klęczek i od razu 
urosło w 
nim serce. Strach przed jazdą na smoku zdawał się teraz nieistotny i 
nieprzystający rycerzowi. 
Ogarnął go wstyd za samego siebie.
Młody król również sprawiał wrażenie, jakby został upomniany - wyciągnął rękę do 
Gerarda.
- Nie bacz na moje słowa, panie rycerzu. Nie zastanowiłem się nad tym, co mówię. 
Skoro Solamnijczycy nie okazali troski o Qualinesti, słusznym będzie również 
uznać, że i 
Qualinesti nie miało baczenia na Solamnijczyków. Dla jednego okazanie drugiemu 
pomocy 
stanie się początkiem nowych i lep - szych stosunków między obydwoma krajami. 
Dostaniesz 
swój list.
Król umaczał pióro w kałamarzu, nakreślił kilka akapitów na arkuszu cienkiej 
błony i 
złożył na dole podpis. Pod imieniem zaś przyłożył swojąpieczęć, odciskając w 
kropli ciepłego 
wosku pierścień, który nosił na palcu wskazującym. Pierścień pozostawił ślad 
osikowego 
liścia. Gilthas poczekał, aż wosk zastygnie, po czym złożył pismo i podał je 
Gerardowi.
- A zatem przekażę im wieści, Wasza Wysokość - powiedział rycerz, przyjmując 
list. 
Raz jeszcze jego wzrok spoczął na Lauranie; chciał zabrać z sobą w pamięci jej 
piękny obraz, 
by był mu natchnieniem. Zaniepokoiło go, kiedy zobaczył, jak smutek przygasił 
blask jej 
oczu, gdy patrzyła na swojego syna i usłyszał jej ciche westchnienie.
Planchet wytłumaczył mu, jak ma znaleźć drogę z ogrodu. Gerard wyszedł, gramoląc 
się niezdarnie przez poręcz balkonu; ciężko spadł na murawę. Zadarł głowę, 
czekając na dłoń 
podniesioną w ostatnim geście pożegnania, na jedno ostatnie spojrzenie, ale 
Planchet zamknął 
za nim drzwi.
Młody Solamnijczyk przywołał obraz Laurany, jej smutek i ogarnął go straszliwy 
lęk, 
że był to ostatni raz, kiedy ją widział, ostatni raz, kiedy w ogóle oglądał 
Qualinost. Strach był 
wszechogarniający i jego poprzednie postanowienie, by zostać i pomóc im w walce, 
znowu 
wzięło w nim górę. Nie mógł jednakże tak po prostu wrócić bez zrobienia z siebie 
błazna albo 
- co gorsza - tchórza. Ściskając w dłoni rozkazy marszałka, Gerard zabrał się do 
drogi, 
przecinając biegiem ogród, który pod ciepłymi promieniami słońca zaczynał budzić 
się do 
życia.
Im szybciej dotrze do Rady, tym prędzej będzie tu z powrotem.
4
Zdrajca
Pokój wypełniała cisza. Gilthas siedział za swoim biurkiem, układając 
przemówienie, 
a pióro prędko kreśliło słowa na kartce. Spędził całą noc, myśląc nad tym, co 
powiedzieć. 
Zdania przyszły doń nagle, tak że zdawało się, iż atrament nie spływa z pióra, 
ale z jego 
własnego serca. Planchet szykował lekkie śniadanie złożone z owoców, chleba i 
miodu, choć 
nie zapowiadało się, by ktokolwiek miał cieszyć się dobrym apetytem. Medan stał 
przy oknie, 
obserwując, jak Gerard opuszcza ogród. Marszałek zobaczył, że młody rycerz 
przystaje, być 
może zgadywał nawet, o czym Solamnijczyk myślał. Kiedy ów odwrócił się i pobiegł 
dalej, 
Medan uśmiechnął się do siebie i skinął głową.
- Dobrze zrobiłeś, marszałku Medanie... - odezwała się Laurana, podchodząc doń, 
by 
stanąć u jego boku. Mówiła zniżonym głosem, nie chcąc przeszkadzać Gilthasowi w 
pracy - 
...że posłałeś tego młodzieńca bezpiecznie daleko stąd. Nie wierzysz przecież, 
że Rycerze 
Solamnijscy przybędą tutaj, by nam pomóc.
- Nie, nie wierzę - odparł marszałek równie cicho. Nie dlatego, że taka jest ich 
wola, 
ale dlatego, że nie mogą. - Wyjrzał przez okno, a jego wzrok powędrował przez 
ogród w 
stronę odległych wzgórz na północy. - Mają własne problemy. Atak Beryl oznacza, 
że tak 
zwany Smoczy Pakt został zerwany. Och, jestem pewien, że lord Targonne robi, co 
w jego 
mocy, żeby obłaskawić Malys i resztę, ale jego wysiłki pójdą na marne. Wielu 
wierzy, że 
Khellendros Błękitny bawi się w kotka i myszkę. Udaje, że jest głuchy na 
wszystko, co się 
dzieje dookoła niego tylko po to, żeby uśpić czujność Malys i innych. Tak 
naprawdę jestem 
przekonany, że jego wzrok już od dawna skierowany był w stronę Solanthus. 
Powstrzymywał 
się od ataku tylko z obawy przed tym, że Beryl uzna taką agresję za groźbę dla 
jej własnego 
terytorium na południu. Teraz jednak poczuje, że może bezkarnie zająć Solanthus. 
I tak to się 
zacznie. Możemy być pierwsi, ale nie będziemy ostatni. Co się zaś tyczy Gerarda 
- ciągnął 
Medan - zwróciłem Rycerstwu Solamnii dobrego żołnierza. Mam nadzieję, że jego 
dowódcy 
będą mieli dość oleju w głowie, by to docenić. - Przerwał na chwilę, 
przyglądając się 
Gilthasowi. Kiedy król postawił kropkę po kolejnym zdaniu, marszałek odezwał 
się: - Niech 
Wasza Wysokość wybaczy, że przerywam, ale wyłoniła się sprawa, która wymaga 
szybkiego 
rozpatrzenia. Sprawa, obawiam się, dość nieprzyjemna. - Medan przeniósł wzrok na 
Królową 
Matkę. - Gerard powiadomił mnie, że twój sługa, Kalindas, oczekuje cię na dole. 
Zdaje się, że 
usłyszał skądś, że jesteś w pałacu i martwił się o ciebie.
Mówiąc to, marszałek wnikliwie przyglądał się Lauranie. Zobaczył, jak krew 
odpływa 
z jej oblicza, ujrzał zatroskany wzrok biegnący przez pokój w stronę 
Kelevandrosa, który 
wciąż pogrążony był we śnie.
„Wie”, przemknęło przez myśl Medanowi. „Jeśli nie wie, który z nich jest 
zdrajcą, wie 
przynajmniej, że to jeden z ich. Dobrze. To ułatwi sprawę”.
- Poślę po niego Kelevandrosa - powiedziała Laurana pobladłymi wargami.
- Nie sądzę, żeby to było właściwe - odparł Medan. Proponuję, byś poprosiła 
Plancheta o doprowadzenie Kalindasa do mojej kwatery głównej. Mój zastępca, 
Dumat, 
zaopiekuje się nim. Kalindasowi nie stanie się żadna krzywda, zapewniam cię, 
pani, ale musi 
być trzymany w bezpiecznym miejscu, gdzie nie będzie mógł się z nikim 
kontaktować.
Laurana spojrzała na marszałka ze smutkiem.
- Mój panie, nie wydaje mi się... Czy to konieczne?
- Konieczne, pani - odparł twardo.
- Nie rozumiem - odezwał się Gilthas, a w jego głosie dało się słyszeć gniew. 
Podniósł 
się z krzesła. - Sługa mojej matki ma być wrzucony do więzienia! Dlaczego? Czym 
zawinił?
Medan już miał dać mu odpowiedź, ale Laurana ubiegła go.
- Kalindas jest szpiegiem, mój synu.
- Szpiegiem? - Gilthas nie krył zdziwienia. - Czyim?
- Czarnych Rycerzy - odparła Laurana. - Składa raporty bezpośrednio marszałkowi 
Medanowi, chyba że jestem w błędzie.
Elfi władca posłał marszałkowi spojrzenie, w którym malowała się bezgraniczna 
odraza.
- Nie będę przepraszał, Wasza Wysokość - powiedział spokojnie Medan. - Ani też 
nie 
oczekuję słów przeprosin za szpiegów, których sam umieściłeś w moim domu.
Gilthas oblał się rumieńcem - Brudny interes - wymamrotał.
- Zaiste, Wasza Wysokość. I wreszcie się kończy. Ja, na przykład, chętnie umyję 
ręce. 
Planchet, znajdziesz Kalindasa na dole. Odprowadź go do...
- Nie, Planchet - powiedział władczym głosem Gilthas. - Przyprowadź go tutaj, do 
mnie. Kalindas ma prawo odpowiadać przed swoim oskarżycielem.
- Nie rób tego, Wasza Wysokość - powiedział z przejęciem Medan. - Kiedy już 
Kalindas zobaczy mnie tutaj z tobą, będzie wiedział, że został zdemaskowany. To 
niebezpieczny mężczyzna, przyparty do muru i zdesperowany. Nie liczy się z 
nikim. Nic go 
nie powstrzyma. Nie mogę ręczyć za bezpieczeństwo Waszej Wysokości.
- Niemniej jednak - twardo odparł król - zgodnie z literą elfickiego prawa, 
Kalindas 
ma możliwość obrony przed tymi zarzutami. Zbyt długo żyliśmy pod waszą 
jurysdykcją, 
marszałku Medanie. Prawo tyrana nie jest żadnym prawem.
Jeśli ja mam być tu królem, niech to się stanie moim pierwszym edyktem.
- Pani? - Medan zwrócił się do Laurany.
- Jego Wysokość ma rację - odezwała się królowa. Przedstawiłeś nam swoje 
oskarżenie, a my go wysłuchaliśmy. Teraz musi przyjść kolej na opowieść 
Kalindasa.
- Nie przypadnie wam ona do gustu. Dobrze więc. Marszałek wzruszył ramionami. - 
Musimy się jednak przygotować. Gdybym mógł zasugerować plan działania...
- Kelevandrosie - powiedziała Laurana, potrząsając ramię drzemiącego elfa. - 
Twój 
brat czeka na dole.
- Kalindas jest tutaj? - Kelevandros skoczył na równe nogi.
- Straże odmawiają mu wstępu - ciągnęła królowa. Zejdź tam i powiedź strażnikom, 
że 
mają moje pozwolenie, żeby go tutaj przyprowadzić.
- Tak, pani.
Kelevandros pospieszył do drzwi. Laurana odwróciła się do Medana. Jej twarz była 
bardzo blada, ale bił od niej spokój, zachowała zimną krew.
- Dobrze?
- Doskonale, pani - odparł Medan. - Nie miał cienia podejrzeń. Usiądź przy 
stole. 
Wasza Wysokość, ty powinieneś wrócić do swojej pracy.
Laurana westchnęła głęboko i zrobiła to, o co prosił ją marszałek. Planchet 
wybrał dla 
niej najlepsze owoce i napełnił kieliszek winem.
Medan nigdy tak nie podziwiał odwagi Królowej Matki, jak w tej chwili, kiedy 
przyglądał się, jak odgryza kęsy owocu, przeżuwa je i połyka, choć pewnie 
jedzenie musiało 
mieć dla niej smak popiołu. Otworzywszy jedno z odrzwi, które prowadziły na 
balkon, 
wymknął się na zewnątrz, zostawiając skrzydło lekko uchylone, tak żeby mógł 
słyszeć i 
widzieć wszystko, co działo się w pokoju, sam pozostając niezauważonym.
Kalindas wszedł, mało nie depcząc bratu po piętach.
- Pani, szalałem z niepokoju o twoje bezpieczeństwo. Kiedy ten ohydny marszałek 
zabrał cię, bałem się, że życzy ci śmierci!
- Naprawdę, Kalindasie? - spytała łagodnym tonem Laurana - Przykro mi, że tak 
się 
przeze mnie zamartwiałeś. Jak widzisz, jestem tutaj bezpieczna. Przynajmniej na 
razie. 
Otrzymaliśmy raporty, że armia Beryl podjęła marsz na Qualinost.
- Zaiste, pani, i do moich uszu doszły te potworne pogłoski - odparł Kalindas, 
idąc w 
jej stronę, aż stanął blisko stołu, przy którym siedziała. - Nie jesteś tutaj 
bezpieczna, pani. 
Musisz natychmiast uciekać.
- Tak - dodał Kelevandros. - Mój brat powiedział mi, że grozi ci 
niebezpieczeństwo. 
Tobie i królowi.
Gilthas właśnie skończył pisać. Z pergaminem w dłoni wstał od biurka, szykując 
się 
do wyjścia.
- Planchet - rzucił - przynieś mi płaszcz.
- Słusznie czynisz, działając tak szybko, Wasza Wysokość - powiedział Kalindas, 
źle 
interpretując intencje króla.
- Pani, pozwolę sobie również przynieść tobie okrycie...
- Nie, Kalindasie - odezwał się Gilthas - nie to miałem na myśli. - Planchet 
powrócił z 
królewskim płaszczem. Trzymając ubranie przerzucone przez prawe ramię, stanął 
przy swoim 
władcy. - Nie mam zamiaru brać nóg za pas - mówił Gilthas. - Ruszam wygłosić 
orędzie do 
mojego ludu. Zaczynamy natychmiastową ewakuację ludności Qualinostu i 
przygotowywanie 
planów obrony miasta.
Kalindas skłonił się królowi.
- Rozumiem. Wasza Wysokość wygłosisz swoje przemówienie, a następnie zabiorę 
ciebie i twoją czcigodną matkę do bezpiecznej kryjówki. Moi przyjaciele już na 
nas czekają.
- Założę się, że czekają, Kalindasie - odezwał się marszałek Medan, przestępując 
przez próg pokoju. - Przyjaciele Beryl czekają, żeby zamordować zarówno Jego 
Wysokość, 
jak i Królową Matkę. Gdzież mieliby się znajdować owi twoi przyjaciele?
Kalindas przyglądał się badawczo to królowi, to marszał - kowi. Oblizał 
spierzchnięte 
wargi. Jego wzrok ześlizgnął się na Lauranę.
- Nie wiem, co zostało powiedziane na mój temat, pani... Gilthas przerwał mu.
- Zaraz usłyszysz ode mnie, co wiemy o tobie, Kalindasie. Marszałek oskarżył cię 
o 
szpiegowanie w jego imieniu. Mamy dowody, które mogą poświadczyć prawdziwość 
tego 
zarzutu. Zgodnie z elfickim prawem, udzielam ci głosu, byś mógł się bronić.
- Nie wierzysz mu, prawda, pani? - krzyknął Kelevandros. Zszokowany i 
rozwścieczony ruszył powoli w stronę brata, by stanąć przy nim. - Cokolwiek 
powiedział ci 
ten mężczyzna o Kalindasie, skłamał! Marszałek jest Czarnym Rycerzem, a poza tym 
to 
człowiek!
- Zaiste, jestem i jednym, i drugim - przyznał Medan.
- I to ja zapłaciłem twojemu bratu, żeby szpiegował Królową Matkę. Założę się, 
że 
gdybyś go obszukał, znalazłbyś sakiewkę stalowych monet z wybitą na ich 
podobizną głowy 
lorda Targonne’a.
- Wiedziałam, że ktoś w moim domu dopuścił się zdrady - podjęła Laurana. Jej 
głos 
przepełniał bolesny smutek. Dostałam list od Palina Majere, w którym ostrzegał 
mnie przed 
tym. To dzięki temu smoczyca dowiedziała się, że może poczekać na niego i 
Tasslehoffa. 
Jedyną osobą, która mogła ją uprzedzić, był któryś z moich domowników. Nikt inny 
o tym 
nie wiedział.
- Mylisz się, pani - upierał się zrozpaczony Kelevandros. - To Czarni Rycerze 
nas 
szpiegowali. Oto jak się dowiedzieli. Mój brat nigdy by cię nie zdradził, pani. 
Nigdy! Darzy 
cię zbyt wielką miłością.
- Czyżby? - spytał cicho Medan. - Przyjrzyj się jego twarzy.
Kalindas posiniał z wściekłości, jego skóra stała się bielsza niż delikatne 
płótno 
pościeli. Odciągnięte wargi obnażyły zęby w szyderczym grymasie. W jego 
błękitnych 
oczach zapłonął blady blask.
- Tak, mam przy sobie worek stalowych monet - powiedział, a w kącikach ust 
perliła 
mu się ślina. - Monet, które dostałem od tej ludzkiej świni, co się jej zdaje, 
że wydając mnie, 
może zaskarbi sobie twoje kobiece względy. Być może już wślizgnął się do twojego 
łoża. 
Znana jesteś z upodobania do parzenia się z ludźmi. Kochać cię, pani? Oto, jak 
bardzo cię 
kocham!
Ręka Kalindasa zanurzyła się pod tunikę. Ostrze sztyletu błysnęło w słońcu.
Gilthas krzyknął. Medan dobył miecza, ale stanął w obronie króla. Laurana była 
zbyt 
daleko, by mógł ją ratować.
Ona zaś chwyciła kieliszek i chlusnęła Kalindasowi w twarz jego zawartością. Na 
wpół oślepiony winem piekącym go w oczy, dźgał w szale sztyletem. Cios mierzący 
w serce 
Laurany ranił jej ramię.
Klnąc, Kalindas zamierzył się jeszcze raz.
Z jego gardła dobył się przeraźliwy krzyk. Nóż wypadł mu z ręki. Z brzucha 
wystawał 
mu koniuszek miecza. Krew przemoczyła przód koszuli.
Kelevandros, ze strumieniami łez toczącymi się po policzkach, wyszarpnął miecz z 
ciała brata. Upuszczając broń, pochwycił Kalindasa, złożył go na podłodze, tulił 
umierającego 
w ramionach.
- Wybacz mi, Kalindasie! - prosił cicho Kelevandros. Podniósł wzrok z błaganiem. 
- 
Wybacz mu, Królowo Matko...
- Wybacz! - usta Kalindasa, zbryzgane krwią, wykrzywiły się. - Nie! - dławił 
się. 
Ostatnie słowa z trudem przecisnęły mu się przez gardło - Przeklinam ich! 
Przeklinam ich 
oboje!
Zastygł w objęciach brata. Jego twarz stała się jednym grymasem. Raz jeszcze 
próbował coś powiedzieć, ale krew wypełniła mu usta i odszedł ze świata żywych. 
Umarł, a 
jego oczy pozostały utkwione w Lauranie. Spowił je mrok, a kiedy zniknął z nich 
ostatni 
blask życia, wypełniły się migoczącą chłodem nienawiścią.
- Matko! - Gilthas rzucił się w jej stronę. - Matko, jesteś ranna! Chodź, połóż 
się.
- Nic mi nie jest - odparła, choć jej głos drżał. - Nie zawracaj sobie tym 
głowy...
- Nie zabrakło ci, pani, refleksu. Chlusnąć w niego winem! Resztę z nas 
kompletnie 
zbił z tropu. Pozwól, że cię opatrzę. - Medan oderwał z rękawa skrawek materiału 
przesiąknięty krwią. Jego dotyk był tak delikatny, jak to tylko możliwe.
- Rana nie wydaje się poważna - oświadczył po pobieżnych oględzinach. - Sztylet 
odbił się od kości. Obawiam się, że zostanie ci blizna, pani, ale rana jest 
czysta i powinna 
dobrze się goić.
- Nie będzie to pierwsza blizna, jaką noszę - odparła Laurana, uśmiechając się 
słabo. 
Splotła dłonie, by powstrzymać drżenie. Jej wzrok mimowolnie powędrował ku 
zwłokom.
- Zarzućcie coś na to! - zakomenderował Medan ostro. - Przykryjcie go.
Planchet złapał płaszcz, który trzymał i rozłożył go na ciele Kalindasa. 
Kelevandros 
przykląkł przy bracie, jedną ręką podtrzymując martwą głowę, w drugiej trzymając 
miecz, 
którym go uśmiercił.
- Planchet, wezwij uzdrowiciela... - zaczął Gilthas.
- Nie - Laurana odwołała jego rozkaz. - Nikt nie może o tym wiedzieć. Słyszałeś 
marszałka. Rana nie jest poważna. Już przestała krwawić.
- Wasza Wysokość - odezwał się sługa. - Zebranie Thalas-Enthia... już dawno 
czas.
Jakby dla podkreślenia jego słów dobiegł z dołu głos, gderliwy i ponaglający.
- Mówię ci, dłużej już czekał nie będę! Służącemu wolno widzieć się z Jego 
Wysokością, a mnie trzyma się pod drzwiami? Nie poniżaj mnie. Nie odważysz się 
tknąć 
mnie, członka Thalas-Enthia. Zobaczę się z Jego Wysokością, słyszysz mnie? Nie 
będę tu 
stał!
- Palthainon - powiedział Medan. - Po ostatnim akcie tragedii na scenę wpuszcza 
się 
błaznów. - Marszałek ruszył w stronę drzwi. - Będę odciągał jego uwagę tak 
długo, jak to 
możliwe. Sprzątnijcie tu!
Laurana poderwała się na nogi.
- Nie powinien widzieć mnie rannej. Nie może się dowiedzieć, że coś jest nie w 
porządku. Zaczekam w swojej komnacie, mój synu.
Gilthas najwyraźniej nie był zbyt skory do wyjścia, wiedział jednak równie 
dobrze jak 
ona, jaka jest waga jego wystąpienia przed senatem.
- Udam się do Thalas-Enthia - powiedział. - Najpierw jednak, matko, muszę zadać 
Kelevandrosowi jedno pytanie i chcę, byś i ty usłyszała odpowiedź. 
Kelevandrosie, czy 
wiedziałeś o niecnych knowaniach swojego brata? Czy byłeś mu wspólnikiem?
Kelevandros był śmiertelnie blady i splamiony krwią Kalindasa, mimo to z 
godnością 
spojrzał królowi w oczy.
- Wiedziałem, że ma ambicje, ale nigdy nie przeszło mi przez myśl...nigdy... - 
przerwał, przełknął ślinę i podjął cicho. - Nie, Wasza Wysokość, nie wiedziałem.
- A zatem boleję nad tobą, Kelevandrosie - powiedział Gilthas, a jego twardy ton 
złagodniał. - Za to, co zmuszony zostałeś uczynić.
- Kochałem go - odparł elf stłumionym głosem. - Był całą rodziną, jaka mi 
została. A 
jednak nie mogłem mu pozwolić, by skrzywdził naszą panią.
Krew zaczęła przeciekać przez płaszcz. Kelevandros przykląkł przy bracie i 
ciaśniej 
zawinął go w poły ubrania.
- Za twoim pozwoleniem, Wasza Wysokość - powiedział z ukrytą w głosie godnością. 
- Wezmę stąd jego ciało.
Planchet zrobił gest, jakby chciał pomóc, ale Kelevandros nie przyjął jego 
dłoni.
- Nie, to mój brat. Moja odpowiedzialność.
Dumny elf chwycił ciało w ramiona i z niejakim wysiłkiem podźwignął się na nogi.
- Pani - powiedział, nie podnosząc na nią oczu - twój dom był jedynym, jaki 
kiedykolwiek znaliśmy, ale obawiam się, że byłoby nie na miejscu...
- Rozumiem, Kelevandrosie - odparła. - Zanieś go tam.
- Dziękuję ci, pani - Planchet - odezwał się Gilthas - idź z Kelevandrosem. 
Pomóż mu, 
jeśli zajdzie taka potrzeba. Wyjaśnij rzecz strażom.
Planchet wahał się.
- Twoja czcigodna matka mądrze mówi. Powinniśmy utrzymać to, co się stało, w 
tajemnicy, Wasza Wysokość. Jeśliby ludzie mieli dowiedzieć się, że jego brat 
dokonał 
zamachu na Królową Matkę, obawiam się, że mogliby zrobić Keleyandrosowi krzywdę. 
A 
gdyby jeszcze doszło ich uszu, że marszałek Medan wykorzystywał elfów w 
charakterze 
szpicli...
- Masz rację, Planchet - odparł Gilthas. - Zajmij się tym. Kelevandrosie, 
powinieneś 
użyć wyjścia dla...
Zmiarkowawszy się, co zamierzał powiedzieć, urwał.
- Wyjścia dla służby z tyłu - dokończył za niego Kelevandros. - Tak, Wasza 
Wysokość. Rozumiem.
Odwróciwszy się, wyszedł przez drzwi, dźwigając swój ciężar.
Laurana odprowadziła ich wzrokiem.
- Powiadają, że klątwy umierających zawsze się spełniają.
- Kto tak mówi? - chciał wiedzieć Gilthas. - Bezzębne wiekowe babinki? Kalindas 
nie 
miał żadnych wysokich ani też szlachetnych motywów. To, co zrobił, zrobił z 
czystej 
chciwości. Liczyły się dla niego tylko pieniądze.
Laurana potrząsnęła głową. Włosy, pozlepiane jej własną krwią, przykleiły się do 
rany. Gilthas zaczął mówić słowa pocieszenia, ale przerwało mu poruszenie pod 
drzwiami. 
Od schodów słychać było ciężkie stąpania marszałka Medana. Podniósł głos, żeby 
wiedzieli, 
że zbliżał się i miał towarzystwo.
Królowa pocałowała swojego syna w usta, których bladość równać się mogła z 
bladością jej policzków.
- Musisz już iść. Niech będzie z tobą moje błogosławieństwo - i twojego ojca.
Wyszła w pośpiechu, mknąc w głąb korytarza.
- Planchet, krew... - zaczął Gilthas, ale sługa zdążył już porwać mały rzeźbiony 
stolik i 
zasłonić nim plamę, samemu ustawiając się tuż przed nim.
Senator Palthainon wpadł do pokoju cały zaaferowany i nerwowy. W jego oczach 
tlił 
się ogień i otworzył usta, zaraz jak tylko przekroczył próg.
- Wasza Wysokość, powiedziano mi, że zwołałeś spotkanie Thalas-Enthia, nie 
pytając 
wcześniej o moje przyzwolenie...
Dostojnik zamilkł w pół słowa, przemowa, którą powtarzał sobie całą drogę po 
schodach, wyparowała mu z pamięci. Spodziewał się znaleźć swoją marionetkę 
leżącą 
bezładnie na podłodze, splątaną we własnych sznurkach. Zamiast tego, marionetka 
wychodziła właśnie przez drzwi.
- Zwołałem senat, ponieważ jestem królem - odpowiedział Gilthas, wymijając go. - 
Nie skonsultowałem się z tobą, senatorze, z tej samej przyczyny. To ja jestem 
królem.
Palthainon stał, wlepiając weń oczy, zaczął trząść się ze złości i bełkotać w 
podnieceniu.
- Co... co...Wasza Wysokość! Co zamierzasz zrobić? Musimy to przedyskutować.
Gilthas nie zwracał na niego uwagi. Minął próg i zatrzasnął za sobą drzwi. 
Przemówienie, które tak pieczołowicie układał, zostało na blacie biurka. To, co 
powie, 
ostatecznie podyktuje mu serce.
Palthainon powiódł za nim wzrokiem, skonfundowany. Czując potrzebę zrzucenia na 
kogoś winy, odwrócił się w stronę Medana.
- To twoja sprawka, marszałku. To ty naplotłeś coś temu głupiemu chłopakowi. Co 
knujesz? Co tu się dzieje?
Marszałek był rozbawiony.
- To nie jest żadna moja sprawka, senatorze. Gilthas jest królem, tak jak mówi i 
był 
królem już od wielu lat. Najwyraź - niej dłużej, niż sobie wyobrażasz. Co zaś do 
tego, co się 
tutaj dzieje - Medan wzruszył ramionami - sugeruję, byś spytał Jego Wysokość. 
Być może 
będzie łaskaw udzielić ci odpowiedzi.
- Spytać Jego Wysokość, a jakże! - wyszydził z nutą przechwałki senator. - Ja 
nie 
pytam Jego Wysokości o nic. To ja mówię królowi, co ma myśleć i co mówić, tak 
jak to 
zawsze miało miejsce. To czcza gadanina, marszałku. Nie rozumiem cię.
- Nie, ale jeszcze zrozumiesz. - Głos marszałka dogonił wycofującego się elfa, 
który 
zabrawszy z sobą resztki godności, jaka mu jeszcze została, wymknął się z 
komnaty.
- Planchet - odezwał się Medan, kiedy już wyszli i król, i senator, a pałac 
znowu 
pogrążył się w ciszy. - Przynieś wodę i bandaże. Zajmę się Królową Matką. 
Powinieneś 
zwinąć dywan. Zabierz go stąd i spal.
Uzbrojony w miednicę z wodą i zwój płótna, Medan zapukał do drzwi komnaty 
Laurany. Poprosiła, by wszedł. Zachmurzył się, widząc ją na nogach, wyglądającą 
przez 
okno.
- Powinnaś się położyć, pani. Wykorzystaj ten czas na odpoczynek.
Odwróciła ku niemu twarz.
- Palthainon podniesie raban w Senacie. Możesz być tego pewien.
- Już niedługo go przyszpilisz, pani - odparł marszałek. - Słowami, nie stalą. 
Tak 
spuścił z tonu, że nie zdziwiłbym się, gdybym zobaczył go wylatującego z 
furkotem przez 
okno. No i widzisz - dodał - uśmiechnęłaś się.
Laurana rzeczywiście się uśmiechnęła, ale już w następnej chwili zachwiała się i 
musiała podeprzeć na oparciu krzesła. Medan doskoczył do niej, pomagając jej 
usiąść.
- Pani, straciłaś dużo krwi, a rana ciągle jest otwarta. Jeśliby to cię nie 
uraziło... - 
przerwał zakłopotany. Odkaszlnąwszy, ciągnął dalej. - Mógłbym wyczyścić i 
opatrzyć twoją 
ranę.
- Obydwoje jesteśmy żołnierzami, marszałku - odparła Laurana, odwijając rękaw 
nocnej sukni, by odsłonić ramię. Żyłam i walczyłam z mężczyznami w 
okolicznościach, które 
nie pozwalały mi na zbytnią skromność. To bardzo uprzejme z twojej strony, że 
oferujesz mi 
swoją pomoc.
Marszałek wyciągnął rękę, żeby dotknąć delikatnej skóry i ujrzał swoją dłoń - 
szorstką, wielgachną, z grubymi palcami i niezgrabną - ostro kontrastującą ze 
smukłym, 
śnieżnym ramieniem elfiej kobiety, której skóra była miękka niczym jedwabna 
narzuta, a 
krew z poszarpanej rany karmazynowa i ciepła. Cofnął prędko rękę, zacisnął 
pięść.
- Obawiam się, że mógłbym zrobić ci krzywdę, pani - powiedział, czując., jak 
wzdryga się pod jego dotykiem. - Wybacz. Jestem nieokrzesany i niezgrabny. Nie 
potrafię 
inaczej.
Laurana odgarnęła ręką włosy z ramienia, tak by mu nie wadziły.
- Marszałku Medanie. Mój syn przedstawił ci swój plan obrony Qualinostu. Czy 
twoim zdaniem to zadziała?
- To dobry plan, pani - odparł marszałek, owijając jej ramię bandażem. - Jeśli 
krasnoludy zgodzą się odegrać swoją rolę, ma nawet szansę powodzenia. Ja 
jednakże nie 
ufam krasnoludom, o czym uprzedziłem już Jego Wysokość.
- Wielu pożegna się z życiem - smutno zauważyła Laurana.
- Tak, pani. Ci, którzy zostaną, by walczyć w ariergardzie, mogą nie zdążyć 
uciec na 
czas. To będzie bitwa pełna chwały - dodał, mocując supeł na bandażu. - Jak za 
dawnych 
czasów. Co do mnie, na pewno jej sobie nie odpuszczę.
- Oddałbyś za nas swoje życie, marszałku? - spytała Laurana, obracając się ku 
niemu, 
by spojrzeć prosto w jego twarz. - Ty, człowiek i nasz wróg, umrzesz, stając w 
obronie elfów?
Udał, że jest pochłonięty raną, żeby uniknąć spojrzenia jej badawczych oczu. 
Dopiero 
po dłuższym namyśle odpowiedział na pytanie.
- Nie żałuję swojej przeszłości, pani - odezwał się w koń - cu. - Nie żałuję 
przeszłych 
decyzji. Jestem z niskiego stanu, syn pańszczyźnianego chłopa. I sam bym pewnie 
został 
chłopem pańszczyźnianym, analfabetą, niewykształconym, ale na mojej drodze 
pojawił się 
lord Ariakan. Ofiarował mi wiedzę i szkolenie. Co najważniejsze, dał mi wiarę w 
siłę większą 
niż ja sam. Być może nie potrafisz tego zrozumieć, pani, ale czciłem Jej Mroczną 
Wysokość z 
całej duszy. Wizja, jaką mi zesłała, ciągle jeszcze nawiedza mnie we snach, choć 
nie pojmuję 
dlaczego, skoro ona sama odeszła.
- Rozumiem, marszałku - powiedziała łagodnym tonem Laurana. - Stałam przed 
obliczem Takhisis, Królowej Ciemności. Ciągle jeszcze czuję trwogę i cześć, 
jakich wówczas 
doświadczyłam. Choć wiedziałam, że jej siła pochodzi ze zła, trudno było jej nie 
ulec. Być 
może dlatego, że gdy odważyłam się spojrzeć w jej oczy, ujrzałam w nich samą 
siebie. 
Ujrzałam jej mrok w moim wnętrzu.
- Ty, pani? - Medan potrząsnął głową.
- Byłam Złotym Generałem, marszałku - ciągnęła z przejęciem Laurana. - Wspaniały 
tytuł. Ludzie na ulicach wiwatowali na moją cześć. Dzieci wręczały mi bukiety 
kwiatów. A 
jednak tych samych ludzi wysyłałam na bitwę. Osierociłam wiele tamtych dzieci. Z 
mojego 
powodu umierały tysiące, podczas gdy mogłyby toczyć dalej szczęśliwe i twórcze 
żywoty. 
Ich krew jest na moich rękach.
- Nie żałuj swoich poczynań, pani. Samolubnym jest tak czynić. Twój żal ograbia 
umarłych z honoru, który im przynależy. Walczyłaś za sprawę, o której 
wiedziałaś, że dobra 
jest i słuszna. Oni podążyli za tobą w bój - na śmierć, jeśli wolisz - bo 
widzieli, jak rozświetla 
cię blask owej sprawy. Oto dlaczego nazwano cię Złotym Generałem - dodał. - Nie 
z racji 
twoich włosów.
- A mimo to - odparła - chciałabym im coś zwrócić. Zamilkła, zatopiona we 
własnych 
myślach. On zaś zebrał się do wyjścia, myśląc, że będzie chciała odpocząć, 
zatrzymała go 
jednak.
- Mówiliśmy o tobie, marszałku - odezwała się, kładąc mu rękę na ramieniu. - O 
tym, 
dlaczego gotów jesteś oddać swoje życie za elfy.
Patrząc w jej oczy, mógłby powiedzieć, że gotów był umrzeć za jednego elfa, nie 
zrobił jednak tego. Jego miłość nie zostałaby przez nią dobrze przyjęta, podczas 
gdy przyjaźń, 
owszem. Czując się pobłogosławionym, nie pragnął niczego więcej.
- Walczę za swoją ojczyznę, pani - padła prosta odpowiedź.
- Ojczyzna jest tam, gdzie się ktoś urodził, marszałku.
- Otóż to, pani. Moja ojczyzna jest tutaj.
Jego odpowiedź sprawiła jej przyjemność. Błękitne oczy wypełniło współczucie, 
zabłysły nagłymi łzami. Była samym ciepłem, słodyczą i zapachem, była też 
przygnębiona, 
roztrzęsiona, ranna. Poderwał się szybko na nogi, tak szybko, aż niezgrabnie 
potrącił 
miednicę z wodą, której użył do przemycia rany.
- Przepraszam, pani - schylił się, żeby wytrzeć kałużę, rad, że może ukryć 
twarz. 
Podniósł się znów, nie patrząc w jej stronę. - Bandaż nie jest zbyt ciasny, 
prawda? - spytał 
grubym głosem.
- Nie, nie jest - odparła Laurana.
- Dobrze. A zatem wybaczysz mi, pani, muszę wrócić do swojej kwatery głównej, 
żeby zobaczyć, czy nie dotarły jakieś nowe raporty o ruchach armii.
Skłoniwszy się, obrócił się na pięcie i wyszedł spiesznie, zostawiając ją 
własnym 
myślom.
Laurana zarzuciła na ramię połę sukni. Rozprostowała palce i rozmasowała 
zgrubienia 
na wewnętrznej stronie dłoni.
- Zwrócę coś - powiedziała.
5
Smoczy lot
Stajnie Czarnych Rycerzy znajdowały się w znacznej odległości od Qualinesti. Nic 
w 
tym dziwnego, stwierdził Gerard, skoro mieszczą błękitnego smoka. Nigdy jeszcze 
tam nie 
był, nie miał okazji, by się tam udać i miał jedynie blade pojęcie, gdzie 
znajdowały się owe 
stajnie. Wskazówki Medana były wszelako czytelne i bezbłędnie go prowadziły.
Wiedząc, że musi się spieszyć, puścił się biegiem. Szybko jednak opadł z sił. 
Rany 
odniesione w walce ze smokowcem przeszywał rwący ból. Nie zaznał wiele snu i 
przytłaczał 
go ciężar zbroi. Myśl, że cały ten znój uwieńczy stanięcie oko w oko z błękitnym 
smokiem, 
nie była balsamem dla jego nadwerężonych mięśni ani też nie czyniła jego zbroi 
lżejszą. Było 
dokładnie na odwrót.
Wyczuł stajnie, zanim jeszcze pojawiły się w polu jego widzenia. Otaczała je 
palisada, 
przy wejściu stali strażnicy. Czujni i ostrożni zatrzymali go już w chwili, gdy 
usłyszeli jego 
kroki. Odpowiedział właściwym hasłem i przekazał im rozkazy Medana. Strażnicy 
przyjrzeli 
się im bacznym okiem, równie dokładnie zlustrowali Gerarda, którego nie 
rozpoznawali. 
Pieczęć jednak bez wątpienia należała do marszałka, zatem rozstąpili się.
W stajniach znajdowały się konie, gryfony i smoki. Niskie, walące się, drewniane 
zabudowania zamieszkiwały konie. Gryfony miały swoje gniazdo na szczycie klifu. 
Wolały 
wysoko - ści, no i musiały być trzymane z dala od wierzchowców, żeby końskich 
nozdrzy nie 
drażnił zapach owych bestii. Błękitny smok, jak dowiedział się Gerard, znajdował 
się w 
jaskini poniżej klifu.
Jeden z chłopców stajennych zaproponował, że zaprowadzi rycerza do smoka, na co 
ów, czując, że serce ucieka mu do pięt i będzie przydeptywał je przy każdym 
niechętnym 
kroku, przystał na jego propozycję. Musieli jednak poczekać, a to z racji 
przylotu innego 
błękitnego smoka niosącego na swoim grzbiecie jeźdźca. Błękitny wylądował na 
polanie 
nieopodal końskich boksów, zwierzęta wpadły w panikę. Przewodnik Gerarda 
zostawił go i 
pobiegł uspokajać konie. Inni stajenni wykrzykiwali przekleństwa pod adresem 
smoczego 
jeźdźca, tłumaczyli mu, że wylądował nie tam, gdzie trzeba i potrząsali w jego 
kierunku 
pięściami.
Smoczy jeździec zignorował ich. Zeskoczywszy z siodła, machnął ręką na ich 
pretensje.
- Lecę od lorda Targonne’a - rzucił obcesowo. - Mam do przekazania ważne rozkazy 
dla marszałka Medana. Przyprowadźcie no mi tu jakiegoś gryfona, żeby mnie zabrał 
do 
kwatery głównej, a potem zajmijcie się moim smokiem. Ma dostać porządny dach nad 
głową 
i być dobrze nakarmiony przed lotem powrotnym. Ruszam jutro.
Na wspomnienie Targonne’a stajenni zamilkli i rozbiegli się, by wykonać 
polecenia 
rycerza. Kilku poprowadziło błękitnego smoka do jaskiń u podnóża gór, podczas 
gdy inni 
zabrali się za żmudne zadanie przywołania gwizdem jednego z gryfonów. Procedura 
ta 
zajmowała mnóstwo czasu, bo gryfony znane są ze złego usposobienia i zwykle 
udają, że nie 
słyszą komendy w nadziei, że ich pan koniec końców podda się i pójdzie sobie.
Gerarda ciekawiło, jakież to wieści Czarny Rycerz zanosi w takim pośpiechu do 
Medana. Widząc, że rycerz wyciera usta, sięgnął za pas po manierkę.
- Widzę, że męczy cię pragnienie, panie - powiedział, wyciągając ją w jego 
kierunku.
- Nie mam co liczyć, że znajdzie się tam kropla brandy? - pytał rycerz, łypiąc w 
kierunku manierki pożądliwym okiem.
- Przykro mi, tylko woda - odparł Gerard.
Rycerz wzruszył ramionami, chwycił manierkę i pociągnął łyk. Kiedy już ugasił 
pragnienie, oddał ją.
- Napiję się brandy marszałka, kiedy już się z nim spotkam - przyglądał się 
Gerardowi 
z ciekawością. - Wracasz czy lecisz gdzieś?
- Lecę - odarł Gerard. - Misja zlecona przez marszałka Medana. Słyszałem, że 
wracasz 
od lorda Targonne’a. Jak zareagowała Jego Lordowska Mość na wieść o ataku Beryl 
na 
Qualinesti?
Rycerz wzruszył ramionami, rozejrzał się wokoło z pogardą.
- Marszałek Medan zarządza zaiste uroczym zakątkiem. Trudno mu się dziwić, że 
posunięcia smoczycy zabiły mu ćwieka. Zapewniam cię, panie, lord Targonne wie, 
co robić.
Gerard wydał głębokie westchnienie.
- Nie masz pojęcia, jak ciężkie to zadanie. Tkwić tutaj pośród tych paskudnych 
elfów, 
którym wydaje się, że tylko dlatego, że są długowieczne, mogą się uważać za 
lepsze od nas. 
Nie dostaniesz tu dzbana dobrego piwa dla ukojenia duszy. Co zaś się tyczy 
kobiet, wszystkie 
zadzierają nosa i obnoszą się z tą swoją dumą. Powiem ci jednak, jak się rzeczy 
naprawdę 
mają - Gerard przysunął się, zniżył głos. W gruncie rzeczy one nas pragną. Elfim 
kobietom 
podobają się nasi mężczyźni. Tylko udają, że jest inaczej. Kuszą takiego, a 
potem podnoszą 
lament, jak zechce wziąć, co mu się oferuje.
- Słyszałem, że marszałek brata się z tym robactwem - usta rycerza wykrzywił 
grymas.
Gerard prychnął.
- Marszałek - to już bardziej elf niż człowiek, jeśli chcesz znać moje zdanie. 
Nie daje 
się nam zabawić. Ale, jak sądzę, to już niedługo potrwa.
Rycerz spojrzał znacząco na Gerarda.
- Powiem tak: gdziekolwiek się wybierasz, lepiej wracaj szybko, bo inaczej 
wszystko 
cię ominie.
Solamnijczyk obrzucił rycerza spojrzeniem pełnym podziwu i zazdrości.
- Wszystko bym dał, żeby być na posterunku w kwaterze głównej. To musi być 
naprawdę ekscytujące, znajdować się tak blisko Jego Lordowskiej Mości. Założę 
się, że wiesz 
0 wszystkim, co się dzieje na świecie.
- Wiem tyle, ile mam wiedzieć - powiedział rycerz, bujając się na piętach i 
nawet na 
gwiazdy patrząc wzrokiem przyszłego właściciela. - Właściwie to rozważam 
przeniesienie się 
tutaj. Już niedługo wyciągną się nasze ręce po tę elficką ziemię i domostwa. I 
elfie kobiety, 
jeśli to właśnie lubisz - zmierzył Gerarda dyskredytującym wzrokiem. - Osobiście 
nie 
chciałbym dotykać żadnej z tych oziębłych, oślizgłych wiedźm. Flaki mi się 
przewracają na 
samą myśl. A ty lepiej zabaw się z którąś szybko, bo może nie zostać ci żadna 
pod ręką. 
Gerard mógł teraz odgadnąć wagę rozkazów Targonne’a dla Medana. Dość wyraźnie 
zarysował mu się przed oczyma plan Pana Nocy i przyprawił go o nudności. 
Zagarnąć elficką 
własność, zamordować właścicieli i rozdać bogactwo lojalnym członkom Rycerstwa. 
Dłoń 
Gerarda zacisnęła się na rękojeści miecza. Miał ochotę przewrócić dumnemu 
rycerzowi flaki 
na lewą stronę. Musiał jednak odsunąć od siebie tę przyjemność 1 zostawić ją 
marszałkowi 
Medanowi.
Rycerz klepnął się rękawicami po udzie i przez ramię rzucił spojrzenie 
stajennym, 
którzy wydzierali się na gryfony, nieodmiennie nie zwracające na nich uwagi.
- Prostaki - rzucił zniecierpliwiony. - Zdaje się, że sam będę musiał się za to 
zabrać. A 
zatem, miłej podróży życzę, panie.
- l wzajemnie - odpowiedział Gerard. Przyglądał się, jak rycerz podszedł do 
stajennych żwawym krokiem, żeby im naurągać, pomagając sobie pięścią, kiedy nie 
otrzymywał jego zdaniem właściwych odpowiedzi. Stajenni wynieśli się chyłkiem, 
zostawiając rycerza, żeby sam pokrzyczał sobie na gryfony.
- Podlec - odezwał się jeden z mężczyzn, masując posiniaczony policzek. - A 
teraz 
jeszcze całą noc oka nie zmrużymy, bo będziemy nadskakiwać jego cholernemu 
smokowi.
- Nie przemęczałbym się zbytnio - powiedział Gerard.
- Myślę, że wizyta tego pana potrwa dłużej, niż mu się wydaje. Znacznie dłużej.
Stajenny zmierzył Gerarda posępnym wzrokiem i ruszył w stronę jaskini błękitnego 
smoka marszałka.
Młody rycerz, cały w nerwach, szykował się do spotkania z błękitnym, 
przypominając 
sobie każdy strzęp informacji o smokach, jaki kiedykolwiek obił mu się o uszy. 
Sprawą 
najwyższej wagi będzie opanowanie smoczego strachu, który, jak słyszał, może 
człowieka do 
reszty sparaliżować. Zebrał się mocno w sobie i miał nadzieję, że nie zrobi nic, 
co mogłoby 
przynieść mu wstyd.
Koniuszy wyprowadził smoka z jego legowiska. Brzytwa przedstawiał zapierający 
dech w piersiach widok. Promienie słońca jaśniały na jego błękitnych łuskach. 
Łeb miał 
kształtny, oczy przenikliwe, nozdrza rozszerzone. Poruszał się z falującym 
wdziękiem. 
Gerard nigdy wcześniej nie znalazł się w pobliżu żadnego smoka, a co dopiero 
takiego. 
Strach, którego się obawiał, musnął go, ale smok nie zrobił nic, by doprowadzić 
człowieka do 
stanu paniki. Gerard poczuł zaś pełen grozy podziw i zachwyt.
Smok, świadom owej admiracji, potrząsnął grzebieniem, rozprostował skrzydła i 
trzasnął ogonem.
Starszy mężczyzna ruszył od gadziego boku w stronę Gerarda. Był niskiego 
wzrostu, 
miał kabłąkowate nogi i kościstą sylwetkę. Skośne oczy nieomal gubiły się w 
sieci 
zmarszczek; spod zmrużonych powiek badały młodego rycerza z ciekawością i 
podejrzliwie.
- Jestem treserem Brzytwy, panie - odezwał się starzec.
- Nigdy nie widziałem, żeby marszałek pozwalał innej osobie dosiadać swojego 
smoka. Co się dzieje?
Gerard podał mu rozkazy Medana. Stary przyglądał się im intensywnie, przybliżył 
pieczęć do nosa, by obejrzeć ją sobie swoim, prawdopodobnie tylko jednym zdrowym 
okiem. 
Solamnijczyk pomyślał przez chwilę, że starzec będzie chciał powstrzymać go od 
podróży i 
nie wiedział, czy ma się z tego powodu cieszyć, czy być zawiedziony.
- Cóż, zawsze jest ten pierwszy raz - wymamrotał staruszek i oddał rozkazy. 
Spojrzał 
na zbroję Gerarda i uniósł brew. - Nie myślisz chyba w tym lecieć, co, panie?
- Ja... tak myślę... - zaciął się Gerard. Starzec był oburzony.
- Klejnoty sobie odmrozisz! - potrząsnął głową. - No, jeślibyś miał na smoczym 
grzbiecie wyruszać na bitwę, nie ma sprawy, cały ten metal byłby jak znalazł, 
ale nie taka 
dola przed tobą. Czeka cię długi i szybki lot. Mam tu jakieś stare skórzane 
łachy marszałka, 
które będą na ciebie pasować. Mogą być ździebko za duże, ale muszą wystarczyć. 
Czy mam 
zamocować siodło w jakiś specjalny sposób, panie? Marszałek woli, jak jest zaraz 
za 
łopatkami, ale znałem innych jeźdźców, którzy wybierali miejsce między 
skrzydłami. Mówili, 
ze lot jest wtedy łagodniejszy.
- Ja... ja naprawdę nie wiem. - Gerard patrzył na smoka i dopiero teraz dotarło 
do 
niego, że naprawdę będzie musiał jakoś przez to przebrnąć.
- Na Naszą Królową - zrozumiał zdumiony starzec. Nigdy żeś wcześniej nie 
dosiadał 
smoka, mylę się?
Gerard wyznał z purpurową twarzą, że nie.
- Mam nadzieję, że to nie jest trudne - dodał, jako żywo przypominając sobie 
naukę 
jazdy konnej. Jeśliby miał ze smoczego grzbietu spaść tyle razy, co z 
końskiego...
- Brzytwa to weteran, panie rycerzu - oświadczył starszy człowiek dumnie. - Jest 
żołnierzem z krwi i kości. Zdyscyplinowany, karny. Wcale nie taki temperamentny, 
jak 
niektóre błękitne. Razem z generałem walczył podczas Wojny Chaosu i później. A 
kiedy te 
nadęte smocze dziwolągi pojawiły się i zaczęły wyrzynać swój własny gatunek, 
marszałek go 
ukrył. Brzytwa nie był z tego powodu szczęśliwy, niech ci się nie wydaje. Szli, 
oj, szli na 
udry.
Starzec potrząsnął głową. Spojrzał zezem na Gerarda.
- Myślę, że zaczynam pojmować, co się dzieje - pokiwał pomarszczoną głową. - 
Słyszałem plotki, że ta zielona dziwka zmierza w naszą stronę. - Pochylił się ku 
Gerardowi i 
odezwał półgłosem: - Tylko nie wygadaj się Brzytwie, panie. Jeśliby się 
dowiedział, że 
mógłby dostać w swoje łapy tę zieloną kreaturę, która zabiła jego towarzysza, 
stanąłby do 
walki, nie oglądając się na marszałka. Po prostu odleć z nim bezpiecznie daleko 
stąd, panie 
rycerzu. Niech wam obydwu szczęście sprzyja.
Gerard już otwierał usta, żeby powiedzieć, że wróci z Brzytwą wkrótce, aby wziąć 
udział w bitwie, jak tylko dostarczy wiadomość, ale zagryzł wargi, obawiając 
się, że mógłby 
zdradzić zbyt wiele. Niech sobie stary myśli, co chce.
- Czy... czy Brzytwie będzie przeszkadzać, że nie jestem marszałkiem Medanem? - 
spytał z ociąganiem. - Nie chciałbym go rozdrażnić. Może odmówić bycia moim 
wierzchowcem.
- Brzytwa jest oddany marszałkowi, panie, ale kiedy już pojmie, że to Medan cię 
posyła, będzie ci dobrze służył. Tędy, panie. Przedstawię was sobie.
- Jak jest cel naszej podróży? - spytał Brzytwa.
- Nie wolno mi go teraz wyjawić - odparł Gerard tonem przeprosin. - Mam ci go 
przedstawić, kiedy już znajdziemy się w powietrzu. Im mniej osób go zna, tym 
lepiej.
Smok skinął głową na znak gotowości do służby. Nie był to najwidoczniej rozmowny 
typ i po zadaniu tego jedynego pytania wrócił do zdyscyplinowanego milczenia.
Siodłanie smoka zajęło dłuższą chwilę, mimo że Brzytwa w żaden sposób nie 
utrudniał tego zadania. Ułożenie siodła i uprzęży z jej niezliczonymi klamrami i 
paskami 
stanowiło procedurę skomplikowaną i pochłaniającą sporo czasu. Gerard ubrał 
„łachy”, na 
które składała się watowana tunika ze skóry z długimi rękawami, którą naciągnął 
na parę 
grubych skórzanych nogawic. Rękawice miały chronić dłonie. Czapę, któ - ra 
przypominała 
katowski kaptur, naciągnął na głowę tak, że ochraniała zarówno uszy, jak i 
szyję. Skórzana 
tunika była za duża, spodnie za ciasne, a hełm go uciskał. Gerard prawie nic nie 
widział przez 
otwory na oczy i zastanawiał się, po co w ogóle były. Symbol Czarnych Rycerzy - 
kalia i 
czaszka - wkomponowany był w przeszycia tuniki.
Poza tymi insygniami i mieczem nic nie zdradzało Gerarda jako Czarnego Rycerza. 
Schował cenny list bezpiecznie do skórzanej saszety, którą przytroczył porządnie 
do siodła.
Nim smok i jego jeździec byli gotowi do drogi, słońce zdążyło już wspiąć się 
wysoko 
na nieboskłon. Gerard niezdarnie dosiadł bestii, co wymagało zarówno pomocy 
koniuszego, 
jak i samego wierzchowca, który z przykładną wręcz cierpliwością znosił jego 
brak wprawy. 
Cały w pąsach i zmieszany, Gerard ledwo zdążył pochwycić lejce, kiedy Brzytwa, 
wybijając 
się ze swoich umięśnionych tylnych łap, jak z procy wystrzelił prosto w niebo.
Od tego szarpnięcia żołądek rycerza znalazł się mniej więcej na wysokości jego 
butów, a on sam ścisnął lejce z taką siłą, aż zdrętwiały mu palce. Kiedy jednak 
smok 
rozpostarł skrzydła i wzbił się w poranne niebo, wraz z nim wzniosło się również 
serce 
Gerarda.
Wcześniej nie mógł zrozumieć, co skłania ludzi do wstąpienia w szeregi smoczych 
jeźdźców. Teraz zrozumiał. Lot był przeżyciem jednocześnie zapierającym dech w 
piersiach i 
pełnym przerażenia. Obudziły się w nim wspomnienia dziecięcych snów o lataniu na 
podobieństwo orłów. Próbował nawet sam zobaczyć, jak to jest, skacząc z dachu 
stodoły z 
rozpostartymi ramionami, co skończyło się tylko twardym lądowaniem na stogu 
siana i o 
mały włos nie przetrąconym karkiem. Dreszcz podniecenia ogrzał mu krew i zelżał 
strach 
ściskający żołądek.
Kiedy przyglądał się, jak ziemia umyka mu spod stóp, zdumiało go owo dziwne 
uczucie, że to świat go opuszcza, nie zaś odwrotnie. Cisza wprowadziła go w 
trans, cisza, 
która była na - brzmiała i zupełna, nie taka, jak to, co ciszą nazywają 
stąpający po ziemi. 
Tamto milczenie składa się z różnych drobnych odgłosów, które są tak niezmienne, 
aż 
przestajemy je słyszeć: świergot ptaków, szum wiatru targającego liście, echa 
odległych 
głosów, szemranie strumieni i potoków.
Gerard nie słyszał nic oprócz skrzypienia ścięgien smoczych skrzydeł, a kiedy 
błękitny ślizgał się po termicznych prądach, nie słyszał nawet tego. Cisza 
przepełniała go 
uczuciem spokoju, euforii. Nie był już częścią tego świata. Unosił się ponad 
jego troskami, 
lamentami, problemami. Czuł, jakby nie posiadał ciężaru, jakby zrzucił ciało i 
kości. Myśl o 
powrocie, o przywdzianiu owego ciała, o ugięciu się pod ciężarem, nagle stała 
się odrażająca. 
Mógłby tak lecieć już bez końca, sunąć do miejsca, gdzie słońce chowa się po 
zmroku, pędzić 
ku księżycowym kryjówkom.
Smok pozostawił w dole wierzchołki drzew.
- Dokąd lecieć? - spytał Brzytwa, a jego głos niczym grzmot wyrwał Gerarda z 
zadumy.
- Na północ - odkrzyknął rycerz. Wiatr, dmący prosto w jego twarz, porwał mu 
słowa 
z ust. Smok przekręcił łeb, żeby lepiej słyszeć. - Do Solanthus.
Brzytwa spojrzał na niego pytająco i Gerard wystraszył się, że smok może mu 
odmówić. Solanthus było teoretycznie wolnym terytorium. Rycerze Solamnijscy 
uczynili zeń 
potężną twierdzę, miasto najlepiej ufortyfikowane na całym Ansalonie. Brzytwa 
miał 
wszelkie prawo dopytywać się, dlaczego kazano mu lecieć do twierdzy wroga, a 
kiedy nie 
spodobałaby mu się odpowiedź, mógłby z powodzeniem zrzucić Gerarda z siodła.
. Rycerz już miał na ustach wyjaśnienie, ale smok sam go sobie udzielił.
- Aha, rekonesans - uznał i obrał właściwy kurs. Brzytwa nie odezwał się podczas 
lotu 
ani słowem. Było to Gerardowi na rękę, zatopił się bowiem we własnych mrocznych 
myślach, 
które zaciążyły cieniem na przemykającej w dole przepięknej panoramie. Z taką 
nadzieją, 
taką pewnością mó - wił o tym, że potrafi przekonać Rycerzy Solamnijskich, by 
przybyli na 
odsiecz Qualinesti, teraz jednak, kiedy już był w drodze, naszły go wątpliwości, 
czy 
rzeczywiście zdoła tego dokonać.
- Panie - odezwał się Brzytwa - spójrz w dół. Gerard spojrzał, a serce znowu mu 
zaciążyło, ciągnąc go ku ziemi.
- Zniż lot - rzucił smokowi komendę. Nie wiedział, czy zostanie usłyszany, 
dołączył 
więc do słów gest dłoni w rękawicy. - Chcę mieć lepszy widok.
Smok wystrzelił z warstwy chmur, kreśląc powoli okręgi, spiralą zniżał lot.
- Wystarczy - powiedział rycerz, dając smokowi sygnał, żeby zawisł nieruchomo.
Gerard przechylił się przez siodło, przytrzymując się rękoma i wyjrzał znad 
lewego 
skrzydła smoka.
Ziemię w dole zalewał bezmiar wojsk, a ich liczebność była tak wielka, że aż po 
granice jego wzroku rozciągały się niczym olbrzymi czarny wąż. Błękitną wstążką, 
która wiła 
się pośród zieleni lasów, była z pewnością Pienista Woda, rzeka, która stanowiła 
granice 
Qualinesti. Łeb czarnego węża przepełznął już na jej drugą stronę i sunął w głąb 
krainy.
Gerard pochylił się do przodu.
- Czy możesz zwiększyć prędkość? - krzyknął i zilustrował swoje pytanie, 
wskazując 
palcem w kierunku północy.
Brzytwa chrząknął.
- Mogę lecieć szybciej - odkrzyknął - ale nie ręczę za twoją wygodę.
Gerard patrzył w dół, szacując siły, licząc oddziały, furgony, zapamiętując 
tyle, ile 
tylko zdołał. Zacisnął zęby, skulił się w siodle i kiwnął smokowi głową.
Olbrzymie smocze skrzydła poczęły bić. Brzytwa podniósł łeb w stronę chmur i 
poszybował ku nim.
Nagłe przyspieszenie wbiło Gerarda w siodło. Błogosławił teraz tego, kto 
zaprojektował skórzany hełm i zrozumiał, po co były otwory na oczy. Ale i tak 
pędzący wiatr 
na wpół go oślepił, łzy stanęły mu w oczach. Od ruchu smoczych skrzydeł kulbaka 
zaczęła 
kiwać się w przód i w tył. Żołądek podszedł Gerardowi do gardła. Z ponurą miną 
chwycił się 
mocniej i modlił, żeby gdzieś tam byli bogowie, do których dotrą jego modły.
6
Marsz na Silvanost
Nikt dokładnie nie wiedział, jakim sposobem po stołecznym mieście Silvanost 
rozniosła się wieść, że dłonie tej ludzkiej dziewczyny zwanej Miną uzdrawiają. 
Elfy mogłyby 
dowiedzieć się czegoś o niej z zewnętrznego świata, lecz były od niego odcięte 
tarczą, która 
miała je chronić, a w rzeczywistości niosła im powolną śmierć. Żaden elf nie 
potrafił ustalić, 
gdzie po raz pierwszy jego uszu doszły te plotki, ale przypisywał je bądź to 
sąsiadowi, bądź 
kuzynowi, wreszcie przechodniowi.
Plotka wybuchła wraz z zapadnięciem zmroku. Poniosła ją noc, szeptem pachnącej 
kwieciem nocnej bryzy, śpiewem słowika, nawoływaniem sowy. Pogłoska 
rozprzestrzeniała 
się w aurze podniecenia i radości pośród młodych, byli wszelako tacy wśród 
starszych elfów, 
którzy na wieść o niej marszczyli brew i przestrzegali przed zbytnim zaufaniem.
Większość wśród sceptyków stanowili kirathowie, którzy od dawna już patrolowali 
i 
strzegli granic Silvanesti. Pogrążeni w smutku przyglądali się, jak tarcza 
zabijała każde żywe 
stworzenie, które zbliżyło się do granicy. Pokonali okrutny czar - sen zesłany 
przez Cyana 
Krwawą Zgubę wiele lat wcześniej, podczas Wojny Lancy. Kirathowie wiedzieli ze 
swojego 
gorzkiego doświadczenia, że zło może przybyć w pięknej postaci, po to tylko, by 
objawić 
swoją ohydę i zabójczość, kiedy już stanie się z nim twarzą w twarz. Kirathowie 
zatem 
ostrzegali przed ową ludzką dziewczyną. Usiłowali powstrzymać pęd plotki 
gnającej poprzez 
miasto, szybkiej, błyszczącej i nieuchwytnej niczym kropla rtęci. Kiedy jednak 
pogłoska 
pukała do drzwi domu, w którym młoda elfia matka tuliła do piersi umierające 
maleństwo, 
dawano jej wiarę. Ostrzeżenia kirathów przeszły bez echa.
Owej nocy, kiedy tylko jasna tarcza miesiąca zwieszała się wysoko na niebie 
zamiast 
srebrnych i czerwonych księżyców otoczonych wianuszkiem gwiazd, wartownicy przy 
bramie do Silvanostu wyglądający na trakt prowadzący do ich miasta, ujrzeli 
grupę ludzi 
maszerujących w ich stronę. Nie było ich wielu, dwudziestu rycerzy odzianych w 
czarne 
nerakijskie zbroje i kilka setek piechurów za nimi. Nędzne to było wojsko. 
Wycieńczeni 
żołnierze piechoty potykali się, kuleli na obolałych stopach. Nawet rycerze szli 
pieszo, ich 
konie pozdychały na polu bitwy albo też zostały zjedzone przez przymierających 
głodem 
jeźdźców. Jeden tylko rycerz siedział w siodle. Był to ich dowódca, smukła 
postać na 
grzbiecie konia w kolorze krwi.
Tysiąc elfickich łuczników, uzbrojonych w owiane legendą, słynące ze swojej 
celności długie łuki, obserwowało zbliżające się wojsko; każdy miał już obrany 
cel. Strzelców 
było tak wielu, że gdyby tylko padł rozkaz, każdy z podchodzących pod mury 
żołnierzy 
zostałby naszpikowany tyloma strzałami, ile igieł ma na swoim grzbiecie 
jeżozwierz.
Elficcy łucznicy zerkali niepewnie na swoich dowódców. Słyszeli plotki tak samo 
jak 
tamci. Mieli w domach chorych bliskich: żony, mężów, matki, ojców, dzieci - 
wszystkich 
trawiła wyniszczająca choroba. Wielu łuczników również zaczynała dopadać słabość 
i tylko 
ogromnym wysiłkiem woli pozostali na swoich posterunkach. Nie inaczej rzecz się 
miała z 
dowódcami. Kirathowie, którzy nie należeli do elfickiej armii, stali pośród 
wojska, opatuleni 
płaszczami, które w razie potrzeby stapiały się w jedno z liśćmi i drzewami tak 
bliskich ich 
sercom lasów, i przyglądali się wszystkiemu ponuro.
Mina, bo to ona dowodziła oddziałem, kierowała się wprost na srebrne wrota. 
Wjechała w zasięg strzał, nie mrugnąwszy nawet powieką, jej koń niósł dumnie 
łeb, kark miał 
wygięty w łuk i potrząsał ogonem. Obok kroczył olbrzymi minotaur. Jej rycerze 
podążali za 
nią, za nimi zaś szli piechurzy. Czując na sobie elfie spojrzenia, żołnierze 
zdobyli się na 
wysiłek wyrównania szeregów i wypięcia piersi; pomaszerowali wyprostowani i 
wysocy, 
sprawiając wrażenie nieustraszonych, choć pod wieloma z nich pewnie ugięły się 
nogi na 
widok grotów strzał błyszczących w świetle księżyca.
Mina wstrzymała konia tuż pod bramą. Podniosła głos, który rozległ się tak 
czysto i 
dźwięcznie, jak melodia srebrnego dzwoneczka.
- Zwę się Mina. Przybywam do Silvanostu w imię Jedynego. Przybywam, by nauczać 
moich elfich braci i siostry o Jedynym Bogu i by przyjąć ich jako jego sługi. 
Wzywam cię, 
ludu Silvanostu, otwórz bramę, bym mogła przyjść do was w pokoju.
- Nie ufajcie jej - napominali kirathowie. - Nie dawajcie jej wiary!
Nikt ich jednak nie słuchał, a kiedy jeden z kirathów, mężczyzna o imieniu 
Rolan, 
uniósł łuk i wycelował w dziewczynę, stojący obok rzucili się na niego i 
zakrwawiony, bez 
przytomności legł na płytach chodnika. Widząc, że wszyscy głusi są na ich słowa, 
kirathowie 
podnieśli swojego rannego towarzysza i opuścili miasto Silvanost, wycofując się 
w sobie 
tylko znane leśne ostępy.
Herold postąpił naprzód i doniosłym głosem odczytał: - Zgodnie z rozkazem Jego 
Wysokości króla nakazuje się, by bramy Silvanostu stanęły otworem przed Miną, 
którą Jego 
Wysokość tytułuje Pogromcą Smoków, Wybawicielem Silvanesti.
Elficcy strzelcy opuścili łuki i z ich gardeł dobył się nierówny wiwat. 
Wartownicy 
pospieszyli ku bramie ze stali, srebra i magii. Choć odrzwia wyglądały krucho i 
delikatnie jak 
sploty pajęczej nici, starożytna magia wiązała je tak mocno, że żadna siła na 
Krynnie nie 
mogła dać im rady, oprócz oddechu smoka. Minie wystarczyło jednak przyłożyć dłoń 
do 
wrót, by otwarły się przed nią.
Pogromczyni Smoków bez pośpiechu wjeżdżała do Silva - nostu. Minotaur szedł przy 
jej siodle, mierząc elfy zasępionym spojrzeniem nieufnych oczu. Żołnierze 
kroczyli za nią, 
niespokojni, badawczy, czujni. Elfy, po wstępnym okrzyku radości, zamilkły. 
Tłumy tłoczyły 
się wzdłuż traktu, który w świetle księżyca przybrał kredowobiały kolor. Nikt 
nie odezwał się 
ani słowem i jedynym, co dało się słyszeć, był brzęk kolczug, chrzęst zbroi i 
mieczy, miarowy 
krok szurających w marszu obutych stóp.
Mina zdążyła ujechać tylko kawałek, a część wojsk ciągle jeszcze była przy 
bramie, 
kiedy ściągnęła cugle. Do jej uszu dobiegł jakiś dźwięk i wypatrywała teraz 
czegoś w tłumie.
Zsiadłszy z konia, zeszła z traktu i ruszyła prosto ku elfiej ciżbie. Olbrzymi 
minotaur 
dobył miecza i już chciał ruszyć za nią, by osłaniać jej tyły, ale uniosła dłoń 
w bezgłośnej 
komendzie i zatrzymał się, jakby go czymś raziła. Mina podeszła do młodej elfiej 
kobiety na 
próżno usiłującej uciszyć kwilenie niespokojnego malca w wieku może trzech lat. 
To właśnie 
ów płacz usłyszała.
Elfy odsunęły się, by zrobić Minie przejście, odskakując przy tym od niej, jakby 
obawiały się, że jej dotyk sprawi im ból. Mimo to jednak, kiedy już ich minęła, 
niektóre z 
młodszych z wahaniem wyciągały dłonie, by raz jeszcze jej dotknąć. Nie zwracała 
na nie 
uwagi.
Zbliżywszy się do zasępionej matki, Mina odezwała się w elfickiej mowie: - Twoja 
córeczka płacze. Cała jest rozpalona od gorączki. Co z nią?
Matka w obronnym geście przytuliła dzieciątko do piersi i pochyliła się nad jego 
główką. Jej łzy potoczyły się na czoło dziewczynki.
- Już od dłuższego czasu trawi ją ta choroba. A ciągle jest z nią tylko gorzej. 
Boję się, 
że... ona umiera.
- Podaj mi to dziecko - powiedziała Mina, wyciągając ręce.
- Nie! - elfka przycisnęła je do siebie. - Nie, nie rób jej krzywdy!
- Podaj mi to dziecko - powtórzyła dziewczyna łagodnym głosem.
Pełne bojaźni oczy matki spotkały się z oczyma ludzkiej kobiety. Żywiczne ciepło 
bursztynu otuliło matkę i dziecko. Podała Minie swoje maleństwo.
Dziewczynka ważyła tyle, co nic. W ramionach Wybawicielki Silvanesti była lekka 
niczym błędny ognik.
- Błogosławię cię w imię Jedynego Bóstwa - powiedziała Mina - i zwracam cię 
światu 
żywych.
Kwilenie dziecka ustało. Osunęło się w ramiona Miny, a starszym elfom niemalże 
zbrakło tchu.
- Jest już zdrowa - oświadczyła dziewczyna, oddając dziecko matce. - Gorączka 
opadła. Zabierz ją do domu i trzymaj w cieple. Będzie żyła.
Matka zajrzała z lękiem w twarzyczkę dziecka i krzyknęła z radości. Dziecina 
przestała płakać, a leżała bez sił, bo zapadła w spokojny sen. Jej czoło było 
chłodne, oddech 
spokojny.
- Mino! - zawołała elfka, opadając na klęczki. - Błogosławiona bądź, Mino!
- Nie ja - odparła Mina. - Jedyne Bóstwo.
- Jedyne Bóstwo - wykrzyknęła matka. - Dzięki niech będą Jedynemu Bóstwu.
- Kłamstwa! - huknął jakiś elf, przepychając się przez tłum. - Kłamstwa i 
bluźnierstwa. Jedynym prawdziwym bogiem jest Paladine.
- Paladine was porzucił - odparła Mina. - Zostawił was samych. A Jedyne Bóstwo 
zostało z wami. Troszczy się o was.
Elf już otwierał usta, by ze złością odeprzeć te zarzuty. Zanim jednak zdążył 
się 
odezwać, Mina zwróciła się do niego: - Twojej umiłowanej żony nie ma tutaj 
dzisiejszej 
nocy. - Elf zacisnął usta. Mamrocząc coś, odwrócił się i ruszył z powrotem. - 
Choroba nie 
wypuściła jej z domu - wołała za nim Mina. - Słabość dopadła ją już dawno, dawno 
temu. 
Patrzysz, jak każdego dnia śmierć staje coraz bliżej jej łóżka.
Leży przykuta doń, bo nie może już chodzić. Dzisiejszego ranka nie zdołała 
oderwać 
głowy od poduszki.
- Ona umiera! - rzucił elf ostrym tonem, wciąż z odwróconą głową. - Wielu 
umarło. 
Bierzemy na barki nasze cierpienie i idziemy dalej.
- Kiedy wrócisz do domu - ciągnęła Mina - twoja żona powita cię w progu. Ujmie 
twoje dłonie i jak za dawnych dni zatańczycie razem w ogrodzie.
Elf zwrócił ku niej twarz. Łzy znaczyły na niej bruzdy, jego wzrok był ostrożny, 
niedowierzający.
- To jakaś sztuczka.
- Mylisz się - odparła z uśmiechem dziewczyna. Mówię prawdę i wiesz o tym. Pójdź 
do niej. Pójdź i przekonaj się na własne oczy.
Elf wpatrywał się w Minę, a potem, z głuchym jękiem, przepchnął się przez 
otaczające go tłumy i zniknął.
Mina wyciągnęła dłoń w kierunku elfiej pary. Matka i ojciec, każde trzymało za 
rękę 
małego chłopca. Brzdące były bliźniakami, chudymi i bez życia, a ich młode 
twarze 
wykrzywiał taki ból, że wyglądały niczym pomarszczeni starcy.
Mina skinęła na chłopców.
- Podejdźcie do mnie. Skulili się, stając przed nią.
- Jesteś człowiekiem - powiedział jeden z nich. - Nienawidzisz nas.
- Zabijesz nas - odezwał się jego brat. - Mój ojciec tak mówi.
- To, czy jest się człowiekiem, elfem czy minotaurem, nie czyni różnicy w oczach 
Jedynego Bóstwa. Wszyscy jesteśmy jego dziećmi, ale musimy być posłusznymi 
dziećmi. 
Przyjdźcie do mnie. Przyjdźcie do Jedynego Bóstwa.
Chłopcy podnieśli oczy na rodziców. Elfy wbijały wzrok w Minę, nie odzywając się 
ani słowem, nie czyniąc żadnego gestu. Tłum wokół nich, zamarły i cichy, 
przyglądał się 
dramatowi. Wreszcie jeden z chłopców puścił matczyną dłoń i po - stąpił naprzód, 
stawiając 
słabe i niepewne kroki. Złapał rękę dziewczyny.
- Jedyne Bóstwo posiada moc zdolną uzdrowić tylko jednego z was - powiedziała 
Mina. - Kto to będzie? Ty czy twój brat?
- Mój brat - odparł bez chwili wahania chłopiec. Mina położyła dłoń na jego 
głowie.
- Jedynemu miłe jest poświęcenie. Podoba się mu. I uzdrowi was obydwu.
Zdrowy kolor zabarwił blade policzki. W mętnych oczach rozbłysło życie i 
energia. 
Słabe nóżki przestały się trząść, wyprostowały się przygarbione plecy. Drugi z 
chłopców 
puścił dłoń ojca i podbiegł do swojego bliźniaka, a obydwaj opletli dziewczynę 
ramionami.
- Chwała ci! Chwała ci, Mino! - Na usta niektórych młodych Silvanestyjczyków 
wypłynęła pieśń, a oni sami zbliżyli się, wyciągając ku niej ręce, błagając ją o 
uzdrowienie 
ich, ich żon, mężów, dzieci. Tłum falował i napierał na nią, i lada chwila mogła 
zostać 
zadeptana.
Minotaur Galdar, zastępca Wyzwolicielki i jej samozwańczy drabant, brnął przez 
masy. Pochwyciwszy Minę, wyciągnął jąze ścisku, silnymi rękoma odpychając na 
boki 
zdesperowane elfy.
Dosiadłszy konia, Pogromczyni Smoków stanęła w strzemionach i podniosła dłoń, 
nakazując ciszę. Elfy zamilkły natychmiast, wytężając słuch, by chłonąć jej 
słowa.
- Oto objawiam wam, co zostało mi przekazane. Wszyscy, którzy z pokorą i czcią 
prośby swoje zaniosą do Jedynego Bóstwa, dostąpią uzdrowienia z niemocy, którą 
zesłał na 
was smok, Cyan Krwawa Zguba. To Jedyne Bóstwo wyzwoliło was z jego więzów. Na 
kolanach módlcie się do niego, przyjmijcie go, elfy, jako waszego boga 
prawdziwego, a 
zostaniecie uzdrowione.
Część elfiej młodzieży natychmiast opadła na kolana i zaczęła się modlić. Inne, 
starsze elfy, odmówiły. Nigdy wcześ - niej nie zwracały się do innego boga poza 
Paladine. 
Niektóre zaczęły szeptać, że kirathowie mieli rację, ale wtem ci, którzy 
wznosili swoje modły, 
unieśli twarze ku księżycowemu światłu i wykrzykiwali z radością, że ból opuścił 
ich ciała. 
Widząc owe cudowne uzdrowienia, więcej jeszcze elfów zaczynało klękać i z ich 
ust dobyły 
się błagania. Starsze elfy, przyglądając się z przerażeniem i niedowierzaniem, 
kręciły 
głowami. Jeden w szczególności, odziany w magiczną ochronną opończę kirathów, 
dłuższą 
chwilę wbijał w Minę twardy wzrok, po czym rozpłynął się w cieniach.
Krwistoczerwony rumak szedł stępa naprzód. Żołnierze Miny torowali jej drogę 
poprzez masy. Wieża Gwiazd migotała łagodnie w świetle księżyca, wskazując drogę 
ku 
niebiosom. Kroczący u boku konia Galdar starał się możliwie najmniej oddychać. 
Zapach 
elfów był dla minotaura otumaniający, duszący i słodki, aż zbierało mu się na 
wymioty; był 
niczym woń czegoś dawno już umarłego.
- Mino - warknął ostro - to są elfy! - Nie starał się nawet ukryć swojego 
obrzydzenia. - 
Na co Jedynemu Bóstwu elfy?
- Dusze wszystkich śmiertelników są dla Jedynego równie cenne, Galdarze - 
odparła 
dziewczyna.
Minotaur głowił się nad tym, ale nie pojmował. Oglądając się na nią, zobaczył w 
księżycowej poświacie niezliczone postaci elfów uwięzionych w ciepłym, 
bursztynowym 
spojrzeniu jej oczu.
Mina jechała dalej przez Silvanost, a słowa modłów wznoszonych do Jedynego 
Bóstwa w elfiej mowie szeleszczącym szeptem ulatywały w noc.
Silvanoshei, syn Alhany Starbreeze i Porthiosa z Rodu Solostaran, spadkobierca 
obydwu elfickich krain, Qualinesti i Silvanesti, stał z twarzą i dłońmi 
przyciśniętymi do 
kryształowej szyby i przepatrywał wzrokiem noc za oknami.
- No gdzie ona jest? - dopytywał się niecierpliwie. Nie, czekaj! Zdaje się, że 
ją widzę! 
- przypadł do szyby na dłuższą chwilę, po czym odchylił się z westchnieniem. - 
Nie, to nie 
ona. Pomyliłem się. Dlaczego ona nie przychodzi? Odwrócił się, by z lękiem w 
głosie 
zapytać: - Nie myślisz, kuzynie, że coś się jej stało?
Kiryn już otworzył usta, żeby mu odpowiedzieć, ale zanim zdążył powiedzieć choć 
słowo, Silvanoshei zwrócił się do służącego.
- Zasięgnij języka, co się tam dzieje przy bramie. I wracaj w te pędy.
Służący skłonił się i wyszedł, zostawiając ich samych w pokoju.
- Kuzynie - odezwał się Kiryn, staranie modulując głos - to już szósty sługa, 
którego 
posłałeś w ciągu ostatniej pół godziny. Wróci z takimi samymi wieściami, jak 
piątka 
pozostałych. Procesja przemieszcza się powoli, ponieważ tak wielu chce się z nią 
spotkać.
Silvanoshei powrócił do okna, wyjrzał raz jeszcze z niecierpliwością, której nie 
usiłował nawet tuszować.
- To był błąd. Powinienem być tam, żeby j ą przy witać - rzucił kuzynowi chłodne 
spojrzenie. - Nie powinienem był cię posłuchać.
- Wasza Wysokość - westchnął Kiryn - nie wyglądałoby to dobrze. Ty, król, we 
własnej osobie witający przywódcę naszych nieprzyjaciół? Dość już, że w ogóle 
wpuściliśmy 
ją do miasta - dodał do siebie, ale Silvanosheiowi natura nie poskąpiła dobrego 
słuchu.
- Czy muszę ci przypominać, kuzynie - padła dosadna riposta króla - że to 
właśnie ów 
nieprzyjacielski dowódca wybawił nas z łapsk tego ohydnego smoka Cyana Krwawej 
Zguby? 
Za jej przyczyną na powrót zabiło moje serce i dane mi było opuścić tarczę, 
którą wzniósł, 
tarczę, która wysysała z nas życie. Za jej przyczyną zdołałem zniszczyć Drzewo 
Tarczy i 
uratować nasz lud. Gdyby nie ona, ulice Silvanostu byłyby pełne nie elfów, ale 
trupów.
- Jestem tego świadom, Wasza Wysokość - zgodził się Kiryn. - Pytam jednakże, po 
co 
to wszystko? Jakie są jej intencje?
- O to samo mógłbym zapytać ciebie, kuzynie - odparł chłodno Silvanoshei. - 
Jakie są 
twoje intencje?
- Nie pojmuję, o co ci chodzi - zdziwił się Kiryn.
- Czyżby? Doszły mnie słuchy, że knujesz coś za moimi plecami. Widziano cię w 
towarzystwie kirathów.
- Cóż z tego, kuzynie? - łagodnie spytał Kiryn. - To nasi lojalni poddani.
- To nie są moi lojalni poddani - ze złością wybuchł Silvanoshei. - Są w zmowie 
przeciwko mnie!
- Zmawiają się przeciwko naszym wrogom, Czarnym Rycerzom...
- Chodzi ci o Minę. Spiskują przeciwko Minie. A to tak samo, jakby spiskowali 
przeciwko mnie.
Kiryn westchnął cicho.
- Ktoś czeka, żeby pomówić z tobą, Wasza Wysokość.
- Nie chcę się z nikim widzieć - odparł król.
- Myślę, że z nim akurat powinieneś - ciągnął Kiryn. - Przychodzi od twojej 
matki.
Silvanoshei odwrócił się od okna i wlepił oczy w swego krewniaka.
- Co ty wygadujesz? Moja matka umarła. Zginęła tej nocy, kiedy ogry napadły na 
nasz 
obóz. W tym czasie, kiedy znalazłem się pod drugiej stronie tarczy...
- Nie, kuzynie - odparł Kiryn. - Twoja matka, Alhana, żyje. Wraz ze swoimi 
ludźmi 
przeszła przez granicę. Kontaktowała się z kirathami. To dlatego... Próbowali 
porozmawiać z 
tobą, kuzynie, ale spotkali się z odmową. Przyszli do mnie.
Silvanoshei opadł na krzesło. Schował twarz w rozdygotanych dłoniach, żeby ukryć 
nagłe łzy.
- Wybacz mi, królu - podjął Kiryn. - Powinienem był znaleźć jakiś lepszy sposób, 
by 
ci o tym wszystkim powiedzieć...
- Nie! Nie mógłbym usłyszeć od ciebie szczęśliwszych wieści! - krzyknął 
Silvanoshei, 
podnosząc głowę. - Posłaniec mojej matki jest tutaj? - poderwał się na równe 
nogi, ruszył 
niecierpliwym krokiem w stronę drzwi. - Przyprowadź go.
- Nie ma go w przedpokoju. Pałac stanowi dlań niebezpieczne miejsce. Pozwoliłem 
sobie...
- Oczywiście. Zapomniałem. Moja matka jest nieczystym elfem - gorzko rzucił 
Silvanoshei. - Wyrok śmierci wisi nad nią i głowami tych, którzy stoją u jej 
boku.
- Wasza Wysokość ma teraz okazję to zmienić - podsunął Kiryn.
- Na mocy prawa, być może - odparł Silvanoshei. Prawo jednak nie ma mocy, by 
zmazać lata nienawiści. Przyprowadź go zatem, gdziekolwiek go ukryłeś.
Kiryn wyszedł z komnaty. Król wrócił do okna, a w jego myślach mieszało się 
zdziwienie i radość. Jego matka żyła. Mina wróciła do niego. One muszą się 
spotkać. Polubią 
się nawzajem. Cóż, może nie od razu...
Usłyszał chrobot za plecami, a kiedy odwrócił się, dostrzegł jakiś ruch za 
ciężkimi 
kotarami. Zasłona została odsunięta, ukazując otwór w ścianie, sekretne 
przejście. Silvanoshei 
słyszał od matki opowieści o tych korytarzach. Szukał ich, jeszcze będąc 
smarkaczem, ale 
udało mu się znaleźć tylko ten jeden. Korytarz wiódł do ukrytego ogrodu, teraz 
mogiły 
kwiatów uwiędłych pod złym urokiem tarczy.
Zza kotary wyłonił się Kiryn. Jeszcze jeden elf, w zakapturzonym płaszczu, 
wyszedł 
za nim.
- Samar! - wykrzyknął Silvanoshei, rozpoznając go zarazem z radością i boleścią.
W pierwszym odruchu chciał wybiec Samarowi naprzeciw, chwycić go za rękę, a 
może nawet uścisnąć, szczęśliwy, że on i Alhana żyją. Kiryn łudził się, że tak 
właśnie będzie 
wyglądało ich spotkanie. Miał nadzieję, iż myśl o tym, że jego matka jest w 
pobliżu i wraz ze 
swoimi ludźmi przekroczyła granicę, odciągnie Silvanosheia od myśli o Minie.
Nadzieje Kiryna skazane były na klęskę.
Samar nie widział w Silvanosheiu króla, lecz rozwydrzonego dzieciaka, w 
ślicznych 
fatałaszkach i kosztownych błyskotkach, podczas, gdy jego matka nosiła ubrania z 
samodziału i przyozdabiała się chłodnym metalem kolczugi. Widział Sil - 
vanoshei’a we 
wspaniałym pałacu z wszelkimi wygodami, o jakich mógł zamarzyć i widział jego 
matkę 
dygoczącą z zimna w nagiej jaskini. Samar widział też szerokie łoże z grubymi 
materacami, 
pledami z angory i jedwabnymi prześcieradłami, a potem stanęła mu przed oczyma 
Alhana 
śpiąca na ziemi, opatulona obszarpanym płaszczem.
Gniew przesłonił staremu elfowi wzrok, zamroczył umysł. Przywołał w myślach 
obraz 
Alhany przepełnionej radością i podnieceniem na wieść o tym, że Silvanoshei, 
którego uznała 
już za zmarłego, jednak żyje i do tego nosi na głowie koronę Silvanesti, co 
zawsze było jej 
marzeniem.
Chciała się doń udać niezwłocznie, byłoby to jednak ogromne ryzyko dla niej i 
jej 
towarzyszy. Samar długo i z mocą odciągał ją od tego pomysłu. Tylko fakt, że 
mogła stracić 
wszystko, nad czym tak długo pracowała, sprawił, że zmieniła zdanie i wysłała do 
syna swego 
zaufanego. Miał zamiar przekazać Silvanosheiowi wyrazy matczynej miłości, nie 
będzie 
jednak płaszczyć się przed chłopakiem ani też trząść się nad nim. Samar 
postanowił 
przypomnieć młodemu królowi obowiązki, jakie ma syn wobec matki, bez względu na 
to, czy 
jest władcą, czy prostym elfem. Jako król ma też zobowiązania wobec swego ludu.
Chłodne spojrzenie Samara zmroziło Silvanosheia w pół kroku.
- Książę - odezwał się Samar, kłaniając się bardzo nieznacznie. - Ufam, że 
jesteś cały i 
zdrów. A już na pewno dobrze odżywiony - potoczył niechętnym wzrokiem po suto 
zastawionym stole. - Tyle jadła starczyłoby na roczny wikt dla wojska twojej 
matki!
W jednej chwili wszystkie ciepłe uczucia Silvanosheia zmieniły się w sopel lodu. 
Zapomniał, ile zawdzięczał Samarowi, a w zamian za to przypomniał sobie, że ów 
nigdy go 
nie doceniał, być może nawet nie darzył sympatią. Władca wyprostował się.
- Najpewniej nie doszły cię jeszcze wieści, Samarze odezwał się Silvanoshei z 
ukrytą 
w głosie godnością, - r - Masz zatem moje wybaczenie. Jestem królem Silvanesti i 
tak 
będziesz się do mnie zwracał.
- Będę się do ciebie odnosił tak, jak na to zasługujesz - głos starego elfa 
załamał się. - 
Rozpuszczony bachorze!
- Jak śmiesz! - wybuchnął Silvanoshei.
- Przestańcie! Obydwaj! - Kiryn przyglądał się im w osłupieniu. - Co wy 
wyprawiacie? Zapomnieliście już, jaki straszliwy kryzys się ku nam zbliża? 
Kuzynie, znałeś 
tego mężczyznę od maleńkości. Wiele razy opowiadałeś mi o swoim podziwie i 
szacunku. 
Był ci drugim ojcem. Ryzykował życiem, przychodząc tutaj. Czy to tak mu się 
odwdzięczasz? 
- Silvanoshei nie odpowiedział. Zacisnął usta i wpatrywał się w Samara wzrokiem 
pełnym 
urażonej godności. - A ty, Samarze - kontynuował Kiryn, zwracając się ku elfiemu 
wojownikowi - też nie jesteś bez winy. Silvanoshei jest koronowanym i uznanym 
królem ludu 
Silvanesti. Ty jesteś Qualinestyjczykiem. Być może inne są zwyczaje twojego 
ludu. My, 
Silvanestyjczycy, z rewerencją odnosimy się do naszych królów. Kiedy poniżasz 
naszego 
władcę, wszystkich nas poniżasz.
Samar i król stali dłuższą chwilę bez słowa, ich spojrzenia krzyżowały się - nie 
był to 
wzrok przyjaciół, którzy tak samo skorzy są do kłótni, jak i zgody, ale 
przeciwników, którzy 
będą na siebie groźnie spoglądać, nawet kiedy już zmuszeni zostaną do podania 
sobie rąk. 
Kiryn ubolewał nad tym z całego serca.
- Zaczęliśmy od złego końca - odezwał się. - Spróbujmy raz jeszcze.
- Jak się czuje moja matka, Samarze? - spytał nagle Silvanoshei.
- Twoja matka czuje się dobrze... Wasza Wysokość - odparł Samar, czyniąc przed 
tytułem znaczącą pauzę. - Przesyła wyrazy miłości.
Młody król skinął głową. Starał się z całych sił panować nad sobą.
- Ta burzliwa noc. Ja myślałem... wydawało się niemożliwym, żeby się wam udało z 
tego wybrnąć.
- Jak się okazało, Legion Steela miał baczenie na ru - chy ogrów, więc przybył 
nam na 
pomoc. Zdaje się - dodał Samar burkliwym tonem - że ty i twoja matka 
opłakiwaliście się 
nawzajem. Kiedy nie wróciłeś, szukaliśmy cię całymi dniami. Mogliśmy jedynie 
domniemywać, że zostałeś pochwycony przez ogry i powleczony na tortury i śmierć. 
Kiedy 
zaś tarcza opadła i twoja matka przekroczyła granicę swojej ojczyzny, przywitali 
nas 
kirathowie. Kiedy dowiedziała się, że nie tylko żyjesz, ale i królujesz, jej 
radość nie miała 
granic. - W jego głosie zabrzmiała sroga nuta. - A potem te raporty o tobie i 
tej ludzkiej 
samicy...
Władca rzucił Kirynowi wściekłe spojrzenie.
- Teraz już rozumiem, dlaczegoś go tu przyprowadził, kuzynie. Żeby mi prawił 
kazania - odwrócił się do okna.
- Silvanosheiu... - zaczął Kiryn. Samar podszedł i chwycił króla za ramię.
- Tak, mam zamiar prawić ci kazania. Zachowujesz się jak rozpieszczony bachor. 
Twoja czcigodna matka nie dawała wiary plotkom. Kirathowie, którzy jej o tym 
opowiedzieli, 
zarzuciła kłamstwo. A co się dzieje? Podsłuchałem, jak rozmawiasz o tej 
kobiecie. Z twoich 
ust dowiaduję się, że plotki są prawdziwe! Jęczysz i skamlesz do niej, podczas 
gdy ogromna 
armia Czarnych Rycerzy przekracza granicę. Armia, która czekała pod Silvanesti, 
przygotowana, by tu wejść, kiedy tylko opadnie tarcza. No i, proszę bardzo, 
stało się, tarcza 
opadła! Jakim sposobem ta armia się tu znalazła, Silvanosheiu? Zbieg 
okoliczności? Czy 
Czarni Rycerze przypadkiem przyjechali akurat w momencie, kiedy tarczy zdarzyło 
się 
upaść? Nie, królu, Nerakijczycy stali u granic, bo wiedzieli, że tarcza opadnie. 
Teraz 
maszerują na Silvanost, w sile pięciu tysięcy, a ty właśnie otworzyłeś bramę 
kobiecie, która 
ich tu wszystkich przyprowadziła.
- To nieprawda! - wybuchnął Silvanoshei, nie zważając na próby Kiryna, 
usiłującego 
go uspokoić. - Mina przybyła, by nas ocalić. Znała prawdę o Cyanie Krwawej 
Zgubie. 
Wiedziała, że to on odpowiadał za wzniesienie tarczy. Wiedziała, że tarcza nas 
zabijała. 
Kiedy umarłem w smoczych łapskach, ona obudziła we mnie na powrót życie. Ona... 
- 
Silvanoshei urwał, a język urósł mu w ustach.
- Ona powiedziała ci, żebyś opuścił tarczę - dokończył Samar. - Ona ci 
powiedziała, 
jak opuścić tarczę.
- Tak, to ja opuściłem tarczę - rzucił wyzywająco Silvanoshei. - Zrobiłem to, co 
moja 
matka próbowała bezskutecznie uczynić przez lata! Wiesz, że to prawda, Samarze. 
Alhana 
ujrzała tarczę taką, jaka była w rzeczywistości. Wiedziała, że nie została 
wniesiona po to, by 
nas ochraniać i miała rację. Postawiono ją, by nas uśmierciła. Co niby miałem 
twoim zdaniem 
zrobić, Samarze? Zostawić tarczę w spokoju? Patrzeć, jak wysysa życie z mojego 
ludu?
- Mogłeś zostawić ją w spokoju przynajmniej tak długo, by sprawdzić, czy wróg 
nie 
zbiera się u twoich granic - sucho odparł Samar. - Kirathowie mogliby cię 
ostrzec, jeślibyś 
zadał sobie trochę trudu i ich posłuchał, ale nie, ty wolałeś słuchać tej 
ludzkiej samicy, 
przywódczyni tych, którzy dopilnują, żebyś został zniszczony, ty i twój lud.
- Ode mnie tylko zależało podjęcie tej decyzji - z godnością oświadczył 
Silvanoshei. - 
Działałem na własną rękę. Zrobiłem to, co zrobiłaby na moim miejscu moja matka. 
Wiesz o 
tym, Samarze. Sama opowiadała mi o tym, jak na gryfonim grzebiecie usiłowała 
wlecieć w 
tarczę i roznieść ją na kawałki. Próbowała raz za razem i raz za razem była 
odpychana...
- Dość już! - przerwał zniecierpliwiony Samar. - Co się stało, to się już nie 
odstanie. - 
Przegrał tę potyczkę i był tego świadom. Przez moment milczał w zamyśleniu. 
Kiedy się 
znów odezwał, w jego głosie dało się wyczuć zmianę, pobrzmiewała w nim nuta 
przeprosin. - 
Jesteś młody, Silvanosheiu, a rzeczą młodych jest popełniać błędy, choć ten, 
obawiam się, 
może okazać się dla naszej sprawy fatalnym. Niemniej jednak nie złożyliśmy 
jeszcze broni. 
Może będziemy mogli naprawić szkody, jakie - w dobrej skądinąd wierze - 
wyrządziłeś.
Sięgając po płaszcz, Samar wyciągnął jeszcze jedną opończę i kaptur.
- Czarni Rycerze bezkarnie wkraczają do naszego świętego miasta. Obserwowałem 
ich przemarsz. Widziałem tę kobietę. Widziałem naszych, szczególnie zaś młodych, 
jak 
wpadali w sidła jej czaru. Są ślepi na prawdę. Naszym zadaniem jest przywrócić 
im wzrok. 
Okryj się tym płaszczem, Silvanosheiu. Wyjdziemy sekretnym korytarzem, którym tu 
przyszedłem, wymkniemy się z miasta niezauważenie.
- Wychodzić? - Silvanoshei spojrzał zdumionym wzrokiem na Samara. - Dlaczego 
miałbym stąd wychodzić?
Stary elf już miał udzielić odpowiedzi, ale Kiryn wtrącił się, mając nadzieję, 
że uda 
mu się uratować ów plan.
- Bo grozi ci tu niebezpieczeństwo, kuzynie - powiedział. - Myślisz, że Czarni 
Rycerze pozwolą ci pozostać na tronie? Jeśli nawet, staniesz się niczym więcej, 
jak tylko 
marionetką, tak jak twój kuzyn Gilthas. Ale, jako król na wygnaniu, będziesz 
miał dość siły, 
by skupić dokoła siebie lud...
„Pójść? Nie mogę pójść” - powiedział do siebie w myślach Silvanoshei. „Ona do 
mnie 
wraca. Zbliża się z każdą chwilą. Tej nocy już być może będę pieścił ją w swoich 
ramionach. 
Nie pójdę stąd nigdzie, choćby i sama śmierć miała po mnie przyjść”.
Spojrzał na Kiryna i Samara i nie ujrzał przyjaciół, ale obcych, którzy przeciw 
niemu 
spiskowali. Nie mógł im ufać. Nikomu nie mógł ufać.
- Mówisz, że mój lud znajduje się w niebezpieczeństwie - odezwał się 
Silvanoshei. 
Odwrócił się do nich plecami, przeniósł wzrok za okno, jakby przyglądał się 
leżącemu 
poniżej miastu. Tak naprawdę wypatrywał tylko jej. - Moim ludziom grozi 
niebezpieczeństwo, a ty byś chciał, żebym uciekł w bezpieczne miejsce i zostawił 
ich, aby się 
sami zmierzyli z ową groźbą. Jakimż byłbym królem, Samarze?
- Żywym królem, Wasza Wysokość - beznamiętnie odparł Samar. - Królem, który tak 
bardzo troszczy się o swój lud, by dla niego pozostać przy życiu. Zrozumieją i 
uszanują cię za 
twoją decyzję.
Silvanoshei potoczył znad ramienia chłodnym wzrokiem.
- Mylisz się, Samarze. Moja matka uciekła i lud nie uszanował jej za to. Nabra’ 
do niej 
odrazy. Nie popełnię tego samego błędu. Dziękuję, żeś przyszedł, Samarze. Możesz 
odejść.
Lekko drżąc, zdumiony swoją zuchwałością, odwrócił się z powrotem w stronę okna, 
wyglądając przez nie niewidzącym wzrokiem.
- Ty niewdzięczny szczeniaku! - Samar, na wpół dławiąc się przypływem szału, 
ledwo 
wykrztusił z siebie: - Pójdziesz ze mną, choćbym miał cię siłą zaciągnąć!
Kiryn stanął między Samarem i królem.
- Myślę, że powinieneś już pójść, panie - odezwał się łagodnym głosem, z jego 
spojrzenia biły spokój i determinacja. Był zły na ich obydwu, zły i zawiedziony. 
- Albo będę 
zmuszony wezwać straże. Jego Wysokość podjął już decyzję.
Samar zignorował Kiryna, piorunował wzrokiem Silvanosheia.
- Pójdę. Powiem twojej matce, że jej syn dokonał szlachetnego, heroicznego aktu 
poświęcenia się w imię swojego ludu. Nie powiem jej prawdy, że zostaje z miłości 
do 
ludzkiej wiedźmy. Nie powiem jej tego, ale zrobią to inni. Dowie się i pęknie 
jej serce. - 
Cisnął płaszcz Silvanosheiowi pod nogi.
- Jesteś głupcem, młody człowieku. Nie ubolewałbym, gdybyś twój ą głupotą na 
siebie 
tylko ukręcił bicz, ale jego razy dosięgną nas wszystkich.
Samar zabrał się do wyjścia, dumnym krokiem zmierzając przez pokój w stronę 
sekretnego przejścia. Zaciągnął za sobą kotarę gestem tak brutalnym, że o mało 
jej nie zerwał. 
Silvanoshei rzucił Kirynowi jadowite spojrzenie.
- Nie myśl sobie, że nie wiem, do czego zmierzasz. Chcesz mnie usunąć i samemu 
zasiąść na tronie!
- Mylisz się, kuzynie - odparł cicho Kiryn. - Nie możesz tak o mnie myśleć.
Silvanoshei bardzo mocno usiłował tak właśnie myśleć, jednak poddał się. Ze 
wszystkich osób, które znał, Kiryn był jedyną, która zdawała się darzyć go 
szczerym 
uczuciem. Jego, Silvanosheia. Nie króla. Odszedłszy od okna, zbliżył się do 
Kiryna, chwycił 
jego dłoń i uścisnął ją mocno.
- Przepraszam, kuzynie. Wybacz mi. On budzi we mnie taki gniew, że sam nie wiem, 
co wygaduję. Wiem, że chciałeś dobrze - młody król powiódł wzrokiem w stronę, 
gdzie 
zniknął Samar. - Wiem, że i on chce dobrze, ale on nie rozumie. Nikt nie 
rozumie.
Silvanoshei poczuł, że ogarnia go wielka słabość. Od długiego już czasu nie 
zaznał 
snu. Sam nawet nie pamiętał od jak dawna. Kiedykolwiek zamykał oczy, ukazywała 
mu się 
jej twarz, dobiegał go jej głos, czuł na swoich ustach dotyk jej warg i serce 
zaczynało 
wyrywać mu się z piersi, krew buzowała w nim i leżał bezsennie, wpatrując się w 
mrok, 
czekając, aż do niego wróci.
- Idź za Samarem, Kirynie. Upewnij się, że opuścił pałac w jednym kawałku. Nie 
chciałbym, żeby stała mu się jakaś krzywda.
Kiryn spojrzał na króla bezradnie, westchnął, pokręcił głową i zrobił, co mu 
kazano. 
Silvanoshei wrócił do okna.
7
Azymut: Rzeka Umarłych
To już banał, że nieszczęścia innych, choćby nie wiem jak straszliwe, zawsze 
bledną 
w porównaniu z naszymi. Gdyby ktoś powiedział teraz Zagwozdkowi, że wojska 
goblinów, 
hobgoblinów, smokowców, najętych zbirów i morderców maszerowały na elfy, gnom 
zaśmiałby się pogardliwie i przewrócił oczyma.
- I im się wydaje, że mają problem? - powiedziałby. - Ha! Szkoda, że nie tkwią w 
oceanie w przeciekającym wehikule podwodnym, ze stukniętą ludzką kobietą, która 
bez 
ustanku upiera się, żebym płynął za zgrają umarlaków. To się nazywa problem!
Gdyby powiedziano Zagwozdkowi, że jego przyjaciel kender, dzięki którego 
wskazówkom mógł wreszcie ukończyć dzieło swojego życia, jakim było wykreślenie 
mapy 
Labiryntu Żywego Płotu, był właśnie więziony w Wieży Wysokiej Magii przez 
najpotężniejszego czarodzieja na świecie, na usta gnoma wypełzłby drwiący 
uśmiech.
- Kenderowi się wydaje, że wpadł w niezłe bagno! Ha! Powinien tak spróbować 
pokierować sobie wehikułem podwodnym samemu, kiedy trza do tego z dwudziestu 
chłopa. 
Wtedy dopiero miałby problem!
Prawdę powiedziawszy, wehikuł podwodny miał się lepiej z jednym chłopem, jako że 
pozostałych dziewiętnastu stanowiło tylko balast, plątało się pod nogami i 
zużywało 
powietrze.
Pierwotnie wyprawa, która ruszyła spod góry Drobnostki i zmierzała w stronę 
Cytadeli, liczyła dwadzieścia osób, po drodze jednak pozostali członkowie 
zaginęli albo 
zostali ciężko poparzeni, tak że ostatecznie ostał się sam Zagwozdek, który był 
jedynie 
skromnym pasażerem i tylko za siebie odpowiadał. Nie miał zielonego pojęcia o 
skomplikowanym systemie mechanicznym skonstruowanym do napędzania MNS 
„Niezniszczalnej”, co niewątpliwie przyczyniło się do tego, że pojazd jeszcze 
nie zatonął.
Wehikuł miał kształt wielkiej ryby. Zrobiono go z drewna, by był dość lekki, 
żeby 
unosić się na wodzie, a następnie obito żelazem, by szedł pod fale. Zagwozdek 
wiedział, że 
była taka korba, którą trzeba pokręcić, żeby pojazd płynął do przodu, inna 
korba, żeby szedł 
w górę, jeszcze inna, która sprowadzała go na dół. Posiadał dość mgliste pojęcie 
o tym, do 
czego właściwie służyły owe dźwignie, choć przypomniał sobie gnoma (chyba był to 
kapitan, 
niech mu ziemia lekką będzie), który tłumaczył mu, że tylna korba wprawia w 
szalony ruch 
płetwy na rufie pojazdu, a wtedy wzburzona woda popycha go do przodu. Pokrętło 
na dnie 
wprawiało w wirowy ruch brzuszne płetwy i pojazd szedł w górę, a korba na 
suficie 
prowadziła do dokładnie odwrotnych rezultatów.
Zagwozdek doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że oprócz korb jest jeszcze cała 
masa zębatych przekładni, które trzeba nieustannie naoliwiać. Wiedział to, 
ponieważ nie ma 
gnoma, który by nie przyswoił sobie wiedzy o konieczności smarowania śrub i 
innego 
żelastwa. Mówiono mu też, że gdzieś tam były miechy, które pompowały powietrze 
do 
środka pojazdu, ale nie potrafił ustalić, jak działają, doszedł zatem do 
wniosku, że mądrzej 
będzie, choć może mniej naukowo, wypływać „Niezniszczalną” na powierzchnię raz 
na kilka 
godzin. To że miechy nie działały ani teraz, ani nigdy, świadczyło o jego 
zdrowym rozsądku.
Na początku swojej przymusowej wyprawy Zagwozdek zapytał Złotą Lunę, dlaczego 
ukradła jego pojazd podwodny, dokąd zamierzała się w nim wybrać i co zamierzała 
zrobić, 
kiedy już tam dotrze. To właśnie wtedy uraczyła go owym osobliwym stwierdzeniem, 
że 
podążała za zmarłymi, że to oni wskazywali jej drogę i ją chronili oraz że to 
zmarli prowadzili 
ją przez Morze Nowe tam, dokąd musi dotrzeć. Kiedy spytał, całkiem logicznie, 
dlaczego 
zmarli uznali za stosowne polecić jej, by ukradła jego łódź, odparła, że 
podwodna droga była 
jedynym sposobem na uniknięcie spotkania ze smokiem.
Zagwozdek dokładał starań, by zainteresować Złotą Lunę mechaniką podwodnego 
pojazdu i obudzić w niej chęć pomocy przy kręceniu korbą - ręce od tego 
drętwiały - albo 
ostatecznie obudzić podobną chęć w zmarłych, skoro to i tak oni przewodzili tej 
wycieczce. 
Nie zwracała nań jednak najmniejszej uwagi. Zagwozdek czuł, że współpasażerka 
zaczyna 
działać mu na nerwy i już miał zamiar z miejsca wykręcić „Niezniszczalną” i 
popłynąć z 
powrotem w stronę Labiryntu Żywego Płotu - miał w nosie smoka - nie uczynił tego 
jednak z 
uwagi na godny ubolewania fakt, że nie miał najbledszego pojęcia, jak pokierować 
wehikułem w kierunku innym niż góra, dół i naprzód.
Nie wiedział też, co się później okazało, jak go zatrzymać, przez co wyrażenie 
„przybić do brzegu” nabrało nowego i nie do końca optymistycznego wydźwięku.
Czy to za sprawą losu, czy też opatrzności zmarłych, „Niezniszczalna” nie 
roztrzaskała się dziobem o klif ani też nie osiadła gdzieś na podwodnych 
skałach. Miast tego 
zaryła się w piaszczyste nabrzeże, a jej wciąż obracające się płetwy wyrzucały w 
powietrze 
bryzgi piachu i morskiej wody, szatkując meduzy i terroryzując ptactwo.
Ostatni szaleńczy zryw w stronę plaży był dla obojga pasażerów doświadczeniem 
mało komfortowym i wytrzęsło ich zdrowo, nie skończył się wszelako fatalnie. 
Złota Luna i 
Zagwozdek wyszli z niego jedynie z drobnymi ranami i siniakami. Nie można było 
tego 
samego powiedzieć o „Niezniszczalnej”.
Złota Luna stanęła na opustoszałej plaży i głębokimi haustami wdychała świeże 
morskie powietrze. Nie zważała na ra - ny na swoich rękach ani też sińca na 
czole. Jej nowe 
obce wcielenie miało moc samouzdrawiania. Kilka chwil i krew zniknie, ciało 
zrośnie się, a 
po sińcach nie zostanie nawet ślad. Będzie nadal czuła ból po skaleczeniach, ale 
tylko w 
swojej prawdziwej powłoce, tym słabym i leciwym ciele starszej kobiety.
Nie podobała jej się nowa skóra, którą została obdarowana w cudowny sposób owej 
burzliwej nocy. Uświadomiła sobie jednak po pewnym czasie, że siła i żywotność 
nadanego 
jej ciała były niezbędne, by zaprowadzić ją tam, gdzie zmarli chcieli, by 
dotarła. Stare nie 
zaszłoby tak daleko, bo jedną nogą stało już w grobie. Duch, który zamieszkiwał 
poprzednią 
cielesną powłokę, również żegnał się z życiem. Być może dlatego właśnie Złota 
Luna 
widziała zmarłych, podczas gdy inni nie potrafili ich dostrzec. Byli jej teraz 
bowiem bliżsi niż 
żyjący.
Bezkrwista rzeka umarłych płynęła ponad niesionymi wiatrem wydmami, kierując się 
na północ. Wysoka zielonobrązowa trawa, która porastała piaszczyste zbocza, 
uginała się pod 
jej falą. Zebrawszy poły swoich białych szat Mistyka Cytadeli Światła, Złota 
Luna zrobiła 
krok w ich stronę.
- Poczekaj! - zawołał Zagwozdek, który z otwartymi ustami gapił się na 
uszkodzenia, 
jakich doznała „Niezniszczalna”. - Co ty robisz? Dokąd idziesz? - Złota Luna nie 
odezwała 
się, tylko szła dalej. Droga nastręczała trudności. Na każdym kroku zapadała się 
w miękki 
piasek. Szaty krępowały jej ruchy. - Nie możesz mnie zostawić - oświadczył. 
Pomachał 
upaćkaną olejem dłonią. - Najpierw zmarnowałem straszną masę czasu, 
przeprawiając cię 
przez morze, a teraz jeszcze rozwaliłaś moją łódź. Jak niby mam dokończyć 
rysowanie mapy 
Labiryntu Żywego Płotu?
Złota Luna zatrzymała się i odwróciła w stronę gnoma. Przedstawiał sobą mało 
sympatyczny widok, z włosami w nieładzie, rozczochraną brodą, twarzą oblaną 
rumieńcem 
oburzenia i wysmarowaną olejem i krwią.
- Dziękuję ci za przywiezienie mnie tutaj - odezwała się, podnosząc głos, żeby 
przekrzyczeć rześkie podmuchy wiatru i fale roztrzaskujące się o brzeg. - 
Przykro mi z 
powodu twojej straty, ale nie mogę ci w żaden sposób pomóc - odwróciła głowę, 
jej wzrok 
powędrował ku północy. - Muszę odbyć tę podróż. Nie mogę zatrzymywać się ani 
tutaj, ani 
gdziekolwiek indziej. - Spoglądając znowu na gnoma, dodała łagodnie: - Nie 
zostawię cię, 
żebyś się tu sam błąkał. Jeżeli chcesz, możesz iść ze mną.
Zagwozdek popatrzył na nią, potem znowu na „Niezniszczalną”, która z całą 
pewnością nie sprostała swojemu imieniu. Nawet on, pasażer tylko, widział 
wyraźnie, że 
naprawa będzie długa i kosztowna, nie wspominając już w ogóle o tym, że skoro 
nigdy nie 
pojął, jak działa cały ten wynalazek, ponowne jego uruchomienie może stanowić 
poważny 
problem.
- Poza tym - powiedział do siebie weselszym tonem - właściciel był na pewno 
ubezpieczony i bez wątpienia otrzyma rekompensatę z tytułu straty.
To pozwalało optymistycznie podejść do sprawy. Ktoś mógłby powiedzieć, 
optymistycznie i zupełnie nierealistycznie, jako że powszechnie znanym faktem 
było, iż 
Gildia Ubezpieczycieli-od-Zastawu-Żyrowania-Pożyczek-Podpisywania - Weks l i-Kol 
izj i-
Przypadkowej-Utraty-Części-C iała-Pożaru-Powodzi-z-Wyjątkiem-Dopustu-Bożego 
nigdy 
nie wypłaciła nikomu złamanego miedziaka. Po Wojnie Chaosu toczyły się 
niezliczone ilości 
procesów o to, że dopust boży nie powinien się dłużej wliczać, jako że nie było 
już żadnych 
bogów. Zważywszy, że wszystkie owe skargi musiały być przetrawione przez gnomowy 
system prawny, nie było co się łudzić, że zostaną rozpatrzone jeszcze za życia 
interesantów, 
ale raczej że dostaną je w spadku następne pokolenia, które popadną w finansową 
ruinę 
nękane narastającymi opłatami skarbowymi.
Zagwozdek musiał wydobyć z wraka kilka swoich rzeczy. Uciekał z Cytadeli w takim 
pośpiechu, że najważniejszą mapę Labiryntu Żywego Płotu - zostawił. Gnom nie 
miał 
wątpliwości, że ktoś ową mapę znajdzie i uznawszy jąza Cud nad Cudami, naturalną 
koleją 
rzeczy ukryje w najbezpieczniejszej i najlepiej strzeżonej części Cytadeli 
Światła.
Jedynym, co udało się odzyskać z wraku, był nóż, który należał do nieboszczyka 
kapitana. Nóż był niesamowity, składał się z mnóstwa różnych części i można było 
nim 
zrobić prawie wszystko. Potrafił otworzyć butelkę wina, wskazywał północ i 
rozbijał muszle 
krnąbrnych ostryg. Jedynym minusem było to, że nijak nie dało się nim ciąć, a to 
dlatego, że 
nie miał ostrza; wynalazca nie znalazł już na nie miejsca, ale stanowiło to 
jedynie drobną 
niewygodę, zważywszy, że można było przyciąć nim sobie włoski w nosie.
Wepchnąwszy ów fantastyczny nóż do kieszeni swoich zapaskudzonych atramentem i 
olejem szat, Zagwozdek jął brnąć, ślizgając się i potykając, wzdłuż plaży. 
Przystanął raz i 
odwrócił się, żeby spojrzeć na „Niezniszczalną”. Pojazd przywodził na myśl 
smutnego, 
wyrzuconego na brzeg wieloryba i już zaczynał znikać pod ruchomymi piaskami.
Zagwozdek puścił się pędem za Złotą Luną, która podążała śladami rzeki umarłych.
8
Wyrównywanie rachunków
Pięć dni po ataku Beryl na Cytadelę Światła, upadku tarczy nad Silvanesti i 
wmaszerowaniu pierwszych oddziałów smoczycy do Qualinesti, lord Targonne 
siedział za 
swoim biurkiem i przeglądał raporty spływające doń nieprzerwanym strumieniem z 
różnych 
części kontynentu ansalońskiego.
W pierwszym momencie wiadomość od Malys sprawiła Targonne’owi przyjemność. 
Olbrzymia czerwona smoczyca Malystryx, którą każdy uznawał za rzeczywistą 
władczynię 
Ansalonu, przyjęła wieści o agresji swojej kuzynki Beryl o wiele lepiej, niż Pan 
Nocy śmiał 
podejrzewać. Malys mełła z zapamiętaniem ozorem i wściekała się, trzeba to 
przyznać, 
ostatecznie jednak oświadczyła, że każdy ruch Beryl mający na celu zajęcie ziem 
poza 
obszarem Qualinesti zostanie odczytany przez nią jako poważna zniewaga i 
rozpatrzony w 
trybie przyspieszonym.
Im dłużej jednakże Targonne się nad tym zastanawiał, tym większe nachodziły go 
wątpliwości. Malystryx za bardzo szła tu komuś na rękę. Zbyt gładko przełknęła 
te wieści. 
Miał wrażenie, że czerwona olbrzymka coś knuła i że skończy się to katastrofą. 
Mimo to, jak 
na razie, trzymała się blisko swojego leża, rada najwyraźniej jemu przekazać 
pałeczkę w tej 
sprawie. Co zresztą bez wątpienia zamierzał wykorzystać.
Jak można było dowiedzieć się z raportów, Beryl rozniosła w pył Cytadelę 
Światła, w 
przypływie zawodu roztrzaskując kryształowe kopuły. Powodem tego rozczarowania, 
jak 
donieśli jego agenci, którzy znajdowali się na miejscu i byli naocznymi 
świadkami destrukcji, 
była niemożność zlokalizowania magicznego artefaktu, który stał się powodem 
nieprzemyślanego ataku smoczycy. Straty w ludziach na wyspie mogłyby sięgnąć 
niebotycznych rozmiarów, gdyby nie to, że zanim zrównała z ziemią budynki, Beryl 
wysłała 
najpierw szwadrony smokowców na poszukiwanie artefaktu i czarodzieja, który miał 
go przy 
sobie.
Opóźnienie to pozwoliło mieszkańcom uciec bezpiecznie w głąb lądu. Szpiedzy 
Targonne’a, którzy w przebraniu przebywali w Cytadeli, mając nadzieję na 
rozwiązanie 
zagadki swoich topniejących zdolności uzdrowicielskich, znaleźli się między 
uciekającymi i 
dzięki temu mogli przesłać mu swoje raporty. Beryl odleciała wkrótce po ataku, 
zostawiając 
czerwone, by dokończyły dzieła zniszczenia. Smokowcy ruszyli za uchodźcami, ale 
zostali 
odparci przez siły Rycerzy Solamnijskich i dzikie plemię wojowników, które 
zamieszkiwało 
centralną część wyspy. Smokowcy ponieśli ciężkie straty.
Targonne, który nie pałał sympatią do jaszczuroludzi, nie ubolewał zbytnio nad 
owymi stratami.
- Następny raport - rzucił swojemu adiutantowi. Ten wyciągnął arkusz błony - 
Wiadomość od marszałka Medana, panie. Marszałek przeprasza za opóźnienie w 
odpowiedzi 
na twoje rozkazy, ale mówi, że twój posłaniec doznał nieszczęśliwego wypadku. W 
trakcie 
lotu do Qualinostu gryfon, którego dosiadał, nagle wpadł w szał i zaatakował go. 
Zdołał 
dostarczyć wiadomość, ale w krótkim czasie zmarł wskutek odniesionych ran. 
Marszałek 
oświadcza, że w pełni zastosuje się do twoich poleceń i przekaże elfickie miasto 
Qualinost w 
ręce Beryl. Pod kluczem trzyma Królową Matkę, która także zostanie przekazana 
smoczycy. 
Marszałek rozwiązał elficki senat, zaaresztował senatorów i Głowy Rodów. Miał 
również 
zamiar doprowadzić za kratki tamtejszego króla, Gilthasa, ten jednak został 
przemycony poza 
miasto i pozostaje w ukryciu. Marszałek donosi rów - nież, że siły Beryl 
atakowane są przez 
oddziały elfów, co spowalnia przemarsz armii, ale nie czyni poza tym większej 
szkody.
- Jeśli tak jest naprawdę, to są to dobre wieści - odezwał się Targonne, 
marszcząc 
brwi. - Nigdy zbytnio nie ufałem Medanowi. Był jednym z pupilków Ariakana, i to 
głównie 
dlatego powierzono mu nadzór nad Qualinesti. Beryl opowiadała co nieco o tym, że 
coraz 
bardziej wychodzi z niego elf, że hoduje kwiatki i brzdąka na lutni.
- Wygląda na to, że jak dotychczas zdaje się mieć sytuację pod kontrolą, mój 
panie - 
odparł adiutant, ponownie przebiegając wzrokiem po starannie zapisanej stronie.
Targonne mruknął.
- Jeszcze zobaczymy. Poślij wiadomość do tej wielkiej zielonej suki, że może 
sobie 
wziąć Qualinost i że mam nadzieję, iż zostawi go w nienaruszonym stanie. Dołącz 
do tego 
wyciąg z dochodów, jakie uzyskaliśmy z Qualinesti w zeszłym roku. To powinno ją 
przekonać.
- Tak, panie - zanotował sobie adiutant.
- Coś nowego z Sanction? - spytał Targonne zrezygnowanym tonem, który 
wskazywał, że gdyby coś było, przeżyłby szok.
Otoczone murami miasto Sanction, leżące u zachodniego wybrzeża Morza Nowego, 
kontrolowało jedyne porty akwenu w tej części Ansalonu. Podczas Wojny Lancy 
miasto 
pełniło funkcję warownej siedziby smoczych suwerenów, ale teraz przejął je 
tajemniczy i 
potężny czarodziej znany jako Hogan Bight. Do Bighta, uważanego za wolnego 
strzelca, 
umizgiwali się Czarni Rycerze Neraki, w nadziei, że sprzymierzy się z nimi i 
udostępni im 
porty Sanction. Będąc świadomymi faktu, że do Bighta zalecali się również 
Solamnijczycy, 
Czarni Rycerze obiegli Sanction, żeby pomóc Bightowi w szybszym podjęciu 
decyzji. 
Oblężenie ciągnęło się już od miesięcy. Solamnijczycy próbowali je złamać, ale 
rozgromiła 
ich ta sama Mina, która teraz zajmowała Silvanesti. Targonne czuł, że powinien 
być 
wdzięczny Minie za oszczędzenie mu czasu. Byłby jej o całe niebo bardziej 
wdzięczny, 
gdyby działała na mocy jego rozkazów.
- Sanction ciągle znajduje się pod oblężeniem, mój panie - zaczął adiutant, 
kiedy po 
chwili dokopał się na sam dół kupki raportów. - Dowódcy skarżą się, że mają za 
mało ludzi, 
żeby zająć miasto. Utrzymują, że jeśliby siły generała Dogaha pomaszerowały na 
Sanction 
zamiast do Silvanesti, miasto byłoby już w ich rękach.
- A ja jestem krasnolud żlebowy - prychnął Targonne.
- Kiedy już zdobędziemy Silvanesti, zajmiemy się Sanction.
- A propos Silvanesti, mój panie - adiutant przewertował stosik i z samej góry 
wyciągnął kartkę papieru. - Mam tutaj raport z przesłuchania elfickich więźniów. 
Cała trójka - 
dwóch mężczyzn i jedna kobieta - to członkowie czegoś, co nazywa się kirath, a 
jest czymś w 
rodzaju straży przygranicznej, jak sądzę.
Podał raport. Zaraz, jak tylko usłyszał o upadku Silvanesti, Targonne dał 
oddziałom 
Dogaha rozkaz pochwycenia żywcem kilku elfów i zabrania ich do Jeleku w celu 
przesłuchania. Pan Nocy szybko przebiegł wzrokiem po raporcie. Brwi uniosły mu 
się w 
zdumieniu, następnie złączyły się w jedną nachmurzoną linię. Nie mógł uwierzyć w 
to, co 
czytał i zaczął od nowa, żeby zobaczyć, czy czegoś nie przeoczył.
Podniósłszy głowę, Targonne wlepił oczy w adiutanta.
- Czytałeś to? - spytał.
- Tak, panie - przytaknął adiutant.
- Ta dziewczyna, Mina, jest szalona! Zupełnie szalona! Gorzej jeszcze, nie 
wydaje mi 
się, żeby ona w ogóle była po naszej stronie! Uzdrawia elfy! Ona uzdrawia te 
cholerne elfy!
- Na to wygląda, mój panie - zgodził się adiutant. Targonne wziął kartkę i 
przeczytał 
na głos.
- Stała się obiektem kultu grupki młodych elfów, którzy stoją pod pałacem, w 
którym 
zamieszkała, i wyśpiewują jej imię. I jeszcze to: Uwiodła elfickiego króla 
Silvanosheia, który 
ponoć publicznie oświadczył, że zamierza ją poślubić. Wieści te, zgodnie z tym, 
co mówiły 
elfy, straszliwie rozgniewały jego matkę, Alhanę Starbreeze, która usiłowała 
namówić 
swojego syna na ucieczkę z Sihanesti jeszcze przed przybiciem Czar - nych 
Rycerzy. Powiada 
się, że Silvanoshei zostal otumaniony przez Minę i nie zamierza opuścić jej na 
krok. 
Targonne ze złością cisnął raportem.
- Tak dalej być nie może. Mina to zagrożenie, to niebezpieczeństwo. Trzeba ją 
powstrzymać.
- To może nastręczyć pewnych trudności, panie - powiedział adiutant. - Jak 
zobaczysz 
w raporcie Dogaha, aprobuje on i podziwia wszystko, czego by nie zrobiła. 
Zauroczyła go. 
Jego ludzie są lojalni wobec niej tak samo, jak jej własne oddziały. Zobaczysz 
też, że teraz 
Dogah podpisuje swoje raporty: „W imię Jedynego Bóstwa”.
- Ta Mina rzuciła na nich urok. Kiedy już jej nie będzie i urok pryśnie, 
oprzytomnieją. 
Ale jak się jej pozbyć? To jest problem. Nie chciałbym, żeby siły generała 
stanęły przeciwko 
mnie...
Targonne podniósł raport i jeszcze raz go przeczytał. Tym razem na jego ustach 
zabłąkał się uśmiech. Odłożył pismo, usiadł, przyjrzał się w myślach swojemu 
planowi. 
„Wszystko - pomyślał sobie - zgrabnie się sumowało”.
- Czy elficcy więźniowie ciągle żyją? - spytał nagle.
- Tak, mój panie. Pomyślano, że może jeszcze na coś ci się przydadzą - Mówiłeś, 
że 
jest wśród nich kobieta?
- Jedna, mój panie.
- Wspaniale. Mężczyźni nie będą mi już potrzebni. Pozbądź się ich w sposób, jaki 
kat 
uzna za krotochwilny. A kobietę niech przyprowadzą do mnie. Będzie mi potrzebne 
pióro i 
atrament - dopilnuj, żeby wycisnęli sok z borówek czy czego tam używają elfy. l 
jeszcze tuba 
na zwoje elfickiej roboty i z ich wzorem.
- Myślę, że są jakieś w skarbcu, mój panie.
- Weź jakąś najmniej wartościową. A na koniec, przygotuj mi to. - Targonne 
naszkicował schemat i podał go adiutantowi.
- Tak, panie - odparł ów po pobieżnym przestudiowaniu. - Trzeba to będzie 
wykonać 
na zamówienie.
- Z pewnością. Elficki wzór. Połóż na to nacisk. I - dodał Targonne - zrób to 
jak 
najmniejszym kosztem.
- Oczywiście, mój panie - skinął głową adiutant.
- Kiedy już umieszczę swoje wskazówki w umyśle tej elfki, chcę, żeby zabrano ją 
z 
powrotem do Silvanesti i zostawiono gdzieś pod Silvanostem. Każ jednemu z 
gońców, żeby 
był gotów wyruszyć dzisiejszej nocy.
- Rozumiem, mój panie - odparł adiutant.
- Jeszcze jedno - dodał Targonne. - Gdzieś w przeciągu dwóch tygodni sam będę 
wybierał się do Silvanesti. Nie jestem jeszcze pewien, kiedy, dopilnuj więc, 
żeby w każdej 
chwili wszystko było gotowe do drogi.
- Dlaczego miałbyś tam jechać, mój panie? - spytał zaskoczony adiutant.
- Protokół wymaga, abym był obecny na pogrzebie odparł Targonne.
9
Pierścień Łez
Silvanesti było okupowaną krainą, Silvanost zaś jej okupowaną stolicą. 
Najstraszliwsze obawy elfów stały się rzeczywistością. Właśnie po to, by przed 
taką 
katastrofą się uchronić, zezwoliły na stworzenie magicznej tarczy. Ucieleśnienie 
ich lęków i 
nieufności wobec świata - tarcza powoli spijała ich żywotne soki, żerując na 
strachu, by 
tchnąć w siebie złowieszcze życie. Kiedy opadła, świat, pod postacią Czarnych 
Rycerzy, 
ruszył na Silvanost, a wtedy elfy, schorowane i wycieńczone, złożyły broń. 
Poddały miasto 
swojemu najstraszliwszemu wrogowi.
Kirathowie przewidywali najgorsze. Opowiadali o obozach niewolników, o grabieży 
i 
pożodze, o cierpieniach i torturach. Nawoływali elfy, by walczyły do ostatniej 
kropli krwi, 
póki nawet jeden nie zostanie. Lepiej umrzeć wolnym - mówili kirathowie - niż 
żyć w 
kajdanach.
Minął już tydzień, a jednak żaden elfi mężczyzna nie został wyciągnięty z 
własnego 
domu ani torturowany. Elfie niemowlęta nie zawisły na grotach włóczni. Ani jedna 
elfia 
kobieta nie padła ofiarą gwałtu i nikt nie zostawił jej, by dogorywała na kupie 
łajna. Czarni 
Rycerze nie przekroczyli nawet bram Silvanostu. Ich obóz znajdował się pod 
murami, na tym 
samym polu bitwy, gdzie ongiś walczyły oddziały Miny i gdzie poniosły klęskę, a 
ona sama 
dostała się do niewoli. Pierwszym rozkazem, jaki usłyszeli Czarni Rycerze, nie 
była komenda 
podłożenia ognia pod Silvanost, ale spalenie zwłok zielonego smoka Cyana Krwawej 
Zguby. 
Oddział stoczył nawet zwycięską bitwę z bandami ogrów, które nie posiadały się z 
radości, 
widząc, że tarcza opadła i usiłowały dokonać inwazji na własną rękę. Wiele 
młodych elfów 
nazywało Czarnych Rycerzy wybawcami.
Dzieci zostały uzdrowione i hasały teraz po łąkach, które w jaskrawych 
płomieniach 
słońca pokrywały się zielenią traw. Kobiety przechadzały się po swoich ogrodach, 
a ich oczy 
radowały kwiaty, które, uschnięte pod tarczą, teraz na nowo zaczynały kwitnąć. 
Mężczyźni 
przemierzali ulice wolni i nie nękani przez nikogo. Elficki król, Silvanoshei, 
pozostał na 
tronie. We wszystkich sprawach konsultowano się z Głowami Rodów. Zdezorientowany 
obserwator mógłby pomyśleć, że to Czarni Rycerze skapitulowali przez 
Silvanestyjczykami.
Niewłaściwie byłoby sądzić, że kirathowie poczuli się zawiedzeni. Byli lojalni 
wobec 
swojego ludu i byli radzi - a nawet wdzięczni - że jak do tej pory kaźń, której 
oczekiwali, nie 
dokonała się. Niektórzy ze starszyzny kirathów wierzyli jednak, że to, co 
spotkało elfy, było o 
niebo gorsze. Nie podobała im się cała ta gadka o Jedynym Bóstwie. Nie ufali 
Czarnym 
Rycerzom, którzy, jak podejrzewali, wcale nie byli takimi miłośnikami pokoju, na 
jakich 
wyglądali. Do kirathów dochodziły plotki o towarzyszach, którzy wpadli w 
zasadzkę i jakby 
za machnięciem magicznej różdżki znikali niesieni na grzbietach błękitnych 
smoków. O 
zaginionych ginął wszelki słuch.
Alhana Starbreeze i jej oddziały przekroczyli granicę, kiedy opadła tarcza. 
Zajmowali 
teraz terytorium na północ od stolicy, w pół drogi między Silvanostem a krańcami 
państwa. 
Nigdy nie zatrzymywali się długo w jednym miejscu, ale wędrowali od obozu do 
obozu, 
zacierając za sobą ślady i rozpływając się wśród lasów, które wielu z nich, 
włączając w to 
samą Alhanę, znało ongiś i miłowało. Przywódczyni nie obawiała się zbytnio o to, 
że mogą 
zostać odkryci. Rycerze Neraki mieli tylko pięć tysięcy wojowników, aby utrzymać 
Silvanost. 
Dowódca musiałby być idiotą, żeby rozdzielać swoje wojska i wy - syłać je na 
nieznane 
terytorium, w poszukiwaniu elfów, które urodziły się i wychowały w lasach. 
Alhana i jej 
żołnierze na wszelki wypadek pozostawali jednak cały czas w drodze.
Nie było dnia, w którym by Alhana nie tęskniła do swojego syna. Nocami leżała 
bezsennie, planując wkraść się do miasta, gdzie mogła spotkać ją śmierć i to nie 
tylko z rąk 
Czarnych Rycerzy, ale także jej własnego ludu. Znała Silvanost, znała pałac, był 
przecież jej 
domem. W nocy plany zdawały jej się rozsądnymi i z determinacją postanawiała 
sobie, że je 
urzeczywistni. Rankiem mówiła o nich Samarowi, a on przedstawiał jej każdą 
trudność, 
wskazywał możliwość niepowodzenia. Zawsze był wygraną stroną w tym sporze nie 
dlatego, 
że obawiała się, co mogłoby się stać, gdyby ją złapano, ale dlatego, że lękała 
się o 
Silvanosheia. Kirathowie na bieżąco informowali ją o sytuacji w Silvanoście. 
Przyglądała się 
wszystkiemu, czekała, rozpaczała, i jak wszystkie inne elfy, głowiła się, co też 
knuli Rycerze 
Neraki.
Dla kirathów, mężczyzn i kobiet, takich jak Rolan, Alhana Starbreeze i Samar 
oraz 
skąpych sił oporu stało się jasnym, że ich pobratymcy raz jeszcze znaleźli się 
pod wpływem 
czaru podobnego snowi, jaki został rzucony na tę krainę w czasie Wojny Lancy. 
Tyle tylko, 
że teraz był to sen na jawie i żadne z nich nie mogło się z nim zmierzyć, 
walczyć bowiem 
znaczyło podnieść rękę na śniących. Kirathowie wraz z Alhana szykowali plany na 
dzień, 
kiedy sen ów dobiegnie końca, a śniący obudzi się w koszmarnej rzeczywistości.
Wojska generała Dogaha stacjonowały poza granicami Silvanesti. Mina i jej 
żołnierze 
przenieśli się do Wieży Gwiazd. Zajęli jedno skrzydło budynku, to, które 
wcześniej należało 
do dawnego generalnego gubernatora Konnala. Dla żadnego elfa nie stanowiło 
tajemnicy, że 
ich młody król zadurzył się w Minie. Opowieść o tym, jak uratowała Silvanesti od 
niechybnej 
śmierci, wpleciono w strofy pieśni, która rozbrzmiewała na ustach młodych elfów 
w całej 
krainie.
Elfy nigdy przedtem nie przyklasnęłyby małżeństwu jednego ze swoich krajanów z 
człowiekiem. Alhanę Starbreeze ob - wołano nieczystym elfem za to, że poślubiła 
„obcego”, 
Qualinestyjczyka. A jednak młodzi - szczególnie zaś rówieśnicy króla - zaczęli 
obdarzać 
Minę uwielbieniem. Nie mogła przejść przez ulicę, żeby jej zaraz nie obiegł 
tłum. Pałac był 
otoczony czy to w dzień, czy w nocy, przez młodych elfów, którzy wypatrywali 
sobie oczy, 
żeby tylko zobaczyć ją w przelocie. Czuli się mile połechtani i radowali się, 
myśląc, że 
kochała ich króla i w skrytości oczekiwali wieści o ich rychłym ślubie.
Silvanoshei także na to czekał. Marzył o tym, że przemierza pałac prowadzona do 
sali 
tronowej, gdzie on będzie w pełnej królewskiej gali. W jego marzeniach z żarem i 
ubóstwieniem wpadała mu w ramiona. Tak było pięć dni temu. Nie poprosiła go 
jeszcze o 
spotkanie. Zaraz po przyjeździe udała się prosto do swojej kwatery i tam już 
pozostała.
Minęło tyle dni, a on ani jej nie widział, ani też z nią nie rozmawiał. 
Usprawiedliwiał 
ją. Obawiała się z nim spotkać, sądziła, że jej ludzie mogą opacznie to 
zrozumieć. Przyjdzie 
do niego w nocnej godzinie i wyjawi mu swoją miłość, a następnie każe mu 
przysiąc, że 
dochowa tajemnicy. Noce spędzał bez zmrużenia oka, czekając, ona jednak nie 
pojawiła się i 
marzenia Silvanosheia zaczęły usychać, jak bukiet róż i fiołków, które zerwał 
dla niej w 
królewskim ogrodzie.
Pod Wieżą Gwiazd młode elfy skandowały: „Mina! Mina!”. Słowa, który były dla 
króla jak balsam zaledwie kilka dni wcześniej, teraz raniły jego uszy niczym 
noże. Stojąc 
przy oknie, słysząc, jak jej imię rozbrzmiewa gorzkim echem w pustce jego serca, 
podjął 
decyzję.
- Pójdę do niej - oświadczył.
- Kuzynie... - zaczął Kiryn.
- Nie! - krzyknął Silvanoshei, ucinając spodziewaną reprymendę. - Dość już się 
nasłuchałem ciebie i tych funta kłaków niewartych doradców! „To ona powinna do 
ciebie 
przyjść”, mówią. „Pójście do niej nie licowałoby z twoją pozycją, Wasza 
Wysokość”. 
„Zaszczycisz ją tym, że będzie mogła zobaczyć się z tobą”. „Stajesz na grząskim 
gruncie”. 
Mylicie się.
Wszyscy. Przemyślałem to sobie. I jestem pewien, że wiem, gdzie tkwi sedno 
problemu. Mina chce przyjść do mnie, ale nie pozwalają jej na to oficerowie. Ten 
ogromny, 
zwalisty minotaur i cała reszta. Kto wie, czy nie trzymająjej tam wbrew woli?
- Kuzynie - podjął łagodnie Kiryn. - Ona chodzi po ulicach Silvanostu, opuszcza 
pałac, kiedy tylko chce i wraca, kiedy chce. Spotyka się ze swoimi oficerami i, 
z tego, co 
słyszałem, nawet najwyżsi stopniem radzą się jej w każdej sprawie. Musisz 
spojrzeć prawdzie 
w oczy, kuzynie, gdyby chciała się z tobą spotkać, już by to zrobiła.
Silvanoshei przebierał się właśnie w swoje najświetniejsze ubrania i albo 
udawał, że 
nie słyszy, co się do niego mówi, albo rzeczywiście nie słyszał. Kirynowi serce 
się kroiło, gdy 
patrzał na kuzyna. Z niepokojem obserwował, jak młody król coraz bardziej 
pogrąża się w 
obsesji na punkcie tej dziewczyny. Od początku miał przeczucie, że 
wykorzystywała 
Silvanosheia do własnych celów, choć tych Kiryn nie potrafił odgadnąć. Liczył, 
że elfi 
władca zdecyduje się schronić w lesie wraz z ruchem oporu - głównie dlatego, że 
oddaliłoby 
go to od Miny, złamałoby jej czar. Nadzieje Kiryna nie spełniły się i problem 
pozostał.
Silvanoshei nie miał apetytu. Stracił na wadze. W nocy nie mógł zasnąć, tylko 
szwendał się po pokoju, na każdy dźwięk podrywał się z posłania, myśląc, że to 
ona idzie do 
niego. Jego długie włosy straciły swój blask i wisiały oklapnięte w strąkach. 
Paznokcie 
obgryzł niemalże do żywego mięsa. Mina uzdrawiała elfy. Przywracała ich życiu. 
Królowi 
jednak zadawała śmierć.
Odziany we wspaniałe szaty, które zwieszały się z jego wyniszczonej sylwetki, 
Silvanoshei opatulił się peleryną utkaną ze złotej przędzy i zabrał do wyjścia.
Kiryn, wiedząc, jak wielkim było to wyzwaniem, narażając się na wyrzuty, ostatni 
raz 
spróbował go powstrzymać.
- Kuzynie - odezwał się, a jego łagodny głos przepełniało prawdziwe uczucie - 
nie rób 
tego. Nie poniżaj się. Spróbuj o niej zapomnieć.
- Zapomnieć o niej - Silvanoshei zaniósł się pustym śmiechem. - Równie dobrze 
mógłbym zapomnieć o oddychaniu!
Odpychając dłoń kuzyna, król z furkotem złotej peleryny zamaszystym krokiem 
wyszedł za drzwi.
Kiryn podążył za nim z bólem serca. Elficcy dworzanie skłaniali się mijającemu 
ich 
królowi, a wielu spośród nich usiłowało złowić jego spojrzenie. Nie zwracał na 
nich uwagi. 
Kierował się ku skrzydłu pałacu zajmowanemu przez Minę i jej rycerzy. W 
przeciwieństwie 
do pełnych ciżby komnat królewskich, ta część wieży, którą Mina uczyniła swoją 
kwaterą 
główną, była cicha i opustoszała. Dwóch rycerzy trzymało straż przed zamkniętymi 
drzwiami. 
Na widok Silvanosheia z szacunkiem stanęli na baczność, nie rozstąpili się 
jednak przed nim.
Władca spojrzał na nich spode łba.
- Otwórzcie drzwi - zażądał. Rycerze nie drgnęli nawet.
- Dostaliście mój rozkaz. - Na twarzy Silvanosheia zakwitł rumieniec, odcinając 
się 
czerwienią od niezdrowej bladości policzków, aż zdawało się, że krwawią.
- Przykro mi, Wasza Wysokość - odparł jeden z rycerzy - mamy rozkaz, by nie 
wpuszczać nikogo.
- Ja nie jestem nikim - głos Silvanosheia zadrżał. - Jestem królem. To jest mój 
pałac. 
Wszystkie drzwi stoją tu dla mnie otworem. Róbcie, co wam każę!
- Kuzynie - nalegał spokojnym głosem Kiryn - proszę, chodźmy stąd!
W tej samej chwili drzwi otworzyły się i to nie z zewnątrz. Otworzyły się od 
środka. 
W progu, głową dotykając szczytu pozłacanej futryny, stał olbrzymi minotaur. 
Musiał 
pochylić się, by przejść przez drzwi.
- Co to za zamieszanie? - spytał swoim grzmiącym głosem. - Przeszkadzacie 
dowódcy.
- Jego Wysokość błaga o audiencję z Miną, Galdarze - odparł jeden z rycerzy.
- Nie błagam! - warknął w odpowiedzi Silvanoshei. Przeszył zagradzającego mu 
drogę 
minotaura piorunującym wzrokiem. - Odsuń się. Będę rozmawiał z Miną. Nie możecie 
chować jej przede mną pod kluczem!
Kiryn, który z uwagą przyglądał się minotaurowi, ujrzał, jak usta bestii drgają 
w 
czymś, co można by uznać za zapowiedź pogardliwego uśmiechu, w ostatniej jednak 
chwili 
przywołał na twarz wyraz posępnej powagi. Skinąwszy swoją rogatą głową, odsunął 
się.
- Mino - powiedział, obracając się na pięcie - Jego Wysokość, król Silvanesti, 
przyszedł zobaczyć się z tobą.
Silvanoshei jak burza wpadł do pokoju.
- Mino! - krzyknął, z miłością dźwięczącą w głosie, wypisaną na ustach, na 
wyciągniętych rękach, wypisaną w oczach.
- Mino, dlaczego do mnie nie przyszłaś?
Dziewczyna stała za biurkiem zaścielonym czymś, co wyglądało na zwoje map. Jedna 
z nich leżała rozłożona na blacie, a zwijające się rogi przytrzymywał z jednej 
strony miecz, z 
drugiej zaś morgenstern. Kiryn ostatni raz widział Minę w dniu bitwy z Cyanem 
Krwawą 
Zgubą. Była wtedy odziana w szorstkie łachmany skazańca, prowadzono ją na 
stracenie.
Zmieniła się od tamtego czasu. Wtedy głowę zgolono jej do rdzawego meszku. Teraz 
włosy zdążyły już trochę odrosnąć, były grube i kędzierzawe, a w słońcu 
prześwitującym 
przez kryształowe szybki okna za jej plecami, zdawały się płonąć żywym ogniem. 
Miała na 
sobie czarną tunikę Rycerzy Neraki, a pod nią pancerz. Bursztynowy wzrok, który 
spoczął na 
Silvanosheiu, był spojrzeniem chłodnych, zaprzątniętych myślami oczu, 
spojrzeniem, w 
którym odbijały się znaki na mapie, drogi i miasta, wzniesienia i górskie 
masywy, rzeki i 
doliny. W oczach tych próżno było szukać jego odbicia.
- Silvanosheiu - powiedziała po chwili, podczas której drogi i miasta uwięzione 
w 
złotym bursztynie począł z wolna przesłaniać obraz młodego elfa. - Wybacz mi, że 
wcześniej 
nie złożyłam ci wyrazów uszanowania, Wasza Wysokość, miałam jednak tak wiele na 
głowie.
Pochwycony przez jantar, Silvanoshei miotał się.
- Mino! Uszanowania! Jak możesz używać w stosunku do mnie takiego zwrotu? 
Kocham cię, Mino. Myślałem... myślałem, że i ty mnie kochasz.
- Ależ kocham cię, Silvanosheiu - odparła łagodnie dziewczyna tonem, jakim 
przemawia się do niespokojnego dziecka. - Jedyne Bóstwo cię kocha.
Szarpanina młodego władcy nie odniosła żadnego skutku. Bursztyn wchłonął go, 
zatopił i trzymał w mocnym uścisku.
- Mino! - krzyknął w boleści i wyrwał się do niej. Minotaur skoczył i zasłonił 
ją sobą, 
dobył miecza.
- Silvan! - ostrzegł Kiryn, łapiąc go za ramię.
Siły opuściły Silvanosheia. Wstrząs był zbyt silny. Załamał się i osunął na 
podłogę, 
kurczowo chwytając się ręki kuzyna, mało co nie pociągając go za sobą.
- Jego Wysokość nie czuje się najlepiej. Zaprowadźcie go do jego pokoju - 
poleciła 
Mina, dodając delikatnym, pełnym współczucia głosem: - Powiedzcie mu, że będę 
się za 
niego modlić.
Kiryn z pomocą sług zdołał doprowadzić Silvanosheia do jego komnat. Udali się 
tajnymi korytarzami i schodami, bo widok króla w tak godnym pożałowania stanie 
nie 
wyszedłby dworzanom na dobre. Kiedy już znaleźli się w sypialni, król rzucił się 
na posłanie i 
odmówił rozmowy z kimkolwiek. Kiryn został przy nim, zamartwiając się tak, aż 
niemalże 
sam źle się poczuł. Czekał, aż zobaczył z ulgą, że Silvanoshei w końcu zasnął. 
Wyczerpanie 
ostatecznie wzięło górę nad żalem.
Uznawszy, że Silvanoshei nie obudzi się przez następne kilka godzin, Kiryn sam 
również udał się na spoczynek. Powiedział służbie, że Jego Wysokość czuł się nie 
najlepiej i 
wydał rozkaz, by nie zakłócano jego spokoju. Zaciągnięto zasłony na oknach, 
pokój pogrążył 
się w ciemnościach. Służący wyszli na palcach, delikatnie domykając za sobą 
drzwi. Pod 
drzwiami królewskiej sypialni zasiedli muzykanci, którzy grali kojące melodie, 
by zapewnić 
mu spokojny sen.
Silvanoshei spał twardo, jak zamroczony, a kiedy obudził się kilka godzin 
później, był 
otępiały i ledwo trzymał się na nogach. Leżał, wpatrując się w cienie, wciąż i 
wciąż słysząc 
głos Miny. „Byłam zajęta, zbyt zajęta, by do ciebie przyjść... będę się za 
ciebie modlić”... Te 
słowa stały się dlań ostrą stalą i raniły ciało za każdym razem, kiedy je sobie 
powtarzał. A 
robił to bez ustanku. Ostrze wbijało mu się w serce i dźgało jego dumę. 
Wiedział, że kiedyś 
darzyła go miłością, teraz jednak nikt nie dałby temu wiary. Nikt nie wątpił, że 
go 
wykorzystała i każdy współczuł mu, tak samo jak współczuła mu ona.
Zły, niespokojny, odrzucił jedwabne prześcieradła, haftowaną narzutę i wstał z 
łóżka. 
Tysiąc planów gorączkowo dobijało się do jego mózgu. Były to pomysły zdobycia 
raz jeszcze 
jej względów, upokorzenia jej, szlachetnych zamiarów dokonania na jej cześć 
wielkich 
czynów, upadlających intencji, by paść jej u stóp i żebrać o miłość. Odkrył 
jednak, że żaden z 
nich nie był balsamem na jego straszliwe rany. Żaden nie koił okropnego bólu.
Przemaszerował pokój wzdłuż i wszerz wiele razy, mijając przy tym biurko, tak 
był 
jednak zatopiony w swoich myślach, że dopiero za dwudziestym czy dwudziestym 
pierwszym 
razem spostrzegł dziwną tubę na zwoje, a zauważył ją dlatego, że padła na nią 
smuga światła 
z wirującymi drobinkami kurzu, która przecisnęła się przez szparę w welwetowych 
zasłonach.
Zatrzymał się i przyglądał tubie ze zdumieniem. Jeszcze rano nie było jej tutaj. 
Tego 
akurat był pewien. Nie należała też do niego. Nie opatrywało jej królewskie 
godło ani też nie 
była bogato zdobiona, jak pojemniki, w których dostarczano jego pisma. Wyglądała 
na 
zniszczoną, jak gdyby była w częstym użyciu.
W jego umyśle zakotłowała się szalona myśl, że tuba należała do Miny. Była to 
idea 
zupełnie nieracjonalna, ale dla zakochanych nie ma rzeczy niemożliwych. 
Wyciągnął po nią 
dłoń, zawahał się jednak.
Silvanoshei był młodym mężczyzną, który rozpaczliwie się zadurzył, nie postradał 
jednak zmysłów na tyle, by zapomnieć 0 ostrożności, jakiej nauczył się, 
uciekając przez 
większość swego życia przed tymi, którzy na niego dybali. Słyszał opowieści o 
tubach, w 
których kryły się jadowite węże, albo które były zaklęte i wypuszczały trujący 
gaz. Powinien 
był wezwać straże i kazać im się tego pozbyć.
- A zresztą, jakie to ma znaczenie? - spytał gorzko sam siebie - Jeśli umrę, 
trudno, 
umrę. To przynajmniej ukróci moje męki. A... to przecież może być od niej!
W przypływie lekkomyślności chwycił tubę. Owszem, zadał sobie trud, żeby 
przyjrzeć 
się z bliska pieczęci, ale odciśnięty w wosku obraz był rozmazany i nie potrafił 
go 
rozszyfrować. Złamawszy pieczęć, chwycił drżącymi palcami pokrywkę 1 szarpał ją 
niecierpliwie, aż w końcu odskoczyła z taką siłą, że coś wypadło ze środka i 
wylądowało na 
dywanie, gdzie zamigotało w pojedynczej plamce słonecznego światła.
Pochylił się i przyglądał owemu czemuś w zdumieniu, po czym podniósł. Między 
kciukiem a palcem wskazującym trzymał mały pierścionek, obrączkę wysadzaną 
rubinami, z 
których każdy oszlifowany był na kształt łzy, czy może raczej kropli krwi. W 
wykonaniu 
pierścienia znać było rękę mistrza. Tylko elfy potrafiły wytworzyć tak finezyjne 
dzieła.
Serce zabiło mu szybciej. Pierścień był od Miny. Wiedział to! Kiedy zajrzał na 
powrót 
do tuby, zobaczył zwinięte w rulon pismo. Opuścił pierścień na blat, wyciągnął 
list. Pierwsze 
jego słowa zagasiły płomyk nadziei, która jeszcze chwilę wcześniej rozgrzewała 
jego serce. 
Umiłowany synu... głosił list. Kiedy jednak czytał dalej, nadzieja wróciła doń 
żarłocznym 
płomieniem, który pochłonął go całego.
Umiłowany synu, 
List ten będzie krótki, bardzo bowiem podupadłam na zdrowiu. Wygrałam już z 
chorobą, ciągle jeszcze jestem zbyt osłabiona i słaba, by unieść pióro. Jedna z 
moich dam 
służy mi jako skryba. Do moich uszu dotarły plotki, jakobyś zakochał się w tej 
ludzkiej 
dziewczynie. Zrazu ogarnął mnie gniew, jednakże, kiedy śmierć stanęła u mego 
wezgłowia, 
nauczyłam się inaczej patrzeć na pewne sprawy. Pragnę jedynie twojego szczę - 
ścia, 
Sihanosheiu. Ten pierścień ma magiczne właściwości. Jeśli podarujesz go komuś, 
kto cię 
kocha, za jego mocą jej miłość do ciebie będzie trwała wiecznie. Jeśli zaś 
obdarzysz nim tą, 
która cię nie kocha, pierścień sprawi, że pokocha cię z pasją równą twojej 
własnej.
Przyjmij ten pierścień z matczynym błogosławieństwem, mój ukochany synu, i 
podaruj 
go swojej wybrance z błogosławieństwem ode mnie.
List był podpisany imieniem jego matki, choć nie własnoręcznie. Musiała go 
spisać 
jedna z kobiet, które ongiś służyły Alhanie, a teraz stały się jej 
przyjaciółkami, wybrawszy 
pełne trudów i znojów życie u jej boku, na wygnaniu. Nie rozpoznawał charakteru 
pisma, ale 
niby dlaczego miałby? Poczuł nagłe ukłucie lęku o słabe zdrowie matki, wiadomość 
jednak o 
tym, że czuła się lepiej, uspokoiła go. Kiedy przyjrzał się pierścieniowi i raz 
jeszcze 
przeczytał fragment mówiący o jego magicznych właściwościach, przepełniła go 
wszechogarniająca radość. Jej fala zalała rozsądek, pogrążyła wszelką logikę.
Tuląc cenny pierścień w zagłębieniu dłoni, podniósł go do ust i ucałował. W jego 
umyśle zaczęły rodzić się plany wielkiego przyjęcia. Plany pokazania całemu 
światu, że Mina 
kochała jego i tylko jego.
10
Przyjęcie zaręczynowe
W Wieży Gwiazd aż kłębiło się od pełnej podniecenia krzątaniny i gorączkowych 
przygotowań. Jego Wysokość, Mówca Gwiazd, wydawał wspaniałe przyjęcie na cześć 
Miny, 
wybawczyni Silvanesti. Według elfickich zwyczajów, takie przyjęcie wymagałoby 
miesięcy 
przygotowań, dni pełnych mozołu nad układaniem listy gości, tygodni konsultacji 
z 
kucharzami w materii jadłospisu, więcej jeszcze tygodni spędzonych na wystroju 
stołów i 
podejmowaniu jedynie słusznych decyzji co do wyboru kwiatów. Trzeba było położyć 
na 
karb królewskiej młodości, jak mówili niektórzy, i jego niecierpliwości, że ów 
ogłosił, iż 
przyjęcie zostanie wydane w przeciągu następnej doby.
Minister protokołu zmarnował dwie z owych dwudziestu czterech godzin na próbach 
uświadomienia królowi, że sprostanie jego rozkazowi o niebo przekracza jego 
możliwości. 
Król pozostał niewzruszony, tak więc zrozpaczony minister zmuszony został poddać 
się i 
ruszyć pędem, by przydzielić każdemu odpowiednie zadanie.
Minie dostarczono królewskie zaproszenie. Przyjęła je w imieniu swoim i swojego 
sztabu. Minister był przerażony, elfy bowiem wcale nie zamierzały gościć 
oficerów Czarnych 
Rycerzy Neraki. Najstarsze nawet nie pamiętały, żeby kiedykolwiek jakikolwiek 
silvanestyjski elf na silvanestyjskiej ziemi siedział przy jednym stole z 
człowiekiem. Z Miną 
to co inne - go. Elfy z biegiem czasu zaczęły traktować ją jak jedną z nich. 
Pośród jej 
wyznawców krążyły plotki, jakoby płynęła w niej elfia krew; fakt zaś, że była 
przywódcą 
armii Czarnych Rycerzy, jakoś umknął ich pamięci. Pogromczyni Smoka dostarczała 
pożywki dla owych plotek, nigdy nie pokazując się publicznie w czarnej zbroi, 
zawsze zaś w 
srebrzystej bieli.
W tym momencie spór wisiał w powietrzu. Asystent ministra protokołu utrzymywał, 
że podczas Wojny Lancy, kiedy to córa Loraca (którą była Alhana Starbreeze, ale 
jej imię, 
jako nieczystego elfa, nie mogło być wypowiadane, mówiono więc o niej w ten 
sposób) 
wróciła do Silvanostu, towarzyszyło jej kilku ludzkich kompanów. Kroniki nie 
wspominały o 
tym, czy jadali wspólnie na silvanestyjskiej ziemi, ale domniemywano, że tak 
właśnie było. 
Tym sposobem powstał zatem precedens. Minister protokołu zauważył, że może i 
jadali 
wspólne posiłki, ale nawet jeśli, to bez ceremonii, zważywszy na nieszczęśliwe 
okoliczności 
owych czasów. A zatem, taki obiad nie mógł się liczyć.
Kwestia minotaura siedzącego przy jednym stole z elfami nie podlegała w ogóle 
żadnej dyskusji - to było po prostu niemożliwe.
Straciwszy już głowę, minister dał Minie do zrozumienia, że jej oficerów pewnie 
znuży cała procedura, która wyda im się rozwlekła i usypiająca, zważywszy, że 
żaden z nich 
nie władał elficką mową. Nie będzie im smakować jedzenie, nie przypadnie do 
gustu wino. 
Minister był pewien, żejej oficerów znacznie bardziej ukontentuje posiłek, do 
jakiego 
przywykli w obozie pod murami Silvanostu. Jego Wysokość każe posłać i jadło, i 
wino, i tak 
dalej.
- Moi oficerowie udadzą się ze mną - odparła Mina - albo nie pójdę wcale.
Na samą myśl o przedłożeniu Jego Wysokości takiej odpowiedzi, minister uznał, że 
jedzenie wieczerzy z ludźmi będzie już mniej traumatycznym doświadczeniem. 
Generał 
Dogah, kapitan Samuval, ten minotaur Galdar i inni rycerze Miny zjawią się w 
komplecie. 
Urzędnik mógł jedynie żywić płonną nadzieję, że minotaur nie będzie siorbał 
zupy.
Jego Wysokość był w wesołym nastroju, a swoją radością zaraził całą pałacową 
służbę. Silvanoshei był ich ulubieńcem i wszyscy zauważyli, jak bardzo 
zmizerniał i martwili 
się o niego. Uradowała ich zmiana, jaka w nim zaszła i nie zadawali więcej 
pytań. Jeśli owo 
przyjęcie miałoby przepłoszyć jego czarne myśli, przygotują najbardziej wystawną 
fetę, jaka 
kiedykolwiek miała miejsce w Silvanesti.
Kiryn nie podzielał aż tak bardzo ich radości w związku ze zmianą, jaką 
obserwowali, 
przyglądał się jej raczej z niepokojem. Tylko on jeden dostrzegł w radości 
Silvanosheia 
pewien gorączkowy rys, zauważył, że rumieniec na jego policzkach nie był zdrowym 
pąsem, 
ale sprawiał raczej wrażenie wymalowanego na bladej skórze. Nie miał okazji 
rozmówić się z 
królem, jako że Silvanoshei do cna zaprzątnięty był przygotowaniami do owego 
wielkiego 
wydarzenia, nadzorując całość, by mieć pewność, że wszystko było w doskonałym 
porządku, 
włączając w to osobisty wybór kwiatów, które miały dekorować stół. Wciąż 
wymigiwał się 
brakiem czasu.
- Zobaczysz, kuzynie - zapewnił go Silvanoshei, przystając na moment w biegu, by 
złapać Kiryna za rękę i uścisnąć ją mocno. - Ona mnie kocha. Zobaczysz.
Kiryn mógł wywnioskować tylko tyle, że młody król był w kontakcie z Miną i że 
ona 
w jakiś sposób rozproszyła jego wątpliwości. Stanowiło to jedyne wytłumaczenie 
dla 
dziwacznego zachowania Silvanosheia, choć Kiryn, kiedy przemyślał sobie 
wszystko, co 
usłyszał z ust Miny dzień wcześniej, z trudem mógł uwierzyć, że tamte okrutne 
słowa były 
tylko gierką. Ale z drugiej strony to przecież człowiek, a ludzkie postępowanie 
na zawsze 
pozostanie dlań tajemnicą.
Królewskie przyjęcia elfów zawsze wydawano na dworze, pod gwiazdami. Dawnymi 
czasy, jeszcze przed Wojną Lancy, przed nadejściem Cyana Krwawej Zguby i 
rzuceniem 
czaru, w przylegającym do wieży ogrodzie stanęłyby całe rzędy stołów, by 
pomieścić 
wszystkich elfów z królewskiego rodu. Wiele szlachty oddało jednak życie w walce 
z czarem. 
Więcej z nich jeszcze zmarło od wyniszczającej choroby zesłanej przez tar - czę. 
Spośród 
tych, którzy się ostali, większość nie przyjęła zaproszenia - co było dla 
młodego króla 
strasznym afrontem. A może raczej byłoby, gdyby Silvanoshei zwrócił na to w 
ogóle uwagę. 
Oświadczył jedynie, śmiejąc się, że nikt za starymi durniami łez ronić nie 
będzie. Ostatecznie 
więc trzeba teraz było jedynie dwóch długich stołów, a co starsze elfy z Rodu 
Sług, które 
pamiętały jeszcze zmierzchającą świetność Silvanesti, pociągały cicho nosem, 
polerując 
znakomitej roboty srebra i ustawiając kruche, cienkie niczym wydmuszka, 
porcelanowe 
talerze na pajęczo delikatnych obrusach.
Silvanoshei był przebrany i gotów na długo przed północą. Godziny pozostałe do 
przyjęcia zdawały mu się niesione na ślimaczych grzbietach, tak ociężale się 
wlokły. 
Zamartwiał się, że coś może być nie tak, jak trzeba, choć już osiem razy 
sprawdzał stoły i z 
trudem powstrzymano go przed dziewiątą rundą. Jęczący odgłos strojonych 
instrumentów był 
dlań najsłodszą muzyką, bo oznaczał, że została jeszcze tylko godzina. Zagroził 
ministrowi 
protokołu, że uderzy go w twarz, kiedy ów oświadczył, że król nie może pojawić 
się dopóty, 
dopóki nie zejdą się wszyscy goście. Silvanoshei stawił się jako pierwszy i 
osobiście 
przywitał zaproszonych, co zauroczyło ich i zdumiało.
Rubinowy pierścień w wysadzanym klejnotami pudełeczku trzymał pod jedwabną 
koszulą za pazuchą swojego błękitnego welwetowego dubletu. Upewniał się co 
chwila, czy 
puzderko ciągle jeszcze tam było, przyciskając dłoń do piersi tak często, że nie 
uszło to 
uwadze co poniektórych gości, którzy z niepokojem zastanawiali się, czy ich 
młody król nie 
cierpiał przypadkiem na jakąś sercową przypadłość. Niemniej jednak, jako że nie 
widzieli 
Jego Wysokości w tak radosnym nastroju od czasu jego koronacji, prędko 
podchwycili jego 
wesołość i zapomnieli o swoich obawach.
Mina przybyła o północy, a wtedy szczęście Silvanosheia sięgnęło zenitu. Miała 
na 
sobie suknię z białego jedwabiu, prostą, bez ozdób. Jedyną biżuterią był 
wisiorek, który nosiła 
zawsze, okrągły i prosty, bez żadnego wzoru czy ornamentu.
Była w doskonałym nastroju. Elfy, które znała, przywitała po imieniu, z 
wdzięcznością przyjmując ich błogosławieństwa i podziękowania za cuda, jakich 
dokonała. 
Sylwetkę miała smukłą jak elfie panny i niemalże dorównywała im urodą. Tak 
mówiły młode 
elfy, a w ich ustach był to wielki komplement, którym rzadko obdarowywano 
jakiegokolwiek 
człowieka.
- Dziękuję ci, że podejmujesz mnie dziś z takimi honorami, Wasza Wysokość - 
brzmiały pierwsze słowa Miny, kiedy zbliżyła się do Silvanosheia, by złożyć mu 
pokłon.
Nie pozwolił jej na to, tylko chwycił jej dłoń i podniósł ją.
- Gdybym tylko miał czas, by zrobić wszystko lepiej - powiedział. - Pewnego dnia 
zobaczysz, jak wygląda prawdziwa elficka uroczystość. - Nasz ślub, zaśpiewało w 
nim serce.
- Nie zasługuję na taki zaszczyt - odparła, obrzucając zaledwie przelotnym 
spojrzeniem cudnie udekorowane stoły, pachnące kwiaty i miriady świec 
rozświetlających 
noc. Dziękuję za honory, z jakimi podejmujesz mnie dzisiejszego wieczoru. Na 
podarunek, 
jaki zamierzasz mi dzisiaj dać, czekałam już od dawna i przygotowywałam się na 
jego 
przyjęcie. Mam nadzieję, że okażę się go warta - dodała cicho, prawie z czcią.
Silvanoshei oniemiał ze zdumienia i przez moment czuł, jak radość z owego 
podarunku - który miał być niezwykłą niespodzianką - rozpierzcha się. W 
następnej zaś 
chwili uderzyła go waga jej słów. „Zaszczyci ją. Podarunek, na który długo 
czekała. Ma 
nadzieję, że okaże się warta”. Cóż innego mogło to oznaczać, jak tylko to, że 
mówiła o 
podarunku jego miłości?
Nie posiadając się z radości, z nabożeństwem ucałował dłoń, którą mu podała. 
Przyobiecał sobie, że za kilka godzin złoży pocałunek na jej ustach.
Muzycy przestali grać. Rozległ się dźwięk srebrnych dzwonków zwiastujący 
wieczerzę. Silvanoshei zajął miejsce u głowy stołu, prowadząc Minę za rękę i 
usadawiając ją 
po swojej prawicy. Pozostałe elfy i ludzcy oficerowie zasiedli na swoich 
miejscach, tak 
przynajmniej zdawało się królowi. Nie zauwa - żal niczego oprócz siebie i 
dziewczyny - ani 
porządku, w jakim zasiedli goście, ani usianego gwiazdami nieba, ani rosnącej 
pod stopami 
trawy.
Poza Miną świat dla niego nie istniał. Kiryn, siedzący naprzeciw Silvanosheia, 
usiłował nawiązać rozmowę ze swoim kuzynem, ale władca głuchy był na słowa. Nie 
upił ani 
łyka wina. Poił się Miną. Nie skubnął choćby owocu czy ciasta. Pochłaniał Minę. 
Tej nocy 
nie rozświetlał blady księżyc. Światło biło od Miny. W porównaniu z brzmieniem 
jej głosu 
muzyka zdawała się jazgotem. Otulił go bursztyn jej spojrzenia. Tkwił w złotym 
stuporze 
szczęśliwości, niczym upity miodem, nie wątpił w nic. Dziewczyna zaś rozmawiała 
z 
sąsiadami, oczarowując ich płynnością, z jaką władała elficką mową oraz 
opowieściami o 
Jedynym Bóstwie i cudach, jakich ono dokonało. Choć z rzadka tylko odzywała się 
do 
Silvanosheia, jej bursztynowy wzrok często się na nim zatrzymywał i nie było to 
spojrzenie 
ciepłe czy kochające, tylko zimne, wyczekujące.
Silvanoshei czuł się z tym nieswojo, ale dla pewności dotykał pudełeczka, które 
trzymał pod sercem, przywoływał sobie w myślach słowa Miny i niepokój pryskał.
Ot, dziewczęce zmieszanie, tłumaczył sobie i wpatrywał się w nią, podczas gdy 
ona 
opowiadała o tym Jedynym Bogu, i był dumny, widząc, że nie traci głowy przy 
elfich 
mędrcach i uczonych, takich jak jego kuzyn, Kiryn.
- Wybacz mi, Mino, ale chciałbym zadać ci pytanie o tego Jedynego Boga - pełnym 
szacunku głosem mówił Kiryn.
- Nie tylko ci wybaczę - odparła Mina, uśmiechając się lekko. - Zachęcę cię 
nawet. 
Nie obawiam się pytań, choć niektórzy mogą wzdragać się przed odpowiedziami.
- Masz rangę oficera Czarnych Rycerzy Takhisis...
- Neraki - sprostowała Mina. - Jesteśmy Czarnymi Rycerzami Neraki.
- Tak, słyszałem, ze wasza organizacja dokonała pewnych zmian po tym, jak 
Takhisis 
odeszła...
- Podobnie, jak i bóg elfów Paladine.
- Racja - Kiryn spochmurniał. - Choć, jak wiadomo, okoliczności ich odejścia 
różnią 
się od siebie. Zresztą nie ma to związku z moim pytaniem. W swoich krótkich 
dziejach Czarni 
Rycerze, jakiejkolwiek proweniencji, zawsze mieli elfy za swoich śmiertelnych i 
zawziętych 
wrogów. Nigdy nie czynili tajemnicy ze swojego manifestu, w którym planowali 
oczyścić 
świat z elfów i przywłaszczyć sobie ich ziemie.
- Kirynie - wtrącił się zezłoszczony Silvanoshei - to doprawdy niestosowne...
Mina położyła dłoń na jego dłoni. Jej dotyk był niczym ogień liżący jego skórę. 
Płomienie spopielały go zarazem i przyżegały.
- Pozwól mówić swojemu kuzynowi, Wasza Wysokość - poprosiła Mina. - Proszę, 
kontynuuj, panie.
- Pozostaje dla mnie zatem niepojętym, dlaczego teraz podbijasz nas i... - 
przerwał, 
jego oblicze przybrało srogi wyraz.
- I pozwalam wam żyć - dokończyła za niego Mina.
- Nie tylko - ciągnął Kiryn. - Uzdrawiasz przecież naszych chorych w imię 
Jedynego 
Bóstwa. Co możemy obchodzić Jedynego - boga naszych wrogów - my, elfy?
Mina oparła się o krzesło. Uniósłszy kielich z winem, zakołysała kryształową 
czarą, 
przyglądając się płonącym w winie świecom.
- Powiedzmy, że jestem władcą w wielkim mieście. Wewnątrz miejskich murów 
tysiące ludzi wypatrują mojej opieki. Teraz załóżmy, że w tym mieście 
zamieszkują dwa 
potężne i wpływowe rody. Pałają do siebie nawzajem nienawiścią i pogardzają 
jedni drugimi. 
Poprzysięgli sobie nawzajem śmierć. Walczą z sobą, kiedy tylko ich drogi się 
zejdą, przez co 
w moim mieście wybuchają walki i szerzy się wrogość. Przyjmijmy, że nagle miasto 
znajduje 
się pod groźbą ataku potężnych sił z zewnątrz. I co się dzieje? Jeśli obydwa 
rody nie 
zaprzestaną kłótni, miasto z pewnością padnie. Jeśli jednak zgodzą się odłożyć 
na bok 
niesnaski, zjednoczyć się i wspólnie stanąć do walki z nieprzyjacielem, istnieje 
szansa, że ów 
wspólny wróg zostanie pokonany.
- A tym wspólnym wrogiem - dla nas - ma być kto niby, ogry? - spytał Kiryn. - 
Kiedyś 
były waszymi sprzymierzeńcami, ale słyszałem, że od czasu, kiedy was naszły...
Mina potrząsnęła głową.
- Ogry poznają kiedyś Jedyne Bóstwo. Staną jeszcze z nami ramię w ramię w tej 
bitwie. Mów bez ogródek, panie - powiedziała, uśmiechając się zachęcająco. - Wy, 
elfy, 
jesteście zawsze takie ugrzecznione. Nie musisz obawiać się, że zranisz moje 
uczucia. Nie 
obudzisz we mnie gniewu. Spytaj o to, co tak leży ci na sercu.
- Dobrze więc - zgodził się Kiryn. - To za twoją sprawą odkryliśmy, że jest 
wśród nas 
smok. To ty stoisz za jego śmiercią. Ty powiedziałaś nam prawdę o tarczy. Ty 
darowałaś nam 
życie, kiedy mogłaś je nam odebrać. Jak to mówią, nic darmo. Coś za coś. Co 
chcesz 
otrzymać w zamian? Jaką cenę przyjdzie nam zapłacić?
- Służba Jedynemu Bóstwu - odparła Mina. - To wszystko, czego się od was 
oczekuje.
- A co, jeśli nie wybierzemy służby temu Jedynemu Bóstwu? - Królewski kuzyn 
ściągnął brwi na zachmurzonym czole. - Co wtedy?
- To Jedyne Bóstwo wybiera nas, Kirynie - tłumaczyła Mina, wpatrując się w 
odblask 
płomienia drgający w winie. - My nie wybieramy sobie boga. Żyjący służą Jedynemu 
Bóstwu. Tak samo umarli. Szczególnie umarli - dodała tak cicho, łagodnie i 
tęsknie, że tylko 
Silvanoshei ją usłyszał.
Zarówno jej ton, jak i dziwny wzrok wystraszyły go.
- No już, kuzynie - powiedział król, rzucając Kirynowi ostrzegawcze, wściekłe 
spojrzenie. - Dajmy już spokój tym filozoficznym dysputom. Głowa mnie od nich 
rozbolała.
- Skinął na służących. - Nalejcie jeszcze wina. Przynieście owoce i placki. 
Powiedzcie 
muzykom, żeby coś zagrali. Może to go zagłuszy - zaśmiał się do Miny.
Kiryn nie odezwał się więcej ani słowem, siedział tylko, przypatrując się 
Silvanosheiowi zafrasowany i przygnębiony.
Mina nie słuchała władcy. Jej wzrok wędrował wśród ciż - by. Zazdrosny o 
każdego, 
kto przywłaszczył sobie jemu należną uwagę, Silvanoshei w mig spostrzegł, że jej 
oczy kogoś 
szukały. Podążał za jej wędrującym spojrzeniem i zobaczył, że wyłapywała z tłumu 
swoich 
oficerów. Wzrok Miny spoczywał na każdym i odpowiadali jej jeden za drugim, czy 
to 
czujnym porozumiewawczym spojrzeniem, czy - jak w przypadku minotaura - 
nieznacznym 
skinieniem rogatej głowy.
- Nie musisz się niczym martwić, Mino - odezwał się do niej Silvanoshei lekko 
uszczypliwym tonem, by dać wyraz swojemu niezadowoleniu. - Twoi ludzie nie 
przynoszą ci 
wstydu. Zachowują się nawet lepiej, niż się tego spodziewałem. Minotaur zdołał 
jedynie stłuc 
swój kielich do wina, zbić talerz, wyrwać dziurę w obrusie i beknąć na tyle 
głośno, by 
usłyszeli go w Thorbardinie. Jeśli wszystkiemu przyjrzeć się od tej strony, 
wieczór jak 
najbardziej można zaliczyć do udanych.
- Błahostki - mruknęła. - Wszystko to takie banalne. Takie bez znaczenia.
Mina złapała nagle dłoń Silvanosheia, a jej uchwyt aż ścisnął go za serce. 
Spojrzała na 
niego swoimi bursztynowymi oczyma.
- Przygotowuję ich do tego, co ma nadejść, Wasza Wysokość. Zdaje ci się, że 
niebezpieczeństwo już minęło, mylisz się jednak. Niebezpieczeństwo jest wszędzie 
wokół 
nas. Są tacy, w których wzbudzamy lęk. I oni pragną naszej klęski. Nie możemy 
pozwolić, by 
naszą czujność uśpiła łagodna muzyka i wyśmienite wino. Dlatego też przypominam 
moim 
oficerom o ich obowiązkach.
- Jakie niebezpieczeństwo? - dopytywał się Silvanoshei, teraz już nie na żarty 
zaniepokojony. - Gdzie?
- Blisko - odparła dziewczyna, jeszcze głębiej wciągając go w bursztyn. - Bardzo 
blisko.
- Mino - powiedział Silvanoshei. - Chciałem poczekać jeszcze, zanim ci to dam. 
Przygotowałem mowę... - Pokręcił głową. - Nie pamiętam ani słowa. Nie, żeby 
miało to 
jakiekolwiek znaczenie. To, co naprawdę pragnę ci powiedzieć, mam zapisane w 
sercu i 
wiesz, co to jest. Słyszałaś to w moim głosie. Widziałaś to za każdym razem, 
kiedy 
spoglądałaś na mnie.
Sięgnąwszy trzęsącą się dłonią za pazuchę dubletu, wyciągnął welwetowy woreczek. 
Rozsupłał go i dobył zeń srebrne pudełeczko, które położył przed Miną na stole.
- Otwórz - nalegał. - To dla ciebie. Dziewczyna dłuższą chwilę wpatrywała się w 
pudełeczko. Jej twarz była papierowo biała. Słyszał, jak cichutko westchnęła.
- Nie martw się - uspokoił ją z żałosną miną. - Nie zamierzam prosić cię o nic w 
zamian. Nie teraz. Ufam w to, że pewnego dnia może pokochasz mnie albo 
przynajmniej 
pomyślisz o mnie z miłością. Myślę, że pewnego dnia tak właśnie się stanie, 
jeśli będziesz 
nosić ten pierścień.
Widząc, że nie zrobiła w kierunku pudełeczka najdrobniejszego ruchu, Silvanoshei 
chwycił je i otworzył.
Rubiny na pierścieniu zamigotały w świetle świec, a każdy zajaśniał niczym 
kropelka 
krwi z krwawiącego serca Silvanosheia.
- Czy przyjmiesz go, Mino? - spytał z żarem i rozpaczą. - Czy przyjmiesz ten 
pierścień 
i będziesz nosić przez wzgląd na mnie?
Mina wyciągnęła dłoń, chłodną i spokojną.
- Przyjmę ten pierścień i będę go nosić - odparła. W imię Jedynego Bóstwa.
Wsunęła pierścień na wskazujący palec lewej dłoni.
Radość Silvanosheia nie znała granic. Z początku poirytowało go, że musiała do 
całej 
sprawy wplątać to swoje bóstwo, ale być może po prostu prosiła Jedynego o 
błogosławieństwo. Silvanoshei również z chęcią o nie poprosi. Ba, nie wzdragałby 
się nawet 
przed padnięciem Jedynemu Bóstwu do stóp, jeśli miałoby zapewnić mu wzajemność 
Miny.
Patrzył na nią wyczekująco, niecierpliwiąc się, kiedy magia pierścienia zacznie 
działać, czekając, aż spojrzy na niego z miłością w oczach.
Ona zaś przyglądała się pierścieniowi, obracała go na pal - cu, by podziwiać 
migotliwą grę rubinowych iskierek. Dla Silvanosheia nie było w tej chwili 
nikogo. Nikogo 
prócz ich dwojga. Reszta gości przy stole, na przyjęciu, na świecie całym była 
plamą 
zmieszaną ze światłem świec, z dźwiękami muzyki, z wonią gardenii i róż, a 
jedynym, co 
istniało, była Mina.
- A teraz, Mino - zwrócił się do niej w uniesieniu. Musisz mnie pocałować.
Pochyliła się ku niemu. Jej usta ułożyły się w jakieś słowo. Usiłowała je 
wypowiedzieć, ale ścisnęło ją w gardle i zaczęła się krztusić. W szaleńczym 
zrywie chwyciła 
za pierścień i próbowała zdjąć go z palca, ale jej ciało drgało już w bolesnych 
spazmach. 
Padła na stół z rozrzuconymi rękoma, przewracając kielichy, zrzucając talerze. Z 
jej gardła 
dobył się bełkotliwy, zwierzęcy wrzask, aż strach było słuchać. Charcząc, 
walczyła ze 
śmiercią. W następnej chwili leżała już bez ruchu, przerażająco spokojnie. Oczy 
zastygły, 
patrząc w jeden punkt. Jej bursztynowy, oskarżający wzrok spoczął na 
Silvanosheiu.
Kiryn zerwał się na równie nogi. Działał nieświadomie. Nie miał na podorędziu 
żadnego planu. W głowie natomiast jeden mętlik. W pierwszej chwili jego myśli 
powędrowały ku Silvanosheiowi, ku temu, że powinien jakoś zaaranżować jego 
ucieczkę, 
natychmiast jednak zarzucił ten pomysł. Był niemożliwy, wziąwszy pod uwagę 
obecność 
Czarnych Rycerzy siedzących im na karku. W tej samej chwili, choć nie 
uświadamiał sobie 
tego, porzucił Silvanosheia. Lud silvanestyjski był teraz ludem Kiryna, jego 
troską i jego 
odpowiedzialnością. Nie mógł zrobić nic, by uratować swojego kuzyna. Próbował i 
poniósł 
porażkę. Ale być może zdoła uratować swój lud. Kirathowie muszą się dowiedzieć o 
tym, co 
się stało. Trzeba ich ostrzec, tak by byli gotowi na podjęcie wszelkich działań, 
jakie okażą się 
konieczne.
Inne elfy, które siedziały przy nich, zamarły wstrząśnięte, zbyt oszołomione, by 
móc 
ruszyć się z miejsc, niezdolne objąć umysłem tego, co właśnie stało się na ich 
oczach. Czas 
zwolnił i zatrzymał się zupełnie. Nikt nie zaczerpnął tchu, nie drgnę - ła ni 
jedna powieka, nie 
zabiło ani jedno serce - wszyscy zastygli, nie potrafiąc uwierzyć.
- Mino! - krzyknął zrozpaczony Silvanoshei i wyciągnął rękę, by ją złapać.
W jednej chwili wszystko zawrzało. Oficerowie Miny, wyjąc w amoku, ruszyli przez 
tłum, roztrzaskując krzesła na drzazgi, przewracając stoły, powalając każdego, 
kto stanął im 
na drodze. Elfy krzyczały i wrzeszczały. Co bystrzejsi chwytali współmałżonków i 
uciekali w 
pośpiechu. Był wśród nich również Kiryn. Kiedy Czarni Rycerze otoczyli stół, na 
którym bez 
ducha leżała Mina, Kiryn rzucił ostatnie, pełne bólu spojrzenie w stronę swojego 
nieszczęsnego kuzyna i z ciężkim sercem, pełen złych przeczuć, zanurzył się w 
noc.
Olbrzymia ręka pokryta brązowym futrem zacisnęła się na ramieniu króla uchwytem, 
który gruchotał kości. Minotaur, którego twarz wykrzywiał potworny grymas furii 
i boleści, 
uniósł Silvanosheia z krzesła i, warknąwszy jakieś przekleństwo, odrzucił 
młodego elfa na 
bok, tak jakby ten był ledwo odpadkiem.
Silvanoshei grzmotnął o zdobną kratę i stoczył się do dołu, gdzie rosło niegdyś 
Drzewo Tarczy. Leżał oszołomiony, bez tchu, a potem otoczyły go twarze, ludzkie 
twarze, 
wykrzywione w grymasie morderczego szału. Szorstkie ręce pochwyciły go i 
wywlekły z 
dziury. Króla przeszywał ból, pochodzący prawdopodobnie ze złamanych kości, 
jęczał. W 
jego ciele pewnie nie było już całej kości, ale prawdziwym bólem promieniowało 
jego 
roztrzaskane serce.
Rycerze zaciągnęli króla do stołu. Dłoń minotaura spoczywała na szyi Miny.
- Serce przestało bić. Nie żyje - powiedział, a na jego ustach pojawiła się 
piana. 
Odwróciwszy się, wycelował drżący palec w Silvanosheia. - To jest jej morderca!
- Nie! - krzyczał młody władca. - Jaja kochałem! Podarowałem jej pierścień...
Minotaur chwycił bezwładną dłoń Miny. Pełnym złości ruchem szarpnął za rubinową 
obrączkę i ściągnął ją z jej pal - ca. Podstawiając pierścień Silvanosheiowi pod 
nos, 
potrząsnął nim.
- Tak, dałeś jej pierścień. Zatruty! Podarowałeś jej pierścień, który ją zabił!, 
Z jednego 
z rubinków wystawała cieniutka igła. Na jej koniuszku błysnęła kropla krwi.
- Igłę nakręca sprężyna - oświadczył minotaur, trzymając teraz pierścień wysoko 
nad 
głową, tak by wszyscy go widzieli. - Kiedy ofiara dotknie go albo obróci na 
palcu, igła 
odskakuje i przekłuwa ciało, posyłając do żył śmiertelną truciznę. Założę się - 
dodał 
posępnym tonem - że trucizna, 0 której tu mowa, nieobca jest elfom.
- Ja nie... - Silvanoshei wył z rozpaczy i żalu. - To nie przez pierścień... on 
nie 
mógłby...
Język uwiązł mu w gardle. Raz jeszcze przed oczyma stanął mu Samar. Samar, który 
znał wszystkie tajne korytarze w całym pałacu. Samar, który usiłował zmusić 
Silvanosheia do 
ucieczki, który nie ukrywał przed nikim swojej nienawiści 1 nieufności wobec 
Miny. A 
jednak list napisała kobieca dłoń. Jego matka...
Cios mało nie zwalił króla z nóg. Choć wyprowadziła go pięść minotaura, 
Silvaoshei 
nawet go nie poczuł, mimo iż uderzenie strzaskało mu szczękę. Prawdziwym bólem 
była dlań 
świadomość własnej winy. Kochał Minę i sprowadził na nią śmierć.
Z kolejnym uderzeniem minotaura przyszła ciemność.
11
Czuwanie
Gwiazdy gasły z wolna wypierane przez nadchodzący świt. Każdą jasną, migoczącą 
płomieniem plamkę przyćmiewał jarzący się ogień słońca nad Krynnem. Wraz ze 
świtaniem 
nie zstąpiła na mieszkańców Silvanostu nawet iskierka nadziei. Dzień i noc już 
minęły od 
śmierci Miny. Z rozkazu generała Dogaha miasto otoczono kordonem, bramy 
zaryglowano. 
Mieszkańcom, dla ich własnego bezpieczeństwa, kazano nie wystawiać nosa za 
drzwi, czego 
elfy zresztą wcale nie zamierzały. Ulicami maszerowały patrole. Jedynym 
dźwiękiem, jaki się 
rozlegał w powietrzu, był rytmiczny tupot obutych stóp i, z rzadka, ostra 
oficerska komenda.
Poza murami Silvanostu, w obozowisku Czarnych Rycerzy Neraki, trzech 
najwyższych rangą oficerów spotkało się przed namiotem, który do niedawna 
jeszcze był 
centrum dowodzenia Miny. Zwołali spotkanie o wschodzie słońca i czas już był 
prawie po 
temu. Stawili się jednocześnie i stali, przyglądając się sobie nawzajem 
spojrzeniami pełnymi 
zakłopotania i niezdecydowania. Żaden z nich nie chciał wejść do pustego 
namiotu. Jej duch 
wciąż jeszcze się tam unosił. Była obecna w każdym przedmiocie, a owa obecność 
czyniła 
jedynie jej brak jeszcze bardziej dokuczliwym. W końcu Dogah z grobową miną 
odrzucił na 
bok klapę namiotu i wstąpił do środka. Za nim podążył Samuval, a Galdar krok za 
nim, jako 
ostatni.
Kiedy już znaleźli się w namiocie, kapitan Samuval zapalił oliwną lampkę, wciąż 
jeszcze bowiem zalegały cienie nocy. Cała trójka ponuro spoglądała dookoła. Choć 
kwatera 
Miny znajdowała się w pałacu, ona wolała żyć i pracować wśród swoich ludzi. 
Pierwszy 
namiot dowodzenia wraz z kilkoma częściami wyposażenia padł łupem ogrów. Ten był 
elfickiej roboty, cały w radosnych kolorach. Ludziom kojarzył się raczej z 
namiotem dla 
trefnisiów niż dla wojskowych, ale chcąc nie chcąc, musieli przyznać, że był 
lekki, łatwy w 
pakowaniu i rozstawianiu, a przed żywiołami chronił o niebo lepiej niż namioty, 
jakie 
przydzielano Czarnym Rycerzom.
W pomieszczeniu znajdował się stół, pożyczony z pałacu, kilka krzeseł i 
otomanka, 
Mina bowiem spała tu czasem, kiedy zdarzyło jej się zarwać noc w natłoku pracy. 
Od 
przyjęcia nikt tu nie zaglądał. Nikt nawet nie tknął jej rzeczy. Mapa, 
poznaczona jej pismem, 
leżała na blacie. Galdar rzucił na nią od niechcenia okiem, myśląc, że to mapa 
Silvanesti. 
Kiedy spostrzegł, że nie, westchnął i pokręcił swoim rogatym łbem. Obtłuczony 
blaszany 
kubek, do połowy wypełniony wystygłą herbatą z tarbeanu przytrzymywał wschodni 
narożnik 
świata. Stopiony świecznik stał na północnym zachodzie. Ślęczała nad tym aż do 
samego 
wyjścia. Strużka płynnego wosku potoczyła się po świecy i rozlała na Morzu 
Nowym. Gdzieś 
z głębi Galdarowego gardła doleciał dźwięk przypominający grzmot. Potarł się po 
pysku i 
odwrócił głowę.
- Co to? - spytał Samuval, podchodząc bliżej, żeby przyjrzeć się mapie. - A 
niech 
mnie - odezwał się po chwili. - Solamnia. Wygląda na to, że czeka nas długi 
marsz.
Minotaur popatrzał spode łba.
- Marsz! Ha! Mina nie żyje. Jej serce przestało bić. Nie słyszę go. Myślę, że 
coś 
poszło nie tak, jak trzeba!
- Sza, straże - uciszył go Samuval, rzucając spojrzenie w kierunku poły namiotu. 
Zasłonił co prawda i zasznurował wejście, ale na zewnątrz stało dwóch żołnierzy.
- Każ im się rozejść - rzucił Dogah. Kapitan podszedł do klapy, wystawił głowę.
- Zameldujcie się w kantynie. Za godzinę macie tu być z powrotem.
Przystanął na chwilę, żeby przyjrzeć się namiotowi, który stał obok. To tam Mina 
spała, a teraz tam właśnie spoczywało na marach jej ciało. Ułożyli ją na 
otomanie. Ubrana w 
białą suknię leżała z rękoma u boków. Klapy przy wejściu odwinięto, żeby każdy 
mógł ją 
zobaczyć i podejść, by oddać jej cześć. Żołnierze i rycerze nie tylko 
przychodzili, ale i 
zostawali. Ci, którzy nie byli akurat na służbie, czuwali przy niej bez ustanku 
przez cały dzień 
po jej śmierci i sporą część nocy. Kiedy wezwał ich obowiązek, inni zajęli ich 
miejsce. 
Żołnierze milczeli. Nie padło ani jedno słowo.
Cisza była na poły żałobna, na poły gniewna. Elfy zabiły ich Minę, a oni chcieli 
zadośćuczynienia. Zmietliby Silvanost z powierzchni ziemi już tej samej nocy, 
kiedy do ich 
uszu dotarła tragiczna wieść, oficerowie jednak nie pozwolili im na to. Pierwsze 
godziny po 
śmierci Miny były dla Dogaha, Samuvala i Galdara koszmarnym czasem zaprowadzenia 
porządku wśród oddziałów, l tylko dzięki powtarzanemu raz po raz refrenowi: „Z 
rozkazu 
Miny”, ostatecznie udało im się ujarzmić żołnierski gniew.
Dogah przydzielił im robotę przy wycinaniu drzew na stos pogrzebowy. Żołnierze, 
wielu z nich ze strużkami łez na policzkach, zabrali się do wykonania swojego 
posępnego 
zadania z żarliwością, powalając drzewa silvanestyjskiego lasu z taką rozkoszą, 
jakby to same 
elfy padały od razów. Elfy w Silvanoście słyszały zawodzenie swoich konających 
drzew - 
lasy Silvanesti nie doświadczyły nigdy wcześniej ostrza siekiery - i mimo iż 
targane 
dreszczami strachu, rozpaczały za nimi głośno. Żołnierze pracowali cały 
poprzedni dzień i 
całą noc. Stos był prawie gotów. Na co jednak? Trójka oficerów nie miała do 
końca 
pewności.
Zasiedli dokoła stołu. Na zewnątrz namiotu, w obozie rozlegały się głuche 
uderzenia 
siekier i głosy ludzi targających olbrzymie kłody na wciąż rosnący stos, który 
stał pośrodku 
pola, na którym elficka armia pokonała siły Miny, a gdzie jednak, ostatecznie, 
sama poległa. 
W całym tym zgiełku czuło się jednak dziwnie cichą nutę. Nie słychać było ani 
śmiechów, ani 
przekomarzań, nikt nie umilał sobie pracy piosenkami. Ludzie wykonywali 
przydzielone im 
zadania z ustami zasznurowanymi w ponurym milczeniu.
Dogah zwinął mapę i odłożył ją na bok. Generał był mężczyzną czterdziestoletnim, 
z 
zaciętą, okoloną gęstą brodą twarzą. Niezbyt słusznego wzrostu, zdawał się 
równie szerokim, 
co wysokim. Nie tyle korpulentny, co nabity, z masywnymi barkami i byczym 
karkiem. 
Czarna broda gęstością i kędzierzawością mogła równać się krasnoludzkiej, a to, 
wraz z dość 
przysadzistą posturą, zyskało mu wśród oddziałów przydomek Krasnolud Dogah. Nie 
był w 
żaden sposób spokrewniony z krasnoludzkim rodem, co dość szybko tłumaczył za 
pomocą 
pięści tym, którzy ośmielali się jakiekolwiek powinowactwo sugerować. Był jak 
najbardziej 
człowiekiem, a w szeregach Czarnych Rycerzy Neraki służył już dwadzieścia ze 
swoich 
czterdziestu lat.
Formalnie rzecz ujmując, był spośród nich najwyższym rangą oficerem, ale, jako 
nowicjusz w sztabie Miny, stał na straconej pozycji, a to dlatego, że jej 
oficerowie i wojsko 
nie znali go i z miejsca nabrali doń nieufności. Dogah nie pozostawał im zresztą 
dłużny, a już 
szczególnie wobec tej ledwo co upierzonej dziewuchy, która to właśnie, co odkrył 
ku 
swojemu bezgranicznemu szokowi i wściekłości, wysłała doń owe sfałszowane 
rozkazy i 
sprowadziła go do Silvanesti. Początkowo miał wrażenie, że ktoś go tu robi w 
kendera.
Przyciągnął pod granicę z kilkoma tysiącami zbrojnych po to tylko, by znaleźć na 
swojej drodze tarczę. Zwiadowcy donieśli o ogromnej armii ogrów szykującej się 
do 
uderzenia na Czarnych Rycerzy, którzy zajęli ich ziemię. Dogah ze swoimi ludźmi 
znaleźli 
się w potrzasku. Nie mogli się wycofać, bo to oznaczałoby konieczność powrotu na 
terytorium ogrów. Nie mogli też ruszyć naprzód. Dogah głośno i siarczyście 
przeklinał Minę, 
a wtedy tarcza opadła.
Był zaskoczony, kiedy otrzymał ów meldunek. Nie dowie - rzając, poszedł zobaczyć 
to dziwne zjawisko na własne oczy. Nie kwapił się zbytnio do przekroczenia 
granicy, 
obawiając się, że elficcy wojownicy wyskoczą znienacka, w masie nieprzebranej, 
jak prochy 
uschniętej roślinności zaścielające ziemię. Ale po drugiej stronie, machając ku 
nim z siodła, 
czekał jeden z rycerzy Miny.
- Mina ręczy, że możesz bezpiecznie przejść, generale Dogah! - krzyknął wówczas 
rycerz. - Elficka armia jest w Silvanoście, osłabiona bitwą ze smokiem, Cyanem 
Krwawą 
Zgubą, i wyniszczającą mocą tarczy. Nie będą wam grozić. Możecie jechać dalej 
bez 
przeszkód.
Nie rozwiało to co prawda wątpliwości Dogaha, ale przekroczył granicę, z mieczem 
w 
dłoni, oczekując w każdej chwili zasadzki tysiąca spiczastouchych. Jego wojsko 
nie spotkało 
się jednak z żadnym oporem, choćby najmniejszym. Elfy, które spotykali na swojej 
drodze, z 
łatwością chwytali i zrazu zabijali, później jednak wysłano je lordowi 
Targonne’owi z 
rozkazu jego lordowskiej mości.
Dogah mimo wszystko pozostał czujny, a jego oddziały w ciągłym pogotowiu. 
Zostawał przecież jeszcze Silvanost. Wtedy przyszła zadziwiająca wiadomość, że 
miasto 
poddało się garstce żołnierzy. Mina wkroczyła doń w glorii i teraz przebywała w 
Wieży 
Gwiazd. Z niecierpliwością oczekiwała przybycia Dogaha i nakazywała mu pośpiech.
Generał musiał wkroczyć do miasta i przejść bezkarnie jego ulicami, żeby 
wreszcie 
uwierzyć, że Czarni Rycerze Neraki rzeczywiście trzymali w niewoli 
silvanestyjski elfi naród. 
Ogrom tego dzieła przytłoczył go. Czarnym Rycerzom udało się dokonać czegoś, 
czego 
żadna siła w całych dziejach, nawet wspaniałe wojska Królowej Takhisis podczas 
Wojny 
Lancy, nie zdołała nigdy osiągnąć. Z ciekawości aż paliło mu się do spotkania z 
tą całą Miną. 
Prawdę mówiąc, nie wierzył, że to ona stała za wszystkim. Zgadywał, że być może 
tak 
naprawdę dowództwo sprawował jakiś starszy, mądrzejszy oficer, a dziewczyna była 
tylko 
parawanem dla podtrzymywania wysokiego morale wśród oddziałów.
Dogah spostrzegł swój błąd zaraz po pierwszym spotkaniu. Jego bystremu oku nie 
umknął fakt, że każdy oficer zasięgał jej rady. Jakby tego było mało, wszyscy 
traktowali jaz 
szacunkiem, który ocierał się o nabożną cześć. Najmniejsze jej słowo było 
rozkazem. 
Polecenia wykonywano bezzwłocznie i bez zbędnych pytań. Dogah zdawał sobie 
sprawę, że 
przyjdzie mu oddać jej należny szacunek, po kilku jednak chwilach w jej 
obecności był 
jednocześnie oczarowany i zdjęty zgrozą. Z niekłamaną ochotą przyłączył się do 
szeregów 
tych, którzy darzyli ją uwielbieniem. Kiedy zajrzał w bursztynowe oczy Miny, 
rozparła go 
duma i radość na widok swojego maleńkiego w nich odbicia.
Teraz te oczy były zamknięte, a ciepły płomień, który rozświetlał jantar, 
zagasł.
Galdar przechylił się przez stół i syknął.
- Raz jeszcze mówię, że coś poszło nie tak. - Usiadł z powrotem, srożąc brwi. 
Przez 
meszek, który pokrywał jego oblicze, przeorały się dwie ciemne bruzdy. - Ona 
wygląda na 
martwą. W dotyku jest jak martwa. Odjej skóry bije chłód. Nie oddycha.
- Mówiła nam, że trucizna tak właśnie zadziała - w głosie Samuvala dało się 
słyszeć 
irytację. A to z kolei było pewną oznaką tego, że nerwy ledwo już trzymał na 
wodzy.
- Mówcie ciszej - rzucił Dogah.
- I tak nikt nas nie usłyszy przez ten nieludzki harmider - odpowiedział 
kapitan, mając 
na myśli fałszujące staccato siekier.
- Lepiej nie nadużywać łaskawych okoliczności. Tylko my trzej wiemy o tajemnicy 
Miny i, tak jak obiecaliśmy, musimy tego sekretu dotrzymać. Jeśliby się wydało, 
wieść 
poszłaby jak ogień po wyschniętej trawie, a to zniweczyłoby wszystko. Żałoba 
żołnierzy musi 
sprawiać wrażenie szczerej.
- Może są w tym mądrzejsi od nas - mruknął Galdar. - Może to oni znają prawdę, a 
my 
daliśmy się oszukać.
- Co niby mamy twoim zdaniem zrobić, minotaurze? - spytał Dogah, a jego smoliste 
brwi utworzyły nad nasadą mięsistego nosa grubą pręgę. - Sprzeciwiłbyś się jej?
- Nawet jeśli ona... - Samuval zamilkł, nie chcąc wypowiadać na głos 
złowróżbnego 
słowa. - Nawet jeśli coś poszło nie tak - poprawił się. - Te rozkazy były jej 
ostatnimi 
rozkazami. Jeśli o mnie chodzi, zamierzam je wykonać.
- Ja również - przyłączył się Dogah.
- Nie sprzeciwię się jej - Galdar ostrożnie dobierał słowa - ale spójrzmy 
prawdzie w 
oczy, jej rozkazy uwarunkowane są wydarzeniem się jednej rzeczy, a póki co jej 
przewidywania nie sprawdziły się.
- Przepowiedziała zamach na swoje życie - zaoponował kapitan Samuval. - 
Przepowiedziała, że to ten tumanowaty elf okaże się ślepym narzędziem. I jedno, 
i drugie się 
sprawdziło.
- A jednak nie przepowiedziała trującego pierścienia odpalił Galdar ostrym 
tonem. - 
Widziałeś igłę. Widziałeś, że przekłuła jej skórę.
Bębnił palcami o blat, rzucając swoim towarzyszom spojrzenia spod zmrużonych 
powiek. Coś chodziło mu po głowie, coś nieprzyjemnego, sądząc po zmarszczonym 
czole, ale 
wyglądało, jakby nie był pewien, czy podzielić się z nimi swoją myślą, czy 
zostawić ją dla 
siebie.
- No, Galdarze - nie wytrzymał Samuval. - Wal.
- Dobrze więc - minotaur potoczył po nich wzrokiem. - Obydwaj słyszeliście, jak 
mówiła, że nawet zmarli służą Jedynemu Bóstwu. - Dogah poprawił się na krześle, 
które 
zaskrzypiało pod jego ciężarem. Samuval obskubywał wosk z ogarka. Żaden się nie 
odezwał. 
- Obiecała, że Jedyne Bóstwo pokrzyżuje plany jej nieprzyjaciołom - ciągnął 
Galdar ciężko. - 
Nigdy nie obiecywała, że jeszcze zobaczymy ją żywą...
- Salut dla namiotu dowództwa - krzyknął ktoś. - Niosę wiadomość od lorda 
Targonne’a. Proszę o pozwolenie na wejście.
Trójka oficerów wymieniła spojrzenia. Dogah poderwał się i w pośpiechu 
rozsznurował poły. Posłaniec wszedł do środka. Miał na sobie zbroję smoczego 
jeźdźca, był 
wysmagany wiatrem i zakurzony. Zasalutowawszy, podał generałowi tubę ze zwojem.
- Nie oczekuje się odpowiedzi, panie - powiedział posłaniec.
- Dobrze więc. Możesz odejść. - Dogah przyglądał się pieczęci na tubie i znowu 
wszyscy spojrzeli po sobie.
Kiedy posłaniec już wyszedł, Dogah złamał pieczęć jednym ostrym stuknięciem o 
blat. Pozostała dwójka spoglądała wyczekująco, kiedy otworzył pojemnik i 
wyciągnął zeń 
zwój. Rozwinął pismo, rzucił na nie okiem, po czym podniósł wzrok, a jego czarne 
źrenice 
błysnęły triumfalnie.
- Przyjeżdża - powiedział. - Mina miała rację.
- Pochwalone niech będzie Jedyne Bóstwo - kapitan Samuval westchnął z ulgą. 
Szturchnął Galdara. - No i co teraz powiesz, druhu?
Galdar wzruszył ramionami, skinął głową i nie powiedział nic. Kiedy pozostali 
poszli 
sobie, wykrzykując na adiutantów, rozdzielając rozkazy celem przygotowania się 
na 
przybycie jego lordowskiej mości, Galdar został sam w namiocie, gdzie unosił się 
duch Miny.
- Kiedy dotknę twojej dłoni i znów poczuję ciepło twojego ciała, wtedy wychwalał 
będę imię Jedynego - szeptał do niej. - Nie wcześniej.
Lord Targonne przybył jakąś godzinę po wschodzie słońca w asyście sześciu 
forysiów. Pan Nocy dosiadał błękitnego smoka, podobnie jak reszta jego świty. W 
odróżnieniu od wielu wysoko postawionych Rycerzy Neraki, Targonne nie miał 
własnego 
smoka, wolał raczej korzystać z rycerskich stajni. Redukowało to koszty z tytułu 
prowadzenia 
działalności, tak przynajmniej zawsze utrzymywał. Prawda była taka, że gdyby 
chciał 
trzymać własnego wierzchowca, zrobiłby to, a kosztami związanymi z opieką i 
wyżywieniem 
obarczyłby Rycerstwo. Targonne nie posiadał zatem skrzydlatego rumaka albo dlate 
- go, że 
ich nie lubił, albo też im nie ufał. Być może brało się to z tego, że jako 
mentalista, Targonne 
doskonale wiedział, że smoki nie darzą go ani sympatią, ani zaufaniem.
Lot na smoczym grzbiecie nie bawił go i unikał tego typu atrakcji, kiedy tylko 
mógł, 
wybierając konną podróż. W tym jednakowoż przypadku Targonne był pewien, że im 
szybciej tę irytującą dziewuchę poliżą płomienie, tym lepiej, gotów był zatem 
poświęcić 
własną wygodę, byle tylko być przy tym. Pozostali smoczy jeźdźcy nie byli mu 
potrzebni do 
odgrywania przedstawienia ani obrony przed niespodziewanym atakiem. Pan Nocy 
dałby 
sobie jednak rękę uciąć, że smok szykował coś, żeby napędzić mu stracha - albo 
rzuci się 
nagle w dół, albo trzaśnie w niego piorun, albo zrzuci go naumyślnie z siodła. 
Dodatkowi 
jeźdźcy mieli w razie czego przyjść mu na ratunek.
Oficerowie Targonne’a dobrze wiedzieli, w czym rzecz. Dogah ze śmiechem 
opowiedział o wszystkim Galdarowi i kapitanowi Samuvalowi, kiedy stali, 
obserwując 
kołujące nad nimi błękitne smoki, w ciasnych kręgach podchodzące do lądowania. 
Armia 
Miny, z wyjątkiem tej garstki, która ciągle jeszcze pracowała przy stosie, 
uformowała szyki 
na polu bitwy. Pogrzeb Miny miał zacząć się w południe, w godzinie, którą sama 
wyznaczyła.
- Myślisz, że któryś z nich naprawdę zaryzykowałby własny tyłek, żeby ratować 
tego 
starego dusigrosza myszołowa? - spytał Samuval, śledząc wzrokiem zakreślające 
koła 
błękitne.
- Z tego, co obiło mi się o uszy, większość z jego podwładnych już prędzej 
wolałaby 
zobaczyć, jak się parę razy odbija od ostrych skał, lecąc w dół bezdennej jamy. 
Dogah 
chrząknął.
- Targonne już potrafi zadbać o to, żeby go ratowali. Jako eskortę wybiera sobie 
tylko 
tych oficerów, którym winien jest pokaźne sumki.
Błękitne osiadły na ziemi, bijącymi skrzydłami wzniecając wielkie chmury pyłu. 
Smoczy jeźdźcy wyłonili się z tumanu. Zoczywszy oczekującą ich gwardię honorową, 
skierowali się w jej stronę. Korpus oficerski Miny ruszył na powitanie jego 
lordowskiej 
mości.
- Który z nich to on? - spytał kapitan Samuval, który nigdy wcześniej nie miał 
okazji 
spotkać się z przywódcą Rycerzy Neraki. Ciekawski wzrok kapitana skakał po 
wysokich, 
słusznie zbudowanych rycerzach o surowych obliczach, którzy zbliżali się do nich 
raźnym 
marszem.
- To ten karzełek w środku - odparł Galdar. Myśląc, że minotaur stroi sobie z 
niego 
żarty, kapitan Samuval zachichotał z niedowierzaniem i pytająco spojrzał w twarz 
Dogahowi. 
Zobaczył, jak wzrok generała spoczął z napięciem na człowieku miernego wzrostu, 
który 
nieomal zgiął się wpół, kaszląc od pyłu, machając ręką, żeby rozwiać chmurę 
kurzu. Galdar 
także jemu właśnie bacznie się przyglądał.
Targonne nie mógł poszczycić się szczególnie ujmującą fizjonomią. Był niski, 
przygarbiony, z nieco krzywymi nogami. Nie lubił zakładać pełnej zbroi, bo go 
obcierała, 
zrobił więc ustępstwo dla swojego stopnia, nosząc jedynie kirys. Kosztowny, 
ręcznej roboty, 
wykonany był z najlepszej stali, inkrustowany złotem i pasował do zajmowanego 
przezeń 
wysokiego stanowiska. Zważywszy na fakt, że lord Targonne miał obwisłe ramiona, 
zapadniętą klatkę piersiową i lekki garb, napierśnik nie do końca leżał na nim 
jak ulał, 
zwieszając się z przodu, przez co sprawiał bardziej niekorzystne wrażenie 
śliniaczka 
zawiązanego na dziecięcej szyjce, aniżeli zbroi walecznego rycerza.
Wygląd Targonne’a nie powalił Samuvala na kolana, niemniej jednak dane mu było 
słyszeć opowieści o jego okrutnej i bezlitosnej naturze, nie zdziwiło go więc, 
że stojący obok 
niego dwaj oficerowie z taką obawą czekali na spotkanie. Wszystkim było wiadomo, 
że to 
Pan Nocy stał za przedwczesnym zejściem ze świata żywych poprzedniej 
przywódczyni 
Rycerzy, Mirielle Abreny, a także sporej części jej podopiecznych, choć nikt 
nigdy głośno o 
tym nie mówił.
- Targonne to szczwana bestia, przebiegła i bystra, i ma niesamowitą zdolność 
dogłębnego przenikania umysłów tych, z którym się spotyka - ostrzegał Dogah. - 
Niektórzy 
zarzekają się nawet, że używa owego daru, żeby śledzić myśli swoich wrogów i 
naginać ich 
do swojej woli.
„Nie dziwota zatem - pomyślał Samuval - że wielgachny Galdar, który mógłby 
podnieść Targonne’a i zakręcić nim młyńca, aż dyszy z podenerwowania”. 
Obrzydliwy 
minotaurzy odór był tak silny, że Samuval stanął z wiatrem, żeby się nie 
udławić.
- Przygotuj się - przestrzegł Galdar gardłowym głosem.
- Niech sobie zajrzy w nasze myśli. Zdziwi się tym, co tam znajdzie - odparł 
sucho 
Dogah, ruszając naprzód i salutując swojemu przełożonemu.
- Witaj, Galdarze, jak dobrze znów cię widzieć - odezwał się przyjemnym tonem 
Targonne. Ostatni raz, kiedy widział minotaura, ten stracił prawą rękę w bitwie. 
Niezdolny do 
walki kręcił się w okolicach Neraki, mając nadzieję, że ktoś go przyjmie do 
pracy. Przywódca 
Rycerzy mógł się pozbyć bezużytecznej kreatury, uznał jednakże minotaura za 
kuriozum.
- Masz nową rękę. Ta uzdrowicielska sztuczka musiała cię kosztować ładny kawałek 
stali. Nie podejrzewałem, że nasi oficerowie są tak dobrze opłacani. A może 
wpadł ci w ręce 
prywatny kuferek? Tuszę, że nieobca ci jest, Galdarze, zasada głosząca, że każdy 
skarb 
znaleziony przez tych, co służą Rycerstwu, na ręce Rycerstwa musi zostać 
przekazany?
- Ręka została mi podarowana, panie - odparł Galdar, wpatrując się w przestrzeń 
ponad głową Targonne’a. - To dar od Jedynego Bóstwa.
- Jedynego Bóstwa - zdumiał się Targonne. - Rozumiem. Patrz na mnie, Galdarze. 
Lubię, jak patrzy mi się w oczy.
Ociągając się, minotaur zniżył wzrok. W tej samej chwili Targonne wszedł do jego 
umysłu. Mignęły mu przed oczyma kłębiące się burzowe chmury, srogie wiatry, 
zacinający 
deszcz. Z burzy wyłoniła się postać i zaczęła się do niego zbliżać. Była to 
postać 
bursztynowookiej dziewczyny z ogolo - na głową. Oczy te zatopiły się w źrenicach 
Targonne’a i ostrze błyskawicy przeszyło ziemię tuż pod jego stopami. Zapłonęło 
oślepiające, 
druzgocące białe światło. Przez długie sekundy nie widział nic i stał, mrugając 
oczyma, 
usiłując je zwilżyć. Kiedy już wrócił mu wzrok, Targonne ujrzał pustą dolinę 
Neraki, 
polerowane strugami deszczu czarne monolity i burzowe chmury znikające za 
górskim 
masywem. Choć drążył i przenikał z całych sił, nie zdołał dostać się za ścianę 
skał. Nie mógł 
wydostać się z tej przeklętej doliny. Wycofał się z umysłu Galdara.
- Jak to zrobiłeś? - spytał lord, spoglądając spod nasrożonych brwi.
- Zrobiłem co, panie? - odparł pytaniem najwyraźniej zdumiony Galdar. Zdziwienie 
było szczere, nie blefował. - Ja nic nie zrobiłem, panie. Po prostu tutaj 
stałem.
Targonne burknął coś. Minotaur zawsze był dziwolągiem. Więcej się pewnie dowie 
od 
człowieka. Odwrócił się do kapitana Samuvala. Widok tego oficera wśród 
witających 
Targonne^ żołnierzy bynajmniej go nie uradował. Samuval należał kiedyś do 
Rycerstwa, ale 
albo sam z niego zrezygnował, albo też wyleciał na zbity pysk; lord nie pamiętał 
szczegółów. 
Najpewniej wyleciał. Teraz Samuval był włóczącym się po świecie najemnikiem, 
który 
przewodził własnej garstce łuczników.
- Kapitanie Samuval - odezwał się lord Targonne, kładąc nieprzyjemny akcent na 
ów 
niski stopień. Jego spojrzenie powędrowało do wnętrza umysłu oficera.
Jedna za drugą, salwy strzał mknęły przez niebo ze złowieszczym buczeniem 
tysięcy 
os. Groty odnajdywały swoje cele, kłując czarne zbroje i czarne kolczugi. 
Czarnopióre pociski 
przeszywały ludzkie gardła i powalały na ziemię rumaki. Konający wrzeszczeli 
przeraźliwie, 
ale strzały leciały nieprzerwanie, aż ciała zaczęły rosnąć w hałdę, blokując 
przejście, tak że ci, 
co stali z tyłu, musieli odwrócić się i walczyć z wrogiem, któremu już prawie 
udało się 
przedostać, już prawie jechał ku chwale.
Ktoś wystrzelił strzałę w kierunku Targonne’a. Leciała pros - to i 
niewzruszenie, 
mierząc w jego oko. Usiłował schylić się, umknąć, wyrwać stamtąd, coś jednak 
trzymało go 
mocno. Strzała przebiła jego źrenicę, wdarła się do mózgu. Ból eksplodował, on 
zaś 
kurczowo chwycił się za skronie, w obawie, że czaszka rozpęknie mu się na dwoje. 
Krew 
zalewała mu oczy. Gdziekolwiek by się nie zwrócił, nie widział nic oprócz 
purpury.
Ból ustąpił szybko, tak szybko, że Targonne zastanawiał się, czy nie był on 
tworem 
jego wyobraźni. Spostrzegłszy, że trzyma głowę w ciasnym uścisku dłoni, udał, że 
odgarnia z 
twarzy kosmyk włosów i raz jeszcze spróbował zajrzeć do umysłu kapitana 
Samuvala. 
Jedynym, co zobaczył, była krew.
Usiłował zatamować jej strumień, przetrzeć oczy, ale krew spływała 
niepowstrzymanie wokół niego, ostatecznie więc uznał swoją porażkę. Mrugając z 
dziwnym 
uczuciem posklejanych powiek, spod nachmurzonego czoła rzucił srogie spojrzenie 
w 
kierunku tego irytującego kapitana, szukając jakichś śladów wskazujących na to, 
że człowiek 
ów nie był tym, na kogo wyglądał - nie wesołkowatym, zwyczajnym żołnierzem, ale 
czarodziejem o wielkiej inteligencji i przebiegłości, odstępczym Szaroszatym 
albo mistykiem 
w przebraniu. Oczy kapitana odprowadzały strzałę do samego celu. Nie kryło się w 
nich nic 
więcej.
Targonne był już zbity z pantałyku i zaczynały budzić się w nim frustracja i 
gniew. 
Działała tu jakaś siła, która wciąż rzucała mu kłody pod nogi, on zaś zawziął 
się, żeby ją 
rozpracować. Zostawił kapitana. Kto by tam zresztą przejmował się głupim 
zabijaką? Obok 
niego stał Dogah, Pan Nocy odprężył się więc. Generał był jego człowiekiem, 
można mu było 
ufać. Targonne miał już dość sposobności, by przemierzyć umysł Dogaha wzdłuż i 
wszerz. 
Znał wszystkie mroczne sekrety skrzętnie skrywane w ciemnych zaułkach, wiedział, 
że mógł 
liczyć na jego lojalność. Targonne z rozmysłem zostawił sobie generała na 
koniec, wiedząc, 
że jeśli będzie miał pytania, Dogah znajdzie odpowiedź.
- Mój panie - odezwał się generał Dogah, zanim wódz zdążył w ogóle otworzyć 
usta. - 
Pozwól mi wprzódy jasno zaznaczyć, że pewien byłem, iż rozkazy nakazujące mi 
maszerować na Silvanesti, były twoimi rozkazami. Nie miałem pojęcia, że wyszły 
spod pióra 
Miny.
Jako że rozkazy, na mocy których Dogah ruszył na krainę elfów, zaowocowały 
jednym z najświetniejszych zwycięstw Czarnych Rycerzy Neraki w całej ich 
historii, 
Targonne nie lubił, kiedy przypominano mu, że to nie on je wydał.
- Proszę, proszę - odparł, a w jego głosie pobrzmiewało krańcowe niezadowolenie 
- 
być może więcej miałem z nimi do czynienia, niż ci się wydaje, Dogah. Oficer 
rycerzy, która 
wydała owe rozkazy, mogła dać wam do zrozumienia, że działała na własną rękę, po 
prawdzie jednak wykonywała moje polecenia. - Dziewczyna była martwa. Targonne 
mógł 
sobie pozwolić na obchodzenie prawdy szerokim łukiem. Ona na pewno nie 
zaprotestuje. 
Ciągnął bezbarwnym tonem: - Zgodziliśmy się, że wszystko zostanie miedzy nami. 
Misja 
była tak ryzykowna, tak najeżona niebezpieczeństwami, tak gęsta od możliwości 
porażki, że 
obawiałem się wspominać o niej komukolwiek, pozwolić, by choć słowo dotarło do 
elfów i 
wzmogło ich czujność. Dalej, trzeba było wziąć pod uwagę smoczycę Malys. Nie 
chciałem 
robić jej nadziei, podsycać oczekiwań, które mogłyby obrócić się w proch. A tak, 
proszę, 
Malystryx jest zaskoczona naszym wielkim zwycięstwem i ma o nas jeszcze lepsze 
mniemanie niż dotychczas.
Kiedy tak mówił, usiłował jednocześnie wysondować umysł Dogaha. Nie zdołał. 
Przed jego oczyma wznosiła się tarcza, która w oślepiających promieniach słońca 
migotała 
niesamowitym światłem. Patrzał na wskroś niej, widział usychające drzewa i 
ziemię pokrytą 
szarym pyłem, nie mógł jednak przejść przez tarczę ani sprawić, by się uniosła.
Gniew Targonne’a przybierał na sile, przez co jego zachowanie stało się jeszcze 
bardziej spokojne i przyjacielskie. Tych, którzy znali go najlepiej, największe 
przerażenie 
zdejmowało, kiedy ów kładł im ręce na ramionach i przemawiał jak do starych 
druhów.
A Targonne właśnie to zrobił - zbliżył się do generała Dogaha.
- Nasza Mina była dzielnym oficerem - uderzył w żałobny ton. - A te przeklęte 
elfy ją 
zamordowały. Nie dziwi mnie to. To do nich podobne. Czające się, wściubiające 
wszędzie 
nosa, pełzające robale. Są zbyt wielkimi tchórzami, żeby zaatakować otwarcie, 
dlatego 
uciekają się do takich metod.
- W rzeczy samej, mój panie - zgrzytnął Dogah. - To tchórzowska zagrywka.
- Przyjdzie im za to zapłacić - podjął Targonne. Pożałują tego, co zrobili, jak 
mi głowa 
własna miła! A więc to jest jej stos pogrzebowy, tak? - Wraz z Dogahem, ramię w 
ramię, 
wolnym krokiem przecięli bitewne pole. Minotaur i kapitan łuczników równie wolno 
podążyli 
za nimi. - Potężny zauważył Targonne. - Być może zbyt potężny, nie wydaje ci 
się? Odważny 
był to oficer, ale zawsze przecież młodszy oficer. A ten stos - machnął w 
kierunku olbrzymich 
rozmiarów góry drzew - równie dobrze mógłby zostać ustawiony dla przywódcy 
Rycerstwa. 
Kogoś takiego jak ja.
- W rzeczy samej, mój panie, mógłby - zgodził się pod nosem Dogah.
Podstawę stosu stanowiło sześć wielgachnych drzew. Pracujący w grupkach 
żołnierze 
spętali kłody łańcuchami, po czym zaciągnęli na pole bitwy. Kloce polano każdą 
łatwopalną 
cieczą, jaką tylko udało się znaleźć. Całe miejsce nasiąkło odorem olejów, 
żywic, spirytusów 
i zielonych soków świeżo ściętych drzew. Na szczyt sterty kłód ludzie dorzucili 
następne, 
nadto zaś pokaźne ilości połamanych gałęzi i chrustu zebranego w lesie. Stos był 
teraz wysoki 
na bez mała osiem stóp, długi zaś na dziesięć. Wdrapując się po drabinach, 
układali na 
samym czubku wierzbowe witki, przeplatając je z liśćmi. Na tej konstrukcji złożą 
ciało Miny.
- Gdzie jest ciało? Chciałbym złożyć swoje ostatnie ukłony - zainteresował się 
Targonne głosem przywodzącym na myśl żałobne łkanie.
Zaprowadzono go do namiotu, gdzie na marach spoczy - wała Mina, strzeżona przez 
kilku milczących żołnierzy, którzy rozstąpili się przed nadchodzącymi. Mijając 
ich, Targonne 
ukłuł niektórych mentalną igłą, a ich myśli były aż za bardzo przejrzyste, aż 
zbyt czytelne: 
strata, żałoba, smutek, palący gniew, chęć zemsty. Był ukontentowany. Myśli 
takie jak te z 
łatwością mógł nagiąć do swoich celów.
Spojrzał na zwłoki i, poza graniczącym z irytacją zdumieniem, że ta smarkula 
zdołała 
zyskać sobie tak lojalnych - ktoś mógłby powiedzieć, fanatycznych - 
podkomendnych, nie 
poczuł żadnych uczuć, nawet odrobiny wzruszenia. Trzymał się jednak swojej roli, 
zasalutował przed nią i wygłosił stosowne słowa. Ludzie zauważyli chyba jednak 
brak 
szczerości w jego głosie, nie przywitali bowiem jego przemowy z takim żarem, 
jakiego 
swoim zdaniem miał prawo oczekiwać. W ogóle zdawali się nie zwracać na niego 
prawie 
żadnej uwagi. To byli ludzie Miny i jeśliby tylko mogli wykraść ją śmierci i 
przywrócić 
życiu, żaden z nich by się nie zawahał.
- A teraz, Dogah - zaczął Targonne, kiedy już znaleźli się sami w namiocie 
dowodzenia - zapoznaj mnie z okolicznościami tej tragedii. Z tego, co 
zrozumiałem, mordercą 
był ten elficki król. Co z nim zrobiliście?
Dogah zdał lakoniczną relację z wydarzeń poprzedniej nocy.
- Przesłuchaliśmy młodego elfa - ma na mię Silvanoshei. Przebiegła sztuka. Udaje 
niemalże oszalałego z rozpaczy. Sprytny aktor z niego, mój panie. Pierścionek 
pochodzi od 
jego matki, tej wiedźmy Starbreeze. Od szpiegów w domu króla wiemy, że jeden z 
jej 
agentów, elf o imieniu Samar, złożył królowi nie tak dawno sekretną wizytę. Nie 
mamy 
wątpliwości, że wspólnie uknuli to morderstwo. Elf zagrał zadurzonego w Minie. 
Obudził w 
niej współczucie i zgodziła się przyjąć od niego ten pierścień. Był zatruty, mój 
panie. Śmierć 
przyszła prawie natychmiast. Co zaś się tyczy elfickiego króla, mamy go w 
kajdanach. Galdar 
złamał mu szczękę, więc nie było łatwo cokolwiek z niego wyciągnąć, udało się 
jednak. - 
Dogah wykrzywił usta w ponurym grymasie uśmiechu. - Czy wasza lordowska mość 
życzy 
sobie go zobaczyć?
- Chyba że na stryczku - odparł Targonne, chichocząc sucho, rad z własnego 
dowcipu. 
- Utopionego i poćwiartowanego. Nie, nie interesuje mnie ten nieszczęśnik. Zrób 
z nim, co 
chcesz. Daj go ludziom, jeśli taka twoja wola. Jego wrzaski pomogą stłumić ich 
rozpacz.
- Tak, panie - generał Dogah podniósł się. - A teraz, muszę zająć się 
przygotowaniami 
do pogrzebu. Mogę odejść?
Targonne machnął ręką.
- Jak najbardziej. Powiadom mnie, kiedy wszystko będzie już gotowe. Wygłoszę 
mowę. Wiem, że ludziom się to spodoba.
Dogah zasalutował i wyszedł, zostawiając Targonne’a samego w namiocie 
dowodzenia. Ten zaś przejrzał na chybcika papiery Miny, przewertował jej 
osobistą 
korespondencję, zatrzymując tę, która zdawała się łączyć różnych oficerów z 
knowaniami 
przeciwko niemu. Bacznie studiował mapę Solamnii i z pogardą pokręcił głową. To, 
co miał 
przed oczyma, tylko potwierdzało, że była zdrajczynią, niebezpieczną i głupią. 
Pozwalając 
rozeprzeć się dumie z błyskotliwości swojego planu i jego powodzenia, usadowił 
się z 
powrotem na krześle, żeby zdrzemnąć się ździebko i odpocząć po niewygodach 
podróży.
Na zewnątrz namiotu trzech oficerów pogrążonych było w rozmowie.
- Jak myślicie, co on tam robi? - spytał Samuval.
- Grzebie w rzeczach Miny - odpowiedział mu Galdar, rzucając sponad ramienia 
wściekłe spojrzenie w stronę namiotu dowodzenia.
- Może mu to wyjść na dobre - stwierdził Dogah. Cała trójka spojrzała po sobie, 
wszyscy czuli się nieswojo.
- Nie takie były nasze plany. Co teraz zrobimy? - spytał Galdar.
- Zrobimy to, co jej obiecaliśmy - odburknął Dogah. - Przygotujemy się do 
pogrzebu.
- Ale to nie tak miało być! - warknął minotaur natarczywym tonem. - Czas już, 
żeby to 
skończyła.
- Wiem, wiem - mruknął generał, posyłając z ukosa chmurne spojrzenie w stronę 
namiotu, gdzie leżała, blada i nieruchoma, Mina. - Ale tego nie zrobiła, i nie 
mamy innego 
wyboru, jak ciągnąć to wszystko dalej.
- Moglibyśmy zastosować taktykę wymijającą - zasugerował kapitan Samuval, 
przygryzając dolną wargę. - Znaleźlibyśmy jakąś wymówkę...
- Panowie - lord Targonne pojawił się u wejścia do namiotu. - Wydawało mi się, 
że 
was słyszałem. Tuszę, że macie natłok obowiązków w związku z pogrzebem. Nie ma 
czasu na 
czcze pogaduszki. Zwykłem latać tylko we dnie, nigdy w nocy. Muszę wyruszyć stąd 
po 
południu. Nie mogę przecież zapuścić tu korzeni. Oczekuję, że pogrzeb odbędzie 
się zgodnie 
z planem, w południe. A, przy okazji - dodał, kiedy po raz wtóry wystawił głowę 
z namiotu, 
gdzie zniknął na chwilę. - Jeśli wydaje się wam, że moglibyście mieć problem z 
podpaleniem 
stosu, pragnę przypomnieć, że mam z sobą siedem błękitnych smoków, które z 
największą 
chęcią zaofiarują swoją pomoc.
Schował się do środka, zostawiając całą trójkę patrzącą po sobie nawzajem z 
niepokojem.
- Idź po nią, Galdarze - rzucił Dogah.
- Chyba nie myślisz składać jej na tym stosie - wysyczał minotaur przez 
zaciśnięte 
zęby. - Nie! Odmawiam!
- Słyszałeś Targonne’a - włączył się ponuro Samuval. - To była groźba, w razie 
jakbyś 
opacznie go zrozumiał. Jeśli go nie posłuchamy, jej stos pogrzebowy nie będzie 
jedyną 
rzeczą, jaką podpalą te w mordę kopane smoczydła!
- Posłuchaj mnie, Galdarze - dodał Dogah - jeśli my tego nie zrobimy, Targonne 
zleci 
to swoim oficerom. Nie wiem, co poszło nie tak, ale musimy grać do końca. Mina 
życzyłaby 
sobie tego. Jesteś jej zastępcą. To do ciebie należy zaniesienie jej na stos. 
Chcesz, żeby któryś 
z nas cię zastąpił?
- Nie! - Galdar kłapnął zębami. - Jaja zaniosę. Nikt inny! Ja to zrobię! - 
mrugnął, jego 
oczy okalała czerwona obwódka. - Ale zrobię to tylko dlatego, że taki był jej 
rozkaz. W 
innym razie, niechby i smoki podpaliły cały świat i mnie sa - mego. Jeśli ona 
nie żyje, nie 
widzę powodu, dla którego ja miałbym żyć.
Siedzący wewnątrz namiotu dowodzenia Targonne dosłyszał ową deklarację. 
Zanotował sobie w pamięci, żeby przy pierwszej okazji pozbyć się minotaura.
12
Pogrzeb
Krocząc powoli i z namaszczeniem, Galdar niósł w ramionach ciało Miny, 
zmierzając 
w stronę pogrzebowych mar. Łzy toczyły się strumyczkami po zasnutym kirem żałoby 
pysku 
minotaura. Nie mógł wydusić z siebie ani słowa, gardło trzymał w uścisku smutek. 
Tulił ją w 
ramionach, jej głowa spoczywała na jego prawym ramieniu, tym, które mu 
podarowała. 
Chłód bił z jej ciała, skóra stała się upiornie biała. Sine usta, zamknięte 
powieki, oczy pod 
powiekami nieruchomo wpatrzone w jeden punkt.
Po przybyciu do namiotu, gdzie leżały jej zwłoki, próbował ukradkiem znaleźć w 
niej 
jakiś ślad życia. Przysunął stalową rękawicę do jej ust, mając nadzieję, że 
ujrzy na metalu 
leciuteńką mgiełkę oddechu. Łudził się, chwytając ją w ramiona, że poczuje 
słabiutkie bicie 
jej serca.
Nie dojrzał najdrobniejszego obłoczka pary. Zamarłe serce nie wydało ani jednego 
dźwięku.
„Zda się wam, że umarłam” - mówiła mu. - „Mimo to będę żyła. Jedyne Bóstwo utka 
tę iluzję, bym mogła uderzyć na naszych wrogów”.
Mówiła mu to, ale powiedziała przecież także, że powstanie, aby oskarżyć swojego 
zabójcę i sprawiedliwości stanie się zadość, a teraz leżała w Galdarowych 
ramionach zimna i 
blada niczym ścięta lilia zastygła w śniegu. A on miał złożyć ową lilię na 
stosie, który jedna 
iskierka przemieni w szalejącą płomieniami otchłań.
Rycerze Miny utworzyli gwardię honorową, maszerując w krok za Galdarem w 
żałobnej procesji. Przywdziali zbroje, wypolerowane na hebanowy połysk, 
przyłbice mieli 
spuszczone, każdy skrywał swój żal za maską ze stali. Bez rozkazu dowódców 
żołnierze 
uformowali podwójny szpaler ciągnący się od namiotu aż po same mary. Ci, którzy 
byli z nią 
od tygodni, stali ramię przy ramieniu z nowicjuszami, którzy mimo krótkiej 
znajomości 
zdążyli obdarzyć ją uwielbieniem. Galdar kroczył wolno między rzędami żołnierzy, 
nie 
przystając, kiedy ci wyciągali ręce, by dotknąć jej chłodnego ciała i przyjąć 
ostatnie 
błogosławieństwo. Młodzi bez wstydu ronili łzy. Poznaczeni bliznami, 
przyprószeni siwizną 
weterani patrzeli ponuro z grobowymi minami i chyłkiem ocierali oczy.
Idący za Galdarem kapitan Samuval prowadził rumaka Miny, Zimnego Ognia. Jak to 
było w zwyczaju, jej odwrócone podeszwami do góry buty zaczepiono o strzemiona. 
Zimny 
Ogień narowił się i stąpał niespokojne, zapewne z powodu bliskiego sąsiedztwa 
minotaura - 
obydwaj z niechęcią zawarli sojusz, bo wcale nie pałali do siebie sympatią. 
Drugim powodem 
niepokoju zwierzęcia były udzielające się mu silne uczucia żołnierzy. A poza tym 
koń 
najzwyczajniej także przeżywał odejście Miny. Kapitan Samuval miał ręce pełne 
roboty, 
bestia bowiem prychała i wierzgała, obnażała zęby, błyskała białkami ślepi, 
rzucała się 
niebezpiecznie i z nagła w stronę tłumu.
Słońce osiągnęło niemal zenit. Dziwne było niebo nad nimi - mimo letniej pory 
widniało na nim zimowe słońce, które, choć świeciło jaskrawo, nie dawało ciepła, 
a zdawało 
się ginąć w pustych, błękitnych przestworzach. Szpaler mężczyzn skończył się. 
Galdar stanął 
przed wielkim stosem. Oplecione linami nosze leżały na ziemi u stóp minotaura. 
Na szczycie 
stosu żołnierze z twarzami wyżłobionymi boleściwymi łzami czekali na Minę.
Galdar spojrzał w prawo. Lord Targonne stał na baczność.
Przyoblekł swoją maskę nieutulonego żalu, pewnie taką samą, jaką nosił na 
pogrzebie 
Mirielli Abreny. Z niecierpliwością czekał jednakże końca ceremonii i pozwalał, 
by jego 
wzrok przyglądał się wędrówce słońca po niebie - co było dla minotaura mało 
subtelną 
wskazówką, by przyspieszył.
Na lewo stał generał Dogah. Galdar rzucił dowódcy wiele mówiące spojrzenie.
„Musimy go jeszcze pozwodzić!” - prosił niemo.
Dogah podniósł oczy ku słońcu, które już niemal zwieszało się prosto nad nimi. 
Galdar również spojrzał w górę i zobaczył siedem błękitnych smoków kołujących 
wysoko, z 
niespotykanym zainteresowaniem przyglądających się ceremonii. W zasadzie smoki 
mało co 
potrafi znużyć tak, jak tego typu uroczystości. Ludzie są dla nich jak pluskwy. 
Żyją krótko i w 
ciągłym biegu i, tak samo jak pluskwy, co rusz i niezmiennie umierają. Między 
ludźmi a 
smokami nie zawiązała się szczególna więź, te ostatnie mało interesowało, co 
stanie się z 
pierwszymi. A jednak na oczach Galdara unosiły się teraz nad stosem pogrzebowym 
Miny. 
Cienie rzucane przez ich skrzydła raz po raz ślizgały się po jej zastygłej 
twarzy.
Jeśli Targonne chciał użyć błękitnych jako straszaka, udało mu się. Dogah 
poczuł, jak 
skurcz smoczego strachu skręca mu serce i tak już przytłoczone żałobą. Spuścił 
wzrok, 
poddając się. Absolutnie nic nie mogli zrobić.
- Dalej, Galdarze - polecił cicho generał. Ogromny minotaur osunął się na kolana 
i z 
niezwykłą czułością złożył ciało Miny na noszach. Ktoś gdzieś znalazł złoto-
purpurową 
sztukę materiału tkanego z cieniutkich jedwabnych nici, prawdopodobnie złupioną 
elfom. 
Galdar ułożył ciało Miny na noszach, z rękoma skrzyżowanymi na piersiach. 
Przykrył ją 
jedwabiem tak, jak ojciec mógłby czule opatulić śpiące dziecko.
- Do zobaczenia, Mino - wyszeptał.
Na wpół oślepiony łzami, które - nie wiadomo kiedy spłynęły po jego pysku, 
podniósł 
się i dał gwałtowny znak. Żołnierze na szczycie stosu pociągnęli za liny. 
Powrozy naprę - 
żyły się i nosze z ciałem Miny powoli poczęły unosić się ku górze. Żołnierze 
złożyli nosze na 
szczycie, poprawili jedwabny woal. Każdy pochylił się, by ucałować jej zimne 
czoło albo 
chłodne dłonie. Następnie zeszli ze stosu.
Mina została na górze, sama.
Kapitan Samuval wstrzymał Zimnego Ognia tuż pod stosem. Koń, najwyraźniej 
świadom, że jest na widoku, stał spokojnie, majestatycznie i z godnością.
Rycerze Miny zebrali się wokół stosu. Każdy dzierżył w dłoni zapaloną pochodnię. 
Płomienie nie chwiały się, nie urywały, jaśniały równym ogniem. Dym wił się 
prosto w 
niebo.
- Miejmy już to za sobą - odezwał się poirytowany lord Targonne. - Na co 
czekacie?
- Chwilę jeszcze, mój panie - odparł Dogah. Krzyknął: - Przyprowadzić więźnia.
Targonne spojrzał na generała spode łba.
- A on w jakim celu?
„Z rozkazu Miny”, mógłby odpowiedzieć Dogah. Pospieszył zaś z pierwszym 
wytłumaczeniem, jakie przyszło mu do głowy.
- Mamy zamiar rzucić go w płomienie, mój panie - odparł Dogah.
- Ach - dopowiedział sobie Targonne - ofiara całopalna. - Zarechotał ubawiony 
swoim 
małym dowcipem i rozdrażniło go, że nikt mu nie wtórował.
Dwóch strażników prowadziło ku nim elfickiego króla, który odpowiadał za śmierć 
Miny. Łańcuchy oplatały młodzieńca niczym girlandy kwiatów - okowy na jego 
nadgarstkach 
i kostkach przymocowano do żelaznego pasa, szyję okalał stalowy kołnierz. 
Przytłoczony 
owym ciężarem z ledwością stawiał kroki, jego dręczyciele musieli mu pomagać. 
Zamiast 
twarzy miał jeden siniec, napuchnięta powieka zamykała się na oku. Kosztowne 
szaty były 
zbrukane krwią.
Strażnicy zatrzymali się z nim u stóp stosu. Mężczyzna zadarł głowę. Dojrzał na 
szczycie ciało Miny. Zbladł tak strasznie, że stał się bielszy nawet niż zwłoki. 
Z jego gardła 
dobył się niski, pełen żałości jęk i rzucił się nagle naprzód. Straże, myśląc, 
że zamierza uciec, 
pochwyciły go brutalnie.
Silvanosheiowi wszelako nie o uciekanie szło. Usłyszał, jak go lżą i mówią coś o 
wrzuceniu w ogień. Nie dbał o to. Miał nadzieję, że tak zrobią, że będzie mógł 
umrzeć i być 
przy niej. Stał z pochyloną głową, a długie włosy opadły mu na obitą twarz.
- A teraz, skoro komedia została odstawiona - zgryźliwie odezwał się lord 
Targonne - 
kontynuujmy może, co?
Galdar odsłonił zęby. Jego wielka dłoń zacisnęła się w pięść.
- Na moją brodę, elfy idą - Dogah wykrzyknął z niedowierzaniem.
Na mocy rozkazu Miny wszystkie elfy, które chciały uczestniczyć w ceremonii, 
miały 
jej pozwolenie i zabraniało się ich nękać, grozić im i krzywdzić, kazano 
natomiast powitać 
ich w imię Jedynego Bóstwa. Oficerowie Miny nie spodziewali się, że zobaczą choć 
jednego 
elfa. Z obawy przed zemstą większość pozamykała się na cztery spusty w domach, 
szykując 
się do obrony rodzin, albo też - w niektórych przypadkach szkicując plany 
ucieczki w leśne 
ostępy.
Mimo to jednak przez miejskie bramy przelewała się teraz cała masa 
silvanestyjskich 
elfów, przeważnie młodych czcicieli Miny. W dłoniach nieśli kwiaty - te, które 
przeżyły 
pustoszący dotyk tarczy - i zmierzali ku stosowi krokiem wolnym i miarowym, w 
takt 
żałobnej muzyki stłumionej harfy i zapłakanego fletu. Ludzcy żołnierze mieli 
wszelkie 
powody ku temu, by widok wroga napawał ich obrzydzeniem, wroga, którego 
obarczali winą 
za śmierć ich umiłowanego dowódcy. Między szeregami poniósł się szmer, który 
stężał w 
pomruk gniewu i ostrzeżenie dla elfów, by trzymali odpowiedni dystans.
W Galdarze obudziła się nadzieja. Oto doskonała taktyka wymijająca! Jeśli ludzie 
zignorują rozkazy i wyładują swoją wściekłość na elfach, on i inni oficerowie 
nie będą mogli 
przywołać ich do porządku. Zerknął na niebo. Błękitne smoki nie wtrącą się do 
rzezi. Po tak 
niestosownym incydencie pogrzeb na pewno zostanie odroczony.
Elfy kierowały się w stronę stosu. Cienie smoczych skrzydeł ślizgały się po 
nich. 
Wielu krew odeszła z policzków i wstrząsały nimi dreszcze. Smoczy strach, który 
dosięgał 
nawet Galdara, musiał być dla elfów straszliwym doświadczeniem. Nie miały 
wątpliwości co 
do tego, że zostaną brutalnie zaatakowane przez ludzkich żołnierzy, którzy mieli 
powody, by 
je nienawidzić. A mimo to przyszły tutaj złożyć hołd dziewczęciu, które położyło 
na nich 
swoje ręce i uzdrowiło ich.
Minotaur nie mógł postąpić inaczej, jak tylko, choć niechętnie, pokłonić się 
przed ich 
odwagą. Podobnie uczynili inni mężczyźni. Być może dlatego, że Mina dotknęła ich 
wszystkich, między ludźmi a elfami nawiązała się tego dnia więź. Gniewne pomruki 
i 
wypowiadane pod nosem groźby ustały. Elfy zajęły swoje miejsca w pełnym szacunku 
oddaleniu od stosu, jak gdyby były świadome tego, że nie mają prawa podejść 
bliżej. 
Podniosły ręce. Ze wschodu przywiała łagodna bryza, pochwyciła kwiaty, które 
nieśli i 
poniosła je na wonnym obłoku w stronę stosu, gdzie białe płatki zawirowały i 
opadły wokół 
ciała Miny.
Stos oświetliło chłodne słońce, padło na twarz Miny, zamigotało w złotym 
jedwabiu, 
tak że zdało się, iż płonie własnym ogniem.
- Czy jeszcze ktoś ma się zjawić - uszczypliwie dopytywał się Targonne. - Może 
krasnoludowie? Kenderski kontyngent? Jeśli nie, to kończ już z tym, Dogah!
- Oczywiście, mój panie. Najpierw jednak, jak sam powiedziałeś, zamierzasz 
wygłosić 
elegię. Jak zauważyłeś, oddziały będą wdzięczne za twoje słowa.
Pan Nocy spiorunował go wzrokiem. Robił się coraz bardziej nerwowy i nie 
potrafił 
ustalić dlaczego. Być może to przez ten dziwny sposób, w jaki patrzała nań 
trójka oficerów - 
z nienawiścią w oczach. Nie, żeby było w tym coś niezwykłego. Wielu było ludzi 
na 
Ansalonie, którzy mieli za co nienawidzić i obawiać się wodza Czarnych Rycerzy. 
Tym, co 
niepokoiło Targonne’a, było to, że nie potrafił wejrzeć w ich umysły, by 
dowiedzieć się, o 
czym myśleli i co knuli.
Nagle lord poczuł się zagrożony i nie potrafił pojąć, dlaczego tak się 
denerwuje. 
Otaczali go drabanci, rycerze, którzy posiadali wystarczająco dobre powody, by 
chronić jego 
życie. Miał pod swoimi rozkazami siedem smoków, które w jednej chwili rozprawią 
się 
zarówno z ludźmi, jak i z elfami, jeśliby tylko Pan Nocy dał znak. A mimo to nie 
potrafił 
opędzić się od przeczucia, że zbliżało się doń niebezpieczeństwo.
Przeczucie to rozsierdziło go, drażniło i żałował, że w ogóle tu przyjechał. Nie 
tak się 
rzeczy miały, jak planował. Przybył, by sobie przypisać całą glorię i chwałę, by 
pławić się w 
pochlebstwach oddziałów i ich oficerów. Miast tego znalazł się w cieniu martwej 
dziewczyny.
Odchrząknąwszy, Targonne wyprężył pierś. Tonem zimnym i bezbarwnym 
powiedział: - Spełniła swój obowiązek. - Oficerowie i żołnierze patrzeli nań 
wyczekująco, w 
oczekiwaniu na ciąg dalszy. - Oto jej elegia - jego głos był lodowaty. - 
Stosowna elegia dla 
każdego żołnierza. Dogah, daj komendę, niech podłożą ogień pod stos.
Generał nie odezwał się, rzucił jedynie bezradne spojrzenie w kierunku 
pozostałych 
dwóch oficerów. Kapitan Samuval był zdruzgotany, pokonany. Galdar wpatrywał się 
wzrokiem, w którym mieściła się cała jego dusza, na szczyt stosu, gdzie, sztywna 
i 
nieruchoma, leżała Mina.
A może się poruszyła? Galdar dojrzał jakieś drganie pod złotym jedwabiem, którym 
była przykryta. Zobaczył, jak na jej bezkrwiste policzki wraca kolor i serce 
załomotało mu w 
nadziei. Oczarowany wyczekiwał, aż wstanie. Nie wstała, on zaś uświadomił sobie 
gorzką 
prawdę, że to łagodny wietrzyk poruszył jedwabiem, a fałszywy rumieniec był 
bladym 
światłem słońca.
Podnosząc głos w urywanym ryku żalu i furii, Galdar chwycił pochodnię z rąk 
jednego z rycerzy Miny i cisnął jaz całą mocą swojego prawego ramienia na szczyt 
stosu 
pogrzebowego.
Płonąca pochodnia wylądowała u jej stóp, a okrywający ją jedwab buchnął ogniem.
Wznosząc głuche okrzyki, podkomendni Miny rzucili swoje pochodnie. Nasączone 
olejami drewno zajęło się płomieniem. Ogień rozprzestrzeniał się szybko, a 
ogniste języki 
wyciągały się niby chętne dłonie, by wspólnie kręgiem otoczyć stos. Galdar wciąż 
czuwał. 
Wpatrywał się w szczyt, żeby nie spuścić z niej oczu, mrugając w bólu, kiedy 
kłuł go dym, a 
iskierki osiadały na jego futrze. W końcu żar nabrał takiej siły, że musiał się 
wycofać, ale 
odsunął się dopiero, gdy gęste spirale dymu przesłoniły mu ciało drogiej Miny.
Lord Targonne, zanosząc się kaszlem i rozwiewając rękoma dym, cofnął się 
natychmiast. Odczekał dłuższą chwilę, żeby upewnić się, że ogień tańczył wesoło, 
po czym 
zwrócił się do Dogaha.
- A zatem - odezwał się jego lordowska mość - na mnie już czas...
Słońce przesłonił cień. Jasny dzień zgęstniał w ciemną noc, nim zdążyło zabić 
czyjekolwiek serce. Myśląc, że być może to zaćmienie - choć osobliwe i dość 
gwałtowne - 
Galdar uniósł zdumione oczy, wciąż łzawiące od dymu, w niebo.
Słońce zasnuł cień, nie był to jednak okrągły cień jedynego księżyca. Na tle 
wijących 
się niby pnącza płomieni pojawiła się sylwetka sinusoidalnego ciała, zakręconego 
ogona, 
smoczego łba. Potwór wydawał się czarny jak sam koniec czasu. Kiedy rozpostarł 
masywne 
skrzydła, słońce znikło zupełnie, stając się ognikiem w smoczym ślepiu.
Głęboki i nieprzebrany mrok zaległ nad Silvanostem i w tej samej chwili 
pożerające 
stos płomienie stłumił oddech, którego nikt nie dosłyszał, nikt nie poczuł.
Z gardła Galdara dobył się zwycięski ryk. Samuval opadł na kolana, twarz ukrył w 
dłoniach. Dogah wpatrywał się w smoka w zdumieniu. Rycerze Miny wznieśli pełne 
zdjętego 
grozą podziwu oczy.
Ciemność gęstniała tak, że Targonne ledwie mógł dojrzeć tych, co stali tuż obok 
niego.
- Zabierzcie mnie stąd! Ale już! - rzucił zwięźle. Nikt nie zwracał uwagi na 
rozkazy. 
Jego eskorta wpatrywa - ła się w dziwnego, potężnego smoka, który przesłonił 
słońce i 
zdawało się, że wszyscy rycerze skamienieli na ten widok.
Teraz już wystraszony nie na żarty, czując, że mrok zacieśnia się wokół niego, 
Pan 
Nocy jął rozdzielać kopniaki swoim podkomendnym i wyzywać ich od najgorszych. 
Strach 
przeszył go dreszczem, szarpał, nogi się pod nim ugięły. W jednej chwili groził 
swoim 
oficerom, że ich żywcem obedrze ze skóry, by w drugiej obiecywać im góry stali, 
żeby tylko 
uratowali go.
Ciemność wciąż tężała. Biel błyskawicy rozdarła nienaturalne nocne niebo. Łupnął 
grzmot, aż zatrzęsła się ziemia. Targonne zaczął wrzeszczeć na swoje smoki, by 
przybyły mu 
na ratunek.
Krzyk jednak zamarł mu w gardle.
Błyskawica oświetliła postać stojącą na szczycie stosu, postać odzianą w 
błyszczącą 
czarną zbroję i przyobleczoną w złoty jedwab, zwęglony i osmalony. Błękitne 
smoki 
kołowały nad jej głową, wokół niej trzaskały błyskawice. Śmigając nisko nad 
zasnutym 
popiołem stosem, każdy błękitny smok schylał przed nią łeb w pokłonie.
- Mina! - błękitne zaintonowały hymn. - Mina!
- Mina! - podjął przez łzy Galdar i osunął się na kolana.
- Mina! - wyszeptał z ulgą generał Dogah.
- Mina! - wykrzyknął na swoje usprawiedliwienie kapitan Samuval.
Za ich plecami, gdzieś w ciemnościach, elfy podchwyciły słowo i uczyniły zeń 
pieśń.
- Mina... Mina... - żołnierze przyłączyli się, skandując. - Mina... Mina!
Ciemność rozpierzchła się. Słońce na powrót zajaśniało, ciepłe i oślepiające. 
Przedziwny smok zstąpił z niebieskich przestworzy. Przerażenie i zgroza, jakie 
zasiało jego 
nadejście, były tak straszne, że tylko nieliczni spośród całego tłumu zdobyli 
się, by spojrzeć 
nań oczyma, w których tliła się trwoga. Ci, którzy tego dokonali, wśród nich 
Galdar, 
zobaczyli smoka, jakiego wcześniej nie spotkali na całym Krynnie. Nie mogli 
długo nań 
patrzeć, piekące oczy zachodziły im bowiem łzami tak, jak gdyby patrzeli prosto 
w słońce.
Smok był biały, ale nie bielą swych braci żyjących w krainach wiecznych śniegów 
i 
mrozu. Ten był biały niczym najgorętszy żar na kuźniczym palenisku. Ta barwa 
stanowiła 
dokładne przeciwieństwo czerni. Nie brak koloru, ale smugę wszystkich barw, 
spektrum.
Kiedy ów niezwykły smok zbliżał się ku ziemi, jego skrzydła nie smagały 
powietrza 
ani też nie zatrzęsła się ziemia, kiedy wylądował. Błękitne, cała siódemka, 
schyliły głowy i 
rozpostartymi skrzydłami oddały mu cześć.
- Śmierć! - krzyknęły unisono, głosem dzikim i straszliwym. - Śmierć wraca!
Teraz można było dostrzec, że przybysz nie należał do świata żywych. Była to 
widmowa bestia, utkana z dusz smoków chromatycznych, które złożyły życie w Epoce 
Śmiertelnych, wymordowane przez własny rodzaj.
Posłaniec śmierci podniósł swoją przednią upazurzoną łapę i odwrócił ją 
zagłębieniem 
do góry, po czym położył na szczycie stosu. Mina stanęła na odwróconym pazurze. 
Smok z 
czcią postawił jąna osmalonej, zwęglonej, zasłanej popiołem ziemi.
- Mina! Mina! - żołnierze tupali nogami, tłukli mieczami w tarcze, wrzeszczeli 
aż do 
zdarcia gardeł, a nawet wtedy ich krzyk rozbrzmiewał nadal. Elfie głosy przekuły 
jej imię w 
madrygał, którego piękno zauroczyło nawet najbardziej nieubłagane i zatwardziałe 
ludzkie 
serca.
Mina spoglądała na nich wszystkich wzrokiem, którego radość rozświetliła 
bursztyn 
jej oczu i zabłysły najprawdziwszym złotem. Oszołomiona miłością i uwielbieniem, 
zdawała 
się nie wiedzieć, jak zareagować. Po długim namyśle przyjęła hołdy niemalże 
nieśmiałym 
gestem dłoni i wdzięcznym uśmiechem.
Uściskiem ręki przywitała się z Dogahem i kapitanem Samuvalem, którzy ze 
szczęścia 
zaniemówili. Następnie Mina podeszła do minotaura i stanęła naprzeciw niego.
- Galdarze - zaczęła łagodnym głosem. - Podniósł gło - we. Mina wyciągnęła doń 
swoją dłoń. - Proszę, Galdarze - powiedziała. Zamknął jej dłoń w swojej dłoni, 
poczuł ciepło 
jej ciała. - Chwal Jedyne Bóstwo - zwróciła się doń Mina. - Tak jak przyrzekłeś.
- Chwała niech będzie Jedynemu Bóstwu! - szepnął Galdar zdławionym głosem.
- Czy zawsze będziesz wątpił? - spytała.
Spojrzał na nią z lękiem, obawiając się jej gniewu, ujrzał jednak, że uśmiechała 
się 
czule i z troską.
- Wybacz mi, Mino - zająknął się. - Już nie będę więcej wątpił. Przyrzekam.
- Ależ będziesz, Galdarze - odparła Mina - ale nie jestem o to zła. Bez 
wątpiących nie 
byłoby żadnych cudów. Przycisnął jej dłoń do ust. - A teraz powstań - nakazała 
mu, a jej głos, 
podobnie jak bursztyn jej oczu, stężał. - Powstań i połóż ręce na tym, który tak 
pragnął mojej 
śmierci.
Mina wskazała zabójcę.
Jej palec nie spoczął na nieszczęsnym Silvanosheiu, który wpatrywał się w nią 
ogłupiały ze zdumienia i niedowierzania. Spoczął na Targonnie.
13
Odwet za zmarłych
Morhamowi Targonne’owi nie imponowały cuda. W swoim czasie widział je 
wszystkie, widział dym, widział lustra. Jak wszystko inne na tym świecie, cuda 
można było 
sprzedać i kupić jak rybę na straganie, wczorajszą rybę, skoro o tym mowa, bo 
większość 
zalatywała smrodem aż pod niebiosa. Musiał przyznać, że przedstawienie, jakie tu 
obejrzał, 
było dobre, lepsze niż większość. Nie potrafił tego wyjaśnić, ale wiedział 
prawie na pewno, 
że można było takie wytłumaczenie znaleźć. Wiedział, gdzie go szukać - w umyśle 
tej 
dziewczyny.
Zapuścił mentalną sondę do wnętrza okolonej czerwienią głowy Miny, wystrzelił ją 
szybko i prosto, niby strzałę ze stalowym grotem. Kiedy już dowie się prawdy, 
zdemaskuje ją 
przed jej otumanionymi wyznawcami. Wyjawi im, jak bardzo jest niebezpieczna. 
Jeszcze 
będą mu dziękować...
W jej umyśle ujrzał nieskończoność, która nie jest przeznaczona dla oczu żadnego 
ze 
śmiertelników.
Żadna śmiertelna dusza nie może pojąć owej drobiny, w której zamyka się 
przestwór.
Żadne śmiertelne oko nie potrafi spojrzeć w oślepiające światło skrzącej się 
ciemności.
Śmiertelne ciało usycha na wiór w mrożącym ogniu płonącego lodu.
Śmiertelne uszy nie dosłyszą grzmiącej ciszy i trzaskającego bezgłosu.
Śmiertelne duchy nie potrafią pojąć życia, które bierze początek w śmierci i 
śmierci 
tętniącej w życiu.
Z pewnością nie śmiertelny umysł ludzi pokroju Targonne’a. Umysł, który dzieli 
honor przez ambicję i mnoży zyski przez chciwość. Cyfry, które składały się na 
sumę jego 
życia, dzielił wciąż na pół i na pół, aż w końcu stał się ułamkiem.
Wielcy spuszczają pokornie wzrok, choćby w przelocie dojrzawszy nieskończoność. 
Niegodziwcy dygoczą ze strachu. Targonne był przerażony. Był szczurem w 
niezmierzonym 
przestworze, osaczonym szczurem, który nie mógł znaleźć rogu, w który go 
zapędzano.
Nawet w takiej sytuacji szczur pozostaje mimo wszystko przebiegły. Chytrość była 
ostatnią bronią Targonne’a. Rozglądając się wokoło, spostrzegł, że nie ma 
żadnych przyjaciół, 
żadnych sprzymierzeńców. Wszystkim, co miał, byli ludzie, którzy służyli mu ze 
strachu, dla 
ambicji albo z konieczności, a każda z ich nieistotnych trosk rozsypywała się w 
proch pod 
dotknięciem nieśmiertelnej dłoni. Jego wina kłuła w oczy nawet najgłupszego 
spośród nich. 
Mógł się zapierać albo przyznać.
Nieporadnie, ze źle dopasowanym napierśnikiem obijającym mu się o kościste 
kolana, 
Targonne przykląkł przed Miną, przyjmując pozę najskrajniejszej pokory.
- Tak, to prawda - udał atak płaczu, wyciskając nawet jedną czy dwie skąpe łzy. 
- 
Pragnąłem twojej śmierci. Nie miałem innego wyboru. Taki dostałem rozkaz. - 
Głowę 
trzymał skromnie spuszczoną, ale rzucił ukradkowe spojrzenie, żeby zobaczyć, 
jaki rezultat 
odnosi jego przemowa. - Malystryx kazała cię uśmiercić. Lęka się ciebie i ma ku 
temu 
powody! - Pomyślał sobie, że nadeszła pora, żeby podnieść głowę i, dopasowując 
mimikę do 
słów, odezwał się: - Błądziłem. Przyznaję się. Malystryx przejmowała mnie 
strachem. Widzę 
teraz, że był to bezpodstawny lęk. Twoje bóstwo, owo Jedyne Bóstwo - ono jest 
najcudowniejsze, najwspanialsze i najpotężniejsze. - Złożył dłonie. - Wybacz mi. 
Pozwól mi 
służyć sobie, Mino. Pozwól mi służyć twojemu bogu!
Zajrzał w bursztynowe oczy i dostrzegł w nich siebie, mi - żernego robaka 
miotającego się bezładnie i gorączkowo, póki jantar nie pochłonął go i spętał.
- Przepowiedziałam, że pewnego dnia klękniesz przede mną - odezwała się Mina, a 
w 
jej głosie nie było znać samozadowolenia, mówiła łagodnie. - Wybaczam ci. Co 
więcej, 
wybacza ci Jedyne Bóstwo i przyjmuje cię jako swojego sługę. Targonne, 
uśmiechając się 
szeroko w myślach, jął wstawać z klęczek. - Galdarze - ciągnęła Mina - twój 
miecz.
Minotaur obnażył pokaźnych rozmiarów zakrzywione ostrze, uniósł je. Przytrzymał 
chwilę nad głową Pana Nocy, dość długo, by ów tchórz zdążył w pełni uświadomić 
sobie, co 
go czekało. Wrzask przerażenia, jaki dobył z siebie Targonne, pisk konającego 
szczura, 
przerwał świst klingi, która oddzieliła jego głowę od karku. Cętki krwi 
chlapnęły na Minę. 
Głowa potoczyła się do jej stóp i legła tam w makabrycznej kałuży, twarzą zarytą 
w błocie 
zmieszanym z popiołem.
- Niech żyje Mina! Pani Nocy! - krzyknął generał Dogah.
- Niech żyje Mina! Pani Nocy! - żołnierze podjęli okrzyk, który, niesiony na ich 
głosach, uleciał prosto do nieba.
Elfy przeraziło owo brutalne morderstwo, choć ofiara bez wątpienia zasługiwała 
na 
karę. Nucone przez nie chwalebne hymny ucichały nierówno. Wpatrywały się w Minę, 
która 
nawet nie starła krwi.
- Jakie są twoje rozkazy, Mino? - zasalutował Dogah.
- Razem ze swoimi podkomendnymi zostaniesz tutaj, by przejąć krainę Silvanesti w 
imię Czarnych Rycerzy Neraki - odparła. - Prześlesz ode mnie obfitą daninę 
Smoczemu 
Suwerenowi Malystryx. To powinno ją udobruchać i skierować jej uwagę na swoje 
sprawy.
Dogah pogładził brodę.
- Gdzie mamy znaleźć ową obfitą daninę, Mino? Skinęła na kapitana Samuvala, żeby 
puścił Zimnego Ognia.
Koń podbiegł do niej tanecznym krokiem, otarł się o nią łbem. Mina z uczuciem 
pogłaskała koński kark i zabrała się za odpinanie juków.
- A jak myślisz, gdzie ją znajdziesz, generale? - spytała. - W królewskim 
skarbcu w 
Wieży Gwiazd. W domostwach członków królewskiego rodu i w kantorkach elfickich 
kupców. Nawet najbiedniejsze z tych elfów - ciągnęła, rzucając juki na ziemię - 
mają gdzieś 
pochowane rodzinne skarby. Dogah zachichotał pod nosem.
- A co z samymi elfami?
Mina rzuciła spojrzenie w stronę bezgłowych zwłok, które bezceremonialnie 
zaciągano na pogrzebowy stos.
- Obiecały służyć Jedynemu Bóstwu i teraz Jedyne ich potrzebuje - odparła. - 
Niechaj 
te, którzy złożyły mu przysięgę, wypełniają, pomagając nam utrzymać kontrolę nad 
krainą.
- Nie zrobią tego, Mino - zaoponował z ponurą miną Dogah. - Ich posługa nie 
sięga 
tak daleko.
- Zdziwisz się, Dogah - zripostowała. - Tak jak my wszyscy, elfy poszukiwały 
czegoś 
poza nimi samymi, czegoś, w co mogłyby uwierzyć. Jedyne Bóstwo dało im to 
właśnie i 
wielu z nich będzie mu służyć. Silvanestyjczycy, którzy wyznają wiarę w Jedyne, 
wzniosą 
jego Świątynię w samym sercu Silvanostu. Elfickim kapłanom Jedynego podarowana 
zostanie 
moc uzdrawiania i zdolność czynienia innych cudów. Najpierw jednak, Dogah, 
Jedyny 
zechce, by poświadczyli swoją lojalność. Oni pierwsi powinni oddać swój majątek 
i to na 
nich spocznie obowiązek zabrania majątku tym, którzy wykażą się uporem. Elfy, 
które uznają 
lojalność wobec Jedynego Bóstwa, powinny wydać nam tych wszystkich, którzy są 
wrogami 
naszego Boga, nawet jeśliby owi wrogowie mieli być ich kochankami, żonami, 
ojcami czy 
dziećmi. O to wszystko ich poprosisz, a ci, którzy zaprawdę we mnie wierzą, 
zgodzą się na 
poświęcenie. Jeśli tak nie uczynią, mogą służyć Jedynemu jako zmarli, tak samo 
dobrze jak 
żywi.
- Rozumiem - odparł Dogah.
Mina przyklękła, żeby odpiąć sprzączki opasujące brzuch Zimnego Ognia. Wszyscy 
rycerze ruszyliby, żeby ją wyręczyć, ale kiedy tylko któryś robił krok w 
kierunku konia, ten 
obnażał zęby i wstrzymywał człowieka spojrzeniem zazdrosnych oczu.
- Przekazuję ci dowództwo, Dogah. Wyruszani dziś z moimi oddziałami do Solamnii. 
Musimy dotrzeć tam w dwa dni.
- Dwa dni! - zaprotestował Galdar. - Mino, Solamnia leży na drugim krańcu 
kontynentu! Tysiąc mil stąd, za Morzem Nowym. Taki wyczyn jest zgoła 
niemożliwy... - 
Mina wyprostowała się, spojrzała minotaurowi prosto w oczy. Galdar głośno 
przełknął ślinę. - 
Taki wyczyn byłby niemożliwy - poprawił się ze skruchą - dla każdego, tylko nie 
dla ciebie.
- Dla Jedynego Bóstwa, Galdarze - sprostowała Mina. - Dla Jedynego. - Zdjąwszy 
siodło z grzbietu Zimnego Ognia, uwolniła go również z uzdy, którą rzuciła na 
ziemię obok 
siodła. - Zapakuj to razem z resztą moich rzeczy - rozkazała.
Otuliwszy ramionami kark konia, Mina łagodnie przemawiała do zwierzęcia. Zimny 
Ogień uważnie chłonął jej słowa z pochylonym łbem, nastawionymi uszami, starając 
się nie 
uronić choćby najdrobniejszego szeptu. Po dłuższej chwili rumak skinął łbem. 
Mina 
pocałowała go i pogłaskała z miłością.
- Jesteś w rękach Jedynego Bóstwa - powiedziała. Gdy będzie trzeba, ono odeśle 
cię 
do mnie z powrotem.
Zimny Ogień podniósł łeb, potrząsnął dumnie grzywą, obrócił się i pogalopował w 
stronę lasu. Ci, którzy stali na jego drodze, musieli zejść z niej odskokami i 
na czworakach, 
nie zważał bowiem na to, kogo tratowały jego kopyta.
Mina patrzyła, jak się oddala, a potem, zupełnie jakby przez przypadek, 
zauważyła 
Silvanosheia.
Elf śledził wszystko oszołomionym wzrokiem kogoś, kto błądzi we śnie i nie może 
się 
zbudzić. Wpatrywał się w trzaskający ogień z boleścią, która graniczyła z 
szaleństwem. Na 
własne oczy widział zwycięski powrót Miny do świata żywych, a przyjął go z 
niedowierzaniem, które zajęło się płomieniem radości. Silvanoshei był tak silnie 
przekonany 
o swojej winie, że kiedy usłyszał, jak wskazuje swojego zabójcę, zapragnął 
umrzeć. Nawet 
teraz nie potrafił pojąć tego, co się stało. Jedynym, o czym wiedział młody elf, 
było to, że 
jego miłość ciągle żyła. Wbił w nią wzrok pełen zdumienia i rozpaczy za - razem, 
pełen 
nadziei i przygnębienia, widzący wszystko, nie rozumiejący zaś niczego.
Podeszła do niego. Usiłował podnieść się na nogi, ale łańcuchy ciążyły mu i 
pętały go 
tak, że z trudnością przychodziło mu ruszenie się z miejsca.
- Mino... - zaczął, ale złamana szczęka, boląca i napuchnięta, pozwalała mu 
jedynie na 
niezrozumiałe mamrotanie.
Mina dotknęła jego czoła, a wtedy bolesność ustąpiła, kości szczęki zrosły się. 
Po 
sińcach zniknął wszelki ślad, opuchlizna zniknęła. Chwytając jej dłonie, 
żarliwie przycisnął je 
do ust.
- Kocham cię, Mino!
- Nie jestem godna twojej miłości - odparła.
- Ależ jesteś, Mino, jesteś! - bełkotał z przejęciem. Ja mogę być królem, ale ty 
jesteś 
królową...
- Nie zrozumiałeś mnie, Silvanosheiu - łagodnie sprostowała Pani Nocy. - Nie 
mnie 
powinieneś obdarzać swoją miłością, ale Jedyne Bóstwo, które mną kieruje i 
prowadzi.
Uwolniła dłonie z jego uścisku.
- Mino! - jęknął zrozpaczony.
- Niech twoja miłość do mnie przywiedzie cię do Jedynego Bóstwa, Silvanosheiu - 
powiedziała doń dziewczyna. To ręka Jedynego połączyła nasze drogi. I to jego 
ręka siłą je 
teraz rozdziela, ale jeśli pozwolisz, by cię poprowadziła, znów będziemy razem. 
Jesteś 
Wybrańcem Jedynego Bóstwa, Silvanosheiu. Przyjmij to i nie ustawaj w wierze.
Zdjęła z palca rubinową obrączkę, ów zatruty pierścień. Upuściła go na jego 
drżącą 
dłoń, po czym odwróciła się i odeszła, nawet się nie oglądając.
- Mino! - krzyczał król, ona jednak była głucha na jego wołanie.
Zakute w kajdany ręce zwieszały się bezwładnie przed nim. Nie zwracał uwagi na 
nic, 
co działo się dookoła niego. Klęczał wciąż na zakrwawionej ziemi, ściskając 
pierścień, 
wpatrując się w Minę z całą duszą i sercem wypisanymi w oczach.
- Dlaczego mu to powiedziałaś, Mino? - spytał półgłosem Galdar, kiedy podbiegł 
do 
niej, by jej towarzyszyć. - Elf nie obchodzi cię nic a nic, to przecież 
oczywiste. Po co zwodzić 
go dalej? Po co zawracać sobie głowę?
- Bo mógłby stanowić dla nas zagrożenie, Galdarze odparła. - Zostawiam tutaj 
skromne siły, by panowały nad ogromnym narodem. Jeśli tylko elfy znajdą silnego 
przywódcę, mogą zjednoczyć się i nas rozgromić. A on jest podatnym gruntem, na 
którym 
wykiełkować może ziarno takiego przywództwa.
Galdar zerknął przez ramię, zobaczył elfa tarzającego się na ziemi.
- Ten zasmarkany nędznik? Pozwól mi go dobić. - Galdar położył dłoń na rękojeści 
miecza upstrzonego krwią Targonne’a.
- I zrobić z niego męczennika? - Mina potrząsnęła głową. - Nie, o niebo lepiej 
na tym 
wyjdziemy, jak zacznie czcić Jedyne Bóstwo, jak ogłuchnie na wołania swojego 
ludu. Bo 
owo błaganie zmieni się w przekleństwo. Nie lękaj się, Galdarze - dodała, 
naciągając miękkie, 
skórkowe rękawice jeździeckie. - Jedyne Bóstwo postarało się o to, by 
Silvanoshei przestał 
być dla nas zagrożeniem.
- Chcesz powiedzieć, że to Jedyne doprowadziło go do takiego stanu? - spytał 
Galdar.
Mina wbiła weń bursztynowe spojrzenie.
- Oczywiście. Przecież to ono kieruje każdym przeznaczeniem. Jego 
przeznaczeniem. 
Twoim. Moim. - Wpatrywała się w niego długo, po czym powiedziała cicho, niemalże 
do 
siebie: - Wiem, co leży ci na sercu, co czujesz. Mnie też z trudem przyszło 
przyjęcie woli 
Jedynego, przeciwnej mojej. Długi czas walczyłam i szamotałam się. Pozwól, że 
opowiem ci 
pewną historię, a być może zrozumiesz.
Kiedyś, kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, do miejsca, w którym mieszkałam, 
wleciał ptak. Ściany tam były z kryształu, ptak widział więc świat na zewnątrz, 
widział 
słońce, błękit nieba i wolność. Rozbijał się o szklany mur, gorączkowo usiłując 
wrócić pod 
słoneczne promienie. Próbowaliśmy go złapać, ale nie dawał się podejść. Koniec 
końców, 
ranny i wyczerpany, ptak padł na podłogę i leżał tam, drżąc. Złota Luna 
podniosła go, 
wygładziła jego piórka i uzdrowiła rany. Wyniosła go na zewnątrz i puściła 
wolno.
Byłam jak ten ptak. Ciskałam się na kryształowe ściany własnego jestestwa, a 
kiedy 
ległam w sińcach i ranach, Jedyne Bóstwo podniosło mnie i uzdrowiło, a teraz 
jest mi 
przewodnikiem i nauczycielem, tak jak przewodzi i naucza nas wszystkich. Czy 
rozumiesz to, 
Galdarze?
Nie był pewien. Nie był też pewien, czy chce zrozumieć, powiedział jednak: „Tak, 
Mino”, bo chciał sprawić jej radość, wygładzić zmarszczkę na zachmurzonym czole 
i na 
powrót rozświetlić bursztynowe oczy.
Na dłuższą chwilę jej spojrzenie spoczęło na nim, potem odwróciła się i rzuciła 
raźnym tonem: - Zwołaj ludzi. Niech spakują swój rynsztunek i przygotują się do 
marszu do 
Solamnii.
- Tak, Mino - skłonił się minotaur. Zatrzymała się, spojrzała na niego. Kącik 
ust 
zadrgał.
- Nie dopytujesz się, jak tam dotrzemy, Galdarze - zauważyła.
- Nie, Mino - zgodził się. - Jeśli każesz mi lecieć, ufam, że wyrosną mi 
skrzydła.
Mina roześmiała się perliście. Była w doskonałym humorze, cała aż iskrzyła się i 
emanowała energią. Wskazała na horyzont.
- Tam, Galdarze - powiedziała. - Oto, jak latał będzie minotaur.
Słońce ustępowało miejsca nocy, zanurzając się w kałuży krwi i ognia. Oczom 
Galdara ukazał się spektakl zatrważający w swoim straszliwym pięknie. Niebo 
wypełnione 
było smokami. Słońce odbijało się błyskiem w czerwonych i błękitnych skrzydłach, 
prześwitując przez nie niczym płomień przebijający się przez witraże. Łuski 
czarnych 
smoków migotały opa - lizującym mrokiem, łuski zielonych były niczym szmaragdy 
rozrzucone na kobaltowej płachcie.
Czerwone smoki - potężne i monumentalne, smoki błękitne - drobne i śmigłe, 
czarne - 
cięte i okrutne, białe - zimne i piękne, zielone wreszcie - groźne i 
śmiercionośne. Smoki 
wszystkich barw, samce i samice, stare i młode, wszystkie przybyły na wezwanie 
Miny. 
Wiele z tych bestii kryło się w głębi swoich legowisk, drżąc ze strachu przed 
Malys i Beryl, 
przed Khellendrosem, jednym ze swoich, który zwrócił się przeciwko nim. Ukrywały 
się, 
lękając, że ich czaszki dołączą do innych zatkniętych na totemach smoczych 
suwerenów.
A potem nadeszła owa wielka burza. Ponad straszliwymi wiatrami, trzaskającymi 
piorunami, dudniącymi grzmotami smoki dosłyszały głos, który nakazywał im 
szykować się, 
być gotowymi i przybyć, kiedy zostaną wezwane.
Zmęczone życiem w ciągłej trwodze, z utęsknieniem czekające, by wziąć odwet za 
śmierć swoich towarzyszy, dzieci, współbraci, odpowiedziały na owo wezwanie i 
leciały teraz 
do Silvanesti, a ich wielobarwne łuski tworzyły straszliwą tęczę spinającą niebo 
nad 
odwieczną ojczyzną elfów.
Smocze łuski migotały w promieniach słońca tak, że każdy zdawał się być 
wysadzany 
feerią klejnotów. Ich cienie kładły się na ziemi falami, muskały pagórki i 
gospodarstwa, 
jeziora i lasy.
Szybkoskrzydłe błękitne leciały na przedzie, blisko siebie, bijąc w równym 
tempie, 
dumne ze swojej precyzji. Ciężkawe czerwone zamykały klucz, a na jedno uderzenie 
ich 
olbrzymich skrzydeł przypadały cztery szybszych błękitnych. Czarne i zielone 
rozstrzeliły się 
po całym niebie.
Elfy poczuły ukłucie strachu, jaki przyniosły z sobą smoki. Wiele padło na 
ziemię bez 
przytomności, a inne, pochwycone szaleństwem, rzuciły się do ucieczki. Dogah 
posłał za nimi 
swoich ludzi, nakazując im, żeby nie pozwolili ani jednemu elfowi przedostać się 
do leśnej 
głuszy.
Ludzie Miny pobiegli przygotować swój rynsztunek i taką ilość prowiantu, jaka 
się 
tylko zdoła zmieścić na smoczym grzbiecie. Przynieśli Pani Nocy jej mapy, 
powiedziała, że 
nie potrzebuje nic ponadto. Zanim pierwszy ze smoków zaczął zataczać kręgi i 
wylądował na 
polu bitwy, byli już gotowi i czekali. Galdar dosiadł gigantycznego czerwonego. 
Kapitan 
Samuval wybrał błękit. Mina siedziała na grzbiecie owego osobliwego smoka, 
którego zwała 
„smokiem śmierci”.
- Będziemy podróżować pod osłoną mroku - zdecydowała. - Ani księżyc, ani gwiazdy 
nie rozświetlą dzisiejszej nocy, nasza wyprawa pozostanie więc tajemnicą.
- Jaki jest jej cel? - spytał Galdar.
- Miejsce, gdzie zbierają się umarli - odparła. - Miejsce zwane Nightlund.
Jej smok rozpostarł widmowe skrzydła i bez trudu wzniósł się w górę, zupełnie 
jakby 
nie ważył więcej niż popiół, który wirował nad stosem, na którym spalono zwłoki 
Targonne’a. Pozostałe smoki, niosąc na swoich grzbietach wojsko Miny, poderwały 
się w 
niebo. Z zachodu nadpłynęły skłębione chmury, przesłaniając słońce i uformowały 
gęsty 
całun wokół smoczej watahy.
Dogah wrócił do namiotu dowodzenia. Miał przed sobą sporo pracy: zarekwirować 
magazyny w celu składowania łupów, stworzyć obozy pracy dla niewolników, centra 
przesłuchań i więzienia, a także zamtuzy dla uciechy żołnierzy. Kiedy był w 
Silvanoście, 
zwrócił uwagę na świątynię postawioną ku czci starej bogini, Mishakal. Założy 
tam kult 
Jedynego Bóstwa, zdecydował. Idealne miejsce.
Kiedy już zaplanował, co trzeba, do jego uszu doszły krzyki elfów, które 
najpewniej 
ciągle jeszcze wcielano w szeregi martwych sług Jedynego Bóstwa.
W oddali, na polu bitwy, Silvanoshei pozostał tam, gdzie odwróciła się odeń 
Mina. 
Nie potrafił oderwać od niej oczu. Zrozpaczony patrzył, jak odlatuje, kurczowo 
trzymał się 
owego strzępka nadziei, który mu zostawiła, tak jak dzieciak kurczowo ściska w 
dłoniach 
postrzępiony kocyk, by odpędzić noc - ne potwory. Nie słyszał krzyków swoich 
poddanych. 
Jedynym, co słyszał, był głos Miny.
„Jedyne Bóstwo. Przyjmij Jedyne Bóstwo, a znów będziemy razem”.
14
Wybraniec Jedynego Bóstwa
Dziesięciu kirathów i tyleż samo elfów z oddziałów Alhany śledziło pogrzeb z 
lasów 
poza murami Silvanostu. Skryli się tam, kiedy nadleciały smoki. Odziane w 
magiczne 
płaszcze, które czyniły ich niewidzialnymi dla jakichkolwiek szukających oczu, 
elfy mogły 
podkraść się dość blisko pogrzebowego stosu. Były naocznymi świadkami całego 
wydarzenia, ale nie mogły same wkroczyć do akcji. Nie mogły zrobić nic, by 
ocalić swoich 
braci. Ich siły były zbyt skąpe. Pomoc jeszcze nadejdzie. Te elfy przybyły tutaj 
wykonać 
jedną misję, miały tylko jeden cel, a mianowicie uratowanie swojego młodego 
króla.
Śmierć dźwięczała wokoło. Wykarczowane lasy wyły w agonii. Duch Cyana Krwawej 
Zguby syczał i skowyczał na wietrze. Te elfy zwalczyły czar - sen własną odwagą. 
Bez 
strachu skrzyżowały oręż z ogrami. Teraz jednak, zmuszone do słuchania pieśni 
śmierci, 
poczuły, jak pocą im się dłonie i ściskają żołądki.
Elfom skrytym w leśnej gęstwinie raz jeszcze stanął przed oczyma dawny czar - 
sen, 
ten był jednak gorszy, bo, w przeciwieństwie do poprzedniego, dział się na 
jawie. Patrzyły, 
jak ich bracia okryli się kirem po śmierci tej dziwnej ludzkiej dziewczyny, 
Miny. Kiedy 
rycerze rzucili pochodnie na stos, elfy nie radowały się nawet w głębi serc. 
Przyglądały się 
wszystkiemu w czujnej ciszy.
Przykucnięta pośród konarów odrąbanych od żywej wciąż osiki, którą zostawiono, 
by 
zeschła na wiór, Alhana Starbreeze widziała płomienie trzaskające na stosie i 
dym z wolna 
unoszący się w niebo. Jej wzrok spoczywał na synu, Silvanosheiu, którego 
przyciągnięto w 
łańcuchach, a który teraz zdawał się bliski omdlenia. Stojący za jej plecami 
Samar mruknął 
coś. Nie chciał, żeby tu przychodziła, sprzeciwiał się temu, ale tym razem 
nieugięcie broniła 
swojej racji.
- Co powiedziałeś, dowódco? - szepnął Kiryn.
- Nic - odparł Samar, zerkając na Alhanę.
Nie powie złego słowa na syna swej władczyni inaczej, jak tylko pod nosem, a już 
na 
pewno nie przy Kirynie, który nigdy nie przestał bronić Silvanosheia, uparcie 
utrzymując, że 
król znalazł się we władaniu jakiejś potężnej siły.
Samar lubił Kiryna. Podziwiał młodzieńca za to, że nie zbrakło mu ani sprytu, 
ani 
rozsądku, ani też dalekowzroczności, kiedy wymknął się z owego tragicznego 
przyjęcia, że 
odnalazł kirathów i opowiedział im o tym, co zaszło. Kiryn był jednakże 
Silvanestyjczykiem i 
choć utrzymywał, że przez wszystkie te lata pozostał lojalny Alhanie, stary elf 
nie ufał mu.
Jakaś ręka dotknęła jego ramienia i Samar mimowolnie wzdrygnął się. Obejrzał 
się, 
cały w nerwach, choć gdyby dosłyszał zbliżającego się elfickiego zwiadowcę, 
uraczyłby go 
surową reprymendą za taką nieostrożność.
- No i - warknął - czego się dowiedziałaś?
- Prawdą jest to, co usłyszeliśmy - odparła kobieta głosem cichszym od szeptów 
zjaw. 
- Silvanoshei był odpowiedzialny za śmierć tej dziewczyny. Dał jej pierścień, 
który, jak 
powiedział, przesłała mu matka. Pierścień był zatruty. Kobieta zmarła niemal 
natychmiast.
- Nie posyłałam żadnego pierścienia! - zaprotestowała matka króla, czując na 
sobie 
zimne spojrzenia kirathów. Latami wkładano im do głów, że Alhana Starbreeze była 
nieczystym elfem. Być może niektórzy z nich w końcu w to uwierzyli.
- Ja do walki ze swoimi wrogami staję twarzą w twarz. Nie truję ich, zwłaszcza 
jeśli 
wiem, że to mój lud poniesie bolesne konsekwencje!
- To mi trąci zdradą - odezwał się Samar. - Ludzką zdradą. Ten cały lord 
Targonne 
znany jest z tego, że na szczyt wdrapał się po drabinie z trupów swoich wrogów. 
Ta 
dziewczyna była po prostu jeszcze jednym szczeblem...
- Dowódco! Popatrz! - wskazał zwiadowca.
Elfy skryte w cieniach zawodzącego śmiertelnym lamentem lasu w oszołomieniu 
przyglądały się, jak dziewczyna wstaje, żywa i w jednym kawałku, z płonącego 
stosu. Ludzie 
obwołali to cudem. Elfy były sceptyczne.
- Aha, podejrzewałem, że nie obejdzie się bez jakiejś sztuczki - skwitował całe 
wydarzenie Samar.
Potem zjawił się ów dziwny smok śmierci i elfy spojrzały po sobie zasnutymi 
cieniem 
oczyma.
- Co to jest? - Alhana głośno wyraziła swoje zdziwienie. - Co to ma znaczyć?
Na to Samar nie miał gotowej odpowiedzi. Żył od setek lat, zawędrował niemalże 
do 
każdego zakątka Ansalonu i nigdy nie spotkał tak przerażającej bestii.
Elfy słyszały, jak oskarżenie dziewczyny pada na Targonne’a i choć wiele z nich 
nie 
rozumiało języka, w którym mówiła, potrafiły domyśleć się wagi jej słów, widząc 
wyraz 
twarzy mężczyzny, nad którym zawisła zguba. Widok jego bezgłowych zwłok 
padających na 
ziemię przyjęły bez komentarzy i zdziwienia. Tak barbarzyńskiego zachowania 
można się 
było po ludziach spodziewać.
Kiedy wielobarwna eskadra smoków uformowała na silvanestyjskim niebie odrażającą 
tęczę, pieśni śmierci rozbrzmiały rozdzierającym hymnem. Elfy stopiły się z 
cieniami i 
drżały, kiedy przetoczył się nad nimi smoczy strach. Przywarły do ściętych 
drzew. Myśl o 
śmierci przesłoniła wszystko inne, nie widziały nic poza obrazem własnej agonii.
Smoki odleciały, unosząc z sobą ową dziwną dziewczynę. Czarni Rycerze Neraki 
niby 
nurt porwali silvanestyjski lud, w jednym ręku niosąc zbawienie, w drugim zaś 
śmierć.
Serce Alhany przeszył ból niemal miażdżący, kiedy doszły do niej krzyki tych, 
którzy 
jaki pierwsi padli ofiarą gniewu Czarnych Rycerzy. Nad pięknym miastem już 
zaczynały 
unosić się spirale dymu, mimo to jednak wyciągnęła rękę, by powstrzymać Kolana, 
kiratha, 
który zerwał się z mieczem w dłoni.
- Gdzie chcesz iść? - spytała Alhana.
- Ratować ich - odparł ponuro Rolan. - Ratować albo umrzeć razem z nimi.
- Niemądry to czyn. Oddałbyś życie tak za nic?
- Musimy coś zrobić! - krzyknął kirath z posiniałą twarzą. - Musimy im pomóc!
- Jest nas trzydzieścioro - odparła Alhana. - Ludzie mają nad nami 
kilkunastokrotną 
przewagę liczebną. - Spojrzała za siebie chmurnie, wskazała na uciekających 
Silvanestyjczyków. - Gdyby nasi rodacy stanęli do walki, moglibyśmy im pomóc, 
ale - 
popatrz tylko! Spójrz na nich! Niektórzy zbiegają w konfuzji i panice. Inni 
uparcie stoją i 
wznoszą modlitwy do tego fałszywego bożka.
- Sprytna ta kobieta - odezwał się cicho Samar. Swoimi sztuczkami i obietnicami 
uwiodła naszych współbraci, co jest pewne tak samo jak to, że uwiodła tego 
nieszczęsnego 
chłopaka. Nie znam sposobu, w jaki moglibyśmy im pomóc. Nie teraz - nie dopóki 
rozum nie 
odzyska nad nimi władzy. Ale może znajdziemy sposób, żeby ich wyratować.
Po policzkach Rolana popłynęły strumieniami łzy. Każdy przedśmiertny elfi krzyk 
zdawał się go ranić, bo jego ciałem raz po raz wstrząsały dreszcze. Stał pełen 
wahania, 
mrugając oczyma i śledząc szare wici dymu unoszące się nad Silvanostem. Alhana 
nie roniła 
łez. Nie została jej już nawet jedna.
- Samarze, popatrz! - wskazał Kiryn. - Silvanoshei. Zabierają go. Jeśli mamy 
zamiar 
coś zrobić, lepiej zróbmy to szybko, zanim dotrą do miasta i zamkną go w jakimś 
lochu.
Młody elf stał na polu bitwy w cieniu stosu pogrzebowego Miny i zdawał się tak 
oszołomiony, że utracił władzę nad swoimi zmysłami. Nie odwrócił wzroku, by 
zobaczyć, co 
się działo z jego poddanymi. Nawet nie drgnął. Wpatrywał się niby sparaliżowany 
w miejsce, 
gdzie przedtem stała Mina. Czterech ludzi - zwykłych żołdaków, nie rycerzy - 
zostawiono, by 
go pilnowali. Dwóch z nich chwyciło go i zaczęło wlec, dwóch pozostałych ruszyło 
za nimi z 
obnażonymi mieczami, rozglądając się uważnie na boki.
Tylko czterech. Reszta rycerzy i żołnierzy co sił w nogach pospieszyła wcielić w 
życie 
rozkaz zdobycia i złupienia Silvanostu, odległego o jakąś milę. Obozowisko było 
puste, 
wyludnione poza tą czwórką i księciem.
- Zrobimy to, po co tu przyszliśmy - odezwała się Alhana. - Odbijemy księcia. 
Mamy 
szansę.
Samar wyszedł z kryjówki. Z jego gardła dobyło się przenikliwe nawoływanie 
jastrzębia i zaraz w gęstwinie zaroiło się od elfickich wojowników skrytych 
dotychczas w 
cieniach.
Dowódca dał swoim wojownikom znak, żeby ruszyli naprzód. Alhana również się 
podniosła, ale zatrzymała się na chwilę, położyła rękę na ramieniu Kolana.
- Wybacz mi - przemówiła doń. - Nieobcy mi jest twój ból i dzielę go razem z 
tobą. 
Jest coś, co możemy zrobić.
- Rolan podniósł na nią wzrok, a w jego oczach zamigotały łzy. - Możemy teraz 
wrócić i pomścić zmarłych - dokończyła.
Kirath gorliwie przytaknął.
Ściskając w dłoni broń, Alhana zrównała się z Samarem i prędko dogonili główny 
korpus elfickich wojowników, kiedy bezgłośnie i niezauważenie wybiegli z 
szepczących 
cieni.
Dręczyciele Silvanosheia ciągnęli go z powrotem do Silvanostu. Czterej mężczyźni 
byli w kiepskich humorach, utyskiwali, że cała zabawa z łupieniem i paleniem 
miasta przeszła 
im koło nosa.
Silvanoshei potykał się na wyboistej drodze, oślepły, ogłuchły, niepomny na nic. 
Nie 
słyszał krzyków, do jego nozdrzy nie doleciał smród niszczycielskiego dymu, oczy 
nie 
widziały, jak ów dym unosi się nad miastem. Widziały tylko Minę. Czuł jedynie 
zapach jej 
stosu. Słyszał tylko jej głos odmawiający litanię do Jedynego Bóstwa. Bóstwa, 
które czciła. 
Bóstwa, które połączyło ich drogi. „Jesteś Wybrańcem”.
Pamiętał ową noc, kiedy przyszła burza, noc, kiedy ogry zaatakowały ich obóz. 
Przypomniał sobie, jak szalejąca aura wzburzyła krew w jego żyłach. Przyrównał 
ją do 
kochanki. Przypomniał sobie ów desperacki bieg na ratunek swoim braciom i 
uderzenie 
pioruna, od którego poturlał się w dół parowu i prosto w tarczę.
Wybraniec.
Jak to się stało, że zdołał przeniknąć przez tarczę, podczas gdy nikt inny tego 
nie 
potrafił?
Ten sam piorun przeszył na wskroś jego umysł.
Mina przeszła przez tarczę.
Wybraniec. Ręka Jedynego Bóstwa. Nieśmiertelna ręka, która dotknęła go z 
czułością 
kochanki. I ta sama ręka cisnęła gromem, by odciąć mu drogę i uchylić przed nim 
tarczę. To 
ta dłoń wskazała mu drogę do Miny, na pole bitwy, pokierowała strzałami, które 
powaliły 
Cyana Krwawą Zgubę. Ta ręka spoczęła na jego własnej i dodała mu sił, by wyrwać 
z 
korzeniami śmiercionośne Drzewo Tarczy...
Wola Jedynego otuliła go, trzymała mocno i uzdrowiła i czuł się tak spokojnie, 
jak w 
ramionach matki owej nocy, kiedy zabójcy próbowali poderżnąć mu gardło. Był 
Wybrańcem. 
Mina tak mu powiedziała. Odda się pod opiekę Jedynemu Bóstwu. Pozwoli, by ta 
kojąca dłoń 
prowadziła go obraną już ścieżką. U jej kresu czekała będzie nań Mina.
Czego oczekiwało teraz od niego Jedyne Bóstwo? Jaką rolę mu przeznaczono? Był 
więźniem, zakutym w kajdany i łańcuchy.
Silvanoshei nigdy nie modlił się do żadnego boga. Po Wojnie Chaosu nie było 
żadnych bogów, którzy by wysłuchiwali modlitw. Jego rodzice mówili mu, że 
śmiertelnicy 
zdani są na własne siły. Muszą jakoś dawać sobie radę na tym świecie, polegać na 
sobie. 
Jednak, jak na to wskazywała przeszłość, śmiertelni nie dali sobie rady.
Być może Mina miała rację, kiedy powiedziała mu, że nie ją kochał, ale boga w 
niej. 
Była tak pewna siebie, tak niewzruszona, tak opanowana. Nigdy w nic nie wątpiła. 
Nigdy się 
ni - czego nie bala. W świecie spowitym przez mrok, gdzie każdy inny potykał się 
ślepo, ona 
jedyna posiadała dar widzenia.
Silvanoshei nie wiedział nawet, jak ma się modlić. Jego rodzice nigdy nie 
rozmawiali 
o starych obrządkach. Bolesny był to dla nich temat. Ranił ich, ale i budził 
złość. Swoim 
odejściem bogowie zdradzili tych, którzy pokładli w nich całą swoją wiarę.
Skąd jednak wiedział na pewno, że Jedyne Bóstwo troszczyło się o niego? Skąd 
miał 
pewność, że naprawdę był Wybrańcem?
Zdecydował, że wystawi Jedynego na próbę, która rozproszy jego wątpliwości, 
podobnie jak dziecko upewnia się o miłości rodziców, stawiając ich przed 
drobnymi 
sprawdzianami.
Silvanoshei modlił się pokornie: - Jeśli jest coś, co chciałbyś, abym zrobił, 
nie mogę 
zrobić tego, będąc więźniem. Uwolnij mnie, a wypełnię twoją wolę.
- Ej! - krzyknął jeden z żołnierzy, którzy szli w ariergardzie. - Za tobą... - 
cokolwiek 
zamierzał powiedzieć, stało się teraz kwikiem. Koniuszek ostrza wystawał mu z 
brzucha. 
Dźgnięto go od tyłu ciosem tak furiackim, aż miecz przebił się przez kolczugę. 
Padł na twarz 
i stratowali go nadbiegający w pośpiechu elficcy wojownicy.
Żołnierze trzymający Silvanosheia zwolnili uścisk, by dobyć mieczy. Jednemu się 
to 
w zasadzie udało, ale nie zdążył zrobić z niego użytku, bo Rolan odciął mu rękę. 
Kolejne 
pchnięcie dosięgło gardła. Strażnik zwalił się w kałużę własnej posoki. Drugi 
padł trupem, 
zanim zdążył dotknąć rękojeści. Klinga Samara ze świstem oddzieliła mu głowę od 
karku. Z 
czwartym bez trudu rozprawiła się Alhana Starbreeze, która rozpłatała mu gardło.
Silvanoshei tak się zatracił w religijnym uniesieniu, że mało był świadom tego, 
co się 
wokół niego działo - charczenia, bólu i stłumionych jęków, łoskotu uderzających 
o ziemię 
ciał. W jednej chwili ciągnęło go dwóch żołnierzy, w drugiej podniósł wzrok i 
zobaczył twarz 
swojej matki.
- Synu! - miękko zawołała Alhana. Rzuciwszy swój zakrwawiony miecz, otuliła 
Silvanosheia rękoma i trzymała w mocnym uścisku.
- Matko? - zdumiał się Silvanoshei. Nie rozumiał, co się dzieje, bo w pierwszej 
chwili, 
kiedy w geście macierzyńskiej miłości zamknęły się wokół niego czyjeś ramiona, 
ujrzał inną 
twarz. - Matko... - powtórzył zdezorientowany. Skąd... Jak...
- Królowo - padło ostrzeżenie Samara.
- Tak, wiem - odparła Alhana. Niechętnie uwolniła z objęć swojego syna. Otarłszy 
łzy, 
powiedziała: - Opowiem ci o wszystkim, synu. Czeka nas długa rozmowa, ale nie 
czas na nią 
teraz. Samarze, czy możesz go rozkuć?
- Miej oczy otwarte - Samar rzucił rozkaz jednemu z elfów. - Daj mi znać, jeśli 
ktoś 
nas zauważył.
- Mało prawdopodobne, dowódco - padła ponura odpowiedź - Zbyt są pochłonięci 
swoim rzeźnickim rzemiosłem.
Samar przyjrzał się z bliska kajdanom i łańcuchom i pokręcił głową.
- Nie ma czasu na to, żeby je zdjąć, dopóki nie znajdziemy się daleko od 
Silvanostu i 
pościgu. Zrobimy, co tylko w naszej mocy, żeby ułatwić ci podroż, ale musisz być 
silny, 
Wasza Wysokość, i chwilę jeszcze dźwigać swój ciężar.
Zarówno w spojrzeniu Samara, jak i w jego słowach kryło się powątpiewanie. 
Widział 
Silvanosheia na polu bitwy, kłębek rozpaczy i zgryzoty. Przygotował się na to, 
że zobaczy 
młodego elfa rozbitego jak moralny wrak, któremu będzie wszystko jedno, czy żywy 
jest czy 
martwy, który nie zdobędzie się na wysiłek, by wybrać jedno z dwojga.
Silvanoshei stał wyprostowany. Z początku nie wiedział, co ma zrobić. Pomoc 
przyszła zbyt szybko. Widok matki wstrząsnął nim, ale teraz, kiedy miał chwilę, 
żeby się 
zastanowić, pełen uniesienia zrozumiał, że Jedyne Bóstwo go wysłuchało. Kajdany 
wrzynały 
mu się w ciało do krwi, ale z radością znosił ból jako oczywisty dowód jego 
miłości do Miny 
i dopiero co rozbudzonej wiary w Jedynego.
- Nie potrzebuję pomocy ani twojej, ani nikogo innego, Samarze - z głosu 
Silvanosheia bił cichy spokój. - Poniosę ów ciężar tak długo, jak tylko będzie 
trzeba. Teraz, 
jak sam mówisz, musimy się spieszyć. Mojej matce grozi tu niebezpieczeństwo.
Ciesząc się na widok zdumienia starego elfa, młody król przepchnął się obok 
oniemiałego i jął nieporadnie dreptać w stronę lasu.
- Pomóż mu, Samarze - nakazała Ałhana, podnosząc swój miecz. Śledziła syna 
wzrokiem pełnym miłości, dumy i lekkiego niepokoju. Zmienił się i choć wmawiała 
sobie, że 
takie katusze każdego by zmieniły, coś jej się nie podobało w owej metamorfozie. 
Nie 
chodziło o to, że przedzierzgnął się z chłopca w mężczyznę, ale raczej że 
zamiast chłopca stał 
teraz przed nią mężczyzna, którego nie znała.
Silvanosheia przepełniała siła. Łańcuchy ważyły tyle co nic, były niczym 
strzępki 
babiego lata i jedwabnej przędzy. Zerwał się do biegu, niezgrabnie, potykając 
się i gubiąc 
krok raz po raz, ale dawał sobie radę sam równie dobrze, jakby miał asystę. 
Elficcy 
wojownicy biegli obok, bacznie lustrując okolicę, ale nie było nikogo, kto 
mógłby stanąć im 
na drodze. Rycerze Neraki nie tracąc czasu, przejęli Silvanost i zakuli miasto 
we własne 
kajdany, wykute z żelaza, hartowane ogniem i krwią.
Elfy wraz z uwolnionym przez siebie jeńcem przez jakiś czas kierowały się na 
północ, 
dość daleko, by ich nozdrzy nie drażnił smród zniszczenia. Wtedy skręciły na 
wschód i, 
kierowane przez Rolana, dotarły do rzeki, gdzie czekały na nich łodzie kirathów, 
by powieźć 
księcia pod prąd, do obozu Alhany. Tutaj miały zatrzymać się na chwilę, by 
odzyskać siły. 
Nie rozpaliły ognisk, wystawiły wartę.
Silvanoshei zdołał jakoś dotrzymywać kroku reszcie, choć pod koniec łapał 
powietrze 
bolesnymi haustami, jego mięśnie palił ból, a dłonie znaczyły zacieki krwi 
sączącej się z 
poranionych nadgarstków. Upadł nie raz i ostatecznie uległ prośbom matki i 
pozwolił 
pozostałym elfom, by mu pomogły. Jego war - gi nie ułożyły się w chociażby jedną 
skargę. 
Parł naprzód z ponurą determinacją, która nawet w oczach Samara zdobyła uznanie.
Kiedy już znaleźli się nad brzegiem rzeki i względnie poza zasięgiem 
nieprzyjaciela, 
elfy jęły siekierami rozrąbywać mu kajdany. Silvanoshei siedział bez ruchu, 
nawet nie 
drgnąwszy, choć nie raz i nie dwa ostrza siekier świstały tak niebezpiecznie 
blisko ciała, że 
mogły odciąć mu stopę albo zatopić się w udzie. Wokół sypały się iskry, ale 
okowy nie 
puszczały, a kiedy już stępiły się wszystkie ostrza, elfy musiały się poddać. 
Bez klucza nie 
potrafiły zdjąć żelaznych kajdan, które obejmowały kostki i nadgarstki króla.
Alhana zapewniała syna, że kiedy tylko dotrą do jej obozu, kowal dorobi klucz, 
który 
będzie pasował do zamków i rozkuje łańcuchy.
- Resztę drogi przemierzymy łodzią. Podróż nie będzie dla ciebie ani trochę 
uciążliwa, 
synu.
Silvanoshei wzruszył ramionami, jakby nie zrobiło to na nim najmniejszego 
wrażenia. 
Ból i niewygodę znosił z hartem ducha. Pobrzękując łańcuchami, opatulił się 
derką i położył 
na ziemi, znów bez słowa utyskiwania.
Alhana usiadła przy swoim synu. Noc była stłumiona, jak gdyby każde żywe 
stworzenie wstrzymywało ze strachu oddech. Tylko rzeka, leniwie płynąca pod 
nimi, 
szemrała nieprzerwanie, mówiąc coś do siebie głębokim, pełnym smutku szeptem, 
wiedząc, 
jakich straszliwych widoków będzie świadkiem, płynąc wzdłuż koryta, niechętna 
kontynuować swoją podróż, niezdolna jednak zatrzymać się w pół drogi.
- Musisz być wyczerpany, synku - zgadywała matka cichym głosem - i nie chcę 
kraść 
ci twojego snu, ale chcę, żebyś wiedział, że rozumiem. Przyszło ci żyć w 
trudnych czasach. 
Doświadczyłeś zdarzeń, które przytłoczyłyby najmędrszych z mędrców, a co dopiero 
ciebie, 
młodego. Muszę ci wyznać, iż obawiałam się, że znajdę cię zdruzgotanego tym, co 
dzisiaj 
zaszło. Był we mnie lęk, że zaplątałeś się w sidła tej ludzkiej wiedźmy tak, że 
nigdy nie 
zdołasz się z ich uwolnić.
Jej sztuczki robią wrażenie, ale nie możesz dać się im zwieść. To czarownica i 
kuglarka, pokazuje ludziom to, co chcą zobaczyć. Moc bogów opuściła ten świat. 
Nie 
znalazłam dowodu na to, że wróciła. - Alhana przerwała, czekając na komentarz 
Silvanosheia. 
Młodzieniec milczał. Jego oczy, migoczące w świetle gwiazd, były szeroko otwarte 
i 
wpatrywały się w mrok. - Wiem, że bolejesz nad tym, co dzieje się teraz w 
Silvanoście - 
ciągnęła królowa rozczarowana brakiem reakcji. - Obiecuję ci, tak jak 
przyrzekłam Kolanowi 
z kirathów, że wrócimy i będziemy dość silni, by wyzwolić lud i wypędzić legiony 
ciemności 
z tego nieskalanego miasta. Wrócisz na królewski tron. To jest moje najgorętsze 
pragnienie. 
Swoją odwagą i siłą, jakie pokazałeś nam dzisiejszej nocy, dowiodłeś, że jesteś 
godzien 
przyjąć owo święte powiernictwo, obarczyć się ową wielką odpowiedzialnością.
Blady uśmiech zabłąkał się na usta Silvanosheia.
- A więc wykazałem się w twoich oczach, czy tak, matko? Uważasz, że koniec 
końców zasługuję na swoje dziedzictwo?
- Nie musiałeś się przede mną niczym wykazywać, synu - odparła Alhana, żałując 
tych słów już w momencie ich wypowiedzenia. Zająknęła się, usiłowała mu 
wytłumaczyć 
swoje intencje. - Jeśli takie odniosłeś wrażenie, nie było to zamierzone z mojej 
strony. 
Kochani cię, synku. Jestem z ciebie dumna. Myślę, że owe dziwne i straszliwe 
wydarzenia, 
których byłeś częścią, sprawiły, że nagle dorosłeś. Dorosłeś, a przecież mogłeś 
pogrążyć się 
pod ich ciężarem.
- Rad jestem, że zapracowałem sobie na twoje dobre zdanie, matko - odrzekł 
Silvanoshei.
Alhana miała w głowie chaos i bardzo ją zabolała jego chłodna i obojętna 
reakcja. Nie 
rozumiała go, ale po namyśle złożyła jąna karb ciężkich przeżyć i zmęczenia. 
Twarz władcy 
była gładka i spokojna. Oczy miał utkwione w nocnym niebie z taką 
intensywnością, że 
mógłby liczyć, jedna po drugiej, każdą cętkę jasnego, białego światła.
- Mój ojciec zwykł opowiadać pewną historię, matko - odezwał się Silvanoshei, 
kiedy 
ta już zbierała się do odejścia. Książę przewrócił się na bok w akompaniamencie 
pobrzękujących i grzechoczących łańcuchów, które fałszywą nutą rozbrzmiały w 
nocnej 
ciszy. - Historię o ludzkiej kobiecie... nie potrafię sobie przypomnieć jej 
imienia. Przybyła do 
ąualinestyjskich elfów w innym czasie niepokojów i niebezpieczeństw, niosąc z 
sobą błękitną 
kryształową laskę, mówiąc, że została przysłana przez bogów. Przypominasz sobie 
tę historię, 
matko?
- Nazywała się Złota Luna - odparła Alhana. - To prawdziwa opowieść.
- A czy elfy uwierzyły jej, kiedy powiedziała, że przynosi im dar od bogów?
- Nie, nie uwierzyły - powiedziała zmartwiona królowa.
- Wiele elfów obwołało ją wiedźmą i szarlatanem, wśród nich mój ojciec. A jednak 
przyniosła im dar od bogów, prawda?
- Mój synu - zaczęła Alhana - jest różnica...
- Jestem bardzo zmęczony, matko - Silvanoshei naciągnął derkę na ramiona i 
odwrócił 
się plecami do niej. - Niech nic nie niepokoi twojego snu - dodał.
- Śpij spokojnie, synku - odparła, nachylając się, by ucałować go w policzek. - 
Porozmawiamy o tym jeszcze z rana, ale przypomnę ci, że Czarni Rycerze w imię 
tak 
zwanego Jedynego Bóstwa mordują naszych elfickich braci.
Książę nie powiedział ani słowa, a jedynym dźwiękiem była gorzka melodia 
łańcuchów. Może go uwierały, a może po prostu układał się do snu. Alhana nie 
miała jak tego 
sprawdzić, bo nie widziała twarzy Silvanosheia.
Obeszła obóz, sprawdzając, czy ci, którzy mieli pełnić wartę, stali na 
posterunkach. 
Upewniwszy się, że wszyscy byli na swoich miejscach, czujni i w gotowości, 
usiadła nad 
brzegiem rzeki i, pełna złości i rozpaczy, rozmyślała nad gwałtem, jaki 
zapanował w 
Silvanoście tej nocy.
Jej lamentowi towarzyszył szmer i zawodzenie rzeki, w którym, zdało jej się, 
zaczęła 
rozróżniać słowa.
Zaśnij, mój miły, zaśnij na wieki. 
Zaciśnij mocno obie powieki. 
Nie bój się nocy czarnej opieki. 
Zaśnij, mój miły, zaśnij na wieki.
Rzeka wystąpiła z brzegów. Ciemna woda wezbrała falą i pogrążyła ją.
Alhana zerwała się ze snu i przywitał ją poranek. Słońce wspięło się już ponad 
korony 
drzew. Dryfujące po niebie chmury przesłoniły na chwilę światło, a kiedy 
wyłoniło się 
znowu, wyglądało tak, jakby słoneczna tarcza puszczała oko rada z jakiegoś 
żartu.
Zła na siebie za to, że pozwoliła sobie tak zaspać, kiedy wokoło czaiło się 
niebezpieczeństwo, zerwała się na równe nogi. Ku swojemu przerażeniu 
zorientowała się, że 
nie ona jedna usnęła na posterunku. Ci, którzy mieli pełnić wartę, drzemali na 
stojąco, z 
brodami opartymi na piersiach, bronią rzuconą pod nogi.
Obok niej leżał Samar. Wyciągał rękę, jakby miał zamiar coś do niej powiedzieć. 
Sen 
dopadł go, zanim zdążył otworzyć usta.
- Samarze! - krzyknęła, potrząsając nim. - Samarze! Coś dziwnego stało się z 
nami!
Stary wojownik przebudził się natychmiast, rumieniec wstydu oblał jego policzki, 
kiedy spostrzegł, że zawiódł w swoich obowiązkach. Ryknął gniewnie, budząc 
pozostałe elfy.
- Ja zawiniłem - przyznał się gorzko upokorzony. Cud, że wrogowie nie 
wykorzystali 
naszej słabości, żeby poderżnąć nam gardła! Zamierzałem wyruszyć ze świtaniem. 
Mamy 
przed sobą długą podroż, a już zmarnowaliśmy przynajmniej dwie godziny. Musimy 
się...
- Samarze! - zawołała Alhana, a dźwięk jej głosu aż ukłuł go w serce. - Chodź 
szybko! 
Mój syn!
Wskazała na zwiniętą derkę i cztery rozkute kajdany, którym nie dały rady ostrza 
siekier. W pyle obok koca odciśnięte były dwie obute stopy i końskie kopyta.
- Zabrali go - wystraszyła się. - Zabrali go w nocy! Samar podążył śladem kopyt 
aż do 
brzegu rzeki, gdzie znikały. Przypomniał sobie teraz z zadziwiającą jasnością 
czerwonego 
konia galopującego bez jeźdźca w las.
- Nikt go nie zabrał, moja królowo - odparł Samar. - Jeden tylko przybył po 
niego. A 
on, obawiam się, poszedł z ochotą.
Alhana powiodła wzrokiem do upstrzonej plamkami słońca rzeki, zobaczyła, jak 
jasna 
i migotliwa jest jej powierzchnia, jak ciemna, nieodgadniona i niebezpieczna jej 
głębia. 
Zadrżała, kiedy przypomniała sobie słowa rzecznej pieśni, którą słyszała zeszłej 
nocy.
Zaśnij, mój miły, zaśnij na wieki.
15
Więźniowie, duchy, zmarli i żywi
Palin Majere nie był już więźniem w Wieży Wysokiej Magii. A mówiąc ściślej, był 
i 
jednocześnie nie był. Nie można go było nazwać więźniem, skoro nie został 
zamknięty w 
jednej z cel. Nie był zakuty w łańcuchy, nie był związany ani w jakikolwiek inny 
fizyczny 
sposób unieruchomiony. Mógł bez przeszkód wędrować po wszelkich poziomach, ale 
nie 
dalej. Nie mógł opuszczać Wieży. Wejście i wyjście prowadziło przez jedyne drzwi 
na 
niższym piętrze, a te były spętane magią, zamknięte na głucho czarodziejskim 
ryglem.
Palin miał własny pokój z łóżkiem, ale nie było w nim ani krzesła, ani biurka. 
Były 
drzwi, ale żadnych okien. W pokoju znajdował się kominek, ale bez ognia, tchnący 
chłodem i 
ociekający wilgocią. Do jedzenia miał chleb leżący w stertach tam, gdzie kiedyś 
znajdowała 
się spiżarnia Wieży, oraz zawartość glinianych czar - w większości potłuczonych 
i 
popękanych - którą stanowiły suszone owoce. Palin rozpoznał w chlebie rękę 
czarodzieja, nie 
piekarza, był on bowiem bez smaku, bez koloru, gąbczasty. Pragnienie gasił wodą 
z dzbanów, 
które nieustannie same się napełniały. Woda była słonawa i zalatywała czymś mało 
przyjemnym.
Palinowi z początku nie bardzo uśmiechał się taki napitek, ale kiedy nie zdołał 
znaleźć 
niczego innego i rzucił na nią dla pewności czar, żeby sprawdzić, czy nie ma w 
niej jakiejś 
trucizny, spłukał nią bryłki chleba, które utknęły mu w gardle.
Zaklęciem stworzył ogień, ale nie pomogło mu to rozproszyć atmosfery 
przygnębienia.
Wieżę Wysokiej Magii nawiedzały duchy, ale nie były to dusze tych zmarłych, 
którzy 
okradli go z magii. Jakieś zaklęcie - strażnik trzymało je z dala od niego. Te 
duchy były 
zjawami jego przeszłości. Jednym razem natknął się w Wieży na widmowego siebie, 
który 
przybywał tu, by przejść straszliwą magiczną Próbę. Kiedy indziej ujrzał w 
myślach ducha 
swojego wuja, który przepowiadał młodemu magowi świetlaną przyszłość. Tutaj też 
znalazł 
ducha Ushy, takiej jaką zobaczył po raz pierwszy: piękną, tajemniczą, czułą i 
kochającą. 
Duchy były pogrążone w smutku, snuły się cieniami obietnicy i nadziei, które 
przepadły. 
Zjawy miłości, martwej już bądź konającej.
Najbardziej przerażającym ze wszystkich było widmo magii. Szeptało doń spomiędzy 
szczelin w kamiennych stopniach, spod postrzępionych splotów dywanów, z kurzu na 
welwetowych kotarach, z dawno już uschniętych porostów, których nikt nigdy nie 
zeskrobał 
ze ścian.
Być może z powodu obecności duchów Palin czuł się w Wieży dziwnie swojsko. 
Bardziej się czuł jak u siebie tutaj właśnie, niż w swoim jasnym, przewiewnym, 
wygodnym 
domu w Solące. Nie przyznawał się do tego z radością. Czuł się raczej winny.
Po dniach spędzonych na przemierzaniu w samotności korytarzy Wieży, zamknięty 
sam na sam ze zjawami, zrozumiał, dlaczego to chłodne, straszne miejsce było mu 
bliskie 
niczym dom. W tej Wieży był niegdyś dzieckiem, dzieckiem magii. To tutaj magia 
czuwała 
nad nim, prowadziła go, kochała, roztaczała nad nim opiekę. Nawet teraz 
dolatywała go 
czasami woń uschniętych płatków róż i przywoływał wówczas w pamięci ten 
szczęśliwy czas. 
W Wieży panował taki spokój. Nikt nie miał do niego żadnych pretensji. Nikt 
niczego od 
niego nie oczekiwał. Nikt nie patrzył na niego z litością. Nikomu nie sprawiał 
zawodu.
I wtedy właśnie uświadomił sobie, że musi opuścić to miej - sce. Musi stąd uciec 
albo 
stanie się jeszcze jednym duchem w widmowej rzeszy.
Jako że większość z ostatnich czterech dni więzienia spędził, włócząc się po 
Wieży, 
podobnie jak duch snujący się po miejscu, które pokutując, musiał nawiedzać, 
dość dobrze 
zaznajomił się z jej przestrzennym rozplanowaniem. Było podobne do tego, które 
pamiętał, 
jednakże z drobnymi różnicami. Każdy Mistrz Wieży dokonywał przeróbek budynku 
tak, 
żeby odpowiadał jego potrzebom. Kiedy Raistlin został mistrzem, zagarnął Wieżę 
Wysokiej 
Magii tylko dla siebie. Nie dzielił jej z nikim poza jedynym adeptem, Dalamarem, 
nieumarłymi, którzy im służyli i żywymi, biednymi pokrzywionymi kreaturami, 
które 
prowadziły swoje żałosne, obrzydliwe życie pod powierzchnią Komnaty Oka.
Po śmierci Raistlina, Dalamara ogłoszono kolejnym Mistrzem Wieży Wysokiej Magii. 
Wieża została ulokowana w mieście Palanthas, które uznawano za centrum znanego 
świata. 
Swego czasu Wieża Wysokiej Magii była miejscem złowieszczym, odpychającym i 
straszliwym. Dalamar jako czarodziej wykazał się dalekowzrocznością, mimo iż był 
elfem i 
Czarnoszatym (a może właśnie dlatego, że był elfem i Czarnoszatym). Zapragnął 
pysznić się 
potęgą magów, nie zaś ją skrywać, dlatego też drzwi Wieży stanęły otworem przed 
studentami, on zaś dobudował cele, w których mogli żyć i studiować jego 
uczniowie.
Lubujący się w wygodach i luksusach jak każdy elf, sprowadził do Wieży wiele 
przedmiotów, które kolekcjonował podczas swoich podróży: zdumiewających i 
napawających 
obrzydzeniem, pięknych i brzydkich, zwyczajnych i ciekawych. Jak stwierdził 
Palin podczas 
poszukiwań, wszystkie przepadły. Dalamar trzymał je być może w swojej komnacie, 
którą 
również chronił magiczny rygiel, ale mag wątpił w to. Przeczuwał, że jeśliby 
dostał się do 
pokojów Mistrza, znalazłby je tak samo puste i nagie, jak cała reszta ciemnych i 
cichych 
komnat w Wieży. Owe przedmioty należały do przeszłości - albo uległy zniszczeniu 
podczas 
katastrofalnego wstrząsu, kiedy Wieża opuszczała Palanthas, albo też ich 
właściciel porzucił 
je w bólu i gniewie. Palin optował za drugą wersją.
Bardzo wyraźnie przypomniał sobie, kiedy usłyszał wieści o tym, że Dalamar 
zniszczył Wieżę, woląc tak właśnie uczynić, niż oddać ją w łapska błękitnego 
smoka 
Khellendrosa. Mieszkańców Palanthas wyrwał wówczas ze snu dudniący grzmot, 
którzy 
wstrząsnął domami, poznaczył kraterami ulice, wytłukł szyby w oknach. Zrazu 
ludzie myśleli, 
że to smoczy atak, ale po pierwszym wstrząsie nie nastąpił już drugi.
Rankiem, z pewną zgrozą, zdumieniem, a nade wszystko zadowoleniem ujrzeli, że 
Wieża Wysokiej Magii - długo będąca im solą w oku i uważana za siedzibę złego - 
wyparowała. W jej miejscu utworzyło się zwierciadlane jeziorko, a kto w nie 
spojrzał, widział 
ponoć w ciemnej wodzie odbicie Wieży. Toteż wielu zaczęło rozpowszechniać 
plotki, jakoby 
Wieża eksplodowała i zapadła się pod ziemię. Palin nie dawał wiary tym 
pogłoskom, ani też - 
jak dyskutował o tym ze swoją starą przyjaciółką i koleżanką po fachu, Jenną - 
nie wierzył, 
żeby Dalamar zginął albo żeby Wieża została zniszczona.
Jenna zgodziła się z nim, a jeśli ktokolwiek miałby wiedzieć na pewno, co się 
stało, to 
właśnie ona, była bowiem kochanką Dalamara przez wiele lat i jako ostatnia 
widziała go 
przed zniknięciem z okładem trzydzieści lat temu.
- Być może jednak wcale nie tak dawno - mruknął do siebie Palin, wyglądając 
przez 
okno wzrokiem naładowanym frustracją i kipiąc ze złości. - Dalamar wiedział 
dokładnie, 
gdzie nas znaleźć. Wiedział, gdzie położyć swoje łapy. I tylko jedna osoba mogła 
mu 
podpowiedzieć. Tylko jedna osoba wiedziała: Jenna.
Pewnie powinien być rad, że zostali uratowani przez potężnego czarodzieja. W 
innym 
wypadku siedziałby teraz z Tasslehoffem w więziennych celach smoczycy Beryl, w o 
ileż 
mniej sprzyjających okolicznościach. Wdzięczność Palina zdążyła już jednak dość 
skutecznie 
wyparować. Kiedyś może i uścisnąłby dłoń Dalamarowi. Teraz nie pragnął niczego, 
jak tylko 
zacisnąć elfowi ręce na karku.
Przeniesienie Wieży z Palanthas do miejsca, w którym się teraz znajdowała - 
Palin nie 
miał choćby najbledszego pojęcia, gdzie jest, poza drzewami, które ją otaczały, 
nie mógł 
niczego dojrzeć - niosło za sobą inne jeszcze zmiany. Mag zauważył kilka sporych 
pęknięć w 
ścianach, które stanowić mogły dlań ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem, był 
jednak 
całkowicie pewien (a przynajmniej taką miał nadzieję), że Dalamar wzmocnił mury 
magią. 
Chodzenie po spiralnych schodach zawsze było ryzykowne, teraz jednak stawka 
wzrosła, 
ponieważ niektóre stopnie nie przetrwały przeprowadzki. Tasslehoff śmigał żwawo 
w górę i 
w dół niby wiewiórka, ale Palin za każdym krokiem wstrzymywał oddech.
Kender, który zdążył zajrzeć w każdy kącik Wieży w ciągu pierwszej godziny po 
przybyciu, doniósł, iż wejście na jeden z minaretów blokowała zawalona ściana, a 
w drugim 
brakowało połowy dachu. Straszliwy Zagajnik Shoikański, który ongiś tak 
skutecznie bronił 
dostępu do Wieży, został w Palanthas, gdzie stanowił teraz smutne kuriozum. 
Wieżę otaczał 
nowy lasek - kordon monumentalnych cyprysów.
Całe życie spędziwszy wśród vallenowych lasów, Palin zdążył przywyknąć do widoku 
gigantycznych drzew, cyprysy jednak zrobiły na nim wrażenie. Większość z nich 
górowała 
nad Wieżą, która w ich towarzystwie zdawała się karłem. Cyprysy wznosiły swoje 
oplecione 
zielenią ręce, otulając nimi Wieżę, chroniąc ją przed ślepiami przemierzających 
niebo 
smoków, szczególnie zaś przed Beryl, która oddałaby swoje kły, pazury, a do tego 
jeszcze 
zielony łuskowy ogon, żeby tylko dowiedzieć się, gdzie znajdowała się Wieża, 
która niegdyś 
tak dumnie piętrzyła się w Palanthas.
Wyglądając przez jedno z okien zachowanych na wyższym poziomie Wieży - wiele 
innych, które sobie przypomniał, było pozabijanych - Palin przyglądał się 
cyprysowej 
gęstwinie, która przelewała się falami zieleni aż po horyzont. Nieważne, w którą 
stronę 
zwrócił wzrok, wszędzie widział tylko zielone pnie, ocean gałęzi i konarów, 
igiełek i cieni. 
Gęstwy nie przecinała ani jedna ścieżynka, nawet zwierzęcy szlak, las był 
niepokojąco cichy. 
Nie dało się złowić uchem ani ptasich treli, ani wiewiórczych fukań, pohukiwania 
sowy czy 
gruchania gołębi. Żadna żywa istota nie wędrowała po gęstwinie. Wieża nie była 
niczym 
statek kołyszący się na falach owego oceanu. Była zanurzona w jego głębinach, 
niedosięgła 
dla wzroku i wiedzy tych, którzy zamieszkiwali świat poza granicami lasu.
Zagajnik był terenem zmarłych.
Jedno z ocalałych okien znajdowało się u samych fundamentów Wieży, parę stóp od 
potężnych dębowych odrzwi. Widać było przez nie leśne poszycie, gęste od cieni, 
słońcu 
bowiem z rzadka jedynie udawało się przedrzeć przez zwarty liściasty baldachim.
Wśród cieni snuły się upiory. Widok nie należał do przyjemnych. Mimo to 
zafascynował Palina, który często zatrzymywał się tam, drżąc z zimna, z rękoma 
schowanymi 
w rękawach szat, śledząc wzrokiem niespokojne, wiecznie falujące, krążące 
nieustannie 
zastępy umarłych.
Przyglądał się im tak długo, jak tylko zdołał znieść ich widok, po czym odwracał 
się i 
odchodził z duszą rozdzieraną żalem i przerażeniem, by po jakimś czasie pozwolić 
nogom, by 
raz jeszcze go tam poniosły.
Umarli najwyraźniej nie mogli przekroczyć progu Wieży. Palin nie czuł ich blisko 
siebie jak wtedy, w cytadeli. Nie miał dziwnego uczucia łaskotania, kiedy 
przywoływał słowa 
magii, by rzucić czar, uczucia, które przypisywał wcześniej komarom, strzępkom 
pajęczyn 
czy kosmykom włosów albo setkom innych zwykłych przypadków. Teraz wiedział, że 
to, co 
czuł, było dotykiem rąk umarłych, którzy ograbiali go z magii.
Zamknięty w Wieży tylko z Tasslehoffem, Palin zgadywał, że to mroczny elf 
wydawał rozkazy umarłym. Dalamar przywłaszczał sobie magię. Dlaczego? Do czego 
mu 
była potrzebna? „Z pewnością”, pomyślał z cynicznym uśmieszkiem Palin, „Dalamar 
nie 
używał jej do wystroju wnętrz”.
Palin mógłby o to spytać, nie zdołał jednak nigdzie go znaleźć. Ani on, ani 
Tasslehoff, 
który również został zatrudnio - ny do pomocy w poszukiwaniach. Faktem jest, że 
na wielu 
drzwiach w Wieży wisiały magiczne kłódki, które grodziły drogę zarówno Palinowi, 
jak i 
kenderowi - szczególnie zaś temu drugiemu.
Tasslehoff bacznie nadstawiał uszu, ale nawet on, obdarzony przez naturę 
doskonałym 
słuchem, nie złowił choćby dźwięku za żadnymi z tych drzwi, włączając te, które 
- z tego, co 
pamiętał Palin - prowadziły do prywatnych pokoi Dalamara.
Mag pukał w nie, walił i krzyczał, nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi. Albo 
Mistrz Wieży naumyślnie go ignorował, albo go tam nie było. Palin z początku 
przyjął 
pierwszą opcję i rozsierdził się. Teraz zaczął się przychylać do drugiej, co 
sprawiło, że poczuł 
się nieswojo. Do głowy przyszła mu myśl, że on i Tas zostali tutaj sprowadzeni i 
porzuceni, 
żeby dopełnili żywota jako więźniowie, otoczeni i strzeżeni przez umarłych. - To 
nie tak - 
poprawił się Palin, mówiąc cicho sam do siebie, wyglądając przez okno na niższym 
poziomie. 
- Umarli nie są strażnikami. Oni także pozostają w niewoli.
Dusze zaciążyły na cieniach pod drzewami, nie potrafiąc znaleźć ukojenia, nie 
mogąc 
spocząć w pokoju, sunąc nieustannie bez celu. Palin nie potrafił objąć umysłem 
ich liczby - 
tysiące, tysiące tysięcy i jeszcze tysiące więcej. Nie rozpoznał wśród nich 
nikogo znajomego. 
Początkowo miał nadzieję, że jeszcze raz zobaczy ojca, łudził się, że Caramon 
udzieli mu 
odpowiedzi na miriady pytań, które roiły się w jego rozgorączkowanym umyśle. 
Szybko 
jednak zdał sobie sprawę, że poszukiwanie jednej duszy wśród niezliczonej 
widmowej rzeszy 
było tak karkołomne, jak szukanie jednego jedynego ziarnka piasku na plaży. 
Jeśliby 
Caramon miał możliwość przyjścia do niego, z pewnością były to zrobił.
Palin przypominał sobie teraz z całą wyrazistością wizję swojego ojca, która 
ukazała 
się jego oczom w Cytadeli Światła. W wizji tej Caramon przepychał się w stronę 
syna przez 
hordy zmarłych, którzy napierali na Palina. Usiłował mu coś przekazać, ale zanim 
zdążył 
powiedzieć choć jedno zrozumiałe słowo, jakaś niewidzialna siła pochwyciła go i 
odciągnęła.
- Myślę, że to straszliwie smutne - powiedział Tasslehoff. Stał z czołem 
przyciśniętym 
do szyby, spozierając przez szkło. - Popatrz, tam jest kender. I jeszcze jeden. 
I następny. 
Halo! - Tas walił rękoma w szybę. - Hej, tam! A w sakwach co niesiecie?
Duchy zmarłych pobratymców zignorowały owo zwyczajowe kenderskie powitanie - 
pytanie, którego nie odpuściłby sobie żaden żyjący członek tego plemienia - i po 
chwili znikły 
w ciżbie, rozpłynęły się wśród innych dusz: elfów, krasnoludów, ludzi, 
minotaurów, 
centaurów, goblinów, hobgoblinów, smokowców, krasnoludów żlebowych, gnomów i 
pozostałych ras - ras, których Palin nigdy nie widział na oczy, a jedynie o nich 
czytał. 
Zobaczył coś, co zdało mu się zjawami Theiwarów, mrocznych krasnoludów 
przeklętego 
rodzaju. Widział dusze Dimernesti, elfów, które zamieszkiwały morskie głębiny, a 
ich 
istnienie było przedmiotem wielu dyskusji. Ujrzał dusze Thanoi, dziwnych i 
budzących 
trwogę stworzeń zamieszkujących Lodową Ścianę.
Byli tam przyjaciele i wrogowie. Goblińskie dusze płynęły ramię w ramię z 
ludzkimi. 
Widmowi smokowcy sunęli tuż obok duchów elfów. Minotaur i krasnolud ciągnęli 
jeden przy 
drugim. Nikt na nikogo nie zwracał uwagi. Nikt nie był świadom obecności innych 
albo też 
zdawał się nie wiedzieć o ich istnieniu. Każda dusza uwięziona w widmowym ciele 
podążała 
swoją drogą, z zacięciem wypełniając jakąś misję - misję najwyraźniej 
beznadziejną, gdyż na 
obliczu każdego ducha Palin wyczytywał poszukiwanie, utęsknienie, przygnębienie 
i rozpacz.
- Ciekaw jestem, czego oni tak szukają - zastanawiał się Tasslehoff.
- Wyjścia - odparł Palin.
Przerzucił sobie przez ramię worek z kilkoma bochnami magicznego chleba i 
bukłakiem. Powziąwszy decyzję, nie marnując czasu na myślenie w obawie przed 
zaniechaniem planu, ruszył w stronę głównych wrót Wieży.
- Gdzie się wybierasz? - spytał kender.
- Na zewnątrz - poinformował go Palin.
- Zabierzesz mnie z sobą?
- Oczywiście.
Tas posłał drzwiom stęsknione spojrzenie, ale trzymał dystans, stojąc koło 
schodów i 
przestępując z nogi na nogę.
- Nie wracamy do Cytadeli, żeby szukać Urządzenia do Podróżowania w Czasie, 
prawda?
- A niby co z niego zostało? - zauważył gorzko Palin. - Jeśli choć śrubka, w co 
wątpię, 
wszystkie okruszki i kawałeczki prawdopodobnie zabrali smokowcy Beryl i są teraz 
w jej 
łapach.
- No i dobrze - Tas odetchnął z ulgą. Pochłonięty szykowaniem swoich toreb na 
podróż nie zauważył miażdżącego spojrzenia maga. - Bardzo dobrze, ruszę z tobą. 
Wieża była 
niesamowicie ciekawym miejscem i cieszę się, że tu zabawiłem, ale po jakimś 
czasie zaczyna 
robić się nudnawo. Jak myślisz, gdzie jest Dalamar? Dlaczego nas tu przeniósł i 
potem 
zniknął?
- Żeby popisać się przede mną swoją mocą - odparł Palin, zatrzymując się na 
wprost 
drzwi. - Zdaje mu się, że jestem skończony. Chce mnie złamać, zmusić, żebym się 
przed nim 
płaszczył i błagał, żeby mnie wypuścił. Przekona się, że złapał w swoje sieci 
rekina, a nie 
byle płotkę. Kiedyś myślałem, że może nam jakoś pomóc, ale już mi przeszło. Nie 
dam zrobić 
z siebie pionka w jego grze. - Mag obrzucił kendera srogim spojrzeniem. - Nie 
masz przy 
sobie żadnych magicznych przedmiotów, co? Niczego, co byś odkrył tu, w Wieży?
- Nie - Tas uraczył go niewinnym spojrzeniem rozszerzonych oczu. - Niczego nie 
odkryłem. Powiedziałem ci już, że nieźle się tu wynudziłem.
Palin nie dawał za wygraną.
- Nie znalazłeś przypadkiem czegoś, co zamierzasz oddać Dalamarowi? Czegoś, co 
samo wpadło ci do worka, kiedy nie patrzyłeś? Czegoś, co podniosłeś, żeby się 
nikt o to nie 
potykał?
- No cóż... - Tas poskrobał się w głowę. - Może...
- To bardzo ważne - wyjaśnił mu Palin poważnym tonem. Rzucił okiem za okno. - 
Widzisz tam umarłych? Jeśli będziemy mieli przy sobie cokolwiek magicznego, będą 
chcieli 
nam to zabrać. Widzisz, zdjąłem wszystkie swoje pierścienie i kolczyk, który 
podarowała mi 
Jenna. Zostawiłem swoje torby z ingrediencjami zaklęć. Tak dla własnego 
bezpieczeństwa, 
może byś i ty położył tutaj swoje? Dalamar dobrze się nimi zaopiekuje - dodał 
uspokajająco, 
Tas bowiem przyciskał do siebie swoje tobołki i wpatrywał się w niego z 
przerażeniem.
- Zostawić moje torby? - rozdzierającym głosem zaoponował kender. Palin równie 
dobrze mógłby go poprosić, żeby zostawił swoją głowę albo kitkę wieńczącą jej 
czubek. - A 
wrócimy po nie?
- Tak - zapewnił go mag. Jeśli okłamuje się kendera, tak naprawdę się nie 
kłamie, to 
raczej forma samoobrony.
- Zdaje mi się... w takim razie... skoro to takie ważne... - Tas złożył swój 
majdan, 
czule poklepując każdy tłumo - czek na pożegnanie, po czym upchnął go 
bezpiecznie w 
ciemnym kącie pod schodami. - Mam nadzieję, że nikt ich nie ukradnie.
- To raczej mało prawdopodobne. Tasselhoff, stań tam przy schodach, gdzie nie 
będziesz mi właził w drogę i nie przeszkadzaj. Będę rzucał czar. Ostrzeż mnie, 
jakbyś 
zobaczył, że ktoś się zbliża.
- Jestem jak tylna straż? Ustanawiasz mnie jako swoją tylną straż? - Kender był 
urzeczony i z miejsca zapomniał o torbach. - Nikt mnie jeszcze nigdy nie 
postawił jako tylną 
straż! Nawet Tanis.
- Tak, jesteś... no... tylną strażą. Musisz bacznie się rozglądać i nie zawadzać 
mi, 
czegokolwiek bym nie robił.
- Oczywiście. Tak właśnie zrobię - uroczyście obiecał Tasslehoff i zajął swoje 
miejsce. Po chwili przybiegł w podskokach. - Nie gniewaj się, Palinie, ale skoro 
jesteśmy 
tutaj sami, to przed kim mam cię zabezpieczać jako twoja tylna straż?
Majere sam sobie nakazał cierpliwość, po czym odezwał się.
- Jeśli magiczny rygiel wzmacniany jest przez magicznych strażników, to rzucenie 
kontrzaklecia na zamek może ich uwolnić.
Tas aż się zachłysnął.
- Masz na myśli kościotrupy i upiory? Och, mam nadzieję... to znaczy, wcale nie 
mam 
- poprawił się szybko na widok potępieńczego spojrzenia maga. - Będę trzymał 
straż. Słowo 
daję.
Kender wrócił na swój posterunek, ale kiedy tylko Palin zaczął przywoływać sobie 
w 
pamięci słowa zaklęcia, poczuł szarpanie za rękaw.
- Tak, Tas? - Majere przezwyciężył pokusę wyrzucenia kendera przez okno. - Co 
znowu?
- Czy to dlatego, że boisz się upiorów i liczów, nie próbowałeś wcześniej stąd 
uciekać?
- Nie, Tas - odparł cicho Palin. - To dlatego, że boję się sam siebie.
Kender przemyślał to sobie.
- Myślę, że chyba nie mogę ochraniać cię przed samym sobą.
- Nie możesz, Tas - zgodził się mag. - A teraz wracaj na swoje miejsce.
Palin wyliczył sobie, że minie jeszcze jakieś piętnaście sekund, zanim nowość 
bycia 
tylną strażą spowszednieje i Tasslehoff znowu zacznie dawać mu się we znaki. 
Podszedłszy 
do drewnianych skrzydeł, zamknął oczy i wyciągnął dłonie.
Nie dotykał wrót. Skoncentrował się na magii, która je oplatała. Jego połamane 
palce...Przypomniał sobie czasy, kiedy były długie, delikatne i zręczne. Starał 
się wyczuć 
magię, szedł ku niej po omacku, jak ślepiec. Łaskotanie w koniuszkach palców 
sprawiło, że 
zadrżała w nim dusza. Odnalazł magiczną przędzę. Przesunął po niej dłonią, 
natknął się na 
następną i jeszcze jedną, aż cały czar zafalował pod jego dotykiem. Magiczne 
sploty były 
gładkie i proste, kawałek tkaniny wykrojony ze sztuki płótna i zawieszony na 
drzwiach.
Zaklęcie nie należało do najprostszych, ale nie było też znowu aż tak 
skomplikowane. 
Pewnie niejeden z jego pilniejszych uczniów poradziłby sobie z nim. Gniew 
wezbrał w nim. 
Poczuł się urażony w swej dumie.
- Nigdy mnie nie doceniałeś - mruknął do nieobecnego Dalamara. Pociągnął za 
jedną 
z nici i magiczne płótno rozpadło mu się w dłoni.
Drzwi stanęły przed nimi otworem.
Chłodny powiew, zaprawiony intensywną wonią cyprysów, dmuchnął do wnętrza, tak 
jak wdmuchuje się powietrze w usta topielca. Dusze w mrokach drzew przystanęły 
na chwilę 
w swojej bezcelowej tułaczce i setkami, jak jeden mąż, zwróciły swoje zasnute 
cieniami oczy 
w stronę Wieży. Żadna nie ruszyła naprzód. Żadna nie próbowała nawet zbliżyć się 
do nich. 
Zawisły, falujące, w szepczącym powietrzu.
- Nie użyję magii - przemówił do nich Palin. - W tobołku mam tylko jedzenie i 
picie. 
Zostawcie mnie w spokoju.
- Kiwnął na Tasa, co nie było potrzebne, jako że kender już podrygiwał u jego 
boku. - 
Trzymaj się blisko mnie. Nie ma czasu na wycieczki. Nie możemy się rozdzielać.
- Wiem - przytaknął podekscytowany Tasselhoff. Nadal jestem tylną strażą. Teraz 
powiedz, dokąd idziemy.
Palin wyjrzał za drzwi. Kiedyś były tu schody i dziedziniec. Teraz pierwszy krok 
za 
próg Wieży Wysokiej Magii zaprowadziłby go na poszycie z brązowych, uschniętych 
igiełek, 
które okalały Wieżę niczym sucha fosa. Wokół niej stały murem cyprysy, których 
gałęzie 
miały posłużyć jako baldachim, pod którym się schronią. W cieniu drzew stały 
dusze 
zmarłych, uważnie ich obserwując.
- Musimy znaleźć ścieżkę, jakiś szlak. Cokolwiek, co wyprowadzi nas z tego lasu 
- 
odezwał się Palin.
Wepchnąwszy ręce w rękawy szat, dając tym samym wyraźnie do zrozumienia, że nie 
będzie ich używał, zamaszystym krokiem przekroczył próg i skierował się prosto w 
stronę 
linii drzew. Za nim podążył Tas, który usiłował wywiązać się ze swoich 
obowiązków 
strażnika przez jednoczesne patrolowanie tyłów i poruszanie się do przodu, co 
było 
najwyraźniej sztuką wymagającą sporej praktyki, bowiem niespecjalnie sobie z nią 
radził.
- Uspokój się! - upomniał go Palin przez zaciśnięte zę - by, kiedy Tasslehoff po 
raz 
drugi wpakował mu się na plecy. Podeszli już prawie na skraj lasku. Mag 
wyswobodził dłoń z 
rękawa akurat na tyle, żeby chwycić kendera za ramię i energicznie nim wykręcić. 
- Patrz 
przed siebie.
- Ale ja jestem tylną... - zaprotestował Tas. Sam sobie przerwał. - Och, 
rozumiem. Ty 
się obawiasz tego, co jest z przodu.
Zmarli nie posiadali cielesnych powłok. Opuścili je, skorupy zimnego ciała, 
niczym 
motyle uwalniające się z kokonu. Kiedyś, podobnie jak motyle, duchy te mogły 
lecieć 
swobodnie, gdziekolwiek prowadziła ich droga. Teraz zostały pochwycone niby w 
olbrzymi 
garniec, zmuszone obijać się bezładnie o jego ścianki, szukając drogi wyjścia.
Tak wiele duchów. Były jak rzeka wzbierająca wokół pni cyprysowych drzew, w 
której każda dusza zdawała się kroplą w potężnym nurcie. Palin z trudem potrafił 
odróżnić 
jedną od drugiej. Twarze migały mu tylko przed oczyma, dłonie i ręce układały 
się w smugi 
na podobieństwo przezroczystych jedwabnych szali. Oblicza duchów były 
najstraszniejsze, 
wszystkie patrzyły na niego wzrokiem tak głodnym, że zawahał się i zwolnił 
kroku. 
Świszczący oddech, który pomylił z wiatrem, musnął jego policzek. Usłyszał w 
świście słowa 
i przejął go dreszcz.
„Magia”, mówiły. „Oddaj nam magię”. Ich spojrzenia spoczęły na nim. Na kendera 
nie zwróciły najmniejszej uwagi. Tasslehoff coś mówił. Palin widział, jak jego 
usta układają 
się w słowa i niemal je słyszał. Czuł, jak jego uszy zatykają szepty zmarłych.
- Nic dla was nie mam - powiedział duszom. Jego głos brzmiał jakby z daleka, 
przytłumiony - Nie mam żadnych magicznych artefaktów. Pozwólcie nam przejść.
Dotarł na pierwszych drzew. Szepczące dusze tworzyły białe, spienione jeziorko 
pośród cyprysowych cieni. Miał nadzieję, że rozstąpią się przed nim, jak 
wczesnoporanna 
mgła unosząca się ponad dolinami, ale one stały w miejscu, zagradzając mu drogę. 
Widział 
przez nie niewyraźny obraz, jeszcze więcej drzew i niesamowity mleczny tuman 
zmarłych 
snujący się pod nimi. Przypominali mu zgraję dziadów proszalnych na ulicach 
Palanthas, z 
oblepionymi brudem, wyciągniętymi rękoma, zachrypniętymi żebrzącymi głosami.
Zatrzymał się, rzucił przez ramię spojrzenie w stronę Wieży Wysokiej Magii i 
zobaczył spękaną, sypiącą się ruinę. Ponownie spojrzał przed siebie.
„Nie zrobili ci krzywdy wcześniej”, przypomniał sobie. „Znasz ich dotyk. 
Nieprzyjemny, ale nie gorszy niż przedzieranie się przez pajęczyny. Jeśli 
wrócisz tam, żywy 
już nie wyjdziesz. Dopiero gdy staniesz się jednym z nich”.
Zanurzył się w rzece dusz.
Chłodne, blade dłonie dotknęły jego dłoni. Blade oczy wbiły weń spojrzenia. 
Zimne 
usta przywarły do jego warg, wysysając oddech. Nie mógł zrobić nawet kroku, bo 
wirujące 
dusze trzymały go w uścisku i wciągały w głąb. Nie słyszał niczego poza 
szepczącą falą ich 
koszmarnych głosów. Obrócił się, usiłując odnaleźć powrotną drogę, ale ujrzał 
jedynie oczy, 
usta i dłonie. Odwracał się raz w jedną, raz w drugą stronę, aż w końcu stracił 
orientację i 
zgubił się, a dusze wciąż napływały i było ich coraz więcej.
Nie mógł złapać tchu, nie mógł mówić, nie mógł krzyknąć. Upadł na poszycie, 
dysząc 
ciężko. Zmarli zbierali się wokół niego niesieni przypływem, dotykając go, 
popychając, 
szturchając. Czuł się rozrywany na strzępy, rozdzierany na drobne kawałeczki. 
Przeszukiwali 
każde włókno jego jestestwa.
„Magia... magia... oddaj nam magię...”.
Zanurzył się pod ową odpychającą powierzchnią i przestał walczyć.
Tasslehoff widział, jak Palin zagłębia się w cienie cyprysów, ale nie od razu za 
nim 
ruszył. Miast tego usiłował zwrócić na siebie uwagę kilku umarłych kenderów, 
którzy stali 
pod drzewami, wpatrując się w maga.
- Pytam - odezwał się donośnym głosem Tas, przekrzykując buczenie w uszach, 
które 
zaczynało go już irytować - czy nie widzieliście mojego przyjaciela, Caramona? 
Jest jed - 
nym z was. - Już miał im powiedzieć, że też był umarlakiem, ale ugryzł się w 
język, myśląc, 
że może zrobi im się smutno, kiedy o tym wspomni. - To jest naprawdę duży 
człowiek. Kiedy 
widziałem go ostatni raz za życia, był bardzo stary, ale teraz, kiedy już jest 
martwy - bez 
obrazy - znowuż wygląda młodo. Ma kędzierzawą czuprynę i bardzo serdeczny 
uśmiech.
- Żadnego skutku. Duchy nie zwróciły na niego najmniejszej choćby uwagi. - 
Przykro 
mi to mówić, ale jesteście okropnie grubiańscy - Tas pogroził kenderom, kiedy 
ich mijał. 
Skoro i tak nikt go nie słuchał, równie dobrze mógł pójść za Palinem.
- Ktoś mógłby pomyśleć, że wychowaliście się u ludzi. Na pewno nie jesteście z 
Kenderówka. Żaden ziomek z Kenderówka by się tak nie zachował... A to dopiero. 
Gdzie on 
poszedł?
Tasslehoff przeszukał lasek przed sobą tak dokładnie, jak tylko zdołał, 
zważywszy na 
biedne zjawy, które miotały się tak gorączkowo wokół, że się delikwentowi 
zakręciło w 
głowie.
- Palinie! Gdzie jesteś? Mam być twoją tylną strażą, a nie mogę nią być, kiedy 
ciebie 
nie ma z przodu.
Odczekał chwilkę, żeby zobaczyć, czy przyjaciel odpowie na jego wołania, ale 
nawet 
jeśli czarodziej coś mówił, Tas najpewniej nie usłyszałby nic przez buczenie, od 
którego 
powoli zaczynała boleć go głowa. Zatkawszy sobie uszy palcami, żeby nie słyszeć 
tego 
dźwięku, Tas odwrócił się za siebie, myśląc, że być może Palin zapomniał czegoś 
i zawrócił 
do Wieży. Widział Wieżę, maleńką pod cyprysowymi drzewami, ale ani śladu 
czarodzieja.
- A bodajby was wszystkich! - Tas wyjął palce z uszu, żeby zamachać rękoma i 
rozwiać widma umarłych, którzy naprawdę zdążyli już zdrowo zaleźć mu za skórę. - 
Precz mi 
stąd. Nic nie widzę. Palinie!
To było jak przeprawa przez gęstą mgłę, tylko gorsze, bo zazwyczaj mgła nie 
wlepia 
się w ciebie błagalnym wzrokiem ani nie usiłuje złapać cię wiotkimi rękoma. 
Tasslehoff 
jednak brnął naprzód. Potknąwszy się o coś, najpewniej jakiś korzeń, wyłożył się 
jak długi na 
leśnej ściółce. Czymkolwiek było to, na czym wylądował, wierzgnęło pod jego 
nogami. „To 
nie jest korzeń”, pomyślał. „A jeśli tak, to stanowi część jakiegoś 
żywotniejszego gatunku 
drzew”.
Kender rozpoznał szaty Palina, a po kolejnej chwili jego samego. Skonsternowany, 
nachylił się nad przyjacielem.
Twarz Palina bielsza była niż otaczające go duchy. Oczy miał zamknięte. Dyszał 
ciężko. Jedną dłoń zaciskał na gardle, drugą skrobał ziemię.
- Odejdźcie, no już! Idźcie! Zostawcie go w spokoju - wykrzykiwał Tas dokładając 
starań, żeby odpędzić duchy zmarłych, które zdawały się oplatać maga niczym 
złowroga sieć. 
- Przestańcie! - huczał, podskakując i tupiąc nóżką. Powoli zaczynała brać nad 
nim górę 
desperacja. - Zabijacie go!
Buczenie wzmogło się tak, jakby do jego uszu wleciały szerszenie i zrobiły sobie 
gniazdo z głowy. Dźwięk był tak koszmarny, że Tasslehoff nie mógł myśleć, 
uświadomił 
sobie jednak, że wcale nie musi. Musiał tylko uratować Palina, zanim zmarli 
uczynią go 
jednym z nich.
Kender rzucił okiem przez ramię, żeby ustalić swoje położenie. Widział Wieżę, a 
przynajmniej wyłaniała się raz po raz z ustawicznie falującej mgły dusz. 
Okrążywszy 
przyjaciela, Tas złapał go pod pachy. Wbił pięty w ziemię, chrząknął i 
pociągnął. Palin, na 
jego szczęście, nie mógł pochwalić się taką posturą jak większość ludzi - Tas 
wyobraził sobie 
siebie usiłującego ciągnąć Caramona - ale tak czy inaczej miał swój wzrost i był 
morderczo 
ciężki, w chwili obecnej raczej jak trup, a nie żywy człowiek. A on był 
kenderem, na dodatek 
posuniętym już w latach. Ciągnął maga po wyboistej, usianej igłami ziemi i udało 
mu się 
przesunąć go o jakieś kilka stóp, zanim musiał go puścić i zatrzymać się, żeby 
złapać oddech.
Zmarli nie próbowali powstrzymać Tasa, ale buczenie nasiliło się tak bardzo, że 
musiał zacisnąć zęby. Ponownie chwycił Palina, raz jeszcze obejrzał się za 
siebie, żeby mieć 
pewność, że Wieża ciągle jeszcze stała tam, gdzie mu się wydawało, po czym znów 
wytężył 
siły. Ciągnął, dyszał i potykał się, ale ani razu nie puścił czarodzieja. 
Ostatnim potężnym 
szarpnięciem, od którego rozjechały mu się nogi, wyciągnął go z lasu na 
kobierzec brązowych 
igieł usypanych wokół Wieży. Nie spuszczając oka ze zmarłych, którzy okupowali 
głębokie 
cienie pod koronami drzew, przyglądając się im badawczo, w oczekiwaniu, Tas 
podczołgał 
się na czworakach i spojrzał z lękiem na przyjaciela.
Palin już się nie dusił. Wdychał powietrze łapczywymi haustami. Mrugnął parę 
razy 
powiekami, po czym otworzył szeroko oczy. Ich spojrzenie było dzikie i 
przerażone. Nagle 
usiadł z krzykiem, odpychając coś rękoma.
- Już w porządku, Palinie! - Tas chwycił jedną z młócących wokoło dłoni maga i 
mocno ją ścisnął. - Jesteś bezpieczny. Tak przynajmniej sądzę. Wydaje się, że 
jest jakaś 
bariera, której nie mogą przekroczyć.
Palin rzucił spojrzenie w stronę wijących się w ciemnościach dusz. Zadrżawszy, 
odwrócił wzrok, potoczył nim w stronę drzwi Wieży. Jego oblicze zachmurzyło się, 
wstał, 
otrzepując szaty z igieł.
- Uratowałem cię, Palinie - powiedział kender. - Mogłeś tam umrzeć.
- Tak, Tas, mogłem - przyznał mu rację czarodziej. - Dziękuję ci. - 
Przystanąwszy, 
spojrzał na przyjaciela i jego zachmurzone oblicze pojaśniało. Położył dłoń na 
ramieniu Tasa. 
- Bardzo ci dziękuję.
Odwrócił się ponownie w stronę Wieży, chmury znowu zaciążyły nad jego czołem. 
Nasrożone brwi sprawiły, że zmarszczki na twarzy zmieniły się w ciemne bruzdy. 
Intensywnie wpatrywał się w Wieżę, po czym, wziąwszy jeszcze kilka głębokich 
wdechów, 
ruszył w jej stronę. Był bardzo blady, nawet jeszcze bardziej, niż kiedy prawie 
konał i 
wyglądał na niezwykle zdeterminowanego. Takiej stanowczości Tas nie widział 
jeszcze u 
nikogo.
- A teraz gdzie idziesz? - chciał wiedzieć Tas, gotów na następną przygodę, choć 
nie 
miałby nic przeciwko krótkiej przerwie.
- Znaleźć Dalamara.
- Ale przecież szukaliśmy go nie raz i nie dwa...
- Otóż nie - odparł Palin. Czuł teraz gniew i zamierzał działać, zanim złość 
ostygnie. - 
Dalamar nie ma prawa tego robić! Nie ma prawa więzić tutaj tych nieszczęsnych 
dusz.
Pokonawszy dumnym krokiem próg Wieży, mag zaczął wspinać się po spiralnej 
klatce schodowej, która prowadziła na wyższe poziomy budynku. Trzymał się blisko 
ściany, 
która wznosiła się po jego prawej ręce, z lewej bowiem strony schodom brakowało 
poręczy. 
Jeden fałszywy krok mógłby skończyć się ciężkim lotem w ciemność.
- Czy chcesz je uwolnić? - spytał Tas, gramoląc się po schodach tuż za Palinem. 
- 
Nawet po tym, jak próbowały cię zabić?
- Wcale nie chciały - odparł czarodziej. - Nie mogą nic na to poradzić. Zmuszane 
są 
do tego, żeby węszyć za magią. Wiem, kto za tym stoi i mam zamiar go 
powstrzymać.
- A jak to zrobimy? - spytał rozochocony Tas. Palin w zasadzie nie włączył go do 
swojej przygody, ale to pewnie kwestia niedopatrzenia. - Znaczy się, jak go 
powstrzymamy? 
Nawet nie wiemy, gdzie jest.
- Znajdę go, choćbym miał rozbierać tę Wieżę kamień po kamieniu - zabrzmiała 
odpowiedź Palina.
Długa i niebezpieczna wspinaczka po spiralnych stopniach 0 krok od ciemności 
przywiodła ich pod drzwi.
- Już próbowałem - oświadczył Tas. Obejrzawszy je sobie dokładnie, pchnął na 
próbę. 
- Ani drgną.
- Ależ owszem - odpowiedział Palin.
Uniósł dłonie i wypowiedział słowo. Zajarzyło się błękitne światło, z palców 
strzeliły 
mu płomienie. Wciągnął powietrze 1 wyciągnął dłonie w stronę drzwi. Płomienie 
zajaśniały.
Nagle, bez szmeru, drzwi otworzyły się.
- Tas, stój! - krzyknął Palin, kiedy kender już-już wbiegał do środka.
- Ale przecież je otworzyłeś - oburzył się Tas.
- Nie - odparł mag nieprzyjemnym tonem. Błękitne płomienie zagasły. - Nie 
otworzyłem ich.
Postąpił naprzód, badawczym wzrokiem lustrując pokój. Tych kilka promieni 
słońca, 
które zdołały przedostać się przez zwieszające się ciężko konary cyprysów, 
musiało nielicho 
się natrudzić, żeby spenetrować kilkuletnie pokłady mułu i błota, które 
pokrywały szyby z 
zewnątrz i warstwę kurzu oblepiającą je od środka. Z pokoju nie dobiegał żaden 
dźwięk.
- Zostaniesz na korytarzu, Tas.
- Czy znowu chcesz, żebym był twoją tylną strażą? spytał kender.
- Tak, Tas - odparł ze spokojem Palin. Zrobił jeszcze jeden krok. Nadstawiwszy 
uszu, 
czekał na jakiś odgłos. Nie spiesząc się, wszedł głębiej do komnaty. - Będziesz 
tylną strażą. 
Daj mi znać, jak zobaczysz, że ktoś się zbliża.
- Coś jak upiór albo ghul? Nie ma sprawy, Palinie. Tas stanął w korytarzu, 
przeskakując z nogi na nogę, usiłując dojrzeć, co się działo w pokoju.
- Bycie tylną strażą to naprawdę ważne zadane - upomniał sam siebie, nie mogąc 
znaleźć sobie miejsca, nie słysząc nic, ani nic nie widząc. - Sturm był zawsze w 
tylnej straży. 
Albo Caramon. Ja nigdy nie byłem w tylnej straży, bo Tanis powiedział, że 
kenderzy nie 
nadają się do tylnej straży, głównie dlatego, że nigdy nie zostają z tyłu... Nie 
martw się! Już 
idę, Palinie! - zawołał Tas, poddając się. Pognał na łeb na szyję do pokoju. - 
Nic się za nami 
nie skrada. Nasze tyły są bezpieczne. Och!
Stanął w pół kroku. Nie miał zresztą większego wyboru. Ręka Palina zamknęła jego 
ramię w mocnym uścisku.
Komnata była szara i wionęło w niej chłodem, a nawet najcieplejsze, najbardziej 
słoneczne letnie dni nie mogłyby tego zmienić. Mroźna poświata oświetlała półki, 
na których 
stały niezliczone ilości ksiąg. Zaraz obok leżały, niby plastry miodu, pojemniki 
na zwoje, 
część pełna, większość jednak pusta. Na podłodze stały drewniane skrzynie, 
których zdobne 
rzeźbienia niemalże zupełnie zginęły pod kurzem. Ciężkie kotary, które 
zasłaniały okna, 
piękne niegdyś chodniki na podłogach, wszystko przykrywał kurz, a materiał 
wystrzępił się i 
nadgnił.
W dalekim końcu pokoju stało biurko. Ktoś przy nim siedział. Tas mrużył oczy, 
usiłując dojrzeć coś w przygasłym, szarawym świetle. Ten ktoś był elfem, z 
długimi, gładkimi 
włosami, które - niegdyś czarne - teraz znaczył siwy, postrzępiony kosmyk, który 
biegł od 
czoła do pleców.
- Kto to? - spytał półgłosem Tas.
Elf siedział zupełnie nieruchomo. Kender, myśląc, że ów śpi, nie chciał go 
obudzić.
- To Dalamar - odparł Palin.
- Dalamar! - powtórzył skołowaciały Tas. Zadań głowę, patrząc na czarodzieja, 
myśląc, że ten zażartował sobie z niego. Nawet jeśli tak było, Palin się nie 
śmiał. - To nie 
może być prawda! Jego tutaj nie ma. Wiem, bo waliłem w te drzwi i naprawdę 
głośno 
krzyczałem: „Dalamarze”, o tak, ale nie odpowiadał. Dalamarze! - Tas podniósł 
głos. - Halo! 
Gdzie byłeś?
- On nas nie słyszy - wyjaśnił mu Palin. - Ani nie widzi.
Mistrz Wieży siedział za biurkiem z rękoma splecionymi na blacie, z oczami 
utkwionymi w jeden punkt przed sobą. Nie poruszył się, kiedy weszli. Jego wzrok 
nie 
powędrował ku nim w reakcji na przeraźliwy wrzask kendera. Nie zadrżały mu ręce, 
nie 
poruszyły się palce.
- Może on nie żyje - zgadywał Tas i doświadczył dziwacznego uczucia skręcającego 
się żołądka. - Z pewnością wygląda na umarłego, prawda, Palinie?
Elf siedział nieruchomo na krześle.
- Nie - odparł Palin. - Nie jest martwy.
- Dość śmieszna to zatem pozycja do drzemki - zauważył Tas. - Siedząc, jakby kij 
połknął. A może, jakbym go tak uszczypnął...
- Nie dotykaj go! - Ostrym tonem ostrzegł go mag. Jest w letargu.
- Wiem, gdzie to jest - oznajmił Tas. - Na północ od Flotsam, jakieś 
pięćdziesiąt mil. 
Ale jego nie ma w Letargu, Palinie. On jest tutaj.
Oczy elfa, które dotychczas były otwarte, choć niewidzące, zamknęły się nagle. 
Pozostały zamknięte przez długi, długi czas. Budził się z martwoty, z zaklęcia, 
które uniosło 
jego duszę z tego świata, zostawiając tylko cielesną powłokę. Wciągnął powietrze 
przez nos, 
usta wciąż trzymając mocno zaciśnięte. Zgiął palce i skrzywił się, jakby z bólu. 
Zaciskał je, 
prostował, a potem zabrał się za ich masowanie.
- Krążenie się zatrzymuje - odezwał się Dalamar, otwierając oczy i kierując 
wzrok na 
Palina. - To dość bolesne.
- Serce mi się kroi, jak na ciebie patrzę - odparł mag. Spojrzenie elfa 
powędrowało w 
stronę połamanych, powykręcanych palców Palina. Nie powiedział nic, dalej 
rozcierając 
dłonie.
- Czołem, Dalamarze! - krzyknął radośnie Tas, rad z okazji włączenia się do 
rozmowy. - Miło znów cię widzieć. Czy mówiłem ci już, jak bardzo się zmieniłeś 
od czasu, 
kiedy widziałem cię na pierwszym pogrzebie Caramona? Chcesz o tym posłuchać? 
Wygłosiłem naprawdę dobrą mowę, a potem rozpadał się deszcz, a każdy i tak był 
już 
smutny, a to jeszcze bardziej ich zasmuciło, ale wtedy ty rzuciłeś to zaklęcie, 
cudowne 
zaklęcie, od którego zaiskrzyły się kropelki deszczu, a na niebie porobiło się 
mnóstwo tęcz...
- Nie! - rzucił Dalamar, przerywając mu ostrym gestem dłoni.
Tas już miał przejść do innych momentów pogrzebu, skoro Dalamar nie był skory 
rozmawiać o tęczach, ale elf obrzucił go osobliwym spojrzeniem, podniósł dłoń i 
wycelował 
w niego palcem.
„Być może wybiorę się do Letargu”, pomyślał Tas i była to ostatnia świadoma 
myśl, 
jaka miała przemknąć mu przez głowę przez spory kawałek czasu.
16
Znudzony kender
Palin ulokował uśpionego kendera na jednym z wyświechtanych, zakurzonych i 
pokrytych pleśnią krzeseł, które stały w dalszym rogu biblioteki, tej części, 
którą spowijały 
cienie. Udając, że usadawia przyjaciela, skorzystał z okazji, by dokładnie 
przyjrzeć się 
Dalamarowi, który nadal siedział za biurkiem z głową wspartą na dłoniach.
Za pierwszym razem Palin zdążył obrzucić elfa jedynie pobieżnym spojrzeniem. 
Dostrzegł wówczas wstrząsające zmiany, jakie zaszły w postaci przystojnego 
niegdyś i 
próżnego elfickiego czarodzieja: poprzetykane siwizną czarne włosy, zmizerowana 
sylwetka, 
chude dłonie poznaczone gałęziami błękitnych żył, niby rzek wyrysowanych na 
mapie, rzek 
krwi, rzek dusz. A oto i ich mistrz... Mistrz Wieży.
Porażony nową myślą, Palin podszedł do okna i wyjrzał na rozciągający się w dole 
las, gdzie pośród cyprysowych pni nieruchome i ciche unosiły się duchy zmarłych.
- Magiczny rygiel na drzwiach na dole - odezwał się nagle. - Wcale nie był po 
to, żeby 
nas powstrzymać przed wyjściem, prawda? - Dalamar nie odezwał się. Czarodziej 
musiał sam 
sobie udzielić odpowiedzi. - Miał im zagradzać drogę do środka. Jeśli tak jest w 
rzeczywistości, być może chcesz to zmienić.
Elf z ponurym grymasem na twarzy wyszedł z pokoju. Wrócił po długiej chwili. 
Palin 
nie poruszył się. Dalamar sta - nął obok niego i powiódł wzrokiem w stronę 
wirującej mgły 
dusz.
- Zbierają się wokół ciebie - zaczął cicho elf. - Chwytają cię ich trupio zimne 
dłonie. 
Lodowate usta składają pocałunki na twoim ciele. Ramiona zamykają cię w chłodnym 
uścisku, a martwe palce wbijają w skórę. Sam wiesz!
- Tak - przyznał Palin. - Wiem - otrząsnął się z przerażającego wspomnienia. - 
Ty też 
nie możesz się stąd wydostać.
- Moje ciało nie może - poprawił go Dalamar. - Mój duch może wędrować wolno. 
Kiedy wyruszam w drogę, zawsze muszę wrócić - wzruszył ramionami. - Jak to 
zwykli 
mawiać shalafi? „Nawet czarodzieje nie są wolni od cierpień”. Za wszystko się 
płaci. - Elf 
zatrzymał wzrok na połamanych palcach maga. - Nie mam racji?
Palin schował dłonie w rękawach szaty.
- Gdzie udał się twój duch?
- Przemierzał Ansalon, ustalając prawdziwość twojej niestworzonej opowieści o 
podróżach w czasie - odparł Dalamar.
- Opowieści? Ja niczego ci nie opowiadałem - zdecydowanie sprzeciwił się Palin. 
- 
Słowa z tobą nie zamieniłem. Widziałeś się z Jenną. To ona ci powiedziała. A 
mnie kłamała, 
że nie widziała cię od lat.
- Nie skłaniała, Majere, jeśli to właśnie insynuujesz, choć przyznaję, że nie 
powiedziała ci całej prawdy. Nie widziała mnie, a już z pewnością nie w 
fizycznej formie. 
Słyszała mój głos, a i to tylko ostatnimi czasy. Umówiłem się z nią na spotkanie 
po tej 
dziwnej burzy, która przetoczyła się nad całym Ansalonem w ciągu jednej tylko 
nocy.
- Pytałem ją, czy wie, jak cię odnaleźć.
- I znowuż powiedziała prawdę. Nie wiedziała, gdzie mnie szukać. Nie zdradziłem 
jej 
tego. Nigdy tutaj nie była. Nikogo tu nie było. Jesteś pierwszym i wierz mi - 
brwi Dalamara 
ułożyły się w jedną linię - gdyby nie to, że wpadłeś w niezłe tarapaty, nawet ty 
byś teraz tutaj 
nie stał. Nie usycham z tęsk - noty za towarzystwem - dodał, rzucając mu mroczne 
spojrzenie.
Palin milczał, wahając się, czy wierzyć mu, czy nie.
- Do kroćset, nie bocz się, Majere - odezwał się Dalamar, źle interpretując jego 
milczenie - To nie przystoi mężczyźnie w twoim wieku. A tak właściwie, to ile 
masz lat? 
Sześćdziesiąt, siedemdziesiąt, sto? Z wami, ludźmi, nigdy nie mogę się połapać. 
Jak dla mnie, 
wyglądasz pradawnie. Co zaś się tyczy Jenny, która „zdradziła” twoje zaufanie, 
dobrze dla 
ciebie i kendera, że tak zrobiła, bo inaczej nie zainteresowałbym się wami, a wy 
doświadczalibyście teraz troskliwej opieki Beryl.
- Nie próbuj szydzić sobie ze mnie, przypominając mi, że nie jestem już 
młodzikiem - 
odpowiedział spokojnie Palin.
- Wiem, że się zestarzałem. To naturalny proces u ludzi. W twoim przypadku nie 
było 
inaczej. Spójrz w lustro, Dalamarze. Jeśli lata zebrały ze mnie swoje żniwo, o 
wiele gorzej 
obeszły się z tobą. Co zaś się tyczy dumy - tym razem to mag wzruszył ramionami 
- straciłem 
ją już dawno temu. Trudno mi być dumnym, kiedy nie potrafię wykrzesać z siebie 
tyle magii, 
żeby zaparzyć poranną herbatę. Myślę, że nie jest ci to obce.
- Być może i nie jest - odparł Dalamar. - Wiem, że się zmieniłem. Bitwa, jaką 
stoczyłem z Chaosem, zaciążyła na mnie setkami lat, ale z tym jeszcze da się 
żyć. Ostatecznie 
jednak to ja byłem zwycięzcą. Triumfatorem i przegranym jednocześnie. Wygrałem 
tę wojnę 
i zostałem pokonany przez to, co nadeszło po niej. Przez utratę magii. Dla magii 
ryzykowałem życiem - ciągnął pustym i zduszonym głosem. - Życie bym za nią 
oddał. A co 
się stało? Magia opuściła to miejsce. Bogowie odeszli. Zostawili mnie samego, 
bezsilnego, 
bezradnego. Porzucili mnie - takiego zwyczajnego! - Elf oddychał płytko. - 
Wszystko 
poświęciłem w imię magii - ojczyznę, naród, współbraci... Zdawało mi się 
niegdyś, że 
zrobiłem dobry interes. Moje poświęcenie - a było to bolesne poświęcenie, choć 
tylko inny elf 
może to zrozumieć - zostało wynagrodzone. Ale nagroda przepadła, a ja zostałem z 
niczym. Z 
niczym.
I każdy to wiedział. To właśnie wtedy dotarły do mnie po raz pierwszy rozmaite 
pogłoski - plotki, jakoby Khellendros Błękitny zamierzał zająć moją Wieżę, 
domysły, że 
Czarni Rycerze mieli przypuścić na nią atak. Na moją Wieżę! - Dalamar warknął 
nienawistnie. Jego chude pięści zacisnęły się. Nagle rozluźnił dłonie i zaniósł 
się 
rechoczącym śmiechem. - Co tu dużo mówić, Majere, nawet krasnoludy żlebowe 
mogłyby 
zdobyć moją Wieżę, a ja nijak nie potrafiłbym ich powstrzymać. Dawniej byłem 
najpotężniejszym czarodziejem na Ansalonie, ale teraz, jak to ująłeś, nie stać 
mnie nawet na 
zagotowanie wody.
- Nie byłeś sam - w głosie maga nie było śladu współczucia. - Wszystkich nas to 
dotknęło w ten sam sposób.
- Nieprawda - z pasją zaoponował Dalamar. - Nie w ten sam sposób. Wy nie 
poświęciliście tego, co ja złożyłem w ofierze. Ty miałeś matkę i ojca. Miałeś 
żonę i dzieciaki.
- Jenna cię kochała... - zaczął Palin.
- Czyżby? - skrzywił się elf. - Czasem myślę sobie, że wykorzystywaliśmy się 
nawzajem. Ona też nie znajdowała ze mną wspólnego języka. Była taka jak ty, z tą 
swoją 
przeklętą ludzką nadzieją i optymizmem. Dlaczego wy tacy jesteście? Po co wciąż 
ufacie, 
kiedy nie ma już nadziei? Nie mogłem strawić jej frazesów. Poróżniliśmy się. Ona 
odeszła, a 
ja z radością to przyjąłem. Nie była mi potrzebna. Nikogo nie potrzebowałem. Sam 
musiałem 
ochraniać swoją Wieżę przed tymi wielkimi, napęczniałymi jaszczurami i zrobiłem, 
co do 
mnie należało. Jedynym sposobem na uratowanie Wieży było upozorowanie jej 
zniszczenia. I 
udało się. Mój plan zadziałał. Nikt nie wie, że Wieża tutaj stoi. I nikt się nie 
dowie, chyba że 
sam tego zechcę.
- Przeniesienie Wieży musiało być kolosalnym wydatkiem magicznej mocy - trochę 
większym, niż tego trzeba do zagotowania wody - zauważył Palin. - Musiała się w 
tobie ostać 
jakaś resztka starej magii.
- Nie, zapewniam cię, nie ostała się - zaprzeczył Dalamar, a jego pasja 
przygasła. - 
Byłem tak samo jałowy jak i ty.
Obrzucił maga ostrym i wiele mówiącym spojrzeniem.
- Tak jak i ty, wiedziałem, że można było znaleźć magię na tym świecie, o ile 
ktoś 
wiedział, gdzie szukać.
Palin uciekł od przenikliwych oczu elfa.
- Nie wiem, co sugerujesz. Odnalazłem dziką magię...
- Nie sam. Z pomocną dłonią. Wiem, bo mi również pomogła. Osobliwa postać znana 
jako Zaklinacz Cienia.
- Tak! - Czarodziej nie krył zdumienia. - W szarym płaszczu i szarym, 
naciągniętym 
głęboko kapturze. Głos, miękki jak cień, mógł należeć zarówno do mężczyzny, jak 
i kobiety.
- Nie widziałeś nigdy twarzy...
- Ależ widziałem - zaprzeczył Palin. - W owej ostatniej straszliwej bitwie 
zobaczyłem, 
że to kobieta. Była agentką smoczycy Malystryx...
- Naprawdę? - Dalamar uniósł brew. - W mojej ostatniej „straszliwej” bitwie 
zobaczyłem, że Zaklinacz Cienia jest mężczyzną, agentem smoka Khellendrosa, 
który, 
zgodnie z ustaleniami moich źródeł, opuścił nasz świat w poszukiwaniu duszy 
swojej zmarłej 
pani, tej demonicznej wiedźmy Kitiary.
- Czy Zaklinacz Cienia nauczył cię dzikiej magii?
- Nie - odparł Dalamar. - Zaklinacz Cienia nauczył mnie magii śmierci. 
Nekromancji.
Palin znów spojrzał przez okno na snujące się duchy. Potoczył wzrokiem po 
obskurnym pokoju, po magicznych księgach, które, stojąc w szeregach na półkach, 
same 
przypominały zjawy. Zatrzymał spojrzenie na elfie, wychudzonym i zmizerowanym 
jak 
ogryziona kość.
- Co poszło nie tak? - spytał w końcu.
- Zostałem okpiony - wyjaśnił Dalamar. - Pozwolono mi uwierzyć, że byłem panem 
umarłych. Zbyt późno odkryłem, że to nie panem się stałem, ale więźniem. 
Uwięziła mnie 
własna ambicja, moja żądza władzy. Nie przychodzi mi łatwo mówienie tego o 
sobie, Majere 
- dodał. - Szczególnie trudno jest mi mówić to tobie, umiłowanemu dziecięciu 
magii. Ależ 
tak, wiedziałem. Byłeś tym zdolnym, umiłowanym Solinari, ukochanym swojego wuja 
Raistlina. Mógłbyś stać się jed - nym z największych arcymagów wszechczasów. 
Wiedziałem 
o tym. Czy zazdrościłem ci? Trochę. Może trochę więcej, niż trochę. Moją zawiść 
wzbudzała 
przede wszystkim troska, jaką okazywał ci Raistlin. Nie przyszłoby ci do głowy, 
że właśnie 
tego pragnąłem, nieprawdaż? Że pragnąłem jego przychylności, jego uwagi. Ale tak 
właśnie 
było.
- Cały ten czas - włączył się Palin, a jego wzrok znowu spoczął na uwięzionych 
duszach - byłem o ciebie zazdrosny.
- Otuliła ich cisza opustoszałej Wieży. - Chciałem z tobą porozmawiać - odezwał 
się 
w końcu Majere, z ciężkim sercem przecinając ów splot milczenia. - Żeby spytać 
cię o 
Urządzenie do Podróżowania w Czasie...
- Teraz to chyba nieco za późno - przerwał mu Dalamar suchym tonem. - Skoro i 
tak 
je zniszczyłeś.
- Zrobiłem to, co musiałem - odciął się Palin, a jego riposta była stwierdzeniem 
faktu, 
nie zaś przeprosinami. - Musiałem ratować Tasslehoffa. Jeśli on umrze w czasie, 
do którego 
nie należy, nasz czas i wszystko, co w sobie zawiera, przepadnie.
- Nic straconego - elf machnął ręką i podszedł do swojego biurka. - Zapomnienie 
przywitałbym z radością.
- Oczywiście, skoro sądzisz, że będziesz do tego czasu martwy - odparował mag.
- Nie - odparł Dalamar, zatrzymując się, by rzucić okiem przez drugie okno. - 
Powiedziałem „zapomnienie”. Nie śmierć.
- Wrócił do biurka i opadł na krzesło. - Ty mógłbyś się stąd wydostać. Masz 
czarodziejski kolczyk, który przez magiczne portale przeniósłby cię prosto do 
domu. Tutaj 
zadziała. Zmarli nie będą mogli przeszkodzić.
- Magia nie uniosłaby Tasslehoffa - zauważył Palin. - A bez niego nigdzie się 
nie 
ruszę.
Dalamar obrzucił drzemiącego kendera taksującym, zamyślonym spojrzeniem.
- On nie jest kluczem - odezwał się w zadumie - ale może być wytrychem.
Tasslehoff nudził się.
Każdy na Krynnie wie, albo powinien wiedzieć, jak niebezpieczny może być 
znudzony kender. Choć był to fakt znany zarówno Palinowi, jak i Dalamarowi, 
obydwaj na 
nieszczęście zapomnieli o nim. Ich skumulowane luki w pamięci da się 
wytłumaczyć, 
zważywszy na to, iż obydwaj zaprzątnięci byli odnajdywaniem odpowiedzi na 
niezliczone 
pytania. Co gorsza jednak, nie tylko zapomnieli, jak niebezpieczny może być 
znudzony 
kender, ale zupełnie zapomnieli o samym kenderze. A to już błąd niemal 
niewybaczalny.
Ponowne spotkanie starych druhów przebiegało bez zakłóceń, tak przynajmniej 
zdawało się Tasowi. Został wyrwany z nieoczekiwanej drzemki, by wyjaśnić swoją 
rolę w 
doniosłych wydarzeniach, które miały miejsce ostatnimi czasy. Przycupnąwszy na 
brzeżku 
Dalamarowego biurka z piętami stukającymi o drewno - aż do momentu, w którym elf 
grzecznie poprosił go, żeby przestał - Tasslehoff z radością włączył się do 
rozmowy.
Przez jakiś czas nawet go to bawiło. Palin opisał ich wizytę u Laurany w 
Qualinesti, 
odkrycie, że Tasslehoff był naprawdę sobą i rozszyfrowanie zagadki Urządzenia do 
Podróżowania w Czasie, czego oczywistą konsekwencją było cofnięcie się w 
przeszłość, by 
spróbować odnaleźć ów inny czas, o którym opowiadał mu kender. Jako że Tasa cała 
sprawa 
dotyczyła osobiście, poproszono go o wyjaśnienie pewnych szczegółów, co z 
radością 
uczynił.
Byłby nawet jeszcze bardziej szczęśliwy, gdyby pozwolono mu opowiedzieć całą 
historię bez przerywania, ale Dalamar powiedział, że nie ma czasu na słuchanie 
opowieści. 
Ponieważ od dzieciństwa wkładano mu do głowy, że nie można mieć wszystkiego 
(zawsze 
zastanawiało go, dlaczego nie można mieć wszystkiego, ale doszedł ostatecznie do 
wniosku, 
że jego sakwy nie były zbyt duże, żeby owo wszystko pomieścić), Tas zadowolił 
się skróconą 
wersją.
Kiedy już opisał, jak to przybył na pierwszy pogrzeb Caramona i zobaczył, że 
Dalamar jest przełożonym Czarnych Szat, Palin Białych, a Silvanoshei królem 
zjednoczonych 
narodów elfickich, że prawie na całym świecie zapanował pokój i nie było już 
żadnych - 
powtórzmy - żadnych żarłocznych smoków biegających tu i tam po Kenderówku i 
mordujących jego mieszkańców, Tasslehoff został poinformowany, że te uwagi nie 
były 
potrzebne. Innymi słowy, miał usiąść na krześle, zamknąć buzię i odpowiadać na 
pytania, 
tylko kiedy mu je zadadzą.
Zmierzając w kierunku siedziska, które stało w zacienionej części pokoju, 
Tasslehoff 
słuchał opowiadania Palina o tym, jak użył Urządzenia do Podróżowania w Czasie, 
żeby 
dotrzeć do przeszłości i przekonać się, że żadna nie istniała. To było 
interesujące, bo kender 
był tam, widział to na własne oczy i mógłby zdać relację naocznego świadka, 
jeśliby go ktoś 
o to poprosił, ale nikt się nie pokwapił. Kiedy sam się zaoferował, kazano mu 
siedzieć cicho.
A potem był ten fragment, w którym Palin powiedział, że jedyną rzeczą, co do 
której 
nie miał wątpliwości, był fakt, że Tasslehoff powinien zginąć zmiażdżony przez 
Chaos, a 
jednak nie zginął, w związku z czym wszystko, począwszy od żarłocznych smoków do 
utraconych bogów, stało się z winy kendera.
Palin opisał, jak to powiedział jemu - znaczy Tasslehoffowi - że powinien użyć 
Urządzenia do Podróżowania w Czasie, żeby wrócić i umrzeć, czego ten stanowczo i 
- jak 
poczuł się zobowiązany zauważyć - logicznie, odmówił. Mag zrelacjonował, jak 
kender 
uciekł do Cytadeli, szukając schronienia u Złotej Luny, mówiąc jej, że 
czarodziej usiłował go 
zamordować. Jak to Palin przybył za nim i powiedział, że wcale nie miał takiego 
zamiaru, a 
wtedy zobaczył, że Złota Luna miast się starzeć, młodnieje. Ta uwaga 
poprowadziła 
konwersację na boczne tory, ale szybko - jak dla Tasslehoffa zbyt szybko - 
podjęli główny 
wątek.
Palin powiedział Dalamarowi, że Tas doszedł ostatecznie do konkluzji, iż powrót 
w 
czasie będzie jedynym właściwym wyjściem i tutaj mag jak najbardziej szczerze 
wychwalał 
odwagę kendera. Następnie wyjaśnił, że zanim Tas zdołał wrócić, zmarli 
zniszczyli 
Urządzenie do Podróżowania w Czasie, ich zaś zaatakowali smokowcy. Palin 
zmuszony 
został do użycia części urządzenia, żeby odeprzeć ataki i teraz te fragmenty 
zaścielały 
większość Labiryntu Żywego Płotu. Jak mieli w takim wypadku odesłać kendera na 
śmierć?
Tasslehoff wstał, żeby zapoznać ich z nowym konceptem, takim mianowicie, że być 
może kender wcale nie musiał być odsyłany po to, by umrzeć, ale Dalamar 
zareagował na ów 
wtręt wbiciem w niego zimnego wzroku i stwierdzeniem, że jego zdaniem 
najważniejszą 
rzeczą, jaką mogli zrobić, by pomóc w ocaleniu świata, poza wybiciem żarłocznych 
smoków, 
było zrealizowanie tego planu. Teraz trzeba było jeszcze znaleźć na to jakiś 
sposób, inny niż 
Urządzenie do Podróżowania w Czasie.
Dalamar z Palinem jęli chwytać z półek księgi, wertować je, mrucząc przy tym i 
bełkocąc coś o strumieniach czasu i Klejnotach Szarości, i o kenderze, który 
wyskakuje ni 
stąd, ni zowąd i wszystko knoci i dużo jeszcze innych rzeczy, od których puchła 
głowa. Elf 
wyczarował ogień w wielkim kominku i w pokoju, który był chłodny i wilgotny, 
naraz 
zrobiło się ciepło i duszno, zaleciało pergaminami, pleśnią, olejem do lamp i 
uschniętymi 
różami. Jako że nie działo się już nic interesującego, oczy Tasslehoffa powoli 
się zamknęły. 
Uszy zgodziły się z oczyma, a umysł przytaknął uszom i wszystkie zmysły ucięły 
sobie 
krótką drzemkę, tym razem z własnego wyboru.
Tasa obudziło coś wpijającego mu się w zadek. Jego drzemka okazała się 
najwyraźniej wcale nie taka znowu krótka, jak myślał, za oknem zapadł już bowiem 
mrok - 
gęsty tak, że aż przelewał się do wnętrza. Tasslehoff nie widział nic. Ani 
siebie samego, ani 
Dalamara, ani Palina.
Tas zakręcił się na krześle, żeby to, co kłuło go w dość wrażliwe rejony, 
przestało 
uwierać. To właśnie wtedy, kiedy już się ździebko przebudził, dotarło doń, że 
nie widział 
czarodziejów dlatego, że nie było ich w pokoju. A nawet jeśli tam byli, to 
bawili się z nim w 
chowanego, w co nie wierzył, bo mimo że jest to gra urocza i zabawna, nie 
wydawali się być 
jej zagorzałymi fanami.
Zeskoczywszy z krzesła, kender wymacał sobie drogę do biurka Dalamara, gdzie 
znalazł lampkę oliwną. W kominku jarzyło się jeszcze kilka węgli. Tas 
przeczesywał rękoma 
blat biurka, aż natknął się na jakiś papier. Mając nadzieję, że nie jest na nim 
zapisane żadne 
magiczne zaklęcie, a jeśli nawet, to Dalamar nie będzie go więcej potrzebował, 
przyłożył 
kartkę do kominka, podpalił ją, a następnie zapalił lampkę.
Teraz, kiedy już widział, sięgnął do tylnej kieszeni spodni, żeby zobaczyć, co 
go tak 
gniotło. Wyjąwszy uciążliwy obiekt, przyjrzał mu się w świetle lampy.
- Uch, och! - zdumiał się. - Och, nie! - krzyknął. - Skąd się tu wziąłeś! - 
zawył.
Przedmiotem, który go uwierał, był łańcuszek z Urządzenia do Podróżowania w 
Czasie. Tas cisnął go na blat i ponownie zanurzył rękę w kieszeni. Wyciągnął 
kolejną część 
urządzenia, a potem następną i jeszcze jedną. Wyjął klejnoty, kamyk po kamyku. 
Rozłożywszy wszystkie elementy na biurku, powiódł po nich smutnym spojrzeniem. 
Mógł w 
zasadzie potrząsnąć nad nimi pięścią, ale taki gest nie byłby godzien Bohatera 
Lancy, 
uznajmy więc, że tego nie zrobił.
Jako Bohater Lancy, Tas wiedział, co powinien zrobić. Powinien zebrać wszystkie 
kawałeczki artefaktu w swoją chustkę do nosa (tak naprawdę w chustkę Palina) i 
bez zwłoki 
zanieść je czarodziejom, gdziekolwiek byli, podać im je i oznajmić, dość 
odważnym tonem, 
że gotów jest wrócić do przeszłości i poświęcić swoje życie dla świata. To byłby 
Szlachetny 
Czyn, a Tasslehoff dokonał już kiedyś Szlachetnego Czynu. Ale do bycia 
Szlachetnym trzeba 
mieć odpowiedni nastrój, a Tas, jak się okazało, nie miał takowego. Podejrzewał 
również, że 
trzeba mieć odpowiednie usposobienie, żeby dać się rozdeptać gigantowi, a i to 
nie bardzo mu 
się widziało. Po tym, jak zobaczył dusze zmarłych snujące się bez celu pod 
murami - 
szczególnie martwych kenderów, którzy nawet nie dbali o to, co niosą w swoich 
sakwach - 
Tasslehoff miał nieodpartą chęć do zostania przy życiu jeszcze jakiś czas.
Wiedział, że marne będzie miał na to szansę, jeśli Dalamar albo Palin odkryją, 
że 
części magicznego urządzenia znajdują się w kieszeni jego spodni, choćby i 
połamane. 
Obawiając się, że w każdej chwili może im się przypomnieć, iż go tutaj zostawili 
i wrócą, 
żeby zobaczyć, co z nim albo zaproponować mu kolację, Tasslehoff w pośpiechu 
pozbierał 
części magicznego urządzenia, zawinął je w chustkę do nosa i upchnął w jednej ze 
swoich 
sakw.
To była pestka. Teraz czekał go twardszy orzech do zgryzienia.
Daleki od bycia Szlachetnym, zamierzał stać się Haniebnym. Pomyślał sobie, że to 
było właściwe słowo. Miał zamiar uciec.
Wyjście przez frontowe drzwi odpadało. Próbował już z oknami, ale bez 
rezultatów. 
Nie dało się ich stłuc, nawet rzucając w nie kamieniem, co się zazwyczaj 
sprawdzało w 
przypadku zwyczajnych, szanujących się szyb. Tas zamachnął się, a kamień tylko 
odskoczył i 
wylądował mu na stopie, miażdżąc palce.
- Muszę to sobie logicznie przemyśleć - powiedział do siebie.
Można to odnotować jako fakt historyczny, jako że był to jedyny raz, kiedy z ust 
kendera padły takie słowa i obrazuje to doskonale, w jak zaiste trudnej sytuacji 
się znalazł.
- Palin wyszedł, ale on jest czarodziejem i mógł użyć do tego magii. Niemniej 
jednak, 
używając logiki, pytam się - jeśli tylko czarodziej i nikt więcej może stąd 
wyjść, to czy 
ktokolwiek poza czarodziejem może wejść? A jeśli tak, to kto i jak?
Tas główkował nad tym chwilę. Kiedy tak dumał, przyglądał się żarowi migoczącemu 
w kominku. Nagle wydał z siebie okrzyk i niemal w tej samej chwili zatkał sobie 
usta w 
obawie, że Palin albo Dalamar usłyszą go i przypomną sobie o nim.
- Wymyśliłem! - szepnął. - Coś dostaje się do środka! Powietrze się dostaje! I 
wydostaje. A gdzie ono idzie, tam i ja dam radę.
Tasslehoff jął kopać i skakać po węgłach, aż je zagasił. Chwyciwszy lampkę 
oliwną, 
wszedł do kominka i rozejrzał się. Kominek był pokaźnych rozmiarów i wcale nie 
musiał aż 
tak bardzo się schylać, żeby się dostać do wnętrza. Trzymając światło wysoko nad 
sobą, 
wpatrywał się w ciemność. Prawie natychmiast musiał opuścić głowę i dość 
gorączkowo 
trzepotać rzęsami, by pozbyć się sadzy, która wpadła mu do oczu. Kiedy 
przejrzał, w nagrodę 
ukazał mu się cudowny widok ściany komina nie były gładkie. Miały pełno 
wybrzuszeń, 
cudownych wypukłości, całe były w sterczących na wszystkie strony brzegach 
wielkich 
kamieni.
- No wiecie, mógłbym się po niej wspiąć z jedną nogą przywiązaną do pleców - 
wykrzyknął Tasslehoff.
Jako że nie było to coś, co zwykł robić codziennie, zdecydował, że o wiele 
skuteczniejsze będzie jednak użycie obydwu nóg. Nie mógłby raczej wspinać się i 
jednocześnie trzymać lampki, zostawił ją więc na biurku, profilaktycznie 
zdmuchując 
płomień, żeby nie zaprószyć ognia. Wlazłszy do komina, z miejsca znalazł dobre 
oparcie dla 
stóp i rąk i ruszył w górę.
Uszedł ledwie kawałek - przemieszczał się powoli, bo musiał wyszukiwać sobie 
drogę 
w ciemnościach i przystawał co jakiś czas, żeby otrzeć oczy z lepkiego brudu - 
kiedy do jego 
uszu dotarły z dołu jakieś głosy. Tasslehoff zastygł, wczepiony w ścianę komina 
niczym 
pająk, bojąc się, że kiedy tylko drgnie, do kominka spadnie deszcz sadzy. 
Pomyślał sobie 
dość urażony, że Dalamar mógł poświęcić choć odrobinę magii na kratę do komina.
Głosy były wzburzone i głośne.
- Mówię ci, Majere, twoja historia nie trzyma się kupy! Z tego, co nam wiadomo, 
powinieneś był zobaczyć przeszłość przepływającą przez ciebie jak wielka rzeka. 
Moim 
zdaniem, po prostu źle rzuciłeś czar.
- A ja ci mówię, Dalamarze, że choć może i nie mam czym się chwalić w porównaniu 
z twoją magiczną mocą, nie pomyliłem się przy zaklęciu. Przeszłości nie było, a 
wszystko 
zaczęło się gmatwać od momentu, w którym powinien umrzeć Tasslehoff.
- Opierając się na tym, co wyczytałem w dzienniku Raist - lina, śmierć kendera 
powinna być kroplą w rozległej rzece czasu i nie powinna w żaden sposób zmieniać 
jej nurtu.
- Czternasty już raz powtarzam, że fakt, iż do sprawy włączył się Chaos, wywraca 
wszystko do góry nogami. A śmierć kendera staje się przez to niezwykle istotna. 
A co z tą 
przyszłością, którą, jak mówi, odwiedził? Tą, w której cały świat wygląda 
inaczej?
- Ba! Ależ ty jesteś naiwny, Majere! Tas to kłamczuch. Wymyślił to sobie. Gdzie, 
u 
licha, jest ten zwój? On powinien wszystko wyjaśnić. Wiem, że gdzieś tu leży. 
Rozejrzyj się 
po pokoju.
Tas, co zrozumiałe, zdenerwował się, słysząc, że jest nazywany łgarzem. 
Rozważał, 
czy nie skoczyć na dół i nie powiedzieć Palinowi i Dalamarowi, co o tym myśli, 
ale 
zreflektował się, że w takim wypadku raczej trudno byłoby mu wyjaśnić, po co 
właściwie 
wlazł do komina. Trzymał zatem buzię na kłódkę.
- Pomogłoby mi, gdybym wiedział, czego szukam.
- Zwoju! Zakładam, że rozpoznasz zwój, jak już go zobaczysz.
- Znajdźcie wreszcie to cholerstwo! - mruknął do siebie Tasslehoff. Męczyło go 
już 
wiszenie na ścianie. Ręce powoli zaczynały boleć, nogi dygotać i obawiał się, że 
nie zdoła 
długo w tej pozycji wytrzymać.
- Wiem, jak wygląda zwój, ale... - chwila ciszy. A skoro już mowa o 
Tasslehoffie, to 
gdzie on jest? Wiesz może?
- Nie wiem i nie obchodzi mnie to.
- Kiedy wychodziliśmy, spał na krześle.
- Więc pewnie poszedł do łóżka albo znowu próbuje włamać się do laboratorium.
- Nie sądzisz mimo to, że powinniśmy...
- Mam! To jest to! - furkot rozwijanego papieru. Rozprawa naukowa tycząca 
Urządzenia do Podróżowania w Czasie, w Szczególności zaś Kwestii Nie Do 
Przyjęcia, a 
mianowicie Zezwolenia Jakiemukolwiek Członkowi Ras Klej - notu Szarości na 
Podróżowanie do Przeszłości z uwagi na Nieprzewidywalność Ich Działań i tego, 
jak mogą 
one Wpłynąć nie tylko na Przeszłość, ale i na Przyszłość.
- Kto to napisał?
- Marwort.
- Marwort! Ten, który sam się nazywał Słynnym Marwotem? Czarodziej - maskotka 
najwyższego kapłana? Wszyscy wiedzą, że kiedy pisał o magii, jego piórem 
kierował 
najwyższy kapłan. Co mamy niby z tym zrobić? Nie uwierzysz chyba w ani jedno 
słowo tego 
zdrajcy.
- Tak zapisano w historii naszego Zakonu i od tamtego czasu nikt go nie 
studiował. 
Ale to, co miał do powiedzenia, często zwracało moją uwagę - jeśli się czytało 
między 
wierszami. Zobacz na przykład ten ustęp. Trzeci od dołu.
Zesztywniałe palce Tasslehoffa zaczęły się ześlizgiwać. Przełknął głośno ślinę, 
poprawił uchwyt i z całego serca modlił się, żeby Palin, Dalamar i Marwort 
poszli już sobie.
- Nie dam rady czytać przy tym świetle - odezwał się Palin. - Wzrok już nie ten. 
A 
poza tym wygasł ogień.
- Mogę go rozpalić na nowo - zaofiarował się Dalamar.
Tasslehoff omal nie puścił kamieni.
- Nie - odparł Palin. - Ten pokój działa na mnie przygnębiająco. Wróćmy tam, 
gdzie 
będzie nam wygodnie.
Zgasili światło, zostawiając Tasa w ciemnościach. Westchnął z ulgą. Kiedy 
usłyszał, 
że drzwi się zamknęły, podjął wspinaczkę.
Nie był już młodym i zwinnym kenderem i po krótkim czasie przekonał się, że 
pokonywanie kominów w ciemnościach było wyczerpującym zajęciem. Na swoje 
szczęście 
dotarł już do miejsca, w którym ściany zwężały się, mógł więc przynajmniej 
oprzeć plecy o 
jedną, a nogi o przeciwległą.
Był spocony i zmęczony. Brud sklejał mu powieki, a w nosie i ustach miał pełno 
sadzy. Poobcierał sobie nogi, a palce zdarł do żywego mięsa; porwał i 
podziurawił ubranie. 
Miał dość ciemności, znudziły go kamienie, znudziła go już cała ta wyprawa - a 
nic nie 
wskazywało na to, że jest bliżej wyjścia, niż kiedy zaczynał.
- Naprawdę nie rozumiem, do czego potrzebne jest aż tyle komina - mruczał 
Tasslehoff, z każdym osmolonym krokiem przeklinając budowniczego Wieży.
Właśnie w chwili kiedy pomyślał sobie, że jego dłonie odmówią złapania jeszcze 
jednego kamienia, a nogi odpadną mu i zlecą na sam dół, coś wypełniło mu nozdrza 
i, dla 
odmiany, nie była to sadza.
- Świeże powietrze! - Tasslehoff zaciągnął się głęboko i od razu urosły mu 
skrzydła.
Tchnący z góry lekki powiew świeżego powietrza użyczył sił kenderowym nogom i 
zdjął ból z jego palców. Zadarłszy głowę w nadziei, że zobaczy gwiazdy, a może i 
słońce - 
miał bowiem wrażenie, że wspinał się jakieś pół roku - rozczarował się, widząc 
przed sobą 
tylko ciemność.
Ciemności miał już dość do końca życia, a może nawet i dwóch. Niemniej jednak 
powietrze było świeże, a to oznaczało, że napływało z zewnątrz, a więc wspinał 
się dalej z 
odzyskanym na nowo wigorem.
Ostatecznie, jak to się ma ze wszystkim, dobrym czy wręcz odwrotnie, skończył 
się 
również komin.
Wylot był przykryty żelazną kratą, żeby ptaki, wiewiórki i inni intruzi nie 
próbowali 
zakładać gniazd w szybie. Po tym, jak Tasslehoff przebył już całą drogę, krata 
stanowiła tylko 
drobną niedogodność. Pchnął ją na próbę, wcale nie oczekując, że puści. 
Szczęście mu jednak 
sprzyjało. Śruby przytrzymujące kratę rdza przeżarła do szczętu już dawno temu - 
pewnie 
jeszcze przed Pierwszym Kataklizmem - i pod silnym naporem kendera krata 
odskoczyła.
Tasslehoff nie był przygotowany na tak nagłe efekty. Desperacko usiłował ją 
chwycić, 
ale krata wyślizgnęła mu się i poleciała w górę. Kender znów zastygł, mocno 
zacisnął 
powieki, skulił ramiona i czekał, aż siatka rąbnie w ziemię z grzechotem dość 
głośnym, by 
obudzić każdego truposza, który właśnie słodko chrapał.
Czekał i czekał, i czekał jeszcze trochę. Wziąwszy pod uwagę wysokość komina, na 
jaką musiał się wspiąć, podejrzewał, że do samego dołu Wieży jest jakieś 
kilkaset mil, po 
chwili jednak nawet on musiał przyznać, że jeśliby krata miała zamiar gruchnąć, 
już by to 
zrobiła. Wystawił głowę z komina i w tym samym momencie czubek gałęzi zdzielił 
go prosto 
w twarz, a mocny, gryzący zapach cyprysów oczyścił jego nozdrza z sadzy.
Odciągnął gałąź na bok i rozejrzał się, żeby ustalić swoje położenie. Obcy i 
nieznany 
księżyc nowego Krynnu świecił tej nocy wyjątkowo jasno, dzięki czemu Tasslehoff 
mógł 
cokolwiek zobaczyć, ale były to tylko kolejne gałęzie. Otaczały go ze wszystkich 
stron, jak 
okiem sięgnąć. Spojrzał ponad krawędź komina i dojrzał kratę, zatkniętą na 
konarze jakieś 
sześć stóp pod nim.
Tasslehoff usiłował ustalić, jak wysoko znalazł się nad ziemią, ale gałęzie 
skutecznie 
mu to uniemożliwiały. Spojrzał w bok i zlokalizował szczyt jednego z dwóch 
walących się 
minaretów Wieży. Znajdował się mniej więcej na tym samym co on poziomie. To zaś 
dało 
mu jako takie pojęcie o tym, jak wysoko się wspiął i, co ważniejsze, jak daleko 
pod sobą miał 
ziemię.
To jednakże nie stanowiło problemu, jako że wszędzie wokół było pełno poręcznych 
konarów.
Tasslehoff podciągnął się i wyszedł z komina. Znalazłszy silną gałąź, ostrożnie 
się na 
nią wdrapał, sprawdzając po drodze jej wytrzymałość. Konar był mocny i skrzypnął 
cicho pod 
jego ciężarem. Po przeprawie przez komin wspinaczka nadrzewna to już była 
łatwizna. 
Kender zsuwał się po pniach, schodził z jednej gałęzi na drugą, przyjacielską i 
dającą oparcie, 
i koniec końców, z westchnieniem ulgi i przemożnej radości, dotknął stopami 
twardej ziemi.
Tu, na dole, księżycowe światło nie był już takie jaskrawe, ledwo co 
prześwitując 
przez gęstwę igieł. Tas dostrzegał Wieżę tylko dlatego, że jawiła się czarną, 
masywną plamą 
pośród drzew. Wysoko w górze dojrzał smugę światła i doszedł do wniosku, że musi 
to być 
okno w prywatnych pokojach Dałam ara.
- No, tyle już uszedłem, ale wciąż jeszcze nie wydostałem się z lasku - 
powiedział do 
siebie. - Dalamar mówił Palinowi, że jesteśmy niedaleko Solanthus. Przypominam 
sobie, że 
słyszałem coś o tym, że w Solanthus mają swoją kwaterę główną Rycerze 
Solamnijscy, zdaje 
się więc, że to będzie dobre miejsce, żeby rozpylać o Gerarda. Może i jest 
nudziarzem, a już 
na pewno brzydalem, no i nie lubi kenderów, ale jest Rycerzem Solamnijskim, a o 
nich na 
pewno można powiedzieć jedno - nie są typem ludzi, którzy wysłaliby kogoś w 
przeszłość, 
żeby go tam rozdeptano. Odszukam Gerarda, wyjaśnię mu wszystko i jestem 
przekonany, że 
opowie się po mojej stronie.
Tasslehoff przypomniał sobie nagle, że ostatnim razem, kiedy widział Gerarda, 
ten był 
otoczony przez Czarnych Rycerzy, którzy strzelali do niego z łuków. Posmutniał 
na owo 
wspomnienie, ale potem dotarło doń, że Rycerzy Solamnijskich było przecież wielu 
i jeśli 
nawet jeden umarł, znajdzie sobie innego.
Pytanie teraz, jak wydostać się z lasu.
Od momentu, kiedy stanął na ziemi, zmarli zaczęli unosić się wokół niego niczym 
mgła z oczami, ustami, dłońmi i stopami, przenikając go na wskroś i falując mu 
nad głową, 
ale tak naprawdę nawet ich nie zauważył, tak był zajęty myśleniem. Spostrzegł 
ich dopiero 
teraz. Choć bycie otoczonym przez zmarłych ludzi z ich smutnymi twarzami i 
rękoma, które 
zaciskały się na jednym z jego tobołków, nie należało do najbardziej 
komfortowych 
doświadczeń na świecie, pomyślał sobie, że może wynagrodzą mu swój okropny chłód 
i 
ścierpniętą skórę paroma wskazówkami.
- Hej, przepraszam, proszę pana... Proszę pani, przepraszam... Hobgoblinie, 
stary 
druhu, może byś mi powiedział... Bardzo przepraszam, ale to moja sakwa... 
Kender! Ej, 
bracie kenderze! Muszę znaleźć drogę do... Do licha! - zakończył Tasslehoff po 
kilku 
chwilach bezowocnych wysiłków w celu nawiązania rozmowy ze zmarłymi. - Oni mnie 
chyba nie widzą. Patrzą prosto przeze mnie. Spytałbym Caramona, ale kiedy jest 
potrzebny, 
to go nie ma. Nie chcę tu nikogo obrażać - dodał poirytowanym tonem, 
bezskutecznie usiłując 
się przepchać przez ciżbę cyprysów - ale was, zmarłych, jest tu naprawdę 
strasznie dużo! O 
wiele więcej, niż to konieczne.
Nie zaprzestał poszukiwań ścieżki - jakiejkolwiek ścieżki - ale bez powodzenia. 
Błądzenie po ciemku było dość trudne, choć zmarłych otaczała łagodna biała 
poświata, która 
zrazu zaintrygowała Tasa, ale po chwili, gdy zobaczył ich zagubione oblicza, 
pełne smutku i 
przerażenia, zdecydował, że ciemność - każda ciemność - będzie lepsza.
W końcu udało mu się oddalić trochę od Palina i Dalamara. Skoro on, kender, 
który 
nigdy się nie gubił, nie potrafił znaleźć drogi wśród tych drzew, nie miał 
wątpliwości, że byle 
człowiek i mroczny elf - choćby byli czarodziejami - zgubią się pewnie tak samo, 
a jak oni 
nie będą mogli znaleźć drogi, to nie odnajdą również jego.
Parł naprzód, wpadając na drzewa i nabijając sobie guzy o niższe gałęzie, aż 
paskudnie potknął się o korzeń i wylądował na kobiercu uschniętych cyprysowych 
igieł. 
Szpilki przynajmniej pachniały słodko i były przyzwoicie martwe - brązowe i 
kruche - nie tak 
jak inni nieboszczycy, których mógłby wymienić.
Jego nogi były rade, że już ich nie używał. Brązowe igiełki zaś wygodne - po 
tym, jak 
już się przyzwyczaiło do tego, że wbijały się w różne części ciała - ostatecznie 
więc 
Tasslehoff zdecydował, że skoro i tak leżał, mógł sobie przy okazji odpocząć.
Podczołgał się do pnia, umościł tak wygodnie, jak tylko mógł, głowę układając na 
poduszce z mchu. Ostatnią rzeczą, o jakiej pomyślał, kiedy już odpływał w krainę 
snu, był 
jego ojciec.
Nie, żeby ojciec był porośnięty mchem.
Jego ojciec mówił mu.
- Mech zawsze rośnie po tej stronie drzewa, która skierowana jest na...
Skierowana jest na... Tas zamknął oczy.
Gdyby tylko mógł sobie teraz przypomnieć, gdzie jest skierowana...
- Na północ - przypomniał sobie i obudził się. Zorientował się, że teraz już 
będzie 
wiedział, w którym kierunku podróżować i właśnie miał przewrócić się na bok i 
wrócić do 
drzemania, kiedy podniósł oczy i zobaczył, że jeden z duchów stoi nad nim i 
przygląda mu 
się.
Był to duch kendera, który mgliście przypominał Tasa, ale każdy kender 
przypomina 
swojego pobratymca. Poza tym istniała duża szansa, że w swoich peregrynacjach 
ich drogi 
kiedyś mogły się skrzyżować.
- Posłuchaj, proszę - odezwał się Tasslehoff, siadając, - Nie chcę być 
niegrzeczny, ale 
spędziłem większość dnia na ucieczce z Wieży Wysokiej Magii, a - jak zapewne 
wiesz - 
uciekanie z czarodziejskich wież jest sakramencko męczące. A zatem, jeśli 
pozwolisz, po 
prostu położę się spać.
Zamknął oczy, ale miał wrażenie, że duch kendera ciągle tam stał i ciągle się w 
niego 
wgapiał. To nie wszystko - Tas widział ducha nawet pod powiekami, a im bardziej 
o nim 
myślał, tym większej nabierał pewności, że definitywnie gdzieś tego 
współplemieńca już 
spotkał.
Kender był dość przystojnym koleżką, a jego gust w kwestii ubioru mógłby wydawać 
się innym krzykliwy i dziwaczny, choć Tasslehoff uznał go za uroczy. Obładowany 
był 
sakwami, to jednak nie było niczym nadzwyczajnym. Wyjątkowy zaś był wyraz jego 
twarzy - 
smutny, zagubiony, samotny, poszukujący.
Tasem wstrząsnął chłodny dreszcz. I wcale nie był to mrowiący dreszczyk 
podniecenia, jaki się czuje, kiedy już-już masz ściągnąć migoczący pierścień z 
kościstego 
palca kościotrupa, a palec nagle zatrzeszczy! To był paskudny, przyprawiający o 
mdłości 
chłód, który skręca żołądek i ściska płuca tak, że le - dwo można oddychać. Tas 
pomyślał, że 
może otworzy oczy, później jednak zdecydował, że może lepiej nie. Zacisnął je 
bardzo 
mocno, tak żeby się same nie otwarły, sam zaś zwinął się w ciaśniejszą jeszcze 
kulkę. 
Wiedział już, gdzie spotkał wcześniej tego kendera.
- Odejdź - odezwał się cicho. - Proszę. - Wiedział dobrze, skąd go zna, wiedział 
też, że 
duch wcale sobie nie poszedł. - Odejdź, odejdź, odejdź! - krzyczał gorączkowo 
Tas, a kiedy i 
to nie poskutkowało, otworzył oczy, skoczył na równe nogi i wrzasnął ze złością 
na ducha: - 
Odejdź!
Zmarły jednak stał i wpatrywał się w Tasslehoffa. A on patrzył na samego siebie.
- Powiedz mi - zapytał Tas drżącym głosem - dlaczego tu jesteś? Czego chcesz? 
Czy 
jesteś... czy jesteś wściekły, bo jeszcze nie umarłem?
Jego własny duch nie odezwał się. Jeszcze przez chwilę wbijał wzrok w Tasa, po 
czym odwrócił się i odszedł, mimo że tego nie chciał, ale nie mógł się oprzeć 
prądowi. Tas 
odprowadzał go spojrzeniem, aż ten złączył się z wirującymi jak młyńskie koła 
zastępami 
innych niespokojnych duchów. Obserwował do chwili, kiedy nie potrafił już 
odróżnić go od 
pozostałych.
Kłujące łzy stanęły mu w oczach. Dopadła go panika. Odwrócił się i zaczął biec, 
tak 
jak jeszcze nigdy wcześniej. Biegł i biegł, nie patrząc, gdzie jest, zderzając 
się z krzakami, 
odbijając od pni, przewracając, podnosząc, gnając jeszcze trochę, pędząc i 
pędząc, aż upadł i 
nie zdołał już wstać, nogi bowiem odmówiły mu posłuszeństwa.
Wyczerpany, wystraszony, przerażony Tasslehoff zrobił coś, czego nigdy jeszcze 
nie 
robił.
Zapłakał nad sobą.
17
Myląca tożsamość
Podczas gdy Tasslehoff z tkliwą nostalgią wspominał swoje podróże z Gerardem, 
ten 
nie odwzajemniał mu się tym samym. W ogóle nie myślał o kenderze. Gerard uznał, 
będąc 
przy tym dość pewnym siebie, że nigdy więcej nie będzie miał do czynienia z 
kenderami i nie 
zaprzątał sobie więcej głowy Tasslehoffem. Rycerz miał na niej o wiele 
ważniejsze i nie 
cierpiące zwłoki sprawy.
Rozpaczliwie chciał być już z powrotem w Qualinesti, żeby pomóc marszałkowi 
Medanowi i Gilthasowi w przygotowaniu miasta do bitwy z siłami Beryl. Sercem był 
przy 
elfach, ciałem zaś na grzbiecie błękitnego smoka, Brzytwy, niesiony na północ - 
w dokładnie 
odwrotnym kierunku niż Qualinesti, zmierzając w stronę Solanthus.
Przemierzali właśnie północną część Abanasinii - Gerard widział z powietrza 
rozległą, 
migoczącą plamę Morza Nowego - kiedy Brzytwa zaczął obniżać lot. Smok 
poinformował 
rycerza, że musi odpocząć i napełnić żołądek. Lot nad Morzem Nowym miał być 
długi i kiedy 
już ruszą ponad wodami, nie będzie jak się zatrzymać, dopóki nie dotrą na suchy 
ląd po 
drugiej stronie.
Choć czas gonił, Gerard z całego serca przyklasnął temu, by smok był przed lotem 
dobrze wypoczęty. Błękitny rozpostarł skrzydła, by wyhamować lądowanie i zaczął 
zataczać 
w powietrzu kręgi, za każdym wirażem schodząc coraz niżej ku rozległej, 
piaszczystej plaży. 
Widok morza z podniebnej perspektywy wprawiał w trans. Fale w zetknięciu z 
promieniami 
słońca rozpłomieniały się niby płynny ogień. Smoczy lot sprawiał Gerardowi 
przyjemność 
dopóty, dopóki Brzytwa nie zbliżył się do ziemi albo raczej, dopóki ziemia nie 
zaczęła nagle 
sunąć ku nim na powitanie.
Gerard nigdy w życiu nie był tak przerażony. Musiał mocno zaciskać zęby, żeby 
nie 
wrzasnąć na smoka i kazać mu zwolnić. Ostatnie kilka jardów - ziemia wyrwała w 
górę, smok 
runął w dół, a młody rycerz wiedział, że oto nadszedł jego koniec. Uważał się za 
tak 
odważnego jak każdy inny mężczyzna, ale nie zdołał zapanować nad sobą i mocno 
zacisnął 
powieki, aż poczuł lekkie tąpnięcie, które zakołysało nim w siodle. Smok 
usadowił wygodnie 
swoje muskularne cielsko, zwinął skrzydła i rad z siebie potrząsnął łbem.
Gerard otworzył oczy i dochodził do siebie przez jakąś chwilę, potem sztywno 
zsunął 
się z siodła. Podczas lotu nie ruszał się zbytnio w obawie przed upadkiem i 
teraz piekły go 
mięśnie i złapał go skurcz. Pokuśtykał trochę, jęcząc i rozciągając bolące 
kończyny. Brzytwa 
przyglądał mu się z łaskawym, o ile nie pełnym szacunku, rozbawieniem.
Smok poczłapał znaleźć coś do jedzenia. W porównaniu do podniebnej sprawności, 
na 
ziemi prezentował się dość niezgrabnie. Ufając, iż Brzytwa będzie trzymał wartę, 
Gerard 
owinął się kocem i położył na ciepłym od słońca piasku. Zamierzał tylko 
przymknąć na 
chwilę oczy...
Kiedy obudził się z drzemki, której wcale nie zamierzał sobie ucinać, zobaczył 
smoka 
wylegującego się w słońcu, wpatrującego się w morski przestwór. W pierwszej 
chwili Gerard 
pomyślał, że spał tylko kilka godzin, potem jednak zauważył, że słońce 
przewędrowało już na 
inną część nieboskłonu.
- Jak długo spałem? - spytał, gramoląc się na nogi i wytrzepując piasek ze skór.
- Całą noc i spory kawałek ranka - odparł smok. Klnąc siebie za marnowanie 
czasu, 
spostrzegłszy, że zostawił smoka obarczonego siodłem, które teraz wisiało prze - 
krzywione, 
Gerard zaczął przepraszać, Brzytwa jednak nie gniewał się.
Skoro już o nim mowa, smok zdawał się jakiś nieswój, zupełnie jakby coś nie 
dawało 
mu spokoju. Brzytwa często zerkał w stronę Gerarda, jakby chciał mu coś 
powiedzieć, potem 
jednak najwyraźniej zdecydował się nic nie mówić. Kłapnął tylko zębami i zamiótł 
smętnie 
ogonem. Gerard chciałby namówić jakoś smoka do zwierzeń, ale czuł, że nie znają 
się 
obydwaj na tyle dobrze, więc się nie odezwał.
Kilka okropnych minut spędził, szarpiąc i targając siodło, by ułożyć je na nowo, 
poprawiając uzdę, ciągle przy tym świadom przeciekającego między palcami czasu. 
W końcu 
kulbaka trzymała się solidnie, taką miał przynajmniej nadzieję. Stanęły mu przed 
oczyma 
wizje jego doniosłych planów kończących się razem z siodłem ześlizgującym się ze 
smoczego grzbietu i posyłającym Gerarda na sromotną śmierć.
Brzytwa uspokoił go jednak, mówiąc, że jak dla niego siodło leżało bezpiecznie, 
a 
rycerz zaufał doświadczeniu smoka, jako że sam nie mógł się pochwalić żadnym. 
Ruszyli, 
kiedy tylko zmierzch zaczął zaścielać morze. Gerarda martwiła kwestia nocnego 
lotu, ale 
Brzytwa rozsądnie zauważył, że w tych czasach nocą bezpieczniej jest latać niż 
za dnia.
W zapadającym zmierzchu było coś dziwnie dymnego, chowające się za rozmytą 
smugą horyzontu słońce zajęło się czerwienią. Unosząca się w powietrzu woń 
spalenizny 
rozedrgała nozdrza Gerarda. Dym gęstniał, a on zaczął się zastanawiać, czy 
gdzieś w pobliżu 
nie płonął las. Wychylił się, by go odszukać wzrokiem, nic jednak nie zobaczył. 
Mrok 
zakrzepł, przesłaniając gwiazdy i księżyc, sunęli w zasnutej dymem mgle.
- Możesz w tym lecieć, Brzytwo? - krzyknął Gerard.
- Zadziwiające, ale tak, panie - odparł smok. Znowu zapadł w to swoje 
nieprzyjemne 
milczenie, po czym odezwał się z nagła. - Czuję się zobowiązany powiedzieć ci o 
czymś, 
panie. Muszę przyznać się do odstępstwa od obowiązków.
- E? Co? - krzyczał Gerard, słysząc jedynie co trzecie słowo. - Obowiązki? Co z 
nimi?
- Kiedy czekałem na ciebie, panie, wczoraj koło południa, usłyszałem 
nawoływanie. 
To było jak dźwięk trąbki wzywającej mnie na wojnę. Nigdy niczego podobnego nie 
słyszałem, nawet dawnymi czasy. Ja... ja prawie za nim podążyłem, panie. Prawie 
zapomniałem o swoich obowiązkach i niemalże zostawiłem cię tutaj, na tym 
piaszczystym 
brzegu. Kiedy tylko wrócimy, sam zgłoszę się do odbycia kary dyscyplinarnej.
Gdyby usłyszał te słowa od człowieka, Gerard pocieszyłby go, że pewnie to był 
tylko 
sen. Nie było to najlepsze rozwiązanie w przypadku istoty starszej od niego o 
setki lat i moc 
doświadczenia, powiedział więc Brzytwie, że został przecież, a to się liczyło. 
Teraz 
przynajmniej Gerard wiedział już, co gryzło smoka.
Rozmowa skończyła się. Rycerz nie widział kompletnie nic i miał tylko nadzieję, 
że w 
tych ciemnościach nie zderzą się czołowo z żadną górą. Ufał wszelako Brzytwie, 
który 
wydawał się wiedzieć, gdzie zmierza, leciał bowiem pewnie i prędko. W końcu 
Gerard 
odprężył się na tyle, by odgiąć palce zaciśnięte na łęku.
Stracił rachubę czasu. Wydawało się, że lecą godzinami i nawet znowu zapadł w 
sen, 
by obudzić się zeń w nagłym przerażeniu, zlany zimnym potem, śniąc, że leciał w 
dół, i 
ujrzeć wschodzące słońce.
- Panie - odezwał się doń Brzytwa. - Przed nami Solanthus.
Dojrzał wieże wielkiego miasta wyłaniające się właśnie zza horyzontu. Gerard 
polecił 
swemu wierzchowcowi, by wylądował w pewnym oddaleniu od Solanthus i pozostał w 
ukryciu nie tylko przed Rycerzami Solamnijskimi, ale również przed Skie, znanym 
też jako 
Khellendros, wielkim błękitnym smokiem, który toczył boje z Beryl i Malystryx.
Brzytwa znalazł, jak mu się zdawało, dobre miejsce. Pod osłoną spiętrzonych 
chmur 
wylądował lekko, zamaszystymi spiralami zniżając lot ku rozległym błoniom 
rozciągającym 
się obok gęstego lasu.
Podczas lądowania smok zdeptał i stratował trawę, rozorał ziemię upazurzonymi 
łapami i przygniótł ogonem zielone źdźbła. Gdyby ktokolwiek tędy przechodził, 
zaraz 
domyśliłby się, że musiała tu być potężna bestia, okolica jednak wyglądała na 
opustoszałą. W 
oddali widniało kilka gospodarstw stojących na wykarczowanych połaciach lasu. 
Pojedynczy 
trakt wił się niby wąż wśród wysokich traw, był jednak odległy o kilka mil.
Gerard wciągnął haust świeżego powietrza i nabrał wielkiej ochoty na kąpiel w 
chłodnej wodzie. Smród bił od niego taki, że samemu robiło mu się niedobrze, 
swędziały go 
drobinki piasku i zaschniętego potu pod koszulą. Musiał się wykąpać i zmienić 
ubranie, a 
przynajmniej pozbyć się tej skórzanej tuniki, która zdradzała go jako Czarnego 
Rycerza. 
Musiał wejść do Solanthus ubrany po pastuszemu - bez koszuli, w samych tylko 
portkach. 
Nie miał jak udowodnić, że jest Rycerzem Solamnijskim, ale tym się akurat nie 
martwił. Jego 
ojciec miał przyjaciół w Rycerstwie i Gerard prawie na pewno znajdzie kogoś, kto 
go zna.
Gdyby smok zapytał, po co tu są, Gerard miał gotowe wyjaśnienie - działał z 
rozkazu 
Medana i jego zadaniem było szpiegowanie Rycerstwa Solamnijskiego.
Smok jednak nie pytał. Brzytwę o wiele bardziej zajmowało teraz znalezienie 
miejsca, 
gdzie będzie mógł schować się i odpocząć. Był na terytorium wielkiego Skie. 
Ogromny 
błękitny smok odkrył zaś, że może czerpać siłę i moc z polowania na własny 
rodzaj, za co 
jego współbracia odpłacali mu nienawiścią i drżeli przed nim ze strachu.
Gerard martwił się, czy Brzytwa zdoła znaleźć bezpieczną kryjówkę. W powietrzu 
smok był ucieleśnieniem gracji, ze skrzydłami nieznacznie przecinającymi niebo, 
kiedy 
wznosił się w ciszy na powietrznych prądach. Na ziemi przemieniał się w 
człapiącego ciężko 
potwora, jego łapy tratowały i rozgniatały wszystko wokoło, ogon powalał 
mniejsze drzewa, 
płosząc przerażoną zwierzynę. Kłapnięciem szczęki powalił jelenia i, ciągnąc 
zwłoki capnięte 
za przetrącony kark, poniósł je uradowany.
To utrudniło konwersację, niemniej jednak odpowiedział na pytania Gerarda 
tyczące 
Skie chrząknięciami i kiwnięciami łba. Krążyły dziwne plotki o potężnym 
błękitnym smoku, 
któ,ry był tytularnym władcą Palanthas i okolic. Pogłoski owe mówiły, że 
Khellendros 
zniknął, przekazując kontrolę nad krainą swojemu podwładnemu. Brzytwa słyszał te 
gadki, 
ale nie przyjmował ich do wiadomości.
Zbadawszy zagłębienie w ścianie klifu, żeby zobaczyć, czy nada się na kryjówkę, 
smok rzucił zwłoki jelenia nad brzegiem strumienia.
- Moim zdaniem Skie wplątany jest w jakąś grubymi nićmi szytą intrygę, która 
zakończy się jego upadkiem - oznajmił Gerardowi. - Jeśli tak się stanie, będzie 
to kara za 
mordowanie własnych braci. O ile jesteśmy jego braćmi - dodał jakby po namyśle.
- Jest przecież błękitnym smokiem, prawda? - spytał Gerard, wpatrując się z 
utęsknieniem w stronę potoczku i mając nadzieję, że smok rychło się położy.
- Tak, panie - odparł Brzytwa. - Ale rozrósł się tak, że teraz jest wielokrotnie 
większy 
od każdego błękitnego, jakiego kiedykolwiek Krynn nosił. Większy jest nawet od 
czerwonych 
- z wyjątkiem Malystryx, olbrzymiej, nadętej kreatury. Często rozmawiałem o tym 
z moimi 
pobratymcami.
- A jednak walczył w Wojnie Lancy - zauważył Gerard. - To wystarczy? Nie wydaje 
się, żeby były tu jakieś jaskinie.
- Racja, panie. Był lojalnym sługą naszej dawnej królowej. Ale zastanawiać się, 
zwykła rzecz,.
Jako że nie zdołał znaleźć niczego większego, Brzytwa uznał, że jak na początek, 
zagłębienie nie jest złe, a - jak oświadczył - potem zamierza stopić odłamki 
skał na ścianie 
klifu. Gerard przyglądał się z bezpiecznej odległości, jak błękitny zionie 
ognistymi 
piorunami, które wypalały w litej skale jamy, a skalny gruz i głazy posyłały z 
pluskiem do 
wody, aż ziemia drżała pod stopami.
Pewien, że echa rozłupywanych skał, huki eksplozji i grzmot uderzeń musiano 
słyszeć 
aż w Solanthus, obawiał się, że wyślą patrol na zwiady.
- Jeśli w ogóle cokolwiek dotrze do uszu Solanthyjczyków - zapewnił go Brzytwa, 
robiąc sobie przerwę na odpoczynek - pomyślą^ że to pewnie nadchodząca burza.
Kiedy wydrążył swoją jaskinię, opadł pył i zeszła już seria drobnych lawin, 
Brzytwa 
wlazł do niej, żeby odpocząć i smacznie podjeść.
Gerard odpiął siodło ze smoczego grzbietu - procedura ta zajęła trochę czasu, 
jako że 
wciąż nie dawał sobie rady ze skomplikowaną uprzężą. Brzytwa ofiarował pomocną 
łapę i 
kiedy już uporali się z tym i Gerard zaciągnął ciężką kulbakę w róg jaskini, 
żeby nikomu nie 
wadziła, zostawił smoka z kuszącą perspektywą posiłku i drzemki.
Następnie rycerz przeszedł spory kawałek w dół strumienia, aż znalazł miejsce w 
sam 
raz do kąpieli. Rozsznurował skóry, wyswobodził się z ubrań i nagi zanurzył w 
szemrającym 
strumyku.
Woda była głęboka i zimna. Zachłysnął się powietrzem, zadrżał i, zacisnąwszy 
zęby, 
skoczył głową naprzód. Nie był szczególnie dobrym pływakiem, trzymał się więc z 
dala od 
niebezpiecznych nurtów strumienia, gdzie woda mknęła wartko. Słońce 
przygrzewało, chłód 
orzeźwiająco łaskotał skórę. Zaczai się pluskać i bić rękoma wodę, zrazu żeby 
podtrzymać 
krążenie krwi, potem już tylko dla zabawy.
Przez tych kilka chwil przynajmniej był wolny od wszystkich zmartwień i 
niepokojów, od odpowiedzialności i od tych, którzy go pouczali. Na tych kilka 
chwil obudził 
w sobie dzieciaka.
Próbował złapać rybę gołymi rękoma. Pływał pieskiem pod zwieszającymi się 
wierzbami. Leżał na plecach, a ciepło słońca grzejące jego skórę kontrastowało z 
orzeźwiającym chłodem wody. Garścią trawy zmył oblepiający go brud i krew, 
żałując przy 
tym, że nie ma przy sobie kawałka łojowego mydła swojej matki.
Kiedy już był czysty, mógł obejrzeć sobie rany. Były za - ognione, ale wdało się 
tylko 
lekkie zakażenie. Obłożył je szałwią, którą dostał od Królowej Matki i goiły się 
dobrze. 
Przyglądając się swojemu odbiciu w wodzie, skrzywił się, przejechał dłonią po 
szczęce. 
Porastała ją szczeciniasta broda, w odróżnieniu od jego włosów nie żółta, ale 
ciemnobrązowa. 
Twarz była wystarczająco brzydka i bez brody, która rosła kępkami i wyglądała 
jak jakaś 
jadowita forma życia pełzająca mu po szczęce.
Pamięcią cofnął się do czasów, kiedy był młodzikiem i na próżno usiłował 
wyhodować sobie jedwabiste, sumiaste wąsy, jakimi szczyciło się Rycerstwo 
Solamnijskie. 
Jego wąsy były szorstkie, najeżone i sterczały we wszystkich możliwych 
kierunkach, 
podobnie jak nieposkromiona czupryna. Jego ojciec, którego wąsy były gęste i 
grube, 
uznawał, że wszystkie buntownicze cechy Gerarda manifestują się w jego 
niepokornym 
owłosieniu.
Lekko uśmiechnięty odwrócił się, żeby podejść do miejsca, gdzie zostawił skóry i 
pakunek, chciał bowiem zabrać stamtąd nóż i ogolić się nim. Nagły refleks 
światła na metalu 
na wpół go oślepił. Podniósł wzrok i zobaczył na brzegu Rycerza Solamnijskiego.
Rycerz miał na sobie watowaną skórzaną kamizelę narzuconą na długą do kolan 
tunikę opasaną w talii. Błysk, który oślepił Gerarda, pochodził z metalowego 
półhełmu. Na 
jego czubku powiewała czerwona wstążka, a strój ozdabiała czerwona róża. Długi 
łuk 
przewieszony przez ramię wskazywał, że rycerz był na polowaniu, co potwierdził 
martwy 
jeleń przytroczony do grzbietu jucznego muła. Rumak rycerza stał nieopodal i 
skubał trawę.
Gerard sklął się w duchu, że nie był bardziej uważny. Gdyby obserwował to, co 
się 
wokół niego dzieje, zamiast figlować jak jakiś sztubak, usłyszałby zbliżającego 
się jeźdźca.
Obute stopy rycerza pewnie stały na pendencie i mieczu Gerarda. On sam trzymał w 
jednej, odzianej w rękawicę, dłoni długie ostrze. W drugiej zaś zwój liny.
Przez cienie drzew Gerard nie mógł dojrzeć jego twarzy, nie miał jednak 
wątpliwości, 
że na tym obliczu malowała się teraz sroga powaga i, z całą pewnością, triumf.
Nieszczęsny Gerard stał pośrodku strumyka, który z sekundy na sekundę robił się 
coraz zimniejszy, i zastanawiał się nad owym dziwactwem ludzkiej natury, które 
sprawia, że 
nadzy czujemy się bardziej bezbronni niż w ubraniu. Koszula i spodnie nie 
powstrzymają 
strzały, noża czy miecza, a mimo to Gerard z większą pewnością siebie zmierzyłby 
się z 
owym rycerzem, gdyby miał je na sobie.
Tymczasem stał w strumyku i wgapiał się w rycerza z inteligencją dorównującą 
rybom, które śmigały między jego nagimi nogami.
- Jesteś moim więźniem - odezwał się Solamnijczyk we Wspólnej Mowie. - Zbliż się 
powoli i trzymaj ręce w górze tak, żeby były widoczne.
I tak porażka Gerarda stała się klęską na całej linii. Głos rycerza był 
dźwięczny, 
łagodny i bez wątpienia kobiecy. W tym samym momencie odwróciła się, rzucając na 
boki 
uważne spojrzenia i zobaczył dwa długie kruczoczarne warkocze spływające spod 
hełmu.
Gerard poczuł, iż czerwieni się tak, że powinien zagotować wodę w strumieniu 
gorącem swych policzków.
- Pani Rycerz - odezwał się, kiedy już wróciła mu mowa. - Z ochotą przystaję na 
bycie 
twoim więźniem, przynajmniej na jakiś czas, do momentu, kiedy wyjaśnię niezwykłe 
okoliczności i zrobię, co będziesz mi kazała, ale jestem... jak sama widzisz... 
nie ubrany.
- Jako że twoje rzeczy leżą na brzegu, nie spodziewałam się, że będziesz - 
odparła 
rycerka. - Wychodź już z tej wody.
Gerardowi przemknęło przez głowę, żeby rzucić się pędem na przeciwległy brzeg, 
ale 
strumień był głęboki i płynął wartko, a on nie należał do najlepszych pływaków. 
Wątpił, 
czyby mu się udała taka sztuka. Już sobie wyobraził, jak szamocze się w wodzie, 
i idąc na 
dno, wrzeszczy o pomoc, wyzbywając się ostatnich strzępków godności, jakie mu 
jeszcze 
zostały.
- Podejrzewam, że nie odwrócisz głowy, pani, by mógł się ubrać? - spytał.
- I dźgnąć mnie przy okazji w plecy? - wybuchając śmiechem, pochyliła się do 
przodu. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawę, Rycerzu Neraki, jak bardzo bawi 
mnie, że z 
ciebie, mistrza zła, który na pewno ubił rzesze niewiniątek, puszczał z dymem 
wioski, 
ograbiał zmarłych, łupił i gwałcił, taka skromniutka lilia. - Ucieszył ją ten 
mały żarcik. 
Symbolem Czarnych Rycerzy, na którym właśnie stała, była czaszka i lilia. - 
Jeśli to ci 
pomoże - ciągnęła Pani Rycerz - służę w Rycerstwie dwanaście lat i swoje już 
przeszłam, czy 
to na polu bitwy, czy podczas turniejów. Widziałam męskie ciała nie tylko nagie, 
ale i obdarte 
ze skóry. Co czeka zresztą również ciebie, jeśli nie zaczniesz robić tego, co ci 
każę - uniosła 
miecz. - Albo sam wyjdziesz, albo po ciebie pójdę.
Gerard z pluskiem ruszył w stronę brzegu. Był teraz wściekły, zły na 
prześmiewczy 
ton tej kobiety, a gniew zamaskował po części zakłopotanie. Nie mógł już się 
doczekać, kiedy 
weźmie swój pakunek i pokaże jej list od Gilthasa, i udowodni tej żartownisi, że 
naprawdę 
jest Rycerzem Solamnijskim na pilnej misji i że pewnie przewyższa ją stopniem.
Uważnie obserwowała każdy jego krok, a na jej twarzy już było widać zapowiedź 
dalszego rozbawienia widokiem jego nagości - czemu zresztą nie ma się co dziwić, 
jako że od 
wody skóra pomarszczyła się na nim jak na suszonej śliwce, cały był siny i 
dygotał z zimna. 
Dotarłszy do brzegu, spiorunował ją wzrokiem i sięgnął po ubrania. Ona zaś nadal 
stała na 
jego mieczu, swój trzymając w gotowości.
Wsunął skórzane spodnie, które z sobą przyniósł. Miał zamiar odpuścić sobie 
tunikę, 
która leżała zwinięta na brzegu, mając nadzieję, że kobieta może nie zauważy 
wyszytego na 
piersiach symbolu. Ona jednak podniosła ją na koniuszku miecza i rzuciła w 
niego.
- Nie chciałbyś się pewnie spiec na słońcu - powiedziała. - Wkładaj to. Miły 
miałeś 
lot?
Serce Gerarda zamarło, ale dziarsko zaoponował.
- Nie wiem, o co ci chodzi. Przyszedłem...
- Daj spokój, Nerakijczyku - ucięła. - Widziałam błękitnego smoka. Widziałam, 
jak 
bestia ląduje. Odnalazłam jej trop i podążałam nim, aż natknęłam się na ciebie - 
przyglądała 
mu się z zainteresowaniem, ciągle trzymając go na ostrzu miecza i huśtając liną 
w ręku. - Co 
zatem zamierzałeś zrobić, Nerakijczyku? Szpiegować nas może? Udać, że jesteś 
jakimś 
nieokrzesanym wioskowym chłopkiem, który przyszedł do miasta, żeby się zabawić? 
Śmiem 
twierdzić, że z prostackim wyglądem nieźle sobie poradziłeś.
- Nie jestem szpiegiem - wycedził przez zęby, które zaciskał mocno, żeby 
przestały 
dzwonić. - Wiem, że w to nie uwierzysz, ale nie jestem Czarnym Rycerzem Neraki. 
Jestem 
Solamnijczykiem, tak jak i ty...
- Och, to wyborne! Sinobłękitny Solamnijczyk na błękitnym smoku. - Pani Rycerz 
zaniosła się serdecznym śmiechem, po czym jej ręka śmignęła i zgrabnie zarzuciła 
na jego 
szyję pętlę z liny. - Nie martw się. Nie powieszę cię tutaj, Nerakijczyku. 
Zamierzam zabrać 
cię do Solanthus. Będziesz mógł opowiedzieć swoją historię oddanej publiczności. 
Inkwizytor 
ostatnimi czasy miał kiepski humor. Rozbawisz go raz-dwa, mówię ci.
Szarpnęła linę i wyszczerzyła zęby w uśmiechu, widząc, że Gerard chwyta ją 
gwałtownie, ratując się przed uduszeniem.
- To, czy dotrzesz tam żywy, półżywy, czy ledwo dychając, zależy od ciebie.
- Udowodnię ci - oświadczył Gerard. - Pozwól mi otworzyć mój pakunek...
Spojrzał na ziemię. Nie było zawiniątka.
Zaczął gorączkowo rozglądać się po brzegu strumyka. Żadnego pakunku. A potem 
sobie przypomniał. Zostawił go przytroczonego do smoczego siodła. Siodło i 
pakunek leżały 
w jaskini wraz z błękitnym smokiem.
Pochylił ociekającą wodą głowę, zbyt przytłoczony, by kląć. W jego sercu wrzały 
gorące słowa, ale nie zdołały przebić się przez gulę w gardle, by dostać się na 
język. 
Uniósłszy głowę, spojrzał na kobietę, prosto w jej oczy, które, jak zauważył, 
miały kolor 
zielonego listowia.
- Przysięgam, pani, na mój honor, jako prawdziwy Rycerz, że jestem 
Solamnijczykiem. Zwę się Gerard uth Mondar. Moja jednostka stacjonuje w Solące, 
gdzie 
należę do gwardii honorowej przy Grobowcu Ostatnich Bohaterów. Nie mam dowodów 
potwierdzających prawdziwość moich słów, przyznaję, ale mój ojciec jest dobrze 
znany w 
kręgach Rycerstwa. Jestem przekonany, że są w Solanthus Lordowie Rycerze, którzy 
mnie 
rozpoznają. Zostałem wysłany, by dostarczyć pilne wieści Radzie Rycerskiej w 
Solanthus. W 
torbie mam list od Gilthasa, elfickiego króla...
- Ach tak - odparła - a ja mam w jukach list od Mulberry Miklebush, królowej 
kenderów. Gdzież znajduje się owa torba z cudownym pismem?
Gerard zamamrotał coś.
- Nie usłyszałam cię, Nerakijczyku - nachyliła się bliżej.
- Jest przytroczona do siodła... błękitnego smoka - odparł ponuro. - Mógłbym po 
nią 
pójść. Masz moje słowo honoru, że wrócę i oddam się w twoje ręce.
Zmarszczyła lekko brew.
- Nie zaplątały mi się przypadkiem we włosy jakieś źdźbła? - Gerard spojrzał na 
nią 
spod oka. - Myślałam, że może się jednak zaplątały - rzekła - bo najwyraźniej 
wydaje ci się, 
że zaliczyłam upadek z fury siana. Tak, Słodziutki Nerakijczyku, przyjmę słowo 
honoru 
jeźdźca błękitnego smoka i pozwolę ci skoczyć po swój pakuneczek i swojego 
wierzchowca. 
A potem pomacham wam obydwu chusteczką na pożegnanie. - Szturchnęła go mieczem w 
brzuch. - Na konia.
- Posłuchaj mnie, pani - poprosił Gerard, a gniew i frustracja wzbierały w nim 
jak fala 
przypływu. - Wiem, że to nie wygląda dobrze, ale jeślibyś użyła tej swojej 
zakutej w metal 
głowy do myślenia, wiedziałabyś, że nie kłamię! Czy gdybym naprawdę był 
nerakijskim 
smoczym jeźdźcem, stałabyś tutaj i trącała mnie tym swoim mieczem? Robiłabyś 
teraz za 
kola - cję dla mojego latającego wierzchowca. Mam do wypełnienia pilną misję. 
Zależą od 
niej tysiące istnień... Przestań, szlag by cię!
Co trzecie słowo dźgała go koniuszkiem ostrza, ustawicznie zmuszając do cofania 
się, 
aż w końcu wpadł na jej konia. Kipiąc już ze złości, odepchnął ostrze ręką, 
rozcinając sobie 
przy tym głęboko wnętrze dłoni.
- Z miłą chęcią posłuchałabym cię jeszcze, Nerakijczyku - odezwała się. - Cały 
dzień 
mogłabym cię tak słuchać, niestety jednak, za kilka godzin muszę się stawić na 
posterunku. 
Wskakuj zatem i ruszajmy już.
Gerard osiągnął taki poziom rozsierdzenia, że poważnie zaczął się zastanawiać, 
czy 
nie wezwać smoka. Brzytwa momentalnie rozprawiłby się z tą irytującą kobietą, 
która 
najpewniej już od urodzenia miała kupę złomu wewnątrz czaszki zamiast na jej 
czubku. 
Opanował jednak gniew i dosiadł konia. Doskonale przewidując, co zamierza z nim 
zrobić, 
odwiódł ręce do tyłu, krzyżując nadgarstki.
Schowawszy miecz do pochwy, nie luzując mocnego uścisku liny, która pętała jego 
szyję, związała mu ręce tym samym zwojem, tak mocując powróz, że gdyby tylko 
poruszył 
ramionami albo jakąkolwiek inną częścią ciała, skończyłoby się to uduszeniem. 
Przez cały 
czas raczyła go swoimi żartobliwymi docinkami, zwracając się do niego per 
„Nerakijczyk”, 
„Słodziutki Nerakijczyk”, „Nerakijczyk jej Serca” i wymyślała inne jeszcze 
obraźliwe 
zdrobnienia, które drażniły go do granic możliwości.
Kiedy już byli gotowi do drogi, złapała lejce i stępa poprowadziła konia przez 
las.
- Nie zakneblujesz mnie? - spytał Gerard. Odwróciła się doń przez ramię.
- Twoje słowa są muzyką dla moich uszu, Nerakijczyku. Mów, proszę. Opowiedz mi 
jeszcze o tym elfim królu. Czy przywdziewa się w zielone babie lato i wyrastają 
mu z 
grzbietu skrzydła?
- Ciągle jeszcze mógłbym wezwać smoka - przypo - mniał jej Gerard. - Nie robię 
tego, 
bo nie chcę, żeby stała ci się, pani, krzywda. Co tylko dowodzi prawdziwości 
moich słów, 
jeślibyś raczyła się nad tym zastanowić.
- Być może - przyznała. - Może i mówisz prawdę. Ale równie dobrze nie mówisz. 
Może nie wzywasz smoka, bo bestiom nijak nie można ufać, są wiecznie 
nieprzewidywalne i 
równie dobrze jak na mnie, mógłby rzucić się na ciebie. Mam rację, Nerakijczyku?
Gerard zaczynał pojmować, dlaczego go nie zakneblowała. Każde jego słowo tylko 
pogarszało sprawę. Pod jej uwagą o złej naturze błękitnych smoków sam by się 
pewnie 
podpisał, gdyby nie poznał Brzytwy. Gerard nie miał cienia wątpliwości, że 
jeśliby nakazał 
mu rozprawić się z tą irytującą kobietą, smok zrobiłby to w mgnieniu oka, jego 
pozostawiając 
w spokoju. O ile jednak wolał podróżować w towarzystwie Brzytwy, aniżeli tej 
złośnicy, nie 
zniósłby chyba widoku straszliwej śmierci drugiego Solamnijczyka, jakkolwiek by 
nie był 
nieznośny.
- Kiedy dotrzemy do Solanthus, wyślę ludzi, żeby rozprawili się ze smokiem - 
ciągnęła. - Nie może być daleko stąd. Sądząc po wybuchach, które słyszałam, bez 
trudu 
natkniemy się na ślady jego kryjówki.
Gerard miał pewność, że Brzytwa będzie umiał o siebie zadbać, co kazało mu z 
kolei 
zacząć martwić się o los solamnijskich współbraci. Zadecydował, że najlepiej 
będzie, jak 
poczeka, aż stanie przed Radą. Kiedy już tam będzie, wytłumaczy się i przedstawi 
cel swojej 
misji. Nie wątpił, że dadzą wiarę jego słowom, mimo braku wiarygodnych dowodów. 
Na 
pewno znajdzie się wśród członków Rady ktoś, kto zna albo jego, albo jego ojca. 
Jeśli 
wszystko pójdzie dobrze, wróci po Brzytwę i, w towarzystwie rycerskich sił, 
wyruszą do 
Ojualinesti. Po tym oczywiście, jak już ta rycerka najpokorniej i z największą 
skruchą poprosi 
go o wybaczenie.
Zostawili w tyle zadrzewiony brzeg strumienia i weszli na pastwiska niedaleko 
miejsca, gdzie ulokował się smok. Gerard widział w oddali trakt prowadzący do 
Solanthus.’Szczyty miejskich wież wyzierały sponad źdźbeł wysokich traw.
- Oto i Solanthus, Nerakijczyku - wskazała. - Ten wysoki budynek na lewo od 
ciebie 
to...
- Nie nazywam się Nerakijczyk. Nazywam się Gerard uth Mondar. A ciebie jak zwą - 
spytał, dodając pod nosem: - Poza tym, że skaraniem boskim?
- Słyszałam! - zawołała donośnym głosem. Zerknęła nań przez ramię. - Jestem 
Odila 
Kabestan.
- Kabestan. Czy to nie jest przypadkiem jakieś urządzenie na pokładzie statku?
- Jest - odparła. - Moja rodzina zajmuje się żeglugą.
- Piractwem, znaczy się - rzucił zgryźliwie.
- Rozumek masz tak samo malutki i pokurczony jak różne inne części ciała, 
Nerakijczyku - odcięła się, szczerząc zęby na widok jego zakłopotania.
Dojechali już do traktu i zwiększyli tempo. Gerard miał doskonałą sposobność, by 
przyjrzeć się jej lepiej, kiedy szła obok, prowadząc konia i jucznego muła. Była 
słusznego 
wzrostu, zdecydowanie wyższa niż on, z muskularną, zgrabną sylwetką. Nie miała 
ciemnej 
karnacji, jak zajmujący się żeglugą Ergothianie. Jej skóra była koloru 
polerowanego mahoniu, 
co wskazywało na to, że w odległej przeszłości doszło, do zmieszania krwi.
Długie warkocze spływały jej aż do talii. Nigdy nie widział tak czarnych włosów, 
z 
błękitnym połyskiem, niby krucze skrzydło. Brwi miała gęste, szczękę kwadratową. 
Jej 
największym atutem były usta, pełne, w kształcie serca, karminowe i skore do 
śmiechu, co 
zdążyła już zresztą udowodnić.
Gerard za nic nie przyznałby głośno, że miała jakiekolwiek mocne strony. Nie 
przepadał za kobietami, które uważał za istoty z inklinacją do knowań, węszenia 
i 
przekupstwa. Zdecydował, że z tych, którym najbardziej nie ufał i do których 
pałał 
największą niechęcią, pierwsze miejsce należy się owej ciemnowłosej, śniadej 
Pani Rycerz, 
która nieustannie z niego kpiła.
Odila dalej coś mówiła, pokazując mu coraz to nowe widoki Solanthus, wychodząc z 
założenia, że z celi w lochu niewiele zobaczy. Gerard ignorował ją. Szukał słów, 
jakie 
wygłosi przed Radą Rycerską, zastanawiał się, jak najlepiej przedstawić 
złowróżbne 
okoliczności swojego przybycia. Ćwiczył sobie elokwentną przemowę, w której 
przedstawi 
prośbę oblężonych elfów. Łudził się wbrew wszelkiej nadziei, że ktoś go pozna. 
Zmuszony 
był przyznać, że gdyby znalazł się na miejscu tej złośliwej baby, też by sobie 
nie uwierzył. Że 
też musiał być takim idiotą i zapomnieć o pakunku.
Na wspomnienie rozpaczliwej sytuacji, w jakiej znalazły się elfy, zaczął 
zastanawiać 
się, jak sobie radziły, co robiły. Wrócił pamięcią do marszałka Medana, Laurany 
i Gilthasa i 
w najszczerszej trosce o tych, którzy stali się jego przyjaciółmi, zapomniał o 
sobie i własnych 
problemach. Tak się zatopił w myślach, że jechał, nie zwracając uwagi na 
okolicę, ze 
zdumieniem zatem skonstatował, że w drodze zastała ich noc i podjechali już pod 
zewnętrzny 
pierścień murów Solanthus.
Gerard słyszał, że Solanthus było najlepiej ufortyfikowanym miastem na całym 
Ansalonie, lepiej nawet niż królewskie Palanthas. Przyglądając się teraz 
potężnym ścianom, 
smolistym na tle rozgwieżdżonego nieba, murom, które stanowiły zaledwie pierwszą 
linię 
wałów obronnych, nie miał co do tego wątpliwości.
Miasto z zewnątrz okolone było murem. Ściany zbudowano z kilku warstw kamienia 
przesypanego piaskiem i łączonego błotem, na których położono kilka jeszcze 
skalnych 
warstw. Po drugiej stronie muru płynęła fosa. Kamienny okręg przecinało kilka 
bram. Przez 
fosę prowadziły potężne zwodzone mosty. Dalej wznosił się jeszcze jeden mur, z 
prześwitami 
dla łuczników i stanowiskami dla żołnierzy. Wielkie kotły, które napełniało się 
wrzącym 
olejem, stały na blankach. Po drugiej stronie wewnętrznego pierścienia 
fortyfikacji rosły 
drzewa i krzaki tak gęste, że żaden nieprzyjaciel nie mógł przedostać się bez 
kłopotów do 
miasta. Dalej ciągnęły się ulice i wznosiły budynki, postawione w ogromnej 
większości z 
kamienia.
Mimo późnej godziny przed miejską bramą tłoczyli się ludzie. Wartownicy 
zatrzymywali i przepytywali każdego z osobna. Lady Odilę znali bardzo dobrze, 
nie musiała 
więc czekać na swoją kolej, przepuścili ją, odprowadzając żartami o znakomitej 
„zdobyczy” i 
udanych łowach.
Gerard znosił zarówno żarty, jak i mało subtelne komentarze z milczącą 
godnością. 
Odila wtórowała strażnikom w wesołości, dopóki jeden przy ostatniej budce nie 
krzyknął za 
nią.
- Widzę, lady Odilo, że trza ci było spętać tego faceta jak wieprzka, co by nóg 
za pas 
nie zabrał.
Uśmiech rycerki zamarł. Zielone oczy zamigotały szmaragdem. Odwróciła się i 
posłała strażnikowi takie spojrzenie, że cały stanął w pąsach i co żywo pobiegł 
do swojej 
stróżówki.
- Kretyn - mruknęła. Potrząsnęła czarnymi warkoczami, zaśmiała się sztucznie, 
Gerard 
widział jednak wyraźnie, że werbalna strzała trafiła ją w czuły punkt.
Odila prowadziła konia wśród ludzkiej masy stłoczonej na ulicach. Ludzie z 
ciekawością gapili się na Gerarda. Kiedy zobaczyli symbol na jego tunice, 
zaczęli drwić i 
napomykać głośno o zakrwawionym ostrzu katowskiego topora.
Ukłucie niepewności kosztowało Gerarda chwilę niepokoju, nieomal paniki. A co, 
jeśli nie przekona ich do swojej wersji? Co, jeśli mu nie uwierzą? Wyobraził 
sobie, jak ciągną 
go na pieniek, rozpaczliwie zapewniającego o swojej niewinności. Jak wkładają mu 
na głowę 
czarny worek, a silna ręka przygina ją do zbryzganego krwią kloca. Prawie poczuł 
ostatnie 
chwile przerażenia w oczekiwaniu na świst opadającego topora.
Rycerza przebiegł dreszcz. Obrazy, jakie przywołał w swojej głowie, były tak 
żywe, 
że oblał go zimny pot. Zrugawszy się za uleganie wyobraźni, nakazał sobie 
koncentrację na tu 
i teraz.
Z niejasnych powodów zakładał, że lady Odila zaprowadzi go prosto przed Radę 
Rycerską. Miast tego, wiodła teraz konia ciemną i wąską uliczką. Na jej końcu 
widać było 
wielgachny budynek z kamienia.
- Gdzie jesteśmy? - spytał.
- Przy areszcie - odparła lady Odila.
Gerard osłupiał. Tak się szykował do stanięcia przed Radą Rycerską, że nawet mu 
w 
głowie nie postało, że mogła by go przywieść gdzie indziej.
- Dlaczego mnie tu przyprowadziłaś? - dopytywał się.
- Możliwości masz dwie, Nerakijczyku. Po pierwsze idziemy na potańcówkę. 
Będziesz moim partnerem, będziemy pić wino i całą noc uprawiać miłość. Albo też 
- złożyła 
usta w słodki uśmiech - zamkniemy cię w celi.
Zatrzymała konia. Na ścianach płonęły pochodnie. Żółta poświata ognia biła z 
kwadratowego, zakratowanego okna. Straże słysząc, że się zbliża, przybiegły 
uwolnić ją od 
ciężaru więźnia. Pojawił się również nadzorca aresztu, wycierając usta wierzchem 
dłoni. 
Najwyraźniej przeszkodzili mu w kolacji.
- Skoro mam wybór - rzucił zjadliwie Gerard - wybieram celę.
- Rada jestem - odparła kobieta, czule klepiąc go po udzie. - Za nic nie 
chciałabym cię 
zawieść. A teraz, cóż, czas już opuścić cię, Słodki Nerakijczyku. Czekają mnie 
obowiązki. 
Tylko nie wylewaj za mną łez.
- Proszę, lady Odilo - odezwał się Gerard - choć przez chwilę bądź poważna, musi 
być 
ktoś, komu nazwisko uth Mondar zabrzmi znajomo. Popytaj o mnie. Czy możesz 
zrobić choć 
tyle?
Rycerka świdrowała go chwilę wzrokiem.
- To może być nawet zabawne.
Odwróciła się, żeby porozmawiać z nadzorcą. Gerardowi zdawało się, że zrobił na 
niej 
wrażenie, nie wiedział tylko, czy dobre, czy złe i czy w konsekwencji uczyni to, 
o co ją 
poprosił.
Zanim odeszła, lady Odila złożyła zwięzły raport wszystkich przestępstw, jakich 
dopuścił się Gerard - zrelacjonowała, jak to zobaczyła go na grzbiecie 
błękitnego smoka, jak 
wylądowali daleko za miastem i jak się smok namęczył, żeby wyżłobić sobie 
jaskinię. 
Nadzorca łypnął na Gerarda srogim okiem i powiedział, że ma w podziemiach 
wyjątkowo 
solidną celę, jakby stworzoną dla smoczego jeźdźca.
Szturchnąwszy go na pożegnanie i pomachawszy ręką, lady Odila dosiadła konia, 
chwyciła lejce jucznego muła i galopem wypadła z dziedzińca, zostawiając Gerarda 
na łasce 
nadzorcy i strażników.
Na próżno protestował i żądał widzenia się z dowódcą Rycerzy albo jakimś innym 
oficerem. Nikt nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. Dwóch wartowników 
zaciągnęło go 
do środka z okrutną skutecznością, podczas gdy pozostała dwójka trzymała w 
gotowości 
wielkie, ostro zakończone pałki, na wypadek gdyby próbował uciekać. Rozcięli mu 
więzy po 
to tylko, żeby zamienić linę na żelazne kajdany.
Strażnicy gnali go przez pomieszczenia, w których mieściło się biuro nadzorcy, 
stał 
stół i krzesło wartownika więziennego. Na hakach wbitych równymi rzędami w 
ścianę wisiały 
żelazne klucze. Gerard widział to wszystko jedynie w przelocie, zaraz bowiem, 
popychany na 
przemian i ciągnięty, gubiąc krok, zszedł po stopniach, które prowadziły prosto 
na wąski 
korytarz w podziemiach. Oświetlając sobie drogę pochodniami - gdyż Gerard był 
najwyraźniej jedynym więźniem na tym poziomie - strażnicy zaprowadzili go pod 
celę i 
cisnęli do środka. Poinformowali, że kubeł był na nieczystości, a słomiany 
materac do spania. 
Będzie dostawał dwa posiłki dziennie, rano i wieczorem. Drzwi, zbite z mocnych 
dębowych 
desek, z małą żelazną kratą na wysokości oczu, zaczęły się już zamykać. Wszystko 
działo się 
tak szybko, że młody rycerz stał w oszołomieniu, nie mogąc uwierzyć własnym 
oczom.
Na korytarzu pod celą zatrzymał się nadzorca, żeby sprawdzić, czy więzień 
bezpiecznie siedział już w środku.
Gerard rzucił się naprzód, wbijając klinem między drzwi a ścianę.
- Panie! - błagał. - Muszę stanąć przed Radą Rycerską! Powiedz im, że Gerard uth 
Mondar jest tutaj! Mam pilne wieści! Informację...
- Opowiesz o tym inkwizytorowi - uciął chłodnym tonem nadzorca.
Straże uraczyły Gerarda szturchnięciem tak brutalnym, że wpadł do celi, 
zataczając się 
przy akompaniamencie dźwięczących kajdan. Drzwi zatrzasnęły się. Usłyszał odgłos 
ciężkich 
kroków wspinających się po stopniach. Światło pochodni rzedło, aż znikło 
zupełnie. Na 
szczycie schodów trzasnęły kolejne drzwi.
Gerard został sam w ciemnościach tak nieprzebranych i ciszy tak 
wszechogarniającej, 
że równie dobrze mógł być wyrzucony poza krańce świata i unosić się teraz w 
pustej nicości, 
o której powiada się, że istniała na długo przed tym, jak pojawili się bogowie.
18
Posłaniec Beryl
Marszałek Medan siedział otępiały za swoim biurkiem, w gabinecie ulokowanym w 
masywnym i brzydkim gmachu wzniesionym w Qualinoście przez Czarnych Rycerzy. 
Elfy, 
przechodząc obok tego budynku, odwracały wzrok. Marszałek reagował podobnie, nie 
był 
zatem częstym gościem we własnym sztabie. Nie mógł ścierpieć nagich, wionących 
chłodem 
pokoi. Zaduch sprawiał, że na ścianach z kamienia osiadała wilgoć i sprawiały 
wrażenie, 
jakby spływały potem. Kiedy tylko musiał zabawić tu dłuższą chwilę, miał 
wrażenie, że się 
dusi, a wrażenie owo nie było jedynie wytworem jego wyobraźni. Aby zapewnić 
bezpieczeństwo mieszkańcom, budynek pozbawiono okien, smród pleśni był więc 
wszechobecny.
Dziś było nawet jeszcze gorzej niż zazwyczaj. Odór zapchał marszałkowi nozdrza i 
odzywał się pulsującym bólem pod powiekami. Ból i napięcie sprawiły, że siedział 
apatyczny 
i osowiały, nie mogąc zmusić się do myślenia.
„To się nigdy nie uda”, powiedział sam do siebie i już miał wyjść z pokoju, żeby 
przespacerować się na świeżym powietrzu, kiedy jego zastępca, rycerz o imieniu 
Dumat, 
zastukał w drewniane drzwi.
Marszałek zasępił się, wrócił na krzesło i głośno wydmuchał nos, próbując pozbyć 
się 
zapachu stęchlizny.
Dumat potraktował ten dźwięk jako pozwolenie, wszedł więc, ostrożnie zamykając 
za 
sobą drzwi.
- Jest tutaj - oznajmił, wskazując za siebie machnięciem kciuka.
- Kto jest, Dumat? - spytał Medan. - Jeszcze jakiś smokowczyk?
- Tak, panie. Bozak. Kapitan. Przyleciało z nim dwóch baazów. Zdaje się, że jego 
drabanci. - Medan smarknął jeszcze raz i potarł piekące oczy. - Damy radę trzem 
smokowcom, panie - uspokoił go Dumat.
Był on dziwnym człowiekiem. Medan darował już sobie próby rozgryzienia go. 
Niewielki, nabity, ciemnowłosy Dumat lat miał trzydzieści i trochę, na tyle 
przynajmniej 
zdaniem Medana wyglądał. Marszałek niewiele o nim wiedział. Jego zastępca był 
typem 
milczka, trzymał się na dystans, rzadko uśmiechał i raczej nie zamierzał zostać 
duszą 
towarzystwa.
0 swoim życiu nie opowiadał, nigdy nie przyłączał się do przechwałek innych 
żołnierzy, którzy popisywali się dokonaniami na polu bitwy czy pod pierzyną. 
Zaledwie kilka 
lat temu przystał do Rycerstwa. Dowódcy przekazał tylko te informacje, których 
wymagano 
do wypełnienia arkuszy, a w których, zgodnie z podejrzeniami Medana, 
prawdopodobnie 
każde słowo było kłamstwem. Marszałek nigdy nie zdołał się dowiedzieć, co 
skłoniło 
Dumata, by przyłączył się do Rycerzy Neraki.
Nie był żołnierzem z zamiłowania. Nie pałał miłością do wojaczki. Nie wdawał się 
w 
sprzeczki. Nie był sadystą. W ogóle brakowało mu szczególnych uzdolnień w 
wojskowej 
materii, choć pokazał w jednej z koszarowych burd, że radzi sobie w walce. Choć 
był 
człowiekiem zrównoważonym, w jego ciemnych oczach tliły się węgle, które 
zdradzały 
płonące gdzieś głębiej ognie. Medan nigdy nie był bardziej zdumiony, jak tego 
dnia, niemalże 
rok temu, kiedy to Dumat przyszedł doń 1 oznajmił, że zakochał się w elfiej 
kobiecie i 
zamierzał j ą poślubić.
Marszałek robił, co tylko było w jego mocy, by zniechęcać swoich ludzi do 
utrzymywania kontaktów z elfami. Znajdował się w bardzo trudnej sytuacji - pod 
presją 
kipiących napięć rasowych usiłując utrzymywać kontrolę nad ludnością, która 
gorąco i żywo 
nienawidziła swoich ciemiężycieli. Z drugiej strony musiał też trzymać na wodzy 
swoje 
oddziały. Wprowadził surowe reguły zabraniające gwałtu, a tych, którzy w 
najbardziej 
intensywnym okresie okupacji złamali owe zasady, czekała szybka i surowa kara.
Medan jednakże miał wystarczająco duże doświadczenie z różnorakimi filozofiami 
życiowymi, by wiedzieć, że czasami ofiara zakochiwała się w kacie, a nie 
wszystkie elfie 
kobiety pałały obrzydzeniem do ludzkich mężczyzn.
Przepytał wybrankę Dumata, aby upewnić się, że nie była do niczego zmuszana ani 
zastraszana. Odkrył przy okazji, iż nie miał do czynienia z jakąś pokręconą 
pannicą, ale 
dojrzałą kobietą, szwaczką z zawodu. Kochała rycerza i pragnęła zostać jego 
żoną. Medan 
uświadomił ją, że stanie się przedmiotem ostracyzmu ze strony elfiej 
społeczności, że 
odwróci się od niej rodzina i przyjaciele. Odparła, że nie ma rodziny, a jeśli 
nie zaakceptują 
jej wyboru, nie są prawdziwymi przyjaciółmi. Z tym rozumowaniem nie mógł 
polemizować, 
ci dwoje pobrali się więc zgodnie z ludzką ceremonią, ponieważ elfy oficjalnie 
nie uznałyby 
tak obrzydliwego aliansu.
Żyli szczęśliwie, spokojnie, zapatrzeni w siebie nawzajem. Dumat służył dalej, 
wypełniając rozkazy z surowym zdyscyplinowaniem. Toteż kiedy Medan musiał 
zdecydować 
się na wybór zaufanego spośród owej garstki żołnierzy, która została u jego 
boku, by wziąć 
udział w ostatniej obronie Qualinostu, wskazał na Dumata. Resztę wysłał na 
południe, by 
wsparli Szaroszatych w ich nieustających, bezowocnych i absurdalnych 
poszukiwaniach 
magicznej Wieży Wayreth. Medan bez ogródek wyjaśnił swemu zastępcy, co go 
czekało, nie 
potrafiłby bowiem skłamać żadnemu człowiekowi i dał mu wybór. Mógł zostać albo 
uciec 
razem z żoną. Dumat zdecydował się zostać. Jego małżonka, jak oznajmił, miała 
zamiar trwać 
u j ego boku. - Panie - spytał teraz adiutant - czy coś się stało?
Medan otrząsnął się w jednej chwili. Zatopiony w myślach cały czas wpatrywał się 
w 
Dumata, przez co ten musiał pewnie zastanawiać się, czy z jego nosem było 
wszystko w 
porządku.
- Mówisz, trzech smokowców - Medan skupił się z trudem. Niebezpieczeństwo było 
poważne, nie mógł już sobie pozwolić na kolejne zaćmienie umysłowe.
- Tak, panie. Damy im radę - w głosie Dumata nie dźwięczała nawet nuta 
przechwałki. 
Stwierdzał po prostu fakt.
Marszałek pokręcił głową i od razu tego pożałował. Ból za oczami wyraźnie 
przybrał 
na sile. Raz jeszcze mało efektownie chrząknął.
- Nie, nie możemy wciąż wysyłać na tamten świat jaszczurczych maskotek Beryl. W 
końcu zacznie coś podejrzewać. Poza tym, potrzebuję tego posłańca, żeby 
zameldował się z 
powrotem u tej wielkiej zielonej dziwki i zapewnił ją, że wszystko przebiega 
zgodnie z 
planem.
- Tak, panie.
Medan podniósł się. Zmierzył Dumata wzrokiem.
- Jeśli coś pójdzie nie tak, masz być gotów na moje rozkazy. Nie wcześniej.
Zastępca skinął głową i odsunął się na bok, by przepuścić swojego dowódcę, po 
czym 
ruszył za nim.
- Kapitan Nogga, mój panie - zasalutował smokowiec.
- Kapitanie - zwrócił się doń marszałek, podchodząc bliżej, by się z nim 
przywitać.
Bozak był potężny, przewyższał Medana o jaszczurzy łeb, masywne ramiona i 
koniuszki skrzydeł. Baazowie - mniejsi, choć równie muskularni - stali uważnie, 
czujni i 
uzbrojeni po zęby, na których brak na pewno nie mogli się uskarżać.
- Przysłała mnie Jej Wysokość Beryl - oznajmił smokowiec. - Mam zaznajomić cię z 
obecną sytuacją militarną, odpowiedzieć na wszystkie twoje ewentualne pytania i 
zebrać 
informacje o sytuacji w Qualinoście. Następnie mam zameldować się u Jej 
Wysokości.
Medan skłonił się w odpowiedzi.
- Musisz mieć za sobą niebezpieczną drogę, kapitanie. To akt odwagi, podróżować 
przez elfickie terytorium z tak skąpą eskortą. Dziw, że nie zostałeś 
zaatakowany.
- Tak, słyszeliśmy, że masz problemy z utrzymaniem po - rządku w tej krainie, 
marszałku Medanie - odparł Nogga. - A to jest jeden z powodów, dla których Beryl 
przysyła 
tu swoje wojska. Co zaś się tyczy podróży, lecieliśmy na smoczych grzbietach. 
Nie, żebym 
się obawiał spiczastouchych - dodał lekceważąco - ale chciałem się rozejrzeć.
- Mam nadzieję, że jesteś zadowolony z tego, co zobaczyłeś, kapitanie - odezwał 
się 
marszałek, nawet nie trudząc się tuszowaniem gniewu. Został właśnie obrażony, a 
smokowiec 
mógłby się zdziwić, gdyby nie zareagował.
- W rzeczy samej, przyjemnie się rozczarowałem. Byłem przygotowany na to, że 
zastanę miasto ogarnięte zamieszkami, że zobaczę uliczne bunty. Zamiast tego, 
ulice są 
prawie wymarłe. Muszę spytać cię, marszałku Medanie, gdzie są elfy? Czyżby 
uciekły? Jej 
Wysokość strasznie by się zmartwiła, słysząc takie wieści.
- Leciałeś ponad drogami - odparł zwięźle Medan. Widziałeś tabuny uchodźców 
zmierzające na południe?
- Nie, nie widziałem - przyznał Nogga. - Jednakże...
- A może widziałeś uchodźców kierujących się na wschód?
- Nie, marszałku, nic nie widziałem. Dlatego też...
- Czy kiedy przelatywałeś nad Qualinostem, zwrócił może twoją uwagę wielki plac 
wykarczowanej, świeżo przekopanej ziemi na obrzeżach miasta?
- Zwrócił - zniecierpliwił się Nogga. - Co z nim?
- Tam właśnie możesz znaleźć elfy, kapitanie - odparł marszałek Medan.
- Nie rozumiem - powiedział kapitan Nogga.
- Musieliśmy zrobić coś z ciałami - ciągnął obojętnym tonem marszałek. - Nie 
mogliśmy ich przecież zostawić, żeby gniły na ulicach. Starzy, chorzy, dzieci i 
stawiający 
opór rozstali się z życiem. Resztę zatrzymaliśmy, przeznaczając ich na targi 
niewolników w 
Nerace.
Smokowiec zmarszczył czoło i odciągnął wargi, ukazując zęby.
- Beryl nie wydawała żadnych rozkazów tyczących transportu niewolników do 
Neraki, 
marszałku.
- Z całym szacunkiem pragnę przypomnieć zarówno tobie, jak i Jej Wysokości, że 
mnie rozkazy wydaje Pan Nocy, nie zaś Jej Wysokość. Jeśli Beryl pragnie wyjaśnić 
tę 
kwestię z lordem Targonne’em, nie mam nic przeciwko. Do tego czasu będę 
wypełniał 
polecenia mojego pana.
Medan wyprostował ramiona, przez co jego dłoń zbliżyła się do rękojeści miecza. 
Ręka Dumata już spoczywała na orężu, on sam zaś przesunął się cicho, z markowaną 
nonszalancją, by stanąć tuż przy dwóch baazach. Nogga nie domyślał się nawet, że 
jego 
kolejne słowa mogą okazać się ostatnimi. Gdyby zażądał zobaczenia masowych 
grobów albo 
niewolniczych obozów, jedyną rzeczą, jaka ukazałaby się jego oczom, byłby miecz 
Medana 
wystający z jego łuskowatych bebechów.
Tymczasem jednak smokowiec tylko wzruszył ramionami.
- Ja też mam swoje rozkazy, marszałku. Jestem starym wojakiem, tak jak i ty. 
Żaden z 
nas nie interesuje się meandrami polityki. Złożę meldunek mojej pani i, jak 
mądrze 
zasugerowałeś, nakłonię ją, by omówiła sprawę z twoim panem, lordem Targonne.
Medan uważnie mierzył smokowca wzrokiem, ale oczywiście nie było sposobu, by 
rozszyfrować wyraz jaszczurzego pyska. Skinął głową, odsunął dłoń od miecza i 
minął 
Noggę, zmierzając w stronę drzwi, gdzie mógł zaczerpnąć świeżego, słodko 
pachnącego 
powietrza.
- Muszę złożyć skargę, kapitanie - marszałek zerknął przez ramię. - Skargę na 
smokowca. Niejakiego Groula.
- Groula? - Nogga aż poczłapał w stronę Medana. Jego oczy zmieniły się w dwie 
szparki. - Miałem zamiar spytać o Groula. Wysłaliśmy go już przeszło dwa 
tygodnie temu, a 
jak do tej pory nie zameldował się z powrotem.
- I już się nie zamelduje - wtrącił obcesowo Nerakijczyk. Raz jeszcze zaciągnął 
się 
rozkosznie świeżym powietrzem. - Groul nie żyje.
- Nie żyje! - Nogga nasrożył brwi. - Jak umarł? I to ma być ta skarga?
- Ten idiota zabił nie tylko siebie - wyjaśnił Medan - ale również jednego z 
moich 
najlepszych agentów, szpiega, którego umieściłem wśród domowników Królowej 
Matki. 
Rzucił Noggowi jadowite spojrzenie. - Na przyszłość, jeśli już musisz wysyłać 
smokowców 
w charakterze posłańców, upewnij się, że są trzeźwi.
Teraz to Nogga się zjeżył.
- Co się stało?
- Nie ma pewności - Medan wzruszył ramionami. Kiedy znaleźliśmy tych dwóch - 
Groula i szpiega - i jeden, i drugi zdążyli już wyzionąć ducha. Sądzimy, że 
kupka popiołu 
obok zwłok elfa była Groulem. Wiemy tyle tylko, że smokowiec przybył tutaj i 
przekazał 
nam wiadomość od Beryl. Już wtedy ostro zalatywało od niego krasnoludzką 
gorzałą. 
Najpewniej zaraz po tym, jak opuścił moją kwaterę, wpadł na naszego agenta, 
Kalindasa. Elf 
już od dawna narzekał na to, że skąpo opłaca się jego informacje. Domyślam się, 
że 
korzystając z okazji, zagadnął Groula i zażądał większej sumy. Kiedy ten 
odmówił, wszczęli 
bójkę i obaj zakończyli ją ze skutkiem śmiertelnym. Teraz ja mam mniej o jednego 
szpiega, a 
ty o jednego smokowca.
Długi, gadzi jęzor Noggi błysnął miedzy zębami. Smokowiec jął bawić się 
rękojeścią 
swojego miecza.
- Dziwne to - odezwał się w końcu, a czerwone oczy świdrowały Medana - że 
zadźgali 
się obydwaj.
- Wcale nie takie dziwne - sucho zaoponował Medan - kiedy weźmiesz pod uwagę, że 
jeden był wstawiony, a drugi przebiegły.
Nogga zacisnął zęby. Zamiótł ogonem, rysując posadzkę. Mruknął coś, co Medan 
postanowił zignorować.
- Jeśli to już wszystko, kapitanie - odezwał się marszałek, odwracając się znów 
od 
smokowca i kierując w stronę gabinetu. - Mam przed sobą sporo pracy...
- Chwila! - ryknął Nogga. - W rozkazach, które dostarczył Groul, stało, że 
Królowa 
Matka ma zostać ścięta, a jej głowa dostarczona Beryl. Tuszę, że rozkaz został 
wypełniony, 
marszałku. Wezmę z sobą głowę elfki. Czy może Królowa Matka również padła ofiarą 
jakichś dziwnych okoliczności? Przystanąwszy, Medan odwrócił się na pięcie.
- Smoczyca raczyła sobie chyba żartować z tym rozkazem?
- Żartować! - huknął Nogga.
- Beryl jest dobrze znana ze swojego poczucia humoru - odparł marszałek. - 
Uznałem, 
że Jej Wysokość robi mi psikusa.
- To nie był żaden psikus, zapewniam cię, panie. Gdzie jest Królowa Matka? - 
wycedził Nogga przez zaciśnięte zęby.
- W więzieniu - poinformował go chłodnym tonem Medan. - Żywa. Ma być 
podarunkiem dla Beryl, kiedy ta triumfalnie wkroczy do Qualinostu. Rozkazy lorda 
Targonne’a.
Nogga już otworzył pysk, gotów oskarżyć marszałka o zdradę, kłapnął jednak tylko 
szczęką.
Medan dobrze wiedział, o czym myślał Nogga. Beryl mogła sobie roić, że jest 
władczynią Qualinesti. Mogło jej się zdawać, że Rycerze działają pod jej 
auspicjami i w dużej 
mierze tak właśnie było. Jednak to lord Targonne nadal dzierżył przywództwo nad 
Czarnymi 
Rycerzami. Co ważniejsze, cieszył się ponoć dużą sympatią kuzynki Beryl, 
wielkiej 
czerwonej smoczycy Malystryx. Medan zastanawiał się, jak Malys zareaguje na 
nagłą decyzję 
Beryl odnośnie przeniesienia oddziałów do Qualinesti. Odpowiedź kryła się w 
kłapnięciu 
szczęki Noggi. Beryl nie zamierzała wchodzić na wojenną ścieżkę z Targonne’em, 
który z 
pewnością z miejsca poskarżyłby się Malys.
- Chcę zobaczyć tę elfią zdzirę - rzucił ponuro Nogga. - Żeby się upewnić, że 
nikt tu 
nie oszukuje.
Marszałek wskazał w kierunku schodów prowadzących do lochów pod głównym 
budynkiem.
- Korytarz jest wąski - powiedział, kiedy baazowie już mieli ruszyć za swoim 
dowódcą - Nie pomieścimy się wszyscy.
- Czekajcie tutaj - warknął Nogga do podkomendnych.
- Dotrzymaj im towarzystwa - rzucił Medan Dumatowi, który skinął głową i prawie, 
choć niezupełnie, uśmiechnął się.
Smokowiec poczłapał ciężko w dół kręconych schodów. Wyciosane w litej skale, 
były 
chropowate i nierówne. Lochy znajdowały się głęboko i prędko opuściło ich 
słoneczne 
światło. Medan przeprosił, że nie pomyślał o zabraniu pochodni i zaproponował, 
że po nią 
wrócą.
Nogga machnął na to ręką. Smokowcy dobrze widzieli w ciemnościach i droga nie 
nastręczała mu żadnych trudności. Medan szedł w odległości kilku kroków za 
kapitanem, po 
omacku. Raz, przez przypadek, nadepnął mu na ogon. Smokowiec chrząknął 
poirytowany. 
Marszałek grzecznie przeprosił. Schodzili po spirali coraz niżej, aż wreszcie 
stanęli na samym 
dole schodów.
Na ścianach płonęły pochodnie, ale więcej z nich było dymu niż światła. Kiedy 
znaleźli się u podstawy schodów, Nogga zaczął mrugać i zrzędzić, mrużąc oczy, 
szukał drogi 
w gęstym powietrzu. Medan krzyknął na strażnika, który wyszedł im na spotkanie. 
Na głowę 
miał naciągnięty czarny kaptur, jak kat, w tumanach dymu jawił się mroczną i 
widmową 
zjawą.
- Królowa Matka - rzucił Medan.
Strażnik skinął głową i poprowadził ich do celi, która była niczym innym, jak 
żelazną 
klatką przymocowaną do skalnej ściany. Bez słowa, gestem ręki wskazał im 
miejsce.
Na podłodze celi siedziała przykucnięta elfia kobieta. Długie złote włosy były 
sztywne 
i brudne. Miała na sobie bogaty strój, choć porwany i w nieładzie, poznaczony 
ciemnymi 
plamkami, które mogły być zaschniętymi kroplami krwi. Słysząc głos marszałka, 
wstała i 
wbiła w nich wyzywające spojrzenie. Mimo iż w lochach było sześć cel, pozostałe 
świeciły 
pustkami. Tylko ją tu więziono.
Smokowiec zbliżył się do celi.
- A więc to ona! Widziałem elfią wiedźmę dawno temu w Nerace, za czasów 
pogromu.
Mierzył ją wzrokiem z góry na dół, niespiesznie, obraźliwie. Laurana stała 
lekko, 
spokojnie i z godnością. Wytrzyma - ła wzrok smokowca, nawet nie mrugnąwszy 
powieką. 
Dłoń marszałka Medana gorączkowym gestem chwyciła rękojeść miecza.
„Jaszczur potrzebny mi jest żywy”, przypomniał sobie.
- Niczego sobie dziewka - Nogga pożądliwie łypał okiem. - Pamiętam, że wtedy też 
tak sobie pomyślałem. W sam raz do łóżka, jeśli tylko wytrzymać elfi smród.
- Ta, jak mówisz, dziewka nieźle zalazła za skórę tobie i twoim pobratymcom. - 
Medan nie mógł powstrzymać się od komentarza, choć niemal w tej samej chwili 
uświadomił 
sobie, że popełnił błąd.
W ślepiach Noggi zapłonął gniew. Odsłonił zęby, spomiędzy których wychynął 
koniuszek długiego jęzora. Wpatrując się w Lauranę, z sykiem wciągnął język.
- Na bogów, co odeszli, elfko, nie będziesz patrzeć na mnie takim zadowolonym 
wzrokiem, kiedy już się z tobą rozprawię!
Raptownie chwycił żelazną kratę. Mięśnie na wielkich ramionach naprężyły się. 
Szarpnął, pociągnął, wyrwał drzwi z zawiasów i cisnął je na bok, mało co nie 
przygniatając 
strażnika, który uratował się, zręcznie odskakując. Smokowiec wpadł do celi.
Zupełnie zaskoczony jego nieoczekiwanym wybuchem, Medan sklął się od tumanów i 
skoczył, żeby go powstrzymać. Strażnik Planchet stał bliżej rozwścieczonego 
kapitana, ale 
drogę grodziła mu żelazna krata, którą rzucił Nogga, a która teraz pod 
dziwacznym kątem 
opierała się o jedną z pozostałych cel.
- Co robisz, kapitanie? - wrzasnął Medan. - Na głowę upadłeś? Zostaw jaw 
spokoju! 
Beryl nie chciałaby dostać wybrakowanego więźnia.
- Chcę się tylko trochę zabawić - warknął Nogga i wyciągnął łapę.
Błysnęła stal. Spomiędzy fałd sukni Laurana dobyła sztyletu.
Smokowiec wyhamował, ryjąc pazurami po kamiennej podłodze. Ze zdumieniem 
wpatrywał się w sztylet przystawiony mu do gardła.
- Ani kroku - ostrzegła go Laurana w jego ojczystej mowie.
Nogga zachichotał. Zdążył już otrząsnąć się z zaskoczenia. Opór tylko podsycił 
jego 
pożądanie, odepchnął sztylet upazurzonąłapą. Ostrze przecięło pokrytą łuskam i 
skórę, 
trysnęła krew, zignorował to jednak. Chwycił Lauranę. Ciągle ze sztyletem w 
dłoni, dźgała 
go, miotając się w jego potężnym uścisku.
- Powiedziałem, puść ją, jaszczurze!
Splótłszy razem dłonie zaciśnięte w pięść, Medan z mocą rąbnął Noggę w potylicę. 
Taki cios powaliłby człowieka, ale smokowiec ledwie go poczuł. Jego pazury 
rozdzierały 
suknię Laurany.
Planchetowi udało się w końcu odwalić kratę. Złapawszy płonącą pochodnię, 
zamachnął się nią na łeb kapitana. Posypały się iskry, pochodnia rozłupała się 
na dwoje.
- Wrócę do ciebie za chwilę - obiecał Nogga przez zęby i pchnął elfkę na ścianę. 
Odsłoniwszy garnitur kłów, odwrócił się do swoich napastników.
- Nie zabijaj go! - rozkazał w elfickim Medan i zdzielił smokowca w żołądek tak, 
że 
ten zgiął się wpół.
- Myślisz, że damy mu radę? - wysapał Planchet, celując kolanem w brodę 
przeciwnika, któremu głowa odskoczyła do tyłu.
Nogga osunął się na klęczki, ciągle jednak próbował wstać. Laurana złapała 
drewniany stołek i wyrżnęła nim w łeb smokowca. Stołek poszedł w drzazgi, ale 
Nogga 
osunął się na posadzkę. Legł na brzuchu z rozwalonymi nogami i tak się skończyła 
jego 
walka.
Cała trójka zaś stała nad nim, dysząc ciężko.
- Tak bardzo mi przykro, pani - zaczął Medan, zwracając się do Laurany.
Suknię miała w strzępach. Twarz i dłonie upstrzyły plamki krwi smokowca. Pazury 
rozorały białą skórę jej piersi. Karmazynowe kropelki sączyły się z ran, 
migocząc w.świetle 
pochodni. Uśmiechnęła się w radosnym uniesieniu i zmarszczyła triumfalnie brew.
Medan był zauroczony. Nigdy jeszcze nie widział jej tak pięknej, tak silnej i 
nieustraszonej, a jednocześnie tak kruchej. Zanim dotarło do niego, co robi, 
wziął ją w 
ramiona i mocno do siebie przytulił.
- Powinienem był domyślić się, że ta kreatura spróbuje czegoś takiego - ciągnął 
Medan z wyrzutami sumienia. Nigdy nie powinienem był narażać cię na takie 
niebezpieczeństwo, Laurano. Wybacz mi.
Podniosła wzrok, ich spojrzenia spotkały się. Z jej ust padło łagodne 
zaprzeczenie, po 
czym, równie łagodnie, uwolniła się z jego uścisku, a jej dłoń skromnie zebrała 
strzępki 
materiału na piersiach.
- Nie ma za co przepraszać, marszałku - powiedziała, a w oczach zabłysły 
figlarne 
ogniki. - Prawdę mówiąc, to było nawet zabawne. - Spojrzała na smokowca. Głos 
jej stężał, 
dłoń zamknęła się w pięść. - Wielu z moich ludzi złożyło już życie w tej bitwie. 
I jeszcze 
więcej zginie w ostatniej walce o Qualinost. Czuję przynajmniej, że mam w tym 
swój udział, 
choć mały. - Kiedy ponownie podniosła ku niemu oczy, znów zajaśniały psotnie. - 
Obawiam 
się, że zepsuliśmy twojego posłańca, marszałku.
Medan mruknął coś w odpowiedzi. Nie odważył się spojrzeć na Lauranę, nie odważył 
się przypomnieć sobie jej ciepła, które poczuł, trzymając ją w ramionach. Przez 
długie lata 
nieczuły był na pokusy miłości, tak przynajmniej sobie wmawiał. Tymczasem dawno 
już 
temu pokochał, pozwolił, by przebiła go strzała miłości do niej i do elfiego 
narodu. Cóż za 
gorzka ironia, że w pełni pojął to dopiero teraz, kiedy wszystko miało się ku 
końcowi.
- Co z nim zrobimy, panie? - spytał Planchet. Elf kuśtykał, masując stłuczone 
kolano.
- Prędzej szlag mnie trafi, niż wciągnę to ciężkie truchło po schodach - 
nieprzyjemnym tonem odpowiedział Medan.
- Planchet, odprowadź swoją panią do mojego gabinetu. Zarygluj za sobą drzwi i 
czekajcie tam dopóty, dopóki wam nie powiem, że już możecie bezpiecznie wyjść. 
Po drodze 
po - wiedz Dumatowi, żeby tu zszedł i przyprowadził z sobą tych całych baazów.
Planchet zdjął płaszcz i zarzucił go Lauranie na ramiona. Jedną ręką ciasno 
trzymając 
obie poły, drugą dotknęła dłoni marszałka. Zajrzała mu w oczy.
- Jesteś pewien, że dasz sobie radę? - spytała cicho. Nie miała na myśli tego, 
że 
zostawia go sam na sam ze smo - kowcem. Chodziło o to, że zostawia go sam na sam 
z 
bólem.
- Tak, pani - odparł Medan i uśmiechnął się. - Tak jak i ty, ja również dobrze 
się 
bawiłem.
Westchnęła, spuściła wzrok i przez moment wyglądało na to, że powie coś jeszcze. 
Nie miał ochoty tego słuchać. Domyślał się, co powie - że jej serce zostało 
pochowane wraz z 
mężem, Tanisem. Nie chciał sobie uświadomić, że jest zazdrosny 0 ducha. 
Wystarczyło mu, 
że go szanowała i darzyła zaufaniem. Ujął dłoń spoczywającą na jego ręku. 
Podniósł jej palce 
i przycisnął do swoich warg. Zyskawszy zapewnienie, posłała mu nieśmiały uśmiech 
i 
pozwoliła odprowadzić się Planchetowi.
Medan został sam w lochu, rad z ciszy, rad z zasnutego dymem mroku. Rozmasował 
bolącą dłoń, a kiedy znów zebrał się w sobie, złapał wiadro z wodą, której 
używano do 
gaszenia pochodni i chlusnął brudną cieczą w twarz kapitana Noggi.
Smokowiec sapnął przez zatkany nos i splunął. Ciągle otumaniony potrząsnął 
głową, 
podniósł się z podłogi.
- Ty! - warknął i zatoczył się, machając swoją wielgachną pięścią. - Dorwę 
cię...
Medan dobył miecza.
- Marzę tylko o tym, by zanurzyć to ostrze w twoich trzewiach, kapitanie Nogga. 
Nie 
kuś mnie zatem. Wrócisz do Beryl i powiesz Jej Wysokości, że zgodnie z rozkazami 
mojego 
dowódcy, lorda Targonne’a, przekażę jej elficką stolicę, Qualinost. Wtedy 
również oddam w 
jej ręce Królową Matkę, całą 1 zdrową. Zrozumiałeś, kapitanie?
Nogga potoczył wzrokiem wokoło i zobaczył, że nie ma Laurany. Czerwone oczy 
błysnęły w ciemnościach. Otarł usta z krwi i śliny, wbił w Medana spojrzenie 
naładowane 
nienawiścią.
- Wtedy też wrócę - odparł smokowiec - i wyrównamy nasze rachunki.
- Nie mogę się doczekać - Medan postawił na grzeczność. - Nawet nie wiesz, jak 
bardzo.
Dumat pędem zbiegał po schodach. Baazowie tuż za nim, z bronią w ręku.
- Wszystko jest pod kontrolą - oznajmił marszałek, chowając miecz do pochwy. - 
Kapitan Nogga zapomniał się przez chwilę, ale już wróciła mu pamięć.
Pokonany smokowiec warknął coś nieskładnie i niezdarnie wyszedł z celi, 
wycierając 
się z krwi i spluwając połamanym zębem. Skinąwszy na baazów, ruszył z powrotem 
po 
schodach.
- Przydziel kapitanowi straż przyboczną - polecił swemu zastępcy Medan. - Ma 
zostać 
bezpiecznie odeskortowany do swojego smoczego wierzchowca.
Dumat zasalutował i dołączył do smokowców wspinających się po stopniach. 
Marszałek został jeszcze przez chwilę w ciemnościach. Ujrzał na podłodze skrawek 
bieli, 
wyszarpany z sukni Laurany przez smokowca. Materiał był delikatny niczym 
pajęczyna. 
Pogładziwszy go delikatnie w dłoni, zatknął za mankiet koszuli, po czym ruszył 
po schodach, 
by bezpiecznie odprowadzić Królową Matkę do domu.
19
Desperacka gra
Wielka zielona smoczyca Beryl kreśliła szerokie koła nad lasami Qualinesti, by 
rozwiać swoje wątpliwości i upewnić się, że wszystko przebiegało zgodnie z 
planem. Z jej 
planem. Wydarzenia toczyły się prędko. Nawet zbyt prędko, jak na jej gust. Ona 
je 
zainicjowała. Beryl. Nie kto inny. Skąd więc owo dziwne i dręczące uczucie, że 
coś 
wymykało się spod jej kontroli, że ktoś ją popędzał, zmuszał ją do pośpiechu? Ów 
ktoś przy 
karcianym stole szturchnął jej łokieć tak, że rzuciła kośćmi, zanim inni gracze 
zdążyli 
zalicytować swoje stawki.
A wszystko zaczęło się tak niewinnie. Chciała tylko tego, co jej się prawowicie 
należało - magicznego artefaktu. Legendarnego magicznego artefaktu, który nie 
miał prawa 
znajdować się w rękach tego pokurczonego, wypłukanego z esencji, ludzkiego maga, 
do 
którego trafił przez pomyłkę zresztą, przez tego kenderskiego zasmarkanego 
karzełka. 
Artefakt był jej. Znajdował się na jej terytorium, a wszystko na jej terytorium 
należało do 
niej. Każdy to wiedział. Nikt nie mógł się z tym nie zgodzić. Jej słuszne 
przecież wysiłki w 
celu zdobycia artefaktu miały, jak się okazało, nieco odmienny skutek i 
skończyły się 
wysłaniem armii na wojnę.
Beryl obwiniała o to swoją kuzynkę Malystryx.
Dwa miesiące wcześniej zielona smoczyca szczęśliwie wylegiwała się w swoim 
liściastym gniazdku, w ogóle nie zaprzątając sobie głowy agresją na elfy. No 
dobrze, może 
niezu - pełnie tak było. Przygotowywała siły, za pomocą bogatych danin, które 
ściągała od 
elfów i ludzi znajdujących się pod jej panowaniem, kupując lojalność legionów 
najemników - 
hord goblinów i hobgoblinów i tylu smokowców, ilu zdołała skusić obietnicami 
grabieży, 
gwałtu i rzezi. Do tej pory trzymała te śliniące się psy na krótkiej smyczy, 
rzucając im od 
czasu do czasu jakiś elficki ochłap dla zaostrzenia apetytu. Teraz puściła je 
luzem. Nie miała 
wątpliwości, że zwycięstwo będzie po jej stronie.
Mimo to jednak wyczuwała obecność jeszcze jednego gracza przy stole, gracza, 
którego nie mogła dojrzeć, przyglądającego się zza zasłony cienia, gracza, który 
postawił na 
inną grę, w której stawka była wyższa. Gracza, który zakładał, że ona, Beryl, 
przegra.
Malystryx, oczywiście.
Beryl nie kierowała wzroku na północ, ku Rycerzom Solamnijskim i ich srebrnym 
smokom, czy nawet błękitnemu Skie. Srebrne znikły rzekomo, z tego, co donieśli 
jej 
szpiedzy, a Khellendros - co było faktem powszechnie znanym - postradał zmysły. 
Oszalały 
na punkcie swojej pani, opuścił dominium na jakiś czas, a gdy wrócił, opowiadał, 
jakoby 
przebywał w miejscu zwanym Szarość.
Wschód, gdzie władała czarna Kir, również nie zajmował myśli Beryl. Wiotką 
bestię 
w zupełności zadowalały jej ohydne miazmaty. Niech sobie w nich spokojnie gnije. 
Co zaś 
się tyczy białego Mrozu, smok nie był godnym przeciwnikiem dla przebiegłości i 
potęgi 
Beryl. Nie, ona wpatrywała się w północny wschód, szukając tam czerwonych 
źrenic, które 
nieustannie śledziły ją znad horyzontu strachu.
Teraz wychodziło na to, że Malystryx w końcu zrobiła ruch, zarówno 
nieoczekiwany, 
jak i zmyślny. Zielona dopiero kilka dni wcześniej odkryła, że większość z jej 
smoczych 
podwładnych - rdzennych mieszkańców Krynnu, którzy złożyli Beryl śluby 
lojalności - 
opuściła ją. Zostały tylko dwa czerwone smoki, a im nie ufała. Nigdy nie ufała 
czerwonym. 
Mimo iż nikt nie był pewien, gdzie udały się pozostałe, Beryl nie miała 
wątpliwości. Przeszły 
na stronę Malystryx. Jej kuzynka najpewniej zrywała teraz boki ze śmiechu. Beryl 
zgrzytnęła 
zębiskami i rzygnęła chmurą trujących oparów, wyobrażając sobie, że trzyma w 
szponach 
swoją zdradziecką kuzynkę.
Przejrzała gierkę Malys. Czerwona wystrychnęła j ą na dudka, zmuszając do 
wszczęcia wojny z elfami, do posłania swoich oddziałów na południe, cały ten 
czas rosnąc w 
siłę, którą Beryl z wolna traciła. Malys wmanewrowała ją w cały ten atak na 
Cytadelę Światła 
- mistycy już od dawna byli dla Malys jak świerzbiące pod łuskami pasożyty. 
Beryl 
podejrzewała teraz, że to właśnie Malystryx podłożyła magiczne urządzenie, tak 
żeby wieść o 
nim dotarła do jej uszu.
Smoczyca rozważała teraz, czy nie odwołać swoich wojsk, ale się rozmyśliła. Raz 
spuszczone ze smyczy, psy nie dałyby się już ponownie złapać. Zwietrzyły trop, 
zasmakowały elfiej krwi i teraz będą głuche na jej nawoływania. W zasadzie była 
rada, że 
porzuciła ten zamiar.
Z podniebnej perspektywy Beryl z dumą przyglądała się monstrualnemu wężowi 
swojej armii, pełznącemu przez gęste knieje Qualinesti. Przemarsz był powolny. 
Wojsko, jak 
to mówią, sunie na własnych trzewiach. Oddziały mogły poruszać się tak szybko 
jak ciężko 
obładowane furgony. Żołnierze nie odważyli się na grabież, nie śmieli plądrować 
dóbr ziemi, 
co przecież mogliby zrobić. Zwierzyna, a nawet roślinność Qualinesti stanęły 
bowiem do 
walki.
Jabłka struły tych, którzy po nie sięgnęli. Od chleba wypieczonego z elfickiej 
mąki 
rozchorowała się cała dywizja. Żołnierze donosili o towarzyszach zaduszonych 
pnączami albo 
przywalonych drzewami, które spuściły na nich swoje potężne konary. Tego wroga 
można 
było jednak pokonać z łatwością. Można go było zwalczyć ogniem. Tumany dymu nad 
płonącymi lasami Qualinesti zmieniły dzień w noc nad wielkimi połaciami 
Abanasinii. Beryl 
przyglądała się bijącym w niebo kłębom, odprowadzała je wzrokiem na zachód, 
gdzie gnały 
pędzone porywami wiatrów. Z lubością wdychała dym unoszący się z konających 
drzew. 
Podczas gdy wojska, wolno, acz nie - ubłaganie sunęły w głąb krainy, Beryl 
zdawała się z 
dnia na dzień rosnąć w siłę.
A Malys? W jej nozdrza również uderzy wojenny tuman i poczuje w nim odór własnej 
zagłady.
- Bo choć może podstępem zmusiłaś mnie do działania, kuzynko - Beryl przemawiała 
do owych gniewnych czerwonych ślepi łypiących ku niej z zachodu - oddałaś mi 
tylko 
przysługę. Niedługo już rządzić będę rozległymi ziemiami. Pod moim jarzmem 
znajdą się 
tysiące niewolników. Cały Ansalon usłyszy o moim zwycięstwie nad elfami. Twoje 
wojska 
opuszczą cię i zaciągną się pod mój sztandar. Wieża Wysokiej Magii Wayreth 
będzie moja. 
Magowie nie zdołają już więcej ukrywać przede mną swoich potężnych sił. Im 
dłużej 
czekasz, czając się w cieniach, tym silniejsza się staję. Poczekam jeszcze, aż 
twoja wielka 
czaszka ukoronuje mój totem i stanę się władczynią Ansalonu.
Tak oto Beryl zabrała się już za kalkulowanie swoich zwycięstw. Nie opuściło jej 
jednakże owo niepokojące uczucie, że gdzieś w cieniach, poza kręgiem światła, 
czekał inny 
gracz, czekał i uważnie ją obserwował.
Daleko, daleko w dole para oczu wpatrywała się w Beryl, nie były to jednak oczy 
owego gracza, a przynajmniej ów ktoś nie miał dość czelności, by się za gracza 
poczytywać. 
To jego kości grzechotały w kubku i to one wypadły na stół, gdzie obijały się 
bezładnie, aż 
zamarły sromotnie i ogłoszono zwycięzcę.
Gilthas stał przy sekretnym wejściu do jednego z podziemnych tuneli, bacznie 
obserwując Beryl. Smoczyca była potężna, zwalista, monstrualna. Pokryte łuskami 
cielsko, 
nadęte, bezkształtne, było tak ociężałe, że wydawało się niemożliwe, by jej 
skrzydła zdołały 
poderwać z ziemi tak obrzydliwą masę. Kiedy jednak obserwator przyjrzał się 
bliżej, mógł 
ujrzeć potężną muskulaturę ramion, ogromną płaszczyznę i zasięg skrzydeł. Jej 
cień padł na 
krainę, zasnuł lekko przyćmione słońce i w miejsce jasnego dnia przyniósł z sobą 
straszliwą 
noc.
Gilthas wzdrygnął się, kiedy cień smoczych skrzydeł zmroził go. Choć chwilę 
później 
było już po wszystkim, czuł się tak, jakby nadal zwieszał się nad nim czarny 
całun śmierci.
.- Czy jest bezpiecznie, Wasza Wysokość? - spytał ktoś drżącym głosem.
„Nie, bezmózgi dzieciaku!”, chciał odwarknąć Gilthas. „Nie jest bezpiecznie! 
Nigdzie 
na tym świecie nie ma dla nas azylu. Smoczyca wypatruje nas z nieba noc i dzień. 
Jej 
wielotysięczna armia maszeruje przez naszą krainę, chłoszcząc ją ogniem i 
mieczem. 
Miazmatami śmierci przesłoniła już słońce. Możemy opóźnić ich przemarsz, ale nie 
możemy 
go powstrzymać. Nie tym razem. Uciekamy, dokąd jednak? Gdzie jest owo 
schronienie, 
którego szukamy? Śmierć. Śmierć jest jedyną ucieczką...”.
- Wasza Wysokość - raz jeszcze odezwał się ów ktoś. Król elfów otrząsnął się z 
wysiłkiem.
- Nie jest bezpiecznie - ciągnął stłumionym głosem ale smok na razie zniknął. 
Ruszajcie się, prędko! Prędko!
Ten tunel był jednym z wielu korytarzy wydrążonych przez krasnoludy, które 
setkom 
elfich uchodźców pomagały wydostać się z Cjualinostu i mniejszych osad na 
północy, 
terytoriów, które zostały już zajęte przez wojska Beryl. Wejście do tunelu 
znajdowało się 
zaledwie dwie mile na południe od samego miasta, krasnoludy bowiem rozbudowały 
tunele 
tak, by sięgały stolicy i nawet teraz, kiedy Gilthas rozmawiał z uchodźcami na 
powierzchni, 
inne elfy przemierzały korytarz w tyle za nim.
Qualinestyjczycy rozpoczęli ewakuację stolicy sześć dni wcześniej, w dniu, kiedy 
Gilthas oznajmił swoim poddanym, że ich ziemie zostały zaatakowane przez siły 
smoczycy 
Beryl. Powiedział im prawdę, brutalną prawdę. Ich jedyną szansą na przetrwanie 
wojny było 
porzucenie tego, co miłowali najbardziej, własnej ojczyzny. Co gorsza, nawet 
gdyby przeżyły 
pojedyncze jednostki, Gilthas nie mógł zapewnić ich, że przetrwa elficki naród.
Qualinesti otrzymało rozkazy. Dzieci musiały uciekać. Były przyszłością rasy i 
należało je chronić. Z dziećmi powinni wyruszyć ich opiekunowie, czy będą to 
matki, 
ojcowie, dziadkowie, ciotki, wujowie, czy kuzyni. Tych elfów, którzy mieli dość 
sił do walki, 
tych, którzy byli zawodowymi żołnierzami, poproszono o udział w obronie 
Qualinostu.
Nie obiecywał im, że umkną do bezpiecznego schronienia, nie mógł bowiem 
przyobiecać, że zdołają takowe znaleźć. Nie chciał raczyć swoich poddanych 
wygodnymi 
kłamstwami. Zbyt długo lud Qualinesti drzemał słodko pod ich pierzyną. 
Powiedział im 
prawdę, a oni, z niemym heroizmem, zaakceptowali ją.
Dumny był ze swojego ludu zarówno w tej chwili, jak i w smutnych momentach, 
które 
nadeszły po niej. Współmałżonkowie rozdzielali się, jeden uciekał z dzieckiem, 
drugi 
zostawał na posterunku. Ci, którym przyszło zostać, całowali dzieci z miłością, 
tulili mocno i 
przykazywali, by były grzeczne i posłuszne. Podobnie jak Gilthas, który nie 
okłamał swojego 
ludu, również rodzice mówili dzieciom tylko prawdę. Zostający nie obiecywali 
swoim 
ukochanym, że jeszcze się zobaczą. Prosili ich tylko o jedno, by pamiętali. 
Zawsze pamiętali.
Na sygnał Gilthasa elfy wyszły z cienistej kryjówki drzew, których obsypane 
listowiem gałęzie chroniły uchodźców przed wzrokiem Beryl. Z nadejściem smoka 
las cichł, 
zwierzęce odgłosy zmieniały się w szept, ptasie trele zamierały. Każda żywa 
istota przykucała 
drżąca, czekając, aż Beryl przeleci. Teraz, kiedy już jej nie było, las ożył na 
nowo. Elfy 
chwyciły dłonie swoich dzieci, pomagając przy tym starszym i chorym, po czym 
ześlizgnęły 
się w dół wąskiego parowu. Na samym dole znajdowało się wejście do tunelu, 
przesłonięte 
klapą z gałęzi.
- Szybko! - nawoływał Gilthas, rozglądając się uważnie, wyczekując powrotu 
smoka. 
- Raz-dwa!
Elfy wyminęły go biegiem i zanurzyły się w ciemnościach korytarzy, gdzie 
przywitały 
ich krasnoludy, wskazując drogę. Jednym z gestykulujących i pokrzykujących po 
elficku: „Na 
lewo, na lewo, trzymajcie się lewej strony, uważajcie tam na takie kałuże”, był 
Tarn 
Granitowy Miech, krasnoludzki król. Ubrany tak samo jak pierwszy lepszy 
robotnik, brodę 
miał ob - lepioną brudem, buty pokrywała skorupa błota i odłamków skal. Elfy 
nigdy nie 
domyśliły się, z kim mają do czynienia.
Pierwszym uczuciem elfów po wstąpieniu do korytarzy była ulga, że mogą ukryć się 
pod ziemią. Kiedy jednak stanęły naprzeciw szeregu krasnoludów, które kierowały 
ich głębiej 
jeszcze, odprężenie ustąpiło miejsca niepokojowi. Elfy pod powierzchnią ziemi 
nie są 
szczęśliwe. Nie czują się dobrze w ograniczonych przestrzeniach. Lubią, kiedy 
nad głowami 
mają niebo i bogactwo konarów, kiedy mogą oddychać świeżym powietrzem. Pod 
ziemią 
czekała ich duszność i ciasnota. Tunele niosły z sobą woń ciemności, gliniastej 
gleby i 
gigantycznych czerwi, urkhana, które ryły w litej skale. Niektórzy uciekinierzy 
wahali się, 
zerkali przez ramię na zewnątrz, gdzie jaśniało czyste słońce. Pewien starszawy 
elf, którego 
Gilthas rozpoznał jako członka Thon-Thalas, czyli senatu, odwrócił się i zaczął 
zmierzać ku 
wyjściu.
- Nie mogę, Wasza Wysokość - senator zwrócił się do Gilthasa przepraszającym 
tonem. Z trudem łapał powietrze, twarz miał bladą. - Duszę się! Umrę tutaj!
GiltKas już miał mu odpowiedzieć, ale Tarn Granitowy Miech postąpił naprzód, 
zagradzając drogę senatorowi.
- Dobry panie - odezwał się krasnolud, patrząc znacząco na dostojnika. - Owszem, 
jest 
tu ciemno, owszem, śmierdzi i owszem, powietrze nie jest może najświeższe. Ale 
zmiarkuj 
sobie, dobry panie. - Tarn wzniósł w górę brudny palec.
- Jak ciemno będzie w smoczym brzuszysku? Jak tam będzie śmierdziało?
Senator spojrzał na krasnoluda i zdobył się na nikły uśmiech.
- Masz rację, panie. Tego akurat argumentu nie wziąłem pod uwagę. A muszę 
przyznać, że jest przekonujący.
Odwrócił się w stronę korytarza. Wyjrzał na zewnątrz, zaczerpnął świeżego 
powietrza. 
Dotknął ręki Gilthasa na znak szacunku. Skłoniwszy się krasnoludowi, schylił 
głowę i 
zanurzył się w tunelu, wstrzymując oddech, jak gdyby zamierzał nie oddychać już 
do końca 
wielomilowej podziemnej wędrówki.
Gilthas uśmiechnął się.
- Założę się, thanie, że nieraz już wygłaszałeś taką mowę.
- Wiele razy - odparł krasnolud, gładząc brodę i szczerząc zęby w uśmiechu. - 
Wiele 
razy. A jeśli nie ja, to pewno inni - wskazał na swoich pomocników. - Zawsze 
używamy tego 
samego argumentu. Nigdy nie zawodzi - potrząsnął głową. - Elfy żyjące pod 
ziemią. Kto by 
pomyślał, co, Wasza Wysokość?
- Pewnego dnia - odezwał się w odpowiedzi Gilthas - będziemy musieli nauczyć 
krasnoludy wspinać się po drzewach.
Granitowy Miech prychnął, rozbawiła go sama myśl. Kręcąc głową, oddalił się 
ciężkimi krokami w głąb tunelu, donośnie zagrzewając do pracy krasnoludy, które 
oczyszczały korytarze z odłamków skał i sprawdzały wytrzymałość stempli 
podtrzymujących 
stropy tuneli.
Dwunastoosobowa grupka elfów, członków jednej rodziny, jako ostatnia weszła do 
tunelu. Najstarsza córka, która prawie przekroczyła już próg dojrzałości, 
zaofiarowała się jako 
opiekunka dzieci. Ojciec i matka - obydwoje wojownicy - zostali, by walczyć w 
obronie 
miasta.
Gilthas rozpoznał dziewczynę, pamiętał ją z balu maskowego, który przecież nie 
tak 
dawno jeszcze wydał. Pamiętał, jak tańczyła w swojej najlepszej jedwabnej sukni, 
z kwiatami 
we włosach, z oczyma błyszczącymi szczęściem i podnieceniem. Teraz jej włosy 
były 
potargane i brudne, ozdobione uschniętymi liśćmi, w których się ukrywała. 
Postrzępiona 
suknia nosiła ślady podróży. Na jej bladej twarzy malowało się przerażenie, choć 
znać było 
również stanowczość i siłę, nie dopuszczała do siebie strachu, młodsze dzieciaki 
w niej 
bowiem szukały odwagi.
Podróż z Qualinostu była powolna. Od dnia, kiedy Beryl dostrzegła grupkę elfów 
na 
drodze i uśmierciła je swoim trującym oddechem, pozostali nie ośmielali się 
podróżować na 
otwartej przestrzeni. Trzymali się lasów, nieruchomiejąc jak królik, kiedy 
zobaczy lisa, gdy 
zielona smoczyca przecinała niebo nad ich głowami. Dlatego też szły tak boleśnie 
wolno.
Podczas gdy Gilthas przyglądał się jej, dziewczyna podniosła malucha z posłania 
z 
liści i sosnowych igieł. Zwoławszy pozostałe dzieci, pospieszyła do wejścia. 
Dzieci biegły tuż 
za nią, starsze wziąwszy młodsze na barana.
Dokąd szła? Do Silvanesti. Do krainy, która była dla niej niczym więcej, jak 
tylko 
snem. Smutnym snem, całe bowiem życie opowiadano jej o tym, jaką niechęcią i 
nieufnością 
Silvanestyjczycy darzyli ąualinestyjskich kuzynów. Mimo to zmierzała teraz ku 
nim, by 
błagać o schronienie. Zanim w ogóle dotrą do granic Silvanesti, razem z 
rodzeństwem będzie 
musiała przebyć wiele mil podziemnymi tunelami, by następnie wyjść na jałowe i 
opustoszałe 
Pyliste Równiny, przez które przyjdzie im się przeprawić.
- Prędko, prędko! - ponaglał Gilthas, bo wydawało mu się że między wierzchołkami 
drzew mignęła smocza sylwetka.
Kiedy już ostatnie dziecko znalazło się w środku, chwycił gałęziastą klapę i 
zaciągnął 
ją, zasłaniając wejście.
Już w tunelu dziewczyna przystanęła na moment, żeby przeliczyć swoich 
podopiecznych. Rada, że miała przy sobie całą gromadkę, zdobyła się na posłanie 
Gilthasowi 
uśmiechu, po czym podniosła głowę, i poprawiwszy malucha na plecach, zagłębiła 
się w 
podziemne korytarze.
Jedno z dzieci zostało w tyle.
- Nie chcę iść, Trino - odezwało się załamanym głosikiem. - Tam jest ciemno.
- Nie, nie jest - wtrącił się Gilthas. Wskazał na zwieszającą się z sufitu kulę. 
Z jej 
wnętrza bił łagodny, ciepły blask, który rozświetlał mrok. - Widzisz tę 
latarnię? - spytał 
chłopaczka. - Ciągną się tak wzdłuż całego tunelu. Wiesz, skąd się bierze to 
światło?
- Z ognia? - zgadywał mały bez przekonania.
- Z larw czerwi - odparł Gilthas. - Dorosłe czerwie kopią dla nas tunele, a małe 
oświetlają nam drogę. Nie boisz się już, prawda?
- Nie - zapewnił mały elf. Siostra rzuciła mu zgorszo - ne spojrzenie i oblał 
się pąsem. 
- Znaczy się, nie, Wasza Wysokość.
- Dobrze - ucieszył się Gilthas. - A zatem ruszaj. Nagle rozległ się basowy 
głos, 
nawołujący w krasnoludz - kiej mowie i powtarzający po elficku.
- Z drogi! Czerw jedzie! Odsunąć się!
Krasnolud mówił co prawda w języku elfów, brzmiało to jednak, jakby miał usta 
pełne 
kamieni. Dzieci nie zrozumiały go. Gilthas doskoczył do dziewczyny.
- Odsuńcie się! - krzyknął do pozostałych dzieci. Stańcie przy ścianie! Szybko!
Po podłodze tunelu przebiegły wstrząsy.
Chwyciwszy wystraszoną dziewczynę, odciągnął ją ze środka korytarza. Była 
przerażona, a dziecko na jej rękach zaniosło się płaczem. Gilthas wziął malucha 
w ramiona i 
uspokajał go najlepiej jak potrafił. Reszta dzieci stłoczyła się wokół, 
wpatrując się w niego 
szeroko otwartymi oczkami. Któreś zaczęło się mazać.
- Patrzcie - odezwał się do nich z uśmiechem na ustach. - Nie ma się czego bać. 
To 
nasi wybawiciele.
W końcu korytarza ukazała się głowa jednego z gigantycznych czerwi, których 
krasnoludy używały do rycia tuneli. Stwór, nawykły do życia w podziemnych 
ciemnościach, 
nie miał oczu. Z czubka głowy wystawały mu dwa rogi. Krasnolud, usadowiony w 
pokaźnym 
koszu na grzbiecie zwierzęcia, trzymał w dłoniach lejce skórzanej uprzęży, która 
oplatała rogi 
czerwia, dzięki czemu mógł sterować urkhaną tak, jak elficki jeździec swoim 
rumakiem.
Czerw niewiele sobie robił z obecności krasnoluda na swoim grzbiecie. 
Interesował go 
tylko jego obiad. Splunął na litą skałę w ścianie tunelu. Plwociny zasyczały na 
kamieniu, 
który zaczął bulgotać. Od ściany odkruszyły się spore odłamki skał i spadły na 
podłogę 
tunelu. Urkhaną otworzył paszczę, chwycił kawał kamienia i połknął go. Potem 
podpełzł 
bliżej, a był to widok, od którego uginały się nogi. Jego wielgachne, falujące, 
pokryte 
szlamem cielsko miało rdzawo-brązowy kolor i wy - pełniało połowę korytarza. 
Podłoga 
drżała pod ciężarem. Pastuchowie urkhana, jak się ich zwało, pomagali jeźdźcowi 
sterować 
zwierzęciem dzięki cuglom, które były przymocowane do pasków oplatających jego 
cielsko.
Kiedy czerw podpełzał w stronę Gilthasa i dzieci, machnął z nagła ślepą głową i 
zaczął skręcać w kierunku ściany, przy której stali. Przez chwilę król obawiał 
się, że zostaną 
zmiażdżeni. Dziewczyna schwyciła kurczowo jego rękę. Przycisnął ją do ściany, 
osłaniając 
własnym ciałem ją i tyle dzieci, ile tylko zdołał. Pastuchowie wiedzieli jednak, 
co do nich 
należy i w mig zareagowali. Ciskając głośne przekleństwa, krasnoludy j?fy 
ciągnąć za cugle i 
tłuc urkhanę pięściami i pałkami. Stworzenie prychnęło potężnie przez nozdrza i 
potrząsając 
ogromną głową, wróciło do przerwanego posiłku.
- No i widzicie. Wcale nie było tak strasznie - odezwał się radosnym tonem 
Gilthas.
Dzieci nie wyglądały na szczególnie pocieszone, ale na ostre słowo siostry 
stanęły w 
ogonku i zaczęły z ociąganiem zagłębiać się w korytarz, ostrożnymi spojrzeniami 
obrzucając 
mijanego czerwia.
Gilthas został w tyle, czekał. Obiecał swojej żonie, że spotkają się przy 
wejściu do 
tunelu. Zbierał już się do drogi, kiedy poczuł czyjeś dotknięcie na ramieniu.
- Ukochany - powiedziała.
Jej dotyk był delikatny, głos łagodny i kojący. Musiała zejść pod ziemię, kiedy 
pomagał dzieciom. Uśmiechnął się do niej, a mrok rozpaczy, który zesłał na niego 
smok, 
rozproszył się w blasku światła migoczącego na jej złotej czuprynie. Powitali 
się szybkim 
pocałunkiem i zaczęli rozmawiać, gdyż oboje mieli wieści do przekazania i ważne 
sprawy do 
omówienia, Odezwali się jednocześnie.
- Mężu, to, co słyszeliśmy, to prawda. Tarcza opadła!
- Żono, krasnoludy zgodziły się!, Małżonkowie zamilkli, spojrzeli po sobie i 
wybuchnęli śmiechem.
Gilthas nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz sam się śmiał albo 
słyszał 
śmiech swojej żony. Poczytując to za dobry znak, zdecydował.
- Ty pierwsza.
Już miała zacząć, kiedy nagle rozejrzała się i zmarszczyła brew.
- A gdzie Planchet? Gdzie twoja straż?
- Planchet został, by pomóc marszałkowi popsuć szyki paru smokowcom. Co zaś się 
tyczy obstawy, rozkazałem im wrócić do Qualinostu. Nie chmurz się, kochana - 
uśmiechnął 
się. - Są tam potrzebni, przydadzą się w przygotowaniach do obrony. A gdzie twoi 
strażnicy, 
Pani Lwico? - spytał z udawana srogością.
- Wokoło - odparła z uśmiechem. Jej elficcy żołnierze mogli stać choćby i na 
wyciągniecie ręki, a i tak by ich nie zauważył ani nie dosłyszał, chyba żeby 
sami tego chcieli. 
Uśmiech zniknął z jej twarzy, zgasł w oczach.
- Natknęliśmy się na młodą dziewczynę z dziećmi. Zaproponowałam, by posłać z nią 
jednego z moich, ale odmówiła. Odparła, że nie wyobraża sobie, by odciągać 
wojownika z 
pola walki.
- Kilka tygodni temu tańczyła na swoim pierwszym balu. Teraz czołga się w 
tunelu, 
uciekając przed śmiercią - na chwilę zaniemówił, emocje odebrały mu głos. - 
Jakże odważny 
jest nasz lud! - wyszeptał z trudem.
Stali w tunelu. Pod ich stopami drżała ziemia. Krasnoludzcy pastuchowie 
wrzeszczeli 
i klęli. Krasnoludy przykucnęły przy wejściu, gotowe podać pomocną dłoń kolejnym 
uchodźcom. Minęły ich wyłaniające się z głębi tuneli elfy. Zoczywszy swojego 
króla, skłoniły 
się i uśmiechnęły, zachowując tak, jak gdyby ucieczka ciemnymi i wibrującymi od 
wstrząsów 
korytarzami, z krasnoludami w roli przewodników, była dla nich chlebem 
powszednim.
Odchrząknąwszy, Gilthas odezwał się już raźniejszym tonem.
- A więc potwierdziły się pierwsze raporty, jakie do nas dotarły?
Lwica odgarnęła z twarzy lśniący kosmyk.
- Tak, ale co oznacza opadnięcie tarczy, czy to dobry znak czy zły, tego nie 
wiemy.
- Co się stało? Jak do tego doszło? Czy to Silvanestyjczycy ją opuścili?
Potrząsnęła głową, a złota, kędzierzawa, bujna czupryna, która przysporzyła jej 
przydomku Lwica, raz jeszcze opadła jej na oczy. Mąż z czułością przygładził 
dłonią loki. 
Uwielbiał spoglądać w jej twarz. Niektóre zacne qualinestyjskie damy z mleczno-
różanymi 
licami, z pogardą patrzyły na Kagonestyjkę, której skórę słoneczne promienie 
zabarwiły na 
głęboki brąz.
W przeciwieństwie do jego twarzy, na której znać było ślady ludzkiego 
dziedzictwa - 
w kwadratowej szczęce i nieco bardziej okrągłych oczach - jej oblicze było 
najzupełniej elfie: 
wykrojone w kształt serca, z migdałowymi oczyma. Sylwetkę miała silną, wcale nie 
delikatną, spojrzenie twarde i stanowcze. Widząc, że przygląda się jej z 
miłością i 
uwielbieniem, Lwica chwyciła jego dłoń i ucałowała.
- Brakowało mi ciebie - wyznała cicho.
- A mnie ciebie - westchnął z głębi serca i przyciągnął ją bliżej do siebie. - 
Jak 
myślisz, umiłowana, czy kiedykolwiek przyjdzie zaznać nam spokoju? Czy nastaną 
takie 
czasy, kiedy będziemy mogli spać jeszcze długo, długo po wschodzie słońca, a 
potem budzić 
się i przez cały dzień tylko obdarowywać się miłością? - Nie odpowiedziała. On 
zaś ucałował 
jej bujną grzywę i przytulił mocno. - Co z tarczą! - spytał w końcu.
- Rozmawiałam z gońcem, który widział, jak upadła, ale kiedy usiłował odnaleźć 
Królową Matkę i jej towarzyszy, zdążyli już się oddalić. Nie ma się czemu 
dziwić. Alhana na 
pewno bez zwłoki przekroczyła granicę Silvanesti. Możemy teraz przez dłuższy 
czas nie mieć 
od niej żadnych wieści.
- Nie chciałem uwierzyć, że to prawda - przyznał Gilthas - ale niesiesz ulgę 
mojej 
trosce i oddalasz lęk. Opuszczeniem tarczy Silvanestyjczycy pokazują, że gotowi 
są ponownie 
otworzyć się dla świata. Niezwłocznie poślę emisariuszy, by przedłożyli im naszą 
prośbę i 
poprosili o pomoc. Nasz lud dotrze tam i otrzyma wikt i dach nad głową. Jeśli 
nasz plan 
zawiedzie i Qualinost padnie, z pomocą naszych kuzynów stworzymy ogromną armię. 
Wrócimy, by wykurzyć smoczycę z naszej ojczystej ziemi.
Lwica zamknęła mu usta dłonią.
- Cii, mężu. Kreślisz plany patykiem na wodzie. Nie mamy pojęcia, co dzieje się 
w 
Silvanesti, dlaczego opuszczono tarczę, co to wszystko znaczy. Goniec doniósł, 
że wszelkie 
żywe stworzenia w pobliżu tarczy albo umarły, albo cierpiały w agonii. Być może 
owa tarcza 
wcale nie była dla Silvanesti błogosławieństwem, tylko przekleństwem. Faktem 
pozostaje 
również - dodała niechętnie - że nasi silvanestyjscy kuzyni wcale nie wykazywali 
w 
przeszłości rodzinnych uczuć. Twojego wuja, Porthiosa, obwołali nieczystym 
elfem. Nie 
pałają miłością do twojego ojca. Uważają cię za skundlony pomiot, twoją matkę 
zaś za coś 
jeszcze gorszego.
- Nie mogą zamknąć przed nami bram - twardo oznajmił Gilthas. - Nie zrobią tego. 
Nie zabierzesz mi moich patyków na wodzie, ukochana. Wierzę, że opuszczenie 
tarczy jest 
znakiem, że w silvanestyjskich sercach coś się zmieniło. Mam dla swojego ludu 
nadzieję. 
Przejdą przez Pyliste Równiny. Dotrą do Silvanesti, gdzie powitają ich nasi 
kuzyni. Podróż 
nie będzie łatwa, ale lepiej niż ktokolwiek inny znasz odwagę, która mieszka w 
sercach 
naszego ludu. Odwagę taką, jak ta, którą pokazała ci owa młoda dziewczyna.
- Owszem, podróż będzie trudna - zgodziła się Lwica, poważnym wzrokiem badając 
oblicze męża. - Uda się, ale potrzebny będzie przywódca, ktoś, kto będzie 
ponaglał nas, by iść 
wciąż naprzód, gdy opadniemy już z sił, głodni, spragnieni, a nie będzie nam 
dane odpocząć, 
nie znajdziemy jadła ani wody. Kiedy dotrzemy do Silvanesti, naszym emisariuszem 
powinien być nasz król. To nasz król musi przemawiać w naszym imieniu tak, byśmy 
nie stali 
się czeredą żebraków.
- Senatorowie, Głowy Rodów...
- ... będą się handryczyć z sobą nawzajem, Gilthasie, dobrze o tym wiesz. Część 
będzie chciała iść na zachód, zamiast na wschód. Inni wybiorą północ zamiast 
południa. A 
reszta wcale nie będzie chciała iść. Miesiącami będą się o to wykłócać. Jeśli w 
ogóle zdołają 
dotrzeć do Silvanesti, z miejsca zaczną rozgrzebywać spory sprzed trzystu lat i 
taki będzie 
finał tej wyprawy. Gilthasie, ty jako jedyny masz szansę powodzenia. Tylko król 
zdoła 
zjednać rozmaite frakcje i przeprowadzić swoich poddanych przez pustynie i 
przekonać 
Silvanestyjczyków.
- A mimo to - zaoponował Gilthas - nie mogę być w dwóch miejscach jednocześnie. 
Nie mogę bronić Qualinostu i prowadzić naród przez Pyliste Równiny.
- Zgadza się, nie możesz - odparła Lwica. - Musisz wyznaczyć w Qualinoście kogoś 
na swoje miejsce.
- Jakiż to król umyka w bezpieczne miejsce, zostawiając swoich poddanych, by za 
niego umierali? - spytał Gilthas, marszcząc czoło.
- Taki, który potrafi dopilnować, by ostateczne poświęcenie tych, którzy 
zostają^ nie 
poszło na marne - odparła jego żona. - Niech ci się nie wydaje, że skoro nie 
zostajesz, by 
zmierzyć się ze smokiem, masz przed sobą łatwiejsze zadanie. Musisz nakłonić 
elfy, które 
stworzone są do życia wśród lasów, bujnych ogrodów, hojnych wód, by zaryzykowały 
przemarsz przez Pyliste Równiny, jałową ziemię ruchomych piasków i palącego 
słońca. 
Uczyń mnie dowódcą w Qualinoście...
- Nie - rzucił tylko. - Nie chcę o tym słyszeć.
- Ukochany...
- Koniec dyskusji. Powiedziałem: nie, i będę się tego trzymał. Jak mógłbym 
dokonać 
tego, czego twoim zdaniem muszę dokonać, bez ciebie u mojego boku? - spytał 
Gilthas, a w 
jego głosie rozbrzmiewała pasja. - Przyglądała mu się w milczeniu, a on powoli 
tajał. - Nie 
będziemy już więcej o tym rozmawiać - oświadczył.
- A jednak kiedyś będziemy musieli.
Gilthas pokręcił głową. Usta zacisnął w surową linię.
- Jeszcze jakieś wieści? - spytał nagle.
Lwica, której doskonale znane było usposobienie męża, wiedziała, że dalsze spory 
byłyby bezowocne.
- Nasze siły nękają wojska Beryl. Jest ich jednak taka moc, że jesteśmy niczym 
komary kąsające watahę rozwścieczonych wilków.
- Wycofaj ich. Skieruj na południe. Będą potrzebni, żeby ochraniać tych, którzy 
przetrwają upadek Qualinostu.
- Pomyślałam sobie, że tak właśnie rozkażesz - odparła. - Już ich wycofałam. Od 
tej 
pory wojska Beryl będą postępować bez przeszkód, grabiąc, paląc i mordując.
Gilthas poczuł, że nadzieja, która rozgrzewała krew w jego żyłach, zaczyna 
wyciekać, 
raz jeszcze zostawiając go w chłodzie, zmrożonego rozpaczą.
- Weźmiemy jednak na niej odwet. Powiedziałeś, że krasnoludy przystały na nasz 
plan. - Lwica, żałując, że z jej ust padły tak szorstkie słowa, usiłowała 
wyciągnąć go z 
mrocznego nastroju, w który, co zauważyła, zaczynał się zapadać.
- Tak - odparł. - Rozmawiałem z Tarnem Granitowym Miechem. Spotkanie okazało 
się owocne. Nie spodziewałem się, że znajdę go tutaj, w tunelach. Myślałem, że 
przyjdzie mi 
jechać do samego Thorbardinu, żeby się z nim spotkać, ale sam zajął się pracami, 
mogliśmy 
więc z miejsca wszystko ustalić.
- Zdaje sobie sprawę, że podczas ratowania elfów mogą zginąć jego poddani?
- Wiedział lepiej niż ja, jak wysoką cenę przyjdzie zapłacić krasnoludom. A mimo 
to 
gotowi są na takie poświęcenie. „Jeśli tylko zielona smoczyca pochłonie 
Qualinesti, 
następnym smacznym kąskiem będzie dla niej Thorbardin”, tak mi powiedział.
- A gdzie krasnoludzka armia? - spytała Lwica. - Czai się pod ziemią, szykuje do 
obrony Thorbardinu. Siła setek tysięcy, wszystko dzielni wojownicy. Z ich pomocą 
moglibyśmy odeprzeć atak Beryl...
- Moja droga - odezwał się łagodnym głosem Gilthas __Jcrasnoludy mają prawo 
bronić swojej ojczyzny. A czy my ruszylibyśmy im na pomoc, jeśliby to oni 
zostali 
zaatakowani? Wiele dla nas zrobili. Uratowali setki elfich istnień i są gotowi 
poświęcić swoje 
życie za sprawę, która nie jest ich sprawą. Powinno się ich za to czcić, a nie 
karcić.
Lwica spiorunowała go wzrokiem, przyjąwszy na chwilę buntowniczą postawę, zaraz 
jednak odezwała się, wzruszając ramionami i uśmiechając się ponuro.
- Masz rację, oczywiście. Patrzysz na sprawę z dwóch stron, ja zaś widzę tylko 
jedną. 
I dlatego właśnie, jak mówię, to ty musisz przewodzić elfom.
- Powiedziałem przecież, że później o tym porozmawiamy - chłodno uciął Gilthas. 
- 
Zastanawia mnie - zmienił temat - czy ta młoda dziewczyna płacze, kiedy jest 
sama, kiedy 
zbudzi się w nocy, a wokoło śpią jej podopieczni, ufający jej nawet, gdy 
zapadają gęste 
ciemności?
- Nie - odparła Lwica - nie płacze, któreś z nich mogłoby się bowiem obudzić, 
zobaczyć łzy i stracić wiarę.
Gilthas westchnął głęboko i przytulił żonę.
- Beryl przekroczyła już naszą granicę. Za ile dni armia stanie pod Qualinostem?
- Cztery - odpowiedziała Lwica.
20
Droga przez Nightlund
Nieliczne siły Miny, ledwie kilka setek mieczy, utworzone zostały przez grupkę 
Rycerzy, którzy podążali za nią od upiornej doliny Neraki, przez Sanction po 
Silvanesti, a 
teraz jeszcze ku tej dziwnej krainie.
Smoki szybowały w ciemnościach tak nieprzeniknionych, że Galdar nie mógł dojrzeć 
kapitana Samuvala lecącego tuż obok. Poprzez ów mroczny całun minotaur nie 
widział nawet 
długiego ogona czy skrzydeł własnego wierzchowca. Dostrzegał tylko jednego 
smoka, 
osobliwego smoka Miny, posłańca śmierci, mienił się bowiem zjawiskową tęczą, 
która 
budziła zarówno przerażenie, jak i zachwyt. Czerwień, błękit, zieleń, biel, 
błękit wymieszany 
z czerwienią, gdy przeniknęły się dwie smocze dusze, zieleń połączona z bielą, a 
wszystkie 
barwy nieustannie falujące, aż zakręciło mu się w głowie i musiał odwrócić 
wzrok.
Prędko jednak znów pozwolił, by oczy skierowały się ku smokowi śmierci, by ów 
niezwykły widok napełnił go zachwytem i przeraził. Zastanawiał się, skąd w Minie 
odwaga, 
by dosiadać bestii, która zdawała się tak bezcielesna jak poranna mgła, tak 
przezroczysta - 
widział przecież wskroś smoka, widział ciemność za nim. Dziewczynie jednak 
najwyraźniej 
obcy był niepokój, a jej ufność była uzasadniona, smok bowiem niósł ją 
bezpiecznie przez 
ansalońskie niebo, by łagodne i z czcią postawić na ziemi.
Pozostałe smoki wylądowały na rozległej równinie, po - zwoliły jeźdźcom zejść ze 
swoich grzbietów, po czym znów wzbiły się w niebo.
- Czekajcie na moje wezwanie - poleciła im Mina. Będę was potrzebowała.
Smoki - gigantyczne czerwone i chyże błękitne, przebiegłe czarne, dostojne białe 
i 
szczwane zielone - nisko schyliły dumne łby, rozpostarły skrzydła i pokłoniły 
przed nią. 
Smok śmierci zatoczył ostatnie koło nad jej głową, po czym zniknął, jakby 
pochłonęła go 
ciemność. Pozostałe smoki zamachały skrzydłami i odleciały w różnych kierunkach. 
Wraz z 
ich startem zerwał się potężny wiatr, który o mały włos nie powalił mężczyzn. 
Smoki oddaliły 
się, a oni zostali na dwóch nogach tylko, bez wierzchowców, w dziwnej krainie, 
nie wiedząc 
dokładnie, gdzie się znajdują.
Wtedy usłyszeli od Miny. - To Nightlund.
Niegdyś kraina ta znajdowała się pod panowaniem Rycerza Solamnijskiego, Sotha. 
Bogowie dali mu szansę, by powstrzymał Kataklizm, on jednak zawiódł i skazał na 
klątwę 
zarówno siebie, jak i swoją ziemię. Od czasów Kataklizmu inne straceńcze dusze, 
zarówno 
żywych, jak i zmarłych, w Nightlund właśnie odnajdywały azyl i tam przybywały, 
by 
zasiedlać jej gęste cienie. Gdy Rycerze Solamnijscy, prawowici właściciele 
Nightlund, 
dowiedzieli się, że kraina ta stała się kryjówką dla wyjętych spod prawa, 
próbowali 
kilkakrotnie wyplenić z niej gromadzące się coraz liczniej chwasty. Usiłowania 
te nie 
przyniosły jednak efektu i Rycerze prędko zaprzestali wypadów do kniei, 
zostawiając je pod 
władaniem Sotha, przeklętego rycerza. Nightlund stał się ziemią niczyją, gdzie z 
własnej woli 
nikt żywy się nie zapuszczał.
Kraina cieszyła się złą sławą nawet wśród Czarnych Rycerzy Neraki, zmarli bowiem 
nie podlegają żadnej władzy żywych. A jednak rycerze i żołnierze Miny 
maszerowali za nią w 
szeregach bez słowa skargi. Pokładali w niej teraz tak wielkie zaufanie, tak 
bardzo w nią 
wierzyli - w nią i w Jedyne Bóstwo - że nie śmieli kwestionować jej wyborów.
Siły Miny bez problemu przekroczyły granice Nightlund. Nie napotkali na swojej 
drodze żadnego nieprzyjaciela - czy to z krwi i kości, czy upiornego. 
Maszerowali pod 
wielkimi cyprysami, które były wiekowe już w czasach wykuwania Klejnotu 
Szarości. Nie 
zobaczyli śladu żywej duszy, wiewiórki czy ptaka, myszy czy łasicy, ani jednego 
jelenia czy 
niedźwiedzia. Nie było też zmarłych, żaden z żołnierzy nie posiadał bowiem 
magii, która ich 
przyciągała. Jednak maszerujący wyczuwali obecność umarłych tak, jak czuje się 
spojrzenie 
niewidocznych oczu. Po kilku dniach wędrówki przez ów niesamowity las, ludzi, 
którzy 
dotąd bez wahania podążali za Miną, zaczęła dręczyć niepewność.
Futro na karku Galdara swędziało go i straszyło się, nieustannie bowiem machał 
łbem 
wokoło, żeby zobaczyć, czy coś się za nim nie skrada. Kapitan Samuval narzekał - 
pod nosem 
i tylko gdy Miny nie było w pobliżu - że dręczyły go „okropności”. Kiedy spytano 
go, co to 
mogłaby być za choroba, nie potrafił wyjaśnić, mówił tylko, że dłonie i stopy 
miał przez nią 
zimne tak, że żaden ogień by ich nie ogrzał, a żołądek trzymał mu w mocnym 
uścisku ból. 
Nagły trzask spadającej gałęzi sprawiał, że ludzie przypadali do ziemi, leżeli, 
drżąc w 
przerażeniu, aż ktoś nie powiedział im, co to tak naprawdę było. Wtedy z 
zawstydzonymi 
minami podnosili się i ruszali dalej.
W nocy zdwojono wartę, choć Mina powiedziała, że nie potrzeba żadnej. Nie 
wyjaśniła, dlaczego, ale Galdar domyślał się, że roztaczali nad nimi opiekę ci, 
którzy nie 
potrzebowali już odpoczynku. Jakoś nieszczególnie go to pocieszało i często 
budził się ze 
snu, w którym otaczały go setki ludzi, wpatrując się weń oczyma, w których nie 
było nic, 
prócz bólu.
Mina była dziwnie cicha przez catą drogę. Szła z przodu kolumny, nie godziła się 
na 
żadne towarzystwo, z nikim nie zamieniła słowa, choć Galdar dostrzegał raz po 
raz ruch jej 
warg, tak jakby z kimś rozmawiała. Kiedy zdobył się na pytanie, do kogo mówi, 
odparła 
tylko: „Do nich” i szerokim gestem wskazała na pustkę.
- Do zmarłych, Mino? - spytał z ociąganiem Galdar.
__ Do dusz zmarłych. Nie potrzebują już dłużej skorup, które niegdyś były im 
domem.
- Potrafisz ich zobaczyć?
__ Jedyne Bóstwo daje mi tę moc.
- Ja nie potrafię.
- Mogłabym sprawić, byś je zobaczył, Galdarze - powiedziała mu Mina - ale byłby 
to 
dla ciebie widok bardzo nieprzyjemny i niepokojący.
- Nie, Mino, nie chcę ich widzieć - prędko zapewnił minotaur. - Jak... jak wiele 
ich 
tam jest?
- Tysiące - odparła. - Tysiące tysięcy i jeszcze tysiące więcej. To dusze 
wszystkich, 
którzy odeszli ze świata żywych, począwszy od Wojny Chaosu. Oto, jak wiele. A do 
ich 
szeregów dołączają co dnia nowe. Elfy ginące w Qualinesti i Silvanesti, 
żołnierze tracący 
życie w obronie Sanction, matki umierające w połogu, dzieci konające w chorobie, 
starzy 
dokonujący żywota w swoich łóżkach - wszystkie te dusze napływają do Nightlund 
szeroką 
falą. Są przygotowani na spełnianie woli Jedynego, który ich tu prowadzi.
- Powiedziałaś, że od zakończenia Wojny Chaosu. Gdzie wcześniej udawały się 
dusze 
zmarłych?
- Błogosławione dusze odpływały do zaświatów. Przeklęte były skazywane na 
tułaczkę po ziemskim padole, póki nie nauczyły się tego, czego zaniedbały 
podczas życia. 
Kiedy już tego dokonały, one również udawały się na kolejny poziom istnienia. 
Starzy 
bogowie nie dawali duszom żadnego wyboru. Za nic mieli to, że być może zmarli 
wcale nie 
chcieli odchodzić. Że pragnęli zostać z żywymi i służyć im pomocą. Jedyne Bóstwo 
zrozumiało to i pozwoliło im zostać na świecie i służyć sobie. Co czynią, 
Galdarze. I będą 
czynić. - Bursztynowe spojrzenie Miny spoczęło na nim. - Nie będziesz chciał 
opuścić świata, 
prawda?
- Nie będę chciał opuścić ciebie, Mino - odparł. - Tego się właśnie najbardziej 
obawiam w śmierci. Że przyjdzie mi rozstać się z tobą.
- Nigdy do tego nie dojdzie, Galdarze - łagodnie za - pewniła go Mina. Bursztyn 
zapłonął ciepłym blaskiem. Jej dłoń dotknęła jego ramienia, a dotyk ogrzewał tak 
samo jak 
jantar. - Obiecuję ci. Nigdy mnie nie opuścisz.
Minotaur czuł się nieswojo. Wahał się, czy powiedzieć jej to, o czym myślał, w 
obawie, że może ją zirytować; ostatecznie jednak był jej zastępcą i odpowiadał 
zarówno przed 
nią, jak i przed swoimi podkomendnymi.
- Jak długo mamy tu jeszcze zostać, Mino? Ludziom nie podoba się ten las. 
Skłamałbym, gdybym powiedział, że ich za to winie. To nie jest miejsce dla 
żywych. Nie 
jesteśmy tu mile widziani.
- Niedługo - odparła. - Muszę złożyć wizytę pewnej osobie, która żyje w tym 
lesie. 
Tak, żyje - mocno zaakcentowała to słowo. - Czarodziejowi znanemu jak Dalamar. 
Może 
słyszałeś o nim? - Galdar pokręcił łbem. Z magami starał się mieć tak mało do 
czynienia, jak 
to tylko było możliwe, nie zajmowali go ani oni, ani ich sprawy. - Potem - 
ciągnęła Mina - 
będę musiała opuścić was na jakiś czas...
- Opuścić? - powtórzył jej zastępca, nie panując nad głosem.
- Opuścić? - podbiegł na te słowa kapitan Samuval. Co się dzieje? Kto nas 
opuszcza?
- Mina - odparł Galdar przez zaciśnięte gardło.
- Mino, jedynym powodem, dla którego oddziały jeszcze tu są, jesteś ty - odezwał 
się 
kapitan. - Jeśli odejdziesz...
- Nie na długo - dziewczyna zmarszczyła brew.
- Długo czy krótko, Mino, nie jestem pewien, czy w czasie twojej nieobecności 
zdołamy w karności utrzymać ludzi - powiedział kapitan Samuval. Głowa co chwila 
wykręcała mu się na boki, cały czas oglądał się za siebie. - I nie winiłbym ich 
za 
niesubordynację. To przeklęta kraina. Wszędzie pełzają duchy. Sam czuję, jak 
mnie obłażą! - 
Wzdrygnął się, potarł ramiona i potoczył wokoło zlęknionym wzrokiem. - 
Dostrzegasz je 
ledwie kątem oka. A kiedy już na nie spojrzysz, nagle znikają. Nic więcej nie 
trzeba, żeby 
człowiek popadł w szaleństwo.
__ Porozmawiam z ludźmi, kapitanie - obiecała Mina. - Ty i Galdar również 
musicie 
powiedzieć im parę słów i własnym przykładem pokazać, że strach się was nie ima.
__ Ale tak nie jest - warknął minotaur.
__ Zmarli nie wyrządzą wam żadnej krzywdy. Kazano im zebrać się tutaj tylko w 
jednym celu. Słuchają rozkazów Jedynego Bóstwa. Służą mu, a przez Jego 
wstawiennictwo 
również mnie.
- Co to za cel, Mino? Wciąż to powtarzasz, a nadal nic 0 nim nie wiemy.
- Wszystko zostanie objawione. Musicie być cierpliwi 1 trwać w wierze - odparła 
Mina. Bursztyn oczy ostygł i stężał.
Galdar i Samuval wymienili spojrzenia. Kapitan stał spokojnie, nie rzucał już 
głową 
na wszystkie strony ani nie pocierał ramion, obawiając się obrazić tym 
przywódczynię.
- Jak długo cię nie będzie? - spytał minotaur.
- Udasz się ze mną do Wieży czarodzieja. Później ruszę na północ, by porozmawiać 
ze 
smokiem, który włada Palanthas, smokiem znanym jako Khellendros albo, jak wolę 
go zwać, 
Skie.
- Skie? Ale przecież j ego już nie ma. Wszyscy wiedzą, że wyruszył na jakąś 
dziwną 
misję.
- Jest - odparła Mina. - Czeka na mnie, choć jeszcze o tym nie wie.
- Czeka, być może, żeby się na ciebie rzucić - parsknął Samuval. - On nie jest 
taki, jak 
inne błękitne, Mino. Skie to rzeźnik. Pożera własny rodzaj, by rosnąć w siłę, 
tak samo, jak 
Malystryx.
- Nie powinnaś iść tam sama, Mino - dołączył się Galdar, nalegając. - Weź z sobą 
któregoś z nas.
- Ręka Jedynego Bóstwa powaliła Cyana Krwawą Zgubę - przypomniała surowym 
tonem bursztynowooka. - I ręka Jedynego zmiecie Skie, jeśli ten sprzeniewierzy 
się jego 
rozkazom. Ale on posłucha. Nie ma wyboru. Nie będzie mógł się sprzeciwić. 
Galdarze, 
kapitanie Samuval, wy również mnie Posłuchacie - dodała Mina. - Reszta ludzi 
podobnie. - 
Jej głos i spojrzenie złagodniały. - Nie musicie się obawiać. Jedyne Bóstwo 
wynagradza 
posłuszeństwo. Będziecie bezpieczni w lesie umarłych. Będą was strzegli. Nie 
mają wobec 
was złych zamiarów. Podejmijcie na nowo marsz. Musimy się spieszyć. Koło 
wydarzeń 
zatacza coraz szybsze kręgi, jesteśmy wzywani.
- Jesteśmy wzywani - mruknął minotaur, kiedy już dziewczyna oddaliła się, 
zanurzając coraz głębiej w las. - Wygląda na to, że ciągle jesteśmy wzywani.
- Do zwycięstwa - podsunął kapitan Samuval. - Przywołuje nas chwała. Nie 
przeszkadza mi to. A tobie?
- Nie, ta część akurat nie - przyznał Galdar.
- To co cię gryzie - poza tym, że to miejsce zmienia nas w kłębki nerwów? - 
Samuval 
rozejrzał się po zacienionym lesie i zatrząsł się.
- Myślę, że chciałbym mieć tutaj coś do powiedzenia - mruknął pod nosem Galdar. 
- 
Jakiś wybór.
- W wojsku? - kapitan zaśmiał się w kułak. - Matula cię chyba na głowę upuściła, 
kiedyś jeszcze cielęciem był! Spojrzał na ścieżkę przed nimi. Mina właśnie 
znikła mu z oczu.
- No, chodź - rzucił niepewnie - ruszajmy już. Im szybciej stąd wyjdziemy, tym 
lepiej.
Galdar zastanawiał się. Samuval miał rację, bez dwóch zdań. Wojsko było od tego, 
żeby słuchać rozkazów. Żołnierz nie głosował czy chce, czy może nie chce 
szturmować 
miasta; czy podoba mu się stawanie twarzą w twarz z gradem strzał albo czy chce 
mieć 
wylany na głowę kocioł z wrzącym olejem. Żołnierz robił, co mu się kazało i nie 
zadawał 
zbędnych pytań. Minotaur był tego świadom i akceptował taki stan rzeczy. Czy to, 
co działo 
się teraz, różniło się w jakiś sposób od reszty rozkazów?
Tego Galdar nie wiedział. Nie znał odpowiedzi.
21
Nieoczekiwany gość
Palin podniósł głowę znad książki, którą studiował i przetarł ramieniem 
załzawione 
oczy. Wzrok, niegdyś bystry i czysty, pogorszył mu się z wiekiem. Nadal widział 
dobrze z 
daleka, ale czytać już musiał przez powiększające binokle, albo też - kiedy ich 
nie miał (a 
zawsze je gubił) - z nosem tuż przy stronicach. Zawiedziony, zatrzasnął książkę 
i pchnął ją 
wskroś blatu, gdzie dobiła do innych woluminów, które okazały się bezużyteczne.
Bez optymizmu obrzucił wzrokiem pozostałe książki znalezione na półkach, a 
jeszcze 
nie przeglądane. Wybrał je dlatego, że rozpoznał charakter pisma swojego wuja na 
okładkach 
i wiedział, że tyczyły magicznych artefaktów. Nie miał podstaw, by przypuszczać, 
że 
odnosiły się akurat do Urządzenia do Podróżowania w Czasie.
Prawdę mówiąc, uznał je za przygnębiającą lekturę. Odniesienia do magii i bogów 
magii rozbudziły w nim wspomnienia, tęsknoty i pragnienia. Przygniatający był 
nawet sam 
pokój, w którym siedział - laboratorium wuja.
Wrócił myślą do rozmowy, którą dzień wcześniej odbył z Dalamarem, kiedy to 
odkryli, że zniknął gdzieś kender, a Palin nalegał, by otworzyć laboratorium 
wuja i 
przewertować Magiczne księgi w nadziei, że znajdzie się w nich jakaś użyteczna 
informacja 
na temat Urządzenia do Podróżowania w Czasie.
- Wiem, że Rada Magów kazała Raistlinowi zamknąć laboratorium - mówił wtedy, 
kiedy kierowali się po zdradzieckich schodach wijących się serpentyną wokół 
mrocznego 
serca Wieży Wysokiej Magii, co teraz nie było najbardziej fortunną nazwą, o ile 
w ogóle 
kiedykolwiek. - Ale ich już nie ma, podobnie jak nie ma już magii. Wątpię, żeby 
nas potem 
szukali.
Dalamar zerknął wówczas na niego i wyglądało na to, że coś go rozbawiło.
- Ale z ciebie naiwniak, Majere. Naprawdę myślisz, że powstrzymałyby mnie zakazy 
Par-Saliana? Już dawno temu złamałem pieczęć na drzwiach laboratorium.
- Dlaczego?
- Nie domyślasz się? - zjadliwym tonem spytał elf.
- Łudziłeś się, że znajdziesz tam magię.
- My siałem... cóż, teraz nieważne, co myślałem - Dalamar wzruszył ramionami. - 
Portal do Otchłani... księgi zaklęć... coś mogło przecież zostać. Być może 
miałem nadzieję, że 
jakaś drobina mocy shalafich będzie unosić się jeszcze tam, gdzie chadzali. A 
może zdawało 
mi się, że odnajdę bogów...
- Mistrz Magii mówił spokojnie, wpatrując się w ciemność, w nicość. - Mój umysł 
płonął w gorączce. Nie było ze mną najlepiej. Zamiast bogów odnalazłem śmierć. 
Odkryłem 
nekromancję. A może raczej to ona mnie znalazła.
Wspięli się po schodach i stanęli przed drzwiami, za którymi kryło się tyle 
wspomnień. Drzwiami, które ongiś zdawały się tak kpiące, tak niedostępne, a 
które teraz 
wyglądały mamie i obskurnie. Palin uświadomił sobie, że minęło już wiele, wiele 
lat, od 
kiedy widział je po raz ostatni.
- Żywi, którzy kiedyś stali tu na straży, znikli - zauważył Dalamar. - Nie są 
już 
potrzebni.
- A Portal do Otchłani? - spytał Majere.
- Do niczego ani donikąd nie prowadzi - odparł elf.
- Księgi zaklęć wuja?
- Jenna mogłaby zażądać za nie sporej sumki w swoim sklepie, ale jako za antyki, 
kurioza. - Dalamar rozbroił ma - giczny rygiel. - Nie zamykałbym nawet tych 
drzwi, gdyby 
nie kender.
__ Nie wchodzisz ze mną? - zdziwił się Palin.
Elf pokręcił głową.
__ Może to i beznadziejna sprawa, ale rozejrzę się jeszcze za kenderem.
- Minął już dzień i noc, odkąd go nie ma. Jeśli Tas byłby tutaj, na pewno nie 
wytrzymałby długo bez wyskoczenia któremuś z nas pod nosem i naprzykrzania się. 
Spójrzmy prawdzie w oczy, Dalamarze, udało mu się zwiać.
- Otoczyłem Wieżę magicznym murem - obstawał twardo przy swoim czarodziej. - 
Kender nie mógł uciec.
- Słynne ostatnie słowa - zauważył Majere.
Kiedy przestępował próg laboratorium wuja Raistlina, miejsca, w którym rodziły 
się 
jego najpotężniejsze i najohydniejsze magiczne dzieła, Palina zdjął dreszcz 
trwogi i 
podniecenia. Uczucia te wyparowały prędko, ustępując miejsca smutkowi i 
rozczarowaniu, 
jakich doświadcza się, gdy człowiek wraca do domu swojego dzieciństwa i okazuje 
się, że ten 
jest mniejszy niż we wspomnieniach, a obecni właściciele zapuścili go i 
zaniedbali.
Osławiony kamienny stół, blat tak wielki, że mógłby się na nim z powodzeniem 
rozciągnąć minotaur, był zakurzony i upstrzony mysimi bobkami. Słoje, które 
mieściły 
niegdyś efekty eksperymentów Raistlina ze stworzeniem życia, stały na półkach, a 
ich 
zawartość wyschła na wiór i zmieniła się w truchło. Legendarne księgi zaklęć, 
które 
przynależały nie tylko do Raistlina Majere, ale również arcymaga 
Fistandantilusa, leżały 
rozrzucone w nieładzie z nadgniłymi grzbietami, kartami lepiącymi się od brudu i 
pajęczyn.
Palin wstał od stołu, żeby rozprostować kości. Zabrawszy lampę, która 
przyświecała 
jego pracy, ruszył na sam koniec laboratorium, w stronę Portalu do Otchłani.
Straszliwy Portal został stworzony przez czarodziejów Kryn, by ci, którym nie 
brakło 
wiary, odwagi i potężnej magii, mogli do państwa Królowej Takhisis. Raistlin 
Majere zdobył 
się na tę podróż, choć drogo za nią zapłacił. Zła energia Portalu emanowała z 
taką mocą, że 
Dalamar, już jako Mistrz Wieży, zapieczętował laboratorium i wszystko, co się w 
nim 
mieściło.
Materiał, który przykrywał niegdyś wejście do Portalu, przegnił i zwieszał się 
teraz 
strzępami. Rzeźbione łby pięciu smoków, które dawniej ku czci Królowej Ciemności 
promieniowały żarem, spowijał mrok. Ich oczy zasnuły pajęczyny, do pysków 
wpełzły pająki. 
Kiedyś sprawiały wrażenie, jakby wykrzywiały paszcze w niemym krzyku. Teraz 
zdawało 
się, że walczą o powietrze. Palin, poprzez łby, zajrzał do wnętrza Portalu.
Tam gdzie za dawnych czasów rozprzestrzeniała się wieczność, został tylko pusty 
pokój niewielkich rozmiarów, zatopiony w kurzu; królestwo pająków.
Dosłyszawszy szelest szat na schodach prowadzących do laboratorium, czarodziej w 
pośpiechu oddalił się od Portalu. Wrócił za biurko, udając, że pochłonięty jest 
studiowaniem 
po raz wtóry pradawnych ksiąg zaklęć.
- Tas zwiał - zameldował Dalamar, z impetem otwierając drzwi.
Złowiwszy zimne i wściekłe spojrzenie elfa, Palin ugryzł się w język, żeby nie 
powiedzieć: „A nie mówiłem?”.
- Rzuciłem czar, który miał wyszukać każde żywe stworzenie w tym budynku - 
ciągnął Dalamar. - Zaklęcie zlokalizowało ciebie i miriady gryzoni, ale żadnego 
kendera.
- Jak uciekł? - spytał Majere.
- Chodź ze mną do biblioteki, to ci pokażę. Palinowi nie żal było opuszczać 
laboratorium. Zabrał tylko książki, których jeszcze nie zdążył przejrzeć. Nie 
zamierzał tutaj 
wracać. Żałował, że w ogóle przyszedł.
- Krótkowzroczne to z mojej strony, przyznaję, ale nigdy przez myśl mi nie 
przeszło, 
żeby rzucić czar na komin! oznajmił Dalamar. Schyliwszy się, wsadził głowę do 
szybu i 
wskazał poirytowany. - Popatrz tylko, na kracie leży kupa sadzy i kilka łupków 
potłuczonego 
kamienia, który się naj - wniej obluzował. Komin jest wąski, wspinaczka mozolna 
i żmudna, 
ale to dla Tasa tylko zachęta, żadna przeszkoda. Kiedy już był na zewnątrz, mógł 
ześlizgnąć 
się po pniu, a wtedy już droga do Nightlund stała przed nim otworem.
__ Nightlund aż roi się od zmarłych... - zaczął Palin.
__ Dodatkowa rozrywka dla kendera - przerwał sucho Dalamar.
- To moja wina. Powinienem był mieć go na oku. Ale, mówiąc szczerze, nie 
podejrzewam, żeby mimo wszystko zdołał się stąd wydostać.
- Oto i przewrotna natura tych małych potworków - powiedział Dalamar. - Jak 
chcesz 
się jakiegoś pozbyć, nie masz szans. Ale kiedy jednego potrzebujesz, to go 
nigdzie nie ma. Że 
nie wspomnę, gdzie zaszedł. Teraz to już może być w pół drogi do Flotsam.
- Ale zmarli...
- Nic mu nie zrobią. Szukają tylko magii.
- Żeby oddać ją tobie - gorzko dopowiedział Palin.
- Tylko ochłapy. Tego, co robią z resztą, nie zdołałem się dowiedzieć. Widzę ją 
nieomalże, rozległy ocean, z którego uszczknąć mogę ledwie strumyczek, tyle żeby 
ugasić 
pragnienie. Nigdy dość, by je zaspokoić. Na początku, kiedy Zaklinacz Cienia 
wprowadził 
mnie w arkana nekromancji, dostawałem wszystko, co tylko chciałem. Moja potęga 
była 
przeogromna. Myślałem, że przenosząc się tutaj, jeszcze urosnę w siłę. Odkryłem, 
zbyt 
późno, że zawędrowałem do własnej celi. A potem usłyszałem od Jenny, że wpadło w 
twoje 
ręce Urządzenie do Podróżowania w Czasie. Po raz pierwszy od wielu lat obudziła 
się we 
mnie nadzieja. Oto, koniec końców, znalazło się wyjście.
- Dla ciebie - chłodno zauważył Palin.
- Dla nas wszystkich! - zareplikował Dalamar z błyskiem w ciemnych oczach. - A 
co 
się okazało? Popsułeś je. Zęby tylko, ty jeszcze rozsypałeś wszystkie części po 
całej Cytadeli 
Światła!
- To chyba lepsze, niż gdyby dostała je Beryl!
- Pewnie i tak już je znalazła. Być może ma dość oleju we łbie, żeby pozbierać 
do 
kupy kawałki...
- Nie zdołałaby tego zrobić. Nie jestem nawet pewien, czy my byśmy zdołali. - 
Palin 
wskazał na sterty ksiąg. - Nigdzie nie ma nawet wzmianki o tym, jak należy 
postępować w 
przypadku uszkodzenia artefaktu.
- Bo on się miał nigdy nie zepsuć. Jego stwórca nie wpadł na to, że mogą na nim 
żerować zmarli. Niby jak mógł? Takie rzeczy nie zdarzały się na Krynnie za 
czasów bogów. 
Na Krynnie, jaki znaliśmy.
- Dlaczego zmarli zaczęli na nim pasożytować akurat teraz? - zastanawiał się 
Palin. - 
Dlaczego nie pięć, dlaczego nie dziesięć lat temu? Kiedyś dzika magia była mi 
posłuszna, tak 
samo jak tobie posłuszna była nekromancja, a sztuka uzdrawiania Złotej Lunie i 
Mistykom. 
Zmarli nie wtrącali się wcześniej w nasze sprawy.
- Nawet najmądrzejsi z nas nigdy tak naprawdę nie poznali losu dusz martwych - 
zamyślił się Dalamar. - Wiedzieliśmy, że niektórzy po śmierci zostawali na tym 
planie, ci, 
którzy związani byli ze światem, jak twój wuj, albo też ci skazani nań. 
Niespokojne duchy 
były domeną boga Chemosha. Reszta? Gdzie oni się udawali? Jako że nikt nigdy nie 
wrócił, 
by nas oświecić, nigdy też nie dowiedzieliśmy się, gdzie są.
- Klerycy Paladine nauczali, że błogosławione dusze przechodziły na kolejny 
stopień 
istnienia - wtrącił się Palin. Wierzyli w to i mój ojciec, i moja matka. Mimo 
to...
Wyjrzał przez okno z nadzieją - i niepokojem - że pośród nieszczęsnych zjaw 
dojrzy 
duszę swojego ojca.
- Powiem ci, co myślę - powiedział Dalamar. - Zważ sobie, to tylko moje zdanie, 
nie 
wiem, czy tak jest w rzeczywistości. Jeśli kiedyś zmarłym pozwalano odejść, 
teraz już nie 
mają wolnej drogi. Ta burzowa noc... Pamiętasz tę straszliwą burzę?
- Tak - odparł Palin - to nie była zwyczajna burza. Aż kipiała od magii.
__ W tej burzy pobrzmiewał jakiś głos - powiedział Dalamar. - Głos, który huczał 
w 
grzmocie i trzaskał w błyskawicach. Niemal słyszałem go i prawie rozumiałem. Ale 
tylko 
niemal. Owej nocy rozległo się nawoływanie i od tamtej pory zmarli hordami 
zaczęli ciągnąć 
ku Nightlund. Obserwowałem ich ze swojego okna, jak napływali ze wszystkich 
stron, 
potężna rzeka dusz. Wezwano ich tu w jakimś celu. A jaki to cel...
- Witaj Wieżo! - rozległ się czyjś głos pod oknami laboratorium. W tym samym 
momencie drzwiami zatrzęsło dudniące pukanie.
Osłupiali czarodzieje spojrzeli po sobie.
- Kto to może być? - zaciekawił się Palin, ale nim skończył pytać, spostrzegł, 
że mówi 
sam do siebie.
Ciało Dalamara stało przed nim, ale równie dobrze mogłoby być woskową kukłą, 
jakie się pokazuje w obwoźnych jarmarkach. Oczy miał otwarte, wpatrywał się nimi 
prosto w 
Palina, choć nie widział go wcale. Ciało oddychało, na tym jednak kończyła się 
jego 
aktywność.
Zanim Palin zdążył zareagować, elf mrugnął powiekami. W jego oczach na powrót 
zajaśniało życie, na powrót błysnęły inteligencją.
- Kto to? - chciał wiedzieć Majere.
- Dwóch Rycerzy Neraki, jak to zwą się obecnie. Jeden to minotaur, a drugi 
wygląda 
bardzo dziwnie.
Dalamar mówił i jednocześnie pół prowadził a pół ciągnął Palina przez pokój. 
Kiedy 
doholował go do przeciwległej ściany, wdusił jeden z kamieni w szczególny 
sposób. Część 
muru odsunęła się, ukazując wąskie przejście i schody.
- Nie mogą cię tu znaleźć! - krzyknął elf, wpychając maga do środka.
Palin sam doszedł do podobnego wniosku.
- Jak zdołali przedrzeć się przez las? Jak udało im się odnaleźć Wieżę...
- Nie czas teraz! Biegnij w dół po schodach! - syknął Dalamar. - Prowadzą do 
komnaty, która mieści się w biblio - tece. Stamtąd zobaczysz wszystko i 
usłyszysz. Prędko! 
Zanim zaczną coś podejrzewać.
Łomotanie w drzwi i pokrzykiwania przybrały na sile.
- Czarodzieju Dalamarze - huczał basem minotaur. -. Przebyliśmy długą drogę, 
żeby z 
tobą porozmawiać!
Palin skoczył w korytarz. Mistrz Wieży przycisnął dłoń do płyty i ściana 
bezszelestnie 
wsunęła się na swoje miejsce, zostawiając czarodzieja w kompletnych 
ciemnościach.
Dochodząc do siebie przez chwilę po całym tym zamieszaniu i podniesionym larum, 
oparł dłoń o chłodny kamień. Spróbował rzucić zaklęcie światła, nie mając 
wielkiej pewności 
co do powodzenia. Ku jego uldze udało się. W zagłębieniu dłoni zajaśniał mu 
ognik, jak 
płomyk świecy.
Palin pokonywał stopnie bezgłośnie i prędko, przesuwając jedną dłonią po 
ścianie, dla 
asekuracji, drugą zaś trzymając w górze i oświetlając sobie drogę. Schody wiły 
się w dół pod 
tak ostrym kątem, że po ostatnim zakręcie wpadł na ślepą ścianę z impetem, od 
którego 
niemal rozbił sobie głowę na kamieniach.
Szukał otworu, który, zgodnie z obietnicami Dalamara, miał znaleźć, nic jednak 
nie 
widział. Kamienie mocno tkwiły w zaprawie. Nie mógł znaleźć choćby szparki czy 
pęknięcia. 
Mógłby zacząć obawiać się, że elf fortelem znów go uwięził, gdyby nie to, że 
słyszał coraz 
wyraźniej zbliżające się glosy.
Palin wyciągnął rękę i zaczął obmacywać każdy kamień z osobna. Pierwszych kilka, 
jak to kamienie, były zimne, twarde, chropowate. Sięgnął wyżej. Usiłował dotknąć 
jednego z 
głazów nad głową, a wtedy zobaczył, jak ręka gładko przechodzi na wylot.
- No, oczywiście - powiedział pod nosem. - Dalamar jest ode mnie wyższy o jakąś 
głowę. Powinienem był wziąć to pod uwagę.
Iluzja kamienia rozwiała się, Palin zajrzał przez nią prosto do biblioteki. Ze 
swojego 
dogodnego punktu obserwacyjnego mógł zobaczyć biurko, siedzącą przy nim osobę i 
każdego, kto wchodziłby do komnaty. Słyszał każde słowo tak wyraźnie, jakby sam 
znajdował się w pokoju i musiał zwalczyć owo kręnujące wrażenie, że ci w 
bibliotece 
widzieli go równie dobrze, jak on ich.
Być może jako uczeń Dalamar chował się tutaj, żeby szpiegować Raistlina Majere, 
swojego shalafi. Ten pomysł rozbawił Palina, który szukał dobrej pozycji do 
obserwacji - co 
było przedsięwzięciem mało komfortowym, jako że musiał stać na palcach, a do 
tego jeszcze 
wyciągać szyję, żeby sięgnąć otworu w ścianie. Wspomnienie faktu, że wuj był 
świadom 
tego, że jego własny podopieczny go śledził, niezbyt poprawiło samopoczucie 
Palina. 
Przypomniał sobie, że był przecież w tej samej bibliotece i najpewniej na tę 
samą ścianę 
patrzył, nie wiedząc, że jakaś jej cząstka nie była rzeczywista.
Drzwi otworzyły się. Dalamar puścił gości przodem. Jednym z nich był minotaur - 
zwalisty i zwierzęcy z inteligentnym błyskiem w bydlęcych oczach, błyskiem, 
który zarazem 
wytrącał z równowagi i napawał lękiem. Drugi Czarny Rycerz był, jak to już 
powiedział 
czarodziej, „bardzo dziwny”.
- Zaraz, zaraz... - wyszeptał Palin, porażony jej widokiem w bibliotece 
Dalamara, w 
zbroi lśniącej w świetle kominka. - Przecież ja ją znam! Może raczej znałem. 
Mina!
Dziewczyna weszła do pokoju i rozejrzała się wokoło z miną, którą mag w 
pierwszej 
chwili wziął za dziecięce zdumienie. Jej wzrok prześlizgiwał się po półkach 
pełnych ksiąg, po 
pięknym, zdobionym rzeźbieniami stole, po zakurzonych storach, wystrzępionych 
jedwabnych chodniczkach elfickiej roboty, które zaścielały kamienną posadzkę. 
Wiedział, 
jakie są podlotki - miał przecież i swoje uczennice - oczekiwał zatem 
zwyczajnego pisku na 
widok co straszliwszych przedmiotów, takich jak czaszka baaza (Raistlin 
prowadził kiedyś 
studia nad tymi istotami, najpewniej z zamiarem stworzenia ich samemu. W starej 
pracowni 
znajdował się pełen szkielet smokowca, a także, pływające w słojach, jakieś 
organy 
wewnętrzne).
Mina tymczasem nie wydała z siebie żadnego dźwięku i wyglądało na to, że nic w 
pokoju, łącznie z Dalamarem, nie zrobiło na niej wrażenia.
Omiotła spojrzeniem całą komnatę, przyglądając się wszystkiemu wnikliwie. 
Odwróciła twarz w stronę Palina. Oczy koloru bursztynu uważnie badały miejsce w 
ścianie, 
za którą się chował. Czarodziej miał wrażenie, że przejrzały iluzję, że ujrzały 
go tak jasno, jak 
gdyby stał w pokoju. Poczuł to tak wyraźnie, że aż odskoczył, rozejrzał się, 
szukając drogi 
ucieczki, był bowiem pewien, że następną rzeczą, jaką zrobi dziewczyna, będzie 
wskazanie 
nań i domaganie się jego złapania.
Oczy wpatrywały się w niego, pochłaniały go. Płynny bursztyn przetoczył się nad 
nim 
falą, unieruchomił go, po czym oddalił się, by kontynuować badanie biblioteki. 
Nie 
powiedziała nic, nie wspomniała o nim, a dudniący łomot serca Palina z wolna 
wracał do jako 
takiej normy.
Nie widziała go, to oczywiste. Ofuknął sam siebie. Jak niby miała go zobaczyć? 
Cofnął się pamięcią do ostatniego razu, kiedy ją widział, sierotę w Cytadeli 
Światła. Była 
chudą dziewczynką z kościstymi kolanami i gęstwą przepięknych rdzawych włosów. 
Wyrosła 
na szczupłą młodą kobietę, czupryna była zgolona, a jej właścicielka bawiła się 
w 
przebieranki, paradując w zbroi Rycerzy Neraki. W wyrazie jej twarzy próżno by 
jednak 
doszukiwać się dziecięcości. Stanowczy, świadomy, pewny - to wszystko i coś 
jeszcze. Pełen 
pasji...
- To ty jesteś czarodziej Dalamar - odezwała się Mina, kierując ku niemu swoje 
bursztynowe spojrzenie. - Powiedziano mi, że cię tu znajdę.
- Jestem Dalamar, Mistrz Wieży. Nie ukrywam, że bardzo pragnąłbym dowiedzieć 
się, 
kto powiedział ci, gdzie mnie znaleźć - odparł elf, chowając dłonie w rękawach i 
łaskawie się 
skłaniając.
- Mistrz Wieży... - Mina powtórzyła cicho z nieznacznym uśmieszkiem, jak gdyby 
znała prawdziwą wersję wydarzeń. - Jak cię znalazłam? Zmarli mnie pokierowali.
- Czyżby? - Znać było, że wiadomość ta zaniepokoiła maga. Usiłował unikać jej 
wzroku, wymknąć się spod bursztynowego spojrzenia. - A kimże ty jesteś, Pani 
Rycerz, że 
łączą cię ze zmarłymi tak bliskie stosunki?
- Jestem Mina - odparła. Podniosła na niego oczy i tym razem pochwyciła go. 
Skinęła 
ręką. - To jest mój zastępca, Galdar.
Minotaur gwałtownie skinął rogatym łbem. Nie czuł się zbyt dobrze w tej Wieży. 
Nieustannie toczył wkoło mrocznym wzrokiem, jakby spodziewał się, że w każdej 
chwili coś 
może skądś wyskoczyć i rzucić się na nich. Nie o siebie się jednak obawiał. 
Jedynym 
przedmiotem jego troski była Mina. Opiekuńczość sąsiadowała w nim z czcią i 
ubóstwieniem.
Palin aż się zapalił z ciekawości. Dalamar był ostrożny.
- Interesuje mnie, jakim sposobem udało wam się cało przemierzyć Nightlund, lady 
Mino - powiedział elf. Usiadł za biurkiem, usiłując być może złamać czar jej 
spojrzenia. 
Może spoczniecie?
- Dziękuję, nie skorzystamy - odparła Mina. Patrzała teraz na niego z góry, 
przez co 
Dalamar znalazł się niespodziewanie na przegranej pozycji. - Dlaczego moje 
przybycie do 
Nightlund tak cię zdumiewa, czarodzieju?
Dalamar odchylił się w krześle, nie chcąc wstawać, żeby nie wyjść na 
niezdecydowanego słabeusza, a jednocześnie nie czerpiąc żadnej przyjemności z 
tego, że 
patrzy się na niego z góry.
- Jestem nekromantą. Wyczuwam od ciebie magię odezwał się. - Zmarli wysysają 
magię, żywią się nią. Dziwi mnie, że ciebie zostawili w spokoju.
- To, co ode mnie wyczuwasz, to nie jest magia - odparła Mina, a jej głos 
zabrzmiał 
niespotykanie głęboko i dojrzale jak na osobę w jej wieku. - Wyczuwasz moc Boga, 
któremu 
służę, Jedynego Bóstwa. Co zaś się tyczy zmarłych, nie tkną mnie. Jedyne Bóstwo 
panuje nad 
zmarłymi. Widzą Go we mnie i biją przede mną pokłony.
Dalamar skrzywił się.
- To prawda! - ryknął gniewnie Galdar. - Widziałem.na własne oczy! Mina 
przybywa, 
by poprowadzić...
- ...swoją armię do Nightlund - dokończyła dziewczyna. Kładąc dłoń na ramieniu 
minotaura, nakazała mu ciszę.
- Poprowadzić ją przeciwko komu? - padło sarkastyczne pytanie Dalamara. - 
Zmarłym?
- Przeciwko żywym - odparła Mina. - Planujemy przejąć kontrolę nad Solamnią.
- Musisz zatem dysponować potężną armią, Pani Rycerz - powiedział elf. - 
Przyprowadziłaś, zdaje się, wszystkich Czarnych Rycerzy.
- Moje wojsko jest niewielkie - przyznała Mina. - Musiałam zostawić oddziały do 
pilnowania Silvanesti, które poddało się nam nie tak dawno temu...
- Silvanesti... poddane... - Dalamar posiniał. Wbił w nią wzrok. - Nie wierzę!
Mina wzruszyła ramionami.
- Wierzysz czy nie, wszystko mi jedno. Poza tym, dlaczego cię to tak zajmuje? 
Twój 
lud wyrzekł się ciebie, tak przynajmniej słyszałam. Wspomniałam o tym tylko przy 
okazji. 
Przyszłam, by poprosić cię o przysługę, Mistrzu Wieży.
Dalamar był przejęty do żywego. Palin wiedział, że choć utrzymywał, iż nie daje 
wiary jej słowom, mroczny elf zdawał sobie sprawę, że są one prawdziwe. Nie 
można było 
słuchać tego spokojnego, stanowczego, pewnego tonu i wątpić w cokolwiek, o czym 
mówiła.
Czarodziej walczył o utrzymanie choćby zewnętrznych oznak samokontroli. Chciałby 
zadać parę pytań, zażądać kilku odpowiedzi, nie wiedział jednak, jak miałby to 
zrobić, nie 
zdradzając się przy tym ze swoją niecodzienną troską. Miłość Dalamara do swojego 
ludu była 
uczuciem, któremu nieustannie zaprzeczał, a robiąc to, nieustannie potwierdzał.
- Dobrze słyszałaś - odezwał się z wymuszonym uśmiechem. - Przepędzili mnie. Co 
mógłbym dla ciebie zrobić, lady Mino?
- Mam zamiar spotkać się z kimś tutaj - zaczęła.
- Tutaj? W Wieży? - Dalamar był tak zdumiony, aż odebrało mu mowę. - Mowy nie 
ma. Nie prowadzę oberży, pani.
- Zdaję sobie z tego sprawę, czarodzieju Dalamarze odparła Mina, a jej głos 
brzmiał 
łagodnie. - Zdaję sobie spra - we z tego, że to, o co cię proszę, będzie 
narzucaniem się, 
niedogodnością dla ciebie, przeszkodą w twoich studiach. Jednak by doszło do 
spotkania, o 
którym mówię, muszą zostać spełnione pewne szczególne warunki lokalowe. A Wieża 
Wysokiej Magii spełnia wszystkie te wymagania. W rzeczy samej, to jedyne miejsce 
na 
Krynnie, które je spełnia. Spotkanie zatem musi odbyć się tutaj.
- A ja nie mam w tej sprawie nic do powiedzenia? Co to za wymagania, o których 
mówisz? - dopytywał się nachmurzony Dalamar.
- Nie wolno mi ich zdradzić. Jeszcze nie teraz. Co zaś się tyczy twojego zdania 
w tej 
sprawie, to, co masz do powiedzenia, zupełnie się nie liczy. Jedyne Bóstwo 
zdecydowało, że 
tak będzie, więc tak właśnie będzie.
Ciemne oczy elfa zapłonęły. Zmarszczki na twarzy wygładziły się.
- Twój gość jest mile widziany w Wieży, pani. Chciałbym uczynić jego pobyt tutaj 
jak 
najbardziej komfortowym, pomogłoby mi więc, gdybym coś o nim wiedział... czy to 
mężczyzna, czy kobieta? Może jakieś imię?
- Dziękuję ci, czarodzieju - przerwała mu Mina i odwróciła się do wyjścia.
- Kiedy przybędzie ów gość? - drążył Dalamar. - Skąd mam wiedzieć, że osoba, 
która 
przyjdzie, będzie tą, której oczekujesz?
- Będziesz wiedział - odparła Mina. - Wychodzimy, Galdarze.
Minotaur przeszedł już przez pokój i właśnie sięgał do klamki.
- Mogłabyś i mnie wyświadczyć w zamian przysługę, pani - przymilnie zagadnął 
Dalamar.
Mina spojrzała przez ramię.
- Jaką, czarodzieju?
- Kender, którego używałem do bardzo ważnego eksperymentu, uciekł mi - odezwał 
się Dalamar tonem tak zwyczajnym, jakby kenderzy byli białymi myszkami, które 
nor - 
malnym porządkiem rzeczy gubią się i znajdują. - O ile jego utrata nie ma dla 
mnie większej 
wagi, eksperyment, owszem. Bardzo chciałbym go mieć z powrotem, a wydaje mi się, 
że być 
może, skoro zamierzasz wprowadzić swoją armię do Nightlund, natkniesz się gdzieś 
na niego. 
Jeśli tak, byłbym wdzięczny, gdybyś mi go przyprowadziła. Zwie się Tasslehoffem 
dodał 
Dalamar ze słodkim uśmiechem - jak zresztą wielu ostatnimi czasy.
- Tasslehoff! - uwaga Miny została z miejsca przykuta. Jej czoło przeorała 
zmarszczka. - Ten Tasslehoff, który przyniósł z sobą Urządzenie do Podróżowania 
w Czasie? 
Miałeś go tutaj? Miałeś go razem z urządzeniem i go zgubiłeś?
Dalamar wpatrywał się w nią skonfundowany. Elficki czarodziej był o stulecia 
starszy 
od tej dziewczyny. Uznawano go za największego maga obecnych, jak i wszystkich 
czasów. 
Choć działał w cieniach magii, zdobył szacunek, o ile nie miłość tych, których 
domeną było 
światło. Bursztynowy wzrok Miny przyszpilił potężnego czarodzieja do krzesła. 
Dalamar 
miotał się pod tym spojrzeniem, walczył, ale złapała go i trzymała mocno.
Dwie jaskrawe plamy wykwitły na bladych policzkach elfa. Smukłe palce nerwowo 
skubały fragment rzeźbionego ornamentu stołu, dębowy listek. Zbyt kościste palce 
zakreślały 
jego kształt wciąż i wciąż, aż Palin miał ochotę wyjść ze swojej kryjówki, 
złapać nerwową 
dłoń i ją powstrzymać.
- Gdzie jest urządzenie? - spytała Mina, zbliżając się do niego, aż stanęła przy 
samym 
biurku, mierząc go z góry. Czy miał je przy sobie? Czy może jest tutaj?
Dalamar osiągnął granicę swojej wytrzymałości. Podniósł się z krzesła, spojrzał 
na nią 
z góry, sponad swojego orlego nosa, z wysokości swej smukłej sylwetki. Był teraz 
pewien 
własnej mocy.
- A jakaż w tym może być twoja sprawa, pani Mino?
- Nie moja - odparła Mina, ani trochę nie zastraszona. To Dalamar zdawał się 
kurczyć, 
kiedy mówiła. - To sprawa Jedynego Bóstwa. Wszystko, co dzieje się na tym 
świecie, jest 
Jego sprawą. Jedyne Bóstwo potrafi zajrzeć w twoje serce, w twój umysł i duszę, 
czarodzieju. 
Choć przed moimi śmiertelnymi oczyma może i ukryjesz prawdę, nie ukryjesz jej 
przed 
Jedynym. Poszukamy tego kendera, a kiedy już go znajdziemy, zrobimy z nim to, co 
musi być 
zrobione.
Odwróciła się i oddaliła, spokojna, bez cienia wzburzenia.
Elf został przy swoim biurku, a dłoń, która tak nerwowo gładziła dębowy listek, 
zacisnęła się w pięść, którą ukrył między fałdami szaty.
Już przy drzwiach Mina odwróciła się raz jeszcze. Jej wzrok prześlizgnął się po 
Dalamarze, teraz małym robaczku, i skupił na Palinie. Mag na próżno przekonywał 
sam 
siebie, że nie mogła go dojrzeć. Pochwyciła go, przytrzymała.
- Wierzysz, że artefakt zaginął gdzieś w Cytadeli Światła. Otóż nie. Wrócił do 
kendera. Ma go przy sobie. Dlatego właśnie uciekł.
Palin zagasił magiczne światło. W ciemnościach nie widział niczego poza 
wpatrzonymi w niego bursztynowymi oczyma, nie słyszał niczego, tylko jej głos. 
Stał tam tak 
długo, aż Dalamar przyszedł go poszukać. Elfie kroki na kamiennych schodach były 
ciche, 
Palin nie usłyszał go, aż poczuł jakiś ruch. Zaalarmowany podniósł głowę i 
zobaczył 
stojącego naprzeciw niego Mistrza Wieży.
- Co ty tu jeszcze robisz? Wszystko w porządku? Pomyślałem sobie, że musiało ci 
się 
coś stać - dopytywał się poirytowany Dalamar.
- Rzeczywiście, stało mi się coś - odparł Palin. - Ona. Widziała mnie. Patrzyła 
prosto 
na mnie. Jej ostatnie słowa były skierowane do mnie!
- Niemożliwe - zaprzeczył Dalamar. - Żadne oczy, nawet bursztynowe, nie mogą 
widzieć przez kamień i magię.
Palin, nadal nie przekonany, pokręcił głową.
- Mówiła do mnie.
Oczekiwał z ust Dalamara jakiejś sarkastycznej riposty, ale mroczny elf nie był, 
zdaje 
się, w prześmiewczym nastroju, bo bez słowa wspinał się po schodach do 
laboratorium.
- Znam tę dziewczynę - odezwał się Palin. Dalamar zatrzymał się na stopniach, 
odwrócił i spojrzał uważnie na niego.
- Skąd?
- Nie widziałem jej od długiego czasu, od chwili, kiedy uciekła. Była 
podrzutkiem. 
Jakiś rybak znalazł ją wyrzuconą przez fale na brzeg wyspy Schallsea. Przyniósł 
ją do 
Cytadeli Światła, do przytułku dla sierot. Stała się ulubienicą Złotej Luny, 
była dla niej 
niemalże jak córka. Trzy lata temu uciekła. Miała wtedy czternaście wiosen. 
Złota Luna 
załamała się. Mina miała przecież dobry dom. Była kochana, rozpieszczana. 
Wydawało się, 
że jest szczęśliwa. Nigdy nie spotkałem dzieciaka, który by zadawał tyle pytań. 
Nikt z nas nie 
pojmował, dlaczego uciekła. A teraz... Czarny Rycerz. Złotej Lunie pęknie serce.
- To bardzo dziwne - zamyślił się Dalamar i podjęli wspinaczkę po schodach. - A 
więc 
była wychowywana przez Złotą Lunę.
- Myślisz, że to, co powiedziała o Tasie i urządzeniu to prawda? - spytał Palin, 
kiedy 
już obydwaj wyłonili się z ukrytej klatki schodowej.
- Oczywiście, że to prawda - odparł Dalamar. Podszedł do okna, przyglądał się 
rosnącym w dole cyprysom. - To by wyjaśniało, dlaczego kender wziął nogi za pas. 
Bał się, 
że się dowiemy.
- I dowiedzielibyśmy się, gdybyśmy zadali sobie trochę trudu i przemyśleli całą 
sprawę logicznie, zamiast biegać w kółko w panice. Ale z nas niedorajdy! 
Urządzenie zawsze 
wraca do swojego właściciela. Niechby i w częściach, ale zawsze. - Palin był 
sfrustrowany. 
Czuł pilną potrzebę zrobienia czegoś, a nie było nic, czego mógłby dokonać. - 
Możesz go 
poszukać, Dalamarze. Przynajmniej twój duch może przemierzać ten świat...
- I co dalej? - spytał elf. - Jeślibym go znalazł, co byłoby cudem nad cudami, 
mógłbym go jedynie wystraszyć, tak żeby się jeszcze głębiej zakopał w dziurze, w 
której 
siedzi.
Dalamar wyglądał cały czas przez okno. Nagle zesztywniał. Jego ciało zamarło.
- Co jest? - spytał zaalarmowany Palin. - Co się stało?
Dalamar nie odpowiedział, wskazał jedynie za okno.
Przez las w dole szła Mina, stąpając po brązowych igiełkach.
Wokół niej tłoczyli się zmarli. Pochylali przed nią głowy.
22
Spotkanie starych przyjaciół
Kender nigdy na długo nie traci głowy, nawet po tym, jak zobaczy własnego ducha. 
Prawda, widok był niemałym wstrząsem i Tasslehoff ciągle odczuwał lekkie 
mdłości, kiedy 
sobie 0 nim przypomniał, ale wiedział, jak sobie radzić z nudnościami. Trzeba 
było 
wstrzymać oddech i wypić pięć łyków wody. Kiedy już się z tym uporał, jego 
następną 
decyzją było opuszczenie tego okropnego miejsca, gdzie wszędzie pałętały się 
wywołujące 
mdłości duchy. Musiał stąd czmychać i to szybko 1 nigdy, nigdy już nie wracać.
Zarówno mech, jak i ojciec na niewiele się zdali, bo dokąd tylko sięgał wzrok 
Tasslehoffa, mech miał brzydki zwyczaj porastania głazów i drzew ze wszystkich 
stron, nie 
licząc się z tym, że ktoś mógłby go szukać po ich północnej stronie. Tasslehoff 
zdecydował, 
że skorzysta z uświęconych zwyczajem metod, które kenderzy praktykowali przez 
stulecia 
włóczęgostwa, technik, które gwarantowały, że skoro się ktoś zgubił, to musi się 
znaleźć. 
Najpowszechniejszą i najbardziej uświęconą było użycie cielesnego kompasu. 
Teoria będąca 
podstawą tej techniki opiera się na następujących, powszechnie znanych faktach: 
ciało składa 
się z rozmaitych pierwiastków, w tym również z żelaza. Skąd wiemy, że w naszym 
ciele jest 
żelazo? - wyczuwamy je w smaku krwi. A zatem, wydaje się sensownym rozumowanie, 
że 
żelazo w naszej krwi będzie przyciągane przez północ (kenderzy posuwają się 
nawet do tego, 
że twierdzą, iż gdybyśmy tylko pozwolili się prowadzić naszej krwi, każdy z nas 
zawędrowałby w końcu na północny kraniec świata. Toczymy jednakże nieustanną 
walkę z 
naszą życiową substancją, w innym bowiem przypadku wszyscy siedzielibyśmy teraz 
na 
czubku świata, który w następstwie obaliłby się na bok).
Żeby cielesny kompas zadziałał, trzeba zamknąć oczy, w celu niekomplikowania 
sprawy, wyciągnąć prawą rękę z wystawionym palcem wskazującym, a potem okręcić 
się 
dookoła własnej osi trzy razy, poczynając od lewej strony. Kiedy już się 
zatrzymamy, należy 
otworzyć oczy i okaże się, że stoimy twarzą do północy.
Kenderzy, którzy korzystają z dobrodziejstw tej techniki, nigdy nie docierają 
tam, 
gdzie się wybierali, ale powiedzą ci, że zawsze znajdują się tam, gdzie akurat 
powinni być. 
Tak oto Tasslehoff błądził po nightlundzkim lesie już dobrych parę godzin (nie 
zgubił się), 
nie znalazłszy ani Solanthus, ani drogi wyjścia, i już miał spróbować cielesnego 
kompasu po 
raz ostatni, kiedy nagle usłyszał jakieś głosy, prawdziwe, żywe głosy, nie 
jakieś tam 
łaskoczące szepty biednych dusz.
Naturalną reakcją Tasa byłoby przedstawienie się owym głosom, które zapewne się 
zgubiły i zaoferowanie pokazania im, w którym kierunku leży północ. Teraz 
jednakże 
usłyszał jeszcze jeden głos. Głos rozbrzmiewał w jego głowie, a należał do 
Tanisa Półelfa. 
Tasslehoff często słyszał ów głos w okolicznościach podobnych do obecnej, kiedy 
przypominał mu, by przystanął na chwilę i zastanowił się, czy to, co właśnie 
robił, miało 
„charakter samozachowawczy”. Tas czasem stosował się do rad głosu w swojej 
głowie, 
czasem natomiast był na nie głuchy, co w sumie dość dokładnie odwzorowywało ich 
relacje 
jeszcze za życia Tanisa.
Tym razem Tasslehoff przypomniał sobie, że uciekał przed Dalamarem i Palinem, z 
których każdy chciał go zamordować i że mogli polować na niego sami albo też 
posłać hordy 
pachołków. Czarodzieje, powtarzał sobie Tas, zawsze posyłali tabuny sługusów. 
Kender nie 
miał pewności, co to pachołek - kojarzył mu się z czymś w rodzaju małego kozła - 
ale 
postanowił, że zdecydowanie samozachowawczy charakter będzie miało wspięcie się 
na 
drzewo i ukrycie pośród gałęzi.
Wdrapał się zwinnie i prędko i po chwili siedział już wygodnie wysoko w górze 
wśród 
sosnowych igiełek. Trzy głosy, do każdego dołączone było ciało, przemaszerowały 
równiutko 
pod nim.
Widząc, że cała trójka to Rycerze Takhisis, Neraki czy jak tam się teraz zwali, 
Tas 
pogratulował sobie, że posłuchał Tanisa. Wojsko całe, rycerze i piechurzy, 
przechodziło teraz 
pod jego drzewem. Maszerowali w pośpiechu i nic nie wskazywało na to, że są w 
doskonałych nastrojach. Niektórzy nerwowo rzucali głową to na lewo, to znów na 
prawo, 
jakby czegoś szukali, podczas gdy pozostali kroczyli z wzrokiem wbitym przed 
siebie, 
obawiając się, że gdyby zaczęli się rozglądać, jeszcze by to coś znaleźli. W 
szeregach nie 
słyszało się wielu rozmów. Jeśli nawet ludzie coś mówili, to półszeptem. Pod 
drzewem 
Tasslehoffa przechodził akurat ogon piechurów i już miał powinszować sobie, że 
udało mu 
się szczęśliwie uniknąć pojmania, kiedy frontowy szereg zatrzymał się, co 
oznaczało 
oczywiście, że zatrzymał się również ostatni.
Żołnierze stanęli tuż pod Tasem. Oddychali ciężko i wyglądali na tak zmęczonych, 
jakby zaraz mieli paść na twarze, ale kiedy dotarła do nich informacja, że mają 
kwadrans 
przerwy, żaden z nich nie wyglądał na uszczęśliwionego perspektywą odpoczynku. 
Paru 
przykucnęło na ziemi, ale nie zeszli ze ścieżki, nie zrzucili plecaków.
- Miejmy to już lepiej za sobą, tak sobie myślę - odezwał się jeden z nich. - 
Nie mam 
zamiaru spędzić kolejnej nocy w tej truposzowej norze.
- Z tym akurat się zgodzę - stwierdził drugi. - Maszerujmy na Solanthus. W tej 
chwili. 
Z radością przy witam walkę z wrogiem, który ma i krew, i kości.
- Są nas dwie setki, a mamy zająć Solanthus - włączył się trzeci. - Psiakość! 
Choćby 
nas było dwa tysiące, nie zdołamy tego dokonać, nawet z pomocą Jedynego Bóstwa. 
Mury są 
tam wysokie, jak góra Drobnostka. Mają też ponoć machiny piekielne, tak 
przynajmniej 
słyszałem. Wielgachne balisty, które i smoka są w stanie strącić z nieba.
- Mówiłeś też, że nie weźmiemy elfickiego miasta - odpalił mu ze złościąjeden z 
towarzyszy. - Pamiętacie, chłopaki? „Trzeba będzie z dwieście tysięcy, żeby 
przetrzepać 
skórę spiczastouchym”.
Pozostali wybuchnęli śmiechem, był to jednak nerwowy chichot i żaden nie 
okazywał 
rozbawienia ani zbyt długo, ani zbyt głośno.
- Ruszamy - odezwał się któryś, wstając.
Reszta również podniosła się i zajęła miejsca w szeregach. Stojący u czoła 
formacji 
odwrócili się, by powiedzieć coś tym z tyłu.
- Rozglądać się za kenderem. Przekaż dalej - rozeszło się wśród ludzi. - 
Rozglądać się 
za kenderem.
Żołnierze stojący na ogonie z niecierpliwością czekali, aż ci z przodu w końcu 
ruszą. 
Koniec końców, niemrawo i chwiejnym krokiem, szeregi zaczęły się przesuwać i 
wkrótce 
znalazły się poza zasięgiem wzroku i słuchu Tasslehoffa.
- „Rozglądać się za kenderem” - powtórzył Tas. - Aha! To muszą być zatem 
pachołki 
Dalamara. Znaczy się, nie trafiłem z tą kozą. Poczekam tu sobie, aż będę pewien, 
że sobie 
poszli. Ciekaw jestem, co to za Jedyne Bóstwo? Musi być strasznie nudno, mieć 
tylko 
jednego boga. Chyba że, oczywiście, jest to Fizban, ale wtedy najpewniej nie 
byłoby żadnego 
świata, bo ten ciągle by go zawieruszał, tak jak swój kapelusz. Och! - kender 
wydał stłumiony 
jęk, widząc, że oddziały zmierzały dokładnie w tym samym kierunku, który wskazał 
jego 
palec. - Idą na północ. A to znaczy, że ja muszę obrać inny kurs. Kierunek 
odwrotny, co tu 
dużo mówić.
W ten oto sposób Tasslehoffowi udało się ostatecznie znaleźć wyjście z Nightlund 
i 
wyłonić się na drodze do Solanthus - co raz jeszcze udowadniało, że kenderski 
cielesny 
kompas działa.
Kiedy już dotarł do ogromnej fortecy, miasta Solanthus, Tasslehoff zaczął 
obchodzić 
mury tak długo, aż natknął się na wejście. Tam przystanął, by chwilkę odsapnąć i 
poprzyglądać się z zainteresowaniem falom ludzi przelewającym się to w jedną, to 
w drugą 
stronę. Ci, którzy wchodzili do miasta, stali w długim, mozolnie 
przemieszczającym się 
ogonku. Ludzie tłoczyli się na drodze, wachlując się i gawędząc z sąsiadami. 
Farmerzy 
przysypiali na wozach, a ich konie były dość mądre, żeby ciągnąć cal za calem, 
tak jak 
przesuwała się kolejka. Żołnierze trzymający straż na zewnątrz murów pilnowali, 
żeby ludzie 
przemieszczali się do przodu, żeby nikt się za bardzo nie niecierpliwił ani nie 
próbował 
przepychać. Nikt nie wyglądał na zbyt wzburzonego przestojami w ruchu, zdawało 
się, że 
wszyscy się ich spodziewali i wzięli na nie poprawkę.
Każdy, kto chciał wejść do miasta, był przepytywany przez strażników. 
Przeszukiwano jego sakwy i furgony. Jeśli ktoś przewoził jakieś dobra, strażnicy 
dokładnie 
się im przyglądali, rozsupłując worki, uchylając klapy skrzyń, nakłuwając 
widłami sterty 
siana. Kiedy już zapoznał się z panującymi powszechnie zasadami, Tasslehoff 
zajął miejsce 
na samym końcu ogonka, by zastosować się do nich w całej rozciągłości.
- Halo, jak zdrowie? - zagadnął słusznych rozmiarów stateczną kobietę, która 
niosła 
olbrzymi kosz z jabłkami i plotkowała z inną kobietą słusznych rozmiarów, która 
z kolei 
trzymała kosz jaj. - Nazywam się Tasslehoff Burrfoot. Ja cię kręcę, ależ to jest 
długa kolejka. 
Czy jest jakiś inny sposób, żeby się dostać do środka?
Obydwie odwróciły się do niego, zmierzyły go wściekłymi spojrzeniami, a jedna 
nawet potrząsnęła w jego kierunku pięścią.
- Trzymaj się ode mnie z dala, mały robalu. Marnujesz tylko czas. Kenderów nie 
wpuszczają do miasta.
- Co za wrogo usposobione miejsce - stwierdził Tasslehoff i poszedł sobie.
Nie odszedł jednak za daleko, usiadł jedynie w cieniu drzewa na wprost wejścia, 
żeby 
spałaszować jabłko. Kiedy prze - żuwal, nie uszło jego uwadze, że podczas gdy 
żaden kender 
nie wszedł do miasta, dwóch właśnie je opuszczało w towarzystwie strażników.
Tas poczekał, aż jego pobratymcy pozbierają się, otrzepią z kurzu i podniosą 
swoje 
tłumoczki. Potem zaczął machać w ich stronę i wołać. Radzi, jak to zazwyczaj, z 
widoku 
rodaka, podbiegli do niego, by się przywitać.
- Leafwort Thumbfloggin - odezwał się pierwszy, wyciągając dłoń.
- Merribell Hartshorn - wyciągnęła się druga ręka.
- Tasslehoff Burrfoot - przedstawił się Tas.
- No coś ty? - zdziwiła się, wielce uradowana, Merribell. - Toż cię przecież 
spotkałam 
w zeszłym tygodniu. Ale nie wyglądasz tak samo. Zrobiłeś coś z włosami?
- A w sakwach co niesiesz? - spytał Leafwort.
W podnieceniu wynikłym w następstwie udzielenia odpowiedzi na owo interesujące 
pytanie, po którym z kolei nastąpiło pytanie Tasa tyczące tej samej materii, co 
skończyło się 
generalnym opróżnieniem sakw i przehandlowaniem paru klamotów, Tas wyjaśnił, że 
nie był 
jednym z owych rozlicznych Tasslehoffów włóczących się po Ansalonie, ale wersją 
oryginalną. Szczególnie był dumny, kiedy pokazywał im fragmenty Urządzenia do 
Podróżowania w Czasie, okraszając prezentację opowieścią o tym, jak razem z 
Caramonem 
używał go do podróży w przeszłość i o tym, jak artefakt niechcący przeniósł go 
do Otchłani, 
jak wysłał go w przyszłość, ale to nie była ta przyszłość, tylko jakaś inna.
Dwójka kenderów była pod wrażeniem i naprawdę uszczęśliwiło ich, że mogą 
przehandlować swoje najcenniejsze skarby na fragmenty urządzenia. Tas przyglądał 
się, jak 
części artefaktu znikają w głębiach ich toreb, nie łudząc się zbytnio, że już 
tam zostaną. Tak 
czy inaczej, warto było spróbować. W końcu, kiedy już wszystko, co można było 
przehandlować, zostało sprzedane i opowiedziano już każdą możliwą historię, 
wyjawił im, 
dlaczego znalazł się w Solanthus.
- Mam misję - oświadczył Tas, a pozostali kenderzy spojrzeli na niego z nowym 
szacunkiem. - Szukam Rycerza Solamnijskiego.
- Dobrze trafiłeś - odparł Leafwort, kiwając kciukiem za siebie, w stronę murów. 
- 
Tam jest więcej rycerzy, niż da się kijem odpędzić.
- Co planujesz, kiedy już znajdziesz jednego? - zastanowiło Merribell. - Jak na 
mój 
gust nie wyglądają na towarzyszy do figli.
- Ja szukam konkretnego Rycerza - wyjaśnił Tas. Widzicie, miałem go już kiedyś, 
ale 
się zgubił i pomyślałem sobie, że mógł zawędrować tutaj, skoro tutaj właśnie 
zazwyczaj 
zbierają się Rycerze, tak mi się przynajmniej obiło o uszy. Jest mniej więcej 
taki wysoki - Tas 
zerwał się na równe nogi, wspiął na palce i wyciągnął w górę rękę - i 
straszliwie szkaradny, 
nawet jak na człowieka, a włosy ma koloru babeczek kukurydzianych Tiki. - 
Kenderzy 
potrząsnęli głowami. Widzieli całe mnóstwo Rycerzy - kilku nawet opisali - ale 
Tasowi nie o 
nich chodziło. - Muszę znaleźć własnego - powiedział, na powrót sadowiąc się 
wygodnie w 
kucki. - On i ja jesteśmy wielkimi przyjaciółmi. Myślę, że sam go sobie 
poszukam. Tamte 
panie powiedziały mi - ej, a może ktoś chce jabłko? Tak czy inaczej, tamte panie 
powiedziały 
mi, że do Solanthus nie wpuszcza się kenderów.
- Nieprawda. W tym mieście naprawdę nas lubią - zapewniła go Merribell.
- Oni tylko stwarzają pozory - dodał Leafwort.
- W Solanthus nie wsadza się kenderów do aresztu ciągnęła entuzjastycznie 
Merribell. 
- Wyobrażasz to sobie? Kiedy cię tylko złapią...echmmm... znajdą, dostajesz 
uzbrojoną 
eskortę i prowadzą cię przez miasto...
- ...żebyś mógł popodziwiać widoki...
- ...a potem wyrzucają cię przez główną bramę. Jak normalną osobę.
Tasslehoff zgodził się, że Solanthus wyglądało na fantastyczne miejsce. 
Wszystko, co 
musiał zrobić, to dostać się do środka. Nowi przyjaciele zapoznali go z kilkoma 
wejściami, 
Ictóre nie były znane szerszej publiczności, dodając, że najlepiej jest mieć 
alternatywę, gdyby 
się okazało, że pierwsze przejście straże zdążyły już zamknąć.
Pomachawszy swoim nowym przyjaciołom na pożegnanie, Tas poszedł spróbować 
szczęścia. Lokalizacja numer dwa okazała się nadzwyczaj dobra (poproszono nas, 
byśmy nie 
ujawniali, gdzie się znajdowała) i po zaledwie godzinie mozołów Tasslehoff 
znalazł się w 
mieście. Zdyszał się i spocił, był brudny i obdarty, ale wszystkie sakwy 
pozostały w stanie 
nienaruszonym, a to, rzecz jasna, było sprawą pierwszej wagi.
Zafascynowany ogromem grodu, a także tłumami zamieszkujących je ludzi, 
przechadzał się ulicami, aż rozbolały go stopy, a po jabłkach, które zjadł na 
obiad, pozostało 
jedynie mgliste wspomnienie. Widział po drodze rzesze Rycerzy, ale żaden nie 
przypominał 
Gerarda. Tas może i zatrzymałby się, żeby przepytać kilku, ale obawiał się, że 
potraktują go 
w ów przyjacielski sposób, o którym opowiadała dwójka kenderów, a choć nie miał 
nic 
przeciwko podziwianiu widoków w towarzystwie uzbrojonych strażników i nic by go 
tak nie 
uszczęśliwiło, jak solidny lot przez miejską bramę, musiał odłożyć w czasie owe 
przyjemności, by zająć się poważniejszą sprawą, jaką było wypełnienie misji.
Było już prawie wieczór, kiedy Gerard zaczął poważnie irytować Tasa. Kiedy już 
kender zdecydował, że Rycerz musi być w Solanthus, fakt jego nieobecności w 
miejscu, gdzie 
powinien się znajdować, był wysoce denerwujący. Zmęczony przemierzaniem ulic 
wzdłuż i 
wszerz w poszukiwaniu go, znużony ciągłym chowaniem się przed patrolami (z 
początku to 
niezła frajda, ale po pewnym czasie zaczyna się nudzić), Tas, już w bardzo złym 
humorze, 
postanowił, że usiądzie sobie i dla odmiany pozwoli Gerardowi jego poszukać. 
Usadowił się 
w cieniu wielkiego pomnika, który stał obok fontanny, zaraz przy głównym wejściu 
na 
najważniejszą ulicę, sądząc, że z tego punktu będzie mógł obserwować wszystkich 
wchodzących i wychodzących i że Gerard koniec końców będzie musiał go znaleźć.
Siedział z brodą podpartą na dłoni, usiłując zgadnąć, w której oberży ucieszą 
się na 
jego widok przy stole, kiedy zobaczył kogoś znajomego wchodzącego właśnie przez 
główną 
bramę. Nie był to Gerard, ale jeszcze ktoś lepszy. Tasslehoff skoczył na równe 
nogi i zawołał 
radośnie.
- Złota Luno! - krzyczał i machał rękoma.
Na znak szacunku dla Złotej Luny, której białe szaty zdradzały ją jako Mistyka z 
Cytadeli Światła, jeden ze strażników zaoferował się, że poprowadzi ją przez 
miasto. Wskazał 
w jakimś kierunku. Skinęła głową i podziękowała mu. On zaś dotknął czołem jej 
czoła i 
wrócił do swoich obowiązków. U boku Złotej Luny dreptała mała, zakurzona postać, 
wyciskając z siebie siódme poty, żeby dotrzymać jej kroku. Tas nie zwracał 
większej uwagi 
na tę drugą osobę. Był tak rad i wdzięczny, że spotkał Złotą Lunę, że nie 
zauważał nikogo 
poza nią i zupełnie zapomniał o Gerardzie. Jeśli ktokolwiek mógł go uratował 
przed 
Dalamarem i Palinem, to właśnie Złota Luna.
Tas puścił się pędem przez zatłoczony trakt. Zderzając się z ludźmi i zręcznie 
unikając 
długiego ramienia i chwytnych dłoni prawa, już miał podbiec do Złotej Luny, by 
przywitać 
się z nią zwyczajowym uściskiem, kiedy wyhamował w pół kroku.
To była ona, ale zarazem nie była. Ciągle przebywała w swoim młodzieńczym ciele, 
do którego pałała taką niechęcią. Nadal była piękna, z lśniącymi srebrnozłotymi 
włosami i 
cudownymi oczyma, pukle jednak były przerzedzone i poczochrane, a w jej 
spojrzeniu czaiło 
się coś mętnego i odległego, jak gdyby nie widziała tego, co było tuż obok, a 
tylko patrzyła 
gdzieś w dal przed siebie. Białe szaty nosiły ślady błota, rąbek sukni fruwał w 
strzępach. Z 
wyczerpania prawie słaniała się na nogach, szła jednak z determinacją, 
podpierając się 
drewnianym kosturem. Mała, zakurzona postać drobiła kroki tuż obok.
- Złota Luno? - odezwał się niepewnie Tasslehoff. Nie zatrzymała się, ale 
zwróciła ku 
niemu oczy.
- Witaj, Tas - powiedziała jakby roztargnionym głosem i poszła dalej.
Tylko tyle. „Witaj, Tas”. Żadnego: „O jejku, tak się cieszę, że cię widzę, gdzie 
podziewałeś się cały ten czas?”. Tylko: „Witaj, Tas”.
Mała, brudna osoba zdziwiła się zaś na jego widok. I niezmiernie ucieszyła.
- Burrfoot!
- Zagwozdek! - wykrzyknął kender, w końcu rozpoznając gnoma przez cały ten kurz.
Uścisnęli sobie ręce.
- Co ty tu robisz? - spytał Tas. - Ostatnim razem, jak cię widziałem, rysowałeś 
mapę 
Labiryntu Żywego Płotu w Cytadeli Światła. A swoją drogą, ostatni raz, jak 
widziałem 
Labirynt Żywego Płotu, palił się.
Tasslehoff poniewczasie zorientował się, że nie powinien był tak nagle 
wyskakiwać ze 
straszliwymi wieściami.
- Palił się! - wysapał Zagwozdek. - Misja mojego życia! W ogniu!
Kompletnie porażony osunął się na ścianę budynku, chwytając rękoma za serce i 
dysząc ciężko. Kender przystanął przy nim, by powachlować go swoim kapeluszem, 
drugim 
okiem ciągle przyglądając się Złotej Lunie. Nie zauważywszy nawet ataku gnoma, 
szła dalej. 
Kiedy Zagwozdek zdawał się dochodzić już do siebie, Tas chwycił go za rękę i 
pociągnął za 
sobą w dół ulicy, za nią.
- Pomyśl tylko - pocieszał go, pomagając gnomowi stawiać roztrzęsione kroki - 
kiedy 
zaczną go odbudowywać, przyjdą do ciebie, bo ty posiadasz jedyną istniejącą 
mapę.
- No jasne! - wykrzyknął Zagwozdek, przemyślawszy to sobie. Odzyskał, zdaje się, 
swój dawny animusz. - Masz absolutną rację.
Zatrzymałby się od razu, żeby wyciągnąć mapę z plecaka, ale Tas prędko 
powiedział, 
że nie mają czasu, że muszą dogonić Złotą Lunę.
- A tak w ogóle, to jakim sposobem znaleźliście się we dwójkę w Solanthus? - 
spytał 
kender, żeby odciągnąć gnoma od myśli o płonącym Labiryncie Żywego Płotu.
Zagwozdek uraczył go żałosną opowieścią o wraku „Nie - zniszczalnej”, o tym, jak 
on 
i Złota Luna zostali wyrzuceni na brzeg jakiejś dziwacznej plaży i jak od tamtej 
pory 
nieustannie wędrowali.
- Nie uwierzysz - powiedział Zagwozdek, zniżając głos do przestraszonego szeptu 
- 
ale ona podąża za duchami!
- Naprawdę? - spytał Tas. - Ja właśnie wyszedłem z lasu pełnego duchów.
- O nie, ty też? - gnom spojrzał na znajomka z odrazą.
- Posiadam spore doświadczenie, jeśli chodzi o zmarłych - odparł beztroskim 
tonem 
kender. - Szkielety-wojownicy, ręce bez reszty ciała, dzwoniące łańcuchami 
upiory... Żaden 
problem dla wytrawnego podróżnika. Mam przy sobie Kenderską Łyżeczkę Zakrętu, 
którą 
podarował mi mój wuj Trapspringer. Chcesz, pokażę ci...
Zaczął grzebać w swoich tobołkach, ale zamarł nagle, kiedy namacał kawałki i 
części 
Urządzenia do Podróżowania w Czasie.
- Osobiście jestem zdania, że ta kobieta to wariatka, ma pomieszane w głowie, 
nierówno pod sufitem, zbzikowała, jest obłąkana, brakuje jej piątej klepki, tego 
typu rzeczy - 
Zagwozdek wyliczał poważnym i przygnębionym głosem.
- Tak, podejrzewam, że masz rację - przyznał Tas, wzdychając i rzucając 
spojrzenie w 
kierunku Złotej Luny. Na pewno nie zachowuje się jak kobieta, którą niegdyś 
znałem. Tamta 
Złota Luna ucieszyłaby się na widok kendera. Nie pozwoliłaby, żeby źli 
czarodzieje wysyłali 
go na śmierć przez rozdeptanie. - Tas poklepał Zagwozdka w ramię. - To strasznie 
fajnie, że 
trzymasz się blisko niej, że masz na nią oko.
- Muszę być z tobą szczery - wyznał Zagwozdek. Robię to tylko dla pieniędzy. Sam 
zobacz.
Rozejrzawszy się dokoła, żeby upewnić się, że w pobliżu nie czają się żadni 
kieszonkowcy, gnom wygrzebał z samego dna plecaka pokaźną sakiewkę nabitą 
monetami. 
Tasslehoff dał wyraz swojemu podziwowi i sięgnął po nią, żeby się jej przyjrzeć. 
Zagwozdek 
trzepnął kendera po paluchach i z powrotem upchnął sakiewkę w plecaku.
- I nie waż mi się tego dotykać! - ostrzegł gnom, mierząc go spod nachmurzonych 
brwi.
- Mnie na pieniądzach nie zależy - odparł Tas, masując stłuczone kłykcie. - 
Ciężkie do 
noszenia, a pożytek z nich jaki? Mam z sobą jabłka. Nikt mnie przez łeb nie 
zdzieli, żeby je 
dostać, ale gdybym zamiast owoców miał monety, zaraz spuściliby mi manto, żeby 
je ukraść, 
o wiele więc lepiej jest nosić przy sobie jabłka. Zgodzisz się ze mną?
- Co ty tak o tych jabłkach? - wrzasnął Zagwozdek, machając rękoma. - Jaki mają 
z 
czymkolwiek związek? Albo łyżki, skoro już o tym mowa?
- Sam zacząłeś - przypomniał mu Tas. Znając gnomy i ich wybuchową naturę, 
zdecydował, że grzeczniej będzie, jak zmieni temat. - A tak w ogóle, to skąd u 
ciebie te 
wszystkie pieniądze?
- Ludzie jej dają - odparł Zagwozdek, machnąwszy ręką w kierunku Złotej Luny. - 
Gdzie byśmy nie poszli, ludzie dają jej pieniądze albo oferują nocleg, jedzenie 
czy wino. Są 
dla niej niesamowicie mili. I dla mnie też są mili. Nikt nigdy nie był dla mnie 
miły - dodał 
tęsknym tonem. - Zawsze wszyscy mówili do mnie brzydkie, głupie rzeczy, jak: 
„Czy to musi 
aż tak się dymić?” albo: „Kto zapłaci za wszystkie szkody?”, ale kiedy jestem ze 
Złotą Luną, 
ludzie traktują mnie uprzejmie. I dają mi jedzenie i zimne piwo, i łóżko do 
spania, i pieniądze. 
Ona nie chce złota. Oddaje je mnie. A ja je zatrzymuję. - Zagwozdek przybrał 
wściekły wyraz 
twarzy. - Naprawa „Niezniszczalnej” będzie kosztować fortunę. Wydaje mi się, że 
była 
ubezpieczona tylko od odpowiedzialności cywilnej, a od następstw nieszczęśliwych 
wypadków już nie...
Tas miał wrażenie, że dyskusja zmierza w mało ciekawe obszary, wtrącił się więc.
- Swoją drogą, gdzie my właściwie idziemy?
- To ma coś wspólnego z Rycerzami - odparł Zagwozdek. - Żywymi rycerzami, mam 
nadzieję, choć ręki bym sobie nie dał uciąć. Nawet nie wiesz, jak mi się robi 
niedobrze od tej 
ciągłej gadki o umarlakach.
- Rycerze! - zawołał uradowany Tas. - Ależ ja tu jestem z tego samego powodu!
W tej samej chwili Złota Luna zatrzymała się. Spojrzała w głąb jednej z ulic, 
potem 
drugiej i wyglądało na to, że się zgubiła. Tasslehoff zostawił gnoma, który 
wciąż mruczał pod 
nosem coś o ubezpieczeniach i pognał zobaczyć, czy Złota Luna nie potrzebuje 
przypadkiem 
pomocy.
Ona jednak zignorowała Tasa i zatrzymała jakąś kobietę, która, sądząc po 
kaftanie z 
ornamentem czerwonej róży, była Rycerzem Solamnijskim.
- Złota Luna, Mistyk z Cytadeli Światła - przedstawiła się. - Chciałabym 
rozmawiać z 
Radą Rycerską.
- Lady Odila, Rycerz Róży - odparła kobieta i skłoniła się z szacunkiem. - 
Słyszeliśmy 
o Złotej Lunie z Cytadeli Światła. Najczcigodniejsza z kobiet. Musisz być pewnie 
jej córką.
Czarodziejka zaczęła sprawiać wrażenie, jakby była bardzo zmęczona i znużona, 
jakby słyszała te słowa wcześniej wiele razy.
- Tak - westchnęła. - Jestem jej córką. Lady Odila raz jeszcze skłoniła się 
nisko.
- Witaj w Solanthus. Rada Rycerska ma wiele pilnych spraw do rozpatrzenia, ale 
zawsze z ochotą posłucha wieści z ust Mistyka Cytadeli Światła, szczególnie zaś 
po owych 
straszliwych doniesieniach o ataku na Cytadelę.
- Jakim ataku? - Złota Luna zrobiła się niesamowicie blada, tak blada, aż 
Tasslehoff 
chwycił jej dłoń i uścisnął ją ze współczuciem.
- Mogę ci opowiedzieć - zaczął.
- Na wszystkie świętości, toż to kender - powiedziała lady Odila takim samym 
tonem, 
jak gdyby zamierzała powiedzieć: „Na wszystkie świętości, toż to czupiradło”. 
Rycerka 
odsunęła dłoń Tasslehoffa i stanęła między nim a czarodziejką. - Nie przejmuj 
się, 
Uzdrowicielko. Zaraz się z nim uporam. Straż! Jeszcze jeden z tych małych 
potworków zdołał 
się dostać do miasta. Pozbądź się go...
- Nie jestem małym potworkiem - zaznaczył urażony Tasslehoff. - Jestem ze Złotą 
Luną... to znaczy, z jej córką. Jestem przyjacielem jej matki.
- A ja dyrektorem do spraw handlu - włączył się Zagwozdek, wpadając między nich 
z 
ważną miną. - Jeśli chciałabyś wspomóc nas jakąś sumką...
- Jaki atak? - powtórzyła zrozpaczona Złota Luna. Czy to prawda, Tas? Kiedy to 
się 
stało?
- Wszystko zaczęło się, kiedy... Przepraszam bardzo, rozmawiam tą czcigodną 
panią! - 
krzyknął Tas, wijąc się w uścisku Straży Miejskiej.
- Proszę, daj mu spokój. On jest ze mną - zwróciła się do strażnika Złota Luna. 
- Biorę 
za niego pełną odpowiedzialność.
Strażnik miał pewne wątpliwości, ale nie mógł przecież nie posłuchać wyraźnej 
prośby jednego z szanowanych Mistyków z Cytadeli. Spojrzał na lady Odilę, która 
wzruszyła 
ramionami i szepnęła doń.
- Nie martw się. Już ja dopilnuję, żeby zniknął stąd przed zapadnięciem mroku.
Tas zaś snuł swoją opowieść.
- Wszystko zaczęło się, kiedy udałem się do komnaty Palina, bo zdecydowałem, że 
szlachetnie będzie cofnąć się w czasie i dać się nadepnąć temu olbrzymowi, tylko 
że już teraz 
zdążyłem zmienić zdanie. Widzisz, przemyślałem to sobie i...
- Tas! - ostro upomniała go Złota Luna, nieznacznie nim przy tym potrząsając. - 
Atak!
- Ach, tak. No dobrze, Palin i ja obgadaliśmy całą sprawę i wtedy wyjrzałem 
przez 
okno i zobaczyłem, jak w stronę Cytadeli leci duży smok.
- Jaki smok? - Czarodziejka przycisnęła dłoń do serca.
- Beryl. Ta sama, co rzuciła na mnie klątwę - oświadczył kender. - Wiem, bo aż 
mnie 
skręciło całego i wytrzęsło, nawet w żołądku. Palina też. Próbowaliśmy użyć 
Urządzenia do 
Podróżowania w Czasie, żeby uciec, ale mag je zepsuł. Do tego czasu Beryl 
zdążyła już 
dolecieć, a oprócz niej cała masa innych smoków i smokowców skaczących z nieba, 
a ludzie 
biegali w kółko i krzyczeli. Jak wtedy, w Tarsis. Pamiętasz? Kiedy zaatakowały 
nas czerwone 
smoki i przewrócił się na mnie budynek i zgubiliśmy Tanisa i Raistlina.
- Moi ludzie! - wyszeptała Złota Luna, na wpół się dławiąc. Zachwiała się 
niepewnie. 
- A co z moimi ludźmi?
- Uzdrowicielko, usiądź, proszę - zaproponowała łagodnie lady Odila. Otoczywszy 
Złotą Lunę ramieniem, poprowadziła ją do niskiego murka okalającego tryskającą 
fontannę.
- Czy to prawda? - spytała Złota Luna towarzyszącą jej kobietę.
- Przykro mi mówić, ale choć to może niecodzienne, opowieść kendera jest 
prawdziwa. Otrzymaliśmy raporty od naszego garnizonu stacjonującego na wyspie 
Schallsea, 
że Cytadela została zaatakowana przez Beryl i jej smoki. Dokonały olbrzymich 
zniszczeń, ale 
większość ludzi zdołała uciec bezpiecznie do wzgórz.
- Dzięki niech będą Jedynemu Bóstwu.
- Co, Uzdrowicielko? - spytała lady Odila w osłupieniu. - Co ty powiedziałaś?
- Nie jestem pewna - zawahała się Złota Luna. - Co powiedziałam?
- Powiedziałaś: „Dzięki niech będą Jedynemu Bóstwu”. Nie słyszeliśmy, żeby taki 
bóg miał zstąpić na Krynn - młoda rycerka zdawała się zaintrygowana. - Co miałaś 
na myśli?
- Sama chciałabym to wiedzieć - odparła cicho czarodziejka. Jej wzrok stał się 
jeszcze 
bardziej nieobecny. - Nie wiem, dlaczego to powiedziałam...
- Ja też uciekłem - głośno zawołał Tas. - Razem z Palinem. To było dość 
ekscytujące. 
Palin rzucał w smokowców częściami urządzenia i dał naprawdę spektakularny pokaz 
magii, 
a potem wbiegliśmy po Srebrnych Schodach, a wszędzie było pełno dymu z płonącego 
Labiryntu Żywego Płotu...
Na kolejne wspomnienie o życiowej misji stojącej w ogniu Zagwozdek zaczął 
astmatycznie sapać i usiadł ciężko obok Złotej Luny.
- ...a potem uratował nas Dalamar! - ciągnął Tas. W jednej minucie staliśmy na 
krawędzi Srebrnych Schodów, a tu zaraz ziuuut! I już byliśmy w Wieży Wysokiej 
Magii w 
Palanthas, tylko że już jej tam nie ma. W Palanthas. Bo poza tym, to ciągle jest 
Wieża 
Wysokiej Magii...
- Ale z ciebie mały kłamczuszek - przerwała mu lady Odila. Powiedziała to tak, 
jakby 
niemalże czuła przed nim respekt, Tas zatem przyjął jej uwagę jako komplement.
- Dziękuję - powiedział skromnie - aleja tego nie wymyślani. Naprawdę znalazłem 
Dalamara i Wieżę. Rozumiem, że przez dłuższą chwilę była zaginiona.
- Zostawiłam ich, żeby sami zmierzyli się z niebezpieczeństwem - odezwała się w 
roztargnieniu Złota Luna, nie zwracając uwagi na Tasa. - Zostawiłam moich ludzi, 
żeby sami 
stanęli oko w oko ze smokiem, cóż jednak mogłam zrobić? Głosy zmarłych wołały do 
mnie... 
musiałam pójść za tymi głosami!
- Słyszysz ją? - spytał Zagwozdek, trącając Rycerza palcem. - Duchy. Upiory. To 
są 
jej, wiesz, rozmówcy. Szalona. Kompletnie zbzikowana. - Potrząsnął woreczkiem z 
pieniędzmi. - Jeślibyś chciała wesprzeć nas jakimś groszem... można to sobie 
odpisać od 
podatku...
Zdaniem Odili cała trójka mogłaby robić za żebraków, ale na widok zmęczenia i 
boleści Złotej Luny jej oblicze złagodniało. Otoczyła ręką chude ramiona 
Uzdrowicielki.
- Przeżyłaś wstrząs. Z tego, co słyszę, przebyłaś długą drogę, w osobliwym 
towarzystwie. Chodź ze mną. Zaprowadzę cię do Mistrza Gwiazd Mikelisa.
- Tak, znam go! Chociaż - dodała czarodziejka, wzdychając ciężko - on mnie nie 
pozna.
Lady Odila wstała, żeby odprowadzić Złotą Lunę. Tas i Zagwozdek również się 
podnieśli i ruszyli za nimi. Słysząc ich kroki, rycerka odwróciła się. Wyraz jej 
twarzy 
zdradzał, że zamierza właśnie zawołać Straż Miejską, żeby zaciągnęła ich do 
aresztu. 
Domyślając się tego, Tasslehoff szybko uruchomił szare komórki.
- Ej, lady Odilo! - powiedział. - A znasz może rycerza, co by się nazywał Gerard 
uth 
Mondar? Boja właśnie jego szukam.
Pani Rycerz, która rzeczywiście miała zamiar wezwać strażnika, słysząc te słowa, 
na 
chwilę zamknęła usta i utkwiła w nim uważne spojrzenie.
- Coś ty powiedział?
- Gerard uth Mondar. Znasz go? - spytał Tas.
- Może i znam. Wybacz na chwilę, Uzdrowicielko. To nie zajmie dużo czasu - lady 
Odila przykucnęła na wprost kendera, żeby spojrzeć mu prosto w oczy. - Opisz mi 
go.
- Ma włosy koloru kukurydzianych chlebków Tiki i twarz, która z początku wydaje 
się 
brzydka, dopóki się go nie pozna, a potem, nie wiadomo, z jakiej przyczyny, 
nagle przestaje 
być szpetna, a już zwłaszcza, kiedy ratuje cię przed Czarnymi Rycerzami. Ma 
oczy, które są...
- Błękitne jak bławatki - dokończyła lady Odila. - Kukurydza i bławatki. Tak, to 
by się 
mniej więcej składało na jego opis. Skąd go znasz?
- To mój wielki przyjaciel - odparł Tas. - Razem podróżowaliśmy do Qualinesti...
- Ach, więc to stamtąd się wziął - kobieta bacznie wpatrywała się w Tasa, potem 
zaś 
odezwała się. - Twój przyjaciel Gerard jest w Solanthus. Zostanie postawiony 
przed Radą 
Rycerską. Podejrzewa się, że jest konfidentem.
- O jejku! Przykro mi słyszeć, że jest chory - zasmucił się Tas. - Gdzie on 
jest? Jestem 
pewien, że uraduje się na mój widok.
- Zasadniczo takie spotkanie może się okazać niesamowicie interesujące - 
odparła. - 
Strażniku, weź tych dwóch z sobą. Podejrzewam, że twój koleżka też jest w to 
wszystko 
zamieszany, co?
- Ależ tak - zgodził się Tasslehoff, mocno chwyciwszy Zagwozdka za rękę. - 
Trzyma 
kasę.
- Ani słowa o pieniądzach - szczeknął gnom, łapiąc go za ubranie.
- To najpewniej jakieś nieporozumienie - szepnął Tasslehoff. - Głowa do góry, 
Zagwozdku. Wszystko naprawię.
Wiedząc, że zwrot: „Wszystko naprawię” wsławił się w annałach Krynnu jako 
ostatnie słowa, które słyszeli współtowarzysze kenderów, gnom jakoś nie poczuł 
się pewniej.
23
Rada Rycerska Solamnii
Złota Luna po długotrwałej podróży była tak wyczerpana, jakby nadal jej dusza 
mieściła się w starym ciele, a nie nowym - młodzieńczym i silnym. Nauczyła się 
używać go 
tak, jak używa się drewnianego kostura, by zaprowadziło ją tam, dokąd wzywało 
przeznaczenie. Ciało to przemierzało co dzień długą drogę, nie okazując przy tym 
żadnych 
śladów znużenia. Jadło i piło. Było młode i piękne. Oczarowywało ludzi, którzy 
pomagali jej 
z największą ochotą. Gospodarze gościli ją w swoich skromnych chatkach i 
łagodzili znoje 
podroży, oferując jazdę na farmerskich wozach. Szlachcice i szlachcianki 
zapraszali ją do 
swoich zamków i posyłali w dalszą drogę w doskonałych karocach. Tak oto, dzięki 
swemu 
nowemu fizycznemu wcieleniu, dotarła do Solanthus o wiele szybciej, niż ważyła 
się marzyć.
Złota Luna sądziła, że to piękno i młodość urzekały ludzi, ale myliła się w tym 
względzie. Prawda, farmerzy i szlachcice widzieli najpierw, że jest urodziwa, 
potem jednak 
zaglądali w jej oczy. Odnajdywali tam smutek i poszukiwanie, które poruszały ich 
do głębi, 
zarówno chłopa, który dzielił się z nią bochnem chleba w zamian za wdzięczne 
słowo i 
skinienie głowy, jak i zamożną damę, która składała na jej policzku pocałunek i 
prosiła o 
błogosławieństwo. W smutku czarodziejki każde z nich widziało własne lęki i 
niepokoje. W 
jej poszukiwaniu odkrywali własne próby znalezienia czegoś poza światem, czegoś 
lepszego, 
czegoś, w co mogliby uwierzyć.
Lady Odila, zauważywszy bladość Złotej Luny i jej niepewne kroki, zabrała ją 
prosto 
do gmachu, gdzie obradowała Rada Rycerska i znalazła tam dla niej w głównej 
komnacie 
mały wygodny kącik ogrzany ciepłym blaskiem kominka. Poleciła służącym, żeby 
przynieśli 
wodę do mycia, jedzenie i picie. Kiedy już upewniła się, że zrobiła wszystko, co 
mogła, żeby 
zapewnić Uzdrowicielce wygodę, rycerka wróciła do swoich spraw. Posłała gońca do 
Świątyni Mistyków z wieścią o przybyciu Złotej Luny, sama zaś dopilnowała, żeby 
doprowadzono jej więźniów, Tasslehoffa i Zagwozdka.
Czarodziejka jadła i piła, nie czując smaku posiłku i nie wiedząc nawet, że w 
ogóle go 
spożyła. Ciało wymagało dostawy energii, by mogło dalej iść, a jej obowiązkiem 
było 
spełnienie tych wymagań. Musiała przecież iść dalej, musiała podążać za rzeką 
umarłych, 
którzy wołali ją i porywali mroźnym, straszliwym nurtem. Między napierającymi na 
nią 
twarzami zjaw szukała tych, które były znajome: Riverwinda, Tiki, Caramona, jej 
ukochanej 
córki... wszystkich starych przyjaciół, którzy opuścili już ten świat, zostawili 
ją samą. Nie 
mogła ich odnaleźć, ale nie dziwiło jej to, bo rzesze zmarłych przemieszczały 
się niby krople 
w rzecznym nurcie.
Jej powłoka byłą rześka i silna, ona sama jednak wycieńczona, bardzo 
wycieńczona. 
Myślała o sobie jako o płomyku świecy jaśniejącym w zdobnej latarence. Ognik 
płonął słabo, 
wosk cały już spłynął strużkami, knot wypalił się do ostatniego włókienka. Nie 
widziała 
jednak, że podczas gdy płomyk obumierał, jej światło płonęło coraz jaśniej.
Jedyne Bóstwo. Złota Luna nie przypominała sobie, żeby mówiła coś o Jedynym 
Bóstwie. Nie powiedziała o nim ani słowa, śniła tylko o Jedynym. Często śniła, 
ten sam sen 
raz po raz, aż stał się niemal tak wyczerpujący jak jawa.
W owym śnie Złota Luna raz jeszcze znajdowała się w Świątyni Bogów w 
pradawnym mieście Xak Tsaroth. W rękach trzymała błękitną kryształową laskę. Na 
wprost 
niej stała statua błogosławionej Mishakal, bogini uzdrawiania. Postać bogini 
miała dłoń 
złożoną, tak jakby trzymała w niej laskę, była jednak pusta. Czarodziejka 
zrobiła tak, jak 
postąpiła już raz, dawno, dawno temu - podała magiczną laskę kamiennej postaci. 
Statua 
przyjęła ją wtedy, a Złota Luna poznała, czym jest miłość, którą bogowie darzą 
swoje dzieci. 
We śnie jednak, kiedy próbowała złożyć laskę na ręce bogini, kryształ 
roztrzaskał się, raniąc 
jej dłonie, które po chwili spływały już krwią. Radość zmieniła się w 
przerażenie.
Sen kończył się tym, że Złota Luna otwierała oczy, rozdygotana i zagubiona.
Rozmyślała nad jego znaczeniem. Raz zdawało jej się, że może oznaczać jedno, 
później znowuż, że coś zupełnie innego. Głowiła się nad tym tak długo, aż obrazy 
zaczęły 
wirować w jej umyśle, ścigając się nawzajem, niczym wąż połykający własny ogon. 
Zamknąwszy oczy, przycisnęła do nich dłonie, usiłując powstrzymać ten 
oszałamiający ruch.
- Córko Złotej Luny - odezwał się czyjś zatroskany głos.
Struchlała oderwała dłonie od twarzy i zajrzała w życzliwą, zaniepokojoną twarz 
Mistrza Gwiazd Mikelisa. Spotkała go już wcześniej. Studiował w Cytadeli 
Światła, gdzie był 
znakomitym uczniem, zdolnym uzdrowicielem, z gołębim sercem. Z urodzenia 
Solamnijczyk, 
wrócił do rodzinnego Solanthus i stał teraz na czele miejscowej Świątyni 
Światła. Wiele 
godzin przepędzili na wspólnych rozmowach i czarodziejka westchnęła, widząc, że 
nie 
rozpoznał jej teraz.
- Wybacz - zaczął łagodnym tonem. - Nie chciałem cię przestraszyć. Nie 
wchodziłbym tu bez pukania, lady Odila powiedziała jednak, że martwi się o twoje 
zdrowie i 
miała nadzieję, że może usnęłaś. No, ale cieszę się, że zjadłaś i wypiłaś z 
apetytem.
Nieco zakłopotanym spojrzeniem omiótł rozliczne talerze i koszyk, który niedawno 
był pełen chleba. Dziwne ciało pochłonęło wieczerzę, którą mogłoby się najeść 
dwóch ludzi, 
nie został choćby okruszek.
- Dziękuję ci, Mistrzu Gwiazd - odezwała się Złota Luna. - Nie przestraszyłeś 
mnie. 
Przemierzyłam długą drogę i jestem zmęczona. Wieści o ataku na cytadelę 
doprowadziły 
mnie niemalże do szaleństwa. Nie wiedziałam. Słyszałam o tym po raz pierwszy...
- Niektórzy zginęli - powiedział Mikelis, siadając obok niej. - Bolejemy nad ich 
stratą 
i ufamy, że ich dusze poszybują ku zaświatom. Córko - zaniepokoił się nagle - 
jesteś chora? 
Czy mogę ci jakoś pomóc?
Złota Luna poderwała się na jego uwagę o duszach i rozglądała się w około 
targana 
dreszczami. Duchy wypełniały pokój, jedne obserwowały ją, inne błądziły 
niespokojnie, 
niektóre sięgały, by jej dotknąć, pozostałe nie zwracały na nią żadnej uwagi. 
Nigdy nie 
zatrzymywały się na długo. Coś zmuszało je, by parły naprzód, by łączyły się z 
nurtem rzeki, 
która nieprzerwanie płynęła na północ.
- Nie - odparła skonfundowana. - To te straszliwe wieści...
Miała dość rozumu, by darować sobie wyjaśnienia. Mikelis był dobrym człowiekiem, 
oddanym, ale nie zdołałby pojąć, że duchy nie mogły już szybować dokądkolwiek, 
że wpadły 
w pułapkę i były więźniami.
- Przykro mi to mówić - dodał. - Ale nie mamy żadnych wieści o twojej matce. 
Odczytujemy to jako dobry znak, że Złotej Lunie nie stała się podczas ataku 
żadna krzywda.
- Nie stała się - energicznie zaprzeczyła czarodziejka. Lepiej już było 
zakończyć to 
wszystko i powiedzieć mu prawdę. Nie miała zbyt wiele czasu. Rzeka popychała ją 
naprzód.
- Złotej Lunie nie stało się nic podczas ataku, bo nie było jej tam. Uciekła. 
Zostawiła 
swoich ludzi, żeby bez niej zmierzyli się ze smokiem.
Mikelis wyglądał na zmartwionego.
- Córko, nie wyrażaj się o swojej matce z takim brakiem poszanowania.
- Wiem, że uciekła - bezlitośnie ciągnęła Złota Luna. - Nie jestem córką Złotej 
Luny, 
o czym doskonale wiesz, Mistrzu Gwiazd. Wiesz, że mam tylko dwie córki, z 
których jedna 
jest... martwa. To ja jestem Złotą Luną. Przybyłam do Solan - thus, żeby 
opowiedzieć swoją 
historię Radzie Rycerskiej i zobaczyć, czy potrafią mi pomóc, a także, by ich 
ostrzec. 
Zapewne - dodała - słyszałeś plotki o mojej „cudownej” przemianie.
Mikelis najwyraźniej był zakłopotany. Oczywiście starał się w nią nie wpatrywać, 
choć nie potrafił oderwać od niej oczu. Patrzył, po czym odwracał szybko głowę, 
by za 
chwilę znów utkwić w niej oszołomiony wzrok.
- Część z naszych młodych Mistyków udała się nie tak dawno na pielgrzymkę do 
Cytadeli - wyznał. - Wrócili z opowieścią, jakobyś doświadczyła cudu, i na 
powrót została 
obdarowana młodością. Nie ukrywam, że przypisałem tę historię ich tendencji do 
przesady - 
przerwał, teraz już otwarcie wpatrując się w nią. - Czy to naprawdę ty, Pierwsza 
Mistrzyni? 
Wybacz mi - dodał niezręcznie - ale otrzymaliśmy raporty, że szeregi Zakonów 
Mistyków 
przeniknęli Czarni Rycerze...
- Czy pamiętasz tę noc, Mistrzu Gwiazd, kiedy siedzieliśmy pod rozgwieżdżonym 
niebem i rozmawialiśmy o bogach, których znałeś w młodości i o tym, jak, już 
będąc małym 
chłopcem, czułeś potrzebę zostania klerykiem Paladine?
- Pierwsza Mistrzyni! - wykrzyknął Mikelis. Chwyciwszy jej dłonie, przycisnął je 
do 
ust. - To naprawdę ty, a to dopiero jest prawdziwy cud.
- Nie - odparła zmęczonym głosem Złota Luna. - To ja, ale i nie ja zarazem. A to 
nie 
cud jest, tylko przekleństwo. Nie oczekuję, że zrozumiesz, bo sama nie pojmuję. 
Wiem, że 
Rycerze szanują cię i czują przed tobą respekt. Posłałam po ciebie, gdyż 
chciałabym, abyś 
oddał mi przysługę. Muszę widzieć się z Radą Rycerską i nie mogę czekać do 
przyszłego 
tygodnia, miesiąca czy kiedy indziej jeszcze zdołają uwzględnić mnie w swoim 
grafiku. Czy 
możesz umożliwić mi spotkanie z nimi teraz, dzisiaj?
- Ależ mogę! - odparł z uśmiechem Mikelis. - Nie jestem jedynym Mistykiem, 
którego 
darzą szacunkiem. Kiedy usłyszą, że znajduje się tu Pierwsza Mistrzyni Złota 
Luna, z 
największą radością udzielą ci audiencji. Zebranie rady od - roczono tylko na 
czas kolacji. 
Mają do rozpatrzenia sprawę szpiega, ale to nie potrwa długo. Kiedy już uporają 
się z tym 
nieprzyjemnym zadaniem, przyjmą cię jak promyk światła w ciemnościach.
- Obawiam się, że przychodzę jedynie pogłębić mrok, ale niech i tak będzie. - 
Czarodziejka podniosła się, chwyciła drewniany kostur. - Zaprowadź mnie do sali 
obrad.
- Ale, Mistrzyni - zaprotestował Mikelis, również wstając - rycerze ciągle są 
przy 
stole. I pewnie zostaną tam jeszcze jakiś czas. A poza tym jest sprawa szpiega. 
Powinnaś 
zostać tutaj, gdzie wygodnie...
- Mnie nigdzie nie jest wygodnie - odparła, a w jej głosie brzmiały złość i 
zniecierpliwienie. - Nie ma zatem znaczenia, czy zostanę tutaj, czy usiądę w 
sali z 
przeciągami. Muszę rozmawiać z Radą Rycerską dzisiaj. Kto wie, czy sprawa 
szpiega nie 
przeciągnie się, i nie powiadomią mnie, że mam się stawić jutro.
- Mistrzyni, zapewniam cię...
- Nie! Nie zamierzam zostać odesłana ani na następny, ani też żaden inny dzień, 
jaki 
będzie im pasował. Jeśli będę obecna w sali, nie będą mogli mnie nie wysłuchać. 
Aha, a ty nie 
odezwiesz się ani słowem o tym tak zwanym cudzie.
- Oczywiście, Mistrzyni, jak sobie życzysz - przytaknął Mikelis.
Jego spojrzenie i głos mówiły, że go zraniła. Był zawiedziony. Oto miał przed 
sobą 
cud, stał na wprost niego, a ona nie pozwalała mu go rozsławiać.
„W moich dłoniach roztrzaskała się błękitna kryształowa laska”.
Towarzyszyła Mistrzowi Gwiazd w drodze do komnaty rady, gdzie nakłonił 
strażników, by ją przepuścili. Kiedy naleźli się w środku, już miał spytać, czy 
będzie jej tam 
wygodnie - widziała, jak pytanie układa się w ruchu jego warg - ale zająknął się 
tylko i, 
przepraszając, łamiącym się głosem obiecał, że uda się do Lorda Rycerza i powie 
mu, że 
przybyła. Złota Luna usiadła w ogromnej, rozbrzmiewającej echem komnacie 
udekorowanej 
różami. Ich woń unosiła się w powietrzu.
Czekała sama w półmroku, okna pokoju nie wychodziły bowiem na popołudniowe 
słońce, a rozświetlające go świece zgaszono wraz z wyjściem Rycerzy. Służący 
zaofiarowali 
się, że przyniosą lichtarze, Złota Luna wybrała jednak ciemność.
Podczas gdy Złota Luna była prowadzona do komnaty rady, lady Odila eskortowała 
Gerarda z jego więziennej celi na spotkanie Rady Rycerskiej. Nie traktowano go 
podług norm 
Czarnych Rycerzy Neraki. Nie został przywiązany do koła ani też podwieszony za 
kciuki. 
Zaprowadzono go przed oblicze inkwizytora, a ten całe dnie zasypywał go tymi 
samymi 
pytaniami, wciąż i wciąż. Śledczy wędrował w czasie jego opowieści, pytania 
padały losowo 
- ciągle miał nadzieję, że przyłapie go na kłamstwie.
Gerard został postawiony przed wyborem. Albo opowie swoją historię od początku 
do 
końca, poczynając od podróżującego w czasie zmarłego kendera, a kończąc 
niezamierzonym 
przejściem na drugą stronę barykady, by zostać adiutantem marszałka Medana, 
jednego z 
cieszących się najgorszą sławą Czarnych Rycerzy Neraki. Albo to, albo będzie 
powtarzał w 
kółko, że jest Rycerzem Solamnijskim na tajnej misji zleconej przez lorda 
Warrena i że 
posiada najzupełniej logiczne, sensowne i niewinne wytłumaczenie swojego lotu na 
błękitnym smoku oraz tego, że ubrany jest w strój smoczego jeźdźca Czarnych 
Rycerzy, co 
gotów jest w każdym szczególe wyjaśnić Radzie Rycerskiej.
Przyznać trzeba - znalazł się między młotem a kowadłem. Gerard zdecydował się 
wszelako na drugie rozwiązanie.
W końcu, po wielu nużących godzinach dręczących przesłuchań, inkwizytor 
zameldował swoim przełożonym, że więzień trzymał się swojej opowieści jak pijany 
płotu i 
że odpowie tylko na pytania Rady Rycerskiej. Sędzia dodał również, że jego 
zdaniem więzień 
bądź mówił prawdę, bądź też był najbardziej zmyślnym i przebiegłym szpiegiem 
swoich 
czasów. Nie - zależnie od tego, który osąd był słuszny, należało postawić go 
przed Radą 
Rycerską i ponownie przesłuchać.
Lady Odila, prowadząc Gerarda przez hol, wyprowadziła go z równowagi, zerkając 
co 
rusz na jego włosy, które sterczały na wszystkie strony, skoro i tak nie 
nadawały się do 
niczego innego.
- Są żółte - odezwał się w końcu poirytowany. - I zdałoby sieje przyciąć. 
Zazwyczaj 
nie...
- Chlebek kukurydziany Tiki - powiedziała Odila, zielone oczy wbijając w jego 
czuprynę. - Twoje włosy są żółte jak chlebki kukurydziane Tiki.
- Skąd znasz Tikę? - spytał zdumiony Gerard.
- A skąd ty ją znasz? - odpowiedziała mu pytaniem.
- Była właścicielką oberży Ostatni Dom w Solące, gdzie stacjonowałem, o czym już 
ci 
zresztą mówiłem, jeśli próbujesz mnie sprawdzać...
- Ach - odezwała się rycerka. - Ta Tika.
- Skąd się... kto ci...
Oblicze lady Odili przybrało zamyślony wyraz, pokręciła głową, odmawiając 
udzielenia jakichkolwiek odpowiedzi. Trzymała jego ramię w kleszczowym uścisku - 
natura 
obdarzyła ją nadzwyczaj pokaźnymi i silnymi rękoma - i nieobecna duchem ciągnęła 
go 
naprzód długimi krokami, zdając się nie zauważać, że kostki miał skute 
łańcuchami i 
kajdanami, przez co, by ją dogonić, musiał drobić upokarzającym truchtem.
Nie miało sensu zwracanie jej uwagi na ów fakt. Nie zamierzał odezwać się już 
ani 
słowem do tej uciążliwej kobiety, która gotowa zaraz przeinaczyć jego słowa i 
wykpić go 
albo obśmiać. Miał zaraz stanąć przed Radą Rycerską, przed lordami, którzy 
wysłuchają go 
bez uprzedzeń. Postanowił już, które fragmenty opowieści ujawni, które zaś zatai 
(takie, jak 
na przykład podróżujący w czasie zmarły kender). Jego historia, choć osobliwa, 
była 
prawdopodobna.
Dotarli do Auli Rycerskiej, najstarszej budowli w Solanttius, która, zgodnie z 
podaniami, została wzniesiona wraz z powstaniem miasta przez syna założyciela 
Rycerstwa, 
Yinusa Solamnusa. Zbudowana z granitu wyłożonego marmurem, Aula była pierwotnie 
prostą konstrukcją, przypominającą zwykłą kamienicę. Przez wieki dodawano coraz 
to nowe 
kondygnacje - nowe skrzydła, wieże i iglice - tak że pojedynczy gmach 
przedzierzgnął się w 
zespół budynków skupionych wokół wewnętrznego dziedzińca. Założono tam szkołę, 
która 
uczyła aspirujących do miana Rycerzy nie tylko sztuki wojennej, ale i zasad 
Miary i tego, jak 
zasady owe należy interpretować, Rycerze Solamnijscy nie spędzali bowiem wiele 
czasu na 
wojaczce. Szlachcice sprawowali pieczę nad swoimi gminami i oczekiwało się od 
nich, że 
będą wysłuchiwać próśb, przekładać prostym ludziom literę prawa. Choć rozległy 
kompleks 
budowli przerósł już dawno określenie „aula”, Rycerze ciągle tak właśnie o nim 
mówili, z 
szacunku dla przeszłości.
Częścią kompleksu były niegdyś świątynie ku czci Paladine i Kiri-Jolitha, boga 
szczególnie bliskiego Solamnijczykom. Po tym, jak bogowie odeszli, Rycerze z 
grzeczności 
pozwolili kapłanom zostać, ale - ponieważ ich modlitwy nie miały już mocy - ci 
czuli się 
niezręcznie, gdyż stali się bezużyteczni. Świątynie przywoływały tak bolesne 
wspomnienia, 
że zdecydowali się je opuścić. Miejsca kultu pozostały jednak otwarte. Dla 
Rycerzy stały się 
doskonałymi miejscami do nauki albo prowadzonych wieczorami długich 
filozoficznych 
dysput. W świątyniach był jakiś spokój, który ułatwiał drogę myślom, tak 
przynajmniej 
mówiono. Dla wielu młodych studentów domy modlitw były swoistą ciekawostką.
Gerard nie był nigdy w Solanthus, ale pamiętał opowieści ojca i przypominając 
sobie 
teraz jego opisy, próbował odgadnąć przeznaczenie poszczególnych budynków. 
Poznał 
Wielką Aulę, oczywiście, z jej ostro spadzistym dachem, łukowatymi przyporami i 
zdobną 
kamieniarską robotą.
Odila poprowadziła go do jej wnętrza. Złowił okiem potężnych rozmiarów komnatę, 
gdzie odbywały się spotkania rady miejskiej. Pani rycerz eskortowała go w górę 
krętych 
kamiennych schodów i przez długi, rozbrzmiewający echem kroków korytarz, który 
oświetlony był oliwnymi lampkami ustawiony - mi na wysokich, masywnych 
wspornikach 
wyrzeźbionych w kaniieniu na kształt panien trzymających światło w wyciągniętych 
dłoniach. 
Posągi były niesamowite - każda panna inna, każda wzorowana na żywym modelu - 
Gerarda 
jednak tak pochłonęły własne myśli, że prawie w ogóle nie zwrócił na nie uwagi.
Rada, w skład której wchodziło trzech dostojników, głowy trzech Zakonów 
Rycerstwa 
- Rycerzy Miecza, Róży i Korony - właśnie się zbierała. Żołnierze stali razem na 
końcu holu, 
w pewnym oddaleniu od szlachty i kilku prostych ludzi, którzy przybyli, by wziąć 
udział w 
rozprawie, i właśnie w ciszy zbierali się w komnacie. Zebranie Rady Rycerskiej 
było 
podniosłym ceremoniałem. Prawie nikt się nie odzywał, a jeśli już, to ściszonymi 
głosami. 
Lady Odila przekazała swojego więźnia pod opiekę strażników i ruszyła 
poinformować 
herolda, że oskarżony był już obecny.
Kiedy cała publiczność zajęła swoje miejsca na galerii, do sali weszli Lordowie, 
poprzedzani przez kilku giermków niosących sztandar Rycerzy Solamnii z wyszytym 
na nim 
mieczem, różą i zimorodkiem. Za nimi wprowadzono flagę miasta Solanthus, a na 
końcu 
proporce Lordów zasiadających w Radzie.
Czekając, aż zasiądą za stołem, Gerard potoczył wzrokiem po zebranych, szukając 
kogoś, kto mógłby znać jego albo jego ojca. Nie rozpoznał nikogo i zamarło mu 
serce.
- Jest ktoś, kto upiera się, że cię zna - odezwała się lady Odila, kiedy już doń 
wróciła. 
Dojrzała jego badawczy wzrok ślizgający się po publiczności i domyśliła się, 
czego szukał.
- Naprawdę? - spytał z ulgą. - Kto to? Być może lord Jeffrey z Lynchburga albo 
lord 
Grantus?
Jego opiekunka potrząsnęła głowa i zadrżała jej warga.
- Nie, nie. Żaden z nich. Prawdę mówiąc, to w ogóle nie jest Rycerz. Zostanie 
wezwany, by zeznawać w twojej sprawie. Przyjmij, proszę, moje kondolencje.
- Co... - zaczął zezłoszczony Gerard, ale uciszyła go.
- A gdybyś się przypadkiem zamartwiał o swojego błękitnego smoka, uraduje cię 
pewnie wiadomość, że jak na razie udało mu się nam wywinąć. Jaskinia jest pusta, 
ale wiemy, 
że nadal jest gdzieś w pobliżu. Otrzymaliśmy meldunki o znikającym żywym 
inwentarzu.
Gerard wiedział, że w tej akurat sprawie powinien trzymać stronę Rycerzy, ale 
odkrył, 
że zdążył przywiązać się do Brzytwy, który był lojalnym i wspaniałym 
wierzchowcem. 
Wzruszyło go, że smok ryzykował własnym życiem, żeby zostać na posterunku, mimo 
iż 
musiał się do tej pory zorientować, że Gerardowi przytrafiła się jakaś 
nieszczęśliwa przygoda.
- Przyprowadzić więźnia - zawołał pomocnik szeryfa. Lady Odila wyciągnęła rękę w 
stronę Gerarda, by poprowadzić go do sali.
- Przepraszam, ale musisz zostać w kajdanach - powiedziała doń cicho. - Takie 
jest 
prawo.
Popatrzył na nią zdumiony. Choćby miał na to całe życie, nie zdołałby jej 
rozgryźć. 
Skinąwszy nieznacznie głową, wywinął się z jej uchwytu i ruszył w krok za nią. 
Może i 
wejdzie do sali rozpraw, pobrzękując kajdanami, ale zrobi to sam, stawiając 
dumne kroki, z 
podniesioną głową.
Kuśtykając, przekroczył próg komnaty przy akompaniamencie szeptów i pomrukiwań 
zebranej na galerii publiki. Lordowie zasiadali za długim drewnianym stołem 
stojącym we 
frontowej części komnaty. Gerard był obeznany z panującymi tu zwyczajami. Brał 
już udział 
w zebraniach Rady Rycerskiej wcześniej, jako widz, wystąpił zatem na środek 
pokoju, by 
pokłonić się owym trzem, którzy będą go sądzić. Lordowie Rycerze przyglądali się 
mu z 
grobowymi minami, ale z aprobujących spojrzeń i przytakiwań zgadywał, że wywarł 
na nich 
dobre wrażenie. Wyprostował się z ukłonu i już miał wrócić na swoje miejsce na 
ławie 
oskarżonych, kiedy jego uszu doszedł głos, który zgasił wszelką nadzieję, 
zaprzepaścił 
oczekiwania i sprawił, że Gerard miał ochotę zawołać kata od razu, żeby 
zaoszczędzić 
wszystkim kłopotu.
- Gerardzie! - krzyczał głos. - Tutaj, Gerardzie! To ja! Tasslehoff! Tasslehoff 
Burrfoot!
Widownia zgromadzona była pod najbardziej odległą ścianą prostokątnego pokoju. 
Przed nimi zajmowali miejsca Lordowie Rycerze. Ława oskarżonych, gdzie siadali 
więźniowie ze strażnikami, stała na lewo od nich. Po prawej stronie, tuż pod 
ścianą, 
znajdowały się krzesła dla tych, którzy mieli Radzie Rycerskiej do przedłożenia 
jakieś 
sprawy, petycje czy zeznania.
Na jednym z tych krzeseł odpoczywała Złota Luna. Już od dwóch godzin czekała, aż 
zbierze się Rada. Część z tego czasu przespała, choć sen, jak zwykle, nawiedzało 
wirujące 
koło wielokolorowych kształtów i obrazów. Zbudziła się, kiedy usłyszała, jak 
ludzie 
przepychają się, żeby zająć miejsca na galerii. Spoglądali na nią dziwnym 
wzrokiem, 
niektórzy otwarcie się w nią wpatrując, inni zaś niezwykle uważając, by tego nie 
robić. Kiedy 
weszli Lordowie Rycerze, każdy nisko pokłonił się przed nią. Jeden przykląkł 
nawet, by 
poprosić o jej błogosławieństwo.
Złota Luna domyśliła się dzięki temu, że Mikelis wypuścił parę z ust i wieść o 
cudzie 
jej drugiej młodości rozeszła się.
Z początku poirytowało ją to, ba, wściekła się nawet na Mistrza Gwiazd, że 
rozpowiedział o tym, o czym wyraźnie zabroniła mu mówić. Po namyśle jednak 
przyznała, że 
zachowała się nierozsądnie. Musiała przecież wytłumaczyć jakoś swój odmieniony 
wygląd, 
on zaś wyręczył ją z kolejnych nużących wyjaśnień tego, co jej się przytrafiło, 
opisywania 
owej straszliwej nocy przemiany. Przyjęła wyrazy czci Rycerza z szacunkiem i 
cierpliwością. 
Wokół niej sunęły zastępy zmarłych, którzy jak zawsze byli gdzieś w pobliżu.
Mistrz Gwiazd Mikelis usiadł obok niej, by czuła się bezpieczniej i mierzył ją 
spojrzeniem, w którym przeplatała się bojaźń, współczucie i zakłopotanie. Nie 
mógł rzecz 
jasna pojąć, dlaczego nie biegała teraz po ulicach, dzieląc się ze wszystkimi 
swoim 
cudownym darem. Nikt nie rozumiał. Jej cierpliwość opacznie odczytali jako 
pokorę i za to ją 
poważali, choć również to mieli jej za złe. Obdarowana została wspaniałym darem, 
darem, 
który każdy inny rad byłby otrzymać. Mogła chociaż okazać, że był on jej miły.
Rada Rycerska obradowała z zachowaniem rytualnych formalności, tak umiłowanych 
przez mieszkańców Solamnii. Ceremonie uświetniają każdy doniosły moment w życiu 
Solamnijczyka od kołyski aż po grób i uważa się, że dane wydarzenie nie miało 
tak naprawdę 
miejsca, o ile nie zostało okraszone niezliczonymi uroczystymi przemowami, 
odczytami i 
przytaczaniem fragmentów z Miary.
Złota Luna oparła się o ścianę, zamknęła oczy i zapadła w sen. Rozpoczął się 
proces 
jakiegoś Rycerza, ale nie uczestniczyła w nim przytomnie. Monotonne głosy były 
niczym 
muzyczny podkład dla jej snu, w którym wróciła do Tarsis. Miasto atakowała 
ogromna 
eskadra smoków. Skuliła się z przerażenia, kiedy cienie ich wielobarwnych 
skrzydeł 
przemieniły jasność dnia w najciemniejszą noc. Tasslehoff wołał jej imię. Mówił 
coś do niej, 
coś ważnego...
- Tas! - krzyknęła, nagle prostując się na krześle. Tas, biegnij po Tanisa! 
Muszę z nim 
porozmawiać...
Zamrugała powiekami i rozejrzała się wokoło spłoszona.
- Złota Luno, Pierwsza Mistrzyni - przemawiał do niej łagodnie Mikelis, 
głaszcząc 
jednocześnie kojącym gestem jej dłonie. - To był sen.
- Tak - wymamrotała. - To był sen...
Usiłowała przypomnieć go sobie, odkryła bowiem coś ważnego i miała podzielić się 
tym z Tanisem. Tanisa jednak, rzecz jasna, nie było. Nikogo znanego tam nie 
było. Była sama 
i nie pamiętała swojego snu.
Wszystkie pary oczu na sali utkwione były teraz w niej. Jej wybuch przeszkodził 
w 
przesłuchaniach. Mistrz Gwiazd gestem ręki dał znać, że nic się nie stało. 
Lordowie Rycerze 
skupili zatem swoją uwagę na sprawie i wywołali Rycerza, by stanął przed nimi.
Spojrzenie Złotej Luny błądziło po pokoju, przyglądając się, jak niespokojne 
dusze 
kłębią się pośród żywych. Głosy Lordów przeszły w jednostajne brzęczenie i nie 
zwracała na 
nich uwagi, aż do momentu, kiedy powołali Tasslehoffa, by złożył swoje zeznania. 
Stał w 
ławie, wyświechtana i karzeł - kowata postać między wysokimi, wspaniale 
odzianymi 
strażnikami.
Ani trochę nie zmieszany, ani ździebko nie onieśmielony pokazem siły czy całą tą 
ceremonią, kender zdał przed Radą Rycerską sprawozdanie ze swojego przyjazdu do 
Solące i 
opowiedział o tym, co spotkało go później.
Złota Luna słyszała już tę historię w Cytadeli Światła. Przypomniała sobie 
teraz, że 
Tasslehoff mówił coś o jakimś Rycerzu Solamnijskim, który towarzyszył mu w 
drodze do 
Qualinesti, gdzie udał się, by szukać Palina. Słuchając kendera, czarodziejka 
spostrzegła, że 
ów rycerz stojący w ławie oskarżonych to ten sam, który znalazł kendera w 
Grobowcu 
Ostatnich Bohaterów, ten, który był świadkiem śmierci Cararnona, a potem został 
i stoczył 
walkę z Czarnymi Rycerzami, by Palin mógł uciec z Qualinesti. Człowiek, który 
wykuł 
pierwsze ogniwo długiego łańcucha wydarzeń.
Przyglądała się mu teraz z zainteresowaniem. Wszedł do sali cały nachmurzony i 
pełen urażonej dumy, ale teraz, kiedy kender jął przemawiać w jego obronie, jego 
sylwetka 
jednoznacznie wyrażała przygnębienie. Zgarbił się w swojej ławie, zwiesił przed 
sobą ręce, 
pochylił głowę, jakby jego los już był przesądzony i wiedział, że skończy na 
pieńku. 
Tasslehoff natomiast, czego nie trzeba chyba mówić, dobrze się bawił.
- Oświadczasz zatem, kenderze, że nie jest to pierwszy raz, kiedy uczestniczysz 
w 
obradach Rady Rycerskiej - odezwał się lord Ulrich, Rycerz Miecza, który 
najwyraźniej starał 
się uświadomić Tasowi powagę sytuacji.
- Oczywiście - odparł zapytany. - To była sprawa Sturma Brightblade’a.
- Że jak proszę? - lorda Ulricha najwyraźniej rozbawiło to, co usłyszał.
- Sturma Brightblade’a - kender podniósł głos. - Słyszałeś o Sturmie? Jeden z 
Bohaterów Lancy. Podobnie zresztą jak ja sarn - Tasslehoff skromnie przyłożył 
dłoń do 
piersi. Widząc, że Rycerze patrzą na niego z zakłopotaniem, zdecydował, że czas 
wdać się w 
szczegóły. - Choć nie było mnie wte - dy na Wieży Najwyższego Kleryka, kiedy sir 
Derek 
próbował wyrzucić Sturma z Rycerstwa za tchórzostwo, słyszałem 0 wszystkim od 
przyjaciela, Flinta Fireforge’a, kiedy już tam przybyłem po tym, jak rozłupałem 
smoczą kulę 
podczas Narady Białego Głazu. Elfy i Rycerze kłócili się wtedy, komu smocza kula 
ma 
przypaść w udziale...
Lord Tasgall, Rycerz Róży, przewodniczący rady, przerwał mu.
- Opowieść ta nie jest nam obca, kenderze. Nie mogło cię tam wtedy być, daj więc 
już 
spokój łgarstwu. A teraz, proszę, opowiedz nam raz jeszcze, jakim sposobem 
znalazłeś się w 
grobowcu...
- Ależ on naprawdę tam był, panowie lordowie - odezwała się Złota Luna, wstając 
z 
krzesła. - Jeśli znacie własne dzieje tak, jak mówicie, powinniście przecież 
wiedzieć, że 
Tasslehoff Burrfoot był obecny podczas Narady Białego Głazu 1 że naprawdę 
rozłupał 
smoczą kulę.
- Nie przeczę, że ów bohaterski kender, Tasslehoff Burrfoot, dokonał czynów, o 
których mówi historia, Mistrzyni odparł jej lord Tasgall łagodnym, pełnym 
szacunku głosem. 
- Być może pomyłka twoja bierze się stąd, że ten tutaj kender również zwie się 
Tasslehoffem 
Burrfootem, najpewniej na cześć swojego walecznego współziomka, który jako 
pierwszy 
nosił to imię.
- Nie mylę się - ostro oświadczyła czarodziejka. - Ów tak zwany cud, który 
przemienił 
moje ciało, nie dotknął mojego umysłu. Znałam kendera, o którym mówisz. Znałam 
go i 
znam go nadal. Czyś nie słuchał jego opowieści? - spytała zniecierpliwiona.
Rycerze utkwili w niej spojrzenia. Gerard podniósł głowę, a na jego policzkach 
zakwitł rumieniec nadziei.
- Czy chcesz powiedzieć, że potwierdzasz jego słowa, Pierwsza Mistrzyni? - 
spytał, 
marszcząc brwi lord Nigel, Rycerz Korony.
- Potwierdzam - przytaknęła Złota Luna. - Palin Majere i obecny tu kender 
przybyli do 
Cytadeli Światła, by spo - tkać się ze mną. Rozpoznałam Tasslehoffa. Nie należy 
do osób, 
które da się łatwo zapomnieć. Palin powiedział mi, że Tas był w posiadaniu 
magicznego 
artefaktu, dzięki któremu mógł odbywać podróże w czasie. Kender pojawił się w 
Grobowcu 
Ostatnich Bohaterów tej nocy, kiedy rozpętała się owa straszliwa burza. To była 
dobra noc na 
dokonywanie cudów - dodała tonem gorzkiej ironii.
- On - lord Tasgall zerknął niepewnie w stronę Tasa - twierdzi, że Rycerz, 
którego 
sprawę rozpatrujemy, eskortował go do Qualinesti, gdzie spotkali się z Palinem 
Majere w 
domu Laurany, wdowy po lordzie Tanisie Półelfie.
- Tasslehoff opowiedział mi taką samą historię, panowie lordowie. Nie mam 
powodu, 
by podważać jej prawdziwość. Jeśli wątpicie w to, co mówi on albo też 
kwestionujecie to, co 
powiedziałam ja, myślę, że łatwo można dojść prawdy. Skontaktujcie się z lordem 
Warrenem 
w Solące.
- Ależ skąd, nie kwestionujemy twoich słów, Pierwsza Mistrzyni - zapewnił 
wyglądający na zaambarasowanego Lord Rycerz.
- A może powinniście, panowie lordowie - włączyła się lady Odila. Podniosła się 
i 
stanęła na wprost Złotej Luny. - Skąd mamy wiedzieć, że jesteś tą, za którą się 
podajesz, tylko 
opierając się na twoich słowach? A dlaczego powinniśmy dać im wiarę?
- Nie powinniście - odparła Złota Luna. - Masz prawo pytać, córko. Zawsze należy 
dociekać prawdy. Tylko dzięki pytaniom otrzymujemy odpowiedzi.
- Panowie lordowie! - Mikelis był wstrząśnięty. - Ta czarodziejka i ja 
przyjaźnimy się 
od lat. Mogę poświadczyć, że to naprawdę Złota Luna, Pierwsza Mistrzyni Cytadeli 
Gwiazd.
- Powiedz, o czym myślisz, córko - ciągnęła Złota Luna, ignorując Mistrza 
Gwiazd. 
Jej wzrok skupił się na lady Odili, tak jakby tylko one dwie znajdowały się na 
sali. - Powiedz 
z głębi serca. Zapytaj.
- Dobrze więc, zapytam - rycerka zwróciła się twarzą ku Radzie. - Panowie 
lordowie, 
Pierwsza Mistrzyni Złota Lu - na ma ponad dziewięćdziesiąt lat! A ta kobieta 
jest młoda, 
piękna, silna. Jak to możliwe, że teraz, kiedy nie ma już bogów, dzieją się 
takie cuda?
- Tak, oto jest pytanie - odparła czarodziejka i opadła na krzesło.
- Czy masz na nie odpowiedź, Pierwsza Mistrzyni? - spytał lord Tasgall.
Złota Luna spojrzała na niego spokojnie.
- Nie, mój panie, nie mam. Poza tym, że w świecie bez bogów to, co przytrafiło 
się 
mnie, nie miało prawa się zdarzyć.
Na widowni ludzie zaczęli szeptać między sobą. Rycerze wymienili powątpiewające 
spojrzenia. Mistrz Gwiazd Mikelis patrzał na nią bezradnie, zupełnie zbity z 
tropu. Rycerz, 
Gerard, ukrył twar? w dłoniach.
Tasslehoff aż podskoczył.
- Ja znam odpowiedź - krzyknął, ale pomocnik szeryfa prędko usadził go z 
powrotem i 
uciszył.
- Ja też mam coś do powiedzenia - odezwał się Zagwozdek swoim cienkim nosowym 
głosikiem. Ześlizgnął się z krzesła, nerwowo targając brodę.
Lord Tasgall łaskawie udzielił gnomowi pozwolenia na zabranie głosu. 
Solamnijczycy 
zawsze czuli pewną nić pokrewieństwa z gnomami.
- Chciałem tylko powiedzieć, że w życiu nie spotkałem żadnego z tych ludzi, do 
czasu, aż kilka tygodni temu ten tu kender zniweczył moje plany wytyczenia mapy 
Labiryntu 
Żywego Płotu, a ta kobieta ukradła mój wehikuł podwodny. Zacząłem już zbierać 
fundusze na 
wszczęcie sprawy przeciwko nim. Może by znalazł się jakiś dobry człowiek i mnie 
wspomógł?
Zagwozdek rozejrzał się wokoło z nadzieją. Nikt się nie znalazł, wrócił więc na 
swoje 
miejsce. Wyglądało na to, że lord Tasgall kompletnie się tego nie spodziewał, 
ale skinął tylko 
głową i polecił, by zaprotokołowano zeznanie gnoma.
- Rycerz Gerard uth Mondar przemawiał już w swojej obronie - odezwał się lord 
Tasgall. - Słyszeliśmy również świadectwo kendera, który podaje się za 
Tasslehoffa Burr - 
fbota, lady Odili i...eee... Pierwszej Mistrzyni. Udamy się teraz na naradę, by 
rozpatrzyć ich 
zeznania.
Wszyscy wstali. Rycerze udali się na naradę. Kiedy już wyszli, niektórzy ludzie 
usiedli na swoich miejscach, większość jednak pospieszyła na korytarz, by tam na 
gorąco 
przedyskutować całą sprawę podniesionymi głosami, które słychać było nawet w 
sali.
Złota Luna oparła głowę o ścianę i zamknęła oczy. Jedyne, czego pragnęła, to 
znaleźć 
się teraz w pokoju, sama, z dala od całego tego poruszenia, zamieszania i 
rwetesu.
Czując czyjś dotyk na dłoni, zobaczyła stojącą nad nią lady Odilę.
- Dlaczego chciałaś, żebym zapytała o bogów, Pierwsza Mistrzyni? - spytała 
kobieta.
- Bo to było pytanie, które należało zadać, córko - odparła czarodziejka.
- Czy wierzysz, że jest jakiś bóg? - Odila zmarszczyła brew. - O jednym 
mówiłaś...
Złota Luna złapała jej dłoń i mocno uścisnęła.
- Mówię, byś otworzyła swoje serce, córko. Otworzyła je przed światem.
Na usta rycerki wypełzł krzywy uśmiech.
- Otworzyłam raz swoje serce, Pierwsza Mistrzyni. Ktoś wszedł do środka i je 
splądrował.
- A zatem ryglujesz je teraz lotnym dowcipem i giętkim językiem. Gerard uth 
Mondar 
mówi prawdę, lady Odilo. Och, poślą oczywiście posłańców do Solące i jego 
ojczystych 
stron, żeby potwierdzić usłyszaną historię, ale wiesz równie dobrze jak ja, że 
to może zająć 
całe tygodnie. A wtedy będzie już za późno. Wierzysz mu, nieprawdaż?
- Kukurydza i bławatki - odparła rycerka, zerkając w stronę więźnia, który 
cierpliwie 
stał w ławie oskarżonych, choć znać było, że jest zmęczony. Zwróciła wzrok ku 
Złotej Lunie.
- Może wierzę, a może nie. A jednak, jak sama powiedziałaś, tylko pytając, 
dostajemy 
odpowiedzi. Zrobię, co w mojej mocy, żeby potwierdzić albo też obalić jego 
zeznania.
Rycerze wrócili. Złota Luna słyszała, jak odczytują orzeczenie, ale ich głosy 
były tak 
odległe, jak gdyby stali na drugim brzegu rozległej rzeki.
- Zadecydowaliśmy, iż nie możemy ogłosić naszego sądu co do krytycznych kwestii 
podniesionych podczas niniejszej rozprawy do czasu przesłuchania dodatkowych 
świadków. 
Dlatego też posyłamy gońców do Cytadeli Światła oraz lorda Warrena w Solące. 
Póki co 
zasięgniemy informacji wśród mieszkańców Solanthus, by przekonać się, czy 
znajdzie się 
ktoś, kto znałby rodzinę oskarżonego i mógłby potwierdzić tożsamość tego 
mężczyzny.
Do czarodziejki prawie nie dotarło to, co mówili. Czuła, że niewiele jej zostało 
czasu 
na tym świecie. Młodzieńcze ciało nie mogło już dłużej nieść duszy, która 
pragnęła uwolnić 
się od ciężaru cielesnej powłoki i zmysłów. Żyła z chwili na chwilę. Od 
uderzenia serca do 
uderzenia serca. Z każdym następnym ubywało jej sił. Było jednak coś, co musiała 
zrobić. 
Miejsce, do którego musiała się udać.
- Do tego czasu - ciągnął lord Tasgall, podsumowując sprawozdanie z obrad - 
więzień 
Gerard uth Mondar, kender podpisujący się jako Tasslehoff Burrfoot oraz gnom 
Zagwozdek 
mają zostać w areszcie. Dzisiejsza sesja rady zostaje odroczona aż...
- Panowie lordowie, chcę coś powiedzieć! - krzyknął Gerard, wyrywając się 
pomocnikowi szeryfa, który usiłował go powstrzymać. - Zróbcie ze mną, co 
chcecie. 
Wierzcie mi lub nie, jak wam się podoba - podniósł głos, żeby przekrzyczeć 
powtarzane przez 
lordów rozkazy, by zamilkł. - Proszę, błagam was! Poślijcie pomoc, wesprzyjcie 
elfy z 
Cjualinesti. Nie pozwólcie, by smoczyca Beryl bezkarnie je zgładziła. Jeśli nie 
dbacie o elfy, 
jeśli nie uważacie ich za swoich współbraci, niech przynajmniej to wam przemówi 
do 
rozumu, że kiedy już Beryl się upora z nimi, zwróci się ku północy, zwróci się 
ku Solamnii...
Pomocnik wezwał posiłki. Kilku strażnikom udało się w końcu uciszyć Gerarda. 
Lady 
Odila przyglądała się temu wszyst - Iciemu bez słowa, zwróciła się tylko raz 
jeszcze w stronę 
Złotej Luny. Ta wyglądała, jakby zapadła w sen, głowę miała zwieszoną na piersi, 
ręce 
złożone na podołku, zupełnie jak starsza kobieta drzemiąca przy kominku albo w 
słonecznych 
promieniach, głucha na teraźniejszość, śniąca o tym, co dopiero nadejdzie.
- To jest Złota Luna - szepnęła do siebie.
Kiedy już zaprowadzono porządek, lord Tasgall podjął przerwany wątek.
- Pierwsza Mistrzyni zostanie pod opieką Mistrza Gwiazd Mikelisa. Uprasza sieją, 
by 
nie opuszczała murów miasta Solanthus do czasu powrotu gońców.
- Będę zaszczycony, jeśli zgodzisz się być gościem w moim domu, Złota Luno - 
odezwał się Mikelis, potrząsając nią nieznacznie.
- Dziękuję ci - odparła czarodziejka, budząc się nagle. - Nie zatrzymam się 
jednak na 
długo.
Mistrz Gwiazd zamrugał szybko powiekami.
- Wybacz, pani, ale słyszałaś przecież, co powiedzieli Rycerze...
Złota Luna, prawdę mówiąc, nie słyszała nawet słowa z tego, co powiedzieli 
Rycerze. 
Nie zważała na żyjących ani też na zmarłych, którzy skupili się wokół niej.
- Jestem bardzo zmęczona - powiedziała do wszystkich i, oparłszy się na swoim 
kosturze, wyszła z sali.
24
Przygotowania przed końcem
Kiedy tylko król uświadomił im, na jakie są narażone niebezpieczeństwo, elfy z 
Qualinesti zaczęły przygotowywać się, by stanąć do walki ze smoczycą i jej 
wojskami, które 
podciągały już pod stolicę. Beryl skupiła wszystkie siły i całą uwagę na zajęciu 
elfickiej 
metropolii, która przez tak wiele lat była niczym klejnot w koronie świata, a 
teraz miała stać 
się jej miastem. Już niedługo ludzie zaczną zajmować elfie domy, karczować tak 
umiłowane 
przez spiczastouchych lasy, puszczać wieprze luzem na szaber do ich ogrodów 
różanych.
Uchodźców nie było już w mieście. Zostali poprowadzeni krasnoludzkimi tunelami, 
uciekli w lasy. Po ewakuacji te elfy, które zgłosiły się na ochotnika do walki 
ze smoczą armią, 
zaczęły koncentrować się na obronie miasta. Nie miały złudzeń. Wiedziały, że 
czeka je walka, 
którą wygrać mogą jedynie cudem. W najlepszym wypadku mogły opóźnić nadejście 
nieuchronnego. Każde kilka godzin, przez które zdołają odeprzeć napór wroga, 
oznaczały dla 
ich rodzin i przyjaciół kolejne parę mil bliżej bezpieczeństwa. Słyszały wieści, 
że opadła 
tarcza i rozwodziły się nad pięknem Silvanesti, snuły rozmowy o tym, jak kuzyni 
przywitają 
uchodźców, jak otworzą przed nimi serca i drzwi. Rozprawiały o uzdrowieniu 
starych ran, o 
przyszłym zjednoczeniu elfickich królestw.
Ich król, Gilthas, rozpalił te nadzieje, dodał ognia wierze. Marszałek Medan 
zastanawiał się, kiedy ów młody elf w ogóle znajdował czas na sen. Był, jak się 
zdaje, 
wszędzie. W jednej chwili pod ziemią, pracując razem z krasnoludami i ich 
ryjącymi 
czerwiami, w drugiej zaś już pomagał podkładać ogień pod most na Pienistej 
Wodzie. Potem 
znowu marszałek widział, jak Gilthas ponownie schodzi do tuneli, gdzie żyła 
teraz większość 
elfów. W korytarzach owych, wykopanych prze krasnoludy, elfy dzień i noc 
wykuwały i 
naprawiały broń i zbroje, plotły liny, całe mile cienkiej, mocnej liny, która 
będzie potrzebna, 
by wcielić w życie plan króla mający na celu zgładzenie smoczycy.
Każdy strzępek materiału, jakim można się było podzielić, przeznaczono na 
powrozy, 
począwszy od śpioszków, przez suknie ślubne, aż po pogrzebowe całuny. Elfy 
poświęciły 
jedwabne prześcieradła, wełniane koce z dziecięcych kołysek, gobeliny, które od 
stuleci 
ozdabiały ściany Wieży Słońca. Podarły je bez chwili namysłu.
Prace nie ustawały dzień i noc. Kiedy ktoś opadał z sił, tak że nie mógł dłużej 
pleść 
czy ciąć, kiedy czyjeś ręce zaczynały drętwieć i pokrywały się pęcherzami, zaraz 
znajdował 
się zastępca. Po zmroku zwoje liny uplecione w ciągu dnia przemycano tunelami do 
elfich 
domów, oberży, tawern, sklepów i magazynów. Magowie każdą linę opatrywali 
zaklęciem. 
Czasem błądzące czarodziejskie słowa działały, czasem nie odnosiły żadnego 
skutku. Jeśli 
jakiś mag nie podołał zadaniu, inny wracał później i próbował raz jeszcze.
Na powierzchni zaś Czarni Rycerze wypełniali rozkazy wytrzebienia mieszkańców 
Qualinostu. Wyciągali elfy z domów, bili je, pędzili do obozów jenieckich, które 
ustawiono 
za murami miasta. Żołnierze wyrzucali na bruk meble, podpalali domy, grabili i 
łupili.
Szpiedzy Beryl, latający wysoko ponad ich głowami, widzieli to wszystko i 
meldowali, że jej rozkazy były wykonywane bez zarzutu. Nie wiedzieli jednak, że 
elfy, które 
za dnia kuliły się ze strachu w obozach, nocą puszczano do innych domów, gdzie 
rankiem 
znów miały być „aresztowane”. Gdyby obserwatorzy byli bardziej bystrzy, nie 
uszłoby 
pewnie ich uwadze, że wyrzucane na ulice meble skutecznie tarasowały główne 
arterie, a 
domy podpalane były w strategicznych miejscach elfickiego miasta, tak by 
utrudniać 
przemarsz oddziałów.
Jedyną osobą, której Medan nie widział przez cały ten gorączkowy czas, była 
Laurana. 
Od dnia kiedy Królowa Matka tak zgrabnie pomogła mu w oszukaniu jednego ze 
smokowców, maskotek Beryl, marszałek zajęty był kreśleniem planów defensywy i 
niezliczoną ilością innych zadań, a domyślał się, że i ona nie próżnowała. 
Widział, jak pakuje 
dobytek swój i króla, szykując się do drogi na południe, choć z tego, co zdążył 
zauważyć, 
niewiele zostało jej do pakowania. Wszystkie ubrania, poza tymi, które miała na 
sobie, 
oddała, by pocięto je na linę - nawet ślubną suknię.
Sama ją przyniosła, jak słyszał Medan, a kiedy elfy zaprotestowały i nalegały, 
by ją 
zatrzymała, choćby tylko ją, chwyciła parę nożyc i własnymi rękoma pocięła cudną 
jedwabną 
tkaninę na paski. Cały ten czas raczyła ich opowieściami o ślubie z Tanisem 
Półelfem, 
rozśmieszając błazeństwami kendera, Tasslehoffa Burrfoota, który zniknął gdzieś 
z 
obrączkami, a kiedy go znaleziono, był właśnie o mały włos od przehandlowania 
ich 
ulicznemu łobuzowi za słój kijanek; tym, jak Caramon Majere, drużba, był tak 
zdenerwowany, że kiedy przyszło do wzniesienia toastu, zapomniał imienia Tanisa.
Marszałek poszedł obejrzeć ów fragment liny. Trzymał w dłoni sploty z 
połyskującego jedwabiu koloru hiacyntów i pomyślał sobie, że temu akurat 
kawałkowi nie 
będzie potrzebne dodatkowe zaklęcie siły, nie ze sznurka zostało bowiem 
uplecione, a z 
miłości.
Medan był niezwykle zajęty. Na sen mógł wykraść nocy jedynie kilka godzin, a i 
te 
musiał sobie narzucać, wiedząc dobrze, że bez nich nie zdoła sprawnie 
funkcjonować. Mógł 
wykorzystać chwilę, by złożyć wizytę Królowej Matce, zdecydował jednak, że tego 
nie zrobi. 
Dawny związek - szanujących się wzajemnie wrogów - zmienił już swój charakter. 
Każde z 
nich wiedziało, kiedy rozstawali się podczas ostatnie - go spotkania, że nigdy 
już nie będzie 
między nimi tak jak dawniej.
Medan czuł coś na kształt straty. Nie łudził się. Nie miał prawa jej kochać. Nie 
wstydził się swojej przeszłości. Był żołnierzem i zrobił, co powinien był zrobić 
żołnierz, choć 
oznaczało to, że miał ręce zbrukane krwią jej ludu, a tym samym nie mógł dotknąć 
jej i nie 
splamić zarazem ową czerwienią. Nigdy by tak nie postąpił. A mimo to czuł, że 
nie będzie im 
dane spotkać się spokojnie, jak starzy przyjaciele. Zbyt wiele wydarzyło się 
między nimi. 
Następne spotkanie będzie niezręczne i nieszczęśliwe dla obojga. Pożegna ją, 
będzie życzył 
jej szczęśliwej drogi na południe. Kiedy już odejdzie, a on będzie wiedział, że 
nigdy już jej 
nie ujrzy, przygotuje się na śmierć - żołnierską, na posterunku.
W tej samej chwili, kiedy Gerard tak elokwentnie i zarazem na próżno 
przedstawiał 
prośbę elfów przed Radą Rycerską w Solanthus, marszałek Medan siedział w pałacu, 
czyniąc 
przygotowania do ostatniej już narady oficerów i dowódców. Zaprosił na nią 
również 
krasnoludzkiego thana, Tarna Granitowego Miecha, króla Gilthasa i jego małżonkę, 
Lwicę, a 
także elfickich dowódców.
Medan przekazał królowi, że następny dzień będzie ostatnim, w którym królewska 
rodzina może opuścić miasto z jakąkolwiek nadzieją na ujście przed armią 
nieprzyjaciela. 
Jego zdaniem król ociągał się zbyt długo, Gilthas jednak nie zgodził się 
wyruszyć wcześniej. 
Medan tej nocy powie Lauranie: „Bywaj”. Łatwiej przyjdzie im się pożegnać, jeśli 
wokół 
będą inni.
- Spotkanie odbędzie się o wschodzie księżyca - Medan poinformował Plancheta, 
który miał rozesłać wici do elfickich dowódców. - W moim ogrodzie.
Tłumaczył się tym, że elficcy uczestnicy nie czuliby się dobrze wewnątrz grubych 
murów, w duszącej atmosferze kwatery głównej, po prawdzie jednak chciał 
pochwalić się 
swoim ogrodem i samemu nacieszyć nim oko, najprawdopodobniej po raz ostatni.
Wymieniając tych, którzy mieli się stawić, niemalże niedbale rzucił.
- ...Królowa Matka.
- Nie - sprzeciwił się Gilthas.
Król przemierzał pokój wzdłuż i wszerz z pochyloną głową, rękoma założonymi z 
tyłu, tak zatopiony w rozmyślaniach, że Medan nie spodziewał się, iż zwracał na 
niego 
jakąkolwiek uwagę, przestraszył się więc porządnie, gdy ów się odezwał.
- Przepraszam, Wasza Wysokość?
Gilthas zatrzymał się i podszedł do biurka, które było obecnie zaścielone 
wielkimi 
mapami miasta Qualinost i okolic.
- Nie powiesz mojej matce o tym zebraniu - powiedział.
- Tym razem jest to spotkanie najwyższej wagi, Wasza Wysokość - nalegał 
marszałek. 
- Będziemy finalizować plany obrony miasta i waszej bezpiecznej ewakuacji. 
Laurana 
obeznana jest w tych kwestiach, więc...
- Tak - przerwał mu Gilthas grobowym głosem. - Jest obeznana. I właśnie z tej 
przyczyny nie chcę, by uczestniczyła w spotkaniu. Nie rozumiesz, marszałku? - 
dodał, 
przechylając się przez biurko i zaglądając głęboko w oczy Medana. - Jeśli 
zaprosimy ją na 
naradę wojenną, pomyśli, że chcemy, by podzieliła się swoją wiedzą, by wzięła 
udział...
Nie dokończył. Wyprostował się nagle, przeciągnął dłonią po włosach i 
niewidzącym 
wzrokiem wyjrzał przez okno. Zachodzące słońce przebijało się ukośnie przez 
kryształowe 
szybki, oświetlało sylwetkę młodego króla. Medan patrzał na niego wyczekująco, 
czekał na 
dalszy ciąg zdania. Zauważył, jak napięcie ostatnich kilku tygodni postarzyło 
młodzieńca. 
Zniknął gdzieś rozmarzony poeta, toczący omdlewającym spojrzeniem po parkiecie. 
Prawda, 
była to maska, którą przywdział, by wyprowadzić w pole swoich nieprzyjaciół. Ale 
udało mu 
się oszukać ich dlatego, iż maska owa po części była z krwi i kości.
Gilthas był utalentowanym poetą, marzycielem, mężczyzną, który nauczył się, by 
przez większość życia zamykać się w sobie, doszedł bowiem do wniosku, że nie 
może 
nikomu ufać. Twarz, jaką miał dla świata - pewnego siebie, silnego i odważnego 
króla - była 
taką samą maską, jak poprzednia. Krył się pod nią elf dręczony niewiarą w 
siebie, 
niepewnością, lekiem. Maskował się po mistrzowsku, ale promienie słońca na jego 
twarzy 
zdradziły cienie pod oczyma; napięty uśmiech zaciśniętych warg, który nie był 
tak naprawdę 
uśmiechem; źrenice, które nie w stronę światła były skierowane, tylko do 
wewnątrz, w mroki.
„Musi być bardzo podobny do swojego ojca” - pomyślał Medan. Jaka szkoda, że nie 
ma go przy nim teraz, że nie może służyć mu radą, położyć mu dłoni na ramieniu i 
zapewnić, 
że jego uczucia nie świadczą o słabości, że nie czynią mu ujmy. Przeciwnie, 
sprawiają, że jest 
lepszym przywódcą, lepszym królem. Medan sam mógłby powiedzieć mu to wszystko, 
ale 
wiedział, że słowa z jego ust zostaną odrzucone. Gilthas odwrócił się od okna i 
tak prysnęła 
owa chwila.
- Rozumiem - odezwał się marszałek, kiedy z niewygodnej ciszy jasno dało się 
wyczytać, że król nie zamierzał skończyć zaczętego zdania, zdania, które 
otworzyło przed 
marszałkiem nowe i zdumiewające możliwości. Zakładał, że Laurana zamierza 
opuścić 
Qualinost. Być może był w błędzie. - Dobrze więc. Planchet, nie powiadomimy 
Królowej 
Matki o spotkaniu.
Księżyc wzeszedł i bladym, chorowitym blaskiem rozświetlił nocne niebo. Medanowi 
nigdy nie podobała się tarcza owego dziwnego miesiąca. W porównaniu ze 
srebrzystą 
jasnością Solinari czy płomienną czerwienią Lunitari, ten księżyc zdawał się 
opuszczony i 
potulny. Mógł sobie niemalże wyobrazić, jak ów przeprasza gwiazdy za każdym 
razem, kiedy 
pojawia się na niebie, jakby zawstydzony tym, że zajmuje miejsce w ich 
towarzystwie. 
Spełnił teraz swój obowiązek i użyczył dość blasku, by nie trzeba było ustawiać 
w ogrodzie 
płonących nieprzyjemnym ogniem pochodni czy lamp, świateł, które mogłyby 
zdradzić 
lecącemu w górze obserwatorowi, że w dole odbywała się jakaś narada.
Elfy dały wyraz swojemu podziwowi dla ogrodu marszałka. W rzeczy samej, były 
zdumione, że człowiek potrafił stworzyć takie piękno, a ich zdumienie sprawiło 
Medanowi 
tyle samo radości co pochwały, znaczyło bowiem, że te ostatnie były szczere. 
Jego ogród 
nigdy jeszcze nie wyglądał tak niepokojąco cudnie jak tej nocy, spowity 
księżycową 
poświatą. Nawet krasnolud, dla którego rośliny nie były niczym więcej, jak tylko 
paszą dla 
bydła, rozglądał się po ogrodzie z nie tak znowu znudzoną miną, ba, nazwał go 
nawet 
„ładnym”, choć kichał później straszliwie przez całe spotkanie i ustawicznie 
skrobał się po 
swędzącym nosie.
Lwica jako pierwsza miała przedstawić swój raport. Na temat ogrodu nie miała nic 
do 
powiedzenia. Była chłodna, metodyczna, najpewniej zamierzając jak najszybciej 
zakończyć 
sprawę. Powiedziała, gdzie znajdują się wojska wroga, pokazując miejsce na mapie 
rozłożonej na stoliku stojącym tuż obok sadzawki.
- Nasze siły zrobiły, co tylko mogły, by spowolnić przemarsz wrogiej armii, ale 
dla 
tego molocha jesteśmy tak szkodliwi, jak kłujące muchy. Rozdrażniliśmy go, 
wyprowadziliśmy z równowagi, ukąsiliśmy do krwi. Przyhamowaliśmy, ale nie 
mogliśmy 
powstrzymać. Mogliśmy ubić setkę ludzi, ale to tylko go poirytowało. Odwołałam 
zatem 
swoich podkomendnych. Teraz pomagamy uchodźcom.
Medan skinął głową.
- Pójdziecie jako eskorta z królewską rodziną, do której zresztą sama należysz - 
dodał 
z grzecznym uśmiechem.
Lwica nie odwzajemniła uśmiechu. Walczyła z nim przez długie lata. Nie ufała mu, 
za 
to jednak nie mógł jej winić. On również nie darzył jej zaufaniem. Miał 
wrażenie, że gdyby 
nie interwencja Gilthasa, nóż Lwicy sterczałby teraz spomiędzy marszałkowskich 
żeber.
Młody władca elfów przybrał ponury wyraz twarzy, jak zresztą zawsze, kiedy 
wspominało się o jego ucieczce. Medan współczuł królowi, wiedział, co ów czuł. 
Większość 
elfów rozumiała, dlaczego musiał uciekać. Byli jednak i tacy, którzy te - eo nie 
pojmowali, 
którzy szeptali między sobą, że król zostawiał Qualinesti w potrzebie, 
opuszczając swoich 
poddanych, by zabrała ich śmierć, podczas gdy on sam będzie żył dalej. Medan nie 
zazdrościł 
młodzieńcowi tego, co leżało przed nim: życia uchodźcy, życia banity.
- Osobiście przeprowadzę Jego Wysokość przez korytarze - oświadczył Granitowy 
Miech. - Potem zaś ci z moich, którzy zgłosili się na ochotników, zostaną w 
tunelach pod 
miastem, gotowi przyłączyć się do bitwy. Kiedy armie ciemności wkroczą do 
Qualinostu - 
krasnolud wyszczerzył zęby w całej okazałości - natkną się na coś więcej, niż 
wyglądające z 
nor świstaki. - Jakby na podkreślenie jego słów, ziemię pod ich stopami 
przebiegły lekkie 
drgania, znak, że gigantyczne glebożerne czerwie przykładały się do pracy. - Ty 
oraz ci, 
którzy ruszają z tobą, Wasza Wysokość, muszą zjawić się w tunelach z 
samiuteńkiego rana - 
dodał than. - Nie ośmielimy się czekać dłużej.
- Będziemy tam - odparł Gilthas, po czym westchnął i spuścił wzrok na swoje 
dłonie 
splecione ciasno na blacie stołu.
Medan odchrząknął i podjął wątek.
- Skoro mowa o obronie Qualinostu - agenci wysłani na przeszpiegi do armii Beryl 
zameldowali, że w jej planach co do ataku nie nastąpiły żadne zmiany. Najpierw 
rzuci 
komendę pomniejszym smokom, żeby przeprowadziły nad miastem rekonesans, upewniły 
się, 
że wszystko jest w porządku i pogrążyły w smoczym strachu niedobitków na ulicach 
- 
marszałek pozwolił sobie na ponury uśmiech. - Kiedy już Beryl przekona się, że 
miasto jest 
opuszczone, a jej drogocenna kryjówka bezpieczna, wtedy sama, na czele swoich 
wojsk, 
wkroczy do stolicy. - Marszałek wskazał na mapę. - Miasto Qualinost jest 
chronione przed 
atakiem naturalną fosą - dwoma ramionami Pienistej Wody, które obejmują miasto. 
Otrzymaliśmy raporty, że wojska Beryl zbierają się już u brzegów tych strumieni. 
Odcięliśmy 
mosty, ale o tej porze roku rzeka jest Płytka i będą mogli pokonać ją na brodach 
tu, tu i tu - 
wskazał trzy miejsca. - Przeprawa spowolni ich, będą musieli bo - wiem dać sobie 
radę z 
wartkim nurtem, w niektórych miejscach głębokim go pasa. Nasze oddziały staną 
tutaj, tutaj i 
tutaj - jeszcze więcej odniesień do mapy - z rozkazem przepuszczenia znacznej 
ilości wojsk, 
nim przystąpią do ataku. - Spojrzał na oficerów. - Musimy jasno dać do 
zrozumienia 
żołnierzom, żeby czekali na sygnał, nim zaatakują. Chcemy, żeby wrogie wojsko 
rozdzieliło 
się, żeby jedna połowa znalazła się na jednym brzegu, druga zaś na przeciwnym. 
Chcemy 
wywołać panikę i zamieszanie, tak by ci, którzy będą usiłowali przeprawić się 
przez Pienistą 
Wodę, znaleźli się w zatorze zrobionym przez walczących o życie na drugim 
brzegu. Elficcy 
łucznicy ustawieni w tych miejscach zdziesiątkują ich salwami strzał. Armia 
krasnoludzka, 
pod dowództwem kuzyna thana - Medan skłonił się królowi - dopadnie ich tutaj, 
zapędzi z 
powrotem do rzeki. Pozostałe elfickie siły staną na zboczu, by nękać ich z 
flanki. Czy plan 
jest jasny? Zadowalający? - Dyskutowali go wcześniej już parokrotnie. Wszyscy 
skinęli 
głowami. - Ostatnia sprawa - na poprzednim spotkaniu zastanawialiśmy się nad 
posłaniem po 
Szaroszatych stacjonujących przy zachodniej granicy Qualinesti i poproszeniem 
ich o pomoc. 
Postanowiono, że nie będziemy korzystać z ich usług, jako że domniemywa się, iż 
owym 
czarodziejom nie można ufać, a domniemaniom tym sam się z całego serca 
przychylałem. Nie 
wierząc im, postąpiliśmy słusznie. Okazuje się bowiem, że znikli, l nie tylko 
oni przepadli bez 
wieści, wraz z nimi zaginął również wszelki ślad po całym Lesie Wayreth. 
Otrzymałem 
meldunek, że grupa uderzeniowa smokowców, którą odesłano na południe, by wybiła 
w pień 
uchodźców, zagłębiła się w ów las i nigdy już stamtąd nie wyszła. Nie 
słyszeliśmy o niej 
więcej i najpewniej, jak sądzę, już nie usłyszymy. Proponuję, byśmy wznieśli 
toast za Mistrza 
Wieży Wayreth.
Medan podniósł kielich wypełniony elfickim winem z jednej z ostatnich butelek, 
jakie 
mu zostały. Prędzej go szlag trafi, niż pozwoli, by wyżłopały je gobliny. 
Wszyscy przyłączyli 
się do niego, czując chwilowy spokój, wiedząc, że po ich stronie, dla odmiany, 
stanęła 
potężna silą, jakkolwiek by nie była tajemnicza i kapryśna.
- Usłyszałam śmiechy. Zdaję się, że odwiedzam was w dobrej godzinie - odezwała 
się 
Laurana.
Medan postawił straże przy wejściu do ogrodu, ale dał im rozkaz, żeby wpuścili 
Królową Matkę, gdyby się pojawiła. Wstał, by oddać jej szacunek, podobnie jak 
wszyscy 
obecni. Lwica powitała teściową ciepłym pocałunkiem. Gilthas również ucałował 
matkę, choć 
rzucił przy tym pełne nagany spojrzenie w kierunku marszałka.
- Postanowiłem zaprosić twoją czcigodną matkę - przyznał ten ostatni, skłaniając 
się 
królowi. - Wiem, że sprzeciwiłem się jasnemu życzeniu Waszej Wysokości, ale 
zważywszy 
na powagę sytuacji, uznałem, że najlepiej będzie, jeśli rozszerzę swój autorytet 
militarnego 
przywódcy. Jak sam powiedziałeś, panie, Królowa Matka jest osobą obeznaną w tych 
sprawach.
- Usiądźcie, proszę - odezwała się Laurana, zajmując wolne miejsce obok 
marszałka. - 
Przepraszam, że zjawiam się tak późno, ale zaświtał mi w głowie pewien koncept i 
potrzebowałam czasu, by go przemyśleć, zanim o nim wspomnę. Opowiedzcie, co 
straciłam.
Przedstawił jej w szczegółach dotychczasowy przebieg narady, nie wiedząc nawet, 
co 
mówił, powtarzając wszystko z pamięci. Tak jak jego ogród, Laurana była tej nocy 
niepokojąco cudna. Księżycowa poświata stłamsiła wszelkie barwy, złote włosy 
były więc 
srebrne, skóra jej biała, oczy świecące, a suknia szara. Równie dobrze mogła być 
zjawą, 
duchem jego ogrodu, unosiła się bowiem wokół niej jaśminowa woń. Wyrył sobie w 
pamięci 
ów obraz, zamierzał zabrać go z sobą do krainy śmierci, gdzie, jak wierzył, 
stanie się 
światełkiem w nieskończonych ciemnościach.
Spotkanie trwało dalej. Medan poprosił o raporty elfickich dowódców. 
Zameldowali, 
że wszystko było zupełnie albo prawie gotowe. Potrzebowali więcej liny, która 
była już w 
drodze, Plotący jąnie ustawali bowiem w pracy ani też nie przerwą jej aż do 
ostatnich chwil. 
Łucznikom przekazano treść nietypowego zadania i choć zdawało im się ono zrazu 
dziwnym i 
trudnym, prędko się z nim oswoili i teraz czekali tylko na sygnał do ataku.
- Absolutnie... absolutnie najważniejsze jest - Medan powtórzył to stanowczo - 
by 
smoczyca nie dojrzała nawet jednego elfa na ulicach. Beryl musi myśleć, że 
miasto jest 
opustoszałe, że wszyscy mieszkańcy albo uciekli, albo trzymani są w niewoli. 
Rycerze będą 
otwarcie patrolować miasto w towarzystwie elfów przebranych za Rycerzy, którzy 
mają 
zapełnić nasze szeregi. Jutrzejszej nocy, kiedy już upewnię się, że rodzina 
królewska jest 
bezpiecznie w drodze - mówiąc to, zwrócił wzrok na króla i Gilthas odpowiedział 
mu 
niechętnym skinieniem głowy - poślę do Beryl posłańca, który przekaże jej, że 
miasto 
Qualinost poddaje się jej potędze i że spełniliśmy wszelkie jej żądania. Zajmę 
swoją pozycję 
na szczycie Wieży Słońca i wtedy...
- Wybacz, marszałku Medanie - przerwała mu Laurana - ale nie spełniłeś żądań 
smoczycy.
Medan domyślał się, co zaraz nastąpi. Poznał po sztywnej srogości Gilthasa i 
jego 
nagłej bladości, że on również się domyślał.
- To ty mi wybacz, pani - odezwał się spokojnie - ale nie potrafię sobie 
przypomnieć 
czegokolwiek, o czym bym zapomniał.
- Beryl żądała, by przekazano jej całą rodzinę królewską. Wydaje mi się, że 
znalazłam 
się wśród wymienionych po imieniu.
- Ku mojemu głębokiemu żalowi - odparł marszałek z krzywym uśmiechem - 
członkowie rodziny królewskiej zdołali uciec. W tej chwili podąża za nimi pościg 
i jestem 
pewien, że zostaną pochwyceni...
Laurana pokręciła głową.
- To się nie uda, marszałku. Beryl nie jest głupia. A będzie podejrzliwa. Całe 
nasze 
starannie nakreślone plany mogą zdać się na nic.
__ Ja zostanę - stanowczo oświadczył Gilthas. - Tak, właśnie to zamierzam 
zrobić. 
Smoczyca nie będzie miała podejrzeń, kiedy zobaczy mnie, więźnia marszałka, 
stojącego 
obok niego na szczycie wieży. Chętnie pochwyci mnie w swoje łapy - Ty, matko, 
poprowadzisz elfy na tułaczkę. Ty przedłożysz naszą sprawę Silvanestyjczykom. Ty 
jesteś 
dyplomatą. Lud ufa tobie.
- Lud ufa swojemu królowi - odparła cicho Laurana.
- Matko... - głos Gilthasa stał się jedną boleścią, błaganiem. - Matko, nie 
możesz tego 
zrobić!
- Mój synu, ty jesteś królem Qualinesti. Nie należysz już do mnie. Do siebie 
również 
nie. Istniejesz dla nich. - Sięgając przez stół, Laurana chwyciła dłoń syna. - 
Rozumiem, jak 
trudno przychodzi zaakceptowanie odpowiedzialności za tysiące istnień. Wiem, z 
czym 
przychodzi ci się zmierzyć. Dla tych, którzy przyjdą do ciebie, szukając 
odpowiedzi, będziesz 
miał jedynie więcej pytań. Zrozpaczonym będziesz musiał powiedzieć, że wierzysz, 
choć ta 
sama rozpacz miażdżyć będzie twoje serce. Struchlałym nakażesz odwagę, samemu 
drżąc 
wewnątrz ze strachu. Potrzeba wielkiego męstwa, by stanąć naprzeciw smoka, mój 
synu, i 
podziwiam cię za to, że takie okazujesz, ale jest ono niczym w porównaniu z 
odwagą, która 
będzie potrzebna, by poprowadzić twój lud ku przyszłości, przyszłości uplecionej 
z 
niepewności i niebezpieczeństwa.
- A co, jeśli nie dam rady, matko? - Gilthas zapomniał o tym, że prócz nich byli 
jeszcze inni. Rozmawiał tylko z Laurana. - Co, jeśli ich zawiodę?
- Tak się stanie, mój synu. Raz po raz sprawiał im będziesz zawód. Ja zawiodłam 
tych, 
którzy podążyli za mną, kiedy przedłożyłam swoje zachcianki nad ich potrzeby. 
Twój ojciec 
zawiódł swoich przyjaciół, kiedy opuścił ich w pogoni za swoją miłością do 
Smoczej Pani 
Kitiary. - Laurana zaniosła się drżącym śmiechem. Jej oczy zabłysnęły łzami. - 
Jesteś 
dzieckiem niedoskonałych rodziców, mój synu. Będziesz potykał się, upadał na 
kolana i leżał 
posiniaczony w pyle, tak jak niegdyś my. Ale prawdziwą klęskę poniesiesz 
dopiero, kiedy w 
tym pyle zostaniesz. Kiedy jednak staniesz znów na nogi i ruszysz dalej, prze 
kujesz swoją 
porażkę w sukces.
Gilthas przez długą chwilę nie odezwał się ani słowem. Mocno ściskał dłoń matki. 
Laurana nie uwalniała się z tego uścisku, wiedziała bowiem, że gdy już puści j 
ego dłoń, puści 
ją na zawsze.
- Nie zawiodę cię, matko - powiedział miękko król. Uniósł jej rękę do ust i z 
żarem 
ucałował. - Nie zaprzepaszczę pamięci ojca - puściwszy ją, podniósł się. - 
Zobaczę się z tobą 
z rana, matko. Zanim wyruszę - mówiąc to, nie zająknął się nawet.
- Tak, Gilthasie - odparła - będę czekać.
Skinął głową. Będą się żegnać tak całą wieczność. Pełne błogosławieństw, 
rozrywające serca słowa ostatniego rozstania były przeznaczone tylko dla ich 
uszu.
- Skoro to już wszystko, marszałku - odezwał się Gilthas, odwróciwszy w końcu 
wzrok - mam jeszcze przed sobą sporo pracy tej nocy.
- Rozumiem, Wasza Wysokość - odparł Medan. - Zostały nam jeszcze do omówienia 
drobne sprawy mniejszej wagi. Dziękuję ci za przybycie.
- Drobne sprawy mniejszej wagi - mruknął Gilthas. Odwrócił się do swojej matki. 
Wiedział doskonale, o czym będą dyskutować. Wziął głęboki haust powietrza. - A 
zatem 
dobrej nocy, marszałku, i niech szczęście sprzyja tobie i wam wszystkim.
Medan wstał. Uniósł swój kielich z elfickim winem.
- To na twoje ręce, królu.
Elfy podniosły głosy unisono. Granitowy Miech wykrzyczał toast swoim serdecznym 
rykiem, od którego marszałek aż się skulił, a jego wzrok prędko powędrował ku 
niebu, mając 
nadzieję, że żaden ze szpiegów Beryl nie kręcił się w pobliżu.
Laurana podniosła swoją szklanicę i wzniosła toast na cześć swojego syna głosem 
aksamitnym, pełnym miłości i dumy.
Gilthas, wzruszony, skinął tylko głową. Bał się przemówić, bo nie ufał swoim 
uczuciom. Jego małżonka otoczyła go ra - mieniem. Planchet ruszył za nim. Król 
nie miał 
żadnej innej straży.
Przeszedł zaledwie kilka kroków, kiedy przystanął i spojrzał ponad ramieniem. 
Jego 
oczy odszukały marszałka.
Mężczyzna odczytał ich cichą wiadomość i przeprosiwszy zebranych, podszedł, by 
towarzyszyć królowi przez pogrążony w ciemnościach dom. Gilthas nie powiedział 
ani słowa, 
aż dotarli pod drzwi. Przystanąwszy, odwrócił się do Medana.
- Wiesz, co planuje moja matka, marszałku.
- Myślę, że tak, Wasza Wysokość.
- Czy zgadzasz się, że tak wielkie poświecenie z jej strony jest konieczne? - 
spytał 
król, nieomalże gniewnym tonem. - Czy pozwolisz, by dopięła swego?
- Wasza Wysokość - odparł zakłopotany Medan znasz swoją matkę. Myślisz, że 
istnieje jakiś sposób, by ją powstrzymać?
Gilthas wpatrywał się w niego, po czym wybuchnął śmiechem. Kiedy śmiech 
niebezpiecznie zbliżył się do łez, zamilkł, aż nie doszedł z powrotem do siebie.
Wciągnął głęboko powietrze, spojrzał na marszałka.
- Istnieje szansa, byśmy mogli pokonać Beryl, a nawet ją zniszczyć. Szansa, że 
jej 
armia zostanie powstrzymana, że zmusi się ją do odwrotu. Istnieje taka szansa, 
prawda, 
marszałku?
Medan zawahał się, nie chcąc nęcić nadzieją tam, gdzie jego zdaniem nie było 
żadnej. 
A jednak, czy któryś z nich wiedział na pewno, co może przynieść przyszłość?
- Jest takie stare solamnijskie powiedzenie, Wasza Wysokość, przysłowie, które 
mówi, że szansa jest taka mniej więcej jak to, że księżyce spadną z nieboskłonu 
- Medan 
uśmiechnął się. - Jak Wasza Wysokość wie, księżyce spadły z nieba, powiem więc 
tyle tylko, 
że owszem, istnieje taka szansa. Zawsze istnieje jakaś szansa.
- Możesz wierzyć albo nie, marszałku Medanie, ale podniosłeś mnie na duchu - 
odparł 
Gilthas. Wyciągnął rękę. Żałuję, że byliśmy sobie wrogami.
Człowiek przyjął dłoń króla i przykrył ją swoją drugą dłonią. Znał niepokój, 
który 
zalągł się w sercu młodego elfa i żywił doń szacunek za to, że nie mówił o nim 
głośno, że nie 
umniejszał przez to poświęcenia Laurany.
- Bądź, proszę, spokojny, Wasza Wysokość, że troska 0 Królową Matkę będzie dla 
mnie świętym obowiązkiem - odparł Medan. - Najświętszym w całym moim życiu. I 
przysięgam przed tobą na moje uwielbienie i szacunek dla niej, że będę wierny 
tej powinności 
do ostatniego tchu.
- Dziękuję ci, marszałku - odezwał się słabym głosem Gilthas. - Dziękuję.
Uścisk dłoni był krótki, zaraz potem król wyszedł. Medan stał przez chwilę w 
drzwiach, przyglądając się, jak Gilthas oddala się ścieżką, która w księżycowej 
poświacie 
jaśniała szaro 1 srebrzyście. Przyszłość, jaka rozścielała się przed 
marszałkiem, była ponura i 
niewesoła. Na palcach jednej ręki mógł policzyć dni życia, jakie mu zostały. 
Mimo to jednak, 
pomyślał sobie, nie zamieniłby jej na przyszłość, która czekała tego młodego 
mężczyznę.
Tak, Gilthas będzie żył, ale jego życie nigdy już nie będzie należało do niego. 
Wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby nie leżały mu na sercu losy jego ludu. 
Leżały 
jednak, a troska owa miała zesłać na niego śmierć.
25
Osobno razem
Po kilku jeszcze pytaniach i dygresjach dowódcy rozeszli się. Medan i Laurana 
nie 
odezwali się do siebie ani słowem, ale słowa nie były im już potrzebne. Została 
po tym, jak 
już wszyscy poszli i stali teraz zarazem osobno i razem.
Osobno i razem. Medan dumał nad sensem tej frazy. Wyrażała, jak mniemał, 
wszystko, czym dwoje ludzi może być dla siebie nawzajem. Osobno. Razem. Marzenia 
i 
tajemnice naszych serc można przekuć w słowa, są one jednak marnymi sługami. 
Słowa 
nigdy w pełni nie potrafią oddać tego, co chcemy nimi przekazać, gubią się 
bowiem i jąkają, 
zmieniają najkruchszą porcelanę w kupkę skorup. Można mieć jedynie nadzieję, że 
na naszej 
drodze znajdzie się ktoś, kto zechce podążać w tym samym kierunku, rad stawiać 
kroki w 
milczeniu, albowiem serca rozumieją się najlepiej, gdy usta pozostają zamknięte.
Siedzieli we dwójkę w ogrodzie pod zwieszającym się księżycem, dziwnym i bladym, 
własnym zaledwie duchem.
- Beryl zjawi się lada chwila w Qualinoście - odezwał się Medan z satysfakcją. - 
Nie 
przepuści okazji, żeby zobaczyć, jak ty - Złoty Generał, która pokonała Królową 
Takhisis - 
kulisz się z przerażenia przed jej nadętym majestatem. Damy Beryl to, czego 
chce. Odegramy 
wyborne przedstawienie.
- Zaiste, odegramy - odparła Laurana. - Mam w tej materii parę pomysłów, 
marszałku. 
Mówiłam ci o nich już wcześniej tego wieczoru - rozejrzała się z żalem po 
ogrodzie. - To 
miejsce jest tak piękne, że aż przykro je opuszczać, a jednak to, co mam ci do 
pokazania, 
najlepiej oglądać pod osłoną mroku. Czy potowarzyszysz mi do Qualinostu?
- Jestem do twojej dyspozycji, pani - odparł. - Droga jest długa, a może być 
również 
niebezpieczna. Kto wie, czy gdzieś nie czają się zabójcy Beryl? Pojedziemy, 
jeśli nie masz 
nic przeciwko. - Ruszyli konno przez rozświetloną księżycowym blaskiem noc. 
Rozmawiali o 
smokach. - O Złotym Generale powiada się, że nigdy nie zaznała smoczego strachu 
- mówił 
Medan, spoglądając z podziwem na Lauranę. Po mistrzowsku kierowała koniem, choć 
zarzekała się, że od lat nie siedziała w siodle.
Królowa uśmiechnęła się smutno, potrząsnęła głową.
- Ci, którzy tak mówią, nigdy mnie nie znali. Smoczy strach był przeraźliwy. 
Nigdy 
nie zelżał.
- Jak zatem dawałaś sobie radę? - spytał. - Zgładzałaś bowiem smoki i trzeba 
przyznać, nie brakowało ci w tym względzie biegłości.
- Byłam tak przerażona, że lęk stał się częścią mnie odparła miękko Laurana, nie 
patrząc w jego stronę, tylko spoglądając w noc. - Czułam jego puls i bicie niby 
straszliwego 
serca, które zupełnie nie mieściło się w moich piersiach, zawsze bowiem zdawało 
się, że 
wykrada mi oddech. - Zamilkła na chwilę, wsłuchując się w echa przeszłości. On 
nie słyszał 
już tych głosów, pamiętał jednakże, że potrafiły nawiedzać kobietę czy 
mężczyznę, nie 
odzywał się zatem. - Początkowo wydawało mi się, że nie dam rady. Byłam zdjęta 
zbyt 
wielkim przerażeniem, ale wtedy pewien mędrzec - zwał się Elistan - nauczył 
mnie, że nie 
powinnam obawiać się śmierci. Przed śmiercią nie można uciec, stanowi ona część 
życia. 
Przychodzi po każdego z nas - po ludzi, elfy, nawet smoki. Żyjąc, pokonujemy 
śmierć, 
zwyciężamy ją, dokonując w naszym życiu rzeczy, które będą trwalsze niż ono 
samo. Lęk jest 
tym, czego się boję, marszałku. I nigdy się go nie pozbyłam. Nieustannie i nim 
walczę. - 
Jechali w ciszy, osobno i razem. Wtedy powiedziała: - Chciałam ci podziękować, 
marszałku, 
za to, że dałeś mi dowód przyjaźni, nie próbując odwieść mnie od mojego planu. - 
Skłonił 
głowę w podzięce, choć nadal milczał. Miała jeszcze coś do powiedzenia. 
Zastanawiała się, 
jak ubrać to w słowa. - Wykorzystam tę okazję, by dokonać zadośćuczynienia - 
ciągnęła, 
mówiąc teraz nie tylko do niego, ale i do duchów przeszłości. - Byłam ich 
generałem, ich 
przywódcą. Opuściłam ich. Porzuciłam. To był przełomowy moment w Wojnie Lancy. 
Żołnierze szukali we mnie przewodnictwa, a ja zostawiłam ich własnemu losowi.
- Zostałaś postawiona przed wyborem między miłością i obowiązkiem i wybrałaś 
uczucie. Ja dokonałem podobnego wyboru - powiedział, przebiegając spojrzeniem po 
osikach, 
wśród których jechali.
- Nie, marszałku - zaprzeczyła - ty wybrałeś obowiązek. Obowiązek wobec tego, co 
obdarzyłeś miłością. A to co innego.
- Z początku, być może - zgodził się. - Ale nie w ostatecznym rozrachunku.
Spojrzała w jego stronę i posłała mu uśmiech. Zbliżali się do Qualinostu. Miasto 
było 
puste, zdawało się wyludnione. Medan ściągnął lejce swojego konia.
- Dokąd zmierzamy, pani? Nie powinniśmy jechać tak otwarcie ulicami. Ktoś nas 
może zobaczyć.
- Kierujemy się ku Wieży Słońca - odparła. - Tam znajdziemy narzędzia, które 
potrzebne są do urzeczywistnienia mojego planu. Nie wyglądasz na przekonanego, 
marszałku. 
Zaufaj mi - spojrzała na niego z figlarnym uśmieszkiem, kiedy pomagał jej zsiąść 
z końskiego 
grzbietu. - Nie mogę obiecać, że księżyc spadnie z nieba. Ale mogę złożyć na 
twoje ręce dar 
gwiazdy.
Ulice Qualinostu świeciły pustkami, nie było na nich ani duszy. Trzymali się 
gęstych 
cieni, czuli bowiem obec - ność podniebnych zwiadowców, choć nie potrafili ich 
dojrzeć. 
Trudno byłoby wypatrzyć smoki w księżycowym świetle, przez całun przedświtowej 
mgły 
unoszącej się sponad rzeki i czule oplatającej pnie osik.
Wczesny ranek był cichy, dziwnie cichy. Zwierzyna przypadła do ziemi, ptactwo 
skuliło się cichutko wśród gałęzi. W powietrzu unosił się smród pożogi, odór 
smoka i stęchła 
woń śmierci, a wraz z ich nadejściem uciekała każda żywa istota.
- Wszyscy, których natura obdarowała zmysłami - powiedział do siebie Medan. - A 
potem i reszta nas.
Tak głęboka była cisza, że pomyślał sobie, iż gdyby tylko uważniej się 
przysłuchał, 
usłyszałby bicie serc ukrytych w domach mieszkańców. Serc bijących miarowo, serc 
łomoczących szybko, serc drżących ze strachu. Wyobrażał sobie kochanków i 
przyjaciół 
pogrążonych w mroku i owej strasznej ciszy, trzymających się za ręce. Dotyk 
zastępował 
słowa, które nie mogły zostać wypowiedziane, a nawet jeśli, nie byłyby trafne.
Stanęli pod Wieżą Słońca, akurat kiedy księżyc opuszczał nieboskłon. Wieża, 
wzniesiona przy wschodniej granicy Qualinostu, była ozdobą najwyższego wzgórza. 
Rozciągał się z niej niesamowity widok na panoramę miasta. Została wykonana z 
polerowanego złota, które pod pierwszymi promieniami świtu lśniło jak drugie 
słońce, 
zajmowało się od niego ogniem ciepła, życia i radości z nowego dnia. Światło, 
jakie od niej 
biło, oślepiało jaskrawym blaskiem. Kiedy Medan zbliżał się do budowli za dnia, 
częstokroć 
musiał odwracać oczy, w przeciwnym bowiem razie mógł stracić wzrok.
W nocnej godzinie wieża odbijała światło gwiazd, trudno było zatem odróżnić ją 
samą 
- z miriadami srebrzystych plamek ślizgających się po jej powierzchni - od 
scenerii czarnego 
nieba.
Weszli do wieży przez korytarz, którego wrota nigdy nie były zamykane i przeszli 
przezeń do małej komnaty. Laurana wzięła z sobą małą latarenkę, żeby oświetlała 
im drogę. 
Pochodnia byłaby za jaskrawa, zbyt rzucająca się w oczy dla kogoś, kto stałby na 
zewnątrz.
Medan odwiedzał wieżę już wcześniej z okazji przeróżnych ceremonii. Jej uroda 
nigdy nie przestała go zachwycać, pięła się setki stóp w niebo jedną centralną 
iglicą i dwoma 
mniejszymi, wznoszącymi się po jej bokach. Osoba stojąca na posadzce mogła 
dojrzeć 
samiuteńki szczyt, zwieńczony cudowną mozaiką. Serpentyna okien ciągnąca się 
wzdłuż 
ścian wieży chwytała promienie słońca i posyłała je w dół, ku stojącej pośrodku 
głównej 
komnaty mównicy.
Było zbyt ciemno, by marszałek zdołał wypatrzyć mozaikę, która przedstawiała 
niebo 
za dnia i niebo w nocy. W ten sposób Qualinestyjczycy symbolicznie zobrazowali 
swój 
związek z silvanestyjskimi kuzynami. Twórca mozaiki był optymistą, przedzielił 
bowiem oba 
nieboskłony wstęgą tęczy. Lepiej by było, gdyby w jej miejsce wstawił złamaną 
błyskawicę.
- Być może istnieje jakaś przyczyna - odezwała się miękko Laurana, podnosząc 
oczy 
na mozaikę nie oświetloną jeszcze słonecznymi promieniami, a ciągle skrytą w 
mroku cieni. - 
Być może ofiara mojego ludu jest konieczna dla nowego początku - początku, w 
którym 
nasze dwa rozłączone rody na powrót staną się jednością.
Medan mógłby wyjaśnić jej, że przyczyny zniszczenia Qualinostu nie miały nic 
wspólnego z nowymi początkami. Były to przyczyny złe i okrutne, osadzone w 
smoczej 
nienawiści do wszystkiego, co darzyła podziwem, potrzebie, by obrócić w proch 
to, czego 
sama nigdy nie zdołała stworzyć i zniszczyć to, co tak usilnie pragnęła posiąść.
Zatrzymał swoje przemyślenia dla siebie. Jeśli taka wersja historii koiła 
Lauranę, 
pragnął, by w nią uwierzyła. A kto wie, może ostatecznie ich myśli były jedynie 
dwiema 
stronami tej samej monety. Jej strona jasną, jego zaś ciemną.
Opuściwszy główną komnatę, Laurana poprowadziła marszałka po stopniach w stronę 
krużganka, który ją okalał. Srebrne i złote odrzwia stały rzędem wzdłuż 
okrągłego korytarza. 
Zaczęła liczyć drzwi. Kiedy dotarła do siódmych z rzędu, licząc po obu stronach, 
z błękitnego 
welwetowego woreczka Przywiązanego do pasa wyjęła klucz. Klucz również wykona - 
ny był 
ze srebra i złota. Siódme drzwi zdobiło wyobrażenie osikowego drzewa, którego 
gałęzie 
wznosiły się ku słońcu. Medan nie wypatrzył żadnego zamka.
- Wiem, co znajduje się za tymi drzwiami - odezwał się. - Królewski Skarbiec. - 
Przykrył dłonią jej ręce, powstrzymał je. - Czy jesteś pewna, że chcesz, bym go 
zobaczył, 
pani? Są w nim tajemnice, których elfy pilnowały od tysięcy lat. Być może nie 
najmądrzej 
jest je zdradzać, nawet teraz.
- Stalibyśmy się jak ten skąpiec z opowieści, który ciuła każdy grosz na czarną 
godzinę, a w rezultacie zagładzą się na śmierć. Czy chciałbyś, żebym trzymała w 
zamknięciu 
to, co może nas uratować? - spytała Laurana.
- Jestem wdzięczny za twoje zaufanie do mnie, pani - skłonił się marszałek.
Laurana odliczyła siedem gałęzi od dolnego konaru, na nich zaś odliczyła siedem 
listków i siódmego dotknęła kluczem.
Drzwi nie otwarły się. One znikły.
Medan miał teraz przed oczyma ogromną salę, w której murach złożone zostało całe 
bogactwo elfickiego królestwa Qualinost. Kiedy Królowa Matka podniosła 
latarenkę, widok 
był jeszcze bardziej oślepiający niż refleksy słonecznych promieni na sylwetce 
wieży. Kufry 
stalowych, złotych i srebrnych monet zaścielały podłogę. Oręż niezwykłej roboty 
i urody 
wisiał w szeregach na ścianach. Baryłki pełne szlachetnych kamieni i pereł stały 
na posadzce. 
Królewskie klejnoty - korony, berła, diademy, płaszcze aż ciężkie od rubinów, 
diamentów i 
szmaragdów - leżały rozłożone w wyściełanych welwetem gablotach.
- Nie ruszaj się, marszałku - ostrzegła do Laurana. Medan wcale nie miał zamiaru 
się 
ruszać. Stał jak wryty w drzwiach. Rozglądał się wokoło i wzbierał w nim gniew. 
Z wyrazem 
wściekłości odwrócił się do Laurany.
- Mówisz o skąpcach, pani - powiedział, robiąc gest dłonią. - Masz dość bogactw, 
by 
kupić każdego najemnika na Ansalonie, a ty miast złotem, szafujesz życiem 
własnego ludu!
- Kiedyś, dawno temu, w czasach Kith-Kanan należały jo nas takie skarby - 
odparła 
Laurana. - Ale to tylko wspomnienie.
W chwili kiedy z jej ust padło to słowo, zrozumiał. Przejrzał iluzję i zobaczył 
rzeczywistość.
Pod jego stopami zionęła głęboka jama. Pojedyncze spiralne schody wykute w 
kamieniu prowadziły prosto w mrok. Każdy, komu obca była tajemnica komnaty, 
zrobiłby 
pewnie krok czy dwa po iluzorycznej podłodze, zanimby runął prosto w objęcia 
śmierci.
Ich jedynym światłem był pojedynczy promień z małej latarenki. Prowadzony jej 
czystym i równym płomieniem, Medan ruszył za Laurana w dół schodów. Na dnie 
leżały 
prawdziwe skarby elfickiego królestwa Qualinost: jedna jedyna skrzynia i kilka 
worków 
stalowych monet. Kilka pustych kufrów z otwartymi wiekami zdążyły zasiedlić 
pająki i 
myszy. Broń, niegdyś zdobiącą ściany, dawno już zabrano. Poza jednym okazem. Na 
hakach 
wspierała się piechurska włócznia. Kiedy padło na nią światło latarenki, 
błysnęła srebrem, tak 
jak niegdyś jaśniał księżyc Solinari.
- Smocza lanca - odezwał się marszałek Medan, a w jego głosie pobrzmiewała pełna 
grozy fascynacja. - Nigdy żadnej co prawda nie widziałem, ale poznałbym ją 
wszędzie.
Laurana spojrzała na lancę z cichą dumą.
- Chciałabym ci ją dać, marszałku Medanie - zerknęła na niego przez ramię. - Czy 
pojmujesz już, jaka jest istota mojego planu?
- Być może pojmuję - odparł powoli. Nie mógł oderwać łapczywego wzroku od 
smoczej lancy. - Chyba właśnie zaczynam.
- Chciałabym powiedzieć ci, że miała jakąś bohaterską Przeszłość - powiedziała - 
ale 
tego nie wiemy. Lanca została przekazana Tanisowi krótko po naszym ślubie. 
Przyniosła mu 
ją jakaś kobieta. Mówiła, że natknęła się na nią, porządkując rzeczy męża po 
jego śmierci. 
Dbał o nią, jak miłujący ojciec i zostawił wiadomość, by podarować ją komuś, kto 
zrozumie. 
Wiedziała, że walczył na wojnie, ale nigdy nie chwalił się swoimi dokonaniami. 
Powiedział, 
że wypełnił swój obowiązek, jak wielu innych. Że nie zrobił niczego 
nadzwyczajnego.
- A jednak, o ile sobie przypominam, jedynie wojownicy, którzy wsławili się w 
walce 
i którzy byli zaprawieni w bojach, mogli dostąpić zaszczytu dzierżenia smoczej 
lancy.
- Widzisz, marszałku, ja go znałam. Pamiętałam go. Och, nie jego osobiście. Ale 
pamiętałam tych wszystkich, którzy zgodzili się na wiele wyrzeczeń, byle tylko 
przyłączyć 
się do naszej sprawy, a których nigdy nie wysławiały słowa pieśni ani nie 
uczyniły 
nieśmiertelnymi grobowce czy pomniki. Wracali, by dalej prowadzić swoje żywoty 
jako 
rzeźnicy, szwaczki, farmerzy czy pasterze. To, co uczynili, uczynili tylko 
dlatego, że czuli, iż 
taki był ich obowiązek. Pomyślałam, że stosownym będzie użycie tej lancy. Co zaś 
się tyczy 
reszty broni, która tu leżała, wiele przekazałam na ręce uchodzących z 
Qualinostu. Więcej 
jeszcze zostało przydzielone tym, którzy zostali, by walczyć. W tej szkatułce - 
Laurana 
pogładziła pudełko rzeźbione prosto i bez ozdób w różanym drewnie - znajdują się 
naprawdę 
cenne starożytne klejnoty. Zostaną tutaj, gdyż są symbolem przeszłości i jej 
świetności. Gdy 
nadejdzie w przyszłości taki czas, że znów zapanuje pokój, ujrzą światło 
dzienne. Gdy 
nadejdzie czas, że żaden z żyjących nie będzie już nas pamiętał, być może ktoś 
je odkryje i 
marzenia elfów raz jeszcze rozkwitną na świecie.
Odwróciła się od szkatułki z drewna różanego, położyła dłoń na konarze. 
„Dziwne”, 
pomyślał, „co może robić gałąź na podłodze komnaty”. Uklęknąwszy przed nim, 
odsunęła 
kawałek drewna, który zupełnie nie odróżniał się od reszty. Teraz Medan mógł 
zobaczyć, że 
gałąź została przepiłowana wzdłuż, by utworzyć coś na kształt futerału. Laurana 
podniosła 
wieko.
W środku leżał dwuręczny miecz o szerokim ostrzu. Potrzeba było dwóch silnych 
dłoni, by unieść olbrzymią klingęOstrze, wykonane z lśniącej stali, zachowało 
się w 
doskonałym stanie, bez choćby cętki rdzy, ani jednej rysy czy śladu 
wyszczerbienia. Miecz 
był prosty, nie zdobiły go żadne wymyś|e ornamenty, które żółtodzioba 
przyprawiają o 
zawroty głowy, weterana zaś o nudności. Miał tylko jedną ozdobę. W głownię 
wprawiono 
połyskujący gwiaździsty szafir, wielki jak zaciśnięta pięść.
Miecz był olśniewający, okaz śmiercionośnego piękna. Medan wyciągnął tęsknie 
dłoń, po czym zatrzymał ją w powietrzu.
- Weź go, marszałku - zachęciła Laurana. - Miecz jest twój.
Chwycił rękojeść, podniósł broń z gałęziastego futerału. Zamachnął się nim 
lekko, 
sprawdził wyważenie. Miecz mógł być równie dobrze wykuty dla niego. Zdumiało go, 
że 
choć sprawiał wrażenie ciężkiego, był wykonany tak znakomicie, że z łatwością 
potrafił go 
utrzymać.
- Miecz nazywa się Zagubiona Gwiazda - powiedziała Laurana. - Wykonano go dla 
elfickiego paladyna, Kalitha Riana, który prowadził elfy do boju przeciwko siłom 
Takhisis w 
Pierwszej Wojnie Smoków.
- Skąd nazwa? - zaciekawił się Medan.
- Zgodnie z tym, co podają legendy, kiedy kowal przyniósł Kalithowi Rianowi ów 
miecz, opowiedział elfickiemu lordowi taką historię. Gdy wykuwał ostrze, ujrzał 
gwiezdną 
smugę przecinającą nieboskłon. Następnego ranka, kiedy zjawił się w kuźni, by 
dokończyć 
pracę, znalazł w palenisku, wśród żarzących się węgli, ów gwiaździsty szafir. 
Przyjął go jako 
znak od bogów i umieścił w głowni miecza. To Rian nazwał klingę Zagubioną 
Gwiazdą. Z 
nią w dłoni zgładził wielkiego czerwonego smoka Ognistego Kła, w swojej 
ostatniej 
potyczce, sam zginął bowiem później w bitewnej zawierusze. Mówi się, że miecz 
jest 
magiczny.
Medan zmarszczył czoło i podał miecz Lauranie, rękojeść kierując w jej stronę.
- Dziękuję ci, pani, ale wolałbym popróbować szczęścia ze zwykłym mieczem, 
wykutym ze zwyczajnej stali. Nie zda m’ się ostrze, które z nagła w środku bitwy 
zacznie 
śpiewać elfickie piosenki albo takie, które i mnie, i siebie przemieni w parę 
splecionych węży. 
Takie okoliczności zazwyczaj wybijają mnie z rytmu.
- Ten miecz nie zacznie śpiewać, marszałku, zapewniam cię - obiecała Laurana 
przez 
perlisty śmiech. - Wysłuchaj mnie do końca, zanim odmówisz. Mówi się, że ten, 
kto zajrzy w 
Zagubioną Gwiazdę, kiedy ta zabłyśnie, nie będzie mógł odwrócić wzroku ani też 
uczynić 
czegokolwiek poza wpatrywaniem się w klejnot.
- Jeszcze gorzej - odparł zniecierpliwiony. - Zadurzę się we własnym orężu.
- Nie ty, marszałku. Smoczyca. I choć ofiarowałam ci smoczą lancę, nie ty 
będziesz ją 
trzymał. Tylko ja.
- Rozumiem - zamyślił się Medan. Nadal trzymał miecz, wpatrywał się weń z nowo 
nabytym szacunkiem.
- Tej nocy, kiedy zmierzałam na spotkanie w ciemnościach, przypomniałam sobie o 
mieczu i jego historii i uświadomiłam, że może na coś się przydać.
- Przydać się! To przecież zupełnie zmienia postać rzeczy! - wykrzyknął Medan.
Zdjął smoczą lancę ze ściany i przyglądał się jej z zainteresowaniem, trzymał z 
czcią. 
Był wysokim mężczyzną, a mimo to lanca górowała nad nim jeszcze jakieś dwie 
stopy.
- Widzę jedną trudność. Niełatwo będzie ukryć tę lancę przed Beryl. Z tego, co 
sobie 
przypominam, smoki są dość wrażliwe na jej magię.
- Nie będziemy jej przed nią ukrywać - odparła Laurana. - Jak sam zauważyłeś, 
wyczuje magię. Wystawimy ją na widoku, tak żeby wyraźnie ją widziała.
- Pani? - Medan nie dowierzał.
- Twój dar dla swojego suwerena, marszałku. Potężny magiczny artefakt z Czwartej 
Ery.
Medan pokłonił się.
- Chylę czoło przed mądrością Złotego Generała.
- Przedefilujesz ze mną, twoim zakładnikiem, pod okiem smoczycy na szczyt Wieży 
Słońca, tak jak ustaliliśmy. Poka - żesz jej smoczą lancę i ofiarujesz jako dar. 
Jeśli spróbuje ją 
chwycić...
__Spróbuje - wtrącił ponuro Medan. - Jest tak spragniona magii jak pijaczyna 
gorzałki.
__Kiedy już zabierze dar - kontynuowała Laurana - lanca - artefakt światła - 
przeszyje 
ją paraliżującym spazmem. Wtedy ty podniesiesz miecz i podstawisz go jej pod 
oczy. 
Przykuta przez ostrze, nie zdoła się bronić. Kiedy smoczyca będzie stała 
zahipnotyzowana 
mieczem, ja chwycę smoczą lancę i przeszyję jej gardło. Posiadam pewną biegłość 
w walce 
lancą - dodała z osobliwą skromnością.
Medan był całym sercem za tym planem.
- To doskonały pomysł, generale, sukces jest dzięki niemu pewien. Wierzę, że jak 
już 
się to wszystko skończy, będę się znów przechadzał po swoim ogrodzie.
- Mam nadzieję, marszałku - odparła Laurana, wyciągając ku niemu dłoń. - Będzie 
mi 
brakowało mojego najlepszego wroga.
- A mnie mojego - odparł, ujmując jej dłoń i całując z szacunkiem.
Weszli po schodach, oddając skarbiec we władanie iluzji. Kiedy dotarli do drzwi, 
Laurana odwróciła się i cisnęła za siebie welwetowy woreczek z kluczem. 
Usłyszeli, jak 
uderza o posadzkę ze słabym, stłumionym brzękiem.
- Teraz mój syn ma jedyny klucz - powiedziała cicho.
26
Kara za zdradę
Aktualne legowisko smoka Khellendrosa, znanego wśród pomniejszych kreatur 
Krynnu jako Skie, znajdowało się na szczycie niższego z wierzchołków Gór 
Yingaard. W 
przeciwieństwie do innych smoczych suwerenów, jak Malystryx czy Kir, Skie 
dysponował 
wieloma kryjówkami, z których, choć każda wspaniała, żadna nie była mu domem.
Był potężnych rozmiarów błękitnym smokiem, po wielekroć potężniejszym od swoich 
pobratymców, aberracją własnego gatunku. Podczas gdy większość błękitnych 
osiągała 
długość rzędu czterdziestu stóp, Skie przez lata dobił do trzech setek, mierząc 
od czubka 
masywnego łba aż po koniuszek młócącego ogona. Nawet odcień błękitu odróżniał go 
od 
innych smoczych współbraci. Jego łuski lśniły niegdyś szafirem. W ciągu 
ostatnich kilku lat 
jednakże głęboki błękit wyblakł, zostawiając na łuskach ponury niebieski odcień, 
który 
wyglądał jak delikatny osad szarego pyłu. Wiedział, że owa znacząca zmiana 
ubarwienia 
wywołała stosowne komentarze wśród służących mu mniejszych błękitnych. Wiedział, 
że był 
w ich oczach mutantem, dziwolągiem i choć okazywały mu dowody szacunku, w głębi 
serc 
uważały się za lepsze od niego właśnie z racji koloru.
Nie obchodziło go, co o nim myślały. Nie dbał nawet o długo wcześniej 
zamieszkiwane miejsca, kiedy się w nich nie znajdował. Niespokojny, narowisty, 
potrafił 
przenosić się z jed - nego rozległego, wijącego się niby serpentyna tunelu 
wyżłobionego w 
samym sercu jakiejś potężnej góry do innego, jeśli tylko miał taki kaprys, w 
żadnym nie 
zagrzewając długo miejsca.
Marny człowieczek mógłby i rok wędrować po owych zdumiewających labiryntach, a 
i tak nie znalazłby ich końca. Nieprzebrane bogactwa błękitnego spoczywały w 
głębi tych 
leży. Danina napływała doń nieprzerwanym strumieniem. Skie był suwerenem 
dostatniego 
szlacheckiego miasta Palanthas.
Smok jednak za nic miał bogactwa. Na co mu były stalowe monety? Za żadne kufry 
świata wypełnione stalą, złotem, srebrem czy kosztownościami nie mógł kupić 
tego, czego 
naprawdę pragnął. Nawet jego magiczna moc - która, choć słabła w 
niewytłumaczalny 
sposób, wciąż jeszcze była ogromna - nie potrafiła wyczarować dlań spełnienia 
tego jedynego 
marzenia.
Słabsze smoki, jak błękitny Konus, nowy porucznik Skie, mogłyby pławić się w 
takich skarbach, rade przepędzać swoje nędzne, żałosne żywoty na ich zdobywaniu. 
Khellendrosowi nie zależało na fortunie. Nigdy nie patrzył na pieniądze, 
odmawiał 
wysłuchiwania jakichkolwiek tyczących ich raportów. Włóczył się po salach 
swojego 
jaskiniowego zamczyska, aż nie potrafił już dłużej znieść ich widoku. Wtedy 
odlatywał do 
innej pieczary i tam się lokował, by po niedługim czasie i ona mu zbrzydła.
Od owej burzowej nocy, wichury, która przetoczyła się nad Ansalonem, już cztery 
razy zmieniał legowisko. Wśród burzy usłyszał głos, głos, który rozpoznał. Od 
tamtej nocy 
nie słyszał go już jednak więcej i szukał, szukał w rozsierdzeniu. Został 
oszukany, zdradzony, 
a o ową zdradę posądzał Mówiącą na Burzy. Nie krył swojej wściekłości. 
Nieustannie mówił 
o niej swoim sługusom, wiedząc, że przekażą to odpowiedniej parze uszu, ufając, 
że pojawi 
się ktoś, kto załagodzi jego gniew.
- Niech lepiej mnie udobrucha - ryczał Skie do Konusa.
- Niech lepiej da mi to, czego chcę. Do tej pory trzymałem łapy przy sobie, 
zgodnie z 
umową. Aż do teraz pozwalałem jej na tę gierkę w podbój świata. Ale jak 
dotychczas nie 
otrzy - małem rekompensaty i czekanie zaczyna mnie mierzić. Jeśli nie da mi 
tego, co mi się 
należy, tego, co mi przyobiecała, zakończę tę jej grę, roztrzaskam planszę i 
rozniosę w pył 
pionki, niechby to byli i Czarni Rycerze.
Informowany był na bieżąco o ruchach Miny. Wśród smoków zmierzających ku 
Silvanostowi, by ponieść siły Miny do Nightlund, były również jego mniejsze 
błękitne sługi. 
Nie zdziwił się więc, kiedy zjawił się Konus i oświadczył, że Mina pragnie się z 
nim spotkać.
- Jak o mnie mówiła? - chciał wiedzieć Skie. - Co powiedziała?
- Mówiła z głębokim szacunkiem, o Wichrze nad Ansalonem - odparł Konus. - Prosi, 
byś to ty wyznaczył czas i miejsce owego spotkania. Przybędzie, kiedy tylko 
zechcesz, choć 
oznacza to dla niej opuszczenie armii w krytycznej chwili. Niemniej jednak, Mina 
jest 
przekonana o wadze waszego spotkania. Ceni cię jako sprzymierzeńca i z żalem 
przyjęła 
wieści, że nie patrzysz przychylnym okiem na jej obecne działania. Wyraża 
nadzieję, iż całe 
to nieporozumienie zostanie wyjaśnione podczas spotkania.
Skie prychnął, a był to odgłos, który zatrząsł całym jego wielgachnym cielskiem 
- 
wielokrotnie przerastał małego, jaśniejącego szafirem podkomendnego, który kulił 
się 
pokornie przed nim z opuszczonymi skrzydłami i podwiniętym poddańczo ogonem.
- Inaczej mówiąc, dałeś się jej otumanić, Konusie, jak cała reszta. Nawet nie 
próbuj 
się zapierać.
- Nie zapieram się, o Wichrze nad Ansalonem - zaoponował Konus, a jego źrenice 
błysnęły niecodziennym wyzwaniem. - Podbiła Silvanost. Podłe elfy położyły się 
niczym 
zboże pod jej kosą. Lord Targonne nastawał na jej życie, a w rezultacie sam 
zginął z jej ręki. 
Jest teraz przywódcą Czarnych Rycerzy Neraki. Jej oddziały znajdują się w 
Nightlund, gdzie 
opracowuje plany oblężenia Solanthus...
- Solanthus? - huknął Skie.
Ogon Konusa nerwowo zamiótł podłogę. Widział wyraź - nie że ma swojemu panu do 
przedstawienia wieści, których ten jeszcze nie słyszał, a kiedy pan jest 
wszechwiedzący, 
nigdy nje wychodzi na dobre wiedzieć coś, czego on nie wie.
__ Bez wątpienia zamierza najpierw przedyskutować to i tobą - zająknął się Konus 
- 
co jest kolejnym powodem, dla którego chce się spotkać, Wichrze nad...
- Zawrzyj paszczę, Konusie, i daruj sobie tę czczą gadanjnęi - warknął Skie. - 
Won.
.- A spotkanie? - zaryzykował Konus.
- Przekaż jej, że ma się ze mną spotkać u wschodniego wejścia do tego legowiska 
- 
odparł zasępiony Khellendros. - I niech przyjdzie, kiedy chce. A teraz zostaw 
mnie w 
spokoju.
Konusa nic nie mogłoby w owej chwili bardziej uszczęśliwić, jak zastosowanie się 
do 
tego rozkazu.
Solanthus znaczyło dla Skie tyle co nic. Musiał zapędzić szare komórki do 
niezłego 
galopu, żeby w ogóle sobie przypomnieć, gdzie leżało to przebrzydłe miasto, a 
kiedy już 
sobie przypomniał, pomyślał, że przecież jego siły podbiły już tę krainę - tak 
mu się 
przynajmniej mgliście zdawało. To pewnie było jakieś inne ludzkie miasto. Nie 
pamiętał i 
mało go to obchodziło, przynajmniej do teraz. Atakowanie Solanthus bez pytania 
go o zgodę 
było kolejnym dowodem pogardy, jaką żywiła w stosunku do niego Mina, jej braku 
poszanowania. A to naumyślny afront. Pokazywała mu, że był już zbędny, że do 
niczego go 
nie potrzebowała.
Skie czuł się poirytowany, rozsrożył się, ale też, wbrew sobie, przestraszył. 
Znał ją nie 
od dziś, wiedział, że jest mściwa, znał jej gniew. Nigdy nie skierowała go 
przeciwko niemu. 
Był jej ulubieńcem. Ale później popełnił błąd. A teraz zmuszano go, by za niego 
zapłacił.
Strach wzmógł jego wściekłość. Wybrał wejście do legowiska jako miejsce na 
spotkanie, żeby mógł obserwować wszystko naokoło. Nie zamierzał zostać złapanym 
gdzieś 
głęboko pod ziemią, osaczony i przyszpilony. Kiedy już Konus wyszedł, Skie 
zaczął 
przemierzać swoje leże i czekał.
Ślepy żebrak dotarł do celu podróży. Stukając wokół siebie laską, namacał wielki 
głaz 
i przysiadł na nim, by odpocząć i zastanowić się, co dalej. Jako że nie widział, 
nie mógł 
zobaczyć, gdzie się znajdował. Z odpowiedzi na zadawane napotykanym po drodze 
ludziom 
pytania wnioskował, że był w Solamnii, gdzieś u podnóża Gór Yingaard. Tak 
naprawdę nie 
potrzebował precyzji, nie podążał bowiem za wskazówkami żadnej mapy. Kierowały 
go 
zmysły i one właśnie doprowadziły go do tego miejsca. Fakt, iż znał jego nazwę, 
potwierdzał 
umysłowi to, o czym dusza z dawna już wiedziała.
Srebrny smok Lustrzec przewędrował już w ludzkiej postaci szmat drogi od owej 
nocy 
magicznej burzy - burzy, która zraniła go i poznaczyła bliznami, która z nieba 
nad Neraką 
strąciła go prosto w objęcia skał. Leżąc tam, oślepiony i krwawiący, usłyszał 
nieśmiertelny 
głos intonujący Pieśń Śmierci, a ona obudziła w nim bojaźń i drżenie.
Głos burzy był wezwaniem. Powiedział mu słowa prawdy, a kiedy on odrzucił tę 
prawdę, Ten Który Zesłał Burzę ukarał go. Ograbiony ze wzroku Lustrzec 
uświadomił sobie, 
że być może jest jedynym na tym świecie, który widzi naprawdę. Rozpoznał ów 
głos, ale nie 
potrafił pojąć, jak i dlaczego był to on właśnie. Wyruszył zatem w drogę z misją 
odnalezienia 
odpowiedzi na owe pytania. By podróżować, musiał przyjąć ludzką postać, ślepy 
smok 
bowiem nie może latać, podczas gdy człowiekowi ułomność ta nie przeszkadza 
stawiać 
kroków.
Uwięziony w owym słabym ciele, Lustrzec nie był zdolny do działania. 
Poszukiwanie 
odpowiedzi frustrowało go, głos bowiem stale do niego przemawiał, szydził z 
niego, karmił 
jego strach, nucąc mu o straszliwych wydarzeniach, jakie działy się na świecie: 
o upadku 
Silvanesti, o qualinestyjskim pogromie, o zburzeniu Cytadeli Światła, o zmarłych 
ciągnących 
do Nightlund. Takiej doczekał się kary. Choć jego oczy były ślepe, zmuszono go, 
by aż zbyt 
wyraźnie zobaczył konanie tych, których miłował. Widział, jak wyciągają ku niemu 
ręce, 
prosząc o pomoc i nie mógł zrobić nic, by ich ocalić.
Głos pragnął, by rozpacz stała się jego przewodniczką i nie - mai dopiął swego. 
Potykał się na mrocznej ścieżce, stukaniem kostura wytyczając swoją drogę, a 
kiedy docierał 
do miejsc, gdzie pustka była jedynym, co zdołał namacać, zastanawiał się, czy 
nie łatwiej 
byłoby po prostu iść dalej, runąć z krawędzi przepaści w wiekuistą ciszę, która 
uczyniłaby go 
głuchym na ów głos; w mrok śmierci, który nie mógłby być gęstszy niż ciemność, w 
której 
przyszło mu żyć.
Poszukiwania współbraci, którzy by tak jak on słyszeli głos, którzy zrozumieliby 
starożytne słowa, okazały się bezowocne. Nie znalazł innych srebrnych smoków. 
Uciekły, 
rozpłynęły się w powietrzu. To dało mu do myślenia, że nie tylko on rozpoznał 
głos, ale 
świadomość tego faktu nie pomogłaby mu zbytnio, gdyby się okazało, że sam jeden 
ostał się 
na świecie - ślepy smok w ludzkim ciele - bez siły, by coś uczynić. Istniał 
smok, który mógł 
znać prawdę i podzielić się nią. Nie był to jednak przyjaciel. Był wrogiem z 
dawien dawna.
Skie, monstrualny błękitny smok, nie przybył na Krynn jako obcy, jak Malys czy 
inne. 
Żył na tym świecie już długie lata. Prawda, zmienił się znacznie po Wojnie 
Chaosu. Rozrósł 
się do rozmiarów, jakich nigdy nie miał osiągnąć żaden błękitny. Podbił 
Palanthas - w jego 
imieniu ziemią tą rządzili Czarni Rycerze. Zdobył niechętny szacunek wielkiej 
czerwonej 
Malystryx i jej zielonej kuzynki Beryl. Choć, jak niosła plotka, zwrócił się 
przeciwko własnej 
rasie i pożerał współbraci, jak Malys czy Beryl, Lustrzec nie dawał wiary tym 
pogłoskom.
O własne życie założyłby się, że to nie była prawda.
Srebrny smok opuścił Solące w poszukiwaniu Skie, tropiąc nieprzyjaciela i oczyma 
duszy szukając jego śladów. Wyprawa doprowadziła go tutaj, do stóp jednego z 
górskich leży 
błękitnego. Lustrzec nie widział legowiska, ale słyszał, jak wielki smok 
przemierza jego 
korytarze. Czuł drgania przebiegające ziemię z każdym krokiem Skie, czuł, jak od 
trzaśnięć 
jego ogona trzęsą się całe góry. Wyczuwał ozon oddechu błękitnego, wibrującą w 
powietrzu 
elektryczność.
Lustrzec odpoczął kilka godzin, a kiedy poczuł, że wracają mu siły, podjął 
wspinaczkę. Jako że sam był smokiem, wiedział, że Skie wydrążył wiele wejść do 
swojej 
jamy. Musiał teraz tylko znaleźć jedno z nich.
Skie przyglądał się stojącej przed nim drobnej ludzkiej kobiecie z ledwo 
ukrywaną 
pogardą. Podsycał w sobie cichą nadzieję, że w owej rycerce odnajdzie, raz 
jeszcze, swoją 
utraconą Kitiarę. Zdławił ją niemalże natychmiast. Nie widział przed sobą 
gorącej krwi, nie 
widział pasji. Nie wyczuwał w niej chęci do bitwy dla czystej przyjemności i 
dreszczu, jaki 
odczuwa się, przechytrzywszy śmierć. Ta kobieta była tak różna od Kitiary, jak 
sunąca kra 
lodowa od spienionych, trzaskających fal gnanych sztormem.
Skie może i pokusiłby się o odprawienie dziewczyny i posłanie zamiast niej po 
jakiegoś odpowiedzialnego dorosłego człowieka, ale z raportów swoich agentów 
wiedział, że 
to właśnie ona wprawiła w zakłopotanie Solamnijczyków w Sanction, opuściła 
tarczę nad 
Silvanostem i wydała wyrok śmierci na lorda Targonne’a - który odszedł w niebyt 
i został z 
miejsca zapomniany.
Stała przed nim bez lęku, niewzruszenie nawet, choć mógłby jednym draśnięciem 
pazura rozerwać jej giętkie, kruche ciało. Każdy jego kieł był dłuższy niż ona 
cała.
- Więc to ty jesteś Uzdrowicielką, Tą Która Sprowadza Śmierć, Pogromczynią Elfów 
- 
mruknął.
- Nie - odparła. - Jestem Mina.
Kiedy mówiła, podniosła wzrok, by spotkać się z jego spojrzeniem. Zajrzał w 
bursztynowe oczy i ujrzał w nich samego siebie. Zobaczył siebie małego, 
pokurczonego, 
jaszczurkę, nie smoka. Widok ów zakłócił jego spokój, sprawił, że poczuł się 
nieswojo. 
Zaryczał w głębi silnej gardzieli, wygiął w łuk długą szyję i uniósł swoje 
kolosalne ciało tak, 
że zatrzęsła się góra, on zaś z owym pokazem mocy i siły odzyskał pewność 
siebie. Nadal 
jednak w bursztynowym spojrzeniu odbijała się maleńka jego postać.
- Tym, Który Uzdrawia, Tym, Który Niesie Śmierć, Tym, Który Podbija jest Jedyne 
Bóstwo - ciągnęła Mina. - A ja mu służę. Podobnie jak ty.
- Służyłem, w rzeczy samej - zgodził się Skie spod nachmurzonego czoła. - 
Służyłem 
wiernie i służyłem dobrze. Obiecano mi za to nagrodę.
__ I otrzymałeś ją. Pozwolono ci, byś udał się do Szarości na poszukiwanie. 
Jeśli 
twoje próby odnalezienia jej nie powiodły się, nie możesz za to winić Jedynego 
Bóstwa - 
Mina wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się nieznacznie. - Zbyt łatwo się 
poddajesz, Skie. 
Szarość to rozległy wymiar. Najpewniej nie szukałeś wszędzie. Wyczułeś przecież 
jej duszę...
- Czyżby? - Khellendros pochylił łeb tak nisko, że jego ślepia zaglądały teraz 
prosto w 
jej bursztynowe oczy. Miał nadzieję, że zobaczy w nich, jak rośnie, płonną była 
jednak ta 
nadzieja. Obudziła się w nim frustracja na równi z gniewem.
- A może to była jakaś sztuczka? Wybieg, by się mnie pozbyć? Nie chcieliście dać 
mi 
tego, co się należało. - Zawiedziony, rzucił wielkim łbem w jej stronę, tchnął 
trującym 
oddechem. - Dwa stulecia temu zabrano mnie z rodzinnych stron i w tajemnicy 
sprowadzono 
na świat znany jako Krynn. W zamian za moje usługi obiecano mi, że pewnego dnia 
będę 
panował nad tym światem. Byłem posłuszny rozkazom. Podróżowałem przez Portale. 
Byłem 
na zwiadach w różnych miejscach. Wszystko przygotowałem. A teraz żądam prawa do 
władania światem - tym światem. Mogłem zażądać tego trzydzieści osiem lat temu, 
ale 
powiedziano mi, że czas jeszcze nie był po temu.
A potem przybyła wielka czerwona Malys i moi kuzyni i raz jeszcze zażądałem 
prawa 
do przyznania mi władzy. Mogłem ich wtedy powstrzymać. Mogłem ich zastraszyć, 
sprawić, 
by zaczęli bić przede mną pokłony. Znowuż jednak powiedziało mi, że to jeszcze 
nie moja 
pora. Teraz zaś Beryl i Malystryx urosły w siłę, którą czerpią z mordowania 
moich braci...
- To nie są twoi bracia - poprawiła go łagodnie Mina.
- Moi bracia! - huknął Skie, w którym zawrzał gniew. W bursztynowych oczach 
nadal 
jednak był mizernego wzrostu.
- Przez ponad dwa stulecia żyłem wśród błękitnych i walczyłem z nimi ramię w 
ramię. 
Bliższe mi są niż te nadęte jaszczury. A teraz to one dzielą miedzy siebie 
najsmakowitsze 
kąski. Rozciągnęły swoją kontrolę. Szlag by trafił cały ten pakt. A ja - mnie 
odsyła się do 
Szarości, jak nie przymierzając na gonitwę za szalonym kenderem. Wystrychnięto 
mnie na 
dudka, tak myślę! - warknął błękitny. - Myślę, że zamydlono mi oczy. Kitiary nie 
było w 
Szarości. Nigdy jej tam nie było. Posłano mnie, by ktoś inny mógł zająć moje 
miejsce i 
rządzić zamiast mnie. Kto to jest? Ty, dziewczynko? A może Malys? Czy zawarto 
inny pakt? 
Sekretny? Oto, dlaczego wróciłem - najwyraźniej na długo zanim się mnie 
ktokolwiek 
spodziewał, doszły mnie bowiem słuchy, że planujesz marsz na Solanthus.
Mina milczała, rozważając jego słowa.
Skie poruszył wielkim cielskiem, trzasnął ogonem o ściany legowiska, aż całą 
górę 
przebiegły drgania. Choć pod jej stopami zatrzęsła się ziemia, kobieta pozostała 
niewzruszona. Wciąż mierzyła smoka spokojnym wzrokiem.
- Jedyne Bóstwo nie jest ci nic winne.
Smok z sykiem wciągnął powietrze. Spomiędzy jego zębisk strzeliła iskra i 
zmieniła 
się w kłąb dymu. Powietrze zrobiło się gęste. Rdzawy meszek na głowie Miny 
nastroszył się, 
jak u podkradającej się pantery. Ignorując jego pokaz złości, mówiła dalej 
spokojnym głosem.
- Zrzekłeś się swojego prawa do supremacji, kiedy zapomniałeś o obowiązkach i 
przysiędze lojalności Jedynemu, któremu wszystko zawdzięczałeś, wybierając miast 
niego 
miłość i wierność śmiertelniczce. Ty panem świata! - Mina obrzuciła smoka 
spojrzeniem 
pełnym lekceważenia i chłodnej pogardy. - Nie nadajesz się nawet do rządzenia 
kupą gnoju! 
Twoje usługi nie są już potrzebne. Twoi podwładni pójdą teraz za mną, tak jak 
kiedyś szli za 
tobą. Co zaś się tyczy twojej drogiej Kitiary, nigdy jej nie odnajdziesz. 
Znajduje się daleko 
poza twoim zasięgiem. Ale przecież wiedziałeś o tym, nieprawdaż, Skie?
Oczy Miny wbiły się weń, nawet nie drgnęła jej powieka. Spostrzegł, że jest 
więźniem 
jej spojrzenia. Usiłował odwrócić wzrok, uciec, uwolnić się, trzymała go jednak 
mocno, a 
bursztyn wokół niego począł zastygać.
__Nie chciałeś tego przyznać - mówiła dalej bezlitośnie, a jej głos wrzynał się 
coraz 
głębiej pod jego łuski. - Wracaj do Szarości. Wracaj i szukaj Kitiary. Możesz 
wrócić, kiedy 
tylko zechcesz. Wiesz o tym, czyż nie? Szarość istnieje w twoim umyśle, Skie. 
Zostałeś 
omamiony, ale nie przez Jedyne Bóstwo. Pozwoliłeś, by oszukały cię własne 
iluzje.
Skie postanowił - odeśle Jedynemu Bóstwu swoją odpowiedź - zwęglony ochłap. 
Uwolnił swój śmiertelny dech, strzyknął w dziewczynę smugą błyskawicy. Piorun 
trzasnął w 
czarny napierśnik Miny tuż nad sercem. Kruche ciało osunęło się bezładnie na 
podłogę, słabe 
członki poskręcały się, powykrzywiały, jak u martwego pająka. Nie poruszyła się.
Smok przyglądał się jej uważnie, ostrożny. Nie ufał ani jej, ani temu, któremu 
służyła. 
Zbyt łatwo poszło.
Mina podniosła głowę. Z jej bursztynowych oczu błysnął strumień światła i 
skoncentrował się pośrodku czoła Skie.
Błyskawica spopieliła jego łuski, przeszyła całe ciało. Serce łomotało boleśnie 
w 
piersiach, szaleńczym, nierównym rytmem. Nie mógł złapać tchu. Szara mgła 
zawirowała mu 
przed oczyma. Jego głowa opadła na kamienną podłogę legowiska. Powieki zamknęły 
się na 
szarym całunie, który tak dobrze znał. Mgła tam, gdzie słyszał wołający ku niemu 
głos 
Kitiary. Szara mgła, która skrywała pustkę...
Mina podniosła się. Najwyraźniej nie stała się jej żadna krzywda, ciało było 
bowiem 
w jednym kawałku, zbroja nawet nie draśnięta. Postała jeszcze parę chwil w 
pieczarze, 
przyE’ądając się smokowi, chwytając jego obraz w sieć długich rzęs. Potem 
obróciła się na 
pięcie i wyszła z jaskini.
Ślepy żebrak ciągle siedział przyczajony w ciemnościach swojej kryjówki, 
usiłując 
zrozumieć, co się stało. Przybył do ‘egowiska Skie mniej więcej w tym samym 
czasie co 
Mina, ty - le tylko, że Lustrzec pojawił się przy jednym z wejść z tyłu 
wzniesienia. Gdy 
usłyszał i rozpoznał głos Miny, jego zdumienie nie miało granic. Ostatni raz 
widział ją na 
drodze prowadzącej do Silyanostu. Choć nie potrafił nic zobaczyć oczyma, 
zbudował jej 
postać z głosu. Przez całą drogę słyszał opowieści o niej i rozmyślał, jak to 
sierota, którą 
poznał w Cytadeli Światła, dziecko, które w tak tajemniczy sposób znikło, w 
sposób jeszcze 
bardziej zagadkowy wróciło. Rozpoznała go, rozpoznała w nim srebrnego smoka, 
który ongiś 
strzegł Cytadeli.
Jej obecność w tym miejscu i rozmowa ze Skie nie wprawiły go w tak wielkie 
osłupienie, jak przedmiot ich konwersacji.
Wreszcie zaczął coś rozumieć; odpowiedzi, których poszukiwał, znajdowały się w 
zasięgu pojmowania, były jednak zbyt zdumiewające, by zdołał w pełni je 
zrozumieć.
Srebrny smok wyczuwał, jak rośnie wściekłość błękitnego. Lustrzec drżał o Minę, 
nie 
o tę dumną rycerkę, ale o sierotę, którą kiedyś była. To on będzie musiał udać 
się później do 
Złotej Luny, by przekazać jej wieść o straszliwym losie dziecka, które darzyła 
niegdyś tak 
wielkim uczuciem. Usłyszał trzask błyskawicy, skulił się pod falą uderzeniową 
gromu.
Ale to nie Mina wyła w agonii. Jęk bólu dobywał się z gardła Skie. Teraz wielki 
błękitny smok ucichł, dało się słyszeć jedynie ciche żałosne skamlenie.
Kroki - obute ludzkie kroki - rozległy się echem w pieczarze i stopniowo 
zamierały.
Lustrzec poczuł raczej, niż usłyszał, nierówne dudnienie serca Skie, poczuł, jak 
pulsuje wewnątrz jaskini, aż wstrząsało jego ciałem. Gigantyczne serce z wolna 
cichło. 
Ślepiec dosłyszał cichy jęk złości i rozpaczy.
Nawet ociemniały smok czuł się pewniej w spiralach korytarzy niż widzący 
człowiek. 
Potrafił szybciej odnaleźć wśród nich drogę. Dawno, dawno temu Lustrzec był 
większy od 
Skie. To się zmieniło. Khellendros rozrósł się do monstrualnych rozmiarów i 
wreszcie 
Lustrzec wiedział dlaczego. Błękitny nie pochodził z Krynnu.
Przyj ąwszy smoczą postać, srebrny mógł bez przeszkód Drzemierzać korytarze 
legowiska. Śmigał przez tunele ze skrzydłami ciasno przylegającymi do boków, 
szukając 
drogi zmysłarni jak ślepiec wyciągniętymi dłońmi. Dźwięk, zapach i znajomość 
planu 
smoczych legowisk kierowały go niezawodnie w stronę ostatniego, umęczonego 
zawodzenia, 
pełnego niedowierzania i bólu.
Lustrzec poruszał się ostrożnie. W pobliżu legowiska kręciły się inne błękitne. 
Słyszał 
ich głosy, były jednak zbyt odległe i nie mógł zrozumieć, o czym rozmawiały. 
Czuł ich woń, 
mieszaninę smoka i pioruna, i obawiał się, że któryś mógłby zawrócić, żeby 
sprawdzić, co 
stało się ich wodzowi. Jeśli błękitne odkryłyby go, ślepy srebrny nie miałby 
szans.
Głosy pobratymców Skie z wolna jednak cichły. Słyszał bicie ich skrzydeł. Leże 
śmierdziało błękitnym smokiem, ale instynkt podpowiadał Lustrzecowi, że reszta 
odleciała. 
Zostawili Khellendrosa, by zdechł. Błękitne opuściły go, by podążyć za Miną.
Ślepiec nie był tym zaskoczony ani ich nie winił. Wyraźnie przypomniał sobie 
własne 
spotkanie z tą niezwykłą dziewczyną. Zaoferowała, że go uleczy i kusiło go, 
kusiło aż do 
bólu, by jej na to pozwolić. Niczego nie pragnął tak bardzo jak odzyskania tego, 
co utracił 
wraz z odejściem bogów. Nie mógł jednak pozwolić, by się do niego zbliżyła. 
Ciemność, 
która ją otaczała, była o nieba głębsza niż mrok, który otulał jego.
Lustrzec dotarł do pieczary, w której leżał Skie, dysząc i dławiąc się. Ogromny 
ogon 
błękitnego uderzał to w jedną, to w drugą stronę, spazmatycznie łomocząc w 
ściany. Jego 
cielsko przeszywały dreszcze, łuski rysowały podłogę, skrzydła tłukły, głowa 
miotała się 
wokoło. Pazurami orał litą skałę.
Lustrzec mógłby przywrócić zdrowie ciału Khellendrosa, a’e to na niewiele by się 
zdało, jako że nie potrafił uzdrowić jego umysłu. Lojalność wobec Kitiary 
przemieniła się w 
miłość, beznadzieją miłość; ta z kolei stała się obsesją, podsycaną 1 karmioną 
tak długo, jak 
służyła użytecznemu celowi. Kiedy ten został osiągnięty, obsesja stała się 
poręczną bronią.
Pozwolenie umęczonemu Skie na dokonanie żywota by. łoby aktem miłosierdzia. 
Lustrzec nie mógł sobie jednak na to pozwolić. Potrzebował odpowiedzi. Musiał 
dowiedzieć 
się, czy to, czego się obawiał, było prawdą.
Przykucnąwszy przy ciele konającego wroga, ociemniały smok rozpostarł swoje 
srebrne skrzydła nad Skie i zaczął przemawiać w starożytnej mowie smoków.
27
Uśpione miasto
Siedząc w ciemnościach celi na desce, która służyła mu za łóżko, słuchając 
czwartej w 
ciągu ostatniej godziny opowieści o Wuju Trapspringerze, Gerard zastanawiał się, 
czy 
uduszenie kendera było karane śmiercią, czy może, jako czyn chwalebny, godne 
było 
pochwały.
- ...Wuj Trapspringer podróżował do Flotsam w towarzystwie pięciu kenderów, 
gnoma i krasnoluda żlebowego, którego imienia nie pamiętam. On się chyba nazywał 
Phudge. 
Nie, czekaj, tak miał na imię krasnolud, którego sam kiedyś spotkałem. Rolf? 
Może i tak. 
Uznajmy, że to był Rolf. Nie, żeby miało to jakieś znaczenie. Wuj Trapspringer 
nie widział 
już więcej tego osobnika. Wracając do naszej historii, wuj natknął się na 
sakiewkę pełną 
stalowych monet. Może ktoś ją upuścił? Jeśli nawet tak, nikt się po nią nie 
zgłosił, a wuj, 
uznawszy, że głupi to kot, co się na dziesiąte życie nie pokusi, zdecydował, że 
wyda część 
stali na magiczne artefakty, pierścienie, medaliki, czarodziejski napój czy dwa. 
O, Wuj 
Trapspringer absolutnie strasznie przepadał za magią. Miał nawet takie swoje 
powiedzonko, 
że nigdy nie wiadomo, kiedy się może przydać Porządny czarodziejski napój i 
tylko trzeba 
pamiętać, żeby Przy łykaniu zatkać nos. No i poszedł do tego sklepu dla 
czarodziejów, ale jak 
tylko tam wszedł, stała się rzecz cudowna. Właściciel sam okazał się 
czarodziejem, no i 
powiedział, ten czarodziej, Wujowi Trapspringerowi, że niedaleko Flotsam jest 
jaskinia, w 
której mieszka czarny smok, a ten smok nią najfantastyczniejszą kolekcję 
magicznych 
przedmiotów na całym Krynnie, a skoro tak, to jakże on mógłby brać pieniądze od 
Wuja 
Trapspringera, skoro przy odrobinie wysiłku Wuj mógłby zabić czarnego smoka i 
wziąć sobie 
wszystkie magiczne przedmioty, na jakie ma ochotę. No, Wuj Trapspringer pomyślał 
sobie, 
że to doskonały pomysł. Spytał, jak trafić do tej jaskini, co mu czarodziej jak 
najuprzejmiej 
wytłumaczył, a potem...
- Zamknij się! - wycedził Gerard przez zaciśnięte zęby.
- Słucham? - spytał Tasslehoff. - Powiedziałeś coś?
- Powiedziałem: „Zamknij się”. Usiłuję zasnąć.
- Ale kiedy ja właśnie dochodziłem do pysznego momentu. Kiedy to Wuj 
Trapspringer i pięciu innych kenderów poszło do jaskini i...
- Jeśli nie umilkniesz, podejdę do ciebie i uciszę cię własnoręcznie - pogroził 
Gerard 
takim tonem, jakby rzeczywiście zamierzał tak zrobić. Przewrócił się na boku.
- Sen to normalnie strata czasu, jeśliby mnie kto pytał...
- Nikt cię nie pyta. Cicho już bądź.
- Ja...
- Cicho.
Z przeciwległej deski doszedł go odgłos wiercącego się małego kenderskiego 
ciałka. 
Żeby się nad nim poznęcać, wsadzili go do jednej celi z kenderem, a za ścianę 
wpakowali 
gnoma.
„Złodziei trzeba rozdzielać” - zauważył wtedy strażnik więzienny.
Gerard nigdy do nikogo nie pałał taką nienawiścią jak do tego człowieka.
Zagwozdek ładne dwadzieścia minut trajkotał o rozporządzeniach i nakazach 
sądowych i o precedensie Kleinhoffel kontra Mencklewink, a potem jeszcze dobrą 
chwilę o 
kimś, kto nazywał się Miranda, aż ostatecznie zagadał się do nieprzytomności. 
Gerard 
domyślał się przynajmniej takiego biegu wypadków. Z celi gnoma słychać było 
bowiem jakiś 
gulgot i głuche pacnięcie, a potem już tylko błogosławioną ciszę.
Rycerz odpływał właśnie w krainę snu, kiedy Tasslehoffktóry zasnął w chwili, w 
której gnom otworzył usta - obudził sje w tym samym momencie, w którym gnom 
zamilkł i 
rzucił na tapetę dzieje Wuja Trapspringera.
Gerard znosił to dość długi czas, głównie dlatego, że opowieści kendera działały 
na 
niego odrętwiające, jak rytmiczne uderzanie głową o kamienną ścianę. 
Sfrustrowany, zły - zły 
na Rycerzy, na siebie samego, na los, który postawił go w tak głupiej sytuacji - 
leżał na desce, 
nie mogąc zasnąć i zamartwiał się o to, co działo się w Qualinesti. Zastanawiał 
się, co musieli 
myśleć o nim marszałek Medan i Laurana. Do tej pory powinien już być z powrotem 
i 
obawiał się, że niechybnie obwołali go tchórzem, który w obliczu bitwy zabiera 
nogi za pas.
Rozmyślał też o wyplątaniu się z kabały, w której się znalazł. Lord Rycerz 
powiedział 
wprawdzie, że pośle gońca do lorda Warrena, ale bogowie jedynie wiedzieli, ile 
to może zająć 
czasu. Czy w ogóle zdołają znaleźć lorda Warrena? Mógł przecież opuścić już 
Solące. A 
mógł też walczyć o życie przeciw Beryl. Lordowie Rycerze obiecali, że wypytają w 
Solanthus, czy ktoś zna jego rodzinę, ale Gerard wątpił, czy przyniesie to jakiś 
skutek. Po 
pierwsze, musiał się znaleźć ktoś, kto by ludzi przesłuchał, a w swoim cyniczno-
pesymistycznym nastroju wątpił, żeby Rycerze robili sobie kłopot. Po drugie, 
jeśliby nawet 
ktoś znał jego ojca, mógł przecież nie znać Gerarda. W przeciągu ostatniej 
dekady młody 
rycerz starał się, jak potrafił, unikać wizyt w rodzinnych stronach.
Gerard kręcił się i wiercił i, jak to się zwykle dzieje podczas niespokojnych, 
bezsennych nocy, pozwolił, by lęki i zmartwienia rozrosły się do nadnaturalnych 
rozmiarów. 
Głos kendera był miłym antidotum dla jego mrocznych myśli, ale teraz przemienił 
się w 
ustawiczne i drażniące kapanie deszczu przez dziurę w dachu. Zadręczywszy się do 
granic 
wyczerpania, Gerard odwrócił się twarzą do ściany. Ignorował żałosne wierzgm?cia 
Tasa 
skierowane na to, żeby poczuł się winny i poprosił 0 kolejną opowieść.
Unosił się już na powierzchni snu, kiedy usłyszał, a może wyobraził sobie, że 
słyszy 
czyjś głos nucący kołysankę.
Zaśnij, mój miły, zaśnij na wieki. 
Zaciśnij mocno obie powieki. 
Nie bój się nocy czarnej opieki. 
Zaśnij, mój miły, zaśnij na wieki.
Piosenka koiła, uspokajała. Odprężywszy się pod wpływem melodii, Gerard zaczął 
zanurzać się pod łagodnymi falami, kiedy z ciemności dobiegł go głos, kobiecy 
głos.
- Panie Rycerzu? - zawołała kobieta.
Gerard zbudził się z łomoczącym sercem. Leżał nieruchomo. Pierwszą myślą było, 
że 
to lady Odila przyszła, żeby mu jeszcze trochę życia obrzydzić. W tej samej 
jednak chwili 
wiedział już, że to nieprawda. Ten głos miał inny ton, więcej w nim było z 
muzyki, a poza 
tym akcent nie był solamnijski. Nie wspominając już o tym, że lady Odila nigdy 
nie 
zwróciłaby się doń: „Panie Rycerzu”.
Ciepłe żółte światło rozproszyło mrok. Przekręcił się na bok, żeby zobaczyć, kim 
była 
postać zbliżająca się do niego w środku nocy, w środku więzienia.
Z początku nie mógł jej odszukać. Kobieta przystanęła u dołu schodów, czekając 
na 
odpowiedź i ściany klatki schodowej kryły ją przed jego wzrokiem. Światło, które 
trzymała, 
zachwiało się na chwilę, po czym zaczęło sunąć. Wyłoniła się zza rogu i teraz 
mógł zobaczyć 
ją wyraźnie. Biała suknia migotała w świetle świec żółto-mlecznym blaskiem. 
Włosy 
przetykało złoto i srebro.
- Panie Rycerzu? - zawołała ponownie, rozglądając się.
- Złota Luno! - wykrzyknął Tasslehoff. Zamachał ręką. - Tutaj!
- Czy to ty Tas? Nie podnoś głosu. Szukam Rycerza, sir Gerarda...
- Jestem tutaj, Pierwsza Mistrzyni - odezwał się młody Solamnijczyk 
Ześlizgnąwszy 
się z deski, zdezorientowany, ruszył przez celę i stanął przy żelaznych prętach, 
tak żeby 
mogła go widzieć. Kender dopadł do krat jednym nerwowym skokiem, przecisnął 
przez nie 
obydwie ręce i większą część twarzy. Gnom też był na nogach, po tym, jak już się 
zebrał z 
podłogi. Zagwozdek stał dość chwiejnie, miał zaropiałe oczy i strasznie 
podejrzliwą minę.
Złota Luna trzymała w dłoni długi, biały, stożkowaty przedmiot. Zbliżywszy 
światło 
do twarzy Gerarda, przyglądała mu się długo i badawczo.
- Tasslehoffie - odwróciła się do kendera - czy to jest ten Rycerz z Solamnii, o 
którym 
mi opowiadałeś, ten sam Rycerz, który zaprowadził cię na spotkanie z Palinem w 
Qualinesti?
- Tak jest, to ten sam Rycerz, Złota Luno - odparł Tas. Gerard oblał się 
rumieńcem.
- Wiem, Pierwsza Mistrzyni, że danie temu wiary graniczy z niemożliwością. Ale w 
tym akurat przypadku kender mówi prawdę. Fakt, że znaleziono mnie z godłem 
Czarnych 
Rycerzy na piersiach...
- Proszę, nic już nie mów, Panie Rycerzu - przerwała mu nagle Złota Luna. - 
Wierzę 
Tasowi. Znam go. Znam go już od wielu lat. Powiedział mi, że jesteś wspaniały, 
dzielny i że 
byłeś mu dobrym druhem.
Rumieniec Gerarda stał się purpurowy. „Dobry druh” Tasa jeszcze kilka chwil 
wcześniej zastanawiał się, jak mógłby się pozbyć jego zwłok.
- Najlepszym druhem - sprostował Tasslehoff. - Najlepszym przyjacielem na 
świecie. 
Dlatego wyruszyłem na jego poszukiwanie. A teraz znaleźliśmy się nawzajem i 
siedzimy 
razem zamknięci, jak za dawnych czasów. Opowiadałem Gerardowi o Wuju 
Trapspringerze...
- Gdzie ja jestem? - spytał ni stąd, ni zowąd gnom. Coście wy wszyscy za jedni?
- Pierwsza Mistrzyni, muszę wyjaśnić... - zaczął Gerard. Złota Luna podniosła 
dłoń, 
niemy rozkaz, by wszyscy zamilkli, włączając w to Tasslehoffa.
- Nie potrzebuję wyjaśnień - wzrok znów utkwiła w Gerardzie. - Przyleciałeś tu 
na 
błękitnym smoku.
- Tak, Pierwsza Mistrzyni. Zamierzałem ci właśnie powiedzieć, że nie miałem 
wyboru...
- Tak, tak. To bez znaczenia. Liczy się pośpiech. Pani Rycerz powiedziała, że 
smok 
ciągle gdzieś tu się kręci, że szukali go, ale nie zdołali znaleźć, ale 
wiedzieli, że jest 
niedaleko. Czy to prawda?
- Ja... skąd mam wiedzieć, Pierwsza Mistrzyni - Gerard był zbity z tropu. 
Początkowo 
myślał, że przyszła go oskarżyć, potem, że być może pomodlić się za niego czy 
cokolwiek 
tam było domeną Mistyków. Teraz wiedział już, czego chciała.
- Podejrzewam, że może być. Błękitny obiecał, że będzie czekał na mój powrót. 
Planowałem przekazać wiadomość Radzie Rycerskiej i wracać do Qualinostu, by 
wszelkimi 
możliwymi siłami wspomóc elfy w ich walce.
- Zabierz mnie tam, Panie Rycerzu. - Gerard spojrzał na nią nie rozumiejącym 
wzrokiem. - Muszę się tam dostać - ciągnęła, a w jej głosie pobrzmiewała jakaś 
gorączkowa 
nuta. - Nie rozumiesz? Muszę się tam dostać, a ty ze swoim smokiem zawieziecie 
mnie. Tas, 
pamiętasz, jak tam wrócić, prawda?
- Do Qualinesti? - spytał podekscytowany kender. Oczywiście, że znam drogę! Mam 
przecież te wszystkie mapy...
- Nie do Qualinesti - przerwała mu czarodziejka. - Do Wieży Wysokiej Magii. 
Wieży 
Dalamara w Nightlund. Powiedziałeś, że byłeś tam, Tas. Wskażesz mi drogę.
- Pierwsza Mistrzyni - wydukał Gerard. - Jestem więźniem. Słyszałaś, jakie 
przedstawiono mi zarzuty. Nie mogę nigdzie polecieć.
Złota Luna objęła dłoniąjeden z prętów kraty. Zacieśniła uchwyt tak, aż kłykcie 
pobielały jej niczym naga kość.
- Strażnik leży uśpiony czarem, który nań rzuciłam. Nie powstrzyma mnie. Nikt 
mnie 
nie powstrzyma. Muszę dostać się do Wieży. Muszę porozmawiać z Dalamarem i 
Palinem. 
Mogłabym ruszyć pieszo i ruszę, jeśli będę musiała, smok jednak dotrze tam 
prędzej. 
Zabierzesz mnie, prawda, sir Gerardzie?
Złota Luna była władczynią swojego ludu. Całe życie była przywódcą. Przywykła do 
wydawania komend i posłuchu. Jej piękno poruszyło go. Poruszył go jej smutek. Co 
więcej, 
oferowała mu wolność. Wolną drogę do Qualinesti, gdzie będzie mógł włączyć się 
do bitwy, 
gdzie będzie mógł żyć albo umrzeć z tymi, którzy stali się mu tak drodzy.
- Klucz do celi jest w pęku, który nosi z sobą strażnik... - zaczął.
- Nie potrzebuję klucza - odparła czarodziejka. Zacisnęła dłoń na żelaznym 
pręcie. 
Metal zaczął się rozpływać, topnieć jak wosk spływający po trzymanej przez nią 
świecy. W 
miejscu gdzie dotknęła kraty, zionęła teraz dziura.
Gerard wpatrzył się w cud.
- Jak... - wychrypiał.
- Prędko - ponagliła Złota Luna. Nie ruszył się z miejsca, wciąż wpatrując się w 
nią. - 
Nie wiem - powiedziała, a nuta rozpaczy sprawiła, że zadrżał jej głos. - Nie 
wiem, skąd 
wzięłam siłę, żeby to zrobić. Nie wiem, gdzie słyszałam słowa zaklęcia, które 
śpiewałam. 
Wiem tyle tylko, że cokolwiek zechcę, jest mi dane.
- Aha, przypomniałem sobie, kim jest ta kobieta - westchnął Zagwozdek. - 
Umarlaki.
Gerard nie zrozumiał, ale nie było to nic nowego. Niewiele pojmował z tego, co 
spotkało go w ciągu ostatniego miesiąca.
- Dlaczego miałbym zacząć teraz! - wymamrotał Gerard i przeszedł przez kraty. 
Zastanawiał się, gdzie schowano jego miecz.
- Ruszaj, Tas - ostro nakazała Złota Luna. - Nie czas na zabawę.
Miast w radosnych podskokach pognać ku wolności, kender niespodziewanie i z 
niejasnej przyczyny wycofał się w najodleglejszy kąt celi.
- Dziękuję, że pomyślałaś o mnie, Złota Luno - powiedział Tasslehoff, sadowiąc 
się w 
rogu - i dziękuję za rozpusz - czenie krat. To było naprawdę wspaniałe, coś, 
czego nie ogląda 
się na co dzień. Normalnie rad byłbym pójść z tobą, ale byłoby niegrzecznie z 
mojej strony, 
gdybym zostawił mojego dobrego kumpla Zagwozdka samego. To najlepszy przyjaciel 
na 
świecie...
Wydając z siebie wściekły odgłos, rozsierdzona czarodziejka dotknęła prętów celi 
gnoma. Kraty rozpuściły się jak poprzednim razem. Zagwozdek przecisnął się przez 
dziurę. Z 
nastroszonymi brwiami przykucnął z rękami opartymi na kolanach i jął zdrapywać 
stopione 
strużki żelaza, mrucząc do siebie coś o wytopie metalu.
- Wezmę gnoma, Tas - rzuciła niecierpliwie Złota Luna. - A teraz wyłaź już 
stamtąd.
- Lepiej się pospieszmy, Pierwsza Mistrzyni - ostrzegł Gerard. Byłby szczęśliwy, 
gdyby mógł zostawić i gnoma, i kendera. - Dwie godziny po północy przychodzi 
zmiennik 
strażnika...
- Tej nocy nie przyjdzie - odparła Złota Luna. - Prześpi swoją godzinę. Ale masz 
rację. 
Musimy się pospieszyć, wzywają mnie bowiem. Tas, w tej minucie masz mi wyjść z 
celi.
- Nie zmuszaj mnie, pani - zaczął żałosnym głosikiem błagać Tasslehoff. - Nie 
kaź mi 
wracać do Wieży. Nie wiesz, czego oni ode mnie chcą. Dalamar i Palin zamierzają 
mnie 
zamordować.
- Nie bądź niemądry, Palin nigdy by... - Złota Luna urwała. Jej srogie oblicze 
złagodniało. - Ach, rozumiem. Zapomniałam. Urządzenie do Podróżowania w Czasie.
Tas skinął głową.
- Myślałem, że się popsuło - powiedział. - Palin obrzucił jego kawałkami 
smokowców 
i one wybuchły, a ja sobie wtedy pomyślałem, że przynajmniej o jedno nie będę 
się już więcej 
musiał martwić. - Westchnął płaczliwie. - A potem sięgnąłem do kieszeni i co, i 
znowu tam 
było. Ciągle w częściach, ale wszystkich. Wyrzucałem je raz za razem. Próbowałem 
nawet je 
rozdawać, ale ciągle do mnie wracały. Nawet połamane, zawsze wracały - Tas 
podniósł 
proszące oczka na Złotą Lunę. - Jeśli wrócę do Wieży, oni je znajdą i naprawią, 
a na mnie 
nadepnie gigant i wtedy umrę. A ja chcę żyć, Złota Luno! Proszę, nie zmuszaj 
mnie.
Gerard chciał już zasugerować Złotej Lunie, by przyłożyła kenderowi w szczękę i 
wytargała go siłą, ale po namyśle ugryzł się w język. Kender wyglądał tak 
beznadziejnie 
rozpaczliwie, że rycerzowi zrobiło się go żal. Czarodziejka weszła do celi i 
usiadła obok 
kendera.
- Tas - zaczęła łagodnie, wyciągając dłoń i odgarniając pukiel, który wysunął 
się z 
kitki i opadł mu na twarz. Nie obiecuję ci, że wszystko skończy się szczęśliwie 
i dobrze. 
Teraz wydaje mi się, że musi skończyć się bardzo źle. Podążałam za rzeką 
umarłych. Zbierają 
się w Nightlund. Nie napływają tam z własnej woli. Są więźniami, Tas. Pętają ich 
jakieś 
straszliwe okowy. Caramon jest wśród nich i Tika, i Riverwind, i moja córka, 
wszyscy być 
może, których kochani. Chcę dowiedzieć się, dlaczego. Chcę wiedzieć, co się 
dzieje. Mówisz, 
że Dalamar jest w Nightlund. Muszę się z nim zobaczyć, Tas. Muszę z nim 
porozmawiać. 
Być może on jest przyczyną...
Tasslehoff pokręcił głową.
- Nie wydaje mi się. Dalamar też jest więźniem, tak przynajmniej twierdzi Palin. 
- 
Kender zwiesił głowę i zaczął nerwowo skubać przód koszuli. - Jest jeszcze coś, 
Złota Luno. 
Coś, o czym nikomu nie mówiłem. Coś, co przytrafiło mi się w Nightlund.
- Co to takiego, Tas? - zaniepokoiła się Złota Luna. Beztroska wesołość kendera 
wyparowała. Przygarbił się, pobladł i zaczął dygotać ze strachu. Gerard był 
zdumiony. 
Częstokroć zdawało mu się, że temu małemu skubańcowi na zdrowie by wyszło, gdyby 
go 
ktoś tak porządnie wystraszył, nauczył go, że życie nie kończy się na piknikach 
przy 
grobowcach, dręczeniu szeryfów i podwędzaniu błyskotek. Koło czasu toczyło się 
na serio, a 
to oznaczało, że należało je traktować Poważnie. Teraz, widząc Tasa tak 
zrozpaczonego i 
wystraszo - nego, Gerard odwrócił wzrok. Nie wiedział dlaczego, ale miał 
wrażenie, jakby i 
on, i świat coś utracili.
- Złota Luno - odezwał się kender straszliwym szeptem. - Widziałem w tym lesie 
samego siebie.
- Co przez to rozumiesz, Tas? - spytała miękko.
- Widziałem własnego ducha! - oparł i wstrząsnęły nim dreszcze. - To wcale nie 
było 
ekscytujące. Kiedyś myślałem, że spotkanie swojej duszy może być interesujące. A 
tymczasem czułem się zagubiony i byłem sam, i szukałem kogoś lub czegoś. Wiem, 
że to 
może zabrzmieć zabawnie, ale zawsze zdawało mi się, że po tym, jak już umrę, 
spotkam się 
gdzieś z Flintem. Może wyruszymy razem na spotkanie z przygodą, a może po prostu 
będziemy leżeć do góry brzuchami, a ja będę opowiadał mu historie. Ale to nie 
była 
przygoda. A ja byłem po prostu sam... i zagubiony... i nieszczęśliwy. - Podniósł 
ku niej oczy i 
Gerard z przestrachem dostrzegł, jak w brudzie na policzku kendera żłobi strużkę 
pojedyncza 
łza. - Nie chcę być takim zmarłym jak oni, Złota Luno. Dlatego nie mogę tam 
wrócić.
- Nie rozumiesz, Tas - powiedziała Złota Luna. - Z tej właśnie przyczyny musisz 
podjąć wyzwanie. Nie potrafię wyjaśnić dlaczego, ale jestem pewna, że to, co 
zobaczyliśmy, 
ty i ja, nie tak powinno wyglądać. Życie na tym świecie ma być tylko 
przystankiem na drodze 
znacznie dłuższej niż ono samo. Nasze dusze powinny przenieść się na kolejny 
plan, by dalej 
uczyć się i rozwijać. Być może pozwala nam się zostać dłużej, poczekać, by móc 
dołączyć do 
bliskich, jak mój drogi Riverwind czeka na mnie, a gdzieś, kto wie, na ciebie 
czeka Flint. Ale 
żadne z nas najwyraźniej nie może odejść. Ty i ja musimy razem spróbować uwolnić 
te 
uwięzione dusze, które zamknięte są w celi świata, tak jak ty siedziałeś za tymi 
kratami. 
Jedynym sposobem na dokonanie tego jest powrót do Nightlund. Tam tkwi sedno 
tajemnicy. - 
Wyciągnęła dłoń w stronę Tasslehoffa. - Pójdziesz?
- A nie pozwolisz im, żeby mnie odesłali? - targował się, wciąż zwlekając.
__ Obiecuję ci, że decyzja o tym, czy wrócić, czy nie, będzie należała wyłącznie 
do 
ciebie - odparła. - Nie pozwolę im, żeby odsyłali cię wbrew twojej woli.
- No to dobrze - odparł Tas, podnosząc się, otrzepując z kurzu i szukając 
wzrokiem 
swoich sakw. - Zaprowadzę cię do Wieży, Złota Luno. Tak się składa, że jestem w 
posiadaniu 
niezwykle wiarygodnego cielesnego kompasu...
W tym momencie Zagwozdek, który skończył właśnie oskrobywać roztopiony metal, 
zaczął rozwodzić się nad takimi rzeczami jak busole, binokle, żelaziaki 
magnetyczne i teoria 
jego praprawuja o tym, dlaczego północ znajduje się na północy, nie zaś na 
południu, teoria, 
która okazała się dość kontrowersyjna i aż po dziś dzień stanowiła przedmiot 
sporów.
Złota Luna nie zwracała uwagi na baj durzenie gnoma i chaotyczne odpowiedzi 
Tasslehoffa. Zajmował ją konkretny cel i parła naprzód, by go osiągnąć. Bez 
lęku, spokojna i 
skupiona, prowadziła ich po schodach obok drzemiącego z głową na blacie biurka 
strażnika i 
poza próg więzienia.
Gnali przez Solanthus, miasto pogrążone we śnie, ciszy i przyćmionym świetle, 
niebo 
bowiem z nastaniem świtu zabarwiło się na perłowoszary kolor. Gnom oklapnął jak 
wspomnienie o minionej wiośnie. Tasslehoff zapadł w niezwykłe jak dla siebie 
milczenie. Ich 
kroki były bezdźwięczne. Kiedy tak wędrowali przez opustoszałe ulice, mogliby 
uchodzić za 
zjawy. Nikogo nie spotkali ani też nikt nie zobaczył ich. Nie natknęli się na 
żadnego farmera 
zmierzającego na targ, żadnych birbantów próbujących trafić do domu z wyprawy do 
tawerny. Nie zaszczekał ani jeden pies, nie zapłakało ani jedno maleństwo.
Przed oczyma Gerarda ukazała się dziwna wizja Złotej Luny przemierzającej ulice 
w 
wydymającym się od wiatru płaszczu, opatulającej miasto, zamykającej oczy, które 
już 
zaczęły się otwierać, kołyszącej do słodkiego snu tych, którzy poczęli się 
budzić.
Opuścili Solanthus przez główną bramę, gdzie nikt nie zbudził się, by ich 
zatrzymać.
28
Kto późno wstaje...
Odila otworzyła oczy i pierwszym, co zobaczyła, były oślepiające promienie 
słońca. 
Poderwała się z pościeli, rozeźlona i poirytowana. Z zasady nie była śpiochem, 
budziła się 
zazwyczaj krótko przedtem, zanim szare światło świtu prześliznęło się przez 
okiennice. Nie 
znosiła długo spać. Tego ranka była otępiała i niemrawa, bolała ją głowa. Czuła 
się, jakby 
całą noc hulała. Prawda, po zebraniu Rady Rycerskiej poszła do tawerny Pod 
Kundlem i 
Kaczorem, ulubionej knajpki członków Rycerstwa, ale nie na kielicha przecież. 
Poszła, żeby 
zadośćuczynić obietnicy złożonej Pierwszej Mistrzyni, popytać, czy ktoś znał, a 
może nawet 
spotkał kiedyś Gerarda uth Mondar.
Żaden Rycerz o nim nie słyszał, ale jeden powiedział, że znał kogoś, kto 
pochodzi z 
tej samej albo z mniej więcej tej samej części Ansalonu, a innemu zdawało się, 
że krawcowa 
jego żony miała brata, który był marynarzem i mógł pracować dla ojca Gerarda. 
Mało to 
wszystko satysfakcjonujące. Odila wychyliła z towarzyszami kufel mocnego cydru i 
poszła 
do łóżka.
Mruczała pod swoim adresem mało przychylne epitety, kiedy wciągała watowaną 
skórzaną tunikę, lnianą koszulę i wełniane getry, które nosiła pod zbroją. 
Umyśliła sobie, że 
wstanie wcześnie i poprowadzi patrol na poszukiwanie błękitnego smoka, mając 
nadzieję, że 
złapie bestię, kiedy ta wczesnym rankiem wyruszy na polowanie wśród chłodnych 
oparów 
mgły, zanim na słoneczną resztę dnia złoży łeb w swojej kryjówce.
jyle, jeśli chodzi o ów koncept. Może jednak uda im się złapać smoka podczas 
drzemki.
Wciągnąwszy przez głowę tunikę wyszywaną w zimorodka i róże, symbole Rycerstwa 
Solamnijskiego, Odila przypasała miecz, zaryglowała drzwi i pędem opuściła swoją 
kwaterę. 
Mieszkała na górnym piętrze dawnego zajazdu, który został przekazany Rycerstwu 
jako 
lokum dla stacjonujących w Solanthus. Pobrzękując ostrogami na stopniach, 
zauważyła, że jej 
towarzysze wyglądali na równie ociężałych jak ona tego ranka. O mały włos nie 
zderzyła się 
z sir Alfrikiem, który miał zmienić wartownika przy głównej bramie, a który 
właśnie spóźniał 
się do swoich obowiązków. Z koszulą i mieczem w jednym, hełmem zaś w drugim 
ręku, jak 
burza wypadł z pokoju.
- I tobie również dobrego dnia życzę, panie - odezwała się Odila, mierząc 
złośliwym 
spojrzeniem przód jego spodni.
Purpurowy ze wstydu rycerz zasznurował się w pośpiechu, ratując dobre obyczaje, 
po 
czym przegalopował przez próg.
Chichocząc z własnego żarciku, wdzięczna, że nie spotkała ją za niego 
reprymenda, 
Odila raźnym krokiem pomaszerowała do zbrojmistrza. Dzień wcześniej oddała do 
naprawy 
swój napierśnik, w którym urwał się skórzany pasek i wygięła klamra. Obiecali, 
że na rano 
będzie gotowy. Każdy, kogo spotkała po drodze, był zaspany i wymiętoszony albo 
też 
rozdrażniony i wyprowadzony z równowagi. Wyminęła mężczyznę, który miał być 
zmiennikiem nocnego stróża. Ziewając i potykając się o własne nogi, spieszył 
zdać meldunek 
ze służby.
Czyżby w Solanthus wszyscy zaspali?
Odila zadumała się nad tym niepokojącym pytaniem. To, co zdawało się z początku 
osobliwym i dość irytującym wyjątkiem od reguły, z wolna zaczynało przybierać 
kształty 
złowróżbnej regularności. Nie miała powodów, by sądzić, że ów niecodzienny napad 
gnuśności obserwowany u części mieszkańców Solanthus miał coś wspólnego z 
więźniami, 
niemniej jednak, by zyskać co do tego pewność, zmieniła kierunek i ruszyła w 
stronę 
więzienia.
W więzieniu panował idealny spokój. Strażnik leżał rozwa - lony na swoim biurku, 
chrapiąc rozkosznie, ale klucze nadal wisiały na haku. Obudziła śpiącego 
nadzorcę, 
zabębniwszy mu kłykciami po łysinie. Wyprostował się z nagła, mrużąc oczy i 
mrugając w jej 
stronę nieprzytomnym wzrokiem. Zostawiła wartownika masującego potylicę i poszła 
sprawdzić, czy lokatorzy więzienia również spali głęboko w celach. Więzienie 
nigdy nie 
tonęło w takiej ciszy.
Poczuwszy z tego tytułu niejaką ulgę, Odila zdecydowała, że skoro już tu jest, 
zajdzie 
do Gerarda, żeby powiadomić go, że znalazła ludzi, którzy być może 
potwierdząjego 
tożsamość. Zeszła po schodach, skręciła za róg, wyhamowała i wytrzeszczyła 
zdumione oczy. 
Potrząsnąwszy głową, obróciła się na pięcie i powoli wspięła się po stopniach.
- A już zdążyłam uwierzyć w jego historię - powiedziała do siebie. - Oto i 
nauczka za 
podziwianie bławatkowobłękitnych oczu. Mężczyźni! Urodzeni kłamcy, co do 
jednego. Bij na 
alarm! - rzuciła zamroczonemu snem strażnikowi. - Poślij po wsparcie. Więźniowie 
uciekli.
Zatrzymała się na chwilę, zastanawiając się, co dalej. Zrazu zawiedziona, teraz 
zrobiła 
się wściekła. Zaufała mu, nieobecni bogowie raczą tylko wiedzieć dlaczego, a on 
ją zdradził. 
Nie pierwszy raz przytrafiała się jej taka historia, ale przyrzekła sobie, że to 
będzie raz 
ostatni. Odwróciwszy się, ruszyła w stronę stajni. Wiedziała, dokąd musiał 
umknął Gerard i 
jego kamraci. Ruszył do swojego smoka.
Kiedy podeszła już pod boksy, rozejrzała się, czy nie brakowało jakichś koni. 
Nie 
brakowało, uznała więc, że rycerz musiał pójść pieszo. Kamień spadł jej z serca. 
Gnom i 
kender, z ich krótkimi nóżkami, będą go spowalniać.
Dosiadłszy swojego wierzchowca, pogalopowała przez ulice Solanthus, które 
budziły 
się do życia z wolna, jak gdyby całe miasto cierpiało z powodu skutków ubocznych 
dzikiej 
pijackiej orgii.
Przejechała przez liczne bramy, zatrzymując się tylko po to, by sprawdzić, czy 
strażnicy nie widzieli może w nocy więźniów. Nie widzieli nikogo. Kiedy się na 
nich 
patrzyło, było ja - snę że jedyne, co mogli zobaczyć, to wnętrze własnych 
czaszek. Podjechała 
do ostatniej bramy i spotkała przy niej Mistrza Gwiazd Mikelisa.
Strażnicy stali z płonącymi policzkami, zdeprymowani. Ich przełożony rozmawiał z 
Mistrzem Gwiazd.
- ...przyłapani na spaniu podczas pełnienia obowiązków __mówił poirytowany.
Odila ściągnęła lejce.
- Co tu jest grane? - spytała.
Zagubiony we własnych myślach nie poznał jej.
- Zaginęła Pierwsza Mistrzyni. Ostatniej nocy nie spała w swoim łóżku...
- Najwyraźniej była jedyną osobą w całym Solanthus, która w ogóle nie spała - 
odparła lady Odila, wzruszając ramionami. - Może wybrała się z wizytą do 
przyjaciela.
Mikelis pokręcił głową.
- Nie, sprawdzałem wszędzie, wypytałem wszystkich. Nikt nie widział jej od 
zakończenia obrad Rady Rycerskiej.
Rycerka zastanawiała się przez chwilę.
- Rada Rycerska. Tam Złota Luna przemawiała w obronie Gerarda uth Mondar. Może 
cię to zainteresuje, Mistrzu Gwiazd, zeszłej nocy więzień uciekł ze swojej celi.
Mag wyglądał na wstrząśniętego.
- Ależ, Pani Rycerz, nie sugerujesz przecież...
- Udzielono mu pomocy - Odila zmarszczyła brew pomocy, której nie zdołałby 
udzielić nikt, kto nie posiada mistycznych mocy.
- Nie wierzę! - z żarem zawołał Mikelis. - Pierwsza Mistrzyni nigdy by...
Kobieta nie czekała na dalszy ciąg opowieści o Złotej Lunie. Ostrogami 
popędziwszy 
konia go galopu, wypadła przez bramę i pognała głównym traktem. Po drodze 
usiłowała 
uporządkować sobie wszystko w głowie. Dała wiarę historii Gerarda - choć była 
dziwna i 
niespotykana. Jego energiczna Prośba pod koniec procesu, mowa błagalna 
wygłoszona nie w 
swoim imieniu, ale ąualinestyjskich elfów, zrobiła na niej wrażenie. Jeszcze 
bardziej 
poruszyła ją Pierwsza Mistrzyni, co było dość osobliwe, jako że lady Odila nie 
zawracała 
sobie głowy cudami serca czy czymkolwiek było to, czym w dzisiejszych czasach 
kramarzyli 
magicy. Uwierzyła nawet kenderowi, a był to moment, w którym zaczęła się 
zastanawiać, czy 
przypadkiem nie trawi jej gorączka.
Odila ujechała może dwie mile od miasta, kiedy dostrzegła nadjeżdżającego z 
przeciwka jeźdźca. Gnał prędko, przechylony przez grzbiet rumaka, dźgając 
końskie boki, by 
zmusić zwierzę do jeszcze większego tempa. Z końskiego pyska strzyknęła piana, 
kiedy z 
łomotem kopyt przegalopował koło niej. Po ubiorze poznała, że mężczyzna był 
wywiadowcą, 
który, sądząc po ryzykanckim pędzie, wiózł ważne wieści. Obudziła się w niej 
ciekawość, co 
do ich treści, ruszyła jednak dalej swoją drogą. Jakiekolwiek były to 
wiadomości, do czasu jej 
powrotu nadal będą aktualne.
Po kolejnych dwóch milach dobiegł ją pierwszy sygnał rogu.
Odila wstrzymała rumaka, okręciła się w siodle, skonsternowana powiodła wzrokiem 
w stronę miejskich murów. Odgłosy rogu i bębnów wzywały ludzi pod broń. Dojrzano 
wroga, 
który w sile szedł na miasto. Na zachodzie potężna chmura pyłu zasnuła horyzont. 
Odila 
wpatrywała się badawczo w ów szary tuman, usiłując dojrzeć, co było jego 
przyczyną, ale 
chmura znajdowała się zbyt daleko. Usiadła na chwilę, nie wiedząc, co ma robić. 
Rogi 
wzywały ją na posterunek wewnątrz miejskich murów. Jej osobiste poczucie 
obowiązku 
nawoływało, by kontynuowała pogoń i pojmała uciekiniera.
Albo, ostatecznie, porozmawiała z nim.
Rycerka rzuciła ostatnie spojrzenie całunowi kurzu i zauważyła, że się zbliża. 
Pognała 
konia do galopu.
Czujnym okiem lustrowała pobocza traktu, mając nadzieję, że znajdzie miejsce, 
gdzie 
grupka zeszła z drogi i udała się na poszukiwanie swojego smoka. Jeszcze kilka 
mil i dotarła 
do celu. Była zdumiona i dziwnie rada, że nie starali się nawet zatuszować 
swoich śladów. 
Uciekający przestępca - przebiegły i twardy kryminalista - wysiliłby się trochę, 
żeby 
wyprowa - dzić pościg w pole. Ta z kolei gromadka wyżłobiła w falującej trawie 
szeroki tor. 
W paru miejscach od głównego szlaku odchodziły drobne meandry, zupełnie jakby 
ktoś - 
najpewniej kender - wybierał się na krótkie i zakończone fiaskiem wycieczki.
Odila skierowała konia w bok i ruszyła jasną i dobrze widoczną ścieżyną. Kiedy 
ujechała już jakiś kawałek i była bliżej strumienia, natknęła się na kolejne 
dowody 
świadczące, że podjęła dobry trop, wskazywały bowiem na to różnorodne 
przedmioty, które 
musiały wysypać się z kenderskiego tłumoczka - zgięta łyżka, migoczący kawałek 
miki, 
srebrny pierścionek, wreszcie cynowy kufel z pokrywką i herbem lorda Tasgalla. 
Jechała 
teraz między drzewami, wzdłuż brzegu, przy którym złapała Gerarda.
Ziemia była wilgotna od porannej mgły i wyraźnie odznaczały się w niej ślady 
stóp-
jedna para dużych i obutych, jedna mniejszych odzianych w pantofle z miękką 
podeszwą, 
jedna para małych kenderskich stopek - te szły na samym przedzie - i jeszcze 
małe ślady 
ciągnące się w ogonie. Te musiały należeć do gnoma.
Odila dojechała do miejsca, gdzie trójka z nich przystanęła, jeden zaś ruszył 
naprzód - 
Rycerz, oczywiście, na poszukiwanie smoka. Dostrzegła pewne ślady świadczące o 
tym, że 
kender zamierzał ruszyć za Gerardem, ale najwyraźniej kazano mu wrócić, bo 
kształty 
małych stopek ze smugami po powłóczących czubkach cofnęły się po własnych 
śladach. 
Widziała miejsce, w które Rycerz wrócił, a cała reszta poszła w krok za nim.
Zeskoczywszy z siodła, rycerka zostawiła konia na brzegu rzeki i kazała mu tam 
czekać na wezwanie. Ruszyła dalej pieszo, przemieszczając się bezszelestnie, ale 
jednocześnie tak szybko, jak tylko zdołała. Ślady stóp były jeszcze świeże.
Ziemia poczęła już schnąć pod porannym słońcem. Nie obawiała się, że może 
przybyć 
za późno. Uważnie wypatrywała na niebie błękitnego smoka, ale nie dojrzała nawet 
jego 
cienia.
Wywnioskowała, że minie trochę czasu, zanim Rycerz zdoła nakłonić swego rumaka, 
by zabrał na swój grzbiet kendera, gnoma, a do tego jeszcze Mistyczkę z Cytadeli 
Światła. 
Skoro o tym mowa, Odila nie potrafiła wyobrazić sobie, żeby Pierwsza Mistrzyni, 
która 
dawnymi czasy ryzykowała własne życie w walce z błękitnym i wszystkim, co sobą 
reprezentował, zgodziła się zbliżyć do smoka, nie mówiąc już o dosiadaniu go.
- Coraz to bardziej intrygujące - mruknęła pod nosem Odila.
Choć odgłosy rogów rozbrzmiewały w oddali, nadal je słyszała. Teraz rozdzwoniły 
się 
jeszcze miejskie wieże, ostrzegając farmerów i pasterzy, i wszystkich, którzy 
mieszkali poza 
Solanthus, by opuścili swoje domostwa i schowali się wewnątrz miejskich murów. 
Rycerka 
wytężyła słuch, skupiła się na jednym tylko dźwięku, który rozlegał się obok 
nawoływań rogu 
i szaleńczego larum dzwonów. Głosów.
Podkradła się bliżej, stale nasłuchując. Rozpoznała głosy Gerarda i Złotej Luny. 
Dobyła miecza. Plan był następujący: wpaść między nich, znokautować Gerarda, 
zanim zdąży 
zareagować i wziąć go jako zakładnika, żeby smok jej nie zaatakował. Oczywiście 
istniała też 
możliwość, że błękitny mógł rzucić się na nią, nie troszcząc się o los swojego 
pana. Było to 
ryzyko, które Odila zdecydowała się podjąć. Po dziurki w nosie miała już bycia 
okłamywaną. 
A tu był jeden człowiek, który albo powie jej prawdę, albo skończy jako 
nieboszczyk.
Rycerka rozpoznała pieczarę. Natknęła się na nią już podczas wcześniejszych prób 
pochwycenia smoka. Razem z patrolem przeszukała jaskinię, ale nie znalazła 
żadnego śladu 
bestii. „Smok musiał przenieść się tutaj później”, pomyślała Odila, „kiedy 
odważył się już 
zbliżyć do miasta”. Skupiwszy się na stawianiu kroków, uważając, by pod 
podeszwami nie 
trzasnęła jej choćby jedna gałązka, by nie wpakowała się w kupkę szeleszczących 
liści, 
wsłuchiwała się uważnie w wymianę zdań.
- Brzytwa poniesie cię do Nightlund. Pierwsza Mistrzyni - mówił Gerard 
ściszonym, 
uległym, pełnym szacunku gło - sem. - Jeśli, jak twierdzi kender, Wieża Wysokiej 
Magii 
rzeczywiście się tam znajduje, smok ją odnajdzie. Nie ma potrzeby, byś polegała 
na 
wskazówkach kendera. Proszę cię jednak, przemyśl to jeszcze raz, pani - jego 
głos stał się 
natarczywy, ton bardziej dobitny. - Nightlund cieszy się złą sławą, na którą, z 
tego co 
słyszałem, w pełni zasługuje. - Chwila ciszy.
__Dobrze zatem, Pierwsza Mistrzyni, jeśli jesteś przywiązana do tej misji...
- Jestem, Panie Rycerzu. - Głos Złotej Luny, czysty i zdecydowany, poniósł się 
echem 
po jaskini.
Gerard odezwał się ponownie.
- Tuż przed śmiercią Caramon poprosił mnie, bym zabrał Tasslehoffa do Dalamara. 
Być może powinienem zastanowić się nad tym jeszcze raz i ruszyć razem z tobą - w 
jego 
głosie pobrzmiewało ociąganie. - Słyszysz jednak rogi. Solanthus jest atakowane. 
Powinienem tam wrócić...
- Wiem, co miał na myśli Caramon, sir Gerardzie - odparła Złota Luna - i 
dlaczego o 
to poprosił. Zadośćuczyniłeś jego ostatniemu życzeniu bardziej, niż można było 
tego 
oczekiwać. Zwalniam cię z dalszej odpowiedzialności. Istnienia kendera i twoje 
splotły się, 
ale teraz ów supeł rozstał rozwiązany. Masz prawo wrócić i stanąć w obronie 
Solanthus. Ja 
ruszę w swoją stronę. Co powiedziałeś smokowi o mnie?
- Powiedziałem Brzytwie, że jesteś mrocznym mistykiem podróżującym w przebraniu. 
Zabierasz z sobą kendera, gdyż twierdzi, że odkrył drogę wejścia do Wieży. Gnom 
jest 
wspólnikiem kendera i tych dwóch nie można rozdzielać. Brzytwa uwierzył. Ależ 
tak, 
uwierzył mi - Gerard powtórzył cierpko.
- Wszyscy wierzą w moje kłamstwa. Tylko nikt jakoś nie chce dać wiary prawdzie. 
Jakiż to cudaczny i pokręcony świat zamieszkujemy? Westchnął ciężko.
- Masz przecież list od króla Gilthasa - powiedziała Złota Luna. - Muszą ci 
uwierzyć.
- Muszą? Pokładasz w nich zbyt wielką wiarę. Powinnaś s’ę pospieszyć, Pierwsza 
Mistrzyni - Gerard zamilkł na chwi - lę, tocząc wewnętrzny bój. - A jednak, im 
dłużej się nad 
tym zastanawiam, tym bardziej niechętny jestem puszczaniu cię samej do 
Nightlund...
- Nie potrzebuję pomocy - zapewniła go Złota Luna, a jej głos złagodniał. - Nie 
wydaje mi się również, że ty mógłbyś zapewnić mi taką opiekę, jakiej potrzebuję. 
Ten, kto 
mnie wzywa, dopilnuje, bym bezpiecznie dotarła do celu. Nie trać wiary w prawdę, 
sir 
Gerardzie - dodała ciepło - i nie obawiaj się prawdy, choćby i była 
najokropniejsza.
Odila stała niezdecydowana u wejścia do jaskini, zastanawiając się, co powinna 
teraz 
zrobić. Gerard miał okazję, by uciec i nie korzystał z niej. Zamierzał wrócić i 
bronić 
Solanthus. „Wszyscy wierzą w moje kłamstwa. Tylko nikt jakoś nie chce dać wiary 
prawdzie”.
Obnażywszy miecz, trzymając rękojeść w mocnym uścisku, rycerka wyszła zza 
parawanu drzew i raźno wmaszerowała do pieczary. Gerard stał plecami do niej, 
wpatrując się 
w ciemność przed sobą. Miał na sobie skórzany strój smoczego jeźdźca, jedyne 
ubrania, jakie 
posiadał, te same, które nosił w więzieniu. Odpiął pas z mieczem. W ręku trzymał 
skórzany 
hełm. Był sam.
Usłyszawszy kroki Odili, spojrzał ponad ramieniem. Spostrzegł ją, przewrócił 
oczyma 
i pokręcił głową.
- Ty! - mruknął. - Tylko tego mi jeszcze brakowało - odwrócił się i dalej 
patrzał w 
mrok.
Kobieta przycisnęła koniuszek miecza do jego karku. Zauważyła przy tym, że 
ubierał 
się w pośpiechu. Albo w ciemnościach. Tunika była założona tyłem do przodu.
- Jesteś moim więźniem - rzuciła szorstko. - Ani drgnij. Nie próbuj przywoływać 
smoka. Jedno słowo, a...
- A co? - spytał Gerard.
Obróciwszy się błyskawicznie, odepchnął dłonią ostrze, które poleciało w tył, 
przed 
jaskinię.
- Pospiesz się, pani, jeśli zamierzasz ruszyć w drogę ponaglił ją obcesowo. - 
Albo, 
kiedy dotrzemy do Solanthus, będzie już po bitwie.
Odila uśmiechnęła się, ale dopiero kiedy się odwrócił i nie mógł jej zobaczyć. 
Przywoławszy na twarz surową i srogą minę, pospieszyła za nim.
- Poczekaj chwilę! - krzyknęła. - Gdzie ty się w ogóle wybierasz?
- Z powrotem do Solanthus - odparł chłodno. - Nie słyszałaś rogów? Miasto jest 
atakowane.
- Jesteś moim więźniem...
- Nie ma sprawy, jestem twoim więźniem - odparł. Odwrócił się i podał jej swój 
miecz. - A gdzie twój koń? Zgaduję, że nie pomyślałaś o drugim dla mnie. Nie, 
oczywiście że 
nie. To wymagałoby pomyślunku, a u ciebie za malutki rozumek. Z tego, co sobie 
jednak 
przypominam, twój koń to mocne zwierzę. A do Solanthus niedaleko. Zawiezie nas 
razem.
Odila wzięła od niego miecz, podrapała się głownią po policzku.
- Gdzie Mistyczka? I reszta? Kender i gnom. Twoi... mmm... wspólnicy.
- Są tam - Gerard machnął dłonią w kierunku jaskini. - Smok też tam jest, na 
głębokim 
krańcu. Planują poczekać z odlotem do zmroku. Jeśli pragniesz konfrontacji ze 
smokiem, 
droga wolna. Szczególnie że i tak zabrałaś z sobą tylko jednego wierzchowca.
Odila mocno zacisnęła wargi, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
- Naprawdę zamierzasz wrócić do Solanthus? - spytała, srożąc surowo brew.
- Naprawdę zamierzam, Pani Rycerz.
- To chyba będziesz tego potrzebował - odparła i rzuciła mu miecz.
Był tak zaskoczony, taki miał mętlik w głowie, że mało nie wypuścił klingi z 
rąk.
Odila wyminęła go, mrugając doń i spoglądając chytrze kątem oka.
- Mój koń może zabrać nas oboje, Kukurydziany Chlebku. Jak sam zauważyłeś, 
zdałoby się pospieszyć. A, i zamknij może lepiej buzię. Jeszcze ci mucha wleci.
Gerard wpatrywał się w nią w osłupieniu, potem doskoczył biegiem.
- Wierzysz mi?
- Teraz tak - zaznaczyła wyraźnie. - Nie chciałabym zranić twoich uczuć, 
Kukurydziany Chlebku, ale nie jesteś dość bystry, żeby zaimprowizować 
przedstawienie, 
jakiego byłam świadkiem. Poza tym - westchnęła od serca - twoja opowieść to 
straszny 
bełkot, po części dzięki młodym dziewięćdziesięcioletnim staruszkom, zmarłym 
żyjącym 
kenderom i gnomowi. Ktoś musiał w to uwierzyć. Nie mam mowy, żeby wyssać z palca 
taką 
historię - zerknęła na niego sponad ramienia. - A więc naprawdę masz ten list od 
elfickiego 
króla?
- Chciałabyś go może przeczytać? - spytał ze słabym uśmiechem.
Odila pokręciła głową.
- Nie ja. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałam, że elry mają króla. Zresztą nie 
bardzo mnie to interesowało. Ale myślę sobie, że to dobrze, iż kogoś to 
obchodzi. Co z ciebie 
za wojownik, Kukurydziany Chlebku? Nie wyglądasz mi na atletycznego typa - 
zawiesiła 
pogardliwe spojrzenie na jego ramionach. - Chyba że jesteś z tych drobnych i 
żylastych.
- Jeśli lord Tasgall w ogóle pozwoli mi walczyć - mruknął Gerard - dam słowo, że 
nie 
będę próbował uciec. Jeśli go nie przyjmą, będę pomagał przy rannych, gasił 
pożary czy robił 
cokolwiek innego, co się dla mnie znajdzie...
- Myślę, że ci uwierzą - odparła. - Jak już powiedziałam, opowieści, w których 
są 
kenderzy i gnomy...
Dotarli do miejsca, gdzie Odila zostawiła swojego konia. Wskoczyła na grzbiet. 
Spojrzała na Gerarda, Gerard spojrzał na nią. Naprawdę miał niezwykle frapujące 
błękitne 
oczy. Nigdy wcześniej nie widziała tęczówek takiej barwy, nigdy nie 
odwzajemniała 
spojrzenia tak przejrzystego i błyszczącego. Wyciągnęła ku niemu rękę.
Gerard chwycił ją i pomogła mu wdrapać się na grzbiet, gdzie usiadł dość 
niewygodnie na końskim zadzie, tuż za nią. Kląsknęła i koń ruszył naprzód.
- Obejmij mnie lepiej rękoma w pasie. Kukurydziany Chlebku - poradziła - żebyś 
mi 
się nie obalił.
Gerard mocno zamknął w ramionach jej talię, przesuwając się na końskim zadzie, 
aż 
przywarł do niej całym ciałem.
- Nic osobistego, lady Odilo - zaznaczył.
- O ja biedulka - westchnęła żartobliwie. - A już miałam wybierać swoją suknię 
ślubną.
- Czy ty nigdy nie bierzesz nic na poważnie? - spytał dotknięty do żywego 
Gerard.
- Nie bardzo - odparła, zwracając ku niemu wyszczerzone w uśmiechu zęby. - Niby 
dlaczego miałabym, Kukurydziany Chlebku?
- Na imię mam Gerard.
- Wiem - odparła.
- Dlaczego więc nie zwracasz się do mnie po imieniu? Wzruszyła ramionami.
- Pasuje do ciebie to przezwisko, tyle.
- A ja myślę, że to dlatego, że zwracanie się do mnie po imieniu czyni ze mnie 
osobę, 
a nie przedmiot żartów. Ja nie znoszę kobiet, a ty, jak widzę, nie pałasz 
sympatią do 
mężczyzn. Obydwoje zostaliśmy skrzywdzeni. Być może obydwoje obawiamy się życia 
bardziej jeszcze niż śmierci. Możemy podyskutować o tym później, przy dzbanie 
zimnego 
piwa. Póki co jednak, uzgodnijmy jedno - będziesz mówiła do mnie per Gerard. 
Albo sir 
Gerard, jeśli wolisz.
Odila pomyślała sobie, że powinna znaleźć na to jakąś ripostę, ale żadna nie 
przychodziła jej do głowy, żadna przynajmniej, która byłaby zabawna. Pognała 
konia do 
galopu.
- Stój! - krzyknął nagle Gerard. - Chyba coś zobaczyłem.
Rycerka ściągnęła cugle. Zwierzę stanęło, dysząc ciężko, a boki wydymały się mu 
jak 
miechy. Wyłonili się zza linii drzew stojących przy brzegu, zmierzali ku 
otwartej przestrzeni. 
Przed nimi leżał trakt, który schodził w płytką dolinę i dopiero przed samym 
miastem wznosił 
się ponownie. Widziała teraz to, co zobaczył Gerard. Co powinna była zobaczyć, 
gdyby nie 
była tak cholernie zajęta zaglądaniem w błękitne oczy.
Jeźdźcy. Na końskich grzbietach. Setki konnych przelewające się falą przez 
równinę, 
ciągnące od zachodu. Jechali w kawalkadzie. Ich proporce łopotały na wietrze. Na 
ostrzach 
włóczni jaśniało słońce, obijało się refleksami światła od stalowych hełmów.
- Armia Czarnych Rycerzy - powiedziała Odila.
- Którzy są teraz między nami a miastem - dodał Gerard.
29
Ciemiężyciel ciemiężony
- Prędko, zanim nas dojrzą! - krzyknął Gerard. - Zawracaj konia. Możemy skryć 
się w 
jaskini...
- Skryć się! - powtórzyła wstrząśnięta Odila, mierząc go spojrzeniem znad 
ramienia. 
Potem spojrzała na niego cieplej. - Podobasz mi się, Kukurydziany... - urwała i 
poprawiła się 
z wymuszonym uśmieszkiem - Sir Gerardzie. Każdy inny Rycerz zaraz upierałby się, 
żeby 
pognać i skrzyżować oręż. - Wyprężyła się w siodle, położyła dłoń na rękojeści 
miecza i 
oświadczyła: - Stanę i będę walczyć, choć przewaga wynosi setka do jednego. Mój 
honor to 
moje życie.
Zawróciła konia i zaczęła jechać w kierunku jaskini. Teraz to Gerard wyglądał na 
zszokowanego.
- Nie wierzysz w tę przysięgę?
- A jaki jest pożytek z honoru, kiedy gryziesz ziemię? Na co to się komu zdaje? 
Powiem ci, na co, sir Gerardzie ciągnęła - napiszą o tobie piosenkę. Jakąś 
głupią, debilną 
śpiewkę, którą będą nucić w knajpach, a tłustym kupcom ślepia zajdą mgłą i nad 
kufelkiem 
rozczulą się nad dzielnym Rycerzem, który sam stanął przeciwko sześciu setkom. A 
wiesz, 
kto nie przyłączy się do śpiewu? Nasi towarzysze, tam, w So’anthus. Nasi 
przyjaciele. 
Rycerze, którzy nie dostaną swojej szansy, by stoczyć chwalebny bój w imię 
honoru. Ci, 
którzy muszą walczyć, by przeżyć, by chronić ludzi, którzy pokładli w nich swoje 
zaufanie.
Zatem nasze miecze to tylko dwa ostrza, a dwa ostrza nie czynią żadnej różnicy. 
A co, 
gdyby każdy z tych Solamnijskich Rycerzy zdecydował, że ruszy na pole bitwy i 
wyzwie na 
chwalebny pojedynek sześciuset wrogów? Co stałoby się z chłopami, którzy uciekli 
pod 
rycerskie skrzydła, szukając ochrony? Czy oni też zginą chwalebnie czy może 
raczej skończą 
na grocie włóczni jakiegoś żołdaka? Jaki los będzie czekał tłustych kupców? Czy 
w 
chwalebny sposób złożą swoje życie, czy może zostaną zmuszeni do patrzenia, jak 
wojacy z 
nieprzyjacielskiej armii gwałcą ich żony i córki, palą sklepy po same 
fundamenty? Według 
mnie to jest tak, sir Gerardzie - składaliśmy przysięgę chronienia tych ludzi. 
Nie wolno nam 
umierać chwalebnie i samolubnie, stając w jakichś beznadziejnych i głupich 
pojedynkach.
Głównym celem wroga jest twoja śmierć. Każdy dzień, w którym nadal żyjesz, jest 
dniem twojej przewagi nad wrogiem. Każda następna doba twojego życia jest twoją 
wygraną 
i ich porażką - nawet jeśli wygrywasz kuleniem się po kątach, chowaniem w 
jaskini, póki nie 
zdołasz znaleźć drogi powrotu do swoich towarzyszy, by stanąć z nimi ramię w 
ramię. To jest 
dla mnie honor.
Odila urwała, by zaczerpnąć tchu. Cała aż drżała z przejęcia.
- Nigdy nie myślałem o tym w ten sposób - przyznał Gerard, wpatrując się w nią z 
podziwem. - Wygląda na to, że jest coś, co bierzesz na serio, lady Odilo. Na 
nieszczęście, 
wygląda również na to, że twoja teoria na nic się nie przyda - podniósł rękę i 
wskazał palcem 
nad jej ramieniem. - Wysłali zwiadowców, żeby osłaniali flanki. Zauważyli nas.
Grupka konnych patrolująca linię drzew wjechała w pole widzenia jakieś pół mili 
od 
nich. Koń i dwójka jeźdźców stojących wśród wysokich traw łatwo rzucała się w 
oczy. Patrol 
wykręcił jak jeden mąż i galopował teraz w ich stronę, żeby ich przepytać.
- Mam pomysł. Odpasaj miecz i podaj mi go - rzucił Gerard.
__ Co... - Odila odwróciła nań nachmurzone spojrzenie i zobaczyła, że wciska na 
głowę skórzany hełm. - Ach! kiedy zrozumiała, co zamierzał, zaczęła odpinać 
miecz. Wiesz, 
sir Gerardzie, fortel miałby pewnie większe szansę powodzenia, gdybyś nie ubrał 
tuniki tyłem 
do przodu. Prędko, przekręć ją, zanim dobrze się nam przyjrzą!
Klnąc pod nosem, Gerard wysunął ręce z rękawów i przekręcił na przód godło 
Czarnych Rycerzy z Neraki.
- Nie, nie odwracaj się - polecił jej. - Po prostu go odepnij. Żwawo. Zanim nam 
się 
dobrze przyjrzą.
Odila odpięła pas i chyłkiem podała mu go. Przypasał jej miecz, pas i całą 
resztę do 
własnego pendentu, po czym nałożył na głowę hełm. Nie obawiał się, że może 
zostać 
rozpoznany, hełm bowiem nadawał się doskonale do maskowania wyrazu twarzy.
- Podaj mi lejce i załóż ręce do tyłu. Rycerka zrobiła, jak jej kazano.
- Nie masz nawet pojęcia, jak mnie to ekscytuje, sir Gerardzie - mruknęła dysząc 
ciężko.
- Och, zamknij się - odburczał, wojując z węzłami. - Chociaż to potraktuj 
poważnie.
Patrol zbliżał się. Mógł teraz dojrzeć go już wyraźnie i ku swojemu zdumieniu 
zauważył, że dowódcą był minotaur. Nadzieje Gerarda, że uda im się wyjść cało z 
tej 
przygody, urosły. Nigdy nie spotkał ani też nie widział żadnego minotaura, ale 
słyszał, że 
były jełopowate i tępe. Pozostali członkowie patrolu byli Rycerzami Neraki, 
doświadczonymi 
kawalerzystami, sądząc po wprawie, z jaką prowadzili swoje wierzchowce.
Wrogi ront galopował przez trawy, a spod końskich kopyt wzbijały się tumany 
kurzu 
osiadłego na wyschniętych źdźbłach. Na pojedynczy gest minotaura, który jechał 
na przedzie, 
pozostali rycerze rozstrzelili się, szerokim łukiem otaczając parę stojącą 
pośrodku.
Gerard zastanawiał się, czy nie wyjechać im na spotkanie, ale zdecydował, że 
mogłoby to wzbudzić podejrzenia. Był Czarnym Rycerzem Neraki pod murami fortecy 
wroga, obar - czonym jeńcem i miał wszelkie powody, żeby zareagować na ich tak 
ostrożnie, 
jak oni na niego.
Minotaur zasalutował. Gerard odpowiedział, dziękując w duszy za szkolenie pod 
komendą marszałka Medana. Siedział w siodle w ciszy, czekając, aż przywódca 
patrolu, który 
był starszy stopniem, zabierze głos. Policzki Odili pokraśniały. Piorunowała ich 
wszystkich 
wzrokiem, milcząc jak głaz. Gerard miał nadzieję, że owo milczenie potrwa 
dłużej.
Minotaur bacznie przyglądał się rycerzowi. Jego oczy nie były wcale tumanowatymi 
ślepiami bestii, jaśniała w nich inteligencja.
- Podaj swoje nazwisko, swój stopień i nazwisko swojego dowódcy - zażądał. Głos 
miał gruby i gardłowy, ale łatwo było go zrozumieć.
- Nazywam się Gerard uth Mondar, jestem adiutantem marszałka Medana.
Podał prawdziwe imię, bo jeśliby jakimś dziwnym zrządzeniem losu kontaktowali 
się 
z marszałkiem, ten rozpoznałby Gerarda i wiedział, jak zareagować. Dodał jeszcze 
numer 
jednostki, w której służył w Qualinesti, nic jednak więcej. Jak każdy dobry 
Rycerz Neraki nie 
ufał swoim towarzyszom. Odpowie tylko na te pytania, które zostaną mu zadane, 
nie będzie 
się wyrywał na ochotnika.
Minotaur zmarszczył brew.
- Jesteś daleko od domu, smoczy jeźdźcu. Co przygnało cię aż tu na północ?
- Zmierzałem do Jeleku na grzbiecie błękitnego smoka marszałka Medana z pilną 
wieścią od niego dla Pana Nocy Targonne’a - odparł bez zająknienia Gerard.
- Nadal jesteś daleko od domu - zauważył minotaur, a jego zwierzęce oczy zwęziły 
się. - Jelek leży kawał drogi stąd na wschód.
- Tak jest - odparł Gerard. - Wpadliśmy w oko burzy i zepchnęło nas z kursu. 
Smokowi zdawało się, że da radę, ale cisnął nami nagły poryw wiatru. O mały włos 
nie 
spadłem z siodła, a mój wierzchowiec naderwał sobie mięsień ramienia.
Leciał dalej, ile starczyło mu sił, ale okazało się w końcu, że to zbyt bolesne. 
Nie 
mieliśmy pojęcia, gdzie się znaleźliśmy. Wydawało nam się, że jesteśmy blisko 
Neraki, ale 
wtedy dojrzałem miejskie wieże. Jako że się tu wychowałem, rozpoznałem 
Solanthus. Mniej 
więcej w tym samym czasie zobaczyliśmy, jak wasza armia zbliża się w stronę 
miasta. 
Obawiając się, że dojrzą nas jego przeklęci mieszkańcy, smok wylądował w lesie i 
znalazł 
tam jaskinię, gdzie mógł się położyć i wyleczyć ramię. Ta tu Solamnijka - Gerard 
dźgnął 
Odilę w plecy - widziała, jak lądujemy. Śledziła nas do jaskini. Stoczyliśmy 
walkę, 
rozbroiłem ją i wziąłem jako jeńca.
Minotaur z zaciekawieniem spojrzał na rycerkę.
- Czy ona jest z Solanthus?
- Nie chce mówić, ale nie mam wątpliwości, że tak i że może dostarczyć nam 
szczegółowych informacji o liczbie oddziałów stacjonujących w mieście, 
ufortyfikowaniu i 
innych detalach, które twój przełożony uzna za godne zainteresowania. A teraz, 
dowódco 
szponu - dodał Gerard - ja z kolei chciałbym poznać twoje imię, twój stopień i 
nazwisko 
twojego dowódcy.
Zachował się bezczelnie, ale czuł, że dość już go przepytano, a jeśliby dalej 
odpowiadał potulnie na pytania, samemu nie zadając paru własnych, źle by odegrał 
swoją 
rolę.
W oczach stwora błysnęło i przez chwilę Gerard pomyślał, że zbytnio się 
przyłożył do 
tej sceny. Potem minotaur odezwał się.
- Nazywam się Galdar. Naszym dowódcą jest Mina wypowiedział owo dziwne imię z 
uszanowaniem akcentowanym czcią, które zaniepokoiły Gerarda. - Jakąż to wieść 
zanosisz do 
Jeleku?
- Wiadomość mam przekazać na ręce lorda Targonne’a - odparł Gerard, a przy 
słowie 
„wiadomość” serce w nim stanęło i podpłynęło do przełyku.
Przypomniał sobie nagle, że miał przy sobie list, który nie pochodził od 
marszałka 
Medana, ale od Gilthasa, króla Qualinesti; list, który sprowadzi na niego 
nieszczęście, jeśli 
tylko wpadnie w ręce Czarnych Rycerzy. Gerard nie mógł uwierzyć własnemu 
pechowi. W 
dniu, kiedy list mógł go uratować, zostawił go przy smoczym siodle. W dniu, 
kiedy mógł 
wyrządzić mu tylko nieodwracalne szkody, miał go przy własnym pasku. Co on 
takiego zrobił 
w swoim życiu, że los tak się na niego uwziął?
- Lord Targonne nie żyje - odparł minotaur. - Teraz to Mina jest Panią Nocy. A 
ja jej 
zastępcą. Możesz oddać swoją wiadomość mnie, a ja przekażę jej.
Gerard nie zdziwił się zbytnio tym, że Targonne był martwy. Awans w szeregach 
Czarnych Rycerzy częstokroć odbywał się w nocy, poprzez pchnięcie nożem między 
żebra. 
Ta Mina na pewno w ten sposób przejęła dowodzenie. Bił się z myślami, usiłując 
nie martwić 
się tym cholernym listem i zacząć jakoś szukać miejsca w nowym biegu wypadków. 
Mógł 
przekazać Galdarowi swoją fałszywą wiadomość i po sprawie. Ale co potem? 
Zabraliby Odilę 
i zaciągnęli na tortury, podczas gdy jemu podziękowano by za przykładną służbę i 
pozwolono 
wrócić do smoka.
- Powiedziano mi, że wiadomość ma zostać dostarczona Panu Nocy - upierał się 
Gerard, odgrywając kluczowe dla adiutanta dowódcy cechy - nadmierną gorliwość i 
zarozumialstwo. - Jeśli nie jest nim już lord Targonne, zgodnie z rozkazem mam 
ją przekazać 
osobie, która zajmuje obecnie jego stanowisko.
- Jak chcesz - minotaurowi spieszyło się. Miał na głowie ważniejsze sprawy niż 
słowne potyczki z posłańcem marszałka. Skinął kciukiem w kierunku tumanu kurzu. 
- 
Ustawiają teraz namiot dowodzenia. Znajdziesz tam Minę kierująca przygotowaniami 
do 
oblężenia. Poślę z tobą kogoś jako przewodnika.
- Naprawdę, nie ma takiej potrzeby, panie... - zaczął Gerard, ale minotaur 
zignorował 
go.
- Co się tyczy zaś twojego więźnia - ciągnął minotaur - możesz oddać ją w ręce 
śledczego. Będzie kwaterować gdzieś w pobliżu kuźni.
Obraz rozpalonych do czerwoności pogrzebaczy i żelaz - nych szczypców do 
rozrywania ciała w nieprzyjemny sposób nawiedził wyobraźnię Solamnijczyka. 
Minotaur 
rozkazał jednemu ze swoich ludzi, by im towarzyszył. Gerard wolałby pozbyć się 
takiego 
towarzystwa, ale nie zaryzykował sprzeciwu. Zasalutowawszy Galdarowi, pognał 
konia. 
Przez chwilę obawiał się, że zwierzę, nie przywykłe do jego ręki, znarowi się, 
ale Odila 
ścisnęła je lekko kolanami i koń ruszył. Pod wścibskim spojrzeniem minotaura po 
brzuchu 
Gerarda spłynęły strużki potu. Chwilę potem zastępca Miny zawrócił konia i 
odgalopował. 
Razem z resztą patrolu szybko zniknął im z oczu, zagłębiając się w linię drzew. 
Gerard 
podciągnął się i obejrzał przez ramię, patrząc w kierunku rzeki.
- Co jest? - spytał eksportujący ich Czarny Rycerz.
- Martwię się o mojego smoka - odparł Gerard. Brzytwa należy do marszałka. Są 
towarzyszami od wielu już lat. Jeśli bestii coś się stanie, przypłacę to głową - 
odwrócił się i 
spojrzał na Rycerza. - Chciałbym wrócić do smoka, powiadomić Brzytwę, co jest 
grane.
- Mam rozkaz zabrać cię do Miny - powiedział Rycerz.
- Nie musisz iść ze mną - krótko oświadczył Gerard. - Słuchaj, wydaje mi się, że 
nie 
bardzo rozumiesz, o co chodzi. To jest błękitny. Wiesz, jakie są błękitne. Bitwę 
to one 
potrafią wyczuć na odległość. Pomyśli pewnie, że to przeklęci Solamnijczycy 
postawili całe 
miasto na nogi i szykują na niego obławę. Jeśli poczuje się zagrożony, może 
przez pomyłkę 
zaatakować wasze wojska...
- Mam rozkaz zabrać cię do Miny - powtórzył Rycerz z tępym uporem. - Kiedy 
złożysz jej raport, będziesz mógł wrócić do swojego smoka. Nie musisz się o 
niego martwić. 
Nie zaatakuje nas. Mina mu na to nie pozwoli. Co zaś się tyczy jego ran, Pani 
Nocy je uleczy 
i obydwaj będziecie mogli wrócić do Qualinesti.
Przewodnik pognał naprzód, dołączając do głównego korpusu armii. Gerard zza 
bezpiecznej bariery hełmu miotał w jego kierunku przekleństwami, nie miał jednak 
innego 
wyboru, jak ruszyć jego śladem.
- Przepraszam - odezwał się pod osłoną tętentu kopyt. - Byłem przekonany, że da 
się 
nabrać. Że się nas pozbędzie, będzie miał spokój z patrolem, przez godzinkę czy 
dwie będzie 
robił, co dusza zapragnie, a potem złoży meldunek. - Gerard pokręcił głową. - Ja 
to mam 
szczęście, żeby wpaść na jedynego karnego Czarnego Rycerza, jakiego kiedykolwiek 
świat 
nosił.
- Próbowałeś - odparła Odila i wykręcając dłonie, zdołała poklepać go po 
kolanie. - 
Zrobiłeś, co było w twojej mocy.
Ich przewodnik jechał na przedzie, cały aż palił się do obowiązków. Poirytowany, 
że 
się tak wlekli, machał ku nim ręką, żeby zwiększyli tempo. Gerard ignorował 
Rycerza. 
Rozmyślał nad tym, co powiedział minotaur, o Czarnych Rycerzach szykujących się 
do 
oblężenia Solanthus. Skoro tak to się przedstawiało, to pewnie jechał teraz na 
spotkanie z 
dziesięciotysięczną, a może nawet i liczniejszą armią.
- Co miałeś na myśli, mówiąc, że nienawidzę mężczyzn? - spytała nagle Odila. - 
Wybity z rytmu swoich myśli, Gerard nie miał zielonego pojęcia, o co pytała, o 
czym ją 
zresztą powiadomił. - Powiedziałeś, że nie cierpisz kobiet, a ja nienawidzę 
mężczyzn. O co ci 
chodziło?
- Kiedy tak powiedziałem?
- Kiedy rozmawialiśmy o tym, jak mam się do ciebie zwracać. Powiedziałeś, że 
boimy 
się życia bardziej niż śmierci.
Gerard poczuł, że płoną mu policzki i rad był, że hełm zakrywał jego twarz.
- Nie pamiętam. Czasami tak mówię różne rzeczy bez pomyślunku...
- A ja miałam wrażenie, jakbyś myślał nad tym od dłuższego czasu - przerwała mu 
Odila.
- Tak, cóż, być może - rycerz czuł się niezręcznie. Nie miał zamiaru otwierać 
się przed 
nią na oścież, a już na pewno nie uśmiechała mu się rozmowa z nią na temat tego, 
co kryło się 
w jego wnętrzu. - Nie masz większych zmartwień? spytał rozeźlony.
- Jak rozpalone do czerwoności igły pod paznokciami?
__spytała chłodnym tonem. - Albo stawy rozciągane na kole? Mam masę zmartwień. 
Dlatego wolę rozmawiać o tym.
Gerard zamilkł na chwilę, potem odezwał się, zakłopotany.
.__ Nie jestem pewien, co miałem na myśli. Może tylko tyle, że zdajesz się nie 
mieć 
wielkiego poważania dla mężczyzn. Nie tylko dla mnie. To zrozumiałe. Ale 
widziałem, jak 
reagowałaś na innych rycerzy podczas spotkania rady i na strażnika i...
- Jak reagowałam? - spytała, obracając się w siodle, żeby na niego spojrzeć. - 
Co jest 
nie tak z moimi reakcjami?
- Nie odwracaj się! - warknął Gerard. - Jesteś moim więźniem, pamiętasz? Nie 
wypada nam ucinać sobie pogaduszek.
Pociągnęła nosem.
- Dla twojej wiadomości, uwielbiam mężczyzn. Tak się tylko składa, że uważam ich 
wszystkich za oszustów, kanalie i kłamców. Taki już ich urok.
Gerard otworzył usta, żeby coś na ten temat powiedzieć, kiedy Czarny Rycerz 
zaczął 
pędzić ku nim w galopie.
- Do diaska! - mruknął. - Czego teraz chce ten król bęcwałów?
- Guzdrasz się - rzucił oskarżające rycerz. - Prędko. Muszę wracać do swoich 
obowiązków.
- Naraziłem na szwank smoka - odpowiedział Gerard. - Nie planuję zrobić tego 
samego z koniem.
Nie było jednak rady. Rycerz najwyraźniej zamierzał trzymać się ich jak 
krwiożerczy 
kleszcz. Gerard zwiększył tempo.
Kiedy dojechali na skraj obozu, ich oczom ukazała się armia, która zaczynała 
właśnie 
oblężenie. Żołnierze ustawili obóz daleko poza zasięgiem strzał lecących z 
miejskich murów. 
Paru solamnijskich łuczników popróbowało szczęścia, ale groty wbijały się w 
ziemię zbyt 
blisko i ostatecznie zaprzestano ognia. Pewnie ich oficerowie kazali im przestać 
robić z siebie 
błaznów i oszczędzać amunicję.
Nikt w obozie wroga nie zwracał większej uwagi na łuczników, poza zdawkowymi 
spojrzeniami rzucanymi od czasu do czasu w stronę murów, na których ustawili się 
żołnierze. 
Spojrzenia rzucano ukradkowo i często okraszała je wymiana zdań między 
towarzyszami, 
którzy unosili brwi, potrząsali głowami i w te pędy wracali do pracy, zanim 
przyuważył ich 
oficer. Żaden z żołnierzy nie wyglądał na wystraszonego zniechęcającym widokiem 
ufortyfikowanego miasta, byli raczej lekko rozbawieni.
Gerard dał upust swojej ciekawości i rozglądał się wokoło badawczym wzrokiem. 
Nie 
należał do tej armii, jego ciekawość była więc usprawiedliwiona.
Odwrócił się do przewodnika.
- Kiedy przybędzie reszta oddziałów?
Głos Rycerza był spokojny, ale Gerard zauważył, że pod przyłbicą błysnęły mu 
oczy.
- Posiłki są już w drodze.
- Jak mniemam, w pokaźnej liczbie - zgadywał Gerard.
- W potężnej - odparł Rycerz. - Większej, niż to sobie możesz wyobrazić.
- Są gdzieś niedaleko?
Rycerz przyjrzał się Gerardowi spod zmrużonych powiek.
- Po co ci to wiedzieć? Co ci do tego? Gerard wzruszył ramionami.
- Myślałem, że mógłbym użyczyć swego miecza, to wszystko.
- Co powiedziałeś? - spytał Rycerz.
Gerard podniósł glos, żeby przedrzeć się przez harmider stukających młotów, 
pokrzykujących oficerów i generalnego zgiełku, jaki towarzyszył rozbijaniu 
obozu.
- Solanthus jest najlepiej obwarowanym miastem na całym kontynencie. 
Najpotężniejsze machiny oblężnicze na całym Krynnie nie zdołałyby odłupać od 
tych murów 
choćby kawałka kamienia. Do obrony miasta stanęło pewnie z pięć tysięcy 
zbrojnych. A co 
wy tu macie? Kilka setek? To oczywiste, że czekacie na posiłki. Nie trzeba być 
geniuszem, 
żeby się tego domyślić.
Rycerz potrząsnął głową. Stając w strzemionach, wskazał: - Tam jest namiot 
dowodzenia Miny. Widać proporzec. Sam trafisz.
- Poczekaj chwilę - Gerard zawołał za swoim przewodnikiem. - Chciałbym 
bezpiecznie dostarczyć więźnia śledczemu. Należy mi się za niego nagroda. Nie 
chcę, żeby ją 
powleczono gdzieś i zlinczowano.
Rycerz zmierzył go protekcjonalnym spojrzeniem.
- Nie jesteś w Nerace, panie - rzucił pogardliwie i odjechał.
Gerard zsiadł z konia i zaczął prowadzić go wśród planowego zamieszania. 
Żołnierze 
pracowali szybko i z ochotą. Oficerowie podawali wytyczne, ale nie bawili się 
ani w 
przemowy, ani w pogróżki. Żadne batogi nie nakłaniały ludzi, by pracowali 
żwawiej i 
bystrzej. Morale było wysokie. Żołnierze śmiali się i żartowali, umilali sobie 
pracę 
śpiewaniem piosenek. Ich humoru nie psuł fakt, że kiedy podnosili wzrok, 
widzieli na 
miejskich murach siły dziesięciokrotnie większe od ich liczby.
- To jakiś żart - powiedziała stłumionym głosem Odila. Znajdowali się wśród 
nieprzyjaciół, a choć hałas był wręcz ogłuszający, ktoś mógłby podsłuchać. - W 
pobliżu nie 
ma żadnych posiłków. Nasze patrole codzienne ruszają na zwiady. Zauważyliby tak 
olbrzymi 
kontyngent wojsk.
- Najwyraźniej nie zauważyli - odparł Gerard. - A Solanthus obudziło się teraz z 
ręką 
w nocniku.
Gerard trzymał dłoń na rękojeści miecza, gotów podnieść go na każdego, komu 
strzeliłoby do głowy zabawić się z solamnijskim jeńcem. Mijający ich żołnierze 
przyglądali 
się im z zaciekawieniem. Paru przystanęło, żeby poszydzić z więźnia, ale 
oficerowie prędko 
zapędzili ich do pracy.
„Nie jesteś w Nerace”, powiedział Rycerz. Gerard był pod wrażeniem, choć 
jednocześnie coś go niepokoiło. To nie była armia najemników walczących dla 
łupu, dla 
zysku. To było zahartowane wojsko, zdyscyplinowane i oddane sprawie, jakakolwiek 
by ona 
była.
Proporzec łopoczący na drzewcu włóczni bitej w ziemię przed sztabem głównym nie 
był w zasadzie tak naprawdę flagą, tylko brudną szarfą, który wyglądała, jakby 
umoczono ją 
we krwi.
Przed namiotem dowodzenia, który postawiono jako pierwszy, pełniło straż dwóch 
Rycerzy. Inne namioty wznoszono właśnie wokoło. Przed wejściem do sztabu stał 
oficer i 
rozmawiał z innym Nerakijskim Rycerzem. Wojskowy, sądząc po stroju, był 
łucznikiem, o 
czym zresztą świadczyła również przewieszona prze ramię pokaźnych rozmiarów 
broń. Stał 
tyłem do Gerarda, ten nie mógł więc dojrzeć jego twarzy. Wnioskując z drobnej 
budowy, 
Rycerz musiał być gołowąsem, od niedawna pełnoletnim, jeśli w ogóle. Zastanawiał 
się, czy 
nie stał przed nim przypadkiem syn jakiegoś Rycerza przebrany w zbroję ojca.
Łucznik pierwszy zauważył Gerarda i Odilę. Powiedział coś do Rycerza, który 
odwrócił się, żeby ich zobaczyć. Gerard wstrząśnięty spostrzegł, że ten nie był 
wcale żadnym 
gołowąsem, tylko dziewczyną, której głowę okalała aureola rdzawych, króciutko 
przyciętych 
włosów. Jej oczy pochwyciły i przytrzymały w bursztynowym uścisku ich obydwoje. 
Nigdy 
nie widział tak niezwykłych oczu. Źle się czuł pod ich dociekliwym spojrzeniem, 
jak gdyby 
znów był dzieckiem, a ona przyłapała go na jakimś przewinieniu, być może 
kradzieży jabłek 
albo znęcaniu się nad młodszą siostrą. Wybaczała mu jego występek, gdyż nie miał 
za wiele 
rozumu w głowie. Był tylko dzieckiem. Mogła go ukarać, ale kara nie pomogłaby mu 
zrozumieć, jak czynić dobrze w przyszłości.
Gerard był wdzięczny, że miał hełm, mógł bowiem niezauważenie dla niej odwrócić 
wzrok. Ale choć próbował, nie zdołał oderwać od niej oczu. Wpatrywał się w nią, 
ujarzmiony.
„Ładna” nie było dla niej dobrym określeniem, podobnie jak „piękna”. Jej twarz 
cechował pewien spokój, czystość myśli. Ani jedna zmarszczka zwątpienia nie 
przecinała jej 
gładkiego czoła. Oczy były jasne i widziały dalej, niż sięgał wzrok. Była osobą, 
która mogła 
zmienić świat, na dobre lub na złe.
VV owym łagodnym spokoju umysłu rozpoznał Minę, dowódcę tej armii, której imię 
wypowiadane było z takim uszanowaniem i czcią.
Gerard zasalutował.
- Nie jesteś jednym z moich rycerzy - odezwała się Mina - Lubię, kiedy mogę 
oglądać 
czyjąś twarz. Zdejmij hełm.
Gerard zastanawiał się, skąd zgadła, że nie należał do jej armii. Żadna odznaka 
czy 
godło nie zdradzało, że pochodził z Qualinesti, Sanction czy innej jeszcze 
części Ansalonu. 
Zdjął hełm, ociągając się, nie dlatego, że myślał, iż go rozpozna, ale dlatego, 
że odpowiadała 
mu owa osłona, chroniąca go przed świdrującym spojrzeniem bursztynowych oczu.
Podał swoje imię i opowiedział swoją historię, która miała tę zaletę, że w 
większej 
części była prawdziwa. Mówił dość pewnie, choć fragmenty, gdzie zmuszony był 
odbiegać od 
prawdy albo ją upiększać, sprawiały mu trudność. Miał niejasne wrażenie, że 
wiedziała o nim 
o niebo więcej niż on sam.
- A co z wiadomością od marszałka Medana? - spytała Mina.
- Czy to ty jesteś nową Panią Nocy, pani? - odpowiedział pytaniem Gerard. 
Wydawało 
się, że jest to pytanie, którego się od niego oczekuje, czuł się jednak 
niezręcznie.
- Wybacz, ale kazano, bym dostarczył tę wiadomość Panu Nocy.
- Takie tytuły nie mają znaczenia dla Jedynego Bóstwa - odparła. - Jestem Mina, 
służebnica Jedynego. Możesz dostarczyć mi tę wiadomość lub nie, ty wybierasz.
Gerard patrzał na nią zbity z tropu i niepewny. Nie ośmielił się spojrzeć w 
kierunku 
Odili, choć zastanawiał się, co sobie pomyślała, jak na to zareagowała. Nie miał 
pojęcia, co 
robić i uświadomił sobie, że czegokolwiek by nie uczynił, ryzykował zrobieniem z 
siebie 
błazna. A zjakiegoś powodu nie chciał się wydać idiotą w tych bursztynowych 
oczach.
- Wybieram zatem przekazanie wiadomości Minie - powiedział i zdumiał się, 
słysząc 
we własnym głosie tę samą nutkę szacunku. - Oto moja wiadomość: Qualinesti 
atakowane 
jest przez wielką zieloną smoczycę Beryl. Rozkazała marszałkowi Medanowi zburzyć 
miasto 
Qualinost i grozi, że jeśli nie stanie się podług jej woli, zrobi to 
własnoręcznie. Rozkazała też, 
by dokonał eksterminacji elfów. - Mina nie odezwała się ani słowem, i tylko 
nieznacznym 
skinieniem głowy dała znak, że słuchała i zrozumiała. Gerard zaczerpnął tchu i 
mówił dalej. - 
Marszałek Medan pragnie z całym szacunkiem przypomnieć Panu Nocy, że atak na 
Qualinesti 
oznacza zerwanie paktu między smoczymi suwerenami. Marszałek obawia się, że gdy 
wieść o 
tym dotrze do Malys, między smokami wybuchnie totalna wojna, wojna, która 
najpewniej 
spustoszy większość Ansalonu. Marszałek nie uznaje się za podkomendnego Beryl. 
Jest 
lojalnym Rycerzem Neraki, prosi więc o rozkazy od swojego przełożonego, Pana 
Nocy, co do 
dalszych działań. Mój dowódca pragnie również przypomnieć lordowskiej mości, że 
miasto 
obrócone w perzynę niewiele jest warte i że martwe elfy nie będą płacić daniny.
Mina uśmiechnęła się lekko. Uśmiech ogrzał bursztyn oczu i zdawały się przelewać 
nad Gerardem miodową falą.
- Lord Targonne byłby głęboko poruszony tym oświadczeniem. Nieboszczyk lord 
Targonne.
- Przykro mi słyszeć o jego śmierci. - Gerard zawiesił dość bezradne spojrzenie 
na 
łuczniczce, która uśmiechała się doń szeroko, jakby dokładnie wiedziała, co 
myślał i czuł.
- Targonne jest teraz z Jedynym Bóstwem - odparła Mina, a w jej głosie 
pobrzmiewał 
podniosły i żarliwy ton. Błądził, ale teraz zrozumie swoje błędy i wykaże 
skruchę.
Gerard był do głębi zdumiony. Nie wiedział, co powiedzieć. A w ogóle, co to za 
Jedyne Bóstwo? Nie odważył się spytać, wnioskując, że jako Czarny Rycerz 
powinien 
wiedzieć takie rzeczy.
- Słyszałam o tym Jedynym Bóstwie - odezwała się strasznym głosem Odila. 
Zignorowała Gerarda, który uszczypnął ją w łydkę, ostrzegając, że ma trzymać 
buzię na 
kłódkę. - Ktoś inny mówił o Jedynym Bóstwie. Jeden z tych fałszy - wych Mistyków 
z 
Cytadeli Światła. Bluźnierstwa! Tyle powiem. Wszyscy przecież wiedzą, że bogowie 
odeszli.
Mina uniosła bursztynowe oczy i utkwiła je w Odili.
__ Może dla ciebie, Solamnijko, bogowie odeszli - powiedziała - ale nie dla 
mnie. 
Rozwiąż tę kobietę. Niech zsiądzie z siodła. Nie martw się. Nie będzie próbowała 
uciekać. 
Zresztą, dokąd niby miałaby pójść?
Gerard zrobił, co mu kazano, pomógł Odili zsiąść z końskiego grzbietu.
- Próbujesz oboje nas pozabijać? - spytał pod nosem, kiedy rozwiązywał supły 
skórzanego rzemienia oplatającego jej nadgarstki. - To nie czas na teologiczne 
dysputy!
- Ale mam rozwiązane ręce, prawda? - odparła rycerka, rzucając mu spojrzenie 
spod 
długich rzęs.
Pchnął ją brutalnie w stronę Miny. Odila potknęła się, ale złapała równowagę i 
stanęła 
na wprost dziewczyny, która sięgała jej ledwo do ramienia.
- Bogów nie ma już dla nikogo - powtórzyła z typowym dla Solamnijczyków uporem. 
- Ani dla ciebie, ani dla mnie.
Gerard zastanawiał się, co knuła. Nijak nie mógł zgadnąć. Będzie musiał pozostać 
czujny, gotów w każdej chwili podchwycić jej plan.
Mina nie była zła, nawet poirytowana. Wpatrywała się w Odilę cierpliwie, tak jak 
rodzic przyglądać się może wybuchowi złości rozbestwionego potomka. Wyciągnęła 
rękę.
- Złap - powiedziała do Solamnijki. - Odila wpatrywała się w nią w tępym 
osłupieniu. 
- Złap mnie za rękę - powtórzyła Mina, jakby potomek ów był mało pojętnym 
dzieckiem.
- Rób, co ci każą, parszywa Solamnijko - ponaglił Gerard. Odila obrzuciła go 
spojrzeniem. Mogła się spodziewać wszystkiego, ale nie tego. Gerard westchnął w 
sobie i 
pokręcił głową. Odila odwróciła się do Miny i wyglądało na to, że zaraz jej 
odmówi. A potem 
wyciągnęła rękę w jej stronę. W zdumieniu patrzyła na własną dłoń, jakby ta 
działała 
niezależnie, wbrew jej woli.
- Co to za czary? - krzyknęła przerażona nie na żarty. - Co ty ze mną robisz?
- Ja nic nie robię - odparła miękko Mina. - To część ciebie, która poszukuje 
strawy dla 
twojej duszy, kieruje twoją ręką.
Mina zamknęła dłoń Odili w swojej.
Ta jęknęła, jakby w bólu. Usiłowała uwolnić się z uścisku, nie potrafiła jednak, 
choć z 
tego, co widział Gerard, Mina nie używała żadnej siły. Z oczu Odili trysnęły 
łzy, zagryzła 
wargę. Jej rękę przebiegały dreszcze, drżała na całym ciele. Przełknęła głośno 
ślinę i 
wyglądało, że próbuje znieść ból, ale już w następnej chwili opadła na kolana. 
Łzy toczyły się 
teraz strumieniami po policzkach. Pochyliła głowę.
Mina podeszła do niej. Pogładziła jej długie czarne włosy.
- Teraz widzisz - powiedziała łagodnie. - Teraz rozumiesz.
- Nie! - wołała Odila, dławiąc się - Nie, nie wierzę w to.
- Ależ wierzysz - odparła Mina. Ujęła podbródek Odili i uniosła jej głowę tak, 
że 
zmuszona była spojrzeć w bursztynowe oczy. - Nie okłamuję cię. Sama się 
okłamujesz. Kiedy 
już umrzesz, pójdziesz do Jedynego Bóstwa, a tam nie będzie żadnych kłamstw.
Solamnijka świdrowała ją dzikim wzrokiem. Gerard zadrżał, aż do głębi duszy 
przeniknął go chłód. Łucznik nachylił się i powiedział coś do Miny. Wysłuchała 
go i skinęła 
głową.
- Kapitan Samuval mówi, że pewnie możesz podzielić się z nami cennymi 
informacjami o siłach obrony Solanthus - Mina uśmiechnęła się i wzruszyła 
ramionami. - Nie 
wymagam od ciebie tych informacji, ale kapitan wierzy, że jemu będą potrzebne. A 
zatem, 
przed egzekucją zostaniesz poddana przesłuchaniu.
- Niczego się ode mnie nie dowiecie - oświadczyła ochrypłym głosem Odila.
Mina spojrzała na nią smutno.
__ Rzeczywiście, nie wydaje mi się, żebyśmy się dowiedzieli. Twoje cierpienie 
pójdzie na marne, gdyż, zapewniam cię, nie możesz powiedzieć mi nic, czego już 
bym nie 
wiedziała Robię to tylko, by poprawić nastrój kapitanowi Samuvalowi. - 
Pochyliwszy się, 
ucałowała czoło Odili. - Polecam twoją duszę Jedynemu Bóstwu - powiedziała i 
wyprostowawszy się, odwróciła do Gerarda. - Dziękuję za przekazanie mi 
wiadomości. Nie 
radzę ci wracać do Qualinostu. Beryl nie zgodzi się, żebyś wszedł do miasta. 
Rozpoczyna 
atak jutro o świcie. A marszałek Medan? To zdrajca. Zakochał się w elfach i 
filozofii 
życiowej. Jego miłość przybrała kształt Królowej Matki, Lauralanthalasy. Nie 
dokonał 
ewakuacji miasta zgodnie z rozkazem. W Qualinoście roi się od elfickich 
wojowników, 
gotowych złożyć życie w obronie swojej stolicy. Król Gilthas przygotował na 
Beryl i jej 
wojska pułapkę. Trzeba mu oddać, że bardzo sprytną.
Gerard patrzył na nią z rozdziawionymi ustami. Opadła mu szczęka. Pomyślał, że 
powinien stanąć w obronie marszałka Medana, potem jednak uświadomił sobie, że 
nie musi, 
bo mógłby jeszcze samemu się w to wmieszać. A być może ona wiedziała już, że 
Gerard nie 
był tym, za kogo się podawał i że cokolwiek zrobi, albo nie, niczego to nie 
zmieni. Zdołał 
jednak spytać o to, czego musiał się dowiedzieć.
- Czy Beryl... została ostrzeżona? - zaschło mu w ustach. Ledwo zdołał wydusić z 
siebie pytanie.
- Smoczyca znajduje się pod opieką Jedynego Bóstwa, tak jak my wszyscy - odparła 
Mina.
Odwróciła się. Czekający na nią oficerowie ruszyli ku niej, żeby zwrócić na 
siebie jej 
uwagę, zarzucić ją pytaniami. Skierowała się ku nim, żeby ich wysłuchać, 
udzielić 
odpowiedzi. Gerard mógł odejść.
Odila stała na trzęsących się nogach i gdyby rycerz nie dał kroku w przód i nie 
podtrzymał jej pod pretekstem chwycenia za ramię, upadłaby. Zastanowił się przez 
moment, 
kto tu się na kim opierał. On sam potrzebował teraz wsparcia. Spocił się obficie 
i poczuł jak 
wyżymana ścierka.
- Ja ci nie odpowiem - odezwał się kapitan Samuval, choć Gerard nie zadał 
żadnego 
pytania. Kapitan podszedł, żeby porozmawiać. - Czy to, co Mina powiedziała o 
Medanie, to 
prawda? Czy jest zdrajcą?
- Ja nie wiem... nie wiem - głos zawiódł Gerarda. Miał już dość kłamstw, które i 
tak 
donikąd nie prowadziły. Bitwa o Qualinost zacznie się jutro o świcie, jeśli 
wierzyć temu, co 
powiedziała Pani Nocy, a on jej wierzył, choć nie miał pojęcia jak ani dlaczego. 
Pokręcił 
głową i dokończył słabo: - Myślę, że to bez znaczenia. Nie teraz.
- Radzi byśmy byli, gdybyś przyłączył się do nas stwierdził kapitan Samuval. - 
Chodź, 
pokażę ci, gdzie zaprowadzić więźnia. Póki co, śledczy dopiero rozbija swój 
namiot, ale jutro 
rano powinien już być gotów do pracy. Przyda się nam jeszcze jeden miecz. - 
Zerknął na 
miasto, na którego murach aż czarno było od żołnierzy. - Jak myślisz, ile tam 
jest wojska?
- Dużo - odparł z emfazą Gerard.
- Tak, myślę, że masz rację. - Kapitan potarł posiwiałą brodę. - Idę o zakład, 
że ona 
wie, co? - kiwnął kciukiem w stronę Odili, która kroczyła niby oślepiona, ledwo 
zdając sobie 
sprawę, gdzie szła, mniej jeszcze zdając się o to dbać.
- Nie wiem, czy wie, czy nie wie - odparł posępnie Gerard. - Nic mi o tym nie 
mówiła, 
a temu waszemu inkwizytorowi też nic nie powie. Uparta z niej sztuka. Gdzie mam 
ją 
zaprowadzić? Będę wdzięczny, jak już się jej pozbędę.
Samuval poprowadził Gerarda do namiotu, który stał zaraz obok miejsca, gdzie 
kowal 
wraz z czeladnikami ustawiali przenośną kuźnię. Przystanąwszy przy rzemieślniku, 
zastępca 
Miny zawłaszczył sobie parę żelaznych obejm i kajdany, pomógł Gerardowi zamknąć 
je 
wokół nóg i nadgarstków Odili. Podał mu klucz.
- Jest twoim więźniem - powiedział.
Gerard podziękował, zatknął klucz za cholewę buta.
W namiocie nie było posłania, ale kapitan przyniósł napój j jadło dla więźnia. 
Odila 
odmówiła posiłku, ale upiła nieco wody i zdołała wyrazić swoją wdzięczność za 
poświęcaną 
jej uwagę. Położyła się na podłodze namiotu, oczy miała otwarte i wpatrzone w 
jakiś punkt.
Gerard zostawił ją i wyszedł na zewnątrz, zastanawiając się, co ma teraz zrobić. 
Zdecydował, że najlepiej będzie, jak coś zje. Aż do momentu, w którym zobaczył 
kapitana 
trzymającego kawał chleba i suszone mięso, nie wiedział, jak bardzo był głodny.
- Wezmę jej jedzenie - zaproponował Gerard - skoro ona nie ma na nie ochoty.
Samuval podał mu chleb i mięso.
- Kantyny jeszcze nie ma, ale tam, skąd to wziąłem, jest tego więcej. Też się 
wybieram w tamtym kierunku. Przyłączysz się?
- Nie - odparł Gerard. - Dziękuję, ale wolę mieć ją na oku.
- Ależ ona nigdzie nie pójdzie - odparł rozbawiony kapitan.
- Mimo to jednak jestem za nią odpowiedzialny.
- Jak tam chcesz - powiedział Samuval i oddalił się długimi krokami. 
Najwidoczniej 
zauważył jakiegoś druha, bo zaczął machać ręką. Gerard zobaczył odmachującego mu 
dowodzącego patrolem minotaura. Rycerz przykucnął przed namiotem. Zjadł bez 
apetytu. 
Spostrzegłszy, że bukłak zostawił w namiocie obok Odili, wszedł do środka, żeby 
go zabrać. 
Poruszał się bezszelestnie, myśląc, że może zasnęła.
Nie zmieniła pozycji, odkąd opuścił namiot, ale teraz jej oczy były zamknięte. 
Sięgał 
właśnie cichutko po bukłak, kiedy odezwała się.
- Nie śpię - powiedziała.
- Postaraj się odpocząć - odparł, - Teraz zostało już tylko czekać do 
zapadnięcia nocy. 
Mam klucz do kajdan u nóg. Postaram się znaleźć dla ciebie jakąś zbroję albo 
żołnierską 
tunikę...
Odwróciła od niego oczy, spojrzała gdzieś w bok. Gerard musiał spytać.
- Co zobaczyłaś, Odilo? Co zobaczyłaś, kiedy civ dotknęła?
Kobieta zamknęła oczy, zadrżała. - Zobaczyłam umysł Boga!
30
Zaczyna się Wojna Dusz
Galdar zmierzał przez pogrążony we śnie obóz, ziewając tak szeroko, aż posłyszał 
słabe chrupnięcie. Ostry ból szczęki wykrzywił jego pysk. Zdecydowawszy, że to 
niebezpieczne, pomasował bolącą żuchwę i ruszył dalej. Noc była jasna. Księżyc, 
któremu do 
pełni brakowało jedynie kęska, był ogromny, zwalisty i bez wyrazu. Minotaur miał 
wrażenie, 
że krąg jest tępy; nigdy zresztą nie darzył go wielką admiracją. Teraz wypełni 
swoją rolę, jeśli 
wszystko pójdzie zgodnie z planem. Planem Miny. Dziwnym, osobliwym planem. 
Galdar 
ziewnął ponownie, tym razem jednak uważając, żeby nie zwichnąć sobie przy okazji 
szczęki.
Strażnicy stojący przy wejściu do namiotu Miny rozpoznali go - nietrudno 
rozpoznać 
jedynego minotaura w całej armii. Zasalutowali i spoglądali nań wyczekująco.
W namiocie panował mrok. Nic dziwnego, zważywszy, że jeszcze panował mrok. 
Budził ją z ciężkim sercem, bo dzień wcześniej była na nogach już przed wschodem 
słońca i 
położyła się spać grubo po północy. Wahał się. Koniec końców, nie było nic, co 
mogłaby 
zrobić, a czego on nie zrobiłby już wcześniej. Niemniej jednak czuł, że powinna 
się 
dowiedzieć.
Odrzucił połę i wszedł do namiotu dowodzenia. - Co się stało, Galdarze? - 
spytała.
Nigdy nie miał pewności, czy nie spała już wcześniej, czy może podrywał ją ze 
snu 
odgłos jego kroków. Tak czy inaczej, zawsze była w pogotowiu, zawsze czujna.
- Mino, uciekł więzień. Ta Solamnijska Rycerka. Tego, który ją złapał, również 
nie 
ma. Moim zdaniem byli w zmowie.
Spała w ubraniu, wełnianych getrach i tunice. Jej zbroja i miecz stały w nogach 
łóżka. 
Widział jej twarz, kredowobladą, jeszcze bardziej trupią niż ów księżyc w 
ostatniej kwadrze 
przed pełnią.
Nie okazywała żadnych oznak zdziwienia.
- Wiesz o tym, Mino? Czy powiedział ci już o tym ktoś inny? - zastępca 
nachmurzył 
się. - Wydałem rozkaz, żeby nikt ci nie przeszkadzał.
- A jednak sam mi teraz przeszkadzasz, Galdarze - uśmiechnęła się Mina.
- Tylko dlatego, że nasze wysiłki w celu odnalezienia Solamnijki i tego 
zdradzieckiego Rycerza spełzły na niczym.
- Są z powrotem w Solanthus - odparła Mina. Jej oczy tonęły w ciemnościach i nie 
miały żadnej barwy. W mroku czuł się pewniej w jej obecności. Mógł wtedy nie 
patrzeć na 
swoje odbicie w bursztynie. - Przywitano ich jak bohaterów. Oboje.
- Jak możesz reagować na to takim spokojem, Mino? - spytał minotaur. - Byli w 
naszym obozie. Porachowali nasze siły. Wiedzą, jak są niewielkie.
- Z murów też to widać, Galdarze.
- Nie aż tak dokładnie - spierał się. Od samego początku był przeciwny tym 
szaleńczym roszadom. - Staraliśmy się ze wszystkich sił, żeby ich zmylić. 
Stawialiśmy puste 
namioty, trzymaliśmy ludzi w ciągłym ruchu, żeby nie dało ich się tak łatwo 
zliczyć. Cała 
robota na nic.
Mina podciągnęła się na łokciu.
- Pamiętasz, jak chciałeś zatruć ich zapasy wody?
- Tak - zgodził się zimnym tonem.
- Odradzałam to, argumentując, że wtedy miasto byłoby dla nas bezużyteczne.
Prychnął. Miasto teraz też było dla nich bezużyteczne i pew - nie tak już 
zostanie, o ile 
nie zawodzi go zdolność przewidywania.
__. Nie ma w tobie wiary, Galdarze - smutno zauważyła Mina.
Minotaur westchnął. Dłoń powędrowała w kierunku prawego ramienia, potarła je 
mimowolnie. Ciągle wydawała się go teraz boleć, jakby od reumatyzmu.
- Próbuję, Mino. Naprawdę próbuję. Wydawało mi się, że pokonałem wątpliwości 
tam, w Silvanoście, ale teraz... nie podobają mi się nasi nowi sojusznicy - 
wyrzucił z siebie 
nagle - J nie jestem jedyny.
- Rozumiem - powiedziała Pani Nocy. - Dlatego właśnie wykazywałam się do tej 
pory 
tak wielką cierpliwością w stosunku do ciebie i do innych. Twoje oczy spowija 
teraz całun 
strachu, ale nadejdzie czas, kiedy ujrzysz wyraźnie. I będziesz jedynym, któremu 
będzie to 
dane.
Uśmiechnęła się z własnego dowcipu.
Galdar nie. Jego zdaniem to nie był temat do żartów.
Spojrzała na niego i leciutko pokręciła głową. - Co się tyczy Solamnijki, 
posłałam ją 
do miasta uzbrojoną w truciznę bardziej jadowitą niż wilcza jagoda, którą 
chciałeś wrzucić do 
miejskiej studni.
Czekał, dławiąc ziewnięcie. Nie miał pojęcia, o czym mówiła. Wiedział tylko 
tyle, że 
wszystko poszło na marne. Godziny straconego snu spędzone na posyłaniu ekip 
poszukiwawczych, przewracanie obozu do góry nogami, wszystko na nic.
Ucieczka była dziecinnie łatwa. Tak prosta, że Gerard uwierzyłby, że ktoś im ją 
ułatwił, gdyby tylko znalazł choć jeden powód, dla którego wróg mógłby chcieć 
ich powrotu 
do Solanthus z obciążającymi informacjami o wrogiej armii, która pod miejskimi 
murami 
rozbiła swój obóz.
Jedyne naprawdę pełne napięcia chwile przeżyli przy bramie do Solanthus, gdzie 
wyłoniła się kwestia, czy wartownicy naszpikują ich salwą strzał, czy może nie. 
Gerard 
błogosławił ostry głos i prześmiewczy ton Odili, który został z miejsca roz - 
poznany i, za jej 
poręczeniem, obojgu pozwolono wejść do miasta.
Potem godzinami przesłuchiwali ich oficerowie Rycerstwa. Słońce już wschodziło, 
a 
oni ciągle odpowiadali na pytania.
Gerard nie zaznał wiele snu zeszłej nocy. Trudy i napięcie całego dnia, a do 
tego 
jeszcze nocna przygoda, kompletnie ograbiły go z sił. Już dwa razy powiedział o 
wszystkim, 
co zobaczył i co usłyszał, i palcami podtrzymywał teraz opadające powieki, kiedy 
kolejne 
słowa Odili wywołały miniaturową eksplozję w jego mózgu i poderwały na 
powierzchnię 
przytomności.
- Zobaczyłam umysł Boga - powiedziała.
Gerard jęknął i opadł bezwładnie na krzesło. Próbował ostrzec ją, żeby pominęła 
milczeniem tę akurat wiadomość, ale, jak zresztą zazwyczaj, nie posłuchała go. 
Miał już 
nadzieję na wskoczenie do pościeli, nawet gdyby to miało być z powrotem w celi, 
której 
chłodna, cicha i pozbawiona kenderów ciemność kusiła go mocno. A teraz 
przesiedzą tu 
resztę dnia.
- Co dokładnie masz na myśli, lady Odilo? - spytał ostrożnie lord Tasgall. Był 
starszy 
od Gerarda trzydzieści lat. Jego włosy miały stalowoszary kolor; nosił 
tradycyjne wąsy 
Solamnijskich Rycerzy. W przeciwieństwie do pozostałych Rycerzy Róży nie był, 
jak to 
kiedyś ktoś pogardliwie ujął, Rycerzem „Solennijskim”. Choć na okoliczność 
przesłuchania 
przyjął stosownie grobową minę, linie uśmiechu wokół ust i przy kącikach oczu 
świadczyły o 
poczuciu humoru. W sposób oczywisty poważany przez swoich podkomendnych lord 
Tasgall 
zdawał się być człowiekiem rozważnym, mądrym przywódcą.
- Dziewczyna o imieniu Mina dotknęła mojej dłoni i zobaczyłam... wieczność. Nie 
da 
się tego inaczej ująć - Odila mówiła stłumionym głosem, zacinając się. Widoczne 
było, że nie 
czuje się dobrze ze swoją wiedzą. - Zobaczyłam umysł. Umysł, który potrafił 
objąć nocne 
niebo i sprawić, że stanie się małe i ciasne. Umysł, który potrafił zliczyć 
gwiazdy i podać 
dokładną ich liczbę. Umysł, który jest maleńki jak ziarnko piasku i tak rozległy 
jak ocean. 
Zobaczyłam ten umysł i zrazu noczułam radość, że nie jestem sama we 
wszechświecie, a 
potem poczułam strach, okropny strach, byłam bowiem buntownicza i nieposłuszna, 
a to nie 
podobało się temu wszechmocnemu rozumowi. Gdybym się nie poddała, umysł rósłby w 
gniewie. Ja... ja nie potrafiłam tego pojąć. Nie pojmowałam. Nadal nie pojmuję.
Odila zwróciła ku Lordom Rycerzom bezradne spojrzenie, jakby odpowiedzi 
oczekiwała od nich.
__ To, co ukazało się twoim oczom, musiało być jakąś sztuczką, iluzją - odezwał 
się 
pocieszająco lord Urlich. Był Rycerzem Miecza, zaledwie kilka lat starszym od 
Gerarda. 
Można go było opisać jako niskiego grubasa o cholerycznej twarzy, która 
zdradzała miłość do 
gorzałki, w ilościach większych, niż to było dobre dla zdrowia. Oczy miał jasne, 
nos 
purpurowy, uśmiech szeroki. - Wiemy wszyscy, że mroczni Mistycy wywołują u 
członków 
Rycerstwa fałszywe wizje. Mam rację, Mistrzu Gwiazd?
Mikelis kiwnął głową, zgodził się niemal bezwiednie. Mistyk wyglądał na 
wymęczonego i zmizerowanego. Całą noc szukał Złotej Luny, a potem w zdumieniu i 
osłupieniu wysłuchał opowieści Gerarda o tym, jak to odleciała na grzbiecie 
błękitnego 
smoka, kierując się ku Nightlund w poszukiwaniu czarodzieja Dalamara.
- Cóż - odezwał się wtedy smutnym głosem Mistrz Gwiazd. - Szalona jest. Zupełnie 
szalona. Cud, który przywrócił jej młodość, ograbił ją z sił umysłowych. Myślę, 
że to dla nas 
lekcja, żeby radować się tym, co mamy.
Gerard może też tak by o niej pomyślał, gdyby nie fakt, że kroki podjęte przez 
nią 
zeszłej noc były posunięciami osoby zdrowej na umyśle, w pełni panującej nad 
sytuacją. Nie 
skomentował jednak słów mistyka, zatrzymał swoje myśli dla siebie. Obudził się w 
nim 
głęboki podziw i szacunek dla Złotej Luny, choć znał ją tylko jedną noc. Chciał 
zachować 
wspomnienie o czasie, jaki wspólnie spędzili, w tajemnicy, chciał go uświęcić. 
Zamknął oczy.
W następnej chwili Odila szturchała go łokciem. Gerard wzdrygnął się i obudził, 
usiadł, jakby połknął kij, mrugając oczyma i zastanawiając się niespokojnie, czy 
ktoś 
zauważył, że uciął sobie drzemkę.
- Zgodzę się z tobą, lordzie Urlichu - mówił Tasgall. - To, co widziałaś, lady 
Odilo - 
albo, co zdawało ci się, że widziałaś - nie było cudem, tylko sztuczką mrocznego 
mistyka.
- Rycerka kręciła głową, ale trzymała język za zębami, za który to cud Gerard 
był 
niezmiernie wdzięczny. - Mam świadomość tego, że moglibyśmy debatować nad tą 
sprawą 
przez wiele jeszcze dni albo i tygodni i nigdy nie doszlibyśmy do zadowalającej 
konkluzji - 
dodał lord Tasgall. - Niemniej jednak są kwestie większej wagi, które czekają na 
bezzwłoczne 
rozpatrzenie. Zdaję sobie również sprawę z tego, że oboje jesteście pewnie 
bardzo zmęczeni 
po całym tym koszmarze - uśmiechnął się do Gerarda, który spąsowiał i zakręcił 
się nerwowo 
na krześle. - Najpierw jednak sprawa sir Gerarda uth Mondar. Chciałbym zobaczyć 
teraz list 
od króla Gilthasa, panie rycerzu. - Gerard wyciągnął pismo, cokolwiek 
pogniecione, ale wciąż 
czytelne. - Nie znam sygnatury elfickiego króla - odezwał się lord Tasgall, 
czytając list - ale 
rozpoznaję królewską pieczęć Qualinesti. Niestety - dodał cicho - obawiam się, 
że niewiele 
możemy zrobić, by pomóc im w tej czarnej godzinie.
Gerard skłonił głowę. Mógłby się spierać, ale obecność nieprzyjacielskich wojsk 
pod 
murami Solanthus obalała każdy argument, jaki mógłby przedstawić.
- Może i ma list od elfa - odezwał się lord Nigel, Rycerz Korony - ale nie 
zmienia to 
faktu, że został aresztowany w towarzystwie smoka zła. Niełatwo przychodzi mi 
sensowne 
pogodzenie tych dwóch faktów.
Lord Nigel przekroczył czwartą dekadę życia i był jednym z tych ludzi, którzy 
nie 
podejmą decyzji, zanim nie przemyślą jej wszerz i wzdłuż i nie przyjrzą się 
każdemu faktowi 
trzy razy z wszelkich możliwych perspektyw.
- Ja wierzę jego historii - odezwała się Odila w swoim szczerym, otwartym stylu. 
- 
Widziałam go i podsłuchałam, jak stał w jaskini z Pierwszą Mistrzynią. Miał 
możliwość 
ucieczki, a jednak nie skorzystał z niej. Usłyszał dmące rogi, wiedział, że 
jesteśmy atakowani 
i wrócił, żeby pomóc w obronie miasta.
__ Albo żeby je zdradzić - podsunął lord Nigel, spoglądając spod nastroszonych 
brwi.
- Gerard powiedział mi, że jeśli nie pozwolicie mu chwycić za miecz jak 
prawdziwemu Solamnijczykowi, zrobi, co tylko będzie mógł, żeby pomóc, począwszy 
od 
walki z ogniem, a na opiece nad rannymi kończąc - odparła z żarem Odila. - Jego 
bystry 
umysł obojgu nam uratował życie. Powinno się mu za to okazać wyrazy szacunku, a 
nie 
oskarżać go i ganić.
- Zgadzam się - podjął lord Tasgall. - Czy wszyscy podzielają moje zdanie? - 
Spojrzał 
na pozostałą dwójkę. Lord Urlich skinął w końcu głową, uśmiechnął się do Gerarda 
i puścił 
mu oczko. Lord Nigel zasępił się, ale ponieważ darzył Tasgalla wielkim 
respektem, zgodził 
się więc, by stało się według jego zarządzenia.
Najwyższy Rycerz skinął życzliwie w stronę niedawnego podsądnego.
- Sir Gerardzie uth Mondar, wszelkie zarzuty przeciwko tobie zostają oficjalnie 
cofnięte. Żałuję, że nie mamy czasu, by publicznie oczyścić twoje imię, ale 
wydam edykt, tak 
żeby wszyscy dowiedzieli się o twojej niewinności.
Odila uśmiechnęła się szeroko do młodego człowieka i kopnęła go pod stołem, 
przypominając mu tym samym, że miał wobec niej dług. Jako że ta sprawa została 
zamknięta, 
Rycerze mogli skupić się teraz na palącej kwestii nieprzyjacielskiego wojska.
Mimo informacji o śmiesznie małej sile wrogiej armii szykującej się właśnie do 
oblężenia miasta, Solamnijczycy nie podeszli do sprawy z beztroską. Nie po tym, 
jak Gerard 
powiadomił ich, że oczekuje się posiłków.
- Może ma na myśli wojska maszerujące od strony Palanthas, panie - zasugerował z 
szacunkiem.
- Nie - lord Tasgall pokręcił głową - mamy tam szpiegów. Dostalibyśmy raport o 
każdym większym ruchu wojsk, a nie przyszła do nas żadna nota. Nasi zwiadowcy 
patrolują 
drogi, nic nie widzieli.
- Proszę o wybaczenie, panie - wtrącił się Gerard - ale tej armii też nie 
widzieliście.
- To była jakaś magia - odparł ponuro lord Nigel. - Zaklęcie snu padło na 
wszystkich 
w mieście i najbliższej okolicy. Patrole donosiły, że ów letarg zmógł wszystkich 
ludzi i 
zwierzęta. Wydawało nam się, że czar rzuciła Pierwsza Mistrzyni Złota Luna, ale 
Mistrz 
Gwiazd Mikelis zapewnił nas, że nie zdołałaby cisnąć tak potężnego zaklęcia. - 
Powędrował 
niespokojnym wzrokiem w stronę Odili. To, co powiedziała o umyśle Boga, 
wytyczyło 
pewien alarmujący trop. - Powiedział, że nie dokonałby tego żaden śmiertelnik. A 
mimo to 
wszyscy zasnęliśmy.
„Ja nie”, pomyślał Gerard. „Ani kender, ani gnom. Złota Luna sprawiła, że 
żelazne 
pręty roztopiły się, jakby były z wosku. Co wtedy powiedziała? »Nie wiem, skąd 
wzięłam 
siłę, żeby to zrobić. Wiem tyle tylko, że cokolwiek zechcę, jest mi dane«„.
Kim jest ten, który daje? Gerard zafrasowany zerknął na Odilę. Żaden z 
pozostałych 
Rycerzy nie zabrał głosu. Wszyscy dzielili razem te same nieproszone myśli, ale 
nikt nie 
chciał ich wypowiedzieć. Zrobić tak, znaczyło podejść z zawiązanymi oczyma na 
skraj 
przepaści.
- Sir Gerardzie, lady Odilo, dziękuję wam za cierpliwość - odezwał się lord 
Tasgall, 
wstając. - Mamy dość informacji, by zacząć działać. Jeśli będziemy was w 
przyszłości 
potrzebowali, zostaniecie wezwani.
Pozwolono im odejść. Gerard podniósł się, zasalutował, podziękował każdemu 
dostojnikowi z osobna. Odila poczekała na niego i wyszli razem. Odwróciwszy się, 
zobaczyli, 
że Rycerze zdążyli już pogrążyć się w ożywionej rozmowie.
- Nie mają większego wyboru - kobieta pokręciła głową. - Nie możemy przecież 
siedzieć tutaj i czekać, aż przybędą te ich posiłki. Musimy zaatakować.
- Sakramencko dziwny sposób oblężenia - zauważył Ge - rcj __Mógłbym to 
zrozumieć, ich dowódca ledwo co przecież wyrósł ze śpioszków, ale ten kapitan 
wyglądał mi 
na kumatego oficera. Czemu oni pozwalają się jej prowadzić?
__ Być może ich duszy też dotknęła - mruknęła Odila.
__ Co? - spytał Gerard. Mówiła tak cicho, iż myślał, że się przesłyszał.
Pokręciła ponuro głową i szła dalej.
- Nieważne. Głupio wymyśliłam.
- Wkrótce wyruszymy na bitwę - zawyrokował rycerz w nadziei, że podniesie ją na 
duchu.
- Nawet wkrótce to dla mnie za długo. Chciałabym z mieczem w dłoni spotkać się z 
tą 
czerwonowłosą wiedźmą. Co powiesz na kielicha? - spytała nagle. - Albo dwa, albo 
sześć, 
albo trzydzieści? - Dziwny ton jej głosu kazał Gerardowi zmierzyć ją surowym 
spojrzeniem. - 
No co? - spytała usprawiedliwiająco. - Chcę tylko wypłukać sobie tego 
pokręconego boga z 
głowy, to wszystko. Chodź. Ja stawiam.
J To nie dla mnie - odparł. - Mnie się marzy łóżko. Sen. Tobie też by się 
przydał.
- Nie wiem, jak niby twoim zdaniem mam zasnąć z utkwionymi we mnie tymi 
oczyma. Dobra, jak jesteś taki zmęczony, idź się prześpij.
Zaczął właśnie pytać: „Jakimi oczyma?”, ale Odila już się oddaliła, ruszając w 
kierunku knajpy, na której szyldzie wymalowany był pies myśliwski ze 
zwieszającym się z 
pyska kaczorem.
Zbyt wyczerpany, żeby wziąć to sobie do serca, Gerard udał się na zasłużony 
odpoczynek.
Gerard przespał resztę dnia i sporą część nocy. Obudziło go dopiero łomotanie w 
drzwi.
- Pod broń! Pod broń! - rozległo się ciche nawoływanie. - Za godzinę zbiórka na 
dziedzińcu. Żadnych świateł i bez hałasów.
Rycerz usiadł. W pokoju było jasno, ale nie od słonecznego blasku, tylko 
mlecznego, 
niesamowitego światła księżyca. Zza drzwi dobiegały stłumione odgłosy Rycerzy, 
ich 
paziów, giermków i służby biegających wte i wewte. A więc miał być to atak 
nocny. Atak 
znienacka.
Żadnego hałasu. Żadnych świateł. Żadnych werbli wzywających oddziały na odprawę. 
Nie było nic, co mogłoby zdradzać, że oto armia Solanthus szykowała się do 
złamania 
oblężenia. Gerard był pełen podziwu. Przedni pomysł. Zaskoczą wroga we śnie. 
Przy 
odrobinie szczęścia być może uda im się zaskoczyć go odsypiającego wieczorne 
hulanki.
Położył się spać w ubraniach, nie musiał się więc odziewać, tylko wciągnął buty 
na 
nogi. Pogalopował po schodach, na których roiło się od służących i giermków w 
biegu 
wypełniających polecenia swoich panów, i przepychał się przez ową ciżbę, 
przystając tylko 
po wskazówki do zbrojowni.
Ulice były pogrążone w nieziemskiej ciszy, większość mieszkańców miasta spała 
głęboko. Kiedy Gerard znalazł w końcu zbrojmistrza i jego pomocników, zastał ich 
niekompletnie ubranych, ledwie chwilę wcześniej wyciągnięto ich bowiem z 
pościeli. 
Zarządca arsenału był wściekły, że nie mógł wyposażyć Gerarda w porządną 
solamnijską 
zbroję. Nie było czasu, żeby taką wyklepać.
- Daj mi w takim razie to, czego używacie podczas zaprawy - powiedział młody 
człowiek.
Zbrojmistrz oniemiał z przerażenia. W głowie mu się nie mieściło, żeby posyłać 
Rycerza na bitwę w obtłuczonej, niewymiarowej i porysowanej zbroi. Gerard 
wyglądałby jak 
strach na wróble. On jednak nie dbał o to. Miał ruszyć do pierwszego w życiu 
boju i nie 
przeszkadzałoby mu nawet, gdyby miał ruszyć goły i wesoły. Miał miecz, który 
podarował 
mu marszałek Medan i tylko to się liczyło. Zbrojmistrz protestował, ale Gerard 
twardo 
obstawał przy swoim i koniec końców mężczyzna przyniósł, co mu kazano. Jego 
pomocnicy - 
dwaj pryszczaci wyrostkowie - aż wariowali z podniecenia i rozpaczali nad 
faktem, że sami 
nie mogli wziąć udziału w bitwie. Została im przydzielona rola giermków Gerarda.
Ze zbrojowni skierował kroki do stajni, gdzie stajenni gorączkowo siodłali 
konie, 
usiłując uciszyć zwierzęta, które niecodzienne zamieszanie wprawiło w 
ekscytację. Koniuszy 
zawiesił powątpiewające spojrzenie na rycerzu przyobleczonym w pożyczoną zbroję, 
ale 
Gerard dość wyraźnie dał mu do zrozumienia, że jeśli ten nie wyda mu konia, nie 
cofnie się 
przed kradzieżą. Koniuszy nadal jednak nie chciał przychylić się do żądania 
Gerarda, ale 
wtedy do stajni wszedł lord Ulrich i choć zaniósł się gromkim śmiechem na widok 
wyświechtanego ekwipunku, poświadczył za niego i nakazał traktować go z 
poważaniem 
przynależnym każdemu innemu Solamnijczykowi.
Zarządca stajni nie posunął się aż tak daleko, ale wydał mu konia, który 
bardziej 
nadawał się do ciągnięcia furgonów niż wożenia Rycerzy. Gerard mógł jedynie 
żywić 
nadzieję, że pokieruje się w stronę pola bitwy, a nie na poranny dowóz mleka.
Spory trwały tak długo, że Gerard poważnie obawiał się, że bitwa przejdzie mu 
koło 
nosa. A tymczasem zostawił za sobą w tyle większość Rycerzy. Kiedy dojechał na 
dziedziniec, żołnierze formowali właśnie szeregi. Dobrze przeszkoleni, prędko 
zajmowali 
swoje miejsca w odpowiedzi na rzucane przyciszonymi głosami komendy. Stłumili 
dzwoniące plecionki kolczug, przeplatając je skrawkami materiału, i biada 
włócznikowi, 
który z potwornym brzękiem upuścił włócznię na bruk. Sycząc przekleństwa, 
oficerowie 
dopadli winowajcy, grożąc mu wszystkimi najokropniejszymi karami.
Rycerze poczęli się zbierać. Oni również owinęli części zbroi w materiał, żeby 
zredukować hałas. U boku każdego konia stali giermkowie, gotowi podać oręż, 
tarczę i hełm. 
Chorążowie i oficerowie zajęli swoje miejsca. Z wyjątkiem zwyczajnych odgłosów 
Straży 
Grodzkiej, która robiła swój normalny obchód, miasto było ciche. Nikt nie 
krzyczał, 
dopytując się, co się dzieje. Nie stłoczyli się żadni gapie. Gerard podziwiał 
zarówno 
skuteczność oficerów Rycerstwa, jak i lojalność i zdrowy rozsądek mieszkańców. Z 
domu do 
domu musiało pójść słowo, że ostrzega się wszystkich przed wychodzeniem na ulicę 
i 
nakazuje zagasić światła. Z cudem graniczył fakt, że wszyscy się do tego 
zastosowali.
Armia - w sile pięciu tysięcy - była gotowa do wymarszu. To tu, to tam ciszę 
łamało 
przytłumione rżenie podekscytowanego rumaka, nerwowe pokasływanie żołnierza 
piechoty 
czy brzęk nakładającego hełm Rycerza.
Gerard odnalazł Odilę. Jako Rycerz Korony zajęła miejsce wśród konnych w 
pierwszych szeregach. Miała zbroję podobną do pozostałych Rycerzy, ale 
natychmiast 
wyłowił ją z tłumu dzięki dwóm długim warkoczom, które spływały spod 
jaśniejącego 
srebrem hełmu i salwie śmiechu, która rozbrzmiewała przez chwilę, po czym 
została 
poprawnie zdławiona.
- Co za kobieta, gotowa błaznować nawet na własnym pogrzebie - zachichotał, po 
czym, uświadamiając sobie, że to spostrzeżenie może być złym znakiem, żałował 
zaniepokojony, że w ogóle je poczynił.
Lord Tasgall, Rycerz Róży, jechał na czele formacji razem ze swoim sztabem, a w 
jego dłoni powiewała biała szarfa. Na moment uniósł ją wysoko, tak żeby każdy 
zobaczył, a 
następnie opuścił. Oficerowie wydali żołnierzom komendę do marszu, za nimi 
pojechali 
Rycerze. Gerard zajął miejsce na szarym końcu razem ze świeżo pasowanymi 
młodzikami. 
Nie miało to dla niego znaczenia. Nie przeszkadzałoby mu nawet, gdyby szedł w 
szeregu z 
piechurami. Armia Solanthus przemieszczała się w akompaniamencie szurania, 
niczym jakiś 
wielki, bezskrzydły, jaśniejący w księżycowej poświacie smok pełznący po ziemi. 
Wewnętrzne bramy, których zawiasy dobrze natłuszczono, zostały bezszelestnie 
rozwarte 
przez milczących mężczyzn.
Kilka zwodzonych mostów umożliwiało przeprawienie się nad fosą. Po tym, jak już 
przeszedł po nich ostatni żołnierz piechoty, podciągnięto je. Bramy zaryglowano, 
wokół 
rzygaczy zaroiło się od ludzi.
Armia przemaszerowała przez ostatnią bramę, wykutą w grubym zewnętrznym murze 
otaczającym miasto. Zawiasy tych wierzei również zostały porządnie naoliwione. 
Kiedy 
Gerard przejeżdżał pod kamiennym sklepieniem, zobaczył schowanych za blankami 
przykucniętych łuczników. Ufał, że nie będą mieli tej nocy pełnych rąk roboty. 
Solamnijska 
armia powinna przetrzebić wojska Czarnych Rycerzy, zanim ci zorientują się, co 
ich trafiło. 
Niemniej jednak Lordowie Rycerze woleli nie kusić losu.
Kiedy już armia minęła ostatnią bramę, a brama ta została zaryglowana i 
obstawiona 
ludźmi, Lord Rycerz zatrzymał się i obejrzał, żeby zobaczyć podkomendnych 
stojących jak 
jeden mąż za swoimi plecami. Uniósł kolejną biała szarfę i tę również opuścił.
Rycerze dokonali nagłego wyłomu w ciszy. Podnosząc głosy w pieśni, która była 
pradawna już w czasach, kiedy Huma był małym chłopcem, popędzili konie do 
niosącego się 
łomotem kopyt galopu. Pieśń sprawiła, że w żyłach Gerarda krew zaczęła szybciej 
krążyć. 
Spostrzegł, że sam śpiewa z mocą, wykrzykując, co mu tylko ślina na język 
przyniesie we 
fragmentach, których słów nie pamiętał. Kawaleria dostała rozkazy rozbicia 
szeregów, część 
Rycerzy miała pognać na wschód, a druga połowa na zachód. Zgodnie z planem miano 
otoczyć pogrążony we śnie obóz, zapędzić żołnierzy do środka, gdzie będą mogli 
przyprzeć 
na nich atak piechurzy, którzy maszerowali prosto w środek.
Gerard nie odrywał oczu od obozowiska nieprzyjaciela. Oczekiwał, że na dźwięk 
łomoczących kopyt obóz stanie na nogi. Sądził, że rozbłysną pochodnie, 
wartownicy 
podniosą larum, oficerowie zaczną krzyczeć, a ludzie łapać za broń.
Dziwne, ale obóz zatopiony był w ciszy. Żaden wartownik nie zawołał na alarm, a 
kiedy Gerard lepiej się przyjrzał, w ogóle nie dojrzał linii pikiet. Z wnętrza 
nie dochodziły 
żadne odgłosy, żaden dźwięk i wszystko wskazywało na to, że w nocy obóz został 
opuszczony. Ale dlaczego wojsko złożone z kilku setek zbrojnych miałoby 
zostawiać za sobą 
namioty i zapasy?
Czyżby ta dziewczyna spostrzegła, że nie może przełknąć kęsa, na który się 
skusiła? 
Czy zdecydowała się wynieść chyłkiem pod osłoną nocy, ratując skórę sobie i 
swoim 
ludziom? Wracając pamięcią do niej, do jej nieugiętej wiary w Jedyne Bóstwo, 
Gerard wątpił 
w taki rozwój wypadków.
Solamnijscy Rycerze nadal zmierzali do ataku, otaczając obóz z obydwu stron 
rosnącym okręgiem. Nadal też śpiewali, choć pieśń utraciła swój urok, nie miała 
już mocy 
odpędzania niepokoju, który wkradał się do ich serc. W ciszy kryła się tajemnica 
i nie 
podobało im się to. Wyczuwali pułapkę.
Jadący na czele szpicy lord Tasgall stanął nagle przed dylematem. Czy działać 
zgodnie z planem? Jak zareagować na tę nową i nieoczekiwaną sytuację? Weteran 
wielu 
kampanii był doskonale świadom, że nawet najlepiej przygotowana strategia nigdy 
nie może 
w całości przetrwać konfrontacji z nieprzyjacielem. W tym jednakowoż przypadku 
problem 
sprowadzał się do nieobecności wroga. Tasgall wywnioskował, że dziewczyna 
najpewniej 
poszła po rozum do głowy i wycofała się. Jeśli tak, to on i jego oddziały nie 
straciły nic poza 
kilkoma godzinami snu. Przywódca nie mógł jednak liczyć na taki zwrot akcji. 
Bardziej 
prawdopodobnie było to, że czekała ich pułapka. Lepiej się mylić, niż dać się 
złapać. Zmiana 
strategii wprawiłaby teraz tylko wszystkich w konfuzję. Lord nie zarzucił 
swojego planu, 
uniósł tylko dłoń, nakazując konnicy zwolnić tak, żeby ludzie nie pędzili 
bezmyślnie ku temu, 
co na nich czekało.
Mógł sobie tego oszczędzić. Jego wojska i tak nie były przygotowane na spotkanie 
z 
tym, co nadeszło. Nigdy nie zdołaliby tego przewidzieć.
W powietrzu rozbrzmiały słowa innej jeszcze strofy, pieśni, która mollem 
odpowiadała na ich dur, która stała się kontrapunktem dla solamnijskiego hymnu. 
Śpiewał ją 
tylko jeden głos, a Gerard, który go już słyszał, rozpoznał Minę.
Marionetki
Dawno już ptysia aura i czas dawno minął łaskawy, 
Kiedyście pląsały w kukiełkowym czarze. 
Zastygłe teraz w pudle, w ciszy pogrążone, 
Rozrzucone leżą członki, nieruchome twarze. 
Raz poczujcie tańczących sznurków drgania. 
Kurzu tumanem dajcie odpowiedź 
Władcy Marionetek oto pieśń śpiewana! 
Powstańcie, z miejsc powstańcie swoich.
Oto władca z ciemności woła.
A prochy niech spiesznie ruszą za głosem.
Bieżcie, żywych czeka was rola.
Smak słodki ich glorii odejmie wam wiosen.
Z dniami raz jeszcze złączcie się ciepłymi, 
Drogami na powrót podążcie swoimi.
Wystąpcie z cienia krokami słabymi.
Raz, dwa, z kurzu otrząśnijcie się!
Teraz tańczcie, o wy, dusze, co starości 
Smaku krwi nie znałyście mętnej.
Coście opuściły cele ciał i kości 
Zagrajcie teraz w życie, co tak życiem tętni!
Władca za sznurki pociąga, niedolą znaczone.
Wyszarpane z mroku kukły na scenę rzucone 
By ostatnie dać przedstawienie, tak oto mocnym tonem 
Władcy już pieśni skończone!
Żołnierze na prawej flance zaczęli wykrzykiwać coś i gorączkowo machać rękoma. 
Gerard odwrócił się, żeby zobaczyć, co się działo.
Z zachodu poczęła nadpływać kłębami gęsta mgła. Ów osobliwy tuman pędził ku nim 
prędko, przetaczając się nad trawami, powlekając wszystko, co napotkał na swojej 
drodze, 
przesłaniając gwiazdy, pochłaniając księżyc. Ci, którzy się mu przyglądali, nie 
widzieli 
niczego we mgle ani poza nią. Dotarłszy do zachodnich murów miasta, mgławica 
przelała się 
przez nie jak kipiąca woda. Wieże zachodniej części Solanthus znikły z oczu tak 
zupełnie, 
jakby nigdy ich nie wybudowano. Słabe krzyki doleciały ich od tej strony, ale 
prędko zostały 
zdławione ‘ nikt nie potrafił zgadnąć, co tam zaszło.
Obserwując napór owej dziwnej i nienaturalnej mgły, lord Tasgall wstrzymał 
szarżę i 
machnięciem dłoni przywołał do siebie swoich oficerów. Ulrich i Nigel odłączyli 
od 
szeregów i pogalopowali ku niemu. Gerard podjechał cichcem blisko, żeby 
podsłuchać 
rozmowę.
- To są jakieś czary - ponuro skonstatował lord Tasgall. - Wyprowadzono nas w 
pole. 
Wyciągnięto podstępem za miejskie mury. Myślę, że powinniśmy zarządzić odwrót.
- Ależ panie - zaoponował Ulrich, chichocząc cicho - to rzęsista rosa, nic 
więcej.
- Rzęsista rosa! - powtórzył lord Tasgall, prychając pogardliwie. - Niech herold 
zadmie do odwrotu!
Herold podniósł róg do ust, dając sygnał. Rycerze odpowiedzieli zdyscyplinowani, 
nie 
poddali się panice. Zawróciwszy konie, zaczęli w kolumnie zmierzać ku miastu. 
Piechurzy 
wykonali w tył zwrot i w równym ordynku ruszyli w stronę murów. Rycerze podążyli 
za 
nimi, osłaniając pieszych. Łucznicy ma miejskich murach byli teraz widoczni, 
strzały drgały 
na cięciwach.
Gerard spostrzegł jednakże - co było zresztą widoczne dla każdego - że 
niezależnie od 
tego, jak szybko będą maszerowali, osobliwa mgła zdąży pochłonąć ich, zanim 
pierwszy z 
żołnierzy zdoła uciec za bezpieczną barierę miejskich murów. Mgła pełzła po 
ziemi z 
prędkością szarżującej w pełnym galopie kawalerii. Kiedy podczołgała się bliżej, 
uważniej się 
jej przyjrzał. Popatrzył, zamrugał powiekami, potarł oczy. Musiał mieć omamy.
To nie była mgła. To nie była „rzęsista rosa”. To były posiłki Miny.
Armia dusz.
Zaciężna armia, dusze zmarłych bowiem zostały uwięzione na tym świecie, nie 
mogły 
się zeń wydostać. Każda z nich opuściła ciało, które wiązało je z ziemskim 
padołem i zdążyła 
poznać moment uniesienia, rozpierającej radości i wolności. Uczucia owe 
zdławiono w tej 
samej nieomal chwili. Nieśmiertelna Istota pochwyciła dusze zmarłych i kazała im 
zasmakować potężnego głodu, głodu magii.
„Przynieście mi magię, a przywrócę wam wolność”, tak brzmiała obietnica. 
Przysięga, 
która nie została dotrzymana. Apetytu tego nie dało się w żaden sposób 
zaspokoić. Rósł w 
miarę jedzenia. Dusze, które walczyły o uwolnienie, spostrzegły, że nie mają 
dokąd pójść.
Nie mogły się uwolnić, dopóki nie zostaną wezwane.
Głos, ludzki głos śmiertelnika, głos Miny wołał ku nim.
__ Walczcie dla Jedynego Bóstwa, a nie minie was nagroda. Służcie Jedynemu, a 
będziecie wolne.
Zrozpaczone, dręczone niekończącymi się torturami, dusze posłuchały. Nie stanęły 
w 
szeregach, zbyt wiele ich bowiem było. Dusza goblina, z okrutnym obliczem 
przywołanym 
przez pamięć ze śmiertelnej powłoki, zacisnęła mgliste zęby, chwyciła za tkany z 
pajęczej 
nici miecz i odpowiedziała na wezwanie. Zareagował też duch Rycerza 
Solamnijskiego, który 
dawno temu wyzbył się choćby wspomnienia po honorze i lojalności. Dusze goblina 
i 
Rycerza maszerowały teraz ramię w ramię i nie wiedziały, po co maszerują ani z 
czym 
walczą. Jedynym pragnieniem było zadowolenie Głosu i w konsekwencji ucieczka.
Choć zjawisko owo zdawało się mgłą dla śmiertelnych oczu, Mina poprosiła Jedyne 
Bóstwo, by otworzyło owe oczy i by ujrzały one to, czego wcześniej nie potrafiły 
dostrzec. 
Żywi zostali zmuszeni do stanięcia oko w oko ze zmarłymi.
Tajemnicza chmura miała oczy i usta. Wyciągały się z niej ręce. Szepty 
rozbrzmiewały w tumanie, który nie był mgłą, a miriadami dusz, z których każda 
tuliła 
wspomnienie o tym, co było, wspomnienie wyznaczone w eterycznym obłoku magiczną 
fosforescencją księżycowej poświaty i zimnego światła. Na obliczu każdego z 
duchów 
odcisnął się koszmar egzystencji, której obcy był spokój, która znała jedynie 
niekończące się 
poszukiwanie i nieutulony żal ciągłej porażki.
Dusze dzierżyły rynsztunek, ale ich prawdziwą bronią był mglisty całun i blask 
księżyca, które ani ranić nie mogły, ani zabijać. Dusze posiadały wszelako jeden 
oręż, 
najstraszliwszą broń. Rozpacz.
Na widok armii uwięzionych duchów piechota rzuciła swo - ją broń, nie bacząc na 
wściekłe pokrzykiwanie oficerów. Rycerze obstawiający flanki spojrzeli na 
zmarłych i 
zadrżeli przerażeni. Instynkt kazał im pójść za przykładem piechurów, uwolnić 
uczucia 
trwogi i paniki. Dyscyplina powstrzymywała ich przez chwilę, dyscyplina i duma, 
ale kiedy 
spojrzeli jeden na drugiego, niepewni, co dalej, każdy ujrzał, jak w twarzach 
towarzyszy 
odbija się jego własny strach.
Upiorna armia wkroczyła do wrogiego obozu. Dusze kotłowały się niespokojnie 
wśród namiotów i furgonów. Gerard usłyszał rżenie zdjętych paniką koni i, w 
końcu, odgłosy 
poruszenia w obozie - nawoływania oficerów, brzęk stali. A potem wszystkie te 
dźwięki 
pochłonęły dusze, jakby zazdrosne 0 głosy, których ich martwe usta nie mogły już 
wydać. 
Obóz wroga zniknął im z oczu. Armia dusz płynęła w stronę Solanthus.
Tysiące gardeł wydało stłumiony jęk męki, ich niesione szeptem krzyki były 
niczym 
przejmujący wiatr, który zmroził żywym krew. Setki tysięcy martwych rąk sięgnęło 
po to, 
czego nigdy nie będą mogły pochwycić. Więcej jeszcze martwych stóp maszerowało, 
nie 
łamiąc choćby źdźbła trawy.
Oficerowi padli ofiarą tego samego co ich ludzie przerażenia, poddali się i nie 
próbowali więcej zaprowadzać wśród nich porządku. Żołnierze piechoty złamali 
szeregi i 
gnali w panice w stronę murów, odpychając i przewracając wolniejszych na swojej 
drodze do 
bezpieczeństwa.
Mury nie dawały jednak schronienia. Fosa nie stanowiła przeszkody dla tych, 
którzy 
już pożegnali się z życiem, niestraszne im było pogrążenie się w jej odmętach. 
Strzały nie 
mogą powstrzymać naporu tych, którzy nie mają ciała. Upiorne legiony 
prześlizgiwały się 
przez furtki w spuszczanych kratach 1 niczym ćma przypadały do zaryglowanych 
bram, 
przelatywały przez rzygacze i przeciskały się przez strzelnicze rowki.
Za armią umarłych podążały oddziały żywych. Żołnierze Miny skrywali się do tej 
pory w namiotach, czekając, aż ruszy armia duchów, która przerazi wroga i wywoła 
w jego 
szeregach chaos i panikę. Pod osłoną tej straszliwej armii, armia Je - dynego 
opuściła namioty 
i poszła w bój. Mieli rozkaz zaatakować Solamnijskich Rycerzy na otwartym 
terenie, gdzie ci 
będą odcięci, bez żadnej pomocy, zdjęci przerażeniem.
Gerard usiłował powstrzymać ucieczkę żołnierzy, którzy tratowali się wzajemnie, 
próbując zostawić w tyle widmową armię. Ruszył za nimi, wrzeszcząc, żeby zostali 
na swoich 
pozycjach, oni jednak pędzili dalej, głusi na jego wołania. Wszystko znikło. 
Otoczyły go 
zewsząd dusze zmarłych. Bezcielesne kształty jaśniały rozżarzoną bielą, która 
znaczyła zarys 
dłoni i ramion, stóp i palców, ubrań i rynsztunku, broni i innych przedmiotów, 
które były im 
bliskie za życia. Ścieśniły się wokół niego, a jego koń wydał z siebie 
przerażone rżenie. 
Wierzgnąwszy przednimi nogami, zrzucił Gerarda na ziemię i pogalopował gdzieś, 
znikając 
w wirującym tumanie rozczapierzonych widmowych dłoni.
Rycerz stanął na nogi. Obnażył miecz wiedziony instynktem, bo na co się niby 
porywał? Nigdy jeszcze nie ogarnął go tak wielki lęk. Dotyk zjaw był jak 
muśnięcie 
lodowatej mgły. Nie potrafił zliczyć zastępów otaczających go zmarłych. Jeden, 
setka, 
dwanaście setek. Dusze splatały się z sobą. Trudno było określić, gdzie kończyła 
się jedna, a 
zaczynała kolejna. Śmigały mu przed oczyma, aż do zawrotu głowy, w której miał 
teraz tylko 
mętlik.
Nie próbowały go nastraszyć ani zaatakować, nawet te, które za życia nie 
zawahałyby 
się przed tym. Potężny hobgoblin wyciągnął włochate łapy, które nagle stały się 
dłońmi 
pięknej elfiej kobiety, ta zmieniła się w rybaka, który śmignął i okazał się 
przestraszonym, 
łkającym krasnoludzkim maluchem. Twarze zmarłych przepełniły Gerarda nienazwanym 
przerażeniem, ujrzał bowiem w każdej z nich niedolę i beznadzieję więźnia, który 
leży 
zapomniany w lochu, co stał się mu grobem.
Widok był tak okropny, że Gerard bał się, iż zaraz oszaleje. Usiłował 
przypomnieć 
sobie, w którym kierunku leżało Solanthus, gdzie przynajmniej będzie mógł poczuć 
dotknięcie ciep’eJ ręki zamiast pieszczoty zmarłych, ale przez upadek z konia 
zupełnie stracił 
orientację. Nasłuchiwał odgłosów, które, jak sądził, naprowadzą go może na 
właściwą drogę. 
Jednak, jak to we mgle, wszelkie dźwięki były zniekształcone. Słyszał brzęk 
stali i jęki bólu i 
zgadywał, że gdzieś ludzie nie ze zmarłymi toczyli bój, tylko z żyjącymi. Ale 
czy odgłosy 
dobiegały go z przodu, czy też zza pleców, nie potrafił zdecydować.
A później usłyszał czyjś chłodny i rzeczowy głos. - Tutaj jest jeszcze jeden.
Dwóch żołnierzy, żywych żołnierzy, z godłem Neraki na piersiach, pospieszyło w 
jego stronę, a widmowe kształty rozstąpiły się przed nimi jak białe jedwabne 
szale pod 
uderzeniem topora. Żołnierze rzucili się na Gerarda, atakując bez wprawy, 
machając i tłukąc 
go mieczami, mając nadzieję, że powalą go brutalną siłą, zanim zdąży otrząsnąć 
się z 
podszytego paniką przestrachu. Nie wzięli jednak pod uwagę faktu, iż Gerard z 
tak wielką 
ulgą przyjął pojawienie się wroga z krwi i kości, takiego, któremu można 
przetrącić szczękę, 
dokopać i pochlastać do krwi, że bronił się z wielkim zapałem.
Rozbroił jednego mężczyznę, łukiem posyłając w bok jego miecz, w szczęce 
drugiego 
zatopił pięść. Żaden z nich nie upierał się, żeby walczyć dalej. Spostrzegłszy, 
że ich wróg jest 
silniejszy, niż im się zdawało, uciekli, zostawiając Gerarda samego z upiornymi 
strażnikami, 
duszami zmarłych.
Dłoń Rycerza zacisnęła się spazmatycznie wokół rękojeści miecza. Obawiając się 
kolejnej zasadzki, ustawicznie oglądał się przez ramię, lękając zostać tam, 
gdzie stal, a 
jeszcze bardziej bojąc stamtąd ruszyć. Dusze obserwowały go, okrążały.
Dźwięk rogu przeciął powietrze niczym kosa. Wołanie dobiegało z miasta, wzywało 
do odwrotu. Sygnał był gorączkowy i krótki, urywał się w pół tonu, ale Gerard 
mógł dzięki 
niemu ustalić, w którym kierunku ma ruszyć. Dźwięk rogu dobiegł go gdzieś z 
przodu. 
Ruszył przed siebie powoli, nie chcąc dotknąć widm, nie miał się jednak czego 
obawiać, gdyż 
choć niektóre wyciągały ręce w geście, który zdawał się być żałosnym błaganiem, 
inne znów 
zdawały się mieć mordercze intencje, były bezsilne wobec niego, nie mogły mu 
uczynić 
żadnej krzywdy prócz wzbudzenia w nim strachu. To jednak okazało się 
wystarczająco 
okropne.
Kiedy widok stał się nie do zniesienia, mimowolnie zamknął oczy, mając nadzieję, 
że 
znajdzie w tym ulgę, ale okazało się, że dręczy go to jeszcze bardziej, jako że 
czuł teraz dotyk 
upiornych palców i słyszał szepty koszmarnych głosów.
W tym czasie solamnijscy żołnierze piechoty dotarli do monumentalnej żelaznej 
bramy, która stanowiła przesmyk w pierwszej linii fortyfikacji. Zdjęci paniką 
ludzie poczęli 
walić w bramę i krzyczeć, żeby ją przed nimi otwarto. Wierzeje pozostały jednak 
zamknięte i 
zaryglowane. Wściekli i przerażeni, wołali swoich towarzyszy w mieście, żeby 
wpuścili ich 
do środka. Zaczęli napierać na bramę i szarpać pręty, przeklinając znajdujących 
się po drugiej 
stronie.
Rozbłysło białe światło. Ziemię przebiegł wstrząs, a kawał muru tuż obok bramy 
eksplodował. Wielkie zwały potłuczonych kamieni spadły na tłoczących się pod 
zaryglowaną 
furtą żołnierzy. Setki pożegnały się z życiem zmiażdżone pod gruzem. Ci, którzy 
przeżyli, 
leżeli przygwożdżeni stertą głazów, błagając o pomoc, która nie miała już dla 
nich nadejść. 
Brama od strony miasta nadal była zastawiona sztabami. Wróg zaczął przelewać się 
przez 
wyłom.
Słysząc huk, Gerard wytężył wzrok, usiłując dojrzeć, co się stało. Wokół niego 
wirowały dusze, śmigały we wszystkie strony i jedynym, co widział, były białe 
twarze i 
chwytające dłonie. Zdesperowany skoczył prosto w nurt falujących kształtów, 
chlastąjąc 
mieczem w szaleńczym zapale. Z równym powodzeniem mógłby próbować nadziać na 
ostrze 
kroplę rtęci, zmarli bowiem wyślizgiwali mu się spod klingi, by za chwilę 
osaczyć go jeszcze 
ciaśniej.
Kiedy dotarło do niego, co robi, przystanął i usiłował zebrać się na powrót w 
sobie. 
Spływał potem i cały się trząsł. Świadomość chwilowego wybuchu szaleństwa 
przyprawiła go 
o zgrozę. Czując się tak, jakby coś go dusiło, zdjął hełm i wciągną} kilka 
głębokich haustów 
powietrza. Teraz, kiedy już s’? uspokoił, dotarły doń głosy - żywe głosy - i 
dzwonienie stali. 
Postał jeszcze chwilę, żeby zorientować się, gdzie jest i nasadzić z powrotem 
hełm, 
zostawiając przyłbicę podniesioną tak, żeby lepiej widzieć, co się dzieje. Kiedy 
biegł w 
kierunku źródła dźwięku, zmarli wczepili się weń swoimi lodowatymi dłońmi. Czuł 
na skórze 
łaskotanie, jakby przedzierał się przez olbrzymie pajęczyny.
Wpadł na sześciu wrogich żołnierzy, którzy byli jak najbardziej żywi i toczyli 
właśnie 
bitwę z rycerzem na koniu. Nie widział jego twarzy, skrytej pod przyłbicą, ale 
dojrzał dwie 
długie czarne kosy śmigające wokół ramion. Żołnierze otoczyli Odilę, usiłowali 
ściągnąć ją z 
końskiego grzbietu. Zamierzała się na nich mieczem, rozdzielała kopniaki, 
odparowywała 
ciosy tarczą. Cały czas trzymała wodze pod kontrolą.
Gerard zaatakował wroga od tyłu, znienacka. Pierwszego przebił na wylot. 
Wyszarpnąwszy miecz z ciała, łokciem dźgnął drugiego w żebra. Kiedy ów zgiął się 
wpół, 
ciosem wyprowadzonym z kolana roztrzaskał mu nos.
Odila spuściła miecz na głowę innego z siłą, która rozłupała jego hełm na dwoje 
i 
zaryła ostrze w czaszce, obryzgując Gerarda krwią, mózgiem i odłamkami kości. 
Starł posokę 
z oczu i odwrócił się do żołnierza, który trzymał cugle i próbował powalić 
zwierzę na ziemię. 
Gerard ciął go po rękach, podczas gdy Odila zdzieliła drugiego tarczą i zadała 
kolejny cios 
mieczem. Jeszcze jeden śmignął pod końskim brzuchem i wyłonił się tuż za 
Gerardem. Zanim 
zdążył się odwrócić od jednego wroga i stanąć przeciw drugiemu, żołnierz dzikim 
machnięciem trafił go w skroń.
Hełm uratował Gerarda przed śmiertelnym razem. Ostrze ześlizgnęło się po metalu 
i 
rozplatało policzek. Nie czuł bólu i tylko dlatego, że usta zalała mu ciepła 
krew, wiedział, że 
jest ranny. Żołnierz chwyci) zbrojne w miecz ramię Gerarda, zamknął je w 
żelaznym uścisku 
i zabrał się do wyłamywania mu palców, chcąc w ten sposób zmusić go do 
wypuszczenia 
oręża z dłoni. Gerard rąbnął mężczyznę w twarz, łamiąc mu nos. Ten jednak nie 
puszczał. 
Odepchnąwszy przeciwnika, Rycerz poczęstował go kopniakiem w trzewia i posłał na 
ziemię. 
Ruszył, żeby go dobić, ten jednak zdołał poderwać się na nogi i zaczął uciekać. 
Gerard był 
zbyt wycieńczony, żeby go gonić.
Stanął i ciężko dysząc, wciągał powietrze. Teraz zaczął czuć ból głowy, wstrętny 
ból. 
Uciążliwe było też trzymanie miecza i przełożył go do lewej dłoni, choć 
pozostawało kwestią 
dyskusyjną, co mógłby z nim zrobić w takiej sytuacji, jako że nigdy nie opanował 
sztuki 
walki obydwoma rękoma. Podejrzewał, że zdoła przynajmniej użyć go jako pałki.
Pancerz Odili był poznaczony rysami i krwią. Nie potrafił zgadnąć, czy została 
ranna, 
a brakło mu tchu, żeby spytać. Siedziała w siodle, rozglądając się wokoło z 
mieczem w 
gotowości, czekając na kolejny atak.
Gerard spostrzegł nagle odróżniające się na tle gwiazd sylwetki drzew. Widział 
również innych Rycerzy, niektórych na koniach, innych stojących na ziemi lub 
klęczących, 
innych wreszcie poległych. Widział gwiazdy, widział mury Solanthus jaśniejące 
bielą w 
jasnym świetle księżyca, z jednym makabrycznym wyjątkiem. Brakowało olbrzymich 
rozmiarów odcinka kamiennej ściany, tuż obok bramy. Wielka sterta strzaskanych 
wybuchem 
kamieni leżała na wprost wyrwy.
- Co się stało? - wydyszała Odila, zrywając z głowy hełm, żeby lepiej widzieć. - 
Kto 
to zrobił? Dlaczego nie otwarto bram? Kto je zaryglował? - Wpatrywała się w 
mury, na 
których panowała cisza i pustka. - Gdzie są nasi łucznicy? Dlaczego opuścili 
pozycje?
W odpowiedzi, która zdała się niemalże osobista, tak blisko wiązała się z jej 
pytaniami, na szczycie zewnętrznego kręgu murów tuż nad bramą, która niezmiennie 
pozostawała zamknięta przed własnymi jej obrońcami, stanęła samotna postać.
Martwi żołnierze Solanthus leżeli w stercie na wprost miejskiej bramy, niczym 
ofiara 
na gigantycznym ołtarzu. Dar dla Miny, dziewczyny, której czarna zbroja lśniła w 
księżycowej poświacie.
- Rycerze Solamnii. Mieszkańcy stolicy - zwróciła się do nich, a jej głos 
dźwięczał 
tak, że nikt na zlanym krwią polu nie musiał nadwerężać słuchu. - Z mocy 
Jedynego Bóstwa 
miasto Solanthus upadło. Zajmuję niniejszym ten gród w imię Jedynego.
Schrypnięte okrzyki gniewu i niedowierzania podniosły się znad pola bitwy. Lord 
Tasgall pognał konia naprzód. Jego zbroja była szkarłatna od krwi, prawe ramię 
zwieszało się 
bezwładnie u boku, niepotrzebne.
- Nie wierzę ci! - zawołał. - Zdobyłaś być może zewnętrzny szaniec, ale nie uda 
ci się 
zamydlić mi oczu, że zdołałaś podbić całe miasto!
Na murach pojawili się łucznicy z godłem Neraki na piersiach. Wokół niego 
posypały 
się strzały, wbiły się w ziemię, wibrując tuż pod jego stopami.
- Podnieś oczy ku niebu - powiedziała doń Mina. Ociągając się, Tasgall zadarł 
głowę i 
szukającym spojrzeniem wodził po niebie. Nie musiał długo patrzeć, by ujrzeć 
swoją klęskę.
Po gwiazdach ślizgały się czarne skrzydła, przesłaniając je raz po raz. 
Przecięły tarczę 
księżyca. W powietrzu kołowały smoki, zataczając nad Solanthus zwycięskie kręgi.
Smoczy strach, okropny i paraliżujący, wstrząsnął lordem Tasgallem i resztą 
Rycerzy 
Solamnijskich, budząc w nich dreszcze i każąc im wznosić w przerażeniu ręce albo 
też 
chwytać za broń spoconymi, rozdygotanymi dłońmi.
Z murów miasta w stronę smoków nie posłano ani jednej strzały. Ani jedna machina 
nie plunęła płonącym olejem. Jeden tylko róg zadął na alarm na początku bitwy, a 
i ten został 
uciszony na śmierć.
Mina mówiła prawdę. Bitwa się skończyła. Podczas gdy Rycerzy Solamnijskich 
wzięli jako zakładników zmarli i zaskoczyli zasadzką żyjący, Pani Nocy i reszta 
jej sił nie 
powstrzymywani przez nikogo przylecieli na smoczych grzbietach do miasta, w 
którego 
murach została tylko garstka obrońców.
- Rycerze Solamnii - ciągnęła Mina - doświadczyliście potęgi Jedynego Bóstwa, 
które 
włada żywymi i umarłymi. Ruszcie, a z wami niech poniesie się wieść o powrocie 
Jedynego 
na ziemski padół. Rozkazałam smokom, by was nie atako - Możecie odejść wolno. A 
dokąd 
odejdziecie, wasza wołg __Skinęła dłonią w łaskawym, wspaniałomyślnym geście.
_ Nawet do Sanction. Tam bowiem zwrócą się teraz oczy Najwyższego. Opowiedzcie 
obrońcom o cudach, jakie ujrzeliście tej nocy. Powiedzcie im, by lękali się 
Jedynego.
Lord Rycerz siedział nieruchomo w siodle. Był w szoku, porażony i przytłoczony 
owym nieoczekiwanym zwrotem akcji. Pozostali rycerze podjechali, podeszli albo 
też 
pokuśtykali, by stanąć u jego boku. Zebrali się wokół niego. Sądząc z ich 
wzburzonych 
głosów, niektórzy domagali się, by ruszyć do ataku.
Gerard prychnął pogardliwe. „Niech atakują”, pomyślał sobie. „Niech ta smocza 
horda 
zwali się na nich i poodgryza ich głupie łby. Ci idioci nie zasługują na życie, 
a już na pewno 
nie powinno się im pozwolić, by spłodzili potomstwo. Wystarczy przecież spojrzeć 
w niebo, 
żeby zobaczyć, że w Solanthus nie ma już miejsca dla Rycerzy Solamnijskich”.
Mina odezwała się po raz ostatni.
- Noc ma się ku końcowi. Zbliża, się świt. Daję wam godzinę, byście mogli 
bezpiecznie ujść. Każdy, kto zostanie w promieniu wzroku od miejskich murów wraz 
z 
nastaniem świtu, pożegna się z życiem - jej głos złagodniał. - Nie zamartwiajcie 
się o swoich 
zmarłych. Traktować się ich będzie z szacunkiem, albowiem służą teraz Jedynemu 
Bóstwu.
Buta i wściekłość pokonanych Rycerzy prędko wyparowały. Garstka piechurów, która 
ocalała, zaczęła rozchodzić się po polu, a wielu z nich spoglądało za siebie, 
jakby nie mogli 
uwierzyć w to, co się stało i musieli stale się o tym upewniać, wpatrując się w 
zatrważający 
widok swoich towarzyszy pogrzebanych pod gruzami świetnego niegdyś miasta.
Rycerze zdołali uratować resztę godności, jaka im została i wrócili na pole, by 
zabrać 
poległych. Nie zostawiliby swoich zmarłych, niezależnie od tego, co obiecywała 
Mina i 
Jedyne Bóstwo. Lord Tasgall ciągle siedział w siodle. Zdjął hełm, żeby otrzeć 
pot z twarzy. 
Jego oblicze było ponure i skupione, cera widmowobiała.
Gerard nie mógł na niego patrzeć, nie mógł znieść widoku takiego cierpienia. 
Odwrócił się.
Odila nie dołączyła do reszty Rycerzy. Wyglądało na to, że w ogóle nie 
dostrzegała, 
co się wokół działo. Siedziała na swoim koniu, wpatrując się w mur, na którym 
stała Mina.
Gerard planował pomóc innym rycerzom przy rannych i zmarłych, ale nie spodobał 
mu się wyraz twarzy kobiety. Chwycił ją za obutą nogę i szarpnął, chcąc zwrócić 
na siebie jej 
uwagę.
Spojrzała na niego z góry i zdawała się go nie rozpoznawać.
- Jedyne Bóstwo - odezwała się. - Ta dziewczyna mówi prawdę. Bóg wrócił na 
świat. 
Cóż mogą uczynić śmiertelnicy wobec takiej potęgi?
Gerard zwrócił oczy ku niebu, na którym tańczyły smoki, frunąc w triumfie między 
poszarpanymi smugami chmur, które nie były tak naprawdę chmurami, a ciągle 
jeszcze 
unoszącymi się w powietrzu duszami zmarłych.
- Uczynimy to, co kazała nam zrobić - powiedział Gerard bezbarwnym głosem, 
rzucając przez ramię spojrzenie murom pokonanego miasta. Zobaczył na nich 
minotaura, 
który przyglądał się odwrotowi Rycerzy Solamnijskich. - Pojedziemy do Sanction. 
Ostrzeżemy ich przed tym, co ma nadejść.
31
Czerwona róża
W ciemnych godzinach przed świtaniem, w dniu, który smoczyca Beryl wybrała na 
dzień zagłady Qualinostu, marszałek Medan siedział w ogrodzie przy śniadaniu. 
Zjadł z 
apetytem, potrzebne mu bowiem będą zapasy energii na resztę dnia. Znał ludzi, 
którzy przed 
ruszeniem na bitwę nie mogli zmusić się do przełknięcia choćby kęska albo 
takich, którzy 
zwracali zaraz po posiłku. Sam narzucił sobie dawno już temu taką dyscyplinę, że 
przed 
kampanią spożywał porządny posiłek i nawet potrafił się nim delektować.
Umiał tego dokonać dzięki skupianiu się na każdej pojedynczej minucie, nie 
patrząc 
ani przed siebie na to, co musi nadejść, ani też nie oglądając się w przeszłość 
na to, co 
mogłyby być. Ze swoją historią pogodził się zeszłej nocy, zanim złożył głowę do 
snu - co 
było kolejnym reżimem. Co zaś się tyczyło tego, co przynieść mu może najbliższa 
przyszłość, 
zaufał samemu sobie. Znał swoje granice, wiedział, ile ma sił. Znał swoich 
towarzyszy i ufał 
im.
Zanurzył ostatnią tego roku truskawkę w ostatniej lampce elfickiego wina. Zjadł 
chleb 
z oliwkami i łagodny biały ser. Bochenek był twardy i przeleżał już tydzień, od 
jakiegoś czasu 
nie rozpalano bowiem ognia pod piekarskimi piecami, ponieważ piekarze albo 
opuścili 
Qualinost, albo ukryli się, szykując do dzisiejszego dnia. Mimo to jednak 
rozkoszował się 
smakiem. Zawsze miał apetyt na chleb z oliwkami. Ser, rozsmaro - wany na 
kromkach, był 
wyśmienity. Prosta przyjemność, jakiej po śmierci będzie mu brakować.
Medan nie wierzył w życie pozagrobowe. Jego zdaniem nie był do tego zdolny żaden 
racjonalny umysł. Śmierć była zapomnieniem. Krótka drzemka co noc przygotowuje 
nas do 
ostatniego, długiego, nocnego snu. A mimo to wierzył, że nawet w owej niepamięci 
będzie 
tęsknił za swoim ogrodem i łagodnym serem na pachnącym chlebie, że będzie mu 
brakować 
księżycowego blasku na złotych puklach. Skończył ser, okruszki chleba rzucił 
rybkom. Przez 
następną godzinę siedział sam w ogrodzie, wsłuchując się w żałobną pieśń wróbla. 
Jego oczy 
na moment zasnuła mgła, ale to przez ptasi śpiew, który już nigdy nie będzie 
rozbrzmiewał 
dla niego i przez piękno późno kwitnących kwiatów, które również utraci. Kiedy 
zamgliły mu 
się oczy, wiedział, że czas ruszać w drogę.
Czarny Rycerz Dumat asystował Medanowi z napierśnikiem. Marszałek nie chciał 
przyoblekać się tego dnia w pełną zbroję. Beryl zauważyłaby to i nabrała 
podejrzeń. Elfy 
zostały wymordowane, wypędzone, pokonane. Elficka stolica była przekazywana na 
jej ręce 
bez walki. Jej marszałek miał przywitać ją w triumfie. Po co potrzebna by mu 
była zbroja? 
Poza tym Medan potrzebował swobody ruchów i nie zamierzał zakuć się w ciężki 
pancerz i 
kolczugę. Przywdział ceremonialny rynsztunek - wypolerowany na wysoki połysk 
napierśnik 
inkrustowany lilią i czaszką oraz hełm - całą resztę darował sobie jednak.
Dumat pomógł mu przypiąć do ramion długi, fałdzisty płaszcz. Okrycie było 
wykonane z wełny umoczonej wpierw w czarnym, a następnie fioletowym barwniku. 
Obszyty 
złotą taśmą płaszcz dotykał ziemi i ważył niemalże tyle samo co kolczuga. Medan 
nie znosił 
go i nie ubierał z wyjątkiem dni, kiedy to musiał robić przedstawienie przed 
senatem. Dzisiaj 
jednak płaszcz się przyda, skryje bowiem mrowie grzechów. Kiedy już go upięto, 
przećwiczył 
z okryciem parę ruchów, żeby upewnić się, że spełni oczekiwaną rolę.
Dumat towarzyszył mu przy drapowaniu fałd płaszcza, tak żeby zakrywał lewe 
ramię, 
tuszując pod zakładkami miecz przypasany do lewego biodra. Nie był to ów 
magiczny miecz, 
Zagubiona Gwiazda. Póki co zwyczajna klinga spełni dobrze swoje zadanie. Musiał 
tylko 
pamiętać, żeby trzymać mocno lewą połę płaszcza, tak żeby podmuchy wiatru od 
bijących 
smoczych skrzydeł nie poderwały jej do tyłu. Przećwiczył ruch kilkakrotnie, 
podczas gdy 
Dumat przyglądał mu się krytycznym wzrokiem.
- Uda się, myślisz? - spytał marszałek.
- Tak, panie - odparł adiutant. - Jeśli Beryl dostrzeże błysk stali, pomyśli, że 
to tylko 
twój miecz, ten, co go nosisz przy sobie na co dzień.
- Znakomicie - Medan opuścił połę okrycia. Odpiął miecz z pendentu i zaczął go 
odkładać. Po chwili jednak, lepiej się nad tym zastanowiwszy, podał broń swemu 
zastępcy. 
Niech służy ci tak dobrze, jak służył mnie.
Na twarzy Dumata rzadko gościł uśmiech i nie było go również w tej chwili. 
Odpasał 
swój miecz - takie były przepisy - i przypiął oręż marszałka, świetną, ostrą 
stalową klingę. 
Poza wymruczanymi pod nosem podziękowaniami nie okazał żadnych innych dowodów 
wdzięczności, ale Medan widział, że podarunek uradował i wzruszył żołnierza.
- Lepiej już idź - powiedział. - Czeka cię długa jazda z powrotem do Qualinostu 
i 
wiele jeszcze do zrobienia dziś rano przed umówionym czasem.
Dumat podniósł dłoń do salutu, ale Medan wyciągnął do niego rękę. Zastępca 
zawahał 
się, po czym uścisnął podaną mu dłoń i bez słowa potrząsnął nią serdecznie. 
Zabrał się do 
wyjścia. Dosiadłszy konia, pogalopował do Qualinostu.
Marszałek przebiegł jeszcze w myślach swój plan, sprawdzając raz i drugi, czy 
niczego nie przeoczył. Był zadowolony. Żaden plan nie był doskonały, a zdarzenia 
rzadko 
układały się po czyjejś myśli, ale był pewien, że razem z Lauraną wzięli pod 
uwagę 
większość ewentualności. Zamknął drzwi swojego domu. Zastanawiał się, czy dane 
mu 
będzie wrócić, przekręcić klucz w zamku i otworzyć je na powrót, czy może 
przyniosą tu jego 
ciało, żeby, zgodnie z jego wolą, złożyć je w ogrodzie. Czy w przyszłości, kiedy 
elfy wrócą 
na łono swojej ojczyzny, ktoś zamieszka w jego domu? Czy ktokolwiek będzie 
pamiętał?
- Dom znienawidzonego marszałka Medana - powiedział z półuśmieszkiem. - Może 
spalą go do fundamentów. Ludzie by tak zrobili.
Elfy nie były jednak podobne do ludzi. Nie czerpałyby satysfakcji z takiej 
podłostki, 
wiedząc, że jest ona bezcelowa. Poza tym nie chciałyby, żeby ucierpiał ogród. Na 
to akurat 
mógł liczyć.
Przed wyjściem miał jeszcze jedną rzecz do zrobienia. Przeszukał ogród, aż 
znalazł 
dwie doskonałe róże - jedną czerwoną, jedną białą. Zerwał obydwie, a od białej 
odłamał 
wszystkie kolce. Czerwoną, z kolcami, zatknął pod pancerz, tuż nad sercem.
Z białą różą w dłoni opuścił ogród, nie oglądając się za siebie ani razu. Po cóż 
by? 
Jego obraz i zapach niósł z sobą w pamięci i miał nadzieję, że jeśli przyjdzie 
po niego śmierć, 
jego ostatnie myśli skierują się z powrotem ku temu miejscu i będą żyć wiecznie 
w owym 
pięknie, spokoju i samotności.
W swoim domu Laurana przygotowywała się niemalże tak samo jak marszałek, z 
kilkoma tylko wyjątkami. Zdołała przełknąć jedynie parę kęsów, nim odstawiła 
talerz. 
Wychyliła kielich wina, by dodał jej animuszu, następnie udała się do swojego 
pokoju.
Nie miała nikogo, kto pomógłby jej ubrać się i przywdziać zbroję, gdyż pokojówki 
odesłała do bezpiecznej kryjówki na południu. Odeszły z ociąganiem, opuszczając 
swoją 
panią ze łzami. Teraz u jej boku został tylko Kelevandros. Jemu również nakazała 
ujść, ale 
odmówił, nie naciskała go już zatem więcej. Chciał zostać, jak mówił, żeby 
oczyścić rodzinny 
honor, który skalał zdradziecki czyn jego brata.
Laurana zrozumiała, ale żałowała, że powziął taką właśnie decyzję. Był 
wspaniałym 
sługą, odgadującym jej zachcianki i potrzeby, nienarzucającym się, pracującym 
ciężko i 
pilnie.
Nie śpiewał już jednak więcej ani nie śmiał się, kiedy wykonywał jej polecenia. 
Był 
cichy, trzymał dystans, myśli skierował do własnego wnętrza, odrzucając wszelkie 
gesty 
współczucia.
Zawiązała w talii skórzaną spódnicę, która została uszyta dla niej wiele lat 
temu, kiedy 
była Złotym Generałem. Miała w sobie jeszcze dość kobiecej próżności, by 
zauważyć, że 
spódnica była nieco ciaśniejsza niż w czasach młodości, i dość samokrytycyzmu, 
żeby własną 
uwagę skwitować uśmiechem. Odzież miała z boku pęknięcie, które ułatwiało ruchy 
i dobrze 
sprawdzała się jako pancerz zarówno podczas walki na ziemi, jak i na końskim 
grzbiecie. 
Kiedy już się z nią uporała, zamierzała zawołać Kelevandrosa, ale ten czekał pod 
drzwiami i 
wszedł do pokoju w chwili, kiedy jej usta ułożyły się w jego imię.
Bez słowa zapiął jej napierśnik, błękitny ze złotym oblamowaniem, który nosiła 
lata 
temu, następnie udrapował na jej ramionach płaszcz. Strój był zbyt obszerny. 
Uszyła go 
specjalnie na tę okazję, ślęcząc nad nim dzień i noc, byle tylko zdążyć na czas. 
Był biały, 
wydziergany ze świetnie gręplowanej wełny, a spinało go z przodu siedem złotych 
klamer. Z 
boków znajdowały się rozcięcia na ręce. Przyglądała się krytycznie swojemu 
odbiciu w 
lustrze, stojąc prosto, upewniając się, że nie wystaje nawet skrawek skóry i nie 
zdradzi jej 
żadna iskra stali. Miała wyglądać jak ofiara, nie zaś drapieżca.
Jako że płaszcz krępował ruchy rąk, Kelevandros wyszczotkował i ułożył jej 
długie 
włosy wokół ramion. Medan chciał, żeby włożyła swój hełm, argumentując, że 
będzie 
potrzebowała ochrony. Laurana nie zgodziła się. Hełm nie pasował. Wzbudziłby 
tylko 
podejrzenia smoczycy.
- Poza tym - powiedziała doń wtedy, trochę drocząc się z nim, choć mówiąc w 
pełni 
poważnie - jeśli już zaatakuje, nie sądzę, żeby hełm stanowił jakiś problem.
Przed domem rozległy się srebrne dzwonki.
- Przyszedł marszałek Medan - odezwała się Laurana. - Już czas.
Podniósłszy wzrok, zobaczyła, że na twarz Kelevandrosa wypełzła bladość. Szczęka 
mu stężała, usta zacisnęły się w ciasną linię. Patrzył na nią z błaganiem w 
oczach.
- Muszę to zrobić, Kelevandrosie - powiedziała, kładąc delikatnie dłoń na jego 
ramieniu. - Szansa jest niewielka, ale to nasza jedyna nadzieja. - Spuścił oczy, 
pochylił głowę. 
- Powinieneś już pójść - ciągnęła. - Czas, byś zajął swoje miejsce w wieży.
- Tak, pani - odparł tym samym głuchym, bezbarwnym głosem, którym mówił od dnia 
śmierci swojego brata.
- Zapamiętaj, jak brzmią twoje wskazówki. Kiedy wypowiem słowa Ara Qualinesti, 
podpalisz strzałę i wystrzelisz ją w niebo, dając sygnał. Wypuść ją nad 
Qualinostem, żeby 
dojrzeli ją ci, którzy czekają na znak.
- Tak, pani - elf skłonił się cicho i odwrócił, zbierając do wyjścia. - Jeśli 
nie masz nic 
przeciwko, wyjdę przez ogród.
- Kelevandrosie - zatrzymała go jeszcze Laurana. Tak mi przykro. Tak bardzo 
przykro.
- Dlaczego miałoby ci być przykro, pani? - spytał, nie odwracając się, ciągle 
stojąc 
plecami do niej. - Mój brat próbował cię zamordować. To, co zrobił, nie stało 
się z twojej 
winy.
- A mnie wydaje się, że być może z mojej - zająknęła się Królowa Matka. - Gdybym 
tylko wiedziała, jaki był nieszczęśliwy... gdybym zadała sobie dość trudu, żeby 
to odkryć... 
gdybym nie uznała, że... że...
- Że byliśmy szczęśliwi, iż przyszło nam urodzić się do służby? - dokończył za 
nią 
Kelevandros. - Nie, nikomu nigdy nie przychodzi to na myśl, nieprawdaż? - 
Spojrzał na nią z 
dziwnym uśmiechem. - Ale zacznie, od teraz. Tutaj kończą się stare drogi. 
Cokolwiek stanie 
się dzisiaj, życie elfów nigdy już nie będzie takie samo. Nigdy nie zdołamy stać 
się na powrót 
takimi, jakimi byliśmy. Być może przed końcem wszyscy jeszcze zrozumiemy, co to 
znaczy 
urodzić się niewolnikiem. Nawet ty, pani. Nawet twój syn.
Skłoniwszy się, podniósł łuk i kołczan i ruszył do drzwi. Tam odwrócił się do 
niej, 
choć na nią nie spojrzał.
__ Dziwne, pani - odezwał się szorstko, ze spuszczonym wzrokiem - ale byłem 
tutaj 
szczęśliwy.
Skłoniwszy się raz jeszcze, wyszedł.
__ Czy to Kelevandrosa widziałem przemykającego przez Ogród? - spytał Medan, 
kiedy Laurana otworzyła przed nim drzwi. Przyglądał się jej wnikliwie.
- Tak - odparła, odwracając się w tamtym kierunku, choć przez gęstwę liści nie 
mogła 
go dojrzeć. - Poszedł zająć swoje miejsce w wieży.
- Wyglądasz, jakbyś się czymś frasowała. Czy powiedział coś, co cię 
zdenerwowało?
- Jeśli nawet, trzeba mu to wybaczyć. Od śmierci brata nie jest sobą. Żałoba 
przytłacza 
go.
- Jego żałoba jest daremna - powiedział marszałek. Ten jego parszywy brat nie 
był 
wart choćby słowa lamentu, nie mówiąc już o jednej łzie.
- Być może - przytaknęła niezdecydowanie Laurana. - A mimo to... - zamilkła 
zakłopotana i potrząsnęła głową.
Medan przyglądał się jej z troską.
- Powiedz tylko jedno słowo, pani, a dopilnuję, byś mogła bezpiecznie opuścić 
Qualinost choćby w tej chwili. Spotkasz się ze swoim synem...
- Nie, dziękuję ci, marszałku - odpowiedziała ze spokojem, podnosząc ku niemu 
oczy. 
- Kelevandros musi sam wojować ze swoimi demonami, tak jak ja walczyłam ze 
swoimi. 
Zdecydowałam już. Zagram swoją rolę. Myślę, że mnie potrzebujesz, panie - dodała 
z figlarną 
nutką w głosie - chyba że planujesz przebrać się w moje szaty i nasadzić na 
głowę blond 
perukę.
- Nie mam najmniejszych wątpliwości, że nawet Beryl, mimo całej swojej tępoty, 
przejrzałaby takie przebranie - sucho zauważył Medan. Uradował go widok 
uśmiechającej się 
Laurany. Kolejne wspomnienie, które należy zatrzymać. Po - dał jej białą różę. - 
Przyniosłem 
to dla ciebie, pani. Z mojego ogrodu. Cudne będą tej jesieni róże w Qualinoście.
- Tak - zgodziła się elfka, przyjmując kwiat. Dłoń leciutko jej drżała. - Będą 
cudne.
- Zobaczysz je. Jeśli dziś umrę, ty będziesz opiekować się dalej moim ogrodem. 
Obiecujesz?
- Źle to wróży, kiedy się przed bitwą mówi o śmierci, marszałku - ostrzegła 
Laurana 
pół żartem, choć zupełnie serio. - Nasz plan się powiedzie. Pokonamy smoczycę i 
zniszczymy 
morale jej wojsk.
- Jestem żołnierzem. Śmierć mam zapisaną w kontrakcie. Ale ty...
- Marszałku - przerwała mu z uśmiechem - każdy kontrakt kończy się śmiercią.
- Nie twój - powiedział cicho. - Nie tak długo, jak żyję i mogę cię przed tym 
chronić. - 
Przez chwilę stali w ciszy. Wpatrywał się w nią, obserwował, jak światło 
księżyca delikatnie 
muska jej włosy dotykiem, do którego sam tęsknił. Jej wzrok spoczywał na róży. - 
Czy 
pożegnanie z Gilthasem było dla ciebie ciężkie? - spytał w końcu.
Odpowiedziała z cichym westchnieniem.
- Nie w sposób, o którym być może myślisz. Gilthas nie próbował sprowadzić mnie 
z 
wybranej raz ścieżki. Ani też nie usiłował uwolnić się z obowiązku podążania 
swoją. Mimo 
moich obaw, nasze ostatnie wspólnie godziny nie upłynęły na bezowocnych sporach. 
Wspominaliśmy przeszłość i rozmawialiśmy o tym, co on uczyni w przyszłości. 
Hołubi wiele 
dobrych myśli i wiele ma marzeń. Ulżą jego podróży mroczną, najeżoną 
niebezpieczeństwami 
drogą, którą musi ruszyć, by dotrzeć do owej przyszłości. Nawet jeśli dziś szala 
zwycięstwa 
przechyli się na naszą stronę, to, jak powiedział Kelevandros, życie elfów nigdy 
nie będzie 
już takie samo. Nigdy nie uda nam się wrócić do przeszłości - mówiła zamyślona, 
cofając się 
wstecz pamięcią.
W głębi serca Medan podziwiał Gilthasa. Marszałek zgadywał, jak ciężko musiało 
być 
młodemu królowi zostawić matkę, by stawiła czoło smokowi, samemu zaś ratować się 
ucieczką. Gilthas miał dość rozumu, by zdawać sobie sprawę, że próby zawrócenia 
jej z raz 
obranego kursu nie przyniosłyby żadnych rezultatów i miałyby swój finał jedynie 
w gorzkim 
obwinianiu się nawzajem. Młody król będzie potrzebował całej mądrości, którą 
posiadał, by 
zmierzyć się z tym, co go czekało. Medan znał sytuację lepiej niż Laurana, 
otrzymał bowiem 
raporty na temat tego, co działo się w Silvanesti. Nie powiedział jej o nich ani 
słowa, nie 
chcąc jej martwić. Starczy czasu, by i z tamtym kryzysem się uporać, kiedy już 
ten będą mieli 
za sobą.
- Jeśli jesteś gotowa, pani, możemy ruszyć - powiedział. - Przekradniemy się 
przez 
miasto, póki zalegają jeszcze cienie nocy i wejdziemy do wieży wraz ze 
świtaniem.
- Jestem gotowa - odparła Laurana. Nie obejrzała się za siebie. Kiedy zmierzali 
ścieżką pośród późno rozkwitających bzów, powiedziała doń: - Chcę podziękować 
ci, 
marszałku, w imieniu elfickiego ludu za to, co robisz dziś dla nas. Twoja odwaga 
zapisze się 
na długie lata w naszej pamięci i długo będziemy czcić cię za nią.
Medan był zaambarasowany.
- Być może dzisiaj nie tyle dokonam czegoś, pani - odparł cicho - ale odpracuję 
to, co 
wcześniej stało się moim udziałem. Bądź spokojna, nie zawiodę ani ciebie, ani 
twojego ludu.
- Naszego ludu, marszałku Medanie - poprawiła Laurana. - Naszego ludu.
Jej słowa były wypowiedziane w dobrej wierze, zraniły jednak jego serce. 
Zasługiwał 
na karę i znosił ją w ciszy, nie mrugnąwszy nawet, jak przystało na żołnierza. 
Tak samo 
spokojnie znosił różane kolce wpijające się w jego pierś.
Kiedy Medan i Laurana spiesznie przemierzali ulice w drodze do wieży, słyszeli 
dochodzące z domostw stłumione dźwięki. Choć nie pokazał się żaden elf, czas 
przyczajenia 
miał się ku końcowi. Słychać było odgłosy ciężkich przedmiotów wciąganych po 
schodach, 
szelest gałęzi drzew, wśród których swoje pozycje zajmowali łucznicy. Słyszeli 
rozkazy 
wydawane ściszonym głosem zarówno we wspólnym, jak i elfickim języku. W pobliżu 
wieży 
mignął im przed oczyma Dumat, dokonujący ostatnich poprawek przy skonstruowanej 
z 
gałęzi plecionce, która górowała nad dachem jego domu. Jego zadaniem było 
wypatrywanie 
sygnału Kelevandrosa i przekazanie elfom sygnału do ataku. Zasalutował 
marszałkowi i 
skłonił się przed Królową Matką, po czym wrócił do pracy.
Poranne słońce wspinało się coraz wyżej i w chwili, w której dotarli do wieży, 
jaśniało 
już mocno. Przesłoniwszy oczy, Medan błogosławił dzień za przejrzyste niebo, 
choć 
przyłapał się na myśli, że jego ogród z radością powitałby deszcz. Osunął ją od 
siebie z 
uśmiechem i skoncentrował się na czekającym go zadaniu.
Jasny blask przebijał się przez bezlik okien, posyłając w tan tęczowe smugi, 
które w 
szaleńczym szyku wirowały wewnątrz wieży i oświetlały mozaikę zdobiącą pułap: 
dzień i noc 
przedzielone nadzieją.
Laurana zamknęła miecz i smoczą lancę w jednej z wielu komnat wieży. Gdy po nie 
poszła, Medan wyjrzał przez jedno z okien, przyglądając się przygotowaniom 
Qualinostu do 
wojny. Podobnie jak Królowa Matka, miasto przemieniało się z uroczej i 
afektowanie 
skromnej niewiasty w mężnego wojownika.
Laurana podała marszałkowi miecz, Zagubioną Gwiazdę. Uroczyście zasalutował jej 
klingą, po czym przypiął ją do pasa. Pomogła mu ułożyć fałdy płaszcza, tak żeby 
pod nimi 
ukryć oręż. Cofnęła się o krok, zmierzyła go krytycznym spojrzeniem i oznajmiła, 
że broń 
została dobrze zamaskowana. Nie widać było nawet refleksu metalu.
- Wejdziemy po tych schodach - Laurana wskazała na wijące się stopnie. - 
Prowadzą 
na balkon na samym szczycie wieży. Wspinaczka będzie niestety długa, ale 
znajdziemy czas 
na odpoczynek...
Nagła noc, dziwna i straszna niby zaćmienie słońca, stłumiła światło dnia. Medan 
pospieszył do okna, dobrze wie - dząc, co za nim zobaczy, a jednak obawiając się 
czekającego go widoku.
Niebo było ciemne od smoków.
__ Bardzo niewiele czasu, obawiam się - sprostował spokojnym tonem, biorąc od 
Królowej smoczą lancę i kręcąc głową, kiedy próbowała wziąć ją z powrotem. - 
Wielka 
zielona suka wcześnie rozpoczęła swój atak. To akurat żadna niespodzianka. 
Musimy się 
pospieszyć.
Otwarłszy drzwi, poczęli wspinać się po stopniach, które wiły się wokół pustki 
kamiennego wiru. Poręcz ze splecionych z sobą złotych i srebrnych prętów spiralą 
ciągnęła 
się w górę. Uformowana na podobieństwo bluszczowych pnączy, wyglądała raczej, 
jakby 
sama wczepiła się w kamień, niż została weń wpuszczona.
- Elfy i ludzie są gotowi - powiedziała Laurana. - Kiedy Kelevandros da sygnał, 
uderzą.
- Mam nadzieję, że możemy liczyć, iż zrobi, co do niego należy - odparł 
marszałek. - 
Jak sama powiedziałaś, ostatnio zachowywał się dość osobliwie.
- Ufam mu - oświadczyła. - Spójrz - wskazała na ślady smukłych stóp odciśnięte w 
grubej pokrywie kurzu na stopniach. - Już tam jest i czeka na nas.
Pokonywali schody tak szybko, jak to tylko było możliwe, a jednak nie odważyli 
się 
włożyć w to całych sił, nie starczyłoby ich bowiem na dotarcie na szczyt.
- Co za ulga... że nie ubrałem pełnej zbroi płytowej wydyszał marszałek. Dotarli 
dopiero do znaku w połowie drogi, jak poinformowała go Laurana, a jemu już nie 
starczało 
tchu i czuł w nogach palący ból.
- Zwykłam ganiać się... po tych schodach z moimi braćmi i Tanisem... kiedy byłam 
dziewczynką - powiedziała Królowa Matka, przyciskając rękę do boku, żeby ulżyć 
kłującej 
kolce. - Odpocznijmy lepiej... przez chwilę, bo inaczej w ogóle się tam nie 
wdrapiemy.
Opadła ciężko na schody, krzywiąc się z bólu. Medan stał i wyglądał przez okno. 
Zaciągnął się parę razy głęboko powietrzem, rozciągnął przykurczone mięśnie nóg.
- Co tam widzisz? - spytała pełnym napięcia głosem. - Co się dzieje?
- Jeszcze nic - zameldował. - To w powietrzu to sługi Beryl. Najpewniej robią 
zwiad 
nad miastem, żeby upewnić się, że jest puste. Beryl to w głębi serca tchórz. Bez 
swojej magii 
czuje się naga, bezbronna. Nie zbliży się do Qualinostu, dopóki nie zdobędzie 
pewności, że 
nikt nie zdoła jej skrzywdzić.
- Kiedy jej żołnierze wejdą do miasta?
Medan odwrócił się od okna, żeby spojrzeć jej w twarz.
- Później. Dowódcy nie puszczą ludzi, dopóki smoki nie odlecą. Smoczy strach 
zburzy 
dyscyplinę w szeregach, trudno będzie wtedy zapanować nad ludźmi. Kiedy 
jaszczury 
zrównają już wszystko z ziemią, pojawią się żołnierze. Żeby „pozamiatać”.
Laurana zaśmiała się niepewnie.
- Mam nadzieję, że nie zostanie im dużo do „wymiecenia”.
- Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem - powiedział Medan, na powrót 
przywołując 
uśmiech na jej twarzy - podłoga będzie czysta na błysk.
- Gotów? - spytała.
- Gotów - odparł i szlachetnym gestem podsunął jej ramię, by mogła wstać.
Schody przywiodły ich na szczyt wieży, do wejścia małej niszy zwieńczonej 
łukowatym sklepieniem. Stamtąd wychodzili prosto na balkon, z którego rozciągał 
się widok 
na cały Qualinost. Mówca Słońc i klerycy zwykli byli przychodzić na szczyt wieży 
z okazji 
świąt i uroczystych dni, by dziękować Paladine - albo Eli, bo pod takim imieniem 
znany był 
elfom - za jego liczne błogosławieństwa, z których najwspanialszym było słońce, 
źródło 
wszelkiego życia i światła. Zwyczaj ten nie przetrwał po Wojnie Chaosu i od 
tamtej pory nikt 
się tutaj nie wspinał. No bo po co?
Paladine odszedł. Słońce było teraz dziwnym tworem, bo choć nadal obdarowywało 
światłem i życiem, zdawało się, że czyni to niechętnie, że nie ma w tym 
wspaniałości. Elfy 
mogły podtrzymywać starą tradycję chociażby dlatego, że była wrośnięta w ich 
życie. Ich 
Mówca, Solostaran, pielęgnował zwyczaj w pierwszych latach po Kataklizmie, kiedy 
Paladine głuchy już był na ich modły. Młody król, Gilthas, nie mógł jednak 
podjąć się 
żmudnej wspinaczki. Utrzymywał, że jest słabego zdrowia i tym oto sposobem elfy 
zaniechały ostatecznie kultywowania tradycji. Prawdziwym powodem, dla którego 
Gilthas 
odmawiał wejścia na szczyt Wieży Słońca było to, że nie chciał patrzeć z jej 
wysokości na 
zniewoloną stolicę, miasto zakute w łańcuchy.
- Kiedy Qualinost wyzwoli się z jarzma - przysiągł matce młody król podczas ich 
ostatnich wspólnie spędzonych nocnych godzin - wrócę tu i choćbym był tak stary, 
że 
skrzypiałyby mi kości, a w szczęce nie ostał się ani jeden ząb, wbiegnę po tych 
schodach jak 
brykający dzieciak, bo z ich szczytu zobaczę kraj i lud, który jest wolny.
Laurana pomyślała o nim, kiedy z ulgą postawiła stopę na ostatnim stopniu. 
Widziała 
swojego syna, młodego i w pełni sił - bo będzie przecież silnym młodzieńcem, a 
nie 
zgrzybiałym starowiną-jak radośnie pokonuje schody, by spojrzeć na ziemię 
skąpaną w 
błogosławionym słonecznym blasku.
Powiodła wzrokiem wskroś łukowatego przedsionka prowadzącego na galerię i 
ujrzała 
przed sobą jedynie mrok. Skrzydła podległych Beryl potworów skryły słoneczną 
tarczę. 
Pierwsze wstrząsy smoczego strachu sprawiły, że ścisnęło ją w gardle, na 
dłoniach zaperlił się 
pot, a ręka mimowolnie zacisnęła wokół smukłej poręczy. Czuła już wcześniej taki 
strach i, 
jak powiedziała marszałkowi Medanowi, wiedziała, jak z nim walczyć. Przemierzyła 
podest i 
stanęła naprzeciw wroga, wpatrywała się w smoki długo i twardo, aż pokonała je w 
myślach. 
Strach jednak nie opuści jej. Zawsze już będzie jej towarzyszył, ale to ona była 
jego panią. 
Kontrolowała go.
Kiedy już poradziła sobie z tym, odwróciła się, żeby poszu - kac Kelevandrosa. 
Oczekiwała, że będzie czekał na nich przy podeście i pocztiła lekkie ukłucie 
niepokoju, kiedy 
go tam nie zobaczyła. Zapomniała jednak o skutkach smoczego strachu. Być może 
zaraził się 
nim i rzucił do ucieczki.
Nie, to nie mogło mieć miejsca. W dół prowadziła tylko jedna droga. Musieliby 
się 
minąć się na schodach.
Chyba że uciekł przez balkon.
Już miała ruszyć na jego poszukiwanie, kiedy usłyszała za swoimi plecami kroki 
marszałka i głębokie westchnienie ulgi, jakie z siebie wydał, kiedy pokonał 
wreszcie ostatni 
stopień. Odwróciła się doń, żeby powiedzieć mu, że nie może nigdzie znaleźć 
Kelevandrosa, 
kiedy zobaczyła, jak właśnie on wyłania się z cieni łukowatego wejścia.
„Musiałam wejść zaraz za nim”, doszła do wniosku. Pochwycona przez smoczy 
strach, nie zauważyła go wcale. Przykucał pewnie w cieniach, sparaliżowany, nie 
mogąc 
zrobić kroku.
- Kelevandrosie - Laurana zawołała do młodego elfa z troską w głosie - to, co 
czujesz, 
to smoczy strach...
Marszałek Medan oparł smoczą lancę o ścianę.
- I pomyśleć - powiedział, wciągając powietrze - że przyjdzie nam jeszcze zejść 
po 
tych schodach w dół.
W tej chwili Kelevandros gwałtownie skoczył przed siebie. W jego dłoni błysnęła 
stal.
Laurana krzyknęła ostrzegawczo i rzuciła się, by go powstrzymać, ale było już za 
późno.
Nóż przebił się przez płaszcz marszałka, trafiając tuż pod podniesione ramię, w 
którym trzymał smoczą lancę, w fragment ciała, którego nie chroniła zbroja. Elf 
aż po trzonek 
zatopił swój oręż między żebrami Medana, po czym wyszarpnął go. Całą dłoń i 
ostrze miał 
pochlapane krwią.
Marszałek jęknął rozdzierająco. Zesztywniał, przycisnął rękę do boku i potykając 
się, 
opadł na kolano.
- Ach! - walczył o oddech, ale nie dane mu było złapać tchu. Nóż przebił płuco. 
- Ach!
- Kelevandrosie... - wyszeptała Laurana do głębi wstrząśnięta. - Coś ty zrobił?
Wbijał wzrok w marszałka, ale teraz zwrócił się ku niej. Jego oczy były dzikie i 
lśniące od gorączki, twarz sina. Wyciągnął przed siebie dłoń, żeby ją 
powstrzymać, podniósł 
nóż.
__ Nie zbliżaj się do mnie, pani! - wykrzyknął.
__ Kelevandrosie - spytała bezradnie Królowa Matka. - Dlaczego? On chciał nam 
pomóc...
__ Zabił mojego brata - wydyszał elf, a jego blade wargi drżały. - Zabił go już 
lata 
temu swoim plugawymi pieniędzmi i śmierdzącymi obietnicami. Wykorzystał go i 
cały ten 
czas miał go w pogardzie. Jeszcześ nie zdechł, parszywcu?
Zamierzył się do kolejnego ciosu. W mgnieniu oka Laurana wślizgnęła się między 
elfa 
i człowieka. Przez chwilę pomyślała, że Kelevandros w szale zatopi ostrze w jej 
ciele.
Bez lęku stanęła z nim twarzą w twarz. Jej śmierć nie miała znaczenia. Umrze 
prędzej 
czy później. Ich plan legł w gruzach.
- Coś ty zrobił, Kelevandrosie? - powtórzyła smutno. - Ściągnąłeś na nas zgubę.
Wpił w nią wściekłe spojrzenie. Na jego usta wystąpiła piana. Podniósł nóż, nie 
po to 
jednak, by zadać cios. Zawodząc, zbolały cisnął ostrzem o ścianę. Usłyszała, jak 
odbija się od 
niej z brzękiem.
- Zguba była nam pisana, pani - odparł, dławiąc się. Wypadł z pokoju, pędząc 
ślepo 
przed siebie. Albo nie wiedząc, gdzie biegnie, albo nie dbając o to, zderzył się 
ze srebrno-
złotymi splotami bluszczu, pradawna poręcz zadrżała i ugięła się pod ciężarem 
młodego elfa. 
Kelevandros poleciał za krawędź wijących się stopni. Nawet nie próbował się 
złapać. Uderzył 
o podłogę w dole, nie wydając z siebie nawet najcichszego jęku.
Laurana przycisnęła dłonie do ust i zamknęła oczy, przerażona tragiczną śmiercią 
młodego elfa. Stała, drżąc na całym ciele, rozpaczliwie usiłując odpędzić od 
siebie 
przyprawiające o mdłości odrętwienie, które zaczęło ją paraliżować.
- Nie poddam się - powiedziała do siebie. - Nie poddam... Zbyt wiele do 
stracenia...
- Pani - rozległ się słaby głos Medana.
Leżał na podłodze z ręką wciąż przyciśniętą do boku, jak gdyby zdolny był 
powstrzymać upływ krwi, wraz z którą wyciekało z niego życie. Jego twarz 
przybrała barwę 
popiołu, na wargach osiadła szarość.
Z oczyma mętnymi od łez Laurana opadła na kolana tuż przy nim i poczęła 
gorączkowo rozgrzebywać fałdy zakrwawionego płaszcza w poszukiwaniu rany, by 
zobaczyć, 
czy mogła w jakikolwiek sposób zatamować krew.
Medan złapał jej rękę, chwycił mocno i pokręcił głową.
- Płaczesz nade mną - zauważył w cichym zdumieniu. Nie mogła odpowiedzieć. Łzy 
spłynęły strugami po jej policzkach.
Uśmiechnął się i zrobił gest, jakby chciał ucałować jej dłoń, ale nie starczyło 
mu sił. 
Jego uścisk wokół jej ręki stężał. Z trudem przezwyciężał dreszcze bólu 
wstrząsające jego 
ciałem, by ułożyć wargi w zdanie.
- Musisz już iść - powiedział, resztkami sił wypowiadając każde słowo. - Weź ten 
miecz... i lancę. Przejmujesz dowodzenie, Laurano.
Królowa zadrżała. „Przejmujesz dowodzenie, Laurano”. Słowa zabrzmiały znajomo, 
wytyczyły trop do innego czasu mroku i śmierci. Nie potrafiła zrozumieć, 
dlaczego tak 
powinno być ani gdzie wcześniej słyszała to polecenie. Potrząsnęła głową.
- Nie - powiedziała łamiącym się głosem. - Nie mogę...
- Złoty Generał - wyszeptał Medan. - Chciałbym ją zobaczyć...
Westchnął. Zbryzgana krwią dłoń zwolniła uścisk, opadła bezwładnie na posadzkę. 
Jego oczy wciąż utkwione były w niej, a choć nie tliło się w nich życie, ujrzała 
jego wiarę w 
nią, mocną, niezachwianą.
Mówił poważnie. Przejęła dowodzenie. Tyle tylko, że to nie jego głosem 
wypowiedziane zostały te słowa. To był inny głos... z daleka.
„Przejmujesz dowodzenie, Laurano. Bywaj, elfia niewiasto. Twój blask rozświetli 
ten 
świat... Czas, bym ja pogrążył się w mroku”.
__ Nie, Sturmie, ja nie potrafię tego dokonać! - łkała żałośnie. - Jestem sama!
Tak jak sam był Sturm, stojący na szczycie innej wieży w jaskrawych promieniach 
słońca budzącego się dnia. Stawiał czoło pewnej śmierci i nie zawahał się.
Laurana roniła za nim łzy. Płakała też za Medanem i Kelevandrosem. Łkała nad 
nienawiścią, która zniszczyła obydwu i która nadal będzie zbierać swoje żniwo, 
aż ktoś gdzieś 
odważy się pokochać. Płakała nad sobą, nad swoją słabością. Kiedy nie została 
jej już nawet 
jedna łza, podniosła głowę. Wypełniał ją teraz spokój, była panią samej siebie.
- Sturmie Brightblade - złożyła dłonie, modląc się do niego, jako że nie było 
nikogo 
innego, kto by mógł wysłuchać jej modłów. - Prawdziwy przyjacielu. Potrzebna mi 
twoja siła. 
Potrzebna mi twoja odwaga. Bądź przy mnie, bym mogła ocalić swój lud. - Otarła 
łzy. 
Dłońmi, które nie drżały i które były pewne, zamknęła oczy marszałka i ucałowała 
jego 
chłodne czoło. - Ty odważyłeś się pokochać - powiedziała doń cicho. - To będzie 
twoim i 
moim zbawieniem.
Przedsionek wypełniło słoneczne światło, zajaśniało na smoczej lancy, która 
stała 
oparta o ścianę, błysnęło w cętkach krwi na podłodze. Laurana spojrzała przez 
łukowate 
przejście na błękitne niebo, puste błękitne niebo. Smocze sługi odleciały. Nie 
radowało ją to. 
Ich nieobecność świadczyła, że zbliżała się Beryl.
Rozpaczliwie przypomniała sobie plan, jaki nakreśliła wspólnie z marszałkiem, po 
czym zdecydowanie odpędziła od siebie zarówno myśli, jak i rozpacz. Łuk 
Kelevandrosa i 
maczana w smole sygnalizacyjna strzała, krzesiwo i hubka leżały porzucone w 
sieni, tam 
gdzie je upuścił. Nie było nikogo, kto wypuści strzałę z cięciwy. Sama nie mogła 
tego zrobić, 
stawiając jednocześnie czoło smokowi. Nie miała jak posłać wiadomości do Dumata, 
który 
czekał na błysk ognistego promienia, żeby rzucić rozkaz; - To bez znaczenia - 
powiedziała do 
siebie. - Będzie wiedział, kiedy nadejdzie czas. Wszyscy będą wiedzieli.
Odpięła miecz od pasa Medana. Walcząc z palcami, które były zdrętwiałe i drżące, 
przymocowała ciężki miecz wokół własnej talii i udrapowała na nim fałdy 
płaszcza. Jej białe 
okrycie znaczył szkarłat krwi marszałka. Nie mogła temu zaradzić. Będzie musiała 
znaleźć 
jakieś wytłumaczenie dla smoka, wyjaśnić nie tylko krew, ale również fakt, że 
pojawia się na 
szczycie wieży sama, zakładnik bez porywacza. Beryl będzie podejrzliwa. Głupia 
by zresztą 
była, gdyby nie nabrała podejrzeń, a nie można było o niej tego powiedzieć.
„To beznadziejne. Nie mam żadnych szans”, mówiła do siebie Laurana. Wiedziała, 
że 
zbliża się Beryl, słyszała chrzęst olbrzymich skrzydeł, które przesłoniły 
słońce. Zstąpiła 
ciemność. Powietrze przeniknął odór trującego tchnienia smoczycy.
Smoczy strach ogarnął królową. Zaczęta dygotać, dłonie zdrętwiały jej z zimna. 
Marszałek mylił się. Nie potrafiła tego zrobić...
Spod smoczych skrzydeł wymknął się pojedynczy promień słońca i zalśnił jasno na 
smoczej lancy. Zajęła się srebrnym płomieniem.
Poruszona jej pięknem, Laurana przypomniała sobie tych, którzy dawno temu 
dzierżyli tę broń. Wspomniała, jak stała nad ciałem Sturma z lancą w dłoni, 
uparcie mierząc 
się z mordercą. Wtedy również ogarniał ją lęk.
Wyciągnęła rękę, chcąc dotknąć kopii. Nie zamierzała zabrać jej z sobą. Była 
długa na 
osiem stóp. Nie zdołałaby ukryć jej przed smokiem. Chciała ją tylko dotknąć, 
przez wzgląd na 
pamięć i dla uczczenia Sturma.
Być może w tej chwili Sturm stał przy niej. Być może odwaga tych, którzy niegdyś 
trzymali lancę w dłoni, stała się teraz jej częścią i przez metal przepłynęła do 
jej wnętrza. A 
może to własna odwaga, odwaga Złotego Generała, męstwo, które zawsze miała w 
sobie, 
przepłynęło do wnętrza szlachetnej broni. Wiedziała tyle tylko, że gdy jej 
dotknęła, w głowie 
zrodził się plan. Była pewna, co ma robić.
Zdecydowana, Laurana chwyciła smoczą lancę i zabrała z sobą w krąg słonecznego 
światła.
32
Zagubiona Gwiazda
Kiedyś zdawało jej się, że smoki są piękne.
Wrogie smoki Królowej Takhisis. Były czarowne i śmiercionośne. Czerwone, których 
łuski w blasku słońca zajmowały się ogniem i których dech był płomieniem. 
Błękitne, sunące 
prędko i z wdziękiem, zakreślające koła wśród chmur, szybujące na termicznych 
prądach. 
Białe, chłodne i migoczące, czarne, lśniące i faliste, zielone, szmaragdowa 
śmierć. Drżała 
przed nimi, pałała do nich nienawiścią i odrazą, a jednak żadnego nie 
uśmierciła, nie czując 
przy tym ukłucia żalu, że tak wspaniała istota śmiertelnie rażona spada z 
nieboskłonu.
Tego smoka nie można było nazwać pięknym. Beryl była po prostu brzydka, tłusta i 
nadęta - odrażająca. Skrzydła ledwo mogły unieść jej zwaliste cielsko. Łeb miała 
zniekształcony, czoło zwieszało się fałdą nad ślepiami, które były płaskie i 
mętne. Odstająca 
żuchwa obnażała pieńki gnijących kłów. Łuski nie lśniły zielenią szmaragdów, 
tylko 
rozkładającego się ciała, obłażącego robakami mięsa. Oczy nie jaśniały 
inteligencją, 
rozświetlał je chwiejny płomień chciwości i prymitywnego sprytu. To upewniło 
Lauranę, że 
smoczyca nie urodziła się na Krynnie. Beryl nie została dotknięta umysłami 
bogów. Nie 
otaczała kultem niczego poza swoimi nieokrzesanymi żądzami, nie czuła respektu 
przed 
nikim, jak tylko przed sobą.
Cień skrzydeł Beryl prześlizgnął się po Qualinoście, pogrążając miasto w 
ciemnościach. Laurana stała dumnie na bal - konie, spoglądała na domy i ujrzała, 
że ciemność 
nie spopieliła osik i nie zwiędły pod jej naporem róże. To być może stanie się 
później, ale 
póki co elficki lud i elficka ojczyzna stawiały opór.
- Uwolnimy przynajmniej świat od tego potwora - powiedziała cicho Laurana, kiedy 
jej włosy rozwichrzył pierwszy podmuch smoczych skrzydeł. - Myliłeś się, 
Kelevandrosie. To 
nie będzie godzina naszej zguby. W tej godzinie zwyciężymy.
Beryl ociężale zmierzała ku niej, z pyskiem rozdziawionym w ociekającym śliną, 
triumfującym uśmieszku. Smoczy strach spływał falami z jej skrzydeł, ale dla 
Laurany nie był 
już groźny. Znała trwogę przed bogiem. Ten śmiertelny potwór nie napawał jej 
przerażeniem, 
choć przedstawiał sobą okropny widok.
Balkon Wieży Słońca okolony był balustradą z polerowanego złota, która sięgała 
jej 
talii. Galeryjka była gruba i solidna, stanowiła bowiem dzieło pradawnych 
elfickich 
czarodziejów, którzy ukształtowali ją z kośćca samej wieży. Wyrastający prosto z 
jej ścian 
balkon otulał się opiekuńczo wokół tych, którzy na nim stali. Był dość duży, 
żeby pomieścić 
całą delegację elfów. Pojedynczy elf stojący pośrodku balkonu wyglądał jak mały 
punkcik - 
gubiąc się na nim niemalże. Na balkonie powinny stać dwie postacie. Taki był 
plan. Beryl 
spodziewała się dwójki: marszałka Medana i więźnia, Królowej Matki.
Żadne słowo Laurany, żaden czyn, żadne jej kłamstwo nie zdołałoby rozwiać 
podejrzeń Beryl. Rozmowa dałaby jedynie smoczycy czas do namysłu i zareagowania.
Bestia powiodła po galerii spojrzeniem błyszczących źrenic. Była już dość 
blisko, 
żeby widzieć balkon, a to, co zobaczyła, najwyraźniej nie przypadło jej do 
gustu, bo 
parokrotnie strzeliła oczami na boki. Obwisłe czoło pobruździły zmarszczki, 
złośliwe 
czerwone ślepia zmieniły się w szparki. Uzbrojona w kły paszcza rozciągnęła się 
w chytrym, 
cynicznym grymasie, jakby przewidywała, że coś takiego może się zdarzyć.
Teraz to i tak nie miało znaczenia. Nie liczyło się nic poza rym, że te§0 d™3 
e’fy z 
Qualinesti, ich przyjaciele i sprzymierzeńcy choćby mieli wydać ostatnie 
tchnienie, to 
zniszczą tę obmierzłą bestię.
Laurana sięgnęła do klamry płaszcza i rozpięła ją. Zapięcie odskoczyło jej w 
dłoni i 
okrycie spłynęło na balkonową posadzkę. Pancerz, zbroja Złotego Generała, 
zajaśniał w 
promieniach słońca. Podmuch od smoczych skrzydeł schwycił jej włosy, które 
zafalowały w 
tyle niczym pozłacany proporzec.
Beryl była już niebezpiecznie blisko wieży. Jeszcze kilka niezdarnych machnięć i 
jej 
wielgachny łeb znajdzie się na wprost Laurany tak blisko, że gdyby wyciągnęła 
dłoń, 
mogłaby do dotknąć. Królowa krztusiła się w kłębach śmiercionośnego, trującego 
gazu 
wydychanego przez smoczycę. Dławiła się i przeraziła, że przyjdzie jej zemdleć. 
Wiatr - 
mroźny wiatr, który niósł z sobą przedsmak grzmotu - zmienił nagle kierunek i 
dmuchając z 
północy, rozwiał opary.
Laurana chwyciła miecz, Zagubioną Gwiazdę, i mocno zacisnęła dłoń wokół 
rękojeści. Obnażyła klingę. Ostrze zajarzyło się w promieniach słońca, zamigotał 
klejnot.
Beryl dostrzegła miecz w rękach samotnej elfiej kobiety i rozbawił ją ten widok. 
Paszczęka smoczycy zgrzytnęła w czymś, co mogło uchodzić za straszliwy rechot, 
ale po 
chwili wyczuła magię. Czerwone ślepia błysnęły, a spomiędzy kłów wytoczyła się 
strużka 
śliny. Okrutne spojrzenie wychwyciło smoczą lancę, srebrzysty płomień w 
słonecznym 
świetle. Ślepia Beryl rozszerzyły się. Wciągnęła powietrze pełna zdjętego grozą 
zachwytu i 
żądzy.
Osławiona smocza lanca - smocza zguba. Wykute przez Therosa Ironfelda ze 
Srebrnego Ramienia błogosławionym Młotem Kharasa lance posiadały moc przebijania 
się 
przez smocze łuski, przez ścięgna, przez tkanki, ciało i kości. Smoki, które 
były z tego świata, 
mówiły o lancach ze strachem i bojaźnią. Beryl zanosiła się wtedy pogardliwym 
śmiechem. 
Ale rozpierała ją ciekawość, aż paliła się, żeby zobaczyć jedną z nich i, jako 
że lance były 
magiczne, zdobyć jedną dla siebie.
Magiczny miecz, magiczna lanca, elficka królowa, elfickie miasto - godziwa 
zapłata 
za trudy dzisiejszego dnia.
Chwyciwszy miecz poniżej jelca, Laurana podeszła do samego skraju balkonu i 
uniosła Zagubioną Gwiazdę wysoko nad głowę. Otworzyła usta i dobył się z nich 
śpiewany 
potężnym głosem hymn wyzwania i dumy: Soliasi Arath!
Daleko w dole pod galerią Wieży Słońca, Dumat przykucnął w cieniach na dachu 
swego domu. Zakamuflowanego wśród gałęzi osikowych drzew obserwowało dwudziestu 
elfów, czekając na sygnał. Przy boku Dumata stała jego elficka żona, Ailea, 
gotowa 
tłumaczyć, gdy mąż zacznie wydawać rozkazy. Dumat mówił co nieco po elficku, ale 
kiedy 
się odzywał, Ailea zawsze podśmiewała się z jego akcentu. Powiedziała mu kiedyś, 
że 
słuchać go to tak, jak słuchać mówiącego w jej ojczystej mowie konia. Uśmiechnął 
się do 
niej, ona odwzajemniła jego uśmiech, oboje pewni, oboje gotowi. Pożegnali się z 
sobą 
ostatniej nocy.
Ze swojego dogodnego punktu obserwacyjnego Dumat widział balkon wieży. Nie 
mógł zbyt długo patrzeć na skąpaną w słońcu budowlę. Refleksy światła odbijające 
się od jej 
ścian wyciskały mu z oczu łzy. Zadań głowę, zamrugał powiekami, odwrócił wzrok, 
po czym 
znów podniósł go, czekając, aż pojawią się marszałek Medan i Laurana. Przelot 
smoczych 
sług wstrząsnął Dumatem, sprawił, że na moment stracił wieżę z oczu, kiedy 
smoczy strach 
zaciążył mrokiem na jego powiekach i posłał dreszcze po całym ciele.
Elfy na dachu poczuły to samo, ale podobnie jak Dumat zacisnęły zęby, nie dając 
się 
zgrozie. Nikt nie krzyknął, nikt nie zaczął panikować. Kiedy zastępca marszałka 
znów mógł 
widzieć, ujrzał wyraźnie sylwetkę wieży. Cienie smoczych skrzydeł przesłoniły 
słońce.
Balkon był pusty. Ani śladu Laurany i marszałka.
Dumat zaczął się niepokoić. Nie wiedział dlaczego, nie potrafił tego wyjaśnić. 
Instynkt starego wiarusa, być może. Coś szło nje jak przez chwilę rozważał, czy 
nie popędzić 
do wieży i sprawdzić, czy może pomóc, ale niemalże w tym samym momencie zarzucił 
ten 
pomysł. Dostał rozkazy, żeby stać tu i czekać na sygnał. Będzie im posłuszny.
Smocze sługi odleciały i, podobnie, jak Laurana, Dumat uświadomił sobie, że nie 
był 
to dobry omen. Beryl jest w drodze. Zesztywniał, wpatrując się w wieżę, która na 
powrót 
błysnęła oślepiająco w słonecznych promieniach. Nie odważył się odwrócić wzroku 
w 
obawie, że przegapi sygnał i zmuszony był mrugać niemal bez ustanku, żeby łzy 
nie 
przesłaniały mu widoku. Kiedy zobaczył Lauranę, gwizdnął z wdzięcznością i 
czekał na 
marszałka.
Medan nie pojawił się.
Dumat dał marszałkowi czas, licząc do dziesięciu, a potem jeszcze raz do 
dziesięciu, 
po czym poddał się. Już zanim zaczął odliczanie, wiedział, co stało się 
naprawdę. Królowa 
Matka nigdy nie pojawiłaby się sama na balkonie, gdyby Medan żył i mógł stanąć u 
jej boku. 
Adiutant pożegnał się z marszałkiem, po żołniersku, krótko i bez słowa, choć z 
głębi serca. 
Przykucnął i czekał, wypatrując świetlnego sygnału.
Tak brzmiały rozkazy. Dumat wraz z resztą elfów oraz garstka Czarnych Rycerzy i 
krasnoludów, którzy składali się na siły obrony Qualinostu, mieli szukać na 
niebie płonącej 
strzały, a następnie ruszyć do ataku. Ryzykując niemało, podniósł głowę znad 
gałęzi, żeby 
mieć lepszy widok. Ailea uszczypnęła go w udo, chcąc, żeby się schylił, ale 
zignorował ją. 
Musiał widzieć.
W polu widzenia, lecąc w stronę wieży, ukazała się Beryl. Smoczy strach bił od 
niej 
potężnymi falami, ale sam fakt, że przed sobą posłała swoich podkomendnych, 
działał na jej 
niekorzyść. Ci, którzy mieli paść ofiarą trwogi, poddali się jej już wcześniej i 
zdążyli dojść do 
siebie. Ci, których smoczy strach nie dosięgnął, nie zamierzali poddać mu się 
teraz. 
Przebiegłe ślepia Beryl błądziły wkoło i ciskały na boki spojrzenia, nie ufając 
raportom 
Medana o tym, że miasto zostało opuszczone.
„Szukaj, ile wlezie, zielona dziwko”, powiedział do niej pod nosem Dumat. 
„Jesteś 
tutaj, zaraz nad naszymi głowami. Stąd już nie ma ucieczki”.
Schylił się w chwili, gdy tylko sekundy dzieliły go od szukającego spojrzenia 
smoczycy. Ailea obrzuciła go znajomym spojrzeniem. Znaczyło, że ma ochotę go 
zbesztać. 
Łudził się wbrew wszelkiej nadziei, że dożyje jeszcze owej bury, ale nie liczył 
na to za 
bardzo. Odwrócił oczy ku wieży.
Wzrok miał dobry i widział, jak Laurana zbliża się do balustrady. Nie mógł 
dojrzeć jej 
twarzy, nie z tak daleka - była dlań jedynie jasną smugą okoloną złotem - ale z 
tego, iż wyszła 
smoczycy na spotkanie, wnioskował, że nie lękała się jej. - Dasz radę, Matulko - 
powiedział 
cicho. - Dasz radę.
Beryl zawisła teraz tuż obok wieży. Dumat widział spodnią część jej brzucha i 
skrzydeł, potężne łapy zwieszające się w dole i bijący ogon. Pokryta łuskami 
skóra była 
bazyliszkowe zielona, oblepiona skorupą błota z jej legowiska.
Kiedy król Gilthas obmyślał swój plan, chciał wprzódy, żeby próbowali przebić 
smoczą skórę grotami strzał, odrzucił jednak ten pomysł. Skóra Beryl była gruba, 
łuski 
twarde. Strzały może i zdołałyby ją powalić, ale tylko gdyby puszczano je całymi 
chmarami, 
a takich możliwości elfy nie miały. Poza tym mogłaby być gotowa na odparcie 
takiego ataku. 
Mieli nadzieję, że nie spodziewała się tego, co dla niej przygotowali.
Dumat czekał jeszcze tylko na strzałę sygnalizacyjną, którą miał wypuścić 
Kelevandros... Kelevandros... Dumat wiedział, co się stało, było to dla niego 
tak oczywiste, 
jakby widział wszystko na własne oczy. Elf pomścił brata. Medan był ranny... 
martwy. 
Laurana została teraz sama. Nie miała nikogo, kto dałby sygnał.
Zobaczył, jak podnosi ręce.
Słońce na owym młodym niebie mogło wydawać się ludom Krynnu blade i obce, ale 
wyglądało na to, że zdołały zaskarbić sobie jego łaskę. Kiedy Dumat wpatrywał 
się w górę, 
posłało promień, niczym strzałę, prosto w Lauranę. Przeszło mu w owej chwili 
przez myśl, że 
królowa trzyma w rękach gwiazdę.
Błysnął biały płomień, skra tak promienna i oślepiająca, że musiał zmrużyć oczy 
i 
odwrócić wzrok, jak gdyby zajrzał prosto w słońce. Oto był i sygnał, pojął to 
sercem bardziej 
niż rozumem.
Z dzikim okrzykiem podniósł się z pomiędzy gałęzi i rozrzucił je na boki. Wokół 
niego na nogi skoczyły elfy, chwyciły swoje proce i łuki, po czym zajęły 
wyznaczone 
pozycje. Dumat przebiegł wzrokiem po pozostałych dachach. Nie był sam. Nie 
musiał dawać 
kolejnego sygnału. Każdy z dowódców zobaczył ów błysk światła i wiedział, co on 
oznacza.
Dumat nie słyszał, jak Laurana podniesionym głosem rzuca wyzwanie, sam bowiem 
miał je na ustach, tak jak otaczające go elfy. Rzucił rozkaz i elfy otworzyły 
ogień.
- Soliasi Arath! - zawołała Laurana, tak jak czyniła to wiele lat temu, 
wyzywając 
smoki atakujące Wieżę Najwyższego Kleryka, by ruszyły na spotkanie ze śmiercią. 
Trzymała 
nad głową miecz z Zagubioną Gwiazdą, zaciskała wokół niego lewą dłoń. Gdyby 
klejnot 
zawiódł, gdyby okazało się, że myliły się legendy, gdyby magia miecza 
rozpierzchła się tak, 
jak cała magia na świecie Ery Śmiertelników, ich planom, nadziejom i marzeniom 
przyszłoby 
spocząć w mogile.
Słońce przeszyło klejnot i rozbłysnął białym ogniem. Laurana wyszeptała 
dziękczynne 
błogosławieństwo dla duszy Kalitha Riana i nieznanego elfickiego kowala, który 
znalazł 
zagubioną gwiazdę migoczącą w popiele paleniska.
Beryl wpiła w miecz pożądliwe spojrzenie, magia była bowiem potężna i 
rozpaczliwie 
pragnęła ją zdobyć. Klejnot w głowni był najcudowniejszym, jaki kiedykolwiek 
widziała. Nie 
mogła oderwać od niego oczu. Musiała go mieć. W skarbcu Malys na pewno nie 
znalazłoby 
się nic tak cennego. Smoczyca nie mogła oderwać się od klejnotu...
Została pochwycona.
Laurana uświadomiła sobie, że czar zadziałał, kiedy dojrzała w smoczych ślepiach 
płonący żarem klejnot, płonący w głębiach umysłu bestii. Trzymała miecz prosto, 
wysoko.
Zauroczona, Beryl zawisła niemalże nieruchomo nad Qua - łinostem, skrzydła 
falowały jej nieznacznie, utrzymując ją tylko w powietrzu, jej pożądliwy wzrok 
wwiercał się 
w Zagubioną Gwiazdę.
Miecz był ciężki, a Laurana trzymała go w lewym ręku, w niewygodnej pozycji, nie 
ośmieliła się jednak poddać słabości, nie ośmieliła się opuścić ostrza. Obawiała 
się nawet 
drgnąć, lękając, że może złamać zaklęcie. Uwolniona spod władzy uroku, Beryl 
rzuci się na 
nią w okrutnym szale. Królową ogarnęła przez moment rozpacz, kiedy nasłuchiwała 
bez 
rezultatu jakiegoś znaku, że elfy ruszyły do natarcia. Jej plan nie powiódł się. 
Dumat czekał 
na płonącą strzałę, która nigdy nie poleci w niebo.
Okrzyki i rzucane podniesionymi głosami wyzwania niosące się z dachów były dla 
niej słodsze niż ptasi trel, dodały nowej siły jej zmęczonym mięśniom. Na 
mostach 
spinających granice Qualinostu pojawili się mieszkańcy miasta. Elfy i Rycerze 
wyłaniali się z 
pokrytych gałęziami dachów domów, rozkwitając niczym śmiercionośne kwiaty. 
Katapulty, 
które leżały pod osłoną pnączy, wtoczono na pozycje. Procarze ruszyli do ataku. 
Za raz 
wykrzykniętą komendą posypały się lawiną kolejne. Elfy rozpoczęły atak.
Włócznie miotane z balist poszły salwą w niebo i zakreśliły wdzięczny łuk nad 
cielskiem Beryl. Za włóczniami ciągnęły się zwoje liny - liny, która została 
upleciona ze 
ślubnych sukien, niemowlęcych śpioszków, fartuchów kucharzy i odświętnych szat 
senatorów. Setki włóczni poniosły liny wokół Beryl. Kiedy groty zaryły się w 
ziemi po 
drugiej stronie, liny opadły na smoczycę, przykrywając jej korpus, skrzydła i 
ogon.
Procarze przystąpili do swojego dzieła, posyłając wysoko w górę ołowiane 
pociski. 
Do nich przywiązane były kolejne sploty liny, które przeleciały nad smokiem. 
Załadowana na 
nowo balista wystrzeliła ponownie. Procarze wyrzucili swoje pociski jeszcze raz 
i jeszcze 
jeden.
Elficcy czarodzieje wymawiali zaklęcia, nie na smoka jednakże, tylko na linę. 
Rzucali 
je bez pewności, czy błądzące, niesforne słowa magii zadziałają. Wypowiadali je 
bardziej z 
na - dziei i rozpaczy niż przekonania. Czasem słowa zaklęć były takie, jakie 
znali jeszcze w 
Czwartej Erze. Innym znów razem skandowali zgłoski dzikiej magii nowego wieku. 
Każdorazowo rzucane przez nich zaklęcia odnosiły skutek. Elficcy czarodzieje 
byli zdumieni 
- przerażeni, ale zdumieni.
Niektóre z czarów umocniły linę i sprawiły, że materiał stał się twardy niczym 
stal. 
Od innych sznury zajmowały się magicznym ogniem. Zaczarowane płomienie śmigały 
wzdłuż sznura, paląc smoczycę, choć nie spopielając liny. Pewne zaklęcia nadały 
zwojom 
lepkość pajęczej nici. Przywarłszy do smoczych łusek, prędko się do nich 
przyklejały. Inne 
jeszcze magiczne słowa zdawały się ożywiać sploty, które wiły się i skręcały. 
Żywy powróz 
oplatał się wokół łap smoczycy, pętając Beryl jak kurczaka wiezionego na targ.
Teraz niektóre z elfów rzuciły broń i chwyciły za końce lin, czekając na ostatni 
rozkaz. Coraz więcej zwojów wypełniało niebo, aż w końcu Beryl wyglądała jak 
gigantyczna 
ćma złapana w sieć utkaną przez setki pająków.
Smoczyca nie mogła nijak temu zaradzić. Miała świadomość tego, co się z nią 
działo. 
Laurana zajrzała prosto w gadzie źrenice i najpierw dojrzała w nich rozbawienie 
wywołane 
żałosnymi próbami tych mizernych żyjątek, które usiłowały ją usidlić, później 
zaś irytację, 
kiedy to Beryl uświadomiła sobie, że liny zaczęły coraz bardziej krępować jej 
ruchy. Irytacja 
raptownie zmieniła się we wściekłość, kiedy dotarło do niej, że nie mogła sobie 
w żaden 
sposób pomóc. Jedyne, co mogła zrobić, to wpatrywać się w klejnot.
Ciało smoczycy skręcało się w bezsilnym szale. Ślina spływała z jej paszczy. 
Mięśnie 
karku naprężały się i wytężały, kiedy gorączkowo próbowała odwrócić wzrok od 
klejnotu. 
Lina za liną spadała na jej korpus. Skrzydła ciążyły ku ziemi, ogon zaplątał się 
w powrozy. 
Nie mogła ruszyć tylnymi łapami. Były spętane. Okropne liny oplatały się teraz 
wokół jej 
przednich łap. Czuła, że ściągają ją na dół i nagle obudził się w niej lęk. Była 
zbyt bezsilna, 
by móc się ratować.
Ową chwilę, kiedy to Beryl została pochwycona przez klej - not i związana 
linami, 
Laurana wybrała na moment ataku smoczą lancą. Zamierzała wbić włócznię w 
obmierzłe 
gardło, uniemożliwiając jej tym samym zionięcie śmiertelnymi oparami. Ona miała 
trzymać 
lancę. Zadaniem Medana miało być śmiertelne ugodzenie smoczycy mieczem. Dobry to 
był 
plan, marszałek jednak nie żył. Królowa była sama. Żeby złapać lancę, musiała 
upuścić 
miecz, uwolnić smoczycę spod uroku. To był niebezpieczny moment.
Laurana zaczęła się odsuwać, ciągle z mieczem w dłoni, choć zmęczone mięśnie 
ramienia dygotały z wysiłku. Krok za krokiem cofnęła się do ściany, pod którą 
postawiła 
smoczą lancę, by mieć ją w zasięgu ręki. Pomacała za siebie prawą dłonią, 
szukając oręża, nie 
ośmieliłaby się bowiem spuścić Beryl z oczu. Początkowo nie mogła natknąć się na 
lancę i 
poczuła ukłucie strachu. W następnej chwili jej palce dotknęły metalu, 
nagrzanego od słońca. 
Zamknęła wokół niego dłoń i wydała głębokie westchnienie.
W dole Dumat wydzierał się na trzymających liny, żeby mocno pociągnęli. Elfy i 
rycerze, którzy oblegali balisty i trzymali proce, rzucili broń - pognali, żeby 
złapać liny, 
dodając swój ciężar do ciężaru tych, którzy już je ciągnęli. Powoli, choć 
nieubłaganie, poczęli 
ściągać splątanego smoka coraz bliżej ziemi.
Laurana wciągnęła głęboko powietrze, zebrała wszystkie siły. Wypowiedziawszy 
cichutko imię Sturma, poszukała w sobie odwagę, moc i zdecydowanie, które on 
odnalazł w 
sobie wtedy na wieży, gdy spowiła go śmierć. Jej jedyną obawą było to, że Beryl 
zaatakuje ją 
od razu, jak tylko uwolni się spod władzy zaklęcia i zionie na nią śmiertelnym 
gazem, zanim 
Laurana zdąży ją zabić. Gdyby smoczyca tak zrobiła, i gdyby Królowa Matka 
zginęła, nie 
zdoławszy wypełnić swojej misji, elfy na ziemi również pożegnałyby się z życiem 
przed 
osiągnięciem swojego celu, gdyż ich również Beryl zatrułaby swoim śmiertelnym 
oddechem i 
wszyscy umarliby w mgnieniu oka.
Laurana nigdy wcześniej nie czuła się tak strasznie samotna. Nie było nikogo, 
kto 
mógłby jej przyjść z pomocą. Ani Sturm, ani Tanis, ani marszałek. Ani bogowie.
Pod koniec drogi jednak każdy z nas jest przecież sam”, przypomniała sobie. „Ci, 
których miłowałam, trzymali moją dłoń w owej długiej podróży, ale kiedy 
przychodziło do 
rozłąki, to ja uwalniałam ich z uścisku i to oni odchodzili, zostawiając mnie w 
tyle. Teraz 
przyszła moja kolej, by ruszyć przed siebie. By ruszyć samotnie”.
Laurana podniosła wyżej miecz z Zagubioną Gwiazdą i rzuciła go za balustradę. 
Czar 
prysnął. Beryl zamrugała, w jej oczach zapłonęła furia.
Beryl miała teraz dwa cele. Po pierwsze, uwolnić się z tych rozjuszających 
sideł. Po 
drugie, zabić elfkę, która ją oszukała, chwytając w magiczną zasadzkę, której 
pisklak z 
odrobiną rozumu mógłby uniknąć. Beryl mogła dopiąć albo jednego, albo drugiego. 
Już miała 
zabić Lauranę, kiedy szczególnie brutalne pociągnięcie ściągnęło ją. w dół.
Usłyszała śmiech. Nie dochodził on jednakże spod niej, to nie elfy się śmiały. 
Odgłos 
dochodził gdzieś z powietrza.
Dwa jej sługusy, czerwone smoki, które podejrzewała o spiskowanie przeciwko 
niej, 
kołowały wśród chmur, wysoko, wysoko w górze i to one zanosiły się rechotem. 
Beryl w mig 
zorientowała się, że zrywały boki na jej widok, rozkoszując się obrazem 
upokorzenia.
Nigdy nie darzyła ich zaufaniem, żadnego z rodzimych smoków. Doskonale 
wiedziała, że służyły jej ze strachu, a nie dlatego, że były lojalne. 
Przypisawszy im 
zdradzieckie intencje, które najlepiej pasowały do niej samej, Beryl wyciągnęła 
irracjonalny 
wniosek, że czerwone smoki sprzymierzyły się z elfami. Czekały teraz na swoją 
kolej, 
czekały, aż zupełnie spętają ją więzy, żeby wtedy zbliżyć się i zadać śmiertelny 
cios.
Beryl odsunęła Lauranę na dalszy plan. Pojedynczy elfjakąż mógł wyrządzić jej 
krzywdę w porównaniu z dwoma obłudnymi czerwonymi smokami?
Jak powiedział Medan, Beryl była w głębi ducha tchórzem. Nigdy nie wpadła w 
pułapkę taką jak ta, nigdy nie musiała Przyznać się do własnej bezsilności i 
zdjęło ją teraz 
przeraże - nie. Musiała uwolnić się z tej sieci i na powrót wzbić się w niebo. 
Tylko tam, gdzie 
mogła swobodnie zataczać kręgi i nurkować, wykorzystać swój olbrzymi ciężar i 
siłę, będzie 
bezpieczna od swoich nieprzyjaciół. Kiedy już wzięci w przestworza, zniszczy te 
żałosne elfy 
jednym dmuchnięciem, a potem policzy się ze swoimi zdradzieckimi sługami.
Rozpalał ją gniew. Usiłowała pozbyć się krępujących zwojów, które udaremniały 
jej 
lot. Naprężywszy ramiona, podniosła skrzydła i trzasnęła ogonem, próbując 
rozerwać liny. 
Drapała je ostrymi szponami i odwracała łeb, żeby rozgryźć je zębiskami. Zdawało 
jej się, że 
z łatwością rozerwie marny powróz, nie brała jednak pod uwagę siły magii i woli 
tych, którzy 
wpletli weń swoją miłość dla współbraci i rodzinnej ziemi.
Parę więzów puściło, większość jednak trzymała mocno. Przez jej dziką szarpaninę 
i 
wierzgnięcia kilka elfów puściło swoje końce liny. Inni zostali zwleczeni z 
dachów albo 
roztrzaskani o ściany budynków.
Beryl rzuciła spojrzenie w kierunku czerwonych smoków i zobaczyła, że podleciały 
bliżej. Strach urósł w panikę. Oszalała bestia z mocą zassała powietrze, 
zamierzając zniszczyć 
insekty, które tak ją upokorzyły. Kątem oka pochwyciła refleks srebra...
Laurana w bojaźni i przerażeniu przyglądała się, jak Beryl gorączkowo walczy o 
wolność. Opętańczo rzucała łbem na boki. Miotała przekleństwa i szarpała więzy 
zębami. 
Porażona zjadliwością szału bestii, Królowa Matka nie mogła nawet drgnąć. Stała, 
dygocąc, 
ściskając lancę w spoconych dłoniach. Jej wzrok prześlizgnął się w stronę 
wejścia 
prowadzącego do niszy, wiodącego ku bezpieczeństwu.
Beryl wciągnęła głęboko powietrze, by wraz z wydechem tchnąć śmierć na lud 
Laurany. Złapawszy smoczą lancę obiema rękami, królowa zawołała: Quisalan 
elevas! do 
Tanisa, Sturma i wszystkich, którzy przed nią odeszli z tego świata. „Miłości 
naszej więzy po 
wieczność”. Wycelowała szpic lancy w miotający się łeb Beryl i ruszyła w jej 
kierunku 
Smocza lanca błysnęła srebrem w promieniach obcego słońca Włożywszy w swój 
wysiłek 
całą siłę ciała, duszy i serca, Laurana wbiła włócznię w czaszkę bestii.
Posoka chlusnęła potężnym strumieniem, obryzgując elfkę. Choć jej dłonie były 
mokre i śliskie od krwi, desperacko ściskała lancę, zagłębiając ją coraz mocniej 
w smoczym 
łbie, tak głęboko, jak tylko się dało.
gól - palący, spopielający ból - eksplodował w mózgu Beryl, jakby ktoś 
przewiercił się 
przez kość i wpuścił słoneczny żar, by objął jej duszę pożogą. Bestia zadławiła 
się własnym 
śmiertelnym tchnieniem. Usiłując uwolnić się od straszliwego bólu, szarpnęła 
łbem.
Nagły, spazmatyczny ruch smoczycy poderwał Lauranę z balkonu. Zawisła w 
powietrzu, niebezpiecznie blisko krawędzi. Dłonie puściły lancę, upadła plecami 
na posadzkę 
galerii. Gruchnęły kości, zapulsował ból, ale po chwili, o dziwo, nie czuła już 
nic. Próbowała 
podnieść się na nogi, ale kończyny nie słuchały rozkazów mózgu. Niezdolna 
poruszyć się, 
patrzała prosto w rozdziawioną paszczę Beryl.
Cierpienie krwawej bestii nie skończyło się jeszcze. Ból tylko narastał. Mimo iż 
była 
na wpół oślepiona krwią, która zalała jej oczy, nadal widziała swojego 
napastnika. Starała się 
chuchnąć na elfkę śmiertelnym oddechem, ale nie udało jej się, znów zadławiła 
się własną 
trucizną.
Toczona przez strach, oszalała z bólu, myśląc tylko o zemście na istocie, która 
tak 
okrutnie j ą skrzywdziła, Beryl spuściła swój masywny łeb na Wieżę Słońca.
Cień śmierci zaciążył na Lauranie. Odwróciła od niego wzrok, spojrzała w słońce.
Dziwne, obce słońce, zwieszające się na niebie. Zdawało się tak osamotnionym, 
zagubionym... jak gdyby zabłądziło.
zagubiona gwiazda...
Laurana zamknęła pod powiekami gęstniejący cień.
„Miłości naszej więzy”...
Wisząc na jednej z lin, ciągnąc z całych sił, Dumat nie mógł dojrzeć, co działo 
się na 
szczycie wieży, zgadywał jednakże po pełnym lęku wrzasku Beryl i fakcie, że nie 
padli 
jeszcze trupem otruci gazem, że Laurana musiała zadać cios kreaturze. Krew i 
ślina smoczycy 
polały się na niego i wszędzie wokół odrażającym tuszem. Bestia była ranna. 
Teraz nadszedł 
czas, by wykorzystać jej słabość.
- Ciągnąć tam, do licha! Ciągnąć! - krzyczał Dumat zachrypniętym, zgrzytliwym 
głosem, który niemalże już stracił.
- Ona jeszcze nie skończyła! I nieprędko skończy!
Elfy i ludzie, którzy czuli, że ich szansę w walce ze smokiem wiszą na włosku, 
odzyskali krzepę i z nową energią rzucili się do lin. Krew płynąca ze zdartej 
skóry dłoni 
wsiąkała w sploty. Ból obnażonej tkanki był przenikliwy i niektórzy szarpiąc 
liny, wyli, 
podczas gdy inni zaciskali zęby i ciągnęli w milczeniu.
Dumat obserwował wstrząśnięty, jak Beryl atakuje wieżę, rąbiąc łebskiem prosto w 
budowlę. Jego serce łkało za Laurana, która najpewniej została tam uwięziona i 
miał nadzieję, 
że śmierć już po nią przyszła. Łeb Beryl trafił w balkon, który odłupał się od 
reszty wieży. 
Galeryjka runęła na ziemię. Ci, którzy stali pod nią, zadarli głowy w 
przerażeniu. Niektórym 
starczyło rozumu, by odbiec. Inni, zniewoleni przez strach, nie potrafili 
uczynić ani kroku. 
Balkon roztrzaskał się z okropnym hukiem, ciągnąc za sobą fragmenty budynków i 
rozłupując 
chodnikowe płyty. Lecący gruz grzebał i ranił obrońców. Pył wzbił się potężną 
chmurą i 
przetoczył nad nimi.
Dumat, zanosząc się kaszlem, zwrócił głowę w lewo, żeby pocieszyć jakoś swoją 
żonę, która na pewno pogrąży się w rozpaczy po śmierci Królowej Matki. Słowom 
otuchy nie 
dane było jednak rozbrzmieć. Ailea leżała, wpatrując się w Dumata niewidzącymi 
oczyma. 
Odłamek skały przebił jej pierś. Śmierć przyszła po nią, nim zdołała krzyknąć.
Dumat wbił wzrok w smoczycę. Znajdowała się teraz na wysokości wierzchołków 
drzew. Jej przednie łapy dotykały już ziemi. Posępny i wyjałowiony, podwoił 
wysiłki.
- Ciągnąć tam, do licha! - krzyczał. - Ciągnąć!
Szaleńcza szarża Beryl na wieżę skutecznie pozbawiła życia jej napastniczkę, ale 
poza 
tym nie dokonała niczego więcej. Smoczyca zdołała jedynie raz jeszcze zaciągnąć 
się 
powierzem, choć jej oddech był skrzypiący i płytki, ale uderzenie nie uwolniło 
smoczej lancy, 
na co niejasno miała nadzieję. Cios nie obluzował drzazgi, przeciwnie, wbił ją 
jeszcze głębiej 
w jej czerep. Wszystko wokół było palącym bólem, a jedynym, czego pragnęła, to 
zadać mu 
kres.
Beryl rzucała się, usiłując wyswobodzić z więzów lin, próbując pozbyć się lancy. 
Jej 
szarpanina powalała budynki, przewracała drzewa. Ogon rąbnął w dom Dumata. On 
zaś 
trzymał linę do ostatniej chwili. Smoczyca rozniosła budynek w proch. Przyjaciel 
elfów 
przeleciał przez potrzaskany dach. Zawalił się na niego cały dom. Pogrzebany 
żywcem, 
Dumat leżał uwięziony w gruzie, przygwożdżony ciężkim klocem drewna, nie mogąc 
się 
poruszyć. W ustach poczuł smak krwi. Spozierając poprzez plątaninę połamanych i 
powyginanych gałęzi i listowia, ujrzał nad sobą bestię. Uwolniła skrzydła, z 
których wciąż 
jeszcze zwieszały się sznury. Mocowała się, żeby ulecieć wyżej, wznieść się 
ponad 
wierzchołki drzew. Ale na każdą linę, którą udało się jej rozerwać, przypadały 
dwie, które ją 
trzymały. A oplatały ją coraz to nowe powrozy. Elfy i ludzie stracili życie, ale 
większość 
przeżyła i nie ustawała w walce. - Ciągnąć tam, do licha! - wyszeptał Dumat. - 
Ciągnąć!
Elfy widziały śmierć Królowej Matki i odejście swoich bliskich. Widziały, jak 
smoczyca zburzyła Wieżę Słońca, symbol elfiej dumy i nadziei. Siłą, której 
użyczyła im 
żałość i gniew, ściągnęły smoka z nieboskłonu w dół.
Beryl walczyła, chcąc uwolnić się od lin i straszliwego bólu, ale im bardziej 
się 
miotała, tym ciaśniej zaplątywała się w elficką pajęczynę. W dzikiej szarpaninie 
jej głowa, 
ogon i łopoczące skrzydła zmieniały budynki w kupy gruzu i powalały drzewa. 
Siłowała się 
wściekle, wiedziała bowiem, że kiedy uderzy o ziemię, stanie się bezbronna. Elfy 
ruszą na nią 
z włóczniami i łukami i dokończą mordu.
Qualinestyjczycy zobaczyli, że Beryl zaczyna opadać z sił. Jej szamotanina 
traciła na 
zaciekłości, jej młócenie czyniło coraz mniej szkód.
Smoczyca dokonywała żywota.
Przekonane o tym elfy poczęły teraz ciągnąć z mocą i ostatecznie odniosły 
zwycięstwo. Ściągnęły ciężkie cielsko Beryl na ziemię.
Rąbnęła z gruchocącym łoskotem, który roztrzaskał budynki i wszystkich tych, 
którzy 
nie zdołali odczołgać się z drogi. Od siły uderzenia zatrzęsła się i zafalowała 
ziemia, zadrżały 
krasnoludy czekające w tunelach pod jej powierzchnią, na ich głowy poleciały 
kawałki skał i 
pył, a one same spojrzały z zakłopotaniem na belki, które stały rzędem pod 
ścianami, chroniąc 
korytarze przed zawaleniem.
Kiedy drgania ustały i opadł pył, elfy złapały włócznie i pospieszyły dobić 
smoczycę. 
Po tym, jak już rozprawią się z nią, będą gotowe stanąć przeciw jej armii.
Elfy poczęły przebąkiwać o zwycięstwie. Qualinost doznał ciężkich strat, wielu 
pożegnało się z życiem, ale elficki naród przetrwa. Pochowają poległych i 
pogrążą się w 
żałobie po nich. Będą śpiewać pieśni, wspaniałe pieśni o śmierci smoka.
Beryl jednak nie umarła. I, jakby to ujął Dumat, nieprędko się to stanie. Smocza 
lanca 
sprawiała jej olbrzymie cierpienie i zamroczyła umysł, ale ból zdawał się 
słabnąć. Panika 
ustępowała miejsca furii, która była chłodna, wyrachowana i niebezpieczna, o 
wiele bardziej 
groźna od burzliwej szarpaniny. Jej oddziały zbierały się u brzegów dwóch 
potoków - odnóg 
Pienistej Wody - które opływały i chroniły Qualinost. W tej właśnie chwili 
wojska szykowały 
się do przekroczenia owych strumieni. Elfy podciągnęły mosty, ale żołnierze 
Beryl 
przytaszczyli ze sobą setki tratew i pontonowych mostów, po których jej armia 
przejdzie 
przez szerokie na sto stóp parowy.
Już niedługo jej żołnierze obiegną Qualinost, elfy wpadną pod ich miecze. Elfia 
krew 
spłynie ulicami, słodsza dla Beryl niż majowe wino. Nadejście wojsk nastręczało 
smoczycy 
tylko jedną trudność. Nie będzie mogła użyć przeciwko elfom trują - cego gazu, 
nie zabijając 
przy tym własnych oddziałów. To była inakże jedynie drobna niedogodność, żaden 
powód do 
zmartwień. Po prostu zgładzi elfy dziesiątkami, nie zaś setkami.
Odprężona, Beryl dalej symulowała słabość, leżała sromotnie rozwalona na ziemi. 
Czerpała ponurą satysfakcję, czując jak drzewa - tak umiłowane przez elfy - 
rozpadają się na 
drzazgi pod jej olbrzymim cielskiem. Zamrugała oczami, uwalniając się od 
spływającej 
strużkami krwi i zobaczyła, jakiego zniszczenia dokonała w tym pięknym niegdyś 
mieście, a 
widok ów dodał jej ducha. Nigdy do niczego i do nikogo - nawet do kuzynki Malys 
- nie 
pałała większą nienawiścią niż teraz do tych elfów.
Tymczasem Qualinestyjczycy wyczołgiwali się ze swoich szczurzych nor i 
podchodzili, żeby na nią popatrzeć. Wycelowały w nią groty włóczni i strzał. 
Beryl miała je w 
pogardzie. Żadna włócznia nie mogła jej powstrzymać, nawet smocza lanca. 
Podobnie strzały, 
które były dla niej jak pszczele żądełka. Widziała wokół siebie elfy, żałosne, 
głupawe 
kreatury, wgapiające się w nią tymi skośnymi oczkami, bełkocące coś w tym swoim 
śliskim 
języku.
Niech sobie gadają. Lada chwila będą miały o czym szczebiotać, na pewno.
Ból w głowie był coraz lżejszy. Odpoczywając na ziemi, Beryl wnikliwie oceniła 
plusy i minusy swojego położenia. Rozerwała albo obluzowała parę lin i czuła, że 
pozostałe 
też puszczają. Magiczne zaklęcia traciły swoją moc. Już niedługo uwolni się i 
zabije elfy, 
jednego po drugim, miażdżąc je łapami albo rozszarpując na dwoje. Jej armia 
przyłączy się 
do niej i spod ich rąk żaden ąualinestyjczyk nie wyjdzie żywy, żaden nie ostanie 
się na tym 
świecie. Ani jeden.
Smocza lanca nie przestawała jej drażnić. Raz na jakiś czas głowę przeszywał 
palący 
roztopionym metalem ból, który wzmagał wściekłość. Leżała na ziemi, elfy stały 
na 
wysokości jej oczu, a ona wpatrywała się w nie spod zmrużonych powiek. W oddali 
usłyszała 
dźwięki rogu, odgłosy zbliżającej się armii. Musieli widzieć jej upadek. Być 
może pomyśleli, 
że nie żyła.
Być może dowódcy w swoich małych móżdżkach już rozdzielali łupy, które miały 
wpaść w jej łapy. Ależ się zdziwią. Wszyscy strasznie się zdziwią...
Wydając z głębi gardzieli ryk wyzwania i triumfu, Beryl uniosła łeb. Potężne 
pazury 
zaryły w ziemi. Jednym pchnięciem, jednym solidnym szarpnięciem kolosalnych łap 
podźwignęła się.
Krasnoludzkie tunele, plaster miodu, wydrążony pod Qualinostem, osunęły się i 
zawaliły pod ciężarem smoczycy. Ziemia rozstąpiła się.
Ryk Beryl przeszedł w przestraszony skrzek. Usiłowała się uwolnić, drapiąc 
łapami, 
szaleńczo bijąc skrzydłami, żeby podnieść się z rumowiska. Skrzydła jednak 
ciągle pętały 
liny, a stopy nie mogły znaleźć oparcia. Nieśmiertelna Dłoń zmiażdżyła kościec 
świata, 
rozłupała ziemię. Beryl runęła w rozwarte niczym usta pęknięcie.
Torvold Granitowy Miech, kuzyn thana Thorbardinu i przywódca krasnoludzkiej 
armii, która przyciągnęła do Qualinostu, by stanąć do walki z Czarnymi Rycerzami 
Neraki, 
usłyszał nad swoją głową odgłosy bitwy, choć jej samej nie mógł zobaczyć. Stał u 
stóp 
drabiny, która prowadziła na powierzchnię, jakieś dwadzieścia stóp w górę. 
Czekał na sygnał, 
że najeźdźcy zaczęli przeprawiać się przez bród. Jego własna armia, w sile 
tysiąca 
krasnoludów, miała wyłonić się z tego i wielu innych tuneli wydrążonych pod 
miastem i 
pomaszerować do ataku.
W korytarzu panował mrok jak w najciemniejszą noc, bo ryjące czerwie i ich 
jaśniejące larwy odesłano do Thorbardinu. Ciemność, ciasnota i zapach świeżo 
przekopanej 
ziemi nie przeszkadzały krasnoludom, dla których mrok i ta woń były czymś 
bliskim. 
Współplemieńcy Torvolda jednak już nie mogli doczekać się wyjścia na 
powierzchnię; aż 
palili się do stawienia czoła nieprzyjaciołom, do stoczenia bitwy i w ponurym 
oczekiwaniu 
sprawdzali palcami ostrza toporów i rozmawiali o przyszłych zwycięstwach.
Kiedy krasnoludy poczuły pierwsze drgania ziemi pod sto - parni, z ich gardeł 
dobył 
się entuzjastyczny okrzyk, który poniósł’się echem po korytarzach, mieli bowiem 
nadzieję, że 
był to znak, iż elficka strategia sprawdziła się. Smoczycę ściągnięto z nieba i 
leżała teraz 
bezradnie na ziemi spętana magicznymi linami, z których nie zdoła się uwolnić.
__ Co tam się dzieje? - ryknął Torvold na zwiadowcę, który przykucnął tuż przy 
wejściu i wystawiał głowę sponad gałęzi krzaku bzu.
__ Mają ją - padło lakoniczne stwierdzenie zwiadowcy.
_ Nie rusza się. Już po niej.
Krasnoludy raz jeszcze podniosły głosy w wiwacie. Torvold skinął głową i już 
miał 
rzucić swoim podkomendnym rozkaz wejścia po drabinie, kiedy wściekły ryk zadał 
kłam 
doniesieniom zwiadowcy. Ziemia zawibrowała pod stopami krasnoluda, a drgania 
były tak 
potężne, że podtrzymujące strop stemp - le skrzypnęły złowieszczo. Na ich głowy 
posypał się 
piach.
- Co u... - Torvold zaczął wydzierać się w kierunku zwiadowcy, ale zmienił 
zdane. 
Ruszył po drabinie, żeby zobaczyć wszystko na własne oczy.
Kolejny wstrząs zafalował ziemią. Strop tunelu zawalił się. Przez prześwit do 
korytarza wpadły promienie jaskrawego słońca, które na wpół oślepiło krasnoludy. 
Przerażony Torvold ujrzał płonące czerwienią ślepię rozwścieczonej smoczycy 
wpijające się 
weń srogo, a potem dźwigary tunelu chrupnęły, drabina pękła. Oko znikło w 
olbrzymim 
tumanie kurzu i odłamków. Sufit tunelu zawalił się zupełnie.
Ziemia runęła na Torvolda, zrzucając go z drabiny. Mrożące krew w żyłach wrzaski 
konających towarzyszy wznoszące się nad rozłupanym szkieletem Krynnu były 
ostatnimi 
glosami, jakie usłyszał, nim przywaliły go tony kamieni, miażdżąc mu czaszkę i 
przygniatając 
pierś.
Skała, w której długie lata krasnoludy pokładały zaufanie, która oferowała im 
dom i 
ochronę przed nieprzyjaciółmi, stała się ich wrogiem i zabójcą. Grobowcem.
Rangold z Baliforu, teraz człowiek czterdziestoletni, był najemnikiem, odkąd 
skończył 
czternaście wiosen. Walczył tyłko z jednej jedynej przyczyny - możliwości 
grabieży. Nie był 
wierny niczemu innemu, nie znał się na polityce, gotów był w środku bitwy 
przejść do 
wrogiego obozu, jeśliby uznał, że to gra warta świeczki. Zaciągnął się do armii 
Beryl dlatego, 
że słyszał, iż mają ruszyć na Qualinost. Długo już ciekła mu ślinka ma myśl o 
złupieniu i 
splądrowaniu elfickiego miasta. Jako człowiek myślący perspektywicznie, zabrał z 
sobą kilka 
przepastnych jutowych worków, w których zamierzał ponieść do domu zdobytą 
fortunę.
Rangold stał teraz na brzegu rzeki i pogryzał zeschnięty chleb z suszoną 
wołowiną, 
czekając na swoją kolej przy przekraczaniu brodu. Cholerne elfy odcięły mosty. 
Wysoko nad 
ich głowami dyndały liny; brzegi były strome, a rzeka o tej porze roku płytka. 
Zwiadowcy 
stali na posterunkach, ale zameldowali, że nie widzą nigdzie Qualinestyjczyków. 
Pierwsze 
jednostki zaczęły się przeprawiać, niektórzy ludzie nieśli na głowach ekwipunek, 
inni broń. 
Ci, którzy nie potrafili pływać, najwyraźniej nie czuli się zbyt pewnie, kiedy 
brnęli coraz 
głębiej i głębiej w wirujący wokół nich nurt. Woda była zimna, ale teraz płynęła 
łagodnie. 
Wiosną, zasilana topniejącymi czapami śniegu, byłaby nie do pokonania.
Sporadycznie wysoko nad wojskami dało się widzieć kołujące czerwone smoki, 
trzymające czujną straż. Ludzie nie pałali sympatią do tych stworów, nie ufali 
im, choć były 
przecież po tej samej co oni stronie i stale zadzierali do góry głowy w nadziei, 
że bestie 
odlecą. Rangold w nosie miał smoki. Wzdrygnął się, kiedy spłynął po nim smoczy 
strach, 
otrząsnął się zeń, kiedy minął i wrócił do posiłku. Myśl o zarzynaniu elfów i 
łupieniu ich 
kosztowności dodawała strawie wyśmienicie ostrej nuty.
Pierwsze ukłucie niepokoju przyszło, kiedy nagle pod jego stopami zachwiała się 
ziemia, przez co Rangold stracił równowagę i upuścił kromkę z wołowiną. Z 
gruchotem 
zwaliła się gałąź. Padło drzewo. Rzeka wezbrała i gwałtowną falą rozbryz - eła 
się o brzeg. 
Najemnik przypadł do drzewa i powiódł dokoła wzrokiem, usiłując zorientować się 
w 
sytuacji. W górze czerwona smoczyca rozpostarła skrzydła i poszybowała nad 
lasem, 
wykrzykując coś, co brzmiało jak ostrzeżenie, nikt jednak nie mógł zrozumieć jej 
wrzasków.
Wstrząsy nie ustawały i przybierały na sile. Przeogromna chmura odłamków i pyłu 
wzbiła się w niebo, gęsta tak, że przyćmiła światło słońca. Ci, którzy 
przeprawiali się właśnie 
przez rzekę, stracili grunt pod nogami i powpadali do wody. Stojący na brzegu 
zaczęli 
wydzierać się i biegać wokoło w zamieszaniu i panice, a ziemia nadal podnosiła 
się i opadała 
pod ich stopami.
- Jakie masz dla nas rozkazy? - krzyknął jakiś kapitan.
- Zostańcie na pozycjach - rzucił mu zwięźle jego przełożony, Rycerz Neraki.
- Łatwiej powiedzieć, niż zrobić - odpowiedział oficer ze złością, chwiejąc się, 
żeby 
nie stracić równowagi. - Mówię ci, zabierajmy tyłki w troki i zwiewajmy stąd!
- Słyszałeś rozkazy, kapitanie - zawołał Rycerz. - To się zaraz...
Z rozdzierającym trzaskiem odłamał się ogromny konar i zwalił się ciężko w dół, 
grzebiąc pod gałęziami Rycerza i kapitana. Spod szczątków drzewa rozległy się 
krzyki i jęki, 
błagania o pomoc, które Rangold puścił mimo uszu. Zamierzał zastosować się do 
sugestii 
kapitana i zabrać tyłek w troki.
Już zaczął wdrapywać się po brzegu, ale w tej samej chwili usłyszał złowieszczy, 
dudniący, grzmiący odgłos. Kiedy odwrócił się, żeby zobaczyć, co było źródłem 
hałasu, jego 
oczom ukazał się straszliwy widok. Ściana wody, spieniona i bulgocząca, gnała 
prosto na 
nich. Wstrząsy rozkruszyły brzegi Pienistej Wody. Pęknięcia rozerwały skalne 
wąwozy, 
którymi płynęła rzeka. Uwolniona ze swoich granic, wzburzona powtarzającymi się 
wstrząsami, rozszalała się na dobre.
Nurt powyrywał drzewa z korzeniami, poobłupywał wielkie kawały skał ze ścian 
klifów, między którymi pędził, pchając przed sobą kamienie i gruz.
Rangold wpatrywał się w to wszystko oniemiały z przerażenia, po czym odwrócił 
się i 
zaczął biec. Za jego plecami rozlegały się wrzaski tych, których uwięziła woda, 
wzbierające 
fale prędko jednak stłumiły krzyki, gnając ich z prądem. Rangold usiłował 
wdrapać się na 
brzeg, ale ściany były strome i śliskie. Ogarnął go przez chwilę straszliwy lęk, 
a chwilę potem 
woda uderzyła weń z siłą, która zgruchotała mu mostek i zatrzymała bicie serca. 
Jego ciało, 
bezwładne i zakrwawione, stało się tylko kolejnym szczątkiem w masie niesionej z 
nurtem w 
dół rzeki.
Rycząc i zgrzytając wściekle, Beryl zapadała się coraz głębiej i głębiej. Pod 
jej 
ciężarem pękała ziemia. Rysy rozbiegały się i przenosiły po promieniu. Budynki, 
drzewa i 
domostwa zapadały się i osuwały w głąb rosnących szczelin. Główna kwatera 
Rycerzy 
Neraki, ta przycupnięta, brzydka bryła, zawaliła się do wewnątrz z hukiem i 
trzaskiem. 
Odłamki spadły deszczem na smoczycę, trafiając w łeb, przebijając skrzydła. 
Pałac królewski, 
wzniesiony z żywych osik, zmienił się w ruinę, drzewa leżały korzeniami do góry, 
z 
połamanymi konarami i monumentalnymi pniami powykręcanymi i potrzaskanymi.
Elfy Qualinostu, które zostały, by bronić swojej ojczyzny, zginęły pod gruzem 
własnych domów, które z taką pieczołowitością zbudowały, zginęły w ogrodach, 
które tak 
kochały. Choć wiedziały, że śmierć jest pewna i że nie ma przed niąucieczki, 
walczyły dalej 
ze swoim wrogiem, dźgając Beryl włócznią i mieczem, aż chodnik rozłupał się na 
dwoje, 
umknął im spod stóp. Elfy umarły z nadzieją, bo choć one oddały życie, wierzyły, 
że ich 
miasto przetrwa i podniesie się z ruiny.
Dobrze, że śmierć zabrała je, nim zdążyły poznać prawdę.
Do Beryl dotarło raptem, że nie uda jej się uratować, że nie zdoła uciec. 
Zamroczyła ją 
ta świadomość. Nie taki miał być koniec. Ona - najpotężniejsza siła, jaka 
kiedykolwiek znana 
była Krynnowi - miała umrzeć sromotną śmiercią w dziurze. Jak mogło do tego 
dojść? Co 
poszło nie tak? Nie mogła tego pojąć...
Głazy lunęły na nią, roztrzaskując jej czaszkę i łamiąc grzbiet. Rozłupane 
drzewa 
przedziurawiły skrzydła, spadające kamienie pozrywały ścięgna. Ostre, poszarpane 
skały 
rozpłatały jej brzuch. Spomiędzy łusek trysnęła krew. Skręcała się i wiła z bólu 
i wołała o 
śmierć, która uwolniłaby ją od cierpienia. Runęło na nią tyle kamieni i drzew, 
ile istnień 
doprowadziła do agonii. Olbrzymia bezkształtna głowa opadała coraz niżej i 
niżej. Czerwone 
oczy błysnęły białkami. Połamane skrzydła i ciągle młócący ogon znieruchomiały. 
Z ostatnim 
tchnieniem, gorzkim przekleństwem, Beryl wyzionęła ducha.
Wstrząsy kolebały ziemią elfickiego miasta, gdy Nieśmiertelna Dłoń spuszczała na 
nie 
pięść nienawiści. Ziemia drżała i wibrowała. Pęknięcia robiły się coraz szersze, 
ścieżki rys 
rozłupały litą skałę, na której wzniesiony został Qualinost. Przyglądające się 
wszystkiemu z 
podniebnej perspektywy czerwone smoki ujrzały w miejscu przepięknego miasta 
ziejącą 
dziurę. Czerwone nie darzyły elfów miłością, gdyż te były ich wrogami od zarania 
czasu, ale 
widok był tak porażający, tak pełen okropnej mocy, że czerwone nie potrafiły się 
radować. 
Spojrzały na ruinę i pochyliły głowy z szacunkiem i czcią.
Wstrząsy ustały. Ziemia uspokoiła się, nie trzęsła się już dłużej i nie drżała. 
Pienista 
Woda wystąpiła z brzegów i przelała do gigantycznej rozpadliny, która utworzyła 
się w 
miejscu, gdzie do niedawna stało elfickie miasto Qualinost. Długo jeszcze po 
tym, jak 
skończyło się trzęsienie ziemi, woda ciągle bulgotała, pieniła się, kołysała i 
wzbierała, fala za 
falą rozbijając o nowo uformowany brzeg. Jednak z czasem rzeka stopniowo 
łagodniała. 
Woda marszczyła się nieśmiało przy nowych brzegach, które ją teraz otaczały, 
tuliła się do 
nich mocno, jakby zaszokowana własnym szałem i oszołomiona zniszczeniem, które 
stało się 
jej udziałem.
Noc przyszła bez światła gwiazd i księżyca, jak całun zaciągnięty nad zmarłymi, 
którzy spoczywali pod ciemnymi, drżącymi falami.
33
Nalis Aren
Wiele mil dalej Gilthas wraz ze swoim orszakiem pożegnali się z Tarnem 
Granitowym 
Miechem, krasnoludzkim thanem, po czym skierowali na południe. Jechali tak 
spiesznie, jak 
tylko zdołali, ponaglani przez Lwicę, która obawiała się, że armia Beryl 
rozdzieli się i jeden 
kontyngent pomaszeruje na południe, ścigając uchodźców, a reszta zajmie i 
ujarzmi 
Qualinost. Pomimo jej ponagleń przemieszczali się powoli, gdyż ciężar w sercach 
zdawał się 
ich przytłaczać. Kiedy tylko podjeżdżali na szczyt wzniesienia albo jakiś 
grzbiet, Gilthas 
wstrzymywał konia i odwracał się w siodle, wbijając wzrok w linię horyzontu w 
płonnej 
nadziei, że dojrzy, co się tam działo.
- Jesteśmy zbyt daleko - przypominała mu żona. Drzewa przesłaniają widok. 
Zostawiłam gońców, którzy pospieszą za nami i zdadzą raport. Wszystko będzie 
dobrze. 
Musimy jechać dalej, ukochany. Musimy jechać dalej.
Zatrzymali się, żeby odetchnąć i napoić konie, kiedy poczuli, jak ziemia wibruje 
pod 
ich stopami i usłyszeli głuchy łoskot, jakby szalejącej w oddali burzy. Wstrząs 
był łagodny, 
ale wprawił w drżenie dłoń Gilthasa, tak że upuścił bukłak z wodą, który właśnie 
napełniał. 
Podniósł się i odwrócił ku północy.
- Co to było? Poczuliście? - spytał.
- Tak, ja poczułam - odparła Lwica, podchodząc do niego. Ich spojrzenia spotkały 
się, 
a w jej oczach czaił się niepokój. - Nie wiem, co to było.
__ W górach dochodzi czasami do takich wstrząsów, Wasza Wysokość - podsunął 
Planchet.
__ Nie takich. Nigdy nie czułem takich silnych. Coś poszło nie tak. Stało się 
coś 
strasznego.
__ Tego nie wiemy - odparła Lwica. - Być może to był tylko wstrząs, jak mówi 
Planchet. Powinniśmy już ruszać...
__ Nie - powiedział Gilthas. - Ja zostanę tutaj i poczekam na gońców. Nie ruszę 
się 
stąd, dopóki się nie dowiem, co to było.
Oddalił się, zmierzając ku wystającemu z podłoża skalnemu cyplowi. Lwica i 
Planchet 
spojrzeli po sobie.
- Idź z nim - powiedziała cicho.
Przyboczny skinął głową i pobiegł za królem. Lwica wydała swoim żołnierzom 
komendę do rozbicia obozu. Jej wzrok często wędrował ku północy, a wtedy 
wzdychała 
cichutko i potrząsała głową.
Gilthas wspinał się z gorączkową energią; Planchet z trudem dotrzymywał kroku 
swojemu królowi. Po wdrapaniu się na szczyt władca Qualinostu stał dłuższy czas, 
wpatrując 
się wnikliwie w północny horyzont.
- Jak myślisz, Planchet, czy to dym? - spytał niespokojnie.
- To chmura, Wasza Wysokość..
Gilthas nie odrywał wzroku od nieboskłonu tak długo, aż musiał opuścić oczy i 
otrzeć 
łzy.
- To przez słońce - wymamrotał. - Świeci zbyt jaskrawo.
- Tak, Wasza Wysokość - zgodził się cicho Planchet, spoglądając w bok. - Czując, 
że 
odczytał myśli młodego króla, dodał: - Decyzja Waszej Wysokości, co do wyjazdu 
była 
słuszna...
- Wiem, Planchet - przerwał mu Gilthas. - Znam swój obowiązek i próbuję się z 
niego 
wywiązać tak dobrze, jak tylko mogę. Nie o tym myślałem. - Odwrócił wzrok ku 
północy. 
Nasz lud został zmuszony opuścić swoją pradawną ojczyznę.
Zastanawiałem się, co będzie, gdy okaże się, że nie możemy do niej powrócić.
- Ależ nigdy do tego nie dojdzie, Wasza Wysokość - stanowczo zapewnił go 
Planchet.
- A dlaczego nie? - król odwrócił się, ciekaw odpowiedzi.
Planchet był zmieszany. To nie było już takie proste, takie oczywiste.
- Bo Qualinesti jest nasze, Wasza Wysokość. Ta ziemia należy do elfów. Mamy do 
niej prawo.
Gilthas posłał mu smutny uśmiech.
- Ktoś mógłby powiedzieć, że jedynym kawałkiem ziemi, do którego śmiertelnicy 
mają niepodważalne prawo, jest ten, który służy nam za miejsce wiecznego 
odpoczynku. 
Spójrz tam. Moja kochana małżonka kroczy jak ów majestatyczny kot, po którym 
odziedziczyła swoje imię. Jest cała w nerwach, martwi się. Nie chce się 
zatrzymywać. Chce, 
byśmy parli stale naprzód. Dlaczego? Bo ściga nas nieprzyjaciel. Szykuje na nas 
obławę - na 
naszej ziemi.
- Odbijemy ją...
- Na pewno? - spytał ledwo słyszalnym głosem Gilthas. - Chciałbym tego - znów 
skierował oczy na północ. - Nasz lud znajduje się na wygnaniu. Nie mamy dokąd 
pójść - 
nieznacznie odchylił głowę. - Słyszałem raporty o Silvanesti.
- Pogłoski, Wasza Wysokość - sprostował Planchet, zbity z tropu i zmieszany. - 
Nie 
możemy ich potwierdzić. Mieliśmy zamiar poinformować cię o nich, ale Lwica 
powiedziała, 
żeby cię nie martwić. Nie, dopóki nie wiemy niczego na pewno...
- Na pewno - Gilthas pokręcił głową. Czubkiem buta skreślił w pyle kontury 
podłużnego kształtu, długiego na sześć stóp, szerokiego na trzy. - Mój 
przyjacielu, tylko to 
jest na pewno.
- Wasza Wysokość... - zaczął zalękniony sługa. Wzrok króla po raz kolejny 
powędrował ku północy.
- Jak myślisz, czy to dym?
Wasza wysokość - zgodził się Planchet. - To dym - Goniec dotarł do nich w nocy. 
Nauczona podróżowania nod osłoną mroku, Lwica i jej rebelianci zostawiali za 
sobą ślad, jak 
czynili to dawnymi czasy ich kagonestyjscy przodkowie, używając płatków 
jaśniejących w 
ciemnościach kwiatów, które wskazywały właściwą drogę na rozwidleniach, 
zostawiając 
żarzące się robaki zamknięte w słojach na kupkach kamieni, albo też smarując 
drzewa 
fosforem. Dzięki temu goniec mógł podążać za nimi nawet nocą.
Za namową Lwicy nie rozpalali ognisk. Siedzieli bezgłośnie pogrążeni w 
ciemnościach, nikt nie snuł opowieści, nikt nie nucił pieśni gwiazd, jak zwykli 
to czynić w 
szczęśliwszych czasach.
Gilthas trzymał się z dala od reszty, jego myśli błądziły po dniach dzieciństwa. 
Tak 
działo się nieustannie od czasu, kiedy rozstał się z matką. Wspominał właśnie 
tamte czasy, 
rozmyślając o matce i ojcu, ich miłości i czułej trosce o niego, kiedy zobaczył 
podrywających 
się na równe nogi strażników. Z mieczami w dłoniach otoczyli swego króla.
Do uszu Gilthasa nie dotarł żaden dźwięk, ale nie było w tym nic nadzwyczajnego. 
Jak uszczypliwie mówiła jego żona, miał „ludzki słuch”. Planchet z obnażonym 
mieczem 
stanął u jego boku. Lwica została pośrodku polanki, przepatrując mroki. 
Gwizdnęła, 
naśladując słowiczy śpiew.
Rozległa się odpowiedź. Królowa gwizdnęła raz jeszcze. Elfy uspokoiły się, choć 
ciągle stały na posterunku. Do obozu wszedł goniec i, zoczywszy Lwicę, podbiegł 
do niej i 
zaczął opowiadać jej coś w kagonestyjskim, języku Elfów Głuszy.
Gilthas rozumiał nieco tę mowę, ale zdołał wyłapać jedynie fragmenty dialogu, 
interlokutorzy ściszyli bowiem głosy, a goniec mówił zbyt szybko, żeby w ogóle 
dało się go 
zrozumieć, przerywając tylko, żeby zaczerpnąć tchu. Gilthas mógłby podejść i 
włączyć się do 
rozmowy, ale nogi nagle wrosły mu w ziemię. Zgadywał po tonie gońca, że wieści, 
jakie 
przyniósł, nie były dobre.
Po chwili król ujrzał swoją małżonkę robiącą coś, czego nigdy wcześniej nie 
robiła. 
Opadła na kolana i spuściła głowę. Gęstwa pukli opadła na jej twarz niczym 
żałobny woal. 
Podniosła dłoń do oczu i Gilthas dostrzegł, że płakała.
Planchet chwycił jego ramię, ale król odtrącił go. Ruszył przed siebie sztywnymi 
krokami. Nie czuł ziemi pod stopami i potknął się raz, choć nie upadł. Słysząc, 
że podchodzi, 
Lwica opanowała się. Podnosząc się niezgrabnie na nogi, pospieszyła ku niemu. 
Zamknęła 
jego dłonie w swoich. Jej skóra była zimna jak sama śmierć i Gilthas wzdrygnął 
się.
- Co jest? - spytał głosem, którego nie rozpoznał. Powiedz mi! Moja matka... - 
nie 
zdobył się, żeby dokończyć.
- Twoja matka nie żyje - wyszeptała Lwica, głosem drżącym i ochrypłym od łez.
Gilthas westchnął głęboko, ale jego żałoba należała tylko do niego. Był jeszcze 
królem. Musiał troszczyć się o swój lud.
- A smok? - spytał szorstko. - Co z Beryl?
- Beryl jest martwa - odparła jego żona. - Jest jeszcze coś - dodała szybko, 
widząc, że 
Gilthas zamierza się odezwać. - Wstrząsy, które czuliśmy... - jej głos załamał 
się. Zwilżyła 
wyschnięte usta, po czym podjęła: - Coś poszło nie tak. Laurana walczyła 
samotnie. Nikt nie 
wie, dlaczego ani co się stało. Beryl pojawiła się i... twoja matka sama jedna 
stanęła 
naprzeciw smoczycy. - Król schylił głowę, nie potrafiąc dłużej znieść bólu. - 
Laurana 
zaatakowała Beryl smoczą lancą, nie zabiła jej jednak. Rozsierdzona bestia 
zburzyła wieżę. 
Twoja matka nie zdołała się uratować... - Lwica milczała przez chwilę, potem 
odezwała się. 
Ton jej głosu wyrażał zdumienie, zupełnie jakby nie wierzyła własnym słowom. - 
Plan 
spętania smoczycy powiódł się. Ściągnięto ją z nieba. Cios twojej matki 
uniemożliwił Beryl 
zionięcie swoim wstrętnym oddechem. Smoczyca leżała już na ziemi i wyglądało na 
to, że 
wyzionęła ducha. Ale ona tylko udawała. Dźwignęła się i już miała rzucić do 
ataku, kiedy 
rozstąpiła się pod nią ziemia. Gilthas wpatrywał się w żonę oniemiały z 
przerażenia. - Tunele 
- powiedziała, a łzy potoczyły się strugami po jej policz - kach. - Tunele 
zawaliły się pod 
smokiem. Wpadła do środka, a na nią runęło całe miasto.
Planchet jęknął głucho. Elfickim strażnikom, którzy stali dosyć blisko, żeby 
słyszeć, 
zaparło dech w piersiach i krzyknęli.
Gilthas nie mógł wydać z siebie żadnego dźwięku, żadnego słowa.
__ Powiedz mu - Lwica odezwała się do gońca zdławionym głosem, odwracając 
twarz. - Ja nie potrafię.
Posłaniec skłonił się królowi. Twarz mężczyzny była biała. Oczy miał szeroko 
rozwarte. Dopiero co uspokoił oddech.
- Wasza Wysokość - odezwał się w mowie Qualinesti. - Z bolejącym sercem muszę 
przekazać ci, iż nie istnieje już miasto Qualinost.
- Ktoś ocalał? - spytał niemo król.
- Nie mógł nikt ocaleć, Wasza Wysokość - powiedział elf. - Qualinost jest teraz 
jeziorem. Nalis Aren. Jeziorem śmierci.
Gilthas wziął żonę w ramiona. Wtuliła się weń mocno, szepcząc nieporadne słowa 
pocieszenia, które nie mogły przynieść ulgi. Planchet łkał głośno, podobnie jak 
elficcy 
strażnicy, którzy poczęli wznosić ciche modlitwy za dusze poległych.
Oszołomiony, przytłoczony, niezdolny objąć umysłem ogromu zniszczenia Gilthas 
przywarł do żony i wpatrywał się w mrok, który była niczym przelewające się nad 
nim fale 
jeziora śmierci.
34
Obecność
Błękitny smok zataczał kręgi nad wierzchołkami drzew, szukając dogodnego miejsca 
do lądowania. Cyprysy rosły tak gęsto, że Brzytwa zaczął przebąkiwać o powrocie 
na 
wschód, gdzie trawiaste pola i łagodne fale wzgórz stanowiły bardziej wygodne 
lądowisko. 
Złota Luna jednakże nie zgodziła się na to. Zbliżali się do kresu podróży. Z 
każdą sekundą 
topniały jej siły. Każde kolejne uderzenie serca było odrobinę słabsze i 
wolniejsze od 
poprzedniego. Czas, jaki jej został, był na wagę złota, nie mogła zmarnować 
choćby chwili. 
Spoglądając ze smoczego grzbietu, dostrzegła płynącą w dole rzekę dusz i zdało 
się jej, że to 
nie smocze skrzydła niosły ją wciąż naprzód, ale owa żałobna fala.
- Tam! - zawołała, wskazując palcem.
Odsłonięty kawałek skały, jaśniejący kredowobiało w księżycowej poświacie 
wyzierał 
spomiędzy cyprysowej gęstwy. Dziwny miał kształt. Gdy patrzało się nań z góry, 
wyglądał 
jak wyciągnięta, skierowana wnętrzem do góry dłoń, czekająca na coś.
Brzytwa zlustrował lądowisko badawczym spojrzeniem i po chwili namysłu uznał, że 
może bezpiecznie na nim wylądować, choć zejście po stromych ścianach wystającego 
pokładu będzie już ich zmartwieniem.
Złota Luna nie dbała o to. Musiała jedynie zanurzyć się w rzece, by ta poniosła 
ją do 
celu.
Smok wylądował w zagłębieniu kredowobiałej dłoni, osiadając najłagodniej, jak 
potrafił, żeby nie narazić swoich pasażerów na wstrząsy. Złota Luna zeskoczyła z 
jego 
grzbietu. \V jej młodym i silnym jeszcze ciele coraz chwiejniej tliła się dusza.
Pomogła Zagwozdkowi ześlizgnąć się z siodła. Przydała mu się jej asysta, Brzytwa 
bowiem przewrócił ślepiami i wbił w gnoma rozsierdzone spojrzenie. Zagwozdek 
przez całą 
drogę rozprawiał o nieefektywności smoków jako środków transportu powietrznego, 
nierzetelności łusek i skóry, kości i ścięgien. Stal i para, perorował gnom. 
Maszyny. To była 
przyszłość. Brzytwa machnął ogonem o mały włos nie zrzucając Zagwozdka z klifu. 
Gnom, 
zatracony doszczętnie w szczęśliwych marzeniach o hydraulice nawet nie zauważył.
Złota Luna podniosła oczy na Tasslehoffa, który nadal siedział wygodnie na 
smoczym 
grzbiecie.
- Proszę bardzo, Pierwsza Mistrzyni. - Tas pomachał rączką. - Mam nadzieję, że 
znajdziesz to, czego szukasz. Cóż, ruszajmy, smoku. W drogę. Nie ma co mitrężyć 
czasu. 
Czekają nas miasta do spalenia, dziewice do pożarcia, skarby do złupienia. 
Bywaj, Złota 
Luno! Bywaj, Zagwoz...
Kłapnąwszy zębiskami, Brzytwa wygiął kark w łuk i potrząsnął grzywą. Pożegnania 
Tasslehoffa zostały ucięte w pół zdania, kiedy kender fiknął koziołka, co miało 
swój 
nieuchronny koniec w mało komfortowym lądowaniu na skale.
- Wystarczy, że musiałem nieść tego potworka na swoim grzbiecie aż tutaj - 
warknął 
Brzytwa. Jego wzrok powędrował ku Złotej Lunie. W czerwonym ślepiu smoka 
błysnęła 
iskra. - Nie jesteś tym, za kogo podawał cię rycerz Gerard, prawda? Nie jesteś 
mrocznym 
mistykiem.
- Nie, nie jestem. Ale dziękuję ci, że zabrałeś mnie do Nightlund - odparła 
nieobecna 
duchem czarodziejka. Nie lękała się smoczego gniewu. Czuła, że osłania ją czyjaś 
dłoń, 
twarda tak jak skalna garść, w zagłębieniu której stała teraz. Żadna śmiertelna 
istota nie 
mogła zrobić jej krzywdy.
- Nie chcę twojej podzięki - zwrócił się do niej Brzytwa.
- Na nic mi twoja wdzięczność. Zrobiłem to dla niej - jego oczy zasnuła mgła, 
powędrowały ku jasnej tarczy księżyca, ku rozświetlonemu gwiazdami 
nieboskłonowi. - 
Słyszę jej głos - czerwone oczy wpatrywały się teraz badawczo w Złotą Lunę. - Ty 
także 
słyszysz jej głos, czy nie tak? Wypowiada twoje imię. Złota Luna, księżniczka 
Que-shu. 
Znasz ten głos.
- Słyszę go - odparła czarodziejka zmartwiona. - Ale nie znam. Nie rozpoznaję.
- Ja go rozpoznaję - rzucił niespokojnie smok. - Wzywa mnie i posłucham tego 
zewu. 
Nie ruszę jednak bez mojego pana. Stajemy ramię w ramię, on i ja.
Brzytwa rozpostarł skrzydła i wzbił się, szybując prosto w niebo, by wzlecieć 
nad 
wierzchołki drzew. Odleciał na południe, w kierunku Qualinesti.
Tasslehoff pozbierał swoje tobołki.
- Mam nadzieję, Burrfoot, że wiesz, gdzie jesteśmy mruknął ponuro Zagwozdek 
tonem oskarżenia.
- Nie, nie wiem - odparł radośnie Tasslehoff. - Zupełnie nie rozpoznaję tej 
okolicy. - 
Po czym dodał ze szczerą ulgą w głosie: - Zgubiliśmy się, Złota Luno. Absolutnie 
zupełnie 
zgubiliśmy się.
- Oni znają drogę - odparła Złota Luna, spoglądając w dół na zwrócone ku nim 
twarze 
zmarłych.
Palin i Dalamar stali na najniższej kondygnacji Wieży, wpijając się wzrokiem w 
gęsty 
i ciężki mrok, który zalegał między pniami cyprysów. Gęsty, ciężki i pusty. 
Kotłujący się, nie 
mogący zaznać spokoju zmarli znikli.
- Moglibyśmy wyjść stąd teraz - zasugerował Palin. Stał przemarznięty przy oknie 
z 
rękoma w rękawach szaty, jako że wczesnym rankiem w Wieży panował chłód i 
wilgoć. 
Dalamar wspominał coś o grzanym winie z korzeniami i kominku w bibliotece, ale 
choć 
ciepło ciała i żołądka było kuszącą propozycją, żaden z nich nie poszedł ich 
poszukać.
- Moglibyśmy wyjść teraz, kiedy nie nękają nas zmarli. Obydwaj moglibyśmy wyjść.
- Tak - zgodził się Dalamar, który, również z dłońmi schowanymi w rękawach, 
wyglądał przez okno. - Moglibyśmy wyjść. - Rzucił Palinowi spojrzenie z ukosa. - 
Albo 
inaczej, ty mógłbyś wyjść, gdybyś chciał. Szukać kendera.
- Ale przecież ty też - odparł mag. - Nic już cię tu nie trzyma - raptem w jego 
głowie 
zaświtała myśl. - A może, skoro odeszli zmarli, opuściła to miejsce również 
twoja magia?
Elf uśmiechnął się mrocznie.
- W twoim głosie zabrzmiało coś na kształt nadziei, Maj erę.
- Wiesz, że nie to miałem na myśli - odparował urażony do żywego Palin, choć 
gdzieś 
w głębi serca pojawiło się odczucie, że być może to właśnie miał na myśli.
„Oto ja, mężczyzna w kwiecie wieku, zaklinacz wielkiej mocy i sławy. Nie 
utraciłem 
swoich zdolności, czego się niegdyś obawiałem. To zmarli wykradli moją magię. A 
jednak w 
obecności Dalamara czuję się żółtodziobem, kimś gorszym, nie dość dobrym, tak 
jak wtedy, 
gdy zjawiłem się w Wieży po raz pierwszy, by przystąpić do Próby. Gorzej pewnie, 
bo 
młodość z natury przepełniona jest pewnością siebie. A ja nieustannie trudzę 
się, by 
udowodnić przed Mistrzem Wieży swoją wartość i nieustannie nie potrafię temu 
sprostać. 
Czy jednak muszę?”, zapytywał sam siebie Palin. „Jakie ma znaczenie, co myśli o 
mnie ten 
mroczny elf? Dalamar nigdy mi nie zaufa, nigdy nie zacznie okazywać mi szacunku. 
Nie z 
racji tego, kim jestem, ale kim nie jestem. Nie jestem wujem. Nie jestem 
Raistlinem”.
- Mógłbym opuścić to miejsce, ale nie zrobię tego - oświadczył elf, a jego 
delikatne 
brwi ściągnęły się w jedną linię, kiedy wpatrywał się ciągle w pustą ciemność. 
Zadygotał i 
ciaśniej opatulił się szatą. - Czuję kłucie w kciukach. Włosy mi się stroszą. 
Jest tutaj 
Obecność, Palinie. Czułem ją całą zeszłą noc. Oddech na karku. Szept w uszach. 
Dźwięk 
odległego śmiechu. Nieśmiertelna Obecność, Majere.
Palin poczuł się niepewnie.
- To ta dziewczyna i jej gadka o Jedynym Bóstwie za - mąciła ci w głowie, 
przyjacielu. To i wybujała wyobraźnia oraz fakt, że gdyby kanarek mojej żony 
jadł tyle co ty, 
padłby z głodu.
W tej samej chwili pożałował, że wspomniał swoją żonę, pożałował, że pomyślał o 
Ushy. „Powinienem opuścić Wieżę choćby tylko po to, żeby wrócić do domu. Usha 
będzie się 
o mnie martwić. Jeśli doszły ją wieści o ataku na Cytadelę Światła, gotowa 
jeszcze pomyśleć, 
że umarłem”.
- Niech tak pomyśli - powiedział cicho - Więcej ukojenia zazna w myśli o mojej 
śmierci niż za mojego życia. Jeśli uzna mnie za zmarłego, wybaczy mi krzywdy, 
jakie jej 
wyrządziłem. Ciepłe będą jej wspomnienia o mnie...
- Przestań mamrotać pod nosem, Majere, i wyjrzyj na zewnątrz. Zmarli wrócili!
Tam, gdzie jeszcze przed chwilą panowały spokój i cisza, ciemność ożyła raz 
jeszcze - 
ożyła zmarłymi. Niespokojne duchy wróciły, snując się między drzewami, węsząc 
wokół 
Wieży, wwiercając się w nią głodnymi i płonącymi z żądzy oczyma.
Raptem Palin wydał z siebie chrapliwy okrzyk i doskoczył do okna. Walił w nie 
pięściami tak mocno, że niemal wytłukł szybki.
- Co? - zaniepokoił się Dalamar. - Co jest?
- Laurana - wydyszał mag. Wypatrywał czegoś w falującej rzece dusz. - Laurana! 
Widziałem ją! Przysięgam! Spójrz! Tam! Nie... już jej nie ma...
Oderwał się od okna i stanowczym krokiem podszedł do zamkniętych zaklęciem 
drzwi.
Dalamar rzucił się za nim i szarpnął go za ramię.
- Majere, to szaleństwo... Palin odtrącił go.
- Wychodzę. Muszę ją odnaleźć.
- Nie. - Elf stanął na wprost niego i chwycił mocno jego ramiona, wpijając się 
palcami 
w skórę. - Nie chcesz jej odnaleźć. Uwierz mi, Majere. To nie będzie Laurana. 
Nie będzie tą 
kobietą, którą znałeś. Będzie... jak pozostali.
- Mój ojciec nie był! - zripostował ze złością Palin, próbując się wyrwać. Kto 
by 
pomyślał, że ten zmizerowany elf wykrzesze z siebie tyle siły? - Usiłował mnie 
ostrzec...
- Nie był, na początku - odparł Dalamar. - Ale teraz już jest. Nie może temu 
zaradzić. 
Wiem. Wykorzystywałem ich przecież. Służyli mi całe lata.
Zamilkł, wciąż nie wypuszczając Palina z uchwytu, wpatrując się w niego uważnie. 
Mag wyrwał się jednak.
- Puść mnie. Nigdzie nie pójdę. - Masując ręce, odwrócił się i ponownie wyjrzał 
przez 
okno.
- Jesteś pewien, że to była Laurana? - spytał po chwili ciszy Dalamar.
- Niczego nie mógłbym być bardziej pewien. - Palin był przemarznięty do szpiku 
kości, trawiły go zmartwienia i frustracja.
- ...to nie tutaj - wysoki piskliwy głosik zawołał płaczliwie w ciemnościach. - 
Nie 
chcesz tam pójść, Złota Luno. Wierz mi. Znam Wieże Wysokiej Magii i to nie jest 
ta, której 
szukamy.
- Szukam czarodzieja, Dalamara - odezwał się drugi głos. - Jeśli jest w środku, 
proszę, 
niech otworzy przede mną drzwi Wieży.
- Nie wiem, jakim sposobem ani dlaczego - wykrzyknął Palin w zdumieniu, 
spozierając przez szybki - ale tam stoi Tasslehoff i przyprowadził z sobą Złotą 
Lunę.
- Z tego, co słychać, to chyba na odwrót - zauważył Dalamar, zdejmując z drzwi 
magiczny rygiel.
Tasslehoff nie przestawał argumentować przez cały czas, kiedy stali pod wieżą, 
że to 
nie jest ta właściwa. Złota Luna chciała Wieży Dalamara, Wieży wysokiej Magii w 
Palanthas, 
a przecież jasno widać, że nie są w Palanthas. A zatem, to nie ta Wieża.
- Tam w środku nikogo nie ma - w głosie kendera rozbrzmiała rozpaczliwa nutka. - 
Nie znajdziesz tam ani Dalamara, ani Palina, skoro już o tym mowa. Nie, żeby był 
jakiś 
powód, dla którego ten czarodziej miałby tu w ogóle być - dodał naprędce. - Od 
wieków nie 
widziałem Palina. Ani razu od czasu, kiedy Beryl zaatakowała Cytadelę Światła. 
On poszedł 
w swoją drogę, ja w swoją. To on miał magiczne Urządzenie do Podróżowania w 
Czasie, 
tylko że je zgubił. Rzucał kawałkami mechanizmu w smokowców. Urządzenie się 
zgubiło, 
rozsypało się w drzazgi. Nigdzie nie została choćby śrubka. Nie idź więc go 
szukać, bo nic 
nie znajdziesz...
- Dalamarze! - rozległ się głos Złotej Luny. - Wpuść mnie, proszę!
- Powtarzam ci po raz enty - upierał się Tas - Dalamara nie... O, witaj, 
Dalamarze. - 
Kender ze wszech miar starał się wyglądać na zdumionego. - Cóż ty robisz w tej 
dziwnej 
wieży? - mrugnął parę razy i kiwnął głową w kierunku Złotej Luny.
- Witaj, Złota Luno, Uzdrowicielko, Kapłanko Mishakal - odezwał się czarodziej w 
pełnych czci słowach, przywołując jej stare tytuły. - Twoja wizyta to dla mnie 
zaszczyt.
Przeprowadziwszy ją przez próg swojej siedziby z iście elfią kurtuazją, Dalamar 
rzucił 
scenicznym szeptem.
- Majere! Nie pozwól zwiać kenderowi!
Palin złapał Tasslehoffa, który przestępował z nogi na nogę pod drzwiami. Miał 
już 
zaciągnąć go do środka siłą, kiedy poważnie zbity z pantałyku spostrzegł na 
progu Wieży 
Zagwozdka. Gnom trzymał ręce w kieszeniach i rozglądał się wokoło. Jego mina 
zdradzała, 
że to, co widział, najwyraźniej nie przypadło mu do gustu.
- E? - wydusił Palin, wpatrując się w gnoma. - A ty to kto?
- Wersja skrócona: Zagwozdek. Jestem z nią. - Gnom wycelował ponuro palcem w 
Złotą Lunę. - Ona ukradła mój pojazd podwodny. Takie maszyny kosztują dużo 
pieniędzy. A 
kto niby je wyłoży? Tego bym się chciał dowiedzieć. Ty za niego zapłacisz? Czy 
to dlatego tu 
przyszliśmy? - Zagwozdek podniósł piąstkę. - Chłodna, twarda stal. Tego chcę. 
Żadnych 
czarodziejowych śmieci. Nietoperze oczy. - Gnom z pogardą pociągnął nosem. - 
Mamy ich 
całą piwnicę. Jak się odliczy łożyska kulkowe, to jaki z nich pożytek?
Mocno ściskając kołnierz Tasslehoffa, Palin przeciągnął wierzgającego i wijącego 
się 
kendera przez próg. Zagwozdek ruszył za nimi na własnych nogach, a jego małe 
bystre oczka 
lustrowały wszystko po drodze i wszystko z miejsca przekreślały.
Złota Luna nie odpowiedziała na powitanie Dalamara. Ledwo obrzuciła spojrzeniem 
jego i Palina. Jej wzrok wędrował po wnętrzu Wieży. Zatrzymała go na wijącej się 
w 
ciemności klatce schodowej. Przelotnie rozejrzała się po komnacie, w której 
stali. Spojrzała 
na nich i jej oczy rozszerzyły się. Twarz, już blada, przybrała teraz barwę 
popiołu.
- Co ja czuję? - spytała gardłowym, pełnym przerażenia głosem. - Kto tu jest?
Dalamar rzucił Palinowi spojrzenie, które znaczyło tyle, co: „Mówiłem”. Na głos 
zaś 
powiedział: - Jesteśmy tutaj tylko my, Palin Majere i ja, Uzdrowicielko.
Złota Luna odwróciła się do Palina i wyglądało na to, że go nie poznaje, 
niemalże 
natychmiast bowiem jej wzrok prześlizgnął się po nim i pobiegł gdzieś za niego, 
gdzieś w dal.
- Nie - odezwała się cicho. - Jest tu ktoś jeszcze. Mam się tu z kimś spotkać.
Ciemne oczy elfa rozbłysły. Jednym spojrzeniem uciszył przestraszony okrzyk 
drugiego czarodzieja.
- Osoba, której oczekujesz, nie przybyła jeszcze. Czy zgodzisz się poczekać na 
nią w 
mojej bibliotece, Uzdrowicielko? To ciepły pokój, mam tam korzenne wino i coś do 
jedzenia.
- Jedzenie? - wychylił się gnom, po czym natychmiast został na powrót wepchnięty 
w 
mrok. - Żadne tam nietoperze móżdżki? Ani małpie paluszki? Nie przełknę 
czarodziej owej 
kuchni. Żołądek od tego wysiada. Słoninka i herbata z tarbeanu. Nie odmówię.
- Miło było znów spotkać się z tobą, Palinie, i z tobą też, Dalamarze - zapewnił 
Tasslehoff, szamocąc się w uścisku maga. - Z chęcią zostałbym na obiad, małpie 
paluszki 
muszą być place lizać, ale powinienem już pędzić...
- Za chwilę poprowadzę cię do biblioteki, Uzdrowicielko - odezwał się Dalamar - 
ale 
muszę wprzódy zająć się pozostałymi gośćmi. Racz wybaczyć...
Złota Luna zdawała się wcale go nie słuchać. Dalej rozglądała się po Wieży, 
szukając 
czegoś lub kogoś. Widok ów napawał grozą.
Dalamar przysunął się do Palina i pociągnął go za rękaw.
- Co się tyczy Tasa...
- Co się mnie tyczy? - spytał kender, łypiąc na mrocznego elfa podejrzliwym 
wzrokiem.
- Przypominasz sobie Majere, co powiedziała do ciebie Mina? O urządzeniu?
- Kto powiedział? - dopytywał się Tas. - Co powiedział? Jakim urządzeniu?
- Tak - odparł Palin. - Przypominam sobie.
- Zabierz jego i gnoma do jednej żakowskich celi w północnym skrzydle. Mogą być 
pierwsze w korytarzu. Tam nie ma kominka - zaakcentował ponuro Dalamar. - 
Przeszukaj 
kendera. Jak już znajdziesz urządzenie, to, na wszystkie świętości, pilnuj go. 
Nie porozrzucaj 
dokoła. A, zechciej może pozostać w tamtej części budynku. Nasz gość nie 
powinien cię tu 
znaleźć.
- Po co te sekrety? - spytał Palin poirytowany nadętym tonem elfa. - Dlaczego 
nie 
powiedzieć wprost Złotej Lunie, że osoba, z którą ma się spotkać, to jej własna 
córka, Mina?
- Ludzie - odciął się pogardliwie Dalamar. - Tak wam spieszno wygadać się z 
każdym 
sekretem. Elfy nauczyły się sztuki dotrzymywania tajemnicy. Poznaliśmy wartość 
tajemniczości.
- Ale co chcesz tym osiągnąć? Dalamar wzruszył ramionami.
- Sam nie wiem. Może coś. Może nic. Mówisz, że kiedyś były z sobą blisko. Wiele 
może wyjść na jaw we wstrząsie nagłego spotkania po latach, nagłego rozpoznania 
się 
nawzajem. Ludzie mówią wtedy rzeczy, jakich normalnie nie prze - puściliby przez 
gardło, 
szczególnie wy, którzy przecież tak pozwalacie się miotać niepotrzebnym emocjom.
Twarz Palina stężała.
- Chcę tam być. Złota Luna może wydawać się młoda, ale to tylko fasada. Tak 
lekko 
mówisz o wstrząsie, jaki może przeżyć, widząc swoje dziecko, które niegdyś 
darzyła tak 
wielką miłością, ale ten szok może okazać się fatalny w skutkach.
Dalamar pokręcił głową.
- To zbyt niebezpieczne...
- Możesz to jakoś zaaranżować - twardo postawił sprawę Palin. - Wiem, że masz 
swoje sposoby.
Elf zawahał się, po czym niechętnie powiedział: - Dobrze zatem. Skoro nalegasz. 
Ale 
cała odpowiedzialność spoczywa na tobie. Pamiętaj, że Mina widziała cię, choć 
stałeś za 
ścianą. Jeśli odkryje cię tym razem, nie będę mógł w żaden sposób przyjść ci z 
pomocą.
- Nie spodziewałbym się nawet, że przyjdziesz - odgryzł się Palin.
- W takim razie spotkasz się z nami w bibliotece, jak już zamkniesz tę dwójkę - 
Dalamar kiwnął kciukiem w stronę kendera i gnoma. - Mroczny elf odwrócił się, 
przystanął i 
spojrzał przez ramię. - Tak swoją drogą, Majere, sądzę, że domyśliłeś się już 
znaczenia 
gnoma?
- Gnoma? - Palin zgłupiał. - Nie. O co...
- Przypomnij sobie opowieść twojego wuja - poradził Dalamar głosem, w którym 
czaiła się srogość.
Wróciwszy do Złotej Luny, poprowadził ją po spiralnych schodach. Był uprzejmy i 
czarujący, potrafił być taki, jeśli tylko chciał. Czarodziejka udała się tam, 
gdzie ją 
prowadzono, idąc jak lunatyczka, nieświadoma, gdzie się znajdowała i gdzie 
zmierzała. 
Młodzieńcze, piękne ciało szło, niosąc ją z sobą.
- Znaczenie gnoma - powtórzył rozgoryczony Palin. - Gnomy... opowieść mojego 
wuja... o co mu chodzi? Zawsze musi być taki, psiakrew, tajemniczy...
Mrucząc pod nosem, ciągnął opierającego się Tasslehoffa po schodach. Nie zwracał 
uwagi na błagania kendera, jego wymówki ani kłamstewka, co poniektóre dość 
zresztą 
oryginalne. Skoncentrował się na małym pomarszczonym gnomie, który wdrapywał się 
po 
stopniach tuż obok, całą drogę narzekając na bóle w nogach i udowadniając 
wyższość 
gnomotapult nad schodami.
Palin nie potrafił odkryć znaczenia gnoma, najmniejszego. Chyba że Dalamar 
zamierzał zainstalować gnomotapulty.
Doprowadził dwójkę do wskazanego pomieszczenia, poodginał palce Tasslehoffa, 
który usiłował przywrzeć do futryny drzwi i własnoręcznie pchnął go do środka. 
Zagwozdek 
powłócząc nogami wszedł za nim, rozprawiając przy tym o naruszeniach prawa 
budowlanego 
i zadając pytania o coroczne inspekcje. Rzuciwszy na drzwi zaklęcie magicznego 
rygla, który 
miał powstrzymać nieproszonych gości przed wydostaniem się na zewnątrz, Palin 
zwrócił się 
do Tasslehoffa.
- Dobrze, a teraz o Urządzeniu do Podróżowania w Czasie...
- Nie mam go, Palinie - zapewnił prędko Tas. - Przyrzekam na brodę wuja 
Trapspringera. Wyrzuciłeś wszystkie części na smokowców. Sam przecież wiesz. 
Leżą teraz 
porozrzucane po całym Labiryncie Żywego Płotu...
- Ech! - wyrwało się gnomowi, który stanął w rogu i oparł głowę o ścianę.
Tas mówił w rozpaczliwym tempie.
- ...i części zostały rozrzucone po całym Labiryncie Żywego Płotu razem z 
częściami 
smokowców.
- Tas - przerwał mu surowo mag, który świadom upływającego czasu, chciał 
skończyć 
z tym jak najszybciej. Masz urządzenie. Wróciło do ciebie. Musiało wrócić, 
choćby w 
częściach. Wydawało mi się, że je zniszczyłem, ale jego nie da się zniszczyć, 
tak samo jak 
zgubić.
- Palinie, ja... - wydusił kender przez drżące wargi. Majere uzbroił się w 
cierpliwość, 
czekając na kolejną porcję kłamstw.
- Co znów, Tas?
- Palinie... ja widziałem siebie! - wygadał się kender.
- Tas, naprawdę...
- Ja byłem martwy! - wyszeptał Tas. Jego zwykle rumiana twarz zrobiła się blada. 
- 
Byłem martwy i... i nie podobało mi się to! To było straszliwe, Palinie. Byłem 
zimny, tak 
bardzo zimny. I błądziłem, i byłem wystraszony. Ja się nigdy w życiu nie 
zgubiłem i nigdy 
nie byłem wystraszony. Nie tak przynajmniej. Nie odsyłaj mnie na śmierć - błagał 
dalej 
kender. - Nie zmieniaj mnie w... w coś martwego! Proszę, Palinie. Obiecaj, że 
tego nie 
zrobisz! - Tasslehoff złapał go za szatę. - Obiecaj mi!
Mag nigdy nie widział kendera tak roztrzęsionego. Jego widok niemalże 
doprowadził 
go do łez. Stał oszołomiony, zastanawiając się, co dalej; cały czas bezwiednie 
gładził 
czuprynę Tasslehoffa, próbując go jakoś uspokoić.
„Co mam zrobić?”, Palin zastanawiał się bezradnie w myślach. „Tasslehoff musi 
wrócić i umrzeć. W tej akurat sprawie nie mam innego wyboru. Kender musi cofnąć 
się do 
swojego czasu i zginąć pod piętą Chaosu. Nie mogę obiecać mu tego, 0 co mnie 
prosi. 
Nieważne, jak bardzo bym chciał”.
Tym, co wprawiło maga w osłupienie, był fakt, że Tas ujrzał własnego ducha. 
Palin 
mógłby przypisać owo oświadczenie fortelowi, uznać je za próbę odwrócenia jego 
uwagi od 
szukania Urządzenia. Choć Palin wiedział, że Tas nie zawaha się przed kłamstwem 
- czy to 
we własnym interesie, czy w celach rozrywkowych - był przekonany, że tym razem 
mówił 
prawdę. Widział lęk w kenderskich ślepkach, widok dość niecodzienny, od którego 
aż 
zabolało go serce.
To przynajmniej umożliwiało udzielenie odpowiedzi na jedno męczące pytanie: Czy 
kender naprawdę umarł, czy wałęsał się po świecie przez te wszystkie lata? Fakt, 
że widział 
własnego ducha, sam w sobie stanowił odpowiedź. Tasslehoff Burrfoot umarł w 
ostatecznej 
bitwie przeciw siłom Chaosu. Był martwy. Albo raczej powinien być.
Gnom wyłonił się ze swojego kąta, podszedł do Palina 1 dźgnął go między żebra.
- Czy ktoś tu przypadkiem nie napomykał o jedzeniu? Znaczenie gnoma. Jakie 
znaczenie mógł mieć ten upierdliwy stwór?
Uwolniwszy się z uchwytu kendera, Palin klęknął na wprost niego.
- Popatrz na mnie, Tas - poprosił. - O, jak ładnie. Popatrz na mnie i posłuchaj, 
co mam 
ci do powiedzenia. Nie rozumiem tego, co się dzieje. Nie pojmuję tego, co 
wyrabia się na 
świecie, Dalamar też. Ale wiem jedno. Dowiemy się, co poszło nie tak i być może 
zdołamy to 
naprawić tylko wtedy, kiedy będziesz z nami szczery.
- A jeśli będę - spytał Tas, ocierając łzy z oczu - odeślesz mnie mimo to?
- Obawiam się, że będę musiał - wyznał niechętnie mag. - Musisz mnie zrozumieć. 
Nie chcę. Zrobiłbym wszystko i oddałbym wszystko, byle tylko nie musieć cię 
odsyłać. 
Widziałeś dusze zmarłych, Tas. Widziałeś na własne oczy, jak strasznie są 
nieszczęśliwe. Nie 
powinno ich być na tym świecie. Coś lub ktoś więzi je tutaj.
- Masz na myśli to, że mnie nie powinno tu być? - spytał kender. - Nie tego 
żywego 
mnie. Tylko martwego?
- Nie wiem tego na pewno, Tas. Nikt nie wie. Ale nie sądzę. Nie pamiętasz, co 
zwykła 
mówić lady Crysania - że śmierć nie jest końcem, tylko początkiem zupełnie 
nowego życia? 
Że połączymy się z naszymi bliskimi, którzy odeszli przed nami, i że znów 
będziemy razem i 
poznamy nowych przyjaciół...
- Zawsze myślałem, że będę razem z Flintem - zwierzył się Tasslehoff. - Wiem, że 
za 
mną tęsknił - zamilkł na chwilę, po czym powiedział: - Cóż... skoro twoim 
zdaniem to coś 
pomoże...
Odpiął sprzączkę przy jednej ze swoich sakw i, zanim Palin zdążył go 
powstrzymać, 
odwrócił torbę do góry dnem, wysypując całą jej zawartość na posadzkę.
Pośród ptasich jaj i piórek kurczaka, kałamarzy i słoików po dżemie, ogryzków 
jabłek 
i czegoś, co wyglądało na ko - łęk, który służył komuś jako kula u. nogi, 
błysnęły i 
zamigotały w świetle świec zębate przekładnie, klejnoty, kółka i łańcuszek 
Urządzenia do 
Podróżowania w Czasie.
- Rany, a to co? - spytał gnom, przykucając i szperając wśród sterty. - Zębatki, 
dynks, 
jaktotam i wihajster. Techniczne zwroty, rozumiecie - dodał, zerkając na Tasa i 
Palina, żeby 
zobaczyć, czy byli pod wrażeniem. - Dla amatora zupełnie niezrozumiałe. Nie 
jestem pewien, 
czym to coś kiedyś było - zebrał kawałki jeden po drugim, każdemu przyglądając 
się 
badawczo - ale nie wygląda mi to na efekt końcowy. I to nie są żadne domysły, 
zważcie 
sobie. To opinia profesjonalisty.
Zebrawszy szatę w garść, gnom poniósł wszystkie części urządzenia do stołu. 
Dobywszy fantastycznego noża, który miał również wmontowany śrubokręt, zasiadł 
do pracy.
- Hej tam, chłopcze - zawołał, machając rączką na Palina. - Przynieś nam coś na 
ząb. 
Kanapki. I dzbanek herbaty z tarbeanu. Mocnej, jak tylko się da. Zapowiada się 
na nockę.
I nagle, oczywiście, Palin przypomniał sobie historię Urządzenia. Zrozumiał 
znaczenie gnoma.
Najwyraźniej zrozumiał je również Tasslehoff, który wbił w Zagwozdka spojrzenie 
wyrażające beznadzieję i boleść.
- Majere, gdzieś ty się podziewał? - spytał Dalamar, stając na wprost maga, gdy 
ten 
przechodził przez drzwi biblioteki. Mroczny elf był na skraju wytrzymałości 
nerwowej. Bez 
wątpienia od jakiegoś czasu przemierzał pokój wzdłuż i wszerz. - Dość już 
zamarudziłeś! 
Znalazłeś Urządzenie?
- Tak, gnom zresztą też. - Palin wnikliwie przyglądał się elfowi. - Jego 
pojawienie się 
tutaj...
- ...zamyka okrąg - dokończył Dalamar.
Majere pokręcił bez przekonania głową. Rozejrzał się po pokoju.
- A gdzie Złota Luna?
- Poprosiła, żeby zaprowadzić ja do starego laboratorium.
Powiedziała, że powiadomiono ją, iż spotkanie ma się odbyć właśnie tam.
- Laboratorium? Czy to bezpieczne? Dalamar wzruszył ramionami.
- Chyba że boi się kotów z kurzu. Stanowią jedyne zagrożenie, jakie przychodzi 
mi na 
myśl.
- Niegdyś komnata tajemnicy i potęgi, laboratorium zmieniło się dziś w 
składowisko 
kurzu i kryjówkę dla dwóch wyjałowionych staruszków - gorzko zauważył Palin.
- Mów za siebie - Dalamar położył dłoń na jego ramieniu. - I mów cicho. Mina tu 
jest. 
Musimy iść. Weź światło.
- Tutaj? Ale jak...
- Najwyraźniej ma wolny wstęp do mojej Wieży.
- Nie zamierzasz być tam z nimi?
- Nie - uciął Dalamar. - Kazano mi zająć się swoimi sprawami. Idziesz czy nie? - 
spytał zniecierpliwiony. - Nie możemy nic zrobić, ani ty, ani ja. Złota Luna 
jest niezależna.
Palin wahał się, uznał jednakże po chwili, że największą przysługę odda 
Pierwszej 
Mistrzyni, mając oko na Dalamara.
- Gdzie idziemy?
- Tędy - odparł elf, zatrzymując schodzącego po schodach Majere.
Dalamar odwrócił się i przeciągnął ręką po ścianie, wyszeptał słowa zaklęcia. Na 
kamieniu począł jaśnieć słabym światłem pojedynczy znak runiczny. Mistrz Wieży 
przyłożył 
do niego dłoń i kawałek ściany odsunął się na bok ukazując klatkę schodową. 
Kiedy na nią 
weszli, usłyszeli ciężkie kroki rozlegające się echem w Wieży. Minotaur, tak 
przynajmniej 
zgadywali. Za ich plecami zasunęło się wejście i nie słyszeli już nic więcej.
- Dokąd to prowadzi? - spytał szeptem Palin, podnosząc lampę, żeby oświetlić 
schody.
- Do Komnaty Żywych - odparł Dalamar. - Daj mi lampę. Ja pójdę przodem. Znam 
drogę. - W pośpiechu zbiegał po schodach, aż szaty łopotały mu wokół kostek.
- Ufam, że żaden z owych „Żywych” nie pozostał przy życiu - skrzywił się Palin, 
przypominając sobie, co słyszał 0 najbardziej makabrycznych eksperymentach wuja.
- Nie, dawno już poumierali, biedaczyska. - Dalamar przystanął i zadarł głowę, 
patrząc na niego. Jego ciemne oczy rozbłysły w świetle lampy. - Ale Komnata Oka 
ciągle 
jeszcze stoi.
- Ach! - Palin zachłysnął się powietrzem, nagle pojmując.
Kiedy Raistlin Majere stał się Mistrzem Wieży Wysokiej Magii w Palanthas, stał 
się 
również odludkiem. Rzadko opuszczał mury Wieży, spędzał czas na wysiłkach 
podejmowanych w celu zwiększenia swoich mocy tyczących magii, czasu i polityki. 
By być 
na bieżąco z rozgrywającymi się na świecie wydarzeniami, szczególnie tymi, które 
mogłyby 
mieć bezpośredni wpływ na niego, Raistlin stworzył za pomocą swojej magii okno 
na świat. 
W najniższych partiach Wieży wykuł sadzawkę i napełnił ją zaczarowaną wodą. 
Ktokolwiek 
w nią zajrzał 1 przywołał w myślach jakieś miejsce, mógł nie tylko zobaczyć, ale 
również 
usłyszeć wszystko, co tam się działo.
- Czy przepytałeś kendera? - spytał mroczny elf, kiedy krąg za kręgiem 
opuszczali się 
coraz niżej po ukrytych schodach.
- Tak. Ma przy sobie Urządzenie. Powiedział coś jeszcze godnego uwagi, 
Dalamarze. 
- Palin wyciągnął rękę i dotknął ramienia elfa. - Tasslehoff widział własnego 
ducha.
Mistrz Wieży odwrócił się, zakreślając lampą krąg.
- Czyżby? - Elf był sceptyczny. - A nie jest to przypadkiem kolejna z jego 
historyjek o 
ptaszkach, którym wyrosły płetwy, co?
- Nie - zaprzeczył Palin. Jeszcze raz zobaczył strach i przerażenie w jasnych 
kenderskich oczach. - Nie, mówił prawdę. On się boi, Dalamarze. Nigdy wcześniej 
nie 
widziałem, żeby Tasslehoff się czegoś bał.
- Przynajmniej mamy dowód na to, że umarł - rzucił obojętnym tonem Dalamar i 
podjął schodzenie.
Palin westchnął.
- Zagwozdek próbuje naprawić Urządzenie. O to ci chodziło, prawda? Znaczenie 
gnoma. Kiedy zepsuło się ostatnim razem, naprawił je gnom. Gnimsh. Ten, którego 
zabił mój 
ojciec.
- Elf nie odpowiedział. Pędem zbiegał po schodach. - Posłuchaj mnie, Dalamarze! 
- 
zawołał Majere, zbliżając się tak blisko do niego, że musiał uważać, żeby nie 
przydeptać mu 
rąbka szaty. - Jakim sposobem gnom znalazł się tutaj? To... to nie jest zwykły 
zbieg 
okoliczności, prawda?
- Nie - odmruknął Dalamar. - To nie jest zbieg okoliczności.
- A zatem co? - dopytywał się rozeźlony Palin. Mroczny elf zatrzymał się raz 
jeszcze, 
podniósł lampę do twarzy towarzysza. Ten cofnął się na wpół oślepiony.
- Ty nic nie rozumiesz? - spytał Dalamar. - Nic w ogóle nie wiesz?
- Nie - odpalił ze złością Palin. - I nie sądzę, żebyś ty był w tym względzie 
mądrzejszy 
ode mnie.
- Niezupełnie - stwierdził Mistrz Wieży. - Niezupełnie. To spotkanie powinno 
jednak 
wiele wyjaśnić.
Opuściwszy lampę, odwrócił się i zaczął schodzić dalej. Nie odezwał się już ani 
słowem, podobnie Palin, który nie zamierzał dłużej działać na swoją niekorzyść, 
zadając 
pytania, na które odpowiedzią były kolejne zagadki.
- Magiczny rygiel to moim zdaniem przeżytek - zaopiniował Dalamar. Pchnął 
niecierpliwie pokryte runami drzwi.
- Marnowanie czasu i wysiłku.
- Sam pewnie raz czy dwa używałeś tej komnaty - zauważył Palin.
- Ach, tak - odpowiedział z uśmiechem elf. - Bacznie przyglądam się wszystkim 
moim 
przyjaciołom.
Zdmuchnął światło lampy.
Stanęli na krawędzi lustra wody, która była spokojna i ciemna, jak cała komnata. 
Środek sadzawki rozdarł błękitny płomień. Nie dawał żadnego światła. Wydawał się 
płonąć w 
innym miejscu, innym czasie i z początku Palin nie mógł dojrzeć niczego poza 
odbiciem 
błękitnego płomienia w tafli wody. Po chwili obydwa stopiły się w jedno przed 
jego oczyma. 
Płomień jaśniał, on zaś ujrzał wnętrze laboratorium tak wyraźnie, jakby sam tam 
był.
Złota Luna stała przy długim kamiennym stole...
35
Jedyne Bóstwo
Złota Luna stała przy długim kamiennym stole, zatrzymawszy nieobecny wzrok na 
kilku pozostawionych na blacie księgach. Słyszała zbliżające się głosy, wśród 
nich głos 
osoby, z którą miała się spotkać, na spotkanie z którą prowadzili ją zmarli.
Czarodziejka drżąc, objęła dłońmi ramiona. Wieżę przenikał chłód, którego nic 
nie 
mogło rozproszyć. To było miejsce mroku, miejsce smutku, miejsce nienasyconych 
ambicji, 
miejsce cierpienia i śmierci. Jej przeznaczenie. Zwieńczenie jej niezwykłej 
podróży.
Dalamar zostawił lampę, ale słabe światło nie zdołało rozproszyć przemożnych 
ciemności. Blask dotrzymywał jej jedynie towarzystwa. A jednak i za to była 
wdzięczna i 
trzymała się blisko światła. Nie żałowała, że odesłała elfa. Nigdy nie pałała do 
niego 
sympatią, nigdy nie darzyła zaufaniem. Jego nagłe pojawienie się tutaj, w lesie 
śmierci, tylko 
spotęgowało jej podejrzenia. Wykorzystywał zmarłych...
- Ale przecież - powiedziała cichutko Złota Luna - ja również ich wykorzystuję.
Zdumiewająca władza... jak dla człowieka. Zwykłego śmiertelnika.
Czarodziejka zaczęła dygotać. Stała już wcześniej przed obliczem boga i jej 
dusza 
pamiętała owo uczucie. Teraz jednak coś było nie tak, jak być powinno...
Drzwi otwarły się pchnięte niecierpliwą dłonią.
- Nic nie widzę w tych czarodziejskich ciemnościach - odezwał się dziewczęcy 
głos, 
prawie głosik dziecka, którego tembr dźwięczał w snach Złotej Luny. - 
Potrzebujemy więcej 
światła.
Blask rozjaśniał się stopniowo. Ciepły z początku i łagodny, jak płomyk kilku 
tuzinów 
świec. Światło robiło się coraz jaskrawsze, aż zdało się, że rozstąpiły się 
cyprysowe gałęzie, 
że zerwało dach Wieży, a do komnaty weszło samo słońce.
W drzwiach stała dziewczyna. Wysoka i dobrze zbudowana. Miała na sobie kolczugę, 
czarną tunikę i czarne pończochy, a na to wszystko narzucony czarny płaszcz z 
naszytą nań 
białą kalią, symbolem Czarnych Rycerzy. Jej głowę okalały jasnoczerwone 
kędziory. Złota 
Luna nie poznałaby jej wcale, gdyby nie bursztynowe oczy i głos, który 
przeszywał 
dreszczem jej ciało.
Doświadczenie to było tak straszliwe i piękne zarazem, że musiała aż chwycić się 
krawędzi stołu i wesprzeć na nim.
- Mino? - zająknęła się Złota Luna, nie mogąc uwierzyć. Twarz dziewczyny 
pojaśniała 
nagle, jak gdyby była słoneczną tarczą, która emanowała promiennym blaskiem.
- Jesteś... jesteś taka piękna, Matko - odezwała się cicho, pełna zachwytu i 
bojaźni. - 
Wyglądasz dokładnie tak, jak sobie ciebie wyobrażałam. - Opadłszy na kolana, 
wyciągnęła 
przed siebie ręce. - Chodź, ucałuj mnie, Matko - zawołała przez łzy. - Ucałuj 
mnie, jak 
dawniej. Bo jestem Miną. Twoją Miną.
Oszołomiona, z sercem wypełnionym po brzegi radością i rozdartym dziwnym i 
straszliwym lękiem, Złota Luna nie czuła nic poza dzikim i bolesnym łomotaniem w 
piersiach. Niezdolna oderwać oczu od swego dziecka, potykając się, podeszła i 
uklękła na 
wprost niej. Zamknęła łkającą dziewczynę w objęciach.
- Mino - wyszeptała, kołysząc ją jak za dawnych czasów, kiedy dziewczyna budziła 
się w nocy z płaczem. - Mino. Dziecko... dlaczego opuściłaś nas, którzy tak 
bardzo cię 
kochaliśmy?
Mina uniosła poznaczoną strużkami łez twarz. Bursztynowe oczy zajaśniały.
- Odeszłam z miłości do ciebie, Matko. Odeszłam, by odnaleźć to, czego tak 
rozpaczliwie poszukiwałaś. I odnalazłam! Odnalazłam dla ciebie. Najdroższa 
Uzdrowicielko. 
- Mina złapała zimne, drżące ręce Złotej Luny i przycisnęła je do swoich ust. - 
To, kim 
jestem, wszystko, czego dokonałam, zrobiłam dla ciebie.
- Ja... ja nie rozumiem, dziecko - czarodziejka również uścisnęła jej dłonie, 
choć 
wzrok powędrował w stronę czarnej zbroi. - Nosisz symbol zła, symbol 
ciemności... Dokąd 
poszłaś? Gdzie byłaś? Co się z tobą działo?
Mina zaniosła się śmiechem. Aż promieniowały z niej szczęście i podniecenie.
- To, gdzie poszłam i co robiłam, jest bez znaczenia. A o tym, co działo się ze 
mną po 
drodze - o tym muszę ci powiedzieć. Czy pamiętasz, Matko, historie, które 
zwykłaś mi 
opowiadać? Tę na przykład, jak wędrowałaś wśród mroków, by odnaleźć bogów? Jak 
ich 
odnalazłaś i przywróciłaś ludziom na świecie wiarę w boską moc?
- Tak - odparła Złota Luna, choć było to raczę} westchnienie niż słowo. Zaczęła 
się 
trząść.
- Mówiłaś mi, że bogowie odeszli, Matko - ciągnęła Mina, a jej oczy jaśniały jak 
u 
dziecka, które przygotowało cudną niespodziankę. - Mówiłaś, że z racji ich 
odejścia musimy 
polegać na sobie samych, żeby jakoś odnaleźć się w świecie. Nie wierzyłam tej 
opowieści. 
Och - Mina uciszyła Złotą Lunę, kładąc dłoń na jej ustach - nie mówię, że mnie 
okłamałaś. 
Myliłaś się, to wszystko. Bo widzisz, ja wiedziałam lepiej. Wiedziałam, że 
istniał bóg, 
słyszałam bowiem jego głos, kiedy byłam małą dziewczynką, a nasza łódź poszła 
pod wodę, 
mnie zaś fale wyrzuciły na brzeg. Znaleźliście mnie na plaży, pamiętasz, Matko? 
Nigdy 
jednak nie dowiedzieliście się, jak się tam znalazłam, bo przyrzekłam, że nikomu 
nie powiem. 
Inni utonęli, ja ocalałam. Bóg trzymał mnie, wspierał i nucił mi, kiedy drżałam 
ze strachu w 
samotności i mroku.
- Powiedziałaś, że nie ma bogów, Matko, ale wiedziałam, że byłaś w błędzie - 
kontynuowała po chwili. - Zrobiłam więc to, co i ty. Ruszyłam, by odnaleźć Boga 
i 
sprowadzić go na powrót do świata. I udało mi się, Matko - Mina aż kraśniała z 
radości i 
dumy ze swojego dokonania. Bursztynowe oczy promieniowały złotem. - Cud burzy. 
To jest 
Jedyne Bóstwo. Cud twojej młodości i piękna. To jest Jedyny, Matko.
- Ty o niego prosiłaś - zawołała Złota Luna, sięgając dłonią, by dotknąć twarzy, 
twarzy, która zawsze zdawała się jej obcą. - To nie ja. To twoja wizja mnie...
- Oczywiście, Matko - roześmiała się rozradowana Mina. - Nie cieszysz się? Mam 
ci 
do powiedzenia tak wiele rzeczy, które cię ucieszą. Z potęgą Jedynego Bóstwa 
zwróciłam 
światu moc uzdrawiania. Z błogosławieństwem Jedynego sprawiłam, że opadła 
tarcza, którą 
elfy wzniosły nad Silvanesti i uśmierciłam zdradzieckiego smoka Cyana Krwawą 
Zgubę. 
Kolejna monstrualna zielona smoczyca, Beryl, zginęła, również za sprawą Jedynego 
Bóstwa. 
Oba elfickie narody, które toczyła korupcja i brak wiary, obróciły się w proch. 
W śmierci 
znajdą swoje odkupienie. Śmierć poprowadzi ich ku Jedynemu Bóstwu.
- Ach, dziecko! - westchnęła ciężko Złota Luna. Odtrącając dłonie Miny, które 
tuliła 
dotychczas we własnych, spojrzała na nią przerażona. - Widzę na twych rękach 
krew. Krew 
tysięcy! Straszliwy jest bóg, którego odnalazłaś. Władca ciemności i zła!
- Jedyne Bóstwo uprzedziło mnie, że tak to odbierzesz, Matko - cierpliwie 
tłumaczyła 
Mina. - Kiedy inni bogowie odeszli i myślałaś, że zostałaś sama, obudził się w 
tobie gniew i 
lęk. Poczułaś się oszukana, to naturalne. Rzeczywiście, zdradzono cię - głos 
dziewczyny 
stężał. - Bogowie, w których tak nieopatrznie pokładałaś całą swoją wiarę, 
umknęli zdjęci 
strachem...
- Nie! - Złota Luna podniosła się chwiejnie na nogi. Cofnęła się, odsuwając od 
Miny, 
wyciągnęła rękę w obronnym geście. - Nie, dziecko, nie wierzę w to. Nie będę cię 
dłużej 
słuchać.
Mina podeszła do niej, chwyciła jej rękę.
- Będziesz słuchać, Matko. Musisz, byś mogła zrozumieć. Bogowie umknęli ze 
strachu przed Chaosem. Wszyscy, prócz jednego. Jedna bogini pozostała lojalna 
ludziom, 
których była współtwórczynią. Ona jedyna miała dość odwagi, by zmierzyć się z 
pogromem 
Ojca Całości i Pustki. Bitwa odebrała jej siły. Była zbyt słaba, by pojawić się 
na ziemskim 
planie we własnej osobie. Choć jednak nie mogła być blisko swych dzieci, 
przekazała im 
dary, które niosły pomoc. Magię, którą nazwali dziką. Moc uzdrawiania, którą 
znasz jako 
potęgę serca... To były jej dary. Jej dary dla was. A to jej symbol - Mina 
wskazała na pięć 
smoczych łbów strzegących Portalu.
Złota Luna odwróciła się, cała drżąca. Dotychczas ciemne i bez życia, łby 
poczęły 
żarzyć się niesamowitym blaskiem - czerwonym, błękitnym, zielonym, białym, i 
czarnym.
Jęknęła i odwróciła oczy.
- Matko - odezwała się Mina z lekką naganą w głosie. - Jedyne Bóstwo nie prosi 
cię o 
podziękę za dary przeszłości.
Bądź pewna, dla swoich wiernych będzie mieć w przyszłości więcej jeszcze 
podarunków. Oczekuje jednak posługi, Matko. Pragnie, byś służyła jej i darzyła 
ją miłością 
tak, jak ona służyła i kochała ciebie. Uczyń tak, Matko. Uklęknij, wyznaj wiarę 
i wznieś 
dziękczynne modły do Jedynego Prawdziwego Bóstwa. Jedynego, które pozostało 
wierne 
własnemu dziełu stworzenia.
- Nie! Nie wierzę w to, co mówisz! - wydusiła Złota Luna przez usta zaciśnięte 
tak 
mocno, że z trudem ułożyły się w słowa. - Oszukano cię, dziecko. Znam owo Jedyne 
Bóstwo. 
Już z dawna ją znam. Nieobce są mi jej sztuczki, jej kłamstwa i podstępy.
Złota Luna odwróciła się w stronę pięciogłowego smoka, którego straszliwy blask 
jaśniał niezmącenie, nie istniał bowiem nikt, kto mógłby go przyćmić.
- Nie dam wiary twoim kłamstwom, Takhisis! - krzyknęła wyzywająco czarodziejka. 
- 
Nie uwierzę, że błogosławiony Paladine i Mishakal zostawili nas, byśmy byli 
zdani na twoją 
łaskę! Jesteś tym, czym zawsze byłaś - Boginią Zła, która nie wyznawców pragnie, 
lecz sługi. 
Nigdy się przed tobą nie pokłonię. Nigdy nie będę ci służyć.
W ślepiach pięciu smoczych łbów błysnęły płomienie. Ogień był białym żarem, a 
Złota Luna poczuła, jak spopiela się w straszliwym gorącu. Jej ciało skurczyło 
się i 
powykręcało. Siły opuściły ją i osunęła się na posadzkę. Ręce wykrzywił paraliż. 
Skóra 
ciasno opięła ścięgna i kości. Ramiona wychudły i poznaczyły je starcze plamy. 
Twarz usiały 
zmarszczki. Piękne srebrno-złote pukle stały się mleczne i wiotkie. Zmieniła się 
w starą 
kobietę, jej puls był słaby, serce uderzało coraz wolniej.
- Widzisz, Matko - odezwała się Mina, a w jej głosie słychać było smutek i lęk - 
widzisz, co się stanie, jeśli nie przestaniesz odmawiać Jedynej tego, co się jej 
należy?
Przyklęknąwszy przy Złotej Lunie, złapała jej artretyczne dłonie i przycisnęła 
do ust.
- Proszę, Matko. Mogę zwrócić ci twoją młodość. Mogę sprawić, że znów będziesz 
piękna. Możesz zacząć życie od nowa. Będziesz kroczyć ze mną i razem w imieniu 
Jedynego 
Bóstwa roztoczymy władzę nad światem. Musisz tylko przyjść w pokorze i poprosić 
Bóstwo 
o to, a stanie się podług twojej prośby.
Złota Luna zamknęła oczy. Jej usta zamarły. Mina pochyliła się niżej.
- Matko - błagała wystraszonym głosem. - Matko, zrób to dla mnie, jeśli już nie 
dla 
siebie. Zrób to na znak twojej miłości!
- Modlę się - odparła Złota Luna. - Modlę się do Paladine i Mishakal, by 
wybaczyli mi 
brak wiary. Powinnam była domyślać się prawdy - powiedziała cicho, głosem, który 
słabł z 
każdym słowem, jakie uchodziło wraz z ostatnimi oddechami. - Modlę się, by 
Paladine 
usłyszał mnie i przybył... na znak miłości do Miny... Miłości do wszystkich...
Złota Luna osunęła się bez życia na podłogę.
- Matko - wyszeptała Mina tak skołowana, jak zagubione dziecko. - Zrobiłam to 
dla 
ciebie...
Epilog
Owej nocy w Delfinowym Oku, małym portowym miasteczku w północnej 
Abanasinii, rozwinął żagle statek, kierując się na Cieśninę Schallsea. Statek 
wiózł jednego 
tylko pasażera, którego tożsamość pozostawała nieznana wszystkim prócz kapitana. 
Owinięty 
ciężkim płaszczem i zakapturzony, pasażer wszedł na pokład w nocnej godzinie, 
prowadząc z 
sobą jedynie konia, niespokojną bestię z szaleńczym błyskiem w ślepiach, którego 
umieszczono pod dekiem w specjalnie w tym celu zbitym boksie.
Ów tajemniczy pasażer był najwyraźniej człowiekiem zamożnym, wynajął bowiem 
specjalnie całe „Mewie Skrzydło”, a prócz tego dodatkowo zapłacił za 
wierzchowca. 
Marynarze, niezmiernie ciekawi tożsamości podróżnego, zazdrościli chłopcu 
okrętowemu, 
któremu pozwolono zanieść mu wieczerzę. Czekali niecierpliwie, aż wróci i opowie 
im o tym, 
co usłyszał i co zobaczył.
Posługacz zastukał w drzwi. Nikt nie odpowiadał, po kilku zatem jeszcze 
puknięciach 
drżącą ręką spróbował przekręcić gałkę. Drzwi otwarły się.
Wysoki, szczupły mężczyzna, szczelnie okryty płaszczem, stał, wyglądając przez 
świetlik na połyskujący morski przestwór. Nie odwrócił się, nawet kiedy chłopiec 
parokrotnie 
napomknął o kolacji. Wzruszywszy więc ramionami, już zabierał się do wyjścia, 
kiedy 
tajemniczy pasażer przemówił. Odezwał się we Wspólnym, choć zdradzał go twardy 
akcent. 
Głos aż drżał mu z niecierpliwości.
- Powiedz kapitanowi, że ma płynąć szybciej. Słyszysz? Musimy płynąć szybciej.
W swoim górskim legowisku, otoczona czaszkami poległych z jej łap smoków, wielka 
czerwona smoczyca Malystryx śniła o wodzie, atramentowe czarnej wodzie 
wzbierającej u jej 
łapsk, brzucha, masywnego, czerwonego ogona. Sunącej falą na jej skrzydła i 
kark. Sunącej 
na jej grzywę. Zalewającej łeb, paszczę, wlewającej się w nozdrza. Nie mogła 
złapać tchu. 
Szamotała się, próbując podnieść z odmętów, coś przyszpilało jednak jej 
kończyny. Nie 
potrafiła się uwolnić. Płuca mało jej nie pękały. Przed oczyma eksplodowały 
gwiazdy. Dusiła 
się, otwarła pysk. Woda wlała się do paszczy, teraz zaczęła tonąć...
Malystryx zerwała się nagle. Potoczyła wkoło wzrokiem, zła i niespokojna. Miała 
sen, 
a przecież nigdy nie śniła. Nigdy wcześniej majaki nie zakłócały jej odpoczynku. 
We śnie 
słyszała jakieś głosy, szydzące, podjudzające, i po obudzeniu nadal do niej 
docierały. Głosy 
nadpływały od strony czaszkowego totemu, śpiewały pieśń o śnie. O wiecznym śnie.
Malystryx uniosła swój wielgachny łeb i groźnym spojrzeniem obrzuciła totem, 
białe 
czaszki błękitnych smoków zatknięte na srebrnych; czerepy czerwonych leżące na 
czaszkach 
złotych smoków.
Z pustych oczodołów martwych smoków spojrzenie Malystryx odwzajemniła para 
oczu, żywych oczu.
Zaśnij. Zaśnij na wieki.
W Wieży Wysokiej Magii Galdar czekał na Minę, ona jednak wciąż nie wracała. W 
końcu, zdjęty troską o nią, nie ufając ani temu miejscu, ani zamieszkującym je 
magom, ruszył 
na jej poszukiwanie.
Znalazł ją w starym laboratorium.
Mina siedziała skulona na podłodze obok ciała stareńkiej kobiety. Galdar 
podszedł do 
dziewczyny i przemówił. Nie zareagowała. Schyliwszy się, zobaczył, że staruszka 
nie żyła.
Minotaur podniósł Minę, otoczył ją swoim silnym prawym ramieniem i wyprowadził 
z pokoju.
Światło smoków zgasło.
Laboratorium znów pogrążyło się w ciemnościach.