Barbara Erskine

Szepty pustyni

(Whispers In the Sand)
Przekład Ewa Pankiewicz
BIAŁY FLAMING
PROGRAM WYCIECZKI
(Uwaga: Kolejność poszczególnych punktów może ulec zmianie bez wcześniejszego 
uprzedzenia).
1 DZIEŃ: przylot (po południu) kolacja na pokładzie
2 DZIEŃ: zwiedzanie Doliny Królów w nocy rejs do Edfu
3 DZIEŃ: przed południem: zwiedzanie świątyni w Edfu po południu: wycieczka do 
Kom 
Ombo
4 DZIEŃ: przed południem: zwiedzanie świątyni w Kom Ombo po południu: rejs do 
Asuanu
5 DZIEŃ: przed południem: Niedokończony Obelisk po południu: Wyspa Kitchnera
6 DZIEŃ: przed południem: bazar w Asuanie południe: aperitif w The Old Cataract 
Hotel po 
południu: zwiedzanie Wielkiej Tamy Asuańskiej
7 DZIEŃ: przed południem: przejażdżka feluką po Nilu po południu: czas wolny
8-9 DZIEŃ: fakultatywnie: dwudniowy wyjazd do Abu Simbel (o godz. 4.00 rano)
10 DZIEŃ: powrót późnym popołudniem wieczorem: widowisko „Światło i dźwięk” 
w świątyni na wyspie File
11 DZIEŃ: przed południem: zwiedzanie świątyni na wyspie File. Rejs do Esny po 
południu: 
świątynia w Esnie. Rejs do Luksoru
12 DZIEŃ: przed południem: świątynia w Karnaku po południu: świątynia w Luksorze 
wieczorem: „Bankiet Paszy”
13 DZIEŃ: przed południem: muzeum w Luksorze i bazar po południu: Muzeum 
Papirusów, 
wieczorem: widowisko „Światło i dźwięk” w świątyni w Karnaku
14 DZIEŃ: powrót do Anglii
(Uwaga: Wieczorami w sali klubowej odbywają się projekcje filmowe i dyskusje na 
różne 
tematy dotyczące starożytnego i współczesnego Egiptu).
Jest niemal pewne, że pierwsze naczynia szklane produkowano w Egipcie w czasach 
XVIII 
dynastii, zwłaszcza w okresie panowania Amenhotepa II (1448-1420 p.n.e.). 
Naczynia te 
charakteryzowała szczególna technika wytwarzania. Wymagany kształt najpierw 
formowany był 
w glinie (prawdopodobnie mieszanej z piaskiem) utwardzanej na metalowym pręcie. 
Na tym 
rdzeniu kształtowano korpus naczynia, zwykle z nieprzezroczystego szkła. Na nim 
z kolei 
nawijano nici ze szkła w kontrastującym kolorze, które rozciągano na przemian w 
górę i w dół 
grzebieniowatym narzędziem, tworząc pierzaste, zygzakowate i łukowate ornamenty. 
Owe pasma 
(zazwyczaj żółte, białe lub zielone, a niekiedy mające też barwę czerwonego 
wosku, służącego 
do odciskania pieczęci) jaskrawo kontrastowały z powierzchnią. Tak produkowane 
naczynia były 
niemal zawsze małe, a używano ich głównie do przechowywania maści.
ENCYCLOPAEDIA BRITANNICA
Prolog
W chłodnym, przesyconym zapachem kadzidła wnętrzu świątyni W słońce nie położyło 
jeszcze swej lancy na marmurze posadzki. Anhotep, kapłan Izydy i Amona, 
wsunąwszy ręce 
w fałdziste płócienne rękawy, stanął w milczeniu przed kamiennym ołtarzem. W 
specjalnym 
naczyniu zapalił południową ofiarę z mirry i patrzył, jak wstęgi wonnego dymu 
unoszą się 
i skręcają w słabo oświetlonej komnacie. Przed nim, czekając w ciemnościach na 
silny promień, 
mający uderzyć to zdobne klejnotami naczynie i przeniknąć ową substancję, stalą 
w złotej czarce 
poświęcona mikstura z ziół, sproszkowanych pereł i świętej wody Nilu. Uśmiechnął 
się z cichą 
satysfakcją i podniósł wzrok ku wąskiemu wejściu do najświętszego miejsca 
świątyni. Wspaniały 
promień słonecznego światła uderzył obrzeże framugi i wydawał się unosić niczym 
podmuch 
w gorącym migotaniu powietrza. Nadchodził czas...
– Tak więc, mój przyjacielu, w końcu wszystko jest gotowe.
Święte światło przygasło, gdy w wejściu stanęła jakaś postać. Wygięty słoneczny 
promień, 
który padł na posadzkę, załamał się na wypolerowanym ostrzu wyciągniętego 
sztyletu.
Anhotep gwałtownie zaczerpnął tchu. Tutaj, w świętym wnętrzu świątyni, w 
obecności samej 
Izydy, nie miał przy sobie żadnej broni. Nie było tu niczego, czym mógłby się 
bronić, ani nikogo, 
kogo mógłby wezwać.
– To świętokradztwo, które zaplanowałeś, będzie za tobą podążać przez całą 
wieczność, 
Hatseku. – Jego głos, mocny i głęboki, odbijał się echem od kamiennych ścian 
świątynnego 
wnętrza. – Zaniechaj tego, dopóki jest czas.
– Zaniechać?! Gdy w końcu nadeszła chwila triumfu?! – Hatsek uśmiechnął się 
zimno. – 
Obaj przez tysiąc wcieleń pracowaliśmy na tę chwilę, bracie, a ty zamierzasz 
mnie jej pozbawić. 
Masz zamiar zmarnować święte źródło wszelkiego życia na tego chorego faraonka! 
Dlaczego, 
skoro sama bogini domaga się, by dano to jej?
– Nie! – Twarz Anhotepa pociemniała. – Bogini tego nie pragnie!
– To ty popełniasz świętokradztwo! – Syczący głos Hatseka odbijał się echem od 
ścian 
świątyni. – Święty wyciąg odsączony z łez bogini musi należeć do niej. Ona jedna 
złożyła 
rozczłonkowane ciało Ozyrysa i tylko ona potrafi odnowić złamane ciało faraona.
– To należy do faraona! – Anhotep odszedł od ołtarza.
Gdy jego przeciwnik ruszył za nim, oczyszczający promień słonecznego światła 
przeciął mrok 
niczym nóż i padł na szklistą powierzchnię eliksiru, zmieniając ją w ciemne 
złoto. Obydwaj 
mężczyźni zamarli na chwilę, oszołomieni mocą uwolnioną z czary.
– A zatem udało się! – odetchnął Anhotep. – Sekret życia wiecznego jest nasz!
– Sekret życia wiecznego należy do Izydy – rzekł Hatsek, unosząc sztylet. – I 
pozostanie z nią, 
mój przyjacielu! – dodał, wbijając ostrze w pierś Anhotepa, a potem z 
mruknięciem wyciągając 
je, gdy mężczyzna upadł na kolana. Przez chwilę wahał się, jakby żałując swej 
gwałtowności, 
a później uniósł skrwawione ostrze nad ołtarzem i wspaniałym śmignięciem strącił 
czarę wraz 
z wypełniającym ją świętym eliksirem na posadzkę świątyni. – Popełniłem to dla 
ciebie, Izydo – 
powiedział i położywszy sztylet na ołtarzu uniósł ręce, a jego głos ponownie 
odbił się echem 
w świątyni. – Nikt oprócz ciebie, o najwspanialsza bogini, nie będzie posiadać 
sekretów życia i te 
sekrety na zawsze pozostaną twoje.
Za nim Anhotep, ściskając pierś skrwawionymi dłońmi i wciąż pozostając na 
kolanach, 
wyprostował się nieco. Na wpół oślepły, ze szklistymi już oczami, sięgnął po 
sztylet leżący na 
kamieniu, a potem wstał z wysiłkiem i uniósł go oburącz. Hatsek, odwrócony do 
niego plecami, 
z oczami utkwionymi w znikającym już z obramowania drzwi słonecznym dysku, nie 
widział go. 
Czubek ostrza wbił mu się więc między łopatki i przez płuco dotarł do serca. 
Hatsek był martwy, 
zanim jego zgięta cielesna powłoka zwinęła się u stóp zabójcy.
Anhotep spojrzał pod nogi. U stóp ołtarza, na marmurze splamionym krzepnącą 
krwią, 
niczym chłodna spokojna kałuża rozlewał się święty eliksir. Popatrzywszy nań 
przez chwilę, 
Anhotep rozejrzał się wokół z rozpaczą. Potem, dysząc urywanie i spazmatycznie, 
podczołgał się 
ku niszy w cieniu kolumny. Stał tam chryzmał, ów zdobiony, szklany flakonik, w 
którym wcześniej 
przyniósł do świątyni eliksir. Kapłan pochwycił go rękami śliskimi od krwi i 
wrócił do ołtarza. 
Padając boleśnie na kolana, oślepiony potem zalewającym mu oczy, zdołał z 
powrotem zebrać 
odrobinę płynu do niewielkiej buteleczki. Drżącymi palcami, rozmazując na szkle 
własną krew, 
wcisnął korek możliwie najsilniej. Następnie ostatnim, nadludzkim wysiłkiem 
podciągnął się 
w górę i umieściwszy buteleczkę w mrocznej głębi niszy między filarem a ścianą, 
odwrócił się 
i poczołgał ku światłu.
Zanim znaleziono go u wejścia do świętego miejsca, był już martwy od kilku 
godzin.
Gdy ciała obydwu kapłanów zostały obmyte i zabalsamowane, odmówiono modlitwy za 
ich 
dusze, by na tamtym świecie służyli Pani Życia, gdyż zawiedli ją na tym.
Z rozkazu najwyższego kapłana obie mumie miały być złożone we wnętrzu świątyni 
po 
przeciwnych stronach ołtarza, a następnie opieczętowane tam na zawsze.
1
Niech nic nie powstrzyma mnie w moim osądzie; niech zniknie wszelki sprzeciw; 
niech nic 
nas nie rozdzieli w obliczu Tego, Który Strzeże Wagi.
KSIĘGA UMARŁYCH
Trzynaste stulecie przed naszą erą. Zabalsamowane ciała kapłanów zostają 
ponownie 
wniesione do świątyni w skalnej ścianie, gdzie niegdyś służyli bogom, i złożone 
na spoczynek 
w mrokach, w których umarli. Wąska smuga słońca wpada na chwilę do wnętrza 
sanktuarium, 
a potem, gdy ostatnia gliniana cegła trafia w otwór na wprost wejścia, światło 
gaśnie i świątynia, 
która teraz jest grobowcem, natychmiast pogrąża się w całkowitej ciemności. 
Gdyby ktokolwiek 
tam był, usłyszałby kilka stłumionych odgłosów wydawanych przy wygładzaniu gipsu 
i odciskaniu 
pieczęci. Potem zapada grobowa cisza.
Nic nie zakłóca snu umarłych. Oleje i żywice we wnętrzach ciał zaczynają 
działać. Rozkład 
zostaje powstrzymany.
Duchy kapłanów opuszczają swą ziemską powłokę i szukają bogów sądu. W sali za 
bramami 
zachodniego horyzontu Anubis, bóg śmierci, trzyma w dłoniach wagę, która 
zadecyduje o ich 
losie. Na jednej szali leży pióro Maat, bogini prawdy. Na drugiej spoczywa 
ludzkie serce.
* * *
– Tym, czego naprawdę potrzebujesz, moja droga, są wakacje! Phyllis Shelley była 
niską, 
ruchliwą kobietą o wyraźnie kanciastej
twarzy, co podkreślały jeszcze prostokątne okulary w czerwonej oprawce. Modnie 
ostrzyżone krótkie włosy odmładzały ją, odejmowały dwadzieścia lat od owych 
osiemdziesięciu 
ośmiu, do których niechętnie się przyznawała.
Trzymając tacę z filiżankami, skierowała się ku drzwiom, skłaniając Annę, by 
podążyła za 
nią z dzbankiem i talerzykiem trójkątnych placuszków z jęczmiennej mąki.
– Naturalnie masz rację. – Anna uśmiechnęła się z czułością, a gdy ciotka wyszła 
na taras, 
zatrzymała się w holu i przez kilka sekund przeglądała się w upstrzonym plamkami 
lustrze 
w złoconych ramach, patrząc badawczo na swoją zmęczoną, drobną twarz.
Ciemne włosy Anny związane były na karku barwną wstążką, która podkreślała 
szarozielony 
kolor jej oczu. Smukła, wysoka i obdarzona klasyczną urodą Anna wciąż miała 
jędrne 
i apetyczne ciało, ale po obu stronach jej ust rysowały się delikatne 
zmarszczki, a „kurze łapki” 
w kącikach oczu były głębsze niż powinny być u kobiety zaledwie 
trzydziestokilkuletniej. 
Westchnęła i skrzywiła się. Miała rację, że tu przyszła. Potrzebowała potężnej 
dawki cioci 
Phyllis.
Herbatka z jedyną żyjącą ciotką ojca była jedną z największych przyjemności jej 
życia. 
Leciwa dama pozostawała niestrudzenie młoda duchem. Ludzie określali ją mianem 
nieugiętej. 
Zachowała też jasność umysłu i miała cudowne poczucie humoru.
W swoim obecnym stanie, nieszczęśliwa, samotna i przygnębiona, w trzy miesiące 
po 
uprawomocnieniu się rozwodu, Anna potrzebowała kontaktu z kimś takim. I 
rzeczywiście, 
uśmiechnęła się do siebie, podążając za Phyllis na taras. Prawdopodobnie w ogóle 
nie dzieje się 
nic takiego, czemu nie zaradziłaby herbata z placuszkami i szczera rozmowa w 
domu 
w Laevenham.
Był piękny jesienny dzień, liście połyskiwały złotem i miedzią, jeżyny w 
żywopłotach orgią 
szkarłatu i czerni, a powietrze pachniało drzewnym dymem i łagodnym echem lata.
– Dobrze wyglądasz, Phyllis – rzekła Anna z uśmiechem, gdy usiadły przy okrągłym 
stoliku.
Phyllis przyjęła to parsknięciem i uniesieniem brwi.
– ...jak na swój wiek, chciałaś powiedzieć. Dziękuję, Anno. Miewam się dobrze, 
czego nie da 
się powiedzieć o tobie, moja droga. Wyglądasz okropnie, jeśli wolno mi tak rzec.
– To były okropne miesiące – odpowiedziała Anna, ze smutkiem wzruszając 
ramionami.
– Istotnie. Jednak spoglądanie wstecz nie ma sensu – odparła zdecydowanie 
Phyllis. – Co 
zamierzasz zrobić z resztą swojego życia, które nareszcie należy do ciebie?
– Chyba poszukam jakiejś pracy. – Anna znowu wzruszyła ramionami.
W chwili ciszy Phyllis napełniła herbatą dwie filiżanki. Podając jedną Annie, 
podsunęła jej 
również domowy placuszek i miseczkę śliwkowych konfitur, które wraz z 
placuszkami nabyła na 
lokalnym jarmarku. W swoim aktywnym życiu Phyllis Shelley nie miała czasu na 
gotowanie 
i szydełkowanie, co nieustannie powtarzała każdemu, kto miał śmiałość prosić ją, 
by wsparła 
własnymi produktami jakąś kościelną fetę, czy inną tego rodzaju imprezę, służącą 
gromadzeniu 
pieniędzy na cele dobroczynne.
– Trzeba żyć pełnią życia, Anno – powiedziała powoli, zlizując z palców 
konfiturę. – Może 
się okazać inne niż planowaliśmy, odmienne od naszych nadziei. Może nie być 
przez cały czas 
wyłącznie radosne, ale zawsze powinno być ekscytujące – mówiła z błyszczącymi 
oczami. – Ty 
zaś nie sprawiasz wrażenia osoby, która planuje coś ekscytującego.
Anna roześmiała się mimo woli.
– W tym momencie ekscytacja najwyraźniej zniknęła z mego życia. Jeśli w ogóle 
kiedykolwiek w nim była. Zapadło długie milczenie.
Anna spuściła wzrok, spoglądając na położony w dole wąski ogród, okolony 
kamiennym 
murem. Na starych, omszałych cegłach, porośniętych szkarłatnym dzikim winem, 
spał, z łebkiem 
opartym na łapach, kot Phyllis, Jolly. Jesienne róże kwitły obficie, a pomiędzy 
budynkami, 
ciasno otaczającymi ogród ze wszystkich stron, wciąż było zwodniczo ciepło. Anna 
poczuła na 
sobie spojrzenie Phyllis i zagryzła wargi, widząc nagle samą siebie jej 
krytycznymi oczami. 
Wykończoną. Bezczynną. Bezużyteczną. Zgnębioną. Uosobienie porażki.
Phyllis zmrużyła oczy. Potrafiła też czytać w myślach.
– Użalanie się nad sobą nie robi na mnie wrażenia, Anno. I nigdy nie robiło. 
Musisz się 
pozbierać. Nigdy też nie lubiłam tego twojego męża. Twój ojciec był szalony, 
pozwalając, byś 
się z nim związała. Poślubiłaś Feliksa zbyt młodo. Nie wiedziałaś, co robisz. 
Myślę również, że 
szczęśliwie uniknęłaś nieszczęścia. Masz jeszcze mnóstwo czasu na nowe życie. 
Jesteś młoda, 
zdrowa i masz własne zęby.
Anna znowu się roześmiała.
– Jesteś dla mnie prawdziwym lekarstwem, Phyllis. Potrzebowałam kogoś, kto by 
mnie 
zwymyślał. Kłopot z tym, że naprawdę nie wiem, od czego zacząć.
Rozwód był bardzo kulturalny. Żadnych niestosownych, gorszących kłótni, żadnego 
spierania się o pieniądze, ruchomości czy nieruchomości. Feliks, dla spokoju 
własnego sumienia, 
zostawił jej dom. Wszak to on dopuścił się kłamstwa i porzucenia. Zresztą miał 
już na oku inny 
dom w elegantszej dzielnicy; dom, którego wnętrza miały być specjalnie 
zaprojektowane i tak 
doskonale umeblowane, by mógł w nim rozpocząć nowe życie; życie ze swą nową 
kobietą 
i dzieckiem.
Zycie Anny, tak nagle osamotnionej, stało się puste. Feliks był dla niej 
wszystkim. Nawet jej 
przyjaciele wcześniej byli przyjaciółmi Feliksa. Poświęcała się głównie 
zabieganiu o Feliksa, 
prowadzeniu kalendarza jego życia towarzyskiego i pilnowaniu, aby wszystko w 
jego życiu 
toczyło się gładko; zdawało jej się, że robi to całkiem dobrze. A może nie? Może 
ujawniło to 
w końcu jej własne wewnętrzne niezadowolenie?
Pobrali się w dwa tygodnie po ukończeniu przez Annę neofilologii. Feliks był od 
niej 
piętnaście lat starszy. Decyzja odłożenia ślubu do czasu ukończenia studiów 
była, jak teraz 
myślała Anna, jej ostatnią decyzją dotyczącą własnego życia. Feliks uważał, że 
powinna je 
porzucić w chwili, gdy poprosił ją o rękę.
– Niepotrzebne ci to całe wykształcenie – przekonywał. – Po co ci ono? Nigdy nie 
będziesz 
musiała pracować.
...ani zaprzątać swojej ślicznej główki czymkolwiek, co byłoby warte myślenia... 
Te 
protekcjonalne słowa, niewypowiedziane, ale dające się wywnioskować, coraz 
częściej 
rozbrzmiewały w świadomości Anny przez te wszystkie lata. Oszukiwała się, że nie 
ma czasu na 
nic innego, że to, co robi dla Feliksa, jest pracą. Niewątpliwie pełnoetatową. A 
pensja? Och, 
pensja była dobra. Bardzo dobra! Nie żałował jej niczego. Jej obowiązki były 
jasno określone 
i proste. W owych dniach feministycznych ambicji, niezależności i zdecydowania 
ona miała być 
ozdobą. Wyłożył jej to tak sprytnie, że nie uświadomiła sobie, o co chodzi. 
Miała być dość 
inteligentna, by prowadzić konwersację z przyjaciółmi Feliksa, ale nie aż tak, 
by przyćmiewać 
jego samego. Ponadto, wręcz po mistrzowsku, co zrozumiała później, skołował ją 
tak, iż za rzecz 
ogromnej wagi uznała organizowanie wszystkich sfer jego życia, których nie 
organizowała 
sekretarka. Aby zaś ten tryb życia przebiegał bez żadnych zakłóceń, dopiero po 
eleganckim 
weselu w Mayfair i miodowym miesiącu na Wyspach Dziewiczych jasno została 
postawiona 
kwestia dzieci. Miało ich nie być. Nigdy.
Anna miała swoje hobby: fotografię i uprawę ogrodu. Na obydwie te pasje pozwalał 
jej 
wydawać tyle pieniędzy, ile chciała, i nawet zachęcał ją do rozwijania tych 
zainteresowań, gdy 
nie kolidowały z jej obowiązkami. Obydwie te dziedziny stanowiły przede 
wszystkim modne 
tematy do rozmów i były stosunkowo nieszkodliwe, więc Anna zapełniała nimi luki 
w swoim 
życiu. W łączeniu owych zainteresowań okazała się tak dobra, że jej fotografie 
ogrodu 
zdobywały nagrody, dobrze się sprzedawały i dawały jej złudzenie, że robi ze 
swoim życiem coś 
pożytecznego.
Godziła się z jego okazjonalnymi „wpadkami”, zdumiewając się, jak mało się tym 
przejmuje, 
i podejrzewając, lecz nigdy nie przyznając, że dzieje się tak być może dlatego, 
iż nie kocha go 
tak bardzo, jak powinna. Nie miało to zresztą znaczenia. Nie pojawił się też 
żaden inny 
mężczyzna, który by ją pociągał. A może, zastanawiała się niekiedy, jest 
odrobinę oziębła? 
Lubiła seks z Feliksem, ale nie brakowało jej tych intymnych zbliżeń, gdy stały 
się rzadsze. 
Jednak wieść, że jego ostatnia przyjaciółka jest w ciąży, uderzyła w nią jak 
grom. Tama, tak 
długo powstrzymująca emocje Anny, pękła, a potok wściekłości, goryczy, poczucia 
osamotnienia 
i krzywdy przelał się nad jej głową falą, która równie mocno przeraziła ją samą, 
jak i Feliksa. On 
bowiem nie planował takiej zmiany w swoim życiu. Zamierzał prowadzić je tak jak 
przedtem; 
odwiedzając Shirley i utrzymując ją, a potem łożąc krocie na dziecko, ale nie 
angażując się 
zbytnio. Gwałtowne zauroczenie dzieckiem wstrząsnęło nim równie mocno, jak 
zachwyciło 
Shirley i zdruzgotało Annę. W niespełna kilka dni po przyjściu na świat dziecka, 
Feliks 
przeprowadził się do Shirley, a Anna skontaktowała się z adwokatem.
Po rozwodzie za obopólną zgodą przyjaciele Feliksa byli Annie zdumiewająco 
pomocni, 
prawdopodobnie zdając sobie sprawę, że zdarzyło się coś nieoczekiwanego, i 
szczerze jej 
współczując, lecz gdy jeden po drugim telefonowali, by to współczucie wyrazić, a 
potem 
popadali w pełne zakłopotania milczenie, Anna uświadomiła sobie, że w 
rzeczywistości ma 
bardzo niewielu własnych przyjaciół i poczuła się całkowicie samotna. O dziwo, 
przed 
odłożeniem słuchawki wszyscy radzili jej, by wyjechała na wakacje.
A teraz Phyllis mówi jej to samo.
– Musisz zacząć od urlopu, droga Anno. Zmień otoczenie. Poznaj nowych ludzi. 
Potem wróć 
i sprzedaj dom, który jest dla ciebie więzieniem.
– Ależ, Phyllis...
– Nie, Anno. Nie dyskutuj, moja droga. No cóż, może o domu, ale nie urlopie. 
Feliks zwykł 
zabierać cię w różne miejsca, gdzie nie robiłaś nic innego prócz siedzenia nad 
basenem 
i przysłuchiwania się jego handlowym rozmowom. Musisz pojechać w jakieś 
ekscytujące 
miejsce. Na przykład do Egiptu.
– Do Egiptu?! – Anna poczuła, że ziemia kołysze się jej pod stopami. – Dlaczego 
do Egiptu?
– Bo kiedy byłaś małą dziewczynką, przez cały czas mówiłaś o Egipcie. Miałaś 
książki o tym 
kraju. Rysowałaś piramidy, wielbłądy i ibisy, a ilekroć się spotykałyśmy, 
zadręczałaś mnie, abym 
ci opowiadała o Luizie.
Anna skinęła głową.
– To dziwne. Masz rację. Nie myślałam o niej od lat.
– Czas zatem, abyś to zrobiła. Jakże łatwo zapomnieć o marzeniach z dzieciństwa. 
Czasami 
myślę, że ludzie wręcz oczekują takiego zapomnienia, rezygnując za wszystkiego, 
co mogłoby 
uczynić ich życie ciekawym. Sądzę, że powinnaś tam pojechać i obejrzeć wszystkie 
miejsca, 
które widziała Luiza. Wiesz, kiedy dziesięć lat temu opublikowano kilka jej 
szkicowników, mnie 
samą kusiło, żeby tam pojechać. Pomagałam twojemu ojcu wybierać te szkice i 
pracowałam 
z wydawcą nad podpisami i zachowanym tekstem. Jakże chciałam to obejrzeć! I być 
może 
pewnego dnia jeszcze to zrobię.
Uśmiechnęła się z błyskiem w oczach i Anna pomyślała, że całkiem możliwe, iż 
leciwa dama 
tego dokona.
– Twoja praprababcia była zdumiewającą kobietą – mówiła dalej Phyllis. – 
Zdumiewającą, 
odważną i bardzo utalentowaną.
Tak jak ty. W przeciwieństwie do mnie. Nie mówiąc tego głośno, Anna zagryzła 
wargi 
i marszcząc brwi, zastanawiała się nad słowami Phyllis, świadoma, że okrągłe 
oczy leciwej damy 
wpatrują się w nią badawczo.
– No więc?
Anna uśmiechnęła się.
– To bardzo kuszące.
– Kuszące?! To rewelacyjny pomysł!
– Rzeczywiście, kilkakrotnie sugerowałam niegdyś Feliksowi, abyśmy pojechali do 
Egiptu, 
ale nie był tym zainteresowany. – Anna urwała, uświadamiając sobie, że coś się w 
niej poruszyło. 
Dlaczegóżby nie? – No cóż, myślę, że mogłabym skorzystać z twojej rady. 
Właściwie nie mam 
nic pilnego w planie.
Phyllis oparła się wygodnie w fotelu i zamykając oczy, obróciła ku słońcu twarz, 
na której 
przez moment zaigrał figlarny uśmieszek.
– To dobrze. Więc postanowione – podsumowała krótko i po chwili milczenia 
podjęła: – Jest 
wprost niebiańsko! Nie ma przyjemniejszej pory roku niż jesień. Październik to 
mój ulubiony 
miesiąc. – Otworzyła oczy i badawczo studiowała twarz Anny. – Rozmawiałaś już z 
ojcem?
Anna potrząsnęła przecząco głową.
– Nie telefonuje do mnie od czasu rozwodu. Nie sądzę, by kiedykolwiek mi 
wybaczył.
– Od czasu rozstania z Feliksem?
– Był taki dumny, mając Feliksa za zięcia. – Anna nie zdołała ukryć goryczy w 
głosie. – 
Feliks był dla niego synem, którego nigdy nie miał.
– Głupiec... – westchnęła Phyllis. – Od śmierci twojej matki staje się coraz 
bardziej 
niemożliwy, a przecież minęło już przeszło dziesięć lat. Nie pozwól, by cię to 
zbytnio wytrącało 
z równowagi, kochanie. On dojdzie do siebie. Jesteś warta dziesięciu synów, 
jakich mógłby mieć, 
i twój ojciec pewnego dnia to zrozumie. Zapewniam cię.
Anna spojrzała w dal, z całej siły koncentrując się na szkarłatnej winorośli, 
pnącej się po 
murze na skraju tarasu. Nie zamierzała płakać. Powinna się już była przyzwyczaić 
do nieczułości 
ojca i jego rażącego braku zainteresowania nią – jedynym dzieckiem. Westchnęła 
głęboko 
i przeniosła wzrok na kamienne płyty u swoich stóp. Stare mchy dawno wyschnięte 
na białą 
skorupę tworzyły na kamieniu kręgi i zwoje. Nagle Anna zorientowała się, że 
Phyllis wstała. 
Podniósłszy wzrok, patrzyła, jak ciotka znika w drzwiach domu. Potem sięgnęła po 
chusteczkę 
i pospiesznie otarła oczy.
Phyllis wróciła po dwóch minutach.
– Mam tu coś, co cię zainteresuje. – Usiadła i nie patrząc na Annę, położyła 
przed nią na 
stole jakąś paczkę. – Kiedy przeglądałam dokumenty i szkicowniki Luizy, nie 
miałam nadziei na 
znalezienie czegoś osobistego. Jeśli w ogóle istniały jakieś listy, to zapewne 
je zniszczyła. Przed 
kilkoma miesiącami postanowiłam oddać do renowacji stary sekretarzyk. Okropnie 
wybrzuszył 
się fornir – wyjaśniła. – Konserwator odkrył, że jedna z szuflad ma podwójne 
dno, a wewnątrz 
znalazł właśnie to – wskazała leżący przed Anną pakiet.
– Co to jest?
– Pamiętnik Luizy.
– Naprawdę? – Spoglądając na ów pakiet, Anna poczuła nagły przypływ emocji. – 
Ależ on 
musi być niewiarygodnie cenny!
– Mam nadzieję. I ciekawy!
– Czytałaś go?
Phyllis wzruszyła ramionami.
– Rzuciłam okiem, ale pismo jest bardzo niewyraźne, a ja nie mam już tak dobrego 
wzroku 
jak niegdyś. Myślę, Anno, że powinnaś przeczytać ten pamiętnik. Luiza opowiada w 
nim 
o miesiącach, które spędziła w Egipcie. Sądzę też, że powinnaś zatelefonować do 
ojca. Zycie jest 
zbyt krótkie na dąsy. Powiedz mu, że jest idiotą. Możesz też powiedzieć, że ja 
również tak myślę.
Kiedy wreszcie nadeszła pora wyjazdu, Anna położyła pamiętnik na tylnym 
siedzeniu 
samochodu. Ostatnie promienie purpurowego słońca gasły, gdy wsiadła do auta i 
sięgając do 
stacyjki, podniosła wzrok ku ciotce.
– Dziękuję ci, że jesteś. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. Phyllis 
potrząsnęła głową 
z udawaną złością.
– Wiesz przecież, że tak naprawdę poradziłabyś sobie bardzo dobrze. Zadzwoń 
wieczorem 
do Edwarda. Obiecujesz?
– Zastanowię się nad tym.
Zastanowiła się. W długim sznurze samochodów wracających do Londynu po 
słonecznym 
weekendzie miała dużo czasu, by rozważyć radę Phyllis i przeanalizować własną 
sytuację. Miała 
trzydzieści pięć lat. Przez czternaście była zamężna. Nigdy nie pracowała 
zawodowo i była 
bezdzietna. Uciekała pamięcią od tego ostatniego wspomnienia. Jeszcze nie mogła 
uporać się 
z myślą o Feliksie jako ojcu dziecka innej kobiety. Miała niewielu przyjaciół, 
jak wydawało jej 
się w tej chwili, i ojca, który nią pogardzał, a przed sobą – przerażającą 
perspektywę pustki. Po 
„stronie plusów” były Phyllis i pasja fotograficzna Anny. No i ogród oraz – 
cokolwiek 
powiedziałaby ciotka – dom.
Jednym z powodów, dla którego Feliks zostawił jej dom, był ogród. Duży jak na 
posiadłość 
londyńską, choć na pierwszy rzut oka wąski i prostokątny. Zaprojektowany z pewną 
fantazją 
w osiemnastym wieku, ogród skręcał na tyłach dwóch sąsiednich domów o małych 
ogrodach, 
dzięki czemu zyskiwał dodatkową powierzchnię. Ten ogród był namiętnością Anny. 
Feliks, o ile 
wiedziała, nigdy nawet nie doszedł do jego końca. Ogród obchodził go jedynie 
jako miejsce, 
gdzie można było podejmować gości i urządzać niedzielne herbatki. Jedyny obszar 
jego 
zainteresowania stanowił taras z jaśminami i różami oraz terakotowymi donicami 
ziół. Wijące się 
ścieżki, porośnięte pnączami mury oraz liczne rabaty o starannie zaplanowanych 
kolorach 
i dyskretnie rozstawione rzeźby, przywożone z wypraw do prowincjonalnych 
antykwariatów, 
były wyłącznie królestwem Anny.
Uderzyło ją, kiedy w oświadczeniu rozwodowym Feliks wspomniał o ogrodzie. 
Oświadczył, 
że zasłużyła na ów ogród całą swoją pracą. Była to najmilsza rzecz, jaką 
kiedykolwiek 
powiedział na ten temat.
– Tatusiu, czy możemy porozmawiać?
Przez dziesięć minut siedziała obok telefonu w sypialni, zanim podniosła 
słuchawkę 
i wystukała numer.
– Nie wydaje mi się, Anno, abyśmy mieli sobie wiele do powiedzenia – 
odpowiedział ojciec 
po chwili milczenia.
Zagryzła wargi.
– A o tym, że może jestem nieszczęśliwa, samotna i bardzo cię potrzebuję?
– Nie sądzę, abyś mnie potrzebowała. – Głos po drugiej stronie był zimny. – 
Przecież nie 
potrzebowałaś mojej rady w sprawie rozwodu.
– Twojej rady?! – Jak zwykle poczuła gniew, niedowierzanie i oburzenie, a w 
końcu 
bezsilność. – Dlaczego powinnam zasięgać twojej rady?
– Byłoby to uprzejme.
Anna zamknęła oczy i zaczęła liczyć do dziesięciu. Zawsze było właśnie tak. Inni 
rodzice 
potrafili okazywać miłość, współczucie, czy choćby gniew. Jej ojciec był oschły 
i obojętny. 
Westchnęła.
– Przykro mi. Przypuszczam, że byłam zbyt mocno zraniona. Wszystko stało się tak 
nagle.
– To w ogóle nie powinno się stać, Anno. Ty i Feliks mogliście jakoś dojść do 
porozumienia. 
Gdybyś skonsultowała się ze mną, mógłbym z nim porozmawiać...
– Nie. Nie, tatusiu. Przykro mi, ale nie moglibyśmy dojść do porozumienia. Nasze 
małżeństwo jest skończone. I to jest nasza decyzja, niczyja inna. Skoro czujesz 
się w jakiś sposób 
zlekceważony, jest mi przykro. Nie było to zamierzone. Jeśli sobie przypominasz, 
wciąż cię 
informowałam, codziennie. – Cierpliwość Anny się kończyła.
– Nie oczekuję informowania, Anno, lecz konsultowania się ze mną. Jestem twoim 
ojcem...
– A ja jestem dorosłą kobietą, tatusiu!
– Ale pozwól sobie powiedzieć, że nie zachowujesz się jak dorosła kobieta.
Anna z trzaskiem odłożyła słuchawkę. Wszystko w niej kipiało i niemal płakała ze 
złości.
Wstała, podeszła do toaletki i przystanęła, patrząc na nią niewidzącym wzrokiem. 
Był to 
mały georgiański sekretarzyk, który przystosowano do obecnej funkcji, dodając 
owalne lustro 
oraz rozkładając na blacie kosmetyki, szczotki i biżuterię. Spoglądając nagle na 
swoje odbicie, 
Anna jęknęła z furią. Miał rację. Nie zachowuje się jak dorosła kobieta. 
Zachowuje się tak jak się 
czuje; jak porzucone dziecko.
Sięgnęła po małą buteleczkę stojącą obok lustra i zapatrzyła się w nią z żalem. 
Dziesięciocentymetrowy flakonik na wonności wykonany był z granatowego 
nieprzezroczystego 
szkła i ozdobiony wyraźnym ornamentem, jego zatyczkę zaś stanowiła wciśnięta 
woskowa 
pieczęć. Anna dostała go od Phyllis, gdy w dzieciństwie ogromnie jej się 
spodobał, i od tej pory 
zawsze miała go przy sobie.
– Dbaj o niego, Anno – powiedziała wtedy ciotka. – Pochodzi ze starożytnego 
Egiptu i jest 
bardzo, bardzo stary.
Egipt...
Anna obracała w dłoni ów cenny przedmiot i oglądała go z uwagą. Feliks, 
oczywiście, zlecił 
niegdyś wycenę tej buteleczki, ale antykwariusz odniósł się do niej nader 
pogardliwie.
– Przykro mi, że cię rozczarowuję, droga Anno, ale prawdopodobnie pochodzi ona z 
jakiegoś 
dziewiętnastowiecznego bazaru. Pierwszych turystów zawsze namawiano na kupno tak 
zwanych 
dzieł sztuki. A to nawet nie wygląda na egipskie – powiedział Feliks, wręczając 
jej buteleczkę 
z lekkim parsknięciem, jak gdyby nawet jej dotknięcie uwłaczało zarówno jemu 
samemu, jak 
i jego reputacji znawcy antyków.
Wspominając ten moment, Anna uśmiechnęła się ze znużeniem. Przynajmniej nie 
musiała 
już znosić pretensjonalnych znajomych Feliksa, udających, że są tacy mądrzy, i 
pozwalających 
sobie traktować ją protekcjonalnie jak dekoracyjną błahostkę, którą Feliks 
znalazł na jakimś 
bazarze.
Z westchnieniem odstawiła flakonik i ponownie spojrzała w lustro. Była znużona, 
przygnębiona i zniechęcona. Phyllis jak zwykle miała rację. Potrzebuje wakacji.
– Czy była już pani kiedyś w Egipcie?
Dlaczego nie pomyślała o tym w chwili, gdy prosiła o miejsce przy oknie? Pięć 
godzin 
w pułapce przymusowej rozmowy z kimś, kogo przeznaczenie uczyniło jej sąsiadem! 
I nie ma 
dokąd uciec!
Minęły niemal cztery miesiące od owego wspaniałego jesiennego dnia w Suffolk, 
ale teraz 
nareszcie była w drodze. Na zewnątrz personel naziemny lotniska Gatwick 
dopełniał ostatnich 
kontroli przy załadunku bagaży na pokład samolotu i usuwał lód z jego skrzydeł, 
przygotowując 
maszynę do startu. Zacinający deszcz ze śniegiem omiatał całe lotnisko i smagał 
twarze 
mężczyzn zgromadzonych wokół samolotu, nadając im chorobliwie siny kolor.
Anna nie podniosła wzroku znad przewodnika.
– Nie, nie byłam – odparła, starając się, by zabrzmiało to zniechęcająco, ale 
uprzejmie.
– Ja również tam nie byłem.
Poczuła na sobie spojrzenie sąsiada, który jednak nie powiedział nic więcej, 
tylko sięgnął do 
podręcznej torby stojącej u jego stóp po własną lekturę. Trzecie miejsce, 
najbliżej przejścia, było 
jeszcze puste, gdy samolot zadygotał, a przyspieszenie wcisnęło pasażerów w 
fotele. Anna 
zaryzykowała szybkie spojrzenie w lewo. Czterdziestolatek, jasne włosy, 
regularne rysy, długie 
rzęsy wyraźnie widoczne, gdy opuścił je nad jakąś dobrze już podniszczoną 
książką. Nagle 
zrobiło jej się przykro, że była tak szorstka. Miała jednak mnóstwo czasu, żeby 
to naprawić, 
gdyby chciała tak postąpić. Obok niego jakiś starszy pan w golfie wcisnął się na 
trzecie miejsce 
w rzędzie foteli. Ukłonił się najpierw Annie, potem sąsiadowi, i sięgnął po plik 
gazet. 
Z uśmiechem spostrzegła, że nowy pasażer zdecydowanie wsunął „Church Times” pod 
egzemplarz „The Sun”.
Tego ranka, gdy zamknęła frontowe drzwi i ruszyła z walizką do czekającej 
taksówki, omal 
nie zawiodły jej nerwy. Spokojne o wczesnym poranku ulice pobielił gruby, lutowy 
szron, 
a światło przedświtu było dziwnie bezbarwne i przygnębiające. Całe zdecydowanie 
Anny 
osłabło. Gdyby przed domem nie czekał taksówkarz, aby zawieść ją na Victoria 
Station, gdzie 
miała złapać pociąg na lotnisko, wróciłaby do pustego domu, na zawsze zapomniała 
o Egipcie 
i wpakowałaby się do łóżka, naciągając kołdrę na głowę.
W samolocie było gorąco i duszno, więc rozbolała ją głowa. Nie mogła się ruszyć 
i czuła, że 
ramię sąsiada mocno wbija się w jej rękę. Poza skinieniem głową oraz 
półuśmiechem pierwszym, 
gdy podniosła wzrok, sięgając po tacę i kolejnym, kiedy podawano drinki – nie 
powiedział do 
niej nic więcej i to milczenie zaczynało jej ciążyć. Nie tęskniła do jakiejś 
ożywionej konwersacji 
i właściwie jeszcze przed chwilą wręcz się jej obawiała, ale uznała, że jakaś 
zdawkowa wymiana 
zdań dla rozluźnienia atmosfery byłaby przyjemną odmianą. Szum silników był 
dokuczliwy, 
a kiedy zamknęła oczy, zdawał się narastać z każdą minutą. Nie chcąc oglądać 
filmu, nie 
nałożyła słuchawek. On postąpił tak samo. O ile mogła dostrzec, po prostu 
podrzemywał 
z książką rozłożoną na kolanach. Pierwszy przewodnik ustąpił miejsca następnemu, 
ale 
mężczyzna przejrzał go pobieżnie i ze znużeniem przetarłszy dłońmi twarz, zapadł 
chyba 
w głęboki sen.
Spoglądając przez okno. Anna zobaczyła gdzieś daleko w dole nikły cień samolotu 
tańczący 
na intensywnie błękitnych falach ogrzanego słońcem Morza Śródziemnego. 
Zaryzykowała drugie 
spojrzenie na twarz sąsiada. Rozluźniona snem, była mniej pociągająca niż wtedy, 
gdy nie spał. 
Żłobiły ją głębokie pionowe bruzdy, usta były znieruchomiałe i posępne, a na 
regularnych rysach 
kładł się jakiś ciężar. Anna wróciła do swojej książki, zazdroszcząc sąsiadowi 
umiejętności 
szybkiego zasypiania. Mieli przed sobą jeszcze dwie lub trzy godziny lotu i jej 
mięśnie domagały 
się zmiany pozycji.
Sięgając ku znajdującym się nad ich głowami przełącznikom klimatyzatorów, by 
wpuścić 
trochę chłodniejszego powietrza, uświadomiła sobie nagle, że sąsiad otworzył 
oczy i uważnie ją 
obserwuje. Uśmiechnął się, więc odpowiedziała mu lekkim grymasem, który miał 
oznaczać 
ostrożną sympatię. Już miała pospieszyć z jakąś grzecznościową uwagą, gdy sąsiad 
znów 
odwrócił wzrok i zamknął oczy.
Wzruszywszy ramionami, sięgnęła do stojącej u swych stóp torby i wyjęła z niej 
pamiętnik 
Luizy. Zachowała sobie tę lekturę na podróż. Prawdopodobnie właśnie teraz 
nadeszła chwila, by 
ją rozpocząć.
Papier oprawnego w skórę zeszytu był gruby, wytarty na brzegach i w wielu 
miejscach 
pokryty rudymi plamami. Anna ostrożnie pochyliła się nad pierwszą stroną, 
zapisaną ozdobnym 
pochyłym pismem, i zaczęła czytać.
15 lutego 1866 roku. Tak więc statek dotarł do Luksoru i tu opuszczam 
towarzyszki 
mej dotychczasowej podróży, aby dołączyć do państwa Forresterów. Jutro rano moje 
kufry zostaną przeniesione na pokład „Ibisa”, który – jak widzę – zacumowany 
jest 
nieopodal. Na jego pokładach pusto, nie widać nawet załogi. Statek wydaje się 
opuszczony. Jakież to będzie wspaniałe: mieć w końcu trochę prywatności, 
szczególnie po nieustannej paplaninie Izabelli i Arabelli, z którymi musiałam 
dzielić 
kabinę przez wszystkie tygodnie podróży z Kairu. Posyłam z nimi z powrotem tekę 
szkiców oraz akwarel i mam nadzieję możliwie najszybciej rozpocząć nową serię 
rysunków z Doliny Królów. Konsul brytyjski obiecał mi dragomana-przewodnika, 
państwo Forresterowie zaś wyglądają mi na uprzejmą starszą parę, która chętnie 
pozwoli mi podróżować ze sobą i nie będzie nadmiernie ingerować w moje 
malowanie. Panujący w dzień upał, który początkowo poprawił mi nastrój po 
długiej 
podróży, tutaj staje się silniejszy, ale noce są kojąco chłodne. Bardzo pragnę 
móc 
zobaczyć więcej pustyni. Nerwowe podniecenie moich towarzyszek sprawiało, że 
w czasie rejsu nie miałam ochoty oddalać się bardziej od statku, ale już nie 
mogę się 
doczekać rozpoczęcia swoich odkryć...
Anna w zamyśleniu podniosła wzrok. Nigdy nie widziała pustyni. Nie była też w 
Afryce ani 
na Środkowym Wschodzie. Nie móc zwiedzać z powodu zbytniego zdenerwowania 
towarzyszek 
podróży... Z przykrością uprzytomniła sobie, że ona też nigdy nie miała czasu 
ani możliwości 
dokładnego zwiedzenia miejsc, po których niegdyś podróżowała z Feliksem. 
Usadowiła się 
wygodniej w fotelu i wróciła do pamiętnika.
* * *
– Luizo, kochanie, sir John Forrester już jest. – Arabella w pianie białych 
koronek i lekko 
wyplamionego batystu zapukała do małej kabiny. – Przybywa, żeby zabrać cię na 
swój jacht.
Nie na jacht, Arabello. To się nazywa dehabija. – Luiza była ubrana i gotowa do 
podróży, 
a jej przybory malarskie starannie związane z resztą bagaży i kufrem czekały na 
pokładzie. Teraz 
poprawiła więc tylko czarny słomkowy kapelusz z szerokim rondem i sięgnęła na 
koję po mały 
sakwojaż. – Przyjdziesz mnie pożegnać?
– Oczywiście! – zachichotała Arabella. – Jesteś taka odważna, Luizo. Nie 
potrafię sobie 
nawet wyobrazić, jak przerażająca będzie reszta tej wyprawy.
– Wcale nie będzie przerażająca, lecz nadzwyczaj interesująca – cierpko 
odpowiedziała 
Luiza, po czym zebrawszy ręką szeleszczące spódnice, wspięła się po schodach na 
pokład prosto 
w oślepiające słońce.
Sir John Forrester był wysokim i chudym jak szkielet mężczyzną, dobiegającym 
siedemdziesiątki. Odziany w grubą tweedową marynarkę, pumpy i trzewiki, 
trzymając w dłoni 
biały tropikalny hełm stanowiący jego jedyne ustępstwo wobec klimatu, obrócił 
się ku Luizie, 
żeby ją powitać.
– Pani Luiza Shelley? Jakże mi miło – rzekł.
Jego ukłon był kurtuazyjny, a oczy pod krzaczastymi, siwymi brwiami lśniąco 
błękitne 
i przenikliwe. Przywitał też jej towarzyszki, a potem polecił przybyłym wraz z 
nim dwóm 
ciemnoskórym Nubijczykom, żeby przenieśli bagaż Luizy na felukę, kołyszącą się 
obok 
parowca.
Teraz, gdy nadszedł wreszcie ten moment, Luiza poczuła lekkie zdenerwowanie. 
Uścisnęła 
dłonie wszystkim, którzy byli jej towarzyszami przez kilka ostatnich tygodni, 
skinęła głową 
załodze, wręczyła napiwki służącym i w końcu skierowała się ku małej łodzi, 
która miała ją 
przewieźć na pokład „Ibisa”.
– Niewielka próba schodzenia po drabinie, moja droga. – Sir John podał jej rękę. 
– Kiedy 
znajdziesz się na dole, usiądź, gdzie chcesz. Tam! – Palec wskazujący starszego 
pana wyraźnie 
przeczył zapraszającym słowom.
Luiza ciasno owinęła się spódnicami, unosząc je tak wysoko, jak zdołała się 
ośmielić, 
i wysunęła ku drabinie mały brązowy bucik. Z dołu jakaś czarna dłoń chwyciła ją 
za kostkę 
i skierowała stopę na pierwszy szczebel. Luiza zagryzła wargę, zwalczając chęć 
kopnięcia 
człowieka, który pozwolił sobie na taką bezpośredniość, i szybko zeszła do łodzi 
z trzepoczącym 
żaglem.
Osunęła się na miejsce, które wskazał jej sir John, i została powitana ukłonami 
i uśmiechami 
dwóch egipskich wioślarzy. Sir John podążył za nią i już po chwili łódź 
zmierzała przez mętną 
wodę w stronę „Ibisa”. Arabella, z twarzą ocienioną różową parasolką, stała na 
pokładzie 
i machała ku znikającym plecom Luizy.
„Ibis”, do którego płynęli, był jednym z owych pełnych gracji prywatnych 
statków, które 
kursowały w górę i w dół Nilu. Poruszał się dzięki dwóm wspaniałym łacińskim 
żaglom, 
a sterowany był z tyłu przez ogromną dźwignię, sięgającą do głównego pokładu 
kabinowego. To 
eleganckie miejsce obejmowało, jak Luiza szybko odkryła, kabiny przeznaczone dla 
niej oraz dla 
państwa Forresterów i pokojówki lady Forrester, a także salon z licznymi 
otomankami i wielkim 
biurkiem oraz kwatery załogi, składającej się z kapitana i ośmiu majtków. Na 
pokładzie można 
było siedzieć, a nawet jeść na powietrzu, gdyby pasażerowie mieli na to ochotę. 
Jeden 
z członków załogi był wybornym, utalentowanym kucharzem.
Tym razem Luiza miała kabinę wyłącznie dla siebie. Rozejrzała się wokół i serce 
zabiło jej 
z zachwytu. Po ciemnych, drewnianych boazeriach i brązowych okuciach parowca, ta 
kabina, 
choć niewielka, była bardzo pogodna. Wąską koję pokrywała barwna tkanina, na 
podłodze leżał 
dywan, piękne – błękitne i seledynowe – story osłaniały okna, a miednica i 
dzbanek wykonane 
były z jakiegoś kutego metalu, który wyglądał jak złoto.
Zdjąwszy kapelusz, Luiza rzuciła go na koję i rozglądała się wokół z 
zadowoleniem. 
Z pokładu nad jej głową dochodził tupot bosych stóp oraz skrzypienie masztów i 
olinowania.
Nigdzie nie było lady Forrester.
– Jest niedysponowana, moja droga. Przyłączy się do nas przy kolacji – 
powiedział 
wymijająco sir John, pokazując Luizie kabinę. – Popłyniemy możliwie 
najwcześniej. Niedaleko. 
Zacumujemy po drugiej stronie rzeki, więc możesz jutro wyruszyć do doliny. 
Hassan będzie 
twoim dragomanem, to znaczy przewodnikiem i tłumaczem. Porządny gość. Bardzo 
ceniony, 
a przy tym godny zaufania. I tani – uśmiechnął się chytrze. – Będziesz musiała 
korzystać z usług 
Jane Treece, pokojówki lady Forrester. Zaraz ją tutaj przyślę. Pomoże ci się 
rozgościć.
Po chwili w kabinie zjawiła się kobieta około czterdziestu pięciu lat, w czarnej 
sukni, 
z włosami surowo upiętymi pod czepkiem i cerą, która pod okrutnym słońcem 
pokryła się 
piegami i pofałdowała w gęstą mapę zmarszczek i plam.
– Dobry wieczór, pani Shelley – powiedziała głębokim, kulturalnym głosem. – Sir 
John 
prosił, abym w czasie pani pobytu na jego statku była pani pokojówką i 
przyzwoitką.
Luiza z trudem ukryła niezadowolenie. Miała nadzieję, że będzie wolna od takich 
ograniczeń 
konwenansu, chociaż uważała, że byłoby dobrze mieć kogoś, kto rozpakuje i 
rozwiesi jej suknie, 
wyprasuje bieliznę i halki oraz rozłoży grzebienie i szczotki do włosów. 
Szkicowników, pudła 
z cennymi wodnymi farbami firmy „Winsor i Newton” ani pędzli nie pozwoliłaby 
dotknąć 
nikomu. Ustawiła je na małym stoliku pod eleganckim oknem z witrażowymi 
okiennicami. 
Odwracając się, ujrzała wieczorową suknię, na której Jane Treece wygładziła już 
zagniecenia 
i właśnie przed nią rozłożyła. Nadzieja, że będzie mogła porzucić gorset, halki 
oraz oficjalną 
czerń, której wymagała żałoba, i nosić kojąco chłodne, miękko opływające suknie 
uszyte przed 
wieloma miesiącami w Londynie przez jej przyjaciółkę Janey Morris, zaczynała 
słabnąć.
– Przypuszczałam, że na tak małym statku będzie bardziej... zwyczajnie – 
powiedziała 
ostrożnie. – I choć to nader uprzejme, iż pan Forrester o tym pomyślał, sądzę, 
że jako wdowa 
chyba nie potrzebuję przyzwoitki.
– W rzeczy samej – odparła pokojówka, a w jej słowach pobrzmiewało zaskoczenie, 
szyderstwo i taka wyższość, że Luiza nie miała cienia wątpliwości, iż jej 
przypuszczenia zostały 
bardzo źle osądzone. – Sir John i lady Forrester zachowują wszelkie formy na 
„Ibisie”, 
zapewniam panią, pani Shelley. Nie wątpię, że kiedy opuści pani jego pokład, by 
oglądać te 
pogańskie świątynie, trudniej będzie zachować owe subtelności, i tu muszę 
wyjaśnić, że nie 
jestem przygotowana, by towarzyszyć pani w tych wyprawach, ale na jachcie 
zarówno 
kamerdyner sir Johna, Jack, jak i ja jesteśmy po to, by wszystko toczyło się 
równie doskonale jak 
w domu, w londyńskiej dzielnicy Belgravia.
Luiza zagryzła wargi, by ukryć mimowolny uśmiech. Starając się wyglądać 
odpowiednio 
statecznie, pozwoliła, by pokojówka ubrała ją w czarną jedwabną suknię, a potem 
upięła włosy 
w luźne sploty i loki pod czarną koronkową woalką. Bez ciężaru noszonego 
zazwyczaj koka było 
jej przynajmniej chłodniej, a wiadomość, że Jane Treece nie pojedzie z nią do 
Doliny Grobów, 
ogromnie Luizę ucieszyła.
Główny salon na „Ibisie” okazał się równie egzotyczny jak kabina Luizy, ale 
srebra 
i porcelana na stole były angielskie. Samo jedzenie natomiast było egipskie i... 
zachwycające. 
Luiza jadła z przyjemnością, starając się wyjaśnić państwu Forresterom, dlaczego 
chce malować 
egipskie pejzaże. Lady Augusta Forrester, wyłoniwszy się ze swych apartamentów, 
wyglądała 
tak elegancko i spokojnie, jakby podejmowała gości w londyńskim domu. Ta 
sześćdziesięcioletnia, drobna, siwowłosa kobieta o ogromnych oczach zdołała 
zachować 
subtelność rysów i urok, który czynił ją atrakcyjną od pierwszej chwili, choć 
jej horyzonty 
myślowe, jak szybko zorientowała się Luiza, były bardzo wąskie.
– Kiedy umarł pan Shelley – wyjaśniła państwu Forresterom, gdy zjedli – poczułam 
się 
zagubiona...
Czyż w ogóle zdołałaby opowiedzieć, jak zagubiona była bez ukochanego George’a? 
Zaraziła się tą samą febrą, która zabiła jej męża, i choć doszła do siebie, była 
jednak zbyt słaba 
i apatyczna, by zajmować się dwoma krzepkimi i hałaśliwymi synami. Chłopcy 
zamieszkali więc 
z matką George’a, Luiza zaś dała się w końcu przekonać, że kilka miesięcy w 
gorącym klimacie 
przywróci jej zdrowie. Oboje z George’em planowali niegdyś, iż pewnego dnia 
pojadą do Egiptu. 
To właśnie George raczył ją opowieściami o odkryciach dokonywanych w piaskach 
pustyni i to 
George obiecał jej, że kiedyś tam pojadą i będzie mogła malować świątynie i 
grobowce. Nieco 
niekonwencjonalny dom, jaki prowadzili, dom pełen śmiechu i rozmów, dom, do 
którego 
wiecznie wpadali malarze, pisarze i podróżnicy, rozpadł się wraz z atakiem 
choroby. Przyjechała 
matka George’a, pielęgnowała ich oboje, zabrała dzieci, zwolniła połowę służby, 
zastępując ją 
własną, i pozostawiła Luizę załamaną.
Przenosząc spojrzenie z sir Johna na jego małżonkę, Luiza zobaczyła, że lady 
Augusta już jej 
nie słucha, ale wzmianka o siostrzeńcu Edwardzie wyrwała ją ze snu na jawie. 
Przez kilka minut 
siedziała z pięknymi czarnymi oczami utkwionymi w twarzy Luizy, która opisywała, 
jak ją 
uratował, zaaranżował podróż, zarezerwował miejsce na parowcu z Kairu i 
przekonał wuja oraz 
ciocię, aby zabrali ją na zwiedzanie wykopalisk. Bez jego pomocy byłaby 
zdruzgotana.
Jednak wujostwo Edwarda nie byli tak niekonwencjonalni jak ich siostrzeniec i 
Luiza 
przekonywała się z każdą minutą, że jej marzenia o wypełnionej rozmowami i 
śmiechem wesołej 
wyprawie, o jakiej tak często rozmawiała z George’em, były dalekie od tego, co 
wyobrażali sobie 
państwo Forrester.
* * *
Anna podniosła wzrok. Jej sąsiad chyba spał. Nad oparciem siedzenia przed sobą 
mogła 
oglądać film, którego akcją reszta pasażerów była najwyraźniej pochłonięta. 
Ostrożnie 
spróbowała się wyprostować i zastanawiała się, jak długo wytrzyma, zanim będzie 
musiała 
poprosić sąsiada, aby się przesunął, żeby mogła przejść do toalety. Odwróciła 
się i spojrzała 
w głąb samolotu. Kolejka do toalet wcale nie zmalała. Widoczna za grubą szybą 
okna ziemia 
przybrała barwy czerwieni, ochry i złota. Kolory Afryki. Z dreszczem podniecenia 
Anna długo 
spoglądała w dół, po czym znów odchyliła się na oparcie fotela i zamknęła oczy. 
Była już niemal 
na miejscu.
Nie mogła zasnąć.
Znów otworzyła pamiętnik, gotowa zatracić się w przygodach Luizy i nie myśleć o 
własnej, 
bynajmniej nie romantycznej podróży. Prześlizgując się po zwartych linijkach 
zapisanych 
wyblakłym brązowym atramentem, kartkowała kolejne strony, rzucając okiem na 
szkice 
ilustrujące opowieść.
Hassan przyprowadził muły o świcie, abyśmy mogli uniknąć najgorszego upału, i 
bez 
słowa zapakował cały mój malarski ekwipunek do koszy na ich grzbietach. Bałam 
się, że wciąż złości go mój brak taktu i zrozumienia dla jego roli, ale 
postanowiłam 
o tym nie rozmawiać. Pozwoliłam natomiast, aby mi pomógł przy wsiadaniu na muła, 
bez słowa przeprosin, czy też upomnienia za jego bezceremonialny gest. Spojrzał 
na 
mnie raz i zobaczyłam w jego oczach gniew. Potem ściągnął cugle jucznego 
zwierzęcia i wskoczył na własnego muła. Całą drogę do doliny przejechaliśmy 
w milczeniu.
Anna oderwała wzrok od tekstu, ze znużeniem przecierając oczy. Najwyraźniej 
Luiza nie 
bawiła się dobrze z Hassanem. Ponownie przerzuciła kilka stron.
Dzisiaj widziałam go znowu... Zarys postaci w migotliwej gorącej mgiełce. 
Wysokiego, bacznie obserwującego mnie mężczyznę, który w jednej chwili był 
blisko, a w następnej już go nie było... Zawołałam Hassana, ale spał, więc zanim 
zjawił się u mego boku, ów mężczyzna zniknął w osobliwym lśnieniu rzucanym 
przez żar pustyni. Cień, w którym rozstawiłam sztalugę, kontrastował mrokiem 
z resztą doliny, gdzie nie było miejsca, w którym mógłby się skryć. Zaczynam 
odczuwać lęk. Kimże on jest i dlaczego do mnie nie podchodzi?
To było ekscytujące. Ekscytujące i tajemnicze. Anna z drżeniem podniosła wzrok 
i spostrzegła, że stewardessa krąży z dzbankiem kawy. Sąsiad, ignorując 
dziewczynę, 
z wyraźnym zainteresowaniem spoglądał na rozłożony na kolanach Anny pamiętnik. 
Zamknęła 
go i wsunęła do torby, rozkładając półkę-tacę, którą miała przed sobą.
Mężczyzna spoglądał w bok. Na zewnątrz słońce coraz niżej ześlizgiwało się ku 
horyzontowi.
Sąsiad Anny znów chyba zapadał w sen, gdy jeszcze raz sięgnęła do torby po 
dziennik Luizy. 
Kiedy zaś otworzyła go na chybił trafił, jej uwagę natychmiast przyciągnęły 
słowa: „Zaczynam 
kochać ten kraj...”.
* * *
Luiza odłożyła pióro i spojrzała przez okno na mroczną rzekę. Podniosła żaluzje, 
pozwalając, 
by zapach wody oraz ciepło nocnego powietrza i nieczęste tchnienie rześkiego 
wiatru pustyni 
wniknęły do wnętrza kabiny. Urzeczona, nasłuchiwała jednak czujnie. W 
pozostałych kabinach 
panowała cisza. Nawet załoga pogrążona była we śnie. Unosząc spódnicę, podeszła 
na palcach 
do drzwi i uchyliła je lekko. Schody na pokład były strome. Wspięła się po nich 
ostrożnie 
i weszła w ciemność. Widziała skulone sylwetki mężczyzn śpiących przed masztem i 
nagle 
usłyszała krótkie senne mruknięcie, gdy jeden z nich poruszył głową wspartą na 
ramieniu. 
W kolejnym tchnieniu chłodnego powietrza zaszeleściły pióropusze rosnących na 
brzegu palm. 
Świecące w górze gwiazdy wydawały się jaskrawymi iskrami na granatowoczarnym 
niebie.
Słysząc za sobą lekki ruch, odwróciła się. Bose stopy Hassana stąpały bezgłośnie 
po 
pokładzie.
– Powinna pani pozostać w swojej kabinie, sitt Luiza – jego głos był zaledwie 
szmerem na tle 
szeptów wiatru w trzcinach.
– Na dole jest za gorąco. Ta noc zaś wydaje się zbyt piękna, by ją stracić – 
odparła 
wyschniętymi ustami.
Zobaczyła uśmiech Hassana: białe zęby na tle ciemnego zarysu jego twarzy.
– To noc kochanków, sitt Luiza.
Z płonącą twarzą cofnęła się przed nim, mocno zaciskając palce na krawędzi 
burty.
– To również noc poetów i malarzy, Hassanie – odparła, wsłuchując się w odgłosy 
z dolnego 
pokładu.
Serce biło jej bardzo szybko.
* * *
Anna czuła, że sąsiad znów spogląda na dziennik Luizy. Westchnęła. Zaczynał ją 
irytować. 
To zerkanie naruszało jej prywatność. Skoro nie jest skłonny do choćby zdawkowej 
wymiany 
zdań, to nie powinien się interesować jej lekturą. Zamykając pamiętnik Luizy, 
zmusiła się, by 
podnieść wzrok i uśmiechnąć w przestrzeń.
– Już niedługo – odezwała się do sąsiada. – Pan także leci na wycieczkę?
Pociągający mężczyzna, pomyślała nagle, ale właśnie wtedy, gdy to dostrzegła, 
jego twarz 
się zamknęła, rysy stwardniały i ciepło zniknęło.
– Tak, ale bardzo wątpię, czy na tę samą co pani.
Miał trudny do określenia akcent, ledwie wyczuwalny... może szkocki, a może 
irlandzki... 
nie potrafiła go zidentyfikować, bo facet nie powiedział nic więcej. Uniósł 
lekko ramiona, 
odwrócił się od niej i odchylając głowę na oparcie fotela, znów zamknął oczy. 
Poczuła gniew 
i urazę. Cóż, to z pewnością uczyni ją powściągliwą. Jak on śmiał snuć do niej 
jakieś 
przypuszczenia! Odwróciwszy się gwałtownie, spojrzała w okno, zdumiona, że 
daleko pod nimi 
jest już ciemno. Uświadomiła też sobie nagle, że w dali widać światła. Niebawem 
mieli 
wylądować w Luksorze.
Zanim wraz z tłumem innych turystów przeszła przez kontrolę paszportową i 
znalazła swój 
bagaż, była już zmęczona. Kurczowo trzymając neseser, machnięciem ręki odrzuciła 
propozycje 
pomocy gromady żywo gestykulujących i krzyczących rzekomych tragarzy i stanęła w 
kolejce do 
autobusu.
„Biały Flaming” był małym statkiem. Folder reklamowy pokazywał ów wiktoriański 
parowiec na osobnej stronie, wyraźnie oddzielając go od innych statków tego 
biura podróży 
i podkreślając jego wiek, historię oraz najwyższy standard. Na jego pokładzie 
miało być jedynie 
osiemnastu pasażerów. Zdobycie miejsca na nim było, jak przypuszczała Anna, 
trudne, ale 
podjęła ten wysiłek, gdyż „Biały Flaming” zapewne najbardziej przypominał ów 
statek, którym 
Luiza płynęła z Kairu do Luksoru, i w końcu ku swemu ogromnemu zdumieniu i 
zachwytowi 
otrzymała wiadomość, że ktoś odwołał wcześniejszą rezerwację, dzięki czemu 
została ulokowana 
w jednej z dwóch pojedynczych kabin.
Szybki rzut oka na wnętrze autobusu pozwolił Annie stwierdzić, że nie ma w nim 
jej sąsiada 
z samolotu. Nie była pewna, czy poczuła ulgę, czy przykrość. Nie podobała jej 
się szorstkość 
tego mężczyzny, ale z drugiej strony byłby przynajmniej jakąś znaną twarzą wśród 
tych 
wszystkich obcych ludzi. Ruszyła w głąb autobusu i usiadła, stawiając mały 
podręczny neseserek 
na miejscu obok siebie. Czyżby była tu jedyną samotnie podróżującą osobą? Tak 
się właśnie 
wydawało. Wszyscy inni siedzieli parami, a gdy zamknięto drzwi i autobus ruszył 
w drogę, 
bardzo się ożywili. Spoglądając w ciemność za oknem, Anna nieoczekiwanie poczuła 
się słaba 
i samotna, ale wtedy z najwyższym zdumieniem, które wyparło wszystkie myśli o 
samotności, 
uświadomiła sobie, że poza odbiciami okien autobusu widzi palmy i mężczyznę w 
białym 
turbanie jadącego ciemną drogą na grzbiecie niewielkiego osiołka.
„Biały Flaming” – wyraźnie oświetlony, trójpokładowy statek z olbrzymimi kołami 
łopatkowymi po każdej stronie – był przycumowany na obrzeżach miasta. Zostali na 
nim 
powitani gorącymi ręcznikami do rąk i szklaneczkami słodkiego soku owocowego, po 
czym 
wręczono im klucze do kabin.
Kabina Anny była niewielka, wygodna, a na podłodze czekała już na nią walizka. 
Anna 
z zainteresowaniem rozejrzała się wokół. Jej nowe królestwo mieściło pojedyncze 
łóżko, nocny 
stolik, na którym stał staroświecki wewnętrzny telefon, toaletkę i wąską szafę. 
Nie było 
luksusowe, ale przynajmniej nie musiała go dzielić z jakąś nieznajomą. Rzuciwszy 
na łóżko 
neseserek, aparat fotograficzny i torebkę, zamknęła drzwi i podeszła do okna. 
Rozsuwając 
zasłony i podnosząc żaluzje, starała się zobaczyć coś w oddali, lecz brzeg rzeki 
pogrążony był 
w ciemności. Ku swemu niezadowoleniu nic nie widziała, zaciągnęła więc z 
powrotem zasłony 
i odwróciła się do wnętrza kabiny. Powiedziano im, że mają jeszcze pół godziny 
do kolacji, 
wcześnie rano zaś przeprawią się na drugą stronę Nilu i rozpoczną pierwszą 
wizytę w Dolinie 
Królów; tej samej, którą Luiza nazywała Doliną Grobów. Na tę myśl Annę ogarnęła 
fala 
podniecenia.
Aby się rozpakować, rozwiesić suknie oraz spódnice, które ze sobą przywiozła, i 
rozłożyć na 
toaletce nieliczne kosmetyki, nie potrzebowała ani wiele czasu, ani żadnej Jane 
Treece do 
pomocy. Między kosmetykami ustawiła swój flakonik. Wydawało jej się słuszne 
przywiezienie 
go do kraju jego pochodzenia bez względu na to, czy pochodził z jakiegoś 
skromnego bazaru, czy 
ze starożytnego grobowca.
Miała jeszcze trochę czasu na szybki prysznic przed kolacją. Rozebrała się więc, 
weszła do 
niewielkiej łazienki i na pięć minut stanęła pod letnim strumieniem wody, 
pozwalając, by spłukał 
z niej znużenie podróżą. Z wysiłkiem otrząsnęła się z zadumy i stanąwszy na 
drewnianej kratce 
ułożonej na mozaikowej posadzce między prysznicem a miniaturową umywalką, 
sięgnęła po 
ręcznik. Owijając się nim, weszła do pokoju. Temperatura w kabinie spadła. Anna, 
drżąc, ze 
zdumieniem rozglądała się dokoła. Nigdzie nie było widać żadnego urządzenia 
klimatyzacyjnego 
ani regulatora temperatury. Prawdopodobnie na statku był jakiś system centralny. 
Włożyła 
zieloną bawełnianą koszulkę i narzucając na ramiona lekki sweterek, zatrzymała 
się ponownie. 
Dziwny był ten chłód w kabinie... Miała nadzieję, że nie będzie musiała na nią 
narzekać; wszak 
oczekiwała, że w Egipcie będzie gorąco! Dygocząc z zimna, jeszcze raz obrzuciła 
wzrokiem 
wnętrze kabiny i skierowała się ku drzwiom.
Teraz nadszedł ów moment, którego się obawiała: musiała wyjść i poznać 
pozostałych 
pasażerów. Było to jej pierwsze w życiu wyjście jako kobiety ponownie 
niezamężnej. Jeśli 
w ogóle myślała wcześniej o ludziach uczestniczących wraz z nią w owym rejsie, 
to wyobrażała 
ich sobie jako pewną jednorodną grupę, której miała być częścią, nie zaś jako 
zbiór par, 
w którym byłaby jedyną osobą samotną. Z głębokim westchnieniem wyszła na 
szeroki, wyłożony 
dywanem korytarz i zauważywszy z ulgą, że jest w nim ciepło, ruszyła ku głównym 
schodom 
statku. Na wprost znajdowała się sala klubowa i bar oraz dwuskrzydłowe drzwi, 
które wiodły na 
pokład. W dół zaś udekorowane palmami schody, ze zdobionymi brązem poręczami 
i wiktoriańskimi spluwaczkami, wiodły do jadalni, do której teraz wszyscy 
zmierzali.
Posadzono Annę przy jednym z trzech okrągłych sześcioosobowych stołów. Za oknami 
nie 
widziała ani lądu, ani rzeki, ku którym przybyła z tak daleka, aby je zobaczyć. 
O tym, że jednak 
dotarła do Egiptu, upewniała ją tylko stojąca przy półokrągłym bufecie, 
zastawionym owocami 
i serami, liczna grupa odzianych na biało, ciemnoskórych kelnerów, po kilku na 
każdy stół.
Sąsiedzi przy stoliku, co Anna przyjęła z ulgą, okazali się serdeczni, a gdy 
wszyscy zaczęli 
się sobie przedstawiać, w jednej chwili zapanował gwar. Po lewej ręce Anny 
siedział przystojny 
mężczyzna prawdopodobnie w jej wieku lub niewiele starszy. Przedstawiając się, 
wstał i wtedy 
zobaczyła, że nie jest wyższy od niej, ale szerokie ramiona i muskularna 
sylwetka dodawały mu 
wzrostu.
– Andy Watson, z Londynu – rzekł, a jego orzechowe oczy pod ciemnymi rzęsami 
i krzaczastymi brwiami rozjaśniły się uśmiechem. – Wolny, czarujący, do wzięcia, 
z nieodpartą 
słabością do wszystkiego co egipskie, którą, jak sądzę, mamy wszyscy, bo właśnie 
dlatego tutaj 
jesteśmy.
Anna złapała się na tym, iż się śmieje. Nieco nieśmiało przedstawiła się jako 
rozwódka, także 
z Londynu; przez chwilę patrzyli sobie w oczy, po czym odwróciła się, by 
uścisnąć dłoń 
wysokiego, szczupłego mężczyzny o mysich włosach, posępnych rysach i bardzo 
jasnych 
bladoniebieskich oczach, który siedział po jej prawej stronie.
– Jest nas tutaj pięcioro. – Andy pochylił się ku Annie, ponownie przyciągając 
jej uwagę. – 
Pani sąsiad z prawej to Joe Booth, jakaś figura w Londynie, obok siedzi jego 
żona Sally, a to jest 
Charley – dodał, wskazując smukłą, rudowłosą kobietę po swojej lewej stronie – 
która dzieli 
kabinę z siedzącą przy sąsiednim stole Sereną.
Szósty gość przy stole, jedyny, który wydawał się nie znać nikogo na statku, 
przedstawił się 
jako Ben Forbes, emerytowany lekarz. Jak się okazało, dzielił on kabinę z Andym; 
był potężnym, 
zażywnym mężczyzną po sześćdziesiątce, o małych, bystrych oczach, bujnej 
gęstwinie 
siwiejących włosów i głośnym, zaraźliwym śmiechu, który natychmiast przyciągnął 
uwagę ku 
ich stolikowi. Kelnerzy podeszli najpierw do nich, podobnie jak wcześniej 
uczynił to pilot 
wycieczki Omar, który się przedstawił, gdy czekali na pierwsze danie.
– Witam państwa. Jutrzejszy dzień rozpoczniemy wyprawą do Doliny Królów. Karnak 
i samą świątynię w Luksorze zwiedzimy ostatniego dnia. Jutro wstajemy bardzo 
wcześnie, 
przepływamy rzekę promem, a potem jedziemy autokarem. Program każdego kolejnego 
dnia 
będzie wywieszany u szczytu schodów przed salą klubową. – Uderzająco przystojny 
młody 
człowiek, który, czego Anna dowiedziała się później, poza sezonem wycieczkowym 
studiował 
historię sztuki na uniwersytecie w Kairze, rzucił okiem po zebranych i ukazał w 
pięknym 
uśmiechu olśniewająco białe zęby. – Jeśli będą państwo mieli jakieś pytania lub 
kłopoty, proszę 
przychodzić z nimi do mnie – zakończył i skłoniwszy się, przeszedł do następnego 
stołu.
Kiedy z ukłonem przedstawiał się każdej z siedzących tam osób, Anna spostrzegła 
człowieka, obok którego stanął. Tym odwróconym do niej plecami mężczyzną, który 
z ramieniem przerzuconym przez oparcie krzesła patrzył teraz na Omara i słuchał 
jego krótkiego 
wystąpienia, był jej sąsiad z samolotu. Zapewne więc jechał także autobusem. 
Przebrał się 
w granatową koszulę i jasne lniane spodnie. Zauważyła, że powiedział Omarowi 
coś, co 
sprawiło, że młody człowiek się zarumienił, a pozostali goście siedzący przy 
stole roześmiali się 
hałaśliwie. A więc wciąż był niemiły. Najwyraźniej taką już miał naturę. Anna 
pomyślała 
z triumfem, że jednak znaleźli się na tej samej wycieczce!
– Zobaczyłaś kogoś znajomego? – zapyta! Andy, podsuwając jej koszyk ciepłych 
rogalików.
Potrząsnęła przecząco głową.
– Siedział koło mnie w samolocie, to wszystko.
– Rozumiem. – Andy spojrzał przez ramię, a później ponownie obrócił się w jej 
stronę. – 
Jesteś odważna, że wybrałaś się w tę podróż samotnie. Co sprawiło, że 
postanowiłaś przyjechać 
do Egiptu po wyrzuceniu mężulka?
Skrzywiła się.
– Tak jak powiedziałeś, pasjonuję się wszystkim, co egipskie. Cóż, być może 
zresztą brzmi 
to zbyt mocno. Moją praprababcią była niejaka Luiza Shelley. W latach 
sześćdziesiątych 
dziewiętnastego wieku przyjechała tutaj, by malować...
– Luiza Shelley? Ta akwarelistka? – Popatrzył na nią z uwagą. – Ależ ona jest 
bardzo dobrze 
znana. Niespełna sześć miesięcy temu sprzedałem jeden z jej szkiców...
– Sprzedałem...?
– W moim sklepie. Zajmuję się dziełami sztuki i antykami – odparł z uśmiechem.
Siedząca z drugiej strony Charley pochyliła się nad stołem i lekko trzepnęła go 
po ręku.
– Ani słowa o sklepie, Andy, proszę. Obiecałeś – powiedziała, bacznie 
spoglądając na Annę. 
– Proszę go nie zachęcać! – dodała bez przyjaznego uśmiechu, mierząc ją wzrokiem 
od stóp do 
głów. – A pani czym się zajmuje? – zapytała na koniec i z uniesionymi brwiami 
czekała na 
odpowiedź.
Nie czekając na odpowiedź Anny, Andy pochylił się w stronę Charley.
– Przyjechała tutaj, by wydać majątek swego byłego męża, kochanie, a jak 
myślisz? Założę 
się, że gdy wrócimy do domu, sprzedam jej kilka wspaniałych rzeczy, lecz teraz 
skoncentrujmy 
się na sprawach egipskich, a przede wszystkim na egipskiej kuchni. Wiecie, że 
ten statek słynie 
ze swojej kuchni?
Anna spojrzała na Andy’ego. Jego otwartość i pogodne usposobienie zachęcały do 
zwierzeń. 
Zauważyła też nagle, że spoczywająca na stole obok talerza dłoń Charley dotyka 
ręki Andy’ego.
A więc nie jest tak wolny, jak mówił. Będzie musiała uważać. Jeśli interesujesz 
się sztuką 
i antykami, to chyba powinnam ci pokazać mój starożytny egipski flakonik na 
wonności – 
powiedziała z uśmiechem.
Andy odchylił się w krześle, przechylając głowę.
– Prawdziwa egipska starożytność? – Z uwagą czekał na odpowiedź.
– Powiedziano mi, że nie – odparła, wzruszając ramionami. – Jednak należał do 
Luizy 
i sądzę, że ona uważała go za rzecz pochodzącą ze starożytnego Egiptu. Mam ze 
sobą jej 
pamiętnik, więc zobaczę, czy wspomina, gdzie go znalazła. Pomyślałam, że będzie 
zabawnie, 
jeśli go tutaj przywiozę i znajdzie się ponownie w miejscu, skąd pochodzi.
– W istocie – przyznał Andy, patrząc na nubijskiego kelnera niosącego im zupę. – 
Musisz mi 
kiedyś pokazać te rzeczy. Znam się trochę na sztuce antycznej i chciałbym 
zobaczyć pamiętnik 
Luizy Shelley. A przy okazji – są w nim jakieś szkice? – zapytał, krusząc w 
palcach rogalik.
Anna skinęła głową.
– Kilka bardzo niewielkich. Większość szkiców robiła w specjalnych 
szkicownikach.
Nagle uświadomiła sobie, że jej sąsiad z samolotu spostrzegł, że i ona jest na 
statku. 
Wpatrywał się w nią z taką uwagą, że pomyślała, iż słyszał ich rozmowę. Rzuciła 
mu krótki 
uśmiech – po prostu potwierdzenie, że przypomina go sobie z samolotu. Odkłonił 
się 
powściągliwie.
– Widzę, że dostrzegł cię towarzysz podróży – w głosie Andy’ego brzmiało 
rozbawienie.
– Na to wygląda.
Anna zastanawiała się, dlaczego Serena, sąsiadka nieznajomego z samolotu, siedzi 
osobno, 
a nie przy stoliku swoich przyjaciół. Jak dotąd nawet nie odwróciła się w ich 
stronę. Nawet teraz, 
gdy Anna na nią patrzyła, kobieta uśmiechnęła się do swego sąsiada i z 
ożywieniem zaczęła 
z nim rozmawiać. On zaś w jednej chwili znów usiadł plecami do Anny, a gdy 
odwracał głowę, 
zobaczyła w przelocie dość miły uśmiech.
Sięgnęła po łyżkę. Zupa jarzynowa, lekko pikantna i rzadka, lecz smaczna, 
stanowiła miłą 
odmianę po gotowych daniach serwowanych podczas podróży.
– Był zafascynowany pamiętnikiem Luizy, który czytałam w samolocie – odezwała 
się. – 
Wprost nie mógł oderwać od niego oczu.
– Naprawdę? – Oczy Andy’ego zwęziły się lekko. – Będziesz dbać o ten pamiętnik, 
prawda, 
Anno? Jestem pewien, że musi być wyjątkowo cenny. Byłby ogromnie kuszący dla 
każdego, kto 
domyślałby się, co to takiego. – Utkwiony w jej twarzy wzrok Andy’ego pełen był 
prawdziwego 
zatroskania.
Po raz pierwszy od wieków Anna poczuła lekkie drgnienie przyjemnego zadowolenia. 
Andy 
wydawał się naprawdę szczerze zainteresowany tym, co mówiła.
– Nie sugerujesz chyba, że spróbuje mi go ukraść?
– Nie; oczywiście, że nie. Jestem pewien, że był po prostu ciekawy. Ręcznie 
pisany 
pamiętnik nie jest typową lekturą, jakiej można się spodziewać w samolocie. – 
Zaśmiał się.
Anna jeszcze raz rzuciła okiem ku sąsiedniemu stolikowi i z zakłopotaniem 
stwierdziła, że 
mężczyzna w granatowej koszuli wciąż ją obserwuje. Na jego twarzy malowało się 
sardoniczne 
rozbawienie. Zmieszana, że przyłapano ją na tym, że się przygląda, odwróciła 
wzrok i niechcący 
uśmiechnęła się nerwowo do wysokiego Nubijczyka, stojącego obok bufetu. Ten 
pochwycił jej 
wzrok i w jednej chwili znalazł się obok.
– Jeszcze trochę zupy, madam? Andy zachichotał.
– No dalej, będziesz musiała ją teraz zjeść. Podniosła wzrok.
– Tak, proszę. Bardzo chętnie. – Patrząc, jak znika jej talerz, bezradnie 
wzruszyła ramionami. 
– Gotowi pomyśleć, że jestem okropnie łakoma...
– Albo po prostu głodna. – Andy znów się roześmiał. – Żebyś poczuła się lepiej, 
ja także 
zjem jeszcze trochę. Z pewnością wiesz, że ten posiłek składa się z czterech 
dań.
– Nie!
– Ależ tak! Zamówię do niego jakieś wino. – Uniósł rękę i ponownie przywołał 
kelnera.
– Podobają mi się ich suknie – szepnęła Anna, gdy mężczyzna obsłużył ich i 
ponownie 
przybrał swą pełną oczekiwania pozę przy bufecie. Kelnerzy odziani byli w 
długie, podobne do 
nocnych koszul, prążkowane bawełniane szaty, przewiązane w pasie czerwonymi 
szarfami. – 
Wyglądają wprost fantastycznie.
– To galabije.
– Cóż to takiego?
– Suknie, jak je nazwałaś, które noszą mężczyźni. Bardzo wygodne i przewiewne. – 
Odwracając się plecami do sąsiedniego stolika, odchylił się w krześle i najpierw 
promiennie 
uśmiechnął się do Charley, która zaczynała rzucać mu gniewne spojrzenia, 
wyraźnie urażona 
uwagą, jaką obdarzał swoją sąsiadkę, a następnie ponownie zwrócił się do Anny: – 
Niewątpliwie 
my także będziemy musieli wdziać na siebie takie stroje w czasie podróży. Nawet 
najelegantsze 
statki czują się zobowiązane do upokarzania swoich pasażerów jakimś balem 
przebierańców.
– Zaczynam podejrzewać, że nie jest to twoja pierwsza podróż do Egiptu. – Anna 
obserwowała, jak zmrużywszy oczy oglądał nalepkę na podanej butelce wina.
– Pierwsza na takim rejsie. – Nalał trochę wina do swego kieliszka i powąchał z 
namysłem. – 
To chyba był błąd. W Egipcie powinno się pozostać przy piwie, chyba że ktoś chce 
pić wino 
francuskie. Chyba niezłe. Chcesz trochę? – Sięgnął po jej kieliszek.
Siedząca z drugiej strony Charley wdała się w końcu w ożywioną rozmowę z Benem 
Forbesem. Długie rude włosy opadły jej na ramię, a kilka pasm zamoczyło się w 
zupie, czego 
chyba nie zauważyła.
– Byłam trochę stremowana, wybierając się samotnie w taką podróż – powiedziała 
Anna – 
ale będę już wiedziała, kogo prosić o radę.
– Chętnie służę – rzekł, mrugając okiem. – Ale jedzmy tę zupę, bo widzę 
czekające na 
podanie przystawki.
Gdy kolacja dobiegła wreszcie końca, niemal wszyscy pasażerowie udali się na 
górę do baru, 
a kilkoro przez dwuskrzydłowe drzwi wyszło na pokład. Znalazłszy się w 
ciemności, Anna 
zadygotała. Spodziewała się balsamicznego powietrza wczesnego wieczoru, a 
tymczasem wiał 
ostry wiatr. Przesuwając się między stolikami i krzesłami, dotarła na rufę i 
samotnie oparła się 
o krawędź burty. Andy i Charley zatrzymali się w barze, skąd przez uchylone 
drzwi słyszała teraz 
ich śmiech. Rzeka była w tym miejscu szeroka, choć Anna niewiele widziała w 
ciemności. Na 
przeciwległym brzegu ciasno stłoczone obok siebie domy z gliniastych cegieł 
pogrążone były 
w ciemności, a jedynym dźwiękiem był odgłos dalekiego śpiewu, dochodzący z 
innego statku 
zacumowanego przy brzegu, i pluskanie wody.
– Więc jednak jesteśmy uczestnikami tego samego rejsu. – Na dźwięk tego głosu, 
który 
rozległ się tuż obok, Anna zadrżała. – Proszę mi wybaczyć, że zwątpiłem w pani 
dobry gust.
Obejrzała się i zobaczyła granatową koszulę i jasne włosy. Sąsiad z samolotu 
przechylał się 
przez burtę, nie patrząc na nią, zatopiony w myślach. Po chwili obrócił się i 
wyciągnął rękę.
– Nazywam się Toby. Toby Hayward.
Teraz, gdy się wyprostował, zdała sobie sprawę, że jest znacznie wyższy niż 
sądziła i ma 
lekko pochyloną, kościstą sylwetkę.
– Anna Fox – przedstawiła się także.
Uścisk jego dłoni był zdecydowany, lecz krótki. Oboje przez kilka chwil patrzyli 
w ciemność.
– Wie pan, wciąż trudno mi uwierzyć, że naprawdę tutaj jestem – powiedziała 
miękko Anna. 
– Nad Nilem. Gdzieś niedaleko stąd, w tej ciemności, jest grobowiec 
Tutenchamona, starożytne 
Teby i pustynia, a za nią serce Afryki.
Roześmiał się cicho.
– Romantyczka. Mam nadzieje, że nie będzie pani rozczarowana.
– Nie. Z pewnością nie. – Nagle poczuła się dotknięta. – Będzie cudownie – 
powiedziała 
i odwróciwszy się, ruszyła z powrotem między opustoszałymi stolikami i krzesłami 
do sali 
barowej.
Andy natychmiast ją dostrzegł.
– Anno! Chodź do nas i pozwól postawić sobie drinka. Z uśmiechem potrząsnęła 
głową.
– Dziękuję, ale chyba pójdę spać. Jutro wcześnie zaczynamy dzień i trochę 
zmarzłam na 
pokładzie. Nigdy nie sądziłam, że w Egipcie będzie zimno.
– To nocny wiatr pustyni. – Andy oburącz ujął jej dłoń. – Mój Boże, naprawdę 
jest 
zmarznięta. Jesteś pewna, że porządny drink by cię nie rozgrzał?
– Nie, dziękuję. – Drzwi za jej plecami otworzyły się, do baru wszedł Toby i 
ignorując 
pozostałych pasażerów, ruszył przez salę prosto w stronę kabin.
Poszła jego śladem powoli, nie chcąc się z nim zrównać na schodach, i gdy 
dotarła do swoich 
drzwi, nie było już po nim ani śladu.
Wszedłszy do środka, przystanęła i rozejrzała się. Kabina już nie wydawała się 
niegościnna 
i bezosobowa. Nie czuło się też zimna. Było ciepło i przytulnie, obok posłanego 
łóżka świeciła 
się nocna lampka, a ręcznik, którego Anna użyła przed kolacją, zastąpiono już 
suchym. Dzięki 
rozłożonym tu osobistym rzeczom wnętrze wyglądało gościnnie i przyjaźnie, a mały 
flakonik, 
który zajmował honorowe miejsce na toaletce, odbijając się w lustrze, wyglądał 
jak mała, 
świetlista plamka na brązowym drewnie. Anna nieoczekiwanie poczuła się bardzo 
szczęśliwa.
Pamiętnik Luizy czekał na nią obok łóżka. Jeśli przed zaśnięciem zdoła jeszcze 
trochę 
poczytać i dowie się, jak Luiza przeżyła pierwsze spotkanie z Doliną Królów – 
jutro będzie 
wiedziała, czego się spodziewać.
2
Największą odrazę bogów
budzą występek i obłuda.
Jakże unikną krwawych szczęk Amait* ci,
którzy nie sprostają próbie?
Ten, który stawia pod pręgierz
nieprzyjaciół bogów;
ci, których dziełem są rzezie i zgliszcza -
od ich uścisku nie ma ucieczki.
Oby nigdy nie dosięgły mnie ich noże;
obym, bezsilny, uniknął ich izby tortur.
Lepiej wrócić do ciała i czekać
w milczącym upale komory śmierci.
Jam jest Wczoraj i Dziś;
i moc posiadam powtórnych narodzin.
KSIĘGA UMARŁYCH
Amait – suka Ozyrysa, której rzucano na pożarcie grzeszników; niweczyła zarówno 
ich ciała, 
jak i dusze (przyp. red.).
Tot, bóg mądrości i władca czasu, ogląda ludzkie serca i chmurzy się, gdy 
pierwsze spocznie 
na szali, a ramię wagi zaczyna drżeć. Amait, pożeraczka umarłych, siedząca obok 
wagi, oblizuje 
swe przerażające wargi. Jeśli to serce będzie ważyć więcej niż pióro bogini 
Maat, jej pragnienie 
zostanie zaspokojone. Ci mężczyźni służyli bogom. Pierwszy był kapłanem Izydy i 
Amona, ten 
drugi – kapłanem Izydy i jej siostry Sachmet, owej krwiożerczej lwicy, będącej 
boginią wojny 
i gniewu oraz... och, jakież to dziwne i cudowne przeciwieństwo... boginią 
uzdrawiania. Przejdą 
próbę; powinni przejść do życia wiecznego razem z boginiami, którym służyli. 
Lecz na ich rękach 
jest krew, w sercach zemsta, a w duszach pragnienie eliksiru życia. Jeśli nie 
przejdą tej próby, 
będą chcieli umknąć groźbom Amait oraz torturom przeklętych i zapragną wrócić do 
komory 
śmierci, by czekać. Wszystko okrywa się mrokiem...
* * *
Luiza była gotowa o świcie. Hassan czekał na brzegu z trzema osłami. Jedzenie, 
woda 
i przybory malarskie Luizy szybko i bezszelestnie umieszczono w koszach na 
grzbiecie jednego 
z ostów, a potem Hassan pomógł jej dosiąść drugiego i trzymając mocno cugle 
obydwu, sam 
wskoczył na trzeciego. Załoga „Ibisa” zajęta była swymi obowiązkami. Nie było 
też widać ani 
państwa Forresterów, ani Jane Treece. Luiza w duchu uśmiechnęła się z ulgą. Uda 
im się 
umknąć.
Państwo Forresterowie nie okazali się takimi gospodarzami, na jakich liczyła. 
Ich reżim był 
nawet surowszy niż rządy Izabelli i Arabelli. Oni także nie widzieli żadnego 
powodu do 
zwiedzania zabytków starożytności (szczególnie tych, do których trzeba było 
jechać pół dnia 
w oślepiającym słońcu), a co gorsza – sprawiali wrażenie, że czują się 
odpowiedzialni za 
moralność Luizy. Mimo że zaangażowano dla niej przewodnika, nie mogła pozostawać 
z nim 
sam na sam. Chociaż przyjechała do Egiptu nie tylko dla zdrowia, ale również – 
przynajmniej we 
własnym przekonaniu – po to, żeby malować zabytki, uważali to za niepoważną, a 
nawet 
niewłaściwą zachciankę. Zamierzali ruszyć żaglowcem w górę Nilu, gdy tylko 
parowiec z pocztą 
z Anglii dotrze do Luksoru. W desperacji, by w ogóle zobaczyć Dolinę Grobów, 
Luiza musiała 
się uciec do wybiegu. Odszukała Hassana siedzącego w cieniu pokładowej markizy i 
piszącego 
coś w niewielkim notesie. Wstał, gdy podeszła, i z powagą wysłuchał wyszeptanych 
przez nią 
poleceń. Doskonale wiedząc, że lady Forrester może się w ostatniej chwili 
uprzeć, aby Jane 
Treece towarzyszyła „pani Shelley” jako przyzwoitka, Luiza powiedziała, że 
wyruszy wczesnym 
przedpołudniem, Hassanowi zaś wyjaśniła poufnie, że muszą wyjechać o świcie.
Obudziła się, gdy było jeszcze ciemno, i ubrała najciszej jak mogła. Pierwsze 
krótkie 
spotkania z człowiekiem, który miał być jej dragomanem, czyli przewodnikiem, 
eskortą 
i tłumaczem, służącym niezbędnymi wyjaśnieniami, przebiegły dobrze. Był cichy, 
dobrze 
ułożony, poważny i odpowiedzialny. Jego lojalność, co wyjaśnił natychmiast, 
odnosiła się 
wyłącznie do Luizy. Dokądkolwiek zechciałaby się udać, on ją tam zabierze.
– Czy on ma jakieś imię? – zapytała Luiza, gdy wyruszyli, klepiąc kark osiołka.
Hassan wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Wynająłem je na tę podróż.
– Musi mieć jakieś imię. Chyba powinnam mu je nadać. Cezar... Jak to brzmi?
Hassan uśmiechnął się do niej, gdy pospiesznie oddalili się od brzegu rzeki i 
zagłębili się 
między kwadratowymi domami z cegieł, znikając z pola widzenia „Ibisa”.
– To dobre imię. Swojego nazwę zatem Antoniuszem, a ten juczny będzie Kleopatrą.
Luiza roześmiała się uradowana.
– Będziemy więc w doskonałym towarzystwie.
Hassan, przystojny mężczyzna średniego wzrostu, odziany był w luźne niebieskie 
spodnie 
i prążkowaną szatę. Miał wielkie czarne oczy o długich rzęsach. Spoglądając na 
niego 
ukradkiem, Luiza zastanawiała się, ile ma lat. Trudno było się zorientować. 
Włosy Hassana 
całkowicie skrywał czerwony turban, a choć w kącikach oczu i ust rysowały się 
zmarszczki, to 
jednak poza tym skórę miał gładką.
– Jak długo musimy jechać do doliny, Hassanie? – zapytała. Wzruszył ramionami.
– Dowiemy się, kiedy tam dotrzemy. Mamy cały dzień. Miał ciepły, pozbawiony 
przebiegłości uśmiech.
Luiza roześmiała się. W Egipcie, co odkryła już wcześniej, wszystko działo się 
wtedy... 
kiedy się działo. Taka była wola Boga. Z zadowoleniem usadowiła się w filcowym 
siodle 
i skupiła na kierowaniu osiołkiem. Droga wiodła przez pola koniczyny, pszenicy i 
jęczmienia. 
Teraz, o świcie, pod drzewami eukaliptusowymi i wysokimi, wdzięcznymi palmami 
daktylowymi było chłodno i spokojnie, więc Luiza odpoczywała, rozkoszując się 
wonnym 
powietrzem i słuchając okrzyków fellachów, którzy zmierzali na pola. Było aż 
nadto wcześnie, 
gdy dotarli do końca uprawnych pól, które graniczyły z Nilem, i ruszyli na 
pustynię. Przed nimi 
wznosił się długi czerwony grzbiet tebańskich wzgórz, tak widocznych i tak 
zdumiewająco 
bliskich, gdy się patrzyło z pokładu statku, a teraz ledwie majaczących w 
mglistej dali.
Zanim słońce wzniosło się zbyt wysoko, zatrzymali się na krótkie śniadanie 
złożone 
z plastrów melona, sera i chleba, a potem pojechali dalej. Widoczne przed nimi 
wzgórza wreszcie 
stały się bliższe. Luiza podniosła wzrok, wachlując twarz ocienioną szerokim 
rondem kapelusza. 
W górze krążyła jakaś kania niczym czarna plamka na olśniewającym błękicie 
nieba.
– Już niebawem. Bardzo blisko. – Hassan ściągnął cugle swego osiołka. – Zamierza 
pani 
szkicować te góry?
Luiza skinęła głową.
– Chcę zobaczyć góry i grobowce faraonów.
– Oczywiście. Cóż by innego? – uśmiechnął się Hassan. – Wiozę świece i 
pochodnie, 
abyśmy mogli je zobaczyć – rzekł, wskazując juczne zwierzę. – Już niedaleko. 
Potem może pani 
odpocząć.
Ponownie skinęła głową. Strużki potu spływały jej po plecach i między piersiami, 
a suknia 
wydawała się ciężka i dusząca.
– Spodziewałam się zobaczyć na tej drodze wielu turystów – zawołała, gdyż 
odludna okolica 
zaczynała budzić jej niepokój.
– Zwykle jest wielu turystów – wzruszył ramionami Hassan. – Od kilku dni nie 
było tutaj 
parowca. Kiedy przypłynie, pojawią się znowu.
– Rozumiem – uśmiechnęła się Luiza niepewnie. Na ledwie widocznej drodze nie 
było 
innych jeźdźców. Nie było też żadnych śladów. – Nie ma odcisków stóp ani śladów 
jakichkolwiek żywych istot – wskazała nerwowo ręką.
Hassan potrząsnął głową.
– Ostatniej nocy wiał wiatr. Puuuf! – wydął policzki i zamachał ramionami. – 
Przychodzi 
wiatr i wszystko znika.
Luiza uśmiechnęła się. Oto zdanie do jej pamiętnika. Musi je zapamiętać. 
Epitafium 
cywilizacji.
Droga stała się jeszcze bardziej stroma, gdy weszli we wzgórza i w końcu 
skręcili w ukrytą 
dolinę, gdzie Luiza mogła wyraźnie dostrzec prostokątne wejścia wycięte w 
połyskujących 
wapiennych skałach. Hassan zsiadł ze swego osła i pomógł zsiąść Luizie. Gdy 
stała, rozglądając 
się wokół i nasłuchując jęku dziwnego gorącego wiatru i krzyków krążących w 
górze ptaków, 
wypakował jej szkicowniki, farby oraz perski dywan, który rozwinął w pobliżu na 
piasku. Wyjął 
też kilka żerdzi, na których udrapował sztukę zielono-niebieskiego prążkowanego 
materiału, 
robiąc schronienie podobne do namiotu beduina, aby Luiza miała w owym pustkowiu 
nieco 
prywatności. On sam wraz z osłami pozostał w słońcu, najwyraźniej przyzwyczajony 
do tego 
żaru.
– Miałam nadzieję, że zobaczę ludzi pracujących przy wykopaliskach. Dlaczego tu 
jest tak 
pusto? – rozglądała się wokół, wciąż przytłoczona pustką doliny.
Hassan odparł, wzruszając ramionami:
– Czasami jest tu wielu ludzi, a czasami nie ma nikogo. Pieniądze się kończą – 
dodał, 
wymownie wznosząc ręce. – Muszą wyjeżdżać, żeby szukać następnych. Potem 
wracają. Wtedy 
zobaczy pani mnóstwo ludzi. Miejscowi zawsze tu są. Spodziewam się, że ich 
zobaczymy. Kopią 
w nocy. Jeśli znajdują nowy grobowiec, wtedy kopią rano, a nawet w żarze dnia. 
Mają zabierać 
to, co znajdą, do władz w Boulak, ale... – Po tych słowach nastąpiło kolejne 
wzruszenie ramion; 
gest, który znała już tak dobrze.
Sięgnął do kosza na oślim grzbiecie i wyjął dwie świece oraz niewielką 
pochodnię.
– Chciałaby pani zobaczyć wnętrze któregoś grobu? – zapytał z ukłonem.
Skinęła głową. Grobowce byłyby kojąco chłodne po morderczym upale. Luiza 
sięgnęła po 
butelkę wody i Hassan pospiesznie napełnił jej kubek. Woda była ciepła i 
słonawa, ale piła 
z przyjemnością, a potem zanurzyła w niej chusteczkę i przetarła sobie twarz.
Ze szkicownikiem w ręku ruszyła za Hassanem ku jednemu z owych prostokątnych 
wejść 
wykutych w skale.
– Zaczniemy tutaj – dragoman wskazał jedno z wejść. – To grobowiec Ramzesa VI. 
Jest 
otwarty od starożytności.
– Przyprowadzałeś do tych grobowców już wcześniej innych ludzi. Znasz je 
wszystkie tak 
dobrze jak miejscowy przewodnik? – zapytała, podążając za nim.
– Oczywiście – odparł – wielokrotnie słyszałem tutejszych przewodników. Nie są 
mi już 
potrzebni.
Kiedy weszli w korytarz, Luiza wpatrywała się w ciemność kompletnie oślepiona po 
olśniewającym blasku zewnętrznego świata. Potem jej oczy powoli zaczęły się 
przyzwyczajać. 
Migotliwy płomyk świecy Hassana ledwie oświetlał ściany długiego korytarza, ale 
w jego 
bladym świetle Luiza ujrzała zapierającą dech w piersi procesję sylwetek i 
kolorów, rozciągającą 
się w głąb. Potem Hassan zapalił pochodnię, a wtedy w jej blasku ujrzała 
hieroglify oraz 
wizerunki bogów i władców pokrywające ściany i sklepienie feerią kolorów. Stojąc 
cicho na 
spadzistej, zasypanej piaskiem posadzce korytarza spoglądała dokoła w zdumieniu 
i zachwycie.
– Nie wiedziałam... – Ze zdziwienia straciła oddech. – Nie miałam pojęcia, że to 
może być 
takie... – szukała słów – ...takie zadziwiające!
– Piękne?
– Bardzo, bardzo piękne. – Zrobiła kilka kroków do przodu, choć jej pantofle 
ślizgały się 
w stromo opadającym przejściu. – Hassanie, to jest znacznie piękniejsze niż w 
moich 
najpiękniejszych snach.
Głęboka cisza tego miejsca była przytłaczająca, a grobowiec, choć tonął w 
ciemności, wcale 
nie wydawał się chłodny – było w nim gorąco i duszno jak w piecu. Luiza podeszła 
do ściany 
i dotknęła pokrytego malowidłami kamienia.
– Bardzo trudno byłoby to skopiować, czy choćby dać wyobrażenie o tym cudzie, 
tej 
tajemnicy. Nigdy nie zdołałabym tego uczynić. Moje szkice będą więc z 
konieczności tylko 
impresjami, tak niewspółmiernymi... – mówiła, bezradnie wzruszając ramionami.
– Pani obrazy są bardzo dobre. – Hassan uniósł pochodnię wyżej, aby oświetlić 
większy 
odcinek korytarza.
– Skąd wiesz? Nie widziałeś żadnego – rzuciła przez ramię.
– Widziałem. Kiedy objuczałem osła, wiatr otworzył teczkę – rzekł, podążając za 
nią 
z szerokim uśmiechem. – Nie mogłem się powstrzymać, by ich nie obejrzeć. Tędy 
proszę. 
Ostrożnie. Tu są schody, które wiodą w dół.
Za ich plecami mały prostokąt dziennego światła u wejścia do korytarza zniknął 
gwałtownie, 
gdy zaczęli schodzić długą kondygnacją niedbale wyciosanych schodów. Blask 
świecy skupił się 
na wielobarwnych ścianach, lecz potem, gdy dotarli do mieszczącej się w dole 
kolumnowej sali, 
rozproszył się i osłabł, niknąc w rozległej ciemności. Kolejne korytarze wiodły 
ich coraz głębiej 
w tę ciemność, aż w końcu dotarli do komory grobowej na samym dnie. Luiza 
przystanęła 
z lekkim okrzykiem. Dwie ogromne, dziwnie wydłużone postaci, unosząc się wysoko 
w drżących 
cieniach, sięgały aż do stropu nad jej głową.
– Nut. Bogini nieba – powiedział Hassan.
Stał obok, unosząc pochodnię, i Luiza nagle z ogromną siłą odczuła jego 
bliskość. Obejrzała 
się. Spoglądał w górę, ku owym postaciom, a jego twarz rysowała się niewyraźnie 
w miękkim, 
łagodnym świetle. Odwrócił się i spostrzegł, że Luiza się w niego wpatruje. 
Zarumieniła się.
– Czy mogę prosić o pochodnię?
– Oczywiście, sitt Luiza.
Na ułamek sekundy ich dłonie się zetknęły, gdy ujmowała drewniany uchwyt. 
Odsunęła się 
gwałtownie.
– Opowiedz mi o bogini nieba.
* * *
Anna obudziła się z przestrachem i stwierdziła, że światło w kabinie wciąż się 
świeci, 
a pamiętnik Luizy leży otwarty na jej piersi. Dzień wlewał się przez rozchylone 
okiennice, 
rzucając wąskie kliny jaskrawego światła na podłogę i ścianę. Wychyliła się z 
łóżka i podniosła 
żaluzje. Rzeka była olśniewająco błękitna. Jakiś statek płynął w górę Nilu, na 
odległym brzegu za 
szeroką wstęgą wody widać było palmy i pas wspaniałych zielonych pól, a w dali 
za nimi linię 
niewysokich, zamglonych gór różowych w słonecznym świetle wczesnego poranka.
Szybko włożyła niebieską bluzę, wyszła przez salę klubową na opustoszały pokład 
i rozejrzała się dookoła z zachwytem. Na rufie było już gorąco, ale pod markizą 
znalazła cień. 
Podeszła do burty i oparta o nią wpatrywała się w palmy na drugim brzegu rzeki. 
Przepływający 
wcześniej statek zniknął już z pola widzenia i przez moment rzeka była pusta. 
Minęło kilka 
minut, zanim Anna oderwała się od tego widoku i ruszyła do sali jadalnej na 
śniadanie. U wejścia 
spotkała Serenę, współlokatorkę Charley, która poprzedniego wieczoru siedziała 
przy sąsiednim 
stoliku. Smukła i atrakcyjna czterdziestopięciolatka o krótkich ciemnych włosach 
i ogromnych 
zielonych oczach obdarzyła Annę pogodnym uśmiechem.
Do zobaczenia – powiedziała zamiast „dzień dobry” i otworzyła przed Anną drzwi, 
po czym 
zniknęła, zmierzając w stronę kajut.
W jadalni tylko Charley siedziała przy stole, który dzielili poprzedniego 
wieczoru.
– Dzień dobry – powiedziała Anna, siadając obok niej. – Jak spałaś?
– Nie zmrużyłam oka – jęknęła Charley, kołysząc w dłoni filiżankę czarnej kawy, 
i dodała 
z westchnieniem: – Nie znoszę latania i statków.
Anna ukryła zdziwiony uśmiech, opierając się pokusie, by zapytać Charley, czemu 
w takim 
razie wybrała się na takie wakacje.
– Może przynieść ci coś z bufetu?
Za nimi na bufecie ustawiono różne rodzaje śniadaniowych płatków oraz owoce, 
sery, 
wędliny i jajka.
Charley potrząsnęła głową. Tego ranka miała na sobie bawełnianą koszulkę i 
dżinsy, a długie 
włosy związała w koński ogon.
– Nie zwracaj na mnie uwagi. Dojdę do siebie, gdy wypiję kilka kaw.
– A inni? Zjedli już śniadanie? – Anna wskazała wzrokiem uprzątnięte już przez 
kelnerów 
nakrycia przy innych miejscach.
Charley skinęła głową.
– Ranne ptaszki – odparła, po czym rzucając Annie krzywe spojrzenie, 
powiedziała: – Andy 
i ja jesteśmy ze sobą już od kilku miesięcy.
Anna przyglądała się, jak kelner nalewa jej kawę, a potem wstała, by pójść do 
bufetu.
– Tak przypuszczałam – rzekła z uśmiechem.
Informacja Charley była wyraźnym strzałem ostrzegawczym. Czyż jednak Andy nie 
powiedział, że jest wolny? Kiedy Anna, nałożywszy sobie na talerz owoce, ser i 
delikatny kruchy 
rogalik, wróciła do stołu, Charley już przy nim nie było.
Wróciwszy do kabiny po kapelusz, okulary słoneczne i przewodnik, Anna 
przystanęła na 
chwilę, rozglądając się dokoła. Wcześniej zostawiła pamiętnik na nocnym stoliku. 
Po chwili 
zastanowienia zdjęła walizkę z szafy, włożyła pamiętnik do środka, po czym 
zamknęła ją 
i odstawiła na miejsce. Kiedy brała z toaletki szczotkę do włosów i krem z 
przeciwsłonecznym 
filtrem, jej spojrzenie przyciągnął flakonik na wonności. Może tę ampułkę 
również powinna 
zamknąć? Zawahała się, rzuciła okiem na zegarek. Powiedziano im, że spotykają 
się przy 
recepcji o szóstej czterdzieści pięć, żeby wyjechać o siódmej. Nie chciała się 
spóźnić na autokar. 
Decyzja była prosta. Weźmie flakonik ze sobą. Owinęła go w jedną z pięknych 
jedwabnych 
szarf, którymi zwykle związywała włosy, i wsunęła małe szkarłatne zawiniątko do 
torby, po 
czym wyszła z kabiny.
Mały autokar miał ich odwieźć na prom do Luksoru. Anna samotnie usiadła z tyłu 
i z zainteresowaniem spoglądała w okno. Do autokaru wsiadł Andy i ku jej 
zaskoczeniu wcisnął 
swą korpulentną postać w sąsiedni fotel z poufałością, która – musiała to 
przyznać – nie była 
Annie niemiła.
– Jak się miewasz od rana? – zapytał. – Jesteś podekscytowana? Odruchowo 
rozejrzała się za 
Charley. Nie widząc jej, skinęła głową.
– Czuję się świetnie i rzeczy wiście jestem bardzo podekscytowana. Rozpoznawała 
już 
wszystkie twarze. Obok siedzieli Sally Booth
i Ben Forbes oraz Serena, sąsiadująca teraz z jakąś starszawą damą w wiśniowym 
spodniumie, a dalej jeszcze dwa małżeństwa, których nazwisk nie znała. Miejsce 
na końcu 
autokaru samotnie zajął Toby Hayward.
– Wzięłaś ze sobą ów drogocenny pamiętnik? – zapytał Andy, spoglądając na torbę 
leżącą na 
jej kolanach.
Pokręciła głową.
– Zamknęłam go w walizce – odparła z uśmiechem. – Jestem pewna, że nic mu nie 
grozi, 
Andy. Naprawdę. Nie ma tu nikogo, kto miałby na niego ochotę.
Wciąż wpatrywał się w jej torbę, więc podążyła za jego wzrokiem, ciekawa, co tak 
go 
zainteresowało. Jedwabna szarfa się rozwinęła i leżący na wierzchu przewodnika 
flakonik był 
teraz doskonale widoczny.
– Już jakieś pamiątki? – zapytał z uśmiechem. – Nie daj się handlarzom namówić 
na kupno 
czegokolwiek, na co naprawdę nie masz ochoty. Są okropnie natarczywi.
Potrząsnęła głową, nagle urażona. Najwyraźniej nie uznał flakonika za antyk. 
Owinąwszy 
ponownie ampułkę, wetknęła ją na dno torby.
– Z pewnością na to nie pozwolę. Potrafię mówić „nie” – odparła i kątem oka 
ujrzała jego 
uniesioną brew, ale postanowiła to zignorować.
Autokar chwiejnie wytoczył się znad rzeki i wjechał na wąską piaszczystą drogę; 
Anna 
spoglądała przez okno na niskie czworoboczne domy o ścianach z glinianych 
cegieł, stojące 
wzdłuż traktu. Wyglądały tak, jakby wyrosły do wysokości jednego lub dwóch 
pięter, a potem 
zatrzymały się nieoczekiwanie, w połowie wykończone, z metrami metalowych 
umocnień, 
wystających z dachów niczym wiązki telewizyjnych anten. Ciasno stłoczone 
przypominały 
bezładne zabudowy na przedmieściu metropolii. Wszystkie miały szarożółtą barwę, 
ale niektóre, 
jaskrawo pomalowane w dziwaczne wzory, kontrastowały z wszechobecnym piaskiem. 
Niektóre 
udekorowano dywanami, przewieszonymi przez balustrady. Inne nie miały żadnej 
osłony prócz 
kilku palm lub słomianych mat rzuconych na wierzch zamiast dachów, a wszędzie 
wokół Anna 
widziała rzędy podobnych do amfor glinianych garnków, które leżały na owych 
dachach i przed 
drzwiami. Pokręciła głową.
– Mówiąc szczerze, wciąż nie mogę uwierzyć, że tutaj jestem.
– Jesteś, jesteś – roześmiał się Andy. – A więc przeczytałaś ostatniej nocy 
kolejny fragment 
pamiętnika?
– Tylko kilka stron. Dotarłam do rozdziału, w którym Luiza opowiada o wyprawie 
do Doliny 
Królów, i znalazłam wspaniały jej opis. Dolina była pusta. Bezludna. Nie było 
tam nikogo prócz 
jej dragomana Hassana. Urządzili sobie piknik na perskim dywanie.
– Obawiam się, że w naszym wypadku będzie inaczej – roześmiał się znów Andy. – 
Dolina 
okaże się zatłoczona turystami. Słyszałem, że są tam tłumy. To psuje cały 
nastrój. I żadnych 
dragomanów!
– Jakie to miłe słowo. Pokochałabym własnego dragomana! – odparła, jednocześnie 
gwałtownie chwytając oparcie fotela przed sobą, gdyż autokar podskoczył na 
wybojach, a potem 
ostro skręcił w prawo i z wściekłym trąbieniem wjechał na zatłoczoną szosę.
– Może ja bym się nadał? Uśmiechnęła się.
– Nie sądzę, by się to spodobało Charley – odparła Anna łagodnie. – A propos, 
gdzie ona 
jest?
– Gdzieś z przodu autokaru. Z Joe i Sally. Gawędzi z Omarem. – Nagły skręt 
autokaru rzucił 
go na chwilę na Annę. – Masz ze sobą aparat fotograficzny?
– Fotografia jest jedną z moich pasji – powiedziała. – Nigdy o nim nie 
zapominam.
– To świetnie. Będziesz musiała zrobić mi zdjęcie przed jakimś wielkim faraonem, 
abym po 
powrocie mógł się chełpić tą podróżą.
Wysiedli z autokaru, by ustawić się w kolejce do krótkiej przeprawy promowej na 
drugi 
brzeg Nilu, gdzie zastali czekający na nich następny, identyczny, choć nieco 
starszy wehikuł. 
Gdy weszli na prom, Anna spostrzegła, że Andy towarzyszy Charley. Drugą część 
podróży 
spędziła więc obok Sereny.
– To moja pierwsza podróż do Egiptu – odezwała się ciemnowłosa kobieta, ubrana w 
lekką 
etaminową bluzkę we wspaniale skontrastowanych barwach zieleni i błękitu.
– Moja również. – Anna skinęła głową. – Pani jest przyjaciółką Charley, prawda?
– Ku własnemu utrapieniu – roześmiała się Serena. – W Londynie jesteśmy czymś w 
rodzaju 
współlokatorek. A właściwie ona wynajmuje pokój w moim mieszkaniu. Pomysł 
wyjazdu do 
Egiptu był mój i zanim się zorientowałam, Charley także się wybrała. Od tak 
dawna pragnęłam tu 
przyjechać i byłam tak rozentuzjazmowana i podekscytowana, że „sprzedałam” jej 
ów pomysł. – 
Ze smutkiem potrząsnęła głową. – Charley i Andy spotykali się i rozstawali przez 
kilka miesięcy, 
ale kiedy usłyszał o tym pomyśle, półżartem powiedział, że również pojedzie. 
Charley 
zareagowała tak „romantycznie”, że zorientował się, iż ona może się zaangażować 
bardzo 
poważnie, toteż namówił na wycieczkę państwa Boothów i oto stanowimy prawdziwą 
„grupę 
wycieczkową”! – powiedziała Serena, dodając z westchnieniem: – Czy nie brzmi to, 
jakbym 
narzekała?
Anna potrząsnęła głową.
– Myślę, że weselej jest podróżować z przyjaciółmi niż samotnie.
– Być może – głos Sereny nie brzmiał zbyt pewnie. Na chwilę zapadło milczenie, 
gdy 
kierowca zajął swoje miejsce i włączył silnik. Autokar drgnął i ruszył z 
gwałtownym, ale 
miarowym stukotem. – A pani podróżuje sama? – Pytanie Sereny niemal zagłuszył 
zgrzyt 
zmienianych biegów.
– Świeżo rozwiedziona, ruszam ku niezależności. – Anna poczuła, że w jej lekkim 
beztroskim tonie zabrzmiała nuta smutku.
– Brawo – powiedziała Serena. – Mój partner zmarł cztery lata temu. Przez pewien 
czas 
czułam się tak, jakbym straciła połowę siebie. Byliśmy sobie tak bliscy, że 
odczułam tę stratę 
fizycznie; część mnie umarła wraz z nim. Ale już jest lepiej – uśmiechnęła się. 
– Przepraszam. 
Trochę za dużo jak na pierwszą rozmowę, ale przynajmniej wiesz, że jest ktoś, 
kto cię zrozumie, 
jeśli będziesz potrzebowała powiernika.
– Dziękuję – odparła Anna, zdumiona serdeczną sympatią, jaką poczuła dla tej 
kobiety. 
Oczywiście, sytuacja nie była identyczna. Feliks nie umarł. A jej uczucia do 
niego... czy 
kiedykolwiek były tak intensywne, że wydawał się jej częścią? Nie, chyba nigdy 
nie byli sobie 
tak bliscy.
Z powodu ryku silnika rozmowa była niemożliwa, więc panie skupiły uwagę na 
mijanej 
okolicy. Poza samochodami osobowymi i autobusami krajobraz był, uświadomiła 
sobie Anna, 
dokładnie taki, jak przed stu czterdziestu laty opisała go Luiza. Emanował 
atmosferą 
nieprzemijającej wieczności i zapewne był taki sam również tysiąc czterysta lat 
temu.
Patrzyła przez okno na soczystą zieleń wąskiego pasa żyznych pól, nawadnianych 
wąskimi 
kanałami, i na cień eukaliptusów i palm, tworzący ciemniejsze plamy na 
piaszczystej drodze. 
W przelocie zobaczyła bawoły, osły, wielbłądy, mężczyzn odzianych w galabije, 
chłopców 
w dżinsach. Niektórzy jechali na rowerach, ale większość siedziała na grzbietach 
małych 
osiołków, których żebra rysowały się niczym struny harfy. Widziała też łany 
trzciny cukrowej 
oraz niewielkie, przypominające ogródki działkowe, poletka cebuli i kapusty. 
Wśród nich zaś 
rozrzucone tu i tam małe przetwórnie papirusu i alabastru.
Zatrzymali się na krótko, by sfotografować Kolosy Memnona, dwa potężne posągi 
z różowego kwarcytu, stojące samotnie na nagiej, zasypanej tłuczniem ziemi, po 
czym wrócili do 
autokaru i skierowali się ku granicy zielonego, żyznego krajobrazu. W końcu 
zbliżyli się do 
pasma owych gór, które Anna widziała w świetle poranka z pokładu statku. Gdy 
podjechali 
bliżej, góry zmieniły barwę, stały się mniej brunatne i mniej różowe, lecz 
bardziej oślepiające, 
gdyż od pokrytych kurzem kamieni i piasku odbijało się słońce. Mijali wioski, 
gnieżdżące się 
w skalnych ścianach, z mrocznymi jamami wśród zbudowanych z gliny domów, które 
mogły być 
współczesnymi lub dawnymi jaskiniami, grotami lub mieszkaniami albo 
pozostałościami 
starożytnych wykopalisk.
Trudno określić, uświadomiła sobie Anna, czy coś ma dwa czy dwa tysiące lat. 
Tutaj nie 
było już zieleni. Dokoła rozpościerało się rumowisko kamieni, łupków i piargu.
Autokar zaparkował w dolinie, która rozwiała wszystkie wyobrażenia Anny o 
samotnej 
wyprawie Luizy do grobowców. Zgodnie z ostrzeżeniami Andy’ego było tu tłoczno. 
Całe akry 
autokarów i setki turystów, a dookoła nich, niczym roje os wokół słoika 
konfitur, dziesiątki 
natrętnych, hałaśliwych mężczyzn, odzianych w kolorowe galabije i turbany, 
oferujących 
pocztówki, posążki i mnóstwo innych pamiątek.
– Proszę nie zwracać na nich uwagi i podążać za mną. – Omar klasnął w dłonie. – 
Kupię 
państwu bilety i zezwolenia na fotografowanie, a potem mogą państwo zwiedzać 
sami lub 
pozostać ze mną, by wspólnie udać się do kilku grobowców.
Anna rozglądała się skonsternowana. Dolina nie przypominała miejsca, które sobie 
wcześniej 
wyobraziła. Ani trochę. Przytłoczona, na moment przystanęła, a potem znalazła 
się w luźnej 
grupie, idącej wzdłuż nagich skalnych ścian, obok szeregu wielobarwnych 
straganów i stoisk, zza 
których głośno zachwalano kolejne pamiątki. Andy, Charley i Serena zniknęli. 
Zastanawiała się 
przez chwilę, czy powinna spróbować ich odnaleźć, ale postanowiła tego nie 
robić. Z uśmiechem 
wzięła od Omara bilet i śmiało ruszyła sama własną drogą.
Wąska dolina wchłaniała słoneczne światło, zamieniając się w oślepiający piec. 
Ogromne, 
widoczne wokół góry wzbudzały grozę. Dzikie, urwiste, nierówne i głęboko 
spękane, miały 
barwę ochry. Ten krajobraz wydawał się zupełnie nietknięty przez czas. 
Prostokątne wejścia do 
grobowców były mrocznymi nęcącymi cieniami, rozrzuconymi na skałach. Niektóre 
zagrodzone 
były bramami, inne stały otworem.
– Wyglądasz na oszołomioną, Anno. – Nagle obok niej znalazł się Ben Forbes. – 
Chcesz 
zapuścić się tam wraz ze mną? – Jego kapelusz z szerokim rondem opadał 
ekscentrycznie na 
jeden bok, a zielona brezentowa torba zwisająca z lewego ramienia wyglądała tak, 
jakby przeżyła 
już kilka ekspedycji. W dłoni trzymał otwarty przewodnik. – Ramzes IX. Sądzę, że 
to 
szczególnie okazały grobowiec. Równie dobre miejsce jak każde inne, żeby od 
niego zacząć 
zwiedzanie – rzekł, kierując się ku pochyłej rampie, gdzie dołączyli do grupy 
ludzi czekających 
na wejście, i mówił dalej: – Interesujący mężczyzna ten Andy Watson. Obaj dość 
późno 
zapisaliśmy się na tę wycieczkę i los zrządził, że pozostała tylko jedna 
dwuosobowa kabina, więc 
ją dzielimy. Mnie nie wydaje się mężczyzną, któremu nie można się oprzeć, ale 
rozumiem, że 
damy mogą widzieć go właśnie takim. – Zdjął okulary i przecierał je chusteczką 
do nosa.
– Tak – skinęła głową Anna.
– Zdaje się, że poczuł do ciebie sympatię.
– Och, nie sądzę. Jest po prostu życzliwy.
– Być może... – Po tych słowach Bena zapadła cisza, gdy powoli przesuwali się w 
kolejce. – 
W autokarze siedziałem obok Charley.
– Jego przyjaciółki?
– Uważa się za nią. Wybacz mi, Anno, że wtykam nos w nie swoje sprawy, 
szczególnie na 
tak wczesnym etapie, ale bywałem już wcześniej na statkach, a nasz jest 
wyjątkowo mały.
– Czy to ostrzeżenie? – zapytała Anna, unosząc brwi.
– Sądzę, że ta dama mogłaby się okazać nieco nieprzyjemna, gdyby została 
sprowokowana.
Anna z westchnieniem wzruszyła ramionami.
– Czy to nie przykre, że nie można po prostu się przyjaźnić z osobą odmiennej 
płci? Nie chcę 
nikomu wchodzić w drogę. Andy był życzliwy. Nie znam tu nikogo. To wszystko.
– Znasz mnie. – Ben obdarzył ją ciepłym uśmiechem, a jego oczy skryły się w 
głębokich 
fałdach powiek. – Nie jestem tak pociągający, przyznaję. Ani tak młody. Jednak 
zdecydowanie 
mniej niebezpieczny. Chodźmy – dotknął lekko jej łokcia.
Znaleźli się przed wielkim prostokątnym wejściem, zagrodzonym bramą, stojącą 
teraz 
otworem, ale nadzorowaną przez czujnych strażników, którzy uważnie sprawdzali 
bilety, 
odrywali jeden róg, a następnie oddawali je turystom. Powoli, ramię przy 
ramieniu, z ludźmi 
różnych narodowości, schodzili długą pochyłością w ciemność, wpatrując się w 
ściany, które 
mieli po bokach, i strop nad głowami. Każdy skrawek powierzchni pokryty był od 
sklepienia aż 
do dołu hieroglifami oraz wizerunkami faraonów i bogów. Oszałamiające barwy 
ochry 
i cytrynowej żółci, zieleni, lapisu i akwamaryny oraz czerni i bieli były 
doskonale zachowane 
i teraz osłonięte folią. Anna nie mogła oderwać od nich oczu. Tak wiele książek, 
tak wiele 
ilustracji... oglądała je od dzieciństwa, jak wszyscy, ale nie zdawała sobie 
sprawy 
z oszałamiającego piękna i siły, jaką przedstawiały, ani nawet z samej ich 
wielkości. Ku swemu 
zdumieniu stwierdziła, że nie zważa na kłębiących się wokół ludzi, na okrzyki i 
pełne 
podniecenia rozmowy, na komentarze przekrzykujących się przewodników, na śmiech, 
a także na 
ludzi, którzy, przyjechawszy tak daleko, do tego cudownego, wzbudzającego grozę 
miejsca, 
wciąż irytująco gawędzili, najwyraźniej niepomni piękna i obecnej wokół 
historii. 
Niewiarygodna cisza była przytłaczająca. Pochłonęła wrzawę. Była 
wszechogarniająca.
Im dalej posuwali się w głąb grobowca, tym było goręcej. Annie, przyzwyczajonej 
do grot 
brytyjskich i europejskich, w których, im głębiej się je penetrowało, tym 
bardziej robiło się 
zimno, wydało się to zaskakujące. Ciemność nie przynosiła ulgi, a cisza i żar 
stawały się coraz 
intensywniejsze.
Trzema kolejnymi korytarzami doszli do wielkiej, wspartej na filarach sali, a 
potem znaleźli 
się wreszcie w samej komorze grobowej, w której nie było nic oprócz 
prostokątnego dołu, 
w którym niegdyś znajdował się sarkofag.
Ben spojrzał na Annę.
– No i co o tym myślisz? Potrząsnęła głową.
– Brak mi słów. Oniemiałam. Roześmiał się.
– Nie jest to przypadłość, która dotyka wiele schodzących tutaj osób. – Powoli 
zawrócili 
i zaczęli zmierzać w stronę światła. – A co ze zwiedzaniem położonego obok 
grobowca 
Tutenchamona? Znów tam jest, jak wiesz, choć bez swoich skarbów, oczywiście – 
dodał, gdy 
ponownie znaleźli się w świetle słońca, i wskazał jedno z mniejszych wejść. – 
Mamy szczęście. 
Zdaje się, że grobowiec Tutenchamona zamykany jest co jakiś czas, by mógł 
odpocząć od 
turystów. Jeśli wierzyć mojemu przewodnikowi, jest mały i stosunkowo niski w 
porównaniu 
z kilkoma innymi, ponieważ Tutenchamon umarł młodo, gdy nikt nie spodziewał się 
jego 
śmierci. Może nawet został zamordowany.
Ponownie stanęli w kolejce i znów oderwano różki ich biletów, a potem powoli 
weszli 
w ciemność. Ten grobowiec istotnie bardzo różnił się od poprzedniego. Poza tym, 
że mniejszy, 
okazał się również prostszy; nie miał żadnych dekoracji, ale było w nim coś 
jeszcze. Pozwalając, 
by ludzie ją minęli, Anna przystanęła niezauważona. Rozglądając się dookoła, 
przyzwyczajała 
oczy do przyćmionego światła. Ben poszedł dalej i przez chwilę była sama. Wtedy 
uświadomiła 
sobie, co ją tutaj zdziwiło. W tym grobowcu było zimno.
Zadrżała, czując gęsią skórkę na gołych ramionach.
– Ben? – Nie widziała go. Tłum zwiedzających wchodził do wewnętrznej komnaty. 
Odwróciła się w nadziei, że znajdzie kogoś obok siebie. Nie było nikogo. – Ben? 
– Jej głos 
stłumiła cisza.
Zakłopotana, dotknęła rękę czoła, uświadamiając sobie nagle obecność 
hałaśliwych, 
wesołych włoskich turystów, którzy wypełnili znajdujące się za nią wejście. Gdy 
chwilę potem 
znaleźli się wokół niej, Anna zlękła się, że zostanie zmieciona ich falą.
Zmarszczyła brwi. Grobowiec nie był już chłodny; teraz było w nim równie gorąco 
jak 
w innych, które zwiedzali, i ledwie mogła oddychać. Nagle, ogarnięta paniką, 
ruszyła do przodu. 
Wciąż nie widziała Bena. Zwykle nie miała reakcji klaustrofobicznych, ale tutaj 
ściany 
wydawały się nad nią zamykać.
Ludzie byli anonimowymi czarnymi cieniami, które ciemność pozbawiła twarzy. 
Annie 
zaschło w ustach.
Rozpaczliwie rozejrzała się wokół i ruszywszy w ciemność w poszukiwaniu 
następnego 
wejścia, nieoczekiwanie znalazła się w samej komorze grobowej, spoglądając w 
otwarte oczy 
młodego króla Tutenchamona. Leżał, wpatrzony w sklepienie swego mrocznego, 
gorącego 
grobowca, lekceważąc obecność plebsu przybyłego tu, by gapić się na faraona 
pozbawionego 
bogactw, które wspierały jego królewski majestat, ale wciąż wzbudzał trwogę. Ile 
osób stojących 
teraz wokół niego – zastanawiała się Anna – równie nagle i równie intensywnie 
jak ona 
uświadomiło sobie, że w tej pozłacanej, drewnianej trumnie leży wyniszczone, 
złamane ciało 
młodego króla? Znowu zadrżała, lecz tym razem nie był to dreszcz zimna.
– Anno? – Obok pojawił się Ben z aparatem fotograficznym na ramieniu. – Czy nie 
jest 
zdumiewający?
Skinęła głową. Torba na jej ramieniu stała się bardzo ciężka. Dlaczego nie 
wyjęła swojego 
aparatu? Postawiła miękką skórzaną torbę na posadzce i właśnie otwierała zamek 
błyskawiczny, 
gdy nagle poczuła jakiś dziwny zawrót głowy. Z wysiłkiem łapiąc powietrze, 
wyprostowała się, 
pozostawiając torbę w pyle u stóp i rozsypując jej zawartość.
– Dobrze się czujesz? – Ben spojrzał na nią kątem oka, po czym przykucnął i 
pospiesznie 
zaczął wkładać rozsypane rzeczy do torby.
Ujrzała błysk szkarłatu, gdy owinięty w jedwab flakonik został wydobyty z 
ukrycia, a potem 
ręka Bena objęła jej ramiona.
– Nagle poczułam się jakoś dziwnie – odparła, przyciskając dłonie do twarzy. – 
Teraz już 
dobrze. Chyba zbyt gwałtownie się pochyliłam, sięgając po aparat. Za dużo emocji 
i zbyt duży 
wysiłek, jak sądzę. – Zmusiła się do uśmiechu.
– Prawdopodobnie jest to sygnał, że nadszedł czas, by wyjść i odpocząć na 
świeżym 
powietrzu. – Wziął ją za rękę i dodał, spoglądając przez ramię: – Moim zdaniem, 
te grobowce są 
trochę przytłaczające.
– Jest tu coś przygnębiającego, prawda? – Anna czuła spływający jej po plecach 
zimny pot. 
Znowu drżała. – Sądziłam, że cała ta historia z „klątwą grobowca mumii” jest 
bzdurą, ale tutaj 
panuje dziwna atmosfera. Nie podoba mi się to. – Śmiech jakiejś grupy Niemców, a 
przedtem 
szmer rozmów japońskich fotografów w skarbcu za komorą grobową zdawały się 
przeczyć jej 
słowom, ale nie miało to znaczenia. – Naprawdę chcę wyjść. Przepraszam.
– Nie ma sprawy. Chodźmy.
Wdzięczna za wsparcie jego ramienia, podążyła za Benem z powrotem w stronę 
korytarza 
wejściowego i oślepiającego słonecznego światła na zewnątrz.
W cieniu, w miejscu przeznaczonym dla odpoczywających turystów, poczuła się 
lepiej. 
Oboje wypili trochę wody, ale widziała, że Ben chce iść dalej.
– Idź beze mnie, proszę. Zaraz poczuję się lepiej. Posiedzę tu jeszcze kilka 
minut, a potem 
pójdę twoim śladem.
Spojrzał na nią badawczo.
– Jesteś pewna?
– Oczywiście.
Nie mogła się zorientować, gdzie jest miejsce, w które Hassan zabrał Luizę i 
urządził jej 
prowizoryczne schronienie na miękkim perskim dywanie. Rozpaczliwie pragnęła 
uciec od 
tłumów, znaleźć to miejsce i doświadczyć owej ciszy, jakiej doświadczyła Luiza. 
Przystanęła na 
chwilę i osłaniając oczy, podniosła wzrok ku jednej z oślepiająco białych 
ścieżek, które biegły 
w dal od hałaśliwego środka doliny. Czy mogli pójść właśnie tam? Spoglądając 
przez ramię, 
zobaczyła Bena znikającego wraz z kolejną grupą turystów w jakimś grobowcu na 
drugim końcu 
wypełnionego tłumem środka doliny. Obok niego rozpoznała też kilka innych osób 
ze statku. Po 
chwili wahania zdecydowanie odwróciła się do nich plecami i ruszyła pustą drogą 
obok 
zakurzonego drogowskazu wskazującego kolejne grobowce. Ślizgając się na piasku i 
kamieniach, 
wdrapywała się w górę, byle dalej od tłumów.
Skalne jaskółki krążyły nad nią i pikowały do otworów i grot, ale oprócz nich 
nic się nie 
ruszało. Zgiełk tłumu, który zostawiła za sobą, niemal natychmiast osłabł i 
zanikł. Upal i cisza 
były wprost przytłaczające. Przystanęła, rozglądając się wokół, przerażona, że 
mogłaby 
zabłądzić, ale szlak był wyraźnie zaznaczony. Tylko pusty. Skały, oślepiające w 
blasku słońca, 
miały jednolitą barwę, a niebo jaśniało najwspanialszym błękitem, jaki 
kiedykolwiek widziała.
Nagle gdzieś w pobliżu usłyszała kroki i szuranie na wapiennej skale. 
Zmarszczyła brwi 
i osłaniając oczy, badawczo przyjrzała się skalnej ścianie. Nikogo tam nie było, 
a ów dźwięk 
mógł być jedynie szmerem osypującego się piasku.
Jednak nastrój się zmienił i Anna znów poczuła się nieswojo. Po hałasie, 
bieganinie 
i barwach głównej doliny, z jej tłumami, krzykiem przewodników i wielojęzycznym 
zgiełkiem, ta 
ogromna, głęboka cisza odbierała wszelką odwagę. Była to cisza grobowa.
Mimo upału Anna znowu drżała. Miała niesamowite uczucie, że jest obserwowana 
i przedziwne wrażenie, że ktoś stoi obok niej. Mrużąc oczy w słonecznym blasku, 
spojrzała na 
skalną ścianę. Były tam grobowce, które wcześniej widziała na planie, ale 
najwyraźniej nikt ich 
nie zwiedzał. Prawdopodobnie je zamknięto, tak jak większość grobowców w 
dolinie, dla 
ochrony przed zmasowanym zainteresowaniem turystów. Zrobiła kilka kroków dalej, 
pokonując 
kolejny zakręt. Skalne ściany były spieczone, jałowe i ciche, a jedyne odgłosy 
wydawały 
jaskółki. Daleko w górze na tle oślepiającego nieba Anna ujrzała jakiś ciemny 
punkcik. Może to 
kania; taka, jaką widziała Luiza... Wrażenie, że ktoś stoi tuż obok jej 
ramienia, stało się nagle tak 
intensywne, że się odwróciła. W niezauważalnym tchnieniu wiatru drobiny piasku 
zawirowały 
wokół jej kostek, a potem powietrze znów się uspokoiło.
Ruszyła dalej. To gdzieś tutaj Hassan zrobił schronienie dla Luizy, była tego 
pewna. Tutaj 
usiedli na perskim dywanie, Luiza otworzyła szkicownik i odkręciwszy słój z 
wodą, zaczęła 
malować jeden ze swych obrazów przedstawiających dzikie, urwiste zbocze.
– Widzę, że wolisz być z dala od tłumów?
Ten głos, zaledwie kilka kroków od niej, wyrwał ją z zadumy. Odwróciła się 
szybko. 
W pobliżu stał Toby Hayward. Zsunął z ramienia brezentową torbę i otarł ręką 
twarz.
– Przepraszam, nie chciałem cię przestraszyć. Nie widziałem cię, dopóki nie 
skręciłem za 
skałę.
Uśmiechnęła się, zdumiona ulgą, jaką poczuła, stwierdziwszy, że owa obecność 
jest 
obecnością żywego człowieka.
– Zamyśliłam się.
– To dobre miejsce na rozmyślania – rzekł i zamilkł na chwilę, a potem dodał 
nieoczekiwanie: – Wydaje mi się, że tam na dole, w tłumie, trudno uchwycić 
atmosferę. 
Większość ludzi nieustannie robi zdjęcia, a nie ogląda. Zauważyłaś? Mają 
zamknięte oczy.
– Obiektyw aparatu utrwala obraz. Ludzie obawiają się, że nie zapamiętają tego, 
co widzą – 
odparła spokojnie Anna. – Wszyscy to robimy – dodała. Jej aparat wciąż tkwił w 
torbie.
– Jestem pewien, że ty również oglądasz. Niechęć w głosie Toby’ego zdenerwowała 
Annę.
– Staram się. – Postanowiła spróbować innej taktyki. Nie musiała swoich 
poszukiwań 
okrywać tajemnicą. – Próbowałam wyobrazić sobie to miejsce takim, jak wyglądało 
sto lat temu, 
zanim je uczyniono atrakcją turystyczną.
– Zawsze było atrakcją turystyczną. Prawdopodobnie przyprowadzano tu wycieczki, 
zanim 
ostygły królewskie zwłoki – odparł, ze złożonymi rękami wpatrując się w skalne 
ściany. – Czy 
właściwie cię zrozumiałem ostatniego wieczoru? Jesteś krewną Luizy Shelley?
Ani słowa przeprosin za podsłuchiwanie, pomyślała.
– Tak, jestem jej praprawnuczką.
– Należała do nielicznego grona przedstawicieli epoki wiktoriańskiej, którzy 
rozumieli ducha 
Egiptu – mówił, mrużąc oczy i wciąż przyglądając się badawczo skalnym formacjom 
nad ich 
głowami.
– Skąd wiesz, co odczuwała? – Anna spojrzała na niego ciekawie.
– Z jej malarstwa. W Klubie Podróżników mają jej akwarele...
– Nie wiedziałam.
– ...na klatce schodowej. Często im się przyglądam. Ona poświęca uwagę 
szczegółom. Nie 
jest skrępowana formą ani dążeniem do oryginalności. Nie ma w niej też poczucia 
wyższości. 
W przeciwieństwie do Robertsa używa cudownie głębokiego koloru. Widzi to 
wszystko – gestem 
ręki wskazał skalne ściany – w jednej gamie kolorystycznej. Widzi cienie i 
cudowną fakturę.
Anna patrzyła na niego z nowym zainteresowaniem.
– Mówisz jak artysta.
– Artysta! – parsknął. – Głupie słowo. Jeśli chciałaś powiedzieć „malarz”, to 
tak; jestem 
malarzem.
Wciąż spoglądał ku klifom, ona zaś, korzystając z okazji, ukradkiem objęła 
wzrokiem 
surowe rysy i bujną czuprynę siwiejących blond włosów pod spłowiałym niebieskim 
kapeluszem.
– Luiza pokochała Egipt. Właśnie czytam jej pamiętnik i widzę to na każdej 
stronie. – 
Uśmiechnęła się tęsknie. – Niemal zazdroszczę tym wiktoriańskim kobietom. Miały 
tak wiele 
przeszkód do zwalczenia, a jednak w tym nie ustawały. Podążały za swymi 
marzeniami. 
Pracowały na nie tak ciężko...
Przerwała w pół zdania, uświadomiwszy sobie nagle, że oderwał wzrok od skał i 
bacznie się 
jej przygląda. Wytrzymała spojrzenie przez chwilę, ale potem pierwsza odwróciła 
wzrok.
– Odnoszę wrażenie, że ty także umiałabyś walczyć o jakieś marzenie – rzekł 
cicho.
– Być może – wzruszyła ramionami. – Ale nie jestem typem kobiety nieustraszonej.
Jakże mogła nim być, skoro wcześniej trwała potulnie w małżeństwie i w domu?
– Nie? – wciąż przyglądał się jej uważnie.
– Nie – uśmiechnęła się nieoczekiwanie. – Przynajmniej do dzisiaj. Oderwanie się 
od grupy 
i przyjście tutaj było jak na mnie czynem bardzo odważnym.
Roześmiał się i nagle jego twarz wydała się znacznie młodsza. Musimy zatem 
rozbudzić 
twoją nieustraszoność. Które grobowce zwiedziła twoja praprababka? Nie młodego 
faraona 
Tutenchamona, oczywiście.
– Nie – uśmiech Anny zgasł. Przyglądając jej się, uniósł brwi.
– Cóż takiego teraz powiedziałem?
– Nic.
– Chodzi o grobowiec Tutenchamona? Potrząsnęła głową. Był domyślny, musiała to 
przyznać.
– Byłam tam. Przed chwilą. Stało się coś dziwnego...
– Dziwnego?
– Przypuszczam, że to klaustrofobia. Nic szczególnego. Tylko obudziło we mnie 
pragnienie 
ucieczki od wszystkich i przyjścia tutaj.
– A ja zakłóciłem twoją samotność. Przepraszam.
– Nie, nie. Nie to miałam na myśli. – Bezradnie wzruszyła ramionami. – Chodzi o 
to, że 
samotność mi nie pomogła. To uczucie, czymkolwiek było, podążyło za mną aż 
tutaj.
Znów obrzucił ją długim, niepokojąco wnikliwym spojrzeniem. Nie było w nim 
drwiny. Nie 
śmiał się z niej. Przeciwnie, rozważał jej słowa i zastanawiając się nad nimi, 
pilnie wpatrywał się 
w twarz Anny, szukając w niej jakichś wskazówek.
– Myślę, że cała dolina może tak działać na ludzi – powiedział w końcu. – Mimo 
że 
przyjeżdża tu tylu turystów, atmosfera jest niezwykła. Niepokojąca. Poznałaś już 
Serenę 
Canfield? Ostatniego wieczoru siedziała obok mnie na kolacji. Powinnaś z nią 
porozmawiać, jeśli 
jesteś osobą wrażliwą na wpływy psychiczne. Ona się zna na staroegipskiej magii 
i bzdurach, 
które być może wywierają na ciebie urok. Przeczytała wszystkie te książki o 
gwiezdnych wrotach 
oraz o Orionie i Syriuszu.
Anna uniosła brwi. Kpi z niej, czy też podsuwa tę sugestię w dobrej wierze? 
Trudno 
powiedzieć. Utkwione w niej oczy koloru równie jasnego jak woda były 
nieprzeniknione.
– Może to zrobię – odparła z lekką przekorą. – W Egipcie jest tyle osobliwości 
i niezwykłości...
Wzruszył ramionami, ale ruch jego głowy mógł być skinieniem aprobaty.
– Mam tylko nadzieję, że jej teorie nie dotrą do naszego szanownego przewodnika, 
który jest 
gorliwym muzułmaninem i na swoim statku nie chce słyszeć ani słowa o tych 
bzdurach. Ma dość 
kłopotów z „legendami” o faraonach. Zauważyłaś? Nie pozwala ich nawet opowiadać.
Anna ze śmiechem skinęła głową.
– Nie miałam pojęcia, że na tym statku istnieje tak poważny konflikt 
ideologiczny. Uczyni 
on tę podróż nadzwyczajnie interesującą. Rozmawiałam z Sereną. Siedziała obok 
mnie 
w autokarze, ale nie mówiłyśmy o Syriuszu. Ten aspekt historii Egiptu chyba mnie 
ominął. Moje 
zainteresowanie obudziły książki podróżnicze, ludzie tacy jak Lawrence Durrell, 
albumy mojej 
matki o archeologii, a nawet szkoła, gdzie mieliśmy nauczyciela, który 
pasjonował się Egiptem.
– I Luiza.
– I Luiza.
– Czy mógłbym kiedyś zobaczyć jej pamiętnik?
Jeszcze raz przytrzymał jej spojrzenie tą niepokojącą bezpośredniością, która 
wydawała się 
jego cechą charakterystyczną. I znów Anna pierwsza odwróciła wzrok.
– Oczywiście.
– Teraz? – zapytał z nadzieją.
– Przykro mi – potrząsnęła głową. – Nie zabrałam go. Został na statku.
– Naturalnie. Głupiec ze mnie – rzekł, ponownie zarzucając torbę na ramię. – No 
dobrze. 
Schodzę teraz z powrotem do doliny, żeby zobaczyć kilka innych grobowców, zanim 
stąd 
wyjedziemy. Odszukam też Omara i będę go nękać paroma głęboko filozoficznymi 
problemami! 
A ty, dobrze będziesz się tu czuła sama?
Nie miała pewności, czy to pytanie wyraża prawdziwą troskę, czy też jest 
subtelnym 
sposobem powiedzenia jej, że on nie chce, aby wróciła wraz z nim. I 
rzeczywiście; ledwie to 
powiedział, odwrócił się i zaczął schodzić z powrotem w dół ścieżki. W kilka 
sekund zniknął za 
skałami.
Cisza i żar znów spłynęły na nią ciężką zasłoną. Stojąc bez ruchu złapała się na 
tym, że chce 
przywołać go z powrotem. Samotność w dolinie była przytłaczająca. Osłaniając 
oczy, przez 
chwilę spoglądała wokół, badając ścianę skalną, a potem odwróciła się i 
poszukała go wzrokiem. 
Kilka kawałków łupka zachrzęściło u jej stóp. Ten dźwięk jeszcze podkreślił 
ciszę. Starała się 
przywołać z pamięci fragment dziennika praprababki i obraz doliny widzianej 
przez Luizę, 
próbując wyobrazić sobie ów dywan, prowizoryczny namiot oraz Hassana i Luizę, 
rozkładającą 
malarski ekwipunek. Nie zdołała jednak wyraźnie odtworzyć sobie tej sceny. 
Mglista, 
niewyraźna wizja postaci Luizy i jej parasola, stukot oślich kopyt na kamieniach 
i szelest 
malarskiego pędzla na krawędzi słoja z wodą... wszystko to nikło w ciszy. 
Zagryzła wargi, 
walcząc z gwałtownym pragnieniem, aby pobiec za Tobym. To niedorzeczne. Czegóż 
miałaby 
się tutaj obawiać? Ciszy? Pustki po owych tłumach, które zostały w głębi doliny? 
Rzuciła przez 
ramię jedno ostatnie spojrzenie na spalone słońcem skały i przyspieszyła kroku, 
w nadziei, że za 
chwilę na ścieżce przed sobą ujrzy Toby’ego. Jeszcze dwukrotnie obejrzała się za 
siebie i wtedy 
nagle ogarnęła ją panika. Wydłużyła krok i zanim sobie to uświadomiła, ślizgając 
się, zbiegała 
pędem ku dolinie, by jak najszybciej dogonić Toby’ego. Nieważne, co powiedział. 
Nie chciała 
pozostawać w tym miejscu ani sekundę dłużej.
Ale ścieżka była pusta. Ani śladu Toby’ego. Znalazłszy się w końcu ponownie 
wśród tłumu 
turystów i krzykliwych przewodników, dobiegła, dysząc, do ocienionego miejsca 
odpoczynku, 
gdzie siedzieli inni turyści, wyczerpani upałem, który zdawał się zmieniać 
dolinę w piec. 
Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech i starała się uspokoić przyspieszone, 
głuche bicie serca. 
Nigdzie nie było widać Toby’ego.
Odnalazł ją Andy. Siadając ciężko na ławce obok, zdjął kapelusz i powachlował 
sobie twarz.
– Gorąco, prawda?
Skinęła głową, z trudem opanowując głos.
– Sądziłam, że w ciemności grobowców będzie chłodno.
– Przypominają rozpalone piece – uśmiechnął się szeroko. – Dobrze się bawisz? 
Siedząc 
tutaj, wydajesz się samotna. Myślałem, że Ben się tobą zajmuje.
– Dziękuję, ale naprawdę nie potrzebuję, by się mną zajmowano. – Jej oburzenie 
było 
udawane jedynie w połowie. – Ale tak, Ben był ze mną. To miły człowiek.
– Ja również jestem miły – odparł Andy. – Czy mogę ci towarzyszyć w następnej 
piekielnej 
jaskini? Zbieramy się tam na piknik za godzinę – spojrzał na zegarek. – Później 
zaś udajemy się 
do Ramesseum [Ruiny kompleksu wielkiej świątyni grobowej Ramzesa II wraz z jego 
pałacem (przyp. red.).] i świątyni 
Hatszepsut. Nie ma leniuchowania na tej wycieczce!
Jakiś cień padł na jego twarz. Charley stała obok i spoglądała na niego z góry.
– Jestem pewna, że Anna nie potrzebuje eskorty. Jeśli będzie chciała, by ktoś 
podał jej rękę 
w ciemności, może to zrobić Omar. Przecież na tym polega jego praca – 
powiedziała kwaśno.
Anna wstała pospiesznie.
– W rzeczy samej nie potrzebuję żadnej eskorty. Nie martwcie się, proszę. – 
Chwyciła torbę 
i zarzuciła ją sobie na ramię. – Do zobaczenia w autokarze – dodała i nie 
czekając na odpowiedź, 
zanurzyła się ponownie w słoneczny blask, by piaszczystą ścieżką udać się w 
stronę cienistego 
wejścia do kolejnego grobowca.
Dopiero gdy z przewodnikiem w dłoni stała w kolejce, uświadomiła sobie, że 
przyszedł za 
nią Andy.
– Przepraszam. To było niezręczne.
– Ani trochę. Charley ma rację. Nie potrzebuję eskorty – odparła, spoglądając 
nań przez 
ramię. – Gdzie ona jest?
– Wciąż siedzi tam w cieniu. – Kolejka przesunęła się kilka kroków bliżej ku 
wejściu. – 
Charley nie pasjonuje się egiptologią. Jest przekonana, że dość już widziała jak 
na jeden dzień.
– Rozumiem. – Anna spojrzała na niego z ukosa, niepewna, czy powinna triumfować, 
czy też 
żałować Charley. Polubiła Andy’ego. Dzięki jego przyjaznej życzliwości poczuła 
się swobodnie 
wśród obcych, którzy teraz nie wydawali się jej nieznajomymi. Był to jej 
pierwszy dzień 
w Egipcie, a jednak czuła się tak, jakby znała ich od bardzo dawna.
– Halo, tutaj! – Jakby na potwierdzenie jej myśli, z wejścia przed nimi wyłonił 
się Ben. Jego 
zaróżowiona z gorąca twarz wyraźnie kontrastowała z bielą włosów. Znalazłszy się 
w słońcu, 
ponownie nałożył na głowę kapelusz i uśmiechnął się do nich szeroko. – Jeden 
z najpiękniejszych grobowców. Wspaniały! W głowie się nie mieści, jak wiele 
trudu w to 
włożono i ilu ludzi trzeba było, aby tego dokonać! – Spoważniał nagle. – 
Charley! Ty też 
wchodzisz do środka?
Charley, która właśnie nadeszła, miała napiętą twarz, a w jej oczach tliła się 
złość.
– Tak, ja też wchodzę do środka. Głupia, tępa Charley jest naprawdę 
zainteresowana.
– Zostań!
Dłoń Andy’ego na przegubie Anny zacisnęła się jak żelazne imadło, gdy odwróciła 
się, by 
odejść.
– Andy, proszę... – powiedziała przerażona.
– Nie. Zaprosiłem cię do wspólnego zwiedzenia tego grobowca. To chciałem 
powiedzieć. 
Jeśli Charley chce pójść również, to jej sprawa. Ma bilet, taki sam jak my 
wszyscy.
Twarz Charley poczerwieniała z wściekłości.
– No właśnie. I wchodzę.
– Bardzo proszę. – Uśmiech Andy’ego był, przynajmniej z pozoru, równie przyjazny 
jak 
zwykle.
Kiedy Anna rozejrzała się wokół, Bena już nie było.
Gdy zanurzyli się w ciemność, dostrzegła przed sobą Omara z kilkoma pasażerami z 
ich 
statku, którzy postanowili odbyć tę wyprawę wraz z nim. Z ulgą pospieszyła, żeby 
się z nimi 
zrównać, czując, że Andy wciąż jest u jej boku. Przez następne dwadzieścia 
minut, gdy Omar 
opowiadał o komorach grobowych i ornamentach, o „Księdze Umarłych” i „Księdze 
Bram”, 
a także o niewolniczej pracy oraz bogach śmierci i zemsty, powoli zdołała 
odsunąć się 
w ciemności od Andy’ego i Charley. Zanim grupa dotarła do wewnętrznej, wspartej 
na filarach 
sali, całkiem zniknęli jej z oczu.
I właśnie kiedy wracała, podziwiając sklepienie z jego cudownymi malowidłami, 
ktoś 
chwycił ją za ramię.
– Co ty sobie myślisz, grając w ten sposób? Ledwie go znasz! – syczący głos 
Charley był 
pełen jadu. – Dlaczego? Dlaczego to robisz?
Anna obróciła się ze zdumieniem.
– Co robię? Posłuchaj, Charley, mylisz się. Nie próbuję niczego robić.
– Zachęcasz go!
– Nie. Andy jest po prostu uprzejmy. Widzi, że jestem sama i stara się sprawić, 
bym czuła się 
dobrze. Tak samo zachowuje się Ben – zawahała się przez ułamek sekundy – i Toby. 
I twoja 
przyjaciółka Serena. To wszystko. Są miłymi ludźmi i doceniam ich uprzejmość.
Rozejrzała się w nadziei, że zobaczy w pobliżu Andy’ego, ale nigdzie go nie 
było. Gdy tak 
stały w połowie korytarza, długa kolejka ludzi przesunęła się obok nich, 
kierując się z głębi 
grobowca z powrotem ku światłu dnia. Ktoś potrącił ją lekko, więc Anna zrobiła 
krok wstecz.
– Stoimy w przejściu, Charley. Musimy się posuwać dalej razem z innymi.
– Ja posunę się dalej. A jeśli chodzi o ciebie, możesz się zgubić!
Złośliwość Charley na chwilę odebrała Annie mowę. Charley, ruszywszy pospiesznie 
przed 
siebie, już po chwili zniknęła jej z oczu wśród poruszających się wolno pleców 
innych ludzi. 
Anna zadrżała. Ten atak był tak szybki i niespodziewanie niemiły, że nie bardzo 
wiedziała, co 
powinna zrobić. Chciała pobiec za Charley, przekonywać ją, bronić się, ale 
jednocześnie jakaś 
buntownicza cząstka własnej natury podpowiadała jej, żeby na to nie zważać, 
rozmawiać 
z Andym, i dopóty, dopóki Andy będzie jej się wydawał atrakcyjny – a nagle 
uświadomiła sobie, 
że jest wyjątkowo pociągający – odpłacać Charley pięknym za nadobne. Jednak ta 
buntownicza 
cząstka była bardzo drobna. Znacznie większa część przemawiała za trzymaniem się 
z daleka.
3
O, nie trzymaj mej duszy w niewoli.
O, nie pilnuj mojego cienia.
Spraw, by otworzyła się przed nimi droga;
niechaj w dzień sądu
ujrzą Wielkiego Boga w świątyni...
KSIĘGA UMARŁYCH
Odtrąceni przez bogów, uniknąwszy zemsty, dwaj kapłani spoczywają w ciemnościach 
grobowca. Woń olejku cedrowego oraz mirry i cynamonu wisi w gorącym, suchym 
powietrzu. 
Wciąż nie rozlega się tu żaden dźwięk. Wysoko nad nimi skalną ścianę często 
odwiedzają kanie 
i sępy. Wycie szakala przeszywa nocne niebo, gdy gwiazdy bledną i tarcza 
słoneczna wraca 
z podróży pod ziemię, by wznieść się znowu nad wschodnią pustynią. W ciemności 
czas nie ma 
znaczenia ani kształtu.
Na półce między filarem a ścianą leży ukryta mała zapieczętowana ampułka z 
krwią. W niej 
zaś gęstnieje i czernieje przeznaczony bogom i uświęcony przez słońce życiodajny 
eliksir.
* * *
Późnym wieczorem zmęczeni i zakurzeni wrócili na statek, gdzie zostali powitani 
pachnącymi, gorącymi ręcznikami, które w recepcji, biorąc je z parującego 
metalowego 
naczynia, wręczał im jeden z członków załogi. Następnie podano im sok owocowy, a 
w końcu 
otrzymali klucze do kabin. Anna udała się do siebie, nie patrząc, czy w pobliżu 
są Andy 
i Charley. W autokarze usiadła z tyłu wraz z Joem, odetchnąwszy z ulgą, gdy 
wymówił się od 
rozmowy swoją ciągłą sennością. Znalazłszy się w kabinie, cisnęła torbę na 
łóżko, po czym, 
równie zmęczona jak Joe, zrzuciła pantofle i zaczęła zdejmować sukienkę.
Nagle znieruchomiała. Poczuła gęsią skórkę. W kabinie zrobiło się chłodno i 
przez ułamek 
sekundy miała wrażenie, że ktoś stoi obok, bacznie się jej przyglądając.
– To niedorzeczne – powiedziała głośno, patrząc na siebie w lustrze. Kabina była 
bardzo 
mała, a pod prysznicem z trudem mieściła się jedna osoba. Tam również nie mogło 
nikogo być. 
Pchnęła stopą drzwi, które otwierając się, ukazały umywalkę, prysznic i świeże 
ręczniki wiszące 
na wieszaku.
Podniosła wzrok ku walizce, którą postawiła na szafie. Ruszano ją? Chyba nie. 
Z westchnieniem potrząsnęła głową. Jest po prostu bardzo zmęczona. Wydawało jej 
się. Wcale 
nie zrobiło się chłodno. Przeciwnie; było jej tak gorąco i czuła się tak lepka 
jak w autokarze po 
całym dniu spędzonym na słońcu. Zdjąwszy sukienkę, strzepnęła ją, by usunąć 
zagniecenia 
i kurz, po czym powiesiła ją na drzwiach. Następnie otrząsnęła w podobny sposób 
włosy, 
odgarnęła je z twarzy, weszła pod prysznic i puściła strumień kojąco chłodnej 
wody.
Jedynym wolnym miejscem, jakie zastała przy swoim stole, gdy dotarła do jadalni, 
było 
krzesło między Benem a Joem. Uśmiechając się miło do ożywionego teraz Joego, 
Anna 
dostrzegła, że Charley gestem posiadaczki ujmuje ramię Andy’ego.
– Jak się bawiłaś pierwszego dnia? – cicho zapytał Ben, nalewając jej wina.
– Cudownie – uśmiechnęła się, widząc jego porozumiewawcze spojrzenie. – Bardzo 
łatwo 
mogłabym się do tego wszystkiego przyzwyczaić.
– I przyzwyczaisz się. Bo dzisiejszy dzień jeszcze się nie skończył. Widziałaś 
informację na 
tablicy przed jadalnią? Omar zamierza wygłosić nam prelekcję po kolacji, a 
potem, około 
jedenastej statek odpływa, więc gdy rano się obudzimy, będziemy już w drodze w 
górę Nilu.
Nagle od któregoś z pozostałych stolików dobiegł głośny śmiech, Anna się 
obróciła 
i napotkała wzrok Toby’ego. Ten z sardonicznym spojrzeniem uniósł w toaście 
kieliszek, ale 
w ogólnej wrzawie rozmów i śmiechu nie mogła go usłyszeć. Podniosła jednak 
również własny 
kieliszek i zobaczyła, że Andy odwraca się szybko, żeby zobaczyć, do kogo się 
uśmiechnęła.
Zmarszczył brwi.
– Jak twoje dzisiejsze wrażenia z doliny wytrzymują porównanie z jej obrazem 
pozostawionym przez Luizę Shelley? – zapytał, przechylając się nad talerzem i 
podnosząc głos, 
by to pytanie dotarło do niej przez stół. – Czy dolina bardzo się zmieniła?
– Pod pewnymi względami jest nie do poznania – odpowiedziała, przenosząc wzrok z 
niego 
na Charley i z powrotem. – Pod innymi zaś nie zmieniła się ani trochę. Tam 
naprawdę czuje się 
wieczność, czyż nie?
– Jak w całym Egipcie – wtrącił Ben.
– Luiza miała oczywiście całą dolinę dla siebie. To musi być cudowne, gdy 
wszyscy turyści 
odjeżdżają i dolina pustoszeje. Przypuszczam, że to dzisiaj powszechny problem 
na całym 
świecie. Tak niewiele pozostało na nim miejsca, gdzie można uciec od innych 
ludzi.
– Oto wołanie prawdziwej mizantropki – rzekł Andy z uśmiechem. Poczuła, że się 
czerwieni.
– Nie, lubię ludzi, ale chciałabym również móc od nich uciec, szczególnie w 
miejscach, 
których atmosfera stanowi część ich uroku. Tak samo jest w wielkich katedrach. 
Chodzi o to, by 
można było uciec od grup hałaśliwych turystów i znudzonych uczniów, którzy 
jedynie 
odfajkowują te miejsca na liście wycieczek albo bez najmniejszego 
zainteresowania wleczeni są 
dookoła przez umęczonych nauczycieli.
– Brawo! Dobrze powiedziane – przyklasnął poważnie Andy. – Wspaniała mowa!
– I mądre słowa – Ben uśmiechnął się do niej – z którymi, jak sądzę, wszyscy się 
w duchu 
zgadzamy.
Zapadła cisza. Anna zauważyła, że siedzący przy stole obok drzwi Toby odwrócił 
się, by 
słuchać. Zakłopotana skierowała wzrok na talerz z zupą. To coś nowego, 
uświadomiła sobie 
nagle; być słuchaną!
Wyczerpana, wcześnie wróciła do swojej kabiny. Spoglądając przez okno i 
osłaniając oczy 
przed odbiciami świateł, ujrzała mroczną rzekę. Jeszcze nie odbili od brzegu. Z 
dreszczem 
podniecenia przygotowała się do snu i w końcu sięgnęła po walizkę, by wrócić do 
pamiętnika 
Luizy. Bardzo chciała przeczytać przed zaśnięciem kolejny fragment.
* * *
– Sitt Luiza... – Cień Hassana padł na stronę szkicownika. Luiza podniosła 
wzrok. Jej 
sztaluga i płócienny parasol zostały umieszczone na dziobie dahabiji, która 
powoli żeglowała na 
południe. Nie było widać nikogo z pozostałych pasażerów. Po lunchu, umęczeni 
upałem, 
wszyscy wrócili do swoich kabin, zostawiając Luizę na pokładzie samą z jej 
akwarelami. Jedynie 
sternik na drugim końcu łodzi, ze sterownicą wciśniętą pod ramię, dotrzymywał 
jej towarzystwa. 
– ...zanim wyjechaliśmy z Luksoru, poszedłem na bazar – powiedział Hassan. – Mam 
dla pani 
upominek.
Zagryzła wargi.
– Nie powinieneś tego robić, Hassanie...
– Sprawiło mi to przyjemność. Proszę – wyciągnął dłoń, na której leżało małe 
zawiniątko. – 
Wiem, że sama chciała pani zwiedzić egipski bazar, żeby kupić jakąś pamiątkę.
Sir John i lady Forrester, usłyszawszy, że Luiza ponownie zamierza odwiedzić 
Luksor, 
niemal z premedytacją zdecydowali, że czas płynąć na południe.
Luiza wzięła od Hassana paczuszkę i przyglądała jej się przez chwilę.
– To bardzo stare – powiedział Hassan. – Ma trzy tysiące lat. Pochodzi z czasów 
władcy, 
który jest prawie nieznany; z czasów Tutenchamona.
Statek przechylił się na chwilę i padł na nich cień żagla. Luiza zadrżała mimo 
woli.
– Proszę otworzyć – rzekł Hassan bardzo cicho.
Powoli rozwiązała pleciony sznurek, którym owinięto paczuszkę. Papier 
zaszeleścił lekko, 
gdy go rozwijała. W środku znajdowała się mała ampułka z niebieskiego szkła i 
pomarszczony ze 
starości skrawek papieru pokryty arabskim pismem.
– To jest szkło. Z czasów XVIII dynastii. We wnętrzu istnieje sekretne miejsce, 
gdzie 
zapieczętowano kroplę eliksiru życia – mówił dalej Hassan, wskazując skrawek 
papieru. – To 
wszystko jest tutaj opisane. Niektórych wersów nie potrafię odczytać, ale wydaje 
mi się, że tekst 
opowiada o faraonie, który pragnął żyć wiecznie, i o kapłanach Amona, którzy 
sporządzili 
specjalny eliksir mający przywrócić go do życia. Była to część jakiejś 
szczególnej ceremonii. 
Opisana tutaj historia mówi, że aby uchronić sekretny przepis przed złym duchem, 
kapłan ukrył 
eliksir w tej ampułce. Kiedy zmarł, flakonik zaginął na tysiące lat.
– I to jest właśnie ów flakonik? – Luiza roześmiała się z zachwytem.
– Tak – oczy Hassana rozbłysły na widok jej radości.
– A zatem to prawdziwy skarb, więc zatrzymam ją na zawsze. Dziękuję – 
powiedziała, 
podnosząc ku niemu wzrok i wtedy ich oczy się spotkały. Rozciągnęły się między 
nimi sekundy 
ciszy, a potem Hassan gwałtownie zrobił krok w tył, skłonił się i odwrócił.
– Hassanie – powiedziała Luiza ochryple, ale jej głos zabrzmiał jak szept i 
Hassan go nie 
usłyszał.
Długo siedziała nieruchomo z małym flakonikiem na kolanach, aż wreszcie zaczęła 
go 
oglądać. Flakonik, niewiele większy od jej palca wskazującego, zrobiony był z 
grubego, 
nieprzezroczystego, niebieskiego szkła, ozdobionego białym, wijącym się wzorem, 
a jego 
zatyczkę zapieczętowano jakimś rodzajem żywicznego wosku. Luiza uniosła ampułkę 
pod 
światło, ale szkło okazało się zbyt grube, by można było przez nie cokolwiek 
zobaczyć. Włożyła 
podarunek do pudełka z przyborami malarskimi, umieszczając go bezpiecznie w 
przegródce na 
pędzle. Później, w kabinie, schowa go na dnie sekretnej szufladki swego 
toaletowego neseserka.
Wzięła pędzel i odwróciła się w stronę sztalug, ale trudno jej się było 
skoncentrować.
Myślami nieustannie wracała do Hassana.
* * *
Anna odłożyła pamiętnik Luizy i spojrzała na kołyszące się żaluzje. Statek 
drgnął lekko. Po 
chwili usłyszała miarowe dudnienie silników. Wstała, podeszła do okna i 
podniosła żaluzje. 
Odbijali od brzegu. Obserwowała, jak pas mrocznej wody między statkiem a 
brzegiem poszerza 
się powoli, a potem, gdy melodia silników się zmieniła, poczuła rytmiczne 
uderzenia 
łopatkowych kół. Byli więc w drodze. Stała kilka minut, obserwując migotliwą 
ciemność, 
a później, pozostawiając otwarte okno, wróciła do łóżka i wślizgnąwszy się pod 
bawełnianą 
kołdrę, znów sięgnęła po pamiętnik. A zatem flakonik, spoczywający teraz w jej 
torbie, był 
podarunkiem od Hassana... I to jakim podarunkiem! Wszak to wcale nie był 
flakonik wonności, 
lecz jakiś rodzaj starożytnej ampułki, święty obiekt z epoki Tutenchamona, 
którego grobowiec 
w czasach Luizy nie był jeszcze odnaleziony, i ów święty przedmiot zawierał ni 
mniej, ni więcej, 
tylko eliksir życia!
Zadrżała. Na chwilę znalazła się z powrotem w ciemnym wnętrzu komory grobowej, 
spoglądając na mumię młodego króla, przypomniała sobie swą pewność, że to 
właśnie jego ciało 
tam spoczywa. Upuściła wtedy torebkę... i tę ampułkę... rzeczywiście u jego 
stóp.
Naciągnąwszy kołdrę jeszcze bardziej pod brodę, ponownie sięgnęła po pamiętnik 
Luizy 
i kołysana łagodnym dudnieniem silnika głęboko w sercu statku, zaczęła czytać 
dalej.
* * *
Tej nocy Luiza odziana w nąjprzewiewniejszy muślin zasiedziała się w salonie 
przy stole po 
odejściu Augusty do jej kabiny. Sir John uniósł brwi.
– Popłyniemy, gdy tylko wiatr wzmoże się nieco. Załoga mówi, że powinno to być 
o zmierzchu. Właśnie wtedy nadciąga wiatr z pustyni.
Sir John sięgnął po srebrne pudełko z cygarami i podsunął je Luizie. Wzięła 
jedno cygaro. 
Nigdy nie paliła przed wyjazdem do Egiptu. Myśl o tym, jak wstrząśnięta byłaby 
tym widokiem 
jej teściowa, było jednym wystarczającym powodem, żeby to zrobić, a zgorszone 
uniesienie brwi 
lady Forrester – drugim. Z bezgłośnym chichotem pochyliła się, pozwalając sir 
Johnowi, by 
podał jej ogień.
– Czy mogę prosić, by zechciał wuj coś dla mnie przetłumaczyć? – zapytała, 
sięgając do 
kieszeni po papier, w który był owinięty mały flakonik.
Sir John wziął tekst i oparty wygodnie, głęboko zaciągnął się dymem, a potem 
odłożył 
cygaro do małej, miedzianej popielniczki.
– Niech zobaczę... To tekst arabski, ale sądząc po papierze, zapisany dawno temu 
– rzekł, 
przyglądając się uważnie Luizie. – Mówisz, moja droga, że gdzie go znalazłaś?
Uśmiechnęła się.
– Nie znalazłam. Jeden ze służących znalazł to na bazarze wraz z upominkiem, 
który dla 
mnie kupił.
– Rozumiem... – Forrester zmarszczył brwi. Położył papier na stole, wygładził 
zagięcia 
i przyglądał mu się bacznie przez kilka chwil. Obserwując go, Luiza czuła, że 
jej początkowa 
zwykła ciekawość przeradza się w nerwowy lęk. Sir John w napięciu przesuwał 
palcem po 
krętych literach. W końcu podniósł wzrok.
– Sądzę, że to jakiś żart. Niedorzeczność, mająca przerazić i rozbawić naiwnych.
– Przerazić? – Luiza utkwiła oczy w starym papierze. – Proszę, zechce mi wuj to 
przeczytać?
Sir John oddychał ciężko przez nos.
– Nie czytałem tego dokładnie. Dość trudno to odcyfrować. W każdym razie wygląda 
to na 
jakieś ostrzeżenie. Przedmiot, który temu towarzyszy... – Spojrzał na nią 
zwężonymi niebieskim 
oczami. – Masz ten przedmiot, moja droga?
– Tak, to niewielki flakonik na pachnidła.
– Cóż, ów przedmiot jest w pewnym sensie przeklęty. Należał kiedyś do wysokiego 
kapłana, 
który służył faraonowi. Jakiś zły duch próbował go ukraść. Najwyraźniej obaj 
wciąż o to walczą. 
– Twarz sir Johna rozjaśniła się w uśmiechu. Cudowna opowieść dla łatwowiernych 
turystów 
z zagranicy. Po powrocie do Londynu będziesz mogła pokazywać to przyjaciołom 
przy obiedzie 
i obserwować, jak bledną, słuchając twej relacji z podróży.
– Nie sądzi wuj zatem, by mogło to być prawdziwe? – zapytała, strząsając popiół 
ze swego 
cygara do małej miedzianej popielniczki.
– Prawdziwe? – ryknął śmiechem. – Moja droga Luizo, w rzeczy samej nie sądzę! 
Jeśli 
ujrzysz na tym statku jakiegoś wysokiego kapłana łub innego złego ducha, proszę 
mi o tym 
powiedzieć. Bardzo chciałbym ich poznać – powiedział i odkładając papier na 
stół, przysunął 
krzesło bliżej Luizy. – Jeśli ma się kontakty, można tu kupić prawdziwe 
starożytności. Mógłbym 
polecić, by przyniesiono ich kilka na statek, gdy wrócimy do Luksoru. Nie ma 
potrzeby, abyś 
posyłała służących na bazar.
– Ależ ja nie... – zagryzła wargi i umilkła nagle, uświadamiając sobie, że nie 
byłoby mądrze 
mówić sir Johnowi, iż flakonik jest prezentem od jej dragomana.
Pochylił się nad nią jeszcze bardziej.
– Obejrzałem kilka twoich akwarel – rzekł, spoglądając w kąt kabiny, gdzie 
zostawiła tekę ze 
szkicami. – Są bardzo dobre.
W kabinie było bardzo gorąco. Czuła żar bijący od jego ciała, które znalazło się 
tak blisko, 
i zapach jego potu.
– To bardzo uprzejme, że wuj tak mówi – powiedziała, odsuwając się od niego. – 
Byłabym 
niezmiernie rada, gdyby sprowadzenie na statek jakichś starożytności okazało się 
możliwe. Mam, 
jak wujowi wiadomo, bardzo mało pieniędzy, ale jeśli zobaczę coś, co mi się 
spodoba, mogłabym 
to przynajmniej narysować.
– Wspaniale! Doskonały pomysł! Będę bardzo rad! – Ręka Sir Johna nagle opadła na 
dłoń 
Luizy i mocno ją uścisnęła. – Wspaniale! – powtórzył.
Z lękiem, by go nie obrazić, Luiza usunęła dłoń, walcząc z pragnieniem, aby 
wstać i odsunąć 
się jak najdalej.
Jakiś odgłos kazał im obojgu odwrócić się w stronę drzwi. Stała w nich Jane 
Treece z oczami 
skierowanymi na stół, gdzie przed chwilą ich dłonie spoczywały razem na arkuszu 
papieru 
z arabskim tekstem.
– Lady Forrester pyta, czy pani Shelley chciałaby, żebym jej pomogła przygotować 
się do 
snu – powiedziała głosem monotonnym i zimnym, a jej wzrok pobiegł ku 
popielniczce, gdzie 
leżało cygaro Luizy, z którego wąska smużka dymu unosiła się w stronę lampy 
zwisającej 
z belek sufitu.
– Dziękuję – odparła Luiza z pewną ulgą i wstała. – Proszę mi wybaczyć, to był 
męczący 
dzień.
Odchodząc od stołu z lekkim szelestem czarnych spódnic, czuła na sobie wzrok sir 
Johna 
i do twarzy znów uderzyło jej gorąco.
– Twój list, moja droga. – Sięgnął po papier z arabskim tekstem i wyciągnął go w 
jej stronę. 
– Najlepiej zrobisz, trzymając go w sejfie. Twoim wnukom niewątpliwie spodoba 
się ta historia.
* * *
Anna na chwilę przerwała czytanie. Czuła pod sobą jednostajny ruch statku, który 
posuwał 
się na południe. W pamiętniku Luiza również płynęła dokładnie tym samym 
odcinkiem rzeki, 
kierując się do Esny i Edfu. Ze swym małym flakonikiem. Flakonikiem, naznaczonym 
klątwą 
i nawiedzonym przez złego ducha. Mimo gorąca w kabinie Anna zadrżała.
Z dziennikiem opartym na piersi leżała, spoglądając ku cieniom na suficie 
rzucanym przez 
lampkę nocną. Co się stało z owym kawałkiem papieru, zastanawiała się. Jej wzrok 
powędrował 
ku niewielkiej toaletce, na której zostawiła torebkę. Było tam ciemno, widziała 
więc jedynie 
zarys lustra, które ledwie odbijało światło, jakie lampka rzucała na sufit. 
Spojrzała w nie sennie 
i nagle zamarła. Czyżby w głębi lustra zobaczyła jakiś ruch? Zabrakło jej tchu, 
poczuła panikę. 
Przez chwilę nie mogła oddychać. Podciągnęła kołdrę aż do piersi, a potem 
zamknęła oczy, 
starając się uspokoić oddech. To niedorzeczność. Przejęta ową legendą, widocznie 
miała jakiś 
sen. Oparła się o poduszki i sięgnęła do kontaktu głównego światła w kabinie, 
gdy pamiętnik 
Luizy z trzaskiem zsunął się na podłogę. W jaskrawym blasku górnego światła 
mogła zobaczyć 
wyraźnie, że nic tam nie ma. Klucz tkwił ciągle w drzwiach. Nikt nie mógłby więc 
wejść do 
środka. Torebka leżała tam, gdzie ją zostawiła, ale... co to? Anna, drżąc, 
zmusiła się do 
wysunięcia stopy spod kołdry i wstawszy z łóżka, podeszła do toaletki. Torebka 
była otwarta, 
a flakonik leżał na okularach słonecznych. Ostrożnie dotknęła szala. Przecież 
owinęła nim 
ampułkę i upchnęła na dnie torby, tego była pewna. Teraz zaś szal leżał na 
toaletce niczym 
bandaż z pięknego szkarłatnego jedwabiu na ciemnym drewnie. Wpatrywała się weń 
ze 
zmarszczonymi brwiami. Na jedwabiu dostrzegła odrobinę czegoś, co przypominało 
papier. 
Wzięła to ostrożnie, roztarta trochę między palcami i strząsnęła na podłogę. Pod 
szalem leżała 
szczotka do włosów, której używała przed położeniem się do łóżka; szczotka, 
którą wieczorem 
wyjęła jako ostatnią rzecz, zanim ponownie zamknęła torbę i odstawiła na półkę. 
Tego również 
była pewna.
Rozejrzała się wokół. Nie było tu żadnych zakamarków, w których ktoś mógłby się 
ukryć. 
Otworzyła drzwi do kabiny prysznicowej i rozsunęła zasłonę, wciąż jeszcze 
wilgotną po 
prysznicu, jaki wzięła przed dwiema godzinami. Zajrzała pod łóżko. Poruszyła 
klamką u drzwi. 
Były zamknięte. Już wiedziała, że nikogo tu nie było. Skąd miałby się wziąć?
Z drżeniem podeszła do łóżka i pochyliła się, by podnieść pamiętnik. Spadł na 
podłogę 
otwarty, więc na całej długości pękł mu grzbiet. Zapominając o szalu, Anna 
zmartwiona 
przesunęła palcem po skórze oprawy. Jaka szkoda. Tak długo przetrwał 
nieuszkodzony, a teraz... 
Właśnie miała ponownie wsunąć się do łóżka, gdy zauważyła, że na podłodze, w 
miejscu, gdzie 
upadł pamiętnik, leży jakaś koperta. Podniosła ją i zobaczyła, że oderwał się 
pasek klejącego 
papieru, którym koperta była przymocowana do grzbietu pamiętnika. Gruby, 
czerpany papier 
powiedział jej natychmiast, że koperta z pewnością pochodzi z tego samego okresu 
co pamiętnik. 
Obracając ją na drugą stronę, ujrzała wytłoczony na skrzydełku herb. 
Przedstawiał drzewo ze 
szlachecką koroną. Uśmiechnęła się. Herb Forresterów? Czyżby ta koperta, 
zastanawiała się, 
pochodziła z papeterii używanej na statku? Zaciekawiona, zapominając o lęku, 
otworzyła ją. 
W środku znajdował się cienki arkusik papieru. Domyśliła się, że było to 
arabskie przesłanie 
Luizy.
Jeśli ujrzysz na tym statku jakiegoś wysokiego kapłana lub innego złego ducha, 
proszę mi 
o tym powiedzieć... – Zabrzmiały w jej pamięci słowa z pamiętnika Luizy.
Wysoki kapłan, który służył faraonowi... jakiś zły duch... obaj wciąż o to 
walczą...
Anna stwierdziła, że trzęsą jej się ręce. Biorąc głęboki oddech, włożyła arkusz 
z powrotem 
do koperty i otworzywszy szufladę nocnego stolika, wsunęła ją do wąskiej 
skórzanej teczki 
z papeterią.
Weszła z powrotem do łóżka i podkurczając nogi, nasunęła kołdrę aż pod brodę. W 
kabinie 
było chłodno. Przez otwarte okno wpadał strumień ostrego, pachnącego nocą 
powietrza rzeki.
Objęła rękami kolana i opierając na nich brodę, zamknęła oczy.
Siedziała tak długo, spoglądając od czasu do czasu na torebkę, która wciąż 
leżała na toaletce. 
W końcu, nie mogąc znieść tego dłużej, ponownie wstała z łóżka i wyciągnęła z 
niej flakonik. 
Wpatrywała się weń dłuższy czas, a potem, zdjąwszy z szafy walizkę, ponownie 
owinęła go 
w szal i włożyła do środkowej, bocznej kieszeni, po czym zamknęła wieko, 
przekręciła kluczyk 
i odstawiła walizkę na miejsce. Nalała sobie szklankę wody ze stojącej na stole 
plastikowej 
butelki i przez kilka minut stała, popijając ją i wpatrując się w ciemność 
dryfującej wokół nocy, 
po czym zgasiła światło i wróciła do łóżka.
* * *
Luiza nie bardzo wiedziała, co ją obudziło. Leżała w ciemności, patrząc w sufit 
i czując, że 
serce mocno bije jej w piersi. Słyszała swój oddech. Ktoś był w jej kabinie. 
Miała wrażenie, że 
stoi tuż obok.
– Kto tu jest? – Jej głos nie brzmiał silniej niż szept, ale wydawał się nieść 
echem po całym 
statku. – Kto tu jest? – Siadając, wyciągnęła drżącą rękę po zapałki i zapaliła 
świecę. Kabina była 
pusta. Wpatrując się w drgające cienie i nasłuchując, znów wstrzymała oddech. 
Drzwi były 
zamknięte. Ze śpiącego statku nie dochodził żaden odgłos. Z zapadnięciem nocy 
zacumowali 
przy płaskich marmurowych schodach, w miejscu, gdzie palmy i eukaliptusy 
schodziły ku 
brzegowi rzeki. Woda pluskała na stopniach, a w oddali, na tle blednącego mroku, 
Luiza widziała 
zarys jakiegoś minaretu.
Ostry trzask, po którym rozległ się odgłos jakiegoś uderzenia, sprawił, że 
zaparło jej dech. 
Ów odgłos pochodził ze stolika stojącego pod oknem i brzmiał tak, jakby coś 
upadło na podłogę. 
Wpatrywała się w ten punkt, wytężając oczy w blasku świecy. Czując, że nie 
zaśnie, dopóki nie 
przyjrzy się temu dokładniej, z ociąganiem wyszła z łóżka. Stała przez chwilę w 
długiej białej 
nocnej koszuli i ze świecą w ręku wpatrywała się w podłogę. Ze stołu spadła 
jedna z jej tubek 
z farbami. Podniosła ją i obejrzała. Lekki ruch statku przy cumowaniu z 
pewnością ją przesunął 
i dlatego stoczyła się ze stołu. Wzrok Luizy pobiegł ku prezentowi od Hassana. 
Od chwili, gdy 
po południu podarował jej ten flakonik, nie miała okazji, by z nim porozmawiać. 
W czasie gdy 
ona jadła kolację z Forresterami, on siedział na pokładzie dziobowym, pogrążony 
w rozmowie ze 
starym sternikiem.
Włożyła arkusik papieru z arabską przestrogą do koperty, kopertę zaś wsunęła za 
obwolutę 
swego pamiętnika. Dowcip czy nie, arabskie przesłanie sprawiło, że czuła się 
niepewnie.
Mały flakonik stał na stole z jej przyborami malarskimi. Luiza zadrżała. Czy na 
pewno 
wsunęła go do kufra? Dokładnie pamiętała, że zrobiła to przed kolacją. 
Prawdopodobnie Jane 
Treece natknęła się na flakonik, gdy prasowała jej muślinową suknię, i nie 
wiedząc, do czego 
służy, pomyślała, iż jest częścią jej ekwipunku malarskiego. Luiza sięgnęła po 
ampułkę, lecz 
w ostatnim momencie zawahała się, niemal obawiając się jej dotknąć. A jeśli to 
prawda? Jeśli 
buteleczka ma trzy lub nawet cztery tysiące lat? Jeśli rzeczywiście była 
własnością jakiegoś 
kapłana w czasach jednego z faraonów?
Biorąc szybki, głęboki oddech, wzięła flakonik i wróciła do łóżka.
Oparta na poduszkach, kołysząc w dłoniach małą buteleczkę, pogrążyła się w 
głębokiej 
zadumie, a wyobraźnia przeniosła ją od wysokiego kapłana, który podążał za owym 
naczyniem, 
do Hassana. Dlaczego w ogóle miałby jej dawać jakiś prezent? Przywołała z 
pamięci jego twarz, 
wydatne kości policzkowe, ogromne brązowe oczy, równe białe zęby i nagle złapała 
się na tym, 
że wspomina ciepło jego ręki, która dotknęła jej dłoni, gdy w dolinie, w jednym 
z grobowców dał 
jej płonącą pochodnię. Zadrżała mimo woli. To, co wówczas poczuła, było czymś, 
czego, jak 
sądziła, miała nie zaznać już nigdy więcej; ogromną rozkoszą, jaką zwykle 
sprawiał jej dotyk 
dłoni ukochanego George’a, gdy spoglądał na nią, i wymieniali sekretne uśmiechy 
na myśl 
o tym, że później, gdy dzieci już zasną, przeniosą się do jego sypialni lub jej 
buduaru. Ale 
doznawać tego uczucia wobec nieznajomego mężczyzny innej rasy, kogoś, kto 
pozostawał u niej 
na służbie? Poczuła, że się czerwieni. Było to coś szokującego, niemal zbyt 
szokującego, by 
zwierzyć się z tego nawet własnemu pamiętnikowi.
* * *
Gdy Anna się obudziła, blask słońca opływał jej łóżko, wlewając się przez 
otwarte okno. 
Statek wciąż kołysał, a kiedy wstała, by wyjrzeć na zewnątrz, zobaczyła 
spokojnie przepływający 
obok i zapierający dech w piersiach widok palm i plantacji. Urzeczona, przez 
kilka chwil stała 
nieruchomo, a potem zdjęła nocną koszulę i poszła pod prysznic.
Gdy weszła do jadalni, Toby siedział już przy śniadaniu.
– Kolejne spóźnienie? Zdaje się, że większość pasażerów już skończyła śniadanie. 
Proszę, 
przyłącz się do mnie – powiedział, odsuwając dla niej krzesło. – Tego ranka 
zmierzamy do 
świątyni w Edfu. Chyba dotrzemy tam niebawem. – Mówiąc to, skinął na kelnera z 
dzbankiem 
kawy, gdy Anna usiadła. – Wyglądasz na zmęczoną. Czy Dolina Królów okazała się 
zbyt 
ekscytującym początkiem wycieczki?
Potrząsnęła głową.
– Niezbyt dobrze spałam.
– Mam nadzieję, że to nie choroba morska! Roześmiała się.
– Nie, chociaż muszę przyznać, że wyczułam jakiś ruch. Wydawał się osobliwy. – 
Sięgnęła 
po filiżankę.
– Przypuszczam, że zaniepokoił cię moment, gdy przechodziliśmy przez śluzę w 
Esnie. To 
musiało być nad ranem i z pewnością mnie obudziło, ale nie na tyle, bym chciał 
wyjść na pokład 
i oglądać.
Anna wzruszyła ramionami.
– Przegapiłam to, niestety. Do późna czytałam pamiętnik Luizy, który chyba 
przyprawił mnie 
o nocne koszmary. Wciąż się budziłam po tej lekturze.
– A cóż ona, u licha, opisuje?
– Opowiada o pewnym flakoniku, który dragoman kupił dla niej na bazarze. Podobno 
był 
nawiedzony przez...
– Flakonik czy bazar? – W kącikach oczu Toby’ego ukazały się leciutkie 
zmarszczki, choć 
w jego głosie nie było śladu śmiechu.
– Flakonik. Niewielka buteleczka. Wiem, że brzmi to dziwnie. Nawiedzona, 
strasząca 
buteleczka!
– A co w niej straszy? Prawdopodobnie jakiś duch. Duchy najwyraźniej upodobały 
sobie 
zamieszkiwanie w butelkach.
– Nazwała go dżinem. Czy to jest to samo? – uśmiechnęła się Anna, mając 
nadzieję, że ów 
uśmiech pokaże, iż sama w to nie wierzy i potrafi się z tego śmiać tak jak on.
– Istotnie chodzi o to samo. To doprawdy intrygujące. Ale nie możesz pozwalać, 
by takie 
fantazje zakłócały ci sen. Może lepiej nie czytaj do poduszki podobnie 
sensacyjnych tekstów. – 
Wstał, odsuwając krzesło. – Co mogę ci przynieść z bufetu?
Patrzyła, jak Toby przechodzi przez jadalnię i sięga po dwa talerze. Starannie 
wybrał 
z koszyka na pieczywo dwa największe rogaliki, a potem wrócił do stolika.
– Dopłynęliśmy, widzisz? – Postawiwszy talerze, wskazał na okna. – Zjedzmy, a 
potem 
chodźmy zająć miejsca w odpowiednich kolaskach. Do świątyni w Edfu jedziemy z 
wielką 
pompą.
Na nabrzeżu czekały na nich czterokołowe otwarte powozy ciągnięte przez boleśnie 
chude 
konie. Powozili Egipcjanie w kolorowych galabijach i turbanach. Przy każdym 
woźnicy, na 
podpórce pod nogi spoczywał długi, groźny bat. Od czasu do czasu któryś świstał 
donośnie, gdy 
konie zaczynały wierzgać, rozpychając się i szukając sobie miejsca. Harmider był 
ogłuszający, 
gdyż wokół owych powozów i między końskimi kopytami dziesiątki małych chłopców 
domagały 
się bakszyszu i natarczywie przekonywały turystów do wybranych przez siebie 
powozów.
Kiedy zgromadzili się na nabrzeżu, Anna znalazła się obok Sereny i z pewną ulgą 
stwierdziła, że obie jadą tą samą kolaską. Odruchowo zbadała wzrokiem tłum, 
szukając 
Andy’ego i Charley, ale nigdzie nie było ich widać. Obok zaś, gdy wreszcie 
wskazano im 
miejsca, znaleźli się Joe i Sally Boothowie. Woźnica, który – jak im powiedział 
– miał na imię 
Abdullah, mógł sobie liczyć zarówno siedemdziesiąt, jak i sto pięćdziesiąt lat. 
Annę przeraził 
jego bezzębny uśmiech. Skórę Abdullah miał wyjątkowo ciemną i zrytą głębokimi 
bruzdami, 
a bezzębne dziąsła czyniły jego uśmiech wręcz złowrogim. Anna siedziała obok 
Sereny, modląc 
się żarliwie; nie chciała, by ją wywieziono na pustynię i aby ślad po niej 
zaginął. Ruszyli 
galopem, wyprzedzając inne pojazdy i kierując się ku centrum miasteczka, gdzie 
konie dzielnie 
szły w zawody z ciężarówkami i samochodami osobowymi. Trzymając się mocno boku 
powozu, 
Anna żałowała, że nie ma wolnej ręki, by wyjąć aparat fotograficzny. Było coś 
głęboko 
pierwotnego w tej jeździe i bardzo jej się to podobało.
Kolaska przechyliła się na jakimś wyboju i Anna wpadła na swoją towarzyszkę. 
Serena 
roześmiała się.
– Czyż to nie jest cudowne? Nie mogę się doczekać, żeby zobaczyć świątynię w 
Edfu. Jak 
wiesz, jest ona dość niezwykła. Nie jest tak stara, jak na przykład świątynie 
Karnaku, który 
będziemy zwiedzać w przyszłym tygodniu. Zbudowana w okresie ptolomejskim słynie 
z inskrypcji i rzeźb, które świadczą o tym, że nawet za panowania Rzymian 
dochowywano tam 
wiary starym egipskim bogom.
Anna nagle złapała się na tym, że żałuje, iż nie poświęciła mniej czasu na 
czytanie 
o flakoniku, a więcej na ten rozdział pamiętnika Luizy, który opisywał jej pobyt 
w Edfu. Gdy 
kolaska toczyła się główną ulicą i mijała kolejne skrzyżowania, wyobrażała sobie 
Luizę 
i Hassana razem właśnie w takim wehikule. Z tyłu dobiegł je jakiś okrzyk. 
Zrównał się z nimi 
inny pojazd, ciągnięty przez siwego konia o zadzie tak chudym, że kości biodrowe 
sterczały mu 
jak wieszaki na płaszcze. Woźnica strzelił z bata nad końskim łbem i wydał 
okrzyk triumfu, 
a Andy wychylił się do przodu, by im pomachać.
– Ostatni stawia piwo! Kolaska wyrwała do przodu. Serena roześmiała się 
poirytowana.
– On jest jak dziecko, nieprawdaż? Anna uniosła brwi.
– Przypuszczam, że wiesz o Andym dużo, skoro on i Charley są razem.
Serena wzruszyła ramionami.
– Nie tak wiele. Nie tyle, ile chciałaby Charley. – Przerwała i obie patrzyły z 
lękiem, jak 
kobieta z arbuzem niesionym na głowie przechodzi ulicę przed ich kolaską. 
Abdullah ze 
złośliwym uśmiechem trzasnął batem tuż za nią, wyraźnie mając nadzieję, że 
kobieta podskoczy, 
ale ona, z arbuzem wciąż pozostającym na miejscu, odwróciła się, by rzucić mu 
przekleństwo, 
nie tracąc przy tym ani równowagi, ani gracji. Zrobiło to imponujące wrażenie.
– Czyż nie są cudowne? – Serena rzuciła okiem na aparat fotograficzny, który 
Anna teraz, 
gdy znaleźli się w tłumie i woźnica musiał zwolnić, wydobyła wreszcie z torby. 
Nastawiła 
ostrość i skierowała obiektyw w stronę oddalającej się kobiety. – Zastanawiam 
się, dlaczego my 
nie nosimy rzeczy na głowach i czy zawsze tak było, czy taka jest zachodnia 
tradycja.
– Prawdopodobnie wiąże się to z wilgocią. Rzeczy mokłyby w deszczu, a my 
nabawiłybyśmy się artretyzmu w karkach – roześmiała się Anna. – Ale gdyby 
pewnego ranka 
wszyscy ludzie na przystanku autobusowym położyli sobie teczki i torebki na 
głowach, mógłby 
to być sygnał, że globalne ocieplenie jest w naszych czasach realne.
Roześmiały się, ale po chwili zamilkły, gdy mijał je mały chłopiec ze związanym 
indykiem 
pod pachą. Ptak miał oszalałe oczy i dyszał ze strachu. Anna już podnosiła 
aparat fotograficzny, 
gdy Serena potrząsnęła głową.
– Trudno stawić temu czoło. Temu okrucieństwu. Ten ptak... Te konie...
– Nie wygląda na to, aby bili je naprawdę – powiedziała Anna. – Większość tych 
trzaśnięć 
z bata rozlega się na naszą cześć. Obserwowałam to. Przypuszczam, że dobrze 
wiedzą, iż to, że 
okładają te szkapy, poruszy zblazowanych zachodnich turystów.
– Przy nas być może ich nie biją, ale co będzie, kiedy wyjedziemy? – Serena nie 
wydawała 
się przekonana.
– Przynajmniej je nakarmią – odparła Anna, widząc worki zielonej paszy zwisające 
z każdego wehikułu.
Wysiedli z kolasek w cieniu na tyłach świątyni i ostatni odcinek ku wejściu 
pokonali pieszo. 
Anna podniosła wzrok w oszołomieniu. Świątynia była potężnym, prostokątnym 
gmachem 
z ogromnym pylonem, czyli monumentalnym wejściem, które zdobiły rzeźby 
przedstawiające 
Ptolemeusza, pokonującego wrogów. Zatrzymali się przed owym portalem, skupieni 
wokół 
Omara, by posłuchać streszczenia dwóch tysięcy lat historii i opisu miejsca, 
jakie zajmowała 
w niej ta świątynia.
W pobliżu wejścia, obok posągu boga Horusa, przedstawionego jako wielki sokół, 
stała 
odziana w biel postać i Anna złapała się na tym, że ją obserwuje. Czarna linia 
cienia przecięła 
oślepiającą biel bawełnianej galabii mężczyzny, gdy ze złożonymi rękami oparł 
się o ścianę. 
Odniosła wrażenie, że nieznajomy bacznie im się przygląda, i poczuła nagły 
dreszcz lęku.
– O co chodzi? Stało się coś złego? – zapytała Serena, zaglądając jej w twarz.
Anna potrząsnęła głową.
– Nie, nic. Wciąż mam dziwne uczucie, że jest tu ktoś, kto mnie obserwuje...
Stojący za nimi Omar nabrał tchu i kontynuował swoją opowieść, ale żadna z nich 
nie 
słuchała.
– ...ktoś niezbyt miły, sądząc po twojej reakcji.
– Nie. – Anna zaśmiała się wymuszenie. Myślę, że to Egipt robi ze mnie 
neurotyczkę. Może 
wypiłybyśmy drinka przed kolacją i opowiedziałabym ci o tym?
O czym? O nocnym przywidzeniu? O wrażeniu, że w ciemności kabiny ktoś rozpakował 
jej 
torbę i przełożył ampułkę? Flakonik nawiedzony przez złego ducha. Potrząsnęła 
głową, zdając 
sobie sprawę, że Serena wciąż przygląda się jej uważnie. W chłodnym świetle dnia 
mogło się to 
wydawać niedorzeczne, ale przecież Andy i Toby wiedzieli o pamiętniku Luizy. 
Dlaczego nie 
miałby się o nim dowiedzieć ktoś jeszcze? Ktoś, komu – jak czuła – mogłaby się 
zwierzyć bez 
zakłopotania. Czyż to nie Toby sugerował jej wczoraj, by porozmawiała z Sereną o 
swoich 
dziwnych doznaniach w Dolinie Królów? Sądził, że ona mogłaby zrozumieć.
Wyczerpani, zakurzeni i zgrzani późno wrócili na statek. Powitani letnią 
lemoniadą 
i wonnymi ręcznikami, zjedli lunch, a potem, gdy statek odbił od brzegu i znów 
skierował się 
w górę rzeki, odpoczywali albo w kabinach, albo na leżakach na górnym pokładzie.
Właśnie tam Andy zastał Annę kilka godzin później. Niósł dwie szklaneczki i 
siadając na 
stojącym obok krześle, wręczył jej jedną.
– Mam nadzieję, że nie spałaś bez kapelusza.
– Jak widzisz, nie. – Kapelusz zwisał z oparcia leżaka. Anna usiadła 
wyprostowana i sączyła 
świeży sok, który jej przyniósł. – To miłe, dziękuję. – Pokład opustoszał, 
uświadomiła sobie 
nagle; gdy spała, wszyscy po kolei zniknęli. – Która godzina?
– W Egipcie nie ma czegoś takiego jak czas – uśmiechnął się Andy – ale słońce 
chyli się ku 
zachodowi, co oznacza, że niebawem nadejdzie czas kolejnego posiłku. – Poklepał 
się posępnie 
po brzuchu. – Podejrzewam, że nasze wycieczkowe wypady na brzeg, choć męczące, 
nie będą 
wystarczająco „energochłonne”, abyśmy uporali się ze wszystkim, co zjadamy. – 
Umilkł na 
chwilę, po czym zapytał: – Może teraz mogłabyś mi pokazać ten pamiętnik?
Zaskoczyła ją ta gwałtowna zmiana tematu. Uświadomiła sobie, że Andy zagląda do 
jej 
leżącej obok leżaka torebki.
– Jest w kabinie. Może później, Andy, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
– Jasne. Nie ma pośpiechu. – Oparł się na krześle i zamknął oczy. – Pokazywałaś 
go komuś 
innemu?
– Masz na myśli kogoś ze statku? – Spojrzała na niego znad krawędzi szklaneczki. 
Nie 
można było odczytać wyrazu jego oczu za ciemnymi okularami.
Skinął głową.
– Nie. Toby jest jedynym człowiekiem, który go widział. W samolocie. Toby 
Hayward? – 
Andy przez chwilę przygryzał wargę. – Zastanawiam się... Skądś znam to nazwisko. 
Wydaje mi 
się, że jest nieco samotny.
– Tak jak ja – powiedziała cicho. – Przynajmniej na tej wycieczce. To malarz.
Nie umknęło jej uniesienie brwi.
– Doprawdy? Znany? Anna uśmiechnęła się.
– Nie mam pojęcia. Prawdopodobnie dlatego znasz jego nazwisko. Ja chyba nigdy o 
nim nie 
słyszałam, ale to naprawdę niczego nie oznacza.
Andy wysączył swoją szklaneczkę.
– Możesz mi powiedzieć, żebym pilnował swego nosa, ale naprawdę sądzę, że 
powinnaś 
uważać na ten pamiętnik, Anno. Poza tym, że wart jest dużo pieniędzy, stanowi 
też kawałek 
prawdziwej historii.
– Właśnie dlatego zostawiłam go pod kluczem – odparła może trochę ostrzej niż 
zamierzała, 
ale ton Andy’ego zaczynał ją irytować, jego zachowanie przypomniało jej Feliksa. 
Było jakieś 
protekcjonalne.
Roześmiał się, co rozzłościło ją jeszcze bardziej. Osłaniając rękami twarz, 
udał, że uchyla się 
przed ciosem.
– Dobrze, już dobrze. Przepraszam. Poddaję się. Powinienem wiedzieć, że 
potrafisz się 
doskonale zatroszczyć o pamiętnik i o samą siebie. Wszak przede wszystkim jesteś 
praprawnuczką Luizy!
O pewnym fakcie przypomniała sobie później, gdy w barze spotkała Serenę i 
usiadły na 
jednej z wygodnych sof w kącie. Na zewnątrz było już ciemno. Zacumowali w 
niewielkiej, jak 
im się wydawało, odległości od wspaniałej świątyni w Kom Ombo. Wokół gromadzili 
się inni 
pasażerowie. Widziała Andy’ego usadowionego na wysokim stołku przy barze. Obok 
niego stała 
Charley i oboje pogrążeni byli w hałaśliwej rozmowie z Joem i barmanem.
– No to opowiedz mi o swoich osobliwych doznaniach. – Serena ze szklaneczką w 
dłoni 
oparła się na poduszkach sofy. Przez chwilę badawczo przyglądała się twarzy 
Anny, a potem 
spojrzała za siebie, w stronę baru, gdzie grupa stojąca wokół Andy’ego 
wybuchnęła wyjątkowo 
głośnym śmiechem.
– Trochę niedorzecznie zabrzmi opowiadanie o tym z zimną krwią – rzekła Anna, 
wzruszając 
ramionami – ale ktoś wspomniał, że interesujesz się czymś w rodzaju 
parapsychologii.
Serena uśmiechnęła się.
– Czymś w rodzaju...? Chyba tak. Czy, jak wnioskuję, ma to jakiś związek z owym 
człowiekiem, którego dziś rano widziałyśmy w Edfu?
– Nie szczególnie z nim. On był realny. Ale z jakiegoś powodu sprawił, że 
poczułam się 
zdenerwowana. Przyglądał się nam, a ja wciąż miałam wrażenie, że jestem przez 
kogoś 
obserwowana. To nic szczególnego... – przerwała, zupełnie nie wiedząc, jak mówić 
dalej.
– Zacznij od początku, Anno. Moim zdaniem sprawy rysują się wtedy znacznie 
jaśniej. – 
Serena patrzyła na nią z uwagą. – Najwyraźniej coś cię niepokoi i kładzie się 
cieniem na tym, co 
powinno być miłym, beztroskim urlopem.
– Nie potrafisz czytać po arabsku, jak sądzę? Serena potrząsnęła głową i 
roześmiała się.
– Niestety, nie.
– Mam w kabinie pewien pamiętnik...
– Wiem; należący do Luizy Shelley. – Serena zobaczyła wyraz twarzy Anny i znów 
się 
roześmiała. – Moja droga, to jest mały statek i nie ma nas tu zbyt wiele. Chyba 
nie 
przypuszczasz, że pozostaje to tajemnicą?
– Chyba nie. – Zaskoczona Anna pomyślała nagle o ostrzeżeniu Andy’ego. – Cóż, w 
tym 
pamiętniku wspomina się o tym, że Luiza dostała w prezencie od swego dragomana 
pewną 
niewielką szklaną ampułkę. Odziedziczyłam tę ampułkę. Był do niej dołączony 
kawałek papieru, 
który również mam, zapisany w języku arabskim, a mówiący, że na owym flakoniku, 
jakoby 
pochodzącym z czasów faraonów, ciąży jakaś klątwa. Pierwszy właściciel tego 
naczynia, kapłan 
ze starożytnego Egiptu, podąża za nią i podobnie czyni jakiś zły duch, ponieważ 
w szkle 
zamknięty jest tajemniczy eliksir. Wiem, że brzmi to śmiesznie, jak z filmu, ale 
niepokoi mnie... 
– Anna urwała zakłopotana.
– Masz ten flakonik ze sobą na statku? – zapytała cicho Serena. W ogólnym gwarze 
Anna 
prawie jej nie słyszała. Skinęła głową,
czując ulgę, że Serena się nie roześmiała.
– Przywiozłam go ze sobą. Żałuję, że to zrobiłam. Naprawdę nie wiem dlaczego, 
poza tym, 
iż wydawało mi się właściwe przywiezienie go z powrotem do Egiptu. Mam go od 
lat. Zawsze 
sądziłam, że to falsyfikat. Właśnie tak powiedział pewien antykwariusz, 
przyjaciel mojego męża. 
Andy też tak sądzi.
– Andy Watson? – głos Sereny zabrzmiał ostro. – A co on o niej wie? Pokazałaś mu 
tę 
ampułkę?
– Zobaczył ją wczoraj. Mówi, że w czasach wiktoriańskich sprzedawano naiwnym 
turystom 
mnóstwo falsyfikatów.
– Oczywiście ma rację, ale ty nie wydajesz mi się naiwna i jestem pewna, że 
Luiza także nie 
była łatwowierna, a jej dragoman również nie dałby się nabrać, o ile sam był 
prawym 
człowiekiem. – Serena przerwała na chwilę. – A ty obawiasz się tej klątwy?
Nie było to przypuszczenie, lecz niemal stwierdzenie faktu. Anna przez chwilę 
nie 
odpowiadała, a potem wolno wzruszyła ramionami.
– Dowiedziałam się o niej dopiero poprzedniej nocy – powiedziała, lekko 
przygryzając 
wargę ze słabym uśmiechem zakłopotania. – Ale przypuszczam, że zaczyna do mnie 
docierać. 
Jeszcze zanim poznałam tę historię, miałam to niesamowite uczucie, że ktoś mnie 
obserwuje. Od 
chwili przybycia do Egiptu byłam podenerwowana. Później kilkakrotnie miałam 
wrażenie, że 
ktoś dotykał moich rzeczy w czasie, gdy drzwi mojej kabiny były zamknięte i nikt 
nie mógł 
znajdować się w środku. Próbowałam sobie wmówić, że mi się to przyśniło, bądź 
też, że miałam 
halucynacje lub nękają mnie zwidy. Byłam zmęczona po wczorajszym zwiedzaniu, 
ale... – Znów 
umilkła.
– Rozważmy wszystko po kolei. Powiedz mi, co jest w tym przesłaniu, tyle, ile 
wiesz. 
Rozumiem, że masz jakieś tłumaczenie? – Głos Sereny był cichy, lecz stanowczy. 
Miał jakąś 
pociągającą głębię, która Annie wydała się całkowicie uspokajająca.
Kiedy Anna powtórzyła jej wszystko, Serena, wpatrując się w szklaneczkę 
odstawioną na 
stolik, namyślała się przez chwilę w milczeniu. Anna z lękiem obserwowała jej 
twarz.
– Jeśli Luiza czuła, że był jakiś duch strzegący tej buteleczki, to musimy 
założyć, że flakonik 
jest autentyczny – powiedziała w końcu Serena. – A skoro to ten sam flakonik, 
który przywiozłaś 
ze sobą, zapewne istotnie ma on jakiś rodzaj rezonansu...
– Rezonansu? – Anna spojrzała na nią lękliwie.
Serena znów się roześmiała. Anna zaczynała lubić ten głęboki, gardłowy śmiech. 
On również 
był uspokajający.
– No cóż, moja droga – mówiła dalej Serena – jak powiedziałam, rozważmy wszystko 
po 
kolei. Przypuszczalnie wiesz, że jesteś przy zdrowych zmysłach. Kiedy miałaś to 
dziwne uczucie, 
wcale nie spałaś; przynajmniej możesz być pewna, że nie spałaś za pierwszym 
razem, gdy 
wyszłaś spod prysznica! Byłaś również trzeźwa. Wiedziałaś, gdzie zostawiłaś 
torbę. 
Prawdopodobnie w niezbyt odległej przeszłości badano ci wzrok, więc dlaczego nie 
wierzysz 
własnym oczom?
– To proste; przecież gdyby torba została ruszona z miejsca, a flakonik 
odwinięty, musiałby 
tego dokonać jakiś człowiek. Nie wierzę w duchy. Nie jestem psychicznie chora. 
Przede 
wszystkim zaś nic nie zdarzyło się przedtem ani mnie, ani temu flakonikowi. – 
Anna potrząsnęła 
głową. – Och, nie. Nie potrafię sobie z tym poradzić. Naprawdę nie potrafię.
Serena przyglądała się jej uważnie.
– Pokażesz mi ten flakonik?
– Oczywiście. Przyjdź do mnie po kolacji – odparła Anna, przygryzając wargę. – 
Prawdę 
mówiąc, trochę się denerwuję powrotem do kabiny. Nie wiem, co tam zastanę!
– Jeśli tak bardzo się denerwujesz, to dlaczego nie poprosisz, by umieszczono tę 
buteleczkę 
w tutejszym sejfie wraz z naszymi paszportami i kosztownościami? – Serena 
podniosła wzrok, 
gdy przed restauracją w głębi statku rozdzwonił się gong.
Wstały i ruszyły w stronę klatki schodowej, która wiodła na dolny pokład.
Anna wzruszyła ramionami.
– Dobry pomysł. Chyba po prostu tak zrobię. – Znów pokręciła głową. – Nie mogę w 
to 
wszystko uwierzyć! To musi być sprawa mojej wyobraźni. Przecież nic się nie 
działo, dopóki 
o tym nie przeczytałam. Jeśli to prawda, dlaczego nic się nigdy nie pokazało w 
Londynie?
Serena odwróciła się do niej.
– Czyż to nie jest oczywiste? Przywiozłaś flakonik z powrotem do Egiptu. Wrócił 
do domu.
Anna otworzyła drzwi i zapaliła światło. Kabina była pusta. Zaprosiwszy Serenę 
do środka, 
starannie zamknęła drzwi. Kolację jadły każda przy swoim stole, ale za milczącym 
porozumieniem umknęły z baru, gdzie serwowano kawę, zanim jeszcze Omar wygłosił 
kolejną 
prelekcję do zgromadzonego tam towarzystwa. Tematem dzisiejszej była historia 
Egiptu po 
epoce faraonów.
Niewielka kabina wydawała się zatłoczona, gdy znajdowały się w niej dwie osoby. 
Serena 
usiadła na łóżku, Anna zaś zdjęła z szafy walizkę, postawiła ją na podłodze, 
otworzyła zamek 
i odchyliła wieko.
– Jest tutaj – powiedziała, sięgając do wewnętrznej kieszeni i wyjmując 
niewielkie otulone 
jedwabiem zawiniątko. Nie rozwijając szala, wręczyła je Serenie.
W kabinie było bardzo cicho. Wszyscy inni pasażerowie zostali w barze, 
przyglądając się, 
jak Omar ustawia na bufecie projektor, by poprowadzić ich przez nieco bardziej 
współczesną 
historię Egiptu. Dwa korytarze, na które wychodziło dziesięć kabin, były puste. 
Jeśli zaś chodzi 
o załogę, teraz przyszła jej kolej na posiłek. Brzeg rzeki był ciemny i 
opustoszały. Przez 
uchylone okno dochodził delikatny plusk wody i suchy, cichy szelest trzcin, gdy 
wiatr zaczął się 
wzmagać, zakradając się chyłkiem z pustyni.
Serena bardzo ostrożnie rozwinęła flakonik.
– Mniejszy niż się spodziewałam. Anna usiadła obok niej.
– Jest maleńki – zaśmiała się nerwowo. – Taki mały, a powoduje tyle zamieszania.
– Ciii... – Serena odrzuciła szkarłatny szal na łóżko i wpatrywała się we 
flakonik leżący w jej 
dłoni. Przesuwała po nim palcem. – Wydaje się stary. Szkło jest porysowane. 
Nierówne. – 
Zamknąwszy oczy, dalej delikatnie gładziła flakonik czubkiem palca, niemal go 
nie dotykając. – 
Jest stary. Pełen wspomnień. I czasu. – Jej głos był bardzo miękki. Rozmarzony. 
– Jest 
prawdziwy, Anno. Stary. Bardzo stary. Jest w nim magia. Moc... – Zapadła długa 
cisza, a potem 
Serena podjęła: – Oczami duszy widzę jakąś postać. Jest wysoki. Ma przenikliwe 
oczy. Widzą na 
wskroś. Srebrne niczym ostrza sztyletów. – Spokojna, gładziła ampułkę powolnymi, 
delikatnymi 
ruchami. – On ma dużą moc – mówiła wolno dalej – ale wyczuwam jakąś zdradę. Ma 
wrogów. 
Uważa się za niepokonanego, ale obok niego jest nienawiść i żądza władzy. Ktoś, 
kogo uważał 
za przyjaciela, jest w pobliżu. Czeka, rozsnuwając wokół niego mrok tajemnicy. 
Służą różnym 
bogom, ale on nie zdaje sobie z tego sprawy. Jeszcze nie... – Głos Sereny 
stopniowo cichł, 
a Anna wstrzymała oddech i zafascynowana patrzyła, jak czubek palca ze starannie 
utrzymanym, 
owalnym, nielakierowanym paznokciem delikatnie uderza w szkło. – Tu jest krew, 
Anno – 
odezwała się wreszcie Serena głosem, który przeszedł w szept. – Tyle krwi... i 
tyle nienawiści.
– Zmyślasz. – Anna odsunęła się od niej i oparła o drzwi. – Przerażasz mnie! – 
Nagle zaczęła 
się trząść. Czy to była owa postać, która tak przeraziła Luizę?
Serena powoli podniosła wzrok. Szukała oczami twarzy Anny, ale jej nie widziała. 
Źrenice 
miała ogromne, rozszerzone i niewidzące.
– Sereno...? – wyszeptała Anna. – Sereno, proszę!
Znów zapadła długa cisza, a potem Serena nagle przetarła oczy.
– Co ja mówiłam? – uśmiechnęła się niepewnie.
– Nie wiesz? – Anna nie ruszyła się z miejsca przy drzwiach. Serena spojrzała na 
mały 
flakonik wciąż spoczywający w jej dłoni,
a potem z drżeniem upuściła go na łóżko.
– Jest stary. Bardzo stary – powtórzyła bezbarwnym, monotonnym głosem.
– Tak powiedziałaś – odparła Anna, przełykając ślinę. Oczy utkwiła w ampułce 
leżącej na 
łóżku. – Ale czym były te wszystkie pozostałe bzdury? Te o krwi?
Serena szeroko otworzyła oczy.
– O krwi? – Po chwili ciszy odwróciła wzrok. – Niech to szlag! – Przycisnęła 
dłonie do 
twarzy. – Nie chciałam, żeby to się stało. Zapomnij o tym na miłość boską. 
Przepraszam. Nie 
wierz w nic, co powiedziałam, Anno. – Wyciągnęła dłoń po flakonik, ale 
rozmyśliła się i wstała, 
pozostawiając go tam, gdzie leżał. – Mam skłonność do melodramatu. Nie zwracaj 
na to uwagi. 
Naprawdę nie chciałam cię przestraszyć.
– Ale to zrobiłaś.
– Tak? – Przez chwilę Serena stała, wpatrując się w twarz Anny, jakby próbowała 
odczytać 
jej myśli. Potem wzruszyła ramionami i odwróciła wzrok. – Z pewnością skończyli 
już prelekcję. 
Może zajrzymy do baru na drinka? – zapytała, pochylając się nad łóżkiem i 
sięgając po flakonik. 
Zawahała się sekundę, po czym podniosła go i z powrotem zawinęła w jedwabny 
szal, a potem 
wręczyła Annie. – Poproszę Omara, żeby włożył go do sejfu. Myślę, że jest 
autentyczny. – Głos 
wciąż miała dziwnie bezbarwny.
Anna z ociąganiem wzięła buteleczkę. Trzymała ją przez chwilę, a potem ponownie 
schowała do walizki.
– Później. Zrobię to później. Kiedy ktoś będzie w recepcji – powiedziała. Już 
miała zadać 
następne pytanie, ale zmieniła zdanie i wziąwszy portfelik, ruszyła do drzwi. – 
Chodź. Wyjdźmy 
stąd.
Ze szklaneczkami w dłoniach wyszły z baru, gdzie inni wycieczkowicze siedzieli 
grupkami 
przy niskich stolikach, na otwarty osłonięty pokład, gdzie stoliki i krzesła 
były puste. Anna 
zadrżała.
– Jest zimny wiatr.
– Nie przeszkadza mi to. Jest tak cudownie... oczyszczający. Cóż za ulga po 
upale dnia – 
potrząsnęła głową Serena. – Wejdźmy na górny pokład.
Skierowała się ku dziobowi statku, na którym Anna wcześniej drzemała. Tutaj na 
górze 
wszystko pogrążone było w ciemności, widać było tylko sznur małych kolorowych 
świateł wokół 
markizy osłaniającej dolny pokład. Podnosząc wzrok, widziały aksamitną czerń 
nieba 
i intensywną jasność gwiazd. Stały, oparte o burtę i rozglądały się po rzece. 
Noc była dziwnie 
cicha, tylko z pokładu poniżej dobiegały odgłosy rozmów i śmiechu.
Anna wpatrzyła się w falujące odbicia świateł w ciemnej wodzie.
– Jak to zrobiłaś? – zapytała, upijając mały łyk ze swej szklaneczki. Serena nie 
udawała, że 
nie wie, o czym Anna mówi.
– Nazywają to psychometrią – odparła, wzruszając ramionami. – Przypuszczam, że 
jest to 
rodzaj jasnowidzenia. Interpretacja przedmiotu. Wróżenie. Zawsze potrafiłam to 
robić. Już od 
dzieciństwa. Właśnie to skłoniło mnie do studiowania zjawisk psychicznych. U 
dzieci nazywa się 
to żywą wyobraźnią. U dorosłych zaś... – zawahała się – dziwactwem, obłędem, 
schizofrenią... 
Wybierz sobie, co chcesz. – W jej głosie na sekundę pojawił się cień goryczy, 
który natychmiast 
zniknął. – Nie jest to coś, z czym łatwo się pogodzić, jak się pewnie domyślasz, 
ale bywa 
przydatne. Czasami.
Anna wciąż spoglądała w wodę.
– Co myślał o tym twój mąż?
– Ach – Serena uśmiechnęła się ponuro – oto jeszcze jedna kobieta, która 
oczywiście zmierza 
nieomylnie do sedna sprawy. Mój mąż wahał się między myśleniem o mnie jako o 
zachwycająco 
nawiedzonej albo kompletnie obłąkanej. Ale zaszczyt przynosi mu to, że właściwie 
nigdy nie 
próbował kazać mnie zamknąć.
Jej cichy śmiech sprawił, że Anna w końcu podniosła wzrok. Serena odeszła od 
burty 
i usiadła na jednym z krzeseł. Opierając się na nim z westchnieniem, patrzyła w 
gwiazdy.
– Byliśmy bardzo szczęśliwi – powiedziała. – Uwielbiałam go. Kiedy żył, 
trzymałam te 
wszystkie głupstwa na uwięzi tak mocno, jak mogłam. Potem, gdy zmarł... – 
przerwała – 
przypuszczam, że było to raczej odejście. Szukałam pokrewnych dusz. Czytałam. 
Rozmawiałam. 
Pisałam. Studiowałam. Charley sądzi, że jestem pomylona, ale szczerze mówiąc, 
nie obchodzi 
mnie, co ona sądzi. Dwa lata temu zaczęłam studiować mistycyzm egipski i 
przyjechałam do 
Egiptu, by posmakować tego miejsca w grupie, zanim wrócę tutaj sama.
Anna odwróciła się plecami do rzeki i oparła o burtę. Ona także spoglądała w 
górę poza niski 
brzeg rzeki i mroczne kontury drzew. Gwiazdy były takie jasne. Takie czyste. 
Zadrżała.
– Opowiedz mi o moim flakoniku.
– Nie pamiętam, co mówiłam – powiedziała Serena i upiła łyk ze swojej 
szklaneczki, 
a potem zobaczyła w ciemności twarz Anny i uśmiechnęła się ze smutkiem. – 
Naprawdę nie 
pamiętam. Czasami zapamiętuję, ale częściej zapadam w rodzaj transu. Przykro mi, 
Anno. Ale 
właśnie tak ze mną jest. To ty będziesz musiała mi opowiedzieć, co mówiłam.
– Mówiłaś o nienawiści, zdradzie i krwi. – Te słowa zawisły na chwilę w ciszy. – 
Opisałaś 
jakiegoś człowieka. Kapłana. Mówiłaś, że jest wysoki i ma przenikliwe oczy. – 
Odwróciła się ze 
strachem na odgłos kroków za nimi.
– Wygląda na to, że to ja. Wysoki. O przenikliwych oczach! – Na szczycie schodów 
pojawił 
się Andy. – Dalej, dziewczęta! O czym rozmawiacie tak sekretnie? Sereno, 
staruszko, nie mogę 
pozwolić, byś przywłaszczyła sobie najpiękniejszą kobietę na tym statku. To 
niedopuszczalne. 
Szczególnie jeśli zamierzacie dyskutować o innych mężczyznach – uśmiechnął się 
przyjaźnie.
Serena i Anna wymieniły spojrzenia.
– Przyłączymy się do ciebie za minutę, Andy – odparła Serena, nie ruszając się z 
krzesła. – 
A teraz zjeżdżaj, dobry człowieku!
Anna ukryła uśmiech, bez słowa obserwując chwilową porażkę Andy’ego.
Wzruszył ramionami.
– W porządku. Nie strzelaj! – uniósł ręce w geście poddania. – Wiem, kiedy 
zwykli 
mężczyźni nie są potrzebni. Drinki dla was będą stały na barze, jeśli przyjdzie 
wam na nie 
ochota.
Obserwowały, jak z nonszalanckim machnięciem ręki przechodzi przez pokład i na 
schodach 
prowadzących w dół znika im z oczu. Minęło kilka chwil, zanim Serena zaczęła 
mówić dalej.
– Andy jest kpiarzem. I niedowiarkiem. Sądzę, że będzie rozsądniej o niczym mu 
nie 
wspominać.
– Zgadzam się – powiedziała Anna. Usiadła na krześle obok i drżąc, otuliła 
swetrem 
ramiona. – Więc co mam zrobić?
– Mogłabyś wrzucić ten flakonik do Nilu. – Serena odchyliła głowę i wlała sobie 
do gardła 
ostatnie krople ze szklaneczki. – Wtedy, jak przypuszczam, pozbędziesz się 
problemu.
Anna milczała.
– Flakonik był prezentem Hassana dla Luizy – rzekła w końcu.
– I co im się przydarzyło?
– Nie przeczytałam jeszcze całego pamiętnika – odparła Anna, wzruszając 
ramionami – ale 
wiem, że Luiza wróciła bezpiecznie do Anglii.
– To zależy od ciebie, oczywiście. – Serena z westchnieniem pochyliła się do 
przodu i oparła 
łokcie na kolanach.
– Powiedziałaś, że studiujesz egipski mistycyzm – powiedziała powoli Anna – więc 
być 
może jest coś, co mogłabyś zrobić. Czy mogłabyś z nim porozmawiać? – Z jednej 
strony Anna 
wprost nie mogła uwierzyć, że naprawdę o to prosi, z drugiej zaś zaczynała 
traktować Serenę 
bardzo poważnie.
– Och, nie. To nie daje mi uprawnień do zajmowania się takimi rzeczami – 
potrząsnęła głową 
Serena. – Anno, kochana, to jest... a raczej mogłaby być... waga ciężka. Starszy 
kapłan, jeśli nim 
był, byłby poza moją „kategorią wagową”. I prawdopodobnie poza kategorią 
kogokolwiek ze 
współczesnych. Ci faceci praktycznie wymyślili magię. Słyszałaś o Hermesie 
Trismegistosie? 
I o Tocie, bogu magii?
Anna zagryzła wargę.
– Nie chcę niszczyć flakonika.
– W porządku – rzekła Serena, wstając. – Powiem ci coś. Przeczytaj dalej ten 
pamiętnik. 
Zobacz, co spotkało Luizę. I jak się z tym uporała? Być może w ogóle nic jej się 
nie przydarzyło. 
Ja spędzę tę noc na rozmyślaniu o tym; jutro udajemy się do wspaniałej, 
uzdrawiającej świątyni 
w Kom Ombo. Kto wie, może będziemy mogły ugłaskać strażnika ampułki, składając 
jakąś 
ofiarę jego bogom...
Było już późno, gdy Anna poszła do swojej kabiny. Stała przez chwilę z ręką na 
kontakcie, 
wpatrując się w walizkę leżącą na podłodze. Korytarz za jej plecami był pusty. 
Serena poszła do 
swojej, położonej piętro niżej kabiny, którą dzieliła z Charley.
Anna zagryzła wargę. Godzina pogodnej pogawędki w barze z Benem, Joem i Sally 
zrelaksowała ją i odprężyła. Nie zapomniała, że flakonik wciąż jest tutaj, w 
kabinie, ale odsunęła 
go na dno pamięci. Zostawiając za sobą otwarte drzwi, podeszła do walizki, 
uklękła i zajrzała do 
środka. Jedynie mała wypukłość w wewnętrznej kieszeni wskazywała, gdzie ukryty 
jest flakonik. 
Biorąc głęboki oddech, Anna wyjęła go, wciąż starannie owinięty w szkarłatny 
jedwab. Nie 
przestając się zastanawiać, wyszła z kabiny, pospieszyła krótkim korytarzem do 
głównej klatki 
schodowej i zbiegła na dół do recepcji u stóp schodów prowadzących na piętro 
restauracyjne. 
Tutaj, za ściennym kasetonem znajdował się okrętowy sejf, w którym przechowywano 
paszporty 
pasażerów i wszelkie inne wartościowe przedmioty, których nie chcieli 
pozostawiać w kabinach 
czy torbach. Recepcja była pusta i pogrążona w ciemnościach. Anna nacisnęła 
brązowy 
dzwoneczek na pustej, wypolerowanej powierzchni recepcyjnego biurka. Dźwięk 
dzwonka 
rozległ się wokół, ale drzwi za biurkiem, które prowadziły do pomieszczeń 
załogi, pozostały 
zamknięte. Zdenerwowana wyciągnęła rękę, by nacisnąć dzwonek jeszcze raz, ale po 
chwili 
zmieniła zdanie. Rzut oka na zegarek uświadomił jej, że dochodzi północ. Nie 
należało się 
spodziewać, że ktokolwiek będzie na służbie o tej godzinie. Z wyjątkiem Omara. 
Wszak 
powiedział im, że jest tutaj do ich dyspozycji o każdej porze dnia i nocy, gdyby 
były jakieś 
kłopoty. Miał jednak na myśli zapalenie wyrostka robaczkowego lub morderstwo, 
nie zaś 
zapomniane świecidełko. To mogło poczekać do rana. Ale czy rzeczywiście mogło?
Odwróciła się i szybko ruszyła z powrotem ku schodom. Kabina Omara mieściła się 
na tym 
samym poziomie co jej, na końcu korytarza.
Przystanęła przed jego drzwiami. Czy naprawdę zamierza go obudzić w środku nocy, 
aby 
prosić o włożenie czegoś do sejfu? Przez kilka sekund stała niezdecydowana, a 
następnie 
odwróciła się i powoli poszła w stronę otwartych drzwi swojej kabiny.
Na progu znieruchomiała. Nie było jej przecież tylko kilka minut, ale w kabinie 
coś się 
zmieniło. Palce Anny zacisnęły się mimo woli na małym jedwabnym zawiniątku. 
Stała 
w drzwiach, rozglądając się po kabinie. Walizka wciąż leżała tam, gdzie ją 
zostawiła, na środku, 
z wiekiem odchylonym do tyłu. Anna przyjrzała się jej. Walizka była pusta, ale 
dziwnie inna. 
Ukośnie padające światło nocnej lampki rzucało na jej puste wnętrze trójkątny 
czarny cień; cień, 
w którym coś leżało. Coś, czego nie było tam przedtem. Z zaschniętymi ustami i 
szybko bijącym 
sercem Anna zmusiła się, by podejść o jeden krok bliżej. Na dnie walizki leżała 
garść 
brunatnych, zgniecionych kawałków czegoś, co wyglądało jak torf. Przyjrzała im 
się ostrożnie, 
a potem powoli przykucnęła i wyciągnęła rękę. Były suche i w dotyku podobne do 
papieru. Gdy 
przesunęła po nich palcami, rozsypały się w pył. Marszcząc brwi, rozejrzała się 
dookoła. Nic 
poza tym się nie zmieniło. Nic nie zostało przesunięte. Roztarta pył w palcach, 
a następnie 
pochyliła się powoli i powąchała go. Zapach był bardzo słaby. Lekko korzenny. 
Egzotyczny. 
Z jakiegoś powodu zakręciło jej w żołądku. Otrzepała dłonie i zatrzasnęła wieko 
walizki. 
Postawiwszy ją z powrotem na szafie, kilka razy wytarła dłonie w ręcznik, a 
potem w końcu 
zamknęła drzwi kabiny i przekręciła klucz.
W nerwowym pośpiechu, wciąż badając wzrokiem zakamarki kabiny, rozebrała się i 
wzięła 
prysznic. Potem zapakowała jedwabne zawiniątko w foliową torebkę, w której 
wcześniej 
przechowywała rolkę filmu, i wsunęła je do kosmetyczki, którą następnie 
dokładnie zapięła 
i postawiła na posadzce kabiny prysznicowej. Następnie zamknęła ją dokładnie.
Kilka minut stała na środku kabiny i z napiętymi mięśniami nasłuchiwała uważnie. 
Zza 
wpółotwartego okna dobiegł ją lekki szelest trzcin. Przez chwilę słyszała też z 
oddali piskliwe 
wołanie jakiegoś ptaka; potem zapadła cisza. Zgasiwszy górne światło, w końcu 
wsunęła się 
powoli do łóżka i przez moment znowu nasłuchiwała, a potem sięgnęła po 
pamiętnik. Wcale nie 
była śpiąca i mogła przynajmniej na chwilę pogrążyć się w opowieści Luizy i 
sprawdzić, czy 
zdoła znaleźć jakieś wzmianki o flakoniku i jego losach. Kartkując kolejne 
strony, znalazła 
niewielki atramentowy szkic, opatrzony podpisem „kapitel w Edfu”. Ukazywał on 
ozdobne 
zwieńczenie jednej z owych kolumn na dziedzińcu, który oglądała właśnie tego 
ranka.
Państwo Forresterowie znów uznali, że jest zbyt gorąco, by robić cokolwiek 
innego, 
jak tylko pozostać na statku, więc Hassan wystarał się o osły, abyśmy mogli 
pojechać 
do wspanialej świątyni w Edfu...
Anna podniosła wzrok. W kabinie było cicho i ciepło. Czuła się bezpieczna. 
Sadowiąc się 
wygodniej, odwróciła stronę i czytała dalej.
* * *
Poganiacz osłów, który towarzyszył im do świątyni, odpoczywał, czekając na nich, 
w skąpym cieniu kępy palm, a Hassan powiódł ich dalej przez piaski. Wziął ze 
sobą dwóch 
chłopców, którym polecił nieść pudła z farbami i pędzlem oraz szkicownik, a 
także kosz 
z jedzeniem i parawan przeciwsłoneczny. Zatrzymali się na wypoczynek w zakolu 
jednej 
z wielkich ścian. Luiza, siedząc na perskim dywanie, przyglądała się, jak 
chłopcy zdejmują 
bagaże i wynagrodzeni jedną półpiastrówką, pospiesznie zmykają.
– Usiądź obok mnie – z uśmiechem wskazała Hassanowi miejsce na dywanie. – Chcę 
usłyszeć historię tej budowli, zanim ją zwiedzimy.
Usiadł po turecku na skraju dywanu, wyprostowany, mrużąc oczy przed słońcem.
– Myślę, sitt Luiza, że ze swoich książek i rozmów z sir Johnem wie pani więcej 
niż ja – 
odparł, uśmiechając się poważnie.
– Wiesz, że to nieprawda. – Sięgnęła po mały szkicownik i otworzyła go. – Poza 
tym lubię 
słuchać, jak opowiadasz, kiedy rysuję.
Słońce wznosiło się coraz wyżej. Luiza pragnęła uchwycić piękno, potęgę i 
majestat tego 
miejsca, zanim cienie zbyt się skrócą, oraz utrwalić urodę rzeźb, których 
delikatność 
kontrastowała z twardością kamienia, z jakiego je wyrzeźbiono. Chciała też 
przedstawić cudowną 
moc posągów Horusa przedstawianego w postaci sokoła i oddać wyraz jego 
ogromnych, 
okrągłych oczu, obserwujących niewyobrażalne odległości między ścianami 
świątyni. 
Odkręciwszy słój z wodą, napełniła nią niewielkie naczynie przymocowane do pudła 
z farbami 
i sięgnęła po pędzel.
– Tę świątynię dopiero niedawno odkopał monsieur Mariette. Przed jego przybyciem 
piasek 
sięgał aż dotąd – rzekł Hassan, wskazując jakiś nieokreślony punkt w połowie 
wysokości 
kolumn. – Oczyścił ją. Przy świątyni i w jej bliskim sąsiedztwie budowano domy. 
Teraz ich nie 
ma. On to wszystko odkopał – spojrzał na wysokie ściany piasku wokół świątyni, 
na których 
szczycie, ponad pozostałościami starożytnego miasta, niewygodnie rozsiadła się 
osada. – Dopiero 
teraz widzi się, jaka jest ogromna. Jaka wysoka. I jaka wspaniała. Świątynia 
została zbudowana 
w okresie panowania dynastii Ptolemeuszów. Poświęcona jest Horusowi, bogu z 
głową sokoła. 
To jedna z największych i najwspanialszych świątyń w Egipcie...
Niski głos Hassana wplótł historię budowli w legendę o świetle i ciemności. 
Piaski się 
wdarły, a potem opadły niczym wody Nilu.
Luiza przerwała pracę, przyglądając się Hassanowi. Jasna ochra i 
brunatnoczerwona umbra 
zasychały na czubku pędzla. Twarz Hassana była raz ożywiona i spięta, to znów 
rozluźniona; 
nadal snuł wątek swej opowieści. Rozmarzona, zasłuchana Luiza pogrążyła się w 
wizjach, które 
przed nią wyczarowywał, i dopiero po chwili zorientowała się, że przestał mówić 
i patrzy na nią 
z półuśmiechem na urodziwej twarzy.
– Uśpiłem panią, sitt Luiza. Uśmiechnęła się, kręcąc przecząco głową.
– Zachwyciłeś mnie swoją opowieścią. Zniewolona nią siedzę tutaj, nie mogąc 
nawet 
malować.
– A zatem mój zamiar się nie powiódł. Chciałem pokierować pani natchnieniem.
Pełne wdzięku wzruszenie ramion, delikatny samokrytyczny gest brązowej dłoni o 
smukłych, 
wyrazistych palcach nie zdołały przywołać jej do rzeczywistości. Siedziała bez 
ruchu 
i wpatrywała się w niego, nie mogąc oderwać wzroku; wreszcie Hassan rozwiał ten 
urok.
– Przygotuję posiłek, sitt Luiza, dobrze? Może się więc pani przespać, jeśli ma 
pani ochotę, 
zanim zaczniemy zwiedzać świątynię.
Podniósł się jednym zgrabnym ruchem i sięgnąwszy po kosz zjedzeniem, wyjął z 
niego biały 
obrus, talerze, szklanki i kieliszki oraz srebrne sztućce, a następnie owoce, 
sery, chleb i suszone 
mięso.
Zauważyła, że przystał na jej nalegania, aby jedli razem. Starannie przygotowane 
i bardzo 
poprawnie ułożone na obrusie nakrycia znajdowały się bardzo blisko siebie.
Luiza troskliwie umyła pędzel, wysuszyła go i odłożyła.
– Mimo tego upału mam wielki apetyt – powiedziała niemal zalotnie, ale szybko 
się 
opanowała. Nie wolno jej zaprzyjaźniać się z tym człowiekiem, który przede 
wszystkim ma jej 
usługiwać; człowiekiem, który w oczach państwa Forresterów nie był nikim innym 
jak tylko 
wynajętym służącym.
Zwinęła płócienny składany zydel, na którym siedziała przed sztalugą, i 
rozkładając wokół 
siebie spódnice, usiadła po turecku na perskim dywanie. Kiedy podniosła wzrok, 
Hassan podał 
jej talerz. Jego głębokie, brązowe oczy spoczęły przez chwilę na jej twarzy i 
posmutniały. 
W zachowaniu Hassana nie było śladu służalczości, gdy uśmiechał się spokojnym, 
poważnym 
uśmiechem, który coraz bardziej jej się podobał.
Wzięła kawałek chleba, który jej podsunął, i położyła go na swoim talerzu.
– Rozpieszczasz mnie, Hassanie.
– Oczywiście. – Znów ten uśmiech.
Przez chwilę jedli w przyjaznej ciszy, słuchając wesołego ćwierkania wróbli, 
które mieszkały 
w murach wysoko nad nimi. W dali pojawiła się inna grupa zwiedzających i stała, 
wpatrując się 
w ogromny pylon. Kobieta ubrana była w jasnozieloną suknię o najnowszym kroju i 
Luiza, 
urzeczona plamą światła w ogromie dziedzińca, sięgnęła po szkicownik, ale 
sylwetki zniknęły 
powoli z pola widzenia, więc odłożyła arkusz.
– W jednej chwili wyglądamy jak egzotyczne motyle, w następnej zaś jak związane 
przed 
upieczeniem ptactwo – powiedziała ze smutkiem. – Zupełnie nie na miejscu w tym 
klimacie. To 
takie nieprzyjemne, a jednak chwilami piękne.
– Bardzo piękne – powtórzył cicho Hassan.
Luiza, zaskoczona, podniosła wzrok, ale on już się odwrócił, pochłonięty 
jedzeniem.
– Niektóre panie w Luksorze noszą latem egipskie stroje – powiedział po chwili. 
– Egipskie 
suknie są przewiewne i pozwalają owym damom mieć lepsze samopoczucie.
– Bardzo by mi się podobała taka suknia – powiedziała z ożywieniem Luiza, ale po 
chwili 
mina jej zrzedła. – Nie wyobrażam sobie, jak lady Forrester zniosłaby mnie jako 
gościa na swoim 
statku, gdybym zrobiła coś tak skandalicznego. Mam własne stroje, które byłyby 
wygodniejsze 
niż to – dodała, wskazując swą czarną spódnicę – ale niestety są jaskrawo 
kolorowe, czego 
państwo Forresterowie by nie zaaprobowali, więc doszłam do przekonania, że nie 
mogę nosić 
tych sukien, aby ich nie obrazić – wyjaśniła. Suknię, którą uszyła Janey Morris 
Jane Treece 
odłożyła między nocne koszule.
– Może zatem moglibyśmy zdobyć dla pani coś do przebrania na czas naszych wypraw 
z dala 
od statku, aby lady Forrester nie musiała odczuwać niezadowolenia. – Tym razem w 
jego oczach 
pojawił się wyraźny błysk. – Zdobędę dla pani jakiś strój, jeśli pani sobie tego 
życzy, sitt Luiza. 
Sądzę, że byłoby pani znacznie wygodniej – rzekł, a Luiza miała dziwne uczucie, 
że chociaż 
prawie nie patrzy w jej stronę, widzi niemal wszystko, co ona ma na sobie: 
ciasny gorset, długie 
pantalony i dwie halki pod czarną spódnicą podróżnej sukni, nie mówiąc już o 
fildekosowych 
pończochach z podwiązkami i mocnych bucikach.
– Chyba nie wytrzymam tego ani chwili dłużej – powiedziała, potrząsając głową. 
Ciasno 
upięte włosy, kapelusz... nagle wszystko zaczęło ją dusić. – Czy w drodze 
powrotnej na statek 
możemy kupić dla mnie tutaj, w tym miasteczku, jakieś rzeczy do przebrania?
Hassan przecząco potrząsnął głową.
– Musimy zachować dyskrecję. Załatwię to, zanim dotrzemy do następnego celu. 
Proszę się 
nie obawiać, niebawem poczuje się pani lepiej.
Nieco później, zostawiając jednego z chłopców na straży rzeczy, powędrowali 
przez 
dziedziniec do wielokolumnowego wnętrza i stanęli, przyglądając się otaczającym 
ich potężnym 
filarom.
– Tutaj czuje się ciężar stuleci nad głowami, nieprawdaż? – głos Hassana był 
niemal 
szeptem.
To wszystko jest takie ogromne. – Luiza z lękiem patrzyła w górę.
– Aby budzić natchnienie w ludziach i bogach. – Hassan skinął głową. – Bogowie 
wciąż tutaj 
są. Nie czuje ich pani?
W panującej wokół ciszy dalekie ćwierkanie wróbli niosło się osobliwym echem. 
Luiza 
potrząsnęła głową. Był to odgłos angielskich żywopłotów i londyńskich ulic, 
gdzie ptaki skakały 
po ulicach, wydziobując nieczystości spomiędzy kopyt koni pociągowych. Z dala od 
londyńskich 
ulic, w miejscu tak majestatycznym, były niestosowne.
– Możemy pójść dalej? – Hassan bacznie przyglądał się jej twarzy, na którą 
padały cienie. 
Otwierająca się przed nimi kolejna kolumnowa sala była jeszcze ciemniejsza.
Szedł tuż przed nią... wysoka, pełna godności sylwetka... Tym razem miał na 
sobie niebieski 
turban i prostą białą galabiję z haftem wokół szyi i na skraju. Cienie zamknęły 
się nad nim, gdy 
wyszedł z zasięgu jej wzroku. Przez chwilę stała nieruchomo. Oczekiwała, że 
pojawi się 
ponownie, czekając, by podążyła za nim. Ale nie pojawił się. Cisza wokół Luizy 
wydawała się 
coraz głębsza. Nawet ptaki nagle ucichły w niesłabnącym upale.
– Hassanie – rzekła, robiąc kilka kroków do przodu – Hassanie! Poczekaj na mnie! 
– Odgłos 
jej kroków odbijał się echem na płytach kamiennej posadzki, gdy ruszyła ku 
drzwiom, w którym 
wcześniej zniknął. – Hassanie! – Mówiła cicho, gdyż głośniejsze wołanie wydawało 
jej się 
równie niewłaściwe, jak krzyk w kościele.
Nadal było cicho. Nie słyszała go.
– Hassanie? – Dotarła do owych drzwi i nagle przerażona zajrzała w ciemność. – 
Hassanie, 
gdzie jesteś?
– Sitt Luiza? Co się stało? – Głos Hassana dobiegł ją z tyłu. Odwróciła się 
gwałtownie.
Stał mniej więcej trzy metry za nią w promieniu światła z jakichś niewidocznych 
drzwi.
– Przepraszam. Byłem przekonany, że wciąż jest pani obok mnie.
– I byłam. Widziałam, jak tam wchodzisz... – obróciła się ku ciemnym drzwiom.
– Nie. Powiedziałem, że idziemy oglądać salę Nilu. Jest to pomieszczenie, z 
którego 
codziennie dostarczano wodę na uczty kapłanów – odparł, podchodząc do niej z 
nagle zatroskaną 
twarzą.
– Widziałam cię, Hassanie. Widziałam, jak tam wchodzisz – powtarzała uparcie.
– Nie, pani. – Zatrzymał się obok niej. – Zapewniam. Nie straszyłbym pani – 
dodał, na 
krótką chwilę dotykając jej ramienia. – Proszę zaczekać. Pozwoli pani, że 
zobaczę. Może jest tu 
ktoś jeszcze. – Ruszył ku ciemnemu wejściu wiodącemu do sali ofiar i stanął, 
rozglądając się 
wokół.
– Ludzie! Jest tu ktoś? – wykrzyknął ostro, po czym zrobił krok dalej. – Nikogo 
nie ma – 
rzekł, przysłoniwszy ręką oczy, żeby lepiej widzieć – lecz dalej jest jeszcze 
wiele sal. Być może 
są w nich inni turyści.
– Ale ja widziałam ciebie. Ciebie! – Luiza zrobiła kilka kroków i zatrzymała się 
tuż przy 
nim. – Jeśli to nie byłeś ty, był to zatem ktoś równie wysoki, równie śniady i 
odziany tak samo...
Wychyliła się naprzód na progu małej wewnętrznej izby w grubym murze i musnęła 
ramieniem jego rękę. Poczuła ciepło skóry Hassana i jego cynamonowy zapach.
– Proszę zobaczyć, ta izba jest pusta – głos Hassana brzmiał tuż przy jej uchu. 
Zwykle, gdy 
podchodziła bliżej, on cofał się z szacunkiem, ale teraz, w wąskim przejściu, 
pozostał tam, gdzie 
był. – Bez świecy nic nie widać. Przyniosę jedną z kosza...
– Nie – położyła mu dłoń na ramieniu. – Nie, Hassanie. Widzę, że izba jest 
pusta. – Przez 
chwilę stali w miejscu. Hassan przestał spoglądać w ciemność i wpatrywał się w 
Luizę 
z wyrazem takiej miłości i udręki, że zabrakło jej tchu. Potem ów moment minął. 
– Hassanie...
– Przepraszam – cofnął się od drzwi i pochylił w ukłonie. – Przepraszam, sitt 
Luiza. Proszę 
mi wybaczyć. Tu jest jeszcze wiele do oglądania i świeca będzie nam potrzebna w 
wewnętrznej 
świątyni. Proszę chwilę zaczekać. Przyniosę ją. – Jego twarz ponownie przybrała 
kamienny 
wyraz. Odsunął się, pozostawiając Luizę w wąskim przejściu.
Jeszcze raz spojrzała w ciemność. Serce waliło jej jak młot, czuła gorąco i 
dziwny brak tchu. 
Obróciwszy się powoli, by pójść za Hassanem, stwierdziła, że zaciska kurczowo 
pięści w fałdach 
spódnicy. Rozluźniła je zdecydowanie i wzięła głęboki oddech. To nonsens. 
Najpierw coś jej się 
przywidziało i wyobraziła sobie, że go ujrzała, choć go tam nie było, a potem 
zareagowała tak, 
jakby... Jednak myśli Luizy umknęły od samego przypuszczenia, że Hassan mógłby 
być dla niej 
pociągający. To niemożliwe.
Nie czekał na nią. Widziała, jak ponownie wkracza w cienie, a potem w oddali 
wychodzi na 
osłoneczniony wielki dziedziniec. Tym razem pozostawał wyraźnie w zasięgu wzroku 
i teraz 
widziała również inną grupę turystów. Widziała kobietę w zielonej sukni patrzącą 
się na coś, co 
przewodnik pokazywał w jakimś fryzie nad ich głowami. Kobieta była znudzona, 
nawet z daleka 
Luiza mogła to dostrzec. Widziała też ciemne plamy potu pod jej pachami oraz 
szeroki pas potu 
między łopatkami i nagle znów zapragnęła owego luźnego stroju obiecanego przez 
Hassana albo 
miękkiej przewiewnej tkaniny sukien ułożonych pod nocnymi koszulami w szufladzie 
na statku. 
Czyż nie po to przyjechała do Egiptu? Żeby być wolną. Żeby poddać się własnemu 
przeznaczeniu. Odpowiadać jedynie przed sobą. Nie przed rodziną męża w Londynie. 
Nie przed 
Forresterami. Nie przed pokojówką. W nagłym przypływie emocji uniosła spódnice i 
pobiegła za 
Hassanem.
– Poczekaj na mnie! – zawołała i uśmiechnąwszy się z politowaniem do nieznajomej 
kobiety, 
przemknęła obok, zastanawiając się z rozbawieniem, co tamta pomyślała o 
wyzywającej 
kokietce, która wynurzyła się ze świątyni w pogoni za smukłym, urodziwym 
Egipcjaninem.
4
Sługa twój złożył ci ofiarę, potężni bogowie drżą, widząc nóż zabójczy... Widzę 
i mam oczy; 
mam swoje istnienie; spełniłem wolę niebios; nienawidzę snu... bóg Set mnie 
rozbudził!
KSIĘGA UMARŁYCH
Z ciszy wylania się slaby i daleki chrobot. Jest świętokradztwem w 
nieprzeniknionym żarze 
owej ciemności, gdzie ani pod płótnami spowijającymi ciała, ani na ich 
powierzchni nie 
rozbrzmiewa szmer poruszeń, oddechu, pulsu.
Na ścianach święte teksty wplatają swe legendy w firmament. Ponieważ modlitwy za 
dwóch 
mężczyzn wznoszone były w pośpiechu, szybko je przepisano. Sieć owych modlitw, 
która miała 
przyspieszyć ich drogę, ochronić ich dusze i pokierować nimi, zapisana jest 
barwnikiem, nie zaś 
wycięta w skale. Ukryta w samym rogu, potężna, imponująca, spisana przez 
jakiegoś nowicjusza 
jedna pojedyncza modlitwa wstawia się błagalnie za ich duchami, jeśli śpią 
niespokojnie, by 
ponownie pojawiły się na tym świecie, który opuściły tak nagle. „Nienawidzę 
snu...”
* * *
Annę obudziło pukanie do drzwi kabiny. Przez chwilę obojętnie wpatrywała się w 
sufit, 
potem spojrzała na zegarek. Było wpół do dziewiątej.
– Kto tam? Chwileczkę! – Wyskoczyła z łóżka i odgarnęła z oczu włosy, starając 
się 
otrząsnąć ze snu. – Serena? Przepraszam, powinnam była nastawić sobie budzik.
Przekręciła klucz i otworzyła drzwi. Na progu, w sportowej koszuli i lnianych 
spodniach, stał 
Andy.
– Przepraszam – uśmiechnął się szeroko. – Nie spotkałem cię przy śniadaniu i 
pomyślałem, 
że jesteś rannym ptaszkiem. – Andy obrzucił wzrokiem nieuczesane włosy, krótką 
nocną koszulę 
oraz długie, gołe nogi Anny, i jego uśmiech stał się jeszcze szerszy. – 
Zamierzałaś zwiedzić Kom 
Ombo?
– Tak! – Anna przeczesała palcami włosy. – O Boże tak! Zaspałam! O której 
godzinie 
wychodzą?
– Za dziesięć minut – odparł, cofając się od drzwi. – Słuchaj, przynieść ci z 
jadalni filiżankę 
kawy, zanim się ubierzesz?
– A zechciałbyś? – zapytała, myśląc, że trudno zachować wyniosłą godność, gdy 
jest się 
odzianą jedynie w pogniecioną różową koszulkę.
Zakręciła się pod prysznicem, chwyciła jakąś spódnicę i etaminową bluzkę, 
wsunęła stopy 
w sandały i właśnie wkładała do torby filmy i aparat fotograficzny, gdy w 
drzwiach ponownie 
pojawił się Andy z kawą i rogalikiem owiniętym w serwetkę.
– Ali posmarował go nawet dla ciebie truskawkowym dżemem – powiedział. – Zdaje 
mi się, 
że jest twoim wielbicielem. Nie musisz się dławić tym rogalikiem. Omar 
powiedział, że możemy 
po prostu iść ich śladem, kierując się w stronę świątyni. To półgodzinny spacer, 
jak 
przypuszczam, ale nie możemy stracić takiej okazji. Stąd widać ruiny – wskazał 
ręką okno.
– Ocaliłeś mi życie! – Sięgnąwszy po kawę, usiadła na łóżku i piła ją z 
wdzięcznością. Nagle 
poczuła się niezręcznie, że Andy stoi przed nią i przygląda się jej bacznie. 
Potem uderzyła ją 
absurdalność całej sytuacji i wybuchnęła śmiechem. – Przepraszam. Nie jestem 
przyzwyczajona 
do przyjmowania mężczyzn w swojej kabinie. Usiądź, proszę. Będę gotowa za dwie 
minuty. – 
Ciepły rogalik ociekał masłem i dżemem. Nie można było zjeść go z godnością. 
Andy patrzył na 
nią z rozbawieniem.
– Mogłabyś wziąć następny prysznic, zanim wyjdziemy – powiedział po chwili.
Roześmiała się.
– Nic z tego. Jestem pewna, że wystarczy szybkie wytarcie się ściereczką.
Z wdziękiem wysączyła kawę i skierowała się do łazienki. Kosmetyczka wciąż stała 
na 
podłodze, tam, gdzie ją postawiła, gdy wcześniej brała prysznic. W tak ciasnym 
pomieszczeniu 
nie było dla niej innego miejsca. Anna spojrzała na kosmetyczkę i zmarszczyła 
brwi. Przecież 
była zamknięta. Pamiętała. Zaledwie kilka chwil wcześniej otworzyła ją, 
zapominając 
o buteleczce, i szperała w poszukiwaniu ochronnej pomadki do ust. Zacisnęła 
palce na foliowym 
zawiniątku leżącym na dnie. Zostawiła je tam i wcisnęła pod nieużywane kosmetyki 
i mleczka 
ochronne. Teraz zaś kosmetyczka była otwarta, a strzępy folii wystawały na 
zewnątrz. Przez 
chwilę Anna była zbyt sparaliżowana strachem, by się poruszyć. Wpatrywała się w 
nią 
z żołądkiem podchodzącym do gardła. Potem odezwał się zdrowy rozsądek. Bardzo 
jej się 
spieszyło... w drzwiach stanął Andrew... folia musiała się wcisnąć w zamek 
kosmetyczki... i to 
wszystko. Ampułka wciąż tam była. Strzępki folii wystawały spomiędzy metalowych 
ząbków 
zamka błyskawicznego. Uspokoiwszy się z trudem, Anna sięgnęła po ściereczkę i 
zmoczyła ją 
w zimnej wodzie. Po kilku sekundach była już gotowa do wyjścia.
Uśmiechnięty steward pokazał im biegnącą wzdłuż brzegu drogę, gdzie w dali widać 
było 
innych członków wycieczki ciasną grupą otaczających gwałtownie gestykulującego 
Omara. Stali, 
przyglądając się z bezwstydnym zainteresowaniem, jak wyruszają pod intensywnym 
błękitem 
porannego nieba.
– Chcesz ich dogonić i wysłuchać tego wykładu? – zapytał Andy.
– Biegiem?
– To jedyny sposób.
– Chyba nie – uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. – Idź, jeśli masz ochotę. Ja 
chętnie będę 
zwiedzać sama.
Potrząsnął głową.
– Nie, nie. Nie chce mi się biegać. Przynajmniej nie w tym upale. Ale 
poprzedniego wieczoru 
sporo przeczytałem o świątyni w Kom Ombo i dostarczę ci informacji, jeśli 
chcesz.
Zanim dotarli do zatłoczonych, kolorowych straganów w pobliżu wejścia do 
świątyni, Andy 
przebiegł tysiące lat historii, od prehistorycznych początków powstania świątyni 
do jej 
przebudowy w okresie ptolomejskim.
– Świątynia w Kom Ombo jest znacznie starsza niż świątynia w Edfu. Podzielono ją 
przez 
środek na dwie części. Połowa poświęcona jest Haroerisowi czyli Horusowi 
starszemu, a połowa 
Sobekowi, bogu w postaci krokodyla – wyjaśniał Annie po drodze. – Była to 
świątynia 
uzdrowień. Ludzie przybywali tu zewsząd, by zasięgać rady kapłanów-uzdrowicieli. 
Świątynia 
w Kom Ombo jest znacznie bardziej zniszczona niż ta w Edfu. Mieści się blisko 
rzeki. Zniszczyła 
ją woda, a potem, stosunkowo niedawno, było tu trzęsienie ziemi.
Plac zatłoczony był zwiedzającymi i znów wciągnęła ich powoli przesuwająca się 
kolejka 
turystów okazujących bilety.
– Myślałem, że postanowiłaś jej nie oglądać. – Nagle obok Anny znalazł się Toby, 
korzystając z chwili, gdy Andy pozostał nieco w tyle, oglądając świątynię i nie 
mógł słyszeć jego 
słów. – Jak widzę, flirtujesz ze swoim handlarzem antyków – dodał, wskazując 
wzrokiem 
Andy’ego. – A przy okazji; szuka cię Serena. Rozumiem, że zgodnie z moją 
sugestią 
zdecydowałaś się z nią porozmawiać?
Anna skinęła głową.
– Była bardzo pomocna. Masz rację. Ona bardzo dużo wie o sprawach mistycznych 
i o historii Egiptu.
– Wystarczająco dużo, by rozproszyć twoje obawy? – Toby rzucił jej szybkie 
spojrzenie.
Szli teraz powoli przez dziedziniec między szczątkami potężnych filarów w stronę 
kolumnowego wnętrza.
– Rozproszyć obawy? – Andy zrównał się z nimi szybko. – Obawy o co? Czy coś cię 
niepokoi, Anno?
Wzruszyła ramionami i potrząsnęła głową.
– Nic poważnego.
Omar był teraz tuż przed nimi. Opowiadał o tym, że świątynia leżała na 
skrzyżowaniu 
szlaków karawan z Nubii i z pustyni, skąd przywożono złoto, i wskazywał 
uskrzydlone tarcze 
słońca nad dwoma wejściami. Anna podeszła bliżej. Omar był wykształcony, a zatem 
wart 
słuchania. Głupotą było lekceważenie tych opartych na solidnej wiedzy wykładów, 
które znalazły 
się w programie wycieczki. Anna ze wszystkich sił starała się skupić na tym, co 
mówił, podążała 
wzrokiem za jego ręką, wskazującą płaskorzeźby, ale niemal natychmiast 
stwierdziła, że myśli jej 
się rozbiegają. Próbowała wyobrazić sobie, jak ta świątynia wyglądała w 
przeszłości. Wyczuć, 
czy coś z jej atmosfery wciąż tutaj jest.
Zawsze to robiła, nawet jako dziecko; zawsze odrzucała konkrety, nawet jeśli 
były 
interesujące i pouczające, aby skoncentrować się na atmosferze. Fakty mogły 
poczekać. Ona 
wolała wczuwać się w miejsca, w których rozgrywały się wydarzenia. Właśnie to 
miało 
znaczenie; to, co miało pozostać z nią długo po zakończeniu zwiedzania, i 
liczyło się znacznie 
bardziej niż poznanie daty wzniesienia murów owej świątyni. To było częścią 
Egiptu, którą 
zabierze ze sobą do domu. A zresztą nigdy nie lubiła suchych wykładów.
– Chyba już ci powiedziałam, żebyś trzymała się z daleka od Andy’ego! – dotarł 
do ucha 
Anny ostry i pełen złości szept, więc odwróciła się ze zdumieniem.
Charley z oczami skrytymi za dużymi czarnymi okularami stała tuż obok.
– Gdybym była na twoim miejscu – rozejrzała się wokół, a gdy inni wycieczkowicze 
weszli 
za Omarem do kolumnowego wnętrza, stanęła do nich plecami, zagradzając Annie 
drogę – 
skupiłabym się na kimś innym.
– To chyba nie twoja sprawa, z kim rozmawiam! – odcięła się ostro Anna. – Wydaje 
mi się, 
że reagujesz zbyt gwałtownie i jesteś przewrażliwiona. Nie zamierzam kraść ci 
chłopaka, jeśli 
naprawdę jest twoim chłopakiem. Po prostu go spotkałam. A poza tym, jeżeli on i 
ja chcemy 
sobie porozmawiać jak normalni dorośli ludzie, to nie widzę żadnego powodu, dla 
którego nie 
mielibyśmy tego robić.
Przez chwilę myślała, że Charley ją uderzy. Twarz młodej kobiety była purpurowa 
z gniewu, 
a pięści zaciśnięte. Wzięła głęboki oddech, niemal trzęsąc się z wściekłości, a 
potem gwałtownie 
odeszła.
– A to dziewczyna! – Toby, który podsłuchiwał bezwstydnie, uśmiechnął się do 
Anny 
szeroko.
Zaczerwieniła się. Z jakiegoś powodu wolałaby, aby nie słyszał tej wymiany zdań. 
Rozejrzała się, szukając Charley, która zniknęła, ale po chwili zobaczyła ją u 
boku Andy’ego. 
Widząc, że Anna ją obserwuje, młoda kobieta gestem posiadaczki wsunęła rękę pod 
ramię 
Andy’ego.
– Jestem zaskoczona, że nie trzyma go na łańcuchu albo na smyczy. – Anna nie 
mogła sobie 
odmówić zgryźliwego komentarza.
Toby się skrzywił.
– Znam wiele kobiet, które by to robiły, gdyby tylko mogły – rzekł, nie łagodząc 
tych słów 
uśmiechem.
– Bardzo gorzkie słowa – odparła Anna, dziwiąc się zmianie jego tonu. – Mówisz 
to 
z doświadczenia?
Twarz mu pociemniała.
– Jestem pewien, że większość mężczyzn by ci to powiedziała, gdybyś zapytała 
wystarczająco zdecydowanie. Zmieńmy temat, proszę. Przepraszam. Przede wszystkim 
nie 
powinienem się wtrącać w twoje sprawy. Spójrz, nasz wierny przewodnik idzie 
naprzód, a my 
powinniśmy go słuchać – rzekł i odszedł nagle, pozostawiając ją samą.
Annę pochłonęła kolejna fala zwiedzających. Gestykulujący wyraziście przewodnik 
mówił 
po francusku.
– Anno! – Serena przepychała się w jej stronę. – Tu jesteś! Dobrze się czujesz?
– Oczywiście.
– Wydajesz się poruszona. Widziałam, że rozmawiasz z Charley. Byłam za daleko, 
żeby tutaj 
dotrzeć, ale chyba zostałaś wybawiona?
Anna gniewnie zmarszczyła brwi.
– Poniekąd. Powiedz mi, czy nikt tu nie interesuje się historią Egiptu? Wszyscy 
mają jakieś 
własne sprawy i nikt nie słucha Omara! – Umilkła na chwilę i pospiesznie ruszyła 
naprzód. – Nie 
potrafię sobie wyobrazić, jak możesz tolerować Charley. Przepraszam, ale ona 
jest nieznośna. Na 
miłość boską, nie uganiam się za jej chłopakiem.
Serena roześmiała się swobodnie.
– Nie muszę jej tolerować. Jest tylko moją współlokatorką, a nie przyjaciółką 
czy choćby 
koleżanką. Nie widzi we mnie żadnego zagrożenia. Obawiam się, że szybciej niż ty 
wyczuła, iż 
Andy interesuje się tobą. Jesteś atrakcyjną kobietą, Anno. Podobasz mu się, ot 
co. Jeśli naprawdę 
nie jesteś nim zainteresowana, Charley w końcu to zrozumie. – Umilkła i po 
chwili dodała: – 
A tymczasem ty i ja mamy do wykonania pewne zadanie.
– Zadanie? – Anna wpatrywała się w nią przez chwilę, niczego nie rozumiejąc.
– Nie mogłaś przecież już zapomnieć wczorajszego wieczoru! Chcemy złożyć ofiary 
bogom, 
moja droga. Pamiętasz? – Serena wytrzymała jej wzrok, a potem wybuchnęła 
śmiechem. – Ależ 
masz minę, Anno! Nie sugerowałam, żebyśmy wciągnęły Charley i Andy’ego na 
najwyższą 
kolumnę i zrzuciły ich stamtąd. Chyba możemy być bardziej subtelne. Bardziej 
wyrafinowane. 
Proponowałabym kwiaty, gdyby tu jakieś były. Mam ze sobą coś, co, jak sądzę, 
będzie 
odpowiednie. – Poklepała wielką torbę z jasnego zamszu, którą zwykle nosiła na 
ramieniu. – 
Znajdziemy jakiś cichy kącik. Warto to zrobić, Anno.
Utorowały sobie drogę przez grupę francuskich turystów, kierując się spokojnie 
ku sercu 
świątyni. Ich własna grupa zniknęła.
– Wydawało mi się, że ktoś dziś rano próbował zabrać buteleczkę. – Anna podążała 
tuż za 
Sereną. – Weszłam do łazienki, gdzie wcześniej zostawiłam ją zawiniętą w 
kosmetyczce 
i zastałam kosmetyczkę otwartą, a folia, w którą zawinęłam flakonik, była 
rozdarta. Zapewne 
sama musiałam to zrobić. Jestem pewna. W pośpiechu prawdopodobnie nie zamknęłam 
jej 
porządnie, ale przez chwilę, tylko przez chwilę, byłam przerażona... – Mówiła, 
ale w jej mózgu 
rozbrzmiewał cichy zdradziecki głos. Słyszała, jak wyraźnie ją naprowadza: Ale 
schowałaś 
foliowe zawiniątko głęboko. Wiesz, że folia nie wkręciła się w zamek. Wiesz, że 
zapięłaś 
kosmetyczkę dokładnie... Odsunęła od siebie ten głos i nagle uświadomiła sobie, 
że Serena coś do 
niej mówi.
– Nie przejmuj się tym. Nie teraz. Zajrzałaś do pamiętnika Luizy, by zobaczyć, 
co ona o tym 
mówi?
– Tak, ale niestety byłam nieco roztargniona, czytając o niej i Hassanie w Edfu. 
Dziś po 
południu jeszcze raz poszukam jakichś wzmianek.
– A poza tym nie zaobserwowałaś nic niezwykłego wczoraj wieczorem?
Anna zawahała się. Jakiś pył. Trochę dziwnego, aromatycznego pyłu. Czyżby 
stawała się tak 
nerwowa? Potrząsnęła głową.
– Czytałam do późnej nocy.
– Było już dość późno, kiedy postanowiłyśmy pójść spać, Anno! – Serena zaśmiała 
się 
z rozbawieniem. – Znajdźmy jakieś zaciszne miejsce, jeśli to w ogóle jest 
możliwe przy takich 
tłumach.
– I na co się to zda?
– Jeśli sprawimy przyjemność bogom, jego bogom, to nie przyniesie to żadnej 
szkody. 
I chyba, ale tylko chyba, będzie go to trzymać z dala, kimkolwiek jest. Tutaj... 
– kiwnęła na 
Annę, odciągając ją od głównego strumienia zwiedzających w bardziej zaciszny 
kąt.
– Omar powiedział, że miejsce składania ofiar było tam – rzekła Anna, wskazując 
ręką przed 
siebie.
– I zapewne było. Ale było jeszcze inne, gdzie kapłani służyli Haroerisowi 
ukryci tutaj za 
murem. Myślę, że dla naszych celów bardziej nada się to spokojniejsze, nie 
sądzisz?
Pochylając głowy, wcisnęły się przez małe drzwi do mrocznej komory. W środku 
dwaj 
mężczyźni fotografowali płaskorzeźby, ale nie odwrócili się, gdy Serena i Anna 
skierowały się 
w stronę drugiej ściany.
– Spójrzmy tutaj... – Serena wyjęła z kieszeni cienką jak ołówek latarkę. Wąska 
smuga 
światła skupiła się na grupie postaci. – Tak... – szepnęła Serena z triumfem. – 
Haroeris z Totem 
i Izydą. Jesteśmy we właściwym miejscu. Widziałam je wczoraj wieczorem. Oto, 
gdzie złożymy 
naszą modlitewną prośbę.
Rzuciła okiem na dwóch mężczyzn. Jeden fotografował coś z bliska na ścianie, 
drugi robił 
notatki w świetle małej lampy.
– Ostatnie. – Tylko to jedno ich słowo dotarło do Anny i Sereny z ciemności.
Serena uniosła brwi.
– Jesteśmy same – rzekła, sięgając do torby. – Ci faceci są przyzwyczajeni do 
wielu 
ceremonii. Mam tylko nadzieję, że ta intencja i nasza szczerość będą dla nich 
coś znaczyć.
– Jeśli słuchają. – Anna nie mogła się oprzeć nieco zgryźliwemu spostrzeżeniu. – 
Ponadto 
z pewnością niewiele osób rozmawia z nimi w tych czasach.
Serena spojrzała na nią przekornie.
– Myślę, że byłabyś zaskoczona...
Zapakowawszy w końcu aparat fotograficzny, starszy z dwóch mężczyzn skierował 
się w ich 
stronę.
– Wspaniałe miejsce! Znalazłyście panie, jak widzę, tę grupę Izydy. Niewiele 
osób o tym 
wie. – Sądząc z akcentu, to chyba Niemiec, pomyślała Anna, a może Szwajcar. – 
Pięknie tu, 
prawda? Właśnie fotografowaliśmy to miejsce. – Jego towarzysz zarzucił sobie na 
ramię wielką 
torbę ze sprzętem fotograficznym i zatrzymał się tuż za nim. – Bogowie wciąż 
tutaj są, czujecie 
to panie, prawda? Uciekli z wielkich świątyń i teraz kryją się w takich 
kaplicach. Życzę 
pomyślnych łowów – zakończył z cichym uśmiechem i skierował się ku drzwiom.
– Skąd wiedzieli?
– Chyba jakieś pokrewne dusze – rzekła Serena i wyjęła z torby małą plastikową 
butelkę. – 
Teraz. Dopóki jesteśmy same. Nalej sobie trochę na dłoń, ofiaruj bogom, a potem 
strząśnij na 
ziemię przed nimi. To jest czerwone wino. Najlepsze, jakie można było zdobyć w 
tych 
warunkach. Wzięłam je z wczorajszej kolacji.
– Nie wydaje mi się to właściwe – zawahała się Anna.
– Wierz mi, że to słuszne. Tylko nie możemy być pewne, czy bogowie przyjmą naszą 
ofiarę, 
czy nie. – Serena zdjęła zakrętkę.
– Przykro mi, ale czuję się jak idiotka – powiedziała Anna, wyciągając dłonie.
Serena podniosła wzrok i spojrzała na jej twarz.
– Niepotrzebnie – powiedziała ostro. – Szybko! Słyszę jakieś głosy. Składaj 
ofiarę.
Anna usłyszała dobiegający z zewnątrz rubaszny śmiech, a potem nagły, ożywiony 
wybuch 
rozmowy w języku, który brzmiał jak arabski.
– Szybko! Złóż dłonie.
Zrobiła tak, jak jej powiedziano, i poczuła na palcach ciepłą strużkę wina.
– Unieś je w górę. Dla wielkich bogów Egiptu. Dla Haroerisa i Tota oraz Izydy, 
władczyni 
księżyca.
Anna powtórzyła te imiona i dodała:
– Błagam, chrońcie nas i czuwajcie nad nami.
Wyciągnęła ręce, a potem powoli rozsunęła dłonie, pozwalając, by wino 
rozprysnęło się na 
kamieniu u jej stóp. Ochota do śmiechu opuściła ją w jednej chwili. Atmosfera w 
tym niewielkim 
wnętrzu stała się nagle naelektryzowana. Wstrzymując oddech, spostrzegła, że 
Serena jak 
sparaliżowana wpatruje się w ścianę. Podążyła za jej wzrokiem i zdrętwiała bez 
tchu. Czy to cień 
jakiegoś mężczyzny nakłada się na płaskorzeźby? Serena przez chwilę stała 
nieporuszona, potem 
uniosła ręce i skrzyżowała je na piersiach. Jej ukłon był głęboki i pełen czci. 
Anna zawahała się, 
ale po chwili uczyniła to samo.
Właśnie skończyły, gdy w drzwiach pojawiły się dwie postacie.
– Wydawało mi się, że widziałem, jak tu wchodzicie. Co robicie? – Cień Bena na 
moment 
przysłonił światło. Ben zdjął kapelusz i otarł ręką czoło. – Zobaczyłyście coś 
ciekawego? 
Oglądałyście już te zmumifikowane krokodyle?
Tuż za Benem wszedł Joe. Obydwaj mieli w rękach aparaty fotograficzne. Anna 
ukradkiem 
starła z dłoni czerwone wino. Czuła je w powietrzu i czekała, że mężczyźni 
skomentują obecność 
tego alkoholowego zapachu, ale chyba go nie zauważyli. Serena zakręciła butelkę 
i wsunęła ją do 
torby. Już po kilku sekundach z powrotem znaleźli się w słońcu i we czworo 
powoli ruszyli ku 
sercu świątyni.
Anna rzuciła Serenie krótkie spojrzenie.
– Widziałaś to?
Serena skinęła głową, kładąc palec na ustach.
– Porozmawiamy później, po powrocie na statek. Ale miej bacznie otwarte oczy. 
Bogowie są 
tutaj na pewno – powiedziała, po czym z uśmiechem wzięła Bena pod rękę. – Mamy 
bardzo 
wiele do oglądania, a poza tym Omar powiedział, że powinniśmy obejrzeć stragany 
w miasteczku 
i kupić sobie coś ładnego, jeśli potrafimy wytargować dobrą cenę.
Po późnym lunchu Anna drugi raz poszła na górny pokład. Rozejrzała się, szukając 
wzrokiem wolnych leżaków, i wybrała jeden na dziobie. Kurczowo trzymając 
kapelusz i torbę, 
która mieściła zarówno emulsję do opalania, jak i pamiętnik Luizy, przeszła w 
jego stronę 
między nieustraszonymi amatorami słońca, którzy nie zważali na żar popołudnia, i 
usiadła, 
opierając długie, opalone nogi na podnóżku. Było bardzo gorąco i nawet przez 
warstwę 
ochronnego kremu czuła na skórze zgubne pieczenie słońca. Większość pozostałych 
pasażerów 
statku kryła się w cieniu lub spała w kabinach, zadowolona z odpoczynku po 
wyczerpującym 
przedpołudniu.
Nagle Anna usłyszała obok siebie kroki, więc, korzystając z tego, że ma na nosie 
ciemne 
okulary, udała, że śpi. Nie zdołałaby teraz stawić czoła Andy’emu i Charley. W 
czasie lunchu 
Charley przy każdej sposobności chwytała go za ramię i wydymała wargi w stronę 
Anny. Ta 
ostentacja pozostawiła Annę całkowicie obojętną, Andy zaś, co zauważyła z 
przyjemnością, 
niemal kompletnie ignorował Charley, najwyraźniej coraz bardziej zmęczony jej 
zaborczością.
Uchyliwszy jedną powiekę, Anna zobaczyła, że osobą, która weszła na pokład, jest 
Toby. 
Ignorując leżaki, oparł się o burtę. Zauważyła, że ma w ręku szkicownik, chociaż 
go nie 
otworzył. Wydawał się w ogóle jej nie zauważać, całą uwagę skupiając na rzece, 
po której obok 
nich płynęła pełna gracji feluka.
Anna leżała bez ruchu z ciągle nie otwartym pamiętnikiem Luizy w torbie. W 
gorącym, 
ciężkim powietrzu trudno było oprzeć się senności. Powieki jej opadały, ale 
spostrzegła, że Toby 
postawił stopę na dolnej barierce, by oprzeć się wygodniej, potem zaś otworzył 
szkicownik, 
a z kieszeni koszuli wyjął ołówek.
Statek niebawem opuścić miał Kom Ombo, by popłynąć na południe do Asuanu. Kiedy 
tylko 
ruszą, na pewno pojawi się lekka bryza. Przeciągając się jak kot, Anna zamknęła 
oczy.
Obudziła się z trwogą na dźwięk silników, które zaczęły dudnić w głębi statku; 
przez pokład 
przebiegło lekkie drżenie.
– Właśnie odpływamy.
Toby wciąż stał przy burcie. Nie odwrócił się, ale uznała, że mówi do niej; 
wszak w pobliżu 
nie było nikogo innego. Szkicował szybko i płynnie, opierając przed sobą 
szkicownik i co kilka 
sekund podnosząc wzrok, by uchwycić więcej szczegółów rysowanego obiektu. Tym 
razem był 
to mężczyzna w turbanie płynący niewielką łodzią wyładowaną zieloną paszą dla 
bydła, 
bersimem, czyli koniczyną. Anna wstała i stanęła obok Toby’ego przy burcie.
– Dobre – powiedziała, spoglądając na kilka niewielkich szkiców. Było tam parę 
łodzi, tak 
głęboko zanurzonych, że wyglądały, jakby nie miały burt. Oddzielnie Toby 
narysował też owe 
dziwne wiosła, które widziała tutaj wszędzie – niejako odwrotność tych, jakie 
znała z własnego 
kraju – z szerokim końcem na górze, gdzie chwytała je dłoń wioślarza, i wąskim, 
zanurzanym 
w wodzie.
– Dziękuję – odparł i nadal szkicował. – To jest wyspa, na której niegdyś zwykły 
się 
wygrzewać krokodyle, będące poddanymi Sobeka... – skinął ku leżącej przed nimi 
niskiej 
piaszczystej wydmie. Nad nią, na wschodnim brzegu, rysowały się ruiny świątyni.
– Miałam nadzieję, że zobaczymy kilka krokodyli. – Anna oparła się o burtę obok, 
czując 
wreszcie na policzkach chłodną bryzę.
– Już ich nie ma – potrząsnął głową. – Zniknęły z Nilu, kiedy wybudowano tu 
Wielką Tamę 
Asuańską. – Skończył rysunek i zamknąwszy szkicownik, oparł się plecami o burtę. 
– Podoba ci 
się ta wyprawa?
– Bardzo.
– Kiedy pozwolisz mi zobaczyć ten pamiętnik? – zapytał, nie patrząc na nią.
Podążyła za jego spojrzeniem i zobaczyła stary tom, łatwy do rozpoznania dzięki 
swej 
skórzanej oprawie, wystający z torby obok leżaka. Zmarszczyła brwi. Zanim 
zdążyła obmyślić 
jakąś wymówkę, Toby już odskoczył od burty i przykucnął obok torby. Odłożywszy 
własny 
szkicownik na leżak, wyjął pamiętnik i natychmiast go otworzył.
– Nie ma tu wielu szkiców – te słowa zabrzmiały niemal jak oskarżenie.
– Ano, nie ma. – Anna była zirytowana tym zainteresowaniem jej własnością i 
oburzona, że 
Toby sięgnął po pamiętnik bez jej zgody. Nie chciała, by go dotykał. – Przykro 
mi, ale nie mogę 
ci pożyczyć tego pamiętnika. Sama właśnie go czytam – rzekła, z trudem panując 
nad głosem.
– I nie ufasz mi. – Rzucił jej ukośne spojrzenie. W oślepiającym słońcu jego 
oczy były 
bardzo jasne, a twarz utraciła miłą otwartość; powrócił na nią twardy, zamknięty 
wyraz, który 
zauważyła w samolocie.
– W tej sprawie nie ufałabym nikomu – powiedziała najspokojniej jak mogła. – To 
osobisty 
dokument, należący do mojej rodziny.
– Bez wątpienia także bardzo cenny. – Wciąż niemal żarłocznie kartkował strony. 
Przerwał, 
gdy dotarł do jednej z niewielkich akwarel i obrócił książkę dokoła, by obejrzeć 
ją lepiej. – Była 
dobrą malarką. Delikatną. Miała fantastyczne spojrzenie. I wyczucie koloru. 
Widzisz? Nigdy się 
nie zastanawia... nie waha... Jeden ruch i rzecz jest doskonała. Wiesz, nie 
powinnaś przynosić 
tego na słońce. Ani kłaść w pobliżu kremu do opalania. To nie jest jakaś tania 
powieść na 
gazetowym papierze, którą przerzucasz od niechcenia. Ta rzecz jest bezcenna!
– Nie leżała w słońcu, dopóki jej nie wziąłeś i nie otworzyłeś! – odparowała 
Anna, czując, że 
płoną jej policzki i jest na niego wściekła. Znów traktowano ją protekcjonalnie. 
– Bądź łaskaw 
mija oddać – wyciągnęła ręce.
Przez chwilę myślała, że odmówi. Trzymał pamiętnik otwarty, spoglądając nań w 
taki 
sposób, jakby starał się go sfotografować i utrwalić w pamięci na zawsze. Po 
chwili zamknął go 
niechętnie i wręczył Annie.
– Przepraszam. Nie chciałem cię zdenerwować – powiedział cicho. – Uwierzyłabyś 
mi, 
gdybym powiedział, że nie jestem zainteresowany jego wartością finansową, ale 
jedynie samymi 
szkicami? Są unikatowe. Ona potrafiła uchwycić atmosferę w sposób, w jaki mnie 
nie udałoby 
się tego osiągnąć za milion lat.
Na sekundę Anna przeniknęła przez jego maskę obronną i dostrzegła w głębi jakieś 
rozgoryczenie i lęk. Toby chciał chyba coś jeszcze powiedzieć, ale rozmyślił się 
i odszedł. Anna 
patrzyła, jak idzie w kierunku dolnego pokładu.
Nie miała czasu zastanowić się nad jego wybuchem, bo pojawił się następny 
intruz. Był to 
Andy. Zobaczył ją natychmiast i uniósł rękę. Anna pospiesznie przykucnęła obok 
leżaka 
i włożywszy pamiętnik do torby, usunęła ją z pola widzenia, umieszczając pod 
leżakiem.
– Czy to Toby’ego Haywarda widziałem tutaj z tobą? – Pytanie zabrzmiało 
zwyczajnie; 
Andy oparł się o burtę.
Anna w zdziwieniu uniosła brwi.
– W istocie.
– Nie był mile widziany? – pochylił się ku niej lekko.
– Nieszczególnie. Miałam nadzieję poczytać trochę w spokoju.
– Zabrzmiało to nieco lodowato. Ja także dostaję odprawę?
Westchnęła. Lubiła Andy’ego, nie mogła temu zaprzeczyć, ale akurat w tym 
momencie 
obyłaby się bez towarzystwa.
– To nie odprawa, Andy. Jestem po prostu zmęczona po dzisiejszym przedpołudniu. 
Było 
dość męczące. Zjedliśmy przecież wspólnie miły lunch. Miałam nadzieję, że statek 
podejmie ten 
ton i zasmakuje w spokojnym, niespiesznym żeglowaniu.
Przez chwilę myślała, że Andy zamierza odejść i odetchnęła z ulgą, ale on 
zmienił zdanie. 
Odwrócił się do niej twarzą.
– Dopytywał się o pamiętnik? – zapytał niedbale.
„Dopytywał”, jęknęła w duchu już na dobre zirytowana jego uporem. Czy nie będzie 
końca 
temu indagowaniu? Najpierw jeden, teraz drugi. Pochyliła się i podniosła torbę.
– Wybacz, Andy, ale chyba już pójdę. Trochę tu dla mnie za gorąco i może utnę 
sobie małą 
drzemkę przed następnym posiłkiem. – Nie dając mu czasu na odpowiedź, ruszyła na 
dół, 
kierując się do swojej kabiny.
Wyjęła z torby klucz i otworzyła drzwi. Kabina pogrążona była w półmroku, bo 
przed 
wyjściem dla ochrony przed słońcem Anna zasłoniła otwarte okno zrobionymi z 
listewek 
żaluzjami. Weszła teraz do środka i stanęła, przyciskając dłonie do ust. 
Powietrze było gęste od 
tego samego ostrego korzennego zapachu, który przedtem pojawił się w walizce z 
owej podobnej 
do torfu substancji. Krztusząc się, podeszła do okna i cisnąwszy torbę oraz 
kapelusz na łóżko, 
podciągnęła do góry żaluzje. Światło słońca zalało małą kabinę. Anna odwróciła 
się, obrzuciła 
okiem wnętrze i wtedy spostrzegła to na podłodze, nieopodal drzwi do łazienki: 
szczyptę 
brunatnych żywicznych okruchów. Zadrżała.
Drzwi do łazienki także były otwarte. Zmusiła się, by tam podejść.
Kosmetyczka leżała pod umywalką, a jej zawartość rozsypana była na podłodze. 
Owinięty 
w folię flakonik zniknął bez śladu. Anna pochyliła się z okrzykiem trwogi i 
wkładając wszystko 
z powrotem do kosmetyczki, rozglądała się gorączkowo. Pomieszczenie było 
niewielkie. 
Ampułka nie miała się gdzie potoczyć. Nie było też niczego, pod czym mogłaby się 
skryć. Anna 
zabrała kosmetyczkę do kabiny i wysypała jej zawartość na łóżko. Nagle 
uświadomiła sobie, że 
ma dreszcze. Włożyła sweter leżący na łóżku, po czym stanęła, spoglądając na 
kolekcję szminek 
i cieni do powiek oraz niewielkich plastikowych słoiczków z kremami. Ni stąd, ni 
zowąd 
przyszło jej do głowy, że niepotrzebnie je przywiozła. Nie użyła przecież 
żadnego z tych 
kosmetyków od czasu wyjazdu. Ale tej jednej rzeczy, którą chciała zobaczyć, 
małego egipskiego 
flakonika nie było.
Usiadła na łóżku i lekko przesunęła dłońmi nad wysypanymi z kosmetyczki 
rzeczami, jakby 
chcąc je unieruchomić na miejscu.
Zamknęła oczy, wzięła głęboki oddech, podeszła do drzwi łazienki i uklękła na 
progu. 
Dziwne okruchy nie były sypkie jak tamte poprzednie. Te były kleiste. Anna 
wpatrywała się 
w swoje palce z obrzydzeniem. Nie mogła strzasnąć z nich tej substancji, która 
przywarła do 
skóry, nasycając dłonie przenikliwym zapachem cedru, mirry i cynamonu. Wstała 
gwałtownie, 
rzuciła się do umywalki, odkręciła krany do końca i tak długo szorowała dłonie 
kostką mydła, aż 
otarła sobie naskórek. Wreszcie osuszyła ręce, przeskoczyła nad resztą 
rozrzuconych rzeczy 
i chwyciwszy klucz, pospiesznie wyszła na korytarz i pobiegła w stronę schodów.
Na pokładzie restauracyjnym było sześć kabin; trzy po każdej stronie długiego, 
wąskiego 
korytarza, takiego, jak na pokładzie Anny. Kabiny także były numerowane, a 
wszystkie drzwi 
zamknięte. W której kabinie mieszka Serena? Anna stała w trwodze, łamiąc sobie 
głowę. Czy 
Serena podała jej numer swojej kabiny? Nie mogła sobie przypomnieć.
Nagle tuż obok niej otworzyły się jakieś drzwi i stanął w nich Toby. Spojrzała 
nań 
przerażona, pośpiesznie próbując się opanować. Przywołała na twarz uśmiech.
– Ach, w końcu jakaś przyjazna twarz – zawołała; nie były to może 
najodpowiedniejsze 
słowa, ale to właśnie przyszło jej do głowy. – Nie wiesz przypadkiem, w której 
kabinie mieszka 
Serena?
– Niestety – odparł, wzruszając ramionami. – Chyba gdzieś na końcu korytarza, 
ale nie 
wiem, w której. – Zamknął swoje drzwi na klucz, skinął Annie głową i wyminąwszy 
ją, poszedł 
w stronę schodów.
Spoglądając za nim uświadomiła sobie jakąś cząstką mózgu, że wciąż jest na nią 
zły i że dla 
własnego spokoju będzie musiała jakoś to naprawić... zapewne pokazując mu 
pamiętnik Luizy. 
Odwróciła się i poszła korytarzem. Przez chwilę nasłuchiwała ostrożnie u drzwi, 
za którymi, jak 
sądziła, słyszała jakiś ruch. Ale panowała tam cisza, podobnie jak za 
następnymi. Potem po 
przeciwnej stronie korytarza Anna usłyszała cichy szmer kobiecego głosu. 
Zapukała. Głos ucichł, 
a potem dał się słyszeć stukot drewnianych sandałów i drzwi się otwarły. Stała w 
nich Charley.
– Proszę, proszę... – Zmierzyła ją wzrokiem jak jakiegoś wyrzutka z marginesu 
społecznego. 
– Czemu zawdzięczamy tę przyjemność? – zapytała tonem pełnym sarkazmu.
– Czy jest Serena?
Charley wzruszyła ramionami, a potem cofnęła się od drzwi i usiadła przy 
toaletce, 
zostawiając Annę w progu.
– To do ciebie! – krzyknęła.
Kabina Charley i Sereny była dokładnie taka jak kabina Anny, z tą różnicą, iż 
znajdowały się 
w niej dwa łóżka i dwie szafki, upchnięte na powierzchni niewiele większej niż u 
Anny. Drzwi 
łazienki otworzyły się i stanęła w nich Serena owinięta w ręcznik. Krótkie mokre 
włosy miała 
odgarnięte do tyłu, a ramiona pokryte kroplami wody.
– Przepraszam, brałam prysznic – obwieściła z uśmiechem ten oczywisty fakt. – O 
co chodzi, 
Anno? Czy stało się coś złego? – Jej uśmiech zbladł.
– Coś się stało – zdradziła się Anna. – Musiałam z kimś porozmawiać...
Charley obróciła się na taborecie i spojrzała na nią ciekawie.
– Z kim? Pewnie z czyimś chłopakiem?
– Charley, nie bądź głupia! – powiedziała ostro Serena, a potem spojrzała na 
Annę. – Daj mi 
pięć minut. Poczekaj w sali klubowej. Tam porozmawiamy.
Anna skinęła głową. Odeszła korytarzem i powoli zaczęła wspinać się po schodach.
Sala klubowa była pusta. Wyjrzała przez podwójne drzwi na ocieniony pokład z 
markizami 
i stolikami. Wydawało się, że jest tam przyjemnie i chłodno. Starsi państwo, 
pastor z żoną, 
siedzieli pod markizą, popijając chłodne napoje, obok nich zaś usiadła jakaś 
para pochodząca, jak 
mówiono Annie, z Aberdeen. Przy jednym ze stolików ujrzała Bena, który wydawał 
się 
pogrążony we śnie. W pobliżu drzwi siedział samotnie Toby nad szklanką piwa i 
otwartym 
szkicownikiem. Odwrócony do Anny plecami, pracował zawzięcie.
Obserwowała go przez chwilę, studiując jego profil. Sięgnął po szklankę, wypił 
trochę piwa 
i ponownie pochylił się nad szkicownikiem; jego ciemne smukłe palce poruszały 
się zwinnie nad 
arkuszem. Z kierunku jego spojrzenia domyśliła się, że szkicuje pełen wdzięku 
minaret, który 
widać było nad kołyszącymi się liśćmi palm na przeciwległym brzegu.
Obok nich przepłynął duży statek turystyczny, kierujący się w dół rzeki. Anna 
słyszała 
muzykę górującą nad pulsowaniem silników. Sądząc z liczby owych ogromnych 
hałaśliwych 
statków, pomyślała z niechęcią, znaczna część turystów przybywających do Egiptu 
musi mieć 
alergię na ciszę, a prawdopodobnie jest też uczulona na historię. To właśnie oni 
rozpychali się 
i śmiali przy zabytkach, nie słuchając przy tym nikogo i niczego nie oglądając. 
Poczuła nagłą 
złość. Jak to się dzieje, że oni wszyscy potrafią być tak beztroscy? Wielu z 
nich prawdopodobnie 
przyjechało tu dla kaprysu, mogli pojechać wszędzie i przypuszczalnie zwiedzili 
już całą Europę, 
jeśli nie cały świat, podczas gdy ona, która tak żarliwie i od tak dawna 
pragnęła przyjechać do 
Egiptu, czuła się zdenerwowana, zaniepokojona i bardzo samotna.
– Czemu nie przyjdziesz tutaj i nie przyłączysz się do mnie?
To Toby odłożył ołówek i przechylił się do tyłu w swoim fotelu. Musiał wyczuć, 
że ona tam 
stoi.
– Dziękuję – odparła, z ociąganiem przekraczając próg. Podniósł się z miejsca.
– Czy mogę przynieść ci piwo? – To pytanie wydało się jej gałązką oliwną.
– Nie, nie, dziękuję – spróbowała złagodzić odmowę uśmiechem. – Wyszłam, żeby 
zaczerpnąć powietrza.
– Hałaśliwe dranie, prawda? – Zdawało się, że czyta w jej myślach, gdy ruchem 
głowy 
wskazał statek znikający w długim, łagodnym zakręcie za nimi.
– Rzeczywiście zakłócają ciszę.
– To ich sposób spędzania czasu. Ale to chyba nie nasza sprawa. – Spojrzał na 
Annę 
z cieniem uśmiechu na ustach. – Ptaki nie zwracają na to żadnej uwagi. Widzisz 
te białe czaple, 
tam na drzewach, nad brzegiem wody? Siedzą, patrzą, i wyglądają tajemniczo.
– Są przyzwyczajone do tych statków i łodzi. Z pewnością codziennie jest ich 
tutaj mnóstwo 
i przypuszczam, że ptaki wiedzą, iż ludzie nigdy nie znikną. Zresztą nie tylko 
tutaj. – Anna 
wyciągnęła krzesło i przysiadła się do stolika.
Szkic Toby’ego ukazywał minaret, tak jak się domyślała, wraz z palmami i kilkoma 
domami 
o płaskich dachach. Od chwili opuszczenia Kom Ombo statek płynął przez Nubię i 
nastąpiła 
wyraźna zmiana w krajobrazie. Przede wszystkim domy były malowane jasnymi 
kolorami.
– Masz szczęście, mogąc rejestrować tę podróż w taki sposób – wskazała na 
szkicownik. – Ja 
muszę używać aparatu fotograficznego.
– A więc nie jesteś dobrym fotografem? – Znów zajął się rysowaniem, 
zakreskowując jakiś 
cień na arkuszu, i nie podniósł wzroku.
Poczuła drobne ukłucie urazy.
– Dlaczego tak sądzisz?
– Ja tak nie sądzę. Sugerują to twoje własne wątpliwości co do wartości zdjęć. 
Swoją drogą, 
Egipt musi być najbardziej fotogenicznym krajem na ziemi. Musiałabyś być 
wyjątkowo 
nieudolna, gdybyś nie potrafiła zrobić przyzwoitej serii zdjęć do swojego 
albumu.
– To brzmi wręcz protekcjonalnie! – wybuchnęła, nie mogąc się powstrzymać.
– Doprawdy? – Ołówek zawisł na chwilę w powietrzu, jakby Toby rozważał jej 
słowa. – Jeśli 
tak, to przepraszam. – Nie wyglądał na skruszonego. – Widzę, że już nie nosisz 
ze sobą całego 
swojego dobytku.
– Mojego dobytku? – Przez chwilę wpatrywała się w niego zaskoczona. – Och, masz 
na 
myśli pamiętnik Luizy?
– Kobiety najwyraźniej muszą nosić ze sobą wielkie worki różnych rzeczy, 
dokądkolwiek się 
udają – odparł z niemal niezauważalnym wzruszeniem ramion.
– W przeciwieństwie do mężczyzn nie mamy pojemnych kieszeni. Podniósł wreszcie 
wzrok 
i obejrzał jej sukienkę z większym zainteresowaniem, niżby wypadało.
– W istocie – przyznał.
– Anno? – dobiegł z tyłu głos Sereny.
Anna odwróciła się z wyraźną ulgą. Serena przyglądała się rysunkowi Toby’ego.
– Nie chcę przeszkadzać – powiedziała z uśmiechem.
– Nie, nie. Nie przeszkadzasz. – Anna wstała pospiesznie. – Pozostawiam cię 
twórczej wenie 
– zwróciła się cierpko do Toby’ego i nie czekając na ewentualną ripostę, ruszyła 
na górny 
pokład.
Serena podeszła za nią do burty i przyjaźnie oparła się obok, przez kilka minut 
obserwując 
krajobraz.
– No cóż, nie powiesz mi, co się stało? – zapytała w końcu.
– Myślisz pewnie, że jestem obłąkana? – Anna wpatrywała się w wodę.
– Wątpię. Chyba że Toby Hayward doprowadził cię do obłędu. Nie lubisz go, 
prawda?
Nastąpiła długa pauza.
– Jak dla mnie jest zbyt zgryźliwy. Nie chcę spędzać wakacji na pojedynkowaniu 
się. Nie 
widzę takiej potrzeby. Wydaje mi się, że Toby Hayward nosi w sobie jakąś bolesną 
zadrę – 
powiedziała Anna i gwałtownie zmieniła temat. – Sereno, w mojej kabinie coś 
jest. To 
niesamowite. Okropne. Chciałabym, żebyś przyszła i spojrzała na to – mówiła, 
drżąc. – 
A flakonik zniknął.
– Zniknął? – Serena odwróciła się do niej gwałtownie. – Jesteś pewna?
– Jestem całkiem pewna. Zostawiłam ją w kosmetyczce, w łazience. Kosmetyczka 
była 
otwarta, a zawartość wysypana na podłogę.
– A zatem została skradziona. Prawdopodobnie ktoś z załogi...
– Nie. Myślę, że to było coś... że to był ktoś... ktoś... inny. Serena spojrzała 
na nią uważnie.
– Anno, czasami, kiedy jesteśmy podenerwowane lub zbyt zmęczone – mówiła 
łagodnie – 
zaczynamy wyobrażać sobie różne rzeczy.
– Nie – zaprzeczyła Anna ze smutkiem. – Proszę, chodź ze mną i zobacz. Nie 
jestem 
zdenerwowana ani przemęczona. I nie dostałam udaru słonecznego. Nie mam również 
halucynacji.
– Dobrze już, dobrze. To ja, pamiętasz? – Serena pochyliła się i na chwilę 
położyła dłoń na 
ramieniu Anny. Namyślała się przez kilka sekund, a potem usiadła na leżaku. – 
Opowiedz mi 
dokładnie, co zobaczyłaś.
– Nasza ofiara złożona bogom nie poskutkowała – powiedziała Anna cicho i 
zagryzła wargi.
– Wygląda na to, że nie. Ale opowiedz mi, co widziałaś. Anna wzruszyła 
ramionami.
– Pył. Jakieś kadzidło... w mojej kabinie. Nie wiem, co to jest ani skąd się tam 
wzięło... 
Czuję ich blisko, Sereno. Dobrego kapłana Luizy i tego złego dżina. Czuję ich 
tuż obok – 
potrząsnęła głową. – Jestem przerażona.
Nagle z narastającym hałasem zrównał się z nimi kolejny statek i zaczął 
przepływać obok, 
wzbijając bryzgi mętnej wody. Stojący na jego górnym pokładzie ludzie, wszyscy 
identycznie 
odziani w szorty, jaskrawe bawełniane koszulki i ciemne okulary, machali ku nim 
i krzyczeli. 
Anna z ociąganiem uniosła rękę w geście uznania dla owego wyścigu i odwróciła 
się plecami, 
a potem spojrzała na Serenę.
– Mam takie dość naiwne, dziecinne pragnienie, by się pomodlić: „Boże, proszę, 
spraw, by 
wszystko było dobrze... Spraw, by ci źli ludzie odeszli”.
Serena podniosła wzrok.
– Dlaczego modlitwa miałaby być naiwna i dziecinna?
– Bo nie skutkuje, prawda? – odparła Anna, prostując się na leżaku i patrząc 
Serenie w oczy. 
Pochyliła się do przodu, opierając łokcie na kolanach. – Kiedy zbliża się cios, 
by nas ugodzić, 
jesteśmy sami. Czyż nie?
Serena patrzyła na nią przez chwilę z wyrazem wielkiego smutku w oczach.
– Nie sądzę, byśmy byli sami – powiedziała w końcu.
– Cóż, oczywiście. Inaczej nie składałabyś ofiar Izydzie i Totowi! – odparła 
Anna. – Chociaż 
właściwie zastanawiam się, czy nie zrobiłaś tego tylko po to, abym czuła się 
zadowolona.
Serena potrząsnęła przecząco głową.
– Nie wierzę w gesty bez znaczenia, Anno – powiedziała ostro. – Być może nie 
znamy się 
zbyt długo, ale miałam nadzieję, że to zrozumiałaś.
– Tak – westchnęła Anna. – Przepraszam.
– Jestem szczerze przekonana, że ta modlitwa odniesie skutek.
– Naprawdę? – Anna wzruszyła ramionami. – Może dla ciebie. – Podniosła się 
nerwowo 
i podeszła z powrotem do burty. Kolejny statek, znacznie większy i z 
potężniejszymi silnikami, 
minął ich i popłynął dalej. Rzeka była znowu spokojna. W oddali jakaś feluka 
kierowała się do 
brzegu. Anna przypomniała sobie swoje modlitwy. Modlitwy, by ojciec pokochał ją 
i chociaż raz 
zaaprobował coś, co robiła. Modlitwy, by Feliks był naprawdę w podróży 
służbowej, tak jak jej 
powiedział; modlitwy, by jej podejrzenia okazały się niesłuszne; modlitwy, by 
matka nie 
umarła... Żadna z tych modlitw nie poskutkowała. Ani jedna.
– Prawdopodobnie twoje modlitwy zostały wysłuchane, ale odpowiedź, z powodów, 
których 
wówczas nie potrafiłaś zrozumieć, brzmiała „nie”. – Serena przechyliła się do 
tyłu, opierając 
stopy na podnóżku leżaka i krzyżując ręce. – Być może naiwne i dziecinne, mówiąc 
twoimi 
słowami, jest oczekiwanie, że odpowiedź zawsze brzmieć będzie „tak”. Jeśli 
jednak będziesz 
modlić się o coś, co jest dla ciebie dobre, wtedy odpowiedzią na twoje modlitwy 
zawsze będzie 
„tak”. Nie przestawaj się modlić, Anno.
– Ale do kogo mam się modlić? – Duża brunatna czapla unosiła się nad rzeką, 
zaledwie 
kilkadziesiąt centymetrów nad powierzchnią wody, powolnymi wymachami skrzydeł 
dotrzymując kroku uderzeniom wioseł małej łodzi, przecinającej kilwater ich 
statku. – Do Izydy? 
Do Tota? Do Jezusa z mojego dzieciństwa? – pytała Anna, po czym nagle 
potrząsnęła głową. – 
Przepraszam, to nie jest odpowiedni moment na głębokie, filozoficzne dyskusje.
– A ja sądzę, że jest. To bardzo istotne. Mam odpowiedź na twoje pytanie, może 
niezbyt 
prawowierną. Taką, która bardzo dobrze pasuje do owego egipskiego kontekstu. 
Moim zdaniem 
oni są jednym, Anno. Izyda, Tot, Atena, Jezus... To różne postacie jednego 
wielkiego Boga. 
Módl się do każdego i do wszystkich, moja droga, ale się módl – rzekła Serena i 
dodała, 
uśmiechając się gorzko: – Gdyby moje poglądy były szeroko znane, to 
prawdopodobnie 
zostałabym przez kogoś spalona na stosie, nawet w naszej tak zwanej oświeconej 
erze. Żaden 
fundamentalista żadnego wyznania nie tolerowałby tego choćby przez chwilę. 
Prawdopodobnie 
lepiej zrobisz, nie słuchając mnie wcale.
– To pocieszająca myśl. Rodzaj ochrony i potwierdzenia dla każdego z wyborów.
– Pomyśl o tym, Anno. Przez wszystkie dziesiątki tysięcy lat swego istnienia 
ludzkość 
oddawała część bogom, a każda kolejna generacja zastępowała bogów generacji 
wcześniejszej 
bogami odpowiednimi dla siebie, oni zaś z kolei mówili: „nie będziesz miał bogów 
innych przede 
mną” lub coś w tym sensie. Ale dlaczego jeden miałby być lepszy niż inny? Czy 
też jeden lepszy 
niż kilku? Moim zdaniem każdy bóg jest manifestacją jedynego Boga w postaci 
właściwej dla 
określonej epoki. W naszej epoce i kulturze mamy Jezusa, szlachetnego 
uzdrowiciela i idealistę, 
ale okazaliśmy się dalecy od szlachetnych idealistów Europy i Bliskiego Wschodu 
ostatnich 
dwóch tysiącleci, więc jedni z nas odpowiednio dostosowali Jezusa, drudzy 
wrócili do 
wcześniejszych wcieleń bogów przeszłości, a jeszcze inni przyjęli bogów z innych 
części świata.
– Chyba masz rację. Myślę, że fundamentaliści istotnie mieliby ci za złe twoje 
poglądy – 
rzekła Anna, potrząsając głową. – Faktem pozostaje jednak to, że ofiarowałyśmy 
jakąś, 
prawdopodobnie dość znikomą, ilość wina owym bogom sprzed dwóch tysięcy lat w 
nadziei, że 
ochronią nas przed tym starodawnym dżinem, a oni, zapewne całkiem słusznie, mnie 
zignorowali. Cóż więc mam teraz zrobić?
Serena wstała.
– No dobrze. Przejdźmy do konkretów. Chcesz, żebym zobaczyła coś, co znajduje 
się 
w twojej kabinie. Chodźmy i obejrzyjmy to zaraz.
Dziwna substancja zniknęła, a wraz z nią zniknął również zapach.
Przeszukanie kabiny i małej łazienki nie trwało długo. Sprawdziły wszystko raz i 
drugi, 
a potem usiadły – Anna na łóżku, a Serena na małym taborecie, który wyciągnęła 
spod toaletki.
– Pewnie myślisz, że to był wytwór mojej fantazji.
– Nie, Anno. Wierzę ci.
– Ale zapach również zniknął.
– A jednak ci wierzę – uśmiechnęła się Serena.
– I ktoś zabrał flakonik. – Anna potrząsnęła głową. – Wiesz, w pewnym sensie mi 
ulżyło.
– To nie zabrzmiało zbyt pewnie.
– Miałam go od dawna i bardzo ceniłam, ale nie wierzę, że jakiś duch, nawet 
przebiegły duch 
egipski, może coś unieść i zabrać.
– A dlaczego miałby go ukraść ktoś inny?
– To antyk, starożytny zabytek.
Patrzyły na siebie przez chwilę, a potem Serena pokręciła przecząco głową.
– Nie, to nie Andy. W żadnym razie. Dlaczego miałby to być on? Andy sądzi, że to 
falsyfikat. Kto jeszcze o nim wie?
– Nikt – odparła Anna, wzruszając ramionami.
Czy Toby widział flakonik w jej torbie? Zmarszczyła brwi. Nawet jeśli widział, z 
pewnością 
go nie zabrał. Serena obserwowała jej twarz.
– Pomyślałaś o kimś?
– Nie. Nikt na tym statku nie wziąłby go. Pamiętnik jest wartościowy i 
przypuszczam, że 
mógłby być dla kogoś pokusą. Obydwaj, Andy i Toby, ostrzegali mnie w związku 
z pamiętnikiem, ale nikt nie wziąłby tej ampułki.
Przez chwilę siedziały, milcząc, w ciszy, którą przerwał nagle dobiegający z 
głębi statku 
dźwięk gongu.
– Kolacja.
Serena wzruszyła ramionami.
– Mówimy coś? Pytamy, czy ktoś go widział? Serena, krzywiąc się, pokręciła 
głową.
– Ja bym nie mówiła. Nikogo właściwie nie podejrzewasz i prawdopodobnie w ogóle 
do tego 
nie dojdzie. Jestem pewna, że załoga zasługuje na zaufanie i wszyscy pasażerowie 
także. Nie. 
Gdyby chodziło o mnie, zachowałabym milczenie.
Tak uczyniły. Kolacja przebiegała w miłej atmosferze; Anna, pozwalając, by 
rozmowa 
toczyła się bez jej udziału, tylko kilka razy wtrąciła jakieś słówko, ale nikt 
nie zwrócił na to 
uwagi. Zwiedzanie Kom Ombo, powolne żeglowanie tego popołudnia i warkot 
silników, gdy 
płynęli do Asuanu, znużyły wszystkich. Zapanował spokojny, życzliwy nastrój; 
niekiedy 
zapadało długie milczenie i wtedy wszyscy kolejno łapali się na tym, że oczy 
kleją im się do snu.
Po kolacji Omar zorganizował w sali klubowej projekcję jakiegoś filmu i 
pasażerowie 
stopniowo udawali się tam, by znaleźć miejsca i usiąść, popijając drinki i kawę.
Anna pozostała na miejscu. Ben pochylił się nad nią, wstając od stołu.
– Idziesz z nami, Anno? Pokręciła głową.
– Prawdę mówiąc, jestem trochę zmęczona.
– Rozumiem. – Rzucił jej krótki uśmiech i ruszył za Andym i Charley. Charley 
obejrzała się 
przez ramię z triumfalnym błyskiem w oku.
Siedząca samotnie Anna była ostatnią pasażerką, gdy Ali i Ibrahim sprzątali ze 
stołów. 
Ibrahim zebrał ze stołu ostatnie talerze i przejechał po obrusie stołową 
szczoteczką.
– Jest pani smutna, mademoiselle? Może miałaby pani ochotę na piwo dla 
rozweselenia? 
Albo kawę? Mogę podać.
Miał szlachetną, głęboko pobrużdżoną twarz i Anna spostrzegła, że patrzy na nią 
bardzo 
życzliwie.
– Chętnie, Ibrahimie. Proszę o kawę.
– Ale nie egipską. – Jego twarz pokryła się tysiącem zmarszczek, gdy się 
uśmiechnął. Na 
statku stale żartowano, że egipska kawa jest zbyt mocna dla wydelikaconych 
Brytyjczyków.
– Nie. Nie spałabym przez miesiąc. Proszę słabą angielską kawę ze śmietanką, 
Ibrahimie.
Ali skończył swoją pracę, rozejrzał się zadowolony i wyłączył większość lamp, 
pozostawiając tylko jedną, tę nad stolikiem Anny.
– Przepraszam. Sprawiam ci dodatkowy kłopot, zostając tutaj – powiedziała do 
niego, ale już 
wyszedł, udając się do kuchni i położonych za nią pomieszczeń załogi.
Odpowiedział jej Ibrahim, podając kawę.
– To żaden kłopot. Rad jestem służyć pani, mademoiselle. Proszę tu siedzieć, jak 
długo pani 
zechce – dodał z ukłonem. Zawahał się chwilę, jakby chciał powiedzieć coś 
jeszcze, a potem 
odwrócił się i wyszedł.
Dziwne uczucie towarzyszyło jej w pustej jadalni. Było niemal ciemno, jeśli nie 
liczyć lampy 
oświetlającej jej stolik. Kontuar z pustym, wypolerowanym dzbankiem do kawy i 
nieskazitelnie 
czystą zastawą przygotowaną do śniadania pogrążony był w półmroku. Nie słychać 
też było 
żadnego dźwięku oprócz spokojnego warkotu silnika i miarowych uderzeń łopatek 
wodnego 
koła, gdy statek powoli pokonywał drogę w górę rzeki.
W zadumie sączyła kawę. Z jednej strony marzyła o tym, by wrócić do kabiny, 
przeczytać 
kolejny fragment pamiętnika Luizy i wcześnie zasnąć; z drugiej zaś, musiała to 
przyznać, trochę 
się denerwowała. Filiżanka była już pusta, a ona długo jeszcze siedziała, 
opierając brodę na 
splecionych palcach. Patrząc w dal, pół śpiąc, początkowo nie usłyszała cichego 
skrzypnięcia 
drzwi.
– Ach, więc to tutaj się ukrywasz! – zawołał Andy, wchodząc z dwiema 
szklaneczkami 
w jednej ręce i pozwalając, by drzwi same się za nim zamknęły. – Mam nadzieję, 
że nie 
próbowałaś się przede mną ukryć!
Podniosła wzrok i uśmiechnęła się z lekkim znużeniem, nie mogąc się powstrzymać 
od 
szybkiego spojrzenia w stronę drzwi, by zobaczyć, czy Charley wciąż ściga 
Andy’ego.
– A gdzież tu się można ukryć? Zresztą wcale nie chciałam! Postawił obydwie 
szklaneczki 
na stoliku i jedną przesunął w jej
stronę.
– Na dobranoc.
– Dziękuję.
– Mogę zapytać, dlaczego siedzisz tutaj sama i tak zamyślona? Jakieś kłopoty?
Dziwne, jak odprężona poczuła się natychmiast w jego towarzystwie. Spojrzała mu 
w oczy.
– Straciłam coś. Coś dość cennego. Mój mały flakonik. Wiem, że mówiłeś, że to 
prawdopodobnie falsyfikat, ale dla mnie miał szczególne znaczenie.
– Mogłaś go gdzieś upuścić? Może w Kom Ombo, gdy wdrapywaliśmy się na te ruiny?
Potrząsnęła głową.
– Flakonik zniknął z mojej kabiny.
– Chcesz powiedzieć, że został skradziony? – Wydawał się wstrząśnięty. – Może go 
zgubiłaś? A może zapomniałaś, gdzie go schowałaś?
– Chciałabym, żeby tak było, ale szukałam wszędzie. Serena mi pomagała. Nie ma 
go.
– Powiedziałaś o tej stracie Omarowi?
Pokręciła głową. Jak mogła mu powiedzieć, że to on, Andy, jest jej głównym 
podejrzanym.
– Pomyślałam, że poszukam jeszcze raz, zanim coś komuś powiem. Wytworzyłoby to 
dość 
nieprzyjemną sytuację, gdybym zaczęła rzucać podejrzenia. Może się znajdzie...
– Jeśli szukasz podejrzanego... ja bym się zastanowił nad tym Haywardem. Okazuje 
jakieś 
szczególne zainteresowanie tobą i pamiętnikiem, a najwyraźniej nikt nic o nim 
nie wie.
– Nie jest bardziej zainteresowany niż ty, Andy – odparła. – Nie, Haywarda 
fascynują 
rysunki i malarstwo Luizy, a poza tym jest nieco szorstki. Doceniam twoją 
troskę, Andy, ale 
jestem pewna, że on nie jest złodziejem. – Rzuciła okiem na zegarek i 
westchnęła. – Tak wiele 
się dziś stało. Film już się skończył?
Andy skinął głową, sącząc swego drinka i wpatrując się w nią znad brzegu 
szklaneczki.
– A był ciekawy?
– Okazało się, że to lekcja o tym, jak być dobrym muzułmańskim obywatelem 
współczesnego Egiptu – odpowiedział z uśmiechem. – Ciekawa, to prawda, ale ja 
wolałbym 
raczej dowiedzieć się czegoś więcej o starożytnej historii tego kraju, jeśli w 
ogóle musimy tu 
mieć jakieś lekcje.
Anna zaśmiała się.
– Nie byłam na żadnej. Nie są obowiązkowe.
– Są, jeśli odbywają się w barze! – Andy odchylił się do tyłu i skrzyżował ręce. 
– A zatem, 
pomijając twoją stratę, jak się bawisz na tym rejsie? Mam wrażenie, że jak dotąd 
jest dla ciebie 
nieco stresujący.
Zawahała się, myśląc, co powiedzieć.
– Tak, chyba tak. Przywiozłam ze sobą zbyt duży bagaż. Nie tylko Luizę Shelley i 
jej 
pamiętnik oraz flakonik na wonności, ale również własny rozwód i niepokoje o 
przyszłość – 
powiedziała i powoli pokręciła głową. – Andy, czy mogę cię o coś zapytać? – 
szepnęła po chwili 
przerwy. Chciała się dowiedzieć, czy zetknął się z malarstwem Luizy na otwartym 
rynku, czy 
kiedykolwiek spotkał Feliksa, czy Feliks kiedykolwiek zaoferował mu do sprzedaży 
jakąś jej 
rzecz. Nic nigdy nie zniknęło z domu na stałe, ale kilkakrotnie jakieś rzeczy 
znikały na parę 
tygodni, oddane do wyczyszczenia, jak mawiał, a potem pojawiały się ponownie. 
Podejrzewała, 
że Feliks oddawał je do wyceny. Bądź też, że kilkakrotnie, kiedy miał w pracy 
złą passę, nękała 
go pokusa, by je sprzedać. Teraz nie miało to znaczenia. W czasie rozwodu Feliks 
był 
wystarczająco zamożny, by dać jej dom i pozostawić nietkniętą całą jego 
zawartość. Jednak 
z drugiej strony bardzo chciała się dowiedzieć, w jakim stopniu była ofiarą 
oszustwa. Właśnie 
próbowała jakoś sformułować pytanie, gdy podwójne drzwi do jadalni otworzyły się 
gwałtownie 
i jak burza wpadła w nie Charley.
– A więc tutaj się ukrywacie! – Weszła do środka, drzwi same się za nią 
zamknęły. Zdążyła 
się już przebrać po kolacji, na której była w jasnozielonym żakiecie, z włosami 
upiętymi 
w węzeł. Teraz miała na sobie skąpą różową sukienkę, a włosy opadały jej luźno 
na ramiona. – 
Zastanawiam się, Andy, dlaczego nie jestem zaskoczona, znajdując cię tutaj? – 
Podeszła do stołu 
i spojrzała na nich z góry. – Powiedz mi jedno, Andy: czy skończyliśmy ze sobą?
Anna wstała pospiesznie.
– Posłuchaj, to nie ma nic wspólnego ze mną...
– Oczywiście, że ma. – Charley wpatrywała się w nią zimno. – Wierz mi, to 
wszystko ma coś 
wspólnego z tobą.
– Nie, Charley. To nieprawda. – Andy wstał także i stuknął szklaneczką w stół. – 
Na długo 
przed naszym wyjazdem do Egiptu wprost mdliło mnie od twojego natręctwa i 
skomlenia, a od 
kiedy jesteśmy na statku, zachowujesz się okropne. Nie wiem, co się z tobą 
dzieje. Przykro mi. 
Nie chcę cię zranić, ale nie możemy być razem. Nie chciałem tego powiedzieć, ale 
chyba muszę. 
Ty nie pragniesz przyjemnego, naturalnego związku, który rozwinie się we własnym 
tempie. 
Chcesz, aby mężczyzna zapewnił ci życie na wysokiej stopie, Charley, żeby dał ci 
pieniądze, 
dom, ślubną obrączkę, a nawet doskonałe dziecko. Ja nie jestem tym mężczyzną. 
Musisz się 
nauczyć sama dobrze prosperować, Charley, albo znaleźć sobie jakiegoś innego 
naiwniaka, który 
nie będzie miał nic przeciwko temu, by być dojną krową. I zostaw Annę w spokoju. 
Ona jest 
w porządku. To nie ma z nią nic wspólnego. Właśnie spokojnie piliśmy drinka. To 
wszystko. 
Żadnych komplikacji – przerwał, by zaczerpnąć tchu. – Posłuchaj, to jest mały 
statek. Dla 
większości płynących nim ludzi są to wakacje ich życia. Nie psuj im tego. Nikt 
inny nie musi 
o tym wiedzieć. Wiem, że Anna nic nie powie i ja także tego nie zrobię, więc 
zachowajmy 
wszystko w sekrecie i pozostańmy przyjaciółmi. Kiedy jutro dotrzemy do Asuanu, 
po prostu 
dobrze się bawmy, zgoda? – Wyciągnął ku niej rękę.
– Przyjaciółmi?! – Charley niemal splunęła na niego tym słowem. – Nie sądzę. 
Wiesz, kim 
jesteś, Andy? Jesteś zadufanym, próżnym, egoistycznym draniem! A na niej ci 
zależy jedynie 
z powodu owego cennego pamiętnika i zrobisz wszystko, by go dostać. Znam cię! 
Rzucisz ją, 
gdy tylko dostaniesz to, czego chcesz, tak samo jak odszedłeś ode mnie, gdy 
tylko dostałeś 
należący do mego ojca obraz Hockneya! Cóż, jesteście siebie warci.
Ta ostatnia uwaga skierowana była do Anny. Charley odwróciła się i wybiegła z 
jadalni, 
uderzając skrzydłami drzwi o ścianę tak mocno, że echo poszło po całym statku.
Anna patrzyła na Andy’ego w napiętym milczeniu.
– Przykro mi – westchnął. – Za nic w świecie nie powinienem do tego dopuścić. 
Głupia baba. 
Nie zwracaj uwagi na to, co powiedziała. Przy odrobinie szczęścia może to 
oczyści atmosferę. – 
Zrobił przerwę. – Jeśli zaś chodzi o sprawę, nad którą się zastanawiasz: tak, 
kupiłem Hockneya 
jej ojca. Był to dość dobry obraz. I odprzedałem go dla zysku. Legalnie. 
Otwarcie. Wszyscy byli 
zadowoleni. Charley pierwszy raz o tym wspomniała!
– Zaczynam myśleć, że nad tymi wakacjami ciąży klątwa – powiedziała Anna, 
potrząsając 
głową.
– Czyżby klątwa Tutenchamona? Nie sądzę – roześmiał się. – Dajże spokój, 
rozchmurz się! 
Mam tego jeszcze trochę w kabinie. Dlaczego nie mielibyśmy tam pójść i napić się 
na...
Właśnie sięgał po jej szklaneczkę, kiedy usłyszeli przeszywający krzyk 
dobiegający gdzieś 
z korytarza. Zaszokowani spojrzeli na siebie na ułamek sekundy, po czym Andy 
odwrócił się 
i ruszył do drzwi, Anna zaś pobiegła tuż za nim.
Gdy wypadli z jadalni, tłum ludzi gromadził się już wokół otwartych drzwi kabiny 
na końcu 
korytarza. Była to kabina Charley.
– O co chodzi? Co się stało? Gdzie jest Serena? – Andy przepychał się do przodu.
Charley stała na środku kabiny, po twarzy płynęły jej łzy.
– To był wąż! Tam! – wskazała na podłogę, na której leżała jedna z szuflad 
toaletki 
z rozrzuconą wokół zawartością. – Był w środku i czekał na mnie! – Zatrzęsła się 
gwałtownie.
– Ukąsił cię, Charley? – Ben przepchnął się przez tłum, ściskając w dłoni 
apteczkę pierwszej 
pomocy.
Za nim pojawił się Omar z twarzą zastygłą w wyrazie przerażenia.
– Co się stało? – zapytał, odsuwając Bena, i wszedł do kabiny. – Miss Charley, 
proszę się 
uspokoić, abyśmy mogli się usłyszeć. – Charley łkała histerycznie. – Proszę 
spokojnie 
opowiedzieć, co się stało. Czy jest pani ranna?
– Wąż! – wskazała szufladę. – W środku był zwinięty wąż!
– Ukąsił panią? – Twarz Omara spopielała. Charley pokręciła przecząco głową. 
Omar 
odetchnął głęboko z wyraźną ulgą.
– Nie rozumiem, jak to możliwe. – Marszcząc brwi, cofnął się od szuflady. – W 
jaki sposób 
wąż mógł się dostać na statek?
Nagle w drzwiach za nimi pojawiła się Serena.
– O co chodzi? Stało się coś złego? – Weszła do kabiny i rozejrzała się po 
zaszokowanych 
twarzach współpasażerów.
– Gdzie byłaś? – Charley znów wybuchnęła płaczem.
– Na pokładzie. Patrzyłam na gwiazdy. – Serena objęła Charley ramieniem i 
uścisnęła ją 
pocieszająco. – Co się stało?
– W tej szufladzie był wąż. – Omar potrząsnął ponuro głową. – To bardzo dziwne. 
Nie 
rozumiem, jak to się mogło zdarzyć...
– A gdzie umknął?
Stojący za nim tłum zaczął się rozpraszać, pasażerowie jeden po drugim udawali 
się 
nerwowo do swych kabin, niepewnie rozglądając się po drodze wokół siebie. 
Korytarz był dobrze 
oświetlony. Nigdzie nie było miejsca, gdzie wąż mógłby się ukryć. Przez środek 
podłogi biegł 
wąski pas chodnika. Na końcu korytarza, gdzie przechodził on w hol recepcji, 
przed jadalnią stała 
jedna z brązowych spluwaczek – relikt z czasów świetności statku – i tablica, na 
której 
wywieszano informacje o planie następnego dnia. Poza tym innych kryjówek na 
korytarzu nie 
było.
– Wciąż musi być gdzieś tutaj, inaczej już byśmy go zobaczyli. – Andy rozglądał 
się dokoła. 
– Będziemy musieli zajrzeć pod łóżko, a także do szafek i szuflad, jednym 
słowem: wszędzie. 
Musiał być mały, skoro zmieścił się w tej szufladzie. Sereno, może zabierz 
Charley do baru, 
a Omar, Ben i ja poszukamy tutaj?
Omar potrząsnął głową.
– Nie znajdziemy go. Węże potrafią się ukrywać. Potrafią się robić niewidzialne. 
Przyprowadzę Ibrahima. Jest łapaczem węży. Może je przywołać, a one przyjdą.
– Przywołać? – jak echo powtórzył za nim Ben i uniósł brwi ze dziwienia.
Omar skinął głową.
– Jego ojciec i ojciec jego ojca robili to przed nim. Mają władzę nad wężami. 
Potrafią je 
wyczuć. Jeśli jest tu jakiś wąż, Ibrahim wyczuje go, złapie i wyrzuci.
Wszyscy wpatrywali się w niego.
– Nie mówisz poważnie? – powiedział w końcu Ben. – Chcesz powiedzieć, że Ibrahim 
jest 
zaklinaczem węży?
Omar wzruszył ramionami.
– Nie takim zaklinaczem, który siedzi z jakimś koszykiem na bazarze. Takie węże 
pozbawione są jadu. Ibrahim nie okalecza węży, a węże nie robią mu krzywdy. 
Przyprowadzę go. 
– Wyszedł z kabiny z wyraźną ulgą, że może się oddalić z niebezpiecznego 
miejsca.
Serena wyprowadziła Charley, po drodze rzucając spojrzenia Annie.
– Porozmawiamy jutro – powiedziała z uśmiechem. – Dobrze się czujesz?
Anna skinęła głową. Teraz zostali tu tylko ona, Ben i Andy. Wiedziała, że 
powinna także już 
iść, ale coś zatrzymało ją w drzwiach. Zrobiła mały krok do wnętrza kabiny.
– Uważaj, Anno – ostrzegł Ben. – To mogła być kobra. Wciąż dość często występują 
na 
polach wzdłuż Nilu.
Ale wzrok Anny utkwiony był w szufladzie. Leżała w niej przezroczysta damska 
bielizna... 
przypuszczalnie należąca raczej do Charley niż do Sereny... kilka sznurów 
korali... a w samym 
środku... Anna podeszła bliżej.
– Mój flakonik! – pochyliła się i wyjęła go. – To mój flakonik... skradziony z 
mojej kabiny!
Andy zmarszczył brwi.
– Opowiadałaś o nim Serenie, nieprawdaż? Może ona...
– Nie! – Anna obróciła się do niego. – Nie, Andy. To była Charley. Oboje wiemy, 
że to 
Charley.
Oburzenie Anny złagodziła ulga, że żaden duch, żadna nieziemska istota nie 
odwiedzała jej 
kabiny.
Pojawił się Omar. U jego boku stał Ibrahim z nakrytym koszem w rękach.
– Proszę się rozejść. – Omar cofnął się i wyprowadził Annę za drzwi, 
pozostawiając 
Ibrahima samego na środku kabiny. Gdy wszyscy zgromadzili się przed drzwiami, 
odwrócił się 
ku nim i marszcząc brwi, położył palce na ustach. Obserwując, zamarli w 
bezruchu.
Ibrahim stał nieruchomo przez kilka sekund, z głową lekko przechyloną na bok. 
Obróciwszy 
się wokół, czekał znowu, nasłuchując intensywnie. Nozdrza rozdymały mu się 
lekko, gdy węszył 
w powietrzu. Podszedł do okna, przesunął po nim ręką. Potem odwrócił się i 
dokładnie zbadał 
kabinę. Wydawał się coraz bardziej zdumiony.
W końcu potrząsnął głową.
– Tu nie ma żadnego węża. Pas de serpentu.
– Jesteś pewien? – Omar wciąż stał w drzwiach.
– Ibrahim jest pewien. Ale jest tutaj coś dziwnego. – Zmarszczywszy brwi, 
wpatrywał się 
w szufladę. – Jeśli tu był, to był bardzo mały. Kobra osiąga długość do dwóch 
metrów. Bywa też 
większa. – Przykucnął i wyciągnął rękę, a potem, jakby nagle uświadamiając 
sobie, co mogła 
zawierać szuflada, odsunął się z niesmakiem. Wstał, odwrócił się i spojrzał 
prosto na Annę, która 
nadal stała w drzwiach z Benem i Andym. Wpatrywał się w nią przez chwilę, a 
potem pokręcił 
głową. – To mademoiselle ma coś... coś, czego strzeże król-wąż... – Jego głos 
ścichł 
w zdumieniu. – Wąż się boi, że pani to odda... jakiemuś mężczyźnie.
Anna zacisnęła dłonie na flakoniku.
– Nie rozumiem – powiedziała, czując, że drobne fale trwogi przebiegają jej po 
plecach.
Ibrahim powoli skinął głową.
– Odszedł. Z jego strony nie ma niebezpieczeństwa, ale w powietrzu jest jakiś 
cień. – Długie, 
smukłe palce Ibrahima przez chwilę kreśliły w powietrzu jakiś wzór, a potem 
zacisnęły się 
w pięść. – Jest zły, a to niedobrze.
– Nie możemy mieć węża na statku, Ibrahimie – wtrącił Omar, karcąco marszcząc 
brwi. – 
Będziemy musieli wezwać kogoś innego, gdy dotrzemy do Asuanu, jeśli ty nie 
potrafisz go 
znaleźć. – Szybko dodał coś po arabsku.
Twarz Ibrahima pociemniała niedostrzegalnie.
– Nie wierzysz moim słowom?
– Ja ci oczywiście wierzę – skłonił się Omar. – Ale to sprawa biura 
turystycznego. Jego 
przedstawiciel wejdzie na pokład w Asuanie, żeby sprawdzić, czy wszystko jest w 
porządku... – 
wyjaśnił, wzruszając ramionami.
– I wszystko będzie w porządku, Inszallah! – Ibrahim skinął głową. – A teraz 
idźcie. Idźcie 
wszyscy do swoich kabin. Królewskiego węża nie ma już na tym statku.
Andy spojrzał na Annę, a potem na Omara.
– Czy jesteś pewny?
– Czyżbym tego nie powiedział? – Ibrahim zmarszczył brwi. Był wysokim mężczyzną 
i górował nad nimi wzrostem. Teraz nie miał już na sobie białej galabii kelnera, 
lecz granatową 
szatę z bogatym haftem na brzegach. Stojąc obok Omara odzianego w czarne spodnie 
i koszulkę, 
wyglądał egzotycznie, tajemniczo i, co uświadomiła sobie Anna, dziwnie władczo.
Idąc do swojej kabiny, Anna, odrzuciwszy wcześniej ofertę eskorty złożoną 
zarówno przez 
Bena, jak i Andy’ego, skierowała się w okolice recepcji przed barem, by przejść 
przez 
wahadłowe drzwi. Zobaczyła na sofie w kącie Serenę i Charley. Siedziały blisko 
siebie niemal po 
ciemku, a przyćmione światło jednej lampy rzucało na nie łagodny blask. Ktoś 
przyniósł im 
herbatę.
– Wszystko w porządku – powiedziała Anna, zmierzając w ich stronę. – Kabina jest 
bezpieczna. Węża nie ma.
Charley podniosła wzrok. Po jej bladych policzkach spływał tusz do rzęs.
– Zabili go?
Anna potrząsnęła głową.
– Nie, zniknął. Ibrahim zna się na wężach i jest pewien, że go nie ma. Więc nie 
ma się czego 
bać.
Usiadła naprzeciw nich, spoglądając to na Serenę, to na Charley.
– W jaki sposób mój flakonik znalazł się w twojej szufladzie, Charley? – spytała 
i dostrzegła 
błysk zdumienia w oczach Sereny.
Charley patrzyła na swoje dłonie.
– To był żart. Nie zamierzałam go zatrzymać.
– Nie? – Anna wpatrywała się w nią przez chwilę, marszcząc brwi, a potem 
sięgnęła do 
kieszeni, wyjęła flakonik i położyła go na stole. – Uświadomiłaś sobie, że jest 
cenny.
– Wcale nie jest cenny. – Charley spojrzała na nią wyzywająco. – Andy mówi, że 
to tandeta 
z bazaru.
– Więc pomyślałaś, że nie będzie żadnych konsekwencji, jeżeli go zabierzesz?
– Już ci powiedziałam. Oddałabym go.
– A jak właściwie dostałaś się do mojej kabiny?
– Drzwi były otwarte. Każdy mógł tam wejść. – Charley potarła twarz dłońmi. – 
Flakonik 
leżał na łóżku, brudny i pokryty ziemią czy czymś takim, więc pomyślałam: 
dlaczego nie?
– Na łóżku? – Anna zmarszczyła brwi.
– Tak. Nie grzebałam w twoich rzeczach, jeśli o to ci chodzi. Po prostu leżał na 
łóżku.
Anna potrząsnęła głową, zastanawiając się nad słowami Charley. Flakonik był 
przecież 
owinięty w folię i schowany w kosmetyczce.
– Ale przecież weszłaś do mojej kabiny z jakiegoś powodu.
– Tak; żeby z tobą porozmawiać; żeby ci powiedzieć, abyś zniknęła z mojego życia 
i zostawiła Andy’ego w spokoju. – Charley sięgnęła do kieszeni po chusteczkę, bo 
łzy znowu 
popłynęły jej po twarzy. – Słuchaj, przepraszam. Nie powinnam była go zabierać. 
Oczywiście, że 
nie powinnam. Ale nic złego się nie stało. Nie jest uszkodzony – powiedziała, 
wstając. – Idę 
spać. Idziesz, Sereno?
– Za chwilę. – Serena się nie poruszyła.
– Ale ja nie chcę iść sama. Skąd mam wiedzieć, że przeszukał wszystko dokładnie?
– Przeszukał. I był pewien – powiedziała powoli Anna, patrząc Serenie w oczy, po 
czym 
odwróciła się do Charley. – Wszystko w porządku. Teraz jest tam całkiem 
bezpiecznie – 
uśmiechnęła się blado i dodała: – Powiedz mi tylko jedno: jak to wyglądało? 
Dokładnie.
– Co? Ten wąż?
Anna skinęła głową, łapiąc się na tym, że zaciska pięści.
– A jak wyglądają węże? Był długi. Brązowawy. Pokryty łuskami.
– Czy to była kobra?
– Tak sądzę. Unosił się do góry i otwierał straszny pysk, a język wysuwał mu się 
i cofał. – 
Charley wzdrygnęła się gwałtownie.
– Cóż, cokolwiek to było, definitywnie zniknęło. Nie ma potrzeby się niepokoić.
Charley wahała się jeszcze przez chwilę, po czym przeszła przez bar i znikła za 
wahadłowymi drzwiami. Anna odwróciła się do Sereny.
– Ibrahim jest kimś w rodzaju zaklinacza węży. Nazwał tego węża królem-wężem, 
nawet nie 
oglądając go, i powiedział, że wąż strzegł czegoś, co było moje, i co, jak się 
obawia, dam 
jakiemuś mężczyźnie.
Obie wpatrywały się w mały flakonik leżący teraz na stole obok popielniczki.
– A jeśli wróci? – Anna zagryzła wargę, czując mimowolny dreszcz. Serena 
wydawała się 
zamyślona.
– Co jeszcze powiedział Ibrahim?
– Powiedział, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa, ale że w powietrzu jest jakiś 
cień. 
Mówił też, że wąż się gniewał.
Serena odchyliła się na poduszki sofy. Zamknęła oczy i potrząsnęła głową.
– To dla mnie za mądre. Anna zadrżała.
– Jutro umieszczę flakonik w sejfie, Sereno, ale nie wiem, czy teraz będę miała 
odwagę 
zabrać go z powrotem do kabiny. Co będzie, jeśli to pójdzie za mną? – zaśmiała 
się niewesoło. – 
Nasza egzystencjalistyczna dyskusja na temat modlitwy wydaje się teraz nieco 
niestosowna, 
nieprawdaż? Jak powiedziałaś, mamy tu do czynienia z ekspertami.
– Nie przestawaj się modlić – powiedziała Serena ostro i uniosła dłoń. – Próbuję 
myśleć o tej 
kobrze. W starożytnym Egipcie był to bardzo potężny symbol. Wizerunek ureusa, 
świętego węża 
na nakryciach głowy władców starożytnego Egiptu, symbolizujący władzę królewską, 
i wężowa 
bogini Wadżet, która połączyła się z Izydą... wszystko to były kobry.
Anna zadrżała ponownie.
– Ale bogini byłaby królową, a Ibrahim nazwał go królem-wężem. A w Egipcie nie 
ma 
żadnego władcy w postaci kobry, prawda?
Serena uniosła brwi.
– Nie przypuszczam, by miał na myśli jego płeć. Islam jest religią 
patriarchalną, więc 
założył, że wąż był rodzaju męskiego, ale ja sądzę, że płeć węża nie ma tu 
znaczenia.
– Ale czy był prawdziwy?
Serena zastanawiała się przez chwilę.
– Charley pewnie myślała, że tak. Prawdziwy czy nie, Anno, myślę, że powinnaś 
chyba 
uważać go za mordercę. Nie zamierzam kwestionować jego prawdziwości i ty także 
nie 
powinnaś, jeśli go zobaczysz! – Potrząsnęła głową i przesunęła ręką po oczach. – 
Wielki Boże, 
jestem zażenowana i sama się sobie dziwię. Moja droga, już późno. Myślę, że 
powinnyśmy się 
trochę przespać. Coś ci zaproponuję? Może by tak ukryć ten flakonik w jakimś 
bezpiecznym 
miejscu? Na przykład na pokładzie. Tylko dopóki nie umieścisz go w sejfie. Nie 
zabieraj go 
z powrotem do swojej kabiny.
Anna nie spierała się. Wyszły na tylny pokład.
– Donice – szepnęła Anna. – Może go wcisnąć do donicy? Weszły po trapie na górny 
pokład. 
Znajdowało się tam kilkanaście
donic wspaniałych kwiatów: szkarłatnego geranium, hibiskusa i tropikalnych 
pnączy 
o barwnym listowiu. Pokład był kompletnie opustoszały i pogrążony w ciemności.
– Potrzebuję czegoś do zrobienia dołka. Ziemia jest bardzo twarda – powiedziała 
cicho Anna. 
– Nie chcę uszkodzić flakonika. – Podniosła wzrok. Widoczny przed nimi brzeg 
rzeki nagle 
zajaśniał światłami.
– Pospiesz się. Chyba dopływamy do Asuanu. – Serena także podniosła wzrok. – 
Ktoś mi 
mówił, że port jest okropnie zatłoczony, więc będziemy ściśnięci wśród innych 
statków; to jest 
ostatnia szansa, że nikt nas nie zobaczy. Poczekaj, przyniosę coś. – Zniknęła w 
ciemności i po 
chwili była z powrotem. – Zauważyłam go już wcześniej. Nadal tam leżał. Ktoś 
zostawił 
grzebień na stoliku.
Grzebień był metalowy i miał ostro zakończoną rączkę.
Dłubiąc nim pośpiesznie, Anna wygrzebała mały dołek w suchej, piaszczystej ziemi 
i wsunęła tam flakonik. Uklepując ziemię, ubrudziła sobie ręce.
– Wszystko w porządku, dopóki nikt nie wyrwie tych roślin.
– Nie zrobią tego. Bardzo o nie dbają. Nie zauważyłaś, że podlewają je każdego 
ranka 
o wschodzie słońca? – Serena odwróciła się na chwilę w stronę burty. Statek 
zwalniał, kierując 
się do brzegu. Wciąż byli jeszcze w pewnej odległości od miasta. – Tu jest 
naprawdę 
fantastycznie, prawda? – Przerwała. – Wygląda na to, że będziemy tu czekać aż do 
jutra. 
Prawdopodobnie przed nami jest zbyt tłoczno, byśmy mogli przybić do brzegu po 
ciemku. Anno 
droga, będziesz się dobrze czuła w nocy? Nie będziesz się bała? – Serena 
zerknęła w stronę roślin 
w donicach.
– Nie będę się bała. – Anna powtórzyła te słowa niczym mantrę. Musiała kazać 
sobie w to 
wierzyć.
Mimo to, gdy dotarła do kabiny, zawahała się. Drzwi wciąż były uchylone, a 
światło się 
paliło. Zajrzała do środka, mimo woli wypatrując charakterystycznych poruszeń 
węża.
Trzy razy przeszukała całą kabinę od podłogi do sufitu, zanim w końcu wróciła do 
drzwi 
i zamknęła je na klucz. Nigdzie nie było śladu ani węża, ani owej ziemi, którą 
opisywała Charley. 
Anna dokładnie sprawdziła łóżko, a potem, znowu spoglądając na sufit w łazience, 
rozebrała się 
i bardzo długo stała pod strumieniem letniej wody. Kiedy się w końcu wytarła i 
wsunęła do 
łóżka, niemal spała.
Wystarczył jednak najcichszy odgłos od strony łazienki, by obudziła się 
ponownie, czując 
przypływ adrenaliny. Zapaliła światło, jeszcze raz sprawdziła łazienkę, 
dokręciła kran 
i z powrotem weszła do łóżka.
W ciemności poczuła niewyraźnie mdlący, żywiczny zapach. Co to jest? I skąd, u 
licha, 
dochodzi ta woń? Z drżeniem sięgnęła po pamiętnik Luizy. Senność minęła...
5
Chwała ci, boże lwie!
Niechaj nic nie odbierze mi serca!
KSIĘGA UMARŁYCH
Minęły trzy tysiące lat. Na oblanej księżycową poświatą pustyni skała wydaje się 
srebrna, 
tam zaś, gdzie padają cienie, aksamitnie czarna. Trzej mężczyźni pełznący ku 
szczelinie w skale 
sami wyglądają jak cienie. Ich sandały nie wydają żadnego dźwięku, więc nagły 
szczęk metalu 
o skalę, gdy oskard zaczyna swe dzieło, brzmi w owej ciszy jak bolesny dysonans.
Mężczyźni pracują bez słowa, szybko, przekonani, że oto w końcu znaleźli się w 
miejscu, 
którego tak długo poszukiwali. Szukali znaków, ustalając położenie w świetle 
dnia. Jednak samo 
odsłonięcie, pogwałcenie tego miejsca, musi być szybkie i sekretne, żeby ludzie 
faraona ich nie 
zobaczyli i nie wymierzyli kary, na którą złodziei grobów skazuje się od tysiąca 
lat.
Dźwięk oskarda – odgłos metalu uderzającego o kamień – zmienia się. Trzej 
mężczyźni 
przerywają pracę, wstrzymują oddech i nasłuchują. Potem ostrożnie podchodzą 
bliżej, by 
wymacać rękami ukryte wejście.
Wiele, wiele lat temu, jak mówi legenda, inny faraon nakazał opieczętować tu 
grób 
zamordowanego starszego kapłana...
* * *
Państwo Forresterowie pierwszego dnia po zacumowaniu w Asuanie podejmowali 
znajomych z sąsiedniego statku. Luiza wymówiła się od towarzystwa bólem głowy, 
wywołanym 
wielkim upałem, i przekonała swych gospodarzy – najwyraźniej bez wielkiego trudu 
– że 
najlepiej jej zrobi zwiedzenie pod opieką Hassana niskiego, cudownie zielonego 
północnego 
krańca wyspy, zwanej Elefantyną.
Hassan zacumował małą łódź na wąskiej, piaszczystej plaży i pomógł jej wysiąść. 
Rozglądała się dookoła, patrząc w niemym zachwycie na drzewa i kwiaty: 
hibiskusy, poinsecje, 
mimozy i akacje. Po niskich, jałowych klifach i piaszczystych brzegach 
widzianych w czasie 
rejsu do Asuanu, to miejsce przypominało raj.
Teraz już bez żadnego zakłopotania wzięła od Hassana torbę, w której mieściła 
się luźna, 
miękka, zielona szata oraz proste pantofle, i zniknęła za jakimiś krzakami. 
Oboje byli już do tego 
przyzwyczajeni. Bezpiecznie ukryta Luiza zdejmowała suknię, halki, pończochy, 
gorset, a nawet 
długie pantalony, czując przez kilka krótkich chwil niebiańskie promienie słońca 
i muśnięcie 
lekkiego wiatru na gorącej nagiej skórze, a potem wkładała przez głowę lekką jak 
piórko suknię 
i wracała do Hassana, który tymczasem rozwijał dywan, rozkładał przybory do 
malowania 
i szkicownik oraz ustawiał koszyki z jedzeniem i piciem.
Dzisiaj zwlekała z przebraniem się dłużej niż zwykle. Na wyspie panowała cisza, 
jeśli nie 
liczyć odgłosów ptaków na drzewach i łagodnego plusku wody na brzegu. Dalej na 
północ 
znajdowały się nubijskie wioski. Hassan powiedział, że chociaż przez miasto 
często przepływają 
statki, tu jednak jest spokojnie.
Wokół nie było żywej duszy, słońce stało wysoko na niebie. Gdyby się trochę 
wyprostowała, 
zobaczyłaby rzekę, nawet „Ibisa” stojącego w dali na kotwicy obok innych 
statków. Słońce 
pieściło jej ramiona. Uśmiechnęła się, unosząc dłońmi z karku gorący ciężar 
splecionych w węzeł 
włosów. Wspaniale było mieć piersi uwolnione od gorsetu i czuć miękki dotyk 
liści na biodrze.
– Sitt Luiza, jacyś ludzie nadchodzą – głos Hassana odezwał się bardzo blisko, 
tuż spoza 
krzewu; brzmiał w nim niepokój.
Z okrzykiem trwogi i zażenowania Luiza narzuciła suknię i pospiesznie odgarnęła 
do tyłu 
włosy; brzeg lekkiej szaty muskał jej bose stopy. Zgarnąwszy zdjęte części 
garderoby, zwinęła je 
w kłąb i bez tchu wyłoniła się spośród krzewów.
– Tutaj! Proszę! Szybko! – Hassan wziął od niej ubranie i wsunął jej w rękę 
ołówek, a potem 
pochylił się i wyciągnął coś z piknikowego koszyka. – Proszę, sitt Luiza, woal 
na głowę. – 
Nieśmiało strząsnął jedwab i ułożył szal na włosach Luizy, drapując jeden koniec 
na jej ramieniu.
Gdy na pobliskiej ścieżce pojawiło się kilka głośno rozmawiających osób, Hassan 
znów był 
pełnym szacunku służącym; rozkładał jedzenie na skraju dywanu, a Luiza, chociaż 
odziana nieco 
niekonwencjonalnie, była przyzwoicie osłonięta od stóp do głów. Przypomniawszy 
sobie 
o swych bosych stopach, dopiero gdy turyści podeszli bliżej, szybko podwinęła 
nogi pod siebie. 
Chyba nic nie zauważyli.
Turyści okazali się Anglikami z Hampshire, spędzającymi ostatni dzień w Asuanie 
przed 
udaniem się w długą podróż powrotną do Aleksandrii. Przez jedną straszną chwilę 
Luiza myślała, 
że zechcą się zatrzymać, usiąść obok niej i porozmawiać, ale po przerwie na 
oddech, wymianie 
przywitań i uprzejmym, pobieżnym spojrzeniu na szkicownik, który Hassan z 
ogromną 
przytomnością umysłu rozłożył, by pokazać rzeczny krajobraz z poprzedniego 
tygodnia, poszli 
dalej, a odgłos ich rozmów zniknął równie szybko, jak się pojawił.
Luiza cisnęła ołówek i odchyliła do tyłu głowę. Woal zsunął się jej z głowy.
– Gdybyś mnie nie ostrzegł, przyłapano by mnie kompletnie nagą! Hassan spuścił 
oczy.
– Jestem pewien, że jest pani ostrożna i skromna, sitt Luiza. Uśmiechnęła się.
– Mimo to nie usłyszałam, że się zbliżają. – Przesunęła zydel na dywan i palce 
jej bosych 
stóp znów wyjrzały spod rąbka sukni.
Spojrzenie Hassana spotkało się z jej wzrokiem.
– Wydaje się pani szczęśliwa tutaj, wśród kwiatów.
– Jestem szczęśliwa. – Odchyliła się do tyłu, opierając na łokciach i 
spoglądając na korony 
drzew. – Tu jest pięknie, Hassanie. Jak w raju.
Jakiś dudek przelatywał tam i z powrotem wysoko na gałęziach, rozkładając 
grzebień. Jego 
ładne różowo-czarne upierzenie łagodnie kontrastowało z bujną zielenią, a 
aksamitne 
nawoływanie niosło się echem po wodzie.
– Dudek jest ptakiem szczęścia. – Hassan oparł się o pień drzewa akacjowego, 
patrząc 
z bliska na Luizę z półuśmiechem na twarzy. – Czy zechciałaby pani narysować dla 
mnie 
wizerunek tego ptaka?
Usiadła i spojrzała na niego zdumiona.
– Naprawdę chciałbyś mieć taki rysunek? Skinął głową.
– Oczywiście.
Ich oczy znów się spotkały. Tym razem Hassan nie odwrócił wzroku. Poczuła gdzieś 
w środku lekki dreszcz podniecenia i na chwilę zaparło jej dech.
Z trudem przełknęła ślinę. Nie może do tego dopuścić. Nie może pozwolić, by to 
się stało. 
Musi położyć temu kres teraz, dopóki to jeszcze możliwe. Ale wciąż patrzyła na 
Hassana, tonąc 
w jego źrenicach i czując nowe, nieograniczone możliwości. Nie potrafiła 
odwrócić oczu.
To Hassan rozwiał ów czar. Jednym gibkim ruchem podniósł się na nogi i odszedł 
ku 
piaszczystemu brzegowi. Tam przystanął na chwilę, wpatrując się w wodę i 
zaciskając pięści. 
Kiedy obrócił się w stronę Luizy, znów był opanowany.
– Jeśli pani pozwoli, podam teraz posiłek – powiedział oficjalnie.
Luiza, nadal jeszcze nie mogąc wydobyć głosu, skinęła tylko głową.
Jadła bardzo mało, obserwując feluki pływające po Nilu tam i z powrotem w silnym 
wietrze, 
który powiał między niskimi skałami. Zatopiona w marzeniach, nawet nie próbowała 
śledzić 
biegu czasu. Słońce powoli przesuwało się po niebie.
– Sitt Luiza... – Nagle uświadomiła sobie, że Hassan stoi obok na brzegu dywanu. 
– Czy 
mam spakować jedzenie? Te muszki...
Bez słowa skinęła głową, a on się skłonił. W milczeniu ponownie napełnił kosz 
niemal 
nietkniętym chlebem, kozim serem i owocami, a skończywszy zniknął między 
drzewami. Kiedy 
wrócił, trzymał w dłoni gałązkę szkarłatnych kwiatów. Podał je Luizie tak, jakby 
były 
najcenniejszym podarunkiem na świecie.
Przyjęła dar bez słowa. Przez chwilę przyglądała się kwiatom z bliska, 
podziwiając ich 
piękno oraz doskonałość płatków i pręcików, a potem podniosła wzrok. Obserwował 
ją. 
Uśmiechnęła się niemal nieśmiało, nieoczekiwanie zakłopotana niczym młoda 
dziewczyna, a po 
chwili uniosła kwiaty do warg i pocałowała je delikatnie.
Żadne z nich nie powiedziało ani słowa. Nie było to konieczne. Oboje wiedzieli, 
że od tej 
chwili ich wzajemny stosunek zmienił się raz na zawsze.
– Czy chce pani wrócić teraz na statek? Dosłyszała żal w jego głosie.
Skinęła głową.
– Zawsze jest jakieś jutro, Hassanie.
– Jeśli taka jest wola Allaha! – skłonił się niemal niezauważalnie. – Zabiorę 
panią na 
wycieczkę, by mogła pani obejrzeć niedokończony obelisk, który wciąż leży w 
kamieniołomie, 
gdzie wycinano go ze skały przed tysiącami lat. Będziemy musieli jechać na 
wielbłądach! – 
uśmiechnął się porozumiewawczo.
– Można więc mieć prawie pewność, że państwo Forresterowie nie zechcą nam 
towarzyszyć! 
– powiedziała z nadzieją. – Bardzo bym tego chciała, Hassanie. Jest tu tyle 
rzeczy do oglądania. 
Katarakta na Nilu, wyspa File, bazar... – Przyglądała się, jak umieszcza koszyki 
w niewielkiej 
łodzi.
– Powinna się pani teraz przebrać – rzekł.
Przez chwilę miała chęć odmówić i wskoczyć do łodzi z sandałowego drewna w swej 
przewiewnej, luźnej szacie, poczuć, jak ciepła woda rozbryzgująca się o zbielałe 
deski łodzi 
pluska na jej palcach, ale potem zdała sobie sprawę z niedorzeczności tego 
marzenia. 
Forresterowie byliby zgorszeni. Prawdopodobnie zraziłaby ich tak bardzo, że 
odmówiliby jej 
dalszej gościny na swym statku. Ona zaś nie miała pieniędzy, by wynająć własną 
łódź. Gdyby 
wysadzili ją na brzeg, znalazłaby się w tarapatach: musiałaby czekać, aż 
przypłynie parowiec, 
a i tak nie mogłaby sobie pozwolić na bilet powrotny do Kairu.
Wziąwszy więc od Hassana swoje rzeczy, ponownie schroniła się za krzakami, tym 
razem 
czyniąc to z ciężkim sercem, że po kilku chwilach cudownej nagości musi znowu, 
walcząc 
z tasiemkami, wbijać się w sztywny gorset z fiszbinami, wciągać długie 
pantalony, a na to 
wszystko żałobny muślin. Zmusiła się do nałożenia pod słoneczny kapelusz 
czarnego 
koronkowego czepka, związała włosy w węzeł i upięła je schludnie szpilkami z 
kości słoniowej.
– Nienawidzę tego – jęknęła, patrząc, jak Hassan pakuje miękką suknię, wciąż 
ciepłą od jej 
ciała. – Chcę być wolna!
Było to nieziszczalne marzenie; już w chwili, gdy to powiedziała, zrozumiała, że 
tak się 
nigdy nie stanie. Dopóki ma swych dwóch synków, czekających na nią w domu...
Spostrzegła, jak Hassan na sekundę przyłożył sobie jej suknię do policzka. Potem 
spakował 
ją do koszyka i dołączył do reszty bagaży.
– Czekaliśmy na ciebie, moja droga. – Sir John Forrester wyciągnął dłoń, by 
pomóc Luizie 
wejść na pokład. – Bardzo mi zależało, byś poznała naszych gości, zanim wyjadą – 
rzekł 
w drodze do salonu i nagle jakby uderzony jakąś myślą, dodał: – Mam nadzieję, że 
ból głowy już 
minął i czujesz się lepiej?
– Istotnie... dziękuję... – zmusiła się do uśmiechu, myśląc o tym, dlaczego nie 
skorzystała 
z okazji i nie powiedziała, że ból wciąż jest nieznośny. Podążający za nią 
Hassan wniósł na 
pokład kosze zjedzeniem. Kiedy wrócił po przybory malarskie, zastanowiła się, co 
zrobił z jej 
przewiewnym lekkim strojem. Wszak nie mógł jej wręczyć tej sukni. Jane Treece, 
znalazłszy ją 
w kabinie, dziwiłaby się, dlaczego pani Shelley zabiera na wyprawy nocną 
koszulę. Jakby 
czytając w jej myślach, Hassan skłonił się lekko i powiedział, że umieści szkice 
i szkicownik 
w jej kabinie, po czym wyszedł. Przez chwilę poczuła się osamotniona.
Odwróciła się i podążyła za sir Johnem do salonu, gdzie zastała lady Augustę z 
gośćmi. Na 
jej widok dwaj panowie wstali i ukłonili się.
– Lord Carstairs oraz państwo Davidowie Fielding i panna Fielding – dokonał 
prezentacji sir 
John i podprowadził Luizę do krzesła. – Moja droga, mamy do ciebie prośbę o 
wyjątkową 
przysługę.
Luiza odgarnęła z twarzy kosmyk włosów, czując, że musi być zaczerwieniona 
i rozczochrana, a jej pośpiesznie włożona za krzakiem suknia jest w nieładzie. 
Nagle dostrzegła 
gałązkę zieleni wczepioną w skraj spódnicy i ukradkiem ją wyciągnęła. Czuła na 
sobie krytyczne 
spojrzenie Venetii Fielding, jak przypuszczała, siostry Davida Fieldinga. Młoda 
kobieta była 
ubrana zgodnie z najnowszą paryską modą w suknię z niewielką turniurą, włosy zaś 
miała 
kunsztownie upięte. Pani Fielding, w ciężkich draperiach mających ukryć jej 
odmienny stan, 
wydawała się zmęczona.
Oczywiście chodziło o portret. Chcieli mieć albo wspólny portret i obrazek 
przedstawiający 
egipską świątynię, albo też portret na tle świątyni, by móc zabrać go do Londynu 
i pokazywać 
eleganckim znajomym. Jednak w kompletne zaskoczenie wprawiły Luizę słowa lorda 
Carstairsa.
– Sir John opowiadał nam, pani Shelley, o owej ampułce na wonności, pozostającej 
w pani 
posiadaniu, i o arabskiej klątwie, która jej towarzyszy. Czy mógłbym ją 
zobaczyć?
Spojrzała na niego uważnie. Miał lśniące, miedzianorude włosy oraz pociągłą, 
zbrązowiałą 
od słońca twarz o wydatnych kościach policzkowych, głęboko osadzonych oczach i 
wąskim, 
nieco za dużym nosie, który upodabniał go, pomyślała z nagłą, tłumioną 
wesołością, do Horusa, 
boga-sokoła. Ogólne wrażenie nie było nieprzyjemne. Lord Carstairs był 
przystojnym 
mężczyzną.
– Z przyjemnością ją panu przyniosę – odparła i wstała, ciesząc się ze 
sposobności 
opuszczenia ich na kilka minut, by opłukać twarz i ręce oraz uporządkować trochę 
strój.
Wróciwszy, stwierdziła, że podano już herbatę. Panie Fielding gawędziły wesoło z 
lady 
Augustą, trzej panowie zaś siedzieli nieco dalej przy stole. Niepewna, gdzie ma 
usiąść, Luiza 
zawahała się przez chwilę w drzwiach, ale panowie podnieśli się i zrobili jej 
miejsce między 
sobą. Panie nadal prowadziły konwersację, ale przynajmniej jedna para oczu 
utkwiona była 
w plecach Luizy, gdy zmierzała ku zaproponowanemu krzesłu. Obejrzała się i 
spostrzegła, że to 
Venetia Fielding, zaciskając usta, obserwuje ją z wyrazem niechęci.
Usiadła i pokazała flakonik, kładąc go na środku stołu, a towarzyszący mu 
dokument 
przesunęła w stronę lorda Carstairsa.
– Potrafi pan odczytać arabski tekst, milordzie? – uśmiechnęła się i ze 
zdumieniem 
zobaczyła, że jego twarz rozjaśnia się w odpowiedzi.
– W rzeczy samej, proszę pani – odparł, sięgając po papier, ale Luiza widziała, 
że zerknął ku 
flakonikowi. Najwyraźniej bardzo chciał go dotknąć, ale powstrzymał się z 
ogromnym 
opanowaniem.
Po chwili ciszy zaczął głośno czytać. Przekład był zasadniczo taki sam jak 
tłumaczenie sir 
Johna. Kiedy skończył, upuścił papier na stół i pochylił się do przodu, 
intensywnie wpatrzony we 
flakonik.
Pozostali panowie nie próbowali wziąć flakonika do ręki. Lord Carstairs po 
długiej przerwie 
znów spojrzał na Luizę.
– I widziała pani duchy, strzegące tej ampułki? – W jego tonie nie było śladu 
kpiny. Mówił 
chyba najzupełniej poważnie.
Już miała pokręcić głową, ale się zawahała. Oczy lorda Carstairsa zwęziły się.
– Tak? – zapytał prawie szeptem. Trochę zakłopotana wzruszyła ramionami.
– Obawiam się, milordzie, że mam zbyt bujną wyobraźnię. A to miejsce skłania do 
tego 
rodzaju fantazji.
– Proszę mi opowiedzieć. – Wzrok lorda utkwiony był w jej oczach. Poruszyła się 
na krześle.
– Kilkakrotnie miałam wrażenie, że jestem obserwowana, a w świątyni w Edfu 
sądziłam, że 
kogoś widzę, i przypuszczałam, że był to mój przewodnik Hassan... – zrobiła 
niemal 
niedostrzegalną pauzę, zanim wymówiła to imię i z zakłopotaniem spostrzegła, że 
oczy lorda 
znów lekko się zwęziły.
– A to nie był Hassan? – spytał łagodnie.
– Nie, to nie był Hassan.
– Jak wyglądała ta postać?
Wyczuwała jego podniecenie skrywane pod maską obojętności. Rzuciła okiem na sir 
Johna 
i Davida Fieldinga i zobaczyła, że obaj czują się niepewnie.
– Ta postać przypominała wysokiego mężczyznę w białej galabii. Jednak było to 
chyba 
złudzenie, gra cieni w mroku świątyni.
– Sprawdziła pani, czy nie było tam kogoś?
– Oczywiście.
– Tak! – W tym krótkim słowie zabrzmiała wyraźna satysfakcja.
Wyciągnął rękę po flakonik. Luiza obserwowała go ze zmarszczonymi brwiami. Lord 
Carstairs cofnął dłoń, wziął głęboki, uspokajający oddech, i wreszcie dotknął 
flakonika. Luiza 
zauważyła, że on właściwie wcale nań nie patrzy. Trzymał naczynie przez dłuższą 
chwilę, 
wpatrując się w jej oczy, a potem powieki mu opadły. Siedział w milczeniu, z 
zamkniętymi 
oczami, niezwykle skupiony. Zapanowało niezręczne milczenie przerywane kobiecym 
śmiechem 
w odległym końcu salonu.
Luiza, obserwując lorda Carstairsa, ujrzała nagły dreszcz, przebiegający przez 
jego ciało. 
W końcu otworzył oczy i spojrzał na trzymany w dłoniach flakonik.
– Tak! – powtórzył po raz trzeci tylko to jedno, miękkie słowo. Luiza nie 
wytrzymała.
– Sprawia pan wrażenie bardzo zainteresowanego moim flakonikiem lordzie 
Carstairs – 
powiedziała, chcąc podkreślić, iż to ona jest właścicielką przedmiotu, który on 
trzyma w dłoniach 
tak zachłannie, z tak triumfalnym wyrazem posiadacza.
Jej głos najwyraźniej przywołał go z powrotem do rzeczywistości. Jakby 
przypominając 
sobie, gdzie jest, lord z wyraźnym ociąganiem odłożył flakonik na stół.
– Gdzie, powiada pani, dostała tę ampułkę? – spytał, zaglądając Luizie w oczy.
– Mój przewodnik znalazł ją dla mnie na bazarze w Luksorze. – Miała nadzieję, że 
lord 
pomyśli, iż posłała tam dragomana, by znalazł dla niej coś, co mogłoby być 
pamiątką pobytu 
w tym mieście.
– Coś podobnego... – Znów spojrzał jej w oczy. – Mogę zapytać, ile pani za nią 
zapłaciła?
Zmieszała się. Nie może się przecież przyznać, że flakonik jest podarunkiem.
– Dałam mu pieniądze na kilka zakupów. Niestety nie mam pojęcia, ile na co 
wydał. 
Dlaczego chce pan to wiedzieć?
– Ponieważ chcę to od pani odkupić. Odkupię flakonik za podwójną cenę, by mogła 
pani 
nabyć sobie coś innego. – Lord dotknął flakonika palcem z delikatnością bliską 
czci.
– Przykro mi, lordzie Carstairs, ale on nie jest na sprzedaż. Zresztą sir John 
uważa ten 
flakonik za falsyfikat.
– To nie jest falsyfikat! – Carstairs błysnął ku gospodarzowi wzrokiem pełnym 
czystej 
pogardy. – To oryginał! Z czasów XVIII dynastii. Mimo to jego wartość pieniężna 
nie jest 
wysoka. Podobne ampułki są w Luksorze stosunkowo powszechne. Oczywiście, 
zrabowane 
z grobowców. Ale ta mi się podoba! – Znów obrócił się do Luizy. – Pani Shelley, 
wyświadczyłaby mi pani największą uprzejmość. Flakonik nie jest unikatem. Pani 
przewodnik 
prawdopodobnie mógłby znaleźć ich dla pani kilka po powrocie do Luksoru.
– Czemu więc pan nie mógłby sam znaleźć dla siebie jednego, milordzie? – 
zapytała cicho 
Luiza. – Dlaczego musi pan mieć mój?
Carstairs znów spojrzał jej głęboko w oczy, a twarz mu niepokojąco 
poczerwieniała.
– Mam osobisty powód, by chcieć właśnie tego – odparł i jakby uświadamiając 
sobie 
zdumione spojrzenia dwóch pozostałych mężczyzn siedzących przy stole, zmarszczył 
brwi, nieco 
zmieszany. – Mówiąc krótko: podoba mi się. Wyświadczyłaby mi pani nieocenioną 
uprzejmość, 
pani Shelley – uśmiechnął się z promiennym wdziękiem.
Luiza ze zdumieniem zdała sobie sprawę, że jest bliska zmiany zdania i że o mało 
się nie 
poddała. Musiała się zmusić, by wziąć flakonik do ręki.
– Naprawdę bardzo mi przykro, ale zamierzam go zachować. Jestem pewna, że 
znajdzie pan 
coś równie intrygującego, milordzie. – Chwyciła papier i wstając, skłoniła się 
lekko. – Milordzie, 
panowie, proszę mi wybaczyć. Jestem bardzo zmęczona po wyprawie na Elefantynę. 
Odpocznę 
przez chwilę w swojej kabinie. – Odwróciła się do dam i używając podobnej 
wymówki, wyszła 
z salonu.
Znalazłszy się w kabinie, z westchnieniem usiadła na łóżku, spoglądając na 
spoczywający 
w jej dłoniach flakonik. Podarunek Hassana. Od owej szczególnej chwili na 
Elefantynie stał się 
dla niej podwójnie, a nawet potrójnie ważny. Niemal nie myśląc, co robi, 
podniosła flakonik do 
ust i poczuła chłód szkła na rozgrzanej skórze.
Pukanie do drzwi sprawiło, że zamarła. Z pewnością nie była to jeszcze pora, by 
Jane Treece 
przyszła jej pomóc w przygotowaniu się do kolacji. Ku zdumieniu Luizy do małej 
kabiny weszła 
Augusta Forrester i zamknęła za sobą drzwi.
– Chcę, abyś ponownie rozważyła ofertę Rogera Carstairsa, Luizo. Wyświadczyłabyś 
tym 
wielką uprzejmość Johnowi i mnie. – Obie spojrzały na flakonik, wciąż leżący na 
łóżku. – Zdaję 
sobie sprawę, że to dla ciebie intrygująca pamiątka, ale z pewnością nie jesteś 
do niego aż tak 
przywiązana, by nie ustąpić! – Drobna postać lady Forrester, odziana w purpurowy 
jedwab, nagle 
zogromniała. Augusta usiadła na taborecie przy toaletce i uśmiechnęła się do 
Luizy.
– Przykro mi, nie chcę denerwować lorda, ale nie sprzedam mu tego flakonika – 
odparła 
Luiza, składając ręce na kolanach.
– Dlaczego? Co, jeśli mogę spytać, jest w nim tak szczególnego?
– Cóż, po pierwsze romantyczna historia. I prawdopodobnie właśnie dlatego lord 
Carstairs 
tak bardzo chce go mieć. Przede wszystkim to czyni ten flakonik tak wyjątkowym. 
Jeśli zaś 
o mnie chodzi, istnieją inne powody. Wyszukano go specjalnie dla mnie; dokładnie 
taki jaki 
chciałam. Nie, przykro mi, nie chcę irytować waszego przyjaciela, ale nie ma o 
czym mówić. 
Jeśli jest dżentelmenem, nie będzie nalegał.
Wargi lady Augusty zacisnęły się wąską linię.
– Z pewnością wiesz, kim on jest, moja droga?
– Nie dbam o to – odparła Luiza, zaciskając pięści. – A teraz, jeśli zechce mi 
ciocia 
wybaczyć, chciałabym się przygotować do kolacji.
– Roger zostaje na kolacji. Będzie to dla nas wszystkich krępujące, jeśli mu 
odmówisz.
– A więc ja się nie pojawię. Przykro mi, ale nie zmienię zdania – powiedziała 
Luiza, czując, 
że rośnie w niej irytacja. Z wysiłkiem ją powściągnęła, wstała, wzięła flakonik 
i zamknęła go 
w swoim kufrze.
Augusta westchnęła.
– Dobrze. Wyjaśnię mu to. Proszę, bądź na kolacji. Twoja nieobecność sprawiłaby 
wyjątkową przykrość Johnowi i mnie. – Wstała; kosztowny purpurowy jedwab spłynął 
w dół ze 
śliskim szelestem. Ona zawsze, bez względu na upał, jest opanowana i elegancka, 
uświadomiła 
sobie Luiza. Lady Augusta uśmiechnęła się do niej chłodno i dodała: – Przykro 
mi, że tak się 
stało. Mam nadzieję, że nie przejmiesz się tym zbytnio. Jestem pewna, że lord 
porzuci tę sprawę, 
gdy mu powiem, że się nie zgadzasz. Teraz przyślę ci pokojówkę, abyś mogła się 
przygotować 
do kolacji.
Przez pewien czas po jej wyjściu Luiza wpatrywała się w drzwi. Potem wstała 
i wyciągnąwszy z zamka kufra niewielki klucz, zawiesiła go na złotym łańcuszku, 
który nosiła na 
szyi. Teraz miała pewność, że flakonik nie zniknie. Zanim pojawiła się 
pokojówka, Luiza zdjęła 
suknię i usiadła przed toaletką, szczotkując włosy.
* * *
Anna odłożyła pamiętnik i rozejrzała się po własnej kabinie. Wyrwana ze świata 
Luizy 
z mrożącą krew w żyłach gwałtownością, usiadła prosto.
– Kto tam jest? – raczej poczuła niż usłyszała jakiś ruch za uchylonymi drzwiami 
łazienki.
Za oknem noc wciąż była bardzo ciemna. Anna spojrzała na zegarek. Za kwadrans 
trzecia. 
Czytała przez kilka godzin. Na statku panowała zupełna cisza. Zmusiła się, by 
wstać z łóżka, 
przeszła na palcach przez całą kabinę i otworzywszy szerzej drzwi do łazienki, 
zapaliła światło.
Wnętrze było puste i wciąż nieco zaparowane po prysznicu, jaki wzięła przed 
pójściem spać. 
Sprawdziła je dwukrotnie, ale nic tam nie było. Powoli zamknęła drzwi, zgasiła 
światło i wróciła 
do łóżka. Czuła się kompletnie wyczerpana. Myślą wciąż była na tamtym statku z 
Luizą, 
wyobrażając sobie flakonik na wonności leżący bezpiecznie w jej kufrze, widząc 
zachłanne palce 
lorda Carstairsa, delikatnie pieszczące szkło, i czując lęk Luizy przed ową 
postacią w białej 
szacie, kręcącą się blisko niej w półmroku. Z drżeniem opadła na poduszki. Nawet 
nie próbowała 
układać się do snu i szybko z niego zrezygnowała. Tej nocy i tak nie odpocznie, 
więc po co 
próbować? Obróciwszy się na bok, z westchnieniem włączyła nocną lampkę i znów 
sięgnęła po 
pamiętnik.
* * *
Okazało się, że państwo Fieldingowie, którzy – jak dowiedziała się Luiza – 
poznali 
Forresterów przed kilku laty w Brighton, dwa miesiące temu wynajęli statek w 
Luksorze. Luiza 
szybko się zorientowała, że połączenie odmiennego stanu żony i przykrego 
usposobienia siostry 
stanowi zbyt duży ciężar dla Davida Fieldinga, który był niefrasobliwym, 
wygodnym, miłym 
człowiekiem, bynajmniej nieprzygotowanym do roli arbitra między dwiema niezwykle 
dokuczliwymi kobietami. Oczywiste stało się również to, że powodem ich 
przedłużającego się 
pobytu było spotkanie z Rogerem Carstairsem, którego statek zakotwiczył na 
północ od Luksoru, 
w Denderah. Roger Carstairs był bogaty, utytułowany i niedawno owdowiały, więc 
rodzina, 
obarczona niezamężną kobietą w wieku dwudziestu kilku czy też może już 
trzydziestu paru lat, 
uznała natychmiast, że nie można pozwolić mu umknąć. Toteż kiedy obydwa statki 
zawróciły na 
południe, by odbyć wycieczkę do Esny i Edfu, uczyniły to w konwoju, a Carstairs 
nie wydawał 
się przeciwny wyraźnie zaborczym planom Venetii i Katherine Fielding.
– Chyba nie ryzykowałabym wyjazdu z domu w twoim stanie – nieco cierpko odezwała 
się 
do Katherine Augusta Forrester podczas chwilowej przerwy w rozmowie.
Katherine oblała się rumieńcem, ale mąż przyszedł jej z pomocą.
– Nie zamierzaliśmy pozostawać tutaj tak długo, droga lady Forrester, zapewniam 
panią. 
Miałem nadzieję, że wrócimy do Londynu znacznie wcześniej. Teraz jednak będziemy 
musieli 
pozostać w Egipcie do czasu rozwiązania Katherine – rzekł, posyłając zbolałe 
spojrzenie 
w kierunku siostry. – Dla Kate jest już bowiem za późno na taką podróż.
– Lord Carstairs ma dwoje zachwycających dzieci, Augusto – powiedziała 
przyjaźnie 
Katherine, najwyraźniej próbując zmienić temat, i uśmiechając się figlarnie do 
Venetii, dodała: – 
Niestety osierocone przez matkę, biedne maleństwa!
– Nie ma w nich nic zachwycającego – wtrącił sam Carstairs, który dosłyszał, że 
o nim 
mowa. To para małych dzikusów. Straciłem już trzy nianie i guwernera, więc myślę 
o odesłaniu 
ich do jakiejś klatki w ogrodzie zoologicznym.
Luiza powściągnęła uśmiech.
– Naprawdę są tacy okropni? Mogę spytać, ile mają lat?
– Sześć i osiem, pani Shelley. Wystarczająco dużo, by nie można ich było 
okiełznać.
– Moi dwaj chłopcy są dokładnie w tym samym wieku – wykrzyknęła ze śmiechem 
Luiza, 
po czym już ze smutkiem dodała: – Bardzo za nimi tęsknię. Czy pańscy synkowie są 
z panem 
w Egipcie, lordzie Carstairs?
– Ależ nie! Zostawiłem ich w Szkocji. Mam nadzieję, że ich nie zobaczę, dopóki 
nie nauczą 
się jakichś manier – rzekł, odchylając się w krześle i nagle uśmiechnął się do 
Luizy. – 
Przypuszczam, że mając doświadczenie z dziećmi, pani Shelley, nie spogląda pani 
na nie 
naiwnym okiem osoby bezdzietnej!
Chciał ją dotknąć i udało mu się to. Luiza zauważyła, że również Katherine 
żachnęła się 
wyraźnie, a pozostałe dwie panie wydawały się zakłopotane i oburzone.
– Jest pan trochę zbyt surowy, milordzie. Niektóre dzieci są zachwycające – 
odparła dość 
ostro. – Na przykład moje.
Obdarzał ją szczególną uwagą, odkąd wróciła do salonu, lecz ani razu, ku jej 
uldze, nie 
wspomniał o flakoniku. Usiłował ją natomiast bawić.
– Pani dzieci – skłonił się uprzejmie – z pewnością są zachwycające. Chyba będę 
musiał 
poprosić panią o kilka gwarantowanych metod wychowawczych.
Ku jej uldze odwrócił się z powrotem do państwa Fieldingów i zręcznie jął koić 
urażone 
uczucia Katherine. Na Venetię, jak zauważyła Luiza, w ogóle nie zwrócił uwagi.
Dopiero gdy goście zbierali się do wyjścia, lord Carstairs wystąpił ze 
zdumiewającą 
propozycją.
– Pani Shelley, czy zechciałaby pani towarzyszyć nam do kamieniołomów, żeby 
obejrzeć 
tam niedokończony obelisk? To fascynująca wycieczka i obiecałem, że udam się na 
nią wraz 
z Davidem i Venetią.
Jak miała odmówić? Jak miała powiedzieć: „Ależ ja chcę się tam udać z Hassanem, 
w mojej 
lekkiej, przewiewnej sukni”? Sir John przypieczętował jej los.
– Doskonały plan – zagrzmiał. – Luiza zamierzała się tam wybrać. Słyszałem, jak 
przewodnik instruował kucharza, żeby przygotował kosz z jedzeniem. Teraz nie 
będzie potrzeby, 
by się tam udawał. Może więc zostać tutaj i pomóc mi w kilku sprawunkach, które 
muszę 
załatwić w Asuanie.
* * *
Anna potrząsnęła głową. Jakież to niesprawiedliwe. Biedna Luiza. To były 
naprawdę 
okropne obyczaje. A może zamierzała się zakochać w tym uprzejmym lordzie 
Carstairsie 
i zapomnieć o swojej rodzącej się miłości do subtelnego przewodnika?
Głowa bolała ją ze zmęczenia, ale nie mogła się oprzeć, by nie przerzucić 
jeszcze kilku stron; 
chciała wiedzieć, co wydarzyło się dalej. Przyciągnął jej uwagę jeden akapit, 
pospiesznie 
zapisany ołówkiem. Zmarszczyła brwi.
...Tak więc dosiadłam wielbłąda i pojechałam obejrzeć przewrócony obelisk, ale, 
wielki Boże, jakże jestem przerażona! Kiedy wczoraj wieczorem wróciłam do 
kabiny, zamek mojego kufra był wyłamany, a flakonik zniknął. Państwo 
Forresterowie byli wściekli, a Roger wpadł w szał. Cała załoga statku została 
wzięta 
w krzyżowy ogień pytań... nawet Hassan. Potem znowu go zobaczyłam. Tego 
wysokiego mężczyznę w białej szacie. Był w mojej kabinie, zaledwie kilka stóp 
ode 
mnie. Trzymał w dłoni flakonik. Miał zdumiewające oczy, jak srebro, bez źrenic. 
Krzyczałam i krzyczałam, aż przyszedł kapitan, a potem Hassan i sir John, i 
znaleźli 
flakonik pod moim łóżkiem. Sądzą, że to był rzeczny pirat, i dziękują 
Opatrzności, że 
nic mi się nie stało. Musiał mieć nóż, mówią, i sądzą, że przyszedł po jakąś 
nieszczęsną biżuterię, którą ze sobą przywiozłam. Lecz jeśli tak, czemu jej nie 
zabrał? Nie mogłam im wszak powiedzieć, że kiedy wyciągnęłam rękę, aby go 
odepchnąć, moja dłoń przeszła przez niego, jakby był mgłą.
Odziana w dżinsy i granatową koszulkę Anna wyszła z baru i na górny pokład. 
Rzeka była 
spokojna i powoli robiło się coraz widniej. Oparła się łokciami o burtę. Stojąca 
w pobliżu niej 
donica z flakonikiem wtulonym między korzenie roślin była tylko ciemniejszym 
cieniem wśród 
innych cieni. Chłodne powietrze muskało Annę po twarzy; powoli mijała jej 
trwoga, wywołana 
ostatnim zapiskiem Luizy. Na przeciwległym brzegu rysowała się sylwetka 
niewielkiej świątyni. 
Za wodą muezin zaczął nawoływać wiernych do modlitwy, a jego głos echem odbijał 
się w ciszy.
– A więc ty także nie możesz spać?
Anna obróciła się zdumiona. Obok stał Toby.
– Nie słyszałam, jak podszedłeś!
– Przepraszam. W kabinie było mi bardzo gorąco, pomyślałem więc, że wstanę i 
obejrzę 
wschód słońca. – Podszedł bliżej i oparł się o burtę obok Anny. – Tak tu pięknie 
– jego głos 
brzmiał marzycielsko i łagodnie w panującej wokół ciszy. – Patrz! – wskazał na 
wodę.
Trzy flamingi frunęły w ich stronę ponad warstwą mgły. Obserwowali je w 
milczeniu, 
dopóki nie zniknęły.
– Słyszałeś o wężu ostatniej nocy? – zapytała, spoglądając na niego. Wydawał się 
zatopiony 
w myślach, jednak na słowa Anny otrząsnął
się z zadumy.
– Powiedziałaś: wąż?
– W kabinie Charley. Ukrywał się w szufladzie.
– Wielki Boże! Jak, u licha, się tam dostał?
Wzruszyła ramionami. Magia. Pradawna klątwa. Zaklęcie dżina. Z pewnością niczego 
nie 
mogła sugerować temu człowiekowi.
– Omar sądzi, że musiał jakoś się wślizgnąć na pokład. Okazuje się, że Ibrahim, 
który 
obsługuje nas przy stole, jest prawdziwym zaklinaczem węży! Był całkowicie 
pewien, że wąż 
uciekł, więc wszyscy wróciliśmy do łóżek.
– A jednak nie mogłaś zasnąć. Wzruszyła ze smutkiem ramionami.
– To prawda, nie mogłam zasnąć.
– Nie dziwi mnie to. – Długo spoglądał za rzekę w przyjaznym milczeniu. Teraz 
blisko 
statku widzieli drobne fale, w dali zaś na tle wysokiego brzegu sylwetki palm.
– W dzieciństwie lubiłem węże. Miałem zaskrońca, którego nazwałem Sam – rzekł 
nagle 
Toby i uśmiechnął się lekko. – Zapewne nie należał do tej samej ligi co węże 
egipskie, ale 
wprawiał moje ciotki w przerażenie. – Znów zapadło długie milczenie. Anna 
przyglądała się 
z boku Toby’emu, który pogrążył się w zadumie; powoli robiło się jaśniej. – 
Wkrótce wzejdzie 
słońce... – Odwrócił się i oparł o burtę, zwrócony twarzą na wschód. – I 
oczywiście w tej samej 
chwili na ziemię powróci życie – dodał i zmienił temat. – Później zostaniemy 
przycumowani 
obok jednego z tych wielkich statków wycieczkowych i spędzimy tu trzy dni – 
ziewnął 
i wyprostował się. – Oto ono. Słońce.
Niemal jak na zawołanie usłyszeli tupot stóp. Pojawili się dwaj członkowie 
załogi. Rzucali 
cumy na brzeg, a silniki zaczęły warkotać łagodnie gdzieś w głębi statku. Toby 
spojrzał na 
zegarek i uśmiechnął się porozumiewawczo do Anny.
– Jeśli dobrze sobie przypominam, śniadanie zaczyna się dzisiaj wcześnie i 
wszyscy powinni 
już chyba być na nogach. Zanim zjemy, będziemy już na miejscu, gotowi do 
kolejnych wypraw. 
Zejdziemy na dół?
Ku własnemu zdumieniu zgodziła się skwapliwie. Pierwszy raz Toby był 
rozluźniony, 
spokojny i nieoczekiwane poczucie koleżeństwa trwało.
Anna nie miała okazji porozmawiać z Sereną aż do chwili, gdy wraz z całą grupą 
znalazły się 
w drodze do niedokończonego obelisku, któremu Luiza poświęciła dwie krótkie 
linijki. Siedziały 
obok siebie w głębi turystycznego autokaru – nie było dla nich wielbłądów – 
który pokonywał 
wyboiste ulice Asuanu.
Charley i Andy siedzieli kilka rzędów dalej, a Toby, ze szkicownikiem i aparatem 
fotograficznym, zajął dwa miejsca przed nimi.
– Luiza zobaczyła go znowu. Tego mężczyznę w bieli. W swojej kabinie! Dokładnie 
tak jak 
opisałaś to, będąc w transie – powiedziała Anna, gdy tylko autokar ruszył z 
nadbrzeża. – 
Próbował zabrać flakonik. Przeczytałam ten fragment ostatniej nocy. Poznała też 
kogoś 
nazwiskiem Carstairs, który chciał ten flakonik od niej odkupić...
– Roger Carstairs? – Serena spojrzała na nią. – Ależ on jest sławny, a raczej 
niesławny. Był 
zbieraczem antyków, ale także dość tajemniczym typem. Interesował się czarną 
magią 
i podobnymi sprawami. – Oczy Sereny rozszerzyły się. – Oczywiście Luiza nie dała 
mu tego 
flakonika?
– Nie. Była niewzruszona.
– Ale on coś w tym flakoniku zobaczył.
– Tak, coś zobaczył, chociaż może zaintrygowała go owa arabska inskrypcja. Dziś 
po 
południu przeczytam trochę więcej.
– Dałaś tę ampułkę Omarowi, żeby zamknął ją w sejfie? Anna potrząsnęła głową.
– Po śniadaniu miałam tylko kilka minut czasu i nie zdążyłam. Poza tym kręciło 
się tam za 
dużo ludzi. – Kiedy była tam sama, w ciemności, zanim pojawił się Toby, nie 
miała ochoty 
wydobyć flakonika. Zadrżała. – Uznałam, że będzie bezpieczny tam gdzie jest. 
Jestem pewna, że 
nikt nie ruszy tych kwiatów. – Zamilkła na chwilę. Bliższa prawdy byłaby mówiąc, 
że to ona nie 
chce ich ruszać. Nie teraz.
Opuściwszy autokar, przeszły sumiennie przez kamieniołom i wspięły się na 
ścieżkę, by 
popatrzeć w dół na wielki obelisk, który leżał tam, gdzie go pierwotnie 
położono, w samym sercu 
kamieniołomu faraona, od przeszło trzech tysięcy lat. Prawie skończony, leżał 
niczym potężny, 
powalony wojownik, wciąż na pół osadzony w żywym granicie i niemal już uwolniony 
w chwili, 
gdy znaleziono w nim jakąś skazę i porzucono go. Anna, dziwnie poruszona tym 
widokiem, 
sięgnęła po aparat fotograficzny.
– Piękny, prawda? – Nagle obok niej znalazł się Toby. Miał w ręku swój mały 
szkicownik 
i przenosił obelisk na arkusz papieru śmiałymi, zdecydowanymi pociągnięciami 
ołówka. Spojrzał 
na nią. – Czuje się udrękę, prawda? To głębokie rozgoryczenie, jakie zapewne 
czuli, kiedy 
zrozumieli, że muszą go tutaj zostawić.
Skinęła głową.
– Tak bliski ukończenia. Tak doskonały. – Ponownie ustawiła ostrość w swoim 
aparacie. – 
Słońce stoi zbyt wysoko. Nie ma wystarczająco dużo cienia, który uwypukliłby 
jego 
niewykończenie.
– Czy Luiza tutaj dotarła? – Toby nadal szkicował. – Trudno oddać na rysunku 
ogrom tych 
rzeczy. Nawet gdybym przeniósł to na wielkie płótno i zaprezentował ludziom, by 
pokazać ową 
wielkość, też może się nie udać. Czy wiesz, że ten obelisk uchodzi za jeden z 
największych, jakie 
kiedykolwiek wyrzeźbiono? Ma blisko czterdzieści dwa metry długości. Wyobraź 
sobie, jak by 
wyglądał, gdyby go ustawiono pionowo. Byłby drogowskazem do nieba. – Popatrzył w 
górę, 
unosząc na chwilę ołówek, a potem spojrzał na Annę. – Zrobiła to?
– Zrobiła... co? – Anna włożyła aparat z powrotem do torby.
– Czy tutaj dotarła? Luiza. Malowała obelisk? Anna pokręciła głową.
– Była tutaj, ale nie napisała o tym zbyt wiele w swoim pamiętniku, poza tym, że 
dojechała 
tu na wielbłądzie. Sądzę, że myślała o czymś innym. Przybyła z przyjaciółmi... 
czy też raczej ze 
znajomymi... którymi chyba niezbyt się przejmowała. Jednym z nich był człowiek 
nazwiskiem 
Carstairs.
Była bardzo ciekawa, jak Toby zareaguje na to nazwisko, jeśli oczywiście w ogóle 
słyszał 
o Carstairsie. Okazało się, że słyszał i... gwizdnął przeciągle.
– Pamiętam, że moja babcia pewnego razu opowiadała mi coś o nim, gdy byłem małym 
chłopcem. Dziadek, usłyszawszy to, wpadł we wściekłość i powiedział, że nie 
wolno jej o nim 
mówić, a ja wtedy nie rozumiałem dlaczego. No, ale prapradziadek był pastorem, 
więc może to 
stanowi wyjaśnienie. Dlaczego, u licha, postanowiła poznać takiego drania?
Anna wzruszyła ramionami.
– Nie sądzę, by postanowiła. Zakotwiczyli obok jego statku, tutaj w Asuanie, a 
on przyszedł 
z wizytą – odparła, nie wspominając o flakoniku.
Mrużąc w słońcu oczy spostrzegła nagle, że zmierza ku nim Andy. Charley i 
państwo 
Boothowie wraz z resztą grupy spoglądali na oślepiająco biały prostokąt 
obelisku, który leżał pod 
nimi u stóp ściany kamieniołomu.
Zazgrzytały kamienie na ścieżce; Andy podszedł i rzucił okiem na szkic Toby’ego.
– Niezły – powiedział takim tonem, jakby nie był zbyt zachwycony. Toby 
zignorował go 
i odwróciwszy arkusz, zaczął drugi rysunek.
Tym razem tematem był stojący obok, niewzruszenie spoglądający ku miastu leciwy 
Egipcjanin z założonymi na piersiach rękami, kanciastym zarysem policzków i 
nosem równie 
wyrazistym jak wyciosany kamień dokoła.
Anna przenosiła wzrok z Andy’ego na Toby’ego i z powrotem. Napięcie między nimi 
wydawało się wręcz namacalne. Zmarszczyła brwi. Cokolwiek było między tymi 
mężczyznami, 
nie chciała, by popsuło jej to dzień. Pośpiesznie dołączyła do drugiej grupy i 
znów wyjęła z torby 
aparat.
Kolejna tego ranka rozmowa z Sereną okazała się niemożliwa. Nawet w autokarze 
Anna 
znalazła się obok Bena; gadatliwego, rozentuzjazmowanego i... zajmującego bardzo 
dużo miejsca 
na dwuosobowym siedzeniu. Po powrocie na statek, gdzie powitano ich tradycyjnym 
napojem 
orzeźwiającym i gorącymi ręcznikami do wytarcia się z kurzu, niemal natychmiast 
podano lunch. 
Czekała też na nich wiadomość, że po południu mogą popłynąć felukami na Wyspę 
Kitchenera, 
zwaną też Wyspą Kwiatów.
Andy, Charley i państwo Boothowie znaleźli się w pierwszej feluce. Anna wraz z 
drugą 
grupą obserwowała, jak łódź odpływa z wydętym żaglem, po czym zeszli do drugiej 
łodzi, gdzie 
Anna znów znalazła się obok Toby’ego. Uśmiechnął się do niej, lecz najwyraźniej 
nie był 
skłonny do rozmowy. Zmrużywszy oczy, spoglądał w górę na wdzięczny łuk białego 
żagla na tle 
intensywnego błękitu nieba. Gdy przybili do wyspy, by zwiedzać ogrody 
botaniczne, Toby 
pomógł jej wysiąść na brzeg i rzucając garść tanich cukierków, ochronił ją przed 
tłoczącymi się 
dziećmi, które prosiły o bakszysz.
Spojrzawszy dokoła, nie mogła się powstrzymać od okrzyku zachwytu.
– Jak tu pięknie! Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo tęskniłam do ogrodów i 
zieleni. – 
Było tu równie rajsko jak na opisanej przez Luizę pobliskiej Elefantynie i 
równie jak tam 
przytłaczająco. Anna odruchowo sięgnęła po aparat. – Nie mogę tego wszystkiego 
sfotografować 
w zaledwie kilka godzin. Jak można było zaplanować jedynie tak krótki pobyt 
tutaj!
Toby wzruszył ramionami. Wciąż był obok niej, chociaż inni poszli dalej.
– To się odnosi do każdego miejsca, które zwiedzamy! – rzekł, rozglądając się 
wokół 
w zadumie. – Następnym razem przyjadę do Egiptu sam, żeby spędzić tu kilka 
miesięcy.
Miał ze sobą nowy szkicownik, jak zauważyła, i zastanawiała się, ile ich już 
zużył.
– Wcale cię nie kusi, by go użyć? – zapytała nagle, widząc w jego torbie aparat 
fotograficzny.
Skrzywił się.
– Używam go. Muszę. Kiedy nie ma czasu na szkicowanie. Ale dzisiaj mam czas. 
Szkice 
i notatki znaczą dla mnie więcej niż klisza fotograficzna. – Pozwolił jej 
spojrzeć na arkusz 
szkicownika, który już był pokryty małymi rysunkami zaopatrzonymi w notatki na 
temat barwy 
i światła. – Jeśli po powrocie do Anglii będę miał jakieś kłopoty, przyjdę do 
ciebie, żebyś mi 
pokazała fotografie – dodał, wycierając coś gumką i błyskawicznie szkicując 
dalej.
Drzewo, paw, półdziki kotek... szkice, jeden po drugim sfruwały z jego ołówka.
Przypuszczenie, że mogliby spotkać się po powrocie do Anglii, wywołało u Anny 
dziwnie 
mieszane uczucia. Analizowała je uważnie. Z jednej strony była oburzona, że on 
zakłada, choćby 
tylko żartem, iż mogliby zostać przyjaciółmi, z drugiej zaś strony chyba jej to 
trochę pochlebiło.
– Dobrze fotografujesz? – spytał przez ramię. Zawahała się.
– Nie wiem. Mój mąż zawsze nazywał to moim małym hobby. Uniósł brwi w wyrazie 
zdziwienia.
– Fakt, że mąż traktował twoje fotografie protekcjonalnie, wcale nie znaczy, że 
nie są dobre.
– Nie, nie. Są dobre. – Odruchowo skuliła ramiona. – Wystawiałam kilka moich 
prac. 
Zdobyłam nagrody.
Toby przerwał szkicowanie, spoglądając na nią z nowym zainteresowaniem.
– Więc jesteś dobra. A jednak opinia twojego eksmęża wciąż ma dla ciebie 
znaczenie? – 
Potrząsnął głową. – Musisz uwierzyć w siebie, Anno. Wydaje mi się, że zbyt długo 
byłaś pod 
pantoflem – uśmiechnął się nieoczekiwanie. – Przestań ukrywać swój aparat 
fotograficzny. 
Wciąż go odkładasz, zauważyłaś? Wyjmij go na wierzch. Jesteś zawodowcem. Bądź z 
tego 
dumna. – Urwał i wzruszył ramionami. – Przepraszam. Koniec wykładu. To nie moja 
sprawa. – 
I już szkicował znowu. Tym razem uwieczniał starego człowieka zamiatającego 
ścieżkę, oddając 
kilkoma pewnymi pociągnięciami ołówka jego sztywne ruchy i pochylenie ciała, 
stawiającego 
opór niedołęstwu starości.
Powoli poszli dalej, teraz już razem, w niemym porozumieniu. Ze ścieżki otwierał 
się widok 
na Nil, ujęty w ramki gałęziami uschniętego drzewa, rosnącego u krańca wąskiej 
piaszczystej 
plaży, jakże podobnej do tej, którą opisywała Luiza. Stado Flamingów stało na 
nagich białych 
gałęziach, śpiąc w słońcu.
Anna rozejrzała się i uświadomiła sobie, że są sami. Pozostali poszli główną 
drogą i zniknęli 
w głębi ogrodów. Toby szkicował dalej, całkowicie pochłonięty uwiecznianiem 
drobnych 
szczegółów krajobrazu.
Anna spojrzała na rzekę przez wizjer swojego aparatu. Na środku rzeki widać było 
dwie 
połączone ze sobą feluki z opuszczonymi żaglami, po wodzie zaś niósł się ku nim 
odgłos 
nubijskich bębnów i pieśni.
– Mówiłeś wcześniej, że słyszałeś o lordzie Carstairsie – powiedziała, sięgając 
na dno torby 
po nową rolkę filmu. – Co było w nim złego?
Uśmiechnął się krzywo.
– Ponieważ w domu wymienianie jego nazwiska było zabronione, więc naturalnie 
przy 
pierwszej okazji dowiedziałem się o nim wszystkiego w bibliotece. W latach 
siedemdziesiątych 
dziewiętnastego wieku został wygnany z Anglii za to, co dziś nazwano by 
praktykami 
satanistycznymi. Myślę, że wciągano w nie małych chłopców. – Złamał czubek 
ołówka i zaklął. 
– Prowadził w Londynie jakieś sekretne stowarzyszenie, trochę podobne do Klubu 
Ognia 
Piekielnego. Nie wiem, gdzie dokonał żywota. Przypuszczam, że odpowiadałoby mu 
jakieś 
miejsce w Północnej Afryce albo na Bliskim Wschodzie.
– Ciekawa jestem, czy Luiza zdawała sobie z tego sprawę. Potrząsnął głową.
– Kiedy ona tu była? W późnych latach sześćdziesiątych, prawda? Ten skandal 
wybuchł 
chyba później. Szczerze mówiąc, niewiele o nim wiem, ale wyobrażam sobie, że 
Carstairs kochał 
Egipt wraz z jego mitami, legendami, klątwami i „Baśniami z tysiąca i jednej 
nocy”. – Wyjął 
temperówkę i zaczął ostrzyć ołówek. – Spotkała go tylko raz?
Anna wzruszyła ramionami.
– Co wieczór czytam jeden fragment jej pamiętnika. Tylko tyle, ile pisze o 
miejscu, 
w którym akurat jesteśmy. Pamiętając oczywiście – dodała z uśmiechem – by 
trzymać go z dala 
od słońca i innych niebezpieczeństw.
Przez chwilę myślała, że Toby będzie dotknięty tym przypomnieniem, ale on, 
zamykając 
temperówkę i chowając ją do kieszeni, rzucił jej szybkie, złośliwe spojrzenie.
– To wciąż ci doskwiera, tak?
– Trochę.
– Bo miałem rację. Wzruszyła ramionami.
– Okazuje się, że tak.
– A czy będzie mi wolno zobaczyć ten pamiętnik? Jeśli go nie dotknę? Stanę za 
tobą, a ty 
będziesz przewracać kartki.
– Własnymi, czystymi, nie klejącymi się rękami! Tak, pod tym warunkiem z 
pewnością 
mogłabym ci pozwolić go obejrzeć.
Ich oczy spotkały się na chwilę. Anna pierwsza odwróciła wzrok.
Ołówek Toby’ego wrócił do swych błyskawicznych pociągnięć, przenosząc na papier 
rozciągający się przed nimi widok. Urzeczona ruchami jego rąk, zobaczyła, jak 
Toby szybko 
notuje: „purpurowy hibiskus... zieleń: morska, malachitowa, szmaragdowa, 
trawiasta... 
oślepiające światło woda, piasek... kontrast głębokiego cienia, ale suchy 
szelest...”.
– Podoba ci się ten Andy, tak? – zapytał, rzucając jej szybkie spojrzenie spod 
rudawo-blond 
rzęs, i znowu rysując.
– To chyba nie twoja sprawa.
– Zdaje się, że rzucił Charley, a ona robi z tego całą aferę. Jej narzekania na 
ciebie 
w autobusie nie były uprzejme.
– Fakt, że ją porzucił, nie ma nic wspólnego ze mną – Anna gniewnie zacisnęła 
usta – lecz 
z tym, że miał jej dosyć.
– Więc on ci się nie podoba.
– Tego nie powiedziałam. Ale jestem tu na wakacjach. Chcę się odprężyć. 
Przyjemnie 
spędzić czas. Zobaczyć Egipt. I nie chcę żadnych komplikacji. – Cofnąwszy się na 
ścieżkę, 
zostawiła go nagle, wchodząc w zarośla.
Ku jej zdumieniu, poszedł za nią.
– Przepraszam. To nie moja sprawa. – Zamknął szkicownik i wsunął go do torby.
– Myślę, że nadszedł już czas, byśmy poszukali pozostałych. Nie odwróciła się ku 
niemu. 
Nastrój prysł.
Dopiero późnym popołudniem znów miała okazję porozmawiać z Sereną. Zajęły 
ostatnie 
dwa leżaki na górnym pokładzie. Gdy wróciły z Wyspy Kitchenera, na statku znów 
panował 
spokój po kolejnych poszukiwaniach węża, które najwyraźniej pochłonęły znaczną 
część 
popołudnia. Serena i Anna nie powiedziały ani słowa. Cóż tu było do powiedzenia? 
Że wąż był 
magiczny? Że prawdopodobnie w ogóle nie istniał? Jeżeli ktoś miałby tu coś do 
powiedzenia, to 
tylko Ibrahim. Wzięły ze sobą książki i papeterie i wyszły na zewnątrz, żeby 
odpocząć po 
wyczerpującym powrocie z wyspy. Anna zauważyła, że rośliny w donicach zostały 
podlane. 
Deski wokół każdej z nich połyskiwały w zachodzącym słońcu; już za chwilę drewno 
będzie 
suche.
– Wieczorem go zabiorę – powiedziała, krzywiąc się, Anna. – Nie podoba mi się 
myśl, że 
mógłby zamoknąć.
– Oczywiście, mogłabyś wstać teraz, podejść tam i wydłubać go. Prawdopodobnie 
nikt by 
nie zauważył.
– Prawdopodobnie – odpowiedziała Anna z uśmiechem. Zresztą, gdyby to zrobiły, co 
komu 
do tego? Przecież to jej prywatna sprawa. A jednak nie ruszyła się. Rzuciwszy 
dokoła okiem, 
zobaczyła Andy’ego śpiącego z twarzą pod słomkowym kapeluszem. Obok niego na 
małym 
stoliku między leżakami stała szklanka piwa. Nigdzie nie było widać Charley. Nie 
było też ani 
śladu Toby’ego.
Statek był zakotwiczony tuż obok innej, znacznie większej jednostki i Anna miała 
nieprzyjemne uczucie, że przez cały czas ktoś stamtąd je obserwuje. Przynajmniej 
dwie osoby 
stojące na górnym pokładzie wielkiego statku patrzyły na nie z góry. 
Prawdopodobnie 
kilkanaście innych mogło je podglądać przez żaluzje kabin. Ale było też coś 
więcej.
Uniosła się na leżaku i jeszcze raz spojrzała na szkarłat, zieleń i oranż 
kwiatów.
Obok stała jakaś smukła postać. Przez chwilę Anna nie mogła się ruszyć. 
Patrzyła, notując 
każdy szczegół długiej, białej szaty oraz ciemne, orle rysy i błyszczące oczy. 
To musiał być ktoś 
z załogi. Jeden z kelnerów.
Powoli, prawie nie mając odwagi oddychać, odsunęła na czoło ciemne okulary, żeby 
lepiej 
widzieć. Smukła postać natychmiast zniknęła.
– Sereno. – Własny głos wydał się Annie dziwny.
Nie było żadnej odpowiedzi. Serena miała zamknięte oczy.
– Sereno!
– Co się stało? – Serena usiadła. Wyczuła niepokój w głosie Anny.
– Spójrz na kwiaty!
Serena obróciła się w stronę donic, a następnie z powrotem do Anny.
– O co chodzi?
– Widzisz coś? To on!
Serena znów spojrzała ku dziobowi statku, a potem powoli pokręciła głową.
– Co zobaczyłaś?
– Wysokiego mężczyznę. W długiej, białej szacie. On go strzeże! – Drżącymi 
dłońmi Anna 
zdjęła okulary słoneczne. – Widziałam go wyraźnie. W biały dzień! Z tymi 
wszystkimi ludźmi 
dookoła! – Jej głos uniósł się do wysokiego krzyku. – Widziałam go!
Nagle uświadomiła sobie, że cała się trzęsie.
– Już dobrze, Anno. – Serena wstała i przysiadła na brzegu leżaka Anny, 
obejmując ją 
ramieniem. – Jesteś bezpieczna. Teraz nie ma tam nikogo.
– Czy coś się stało? – Nagle obok znalazł się Andy. Widocznie je obserwował i 
usłyszał 
krzyk Anny. – Czy ona źle się czuje? Mogę coś zrobić? – Głos mu drżał z 
niepokoju.
Serena podniosła głowę.
– Dzięki. Anna czuje się dobrze. To słońce i zbyt długie zwiedzanie. – 
Rozejrzawszy się 
wokół, stwierdziła, że obserwuje ich kilkanaście par oczu. Większość osób 
natychmiast 
odwróciła wzrok, ale Ben podniósł się z leżaka i zmierzał w ich stronę.
Anna przetarła twarz dłońmi.
– Wszystko w porządku. Proszę, nie róbcie zamieszania. Andy przykucnął obok 
leżaka. 
Pachniał lekko piwem.
– Nie wyglądasz dobrze. Jesteś blada jak prześcieradło. Chcesz, żebym 
odprowadził cię do 
kabiny?
– Nie, dziękuję. – Poczuła, że Andy łagodnie dotyka jej dłoni, ale nie usunęła 
ręki. – Czuję 
się dobrze, Andy. Naprawdę.
– Tu można dostać udaru słonecznego, nawet o tym nie wiedząc. Może pójdziesz na 
rufę 
i usiądziesz pod markizą? Tam jest chłodniej, a ja przyniosę ci coś zimnego do 
picia.
Annie nie chciało się sprzeczać, a zresztą propozycja Andy’ego była kusząca. 
Ukradkiem 
spoglądając ku dziobowi, wstała i pozwoliła Andy’emu i Benowi odprowadzić się w 
cień. Serena 
zebrała wszystkie rzeczy i poszła za nimi.
Ktoś, kto by dostrzegł słaby cień pochylający się przez chwilę nad wystawionymi 
na pokład 
donicami, pomyślałby zapewne, że rzuca go jeden z mężczyzn prowadzących Annę ku 
schodom.
Gdy tylko została wygodnie ulokowana przy jednym z ocienionych stolików, Andy 
zniknął, 
aby przynieść jej drinka.
– To mógł być wytwór wyobraźni – powiedziała ze wzruszeniem ramion Serena, 
siadając 
naprzeciw Anny.
Anna roześmiała się słabo.
– Może rzeczywiście zbyt długo byłam na słońcu – odrzekła, podnosząc wzrok i 
krzywiąc się 
lekko. – Ja tylko chcę być turystką, Sereno.
– Wiem.
– Mogłabym zostawić ten flakonik tam, w ziemi. Albo wrzucić go do Nilu.
– Mogłabyś.
– Ale jest częścią mego dziedzictwa. Ciotka by mi nigdy nie wybaczyła, gdybym 
wróciła do 
domu bez niego.
– Jestem pewna, że wybaczyłaby, gdyby wiedziała, co się stało.
– Jak miałabym jej to powiedzieć? „Przy okazji, ciociu, ten śliczny mały 
flakonik, który mi 
dałaś, gdy byłam małym dzieckiem, okazał się naznaczony klątwą”. – Zamknęła oczy 
i przygnębiona potrząsnęła głową. – Nie wiem, co robić.
– Powiedziałam ci, daj flakonik Omarowi, niech zamknie go w sejfie. W 
najbliższych dniach 
czeka nas kilka ciekawych wypraw. Nie będziemy spędzać zbyt dużo czasu na 
statku. Nie 
zaczniemy też rejsu powrotnego, póki nie wrócimy z dwudniowego pobytu w Abu 
Simbel. 
Odpręż się. Bądź turystką – Serena uśmiechnęła się – i ciesz się, że jesteś w 
centrum 
zainteresowania! – Spojrzała ponad głową Anny na Andy’ego zbliżającego się z 
tacą drinków.
Anna podążyła za jej wzrokiem i ponuro skinęła głową.
– Nie jestem pewna nawet tego, czy obejdzie się bez komplikacji. Nie wierzę, by 
twoja 
współlokatorka odłożyła już pojedynkowe pistolety.
Serena parsknęła.
– Prawdopodobnie ich nie odłożyła, ale przynajmniej jest w niej coś bardzo 
ziemskiego. Nie 
musisz się obawiać, że Charley nagle się zdematerializuje lub pojawi w twojej 
łazience jako 
duch.
Gdy Andy stawiał tacę, śmiały się.
– Czujesz się lepiej? – zapytał z uśmiechem. Anna skinęła głową.
– Miałeś rację. Za dużo słońca. Wszystkim, czego potrzebowałam, była odrobina 
cienia.
Było to po kolacji. Siedziały właśnie z Sereną w sali klubowej, kiedy podszedł 
Toby. Andy 
tkwił przy barze. Anna podejrzewała, że wypił już kilka drinków.
Toby usadowił się na sofie obok nich.
– Chyba jestem ci winien przeprosiny, Anno. Przykro mi, jeśli cię uraziłem tego 
popołudnia.
– Nie uraziłeś mnie – wzruszyła ramionami. – Naprawdę nie ma o czym mówić.
– Nie. Miałaś rację. To nie była moja sprawa. Serena wstała.
– Już idziesz? – zapytała Anna z niezadowoloną miną. Serena skinęła głową.
– Wybaczcie mi. Jestem zmęczona. Chyba nigdy wcześniej nie byłam na urlopie tak 
wyczerpana, ani nie sypiałam tak dobrze. Taktyka organizatorów naszej wycieczki 
polega chyba 
na tym, by nas zmęczyć, a potem nakarmić tak, żebyśmy nie mogli się ruszać. W 
połączeniu 
z upałem odnosi to zamierzony skutek – zachichotała. – Życzę więc dobrej nocy 
wam obojgu. 
Nie zapominajcie, że jutro mamy przed sobą kolejny długi dzień.
Patrzyli, jak powoli idzie do drzwi.
– Miła osoba – powiedział Toby i przywołał jednego z nubijskich kelnerów. – Mogę 
ci 
zaproponować drinka, Anno? To kolejna propozycja pokojowa – dorzucił z 
uśmiechem.
Usiadła z powrotem na sofie i skinęła głową.
– Dzięki. Chętnie napiję się piwa. – Spojrzała na niego z ukosa. Jak to możliwe, 
by ktoś 
w jednej chwili był tak irytujący, w następnej zaś równie pociągający?
Przez chwilę siedzieli w milczeniu, obserwując innych. To ona odezwała się 
pierwsza.
– Co robisz ze wszystkimi swoimi szkicami? – zapytała ciekawie, gdy Ali postawił 
szklanki 
na stoliku. – Pracujesz nad nimi w kabinie, czy też będą czekać, aż wrócisz do 
domu?
– Większość zaczeka. – Podpisał rachunek i odłożył go na tacę. – Pracuję tu nad 
kilkoma. 
Chcę je opracować szybko, by zachować w pamięci kolor, klimat, światło... – 
gestykulował 
rękami, rysując w powietrzu. – Niektórzy uważają, że nie zapomną, gdyż widoki są 
tak żywe, tak 
intensywne, ale w pół godziny po powrocie do kraju z jego miękkimi zieleniami, 
mgłami 
i zachmurzonym niebem ta intensywność zacznie się rozmywać. – Wziął szklankę i w 
zadumie 
zaczął obracać ją w dłoniach. – Malarze są zachłanni. Chcą uchwycić wyobrażenia 
i zachować je 
uwięzione na papierze lub płótnie. Napawają się nimi. Przytwierdzają je niczym 
pochwycone 
motyle, pragnąc chwycić w pułapkę żywą esencję wszystkiego, co widzą.
Anna uśmiechnęła się. Pomyślała, że Toby nieczęsto ujawnia swe przemyślenia 
nawet przed 
samym sobą i poczuła satysfakcję, że zaufał jej na tyle, by ujawnić swój 
entuzjazm.
– Zazdroszczę ci twórczej inwencji.
– Dlaczego? – Znów ten zgryźliwy ton, to nagle bezpośrednie spojrzenie, które 
wydawało jej 
się tak krępujące. – Anno, pamiętaj, jesteś fotografem. To to samo, tylko twoje 
medium jest inne. 
To wszystko.
– Nie. To wcale nie jest to samo. Ty masz prawdziwą pasję. Powołanie. I robisz 
to 
profesjonalnie. Feliks miał rację. Ja się tylko bawię w fotografowanie.
– Sztuka jako hobby może być równie frapująca jak wtedy, gdy uprawiasz ją jako 
zawód. 
Poza tym, skąd wiesz, że pewnego dnia nie zapragniesz uprawiać fotografii 
zawodowo? Jesteś 
dobra, dowiodłaś tego. Masz też tę głęboką wrażliwość, intuicję, dzięki której 
możesz odnieść 
sukces. Z tymi cechami mogłabyś osiągnąć doskonałość.
Spojrzał jej w oczy tak intensywnie, że poczuła rumieniec na policzkach.
Nagle pochylił twarz nad szklanką, a Anna odniosła wrażenie, że jest on równie 
zakłopotany 
swoimi wyznaniami jak ona. Gdy znów podniósł wzrok, był już opanowany.
– Luiza to czuła, oczywiście; tę niezwykłą intensywność tutejszego krajobrazu. 
Można to 
powiedzieć na podstawie jej prac. Z pewnością ujawnia się to również w jej 
pamiętniku. – 
Zmieniał temat i oboje o tym wiedzieli. Po chwili, przechylając głowę na bok, 
zapytał: – Czy to 
właściwy moment, bym na niego spojrzał?
Anna się roześmiała.
– Nie zrezygnujesz z obejrzenia tego pamiętnika, dopóki ci go nie pokażę?
– Za nic w świecie – potrząsnął głową Toby.
– No, dobrze – powiedziała, wstając.
Właściwie wcale nie chciała, żeby z nią szedł. Myślała, że wróci do kabiny, 
weźmie 
pamiętnik i przyniesie go do stolika w sali klubowej. Wyobrażała sobie, że będą 
siedzieć razem 
w przyjaznym milczeniu nad kolejnym drinkiem albo filiżanką kawy, a on powoli, 
strona po 
stronie, przejrzy dziennik Luizy. Lecz Toby wstał wraz z nią, osuszając swoją 
szklankę, a kiedy 
próbowała powstrzymać go gestem, tylko się uśmiechnął.
Przepychając się obok grupek innych pijących, poczuła na sobie wzrok Andy’ego. 
Nie 
spojrzała na niego.
Wchodząc do kabiny, zostawiła otwarte drzwi.
– Weźmy pamiętnik i wróćmy do sali – zaproponowała, starając się, by brzmiało to 
stanowczo. Nie czuła się w towarzystwie Toby’ego zagrożona, tylko trochę 
przytłoczona, jak 
gdyby musiała wstrzymywać oddech, albo jakby nie było dla nich obojga dość 
powietrza w tej 
niewielkiej przestrzeni.
Pamiętnik Luizy leżał na nocnym stoliku. Zauważył go natychmiast i siadając na 
łóżku, wziął 
do ręki. Od razu go otworzył, trzymając delikatnie w otwartych dłoniach, z 
szacunkiem, który 
nagle wydał się Annie bardzo wzruszający.
– Toby?
Nie odpowiedział. Miała wątpliwości, czy ją słyszał. Stała oparta o szafkę i 
urzeczona 
obserwowała, jak Toby powoli odwraca strony, wręcz pochłaniając tekst.
Żadne z nich nie usłyszało kroków na korytarzu. Dopiero gdy pchnięte drzwi 
uderzyły 
o ścianę, Anna zobaczyła na progu Andy’ego.
– Chcę z tobą porozmawiać, Anno! – jego głos brzmiał niewytłumaczalnie gniewnie. 
– 
Teraz, jeśli nie masz nic przeciwko temu.
Zmarszczyła brwi, gdyż ta powstrzymywana gwałtowność w głosie Andy’ego dotarła 
w końcu do Toby’ego, który podniósł wzrok, z nieprzytomnym wyrazem oczu 
opierając 
pamiętnik na kolanie.
– Pewnie zechcesz nam wybaczyć, Toby. – Andy wszedł do kabiny. – Chyba to odłożę 
– 
dodał i zanim Toby zdołał zareagować, zabrał pamiętnik z jego kolan, po czym 
otworzył szufladę 
nocnego stolika, włożył do niej pamiętnik i mocno zamknął.
– Andy, co ty robisz? – zawołała gniewnie Anna. – Jak śmiesz się wtrącać w taki 
sposób!
Toby wstał. Twarz mu pociemniała.
– O co tu, do diabła, chodzi?
– To sprawa prywatna. – Andy wyciągnął rękę, jakby chciał go chwycić za ramię.
– Nie dotykaj mnie, Watson – wzdrygnął się Toby. – Co się z tobą, u licha, 
dzieje?
– Nic. – Andy cofnął się trochę. – Przepraszam, że przeszkadzam, ale mam Annie 
coś 
ważnego do powiedzenia. Sam na sam. Jeśli zechcesz nam wybaczyć.
– Anno? – pytał Toby. – Jesteś z tego zadowolona?
Anna była wściekła. Rzuciła Andy’emu piorunujące spojrzenie.
– Nie, nie jestem. Wynoś się, Andy! Nie rozumiem, co to wszystko znaczy. I nic 
mnie to nie 
obchodzi!
– Powiem ci, co to znaczy, gdy tylko będziemy sami – odparł Andy, przekraczając 
próg, 
wyraźnie gotowy wyprowadzić Toby’ego na zewnątrz.
Anna zobaczyła, że Toby się waha. Czuła jego złość i urazę.
– Może lepiej idź, Toby. Obejrzymy pamiętnik innym razem – powiedziała. – 
Obiecuję.
Toby zawahał się, patrząc na Andy’ego zwężonymi oczami. Przez chwilę Anna 
myślała, że 
będą się bić. Potem Toby gwałtownie przeszedł obok nich i nie oglądając się za 
siebie, opuścił 
kabinę.
Anna zamknęła drzwi. Czuła piwo w oddechu Andy’ego.
– To ważne, Anno.
– Czy dzieje się coś złego? Cokolwiek to jest, lepiej, żeby się okazało dobre po 
takim 
przedstawieniu.
Andy westchnął.
– Nie ufaj mu, nie powinnaś zostawać z nim sama.
– Z Tobym? A więc chodzi o Toby’ego? – Była rozbawiona. Andy usiadł na łóżku, 
niemal 
dokładnie w tym samym miejscu,
gdzie zaledwie przed kilkoma minutami siedział Toby, i na chwilę jego wzrok 
spoczął na 
zamkniętej szufladzie
– To bardzo cenna rzecz, Anno, a ty jesteś zbyt ufna – rzekł, opierając się na 
poduszkach. – 
Co ty właściwie wiesz o Tobym Haywardzie? – Przez chwilę w milczeniu badał jej 
twarz. – Nie 
spodziewałem się – jęknął i ruszył ku drzwiom. – Teraz nie powiem nic więcej. 
Nic bez 
sprawdzenia. Ale nie zostawaj z nim sama. Nigdy. I nie spuszczaj z oczu tego 
pamiętnika.
6
Otworzyły się dla mnie bramy niebios; otworzyły się dla mnie bramy ziemi. Gdyby 
zmarli, 
którzy tu leżą znali słowa przejścia, wyszliby stąd za dnia i mogliby wędrować 
po ziemi między 
żyjącymi.
KSIĘGA UMARŁYCH
Byli podnieceni i wciąż pełni lęku, ale zachłanność dodawała im sił. Przynieśli 
więcej łopat 
i łomów, by wyważyć wrota i zgłębić tajemnicę grobowca. W narożniku drzwi jest 
otwór 
i powietrze świata umarłych, rozgrzane tysiącami słońc, wysnuwa się z ciemności 
niczym 
tchnienie podziemnego świata.
Siedzą ich uważne oczy; oczy strażników nocnych, którzy ściągnęli bliżej pod 
samotnym 
księżycem.
Zdrada przynosi śmierć. Oto słowo faraona.
Jeśli kapłani poruszą się w swej wewnętrznej twierdzy, która ich więzi, jeśli 
promień słońca, 
choćby tak cienki jak włos, przeniknie przez mały wyszczerbiony otwór i muśnie 
ka każdego 
z mężczyzn (ów duchowy pierwiastek człowieka, który utrzymuje ciało) nie będzie 
nikogo, kto to 
zobaczy. Wieje gorący wiatr. Mija dzień, tydzień, miesiąc; piasek ponownie 
zasypał drzwi i otwór 
zniknął. Wszystko znów pogrążone jest w ciemności.
* * *
Po wyjściu Andy’ego Anna przez kilka sekund stała bez ruchu, po czym podeszła do 
drzwi 
i przekręciła klucz w zamku. Czyżby był pijany? Nie była pewna. Zachowywał się 
jednak 
melodramatycznie i zaczynał ją coraz bardziej denerwować. Lecz z drugiej strony, 
czy miał rację 
w tym, co mówił o Tobym? Podeszła do nocnego stolika, wyjęła z szuflady 
pamiętnik i stała 
w głębokiej zadumie, przyciskając go do piersi.
Toby był atrakcyjnym mężczyzną, co bardzo ją pociągało. Jej początkowa uraza 
ustąpiła 
zaciekawieniu, a potem nawet uczuciu prawdziwej przyjaźni. Ale nic ponadto. 
Jednak ponieważ 
był powściągliwy i często oschły, właściwie nie wiedziała nic ani o nim, ani o 
jego przeszłości, 
poza tym, że jest utalentowanym malarzem. Zmarszczyła brwi. Miał w sobie coś 
gniewnie 
obronnego; uderzyło ją to już przy pierwszym spotkaniu. Była w nim też jakaś 
mroczna strona, 
która dochodziła do głosu niekiedy po zupełnie niewinnej uwadze. Nie oznaczało 
to jednak, że 
powinna się go obawiać bardziej niż na przykład Andy’ego. Ten pomysł był 
niedorzeczny.
Usiadła i otworzyła pamiętnik. Dla Toby’ego stanowił on, o ile zdołała 
zrozumieć, klucz do 
twórczej osobowości Luizy. Interesowała go jego treść, ryciny i rewelacje na 
temat związków 
Luizy z Egiptem. Dla Andy’ego zaś był jedynie cennym dziełem sztuki. Nazwisko 
Luizy Shelley 
miało dla niego tylko wartość finansową. Wciąż wzburzona i wytrącona z 
równowagi, Anna 
spoglądała na pokrytą pochyłym pismem stronicę. Dla niej była to droga do innego 
świata; 
świata, który właśnie w tym momencie wydał jej się, jeśli nawet trochę straszny, 
to 
nieskończenie bardziej kuszący niż użeranie się z tymi dwoma i ich coraz 
bardziej 
nieprzewidywalnym zachowaniem. Przestała więc o nich myśleć i zaczęła 
przygotowywać się do 
snu.
* * *
Było bardzo wcześnie. Przejrzyste pasmo mgły nieruchomo wisiało nad Nilem w 
świetle 
wschodzącego dnia, gdy Luiza, otulona w wełniany szal, wyszła na pokład i 
stanęła na rufie. 
Widziała kilku członków załogi, szorujących dolny pokład na dziobie, ale byli 
zajęci pracą 
i chyba jej nie zauważyli.
– Sitt Luiza? – Hassan pojawił się kilka chwil później. Był boso i nie słyszała, 
kiedy 
nadszedł.
Odwróciła się ku niemu z uśmiechem. Serce w niej podskoczyło na dźwięk jego 
głosu. Za 
nim nisko nad wodą leciały dwa flamingi, kierując się w dół rzeki, a na jakiejś 
łodzi w pobliżu 
załoga czyniła przygotowania do podniesienia żagla. Poranny mrok stapiał barwne 
ubrania tych 
ludzi w kolorową ruchliwą plamę. O wschodzie słońca powiał wiatr z północy.
– Dobrze się pani czuje? Nie jest pani przerażona po ostatniej nocy? – Głos 
Hassana brzmiał 
poważnie.
Potrząsnęła głową.
– Mam nadzieję, że załoga nie jest urażona, że przeprowadzono rewizję. To nie 
był mój 
pomysł. Jestem przekonana, że nikt na tym statku nie zabrałby mojego flakonika, 
a zwłaszcza ty!
Hassan odpowiedział wymuszonym uśmiechem.
– Lecz sir John nie musiał być o tym przekonany. Ludzie trochę szemrali, ale im 
to 
wyjaśniłem, proszę się nie martwić. – Zatrzymał przez chwilę jej wzrok. – 
Powiadają, że nie było 
tam żadnego rzecznego pirata. Nie mogło być.
– Nie – odwróciła się od niego. – Jak wiesz, flakonik się znalazł. Był w mojej 
kabinie, i jak 
przypuszczam, znajdował się tam przez cały czas.
– A ten mężczyzna? – Głos Hassana był tak cichy, że ledwie go słyszała.
– Był duchem. Moja dłoń przeszła przez niego na wylot. Hassan odwrócił twarz, 
ale 
spostrzegła, że wyraźnie zbladł.
– Allah yehannin aleik. Niech Bóg się nad panią zlituje! – rzekł, z trudem 
przełykając ślinę. – 
Czy to był dżin?
– Kapłan ze starożytnego Egiptu. A to oznacza, że opowieść na dokumencie jest 
prawdziwa. 
Dałeś mi jakąś relikwię, chronioną przez sługę jednego z pradawnych bogów tego 
kraju. – 
Obejrzała się na rzekę. Mgła się rozproszyła i woda przybrała barwę błękitu. – 
Powiedz mi, co 
robić, Hassanie. Czy mam go zachować, czy też oddać lordowi Carstairsowi, który 
tego pragnie, 
a może cisnąć do rzeki i pozwolić, by Sobek, bóg w postaci krokodyla, zabrał go 
z powrotem do 
krainy ciemności?
– To byłoby zgodne z wolą Boga, sitt Luiza! Inszallah!
– Ale jakaż jest wola Boga, Hassanie? – spytała z drżeniem, otulając się szalem.
Jedyną odpowiedzią było wzruszenie ramionami. Hassan zręcznie zmienił temat.
– Czy życzy pani sobie udać się dzisiaj na wyspę File, by obejrzeć świątynię 
Izydy przy 
pierwszej katarakcie?
– Nie dzisiaj. Państwo Forresterowie pomyślą, że ich unikam. Pojedźmy tam jutro. 
Jeśli 
wyjedziemy wystarczająco wcześnie, nikt nie zdąży nam zaproponować nic innego i 
będziemy 
mogli spędzić tam cały dzień.
Skłonił się.
– Zajmę się tym, sitt Luiza.
Przerwał mu ostry głos zza pleców Luizy, która aż podskoczyła. W drzwiach salonu 
stała 
Augusta.
– Luizo, co ty tu robisz?! Chodź zaraz! Podano śniadanie. Luiza odwróciła się do 
Hassana.
– Do jutra – szepnęła. Skłonił się znowu.
– Naharak said, sitt Luiza. Niech ten dzień będzie radosny. Augusta poprowadziła 
Luizę do 
stołu.
– Hassan powinien się wstydzić, że dopuścił do tego, by ktoś wszedł do twojej 
kabiny! – 
Sprawiała wrażenie raczej poirytowanej wydarzeniami poprzedniej nocy niż 
współczującej. – 
Mam nadzieję, że dopilnuje, aby nic takiego się nie powtórzyło!
– Hassan jest moim przewodnikiem – wtrąciła łagodnie Luiza – nie zaś stróżem, 
ale jestem 
pewna, że zarówno on, jak i cały personel gotów byłby poświęcić życie dla 
naszego 
bezpieczeństwa. – Zawiesiła głos, aby aluzja dotarła do lady Forrester, po czym 
dodała: – Jutro 
znowu z nim wyruszam. Chcę odbyć wyprawę do świątyni na wyspie File. Chciałabym 
namalować serię obrazów tamtejszych ruin. Podobno są zupełnie niezwykle i 
wyjątkowo piękne.
Augusta wzruszyła ramionami.
– Wiem, że te budowle są powszechnie podziwiane, lecz doprawdy, one są tak 
ogromne i tak 
wulgarne! – skrzywiła się. – Okropni są ci pogańscy bogowie! – rzuciła, a widząc 
wyraz twarzy 
Luizy, dodała: – Przepraszam, moja droga; wiem, że się z tym nie zgadzasz. 
Będziesz mi musiała 
wybaczyć moją wrażliwość. – Sięgnęła po kromkę chleba i ukroiła sobie kawałek 
miękkiego 
białego sera. – W każdym razie cieszę się, że dzisiaj nie zamierzasz nigdzie 
jechać. Sir John 
posłał wiadomość do konsula, żeby przybył na statek i wysłuchał naszej skargi w 
związku ze 
złodziejami z ostatniej nocy.
– Ależ Augusto! – Luiza była przerażona. – Nie mamy żadnych wskazówek, kim mogli 
być, 
żadnych dowodów...
– Mamy twoje świadectwo, moja droga. To wystarczy! – Lady Augusta władczo 
uniosła 
brwi, gdyż w drzwiach pojawił się Hassan. – O co chodzi? – zapytała, wkładając 
do ust kawałek 
chleba.
– Przybył lord Carstairs, lady Forrester. Pragnie rozmawiać z panią i z sitt 
Luizą.
W drzwiach za plecami Hassana widać było wysoką postać gościa. Augusta 
pospiesznie 
przełknęła kęs i zaczerwieniona podniosła do warg serwetkę.
– O Boże, przecież nie jesteśmy odpowiednio ubrane, by przyjmować gości, a sir 
John jest 
jeszcze w łóżku! – zawołała, patrząc na szal Luizy, a potem na własną zwyczajną 
spódnicę 
i jasną bluzkę.
Było już jednak za późno, gdyż lord Carstairs już im się kłaniał, jednocześnie 
odprawiając 
gestem Hassana.
– Mam nadzieję, że podobała się pani nasza wczorajsza wyprawa do obelisku – 
rzekł 
wreszcie do Luizy, gdy Augusta skończyła wreszcie długi opis ciężkich przejść, 
na jakie została 
narażona Luiza poprzedniej nocy. W trakcie opowieści o tym, że flakonik został 
skradziony, 
a potem w cudowny sposób się odnalazł, Luiza spostrzegła, że Carstairs najpierw 
gwałtownie 
zmarszczył brwi, a potem się rozluźnił, wyraźnie uspokojony. Nie zrobił już 
żadnej uwagi na ten 
temat, a kiedy służący podał mu filiżankę kawy, zwrócił się do Luizy z pytaniem.
– Planuje pani dalsze zwiedzanie, pani Shelley? Luiza już miała zaprzeczyć, gdy 
wtrąciła się 
Augusta.
– W rzeczy samej, lordzie Carstairs. Luiza zamierza się udać na wyspę File. Może 
i pan się 
tam wybiera?
Luiza zacisnęła zęby, by powstrzymać słowa, które cisnęły się jej na usta. Nie 
chciała być 
niegrzeczna wobec gospodyni, która bez wątpienia miała dobre intencje. Wstała 
więc tylko 
zdecydowanie.
– Chętnie się wybiorę, jeśli będzie czas – z wysiłkiem zdobyła się na coś, co, 
jak miała 
nadzieję, było wdzięcznym uśmiechem. – Może w czasie rejsu powrotnego, po 
przepłynięciu 
Abu Simbel? Dowiedziałam się od reisa, że będzie potrzebował dwóch lub trzech 
dni na 
pokonanie katarakty. Może wtedy skorzystam z okazji, by opuścić statek i przebyć 
ten odcinek 
drogą lądową. Mam więc mnóstwo czasu, by się zdecydować – powiedziała, po czym 
skinęła 
głową obojgu. – Proszę nie wstawać, lordzie Carstairs. Zechcą mi państwo 
wybaczyć, ale muszę 
napisać kilka listów dzisiejszego ranka, jeśli mają zdążyć na parowiec, zanim 
odpłyniemy.
Opuściwszy salon z większym chyba pośpiechem niżby nakazywało dobre wychowanie, 
poszła do swojej kabiny i szeroko otworzyła drzwi.
* * *
Słysząc pukanie do drzwi, Anna zadygotała. Spojrzała na zegarek. Było już po 
północy. 
Odłożyła pamiętnik Luizy i wyskoczyła z łóżka.
– Kto tam?
– To ja, Andy. Przepraszam, że tak późno. Muszę z tobą porozmawiać.
Zmarszczyła brwi, a potem z ociąganiem przekręciła klucz i otworzyła drzwi.
Andy obrzucił wzrokiem jej cienką bawełnianą nocną koszulę oraz długie, opalone 
nogi 
i uśmiechnął się.
– Mam nadzieję, że nie spałaś – rzekł, rzucając okiem na łóżko; nocna lampka i 
rozłożony 
pamiętnik udzieliły mu odpowiedzi.
– Nie, nie spałam. – Anna wciąż trzymała drzwi, nie robiąc żadnego ruchu, by go 
zaprosić. – 
Myślę, że powiedziałeś już dosyć jak na jeden wieczór, Andy. Cóż to za ważna 
sprawa, która nie 
może poczekać do rana?
– Chodzi o pamiętnik. Właśnie to mnie niepokoi. Chciałem ci zaproponować opiekę 
nad nim. 
Przykro mi, Anno, ale ja naprawdę nie ufam Toby’emu Haywardowi. Mam wrażenie, że 
mógłby 
spróbować albo cię przekonać, żebyś mu ten pamiętnik dała, albo po prostu go 
zabrać.
– To niedorzeczny pomysł! Jak śmiesz sugerować coś takiego! – Anna wzięła 
głęboki 
oddech. – Andy, ten pamiętnik należy do mnie i to, co z nim zrobię to naprawdę 
nie twoja 
sprawa. – Rozmawiali szeptem, pomni, że inni pasażerowie statku już śpią. 
Korytarz na zewnątrz 
jej kabiny oświetlony był tylko niewielką lampką na końcu obok klatki schodowej. 
– A teraz idź 
już, proszę. Zostaw mnie w spokoju.
Spojrzał na nią z wyrazem wyrachowania w oczach, który jednak natychmiast 
ustąpił.
– Przepraszam, nie chciałem cię denerwować. – Cofnął się i jak gdyby 
przepraszająco 
delikatnie dotknął jej nagiego ramienia. – Anno, jestem tylko zmartwiony, bo mi 
na tobie zależy. 
– Zanim zrozumiała, do czego zmierza, przyciągnął ją do siebie i musnął lekkim 
pocałunkiem jej 
wargi i natychmiast ją puścił. Z przelotnym, chłopięcym uśmiechem kogoś, kto 
jest pewien, że 
będzie mu wybaczone, jeśli wyda się wystarczająco skruszony, posłał Annie 
drugiego całusa 
i odszedł.
Anna zamknęła drzwi i oparła się o nie, zamykając oczy. Serce biło jej 
niespokojnie. 
Nieświadomie dotknęła palcami warg. Targały nią sprzeczne uczucia, ale dominował 
gniew. Bez 
względu na przyczynę tego konfliktu, fakt, iż Andy walczył przeciwko Toby’emu 
mocno ją 
niepokoił. Było też zaskoczenie, satysfakcja i, musiała to przyznać, także 
przyjemność. Andy 
również był atrakcyjnym mężczyzną i jego pocałunek mógł być miły, gdyby nie 
piwo. 
Jednocześnie Anna miała pewne podejrzenia, że o tym wie i że ją wykorzystał.
Wreszcie odeszła od drzwi, znów sięgnęła po pamiętnik i przyjrzała mu się 
uważnie. Jak 
cenny był dziennik Luizy?
* * *
W miękkim mroku przedświtu Hassan podprowadził felukę do burty statku. Luiza 
widziała 
błysk jego białych zębów w ciemnej twarzy, gdy uśmiechnął się do niej i 
konspiracyjnie położył 
palec na ustach. W milczeniu podała mu przybory malarskie oraz zawiniątko z 
ubraniem 
i pantoflami. Podobnie jak on była boso i stąpała bezgłośne po deskach pokładu.
Kiedy wspięła się na burtę, poczuła, że silne brązowe dłonie chwytają jej talię 
i przeszył ją 
dreszcz podniecenia. Hassan pomógł jej zejść po trapie i wejść do łodzi, potem 
usadowił ją na 
ławeczce i uwolnił z uścisku. Spokojnie odcumował i wypłynął feluką z cienia 
statku, kierując 
się ku głównemu kanałowi. Rzeka była całkiem cicha.
Luiza spędziła bezsenną noc. Długo po zmroku zgiełk Asuanu niósł się po wodzie, 
więc 
słyszała muzykę, bębny, śmiech i krzyki, wszystkie dźwięki odwiecznego 
arabskiego miasta, 
czuła zapach zwierząt i woń potraw gotowanych na sąsiednich statkach. Potem, gdy 
noc 
zgęstniała przed świtem, pustynne powietrze się odświeżyło i w końcu zrobiło się 
ciszej.
Luiza złapała się na tym, iż wpatruje się lękliwie w pobliskie statki: 
„Skarabeusza”, na 
którym mieszkał lord Carstairs, i zakotwiczony za nim „Lotos” państwa 
Fieldingów. Pogrążone 
były w kompletnej ciemności, żaden odgłos nie dochodził nawet z pomieszczeń 
załogi.
Nie mówili do siebie ani słowa. Wietrzyk ustał i dryfowali do miejsca postoju, 
gdy 
pochwycił ich prąd i pchnął z powrotem. Hassan spokojnie sięgnął po wielkie 
wiosła. Szerokim 
łukiem obrócił dziób łodzi ponownie na południe i płynęli dalej, do chwili gdy 
poranne 
nawoływanie muezina z odległego minaretu zaczęło łagodnym echem nieść się po 
wodzie.
Po dłuższym czasie dragoman skierował się ku brzegowi. Gdy feluką w końcu 
dotknęła 
dziobem plaży, Hassan uśmiechnął się triumfalnie. Jakiś chłopiec czekał na nich 
z końmi: trzema 
osiodłanymi i jednym objuczonym koszami.
– Pojedziemy pięć mil w górę, koło katarakty. – Teraz, z dala od odgłosów i 
widoku „Ibisa” 
Hassan mówił normalnym głosem. – Potem znajdziemy kogoś, kto przeprowadzi nas do 
wyspy.
Luiza włożyła buty. Słoneczne światło było już znacznie silniejsze. Chłopiec, 
bosy 
i obszarpany, umieściwszy wszystkie ich bagaże w koszach, dosiadł własnego konia 
i ruszył 
przed siebie, trzymając w dłoniach cugle jucznego zwierzęcia.
– Jest pani zaniepokojona, sitt Luiza? – Hassan pomógł jej usiąść w siodle i 
przez chwilę stał 
z utkwionym w niej wzrokiem.
Potrząsnęła głową.
– Bałam się, że lord Carstairs mógłby nas zobaczyć i przywołać mnie, bym wróciła 
i popłynęła z nim. Nie miałam na to ochoty.
– A zatem tak się nie stanie. Inszallah! – uśmiechnął się i odwrócił ku własnemu 
wierzchowcowi. – A flakonik, sitt Luiza? Czy jest dobrze ukryty?
A więc i on podejrzewał, że korzystając z nieobecności Luizy, ktoś mógłby 
próbować ukraść 
flakonik. Skinęła głową.
– Dobrze go schowałam, Hassanie. Jest w moim pudle z farbami – odparła, 
wskazując 
gestem jucznego konia, który dźwigał między innymi koszyk z przyborami 
malarskimi, gdzie 
Luiza ukryła flakonik starannie zapakowany do pudełka. – Lord Carstairs go nie 
znajdzie. Nie 
znajdą go też rzeczni piraci.
Hassan wskoczył na swoje siodło.
– A ów duch, ten dżin, sitt Luiza? Co z nim?
Zobaczyła, że czyni znak odpędzający zły urok. Wzruszyła ramionami.
– Musimy się modlić, żeby dżin nas nie dręczył, Hassanie, a te nasze modlitwy, 
twoja i moja, 
zapewnią nam bezpieczeństwo.
Kilkakrotnie w czasie jazdy chciała się zatrzymać, by naszkicować osady nad 
kataraktami, 
rzekę pędzącą nad skałami, reliefy i rysunki na skalnych ścianach, które przez 
tysiące lat 
pozostawiali pielgrzymi zmierzający do świątyni Izydy, ale Hassan się nie 
zgodził.
– W drodze powrotnej, sitt Luiza, albo podczas wciągania łodzi na kataraktę; 
wtedy będzie 
dość czasu, by mogła pani wszystko narysować. – Nerwowo spoglądał za siebie, ale 
nie było 
żadnych oznak pogoni.
Podjeżdżając bliżej, kilka razy dostrzegli biel odległych filarów świątyni; 
wreszcie dotarli na 
szczyt wodospadów, gdzie rzeka rozlewała się szerokim, spokojnym nurtem, 
zobaczyli przed 
sobą wyspę File. Ruszyli ku pływającej przystani, gdzie można było wypożyczyć 
łódź, by 
popłynąć na wyspę, i Hassan zaczął rozładowywać jucznego konia. Dając chłopcu 
kilka piastrów, 
nakazał mu czekać na ich powrót i znowu wziął się do wioseł.
Luiza nie mogła oderwać oczu od wyspy. Piękno świątyni odbite w spokojnej, 
granatowej 
wodzie zapierało dech w piersiach. Kontrasty były oszałamiające. Żółta barwa 
wyspy, gdzie 
pustynia podchodziła do samej rzeki, intensywny błękit wody pod jeszcze bardziej 
błękitnym 
niebem, olbrzymie czarne kamienie, leżące wokół niczym śpiące potwory, miodowej 
barwy 
filary, a w dali ciągnące się na wschód góry, które przybierały kolor purpury w 
gorącej mgle...
Przeistoczenie Luizy w artystkę malarkę w przewiewnej szacie tym razem odbyło 
się już 
wcześniej w zacisznym miejscu za kilkoma kamieniami, gdzie skalne ściany 
dochodziły do wód 
katarakty. Teraz więc, gdy Hassan wiosłował ku pływającej przystani, jej dłoń 
wędrowała po 
przejrzystej wodzie, a stopy znów były bose. Z oczami utkwionymi w kolumnach 
świątyni 
zapomniała o Carstairsie i obawie, że mógłby podążać ich śladem.
– To miejsce nazywane jest Świętą Wyspą. – Hassan oparł się na chwilę na 
wiosłach. – 
Pogański bóg Ozyrys został pogrzebany na małej wysepce obok Pilak, obecnie 
zwanego File, 
a odwiedzali go kapłani z tej wielkiej świątyni. Mieszkańcy wszystkich 
pradawnych ziem Egiptu 
i Nubii przybywali tutaj, by oddawać cześć jemu i Izydzie.
– Jestem przekonana, że wyspa wciąż jest święta. – Luiza, rozpryskując krople 
wody, uniosła 
dłoń, by osłonić oczy przed blaskiem. – Kult Izydy rozprzestrzenił się na cały 
świat i dotarł 
nawet do Anglii.
Hassan wydawał się zaskoczony.
– I chrześcijanie na to pozwolili?
– To było jeszcze przed Chrystusem, Hassanie. Zapewne Rzymianie sprowadzili ją z 
Egiptu 
jako swoją boginię – urwała, zapatrzona w otaczający ją krajobraz. – Nawet stąd 
czuję, jak święte 
musiało być to miejsce. Wciąż się to wyczuwa.
Znaleźli miejsce w cieniu, w przejściu między dwoma ogromnymi rzeźbionymi 
filarami, 
które tworzyły wspaniałą kolumnadę przed świątynią, i Luiza zaczęła natychmiast 
rysować, 
a Hassan rozpakowywał rzeczy. Wreszcie skończył i usiadł po turecku obok niej, 
zadowolony, że 
może się przyglądać, a ona natychmiast wyraźnie odczuła jego obecność u swego 
boku. 
Podniosła oczy; Hassan patrzył jej w twarz. Przez chwilę wpatrywali się w 
siebie, potem Luiza 
odwróciła wzrok. Hassan wyciągnął rękę i bardzo delikatnie dotknął jej dłoni. 
Spojrzała na niego 
ponownie.
– Hassanie... – głos odmówił jej posłuszeństwa.
Obdarzył ją poważnym, łagodnym uśmiechem i położył palec na ustach.
Nie trzeba było nic mówić.
Spędzili w tym miejscu dłuższy czas. Luiza znowu zatraciła się w pracy, więc 
dopiero po 
paru godzinach zasiedli do posiłku: chleba, sera i soku, które Hassan 
przygotował na lunch.
Potem przyszła pora zwiedzania. Mimo że Hassan powiedział, iż będą bezpieczni, 
Luiza 
przed pozostawieniem płócien i szkicowników wyjęła flakonik z pudełka i włożyła 
go do 
kieszeni spódnicy wraz: ołówkiem i małym notesikiem.
Hassan skinął głową.
– Zawsze lepiej mieć to ze sobą – zaśmiał się. – Wszak moja pani nie może obejść 
się bez 
swego szkicownika i ołówka. One także są jej częścią, czyż nie?
Powoli wędrowali przez wyspę, której całą powierzchnię zajmowała świątynia, 
towarzyszące 
jej budynki i ruiny koptyjskiej wioski, zbudowanej kilkaset lat wcześniej, a 
potem opuszczonej. 
Po drodze Luiza zatrzymywała się, by pospiesznie naszkicować jakąś palmę lub 
fragment muru. 
Szli do wykwintnego pawilonu Trajana, położonego na wschodnim krańcu wyspy. Po 
potężnej, 
majestatycznej głównej świątyni z jej czworobocznym pylonem rysujący się na tle 
oszałamiającego błękitu wody i nagich skał pawilon zdumiewał lekkością i 
wdziękiem. Luiza 
roześmiała się w zachwycie.
– Będę musiała go namalować. Tak jak ujrzeliśmy go po raz pierwszy. Od strony 
rzeki, albo 
może stąd, z brzegu.
Hassan uśmiechnął się pobłażliwie. Cieszył go jej entuzjazm.
– A może z obydwu stron – ciągnęła Luiza. – Tak! Muszę to namalować z obydwu 
stron. Ale 
nie mamy już zbyt wiele czasu, jeśli musimy wrócić na pokład „Ibisa” dziś 
wieczorem.
– Możemy przyjechać tu znowu, sitt Luiza. Nie wydaje mi się, by sir John dokądś 
się 
spieszył. Chyba ucieszy go pretekst, żeby zostać tu dłużej. Kapitan mówi, że sir 
John wynajął 
statek aż do końca sezonu. Mamy więc jeszcze miesiąc, a może nawet więcej, zanim 
zrobi się 
zbyt gorąco i trzeba będzie wrócić do Luksoru, żeby popłynąć na północ.
– A zatem przyjedziemy tu jeszcze raz. Czujesz magię tego miejsca, Hassanie? 
Jest 
w powietrzu wokół nas. Silniejsza niż w innych świątyniach, które oglądaliśmy. 
Ta jest 
wyjątkowa.
Luiza oparła się o fragment przewróconego muru i zdjęła słomkowy kapelusz, by 
się nim 
powachlować. W tym momencie jej wzrok padł na oślepiająco biały piasek małej 
zatoki w dole. 
Podciągano tam jakąś łódź, obok której stał mężczyzna w europejskim ubraniu. On 
także zdjął 
kapelusz i ocierał twarz dużą białą chusteczką. Miał ciemnomiedziane włosy. 
Luiza przyjrzała 
mu się, mrużąc oczy, i krzyknęła ze strachu.
– To Carstairs!
– Nie, sitt Luiza, to niemożliwe. – Hassan podszedł bliżej, mrużąc oczy przed 
blaskiem 
słońca.
– To jest możliwe. – Luiza poczuła nagły gniew i niemal trwogę. – Obawiałam się, 
że to 
zrobi. Jak on śmie mnie śledzić!
– Ależ on nie mógł wiedzieć, że pani tu jest – zapewniał Hassan. – Na pewno 
znalazł się tutaj 
przypadkiem.
– Tylko nie mów „Inszallah”! – Luiza była wściekła. – To nie wola Boga go tutaj 
przywiodła, lecz jego własny rozum. Przede wszystkim kapitan wiedział, dokąd się 
udajemy, 
a Augusta przy mnie powiedziała wczoraj Carstairsowi, co zamierzam! A zresztą 
oboje by mu 
powiedzieli, gdzie jestem, gdyby o to zapytał; oczywiście, żeby powiedzieli, 
uważając, że pyta 
z życzliwości i przyjaźni, bo są wyraźnie zaślepieni jego pozycją i fortuną.
Hassan spojrzał na nią ze zdumieniem.
– Wcale nie musimy go spotkać, sitt Luiza. To mała wyspa, ale są na niej 
miejsca, gdzie 
można się ukryć.
– Ale on z pewnością już wypytał chłopca, który czeka z końmi, i mężczyznę, od 
którego 
wynajęliśmy łódź, a także kobietę piorącą swoje rzeczy na plaży i dzieci 
biegające w ruinach. 
Wszyscy powiedzieli mu, że tu jesteśmy. „Tak, panie. Są tutaj. Daj nam bakszysz, 
a zaprowadzimy cię do nich!” – tupnęła nogą ze złości.
Hassan z twarzą spokojną jak zwykle wpatrywał się w brzeg wyraźnie nieporuszony.
– Udowodnimy im, że się mylą. Znikniemy w ciemnościach. Spojrzała na niego 
ostro.
– Mówisz poważnie?
– Oczywiście. Chodźmy – rzekł, wyciągając rękę.
Bez najmniejszego wahania ujęła jego dłoń i tą samą drogą, którą przyszli, 
pobiegli 
z powrotem do wielkiej świątyni.
Hassan zgarnął wszystkie ich rzeczy w jedną stertę i rzucił na nie perski dywan.
– Proszę spojrzeć. Nie ma żadnego śladu, że była tutaj jakaś malarka, a jedynie 
turysta, który 
przybył, by zwiedzać ruiny. Chłopcze, podejdź tutaj! – skinął na obdartego 
ulicznika i pokazał 
mu monetę, na której widok oczy chłopca zabłysły. – To dla ciebie, jeśli 
popilnujesz naszych 
rzeczy. Gdy zapyta o nie jakiś dżentelmen, odpowiesz, że nie wiesz, do kogo 
należą i nie 
widziałeś tu żadnej damy. Rozumiesz?
Luiza obserwowała twarz chłopca. Nie rozumiała szybkiego potoku arabskich słów, 
ale ich 
znaczenie było jasne. Jeśli chłopiec dobrze się spisze, dostanie więcej. Z ręki 
do ręki powędrował 
jeden piastr. Większa moneta wróciła do kieszeni Hassana. Chłopiec skinął głową 
na znak, że 
rozumie i ze złożonymi rękami usiadł na stercie rzeczy.
– Kilka różnych grup turystów zwiedza teraz świątynię, sitt Luiza – rzekł z 
uśmiechem 
Hassan. – Te rzeczy mogłyby należeć do każdego z nich. Obiecuję, że ten pan 
zrezygnuje 
z poszukiwań. – Znów wziął ją za rękę. – Najlepiej wejdźmy do środka. Jest tam 
tysiąc filarów, 
za którymi można się ukryć, a także sto małych kapliczek, zakątków i pustych 
komór. Są tam 
sale w salach i mury w murach oraz schody, które wiodą na szczyt pylonu. Nie 
znajdzie nas – 
mówił z twarzą jaśniejącą uśmiechem.
Nie wytrzymała i zaśmiała się wraz z nim. Niczym dwoje swawolnych dzieci wbiegli 
w cień 
kolumnady i skryli się za filarami.
Minęło kilka minut, nim w wejściu pod wielkim zewnętrznym pylonem pojawił się 
Roger 
Carstairs. Wsparty na laseczce, z wielką uwagą obejrzał kolumnadę, a potem 
powoli ruszył 
w głąb.
Luizie wydawało się, że zmierza prosto na nich. Wstrzymała oddech i poczuła 
delikatny 
ucisk ręki Hassana na swoim ramieniu. Milcząc, cofnęli się w ciemność i poszli w 
stronę 
wewnętrznego wejścia pod drugą wspaniałą bramą.
Carstairs przystanął na środku dziedzińca i rozglądał się wokół. Luiza czuła, że 
musnął ich 
wzrokiem, po czym odwrócił oczy. Była pewna, że ich widział, ale on po chwili 
ruszył dalej, 
zmierzając, tak jak oni, do wewnętrznego pylonu.
Grupa turystów weszła na chwilę w jaskrawe światło słońca i stanęła, wpatrując 
się 
w olbrzymi relief przedstawiający Dionizosa, składającego ofiarę Horusowi i 
Hathor. Zza 
swojego filaru Luiza widziała, jak Carstairs z uwagą przygląda się przechodzącym 
kobietom. Po 
jakimś czasie znów ruszył dalej, najwyraźniej przekonany, że nie ma wśród tych 
niewiast jego 
ofiary. Czując dotyk ręki Hassana, Luiza ruszyła za nim w głębszy cień blisko 
muru, a potem na 
palcach podążyła w stronę wejścia.
Nie bardzo wiedziała, jak to się stało. Miała wrażenie, że rozciągnął nad nimi 
jakiś płaszcz 
niewidzialności i tajemniczym sposobem znaleźli się w środku, pod osłoną innej 
grupy, bez 
wypatrującego ich Carstairsa. Natychmiast zresztą porzucili tę grupę i przez 
mniejszy otwarty 
dziedziniec między potężnymi kolumnami o jaskrawo malowanych kapitelach 
przemknęli ku sali 
hypostylowej.
– Gdzie teraz jest? – spytała Luiza. – Widzisz go gdzieś przy wejściu? Hassan 
wzruszył 
ramionami.
– Musimy zaczekać, żeby zobaczyć, co teraz zrobi. Nie chcemy, by schwytał nas w 
zasadzkę, 
wchodząc dalej w głąb świątyni. Choć panuje tu większa ciemność, jest mniej dróg 
wyjścia, 
którymi mógłby za nami podążać.
Gdy czekali, rozglądając się wokół kolumny, Luiza czuła wyraźnie, że ręka 
Hassana dotyka 
jej dłoni, a jego palce muskają jej palce. Nie odsunęła się. Serce biło jej w 
piersi jak młot, na poły 
ze strachu, na poły zaś, musiała to przyznać, z podniecenia.
Poczuła, że poruszył się lekko, i usłyszała zgrzyt kamyka pod jego sandałem na 
płycie 
posadzki, gdy wyjrzał na dziedziniec. Carstairs pojawił się pod sklepionym 
przejściem i jeszcze 
raz stanął, rozglądając się wokół. Luiza wstrzymała oddech, znów zaczęła się 
bać, że 
prześladowca ich zobaczy lub wyczuje, iż są blisko. Miał wyraz twarzy złego psa, 
gotowego 
zaatakować swoją ofiarę.
Jak gdyby w obawie, że mógłby wyczuć jej spojrzenie, zamknęła oczy. Powoli 
odwróciła się 
w drugą stronę i poszła ku drzwiom wiodącym do wewnętrznego westybulu po drugiej 
stronie 
dziedzińca. Za nimi znajdowało się sanktuarium.
Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła, że stoi tam jakaś postać i przygląda się jej. 
Był to wysoki, 
odziany w biel mężczyzna o ciemnym, orlim obliczu, tworzącym mroczną plamę. Gdy 
go 
obserwowała, zaczął iść ku niej, jakby płynąc nad płytami posadzki. Ręce 
skrzyżowane miał na 
piersiach, ale gdy znalazł się bliżej, rozłożył je i wyciągnął w stronę Luizy.
Nieświadomie krzyknęła głośno. Hassan przyciągnął ją do siebie, zakrywając ręką 
jej usta.
– Allah Akbar, Allan Akbar, Allah Akbar! – Hassan widział to także. – Bóg jest 
wielki, Bóg 
jest największy. Boże, chroń nas! – powtarzał, prowadząc ją wolno z powrotem w 
stronę muru. – 
Yalla! Odejdź! Imshi! Allah Akbar! Boże, ocal nas przed tym złym duchem i 
angielskim panem!
Luiza, drżąc gwałtownie, znów zamknęła oczy. Czuła miarowe bicie serca Hassana i 
siłę 
ramienia, którym ją objął. Gdy szła, pudełko, które miała w kieszeni, ocierało 
jej się o biodro. 
Wydawało jej się, że z każdym krokiem staje się coraz gorętsze i cięższe. 
Otworzywszy oczy, 
z okrzykiem trwogi oderwała się od Hassana i zaczęła szperać w fałdach miękkiej, 
lekkiej jak 
mgła bawełnianej sukni. Nie bardzo wiedziała, co chce zrobić. Wyjąć je. 
Wyrzucić. A może 
cisnąć w stronę sanktuarium. Kiedy się odwróciła, wysoka postać wciąż tam stała. 
Wydawało się, 
że mężczyzna nie podszedł bliżej, ale stał się bardziej materialny. Mogła teraz 
dostrzec szczegóły 
jego twarzy, złoty haft na szacie z pasem w talii i coś, co wyglądało jak ogon 
lamparta zwisający 
aż do ziemi.
– Wielki Boże, ocal nas! – Jej własny szept był ledwie słyszalny, gdy skulona 
cofnęła się 
w ciemność.
– W imię bogów, którym służysz, i twojej królowej Izydy precz!
Głos, który nagle rozległ się tuż obok nich, sprawił, iż Luiza straciła oddech i 
znów wtuliła 
się w ramiona Hassana.
Teraz Carstairs znajdował się w odległości zaledwie kilkudziesięciu centymetrów 
od nich. 
Wzrok utkwił w widmie, a rękę z rozpostartymi palcami wyciągnął przed siebie.
Przez chwilę nikt się nie ruszał. Luiza znów zamknęła oczy, a kiedy w końcu 
podniosła 
wzrok, wysoka postać zniknęła, na jej miejscu zaś, na wprost nich, stał 
Carstairs z twarzą 
wykrzywioną złością.
– Cóż, teraz chyba rozumie pani, jak niebezpiecznie jest igrać z czymś, na czym 
się pani nie 
zna! – powiedział. – Przypuszczam, że skoro strażnik pokazał się tutaj, to 
znaczy, iż ma pani tę 
ampułkę ze sobą? Najrozsądniej zatem będzie, jeśli powierzy ją pani mnie – 
rzekł, wyciągając 
rękę.
Ani Luiza, ani Hassan nie zrobili żadnego ruchu. Twarz Carstairsa pociemniała.
– Odejdź od swej pani, psie!
Hassan cofnął się bez słowa. Twarz mu stężała. Strach Luizy nagle zmienił się w 
ślepą furię. 
Wsunąwszy pudełeczko z powrotem do kieszeni, ruszyła do przodu.
– Jak pan śmie mówić do Hassana w ten sposób! Jak pan śmie! On mnie chronił. 
Opiekuje 
się mną z największą troską!
Zdawała sobie sprawę, że wiele oczu patrzy na nich z ciemności. Grupa 
Europejczyków 
obserwowała ich, gdy pospiesznie szli w stronę sąsiedniego westybulu. Od strony 
kolumnady 
wlepiali w nich okrągłe oczy ciemniejsi niż ciemność Nubijczycy, którzy szybko 
usunęli się 
z pola widzenia.
– A zatem wypełnia swój obowiązek – rzekł Carstairs obojętnym tonem, po czym 
wziął 
głęboki oddech, najwyraźniej próbując się uspokoić. – Proszę o ampułkę, pani 
Shelley. Dla pani 
własnego bezpieczeństwa.
– Dziękuję panu, lordzie Carstairs, lecz jestem całkowicie bezpieczna z Hassanem 
– odparła 
Luiza, wytrzymując jego spojrzenie. – Jeśli zaś chodzi o ampułkę, jak ją pan 
nazywa, to nie musi 
się pan nią martwić. Nie ma też potrzeby przejmować się jakimiś przesądami czy 
zjawami, które, 
jak się zdaje, pan widział. Czymkolwiek to było, nie zrobiło nam krzywdy – 
mówiła, mając 
nadzieję, że Carstairs nie widzi, jak trzęsą jej się ręce, które skryła w 
fałdach spódnicy. – 
Przybyłam tu, bo chciałam namalować świątynię. Niepotrzebna mi była pańska 
zgoda, zresztą nie 
odważyłabym się prosić pana o towarzystwo. Kiedy oglądaliśmy obelisk, widziałam, 
jak 
niecierpliwiły pana i państwa Fieldingów moje nalegania, byśmy pozostali tam 
dłużej, bo 
chciałam naszkicować te widoki. Postanowiłam więc zwiedzać na własną rękę!
– Cóż za wdzięczność za moją interwencję! – parsknął Carstairs. – Czy zdaje pani 
sobie 
sprawę, pani Shelley, co by się stało, gdyby mnie tu nie było? Czy pojmuje pani, 
co by się 
wydarzyło, gdyby pojawił się tu kapłan Hatsek?
Przez moment trwała cisza. Luiza spojrzała na niego prowokująco.
– Kapłan Hatsek?
Nikły uśmiech na chwilę rozjaśnił jego twarz, a potem zniknął.
– Ten drugi dżin. Na owym kawałku papieru wypisane są hieroglify, pani Shelley. 
Widocznie nie rozumie ich pani.
– Nie, lordzie Carstairs, nie zrozumiałam ich. Nie znam ani arabskiego, ani 
hieroglifów, jak 
pan doskonale wie – powiedziała ozięble. – Nie wierzę też w klątwy ani w złe 
duchy!
– A powinna pani. Ich imiona są wyraźnie napisane na owym kawału papieru, który 
mi pani 
pokazała. To Anhotep, najwyższy kapłan i sługa Izydy, oraz Hatsek, sługa Izydy i 
kapłan 
lwiogłowej bogini Sachmet. Lwioglowa bogini jest boginią wojny, pani Shelley. 
Dokądkolwiek 
się udawała, siała terror i śmierć. Wiatr wiejący z pustyni jest gorącym 
oddechem jej gniewu. Nie 
czuje pani tego, nawet teraz? I czyż owej postaci, którą właśnie pani zobaczyła, 
nie przestraszyła 
się pani tak bardzo, że rzuciła się pani w ramiona swego egipskiego służącego?
Luiza zmieszała się, widząc triumfalny błysk w jego oczach.
– Proszę nie okłamywać samej siebie, pani Shelley, nawet jeśli upiera się pani, 
by 
okłamywać mnie – mówił dalej Carstairs. – Gdybym nie pojawił się w tym momencie, 
pani i jej 
służący bylibyście martwi!
Luiza wpatrywała się w niego szeroko otwartymi ze zdumienia oczami. Stojący za 
nią 
Hassan wsunął ręce w rękawy białej galabii. Jego potulnemu milczeniu przeczyła 
pogarda, którą 
miał w oczach, niemniej Luiza usłyszała, jak bezgłośnym szeptem modli się do 
Allaha.
– Ampułka, pani Shelley. Zapewne teraz pozwoli mi pani ją wziąć.
– Dlaczego miałaby u pana być bezpieczniejsza niż u mnie, lordzie Carstairs? – 
Właściwie 
chciała mu ją dać, chciała cisnąć w niego tym flakonikiem, krzyknąć, żeby go 
sobie wziął, 
zachował, albo wrzucił do Nilu, jeśli ma na to ochotę. Z drugiej zaś strony 
czuła narastający bunt. 
Gdzieś w głębi umysłu usłyszała głos ukochanego George’a: „Nie pozwól się 
sterroryzować, Lu. 
Nie pozwól sobie tego odebrać. Skąd wiesz, że on nie wywołuje tego ducha, żeby 
cię zastraszyć? 
Do czego on zmierza, Lu?”.
Uśmiechnęła się na myśl o mężu i owej jakże rozsądnej radzie, jakiej by jej 
udzielił 
i zobaczyła zdumienie na twarzy Carstairsa. Sądził, że ona skuli się ze strachu.
– Doceniam pańską pomoc – podjęła – ale czymkolwiek było to, co wszyscy, jak nam 
się 
wydaje, widzieliśmy, już zniknęło. Więc wrócę do zwiedzania i malowania, lordzie 
Carstairs, 
i radzę, by i pan kontynuował swoją wyprawę. – Odwróciła się i skinąwszy na 
Hassana, szybko 
odeszła.
– Bardzo go pani rozzłościła, sitt Luiza. – Cichy głos Hassana sprawił, że 
zwolniła kroku. – 
To nie jest dobry człowiek. Może się stać groźnym wrogiem.
Zacisnęła usta.
– Ja także jestem groźnym wrogiem, Hassanie. Byłam tak uprzejma, jak potrafię, 
ale nie 
chcę, by wymuszał na mnie posłuszeństwo. Nie chcę też, by obrażał ciebie.
Hassan się uśmiechnął.
– Nie jestem obrażony, sitt Luiza. Angielski lord mnie nie obraża i nie powinno 
mu się 
pozwalać obrażać pani, ale... – przerwał z namysłem – ten człowiek ma władzę; 
władzę 
odpędzania duchów. Nie w imię Allaha ani waszego chrześcijańskiego Boga, lecz 
złą drogą. 
Myślę, że on studiuje nauki tajemne.
Luiza patrzyła na niego wstrząśnięta.
– Ależ on jest angielskim szlachcicem! Hassan wzruszył ramionami.
– Nie jestem wykształconym człowiekiem, sitt Luiza, ale czuję sercem i wiem, że 
się nie 
mylę.
Zagryzła wargi, badawczo przyglądając się przez chwilę jego twarzy.
– On chce mieć ten flakonik, sitt Luiza, ponieważ zawiera on w sobie moc złych 
duchów.
Potrząsnęła przecząco głową.
– Oni nie są złymi duchami, Hassanie. Jeśli lord Carstairs ma rację, są 
kapłanami starożytnej 
religii twojego kraju; kapłanami, którzy, jak podejrzewa, są też biegli w magii. 
– Przerwała, by 
po chwili zapytać: – Czy sądzisz, że on ma rację? Sądzisz, że ów Hatsek, jeśli 
tak brzmi jego 
imię, zabiłby nas?
Jeszcze raz wyszli z mroków kolumnady w słońce i żar uderzył w nich niczym młot.
– Nie wiem. Nie czułem strachu śmierci. Trwogę, tak. Czułem ją, ale to była 
obawa przed 
nieznanym.
Gdyby się tylko obejrzeli, by sprawdzić, czy Carstairs idzie ich śladem, 
zobaczyliby, że przez 
kilka sekund stal obserwując ich, a potem obrócił się gwałtownie na pięcie i 
skierował na 
wewnętrzny dziedziniec i dalej w ciemność samego sanktuarium.
Kiedy dotarli do swoich rzeczy, Hassan dał chłopcu wytęsknioną, ciężko 
zapracowaną 
monetę, rozwinął dywan i zaczął rozkładać przybory malarskie Luizy.
– Gdy przejdzie obok nas, co z pewnością uczyni, będzie pani musiała gorliwie 
malować – 
rzekł, wyciągając niewielkie składane krzesełko i rozstawiając sztalugę oraz 
parasol. – Proszę na 
niego nie patrzeć, lecz koncentrować się na obrazie, który będzie pani malować.
Luiza się uśmiechnęła.
– Sądzisz, że to wystarczy? Odejdzie stąd spokojnie?
– Myślę, że sobie pójdzie, jeśli pogrąży się pani w pracy.
– To brzmi bardzo rozsądnie. – Odpowiedziała uśmiechem i spojrzała na niego, ale 
on był 
zajęty otwieraniem pudła z farbami.
Ustawiła szkicownik na sztaludze i wpatrywała się ze skruchą w na pół dokończony 
szkic 
obelisku Trajana. Będzie musiała nadal malować kapitele z ich jaskrawymi 
zielono-niebieskimi 
zdobieniami. Nie było czasu, by się przenosić i sadowić gdzie indziej. Carstairs 
mógł nadejść 
w każdej chwili. Pozwoliła sobie na szybkie spojrzenie przez ramię. W wielkiej, 
wspartej na 
filarach sali nie dostrzegła żadnego ruchu, a jedynym dźwiękiem było ćwierkanie 
wróbli; żar 
odbijał się od dziedzińca i wprawiał wyspę w odrętwienie.
Luiza schyliła się po naczynie do płukania pędzla, a zawsze czujny Hassan 
otworzył 
pojemnik i napełnił wodą. Opłukawszy pędzel, wybrała farbę lazurową i zaczęła ją 
przenosić na 
porcelanową paletę, dodając wodę i tyle farby żółtej, aż uzyskała pożądany 
odcień zieleni.
Obok, w cieniu filaru, który malowała, przykucnął Hassan, najwyraźniej pogrążony 
w myślach; pobiegła ku niemu spojrzeniem, na nowo przeżywając moment, kiedy 
rzuciła się 
w jego ramiona. Był silny, kojący. Pachniał przyjemną mieszaniną słodkawego 
tytoniu, wonnych 
korzeni i świeżo wypranej bawełny, którą praczka suszyła w piekącym słońcu.
Lekko wysuwając język, Luiza ponownie opłukała pędzel. Uświadomiła sobie, że w 
swoim 
szkicu utrwaliła kogoś innego obok jednej z ozdobnych kolumn. Nie Hassana. Był 
to wysoki, 
poważny mężczyzna o ciemnej, urodziwej twarzy, który stojąc ze złożonymi rękami, 
spoglądał 
poprzez Nil w stronę dalekich gór rysujących się na zachodzie.
Nagle usłyszała za sobą odgłos kroków na płytach dziedzińca i zamarła z oczami 
utkwionymi 
w papierze. Kroki się zbliżały i Luizie włosy zjeżyły się na karku. Po chwili 
kroki przystanęły, 
a potem nagle jęły się oddalać, jakby ten, kto nadchodził, zauważył ich i 
skręcił w bok.
Luiza zerknęła ukradkiem za siebie i zobaczyła wysokiego, jasnowłosego mężczyznę 
w lekkim, brązowym, tweedowym ubraniu i tropikalnym kasku, niosącego na ramieniu 
jakąś 
torbę. Odgłos, jaki uprzednio słyszała, wydawały jego nabijane gwoździami 
turystyczne buty. 
Nie bardzo wiedziała, skąd nadszedł, a odchodząc dużymi krokami, nie obejrzał 
się za siebie.
– Proszę nie dać się przechytrzyć, sitt Luiza – odezwał się cicho Hassan. – Lord 
Carstairs 
wciąż tu jest.
– Moglibyśmy już pójść. Moglibyśmy wrócić na łódź.
– Pozwoli mu pani się ścigać? – Hassan podniósł brwi w wyrazie zdziwienia. – 
Będzie pani 
musiała znów stawić mu czoło. On jest przyjacielem sir Johna, więc lepiej zrobić 
to tutaj i teraz.
Oczywiście miał rację. Jeśli Carstairs wróci do Asuanu bez nich, jego misja się 
nie powiedzie 
i prawdopodobnie będzie mniej skłonny do opowiadania o niej Forresterom. Luiza 
powróciła do 
malowania; gdy znów ujęła pędzel i zaczęła mieszać farby, spostrzegła, że ręka 
drży jej lekko.
Hassan siedział obok bez ruchu. Wydawał się pogrążony we śnie, ale jego oczy 
utkwione 
były w sklepionym przejściu, stanowiącym jedyną drogę do wewnętrznej świątyni. 
Po dłuższej 
chwili bezszelestnie wstał. Przez moment obserwował Luizę, a potem cicho 
skierował się 
ponownie ku wejściu, którym przyszli. Spojrzała za nim, ale gestem polecił jej 
pozostać, więc 
wróciła do malowania. Popołudnie stało się jeszcze gorętsze. Na dziedzińcu było 
duszno, a ostre 
słońce lśniło na kamieniach. Nawet w ocienionej kolumnadzie, gdzie siedziała 
Luiza, dobrze 
osłonięta przed bezpośrednim działaniem słońca, nie czuło się tchnienia 
powietrza. Hassan 
zniknął. Luiza przez chwilę spoglądała ku wyjściu, a potem znów wróciła do 
malowania. Była 
senna. Upał otulał ją niczym miękki pled. Zamykając oczy, czuła w kieszeni 
ciężar małego 
pudełeczka. Było nieruchome. Spokojne. Bezpieczne.
Z lekkim westchnieniem zsunęła się z płóciennego krzesełka na rozłożony przez 
Hassana 
dywan i podłożyła sobie pod głowę miękką torbę, w której mieściła się jej 
„oficjalna” suknia. 
Nawet wróble ucichły. Siedziały teraz wśród reliefów i rzeźb na szczytach 
kolumn, dysząc 
w upale rozwartymi dziobami.
Gdy Luiza się zbudziła, Hassan siedział po turecku na dywanie obok niej i 
uśmiechnął się, 
widząc, że otworzyła oczy.
– Śpi pani jak dziecko. Mam nadzieję, że wszystkie pani sny były spokojne.
– Ten upał jest męczący – powiedziała, nie wstając.
– Ach! – Hassan potrząsnął głową. – Powinna pani przyjechać tu latem! Ale wtedy 
Europejczycy uciekają na północ i przebywają daleko stąd – zaśmiał się cicho.
– Widziałeś lorda Carstairsa?
– Nie ma go. Przeszukałem świątynię. Byłem nawet na dachu. Nie wiem, jak to 
zrobił, ale 
zniknął. Proszę spać, sitt Luiza. Będę nad panią czuwać.
Odpowiedziała mu uśmiechem.
– Cieszy mnie to. – Znowu zamykały jej się oczy. Poczuła, jak Hassan delikatnie 
zdejmuje 
jej buty i dotyka dłonią stóp. Zrobił to ze czcią. Była to jedyna myśl, jaka 
przemknęła jej przez 
głowę, gdyż już pogrążała się w snach w ciepłej, wonnej ciszy.
Obudziła się mniej więcej po godzinie. Cienie się przemieściły i palące słońce 
przypiekało 
jej stopę. Podciągnęła ją gwałtownie i usiadła, rozglądając się. Na dziedzińcu 
panowała taka 
sama cisza jak przedtem. Wokół nie było żadnego śladu życia. Nie było też 
Hassana.
Czując, że stopa pali ją boleśnie, Luiza zastanawiała się, gdzie on jest. 
Przesunęła się w cień.
– Hassan? – Cisza była tak głęboka, że się zaniepokoiła. Wydawało jej się, że 
jest jedyną 
osobą na świecie.
– Hassan, gdzie jesteś? – jej głos brzmiał teraz ostrzej.
Nic się nie poruszyło. Żar rozpalił niebo do białości i Luiza nie mogła w nie 
spojrzeć.
Wciąż bosa, pobiegła wzdłuż kolumnady w stronę wyjścia, rozglądając się na boki 
między 
filarami.
– Hassan! – zawołała głośniej.
A jeśli lord Carstairs znalazł go i odesłał? A jeśli Hassan odjechał bez niej? 
Musi udać się do 
przystani i upewnić, czy łódź wciąż tam jest.
Na końcu kolumnady piasek w słońcu był wręcz oślepiający. Nagle uświadomiła 
sobie, że 
zostawiła buty, i zawahała się. Właśnie wtedy usłyszała za sobą głos.
– Sitt Luiza? Odwróciła się.
– Hassan! Och, Hassanie, dzięki Bogu! – rzuciła się ku niemu. – Myślałam, że 
odszedłeś 
beze mnie.
Ramiona Hassana zamknęły się wokół niej. Obejmował ją przez chwilę, a potem 
poczuła na 
włosach lekki jak piórko pocałunek.
– Nie odszedłbym bez pani, Luizo. Będę pani strzec z narażeniem życia.
Powoli uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.
– Hassanie...
Odpowiedział instynktownie, nie namyślając się.
– Ciii... Proszę się nie lękać, sitt Luiza. Ze mną jest pani bezpieczna. – Przez 
chwilę nie 
mówił nic więcej, patrząc w jej twarz, a potem się uśmiechnął. – Walczyliśmy z 
tym; uważałem, 
że to zakazane. Jednak teraz jestem przekonany, że to wola Allaha – musnął 
palcem jej usta – ale 
tylko, jeśli i pani tego chce.
Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. Przez chwilę nie mogła powiedzieć 
ani słowa, 
a potem powoli wspięła się na palce i pocałowała go w usta.
– Taka jest wola Allaha – wyszeptała.
Czas zatrzymał się w bezruchu. Było tak, jakby wszystko, o czym kiedykolwiek 
śniła, co 
kiedykolwiek wyobrażała sobie w najbardziej szalonych fantazjach, połączyło się 
w chwile 
ekstazy w jego ramionach. Pragnęła, by ten pocałunek trwał wiecznie. Kiedy zaś 
się skończył, 
stała oszołomiona. Czy to możliwe, by czuć się tak szczęśliwą? Podniosła wzrok i 
trwali razem 
w owej bliskości, patrząc sobie głęboko w oczy.
Dopiero po dłuższej chwili zauważył jej bose stopy.
– Nie wolno chodzić bez butów, ukochana. W piasku są skorpiony. Chodź. – Wziął 
ją na 
ręce, jakby ważyła niewiele więcej niż jeden z ich koszyków, i zaniósł z 
powrotem na dywan, 
a zanim pozwolił jej usiąść, uniósł go i strzepnął. – Teraz moja pani może 
usiąść – rzekł 
z uśmiechem.
Siadając, podciągnęła kolana i objęła je rękami. Świat znów stawał się realny.
– Hassanie, ja jestem wdową. Jestem wolna. Lecz ty... ty masz żonę w swojej 
rodzinnej 
miejscowości. To nie jest właściwe...
Uklęknął obok i wziął ją za rękę.
– Chrześcijanin nie może mieć więcej niż jedną żonę. W Koranie zaś napisane 
jest, że 
mężczyzna może kochać więcej niż jedną kobietę. Nie widziałem swojej żony ponad 
dwa lata, 
sitt Luiza. Posyłam jej pieniądze. Jest z tego zadowolona.
– Naprawdę? – Luiza zmarszczyła brwi. – Ja bym nie była.
– Nie, gdyż pani jest kobietą namiętną i nie zrozumiałaby pani kogoś, kto już 
nie pragnie 
rozkoszy łoża. Mamy dwóch synów, o których modliliśmy się do Allaha. Od chwili 
przyjścia na 
świat młodszego chłopca moja żona nie kocha mnie tak, jak niewiasta winna kochać 
małżonka.
– Nie mogłabym cię kochać jak żona, Hassanie. Kiedy nadejdzie lato, będę musiała 
wrócić 
do swego kraju, do moich synów.
Odwrócił wzrok, a na jego twarzy pojawił się smutek.
– Czy to znaczy, że powinniśmy zrezygnować z dni szczęścia, jakie leży w naszym 
zasięgu? 
– Trzymał jej rękę w swojej dłoni. – Jeśli serca mają pęknąć, niech stanie się 
to później. Wtedy 
w pamięci pozostają dni szczęścia. W przeciwnym razie nie zostanie nic prócz 
żalu.
Uśmiechnęła się.
– Być może to dobrze, że wyznajemy sobie miłość w świątyni Izydy. Czyż nie jest 
ona 
boginią miłości? – Uniosła ku niemu twarz i pocałowała go znowu, lecz Hassan 
nagle stał się 
napięty i odsunął ją.
– Hassanie, co się stało? – Poczuła się urażona.
– Mafeem tish! Nie rozumiem. Lord Carstairs! Tam! – rzekł, wskazując w stronę 
odległej 
kolumnady.
Dech jej zaparło.
– Widział nas?
– Chyba nie. Przeszukałem wszystkie miejsca. Poszedłem nawet odnaleźć jego łódź, 
ale 
nigdzie jej nie było. To mała wyspa. Nie ma tu miejsca, gdzie mógłby się ukryć – 
mówił, 
gniewnie potrząsając głową. – Poczekaj tutaj, moja piękna Luizo. Nie ruszaj się.
W jednej chwili zostawił ją, prześlizgując się jak cień wzdłuż kolumnady. Luiza 
wstrzymała 
oddech. Znów zapanowała cisza.
* * *
Anna odłożyła pamiętnik i przetarła oczy. No cóż, Luiza znalazła sobie w Egipcie 
kochanka. 
Uśmiechnęła się. Była to ostatnia rzecz, jakiej spodziewałaby się po swojej 
praprababce. 
Przywołała z pamięci twarz na fotografii, którą pokazała jej Phyllis. Kiedy 
robiono to zdjęcie, 
Luiza była już po sześćdziesiątce. Wysoko pod szyją zapięta bluzka, surowe 
uczesanie 
z nieodzownym kokiem ciasno upiętym na karku, patrzące otwarcie ciemne oczy, 
ściągnięte usta. 
Nic nie zdradzało owego namiętnego egzotycznego romansu.
Rzuciła okiem na zegarek. Wskazywał trzecią nad ranem. Była zmęczona. Zadrżała. 
Ta 
opowieść odniosła pożądany efekt, na chwilę wymazując z jej pamięci własne lęki 
i myśl 
o narastającej wrogości między Andym a Tobym. Rozejrzała się po kabinie. Teraz 
nie było 
w niej zapachu żywicy i mirry. Przez otwarte okno wpadała jedynie woń gotowanych 
potraw 
z rozciągającego się wzdłuż brzegu ruchliwego, hałaśliwego miasteczka, które 
najwyraźniej nie 
pogrążyło się jeszcze we śnie. Podniosła się z westchnieniem. Miała jeszcze coś 
do zrobienia, 
nim zaśnie.
Kawałek papieru umocowany do okładki dziennika był tak kruchy i cienki, iż 
trudno byłoby 
odczytać nawet najwyraźniejszy arabski tekst. Trzymając pamiętnik pod lampą, 
Anna 
wpatrywała się w cieniutki arkusz. Tak, były tutaj. Uprzednio nawet nie 
zauważyła niewielkich 
hieroglifów w rogu. Starożytne egipskie pismo było tak drobne, że niemal w ogóle 
nie można 
było go dostrzec.
Tak więc znała już teraz imiona owych dwóch duchów, które strzegły niewielkiego 
flakonika 
na wonności. Anhotep i Hatsek. Kapłani Izydy i Sachmet. Zagryzając wargi, 
potrząsnęła głową.
Zamknąwszy pamiętnik, wsunęła go do szuflady i zamknęła ją. Luiza przeżyła, by 
stać się 
słynną malarką i nieco surowo wyglądającą leciwą damą. Bez względu na to, jaką 
magię ci dwaj 
źli ludzie wnieśli ze sobą w erę nowożytną, nie mogła być ona równie 
przerażająca jak to, co 
działo się teraz. Przede wszystkim zaś Luiza przywiozła ze sobą ten flakonik do 
Anglii.
7
Cóżeś więc uczynił płomieniowi ognia, tafli kryształowej i wodzie życia, kiedyś 
je 
pochował? Wymówiłem nad nimi słowa, zgasiłem ogień, one zaś pytają: jakie jest 
twe imię?
Chwała wam... Nikomu nie zrobiłem krzywdy.
Chwała wam... Nie zabiłem żadnego mężczyzny ni kobiety.
KSIĘGA UMARŁYCH
Wszelka pamięć o wejściu do świątynnego grobowca zaginęła; w opuszczonym zakątku 
ziemi 
pod skalną ścianą klifu ciągną się wydmy. Duchy mogą wędrować dniem i nocą, ale 
flakonik jest 
więźniem, zapomnianym, spowitym we własne milczenie, a bez niego i bez 
tajemnicy, którą 
w sobie mieści, jakiż jest powód do wędrówki?
Jeden z nas poszedł przed bogami...to co wyrwało mu się z ust, uznano za fałsz. 
Grzeszył, 
czynił zło i uciekł przed paszczą Amait.
Gdy kryjemy się przed bogami, czas jest ten sam. Gdy bogowie każą nam spać, nie 
mówią, 
jak długo. Kolejne tysiąc dwieście słońc przetacza się nad pustynią i jeszcze 
raz rozbójnicy 
kierują wzrok ku owym wydmom. Kapłani drżą. Być może nadszedł czas...
* * *
Anna obudziła się z uczuciem strachu. Leżała bez ruchu, wpatrując się w sufit 
swej kabiny, 
na którym rozciągały się cienie z rozkołysanych żaluzji, podświetlonych jasnym 
odblaskiem zza 
okna. Bolała ją głowa; przycisnęła palce do skroni. Była kompletnie wyczerpana. 
Czuła się zbyt 
zmęczona, żeby usiąść. Jednak gdy spojrzała na zegarek, poczuła nagły przypływ 
adrenaliny. 
Dochodziła dziesiąta.
Na statku nie było nikogo. Stanęła przed tablicą ogłoszeń u wejścia do jadalni, 
gdzie dawno 
już sprzątnięto po śniadaniu, i zastanawiała się, dokąd wszyscy poszli. Program 
dzisiejszego dnia 
całkiem wypadł jej z pamięci. Usłużnie podawał go starannie zadrukowany arkusz, 
który miała 
przed sobą. Tego ranka zaplanowano wyprawę do Asuanu i na bazar, po czym w 
południe miała 
się odbyć krótka wizyta w Old Cataract Hotel. Zmarszczyła brwi. Bardzo chciała 
się tam znaleźć. 
Odwróciwszy się, powoli powędrowała do sali klubowej.
– Spóźniła się pani na śniadanie, mademoiselle? – zawołał ku niej Ibrahim, gdy 
zmierzała na 
ocienioną rufę.
Uśmiechnęła się do niego, wdzięczna, że to zauważył.
– Niestety, znowu zaspałam.
– Czy życzy pani sobie, bym przyniósł kawę i rogalik? – zapytał, pospiesznie 
gasząc 
papierosa. Polerował właśnie bar, ale wcisnął ściereczkę na jakąś półkę i 
podszedł do Anny.
– Chętnie zjem rogalik. Dziękuję, Ibrahimie – odpowiedziała z uśmiechem. – Czy 
wszyscy 
udali się na brzeg?
– Prawie wszyscy. Chcą wydać mnóstwo pieniędzy na bazarze – roześmiał się 
szeroko.
Kiedy przyniósł jej kawę, poszła do stolika na drugim końcu ocienionego pokładu 
pod 
markizą z białego płótna. Stolik stał po przeciwnej stronie statku na wprost 
rzędu donic 
z hibiskusami, geranium, bujnymi tropikalnymi krzewami i ukrytym w nich małym 
flakonikiem. 
Była to więc doskonała okazja, aby go odzyskać. Nie należało zostawiać go w 
nieskończoność na 
niewielkim rzecznym statku krążącym po Nilu. Ale wobec tego będzie musiała 
podjąć jakąś 
decyzję. Spojrzała przez burtę ku wodzie. Pragnęła porozmawiać z Sereną. Czuła 
się dziwnie 
teraz, gdy poznała imiona dwóch kapłanów, którzy podążali za jej flakonikiem. 
Chciała 
dowiedzieć się czegoś więcej o kapłanie bogini Sachmet.
Szperając po omacku w torbie, którą cisnęła na pokład obok leżaka, wyjęła z niej 
swój 
przewodnik turystyczny. Przypomniała sobie, że była w nim, gdzieś na początku, 
krótka 
opowieść o egipskich bogach. Przekartkowała stronice. Oto ona, Sachmet, bogini z 
ogromną 
głową lwa. „Ta lwiogłowa bogini zionie gniewem...”, informował tekst. Nad głową 
Sachmet 
widniał krąg słońca i wizerunek kobry. Anna zadrżała.
– Zmarzła pani, mademoiselle? – Ibrahim stał obok z tacą. Postawił jej na 
stoliku kawę 
z rogalikiem i wysoką szklankę soku owocowego.
Potrząsnęła głową.
– Myślałam o czymś, co tu przeczytałam o starożytnych bogach; o lwiogłowej 
bogini 
Sachmet.
– To zmyślone opowieści, mademoiselle. Nie powinny przyprawiać panią o lęk.
– Jest boginią gniewu. Przedstawiają ją z kobrą – odparła, podnosząc ku niemu 
wzrok. – 
Skąd wiesz tak wiele o wężach, Ibrahimie?
Uśmiechnął się, wsuwając pod pachę pustą tacę.
– Dowiedziałem się tego od ojca, on zaś od swojego ojca...
– Nigdy cię nie ukąsiły? Pokręcił przecząco głową.
– Kiedy Charley znalazła węża w swojej kabinie, powiedziałeś, że strzegł czegoś, 
co należy 
do mnie. Skąd to wiedziałeś? – Ibrahim nagle nerwowo oblizał wargi i rzucił 
Annie szybkie 
spojrzenie, jakby zastanawiając się, co powiedzieć. Pomyślała, że mu pomoże. – 
Czy to był 
prawdziwy wąż, Ibrahimie. Czy może wąż magiczny? Jakiś fantom?
Niepewnie zaszurał stopami.
– Czasami są tym samym, mademoiselle.
– Sądzisz, że wróci? Wzruszył ramionami.
– Inszallah.
Oddalił się z lekkim ukłonem i owym denerwującym słowem, które tak irytowało 
Luizę. Nie 
przywołała go z powrotem. Cóż mogłaby powiedzieć?
Dopiero godzinę później w końcu wstała i ruszyła do schodów prowadzących na 
górny 
pokład. Na statku wciąż było pusto. Od chwili, gdy Ibrahim zostawił ją samą, nie 
widziała ani 
pasażerów, ani załogi, ale na rzece panował ruch. Statki turystyczne manewrowały 
w poszukiwaniu miejsc do zacumowania pośród szalup, motorówek, feluk, 
przeładowanych 
łódek, promów, małych łódek rybackich, łodzi motorowych kursujących w górę i w 
dół tuż obok 
burty ich statku. Anna słyszała szum miasta, klaksony samochodów, i okrzyki, 
lecz sam pokład 
był pusty. Uświadomiła sobie, że od chwili, kiedy rano wyszła z kabiny, próbuje 
zdobyć się na 
odwagę. Wmawianie sobie, że powinna zaczekać na Serenę, było niedorzecznością. 
To była 
tylko wymówka. Musi wyjąć ten flakonik, zabrać go z powrotem do swojej kabiny, 
włożyć do 
zapieczętowanej koperty, a kiedy w porze obiadowej wróci Omar, dać mu tę 
kopertę, by umieścił 
ją w sejfie.
Kwiaty zostały podlane wczesnym rankiem, ale pokład był już suchy. Powoli 
ruszyła ku 
donicom i stanęła przy burcie, spoglądając poprzez rzekę w stronę wzgórz o 
barwie piasku, na 
wpół osłoniętych gorącą mgłą. Zajmie to tylko sekundę.
Wyobraziła sobie niewielki flakonik takim, jakim znała go przez całe lata – 
stojący niewinnie 
na toaletce, najpierw w domu jej rodziców, później w domu, który dzieliła z 
Feliksem. Potem 
zaczęła się go bać. Nagle przypomniała sobie deszczowe popołudnie, gdy jako 
dziecko dłubała 
scyzorykiem w korku, usiłując zdrapać pieczęć i otworzyć flakonik. Co by się 
stało, gdyby jej się 
to udało? A gdyby płyn z flakonika się rozlał? Dlaczego strażnicy ampułki nie 
pojawili się 
wtedy, by ją powstrzymać? Czy wzbraniał im tego chłodny angielski klimat i 
odległość od ich 
rodzinnej ziemi? A może ocaliła ją niewinność oraz to, że daremne wysiłki 
wkrótce ją znudziły, 
więc wsunęła scyzoryk do kieszeni szortów, z poczuciem winy odstawiła flakonik 
na miejsce 
i wybiegła z domu, by bawić się na deszczu? Był to ostatni raz, kiedy w ogóle 
próbowała go 
otworzyć.
Obok przepłynęła jakaś feluka z dwoma chłopcami. Machali ku niej i krzyczeli, 
więc także 
pomachała im z uśmiechem. Musiała się tylko odwrócić, włożyć rękę pod kwiaty i 
namacać go 
w ziemi. Nic więcej. Potem zniesie flakonik na dół, zapakuje go starannie i 
wręczy Omarowi. 
Zajmie to najwyżej pięć minut.
Nagle uświadomiła sobie, że ktoś ją obserwuje. Czuła, że czyjeś oczy wbijają się 
w jej plecy. 
Prawie na pewno był to ktoś z górnego pokładu wielkiego statku, na wprost 
którego byli 
przycumowani. Nikt inny. Po prostu jakiś bezczynnie stojący pasażer, który 
zresztą nie mógłby 
zobaczyć, co ona robi. Nie było to nic złowrogiego, wyczułaby to intuicyjnie. A 
jednak pokryła 
się gęsią skórką, poczuła chłód i lęk, który wydawał się dziwnie namacalny. 
Wzięła głęboki 
oddech i obróciła się, mocno chwytając poręcz burty. Pokład wciąż był pusty. 
Kiedy podniosła 
wzrok, nie było tam nikogo, kto mógłby ją zobaczyć.
Zaciskając zęby, podeszła do donicy z kwiatami i pochyliła się nad nią. 
Wewnętrzne liście 
wciąż były wilgotne, a ziemia pod nimi błotnista. Przetrząsnęła plątaninę łodyg 
oraz korzeni 
i dotknęła czegoś chłodnego i twardego. Zamknąwszy oczy, zebrała się w sobie i 
wyciągnęła to 
z donicy. Wyprostowując się, zaczęła ocierać flakonik z przyklejonych grudek 
wilgotnej ziemi. 
I wtedy na pokładzie nagle powiało chłodem.
Wstrzymała oddech. O Boże, proszę, nie... Zmusiła się, by podnieść wzrok.
Kapłan bogini Sachmet, przezroczysty i wiotki niczym tchnienie mgły, odziany był 
w skórę 
pustynnego lwa. Widziała to... brunatna skóra, wielka łapa z wysuniętymi 
pazurami zwisająca 
z jego ramienia, złoty kołnierz wokół szyi mężczyzny i złoty łańcuch przerzucony 
przez pierś, 
przytrzymujący skórę na miejscu. Widziała jego długie, wychudłe nogi, sandały, 
żylaste, mocne 
ręce i pojedynczy kosmyk włosów na ramieniu; zobaczyła, przez ułamek sekundy, 
jego twarz, 
płonącą furię w oczach i wściekle zaciśnięte szczęki. On też widział ją tak, jak 
ona widziała jego. 
Już wcześniej zapamiętał sobie jej wygląd, była tego pewna. Wiedział, że to ona 
ukryła świętą 
ampułkę wśród roślin i że to ona przywiozła ją z powrotem do Egiptu.
– Nie!
Chyba nie ona wypowiedziała na głos to słowo. Miała wyschnięte usta, a gardło 
zacisnęło jej 
się ze strachu. Zdała sobie sprawę, że wokół panuje absolutna cisza. Wszystkie 
zewnętrzne 
odgłosy płynące od strony rzeki i miasta ucichły.
Jednym szalonym ruchem Anna odwróciła się dookoła i uniosła rękę, by cisnąć 
buteleczkę 
w wody Nilu.
Nagle jakaś dłoń zamknęła się na jej nadgarstku i flakonik upadł bez szkody na 
spłowiały 
perkal poduszek jednego z leżaków. Nagle znów wszystko zaczęła słyszeć: statki, 
samochody, 
okrzyki, cały gwar dnia, a wraz z nimi jakiś znajomy głos.
– Co ty, u licha, robisz? – To był Andy. – Cokolwiek się dzieje, on na to nie 
zasługuje. – 
Uśmiechnął się szeroko i pochylił, by podnieść flakonik.
Zapanowała cisza. Anna wpatrywała się w niego ze zdziwieniem, a potem spojrzała 
na pusty 
pokład za sobą. Miała halucynacje. Oczywiście, że miała halucynacje. Zmęczenie, 
obsesja na 
punkcie tej opowieści, a nawet rozmowa z Ibrahimem... Wszystko to sprawiło, że 
zaczęła 
wyobrażać sobie, iż coś widzi. Andy oglądał uważnie flakonik.
– Nie jest autentyczny, ale ty oczywiście o tym wiesz. Nie myliłem się. To 
zawsze są 
falsyfikaty. Dzisiaj wszystkie autentyczne obiekty znajdują się już w muzeach. – 
Otarł ziemię 
z flakonika, a potem wypolerował go chusteczką, najwyraźniej nie ciekawy, 
dlaczego flakonik 
był pokryty wilgotną ziemią. – Widzisz to? – wskazał na korek – To szkło 
wyprodukowano 
fabrycznie. Nie jest nawet szczególnie leciwym falsyfikatem.
Anna nie wyciągnęła po niego ręki.
– Musi mieć ponad sto lat, skoro należał do Luizy Shelley. – Z trudem przełknęła 
ślinę, ale 
ku jej zdumieniu głos brzmiał całkiem normalnie. Jeśli Andy miał rację, we 
flakoniku nie mogło 
być żadnego ducha. Jak miałby się tam znaleźć?
Wydawał się zaskoczony jej uwagą.
– Oczywiście, zapomniałem, że należał do niej. Ale czy jesteś pewna, że to ten 
sam? 
Rodzinne legendy i opowieści słyną z pomyłek. Znam się na pochodzeniu takich 
przedmiotów. 
Pamiętaj, że to mój zawód. Ludzie przysięgają, że ich babcie albo pradziadkowie 
zrobili to czy 
tamto, a często jest całkiem inaczej. Nie kłamią rozmyślnie; po prostu przez 
lata wspomnienia 
i opowieści się mieszają. Może Luiza sprzedała albo zgubiła swój flakonik. Może 
syn lub córka 
znaleźli ten w jednej z jej szuflad i pomyśleli, że to tamten. Czy to o nim 
pisze w swoim 
pamiętniku? Opisała go?
– Och tak, pisze o nim.
– I ten flakonik odpowiada opisowi? – spytał, stukając paznokciem w pieczęć.
– Tak.
Podniósł wzrok i zmarszczył brwi.
– To dlaczego zamierzałaś go wyrzucić? Wiesz przecież, że nawet jeśli pochodzi z 
czasów 
wiktoriańskich, a nie z epoki faraonów, to ma pewną wartość jako ciekawostka.
– Ta ampułka nie jest wiktoriańska, Andy. Jest autentyczna, staroegipska.
Spojrzał na nią uważnie, a potem zbliżył flakonik do twarzy i zamknąwszy jedno 
oko, 
drugim oglądał go z namysłem.
– I zamierzałaś cisnąć go do Nilu? Skrzywiła się.
– Miałam swoje powody, wierz mi.
– Może byłoby lepiej, gdybym zaopiekował się nim za ciebie? Zawahała się. Jakże 
łatwo 
byłoby dać mu ten flakonik i zapomnieć
o całej sprawie. Pozbyć się odpowiedzialności.
Obserwując jej twarz, zrobił niezadowoloną minę.
– O co chodzi z tym nieszczęsnym flakonikiem? Najpierw Charley go wykrada, teraz 
ty 
chcesz go wyrzucić.
– On straszy; jest nawiedzony przez duchy, Andy. Z tym flakonikiem związana jest 
jakaś 
klątwa. Strzeże go duch... – urwała gwałtownie, widząc wyraz jego twarzy.
– Och, daj spokój! Nie wierzę! Stoi za tym Serena, prawda? – Nagle ryknął 
śmiechem. – 
Och, moja biedna Anno. Posłuchaj, kochanie. Nie pozwól, by tobą manipulowała. 
Serena jest 
kompletnie zwariowana. Cały jej okultyzm i magia starożytnego Egiptu to brednie! 
Popadła w to 
szaleństwo po śmierci męża. Nie możesz pozwolić, by cię zastraszyła.
– To nie tak, Andy.
– Nie? Cóż, cieszę się, że to słyszę. Już prawie uznano ją za obłąkaną. Właśnie 
dlatego 
Charley z nią zamieszkała. Mama Charley i siostra Sereny są serdecznymi 
przyjaciółkami. Zdaje 
się, że chodziły razem do szkoły czy coś w tym rodzaju. Myślę, iż wszystkie 
sądzą, że lepiej, aby 
Serena nie mieszkała sama.
– Nie wierzę ci! – Patrzyła na niego zdumiona. – Serena jest mądra. Godna 
zaufania. Lubię 
ją.
– Wszyscy ją lubimy, Anno. To dlatego zadajemy sobie tyle trudu, aby jej pomóc. 
I dlatego, 
jeśli mam być szczery, udaliśmy się w tę podróż: żeby nie spuszczać jej z oka na 
wypadek, gdy 
ogarnie ją ta cała czarna magia. – Usiadł gwałtownie na leżaku. – Przykro mi. To 
musi być dla 
ciebie szok. Prawdopodobnie nie powinienem nic mówić, ale te wszystkie 
okultystyczne brednie 
są niepokojące, a jeśli cię nakłoniła, żebyś w nie wierzyła...
– Nie nakłoniła mnie do tego, Andy – przerwała Anna. – Wierzę, ponieważ to się 
stało, 
widziałam na własne oczy.
Na chwilę zapanowało milczenie. Uważnie przyglądała się jego twarzy, on zaś 
patrzył na nią 
z głową lekko przechyloną na bok i kpiącym błyskiem w oczach.
– Tak mówiłaś. A co dokładnie widziałaś? Przypomnij mi.
– Jakiegoś mężczyznę. Dwóch mężczyzn. Mężczyznę w skórze lwa i mężczyznę w 
długiej 
szacie.
– Praktycznie wszyscy Egipcjanie tutaj noszą galabije, Anno – powiedział Andy 
łagodnie. – 
Jesteśmy na statku, na którym jest więcej obsługi niż pasażerów. Z pewnością 
zauważyłaś, że 
zmieniają nam pościel i ręczniki kilka razy dziennie. Kręcą się wokół, czekając 
na każdy nasz 
kaprys...
– Andy! – uniosła rękę w geście protestu. – Przestań natychmiast! Nie jestem 
idiotką. Proszę, 
nie traktuj mnie w tak protekcjonalny sposób. Wiem, co widziałam.
Wzruszył ramionami. Jego uśmiech był jak zawsze czarujący.
– W takim razie przepraszam.
– Właśnie teraz widziałam tego drugiego kapłana – mówiła dalej. – Tutaj. Prawie 
dokładnie 
w tym miejscu, gdzie stałeś. Nie był odziany w galabije, lecz w skórę lwa. 
Właśnie dlatego 
chciałam wyrzucić ten flakonik. Byłam przerażona.
Potrząsnął głową.
– To wszystko brzmi bardzo dziwnie i chyba rozumiem, dlaczego miałaś ochotę to 
zrobić, 
ale z pewnością musi być jakieś inne rozwiązanie.
– Myślałam, że Serena ma na to odpowiedź. Gwałtownie pokręcił głową.
– Proszę, nie wdawaj się z nią w to wszystko. Proponuję, byś odstawiła ten 
flakonik 
i zapomniała o nim. Rozkoszuj się urlopem. Dlaczego nie pojechałaś dzisiejszego 
ranka wraz 
z innymi? Serena i Charley w przyspieszonym tempie nauczyły się targować na 
bazarze i wydały 
mnóstwo pieniędzy na egzotyczne sprawunki.
Anna uśmiechnęła się słabo. Jakiż był sens wyjaśniać mu, co przeżywa?
– Zaspałam – odparła.
– No tak, za długo czytałaś – rzekł z szerokim uśmiechem. Żadne z nich nie 
wspomniało 
o tym, co było wcześniej, ale nagle zawisło między nimi wspomnienie jego 
pocałunku. Pochylił 
się i poklepał leżak stojący obok. – Posłuchaj, wyglądasz jak zawieszona w 
locie, stojąc tutaj. 
Usiądź na chwilę, a ja zejdę na dół i przyniosę nam coś do picia. Pozostali 
niedługo wrócą, a po 
lunchu przyjeżdża jakiś autokar, żeby zabrać nas na zwiedzanie Wielkiej Tamy. To 
będzie warte 
obejrzenia. Duch z twojego flakonika nie zdoła cię tam dopaść – zakończył 
łagodząco.
Anna zmarszczyła brwi.
– Wciąż mi nie wierzysz, prawda?
– Moja droga Anno... Narastała w niej irytacja.
– Nie. Wybacz mi Andy, ale mam coś do zrobienia w kabinie. Zobaczymy się na 
lunchu. – 
Chwyciła torebkę, wsunęła do niej flakonik i ruszyła do wyjścia.
– Anno! Nie gniewaj się. Przepraszam. Naprawdę. Jestem pewien, że wierzysz, iż 
coś 
widziałaś. Chyba widziałaś – głos Andy’ego ścigał ją po pokładzie. Potem ton 
tego głosu się 
zmienił. – Anno, posłuchaj. Jest coś ważnego, o czym muszę ci powiedzieć, zanim 
odejdziesz. 
Myślałem ostatniej nocy. O Tobym...
Przystanęła i obróciła się powoli. Wstał z leżaka i szedł za nią. Widząc, że się 
zatrzymała, 
stanął.
– Jest coś w jego przeszłości – mówił. – Miałem rację. To coś poważnego. Nie 
plotkuję, ale 
to mały statek, a on się najwyraźniej tobą interesuje i sądzę, że powinnaś to 
wiedzieć. Jestem 
niemal pewien, gdzie widziałem jego nazwisko. I twarz. W gazetach! Był oskarżony 
o coś bardzo 
poważnego – zawiesił głos, a Anna czekała z torbą na ramieniu, z jednej strony 
chcąc wyjść, 
z drugiej zaś pozostać i usłyszeć, co Andy ma do powiedzenia.
– Zdaje się, że był oskarżony o zamordowanie własnej żony, Anno. Oczy Anny 
rozszerzyły 
się ze zdumienia.
– Nie wierzę ci!
– Mam nadzieję, że się mylę, ale musiałem ci powiedzieć, aby mieć pewność, że 
będziesz 
ostrożna.
– Będę. – Była oszołomiona. I bardzo zła. Zła na Toby’ego i zła na Andy’ego. – 
To jest 
plotka, Andy. Nie wiesz tego na pewno, a zresztą, cokolwiek to było, 
najwyraźniej jest sprawą 
przeszłości, inaczej teraz nie byłoby go tutaj! – Zakręciła się na pięcie i 
ruszyła w stronę 
schodów, nie czekając, by zobaczyć, czy Andy idzie za nią.
Weszła do kabiny i rzuciła torbę na łóżko. Na chwilę zapomniała o flakoniku. 
Myślała 
o Tobym.
– Cholera! – Przez chwilę patrzyła na swoje odbicie w lustrze toaletki. Policzki 
jej płonęły, 
ale nie była pewna, czy ze złości, czy dlatego, że na pokładzie stała w słońcu. 
Łzy nabiegły jej do 
oczu. Za dużo było tego wszystkiego. Bezsenna noc, flakonik, pojawienie się 
ducha na pokładzie, 
a teraz to. Uświadomiła sobie nagle, iż rozpaczliwie pragnie, by Andy się mylił 
i by Toby nie był 
tym człowiekiem, którego miał na myśli. Poza tym miała dosyć ich obu oraz ich 
nienasyconej 
żądzy, by dostać w swoje ręce jej flakonik albo pamiętnik Luizy.
Z wściekłością odwróciła się w stronę łóżka, wyjęła z torby flakonik i 
rozglądając się wokół, 
wyciągnęła rękę.
– No dobrze, Anhotepie czy Hatseku, jakkolwiek się nazywasz! Gdzie jesteś? Jeśli 
tutaj, to 
dlaczego nie weźmiesz tej przeklętej rzeczy? – Głos jej drżał. – Skoro jest tak 
wyjątkowa i cenna, 
dlaczego nie zabrałeś jej już dawno? Czemu czekałeś aż do tej chwili? – 
Przerwała. – A może 
musiałeś czekać, aż przywiozę ją z powrotem do Egiptu? Tak? Nic się nie działo, 
dopóki byliśmy 
w chłodnej, starej Anglii! Ale teraz jesteśmy tutaj, jak tego chciałeś. 
Świetnie. Weź to! – 
Wyciągnęła rękę z flakonikiem i obróciła się powoli dookoła. – Nie? Nie ma 
chętnych? Więc 
zostaw mnie w spokoju! Jeśli ujrzę cię choćby tylko jeszcze raz, wyrzucę go za 
burtę i już nikt 
nigdy go nie zobaczy. Nigdy! – Wysunąwszy szufladę toaletki, wrzuciła do niej 
flakonik 
i zamknęła ją z trzaskiem.
Niemal w tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. Z sercem bijącym ze 
strachu 
odwróciła się, by stawić czoło intruzowi.
– Kto tam? – zapytała, nerwowo przełykając ślinę.
– To ja, Andy. Chcę cię przeprosić.
– Nie ma potrzeby. – Nie uczyniła żadnego ruchu, żeby otworzyć drzwi.
– Anno, proszę, pozwól mi wejść. – Klamka się obróciła. Anna nie przekręciła 
klucza, więc 
drzwi się otworzyły. – Naprawdę bardzo mi przykro, że cię zdenerwowałem. Nie 
miałem takiego 
zamiaru. Pomyślałem tylko, że powinnaś wiedzieć.
– Nie zdenerwowałeś mnie i chciałabym, żebyś przestał wpychać się nieproszony do 
mojej 
kabiny! Jeśli zaś chodzi o twoje informacje: nie obchodzi mnie Toby i jego 
przeszłość, ani też nie 
dbam, czy wierzysz w to, co mówię o flakoniku, czy nie!
– Jesteś pewna? – Na jego twarzy pojawił się bolesny grymas. – Mogłabyś 
spróbować mnie 
przekonać.
Patrząc na niego, zawahała się, a potem wzruszyła ramionami.
– W porządku. Pozwól, że ci coś pokażę. – Podeszła do nocnego stolika. – 
Sądzisz, że 
wymyśliłam Anhotepa? Spójrz, co mówi o nim Luiza. Może jej uwierzysz...
– Nie o to chodzi, że ci nie wierzę, Anno...
– Ależ tak, właśnie o to. Uważasz, że jestem jakąś neurotyczną idiotką. Przecież 
właśnie tak 
myślisz o Serenie, więc jeśli obie wierzymy w te same rzeczy, musisz tak myśleć 
również 
o mnie. – Wyciągnęła z szuflady pamiętnik Luizy i siadając na łóżku, otworzyła 
go szybkim 
ruchem.
Andy usiadł obok niej z oczami pożądliwie utkwionymi w dzienniku.
– Pokaż – powiedział cicho. – Pokaż mi, co Luiza mówi o tym wszystkim.
Spojrzała na niego, po czym szybko odwróciła wzrok i zaczęła przerzucać strony 
dziennika.
– No dobrze, spójrz. Tutaj: „Wyciągnęłam ręce, by go odsunąć, i moje dłonie 
przeszły przez 
niego, jakby był mgłą”. I tutaj: „Ta postać mnie obserwuje... zaczął iść w moją 
stronę, jakby 
płynąc nad płytami posadzki. Ramiona miał skrzyżowane na piersi, ale gdy 
podszedł bliżej, 
rozłożył je i wyciągnął ku mnie. Krzyknęłam...”. I spójrz na to. I na to. I 
zobacz, jak bardzo lord 
Carstairs chciał położyć łapska na tym flakoniku. Czy zainteresowałby się nim 
tak bardzo, gdyby 
flakonik nie był prawdziwy?
Andy zrobił ruch, jakby chciał wziąć od niej pamiętnik, ale w ostatniej chwili 
zmienił zamiar. 
Jego dłoń opadła na kapę okrywającą łóżko. Nie odrywał wzroku od pamiętnika 
leżącego na 
kolanach Anny. Między akapitami zwartego, pochyłego pisma znajdował się mały 
akwarelowy 
szkic sześcio-, może siedmiocentymetrowej wysokości. Ukazywał urodziwego 
Egipcjanina na tle 
pustynnych wydm.
– Czy to jest twój duch Anhotep? – zapytał łagodnie. Anna pokręciła przecząco 
głową.
– Nie ma tu podpisu, ale sądzę, że to musi być Hassan, jej kochanek.
– Kochanek?! – Andy oderwał wzrok od pamiętnika i spojrzał na Annę.
Skinęła głową.
– Jej przewodnik. Zakochała się w nim, gdy razem zwiedzali te miejsca. Właśnie 
on dał jej 
w prezencie flakonik.
– Wielki Boże, do tego trzeba było sporej odwagi, czyż nie? Było to wbrew 
wszystkim 
wiktoriańskim konwenansom; wbrew zasadom klasy, rasy i religii za jednym 
zamachem! Brawo, 
Luizo!
– Uderza mnie, że była bardzo odważną kobietą – odparła Anna, kiwając głową. – 
Tutaj, 
spójrz, oto kolejny opis duchów – przesunęła palcem po kolejnych linijkach pisma 
Luizy. – Teraz 
mi wierzysz? – zapytała, podnosząc wzrok.
Andy potarł ręką brodę.
– Naprawdę nie wierzę w duchy i takie sprawy, Anno. Cokolwiek tu jest 
powiedziane. 
Przykro mi. Ilekroć zdarzają się rzeczy niezwykłe, zawsze szukam dla nich 
jakiegoś 
przyziemnego wytłumaczenia. Przede wszystkim w jej czasach z pewnością kręciło 
się wokół 
równie wielu zachowujących się podejrzanie przystojnych Egipcjan, odzianych w 
białe szaty, co 
i w naszych. – Przerwał, najwyraźniej usiłując przeczytać, co wydarzyło się 
dalej. – Zostawmy 
więc na chwilę owe duchy i zakładając, że nie robiły nic poza unoszeniem się w 
mrokach nad 
wyspą File, zobaczmy, co się stało, gdy Luiza wróciła na statek? Czy Carstairs 
podążał tropem 
flakonika?
Anna odwróciła kolejną stronę. Były tam dwa szkice: jeden przedstawiał felukę 
płynącą po 
Nilu na tle słońca zachodzącego za piaszczyste urwisko, drugi zaś ukazywał 
kobietę w nubijskim 
stroju z zasłoną udrapowaną nad czołem i częścią twarzy oraz z dzbanem niesionym 
na głowie. 
Pod owymi szkicami przez całą szerokość strony biegł tekst, pod koniec coraz 
bardziej ściśnięty.
Było już prawie ciemno, gdy podpłynęliśmy do statku i Hassan rzucił linę 
kapitanowi, który na nas czekał. Gdy wspięłam się na pokład, odziana w swoje 
porządne buciki i suknię, kapitan z dziwnym zakłopotaniem potrząsnął głową. 
„Panuje tu straszne zamieszanie, sitt Luiza. Musi pani natychmiast pójść do 
salonu”. 
Po tych słowach wygłosił po arabsku jakąś tyradę skierowaną do mego biednego 
Hassana.
Anna podniosła wzrok.
– Jesteś pewien, że chcesz wysłuchać tego wszystkiego? – zapytała. Andy 
skwapliwie skinął 
głową.
– Ależ tak! Czytaj dalej. Co wydarzyło się później?
* * *
Od razu zobaczyła, że w salonie siedzi przy stole lord Carstairs. Były tam też 
obie panie 
Fielding i Augusta. Sir John czekał na nią przy drzwiach.
– Dzięki Bogu, że jesteś bezpieczna, moja droga Luizo. Dzięki Bogu! – Chwycił 
Luizę 
w ramiona i wycisnął pocałunek na jej policzku. – Byliśmy wprost chorzy z 
niepokoju!
Zmarszczyła brwi.
– Wszak z pewnością wiedzieliście, gdzie jestem?
– Och, wiedziałem, gdzie jesteś, ale kiedy Roger powiedział nam, co ci się 
przydarzyło, 
wprost dostaliśmy szału. Cóż za katastrofa! Cóż za skandal!
Luiza spojrzała najpierw na sir Johna, potem na lorda Carstairsa.
– Jaka katastrofa? Jaki skandal? Nie rozumiem. – Nagle zaczęła coś podejrzewać. 
Carstairs, 
który przed chwilą zerwał się szybko, gdy weszła do salonu, natychmiast usiadł 
znowu 
i wpatrywał się we własne dłonie, oparte na stole. Nie podniósł wzroku.
– Proszę, lordzie Carstairs, co pan uważa za skandal, o którym musiał pan 
donieść moim 
przyjaciołom?
Nagły przypływ gniewu dodał siły głosowi Luizy i Carstairs podniósł w końcu 
oczy, by 
napotkać jej wzrok. Zadrżała lekko. Nadzwyczajna głębia jego spojrzenia nie 
miała żadnego 
wyrazu. Przez chwilę poczuła w głowie kompletną pustkę. Opanowała się 
rozpaczliwym 
wysiłkiem woli, a lord Carstairs się uśmiechnął. Był to uśmiech wyjątkowo ciepły 
i promienny.
– Proszę mi wybaczyć, pani Shelley. Tak mi przykro. Rozmawiając z państwem 
Forrester, 
kierowałem się jedynie szczerą troską o pani bezpieczeństwo. Nie było moją 
intencją popełnienie 
niedyskrecji; nigdy świadomie nie powiedziałem niczego, co mogłoby w jakikolwiek 
sposób 
pokalać pani dobre imię.
– Ani też nie mógłby pan tego uczynić, milordzie! – Wytrzymała jego spojrzenie i 
poczuła 
ulgę, gdy w końcu odwrócił wzrok. – Nie zrobiłam niczego, co mogłoby narazić 
mnie na takie 
oskarżenie. Jak pan śmie sugerować coś takiego!
Nagle zdała sobie sprawę, że oczy wszystkich utkwione są w jej twarzy. Katherine 
łagodnie 
położyła rękę na wypukłości brzucha, jakby chciała ochronić swe nienarodzone 
dziecko przed 
niewypowiedzianymi okropnościami, które je otaczały. Na twarzy Venetii malował 
się wyraz 
osobliwej, podszytej ekscytacją zgrozy. Augusta wydawała się lekko zakłopotana, 
sir John 
gniewny, a David Fielding najwyraźniej z całego serca życzył sobie znaleźć się 
jak najdalej stąd.
To właśnie on przerwał kłopotliwe milczenie. Podniósł się z miejsca po wejściu 
Luizy do 
salonu i stał teraz z rękami założonymi na piersi, jakby zwracając się do 
zgromadzenia.
– Sądzę, moi drodzy, że nadszedł czas, abyśmy wrócili na nasz statek. To był 
męczący dzień 
dla nas wszystkich i jestem pewien, że pani Shelley także chciałaby teraz trochę 
odpocząć 
i uspokoić się w samotności. Katherine... – Wyciągnął dłoń do żony, która 
wpatrywała się 
w niego przez chwilę z wyraźnym niezadowoleniem, iż zostaje pozbawiona 
doskonałego 
widowiska, jakim byłaby kłótnia, która zdawała się wisieć na włosku.
Venetia, także boleśnie dotknięta, zwróciła się ku bratu z furią.
– Nie możemy pójść bez Rogera! Mieliśmy spędzić ten wieczór wszyscy razem, czyż 
nie?
David zagryzł wargi.
– Jestem pewien, że tym razem Roger nam wybaczy. Przecież możemy spotkać się 
jutro.
Łagodna uprzejmość słów Davida kontrastowała ze zdecydowanym tonem jego głosu. 
Katherine wstała i Venetia, nie mając innego wyjścia, uczyniła to samo.
Obserwując ich wyjście na pokład, skąd przywołali swego przewoźnika, Luiza 
wreszcie 
usiadła. Gdy sir John i lord Carstairs podążyli za gośćmi, by ich pożegnać, w 
końcu znalazła się 
sama z Augustą.
– Cóż to za niedorzeczność? – zapytała szybko. – O co on mnie oskarża? Ten 
człowiek jest 
skończonym nudziarzem. Pojechał za mną nieproszony, przeszkadzał w zwiedzaniu i 
całkiem 
popsuł mi dzień. Teraz zaś wracam, by się dowiedzieć, że rzuca jakieś oskarżenia 
za moimi 
plecami. Co właściwie uważał za stosowne powiedzieć na mój temat?
Augusta usiadła na krześle i złożyła ręce na kolanach.
– Opowiedział nam o Hassanie, moja droga, i o jego całkowicie nieodpowiednim 
zachowaniu. Wprost nie potrafię ci powiedzieć, jak mi przykro. Miał tak 
doskonałe referencje – 
potrząsnęła głową. – Niestety jednak jesteś atrakcyjną kobietą – mówiła dalej, 
tonem dając jasno 
do zrozumienia, iż jest to uwaga krytyczna – i oboje tak dużo czasu spędzaliście 
razem. Nie mógł 
się powstrzymać. Chodzi również o coś jeszcze... – Zmarszczyła brwi, nie 
spuszczając wzroku 
z twarzy Luizy. – Roger powiedział mi, dyskretnie oczywiście, że byłaś... – 
pierwszy raz 
zawahała się wyraźnie, nagle bardzo skrępowana – ...że byłaś nieodpowiednio 
ubrana! Że miałaś 
na sobie jakiś miejscowy strój, który był zarówno prowokacyjny, jak i całkiem 
niewłaściwy dla 
przyzwoitej kobiety! – Twarz się jej zaróżowiła i zaczęła się świecić, więc 
Augusta sięgnęła do 
rękawa po koronkową chusteczkę, by otrzeć górną wargę.
– I lord Carstairs szpiegował mnie, by postawić takie zarzuty? – zapytała 
gniewnie Luiza. – 
Nie przypominam sobie, żebym go kiedykolwiek zapraszała, by się do mnie 
przyłączył, a suknię, 
o której mówi, przywiozłam z Anglii. – Mówiła z furią, a krótki moment poczucia 
winy zniknął 
równie szybko, jak się pojawił. I z całą pewnością nie jest ona miejscową szatą, 
jak ją nazywa. 
Zapewniam cię też, że to strój zarówno przewiewny oraz praktyczny w tym 
klimacie, jak 
i całkowicie przyzwoity. – Gniew niemal ją dławił. – Jeśli zaś chodzi o Hassana, 
nigdy nie 
zachowywał się wobec mnie inaczej jak tylko z należnym szacunkiem. Jak lord 
Carstairs śmie 
sugerować cokolwiek innego! On mnie obraża, Augusto!
Augusta wstała poruszona i zrobiła kilka drobnych kroków tam i z powrotem po 
salonie.
– Nie, moja droga. Nie miał takiego zamiaru. Uczynił słusznie, rozmawiając z 
Johnem i ze 
mną. Postąpił doprawdy właściwie. Był ogromnie zatroskany o twoją reputację. 
Jest tobą 
zachwycony, Luizo. Żywi ogromny szacunek dla twojego talentu, który, jak sam 
powiedział, jest 
spory. – Wzięła jeden z listów ze stosu leżącego na bocznym stoliku i zaczęła 
wachlować sobie 
twarz. – Zrobił to w najlepszej wierze, moja droga.
– A ja zaprzeczam, co chyba rozprasza twoje obawy całkowicie. – Luiza czuła, że 
twarz jej 
płonie. – Wybacz mi, Augusto, pragnę teraz przebrać się do kolacji. – Zatrzymała 
się 
w drzwiach. Augusta wciąż stała nieruchomo, wpatrując się w podłogę, i Luizie 
nagle zrobiło się 
jej żal. – Jeśli chcesz, pokażę ci później kilka moich szkiców, Augusto. Możesz 
sama zobaczyć, 
co robię całymi dniami w czasie moich wypraw do świątyń. – Do tej chwili lady 
Forrester nie 
wykazywała żadnego zainteresowania jej szkicami. – A kiedy przepłyniemy 
kataraktę, także się 
przekonasz, jak piękna jest ta wyspa – dodała łagodnie.
Augusta uśmiechnęła się lekko, lecz nie podniosła wzroku.
Dopiero po kolacji, gdy Augusta poszła spać, a jej małżonek i Luiza siedzieli 
razem 
w salonie nad filiżankami wonnej herbaty w świetle przyćmionej lampy, sir John 
zakomunikował 
swą zaskakującą decyzję.
– Posłałem depeszę do konsula, prosząc, by polecił nam jakiegoś przewodnika dla 
ciebie na 
resztę tej podróży.
Luiza odstawiła filiżankę.
– Nie potrzebuję innego przewodnika. Hassan całkowicie mi odpowiada.
Sir John potrząsnął głową.
– Odprawiłem Hassana – powiedział, skupiając się na swoim cygarze, które obracał 
między 
palcami.
– Co zrobiłeś? – Luiza siedziała bez ruchu, nie podnosząc wzroku i czując, że 
opada na nią 
fala ciemności.
– Odprawiłem go. Był dość miłym człowiekiem, ale nie na poziomie, jakiego się 
wymaga, 
nie sądzisz? – Wetknął cygaro do ust. – Nie trap się, moja droga, znajdziemy ci 
kogoś nowego. 
Ani trochę nie zakłóci to twoich malarskich wypraw. – Po chwili dodał z 
wahaniem: – Zresztą 
nie zechcesz przecież błąkać się gdzieś, skoro płyniemy ku katarakcie. Wszyscy 
mówią, że jest 
bardzo interesująca. Będziesz więc miała wiele do malowania z pokładu statku...
* * *
Anna z gniewem oderwała wzrok od pamiętnika
– Biedna Luiza. Jak mogła się z tym pogodzić? Sir John był tak apodyktyczny! A 
jakim 
strasznym draniem okazał się Carstairs! – powiedziała porywczo. Andy siedział 
obok, wpatrując 
się w pamiętnik rozłożony na jej kolanach. Nagle uświadomiła sobie, że jego 
ramię przywiera do 
jej ramienia, a udo do uda. Siedzenie tak blisko niego nie było nieprzyjemnym 
doznaniem. 
Niemal bezwiednie przesunęła palcami po wargach, jakby wciąż czując na nich 
przelotny 
pocałunek ostatniej nocy. Zakłopotana zamknęła dziennik Luizy. – Andy, już 
niemal pora 
lunchu. Słyszę głosy pasażerów. Z pewnością wrócili z wyprawy po zakupy. Kolejny 
fragment 
przeczytamy chyba kiedy indziej.
Z ociąganiem skinął głową.
– Dobrze. Bardzo mi się to podobało. – Wstał i ruszył ku drzwiom. – Nie mogę się 
doczekać, 
żeby się dowiedzieć, co było później. – Spojrzał na Annę z ukosa. – Zostawię 
cię, żebyś mogła 
przygotować się do lunchu. Do zobaczenia za chwilę.
Wpatrywała się w zamknięte drzwi. Kabina stała się nagle większa, jakaś 
opustoszała, a ona 
sama dziwnie osamotniona. Wstała i wsunęła pamiętnik do szuflady nocnego 
stolika.
Kiedy weszła do jadalni, wszyscy inni już tam byli. Zauważyła, że miejsce dla 
niej 
pozostawiono obok Andy’ego. Zajmując je, spojrzała w stronę Toby’ego. Siedział 
odwrócony 
plecami i wydawało się, że nie zauważył jej wejścia. Przez chwilę spoglądała na 
niego uważnie, 
po czym odwróciła się do własnego stolika. Z lewej strony Andy’ego siedziała 
Charley, a za nią 
Ben i Serena. Anna pochyliła się nad stołem i uśmiechnęła do Sereny.
– Przykro mi, że opuściłam dzisiejszą wyprawę. Chętnie zobaczyłabym ten bazar. 
Kupiłaś 
sobie coś ładnego?
Serena skinęła głową.
– Później ci pokażę.
– Ty zapewne również miałaś miły poranek. – Charley oparła się łokciami o stół i 
wyjrzała 
ku Annie zza Andy’ego. – Nie byłaś osamotniona; szczególnie z Andym, który 
dotrzymywał ci 
towarzystwa.
Ali pojawił się ze stosem gorących talerzy i zaczął rozkładać je na stole, za 
nim zaś z wazą 
pełną parującej zupy z soczewicy podążał Ibrahim. Anna, z ulgą przyjąwszy tę 
przerwę 
w rozmowie, odwróciła się, ale Charley nie dawała za wygraną.
– Dziwne, że oboje zaspaliście, czyż nie? – Odgarnęła włosy na ramiona, 
ignorując wysiłki 
Ibrahima, żeby ją obsłużyć.
– Kupiłaś sobie coś ciekawego na tym bazarze, droga Charley? – łagodnie wtrącił 
Ben.
Zignorowała również i jego.
– Przypuszczam, że bazar jest zbyt pospolity dla Anny. Jest przecież prawnuczką 
sławnej 
malarki. Będzie więc jedynie przechadzać się wokół i czekać, by wszyscy jej 
nadskakiwali. 
Jestem zdumiona, że nie ma własnego, prywatnego statku. Ale wtedy nie miałaby 
okazji 
poznania żadnego miłego i stanowiącego dobrą partię mężczyzny. – Usiadła z 
triumfem. – Ali, 
gdzie jest moje wino? – Jej głos sprawił, że młody kelner podskoczył nerwowo, a 
potem skłonił 
się i pospieszył do głównego stołu, by znaleźć butelkę z jej nazwiskiem. Charley 
napełniła swój 
kieliszek i wypiła wino duszkiem.
– Charley, nie wysilaj się – pochylił się ku niej Andy. – Nie musisz...
– Nie? – Ponownie napełniła sobie kieliszek. – Egipskie wino to paskudztwo. Brak 
mu 
odpowiedniej mocy.
– Jest doskonałe. – Andy wyjął butelkę z ręki Charley i postawił poza jej 
zasięgiem. – Daj 
spokój. Z pewnością wszyscy możemy być przyjaciółmi.
W jadalni zrobiło się bardzo cicho, zauważyła nagle Anna. Wszyscy, zakłopotani, 
koncentrowali się na zupie, która była gęsta, pikantna i posypana świeżą miętą. 
Stojący za nią 
Ibrahim puścił w koło koszyk świeżych rogalików. Spojrzała na niego, ale oczy 
Ibrahima 
utkwione były w owym koszyku, a jego twarz kompletnie pozbawiona wyrazu.
Omar siedzący wraz z innymi przy sąsiednim stoliku wstał w końcu i z wyraźną 
niechęcią 
podszedł bliżej.
– Wszystko w porządku, drodzy państwo?
– Tak – odparł Andy. – Radzimy sobie.
Omar przystanął na chwilę, a potem skinął głową i wrócił na swoje miejsce. Toby, 
jak 
zauważyła Anna, siedział obrócony bokiem i z ramieniem przewieszonym przez 
oparcie krzesła, 
otwarcie obserwował sytuację. Pochwyciwszy jej spojrzenie, mrugnął. Odwzajemniła 
się pełnym 
skrępowania uśmiechem.
Zebrane przez kelnerów talerze zastąpiono następnymi. Wniesiono ogromne półmiski 
parującego ryżu z mięsnymi kuleczkami kebeii.
Anna popatrzyła na współbiesiadników. Charley nalała sobie kolejny kieliszek 
wina i sączyła 
je w ponurym milczeniu, a Serena obserwowała ją uważnie.
– Ten posiłek z pewnością różni się nieco od eleganckiego lunchu na prywatnym 
statku – 
skomentował cicho Andy. – Tamto niespieszne podróżowanie musiało być cudowne, 
cała ta 
epoka i bogactwo...
Anna skinęła głową.
– Mam nadzieję, że pozwolisz mi przeczytać następny odcinek. Chcę się 
dowiedzieć, co 
będzie dalej – rzekł z uśmiechem.
– Nie wątpię.
Siedząca za Andym Charley zacisnęła palce na nóżce kieliszka i wpatrywała się 
w przestrzeń. Nagle, jakby czując wzrok Anny, wstała, wielkimi łykami opróżniła 
kieliszek, 
pochyliła się do przodu i znowu spojrzała na Annę.
– Posłuchaj, nie pozwolę, żebyś go sobie zabrała. Jesteś mój, prawda, kochanie? 
– Położyła 
dłoń na ręce Andy’ego, spoczywającej na obrusie, i przesunęła paznokciem po jego 
nadgarstku.
– Charley! – krzyknął. Uśmiechnęła się słodko.
– Tak, tak, Charley. A jeśli kochana, mała Anna wejdzie między nas, z pewnością 
posunę się 
dalej niż do kradzieży głupiej egipskiej buteleczki, żeby dać jej nauczkę, wierz 
mi... – przerwała 
ze skowytem, gdyż czyjaś ręka spoczęła na jej ramieniu.
– Dość tych gróźb, młoda damo! – Toby wstał niepostrzeżenie i w jednej chwili 
znalazł się 
za Charley. – Przestań. Nie jesz i psujesz nastrój. Proponuję, byś poszła spać. 
– Chwycił ją za 
ramię i odciągnął od krzesła. Kieliszek wypadł z ręki Charley, opryskując 
koszulę Andy’ego.
Z okrzykiem wściekłości Charley okręciła się na pięcie i uderzyła Toby’ego w 
twarz.
– Zabierz od niej łapy! – Andy nerwowo wycierał się serwetką.
– Proszę, panie Toby, ja to załatwię. – Omar próbował odciągnąć Toby’ego, a 
Ibrahim i Ali 
pojawili się obok niego, lękliwie machając serwetami.
– Odsuńcie się. Dam sobie radę. – Toby chwycił wrzeszczącą Charley za ramiona. – 
Zabiorę 
ją do kabiny. Dajże spokój. Dość już tych głupstw. – Pociągnął dziewczynę tak, 
że straciła 
równowagę i osunęła się na niego, po czym w ciągu kilku sekund wyciągnął ją z 
jadalni, 
zamykając za sobą drzwi.
Serena wstała od stołu.
– Najlepiej zrobię, jeśli pójdę tam i zajmę się nią – powiedziała. Andy skoczył 
na równe 
nogi.
– Nie, zostań tutaj. Ja pójdę i zobaczę, czy wszystko w porządku. – Rzucił swą 
poplamioną 
winem serwetkę i pospieszył za Tobym i Charley, ale wcześniej zwrócił się ku 
Annie: – 
Mówiłem ci, że jest gwałtowny – mruknął cicho i zniknął.
Serena usiadła, wzruszając ramionami, i odwróciła się plecami do stołu. Wydawało 
się, że 
minęło tylko kilka sekund, a Ibrahim i Ali już zmienili obrus, ponownie nakryli 
do stołu i zaczęli 
serwować kolejne dania. W jadalni znów rozległy się rozmowy... nieco głośniejsze 
niż przedtem.
Po niecałych dziesięciu minutach wrócił Andy. Zmienił koszulę i spodnie.
– Zasnęła – rzekł, opadając na krzesło.
– A Toby? – Anna uważnie wpatrywała się w jego twarz. – Mam nadzieję, że go nie 
uderzyłeś.
– Nie, nie uderzyłem go – roześmiał się Andy. – Pomogłem mu zanieść Charley do 
kabiny 
i położyć ją na łóżku. Zdjęliśmy jej buty i zostawiliśmy ją.
– No to gdzie jest Toby?
– Nie mam pojęcia. Może zapragnął wyjść i szkicować krajobraz, tak jak zrobiłaby 
to Luiza. 
Kto wie? – Na policzku Andy’ego pojawił się jakiś gniewny tik, a twarz nagle 
bardzo mu 
pobladła. Usiadł i sięgnąwszy po wino Charley, nalał sobie kieliszek.
Anna zmarszczyła brwi.
– Przepraszam, że zapytałam.
Przez kilka minut posiłek przebiegał w milczeniu, po czym Serena podniosła 
wzrok.
– No więc kiedy się udajemy na zwiedzanie Wielkiej Tamy?
– Zaraz. – Omar usłyszał jej pytanie i wstał. – Szanowni państwo, proszę się 
pospieszyć 
z piciem kawy. Wyruszamy niebawem – powiedział, z uśmiechem rozglądając się 
wokół. – 
„Niebawem” według czasu angielskiego, co oznacza „dzisiaj”, nie zaś „niebawem” w 
rozumieniu 
egipskim, co oznacza „w przyszłym tygodniu”.
Anna uchwyciła spojrzenie Sereny, gdy wszyscy się roześmiali. Egipskie 
lekceważenie czasu 
było jednym z ulubionych żartów Omara. Bez wątpienia powtarzał go każdej 
kolejnej grupie 
pasażerów.
Anna już wcześniej postanowiła, że w drodze na tamę usiądzie w autokarze obok 
Sereny. 
Miała wiele pilnych spraw do przedyskutowania.
Jej plan został natychmiast udaremniony przez Andy’ego, który wcisnął się na 
miejsce obok 
niej, gdy tylko usiadła.
– Nie masz nic przeciwko temu, prawda?
Ukryła zniecierpliwienie, chociaż rozpaczliwie pragnęła porozmawiać z Serena.
– Oczywiście, że nie.
– Wzięłaś ze sobą ten nawiedzony przez duchy flakonik? Miał roziskrzone oczy.
Spuściła wzrok na przewodnik, który trzymała na kolanach.
– Nie. Zostawiłam go w kabinie.
– I pamiętnik Luizy też?
– I pamiętnik Luizy też. Jestem pewna, że będą tam całkowicie bezpieczne.
– Ja również mam taką nadzieję. – Rozejrzał się po autobusie, gdy drzwi zostały 
zamknięte 
i kierowca ruszył z nadbrzeża. – Mam wrażenie, że nie ma z nami Toby’ego. 
Wiedziałem, że 
Charley nie przyjdzie... wciąż śpi kamiennym snem... ale dlaczego on nie 
przyszedł? Sądziłem, 
że jest zainteresowany obejrzeniem Wielkiej Tamy.
– Cóż, jakikolwiek miałby powód, z pewnością nie dostanie się do mojej kabiny – 
powiedziała stanowczo Anna. Zauważyła, że Serena siedzi sama w kierunku jazdy.
– Obyś miała rację. – Andy założył ręce na piersi i uśmiechnął się krzywo.
Kiedy autokar się zatrzymał, by mogli zobaczyć, co pozostało z katarakty po 
zbudowaniu 
pierwszej zapory na początku dwudziestego wieku, i gdy przystanął ponownie już 
przy samej 
Wielkiej Tamie, Andy stał blisko Anny. Zaczynała podejrzewać, że rozmyślnie 
wchodzi między 
nią a Serenę, i była coraz bardziej zirytowana, gdy opuścili pojazd i wyszli na 
szczyt potężnej, 
betonowej budowli, by spojrzeć z niej na odległy brzeg Jeziora Nasera, 
śródlądowego „morza”, 
stworzonego przez budowę Wielkiej Tamy.
– Zdumiewające, prawda? – odezwała się, doganiając ich, Serena. – Ale przykro 
pomyśleć, 
że wiele świątyń i innych obiektów zniknęło pod wodą tego sztucznego zbiornika.
– Najważniejsze zostały przeniesione – wkroczył między nie Andy. Serena skinęła 
głową.
– Jednak znacznie więcej przepadło. Ta zapora nie była najlepszym rozwiązaniem.
– Nie? – Andy wydawał się zniecierpliwiony. – Jak do tego doszłaś?
– No cóż, z jednej strony niższe odcinki Nilu są zatruwane solą z morza, 
ponieważ prąd 
rzeczny nie jest już wystarczająco silny, by ją zatrzymać, a jezioro wypełnia 
się mułem, który 
coroczne wylewy zostawiają na polach, by je użyźniać. – Mówiąc to, uchwyciła 
wyraz twarzy 
Andy’ego i pokręciła głową. – Tak, wiem, że zapora czyni cuda i wszyscy mają 
elektryczność.
– Co okazało się niezwykle korzystne dla egipskiej koniunktury gospodarczej – 
uśmiechnął 
się Andy. – Ekonomia nigdy nie była twoją mocną stroną, moja droga.
Serena oblała się ognistym rumieńcem.
– W życiu są ważniejsze sprawy niż telewizor w każdym domu. Andy jęknął.
– Oczywiście. Bez wątpienia są też nieszczęśliwe małe ptaszki – szydził – oraz 
biedne 
krokodyle i wszystkie prześliczne, czujące magiczne przedmioty, którym szkodzą 
te okropne 
pola elektryczne.
Serena na sekundę zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
– Uciekaj stąd, Andy. Idź denerwować kogoś innego.
Anna niecierpliwie przenosiła spojrzenie z Sereny na Andy’ego. Wreszcie 
postanowiła 
zmienić temat.
– Tam w dole na ścianie zapory jest jakiś pies; to suka ze szczeniętami. Chcę ją 
sfotografować. Zauważyliście te płowe psy wszędzie, gdzie się udajemy? Nie wiem, 
czy są 
dzikie, czy się zabłąkały, ale wydaje mi się, że na pewno są bezpańskie. – 
Odciągnęła Serenę od 
Andy’ego, po czym wyjęła aparat i zaczęła fotografować zwierzęta bawiące się nad 
wodą.
– On naprawdę włóczy się za tobą! – Serena patrzyła za Andym, który oddalał się 
od nich, 
spoglądając ku rzece. – O ile się orientuję, nie masz nic przeciwko temu?
Anna obdarzyła ją wymuszonym uśmiechem.
– Czasami jest trochę męczący. – Spojrzała na Serenę, lecz nie mogła zobaczyć 
wyrazu jej 
oczu za ciemnymi okularami. – Nie bardzo wiem, co myśleć o paru historiach, 
które mi 
opowiedział. Jest zabawny. Atrakcyjny...
– Nie ufaj mu, Anno. Nie ufaj mu za grosz. – Ku zaskoczeniu Anny Serena nagle 
chwyciła ją 
za ramię. – Bądź ostrożna, moja droga. Proszę cię. Masz dosyć kłopotów, a on 
mógłby rozjątrzyć 
siły, które teraz wirują wokół ciebie. – Przerwała. – Jak zapewne zrozumiałaś, 
nasze stosunki nie 
układają się zbyt dobrze. Od czasu, gdy spotyka się z Charley, próbuje ingerować 
także w moje 
życie. Podejrzewam, że powiedział ci, iż uważa, że jestem wariatką. – Uważnie 
przyjrzała się 
Annie. – Tak, wnioskuję to z wyrazu twojej twarzy. Cóż, może jestem. Ale 
przynajmniej działam 
w najlepszej intencji. Andy jest egoistyczny, chciwy, okrutny i z jakiegoś 
powodu od czasu, gdy 
przybyliśmy do Egiptu, z minuty na minutę wydaje się coraz bardziej agresywny i 
zachłanny. 
Strzeż się więc, proszę – zakończyła, po czym odwróciła się i odeszła.
Anna patrzyła za nią.
– Sereno...
Serena pokręciła głową, nie odwracając się. Ze skulonymi ramionami pospiesznie 
odchodziła 
wzdłuż tamy od reszty towarzystwa.
– Pozwól jej odejść.
Anna zadrżała. Nie słyszała, kiedy Andy wrócił.
– Przejdzie się dookoła – powiedział, kładąc rękę na jej ramieniu. – Zawsze tak 
robi. Bardzo 
pogodna osoba z naszej Sereny.
Podniosła ku niemu wzrok.
– Słyszałeś, co powiedziała? Potrząsnął przecząco głową.
– Jeśli jej opowiedziałaś, co o niej mówiłem, to przypuszczam, że była bardzo 
nieuprzejma!
Na twarzy Anny odmalowało się niezadowolenie.
– Nie doceniasz więc mojego taktu.
– Przepraszam. – Andy objął ją za ramiona. – Stań tam. Chcę ci zrobić zdjęcie. – 
Poprowadził ją w stronę muru. – Jeśli staniesz tutaj, zdołam ująć w kadrze całą 
długość tamy. – 
Przerwał i zmarszczył brwi. – O co chodzi, Anno? Co się stało?
Nie słyszała go. Z otwartymi ustami i skamieniała z szoku, nagle niepomna tego, 
co dzieje 
się wokół, wpatrywała się uporczywie w coś za jego plecami.
Z odległości niespełna dziesięciu metrów obserwował ją kapłan Anhotep. Uniósłszy 
dłoń, 
palcem wskazywał jej serce.
8
Co było mocno zamknięte, zostało otwarte...
Chwała wam, którzy odbieracie serca.
Chwała wam, którzy kradniecie i miażdżycie serca...
KSIĘGA UMARŁYCH
Legenda przetrwała. Piaski się przesunęły, ale cienie zdradzają, co było tutaj 
niegdyś. Ślady 
są zagmatwane. Czy to był grobowiec kapłanów? Czy to był grobowiec, który 
historia wskrzesiła, 
a potem o nim zapomniała? Tym razem rabusie są lepiej wyekwipowani. Są 
silniejsi. Strażników 
faraonów dawno już nie ma. Drzwi pękają z trzaskiem, wyrwane z ościeżnicy – 
wewnątrz nie ma 
nikogo, kto by chronił zawartość grobu.
Gdzie jest złoto? Gdzie są owe cenne klejnoty, które zdobiły mężczyzn służących 
bogom? 
Mumie wywleczono na piasek, zniszczono, sprofanowano i obrócono w pyl, a dzbany 
zawierające 
wnętrzności balsamowanych ciał – roztrzaskano.
Nie ma żadnych skarbów. Żadnego wyposażenia na życie pośmiertne. Wszak byli 
ludźmi, od 
których bogowie się odwrócili.
Znaleziono ukryty w zakamarku flakonik. Wyniesiono go na zewnątrz, na pustynię, 
obejrzano 
i odrzucono na bok. Szkło jest już rzeczą powszechną. Ampułka nie ma więc żadnej 
wartości dla 
poszukiwaczy skarbów.
Odchodzą; grobowiec pozostaje otwarty. Duchy zmarłych żywią się blaskiem słońca 
oraz 
srebrzystym błogosławieństwem księżyca i przybierają na sile.
Ale nocą ludzie, którzy położyli świętokradcze ręce na zakazanych przedmiotach, 
napotykają 
sługi Anubisa i Sobeka. Ci bogowie zawsze strzec będą świętej ampułki łez Izydy 
i rabusie 
ponoszą śmierć, gdyż wszyscy, którzy jej dotkną, giną. Ich ciała pożerają 
szakale i krokodyle, 
zgodnie z wyrokiem bogów.
* * *
– To fatamorgana, Anno. Złudzenie. Omam. Załamanie światła. – Andy przyciągnął 
ją do 
siebie, gdy jąkając się, powiedziała, co zobaczyła. – Chodź. Pójdziemy w cień. 
To cholernie 
nasłonecznione miejsce. – Usiłował popchnąć ją z powrotem w stronę końca zapory, 
gdzie kilka 
drzew zapewniało skrawek głębokiego cienia.
– Andy! Anno! Poczekajcie! – Serena, obejrzawszy się w końcu za siebie, 
zrozumiała, że 
dzieje się coś złego, i pospieszyła ku nim z powrotem. – O co chodzi? Co się 
stało?
– Nic, co mogłoby dotyczyć ciebie, Sereno – rzucił Andy przez ramię.
Anna zmarszczyła brwi. Nie potrzebowała jego interwencji, choćby dyktowały ją 
jak 
najlepsze intencje. Szczególnie teraz.
– To był Anhotep – powiedziała z drżeniem, wciąż stojąc nieruchomo. – Sereno, on 
tu był. 
Przez sekundę. Na tamie. Ale ja zostawiłam flakonik na statku. Więc chyba 
powinien pozostać 
przy nim? Chyba mnie nie śledził? Dlaczego miałby mnie śledzić?
Serena wpatrywała się uważnie w twarz Anny.
– Jesteś pewna, że go widziałaś?
– Niczego nie widziała. – Andy znów objął Annę ramieniem. – Słońce świeci tak 
ostro, że 
łatwo uroić sobie różne rzeczy. Wszak w mirażach jawią się całe miasta.
– A jednak coś widziałam! – Anna odsunęła się od niego gwałtownie. – To nie była 
fatamorgana, Andy. Poza tym widziałam tego kapłana wystarczająco wiele razy, 
żeby go 
rozpoznać. – Zadrżała. – Przyglądał mi się! Obserwował mnie!
„Sycił się mną”. Te słowa przyszły jej na myśl nieproszone. „On wykorzystuje mój 
gniew. 
Mój strach”. Zadygotała całym ciałem.
Omar, który rozmawiał z Benem i grupą pozostałych turystów, racząc ich żywym 
opisem 
budowy Wielkiej Tamy przez Rosjan, odwrócił się zaintrygowany tonem Anny.
– Jakiś kłopot? – zapytał, podchodząc ku nim szybko. – Czy Anna źle się czuje?
– Czuję się świetnie – odpowiedziała Anna, zmuszając się do uśmiechu. Nie 
chciała zaufać 
Omarowi. Byłaby wówczas osaczona przez niego i Andy’ego.
– Prawdopodobnie za wiele słońca – powiedział Andy. – Zajmę się nią. Nic nie 
pomoże jej 
lepiej niż chłodny napój w jakimś zacienionym miejscu.
Chciał poprowadzić Annę w stronę autokaru, ale stawiła opór.
– Dziękuję, Andy. Czuję się doskonale. Chciałabym porozmawiać z Sereną, jeśli 
nie masz 
nic przeciwko temu.
Roześmiał się.
– Ależ oczywiście, że mam. Nie potrafię znieść rozłąki z tobą, a Sereną chce 
słuchać 
opowieści Omara o Wielkiej Tamie, nieprawdaż, Sereno? – jego głos nagle 
stwardniał.
– Raczej nie. – Serena założyła ręce na piersi. – Mamy ochotę na damskie 
pogaduszki, Andy. 
A to jest coś, na co ty nic nie możesz poradzić.
Anna stłumiła śmiech.
– Proszę, Andy. Serena i ja napijemy się czegoś w autokarze, a ty posłuchaj 
opowieści 
Omara. Potem opowiesz nam wszystko.
Odwróciły się i odeszły wzdłuż tamy. Andy patrzył za nimi przez chwilę, a potem 
odwrócił 
się ze wzruszeniem ramion. Anna ścisnęła dłoń Sereny.
– On tu był. Patrzył na mnie. Wskazywał mnie palcem! O Boże! Nie mogę w to 
uwierzyć. 
Dlaczego? Dlaczego tutaj przyszedł? To miejsce jest współczesne. Żaden 
starożytny Egipcjanin 
nie postawił stopy na tej zaporze. I flakonika również tutaj nie ma...
Siedząc obok siebie na trawie w cieniu pokrytego kurzem drzewa, piły wodę z 
turystycznych 
butelek. Po chwili Anna położyła się na wznak, rękami zasłaniając oczy.
– ...Czy ja sobie to wszystko wyobrażam? – ciągnęła. – A może Andy ma rację, że 
to 
nadmiar słońca i wyobraźni?
Przez chwilę trwało milczenie. Serena patrzyła przez rzadkie srebrzyste listowie 
na 
intensywny błękit nieba.
– A jak ty myślisz?
– Zaczynam chyba w to wierzyć.
– A ja myślę, że masz rację, Anno. Zapewne nie znam się na tym wszystkim zbyt 
dobrze. 
W pewnym sensie, jak już wcześniej powiedziałam, to jest dla mnie za mądre, ale 
czuję, że masz 
tylko mnie, więc musisz się zgodzić, żebym ci pomogła tak jak potrafię. Nie 
pozwól, proszę, by 
Andy pozbawił cię zaufania do mnie.
Jakiś cień padł na jej twarz, więc przestraszona podniosła wzrok. Andy 
najwyraźniej zmienił 
decyzję i podążył za nimi.
– Dlaczego miałbym pozbawiać Annę zaufania do ciebie? – spytał, spoglądając na 
nią 
z góry. – Ona jest wystarczająco rozsądna, Sereno. Nie muszę jej wskazywać 
rzeczy 
oczywistych.
Obie kobiety usiadły.
– Andy, proszę, czy możesz dać nam trochę spokoju? – Anna była już naprawdę 
zirytowana.
Usiadł obok niej.
– Z pewnością nie chciałaś tego powiedzieć, prawda? – obdarzył ją łobuzerskim 
uśmiechem. 
– Jak się czujesz? Czy ten napój zrobił ci dobrze? W autokarze mam w torbie 
trochę piwa, jeśli 
chcecie.
Serena podciągnęła kolana i objęła je ramionami.
– Nie zrezygnujesz, prawda, Andy? Wzruszył ramionami.
– Mówię tylko to, co myślę. Wszystkie twoje egipskie starożytności są bardzo 
fascynujące, 
moja droga, ale są tylko tym, czym są. Starożytnością. Historią. Dziś nie wydaje 
się to 
praktyczne. Ten ołtarz Izydy w kącie twojej sypialni, kadzidło i te wszystkie 
rzeczy... To 
dziwactwo. Niebezpieczne dziwactwo. Sama nie powinnaś w to wierzyć, a już z 
pewnością nie 
powinnaś próbować wpajać tego Annie. Jest zbyt wrażliwa. Ten kraj to papierek 
lakmusowy dla 
każdego, kto ma wyobraźnię i trochę romantycznego ducha. Daj jej spokój.
– Jak radzi dobry, stary solidny Andy ze swoimi przyziemnymi poglądami i 
zdecydowanym 
męskim umysłem? – zapytała łagodnie Anna. – Czy w ogóle przychodzi ci na myśl, 
Andy, że 
Serena może być w kontakcie ze starożytną rzeczywistością, że to, co mówi, i to, 
w co wierzy, 
może być w pełni uzasadnione?
– To bzdura, kochanie – powiedział, wstając. – Widzę, że nie przekonam cię tak 
od razu, 
więc dołączę do grupy. Macie tylko piętnaście minut, potem wracamy na statek.
Po jego odejściu zapadła cisza. Serena w zamyśleniu oparła brodę na kolanach.
– Dziękuję, że stanęłaś w mojej obronie – powiedziała po długim milczeniu.
– Dlaczego nie robisz tego sama? – Anna wciąż była rozdrażniona. – Andy ma w 
sobie coś 
z tchórza, znęcającego się nad słabszymi. Nie da ci spokoju, jeśli nie będziesz 
się bronić. 
Powinnaś cisnąć mu jakieś dosadne staroegipskie przekleństwo. – Nagle zaśmiała 
się. – 
Najwyraźniej czuję się już lepiej.
– To dobrze. – Serena podniosła wzrok i uśmiechnęła się, po czym wzięła głęboki 
oddech. – 
Nie obrzucam go przekleństwami, ponieważ traktuje mnie wręcz okropnie i niekiedy 
swoimi 
wyskokami, złośliwością oraz mówieniem głupstw przyprawia mnie o taką 
wściekłość, że mam 
ochotę nim potrząsnąć i powiedzieć coś, czego bym żałowała do końca życia... – 
przerwała – 
a potrafiłabym mu zrobić jakąś poważną krzywdę, Anno. Wierz mi. Znam dość dużo z 
tego, co 
nazywasz egipskimi przekleństwami, aby to sprawić!
Znów zapadło milczenie.
– To jest rzeczywiste, prawda? – Anna przetarła dłońmi twarz. – Fakt, że ludzie 
czegoś nie 
widzą lub nie rozumieją, nie oznacza wcale, że to nie istnieje. – Westchnęła. – 
I nie można 
sprawić, że to zniknie, mówiąc po prostu, że tego nie ma. – Spojrzała na Serenę. 
– Boję się.
Serena pochyliła się i ujęła jej dłoń.
– Będę przy tobie. Ilekroć będziesz mnie potrzebować. – Podniosła wzrok i 
potrząsnęła 
głową. – Spójrz, wracają. Widocznie nadszedł czas odjazdu. Porozmawiamy o tym 
później.
W autokarze Anna usiadła obok Bena. Andy usadowił się z przodu i bombardował 
Omara 
pytaniami. Serena siedziała na wprost Anny i mówiła bardzo niewiele. Wydawała 
się pogrążona 
w myślach, a kiedy wrócili na statek, natychmiast skierowała się do swojej 
kabiny. Anna patrzyła 
za nią w zamyśleniu, a po powrocie do siebie zatelefonowała do niej. Minęło 
kilka sekund, nim 
Serena podniosła słuchawkę.
– Chciałabym porozmawiać z tobą trochę dłużej – powiedziała szybko Anna. – Czy 
mogłabyś przyjść do mojej kabiny? Tu nam nie przeszkodzi...
Serena roześmiała się cicho.
– ...nasz kochany i tak uprzedzająco grzeczny Andy? Oczywiście, moja droga. Daj 
mi 
dwadzieścia minut. Przyjdę.
Anna nie sprawdziła, czy flakonik jest na swoim miejscu. Nie pozwoliła też sobie 
spojrzeć 
przez ramię ani zerknąć do lustra. Skoro kapłani byli realni, musiała szybko 
zdecydować, czy 
Serena może pomóc, czy też jej ingerencja tylko pogorszy sprawę. Istnieje 
również, 
przypomniała sobie, pewne ostateczne rozwiązanie, które raz na zawsze położyłoby 
kres całej 
historii: rzeka. Następnym razem upewniłaby się, że w pobliżu nie ma nikogo, kto 
widziałby, jak 
wyrzuca ampułkę. Nagle zagryzła wargi. A gdyby to zrobiła? A gdyby jedynie 
rozgniewała tym 
kapłanów?
Wzięła głęboki oddech. Nie myśleć o tym. Od tej chwili jej umysł będzie 
zamknięty. Musi 
tylko wytrwać w tym postanowieniu, a jeśli będzie wystarczająco silna, podejmie 
ogromny 
wysiłek i odmówi dostępu do swej wyobraźni, z pewnością nie nastąpią żadne 
dalsze wizyty, ona 
postara się niczego sobie nie wyobrażać, niczego nie przewidywać ani niczego się 
nie bać. 
Nurtowała ją jeszcze jedna myśl: a może Andy ma rację, a ona i Serena są w 
błędzie; może 
mroczne wizje, które ją nawiedzają, nie są niczym więcej niż tylko gorączkowymi 
imaginacjami 
przegrzanego mózgu?
Usiadła na łóżku i wysunęła szufladę nocnego stolika. Nie będzie chyba nic złego 
w rzuceniu 
okiem na pamiętnik przed przyjściem Sereny. To, co Luiza pisała o kapłanach i 
swych własnych 
wizjach, mimo wszystko wciąż było dla Anny zdumiewające. Wyjęła pamiętnik z 
szuflady 
i przez chwilę siedziała zapatrzona w wytartą okładkę. Czy Phyllis zdawała sobie 
sprawę, 
pomyślała nagle, jaką „bombę zegarową” podłożyła swojej pra-bratanicy, 
przekazując jej ten 
pamiętnik, a kilkanaście lat wcześniej flakonik na wonności, romantyczny prezent 
dla małego 
zachłannego dziecka?
Westchnęła. Wzbraniając się przed podniesieniem wzroku i rozejrzeniem się po 
kabinie, 
otworzyła pamiętnik i zaczęła powoli przewracać strony, szukając pozostawionej 
między nimi 
zakładki: widokówki ukazującej świątynię w Edfu na tle gorejącego zachodu 
słońca.
* * *
Luiza poprosiła na osobności kapitana, by przekazał wiadomość Hassanowi, ale ten 
tylko 
wzruszył ramionami i potrząsnął głową. Przyjazny uśmiech w jego błyszczących 
oczach zniknął. 
Popatrzył na Luizę z chłodną przyganą, skłonił się uprzejmie, lecz oficjalnie, i 
odszedł do swoich 
obowiązków. Luiza weszła na górny pokład i stanęła oparta o burtę, osłaniając 
się parasolką 
przed żarem przedpołudniowego słońca. Spoglądała poprzez Nil ku nabrzeżu po 
drugiej stronie. 
Statek państwa Fieldingów był opustoszały, a na stojącym za nim parowcu lorda 
Carstairsa widać 
było tylko jednego człowieka siedzącego po turecku na rufie i zszywającego 
żagiel. 
Zdeprymowana, zmięła trzymany w dłoni liścik, który napisała do Hassana, i 
upuściła go do 
wody. Kołysał się przez chwilę na fali, a potem zamókł i powoli zniknął z pola 
widzenia.
Jakiś czas później, słysząc niedalekie skrzypienie wioseł, podniosła wzrok i z 
drżącym 
sercem zobaczyła, że płynie ku nim lord Carstairs. Bez uśmiechu obserwowała, jak 
unosi dłoń 
w geście powitania. Udając, że tego nie widzi, odwróciła się i przeszła na drugą 
stronę pokładu, 
by popatrzeć na miasto. Tego przedpołudnia Augusta już wcześniej udała się z 
paniami Fielding 
na brzeg, by zwiedzić miejscowy bazar. Luiza wymówiła się od pójścia z nimi. Nie 
miała ochoty 
na zakupy.
Nie minęło wiele czasu, gdy usłyszała za sobą kroki na pokładzie.
– Czuję, że jestem pani winien głębokie i serdeczne przeprosiny, pani Shelley.
Nie odwróciła się.
– W rzeczy samej, lordzie Carstairs. Jeszcze większe przeprosiny jest pan winien 
mojemu 
przewodnikowi, który został przez pana zwolniony.
Zapadła cisza. Widząc, że Luiza nie zamierza się odwrócić i rozmawiać, Carstairs 
podszedł 
do burty i oparł się o balustradę obok niej.
– Moje intencje były jak najbardziej szlachetne, zapewniam panią – powiedział 
łagodnie. – 
Pozwoli pani, że spróbuję to wszystko pani wynagrodzić? Jak rozumiem, dziś po 
południu 
zabiorą statki w górę ku katarakcie. Jestem przekonany, że „Ibis” znów popłynie 
pierwszy. 
Zgodzi się pani, abym jej towarzyszył podczas pikniku na skałach, skąd można 
będzie 
obserwować, jak statek zaczyna swą podróż w górę rzeki? To byłby cudowny temat 
do obrazu. 
Słyszałem, że Nubijczycy skaczą do wody niczym ryby, gdy ciągną liny. Towarzyszą 
im dzieci. 
To będzie wspaniałe widowisko.
Stojąc obok siebie, spoglądali przez wodę na drugą stronę rzeki. W dali Luiza 
widziała 
ciągnione wozy konne na krętej drodze, osły z jeźdźcami i kilka łodzi 
wyciągniętych na piasek 
nieopodal nabrzeża. Carstairs stał obok niej w milczeniu, zadowolony, że 
podsunął jej ten 
pomysł, i prawdopodobnie świadomy walki, jaką toczyła z własnym sumieniem. Z 
jednej strony 
bardzo pragnęła przyjąć jego zaproszenie; okazja rysowania statku ze skał była 
zbyt kusząca, by 
ją zignorować. Z drugiej zaś strony Luiza nadal była na niego wściekła i zdawała 
sobie sprawę, 
jak nielojalne byłoby to wobec Hassana.
– Proszę pomyśleć o swoim malarstwie, pani Shelley. Szkoda byłoby nie pokazać 
katarakty 
ze wszystkich stron – cichy głos lorda był bardzo przekonywający. – Przynajmniej 
tyle mógłbym 
zrobić, aby zrekompensować pani stratę.
Spojrzała na niego ostro. Wciąż patrzył w dal. Nie odwrócił się.
W końcu się zgodziła. Byłoby niemądrze, jak powiedział, odrzucić możliwość 
spoglądania 
przynajmniej przez jakiś czas ze skał i okazję utrwalenia tego wydarzenia. Poza 
tym przyjęcie 
jego towarzystwa nie oznaczało, że Luiza mu wybaczyła, ani że kiedykolwiek to 
uczyni.
Po południu, wziąwszy swoje przybory malarskie, podążyła za Carstairsem do jego 
łodzi, 
wiedząc, że nie będzie mogła się przebrać w wygodną suknię i pozostanie w 
niewygodnym 
konwencjonalnym stroju nawet w wodnym pyle katarakty.
Dopiero gdy odpłynęli od „Ibisa”, spostrzegła Venetię Fielding, stojącą na 
pokładzie statku 
brata i obserwującą ich z oddali. Nawet z takiej odległości Luiza wyczuła złość 
i zazdrość tej 
kobiety.
Przybili do skały nad jednym z najwęższych przełomów między wyspami i Carstairs 
zwinnie 
wyskoczył na brzeg. Przewoźnik przeniósł kosz piknikowy, przybory malarskie 
Luizy i stos 
miękkich poduszek owiniętych dla ochrony przed wilgocią w impregnowaną tkaninę. 
Carstairs 
wsunął mu w garść monetę i odprawił gestem ręki.
– Z tego miejsca będziemy mieć cudowny widok, gdy statek ruszy pod prąd – 
uśmiechnął się 
do Luizy i podając jej rękę, ze swobodną kurtuazją pomógł usadowić się na 
poduszkach i wręczył 
parasolkę. Usiadła, zastanawiając się, jak on wyobrażał sobie malowanie z 
parasolką w ręku.
Silny prąd wody uniemożliwiał rozmowę. Pozostawiając Luizie rozpakowanie farb, 
Carstairs 
stanął na krawędzi skały i patrzył w dół rzeki ku miejscu, gdzie miał się 
pojawić pierwszy statek. 
Stał tak przez dłuższą chwilę, najwyraźniej zatopiony w myślach, wreszcie 
odwrócił się do 
Luizy. Odstawiwszy parasolkę za siebie, otworzyła szkicownik i przenosiła na 
papier zarysy 
kanionu. Wodny pył wodospadów zamoczył jej brzeg spódnicy, ale nawet tego nie 
zauważyła.
Podniosła wzrok.
– Czy zechciałby pan, milordzie, przynieść mi trochę wody? – wyciągnęła doń 
miseczkę 
i uśmiechnęła się. Sięgnął po naczynie i na chwilę ich oczy się spotkały.
W oślepiającym blasku słońca jego tęczówki wydawały się bezbarwne niczym szkło, 
a ich 
wyraz nieprzenikniony. Nie mogła oderwać od niego oczu. Przez chwilę poczuła, że 
się gdzieś 
zapada i gwałtownie odwróciła wzrok. Spoglądając na wodę wirującą wokół skały, 
uchwyciła 
kątem oka zagadkowy uśmiech Carstairsa, który pojawił się tylko na moment, i 
zniknął tak 
szybko, że zastanawiała się, czy może go sobie wyobraziła.
Lord przykucnął na krawędzi skalnego basenu, szybko podstawił miseczkę pod wodny 
pył, 
po czym podniósł się i przyniósł ją Luizie.
Podziękowała skinieniem głowy.
– Obawiam się, że będzie się pan nudził, milordzie.
– Z pewnością nie – zaprzeczył. – Myli się pani, gdyż moja cierpliwość jest 
bezgraniczna.
Ku zdumieniu Luizy, usiadł po turecku na poduszce obok niej. Wzruszyła 
ramionami. 
Zanurzając pędzel w wodzie, którą jej przyniósł, wybrała kolory z pudełka farb, 
zmieszała je 
i zaczęła szybko nakładać na papier.
Kiedy następnym razem spojrzała na Carstairsa, słońce przesunęło się lekko, a 
cienie kładące 
się tuż za nią były głębsze. Wciąż nie było ani śladu statku i jego eskorty. 
Lord Carstairs siedział 
dokładnie w takiej samej pozycji jak na początku, a jego oczy nadal utkwione 
były w jej szkicu, 
lecz – była pewna – w istocie wcale go nie widziały. Przestała malować i cicho 
odłożyła pędzel. 
Nie poruszył się. Zsunęła szkicownik z kolan, podniosła się bezgłośnie i stała, 
spoglądając na 
niego z góry. Nadal nie dawał żadnego znaku, że w ogóle ją zauważa.
– Milordzie? – powiedziała cicho tuż nad jego uchem. – Milordzie? Roger? Dobrze 
się pan 
czuje?
Miał otwarte oczy, a jego źrenice wyglądały jak dwa czarne punkciki w dziwnie 
jasnych 
tęczówkach. Plecy miał wyprostowane, a jego ręce spoczywały swobodnie na 
kolanach. Trwał 
w jakimś dziwnym zamyśleniu.
Wyprostowała się z drżeniem i po paru sekundach odeszła. Stanęła nad wodą, 
patrząc na 
skały i zastanawiając się, czy powinna próbować go obudzić, ale właśnie w tym 
momencie 
u wlotu wodnej gardzieli zobaczyła pierwsze postacie z linami na ramionach. W 
niespełna kilka 
sekund rzeka zapełniła się krzyczącymi i śmiejącymi się mężczyznami, którzy – po 
kilkunastu 
u każdej z czterech lin – przeciągali ciężki statek pod prąd rwącej wody.
– Cudowny widok, nieprawdaż?
Zadrżała na głos, który rozległ się tuż obok. Carstairs stał blisko niej, z 
oczami utkwionymi 
w tym, co działo się przed nimi.
– W istocie. – Zerknęła z ukosa. Twarz Carstairsa ocieniało rondo białego kasku 
tropikalnego, więc nie mogła ujrzeć jego oczu.
– Chce pani zrobić kilka szybkich szkiców? Rozpakuję jedzenie i znajdę jakiś 
bakszysz dla 
chłopców. Kiedy nas zobaczą, zaczną nurkować. – Zakrzątnął się sprawnie i gdy 
Luiza znów 
usiadła ze szkicami, rozpakował piknikowy kosz, rozłożył niewielki obrus i 
napełnił winem 
kieliszki.
Z okrzykiem triumfu mężczyźni podciągnęli statek jeszcze bliżej i Luiza 
zobaczyła teraz 
Augustę i sir Johna, którzy stali na dachu kabiny dziobowej. Kiedy podniosła 
wzrok, zaczęli ku 
niej machać.
– Przyłączymy się do nich, gdy tylko przejdą pierwszy próg katarakty – rzekł 
Carstairs, 
podając jej kieliszek wina. – Wtedy będzie pani mogła doświadczyć tego, by tak 
rzec, z drugiego 
końca liny holowniczej. Spełnimy toast? – Uniósł swój kieliszek, więc zrobiła to 
samo. Na 
chwilę ich ręce się zetknęły, a potem Carstairs przytknął swój kieliszek do jej 
warg. – Salute, 
piękna pani.
Mimo że usilnie próbowała tego nie robić, nie mogła się powstrzymać i spojrzała 
mu w oczy. 
I już nie potrafiła odwrócić wzroku. Nagle poczuła się dziwnie zmęczona. 
Zorientowała się, że 
półleży wsparta na poduszkach. Carstairs przysunął się teraz bliżej, pochylając 
się nad nią.
– Luizo, moja droga, czy mogę wziąć twój kieliszek? Wszak nie chcemy, by wino 
się rozlało, 
prawda? – Jego usta były teraz blisko jej twarzy, a źrenice utkwione w jej 
oczach wciągały ją 
niczym wielkie, głębokie odmęty. – Przesunę parasolkę, moja droga, by cię lepiej 
osłonić. 
Proszę, oto ona.
Oczy jej się zamykały. Nie mogła nad tym zapanować. Poczuła jego usta na swoich. 
Były 
zdecydowane i władcze. Dreszcz podniecenia wstrząsnął jej ciałem i wtedy, nagle, 
Carstairs się 
poderwał.
– Yallal – wrzasnął. – Imshi! Uciekaj stąd!
Jakiś mały chłopiec, odziany tylko w przepaskę na biodrach, stał obok nich, 
ociekając wodą.
Kiedy Luiza przeciągnęła się sennie i usiadła prosto, zobaczyła, że chłopiec 
odchodzi. 
Zeskoczył ze skały w spienione wrzące fale.
– O Boże, on się utopi – usłyszała swój własny głos, drżący i przerażony.
– Oczywiście, że się nie utopi. A jak twoim zdaniem się tu dostał? Szuka tylko 
bakszyszu! – 
Carstairs wyjął z kieszeni garść monet. Rzuciwszy je wysoko w powietrze, 
patrzył, jak spadają 
do wody wokół unoszącej się na falach głowy chłopca. W jednej chwili zuchwale 
uśmiechnięta 
buzia zniknęła, zastąpiona parą drobnych brązowych stóp. – Twoje wino, moja 
droga. – Carstairs 
wręczył jej kolejny kieliszek. – Pozwól, że podam ci coś do zjedzenia.
Jakby nigdy nic się nie stało... Zakłopotana przesunęła dłonią po wargach. 
Przyklęknął teraz 
nad koszykiem, wyjmując z niego chleb, jajka na twardo, świeży biały ser i 
owoce.
Zmieszana potrząsnęła głową.
– Jak wrócimy na pokład „Ibisa”? – Nagle właśnie to wydało jej się ważne. 
Chciała się 
znaleźć wśród innych ludzi.
– Zobaczysz. Gdy przejdzie obok, będzie to całkiem łatwe. – Nałożył jej na 
talerz, jakby była 
dzieckiem, i usiadł kilka stóp dalej. Znów na nią nie patrzył.
Spojrzała na swoją parasolkę. Była przesunięta tak, aby osłaniać miejsce, gdzie 
Luiza 
wcześniej leżała, przed patrzącymi od strony rzeki. Nikt ze statku nie mógłby 
zobaczyć, co się 
stało, jeśli to w ogóle się stało. Luiza zmieszana spojrzała na swój talerz. 
Jeśli nawet wcześniej 
miała apetyt, to już zniknął.
Carstairs wreszcie na nią popatrzył. O co chodzi? Nie lubisz tego?
Wzruszyła ramionami.
– Przepraszam. Nie jestem głodna.
Odstawił butelkę, nakrywając ją własnym kieliszkiem, i znowu przysunął się do 
Luizy.
– Mam nadzieję, że słońce nie było dla ciebie zbyt mocne?
– Nie – potrząsnęła głową. – Nie, dobrze się czuję w słońcu.
Czyżby jej się to przyśniło? Gdyby go oskarżyła, że ją wykorzystał, czy nazwie 
ją 
kłamczynią?
Znów się uśmiechnął i wziął ją za rękę. Próbowała odwrócić wzrok.
– Luizo? – Jego głos brzmiał czysto ponad rykiem spienionej wody. – Nie walcz z 
tym. 
Spójrz na mnie, Wiesz, że tego pragniesz.
Zaczerpnęła tchu, uporczywie wpatrując się w migotanie słońca na wodzie i 
próbując się 
oprzeć.
– Rogerze, proszę...
– Spójrz na mnie, Luizo. Po co z tym walczyć? Spójrz na mnie... Jego ręce na jej 
dłoniach 
były lodowato zimne. Zadrżała. Mimo woli uniosła twarz ku jego twarzy.
– Tak jest dobrze... – Jego oczy były takie ogromne... Czuła, że wciągają ją 
znowu, że 
wymazują wszelkie myśli z jej pamięci, że staje się bezwolną, posłuszną lalką. – 
Tak jest 
dobrze... – powtarzał, wodząc lekko palcami po jej ramieniu, ujmując pod brodę i 
wyżej unosząc 
jej twarz.
Tym razem jej usta rozchyliły się posłusznie pod jego wargami, chociaż ciało 
było bezwolne. 
Nie mogła się poruszyć. Wiedziała, że znów przesunął parasolkę, potem poczuła, 
że rozpina jej 
wysoko zapinaną bluzkę. Jego dłoń odgarnęła na bok miękką koronkę, a lodowate 
palce dotknęły 
jej piersi. Jęknęła, ale nie odepchnęła go.
– Ten flakonik, Luizo. Dasz mi go. Dasz mi go w prezencie, moja kochana. – Wargi 
Carstairsa były tuż przy jej uchu. Słowa echem odbiły się w jej mózgu. Flakonik. 
Prezent. 
Flakonik. Prezent.
Prezent od Hassana! Otworzyła oczy.
– Nie! – odepchnęła go gwałtownie. – Nie! Co ty robisz?! Podniosła się, odbiegła 
kilka 
kroków na śliską skałę i poczuła, że
traci grunt pod nogami. Z okrzykiem trwogi wyrzuciła do przodu ręce, jakoś 
odzyskała 
równowagę i chwiejąc się, zatrzymała się na krawędzi skały.
Właśnie w tym momencie zobaczyła wysoką postać, stojącą między nią a 
Carstairsem.
Postać stała przez chwilę między nimi, z wyciągniętymi rękami i malującą się na 
twarzy 
furią, po czym zniknęła.
Carstairs skamieniał. Był biały jak piana na wodzie. Trząsł się gwałtownie, a 
oczy mu 
błyszczały, jednak nie umiałaby powiedzieć, czy z podniecenia, czy też ze 
strachu...
– Ahoj! Luizo! Gotowa do wejścia na pokład? – Jakiś głos dotarł do niej nagle 
poprzez ryk 
katarakty. Odwróciła się i w odległości niespełna piętnastu jardów od skały 
ujrzała statek. Nagle 
znalazło się tam kilkunastu mężczyzn ciągnących liny, którymi przesuwali statek 
pod prąd 
ryczącej wody. Sir John machał do niej rękami. W jednej chwili jeden z członków 
załogi znalazł 
się na skale. W kilka sekund spakowano ich rzeczy, a po następnych dziesięciu 
statek był już 
wystarczająco blisko, by Luiza mogła chwycić szczebel drabinki i wspiąć się na 
pokład. Za nią 
Carstairs podał kapitanowi ostatnią poduszkę i również wszedł na statek.
– Naszkicowałaś nas? Zobaczmy. – Sir John wyciągnął rękę po szkicownik. Podała 
go bez 
słowa.
Stojący za nią Carstairs pochylił się i ujął ją za łokieć. Jego palce na nagiej 
skórze były 
niczym zimna guma arabska.
* * *
Anna z przestrachem podniosła wzrok. Zmarszczyła brwi i spojrzała na zegarek. 
Minęła już 
niemal godzina, a Sereny ani śladu... Podniosła słuchawkę i wystukała numer jej 
kabiny.
– Słucham? – Głos Charley brzmiał tak, jakby spała.
– Mówi Anna. Chciałabym rozmawiać z Sereną. Chwila milczenia, a potem nieszczery 
śmiech.
– Nie ma jej.
– Rozumiem. Nie wiesz, kiedy wyszła?
– Nie mam pojęcia. – Głos Charley stał się nagle bardzo znudzony. – Nie jestem 
jej 
strażniczką. – Z trzaskiem odłożyła słuchawkę.
Anna zagryzła wargi.
Zamknąwszy pamiętnik, wsunęła go z powrotem do szuflady. Właśnie zmierzała do 
drzwi, 
gdy rozległo się pukanie. Na progu stała zapłakana Serena.
– Co się stało? Sereno?! – Anna chwyciła ją za rękę i wciągnęła do kabiny. 
Posadziwszy 
Serenę na łóżku, przez chwilę przyglądała się jej uważnie, po czym usiadła obok. 
– Powiedz mi, 
proszę, że to nie Andy. Czy pozwolił sobie na coś z mojego powodu?
Serena wzruszyła ramionami i z ociąganiem lekko skinęła głową.
– To nie twoja wina, Anno. Powtarza to wszystko od chwili, gdy go poznałam – 
pociągnęła 
nosem i sięgnęła do kieszeni po chusteczkę. – Chodzi tylko o to, że teraz był 
wręcz okrutny. – 
Patrzyła prosto przed siebie, a jej twarz wyrażała oszołomienie. – W takim 
stanie nie jestem ci 
przydatna, Anno.
Anna spojrzała na nią przerażona. Wstała, podeszła do toaletki i napełniwszy 
wodą szklankę, 
wręczyła ją Serenie.
– Co powiedział? – spytała. – Chcesz mi o tym opowiedzieć?
– Chyba nie. Jestem pewna, że wyobraźnia ci to podpowie. Krótko mówiąc: mam 
zachować 
moje klimakteryczne wariactwa dla siebie i więcej się do ciebie nie zbliżać.
– Bo co?! Co on zamierza zrobić?! – Anna czuła, że narasta w niej furia.
– Tobie nic, oczywiście. – Serena szybko wypiła wodę i zamknęła oczy, ściskając 
szklankę 
w rękach. – Ale z mojego życia uczyni piekło. A potrafi to robić, wierz mi. 
Przychodzi. 
Telefonuje. Sugeruje, że popadam w obłęd. Grozi mi psychiatrami, egzorcystami i 
Bóg wie 
czym! To nie jest tego warte, Anno. – Z westchnieniem odstawiła szklankę i 
potrząsnęła głową. – 
Nawet gdybym chciała, nie mogę być twoją powiernicą właśnie ze względu na 
ciebie. Wyciąga 
ze mnie wszystkie tajemnice. W takim stanie byłabym łatwą zdobyczą dla twoich 
kapłanów. 
Jedyna pociecha to chyba to, że teraz nie mam nawet dość energii, aby opłacało 
im się 
zapanowanie nade mną.
Anna zamknęła oczy. Miała wrażenie, że temperatura w kabinie spadła o kilka 
stopni. 
Myślała o Luizie i jej lęku.
– Dlaczego myślisz, że chcieliby tobą zawładnąć?
– Jestem wtajemniczona. Prawdopodobnie mam ten rodzaj energii, jakiej poszukują. 
Gdybym była silna i skoncentrowana, mogłabym stawić im opór. Mogłabym walczyć z 
nimi na 
ich własnym gruncie i może byłabym ci w jakiś sposób przydatna – mówiła Serena, 
potrząsając 
głową. – Jeśli jednak wierzyć Andy’emu, teraz pozostała mi tylko własna 
paranoja. Prosiłam go, 
by spróbował na to spojrzeć z naszego punktu widzenia; żeby wyobraził sobie, że 
zagrożenie jest 
realne; żeby pomyślał o tym, co się stanie, jeśli ci dwaj kapłani zdobędą moc. 
Nie ma tu nikogo 
oprócz mnie, aby z nimi walczyć.
– Mogę jeszcze wyrzucić ten flakonik, Sereno – przerwała jej Anna.
– To nie przyniesie nic dobrego! Sama powiedziałaś, że poszli za tobą na Wielką 
Tamę. Oni 
nie są związani z flakonikiem, Anno. Są realnymi, niezależnymi istnieniami! Nie 
wiem, dlaczego 
nie pokazywali się wcześniej. Może wiedzieli, że pewnego dnia przywieziesz ten 
flakonik 
z powrotem do Egiptu. Może w Londynie nie znajdowali odpowiedniej ilości 
właściwej energii. 
Ale teraz, gdy znaleźli sposób, by zdobyć dość mocy, nie skoczą za flakonikiem 
do rzeki i nie 
znikną w pluskającej fali.
Anna mimo lęku uśmiechnęła się bezwiednie. Ten opis wywoływał wspaniałą wizję.
– A zatem powinnaś mi pomóc, Sereno. Musisz. Jesteś mi potrzebna. Nie przestaję 
myśleć 
o Luizie, o tym, jak bardzo się bała – powiedziała, wstając z nagłym 
postanowieniem. – Zaraz 
powiem Andy’emu, żeby przestał się tym zajmować i dał ci spokój.
– Nie, proszę. – Serena chwyciła ją za rękę.
– Nie próbuj mnie powstrzymywać. Naprawdę mam już dosyć jego natręctwa. Obie 
stwierdziłyśmy, że jest tchórzem znęcającym się nad słabszymi, i że to nie jego 
sprawa.
– On uważa, że ty jesteś jego sprawą, Anno. Spodobałaś mu się, choć mówiąc 
szczerze – 
zawahała się – myślę, że jeszcze bardziej upodobał sobie pamiętnik Luizy 
Shelley. W głębi serca 
Andy zawsze jest najpierw handlarzem dzieł sztuki, a dopiero później 
przyjacielem lub 
kochankiem. Brzmi to okropnie, ale prawdopodobnie ma już na ten pamiętnik 
jakiegoś kupca 
i wyznaczoną cenę. Jeśli stanę mu na drodze do zdobycia szybkiej forsy, to już 
po mnie.
Anna przez chwilę wpatrywała się w nią w milczeniu, a potem, nie mówiąc już ani 
słowa, 
obróciła się na pięcie i jak burza wybiegła z kabiny.
Nietrudno było znaleźć Andy’ego. Siedział przy barze, patrząc, jak Ali 
przyrządza koktajle.
– Chcę z tobą porozmawiać. W tej chwili. – Anna zatrzymała się przed nim z 
dłońmi na 
biodrach i błyszczącymi oczami. – Twoje natręctwo zaszło za daleko. To się musi 
skończyć.
Wiedziała, że goście siedzący w barze patrzą na nią, a potem szybko odwracają 
wzrok, ale 
zignorowała to.
– Więc Serena poszła prosto do ciebie, tak? – Andy podpisał czek i wziął od 
Alego 
szklaneczkę, a potem uniósł ją ku Annie w niemym toaście. – Chciałem cię tylko 
ochronić przed 
wciągnięciem w jej dramatyczne seanse. Byłabyś mi wdzięczna, ale – wzruszył 
ramionami – 
skoro tego sobie życzysz, niech tak będzie. – Upił duży łyk.
– Właśnie tego sobie życzę. I nie chcę słyszeć, że ją straszysz. Na miłość 
boską, przestań 
wtykać nos w nie swoje sprawy! Dlaczego uzurpujesz sobie prawo do decydowania o 
tym, co 
robię, lub kogo czynię swoim przyjacielem? Znam cię zaledwie kilka dni! – 
Wiedziała, że 
reaguje zbyt gwałtownie, ale nagle przypomniała sobie Feliksa wybierającego jej 
przyjaciół 
i kierującego całym jej życiem. Nigdy więcej. Nowa Anna była osobą wolną i 
znacznie silniejszą 
niż dawna.
– Serenę także znasz dopiero kilka dni – przypomniał jej Andy, potrząsając 
głową.
– Wierzę swoim wewnętrznym przeczuciom – odparowała szybko. – Lubię Serenę i mam 
do 
niej zaufanie.
– Och, z tego wnoszę, że mnie nie darzysz ani sympatią, ani zaufaniem? Przykro 
mi, miałem 
całkiem inne wrażenie.
Spojrzała mu prosto w oczy.
– Lubię cię, Andy, i jestem pewna, że mogę ci ufać, ale to nie znaczy, że muszę 
powierzyć ci 
całą siebie, ani też że możesz mi wskazywać i wybierać przyjaciół.
Andy wytrzymał jej spojrzenie.
– Pozwól więc, że i ja ci przypomnę – powiedział łagodnie – że znam Serenę od 
lat, a ty 
zaledwie od kilku dni, i moje stosunki z nią nie są twoją sprawą.
Zapanowało chwilowe milczenie. Anna cofnęła się i lekko skinęła głową.
– To prawda. Dopóki twoje stosunki z Sereną nie kolidują z moimi! Odwróciła się 
gwałtownie i zobaczyła, że za nią stoi Toby, a obok
niego Charley. Toby, uświadomiła sobie nagle Anna, trzymał Charley pod rękę.
– Czy to prywatna wojna? – Posłał jej krzywy uśmiech. – Jeśli nie, to chętnie 
się 
przyłączymy...
Przerwał, gdyż Charley nagle wyrwała mu się i rzuciła do przodu.
– Andy, ty draniu! – wymamrotała. Jej rozbiegane oczy omiatały nieprzytomnie 
wnętrze 
baru, nie mogła skupić spojrzenia w jednym miejscu. Kiedy Anna się odsunęła, 
oparła dłonie na 
kontuarze. – Andy, muszę to zrobić dla bogini Sachmet. Jestem jej potrzebna, 
Andy, ona mnie 
pragnie. – W nagłej ciszy, jaka zapadła po tych słowach, Charley zdumionym 
wzrokiem 
rozejrzała się dookoła. – Andy, co się dzieje? – Jej głos nagle zabrzmiał 
patetycznie. – Co się ze 
mną dzieje?
Anna poczuła lekki ucisk na ramieniu. Toby dał jej znak, by wyszli, więc z 
szybkim 
spojrzeniem najpierw na Charley, a potem na Andy’ego, podążyła za nim.
– Andy, co mi się stało?!
Jeszcze przy drzwiach Anna wciąż słyszała patetyczny, piskliwie brzmiący głos.
– Jesteś pijana. – Twarda odpowiedź Andy’ego prawdopodobnie dotarta do 
wszystkich 
zebranych w barze.
– Nie! – Charley wybuchnęła płaczem. – Nie, nie jestem pijana. Nie wypiłam ani 
trochę... – 
Zamilkła. Stała przez chwilę, chwiejąc się lekko, a potem odwróciła się powoli.
– Niech Andy sobie z nią radzi – rzucił Toby, przytrzymując Annie drzwi. – 
Wyjdźmy na 
zewnątrz.
– Ona nie wygląda dobrze – powiedziała Anna. Sachmet. Czy Charley naprawdę 
wymieniła 
to imię? Zadrżała. Kiedy wyszła za Tobym na ocieniony pokład rufowy, poczuła 
chłód. – Nie 
wydawała mi się pijana.
– Nie wiem, czy rzeczywiście była pijana, gdy wywołała to zamieszanie w czasie 
lunchu – 
powiedział Toby z namysłem, gdy oparci o burtę spoglądali na rzekę. – Nie czułem 
zapachu 
alkoholu. Myślę, że jest chora. Przypuszczam, że to z upału – dodał, wzruszając 
ramionami. – 
Może ktoś powinien porozmawiać z Omarem. Tak czy inaczej, Andy ma sporo 
kłopotów. Jeden 
chyba ze mną – rzucił lekko, obojętnie.
Anna wpatrywała się w wodę.
– Andy ma, jak powiadasz, kłopoty z wieloma osobami. – Nagle podniosła ku niemu 
wzrok. 
– Powiedziała „Sachmet”, prawda?
Miał zakłopotaną minę. – Kto?
– Charley. Charley mówiła o bogini Sachmet.
– Naprawdę? Mówiła patetycznie i bredziła jak wariatka. Mogłem tylko trzymać ją 
wystarczająco daleko od ciebie i starać się, by najpierw zaatakowała jego – 
uśmiechnął się 
łobuzersko. – Nie doszukuj się zbyt wiele w tym, co powiedziała. Była naprawdę 
nieprzytomna.
Anna zagryzła wargę. Przez chwilę milczała. Toby badawczo przyglądał się jej 
twarzy.
– Mogę ci postawić drinka przed kolacją? – zapytał, odchodząc od burty i 
spoglądając ku 
drzwiom. – Przypuszczam, że już ich tam nie ma.
Potrząsnęła przecząco głową.
– Dziękuję, ale pójdę pogadać z Sereną. Chcę, żeby wiedziała, że ten drań 
zamierza trzymać 
mnie z dala od niej. – Przerwała i uważnie popatrzyła na Toby’ego, nagle 
uświadamiając sobie, 
że pierwszy raz jest z nim sama od czasu rewelacji Andy’ego. Jak mogła o tym 
zapomnieć? Ale 
tak wiele się wydarzyło, że zignorowała to, udając, że w ogóle o niczym nie 
słyszała. 
Z pewnością w to nie wierzyła. Naprawdę nie wierzyła? Zmarszczyła brwi, nadal 
bacznie go 
obserwując, a potem potrząsnęła głową. To nie była twarz mordercy, gdyby zaś nią 
była, 
oznaczałoby to, że ona, Anna, ma najgorszą intuicję na całym świecie.
Nigdzie nie mogła znaleźć Sereny. Jej kabina, rozbrzmiewająca jedynie cichym 
chrapaniem 
Charley, tonęła w ciemnościach. Nie było jej też w kabinie Anny, na górnym 
pokładzie, ani 
w pustej jeszcze jadalni. Zdumiona Anna wróciła do siebie i usiadła na łóżku.
Dokąd Serena mogła pójść? Anna zmarszczyła brwi. Z pewnością nie udała się sama 
na 
brzeg. Statek nie był tak duży, by można było na nim zniknąć. Musiała być w 
kabinie należącej 
do kogoś innego. Prawdopodobnie u Bena, a może u państwa Boothów.
Do kolacji pozostało jeszcze pół godziny, mogłaby więc wrócić do baru i wypić 
drinka 
z Tobym, albo się położyć i zerknąć do pamiętnika Luizy, aby się dowiedzieć, co 
było dalej, gdy 
Luiza wróciła na statek.
* * *
Zmieniwszy przesiąkniętą wodnym pyłem suknię, Luiza wróciła na pokład, gdzie 
zastała 
państwa Forresterów opowiadających Rogerowi Carstairsowi, jak spoglądali z góry 
na mężczyzn 
przeciągających statek przez progi katarakty. Twarz Luizy pociemniała na widok 
lorda 
Carstairsa. Miała nadzieję, że wrócił już na własny statek, który miał podążać 
za nimi następnego 
dnia.
Kiedy się do niej odwrócił, była zdziwiona wyrazem triumfalnego rozbawienia, 
malującego 
się na jego twarzy. Uświadomiła sobie nagle, że potrafi czytać z jego oblicza 
jak z książki. Był 
całkowicie pewien, że nie zapamiętała nic z tego, co rozegrało się na skałach 
tego popołudnia, 
a nawet lekko drwiący. Zadrżała i poczuła się tak jak wcześniej: niczym królik, 
który przypadł do 
ziemi przed łasicą, niezdolny do ruchu ani do ucieczki. Z wysiłkiem oderwała 
wzrok i podeszła 
do sir Johna; był taki dobroduszny, solidny – przy nim czuła się pewnie.
– A więc, lordzie Carstairs – odezwała się z owej bezpiecznej pozycji – zapewne 
wraca pan 
dziś wieczorem na swój statek? Powinnam podziękować za zorganizowanie dla mnie 
tego 
pikniku.
Skłonił się lekko, a jego uśmiech, co zauważyła po raz pierwszy, był nieco 
krzywy. Ów 
uśmiech nadawał jego twarzy przebiegły, wyjątkowo niepokojący wyraz. Znowu 
przebiegł ją 
dreszcz.
Zauważył to sir John, objął ją ramieniem i obdarzył krótkim uściskiem.
– Zmarzłaś, moja droga? Wszystko przez ten wodny pył.
– Trochę mi zimno – odpowiedziała z uśmiechem.
Nocny wiatr z pustyni jeszcze nie nadszedł i słońce, choć bliskie zniknięcia za 
klifami, wciąż 
promieniowało ciepłem. Jedynie między skałami i niskimi przednimi ścianami 
klifów powietrze 
było chłodne. Na statku zrobiło się nagle spokojnie. Ludzie, którzy przeciągali 
statek przez 
kataraktę, jeden po drugim znikali teraz, udając się do swych wiosek, a 
wspaniały nubijski pilot, 
który przez cały dzień siedział w kasku, kierując wszystkim z iście królewskim 
dostojeństwem, 
zasalutował najpierw kapitanowi, potem sir Johnowi, i w końcu także poszedł do 
domu. 
Nazajutrz wszyscy mieli wrócić na ostatni odcinek tej przeprawy, po czym udać 
się do podnóża 
katarakty po następny statek.
– Roger zgodził się przyjąć nasze zaproszenie na kolację, moja droga – skłonił 
się sir John. – 
Na swój statek wróci później. Tę noc wszyscy spędzimy tutaj. Jutro zostaniemy 
podciągnięci na 
ostatni próg, jak rozumiem, a potem parę dni spędzimy na wyspie File, czekając 
na państwa 
Fieldingów. Jeśli zaś chodzi o drugą kataraktę, milo będzie płynąć do niej w 
konwoju.
Luiza zmusiła się do uśmiechu i kilku uprzejmości, po czym wymówiła się 
koniecznością 
ponownego zejścia do kabiny, gdzie wyczerpana i przygnębiona wyciągnęła się na 
łóżku, myśląc 
o Hassanie. Na zewnątrz słońce zachodziło w blasku złota.
Słysząc pukanie do drzwi, zerwała się z trwogą. Musiała zasnąć. Kabina pogrążona 
była 
w całkowitej ciemności i Luiza po omacku sięgając po świecznik, nie widziała 
niczego wokół. 
Gdy po chwili zapukano ponownie i świeca już się paliła, uświadomiła sobie, że 
to pani Treece 
przyszła pomóc jej się przebrać do kolacji. Zapomniała, że zamknęła drzwi na 
klucz. Nad 
głębokimi brązami i zlotem dywanów, którymi wyłożono niewielkie wnętrze, 
przesunęły się 
cienie, gdy Luiza ostrożnie podeszła do drzwi, aby je otworzyć.
Na progu stał Roger Carstairs, pochylając głowę pod niskim sufitem. W jednej 
chwili 
wepchnął Luizę z powrotem do kabiny i wszedł tam za nią, zamykając za sobą 
drzwi.
– Jak śmiesz!
Popchnął ją tak mocno, że upadła plecami na łóżko i bezradnie patrzyła, jak 
Carstairs ze 
świecznikiem w ręku przegląda uważnie jej rzeczy.
– Gdzie on jest? – syknął.
– Co?! – Usiadła niewygodnie; zmusił ją, by podniosła nań oczy. Żeby wstać, 
musiałaby go 
odepchnąć. Wzruszyła ramionami. – Jak śmiesz tutaj wchodzić?! – powtórzyła. – 
Wynoś się! 
Wezwę pomocy! Będzie skandal, jeśli zastaną cię tutaj ze mną!
– Nie sądzę – roześmiał się. – Forresterowie nie będą mieli odwagi mi się 
sprzeciwić, moja 
nieskazitelna pani Shelley. Szczególnie, gdy im powiem, jak chętnie przyjmowałaś 
moje zaloty 
dzisiejszego popołudnia. – Wyciągnął rękę i tak jak poprzednio chwycił brodę 
Luizy w swe 
żelazne palce, zmuszając ją, by na niego spojrzała. – Tak, przypomnij sobie. 
Będę musiał 
uważać. Jesteś uparta. Sądzisz, że potrafisz mi się oprzeć. – Ciężko oddychał 
przez nos. – 
A zatem, pani Shelley, gdzie on jest?
– Flakonik? – Nie było sensu udawać, że nie wie, o co mu chodzi. – Ukryłam go na 
brzegu.
Oczy mu zapłonęły.
– Nie dzisiaj. Dzisiaj nie było to możliwie. Zatem wczoraj. Zostawiłaś go na 
wyspie File? 
Gdzie? – Pchnął ją tak, że uderzyła głową o ścianę kabiny. – Powiedz! – zasyczał 
przez 
zaciśnięte zęby.
Nagle w kabinie zrobiło się bardzo zimno. Płomień świecy zamigotał i wystrzelił 
czarnymi 
smugami dymu. Oczy lorda Carstairsa, tak bliskie teraz jej oczu, były czarnymi 
jamami. Nie 
mogła uciec wzrokiem. Rozpaczliwie zamknęła oczy, starając się nie wdychać 
nieprzyjemnej, 
mdlącej woni jego oddechu.
– Nigdy ci nie powiem. – Uderzyła go pięścią w twarz, na co zareagował krótkim 
śmiechem.
– Och, powiesz, kochanie. Zapewniam cię, że powiesz. – Chwycił ją za nadgarstek.
Jęknęła z bólu, czując, jak żelazne palce miażdżą jej delikatne kości.
– Na pomoc! – Jej krzyk był zaledwie szeptem. – Anhotepie, jeśli istniejesz, 
pomóż mi!
Świeca zamigotała. Carstairs roześmiał się znowu.
– No proszę, nasza wdówka wzywa najwyższego kapłana, tylko nie wie, jak to 
zrobić. – Tak 
mocno pchnął ją o ścianę kabiny, że straciła oddech. – Gdzie jest flakonik... – 
przerwał w pół 
zdania. Statek zatrząsł się gwałtownie. Na górnym pokładzie kapitan wyjrzał za 
burtę. Lina 
cumująca zwisała luźno i „Ibis” kołysał się z mocnym prądem. Usłyszeli 
nawoływania i tupot 
pospiesznie biegnących stóp.
– Dlaczego? – jęknęła. – Dlaczego tak bardzo chcesz go mieć? Spojrzał na nią.
– Muszę go mieć. Jest rzeczą bezwarunkowo konieczną, abym go miał. To nie jest 
błahostka 
dla ciebie do zabawy. Ten flakonik jest świętym naczyniem. Zawiera moc. Moc, 
której tylko ja 
potrafię użyć. – Oczy Carstairsa płonęły gorączkowo, a ręka zaciskała się na 
przegubie Luizy.
– Anhotepie! – Luiza walczyła jak szalona. – Nie pozwól, by zrobił mi krzywdę... 
– Gdy 
płomień świecy zaiskrzył się i rozprysnął na boki w małej dusznej kabinie, 
otworzyła oczy 
i minąwszy go wzrokiem, spojrzała w stronę okna. Stała tam jakaś postać, tak 
mglista 
i niewyraźna, że Luiza widziała poprzez nią ścianę, żaluzje, a nawet szal leżący 
na taborecie. – 
Anhotepie! Pomóż mi! – Tym razem jej głos zabrzmiał mocniej. Strach przed 
mężczyzną, niemal 
już na niej leżącym, był znacznie większy niż lęk przed duchem z dalekiej 
przeszłości.
Carstairs, czując zmianę atmosfery w ciasnej kabinie i zdając sobie sprawę z 
dziwnego 
migotania świecy, cofnął się nieco. Zauważywszy, iż wzrok Luizy utkwiony jest 
gdzieś nad jego 
ramieniem, spojrzał ku oknu i w jednej chwili osunął się z łóżka.
– Kapłanie Izydy, witaj! – skłonił się, nie zwracając uwagi na Luizę, która, 
skulona na łóżku, 
starała się jak najmniej rzucać w oczy.
W kabinie całkiem zabrakło powietrza, a płomień świecy, jeszcze przed chwilą 
migoczącej 
i dymiącej, przygasł do niewielkiego ognika, by po sekundzie całkiem zgasnąć. 
Niewyraźna 
mglista postać zanikała.
Luiza rzuciła się z łóżka w stronę drzwi, chcąc chwycić za taśmę dzwonka na 
służbę. 
Szaleńczo szukała go po omacku, gdyż świeca całkiem zgasła. Kiedy tajemnicza 
postać zupełnie 
zniknęła, Carstairs znowu obrócił się w jej stronę. Poczuła jego dłonie na 
ramionach akurat 
w chwili, gdy drżące palce odnalazły taśmę. Rozpaczliwie ją szarpnęła, czując, 
że tkanina 
wyślizguje jej się z ręki, ale już było za późno. Carstairs odciągnął ją od 
drzwi i ponownie rzucił 
na łóżko. Zaczerpnęła tchu, by krzyknąć, ale zacisnął dłonią jej usta. Znów 
usłyszała jego 
śmiech. Teraz brzmiało w nim podniecenie i zwycięstwo.
I właśnie w chwili, gdy zaczął rozrywać jej bluzkę, rozległo się donośne pukanie 
do drzwi.
9
Cześć ci oddaję, Amonie-Ra, który wędrujesz po niebie i widzi cię każda twarz. 
Ludzie 
błogosławią imię twoje. Miliony lat przeminęły nad światem, a ty przychodzisz i 
odchodzisz 
w niewysłowione przestrzenie...?
KSIĘGA UMARŁYCH
I znów piaski wędrują tam i z powrotem... Otwarty, porzucony grobowiec zostaje 
ponownie 
zasypany. Mumie znikają na zawsze w prochu zapomnienia i tylko ich imiona trwają 
ocalone na 
kamiennych ścianach. Mijają stulecia; kapłani są bezcielesnymi marami, nicością 
w słońcu, 
nicością pod księżycem. Dawne śluby zostają zapomniane, a dawny gniew jest tylko 
tchnieniem 
w wietrze wiejącym wśród wydm.
Bóg przychodzi do ziemi Kemitu pod nowym imieniem. Dawni bogowie Egiptu śpią. 
Ich 
słudzy stracili swą chwałę. Minęły trzy tysiące lat od chwili, gdy pierwszy raz 
opieczętowano 
grobowiec nad ciałami dwóch kapłanów.
Dłoń, która wykopuje z pustynnej wydmy małą zapomnianą ampułkę, gdy pewien 
mężczyzna 
szuka nocą wspanialszych skarbów, jest dłonią jego dziecka. Chłopiec zachłannymi 
palcami 
wydobywa flakonik z piasku i uniesiony ku górze trzyma w zachwycie, oglądając 
barwne szkło 
w promieniach wschodzącego słońca.
Łącząc się z tchnienia świtu niczym wilgoć na liściu papirusa, najpierw jeden 
duch, a potem 
drugi spogląda na chłopca i uśmiecha się. Tylko osiołek wyczuwa 
niebezpieczeństwo, kładzie 
uszy po sobie i wykrzykuje swój strach w pustynnym wietrze.
* * *
Zapukano ponownie. Anna podniosła wzrok, marszcząc brwi. Za otwartym oknem było 
ciemno, a jedyne światło padało z małej lampki nocnej. Oszołomiona, wciąż 
jeszcze 
przeżywająca trwogę Luizy, odłożyła pamiętnik. Myślami przebywając nadal w 
ciemnej kabinie 
tamtego statku, podeszła do drzwi i otworzyła je szeroko.
W drzwiach stał Ibrahim z pustą tacą pod pachą i patrzył na nią z wyrazem 
poważnej troski.
– Źle się pani czuje, mademoiselle? Zaniepokoiłem się, że nie była pani na 
kolacji.
Korytarz za nim był pusty.
Anna z trudem wróciła do teraźniejszości.
– Czuję się doskonale, Ibrahimie. Przepraszam. Czytałam i nie zwróciłam uwagi, 
która jest 
godzina. Nie słyszałam gongu – odparła, ze znużeniem przecierając twarz palcami.
Przyjrzał jej się uważnie i najwyraźniej usatysfakcjonowany, powoli skłonił 
głowę.
– Przyniosę pani coś do jedzenia. – Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i 
odszedł.
Obserwowała jego spokojny, stateczny chód. W białej galabii, turbanie i 
skórzanych 
sandałach wydawał się przedwieczną, niemal biblijną postacią. Wróciła do kabiny, 
pozostawiając 
uchylone drzwi, i stała w zamyśleniu, wpatrzona w noc. Biedna Luiza. Musiała być 
przerażona. 
I oburzona. Pamiętnik ujawniał mnóstwo sprzecznych emocji – drobne, staranne 
linijki, kreślone 
wyblakłym, brunatnym atramentem, opadały w dół strony, co świadczyło o wielkim 
wzburzeniu 
piszącej. Niektóre wyrazy były bardziej pochylone, inne pisane jednym ciągiem w 
wyraźnym 
pośpiechu; w kilku miejscach na papier prysnęła delikatna mgiełka atramentu ze 
zbyt mocno 
przyciskanej stalówki.
– Mademoiselle? – Delikatnie zapukano do drzwi i ponownie stanął w nich Ibrahim. 
Trzymał 
w ręku tacę ze szklanką napoju z hibiskusa oraz półmisek z chlebem, jajkami na 
twardo i serem. 
Postawił ją na nocnym stoliku i obdarzył Annę niepokojącym uśmiechem. – Mam tu 
coś jeszcze, 
mademoiselle. – Sięgnął do kieszeni i wyjął z niej coś przywiązanego na pięknym 
złotym 
łańcuszku. – Chciałbym, aby pani to nosiła, mademoiselle, jak długo będzie pani 
na tym statku – 
rzekł, wyciągając ku niej dłoń. – Proszę mi go zwrócić w dniu powrotu do Anglii.
Powoli wyciągnęła rękę.
– Co to jest, Ibrahimie?
Ibrahim położył na jej dłoni mały, kunsztownie wykonany złoty amulet.
– To jest Oko Horusa. Allah yisallimak. Niech Bóg czuwa nad tobą. To ci zapewni 
bezpieczeństwo.
Poczuła suchość w ustach.
– Bezpieczeństwo przed czym? – Podniosła wzrok i napotkała jego ciemne brązowe 
oczy. 
Wytrzymał jej spojrzenie przez kilka sekund, po czym lekko wzruszył ramionami i 
w milczeniu 
spojrzał na podłogę. – Ibrahimie, czy to ma coś wspólnego z dawnymi bogami? I z 
tą kobrą? – 
pytała, z trudem przełykając ślinę.
– Inszallah! – Tym razem nie było wzruszenia ramion, tylko niemal 
niedostrzegalne skinienie 
głową.
– A zatem dziękuję. Bardzo dziękuję. To jest złoto, Ibrahimie. Jesteś ogromnie 
wielkoduszny, powierzając mi tak cenną rzecz – powiedziała i uśmiechnęła się 
nagle. – Żałuję, że 
nie wiem, jak wyrazić to po arabsku.
– Proszę powiedzieć: kattar kheirak – oczy Ibrahima zabłysły.
– Kattar kheirak, Ibrahimie. Skłonił się.
– Ukheeirak, mademoiselle – rzekł z szerokim uśmiechem. – Teraz muszę już iść do 
swoich 
zajęć w barze. Bon appetit, mademoiselle. Vi Leilt ik saideh. To znaczy: proszę 
na siebie uważać 
i niech pani noc będzie szczęśliwa.
Kiedy odszedł, spojrzała na amulet leżący w jej dłoni. Było to oko zwieńczone 
łukowatą 
brwią z umieszczoną pod nim niewielką złotą obwódką. Oko Horusa, wiedziała o 
tym, było 
symbolem ochrony i uzdrawiania, używanym na całym świecie od tysięcy lat, aby 
odegnać 
niebezpieczeństwo, chorobę i zły los. Na chwilę mocno zacisnęła amulet w dłoni, 
a potem 
poszukała zapięcia i ostrożnie zawiesiła sobie na szyi. Była ogromnie wzruszona, 
że Ibrahim 
powierzył jej coś tak cennego. Równocześnie jednak bardzo ją to zatrwożyło. Czy 
on wie coś, co 
każe mu tak bardzo się o nią obawiać? Spojrzała na szufladę nocnego stolika, ale 
nie otworzyła 
jej. Zadrżała. Później sprawdzi, czy flakonik jest w niej dobrze schowany.
Podnosząc do ust szklankę aromatycznego napoju owocowego, usiadła na łóżku i 
sięgnęła po 
pamiętnik. Rano zdecyduje, czy uda się na wyprawę żeglarską, o której 
informowała tablica 
przed wejściem do jadalni, czy też skorzysta z okazji, by zejść do Sereny i, 
skoro Andy’ego 
z pewnością nie będzie w pobliżu, porozmawiać z nią spokojnie bez obawy, że im 
przeszkodzi. 
Jednak najpierw, dziś wieczorem, musi się dowiedzieć, co się stało z biedną 
Luizą zaatakowaną 
przez nikczemnego Rogera Carstairsa. Umościwszy się na poduszkach, na chwilę 
położyła dłoń 
na małym amulecie i uśmiechnęła się. Dzięki niemu czuła się bezpieczna i 
otoczona troską, dał 
jej coś, uświadomiła sobie nagle, czego nie czuła od bardzo dawna. Przez kilka 
minut siedziała 
zatopiona w myślach, rozkoszując się tym uczuciem, a potem ponownie otworzyła 
pamiętnik 
Luizy.
* * *
Ze świecą w wysoko uniesionej ręce Jane Treece obserwowała tę scenę. To 
oczywiste, co się 
tu działo. Luiza Shelley, podejmując lorda Carstairsa w zaciemnionej kabinie, 
zachowała się 
niczym uliczna dziewka, o co ona, Jane Treece, zawsze ją podejrzewała. Jednym 
pełnym pogardy 
spojrzeniem objęła zaczerwienioną twarz Luizy, jej posiniałe usta, rozerwaną 
bluzkę 
i urodziwego, rozwścieczonego mężczyznę, pospiesznie schodzącego z łóżka. Był 
jeszcze 
kompletnie ubrany, a zatem przybyła w porę, by stanąć na zawadzie ich chuci. Z 
uśmiechem 
zadowolenia odchrząknęła.
– Czy życzy pani sobie, abym pomogła jej przygotować się do kolacji, pani 
Shelley, czy też 
mam przyjść później? – odezwała się z wyraźną naganą.
– Dziękuję, Jane. Tak, zostań proszę. Chciałabym się przebrać – odparła Luiza 
drżącym 
głosem, po czym odwróciła się do Carstairsa i wskazała mu drzwi. – Wyjdź.
Wahał się przez chwilę, a potem z uśmiechem skłonił głowę i opuścił jej kabinę. 
W wąskim 
korytarzu odwrócił się i skinął ręką.
– A bientot, kochanie. Wkrótce powrócimy do naszej fascynującej dyskusji.
Luiza zamknęła oczy, a potem z drżeniem obserwowała, jak Jane zapala zarówno 
świecę na 
jej nocnym stoliku, jak i te, które stały na stole. Wkrótce cała kabina pełna 
była delikatnie 
migoczącego światła.
Pokojówka bez słowa sięgnęła po rzeczy, które Luiza zdjęła po południu, i 
poskładała je. 
Potem zabrała dzbanek i wyszła, aby przynieść ciepłą wodę i ręczniki. Luiza 
spojrzała na swój 
neseser. Wciąż był zamknięty, a mały ozdobny kluczyk tkwił bezpiecznie pod 
naparstkiem 
w szkatułce z przyborami do szycia.
Drżącymi dłońmi wyjęła spinki i grzebyki, pozwalając długim kasztanowatym włosom 
opaść 
na ramiona, a potem wzięła szczotkę i powolnymi, rytmicznymi pociągnięciami 
zaczęła je 
szczotkować, starając się je oczyścić zarówno z dotyku rąk Carstairsa i zapachu 
jego oddechu, 
jak i z zimnej zawziętości jego spojrzenia.
Podniosła wzrok, gdy pokojówka pojawiła się ponownie.
– Dziękuję, Jane – zagryzła wargę, starając się zapanować nad głosem. – Czy lord 
Carstairs 
opuścił już statek?
– Nie wiem, pani Shelley. – Jane Treece postawiła ciężki dzbanek tak 
energicznie, że woda 
rozlała się na toaletkę. – Czy życzy pani sobie, abym pobiegła i sprowadziła go 
tutaj 
z powrotem?
Luiza spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami.
– Wiesz, że nie! Ten człowiek jest występnym, niebezpiecznym brutalem – 
powiedziała, 
walcząc z napływającymi łzami. – Chciałam się tylko upewnić, że na pewno 
odszedł.
Po tych słowach nastąpiło długie milczenie. Twarz Jane Treece nieco złagodniała.
– Chyba słyszałam, jak mówiono, że zostaje na kolacji – powiedziała pokojówka, 
sięgając po 
zniszczoną bluzkę Luizy i patrząc na nią z niesmakiem. – Trzeba będzie tę bluzkę 
dać służącej, 
aby ją wyprała i naprawiła – rzekła, po czym podnosząc wzrok dodała: – Państwu 
Forresterom 
ogromnie zależy na przyjaźni z członkiem arystokracji. Byliby bardzo 
niezadowoleni, gdyby się 
dowiedzieli, że ktoś go zdenerwował.
– W rzeczy samej. – Luiza z zaciśniętymi ustami sięgnęła po mydło. – Nalej mi, 
proszę, 
trochę wody – powiedziała drżąc, choć w kabinie wciąż było bardzo gorąco. – 
Włożę jedwabną 
suknię, jeśli zechcesz ją przygotować, a potem możesz iść i pomóc lady 
Forrester. – Po tych 
słowach Luiza wyprostowała się nagle i spojrzała pokojówce prosto w oczy. – 
Proszę, nie mów 
o tym państwu Forresterom. Jak słusznie powiedziałaś, byliby bardzo 
niezadowoleni.
Zamierzała porozmawiać z sir Johnem sama, i to możliwie szybko. Nie życzyła 
sobie jednak, 
by kwaśnolica Jane Treece pierwsza rozniosła tę wiadomość. Chociaż wyczuwała 
nieco mniejszy 
chłód w jej postawie, podejrzewała, że może ona zrelacjonować całe zajście w 
jakiś stronniczy 
i nieprzyjemny sposób. Odetchnęła, kiedy Jane Treece zamknęła za sobą drzwi 
kabiny, a potem 
usiadła na taborecie i uważnie przejrzała się w lustrze, które ukazało bujny, 
krągły biust, 
podniesiony gorsetem głęboki dekolt, wąską talię i bujne długie włosy, 
spływające na ramiona. 
Twarz, mimo osłony kapelusza i parasolki, musnęło lekko słońce i na tle 
ogorzałej cery oczy 
wydawały się bardziej błyszczące. Czyżby jakoś bezwiednie go zachęcała? 
Rozmyślnie 
z pewnością nie. Nigdy. Zadrżała i zanurzywszy dłonie w miednicy, spryskała wodą 
szyję 
i twarz.
Kiedy ponownie podniosła wzrok, oślepiona wodą nic nie widziała. Strząsając 
krople z rzęs, 
spojrzała w lustro i jęknęła. W zaparowanym szkle ujrzała, że tuż za nią stoi 
jakaś postać.
Odwróciła się z okrzykiem trwogi, ale nikogo za nią nie było. Zobaczyła jedynie 
cienie 
świateł pozycyjnych jakiegoś statku, przesuwającego się powoli tuż obok nich w 
wąskim basenie 
portowym i oślepiającego migotliwym światłem świec. Ściskając ręcznik, 
rozglądała się dokoła. 
W kabinie nie było nikogo. Wnętrze zajaśniało ciepło, gdy światło padło na 
soczyste kolory 
zdobiących je draperii. Z trudem uspokoiwszy oddech, Luiza sięgnęła po grzebień. 
To tylko jej 
imaginacja. Nic więcej. Tego wieczoru nie będzie już żadnych niesamowitych 
odwiedzin. 
Ubrana, będzie miała jeszcze kilka minut, by się uspokoić zapiskami w 
pamiętniku, a potem 
pójdzie do salonu i jeśli będzie musiała, postara się przez resztę tego wieczoru 
ignorować okrutny 
wzrok Rogera Carstairsa.
* * *
Anna wstała, podeszła do toaletki i przełamała kromkę chleba na pół. Zrobiła 
sobie kanapkę 
z jajkiem i serem i wróciła do łóżka. Oko Horusa spoczywało między jej 
piersiami, ciepłem złota 
ogrzewając skórę. Zatrzymała się na chwilę i nasłuchując, spojrzała na zegarek. 
Dochodziła 
jedenasta. Pozostali wycieczkowicze zapewne wysłuchali już przewidzianego na 
dzisiejszy 
wieczór wykładu Omara o najnowszej historii Egiptu. Teraz, cicho gawędząc, 
popijają przed 
snem drinki w barze.
* * *
Sir John był w salonie sam, gdy weszła tam Luiza. Na jej widok zerwał się 
pospiesznie.
– Moja droga, wyglądasz prześlicznie! – Uważnie przyjrzał się jedwabnej sukni i 
jakby nie 
mogąc się powstrzymać, ujął rękę Luizy i całował koniuszki jej palców. – Luizo, 
kochanie, 
niestety mam kilka niemiłych nowin. Roger musiał nas opuścić. Otrzymał 
wiadomość, że na jego 
statku wynikł jakiś kłopot z kimś z załogi i musiał wrócić. Prosił, bym błagał 
cię o wybaczenie, 
że opuszcza nas tak niespodziewanie.
– Nie sądzę, by przepraszał akurat za to, że odszedł – odparła cierpko Luiza, 
siadając obok 
sir Johna. – Czy Augusta przyłączy się do nas?
Potrząsnął przecząco głową.
– Niestety, emocje dzisiejszego dnia okazały się dla niej zbyt silne. Poszła już 
na spoczynek, 
a ja poprosiłem Abdula, by wcześniej podał nam kolację. – Sięgnął po karafkę. – 
Pozwól, że 
naleję ci kieliszek i uczcimy pokonanie katarakty i jutrzejsze szczęśliwe 
zakończenie tej 
przeprawy.
Upiła nieco z kieliszka, który jej podał, i odstawiła go na stół.
– Wuju, niestety muszę cię prosić, byś wymówił lordowi Carstairsowi raz na 
zawsze gościnę 
na tym statku. Dziś wieczorem przyszedł do mojej kabiny i zachował się zuchwale 
i niestosownie.
Sir John wpatrywał się w nią ze zdumieniem, wytrzeszczając jasne, niebieskie 
oczy.
– Luizo, przyznam, że trudno mi w to uwierzyć. Moja droga, Carstairs jest 
powszechnie 
szanowanym człowiekiem. To dżentelmen w każdym calu.
– Nie, nie jest dżentelmenem. – Luiza zacisnęła pięści. – Gdyby do mojej kabiny 
nie weszła 
Jane Treece, zgwałciłby mnie! Ma jakąś dziwną moc, jakieś zdolności hipnotyczne; 
uczynił mnie 
niezdolną do walki. Próbuje mnie skłonić wszystkimi dostępnymi środkami i 
groźbami, abym się 
rozstała z moim flakonikiem na wonności. Nie, nie mogę się zgodzić, byś pozwolił 
mu tutaj 
wrócić! Nie chciałam wspominać o tym przy Auguście. Wiem, że go lubi, ale to 
nikczemne 
zachowanie, musisz przyznać! – Umilkła i drżącą ręką ponownie ujęła kieliszek.
Sir John patrzył na nią oszołomiony.
– Powiadasz, że próbował cię zgwałcić? Skinęła głową.
Oblizał wargi.
– Siłą wszedł do twojej kabiny? Ponownie potwierdziła.
– I dotykał cię w niestosowny sposób? – Spojrzenie sir Johna przesunęło się z 
twarzy Luizy 
na jej dekolt. Nagle zaczął ciężko oddychać. – Moja droga Luizo, musisz 
pamiętać, że jesteś 
bardzo pociągającą kobietą, a w tym upale nawet najzacniejszy człowiek może w 
twojej 
obecności poczuć szybsze krążenie krwi. – Nagle uniósł się nieco i przysunął 
bliżej. – Ja sam 
żywię do ciebie dużą sympatię. Ogromną! – Dotknął jej ręki gorącymi palcami.
– John! Co ty robisz? – przerwał mu głos Augusty, która cicho wpłynęła do 
salonu.
Odskoczył jak oparzony.
– Moja droga! Nie słyszałem cię! Jak to dobrze, że jesteś. Luiza właśnie 
opowiedziała mi 
straszne rzeczy. Straszne! – mamrotał lękliwie. – Moja droga, Carstairs okazał 
się farbowanym 
lisem. Nikczemny prostak. Cóż to za straszna hańba dla naszej płci!
Augusta usadowiła się przy stole i z chwalebnym spokojem sięgnęła po karafkę.
– Uważam, że było rzeczą wyjątkowo niemądrą z twojej strony wychodzenie z 
mężczyzną 
bez przyzwoitki, Luizo – powiedziała. – Czy przy nim również wystąpiłaś en 
deshabille?
Luiza mimo złości zarumieniła się lekko.
– Nie, zapewniam cię. A zachowanie lorda Carstairsa było wprost ohydne. Mam 
nadzieję, że 
zabronicie mu bywania na „Ibisie”.
Augusta wygodnie oparła się w fotelu i z namysłem upiła nieco trunku ze swego 
kieliszka.
– Chyba nie możemy tego zrobić. Ten człowiek jest członkiem Izby Lordów. Muszę 
przyznać, że przy nim ja również czuję się nieswojo, ale sądziłam, że on się 
interesuje Venetią 
Fielding, toteż jestem zdumiona, że rzucił się na ciebie.
Luiza uniosła brwi.
– Brzmi to tak, jakbyś uważała, że jestem niewarta jego zalotów. – Mimo woli 
poczuła się 
dotknięta.
Augusta obdarzyła ją kwaśnym uśmiechem.
– Nie tyle niewarta, moja droga, ile prawdopodobnie nie dość bogata. David 
Fielding ma 
olbrzymią fortunę i napomknął, że posag Venetii będzie godny zastanowienia – 
odpowiedziała 
i zwróciła się do męża: – Czy jest jakiś powód jego zainteresowania Luizą?
Sir John siedział potulnie z rękami złożonymi na stole.
– Chce dostać jej flakonik na perfumy – odparł, wzruszając ramionami. – Bóg wie 
dlaczego, 
ale ja sądzę, że to ma coś wspólnego z jego badaniami starożytnego Egiptu. 
Uważam, że 
powinnaś dać mu tę ampułkę. Dla ciebie przecież nie ma ona jakiejś realnej 
wartości i możesz 
podać swoją cenę. Ten człowiek zapłaci tyle, ile zażądasz.
Luiza obrzuciła go szybkim spojrzeniem.
– Flakonik nie jest na sprzedaż. Powiedziałam mu to. Poza tym dla mnie jest on 
również 
pamiątką po Hassanie, który mi go kupił i którego ty tak niesprawiedliwie 
zwolniłeś. – Przerwała 
w pół zdania, by nie powiedzieć za wiele, i zagryzła wargi. – Był moim 
przyjacielem i to czyni 
dla mnie flakonik podwójnie cennym. Nigdy się z nim nie rozstanę. Dopóki żyję.
* * *
Anna odłożyła pamiętnik. Zmarszczyła brwi, słysząc jakiś głos na korytarzu. Z 
niepokojem 
popatrzyła na klamkę i niemal wyskoczyła ze skóry, gdy rozległo się ciche 
pukanie.
– Kto tam? – odchrząknęła nerwowo.
– To ja, Toby. Nie chciałem cię budzić, jeśli już spałaś. Sprawdzam tylko, czy 
dobrze się 
czujesz.
Wstała z łóżka i otworzyła drzwi.
– Miewam się doskonale, dziękuję.
Stał, opierając się wysoko podniesioną ręką o ścianę. Uśmiechnął się do Anny, 
ale nie 
próbował wejść do kabiny.
– Byłem po prostu zaniepokojony, kiedy zobaczyłem, że nie ma cię na kolacji. 
Miałem 
nadzieję, że Andy nie wciągnął cię do swojej jaskini.
Uśmiechnęła się.
– Nie ma szans.
– Muszę powiedzieć, że się cieszę. W porządku. Dobranoc. Spij dobrze.
Stała w drzwiach, gdy on odchodził korytarzem i obserwowała, jak skręca za róg. 
Potem 
zamyślona wróciła do kabiny.
Tej nocy nie pozwoliła już sobie na dalsze czytanie. Wyczerpana, wzięła szybki 
prysznic 
i wskoczyła do łóżka. Ostatnią przed zaśnięciem myśl poświęciła amuletowi, który 
miała na szyi. 
Z nim wciąż czuła się dziwnie bezpiecznie.
Spała dobrze aż do wczesnego ranka. Potem na wpół się obudziła, myśląc o Luizie. 
Zasnęła 
znowu, budziła się i ponownie zasypiała. Kiedy ocknęła się następnym razem, 
złapała się na tym, 
że zanim jeszcze otworzyła oczy, już sięga po pamiętnik. Chęć poznania dalszych 
losów Luizy 
stawała się obsesją.
* * *
Luiza zasnęła późno po niemiłej rozmowie z Forresterami i gdy następnego ranka, 
w przewiewnej bluzce i spódnicy zajrzała do salonu, zastała tam tylko Augustę. 
Poszły na pokład 
i usiadły w cieniu żagla, popijając lemoniadę.
– Sir John i ja, Luizo – zaczęła Augusta, obrzucając młodą kobietę szybkim 
spojrzeniem – 
sądzimy, że zbyt się pospieszyliśmy, zwalniając Hassana. Myślę, że Roger 
wprowadził nas 
w błąd. Mimo woli, oczywiście – dodała szybko. – Kapitan uważa, że Hassan nie 
udał się jeszcze 
w dół rzeki. Popłynęli teraz z sir Johnem na brzeg, by go odnaleźć. Ci ludzie 
niebawem zjawią 
się tu z powrotem, by nas przeciągnąć przez progi katarakty, ale kiedy tylko 
przybijemy do 
wyspy File, Hassan z łatwością nas odnajdzie, jeżeli zechce.
Luiza wstrzymała oddech i zamknąwszy oczy, ze wszystkich sił starała się 
zachować 
spokojny wyraz twarzy. Serce biło jej jak szalone.
– Czy to cię zadowala, moja droga?
Uświadomiła sobie, że Augusta przygląda się jej badawczo. Skinęła głową.
– Tak, bardzo mnie to zadowala.
– John jest dobrym człowiekiem, wiesz przecież, moja droga. – Augusta zagryzła 
wargi. – 
Czasami bywa nieco porywczy, ale nie ma złych intencji.
Luiza uśmiechnęła się.
– Wiem. – Była poruszona. Auguście musiało być bardzo trudno zarówno prosić 
o wybaczenie dla męża, jak i udzielić jej ostrzeżenia. Jedno i drugie udało jej 
się zrobić 
z niezwykłym taktem.
Pozostał tylko jeden punkt sporny.
– A lord Carstairs?
– Skoro będzie tutaj Hassan, nie będziesz musiała zostawać z nim sama, moja 
droga. Sądzę, 
że Roger był prawdopodobnie zepsutym dzieckiem i nadal tak się zachowuje, nawet 
teraz, gdy 
jest już dorosły. Jeśli czegoś pragnie, jest przekonany, że powinien to dostać i 
nic nie może 
stanąć na przeszkodzie jego pragnieniom. Będziemy musieli mu pokazać, że choć 
nadal jest mile 
widziany na pokładzie „Ibisa”, to tym razem nie dostanie tego, czego chce.
Luiza spędziła resztę przedpołudnia, szkicując klify i skały. Było już południe, 
kiedy nadeszli 
mężczyźni, którzy mieli podciągnąć statek na ostatni próg katarakty. Z nimi zaś 
przybyli sir John 
i lord Carstairs.
Luiza przeszła na przeciwległą burtę, by móc obserwować przeciąganie statku. Nie 
przywitała nowo przybyłych; patrzyła, jak mężczyźni ustawiają się w szeregu na 
skałach 
i szykują do przeciągania ogromnych lin, niczym dwie drużyny gotujące się do 
walki przeciwko 
żywiołom. Po chwili kątem oka zobaczyła, że sir John i Carstairs zeszli do 
salonu, gdzie ukryła 
się przed słońcem Augusta.
Minął jakiś czas, nim stamtąd wyszli, za nimi w końcu pojawiła się Augusta. Oczy 
jej 
błyszczały, gdy pospieszywszy na rufę, usiadła obok Luizy.
– Jakież cudowne wieści! Nie dasz wiary!
– Sir John odnalazł Hassana? – Luiza poczuła, że serce podskoczyło jej z 
podniecenia.
– Hassana? – Augusta przez chwilę spoglądała nieprzytomnie. – Och, nie. Jestem 
pewna, że 
John zostawił dla niego wiadomość, żeby podążył za „Ibisem”, jeśli znów chce 
mieć tę pracę. 
Nie, nie, coś znacznie lepszego! Moja droga, Roger Carstairs zapytał Johna, czy 
może złożyć ci 
wizytę. Chce prosić o twoją rękę!
Luiza patrzyła na nią w osłupieniu. Przez chwilę była zbyt oszołomiona, by 
zareagować. 
Miała uczucie, jakby jakaś lodowata gruda utkwiła jej w płucach, utrudniając 
oddychanie. 
Zaschło jej w ustach.
Augusta poklepała ją po ręku.
– Sir John oczywiście powiedział: tak. Wiedział, że będziesz poruszona! Roger 
tak 
przepraszał za to, że cię wczoraj nastraszył. Powiedział, że miłość do ciebie 
pozbawiła go 
rozsądku. Przywiózł ci wspaniały podarunek, Luizo...
Luiza w końcu zdołała się poruszyć. Sztywna niczym drewniana lalka podniosła się 
z fotela 
i zdumionymi oczami spojrzała na Augustę; ołówki i pędzle stoczyły się na 
pokład.
– Jak on śmie! – Gardło miała tak wyschnięte, że mówiła chrapliwie. – Jak on 
śmie 
przychodzić i zastawiać na mnie sidła na tym statku? Dlaczego pytał sir Johna? 
Wszak sir John 
nie jest moim ojcem? Jak ktokolwiek mógłby przypuszczać, że powinnam być 
zadowolona?
Augusta wyglądała jak ogłuszona. Przez chwilę najwyraźniej nie wiedziała, co 
powiedzieć. 
Uniosła ręce i pozwoliła im opaść na boki w geście kompletnego zagubienia.
– Zapytał sir Johna, ponieważ tutaj sir John jest twoim opiekunem. To jest jego 
statek. 
Troszczymy się o ciebie, moja droga. – Augusta wydawała się bliska płaczu. – 
Sądziliśmy, że 
będziesz zadowolona. Pomyśl o tym. Jego tytuł...
– Nie chcę jego tytułu, Augusto! – Luiza odskoczyła do tyłu. – I z pewnością nie 
chcę ani 
Rogera Carstairsa, ani jego podarunku. Nie przyjmę go. Proszę, każcie mu odejść. 
– Odwróciła 
się i oparła o burtę, wpatrując się w wodę.
– Luizo...
– Nie. Proszę, odprawcie go.
– Nie mogę tego zrobić, Luizo... – Augusta zamilkła na chwilę, patrząc na nią, a 
potem 
odwróciła się z westchnieniem.
Gdy rozległ się okrzyk, że cumy zostały rzucone, i statek zakołysał się w 
kanale, Luiza była 
już sama na pokładzie.
Chyba dopiero po godzinie bardzo ostrożnie udała się z powrotem do swojej 
kabiny. Mijając 
drzwi, zerknęła do salonu. Augusta i sir John siedzieli tam sami. Po Carstairsie 
nie było już śladu. 
Z westchnieniem ulgi ruszyła ku swoim drzwiom i otworzyła je szeroko. Siedział 
na łóżku. Na 
kołdrze obok niego leżał jej pamiętnik i neseser.
Na jej gest zaskoczenia i strachu odpowiedział uśmiechem.
– Proszę, nie krzycz, Luizo. Byłoby nader krępujące, gdybym musiał powiedzieć 
sir Johnowi 
i Auguście, że to, co usłyszeli, było jękiem namiętności. Daj mi klucz do tego 
śmiesznego 
puzderka i sprawa będzie załatwiona.
– Czytałeś mój prywatny dziennik! – Była ogarnięta gniewem.
– W rzeczy samej; czytałem. A jakaż to interesująca lektura! Najwyraźniej nie 
podoba ci się 
moje towarzystwo, najdroższa. Widzę, że masz skłonność do tubylców – szydził. – 
Na szczęście 
nie jestem szczególnie zmartwiony ani twoimi poglądami, ani brakiem względów dla 
mnie. 
Klucz, proszę, albo będę zmuszony wyłamać zamek.
– Wynoś się z mojej kabiny! – Luiza czuła, że rośnie w niej gniew i żar ogarnia 
całe ciało. – 
Wynoś się natychmiast! – Ruszyła do przodu i wyrwała mu pamiętnik z ręki. – 
Chcesz, żebym 
jeszcze raz wezwała na pomoc arcykapłana? Przybył, gdy go zawołałam. Pamiętasz? 
Kto wie, co 
mógłby zrobić, aby mnie ochronić.
Carstairs się roześmiał.
– Wzywanie duchów, moja droga, jest tym, czym ja się zajmuję, a nie ty. Przez 
lata 
ćwiczyłem praktyki okultystyczne, które sprowadzą w nasze czasy strażników 
twojej ampułki. 
Naprawdę tego chcesz?
Wstał nagle, a ona cofnęła się przerażona. Wydawał się teraz bardzo wysoki w 
małej kabinie. 
Chociaż z całych sił próbowała to ukryć, jej odwaga zniknęła równie szybko, jak 
się pojawiła. 
Luiza była znów jednym kłębkiem strachu.
Carstairs popatrzył na nią z góry, nie kryjąc pogardy, a potem uniósł twarz i 
wziął głęboki 
oddech.
– Anhotepie, kapłanie Izydy, wzywam cię. Natychmiast. Anhotepie, kapłanie Izydy, 
ukaż się. 
Anhotepie, kapłanie Izydy, przybądź w świetle dnia! – Podniósł ręce, a jego głos 
echem odbijał 
się w ciszy.
Luiza wydała cichy jęk.
Widziała już tę przezroczystą postać pod oknem, tę wąską, wyniosłą twarz, 
kwadratowe 
ramiona, dziwnie jasne oczy, podobne do oczu samego Carstairsa z tym jego 
okropnym, 
świdrującym wzrokiem. Cisza w kabinie stała się nagle ogromna, a atmosfera wręcz 
naelektryzowana. Luiza zamknęła oczy.
– Pani mnie wzywała, pani Shelley? – Słysząc tuż obok siebie głos Jane Treece, 
Luiza 
odetchnęła z ulgą.
Przez chwilę nie mogła się ruszyć, a potem odwróciła się do pokojówki.
– Tak, proszę! – chwyciła ją za rękę. – Zechce pani pokazać lordowi Carstairsowi 
drogę do 
wyjścia? Właśnie wychodził – powiedziała, trzęsąc się gwałtownie.
Znów zamknęła oczy, gdy Jane Treece wyprowadzała Carstairsa, i padła na łóżko, 
nie mogąc 
się ruszyć. Kiedy zaś otworzyła oczy, przezroczysta postać wciąż była pod 
oknem...
* * *
– O Boże! – powiedziała głośno Anna. Zamknęła pamiętnik i wzięła głęboki oddech. 
Ręce 
jej się trzęsły. Spojrzała na zamkniętą szufladę toaletki i zmusiwszy się, aby 
wstać, już do niej 
zmierzała, gdy czyjś kaszel na korytarzu sprawił, że zadrżała.
To był Toby.
Objął wzrokiem jej krótką nocną koszulę i potargane włosy. Potem skoncentrował 
się na jej 
twarzy.
– Niepokoiłem się, gdyż opuściwszy wczorajszą kolację, dziś nie przyszłaś na 
śniadanie. 
Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? Wyglądasz okropnie.
Anna roześmiała się niepewnie.
– Czy to twój zwykły sposób prowadzenia pogawędki?
– Nie, gdyby chodziło o pogawędkę, poprowadziłbym ją lepiej – odparł z 
uśmiechem. – Co 
się dzieje, Anno? Ręce ci się trzęsą.
Z zakłopotaniem objęła się ramionami.
– Wszystko w porządku.
– Nie, nieprawda. Czy to mój widok, czy znów ten przeklęty pamiętnik? – zapytał, 
dostrzegłszy leżący na łóżku dziennik Luizy. – Anno, wybacz, ale jeśli ta 
książeczka wytrąca cię 
z równowagi i pochłania tak wiele czasu, że opuszczasz wycieczki, za które 
zapłaciłaś tysiące 
funtów, to czy rozsądne jest kontynuowanie lektury? – Z surowym wyrazem twarzy 
przez chwilę 
wytrzymał jej spojrzenie. – Czemu tego nie rzucisz? Nie, nie chcę przez to 
powiedzieć, żebyś 
wyrzuciła pamiętnik. Jest zbyt cenny. Odłóż go. Przeczytasz po powrocie do domu, 
siedząc 
w ogrodzie.
– Nie mogę. Muszę się dowiedzieć, co było później. – Odpowiedź Anny zabrzmiała 
jak jęk.
– Musisz? – Głos Toby’ego nagle złagodniał. – Dlaczego? Cóż w nim jest takiego 
ważnego?
– Chodzi o ten flakonik. Ktoś próbował ukraść go Luizie. Myślała, że ciąży na 
nim jakaś 
klątwa. – Anna z trudem doszła do siebie i mówiła chaotycznie.
Toby wciąż spoglądał na pamiętnik.
– Ty również myślisz, że na tym flakoniku ciąży klątwa? Podniosła wzrok, 
przypuszczając, 
że Toby się z niej śmieje, ale jego
twarz była całkiem poważna.
– Zechcesz mi go pokazać, Anno? Watson uważa go za falsyfikat, prawda? Nie czyni 
z tego 
żadnej tajemnicy. Ja wprawdzie nie jestem ekspertem, ale mam wyczucie.
Zawahała się, a potem nagle podjąwszy decyzję, podeszła do toaletki, wysunęła 
szufladę 
i podała mu obwinięty w szal flakonik. Toby rozwinął jedwab i rzucił go na 
łóżko, a następnie 
podniósł flakonik do góry i przymknąwszy jedno oko, obejrzał uważnie. Anna 
obserwowała, jak 
delikatnie przebiega palcami po powierzchni flakonika, dziwnie zafascynowana 
sposobem, 
w jaki gładził szkło i przesuwał kciukiem po pieczęci. Po chwili Toby wyciągnął 
flakonik na 
długość ramienia, jakby chciał zważyć go w ręku.
– Wydaje mi się prawdziwy – spojrzał na Annę. – Ręczna robota. Dmuchane szkło 
o chropawej powierzchni z wieloma defektami, surowe, ale co więcej... – 
zmarszczył brwi, 
jeszcze raz przebiegając palcami po szkle – ...wyczuwam jego wiek. Nie pytaj 
mnie jak, ale go 
czuję.
– Andy powiedział, że zatyczka wykonana jest fabrycznie – wtrąciła cicho Anna.
– Bzdura. Jeśli tak twierdzi, to znaczy, że nie zna się na szkle. I on nazywa 
siebie znawcą! 
Nie! – Przesunął palcem po pieczęci. – To nie jest fabryczna produkcja. Nie 
mógłbym wskazać, 
z jakiego okresu pochodzi twój flakonik. To musiałoby zrobić jakieś muzeum.
– A czy jest egipski? – zapytała Anna, podnosząc ku niemu wzrok.
– Czy Luiza Shelley mówi, że buteleczka pochodzi z Egiptu?
– Och, tak – odparła, zagryzając wargi.
– Zatem flakonik jest egipski – rzekł z uspokajającym uśmiechem. – Anno, czemu 
nie 
poszukasz jakiegoś pogodniejszego fragmentu tego dziennika? – zasugerował 
nieoczekiwanie. – 
Czegoś wesołego. Z pewnością są w nim takie rozdziały. Ale teraz go odłóż i 
chodź na 
przejażdżkę. Może ja spróbuję znaleźć w nim dla ciebie coś weselszego?
Zawahała się.
– Nie zniszczę go, obiecuję. Przekartkuję go tylko, przyjrzę się charakterowi 
pisma. Wiesz, 
z charakteru pisma wiele można wyczytać. – Urwał, a ponieważ Anna milczała, 
usiadł na łóżku 
i zaczął ostrożnie wertować pamiętnik, czyniąc to od miejsca, które zaznaczyła.
Stała, obserwując go bez słowa i zastanawiając się, dlaczego mu na to pozwoliła, 
dlaczego go 
zaprosiła, dlaczego pokazała mu flakonik. Dlaczego z nim czuła się lepiej, 
uświadomiła sobie 
teraz, niż z Andym? Mimo oskarżeń Andy’ego, w które, przyznała z namysłem, nigdy 
ani przez 
chwilę nie wierzyła!
Toby nagle podniósł wzrok.
– Tutaj. Spójrz. To wydaje się ciekawe. Charakter pisma sprężysty, równy i nawet 
ilustracja 
jest wesoła. Mogę ci to przeczytać?
Usiadła na taborecie.
* * *
Hassan powrócił tego dnia, kiedy zakotwiczyli przy brzegu wyspy File. O rzut 
kamieniem od 
nich zatrzymał się „Skarabeusz”, a kilka jardów za nim statek państwa 
Fieldingów.
Wyjaśnienia sir Johna, że całe zajście było nieporozumieniem, Hassan przyjął 
z powściągliwą godnością i ze spokojem ponownie włączył się w życie statku, 
jakby nigdy 
z niego nie odchodził. Wszystko było jak dawniej poza tym, że teraz, o czym 
Luiza wiedziała, 
państwo Forresterowie z pewnością się domyślali, że jej związek z Hassanem jest 
bardziej 
przyjacielski niż byliby skłonni przyznać publicznie.
Było już ciemno, gdy Luiza wyszła na pokład, gdzie zastała Hassana czekającego, 
by zabrać 
ją na brzeg.
– Powiedziałam państwu Forresterom, że chcę malować rzekę w świetle księżyca – 
rzekła 
cicho. – Już nie będą próbowali mnie powstrzymać, a ja jestem przekonana, że 
lord Carstairs jest 
na pokładzie „Lotosu”, gdzie omawia robienie fotografii z panem Fieldingiem, 
który przywiózł 
ze sobą aparat fotograficzny, więc nikt nie będzie nam przeszkadzać.
– Oprócz chłopców domagających się bakszyszu – uśmiechnął się Hassan. – Są tutaj 
dniem 
i nocą.
– A można im się okupić?
– Och, oczywiście. Można – skinął głową.
Ogromny księżyc świecił nad wodą, rzucając na piasek czarne cienie. Szli powoli, 
chłonąc 
wzrokiem oszałamiające piękno nocy. Wszystko wokół nich... filary świątyni, 
dalekie wzgórza, 
pustynne wydmy, piasek... wszystko, co w dzień było złote, stało się migotliwie 
srebrne.
– Wejdziemy na ten mur – szepnął Hassan. – Pokażę ci. Ostrożnie wspięli się po 
wytartych 
stopniach, smoliście czarnych
w ciemności, by znów wynurzyć się w świetle księżyca. Tu na górze było chłodniej 
i Luiza 
zarzuciła szal na ramiona. Mieli u stóp całą wyspę z trzema przycumowanymi 
statkami, które 
z tej odległości wyglądały jak zabawki. Spoglądając na północ, mogli dostrzec 
progi katarakty 
spowite mgłą, które w księżycowym świetle także jaśniały srebrem. Na południu 
szeroka, wolno 
płynąca rzeka skręcała, znikając z pola widzenia. Tuż pod nimi leżała ogromna, 
cicha 
i tajemnicza świątynia z olbrzymimi plamami czerni rozlanymi między srebrzystymi 
kolumnami.
– Chcesz tutaj malować, Luizo? – szept Hassana brzmiał w tej ciszy dziwnie 
przejmująco.
Skinęła głową.
– Czy jesteśmy tutaj bezpieczni, Hassanie?
Nie był pewien, czy miała na myśli Carstairsa, czy duchy. Prawdopodobnie myślała 
o obydwu niebezpieczeństwach na raz.
– Tak. Rozpakuję wszystko – rzekł i zaczął rozkładać dywan. Rzeka płynąca pod 
nimi była 
całkowicie milcząca. Na pokładzie
„Ibisa” państwo Forresterowie znajdowali się już w swoich kabinach. Na „Lotosie” 
Fieldingowie i ich gość, zmęczeni zawiłościami nowego aparatu fotograficznego, 
siedzieli na 
pokładzie, rozkoszując się sorbetem, a Venetia czytała im na głos jakąś powieść 
Jane Austin.
Luiza przez dłuższy czas szkicowała krajobraz, była jednak tak oszołomiona 
otaczającym ją 
pięknem, że chwilami zamierała zauroczona, z ołówkiem znieruchomiałym na 
papierze. Hassan 
usiadł po turecku w odległości kilku stóp od niej. Od chwili powrotu wydawał się 
bardziej 
powściągliwy. Cichszy. Bardziej zamyślony.
– Jesteś pogrążony w myślach, mój przyjacielu? – zapytała w końcu.
– Obserwuję noc. I ciebie – uśmiechnął się.
– A ja ciebie. Spójrz – wyciągnęła ku niemu szkicownik. Był tam jego mały 
portret; 
zamyślona, urodziwa twarz z lekkim, ale wyraźnym uśmiechem igrającym wokół oczu.
– Pochlebiasz mi bardzo, Luizo.
– Pokazuję jedynie prawdę – rzekła i pochylając się ku niemu, dodała: – 
Powiedziałam pani 
Auguście, że jeśli zmęczy nas księżyc, będziemy spać w świątyni.
Hassan poważnie skinął głową.
– Mam poduszki i derki. Możesz więc obejrzeć wschód słońca.
– Obejrzymy go razem – delikatnie dotknęła jego ręki. Przysunął się bliżej.
– Kiedy mnie odprawiono, myślałem, że serce pęknie mi z bólu – powiedział 
wreszcie. – 
Stałaś się słońcem, księżycem i gwiazdami moich niebios, Luizo.
Powoli nachylił się ku niej i dotknął wargami jej ust. Fala ciepła i szczęścia, 
która ogarnęła 
Luizę, zmyła z jej pamięci wszystko oprócz tego delikatnego, urodziwego 
mężczyzny, który 
otaczał ją ramieniem.
– Błagam cię, wielka Izydo, chroń nas i skryj przed wścibskimi oczami. – Jego 
cicha 
modlitwa uniosła się w ciemność i szybowała ku księżycowi, gdy daleko od nich, 
na rzece lord 
Carstairs wstał, wyprostowany pożegnał się z Fieldingami w salonie i wyszedł na 
pokład, by 
stanąć tam na chwilę i przez liście palm spoglądać na brzeg, ku świątyni 
stojącej spokojnie 
w księżycowej poświacie.
* * *
Nastąpiła długa cisza. Toby zamknął pamiętnik i położył go na nocnym stoliku.
– A więc Luiza Shelley znalazła w Egipcie miłość – powiedział w końcu. – Podoba 
ci się to? 
Możesz teraz odłożyć dziennik, zrelaksować się i przyjemnie spędzić czas? Nie 
było tu żadnej 
wzmianki o klątwach ani o złych duchach.
Uśmiechnęła się.
– Tak, masz rację. Odłożę to.
– I wybierzesz się na przejażdżkę? Spojrzała na zegarek.
– Jeśli nie jest za późno.
– Nie jest za późno – rzekł, wstając. – Ubierz się, a ja sprawdzę, czy 
zostawiono dla nas jakąś 
łódź, i spróbuję skłonić Alego lub Ibrahima, żeby dali nam parę kanapek. Nie 
mogę ci obiecać 
perskich dywanów ani schadzki w księżycowej poświacie, ale zrobimy, co w naszej 
mocy. – 
Zmierzając ku drzwiom, zatrzymał się na chwilę. – Anno, wybacz, że zadaję ci 
osobiste pytanie, 
ale co to za amulet, który nosisz na szyi? Nie widziałem go przedtem, prawda?
Szybko położyła dłoń na amulecie.
– Ma mnie chronić przed niebezpieczeństwem – odpowiedziała z niepewnym 
uśmiechem. – 
To jest Oko Horusa.
Toby skinął głową.
– Cóż, jestem pewien, że dobrze spełnia swoje zadanie. Zobaczymy się za kilka 
minut.
Zastała go na pokładzie i stwierdziła, że istotnie pozostawiono jedną z kilku 
feluk, 
zgromadzonych przy rufie statku, które wcześniej zabrały innych pasażerów na 
przedpołudniowe, indywidualne wycieczki.
Toby pomógł Annie usadowić się wygodnie w feluce, a potem jeszcze dwukrotnie 
wdrapał 
się na pokład „Flaminga” – najpierw po własny szkicownik, potem zaś, aby 
poprosić Alego 
o kilka dodatkowych puszek z napojami – zanim w końcu usiadł obok niej i 
pozwolił, by 
przewoźnik odpłynął powoli, łagodnie wiosłując do przeciwległego brzegu, gdzie w 
spokojnej 
wodzie odbijały się trzciny. Jakże przyjemnie było siedzieć na wytartych 
poduszkach i spoglądać 
na wielki trójkątny żagiel z ciemniejszymi łatami bielejący na tle intensywnego 
błękitu nieba... 
Z westchnieniem prawdziwej rozkoszy Anna sięgnęła do torby po aparat 
fotograficzny.
– Zadowolona? – Toby patrzył z rozbawieniem, jak odchyla się do tyłu, by 
uwiecznić biały 
żagiel.
– Bardzo. Dziękuję, że wyciągnąłeś mnie z kabiny.
Siedział z łokciami opartymi o burty i dłonią blisko jej ramienia. Swoją torbę 
położył na 
deskach u ich stóp. Zdjął buty i Anna zauważyła, że jego stopy są równie brązowe 
jak stopy 
sternika. Uśmiechnął się.
– Trzeba było cię oswobodzić. Niczym Złotowłosą uwięzioną w wieży.
– Myślisz, że opuściłam z niej złote włosy? – roześmiała się.
– Myślę, że jesteś na wycieczce.
Spod dziobu doszedł ich łagodny plusk wody, gdy łódź skręciła i schwyciła wiatr. 
Żagiel 
załopotał, a potem wydął się białym skrzydłem na tle błękitu. Anna znów sięgnęła 
po aparat 
fotograficzny. Przewoźnik, stojąc swobodnie na dziobie w pobliżu masztu, 
wypatrywał drugiego 
brzegu, ręką osłaniając oczy. Jego profil na tle żagla wyglądał – uświadomiła to 
sobie nagle – 
niczym świątynny relief: wysokie czoło, wielkie oczy o kształcie migdałów, 
płaszczyzny 
policzków, kąt warg i podbródka. Skierowała na niego obiektyw aparatu, 
zastanawiając się, czy 
miałby coś przeciwko temu, by zrobiła mu zdjęcie, ale już zauważył, co zamierza 
zrobić, 
i rozjaśnił twarz w szerokim uśmiechu, przybierając dla niej specjalną pozę i 
balansując zjedna 
ręką oplecioną wokół masztu.
– Zrób to jeszcze raz, kiedy nie będzie widział.
Cichy szept Toby’ego sprawił, że się uśmiechnęła. Toby tylko częściowo miał 
rację. 
Nieskrępowany wdzięk – owszem, ale poza również była elementem gry. Nieustanne 
kontakty 
z turystami tworzyły spektakl odgrywany przez obie grupy: ludzie Nilu 
zaspokajali oczekiwania 
zwiedzających, zwiedzający zaś wnosili do tej gry powszechnie upragnioną walutę 
oraz z rzadka 
nader niewygórowane żądania. Na ogół ów związek funkcjonował bardzo dobrze. 
Pogodne 
usposobienie i poczucie humoru Egipcjan pozwalało im zachować równowagę. Jeśli 
nawet 
niekiedy czuli się urażeni czy wykorzystywani, dobrze to ukrywali. Anna zamknęła 
oczy 
i odchyliła głowę, wpuszczając słońce pod rondo kapelusza. Żar, jaki poczuła na 
twarzy, był tak 
nagły i intensywny, że zobaczyła ostry szkarłat własnych powiek. Pospiesznie 
pochyliła się 
z powrotem. Sternik właśnie przesunął dźwignię steru, jego towarzysz zaś odszedł 
od masztu 
i usiadł naprzeciw Anny, aby nastawić ruchome drzewce, więc łódź skręciła i cień 
żagla padł na 
jej twarz. Nieznana postać na dziobie łodzi, balansując swobodnie na deskach w 
złocistych 
sandałach, spoglądała poprzez wodę z wyciągniętymi ramionami i uniesioną głową, 
jakby 
patrzyła prosto w słońce. Anna jęknęła i trzej mężczyźni znajdujący się wraz z 
nią na łodzi 
obejrzeli się na nią szybko.
– Anno? – Toby dotknął jej ramienia. – Dobrze się czujesz?
Z trudem przełknęła ślinę. Postać zniknęła. Oczywiście, że zniknęła. Nigdy jej 
nie było. To 
tylko cień przewoźnika, albo ulotna fatamorgana w falującym gorącym powietrzu 
nad łodzią.
Potrząsnęła głową.
– Przepraszam, słońce zaświeciło mi prosto w oczy.
– Niedobrze, pani – przewoźnik potrząsnął ku niej palcem. – To bardzo 
niebezpieczne.
Skinęła głową i skruszona opuściła rondo kapelusza. Nie widziała niezadowolenia 
Toby’ego 
ani nie zauważyła, że pochylił się do przodu i zaczął się wpatrywać w dziób 
łodzi.
Gdy wrócili, w barze serwowano przedobiednie drinki i okazało się, że Andy 
zamówił już 
jednego dla Anny.
– Specjalnie dla ciebie! – szerokim gestem podał jej szklaneczkę. – Na 
przeprosiny. Już 
nigdy nie będę ci przeszkadzał ani niczego narzucał – rzekł z chłopięcym 
wdziękiem.
Anna spojrzała przez ramię na Toby’ego i zobaczyła ledwie skrywany sardoniczny 
uśmiech. 
Mrugnął do niej, a potem podniósł ramiona w geście poddania.
– Inszallah – szepnął, złożywszy ręce w żartobliwym pokłonie. – Pijesz z 
effendim. – 
Odszedł w stronę baru, a Anna zobaczyła, że Ali sięga po butelkę egipskiego 
piwa.
Anna odwróciła się do Andy’ego.
– To nie jest kwestia wybaczania, Andy. Chodzi o to, że chcę móc rozmawiać z 
Sereną 
wtedy, gdy mam na to ochotę, i czynić to bez twojej ingerencji. Gdzie ona teraz 
jest?
Wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Może ta feluka, na której była Sereną, jeszcze 
nie wróciła, 
ale kiedy wróci, postawię jej drinka, ucałuję stopy i pogłaszczę dłoń. Wszystko, 
co zechcesz.
– Wystarczy, jeśli będziesz uprzejmy – uśmiechnęła się Anna.
– A zatem będę uprzejmy – odrzekł i śmiejąc się na cały głos, dodał: – Jestem 
uprzejmy. 
Zawsze jestem miły dla wszystkich. – Poklepał po plecach Bena, który pojawił się 
obok. – 
Nieprawdaż, Ben?
– Brzmi to tak, jakbyś się czymś upajał, mój przyjacielu – odparł jowialnie Ben 
– ale jeśli 
oznacza to, że również i mnie postawisz drinka, to jestem „za”, cokolwiek 
miałoby się za tym 
kryć.
Andy rzucił mu chytry uśmiech.
– Szczęście, Ben. To wszystko, przyjacielu. – Odwrócił się nagle. – Oto i 
Serena, a wraz 
z nią Charley.
Dwie kobiety ramię w ramię pojawiły się w drzwiach.
– Dziewczęta, Andy stawia. Ja zamówiłbym coś egzotycznego i drogiego – wtrącił 
Ben 
żartobliwie.
– Koktajle dla pań? – Ali uważnie śledził rozmowę i teraz uśmiechnął się z 
nadzieją. – Ali 
robi bardzo dobre koktajle. Dużo składników. Bardzo drogie.
Serena potrząsnęła przecząco głową.
– Nie, dziękuję. Chętnie napiłabym się soku owocowego.
– A ja wypiję jeden. – Charley usadowiła się na barowym stołku. – Koktajl z tylu 
składników, ile tylko potrafisz wymyślić, Ali. – Oczy błyszczały jej gorączkowo. 
Słońce pokryło 
jej skórę pyłem niezliczonych, drobniutkich piegów. Miała na sobie głęboko 
wyciętą letnią 
suknię, a na szyi zamotane jakieś turkusowe paciorki.
Serena wzięła swój sok i wycofała się na sofę. Po minucie Anna poszła jej 
śladem, 
zostawiając pozostałych przy barze.
– Musimy zaraz porozmawiać – powiedziała, usiadłszy obok niej. Już wcześniej, 
gdy 
odchodziła od baru, uświadomiła sobie, że nigdzie nie było Toby’ego.
– A więc dokąd dotarłaś? – Serena spoglądała ponuro na swoją szklaneczkę.
– Pływałam łodzią. Z Tobym – odparła Anna, czując, że rumieni się lekko, lecz 
Serena tego 
nie zauważyła. – Znowu widziałam dzisiaj kapłana Anhotepa – mówiła dalej – a 
przynajmniej... 
– zawahała się – wydaje mi się, że widziałam. Na feluce. Serena, zaskoczona, 
podniosła wzrok.
– Więc wzięłaś ze sobą flakonik?
– Nie, flakonik wciąż jest w mojej kabinie. To, co robię, chyba nie ma 
znaczenia. Nie 
przestaję go widywać.
Serena skrzywiła się i wzruszyła ramionami.
– Mam nadzieję, że nie przywiązał się do ciebie.
– Przywiązał się do mnie?! – Anna znów zmusiła się do ściszenia głosu. – Mam 
nadzieję, że 
żartujesz. Wielki Boże! Chcesz przez to powiedzieć, że jestem opętana!
– Nie! – Serena gwałtownie pochyliła się do przodu. – Nie to miałam na myśli! – 
Utkwiła 
oczy w siedzącej przy barze Charley i obserwowała ją z wyrazem niezadowolenia, a 
potem, 
wzruszywszy ramionami, odwróciła się do Anny. – Nie, nie wolno ci dopuszczać 
takiej myśli. 
Nie jesteś w żaden sposób opętana, ale on prawdopodobnie stworzył jakąś 
energetyczną więź 
z tobą. To zaś oznacza, że... – rozejrzała się i bezradnie machnęła ręką – to 
jest tak, jakby 
wykorzystywał cię jako stację benzynową. Brakuje mu paliwa, ponieważ nie ma 
własnego ciała, 
więc musi korzystać z ciała innej osoby, by zaopatrzyć się w energię konieczną 
do poruszania 
i ukazywania się. Umieszcza więc coś w rodzaju pompy ssącej w twoim polu 
energetycznym, 
aby móc wykorzystywać twoją energię, a to znaczy, że cały czas pozostaje blisko 
ciebie.
Anna wzruszyła ramionami.
– Mam nadzieję, że się mylisz. – Upiła łyk ze swego kieliszka i gwałtownie się 
wzdrygnęła. 
– Jak mogę się go pozbyć?
– Jeśli jesteś osobą o silnej woli, twoja intencja może okazać się 
wystarczająca.
– Jestem silna.
– Kiedy więc zobaczysz go następnym razem, każ mu odejść.
– Próbowałam. Krzyknęłam na niego. Powiedziałam, żeby wziął sobie ten flakonik, 
zniknął 
i zostawił mnie w spokoju. Nic się nie stało.
– Poczekaj, aż go zobaczysz, Anno. Nie bądź przerażona ani zła, bo to cię 
osłabi. Bądź tylko 
silna i kochająca.
– Kochająca?! – Anna spojrzała na nią ze zdumieniem. – Nic z tego! Jak mogłabym 
go 
pokochać? – Była oburzona.
– Miłość pokonuje wszystko. – Serena obdarzyła ją pełnym zadumy uśmiechem. – 
Szczególnie nienawiść i strach.
– Nie, nie. Przykro mi, ale nie miałam okazji się o tym przekonać. – Anna upiła 
kolejny łyk 
ze swojej szklaneczki. – Sądzę również, że nasz przyjaciel odczytałby to jako 
słabość – dodała, 
patrząc na swe stopy w sandałkach. – Było dwóch kapłanów, prawda? – odezwała się 
z namysłem. – Co się stało z tym drugim?
Serena znów z niezadowoleniem spojrzała w stronę baru, gdzie Charley 
zachichotała głośno, 
odrzucając w tył głowę.
– Nie wiem – odpowiedziała w końcu. – Nie wiem, co się stało z tym drugim. – 
Odchyliła się 
na oparcie i spojrzała na Annę. – Nie, masz rację. Nie byłoby łatwo pokochać 
Anhotepa. Ale nie 
sądzę, że zamierza cię skrzywdzić. Myślę, że powinnaś stawić mu czoło. Rzucić 
wyzwanie. 
Pokazać, że jesteś silna. Skoro masz z nim kontakt, możesz go zapytać, dlaczego 
tak mocno 
pragnie tego flakonika, i dowiedzieć się, co powinnaś z nim zrobić i jak mu 
pomóc. Potem 
mogłabyś go poprosić, żeby odszedł.
– Do tego czasu będziemy sobie mówić po imieniu, a ja będę go zapraszać na 
kolację! – 
mruknęła Anna i umilkła. Luiza tak właśnie postąpiła. Poprosiła Anhotepa o 
ochronę przed 
lordem Carstairsem. Być może Serena ma rację. Być może mogłaby nawiązać kontakt. 
Jednak 
z drugiej strony... Anna wzruszyła ramionami. – Obawiam się, że oczekujesz zbyt 
wiele. Nie 
sądzę, żebym mogła odbyć taką rozmowę. – Pochyliła się do przodu i oparła głowę 
na rękach. – 
Chcę się pozbyć tego flakonika, Sereno. Nie mogę sobie z tym poradzić. To miały 
być radosne 
wakacje, a zamieniają się w jakiś senny koszmar!
Po chwili ciszy Serena dotknęła jej ramienia.
– Chcesz, żebym zaopiekowała się nim za ciebie?
– Ty? – Anna spojrzała na nią znużona. Serena skinęła głową.
– Wezmę flakonik do swojej kabiny. Mogę nad nim odmówić kilka modlitw. Odprawić 
rytuał wezwania i pożegnania. Zapalić trochę kadzidła.
– Ale nie przy Charley.
– Nie, nie przy Charley. Pozwól mi to zrobić, Anno. Ja naprawdę wiem, o czym 
mówię. – 
W głosie Sereny pojawiła się nagląca nuta.
Anna oparła się o poduszki sofy i zmęczona zamknęła oczy.
– Dlaczego to zrobiłam? Dlaczego go tutaj przywiozłam? To było zupełnie 
niepotrzebne. Po 
prostu niemądry, romantyczny gest.
– Nie mogłaś wiedzieć. Poza tym prawdopodobnie nie zdołałabyś tego powstrzymać. 
To 
Anhotep podsunął ci ten pomysł.
Anna wzruszyła ramionami.
– Dzięki. A zatem teraz nie tylko wysysa ze mnie energię, ale jest też w mojej 
głowie! – 
odparła, masując sobie skronie.
Serena wstała.
– Zróbmy to zaraz. Dopóki Charley jest tutaj z innymi. Możemy przenieść go 
szybko, zabrać 
do mojej kabiny i odmówić pierwsze modlitwy, zanim ktoś się o tym dowie. – Obie 
wiedziały, że 
mówiąc „ktoś”, Serena ma na myśli Andy’ego. – Resztę zrobię później, gdy Charley 
zaśnie. – 
Serena spojrzała przez ramię na Charley, której chichot stawał się coraz 
bardziej przenikliwy.
Anna skinęła głową, wstała i wyszła za Serena. Andy obrzucił je spojrzeniem, gdy 
znikały za 
wahadłowymi drzwiami, i zrobił niezadowoloną minę.
Anna otworzyła kluczem drzwi swojej kabiny i przystanęła.
– Ktoś tu był.
Ostrożnie weszła do małego wnętrza i rozejrzała się. Łóżko pozostało zasłane, a 
na kołdrze 
położono czyste ręczniki, ale tak się działo każdego ranka. Tym razem było 
inaczej. Poczuła na 
ramieniu gęsią skórkę.
– Czy to Anhotep? – szepnęła.
Otworzyła drzwi do łazienki. W środku nie było nikogo. Serena weszła za nią. 
Również 
rozejrzała się dokoła, a potem potrząsnęła głową.
– Nie czuję tu Anhotepa i nie wydaje mi się, żeby tutaj był.
– A zatem co to jest? – Anna zatrzymała się nad toaletką i wysunęła szufladę. 
Owinięty 
w szal flakonik leżał tam, gdzie go zostawiła. Wzięła go opornymi palcami i 
wręczyła Serenie. – 
Proszę.
Serena skinęła głową.
– Chodźmy do mojej kabiny. Chcemy się przecież upewnić, że Anhotep pójdzie za 
nami... – 
Przerwała. – O co chodzi?
Anna szeroko otwartymi oczami wpatrywała się w nocny stolik. Potem z cichym 
jękiem 
przerażenia gwałtownie rzuciła się do przodu i wysunęła szufladę. Szuflada była 
pusta. Pamiętnik 
Luizy zniknął.
10
Uczyniłem siebie całym i zupełnym; przywróciłem sobie młodość; Jam jest Ozyrys, 
bóg 
wieczności...
KSIĘGA UMARŁYCH
W lepiance na skraju wsi pewna kobieta zamiata polepę, nieustannie walcząc z 
piaskiem. 
Pod matą, na której sypia jej syn, znajduje kawałek płótna, a w nim wciąż 
jeszcze oblepiony 
piaskiem pustyni mały flakonik. Trzyma go przez chwilę, zdumiona i rozgniewana 
za oszustwo, 
jakie popełnił syn, zachowując go dla siebie. Kobieta czuje, że niewielkie 
naczynie w jej dłoniach 
wywołuje mrowienie i staje się coraz gorętsze. Przenika ją nagły dreszcz, więc 
owija flakonik 
i ponownie chowa go pod matę.
Wracający z pola do chaty syn jest zadowolony. Podjął decyzję. Flakonik jest 
bezwartościowy, jak powiada ojciec, więc podaruje go matce, która pobłogosławi 
go za 
szczodrość. Rozwija więc flakonik, zabiera nad rzekę i myje w błotnistej wodzie 
na skraju pól. 
Szkło jest teraz lśniące, połyskliwe i czyste, ale wiek tej niewielkiej ampułki 
wypisany jest 
w chropowatościach jej powierzchni.
Matka przyjmuje podarunek i uśmiecha się, a gdy buteleczka dotyka jej dłoni, 
skrywa kolejny 
dreszcz i umieszcza dar w jakimś kącie poza zasięgiem wzroku. Teraz, ilekroć 
przejdzie obok tego 
miejsca, będzie się wzdragać i czynić znak przeciwko złemu urokowi. Wyczuwa 
obecność 
duchów, które strzegą flakonika, i jest przerażona.
Chłopiec jest silny, podobnie jak jego brat. Kapłani wchłaniają ich życiową siłę 
i z każdym 
rankiem ponownych narodzin boga-słońca stają się coraz silniejsi.
Chłopcy słabną.
* * *
– Co się stało? – zapytała Serena, przyciskając flakonik do piersi.
– Pamiętnik Luizy. Ktoś go zabrał.
– Och, Anno! Na pewno nie. Wiem, że jest cenny, ale nikt ze statku by go nie 
zabrał, nawet 
Charley. Jesteś pewna, że nie włożyłaś go gdzie indziej? Może do torby? Nosisz 
ją ze sobą 
wszędzie. A może schowałaś go w jakiejś innej szufladzie albo w walizce?
– Nie. Zniknął. – Anna ponuro zacisnęła wargi i drżącymi dłońmi zaczęła 
systematycznie 
przeszukiwać małą kabinę. Nie myślała teraz o wartości pamiętnika. Chodziło jej 
o zawartą 
w nim opowieść. Nie mogła znieść myśli, że nie dowie się, jak się zakończyła 
historia Luizy 
i Hassana.
Wiedziała, że zdejmowanie z szafy nesesera jest bezsensowne, ale zrobiła to i 
właśnie 
zamykała go ponownie, by odstawić na miejsce, gdy rozległo się pukanie.
Do kabiny zajrzał Andy.
– Wszystko w porządku, drogie panie?
– Nie. – Anna odwróciła się do niego z roztargnieniem. – Pamiętnik zniknął.
– Pamiętnik Luizy Shelley?!
– Czy jest tu jakiś inny pamiętnik?
– Anno, mówiłem ci, żebyś go pilnowała! Wiedziałaś, jaki jest cenny. – Wszedł do 
środka. – 
Jesteś pewna, że nie wpadł za szafę albo pod łóżko?
– Jestem całkiem pewna. – Anna wciąż stała jak skamieniała na środku kabiny. – 
Ktoś go 
zabrał.
– W takim razie wszyscy chyba się domyślamy, kto – rzekł Andy, wzruszając 
ramionami. – 
Ostrzegałem cię, Anno.
– Jeśli masz na myśli Toby’ego, to z pewnością nie mógł być on. Pływałam z nim 
łodzią 
dzisiejszego ranka.
Andy uniósł brwi w wyrazie zdziwienia.
– I spędziłaś z nim cały ten czas, co do sekundy?
– Tak – odpowiedziała Anna, lecz po chwili zawahała się. – Cóż, może nie co do 
sekundy.
Wszak zostawił ją w łodzi, zanim postawiono żagiel. Czym to tłumaczył? 
Koniecznością 
pójścia po szkicownik. Zmarszczyła brwi. A dotychczas nigdy się z nim nie 
rozstawał. A potem 
zniknął jeszcze raz, żeby przynieść z jadalni kilka puszek soku owocowego... I 
po powrocie też 
zostawił ją w barze... Dokąd było mu tak spieszno? Wtedy się nad tym nie 
zastanawiała, ale 
teraz...
Widząc jej zmarszczone brwi, Andy się uśmiechnął.
– No właśnie. Chcesz, żebym z nim porozmawiał?
– Nie! – odpowiedziała natychmiast. – Nic nie mów. Jeśli ktokolwiek ma coś 
powiedzieć, 
będę to ja.
Nie wierzyła, by pamiętnik zabrał Toby. Jak mogłoby się to stać? A jednak, 
musiała to 
przyznać, miał po temu kilka okazji.
– Anno – wtrąciła cicho Serena – przecież nie wiesz, czy zrobił to Toby. Równie 
dobrze 
mógł się tego dopuścić ktoś z załogi albo ktoś obcy... ktoś, kto wszedł na 
pokład, gdy wszyscy 
wypłynęliśmy dziś rano.
– Ale skąd ten ktoś wiedziałby o pamiętniku? – odparła ponuro Anna. – Gdyby to 
był 
złodziej, zabrałby mój naszyjnik z lazurytu i srebrną bransoletę. Zostawiłam je 
na toaletce. 
Z pewnością są wiele warte – mówiła, potrząsając głową – Nie, to był ktoś, kto 
chciał tylko tej 
jednej rzeczy. Dzięki Bogu, nie wziął flakonika. Cóż za ironia!
Andy, idąc za jej wzrokiem, patrzył na otulone jedwabiem zawiniątko w dłoniach 
Sereny.
– Czy to jest flakonik? – zapytał ostro. – Dlaczego ma go Serena?
– Bo będzie się nim opiekować – odparła Anna zdecydowanie.
– Nie. – Andy z zimną stanowczością wyjął pakunek z ręki Sereny. – Ja się nim 
zajmę, jeśli 
nie masz nic przeciwko temu. Nie jest cennym zabytkiem, ale ma pewną wartość 
jako 
ciekawostka i w tych okolicznościach bezpieczniejszy będzie u mnie. Poza tym nie 
życzę sobie, 
aby w swoje praktyki Serena wciągała Charley. O ile się orientuję, cały nasz 
statek ma już 
mdłości od przesądów i histerii.
Mocniej owinąwszy flakonik szalem, wsunął go do kieszeni, a potem odwrócił się 
ku 
drzwiom.
– Nie martw się o niego. U mnie będzie bezpieczny.
– Andy! Oddaj to! – Anna w końcu odzyskała głos. – Oddaj natychmiast!
Lecz Andy skręcił za róg korytarza i zniknął im z oczu.
– Nie mogę w to uwierzyć! – Anna obróciła się do Sereny, która opadła na łóżko. 
– 
Widziałaś, co on zrobił?! Po prostu go zabrał!
– Widziałam. Przykro mi, Anno.
– To kompletny drań! – Anna złapała się na tym, że w gniewie tupie nogą. – A 
jaki był 
z siebie zadowolony! Widziałaś? Bo Toby okazał się złodziejem – przerwała – a w 
każdym 
razie...
– No właśnie. – Serena podniosła ku niej wzrok. – Anno, proszę, nie wyciągaj 
pochopnych 
wniosków z tego, co mówi Andy. Kieruj się własnym rozumem w sprawie pamiętnika. 
Albo 
porozmawiaj z Omarem i zapytaj go, co powinnaś zrobić. – Zawahała się. – 
Przypuszczam, że 
skoro pamiętnik jest tak cenny, należałoby wezwać policję.
Anna usiadła obok niej.
– Porozmawiam z Tobym i zapytam go wprost. Jeśli zabrał pamiętnik, to tylko po 
to, żeby go 
przeczytać. Przeglądał go. Bardzo nas wciągnęła ta historia. Nie ukradłby 
pamiętnika. Nigdy.
– A co z flakonikiem? – oczy Sereny rozbłysły podejrzliwie.
– Och, nie martw się flakonikiem. Odzyskam go. – Anna splotła ramiona. – Jeśli 
Andy 
naprawdę sądził, że stawiając mi drinka, uśpi moje podejrzenia, to się pomylił. 
Jak on śmie 
mówić do ciebie... do nas... w taki sposób?!
– To cały Andy! – Serena uśmiechnęła się ze smutkiem. – Zrobiłby wszystko, żeby 
mi 
dokuczyć. W końcu zaczynasz go poznawać.
– Dlaczego to robi? – zapytała Anna, wstając. Serena wzruszyła ramionami.
– Myślę, że się mnie boi, a może, mówiąc dokładniej, lęka się tego, co 
reprezentuję. Boi się 
kobiety mającej energię i moc. – Potrząsnęła głową z wyrazem samokrytycyzmu. – 
Widzę go na 
wskroś. Nie uległam jego urokowi. Mam też, lub miałam, wpływ na Charley. Jestem 
zatem 
wrogiem, którego się poskramia i upokarza.
– To okropne. Serena skinęła głową.
– Tak, ale w jednej sprawie Andy miał rację. Po statku rozeszły się pogłoski, że 
dzieje się coś 
niesamowitego, i naprawdę musimy być ostrożne i nie pozwolić, by przesądy i 
histeria, jak je 
nazywa, przyćmiły nam rozum.
Anna z ponurym skinieniem skierowała się ku drzwiom.
– Rozumiem. Posłuchaj, idę spotkać się z Tobym. Teraz, przed lunchem. Nie martw 
się 
o flakonik – uśmiechnęła się. – Zobaczmy, co z tym pocznie Anhotep. Bardzo się 
cieszę, że nie 
będę go miała przez jakiś czas. Może właśnie Andy jest odpowiednią osobą, by 
mieć go przy 
sobie!
Serena dźwignęła się z łóżka i przecząco pokręciła głową.
– Wątpię. Zostawię cię teraz, żebyś porozmawiała z Tobym... chyba że chcesz, 
żebym przy 
tym była. – Przerwała. – Nie. No więc zobaczymy się później. Mam nadzieję, że on 
nie jest 
złodziejem. Prawdę mówiąc, lubię go.
„Ja też”. Anna, idąc do kabiny Toby’ego, odsunęła od siebie tę myśl. Zacisnęła 
pięści. Któż 
inny mógłby zabrać pamiętnik Luizy? Kto jeszcze o nim wiedział? Któż inny w 
ogóle się nim 
interesował?
Wiedziała, którą kabinę zajmuje Toby; widziała, jak z niej wychodził, kiedy 
szukała Sereny. 
Stając przed jego drzwiami, wzięła głęboki oddech. Na statku panowała kompletna 
cisza; słychać 
było tylko stłumiony szmer rozmów z odległego baru. Anna zapukała cicho. Nie 
usłyszała żadnej 
odpowiedzi, zapukała więc głośniej. Ponieważ i tym razem nikt nie odpowiedział, 
rozejrzawszy 
się na prawo i na lewo po opustoszałym korytarzu, delikatnie nacisnęła klamkę. 
Drzwi się 
otworzyły; nie zamknął ich.
Zajrzała do środka i wstrzymała oddech. Kabina Toby’ego była identyczna z tą, 
którą sama 
zajmowała na niższej kondygnacji; druga z dwóch pojedynczych kabin na tym statku 
była 
podobnie wciśnięta w narożnik dziobu, ale podobieństwo kończyło się na 
podstawowym 
umeblowaniu. Toby zamienił bowiem swoją kabinę w pracownię. Na środku stała 
rozkładana 
sztaluga, do której przypięty był duży szkic, przedstawiający widoczne za oknem 
nabrzeże. Na 
każdej ścianie Toby umieścił szkice i obrazy, a na toaletce i nocnej szafce 
stały pudełka z farbami 
oraz węgiel i ołówki do rysowania. Otwarte drzwi łazienki ukazywały mokrą 
akwarelę, 
najwyraźniej przypiętą tam do wyschnięcia. Anna, zdumiona, rozejrzała się i 
zrobiła krok do 
środka. Wnętrze było Aladynową pieczarą barw. Przez chwilę zapomniała, dlaczego 
tu przyszła. 
Kiedy to wszystko zrobił? Jak znalazł na to czas? Z pewnością malował całymi 
nocami 
i poświęcał na malowanie każdą wolną chwilę między wyprawami na brzeg.
Zrobiła następny krok i drzwi zamknęły się za nią.
Obrazy były piękne. Wibrujące. Stanęła przed sztalugą i wpatrywała się w 
ruchliwe nabrzeże 
z szeregiem wielkich statków i ich własnym parowcem przycumowanym w sąsiedztwie 
jakiegoś 
ogromnego pływającego hotelu.
Minęło kilka minut, zanim Anna przypomniała sobie, czego szuka, i oderwała się 
od 
obrazów Toby’ego, kierując uwagę ku jego rzeczom osobistym. Szuflady pod 
toaletką 
wypełnione były bezładnie wciśniętymi koszulami, swetrami i bielizną. W stojącej 
obok torbie 
były kolejne ołówki. Anna otworzyła szafę: dwie pary spodni, kilka par dżinsów i 
marynarka. 
W szufladzie nocnego stolika latarka, papier, karty pocztowe i wieczne pióro. To 
wszystko. Kilka 
książek w broszurowej oprawie oraz przewodnik po Egipcie dopełniały stanu 
posiadania 
Toby’ego, jeśli nie liczyć stojących na szklanej półce w łazience przyborów do 
golenia i kilku 
drobiazgów toaletowych.
Anna ściągnęła kapę i zajrzała pod poduszki, a potem przykucnęła i przesunęła 
ręką pod 
materacem. Nie było tam nic. Z westchnieniem podniosła się i odgarnęła włosy z 
twarzy.
Gdzie jeszcze mógł ukryć pamiętnik? Właśnie miała jeszcze raz przeszukać kabinę, 
gdy lekki 
szmer od strony drzwi kazał jej się obejrzeć. W progu, przyglądając się jej z 
uwagą, stał Toby 
z jedną ręką opartą o framugę drzwi, a drugą wsuniętą w kieszeń dżinsów. 
Wyglądało na to, że 
stoi tam od jakiegoś czasu. Miał teraz surową, zamkniętą twarz i zimne 
spojrzenie.
– Skończyłaś już tę inspekcję?
– Toby! – Dalsze słowa zamarły jej w gardle, gdy wszedł do kabiny i, zamknąwszy 
za sobą 
drzwi, pociągnął zasuwkę. – Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała zaschniętymi 
ustami.
– Ponieważ chcę porozmawiać z tobą bez wścibskiego Andy’ego Watsona. 
Prawdopodobnie 
miałaś jakiś powód, żeby się tutaj znaleźć?
Zawahała się, czując, jak przepływa przez nią fala prawdziwej trwogi.
– Szukałam cię. Chciałam ci podziękować za dzisiejszą wycieczkę. Zastanawiałam 
się, gdzie 
jesteś...
– ...i przyszło ci na myśl, że mogłem się ukryć w szufladzie toaletki albo pod 
materacem – 
rzekł sarkastycznie.
Z trudem przyszła do siebie.
– Przepraszam, Toby. Przyszłam, bo chciałam z tobą porozmawiać. Pukałam. Drzwi 
się 
otworzyły. Zobaczyłam te obrazy i... – przerwała, wzruszając ramionami – 
weszłam, by je 
obejrzeć.
– I postanowiłaś trochę poszperać, skoro już tu weszłaś. – Głos Toby’ego wciąż 
brzmiał 
twardo.
– Nie szperałam. – Była urażona. – Jeśli chcesz wiedzieć, szukałam pamiętnika.
– Pamiętnika? – powtórzył jak echo.
– Z szuflady mojego nocnego stolika zniknął pamiętnik Luizy, a ty byłeś jedyną 
osobą, która 
wiedziała, że tam był.
– Pomyślałaś więc, że zajrzysz do szuflady mojego nocnego stolika! Innymi słowy, 
pomyślałaś, że to ja go ukradłem! – W głosie Toby’ego brzmiało niedowierzanie.
– Nie – odparła zbyt szybko i wiedziała o tym. – Nie, ja wcale tak nie 
pomyślałam.
– A kto? – zapytał łagodnie. – Nie musisz mówić. To Andy Watson... Wzruszyła 
ramionami.
– ...i uwierzyłaś mu. – Założył ręce na piersi.
– Istniała taka możliwość – wybuchnęła. – Mogłeś go pożyczyć. Mógłbyś chcieć go 
przestudiować.
– Nie pytając cię o zgodę? – Teraz w jego głosie słychać było zarówno urazę, jak 
i gniew.
– Tak! A cóż innego miałam pomyśleć? Przeglądaliśmy razem ten pamiętnik. 
Rozmawialiśmy o nim. Pomogłeś mi wejść do feluki, a potem zostawiłeś mnie tam, 
pamiętasz? 
I wróciłeś do kabin. Skąd mam wiedzieć, że tego nie zrobiłeś, skoro mogłeś wejść 
do mojej 
kabiny? Powiedz!
– Najpierw ty mi coś powiedz – przerwał ostro. – Dlaczego, u licha, nie 
zamknęłaś swojej 
kabiny, skoro nikomu nie ufasz?
– O to chodzi, czyż nie? – odparowała błyskawicznie. – Zaufałam wszystkim!
– Wszystkim oprócz mnie! – Ściszył głos. – Powiedz mi zatem, dlaczego mi już nie 
ufasz? 
Dlaczego Andy Watson mi nie ufa? Co ja zrobiłem, by zasłużyć na te wszystkie 
podejrzenia?
Nagle spojrzał jej w oczy i poczuła, że się czerwieni.
– Nie wiem.
– Nie wiesz – wziął głęboki oddech – albo nie chcesz powiedzieć. Przypuszczam, 
że to 
Watson wtyka nos w nie swoje sprawy i sieje tę nieufność. – Pocierał brodę, 
wciąż badawczo 
wpatrując się w jej twarz. – Widzę, że mam rację. Nie pomyślałaś, by zapytać 
mnie, jaka jest 
prawda? Nie wątpiłaś w to, co mówił, ani trochę? Myślałem, że połączyła nas 
pewna przyjaźń. 
Najwyraźniej się myliłem.
Zgarnął z łóżka na podłogę garść swoich rzeczy, aby zrobić sobie miejsce, i 
usiadł ciężko.
Anna zagryzła wargi. Jej strach gdzieś zniknął.
– Dobrze, powiem ci, co się stało! Nie uwierzyłam mu! Nie wierzyłam mu ani przez 
sekundę, póki to się nie stało. A potem... przepraszam – zwiesiła głowę – byłam 
tak wściekła, że 
pamiętnik zniknął, że przestałam jasno myśleć. – Wyprostowała ramiona. – Jeśli 
mam być 
szczera, miałam nadzieję, że to zrobiłeś. Bo jeśli nie ty, to kto?
Toby zamyślił się na chwilę.
– Naprawdę chcesz znać moją opinię?
Skinęła głową, ale jej niewyraźny uśmiech jeszcze bardziej przybladł. Toby 
wpatrywał się 
w obraz na sztaludze.
– Jestem gotów się założyć, że to właśnie Andy Watson. Anna potrząsnęła głową.
– Andy by tego nie zrobił. Poza tym on tam był... – przerwała.
– On tam był. Współczuł i wskazał palcem na mnie. Widzę tę scenę, Anno. Widzę ją 
wyraźnie – rzekł, pochylając się nagle do przodu. – Dlaczego miałoby mi zaleć na 
tym 
pamiętniku, wytłumacz mi, proszę? To on handluje antykami i dziełami sztuki. On 
jest 
pośrednikiem. – Podniósł ku niej wzrok. – A zatem? Zadałem ci pytanie. Dlaczego 
ja miałbym 
zabierać ten pamiętnik?
Wzruszyła ramionami.
– Jest atrakcyjny. Jest artystycznym dokumentem historycznym i dziełem sztuki. 
Zawiera 
szkice Luizy Shelley. Wart jest dużo... – Głos jej zamarł.
– Wart jest dużo pieniędzy! – powtórzył jak echo. – Ja nie potrzebuję pieniędzy, 
Anno. I nie 
potrzebuję dziennika Luizy. Czy to jasne? – Spojrzał w okno kabiny. – A teraz 
będzie lepiej, jeśli 
sobie pójdziesz.
– Toby, przepraszam.
– Wyjdź! – W jego oczach znów pojawił się nieprzejednany chłód. Skrzywiła się 
i skierowała ku drzwiom. Na progu odwróciła się jeszcze raz.
– Przykro mi.
– Mnie też.
– Czy możemy nadal być przyjaciółmi?
Zapadła cisza, a po chwili Toby przecząco pokręcił głową.
– Chyba nie, Anno.
Odsunęła zasuwkę na drzwiach i wyszła na zewnątrz. Zatrzymała się i wzięła 
głęboki 
oddech; ku swemu strapieniu była bliska płaczu. Odwróciła się i pobiegła 
korytarzem.
Za nią otworzyły się drzwi i Toby wyjrzał na korytarz.
– Anno! – zawołał, szukając jej wzrokiem.
Nie zważając na to, wbiegła na schody i skierowała się prosto do swojej kabiny.
Wbiegła do środka, szarpnąwszy drzwi tak mocno, że uderzyły o ścianę, a potem z 
trzaskiem 
się zamknęły. Z nagłym jękiem stanęła jak wryta.
Kabina nie była pusta. Powietrze przesycała mdląca woń żywicy i mirry.
Na środku stała tajemnicza postać; postać smukła, niematerialna, ale o sylwetce 
łatwej do 
rozpoznania. Anhotep obrócił się do niej. Poczuła, że szuka wzrokiem jej oczu, 
gdy powoli 
zaczął unosić ku niej wąskie, wiotkie ręce.
Krzyknęła. Całe jej ciało stało się zimne. Nie mogła oddychać. Rozpaczliwie 
próbowała 
odwrócić się do drzwi, poruszyć, oderwać od niego wzrok, ale nie mogła. Coś 
trzymało ją 
w miejscu. Czuła, że nogi zaczynają się pod nią uginać, a przed oczyma 
zamigotały dziwne, 
czerwone błyski.
Zaczynała już osuwać się na podłogę, gdy otworzyły się drzwi i do kabiny wpadł 
Toby.
– O co chodzi? Co się stało? Usłyszałem twój krzyk. – Jak szalony rozglądał się 
wokół 
i chwyciwszy rękę Anny, przyciągnął ją do siebie. – Anno, co się stało? Czy ktoś 
tu był?
Kabina była pusta.
– Czy to Watson? – Toby odsunął Annę, tym razem łagodnie, i otworzył drzwi 
łazienki. 
Nikogo tam nie było i w żadnym innym miejscu nikt nie mógł się ukrywać.
– Nie, to nie Andy. To kapłan Anhotep. – Anna drżała gwałtownie. – Czytałeś o 
nim 
w pamiętniku Luizy. Kapłan, który podąża za moim flakonikiem. To on był teraz z 
kabinie. Stał 
tutaj! – powiedziała, wskazując miejsce na podłodze w odległości około pół metra 
od swoich 
stóp. – Ale flakonika tutaj nie ma. Andy go zabrał.
Trzęsła się tak bardzo, że zęby jej szczękały. Powoli osunęła się na łóżko i 
siedziała, patrząc 
na Toby’ego.
Zapadło długie milczenie i Anna zastanawiała się, czy Toby ją wyśmieje, czy 
wyszydzi 
każde jej słowo.
Zacisnął wargi.
– Nazwisko Andy’ego Watsona jakoś dziwnie często pada w naszych rozmowach, 
nieprawdaż? – Znów rozejrzał się po małej kabinie. – Widziałaś tę zjawę 
wcześniej? Widziałaś 
coś dzisiaj rano na łodzi? Czy właśnie tego ducha zobaczyłaś? Tego kapłana?
Poczuła, że przepływa przez nią fala ulgi. Uwierzył jej! Nie pomyślał, że jest 
szalona. 
Skinęła głową.
– Mówiłaś mi, że na flakoniku ciąży jakaś klątwa. Ale nigdy nie powiedziałaś, 
jaka 
i dlaczego. Dlaczego nie wspomniałaś o tym, kiedy czytaliśmy pamiętnik?
– Żebyś uznał, że zwariowałam? Jak myślisz, co by się stało, gdyby taka opowieść 
obiegła 
statek? „Jedna z pasażerek widuje kapłana ze starożytnego Egiptu!”. Albo wszyscy 
wpadliby 
w panikę i wrócili do domu, albo kazano by mnie odseparować, a co najmniej 
stałabym się 
obiektem żartów – powiedziała, opierając głowę na rękach. – A zresztą mało mnie 
to obchodzi.
– Czy ktoś jeszcze o tym wie? Skinęła głową.
– Serena.
– I co o tym sądzi?
– Wierzy mi. Zna się trochę na wierzeniach starożytnego Egiptu. Studiowała jego 
religie 
i rytuały. Wie, co robić. Zamierzała wziąć ten flakonik i odprawić nad nim 
jakieś modły, ale 
właśnie wtedy zabrał go Andy.
– Dlaczego, u licha, pozwoliłaś mu na to? Anna wzruszyła ramionami.
– Po prostu z nim wyszedł. Chyba oniemiałam ze zdumienia. Omal się z nim o to 
nie 
pobiłam. Powiedział, że wyręczy mnie i umieści go w bezpiecznym miejscu.
Toby usiadł na łóżku obok Anny.
– Moim zdaniem bardziej prawdopodobne jest to, że zamierza ten flakonik 
przehandlować – 
powiedział z goryczą.
– Najpierw musiałby go ode mnie odkupić. – Anna potrząsnęła głową i uśmiechnęła 
się 
blado. – A ponieważ uważa, że to falsyfikat, nie zaoferowałby mi zbyt wiele.
– Chyba że sprzedał go jako wyrób autentyczny – powiedział Toby i dodał z 
westchnieniem: 
– Ale nadal nie wiemy, gdzie się podział pamiętnik. – Spojrzał na zegarek. – 
Zbliża się pora 
obiadu. Czy nie uważasz, że posiłek w zatłoczonej jadalni dobrze zrobi nam 
obojgu? Nie pojawi 
się tam żaden duch. Będziemy mogli ochłonąć, przemyśleć sytuację i 
przeanalizować zachowanie 
Watsona. Twojemu flakonikowi na wonności ani pamiętnikowi, bez względu na to, 
gdzie się 
znajdują, nic nie grozi; przynajmniej dopóty, dopóki mogą przynieść zysk. 
Przypuszczam, że 
Watson ma obydwa te przedmioty i będzie o nie dbał. – Przerwał, czekając na jej 
potwierdzenie. 
– Potem mamy wolne popołudnie; dopiero jutro wybieramy się do Abu Simbel. 
Proponuję więc, 
byśmy po południu porozmawiali z Sereną. Jeśli twój duch jest prawdziwy, a nie 
mam powodu 
sądzić, iż jest inaczej, oczywiście musimy się z nią skonsultować i zapytać, 
jakie kroki można 
podjąć, by ochronić cię przed wszelkimi paranormalnymi następstwami. 
Jednocześnie 
moglibyśmy odbyć naradę wojenną w sprawie odzyskania pamiętnika, a tym samym – 
przerwał 
i rzucił jej kwaśny uśmiech – raz na zawsze oczyścić moje imię.
Anna, Toby i Serena odbyli naradę wojenną w Old Cataract Hotel, siedząc na 
tarasie 
i popijając dobrą angielską herbatę. Dopiero gdy usadowili się w fotelach, 
spoglądając na Nil, 
zaczęli mówić o powodzie, dla którego opuścili statek.
– Czy widzieliście twarz Andy’ego, gdy wszyscy troje wspólnie udawaliśmy się na 
brzeg? – 
Serena z roztargnieniem mieszała herbatę. – Stracił swą słynną pogodę ducha. 
Wydawał mi się 
wyraźnie zdenerwowany.
– Ma powód do niepokoju. – Toby pochylił się i przez kilka chwil badawczo 
wpatrywał się 
w twarz Sereny, a potem skinął głową. – Anna twierdzi, że znasz się na 
staroegipskich rytuałach. 
Rozumiem więc, że studiowałaś współczesne techniki spirytystyczne i magię opartą 
na egipskich 
tekstach?
Serena spokojnie wytrzymała jego spojrzenie.
– Studiowałam je u Anny Marii Kelim, jeśli o niej słyszałeś. Toby wzruszył 
ramionami.
– Interesowałem się trochę tymi sprawami, gdy byłem młodszy. Nie jestem znawcą, 
ale to 
nazwisko z pewnością obiło mi się o uszy. Najważniejsze jest to, żebyś 
wiedziała, co robisz. 
Podejrzewam, że duch, czy też duchy, które widzi Anna, nie ugną się z powodu 
odrobiny 
monotonnego zawodzenia w stylu New Age. – Oparł się wygodnie w krześle. – Anna 
mówi, że 
jesteś w tym dobra. Ty też tak sądzisz?
Serena, najwyraźniej zaskoczona jego bezpośrednim podejściem, przez chwilę nic 
nie 
mówiła. Jej początkowe gwałtowne oburzenie minęło równie szybko, jak się 
pojawiło, i po paru 
sekundach z namysłem, powoli skinęła głową.
– Dopóki w pobliżu nie ma Andy’ego – odparła. – Jest mistrzem w pozbawianiu mnie 
siły, 
ponieważ nigdy przedtem nie pracowałam w Egipcie. Nawet tutaj nie byłam. Mogę 
tylko 
powiedzieć, że mam pewne niewielkie doświadczenie; potrafię pośredniczyć w 
umożliwianiu 
powrotów. Wiesz, co oznacza umożliwianie powrotów, prawda? – podniosła wzrok ku 
Toby’emu, który akurat sięgał po filiżankę, i zobaczyła, że krótko skinął głową.
– Toby może wie, ale ja nie mam pojęcia – cicho wtrąciła Anna.
– Taki pośrednik to ktoś, kto współpracuje z przywiązanymi do ziemi duszami i 
pomaga im 
ruszyć w drogę. Większość „duchów”, jeśli chcesz używać tego słowa, to istoty 
zagubione. 
Uwięzione. Nieszczęśliwe. Nie chcą być tutaj. Niektóre, jeśli zginęły gwałtownie 
czy nagle, 
nawet nie zdają sobie sprawy, że są martwe. Nikt nie przybył, aby je zabrać czy 
się nimi 
zaopiekować. Miałam do czynienia z kilkoma takimi przypadkami i pomogłam duchom 
ruszyć 
w drogę. – Teraz, gdy Serena miała słuchaczy, którzy z szacunkiem odnosili się 
do tego, co 
mówi, w jej głosie brzmiała większa pewność. – Nigdy jednak nie zetknęłam się z 
duszą, która 
zdecydowała się pozostać na ziemi, ponieważ ma tutaj jakąś niezałatwioną sprawę. 
To straszliwe 
przypadki. Pozostają tu z zemsty albo z chęci wyrządzenia szkody. Niezdolne do 
dalszej drogi, 
wciąż związane są ze światem, który opuściły. Właśnie takimi istotami są Anhotep 
i jego 
towarzysz. A przy tym nie są to jedynie zwykłe duchy. Byli przecież 
wykształconymi kapłanami, 
posiadającymi wiedzę o jednym z najpotężniejszych systemów okultystycznych, jaki 
kiedykolwiek znano. Prawdopodobnie postanowili nie umierać.
Zapadło milczenie. Anna zadrżała. Ciepło panujące na tarasie, grupki pogodnych 
ludzi, 
leniwie gawędzących nad filiżankami herbaty, kelnerzy, oszałamiający widok Nilu 
– wszystko to 
nagle wydało im się dalekie, dziwnie nierzeczywiste.
– A co się stało z tym... towarzyszem? Z tym drugim kapłanem? – zapytał Toby po 
chwili. – 
Nie wspomniałaś o nim.
Anna zadrżała, przypominając sobie trwogę Luizy i swoje własne przerażenie na 
widok 
Hatseka, kapłana lwiogłowej bogini.
– Widziałam go, tak jak Luiza, w świątyni. Wydawał się potężniejszy i silniejszy 
z nich 
dwóch.
Toby wykrzywił usta.
– Nadal nam wierzysz? – spojrzała na niego Anna. – Nie sądzisz, że jesteśmy 
obłąkane?
– Nie, nie sądzę. Ja też widuję duchy – odparł Toby bez uśmiechu. – Nasza 
kultura bardzo 
niemądrze odrzuciła wszystko, czego nie można udowodnić jakąś matematyczną 
formułą lub 
czego nie da się potwierdzić doświadczalnie. Na szczęście większość cywilizacji 
przeszłości 
i liczne kultury współczesne są znacznie mądrzejsze niż my, ludzie Zachodu. 
Najlepszym 
wyjściem jest zignorowanie materialistów dzisiejszego świata i podążanie za 
naszymi 
wewnętrznymi odczuciami i własną intuicją. A ci z nas, którzy mają odwagę takich 
przekonań, 
gdyż obdarzeni są ową intuicją lub też widzieli coś na własne oczy, muszą na 
razie ryzykować 
śmieszność i znosić szykany.
Serena z lekkim szczękiem odstawiła filiżankę i z niedowierzaniem potrząsnęła 
głową.
– Wprost nie potrafię wyrazić, jak cieszy mnie to, co mówisz!
– I mnie. – Anna uśmiechnęła się z nadzieją.
– Wspaniale. No cóż, teraz chyba powinniśmy się zastanowić, co zrobimy – rzekł 
Toby, 
pochylając się nad stolikiem. – Mamy przed sobą zaledwie kilka godzin, zanim 
udamy się na 
wycieczkę do Abu Simbel. Jak wiecie, autokar rusza wczesnym rankiem, więc możemy 
przejechać przez pustynię przed nastaniem najgorszego upału. Pozostanie nam też 
kilka dni 
powrotnego rejsu do Luksoru, ale myślę, że Anna chciałaby rozwiązać to teraz, 
zanim udamy się 
do Abu Simbel, a nie później. Nie zapominajmy również, że na porządku dziennym 
są dwie 
sprawy, gdyż poza problemem bezcielesnego Anhotepa mamy również konkretną 
kwestię 
zaginionego pamiętnika.
– Nie wydaje ci się, że obie sprawy są ze sobą związane? Nie sądzisz, że Anhotep 
w jakiś 
sposób zabrał ten pamiętnik? – zapytała z namysłem Serena, wciąż mieszając 
herbatę.
– Nie, nie sądzę. Dlaczego miałby to robić? Myślę, że wziął go Andy Watson. 
Prawdopodobnie moglibyśmy wtargnąć do jego kabiny, tak jak ty wtargnęłaś do 
mojej – rzekł 
Toby, rzucając okiem na Annę.
Anna oblała się rumieńcem.
– Andy dzieli kabinę z Benem. To nie byłoby łatwe.
– Nie tak łatwe jak przeszukanie mojej, chciałaś powiedzieć? – Uśmiechnął się 
złośliwie. – 
Zgoda. Ja jednak jestem pewien, że we trójkę moglibyśmy coś zaaranżować. 
Opowiedzenie 
o całej sprawie Omarowi i ewentualne włączenie w nią policji byłoby bardzo 
nieprzyjemne dla 
wszystkich pasażerów naszego statku, więc jeśli to możliwe, najlepiej byłoby 
rozwiązać tę 
sprawę na własną rękę. – Przerwał, spoglądając na Serenę. – Jeśli jesteś gotowa 
odprawić jakieś 
egzorcyzmy, to kiedy, twoim zdaniem, powinny się odbyć i co nam będzie 
potrzebne?
Serena namyślała się przez chwilę.
– Naprawdę będzie nam potrzebny flakonik, aby zogniskować energię. Poza tym 
muszę mieć 
trochę czasu, żeby się przygotować. Przywiozłam z sobą rzeczy, których 
potrzebuję do własnych 
praktyk spirytystycznych. Kadzidło. Świece. Dzwonek. – Potrząsnęła głową. – 
Oczywiście nie 
mogłam ich używać, dzieląc kabinę z Charley. Odprawię ten rytuał w kabinie Anny 
i proponuję, 
abyśmy zrobiły to dzisiejszej nocy. Skoro musimy wyruszyć wczesnym rankiem, 
wszyscy 
wcześnie pójdą spać i nikt nie będzie nam przeszkadzać. Co do ciebie, Toby, nie 
gniewaj się, ale 
sądzę, że nie powinieneś przy tym być. Uważam, że to jest rytuał przeznaczony 
wyłącznie dla 
Anny i dla mnie – spojrzała na niego przepraszająco. – Może się mylę, ale mam 
przeczucie, że 
będziemy bezpieczniejsze, gdy zostaniemy tylko my dwie. Same kobiety. Wszak 
tylko kobiety są 
kapłankami Izydy.
Toby skinął głową.
– Nie zamierzam się sprzeciwiać, skoro, jak sądzisz, będziecie bezpieczne.
Serena wzruszyła ramionami.
– Mam nadzieję, że będziemy bezpieczne – westchnęła. – Mam nadzieję na wiele 
rzeczy.
Na chwilę zapanowało milczenie.
– A więc następnym krokiem jest nalot na kabinę Andy’ego w celu odzyskania 
pamiętnika 
i flakonika – rzekł Toby, wysączając resztę herbaty z filiżanki. – Jedno z nas 
może ją przeszukać, 
a dwoje pozostałych będzie wypatrywać, czy Andy i Ben nie wracają. – Spojrzał na 
Annę. – 
Proponuję, żebyś ty dokonała tego przeszukania. Masz w tym pewną praktykę.
– Już przeprosiłam, Toby! – wybuchnęła Anna, nagle zniecierpliwiona. – Jak długo 
będą 
trwać te docinki? Przepraszam. Pomyliłam się, słuchając Andy’ego. Byłam 
przerażona 
zniknięciem pamiętnika. Nie miałam żadnego powodu, aby choć przez sekundę 
myśleć, że to on 
mógł go wziąć...
– Ale chętnie podejrzewałaś mnie.
– Nie, nie czyniłam tego chętnie. Tak samo niechętnie przyjęłam oskarżenia 
wysuwane przez 
Andy’ego pod twoim adresem! – Najwyraźniej dotknęła jakiejś czułej struny. – Nie 
miałam 
żadnych innych poszlak. Byłeś jedyną osobą, która wiedziała o pamiętniku.
– Oprócz Andy’ego.
– Oprócz Andy’ego...
– ...a także Charley, Sereny i prawdopodobnie wszystkich innych osób na tym 
statku.
Anna zamknęła oczy z głębokim westchnieniem.
– W porządku. Jest mi podwójnie przykro. Przepraszam na kolanach. Toby, proszę, 
potrzebujemy twojej pomocy. Nie bądź taki.
Niewątpliwie pewnego dnia poczuje się na siłach, by opowiedzieć jej o wszystkim. 
Do tego 
czasu będzie musiała po prostu mu zaufać i czekać. Patrzył na nią przez dłuższą 
chwilę, a potem 
spuścił oczy.
– Tak, tak. Masz rację. To ja powinienem przeprosić. Jestem nieco 
przewrażliwiony 
w pewnych sprawach. W porządku. Chodźmy. Równie dobrze możemy zacząć wszystko 
natychmiast. Jeśli Andy popłynął na brzeg, możemy zaraz przeszukać jego kabinę 
bez żadnego 
problemu.
Drzwi były zamknięte na klucz.
– Psiakrew! – Toby szarpnął klamkę.
– Spróbuj otworzyć je swoim kluczem. – Anna rozglądała się nerwowo przez ramię. 
Andy 
i Ben, jak się okazało, pływali po Nilu.
Toby sięgnął do kieszeni i w końcu znalazł swój klucz, który jednak nie pasował.
– Może twoim – spojrzał na Annę.
Miała go już w dłoni, gdy na końcu korytarza pojawił się Ali.
– Jakiś kłopot? – błysnął ku nim olśniewającym uśmiechem.
– Musimy się dostać do tej kabiny. – Anna wiedziała, że udawanie nie ma sensu. 
Bez 
wątpienia ich widział.
– Dobrze. – Ali poszperał w głębokiej kieszeni swojej galabii i wydobył z niej 
pęk kluczy na 
kółku. – Ten otwiera wszystko. Jest bardzo przydatny. Nie należy gubić kluczy. – 
Przekręcił 
klucz, pchnął drzwi kabiny, otwierając je szeroko, a potem odszedł korytarzem, 
szurając 
płaskimi, luźnymi sandałami.
– Coś takiego! – Toby spojrzał na Annę i uśmiechnął się. – Wcale nie chciał 
wiedzieć, 
dlaczego musimy tu wejść.
– Pewnie pomyślał, że to nasza kabina. – Anna weszła do środka i rozejrzała się. 
W kabinie 
panował beztroski nieporządek; była wręcz zarzucona częściami garderoby i 
butami. Na jednym 
z nocnych stolików leżał aparat fotograficzny, a na drugim rozmaite przybory 
toaletowe. Na 
jedno łóżko rzucono dwa przewodniki i kilka widokówek, na drugie zaś pulower i 
zwinięty 
mokry ręcznik.
– Te rzeczy będą schowane. W szufladach albo w walizkach. Gdzieś na dnie. – 
Otwierała 
szufladę toaletki i nie zauważyła kpiącego spojrzenia, jakie rzucił jej Toby. 
Metodycznie 
przejrzeli wszystkie miejsca, szukając pod materacami, w szafie, w łazience, a 
nawet za 
wiszącymi na ścianach reprodukcjami obrazów Davida Robertsa.
– Ani śladu. – Anna potrząsnęła głową.
– Muszą tu być. Nie zabrałby ich przecież na łódkę. To byłoby zbyt wielkie 
ryzyko.
– Musi to więc być jakieś miejsce, które nie przyszło nam do głowy.
– Powoli obracała się dookoła, próbując wyobrazić sobie jakąś bardziej 
wyrafinowaną 
kryjówkę. – Nie ma tutaj tych rzeczy; żadnej – żałośnie potrząsnęła głową. – 
Przeszukaliśmy 
każdy centymetr kwadratowy.
– W rzeczy samej!
Głos w drzwiach sprawił, że Anna gwałtownie drgnęła. Oboje, ona i Toby, 
odwrócili się 
szybko.
W progu, patrząc na nich szeroko otwartymi oczami, stał Andy.
– Czy mogę spytać, czego tu właściwie szukacie?
– Chyba nie musisz pytać! – Toby oderwał się od przeglądania zawartości szuflady 
jednego 
z nocnych stolików. – Anna chce odzyskać swój pamiętnik i flakonik na wonności.
– A ty uważasz, że ja mam te rzeczy? – Andy wydawał się bardzo poruszony.
Wyczuli zapach piwa w jego oddechu.
– Wiem, że masz ten flakonik, Andy, i chcę go odebrać. Podejrzewam, że masz 
również 
pamiętnik. – Ze wszystkich sił starała się mówić spokojnie. – Myślę, że dziś 
rano oskarżyłeś 
Toby’ego, by odwrócić moje podejrzenia, i to poskutkowało, ale tylko na chwilę. 
Proszę, żebyś 
oddał mi te rzeczy.
– Umieściłem flakonik w bezpiecznym miejscu, co ty powinnaś była zrobić przede 
wszystkim. Ale ośmielić się przyjść tutaj i oskarżać mnie o wzięcie pamiętnika! 
To wprost 
okropne! – Andy stopniowo doprowadzał się do obłudnej wściekłości. – Wynoś się! 
Wyjdź stąd 
natychmiast!
– Chwycił Annę za rękę i obrócił ją ku drzwiom. – No, już! Wyjdź!
– Zostaw ją w spokoju, ty draniu! – Toby ruszył na niego. Przepuszczając Annę, 
Andy 
zatoczył się do tyłu. Toby chwycił go
za ramię i obrócił twarzą do siebie.
– Nie dotykaj jej! – zawołał.
Atmosfera agresji przepełniająca kabinę była wręcz namacalna.
– Toby! – krzyknęła Anna. – Nie! – Chwyciła go za ramię. – Nie rób tego! Daj 
spokój! Co 
się z wami dzieje?! Dlaczego tak wiele złości jest na tym statku?
Na twarzy Toby’ego malowała się furia. Odepchnął Annę. Miał zaciśnięte pięści.
– Toby! – krzyknęła ponownie. – Toby! Nie rób tego, proszę! Powstrzymał się. 
Przez kilka 
sekund wszyscy troje trwali bez ruchu,
jakby zastygli w żywym obrazie na jakiejś scenie, potem płomień powoli zniknął z 
oczu 
Toby’ego, a on sam opuścił pięść i odepchnął Andy’ego.
Andy ze zbielałą twarzą usiadł na łóżku.
Anna spojrzała na Toby’ego.
– Chyba powinniśmy już wyjść.
Skinął głową i z ostatnim wściekłym spojrzeniem na Andy’ego wyszedł z kabiny.
Anna pospieszyła za nim, ale w drzwiach przystanęła i obejrzała się.
– Dobrze się czujesz? Andy kiwnął potakująco.
– To była twoja wina. Nie powinieneś był mnie szarpać. I nie powinieneś zabierać 
moich 
rzeczy.
Andy podniósł wzrok.
– Przepraszam, Anno. Nie wiem, co mnie ogarnęło. To do mnie doprawdy niepodobne. 
Ale 
teraz mi wierzysz, prawda? On jest mordercą, Anno. Bądź ostrożna! Cokolwiek 
zrobisz, bądź 
ostrożna.
Anna odwróciła się i wychodząc z kabiny, zatrzasnęła za sobą drzwi. Toby’ego już 
nie było.
Drżąc, zeszła po schodach do kabiny Sereny i zapukała do drzwi. Serena otworzyła 
je 
szeroko.
– Znaleźliście... – Przerwała w pół zdania. – Anno, o co chodzi? Co się stało? 
Chyba nie 
Anhotep...
– Nie, nie Anhotep. Andy wrócił i przyłapał nas w swojej kabinie. On i Toby 
niemal się 
pobili.
– Naprawdę? – Oczy Sereny zrobiły się okrągłe ze zdumienia.
– Tak. Na pięści – potwierdziła Anna. Serena zagryzła wargi.
– No cóż, mówiąc szczerze, nie jestem zaskoczona. Wejdź – wciągnęła Annę do 
środka 
i zamknęła za nią drzwi. – Czy z Andym wszystko w porządku? – zapytała nagle, 
jakby po 
namyśle.
– Przeżyje.
– A Toby?
Anna z drżeniem wzruszyła ramionami.
– Był przerażający, Sereno. Na chwilę niemal stracił nad sobą kontrolę. 
Widziałam to w jego 
oczach. Myślę, że gdyby mnie tam nie było, z pewnością uderzyłby Andy’ego. – Ze 
strachem 
zagryzła wargi, potrząsając głową. Nie wierzyła, że Toby jest mordercą, 
oczywiście, że nie 
wierzyła! Teraz jednak zobaczyła inną stronę jego charakteru. Przeraziło ją to i 
nagle nabrała 
wątpliwości.
Serena uważnie wpatrywała się w jej twarz.
– Znaleźliście ten flakonik? – zapytała cicho. – Nie.
– Szkoda. – Serena zamyśliła się na chwilę, a potem potrząsnęła głową. – Mam 
pewną teorię, 
Anno. Obym się myliła. – Zawahała się. – Rozpaczliwie pragnę, żeby moja teoria 
okazała się 
błędna. – Po tych słowach nastąpiła kolejna długa pauza. – Chodzi o tego 
drugiego kapłana, 
o Hatseka, kapłana Sachmet. On tu jest. Na statku. Od jakiegoś czasu 
podejrzewam, że kiedy 
Charley ukradła ten flakonik, była w pewnym sensie pod jego wpływem; że być może 
wykorzystuje on jej energię i dlatego Charley robi się coraz słabsza. Nie ma 
wątpliwości, że 
popada w rozstrój nerwowy. Nigdy nie piła w taki sposób, jak teraz. A kilka razy 
przez sen 
wymieniła imię: Sachmet, wykrzykując je głośno. Charley nie jest badaczką 
starożytnego Egiptu. 
Nigdy nie słyszała o Sachmet. Ani trochę nie interesuje się tym, co robię. 
Właściwie nawet tego 
nie lubi.
– I to właśnie Charley pewnego dnia mówiła w barze o Sachmet – przyznała Anna, 
kiwając 
głową.
– No właśnie, a teraz pojawiło się coś jeszcze – mówiła dalej Serena. – Nowy 
problem. Andy 
i Toby. Myślę, że on mógłby się również żywić ich złością. I ta atmosfera na 
statku. Odnoszę 
wrażenie, że się pogłębia i działa na nas wszystkich. Czy Toby dotykał twojego 
flakonika?
Anna znów skinęła głową.
– Andy oczywiście także. – Serena w zamyśleniu podeszła do okna i przystanęła, 
wyglądając 
na zewnątrz. Ponieważ przycumowano ich na wprost znacznie większego statku, 
mogła zobaczyć 
jedynie połyskującą białą farbę jego kadłuba w odległości około półtora metra od 
okna. – Jesteś 
tu również ty. Anhotep krąży wokół ciebie i z pewnością korzysta z twoich sił – 
westchnęła. – 
Jak rozumiem, Andy nie oddał ci flakonika?
– Nie, i nie mogliśmy udowodnić, że go ma – rzekła Anna, siadając na łóżku.
– Chociaż zabrał go otwarcie i wiemy, że go ma. To naprawdę do niego niepodobne. 
Ani 
trochę. Jak zauważyłaś, nie łączą nas miłe stosunki. Wręcz Andy’ego nie lubię, 
ale on nie jest 
złodziejem, Anno.
– Czy możesz odprawić ten rytuał bez flakonika? – Anna spojrzała na nią z 
nadzieją. – 
Możemy zrobić to szybko?
Serena powoli skinęła głową, ale nie wydawała się przekonana.
– Możemy spróbować – sięgnęła do przepastnej płóciennej torby obok swego łóżka i 
wyjęła 
z niej notes ze spiralnym grzbietem. Wypełniały go gęsto odręczne notatki i 
diagramy. – 
Próbowałam wymyślić odpowiednią formę zaklęć i rytuału. Najpierw musimy wezwać 
ich obu, 
a potem pożegnać w taki sposób, aby nie wrócili.
– I wiadomo, jak to zrobić? – Oczy Anny utkwione były w notesie. Serena 
spojrzała na nią 
z wyrazem niepewności.
– Teoretycznie tak.
– A co będzie, jeśli nam się nie uda? Serena wzruszyła ramionami.
– Pogorszę sytuację. Skupiając na nich całą uwagę, uczynimy ich silniejszymi.
– Jednak jeśli nam się powiedzie, pomożemy również Charley, prawda?
Serena uśmiechnęła się krzywo.
– Jeśli się ich pozbędziemy, z pewnością pomoże to wam obu. Jeśli zdołam zrobić 
to 
właściwie...
– Zróbmy to zaraz. W mojej kabinie.
– Zaraz? Anno, nie wiem, czy jestem gotowa.
– Musisz. – Anna chwyciła ją za rękę. – Wszystko będzie dobrze. Musi być. 
Proszę.
Serena wzięła głęboki oddech.
– Dobrze. Zrobię, co w mojej mocy. Ten rytuał będzie trochę podobny do tego, co 
robiłyśmy 
w Kom Ombo, tylko lepszy. Potężniejszy. Będziemy mieć czas i spokój, więc możemy 
odprawić 
go właściwie. – Rozejrzała się po kabinie, sprawdzając, czy ma wszystko, co 
będzie potrzebne, 
potem wsunęła sobie notes pod ramię i sięgnęła po przepastną torbę. – Chodźmy.
Anna ruszyła za nią.
– Czy będzie nam potrzebna Charley? Serena przystanęła.
– Zastanawiałam się, ale myślę, że nie w tym momencie. Nie odbyłybyśmy tej 
ceremonii, 
gdyby ona tam była. Charley działałaby zbyt destrukcyjnie, a poza tym energia 
jest wszędzie. 
Mam nadzieję, że uda mi się zniszczyć więzi, jakie łączą ich z tobą, Charley, 
Tobym i Andym, 
a nawet ze mną, i wszyscy w tej samej chwili zostaniemy uwolnieni. – Nerwowo 
oblizała wargi. 
– O Boże, Anno. Mam nadzieję, że się nie mylę.
Opuściły żaluzje i przeciągnąwszy nocny stolik na środek kabiny, nakryły go 
jednym 
z jedwabnych szali Anny. Na tym prowizorycznym ołtarzu Serena ustawiła świece w 
małych 
świecznikach z kolorowego szkła, wykonaną z brązu kadzielnicę i niewielki, 
rzeźbiony posążek 
Izydy.
– Wciąż jest zbyt jasno – powiedziała, rozglądając się wokół i potrząsając 
głową. – Firanki są 
cienkie i za dużo światła przechodzi przez żaluzje. Musimy coś na nich zawiesić.
Zasłoniły okno ręcznikiem kąpielowym, na który zarzuciły turecki szlafrok Anny, 
i w końcu 
kabina pogrążyła się w ciemności. Serena włączyła światło i sięgnąwszy do swojej 
torby, wyjęła 
z niej anch – krzyż z imadłem, będący egipskim symbolem życia wiecznego – który 
położyła 
obok posążka, a potem dziwny czerwony amulet na czarnym skórzanym rzemyku, który 
zawiesiła sobie na szyi.
– Co to jest? – Anna, która aż do tej chwili siedziała bez słowa, pochyliła się, 
by go 
zobaczyć.
– To tit. Przedstawia węzeł na przepasce Izydy, czyli jej świętą krew, i właśnie 
dlatego 
wyrzeźbiony jest w czerwonym jaspisie. To bardzo potężny symbol.
Anna bezwiednie chwyciła amulet, który miała na szyi. Serena spostrzegła ten 
ruch i szybko 
skinęła z aprobatą, po czym wyjęła z torby pudełko zapałek.
– Zanim zacznę, poproszę o opiekę Izydę. Potem przywołam przed jej ołtarz dwóch 
kapłanów. Kadzidło sporządziłam jeszcze przed wyjazdem z Londynu. Jest 
najbardziej zbliżone 
do tego, co nazywano kyphi, a co było poświęcane Izydzie. Używano go w jej 
świątyniach 
podczas obrzędów. Zrobiłam je dla zabawy – powiedziała z krótkim, sarkastycznym 
śmiechem. – 
Zawiera wiele składników: rodzynki, mirrę, miód, wino, żywicę, jagody jałowca i 
dużo innych 
rzeczy. Nigdy nie przypuszczałam, że będę go używać w takiej sytuacji.
Anna przygryzła wargę.
– Jesteś pewna, że to bezpieczne?
Serena skinęła głową.
– Najgorsze, co może się zdarzyć, to że nasza ceremonia nie odniesie skutku albo 
że nas 
usłyszą, ale odmówią przyjścia. Może powinnyśmy mieć flakonik tutaj, na ołtarzu, 
ale 
zamierzam spróbować. – Serena zapaliła świece i poszła zgasić światło. Przez 
chwilę stała 
w milczeniu z zamkniętymi oczami, następnie zaś po raz ostatni sięgnęła do torby 
i wyjęła z niej 
niewielki pakunek zawinięty w kawałek białego jedwabiu. Odwinąwszy go, uniosła 
ku górze 
jakiś metalowy przedmiot około trzydziestocentymetrowej wysokości, kształtem 
przypominający 
ów anch, z czterema kawałkami drutu przeciągniętymi przez pętlę główki. Do 
drutów były 
przywiązane małe grzechotki. – To jest sistrum, święty instrument bogów – 
powiedziała, 
umieszczając go na ołtarzu i ostrożnie rozkładając biały jedwab. – Potrząsa się 
nim, by wzywać, 
zaklinać, oczyszczać i chronić.
– A czy będzie nam potrzebne wino? – Anna usiadła na łóżku jak najdalej od 
miejsca działań 
Sereny.
– Nie tym razem. Jeśli... – Serena zawahała się niemal niedostrzegalnie – jeśli 
nam się uda, 
złożę ofiarę, by wyrazić wdzięczność. – Wzięła trochę kadzidła i skierowała 
kadzielnicę ku 
płomieniowi świecy. – Pobłogosławię cię i ochronię, Anno. Postaraj się stać tu i 
zachować 
spokój, cokolwiek się zdarzy. Jeśli poczujesz lęk, wyobraź sobie, że jesteś 
otoczona przez 
nieprzenikniony krąg błękitnego ognia.
Anna skinęła głową, czując, że zaschło jej w ustach.
Gdy ostra woń kadzidła zaczęła się wydobywać z kadzielnicy, świece zamigotały.
Serena zaintonowała coś półszeptem. Następnie podniosła sistrum i zaczęła nim 
potrząsać ku 
czterem rogom kabiny, po czym odwróciła się twarzą do Anny i potrząsnęła owym 
instrumentem 
w jej stronę.
– Witaj, Izydo, opiekunko swych córek. Bądź tutaj z nami. Bądź pozdrowiona, 
Izydo, otocz 
nas opieką. Przybądź, Izydo, strzeż nas przed niebezpieczeństwem. Chwała ci, 
Izydo, otocz nas 
swoim opiekuńczym płomieniem, aby twoje kapłanki Anna i Serena mogły ci służyć i 
rozmawiać 
z twoimi kapłanami, Anhotepem i Hatsekiem!
Anna poczuła, że ma spocone ręce. Płomienie świec nie zadrżały; idealna spirala 
błękitnego 
dymu z kadzidła wyprostowała się i uniosła do sufitu. Z dreszczem mdłości Anna 
rozpoznała 
zapach kadzidła. Był podobny do owej dziwnej, sycącej woni, która niekiedy 
przenikała jej 
kabinę.
Serena znów coś mówiła, a jej głos unosił się i falował w rytmicznym monotonnym 
zaśpiewie. W migotliwym blasku świec Anna dostrzegła pot występujący jej na 
czoło. Oczy 
Sereny były rozszerzone i wytrzeszczone, a palce zacisnęły się na uchwycie 
sistrum jak napięte, 
zbielałe szpony.
– Witaj, Anhotepie, i bądź pozdrowiony. Przybądź, byśmy mogły z tobą 
porozmawiać...
Powtórzona kilkakrotnie litania unosiła się w dusznej kabinie pod sufitem niemal 
namacalna 
i nieubłaganie podnosiła napięcie w pokoju. Anna wstrzymała oddech, wszystkie 
mięśnie jej 
ciała były napięte, oczy biegały tam i z powrotem, szukając w każdym kącie 
tajemniczej postaci 
Anhotepa. Nagle, między jej jednym a drugim spazmatycznym oddechem, świece 
zgasły.
Anna z trudem przełknęła ślinę, tłumiąc gwałtowne pragnienie krzyku. 
Grzechotanie 
staroegipskiego instrumentu ucichło i cisza stała się jeszcze głębsza. Anna 
nagle poczuła 
w uszach dudnienie własnego pulsu, a potem usłyszała dziwny, bulgoczący odgłos, 
dochodzący 
ze środka kabiny. Wysilając wzrok, ujrzała Serenę stojącą nieruchomo w 
niesamowitej ciemności 
i wpatrzoną w ołtarz. Sistrum ze szczękiem wypadło jej z ręki, a ona z wolna 
padła na kolana. 
Przez kilka sekund kołysała się chwiejnie w przód i w tył, po czym osunęła się 
na podłogę.
Anna zastygła w miejscu. Była zbyt przerażona, by się ruszyć, ale rzężenie 
dobywające się 
z gardła Sereny pobudziło ją do działania. Zeskoczywszy z łóżka, podbiegła do 
okna, zerwała 
prowizoryczne zaciemnienie, szybko podniosła żaluzje, a potem podbiegła do 
Sereny, pochyliła 
się nad nią i chwyciła ją za rękę.
– Sereno, Sereno! Odezwij się! – potrząsnęła jej dłonią, a potem delikatnie 
poklepała po 
twarzy. – Ocknij się! Proszę, ocknij się! Musisz się do mnie odezwać! – Twarz 
Sereny miała 
barwę ciemnej, sinej czerwieni, powieki drżały jej nieopanowanie, źrenice były 
rozszerzone.
– Sereno! – krzyknęła jej Anna do ucha, a potem wyprostowała się i pobiegła do 
łazienki. 
Napełniła szklankę i chlusnęła letnią wodą w twarz Sereny. Serena westchnęła. Na 
chwilę całe jej 
ciało skurczyło się w potwornym spazmie, a potem bezwładnie opadło. Oczy jej się 
zamknęły. 
Potworna siność ustąpiła z twarzy, a ciało się rozluźniło.
– Sereno? – Anna wpatrywała się w nią z trwogą. – Sereno? – Chwyciła jej 
nadgarstek 
i mierzyła puls. Był nieregularny, słaby, ale coraz silniejszy. Serena wzięła 
jeden głęboki oddech, 
potem drugi i otworzyła oczy. Wciąż leżąc, spoglądała tępo na Annę. – Dobrze się 
czujesz? – 
Anna wzięła ręcznik, który przed chwilą rzuciła na łóżko, i otarła Serenie twarz 
i włosy. – No, 
chodź. Pozwól, pomogę ci usiąść. Co się stało? – Objęła Serenę ramieniem i 
pomogła jej przyjąć 
pozycję siedzącą.
– Mogę dostać coś do picia? – Ochrypły szept Sereny był ledwie słyszalny. Oparła 
się 
plecami o łóżko i znów zamknęła oczy. Ręce jej się trzęsły.
Anna wstała i sięgnęła po butelkę wody stojącą na nocnym stoliku. Napełniwszy 
szklankę, 
wręczyła ją Serenie, przytrzymując jej drżące dłonie i pomagając podnieść 
naczynie do ust. 
Serena upiła jeden łyk, potem drugi, i wzięła kolejny głęboki, drżący oddech.
– Co się stało? – patrzyła już przytomniej.
– Nie wiem. Miałam nadzieję, że ty mi powiesz – odparła Anna, siadając obok na 
podłodze. 
– Zawodziłaś monotonnie w blasku świec i w kabinie nagle zrobiło się bardzo 
gorąco i duszno, 
a potem świece zgasły i zaczęłaś potwornie rzęzić. Myślałam, że się dusisz. 
Byłam przerażona.
Serena wzięła szklankę i upiła kolejny tyk.
– Możesz otworzyć okno? Ledwie oddycham. Anna podniosła wzrok.
– Jest otwarte, Sereno. Chcesz wyjść na pokład? Serena potrząsnęła przecząco 
głową.
– Jeszcze nie. Coś poszło źle? – Przetarła oczy. – Nie pojmuję... Moja głowa... 
To 
przypomina sen... Jest, pozostaje poza zasięgiem. Coś się stało.
Opróżniła szklankę i wyciągnęła ją w stronę Anny. Anna bez słowa przyniosła 
butelkę 
i napełniła ją ponownie.
– Anhotep nie przybył. Serena zmarszczyła brwi.
– Anhotep... – powtórzyła. – Anhotep. To imię... – Znów potrząsnęła głową. – 
Wschód 
słońca. Widziałam wschód słońca. I zachód.
Anna zmarszczyła brwi. Badawczo wpatrywała się w twarz Sereny.
– Wieki nawiewającego piasku... – Serena zamilkła na chwilę, a potem znów 
zamknęła oczy. 
– Umarłem wczoraj, ale przychodzę dzisiaj. Wszechmocna Pani, która jest 
strażniczką wrót, 
otworzyła mi drogę. Przychodzę wbrew mojemu wrogowi i zyskuję nad nim władzę. – 
Znowu 
pogrążyła się w milczeniu, a Anna wpatrywała się w nią zdumiona. Po kilku 
sekundach 
powiedziała: – To z „Księgi umarłych”.
Anna zrobiła zdziwiona minę.
– Co to jest?
– To informacje, prawdziwe polecenia. Zapisane na ścianach grobowców. Starożytne 
inskrypcje, hymny, modlitwy, wezwania. Nie wiedziałam, że znam je na pamięć – 
powiedziała 
Serena z drżeniem. – Uchroniłam się, Anno. Zrobiłam wszystko jak należy.
– On nie przyszedł, Sereno. Nie widziałam go.
– A zatem kto przybył? – Serena znów oparła się głową o łóżko. Miała zbielałą i 
napiętą 
twarz. Wydawała się kompletnie wyczerpana.
– Nie wiem. – Anna wstała i odgarnęła włosy z twarzy. – Myślę, że prawdopodobnie 
go 
przegnałam. Byłam tak bardzo przerażona. Myślałam, że umierasz.
– Że umieram?! – Oczy Sereny zrobiły się okrągłe ze zdumienia.
– Z trudem łapałaś oddech. Miałaś niesamowite oczy. Upadłaś, a twój puls był 
prawie 
niewyczuwalny. To się stało w chwili, gdy zgasły świece, i było niesamowite. One 
się nie 
wypaliły. Zostały po prostu zdmuchnięte. Nagle.
Serena pokręciła głową.
– A kadzidło?
Anna odwróciła się w stronę niewielkiego ołtarza. Mała kadzielnica wciąż stała 
między 
świecami. Była zimna.
– Nie rozumiem, jak to się stało. Przypuszczam, że rodzaje energii w tej kabinie 
jakoś się 
zmieniały. Ty zaś prawdopodobnie powstrzymałaś to, co się działo. Czymkolwiek to 
było. – 
Serena wstała z drżeniem.
– Myślę, że próbował cię posiąść – wypaliła nagle Anna. – Sądzę, że... tylko 
przez chwilę... 
był w tobie. Twarz ci się zmieniła. Zupełnie nie przypominałaś siebie. Och, 
Sereno, to, co 
zrobiłyśmy, było okropnie niebezpieczne! Myślę, że omalże stało się tutaj coś 
okropnego. A jeśli 
to mu się udało? A jeśli cię posiadł?
Zapadło długie milczenie. Serena pogrążyła się w głębokim namyśle; wreszcie 
wzruszyła 
ramionami.
– Możliwe, że moja ochrona nie była wystarczająco silna – westchnęła, a potem 
zaśmiała się 
krótko, nieprzyjemnie. – On prawdopodobnie wie o tym wszystkim o wiele więcej 
niż ja! – 
Pochyliła się i podniósłszy z podłogi sistrum, położyła je delikatnie na 
prowizorycznym ołtarzu. 
Potem wyciągnęła ramiona nad głową. – Myślę, Anno, że pójdę teraz na chwilę na 
pokład. Czy 
będziesz miała coś przeciwko temu, jeśli pójdę sama? Muszę pozbierać myśli.
Po jej wyjściu Anna rozejrzała się po kabinie, a potem zaczęła ją powoli 
porządkować. 
Serena zostawiła wszystko tak jak było: ołtarz wciąż stał na miejscu ze 
świecami, posążkiem 
i przedmiotem zwanym anch. Anna ostrożnie umieściła wszystko po kolei w torbie, 
ponownie 
owinąwszy sistrum w kawałek białego jedwabiu. Potem złożyła swój szlafrok i 
przesunęła nocny 
stolik na miejsce. Dzięki porządkom poczuła się lepiej, ale wciąż było jej 
nieprzyjemnie 
w kabinie i nerwowo oglądała się przez ramię, na każdy najcichszy dźwięk. 
Dźwięki zaś 
dochodziły zewsząd; z pokładu sąsiedniego statku, z miasta. Przez okno wpadała 
muzyka, 
a z korytarza dochodził donośny śmiech i rozmowy. Skąd więc pochodziła ta cisza? 
Ta 
niezwykła cisza, która poprzedziła zgaszenie świec? Ta otchłanna cisza, którą 
Luiza usłyszała 
w świątyni Izydy?
Anna zadrżała i skierowała się ku drzwiom.
Ben siedział przy barze i pogrążony w myślach sączył jakiś owocowy sok, gdy 
weszła do sali 
klubowej. Na zewnątrz, w popołudniowym słońcu, przy zacienionych stolikach, 
siedziało kilka 
osób czytających, piszących widokówki, albo po prostu spokojnie gawędzących lub 
przyglądających się tym, którzy wybierali się na kolejną przejażdżkę pod 
żaglami.
– Gotowa na wczesną pobudkę? – zapytał z uśmiechem Ben. – Myślę, że czwarta rano 
to 
pewne wyzwanie dla większości z nas!
Anna skinęła głową. Zapomniała o wycieczce do Abu Simbel.
– Podobno doszło do jakiejś kłótni między Andym a twoim przyjacielem Tobym. 
Czyżby to 
była zazdrość?
Anna zmarszczyła brwi.
– Nie bardzo wiem, o co ci chodzi.
– Och, daj spokój. Obydwaj mają na ciebie ochotę – roześmiał się Ben. – Cóż za 
siłę macie 
wy, kobiety!
Anna pokręciła głową.
– Myślę, że mój pamiętnik był większą pokusą niż ja – westchnęła. – Wiesz, że 
zginął? Ktoś 
zabrał go z mojej kabiny. Andy i Toby oskarżyli się o to nawzajem.
Ben wydawał się wstrząśnięty.
– To przykre. Powiedziałaś Omarowi? Wzruszyła ramionami.
– Nie chcę robić wielkiego zamieszania. Może się znajdzie. To poważna sprawa.
– Przeprowadzę niewielkie śledztwo – mrugnął Ben. – Jeśli Andy ma ten pamiętnik, 
w końcu 
się wygada.
Uśmiechnęła się.
– Dzięki. Ma sporą wartość, ale jest coś ważniejszego. Znacznie ważniejszego...
Coś tak ważnego jak poznanie losów Luizy i Hassana...
Serena była na górnym pokładzie; wychylona przez burtę wpatrywała się w rzekę, 
kiedy 
Anna w końcu przyłączyła się do niej, z wahaniem stając nieco z boku.
Serena spojrzała na nią i uśmiechnęła się.
– Przepraszam za to wszystko. Czuję się już dobrze.
– Jesteś pewna?
– Cokolwiek to było, już minęło. Czuję się świetnie. – Jeszcze raz spojrzała na 
Annę. – 
Postanowiłam pojechać jutro do Abu Simbel. Nie chcę zostawiać tej sprawy 
niezakończonej, ale 
muszę zejść na chwilę z tego statku. Oderwać się od tego wszystkiego. Ty też 
zamierzasz jechać? 
Powinnaś.
Anna wzruszyła ramionami.
– Myślę, że tak. To przecież najważniejszy punkt naszej wycieczki, czyż nie? 
Podróż przez 
pustynię. Zwiedzanie świątyń Ramzesa II.
Serena uśmiechnęła się.
– To dobrze. Żadnych duchów. Dwa dni daleko stąd. Trochę męczącego zwiedzania 
nas od 
tego oderwie.
Anna zmarszczyła brwi.
– Przepraszam. To moja wina, że zaangażowałaś się w to wszystko.
– Nie, nie ma w tym niczyjej winy. Przede wszystkim ja sama interesuję się 
egipskimi 
wierzeniami, a poza tym sama to zaproponowałam. – Serena uśmiechnęła się znowu. 
– Było to 
jednak trochę trudne i chcę się od tego oderwać na parę dni. Przepraszam. Nie 
myśl, że mnie to 
nie obchodzi. Chodzi o to, że czuję się dziwnie wyczerpana. Nigdy przedtem tak 
się nie czułam. 
Będę na miejscu, jeśli cokolwiek zdarzy się w autokarze, na pustyni albo w Abu 
Simbel. Poza 
tym pomyślałam, że może kiedy wrócimy... wszak przed powrotnym rejsem do Luksoru 
mamy 
jeden dzień na obejrzenie wyspy File... więc może tam będziemy mogły spróbować 
czegoś 
ponownie. File jest przede wszystkim świątynią Izydy.
– Jesteś cudowna – powiedziała Anna. – Nauczyłaś mnie wiele. – Dotknęła amuletu 
zawieszonego na szyi. – Sądzisz więc, że nie podąży za nami do Abu Simbel?
Zapadło krótkie milczenie. Serena obserwowała felukę unoszącą się z prądem obok 
nich, 
sternika siedzącego sennie przy sterze z ramieniem na jego dźwigni. Łódź była 
pełna wielkich 
skrzyń i nagle przyszło jej do głowy, jaki kontrast stanowi ów człowiek wobec 
swego 
odpowiednika – posłańca, poruszającego się furgonetką po zatłoczonych ulicach 
Londynu. 
Uśmiechnęła się, po czym znów spojrzała na Annę.
– Nie, nie sądzę, że uda się za nami do Abu Simbel. Mam nadzieję, że nie – 
dodała jeszcze. – 
Żałuję, że nie wiemy, co przydarzyło się Luizie Shelley, ale przeszła przez to, 
dała sobie radę.
Anna ze smutkiem pokiwała głową.
– Przykro mi, że się nie dowiem, co się stało. Wciąż o niej myślę. Ale, jak 
powiedziałaś, dała 
sobie radę. Wróciła do domu i jakoś radziła sobie z życiem.
Ale co się stało z Hassanem? To pytanie coraz silniejszym echem dźwięczało jej w 
głowie. 
A co z kapłanami Anhotepem i Hatsekiem? Ścigali Luizę, tak jak teraz ścigają jej 
praprawnuczkę. Jak sprawiła, że zostawili ją w spokoju? Nowa fala goryczy i 
wściekłości 
ogarnęła Annę na myśl o pamiętniku. Wszak to Andy, kiedy usłyszał tę opowieść, 
powiedział, że 
chciałby się dowiedzieć, co było dalej. Teraz było oczywiste, że nie chodziło mu 
o to, żeby Anna 
mu to zrelacjonowała. Westchnęła. Stały w milczeniu przez kilka minut, zatopione 
w myślach, 
i dopiero gdy Serena odwróciła się i rozejrzała za jakimś fotelem, Anna 
uświadomiła sobie, że 
już wie, co zrobi. Nie wsiądzie jutro do autokaru. Zamierzała w ostatniej chwili 
zmienić decyzję 
i pozostać na statku. To jej da dwa dni na spokojne i niezakłócone przez nikogo 
przeszukanie 
statku.
Zawsze może się przecież wybrać do Abu Simbel innym razem.
Na chwilę zapomniała, że kapłani Izydy i Sachmet prawdopodobnie zostaną z nią.
11
Chwała wam, o tak, boskie istoty,
wy, którzy władacie wszystkim, co istnieje,
którzy żyjecie wiecznie,
których podwójne ery niezliczonych lat
są wiecznością...
O, dajcie mi ścieżkę,
na którą będę mógł wejść w pokoju.
KSIĘGA UMARŁYCH
Dzieci chorują. Siły z nich uchodzą w pustynnym wietrze. Teraz już nie pociąga 
ich 
odkopywanie pradawnych światów i poszukiwanie skarbów w starych grobowcach. 
Matka 
obserwuje chłopców i kryje smutek w sercu.
Zapomniano o flakoniku... w mrocznym kącie wieśniaczej chaty nie odbija żadnego 
światła. 
Bez czasu i przestrzeni, które by ich określiły, bez ciał i kości, bez grobowca, 
grobowych dóbr 
i bez imion jego stróże są niewidzialni.
Młodszy chłopiec umiera pierwszy; duch w nim usechł. Ciało zostaje pogrzebane w 
piasku 
i obmyte łzami. Potem starszy po raz ostatni pada pod ciężarem choroby, a kiedy 
leży na łożu 
boleści, widzi pochylających się nad nim kapłanów, czuje, jak sycą się 
tchnieniem jego życia, 
i już wie, że to właśnie on sprowadził ich do domu. Próbuje wyszeptać jakieś 
ostrzeżenie, ale 
suche wargi śmierci wysysają z niego słowa.
Niebawem matka poczuje nocny pocałunek kapłanów owych bogów i ona także odda 
życie, 
aby obdarzyć ich wiecznością, zostawiając w pustym domu płaczącego męża, który 
wkrótce 
weźmie swój dobytek i opuści to miejsce, zmierzając ku mrokom i piaskom. Nie 
zobaczy flakonika 
w schowku, więc pozostawi go za sobą.
Telefon obok łóżka Anny zadzwonił kilka minut po wpół do czwartej rano. Zerwała 
się 
z trwogą, nie wiedząc, gdzie jest. Sen, rozkołysany i pozbawiony treści, wisiał 
jeszcze nad nią 
przez chwilę, a potem odpłynął. Nie rozpoznała nawet szelestu sandałów ani 
lnianej szaty. 
Zdezorientowana, rozejrzała się dokoła, a potem wszystko sobie przypomniała. 
Wstawano, by 
przejechać przez pustynię około dwieście osiemdziesiąt kilometrów na południe z 
Asuanu do 
Abu Simbel. Po budzeniu telefonicznym nastąpiło pukanie do drzwi i... filiżanka 
herbaty. Szybko 
włożyła dżinsy i bawełniany podkoszulek, na który naciągnęła sweter, dla ochrony 
przed 
chłodem nocy, po czym wyszła z kabiny, by znaleźć Omara. Tylko wzruszył 
ramionami, gdy 
powiedziała, że nie chce jechać. Inszallah! To zależy od ciebie. Powiedz 
Ibrahimowi, że prosisz 
o posiłki, i zażywaj odpoczynku.
Andy stał obok recepcji, gdzie w sennych grupkach gromadzili się pasażerowie, 
mający udać 
się na brzeg. Ziewnął, gdy ją zobaczył, i odwrócił się. No cóż, dobrze, że ją 
widział. Będzie 
przekonany, że ona wsiądzie do autokaru razem z innymi. Gdy później zauważy, że 
nie zeszła ze 
statku wraz z resztą pasażerów, będzie już za późno, by zmienił decyzję i także 
pozostał na 
pokładzie.
Odnalazłszy Serenę zarzucającą sobie torbę na ramię, szeptem przekazała jej 
swoją decyzję. 
Serena skinęła głową. A nawet, jak wydało się Annie, odetchnęła z pewną ulgą. 
Nie dostrzegła 
Toby’ego, ale pasażerowie już przechodzili po trapie na statek stojący obok, 
gdzie mieli przejść 
przez opuszczone sale klubowe oraz korytarze dziwnie pachnące zimnym dymem 
papierosowym 
i stęchłym piwem, ku drugiej kładce, która wiodła na brzeg. Tam czekał niewielki 
autobus 
wycieczkowy, który miał ich zabrać na miejsce zbiórki, gdzie każdego ranka 
gromadził się 
konwój autokarów i taksówek, by pod eskortą udać się na południe przez pustynię, 
która była 
także strefą militarną.
Gdy wszyscy odjechali, Anna stała jeszcze przez chwilę, wsłuchując się w ciszę 
i zastanawiając z odrobiną smutku, czy słusznie postąpiła. Na zmianę decyzji 
było już za późno, 
więc wzruszywszy ramionami, skierowała się do swojej kabiny.
U drzwi zawahała się przez chwilę, pełna lęku, co może zobaczyć, gdy je otworzy. 
Biorąc 
głęboki oddech, zjedna ręką zaciśniętą mocno na złotym amulecie, pchnęła je 
lekko. Kabina była 
pusta.
Kiedy się ocknęła, leżała wciąż kompletnie ubrana. Marszcząc brwi, jeszcze przez 
chwilę 
zdezorientowana, uświadomiła sobie, że coś się na statku zmieniło. Potem 
zrozumiała. Czuła 
otaczającą ją pustkę, opustoszałe kabiny, brak dalekiego szmeru. Omar 
powiedział, że na statku 
zostaną tylko dwaj lub trzej członkowie załogi, gdyż pozostali korzystają z 
okazji, aby przed 
powrotnym rejsem do Luksoru na kilka dni udać się na brzeg. O ile wiedziała, 
była jedyną 
pasażerką, która postanowiła zrezygnować z lądowej wyprawy do Abu Simbel i 
pozostać na 
pokładzie.
Powoli wstała z łóżka. Nie bardzo wiedziała, gdzie rozpocząć poszukiwania 
pamiętnika, ale 
kabina Andy’ego wydawała się miejscem oczywistym. Albo za pierwszym razem 
przeoczyła 
pamiętnik Luizy, albo, nawet jeśli przedtem go tam nie było, będzie w niej 
teraz.
Aby wejść do środka, musi mieć jakiś klucz. Tak jak się spodziewała, statek 
kompletnie 
opustoszał. Nietrudno więc było zbiec do recepcji, przechylić się przez kontuar 
i zdjąć klucz 
Andy’ego z haczyka, na którym umieścił go Omar, zanim wszyscy wyjechali. 
Schowała klucz do 
kieszeni i ruszyła w stronę kabiny Andy’ego.
Pod drzwiami zatrzymała się nagle. Przypuśćmy, że się myli. Przypuśćmy, że Andy 
z jakiegoś powodu zmienił decyzję i wrócił, tak jak ona, i że jest w kabinie? 
Zamknęła oczy 
i wzięła głęboki oddech, by się uspokoić. Potem cicho wsunęła klucz do zamka i 
otworzyła 
drzwi.
Tym razem było tu porządniej. Prawdopodobnie obaj, zarówno Andy, jak i Ben, 
zrozumieli, 
że spakowanie podręcznej torby jest łatwiejsze, kiedy w kabinie panuje jaki taki 
porządek.
Zamknąwszy za sobą drzwi, by mieć pewność, że tym razem nikt jej nie 
przeszkodzi, Anna 
systematycznie i bezlitośnie przeszukała całe pomieszczenie, sprawdzając każdy 
centymetr 
kwadratowy, ale na próżno.
Stojąc bez ruchu, rozejrzała się wokół z przytłaczającym poczuciem klęski. 
Nigdzie nie było 
śladu pamiętnika ani flakonika, więc nie pozostało jej nic innego, jak tylko 
opuścić to miejsce, 
sprawdzając przed wyjściem, czy nie zostawiła żadnego dowodu swych intensywnych 
poszukiwań, i z powrotem powiesić klucz na haczyku. Potem pogrążona w myślach 
powędrowała schodami na górę. Nie przypuszczała, by Andy zabrał pamiętnik i 
flakonik ze sobą. 
Pozostawała jej tylko nadzieja, że ukrył je w jakimś innym miejscu na statku.
Otworzyła drzwi do sali klubowej i weszła do środka. Za barem stał Ibrahim, 
polerując 
kieliszki. Powitał ją szerokim uśmiechem.
– Misr U khir. Dzień dobry, mademoiselle.
Spostrzegła, że przygląda jej się uważnie i pomyślała, że sprawdza, czy ona nosi 
amulet. 
Widząc złoty łańcuszek na jej szyi, pokiwał głową wyraźnie zadowolony.
– Dzień dobry, Ibrahimie. Wygląda na to, że przez jakiś czas będę tu sama.
Potrząsnął przecząco głową.
– Omar mówi trzy osoby na posiłki, mademoiselle. Ja dziś gotuję.
– Trzy osoby? – Zmarszczyła brwi. – Wiesz, kim są pozostałe? Wzruszył ramionami.
– Nikt się jeszcze nie obudził. Zaraz zrobię lunch i zostawię w jadalni na 
płycie do 
podgrzewania. Zupę. Ryż. Upiekę też kurczaka z bananami. Lubi pani?
Uśmiechnęła się.
– To brzmi fantastycznie. Nie wiedziałam, że jesteś kucharzem, Ibrahimie.
– Prawdziwy kucharz, Nubijczyk, jedzie spotkać się ze swoją matką w Sehel, ale 
Ibrahim też 
jest fantastycznym kucharzem. Inszallah! – ryknął śmiechem. – Ma pani ochotę na 
drinka?
Poprosiła o piwo i wyszła na pokład. Było już gorąco i powietrze migotało nad 
wyszorowanymi deskami pokładu. Stanęła, obserwując manewrujący w stronę brzegu 
jeszcze 
jeden wielki statek z górnym pokładem pełnym zaciekawionych gapiów w barwnych 
szortach 
i koszulkach. Wzgórze na dalekim brzegu rzeki z okrągłą kaplicą fatymidzką było 
niemal ukryte 
w gorącej mgle, a kilka feluk, jakie zdołała dostrzec, dryfowało z luźnymi 
żaglami na rozległej 
przestrzeni wody, bez tchnienia wiatru. Za nią jaskrawymi kolorami lśniły 
rośliny w donicach, 
choć pokład wokół nich dawno już wysechł po wczesnym porannym polewaniu.
Było za gorąco, by stać na pokładzie. Odwróciła się więc i zeszła na dół, by 
usiąść przy 
stoliku pod markizą. Skoro Ibrahim zajęty jest gotowaniem, ona wykorzysta więc 
okazję, by 
dokładnie przeszukać okolicę sali klubowej. Przecież to możliwe, pomyślała, że 
Andy schował 
pamiętnik gdzieś tutaj. Westchnęła. Możliwe było też oczywiście i to, że zabrał 
go wcale nie 
Andy, ale ktoś całkiem inny. I że już nigdy nie zobaczy pamiętnika Luizy.
– Anna!
Cichy głos zupełnie ją zaskoczył. Odwróciła się. Za nią, w cieniu, stał Toby ze 
szkicownikiem pod pachą.
Przez chwilę patrzyli na siebie z zakłopotaniem.
– Myślałem, że pojechałaś z Sereną do Abu Simbel.
– Nie mogłam pojechać, nie wiedząc, co się stało z pamiętnikiem – odpowiedziała 
Anna. – 
Dobrze się czujesz? Martwiłam się, po tej scenie w kabinie Andy’ego...
Wzruszył ramionami.
– Wyszedłem na pokład, żeby ochłonąć. W przeciwnym razie mógłbym zabić tego 
drania.
– Stanąłeś w mojej obronie, a ja nie miałam okazji, żeby ci podziękować.
– To zbyteczne. Uśmiechnęła się niepewnie.
– Dlaczego zostałeś? Sądziłam, że chcesz zobaczyć świątynie Ramzesa.
Znów wzruszył ramionami.
– Przyszło mi na myśl, że będzie lepiej choć przez chwilę pobyć z dala od 
Andy’ego 
Watsona. Przecież zawsze mogę obejrzeć tę świątynię innym razem. Wybieram się do 
Egiptu 
ponownie, nie zapominaj. – Przyciągnął sobie krzesło, stawiając je obok niej. – 
Mogę?
Skinęła głową.
– Ibrahim powiedział, że w barze możemy obsłużyć się sami. Wystarczy tylko 
zapisać 
wszystko na karteczce. On sam gotuje obiad.
– Wspaniale – uśmiechnął się Toby, zmierzając ku drzwiom prowadzącym do sali 
klubowej. 
– Rozumiem, że przeszukałaś jego kabinę jeszcze raz?
– Owszem.
– Bez powodzenia? Zaprzeczyła ruchem głowy.
– Byłaby to ironia losu, gdyby zabrał pamiętnik ze sobą, prawda?
– Z pewnością – odparł, znikając w drzwiach, by już po chwili wrócić z dwoma 
piwami: 
jednym dla siebie, drugim dla niej. Usiadł, marszcząc brwi. – Oczywiście, musimy 
być 
systematyczni. Trzeba przeszukać wszystkie możliwe miejsca po kolei i odhaczać 
je. Nie 
zabrałby pamiętnika ze sobą. To byłoby zbyt ryzykowne. Zostawił go w jakimś 
bezpiecznym 
miejscu na statku.
Anna doszła do wniosku, że podoba jej się tok rozumowania Toby’ego.
Spojrzał na nią znad swojej szklanki.
– Przede wszystkim sejf! Pomyślałaś o tym? To oczywiste miejsce! Znaleźli 
Ibrahima 
układającego trzy nakrycia na jednym stoliku
w jadalni. Z otwartych drzwi wiodących do kuchni dochodził wspaniały zapach 
czosnku 
i cebuli.
– Czy możemy zajrzeć do sejfu? – Anna usiadła przy stoliku i spojrzała na niego 
błagalnie. – 
Pożyczyłam pamiętnik mojej babci Andy’emu Watsonowi i wydaje mi się, że go tam 
umieścił, 
nie wiedząc, iż nie jadę z nimi dziś rano. Ten pamiętnik jest mi pilnie 
potrzebny.
– Pani album z małymi ilustracjami? – Ibrahim wyprostował się z niezadowoloną 
miną.
– Pamiętasz? Widziałeś go w mojej kabinie? Skinął głową.
– Mam klucz. Pójdę poszukać go dla pani.
Podążyli za nim do recepcji. Ibrahim manipulował przy zamku, mamrocząc coś cicho 
do 
siebie, coś przekręcił i w końcu drzwi małego sejfu się otwarły. W środku pełno 
było kopert 
i pakietów.
– Paszporty. Pieniądze. Biżuteria – wzruszył ramionami Ibrahim. – Znajdę to. 
Inszallah!
Przerzucał pakiety, przyglądając się większym kopertom i najwyraźniej bez trudu 
czytając 
wypisane na nich nazwiska.
– Andrew Watson! – zawołał, wyciągając jedną z nich.
– Ta koperta jest za mała. – Anna z konsternacją potrząsnęła głową. – Pamiętnik 
by się do 
niej nie zmieścił.
Ibrahim ostrożnie obmacał kopertę.
– Paszport i czeki podróżne – uśmiechnął się. – Poszukam jeszcze raz. Po chwili 
triumfalnie 
wyjął drugą kopertę. Ta była większa i znacznie bardziej pękata.
– Jest! Ma właściwy rozmiar i kształt! – krzyknęła z radością Anna.
– Proszę sprawdzić.
Przesunęła palcem pod zaklejonym skrzydełkiem koperty i wyciągnęła pamiętnik.
– Dobrze! Dobrze! – Ibrahim rozpromienił się zachwycony. – Teraz możemy zjeść 
obiad.
– Poczekaj – zatrzymała go Anna. – A mój flakonik? Również nim się opiekował. 
Jeśli jest 
w kopercie, może w niej zostać, ale chciałabym to sprawdzić.
– Flakonik? – Ibrahim zmarszczył brwi.
– Mały flakonik. – Anna wytrzymała jego spojrzenie. – Ten, którego strzegła 
kobra.
Ibrahim potrząsnął głową.
– Nie ma go tutaj – rzekł stanowczo.
– Ale nie sprawdziłeś?
– Nie ma. Nie tutaj. Ibrahim jest pewien – odparł, zatrzaskując drzwi sejfu, i 
przekręcił klucz.
Anna spojrzała na Toby’ego, na którego twarzy malowało się zdziwienie.
– Przynajmniej masz pamiętnik, a nazwisko „Andrew Watson” na kopercie 
prawdopodobnie 
napisane jest jego własną ręką. To dla ciebie wystarczający dowód? – Uśmiechnął 
się. – A ja, czy 
na zawsze jestem całkiem oczyszczony z podejrzeń?
Skinęła głową, przyciskając pamiętnik do piersi.
– Dowód jest wystarczający, a ja, jeśli chcesz, będę czołgać się przed tobą na 
klęczkach 
przez resztę swoich dni.
Uśmiechnął się jeszcze weselej.
– Kilka dni wystarczy.
Postanowili najpierw zjeść obiad, a potem zajrzeć do pamiętnika Luizy. Trzeci 
gość się nie 
pojawił i w końcu wyszli z jadalni, nie wiedząc, kto nim był. Poszli za radą 
Ibrahima, który 
zaproponował, aby wzięli felukę i udali się z piknikową herbatą na Wyspę 
Kitchnera. Właśnie 
tam wśród krzewów hibiskusa usiedli nad pamiętnikiem i Anna zaczęła czytać na 
głos.
* * *
Po południu Hassan sam usiadł za sterem; odpłynęli od „Ibisa”, kierując się na 
południe. 
Wyciągnęli łódź na piasek poza zasięgiem wzroku nawołujących i śmiejących się 
wieśniaków, 
wystarczająco daleko, by uniknąć tłumu Nubijczyków, którzy wcześniej machali ku 
nim, gdy 
przepływali obok. Weszli na brzeg i skierowali się ku wydmom. Było bardzo 
gorąco. Luiza 
rozglądała się dokoła, trzymając nad głową parasolkę. Z jednej strony widziała 
nagi górski 
grzbiet, z drugiej zaś na dalekim horyzoncie rozległe, magiczne, roziskrzone 
jezioro otoczone 
palmami. Popatrzyła na nie tęsknie i potrząsnęła głową.
– Jest zbyt gorąco, aby malować. Farba zaschłaby na pędzlu.
– I zbyt gorąco, żeby się kochać? – uśmiechnął się Hassan. Wyciągnęła rękę i 
dotknęła jego 
dłoni.
– Jest za gorąco, żeby oddychać.
Zsunęli się po palącym piasku z powrotem do łodzi. W dali, na piaszczystym 
brzegu 
wylegiwały się w słońcu dwa krokodyle z otwartymi pyskami. Obok nich całkiem bez 
lęku 
stanęła czapla.
– Moglibyśmy się zatrzymać w pobliżu tamtych palm. – Luiza wskazała daleką kępę 
drzew.
Hassan skinął głową i ujął ster, kierując łódź ku przeciwległemu brzegowi. Tutaj 
nie było 
żadnych krokodyli. Hassan wyskoczył na pustynny, suchy piasek i podciągnął łódź. 
Pomógł 
Luizie wyjść na brzeg i ruszyli ku palmom. Malowała przez godzinę, zanim żar 
przyciągnął ich 
z powrotem ku wodzie. Postanowili zmienić plany. Teraz wrócą na pokład „Ibisa”, 
a wieczorem, 
gdy zrobi się chłodniej, jeszcze raz popłyną na brzeg i pojadą na pustynię, by 
obozować pod 
otwartym niebem.
Hassan odesłał młodego poganiacza osłów. Chłopak miał wrócić tuż po wschodzie 
słońca, 
aby mogli dotrzeć na „Ibisa”, zanim słońce rozpali się na dobre. Teraz, gdy 
zachodziło, poczuli 
pierwsze chłodne tchnienia pustynnego wiatru.
– Jesteś pewien, że nas odnajdzie? – zapytała Luiza, rozglądając się dookoła.
Jak okiem sięgnąć, niczego nie było widać w rozległej przestrzeni. Na dalekim 
horyzoncie 
rysowała się linia wzgórz, wciąż jeszcze złociście malowanych słońcem, z drugiej 
zaś strony 
czarna mgła nadchodzącej nocy. Przed nimi wznosiło się wypiętrzone wzgórze, 
zwieńczone 
skalnym płaskowyżem i pokryte łagodnymi, wypełnionymi piaskiem szczelinami i 
pęknięciami.
– On wróci – odparł Hassan z uśmiechem. – Nie ma się czego bać. Jesteśmy blisko 
Nilu, 
który przez cały czas płynie obok nas. Oddaliliśmy się zaledwie kilka mil w górę 
rzeki od 
miejsca, gdzie przycumowany jest „Ibis”. Chodź – podał jej rękę i podciągnął w 
górę ku 
wąskiemu wgłębieniu między dwiema wydmami. – Pójdziemy tym wyschniętym korytem, 
a potem pokażę ci moją niespodziankę.
Choć stopy ślizgały im się w piasku, który nieustannie wędrował, tworząc 
falujące parabole 
światła i cienia, wspięli się wreszcie na kamienisty szczyt niewielkiego 
wzgórza.
– Jesteśmy! Szczyt! – zawołał Hassan triumfalnie. Ostatnie kilka jardów niósł 
Luizę na 
rękach i teraz cofnął się tak, by mogła zobaczyć to, co przyszli oglądać.
Na płaskowyżu stała mała, prześliczna świątynia, podobna do owego kiosku, który 
widzieli 
na File. Luiza wpatrywała się z zachwytem w delikatne rzeźbione liście na 
kapitelach kolumn 
i głowy bogiń. Świątynia była zrujnowana, ale, migocąc czerwienią i złotem w 
świetle słońca 
zanurzającego się za nią w głębokich, niemal czarnych już wodach rzeki, 
wyglądała jak cudowny 
klejnot.
Luiza patrzyła oniemiała z zachwytu.
– Gdzie jesteśmy? – zapytała w końcu.
– To świątynia Kertassi. – Hassan zatoczył ręką wokół siebie. – Poświęcono ją 
Izydzie. Jest 
bardzo piękna, prawda? Wiedziałem, że ci się spodoba – rzekł z uśmiechem.
Luiza podniosła wzrok. Kolumny świątyni rzucały ku wodzie długie czarne cienie, 
a ich 
połyskliwe odbicia rozpływały się w mroku, gdy potężna, senna rzeka obiegała 
meandrami ku 
swym dalekim źródłom w sercu Afryki. Luiza odwróciła się, spoglądając przez 
kolumny na 
pustynię, gdzie ogromne purpurowe słońce gwałtownie znikało z oczu. Widok 
zapierał dech 
w piersiach. Zachwycona, osunęła się na miękki, nieustannie przesuwający się 
piasek, chwyciła 
ramię Hassana i roześmiała się szczęśliwa. Teraz ujrzała w oddali cienie 
zwierząt i poganiacza 
osłów, który zmierzał ku swojej wiosce. Z oddali sylwetki wydawały się nie 
większe niż 
zabawki, gdy obserwowała, jak znikają w ciemności.
– Niebawem słońce zniknie w dole. – Hassan położył rękę na jej ramieniu. – 
Spójrz, 
wślizguje się teraz do świata bogów.
Część słonecznego kręgu widoczna nad horyzontem robiła się coraz mniejsza, a 
jego purpura 
pociemniała niezauważalnie.
Luiza patrzyła z uwagą, wstrzymując oddech, gdy ledwie już widoczne słońce coraz 
bardziej 
się zmniejszało, aż stało się jedynie srebrnym rąbkiem, a potem zniknęło.
Gdy poświata zniknęła, a potem zapadła całkowita ciemność i pojawiły się 
gwiazdy, Luiza 
miała łzy w oczach. Zdjęła kapelusz i rozpuściwszy włosy, w zachwycie wpatrywała 
się w niebo.
– Widzę wszystkie gwiazdy na firmamencie! Gdybym stanęła na palcach, mogłabym 
ich 
dotknąć! Niebo przypomina czarny aksamitny płaszcz obszyty diamentami!
Hassan nie powiedział ani słowa. On także patrzył w górę, pogrążony w zadumie.
Stali tak razem przez dłuższy czas, aż nagły dreszcz Luizy przypomniał im, że 
zrobiło się 
zdecydowanie chłodniej.
Hassan niósł na ramieniu jedną z ich toreb. Teraz pozostawił ją do rozpakowania 
Luizie, 
a sam zszedł do miejsca, gdzie zostawił ich poganiacz osłów, i przyniósł dwie 
pozostałe, które 
były im potrzebne do rozbicia obozu. Pled, namiot, jedzenie i picie. Przyniósł 
też torbę 
z przyborami malarskimi, ale że Luiza nie zrobiła żadnego ruchu, by je 
rozpakować, więc 
postawił ją u podnóża jednej z kolumn.
– Obawiam się, że zasnę i przegapię wschód słońca. – Luiza, otuliwszy się derką, 
usadowiła 
się w środku świątyni i obserwowała, jak Hassan w świetle małej lampki 
rozpakowuje jedzenie.
Odpowiedział jej uśmiechem. Postawił już namiot i zostawiwszy kosze, podszedł do 
niej 
i usiadł obok.
– Nie bój się. Będę czuwał za ciebie.
– Przez całą noc? – Czuła ciepło jego ciała tuż obok siebie i niepewnie wysunęła 
rękę, by 
dotknąć jego ramienia. Płomień stojącej w pobliżu lampki migotał i kopcił pod 
kolumnami 
świątyni.
– Przez całą noc, moja Luizo. – Ujął jej rękę i poprowadziwszy ku wycięciu 
koszuli, którą 
nosił pod czerwonym wełnianym burnusem, przycisnął do piersi. Potem przyciągnął 
Luizę do 
siebie.
– Zmarzłaś?
Skinęła głową. Serce biło jej szybko.
– Po zachodzie słońca na pustyni jest bardzo zimno. Potem, w ciągu dnia robi się 
coraz 
goręcej. Niebawem wraz z piaskowymi burzami nadejdzie chamsin, pustynny wiatr z 
południa. 
Kiedy wieje, nikt nie chce być na pustyni. – Delikatnie głaskał ją po włosach.
Luiza, wtulając się w Hassana, uniosła twarz ku jego twarzy i poczuła w 
ciemności dotyk 
jego ust.
Sennie pozwoliła mu poprowadzić się w głąb schronienia i oprzeć na stosie 
poduszek, które 
tam ułożył. Otulił siebie i ją pledem, a potem delikatnie, pieszczotliwymi 
ruchami zsunął z niej 
suknię i odłożył na bok, zdjął bieliznę i wreszcie naga spoczęła w jego 
ramionach. Zamknęła 
oczy, czując, że się rozluźnia i odpływa w sen. Dłonie i wargi Hassana 
przesuwały się delikatnie 
po jej ciele, czyniąc zeń instrument, rozwibrowany szaloną, nieznaną muzyką.
Gdzieś daleko na pustyni zawył szakal. Luiza zesztywniała, ale dłonie Hassana 
powstrzymały ją i ukoiły, wargi spadły na jej usta i poddała się ekstazie, 
rodzącej się w całym jej 
ciele.
Później zasnęła, bezpieczna w zakolu jego ramienia. Hassan zaś, wierny swej 
obietnicy, leżał 
bezsennie, spoglądając ku gwiazdom.
Tuż przed świtem zdrzemnął się, a potem nagle ocknął. Piasek w pobliżu jęknął i 
zaskrzypiał 
pod łagodnym muśnięciem wiatru. Hassan otworzył oczy i spojrzał w ciemność. Na 
wschodzie, 
skąd nadejść miał świt, już zaczęło szarzeć.
Znów rozległ się szept piasku i Hassan sprężył się gwałtownie. Ktoś lub coś w 
pobliżu ich 
rzeczy! Szakal przyciągnięty zapachem żywności, choć przecież owinął ją dobrze, 
albo chłopak 
z pobliskiej wsi, zamierzający coś spsocić.
Ostrożnie wyciągnął rękę spod ramion Luizy. Poruszyła się, mrużąc powieki.
– Już świta? – Jej głos był miękki i matowy, a nagie ciało pod pledem ciepłe i 
odprężone.
– Niebawem, ukochana – powiedział szeptem. – Bądź spokojna. Nie ruszaj się.
Wyślizgnął się spod pledu i wstał. Ubierał się szybko, z drżeniem rozglądając 
się dookoła 
w ciemności. Powietrze było rześkie i chłodne.
Nic się nie poruszało. Pustynia milczała. Na wschodzie plama szarości stawała 
się jaśniejsza. 
Kątem oka Hassan zobaczył, że Luiza usiadła i podczołgała się ku wyjściu z 
namiotu. Jej postać 
majaczyła mgliście, gdy z włosami opadającymi na ramiona przecierała oczy 
dziecięcym gestem. 
Gwiazdy nagle stały się mniej wyraźne.
Hassan zrobił dwa kroki w stronę koszy i nagle przystanął znowu. Jakiś szósty 
zmysł 
powiedział mu, że ktoś kryje się za filarem. Rozejrzał się, szukając jakiejś 
broni. Wszędzie 
dokoła wśród ruin leżały sterty kamieni, więc ostrożnie się pochylił i podniósł 
kilka, czując 
w dłoniach ich uspokajający ciężar.
Luiza wytężyła wzrok. Było nieco jaśniej, ale nie mogła dostrzec Hassana. Tam, 
gdzie 
jeszcze przed chwilą widziała jego niewyraźną sylwetkę, teraz nic już nie było 
widać. Chciała 
zawołać, ale coś ją ostrzegło, by była cicho. Ostrożnie wciągnęła suknię przez 
głowę, a potem 
uklękła, pozwoliła jej opaść na biodra.
Coś przesunęło się nagle w stronę kosza z jedzeniem, więc wstrzymała oddech i 
zastygła bez 
ruchu.
Nagły krzyk Hassana sprawił, że zerwała się na równe nogi. Dostrzegła jakieś 
gwałtowne 
poruszenie w pobliżu odległej kolumny i usłyszała jęk, a potem stękanie 
walczących mężczyzn.
Po sekundzie wahania schyliła się, podniosła odłamek piaskowca, który mógł 
posłużyć jej za 
broń, i pobiegła w stronę, z której dochodził ów odgłos.
Hassan walczył z jakimś mężczyzną; mężczyzną odzianym w strój europejski. Luiza 
jęknęła. 
Trudno było zobaczyć cokolwiek w dziwnym świetle przedświtu, ale ona wiedziała, 
kim jest ów 
mężczyzna. Rozpoznała jego sylwetkę, jego włosy, a teraz, gdy ryknął z furią, 
także jego głos. To 
był Carstairs.
Niemal w tej samej chwili rozległ się ostry krzyk. Hassan padł na ziemię i leżał 
nieruchomo. 
Luiza zamarła, a potem rzuciła się ku niemu.
– Coś ty zrobił? Hassanie, mój kochany, dobrze się czujesz? – Na klęczkach 
gładziła jego 
głowę, a oczy utkwiła w stojącym nad nimi Carstairsie.
Rana na głowie Hassana była mokra i lepka. Nie patrząc na nią, Luiza widziała, 
że to krew. 
Carstairs trzymał nóż.
– Święta ampułka albo go zabiję! – Oczy mu błyszczały, gdy ruszył w jej stronę.
– Jesteś szalony! – Starała się osłonić Hassana własnymi rękami.
– Całkiem możliwe. – Carstairs szybko odzyskiwał oddech. – Moje szaleństwo nie 
musi cię 
obchodzić, pani Shelley. Daj mi flakonik, a zostawię cię w spokoju; inaczej będę 
zmuszony go 
zabić. Czyś ty oszalała, udając się na pustynię sama, jedynie z jakimś 
wieśniakiem, mającym cię 
strzec? Nie słyszałaś o bandytach, którzy ograbiają tutaj turystów?
– Nie ma tu żadnych bandytów oprócz ciebie! – krzyknęła z rozpaczą. – I 
odpowiesz za to 
wobec prawa! – Hassan próbował się poruszyć, jęknął, więc łagodnie położyła go z 
powrotem. – 
Nie ruszaj się, kochany.
– Nie, nie ruszaj się – powtórzył szyderczo Carstairs. Luiza uświadomiła sobie, 
że zrobiło się 
jaśniej. Teraz widziała jego twarz całkiem wyraźnie. – Jeśli zaś chodzi o prawo 
– mówił dalej 
Roger – któż ci uwierzy, gdy cię odnajdą oszalałą z przerażenia, pragnienia i 
zmasakrowaną 
przez ludzi, którzy cię porwali, wywieźli na pustynię i porzucili na palącym 
słońcu? – Wolno 
wsunął nóż za pas. Nad angielskimi spodniami, jak zauważyła, nosił szeroką, 
haftowaną szarfę. – 
Za minutę wstanie słońce, a wraz z nim nadejdzie upał – dorzucił, ujmując się 
pod boki. – 
Ampułka, pani Shelley!
– Nie mam jej.
– Och, dajże spokój!
– Oczywiście, że nie mam. Po cóż miałabym zabierać ją na pustynię? Roześmiał 
się.
– Widzę, że będę musiał cię przekonać, abyś traktowała mnie poważnie. – Odsunął 
się o dwa 
kroki. – Czy widziałaś dekoracje tej świątyni, pani Shelley? Widziałaś na 
ścianach płaskorzeźby 
przedstawiające ureusz, świętą kobrę Egiptu? Widziałaś węże tam w górze, na 
ołtarzu nad głową 
bogini? To pustynna świątynia, pani Shelley; świątynia, do której lwica podąża z 
pustyni 
wyschniętym korytem rzeki, aby się napić, i gdzie królewski wąż czeka, by ją 
chronić! – Obrócił 
twarz na wschód i uniósł ręce. – Wielka Sachmet, wysłuchaj mnie! Siostro Izydy i 
Hathor, Oko 
Ra, wszechmocna bogini wojny, oddechu pustynnego wiatru, władczyni węża Apopisa, 
który 
walczy z wschodzącym słońcem, ześlij mi ureusz, twojego ognistego sługę, który 
może ochronić 
twoich kapłanów i naczynie ich magii! Ześlij mi go teraz! – Jego głos odbijał 
się echem między 
kolumnami. Luiza patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, nie mogąc się 
ruszyć. Głowa 
Hassana spoczywała na jej łonie, a jego krew sączyła się na jej suknię.
Za nimi, po przeciwnej stronie rzeki, ukazał się pierwszy wąski rąbek słonecznej 
tarczy. Miał 
barwę krwi i był zwierciadlanym odbiciem swego zachodu z poprzedniego wieczora. 
Teraz 
pojawił się, wysyłając poziome promienie czerwieni i złota, które strzelając ku 
nim poprzez 
piasek pustyni, wygładzały cienie jego czarnych fal i odbijały purpurę i złoto w 
wodzie u ich 
stóp.
– Wielki Boże, błagam, ocal nas. – Luiza usłyszała własny szept, tak jakby 
pochodził od 
kogoś innego.
U stóp Carstairsa poruszyło się coś ciemnego. Na piasku pojawił się jakiś 
kształt. Teraz 
widziała wyraźnie. Długie, brązowawe ciało, błyszczące łuski, małe okrągłe oczy. 
Kształt ruszył 
ku niemu kilkoma falistymi posunięciami, a potem się zatrzymał. Wydawał się 
obserwować 
Carstairsa, a gdy ten wskazał w ich stronę, uniósł się pionowo i rozpostarł 
kaptur, kołysząc się 
łagodnie z boku na bok z utkwionymi w nim ślepiami. Hassan jęknął.
– Cofaj się powoli, bardzo powoli, Luizo. Zostaw mnie.
– Pani Shelley nie grozi żadne niebezpieczeństwo, głupi psie – roześmiał się 
Carstairs. – 
Sługa Izydy nigdy nie skrzywdziłby kobiety. Lecz mężczyzn tak! Mężczyźni są 
inni. Żaden 
z mężczyzn oprócz kapłana nie może dotknąć tej ampułki. Jeśli to zrobią, sługa 
Izydy i Ra ich 
zabije. To odnosi się do ciebie; do ciebie, marny psi synu. To ty umrzesz.
Hassan usiłował usiąść, ale Luiza oparła go z powrotem. Zrobiła krok do przodu, 
nie patrząc 
na węża kołyszącego się u stóp Carstairsa.
– Jeśli zabijesz Hassana, już nigdy nie ujrzysz flakonika. Ukrył go gdzieś na 
polach nad 
Nilem. Nikt inny nie wie, gdzie on jest, nawet ja! Nie pozwól, by ten wąż go 
tknął, mój panie, bo 
bardzo, bardzo tego pożałujesz!
Carstairs roześmiał się, ale Luiza zobaczyła cień niepewności w jego oczach.
– Dlaczego miałbym ci wierzyć? – zapytał.
– Bo to prawda. – Z opuszczonymi ramionami i zaciśniętymi pięściami wytrzymała 
jego 
spojrzenie przez kilka sekund.
Carstairs pierwszy odwrócił wzrok.
– Niech i tak będzie. Ale to, co zostało wezwane, nie może być odesłane z 
powrotem! – 
powiedział cicho. – Dokądkolwiek więc pójdziecie, mój sługa podąży za wami – 
gestem wskazał 
na węża. – Dopóki nie wejdę w posiadanie świętych łez Izydy, on będzie ich 
strzegł. Nie sądź, że 
ten pies mi umknie. Będę go bacznie obserwował – roześmiał się groźnie. – Przez 
całą 
wieczność, jeśli okaże się to konieczne!
* * *
Anna wypuściła pamiętnik z rąk i tępo patrzyła przed siebie.
– Ta kobra w kabinie Charley... To Carstairs ją przywołał, nie kapłani!
Toby zabrał pamiętnik z jej kolan, potem zamknął go i odłożył na bok.
– Możliwe. Z drugiej jednak strony w Egipcie wciąż żyją kobry.
– W kabinie turystycznego statku?! W szufladzie toaletki?! Potrząsnął głową.
– Przyznaję, że to wygląda na coś więcej niż zbieg okoliczności. Przez chwilę 
siedzieli 
w milczeniu, patrząc na rzekę. Anna odezwała się pierwsza.
– Łzy Izydy... To brzmi romantycznie, prawda? Chyba pierwszy raz pojawiła się tu 
jakaś 
wskazówka odnośnie do tego, co naprawdę znajduje się we flakoniku. Oglądałam go 
pod światło, 
oczywiście, ale szkło jest nieprzezroczyste. Nie można zobaczyć, czy w ogóle coś 
w nim jest.
– A co z podejściem naukowym? – Toby oparł się i przysłonił ręką oczy. Cienie 
palmowych 
pióropuszy igrały na jego twarzy. – Mogłabyś zanieść flakonik do British Museum, 
kiedy 
wrócimy do Londynu, opowiedzieć im całą historię i poprosić, by go 
odpieczętowali. Tam 
dokonano by tego w sterylnych warunkach i zbadano, co się w nim znajduje, jeśli 
w ogóle coś 
tam jest.
Anna wciąż z rozmarzeniem wpatrywała się w dal.
– Nauka kontra romans... To wydaje się nader współczesnym problemem. Poczytamy 
jeszcze 
trochę?
Toby spojrzał na zegarek i potrząsnął głową.
– Obiecaliśmy Ibrahimowi, że wrócimy przed zachodem słońca, by mógł dla nas 
ugotować 
i zejść z posterunku. Moglibyśmy przeczytać to później. – Zmarszczył brwi. – 
Ibrahim wie, że 
kobra jest magiczna, prawda? Przypomnij sobie, jak zareagował, gdy go 
zapytaliśmy, czy 
flakonik jest w sejfie. Opowiemy mu o tym, jak się tutaj znalazł?
Anna skinęła głową.
– On jest bardzo mądry. Myślę, że zna się trochę na tych sprawach i wie o nich 
więcej, niż 
daje do zrozumienia. Nie wiem, czy to lepiej, czy gorzej, że wiemy, iż kobra 
została tu podłożona 
przez jakiegoś dziewiętnastowiecznego okultystę lub przez samych kapłanów przed 
tysiącami lat.
– Uważam, że to kwestia techniczna, która na tym etapie jest stosunkowo mniej 
ważna. – 
Toby usiadł i uśmiechnął się. – Egipt to miejsce magiczne. Jego przeszłość jest 
wciąż wokół nas. 
Ktoś, kto wie, co oni zrobią, prawdopodobnie potrafi bardzo łatwo przywołać z 
przeszłości 
kapłana lub węża. Mówiłaś, że wczoraj wieczorem prawie się to udało Serenie.
Anna skinęła głową. Podciągnąwszy kolana pod brodę, objęła je i w zamyśleniu 
utkwiła 
wzrok w odległych brunatnych wzgórzach.
– Chodź – rzekł Toby i wyciągnął ku niej rękę. – Wezwijmy jakąś „taksówkę”, by 
zabrała 
nas z powrotem.
Roześmiała się. Łatwość, z jaką mogli wezwać łódkę, wręcz ją zachwyciła. 
Patrzyła, jak 
Toby zbiera ich rzeczy i wkłada je do swego plecaka.
– Wierzysz więc, że Serena jest szczera?
– Tak – odparł i zmarszczył brwi. – A ty nie? Anna skinęła potakująco głową.
– Serena zamierza odprawić jeszcze jeden rytuał. Na wyspie File. W świątyni 
Izydy. – 
Zadrżała. – Tylko że niemal umiera ze strachu przed Andym.
– Ale my się go nie boimy! – Toby popatrzył gniewnie. – W wypadku Sereny dzieje 
się tak 
dlatego, że Andy się nad nią znęca. Moim zdaniem jest w tym jakiś aspekt 
freudowski, ponieważ 
Charley mieszka z Sereną i najwyraźniej darzy ją szacunkiem i sympatią. 
Podejrzewam też, że 
Serena nieraz mówiła Charley, jakim draniem jest Andy! Co zamierzasz zrobić w 
sprawie 
pamiętnika, Anno? Kiedy on wraca?
Zdjęła kapelusz i przez chwilę wachlowała nim twarz.
– Nie wiem. Zbyt wielkie zamieszanie byłoby krępujące. Nie chcę angażować w to 
policji. 
Kto wie, co mogłoby się zdarzyć. Mam przeczucie, że robienie z tego wielkiej 
sprawy nie byłoby 
rozsądne. Zaprzeczyłby wszystkiemu, mówiąc, że pożyczyłam mu ten pamiętnik, a 
bardzo trudno 
byłoby udowodnić, że tego nie uczyniłam. Będę go przez cały czas trzymać pod 
kluczem albo 
nosić przy sobie i prawdopodobnie na tym się skończy.
Toby patrzył na nią szeroko otwartymi oczami.
– Anno, on próbował ukraść coś, co może mieć wartość tysięcy funtów.
– Odzyskałam to – powiedziała zdecydowanie – a on będzie musiał żyć ze 
świadomością, że 
ty, ja i Serena wiemy, iż jest złodziejem. Nie będzie wiedział, komu jeszcze o 
tym 
powiedzieliśmy. Będzie się trząsł ze strachu.
– I to jest wszystko, co zamierzasz zrobić?! Patrzeć, jak się trzęsie?
– Tak – odparła. – Dopóki jesteśmy w Egipcie, tak. Westchnął głośno i potrząsnął 
głową.
– W porządku. Jeśli tak postanowiłaś... To przecież twój pamiętnik. Zeszli 
ścieżką do 
przystani. Stało tam już kilka niewielkich łodzi,
a z dala od brzegu oraz na przystani tłoczyło się wielu mężczyzn i chłopców 
sprzedających 
rozmaite pamiątki i ozdobne drobiazgi, tak chętnie nabywane przez turystów. Anna 
i Toby jakoś 
utorowali sobie drogę przez tłum i przywołali łódź. Toby, po krótkiej i 
dobrodusznej wymianie 
gestów, wytargował obniżenie ceny powrotu na „Flaminga”; wsiedli do łodzi, 
opędzając się 
przed sprzedawcami, którzy wbiegli za nimi do wody, natrętnie oferując 
plastikowych bogów, 
popiersia Ramzesów i smukłe koty.
– Nie podobało mi się to, kiedy przyjechaliśmy, ale teraz się przyzwyczajam. – 
Anna 
wzruszyła ramionami, odwracając się od wyspy i przekupniów, którzy zaniechali 
ścigania ich 
i rzucili się do następnej grupy turystów. – Jestem pewna, że ludzie kupowaliby 
więcej, gdyby 
pozwolono im oglądać spokojnie. Bo tak, to każdy ma ochotę uciec, zanim spojrzy 
na ten towar 
po raz drugi!
Toby, rozparty wygodnie na swoim miejscu, obserwował żagiel. Wiał chyba lekki 
wiatr, 
gdyż z dość znaczną szybkością zmierzali ku „Flamingowi”, chociaż wąski żagiel 
ledwie się 
wybrzuszał.
– A jednak to wszystko jest miłe. Podobają mi się ci ludzie. – Patrzył na 
przewoźnika, który 
porwał ich „konkurencji”, a teraz siedział spokojny i obojętny, nie zaszczycając 
ich nawet 
spojrzeniem. – Myślę, że to jedyna łyżka dziegciu w turystycznej beczce miodu. 
Po całej reszcie 
Egiptu prawdopodobnie można wędrować bez podobnych prześladowań. Na samej wyspie 
przecież nikt nas nie ścigał, prawda?
Późny obiad zjedli sami, ceremonialnie, przy świecach, rozkoszując się 
specjalnością 
Ibrahima, czymś, co nazywał mulukhija, a co okazało się zupą z ziół podaną z 
białym ryżem, po 
której zaserwował im pieczoną rybę z warzywami. Na deser podał daktyle i łagodny 
ser, a potem 
egipską kawę. Dopiero kiedy go zapewnili, że nie mogliby zjeść nic więcej, 
życzył im dobrej 
nocy i wyszedł.
– A więc – z uśmiechem zwrócił się Toby do Anny – mamy cały statek dla siebie.
Skinęła głową.
– Nie zapominaj, że kapitan jest wciąż na pokładzie.
– Ale go nie widać. Jest eminence grise – roześmiał się Toby. – Być może w ogóle 
nie 
istnieje. A może Ibrahim jest także nim. – Spojrzał na Annę w zamyśleniu.
Po chwili wyszedł na pokład i oparł się o burtę. Gdy Anna przyłączyła się do 
niego, nie 
odezwał się, więc pomyślała, że Toby zastanawia się, czy jej o czymś powiedzieć. 
Oparta 
o balustradę obok niego czekała spokojnie, zadowolona, że może oglądać 
rozciągający się wokół 
wieczór.
Minęło kilka minut, zanim Toby wreszcie się odezwał.
– Co Andy ci o mnie powiedział? – zapytał, nie patrząc na nią. Zagryzła wargę i 
przez chwilę 
nie odpowiadała, a potem obróciła
się ku niemu.
– Chyba uważa, że masz na sumieniu jakiś skandal – powiedziała, wzruszając 
ramionami. – 
Ale w tych okolicznościach nie zwróciłam na to szczególnej uwagi. A teraz 
mogłabym mu 
powiedzieć, że przyganiał kocioł garnkowi.
– Dlaczego nie zapytałaś mnie, czy to prawda? Zawahała się, badawczo studiując 
jego profil.
– Ponieważ byłam przekonana... miałam nadzieję... że to nieprawda.
Wciąż na nią nie patrzył. Znów zapadło długie milczenie. Wreszcie Toby odwrócił 
się do 
niej twarzą.
– To prawda, Anno. Nie chcę, by istniały między nami jakiekolwiek sekrety.
Czekała, czując gdzieś w środku dziwny niepokój.
– Co się stało? – zapytała ze strachem. Zabiłem kogoś.
Długa cisza.
Anna zagryzła wargi.
– Dlaczego?
– Zgwałcił moją żonę – odpowiedział Toby z zaciśniętymi zębami. Anna zamknęła 
oczy, 
a dłonie zacisnęła na balustradzie tak mocno,
że kostki zrobiły się białe.
Toby wyprostował się i patrzył w dal, poza światła migoczące wzdłuż brzegu 
rzeki, na 
ciemne wzgórza.
– Nie żałuję – mówił. – Gdybym tego nie zrobił, upiekłoby mu się. Sprawiedliwość 
bogów 
Egiptu z pewnością by to pochwaliła.
– Poszedłeś do więzienia? – zapytała Anna po kolejnej chwili milczenia.
– Tak. Za zabójstwo.
– A co z twoją żoną? – Patrzyła na jego profil w ciemności.
– Moja żona nie żyje.
– Nie żyje? – Anna wpatrywała się w Toby’ego szeroko otwartymi oczami.
– Popełniła samobójstwo, kiedy byłem w więzieniu. Prawdopodobnie po to, by mnie 
ukarać. 
Nie miało to nic wspólnego z owym człowiekiem, który ją skrzywdził. Fakt, że 
byłem 
w więzieniu, wcale jej nie pomógł. Została sama ze swoim nieszczęściem i 
wstydem. Była 
w ciąży, kiedy zmarła; najwyraźniej zapłodniona przez niego. Nie miała nikogo. 
Żadnej rodziny. 
Mój ojciec już nie żył, a matka przebywała za granicą i nie zdążyła dotrzeć na 
czas.
Toby odetchnął spazmatycznie, odwrócił się i odszedł. Wspiął się na górny pokład 
i Anna 
zobaczyła, jak znika w ciemnościach. Przez dłuższy czas stała w miejscu, a potem 
ruszyła za 
nim.
– Dziękuję, że mi powiedziałeś.
– Gdybym ja ci nie powiedział, w końcu bez wątpienia zrobiłby to Watson. Ludzie 
zawsze 
pamiętają takie rzeczy, choćby nawet wydarzyły się przed wielu laty. – Wreszcie 
odwrócił się do 
niej twarzą. – Masz ochotę na drinka? – Ku swemu zakłopotaniu Anna dostrzegła na 
jego twarzy 
wyraz bólu, który jednak szybko został zamaskowany. – Jeśli chcesz się napić z 
mordercą?
– Nie jesteś mordercą; nie, jeśli stwierdzono, że było to zabójstwo. Tak, z 
przyjemnością 
wypiję z tobą drinka.
Chciała coś zrobić, dotknąć jego ramienia, uspokoić go, pocieszyć, dodać otuchy, 
ale czuła, 
że byłoby to niewłaściwe. Nie teraz. Zmusiła się więc do uśmiechu i pierwsza 
ruszyła do baru.
Toby nalał whisky do dwóch szklaneczek i jedną pchnął w jej stronę.
– Na pohybel!
Spojrzała na niego ze zdziwieniem. Wzruszył ramionami.
– A zatem: do dna. Za ciebie, za mnie i za tajemnice Egiptu. Inszallah!
Stuknęła się z nim szklaneczką.
– Toby... – Zawahała się. Jak miała wyrazić słowami tę dziwną mieszaninę uczuć, 
jakich 
doznawała? Rozgoryczenie niesprawiedliwością losu, współczucie, ból na myśl o 
jego żonie 
i nienarodzonym dziecku, niewinnej ofierze tej tragedii, złość na człowieka, 
który zrujnował tak 
wiele istnień. To niemożliwe, pomyślała i podniósłszy wzrok, uświadomiła sobie 
nagle, że on 
zrozumiał.
– Przeczytamy następny rozdział pamiętnika Luizy? – zapytał cicho, co było 
sygnałem do 
zmiany tematu.
Skinęła głową.
Pamiętnik znajdował się w jej kabinie. Kiedy poszła wziąć prysznic i przebrać 
się do kolacji, 
zostawiła go tam i zamknęła w walizce.
– Mam go przynieść tutaj – zapytała, wstając – czy będziemy go czytać w mojej 
kabinie?
Spojrzał na nią uważnie.
– Jak sobie życzysz. – W jego głosie słychać było wahanie.
Nie chciała, żeby jej słowa brzmiały jak zaproszenie, ale nagle uświadomiła 
sobie, że tak czy 
owak nim były. Uśmiechnęła się i wyciągnęła rękę.
W kabinie włączyła lampkę przy łóżku.
– Pamiętnik jest pod kluczem. Klasyczny przypadek ryglowania zamkniętych drzwi – 
roześmiała się. Nagle uświadomiła sobie, że bliskość Toby’ego wywołuje w niej 
skurcz 
podniecenia.
Sięgając po klucz do zawieszonej na ramieniu torebki, odwróciła się w stronę 
walizki.
Toby chwycił ją za rękę.
– Anno...
Znieruchomiała, a potem odwróciła się i spojrzała na niego. Przez dłuższy czas 
trwali 
przytuleni do siebie, wreszcie Anna delikatnie się uwolniła.
– Jesteś pewien, że tego chcesz? – zapytała zdumiona, że to ona przejmuje 
panowanie nad 
sytuacją, że ona zrobiła pierwszy krok, i oszołomiona pożądaniem, które było tak 
wielkie, iż 
niemal ją sparaliżowało. Nigdy przedtem tak się nie czuła. O tym, że to, co 
czuła do Feliksa, nie 
było miłością, przekonało ją teraz właśnie owo niewiarygodne, nieodparte 
pragnienie.
Uśmiechnął się.
– Bardzo tego chcę – rzekł i chwycił ją w ramiona.
Znów przyciągnął ją blisko do siebie, szukając zamka jej sukienki, a kiedy ta 
opadła na 
podłogę, Anna poczuła na swej rozpalonej skórze jego dłonie, wolno i 
zdecydowanie sunące po 
jej ramionach, a potem palce biegnące od szyi do piersi. Bez tchu uniosła ku 
Toby’emu usta, gdy 
sięgnął do zapięcia jej biustonosza. Objęci, opadli na łóżko.
Znacznie później, gdy leżała z głową w zagięciu jego ramienia, obudziło ich 
gwałtowne 
pukanie do drzwi.
Nie poruszyła się, wstrzymując oddech i czując, że Toby obraca się do niej 
twarzą.
Patrzyli na siebie przez chwilę.
– To chyba Ibrahim? – szepnęła Anna, wstając.
Sięgnęła po bawełniany szlafroczek, owinęła się nim ciasno i zawiązawszy pasek, 
podeszła 
do drzwi. Irytujące pukanie znów echem rozniosło się po kabinie. Otworzyła.
Charley niemal wpadła do środka.
– Anno, musisz mi pomóc! – Łzy płynęły jej po twarzy. – O Boże! – zawołała, 
spoglądając 
za siebie na korytarz, a potem zatrzasnęła drzwi i zamknęła je na zasuwkę. 
Sprawiała wrażenie, 
że nie widzi Toby’ego, który przesunął się na brzeg łóżka i szybko wciągał 
spodnie.
Charley dygotała gwałtownie. Anna położyła jej rękę na ramieniu i posadziła na 
taborecie 
przed toaletką.
– O co chodzi? Co się stało? Myślałam, że pojechałaś z innymi. Charley 
potrząsnęła głową. 
Chwyciła dłonie Anny i ściskała je tak
mocno, jakby od tego zależało jej życie.
– Nie pozwól mu wejść! Trzymaj go z dala ode mnie! Toby, wkładając koszulę, 
zmarszczył 
brwi.
– Kogo? O kim ty mówisz, Charley? Co się stało?
– Spałam. W swojej kabinie. – Znów potrząsnęła głową. – Myślałam, że śnię. 
Śniłam. – Jej 
oddech przeszedł w krótki spazm, a ręka w dłoni Anny drżała gwałtownie. – Potem 
się 
obudziłam, a wcześniej zamknęłam drzwi. Jestem pewna, że zamknęłam. Ale on był w 
środku. – 
Znów zaniosła się łkaniem.
Toby przykucnął przed nią i ujął za rękę.
– Charley, posłuchaj, jesteś bezpieczna. Nie pozwolimy, aby coś ci się stało.
Szloch ucichł. Charley spojrzała na Toby’ego. Twarz miała białą jak 
prześcieradło 
i poznaczoną smugami tuszu do rzęs, a oczy spuchnięte i zaczerwienione od 
płaczu.
– Jesteś pewien? – zawołała niczym małe dziecko, chwytając go za ręce.
– Jestem pewien, a teraz powiedz nam spokojnie, co się stało. Kto był w twojej 
kabinie?
– To był mężczyzna. W zielonej galabii.
– Egipcjanin?
– Oczywiście, że Egipcjanin!
– Skrzywdził cię? Co zrobił? Zaprzeczyła ruchem głowy.
– Nie. Nie skrzywdził mnie. Chyba nie. Ale szedł w moją stronę!
– Opisz go. Czy to był któryś z kelnerów?
– Nie, nie. Był bardzo wysoki, a na ramionach nosił zwierzęcą skórę.
– Lwią skórę? – Anna podeszła i usiadła na łóżku. Charley podniosła wzrok i 
wzruszyła 
ramionami.
– Nie wiem. Chyba tak. Możliwe... Toby spojrzał na Annę.
– Przydałaby się nam Serena, prawda?
Anna uśmiechnęła się i w milczeniu skinęła głową.
– Charley. – Toby zmienił taktykę. – Dlaczego nie pojechałaś z innymi?
– Zamierzałam. Chciałam pojechać. – Potrząsnęła głową. – Pamiętam, że wstałam 
wcześnie. 
Serena i ja ubierałyśmy się. Ali przyniósł nam herbatę. Potem Serena była już 
gotowa, ale ja źle 
się poczułam i poszłam do toalety. – Znów potrząsnęła głową, przyciskając 
skronie palcami. – 
Powiedziałam, że ją dogonię, ale zrobiło mi się zimno i poczułam się zmęczona. 
Usiadłam na 
łóżku. Tylko na minutę. Serena wróciła i chyba zapytała, jak się czuję, a ja 
chyba 
odpowiedziałam, że chce mi się spać.
Anna wstała i sięgnąwszy po paczkę ligninowych chusteczek, wyciągnęła jedną i 
wcisnęła 
w dłonie Charley.
– To wyjaśnia, kim jest trzecia osoba na statku. Serena z pewnością powiedziała 
o tobie 
Omarowi, a Omar poinformował Ibrahima, że zostajesz. Co było dalej?
– Nie pamiętam niczego do chwili, gdy się obudziłam i zobaczyłam tego człowieka 
stojącego 
nade mną. – Charley znowu zaczęła szlochać. Łzy płynęły jej po policzkach i 
kapały na kolana.
– Co było dalej?
– Krzyknęłam. Usiadłam i krzyknęłam, a on jak gdyby krok po kroku posuwał się ku 
mnie. 
Potem zaczął drżeć. – Potrząsnęła głową, najwyraźniej nic nie rozumiejąc. – 
Drżał gwałtownie, 
a potem... – przerwała i zadygotała – jakby już go tam nie było.
– Chcesz powiedzieć, że wyszedł czy zniknął? Zadygotała znowu.
– Nie otworzył drzwi. Ja to zrobiłam. Nie czekałam. Wybiegłam na korytarz, ale 
nikogo nie 
widziałam. Było bardzo cicho. Oni jeszcze nie wyjechali, prawda?
– Kto? – zapytała Anna. – Masz na myśli pozostałych uczestników naszej 
wycieczki? 
Wyjechali wczoraj. – Spojrzała na zegarek. – Dwadzieścia cztery godziny temu, 
Charley.
Oczy Charley utkwione były w Annie, a jej twarz przypominała odętą dziecinną 
buzię.
– Nie. Zdrzemnęłam się tylko na minutę.
– Spałaś od chwili ich wyjazdu, Charley. Anna ma rację. – Toby przyglądał się 
jej z troską.
– Nie – pokręciła głową. – Nie spałam. Nie – powtórzyła i nagle zaczęła kołysać 
się 
gwałtownie w przód i w tył. – Nie.
– Charley! – Toby wstał i położył jej dłonie na ramionach. – Posłuchaj. – 
Umilkł. – 
Słuchasz? Dobrze. Spałaś, ale to nie ma znaczenia. Z pewnością byłaś wyczerpana. 
Ten sen był 
ci potrzebny.
– Nie piłam. – Najwyraźniej nie usłyszała tego, co powiedział. – Nie piłam. 
Wiem, że byłam 
głupia, złośliwa i dziecinna, wiem, ale nie piłam. Andy powiedział, że już 
więcej nie wolno mi 
pić. Nie piłam. Przysięgam. – Znowu kołysała głową w tył i w przód, w tył i w 
przód, jak 
automat.
– Kiedy ostatnio jadłaś, Charley? – Toby znów wziął ją za ręce i spojrzał na 
Annę. – 
Widzisz, jak zeszczuplała? – szepnął. – Nie mogę w to uwierzyć. W ciągu 
tygodnia...
Anna skinęła głową. Badawczo przyglądała się twarzy Charley, podczas gdy Toby 
dalej z nią 
rozmawiał.
– Charley – pytał – czy jesteś całkiem pewna, że ten człowiek cię nie dotknął? – 
To pytanie 
wyraźnie ją poruszyło. Przestała się kołysać i zmarszczyła brwi. – Jesteś pewna, 
że nie dotknął 
cię, gdy spałaś?
Charley wzruszyła ramionami.
– Byłam ubrana. W to. – Gestem wskazała dżinsy i czarną bawełnianą koszulkę. – 
Ubrałam 
się na wycieczkę. Nie zdjęłam tych rzeczy. Wcześniej spakowałam podręczną torbę 
i byłam 
gotowa do wyjścia.
– I usiadłaś na chwilę, a kiedy się ocknęłaś, było już dwadzieścia cztery 
godziny później. – 
Anna bardzo żałowała, że nie ma z nimi Sereny. – Charley, mówiłaś, że miałaś 
jakiś sen, gdy ten 
mężczyzna cię obudził. Możesz sobie przypomnieć, co ci się śniło?
Charley drgnęła i pokręciła głową.
– Sądzisz, że ktoś dotykał cię w tym śnie? – pytała dalej Anna.
– Masz na myśli...? Nie! Och nie!
– Nie mam na myśli seksu. – Anna spojrzała nagle na Toby’ego i poczuła ulgę, 
widząc jego 
mrugnięcie. Ich przebudzenie było tak nagłe i niesamowite, że nawet przez chwilę 
nie pomyślała 
ani o nim, ani o ich niedawnej bliskości. Teraz czuła, że rumieni się lekko, 
więc odwróciła się 
szybko. – Pytam, czy czułaś, że dotyka cię tutaj – położyła sobie rękę na 
brzuchu. – A może 
dotykał twoich ust, szyi albo głowy?
Charley wzruszyła ramionami.
– Nie wiem. Boli mnie żołądek. Myślałam, że zjadłam coś nieświeżego.
– Klątwa faraona – skrzywił się Toby. – To możliwe. Ale Annie chodzi o coś 
innego. – 
Zerknął ku Annie. – Mam rację? Demon uwodzący kobietę w czasie snu? Duch 
pozbawiający ją 
energii?
Anna skinęła głową.
– Właśnie o tym myślała Serena.
– O czym? O czym myślała? – Oczy Charley znowu zrobiły się okrągłe. Anna 
zauważyła, że 
dziewczyna znów dygocze.
– Andy będzie wściekły. Miał siedzieć koło mnie. Teraz jesteś z nim – wskazała 
głową 
Toby’ego. – Wcale nie obchodzi cię mój Andy. A może masz ochotę na obydwu? – 
rzuciła Annie 
wyraźnie prowokujące spojrzenie. – Wiedziałaś, że ma ten twój głupi flakonik ze 
sobą? Więc 
jeśli straciłaś go znowu, to nie przeze mnie!
W kabinie zapanowała cisza.
– Wziął go ze sobą? – zapytała po chwili Anna, wpatrując się w Charley. – Jesteś 
pewna?
Charley skinęła głową.
Anna ze zdrętwiałą twarzą wpatrywała się w walizkę z zamkniętym w środku 
pamiętnikiem, 
z którego zaledwie kilka godzin wcześniej ona i Toby dowiedzieli się o wężu. 
Królewskim wężu, 
mającym zabić każdego mężczyznę, który dotknął świętej ampułki.
Rzuciła szybkie spojrzenie na Toby’ego.
– Wąż – szepnęła. – Strażnik flakonika. Tylko kobiety były jego właścicielkami. 
Luiza, moja 
praprababka. Moja ciotka. I ja.
– O cholera! – rzekł Toby, pocierając brodę. – Co robimy? Tylko mi nie mów, że 
chcesz, 
byśmy pojechali za nim.
– Musimy. Może nie będzie za późno. Jeśli zdołamy go ostrzec. Odzyskać go z 
powrotem.
– Co się stało? O co chodzi? – Charley pochwyciła ramię Toby’ego.
– O węża, którego znalazłaś w swojej kabinie – odparła Anna ostro.
– Nie zrobił ci krzywdy, bo jesteś kobietą. Gdybyś była mężczyzną, zabiłby cię.
Charley patrzyła na nią wytrzeszczonymi ze zdumienia oczami.
– Dlaczego? Co to znaczy?
– Wąż strzeże flakonika. O nic nie pytaj, Charley. Po prostu w to uwierz – 
odparła Anna, po 
czym pospiesznie zwróciła się do Toby’ego:
– Znajdź Ibrahima. On wie o tym wężu. Będzie wiedział, co zrobić. Może 
zadzwonimy do 
Omara i powiemy mu, żeby ostrzegł Andy’ego.
– Nie! Nie zostawiajcie mnie! – Charley przywarła do Toby’ego. – A co z 
mężczyzną 
w mojej kabinie?!
– Nie zostawimy cię, Charley – westchnął Toby i popchnął ją ku Annie. – 
Zostańcie tu obie. 
Zobaczę, czy uda mi się znaleźć Ibrahima.
Gdy zniknął, Anna zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech.
– Jeśli nie uda się nam skontaktować z Omarem, będziemy musieli sami znaleźć 
grupę. Andy 
jest draniem, ale nie zasługuje na to, by umrzeć. Będziemy więc musieli znaleźć 
jakiś sposób, 
żeby go ostrzec. Wynająć autokar albo taksówkę. Ile masz pieniędzy, Charley? 
Będą nam 
potrzebne. – Wyciągnęła spod łóżka buty, następnie zaś wyjęła z walizki 
pamiętnik i włożyła go 
do torby podróżnej. – Będą ci potrzebne jakieś rzeczy? Zabierzemy je po drodze. 
Dokąd poszedł 
Toby?
– Wysłałaś go, żeby szukał Ibrahima – przypomniała jej Charley, a potem chwyciła 
się za 
brzuch. – Chyba będę wymiotować.
Anna wskazała jej ubikację, a potem, próbując ignorować dochodzące stamtąd 
odgłosy, 
automatycznie sięgnęła po kapelusz od słońca, okulary oraz przewodnik i wrzuciła 
je do torby 
wraz z butelką wody mineralnej. Zanim wrócił Toby, Charley wynurzyła się z 
toalety jeszcze 
bledsza niż kiedykolwiek, Anna zaś była gotowa do drogi.
– Rozmawiałem z kapitanem. Nic nie wie; ani gdzie się teraz znajdują uczestnicy 
wycieczki, 
ani też, gdzie może być Ibrahim, chociaż sądzi, że pojechał odwiedzić znajomych 
w jednej 
z wiosek. Polecił jednak znaleźć dla nas taksówkę, która za dziesięć minut 
będzie czekać przy 
trapie.
– Nie zostawiajcie mnie! – Charley przywarła do obojga. – Nie wrócę do swojej 
kabiny. Nie 
możecie mi tego zrobić. On mnie zabije!
– Nie zostawiamy cię, Charley – powiedział łagodnie Toby, starając się oderwać 
ręce 
dziewczyny od swego rękawa. – Możesz pojechać z nami albo zostawimy cię w 
hotelu. Byłabyś 
tam bezpieczna.
Charley pokręciła głową.
– Nie podoba mi się to wszystko. Chcę wracać do domu.
– Hotel może załatwić ci wszystko, jeśli naprawdę tego chcesz – odparł Toby i 
spoglądając 
nad jej głową ku Annie, dodał: – Myślę, że to właściwa decyzja. Charley nie może 
zostać na 
statku i nie może jechać z nami. Mamy do przebycia około dwustu pięćdziesięciu 
kilometrów. To 
potrwa kilka godzin.
Anna weszła do kabiny Charley, podczas gdy ona sama stała uczepiona Toby’ego 
w korytarzu. Kabina była pusta. Anna przystanęła na chwilę, rozglądając się 
wokół i nasłuchując. 
Czuła, że pod wpływem ostatnich wydarzeń jej zmysły są jakby wyostrzone; 
spostrzegła też, że 
ufa własnej intuicji bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Intuicja mówiła jej 
zaś, że nic tu nie ma; 
w każdym razie nic, czego należałoby się bać. Wzięła podróżną torbę Charley, 
zgasiła światło 
i zamknęła za sobą drzwi, modląc się żarliwie, aby kapłan bogini Sachmet 
pozostał tam, gdzie 
jest, i nie podążył za nimi.
Na nabrzeżu czekał czarny samochód. Młody mężczyzna siedzący za kierownicą miał 
na 
sobie zachodnie ubranie i gdy wsiedli, z szacunkiem powitał Toby’ego. Szybko 
uruchomił 
samochód i ruszyli na południe.
Wkrótce auto zatrzymało się przed hotelem Old Cataract.
– Zaczekaj tutaj – rzekł Toby do Anny, po czym wziął Charley pod rękę i pomógł 
jej wysiąść 
z samochodu. – To potrwa pięć minut.
Kiedy zniknęli w hotelowym westybulu, Anna zmarszczyła brwi, a potem wzruszyła 
ramionami. Była zbyt zmęczona, by się zastanawiać. Jeśli Toby postara się, by 
zaopiekowano się 
Charley teraz, to bardzo dobrze. Zastanawiała się jednak, jak zamierza załatwić 
to później.
Minęło piętnaście minut, zanim Toby wrócił, i Anna się zdrzemnęła. Obudziła się, 
gdy 
otworzył drzwiczki samochodu i wydał kierowcy kilka krótkich poleceń. Gdy 
ruszyli, powiedział 
z zadowoleniem:
– Dojdzie do siebie. Zajmą się nią. Odbyłem kilka rozmów telefonicznych. Ktoś 
zajrzy do 
niej rano i sprawdzi, czy dobrze się czuje. Może tu zostać do czasu, gdy udamy 
się w podróż 
powrotną do Luksoru, albo załatwią jej bilet na wcześniejszy samolot do domu. 
Zorganizowałem 
również wszystko dla nas. Na południe od Asuanu rozciąga się strefa militarna. 
Pomyślałem 
więc, że sprawdzę, czy w takim wypadku musimy mieć przepustki, by przejechać 
przez pustynię 
– rzekł, opierając się na siedzeniu obok niej.
– I co, musimy?
– Wszystko załatwione. Nie ma problemu. Spojrzała na niego kątem oka.
– Jesteś pewien?
– Całkowicie. A teraz postaraj się zasnąć. Obudzę cię, gdy dojedziemy na 
miejsce.
– Toby, co się stanie, jeśli kapłan bogini Sachmet dostanie ją w ręce? Jeśli 
wróci, gdy 
Charley będzie sama? – zapytała, z drżeniem otulając się ciaśniej swetrem 
zarzuconym na 
ramiona.
– Personel hotelu będzie jej pilnować. Jeśli cokolwiek się zdarzy, wezwą 
lekarza.
– A co lekarz mógłby tu zrobić? Toby wzruszył ramionami.
– Niebawem wrócimy do Asuanu, Anno. Prawdopodobnie późnym wieczorem. Możemy też 
zatelefonować z Abu Simbel. To przecież nie jest na końcu świata. Kiedy 
znajdziemy Andy’ego 
i uwolnimy go od flakonika, problem przestanie istnieć – powiedział, a po chwili 
milczenia 
dodał: – Chyba że oczekujesz, iż ja go dotknę.
Anna uśmiechnęła się ponuro.
– Nie, nie oczekuję, że go dotkniesz. – Straciła oddech, gdy samochód podskoczył 
na 
wyboju, niemal rzucając ją na Toby’ego. – Z przykrością myślę, że mógłbyś zostać 
połknięty 
przez węża.
Objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie.
– Ja także, wierz mi.
Zapanowała długa cisza, gdy taksówka z klekotem kluczyła ulicami w drodze ku 
południowym krańcom miasta. Główne ulice oświetlone były jasno, boczne zaś 
tonęły 
w ciemności. Okiennice domów pozamykano dla ochrony przed zimnym wiatrem nocy.
– Toby? – Anna znów szeroko otworzyła oczy.
– Słucham – zapytał, biorąc ją za rękę.
– A jeśli przyjedziemy za późno?
– Nie spóźnimy się – zapewnił, mocno ściskając jej dłoń. – Jeżeli nic się nie 
zdarzy, 
dotrzemy tam w porę. Jestem tego pewien.
12
Hymn chwały zanoszę do ciebie, o boże, dzięki któremu chwila biegnie naprzód, 
który 
mieszkasz wśród wszelkich tajemnic, o ty, Opiekunie Słowa, Które Mówi...
KSIĘGA UMARŁYCH
Dom stał opustoszały. Wszyscy wiedzieli o ciążącej na nim klątwie: każdy, kto tu 
mieszkał, 
umierał. Ale czas mija. Osady i wsie znikają same. Cegły zrobione z mułu 
rzecznego leżą 
rozsypane w pustynnym wietrze. Nieliczne ocalałe domy, opuszczone przez ludzi, 
pochłania 
piasek.
Kapłani – bezcielesne widma bez życiodajnej krwi męskiej energii – słabną. 
Spoglądają ku 
słońcu i księżycowi, szukając mocy przetrwania w nich oraz w podmuchach 
pustynnego wiatru, 
i krążą, sycąc się jedynie wzajemną nienawiścią.
I znów mężczyźni i chłopcy przechodzą tą drogą; zawsze baczni; zawsze świadomi, 
że dla 
nielicznych szczęściarzy mul i osad tysiącleci może oznaczać bogactwo i sławę. 
Pewien 
mężczyzna przystaje, wbija kilof w jedno miejsce, potem w drugie. Widzi błysk 
szkła i rozkopuje 
piasek, by odsłonić leżącą w nim niewielką ampułkę. Jest ładna, interesująca. 
Kto wie, może 
nawet bardzo stara. Mężczyzna podnosi ją, ociera galabiją i chowa. Tylko raz 
przystaje i ogląda 
się za siebie, a wtedy przenika go dreszcz.
Bogowie strzegą cię, mężczyzno pustyni, żeby niebawem nie nadeszła twoja 
godzina...
Obudzili się jakiś czas później, gdy taksówka zatrzymała się przy drodze. 
Kierowca odwrócił 
się i przechylił przez oparcie swego siedzenia, aby szturchnąć Toby’ego w 
kolano.
– Chcecie oglądać narodziny Ra, boga słońca?
Toby wyjrzał przez okno, uśmiechając się krzywo. Wszyscy turyści od początku 
świata 
domagali się tego postoju. Zapewne był obowiązkowy.
– Świt! Chodź, Anno. Pięć minut nie zrobi żadnej różnicy, a to jest warte 
obejrzenia. Wschód 
słońca na pustyni.
Wysiedli z samochodu. W świeżym i przejmująco chłodnym powietrzu stali na środku 
pustynnej drogi i rozglądali się dookoła. W bladym świcie ciągnął się przez 
pustynię lotniczy pas 
startowy, prosty jak strzała przed nimi i za nimi, tu i ówdzie przysłonięty 
wędrującym piaskiem 
i kamykami. Światło było zimne, bezbarwne i nieruchome, a ciszę zakłócało tylko 
tykanie 
stygnącego silnika. Taksówkarz ani myślał wysiadać z samochodu. Siedział za 
kierownicą i po 
kilku sekundach zamknął oczy.
Blask na wschodzie z każdą sekundą był jaśniejszy. Gwiazdy nad ich głowami, 
które 
wcześniej wydawały się bliskie na wyciągnięcie ręki, teraz zniknęły. Kilka 
niewielkich płaskich 
obłoków przez chwilę odbijało muśnięcie czerwieni, wisząc nieruchomo nad ich 
głowami, 
następnie zaś najpierw owa czerwień, a potem same obłoki również zniknęły.
Anna, drżąc, sięgnęła po rękę Toby’ego.
– Jakby cały świat wstrzymał oddech...
Stali w milczeniu z oczami utkwionymi w narastającej jasności. Wokół nich 
wyłaniała się 
z mroku pustynia, a światło stawało się coraz silniejsze. Było coś 
nieubłaganego, niemal 
groźnego w nieuchronności tego zjawiska. Potem znad horyzontu wynurzyła się 
oślepiająca 
krawędź słońca.
Anna wstrzymała oddech, głęboko poruszona pięknem tej chwili. Słońce wznosiło 
się coraz 
wyżej i po kilku sekundach stało się oślepiające, więc odwróciła się, patrząc, 
jak światło 
podpływa ku nim i pełznie przez pustynię w stronę dalekiego horyzontu.
– Chodźmy – powiedział Toby, biorąc ją za rękę. – Musimy jechać dalej. Niebawem 
zrobi 
się gorąco, a my wciąż mamy przed sobą długą drogę.
Zanim dotarli do Abu Simbel, Anna znowu zasnęła. Obudziła się, gdy wjechali na 
parking 
i kierowca wyłączył silnik.
– Niezła szybkość, co? – Przechylił się przez oparcie, posyłając im promienny 
uśmiech.
Toby skinął głową.
– Niezła szybkość, niezła premia – powiedział, sięgając po portfel. Kiedy wyjął 
z niego 
zwitek podniszczonych banknotów i zaczął je
odliczać do ręki taksówkarza, Anna wysiadła z samochodu. Upał niemal ją powalił. 
Popatrzyła na szeregi samochodów osobowych i autokarów.
– Jak my ich znajdziemy?
Toby machnął ręką do kierowcy i obserwował, jak taksówka się cofa.
– Czy on odjeżdża? – Anna spojrzała w tamtą stronę.
– Nie, jeśli wie, co jest dla niego lepsze. Zapłaciłem mu tylko za kurs w jedną 
stronę. Jeśli 
chce otrzymać resztę, to na nas zaczeka – uśmiechnął się Toby. – Nie, nie 
odjeżdża, chce tylko 
znaleźć miejsce na parkingu. Zdrzemnie się, dopóki nie będziemy gotowi do 
powrotu. 
Przypuszczam, że wszyscy są teraz w jakiejś świątyni albo nad brzegiem Nilu. 
Najpierw 
pójdziemy do wielkiej świątyni. Tam jest wiele do oglądania.
Stając w długiej kolejce do wejścia, Anna i Toby uważnie obserwowali 
wielojęzyczny tłum 
w poszukiwaniu znajomych twarzy.
Toby, skupiony, zmarszczył brwi, starając się rozróżnić słowa i okrzyki 
rozlegające się ze 
wszystkich stron.
– Myślę, że usłyszelibyśmy, gdyby kogoś zaatakował tu wąż. Kobra jest tutaj 
chyba dość 
rzadka i taka sensacja obiegłaby wszystkich bardzo szybko – rzucił Annie pełen 
otuchy uśmiech. 
– Głowa do góry! Zdążyliśmy. Jestem tego pewien.
Była tak zmęczona, że oczy same jej się zamykały, gdy z wolna ruszyli ku 
wejściu, kupili 
bilety i weszli do środka. Podążali drogą wokół zbocza niskiego wzgórza i nagle 
znaleźli się 
przed czymś, co prawdopodobnie było jednym z najsłynniejszych widoków świata: 
czterema 
kolosalnymi posągami Ramzesa II, wpatrującymi się ze skały w migotliwe błękitne 
wody Jeziora 
Nassera i rozciągającą się za nim przestrzeń.
Przed świątynią morze ludzi groziło zalaniem fasady i Anna aż jęknęła na widok 
owych 
tłumów.
– Nigdy ich nie znajdziemy!
– Oczywiście, że znajdziemy. – Toby wypatrywał uważnie. – Mam nadzieję, że Andy 
zrozumie, jak wielki wysiłek podejmujesz, żeby ocalić mu życie. Nie zasługuje na 
to.
Przedzierali się przez grupy turystów. Każda grupa wydawała się mieć własnego 
przewodnika wykrzykującego historię wielkiej świątyni słońca i jej mniejszej 
sąsiadki, świątyni 
wystawionej przez Ramzesa dla ukochanej żony Nefertari.
– Sądząc ze wszystkiego, co wiemy, ten nikczemny Carstairs mógł zdjąć klątwę.
Anna potrząsnęła głową.
– Już zapomniałeś, że Charley widziała węża – odparła, posuwając się ku fasadzie 
świątyni 
i z rozpaczą rozglądając się na prawo i lewo.
Toby pospiesznie szedł za nią.
– Nie możemy się zgubić! Mój Boże, nie zdawałem sobie sprawy, że będzie tu tyle 
ludzi. 
Gdy Omar powiedział, że ta wycieczka nie jest obowiązkowa, sądziłem, że tylko 
kilka osób 
okaże dość odwagi, by tutaj przyjechać, i że będziemy garstką wybrańców.
– Może nasi towarzysze podróży są już w środku? – Anna spoglądała ku bramom 
świątyni.
– To najbardziej prawdopodobne miejsce.
Wciąż spoglądając w otaczające ich twarze, krok po kroku weszli w ciemność 
poprzez coś, 
co turystyczny przewodnik Anny określał mianem przedsionka, a co było ogromnym, 
wykutym 
w skale holem wspartym na czterech wysokich kolumnach. Stanęli obok siebie, 
wpatrując się 
w mrok i czując tłum ludzi kłębiących się wokół kolumn. Jedynie blisko wejścia 
można było coś 
zobaczyć. Ściany pokryte były reliefami przedstawiającymi zwycięstwa Ramzesa. 
Dalej 
wszystko tonęło w niemal całkowitych ciemnościach.
– Nie znajdziemy ich! – Anna, zbyt zmęczona i zdenerwowana, by docenić piękno 
tych scen, 
była bliska płaczu.
Nagle ktoś dotknął jej ramienia.
– Anna?
To była Serena; uściskała Annę serdecznie.
– Co ty tutaj, u licha, robisz? Dlaczego zmieniłaś zdanie? Jak się tu dostałaś?
Anna z ulgą odwzajemniła jej uścisk.
– To bardzo, bardzo długa historia. Gdzie Andy? – gorączkowo rozglądała się 
wokół.
Serena wzruszyła ramionami.
– Nie mam pojęcia, a ponieważ nie przepadam za nim, niezbyt mnie to interesuje.
– Ale jest zdrów?
– O ile wiem, nic mu nie dolega. Widziałam go przy śniadaniu w hotelu. Wtedy 
czuł się 
dobrze. A dlaczego pytasz?
– I jest tutaj?
– Gdzieś w pobliżu. Wszyscy mieliśmy tu być. Wczoraj żeglowaliśmy po Jeziorze 
Nassera, 
a wieczorem oglądaliśmy iluminację świątyń i wysłuchaliśmy jednego wykładu 
Omara. Ten 
wykład był rzeczywiście dość dobry i połączony z filmem o tym, jak przesuwano 
świątynie, gdy 
zalewano dolinę, jak je dzielono na części, a potem ustawiano na sztucznym 
wzgórzu. Dziś 
oglądamy te dwie świątynie, a potem mamy wyruszyć z powrotem na statek. – 
Przerwała na 
chwilę. – Skąd więc ów niepokój o Andy’ego?
– Zostawił pamiętnik Luizy w sejfie na „Flamingu”, ale flakonik zabrał ze sobą. 
I kobrę 
prawdopodobnie także. Ten wąż go zabije.
– Dlaczego miałby go zabić? – Serena odskoczyła w bok, gdyż jakaś energiczna 
Włoszka 
szturchnęła ją łokciem w żebra i przesunęła jej aparatem fotograficznym po 
twarzy, ignorując 
strażnika, krzyczącego, że nie wolno robić zdjęć przy lampie błyskowej.
– Ten wąż zabije Andy’ego, bo Carstairs przywołał go, żeby zabił Hassana! Takie 
ma 
zadanie: jest tutaj, aby strzec flakonika. Musimy go odzyskać, zanim to wstrętne 
stworzenie go 
ukąsi! Wąż nie ma nic wspólnego z kapłanami. Został przywołany czarami, żeby 
uśmiercić 
Hassana i każdego mężczyznę, który dotknie flakonika. Mężczyznę, nie kobietę! 
Oto dlaczego 
Charley, ja... i ty... byłyśmy bezpieczne.
Serena ze zdumieniem uniosła brwi.
– W tym wypadku byłabym skłonna na to pozwolić – odparła, krzywiąc się. – Nie. 
W porządku. Nie chciałam tego powiedzieć. Oczywiście, musimy potraktować to 
poważnie. 
Więc chcecie, żebym wam pomogła odnaleźć go i ostrzec? Toby skinął głową.
– Będzie lepiej, jeśli się rozdzielimy – rzekł, patrząc na zegarek. – Wtedy 
będziemy mogli 
przeszukać większy teren. Spotkajmy się za pół godziny przed głównym wejściem. 
Mam 
nadzieję, że któreś z nas go odnajdzie.
– Nigdy nam nie uwierzy – powiedziała Serena, odwracając się. – Bóg jeden wie, 
jak go 
skłonicie choćby do przyznania się, że ma go przy sobie, nie mówiąc już o 
przekonaniu go, że 
zagraża mu magiczny wąż!
Wciąż potrząsała głową, gdy rozdzieliły się z Anną i ruszyły każda inną stroną 
ogromnego 
przedsionka ku wejściu wiodącemu do mrocznego wnętrza.
Tłumy się przerzedziły, gdy Anna i Serena przeszły z wielkiej kolumnowej sali do 
położonych w głębi mniejszych komór. Anna, która powoli schodziła w dół za 
prawym 
szeregiem kolumn, weszła do pierwszej z owych komór i ukradkiem spojrzała na 
grupkę ludzi 
oglądających płaskorzeźby. W mroku rysowały się tylko ich sylwetki, ale żadna z 
nich nie była 
wzrostu ani postury Andy’ego. Przeszła do następnego wejścia i właśnie zaglądała 
do drugiej, 
mniejszej komory, gdy głos u jej boku sprawił, że podskoczyła.
– Anno, moja droga. Tak właśnie pomyślałem, że to ty. Skąd się tu, u licha, 
wzięłaś? – pytał 
z uśmiechem Ben. Na głowie miał kapelusz, na ramieniu stary plecak, oczy mu 
błyszczały. – 
Czyż to nie jest nadzwyczajne miejsce? Jakiż kunszt inżynierski! I pomyśleć, że 
pocięto to 
wszystko na poszczególne bloki, przesunięto i ponownie ułożono niczym 
gigantyczny model 
z klocków lego! – Zawahał się. – Czy stało się coś złego, moja droga?
– Ben, muszę znaleźć Andy’ego. Nie mogę się skoncentrować na oglądaniu 
czegokolwiek, 
dopóki go nie zobaczę. Nie wiesz, gdzie on jest?
Ben potrząsnął przecząco głową.
– Mówiąc szczerze, chyba nie widziałem go od wczorajszego wieczoru. Nie 
przypominam 
sobie, czy był na śniadaniu – rzekł, zamykając przewodnik i założył palcem 
strony. – A jeśli 
zobaczę Andy’ego, czy mam mu powiedzieć, że go szukasz?
Anna skrzywiła się.
– Wtedy pewnie poszedłby w przeciwną stronę. Ale czy mógłbyś przyprowadzić go do 
wejścia? Spotkamy się tam za pół godziny. To naprawdę bardzo ważne. Sprawa życia 
i śmierci!
Ben skinął głową z lekkim roztargnieniem i znowu otworzył przewodnik.
– Będę mieć oczy szeroko otwarte. Obiecuję.
Następna mała komora, do której Anna zajrzała, była pusta. Na chwilę zatrzymała 
się 
w progu, uderzona niesamowitością nagłej ciszy. W niewielu miejscach, jakie 
zwiedziła 
w Egipcie, można było zagubić się we własnych myślach i chłonąć atmosferę, ale w 
tej świątyni 
hałas i bieganina były wręcz przytłaczające, więc ta cisza niemal zaskakiwała. 
Przeniesioną w to 
miejsce dla ocalenia przed wzbierającymi wodami po wybudowaniu wielkiej zapory, 
świątynię 
znów wypełniły tłumy. Tu zaś, w tej małej bocznej salce panowała absolutna 
cisza. Anna nagle 
zadrżała. Prawdopodobnie są tu starożytni bogowie lub ich słudzy. Poczuła, że 
dłonie jej się 
pocą, gdy cisza komory świątynnej dotarła do niej i otuliła milczeniem.
Nagle pojawiła się za nią grupa zwiedzających. Rozmawiając głośno po francusku, 
wepchnęli się obok Anny do środka i niemal natychmiast zakazana lampa błyskowa 
na ułamek 
sekundy ostrym białym światłem rozjaśniła przypominające jaskinię wnętrze. 
Rozległy się 
okrzyki i gardłowy śmiech. Anna odwróciła się i wyszła.
W sanktuarium, w samym sercu świątyni były cztery inne osoby. To właśnie tutaj 
dwukrotnie w ciągu roku promień słońca przebywał całą drogę od wejścia w głąb 
skały, by paść 
na ołtarz, oświetlając trzy z czterech umieszczonych tam posągów. Świątynia 
została 
z pietyzmem przeniesiona i ustawiona dokładnie tak jak w poprzednim miejscu, aby 
ów cud 
dokonywał się w identyczny sposób, by czwarty posąg, posąg boga Ptaha – boga 
stwórcy, boga 
śmierci i władcy ciemności – na zawsze pozostał w ciemności, nietknięty przez 
słońce.
– Oczywiście, Ptah był mężem Sachmet...
Anna przystanęła. Te słowa napłynęły do niej z ciemności, zapewne od grupki 
ludzi 
stojących w pobliżu posągów.
Sachmet.
Żołądek skurczył jej się z nagłego strachu. Czyżby przybył tu Hatsek? Czyżby 
poznał tę 
świątynię, postawioną na nowo i rojącą się od niewiernych z jakiejś innej epoki?
Niemal w tej samej chwili, gdy ta myśl przemknęła jej przez głowę, zrozumiała, 
że przybył; 
że między jedną sekundą a drugą, jakby przywołany przez jej myśli, znalazł się w 
świątyni. 
Skręciła w bok, do narożnika świątyni, rozglądając się dookoła.
– Andy? – Nie zdawała sobie sprawy, że woła głośno, dopóki osoby stojące wokół 
posągu 
nie odwróciły się, patrząc na nią ze zdumieniem.
Andy’ego nie było. Zwiedzający, którzy wychodzili powoli, wciąż niespokojnie 
rozglądając 
się dokoła, i zerkali na Annę, byli zupełnie obcymi ludźmi. Spostrzegła jeszcze 
dwie osoby, 
uważnie przyglądające się posągom. Powietrze wokół nich zalśniło przez chwilę i 
zrobiło się 
chłodniejsze.
Anna próbowała się odwrócić, ale stopy wrosły jej w ziemię. Nie mogła oderwać 
oczu. 
Sanktuarium pogrążało się w ciemności i owym dziwnym chłodzie. Gdzieś w oddali 
słyszała 
jakieś zawodzące głosy.
Na jednym z posągów zamigotało światło. Pochodziło, jak uświadomiła sobie Anna, 
z lampy 
stojącej w ściennej niszy. Z przodu, na czymś co, jak sądziła, było ołtarzem, 
zobaczyła mroczny 
kształt łodzi.
I wtedy go ujrzała; wysokiego mężczyznę o ciemnej cerze, twarzy pooranej 
surowymi 
liniami i nagich umięśnionych ramionach. Miał na sobie krótką spódniczkę 
osłaniającą biodra 
i brunatną skórę pustynnego lwa zarzuconą na ramiona. Na jego stopach zobaczyła 
złociste 
sandały, a w dłoni długi kij. Jego koniec zdobiła rzeźba przedstawiająca 
gniewnie warczący pysk 
lwicy.
Spoglądał w przestrzeń i chyba nie widział Anny, nawet wtedy, gdy powoli 
odwrócił się ku 
wejściu. Monotonny śpiew stawał się coraz głośniejszy. Pięciotonowe kadencje, 
wznoszące się 
i opadające, niesione pustynnym wiatrem, zdawały się napływać skądś z oddali. 
Mężczyzna 
skłonił się posągowi Ptaha, coś przed nim położył, a potem złożył pokłon 
pozostałym posągom.
Zdrętwiała ze strachu Anna poczuła, że ktoś stanął w wejściu obok niej, a 
następnie minął ją 
i ruszył do wnętrza świątyni. Ujrzała cienie kładące się w poprzek świątynnej 
komory. Dwie 
osoby rozmawiały cicho. Te dwie sceny, dwie epoki przez chwilę wydawały się 
współistnieć 
w tym samym miejscu. Ci ludzie najwyraźniej nie widzieli stojącego obok nich 
kapłana. Nie 
sprawiali też wrażenia, by słyszeli jakikolwiek dźwięk. To oni wydawali się 
przezroczystymi 
widmami spoza czasu. W tej niezwykłej, zrekonstruowanej świątyni, która wciąż 
miała moc 
wzywania ech starożytności, rzeczywisty był kapłan bogini Sachmet.
– Dobrze się pani czuje? – Dotyk czyjejś ręki na ramieniu gwałtownie przywołał 
Annę do 
współczesności. Rozpoznała jedną z pań ze swego statku; jej mąż był emerytowanym 
pastorem, 
przypominała sobie powoli; mieli dziesięcioro wnucząt, które się złożyły, by 
wysłać ich na te 
„wakacje życia”.
Anna drgnęła lekko i uniosła dłoń do skroni, a kobieta troskliwie podtrzymała ją 
pod łokieć.
– Może pomogę pani wyjść na zewnątrz, moja droga? – spytała. – Tu nie ma czym 
oddychać, 
nieprawdaż? A ten dziwny zapach wcale w tym nie pomaga.
– Zapach? – Anna patrzyła na nią wciąż oszołomiona i zakłopotana.
– To miejsce przypomina wnętrze jakiejś włoskiej katedry. Zapachem kadzidła. – 
Kobieta 
uśmiechnęła się. Celia Greyshot... Tak brzmi jej nazwisko, przypomniała sobie 
nagle Anna.
– Kadzidło? Skąd miałoby się tutaj wziąć kadzidło?
Posąg Ptaha stał samotnie, a u jego stóp nie było żadnych ofiar. Ani kapłana.
– Cóż, rzeczywiście... – Celia spojrzała zakłopotana. – Ma pani rację. Zresztą 
ta woń już 
zniknęła. Z pewnością to był zapach czyichś perfum. Albo wytwór mojej wyobraźni. 
– Zadrżała. 
– To takie przygnębiająco ogromne i niesamowite miejsce, czyż nie?
Anna uśmiechnęła się z wysiłkiem.
– Chętnie wyjdę na zewnątrz. Czuję się trochę dziwnie. – Mrużąc oczy w nikłym 
świetle, 
spojrzała na zegarek. Było już niemal po terminie, jaki wyznaczyli sobie z 
Sereną i Tobym.
Serena siedziała na ławce na zewnątrz i aż podskoczyła z przerażenia na widok 
Anny i jej 
towarzyszki.
– Anno, co ci jest? Czy stało się coś złego? Anna pokręciła głową.
– Za dużo słońca i za mało snu, jak sądzę. Celia była tak uprzejma, że się mną 
zajęła – 
powiedziała, osuwając się na ławkę. – Ani śladu po Andym? A Toby i Ben?
– Nikogo – odparła Serena. Obie patrzyły, jak Celia, pożegnawszy je miłym słowem 
i gestem, znika w tłumie, rozglądając się za mężem.
– Widziałam Hatseka! W świątyni! – Anna odwróciła się ku Serenie, gdy tylko 
Celia 
znalazła się wystarczająco daleko, by jej nie słyszeć. – Stał przed posągiem 
Ptaha. Słyszałam, że 
Ptah był mężem Sachmet!
Serena zamyśliła się na chwilę.
– Pewnie jesteś bardzo wyczerpana? Anna zadrżała.
– Tak przypuszczam. Niemal zasłabłam; właśnie dlatego Celia mi pomogła. Ale to 
był 
strach, Sereno. Przejmująco zimny, paraliżujący strach!
Serena ponownie skinęła głową.
– Siedząc tutaj, podjęłam pewną decyzję, Anno. Chcę spróbować jeszcze raz 
przywołać tych 
kapłanów. Ale na moich warunkach. Myślę, że tym razem uda mi się tego dokonać i 
jestem 
pewna, że należy to uczynić. Jeśli zechcesz, spróbujemy przywołać ich na File, 
tak jak 
proponowałam. Wszystko będzie dobrze, obiecuję. – Chwyciła Annę za rękę. – A 
teraz 
pójdziemy szukać Andy’ego, dobrze?
– Toby i ja przejechaliśmy nocą przeszło dwieście pięćdziesiąt kilometrów, żeby 
ocalić 
Andy’ego! Musimy go odszukać! Musimy. Co będzie, jeśli ukąsi go ten wąż?
– Jesteś przekonana, że ten wąż go ukąsi i zabije?
– Właśnie dlatego wezwał go Carstairs: żeby zabił Hassana.
– I zabił go?
Anna wzruszyła ramionami.
– Nie wiem. Jeszcze nie doczytałam do tego miejsca. Chyba nie...
– Przywiozłaś ten pamiętnik ze sobą?
– Nie zamierzam ponownie spuścić go z oczu!
– Wobec tego proponuję, żebyśmy znalazły jakieś ocienione miejsce, napiły się 
czegoś 
i zajrzały do niego. Może Luiza przestała się tym zajmować. Cała trwoga może 
okazać się 
bezpodstawna.
Anna wolno pokiwała głową.
– To chyba ma sens...
– Z pewnością, Anno. A potem, o ile już nie znaleźli go Toby, Ben czy ktoś inny, 
podejmiemy kolejną próbę odnalezienia Andy’ego. Chodźmy. – Serena wstała i 
wyciągnęła rękę. 
– Uciekajmy ze słońca.
* * *
– Ukryłem ją pod tym kasetonem. – Hassan pokazał Luizie luźną deskę w obudowie 
ściany 
kabiny. – Widzisz? Tutaj. – Rozejrzał się dookoła, sprawdzając, czy nikt ich nie 
obserwuje, 
a potem wyciągnął niewielki pakunek i podał go Luizie. – Co z tym zrobimy? – 
Siniec na jego 
czole już zniknął, a rana niemal się zagoiła.
Tego ranka „Ibis” zakotwiczył między kilkoma innymi statkami naprzeciw świątyń 
Abu 
Simbel. Wśród sąsiadów cumujących przy brzegu Luiza rozpoznała „Skarabeusza” 
lorda 
Carstairsa.
Po sprowadzeniu Hassana przez grupę ratowniczą z Kartassi na pokład „Ibisa” 
Luiza, wprost 
trzęsąc się z gniewu, zażądała, by ktoś z załogi zawiózł ją łodzią na statek 
Carstairsa, ale gdy tam 
dotarła, okazało się, że lord jest nieobecny.
Na pytanie Luizy jego przewodnik wzruszył ramionami.
– Powiedział, że wyjeżdża na trzy, a może na cztery dni. Nie mówił, dokąd. – 
Czarna 
nubijska twarz była pełna zatroskania. – Czy mogę pani pomóc?
Anna potrząsnęła głową.
– Dziękuję, nie. Jestem pewna, że niebawem go zobaczę. Poleciła wioślarzowi, by 
następnie 
podpłynął z nią do „Lotosu”, na
którego pokładzie widziała Davida Fieldinga oraz obie panie pod parasolkami. 
Venetia 
powitała Luizę nachmurzoną miną. Ani David, ani jego żona nawet się nie 
poruszyli.
– Katherine odpoczywa. Chyba nie czuje się na siłach, by przyjmować gości – 
powiedziała 
Venetia lodowato.
Luiza lekko skłoniła głowę. Trudno było zachować godną postawę, kołysząc się w 
małej 
łódce i patrząc wysoko w górę.
– Nie będę jej zatem niepokoić. Właściwie chciałam porozmawiać z panią i pani 
bratem. Czy 
wiedzą państwo, dokąd udał się Roger Carstairs?
Twarz Venetii wyraźnie poczerwieniała.
– Nie mam pojęcia. Sądziłam, że to pani jest osobą wtajemniczoną we wszystkie 
jego 
poczynania.
– Chyba już państwo wiedzą, że Roger Carstairs zaatakował mojego przewodnika 
Hassana 
i dotkliwie go pobił. – Luiza patrzyła Venetii prosto w oczy, a jej głos echem 
niósł się po wodzie 
i zapewne wyraźnie docierał do Davida i jego żony. – Jeśli go pani zobaczy, 
proszę mu 
przekazać, że w żadnym razie nie będzie już mile widziany na pokładzie „Ibisa”. 
Ja nie życzę 
sobie widzieć go ponownie, a sir John też się nie zgadza, by noga lorda 
Carstairsa kiedykolwiek 
stanęła na jego statku. – Po chwili dodała z zimnym uśmiechem: – Bez wątpienia 
ta wiadomość 
sprawi pani przyjemność, gdyż ma pani teraz wolną rękę, Venetio, ale proszę się 
strzec. Ten 
człowiek to szatan.
Wracając na pokład „Ibisa”, Luiza czuła na sobie spojrzenie Venetii przy każdym 
uderzeniu 
wiosła przewoźnika, a kiedy wspięła się na pokład, zobaczyła, że panna Fielding 
wciąż stoi przy 
burcie z twarzą zwróconą w jej stronę.
– Sitt Luiza. – Hassan obandażowany i już w lepszej formie czekał na pokładzie. 
– Nie 
powinna pani się z nim spotykać. – Wydawał się wściekły.
Luiza wzruszyła ramionami.
– Spodziewasz się, że tak to zostawię? Próbował cię zabić! To niebezpieczny 
typ... – Powoli 
kręciła głową. – A zresztą nie było go. Wróci za kilka dni. Nikt nie wie, dokąd 
pojechał. – 
Dotknęła ramienia Hassana. – Nie zaprzątajmy nim sobie głowy. Zniknął. 
Powinniśmy być 
szczęśliwi – uśmiechnęła się do niego błagalnie. – Zostaniemy tu przez pewien 
czas, więc będę 
mogła namalować Świątynię Słońca, a potem możemy pojechać na kolejne malarskie 
wyprawy, 
gdy dopłyniemy do drugiej katarakty. Mam nadzieję, że już nigdy go nie 
zobaczymy.
Skinął głową.
– Oczywiście, Luizo. Zrobimy wszystko, czego zapragniesz.
To właśnie wtedy pokazał jej miejsce, w którym ukrył flakonik, a teraz patrzył 
na nią, 
trzymając go w dłoni.
– Co z nim zrobimy? Luiza zadrżała.
– Czy nigdzie nie jest bezpieczny? – zapytała, biorąc flakonik z ręki Hassana. – 
Pod 
nieobecność Carstairsa będę go trzymała razem z przyborami malarskimi – 
powiedziała 
z westchnieniem. – Taki cenny podarunek, mój kochany, a taki niebezpieczny... 
Zamierzam 
strzec go jak skarbu przez resztę mego życia. Carstairs nigdy nie dostanie tego 
flakonika.
– Przez resztę twego życia...? – powtórzył cicho Hassan, spoglądając na nią. – 
Zabierzesz go 
zatem do Anglii?
Luiza zagryzła wargi. Przyszłość była czymś, czego nie chciała rozważać, ale 
wiedziała, że 
niebawem nie będzie już od niej ucieczki.
Hassan mówił dalej z pochyloną głową, jak gdyby on także nie mógł się pogodzić z 
treścią 
słów, które musiał powiedzieć.
– Wkrótce zrobi się zbyt gorąco, by pozostawać w Górnym Egipcie. Sir John 
pójdzie śladem 
innych turystów i wróci na północ. Co chcesz zrobić po powrocie do Kairu i 
Aleksandrii?
Luiza odwróciła się od niego, poszła do końca pokładu i zawróciła.
– Muszę jechać do Anglii, Hassanie. – Zawahała się. – Do moich dzieci. Ale jak 
mam 
opuścić ciebie? Nie wiem, co robić! – Głos jej nagle zadrżał. – Nigdy przedtem 
nie kochałam tak 
żadnego mężczyzny! – Zamknęła oczy, czując ciężar tych słów i napływające łzy.
Poczuła za sobą jakiś ruch i zorientowała się, że w drzwiach salonu stoi 
Augusta. 
Rozpaczliwie próbowała się opanować, a Hassan dyskretnie odsunął się o kilka 
kroków.
– Luizo, nie wolno ci płakać – wyszeptał. – Ty i ja będziemy razem w naszych 
sercach, jeśli 
taka jest wola Boga. Dzisiaj po południu zabiorę cię do wielkiej Świątyni 
Słońca. Pójdziemy na 
wzgórza za nią – uśmiechnął się smutno. – Będziemy tam szczęśliwi. Zostanę z 
tobą przez całą 
drogę do Aleksandrii, jeśli chcesz i jeśli sir John wyrazi na to zgodę. W 
przyszłym roku znów 
przyjedziesz do Egiptu, a twój Hassan będzie tu na ciebie czekał.
– Inszallah! – szepnęła, patrząc na rzekę i pustynię.
– Luizo, kochanie, nie możesz tu stać bez parasolki! – usłyszeli donośny głos 
Augusty, która 
zbliżała się do nich, trzymając własną, ozdobioną falbankami parasolkę. Hassan 
ukłonił się 
i odszedł, a Luiza pospiesznie otarła łzy. – Widziałam cię wracającą ze statku 
państwa 
Fieldingów. Nie mówiłaś, że wybierasz się do nich z wizytą. Popłynęłabym z tobą, 
gdybym 
wiedziała.
Luiza zdobyła się na znużony uśmiech.
– Miałam do przekazania wiadomość dla lorda Carstairsa. Nie wiedziałam, że 
wyjechał.
– Wyjechał? – Augusta zrobiła niezadowoloną minę. – Jak mógł wyjechać? Dokąd 
wyjechał?
– Nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Poleciłam przewoźnikowi, by mnie 
zawiózł 
do państwa Fieldingów, aby zapytać, czy oni wiedzą, ale Venetia powiedziała, że 
nie mają 
pojęcia.
Coś w tonie jej głosu sprawiło, że Augusta ze zdziwieniem uniosła brwi.
– Venetia nie jest zbyt zachwycona zainteresowaniem Carstairsa twoją osobą. 
Obawiam się, 
że wciąż wiąże z nim jakieś nadzieje.
– Doprawdy? Cóż, wolna droga.
– A ty nadal jesteś nieugięta, moja droga? Byłby doskonałą partią. Tytuł. 
Pieniądze. A jakiż 
to urodziwy mężczyzna!
– A jaki obmierzły!
Augusta westchnęła i spojrzała ku dziobowi statku, gdzie Hassan rozmawiał z 
kapitanem 
w cieniu żagla.
– Kiedy wrócisz do Anglii, inaczej spojrzysz na wiele spraw, moja droga – 
powiedziała 
łagodnie. – A czas powrotu nadejdzie bardzo szybko – mówiła, wachlując się. – 
Sir John 
postanowił nie płynąć już na południe. Upał staje się nie do zniesienia. David 
Fielding powiada, 
że podjął taką samą decyzję. Pragnie dotrzeć do Aleksandrii przed porodem 
Katherine. Ona 
bardzo źle znosi ten upał. Cokolwiek więc uczyni Roger, obydwa nasze statki 
popłyną razem 
możliwie jak najszybciej. Powrotny rejs na północ mamy rozpocząć właśnie tego 
popołudnia.
Luiza pospieszyła za nią do salonu.
– Ależ dziś po południu Hassan zabiera mnie na brzeg, gdzie będę szkicować 
świątynię 
Ramzesa! – powiedziała, wskazując rzekę, za którą rysowały się cztery 
gigantyczne posągi, 
niemal do połowy pogrążone w piasku, wykute w skalnej fasadzie nad linią brzegu.
Augusta westchnęła.
– Moja droga, widziałaś już tak wiele świątyń; większości ludzi wystarczyłoby 
owych 
widoków na całe życie – powiedziała stanowczo. – Z pewnością możesz szkicować ją 
stąd, jeśli 
koniecznie musisz mieć wizerunek tych szpetnych postaci, prawda? Nie musisz 
płynąć na brzeg.
– Ależ muszę! – Luizę ogarnęło przerażenie. Za wszelką cenę pragnęła chwili 
samotności 
z Hassanem.
– Co się stało? O co chodzi? – Sir John wkroczył do salonu i przyjrzał się jej 
bacznie. – Cóż 
takiego musisz zrobić, droga Luizo?
– Koniecznie chce się udać dziś po południu do tej świątyni – odpowiedziała za 
nią Augusta. 
– Powiedziałam jej, że to niemożliwe. Wszak wracamy do domu.
– Nie, nie. Musimy przed powrotem obejrzeć tę świątynię. To jeden z cudów 
świata, 
Augusto; zresztą nawet jeśli nim nie jest, to powinien być. Popłynę na brzeg 
wraz z Luizą. 
Dlaczego i ty nie miałabyś popłynąć z nami?
– Na pewno nie popłynę. Nie zwiedzałam żadnego z owych pogańskich przybytków i 
nie 
zamierzam zaczynać tego teraz. Pozostanę na „Ibisie”.
– Doskonale. – Sir John skinął głową. – To nie zajmie nam wiele czasu. Rozumiem, 
że mimo 
ogromnej warstwy piasku można wejść do środka i obejrzeć wielkie kolumny oraz 
wewnętrzne 
sanktuarium. Polecę kapitanowi, by był gotów do drogi, gdy tylko wrócimy na 
statek. Wiem, iż 
rejs na północ potrwa długo, nawet jeśli nie będziemy zatrzymywać się po drodze. 
Przez większą 
jego część należy się spodziewać przeciwnego wiatru, ale przynajmniej bieg rzeki 
będzie nam 
sprzyjał. Moja droga – uśmiechnął się do Luizy – wydajesz się bez humoru. Czy 
mój plan ci się 
nie podoba?
Luiza potrząsnęła głową.
– Przepraszam – zdradziła się. – Sądziłam, że będę dziś miała czas na malowanie. 
Nie 
wiedziałam, że zechcesz popłynąć z nami, wuju.
Sir John zmarszczył brwi.
– Czy nie możesz zrobić kilku szybkich szkiców, moja droga? Przecież właśnie tak 
postępowałaś wcześniej. Potem, na pokładzie, gdy wyruszymy w drogę powrotną, 
będziesz mieć 
na malowanie tyle czasu, ile potrzebujesz.
– Wiem, że John zechce wrócić jak najszybciej, Luizo – wtrąciła Augusta. – 
Jestem pewna, 
że gdybyś zechciała zostać na brzegu dłużej, byłoby to możliwe. Jestem 
przekonana, że nawet 
jeśli „Ibis” wyruszy w dół rzeki, nie będziesz miała problemu z dogonieniem nas. 
Te małe feluki 
przy lekkim wietrze poruszają się znacznie szybciej niż duże statki. Zyskasz 
więc kilka 
dodatkowych godzin z... – zawahała się – ze swoim pędzlem i paletą.
Luiza spojrzała na nią z wdzięcznością, ale Augusta nie patrzyła w jej stronę. 
Usiadła 
w fotelu przy otwartych drzwiach i wachlowała się zapamiętale.
Spędzili w świątyni godzinę, oglądając rzeźby i zaglądając ponad warstwą piasku 
do jeszcze 
nieodkopanych zakątków, po czym Hassan odwiózł sir Johna z powrotem na brzeg, 
pozostawiając Luizę samą, by mogła szkicować cztery wielkie głowy Ramzesa, 
wyzierające 
z piaszczystego całunu. Kiedy wrócił, był sam i niósł na ramieniu jakąś torbę.
– Pozwolono mi towarzyszyć ci, dokądkolwiek zechcesz się udać, aż do chwili, gdy 
o zmierzchu wrócimy na statek. Niebawem odpłyną, ale wiatr im nie sprzyja. 
Dogonimy ich bez 
trudu – powiedział z uśmiechem i wyciągnął rękę. – Chodź. Spakuj swoje przybory. 
Chcę ci 
pokazać wzgórza za świątynią.
Wkrótce stracili z oczu rzekę i statki cumujące wzdłuż brzegu. Tutaj, w 
nieznośnym upale, 
byli zupełnie sami.
– Rozmawiałem z pewnym przewodnikiem z innego statku. Opowiedział mi o sekretnym 
wejściu na wzgórze z drugiej strony świątyni, gdzie możemy znaleźć schronienie 
przed słońcem 
i być całkiem sami.
Przystanęła. Oboje z trudem chwytali powietrze i Luiza czuła, że skóra lepi jej 
się z gorąca.
– To może być ostatni raz. Hassan potrząsnął głową.
– Nie, będą następne. Nie mogą więzić cię na statku. Kiedy ustanie wiatr, znów 
będziemy 
mogli udać się na wycieczkę.
– Nie będzie jednak okazji, byśmy w tych świątyniach byli sami.
– Zawsze będzie jakaś okazja, Luizo. Zawsze. Myją sobie stworzymy – uśmiechnął 
się 
i wziął ją za rękę.
Bez trudu odnaleźli ciemne wejście w skalistym wzgórzu i zajrzeli do środka.
– To przypomina Dolinę Królów – wyszeptała Luiza. Piaszczyste wzgórza za nimi 
były 
puste, jeśli nie liczyć krążącego wysoko samotnego sępa.
Hassan uśmiechnął się do niej i wyciągnął rękę.
– Zwiedzimy? – Weszli do mrocznego wejścia, gdzie Hassan odstawił rzeczy i wyjął 
z torby 
świecę. – Chcesz zobaczyć wnętrze?
Spojrzała niespokojnie i przecząco potrząsnęła głową.
– Nie musimy wchodzić dalej, prawda? Zostańmy tutaj, blisko światła.
Roześmiał się.
– Nie mów, że moja Luiza ma dość ciemności. Skinęła głową.
– Tylko teraz. Rozłóżmy pled i usiądźmy tutaj. Nikt nas nie zobaczy, chyba że 
ktoś wejdzie 
wprost na wzgórze, a przecież nie ma nikogo w promieniu kilku mil.
Zrobił to, o co prosiła; rozłożył pled i wydobył z torby sok owocowy, wodę i 
podróżne 
skórzane kubki.
– O co chodzi, Luizo? – zapytał po chwili.
– O ten flakonik. Nie wiedziałam, gdzie go ukryć. Nawet twoja kryjówka na statku 
wydawała 
mi się zbyt oczywista, a zresztą nie mogłabym się do niej zbliżyć bez zwracania 
uwagi.
Hassan wzdrygnął się.
– Ciąży na nim potrójna klątwa, Luizo. Nie powinnaś dotykać go nigdy więcej.
– Wiem. – Flakonik był owinięty w jedwab i obwiązany długą wstążką. Luiza 
patrzyła teraz, 
jak spoczywa na dłoni Hassana. – Tak mała rzecz, a sprawia tyle kłopotów. – Za 
nimi, 
w ciemności, coś się poruszyło. Nie zwrócili na to uwagi. Oboje spoglądali na 
małe zawiniątko. – 
To był twój podarunek dla mnie. Już na samym początku...
Skinął głową.
– Pokochałem cię, Luizo, już w pierwszej chwili, w której cię ujrzałem, lecz ty 
jesteś 
angielską damą, a ja pospolitym przewodnikiem.
– Nie pospolitym, Hassanie. Dlaczego pospolitym?
– Właśnie w taki sposób patrzą na mnie twoi ziomkowie, Luizo – odparł, 
wzruszając 
ramionami, i uśmiechnął się. – Prawdopodobnie też, jeśli mam być szczery, moi 
ziomkowie tak 
samo spoglądają na twoich. Inszallah!
Mrok w grocie był bardzo głęboki. Tuż za nimi jakiś korytarz prowadził w dal do 
samego 
serca świątyni.
– Bez względu na to, co sądzą inni, byłeś moim przyjacielem, a teraz jesteś moją 
miłością – 
przysunęła się do niego i ich usta się spotkały.
Powoli osunęli się na pled. Zapatrzeni w siebie, nie dostrzegli falistych 
poruszeń na 
zasypanym piaskiem i kamykami dnie jaskini, nie usłyszeli suchego szelestu 
łusek.
Wąż był młody. Miał około półtora metra długości i pełzł z dużą szybkością. 
Ignorując 
Luizę, zmierzał ku mężczyźnie, który wciąż trzymał w dłoni mały flakonik.
Hassan, poczuwszy nagły, przeszywający ból, zerwał się na równe nogi i obrócił 
szybko 
dokoła. Flakonik wypadł mu z ręki i potoczył się na brzeg pledu. Przez chwilę 
patrzył na ranę 
w okolicy ramienia, a potem, z krzykiem bólu i twarzą wykrzywioną cierpieniem, 
rzucił się ku 
wyjściu z jaskini.
– Hassanie! – Luiza widziała węża jedynie przez sekundę, gdyż ześlizgnąwszy się 
między 
skały, zniknął jej z oczu. – Hassanie, co mam zrobić! – Uchwyciła się go. – 
Powiedz mi szybko! 
Co mam zrobić!
Jego poszarzałą twarz pokrywał błyszczący, zimny pot. Hassan, z oczami 
utkwionymi w jej 
oczach, z trudem łapał powietrze, trzymając się za piersi.
– Luizo! Moja Luizo! – Słowa zabrzmiały niewyraźnie, gdy wargi zacisnęły mu się 
i zdrętwiały.
Osunął się na kolana i wygiął w łuk. Skóra wokół ust mu posiniała. Upadł na bok 
u wejścia 
groty.
– Hassanie! – Wpatrywała się weń z niedowierzaniem. – Hassanie, odezwij się do 
mnie! – 
Delikatnie, jednym palcem dotknęła jego ramienia, wstrzymując oddech. – 
Hassanie, miłości 
moja. Odezwij się...
Jej głos zamarł w ciszy, gdy uklękła obok. Hassan oddychał z trudem. Opadł na 
pled 
i znieruchomiał. Paraliż powoli ogarniał całe jego ciało. Podniósł ku Luizie 
zamglony wzrok, 
a potem, między jednym bolesnym oddechem a drugim, jego serce przestało bić.
– Hassanie...
Jej pełen boleści szept był tak cichy, że prawie nie poruszył gorących mroków 
groty.
Nie wiedziała, jak długo siedziała przy jego ciele. Słońce przesunęło się i nie 
świeciło już 
w wejściu groty. Na zewnątrz wciąż panował upał. Najpierw płakała, a potem 
siedziała, patrząc 
w przestrzeń. Nie bała się, że wąż wróci. Słudzy bogów dopełnili swego dzieła i 
ponownie 
zniknęli w owym innym świecie, z którego przybyli.
W końcu się poruszyła. Pochyliła się i pocałowała biedną, udręczoną twarz i 
ranę, która już 
poczerniała i zaczynała gnić. Potem przykryła twarz Hassana pledem i wyszeptała 
cichą 
modlitwę. Zatrzymała się jeszcze na chwilę przytłoczona bólem, a potem odwróciła 
się i ruszyła 
na zewnątrz ku bezlitosnemu słońcu.
Prawie nie pamiętała, jak przebyła drogę powrotną przez wzgórza do stóp wielkiej 
świątyni 
i jak ze łzami błagała o pomoc grupę turystów oraz wysokiego, odzianego w 
niebieską szatę 
przewodnika z innego jachtu, który zaopiekował się nią, posłał ludzi po ciało 
Hassana, a potem 
wezwał łódź, która miała zabrać ją na pokład „Ibisa”, oraz kobiety z wioski, by 
obmyły 
i opłakały nieznanego mężczyznę. Luizie nie wolno było zobaczyć go jeszcze raz, 
uczestniczyć 
w pogrzebie, który miał odbyć się przed zmrokiem, ani nawet poznać miejsca jego 
pochówku.
Jak przez mgłę czuła obejmujące ją ramiona Augusty i dłonie Jane Treece, 
pomagające jej 
zdjąć zakurzoną, brudną suknię i położyć się w ciemnej kabinie. Słyszała 
podnoszenie kotwicy, 
skrzypienie takielunku i cichy plusk wody, a potem, ukołysana alkoholowym 
napojem, silnie 
wzmocnionym środkami uspokajającymi Augusty, w końcu zasnęła.
* * *
Anna spojrzała na Serenę. Obie miały łzy w oczach.
– Biedna Luiza! Tak bardzo go kochała! – westchnęła Anna, przyciskając pamiętnik 
do 
piersi.
– Myślisz, że Forresterowie wiedzieli, iż Luiza i Hassan byli kochankami? – 
zapytała Serena, 
sięgając po puszkę soku i odstawiając ją nietkniętą.
Anna wzruszyła ramionami.
– Mam wrażenie, że Augusta się domyślała, ale nie przypuszczam, by sir Johnowi w 
ogóle 
taka myśl postała w głowie. Gdybyż tylko nie popłynęli tam sami! Gdybyż rysowała 
tę świątynię 
z pokładu statku!
Przez chwilę siedziały zatopione w myślach, a potem Serena odwróciła się do 
Anny.
– Chyba najlepiej będzie, jeśli poszukamy Andy’ego, prawda? Anna skinęła głową, 
a potem 
potrząsnęła nią gwałtownie.
– Chciałabym, żeby to wszystko było legendą! – krzyknęła nagle. – Baśnią! Nie 
chcę, by 
okazało się prawdą!
– To jest prawda. I Hassan umarł gdzieś tutaj – powiedziała Serena, ruchem głowy 
wskazując lśniące, błękitne wody Jeziora Nasera. – Niskie wzgórza wokół świątyni 
są teraz 
zatopione pod tym wspaniałym śródlądowym morzem. Jego grób, gdziekolwiek jest, 
także 
zniknął.
Padł na nie jakiś cień. Podniosły wzrok i ujrzały przed sobą Toby’ego i Omara.
– Dobrze się czujesz? – Toby łagodnie dotknął ramienia Anny. Dostrzegł łzy w jej 
oczach.
– Właśnie przeczytałyśmy o śmierci Hassana – odpowiedziała za nią Serena.
Toby westchnął.
– Więc ten drań go zabił, tak? Biedny Hassan. Powiedziałem Omarowi, dlaczego 
uważamy, 
że trzeba szybko znaleźć Andy’ego – rzekł, spoglądając na swego towarzysza. – 
Jest gotów nam 
pomóc, chociaż sam w to wszystko nie wierzy, nieprawdaż?
Omar skinął głową.
– Można uwierzyć, że ktoś jest przeklęty, ponieważ klątwa zaczyna działać w 
ludzkim 
umyśle – rzekł. – Powiedziałem panu Toby’emu, że moim zdaniem pan Andy poszedł 
obejrzeć 
świątynię od tyłu. Tam można zobaczyć, jak skonstruowano sztuczne wzgórze. To 
bardzo 
interesujące, pokazywałem państwu?
Poszli za nim z powrotem w stronę wielkich świątynnych posągów, gdzie tłum był 
równie 
gęsty jak przedtem. Obok małe wejście prowadziło w głąb zbocza. Omar wskazał 
właśnie na nie.
– Proszę tu wejść, a znajdziecie go państwo, jak sądzę, ja zaś poszukam gdzie 
indziej, na 
wypadek gdyby zmienił zdanie i udał się w inne miejsce. Niebawem do państwa 
dołączę. – 
Skłonił się i zniknął w tłumie.
– On nie wierzy, że istnieje jakieś niebezpieczeństwo, prawda? – Anna szła za 
Tobym 
w stronę owego wejścia.
– Oczywiście, że nie wierzy. Myśli, że jesteśmy obłąkani. Twierdzi, że nie ma tu 
żadnych 
węży; że węże są płochliwymi stworzeniami; że nie pojawiłyby się w takim 
miejscu, gdzie aż roi 
się od ludzi, ale jest dobrym przewodnikiem i spełni nasze życzenia. Poza tym 
chce, by wszyscy 
byli zadowoleni, więc zrobi, co w jego mocy, a o to właśnie chodzi.
Przeszli ze słonecznego światła w ciemności, zaczęli penetrować wielką pustą 
przestrzeń pod 
sztucznym wzgórzem, które zostało zbudowane dla podtrzymywania przeniesionej 
świątyni. 
Anna spoglądała na ogromne sklepienie, jakie mieli teraz nad głowami, przez 
moment zbyt 
oszołomiona niezwykłym zestawieniem technologii ery kosmicznej ze starożytną 
świątynią, 
liczącą sobie kilka tysięcy lat; świątynią, którą pocięto i przeniesiono tylko 
po to, by ludzie mogli 
ją podziwiać.
Gdy pokonali schody, ich oczy przywykły już do przyćmionego światła, tak 
kontrastującego 
z jaskrawym blaskiem słońca na zewnątrz. Tutaj także były tłumy ludzi, plansze 
informacyjne, 
stoisko z napojami, a na końcu schodów ogromny pasaż.
– Nie znajdziemy go. – Anna rozglądała się wokół gorączkowo. – Nie mogę 
rozróżnić tutaj 
twarzy, a poza tym jest ich zbyt wiele.
– Znajdziemy – powiedziała zdecydowanie Serena. – Obiecuję wam, że znajdziemy.
Toby stał przed nimi i mrużąc oczy, przeszukiwał wzrokiem platformy widokowe.
– Chyba go tu nie ma – kręcił głową. – Prawdopodobnie wyszedł na zewnątrz. Omar 
mówi, 
że tak czy owak, wszyscy mają się tu spotkać mniej więcej za godzinę, by razem 
wrócić do 
autokaru.
– To się zdarzy tutaj. W Abu Simbel. Wiem, że się zdarzy. Musimy go znaleźć – 
powtarzała 
uparcie Anna. Odwróciła się i zaczęła przepychać z powrotem ku wejściu. – 
Musimy! Andy! – 
wolała, ale jej głos ginął w ogromnej przestrzeni.
– Niech idzie – zawołał Toby do Sereny. – Sądzę, że Andy’ego tu nie ma, ale 
lepiej działać 
systematycznie.
Jednak Serena już ruszyła za Anną. Toby, marszcząc brwi, pozostał w miejscu i 
nadal 
przyglądał się badawczo twarzom tłoczących się ludzi.
Anna przepychała się do wyjścia, spoglądając wokół z coraz większym niepokojem. 
Nie 
mogła się uwolnić od obrazu leżącego na ziemi Hassana; jego ciała 
zniekształconego szybkim 
działaniem jadu; owej kobry, jeśli to była kobra, pełznącej w stronę kochanków, 
całujących się 
w mroku groty; rozpaczy i bólu Luizy, gdy odchodziła od ciała swego ukochanego, 
wiedząc, że 
już nigdy go nie zobaczy.
Choć Andy bardzo ją rozzłościł, nie życzyła mu tego. Czuła się teraz winna. 
Jeśli coś mu się 
stanie, to dlatego, że zabrał flakonik; gdyby nie przywiozła go do Egiptu, gdyby 
o nim nie 
mówiła, gdyby nie pokazała Andy’emu dziennika, gdyby nie pozwoliła mu na 
przeczytanie kilku 
fragmentów, gdyby w pewnym sensie nie przywiodła go do tego, teraz nie znalazłby 
się w takiej 
sytuacji.
Na oślep ruszyła w stronę jednego miejsca, którego wcześniej nie oglądała... ku 
mniejszej 
świątyni, którą Ramzes wybudował dla swojej żony, Nefertari. Ten przybytek był 
znacznie mniej 
zatłoczony niż wielka Świątynia Słońca.
Jakiś fryz strzegł wejścia do mniejszej świątyni. Fryz wyobrażający kobry. Anna 
zatrzymała 
się i patrzyła uważnie. Poczuła, że coś ściska ją za gardło. Przez chwilę wahała 
się i próbowała 
uspokoić, a potem zanurzyła się w mrok pod prostokątnym wejściem.
Gdy jej oczy przywykły do przyćmionego światła, pierwszą osobą, jaką ujrzała, 
okazał się 
właśnie Andy. Stał, wpatrując się w kapitel jednej z kolumn tuż przy końcu 
przedsionka. Przez 
chwilę Anna nie mogła uwierzyć własnym oczom. Niemal lękliwie podeszła i 
dotknęła jego 
ramienia. Serena, która szła dziesięć kroków za nią, przystanęła i patrzyła.
– Andy...?
Drgnął gwałtownie.
– Anno! Co ty tutaj robisz? Przecież nie było cię w autokarze.
– Nie czułam się dobrze. Przyjechałam później taksówką z Tobym. – Nagle straciła 
pewność 
siebie i nie wiedziała, co powiedzieć. Uświadomiła sobie, że obok stoi Serena, i 
spojrzała na nią 
bezradnie. – Potrzebny mi flakonik, Andy – wypaliła w końcu. – Musisz mi go 
oddać. 
Natychmiast.
Andy lekko pochylił głowę.
– Jaki flakonik?
– Och, proszę, Andy! Nie drocz się ze mną – wyciągnęła rękę.
– Schowałem go w bezpiecznym miejscu na statku – z obojętną miną wzruszył 
ramionami. – 
Nie sądzisz chyba, że mam go przy sobie?
Poczuła ogromną ulgę.
– Gdzie go zostawiłeś?
– Dałem go Omarowi z prośbą, żeby go gdzieś schował. Potrząsnęła głową.
– No cóż, w sejfie go nie ma. Sprawdziłam.
Oczy mu się zwęziły i Anna zobaczyła, jak zaciska szczęki.
– Zrobiłaś to naprawdę? Więc zostałaś na statku, żeby wtykać nos, gdzie nie 
trzeba.
– Andy, musiałam... – Sama nie mogła uwierzyć, że się przed nim usprawiedliwia. 
– 
Zabrałeś dwie rzeczy będące moją własnością. Dwie rzeczy, do których nie miałeś 
żadnego 
prawa. – Dzielnie wytrzymała jego spojrzenie. – Znalazłam pamiętnik... – 
Przerwała, ale wyraz 
twarzy Andy’ego się nie zmienił. – Był w sejfie, w kopercie opatrzonej twoim 
nazwiskiem, lecz 
flakonika tam nie było, a ja chcę go mieć z powrotem.
– No dobrze, nie zostawiłem go w sejfie.
– A zatem gdzie jest?
– Gdzie indziej. W mojej kabinie. Nic mu się nie stało.
– Nie ma go w twojej kabinie. Tam również sprawdziłam. Twarz Andy’ego 
pociemniała.
– Nie miałaś prawa tego robić.
– A ty nie miałeś prawa kraść moich rzeczy. – Zrobiła krok do przodu, zdumiona, 
że on się 
cofnął, jakby w obronie. – To była kradzież, Andy. Pytałam cię, czy masz 
pamiętnik Luizy, a ty 
zaprzeczyłeś. Ten pamiętnik ma znaczną wartość finansową, na co sam zwróciłeś mi 
uwagę...
– Chwileczkę! – przerwał. – Wziąłem go, żeby mieć pewność, że jest bezpieczny. 
Nie 
zamierzałem go zatrzymać. Bądź ostrożna z oskarżeniami. – Na policzkach Andy’ego 
pojawiły 
się czerwone plamy.
– Powinieneś mi zatem powiedzieć, co z nim zrobiłeś, a nie oskarżać Toby’ego. – 
Czuła, że 
jej gniew dorównuje jego złości.
– Ach, Toby! Ten bohater taksówkowej wyprawy przez pustynię! – Złożył ręce. – 
Cóż, 
miałem rację, jeśli chodzi o niego.
Zapadła cisza. Grupa włoskich turystów przeszła obok i zniknęła w głębi 
świątyni, a wraz 
z nimi musnęła ich fala ożywionych rozmów i głośnego śmiechu. Włosi zanurzyli 
się w czeluści 
wielkiego westybulu i skupili wokół jednej z kolumn.
– To, co uczynił Toby, jest już przeszłością. Zapłacił za to.
– Zapłacił za to, Anno, naprawdę? Tak ci powiedział? – Andy spojrzał na Serenę. 
– Cóż, 
najwyraźniej niczego nie nauczył się z przeszłości. Kiedy nie pojawiłaś się w 
autokarze, usiadłem 
obok faceta nazwiskiem Donald Denton. Jest emerytowanym lekarzem i kiedyś 
mieszkał 
niedaleko Toby’ego. Zapamiętał całą tę historię. Toby zabił mężczyznę, który, 
jak twierdził 
przed sądem, zgwałcił jego żonę, ale w rzeczywistości jego żona i ten facet 
mieli romans, ona zaś 
właśnie zamierzała uciec od Toby’ego. I Toby zamordował również swoją żonę. – 
Twarz 
Andy’ego złagodniała. – Przykro mi, Anno. Wiem, jak bardzo będziesz 
rozczarowana...
– To nieprawda! Ona popełniła samobójstwo.
– Tak ci powiedział?
– Tak, wszystko mi opowiedział.
– I oczywiście mu uwierzyłaś. – Westchnął. – Nie sądzę zatem, bym mógł zmienić 
twoją 
opinię.– Wsunął ręce do kieszeni i podniósł wzrok ku krowiogłowej bogini Hathor. 
– On ci się 
naprawdę podoba? – Spojrzał na Serenę. – Przypuszczam, że ty także go lubisz. 
Nigdy nie 
zrozumiem kobiet! – Roześmiał się, rozluźniony i wyraźnie zadowolony, że sprawa 
pamiętnika 
i flakonika zeszła na drugi plan.
– Dlaczego sam nie porozmawiasz z Tobym? Jest gdzieś tutaj. – Anna zrobiła gest 
w stronę 
wejścia. – Chciałabym usłyszeć, co ma do powiedzenia na temat twoich oskarżeń.
– Och nie! Nie ustawisz nas do kolejnego sparringowego meczu, kochanie. – Andy 
spojrzał 
szybko na zegarek. – A zresztą zaraz odjeżdża autokar. Najwyższy czas, byśmy 
stąd poszli. – 
Przeszedł obok Anny w stronę wyjścia.
Anna spojrzała na Serenę.
– On chyba nie ma tego flakonika przy sobie. Najważniejsze, że jest bezpieczny!
Serena skinęła głową.
– Cóż, Andy żyje, by pewnego dnia stanąć do walki – powiedziała sucho. – 
Stosując różne 
chwyty.
– Nie wierzę mu – odparła Anna, wzruszając ramionami. – Nie wierzę w to, co 
mówił 
o Tobym.
– To dobrze. Jest skończonym kłamcą. – Serena wzięła ją pod rękę. – Chodźmy. 
Wracaj 
z nami autokarem.
Anna zawahała się.
– Przyjechaliśmy taksówką. Toby kazał kierowcy czekać. Serena zmarszczyła nos.
– Taka przejażdżka musi być kosztowna!
– Nie wiem – zarumieniła się Anna. – Zrobił to dla mnie, Sereno. Jest troskliwy. 
Widziałaś, 
jak bardzo się tym przejmuje.
Wyszły ze świątyni i rozejrzały się. Nigdzie nie było ani śladu Andy’ego.
W odległości jakichś pięćdziesięciu metrów stał Omar z garstką osób 
zgromadzonych wokół 
niego. Zobaczywszy, że Anna i Serena wychodzą ze świątyni, pomachał im ręką.
– Musimy już iść, proszę państwa. Autokar czeka. – Uśmiechnął się do Anny. – 
Widziałem 
pana Andy’ego. Mówi, że go pani znalazła.
– W istocie.
– I nie było tam żadnej kobry? Pokręciła przecząco głową.
– To świetnie. – Omar uśmiechnął się jeszcze szerzej. – A teraz proszę, zbieramy 
się 
i idziemy.
Anna rozglądała się wokół.
– Sereno, dokąd poszedł Toby?
– Pozostał na wzgórzu, gdy my poszłyśmy szukać Andy’ego w świątyni Nefertari – 
uśmiechnęła się lekko Serena. – Jestem pewna, że nas znajdzie.
– Nie wiem, co zrobić. Spodziewa się, że wrócę wraz z nim. Będę musiała znaleźć 
tę 
taksówkę.
– Cóż, to nie będzie trudne. Prawdopodobnie stoi na parkingu obok autokaru. – 
Serena 
westchnęła. – No dobrze, odnajdziemy ją, ale potem będziesz musiała wybierać. Ja 
także lubię 
Toby’ego, Anno. Ufam mu, a nigdy nie ufałam Andy’emu, ale bądź ostrożna. Nie 
wiemy o nim 
wszystkiego...
Patrzyły na siebie przez chwilę, po czym Anna uśmiechnęła się i bezradnie 
wzruszając 
ramionami, ruszyła za Omarem. Na parkingu spotkały Andy’ego. Uśmiechał się 
szeroko.
– Nigdy nie zgadniecie, co się tutaj stało!
Anna zmarszczyła brwi. Andy patrzył na nią. Niemal pożerał ją oczami. Serce jej 
zamarło, 
sama nie wiedziała, dlaczego.
– Co się stało?
– Twój przyjaciel, Toby! Przyjechała policja i zabrała go, a wasza taksówka 
odjechała. 
Niestety, będziesz musiała jechać tym rozklekotanym autokarem – skłonił się 
lekko.
– Toby został aresztowany?! Kłamiesz!
– Nie, nie kłamię! – odparł spokojnie. – Och, kochanie, widzę, że to dla ciebie 
szok. Oszukał 
cię, czyż nie? Wszystkich nas oszukał. To malowanie, którym się zajmował, 
musiało być 
przykrywką dla czegoś innego, miało budzić szacunek.
– Ale cóż on rzekomo zrobił? Nie rozumiem. Czy zostawił mi jakąś wiadomość?
Andy wzruszył ramionami.
– Niewątpliwie usłyszymy o tym już wkrótce! Serena dotknęła ramienia Anny.
– Wsiądźmy do autokaru – powiedziała łagodnie. – Nic nie można tu zrobić.
Andy z napięciem wpatrywał się w twarz Anny.
– Nie myśl o nim więcej, Anno. Ciesz się, że nie wpadłaś w jego sieć. – Uniósł 
rękę w geście 
pozdrowienia na widok nadchodzącego Joego i wsiadł do autokaru, mijając Omara, 
który stał 
w drzwiach, licząc uczestników wycieczki.
Anna usiadła z Sereną z tyłu. Obie były zbyt poruszone i nieszczęśliwe, by 
rozmawiać. 
Drzwi się zamknęły i autokar wyjechał z parkingu na zakurzoną drogę. W ciągu 
kilku minut 
opuścili ubogie miasto Abu Simbel i znaleźli się na pustyni, odizolowani od 
pustynnego upału 
klimatyzacją, zasłonami w oknach i łagodnym zawodzeniem jakiegoś egipskiego 
pieśniarza 
w samochodowym radiu.
W drodze powrotnej zatrzymali się dwukrotnie. Pierwszy raz, aby obejrzeć 
wyjątkowo 
widowiskową fatamorganę, którą wszyscy oprócz Anny, nie mającej przy sobie 
aparatu, 
bezsensownie fotografowali, z trudem chwytając powietrze w suchym skwarze 
wczesnego 
popołudnia, po raz drugi zaś, by zobaczyć karawanę wielbłądów, wynurzającą się z 
pustyni. Tym 
razem Anna pozostała w autokarze, obserwując nieszczęsne stworzenia ładowane na 
platformy 
i zmuszane do zginania kolan pod ciężarem uplecionych ze sznurów sieci, którymi 
utrzymywano 
je w miejscu. Zastanawiała się przy tym ze smutkiem, czy kilka zdjęć młodych 
zuchów, 
brykających wokół na swych wyścigowych wielbłądach, mogłoby zrekompensować widok 
rozpaczy w oczach tych dumnych stworzeń, wiezionych na targ mięsa do Asuanu.
– Dobrze się czujesz? – Serena wróciła do autokaru i opadła na miejsce obok 
Anny.
Anna skinęła głową.
– Chyba mam już dosyć Egiptu. Jako urlop, który miał poprawić mi nastrój i 
odbudować 
poczucie własnej wartości, pobyt w Egipcie zawiódł mnie całkowicie.
Serena odchyliła się na oparcie fotela i spoglądała w sufit.
– Toby wiele dla ciebie znaczy, prawda?
– Owszem.
– Tak mi przykro. Andy jest draniem. Założę się, że źle zrozumiał całą sprawę. 
Zamierzam 
dokładnie sprawdzić wszystko, co ci powiedział.
Za słonecznymi okularami Anny zalśniły łzy.
– Nic z tego nie rozumiem – westchnęła – ale musi być coś, co możemy zrobić, aby 
mu 
pomóc.
Powrót na statek przypominał powrót do domu. Przyjaźnie uśmiechnięta załoga 
witała ich po 
dwudniowej przerwie wonnymi ręcznikami, by mogli zmyć żar i kurz pustyni, oraz 
letnią, świeżo 
przyrządzoną lemoniadą.
Przed pójściem do kabiny Anna zatrzymała się chwilę w zatłoczonej recepcji, 
popijając ów 
napój, i nagle znalazła się twarzą w twarz z Andym. Podszedł i oparł jej dłonie 
na ramionach.
– Anno, jest mi naprawdę bardzo przykro. Sposób, w jaki przekazałem ci tę 
wiadomość, był 
karygodny. Wybaczysz mi zabranie tego pamiętnika? Nie chciałem cię zdenerwować. 
To była 
bezmyślność. Spotkajmy się w barze, kiedy się odświeżysz, i wypijmy drinka. 
Proszę. – 
Utkwione w niej oczy były szczere i bardzo życzliwe.
– Andy, jestem taka zmęczona. Chcę odpocząć...
– I odpoczniesz. Po posiłku. Mamy dziś spóźniony lunch, a potem możemy 
odpoczywać, 
żeby po zmroku mieć dość sił, aby udać się na wyspę File i oglądać widowisko 
„światło 
i dźwięk”. Proszę, Anno. Chciałbym, żebyśmy pozostali przyjaciółmi. – Przerwał i 
uśmiechnął 
się pytająco do Omara, który przystanął obok nich.
– Oto pańska torba, Andy. Zostawił ją pan w autokarze. – Omar poklepał go po 
plecach. – Na 
szczęście kierowca ją zauważył. – Wręczył Andy’emu torbę i poszedł dalej, 
szukając właściciela 
jakiejś innej sztuki pozostawionego bagażu.
Andy odruchowo zarzucił sobie torbę na ramię.
– Powiedzmy: za pół godziny w barze – zwrócił się do Anny. – Proszę.
Spojrzała na torbę. Kiedy ją podnosił, boczna kieszeń się otworzyła i Anna 
dostrzegła błysk 
szkarłatnego jedwabiu. Odstawiła szklankę lemoniady na ladę recepcji i chwyciła 
za szeroki 
płócienny pasek torby, który Andy zarzucił sobie na ramię.
– To dziwne... ten szal wydaje się tak podobny do mojego – powiedziała i zanim 
Andy 
zdążył się wyrwać, wyciągnęła małe zawiniątko i rozwinąwszy je, odsłoniła 
flakonik. – Miałeś 
go przy sobie przez cały czas! – rzuciła mu w twarz. – Miałeś ten flakonik w 
autokarze! Nie 
rozumiesz, co to mogło oznaczać! Dlaczego skłamałeś, Andy? – Potrząsała mu 
flakonikiem 
przed nosem. – Dlaczego mężczyźni zawsze muszą kłamać?
13
Moja kryjówka jest odkryta, moja kryjówka jest ujawniona.
KSIĘGA UMARŁYCH
Kwitnie tu handel starymi rzeczami. Przybysze z daleka kupują wszystko, co 
pochodzi z epoki 
grobowców. Flakonik, w skrzyni pełnej archeologicznych znalezisk, płynie Nilem i 
trafia do 
pewnego kupca w Luksorze. Z rąk do rąk przechodzą pieniądze.
Przez kilka miesięcy skrzynia stoi nietknięta w magazynie; kiedy zaś zostaje 
rozpakowana, 
kupiec natychmiast sięga po flakonik. Nie zauważył go przedtem, a teraz czuje, 
że z emocji brak 
mu tchu. Szklane naczynie z początków Nowego Państwa jest rzadkością. Przynosi 
je na swoje 
biurko i sięga po lupę. Szklany korek wciśnięty jest ciasno i szczelnie 
zapieczętowany. Kupiec 
sięga po nóż, aby odkorkować buteleczkę, ale waha się i zmienia zdanie. Zamiast 
tego posyła 
wiadomość pewnemu znajomemu. Tymczasem w domu zapanował chłód, powietrze 
rozbłysło 
pustynnym piorunem i jakieś nieziemskie lśnienie kładzie się na półkach i 
biurku.
Przybysz w białym szalu, spowijającym głowę i ramiona, w geście powitania dotyka 
piersi, 
ust oraz czoła i podchodzi do biurka. Jest czcigodny, wykształcony i posiadł 
wiedzę magiczną. 
Stoi teraz w milczeniu, spoglądając na małe szklane naczynie.
Milczenie się przedłuża. Na zewnątrz słońce wędruje po niebie i wdziera się do 
zakratowanych, witrażowych okien, rzucając na podłogę wielobarwne cienie.
Przybysz podnosi wzrok. Ma zbielałą twarz.
Ta święta ampułka kryje w sobie moc. Moc ponad wszelką miarę. Strzeżona zaś jest 
przez 
dawnych kapłanów, którzy nigdy jej nie opuścili. Mężczyzna potrząsa głową. 
„Przynieś mi papier 
i atrament, abym mógł spisać ich życzenia. Ci, którzy dotykali buteleczki swymi 
świętokradczymi 
rękami, zapłacili za to życiem”.
* * *
Anna siedziała na łóżku w swojej kabinie, gdy Serena zapukała do drzwi i 
otworzyła je 
szeroko.
– Dobrze się czujesz?
Anna skinęła głową. Flakonik leżał obok niej na kołdrze.
– Rozmawiałam z Omarem – powiedziała Serena. Usiadła i wziąwszy flakonik, 
delikatnie 
obracała go w dłoniach. – Był trochę zaskoczony twoim wybuchem, który próbowałam 
wyjaśnić. 
Nic nie wie o aresztowaniu Toby’ego. Zdziwił się, kiedy mu o tym powiedziałam. 
Porozmawiał 
też natychmiast z kapitanem, który pełnił służbę na statku, gdy jego tu nie 
było, i kapitan 
powiedział mu, że nikt nie pytał o Toby’ego, a jego paszport wciąż leży w 
sejfie.
– Co to wszystko znaczy?
Serena uniosła brwi w wyrazie zdziwienia.
– To znaczy, że najprawdopodobniej, tak jak podejrzewałam, Andy kłamie – 
odparła, wciąż 
trzymając flakonik. – To dziwne, że Luiza zachowała go po śmierci Hassana. 
Sądziłabym raczej, 
że zechce się go pozbyć.
Anna potrząsnęła przecząco głową, po czym wzięła flakonik od Sereny i delikatnie 
przesunęła po nim małym palcem.
– Taki mały, a przynosi tak wiele nieszczęścia. Przypuszczam, że zachowała go 
dlatego, że 
był to podarunek od Hassana. Zastanawiam się, czy spotkała ponownie lorda 
Carstairsa.
Serena wskazała brodą torbę Anny.
– Jestem równie zaciekawiona tą opowieścią jak ty. Chyba mamy jeszcze trochę 
czasu na 
odrobinę lektury przed posiłkiem, prawda? – zapytała z nadzieją. – Oderwie cię 
to od myślenia 
o Tobym...
* * *
Sir John zapukał do drzwi kabiny Luizy i otworzył je szeroko.
– Jak się czujesz, moja droga?
Leżała na otomanie otulona jedwabnym szlafrokiem. Bolała ją głowa, a skóra 
paliła jak 
ogień.
– Czy nie zdołamy cię przekonać, byś zjadła choć trochę? Mohammed przyrządza dla 
ciebie 
coraz wspanialsze przysmaki – rzekł prosząco sir John, patrząc na nietknięty 
talerz stojący przy 
kanapie.
Luiza zmusiła się do znużonego uśmiechu.
– Przepraszam. Nie jestem głodna.
– No cóż, powiem mu, żeby nie tracił nadziei. Dziś rano przybyło na statek kilku 
Nubijczyków. Przywieźli twoje przybory malarskie i rzeczy, które zostały w 
grocie – powiedział 
sir John, nagle spuszczając wzrok. – To bardzo uczciwi ludzie. Wynagrodziłem ich 
sowicie. – 
Znów spojrzał na Luizę. – Pomyślałem, że chciałabyś mieć te rzeczy z powrotem. – 
Podszedł do 
drzwi i szperał przez chwilę na zewnątrz, po czym wrócił z torbą. – Zostawić ją 
tutaj? – Czekał, 
by powiedziała mu, czego sobie życzy, ale ponieważ Luiza nadal milczała, 
wzruszył ramionami 
i postawił torbę przy ścianie pod małym stolikiem.
Chwilę później wyszedł, cicho zamykając drzwi. Wrócił, kiedy było już ciemno. 
Zacumowali 
nad kataraktą, w pobliżu wyspy File. Nil błyszczał odbijającym się w nim 
światłem księżyca.
– Luizo, lord Carstairs jest w salonie. Jak rozumiem, przypłynął do Asuanu 
parowcem. Czy 
czujesz się wystarczająco dobrze, by go przyjąć?
Usiadła powoli, odgarniając włosy opadające jej na oczy.
– Jest tutaj? Na tym statku? Sądziłam, że zabroniłeś mu wstępu w swoje progi!
Sir John był wyraźnie zakłopotany.
– Usłyszał, co się stało, i chce się z tobą widzieć.
Przez moment siedziała bez ruchu, jakby zbierając siły, po czym wstała 
zdecydowanie.
– Spotkam się z nim w salonie.
– Mam wezwać pokojówkę, żeby pomogła ci się ubrać, moja droga?
– Nie, nie ma potrzeby – odparła Luiza, przechodząc obok niego. – To, co mam do 
powiedzenia Rogerowi Carstairsowi, nie wymaga oficjalnego stroju.
Siedział z Augustą w salonie, sącząc orszadę, gdy wpadła tam Luiza. Oboje 
odwrócili się 
w jej stronę. Lord Carstairs zrobił wielkie oczy. W granatowym szlafroku, z 
rozpuszczonymi 
włosami i pobladłą twarzą ze śladami łez, musiała wyglądać doprawdy niezwykle.
– Proszę, zostaw nas samych, Augusto.
Jej ton był tak stanowczy, że Augusta wstała bez słowa i wyszła na pokład. W 
salonie 
zapadła cisza.
Luiza stanęła przed Carstairsem, z oczami utkwionymi w jego twarzy.
– A zatem, milordzie, jest pan zadowolony? Oczy Carstairsa były lodowate.
– To wydarzenie jest doprawdy niefortunne. Miała pani środki, by mu zapobiec.
– A więc to była moja wina? – Głos Luizy był bardzo spokojny.
– W rzeczy samej – odparł, krzyżując ręce na piersi. – Nie pozwalam, by stawano 
mi na 
przeszkodzie, madame. Teraz zaś, chcąc zapobiec kolejnej tragedii, sugeruję, aby 
oddala mi pani 
świętą ampułkę.
– Nigdy! – odpowiedziała z błyskiem w oczach. – Nigdy jej pan nie dostanie. 
Wszyscy 
bogowie Egiptu widzieli, co pan zrobił, panie Carstairs, i przeklinają pana za 
to! Kapłan, który 
strzeże tej ampułki, kapłan Izydy, gardzi panem! – Wybuchnęła płaczem.
Carstairs roześmiał się szyderczo, nie cofając się ani o krok.
– Izyda nie jest boginią miłości. Masz o niej fałszywe wyobrażenie, moja droga 
Luizo. Jest 
boginią magii, a jej sługą, moim sługą, jest kobra – mówił uśmiechnięty. – Gdzie 
jest ampułka?
– Już jej nie mam. Zgubiła się w grocie, w której zmarł Hassan, i tam zostanie, 
zakopana 
w piasku i strzeżona przez pańskiego węża! – Roześmiała się nagle cichym, 
gorzkim śmiechem, 
który zrobił na nim większe wrażenie niż jej słowa. – Mam nadzieję, że jeśli 
będziesz jej szukać 
– mówiła dalej – wąż Izydy zabije cię równie bezlitośnie, jak zabił Hassana!
Opuścił ręce i skłonił się krótko.
– Nie przyszło mi do głowy, że zostawisz ją w Abu Simbel. Przez wzgląd na ciebie 
wierzę, 
że jest bezpieczna!
Ruszył ku drzwiom, ale Luiza zastąpiła mu drogę.
– Ani się waż pojawić znowu na tym statku! Państwo Forresterowie podzielają moje 
zdanie 
w tej kwestii. I nie pokazuj się między uczciwymi ludźmi! Wszędzie opowiem o 
tym, jaki jesteś 
nikczemny. W Luksorze. W Kairze. W Aleksandrii. Także w Paryżu i w Londynie. 
Sprawię, że 
nazwisko Carstairs będzie wyklęte na całym świecie!
Na chwilę przybrał zdumioną minę, zadziwiony siłą jej słów, a potem się 
uśmiechnął.
– Nikt ci nie uwierzy.
– Och, wszyscy mi uwierzą. Jestem pewna. – Odwróciła się do niego plecami.
Usłyszała, jak po krótkim wahaniu lord opuszcza salon i wychodzi na zalany 
słońcem 
pokład. W ciszy, jaka zapanowała po jego wyjściu, dobiegł ją głos Augusty 
niosący się wyraźnie 
przez pokład. Widocznie lady Forrester słyszała każde słowo wypowiedziane 
wcześniej przez 
Luizę.
– Proszę tutaj nie wracać, milordzie. Luiza ma rację. Nie będzie pan już mile 
widziany 
w przyzwoitym towarzystwie!
Nie odpowiedział. Podchodząc do drzwi salonu, Luiza zdążyła zobaczyć, jak 
zeskakuje do 
niewielkiej łódki, którą jeden z nubijskich służących przywiózł go na pokład 
„Ibisa”. Jego własny 
statek zakotwiczony był na drugim brzegu rzeki tuż obok statku Fieldingow. 
Uśmiechnęła się 
z przymusem. Istniała jeszcze tylko jedna rodzina, w której wciąż będzie mile 
widziany.
Wyszła w słońce, świadoma współczujących i życzliwych spojrzeń zarówno kapitana, 
jak 
i wszystkich członków załogi. Augusta spoglądała poprzez rzekę na oddalającego 
się gościa.
– Niegodziwiec! – powiedziała.
Luiza skinęła głową. Była Auguście wdzięczna za zrozumienie; za to, że ta w 
końcu 
przychyliła się do jej opinii. Wszak opowieść Luizy o tym, co zaszło, brzmiała 
wyjątkowo 
niewiarygodnie.
– Sir John potwierdzi, że lord Carstairs nie ma już wstępu na pokład naszego 
statku – 
powiedziała miękko lady Forrester.
– Dziękuję.
Augusta spojrzała na Luizę.
– Pojechał zobaczyć się z Davidem Fieldingiem i nie wątpię, że zapozna go z 
naszym 
stanowiskiem.
– Fieldingowie lubią Carstairsa.
– Podoba im się jego tytuł, moja droga. Kiedy zajrzą pod jego herb i zobaczą, 
jaka kreatura 
się tam kryje, z pewnością zgodzą się z nami. – Augusta zmrużyła oczy, patrząc 
pod słońce. – 
Spójrz! Carstairs zmienił zamiar; płynie prosto na swój statek, który już 
wyrusza.
Luiza uśmiechnęła się.
– Wraca rozgrzebywać piaski w Abu Simbel, aby znaleźć w nich flakonik, który tam 
zostawiłam.
Augusta zrobiła zdziwioną minę.
– Śmieszny człowiek! On naprawdę wierzy w tę całą magię, nieprawdaż?
– Tak. – Luiza ze smutkiem pokiwała głową. – Naprawdę w nią wierzy.
Odwróciła się i powoli wróciła do swojej kabiny. Właśnie rozczesywała swe 
długie, splątane 
włosy, gdy jej wzrok padł na torbę leżącą na podłodze pod stolikiem w miejscu, w 
którym 
położył ją sir John. Marszcząc brwi, odłożyła szczotkę i schyliła się po torbę. 
Uniosła ją nad 
łóżkiem i chwyciwszy za dolne rogi, potrząsnęła nią tak, że cała zawartość – 
ołówki i arkusze ze 
szkicami – wysypała się na kołdrę. Była tam również miseczka i butelka z wodą 
oraz małe 
pudełko z farbami, choć Luiza nie miała pojęcia, po co zabrała je w miejsce, 
gdzie farby 
wysychały na czubku pędzla, zanim jeszcze zdążyła dotknąć nim papieru. Z torby 
wypadła też 
zawinięta w papier paczka węgla do rysowania, guma i mały nożyk do ostrzenia 
ołówków, a pod 
tym wszystkim znalazło się jedwabne zawiniątko przewiązane wstążką, kryjące 
ampułkę 
kapłanów. Luiza podniosła je i przez kilka długich chwil trzymała w dłoniach, a 
potem zaczęła 
cicho płakać.
* * *
– Oto jak flakonik wrócił. – Serena pokręciła głową. – A Carstairs już 
odpłynął... 
W towarzystwie był oczywiście wyklęty. Nazwisko lorda wciąż jest znane, do dziś 
mówi się 
o jego flirtach i zbyt swobodnym zachowaniu. Chyba nigdy nie wrócił do Anglii.
– I nigdy nie dostał świętego flakonika. – Anna popatrzyła na szklaną ampułkę. – 
Chyba 
powinnam cisnąć go do Nilu.
– Nie, nie rób tego – skrzywiła się Serena. – Chcę odprawić jeszcze jeden 
rytuał. 
Porozmawiać z kapłanami. – Wstała, podeszła do okna i zapatrzyła się na rzekę. – 
Flakonik 
należał do nich, Anno, a przynajmniej do jednego z nich. Nie mogą zaznać 
odpoczynku, dopóki 
to wszystko nie zostanie rozwiązane. Musimy się dowiedzieć, czego od nas chcą. 
Proszę, pozwól 
mi zrobić to jeszcze raz.
– A wąż?
– Ten wąż nie zrobi nam krzywdy.
– Skąd wiesz? Skąd możemy wiedzieć, może Carstairs wpadł w taką furię, że wydał 
mu 
rozkaz zabicia każdego, kto się do niego zbliży?
– Tego nie wiemy. Na podstawie dowodu, jakim dysponujemy, można sądzić, że tego 
nie 
zrobił. Przecież nikt inny nie umarł. Możemy to zrobić, Anno? Po lunchu, w 
czasie sjesty. 
Możemy jeszcze raz wezwać kapłanów? Chcę porozmawiać z Anhotepem.
Anna patrzyła na nią z otwartymi ze zdziwienia ustami.
– Myślałam, że poczekamy do wieczora, by zrobić to na wyspie File – rzekła z 
drżeniem.
Serena skinęła głową.
– Też tak myślałam, ale nie ma powodu, żeby czekać. Proszę, Anno. Poprzednio 
prawie się 
udało. Mam przeczucie, że tym razem uda się na pewno – mówiła z przejęciem. – 
Ale najpierw 
musimy się dowiedzieć, jak się miewa Charley. Może poprosimy Omara, żeby 
sprawdził, co się 
z nią dzieje?
Omar zadzwonił do hotelu ze swego telefonu komórkowego. Słuchał, kiwał głową, 
powiedział coś szybko i przerwał połączenie.
– Wraca na statek. Mówią, że jest wypoczęta, czuje się dobrze i że właśnie 
wsadzają ją do 
taksówki – powiedział, spoglądając na Serenę i Annę. – Powiedzieli, że rachunek 
został 
zapłacony przez pana Toby’ego Haywarda, który był tam dziś po południu.
– Był tam? – Anna spojrzała na niego oszołomiona. – W Old Cataract Hotel?
Omar skinął głową.
– I widział Charley?
– Rozmawiał z nią i pokrył wszystkie wydatki.
– A gdzie jest teraz? Omar wzruszył ramionami.
Dziesięć minut później Anna i Serena znalazły się przed kabiną Toby’ego. Anna 
zapukała do 
drzwi. Nie słysząc odpowiedzi, nacisnęła klamkę. Drzwi się otworzyły, więc obie 
zajrzały do 
środka. Wnętrze wyglądało całkiem normalnie, a może nawet porządniej niż wtedy, 
gdy Anna 
widziała je ostatnio. Obrazy i przybory malarskie były starannie poukładane, a 
bagaże wciąż stały 
na swoim miejscu.
Serena weszła za Anną.
– A więc nie wyprowadził się.
– Dlaczego miałby się wyprowadzać? I dokąd? Zamierzaliśmy wrócić razem. – Anna 
z żalem zagryzła wargę. – Jeśli był w hotelu, to znaczy, że go nie aresztowano. 
– Obrzuciła 
wzrokiem toaletkę, starannie zasłane łóżko i łazienkowe wieszaki ze świeżymi, 
białymi 
ręcznikami. – Omar sprawdził, że jego paszport wciąż jest na statku – dodała z 
zadumą, siadając 
na łóżku.
– Może Charley będzie wiedziała, gdzie on jest – zasugerowała Serena.
Na korytarzu rozległ się jakiś głos, więc obie podniosły wzrok, gdy w otwartych 
drzwiach 
stanął Andy.
– Czas na lunch, moje panie – powiedział, rozglądając się po kabinie.
– Pewnie nie wiesz, gdzie jest Toby, prawda? – Anna próbowała powstrzymać 
narastającą 
wrogość.
Andy zaprzeczył ruchem głowy.
– Prawdopodobnie nadal pozostaje w areszcie.
– Nie aresztowano go, Andy. Toby jest w Asuanie, a przynajmniej był jeszcze 
przed chwilą.
Andy przez chwilę wyglądał na zaskoczonego, ale szybko się opanował.
– To nie moja sprawa – odparł, przestępując z nogi na nogę. – Może byśmy tak 
zjedli lunch 
i przestali robić zamieszanie wokół Toby’ego Haywarda? – Ruszył szybko w stronę 
jadalni.
Posiłek przebiegał w ciszy, a Ibrahim i Ali, jak gdyby wyczuwając, że goście są 
wyczerpani 
po długiej wyprawie na pustynię, podali go z minimalnym opóźnieniem. Zaledwie 
czterdzieści 
minut później Anna i Serena, po uprzednim ukradkowym upewnieniu się, że Andy 
ziewając 
i przeciągając się poszedł do siebie odpocząć, udały się na górny pokład do 
kabiny Anny.
Tym razem przygotowania były krótsze. Anna zawiesiła szal na żaluzjach, Serena 
ustawiła 
ołtarzyk. Gdy świece, kadzidło i posążek były już na swoich miejscach, Anna 
sięgnęła po 
flakonik i ze czcią położyła go obok sistrum Sereny.
– Gotowa? – zapytała z westchnieniem. Ręce jej drżały.
Serena skinęła głową. Wyjęła z torby pudełko zapałek i zapaliła najpierw małą 
porcję 
kadzidła, a potem świece.
Za jej plecami Anna ponownie cofnęła się na łóżko i z podwiniętymi nogami 
usiadła jak 
najdalej, obserwując wszystko z zapartym oddechem. Serena spojrzała na nią 
nagle.
– Cokolwiek będzie się działo, nie próbuj ingerować. Nie staraj się tego 
powstrzymać i nie 
budź mnie, jeśli wpadnę w trans. To mogłoby być dla mnie niebezpieczne. Trzymaj 
się tylko 
w bezpiecznej odległości i patrz.
Ciche zawodzenie wypełniło kabinę, głos Sereny wznosił się i opadał przy 
akompaniamencie 
pobrzękiwania sistrum. Anna poczuła, że atmosfera wyraźnie się zagęszcza. 
Utkwiła oczy we 
flakoniku. Płomyki świec, obwiedzione migotliwymi, krzyżującymi się aureolami, 
rzucały na 
niego blade, chwiejne światło. Spirala dymu z żarzącego się kadzidła wzbijała 
się pod sufit, wijąc 
się leniwie i rozpraszając w ciemności. Flakonik stał przed posążkiem Izydy, a 
jego wyraziste 
barwy słabły i opalizowały w blasku świec. Gdy na szkle zagrało odbicie płomyka, 
Annie wydało 
się, że w środku flakonika coś się porusza.
Kurczowo zacisnęła pięści. Czuła strużki potu na skroniach i między piersiami. 
Głos Sereny 
stawał się coraz silniejszy; była albo mniej skrępowana, albo całkiem o Annie 
zapomniała 
i zatraciła się w magicznych formułach. Kiedy przerwała, w kabinie jeszcze przez 
chwilę 
rozbrzmiewało echo zaklęć, a potem płomyki świec zaczęły się przechylać na boki 
jak w silnym 
przeciągu. Anna, z trudem przełykając ślinę, odszukała amulet na piersi i 
zacisnęła go kurczowo 
w ręce.
Zobaczyła go... wysoką postać... tak przejrzystą, że zaledwie trochę bardziej 
widoczną niż 
lśnienie powietrza w pobliżu okna.
Serena odrzuciła głowę i potrząsnęła sistrum.
– Przybądź, Anhotepie, sługo Izydy, przybądź! Ukaż się przede mną i przed owym 
naczyniem świętych łez!
Teraz stał się bardziej widoczny, a jego rysy wyrazistsze. Zarys sylwetki 
wydawał się 
jaśniejszy w cieniach świec.
Serena, z dłońmi na ołtarzu, osunęła się na kolana. Z odrzuconą do tyłu głową i 
zamkniętymi 
oczami wydobyła ostatni dźwięk z sistrum i odłożyła instrument. Anhotep znalazł 
się nagle przy 
niej. Jego wysoki, przezroczysty cień był tak blisko, że niemal dotykał Sereny. 
Gdy powoli 
wstała, zarysy ich ciał zdawały się tworzyć jedność. Konwulsyjnie drżąc, Serena 
pochyliła się do 
przodu, a potem powoli znów się wyprostowała i otworzyła oczy.
– Witajcie. – Takiego głosu Anna nie słyszała nigdy dotąd. Głęboki niczym dzwon, 
niósł ze 
sobą echo trzech tysięcy pustynnych słońc. – Jam jest Anhotep, sługa sług swoich 
bogów. 
Przybywam, by wziąć w posiadanie to, co do mnie należy.
Anna poczuła suchość w ustach. Przerażona wpatrywała się w stojącą przed nią 
postać, 
z wolna uświadamiając sobie, że jest z przybyszem sama. Ciało Sereny zrobiło się 
dziwnie 
bezwładne i apatyczne, jakby ona sama stanęła z boku i użyczyła zjawie cielesnej 
powłoki, 
mięśni oraz wszystkich organów, jakich potrzebowała, aby móc ponownie 
funkcjonować na 
ziemi.
Anna odchrząknęła nerwowo i z przerażeniem spostrzegła, że postać stojąca przed 
ołtarzem 
najwyraźniej ją usłyszała i zwraca oblicze w jej stronę.
– Kto podchodzi do ołtarza bogini? – Słowa wypełniły całą przestrzeń wokół Anny.
– Mam na imię Anna. – Zmusiła się, by powiedzieć to głośno. – To ja przywiozłam 
święty 
flakonik z powrotem do Egiptu. Ja... my... my musimy wiedzieć, co chcesz z nim 
zrobić.
Zobaczyła rękę wyciągającą się nad płomieniem świecy. Dłoń zawisła nad 
flakonikiem 
i Anna zauważyła z drżeniem, że gdy przesuwała się między świętą ampułką i 
płomieniem 
świecy, nie rzuciła żadnego cienia; a przecież była to dłoń Sereny.
Kiedy nagle szeroko otworzyły się drzwi kabiny, przez chwilę nic się nie 
zmieniło. Światło 
z korytarza minęło ołtarz i stojącą przed nim postać, a cienie na moment 
pociemniały.
– Pomóż mi! – Trudno było nie rozpoznać głosu Charley. – Pomóż mi! To się dzieje 
znowu. 
Nie wiem, co robić... – Zatoczyła się lekko, a potem powoli upadła twarzą do 
wnętrza kabiny.
– Hatsek! – Postać przy ołtarzu odwróciła się, sycząc z wściekłości.
Charley podniosła się chwiejnie i stanęła jak wryta, trzęsąc się gwałtownie. 
Anna, 
sparaliżowana ze strachu, przenosiła spojrzenie z jednej postaci na drugą.
„Cokolwiek będzie się działo, nie próbuj ingerować!”. Słowa Sereny wydawały się 
wisieć 
w powietrzu.
– Hatseku! Przeklinam cię za nikczemną zdradę! – Gdy te słowa rozległy się w 
kabinie, 
Anna uświadomiła sobie, że w drzwiach stoi jeszcze ktoś. Oderwała wzrok od 
Charley i Sereny 
i zobaczyła, że to Toby. – Przeklinam cię za matki, którym kazałeś opłakiwać 
synów! Przeklinam 
cię za podstęp i morderstwo; przeklinam cię za złe słowa, które wypowiadałeś!
Charley cofnęła się o krok, a potem wyraźnie odzyskała siły i wyprostowała się.
– Zawsze byłeś głupcem, Anhotepie! – Ruszyła w stronę ołtarza, gdzie drżały 
płomienie 
świec kapiących kolorowym woskiem. Kiedy ręka Charley sięgnęła przez dym 
kadzidła po 
flakonik, Anhotep skoczył w jej stronę z rykiem wściekłości.
Gdy dwie kobiety rzuciły się na siebie, Charley nagle krzyknęła i cofnęła się ku 
drzwiom. 
Serena osunęła się na podłogę. Kapłani zniknęli.
– Anno, na miłość boską, zapal światło! – Toby chwycił Charley za nadgarstki. 
Walczyła jak 
szalona, gdy wepchnął ją z powrotem do pokoju i położył na łóżku.
Anna zerwała się na równe nogi, ściągnęła szal z okna i podniosła żaluzje.
– Sereno! – padła na kolana obok zwiniętej w kłębek postaci, leżącej bez życia 
na podłodze. 
– Sereno! Nic ci się nie stało?
Na łóżku za nią Charley łkała histerycznie. Chwyciła kapę i naciągnąwszy ją 
sobie na głowę, 
kołysała się w przód i w tył.
– Co z Sereną? – Toby zdmuchnął świece, a potem usiadł na łóżku obok Charley i 
objął ją 
ramieniem.
– Oddycha. Jest nieprzytomna. O Boże!
– Dojdzie do siebie. Wsuń jej poduszkę pod głowę. Przynieś trochę wody.
– Co jej się stało?
– Nie wiesz? Przecież słyszałaś. Serena jest medium. Pośrednikiem. Pozwoliła 
temu 
kapłanowi przemówić poprzez siebie, ale nie pozwoliła, by nią zawładnął. Była 
więc tylko 
narzędziem, bo oczywiście wie, jak się chronić. Musi to wiedzieć, jeśli 
podejmuje się podobnych 
zadań. Trzeba poczekać, aż dojdzie do siebie. Wszystko będzie w porządku. 
Poczuje się dobrze.
– A Charley? Czym ona jest?
– Prawdopodobnie tym samym, ale ją spotkało to wbrew jej woli. Być może jest 
opętana. 
Może nią zawładnął. Hatsek wykorzystał jej energię, a teraz używa również jej 
ciała. Nie 
powinienem był przywozić jej z powrotem na statek.
– Nie, nie powinieneś! – Anna zadygotała nagle ze strachu i złości. – Gdzie 
byłeś? Co się 
z tobą działo? Dlaczego zniknąłeś w taki sposób? Potrzebowałyśmy cię!
Toby tulił w ramionach Charley, kołysząc ją jak dziecko.
– Później, Anno. Przepraszam, że musiałem cię zostawić. Nie mogłem postąpić 
inaczej. 
Wyjaśnię ci to później. Najpierw uporajmy się z tym bałaganem.
Z ust Sereny wydobył się jęk, więc Anna wróciła do niej, ujęła ją za rękę i 
pogłaskała 
delikatnie.
– Sereno, możesz rozmawiać? Dobrze się czujesz? – Wstała i, jak zasugerował 
Toby, 
przyniosła szklankę wody. Z wysiłkiem pomogła Serenie usiąść i obejmując ją 
ramieniem, 
podsunęła szklankę do ust.
– Co się stało? – Głos Sereny brzmiał chrapliwie. Zmarszczyła brwi i 
przecierając oczy, 
kręciła powoli głową.
Na dźwięk jej głosu Charley jęknęła i jeszcze silniej uchwyciła się ręki 
Toby’ego.
– Czy Anhotep przybył na wezwanie? – Serena wzięła szklankę z rąk Anny i zaczęła 
pić 
dużymi łykami.
– Tak. Przybył.
– Czy powiedział, co mamy zrobić?
– Nie miał okazji.
Serena wypuściła z rąk pustą szklankę i na chwilę zwiesiła głowę. Była blada i 
spocona, 
a oczy miała rozbiegane i dziwnie przekrwione.
– Dlaczego?
– Pojawił się Hatsek.
– W jaki sposób? – Sprawiała wrażenie, że nie dostrzega dwóch pozostałych osób 
znajdujących się w kabinie.
– Przyszła tu Charley. Chyba nad nią zapanował. To było przerażające.
Serena w końcu odwróciła głowę w stronę łóżka, uświadomiła sobie obecność 
Toby’ego 
i Charley, i niezadowolona zmarszczyła brwi.
– Ty? Ty sprowadziłeś Charley z powrotem? Skinął głową.
– Przepraszam. Wybrałem nieodpowiedni moment.
– Sądziłam, że jesteś w areszcie. – Serena podniosła się z trudem. Przez chwilę 
stała, 
chwiejąc się lekko, a potem usiadła sztywno na taborecie przed toaletką.
– Na szczęście ostatnio tam nie byłem – odpowiedział, krzywiąc się lekko.
– No to gdzie byłeś?
– Z przyjacielem. Opowiem wam całą tę historię, ale nie teraz, dobrze? Zróbmy 
tutaj 
porządek. Co zrobimy z Charley? – zapytał, unosząc dziewczynę łagodnie do 
pozycji siedzącej.
Charley zwróciła do niego mokrą od łez twarz.
– Ja chcę jechać do domu.
– No to pojedziesz. – Toby uwolnił się od niej i wstał. – Mam przyjaciela, który 
pracuje 
w konsulacie w Kairze. Telefonowałem do niego któregoś dnia. Poproszę, by 
załatwił ci 
powrotny lot do Anglii, i zapytam, czy jest ktoś, kto chciałby ci towarzyszyć. 
Biedna Charley, 
wszystko będzie dobrze. Chcesz wrócić na noc do hotelu?
Charley skinęła głową.
– Polubiłam ten hotel – odparła, znowu kiwając się w przód i w tył.
– Jak ci się udało ją tam umieścić? – zapytała Serena ze znużeniem. – Sądziłam, 
że pokoje 
w Old Cataract Hotel zarezerwowane są z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem.
Toby uśmiechnął się, pocierając nos.
– Ty martw się starożytnym Egiptem, a mnie pozwól się zajmować jego wersją 
nowożytną.
Patrzyły, jak wyprowadza Charley z kabiny i odchodzi z nią korytarzem. Anna 
zamknęła 
drzwi i oparła się o nie. W jasno oświetlonej kabinie tylko lekki zapach 
kadzidła przypominał 
o scenie, jaka się tutaj niedawno rozegrała.
– No więc, czy to był sukces, czy kolejna porażka? – zapytała Serena. Anna 
potrząsnęła 
głową.
– Myślę, że sukces. Może bez Charley wszystko by się udało. Przybył. Naprawdę 
był w tej 
kabinie. Był w... – Zawahała się nagle. – Zamierzałam powiedzieć, że był w 
tobie, ale to 
nieprawda. Raczej wsunął się na ciebie jak rękawiczka. – Wzdrygnęła się. – Och, 
Sereno, czy 
jesteś pewna, że te rzeczy są bezpieczne? To prawda, był komunikatywny, ale 
załóżmy, że nie 
zdołałabyś się od niego uwolnić? – Anna usiadła nagle, wyczerpana.
– On mną nie zawładnął, Anno. – Serena zawijała sistrum w kawałek jedwabiu. – To 
ja 
pozwoliłam, by się mną posłużył.
– Czyż to nie jest zawładnięcie?
– Nie, „zawładnąć”, „posiąść” – to niemal „zgwałcić”. Wzięcie w posiadanie to 
coś 
niepożądanego. Gwałt. Przemoc.
– Właśnie to przydarzyło się Charley? Serena zagryzła wargi.
– Tak, myślę, że właśnie to spotkało Charley. Hatsek wykorzystywał energię 
dziewczyny, 
wysysając ją jak pijawka. Z łatwością wtargnął w jej osobowość.
– A czy teraz jest od niego wolna?
– Nie wiem. – Serena zapakowała ostatnią świecę i odwróciła się do lustra. Przez 
kilka chwil 
badawczo przyglądała się własnej twarzy. – Naprawdę nie wiem. Powinnam z nią 
porozmawiać, 
zanim wyjedzie, ale czy to nie pogorszy sytuacji?
– Czy on na pewno nie wróci z nią do Anglii?
– Tego również nie wiem. W tej chwili po prostu niczego nie wiem. Twarz, którą 
Anna 
zobaczyła w lustrze, wydawała się nagle postarzała.
– Czuję się strasznie w związku z tym wszystkim. Gdybym nie przeszkodziła...
– Gdybyś nie przeszkodziła, prawdopodobnie niesiono by mnie teraz krzyczącą do 
szpitala 
psychiatrycznego.
Serena usiadła na zydlu.
– Niektóre rzeczy, jakie opowiadał o mnie Andy, są prawdziwe, wiesz? Bawiłam się 
tym 
wszystkim. To było zabawne. Romantyczne. Fantastyczne. Szalone. Wydawało się 
nieco 
grzeszne w zestawieniu z taką starą... no dobrze, starszawą kobietą. – 
Uśmiechnęła się. – 
„Szacowna, bardzo szacowna wdowa, córka pastora, na miłość boską”... – Zaśmiała 
się 
niewesoło. – Medytacje. Modlitwy do Izydy. Rytuały w blasku świec. Nie nagość 
czy coś w tym 
guście, ale jednak był to jakiś sekret. Coś, czym można się rozkoszować. To nie 
było 
rzeczywiste, ale doprowadziło do innych rzeczy, które okazały się realne; 
nauczyłam się 
umożliwiać przejście, nauczyłam się zapadać w trans; zostałam medium, 
pośredniczką. Jednak 
magia egipska... traktowałam ją jak zabawę.
– Dopóki nie przyjechałaś do Egiptu.
– Dopóki nie przyjechałam do Egiptu...
– Gdzie stwierdziłaś, że wszystko jest prawdziwe, łącznie z twoją mocą jako 
pewnego 
rodzaju kapłanki.
Serena na chwilę przygryzła wargę.
– Kapłanka... – powtórzyła jak echo. – To brzmi tak egzotycznie. Tak potężnie. 
Rozkoszowałam się myślą, że jestem kapłanką Izydy.
– To dobrze – powiedziała Anna, wstając – gdyż jesteś moim jedynym atutem; 
jedynym 
asem, jakiego mam.
– Co chcesz zrobić?
Spojrzały na siebie ponuro, a potem Anna wzdrygnęła się i wzruszyła ramionami.
– Czujesz się na siłach, by spróbować jeszcze raz? Nie wiemy przecież, czy 
Hatsek nie 
pojedzie za Charley do Londynu, ani co się stanie, jeśli podąży za tobą lub za 
mną. A jeśli kobra 
także pójdzie tym śladem? Moje przybycie tutaj jakoś dziwnie ożywiło całą tę 
niedorzeczną 
szaradę. Wiesz, kiedy zasnęłam w taksówce, w drodze przez pustynię, śniło mi 
się, że to 
wszystko jest częścią naszej wycieczki, wprowadzoną do jej programu przez 
agencję turystyczną 
dla rozbawienia uczestników, i że rozwiązanie zagadki nastąpi w noc 
poprzedzającą powrót do 
Luksoru lub na „bankiecie paszy”, jaki dla nas wydają, a może... nie wiem... 
może dopiero na 
lotnisku przed powrotem do Anglii.
– Chciałabym, żeby to był sen – Serena potrząsnęła głową – ale nie jest i musimy 
coś zrobić. 
Proponuję, żebyśmy dziś w nocy podjęły jeszcze jedną próbę. Na File, tak jak 
początkowo 
planowałam. W świątyni Izydy.
Anna ze zdziwienia otworzyła usta.
– Tak szybko?
– Tak – odparła Serena. – Tak będzie najlepiej. Jedziemy na imprezę „światło i 
dźwięk”, 
prawda? To może być trudne, będziemy musiały wyślizgnąć się z widowni w jakieś 
ciemne 
okolice, gdy nikt nie będzie zwracał na nas uwagi. Jestem pewna, że będą tam 
setki ludzi, ale 
wszyscy skupią się na oglądaniu widowiska. Miejmy nadzieję, że nikt nas nie 
zauważy.
– Ale świątynia Izydy na wyspie File przypomina tę w Abu Simbel. Nie jest 
rzeczywistym, 
prawdziwym miejscem. Została przeniesiona na wyższy poziom gruntu.
– Wiem. Święta ziemia Izydy znajduje się teraz pod wodą, ale nie sądzę, by miało 
to 
znaczenie. Wszak kapłani przybyli tutaj i pojawili się w Abu Simbel. Bliskość 
świątyni 
pomogłaby mi się skupić, gdyby zaś kapłani chcieli, abyś oddała im flakonik, to 
również byłaby 
ona idealnym miejscem. Zechcesz się z nim rozstać, Anno, jeśli tego zażądają?
– Oczywiście. – Anna spojrzała na flakonik; tylko on pozostał na małym stoliku, 
który służył 
jako ołtarz. Wzięła go do rąk i zaczęła obracać w palcach. – Ciekawa jestem, co 
by się stało, 
gdyby się rozbił...
Serena zamknęła oczy i potrząsnęła głową.
– Lepiej, żebyśmy się o tym nie dowiedziały. – Wstała i wzięła swoją torbę. – 
Idę się 
przespać. Jestem kompletnie wykończona. Spotkamy się później, dobrze?
Anna kiwnęła głową.
Po wyjściu Sereny długo stała w miejscu, a potem położyła się na łóżku i 
zamknęła oczy.
Dwadzieścia minut później zrezygnowała z prób zaśnięcia i sięgnęła po pamiętnik 
Luizy. 
Zakładka tkwiła już blisko końca. Do przeczytania zostało tylko kilka stron.
* * *
Luiza w końcu się zdrzemnęła. Po przebudzeniu leżała nieruchomo, spoglądając, 
jak często 
to robiła, w pociemniały sufit swej niewielkiej kabiny. Na statku było cicho, 
ale czuła zapach 
gotujących się potraw z pomieszczeń załogi, a z oddali, skądś z dalekiego 
brzegu, dobiegało ją 
ciche zawodzenie jakiegoś instrumentu, unoszące się tajemniczo ponad lekkim 
szelestem palm.
Lekko odwróciła głowę i spojrzała na swoje przybory malarskie i stos 
szkicowników, 
ułożonych na stole, gdzie położyła je Jane Treece. Obok szkicowników leżało 
małe, otulone 
jedwabiem zawiniątko obwiązane wstążką. Luiza zamknęła oczy; jedna łza spłynęła 
jej po 
policzku.
Ktoś nieśmiało zapukał do drzwi. Przez chwilę ignorowała to pukanie, a potem 
z westchnieniem powiedziała: proszę. Na progu stanęła Augusta ze świecą w ręku.
– Proszę, przyjdź na kolację, Luizo. Panowie będą tacy zadowoleni. Kapitan mówi, 
że 
Mohammed odchodzi od zmysłów, słysząc, że jesteś taka przygnębiona. Popadniesz w 
chorobę, 
jeśli nie będziesz jeść, moja droga.
Luiza usiadła. W głowie jej się kręciło. Augusta miała rację. Nie ma sensu 
głodzić się na 
śmierć. Wszak musi wrócić do Anglii, do swoich synów.
– Czy mam poprosić pokojówkę, żeby tutaj przyszła i pomogła ci się ubrać? – 
Augusta 
schyliła się i podniosła błękitny peniuar, który ześlizgnął się na podłogę.
Luiza skinęła głową.
– Tak, proszę. Wkrótce do was dołączę – odpowiedziała, zdobywając się na nikły 
uśmiech. 
Augusta odstawiła świecę i zniknęła, by przywołać panią Treece.
Luiza siedziała bez ruchu w cichej, ciemnej kabinie, z głową wspartą na rękach. 
Wciąż 
słyszała muzykę, która teraz zdawała się dochodzić z większej odległości.
Ciemne umeblowanie kabiny oraz draperie, pokrywające ściany, w świetle 
pojedynczego 
płomienia świecy zlewały się w migotliwą mieszaninę barw i cienia, i gdy w końcu 
Luiza 
podniosła wzrok, niewyraźna postać, stojąca przy stole, wydała się jej właśnie 
tym: cieniem 
pochylonym nad stołem i wyciągającym rękę.
– Hassan? – Zdezorientowana, nie poruszała się przez chwilę i gdy zerwała się na 
nogi, 
tajemnicza postać już zniknęła.
W drzwiach stanęła Jane Treece z miednicą i dzbankiem parującej wody. Woda 
pachniała 
różami i Luiza zobaczyła cienką warstwę różanego olejku na jej powierzchni.
Z rezygnacją pozwoliła, aby pani Treece obmyła jej twarz, dłonie i szyję, a 
następnie ubrała 
ją w ciemnozieloną suknię i spięła włosy na karku. Gdy wychodziła z kabiny, 
usłyszała, jak 
pokojówka, podnosząc żaluzje i wylewając wodę na zewnątrz, prycha pogardliwie 
i z rozdrażnieniem.
– Tyle zamieszania! – Zostało to powiedziane rozmyślnie głośno, by Luiza mogła 
usłyszeć. 
I to wszystko przez jakiegoś tubylca!
Rozgniewana Luiza przemknęła przez salon wprost na pokład, gdzie wszyscy czekali 
na nią, 
sącząc drinki. Zająwszy miejsce zaproponowane jej przez sir Johna, odwróciła się 
i spojrzała na 
rzekę. Nil płynął tutaj szerokim, rozległym łukiem, po obu jego stronach palmy 
pochylały się nad 
wodą, a ich liście kołysały się z wdziękiem na tle rozgwieżdżonego nieba. W 
dali, na drugim 
brzegu, stały dwa statki, zakotwiczone obok siebie. Luiza rozpoznała je nawet po 
ciemku.
Statek Fieldingów i statek lorda Carstairsa były rzęsiście oświetlone 
lampionami, a muzyka, 
jak uświadomiła sobie nagle, dobiegała z pokładu „Skarabeusza”, na którym grała 
grupa 
muzyków.
Luiza przesunęła się obok sir Johna i podeszła do burty, spoglądając ku wodzie. 
Sir John 
podążył za nią.
– Nie zwracaj na nich uwagi, moja droga. Chodź, napij się wina, a potem zjemy 
kolację.
– Wydają jakieś przyjęcie? Uroczysty bankiet? – Luiza tak mocno zacisnęła ręce 
na 
balustradzie, że zbielały jej kostki.
– Jestem pewien, że nie. Zaprosili muzyków, by grali im do kolacji. Mają prawo, 
Luizo...
– Oni są na statku Rogera Carstairsa!
– W rzeczy samej. – Czuł się niezręcznie. Widziała, jak przesuwa palcem pod 
kołnierzykiem, 
próbując go rozluźnić.
– Myślałam, że popłynął z powrotem do Abu Simbel! Sir John posępnie potrząsnął 
głową.
– Jak widać, nie zrobił tego.
– Dlaczego?
– Moja droga, nie wiem, dlaczego miałby chcieć tam wracać. Jego statek 
towarzyszy nam 
przez całą drogę w dół katarakty i przez Asuan, podobnie jak statek państwa 
Fieldingów.
– Kazałam mu odejść! – Jej głos zabrzmiał donośnie i gniewnie. – Kazałam mu, ale 
nie 
zwrócił na to żadnej uwagi!
– Luizo, on wie, że nie będzie mile widziany na tym statku, i nawet nie próbuje 
wejść na 
pokład, ale nie mogę mu przeszkodzić w płynięciu obok nas.
– Ale ja mogę! – Luiza odwróciła się i ruszyła ku pomieszczeniom załogi. – 
Mohammed! 
Wezwij wioślarza. Potrzebna mi łódka. Chcę, by przewieziono mnie na drugi brzeg.
– Luizo, nie! – Sir John pospieszył za nią.
– Nie zdołasz mnie powstrzymać! – Odwróciła się do niego. – Nawet nie próbuj. 
Nie proszę, 
abyś płynął ze mną. Chcę tylko, żeby wioślarz przeprawił mnie na drugi brzeg.
Ludzie z załogi stanęli na baczność wokół koksownika, na którym przyrządzali 
sobie posiłek. 
Mohammed z zaniepokojoną miną wystąpił do przodu.
– Jeśli lady Luiza życzy sobie popłynąć na drugą stronę rzeki, ja sam będę 
wiosłował.
– Dziękuję, Mohammedzie, chcę tam popłynąć zaraz.
Gdy wróciła z szalem, po który poszła do kabiny, Mohammed z twarzą białą jak 
prześcieradło ściągał swą małą łódkę. Utrzymywał łódkę w miejscu, gdy do niej 
wsiadała, 
a następnie, wprawnie posługując się jednym wiosłem, ruszył przez mroczne wody 
rzeki.
Na pokład pomógł jej wejść David Fielding. Za nim Luiza spostrzegła Venetię i 
wtuloną 
w wielkie jedwabne poduszki Katherine. Sennie obserwując rozgrywające się przed 
ich oczyma 
przedstawienie, popijały herbatę. Obok nich siedział Roger Carstairs. Na widok 
Luizy wstał. 
Ubrany był w czarną szatę i biały turban, w pasie zaś owinięty czerwono-złotą, 
przybraną 
frędzlami szarfą, z której zwisał długi, rzeźbiony myśliwski nóż.
Katherine uśmiechnęła się i wyciągnęła ręce, ale Luiza nie spostrzegła tego 
powitalnego 
gestu, jej oczy utkwione były bowiem w twarzy Carstairsa. Katherine zawahała się 
i zgasiła 
uśmiech, a ręce położyła lękliwie na brzuchu.
– Dobry wieczór, pani Shelley – rzekł Carstairs z ukłonem, a stojący za nim 
muzycy przestali 
grać.
– Dobry wieczór, milordzie – odpowiedziała. Mohammed przeskoczył przez burtę i 
stał teraz 
tuż za nią, a kiedy ona zrobiła krok naprzód, uczynił to samo. Jego obecność 
działała 
uspokajająco.
– Widzę, że wciąż ma pani jakiegoś tubylca u boku, pani Shelley – powiedział 
Carstairs, 
ruchem głowy wskazując Mohammeda. – Niech się przyłączy do innych służących, 
jeśli ma pani 
ochotę usiąść i obejrzeć przedstawienie.
– Nie przybywam tutaj dla rozrywki – odparła Luiza – a Mohammed, za pańskim 
pozwoleniem, pozostanie przy mnie. Jest przyjacielem mojego przyjaciela. 
Dlaczego postanowił 
pan nie wracać do tamtej groty?
– Ponieważ zostałem poinformowany, że ampułki już tam nie ma – odrzekł Carstairs 
z uśmiechem. – Próbowała mnie pani oszukać, pani Shelley.
– Tak bardzo pragnął pan tej rzeczy, że był pan gotów zabić człowieka, aby ją 
zdobyć! – 
Głos Luizy był bardzo spokojny.
Katherine cicho jęknęła.
– Tak, pani Shelley, byłem gotów zabić człowieka – uśmiechnął się Carstairs – 
chociaż 
w tym wypadku nie musiałem tego robić. Wąż zrobił to za mnie.
Roześmiała się.
– Wąż zrobił to za pana! – powtórzyła. – Czy powiedział pan już swoim 
przyjaciołom, jak 
bardzo pragnie pan mieć mój flakonik na wonności? I czy opowiedział im pan, co 
uczynił, aby go 
zdobyć? Opowiedział im pan o swojej nikczemności?
– Och, Luizo! – Jęk Katherine był pełen udręki. – Proszę cię, moja droga...
– Nie próbuj mnie powstrzymać przed opowiedzeniem o wszystkim, co się stało! – 
Luiza 
odwróciła się do niej jedynie na sekundę, ale siła jej słów sprawiła, że 
Katherine opadła na 
poduszki. – Człowiek, który cię tu zabawia, jest nikczemnym szatanem, 
uprawiającym czarną 
magię. Nie jesteś bezpieczna na tym statku. Nikt nie jest bezpieczny!
Twarze muzyków i całej załogi Carstairsa zwróciły się teraz w jej stronę. Luiza 
nie 
wiedziała, ilu z nich rozumie jej język, ale wszyscy wydawali się przerażeni.
– Jesteście w niebezpieczeństwie! – krzyknęła do nich. – Nie rozumiecie?!
– Droga Luizo – David Fielding położył dłoń na jej ramieniu – wszyscy wiemy, że 
jesteś 
zdenerwowana i rozstrojona. Oczywiście, masz powód. Ale to nic nie pomoże. To, 
co się stało na 
pustyni, nie było niczyją winą. To był tragiczny wypadek. Ludzie stale giną 
tutaj od ukąszeń 
węży i skorpionów.
– Nie! – Luiza potrząsnęła głową. – To nie był wypadek! Hassan znał się na 
wężach 
i skorpionach. Na tym polegała jego praca. Miał mi towarzyszyć i strzec mego 
bezpieczeństwa! – 
Oczy wezbrały jej łzami. – Nie rozumiecie?! On to sprawił! – wykrzyknęła, 
wskazując na 
Carstairsa. – Z równą pewnością, jakby dwukrotnie wbił ten nóż w serce Hassana.
Carstairs wolno pokręcił głową.
– Oto fantazje przegrzanego mózgu.
– Doprawdy? – Luiza otarła łzy. – A zatem nie chce pan mojej ampułki?
Carstairs gwałtownie napiął mięśnie, a jego oczy stały się bardziej czujne.
– Wie pani przecież, że bardzo pragnę nabyć flakonik, pani Shelley. Złożyłem 
pani 
propozycję kupna. Powiedziałem, że może pani podać swoją cenę.
– Dobrze. Moją ceną jest Hassan! Skoro pańska magia jest tak potężna, to potrafi 
pan 
przywrócić go do życia! – Zrobiła następny krok w jego stronę, czując, że 
Mohammed nadal 
podąża za nią jak cień. – A zatem, czy pańska magia jest tak potężna, lordzie 
Carstairs? – 
Uśmiechała się do niego z nienawiścią.
Zmrużył oczy.
– Przecież pani wie, że nie. Nikt nie potrafi sprowadzić kogoś z tamtego świata.
– Co?! Nawet kapłani, którzy strzegą flakonika? Widziałam ich. Mają moc. A 
czyżby sami 
nie umarli?
Carstairs ukrywał oczy za ciężkimi powiekami i Luiza nie mogłaby powiedzieć, czy 
w ogóle 
patrzy na nią spod rzęs. Tak znieruchomiał, że wydawało się, iż przestał 
oddychać.
– Ci kapłani nie są żywymi istotami. Są wciąż martwi, nawet kiedy chodzą po tej 
ziemi.
Za jego plecami wstrzymano oddechy i Luiza zobaczyła rozszerzone oczy mężczyzn, 
stojących nieopodal na pokładzie. Co najmniej kilku z nich śledziło ich rozmowę.
– Zatem nie może pan zapłacić mojej ceny?
– Oferuję pani pieniądze, Luizo. Każdą kwotę, jaką zechce pani wymienić. – W 
głosie 
Carstairsa rosło zniecierpliwienie.
Luiza pokręciła przecząco głową.
– Pieniądze nie mają dla mnie żadnego znaczenia.
– A więc wszystko inne, co mogę pani dać: klejnoty, ziemię – rzekł, mrużąc oczy. 
– Wszak 
proponowałem już pani swój tytuł i rękę!
Za jego plecami rozległ się krótki okrzyk Venetii:
– Rogerze! Przyrzekałeś mi!
Carstairs zignorował Venetię, oczy wciąż miał utkwione w twarzy Luizy.
– Cóż więc chce pani otrzymać? Luiza potrząsnęła głową.
– Nie istnieje chyba nic, co pan mógłby mi dać i czego ja bym chciała. – Jej 
głos ścichł do 
szeptu. – Z wyjątkiem możliwości rewanżu.
Venetia rzuciła się ze szlochem do Katherine, która pochyliła się, by utulić 
szwagierkę 
w ramionach. Ostatnie słowa Luizy, o dziwo, osuszyły łzy Venetii i obie kobiety 
obróciły się 
w jej stronę.
Na statku zapanowała kompletna cisza. Jedynym dźwiękiem był łagodny szelest 
trzcin 
rosnących przy brzegu. Luiza wytrzymała spojrzenie Carstairsa i skinęła głową.
– Mam ten flakonik przy sobie – powiedziała spokojnie i wyjęła z kieszeni sukni 
jedwabne 
zawiniątko.
Oczy Carstairsa rozszerzyły się pożądliwie.
– I zamierza mi go pani dać! – Uśmiechnął się z triumfem. Z namysłem spojrzała 
na swą 
dłoń.
– Nie – powiedziała, podnosząc ku niemu wzrok. – Nie zamierzam go panu dać. Dam 
go 
owym bogom, którym rzekomo pan służy. Nie zobaczy pan go nigdy więcej, lordzie 
Carstairs. 
Nigdy!
Jednym szybkim ruchem, najdalej jak mogła, cisnęła flakonik w ciemność. Zapadła 
cisza, 
wszyscy wstrzymali oddech, a potem rozległ się daleki, cichy plusk.
– Nie! – Carstairs rzucił się do burty i przewieszony przez nią gorączkowo 
wpatrywał się 
w wodę. – Zdaje pani sobie sprawę z tego, co zrobiła? – Odwrócił się nagle z 
oczami płonącymi 
wściekłością. – Naprawdę? Rozumie pani, co pani uczyniła? – Chwycił ją za 
ramiona i mocno 
potrząsnął.
– Puść ją! Zabierz od niej ręce! – David Fielding chwycił go za ramię, a 
Mohammed ruszył 
do przodu ze stężałą twarzą i nożem w dłoni.
– Nie! – krzyknęła Katherine. – Nie! Ktoś zostanie ranny! Davidzie, uważaj! Puść 
ją, 
Rogerze! Jakiż to ma sens?! To już koniec! – Wstała. – Na litość boską, dość 
tego. Luizo, chyba 
powinnaś już iść. Przekonałaś nas! – Przerwała nagle i z jękiem chwyciła się za 
brzuch.
– Kate? – krzyknął z przerażeniem David Fielding. – Kochanie, co się stało?
Katherine wyprostowała się i z pobladłą twarzą opadła na poduszki.
– Już dobrze. – Oddychała z trudem. – Luizo, powinnaś już iść. Luiza wyrwała się 
z rąk 
Carstairsa i zrobiła krok w stronę burty.
– Już idę – rzuciła przez ramię, odwracając się do swego opiekuna. – 
Mohammedzie, 
zechcesz mi pomóc zejść do łodzi...
Przerwał jej przejmujący krzyk. Katherine znów zgięła się wpół.
– Moje dziecko, moje dziecko! – krzyczała, próbując wstać i wyciągając ręce do 
męża.
Luiza zatrzymała się przy trapie i z przerażeniem ujrzała na sukni Katherine 
rozszerzającą się 
czerwoną plamę. Przez chwilę nikt się nie ruszał, a potem Venetia, uniósłszy 
rękę do skroni, 
osunęła się zemdlona na jedwabne poduszki. Nikt nie zwrócił na nią uwagi. Luiza 
spoglądała na 
ogarniętych przerażeniem mężczyzn. Sparaliżowani trwogą, wpatrywali się w 
cierpiącą kobietę 
i kałużę krwi, która rozlewała się po pokładzie.
– Zanieście ją do kabiny! – Luiza odepchnęła Carstairsa na bok. – Natychmiast! 
Szybko!
– Wrócimy na pokład naszego „Lotosu”. – David Fielding rozglądał się, gorączkowo 
szukając wzrokiem swoich służących. – Powinna znaleźć się u siebie.
– Nie ma czasu. Zabierz ją na dół, Davidzie. Milordzie – zwróciła się do 
Carstairsa 
z pogardliwym spojrzeniem – niech się pan rozejrzy za ludźmi, którzy opuścili 
pokład. 
Prawdopodobnie zmierzają na pokład „Lotosu”. Mohammedzie, sprowadź tu panią 
Forrester, 
żeby mi pomogła. Venetio, weź się w garść. Ty także będziesz musiała pozostać tu 
do pomocy. 
Ruszcie się! – zawołała w stronę otaczających ją oszołomionych twarzy, gdy 
Katherine znów 
krzyknęła. Słysząc ten krzyk, mężczyźni rozbiegli się we wskazanych kierunkach i 
w końcu sam 
Carstairs, odsunąwszy na bok Davida, który skamieniał ze zgrozy, wziął Katherine 
na ręce, 
zaniósł ją do salonu i ułożył na miękkiej otomanie.
Odwracając się od łkającej i jęczącej kobiety, znalazł się twarzą w twarz z 
Luizą. Rzucił jej 
szybkie, zimne spojrzenie, przeszedł obok i wrócił na pokład.
Venetia, zapłakana i biała jak ściana, stała w drzwiach, najwyraźniej przerażona 
koniecznością wejścia do środka.
– Każ komuś nagrzać wody – zawołała Luiza – i znajdź kilka czystych 
prześcieradeł.
Katherine znowu jęknęła. W progu pojawił się David z twarzą białą jak papier.
– Co mogę zrobić? – zapytał. Luiza podniosła wzrok.
– Pomóż Venetii przynieść wodę.
Odwróciła się do Katherine i przemawiając do niej cicho, próbowała przynieść jej 
ulgę 
i pocieszyć. Pomogła jej usiąść, by mogła rozpiąć niemożliwie dopasowaną suknię, 
następnie zaś 
ściągnęła ją przez głowę i znów oparła Katherine na poduszkach.
Strach Katherine był zaraźliwy. Luiza sama musiała walczyć z falami paniki, 
delikatnie 
odgarniając Katherine włosy z twarzy, a potem zabierając sprzed jej oczu 
splamioną krwią 
suknię.
– Wszystko będzie dobrze, Katherine. Wyzdrowiejesz. – Ujęła jej ręce i trzymała 
mocno.
– A dziecko? Co z dzieckiem? Jeszcze dwa miesiące! – Katherine znów wybuchnęła 
płaczem. – To wina Davida. Nie chciał słuchać. Nalegał na wyjazd do tego 
zapomnianego przez 
Boga kraju. Błagałam go, ale on chciał tu przywieźć Venetię. Chciał znaleźć jej 
męża. – Urwała, 
tracąc oddech i wijąc się z bólu.
Luiza wciąż mocno trzymała ją za ręce. Kiedy zaczął się zbliżać następny skurcz, 
palce 
Katherine zacisnęły się tak mocno, że kostki Luizy zdrętwiały z bólu.
Ktoś pojawił się w drzwiach.
– Oto prześcieradła. – Venetia weszła do kabiny i rzuciła je Luizie, odwracając 
wzrok od 
leżącej na otomanie kobiety.
– Odłożymy je na później, a teraz przynieś miskę gorącej wody i wypłucz ręcznik, 
żebyśmy 
mogły ją obmyć – powiedziała Luiza, podnosząc na nią wzrok, i nagle zrobiło jej 
się żal Venetii. 
Żadna niezamężna kobieta nie powinna oglądać takiego widoku, szczególnie gdyby 
dziecko 
miało umrzeć. Przygryzła wargę.
Katherine z trudem chwytała powietrze; teraz, gdy skurcz minął, nie krzyczała, 
lecz twarz 
miała bladą i zroszoną potem. Luiza pochyliła się, by otrzeć jej czoło, ale 
właśnie zbliżał się 
kolejny skurcz.
– To twoja wina! – rzuciła jej nagle w twarz Katherine. – Gdybyś tutaj nie 
przypłynęła i nie 
wdała się w kłótnię z Carstairsem, to by się nie wydarzyło! Nie powinnaś była tu 
przychodzić! 
Dlaczego to zrobiłaś? – Gorączkowo chwytała powietrze, a pot spływał jej po 
twarzy i całym 
ciele.
Gdy bolesny skurcz minął, Luiza usłyszała jakiś hałas u drzwi. Obejrzawszy się, 
zobaczyła 
Mohammeda niepewnie stojącego na progu. Odwrócił głowę, by nie spoglądać w głąb 
salonu.
– Lady Forrester nie przybędzie, lady Luizo. Mówi, że nie zna się na porodach. 
Maleesh? To 
nieważne! Przyprowadziłem akuszerkę z wioski, która jest biegła w tych sprawach.
Stojąca za nim zakwefiona kobieta zaglądała lękliwie do wnętrza. Jej ogromne 
czarne oczy 
nieśmiało obiegły salon i z wyrazem niepokoju spoczęły na Katherine.
Luiza uśmiechnęła się do niej, przypominając sobie, jak Hassan opowiadał jej, że 
akuszerki 
z wiosek często mają wielką wiedzę o podstawach medycyny i położnictwa.
Mohammed szybko szepnął coś kobiecie, ta zaś prześlizgnąwszy się obok niego, 
weszła do 
kabiny i z ukłonem zbliżyła się do Luizy.
– Mówisz po angielsku? – zapytała Luiza.
Kobieta wzruszyła ramionami. Miała ze sobą mały koszyk, który teraz postawiła na 
stole 
obok. Katherine ścisnęła rękę Luizy.
– Nie pozwól jej zbliżyć się do mnie! – krzyknęła. – Wielki Boże, ja umieram, a 
ty 
sprowadzasz mi jakąś tutejszą czarownicę! Gdzie jest David? O Boże!
Kiedy drzwi kabiny się zamknęły, kobieta zdjęła czarny welon i płaszcz. Była 
starsza, niż się 
to początkowo wydawało. Spojrzawszy na Katherine, natychmiast oceniła sytuację. 
Skinęła 
głową, podeszła i położyła chłodną dłoń na brzuchu rodzącej.
Katherine odsunęła się gwałtownie, ale kobieta skinęła głową i uśmiechnęła się.
– Dobrze. Dobrze – powiedziała. – Dziecko dobrze. Dobrze. Inszallah!
– Odeślij ją stąd! – Katherine odepchnęła rękę kobiety, ale już nadchodził 
kolejny skurcz.
Kiedy kilka minut później otworzyły się drzwi, trzy kobiety skupione wokół 
Katherine 
jednocześnie podniosły wzrok. Początkowo nie widziały, kto stoi w progu. Postać 
rysująca się na 
tle nocnego nieba była wysoka, ciemna i niewyraźna. Pierwsza rozpoznała ją 
wieśniaczka 
i odwróciła się z jękiem, próbując ukryć twarz.
– Roger? To ty? O co chodzi? – Venetia odeszła od bratowej z wyraźną ulgą, a 
kobieta 
z wioski naciągnęła sobie na głowę szal.
– Sprowadziłem pomoc – odezwał się Carstairs, zaglądając do salonu. – Wezwałem 
kapłana 
bogini Sachmet. To bogini uzdrawiania, więc poprzez swego kapłana pomoże tej 
kobiecie.
Katherine jęknęła.
– Zabierzcie go ode mnie! Nie pozwólcie mu się do mnie zbliżać! – Głos miała 
ochrypły od 
krzyku. Kurczowo trzymała się Luizy. – Nie pozwól mu wejść!
– Słyszał pan! Niech pan tu nie wchodzi! I niech pan trzyma tę swoją nieczystą 
magię z dala 
od nas! – Luiza podniosła ku niemu wzrok. – Nie jest pan tutaj mile widziany!
– Nawet aby ocalić jej życie? – Szyderczy głos odbił się echem od ścian salonu. 
– Wierz mi, 
pani, tylko magia może ją ocalić!
– Ta magia, którą pan uprawia, nic nie może dla niej zrobić! Jest niszcząca i 
mordercza! – 
krzyknęła Luiza.
– Nie boi się pani tego ryzyka? – Głos stawał się coraz bardziej kpiący. – 
Myślę, że powinna 
pani mnie wpuścić.
– Nie! – Szloch Katherine brzmiał histerycznie. – Nie, proszę, każ mu odejść! 
Davidzie!
Ostatni krzyk był tak przejmujący, że wiejska akuszerka zapomniała o strachu 
przed 
Carstairsem. Położyła dłoń na brzuchu Katherine i wydała Luizie kilka 
niezrozumiałych 
instrukcji, po czym, w sposób bardziej zrozumiały, gestami pokazała, że należy 
podciągnąć 
Katherine do pozycji stojącej i że powinna ona przykucnąć, przygotowując się w 
ten sposób do 
porodu.
Venetia wyprosiła Carstairsa z kabiny i odesłała go na opustoszały pokład, by 
przyłączył się 
do Davida, stojącego samotnie na rufie. Kilka minut później obydwaj wyraźnie 
usłyszeli słaby 
płacz noworodka. Na ów dźwięk David się odwrócił.
– Czy to... Czy to moje dziecko? – zapytał z drżeniem. Carstairs wzruszył 
ramionami. 
Przeszedł na dziób statku, przystanął i wzniósł ręce do nieba.
Zanim Davidowi pozwolono wejść do kabiny, uporządkowano ją dokładnie. Koszyk 
wiejskiej akuszerki z maściami z kozieradki, miodu, akacji, powoju i tamaryszku 
został 
spakowany, Katherine leżała na otomanie wsparta na poduszkach, a maleńkie 
dziecko 
spoczywało między jej piersiami. David spoglądał na nie w trwodze.
– Wszystko dobrze, Davidzie. – Katherine muskała palcem malutką główkę. – Nasz 
synek 
leży tutaj, by mu było ciepło. Wydaje się bardzo mały, ale Mabrooka mówi, że 
jest zdrowy – 
uśmiechnęła się do wieśniaczki, która odpowiedziała ukłonem, ponownie osłaniając 
twarz 
kwefem. – Musisz dać jej jakiś bakszysz, Davidzie – mówiła dalej Katherine 
bardzo słabym 
głosem. – Prawdopodobnie ocaliła mi życie.
Luiza wyszła na pokład, zostawiając ich samych, i głęboko odetchnęła nocnym 
powietrzem. 
Zbliżał się świt.
Odwróciła się, słysząc jakiś odgłos. Stał za nią – Carstairs ze złożonymi 
rękami. Na widok 
lorda, wciąż odzianego w czarną szatę z czerwono-złotą szarfą, w turbanie na 
głowie, poczuła 
nagły dreszcz. W pogardliwym milczeniu obrzucił wzrokiem krew na sukni Luizy, 
rozwichrzone 
włosy, całą, wyraźnie wyczerpaną, postać. Znów wezbrał w niej gniew.
– Nie chce pan wiedzieć, jak się czują? Carstairs wzruszył ramionami.
– Niewątpliwie zamierza mi to pani powiedzieć.
– Oboje są bezpieczni i zdrowi.
– Inszallah! – Lekko skłonił głowę.
– Teraz mogę więc odejść.
– Proszę. – Odwrócił się, nie mówiąc nic więcej.
Luiza poszła na rufę, gdzie siedząc po turecku, czekał na nią Mohammed. Tuż obok 
niego 
przywiązana była do burty lina cumująca łódkę. Mohammed wstał na widok Luizy i 
skłonił się.
– Czy pani Fielding czuje się dobrze? – zapytał.
– Tak, Mohammedzie, dzięki tobie. Jej synek także dobrze się czuje. Czy zechcesz 
zabrać 
mnie na pokład „Ibisa”, a potem wrócić po Mabrookę? – Przetarła oczy ze 
znużeniem. – Już 
prawie dzień, a ja jestem bardzo zmęczona.
Odwrócił się, by przyciągnąć łódkę, i nagle krzyknął. Na pokładzie, tuż obok 
niego, leżał 
zwinięty wielki wąż. Gdy Mohammed się poruszył, wąż zasyczał. Uniósł łeb z 
rozszerzonym 
kapturem i kołysał się z boku na bok, utkwiwszy ślepia w twarzy Mohammeda.
– Nie! – krzyknęła Luiza, otrząsnąwszy się z chwilowego osłupienia, i odwróciła 
się do 
Carstairsa. – Niech go pan przywoła z powrotem! Czy naprawdę jest pan tak 
nikczemny, że 
zamordowałby pan następnego niewinnego człowieka?
– Nie wzywałem go, pani Shelley, zapewniam panią – odparł Carstairs z uśmiechem.
– Pańskie zapewnienia nie mają żadnej wartości – powiedziała i z sercem bijącym 
z trwogi 
ruszyła do przodu. – Mohammedzie, zejdź do łódki.
– Nie, pani. Nie mogę pani zostawić. – Twarz Mohammeda była kredowobiała.
– Zrób to! Ten wąż nie zrobi mi krzywdy. – Tupnęła nogą i wąż zasyczał.
Mohammed cofnął się ostrożnie, a Luiza sięgnęła na stojący obok fotel po 
zapomnianą 
parasolkę Venetii. Wąż obserwował ją uważnie.
– Niech go pan przywoła, lordzie – poleciła i dodała z uśmiechem: – Zabiłby pan 
również 
mnie, abym mogła połączyć się z Hassanem?
Carstairs wolno pokręcił głową.
– Nie wzywałem go!
– Zatem pańskie siły wyraźnie słabną. Będą jeszcze słabsze, skoro nie potrafi 
pan 
zdematerializować złego tworu swego własnego umysłu!
Wiedziała, że za jej plecami Mohammed powoli wspina się na burtę statku i staje 
na górnym 
szczeblu trapu. Kiedy zszedł do łódki, usłyszała jego szept:
– Proszę, pani Luizo. Proszę. Niech pani ratuje siebie. Luiza rzuciła 
Carstairsowi lekki 
uśmieszek.
– I cóż, lordzie, wyśle mnie pan do raju z Hassanem?
Carstairs syknął. Gdy wąż zakołysał się i ruszył ku niemu, Luiza podbiegła do 
burty i weszła 
na trap. Po kilku sekundach była już w łódce, a Mohammed gorączkowo wiosłował w 
stronę 
„Ibisa”. Za nimi dobiegał z ciemności gorzki śmiech Carstairsa.
W połowie drogi przez rzekę Mohammed wsparł się na wiośle.
– Lady Luizo, mam coś dla pani. – Poszperał w fałdach swojej szaty i wyjął z 
niej coś 
małego i białego. – Kiedy płynąłem, żeby sprowadzić panią Forrester, zobaczyłem 
to w wodzie. 
Jedwab, w który pani to owinęła, chwycił powietrze niczym żagiel. Węzełek nie 
utonął.
Luiza popatrzyła na małe wilgotne zawiniątko spoczywające w jej dłoniach, a 
potem 
odwróciła się i z gorzkim uśmiechem spojrzała na „Skarabeusza”. Więc wąż był 
mądrzejszy, niż 
myśleli. Flakonik był w łodzi Mohammeda. Bogowie go nie zabrali.
14
Szafot jest gotów, o czym wiesz,
i twój upadek jest bliski...
Ocal swych kapłanów przed tymi, którzy patrzą, trzymając noże ofiarne,
strażników o palcach okrutnych, którzy zabijają...
KSIĘGA UMARŁYCH
Człowiek znający się na czarnej magii wziął arkusz papieru, na którym umieścił 
imiona 
dwóch kapłanów, Anhotepa i Hatseka, i spisał ich historię. Następnie zaś napisał 
ostrzeżenie dla 
kupca i mieszkańców Luksoru. Była to opowieść o dwóch dżinach, którzy zamordują 
się 
wzajemnie, jeśli zdołają, i zabiją każdego, kto dotknie ich świętego flakonika. 
To właśnie była 
owa święta ampułka, zabrana ze świątyni. Ręce, które ją zbezczeszczą, zamienią 
się w pył; ręce 
kapłanów splamione są krwią.
Dokument zostaje spisany, słońce zachodzi i ciemność ogarnia dom kupca. Mag 
kłania się 
i wychodzi. Kupiec zmaga się z tym, co usłyszał. W jego dłoni spoczywa cenny 
relikt 
starożytności. Czy zwróci go przeszłości w imię honoru i czci, czy też zabierze 
do dzielnicy 
Frangae i sprzeda za sumę, o jakiej nawet nie śnił?
Z namysłem wczytuje się w tekst spisany na kawałku papieru. Kapłani są coraz 
bardziej 
niecierpliwi. Karmią się więc jego energią, a potem życiowymi siłami jego synów, 
żon oraz 
służących i stają się silniejsi niż kiedykolwiek od czasu, gdy pewnego dnia 
wyszli ze swego 
grobowego schronienia.
* * *
Na nabrzeżu czekało już kilka łodzi motorowych, mających zabrać kolejne grupy 
turystów na 
widowisko „światło i dźwięk” w świątyni na wyspie File. Pasażerowie z „Białego 
Flaminga” 
zajęli miejsce w kolejce wraz z innymi turystami i wsiedli do lodzi, spoglądając 
z przejęciem na 
ciemną rzekę migoczącą tysiącami odbitych świateł.
Anna, usiadłszy z Sereną na rufie, znalazła się obok Andy’ego. Zmarszczyła brwi, 
gdy objął 
ją ramieniem i odezwał się jak gdyby nigdy nic:
– Żadnych mocnych wrażeń, co Anno? Wzięłaś jakieś ciepłe okrycie? Po zmroku 
wiatr 
z pustyni może być bardzo zimny.
– Dziękuję. Jestem dobrze przygotowana na ten wieczór – odparła, odsuwając się 
lekko 
i rzucając okiem na Serenę.
W torbie Anny spoczywały flakonik i pamiętnik, torba Sereny zaś kryła posążek, 
kadzielnicę 
i świece. Nie wiedziały, jak im się uda odłączyć od tłumu i po ciemku dotrzeć do 
świątyni, i czy 
w ogóle będzie to możliwe. Anna rozglądała się, szukając wzrokiem Toby’ego, i w 
końcu 
spostrzegła go na dziobie. Rozmawiał z mężczyzną prowadzącym łódź. Śmiali się 
i gestykulowali, jakby znali się od lat, Anna zaś pierwszy raz zdała sobie 
sprawę, że Toby mówi 
po arabsku. Wciąż nie wiedziała, co się wydarzyło w Abu Simbel, ale o dziwo, 
wcale jej to nie 
martwiło. Toby na pewno potrafi wyjaśnić swoją nieobecność, kiedy nadejdzie 
odpowiedni 
moment.
– Wybaczyłaś mi, Anno? – szeptał jej do ucha Andy. – Wiesz przecież, że chodziło 
mi tylko 
o twoje dobro.
Nie wiedziała, czy mówi o zabraniu pamiętnika i ampułki, czy też wciąż ma na 
myśli 
Toby’ego, i jakoś wcale jej to nie obchodziło. Gdy łodzie wypłynęły z przystani, 
wysunęła się 
spod jego ramienia.
Rozjarzona światłami świątynia odbijała swe spokojne piękno w opływającej ją 
wodzie. 
Obok wznosił się tak dokładnie i pięknie opisany przez Luizę pawilon Trajana, 
którego smukłe 
kolumny, niemal eteryczne na tle granatowego nieba, tworzyły uderzający kontrast 
z surowością 
pylonów samej świątyni. Annie zabrakło tchu na widok czystej magii tego widoku.
– Czy to ma jakieś znaczenie, że świątynia nie stoi już na prawdziwej wyspie 
File i że 
przeniesiono ją na Aglikę? – szepnęła do Sereny, myśląc jednocześnie, że z 
pewnością nie ma. 
Wszak świątynia wygląda tak pięknie... Jakby stała tu od tysięcy lat.
Serena wzruszyła ramionami.
– To wyspa Bigge poświęcona Ozyrysowi była miejscem prawdziwie wyjątkowym. 
Sądzę, 
że musi być gdzieś tam – rzekła, wskazując ciemność. – Myślę, że będzie 
przypominać Abu 
Simbel, które wciąż ma w sobie coś świętego, prawda? Nawet jeśli polega to tylko 
na tym, że 
my, turyści, wchodzimy tam z uczuciem lęku. To musi stwarzać atmosferę, prawda?
– Nie sądzę, by wszyscy, którzy przybywają tu obecnie, czynili to, aby oddać 
cześć Izydzie – 
odpowiedziała Anna z drżeniem, spoglądając na torbę Sereny. – Boję się.
Serena uśmiechnęła się w ciemności.
– Myślę, że bogini wciąż tutaj jest i że przybędzie. Nie ma się czego bać.
– I wezwie swoich kapłanów?!
Serena, z oczami utkwionymi w oświetlonym kamieniu wynurzającym się z czerni 
wody, 
powoli pokręciła głową.
– Kto wie, co uczyni...
Gdy łodzie ustawiły się w kolejce na wprost przystani pod świątynią, pasażerowie 
wstali 
i ruszyli do przodu, przechodząc przez siedzenia, pochylając się pod markizą i 
mijając dudniący, 
hałaśliwy silnik, a dwuosobowa załoga ostrożnie podciągała łódź do brzegu. Teraz 
czuć było 
zapach oleju i spalin. Panował irytujący zgiełk.
Anna i Serena rozmyślnie zwlekały, obserwując, jak Andy posuwa się do przodu.
– Będzie nas szukać! – potrząsnęła głową Anna. Serena nie dosłyszała, więc 
powtórzyła 
głośniej, wprost do jej ucha, żeby przekrzyczeć dźwięk silnika.
Serena skinęła głową.
– Gdzie jest Toby?
Anna wskazała ręką tłum przed nimi.
– Może Andy zniknie, kiedy zobaczy nas z Tobym! – krzyknęła Serena w odpowiedzi.
Były już blisko wyjścia, gdzie każdą z nich podtrzymano troskliwie przy zejściu 
na przystań.
Serena, która pierwsza znalazła się na brzegu, usunęła się na bok i czekała na 
Annę. Ku 
swemu utrapieniu zobaczyła, że Andy zrobił to samo.
– Musimy się go pozbyć, bo inaczej nie uda nam się wyśliznąć z tłumu. – 
Rozglądała się, 
szukając wzrokiem jakiegoś ustronnego miejsca. Rosły tam jakieś krzewy, kilka 
niewielkich 
drzewek, ale cała okolica była doskonale oświetlona, a droga do miejsc, na 
których miała zasiąść 
publiczność, wyraźnie oznaczona.
– Chodźcie! – krzyknął Andy. – Przecież chcemy siedzieć blisko! Anna spojrzała 
na Serenę.
– Idź, Andy – odparła, zakładając ręce na piersi. – Zamierzam siedzieć z Tobym.
Zobaczyła wściekłość w jego oczach.
– Żartujesz?
– Nie, nie żartuję – odpowiedziała chłodno.
– Chyba nie wierzysz w jego opowieści?
– Nie wiem, w co wierzyć, Andy. Zresztą, to nie twoja sprawa. Odejdź, proszę. 
Idź z innymi.
Przez chwilę myślała, że Andy nie usłucha, ale nagle zjawił się Toby, który 
czekał na 
poboczu drogi. Andy spojrzał na niego z wyraźną niechęcią, odwrócił się i po 
chwili zniknął 
w wolno poruszającym się szeregu ludzi. Toby przyłączył się do Anny i Sereny.
– Czy dobrze rozumiem, że go wystraszyłem?
– W rzeczy samej – odpowiedziała z uśmiechem Anna. – Było to dla nas ważne, bo 
zamierzamy się wymknąć. Gdy wszyscy zajęci będą widowiskiem, my chcemy wejść do 
świątyni 
i podjąć jeszcze jedną próbę wezwania kapłanów.
Toby rozejrzał się dokoła.
– Nie macie szans. Spójrzcie na te światła i mężczyzn, którzy prowadzą widzów na 
miejsca – 
powiedział, przyglądając się mijającym ich ludziom. – Z pewnością nie musi się 
to odbyć 
w świątyni. Może gdzieś w pobliżu; co myślicie o tym zakątku w dole? – wskazał 
miejsce 
z prawej strony pod kioskiem Trajana.
– Zamierzasz pójść tam z nami? – Serena była wyraźnie poruszona.
– Nie, chyba że chcecie. Przecież to kobieca sprawa, prawda? Ale pomogę wam 
znaleźć 
jakąś kryjówkę i będę stał na straży, jeśli chcecie.
– Musimy iść zaraz. Kiedy wszyscy usiądą, nie będziemy mogły się wymknąć. – 
Serena 
rozglądała się gorączkowo. – Całe to miejsce skąpane jest w świetle. Nie 
zdawałam sobie 
sprawy, że wyspa jest taka mała. Trudno tu znaleźć ustronny kącik!
– Wszystko będzie dobrze. – Toby uśmiechnął się do niej uspokajająco. – Chodźcie 
za mną – 
rzekł, pochylając się nagle i wchodząc między jakieś niskie krzaki. – Widzicie. 
Te zakamarki, 
gdzie nie dociera światło, są niewiarygodnie mroczne. Tu, nad brzegiem, nikt was 
nie zobaczy. 
To doskonałe miejsce.
Ześlizgując się piaszczystym śladem, podążały wąską ścieżką, która wiodła 
skrajem wyspy, 
z dala od oświetlonej widowni. Przywierając do kamienistego urwiska pod kioskiem 
Trajana 
znaleźli pas zarośli i linię plaży. Toby przykucnął w ciemności.
– Jeśli nie będziecie mieć pecha i nie padnie tu smuga światła z reflektorów, 
nikt was nie 
zobaczy. Wszyscy będą oślepieni światłami i gdy tylko zacznie się widowisko, 
skupią się na nim. 
Myślę, że macie prawie godzinę. Ja pójdę teraz na widownię, będę miał oczy 
szeroko otwarte, 
a potem wrócę i spotkam się tutaj z wami. – Rozejrzał się i dodał: – Powodzenia! 
Bądźcie 
ostrożne! – Szybko pocałował Annę w usta i odwrócił się. Rozległ się szelest 
suchych liści 
i Toby zniknął.
Serena zeszła już na piasek i szperała w torbie.
– Nie sądzę, by przy takim świetle wokół ktokolwiek zauważył świecę. Zapalę ją 
później 
wraz z kadzidłem. Będzie mi to potrzebne do wezwania bogini – mruczała. Potem 
wzięła głęboki 
oddech i przygryzła wargi. – Przywiozłam szal, by ułożyć na nim te rzeczy. – 
Drżącymi rękami 
wyjmowała z torby posążek, sistrum, kadzielnicę i świecznik.
Anna wyjęła z torby flakonik i rozwinąwszy go, położyła u stóp Izydy. Nagle 
zamarła. 
Z góry nieoczekiwanie dobiegły je jakieś głosy. Po wodzie niósł się czyjś 
śmiech.
– Nie mogą nas zobaczyć – mruknęła Serena. – Zaczekajmy, aż rozpocznie się 
widowisko. – 
Spojrzała na zegarek, ale po ciemku niczego nie widziała. – Już niedługo. – 
Poszukała zapałek 
i zaklęła, gdy pudełko otworzyło się do góry nogami, a wszystkie zapałki wypadły 
jej na kolana.
– Nie denerwuj się. – Anna dotknęła jej ramienia. – Nie ma pośpiechu. Jesteśmy 
tutaj 
bezpieczne. Toby ma rację. Nikt nas nie zobaczy, nawet jeśli będzie patrzeć 
prosto na nas. – 
Przerwała, podnosząc głowę. – Słuchaj, zaczyna się.
Światła zgasły nagle na całej wyspie. Serena wstrzymała oddech. Wokół zapanowała 
nieprzenikniona ciemność. Rozpoczęło się widowisko.
Trudno było ignorować hałas panujący za nimi. Anonimowe ludzkie głosy i dźwięki 
muzyki 
niosły się echem po wodzie, a gra świateł wysnuwała z ciemności opowieść, lecz 
dwie kobiety, 
klęczące obok siebie na piasku, koncentrowały się na leżącym przed nimi 
niewielkim kwadracie 
jasnego jedwabiu. Serena potarła zapałkę i drżącą ręką uniosła płomień nad 
garstką kadzidła. 
Trzeba było aż trzech zapałek, by je rozpalić, ale w końcu wąska smuga dymu 
zaczęła się wić ku 
górze. Teraz zapaliła świecę. Płomień błysnął na chwilę, zamigotał i rozprysnął 
się na boki, jakby 
miał zgasnąć, ale w końcu się uspokoił. Świeca płonęła równo.
– O Izydo, wielka bogini, wzywam cię! – mówiła szeptem Serena. – Wysłuchaj mnie, 
wspaniała bogini, tu na wyspie, w pobliżu twojej świątyni, wysłuchaj mnie i 
przybądź nam 
z pomocą. Wezwij swe sługi, Anhotepa i Hatseka, każ im stanąć przed nami, by 
rozstrzygnąć ich 
spór i zdecydować o przyszłości owej świętej ampułki z twoimi łzami.
Uniosła flakonik ku indygowemu aksamitowi nieba.
Za ich plecami rozlegały się dziwnie bezosobowe głosy, odbijając się echem po 
wodzie aż do 
czarnych wulkanicznych skał majaczących w oddali. Anna zadrżała gwałtownie.
– Izydo, przyślij tu swoich kapłanów! Chroń nas swoją magią i przyślij ich, by 
przemówili 
tutaj, na twej świętej ziemi! – Głos Sereny wzniósł się dramatycznie.
Dźwięki za ich plecami ucichły, a światła przygasły. Wyspa wstrzymała oddech. 
Słaby 
podmuch wiatru musnął twarz Anny, świeca zamigotała.
Dłoń Anny powędrowała ku amuletowi zawieszonemu na szyi.
Serena zamknęła oczy. Odłożyła flakonik na ziemię, a potem znów uniosła ręce ku 
niebu.
Gdzieś daleko nad wodą jakiś ptak wydał ostry krzyk. Potem poczuły chłodne, 
czyste 
powietrze pustyni, przesycone mirrą, jałowcem i miodem z rozpalonej kadzielnicy.
W odległości kilku metrów pojawiło się słabe światło. Annie zaparło dech. 
Rzuciła okiem na 
Serenę, a potem spokojnie spojrzała przez ramię ku świątyni. Zobaczyła światła 
reflektorów 
układające się w luki na tle nieba. Żadne nie kierowało się w ich stronę.
Tymczasem blask wokół nich stał się silniejszy. Wydłużył się w kształt postaci i 
stopniowo 
stawał się coraz bardziej materialny. Anna wstrzymała oddech. Serena opuściła 
ramiona 
i skrzyżowała je na piersi. Klęcząc z pochyloną głową, czekała.
Czeka, żebym się odezwała. Annie zaschło w gardle ze strachu. Musiała się 
odezwać, 
zażądać, by kapłan powiedział, czego chce. Podniosła wzrok ku postaci na brzegu. 
Postać 
podeszła bliżej i stanęła nad Sereną. Anna zobaczyła cień kładący się na twarzy 
przyjaciółki.
Oczy Sereny otworzyły się nagle z wyrazem przejmującej udręki.
– Zdrajco! – krzyknęła. – Nikczemny zdrajco! – Muzyka rozlegająca się za nimi 
brzmiała 
coraz donośniej. Głos Sereny zginął w kakofonii dźwięków. – Łzy Izydy należą do 
młodego 
króla. Ocalą mu życie!
Anna jęknęła. Potworny ból rozsadzał jej głowę. Nie mogła oddychać. Czuła, że 
jej ciało 
ogarnia gorączka. Nagle wstała. Zrozumiała, że unosi się nad Sereną.
– One należą do bogów! Te łzy należą do bogów i nie posłużą niczemu innemu! – Te 
słowa 
wydarły się z jej własnych ust.
Serena podniosła oczy. Mroczna postać była wiotka i obdarta. Z kolejnym 
podmuchem 
pustynnego wiatru płomień świecy zadrżał, ciemny dym uniósł się w górę, i Serena 
wstała.
– Anno! – Jej głos nadchodził z jakiejś wielkiej odległości. – Anno, wytrwaj! 
Myśl o tym 
świetle! Och, wielka Izydo, chroń Annę. Uczyń ją silną! Anno! Anno, słyszysz 
mnie?
Ale Anna była daleko. Podnosząc wzrok ku słońcu, widziała, jak wznosi się wysoko 
w niebo 
wspaniałą kulą ognia na błękitnym oceanie wieczności. Widziała wysokie złote 
klify oraz ukryte 
wejście do świątyni, gdzie bogini miała swą siedzibę na ziemi.
Dryfując na fali gorącego pustynnego wiatru i wsłuchując się w piaski szepczące 
na 
ogromnych przestrzeniach, powoli podeszła bliżej. W owej ukrytej świątyni 
spoczywały 
wszystkie tajemnice wieczności, strzeżone właśnie przez owych dwóch 
arcykapłanów, 
zaprzysiężonych, by służyli bogom przez życie po życiu, przez całą wieczność. 
Poczuła bliskość 
polującego szakala, świętego pustynnego lwa, zaprzysiężonego służbie tak jak 
ona. U stóp miała 
pustynne węże, kobrę i żmiję. W dłoni trzymała nóż o ostrzu z czystego złota 
wydobytego 
z najgłębszego serca Afryki, w którym odbijał się płomień boga-słońca i 
zamieniał w ogień.
– Anno!
Jakiś głos dobiegał poprzez tysiąclecia i echem odbijał się w ciszy. Rzeka w 
całej swej 
piękności obmywała pustynne brzegi, wzbierała powodzią, przynosiła zieloną 
obfitość, opadała 
i przybierała znowu.
– Anno! Na Boga!
Na Boga... jedynego Boga, Boga wszystkich bogów.
Taka zwyczajna rzecz. Kilka kropel świętego płynu zapieczętowanych w małym 
szklanym 
naczyniu i spłukanych krwią przyjaciela.
– Anno, na miłość boską, słyszysz mnie? Anno!
Uśmiechnęła się i potrząsnęła głową. Teraz widziała rzekę pod stopami. Jej 
chłodne, 
życiodajne wody karmiły święte lotosy i opływały piaski, by lwica mogła pić...
– Anno!
Nagle głowa jej opadła. Prawdziwy prysznic lodowatej wody skropił jej twarz.
Serena potrząsała nią gwałtownie, potem odeszła, by zaczerpnąć kolejną garść 
wody, 
i spryskała nią Annę, a wreszcie znów ją chwyciła i potrząsnęła.
– Nie ochroniłaś się, idiotko! Miał cię! Hatsek był w tobie! Widziałam jego 
twarz w twojej. 
Widziałam jego rysy! Widziałam jego nienawiść! Zabiłabyś mnie, Anno! – Serena 
odepchnęła ją 
tak mocno, że Anna zachwiała się i upadla. – Masz pojęcie, jakie to było 
niebezpieczne? – Stała 
nad Anną nad brzegiem rzeki, przerażona i potargana. Prowizoryczny ołtarz za ich 
plecami 
rozpadł się, świeca i kadzielnica zostały przewrócone, posążek leżał na boku.
Anna otarła twarz mokrą od wody Nilu. Wzdrygnęła się.
– Co ja zrobiłam? – Zakłopotana rozejrzała się na wszystkie strony.
Światło za nimi padło nagle na kiosk Trajana, wydobywając z mroku wysokie, 
zdobione 
kolumny. Serena chwyciła Annę i pociągnęła w dół, gdzie było ciemno.
– Byłaś Hatsekiem, nie rozumiesz! Posiadł cię, Anno. Zawładnął tobą!
– Użył mojego głosu? Tak jak Anhotep posłużył się twoim?
Piasek. Pustynny wiatr. Oślepiające słońce. To wszystko wciąż przepełniało umysł 
Anny, 
choć niebo nad jej głową było teraz czarne i haftowane miriadami gwiazd.
– Użył moich oczu, ale nie widział tego – odparła zmieszana, zataczając ręką 
szerokie koło. – 
Widziałam tę świątynię; świątynię, w której Anhotep zabił go podstępnie. Była 
ukryta 
w skalnych ścianach gdzieś w zachodniej części pustyni, na skraju pasma 
górskiego. Anhotep 
pragnął owego świętego eliksiru życia dla faraona, chciał go jako lekarstwa, ale 
to było 
świętokradztwo. Zresztą nic nie mogłoby go ocalić. Historia była już napisana. – 
Powoli kręciła 
głową. – Sługa bogini był sługą tego jednego boga. Atona. To Anhotep był 
zdrajcą. – Anna 
z zakłopotaniem wpatrywała się w Serenę. Nie wiedziała, co znaczą słowa 
wydobywające się 
z jej własnych ust.
– Nie. – Serena potrząsnęła głową. – Nie, Anno. To nie jest prawda. Oni się 
poróżnili. Tam 
była zdrada i podstęp. Morderstwo, które musiało zostać ukryte. – Spojrzała na 
ziemię, a potem 
z przerażeniem padła na kolana. – Flakonik! Gdzie jest flakonik? Zniknął!
Anna wzruszyła ramionami.
– I bardzo dobrze. Kapłani go zabrali. To nie ma znaczenia. Lepiej, że przepadł. 
Tylu ludzi 
przez niego zginęło...
Serena przestała grzebać w piasku i podniosła wzrok.
– Co chcesz przez to powiedzieć? Ilu ludzi?
– Wielu. Nie tylko Hassan. Kolejne pokolenia przez tysiące lat... Nieważne, co 
było we 
flakoniku, nieważne, czy oni byli kapłanami Izydy i Sachmet, czy władcy bogów 
Amona vel 
Atona. W każdym razie ten eliksir nie był tym, czym nam się wydawał. Niech wraca 
do bogów.
Odwróciła się i spojrzała za siebie, na świątynię. Muzyka umilkła. Reflektory 
zapaliły się 
ponownie. Huragan braw przeszył ciszę nocy.
– Skończyło się. Musimy iść. Zostawić to. Zostawmy to wszystko tutaj, na wyspie 
bogini. – 
Anna pochyliła się i podniosła jedwabny szal.
– Posążek, sistrum, flakonik. Pozwól im zapaść się w piasek i zniknąć.
Po tych słowach odwróciła się, gdyż jakaś postać wyłoniła się z ciemności. Był 
to Toby.
– Jak poszło? Udało się? – Z wyrazem zaciekawienia spoglądał to na Annę, to na 
Serenę. – 
No? Co się stało?
Serena wzruszyła ramionami.
– Zgubiłyśmy flakonik. Przepadł. – Pochyliła się, zbierając do torby swe 
akcesoria. Otrzepała 
z piasku i schowała mały posążek Izydy siedzącej na tronie. Wcale nie zamierzała 
zostawiać tutaj 
tych rzeczy; wszak jeszcze mogły jej być potrzebne. Jej własna ofiara dla Izydy, 
mała złota 
broszka, spokojnie unosiła się na wodzie. Anna i Toby nie zauważyli tego, zajęci 
rozmową. Te 
przedmioty były narzędziami jej rzemiosła.
– Anno? – Toby dotknął jej ramienia. – Dobrze się czujesz? Anna bez słowa 
skinęła głową. 
Wpatrywała się w ciemność i nie
spojrzała na niego.
Z niezadowoloną miną ponownie zwrócił się do Sereny.
– Musimy iść. Macie wszystko? – Rozejrzał się i wskazał na ziemię.
– Tu jest twój flakonik, widzisz? Stoczył się do tego otworu w kamieniu. – 
Pochylił się 
i podniósł ampułkę. – Anno?
Najwyraźniej go nie słyszała. Myślą wciąż wędrowała po rozległych przestrzeniach 
pustyni. 
Toby wzruszył ramionami i spojrzał na Serenę, która po chwili wzięła flakonik.
– Zajmę się tym – powiedziała, chowając go do torby zawieszonej na ramieniu, po 
czym 
dotknęła ręki Anny. – Gotowa?
Anna powoli skinęła głową. Odwróciła się od rzeki, a gdy Toby wyciągnął rękę, 
ujęła jego 
dłoń.
Za nimi na brzegu rzeki trwała ogromna cisza. Odgłosy nocy umilkły. Niewielka 
część 
wyspy na chwilę wstrzymała oddech, potem dźwięki z wolna wróciły i woda znów z 
pluskiem 
uderzała o brzeg.
Andy czekał na nich w przystani.
– No i jak, co o tym myślicie? – Uśmiechnął się do Anny. – Fantastyczne, prawda?
Anna skinęła głową.
– Rzeczywiście... fantastyczne... – Ze znużeniem potarła twarz dłońmi, próbując 
się obudzić. 
Wciąż czuła się dziwnie daleka, oderwana od samej siebie.
– Przecież tego nie widziałaś. – Andy pochylił się nad nią. – Naprawdę myślisz, 
że nie 
zauważyłem, że się wymknęłaś?
Cofnęła się z niezadowoleniem. Poczuła alkohol w jego oddechu.
– Andy!
– Na pewno ukryłaś się w tych krzakach ze swoim kochasiem! Nie wierzysz mi, 
prawda? Nie 
wierzysz, że jest oszustem.
– Andy! – Toby wypuścił dłoń Anny i ruszył w stronę Andy’ego. – Mam tego dosyć! 
Co 
właściwie próbujesz powiedzieć?
– To, że jesteś mordercą, kłamliwym draniem i że powinieneś trzymać się z dala 
od 
porządnych kobiet. – Andy wyjął ze swego plecaka butelkę i pociągnął z niej 
spory łyk.
– Toby, nie! – Anna gwałtownie wróciła do rzeczywistości i chwyciła Toby’ego za 
rękaw. – 
Daj spokój. Nie dotykaj go. Przecież właśnie o to mu chodzi...
Przerwała w pół zdania, potrząsnęła głową. Przyciskając palcami skronie, 
wpatrywała się 
w niego niewidzącym wzrokiem. Znowu coś się z nią działo. Otaczali ją jacyś 
ludzie. Widziała, 
jak się przyglądają i szepczą między sobą na widok Andy’ego wymachującego 
butelką. Widziała, 
jak Ben wyciąga rękę do Andy’ego i spokojnie zabiera mu butelkę, widziała Omara, 
który stojąc 
między Benem a Tobym, mówił coś do nich i gestykulował z ożywieniem, ale 
jednocześnie 
miała przed oczyma wielkie białe słońce, oślepiającą czerwonozłotą pustynię, 
scenerię, widzianą 
oczami jakiegoś człowieka, przytłaczającą wszystko inne. Głosy stały się 
przytłumione, osłabły.
Stopy Anny posuwały się wolno w stronę łodzi. W dali na rzece widziała inne 
łodzie, 
wiozące turystów na drugą edycję widowiska „światło i dźwięk”, która wkrótce 
miała się zacząć. 
Straciwszy z oczu Serenę i Toby’ego, rozglądała się gorączkowo. Jej wzrok zdawał 
się tracić 
ostrość. Widziała pustynne diuny, wiatr zawiewał piaskiem obraz przed oczami, 
kłując ją 
w twarz. Niebo było jaskrawoniebieskie, dalekie... Potem obok niej znów znalazł 
się Andy. 
Uśmiechał się i wyciągał rękę.
– Proszę państwa, proszę państwa, musimy wracać na statek. Kucharz przygotuje 
dla nas 
wspaniałą kolację. – Omar zgarniał swoje stado. – Proszę się pospieszyć. Ibrahim 
mnie zabije, 
jeśli spóźnimy się na kolację! – Roześmiał się i odszedł, zbierając swych 
podopiecznych, pełen 
niepokoju, by nie pogubić ich w ciemności.
Anna ociągała się. Znów potrząsała głową, próbując się skoncentrować.
– Gdzie jest Toby? Andy się roześmiał.
– Prawdopodobnie zgarnął go Interpol. Razem z tą poplątaną Sereną. – Chwycił 
Annę za 
rękę. – Charley wraca do Anglii. Wiedziałaś o tym? Rozchorowała się. Miała już 
wszystkiego 
dość. Teraz mogę ci poświęcić całą uwagę, kochanie. Tobie i wspaniałemu 
pamiętnikowi babki 
Luizy. – Spojrzał na jej torbę. – Nie mówi mi, proszę, że nie zabrałaś go ze 
sobą.
Próbowała wyrwać rękę z jego dłoni.
– Andy, zostaw mnie w spokoju! Nie życzę sobie twoich uścisków. – Znowu nie 
mogła się 
skupić. Mocniej skoncentrowała się na tym, co działo się wokół niej.
Znajdowali się w tłumie ludzi na skraju dziedzińca świątyni i powoli schodzili 
do przystani, 
gdzie przybyła już pierwsza łódź motorowa. Naprzeciw nich, po drugiej stronie 
rzecznego kanału 
w mrokach nocy rysowały się ogromne głazy na wyspie Bigge, gdzie nie docierały 
światła 
Algiki.
– Anno! – usłyszała nagle tuż obok głos Sereny. – Dobrze się czujesz? – Były już 
prawie na 
początku kolejki.
– Oczywiście, że dobrze się czuje. – Andy wciąż tkwił przy Annie. – Ja się nią 
opiekuję.
Serena zacisnęła wargi.
– Co cię opętało, żeby przywieźć tu ze sobą butelkę wódki?! Wzruszył ramionami.
– Zimna noc. Wydawało mi się, że to dobry pomysł. Dałem ją Benowi. Jeśli chcesz 
trochę, 
poproś go.
– Poproś go! – Serena patrzyła na Andy’ego z oburzeniem. – Czy ty w ogóle masz 
pojęcie, 
jak bardzo obraziłeś Egipcjan, upijając się w taki sposób? Idioto!
Mężczyzna pilnujący wejścia do lodzi podniósł rękę. Łódź była pełna. Odbiła od 
przystani 
i zwróciła się ku rzece, gdy inna łódź niemal otarła się o nich dziobem.
Nagle Anna uświadomiła sobie, że obok niej znajduje się Toby. Spojrzała na niego 
i uśmiechnęła się.
– Zdaje się, że Andy postanowił przynieść nam wstyd.
– Zaskakujesz mnie! – Głos Toby’ego brzmiał groźnie. – Cóż, jeśli chce robić z 
siebie 
głupca, to proponuję, by robił to gdzie indziej; tam, gdzie istnieje mniejsze 
prawdopodobieństwo, 
że wpadnie do rzeki! – Chwycił rękę Andy’ego i popchnął go w miejsce, gdzie stał 
Ben, dalej od 
krawędzi mola. – Miej go na oku, Ben, dobrze? Nie jest całkiem trzeźwy i 
cholernie się 
naprzykrza – rzekł, po czym ponownie zwrócił się do Anny: – Ty sama, Anno, 
również nie 
wyglądasz całkiem dobrze. Co właściwie wydarzyło się tam na plaży? – szepnął jej 
do ucha.
Spojrzała na niego, marszcząc brwi.
– To było niezwykłe.
Łódź stuknęła w platformę mola i jeden z członków załogi odczepił łańcuch 
zamykający 
przerwę w balustradzie burty, by mogli wejść na pokład. Przeszli między rzędami 
miejsc 
i skierowali się do części rufowej. Anna usiadła, mając z jednej strony Serenę, 
z drugiej zaś – 
Toby’ego.
– Chyba jestem zmęczona, to wszystko – powiedziała, potrząsając głową. – Czuję 
się 
dziwnie.
Podniosła wzrok i zobaczyła Andy’ego, który z uśmiechem zajął miejsce na wprost 
niej. Ben 
usiadł obok, wzruszając ramionami.
– Zdaje się, że ten facet powinien coś zjeść – powiedział pogodnie. – Poczuje 
się świetnie, 
gdy tylko zje kolację. Co myślicie o widowisku, drogie panie? Podobało wam się? 
– Przysunął 
się do Andy’ego, gdyż coraz więcej ludzi tłoczyło się wokół nich.
– Było dobre – odpowiedziała z uśmiechem Anna.
– Wcale nie było dobre. – Andy pochylił się i dotknął jej kolan. – Nie oglądała 
go, 
niegrzeczna dziewczynka. Migdaliła się z naszym rozpustnym eksprzestępcą.
Twarz Toby’ego stężała, lecz Anna chwyciła go za ramię.
– Nie daj się sprowokować. Nie zwracaj na niego uwagi – prosiła. Andy nie dawał 
za 
wygraną. Obróciwszy się ku Annie, podniósł
głos, by przekrzyczeć śmiech, rozmowy i dźwięki pracującego na wolnych obrotach 
silnika.
– A więc ten śliczny flakonik na wonności przywiozłaś ze sobą na spektakl. 
Najwyraźniej nie 
możesz się z nim rozstać.
– Tak, przywiozłam go – odpowiedziała z uśmiechem.
Rytm silnika się zmienił. Człowiek na przystani cofnął się, podniósł dłoń i łódź 
zaczęła 
odbijać od wyspy. Wpłynęli na szerokie koryto rzeki i zrobili zwrot w stronę 
brzegu. Skąpana 
w świetle reflektorów świątynia wyglądała, jakby unosiła się na wodzie.
– I flakonik zaprezentował ci swoją magię? Czy twoi kapłani pojawili się na 
wyspie Izydy? – 
pytał Andy, śmiejąc się na całe gardło.
– Tak, pojawili się – odpowiedziała zwięźle Anna.
– A zatem magia zadziałała. Potarłaś trzykrotnie flakonik i wynurzył się z niego 
dżin. – Andy 
odrzucił głowę i śmiał się, rozbawiony.
– W rzeczy samej. – Anna odwróciła się, próbując go zniechęcić.
– I co było dalej? – Pochylił się do przodu, dotykając jej kolana. – Ukażą się 
na statku? 
Potrafisz ich skłonić, żeby się pojawili na „bankiecie paszy”, gdy wrócimy do 
Luksoru? Słyszeli 
państwo? – Wstał i podniósł głos. – Podążające za Anną duchy starożytnych 
Egipcjan zamierzają 
się nam ukazać. – Mówiąc to, uniósł ramiona nad głowę i zakołysał biodrami.
– Siadaj, Andy. Pleciesz bez sensu. – Ben pociągnął go za ramię.
– Oni już się nie pojawią, Andy, z tego prostego powodu, że zostawiłam flakonik 
na wyspie. 
Jest zakopany w piasku. Zniknął na zawsze – powiedziała spokojnie Anna, 
spoglądając na niego 
z ironią. – Na szczęście dla ciebie, nikt go już nigdy nie zobaczy. Nie zobaczą 
go też ci, 
kimkolwiek byli, którzy go strzegli, i proszę, skończmy z tym wreszcie. – Znów 
rozbolała ją 
głowa i kiedy patrzyła na Andy’ego, jakaś mgła zaczęła się rozciągać przed jej 
oczami, więc 
rozpaczliwie mrugała powiekami.
– Wiedziałem, że w końcu go zgubisz. Zresztą ten bezsensowny drobiazg i tak był 
falsyfikatem.
– To nie był falsyfikat, Andy – odezwała się nagle Serena. – Sam jesteś 
falsyfikatem. 
Zawziętym, głupim, prostackim, hałaśliwym idiotą! Wprost brak mi słów, by 
wyrazić, jak jestem 
zmęczona słuchaniem twojego głosu, twoich opinii i twoich kpin! – zawołała, 
sięgając po torbę 
stojącą u jej stóp. – Dla twojej informacji: Anna nie zgubiła flakonika. Wzięłam 
go ze sobą. 
Zasługuje na coś lepszego niż zaginięcie w piasku! – Po omacku szukała w torbie. 
– I jeśli 
cokolwiek może ci dowieść, jaki jesteś głupi, to właśnie on. Jesteś ignorantem. 
Nie masz pojęcia 
o antykach. Ten przedmiot ma przeszło trzy tysiące lat! – Wyciągnęła flakonik i 
wymachiwała 
nim Andy’emu przed nosem.
– Sereno! Zwróciłam go bogom! – Anna była wściekła. – Daj mi go!
– Dlaczego? Przecież go nie chcesz, wyrzuciłaś go! Postaram się, żeby był 
bezpieczny.
– Nie, Sereno! Ten flakonik spowodował śmierć dziesiątków ludzi, może nawet 
setek...
– Tylko dlatego, że nie wiedzieli, czym jest. Ale my wiemy! Traktujemy go 
respektem, na 
jaki zasługuje. Zatroszczymy się o niego.
– To ma trzy tysiące lat? To? – Andy opadł ciężko na swoje miejsce i z 
rozdrażnieniem 
wyrwał rękę z uchwytu Bena.
– Tak, Andy, właśnie to. – Serena kołysała flakonik w dłoni. – Jest święty... 
Wyjątkowy... – 
Usiadła, spoglądając na buteleczkę i czując, że spoczywa na niej przynajmniej 
kilkanaście par 
oczu, gdyż stłoczeni wokół nich pasażerowie chcieli zobaczyć, co będzie dalej. 
Rytm silnika 
znów się zmienił, gdy łódź skręciła, przez chwilę poczuli wyziewy spalin, a 
potem znów ich 
owionął chłodny, czysty wiatr. Serena zadrżała i spojrzała na Andy’ego. – Czy 
wiesz, co się 
stanie, jeśli ci go dam? – zapytała głośno, przekrzykując hałas silnika i plusk 
wody o burtę łodzi.
– Co? – zaśmiał się Andy, wyciągając rękę. – Pokaż.
– Jeśli ci go dam, na łodzi pojawi się kobra. Śmiertelnie jadowity wąż. – 
Uśmiechnęła się. – 
I zabije cię!
– Dosyć! – Anna pochyliła się i wyrwała flakonik z jej dłoni. – To już zaszło za 
daleko!
– Pokaż. – Andy wyciągnął ku niej rękę. – No dalej. Pokaż mi tego magicznego 
węża! Chcę 
go zobaczyć! A wy, nie macie ochoty go widzieć? – zwrócił się do pozostałych 
pasażerów. – To 
byłoby ekscytujące, nieprawdaż? – Wstał znowu i chwiejnie balansując przed Anną, 
wyciągnął 
rękę.
– Andy, jesteś błaznem! – podniosła głos Anna.
– Daj mi go. – Serena chwyciła ją za rękę.
– Nie. Nie, Sereno, przykro mi. – Anna odsunęła się. – Flakonik należy do innej 
epoki i do 
innych ludzi. Pragną go mieć dla swoich bogów. Luiza próbowała dać go Nilowi. 
Teraz moja 
kolej!
Wstała, zwracając się twarzą do wody.
– Nie! – Krzyk Sereny echem poniósł się po rzece. – Nie wyrzucaj go!
– W porządku. Mam go! – Andy rzucił się do przodu, zderzając z Anną, która 
zamachnęła się 
i z całej siły cisnęła flakonik w ślad pozostawiany przez łódź na wodzie.
Andy nie zdążył chwycić jej ręki, stracił równowagę, zatoczył się, usiłował 
przytrzymać się 
burty, ale znów się zachwiał i runął głową do wody.
– Andy! – Krzyk Sereny powtórzyli pozostali pasażerowie. Przewoźnicy, 
obejrzawszy się 
w tył, natychmiast zrozumieli, co się stało. Wyłączyli silnik i zatoczyli wokół 
niewielki krąg.
– Widzicie go? – Toby i Ben wpatrywali się w mroczne wody Nilu.
– Latarki! Czy ktoś ma latarkę? – Toby szybko zdjął buty i już stał na ławce, 
badając 
wzrokiem wodę wokół łodzi, a gdy kilka słabych snopów światła uderzyło 
równocześnie w wodę 
za dryfującą łodzią, zanurkował. Ben przechylił się przez burtę, odwiązując 
jeden z wiszących na 
niej starych korkowych pasów ratunkowych.
– Trzymaj, Toby! – zawołał, rzucając pas, gdy tylko Toby wyłonił się z wody. Dwa 
inne 
pasy podążyły śladem pierwszego, padając na wodę w pobliżu.
– Andy! Andy, gdzie jesteś? – Serena przechyliła się przez burtę, gdy jeden z 
członków 
egipskiej załogi skoczył za Tobym.
Nieoczekiwanie z ciemności wyłoniły się inne łodzie i zaczęły krążyć wokół nich. 
Pasażerowie, przechyleni przez burty, gapili się w ciemne wody Nilu. Wciąż nie 
było ani śladu 
Andy’ego, gdy pojawiła się szybka motorówka i jej reflektor oświetlił całą 
scenę. Teraz 
w wodzie nurkowali już dwaj, a potem trzej inni mężczyźni.
– Ten Nil jest czarny jak smoła. – Toby wyłonił się z rzeki, otrząsając z oczu 
krople wody. – 
Nic nie widać. – Płynął w pozycji pionowej, powoli obracając się dookoła i 
badając odbicia 
wokół siebie.
Anna odwróciła się od burty i usiadła, opierając głowę na rękach.
– On nie żyje, prawda? To moja wina! Bogowie go zabrali! Ja go zabiłam!
Spojrzawszy na zbielałą twarz Sereny, zobaczyła łzy spływające jej po 
policzkach.
Serena odwróciła się, patrząc na wodę.
– Jeśli to w ogóle była czyjaś wina, to z pewnością moja – wyszeptała. – 
Sprowokowałam 
go. Pokazałam mu flakonik.
Wraz z Tobym pływało teraz kilku mężczyzn, nurkując wokół łodzi. Nad nimi 
pojawiła się 
kolejna motorówka. Mężczyźni tłoczący się na dziobie byli odziani w mundury 
policyjne.
– Znajdą go! – Ben usiadł obok Anny i pogładził jej dłoń. – Jest dobrym 
pływakiem. Ja 
przeciwnie – nie mógłbym pływać tam z nimi.
– Ale Andy był taki pijany! – Serena pokręciła głową.
– Wiem, ale trzeba czegoś więcej niż zanurzenia w Nilu, by pokonać Andy’ego. – 
Nie 
brzmiało to jednak zbyt pewnie. Przez chwilę Ben siedział na swoim miejscu, a 
potem znowu 
wstał i dołączył do osób, rozpaczliwie badających wzrokiem wodę.
– Nie znajdą go. – Anna spojrzała na Serenę. Na łodzi panowała teraz dziwna 
cisza, nie było 
słychać ani silnika, ani pogodnego pluskania wody.
Pozostali pasażerowie siedzieli w milczeniu i zszokowani rozglądali się dookoła.
Serena pokiwała głową.
– Jak powiadasz, zabrali go bogowie. Kpił z nich, Anno, i zapłacił za to. – 
Przygryzła wargę.
Lekki wstrząs poruszył łodzią, gdy podpłynęła do niej szybka motorówka i na 
pokład weszli 
dwaj policjanci. Po szybkiej wymianie zdań z kapitanem łodzi, ruszyli na rufę, 
gdzie siedziały 
Anna i Serena.
Jeden z funkcjonariuszy usiadł obok nich.
– Czy ten pan pił alkohol? Skinęły głowami.
– Był pijany? – Wyższy, najwyraźniej starszy rangą policjant mówił po angielsku 
z silnym 
arabskim akcentem, lecz płynnie.
Anna podniosła wzrok.
– Tak, był bardzo pijany. Nie wiem, dlaczego zabrał ze sobą butelkę wódki. Wstał 
– 
przerwała, czując, że łzy znów napływają jej do oczu – wychylił się...
– Woda jest bardzo zimna. – Policjant potrząsnął głową, posępnie spoglądając za 
burtę. – 
Umiał pływać?
– Tak – wtrącił Ben. – Pływał bardzo dobrze.
– W takim razie powinien wypłynąć i krzyczeć. – Oficer się wzdrygnął. – Yallah! 
– zwrócił 
się do swego kolegi i po szybkiej wymianie nerwowych, pospiesznych pomruków 
obydwaj 
ruszyli z powrotem do kapitana, który stał przy sterze, potrząsając głową i co 
chwila wycierając 
rękę w tłustą szmatę.
Pływający w wodzie mężczyźni jeden po drugim wracali do swoich łodzi. Anna 
zobaczyła, 
że Toby znów pływa w pozycji pionowej, spoglądając na jednego z mężczyzn 
stojących 
w policyjnej motorówce. Kilka minut później odwieziono go na łódź owiniętego w 
koc. Idąc ku 
niej, trząsł się z zimna.
– Po prostu zniknął. W tych ciemnościach woda przypomina atrament. Jeśli patrzy 
się 
w górę, widać światła, ale niczego nie widzi się pod spodem.
– To było bardzo odważne, że skoczyłeś za nim. – Anna pochyliła się i dotknęła 
jego ręki, 
która była zimna jak lód.
– Nie, przestałem myśleć. Powinienem był zaczekać i zobaczyć, gdzie wypłynął.
– On nie wypłynął, Toby – powiedziała Serena z twarzą zalaną łzami. – Wszyscy 
obserwowaliśmy.
Minęło wiele czasu, zanim powrócili na swój statek. Załoga powitała ich z 
poważnymi 
twarzami, przynaglając, by natychmiast udali się do jadalni; Toby’ego Omar 
zaprowadził do 
lekarza, bojąc się o jego zdrowie po tak długim przebywaniu w wodzie, pozostali 
zaś posłusznie 
przeszli do sali jadalnej i zajęli swoje miejsca. Nikt nie miał apetytu, więc 
niebawem dwójkami 
i trójkami zaczęli zmierzać do kabin. Serena poszła za Anną do jej kajuty, gdzie 
obie usiadły 
obok siebie na łóżku.
– To był głupi wypadek, Anno. – Serena położyła jej rękę na ramieniu. – Andy był 
pijany.
– To nasza wina. Obie go sprowokowałyśmy. Gdybym nie wyrzuciła flakonika, to by 
się nie 
stało. – Anna patrzyła w ścianę. Coś złego działo się z jej oczami. Znów 
widziała słońce, piasek 
i rozkołysane liście jakiejś wysokiej palmy.
– Nie. To mogło się zdarzyć w każdej chwili. Nawet tutaj; mógł przecież 
wyskoczyć z tego 
statku. Cały Andy! – Serena wzdrygnęła się. – Był błaznem. Wielkim, głupim, 
złośliwym 
i kłamliwym błaznem... – Nagle rozszlochała się gwałtownie.
Anna wstała. Potrząsnęła głową i przetarła oczy.
– Przyniosę nam coś z baru. – Zawahała się, a potem podeszła do drzwi i wyszła 
na 
opustoszały korytarz.
Za ladą baru stał Ibrahim. Kilka osób rozmawiało tu przyciszonymi głosami na 
sofach. 
Ibrahim podniósł wzrok, gdy Anna weszła do środka, i zmarszczył brwi.
– Miała pani na szyi amulet? Skinęła głową.
– Bogowie nie lubią, jak się z nich szydzi, mademoiselle – ciągnął Ibrahim. – 
Przykro mi 
z powodu monsieur Andrew, ale takie rzeczy się zdarzają. Inszallah!
– On nie zasłużył na śmierć, Ibrahimie. – Anna usiadła na wysokim barowym stołku 
i ze 
znużeniem oparła się na łokciach.
– Nie nam o tym decydować, mademoiselle.
– Czy mogłam go ocalić? – Podniosła wzrok na Ibrahima, który spokojnie 
odwzajemnił jej 
spojrzenie.
– Nie, skoro taki los był mu pisany.
– Wciąż myślę, że usłyszymy jego głos; że płynął pod wodą i wydostał się na 
jakąś skałę; że 
znajdą go żywego.
Ibrahim skłonił lekko głowę.
– Wszystko jest możliwe...
– Ale nieprawdopodobne. Wzruszył ramionami.
– Taka jest wola Allaha, mademoiselle.
– Co się teraz stanie? Odwołają rejs? Ponownie wzruszył ramionami.
– Jutro przybędzie tu policja. I przedstawiciel naszego biura turystycznego. 
Omar spotka się 
z nimi. Przypuszczam, że zapytają o panią. To bardzo mały statek. Wszyscy znali 
monsieur 
Andrew. Wszystkim jest przykro.
Anna wolno pokiwała głową.
– Ja chcę tylko zwinąć się w kłębek i zasnąć.
– Ma pani ochotę na drinka przed snem?
– Tak, proszę. I jednego dla Sereny. Ibrahim przyjął zamówienie.
– Przyniosę je do pani kabiny. Proszę iść – rzekł, odwracając się w stronę półki 
z alkoholami, 
a potem rzucił jej szybkie spojrzenie. – Proszę nie zdejmować amuletu, 
mademoiselle. Nawet na 
chwilę. Niebezpieczeństwo wciąż jest blisko pani.
Zmarszczyła brwi. Dłonią odruchowo sięgnęła do szyi. Chciała zapytać, dlaczego 
to 
powiedział, ale on wrócił do swoich zajęć, Anna zaś nagle uświadomiła sobie, że 
wcale nie chce 
tego wiedzieć. Nie teraz. Nie zniosłaby już nic więcej.
Serena leżała na jej łóżku z dziennikiem Luizy w rękach.
– Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu. Zostawiłaś na nocnym stoliku 
otwartą 
torbę, a ja chciałam przeczytać ostatnie strony. Pomyślałam, że to pomoże mi 
oderwać myśli od 
wszystkiego, co się stało.
Anna usiadła obok niej.
– Dobry pomysł – powiedziała i westchnęła. – Ibrahim przyniesie nam coś do 
picia. Pewnie 
wymyśli coś zwalającego z nóg – dodała ze znużeniem. – No więc co się Luizie 
przydarzyło?
Serena usiadła i spuściła nogi na podłogę.
– Myślę, że powinnaś przeczytać to sama. – Podniosła głowę na odgłos delikatnego 
pukania 
i otworzywszy drzwi, wzięła od Ibrahima tacę. – Proszę, oto twój zwalający z nóg 
drink. – 
Postawiła szklaneczkę na stoliku obok łóżka Anny i ostrożnie powąchała własną. – 
Jak na 
muzułmanina i abstynenta, przyrządza całkiem mocne koktajle. Bez wątpienia ma za 
sobą długie 
lata zaspokajania nawyków niewiernych. – Umilkła i uśmiechnęła się z zadumą. – 
Nie 
zastanawiaj się nad tym wszystkim, Anno. To absolutnie nie twoja wina. Sam sobie 
winien, przez 
to, że się tak głupio upił.
Annie łzy napłynęły do oczu.
– Zostawię cię z tą lekturą – szepnęła Serena. – Jutro rano znów porozmawiamy.
Jeszcze kilka minut po jej wyjściu Anna siedziała bez ruchu, a potem sięgnęła po 
szklaneczkę. Zrzuciwszy buty z nóg, wzięła do ręki dziennik Luizy. Serena miała 
rację. Te kilka 
gęsto zapisanych stron na pewno oderwie jej myśli od teraźniejszości, która 
niechybnie 
przyniosłaby bezsenną noc.
* * *
Po porodzie Katherine trzy statki pozostały przez kilka dni w przystani. Potem, 
gdy 
położnica była już wystarczająco silna, aby można ją było przenieść na pokład 
„Lotosu”, 
Fieldingowie i Forresterowie jeszcze raz utworzyli konwój, by odbyć długą podróż 
na północ, 
pozostawiając za sobą „Skarabeusza”. Od czasu gdy w noc porodu Luiza przed 
świtem opuściła 
statek, po lordzie Carstairsie zaginął wszelki ślad. Na pytania sir Johna 
kapitan tylko wzruszał 
ramionami i wymownie spoglądał w niebo. Mimo poszukiwań nie znaleziono też 
żadnego węża.
To właśnie w Luksorze Luiza podjęła decyzję.
– Wrócę parowcem do Kairu – oznajmiła Forresterom po kolacji owego wieczoru, gdy 
wybierali miejsce do cumowania. – Jesteście bardzo uprzejmi i ogromnie gościnni, 
ale chcę znów 
zobaczyć moich synków.
Wróciwszy do swojej kabiny, zaczęła pakować przybory malarskie. Pokojówka 
poradziłaby 
sobie z jej strojami, ale przybory miały dla Luizy szczególne znaczenie. Pakował 
je 
i rozpakowywał Hassan. Luiza otworzyła jeden ze szkicowników i przez dłuższy 
czas 
wpatrywała się w jego twarz, czarne kochające oczy, delikatne usta i ręce, które 
były tak silne 
i zarazem tak czułe.
W kabinie było bardzo gorąco, więc podniosła żaluzje. Po drugiej stronie rzeki, 
na 
porośniętym palmami brzegu cumował rząd łódek. Większość ustawiona była na 
północ. Dla 
Europejczyków kończył się sezon i nadchodził czas powrotu w dół Nilu do Kairu, 
Aleksandrii 
i wybrzeża Morza Śródziemnego, a następnie podróży do Europy.
Luiza odłożyła szkicowniki i podeszła do okna, by wyjrzeć w zmierzch. Słońce 
szkarłatną 
kulą wisiało nad tebańskimi wzgórzami, rzucając na wodę pozłotę czerwieni.
W kabinie za plecami Luizy rozległ się jakiś szmer... Odniosła wrażenie, że nie 
jest sama. 
Nie musiała się odwracać, wiedziała, co to jest.
– Próbowałam oddać flakonik waszym bogom – powiedziała cicho. – Ale za każdym 
razem 
do mnie wraca. Co mam zrobić? – Nie bała się. Nadal patrzyła w wodę. Gdzieś w 
oddali, tam, 
gdzie góry przybrały kolor krwi, zanim oblekły się w ciemność, leży świątynia, 
gdzie ci kapłani 
służyli bogom, którym poświęcili swe nieśmiertelne dusze.
Flakonik, wciąż owinięty w wilgotny jedwab, leżał gdzieś wśród farb i pędzli na 
stole. 
W kabinie robiło się ciemno, gdyż słońce ześlizgnęło się za wzgórza, i pierwsze 
tchnienie 
nocnego powietrza przemknęło nad wodą. Luiza zamknęła oczy.
„Weź go. Proszę, weź go”.
Te słowa odbijały się w jej głowie echem tak silnym, że pomyślała, iż bezwiednie 
wykrzyknęła je głośno.
Na łodziach rozciągniętych wzdłuż brzegu zapalono światła. Wzgórza zniknęły w 
ciemności 
i jedna po drugiej zaczęły pojawiać się gwiazdy.
Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi i do kabiny weszła Jane Treece z 
kilkoma 
świecami, które postawiła na stole.
– Czy mam pani pomóc się ubrać, pani Shelley? – zapytała. Minę miała surową i 
gniewną. 
Nim minęło kilka sekund, Luiza znała już przyczynę jej złości. – Sir John mówi, 
że na parowcu 
nie ma już miejsc, więc będzie pani musiała zostać z nami nieco dłużej – 
wyrzuciła z siebie 
niezadowolona i poszła po dzbanek wody.
Luiza stała, patrząc za nią z konsternacją. Chciała wyjechać z Egiptu. Chciała 
zamknąć ten 
rozdział swego życia, gdyż każdy oddech pustyni przypominał jej o mężczyźnie, 
którego 
pokochała i który zginął z jej powodu.
Spojrzała na stół i na chwilę serce przestało jej bić. Pomyślała, że flakonik 
zniknął. Potem go 
zobaczyła; mały, zawinięty w kawałek jedwabiu, na wpół ukryty obok pudełka z 
węglem do 
rysowania. Kiedy pokojówka stawiała świece, na stół kapnął wosk i teraz mała 
grudka zwisała 
z poplamionego jedwabiu niczym miniaturowy stalaktyt, wyglądający równie staro 
jak szklany 
przedmiot, który się pod nim znajdował.
Przyglądając się flakonikowi, Luiza podjęła decyzję. Nazajutrz da go Mohammedowi 
z prośbą, aby zawiózł go z powrotem do Doliny Królów i zakopał w piasku pod 
wizerunkiem 
bogini. Tak więc to ona okazała się osobą, której przyszło decydować o losie 
świętego naczynia.
* * *
Annie zamykały się oczy. Pociągnęła kolejny łyk ze szklaneczki. Ibrahim 
sporządził ten 
koktajl z brandy, ale z dodatkiem wielu składników; gorzkich składników, których 
nie potrafiła 
zidentyfikować. Dziennik Luizy nagle zaciążył jej w rękach, więc pozwoliła mu 
opaść na kołdrę, 
sennie spoglądając w stronę okna. Nawet przy zapalonej lampie nocnej widziała 
gwiazdy nad 
horyzontem. Z westchnieniem wyciągnęła rękę i zgasiła światło. Tylko przez 
chwilę pozwoliła 
odpocząć oczom, po czym weszła pod prysznic, by spłukać odrętwienie i ból tego 
wieczoru.
Gdy zapadła w sen, cienie stały się bliższe, a szepty pustyni rozbrzmiały 
głośniej.
Obudziło ją słońce. Gorące, czerwone i piekące pod powiekami. Czuła kłujący żar 
na twarzy, 
przykre pieczenie przy każdym oddechu i chrzęst piasku w sandałach. Posuwała się 
powoli ku 
wejściu do świątyni, otrząsając głowę z mgły, która wydawała sieją spowijać, raz 
pełznąc na 
brzuchu niczym wąż, raz unosząc się w powietrzu z sokołem i krążącym, zawsze 
czujnym sępem.
Szybowała ogarnięta lękiem, a potem zdrętwiała z przerażenia, gdy bogowie 
podchodzili 
bliżej, potrząsali głowami i odwracali się.
– Anno? Anno!
Głosy odbijały się w niej echem, a potem cichły, unoszone pustynnym wiatrem 
wiejącym 
z południa.
– Anno? Słyszysz mnie? O Boże, co jej się stało? Uśmiechnęła się, gdy słodkie 
zapachy 
kwiatów i owoców napłynęły
przez pustynię ze świątynnych budynków. Anyżek i cynamon, koper i macierzanka, 
figi 
i granaty, oliwki, winogrona i słodkie, soczyste daktyle. Zioła ze starannie 
nawadnianych 
ogrodów oraz ze składów kadzidła, rodzynków i oliwy.
Jej ręce wyciągały się ku oślepiającemu światłu. Czuła lepką słodycz wina 
palmowego 
i miodu. O, umiłowana ziemio Ta-Mera, ziemio wody i ognia.
– Anno!
To był głos Toby’ego. Dłonie Toby’ego na jej ramionach i rękach...
– Anno, co się stało?
Był daleko, jego głos niósł się echem poprzez czas. Potem napłynęły inne głosy, 
jaskrawe 
światło w oczach, czyjeś palce, szukające jej pulsu. Wzdrygnęła się. Byli 
dalecy, nieważni. 
Słońce zachodziło w płomieniach purpury. Niebawem nad pustynią zalśnią gwiazdy: 
wspaniała 
rzeka na niebie, mleczna droga, lustrzane odbicie rzeki płynącej w dole; zapali 
się tam również, 
jaśniej niż inne, święta gwiazda Syriusz, psia gwiazda u stóp Ozyrysa.
Potem wszystko pogrążyło się w ciemności. Zasnęła. Kiedy się obudziła, poczuła 
na wargach 
chłodną, słodką wodę Nilu. Głosy w nieokreślonej dali, a potem cisza i znowu 
ciemność...
– Anno! – To głos Sereny. – Anno, jedziesz do domu!
Przecież jest w domu. Domu bogów, kraju boga-słońca, ziemi boga Ra.
Dziwne. Była w jakimś samochodzie. Czuła turkot kół i wyziewy spalin, słyszała 
też wycie 
klaksonów, ale wszystko było bardzo dalekie. Czyjaś silna ręka obejmowała jej 
ramiona. 
Opierała się na niej z wdzięcznością. Jej ciało zmęczone było ponad wszelką 
wytrzymałość, 
podczas gdy dusza wciąż wyrywała się ku pustyni i słońcu.
Zapadła w sen. Huk silników odrzutowych przeradzał się w jej umyśle w potężny 
ryk 
wodospadów-katarakt, wirowanie wody mieniącej się tęczami nad skałą, pęd kół 
mknących po 
pasie startowym, w swobodny lot wspaniałego sokola, którego oczami można było 
zobaczyć całą 
ziemię Egiptu.
Posłusznie wypiła łyk soku owocowego i ugryzła kawałek chleba. Powieki jej 
opadły, głowa 
znów wypełniła się gwizdem wiatru i furią piaskowej burzy, a ognisty miecz 
uderzył w pustynię, 
świecąc nad chmurami, które nigdy nie zrodziły deszczu.
Nad jej głową Serena i Toby wymienili spojrzenia i zmarszczyli brwi. Kiedy 
stewardesa 
przyniosła kolejne danie, odesłali ją z powrotem.
Powietrze Anglii było lodowato rześkie. W taksówce Anna kręciła się 
niespokojnie. Głos 
rozbrzmiewający w jej głowie utyskiwał coraz bardziej. Istota, spoglądająca z 
jej oczu, 
niecierpliwiła się. Gdzie jest słońce?
Anna słabła z każdą sekundą.
– Przepraszam, że zwalamy to wszystko na ciebie, Ma. Nie wiedzieliśmy, gdzie ją 
zawieźć. – 
Głos Toby’ego stał się nagle wyraźny, a jego dłoń, wciąż obejmująca jej ramię, 
dawała siłę. – 
Mieszka sama, a jak już mówiliśmy, w domu Sereny jest Charley, więc nie ma tam 
dla niej 
miejsca, ja zaś nie wiem, jak skontaktować się z jej rodziną.
– Zabierz ją na górę, kochanie. – Głos, który mu odpowiedział, był uprzejmy, 
głęboki, 
kulturalny i uspokajający. – Pozwól jej spać. Lekarz jest już w drodze.
Opadła na miękkie, ciepłe łóżko i poczuła miękkie objęcia puchowych poduszek w 
chłodnym 
mroku jakiejś angielskiej sypialni.
Powoli jego chwyt się rozluźniał, a pasożytnicza władza nad jej życiem słabła z 
każdą chwilą 
snu pod chłodnym północnym niebem. Egipt był daleko.
Kapłan bogini Sachmet wyjrzał z oczu Angielki na dziwny, obcy świat i nagle 
poczuł 
przytłaczający strach.
15
Jam jest Wczoraj i Dzisiaj;
i jestem władny ponownie się narodzić.
Niech się spełni wola Amona-Ra, króla bogów,
księcia wszystkich rzeczy, które powstały
od samego początku.
KSIĘGA UMARŁYCH
Gorączka, która zabiła wszystkich w domu kupca, trawi jego sąsiadów i 
przyjaciół. Bratanek 
kupca przybywa, by odzyskać skarby, pakuje je i zabiera na bazar. Przez całe 
tygodnie i miesiące 
wiele pieniędzy przechodzi z rąk do rąk. Śliczny flakonik, odpowiedni prezent 
dla damy, wraz ze 
skrawkiem papieru, opowiadającym jego legendę, stoi na półce i wabi. Kapłani, 
silni i gniewni, 
walczą przeciwko sobie w salach niebios i rozrywają włóczniami zasłony 
ciemności.
Kupiec, który opiekuje się tym kramem na bazarze, choruje. Jego ostatnim 
klientem jest 
urodziwy młodzieniec o oczach jaśniejących miłością; młodzieniec szukający 
prezentu dla pani 
swego serca.
* * *
– Anno, obudziłaś się? – Frances Hayward postawiła tacę przy drzwiach, podeszła 
do okna 
i rozsunęła ciężkie zasłony, tak że słabe zimowe słońce padło na kolorową 
kołdrę, po czym 
odwróciła się, by spojrzeć na swą podopieczną. Kobieta, która leżała wsparta na 
poduszkach, 
była blada i bardzo szczupła. Jej długie ciemne włosy rozsypały się na 
wzorzystej poszewce, 
a duże zielone oczy, otwierające się powoli, by pierwszy raz przytomnie 
spojrzeć, podkrążone 
były głębokim cieniem z wyczerpania i napięcia.
Od kilku dni osobliwa amnezja, która zaćmiewała jej umysł i uniemożliwiała 
normalne 
funkcjonowanie, stała się lżejsza. Anna uśmiechnęła się do Frances, podciągając 
się na 
poduszkach. Pokój, już przesycony wonią różowych hiacyntów z wazonu na stoliku 
przy oknie, 
wypełnił się nagle zapachem kawy i tostów.
– A więc, jak się czujesz? – Frances postawiła tacę na kolanach Anny i usiadła 
obok niej. Na 
tacy stała druga filiżanka kawy i Frances, sięgnąwszy po nią, utkwiła wzrok w 
twarzy Anny.
Anna potrząsnęła głową.
– Zagubiona. Skonsternowana. Pamięć mnie zawodzi. I chyba się to nie poprawia – 
odparła, 
szybko zerkając na Frances, wysoką kobietę o kręconych siwych włosach, krzepkiej 
sylwetce 
i urodziwej twarzy, której podobieństwo do Toby’ego było wprawdzie lekkie, ale 
niewątpliwe.
Siwowłosa pani przyjęła spojrzenie Anny spokojnie i uśmiechnęła się.
– Mam opowiedzieć ci wszystko jeszcze raz? Jestem matką Toby’ego. Na imię mi 
Frances. 
Przebywasz tu od trzech tygodni. Pamiętasz, kim jest Toby? – zapytała.
Anna obracała w palcach mały kawałek tosta. Nie słysząc żadnej odpowiedzi, 
Frances 
podjęła:
– Poznałaś go podczas rejsu po Nilu. W ostatnich dniach wycieczki zachorowałaś. 
Toby 
i twoja znajoma, Serena, nie wiedzieli, co zrobić, więc przywieźli cię tutaj.
– I pani opiekuje się całkiem obcą osobą... – Anna rozkruszyła w palcach resztkę 
tosta.
– To dla mnie przyjemność. Jednak niepokoję się, moja droga. Z pewnością masz 
przyjaciół 
i krewnych, którzy zastanawiają się, gdzie jesteś.
Anna uniosła filiżankę kawy i dmuchnęła lekko w unoszącą się nad nią gorącą 
parę. Aromat 
dotarł do jej mózgu i zmarszczyła brwi, próbując przeszukać pamięć. Była pełna 
rozmaitych 
wrażeń, a jednak niedostępna, niby sen, który znika w chwili, gdy się budzimy. 
Obrazy 
piaszczystych pustynnych diun i rozpalonego, migoczącego powietrza, 
olśniewającego błękitu 
rzeki i zieleni palm, ale żadnych twarzy, żadnych nazwisk, niczego, czego można 
by się 
uchwycić...
– Toby zastanawiał się, czy twoja pamięć by ożyła, gdybyś się znalazła we 
własnym domu. 
Oczywiście, jeśli poczujesz się wystarczająco silna – mówiła dalej Frances, 
obserwując twarz 
Anny.
Anna podniosła wzrok. Jej twarz nagle się ożywiła.
– Wiecie, gdzie mieszkam?
– Tak, wiemy – uśmiechnęła się Frances – ale nie mogliśmy zostawić cię tutaj 
samej, 
prawda? Nie wiedzieliśmy też, kogo do ciebie wezwać. Opowiedziałaś coś Toby’emu 
o swoich 
sprawach rodzinnych, ale on nie mógł sobie przypomnieć żadnych nazwisk ani 
adresów.
Późnym popołudniem pojechali taksówką na drugi kraniec Londynu. Anna miała na 
sobie 
pożyczone od Frances spodnie i elegancki sweter, garderobę chroniącą ją przed 
chłodnym 
marcowym wiatrem. Wszystkie stroje w jej walizce były bowiem uszyte z lekkich 
tkanin z myślą 
o rejsie po Nilu. Nie było wśród nich niczego, co ochroniłoby ją przed 
południowo-wschodnim 
wiatrem smagającym ulice, szeleszczącym zrywanymi plakatami, rozwiewającym 
śmieci na 
chodnikach i jęczącym w antenach telewizyjnych wysoko nad ulicami.
Taksówka zatrzymała się przed niewielkim, ładnym domem w rzędzie przylegających 
do 
siebie budynków wzniesionych tarasowato przy stromej ulicy w dzielnicy Notting 
Hill. Anna 
stanęła, przyglądając się kwadratowym oknom w stylu królowej Anny z wąskimi, 
wykonanymi 
z kutego żelaza uchwytami do skrzynek na kwiaty, niebieskim drzwiom o 
półkolistym świetliku 
i małemu frontowemu ogródkowi. Dom wydawał się znajomy, jednak jakoś dziwnie z 
niczym 
niezwiązany.
– Wygląda przyjemnie – powiedziała ze słabym uśmiechem. – Jesteś pewien, że tu 
mieszkam?
– Niczego nie jestem pewien. – Toby lekko objął ją ramieniem. – Sprawdź, czy 
masz klucze.
Rzuciła mu szybkie spojrzenie i zaczęła szperać w torebce. Po chwili wyciągnęła 
pęk kluczy.
We wnętrzu czuło się chłód. Dom wydawał się niezamieszkany. Za drzwiami piętrzył 
się stos 
wrzuconych do środka listów. Anna podniosła je, weszła do salonu po prawej 
stronie wąskiego 
holu i rozejrzała się wokół. Salon umeblowany był antykami, których surowość 
łagodziły barwne 
dywany, poduszki i purpurowe kotary, które częściowo zasłaniały okna wychodzące 
na ogród za 
domem.
Toby nacisnął kontakt.
– Ładny dom – rzekł z uśmiechem.
Na stoliku obok niewielkiej sofy rytmicznie migało światełko telefonicznej 
sekretarki, 
anonsującej pięć nagranych rozmów.
– Tylko pięć, choć nie było mnie od kilku tygodni – odezwała się Anna.
– Przypuszczam, że wszyscy twoi znajomi wiedzieli, że wyjechałaś. Dopiero 
niedawno 
uświadomili sobie, że powinnaś już wrócić – odparł rozsądnie Toby. – Nie 
wysłuchasz tych 
rozmów? – Z założonymi rękami stał odwrócony plecami do kominka. – Mogą coś 
wyjaśnić.
Anna wzdrygnęła się i nacisnęła odpowiedni przycisk.
– ...Anno, kochanie, mówi ciocia Phyl! – W cichym pokoju głos zabrzmiał donośnie 
i wydawał się pełen oburzenia. – Gdzie ty, u licha, jesteś? Powiedziałaś, że 
wpadniesz do mnie 
zaraz po powrocie. Umieram z ciekawości, żeby się dowiedzieć, co u ciebie 
słychać. Zadzwoń do 
mnie.
– ...Anna? Twoja ciotka uważa, że jej unikasz. Na miłość boską, zadzwoń do niej 
albo do 
mnie! – Tym razem gniewny głos należał do mężczyzny. Ojciec. Poznała go 
natychmiast.
– ...Anno, mówi Feliks, dostałem twoją widokówkę. Rad jestem, że dobrze się 
bawisz. 
Trzymaj się. – Ten głos także był znajomy. Zaczęła się uśmiechać.
– ...Anna? Anno, jesteś tam? – Cisza, a potem stłumione przekleństwo. Głos 
damski. 
Nieznany.
– ...Anna? Tu jeszcze raz Phyllis. Kochana, niepokoję się o ciebie. Zadzwoń, 
proszę.
Toby obserwował jej twarz.
– Rozpoznałaś te głosy? Anna skinęła głową.
– I ten dom. Wszystko jest znajome, ale nie wydaje się moje – potrząsnęła głową 
i przycisnęła rękę do oczu. – Czuję się jak obcy przybysz. Ale naprawdę poznaję 
to wszystko.
– Zadzwonię do twojej ciotki. – Toby sięgnął po telefon. Po drugiej stronie 
dopiero po 
dłuższej chwili podniesiono słuchawkę. – Chcesz z nią rozmawiać? – zapytał Toby, 
wyciągając 
słuchawkę do Anny.
Anna wzięła ją z drżeniem.
– Anna? Anno, dzięki Bogu, kochanie! Zaczynałam już myśleć, że zakochałaś się w 
Egipcie 
albo że znalazłaś sobie jakiegoś przystojnego szejka lub kogoś takiego i 
postanowiłaś nie wracać 
do domu! – Głos po drugiej stronie umilkł. – Anno?
Anna potrząsnęła głową. Łzy płynęły jej po twarzy. Nie mogła mówić. Toby wziął 
od niej 
słuchawkę.
– Pani Shelley? – odezwał się, posyłając Annie uspokajający uśmiech. – 
Przepraszam, że 
włączam się do tej rozmowy. Nazywam się Toby Hayward. Byłem uczestnikiem tego 
samego 
rejsu. Anna nie czuje się zbyt dobrze. Czy może pani przyjechać do Londynu? A 
może ja 
mógłbym przywieźć ją do pani? Ona bardzo chce panią zobaczyć. – Słuchał przez 
kilka sekund, 
pospiesznie odpowiadał na pełne obaw pytania, uspokajał i w końcu skinął głową. 
– Dobrze, 
jutro przywiozę ją do Suffolk. Cieszę się, że nawiązaliśmy kontakt. – Po tych 
słowach odłożył 
słuchawkę. – Chciała, żebyś przyjechała dzisiaj, ale pomyślałem, że możesz być 
zbyt zmęczona. 
Wyjedziemy jutro rano. – Spojrzał na matkę, która stała spokojnie przy drzwiach, 
uważnie 
oglądając pokój. – Zechcesz pomóc Annie znaleźć jakieś ciepłe rzeczy, skoro tu 
jesteśmy?
Anna bez zainteresowania przeglądała pocztę, która leżała obok niej na sofie. 
Wzięła jedną 
kartę, obejrzała widok i przeczytała tekst napisany na odwrocie. Potem następną. 
Jak się okazało, 
przynajmniej dwoje jej znajomych było ostatnio na urlopie. W poczcie znalazło 
się też kilka 
rachunków. Automatycznie odłożyła bez otwierania, co rozbawiło Toby’ego, który 
pomyślał, że 
zdrowy rozsądek nie opuścił ją wraz z pamięcią.
– Jedynie pamięć o tym urlopie całkiem się zatarła – powiedziała znużona. – 
Reszta wydaje 
się nietknięta. Rozpoznałam głos ojca i Feliksa, mojego byłego męża, a także 
głos Phyllis. – 
Potrząsnęła głową. – Nie mogłam przypomnieć ich sobie sama; mój umysł był 
dziwnie 
niezapisany, gdy wy i lekarz pytaliście mnie o różne sprawy, ale kiedy 
usłyszałam ich głosy 
i poszukałam ich w pamięci, okazało się, że tam są! – Nagle przerwała, wpatrując 
się w trzymany 
w ręce list, na którym były egipskie znaczki, i zbladła.
Toby spojrzał na Frances, kładąc palec na ustach. Oboje obserwowali, jak Anna 
powoli 
otwiera kopertę.
– To list od Omara – powiedziała wolno. – Chce wiedzieć, jak się czuję.
Podniosła wzrok. Miała rozszerzone źrenice. Zapora pękła. Strumień pamięci pełen 
gwaru, 
obrazów i okrzyków nagle zalał jej umysł. Usiadła gwałtownie i wpatrywała się w 
nich 
z przerażeniem.
– O Boże, Andy! Teraz pamiętam. Andy zginął! Toby usiadł obok i objął ją 
ramieniem.
– Przypominasz sobie, co się stało? – zapytał łagodnie. Anna wciąż wpatrywała 
się w list.
– Flakonik na wonności! Flakonik kapłana Sachmet! – Nagle zaczęła szlochać; łzy 
spływały 
jej po twarzy. Spojrzała na Toby’ego. – Pamiętam, jak Andy wpadł do Nilu. 
Byliśmy na wyspie 
File...
Toby potwierdził skinieniem głowy.
– Potem jego ciało zniknęło. Bez śladu...
– Znaleziono go następnego dnia, Anno...
– ...A Ibrahim dał mi amulet. – Położyła dłoń na szyi, jakby dopiero w tej 
chwili zdała sobie 
sprawę, że wciąż ma na sobie wisiorek. – Nadal go mam. Jest bardzo cenny. 
Powinnam mu go 
zwrócić!
– Nie, Ibrahim chciał, żebyś go zatrzymała. Specjalnie mnie prosił, Anno, o 
przekazanie ci, 
że masz zatrzymać amulet na zawsze. – Toby wyjął jej z rąk list Omara i położył 
go na stole.
– Co się stało z Andym? – obróciła się ku niemu z oczami lśniącymi od łez.
– Jego ciało przywieziono samolotem do Londynu i pogrzebano w rodzinnym 
miasteczku 
w hrabstwie Sussex. Serena, Charley i Ben byli na pogrzebie.
– A Charley. – Anna jak echo powtórzyła to imię. – Czy jest już zdrowa?
Toby skinął głową.
– Tak, czuje się świetnie.
– A więc chodzi o mnie. – Spojrzała na swoje ręce. – Wiesz, to nie był szok. – 
Nagle 
wszystko stało się w jej pamięci krystalicznie jasne. – Potrzebował mnie. Byłam 
potrzebna temu 
kapłanowi, gdy Charley wyjechała z Egiptu, i ja pozwoliłam mu sobą zawładnąć. 
Serena 
wezwała go na File, a ja się przyglądałam, uśmiechałam i bardzo chciałam 
zobaczyć, co się 
stanie, więc wdarł się w mój umysł. Serena wiedziała, jaki jest niebezpieczny. 
Ibrahim także to 
wiedział. A ja po prostu się otworzyłam i pozwoliłam, aby to się stało! Gdzie 
jest Serena? Co się 
z nią dzieje?
– Serena kilka razy przychodziła, by cię odwiedzić, Anno – odparł Toby. – Bardzo 
się 
o ciebie niepokoiła. Próbowała wyjaśnić lekarzowi, że sądzi, iż zostałaś opętana 
przez owego 
kapłana, ale on nie chciał tego słuchać. Potraktował ją okropnie 
protekcjonalnie. Gdybym sam 
tego nie widział, nie uwierzyłbym, że w ogóle można się tak zachować. Nie byłbym 
zaskoczony, 
gdyby Serena dała za wygraną, ale ona przyszła znowu i przyprowadziła kogoś, by 
ci pomógł, ale 
ty wówczas nie chciałaś, by jeszcze ktoś zajmował się twoją głową, więc 
postanowiliśmy, że 
lepiej będzie poczekać, aż pamięć wróci ci sama. Mama chciała sprowadzić 
pastora, ale Serena 
powiedziała, że to rozgniewałoby egipskiego kapłana.
Anna zadrżała.
– Sprawiłam pani tak wiele kłopotów – odezwała się żałośnie – i to wszystko moja 
wina...
– To nie była twoja wina – Frances podeszła i pochyliła się nad nią – ani nikogo 
innego. 
Skąd można było wiedzieć, że wydarzą się takie straszne rzeczy? – Wzdrygnęła 
się. – Chodźmy, 
pomogę ci spakować trochę ciepłych ubrań. Potem pojedziemy do domu. Jutro 
spotkasz się ze 
swoją ciotką i zaczniesz powracać do normalnego życia.
– Nic już nigdy nie będzie normalne – potrząsnęła głową Anna. – To ja zabiłam 
Andy’ego. 
Z pomocą tego głupiego flakonika.
– Nie – zaoponował ostro Toby. – Andy’ego zabiła duża butelka... wódki... na 
pusty żołądek! 
Nigdy, nigdy się nie obwiniaj, Anno.
Tego wieczoru po raz pierwszy Anna zainteresowała się, dokąd poszedł Toby po 
kolacji, 
którą zjedli we troje przy małym okrągłym stole w niewielkiej kuchni Frances. 
Zapytała o to, gdy 
Toby cmoknął każdą z nich w policzek i dzwoniąc kluczykami od samochodu, wyszedł 
z domu 
w zimną londyńską noc.
– Nie powiedział ci? – roześmiała się Frances. – Nocuje u niejakiego Bena 
Forbesa. Chyba 
poznał go na tej waszej okropnej wycieczce. – Po chwili wahania dodała: – Toby 
mieszka 
w Szkocji, Anno. Wiedziałaś o tym, prawda? Po śmierci żony nie chciał dłużej 
mieszkać 
w Londynie i dał mi ten dom. Zazwyczaj, kiedy przyjeżdża do Londynu, nocuje w 
twojej obecnej 
sypialni, ale teraz postanowił umieścić w niej ciebie.
– Toby był dla mnie bardzo dobry – powiedziała z namysłem Anna. – Nie wiem, co 
by się ze 
mną stało, gdyby go tam nie było – podniosła wzrok – i gdybym go nie poznała.
Frances się uśmiechnęła.
– Byłam bardzo zadowolona, że cię tu przywiózł. – Mówiła, przygotowując dla 
siebie i Anny 
po szklaneczce czekolady przed snem. – Pewnie się domyślasz, że jestem wdową i 
że Toby jest 
samotny. Bardzo się cieszę, że mój syn i ja jesteśmy przyjaciółmi. Sądzę 
również, że opowiedział 
ci o okropnym rozdziale swego życia sprzed dziesięciu lat? – Podniosła wzrok i 
gdy Anna 
twierdząco skinęła głową, ciągnęła: – Toby zamknął się w sobie po śmierci Sarah 
i odsunął się od 
swych przyjaciół.
Była to odpowiednia pora, by dowiedzieć się czegoś więcej o tym, co się stało. 
Anna 
zawahała się jednak i chwila minęła.
– Pojedzie pani z nami jutro do Suffolk? – zapytała zamiast tego. Frances 
pokręciła 
przecząco głową.
– Nie, moja droga. Z przyjemnością poznam pewnego dnia twoją ciocię, ale nie tym 
razem – 
odparła i dodała niepewnie: – Toby mówił mi, że jesteś rozwiedziona.
Anna przytaknęła.
– Zapewne było to dla ciebie przykre.
– Właściwie nie. Początkowo przeżyłam szok, dowiedziawszy się, że nasze życie 
nie jest 
takie, jak sądziłam. Potem poczułam ulgę. To Feliks, mój były mąż, nagrał się na 
sekretarkę. 
Nadal ze sobą rozmawiamy.
– I posłałaś mu widokówkę.
Anna kiwnęła głową. Przyjęła kubek gorącej czekolady z rąk Frances i piła ją 
powoli.
– Czy Toby opowiedział pani cały przebieg owej wycieczki?
– Jestem pewna, że nie. Mówiąc szczerze, w chłodnym klimacie londyńskiej zimy to 
wszystko wydawało się nieco naciągane. Nie, nie! – wyciągnęła rękę w stronę 
Anny, gdy ta 
otworzyła usta, by zaprotestować. – Nie mówię, że to się nie wydarzyło. 
Najwyraźniej stało się 
coś okropnego. Przyznaję tylko, że trudno mi to sobie wyobrazić. Śmierć Andy’ego 
była dla 
mnie wystarczająco straszna. Prawdopodobnie to jest wszystko, z czym mogę się 
uporać na tym 
etapie.
Anna powoli skinęła głową. Wsunęła palce pod kołnierzyk bluzki i zacisnęła je na 
amulecie 
Ibrahima.
– Chciałabym pojechać na jego grób. Położyć tam kwiaty. Powiedzieć mu, jak mi 
przykro.
Frances spojrzała na nią szybko i spytała z wahaniem:
– Anno, moja droga, nie byłaś zakochana w Andym, prawda?
– Zakochana w Andym?! – Anna była zaskoczona. – Nie, oczywiście, że nie byłam w 
nim 
zakochana!
– Chciałam się tylko upewnić.
Zapadło milczenie. Anna, niepewna gruntu pod nogami, szukając słów, nagle zdała 
sobie 
sprawę z przepastnej, mglistej luki w pamięci.
– Czy Toby nie opowiedział pani o Andym i o mnie? O tym, jak Andy próbował 
zatrzymać 
dla siebie pamiętnik mojej praprababki?
– Opowiedział – przyznała Frances. – Opowiedział mi o wielu rzeczach, ale równie 
wiele 
pominął.
– Ach tak...
– Pominął rzeczy, które nie są moją sprawą; takie na przykład, jak to, co oboje 
do siebie 
czujecie.
Anna poczuła, że się rumieni.
– Lubisz Toby’ego? – Frances podniosła wzrok i pochwyciwszy spojrzenie Anny, 
uśmiechnęła się. – Zakochałaś się w nim?
– Chyba tak – powiedziała z drżeniem Anna. – Ale spędziliśmy ze sobą niewiele 
czasu, a ten 
czas był przy tym tak trudny...
– Brzmi to zbyt powściągliwie. Nie zapytam o nic więcej, moja droga. Wiedz 
tylko, że 
jestem bardzo zadowolona, że Toby spotkał właśnie ciebie.
Anna powróciła w myślach do tej krótkiej rozmowy, gdy leżąc w wannie, 
rozkoszowała się 
zapachem różanych i lawendowych olejków kąpielowych, które znalazła na 
łazienkowej półce, 
i na jej ustach powoli pojawił się uśmiech. Owinąwszy się później w duży, miękki 
ręcznik, 
wróciła do swojego pokoju na poddaszu i przez chwilę, rozglądając się wokół, 
myślała o wizycie 
u ciotki, do której nazajutrz miała pojechać wraz z Tobym.
Pamiętnik Luizy leżał na stoliku przy oknie. Spojrzała nań, marszcząc brwi. 
Obiecała, że 
rano zostawi go Frances do przejrzenia pod ich nieobecność, ale przecież zostało 
jeszcze kilka 
stron, których ona sama dotychczas nie przeczytała.
Ostatnią rzeczą, jaką zapamiętała ze statku, była chwila, w której odłożyła 
pamiętnik na 
łóżko, a potem leżała, wpatrując się w sufit, przytłoczona lękiem i dziwnym, 
obcym gniewem.
Z namysłem wzięła do ręki dziennik Luizy. Czy on naprawdę zniknął, ów kapłan, 
który 
wdarł się w jej umysł, czy jedynie czeka na stosowną chwilę? Wzdrygnęła się i 
ostrożnie 
poruszyła głową z boku na bok, jakby sprawdzając jej funkcjonowanie, a potem 
spojrzała na 
pamiętnik. W ostatniej części przeczytała, że Luiza zamierzała udać się do 
Doliny Królów, by 
flakonik na wonności, który okazał się świętym naczyniem, zakopać u stóp Izydy.
* * *
Świtało, gdy Luiza i Mohammed dosiedli osiołków i zwróciwszy się plecami do 
rzeki, 
ruszyli na zachód przez bujne, gęsto obsiane pola. Jechali w milczeniu i 
nieskrępowani 
obecnością jucznych zwierząt ani ludzi, obserwowali, jak słabe światło dnia z 
każdą minutą staje 
się coraz silniejsze. Gdy w pierwszych promieniach słońca ujrzeli przed sobą 
swoje długie cienie, 
dojeżdżali już do granicy żyznej ziemi i kierowali się w ostry żar pustyni.
– Gdzie chce pani umieścić flakonik, lady Luizo? – spytał Mohammed. – Do którego 
grobowca chce się pani udać?
– Do cichego i ukrytego, tak by flakonik mógł spoczywać tam w spokoju. Chcę 
znaleźć 
wizerunek bogini Izydy, żeby leżał blisko niej. – Osiołek Luizy potknął się 
nagle, więc 
przytrzymała się siodła. – To wszystko, co chcę zrobić, potem możemy wrócić na 
statek 
i zapomnieć o nim.
Mohammed poważnie skinął głową. Droga zwęziła się, gdy dotarli do wylotu doliny. 
Rozejrzał się po ciemnych wejściach do skalnych jaskiń. Nie był przewodnikiem. 
Nie miał 
wiedzy Hassana ani doświadczenia w poruszaniu się w dolinie. Ściągając cugle 
osłu, pokręcił 
głową.
– Pamięta pani, którędy jechać?
Rozglądała się wokół, mając nadzieję, że Mohammed przypisze łzy w jej oczach 
blaskowi 
porannego słońca, które odbijało się od połyskliwych skał. Jej wspomnienia z 
tego miejsca były 
tak związane z Hassanem, że każdy kamień, każdy cień nosił obraz jego twarzy, a 
każde echo 
brzmiało jego głosem.
W końcu przynagliła swego osiołka do dalszej jazdy. Tym razem w dolinie byli 
inni ludzie; 
turyści z własnymi przewodnikami stali, rozglądając się dokoła, albo wynurzali 
się na światło 
dnia, pełni zdumienia tym, co zobaczyli.
Luiza i Mohammed zatrzymali osiołki w pobliżu jednego z wejść. Mohammed zsunął 
się 
z siodła, pomógł zsiąść Luizie i sięgnął do swojej torby po świece. Wzdrygnął 
się.
– Nie lubię takich miejsc, lady Luizo. Są w nich złe duchy. I skorpiony.
I węże.
To słowo zawisło między nimi niewypowiedziane. Luiza przygryzła wargę, i zmusiła 
się, by 
ruszyć naprzód, wskazując drogę.
– Nie zostaniemy tu długo, Mohammedzie, obiecuję. Masz łopatę? Przywieźli ze 
sobą małą 
łopatę, przywiązaną do siodła osiołka Mo-
hammeda, aby Luiza mogła zakopać flakonik w piasku. Skinął głową, pospiesznie 
ruszył 
przed nią i zobaczyła, że położył dłoń na rękojeści noża zatkniętego za pas, co 
dodało jej nieco 
otuchy. Wspinając się ku ciemnemu otworowi w skale, pomyślała, że w razie czego 
Mohammed 
użyje tego noża, by bronić ich obojga.
Kiedy dotarli do wejścia, brakowało im tchu. Mohammed zajrzał do środka.
– Czy to jest właściwe miejsce? – zapytał.
Luiza zauważyła, że ukradkiem zrobił znak przeciwko złym duchom.
Skinęła potakująco. Gdzieś w środku odnajdzie wizerunek bogini z 
charakterystyczną ozdobą 
głowy w kształcie tarczy słonecznej, siedzącej na tronie i dzierżącej w dłoniach 
berło oraz anch, 
symbol życia.
Z zawieszonej na ramieniu torby Luiza wyjęła flakonik, wciąż owinięty w wilgotny 
kawałek 
jedwabiu.
– To nie potrwa długo – powtórzyła.
Wysuwając się naprzód, usłyszała trzask zapałki. Gdy Mohammed zapalił świecę w 
małej 
latarni, dostrzegła cienie unoszące się na ścianie. Byli we właściwym miejscu; 
pamiętała te 
obrazy tak wyraźnie... jaskrawe kolory... niekończące się historie opowiedziane 
niedającymi się 
odcyfrować hieroglifami... szeregi bogów i bogiń kroczące w widmowej 
ciemności...
– Lady Luizo! – zduszony okrzyk Mohammeda zabrzmiał echem w cichych głębinach 
grobowca.
Odwróciła się.
Stał przy wejściu, niemal w tym samym miejscu, wciąż w słońcu, wręcz wciśnięty w 
ścianę 
i zmartwiały z przerażenia. Tuż przed nim zobaczyła kołyszący się łeb kobry.
– Nie! – Krzyk Luizy rozdarł mrok. Pospiesznie rzuciła się z powrotem ku 
wejściu. – Zostaw 
go w spokoju! Nie! Nie! Nie...
Cisnęła w węża flakonikiem, a potem sama rzuciła się na niego, chwytając bestię 
gołymi 
rękami. Przez chwilę walczył w jej uścisku... ciepły, śliski, ciężki, a potem 
zniknął.
Luiza wpatrywała się w swoje puste dłonie.
Mohammed, szlochając, padł na kolana.
– Lady Luizo, ocaliła mi pani życie!
– Nie ukąsił cię? – Nagle zaczęła trząść się tak gwałtownie, że nogi się pod nią 
ugięły i także 
osunęła się na kolana.
– Nie! – Zamknął oczy i odetchnął głęboko. – Nie. Lillah! Nie ukąsił mnie. 
Proszę zobaczyć. 
– Wysunął nogę, a ona zobaczyła ślad zębów i długą strużkę jadu, ściekającą w 
dół pod nogawką 
bawełnianych spodni.
Usłyszeli grzechot kamieni i spoglądając w dół, zobaczyli dwóch mężczyzn 
wdrapujących 
się po ścieżce. Jeden, odziany w strój egipski, miał w dłoni nóż. Drugi był 
Europejczykiem.
– Usłyszeliśmy wasze krzyki – powiedział wyższy mężczyzna. Rozglądał się po 
wnętrzu 
grobowca, podczas gdy Mohammed i przybyły Egipcjanin z ożywieniem rozmawiali ze 
sobą po 
arabsku.
– To był wąż. – Luiza spojrzała na niego z wdzięcznością. – Myślę, że zniknął. – 
Drżąc, 
podniosła się z klęczek.
– Ukąsił kogoś? Potrząsnęła przecząco głową.
– Nie zdążył, dzięki Bogu! – zamknęła oczy.
Flakonik zniknął. Nie było go ani na ścieżce, ani u wejścia do grobowca, ani na 
szlaku 
wiodącym do podnóża skały. Zniknął wraz z wężem.
Luiza przyjęła złożoną przez wybawców propozycję odpoczynku i odświeżenia się. 
Potem 
wraz z Mohammedem wrócili do swoich osiołków i skierowali się z powrotem ku 
rzece.
Kiedy wrócili zgrzani i zakurzeni, na statku wrzało. Jeden z podróżnych, który 
zamierzał 
wracać do Kairu, zachorował i zwolniło się dla niej miejsce na parowcu 
odpływającym 
następnego dnia. Luiza miała więc bardzo mało czasu, jeśli chciała je przyjąć. 
Musiała spakować 
swoje rzeczy, pospiesznie pożegnać się ze wszystkimi, pozwolić, by jej bagaże 
załadowano do 
małej łódki i bezzwłocznie przeniesiono na parowiec.
Była rada, że wszystko stało się tak szybko. Nie miała czasu na oglądanie się 
wstecz. Ledwie 
starczyło go na pożegnania. Mohammed i kapitan płakali, gdy opuszczała statek, 
podobnie jak 
Katherine Fielding, która, ku zachwytowi Luizy, na jej cześć nazwała swego synka 
Louisem. 
Venetia podsunęła jej na pożegnanie chłodny policzek i uśmiechnęła się. David 
Fielding i sir 
John obdarzyli ją niedźwiedzimi uściskami, a Augusta uścisnęła jej dłonie.
– Czas leczy rany, moja droga – powiedziała łagodnie. – Zapomnisz to, co 
najgorsze, 
zapamiętasz zaś wszystko, co najlepsze.
Dziwne się podróżowało przy nieustannym odgłosie silnika i plusku łopatkowych 
kół. Teraz 
nie było się zależnym od zmiennego wiatru. Przesuwały się w tył brzegi Nilu z 
ruchomą 
panoramą palm i bujnymi uprawami; szadufy, proste urządzenia nieustannie 
przenoszące wodę 
z rzeki na pola, ciężko pracujące bawoły, osiołki, łodzie rybackie... Luiza 
oglądała to wszystko 
z pokładu zaczerwienionymi oczami, ukrytymi za okularami o przydymionych 
szkłach, 
szkicowała, niekiedy pisała parę linijek w swoim dzienniku, aby doprowadzić do 
końca relację 
z wizyty w Egipcie, i spała.
Dotarła do Londynu 24 kwietnia. Tydzień później połączyła się z synami. Dopiero 
29 lipca, 
w gorące popołudnie, gdy pracowała na tyłach ich londyńskiego domu w chłodnym 
zacienionym 
pokoju, którego używała jako pracowni, otworzyła pierwsze z pudeł zawierających 
egipskie 
płótna oraz szkicowniki i zaczęła je po kolei wyjmować. Ostrożnie rozstawiła je 
pod ścianami 
i oglądała krytycznie, po raz pierwszy od powrotu pozwalając sobie przypomnieć 
żar i kurz, 
a także błękitne wody Nilu, oślepiający blask piasku, świątynie i pomniki z ich 
płaskorzeźbami, 
malowidłami i inskrypcjami z dawno umarłej przeszłości. Przerwała, by wyjrzeć 
przez okno na 
czworoboczny ogród za domem. W jej świecie, angielskim świecie, przeważała 
zieleń, nawet 
tutaj, w Londynie. Pustynia i Nil były teraz jedynie wspomnieniem.
Pochyliła się, by wyjąć z pudła ostatnie płótna, i zmarszczyła brwi. Była tam 
jej stara torba. 
Zapewne włożyła ją tu, chcąc wypełnić pustą przestrzeń, tak aby płótna 
pozostawały na miejscu. 
Wyjęła torbę i popatrzyła na nią ze smutkiem. Wszak to właśnie owa torba 
towarzyszyła jej na 
malarskich wyprawach. Nawet teraz tkwiły w niej pędzle i jakieś pozostawione 
farby. Położyła 
torbę na stole i sięgnęła do środka, by je wyjąć.
Flakonik na wonności wciąż był owinięty w splamiony jedwab i przewiązany 
wstążką. Luiza 
wpatrywała się weń długo, a potem powoli zaczęła odwijać.
Przecież wyjęła flakonik z torby i rzuciła nim w węża. Tak, z pewnością to 
zrobiła. 
Przypomniała sobie, jak z flakonikiem w ręku weszła ze słonecznego światła w 
mrok grobowca.
Rzuciwszy jedwab na podłogę, stała, spoglądając na flakonik leżący w jej dłoni. 
Zadrżała. 
Flakonik wrócił do niej jeszcze raz. Czy nigdy się od niego nie uwolni?
– Hassanie – wyszeptała cicho. – Pomóż mi.
Ze łzami w oczach odwróciła się do niewielkiego sekretarzyka, przy którym zwykła 
siedzieć, 
załatwiając korespondencję. Podniosła blat, wysunęła szuflady i nacisnęła 
niewielką dźwignię 
w środku, która uruchamiała sekretną przegródkę. Włożyła tam flakonik, 
popatrzyła nań przez 
chwilę, a potem dotknęła palcem ust i lekko musnęła szkło. Kawałek papieru 
opowiadający 
historię buteleczki pozostawiła wsunięty w dziennik podróży, który, nieotwierany 
od miesięcy, 
wciąż leżał w pudełku z korespondencją i przyborami do pisania. Jedno ostatnie 
spojrzenie, jedna 
ostatnia myśl o Hassanie i Luiza wsunęła sekretną szufladkę na miejsce. 
Trzasnęła niewidoczna 
zapadka. Luiza szybko zamknęła wieko sekretarzyka.
Już nigdy nie dotknęła ani tej szuflady, ani swego dziennika.
		
* * *
– Czy wiedziałaś to wszystko, kiedy dałaś mi ten pamiętnik? – zapytała Anna, 
siedząc obok 
Toby’ego w rozświetlonym słońcem salonie Phyllis.
Ciotka potrząsnęła głową.
– Zawsze chciałam poznać przeszłość Luizy, ale z moim słabym wzrokiem, nigdy nie 
zdołałabym przeczytać jej dziennika.
– Więc nie znałaś dziejów flakonika, kiedy mi go dawałaś?
– Chybabym ci go nie dała, kochanie, gdybym znała tę historię! – zawołała 
Phyllis 
z przejęciem. – Byłaś małą dziewczynką. O ile wiem, flakonik leżał w szufladzie 
od czasu, gdy 
Luiza go tam włożyła. Sekretarzyk trafił do mnie poprzez mego ojca, oczywiście, 
i nic nie 
wiedziałam o papierze wsuniętym w pamiętnik Luizy. Zresztą, nawet gdybym 
wiedziała, nie 
miałoby to dla mnie żadnego znaczenia. Nikt z nas nie umiał czytać po arabsku.
Przez kilka minut wszyscy troje siedzieli w milczeniu. W kominku wesoło trzaskał 
ogień, 
napełniając pokój zapachem drzewa jabłoni.
– Wiesz, co się w końcu stało z Luizą? – zapytała wreszcie Anna.
– Trochę wiem. – Phyllis wolno skinęła głową. – Moim dziadkiem, jak wiesz, był 
jej 
najstarszy syn, David. – Przerwała, namyślając się. – Nie wyszła ponownie za 
mąż. O ile wiem, 
nigdy też nie pojechała po raz drugi do Egiptu. Wyjechała z Londynu w latach 
osiemdziesiątych 
ubiegłego wieku, gdy musiała już, jak przypuszczam, dobiegać sześćdziesiątki. 
Kupiła dom 
w Hampshire, który pozostawiła Davidowi. Pamiętam, że jeździłam tam, gdy byłam 
mała, ale 
chyba sprzedano go przed ostatnią wojną. Luiza nadal zajmowała się tam 
malarstwem i jeszcze 
za życia została znaną artystką.
– Czy znów prowadziła jakiś dziennik? – zapytał nagle Toby. Phyllis wzruszyła 
ramionami.
– O ile wiem, nie.
– Bardzo chciałabym wiedzieć, czy w ogóle myślała jeszcze kiedyś o Egipcie – 
powiedziała 
Anna z zadumą. – Co musiała czuć, gdy stwierdziła, że wciąż ma ten flakonik, po 
wszystkim, 
przez co przeszła, próbując się od niego uwolnić. I dlaczego go schowała? 
Dlaczego nie 
wyrzuciła go do Tamizy? Do morza? Gdziekolwiek! Nie bała się, że kapłani wrócą? 
Nie 
obawiała się, że znów pojawi się wąż?
Phyllis oparła się w fotelu i z zadumą spoglądała w ogień. Kot na jej kolanach 
przeciągnął się 
rozkosznie i przez chwilę mościł się na grubym tweedzie jej spódnicy, po czym 
znów zapadł 
w sen.
– Opowiem wam o tym, co mam. Na górze jest paczka starych listów dziadka; 
głównie jego 
własnych listów do rodziny i tych, które otrzymywał od brata Johna. Nie 
przypominam sobie, 
aby było tam coś szczególnie interesującego, ale możesz je wziąć, jeśli chcesz. 
Toby, mój drogi, 
czy mógłbyś pójść na górę i przynieść je Annie? – Udzieliła mu wskazówek, gdzie 
szukać owych 
listów, i obserwowała, jak wychodzi, a potem się uśmiechnęła.
– Trzymaj się go, kochanie. To bardzo miły młody człowiek. Jesteś w nim 
zakochana?
– Lubię go – odpowiedziała, rumieniąc się, Anna.
– Lubisz? – Phyllis pokręciła głową. – To za mało. Chcę usłyszeć, że kogoś 
uwielbiasz. I że 
ktoś uwielbia ciebie. A on cię uwielbia, chyba wiesz. Najwyraźniej nie może 
oderwać od ciebie 
oczu. – Nagle szybko zmieniła temat. – Co naprawdę przydarzyło ci się w Egipcie? 
Chyba nie 
opowiedziałaś mi wszystkiego. Przykro mi, że ten nieszczęsny człowiek utonął, 
ale jest coś 
jeszcze, prawda? Czy słusznie się domyślam, że byłaś chora?
Anna powoli skinęła głową.
– Właściwie nie była to choroba. Powiem ci, co się stało. Czy wiedziałaś, że 
flakonik był 
nawiedzony przez duchy? Wiem, że to brzmi, jakbym była obłąkana, i wydaje się 
niemożliwe. 
Ale to prawda. Strzegło go dwóch starożytnych egipskich kapłanów, którzy 
rywalizowali 
o prawo posiadania go. Pojawili się na statku i przestraszyli mnie tak 
nieprzytomnie, że zrobiłam 
coś bardzo głupiego. Już wcześniej zaprzyjaźniłam się z niejaką Sereną Canfield, 
która uprawia 
coś w rodzaju współczesnego kultu Izydy. Serena wezwała dwóch kapłanów i 
próbowała odesłać 
ich z powrotem, ale ja pozwoliłam jednemu z nich wtargnąć do mojego umysłu. Po 
śmierci 
Andy’ego popadłam w jakieś szaleństwo. Nie wiem, co by się stało, gdyby Toby się 
mną nie 
zaopiekował.
– Anhotep i Hatsek... – wymówiła cicho Phyllis.
Anna zastanawiała się przez chwilę, czy dobrze słyszy. Oczy jej się rozszerzyły 
ze 
zdumienia.
– A więc jednak czytałaś pamiętnik?
– Nie. – Phyllis wolno pokręciła głową. – Jest tu ich portret; tutaj w tym domu. 
Na odwrocie 
znajdują się ich imiona.
Anna, całkiem już uspokojona, patrzyła na nią uważnie.
– Gdzie on jest?
– Nigdy nie lubiłam tego obrazu, ale wiedziałam, że musi być cenny. Dziś 
prawdopodobnie 
wart jest fortunę, więc go zatrzymałam, ale umieściłam w spiżarni na tyłach 
domu. – Phyllis 
odwróciła się, gdyż do salonu wrócił Toby ze starą szkolną teczką. – Połóż to 
tutaj. Dziękuję ci, 
mój drogi – powiedziała i zmarszczyła brwi, gdyż Anna ruszyła ku drzwiom. – 
Kochanie, 
poczekaj. Bądź ostrożna! Toby, idź z nią.
– Gdzie? Dokąd idziesz? – Toby pospieszył za Anną długim korytarzem, zostawiając 
Phyllis 
przy kominku z twarzą wtuloną w kocie futro.
– Ona ma ich portret! W spiżarni. Nie wierzę. Ma portret kapłanów! – Anna 
pchnęła drzwi 
kuchni i weszła do środka. Było to duże pomieszczenie, ogrzewane starym piecem, 
z wyszorowanym dębowym stołem, zarzuconym książkami i papierami, kredensem 
pełnym 
kolorowych kubków i starych, popękanych filiżanek. Przez chwilę stała 
nieruchomo, wpatrzona 
w drzwi między kredensem a zlewem. – Tam! – Z trudem przełknęła ślinę, a jej 
ręka 
powędrowała do amuletu zawieszonego na szyi. – Toby, ten portret jest tam!
– Nie ma potrzeby go oglądać.
– Jest. Muszę go zobaczyć. Nie rozumiesz, muszę sprawdzić, czy tak samo widziała 
ich 
Luiza! – Aby się uspokoić, skupiła uwagę na wazonie zimowego jaśminu, ustawionym 
na 
kredensie, i poszukała ręki Toby’ego.
– Jesteś bezpieczna, Anno. Flakonik spoczywa na dnie Nilu. – Toby objął ją 
ramieniem. – To 
tylko obraz. Nie musimy zwracać na niego uwagi. Wróćmy przed kominek i 
przejrzyjmy te listy. 
Chodźmy do salonu.
Anna potrząsnęła głową.
– Muszę zobaczyć ten obraz – odpowiedziała, wzięła głęboki oddech, otworzyła 
drzwi 
spiżarni i nacisnęła kontakt.
Trzy ściany małej spiżarni zabudowane były półkami pełnymi puszek, słoików i 
pudełek, 
czwartą zaś zajmowała wielka lodówka. Na górze znajdowały się haki, na których 
wisiały 
siatkowe torby, pełne cebuli i czosnku, oraz stare patelnie i koszyki. Anna 
rozejrzała się, ale 
w pierwszej chwili nie dostrzegła obrazu. Dopiero potem zauważyła, że wystaje 
zza worka 
ziemniaków. Obraz w ramach o wysokości mniej więcej sześćdziesięciu centymetrów 
i szerokości pięćdziesięciu przedstawiał dwóch wysokich, ciemnoskórych mężczyzn; 
znajdowali 
się na pustyni, na tle nieba o barwie szafiru obramowanego olbrzymim drzewem 
akacjowym. 
Jeden odziany był w białą lnianą szatę, drugi nosił zwierzęcą skórę przewieszoną 
przez ramię 
i owiniętą w pasie. Obydwaj mieli dziwne przybrania głów oraz wysokie laski, a w 
oczach wyraz 
wielkiego skupienia. Toby odwrócił się od obrazu i spojrzał na Annę. Była biała 
jak 
prześcieradło.
– To oni – wyszeptała. – Tacy sami, jakimi ich widziałam.
– W porządku. To wystarczy. – Odciągnął ją. – Chodźmy. Wracajmy przed kominek – 
rzekł, 
gasząc światło i zamykając za nimi drzwi.
– Dlaczego wcześniej nie widziałam tego obrazu? – pokręciła głową. – Byłam w tej 
spiżarni 
setki razy. Otwierałam lodówkę. Przynosiłam puszki z półek. Od dzieciństwa!
– Być może przedtem go tam nie było. Albo był zasłonięty i go nie zauważyłaś. 
Przede 
wszystkim zaś nic wtedy dla ciebie nie znaczył – mówił Toby, idąc za nią 
korytarzem do salonu.
Phyllis siedziała na poduszce przed kominkiem, mając przed sobą otwarte pudełko, 
kot zaś 
wziął w całkowite posiadanie jej fotel. Gdy weszli, podniosła wzrok.
– Widzieliście obraz?
– Jak długo tam wisi? – Anna uklękła obok ciotki.
– Och, moja droga, doprawdy nie wiem. Trzydzieści lat? Nie pamiętam, kiedy go 
tam 
umieściliśmy. Przyprawiał mnie o gęsią skórkę, więc pewnego dnia zawiesiłam go 
tam, żeby 
zniknął mi z oczu.
– Więc dlaczego nie widziałam go wcześniej?
– Widziałaś. Po prostu nie zauważałaś go.
– Nie rozumiesz? Gdybym go widziała, rozpoznałabym tych kapłanów. Wiedziałabym, 
kim 
są. – Przysiadła na piętach, ściskając głowę rękami.
Toby usiadł obok niej.
– Anno, wielu ludziom się zdarza, że patrzą na coś codziennie i nie widzą tego – 
powiedział 
łagodnie. – Szczególnie jeśli ta rzecz nie wydaje się interesująca. Przede 
wszystkim nie miałaś 
żadnego powodu, żeby zwracać uwagę na ten obraz, prawda? Nic dla ciebie nie 
znaczył, dopóki 
nie przyjechałaś do Egiptu.
– Chyba że zwróciłam na niego uwagę, lecz zepchnęłam na dno pamięci jak jakiś 
skrywany 
koszmar, by wydobyć go później. Wyjazd do Egiptu przypomniał mi go w jakiś 
dziwnie 
podświadomy sposób. Jak to się nazywa? Skrywane wspomnienia? Prawdopodobnie 
pogodziłam 
się z tym wszystkim. Kryptoamnezja? Cała sprawa zrodziła się z mojej wyobraźni – 
mówiła 
Anna, z nadzieją patrząc na ciotkę i Toby’ego.
Phyllis wzruszyła ramionami.
– Znalazłam te wczesne listy – wtrąciła spokojnie, podając Annie kilka kopert 
związanych 
białą tasiemką. – Zobaczmy, czy jest w nich coś interesującego.
Anna drżącymi rękami wyjęła pierwszy list, przeczytała go cicho, po czym z 
uśmiechem 
podała Phyllis.
– Są bardzo wczesne. W tym twój dziadek jest jeszcze w szkole.
Otworzyła następny, a później kolejny i powoli się odprężała, zagłębiona w 
zwykłej 
codzienności pewnej wiktoriańskiej rodziny. Dziesięć minut później wydała krótki 
okrzyk 
zdumienia.
– Nie! O Boże, posłuchajcie! Ten list pochodzi z roku 1873. Napisał go John, 
młodszy syn 
Luizy. Drogi Davidzie! Mama znów niedomaga. Wezwałem lekarza, ale on nie 
znajduje żadnej 
przyczyny. Zalecił jej pozostanie w łóżku, a nam nakazał, żebyśmy zapewnili jej 
spokój i ciepło. 
Na polecenie mamy poszedłem do pracowni, by przynieść jej szkicownik, mając 
nadzieję, że 
rysowanie zatrzyma ją w łóżku. Wyobraź sobie moje zdumienie, gdy stanąłem oko w 
oko 
z olbrzymim wężem! Nie miałem pojęcia, co zrobić! Zatrzasnąłem drzwi i wezwałem 
Nor tona... – 
Przerwała i podniosła wzrok. – Kto to był Norton?...Weszliśmy tam bardzo 
ostrożnie, ale niczego 
nie znaleźliśmy. Musiał wyślizgnąć się na ulicę przez otwarte okno. Zapewne 
uciekł z ogrodu 
zoologicznego. – Anna odłożyła list i zapatrzyła się w ogień. – Wąż znalazł się 
w Anglii – 
powiedziała posępnie. – Podążał za flakonikiem.
– Czy opisuje coś jeszcze? – zapytał Toby, marszcząc brwi. Anna pokręciła głową.
– Nie powiedzieliśmy o tym Mamie, aby jej nie trwożyć. – Roześmiała się krótko. 
– Jakże 
rozsądnie! – Przejrzała kilka następnych listów. – Nie, nic więcej. Te listy 
pochodzą 
z Cambridge, a następne z wojska. Nie ma wzmianki o domu. Nie, zaczekajcie. – 
Przejęta 
chwyciła kolejny list. – To charakter pisma Luizy! – Ze czcią rozłożyła papier i 
ze zdumieniem 
stwierdziła, że ma ściśnięte gardło. Czuła się tak, jakby odnalazła dawną 
przyjaciółkę.
W salonie ciotki Phyllis panowało długie milczenie, gdy Anna przeglądała kolejne 
strony. 
Kiedy podniosła wzrok, jej twarz była ściągnięta i blada.
– Przeczytaj – wręczyła list Toby’emu. – Przeczytaj na głos.
– Namalowałam portret moich prześladowców w nadziei uwolnienia się od nich. 
Nawet 
teraz, tak wiele lat po podróży do Egiptu, prześladują mnie w snach. Do kogo 
Luiza pisze te 
słowa? – zapytał Toby.
– List jest adresowany do Augusty. Państwo Forresterowie mieszkali w Hampshire. 
Być 
może właśnie dlatego Luiza się tam przeprowadziła. – Anna zadrżała i objąwszy 
kolana, 
wpatrywała się w ogień. – Czytaj dalej.
– Ostatniej nocy śnił mi się Hassan. Jakże ja wciąż za nim tęsknię... Nie ma 
dnia, by nie 
pojawiał się w moich wspomnieniach. Jednak lękam się jego dwóch towarzyszy, 
obecnych 
w moich myślach. Czyż nie dadzą mi spokoju? Błagają mnie, bym zabrała ampułkę z 
powrotem 
do Egiptu. Gdybym była silniejsza, pewnie bym to zrobiła. Być może któregoś dnia 
jeden z moich 
synów lub wnuków zrobi to za mnie... – Toby przerwał, spoglądając na Annę. – A 
więc to ty. Jej 
praprawnuczka. Ty zabrałaś flakonik z powrotem.
Anna skinęła głową.
– Jednak coś poszło źle. Nie byłam wtajemniczona w to, co powinnam zrobić. Nie 
zrobiłam 
tego dobrze.
– Zostawiłaś flakonik w Egipcie. – Phyllis rozwiązała kolejną paczkę listów. – 
To była owa 
ważna sprawa.
– I poświęciłam życie człowieka.
– Nie, Anno. Fakt, że Andy zginął, gdy rzuciłaś flakonik do Nilu, to czysty 
przypadek. Był 
kompletnie pijany. – Toby złożył list i wsunął go z powrotem do koperty. – 
Zapewne marna to 
pociecha, ale czytałem gdzieś, że śmierć w Nilu uważano za nader szczęśliwy los, 
gdyż zmarły 
zabierany był bezpośrednio przez bogów. Pamiętaj też, że w tamtej motorówce nie 
było żadnych 
kapłanów ani węży.
– Nie? – Anna uśmiechnęła się z ironią. – Kapłan bogini Sachmet był w moim 
umyśle, 
miałam go w głowie, Toby.
Phyllis zmarszczyła brwi.
– Nie rozmawialiśmy jeszcze o tobie, Toby – zręcznie zmieniła temat. – A więc do 
rzeczy. 
Porozmawiajmy o szczegółach. Z czego żyjesz?
Toby uśmiechnął się i siadając prosto, zasalutował żartobliwie.
– Niestety, ja także maluję – rzekł, bezradnie wzruszając ramionami. – Nie 
jestem tak sławny 
jak Luiza, ale miałem kilka wystaw i mogę się z tego utrzymać. Miałem też sporo 
szczęścia, 
dziedzicząc trochę pieniędzy po śmierci ojca, więc żyję bardzo wygodnie. Jestem 
wdowcem... – 
Zawahał się, spoglądając na Annę, ale po chwili potrząsnął głową i podjął. – Mam 
matkę, lecz, 
niestety, nie mam braci ani sióstr. Mam za to wuja w konsulacie w Kairze, stąd 
moje tamtejsze 
kontakty. Nie pracuję dla CIA ani dla mafii. Nie jestem też poszukiwany przez 
policję, jak chyba 
sądził nasz nieszczęsny zmarły znajomy. Mam jeden dom w Szkocji, a drugi w 
Londynie, 
w którym mieszka moja matka. Moją namiętnością, przynajmniej do niedawna, było 
podróżowanie i malowanie. Na ogół uprawiam samotne wędrówki, ale niegdyś byłem 
znany 
z idiotycznych przedsięwzięć, jak podróż Orient Expressem jedynie dla czystej 
przyjemności lub 
rejs po Nilu. Uzupełniłem swoje dochody napisaniem dwóch książek podróżniczych, 
które 
całkiem dobrze przyjęto. – Roześmiał się. – Jeśli napiszę o naszym ostatnim 
rejsie, to niestety, 
będę to musiał przedstawić jako fikcję i zasłynę jako autor thrillerów, bo nikt 
w to nie uwierzy! – 
Wzruszył ramionami. – To wszystko, naprawdę. Z wyjątkiem przeprosin za 
pozostawienie Anny 
w Abu Simbel. Nie miałem okazji wyjaśnić, co się stało i dlaczego nie było mnie 
tam, gdy mnie 
potrzebowała. – Potrząsnął głową. – Spotkałem przyjaciółkę mojej matki, która 
była na innej 
wycieczce. Podróżowała sama i tuż po naszej rozmowie zachorowała. Oto dlaczego 
poszukiwała 
mnie policja: na jej prośbę. Zanim poczuła się lepiej, Anna wsiadła do autokaru 
i odjechała.
– Znów ta rycerskość wobec dam w niedoli – uśmiechnęła się Anna. – Dobre 
wyjaśnienie. 
Zostało ci wybaczone.
– To dobrze. – Phyllis z westchnieniem wstała sprzed kominka. – Cóż, moi drodzy, 
myślę, że 
nadszedł czas na mocnego drinka. Weźcie sobie te listy, jeśli chcecie. I obraz. 
– Zawiesiła głos. – 
Nie? W porządku. Będę trzymać waszych kapłanów w chłodzie, tak jak dotychczas – 
roześmiała 
się. U drzwi przystanęła i obejrzała się. – Powiedziałam ci, Toby? Zdałeś ten 
egzamin. Sądzę, że 
się nadajesz.
Anna roześmiała się.
– Phyllis nie znosiła mojego byłego męża – powiedziała cicho. – I większości 
moich 
dawnych chłopców, spotkał cię więc niemały zaszczyt.
– Cieszę się – rzekł Toby i pocałował Annę w czubek głowy – ale toczy się to 
trochę za 
szybko, Anno. Ja nie proponuję małżeństwa. Przynajmniej jeszcze nie...
– A ja nie rozglądam się za mężem. W ogóle! – odparowała ostro. – Jestem 
niezależną 
kobietą, pragnącą zrobić karierę w fotografii. Pamiętasz?
Skinął głową.
– Ale nie mów tego Phyllis. Jeszcze nie. Nie psujmy jej zabawy. – Spojrzała na 
niego 
pytająco. – Dobrze?
– Dobrze. Dla mnie to brzmi doskonale.
Wrócili do Londynu bardzo późno, ale gdy weszli do domu, na parterze wciąż 
paliło się 
światło. Frances siedziała przy kuchennym stole, pogrążona w lekturze.
– Mieliście dobry dzień? – zapytała, podnosząc wzrok. – Umieram z ciekawości, 
żeby o tym 
usłyszeć, ale najpierw... – Umilkła na chwilę i oboje ujrzeli posępną zmarszczkę 
na jej czole. – 
Jestem pochłonięta tym dziennikiem, Anno – ciągnęła. – Niemal nie ruszyłam się 
przez cały 
dzień i mam ci do powiedzenia coś bardzo niezwykłego. Nie wiem, jak to 
przyjmiesz.
Patrzyła, jak Toby wnosi pudełko i stawia je na podłodze.
– Usiądźcie. – Zamknęła pamiętnik Luizy i przez kilka sekund siedziała ze 
wzrokiem wbitym 
w jego starą, zniszczoną okładkę.
Usiedli po obu jej stronach, wymieniając zatroskane spojrzenia, a potem oboje 
wyczekująco 
zwrócili oczy na Frances. Anna poczuła nagły niepokój. Na przystojnej, zwykle 
tak spokojnej 
twarzy Frances malowało się zdenerwowanie.
– Nikczemnik z tej opowieści... Roger Carstairs... Wiesz, co się z nim stało?
Anna wzruszyła ramionami.
– W pamiętniku nie ma o nim wzmianki od momentu przyjścia na świat dziecka 
Fieldingów. 
Podobno był dość znany w swoim czasie. Serena sporo o nim wiedziała. I nawet 
Toby o nim 
słyszał.
Frances spojrzała na syna i skinęła głową.
– Był znany. Opuścił Egipt w 1869 roku, po czym powędrował do Indii i na Daleki 
Wschód. 
Nie było go w Europie przeszło pięć lat, a potem znów wypłynął na powierzchnię w 
Paryżu. 
Zamieszkał w pobliżu Lasku Bulońskiego w starym domu, należącym niegdyś do 
jakiegoś 
francuskiego księcia...
– Skąd ty, u licha, o tym wiesz? – przerwał jej Toby, marszcząc brwi. Frances 
uspokajająco 
uniosła rękę.
– ...Ożenił się z Francuzką, Claudette de Bonville, i miał dwie córki. Jedna z 
nich była babką 
mojej matki.
Toby i Anna patrzyli na nią w głuchym milczeniu.
– Pochodzi więc pani w prostej linii od Rogera Carstairsa! – powiedziała z 
niedowierzaniem 
Anna.
– Obawiam się, że tak – wzdrygnęła się Frances. – Miał też dwoje innych dzieci 
z pierwszego małżeństwa, które mieszkały w Szkocji. Jego najstarszy syn James 
odziedziczył 
tytuł lordowski, ale nie miał go komu przekazać, gdyż ani on, ani jego brat nie 
mieli dzieci.
– A co się stało z Rogerem? – Anna spoglądała na Toby’ego, który wydawał się 
równie 
oszołomiony jak ona.
– Zniknął. – Frances wzruszyła ramionami. – Dość szczęśliwie. Sądzono, że wrócił 
do 
Anglii. Dzisiejszego popołudnia przeglądałam rodzinne kroniki i dokumenty. 
Opuścił Francję 
w niesławie po pięciu latach małżeństwa z Claudette i udał się do 
Konstantynopola. Następnie 
zaś przeniósł się do Aleksandrii, gdzie spędził kilka lat, a potem wyruszył 
dalej. O ile wiem, 
nigdy już o nim nie słyszano. – Po tych słowach odwróciła się w stronę Toby’ego. 
– Zanim 
zapytasz, dlaczego o tym wszystkim nie wiedziałeś, powiem, że po pierwsze: nigdy 
nie byłeś 
zainteresowany historią rodziny, po drugie zaś: moi rodzice nie pozwalali 
wspominać w domu 
jego nazwiska. Nie pamiętałam o nim aż do chwili, gdy pojawił się w dzienniku 
Luizy. Claudette 
zabrała dzieci do Szkocji; chciała dotrzeć do jego posiadłości, by poprosić tam 
o pomoc, gdyż po 
jego wyjeździe z Francji była bez środków do życia. Synowie Rogera odmówili jej 
wszelkiego 
wsparcia, więc pojechała na południe, do Anglii, do siostry Rogera, ta bowiem 
wydawała jej się 
miłą osobą. Rzeczywiście, szwagierka pomogła im osiąść w Anglii i w końcu obie 
dziewczynki 
poślubiły Anglików.
Anna w milczeniu wpatrywała się w Toby’ego.
– Cieszę się, że wyrzuciłaś ten flakonik – odezwał się, unosząc brwi. – A może 
naprawdę 
podejrzewałaś, że chcę go zagarnąć?
– Mam nadzieję, że nie odziedziczyłeś po Rogerze Carstairsie jego mocy – 
powiedziała 
Anna, zmuszając się do uśmiechu.
– Nie, niczego nie odziedziczyłem. – Przyglądał jej się z bliska. – Poza 
upodobaniem do 
węży. To cię irytuje, nieprawdaż? Anno, przecież to było przeszło sto lat temu!
– Wiem. Wiem, że to niesamowity zbieg okoliczności. Wiem, że to nielogiczne. 
Chodzi o to, 
że tak długo żyłam życiem Luizy. – Zamknęła oczy, poddając się rozpaczy, która 
ją samą 
zdumiała.
– Przykro mi, może nie powinnam była ci tego mówić. – Frances spojrzała na nią z 
troską. – 
Ale musiałam to zrobić. Nie chcę, by między nami istniały jakiekolwiek sekrety. 
Myślałam... 
miałam nadzieję... że będziesz po prostu zaintrygowana. To nader osobliwy zakręt 
w twojej 
opowieści.
Anna wstała, podeszła do małej sofy pod oknem i rzuciła się na nią.
– Serena mówi, że nie istnieje coś takiego jak zbieg okoliczności. Toby spojrzał 
szybko na 
matkę.
– W takim razie może to jest nasza szansa, by naprawić szkody. Może to ja 
powinienem 
wynagrodzić wszystkie nieszczęścia, jakie Carstairs sprowadził na Luizę.
– I wszystkie złe uczynki, jakie popełnił? – Annę ogarnął nagły chłód, mimo że w 
kuchni 
było ciepło. Dygotała.
– Przodkowie wielu ludzi popełniali złe uczynki, moja droga – wtrąciła łagodnie 
Frances. – 
W historii musi być miejsce na wybaczenie. Właśnie tego uczy nas Chrystus. 
Wprawdzie Roger 
Carstairs był nikczemnikiem, ale za to mój dziadek, który, nie zapominaj, także 
jest przodkiem 
Toby’ego, był pastorem w jednym ze środkowych hrabstw Anglii; bardzo lubianym 
i szanowanym człowiekiem, który uczynił ogromnie dużo dobrego na tym świecie. 
Trudno mu 
było się pogodzić z reputacją dziadka. Codziennie modlił się za jego duszę, jak 
nam 
powiedziano. Istnieje więc równowaga. Nasz honor nie jest całkiem splamiony. – 
Wstała 
i uśmiechnęła się ze znużeniem. – Jest bardzo późno, więc, jeśli zechcecie mi 
wybaczyć, pójdę 
już spać. Dobranoc, moi drodzy.
Toby i Anna w milczeniu patrzyli, jak odchodzi. Kiedy zamknęła za sobą drzwi, 
Toby 
odezwał się pierwszy.
– No cóż, to była prawdziwa niespodzianka. Wśród wszystkich spraw z mojej 
przeszłości, 
które, jak sądziłem, mógłbym ci wyjaśnić, kwestii pochodzenia od Rogera 
Carstairsa nie było. – 
Wstał, podszedł do szafki nad kuchennym blatem i wyjął butelkę whisky. – W tym 
momencie 
chyba potrzebuję czegoś nieco mocniejszego niż gorąca czekolada. Napijesz się? – 
Zdjął dwie 
szklaneczki z półki nad zlewem. – Wiesz, mama ma rację. To nie ma żadnego 
znaczenia. – Nalał 
trochę whisky do obu szklaneczek i podał Annie jedną. – Nie, nie chciałem 
powiedzieć, że to nie 
ma znaczenia. Oczywiście ma, ale to nas nie obchodzi. Nie obchodzi nas to, 
prawda? Anna 
wolno pokręciła głową.
– Naturalnie, że to nie ma znaczenia. Chodzi tylko o to, że jego wspomnienie 
jest teraz 
bardzo silne w mojej pamięci. Wszystko to wiąże się z lękiem i bólem, jaki 
czułam. Ze śmiercią 
dwóch ludzi, którzy żyli przed trzema tysiącami lat. Z Sereną i z Charley – 
powiedziała 
i odstawiwszy nietkniętą szklankę, wsparła głowę na rękach.
– Więc nie był to udany urlop? – Toby patrzył na nią żartobliwie. Roześmiała się 
mimo woli.
– Nie, nie był to udany urlop! Chociaż okazał się wart zapamiętania, a ja 
zobaczyłam kilka 
wspaniałych rzeczy i poznałam kilka wspaniałych osób.
– Chciałbym móc sądzić, że jestem jedną z nich. Przez kilka sekund badawczo 
patrzyła mu 
w twarzy.
– Jesteś jedną z tych osób.
– Mimo że teraz widzisz mnie w czarnej pelerynie, graniastym kapeluszu, ze 
śmiercionośną 
czarodziejską różdżką oraz koszem pełnym węży, które zabijają na mój rozkaz?
– Mimo że widzę cię właśnie tak! – powiedziała, wstając. – Idę spać, Toby. 
Zabiorę 
szklaneczkę ze sobą. To był męczący dzień. Wyjazd do Suffolk i to wszystko...
– W porządku. Może jutro przejrzymy jeszcze kilka listów? – skinął głową w 
stronę pudła.
– Może. – Na progu się odwróciła. – Toby, chcę jutro wrócić do domu. Twoja matka 
jest 
niezwykle uprzejma i gościnna, ale czuję się już dobrze i bardzo pragnę znaleźć 
się pod własnym 
dachem. Rozumiesz to, prawda?
– Oczywiście. – Toby nie mógł ukryć przygnębienia.
– To nie z powodu Carstairsa. Muszę znów poukładać wszystko w swoim życiu.
– Czy będę jego częścią? Zawahała się.
– Jestem niemal pewna, że tak, jeśli tego zechcesz. Ale potrzebuję czasu. Zbyt 
wiele się 
wydarzyło...
– Naturalnie. Będziesz mieć tyle czasu, ile potrzebujesz – odparł, wstając, by 
otworzyć przed 
nią drzwi, a kiedy go mijała, pochylił się i pocałował ją w policzek. – 
Spotkanie z tobą było 
najlepszą rzeczą, jaka mi się zdarzyła, Anno.
– Cieszę się – odpowiedziała z uśmiechem.
Dopiero później uświadomiła sobie, że nie powiedziała, iż czuje to samo.
Niewielka sypialnia na piętrze była bardzo przytulna w świetle nocnej lampki 
osłoniętej 
kwiecistym abażurem. Anna, zsunąwszy pantofle, stała, rozglądając się i 
pociągając whisky. 
Czuła się tu bezpiecznie, pielęgnowana i otoczona troską w sposób, jakiego nie 
doznawała od 
bardzo dawna, zapewne od dzieciństwa... Ogromnie polubiła Frances i ufała jej. 
Polubiła 
Toby’ego. Chyba nawet go pokochała. Dlaczego więc nieoczekiwanie ogarnęły ją złe 
przeczucia?
Podeszła do małej komody, która pełniła funkcję toaletki, i spojrzała w lustro. 
Szczupła 
twarz zmizerniała i nawet jej samej wydawała się blada. Światło padało od tyłu, 
więc lustrzane 
odbicie było ciemne. Anna zrobiła niezadowoloną minę.
Wstało słońce. Świeciło skośnie na jej twarz i było tak jasne, że musiała 
zmrużyć oczy przed 
blaskiem. Lustrzane odbicie rozjaśniło się trochę. Anna zobaczyła skalne 
urwiska, ptaka 
krążącego powoli po niebie, liście palm, dyskretnie pukające do okna...
– Nie! – odwróciła się szybko, wypuszczając z dłoni szklaneczkę, która rozbiła 
się o kant 
komody. Strumień alkoholu zalał kosmetyki i szczotkę do włosów.
Anna zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech. Kiedy otworzyła je ponownie, pokój 
wyglądał 
tak samo jak zwykle. Tonący w cieple i półmroku. Bezpieczny.
Drżącymi rękami pozbierała kawałki szkła i umieściła je w koszu na śmieci. 
Właśnie ścierała 
rozlaną whisky, gdy rozległo się pukanie do drzwi.
– Anno? Dobrze się czujesz? – zapytał cicho Toby.
Zagryzła wargę. Łzy zaczynały już piec ją pod powiekami. W milczeniu odłożywszy 
zużyty 
ręcznik, podeszła do łóżka i położyła się, naciągając poduszkę na głowę.
– Anno, śpisz już? – Po chwili ciszy usłyszała jego kroki na schodach, a 
dziesięć minut 
później dobiegł ją odgłos samochodu Toby’ego, ruszającego cichą ulicą i 
odjeżdżającego w dal.
Kiedy się obudziła, było jeszcze ciemno. Lampa wciąż świeciła, a ona mocno 
ściskała 
w ramionach poduszkę. Była całkowicie ubrana, a pokój pachniał whisky. Z 
westchnieniem 
zwlokła się z łóżka i spojrzała na zegarek. Była czwarta nad ranem. Rozebrała 
się, zeszła do 
łazienki, wypłukała przesiąknięty whisky ręcznik i zrobiła sobie ciepłą kąpiel. 
Bała się, że odgłos 
płynącej wody obudzi Frances, ale musiała spłukać z siebie zapach lęku, piekącą 
chropowatość 
pustynnego piasku i udrękę tkwiącą w porach skóry. Długo leżała w wannie, 
wpatrując się 
w jasnoróżowe kafelki. Wreszcie wyszła z wody i owinęła się ręcznikiem. Na 
podeście przed 
łazienką panowała cisza, a drzwi sypialni Frances były zamknięte. Po powrocie na 
górę Anna 
szeroko otworzyła okno, wpuszczając do wnętrza powiew chłodnego nocnego 
powietrza, potem 
w końcu zgasiła światło i wskoczyła do łóżka.
Kiedy się obudziła, było już po dziesiątej. Szybko się ubrała i zbiegła na dół, 
by stwierdzić, 
że dom jest pusty. W kuchni na stole czekał na nią krótki list: Pomyślałam, że 
pozwolę ci spać. 
Wrócę na lunch. F.
Zamyślona, zrobiła sobie kawy, a potem poszła do salonu. Nigdzie nie było ani 
Toby’ego, 
ani żadnej wiadomości. W książce telefonicznej znalazła numer telefonu Sereny.
– Miałam nadzieję, że cię zastanę, Chcę ci podziękować, że mnie odwiedzałaś.
– Jak się czujesz? – spytała Serena pogodnie. Anna słyszała też rozlegające się 
w tle dalekie 
dźwięki muzyki. Poznała pierwsze takty VI Symfonii Beethovena.
– Sereno, dziś po południu wracam do domu. Czy mogłabyś spotkać się tam ze mną? 
Podam 
ci adres.
– Coś wciąż jest nie w porządku, prawda? – Głos Sereny był ciepły, kojący, pełen 
troski.
– Tak. – Annie udało się przełknąć łzy. – Coś wciąż jest nie w porządku.
Toby i Frances wrócili razem na lunch, przywożąc pasztet, ser, chleb i butelkę 
wina merlot. 
Nie byli zaskoczeni, widząc w holu spakowaną walizkę Anny.
– Odwiozę cię po lunchu – rzekł Toby, podając jej kieliszek wina. – Będziemy za 
tobą 
tęsknić.
Uśmiechnęła się.
– Nie wyjeżdżam daleko. I mam nadzieję, że oboje będziecie mnie często 
odwiedzać. – Nie 
chciała, by te słowa miały tak ostateczną wymowę, i nie zdawała sobie sprawy, 
jak oficjalnie to 
zabrzmiało, dopóki nie zobaczyła szybkiego spojrzenia, jakie Frances rzuciła 
swemu synowi. 
Twarz Toby’ego była blada.
Zmusił się do uśmiechu.
– Nie będziesz mogła się od nas opędzić – powiedział, ale wyraźnie bez 
przekonania.
Żadne z nich nie miało apetytu i niespełna godzinę później Toby jechał ulicami 
Londynu, 
z walizką Anny w bagażniku, oraz torebką, aparatem fotograficznym i 
przewodnikami 
turystycznymi na tylnym siedzeniu samochodu.
Udało mu się znaleźć miejsce do parkowania niemal przed jej domem.
– Los wyciąga rękę – rzekł – przynaglając cię stanowczo, abyś powróciła do 
własnego życia.
– Toby...
– Nie. – Uniósł dłoń. – Gorąco wierzę w przeznaczenie. Co ma być, to będzie, que 
sera sera 
i tak dalej. Chodźmy. – Otworzył drzwi i obszedł samochód, by podnieść klapę 
bagażnika.
Anna wysiadła z auta i powoli podeszła do frontowych drzwi, wyprzedzając 
Toby’ego 
z walizką. Spóźnione przebiśniegi i pierwsze krokusy tłoczyły się na wąskiej 
grządce pod 
frontowym oknem, a forsycje jaśniały żółtymi kwiatami na tle londyńskich cegieł. 
W okiennej 
skrzynce na kwiaty rozpleniły się zimowe bratki, wyraźnie pokazując, że nie było 
właścicielki, 
która by się nimi zajęła.
Anna wyjęła klucze.
– To nie jest pożegnanie, Toby – odwróciła się i stanęła z nim twarzą w twarz. – 
Są sprawy, 
z którymi muszę uporać się sama. – Ujęła jego ręce. – Proszę, bądź tutaj, jeśli 
będę cię 
potrzebowała.
– Wiesz, że będę.
Wspięła się na palce i pocałowała go w usta, a potem odwróciła się, wzięła 
walizkę 
i zamknęła za sobą drzwi.
Toby jeszcze przez kilka sekund wpatrywał się w nie, po czym się odwrócił.
Po drugiej stronie drzwi Anna zatrzymała się także. Postawiła walizkę oraz torby 
i walcząc 
z napływającym łzami, odetchnęła głęboko. Znów się pojawiło. To słoneczne 
światło w oczach. 
W wąskim mrocznym holu domu w zachodniej części Londynu czuła na twarzy żar 
pustynnego 
słońca i zapach unoszącego się dymu kyphi, kadzidła bogów.
Nerwowo gryząc wargi, rzuciła okiem na zegarek. Wkrótce miała przyjść Serena i 
może 
wtedy uda im się raz na zawsze przegnać natręta z jej umysłu.
Pochyliła się, by podnieść listy leżące na podłodze tuż za drzwiami. Wśród nich 
był 
niewielki pakunek. Odłożyła listy na boczny stolik i obejrzała paczuszkę. Były 
na niej egipskie 
znaczki. Anna przez chwilę obracała ją w rękach, a potem zaniosła do salonu i 
rozerwała 
opakowanie. W środku był napisany na maszynie list i mały, zabezpieczony folią 
pakiet.
List pochodził z Departamentu Policji w Luksorze.
Załączony przedmiot znaleziono w dłoni zmarłego Andrew Watsona po wydobyciu z 
Nilu 
jego ciała. Później ustalono, że przedmiot ten należy do Pani i że został 
przywieziony bez 
zezwolenia. Obecnie stwierdzono, że Pani prawo własności nie budzi zastrzeżeń. 
Niniejszym więc 
zwracamy go, prosząc o potwierdzenie odbioru...
– Nie – potrząsała głową. – Nie, proszę, nie.
Położyła pakiet na stole i wpatrywała się weń przez chwilę, a potem odwróciła 
się i pobiegła 
do frontowych drzwi.
– Toby! – Jak szalona mocowała się z zamkiem; w końcu go otworzyła. – Toby, 
zaczekaj!
Samochód Toby’ego odjeżdżał od krawężnika.
– Toby!
Pobiegła do furtki, ale Toby, szybko rzuciwszy okiem przez ramię, przepuścił 
samochód, 
który chciał się włączyć do ruchu, i właśnie odjeżdżał. Nawet nie obejrzał się w 
jej stronę.
– Toby!
Patrzyła za nim, czując większe zagubienie i przerażenie niż kiedykolwiek w 
życiu.
– Toby, wróć. Proszę. Jesteś mi potrzebny!
Opuściła rękę, a potem powoli odwróciła się i weszła do domu.
Już na schodach usłyszała dalekie zawodzenie płynące przez piaski pustyni i 
zapach kyphi, 
poczuła żar boga słońca Ra, który unosił się nad horyzontem.
Toby, stojąc na światłach skrzyżowania Notting Hill Gate, zmarszczył brwi i 
bębnił palcami 
w kierownicę. Głowę wypełniały mu dziwne: dźwięki; dźwięki, których nigdy 
przedtem nie 
słyszał: płaczliwe zawodzenie dalekich głosów, powtarzane przez jakąś harfę i 
coś, co brzmiało: 
jak niskie, natrętne tony oboju, płynące nad rozległymi przestrzeniami, i 
Niespokojnie pokręcił 
głową. Toby! To wołanie nadbiegło z daleka.
Toby, wróć! Proszę!
Zmarszczył brwi.
To był głos Anny.
Podskoczył na siedzeniu, gdyż samochód za nim zatrąbił ze złością. Nie zauważył 
zmiany 
świateł. Spojrzał w lusterko, a potem nagle zmienił decyzję. Zakręcił kierownicą 
i z gniewnym 
piskiem opon zawrócił w miejscu.
Kilka sekund później pędził z powrotem w stronę domu Anny.
– Anna! Anno? – Zostawił samochód z włączonym silnikiem na środku ulicy. – Anno! 
Otwórz drzwi! – Walił w nie pięściami.
Drzwi otworzyły się z lekkim trzaśnięciem. Widocznie nie zamknęła ich dokładnie 
po 
powrocie do domu.
– Anno? – Toby zajrzał do środka. – Gdzie jesteś? Hol był pusty, a drzwi do 
salonu 
uchylone.
– Anno! – chwycił za klamkę.
Wnętrze pachniało Egiptem. Żarem, piaskiem i egzotycznymi kadzidłami.
Annę okrążał mroczny cień.
– Anno, kochanie, walcz z nim! Nie pozwolę, by tobą zawładnął! Anno, spójrz na 
mnie! 
Kocham cię!
Chwycił ją za ręce i obrócił twarzą do siebie.
– Anno!
Mrugała oczami, marszcząc brwi.
– Toby?
– Kochanie, jestem tutaj. Już dobrze... Wracała do niego. Mroczny cień bladł. 
Wziął ją 
w ramiona i całował we włosy.
– On wrócił, Toby – wyjąkała Anna. – Flakonik. Luiza nie mogła się go pozbyć i 
ja także nie 
potrafię tego uczynić. Wyrzuciłam go do Nilu, lecz Andy go chwycił. Miał go w 
ręce, Toby. 
Andy sprowadził go tutaj z powrotem! – Szlochając, spojrzała na stół, na którego 
lśniącym 
mahoniowym blacie leżała wciąż jeszcze opakowana mała ampułka. – Nigdy się nie 
uwolnię.
Toby z namysłem patrzył na flakonik.
– Możemy z nim zrobić wiele rzeczy, Anno. Możemy przekazać go do British Museum 
albo 
odesłać do Egiptu. Możemy również wrzucić go do Tamizy. Ale cokolwiek się 
wydarzy, 
stawimy temu czoło razem.
– Naprawdę?
– Naprawdę. Nie jesteś sama. Nigdy nie będziesz sama, chyba że tego zechcesz, i 
uwolnisz 
się od Anhotepa i Hatseka. Obiecuję.
Całując ją w czoło, podniósł wzrok. Na wypolerowanym blacie stołu, wśród 
strzępów 
rozdartego papieru widział kawałki żywicy i czuł jej aromat. Jeszcze więcej, jak 
zauważył, leżało 
na dywanie u ich stóp.
– Serena już jest w drodze – wyszeptała Anna, patrząc na niego. – Ona nam 
pomoże. Jestem 
przekonana, że pomoże.
Toby objął ją mocniej.
– Oczywiście, że pomoże. Nie zapominaj też, że w moich żyłach płynie zarówno 
krew 
Rogera Carstairsa, jak i mojego wielebnego pradziadka. To z pewnością zapewnia 
mi dobry start 
w praktykach spirytystycznych.
Kiedy podniosła ku niemu wzrok, uśmiechnął się i dodał:
– Odwagi, kochanie, ich połączone cienie podsunęły mi pewien pomysł. Jeśli stanę 
nad tym 
flakonikiem z wielkim młotkiem w ręku, to owi starożytni egipscy kapłani chyba 
wysłuchają, co 
mamy im do powiedzenia, nie sądzisz?
Bogini Izyda jest z wami i nigdy was nie opuści; waszego kunsztu nie pokonają 
wrogowie...
Pozwólcie sługom bogów spać w pokoju...
Od Autorki
Zapewne, tak jak wiele osób, również i ja wiązałam z Egiptem tak wielkie 
oczekiwania, że 
w pewnym sensie niemal niechętnie tam jechałam. A jeśli nie okaże się tak 
wspaniały, jak 
myślałam? A jeśli moja podróż będzie katastrofą, a wszystkie marzenia i fantazje 
legną 
w gruzach?
Muszę podziękować Carole Blake zarówno za sugestię, byśmy wdały się w tę 
przygodę, jak 
i za to, że była cudowną towarzyszką tej podróży. Wspaniale spędziłyśmy ten 
czas!
Statek, którym płynęłyśmy z Luksoru do Asuanu, był bardzo podobny do „Białego 
Flaminga”, tyle że – co stwierdzam z przyjemnością – na jego pokładzie nie 
zdarzyło się nic 
ponurego, chociaż... w sali klubowej widziałam ducha! Prawdopodobnie właśnie to 
podsunęło mi 
myśl, że duchy również podróżują statkami!
Już po dziesięciu minutach jazdy z lotniska do centrum Luksoru wiedziałam, że 
powstanie 
powieść egipska. Byłam zachwycona i od tej chwili Egipt okazał się wszystkim, 
czego po nim 
oczekiwałam. Atmosferę, historię i echa przeszłości można było – mimo tłumów – 
znaleźć 
wszędzie, jeśli się patrzyło.
Miałam już wiele książek o Egipcie i kupiłam następne, ale tym, co najbardziej 
pomogło mi 
w napisaniu wiktoriańskich rozdziałów tej opowieści, były relacje dwóch 
nieustraszonych dam, 
które stały się prototypami postaci Luizy. Każdemu, kto interesuje się 
dziewiętnastowieczną 
przeszłością Egiptu, szczerze polecam „Listy z Egiptu” Lucie Duff-Gordon i 
„Tysiąc mil w górę 
Nilu” Amelii Edwards. Nikt też, oczywiście, nie powinien przejść przez życie, 
nie obejrzawszy 
wspaniałych, magicznych wręcz litografii Davida Robertsa.
Rachel Horę i Lucy Ferguson okiełznały moją fantazję i pomogły mi w zredagowaniu 
i wydaniu książki. Obydwu składam jak zwykle pełne wdzięczności podziękowania. 
Moja podróż 
była krótka i tak pełna wrażeń, że pewne rzeczy mogłam zapamiętać mylnie. Jeśli 
tak, to tylko 
moja wina.
Na wyspie File złożyłam moją własną ofiarę Izydzie. Może, jak moneta wrzucona do 
Fontanny di Trevi, sprawi, że pewnego dnia wrócę do Egiptu.
Mam taką nadzieję.
BE.