   
   
Margaret Weis, Tracy Hickman



WYKUCIE MIECZA MROKÓW





















Przełożył 
Andrzej Sawicki
      PROLOG
      
      SŁUP TŁUSTEGO, CZARNEGO DYMU rozpływał się w chłodnym powietrzu. 
Popioły opadały w dół, by osiąść w końcu na tych, którzy wierzyli, że mają powód do 
słusznej dumy, bo właśnie ocalili ludzką duszę od potępienia. Pośród płonących resztek stosu 
pojawiały się jeszcze gdzieniegdzie języki żądnych dalszego łupu płomieni. Nie znajdując 
jednak niczego prócz osmalonych szczątków, ogień trzasnął kilka razy i zgasł. Dym kłębił się 
po niebie, okrywał nieszczęsną wioskę całunem i kirem otulał słońce. Tłum się rozchodził, 
wielu kreśliło w powietrzu znaki krzyża, łącząc je z gestami mającymi uchronić ich przed 
złym urokiem lub innymi klątwami, jakie mogły jeszcze pozostawać w splugawionym 
powietrzu. Wygłaszane przytłumionym szeptem pogróżki pod adresem „szalonej wiedźmy” 
stanowiły ponury akompaniament dla świętoszkowatych błagań, które kapłan zanosił przed 
Kogoś - być może chodziło o Boga, choć modlący się nie sprawiał wrażenia osoby całkowicie 
i do końca przekonanej o celowości swojego postępowania - kto miał udręczonej istocie 
darować grzechy i obdarzyć ją wiekuistym spokojem.
      W pełnej szczurów bocznej uliczce przytaili się dwaj mężczyźni. Obaj byli odziani 
podobnie - mieli na sobie luźne, czarne habity z nasuniętymi na głowy kapturami. Jeden z 
nich podpierał się pięknie wygładzoną, długą drewnianą laską, rzeźbioną i ozdobioną 
dziewięcioma dziwnymi symbolami. Był wyraźnie starszy od swego towarzysza, bo garbił się 
nieco, a jego zaciśnięta na lasce dłoń była sękata i pomarszczona, choć chwyt miała jeszcze 
pewny i mocny. Drugi z nieznajomych wydawał się znacznie młodszy, mimo bowiem 
opuszczonych, przygniecionych jak gdyby żalem i żałobą ramion postawę miał prostą i 
wyniosłą. Skrawkiem materiału zasłonił sobie nos i usta - pozornie w tym celu, aby uniknąć 
wdychania słodkawego zapachu spalonego ciała - naprawdę jednak po to, aby ukryć przed 
starszym swoje łzy.
      Dwaj nieznajomi pozostali nie zauważeni przez tłum, nie życzyli bowiem sobie, by 
ich dostrzeżono. Stali w milczeniu i obserwowali rozgrywającą się przed nimi scenę. 
Wreszcie, gdy dmący wzdłuż popękanych ulicznych bruków wiatr rozwiał resztki popiołów 
tej, którą obaj kochali, starszy powoli wypuścił powietrze z płuc.
      - Czy to wszystko, na co cię stać? - krzyknął drugi przepełniony takim żalem, że z 
trudem dobywał głosu z krtani. - Westchnienie?! Powinieneś był pozwolić mi... - Jego dłoń 
szybko nakreśliła w powietrzu zawiły wzór. - Powinieneś był mi pozwolić...
      Starszy, jak gdyby pragnąc ulżyć jego cierpieniom, dotknął ramienia swojego 
towarzysza uspokajającym gestem.
      - Nie. Pogorszyłoby to tylko naszą sytuację. Ona miała moc. Mogłaby się uratować, a 
jednak, chociaż połamali jej członki i w końcu spalili jej ciało, dochowała naszej tajemnicy. 
Czy chciałbyś pozbawić ją tego tryumfu? - Dlaczego oni tak postąpili? Dlaczego w ogóle 
robią nam to wszystko? - z gniewem i rozpaczą w głosie, usiłując długimi i kształtnymi 
palcami zetrzeć z twarzy resztki smutku, krzyknął młodszy. - Nie uczyniliśmy przecież nic 
złego! Usiłowaliśmy jedynie pomóc...
      Twarz starszego stężała w surowym grymasie, a w jego głosie zabrzmiało coś, co 
młodszemu przypomniało niedawny syk płomieni.
      - Obawiają się tego, czego nie pojmują. Niszczą zaś to, czego się boją. Oni i im 
podobni postępowali tak zawsze. - Westchnął ponownie i potrząsnął nakrytą kapturem głową. 
- Nadchodzą nowe czasy, czasy, w których nie będzie miejsca dla takich jak my. Jednego po 
drugim wytropią nas, wyciągną z naszych domostw i nakarmią nami te swoje żarłoczne 
płomienie. Wyłowią nas wszystkich, zniszczą nasze dzieła i pozabijają nasze domowe 
skrzaty.
      - Mamy więc stać tu i wzdychać, a potem w milczeniu pójść na spotkanie śmierci? - z 
goryczą w głosie przerwał młodszy.
      - Nie! - Dłoń starszego mocniej zacisnęła się na ramieniu towarzysza. - Nie! - 
powtórzył głosem, na którego dźwięk młodzieńcem wstrząsnął dreszcz nadziei i obawy, aż 
odwrócił się, by spojrzeć na stojącego obok starca. - Po trzykroć nie! Długo o tym .myślałem, 
ważyłem niebezpieczeństwa i możliwości wyboru. Teraz już wiem. Teraz widzę, że nie 
możemy postąpić inaczej. Musimy stąd odejść.
      - Odejść? - powtórzył młodszy cichym i zdumionym głosem. - Ale dokąd się udamy? 
Nigdzie nie masz dla nas bezpiecznego miejsca, bo bracia nasi donoszą, iż prześladowani są 
wszędzie, gdzie tylko wschodzi słońce...
      Jakby wyczarowane jego słowami, zza szarych chmur ukazało się słońce. Jednak 
nawet zwęglone zwłoki wydzielają więcej ciepła niż ta mizerna kula, która blado i słabo 
świeciła na zimowym niebie. Patrząc na nią stary człowiek uśmiechnął się ponuro.
      - Wszędzie, gdzie tylko wschodzi słońce, powiadasz? Istotnie, to prawda...
      - A więc? - Mój chłopcze, są jeszcze inne słońca... - odpowiedział po chwili 
zamyślony starzec, patrząc na niebo i delikatnie pieszcząc palcami wyrzeźbione na lasce 
symbole. - Są jeszcze inne słońca...
      
      
      






KSIĘGA PIERWSZA
PRZEPOWIEDNIA
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      KIEDY BISKUP KRÓLESTWA THIMHALLAN podczas pełnej powagi 
uroczystości otrzymuje swoją mitrę, będącą oznaką duchowego przywódcy i ośrodka całego 
świata, pierwsza czynność, której dokonuje jako Biskup, jest sekretna, prywatna i niedostępna 
nawet oczom tych, których zwie on swoimi Władcami.
      Podporządkowując się poleceniom Duuk-tsarith, Biskup wraca do swoich komnat i 
rzuca czary, które odcinają go od świata zewnętrznego. Potem przyjmuje jedną tylko osobę - 
warloka będącego głową otoczonego powszechną bojaźnią i nienawiścią Zakonu Duuk-
tsarith, mag ów zaś przynosi Jego Świątobliwości szkatułkę, wykonaną przez alchemików z 
najczystszego złota.
      Szkatułka obłożona jest tak potężnymi klątwami ochronnymi, że jedynie sam wielki 
mag może ją otworzyć i wyjąć z niej to, co w niej zamknięto. A nie ma tam nic prócz karty 
zapisanego ręcznie starego pergaminu. Warlok ostrożnie i z oznakami najwyższego szacunku 
kładzie ten kawałek kunsztownie wyprawionej skóry przed zaintrygowanym Biskupem.
      Biskup podnosi pismo i dokładnie bada dokument. Pergamin jest stary, a widniejąca 
na nim data odnosi się do dnia sprzed wielu stuleci. Na pergaminie widać plamy, jak gdyby 
padały nań łzy, pismo zaś, choć znać po nim, iż piszący biegły był w swoim fachu, jest 
praktycznie nieczytelne.
      Gdy wreszcie Biskupowi udaje się rozszyfrować dokument, wyraz jego twarzy ulega 
zmianie - znika z niej zaintrygowanie, a pojawia się strach i zaskoczenie. W tym też 
momencie każdy z Biskupów nieodmiennie unosi wzrok i spogląda w oczy stojącego przed 
nim warloka - głowy Zakonu Duuk-tsarith, pytając go jakby, czy wie on, co zawiera posłanie, 
i czy treść pisma zgodna jest z prawdą. Przywódca Zakonu po prostu kiwa głową, ponieważ 
członkowie tego bractwa niechętnie używają słów. Upewniwszy się, że Biskup przyjął do 
wiadomości treść pisma, mag wykonuje gest dłonią, pergamin wysuwa się z palców Biskupa i 
powraca do szkatułki. Potem Duuktsarith opuszcza Biskupa, pozostawiając go wstrząśniętego 
i z wyrytymi w pamięci słowami Przepowiedni.
      Wybaczcie mi wy, którzy będziecie czytali to w odległej przyszłości. Ręka moja jest 
już słaba - oby Almin mi pomógł! Zastanawiam się, czy nadejdzie jeszcze taki dzień, w 
którym przestanę drżeć! Myślę jednak, że nie, bo wciąż przed oczyma mam owo tragiczne 
wydarzenie, które powinienem opisać dla was, i nadal w ustach dźwięczą mi tamte słowa.
      Niechże więc będzie wam wiadome, że podczas tych mrocznych dni, które nastąpiły 
po Wojnach Żelaznych, kiedy kraj pogrąża się w chaosie i wielu dostrzega w tym koniec 
naszego świata - dla uspokojenia ludu Biskup Królestwa podjął się próby ujrzenia przyszłości. 
Przez rok cały przygotowywał swe ciało i ducha, by wytrzymać rzucenie zaklęcia. Ukochany 
nasz Biskup codziennie więc modlił się do Almina. Słuchał właściwej, zalecanej przez 
Theldarów muzyki, co miało nastroić jego duszę i ciało na jeden ton. Spożywał odpowiednie 
posiłki, unikając wszelkich składników, które mogłyby niewłaściwie wpłynąć na jego ducha. 
Spoglądał tylko na barwy uspokajające umysł, oddychał zaś wskazanymi przez znawców 
woniami i aromatami. Podczas miesiąca poprzedzającego Wizję pościł, aby zaś oczyścić 
swoje ciało z wszelkich niepożądanych wpływów, pił jedynie wodę. Cały ten czas spędzał 
wyłącznie w małej celi klasztornej, nie słysząc ludzkiego głosu i nie odzywając się do nikogo.
      I oto nadszedł dzień Wizji. Ach! Jakże drżą mi dłonie. Nie mogę już... [w tym miejscu 
na pergaminie jest ślad zasuszonego kleksa, a pismo urywa się przy brzegu karty].
      No cóż, wybaczcie mi. Raz jeszcze zdołałem zapanować nad nerwami. Ukochany nasz 
Biskup zszedł więc do świętej Studni, znajdującej się w samym sercu Źródła. Ukląkł przy 
marmurowym brzegu Studni, która zgodnie z tym, czego nas uczono, jest źródłem magii 
naszego świata. Aby asystować teurgowi przy snuciu zaklęcia, do tego świętego zakątka 
przybyli też najwybitniejsi kataliści kraju. Złączywszy dłonie, stali teraz dookoła Studni, tak 
by Życie mogło przez nich swobodnie przepływać.
      Obok Biskupa stanął stary teurgista - obawialiśmy się wtedy, że to jeden z ostatnich 
już na tym świecie, bo członkowie owego bractwa, pragnąc położyć kres tej strasznej wojnie, 
wszyscy prawie legli dla pokoju. Czerpiąc Życie od otaczających go katalistów, 
Przekształcacz Ducha, dzięki swojej potężnej magii, wezwał Almina, by ten wyjawił 
przyszłość naszemu Biskupowi. Do zaklęcia owego dołączył swoje modły i nasz Biskup, a 
choć ciało miał osłabione postem, przemawiał głosem silnym i dźwięcznym.
      I Almin odpowiedział.
      My wszyscy, którzyśmy tam byli, odczuliśmy Jego obecność. Ze strachem i obawą, 
niezdolni spojrzeć na Jego straszliwe piękno, padliśmy na kolana. Związany potężnym 
czarem i z natchnioną twarzą, patrząc wprost w głąb Studni, Biskup nasz przemówił obcym 
głosem. To zasię, co rzekł, nie było tym, czegośmy oczekiwali. Takie oto były jego słowa. I 
modlę się o siłę potrzebną do ich spisania.
      Z domu królewskiego narodzi się, który będzie martwy, ale przeżyje, który umrze i 
który ożyje ponownie. Kiedy zaś powróci, w dłoniach swych będzie dzierżył zgubę świata...
      Może i usłyszelibyśmy coś jeszcze, ale w tejże właśnie chwili ukochany nasz Biskup 
zakrzyknął nagle głosem wielkim i straszliwym - a echo tego krzyku słyszę jeszcze w głębi 
mego serca, tak jak słowa Biskupa nadal dźwięczą mi w uszach - a potem przyciskając dłonie 
do piersi runął na twarz i legł martwy na krawędzi Studni. Obok niego jak gromem rażony 
padł na posadzkę teurgista. Od tamtego dnia starzec ów nie może poruszyć ręką ni nogą, 
ustami zaś wydaje jedynie niezrozumiałe dźwięki.
      My zaś pojęliśmy, że zostaliśmy sami. Almin nas opuścił. Kiedyż to spełni się owo 
Proroctwo? I cóż ono oznacza? Nie wiemy nic, choć najbystrzejsi z nas badają je słowo po 
słowie i litera po literze. Nowy Biskup zamyśla podjęcie kolejnej próby uzyskania Wizji, 
przedsięwzięcie to jednak niewielkie ma szansę powodzenia, bo życie teurgisty wciąż wisi na 
włosku, teraz zaś pewne jest, iż spośród swego bractwa on jeden pozostał jeszcze na świecie.
      Postanowiono więc, bym spisał te słowa dla was, którym dane może będzie ujrzeć 
przyszłość, choć wielu spośród nas nie wierzy, by kiedykolwiek miało to nastąpić. Pergamin 
ten zostanie powierzony pieczy Duuk-tsarith. Treść jego im tylko jednym będzie wiadoma, 
jako że wiedzą oni o wszystkim. Każdemu zaś Biskupowi Królestwa objawiona zostanie w 
dniu jego koronacji. Dla innych niech pozostanie tajemnicą, bo lud ulegnie panice, zbuntuje 
się i zburzy pałace i dwory, na kraj nasz spadną zaś rządy terroru i stanie się jako nasza stara 
ojczyzna, z której musieliśmy uciekać.
      Niech Almin będzie z wami... i z nami wszystkimi.
      Imię podpisanego jest prawie nieczytelne, nie ma zresztą żadnego znaczenia.
      Od tamtych czasów wszyscy Biskupi Królestwa - a było ich wielu - czytali Proroctwo. 
Wszyscy też z obawą rozmyślali, czy nie spełni się ono za ich życia. Wszyscy zanosili modły, 
by tak się nie stało... i w tajemnicy czynili plany, co robić, gdyby ich modły nie 
poskutkowały.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      I. KATALISTA  Z  MERILON
      
      DZIECKO było Martwe.
      Z tą opinią zgadzali się wszyscy.
      Wszyscy czarodzieje, magowie i arcymagowie, unoszący się migotliwym kręgiem nad 
posadzką, której odcień poprzedniej nocy zmieniono pospiesznie z oślepiającej bieli na 
właściwszą barwę żałobnego błękitu, zgadzali się, że tak jest w istocie. Wszyscy warlokowie, 
którzy zachowując swoją chłodną izolację, pełnili służbę, wisząc nieruchomo w powietrzu na 
wyznaczonych im posterunkach, zdawali się przychylać do powszechnego mniemania, 
podkreślając to sztywniejszymi niż zwykle postawami i bardziej niż zwykle formalnym 
wykonywaniem obowiązków. Wszyscy cudotwórcy - kataliści - w pokorze stojący na 
błękitnej posadzce żałobnym odcieniem swoich habitów ogłaszali, że i oni zgadzają się z 
powszechną opinią.
      Dołączając do ogólnej zgody, płakał lekki deszcz, którego łzy spływały po 
kryształowym szkle kopuły wspaniałej Katedry Merilon. Zgadzało się ze wszystkimi i samo 
powietrze wypełniające Katedrę i zmieszane z wyczarowaną przez czarodziejów miękką aurą 
księżycowej poświaty, mającej rozjaśniać to poważne zgromadzenie. Nawet rosnące w 
otaczającym Katedrę parku złote i białe drzewa, których wdzięczne gałęzie połyskiwały 
jasnym, mglistym światłem, potwierdzały w ten sposób powszechne mniemanie - a może 
Saryonowi tak się tylko zdawało. Wyobrażał sobie, iż słyszy, jak liście szemrzą cichym 
żałobnym szeptem... Książę jest Martwy... Książę jest Martwy...
      Zgadzał się z tym i Imperator. By uzyskać zgodę tego ostatniego, pomyślał Saryon z 
przekąsem, Biskup Vanya niewątpliwie większą część ubiegłej nocy spędził na kolanach, 
molestując Almina, by ten obdarzył jego język giętkością i gładkością języka węża. Wisząc 
nie- ruchomo w powietrzu pośrodku nawy katedralnej, Imperator unosił się obok ustawionej 
na niewysokim marmurowym podwyższeniu ozdobnej kołyski wykonanej z drzewa różanego. 
Imperator patrzył na dziecko, pragnąc zaś jak gdyby podkreślić akt wyrzeczenia, skrzyżował 
na piersi ramiona. Twarz władcy zastygła w nieruchomą maskę, a jedyną zewnętrzną oznaką 
jego smutku była stopniowa zmiana barwy jego szat, ze Słonecznej Żółci na Żałobny Błękit - 
taki sam kolor miała posadzka.
      Sam Imperator zachował pełną powagi godność, jakiej oczekiwano po nim nawet i 
teraz, gdy wraz z tym maleńkim dzieckiem miała sczeznąć ostatnia szansa na pozostawienie 
dziedzica, jako że Biskup Vanya podjął próbę Wizji i dowiedział się, iż Imperatorowa, od 
dawna znana z delikatnego zdrowia, już nigdy więcej nie urodzi.
      W pobliżu kołyski z różanego drewna, na marmurowym podeście stał Biskup Vanya. 
Nie unosił się w powietrzu nad posadzką, jak robił to Imperator. Sam mocno stojąc nogami na 
ziemi, Saryon nie potrafił powstrzymać się od rozważań, czy Vanya odczuwa tę samą zawiść, 
jaka zżerała serce katalisty, czy zazdrości magom, którzy, nawet podczas tej pełnej powagi 
uroczystości, zdawali się pysznić swoją przewagą nad mizernymi cudotwórcami, unosząc się 
ponad nimi w powietrzu.
      Jedynie bowiem magowie Thimhallan posiadali dar Życia w takim nadmiarze, że 
mogli podróżować po świecie na skrzydłach wiatru. Siły Życia w kalaliście są tak słabe, iż 
musi on chronić każdą ich iskierkę. Ponieważ zaś muszą oni pieszo przemierzać zarówno ten 
świat, jak i życie, symbolem bractwa katalistów jest but.
      But: symbol naszej pobożnej ofiary i symbol naszego upokorzenia, pomyślał z 
goryczą Saryon, odrywając spojrzenie od magów i zmuszając się, by ponownie skupić uwagę 
na ceremonii. Ujrzał, jak mitra Yanyi pochyla się, gdy ten rozpoczął modły do Almina, ujrzał 
też, że Imperator uważnie obserwuje Biskupa, oczekując wskazówek i łowiąc okiem 
niedostrzegalne prawie sygnały. Na nieznaczny więc gest Biskupa również i Imperator 
pochylił głowę i zaraz potem uczynili to wszyscy dworacy.
      Machinalnie mamrocząc pod nosem modlitwę, Saryon raz jeszcze zerknął kątem oka 
ku wiszącym nad nim i dookoła niego magom. Tym razem jednak w jego spojrzeniu kryła się 
zaduma. Owszem, symbol buta był upokarzający...
      Nagłym ruchem Vanya uniósł głowę. Podobnie uczynił i Imperator. Saryon spostrzegł, 
że ulga, którą musiał odczuć Biskup, odmalowała się również na jego obliczu. Fakt, iż 
Imperator pogodził się z tym, że Książę jest Martwy, upraszczał wiele spraw. Wzrok Saryona 
przesunął się ku Imperatorawej. Z tej strony można było oczekiwać kłopotów. Wiedział to 
Biskup, wiedzieli kataliści... wiedzieli też pozostali dworacy. Poprzedniej nocy, na 
pośpiesznie zwołanym spotkaniu katalistów, ostrzeżono ich i uprzedzono, jak powinni 
zareagować. Saryon spostrzegł, że Vanya nieco zesztywniał. Zdawać by się mogło, iż teraz 
właśnie, wraz z Imperatorem, powinien dopełniać wszystkich, wymaganych przez prawo 
formalności.
      - ...to ciało, w którym nie ma Życia, niech będzie zabrane do Źródła, gdzie ustanowi 
się Wartę Śmierci...
      W istocie jednak Vanya bacznie obserwował Imperatorową. Saryon ujrzał, iż Biskup 
lekko marszczy brwi. Kolor szaty Imperatorowej a powinien nim być najgłębszy, 
najpiękniejszy spośród tych, który wybrali wszyscy, Żałobny Błękit - przypominał raczej 
przyćmiony Szary Popiół. Vanya jednak taktownie powstrzymał się od zwrócenia jej na to 
uwagi, choć przy innej okazji niewątpliwie nie omieszkałby tego uczynić. Wdzięczny był za 
to - jak zresztą wszyscy obecni iż kobieta ta raz jeszcze zdołała się opanować. Była przecież 
potężną czarodziejką, jedną z Albanara, a gdy usłyszała nowinę, że dziecko jest Martwe, jej 
wściekłość i rozpacz zmusiły wszystkich katalistów do przerwania z nią połączeń, ponieważ 
obawiali się, że użyje ich sił Życiu do spowodowania straszliwych zniszczeń Pałacu.
      Imperator jednak porozmawiał ze swoją ukochaną żoną, teraz więc nawet i ona 
wydawała się godzić z powszechną opinią. Jej dziecko było Martwe.
      Jedyną właściwie osobą spośród obecnych, która nie zgadzała się z tym, iż dziecko 
jest Martwe, okazało się ono samo, płaczące gniewnie i żałośnie. Ale i płacz ten zamierał, 
tłumiony przez otaczającą dziecko kryształową kopułę.
      Biskup Vanya, nie odrywając oczu od Imperatorowej, przeszedł do następnej części 
ceremonii z całą pewnością o wiele wcześniej, niż należało. Saryon dobrze pojmował 
przyczynę tego postępowania. Biskup obawiał się, że Imperatorową zechce podnieść dziecko, 
którego ciałko zostało już umyte i oczyszczone. Teraz zaś dotykać dziecka mógł już tylko 
sam Biskup.
      Imperatorową jednak, wyczerpana ciężkim porodem i niedawnym wybuchem gniewu, 
najwidoczniej nie miała już sił, by sprzeciwiać się rozkazom Biskupa. Brakło jej energii 
nawet na to, żeby unieść się nad kołyską: siedziała teraz obok niej, roniąc kryształowe łzy, 
rozsypujące się po posadzce. Iskrzące się światłem, były oznaką, że i ona godzi się z 
wyrokiem.
      Kiedy, przy akompaniamencie melodyjnych dźwięków, zaczęły spadać na posadzkę, 
twarz Yanyi lekko drgnęła. Początkowo Saryon mniemał, iż widzi na twarzy Yanyi uśmiech 
ulgi, Biskup jednak szybko wziął się w garść i - choć nie bez wysiłku - udało mu się 
przyoblec twarz w wyraz smutku, bardziej odpowiedniego w tych okolicznościach.
      Kiedy Biskup przeszedł wreszcie gładko do końca obrzędu, Imperator poważnie i z 
godnością skinął głową, a stare, obowiązujące w tym momencie słowa, których znaczenia nikt 
już nie pamiętał, powtórzył z nieznacznym jedynie drżeniem w głosie.
      - Książę jest Martwy. Dies irae, dies illa. Solvet saeclum in favilla. Toeste David cum 
Sibylla.
      Następnie Vanya, coraz bardziej już odprężony, bo teraz każdy moment przybliżał 
koniec ceremonii, odwrócił się, by spojrzeć na dwór i upewnić, że każdy jest na właściwym, 
przeznaczonym dla niego miejscu, że każdy i każda, by wyrazić swój żal, zmienił kolor szat 
na właściwy odcień błękitu. Omiótł spojrzeniem Kardynała, dwóch obecnych przy ceremonii 
Kapłanów i trzech Diakonów. Nagle skupił na kimś wzrok. Biskup Vanya zmarszczył brwi.
      Saryon zadrżał. Surowe spojrzenie Biskupa zatrzymało się na nim! Cóż takiego 
uczynił? Nie miał pojęcia, jaki popełnił błąd. Szybko rozejrzał się wokół siebie w nadziei, że 
stojący obok podsuną mu rozwiązanie zagadki.
      - Zbyt wiele przeklętej zieleni - zamruczał kątem ust Diakon Dulchase. Saryon 
pospiesznie zerknął na swoje szaty. Dulchase miał rację! Barwami Saryona były Wzburzone 
Wody rozrzedzone nieco Płaczącym Niebem.
      Czując oblewający mu twarz rumieniec, tak intensywny, iż graniczyło z cudem, że 
krople krwi nie kapią z jego twarzy na posadzkę, jak łzy z oczu Imperatorowej, młody Diakon 
zdołał jakoś zmienić kolor swojego habitu tak, by nie różnić się od stojących pośród Kręgu 
Prześwietnego Dworu konfratrów. Ponieważ zmiana koloru odzieży wymagała minimalnego 
zaangażowania siły Życia, sztuki tej dokazać mogli i słabi kataliści. Saryon wdzięczny był 
losowi choć za to. Gdyby zmuszony został do poproszenia któregoś z magów o pomoc, 
byłoby to niezmiernie kłopotliwe i upokarzające. Mimo wszystko zdenerwował się tak, iż 
zaledwie zdołał rzucić to proste w końcu zaklęcie. Jego habit zmienił barwę ze Wzburzonych 
Wód na Spokojną Sadzawkę, pozostał przy niej przez rozpaczliwie długą chwilę, aż wreszcie 
- co prawda może nieco zbyt raptownie - młodemu Diakonowi udało się przejść na Żałobny 
Błękit.
      Przez cały ten czas Vanya nie spuszczał go z oczu. Teraz już wszyscy gapili się na 
nieszczęsnego młodzieńca i nawet Imperator raczył na niego spojrzeć. Być może, rozmyślał 
Saryon z bólem, dobrze się stało, że nie urodziłem się magiem. Wyparowałbym na miejscu. 
W tej jednak sytuacji nie pozostało mu nic innego, jak skwiercząc pod palącym spojrzeniem 
Biskupa stać, dopóki ten - nadal marszcząc brwi - nie wznowił swojej inspekcji, przenosząc 
wzrok na półokrąg szlachty dworskiej.
      Wreszcie usatysfakcjonowany Vanya spojrzał znowu na Imperatora, dając sygnał do 
rozpoczęcia ostatniej części ceremonii nad Martwym Księciem. Saryon, pogrążony we 
własnym wstydzie, nie zwracał uwagi na wypowiadane słowa. Wiedział, że będzie się musiał 
tłumaczyć. I cóż powie na swoją obronę? To, że uwagę jego rozpraszał płacz dziecka? No 
cóż, przynajmniej było to prawdą. Mający dziesięć zaledwie dni, dzieciak leżał w kolebce i 
płakał żałośnie; był silnym, prawidłowo zbudowanym chłopczykiem i tęsknił za miłością, 
troską i opieką, którymi cieszył się tak niedawno jeszcze, a których teraz mu odmawiano. 
Saryon mógłby tłumaczyć się tym właśnie, na podstawie dawnych doświadczeń wiedział 
jednak, że Biskup Vanya jedynie przyoblecze twarz w wyraz ogromnej cierpliwości.
      - Nie słyszymy krzyków tych, co są Martwi, dociera do nas jedynie echo ich głosów. - 
Saryon pewien był, że usłyszy to samo, co Biskup rzekł mu już raz ubiegłej nocy.
      Może była to i prawda. Saryon wiedział jednak, że echo tego płaczu długo jeszcze 
będzie dręczyło go w snach.
      Mógł powiedzieć Biskupowi to, co było (chociaż częściowo) prawdą, mógł też 
przyznać się do wszystkiego: - Nie potrafiłem skupić się jak należy, bo śmierć tego dziecka 
zniszczyła moje życie.
      Nie wiadomo, czy można zapisać to Biskupowi na jego dobro, ponuro rozmyślał 
Saryon, ale podejrzewał, iż indagujący go na temat błędu w doborze koloru habitu Vanya o 
wiele bardziej skłonny będzie przyjąć to drugie tłumaczenie niż pierwsze.
      Czując szybki kuksaniec w żebra - łokieć Dulchase’a - Saryon opuścił głowę, 
zmuszając swoje gniewnie zaciśnięte usta do wypowiedzenia słów rytuału. Desperacko 
usiłował wziąć się w garść, ale było to niełatwe. Płacz dziecka trafiał wprost do jego serca. 
Marzył teraz o ucieczce z tej sali i gorąco pragnął, aby ceremonia już się zakończyła.
      I wtedy śpiewny głos Yanyi umilkł. Unosząc głowę, Saryon zo- baczył, że Biskup 
spogląda wyczekująco na Imperatorową, która teraz powinna dać przyzwolenie na 
rozpoczęcie Warty Śmierci. Saryonowi zaczęło się wydawać, że tych dwoje spogląda sobie w 
oczy przez całą wieczność. Wreszcie Imperatorową skinęła głową, odwróciła się do dziecka 
plecami i zamarła pochylona w ceremonialnej pozie żałobnicy. Saryon wydał z siebie tak 
wyraźne westchnienie ulgi, że zaskoczony najwidoczniej ponownie Diakon Dulchase raz 
jeszcze łupnął go łokciem w żebra.
      Saryon nie zwrócił na to żadnej uwagi. Ceremonia prawie dobiegła końca.
      Z wyciągniętymi ramionami Biskup Vanya ruszył w kierunku kołyski. Słysząc szelest 
jego szat, Imperatorową podniosła wzrok na zebrany dwór. Rozglądając się dookoła, jak 
osoba budząca się z głębokiego snu, zobaczyła podchodzącego do kolebki Yanyę. Jak w 
gorączce zwróciła wzrok ku mężowi, dostrzegła jednak tylko jego plecy.
      - Nie! - Z rozdzierającym serce jękiem objęła kołyskę, przytulając ją do piersi. Był to 
żałosny widok. Nawet pogrążona w rozpaczy, nie ośmieliła się przeciwstawić katalistom do 
tego stopnia, by dotknąć dziecka.
      - Nie! Nie! - łkała bez końca.
      Biskup Vanya spojrzał na Imperatora i chrząknął znacząco. Imperator, obserwujący 
Yanyę kątem oka, nie musiał się nawet odwracać. Raz jeszcze wolno skinął głową.
      Vanya zdecydowanym krokiem postąpił do przodu. Następnie, co było czynem 
szlachetnym, ale i wielce nierozważnym, otworzył dla Imperatorowej połączenie, usiłując za 
pośrednictwem strumienia Życia ulżyć jej smutkowi. Saryonowi wydało się rzeczą głupią 
dodawanie mocy i bez tego potężnej czarodziejce. Być może jednak Vanya wiedział, co robi. 
Znał przecież Imperatorową od ponad trzydziestu lat, to znaczy od czasów jej dzieciństwa.
      - Droga Evenue - powiedział, pomijając jej oficjalny tytuł czas oczekiwania może być 
długi i pełen bólu. Powinnaś odpocząć, by zachować siły i zdrowie. Pomyśl o swoim 
kochającym cię mężu, którego rozpacz równa jest twojej, a który musi teraz stawić czoło i 
twoim cierpieniom. Pozwól mi zabrać dziecko i ustanowić Wartę Śmierci w całym 
Thimhallan.
      Unosząc załzawioną twarz, Imperatorową spojrzała na Yanyę swoimi brązowymi 
oczyma, które nagle zalśniły czernią równie głęboką jak jej włosy. Nieoczekiwanie wezbrała 
mocą, czerpiąc Życie od katalisty. Przepływ magii, zazwyczaj niewidoczny, oślepiająco 
błysnął pomiędzy tą dwójką i Imperatorową jednym nieznacznym ruchem dłoni uniosła 
Biskupa na pięć stóp w powietrze, odrzucając go równocześnie w tył. Nikt spośród całego 
dworu nie ośmielił się nawet drgnąć, wszyscy ze zgrozą patrzyli na wstrząsający przepływ 
mocy, gdy Vanya ciężko legł na posadzce koloru błękitnej żałoby.
      Czerpiąc siłę Życia przepływającą przez połączenie Biskupa, osłabiona Imperatorową 
dzięki temu zyskała moc, której przedtem nie posiadała. Uniósłszy się gwałtownie w 
powietrze, czarodziejka zawisła nad kolebką. Rozpościerając szeroko ręce, wywołała płonącą 
kulę i wraz z dzieckiem zamknęła się bezpiecznie wewnątrz migotliwych ścian.
      - Nigdy! Precz! - krzyknęła głosem, który zabrzmiał jak syk płomieni i parzył niemal 
jak one. - Precz, łajdaki! Nie wierzę żadnemu z was! Okłamaliście mnie! Moje dziecko 
pomyślnie przeszło przez wasze Próby! On nie jest Martwy! Boicie się go! Obawiacie się, że 
sięgnie po waszą własną, jakże wam drogą władzę! Prześwietny Dwór odpowiedział 
niespokojnym szmerem i szeptami; nikt nie wiedział, gdzie podziać oczy! Patrzenie na 
rozciągniętego na posadzce w pozbawionej godności pozie Biskupa było po prostu 
nieprzyzwoitością. Jego mitra leżała na ziemi, gładko wygolona tonsura lśniła w świetle 
księżyca, a sam Biskup, zaplątany beznadziejnie w swoje ceremonialne szaty, usiłował jakoś 
powstać. Kilku dworaków ośmieliło się spojrzeć na Imperatorową, patrzenie na nią 
wywoływało jednak ból w oczach, równy nieomal strachowi, jaki budziły wśród nich jej 
bluźniercze słowa.
      Saryon rozwiązał ten problem, wpatrując się uporczywie we własne buty, pragnąc 
równocześnie znaleźć się o setki mil od miejsca, w którym rozgrywała się ta dramatyczna, a 
zarazem zabawna scena. Większość dworaków najwyraźniej w pełni podzielała jego uczucia. 
Stonowane starannie, by oddać pozycję społeczną i rangę każdego z nich, barwy Żałobnego 
Błękitu, jakie nosili jeszcze przed sekundą, zmieniały się teraz zgodnie ze stanem 
psychicznym właściciela szaty, tak iż ostateczny rezultat przypominał drżenie fal 
rozchodzących się po spokojnym i cichym jeziorze.
      Przy wydatnej pomocy Kardynała Biskupowi udało się wreszcie wstać. Na widok 
malującej się na jego twarzy wściekłości wszyscy dworacy cofnęli się raptownie, a kilku 
magów bojaźliwie opuściło się ku posadzce. Nawet Imperator, który zdążył się w porę 
odwrócić, zbladł wyraźnie, widząc gniew Biskupa. Gdy Kardynał umieszczał mitrę na głowie 
Yanyi, ten pośpiesznie porządkował swoje szaty. Miarą jego zdolności samokontroli był fakt, 
że podczas całego tego wydarzenia nie zmieniły one ani o ton swojej barwy. Biskup, zebra- 
wszy wszystkie pozostałe mu jeszcze siły, raptownie przerwał przepływ mocy ku 
Imperatorawej.
      Ognista sfera zniknęła. A jednak Imperatorowa zaczerpnęła od Yanyi dość Życia, by 
nadal unosić się nad dzieckiem. Jej kryształowe łzy padały teraz do kolebki. Gdy uderzyły o 
maleńką, obnażoną pierś, rozprysły się gwałtownie, wywołując głośniejszy jeszcze płacz i 
histeryczny prawie wybuch przerażenia i bólu niemowlęcia. Każdy z uczestników ceremonii 
mógł dostrzec spływającą po piersi dziecka krew.
      Wargi Yanyi zacisnęły się w gniewie. Tego było już za wiele! Dziecko trzeba będzie 
ponownie umyć i oczyścić. Biskup raz jeszcze spojrzał na Imperatora. Tym razem Vanya nie 
prosił, ale żądał. Rozkazywał spojrzeniem i wszyscy dworacy byli tego świadomi.
      Na surowej twarzy Imperatora pojawił się wyraz czułości. Unosząc się w powietrzu, 
zbliżył się do żony i wyciągając rękę, pogładził delikatnie jej piękne, lśniące włosy. Wśród 
członków Domu Królewskiego mówiono, że Imperator kochał swoją małżonkę do szaleństwa 
i zrobiłby wszystko - a możliwości miał wcale niemałe - aby sprawić jej przyjemność. Jedynej 
jednak rzeczy, której ona pragnęła naprawdę - żyjącego dziecka - dać jej nie mógł.
      - Biskupie Vanya - odezwał się Imperator do katalisty weź, proszę, dziecko. 
Powiadom nas też, gdy wszystko się skończy.
      Dwór odetchnął z ulgą. Saryon wyraźnie usłyszał to westchnienie. Rozglądając się 
dookoła, zauważył też, że szaty każdego prawie dworaka znów nieco zmieniły barwy. Tam, 
gdzie przedtem zakwitały wszelkie odcienie bezbłędnej Żałoby Błękitu, teraz przepływały 
fale omdlewającej zieleni i cierpiętniczej szarości.
      Na twarzy Biskupa również widać było gniew, pomieszany jednak z ulgą. Vanya 
zresztą był już zbyt osłabiony, aby ukrywać to dłużej. Po jego wygolonej głowie spod mitry 
spływał strumyczek potu. Ocierając go grzbietem dłoni, Biskup odetchnął głęboko i skłonił 
się Imperatorowi.
      Poruszając się nieco żwawiej, niż ze względu na powagę chwili byłoby to wskazane, i 
przez cały czas nie spuszczając oczu z unoszącej się nad nim jeszcze Imperatora wej, Biskup 
podniósł wierzgające i płaczące dziecko. Zwracając się następnie do warloka, przywódcy 
Wykonawców, powiedział niskim, ochrypłym szeptem: - Poprzez twój talent, zabierz mnie do 
Źródła. - I na użytek Imperatora dodał: - Najjaśniejszy Panie, przyślę wiadomość. Proszę 
czekać.
      Wydawało się, że Imperator, który patrzył wciąż na swoją coraz bardziej słabnącą 
małżonkę, wcale tego nie usłyszał, Biskup jednak nie tracił już czasu. Przywoławszy 
skinieniem dłoni Kardynała, najwyższego po nim funkcją członka Zakonu, Vanya szepnął mu 
kilka słów. Kardynał skinął głową i odwróciwszy się do Wykonawcy, całkowicie otworzył 
połączenie dla warloka, dając mu o wiele więcej Życia, niż było trzeba dla przeniesienia się 
Korytarzami do górskiej kryjówki, w której znajdowało się Źródło - i główny ośrodek 
Kościoła na Thimhallan.
      Nawet z tak rozproszoną jak w tej chwili uwagą Saryon ze zwykłą sobie wprawą 
poczynił szybko skomplikowane obliczenia matematyczne, niezbędne do podróży na taką 
odległość. Dokończył ich i niemal natychmiast zrozumiał, że Kardynał trwoni energię, co 
wśród katalistów uważane było za godny ubolewania błąd, niekiedy zaś nawet za grzech. 
Osłabiało to bowiem samego katalistę, czyniąc go podatnym na atak z zewnątrz, magowi zaś 
dawało więcej energii, niż ów jej potrzebował. Mógł ją gromadzić, by później używać wedle 
własnej woli. Saryon przypuszczał jednak, iż w tym wypadku nie ma to żadnego znaczenia. 
Choć Kardynał był niezłym matematykiem, dość długo musiał obliczać, by uzyskać w końcu 
tę samą odpowiedź, jaką Saryon znalazł po paru sekundach. Obaj wiedzieli, że trwało to za 
długo, i kapłan nie ośmielił się już zwlekać.
      Działając z rozkazu Yanyi, warlok szybko wkroczył do Korytarza, który otworzył się 
teraz przed nimi w formie ziejącego pustką błękitnego dysku. Za nim ruszył niosący swoje 
niewielkie brzemię Biskup. Gdy cała trójka znalazła się wewnątrz, dysk rozciągnął się wzdłuż 
i spłaszczył, po czym zniknął.
      Stało się. Biskup i dziecko odeszli.
      Dwór powrócił do życia. Unoszący się w powietrzu członkowie Domu Królewskiego 
stłoczyli się wokół Imperatora, by przypomnieć mu o swoim istnieniu i złożyć kondolencje. 
Kardynał, który prawie wszystkie swe siły oddał Wykonawcy, runął jak głaz na posadzkę, a 
większość braci z jego Zakonu rzuciła się, aby mu pomóc.
      Jednak jeden z katalistów nawet nie drgnął. Saryon pozostał na swoim miejscu w nie 
istniejącym już teraz Kręgu, a jego plany, sny i nadzieje, podobnie jak opadające na żałobną 
błękitną posadzkę łzy Imperatorowej, rozsypały się w proch. Pogrążonemu w rozpaczy 
wydawało się, iż nadal jeszcze słyszy błąkający się pod kopułą sali płacz dziecka i żałobny 
szept drzew.
      ...Książę jest Martwy...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      II. DAR ŻYCIA 
      
      CZARODZIEJ STAŁ W BRAMIE SWOJEGO DWORU. Był to prosty i wygodny 
dom mieszkalny - ani przesadnie okazały, ani bogato zdobiony, jakkolwiek bowiem 
czarodziej pochodził z dobrego rodu, miał stosunkowo niską rangę. Mógłby wprawdzie 
pozwolić sobie na lśniący pałac z kryształów, uważano by to jednak za wynoszenie się ponad 
swój stan. Był zresztą zupełnie zadowolony z życia, jakie prowadził. Teraz, w świetle poranka 
przyglądał się swoim włościom z miną świadczącą o spokoju ducha i satysfakcji z tego, co 
osiągnął. Odwrócił się, słysząc dobiegający z głębi przedsionka hałas.
      - Pospiesz się, Saryonie - powiedział, uśmiechając się do chłopca, który leżąc na 
podłodze, usiłował założyć buty. - Pospiesz się, jeżeli naprawdę masz zamiar zobaczyć, jak 
Ariele roznoszą dyski.
      Ostatecznie dzięki desperackiemu szarpnięciu chłopczyk zdołał przeciągnąć but poza 
piętę i zrywając się na równe nogi, podbiegł do ojca. Czarodziej podniósł dziecko w 
ramionach i wypowiedział słowa, które poddawały powietrze jego woli. Robiąc następnie 
krok wprost w objęcia wiatru, uniósł się nad ziemię i popłynął ponad nią, a jego jedwabne 
szaty zatrzepotały jak skrzydła kolorowego motyla.
      Dziecko obejmujące jedną rączką szyję ojca, drugą wyciągnęło przed siebie, aby 
powitać świt.
      - Ojcze, naucz mnie tego! - krzyknął Saryon, rozkoszując się podmuchami 
wiosennego wiatru na twarzy. - Naucz mnie słów, które rozkazują wiatrowi! Ojciec Saryona 
uśmiechnął się i potrząsając z powagą głową, uszczypnął zamkniętą w skórzanym więzieniu 
małą chłopięcą nóżkę.
      - Mój synku, żadne z wypowiedzianych przez ciebie słów nigdy nie wezwie ci wiatru - 
powiedział, odsuwając pieszczotliwym gestem lniane włoski z rozczarowanej twarzyczki 
chłopca. - To nie twój dar.
      - Może nie teraz - z uporem w głosie powiedział Saryon, gdy radując się bogatą wonią 
wilgotnej gleby, przelatywali nad długimi bruzdami świeżo przeoranej ziemi. - Ale kiedy 
będę starszy, taki jak Janji...
      Ojciec ponownie potrząsnął głową.
      - Nie, dziecko... nawet i wtedy nic się nie zmieni.
      - Ale to niesprawiedliwe! - krzyknął Saryon. - Janji jest tylko sługą, tak jak jego 
ojciec, a potrafi rozkazać powietrzu, by niosło go na grzbiecie! Dlaczego więc... - Przerwał, 
podchwyci- wszy spojrzenie ojca. - To przez nie, prawda? - zapytał nagle. Janji nie nosi 
butów. Ty też nie. Tylko ja i mama! No to dobrze, wyrzucę je! Wierzgając raptownie, posłał 
jeden z bucików w powietrze łukiem, który zakończył się w bruździe, gdzie trzewik leżał 
sobie, dopóki jakaś kobieta z grupy Magów Pól, przechodząc tam podczas pracy, nie 
podniosła go i zabrała do domu jako ciekawostkę. Saryon usiłował skopać i drugi but, ale 
wtedy na drobnych stopkach chłopczyka zamknęła się dłoń ojca.
      - Mój synu, nie jesteś dostatecznie obdarzony Życiem...
      - Ależ jestem, ojcze - przerwał mu Saryon. - No popatrz! Spójrz tylko na to! - 
skinieniem swojej małej rączki sprawił, że jego sięgające kolan szatki zmieniły kolor z 
zielonego na jaskrawopomarańczowy. Zamierzał jeszcze dodać nieco błękitnych plam, by 
stworzyć kostium, który lubił szczególnie, ale którego matka nigdy nie pozwalała mu nosić w 
domu. Zazwyczaj ojciec nie miał nic przeciw tym barwom, pozwalał mu więc przybierać je, 
gdy doglądając majątku, podróżowali tylko we dwójkę. Dziś jednak dziecko dostrzegło, że 
łagodna zwykle twarz ojca spoważniała, z westchnieniem więc powstrzymało język i 
zrezygnowało z pierwotnego zamiaru.
      - Saryonie! - powiedział czarodziej. - Masz już pięć lat. Za rok zaczniesz szkolić się 
jako katalista. Czas już, byś wysłuchał i spróbował pojąć to, co zamierzam ci wyjaśnić. 
Posiadasz Dar Życia. Alminowi niech będą dzięki! Niektórzy rodzą się bez niego. Bądź więc 
wdzięczny za ten dar i korzystaj zeń mądrze, nie pragnąc nigdy nic więcej ponad to, co 
zgodnie z wolą boską zostało ci dane. Jest to bowiem, mój synu, ścieżka mroku i goryczy. 
Pójść nią oznacza kroczyć ku szaleństwu lub czemuś gorszemu jeszcze.
      - Ale jeżeli posiadam dar, to dlaczego nie mogę robić tego, czego pragnę?- zapytał 
Saryon drżącymi wargami, bo ojciec jego spoważniał nieoczekiwanie, on sam zaś przeczuł 
już odpowiedź, z którą nie umiał się pogodzić.
      - Synu mój - odparł ojciec z westchnieniem. - Ja sam jestem Albanara, wykształconym 
w sztuce władania tym, co oddano mi w pieczę: prowadzenia i utrzymywania domu, a także 
dbania o to, by nasza ziemia rodziła plony, a zwierzęta dawały dary, dla których zostały 
zrodzone. Takim jest dany mi przez Almina talent i używam go, by znaleźć łaskę w jego 
oczach.
      Zniżając lot, czarodziej wylądował, by odpocząć w leśnej przecince na skraju 
zaoranego pola i zadrżał lekko, gdy jego bose stopy dotknęły zroszonej trawy.
      - Dlaczego się zatrzymaliśmy? - zapytało dziecko. - Jeszcze nie jesteśmy na miejscu.
      - Chcę się przejść - odparł czarodziej. - Tego ranka mięśnie mi nieco zesztywniały i 
muszę je rozruszać. - Zdejmując syna, postawił go na ziemi i ruszył szybkim krokiem przed 
siebie, a jego szaty ciągnęły się za nim jak tren.
      Saryon z pochyloną główką podreptał za ojcem. Człapiąc w jednym bucie, zmuszony 
był niezdarnie utykać. Spojrzawszy za siebie, czarodziej przekonał się, iż synek nie nadąża, i 
jednym skinieniem dłoni sprawił, że zniknął i drugi trzewik.
      Zaskoczony chłopak spojrzał na swoje nagie stopy i czując przyjemną szorstkość 
młodej trawy, roześmiał się wesoło.
      - Goń mnie, ojcze! - zawołał i śmignął przed siebie. Czarodziej, pamiętając o swojej 
godności, zawahał się przez moment, potem wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. 
Sam w końcu był młodym jeszcze człowiekiem, nie miał przecież nawet trzydziestu lat. 
Zebrawszy w dłoń swoje długie szaty, skoczył za synkiem. Pobiegli wzdłuż przecinki, 
dziecko zaś piszczało z podniecenia, gdyż ojciec cały czas biegł tuż tuż za nim, jak gdyby 
chcąc je złapać, a nie mogąc tego - celowo zresztą - zrobić. Czarodziej jednak, nie nawykły 
do takich wysiłków, wkrótce stracił oddech i w końcu musiał się zatrzymać.
      Nie opodal miejsca, gdzie przystanęli, wystawał z ziemi kanciasty głaz. Zasapany 
czarodziej podszedł do kamienia i dotykając go lekko dłonią, sprawił, iż skała wygładziła się i 
zmieniła kształt. Potem, opadając z westchnieniem ulgi na nowo uformowany kamień, skinął 
na syna, by do niego podszedł. Odzyskawszy oddech, powrócił do przedmiotu poprzedniej 
rozmowy.
      - Saryonie, czy widziałeś to, co zrobiłem? - zapytał, poklepując skałę. - Czy widziałeś, 
jak ukształtowałem ten przedtem bezużyteczny dla nas kamień w ławę, na której możemy 
przysiąść? Saryon, wpatrzony teraz w twarz ojca, skinął tylko główką.
      - Mogę tego dokonać dzięki mocy mojej magii. Ale niekiedy zapytuję sam siebie, czy 
nie byłoby wspaniale, gdybym potrafił wydobyć z ziemi taki głaz i przekształcić go w... w... - 
przerwał, a potem machnął dłonią - w dom na przykład, w którym moglibyśmy mieszkać... 
tylko ty i ja...
      W tym momencie przez twarz czarodzieja, patrzącego teraz w stronę domu, który 
niedawno opuścili i gdzie jego żona niewątpliwie wstała już, by pospiesznie klęknąć do 
porannej modlitwy, przemknął cień.
      - Dlaczego więc nie robisz tego, ojcze? - ze zniecierpliwieniem w głosie zapytał 
synek.! Czarodziej powrócił myślami do rzeczywistości, a na jego twarzy ponownie pojawił 
się uśmiech, choć w uśmiechu tym była teraz i gorycz, którą Saryon dostrzegał, choć jej nie 
rozumiał.
      - Cóż to ja mówiłem? - mruknął ojciec, marszcząc brwi A, tak... - Twarz jego 
rozchmurzyła się w końcu. - Nie potrafię wyczarować ze skały domu, mój synu. Ten dar 
Almin przyznał jedynie Pron-Alban, mistrzom rzemiosła. Nie potrafię również przemienić 
ołowiu w złoto, tak jak to czynią Mon-Alban. Muszę korzystać z tego, co Almin dał mnie...
      - No to gwiżdżę na Almina! - powiedział chłopak z buntem w głosie, trącając trawę 
dużym palcem bosej stopy. - Wszystko, czym mnie obdarzył, to te buty! Wypowiadając te 
słowa, Saryon kątem oka obserwował ojca, pragnąc zobaczyć, jakie wrażenie wywoła ta 
zuchwała, bluźniercza uwaga. Jego matka zadrżałaby z wściekłości. Czarodziej zaś przyłożył 
dłoń do ust, jak gdyby pragnął ukryć wymykający się spod jego kontroli uśmiech. Następnie, 
obejmując chłopczyka ramieniem, przyciągnął go bliżej ku sobie.
      - Ciebie Almin obdarzył największym z możliwych darów powiedział. - Darem 
gromadzenia i przekazywania Życia. Jedynie TY, i nikt inny, możesz wchłaniać Życie, magię, 
która jest w ziemi, powietrzu i wszędzie dookoła nas, i przekazywać ją mnie lub komuś 
takiemu jak ja, by użył tej mocy, potęgując swoją własną. Takim jest dar Almina dla katalisty. 
Takim jest talent, którym obdarzył ciebie.
      - Nie sądzę, aby był to dobry dar. - Wiercący się w objęciach ojca Saryon zrobił 
kwaśną minę. Unosząc chłopczyka w górę, czarodziej posadził go sobie na kolanach. Lepiej 
będzie, jeśli wyjaśni mu pewne rzeczy i pozwoli, aby dał upust goryczy teraz, kiedy są sami, 
niżby Saryon miał irytować swoją pobożną matkę.
      - Jest to dar dostatecznie cenny, by przetrwał stulecia - odparł synkowi poważnym 
tonem - i pomógł nam przetrwać stulecia, nawet tam, w Mrocznym Świecie, gdzie żyli 
starożytni - tak przynajmniej nas uczono.
      - Wiem. - Opierając główkę o pierś ojca, bez zająknienia zaczął recytować lekcję, 
mówiąc jak papuga, szybko i beznamiętnie niby jego matka. - „Tam też zwano nas skrzatami 
domowymi, a starożytni używali nas jako akuku...amuku...akumulatorów - zająknął się przy 
trudnym słowie, ale w końcu z zaczerwienioną z wysiłku i tryumfu twarzyczką wymówił je 
prawidłowo - ich energii. Czyniono tak, aby płomień magii nie niszczył ich ciał, a także po to, 
aby nie mogli odkryć ich wrogowie. By nas chronić, starożytni przekształcali nas na 
podobieństwo małych zwierząt, i w ten sposób pracowaliśmy z nimi dla zachowania magii 
świata”.
      - Właśnie tak! - odezwał się czarodziej, z aprobatą głaszcząc dziecko po główce. - 
Dobrze recytujesz Katechizm, ale czy go rozumiesz? - Tak - powiedział Saryon z 
westchnieniem. - Myślę, że rozumiem. - Mówiąc to zmarszczył jednak brewki.
      Podsuwając palec pod brodę dziecka, czarodziej odwrócił poważną, małą twarzyczkę 
ku sobie.
      - Zrozumiesz to kiedyś, a teraz bądź Alminowi wdzięczny i pracuj na jego chwałę... i 
po to, aby sprawić mi przyjemność - odparł miękkim głosem czarodziej. Zawahał się na 
moment i mówił dalej: Bo musisz wiedzieć, że sprawisz mi przyjemność, próbując odnaleźć 
szczęście w swojej pracy, nawet jeśli... nawet jeśli nie zawsze będę przy tobie i nie zawsze 
będziesz czuł, że na ciebie patrzę i że towarzyszą ci moje myśli.
      - Tak, ojcze - odpowiedziało dziecko, wyczuwając w głosie ojca smutek i pragnąc mu 
ulżyć. - Będę szczęśliwy. Obiecuję ci. Dlaczego jednak nie mielibyśmy być razem? Dokąd się 
udajesz? - Nigdzie... przynajmniej na razie - odparł ojciec, uśmiechając się znowu i 
pieszczotliwie burząc jasne włosy. - W istocie to ty mnie opuścisz. Ale nie nastąpi to przez 
pewien jeszcze czas, więc się tym nie trap. Spójrz! - Wskazał nagle na czterech 
uskrzydlonych mężczyzn, którzy teraz właśnie pojawili się, lecąc ponad wierzchołkami drzew 
i unosząc pomiędzy sobą dwa duże złote dyski. Czarodziej wstał, usadowiwszy przedtem 
chłopca na kamieniu. - Saryonie, zostań tu przez chwilę. Muszę rzucić czar na nasiona.
      - Ależ ja wiem, co masz zrobić! - zawołał Saryon, stając na głazie, by wszystko lepiej 
zobaczyć. Skrzydlaci mężczyźni podlecieli bliżej, a ich złote dyski zalśniły jak budzące na 
ziemi ponowny świt bliźniacze słońca. - Pozwól, że ci pomogę! - poprosił chłopczyk, 
wyciągając rączki do ojca. - Pozwól, że tak, jak robi to mama, przekażę ci magię.
      Na twarzy ojca znów pojawił się cień, który jednak zniknął prawie natychmiast, gdy 
czarodziej spojrzał na swego małego katalistę.
      - No dobrze - powiedział, chociaż doskonale rozumiał, iż chłopczyk jest za mały, by 
dokonać skomplikowanej pracy, jaką było wczucie się w otaczającą ich zewsząd magię i 
otwarcie połączenia dla ojca. Opanowanie tej sztuki zajmie chłopcu wiele lat studiów.
      Dla nich obu nadchodził czas, w którym ojciec nie miał być już częścią życia syna. 
Widząc małą, wpatrzoną w niego z oczekiwaniem twarzyczkę, czarodziej powstrzymał 
jednak westchnienie. Wyciągnął natomiast dłoń i z powagą ujął rączkę synka udając, iż 
przyjmuje Dar Życia.
      Gdy ktoś przychodzi na świat w Thimhallan, rodzi się, aby - co nie jest rzeczą 
niezwykłą w społeczeństwie feudalnym - zająć należną mu w życiu pozycję. Książę na 
przykład, najczęściej rodzi się już księciem, podobnie jak wieśniak zwykle rodzi się 
wieśniakiem.
      Thimhallan miał swoje wielkie rody, które władały krajem od stuleci. Miał również 
swoich wieśniaków. To, co czyniło Thimhallan krainą niezwykłą, polegało na fakcie, iż 
niektórzy z jej mieszkańców zajmowali w społeczeństwie miejsce i pozycję, które określane 
były nie poprzez urodzenie, ale wrodzony talent związany z jedną z tajemnic Życia.
      I tak - jest Dziewięć Tajemnic. Osiem z nich dotyczy Magii albo Życia, ponieważ w 
świecie Thimhallan Życie i Magia znaczą to samo i są tym samym. Wszystko w tej krainie 
istnieje albo z woli Almina, który umieścił to tutaj, zanim przybyli starożytni, albo zostało 
później stworzone, ukształtowane, wezwane lub wyczarowane - takie są bowiem cztery Prawa 
Natury. Każdego z tych Praw strzeże przynajmniej jedna z ośmiu Tajemnic - Czas, Duch, 
Powietrze, Ogień, Ziemia, Woda, Cień i Życie. Spośród Tajemnic tych pięć jedynie 
przetrwało w kraju do czasów tej opowieści. Dwie z nich Tajemnicę Czasu i Tajemnicę 
Ducha - utracono podczas Wojen Żelaznych. Wraz z nimi na zawsze zniknęła posiadana 
przez starożytnych wiedza - umiejętność przewidywania przyszłości, umiejętność budowania 
Korytarzy i zdolność komunikowania się z tymi, którzy z tego świata przeszli na Drugą 
Stronę.
      Co się zaś tyczy Dziewiątej, ostatniej Tajemnicy, była ona praktykowana, i owszem, 
przez tych jednak tylko, którzy kroczyli ścieżkami mroków. Wierzono powszechnie, iż ona 
właśnie stała się przyczyną wybuchu morderczych Wojen Żelaznych i zgłębianie tej wiedzy 
zakazane zostało jak kraj długi i szeroki. Zajmujących się nią czarowników posłano na Drugą 
Stronę, zaś ich narzędzia i śmiercionośne machiny zostały zniszczone. Dziewiąta Tajemnica 
to tajemnica wyklęta. Znana pod nazwą Śmierci, niekiedy bywała określana też mianem 
Technologii.
      Kiedy w Thimhallan rodzi się dziecko, poddawane jest próbie mającej wykryć, której 
z Tajemnic szczególnie odpowiadają jego uzdolnienia. Test ten określa przyszłość dziecka, 
jeśli chodzi o Życie.
      Może on na przykład wykazać, iż dziecko dobrze sobie radzi z Tajemnicą Powietrza. 
Jeżeli dziecko urodziło się w rodzinie niskiego stanu, zostanie w przyszłości jednym z Kon-
Hanar, do których należy utrzymywanie w ruchu Korytarzy (zapewniających najszybszą 
komunikację w obrębie Thimhallan) i nadzorowanie całego przepływu ludzi i towarów 
wewnątrz jednego miasta i pomiędzy różnymi ośrodkami całego kraju. Posiadające tę samą 
zdolność dziecko szlacheckie prawie na pewno zostanie wyniesione do godności arcymaga i 
zostanie jednym z Sif-Hanar - tych, których szeroki krąg obowiązków zawiera, między 
innymi, odpowiedzialność za pogodę. To właśnie Sif-Hanar sprawiają, że powietrze w 
miastach jednego dnia jest wonne i słodkie, drugiego zaś szczyty dachów pokrywają się 
dekoracyjnym śniegiem. W rejonach rolniczych do obowiązków Sif-Hanar należy dbałość o 
to, by deszcze padały, a słońce świeciło wtedy właśnie, gdy jest to potrzebne, i aby tak się nie 
działo, gdy nie trzeba.
      Ci, którzy urodzili się w Tajemnicy Ognia, są wojownikami Thimhallan. Wzywając 
magię na pomoc sztuce walki, zostają DKarn-Duuk i posiadają zdolność rozpętywania 
niszczących sił wojny. Są także stróżami ludu. Noszący czarne habity Duuk-tsarith, 
Wykonawcy, są jednymi z nich.
      Tajemnica Ziemi jest spośród Tajemnic najbardziej rozpowszechnioną i rodzi się z nią 
większość mieszkańców Thimhallan. Są pomiędzy nimi członkowie najniższej w tym kraju 
kasty, Magowie Pól ci, którzy dbają o zbiory i plony. Są też wśród nich rzemieślnicy, 
podzieleni w zależności od swoich umiejętności na Gildie: Quin-Alban czarnoksiężnicy, 
Mon-Alban - alchemicy i Pron - Alban - magicy. Najwybitniejsi spośród nich czarodzieje i 
czarodziejki, zwani Albanara, posiadają ogólną wiedzę dotyczącą wszystkich tych dziedzin i 
odpowiedzialni są za administrowanie krajem.
      Dziecko urodzone dla Tajemnicy Wody zostaje Druidem. Wyczuleni na przyrodę, 
magowie ci używają swoich talentów, aby kształtować, chronić i troszczyć się o wszystkie 
istoty żywe. Fibanish albo Druidzi Pól zajmują się głównie wzrostem i dojrzewaniem roślin i 
zwierząt. Najbardziej jednak szanowanymi spośród Druidów są Uzdrowiciele. Sztuka 
uzdrawiania jest umiejętnością wielce skomplikowaną, polegającą na połączeniu mocy 
własnej maga z mocą pacjenta, tak by ciało mogło uzdrowić się samo. Mannanish zajmują się 
dolegliwościami pomniejszymi i drobnymi uszkodzeniami ciała, doglądają również położnic i 
odbierają porody. Najwyższe stopnie wtajemniczenia, wymagające wielkiej mocy i 
mozolnych studiów, osiągane są przez leczących poważne choroby Theldarich. Dość 
rozpowszechnio- ne jest mniemanie, iż w starożytności posiadali oni władzę ożywiania 
zmarłych, teraz jednak Theldari nie potrafią nikogo przywrócić życiu.
      Ćwiczący się w Tajemnicy Cienia zostają mistrzami iluzji, złudzeń i artystami 
Thimhallan. Tworzą oni czarujące ułudy i deszczem oraz gwiezdnym pyłem malują w 
powietrzu obrazy.
      Może się wreszcie zdarzyć, iż dziecko urodzi się z darem najrzadszym - Tajemnicą 
Życia. Jako cudotwórca albo katalista para się magią - choć sam nie musi być nią obdarzony 
w większym niż inni stopniu. To katalista - jak wskazuje na to nazwa profesji chłonie Życie z 
ziemi, powietrza, ognia i z wody, a gromadząc je we własnym ciele, potrafi je wzmocnić i 
przekazać magowi do użytku.
      I, oczywiście, niekiedy dziecko rodzi się Martwe.
      
      
      
      
      
      
      III. SARYON 
      
      SARYON PRZYSZEDŁ NA ŚWIAT JAKO KATALISTA. Nie miał w tej kwestii 
żadnego wyboru. Urodził się w niewielkiej prowincji, leżącej poza murami grodu Merilon. 
Jego ojcem był pomniejszy czarodziej. Matka natomiast, kuzynka Imperatorowej, należała do 
dość znanych katalistów. Kiedy jednak podczas jednej z Wizji zostało objawione, iż z 
małżeństwa jej z tym właśnie szlachcicem urodzi się dziedzic jej talentu, porzuciła Kościół.
      Podporządkowała się wyrokowi bez słowa protestu, choć dla niej małżeństwo to było 
mezaliansem. Ojciec Saryona również nie kwestionował Wizji. Szlachcic o jego pozycji 
mógł, wedle swej woli, usłuchać rozkazu Imperatora lub nie. Nikt jednak, niezależnie od 
majątku i rangi społecznej, nie odmawiał żądaniu katalistów.
      Do małżeństwa matka Saryona podchodziła równie poważnie, jak do obowiązków 
religijnych. Kiedy więc nadszedł właściwy czas, ona i jej mąż udali się do Gajów Zdrowia, 
gdzie Mannanish, uzdrawiacze niższej rangi, pobrali od niego nasienie i przekazali je żonie. 
W odpowiednim też czasie, zgodnie z tym, co objawiono w Wizji, urodził się Saryon.
      Jak inne dzieci, Saryon rozpoczął ćwiczenia, kiedy skończył lat sześć. Jednak w jego 
przypadku, ze względu na wysoką pozycję, jaką zajmowała wśród sług Kościoła matka 
chłopca, pozwolono, aby sama zajęła się kształceniem syna. Przekazano go więc matce w 
dniu, w którym ukończył sześć lat. Poczynając od tej chwili, każdy dzień z następnych 
czternastu lat spędził z nią na studiach i modlitwie. Ukończywszy dwudziesty rok życia, 
Saryon na zawsze opuścił dom matki, udając się korytarzami do najświętszego, najbardziej 
wielbionego miejsca w Thimhallan - do Źródła.
      Historia Źródła jest historią Thimhallan. Wiele, wiele stuleci temu, w czasach, o 
których pamięć zaginęła w chaosie Wojen Żelaznych, przybyli tutaj ludzie prześladowani, z 
własnego wyboru porzucając swój świat. Niebezpieczeństwa podróży, dokonanej dzięki 
magii, były okropne. Ogromne zapotrzebowanie energii, niezbędnej do takiego wyczynu, do 
ostatniej kropelki wyssało Życie wielu z nich, oni jednak rozstali się z nim bez żalu - po to, by 
ich siostry i bracia mogli przetrwać i żyć w świecie, którego im samym nie było dane ujrzeć.
      Trafili właśnie w to miejsce, bowiem w świecie tym magia była silna, przyciągała ich 
ku sobie i jak kompas przeprowadziła bezpiecznie przez czas i przestrzeń. Zostali zaś, bo 
świat ten był pusty i samotny.
      Miał on i swoje niebezpieczeństwa. Nad młodym, surowym lądem szalały gwałtowne 
burze, wznoszące się nad równinami góry zionęły ogniem, rzeki były dzikie i nieujarzmione, 
a roślinność bujna i wroga człowiekowi. Dotykając jednak tej ziemi, ludzie czuli, iż w jej 
głębi, jak serce żywej istoty, gdzieś pulsuje i burzy się magia. Czuli ją i pośród 
niewypowiedzianych cierpień i niezliczonych trudów podążali za nią, szukając jej źródła.
      Wreszcie je odnaleźli - górę, której ogień już wygasł, pozostawiając magię płonącą jak 
diament pod jasnym, niezwykle wyglądającym słońcem.
      Nazwali tę górę Źródłem - i tu właśnie, u Studni Życia kataliści założyli swój dom, a 
zarazem ośrodek swojego świata. Początkowo były to tylko płytkie, naprędce wycięte w skale 
i ukształtowane przez tych, co pragnęli uniknąć niebezpieczeństw świata zewnętrznego, 
katakumby. Minęły stulecia i prymitywne, nieliczne tunele przekształciły się w labirynt 
korytarzy, sal, pokojów mieszkalnych, kuchni, i wznoszących się tarasami parków. Powstał tu 
wbudowany w zbocze góry uniwersytet, gdzie młodzi Albanara uczyli się spraw, które 
musieli znać, by dobrze władać ziemią i ludem. Młodzi Theldari przybywali tu, aby rozwijać 
swe lecznicze umiejętności, młodzi Sif-Hanar studiowali sposoby kontroli wiatru i chmur, 
wszystkim zaś towarzyszyli młodzi kataliści - nowicjusze. Tutaj znajdowały się też siedziby 
gildii rzemieślniczych, a także ich ośrodki nauczania. U stóp góry natomiast wyrosło 
niewielkie miasteczko, którego mieszkańcy dbali o to, żeby studenci i nauczyciele mieli 
wszystko, co fizycznie niezbędne do życia.
      Na szczycie góry wyrosła wspaniała katedra, której kopułę stanowił sam wierzchołek, 
a widok z jej okien był tak piękny, że wielu płakało ze wzruszenia nad urodą tego miejsca.
      Niewielu jednak na Thimhallan żyło tych, którym dano ujrzeć widok z tego 
wierzchołka. Kiedyś, dawno temu, Źródło otwarte było dla wszystkich, od Imperatora po 
prostego maga. Jednak od czasu Wojen Żelaznych ten zwyczaj zmienił się. Teraz w świętych 
murach mogli przebywać tylko kataliści i nieliczni uprzywilejowani, którzy dla nich 
pracowali, zaś do uświęconej komnaty Studni wolno było wkraczać jedynie najwyższym 
dostojnikom Kościoła. Wewnątrz samej góry i dookoła niej powstało całe miasto, w którym 
kataliści znajdowali wszystko, co potrzebne im było do życia i do pracy przy Źródle. Wielu 
nowicjuszów przekraczało bramy miasta jako młodzi mężczyźni i kobiety, a jeśli w ogóle je 
opuszczali, to tylko w takiej postaci, jaką przybierają ci, którzy udają się w podróż na Drugą 
Stronę.
      Jednym z takich nowicjuszów był Saryon, który - jak nieprzeliczone mrowie innych 
katalistów przed nim - mógłby wieść tu życie wygodne i spokojne.
      Saryon jednak był inny niż tamci. Przywykł o sobie myśleć jak o kimś, na kim ciąży 
klątwa.
      Jeden z niewielu Theldari, którym pozwolono żyć u Źródła, pracował właśnie na 
zewnątrz w swoim ogródku wśród ziół, kiedy sędziwy, stary kruk, poważnie i z godnością 
kroczący wzdłuż grządki ciasno rosnących, młodych sadzonek, krakaniem poinformował 
swego mistrza, iż zjawił się pacjent. Podziękowawszy uprzejmie ptakowi, który tracąc z 
wiekiem pióra na głowie, sam upodobnił się do katalisty, Druid opuścił zalany blaskiem 
słonecznym ogródek i wrócił do chłodnej, mrocznej i tchnącej spokojem celi lecznicy.
      - Niechaj zawsze świeci nam słońce, Bracie - powiedział Theldara, wchodząc do 
Pokoju Oczekiwań; brzeg jego brązowego habitu z szelestem zamiatał podłogę.
      - Niechaj z-z-zawsze świeci, Uzdrowicielu - zająknął się nieco zaskoczony młody 
człowiek. Ze skromnie opuszczonymi oczyma stał u okna i nie usłyszał wejścia Druida.
      - Jeśli zechciałbyś pójść za mną - mówił dalej Theldara, bystrym spojrzeniem 
obrzucając młodego katalistę i notując w pamięci każdy szczegół, od nienaturalnie bladej cery 
i poobgryzanych paznokci do skrywanego, widocznego jednak w zachowaniu młodzieńca, 
napięcia. - Przejdziemy do mojej celi, która, jak sądzę, bardziej się nada do naszej pogawędki.
      Młody człowiek skinął głową i odpowiedział uprzejmie, jednak Druid był pewien, iż 
mógłby zaprosić katalistę na przechadzkę po krawędzi skał nadmorskich i otrzymałby tę samą 
obojętną odpowiedź. Przeszli przez lecznicę zastawioną długimi rzędami łóżek, których 
drewno kochający je mistrzowie przekształcili w podobizny dłoni podtrzymujących materace 
ze słodko pachnących, zapewniających spokój i relaks, ziół i liści.
      Leżało tu kilku pacjentów, którzy słuchając zalecanej muzyki, skupiali energię ciała w 
procesie ozdrowieńczym. Mijający ich Theldara każdemu rzucił słówko, nie zatrzymując się 
jednak i prowadząc pacjenta do innego pomieszczenia, bardziej odosobnionego i mniejszego. 
Znalazłszy się w tym pełnym - dzięki szklanym ścianom słońca pokoju, który kipiał od 
rosnącej w nim zieleni, Druid przysiadł na poduszce z miękkich sosnowych igieł i zaprosił 
gościa, by uczynił to samo.
      Katalista skorzystał z zaproszenia, niezręcznie opadając na poduszkę. Był wysokim 
młodzieńcem o nieco pochylonych ramionach i jak gdyby nazbyt wielkich, nawet przy jego 
wzroście, dłoniach i stopach. Ubranie pacjenta zdradzało, iż nie przywiązywał wagi do 
strojów, miał bowiem na sobie nieco przykusy habit. Pod zmętniałymi oczyma przybysza 
widniały szare cienie - rezultat zmęczenia. Wszystko to Druid zauważył, pozornie nie 
poświęcając gościowi większej uwagi, mówiąc cały czas coś o pogodzie i pytając młodzieńca, 
czy nie zechciałby napić się dobrej herbaty.
      Gdy gość mruknięciem wyraził zgodę, Theldara skinął dłonią i unosząca się nad 
ogniem kula parującego płynu podpłynęła ku nim w powietrzu, napełniła dwa kubki i 
powróciła na swoje miejsce. Druid nie bez ostrożności upił łyk herbaty, po czym nie 
poświęcając jej więcej uwagi, sprawił, iż filiżanka osiadła na stole. Ta mieszanina ziół miała 
rozluźnić wewnętrzne opory przybyszów i zachęcić ich do swobodnej rozmowy. Druid 
obserwował uważnie, jak młodzieniec pije z ochotą, nie zwracając uwagi na temperaturę 
płynu i prawdopodobnie nie czując nawet jego smaku. Odstawiwszy kubek, młody człowiek 
zapatrzył się w jedno z dużych okien.
      - Rad jestem, że mamy okazję porozmawiać, Bracie Saryonie - powiedział Druid, 
skinieniem dłoni nakazując jednocześnie herbacie, by ponownie napełniła kubek gościa. - 
Was, młodych, widuję przeważnie dopiero wtedy, gdy jesteście już chorzy. Ty zaś czujesz się 
dobrze, czy nie tak, Bracie? - Uzdrowicielu, czuję się świetnie - odparł młody człowiek, nie 
odrywając spojrzenia od okna. - Przyszedłem tu wyłącznie po to, aby spełnić wolę mojego 
Mistrza.
      - Owszem, wydaje się, że fizycznie nic ci nie dolega - rzekł łagodnie Theldara. - Ale 
ciała nasze są jedynie muszlami kryjącymi ducha. Jeśli cierpi umysł, szkodzi to i ciału.
      - Czuję się świetnie - powtórzył Saryon z pewnym zniecierpliwieniem. - Być może 
mógłbym nieco lepiej sypiać, ale...
      - Powiedziano mi jednak, że opuszczasz Modlitwę Wieczorną, że nie wykonujesz 
codziennych ćwiczeń i że nie zjawiasz się na posiłkach. - Druid milczał przez chwilę, 
obserwując doświadczonym okiem, jak zaczynają działać zioła wchodzące w skład herbaty. 
Zgarbione plecy gościa wyprostowały się, powieki lekko opadły, a niespokojne dłonie 
spoczęły wreszcie na kolanach katalisty. - Ile masz lat, Bracie? Dwadzieścia siedem czy 
dwadzieścia osiem? - Dwadzieścia pięć.
      Druid uniósł brwi. Saryon skinął głową.
      - Pozwolono mi przybyć do Źródła, kiedy miałem lat dwadzieścia. - Powiedział to 
jakby wyjaśniająco, bo większość młodych mężczyzn i kobiet przybywała tu dopiero po 
ukończeniu dwudziestego pierwszego roku życia.
      - I cóż było powodem takiego wyróżnienia? - zapytał Theldara.
      - Jestem geniuszem matematycznym - odparł Saryon takim samym obojętnym tonem, 
jakiego użyć mógłby oznajmiając: „Jestem wysoki” albo „Jestem mężczyzną”.
      - Naprawdę? - Druid pogłaskał się po długiej siwej brodzie. To, w rzeczy samej, 
tłumaczyło wcześniejsze niż zwykle dopuszczenie młodzieńca do Źródła. Przekazywanie 
Życia czerpanego z pierwotnych elementów magowi, który miał go użyć, jest trudną sztuką, 
czy może raczej nauką, prawie w całości opartą na podstawach matematycznych. Jako że moc 
magii pobieranej z otoczenia koncentruje się w kalaliście, który następnie ogniskuje ten 
okruch Życia na wybranym przez siebie obiekcie, obliczenia dotyczące ilości przekazywanej 
energii muszą istotnie być niezwykle precyzyjne, bo transmisja magii osłabia i samego 
katalistę. Jedynie w nagłej potrzebie albo podczas wojny zezwala się kalaliście na obdarzanie 
maga nadmiarem Życia.
      - Tak - powiedział Saryon, który dzięki działaniu herbaty poczuł się już swobodniej, 
podczas gdy jego ciało zapadało się głębiej w poduszkę. - Wszystkich koniecznych obliczeń 
nauczyłem się jeszcze w dzieciństwie. Mając dwanaście lat, potrafiłem wykonać rachunki, 
dzięki którym można byłoby unieść z ziemi i przenieść powietrzem do miejsca przeznaczenia 
cały budynek, a równocześnie mógłbym obliczyć sposób wyczarowania królewskiej szaty dla 
Imperatora wej.
      - Wyczyn co się zowie - mruknął przypatrujący się Saryonowi uważnie spod 
przymrużonych powiek Druid.
      Katalista wzruszył ramionami.
      - Tak też sądziła moja matka. Mnie nie wydawało się to czymś szczególnym. 
Uważałem to za rodzaj gry, która w dzieciństwie była moją jedyną rozrywką - dodał, dziobiąc 
palcem materiał poduszki.
      - Uczyłeś się pod okiem matki? Nie chodziłeś do szkoły? - Nie. Ona jest Kapłanką. 
Należała do współpracowników Kardynała, później jednak poślubiła mojego ojca.
      - Czy było to małżeństwo z powodów politycznych? Saryon potrząsnął głową z 
kpiącym us’miechem.
      - Och, nie. Chodziło o mnie.
      - A, tak. Rozumiem. - Druid łyknął nieco herbaty. W Thimhallan małżeństwa zawsze 
układane są z góry i zasadniczo, kontrolowane przez katalistów. Powodem jest dar Wizji. Po 
niegdyś kwitnącej sztuce zaglądania w przyszłość pozostała jedynie umiejętność pozwalająca 
katalistom przewidzieć, czy dany związek małżeński zaowocuje potomstwem i czy będzie 
ono udane. Jeśli rokowania są złe, nie dopuszcza się do małżeństwa.
      Ponieważ płodzić katalistów mogą jedynie kataliści, związki pomiędzy nimi podlegają 
surowszym jeszcze ograniczeniom niż małżeństwa prostych magów i aranżuje je sam 
Kościół. Katalistów bowiem jest tak niewielu, iż posiadanie jednego z nich pośród krewnych 
uważa się za przywilej. W dodatku koszty edukacji i treningu katalisty również pokrywa 
Kościół. Od momentu narodzin malca ma on zapewnioną pozycję w świecie, a jego rodzina 
może żyć na poziomie dużo wyższym od przeciętnego.
      - Matka twoja w Zakonie zajmuje wysoką pozycję. Twój ojciec musiał być znacznym 
szlachcicem...
      - Nie. - Saryon potrząsnął głową. - Dla matki małżeństwo to było mezaliansem i nie 
pozwoliła, by ojciec kiedykolwiek o tym zapomniał. Ona jest kuzynką Imperatorowej 
Merilon, a on był zaledwie diukiem...
      - Twój ojciec? Mówiąc o nim, używasz czasu przeszłego...
      - Bo nie żyje - odparł Saryon głosem nie zdradzającym żad- 2 - Wykucie... 33 nych 
emocji. - Umarł około dziesięciu lat temu, gdy ja skończyłem piętnaście. To była 
wyniszczająca organizm choroba. Matka zrobiła, co mogła. Wezwała Uzdrowicieli, nie 
podejmowała jednak zbyt usilnych starań, a i ojcu chyba niespecjalnie zależało na tym, aby 
żyć.
      - Czy to wywarło na tobie wrażenie? - Też niespecjalne - mruknął Saryon, wsadzając 
palec w dziurę, którą wydłubał w poduszce. Wzruszył ramionami. - Już od dawna go wtedy 
nie widywałem. Kiedy skończyłem sześć lat, rozpocząłem naukę pod kierunkiem mojej 
matki, a... ojciec zaczął coraz więcej czasu spędzać poza domem. Cieszył się radościami 
dworskiego życia Merilon. Ja zaś - Saryon zmarszczywszy brwi, skupił uwagę na 
powiększającej się coraz bardziej w wyniku uporczywej pracy jego palców dziurze w 
poduszce - miałem wtedy co innego w głowie.
      - U piętnastolatka to całkiem normalne - rzekł łagodnie Theldara. - Opowiedz mi, 
proszę, o tych myślach. Ponure być muszą i kładą się jak mroczny cień chmury na słońce twej 
duszy.
      - Ja... ja nie mogę... - wymamrotał Saryon, którego twarz na przemian bladła teraz i 
czerwieniała.
      - No cóż - powiedział Druid nie nalegając - spróbujemy zatem...
      - Nie chciałem być katalistą! - wybuchnął niespodziewanie Saryon. - Pragnąłem 
magii. Od chwili, do której sięgam pamięcią, w dzieciństwie takie właśnie było moje 
pierwsze, świadome pragnienie.
      - Nie jest to coś, czego powinieneś się wstydzić - stwierdził spokojnie Theldara. - 
Wielu spośród członków waszego Bractwa doświadcza tej samej dokładnie zawiści wobec 
magów.
      - Naprawdę? - Saryon uniósł twarz, na której pojawił się pierwszy chyba promyk 
nadziei. Jednak niemal natychmiast powrócił na nią cień. Młody człowiek zaczął wyrywać 
igły z poduszki i łamać je w palcach. - Niestety, nie to jest najgorsze. - Z grymasem na twarzy 
zapadł w ponure milczenie.
      - Jakimże magiem chciałbyś zostać? - zapytał Druid, który wiedział już, dokąd 
zmierza ich rozmowa, wolał jednak, by rozwijała się w sposób naturalny. Skinieniem dłoni 
nakazał sferze ponowne napełnienie kubków herbatą. - Albanara? - Och, nie! - gorzko 
uśmiechnął się Saryon. - Moje ambicje nie sięgały aż tak wysoko. - Ponownie uniósł wzrok i 
spojrzał w okno. - Myślałem, iż zostanę jednym z Pron-Alban, zmieniającym kształt drzewa. 
Kochałem je dotykać, wyczuwać palcami jego gładź, skręty i zwoje jego słojów, uwielbiałem 
jego zapach. - Westchnął. - Matka powiadała, iż dzieje się tak dlatego, że wyczuwam i 
szanuje Życie zawarte w drewnie.
      - To słuszne i właściwe wyjaśnienie - wtrącił Druid.
      - Jednak błędne... czyż tego nie widzisz! - powiedział Saryon spoglądający teraz na 
Theldarę z kpiącym nieco uśmieszkiem. Uzdrowicielu, ja pragnąłem zmieniać kształt drewna! 
Własnymi dłońmi! Pragnąłem łączyć jeden kawałek z drugim i tworzyć z nich coś nowego! - 
Cofając się nieco, zmierzył Druida butnym spojrzeniem, jakby oczekując reakcji, w której 
szok mieszałby się ze zgrozą.
      W świecie, gdzie sztuczne łączenie czegokolwiek - czy łączono rzeczy żywe, czy 
życia pozbawione - uważa się za najbardziej niewybaczalny z grzechów, wyznanie Saryona 
było czymś niesłychanym i okropnym, równym prawie przyznaniu się do uprawiania 
Mrocznych Sztuk. O czymś takim mogliby pomyśleć jedynie Czarownicy uprawiający 
Dziewiątą Tajemnicę. Pron-Alban na przykład nie buduje krzesła, on nadaje mu kształt. 
Bierze mianowicie drzewo - solidny żywy pień - i za pomocą swojej magii z miłością 
przetwarza w piękny mebel, którego kształt widział przedtem oczyma wyobraźni. Tym 
samym krzesło staje się kolejnym stadium Życia drewna. Gdyby magowie mieli ciąć drzewo i 
dręczyć je, zginać dłońmi i zmuszać te niekształtne, obolałe szczapy, by łączyły się razem w 
coś, co przypomina zydel - sam materiał zakrzyczałby w agonii i wkrótce skonałby. Saryon 
jednak przyznawał się, iż w myślach pragnął robić takie okropne rzeczy. Młody człowiek 
oczekiwał, że Druid zblednie ze zgrozy i może nawet każe mu opuścić swój dom.
      Theldara zaś patrzył na niego z takim spokojem, jak gdyby Saryon powiedział, że lubi 
jabłka.
      - W każdym z nas tkwi naturalna ciekawość takich rzeczy powiedział łagodnie. - O 
czymże jeszcze śniłeś jako młodzik? O łączeniu drewna? To wszystko? Saryon przełknął 
ślinę. Spoglądając na poduszkę, przebił ją palcem.
      - Nie. - Przyłożył dłonie do pokrytego kroplami potu czoła. - Niech Almin ma mnie w 
swej pieczy! - zakrzyknął łamiącym się głosem.
      - Mój drogi, młody przyjacielu, Almin z pewnością udzieli ci pomocy, przedtem 
jednak musisz pomóc sobie sam - powiedział Druid przejęty udręką Saryona. - Śniłeś o 
łączeniu się z kobietami, czy nie tak? Saryon uniósł ku niemu rozgorączkowaną twarz.
      - Skąd... jakim sposobem się dowiedziałeś? Czyżbyś czytał w moich myślach...
      - Ależ skąd. - Uśmiechający się teraz Theldara podniósł ręce. - Nie posiadam 
umiejętności wykradania myśli, tak jak czynią to Wykonawcy. Po prostu, Bracie, sny takie są 
zupełnie naturalne. Jako pozostałość z mrocznej przeszłości, mają przypominać nam o naszej 
zwierzęcej naturze i o tym, jak jesteśmy ograniczeni i związani z tym światem. Czyżby nikt z 
tobą o tym nie rozmawiał? Widok, jaki przedstawiała teraz sobą twarz Saryona, na której 
zmieszały się ulga, zaskoczenie i nieświadomość, był tak zabawny, że Druid z najwyższym 
trudem zachował powagę, choć w głębi ducha przeklinał chłodne, bezduszne i pozbawione 
miłości otoczenie, które młodemu człowiekowi wpoiło takie poczucie winy. I jako 
doświadczony Theldara w kilku słowach wyjaśnił całą rzecz.
      - Przypuszcza się, iż w mrocznym i pełnym cieni kraju naszej przeszłości i my, choć 
magowie, byliśmy zmuszeni łączyć się cieleśnie, jak zwierzęta, by płodzić potomstwo. Nie 
pozwalało nam to kontrolować reprodukcji naszej rasy i powodowało, iż nasza krew często 
mieszała się z krwią tych, którzy są Martwi. Uważa się, iż nawet po wielu latach spędzonych 
już w tym świecie nadal rozmnażaliśmy się w ten właśnie sposób. Wreszcie jednak objawiono 
nam, że posiadamy moc pozwalającą brać nasienie mężczyzny i - dzięki sile Życia 
przekazywać je kobiecie. Dzięki temu potrafimy kontrolować liczbę narodzin i wznieść się 
ponad poziom zwierzęcych chuci. Gdy o tym mówię, sprawa wydaje się prosta, ale wcale taką 
nie jest, ciało bowiem ulega słabości. Zakładam, iż wyrosłeś już z tych snów - kontynuował 
spokojnie Theldara - czy też nadal cię niepokoją...? - Nie - nieco zmieszany pospieszył 
wyznać Saryon. - Nie przysparzają mi już kłopotów, choć nie sądzę, bym z nich wyrósł. To... 
matematyka - wyznał w końcu. - Ja... ja odkryłem, iż to, co niegdyś traktowałem jak zabawę... 
może stać się zbawieniem! Unosząc się nieco w miejscu, spojrzał na Druida z rozjaśnioną 
nagle twarzą. - Kiedy pogrążam się w świecie moich badań, zapominam o wszystkim! 
Pojmujesz, Uzdrowicielu? Dlatego właśnie opuszczam Modlitwy Wieczorne. Zapominam o 
posiłkach i o porze ćwiczeń, bo wszystko to uważam za stratę czasu! Wiedza! Studiować, 
badać i tworzyć, nowe teorie i nowe sposoby obliczeń! O połowę zmniejszyłem na przykład 
moc magii niezbędnej do przekształcenia skały w szkło! A to przecież nic, nic, w porównaniu 
z niektórymi ze spraw, jakich mogę się podjąć! Proszę bardzo, odkryłem nawet... - w tym 
momencie Saryon nieoczekiwanie umilkł.
      - Cóż takiego? - zapytał Druid obojętnie.
      - Nic, co mogłoby cię zainteresować - uciął krótko katalista.
      Spoglądając na poduszkę, dostrzegł nagle zrobioną w niej przez siebie dziurę. 
Rumieniąc się podjął - skazaną na niepowodzenie - próbę naprawienia szkody.
      - Być może nie znam się na matematyce - powiedział Theldara - ale bardzo chętnie 
posłuchałbym, jak o niej mówisz.
      - N-nnie. To naprawdę nic wielkiego. - Saryon wstał, choć nie bez trudności. - Przykro 
mi z powodu tej poduszki...
      - Łatwo da się naprawić - rzekł Theldara, wstając również i, choć z uśmiechem, nadal 
uważnie przyglądając się młodemu kalaliście. - Być może zechcesz tu wrócić, abyśmy mogli 
podyskutować o tym twoim nowym odkryciu? - Być może. Ja... nie wiem. Jak powiedziałem, 
nie ma ono wielkiego znaczenia. Ważna natomiast jest w moim życiu matematyka. Dla mnie 
jest to ważniejsze niż cokolwiek innego! Pojmujesz? Zdobywanie wiedzy... każdej wiedzy! 
Nawet tej, która jest... - Saryon uciął nagle. - Czy mogę już iść? - zapytał. - Skończyłeś już ze 
mną? - Nie „skończyłem” z tobą, a to przede wszystkim dlatego, iż w ogóle z tobą nie 
„zaczynałem” - wykazał łagodnie Theldara. Doradzono ci, byś mnie odwiedził, ponieważ 
Mistrz twój zaniepokoił się o twoje zdrowie. Niepokoi ono i mnie. Najwyraźniej, Bracie 
Saryonie, pracujesz ponad siły. Twój świetny umysł zależy i od ciała. Jak już powiedziałem, 
jeśli umartwiasz jedno, cierpi drugie.
      - No tak - zamruczał zawstydzony swoim wybuchem Saryon. - Przykro mi, 
Uzdrowicielu. Może i masz rację.
      - Czy zobaczę cię na posiłkach... i na placu ćwiczeń? - Tak - odparł katalista, 
wzdychając z desperacją i odwróciwszy się ruszył ku drzwiom.
      - I przestań spędzać cały swój czas w Bibliotece - rzekł podążający za swoim gościem 
Druid. - Są jeszcze inne...
      - W Bibliotece? - Śmiertelnie blady Saryon odwrócił się na pięcie ku Uzdrowicielowi. 
- Co masz na myśli, mówiąc o Bibliotece? Zaskoczony nieco gwałtownością reakcji, Theldara 
zamrugał oczyma.
      - No... nic szczególnego, Bracie Saryonie. Wspominałeś o studiowaniu. Oczywistym 
jest, iż wysnułem stąd wniosek, że w takim razie musisz wiele czasu spędzać w Bibliotece.
      - No więc twój wniosek jest błędny! Nie zaglądałem tam od miesiąca! - powiedział 
Saryon porywczo. - Od miesiąca, czy pojmujesz? - Ależ... tak...
      - Pozostań z Alminem - mruknął katalista. - Nie ma potrzeby, byś mnie odprowadzał. 
Znam drogę. - Skłoniwszy się niezgrabnie, wybiegł z drzwi celi Druida, a gdy szedł przez 
lecznicę, zmierzając ku odległym drzwiom, zbyt krótki habit łopotał mu wokół chudych 
kostek.
      Zamyślony Druid patrzył w ślad za młodym człowiekiem długo jeszcze po jego 
odejściu, gładząc przy tym machinalnie pióra kruka, który wleciawszy oknem, przysiadł na 
ramieniu maga.
      - I cóż? - zapytał ptaka. - Czy coś mówiłeś? Kruk, również spoglądający za katalista 
czarnymi, lśniącymi oczyma i czyszczący dziób pazurem, głośno zakrakał.
      - Istotnie - odparł Theldara - przyjacielu mój, masz rację. Ten duch zaprawdę unosi się 
na mrocznych skrzydłach.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      IV. KOMNATA DZIEWIĄTEJ TAJEMNICY 
      
      GDY ZDARZYŁ SIĘ ÓW WYPADEK, Mistrza Bibliotekarza nie było na jego 
zwykłym miejscu pracy. Wszystko to działo się późną nocą, długo po wybiciu Godziny 
Spoczynku. Jedyną znajdującą się na służbie osobą był podstarzały już Diakon, znany pod 
imieniem Podmistrza.
      Właściwie słowo „Podmistrz” stanowiło określenie błędne, bo człowiek ów naprawdę 
nie był żadnym mistrzem, ani „Pod” ani „Nad”. W rzeczywistości pełnił obowiązki stróża, a 
główne jego zadanie polegało na odstraszaniu szczurów, które za nic mając badania naukowe, 
pożerały książki, nie dbając o zawartą w nich wiedzę.
      Podmistrz był też jednym z niewielu żyjących u Źródła, którym zezwolono przebywać 
tam w Czasie Spoczynku. Przywilej ten cenił sobie niezbyt wysoko, ponieważ i tak przywykł 
ucinać sobie drzemkę, gdy tylko miał na to ochotę. I kiedy jego pokryta żółtawą skórą łysa 
głowa zaczęła chylić się ku stronom tomu, który, jak sobie wmawiał, właśnie z zapałem 
studiował, usłyszał dziwne szuranie w odległym zakątku Biblioteki.
      Ten dźwięk sprawił, iż Podmistrz uniósł wzrok znad księgi, a jego serce zaczęło 
wyprawiać niemiłe harce. Pochrząkując nerwowo, jął pilnie wpatrywać się w zalegający 
Bibliotekę mrok, żywiąc nadzieję (i obawę), iż zdoła dostrzec przyczynę hałasu. W tym 
momencie przypomniały mu się szczury i z niemiłym dreszczem uświadomił sobie, iż gryzoń 
tak duży, by spowodować hałas słyszany z tej odległości, musi być nadzwyczaj rosłym 
przedstawicielem swojego gatunku. Uderzyła go też myśl, że aby uporać się z niegodziwcem, 
będzie musiał przejść przez bardzo mroczny zakątek Biblioteki. Dodając do siebie obie 
refleksje, po chwili głębokiego namysłu zdecydował, iż w ogóle nic nie usłyszał, a ów dźwięk 
był jedynie tworem jego wyobraźni.
      Wyraźnie tym pokrzepiony, powrócił do lektury, rozpoczynając ponownie akapit, 
który zaczął czytać już tydzień temu i który nieodmiennie usypiał go, zanim Podmistrz 
docierał do jego połowy.
      Tekst nie zawiódł go i tym razem. Dotykał właśnie strony nosem, gdy ponownie 
usłyszał ten ukradkowy szmer.
      Diakon, który w młodości był świadkiem utarczek granicznych pomiędzy królestwami 
Merilon i Zith-el, widywał już różne zdumiewające rzeczy. Widział padający z nieba ognisty 
deszcz i drzewa miotające włóczniami. Widział jak Mistrzowie Wojny przekształcali 
mężczyzn w centaury, koty w lwy, jaszczurki w smoki, a szczury w mordercze monstra. Pod 
wpływem tamtych wspomnień szczurzy intruz urósł więc teraz w wyobraźni Diakona i drżący 
Podmistrz wstał z krzesła, by pospieszyć ku drzwiom.
      Wysunął głowę na zewnątrz, nie wychodząc jednak całkowicie (nikt nie zarzuci mu 
opuszczenia posterunku’.), i zaczął rozważać możliwość wezwania pomocy Duuk-tsarith. 
Gdy przypomniał sobie jednak ich wysokie, odziane w czarne habity sylwetki, zawsze prawie 
nieruchome i milczące, z założonymi na piersiach rękami, zawahał się, czując obawę równą 
nieomal tej, jaką budził w nim ów tajemniczy hałas. Może jednak niczego nie słyszał. Może 
to tylko mały szczur...
      O, znowu! I jeszcze trzask zamykanych drzwi! - Wykonawca! - syknął Diakon, 
machając zesztywniałą nieco ręką. - Wykonawca! Okryta kapturem głowa zwróciła się w jego 
stronę. Diakon ujrzał błysk oczu i nawet nie zdążył westchnąć, gdy pozornie nie ruszywszy 
się z miejsca, odziana w czerń, milcząca postać stanęła tuż przy nim.
      Choć warlok nie wypowiedział ani słowa, w umyśle Diakona pojawiło się zupełnie 
wyraźne pytanie.
      - Ja...nie jestem całkiem pewien - zająknął się w odpowiedzi Diakon. - S-słyszałem h-
hałas.
      Diakon dostrzegł, iż Duuk-tsarith pochylił głowę, na co wskazywało drgnięcie czubka 
spiczastego, czarnego kaptura.
      - To... to było spore... nie hałas, znaczy się. Chciałem rzec, iż hałas zabrzmiał tak, jak 
gdyby wywołało go coś dużego i... wydawało mi się, że słyszę odgłos zamykanych drzwi.
      Spod czarnego kaptura wionęło ku niemu ciepłe, wilgotne tchnienie.
      - Nie, oczywiście, że nie! - Diakon wydawał się mocno zdumiony niestosownością 
stwierdzenia - Przecież jest Czas Spoczynku. Nikomu nie wolno tu przebywać o tej porze. Ja 
mam dyspep... dyspensę - dodał, potykając się ze zdenerwowania na trudnym słowie.
      Zakapturzona głowa odwróciła się ku mrocznym korytarzom, uformowanym przez 
rzędy kryształowych półek z ich cenną zawartością.
      - T-to tam - wymamrotał Diakon, wskazując ku najbardziej od nich odległej części 
Biblioteki. - Niczego n-nie widziałem. Usłyszałem tylko jakiś dźwięk... taki... szelest, a 
potem... potem skrzypnięcie drzwi...
      Przerwał, gdy poczuł kolejne tchnienie ciepła.
      - Co tam się znajduje? Chwileczkę, niech pomyślę. - Jego łysina aż zmarszczyła się od 
wysiłku, z jakim przebiegał w myślach wewnętrzne korytarze Biblioteki. W końcu dotarł do 
poszukiwanych drzwi, przez moment przetrawiał znaczenie odkrycia, a gdy pojął je w pełni, 
wytrzeszczył oczy na warloka. - Dziewiąta Tajemnica! Zaniepokojenie Wykonawcy 
uwidoczniło się tylko lekkim drgnieniem kaptura.
      - Komnata Dziewiątej Tajemnicy! - Diakon aż załamał ręce. - Zakazane księgi! Ale 
przecie drzwi są zawsze zapieczętowane.
      Jakże więc... Co się...
      Przemawiał już w pustkę. Warlok zniknął mu z oczu.
      Diakon był tak wytrącony z równowagi, że nie od razu pojął, co się stało. Początkowo 
pomyślał, iż Duuk-tsarith czmychnął przerażony, i zamierzał już postąpić tak samo, gdy 
wróciła mu zdolność logicznego rozumowania. Oczywiste. Wykonawca poszedł zbadać 
sprawę.
      Oczyma wyobraźni Podmistrz ponownie ujrzał gigantycznego szczura. M-może 
powinien jednak zostać na m-miejscu i p-popilnować drzwi. Następnie jednak w miejscu 
olbrzymiego gryzonia ujrzał Mistrza Bibliotekarza. Z westchnieniem ujął w dłonie poły 
swego białego habitu, by uchronić je przed zetknięciem z kurzem, i pospieszył w stronę 
zakazanej komnaty.
      Zagubił się na chwilkę w kryształowym labiryncie, ale przed sobą i nieco z prawej 
strony usłyszał dźwięk głosów. Pomogło mu to odnaleźć drogę, więc raźnie ruszył ku celowi i 
trafił do drzwi zakazanej komnaty w tej samej chwili, w której wprost z powietrza 
zmaterializował się tam jeszcze jeden, milczący i odziany w czerń, za- Icapturzony Duuk-
tsarith. Ponieważ pierwszy z Wykonawców zdjął już pieczęć z drzwi, drugi natychmiast 
wszedł do środka. Diakon zamierzał również tam wejść, ale nieoczekiwane pojawienie się 
tego Wykonawcy tak wytrąciło go z równowagi, że musiał na chwilę oprzeć się o futrynę i 
przycisnąć dłonie do łomocącego dziko serca.
      Poczuwszy się nieco lepiej i żadną miarą nie chcąc utracić możliwości ujrzenia na 
własne oczy, jak dwaj Wykonawcy walczą z gigantycznym szczurem, Diakon ostrożniutko 
zajrzał do komnaty. Choć światło świecy zmusiło odwieczne cienie do chwilowego 
wycofania się w rogi pomieszczenia, miał wrażenie, iż czyhają one tylko na okazję, by 
stamtąd wyskoczyć i ponownie objąć we władanie swój zapieczętowany dom. Gdy tak 
wpatrywał się w głąb komnaty, w umyśle jego jak dym rozwiała się wizja gigantycznego 
szczura, ustępując przerażeniu głębszemu i mającemu bardziej realne podstawy. Widział 
teraz, iż musi sprostać czemuś o wiele bardziej mrocznemu i okropnemu.
      Ktoś bowiem ośmielił się wkroczyć do zakazanej komnaty. Ktoś studiował zawarte w 
niej ciemne i zawiłe sekrety. Kogoś uwiodła przeklęta i nienawistna potęga Dziewiątej 
Tajemnicy.
      W pierwszej chwili mrugający oczyma i usiłujący dostosować wzrok do jasnego 
blasku świecy Diakon nie mógł rozpoznać sylwetki zakrytej uściskami dwu mrocznych 
warloków. Dostrzegał tylko, podobny do własnego, biały, nieco zaniedbany habit. A zatem 
Diakon pracujący u Źródła. Ale któż, na Almina...
      Spojrzała nań wychudła i budząca litość twarz. - Brat Saryon! 
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      V. KOMNATA BISKUPA 
      
      POWSTAJĄC Z GODNOŚCIĄ Z KLĘCZEK po odprawieniu Rytuału Porannego, 
Biskup Vanya przygładził swą czerwoną sutannę i podchodząc do okna, z zaciśniętymi 
wargami i zmarszczonym czołem przez chwilę patrzył na wschodzące słońce. Świadome 
jakby tego bacznego spojrzenia, słońce bojaźliwie wychylało się zza odległych szczytów gór 
Yannheimu. Przez moment wydawało się nawet, iż waha się ono, balansując na 
wierzchołkach pokrytych śniegiem turni, gotowe dać nura z powrotem, gdyby Biskup wyrzekł 
choć jedno słowo.
      Biskup jednak odwrócił się od okna, w zadumie podnosząc i zawieszając sobie na szyi 
odlany w srebrze i złocie łańcuch - oznakę jego godności, dopasowaną do złoto-srebrnego 
wykończenia biskupiej szaty. Jak gdyby czekając na tę właśnie chwilę, słońce uniosło się w 
niebo, zalewając pokój Biskupa potokami blasku. Jego Świątobliwość, poirytowany tym 
światłem, jeszcze bardziej zmarszczył brwi, ruszył energicznie ku oknu i zaciągnął ciężkie 
aksamitne zasłony.
      Vanya zasiadał właśnie za biurkiem, zabierając się do rozstrzygania codziennych 
spraw, gdy czynność tę przerwało mu ciche, pokorne pukanie do drzwi.
      - Wejdź, proszę, z błogosławieństwem Almina - powiedział łagodnym i miłym dla 
ucha głosem, choć natrafiwszy spojrzeniem na stertę pism przyniesionych właśnie przez 
Arieli i leżących na gładkim blacie, westchnął ciężko i z irytacją, myśląc o kolejnej zwłoce.
      Grymas zniknął w tej samej chwili, gdy gość ukazał się w drzwiach. Niepokorny 
promień słońca, któremu udało się przecisnąć przez szczelinę w zasłonie, błysnął krótko na 
srebrnym hafcie białych szat przybysza. Wślizgując się do pokoju w swoich nie wydających 
na grubym dywanie żadnego dźwięku pantoflach, Kardynał już od drzwi zgiął się w niskim 
ukłonie, a potem, starannie zamykając je za sobą, ośmielił się podejść bliżej.
      - Wasza Świątobliwość - zaczął nerwowo, oblizując wargi pożałowania godny 
wypadek...
      - Niechaj zawsze świeci nam słońce, Kardynale - odezwał się Biskup zza swojego 
masywnego biurka.
      Twarz Kardynała nabiegła purpurą.
      - Wybaczcie, Wasza Świątobliwość - wymamrotał, ponownie gnąc się w ukłonie. - 
Niechaj zawsze świeci. I niech towarzyszy wam dziś błogosławieństwo Almina.
      - I tobie, Kardynale - rzekł Biskup pojednawczo, przeglądając równocześnie pisma, 
które dziś w nocy dostarczyli mu posłańcy.
      - Wasza Świątobliwość, godny najwyższego pożałowania wypadek...
      - Nigdy nie powinniśmy pozwolić zaangażować się tak dalece w sprawy tego świata, 
byśmy zapomnieli o wezwaniu błogosławieństwa Almina - zauważył Vanya, pogrążony w 
czytaniu jednego z listów, otoczonego charakterystyczną złotą aurą Imperatora, i najwyraźniej 
błądzący myślami gdzie indziej. W rzeczy samej jednak Biskup w ogóle nie czytał tego listu. 
Jeszcze jeden „pożałowania godny wypadek”! Przekleństwo! Właśnie uporał się z takim 
„wypadkiem”, sprawą młodego durnia z Domu Katalistów, który związał się z córką 
drobnego szlachetki i oboje zapomnieli się tak dalece, iż popełnili haniebny grzech cielesnego 
połączenia. Zakon podjął decyzję o egzekucji poprzez Przemianę. Najmądrzejszy z 
możliwych wyroków. Cala sprawa nie należała jednak do przyjemnych i zakłóciła życie u 
Źródła na cały tydzień. - Niewątpliwie będziesz o tym pamiętał, Kardynale, nieprawdaż? - 
Tak, oczywiście, Wasza Świątobliwość - zająknął się Kardynał, a purpura z jego twarzy 
zaczęła, unosić się wyżej, pokrywając w końcu łysinę. Dostojnik na chwilę stracił mowę.
      - No więc? - Biskup uniósł wreszcie wzrok znad listów. Cóż z tym... godnym 
najgłębszego pożałowania wypadkiem? - Już mówię, Wasza Świątobliwość. - Kardynał 
natychmiast pospieszył wykorzystać chwilę przerwy w ostrzale. - Odkryto, iż ostatniej nocy 
jeden z młodych Diakonów przebywał w sali Wielkiej Biblioteki... po wybiciu Godziny 
Spoczynku.
      Vanya gniewnie zmarszczył brwi i machnął niecierpliwie pulchną dłonią.
      - Kardynale, niech rodzaj kary określi jeden z Podmistrzów. Nie mam czasu na 
zajmowanie się każdym wykroczeniem dyscyplinarnym...
      - Wasza Świątobliwość wybaczy - przerwał Kardynał i pospiesznie postąpił do przodu 
- ale to nie jest zwykłe wykroczenie dyscyplinarne.
      Vanya przyjrzał się uważniej twarzy rozmówcy i dopiero teraz zauważył malujące się 
na niej napięcie i niemal przerażającą powagę. Biskup zatem również spoważniał, odłożył 
pismo od Imperatora i całą swą uwagę poświęcił już bez reszty Kardynałowi.
      - Mów zatem.
      - Wasza Świątobliwość, w salach Biblioteki Wewnętrznej odkryto, iż pewien 
młodzieniec studiuje... - Kardynał przerwał na moment, nie dla osiągnięcia efektu 
dramatycznego, ale by przygotować się na reakcję przełożonego - w Komnacie Dziewiątej 
Tajemnicy.
      Biskup przez długą chwilę w milczeniu mierzył wzrokiem Kardynała, a na jego 
twarzy widać było oznaki rosnącego niezadowolenia.
      - Któryż to? - wychrypiał wreszcie.
      - Diakon Saryon.
      Zmarszczka na czole Biskupa pogłębiła się.
      - Saryon... Saryon... - zamruczał, machinalnie przebierając pulchnymi palcami po 
powierzchni biurka, jak to miał w zwyczaju, gdy głęboko zastanawiał się nad czymś. 
Kardynał już wcześniej miewał okazje obserwować ów nawyk Biskupa i ten widok zawsze 
przywodził mu na myśl pająka uparcie posuwającego się po hebanie. Podsuwając pamięci 
przełożonego wskazówkę, mimowolnie cofnął się o krok.
      - Saryon to ta chluba naszej matematyki, Wasza Świątobliwość.
      - Ach, tak... - Zjeżone brwi Biskupa opadły nieco i niezadowolenie jakby trochę 
zmalało. - Saryon. - Przez chwilę Jego Świątobliwość rozmyślał o czymś intensywnie, potem 
ponownie zmarszczył brwi. - Jak długo tam przebywał? - Niezbyt długo, Wasza 
Świątobliwość - pospieszył zapewnić Kardynał. - Podmistrz, który usłyszał podejrzany hałas 
w głębi Biblioteki, niemal natychmiast zaalarmował Duuk-tsarith. W rezultacie mogli 
zatrzymać tego młodego człowieka w ciągu paru minut po tym, jak tam wszedł.
      Twarz Biskupa pojaśniała i pojawił się na niej wyraz zbliżony niemal do uśmiechu. 
Zauważywszy jednak, iż Kardynał obserwuje go z rosnącą dezaprobatą, Vanya natychmiast 
ponownie przybrał surową minę.
      - Nie można pozwolić, by uszło mu to bezkarnie.
      - Ależ oczywiście, że nie, Wasza Świątobliwość.
      - Ten... Saryon musi zostać przykładnie ukarany, w przeciwnym razie inni również 
mogą ulec pokusie.
      - Myślę dokładnie o tym samym, Wasza Świątobliwość.
      - A jednak - zaczął zastanawiać się Vanya, wzdychając ciężko i wstając z miejsca - nie 
potrafię oprzeć się podejrzeniu, iż jest w tym wszystkim i część naszej winy, Kardynale.
      Oczy Kardynała powiększyły się całkiem wyraźnie.
      - Zapewnić mogę Waszą Świątobliwość - zaprotestował tonem pełnym urażonej 
godności - że ani ja sam, ani żaden spośród naszych Mistrzów nigdy nie...
      - Och, o tym nawet nie pomyślałem - powiedział Vanya, unosząc dłoń w geście 
protestu. - Przypominam sobie teraz jedynie, iż miałem doniesienia, że ten młody człowiek 
zaniedbuje swoje zdrowie i modły dla ksiąg. Najwyraźniej dopuściliśmy do tego, by ów 
Saryon pogrążył się w swoich badaniach tak dalece, że zapomniał o całym świecie. I niemal 
utracił swoją duszę - dodał z powagą, potrząsając głową. - Ach, Kardynale, gdyby nie 
miłosierdzie Almina, moglibyśmy zostać obciążeni odpowiedzialnością za tę duszę... na 
szczęście dano nam szansę uratowania tego młodzieńca.
      Ponieważ mówiąc to Biskup spojrzał na Kardynała z wyraźną przyganą, ten mruknął 
pod nosem: „Alminowi niech będą dzięki”, najwidoczniej nie uważał tego jednak za 
szczególną łaskę.
      Odwracając się plecami do nadąsanego rozmówcy, Biskup podszedł do okna i 
odsuwając jedną ręką zasłonę, wyjrzał na zewnątrz, jakby napawając się urodą poranka. W 
istocie jednak daleki był od tego, co można było wywnioskować widząc, jak - z dłonią ciągle 
na zasłonie - kątem oka łypnął ku Kardynałowi, gdy ten umilkł.
      - Kardynale, nie zaprzeczysz chyba, iż w całej tej sprawie najważniejszą jest dusza 
tego młodzieńca? - Ależ oczywiście, Wasza Świątobliwość - powiedział Kardynał, który 
patrząc pod światło, musiał zmrużyć oczy, to zaś może było przyczyną, dla której wydało mu 
się, że dostrzega błysk w oku rozmówcy.
      Biskup powrócił do kontemplacji poranka.
      - Wydaje mi się, iż w upadku owego młodzika i my mamy swój udział, bo poprzez 
niedopatrzenie dopuściliśmy do tego, by błąkał się samotnie, bez przewodnictwa i nadzoru. - 
Nie słysząc odpowiedzi, Biskup westchnął ciężko i uderzył się pięścią w pierś. - Ja też nie 
jestem bez winy, Kardynale.
      - Wasza Świątobliwość jest zbyt szlachetnym...
      - Czyż nie wynika z tego, iż przeznaczona dlań kara spaść winna na nasze barki? Że to 
my, nie on, powinniśmy zostać przykładnie ukarani... jako że to my zawiedliśmy? - Sądzę, 
że...
      Opuszczając nagle zasłonę i pogrążając pokój w mroku, Biskup odwrócił się od okna, 
by spojrzeć w twarz swojego ministra, który ponownie musiał zamrugać gwałtownie oczyma, 
usiłując dostosować je do ciemności, tak jak usiłował dostosować swój umysł do dróg, jakimi 
chadzały myśli Biskupa.
      - Jeśli jednak ukorzymy się publicznie, nie posłuży to sprawie Kościoła, nieprawdaż, 
Kardynale? - Zgadzam się z Waszą Świątobliwością całkowicie! - Kardynał był coraz 
bardziej zaskoczony. I zbity z tropu. - Rzecz taka miałaby niewyobrażalne...
      Biskup przybrał zamyślony wyraz twarzy i założył ręce za plecy.
      - Czyż zatem pozwalając, by ktoś inny odpokutował za nasze własne błędy, nie 
postąpilibyśmy wbrew temu wszystkiemu, czego nauczamy? Kardynał, który niczego już nie 
pojmował, zdołał tylko wymamrotać coś niezrozumiałego.
      - Myślę więc - miękkim głosem ciągnął dalej Biskup - że zarówno w interesie 
Kościoła, jak i dla dobra duszy tego młodzieńca najlepiej będzie, jeśli o wypadku tym... 
zapomnimy.
      Biskup nadal nie spuszczał wzroku ze swego ministra. Początkowo na twarzy 
Kardynała malowało się niezdecydowanie, po chwili jednak stężała w uporze. Vanya 
ponownie gniewnie zmarszczył brwi. Zacis- nął też w irytacji ukryte za plecami palce rąk. 
Kardynał był w zasadzie spokojnym i bezpretensjonalnym człowiekiem, którego główną z 
punktu widzenia Yanyi - zaletą była pewna ociężałość umysłowa. Zaleta owa niekiedy jednak 
stawała się wadą. Kardynał dostrzegał w życiu jedynie czerń i biel i - co za tym idzie - 
nieczuły był na subtelną gamę rozciągających się między nimi odcieni szarości. Gdyby 
sprawę rozstrzygał minister, pomyślał Vanya z ironią, młodego Saryona prawdopodobnie 
skazano by na Przemianę! Usiłując mówić spokojnym głosem, Biskup mruknął dość cicho, 
tak jednak, by rozmówca dobrze usłyszał cztery ostatnie słowa: - Nie chciałbym żadną miarą 
sprawić matce Saryona najmniejszej troski, szczególne teraz, kiedy, jak zresztą i my wszyscy, 
trapi się zdrowiem swojej drogiej kuzynki, Imperatorowej...
      W twarzy Kardynała coś drgnęło. Może i wolno myślał, nie należał jednak do durniów 
- co było jego kolejną zaletą.
      - Pojmuję - powiedział z ukłonem.
      - Mogę to sobie wyobrazić - skwitował Vanya kpiąco. A zatem - kontynuował 
pospiesznie, wracając do biurka - kto jeszcze wie o niefortunnym wykroczeniu młodego 
człowieka? Kardynał zastanawiał się dość krótko.
      - Podmistrz i Wielki Mistrz. Musieliśmy go powiadomić, jako przełożonego.
      - Tak mniemam - mruknął Vanya, a jego dłoń ponownie zaczęła skradać się po blacie. 
- I Wykonawcy. Czy ktoś jeszcze? - Nie, Wasza Świątobliwość. - Kardynał potrząsnął 
głową.Na szczęście działo się to w Czasie Spoczynku...
      - Tak. - Vanya potarł dłonią czoło. - No dobrze. Duuk-tsarith nie sprawią kłopotów. 
Na ich dyskrecji możemy polegać. Przyślij tych dwu do mnie, razem z tym młodym 
nieszczęśnikiem.
      - Co z nim zrobisz Wasza Świątobliwość? - Nie mam pojęcia - miękko odparł Vanya, 
podnosząc list Imperatora i patrząc nań nie widzącym niczego spojrzeniem. - Nie mam 
pojęcia...
      Jednak w godzinę później, kiedy do komnaty wszedł młody, pracujący jako sekretarz 
Biskupa kapłan, by powiadomić go, że Diakon Saryon, zgodnie z poleceniem, czeka na 
zewnątrz, Vanya podjął już decyzję.
      Pamiętając Saryona dość mgliście, Biskup stracił cały ranek, usiłując przypomnieć 
sobie jego wygląd. Nie powinno to rzutować ujemnie na ocenę daru obserwacji Biskupa, bo 
zazwyczaj nic nie uchodziło jego uwagi. To, że w końcu spośród wielu setek twarzy młodych 
mężczyzn i kobiet, którzy przybywali do Źródła i opuszczali je, zdołał przypomnieć sobie 
wychudłe i poważne oblicze młodego geniusza matematyki, należy Jego Świątobliwości 
zapisać na plus.
      Gdy utrwalił sobie w pamięci wygląd młodego człowieka, pracował jeszcze pół 
godziny po tym, jak oznajmiono mu o jego przybyciu. Niech biedak trochę jeszcze pocierpi - 
powiedział sobie Vanya, świadomy doskonale faktu, iż najgorsze męczarnie zadajemy sobie 
sami. Wreszcie, spojrzawszy w stronę stojącego na biurku szklanego zegara i określiwszy 
położenie maleńkiego słońca obiegającego większą tarczę i zamkniętego razem z nią w 
kryształowym więzieniu, Biskup zdecydował, że wyznaczony czas minął. Unosząc dłoń, 
sprawił, że mały kurant wydał wibrujący, głęboki dźwięk. Później, wstając powoli, włożył na 
głowę mitrę i poprawił swoje szaty. Przechodząc na środek umeblowanego z przepychem 
pomieszczenia, stanął tam, oczekując w pozie groźnej i majestatycznej.
      Drzwi otwarły się wreszcie. Na krótką chwilę pojawił się w nich sekretarz, jednak 
jego sylwetkę natychmiast pochłonęła czerń, gdy obok przepłynęli w powietrzu dwaj Duuk-
tsarith, odziani w zakapturzone habity i trzymający między sobą potykającego się młodego 
człowieka, wyglądającego w ich towarzystwie jak ktoś otoczony mrokiem własnej, prywatnej 
nocy.
      - Możecie nas zostawić - powiedział Biskup Wykonawcom, którzy skłonili się i 
zniknęli. W tej samej chwili bezgłośnie zamknęły się drzwi. Biskup i młody więzień zostali 
sami.
      Zachowując wyraz chłodu i powagi na twarzy, Vanya z zainteresowaniem przyglądał 
się młodemu człowiekowi. Zauważył z satysfakcją, iż nie omylił się, przywołując z pamięci 
twarz Saryona, choć upewnienie się o tym zajęło mu kilka minut - tak bardzo zmieniło się 
oblicze, które miał przed sobą. Owszem, twarz ta i kiedyś - co należało przypisać wielu 
godzinom studiów - była dość wymizerowana, teraz jednak Saryon, blady jak nieboszczyk, 
istotnie przypominał trupa. Głęboko osadzone oczy młodzieńca płonęły gorączkowym 
blaskiem, zdradzając, iż jest inaczej. Wysoka, szczupła sylwetka drżała, a zbyt duże, nawet 
jak na ten wzrost, dłonie dygotały jak w febrze. W każdym geście roztrzęsionego ciała, w 
każdym spojrzeniu zaczerwienionych, nabiegłych krwią oczu, w śladach łez na twarzy 
dostrzec można było cierpienie, wyrzuty sumienia i strach.
      W głębi duszy Vanya pozwolił sobie na uśmiech.
      - Diakonie Saryonie - zaczął głębokim, dźwięcznym głosem. Zanim jednak zdołał 
powiedzieć więcej, nieszczęsny młody człowiek skoczył przez całą niemal długość komnaty i 
zwaliwszy się przed zaskoczonym Biskupem na kolana, chwycił skraj jego szaty, przyciskając 
ją do ust. Następnie, mamrocząc coś niezrozumiałego, zalał się łzami. Lekko poirytowany na 
widok sporej, rozlewającej się na skraju kosztownej jedwabnej szaty plamy, Biskup 
zmarszczył brwi i wyrwał materiał z uścisku młodzieńca. Saryon nawet nie drgnął, pozostając 
nadal w tej samej pozie: klęczał zgarbiony, z twarzą ukrytą w dłoniach, i zanosił się 
rozpaczliwym łkaniem.
      - Diakonie, weź się w garść! - syknął Vanya, a po chwili dodał łagodniejszym tonem: - 
No, no, mój chłopcze. Popełniłeś błąd. Ale to jeszcze nie koniec świata. Jesteś młody. 
Młodość to czas poszukiwań. - Sięgając w dół, ujął Saryona za ramię. - Jest to czas, w którym 
stopy nasze niosą nas chętnie ku nieprzetartym ścieżkom - mówił dalej, siłą prawie podnosząc 
młodego człowieka z podłogi - gdzie niekiedy natykamy się na ciemności. - Kierując 
niepewnymi krokami Saryona i nawet na moment nie przestając mówić, Biskup podprowadził 
go do fotela. - Aby odnaleźć drogę powrotną, wystarczy jedynie poprosić o pomoc Almina. 
No, nareszcie. Siadaj, proszę. Zakładam, iż przez całą noc i poranek nie dano ci nic do 
jedzenia ani picia? Tak właśnie myślałem. Spróbuj tego kseresu. Naprawdę doskonały, z 
winnic Diuka Algora.
      Vanya napełnił młodemu człowiekowi kielich, przed którym ten - oszołomiony 
faktem, iż usługuje mu jego Biskup - wzdrygnął się, jakby podejrzewał, że nalano mu 
trucizny.
      Obserwując zmieszanie młodzieńca z wewnętrzną, doskonale skrywaną uciechą, 
Vanya jeszcze podwoił swoją gościnność, niemal wciskając kielich w oporną dłoń. Następnie, 
zdjąwszy mitrę, Biskup zasiadł w miękkim, wygodnym, ale ozdobnym fotelu naprzeciw 
Saryona. Nalawszy sobie kseresu, podniósł kielich i nie przykładając go do ust, trzymał przez 
chwilę w powietrzu, sadowiąc się wygodnie i poprawiając szaty.
      Oszołomiony kompletnie Saryon nie mógł nic zrobić, wytrzeszczał jedynie oczy na 
tego wielkiego człowieka, który teraz przypominał bardziej czyjegoś nieco tęgawego 
wujaszka niż jednego z najpotężniejszych ludzi w państwie.
      - Niech święci się imię Almina - powiedział Biskup, dotykając wreszcie kielichem 
warg i upijając łyczek istotnie doskonałego kseresu.
      - Niech się święci - odparł machinalnie Saryon usiłując wypić odrobinę wina i 
rozlewając większość na swój habit.
      - A teraz, Bracie Saryonie - powiedział Biskup, przybierając minę ojca zmuszonego 
do ukarania ukochanego dziecka - darujmy sobie formalności. Chciałbym z twoich własnych 
ust usłyszeć, co właściwie się stało.
      Młody człowiek zamrugał oczyma; zawieszony w powietrzu kielich zachybotał się 
lekko, gdy Saryon na moment odwrócił od niego uwagę. Chwyciwszy go pospiesznie, 
młodzieniec drżącą dłonią postawił puchar na najbliższym stole.
      - Wasza Świątobliwość - wymamrotał nieszczęśliwy Saryon, nie bardzo wiedząc, na 
czym skupić się najpierw. - Moja zbrodnia... jest... niewybaczalnie okropna...
      - Synu mój - odezwał się Vanya tonem pełnym bezgranicznej cierpliwości i 
uprzejmości, tak niezmiernie łagodnym, iż oczy Saryona ponownie napełniły się łzami. - 
Almin dzięki swej mądrości pojmuje twoją zbrodnię, on też w swoim miłosierdziu ci 
przebacza. W porównaniu z naszym Ojcem jestem jedynie biednym śmiertelnikiem. Jeśli 
podzielę z Nim wiedzę o twoim grzechu, podzielę i Jego miłosierdzie. Wyjaśnij mi więc, cóż 
sprowadziło cię na tę mroczną ścieżkę.
      Nieszczęsny Saryon był tak załamany, że przez kilka chwil nie mógł mówić. Vanya 
czekał spokojnie, popijając wino niewielkimi łyczkami i zachowując na twarzy wyraz 
ojcowskiej życzliwości, w duchu zaś uśmiechając się z satysfakcją. Wreszcie młody Diakon 
zaczai mówić. Początkowo z trudem wydobywał z siebie słowa, zacinając się raz po raz i 
wbijając wzrok w posadzkę. Potem, gdy uniósł wzrok i stwierdziwszy, iż wyznając to, co 
uważał za spowiedź duszy tak nędznej i otoczonej mrokiem tak głębokim, że jedyną jej 
przyszłością jest potępienie, spotyka się ze zrozumieniem i współczuciem, rozluźnił się i 
poczuł swobodniej. Słowa popłynęły jak burzliwy potok.
      - Wasza Świątobliwość, sam nie wiem, co mnie do tego skłoniło! - wykrzyknął 
rozpaczliwie. - Byłem tam taki szczęśliwy i tak dobrze się tam czułem.
      - Myślę, że jednak wiesz. Musisz jedynie to sobie uświadomić - powiedział Vanya 
łagodnie.
      Saryon wahał się przez chwilę.
      - Istotnie, być może wiem. Wasza Świątobliwość raczy mi wybaczyć, ale ostatnio 
czułem się... - zawahał się, niepewny, czy ma mówić dalej.
      - Znudzony? - poddał Vanya.
      Młody człowiek zarumienił się, potrząsając głową.
      Nie. Tak. Być może. Powinności są tak proste... - Machnął niecierpliwie ręką. - 
Nauczyłem się wszystkiego, co powinien umieć katalista dowolnego typu magii. Tak! - Była 
to odpowiedź na sceptyczne spojrzenie Yanyi. - Nie mam zamiaru się chełpić.
      Dokonałem i czegoś więcej: opracowałem nowe formuły matematyczne w miejsce 
liczących sobie setki lat, nieporadnych sposobów obliczeń. Sądziłem, iż powinno mnie to 
zadowolić, myliłem się jednak. Poczułem tylko większy głód. - Zapominając się Saryon 
zaczął mówić coraz szybciej, aż w końcu wstał i ruszył przez pokój, gestykulując energicznie. 
- Zacząłem pracować nad formułami, które mogłyby utorować drogę nowym cudom, magii, o 
jakiej przedtem nikomu się nie śniło! W swoich dociekaniach zagłębiałem się coraz bardziej 
w księgozbiory Źródła. Aż wreszcie, w odległej, zapomnianej części Biblioteki, natrafiłem na 
Komnatę Dziewiątej Tajemnicy. Wasza Świątobliwość, czy potrafisz wyobrazić sobie, co 
wtedy czułem? Nie - zakłopotany Saryon spojrzał na Biskupa - bo i jakże mógłbyś, ty, który 
jesteś uosobieniem dobroci i prawości... Wpatrywałem się w wyryte nad drzwiami runy i 
doświadczałem dreszczu podobnego Zachwyceniu, jakie opada nas każdego ranka, gdy 
odczuwamy magię, tylko że to czucie nie było światłem i pełnią. Było tak, jak gdyby mrok w 
mojej duszy pogłębiał się, aż wciągnął mnie w swój wir. Odczuwałem głód i pragnienie i 
dosłownie trząsłem się z pożądania.
      - I cóż zrobiłeś? - zapytał, wbrew sobie samemu zafascynowany opowieścią, Vanya. - 
Wszedłeś? - Nie. Byłem zbyt przestraszony. Nie wiem nawet, jak długo stałem i 
wpatrywałem się w drzwi tej komnaty. - Saryon westchnął ze znużeniem w głosie. - Musiało 
to jednak trwać godzinami, ponieważ nagle poczułem, iż bolą mnie nogi i kręci mi się w 
głowie. Przestraszony nie na żarty, padłem na najbliższy fotel i rozejrzałem się dookoła. Cóż 
będzie, jeśli ktoś mnie zobaczył? Zakazane myśli na pewno malowały się wyraźnie na mojej 
twarzy! Jednak w pobliżu nie było nikogo. - Podświadomie ilustrując słowa czynami, Saryon 
opadł na fotel. - Gdy tak siedziałem tam w Pokoju Studiów, dowiedziałem się, jak to jest być 
kuszonym przez Zło. - Opuścił głowę, kryjąc twarz w dłoniach. - Wasza Świątobliwość, ja 
zrozumiałem, z taką samą pewnością, z jaką wiedziałem, iż siedzę tam w fotelu, że potrafię 
wejść w te zakazane drzwi! Och, tak, strzegą ich i bronią bariery i runy. - Niecierpliwie 
wzruszył ramionami. - Są to jednak tak proste zaklęcia, iż każdy, kto ma w sobie choć 
odrobinę Życia, może łatwo je zdjąć. Wygląda na to, iż strzeże się ich ze względów czysto 
formalnych, zakładając po prostu, że nikt przy zdrowych zmysłach nie zechce nawet zbliżyć 
się do zakazanych tekstów, a cóż dopiero je czytać.
      Młodzieniec umilkł na chwilę. Potem już mówił coraz ciszej, jakby rozmawiał z 
samym sobą.
      - Być może nie jestem przy zdrowych zmysłach. Ostatnio wydaje mi się, iż wszystko, 
na co patrzę, jest zniekształcone i zamglone, tak jakbym widział to przez półprzejrzystą 
zasłonę. - Saryon rzucił Yanyi szybkie spojrzenie, potrząsnął głową i mówił dalej, choć w 
głosie jego pobrzmiewały nutki goryczy. - I wtedy, Wasza Świątobliwość, pojąłem coś 
jeszcze. Ja nie odkryłem tych ksiąg przypadkowo - Jego dłonie zwarły się w pięści. - Nie, ja 
ich szukałem, dowiadywałem się o nie, nie przyznając się do tego przed sobą samym. Kiedy 
tam tak siedziałem, przypomniały mi się całe półki przeczytanych przeze mnie książek, a w 
nich liczne odnośniki do ksiąg, których nigdy nie umiałem znaleźć i które uważałem za 
zniszczone podczas Wojen Żelaznych. Kiedy jednak trafiłem na tę Komnatę, zrozumiałem, że 
się myliłem. One były w tym pomieszczeniu. Musiały tam być. Wiedziałem o tym przez cały 
czas. Co zrobiłem? - Młodzieniec zachichotał histerycznie i śmiał się, aż śmiech przeszedł w 
łkanie. Uciekłem z Biblioteki, jak ścigany przez widma. Dobiegłszy zaś do mojej celi, drżący 
z obawy, rzuciłem się na pryczę.
      - Mój synu, powinieneś był wtedy z kimś pomówić - łagodnie wytknął mu Vanya. - 
Czyżbyś pokładał w nas tak mało wiary? Saryon potrząsnął głową, niecierpliwie ocierając 
łzy.
      - Nieomal do tego doszło. Przysłał po mnie Theldara. Bałem się jednak - westchnął. - 
Mniemałem, iż poradzę sobie sam. Usiłowałem w pracy utopić pragnienie zakazanej wiedzy. 
Szukałem oczyszczenia duszy w modlitwie i zapamiętaniu się w służbie. Po tym wydarzeniu 
nigdy już nie opuściłem Modlitwy Wieczornej. Poświęciłem się ćwiczeniom z innymi na 
dziedzińcu i uprawiałem je intensywnie, aż do takiego wyczerpania, że przestawałem myśleć. 
I nade wszystko unikałem Biblioteki. A jednak nie było ani chwili, we śnie czy na jawie, w 
której nie rozmyślałbym o tamtym pomieszczeniu i zawartych w nim skarbach. Powinienem 
był wtedy zrozumieć, iż tracę duszę - mówił dalej porwany potokiem swojej wymowy 
Saryon. - Pożądanie moje było jednak zbyt wielkie. Poddałem się ostatniej nocy i kiedy 
wszyscy udali się na Spoczynek do swoich cel, ja wykradłem się na zewnątrz i korytarzami 
przemknąłem ku Bibliotece. Nie miałem pojęcia, że dla odstraszania szczurów umieszczono 
tam tego starego Diakona. Nie sądzę zresztą, aby ta świadomość mnie powstrzymała, tak 
bardzo byłem pochłonięty moją udręką. Tak jak przewidywałem, zdjęcie zaklęć 
pieczętujących wejście było sprawą prostą. Taką magią parałem się w dzieciństwie. Krótką 
chwilę stałem bez tchu na progu, napawając się słodkim i bolesnym uczuciem oczekiwania. A 
potem, z sercem walącym tak, iż nieomal wyrywało się z mojej piersi, i spocony jak mysz, 
wkroczyłem do zakazanej komnaty. Czy Wasza Świątobliwość był tam kiedyś? - Saryon 
spojrzał na Biskupa, który w tym momencie uniósł tylko brwi, ale wystarczyło to, by 
młodzieniec pojął niestosowność pytania. - Nie, nie... na pewno nie... Księgi nie są tam 
ułożone w jakimkolwiek porządku. Leżą po prostu w stosach, jak gdyby ci, co je tam zwalili, 
spieszyli się, by jak najszybciej zmyć zarazę z dłoni. Podniosłem pierwszą lepszą z brzegu. - 
Saryon splótł dłonie. - Gdy dotknąłem tej małej książki, przepełniło mnie uczucie takiego 
podniecenia, iż niczego już nie widziałem, nie słyszałem i zapomniałem nawet, gdzie jestem i 
co robię. Z tego wszystkiego pamiętam jedynie, że trzymałem ją w dłoni i zastanawiałem się, 
jakie tajemnice mają mi być oto objawione, myślałem także o tym, iż płonący we mnie ból 
rozładuje się wreszcie i uwolni mnie z udręki.
      - A jak było naprawdę? - miękkim głosem zapytał Vanya. Saryon uśmiechnął się 
blado.
      - Właściwie to nijak. Odczuwałem znużenie. Odwracając strony, czułem coraz 
większe zmieszanie. Nie rozumiałem niczego, absolutnie niczego! Książka pełna była 
odręcznych szkiców dziwnych i niezrozumiałych urządzeń i mętnych odsyłaczy do rzeczy 
takich, jak „koła”, „sprzęgła” i „dźwignie”. - Saryon westchnął i powiedział głosem 
rozczarowanego dziecka: - Nie było w niej ani słowa o matematyce.
      Vanya nie zdołał powstrzymać pojawiającego mu się na ustach uśmiechu, w tej chwili 
jednak nie było to istotne. Saryon nie patrzył na niego, ale wbił spojrzenie w czubki swoich 
trzewików. Głosem zupełnie pozbawionym jakiejkolwiek intonacji młodzieniec kończył swą 
opowieść: - Wtedy wkroczyli Wykonawcy... i wszystko poczerniało. Ja... nie przypominam 
sobie niczego więcej do chwili... do chwili, gdy znalazłem się w mojej celi. - Zupełnie 
wyczerpany, opadł na miękkie poduszki fotela i ukrył twarz w dłoniach.
      - Cóż dalej? - Wykąpałem się. - Unosząc spojrzenie, Saryon ujrzał uśmiech Yanyi i 
myśląc, iż Biskup śmieje się z ostatniego stwierdzenia, dodał wyjaśniająco: - Czułem się taki 
zbrukany i brudny, iż ostatniej nocy wykąpałem się ze dwadzieścia razy.
      Biskup ze zrozumieniem kiwnął głową.
      - I bez wątpienia całą noc zastanawiałeś się, jaką poniesiesz karę.
      Głowa Saryona ponownie opadła w dłonie.
      - Tak, oczywiście, Wasza Świątobliwość - wymamrotał.
      - Niewątpliwie też wyobrażałeś sobie, że zostaniesz skazany na to, by stać się jednym 
z Patrzących, zamieniony w kamień i na zawsze ustawiony na Granicy.
      - Tak, Wasza Świątobliwość - cicho, ledwie dosłyszalnym głosem odezwał się Saryon. 
- Nie zasłużyłem na nic innego.
      - Ależ, Bracie Saryonie, gdyby za poszukiwanie wiedzy wszystkich nas karano tak 
surowo, byłby to kraj kamiennych posągów. Poszukiwanie wiedzy samo w sobie nie jest 
złem. Szukałeś po prostu w niewłaściwym miejscu. Tamta straszna wiedza została zakazana 
nie bez przyczyny. Zniszczyła nieomal nasz kraj. Nie jesteś jednak sam. Wszystkich nas 
niekiedy kusi Zło. Potrafimy to zrozumieć. Nie odtrącamy cię. Musisz nam zaufać. 
Powinieneś był przyjść do mnie lub do jednego z Mistrzów po poradę i wskazówki.
      - Tak, Wasza Świątobliwość. Przykro mi.
      - Jeśli idzie zaś o twoją karę, to już ją poniosłeś. Saryon zaskoczony uniósł głowę.
      Vanya uśmiechnął się łagodnie, mówiąc dalej.
      - Mój synu, tej nocy wycierpiałeś daleko więcej, niż zasługiwał na to twój, niewielki 
w końcu, występek. I nie powiem o tym już ani słowa. Przeciwnie, w rzeczy samej, 
zamierzam ofiarować ci coś, co w pewien sposób odkupi, być może, moją, jak się obawiam, 
część winy w twojej zbrodni.
      - Wasza Świątobliwość! - Twarz Saryona nabiegła purpurą, a potem raptownie 
zbielała. - Twoja wina? Ależ nie! To ja wyłącznie...
      Vanya machnął ręką z dezaprobatą.
      - Nie, nie. Nie sprzyjałem dotąd wam, młodym. Oczywistym jest, iż uważałeś mnie za 
człowieka nieprzystępnego. Zaczynam dostrzegać, iż to samo dotyczy innych członków 
hierarchii. Spróbujemy to naprawić. Na razie jednak potrzebna ci jest zmiana otoczenia, by 
zetrzeć te zakurzone pajęczyny z twego umysłu. Tak więc, Diakonie Saryonie - powiedział 
Biskup Vanya - chciałbym zabrać cię ze sobą do Merilon, byś asystował mi w Próbie 
Dziedzica Korony, którego narodzin oczekuje się z dnia na dzień. I cóż na to powiesz? Młody 
człowiek nie bardzo mógł odpowiedzieć cokolwiek, bo dosłownie odebrało mu mowę. Oto 
obdarzono go zaszczytem, o jaki członkowie Zakonu żywiący jakiekolwiek ambicje 
polityczne rywalizowali pomiędzy sobą od miesięcy - to znaczy od momentu, w którym 
ogłoszono, iż Imperatorowa nareszcie jest brzemienna. Pochłonięty nauką i tęsknotą za 
zakazaną wiedzą, Saryon nie przysłu- chiwał się rozmowom. Nie należał zresztą do ścisłego 
kręgu popularnych w seminarium młodych kobiet i mężczyzn, sądził więc, iż nawet gdyby 
mu na tym zależało, i tak nie otrzymałby zaproszenia.
      Widząc jego oszołomienie i wiedząc, iż przetrawienie tej nowiny zajmie młodemu 
człowiekowi trochę czasu, Vanya zaczął rozwodzić się nad urokami stolicy i snuć rozważania 
nad politycznymi implikacjami narodzin następcy tronu dostatecznie długo, by Saryon 
opanował się na tyle, że zdołał przynajmniej wymamrotać jedną czy dwie sensowne uwagi. 
Biskup doskonale pojmował, o czym myśli młody człowiek. Oto zamiast oczekiwanej 
niełaski i wygnania miał zostać zabrany do znanego z urody oraz wygód miasta, aby być 
przedstawiony na Dworze. I niewątpliwie jego dalsza kariera była zapewniona.
      Korona od wielu lat czekała na Dziedzica, sama przecież Imperatorowa objęła tron po 
swoim bezdzietnym bracie. Obchody, jakie dla uczczenia tej uroczystości planowano w 
Merilon, miały być widowiskiem przyćmiewającym wszystko, co stolica ujrzała do tej pory. 
Saryon mógł zaś spodziewać się, że jako honorowy i świątobliwy członek orszaku Biskupa, a 
także krewny - choć daleki i po kądzieli - Imperatorowej, będzie fetowany i podejmowany 
ucztami przez najbogatszych w kraju wielmożów. Przedstawiciele niektórych ze 
znaczniejszych rodów zechcą niewątpliwie poprosić go, by został Katalistą Domu - wszyscy 
wiedzieli, iż jest kilka wakujących miejsc. W ten sposób jego pozycja miała ustalić się na całe 
życie.
      Najpiękniejsze zaś ze wszystkiego, mówił sobie Biskup, gdy krocząc godnie, 
prowadził wciąż jeszcze oszołomionego Saryona ku drzwiom, będzie to, iż ów młody 
człowiek zamieszka na stałe w Merilon. Opuści Źródło na długo... jeżeli nie na zawsze.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VI. MERILON 
      
      CZARODZIEJSKIE MIASTO ZE SNÓW...
      Merilon. Nazwę wzięło po wielkim czarodzieju, który przywiódł swój lud do owego 
odległego świata. Spojrzał na tę ziemię oczami, które widziały niejedno mijające stulecie, 
wybrał tu miejsce na swój grób i teraz leży na ukochanej przez siebie polanie, spowity w 
Ostatni Czar.
      Merilon. Jego kryształowe katedry i pałace iskrzą się jak łzy zamarznięte na błękitnym 
obliczu nieba.
      Merilon. Dwa miasta; jedno zbudowane na marmurowej platformie, utrzymywanej 
dzięki magii tak, by unosiła się w powietrzu jak ciężka, poskromiona i ukształtowana przez 
ludzi chmura.
      Merilon. Otoczone sferą magii, wewnątrz której w promieniach upalnego, letniego 
słońca spada jakże dekoracyjny śnieg, a chłodnemu i rześkiemu powietrzu zimy łagodny 
wietrzyk nadaje kojącą woń.
      Merilon. Czyż jakikolwiek przybysz, wzlatujący ku miastu w pozłocistym rydwanie, 
zaprzężonym w kryte futrem i pierzem, stworzone zaś ku zachwytowi i przyjemności 
cuganty, spojrzeć mógłby na to miasto bez przepełniających jego serce i malujących się na 
twarzy uczuć dumy i miłości? Saryon z całą pewnością nie mógłby. Siedząc w powoziku 
ukształtowanym tak, by przypominał wykonaną ze złota i srebra połówkę orzecha, do której 
zaprzężono fantastyczną, uskrzydloną wiewiórkę, młody katalista rozglądał się dookoła i z 
powodu zalewających mu oczy łez zachwytu nie widział prawie otaczających go cudów. Nie 
musiał się zresztą wstydzić swoich uczuć. Widok, jaki rozciągał się przed nimi, podobne 
wrażenie wywierał na większości katalistów z orszaku Biskupa Yanyi i jedynie cynik 
Dulchase nie zdradzał oznak wzruszenia. Urodzony i wychowany w Merilon, wszystko to 
widział już przedtem i siedział teraz w powoziku, spoglądając na cuda z pewnym 
znudzeniem, którego serdecznie zazdrościli mu towarzysze.
      Saryon ronił łzy ulgi i szczęścia. Ostatnie dni, które spędził u Źródła, nie były dla 
niego łatwe. Sprawy związane z przeniesieniem młodego człowieka Biskup zdołał załatwić 
dyskretnie, przekonał też Saryona, iż wyciszenie całej sprawy będzie w interesie zarówno 
jego samego, jak i Kościoła. Jednak obłuda nie leżała w charakterze Saryona. Poczucie winy 
sprawiało, iż miał wrażenie, że nad jego głową, wypisane płonącymi literami, tak by każdy 
mógł je zobaczyć, unoszą się słowa: Dziewiąta Tajemnica. Był tak rozbity wewnętrznie, że 
pomimo łagodnej mowy Biskupa wcześniej czy później rozładowałby poczucie winy przed 
pierwszą osobą, która w jego obecności wspomniałaby o Bibliotece. Uratowało go jedynie to, 
iż zajęcia związane z przygotowaniami do podróży wciągnęły go tak dalece, że nie miał czasu 
rozmyślać o własnej winie.
      Stało się więc dokładnie tak, jak przewidział Biskup.
      On sam zaś, jadący na czele swego orszaku w należącym do Katedry rydwanie, 
uformowanym z listków polerowanego złota i zaprzężonym w dwa ptaki o jasnoczerwonym 
upierzeniu, myślał o tym właśnie i leniwie obserwował zachwyt widoczny w oczach 
rozglądającego się młodego grzesznika. Urok Merilon nie robił wrażenia na Yanyi. Biskup 
już niejeden raz miał okazję oglądać to miasto.
      Znudzony wzrok Jego Świątobliwości przesunął się ponad kryształowymi ścianami 
trzech Domów Gildii, widocznych z daleka, gdy stały, każdy na swojej pysznej marmurowej 
płycie, tak iż nazwano je Trzema Siostrami. Vanya spojrzał i na Zajazd „Pod Jedwabnym 
Smokiem”, który wziął nazwę od ponad pięciuset - po jednym w każdej komnacie - 
zdobiących jego kryształowe ściany gobelinów, które gdy opuszczano je równocześnie 
wieczorem, tworzyły obraz mieniącego się wszystkimi barwami tęczy smoka na tle nieba. Nie 
kryjąc znudzenia, ziewał, kiedy jego powóz mijał otulone w zasłony róż, jedwabiu lub 
tańczącej mgły kryształowe ściany domów patrycjuszy. Unosząc jednak wzrok wyżej, na 
lśniący niczym gwiazda nad miastem Pałac Królewski, Biskup westchnął. Nie było to 
westchnienie zachwytu czy przestrachu, jakie wydawali jadący za nim członkowie jego 
orszaku. Jego Świątobliwość westchnął z troską i smutkiem, a może i z odrobiną irytacji.
      Jedynym budynkiem spośród znajdujących się na górnych poziomach Merilon, który 
całkowicie przyciągnął uwagę Biskupa, był ten, ku któremu zmierzały powozy - Katedra 
Merilon. Przez trzydzieści lat kształtowano jej kryształowe iglice i przypory, co jak płomienie 
lśniły teraz w słońcu, którego zwykły, żółtawy blask iluzjoniści, ćwiczący Tajemnicę Cienia, 
ku uciesze ludu zmienili dziś na jasnoczerwony i ogniście złoty. Uwagę Yanyi przyciągnęło 
jednak nie migotliwe piękno Katedry - widok, który członków jego świty przepełnił 
zachwytem - ale skaza, jaką dostrzegł w budowli.
      Jeden z żywych gargulców zmienił nieco pozycję i wskutek tego patrzył w 
niewłaściwą stronę. Biskup pokazał to siedzącemu obok niego Kardynałowi, którego, jak 
należało tego oczekiwać, owo niedopatrzenie silnie wzburzyło. Siedzący naprzeciw Biskupa 
jego sekretarz zakonotował to sobie w pamięci i przekazał prowadzącemu sprawy Kościoła w 
Merilon i okolicy Kardynałowi Stołecznemu, oczekującemu, by powitać swojego Biskupa na 
kryształowych stopniach, i stojącemu tam teraz w olśniewającej przepychem zielonej, 
obramowanej złotem i srebrem szacie. Spojrzawszy w górę. Kardynał Stołeczny zbladł. 
Natychmiast też posłano dwóch nowicjuszy, by przywołali do porządku bezczelnego 
gargulca.
      Gdy naprawiono uchybienie, Biskup i jego orszak wkroczyli do Katedry, przy wtórze 
okrzyków gawiedzi mrowiącej się na mostach, które spinały marmurowe platformy Merilon 
pajęczyną złotych i srebrnych pasm. Biskup zatrzymał się na chwilę, by pobłogosławić tłum, 
ów zaś ucichł z szacunkiem. Następnie Vanya wraz z orszakiem zniknęli we wnętrzu Katedry, 
gawiedź natomiast rozeszła się do swych zwykłych zajęć.
      Miasto Merilon, zarówno Dolne, jak i Górne, było zapchane ludźmi. Takiego 
podniecenia nie pamiętano tu od czasu koronacji. Szlachetni panowie z odległych części 
kraju, którzy mieli krewnych w mieście, raczyli zaszczycić ich swoją obecnością. Szlachetni 
panowie, którzy nie mieli tyle szczęścia, zatrzymywali się w Zajeździe. „Jedwabny Smok” 
nabity był od czubka nosa po koniuszek ogona. Mistrzowie rzemiosła i czarów, Pron-Alban i 
Quin-Alban, także po godzinach pracy nie szczędzili wysiłków, by na dworach najbogatszych 
rodzin Merilon stworzyć nowe pokoje gościnne. Gildia Budowniczych kipiała wręcz 
niezwykłą aktywnością i z prowincji przyjechało wielu jej członków, aby stołecznym 
kolegom pomóc uporać się z dodatkowymi zamówieniami.
      Normalne życie w Merilon z dnia na dzień stanęło jakby w miejscu, ponieważ każdy 
przygotowywał się do uroczystości, które miały być obchodzone z największą w historii 
miasta pompą. Powietrze przepełniały dźwięki muzyki granej przez ćwiczące na otwartej 
przestrzeni i w ogrodach orkiestry, odgłosy dobiegające z teatrów, gdzie przygotowywali swe 
występy poeci, okrzyki zachwalających towary kupców, a także tajemnicze pasma dymów 
ukrywające prace artystów, dopóki prześwietna okazja nie pozwoli na usunięcie zasłon.
      Jednak niezależnie od tego, jak bardzo był zajęty, każdy w Merilon nieustannie 
spoglądał w górę, popatrując ku lśniącemu w słońcu Pałacowi Królewskiemu. Tuż przed 
wspaniałymi wydarzeniami, gdy tylko urodzi się Dziedzic Korony, pałac rozbłyśnie 
przepysznymi, jedwabistymi kolorami tęczy.
      Kiedy to nastąpi, zostanie ogłoszone święto i Merilon na dwa tygodnie odda się 
tańcom, śpiewom, ucztom, hulankom i fajerwerkom.
      Wnętrze samej Katedry było chłodne, spokojne i mroczne, bo słońce zapadło już za 
szczyty gór i noc otuliła miasto aksamitnymi skrzydłami. Przez krótką chwilę nawę oświetlał 
jeszcze blask wieczornej gwiazdy, lśniącej nad iglicą świątyni. Przygasł on jednak niemal 
natychmiast, gdy tylko pozostała część miasta rozbłysła feerią świateł i kolorów. W 
uroczystym mroku pogrążyła się jedynie Katedra, a także, co Saryon - spoglądający w górę 
przez przejrzysty kryształ sklepienia ku unoszącej się wyżej budowli - uznał za dość dziwne, 
nie było widać świateł i w Pałacu Królewskim.
      Być może jednak nie należało upatrywać w tym niczego niezwy kłego. Saryon 
przypomniał sobie swoją matkę wspominającą, że oczekiwano, iż Imperatorowa może mieć 
trudności z tym porodem, jako że i w najlepszych swoich latach była osobą kruchego i 
delikatnego zdrowia. Niewątpliwie, normalne, beztroskie i pełne radości życie dworu nieco 
wyciszono.
      Teraz Saryon opuścił wzrok na miasto, którego uroda przewyższyła najśmielsze 
oczekiwania młodzieńca i przez chwilę żałował, że nie wyszedł z Dulchase’em i innymi, aby 
podziwiać widoki. Po namyśle jednak poczuł zadowolenie - pozostał tam, gdzie był, otoczony 
kojącym mrokiem, w którym mógł przysłuchiwać się, jak nowicjusze ćwiczą uroczyste 
wykonanie Te Deum. Idąc ku przeznaczonym dla gości celom Opactwa, zdecydował się, że 
na zewnątrz wyjdzie jutro.
      Następnej jednak nocy nie wyszli ani Saryon, ani jego towarzysze. Kończyli właśnie 
wieczorny posiłek, kiedy do Pałacu wezwano pospiesznie Biskupa i kilku Sharak-li, 
katalistów pracujących z Uzdrowicielami. Biskup z poważną i nieprzeniknioną twarzą 
natychmiast usłuchał wezwania.
      Nikt w Katedrze nie spał tej nocy. Wszyscy, od najmłodszego z nowicjuszy po 
Kardynała Królestwa, zanosili modły do Almina. Nad nimi Pałac Królewski rozbłysnął znów 
tysiącem świateł, których ciepło uderzająco kontrastowało z zimnym blaskiem gwiazd. Do 
świtu nie otrzymano żadnych wieści. Gdy wreszcie gwiazdy zaczęły blaknąć przyćmiewane 
przez wschodzące słońce, katalistom zezwolono na zaniechanie modlitw i zajęcie się 
codziennymi obowiązkami, Kardynał napomniał ich jednak, by w duchu nadal błagali Almina 
o pomyślność dla Imperatorowej.
      Saryon, który był tu gościem i nie miał właściwie nic do roboty, większość czasu 
spędził przy kryształowych ścianach, gapiąc się z nienasyconą ciekawością na cuda 
otaczającego go miasta. Oglądał unoszących się w powietrzu i przelatujących obok ludzi, 
którzy w powiewających na wietrze szatach podążali do swych codziennych zajęć. 
Obserwował pojazdy i zaprzężone do nich fantastyczne stwory; uśmiechnął się nawet, widząc 
błazeństwa wyczyniane przez wyczuwających zbliżające się dni wolne od nauki i niezmiernie 
z tego powodu podnieconych żaków.
      Czy potrafiłbym tu żyć? - zapytywał sam siebie. Czy mógłbym porzucić spokojne, 
poświęcone studiom życie i wejść w świat uciech i wspaniałości? Miesiąc temu orzekłbym, że 
nie. Kontentowałem się tym, co miałem. Teraz już nie. Nie umiałbym wejść ponownie do 
Biblioteki, nie dostrzegając przy tym zapieczętowanej komnaty i runów nad jej drzwiami. 
Doszedł do wniosku, że tak jest o wiele lepiej.
      Biskup miał rację. Za bardzo zaangażowałem się w studia. Zapomniałem zupełnie o 
świecie. Teraz ponownie muszę stać się jego częścią i pozwolić, by on stał się częścią mnie 
samego. Będę brał udział w przyjęciach. Wybiję się. Zrobię wszystko, co tylko się da, by 
wprosić się do jednej z możniejszych rodzin.
      Zadowolenie Saryona ze zmian w jego życiu mąciła jedynie świadomość, iż zupełnie 
nie zna zakresu obowiązków Katalisty Domu, postanowił więc przy najbliższej sposobności 
porozmawiać o tym z Dulchase’em.
      Jednak taka sposobność nie nadarzyła się rychło. Około Godziny Południa obaj 
Kardynałowie wezwani zostali do Pałacu i udali się tam, a miny ich zdradzały, że sprawa jest 
poważna. Natychmiast też wezwano pozostałych katalistów na modły. Nawet na ulice dotarły 
już pogłoski o tym, że Imperatorowa rodzi i że poród nie jest łatwy. Dobiegające zewsząd 
dźwięki muzyki ucichły. Dotychczasową atmosferę beztroskiej zabawy przyćmił niepokój. 
Wzdłuż lśniących przęseł srebrnych i złotych mostów zaczęli zbierać się ludzie, 
rozmawiający ściszonymi głosami i unoszący ku Pałacowi twarze, na których malowało się 
zaniepokojenie. Tego dnia nawet „Jedwabny Smok” nie pysznił się swymi barwami, ale jakby 
przyczaił w mroku, bo magowie pogody, Sif-Hanar, skryli ostry blask słońca pod kocem 
szaroperłowych chmur, dających oku wypoczynek i sprzyjających modlitwom i medytacjom.
      Zapadła noc. Światła Pałacu lśniły ze złowieszczą intensywnością. Kataliści, których 
po kolacji raz jeszcze wezwano do modłów, zebrali się w wielkiej Katedrze. Klęczący na 
marmurowej posadzce Saryon zaczął się kiwać, w miarę jak senność brała górę nad 
gorliwością, ale spojrzawszy wzwyż, poprzez kryształowe sklepienie, zdołał skupić się na 
tych światłach i zachować trzeźwy umysł.
      I wreszcie, tuż przed świtem, dzwony Pałacu rozbrzmiały pieśnią tryumfu. Magiczna, 
otaczająca miasto sfera eksplodowała olśniewającymi pasmami ognia i jedwabiu. A gdy z 
Pałacu nadeszły wieści, że Imperatorowa wydała na świat syna i że zarówno ona, jak i 
dziecko czują się dobrze, mieszkańcy Merilon zaczęli tańczyć na ulicach. Saryon zaś z ulgą 
wstał z twardej posadzki i dołączył do innych katalistów, którzy z dziedzińca Katedry 
obserwowali widowisko, nie przyłączając się jednak do swawolnych zabaw. Na razie.
      Choć Próby Życia były jedynie formalnością, kataliści nie będą fetować narodzin 
dziecka, dopóki nie zostanie dowiedzione, iż jest ono Żywe.
      Nie Próby jednak zaprzątały myśli Saryona, gdy, dziesięć dni po narodzinach dziecka, 
razem z Diakonem Dulchase’em schodził po marmurowych schodach wiodących ku 
podziemiom Katedry.
      - Jakież więc są obowiązki Ojca na dworze możnego pana? zapytał Saryon.
      Dulchase zaczął już odpowiadać, ale w tejże właśnie chwili stanęli u wejścia do nie 
znanej im części korytarza, który rozgałęział się nieco dalej. Obaj Diakoni przystanęli, 
spoglądając niepewnie dookoła. Wreszcie Dulchase zatrzymał przechodzącą nowicjuszkę.
      - Proszę o wybaczenie, Siostro, ale szukamy komnaty, w której poddany będzie próbie 
Dziedzic Korony. Czy mogłabyś wskazać nam drogę? - Możliwość zaprowadzenia tam 
Diakonów ze Źródła będzie dla mnie zaszczytem - szepnęła nowicjuszka, urocza młoda 
osóbka, która popatrzywszy na wysokiego Saryona, uśmiechnęła się do niego nieśmiało i 
poprowadziła ich za sobą, co chwila zerkając na młodego Diakona.
      Zdając sobie z tego sprawę i dostrzegając kpiący uśmieszek Dulchase^, Saryon 
zarumienił się i ponowił wcześniejsze pytanie.
      - Katalista Domu - zorientował się Dulchase. - A więc taki los gotuje ci stary Vanya? 
Nie sądziłem, że to może cię zainteresować. Myślałem, że zajmuje cię jedynie matematyka.
      Rumieniec Saryona pogłębił się jeszcze i młody człowiek w konfuzji zaczął mamrotać 
coś o tym, iż Biskup postanowił dać mu okazję do poszerzenia horyzontów myślowych, 
poznania granic swoich możliwości i jeszcze parę banałów w tym stylu.
      Pokonywali właśnie kolejne schody i Dulchase uniósł tylko brew, ale - mimo iż 
podejrzewał, że przyczyną przeniesienia Saryona są znacznie poważniejsze powody - ku 
uldze młodzieńca nie zadawał dalszych pytań.
      - Pozwól, Bracie, iż udzielę ci przestrogi - powiedział poważnie. - Obowiązki katalisty 
w domu możnego pana są nad wyraz ciężkie. Czekaj, niech pomyślę, w jaki sposób 
zaznajomić cię z nimi, nie okazując przesadnej brutalności... Niekiedy na przykład już w 
południe będziesz budzony przez służbę, przynoszącą ci na złotej zastawie śniadanie do 
łóżka.
      - A co z Rytuałem Świtu? - przerwał Saryon patrzący na Dulchase’a niepewnie, jak 
gdyby zaczynając podejrzewać, iż pada właśnie ofiarą jakiegoś żartu.
      Wargi Dulchase’a skrzywiły się z kpiną, stale goszczącą na twarzy starszego Diakona, 
o którym wiadomo było, iż ze względu na cięty język i dość wyraźnie okazywany brak 
szacunku dla starszych do końca życia pozostanie Diakonem. Do orszaku Yanyi zaliczono go 
wyłącznie dlatego, że znał każdego, kto żył w Merilon, i wiedział wszystko o tym, co działo 
się w mieście.
      - Mój drogi, pleciesz od rzeczy! W Merilon świt nastaje wtedy, kiedy raczysz 
otworzyć oczy. Gdybyś wstał razem ze słońcem, spowodowałbyś panikę w całym domu. Jeśli 
zaś o tym mowa, to nawet i słońcu nie zezwala się tu wstawać o świcie. Dbają już o to Sif-
Hanar. O czym to ja... A, tak. Pierwszym z twoich obowiązków będzie obdzielenie każdego z 
magów domowych niezbędną mu na cały dzień porcją Życia. Później, gdy już odpoczniesz po 
tej wyczerpującej pracy, której wykonanie może zająć ci aż pięć minut, możesz niekiedy 
zostać poproszony, byś zrobił to samo dla Pana lub jego Pani, ponieważ miewają oni ważne i 
pilne sprawy, takie, jak nakarmienie pawi lub zmiana koloru oczu milady na pasujący do jej 
sukni. Następnie, jeśli trafisz do rodziny, w której są małe dzieci, będziesz musiał uczyć 
bachory katechizmu i dać im dość Życia, by mogły szaleć po całym domu, radując serca 
rodziców niszczeniem mebli. Dokonawszy tego wszystkiego, będziesz mógł sobie odpocząć 
aż do wieczora, kiedy to zawezwą cię, byś towarzyszył milordowi i milady do Pałacu, gdzie 
masz stać obok nich gotowy do pomocy, gdyby na przykład milord zapragnął zadziwić 
Imperatora (ziewającego przy tym zazwyczaj) którąś ze swoich sztuczek, albo gdyby trzeba 
było dać milady dość Życia, by mogła wygrać w taroka lub w Los Łabędzia.
      - Mówisz to, Bracie, poważnie? - zapytał zaniepokojony nieco Saryon.
      Spojrzawszy na niego, Dulchase wybuchnął śmiechem, za co otrzymał karcące 
spojrzenie od poważnej nowicjuszki.
      - Drogi mój Saryonie, jakże jesteś naiwny! Być może stary Vanya ma rację. Musisz 
poznać trochę świata. Przesadzam, oczywiście, choć niezbyt wiele. Tak czy owak, jest to 
wspaniałe życie, szczególnie zaś dla ciebie.
      - Naprawdę? - Oczywiście. Masz na zawołanie wszystkie środki magii. Tu, w 
Merilon, możesz całe popołudnia spędzać w Bibliotece Uniwersyteckiej, która nawiasem 
mówiąc, posiada jedną z najbogatszych w świecie kolekcji dotyczących zaginionej magii; 
znajdziesz w niej tomy nieosiągalne i u Źródła. Wystarczy, że przejdziesz po srebrnym 
moście, i jesteś na miejscu. Masz może ochotę przeprowadzić pewne badania z udziałem 
członków Gildii, lub chcesz pokazać im swoje najnowsze równanie, skracające czas 
wyczarowania szezlongu dla mdlejącej damy? Wsiadaj do powozu milorda i każ się wieźć do 
Trzech Sióstr. Pragniesz na własne oczy przekonać się, czy zbiory na pańskich polach są 
obfite jak należy? Korytarz natychmiast przeniesie cię na pola, gdzie zobaczysz, jak kiełkują 
nasionka i jak sprawują się ci biedni durnie, Kataliści Pól. Będziesz ustawiony na całe życie. 
Poczekaj, będziesz mógł się nawet ożenić.
      Ostatnia uwaga w tak oczywisty sposób skierowana była pod adresem nowicjuszki, że 
dziewczyna potrząsnęła głową, wyrażając tym swoją dezaprobatę, nie potrafiła jednak 
powstrzymać się od rzucenia kolejnego spojrzenia na młodego Diakona.
      - Myślę, że mógłbym to polubić - rzekł Saryon po chwili namysłu. - Oczywiście, to 
tylko akademickie rozważania - dodał pospiesznie.
      - Oczywiście - kpiącym tonem odparł Dulchase. - Moja droga - zwrócił się do 
nowicjuszki - czy jesteś pewna, że nie zgubiliśmy drogi? A może wiedziesz nas ku jakiejś 
odległej i mrocznej części Katedry, aby nas tam ograbić? - Ależ, Diakonie! - żachnęła się 
nowicjuszka, jednocześnie rumieniąc się aż po korzonki kędzierzawych włosów. - Tym 
korytarzem, pierwsze drzwi na prawo.
      Odwróciwszy się na pięcie i rzuciwszy Saryonowi spojrzenie zranionej łani, 
dziewczyna niemal biegiem ruszyła w przeciwną stronę.
      - Czy to było potrzebne? - mruknął z irytacją Saryon, patrząc jednak w ślad za 
nowicjuszka.
      - Rozchmurz się, chłopcze - odparł Dulchase z ironią w głosie, zacierając 
równocześnie ręce. - Rozchmurz się. Dziś w nocy na własne oczy ujrzysz, jakie uciechy może 
ofiarować ci Merilon. Nareszcie! Możemy wyrwać się z tego zapleśniałego grobowca! 
Przeprowadzimy tylko Próby dotyczące szczeniaka, ogłosimy światu, iż jest on Żyjącym 
Księciem, i możemy pohulać z bogaczami i pięknościami. Wiesz oczywiście, czego się od 
ciebie oczekuje? - Podczas Próby? - zreflektował się Saryon, który w pierwszej chwili sądził, 
iż Dulchase ma na myśli bogatych i piękności.
      - Taką mam nadzieję - odparł z westchnieniem. - Czytałem o tym obrzędzie, aż 
nauczyłem się wszystkiego tak, iż mogę recytować formuły od końca. Robiłeś to już 
przedtem, prawda? - Setki razy, mój chłopcze, setki razy. Ty masz trzymać dziecko, 
nieprawdaż? Najważniejszą rzeczą, o jakiej musisz pamiętać, jest, abyś skierował jego... 
mmm... no, wiesz... ku sobie, nie na Biskupa. W ten sposób, jeśli smarkacz się zleje, zmoczy 
ciebie, nie Jego Świątobliwość.
      Szczęśliwie dla zdumionego Saryona w tej właśnie chwili stanęli u drzwi komnaty. 
Dulchase musiał powstrzymać się tu od swoich cynicznych uwag i Saryon nie musiał 
odpowiadać na ostatnią uwagę, którą nawet w ustach Dulchase’a, uważał za niestosowną i nie 
na miejscu.
      Cały orszak Yanyi przybył tuż przed nimi, tak więc obaj dopełnili obrzędu 
oczyszczenia się i obmycia, po czym jeden z Diakonów Katedry powiódł ich do komnaty, w 
której poddawano Próbom wszystkie dzieci urodzone w Merilon. W zasadzie potrzebni do 
tego byli jedynie dwaj kataliści. Tego dnia jednak zebrało się grono prześwietne i tak liczne, 
że dwaj kataliści z trudem wcisnęli się do wnętrza niewielkiego pomieszczenia. Oprócz 
odzianego w najpiękniejsze szaty Yanyi, obecni byli dwaj Kardynałowie - Kardynał 
Królestwa i Kardynał Stołeczny - i sześciu członków świty Yanyi: czterej Kapłani, którzy 
mieli być świadkami, oraz dwaj Diakoni, Saryon i Dulchase, mający dokonać obrzędu. Był 
też tam jeszcze Lord Katalista Rodziny Królewskiej, trzymający dziecko w ramionach, a 
wreszcie i ono samo - nakarmione przed chwilą, spało zdrowym, mocnym snem.
      - Pomódlmy się do Almina - powiedział Biskup Vanya, schylając głowę.
      Saryon modlił się, ale wymawiał słowa całkowicie machinalnie. W umyśle, po raz 
kolejny, odtwarzał ceremonię Prób Życia.
      Próby liczyły sobie wiele stuleci, mówiono nawet, że pochodzą z Mrocznego Świata, i 
były zupełnie proste. Gdy dziecko liczy sobie dziesięć dni i uważa się je za dość mocne, by 
wytrzymało Próbę, rodzice przynoszą je do Katedry - lub do najbliższego świętego miejsca - i 
oddają je katalistom. Niemowlę zostaje wzięte do małej, odciętej od wpływów zewnętrznych 
komnaty i dokonuje się Prób.
      Podczas pierwszej z nich dziecko rozbierane jest do naga i pleckami kładzione na 
wodzie, podgrzanej do temperatury ludzkiego ciała. Diakon trzymający dziecko rozluźnia 
chwyt. Dziecko obdarzone Życiem pływa na plecach; nie tonie, nie przewraca się na brzuszek 
i nie wierzga - magia Życia w małym ciałku chroni je przed zagrożeniem.
      Po tej pierwszej Próbie Diakon wysuwa przed siebie lśniącą kulę o migotliwych, 
nieustannie zmieniających się kolorach, trzymając ją następnie nad unoszącym się na wodzie 
dzieckiem. Mimo iż źrenice noworodka nie potrafią się jeszcze ogniskować, zdaje ono sobie 
sprawę z istnienia kuli i wyciąga ku niej rączki. Gdy Diakon puszcza kulę swobodnie, magia 
Życia w dziecku reaguje na bodziec zewnętrzny i przyciągana przez nią kula dryfuje ku 
niemowlęciu.
      W końcu Diakon wyjmuje dziecko z wody. Trzymając je w ramionach, tuli je do 
siebie i kołysze, aż maleństwo zupełnie się uspokaja. I wtedy drugi z Diakonów wysuwa 
przed siebie palącą się pochodnię. Płomienie przybliżają się do skóry dziecka, aż - bez żadnej 
akcji ze strony katalisty - gasną nagle, gdy siły Życia w poddawanym Próbom maleństwie 
instynktownie zamykają je w magicznej ochronnej muszli.
      Takie są Próby. Łatwe do wykonania i nie trwają długo. Jak mówił Dulchase, była to 
po prostu zwykła formalność.
      - Nie mam pojęcia, dlaczego jeszcze się je przeprowadza gniewnie mruczał Dulchase 
poprzedniej nocy - jeżeli nie brać pod uwagę faktu, iż jest to dogodny sposób, by jakiś ubogi 
Katalista Pól zarobił kilka kurczaków lub otrzymał korzec ziarna od wieśniaków. Możnym 
zaś, oczywiście, stwarza okazję do wydania kolejnej biesiady. Pomijając te powody, 
ceremonia nie ma żadnego sensu.
      Tak też w istocie było. Aż do tego dnia.
      - Diakonie Dulchase, Diakonie Saryonie, zacznijcie Próby uroczystym tonem odezwał 
się Biskup Vanya.
      Postąpiwszy krok naprzód, Saryon wziął dziecko z rąk Lorda Katalisty Rodziny 
Królewskiej. Niemowlę było zawinięte w kosztowny kocyk z owczej wełny. Saryon, który jak 
dotąd nie miał do czynienia z czymś tak małym i delikatnym, marudził długo, usiłując wyjąć 
dziecko z tego kokonu, nie budząc przy tym niemowlęcia. W końcu, czując na sobie 
niecierpliwe spojrzenia wszystkich obecnych, uniósł nagie dziecko w dłoniach i oddał koc 
Lordowi Kataliście.
      Odwracając się, by ułożyć niemowlę na wodzie, Saryon spojrzał na śpiącego ufnie w 
jego ramionach chłopczyka i natychmiast zapomniał o wpatrzonych weń oczach. Młody 
katalista nigdy przedtem nie trzymał dziecka i znalazł się teraz pod urokiem malca. Nawet i 
on mógł stwierdzić, iż dziecko było niezwykle urodziwe. Książę miał silne i zdrowe ciałko, 
kędzierzawy, ciemny kosmyk na główce i alabastrową cerę z błękitną obwódką dookoła 
zamkniętych oczu. Małe dłonie zacisnęły się w piąstki. Delikatnie dotykając jednej z nich, 
oczarowany Saryon zauważył doskonale ukształtowane paznokietki. Jakże cudowną jest 
rzeczą - pomyślał - iż Almin, stwarzając to maleństwo, zechciał trudzić się i nad tak 
nieistotnymi szczegółami.
      Niecierpliwe chrząknięcie Dulchase’a przypomniało Saryonowi o jego 
powinnościach. Starszy Diakon zdjął już pieczęcie z baseniku z ciepłą wodą. Powietrze 
wypełniło się miłym, orzeźwiającym zapachem. Jeden z nowicjuszy rozsypał wcześniej 
różane płatki na powierzchni wody.
      Mrucząc słowa modlitwy, którą wkuwał przez pół nocy, Saryon łagodnie opuścił 
dziecko na wodę. Czując dotknięcie płynu na skórze, niemowlę otworzyło oczy, ale nie 
zapłakało.
      - Zuch malec - mruknął Saryon, uśmiechając się do dziecka, spoglądającego teraz 
wokół zamyślonym i nieco zdziwionym spojrzeniem noworodka.
      - Puścić dziecko - zalecił formalnym tonem Biskup Vanya. Saryon delikatnie usunął 
dłonie spod ciałka malucha.
      Książę opadł na dno jak kamień.
      Zaskoczony nieco Dulchase zrobił krok do przodu, Saryon jednak nie pozwolił się 
wyprzedzić. Sięgając do wody, złapał dziecko i wydobył je na powierzchnię. Trzymając 
niezgrabnie mokruteńkie dziecko, kaszlące, krztuszące się i usiłujące płaczem protestować 
przeciw tak surowemu obchodzeniu się z nim, Saryon niepewnie rozejrzał się dookoła.
      - Wasza Świątobliwość, być może to moja wina - powiedział pośpiesznie w tej samej 
chwili, w której dziecku udało się wreszcie złapać dech, co ujawniło ostrym wrzaskiem.
      - Bzdury, Diakonie - uciął Vanya. - Proszę dalej.
      Nie było rzeczą niespotykaną, by dziecko nie przeszło jednej z Prób, szczególnie jeśli 
obdarzone było talentem jakiejś Tajemnicy. Warlok, na przykład, którego domenę stanowiła 
Tajemnica Ognia, łatwo mógł zawieść w Próbie Wody.
      Przypomniawszy sobie to, o czym czytał w księgach, Saryon odprężył się i 
podtrzymał dziecko, gdy Dulchase wyjął kolorową kulę i uniósł ją nad głową malca. Na 
widok jaskrawej zabawki Książę przestał płakać i uradowany wyciągnął ku niej malutkie 
rączki. Na polecenie Biskupa Yanyi Dulchase puścił kulę.
      Zabawka uderzyła Księcia w nosek, odbiła od niego i spadła na posadzkę w martwej 
ciszy, momentalnie przerwanej krzykiem bólu i gniewu malca. Na jasnej skórze dziecka 
pojawiła się plamka krwi.
      Saryon podniósł wzrok na Dulchase’a, spodziewając się jakiegoś dodającego mu 
otuchy gestu. Tym razem jednak wargi starszego Diakona, zazwyczaj wygięte w kpiącym 
uśmieszku, były mocno zaciśnięte, z jego oczu zniknęły cyniczne błyski i starannie unikał 
spojrzenia Saryona. Młodzieniec rozejrzał się pospiesznie dookoła, po to zresztą tylko, by 
zobaczyć, jak inni uczestnicy ceremonii spoglądają jedni na drugich, zaniepokojeni i 
zmieszani.
      Biskup Vanya szepnął coś Lordowi Kalaliście, który z bladą i zdradzającą wewnętrzne 
napięcie twarzą, kiwnął głową na znak, iż pojmuje sytuację.
      - Powtórzyć pierwszą Próbę - rozkazał Vanya.
      Saryon drżącymi dłońmi położył płaczące teraz dziecko na wodzie i puścił je. Gdy 
tylko stało się oczywiste, iż malec tonie, posłuszny pospiesznemu skinieniu Biskupa Saryon 
wyciągnął malca z wody.
      - Pomóż nam, Alminie! - drżącym głosem szepnął Lord Katalista.
      - Na to, jak sądzę, jest już za późno - lodowatym tonem odparł Vanya. - Saryonie, 
przynieś tu dziecko - powiedział, zdradzając swoje zdenerwowanie pominięciem formalnego 
tytułu Diakona. Saryon, usiłujący nieudolnie uspokoić dziecko, pospiesznie usłuchał 
polecenia i stanął przed Biskupem.
      - Podaj mi pochodnię - polecił Vanya trzymającemu ją z niechęcią Diakonowi 
Dulchase, który z widoczną ulgą przekazał ją przełożonemu.
      Chwytając płonącą pochodnię, Biskup pchnął ją wprost ku twarzy dziecka. Chłopczyk 
krzyknął z bólu, a Saryon, zapominając się kompletnie, złapał Biskupa za ramię i z gniewnym 
okrzykiem odepchnął go na bok.
      Nikt nie odezwał się choćby jednym słowem. Wszyscy w komnacie mogli wyczuć 
węchem zapach spalonych włosów. Każdy też mógł dostrzec czerwoną plamę oparzenia na 
skroni dziecka.
      Saryon, drżący i przytulający skrzywdzone dziecko do swej piersi, odwrócił się, by nie 
widzieć pobladłych nagle twarzy i gapiących się na malca, pełnych grozy oczu. Pierwsze, co 
przyszło do głowy Saryonowi, poklepującemu wrzeszczącego teraz rozpaczliwie chłopczyka, 
była myśl, iż właśnie popełnił kolejny grzech. Ośmielił się dotknąć bez zezwolenia ciała 
swojego przełożonego, a nawet jeszcze gorzej, okazał mu swój gniew. Skulony bojaźliwie 
młody Diakon oczekiwał ostrej reprymendy. Nic takiego jednak nie nastąpiło. Spojrzawszy 
przez ramię na Biskupa, Saryon zrozumiał przyczynę.
      Biskup prawdopodobnie w ogóle nie spostrzegł, że Saryon go dotknął. Jego 
wytrzeszczone oczy, patrzące z bladej teraz jak papier, nalanej twarzy, skierowane były na 
dziecko. Lord Kalali sta załamał ręce i drżał jak w febrze, zaś dwaj Kardynałowie spoglądali 
na siebie niezdolni powiedzieć choć słowo.
      Książę w tym czasie, pod wpływem bólu spowodowanego oparzeniem, wybuchnął tak 
przeraźliwym wrzaskiem, że omal się nie udusił. Nie bardzo wiedząc, co robić, zdając sobie 
jednak sprawę z tego, iż płacz dziecka drażni i bez tego już napięte nerwy obecnych, Saryon 
podjął desperackie próby uspokojenia malca. W końcu wysiłki jego nagrodziła cisza, co 
należało przypisać raczej wyczerpaniu dziecka krzykiem niż pielęgniarskim talentom 
Saryona. W komnacie zapadła przeraźliwa cisza, przerywana momentami przez czkawkę 
Księcia.
      I wtedy przemówił Biskup Vanya.
      - Coś takiego - wyszeptał - nie zdarzyło się jeszcze nigdy w naszej historii, nawet 
przed wybuchem Wojen Żelaznych.
      Zdumienie w jego głosie było oczywiste i zupełnie zrozumiałe. Saryon był równie 
zaskoczony. Jednak w głosie Yanyi dało się słyszeć coś jeszcze, a to coś spowodowało, iż 
młody katalista zadrżał. W słowach Jego Świątobliwości brzmiał strach.
      Zdejmując z westchnieniem ciężką mitrę, Vanya drżącą dłonią przygładził tonsurę. 
Zdawało się, że razem z mitrą zdjął otaczającą go aurę mistyki i majestatu. Poklepujący 
dziecko Saryon ujrzał przed sobą otyłego jegomościa w średnim wieku, wyglądającego na 
krańcowo wyczerpanego i przestraszonego. To właśnie, bardziej niż cokolwiek innego, 
przeraziło Saryona, który rozejrzawszy się wokół, stwierdził w dodatku, iż nie był jedynym, 
na którym zachowanie Biskupa wywarło takie wrażenie.
      - Zamierzam nakazać wam coś, co macie wykonać, o nic nie pytając - ochrypłym 
głosem, utkwiwszy spojrzenie w trzymanej w dłoniach mitrze, powiedział Vanya. 
Machinalnie gładził drżącymi palcami złoty haft. - Mógłbym wyjaśnić wam przyczyny... Nie. 
Vanya podniósł wzrok, a w oczach jego pojawiły się surowość i powaga. - Nie, przysięgałem 
zachować milczenie. Bądźcie mi posłuszni. O nic nie pytajcie. Wiedzcie też, że za to, czego 
od was żądam, odpowiedzialność biorę na siebie.
      Przerwał na moment, a potem, oddychając z trudem, pogrążył się w modlitwie.
      Saryon, nadal trzymający w ramionach czkające dziecko, popatrzył na innych, chcąc 
sprawdzić, czy pojęli coś z tego wszystkiego. On sam niczego nie rozumiał. Nigdy nie słyszał 
o dziecku, które nie przeszło Prób. Co teraz? Jakiegoż okropnego uczynku żądał od nich 
Biskup? Ponownie spojrzał na Yanyę. Wszyscy w komnacie patrzyli na Biskupa oczekując, iż 
użyje swej magii, aby ich uratować. Wyglądało to tak, jakby każdy z nich otworzył 
połączenie dla Yanyi, jednak nie po to, by obdarzyć go Życiem, ale by przyjąć je od niego.
      Być może, iż ta właśnie zależność dodała mu sił, bo Biskup wyprostował się i uniósł 
głowę. Zacisnął wargi. W oczach Jego Świątobliwości pojawił się wyraz skupienia, a brwi 
zbiegły się w głębokim namyśle. W końcu, gdy decyzja zapadła, czoło Biskupa wygładziło 
się, a na twarz wrócił zwykły wyraz chłodnej rozwagi. Włożył na głowę mitrę i oto Biskup 
Królestwa ponownie stanął przed swoją trzódką.
      Pierwsze polecenie skierował do Saryona.
      - Zabierz dziecko prosto do nianiek - rozkazał. - Nie odnoś go matce. Osobiście 
pomówię z Imperatorową i przygotuję ją. Na dłuższą metę będzie dla niej łatwiejsze, jeśli 
rozdzielimy ją z dzieckiem szybko i zdecydowanie.
      Z gardła Lorda Katalisty wydarł się dźwięk przypominający stłumione łkanie. Vanya, 
którego otyła twarz zastygła w nieruchomą maskę, jak gdyby mroźna cisza w komnacie 
przesączyła się wprost do jego krwi, zignorował dworaka. Beznamiętnym głosem wydawał 
dalsze polecenia.
      - Od tej chwili dziecko nie będzie otrzymywać wody ni żywności. Nie będzie też 
pielęgnowane. Chłopiec jest Martwy.
      Biskup mówił coś jeszcze, ale Saryon już tego nie słyszał. Niemowlak nadal czkał w 
jego ramionach; łzy dziecka zwilżyły najlepsze ceremonialne szaty młodego katalisty. 
Wsadziwszy sobie piąstkę w usta, Książę ssał ją hałaśliwie, patrzył też na Saryona szeroko 
otwartymi, nie umiejącymi się jeszcze skupić oczami. Diakon mógł wyczuć drżenie małego 
ciałka, gdy od czasu do czasu wstrząsał nim bezgłośny płacz.
      Z zamętem w myślach i bólem w sercu Saryon patrzył na dziecko. Gdzieś słyszał, że 
wszystkie dzieci rodzą się z błękitnymi oczami, to jednak miało źrenice ciemne jak 
zachmurzone niebo. Czy chłopczyk był podobny do matki, o której powiadano, iż jest 
niezwykle piękną kobietą? Saryon przypomniał sobie, że słyszał gdzieś, iż Imperatorową 
miała oczy piwne. Słyszał też o jej długich, smoliście czarnych włosach, tak bujnych, że nie 
potrzebowała magii, by lśniły jak skrzydło kruka. Myśląc o nich i spoglądając na główkę 
pokrytą kępką kędzierzawych, ciemnych włosków, Saryon ujrzał bąble oparzeliny, które 
zaczęły pojawiać się na skroni malca. Odruchowo sięgnął ku nim, a jego wargi już rozpoczęły 
leczniczą modlitwę, która miała wzmocnić ozdrowieńcze siły Życia w ciele dziecka. I 
przypomniawszy sobie, w czym rzecz, przerwał inwokację. Dziecko nie miało w sobie 
uzdrowicielskiej mocy Życia. W ogóle nie miało w sobie Życia.
      Młody Diakon trzymał w ramionach martwe ciało.
      Książę nieoczekiwanie wciągnął głęboko powietrze do płuc. Wydawało się, że znowu 
zacznie płakać, ale dalej ssał swoją piąstkę i to go chyba zadowoliło. Przytulił się do Saryona 
i patrzył na katalistę dużymi, okolonymi ciemnymi rzęsami oczyma.
      Od tej chwili - pomyślał Saryon z sercem ściśniętym z bólu ja będę ostatnią osobą, 
która go obejmie, poklepie po pleckach i po- gładzi maleńką główkę po jedwabistych 
włoskach. Poczuł łzy pod powiekami i rozejrzał się błagalnie dookoła, z niemą prośbą, by 
ktoś przejął od niego to brzemię. Nikt jednak nie pokwapił się z pomocą. Nikt nawet nie 
spojrzał mu w oczy, prócz Biskupa Yanyi, który widząc, iż nie wykonuje się jego rozkazu, 
zmarszczył brwi.
      Saryon otworzył usta, żeby zakwestionować okrutną decyzję, ale słowa zamarły mu w 
gardle. Vanya rzekł przecież, iż muszą podporządkować się poleceniu, nie pytając o nic. 
Biskup weźmie odpowiedzialność na siebie. Czy wzruszą go zatem prośby Diakona? 
Zwłaszcza Diakona, który popadł już w niełaskę? Mało prawdopodobne. Saryon mógł tylko 
złożyć ukłon i wyjść z komnaty, gładząc plecki Księcia, co zdawało się uspokajać malca. 
Znalazłszy się na zewnątrz, młody Diakon nie miał pojęcia, dokąd udać się teraz w tej 
ogromnej Katedrze. Wiedział jedynie, że jakoś musi dostać się do Pałacu Królewskiego. W 
końcu korytarza mignął mu mroczny cień. Wykonawca. Saryon zawahał się. Warlok mógł mu 
wskazać kierunek do Pałacu. Mógłby go nawet przenieść tam bezpośrednio, używając swojej 
magii.
      Patrząc na odzianą w czarny habit sylwetkę, Saryon wzdrygnął się i zawróciwszy 
ruszył pospiesznie w przeciwną stronę. Sam znajdę drogę do Pałacu - pomyślał z irytacją i 
gniewem. - Jeśli będę szedł pieszo, mogę przynajmniej dać temu biedactwu tyle ukojenia, ile 
zdołam, zanim... zanim...
      Ostatnią rzeczą, jaką Saryon słyszał, opuszczając korytarz, był głos Biskupa Yanyi.
      - Jutro rano Imperator i Imperatorowa uznają publicznie, że ich dziecko jest Martwe. 
Osobiście zabiorę malca do Źródła. I tam, jutro po południu, ustanowi się Wartę Śmierci. Ze 
względu na dobro nas wszystkich mam nadzieję, iż nie potrwa to długo.
      Ze względu na dobro nas wszystkich.
      Następnego dnia Diakon Saryon stał w pięknej Katedrze Merilon i słuchając płaczu 
Martwego dziecka, słyszał szepty, jakimi żegnały go jego plany, nadzieje i projekty.
      Nie będzie uroczystości w Merilon, nikt nie wprowadzi go do żadnej możnej rodziny. 
Ludzie byli jak ogłuszeni. Gdy tylko rozeszły się wieści, przerwano uczty i fety. Sif-Hanar 
otulili miasto szarą mgłą. Artyści i kuglarze wyjechali pospiesznie, studentów zaś zagoniono 
z powrotem do nauki. W tej niesamowitej atmosferze od domu do domu przemykali się 
szlachetni panowie, którzy rozmawiając ściszonymi głosami, usiłowali znaleźć kogoś, kto 
pamiętałby, jak należy się właściwie zachowywać podczas pełnych przygnębienia Godzin 
Warty Śmierci. Niewielu jednak wiedziało, jak powinno to wyglądać. Merilon od dawna nie 
widziało narodzin Dziedzica Korony i nikt nie mógł sobie przypomnieć, by któryś z nich 
umierał.
      Biskup Vanya, oczywiście, dysponował niezbędną wiedzą i w końcu wieści się 
rozeszły. Zanim Saryon, odziany w Żałobny Błękit, stanął na swoim miejscu w Katedrze, całe 
miasto wskutek gorączkowej, całonocnej pracy Pron-Alban, mistrzów rzemiosła, i Quin-
Alban, mistrzów czarów, uległo gruntownej przemianie.
      Szara mgła pozostała nad miastem i zgęstniała do tego stopnia, że promienie słońca 
nie zdołały przeniknąć magicznego całunu, który spowijał śmiertelnie ciche ulice i przemykał 
się pomiędzy różowymi marmurami platform. Wesołe kolory, które zdobiły ściany budowli, 
zniknęły, zastąpione gobelinami o żałobnych szarych barwach; wrażenie było takie, jakby 
sama mgła tworzyła kształty i formy materii. Wielki Jedwabny Smok odleciał, wycofując się - 
jak mówili dzieciom rodzice - do swego legowiska, by opłakiwać Martwego Księcia.
      Ulice opustoszały i zapanowała na nich cisza. Ci, którzy nie zostali zaproszeni do 
wzięcia udziału w żałobie Rodziny Królewskiej, powrócili do domów, dołączając do 
sąsiadów modlących się o szybkie zakończenie Warty Śmierci. Jednak w wielu z tych 
domostw młode matki modliły się drżącymi wargami, tuląc do piersi własne dzieci, te zaś, 
które oczekiwały bliskiego rozwiązania, składały dłonie na brzuchach i w ogóle nie potrafiły 
zmusić się do wypowiedzenia słów modlitwy.
      Gdy etykiecie stało się zadość i skończono ceremonię, dziecko zabrano z Pałacu. I 
rozpoczęto Wartę Śmierci. Po upływie pięciu dni rozeszły się wieści, że już po wszystkim.
      Od tego czasu coraz częściej zdarzało się, że i inne dzieci, urodzone wśród 
szlachetnych rodzin Merilon, niepomyślnie przechodziły Próby, choć żadne nie aż tak 
drastycznie jak Książę. W większości wypadków były one zabierane do Źródła, gdzie 
ustawiano nad nimi Warty Śmierci.
      W większości wypadków, jednak nie za każdym razem.
      Na żądanie Yanyi Saryon został w Merilon, by pracować w tamtejszej Katedrze. Do 
jego obowiązków, między innymi, należało poddawanie dzieci Próbom. Początkowo 
nienawidził tego tak bardzo, iż myślał nawet o buncie i żądaniu przeniesienia. Wydawało mu 
się, że wszystko inne jest już lepsze, wolałby nawet zostać Katalistą Pól. Otwarty bunt nie 
leżał jednak w naturze Saryona, a po upływie pewnego czasu, zrezygnowany, przyzwyczaił 
się do swoich zajęć, wyrabiając w sobie swoistą nieczułość.
      Potrafił nawet dostrzec logiczne przyczyny, dla których pozbywano się tych dzieci. 
Właściwie objaśnił je Biskup, gdy coraz częściej zaczęły zdarzać się nieudane Próby. 
Przestraszeni ludzie nie wiedzieli, co o tym myśleć, zaczęli też coraz częściej pomrukiwać 
gniewnie o tyranii katalistów, którzy ze swej strony przeszukiwali wszelkie dostępne im 
źródła informacji - nawet i starożytne - by znaleźć odpowiedzi na kłopotliwe pytania.
      Dlaczego tak się działo? Jak można położyć temu kres? I, przede wszystkim, dlaczego 
zjawisko to występowało jedynie w rodzinach szlacheckich? Niedługo też trzeba było czekać 
na odkrycie, iż wśród miejskiego pospólstwa i wśród wieśniaków rodziły się zdrowe, 
obdarzone Życiem dzieci. Obywatele Merilon żądali odpowiedzi, co w końcu zmusiło 
Biskupa do wygłoszenia w Katedrze kazania, które miało uspokoić ludność.
      - Te nieszczęsne istoty w ogóle nie są dziećmi - zaciskając w krasomówczym zapale, 
pięści wołał żarliwie Biskup, a jego głos echem odbijał się od kryształowego sklepienia 
Katedry. - To chwasty w ogrodzie naszego Życia! Musimy je wykorzenić i oddać na pastwę 
ognia, tak jak Magowie Pól palą chwasty na polach uprawnych, w przeciwnym razie zagłuszą 
one i stłumią wszelką magię w naszym świecie.
      Proste to stwierdzenie odniosło zamierzony skutek. Od tej pory rodzice częściej 
godzili się z wolą Almina i oddawali swoje Martwe dzieci w ręce katalistów. Niektórzy 
jednak buntowali się. W sekrecie sami poddawali dzieci próbom i jeśli zdarzało się, iż 
maleństwo zawiodło, ukrywali to, dopóki nie zdarzała się okazja, by przemycić je poza 
miasto. Kataliści wiedzieli zresztą o tym, mogli jednak tylko zachowywać milczenie, by 
niepotrzebnie nie wzburzać społeczności.
      I stało się - pewnej nocy zanotował w swoim dzienniku Saryon - iż coraz więcej 
Martwych chodziło po kraju. A nasz strach narastał.
      
      
      VII. ANJA 
      
      UNOSZĄCY SIĘ NAD ZIEMIĄ na skraju pola nadzorca nie spuszczał oczu z blisko 
tuzina magów, którzy uwijali się żwawo, polatując wśród bruzd jak brunatne motyle. 
Przefruwali wzdłuż rzędów fasoli, a ich proste brązowe szaty kontrastowały z jasną zielenią 
grządek.
      Obniżając lot, dotknięciem dłoni niszczyli chwasty, dodawali Życia opadającym ku 
ziemi roślinom lub delikatnie zdejmowali z nich niepożądane owady-szkodniki i odpędzali je 
dalej.
      Kiwając głową z satysfakcją, nadzorca przeniósł spojrzenie na sąsiednie pole, gdzie 
inni magowie trudzili się nad świeżo odwróconą bruzdą. Z tego pola plon zebrano w zeszłym 
tygodniu, oni zaś wyszukiwali ostatnie ziarna. Po tym wszystkim pozwoli się ziemi na 
odpoczynek, dopóki wieśniacy nie powrócą do niej i używając swojej magii, gestami dłoni 
rozdzielą glebę na wąskie bruzdy, przygotowując ją pod siew.
      Wszystko odbywało się tak, jak powinno. Nadzorca zresztą dziwiłby się, gdyby działo 
się inaczej. Walren było małą osadą, zamieszkaną głównie przez Magów Pól. Należała ona do 
ziem Diuka Nordshire’u i założono ją stosunkowo niedawno. Działo się to przed około stu 
laty, kiedy straszliwa burza (wywołana przez dwie wrogie grupy Sif-Hanar) stała się 
przyczyną pożaru, który skutecznie oczyścił okolicę. Nawałnica zostawiła też dostatecznie 
dużo powalonych drzew, by ludzie mogli pobudować domy. Diuk natychmiast wykorzystał 
sytuację i wyznaczył setkę swoich poddanych, by przy granicy Bezdroży zbudowali osiedle, 
dokończyli karczunku i zajęli się uprawą roli. Zamieszkali z dala od miast i z daleka od 
innych osiedli. Większość magów pracujących teraz na polu urodziła się tutaj i tutaj też miała 
umrzeć. Nadzorca nie słyszał, by sarkali czy nawoływali do buntu, co często miało miejsce w 
innych osadach.
      Kątem oka dostrzegł jakiś ruch. Natychmiast przestał rozmyślać o niebieskich 
migdałach, przywołał na twarz wyraz powagi i skupienia i zobaczył, że poprzez pole fasoli 
drepcze ku niemu miejscowy Katalista Pól.
      W osiedlach wiejskich magów kataliści pracowali równie ciężko, jak magowie, a 
może jeszcze ciężej. Magom Pól przekazują oni tyle tylko Życia, ile ci potrzebują, by 
pracować szybko i skutecznie, a to dlatego, że magowie potrafią gromadzić w sobie siły Życia 
i używać ich wedle swej woli. Wśród Magów Pól obserwowano niekiedy pewne oznaki 
niezadowolenia, a nawet niepokoju. Uważa się więc, iż lepiej nie dawać im zbytniej mocy. 
Katalista Pól musi zatem przebywać pomiędzy nimi, musi też uzupełniać ich zapasy magii 
niemal z godziny na godzinę. Z tego powodu praca ta nie cieszy się wśród katalistów 
uznaniem i w zasadzie przydziela się ją tym spośród nich, którzy nie wyróżniają się 
zdolnościami albo popełnili jakieś wykroczenia przeciw zasadom Zakonu.
      Podczas gdy katalista dreptał przez pole w zabłoconych butach, będących oznaką jego 
powołania, mag opuścił się ku ziemi, nie wznosząc ponownie ku górze. Dostrzegłszy 
uniesioną dłoń kobiety, nadzorca zwrócił na nią uwagę katalisty, wskazując kciukiem 
wyczerpaną robotnicę.
      - Ogłoś odpoczynek - jęknął katalista, siadając ciężko na ziemi. Zrzuciwszy ubłocone 
buty, zaczął rozcierać stopy, nie obeszło się przy tym bez gniewnego, pełnego zazdrości 
spojrzenia na bose stopy nadzorcy. Te bowiem, choć opalone na brązowo, były gładkie, o 
prostych i szeroko rozstawionych palcach - znak charakterystyczny dla ludzi podróżujących 
po świecie na skrzydłach magii.
      - Przerwa! - ryknął nadzorca i magowie jak martwe ćmy opadli na ziemię, by lec w 
cieniu pnącej się fasoli, niektórzy zaś, mrużąc oczy w ostrym słońcu, po prostu bujali w 
powietrzu pozwalając unosić się wietrzykowi.
      - I cóż my tu mamy? - mruknął nadzorca, odwracając swą uwagę od pola i kierując ją 
ku osobie, która ukazała się na leśnej drodze wiodącej w kierunku terenów uprawnych. 
Katalista, ku swojemu niezadowoleniu, właśnie odkrył, iż nabawił się pęcherza na stopie, ze 
znużeniem podniósł więc głowę i spojrzał w tę samą stronę.
      Zbliżała się do nich kobieta. Szaty jej wskazywały, że nosząca je osoba należy do 
magów, ponieważ jednak szła pieszo, oznaczało to, iż prawie całkowicie wyczerpała swe siły 
Życia. Niosła coś na plecach jakiś tobołek, prawdopodobnie z odzieżą, ocenił uważnie 
obserwujący ją nadzorca. Był to kolejny znak świadczący o tym, że opuszczały ją siły Życia, 
ponieważ magowie rzadko kiedy nosili cokolwiek.
      Nadzorca mógłby pomyśleć, że kobieta należała do Magów Pól, gdyby nie dziwny, 
drgający zielenią kolor jej odzieży, różny od monotonnej, brązowej barwy, noszonej przez 
tych, co uprawiali ziemię.
      - To jakaś szlachetna dama - mruknął katalista pospiesznie wkładający na powrót 
buty.
      - Aha - warknął nadzorca, krzywiąc twarz. Zdarzenie to zakłócało porządek dnia, on 
zaś nienawidził wszystkiego, co wybiegało poza ramy codzienności. Prawie zawsze 
oznaczało to kłopoty.
      Kobieta zbliżyła się już do nich wystarczająco, by słyszeć ich głosy. Unosząc głowę, 
spojrzała na nich i nieoczekiwanie zatrzymała się. Nadzorca zobaczył, że jej opalona twarz 
zastyga w wyrazie wyniosłej dumy, a potem - co musiało być dla niej nie lada wysiłkiem - 
kobieta unosi się nad ziemią i podlatuje do nich z wrodzoną elegancją. Nadzorca spojrzał 
następnie na katalistę, który uniósł brwi i obserwował zbliżającą się niepewnym lotem 
kobietę, dopóki nie zatrzymała się obok nich. Potem, z pewną nonszalancją, sprawiającą 
wrażenie, iż wylądowała z własnego wyboru, a nie z braku sił, delikatnie opuściła się na 
ziemię i stanęła, mierząc ich dumnym wzrokiem.
      - Pani - powiedział nadzorca, chyląc głowę w swojego rodzaju ukłonie, nie zdejmując 
jednak kapelusza, co powinien uczynić. Teraz, gdy podeszła bliżej, mógł dostrzec, że jej 
szata, choć ozdobna i wykonana z doskonałego materiału, pamiętała o wiele lepsze czasy. 
Brzeg sukni, który stykał się z błotem i brudem pobocza drogi, był cały w strzępach. Bose 
stopy kobiety krwawiły z kilku ran.
      - Czy szlachetna pani zabłądziła, czy też potrzebuje pomocy...? - zająknął się katalista, 
zbity z tropu przez kontrast pomiędzy mizernym wyglądem kobiety a zuchwałym, 
wyzywającym wyrazem jej brudnej twarzy.
      - Ani jedno, ani drugie - cichym, ale nawykłym do wydawania poleceń głosem 
odezwała się kobieta. - Szukam pracy.
      Katalista otworzył już usta, by odpowiedzieć odmownie, jednak w tej samej chwili 
nadzorca chrząknął i nieznacznym gestem wskazał mu zawiniątko na plecach kobiety. 
Spojrzawszy na nie, katalista poczuł, że słowa więzną mu w krtani. Zawiniątko poruszyło się. 
Sponad ramienia kobiety na katalistę patrzyła para brązowych oczu.
      Dziecko.
      Katalista i nadzorca wymienili szybkie spojrzenia.
      - Skąd przybywasz, pani? - zapytał nadzorca, czując, iż teraz on powinien zadawać 
pytania.
      Katalista jednak wtrącił się, nie czekając na odpowiedź kobiety.
      - I gdzie jest ojciec dziecka? - Pytanie zadał, jak przystało osobie duchownej, 
poważnym i surowym tonem.
      Jednak wyglądało na to, iż kobieta nie przejęła się zbytnio tą indagacją. Jej wargi 
wykrzywił drwiący uśmieszek i kiedy przemówiła, zwróciła się do nadzorcy, nie do katalisty.
      - Przybywam stamtąd. - Skinieniem głowy wskazała kierunek, w którym leżało 
Merilon. - Co się zaś tyczy ojca dziecka... mój mąż... - powiedziała z naciskiem - nie żyje. 
Sprzeciwił się Imperatorowi i wysłano go na Drugą Stronę.
      Obaj mężczyźni ponownie wymienili spojrzenia. Wiedzieli, że kobieta nie mówi 
prawdy - od roku nikogo nie wysłano na Drugą Stronę - jednak w oczach jej obaj ujrzeli 
dziwny, dziki błysk, który ostrzegł ich przed zarzuceniem jej kłamstwa.
      - No więc? - zapytała nieoczekiwanie, przesuwając nieco dziecko na plecach. - 
Dostanę tu pracę czy nie? - Czy szukałaś pani pomocy ze strony Kościoła? - zapytał katalista. 
- Jestem pewien...
      Ku jego zaskoczeniu kobieta splunęła mu pod stopy.
      - Moje dziecko i ja wolelibyśmy głodować, i będziemy głodować raczej, niż 
przyjmiemy choć kęs chleba z waszych rąk. - Przeszywszy katalistę wzrokiem, odwróciła się 
doń plecami i ponownie spojrzała na nadzorcę. - Czy potrzebujesz kogoś do pracy w polu? - 
zapytała cichym, ochrypłym głosem. - Jestem silna. Potrafię ciężko pracować.
      Nadzorca chrząknął z zakłopotaniem. Widział dziecko spoglądające nań z zawiniątka 
dużymi, ciemnymi oczyma. Cóż teraz począć? Czegoś takiego jeszcze nie było - kobieta ze 
szlachetnego rodu, szukająca pracy jako zwykła wyrobnica na polu! Rzucił szybkie spojrzenie 
kalaliście, choć wiedział, iż z tej strony nie należy oczekiwać pomocy. Nadzorca, jako Starszy 
Magów, praktycznie zarządzał osadą, Kościół zaś, choć mogący kwestionować niektóre z 
jego decyzji, nigdy nie zakwestionuje jego prawa do ich podejmowania. Jednak teraz 
nadzorca miał twardy orzech do zgryzienia. Nie podobała mu się ta kobieta. W rzeczy samej, 
patrząc na nią i na jej dziecko, odczuwał wyraźną niechęć. W najlepszym wypadku miał do 
czynienia z owocem nielegalnego związku - niektórzy pozbawieni skrupułów kataliści za 
odpowiednią zapłatą gotowi byli dokonywać takich aktów. Gorszą z możliwości była ta, iż 
chodziło tu o fizyczną ruję, odrażające połączenie ciał mężczyzny i kobiety. A może dziecko 
było Martwe, słyszał plotki o takich dzieciach wywożonych potajemnie z Merilon. 
Najchętniej odesłałby tę kobietę i jej dziecko precz.
      Wiedział jednak, iż równałoby się to wydaniu na nich wyroku śmierci.
      Dostrzegłszy to niezdecydowanie, katalista zmarszczył brwi i przydreptał, by stanąć 
obok unoszącego się w powietrzu nadzorcy. Z irytacją kiwając dłonią i przywołując nadzorcę, 
by opuścił się ku niemu, katalista mruknął cicho: - Nie mogę wprost uwierzyć, iż naprawdę 
rozważasz tę możliwość! Ona na pewno popełniła... no wiesz... - Widząc kpiący uśmieszek 
nadzorcy, katalista zaczerwienił się z zakłopotania i wypalił szybko: - Każ jej iść precz. Albo 
jeszcze lepiej, poślij po Wykonawców...
      Nadzorca skrzywił się.
      - Nie potrzebuję Duuk-tsarith do tego, by mówili mi, jak mam zarządzać sprawami 
osady. I cóż chciałbyś, żebym uczynił? Mam odesłać ją i dziecko na Bezdroża? To ostatnia 
osada po tej stronie rzeki. Chcesz spędzać bezsenne noce, przewracając się z boku na bok i 
rozmyślając o tym” co mogło ich tam spotkać? - Oglądając się przez ramię, spojrzał jeszcze 
raz na kobietę. Była młoda, nie mogła mieć więcej niż dwadzieścia lat. Można by nawet 
uznać ją za ładną, gdyby nie to, że jej dumną twarz poznaczyły już linie gniewu i nienawiści. 
Była też bardzo szczupła, suknia zwisała luźno z jej pełniejszego niegdyś ciała.
      Kwaśna mina katalisty wskazywała niedwuznacznie, iż gotów jest podjąć ryzyko kilku 
bezsennych nocy, byle tylko pozbyć się tej kobiety. Widząc to, nadzorca przestał się wahać.
      - Dobrze, pani - powiedział mrukliwie, świadomie unikając pełnego zdumienia i 
dezaprobaty wzroku katalisty. - Przyda nam się dodatkowa para rąk do pracy. Na koszt Jego 
Lordowskiej Mości dostaniesz placyk pod mieszkanie, skrawek ziemi, który urządzisz wedle 
swej woli, będziesz także miała udział w plonach. Praca w polu zaczyna się o świcie, a 
kończy o zmierzchu. Odpoczynek w południe.
      O dziecko zadba w tym czasie Mateczka Huspeth.
      - Ono pozostanie przy mnie - chłodnym tonem powiadomiła ich o swej decyzji 
kobieta, poprawiając równocześnie rzemienie mocujące dziecko i becik na jej plecach. - 
Podczas pracy będę nosiła je w ten sposób i moje ręce pozostaną wolne.
      Nadzorca potrząsnął głową.
      - Pani, powinnaś cały dzień poświęcić na pracę.
      - Tak też będzie - przerwała mu kobieta, prostując się na całą wysokość. - Czy mam 
zacząć natychmiast? Spojrzawszy na jej bladą, wyniszczoną twarz, nadzorca poruszył się, 
jakby chciał zmienić niewygodną pozycję.
      - Nie - odezwał się szorstko. - Najpierw proszę urządzić jakoś siebie i dziecko. Nie 
zaszkodzi przynajmniej zajrzeć do Mateczki. Załatwi wam trochę żywności.
      - Nie biorę jałmużny - odparła kobieta odwracając się, by odejść.
      - Jakże się, pani, zwiesz? - zapytał nadzorca. Kobieta zatrzymała się i spojrzała na 
niego przez ramię.
      - Anja.
      - A dziecko? - Joram.
      - Czy chłopiec został poddany Próbom i otrzymał błogosławieństwo zgodnie z 
prawami Kościoła? - surowym tonem zapytał katalista, zdecydowany uratować choć resztki 
swej utraconej godności. Jednak te starania okazały się zupełnie chybione. Kobieta, 
odwróciwszy się w miejscu, po raz pierwszy spojrzała mu prosto w twarz, i w jej płonącym 
wzroku katalista dostrzegł błysk tak dziwny, dziki i pełen drwiny, że mimo woli cofnął się o 
krok.
      - O, tak - szepnęła Anja. - Przeszedł ceremonię Prób i otrzymał błogosławieństwo 
Kościoła, możesz być tego pewien! Równocześnie zaśmiała się tak niesamowitym, ostrym 
śmiechem, iż katalista rzucił nadzorcy szybkie, pełne butnej satysfakcji spojrzenie. I gdyby 
nie ono, nadzorca mógłby odwołać decyzję i odesłać kobietę, by poszła swoją drogą. On 
również usłyszał w tym śmiechu nutkę szaleństwa. Wolałby jednak, by grom spalił go na 
miejscu, zanim okazałby słabość przed tym niedowidzącym, łysawym kurduplem, który 
denerwował go od pierwszej chwili, kiedy to miesiąc temu przybył do osady.
      - Na co się gapicie?! - ryknął ku Magom Pól, obserwującym rozwój wydarzeń z 
zainteresowaniem osób ciekawych wszystkiego, co odbiegało od codziennego trudu i 
monotonii, towarzyszących ich życiu. - Odpoczynek skończony. Do roboty. Ojcze Tolbanie, 
obdarz ich Życiem - zwrócił się do katalisty, który ze świętoszkowatą miną osoby mającej 
rację westchnął i zaczął rytualny zaśpiew.
      Rzuciwszy nadzorcy triumfujące spojrzenie, tak jakby oboje dzielili się sobie tylko 
znanym żartem, kobieta odwróciła się i poczłapała ku mizernej, stojącej na uboczu chałupce, 
a jej piękna suknia ciągnęła się za nią wśród kurzu, zaczepiając o ciernie i przydrożne krzewy.
      Tę suknię nadzorca miał sobie dobrze zapamiętać. Po sześciu latach Anja nadal nosiła 
jej wystrzępione resztki.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VIII. POGRANICZE 
      
      JORAM WIEDZIAŁ, że różni się od pozostałych mieszkańców osady. Chyba zawsze 
był tego świadom, tak jak znał swoje imię lub imię matki czy jej dotyk. Jednak powód tej 
różnicy pozostawał dla sześciolatka zagadką.
      - Dlaczego nie pozwalasz mi bawić się z innymi dziećmi? pytał nieraz wieczorem, gdy 
wolno mu było ćwiczyć na zewnątrz chatki, pod bacznym okiem Anji.
      - Bo jesteś inny niż oni - odpowiadała Anja chłodny m tonem. Albo: - Dlaczego 
muszę się uczyć czytać? - pytał Joram kiedy indziej. - Tamte dzieci nie muszą.
      - Ponieważ jesteś inny niż tamte dzieci - padała odpowiedź.
      Inny. Inny. Inny. To słowo odciskało się w umyśle Jorama niczym wyrazy, które Anja 
kazała mu mozolnie przepisywać na tabliczce. To przez tę Różnicę, gdy Anja pracowała na 
roli, on sam pozostawał zamknięty w chatce. To przez tę Różnicę on i Anja trzymali się z dala 
od innych Magów Pól, nigdy nie biorąc udziału w ich zabawach i krótkich wieczornych 
pogawędkach, zanim wszyscy udawali się na spoczynek.
      - Dlaczego jestem inny? - buntowniczo zapytał Joram pewnego dnia, widząc bawiące 
się w ulicznym błocie dzieci. - Nie chcę być inny.
      - Oby Almin wybaczył ci głupstwa, które wygadujesz - ucięła dyskusję Anja, rzucając 
dzieciom na zewnątrz niechętne spojrzenie.
      - Stoisz nad nimi o tyle wyżej, o ile wyżej księżyc wznosi się nad przeklętą ziemią, 
którą depczemy stopami.
      Joram spojrzał w górę na ciemniejące niebo, na którym wisiał blady księżyc, oddalony 
od świata i maleńkich, otaczających go wieczornych gwiazd.
      - Ale księżyc jest samotny i chłodny, Anjo - zauważył Joram.
      - Tym lepiej dla niego, dziecko. Nie musi się bać, iż ktoś go skrzywdzi - odparła Anja. 
Klękając obok synka, objęła go i mocno przytuliła do siebie. - Bądź samotny jak księżyc i 
nikt nie zdoła uczynić ci krzywdy! Cóż, był to na pewno jakiś powód, jednak według Jorama 
niewystarczający. Przebywając całe dnie w samotności, miał mnóstwo czasu na rozmyślania. 
Trzymał więc oczy i uszy otwarte, ukradkiem obserwował matkę i usiłował odkryć istotę 
Różnicy. Raz myślał, iż już mu się udało.
      - Czego tu chcesz, katalisto? - bez cienia szacunku zapytała Anja, z rozmachem 
otwierając drzwi, gdy pewnego ranka, przed rozpoczęciem pracy, ktoś do nich zapukał.
      Ojciec Tolban usiłował zatrzymać uśmiech na swoich wargach, lecz przychodziło mu 
to z pewnym trudem.
      - Niechaj zawsze świeci nam słońce, Anjo. I niech towarzyszy ci dzisiaj 
błogosławieństwo Almina.
      - Jeśli miałoby tak być, to na pewno nie dzięki twoim modłom - wypaliła Anja. - Raz 
jeszcze, katalisto, pytam, czego chcesz. I mów krótko, jeśli łaska. Muszę iść na pole.
      - Przyszedłem, aby omówić... - zaczął katalista urzędowym tonem, ale pod wpływem 
lodowatego spojrzenia Anji stracił pewność siebie, zapomniał starannie obmyślanej 
przemowy i w końcu wypalił pospiesznie: - Ile lat, pani, ma twój... Joram? Na wpół śpiący 
chłopiec, leżący na swoim łóżeczku w kącie chatki, naciągnął na głowę pasiasty koc.
      - Sześć - odpowiedziała Anja zuchwałym tonem, jak gdyby rzucała wyzwanie Ojcu 
Tolbanowi.
      Katalista skinął głową i podjął próbę odzyskania utraconej godności.
      - No właśnie - powiedział gładko. - To wiek, w którym chłopak powinien rozpocząć 
nauki. Wiesz, pani, o tym, że spotykam się z dziećmi w Godzinie Południa. Pozwól, że... to 
znaczy...
      Anja odpowiedziała lodowatym, drwiącym prychnięciem, pod wpływem którego 
dalsze słowa utknęły kalaliście w gardle i uśmiech momentalnie zniknął z jego warg.
      - O jego edukację zadbam sama, katalisto! Mimo wszystko w żyłach chłopca płynie 
szlachetna krew - dodała gniewnym tonem, gdy Ojciec Tolban usiłował protestować. - 
Otrzyma wykształcenie, jakie przystoi osobie szlachetnego rodu, inne od tego, które wciskasz 
tym waszym kmiotkom o łapach jak bochny! Z tymi słowy przecisnęła się obok niego, 
zatrzaskując drzwi i zasuwając rygiel. Zrobione z trzech gałęzi, jak wszystkie drzwi w 
wiosce, zostały kiedyś zaprojektowane w formie witających przybysza dłoni. Ponieważ 
jednak nikt się o nie nie troszczył, drzwi chatki Anji wyglądały jak zaciśnięte szpony 
szkieletu. Obrzucając katalistę podejrzliwym spojrzeniem, Anja założyła na rygiel magiczną 
aurę zaklęcia ochronnego, co każdego ranka wyczerpywało ją tak dalece, że zamiast udawać 
się na pole lecąc jak inni magowie, musiała chodzić tam pieszo.
      Wewnątrz chatki Joram ostrożnie uniósł głowę znad koców. Katalista jeszcze nie 
odszedł. Chłopiec słyszał jego ciężkie, człapiące kroki, do których po chwili dołączyły 
odgłosy stóp drugiego człowieka.
      - Słyszałeś? - gniewnie zapytał Ojciec Tolban.
      - Lepiej zostaw ją w spokoju - poradził mu nadzorca. I dzieciaka również.
      - Ale powinno mu się zapewnić wykształcenie...
      - Tu cię boli! - prychnął nadzorca. - Szczeniak nie zna katechizmu, co? Jeśli podejmie 
pracę na polu, gdy skończy osiem lat, to nie obchodzi mnie, czy potrafi wyrecytować 
Dziewięć Tajemnic, czy nie.
      - Gdybyś zechciał z nią pomówić...
      - Z nią? Wolałbym spierać się z centaurem. Chcesz mieć dzieciaka, to musisz sam 
wyrwać go z jej szponów.
      - Może i masz rację - wymamrotał pospiesznie Ojciec Tolban. - Nie sadzę zresztą, by 
miało to większe znaczenie...
      I obaj odeszli.
      Na tym więc, częściowo przynajmniej, polega Różnica - rozmyślał Joram. Pochodzę 
ze szlachetnego rodu, cokolwiek by to znaczyło.
      Było jednak coś jeszcze. Musiało być. W miarę jak Joram dorastał, zaczął zdawać 
sobie sprawę z tego, że Różnica oddziela go od wszystkich - nie wyłączając jego matki. 
Dostrzegał to niekiedy w sposobie, w jaki Anja patrzyła na niego, gdy robił coś zwyczajnego, 
na przykład podnosił jakiś przedmiot w dłoniach lub chodził po podłodze. Widział w jej 
oczach strach, strach, który budził lęk i w nim samym, choć chłopczyk nie znał jego powodu. 
Kiedy zaś zaczynał wypytywać matkę, ta odwracała twarz i okazywało się, że ma mnóstwo 
pracy.
      Jedna z różnic pomiędzy Joramem i innymi dziećmi była oczywista. Chłopak musiał 
chodzić. Mimo to, że podczas całego dnia, zamknięty w chatce, miał wyznaczone zadania do 
wykonania i lekcje do wyuczenia się, spędzał wiele czasu przy oknie, zazdrośnie obserwując 
zabawy innych wiejskich dzieci. Każdego dnia w południe, pod bacznym nadzorem Ojca 
Tolbana, unosiły się one w powietrze i opadały na ziemię, bawiąc się przedmiotami, jakie 
pozwalała im stwarzać ich dziecięca wyobraźnia i ograniczone zdolności. Najgorętszym 
pragnieniem Jorama była właśnie umiejętność unoszenia się w powietrzu, możliwość 
uwolnienia się od konieczności chodzenia po ziemi niczym najnędzniejsi spośród Magów Pól 
albo ci najgłupsi z głupich (wedle słów matki) - kataliści.
      Skąd jednak wiem, że tego nie potrafię? - pewnego dnia zadał sam sobie dość 
oczywiste pytanie. - Przecież nigdy naprawdę nie próbowałem.
      Odchodząc od okna, rozejrzał się po całej chatce. Tworzyło ją martwe drzewo, 
uformowane magicznie tak, by wewnątrz pnia powstała pustka, górą zaś zręcznie skręcone i 
splecione gałęzie zamykały się niczym prymitywny dach. Wysoko nad głową Jorama, przez 
całą szerokość chatki, rozpinała się pojedyncza gałąź z surowego drzewa. Joram nie bez 
wysiłku wyciągnął wykonany z niskiego pieńka stół roboczy i ustawił go pod belką. Potem 
przeniósł krzesło na stół, wspiął się na nie i spojrzał w górę. Jeszcze za nisko. Nieco 
rozczarowany, rozejrzał się po izdebce i w rogu dostrzegł pojemnik na ziemniaki. Zlazł, 
opróżnił wielką dynię, wysypując ziemniaki, i z wielkim mozołem zdołał umieścić ją na 
krześle.
      Teraz mógł już, choć z trudem, dosięgnąć belki. Pod jego stopami dynia zachybotała 
się ostrzegawczo. Joram czubkami palców dotknął belki, podskoczył, zwalając dynię na 
ziemię, uchwycił gałąź i podciągnął się na nią. Spojrzawszy w dół, stwierdził, że do podłogi 
ma teraz spory kawał.
      To nic nie znaczy - powiedział sobie, ufny we własne siły. Polecę, tak jak inni. 
Wciągając powietrze w płuca, zamierzał właśnie rzucić się w powietrze, kiedy nagle 
magiczna pieczęć na drzwiach pękła, drzwi otworzyły się jak uderzone wichrem i do izby 
wpadła jego matka.
      Zdumione spojrzenie Anji powędrowało od stołu do krzesła, potem do dyni na 
podłodze i wreszcie zatrzymało się na skulonym u belki pod pułapem Joramie, który 
wpatrywał się w matkę ciemnymi oczyma. Blada twarzyczka chłopca zastygła w nieruchomą 
maskę. Anja natychmiast skoczyła w górę. Unosząc się do powały, chwyciła chłopca w 
ramiona.
      - Maleńki mój, cóżeś ty chciał uczynić? - pytała jak w gorączce, przytulając do siebie 
synka, gdy oboje wolno spływali w dół.
      - Chciałem latać tak jak oni - odparł Joram, wskazując bawiące się za oknem dzieci i 
wyrywając się z mocnego uścisku matki.
      Stawiając synka na ziemi, Anja spojrzała przez ramię na małych wieśniaków i wargi 
jej wykrzywił grymas pogardy.
      - Nigdy więcej nie obrażaj mnie ani siebie takimi myślami! - powiedziała, starając się, 
aby te słowa zabrzmiały poważnie i surowo. Jednak głos jej zadrżał i raz jeszcze popatrzyła 
na prymitywne urządzenie, które Joram zbudował, by dotrzeć do celu. Wzdrygnęła się, 
przyłożyła dłoń do ust, a potem, jakby się rozmyśliwszy, pospiesznie zdjęła krzesło ze stołu i 
przesunęła je w kąt. Dokonawszy tego, z bladą twarzą i słowami ostrej wymówki na ustach, 
odwróciła się, by spojrzeć na Jorama.
      W oczach chłopca zobaczyła coś, co sprawiło, że powstrzymała się od reprymendy. 
Ujrzała w nich pytania i oczekiwanie na odpowiedź.
      A ona nie była jeszcze gotowa do jej udzielenia.
      Tak więc bez słowa odwróciła się na pięcie i wyszła z chatki.
      Joram ponowił, oczywiście, próbę skoku spod dachu, podejmując ją podczas żniw, 
kiedy jego matka była zbyt zajęta, by wracać na obiad, co robiła teraz dość często. Balansując 
na końcu belki, skoczył wreszcie, pragnąc całym swoim maleńkim jestestwem zawisnąć jak 
gryf w chłodnym, ciężkim powietrzu, a potem, niczym liść gnany wiatrem, lekko opaść ku 
ziemi.
      Wylądował nie jak niesiony wiatrem liść, ale jak głaz ciśnięty ze zbocza góry. Podczas 
upadku zrobił sobie poważną krzywdę. Podnosząc się z ziemi, poczuł w boku ostry ból, 
szczególnie przejmujący przy głębszych oddechach.
      - Co się stało mojemu maleństwu? - żartobliwie zapytała wieczorem Anja. - Jesteś 
dziś bardzo spokojny.
      - Skoczyłem spod dachu - odpowiedział Joram, patrząc jej prosto w oczy. - 
Próbowałem fruwać tak jak inni.
      Anja zrobiła groźną minę i znów otworzyła usta, by zbesztać synka. I znów, tak jak 
przedtem, w jego oczach ujrzała pytania.
      - Czym to się skończyło? - zapytała szorstko, skubiąc palcami brzeg wystrzępionej, 
dawniej zielonej sukni.
      - Spadłem - odpowiedział Joram patrzącej gdzieś w bok matce. - Boli mnie, o tutaj. - 
Przycisnął dłoń do boku.
      Anja wzruszyła ramionami.
      - Mam nadzieję, że dobrze sobie zapamiętasz tę nauczkę rzuciła chłodno. - Nie jesteś 
taki jak oni. Jesteś inny. I zawsze, kiedy będziesz starał się do nich upodobnić, zrobisz sobie 
krzywdę albo zostaniesz skrzywdzony przez nich.
      Ona ma rację. Nie jestem taki jak inni. Teraz Joram już to wiedział. Ale dlaczego? Co 
było tego przyczyną? Tej zimy, podczas której ukończył sześć lat, zdarzyło się coś, co znów 
podsunęło Joramowi myśl, że znalazł odpowiedź.
      Joram był urodziwym dzieckiem. Nawet zgorzkniały nadzorca nie potrafił 
powstrzymać się od przerywania swoich codziennych utyskiwań, by odwrócić się i popatrzeć 
na malca, gdy Anja pozwalała Joramowi wyjść na zewnątrz chatki. Nieustanne niemal 
przebywanie pod dachem sprawiło, że skóra chłopca była gładka, biała i przezroczysta jak 
marmur. Oczy miał duże i wyraziste, otoczone rzęsami tak długimi, że sięgały prawie 
policzków. Gęste, czarne brwi, osadzone nisko na czole, nadawały chłopcu poważny, 
zadumany nad wiek wygląd, dziwnie kontrastujący z jego dziecinną twarzyczką.
      Najbardziej jednak różnił się Joram od innych dzieci włosami. Gęste, obfite, czarne 
jak skrzydła kruka, wyrastały trójkątem na czole chłopca, by masą splątanych kędziorów 
opaść na jego barki.
      Fatalnym zrządzeniem losu te właśnie pyszne włosy zatruły Joramowi dzieciństwo. 
Anja nie chciała ich obcinać, aż wyrosły w tak długą gęstwinę, że niekiedy musiała całymi 
godzinami szarpać je i czesać, zanim udawało jej się usunąć z nich splątane kosmyki. 
Próbowała zaplatać je w warkocz, ale były tak niesforne, iż rozwijały się po kilku minutach i 
układały dookoła twarzy malca, podwijając się na ramionach, jak gdyby żyły własnym 
życiem.
      Anja odczuwała bezgraniczną dumę z powodu urody swojego synka. Utrzymywanie 
jego włosów w czystości i układanie ich stanowiło dla niej wielką przyjemność - i w istocie, 
ponieważ duma kazała jej trzymać się z dala od sąsiadów, było jej jedyną rozrywką. Czesanie 
włosów chłopca przekształciło się w odbywający się codziennie, iry- tujący Joramą rytuał. 
Każdego wieczoru, po skromnej kolacji i krótko trwających ćwiczeniach, chłopiec zasiadał w 
ustawionym na ich prymitywnym stole siedzeniu, Anja zaś palcami i z pomocą swojej magii z 
miłością układała lśniącą, dziką grzywę syna.
      I oto, pewnego wieczoru, Joram zbuntował się.
      Przez cały dzień, siedząc jak zwykle w domu, obserwował z okna bawiących się 
razem innych chłopców, którzy unosili się w powietrze i opadali na ziemię w pogoni za 
kryształową kulą, wyczarowaną przez ich przywódcę, jasnookiego chłopca o imieniu Mosiah. 
Tę dość brutalną zabawę przerwał powrót niektórych rodziców z pola. Dzieci zgromadziły się 
wokół nich, przytulając i obejmując ojców i matki w taki sposób, że Joram poczuł w sercu 
mrok i pustkę. Choć Anja nieustannie zajmowała się nim i tuliła go do siebie, była w tym 
jakaś gwałtowność, która raczej go przerażała, niż wzruszała. Joram niekiedy odczuwał to 
tak, jakby matka pragnęła zmiażdżyć jego ciałko, wchłonąć je w siebie i uczynić z obu 
jedność.
      - Mosiah - krzyknął ojciec chłopaka, chwytając syna, który, po krótkim powitaniu, 
wracał już do gry. - Wyglądasz jak młody lew - powiedział ojciec, rozwichrzając opadające 
długimi kosmykami na oczy jasne włosy synka. Przesuwając je pomiędzy palcami, obciął je 
zręcznym ruchem dłoni.
      Tego wieczoru, kiedy Anja wezwała Joramą, by usiadł na stole, i zaczęła rozczesywać 
to, co zostało z jego warkocza, chłopiec szarpnął się w bok, a potem odwrócił i z powagą 
spojrzał na matkę swoimi ogromnymi ciemnymi oczyma.
      - Gdybym miał ojca, tak jak pozostali chłopcy - powiedział spokojnie - obciąłby mi 
włosy. Gdybym miał ojca, byłbym taki jak oni. Nie pozwoliłby ci zrobić ze mnie „innego”.
      Anja, bez słowa, trzasnęła go w twarz.
      Cios zrzucił Joramą na podłogę i pozostawił na policzku ślad, widoczny jeszcze przez 
kilka dni. W sercu chłopca powstała głębsza jednak rana, która już nigdy nie miała zagoić się 
całkowicie.
      Pod wpływem bólu i gniewu, a także wystraszony nieco wyglądem matki - bo Anja 
zbladła śmiertelnie, a jej oczy zabłysły wściekłością - Joram zaczął płakać.
      - Przestań! - wbijając boleśnie w ramię chłopca swoje szczupłe palce, Anja zmusiła 
go, by wstał. - Przestań! - szepnęła z gniewem w głosie. - Dlaczego płaczesz? - Bo mnie 
skrzywdziłaś! - oskarżycielskim tonem wymamrotał Joram. Przyciskając dłoń do piekącego 
jeszcze policzka, patrzył na matkę z ponurym wyzwaniem w oczach.
      - Ja cię skrzywdziłam! - prychnęła kpiąco Anja. - Klepnięcie dłonią i maleństwo 
płacze. Chodź! - Szarpnięciem wyciągnęła chłopca przez drzwi chaty na uliczkę małej wioski, 
gdzie po dniu ciężkiej pracy zbierali się ludzie, by nieco odpocząć. - Chodź, Joramie, pokażę 
ci, co jest prawdziwą krzywdą! Idąc tak szybko, że dosłownie ciągnęła potykającego się w 
błocie Jorama za sobą (w towarzystwie dziecka Anja zawsze poruszała się pieszo - dziwny 
nawyk, który nie uszedł uwagi innych magów i niejednokrotnie dawał im powody do 
rozmyślań), doszła aż do znajdującego się na drugim końcu wioski domku katalisty. 
Korzystając z zaoszczędzonego w czasie dnia pracy zapasu magii, sprawiła, że drzwi z 
hukiem stanęły otworem. Rozgrzana wściekłością, wpadła do środka razem z dzieckiem.
      - Anja? Co się stało? - jęknął Ojciec Tolban, podrywając się z miejsca, na którym 
wypoczywał przy wesoło buzującym ogniu. Nad płomieniami pochylała się Huspeth, 
przygotowująca mu kolację, co wymagało większej porcji Życia, niż miał w sobie katalista. 
Nad ogniem wisiały kiełbaski, sycząc i chichocząc tak samo prawie, jak stara kobieta, 
gotująca w magicznej sferze, bulgoczącej nad paleniskiem, owsiany kleik.
      - Wynoś się! - rozkazała Anja starej, nie odrywając wzroku od zdumionego katalisty.
      - Lepiej... lepiej będzie, jeśli rzeczywiście wyjdziesz, Mateczko Huspeth - łagodnym 
głosem powiedział Ojciec Tolban. Zamierzał dodać jeszcze: - I natychmiast wezwij tu 
nadzorcę - ale na widok pałających oczu Anji i jej pobielałej z gniewu twarzy ugryzł się w 
język. Cmokając i pomrukując Mamka odesłała kiełbaski znad płomieni na stół, potem zaś - 
obserwując Anję i chłopca zmrużonymi oczyma - frunęła ku drzwiom, czyniąc dłonią znak 
chroniący od zła.
      Skrzywiwszy drwiąco wargi, Anja zatrzasnęła drzwi i stanęła przed katalista. Nie 
składał jej wizyt od dnia, w którym zabroniła mu kształcenia Jorama. Ona też nigdy, jeśli 
mogła tego uniknąć, nie odzywała się do niego w polu. Tak więc zdumiał się, widząc ją w 
swoim domku, jeszcze bardziej zaś zdziwiło go to, iż przyprowadziła ze sobą dziecko.
      - Co się stało? - zapytał ponownie. - Czy ty lub dziecko jesteście chorzy? - Katalisto, 
otwórz dla nas Korytarze - zażądała Anja rozkazująco, jakby rozmawiała z podwładnym; ton 
ten dziwnie kontrastował z jej nędzną, wystrzępioną suknią i umazaną, brudną twarzą. - 
Chłopiec i ja musimy wybrać się w podróż.
      - Teraz? Ależ... ależ... - Ojciec Tolban jąkał się, zupełnie wytrącony z równowagi. 
Tego jeszcze nie było! Nie wolno do tego dopuścić! Ta kobieta oszalała! Owa myśl podsunęła 
kalaliście następną. Był oto sam i bezbronny w obecności czarodziejki, Albanara, jeśli 
uwierzyć w jej historię, a mógł wyczuć promieniującą od niej, wraz z gniewem, silę Życia.
      Prawdopodobnie zaoszczędziła energię po dniu pracy. Zapewne niezbyt wiele, może 
jednak mieć jej dość, by przekształcić go w mutanta lub obrócić w perzynę jego mały domek. 
Co robić? Zwlekać. Być może stara Mateczka znajdzie we łbie dość oleju, by zaalarmować 
nadzorcę. Próbując zachować spokój, katalista przeniósł wzrok z matki na dziecko, stojące za 
nią w milczeniu i na wpół ukryte w fałdach obfitej, wystrzępionej sukni.
      Mimo iż umysł Ojca Tolbana pogrążony był w konfuzji i zamęcie, katalista nie 
potrafił powstrzymać się od przyjrzenia się chłopcu. Nigdy przedtem nie widział z bliska tego 
dziecka, zadbała o to Anja. I choć słyszał plotki o urodzie malca, na pewno nie spodziewał się 
czegoś takiego. Granatowoczarne włosy okalały twarz bladą, o wielkich, ciemnych oczach. 
Jednak, oprócz nadzwyczajnej urody dziecka, zaskakujący był również fakt, że w tych 
szeroko otwartych, błyszczących oczach nie dostrzegł żadnego strachu. Owszem, czaił się w 
nich cień bólu - katalista widział znaki palców Anji na policzku malca. Były i ślady łez. 
Natomiast nie zobaczył w tych oczach lęku, a tylko skrywany triumf, jak gdyby cała sytuacja 
została przez Jorama starannie zaplanowana i zaaranżowana.
      - Katalisto, zrób to natychmiast - syknęła Anja, tupiąc bosą stopą o podłogę. - Nie 
przywykłam do tego, by tacy jak ty kazali mi czekać! - Z-zapłata - wyjąkał Ojciec Tolban. 
Odrywając spojrzenie od tego dziwnego dziecka, odwrócił się, by napotkać dziki wzrok 
matki, i poczuł ulgę, mogąc skryć się za ochronną tarczą zasad swojego Zakonu. - W-wiesz o 
t-tym, że musi być zapłata - mówił już mocniejszym głosem, jak gdyby te reguły użyczyły mu 
mocy stuleci. - Porcja twojego Życia, pani Anjo, a także porcja od chłopca, jeśli chcesz zabrać 
go ze sobą.
      Katalista oczekiwał, iż to powstrzyma kobietę - czyż Magowi Pól, po całym dniu 
pracy, mogło pozostać tyle magii, by oddać katalistom porcję niezbędną do użycia ich 
Korytarzy? I rzeczywiście, powstrzymało to Anję, ale tylko na chwilę, niezupełnie zresztą 
tak, jak wyobrażał to sobie Tolban.
      Na wzmiankę o chłopcu Anja spojrzała na dziecko z pewnym zaskoczeniem, tak jakby 
na moment zapomniała o jego istnieniu. Po chwili, z twarzą wykrzywioną gniewem, 
odwróciła się do stojącego z założonymi rękoma i przygotowanego na spór katalisty.
      - Pijawki! Dam wam to, czego potrzebujecie, aby żyć! - ucięła. - Wara wam jednak od 
chłopca. Ja spłacę jego część z mojego Życia. No, dalej. Mam go tyle, że wystarczy! Weź 
moją dłoń! Anja wyciągnęła rękę ku kalaliście, który tracił pewność siebie, jak ranne drzewo 
traci żywicę. Niczego nie pojmując, spojrzał na kobietę i na krótką chwilę zapomniał ojej 
poszarpanej sukni, brudnej twarzy i spalonej słońcem skórze Maga Pól. Ujrzał przed sobą 
wysoką, urodziwą damę, odzianą po królewsku, zrodzoną do wydawania rozkazów i 
przywykłą do tego, by rozkazy te wykonywano. Nie zdając sobie sprawy z tego, co robi, 
katalista wziął ją za rękę i poczuł Życie wpływające weń z taką siłą, iż nieomal zwaliła go z 
nóg.
      - D-dokąd chcecie się udać? - zapytał słabym głosem. - Na Pogranicze.
      - Na Pogranicze? - ze zdumienia aż rozdziawił usta. Anja ostrzegawczo zmarszczyła 
brwi.
      Ojciec Tolban poczuł skurcz w gardle. Potem i on zmarszczył brwi, usiłując odzyskać 
choć trochę utraconej godności.
      - Aby zapewnić warn powrót, muszę pozostawić Korytarz otwarty - powiedział 
kwaśno.
      Anja prychnęła gniewnie.
      - No to go takim zostaw - powiedziała sucho. - Nie dbam o to. I tak oddalimy się tylko 
na kilka chwil. A teraz do dzieła! - Bardzo proszę - mruknął katalista.
      Używając Życia Anji, katalista otworzył dla niej okno w czasie i przestrzeni, jeden z 
wielu Korytarzy stworzonych kiedyś przez Wróżbitów, Magów Czasu. Wróżbici dawno temu 
odeszli już w niebyt, razem z nimi zaś przepadła sztuka budowania Korytarzy. Kataliści 
jednak, od stuleci posługujący się przejściami, wiedzieli, jak ich używać i jak czerpiąc Życie 
od tych, co z nich korzystali, utrzymywać je w ruchu.
      Wkraczając w okno, które pojawiło się jako czarna pustka wewnątrz przytulnego 
mieszkanka Ojca Tolbana, Anja i dziecko natychmiast zniknęli. Spoglądając bojaźliwie na 
otwarty Korytarz, katalista odkrył, że zastanawia się, czy nie zamknąć go, pozostawiając ich 
na zawsze po tamtej stronie. Opamiętał się natychmiast, zaskoczony i zdumiony tym, że coś 
takiego przyszło mu do głowy.
      Pogranicze - pomyślał, potrząsając głową. Jakież to dziwne. Dlaczego właśnie tam, na 
te opustoszałe, pozbawione życia tereny? Na Pograniczu nie ma żadnych strażników. Nie są 
potrzebni.
      Zrobić choć krok w te unoszące się tam i dryfujące w powietrzu mgły - znaczy przejść 
na Drugą Stronę. Przejść na Drugą Stronę znaczy umrzeć.
      Nie ma również powodu, dla którego należałoby strzec kraj przed tym, co znajduje się 
po Drugiej Stronie. Po Drugiej Stronie nie ma niczego prócz królestwa Śmierci. Stamtąd zaś 
nikt jeszcze nie wrócił.
      Pierwsze słowa katechizmu głoszą: „Uciekliśmy ze świata, w którym panowała 
Śmierć, zabraliśmy ze sobą magię i te magiczne stwory, które były naszym dziełem. 
Wybraliśmy ten świat, ponieważ nie był zajęty. Tu przetrwa magia, ponieważ nie istnieje nikt 
i nic, co mogłoby nam ponownie tu zagrozić. Tu bowiem, w tym świecie, jest Życie”.
      Nie ma strażników, ale są Patrzący.
      Trzymając dłoń matki i wstępując z wahaniem w Korytarz, Joram przez chwilę poczuł 
się tak, jakby coś go bardzo ciasno obejmowało. Przed jego oczami błysnęły piękne, 
roziskrzone gwiazdy. Zanim jednak umysł chłopca zdążył zarejestrować to, co naprawdę się 
wydarzyło, wszystko dobiegło końca, migotliwe światło zniknęło, a Joram rozejrzał się 
dookoła w oczekiwaniu, iż zobaczy pokoik katalisty. Nie był jednak w domku katalisty. Stał 
na rozległym, pustynnym pasie białego piasku.
      Malec nigdy przedtem nie widział czegoś podobnego i cieszył go rozgrzany słońcem 
piach, który wyczuwał stopami. Sięgnął ku niemu dłonią, ale Anja szorstko pociągnęła go za 
rękę i długimi krokami ruszyła poprzez plażę, zmuszając chłopca, by szedł za nią.
      Początkowo marsz po piasku podobał się Joramowi. Trwało to jednak niedługo, bo 
piasku przybywało, iść zaś było coraz trudniej. Zaczął grzęznąć w lotnych wydmach, a gdy 
próbował ruszyć naprzód, one obsuwały się pod nim, powodując potknięcia i upadki malca.
      - Gdzie my jesteśmy? - zapytał, z trudem łapiąc oddech.
      - Stoimy na krańcu świata - odparła Anja, zatrzymując się, by otrzeć pot z twarzy i 
rozejrzeć się wokół.
      Zadowolony z odpoczynku, Joram rozejrzał się dookoła.
      Anja powiedziała prawdę. Za nim znajdował się świat, białe piaski ustępowały 
miejsca rzadkim kępom trawy, które dalej przechodziły w soczystą zieleń pól. Widział też 
wyższe i ciemniejsze lasy, przesuwające granicę życia dalej, ku purpurze gór, wznoszących 
swe pokryte śniegiem szczyty na tle błękitu nieba. Joramowi wydało się też, ze niebo, ze 
szczytu tych gór, rzuca się przed siebie, w rozpostartą nad jego głową, rozległą, bezchmurną 
pustkę. Śledząc wzrokiem krzywiznę nieboskłonu, odwrócił się i spojrzał tam, gdzie łączyła 
się ze skrytą we mgle pustką poza białym piachem.
      I zobaczył Patrzących.
      Zaskoczony, chwycił Anję za rękę i pokazał to, co ujrzał.
      - Tak - odpowiedziała tylko. Jednak ból i gniew w jej głosie spowodowały, że malec 
zadrżał w mizernym blasku słońca, mimo iż piasek pod jego stopami nadal buchał 
południowym żarem.
      Mocno ściskając dłoń Jorama, Anja pociągnęła go za sobą, a jej wystrzępiona suknia 
pozostawiała na piasku smugi przypominające ślady ślimaków.
      Trzydziestostopowe kamienne posągi Patrzących stały szeregiem wzdłuż całego 
Pogranicza, wiecznie wypatrując czegoś we mgłach po Drugiej Stronie. Rozstawione co 
dwadzieścia kroków, jak okiem sięgnąć, wznosiły się na granicy białych piasków.
      Zbliżający się do nich Joram patrzył na nie w zachwycie. Nigdy nie widział czegoś tak 
wysokiego! Nawet drzewa w puszczy nie górowały nad nim tak, jak te gigantyczne posągi. 
Zbliżał się do nich od tyłu i dlatego początkowo sądził, że wszystkie są do siebie podobne. 
Przedstawiały ludzi odzianych w długie szaty. Niektóre z nich wykonano jako figury 
mężczyzn, inne wyglądały jak kobiety. Wydawało się też, iż jest to jedyna różnica między 
nimi. Wszystkie stały w tej samej pozycji, z ramionami opuszczonymi wzdłuż ciała i stopami 
zestawionymi razem; patrzyły przed siebie.
      Podszedłszy jednak bliżej, Joram spostrzegł, iż jeden posąg różni się od pozostałych. 
Lewa dłoń kamiennej figury, zamiast być otwartą, jak u innych, zaciskała się w pięść.
      Joram odwrócił się ku Anji z ustami pełnymi pytań, dotyczących tych wspaniałych 
figur. Kiedy jednak spojrzał w jej twarz, zamknął usta tak gwałtownie, że przygryzł sobie 
język. Przełykając te pytania, czuł posmak krwi.
      Twarz Anji była bielsza, a oczy płonęły gniewem gorętszym od piasku, po którym 
stąpali oboje. Rozgorączkowany, dziki wzrok utkwiła w jednym z posągów - tym, co miał 
zaciśniętą dłoń. W kierunku tego właśnie posągu zmierzała uparcie, to unosząc się w 
powietrzu, to opadając w lotne piaski.
      I wtedy Joram zrozumiał. W nagłym, niesamowitym przebłysku dziecięcego 
jasnowidzenia pojął wszystko, choć nie umiałby swojej nowej wiedzy ująć w słowa. 
Opanował go łamiący wolę strach, a od tego uczucia zrobiło mu się słabo i zakręciło w 
głowie. Przerażony, usiłował odbiec od Anji, matka jednak tylko mocniej chwyciła go za 
rękę. Zrozpaczony i wykrzykujący słowa, których Anja - błądząca teraz myślami bardzo 
daleko stąd, gdyby sądzić z wyrazu jej twarzy - nawet nie słyszała, Joram zaparł się piętami o 
piach.
      - Anjo! Proszę! Zabierz mnie do domu! Nie chcę oglądać...
      Upadł, pozbawiając Anję równowagi. Matka zachwiała się i upadłszy na kolana i 
dłonie, musiała puścić Jorama, żeby wstać. Chłopiec zerwał się na nogi i spróbował uciec, 
jednak Anja wyciągnęła rękę, złapała go za włosy i jednym szarpnięciem przyciągnęła ku 
sobie.
      - Nie! - wrzasnął rozpaczliwie Joram, zachłystując się łzami bólu i strachu.
      Chwytając go wpół z siłą, którą dała jej praca w polu, Anja podniosła malca i 
trzymając w ramionach, poleciała z nim ponad piaskami, raz jeszcze opadając; nie zboczyła 
jednak z drogi ku celowi, który sobie wyznaczyła.
      Znalazłszy się przed posągiem, stanęła w miejscu. Z trudem łapała powietrze. Przez 
długą chwilę wpatrywała się w górującą nad nimi statuę.
      Posąg, którego lewa dłoń zaciśnięta była w pięść, a oczy ponad ich głowami 
skierowane w mgły nad Drugą Stroną, miał w sobie przynajmniej z pozoru - mniej Życia niż 
drzewa w lasach. A jednak wiedział o ich obecności. Joram czuł, że posąg wie o nich, 
wyczuwał też straszliwy ból dręczący kamień.
      Wyczerpany, przestał krzyczeć i walczyć. Anja rzuciła go do stóp kamiennego 
olbrzyma, gdzie skulił się drżąc i kryjąc głowę w dłoniach.
      - Joramie - powiedziała Anja. - Oto jest twój ojciec.
      Chłopiec zacisnął powieki, nie mogąc się poruszyć ani wypowiedzieć słowa. Jedyne, 
co mógł uczynić, to leżeć na ciepłym piasku u stóp ogromnego kamiennego posągu.
      I wtedy na szyję chłopca spadła kropla wody. Unosząc głowę z miejsca, w którym 
wcisnął ją w piach, malec wolno spojrzał w górę. Wysoko ponad sobą mógł dostrzec 
kamienne oczy, wpatrzone prosto w Królestwo Śmierci, której kojącego spokoju na zawsze 
odmówiono posągowi. Na twarz chłopca opadła kolejna kropla wody. Łkając rozdzierająco, 
Joram zakrył buzię małymi dłońmi.
      Wysoko ponad nim płakał kamienny posąg.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      IX. RYTUAŁ 
      
      BYŁAM CÓRKĄ jednej z pierwszych rodzin w Merilon. On - twój ojciec - był 
Katalistą Domu.
      Siedzący przy stole, ponownie w ich domku, Joram słyszał głos Anji docierający do 
niego gdzieś z góry - niczym łzy tego posągu - sączący się przez otaczającą chłopca mgłę 
strachu i zgrozy.
      - Byłam córką jednej z pierwszych rodzin w Merilon - powtórzyła, układając włosy 
Jorama. - Twój ojciec był Katalistą Domu. W jego żyłach również płynęła szlachetna krew. 
Mój ojciec nie życzył sobie, by katalista mieszkający z nami był taki jak Ojciec Tolban, 
niewiele w końcu lepszy od samych Magów Pól. Ja miałam lat szesnaście, twój ojciec właśnie 
skończył trzydziestkę.
      Westchnęła i jej palce, rozczesujące splątane włosy Jorama, zaczęły poruszać się 
wolniej i bardziej pieszczotliwie. Spojrzawszy na jej twarz odbijającą się w szybie okiennej 
naprzeciw stołeczka, Joram dostrzegł, iż matka uśmiecha się leciutko i kołysze nieznacznie, 
poddając jakby rytmowi niesłyszalnej dla chłopca muzyki. Unosząc dłoń, przygładziła swoje 
brudne, splątane włosy.
      - Jakże piękne rzeczy tworzyliśmy razem, on i ja - powiedziała miękkim tonem, 
uśmiechając się marzycielsko. - Byłam bogata w Życie, jak zwykła mawiać moja mama. 
Pewnego wieczoru, by zabawić rodzinę, razem z twoim ojcem rozjaśniliśmy zmierzch 
tęczami i tak cudownymi zjawami, iż oczy wszystkich obecnych wypełniły się łzami. Twój 
ojciec powiedział później, iż było rzeczą naturalną, że my, którzy potrafiliśmy stworzyć takie 
piękno, pokochaliśmy i siebie nawzajem.
      Palce we włosach Jorama zacisnęły się, ostre paznokcie rozorały jego skórę i malec 
poczuł, że po szyi spływa mu strumyczek lepkiej krwi.
      - Udaliśmy się do katalistów, by poprosić o zezwolenie na małżeństwo. Jak zwykle, 
odwołali się do Wizji. Odpowiedź była przecząca. Orzekli, że nasz związek nie zaowocuje 
życiem! Rozplatając masę czarnych kędziorów, niby szponami szarpnęła paznokciami. Łapiąc 
się oburącz za stół, Joram rad był temu, że ból cielesny pomaga mu ukryć ból ducha.
      - Nie zaowocuje życiem! Ha! Łgali! Sam widzisz! - Obejmując Jorama za szyję, Anja 
przytuliła malca do siebie, gwałtownie i z pasją. - Jesteś ze mną, mój kochany! Jesteś 
dowodem ich łgarstwa! Przytulając głowę chłopca do swoich piersi, kołysała go lekko, nucąc 
cichutko sobie i jemu - „... łgarstwa... łgarstwa...”  - gdy wygładzała jedwabiste sploty włosów 
chłopca.
      - Tak, radości mego serca, mam ciebie - przerywając układanie kędziorów syna, by 
przez moment wpatrywać się w ogień, cicho powiedziała Anja. Opuściła dłonie na kolana. - 
Mam ciebie. Nie mogli nas powstrzymać. Nie potrafili nas rozdzielić, mimo iż kazali 
twojemu ojcu opuścić nasz dom i wrócić do Katedry. Powrócił do mnie w nocy, po ich 
oszukańczej Wizji. Spotkaliśmy się potajemnie w tym samym ogrodzie, w którym daliśmy 
życie tak wielu pięknym tworom.
      Obmyśliliśmy pewien plan. Chcieliśmy dać życie dziecku, obdarzonemu Życiem 
dziecku, udowadniając w ten sposób, że kataliści kłamali. Musieliby wtedy pozwolić na nasz 
związek, rozumiesz? Dla dopełnienia ceremonii poczęcia dziecka w moim łonie potrzebny 
był nam katalista. Nie mogliśmy znaleźć ani jednego. Tchórze! Ci, do których zwracaliśmy 
się z tą prośbą, odmawiali, obawiając się gniewu swego Biskupa, gdyby rzecz się wydała.
      A potem rozeszły się wieści o nas i zesłano go na wieś, zrobiono z niego Katalistę Pól! 
- syknęła Anja. - Z niego! On, którego dusza była samym pięknem i finezją, zesłany do 
mozolnego grzebania się w ziemi. Dola niewiele lepsza niż wieśniaka, ale oni się do tego 
urodzili. Oznaczało to również, iż już nigdy nie mieliśmy się spotkać, bo kto raz mozolił się w 
błocie pól, temu nie wolno stąpać po czarodziejskim bruku ulic Merilon.
      Byliśmy zrozpaczeni. I wtedy, pewnej nocy powiedział mi, że zna sposób, stary, 
zakazany sposób, dzięki któremu moglibyśmy dać życie dziecku.
      Anja splotła dłonie. Głębiej zapadła w swój fotel i utkwiła wzrok w ogniu. Joram nie 
mógł na nią patrzeć. Brzuszek ściskał mu gniew i dziwne, nieomal przyjemne uczucie bólu, 
którego nie rozumiał. Chłopiec patrzył przez okno na odległy, obojętny księżyc.
      - Opisał mi ten stary sposób - miękkim głosem opowiadała Anja. - Niemal zemdlałam. 
To było takie... zwierzęce. Jakże mogłabym to zrobić. A on? Czyż mogliśmy jednak postąpić 
inaczej? Przecież gdyby mnie opuścił, umarłabym. Wykradliśmy się razem...
      Głos Anji brzmiał teraz tak cicho, że Joram zaledwie ją słyszał.
      - Niewiele pamiętam z nocy, podczas której zostałeś poczęty. On... twój ojciec... podał 
mi napój z jakiegoś jasnoczerwonego kwiatu. Wydało mi się wtedy, że moja dusza opuściła 
ciało, pozostawiając Je, by czynił z nim to, czego zapragnie. I jak we śnie... pamiętam, że 
dotykały mnie jego dłonie... pamiętam okropny, rozdzierający ból... Pamiętam też... rozkosz...
      Zostaliśmy jednak zdradzeni. Ten katalista śledził nas i obserwował. Usłyszałam jego 
krzyk, a potem ocknęłam się z jękiem i zobaczyłam ich, jak stoją dookoła nas i gapią się na 
naszą hańbę. Zabrali go do Źródła, by go osądzić. Mnie też zabrali do Źródła. Mają tam 
miejsce, w którym trzymają „kobiety takie jak ja”, jak mówili. Anja uśmiechnęła się gorzko, 
patrząc w ogień. - Okazuje się, że jest nas więcej, niżbyś mógł przypuszczać, mój maleńki. 
Szukałam go, ale Źródło to rozległe miejsce, rozległe i przerażające. Zobaczyłam go dopiero 
podczas wykonania Wyroku.
      Mój najmilszy, ciążyłeś już w moim łonie, gdy zabrali mnie na Pogranicze i zmusili, 
bym stanęła na tym piasku, białym, palącym w stopy piasku. Zmusili mnie, bym tam stała i 
patrzyła, jak dokonują swojego zbrodniczego czynu! Z gniewnym warknięciem Anja porwała 
się na nogi. Stając naprzeciw Jorama, wbiła mu paznokcie w ramionka.
      - Magowie, którzy złamali prawo, wysyłani są na Drugą Stronę! - szepnęła dziko. - 
Taka jest ich kara za przestępstwo w tym świecie. „Żyjący nie zostanie oddany Śmierci”, jak 
powiada katechizm. Mag wkracza we mgłę, w nicość i znika! Tfu! - Splunęła w ogień. - Cóż 
to za kara w porównaniu z zamianą w żyjący głaz? Chłostany wiatrem i deszczem, musisz 
znosić niezliczone dni istnienia i pamięci tego, co znaczy żyć! Anja wpatrywała się w mrok 
oczyma, które widziały już tyle, że same mogły należeć do głazu. Joram nadal spoglądał na 
księżyc.
      - Postawili go na miejscu, które zaznaczyli już na piasku. Miał na sobie szaty 
oznaczające hańbę, a dwu Wykonawców mocno krępowało go swoimi czarami, tak że nie 
mógł nawet drgnąć. Słyszałam, iż kataliści przeważnie przyjmują swój los ze spokojem. 
Niektórzy nawet, przekonani o ogromie swojej zbrodni, wykonanie wyroku witają z ulgą. 
Twój ojciec do nich nie należał. Nie zrobiliśmy niczego złego. - Jej paznokcie wpiły się 
głębiej w ramiona Jorama. - My tylko pokochaliśmy się nawzajem! Ciężko oddychając, przez 
dłuższy czas nie mogła nic powiedzieć, zmuszała się do ponownego przeżycia okropnych 
chwil, przez mgnienie oka zaś upajała się tym bólem - i świadomością, że dzieli go z 
chłopcem.
      - Do ostatniej chwili - mówiła dalej, cichym, zachrypniętym nieco głosem - twój 
ojciec przeklinał ich i oskarżał. Próbowali go ignorować, ale widziałam ich twarze. Jego 
słowa trafiały w sedno.
      W końcu rozjuszony Biskup Vanya, oby, gdziekolwiek stąpnie, trafiał na skorpiona, 
rozkazał zacząć transmutację.
      By dokonać takiej przemiany, potrzeba dwudziestu pięciu katalistów. Vanya ściągnął 
ich ze wszystkich rejonów Thimhallan, by byli świadkami kary za naszą wielką zbrodnię, 
grzech miłości! Utworzyli krąg dookoła twojego ojca i w krąg ten wkroczył Duuk-tsarith 
katalistów, warlok, który pracuje dla nich, a któremu w zamian przyznają oni tyle Życia, ile 
go potrzebuje do wykonywania swych potwornych obowiązków. Gdy się pojawił, dwaj 
pomniejsi rangą Wykonawcy skłonili się i zniknęli, pozostawiając twojego ojca z tym, który 
znany był jako Egzekutor. Warlok dał znak. Kataliści chwycili się za ręce. Każdy z nich 
otworzył połączenie dla Egzekutora, dając mu niewiarygodną moc.
      Nie spieszył się. Wykonanie kary było procesem długim i bolesnym.
      Poruszając dłonią, Egzekutor wskazał na stopy twojego ojca. Pod długimi szatami nie 
mogłam ich zobaczyć, ale wyraz jego twarzy powiedział mi, kiedy poczuł początek 
transmutacji. Jego stopy zamieniały się w kamień. Lodowaty chłód powoli wędrował w górę 
nóg, sięgając lędźwi, brzucha, piersi i ramion. A jednak krzyczał im wprost w twarze, dopóki 
nie skamieniał jego brzuch. Nawet wtedy, gdy zawiódł go głos, widziałam, jak poruszają się 
jego wargi. W ostatniej chwili, ostatnim wysiłkiem woli, w momencie, w którym zamieniała 
się w kamień, zacisnął dłoń w pięść. Mogli to oczywiście zmienić. Woleli jednak znak jego 
ostatecznego, gorzkiego buntu pozostawić jako ostrzeżenie dla innych.
      Właśnie tak - pomyślał Joram, sięgając ku matce i zamykając jej dłoń w swoich 
rączkach - pozostawili nie zmienioną i twarz ojca, jako pomnik nienawiści, goryczy i gniewu.
      Głos Anji był prawie niesłyszalny.
      - Patrzyłam i widziałam, jak po raz ostatni wciąga powietrze do płuc. Potem już nie 
oddychał, nie tak, jak zwykły człowiek. Ale tchnienie życia jest w nim nadal. To właśnie 
najokrutniejszy, najbardziej dotkliwy element kary, jaką wymyślili ci niegodziwcy. Kiedy 
cokolwiek cię zaboli, pomyśl o nim, mój maleńki. Pomyśl o nim, gdy będziesz miał ochotę 
płakać, pojmiesz wtedy, że twoje łzy, przyrównane do jego łez, są dowodem zawstydzającej 
słabości. Pomyśl o tym, który jest martwy, a jednak żyje.
      I Joram o nim myślał.
      Rozmyślał o swoim ojcu każdej nocy, ponieważ Anja opowiedziała tę historię, gdy 
rozczesywała jego włosy, i zawsze, gdy kładł się spać, w ciemności dosięgały go słowa: „Jest 
martwy, a jednak żyje”. Od tej pory rozmyślał o swoim ojcu każdej nocy, bo Anja 
nieustannie, noc po nocy, gdy rozplątywała palcami sploty jego włosów, powtarzała mu tę 
opowieść.
      I tak, jak niektórzy używają wina, by stępić w sobie męki przynoszone im przez 
żywot, tak słowa Anji stały się gorzkim winem, które pili Joram i ona. To wino jednak nie 
przynosiło ulgi w bólu. Zrodzone z szaleństwa, samo rodziło ból. Ponieważ Joram zrozumiał, 
a może tylko tak mu się zdawało, istotę Różnicy pomiędzy nim a innymi. Teraz przynajmniej 
mógł pojąć nienawiść i ból swej matki, mógł też dzielić jej uczucia.
      Mijały dni i Joram, jak przedtem, obserwował bawiące się dzieci, ale teraz w jego 
wzroku nie było zawiści. Jak i jego matka, patrzył na nie z wyższością. Siedząc całymi 
dniami w cichej, nędznej chatynce, wymyślił swoją własną zabawę. Wyobrażał sobie oto, że 
jest księżycem, zawieszonym na czarnym niebie i patrzącym na podobnych do robactwa 
śmiertelników, tam, w dole, oni zaś niekiedy unosili twarze i spoglądali na jego chłodny i 
lśniący majestat, nie mogli go jednak dosięgnąć.
      Tak spędzał całe dnie. Każdej zaś nocy, układając jego włosy, Anja powtarzała swą 
opowieść.
      Od tego też czasu, jeśli nawet Joram płakał, nikt nie widział jego łez.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      X. GRA 
      
      JORAM MIAŁ SIEDEM LAT, gdy rozpoczęła się okryta mrokiem tajemnicy część 
jego edukacji.
      Pewnego wieczoru, po kolacji, Anja wyciągnęła ręce i przesunęła palcami po gęstych, 
splątanych włosach Jorama. Chłopiec zesztywniał lekko; tak nieodmiennie zaczynało się 
opowiadanie historii, a nadejścia tej chwili i wyczekiwał, i obawiał się podczas każdej 
godziny spędzanego samotnie dnia. Jednak tym razem matka nie zaczęła czesać jego włosów. 
Spojrzał na nią zaintrygowany.
      Anja przyglądała mu się, machinalnie gładząc dłonią jego włosy. Badała rysy twarzy 
chłopca, przesuwając rękę, by pogładzić go po policzku. Z tego wszystkiego pojął jedynie, że 
ona zastanawia się nad czymś, studiując pomysł niczym Pron-Alban badający klejnot, by 
przekonać się, czy jest bez skazy. W końcu, podjąwszy decyzję, zacisnęła wargi.
      Chwyciwszy mocno Jorama za ramię, pociągnęła go i zmusiła, aby usiadł obok niej na 
podłodze.
      - O co chodzi, mamo? - niepewnym głosem spytał chłopiec - Co robimy? Nie 
opowiesz mi o ojcu? - Później - spokojnie odparła Anja. - Teraz nauczę cię pewnej gry.
      Joram spojrzał na matkę zdziwiony i zaniepokojony. Nigdy przedtem nie widział, by 
Anja bawiła się czymkolwiek, i miał wrażenie, że tym razem też nie chodzi o zabawę. Anja 
usiłowała uśmiechnąć się do niego z otuchą, ale ten dziwny uśmiech, w którym dzikie oczy 
matki nie brały udziału, zwiększył tylko zaniepokojenie chłopca. Patrzył jednak na nią ze 
swego rodzaju wyczekiwaniem. Cokolwiek zamierzała zrobić, najwidoczniej nie miało to być 
dla niego przyjemne, wydawało się jednak, że Joram - niczym człowiek nie mogący 
powstrzymać się od przesuwania językiem po bolącym zębie - nie umie powstrzymać się od 
dotykania swego zbolałego serca i czerpania ponurej satysfakcji ze świadomości istnienia 
tego cierpienia.
      Anja sięgnęła do sakwy, którą nosiła przytroczoną do opasującego ją rzemienia, i 
wyciągnęła z niej mały, gładki kamyk. Podrzucając kamyk w powietrze, dzięki swej magii 
sprawiła, iż zniknął. Gdy tak się stało, spojrzała na chłopca z triumfem malującym się na 
twarzy, co wprawiło go w niemałe zakłopotanie. W zniknięciu kamyka nie było niczego 
cudownego. Takie wyczyny były powszechne, nawet wśród tak pospolitych ludzi jak 
Magowie Pól. No, gdyby pokazała mu jeden z tych dziwów, których, jak mówiła, 
dokonywano w Merilon...
      - Doskonale, mój pieszczochu - powiedziała Anja, sięgając dłonią w powietrze i 
pokazując kamień. - Ponieważ najwyraźniej nie jesteś pod wrażeniem, spróbuj to powtórzyć.
      Joram skrzywił się, a jego ciemne, delikatne brwi ponurą linią przekreśliły dziecięcą 
twarzyczkę. No właśnie. W tym tkwił haczyk. Poczuł tępy ból w sercu.
      - Wiesz, że tego nie umiem - powiedział ponuro.
      - Najmilszy mój, weź to - wesoło powiedziała Anja, podając mu kamień.
      Lecz w oczach matki Joram nie dostrzegł kpiny, zobaczył w nich jedynie rozwagę, 
zdecydowanie i jakiś dziwny błysk. Wyciągnąwszy dłoń, wziął kamień.
      - Spraw, by pochłonęło go powietrze - rozkazała Anja.
      - Już wkrótce - odparła, pociągając go pieszczotliwie za włosy. - Już wkrótce. Muszę 
odszukać moje klejnoty. Nie mogę pokazać się na dworze bez...
      Jorama jednak nie interesowały klejnoty, ani niejasne, ostatnio coraz częstsze i 
bardziej nieoczekiwane, a przy tym mało zrozumiałe dygresje Anji. Chwytając w dłonie 
wystrzępiony brzeg matczynej sukni, poprosił gorąco: - Anjo, powiedz mi, kiedy to będzie? 
Kiedy zobaczę.Jedwabnego Smoka” i Trzy Siostry, Iglice Tęczowego Kryształu, Ogród 
Łabędzia i...
      - O, mój słodki, mój maleńki. - Anja pieszczotliwie sięgnęła, by pogłaskać czarne 
kędziory, które opadły mu na twarz. - Już wkrótce. Już wkrótce ujrzysz piękno i cud, jakim 
jest Merilon. A oni, moja kruszynko, zobaczą ciebie. Zobaczą prawdziwego Albanara, 
czarodzieja szlachetnego rodu. Do tego cię przygotowuję, nad tym pracuję. Wkrótce zabiorę 
cię do Merilon, byś zażądał tego, co ci się prawnie należy.
      - Ale kiedy to nastąpi? - uparcie dopytywał się Joram.
      - Już niedługo, mój urodziwy, już niedługo. - Tyle tylko wydobył z Anji.
      I tym musiał się zadowolić.
      O ósmej Joram udawał się na pola z innymi dziećmi magów. Zadania, które im 
wyznaczano, nie należały do męczących, choć dni były długie i znojne, jako że dzieci 
obowiązywały te same godziny pracy co dorosłych. Kazano im wykonywać tak proste 
czynności, jak oczyszczanie pól z kamieni albo staranne zbieranie robaków i innych insektów, 
które poprzez harmonijną współpracę z człowiekiem dopełniały swojego lichego 
przeznaczenia, polegającego na pielęgnacji pożywienia, by człowiek mógł nim karmić swoje 
ciało.
      Kataliści nie obdarzali Życiem dzieci, byłaby to niepożądana strata energii. Dzieci 
więc nie szybowały nad polami, ale poruszały się po nich pieszo. Większość dzieciaków 
miała jednak w sobie dosyć Życia, by unosić kamienie w powietrze lub sprawiać, żeby małe 
bezskrzydłe owady latały nad roślinami. Niejednokrotnie też - gdy nie widzieli tego katalista 
albo nadzorca - urozmaicały sobie pracę naprędce organizowanymi zawodami w magii. W 
tych wypadkach, dość zresztą rzadkich, kiedy udawało im się uprosić Jorama, albo tak 
podrażnić jego ambicję, że decydował się przystąpić do współzawodnictwa, łatwo 
dorównywał ich wyczynom, korzystając z techniki iluzji rąk, którą już nieźle zdążył 
opanować. Nie zwrócił wiec na siebie ich uwagi.
      Przeważnie zresztą inne dzieci nie zapraszały Jorama do swoich zabaw. Niewielu go 
lubiło. Wyrastał jako ponurak i samotnik, nieufnie traktując wszelkie próby nawiązania 
przyjaźni.
      - Nie dopuść do tego, by ktokolwiek stał ci się bliski - powiedziała mu Anja. - Nie 
zrozumieją cię, a oni boją się tego, czego nie pojmują. I niszczą to, czego się boją.
      Jedno po drugim, po tym, jak ten dziwny, ciemnowłosy chłopiec chłodno odtrącał 
każde z nich, inne dzieci pozostawiały Jorama jego wyniosłej samotności. Był jednak wśród 
nich ktoś, kto uparcie ponawiał próby nawiązania przyjaźni. Mosiah. Syn majętnego Maga 
Pól, inteligentny i wyróżniający się pomiędzy swoimi rówieśnikami. Był także niezwykle 
utalentowanym w magii, do tego stopnia, iż katalista, Ojciec Tolban, zawczasu już opowiadał 
o wysłaniu go do jednej z Gildii, by tam, gdy będzie starszy, zarabiał na życie rzemiosłem.
      Posiadający spory urok osobisty, wyróżniający się pośród rówieśników i powszechnie 
lubiany, Mosiah sam nie bardzo potrafiłby wyjaśnić, co tak bardzo pociągało go w Joramie; 
być może przyczyna była podobna do tej, która popycha magnetyt ku żelazu. Jakkolwiek 
sprawy stały, Mosiah nie pozwalał się odtrącić.
      Korzystał z każdej sposobności, by podczas pracy na polu znaleźć się obok Jorama. 
Często, rozmawiając o tym i owym, siadywał koło niego przy posiłkach, nigdy nie oczekując 
odpowiedzi od milczącego, zamkniętego w sobie sąsiada. Przyjaźń ta mogła wydać się komuś 
jednostronną i nieodwzajemnioną, Joram z pewnością nie robił niczego, by ją podtrzymać, 
niejednokrotnie zaś mroził Mosiaha swoimi skąpymi odżywkami. Mosiah jednak wyczuwał, 
że jego obecność jest mile widziana, nie ustawał więc w wysiłkach kruszenia kamiennego 
muru, który wzniósł wokół siebie Joram, muru równie wysokiego i nieprzeniknionego jak ten, 
który więził w sobie jego ojca.
      Lata mijały bez żadnych większych wydarzeń, zarówno dla osady Walren, jak i dla jej 
mieszkańców, pory roku niepostrzeżenie przechodziły jedna w drugą, a Sif-Hanar z rzadka 
jedynie musieli interweniować, gdy przyroda nie zachowywała się zgodnie z ich planami.
      Tak jak niepostrzeżenie zmieniały się pory roku, tak zgodnie z ich rytmem upływało 
życie Magów Pól. Na wiosnę sadzili. W lecie pielęgnowali przyszłe plony. Jesienią zbierali 
owoc swoich trudów. Zimą starali się wytrwać do wiosny, kiedy to cały cykl zaczynał się od 
nowa.
      Mimo iż wiedli życie pełne mozołu, wysiłku i biedy, Magowie Pól z Walren uważali 
się za szczęściarzy. Wszyscy wiedzieli, że mogłoby być gorzej. Nadzorca był człowiekiem 
uczciwym i sprawiedliwym, dbającym o to, by każdy i każda otrzymywali swój udział w 
plonach, od nikogo też nie żądał haraczu. Nie słyszano tu i o bandach rabusiów, którzy 
podobno pustoszyli rejony na północy kraju. Zimy, najcięższe do przetrwania pory roku, 
aczkolwiek długie i mroźne, także łatwiejsze były do zniesienia tu niż na północy.
      Nawet i do Walren, jakkolwiek osada leżała z dala od okolic ludniejszych, docierały 
pogłoski o buntach i powstaniu. Wśród wieśniaków przeprowadzono dyskretny sondaż, by 
ustalić, czy nie zechcieliby domagać się niezależności. Jednak ojciec Mosiaha, człowiek 
komentujący się tym, co już w życiu osiągnął, z minionych doświadczeń wiedział, że wolność 
jest wprawdzie rzeczą piękną, trzeba wszakże za nią zapłacić. Tak więc szybko i skutecznie 
wyjaśniał każdemu przybyszowi, że on i jego ludzie pragnęliby najgoręcej, żeby 
pozostawiono ich w spokoju.
      Nadzorca Walren również uważał się za szczęściarza. Zbiory zawsze były obfite, 
nigdy też nie musiał martwić się buntami i zamieszkami, które gdzie indziej, jeśli wierzyć 
doniesieniom, wcale nie były rzadkością. Wiedział o tym, że z zewnątrz potajemnie 
przybywali do osady wichrzyciele i podżegacze. Potrafił jednak doskonale porozumieć się ze 
swoimi ludźmi, ufał ojcu Mosiaha, więc nie tracąc spokoju ducha, mógł udawać, że o niczym 
nie wie.
      Ojciec Tolban, katalista, nie uważał wszakże, by los szczególnie mu sprzyjał. Każdą 
wolną chwilę, a niewiele ich było w jego niewesołym życiu, poświęcał na żmudne studia, 
pieszcząc w duchu nadzieję, iż zostanie przywrócony do łask. Zbrodnią jego - zawdzięczał 
zaś jej los Kalali sty Pól - był drobny błąd, popełniony z nadmiaru entuzjazmu młodości. 
Drobna rozprawka na temat Korzyści odnoszonych Z naturalnych cyklów pogody, w 
przeciwieństwie do interwencji magicznych, z uwzględnieniem wysokości zbiorów. Był to 
dobry kawał roboty. Ojcu Tolbanowi niemałą satysfakcję dało zaliczenie tego dziełka do 
księgozbioru Biblioteki Wewnętrznej u Źródła. Tak przynajmniej mu powiedzieli, gdy 
spławiali go, wysyłając do Walren. Sam osobiście nie mógł się o tym przekonać, bo nigdy już 
nie pozwolono mu wrócić do Źródła.
      Pory roku niepostrzeżenie przechodziły w kolejne lata, nadzorca dostarczał zbiory do 
pańskich spichlerzy, katalista pieścił w duchu coraz bardziej wyblakłe marzenie, zaś życie 
Jorama niewiele się zmieniało, może tylko jego usposobienie stawało się coraz bardziej 
ponure.
      Po piętnastu latach od chwili przybycia do osady Anja nadal nosiła tę samą suknię, tak 
już znoszoną, że materiał i osnowę trzymały razem tylko zaklęcia, które wokół nich utkała. 
Wieczorne opowieści zostały nieco urozmaicone historiami o dziwach Merilon. Lecz 
opowieści Anji z biegiem lat stawały się coraz bardziej mętne i niezborne. Często ulegała 
złudzeniu, że jest już w Merilon, które to miasto, gdyby sądzić tylko z jej szalonych opisów, 
mogło okazać się ogrodem rozkoszy lub jaskinią grozy, w zależności od tego, gdzie w danej 
chwili wiodło ją szaleństwo.
      W miarę jak dorastał, Joram zaczynał zdawać sobie sprawę z tego, iż marzenie Anji o 
powrocie do Merilon było równie wyświechtane i postrzępione jak suknia, którą nosiła. 
Wszystkie jej opowieści wziąłby za pobożne życzenia, gdyby nie to, iż trafiały się w nich 
fragmenty mające dla obojga znaczenie, nierozdzielnie związane z Anją, jak jej niegdyś 
kosztowna suknia.
      Dla Jorama życie stało się bezbarwną, surową, codzienną walką o byt. Obserwował 
popadającą coraz szybciej w obłęd matkę oczami, które mogłyby być oczami jego ojca - 
dwiema kamiennymi źrenicami, wpatrzonymi gdzieś w odległe królestwo mroku. Pogodził 
się z jej szaleństwem równie milcząco, jak przyjmował inne cierpienia.
      Istniało jednak cierpienie, którego nie potrafił zaakceptować - nigdy nie posiadł 
żadnych magicznych umiejętności. Dzień po dniu nabywał coraz większej biegłości w sztuce 
iluzji rąk. Potrafił już zwieść wzrok nawet czujnego nadzorcy. Tą magią jednak, której 
pożądał i za którą tęsknił każdego dnia, nie został obdarzony.
      Po ukończeniu piętnastu lat przestał pytać Anję o to, kiedy posiądzie magię. W głębi 
serca znał już odpowiedź.
      W miarę jak dzieci dorastały i nabierały sił, zadania, które im powierzano, stawały się 
trudniejsze, starszym chłopcom i młodzieńcom przydzielano ciężką, fizyczną pracę - pracę, 
która zajmowała ich umysły i wyczerpywała fizycznie. To właśnie oni, zgodnie z pogłoskami, 
byli źródłem niepokojów wśród Magów Pól, a choć nadzorca nie miał powodów do 
uskarżania się na swoich ludzi, wolał jednak, jak to się mówi, dmuchać na zimne. Kiedy więc 
postanowiono, iż obszar pól uprawnych osady zostanie zwiększony, zadanie oczyszczenia 
terenu zlecił młodzieży. Była to ciężka i żmudna robota. Musieli wyrywać lub wypalać 
poszycie, dźwigać spore głazy, wyplenić chwasty i wykonywać setki innych, równie 
morderczych prac. Potem mieli przyjść wyżej stojący w wioskowej hierarchii i bardziej 
uprzywilejowani Magowie Pól i z pomocą Fibanish, Druidów, użyć swej magii, aby nakłonić 
gigantyczne drzewa do wyjęcia korzeni z gruntu i osiedlenia się w innym miejscu. Następnie 
młodzi ludzie musieli martwe drzewa przenieść do wioski, gdzie kilka razy do roku Pron-
Alban przysyłali skrzydlatych Arielów, by przetransportowali drewno do miasta.
      Wszystkie te prace fizyczne wykonywano ręcznie. Katalista nigdy nie obdarzał 
chłopców Życiem, by pomóc im w wykonaniu któregokolwiek z tych zadań. Nawet Mosiah, 
ze swoimi naturalnymi zdolnościami magicznymi, był zazwyczaj zbyt zmęczony, żeby się do 
nich odwoływać. Polityka ta miała na celu złamanie ducha młodych ludzi i przekształcenie 
ich w znających mores i jak ich rodzice pozbawionych ambicji Magów Pól.
      Co zaś do narzędzi... Pewnego dnia Joram, pchający przez pole wielki głaz, 
nieoczekiwanie wpadł na pomysł, by wziąć drąg, wcisnąć go pod głaz i przesunąć kamień za 
pomocą dźwigni. Wsadzał właśnie drąg pod bryłę, kiedy Mosiah, najwyraźniej mocno 
zaszokowany, złapał go za ramię.
      - Joramie, co robisz? - Jak to, co robię? - odpalił poirytowany Joram, usuwając się 
nieco w bok. Nie lubił, gdy inni go dotykali. - Przesuwam tę skałę! - Poruszasz ją, ożywiając 
drąg! - powiedział Mosiah. - Dajesz Życie rzeczy, która sama go nie posiada.
      Joram patrzył na drąg i marszczył brwi.
      - No i co z tego? - Joramie - szepnął przestraszony Mosiah - tak właśnie postępują 
Czarnoksiężnicy! Ci, co praktykują Mroczną Sztukę! Joram prychnął pogardliwie.
      - Chcesz powiedzieć, że Mroczna Sztuka to tylko używanie kijów do przemieszczania 
kamieni? Sądząc po tym, jak bardzo obawiają się ich wszyscy, myślałem, że co najmniej 
składają dzieci w ofierze...
      - Joramie, nie mów tak - napomniał go rozglądający się nerwowo dookoła Mosiah. - 
Wzgardzili Życiem. I zniszczyliby je swoimi Mrocznymi Sztukami. Podczas Wojen 
Żelaznych nieomal im się to udało! - To idiotyczne - mruknął Joram. - Dlaczegóż mieliby 
niszczyć siebie samych? - Jeśli są, jak powiadają niektórzy, Martwi wewnątrz, niczego w 
końcu nie tracą.
      - Co masz na myśli mówiąc, że są „Martwi wewnątrz”? - zapytał ściszonym głosem 
Joram, nie patrzył przy tym na Mosiaha, ale spoglądając spod grzywy splątanych włosów, 
które opadły mu na twarz, wbił wzrok w głaz.
      - Niekiedy dzieci rodzą się bez Życia - odparł Mosiah, obrzucając Jorama nieco 
zaskoczonym spojrzeniem. - Nie słyszałeś o tym? Założyłbym się, że matka ci o tym mówiła.
      - Nie - tym samym co poprzednio, cichym i beznamiętnym głosem odparł Joram, 
który nagle pobladł i zacisnął dłonie na kiju.
      Czyniąc sobie w duchu wyrzuty za wzmiankę o Anji, Mosiah mówił dalej, jak 
niejednokrotnie już w przeszłości czynił to w obecności milczącego, małomównego Jorama.
      - Po urodzeniu jesteśmy poddawani Próbie i niektóre dzieci nie przechodzą jej 
pomyślnie, a to oznacza, że nie ma w nich Życia.
      - Co dzieje się z tymi... dziećmi? - Joram zadał to pytanie głosem tak cichym i 
łagodnym, że Mosiah ledwie je usłyszał.
      - Kataliści zabierają je do Źródła - odparł lekko zaskoczony Mosiah. Nigdy przedtem 
nie zdarzyło się, by Joram spytał o cokolwiek. - Ustanawiają Wartę Śmierci. Powiada się, że 
niekiedy te dzieci są ukrywane przez swoich rodziców, tak iż kataliści nie mogą ich zabrać. 
Mnie się jednak wydaje, że dla dobra samych dzieci powinno pozwalać się im na szybką 
śmierć. Czy potrafiłbyś sobie wyobrazić taki żywot? Żyć tak jak one? Bez Życia? - Nie - 
cichym, napiętym głosem odparł Joram. Biorąc w dłonie drąg, odrzucił go od siebie. Potem, 
wpatrując się w głaz zamyślonymi, ciemnymi oczyma, powtórzył: - Nie. Żadną miarą.
      Mosiah obserwował przyjaciela i zastanawiał się nad niezwykłym zainteresowaniem, 
jakie ten okazał tak nieprzyjemnej sprawie. Dostrzegł, iż mrok otaczający Jorama pogłębił się 
do tego stopnia, że omal sam nie spojrzał na słońce, by sprawdzić, czy przypadkiem nie 
zaszło za chmurę. Przyjaciel jego niekiedy popadał w te swoje dziwne, ponure nastroje. Kiedy 
to się zdarzało, pozostawał zamknięty w chacie, Anja zaś wyzywającym tonem powiadamiała 
nadzorcę, że syn jest chory.
      Pewnego dnia zaintrygowany i niepokojący się o przyjaciela Mosiah podkradł się do 
chatki z tyłu i zajrzał do okienka. Ze swego miejsca zobaczył wtedy, że Joram leży bez ruchu, 
rozciągnięty na podłodze i wpatrzony w sklepienie. Mosiah zastukał w szybę okienną, ale 
Joram nie poruszył się i żadnym gestem nie dał po sobie poznać, iż cokolwiek usłyszał. Leżał 
dokładnie w tej samej pozycji, kiedy Mosiah podkradł się do domku wieczorem. Choroba 
trwała około dwu dni, po czym Joram powrócił do pracy, jak zwykle pogrążając się w swojej 
ponurej samotności.
      Mosiah zauważył jednak coś jeszcze, czego nikt poza nim, nie wyłączając być może i 
Anji, nie zauważył. Po tych momentach mrocznego letargu prawie zawsze następowały u 
Jorama okresy wytężonej aktywności. Przez kilka następnych dni Joram mógł wykonać pracę 
trzech ludzi, doprowadzając się nieomal do skrajnego wyczerpania, tak iż prawie zasypiał w 
drodze do domu.
      Teraz Joram stał, pogrążywszy się głęboko w swoich mrocznych rozmyślaniach, 
Mosiah zaś, dzięki intuicji i wrażliwości, które pogłębiły się jeszcze podczas lat znajomości z 
Joramem, pozostał z nim razem. Wiedział, że w jakiś nieuchwytny sposób jego obecność była 
przyjacielowi potrzebna i pożądana.
      Stał więc, zaledwie ważąc się oddychać, gdy Joram borykał się z demonem, który 
akurat go opętał. Mosiah z napięciem wbił wzrok w twarz przyjaciela, jak zawsze usiłując 
dojrzeć szczelinę w pilnie strzeżonym murze fortecznym.
      W rezultacie ciężkiej pracy w polu Joram miał mocną, jak na szesnastolatka, budowę i 
muskulaturę. Uroda jego, tak uderzająca u dziecka, została surowo ociosana i wyrzeźbiona. 
Na twarzy młodzieńca, podobnie jak na twarzy kamiennego posągu jego ojca, odbiły się ślady 
wewnętrznej udręki.
      Praca na słońcu opaliła mu alabastrową poprzednio skórę na głęboki, gładki brąz. 
Czarne jego brwi zgęstniały bardziej jeszcze i przecinały teraz twarz prostą, lekko tylko ku 
dołowi nad łukiem nosa wygiętą linią, nadając Joramowi wygląd stałej zawziętości. Dziecięca 
gładka krągłość jego twarzy zapadła się w wyraziste, wystające płaszczyzny o wysokich 
kościach policzkowych i mocno zarysowanych szczękach. Oczy miał duże i mogące uchodzić 
za piękne, o czystym, głębokim, brązowym kolorze i gęstych, długich rzęsach. Spojrzenie 
tych oczu było jednak tak ponure, gniewne i podejrzliwe, iż każdy, kto natknął się na ten 
przenikliwy wzrok, odczuwał rosnące stopniowo /denerwowanie i zakłopotanie.
      Jedynym śladem dawnej, dziecięcej urody Jorama pozostały jego włosy. Matka nigdy 
nie pozwoliła mu ich ściąć. Ci, którzy niekiedy iśmielali się zerkać przez okienko chatki 
wieczorami, gdy Anja układała włosy chłopaka, szeptali z podziwem, iż sięgały prawie 
połowy pleców, spadając na barki Jorama długimi, czarnymi kędziorami.
      Choć Joram nie przyznałby się do tego nawet sam przed sobą, włosy te były dlań 
powodem dumy. Podczas pracy nosił je zaplecione w warkocz, długim grubym splotem 
opadający na jego plecy. Wyróżniał się tym spośród innych młodych ludzi, obcinających 
swoje włosy krótko, na wysokości policzków. Wizerunek Jorama usadowionego na krześle, 
podczas gdy Anja układa jego włosy, był powodem powstania krążącej wśród wieśniaków 
historii o tym, że czarną sieć włosów młodego człowieka tka pająk z grzebieniem.
      Wizerunek ten stanął teraz i przed oczyma Mosiaha, gdy ujrzał on czarną sieć, w 
której jego przyjaciel sam się wikłał. Nieoczekiwanie Joram podniósł głowę i zwrócił się do 
niego.
      - Chodź ze mną - powiedział.
      Mosiah spojrzał na Jorama i poczuł, że krew szybciej popłynęła w jego żyłach. Twarz 
druha była jasna, zniknął z niej cień i mroczna sieć została zerwana.
      - Chętnie. - Mosiah miał dość rozsądku, by odpowiedzieć obojętnie, dotrzymując 
kroku wyższemu towarzyszowi. - Dokąd? Joram jednak nie odpowiedział. Szybkim krokiem 
parł przed siebie z dziwnym, wyczekującym wyrazem twarzy, który tak żywo kontrastował z 
poprzednim jej mrocznym i zamyślonym wyglądem, że przywodził na myśl zmianę, jaka 
następuje, gdy po burzy przez chmury na niebie przebiją się pierwsze promienie słońca. Szli 
naprzód, przez lesisty kraj, stopniowo odbierany dziczy przez magów, i wkrótce pozostawili 
za sobą tereny, na których pracowali. W miarę jak zagłębiali się w las, napotykali coraz 
potężniejsze drzewa, poszycie zaś stawało się, ze względu na gęste krzaki, prawie niemożliwe 
do przebycia. Mosiah, coraz częściej zmuszany do przecierania drogi za pomocą magii, czuł, 
że zaczynają go zawodzić i tak już prawie wyczerpane siły. Posiadając niezłe wyczucie 
kierunku, orientował się mniej więcej, gdzie byli, domysły te potwierdził zresztą wkrótce 
złowrogi dźwięk - odgłos szemrzącej wody.
      Zwalniając kroku, Mosiah niespokojnie rozejrzał się dookoła.
      - Joramie - powiedział, dotykając ramienia przyjaciela, zauważył przy tym, iż ten, z 
powodu niezwykłego podniecenia, nie żachnął się nawet tak jak zwykle. - Joramie, jesteśmy 
w pobliżu rzeki.
      Joram nie odpowiedział, po prostu dalej szedł przed siebie.
      - Joramie - odezwał się Mosiah i poczuł, że coś ściska go za gardło. - Joramie, co 
zamierzasz zrobić? Dokąd zamierzasz się udać? Udało mu się zatrzymać towarzysza, 
zaciskając uchwyt na jego ramieniu; w każdej chwili oczekiwał ostrej odprawy. Joram jednak 
odwrócił się tylko i spojrzał na niego z napięciem.
      - Chodź ze mną - powiedział, a jego ciemne oczy płonęły. Nad rzekę. Zobaczmy, co 
jest za nią.
      Mosiah zwilżył językiem wargi, suche po długim marszu w ostrym świetle 
popołudnia. I już po jego szalonych nadziejach! Właśnie wtedy, gdy dostrzegł - tak 
przynajmniej sądził - pierwsze szczeliny w kamiennej fortecy, przez które mogło wreszcie 
przeniknąć nieco światła, musiał teraz je zalepić własnymi dłońmi.
      - Joramie, nie możemy tego zrobić - powiedział łagodnie i spokojnie, choć 
wewnętrznie skręcał się z rozpaczy. - To jest granica. Tam dalej leżą Bezdroża. Nikt tam nie 
chodzi.
      - Ale ty rozmawiałeś z ludźmi stamtąd. Wiem, że tak było powiedział Joram z 
niezwykłą u niego nutką nadziei w głosie.
      Mosiah zaczerwienił się.
      - Skąd się dowiedziałeś? A zresztą, to nieważne - mruknął. - Nie rozmawiałem z nimi. 
To oni mówili do mnie. I... nie podobało mi się... to, co mówili. - Ujmując ramię Jorama, 
pociągnął go łagodnie. - Joramie, wracajmy do domu. Dlaczego chcesz iść akurat tam...? - Ja 
muszę się stąd wyrwać! - odparł Joram głosem pełnym niespodziewanej furii i gwałtowności. 
- Muszę się stąd wyrwać! - Joramie - powiedział Mosiah z rozpaczą w głosie, usiłując 
wymyślić coś, co zatrzymałoby przyjaciela, i zastanawiając się, co też poddało mu ten 
szalony pomysł. - Nie wolno ci odejść. Zatrzymaj się i pomyśl spokojnie choć przez chwilę! 
Twoja matka...
      Jedna wzmianka wystarczyła, by twarz Jorama przygasła. Zniknął z niej cień, znikł też 
i blask. Oblicze młodzika stało się obojętne i zimne jak głaz.
      Wzruszywszy ramionami, Joram wyszarpnął rękę z uścisku Mosiaha. Zawróciwszy na 
pięcie, dał nura w poszycie lasu, nie zwracając uwagi na to, czy przyjaciel podąża za nim, czy 
nie.
      Mosiah uczynił to z bólem w sercu. Szczelina w fortecznym murze zniknęła, twierdza 
zaś stała się mocniejsza i bardziej niedostępna. Mosiah zupełnie nie wiedział, czemu to 
przypisać.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      XI. GORZKI PLON WIOSNY 
      
      NADSZEDŁ CZAS WIOSENNEGO SIEWU.
      Podczas wiosennych zasiewów wszyscy pracowali razem. Każdy, od najmłodszego do 
najstarszego, zginał w polu grzbiet od świtu do późnego wieczora - rozsiewając nasiona albo 
zajmując się sadzonkami, pieczołowicie pielęgnowanymi zimą w ciepłej, świeżo zaoranej 
ziemi. Pracę należało wykonać szybko, bo wkrótce przybywali Sif - Hanar, by zapłodnić 
chmury, tak jak Magowie Pól zapładniali ziemię, i zesłać łagodne deszcze, od których pola 
miały zazielenić się obfitym plonem.
      Ze wszystkich pór roku Joram najbardziej nienawidził wiosny, bo na nią przypadał 
okres siewów. Chód teraz, mając lat szesnaście, nabrał wprawy i precyzji, które czyniły jego 
sztuczki prawie niewykrywalnymi, nasiona były tak drobne, że mimo całej swojej zręczności 
wydawał się powolny i niezgrabny. Wieczorami odczuwał ból w dłoniach i barkach, 
zmęczonych ciężką pracą i napięciem spowodowanym utrzymywaniem iluzji, iż włada magią.
      Tego roku wszystko było jeszcze trudniejsze, mieli bowiem nowego nadzorcę, 
ponieważ dawny odszedł w zimie z tego świata. Nowego sprowadzono aż z północnej części 
Thimhallan, gdzie Magowie Pól i pospólstwo burzyli się od lat. Z tego powodu był on 
wyczulony na wszelkie oznaki rebelii i poszukiwał ich naprawdę bardzo energicznie. 
Natychmiast też je odkrył - w osobie Jorama. Zawczasu postanowił zdusić te iskry ponurego 
gniewu, które dostrzegał w oczach młodego człowieka.
      Pewnego dnia magowie praktycznie od świtu byli już w polu. Zebrawszy się w grupę, 
stali przed obliczem nadzorcy, cierpliwie oczekując, aż wyznaczy im zajęcia.
      Joram jednak nie mógł ustać w miejscu. Nerwowo przestępował z nogi na nogę i 
poruszał pięknie ukształtowanymi dłońmi, by usunąć z nich poranną sztywność. Wiedział, że 
nadzorca patrzy na niego. Człek ten poświęcał mu szczególną uwagę, choć Joram nie umiał 
odgadnąć jej przyczyn. Niejednokrotnie, unosząc głowę znad pracy, napotykał utkwiony w 
siebie baczny wzrok tamtego.
      - Oczywiście, że patrzy na ciebie, mój ty dumny i piękny pieszczotliwie powiedziała 
Anja, gdy Joram wspomniał jej o swoich podejrzeniach. - Jest zazdrosny, tak jak wszyscy, 
którzy cię widzą. Wyczuwa w tobie szlachetną krew. I prawdopodobnie obawia się, że gdy 
odzyskasz swe prawa, poszukasz okazji do zemsty.
      Joram dawno już przestał zwracać uwagę na opowieści swojej matki.
      - Niezależnie od przyczyn - uciął niecierpliwie - ten człowiek mnie obserwuje i, zważ 
moje słowa, nie czyni tego powodowany zazdrością.
      Anja, która usiłowała rozwiać obawy chłopca, była bardziej zaniepokojona, niż to 
okazywała. Ona także zauważyła niespodziewane i w oczywisty sposób wrogie 
zainteresowanie nadzorcy jej synem. Zaczęła więc, gdy tylko mogła, krążyć w pobliżu 
chłopaka, usiłując nadrobić jego powolność. Z nadgorliwości częściej jednak przyciągała 
uwagę nadzorcy, niż ją odwracała. A Joram denerwował się coraz bardziej i gniew, który 
zawsze płonął w głębi jego serca, znalazł teraz obiekt, na którym mógł się skupić.
      - Hej, ty tam! - zawołał nadzorca, wskazując Jorama. - Do siewu! Joram z ponurą 
miną stanął w szeregu innych młodych ludzi i przewiesił przez ramię worek z nasionami. 
Mimo iż nie otrzymała żadnego polecenia, Anja szybko podążyła za Joramem, obawiając się, 
że przydzielają do innej pracy.
      - Katalisto! - rozległ się nad polem głos nadzorcy spóźniamy się z wykonaniem planu. 
Chcę, żebyś obdarzył Życiem wszystkich tych ludzi. Dziś mają fruwać, nie chodzić po ziemi. 
Obliczyłem, że w ten sposób obsieją o trzecią część ziemi więcej.
      Żądanie było dość niezwykłe i nawet Ojciec Tolban spojrzał na nadzorcę pytająco. 
Wcale nie spóźniali się z planem. Nie było takiej potrzeby. Choć Ojciec Tolban nie lubił 
nadzorcy, nie sprzeciwił się jednak żądaniu. Katalista Pól pogodził się już z życiem 
monotonnym i nużącym. W końcu zrezygnował i ze swoich studiów. Każdego dnia zajmował 
swoje miejsce w szeregu pracujących na polu magów i dreptał wzdłuż długich bruzd świeżo 
zaoranej ziemi. Mroziły go zimowe wichry. Tajał w promieniach letniego słońca. Wysechł, 
opalił się i tak pomarszczył, iż przypominał łodygę zeszłorocznej kukurydzy.
      Gdy katalista zawodzącym głosem zaczął rytualny zaśpiew, Joram znieruchomiał. 
Nieważne, jaką ilością Życia obdarzyłby go kapłan, chłopak był przykuty do ziemi. Gdzieś 
głęboko wewnątrz poczuł ukłucie starego bólu. Różnica. Stanął prawie w miejscu, ale Anja 
popchnęła go z tyłu, wbijając w ramię chłopca swe ostre paznokcie.
      - Idź dalej! - szepnęła. - Nie zauważy.
      - Zauważy - odparł Joram, gniewnie wyrywając ramię z uścisku matki.
      Nie zniechęcona tym, Anja ani myślała dać za wygraną.
      - Powiemy mu więc to, co zawsze mówiliśmy tamtemu - syknęła. - Nie czujesz się 
dobrze. Musisz oszczędzać swoje Życie.
      Jeden po drugim, czerpiąc Życie od katalisty, Magowie Pól używali swej magii, by 
wdzięcznie unieść się w powietrze. Jak małe brązowe ptaszki, zaczęli przemykać nad 
powierzchnią pola, szybko rozsiewając nasiona w świeżo przeorane bruzdy.
      Joram i Anja szli pieszo.
      - Hej tam! Stać! Wy dwoje, zaczekajcie. Odwróćcie się. Joram zatrzymał się, ale 
pozostał zwrócony plecami do nadzorcy.
      Anja również przystanęła, odwróciła się lekko i z uniesioną wyzywająco brodą 
łypnęła oczyma poprzez zmierzwioną grzywę swoich brudnych włosów.
      - Mówiłeś do nas? - zapytała chłodno.
      Nadzorca, chwilowo nie zwracając na nich uwagi, oficjalnym tonem zwrócił się do 
Ojca Tolbana.
      - Katalisto - powiedział, wskazując plecy Jorama - otwórz połączenie dla tego 
młodego człowieka.
      - Już to zrobiłem, nadzorco - urażonym tonem odparł Ojciec Tolban. - Potrafię 
doskonale radzić sobie z moimi obowiązkami i...
      - Już to zrobiłeś? - przerwał mu nadzorca, wbijając palący wzrok w Jorama. - A on 
sobie po prostu stoi, chłonie siłę Życia i gromadzi ją na własny użytek! Odmawia mi 
posłuszeństwa! - Nie sądzę, aby było to prawdą - odpowiedział mu katalista, wpatrujący się 
teraz w Jorama tak, jakby widział go po raz pierwszy w życiu. - To bardzo dziwne. Wcale nie 
czuję, by ten młodzieniec odbierał ode mnie dawkę Życia...
      Nadzorca jednak z gniewnym warknięciem zostawił tłumaczącego się nadal katalistę i 
poprzez świeżo zorane bruzdy ruszył ku Joramowi.
      Joram słyszał, że nadzorca zbliża się do niego, nie odwrócił się jednak, aby spojrzeć 
mu w twarz. Patrzył nie dostrzegającym niczego spojrzeniem wprost przed siebie i zaciskał 
pięści. Dlaczego ten człowiek nie zostawi go w spokoju? Obserwującemu to wszystko i coraz 
bardziej zaniepokojonemu Mosiahowi po raz pierwszy objawiła się prawda. Szybko skinął na 
Jorama, by ten odwrócił się i spojrzał w twarz nadzorcy. Joram mógłby przecież to ukryć! 
Tak jak robił to przez te wszystkie lata. Mógłby wytłumaczyć się na tysiąc i jeden sposobów.
      Nawet jeżeli Joram dostrzegł znaki dawane przez przyjaciela, całkowicie je 
zignorował. Nie wiedział, jak mówić z nowym nadzorcą, a tym bardziej nie potrafiłby go 
przekonać. Mógł jedynie stać głupawo w miejscu, równocześnie doskonale zdając sobie 
sprawę z faktu, iż wszyscy pozostali magowie zatrzymali się i patrzą na niego. Krew uderzyła 
mu do głowy; czuł gniew i zakłopotanie. Dlaczego nie zostawią go w spokoju? Nadzorca, 
podchodzący do Jorama od tyłu, wyciągał już ramię, by złapać go za kark i siłą wymusić 
posłuch na tym ponurym chłopaku. Zanim jednak zdołał go dotknąć, Anja wślizgnęła się 
pomiędzy niego i jej syna.
      - On jest niezdrów - powiedziała szybko. - Musi oszczędzać w sobie siłę Życia...
      - Niezdrów! - parsknął gniewnie nadzorca, obrzucając spojrzeniem mocne, młode 
ciało Jorama. - Ale nie na tyle, by się nie buntować. - Odsuwając Anję na bok, nadzorca 
położył dłoń na barku Jorama. Czując to dotknięcie, Joram odwrócił się i spojrzał w twarz 
prześladowcy, cofając jednocześnie o kilka kroków, aby usunąć się z zasięgu jego rąk.
      Unoszący się nie opodal w powietrzu Mosiah zaczął dryfować ku nim, zamierzając w 
jakiś sposób wmieszać się w wydarzenia, powstrzymało go jednak spojrzenie ojca.
      - Nie jestem buntownikiem - powiedział Joram, oddychając z trudem. Zdawać by się 
mogło, iż chłopak się dusi. - Pozwólcie mi zająć się pracą. I pozwólcie mi wykonywać ją po 
swojemu.
      - Wykonasz ją tak, jak ci to powiem, szczeniaku! - warknął nadzorca i postąpił krok 
naprzód, kiedy Ojciec Tolban, który do tej pory z pobladłą twarzą i szeroko otwartymi 
oczyma patrzył na Jorama, nagle wydał przenikliwy okrzyk. Potykając się i przydeptując swój 
niewyszukany habit, złapał nadzorcę za rękę.
      - On jest Martwy! - zachłysnął się katalista. - Na Dziewięć Tajemnic, nadzorco, 
chłopak jest Martwy! - Co?! - Zaskoczony nadzorca zwrócił się ku szarpiącemu gorączkowo 
jego ramię kalaliście.
      - Martwy! - bełkotał Ojciec Tolban. - Rozmyślałem o tym... Ale nigdy nie 
próbowałem obdarzyć go Życiem! Jego matka zawsze... On jest Martwy! Nie ma w nim 
Życia! Nie wyczuwam żadnego odzewu...
      Martwy! Joram wbił wzrok w katalistę. Wreszcie padło to słowo! Prawda, którą od 
dawna przeczuwał w głębi serca, dotarła wreszcie do jego umysłu i duszy. Powróciły doń 
wspomnienia opowieści Anji. Wizja. Brak obdarzonego Życiem potomka. Przypomniał sobie 
i to, co opowiadał Mosiah. Martwe dzieci, przemycane potajemnie z miast. Martwe dzieci, 
chyłkiem wywożone z Merilon.
      Przerażony i zaalarmowany Joram odwrócił się, by spojrzeć w oczy Anji...
      ...i ujrzał w nich prawdę.
      - Nie - powiedział, cofając się o krok i nie zwracając uwagi na worek z nasionami, 
który spadł na ziemię. - Nie. - Potrząsnął głową.
      Anja wyciągnęła ku niemu ramiona. Pod warstwą brudu twarz jej była teraz 
śmiertelnie blada, oczy zaś otwarte szeroko i pełne trwogi.
      - Joramie! Moje serce! Jedyny mój! Wysłuchaj mnie, proszę...
      - Joram - wtrącił swoje i Mosiah. Podchodząc bliżej i ignorując pełne dezaprobaty 
spojrzenia swojego ojca, nie bardzo wiedział, co mógłby uczynić, poza tym jedynie, iż 
chciałby pocieszyć przyjaciela.
      Joram jednak nie dostrzegał go i nawet nie słyszał. Młody człowiek cofał się, patrząc 
ze zgrozą na matkę i potrząsając gwałtownie głową.
      Jego czarne włosy, uwolnione z więzów, rozsypały się luźno dookoła głowy chłopaka. 
Ciemne kędziory opadły mu na twarz, jakby drwiną przypominając, że Anja uczyła go, by 
nigdy nie płakał.
      - Martwy! - powtórzył nadzorca, do którego najwyraźniej dopiero teraz zaczynała 
docierać waga informacji. Jego oczy zabłysjy - Za ujęcie żyjącego Martwego jest nagroda. 
Katalisto, obdarz mnie Życiem - zażądał. - A potem otwórz Korytarz! Zatrzymam go do 
przybycia Wykonawców...
      Wszystko rozegrało się i skończyło w mgnieniu oka i nie trwało dłużej niż jeden 
oddech lub uderzenie serca.
      Mając jeszcze przed oczyma bladą twarz Jorama, Anja odwróciła się, by stanąć twarzą 
w twarz z nadzorcą. Jej syn, jej piękny syn poznał prawdę. Znienawidzi ją za to na zawsze, 
już spostrzegła nienawiść w jego oczach. Raniło to ją niczym zimne, zaczarowane ostrza 
wrogów. Pogrążona w gorzkim bólu, usłyszała słowo: „Wykonawcy”, zgrzytające jej w 
uszach jak przenikliwe dźwięki jakiejś ogłuszającej muzyki.
      Dawno temu Wykonawcy, Duuk-tsarith, przyszli, by rozdzielić ją z ukochanym. To 
Duuk-tsarith był tym, który zamienił go w kamień. Teraz zaś mieli odebrać jej dziecko. Mieli 
przybyć, tak samo jak wtedy, gdy...
      - Nie! Nie zabierajcie mi dziecka! - krzyknęła dziko. - Nie wolno wam! On wkrótce 
będzie ciepły, ja go rozgrzeję. Martwo urodzony? Ależ nie, mylicie się! O, proszę, jest tutaj, 
przy mnie. Zaraz będzie ciepły. Oddychaj, dziecko. Oddychaj, maleńki. Łżecie, łajdaki! Moje 
dziecko będzie oddychać! Moje dziecko będzie żyło. Wizja kłamała...
      - Zatkajcie jej pysk i wezwijcie Wykonawcę! - wrzasnął nadzorca, odwracając się w 
drugą stronę.
      Ojciec Tolban poczuł nagły upływ energii, którą wysysano z niego tak gwałtownie, że 
runął na kolana. Ostatnim wysiłkiem woli zamknął Życiodajne połączenie, było już jednak za 
późno. Bezsilnie patrzył, jak paznokcie Anji przekształcają się w krzywe, tnące pazury, a 
zęby wydłużają w kły. Postrzępiona suknia błysnęła jedwabiem futra, a całe ciało kobiety 
nabrzmiało węzłami mięśni. Poruszając się cicho i błyskawicznie, podobna teraz do 
gigantycznego kota, skoczyła na nadzorcę.
      Katalista zdołał tylko wrzasnąć ostrzegawczo. Odwracający się nadzorca kątem oka 
uchwycił obraz rozjuszonej czarodziejki. Unosząc ramię, odruchowo uaktywnił magiczne 
pole ochronne.
      Rozległ się niesamowity trzask, okropny jęk agonii i Anja runęła na zaoraną świeżo 
ziemię, gdzie legła niczym sterta spalonych łachmanów. Zniknęły skutki zaklęcia, jakie 
rzuciła na siebie. Powróciwszy do ludzkiej postaci, uniosła wzrok ku Joramowi, usiłowała coś 
jeszcze powiedzieć... potem potrząsnęła głową i zastygła w bezruchu, patrząc w błękitne, 
wiosenne niebo.
      Osłabiony i przerażony, Ojciec Tolban podczołgał się i ukląkł obok niej.
      - Niczyje! - wymamrotał zdumiony katalista. - Zabiłeś ją.
      - Nie chciałem! - zaprotestował nadzorca, wytrzeszczając oczy na martwe, leżące u 
jego stóp ciało kobiety. - Przysięgam! To był wypadek! Ona... no przecież widzieliście! - 
Nadzorca odwrócił się ku Joramowi. - Zwariowała! Rozumiesz to, prawda? Skoczyła na 
mnie! Ja...
      Joram nie odpowiadał. Zamęt w jego myślach znikł bez śladu. Nie zaślepiał go już też 
strach. Widział wszystko z zaskakującą ostrością.
      Ciepło Życia uszło z ciała mojej matki. We mnie zaś nigdy go nie było. Teraz, gdy 
przed samym sobą przyznał się do tej prawdy, mógł ją zaakceptować. Ból stał się jego 
częścią, stopiwszy się z innymi udrękami.
      Rozejrzawszy się dookoła, zobaczył narzędzie, którego potrzebował, i schylając się, 
podniósł ciężki kamień. Powstrzymał się nawet na chwilkę, by wyczuć chropowatość i ciężar 
dobrze leżącego w dłoni pocisku. Ostre, poszarpane krawędzie kamienia wbiły się głęboko w 
dłoń chłopca. Kawałek skały był zimny i - tak jak on sam, pozbawiony życia. Przez myśli 
Jorama przemknęło, pozornie nie związane z sytuacją, wspomnienie o kamieniu, który Anja 
wręczyła mu w dzieciństwie mówiąc przy tym: - Zrób tak, żeby znikł w powietrzu.
      Przez mgnienie oka ważył kamień w dłoni, a potem, oceniwszy ciężar, wyprostował 
się i z całej siły cisnął nim w nadzorcę.
      Kamień trafił tamtego w bok twarzy i zagłębił się w jego czaszce z paskudnym 
mlaśnięciem, jakby ktoś rozgniatał przejrzały melon.
      Ojciec Tolban, klęczący nadal obok ciała Anji, zamarł w bezruchu, jakby sam 
zamienił się w kamień. Magowie Pól powoli opuszczali się ku ziemi. Czuli, że wycieka z nich 
Życie, w miarę tego, jak do ich umysłów docierał sens wydarzenia, którego dopiero co byli 
świadkami.
      Joram stał w milczeniu i wpatrywał się w rozciągnięte na ziemi ciała.
      Oczom syna ukazał się żałosny widok. Anja, wychudzona i wyniszczona biedą, 
odziana w łachmany pozostałe jej po minionym szczęściu, umarła tak, jak żyła, pomyślał 
gorzko Joram. Umarła, za- przeczając prawdzie. Jedno - nie więcej - spojrzenie poświęcił 
leżącemu na plecach nadzorcy, którego krew, wyciekająca z okropnej rany, utworzyła już 
kałużę w świeżo odwróconej bruździe. Ten człowiek umarł, nie widząc zbliżającej się 
napaści, nie wyobrażał sobie nawet, by była możliwa.
      Spoglądając na swoje ręce, a potem przenosząc wzrok na leżący obok rozbitej głowy 
mężczyzny kamień, Joram myślał jedynie o tym, jakże łatwo... jak bardzo łatwo jest zabijać 
za pomocą nawet tak prymitywnego narzędzia...
      Poczuł, że ktoś dotyka jego ramienia. Strach kazał mu wykonać błyskawiczny obrót i 
złapać za ramię Mosiaha, który cofnął się na widok szaleństwa, jakie ujrzał w 
ciemnobrązowych oczach przyjaciela.
      - Joramie, to ja! Nie chcę cię skrzywdzić! - Mosiah uniósł w górę obie dłonie.
      Na dźwięk jego głosu Joram rozluźnił nieco swój uchwyt i w jego oczach znów 
pojawił się błysk rozsądku, rozświetlający ciemności.
      - Musisz stąd zniknąć! - pospiesznie powiedział Mosiah. Twarz młodzieńca była 
blada, a oczy tak szeroko otwarte, że wydawały się zupełnie białe, z maleńkimi jedynie 
plamkami tęczówek. Szybko! Zanim Ojciec Tolban otworzy Korytarz i sprowadzi tu Duuk-
tsarith! Joram przez chwilę wpatrywał się w Mosiaha niczego nie pojmującym wzrokiem, 
potem ponownie spojrzał na oba leżące na ziemi ciała.
      - Nie mam pojęcia, dokąd mam uciec - mruknął. - Nie umiem...
      - Bezdroża! - potrząsał nim Mosiah. - Granica, ku której raz już chciałeś się udać. Są 
ludzie, którzy tam żyją. Wyjęci spod prawa, buntownicy, Czarnoksiężnicy. Miałeś rację. 
Rozmawiałem z nimi. Pomogą ci, Joramie, ale musisz się pospieszyć! - Nie! Nie pozwólcie 
mu uciec! - rozległ się wrzask Ojca Tolbana. Wskazując palcem na Jorama, katalista otworzył 
magom połączenia na pełnię mocy, napełniając ich burzącym się i kipiącym Życiem. - 
Zatrzymajcie go! Mosiah odwrócił głowę.
      - Ojcze? - powiedział naglącym tonem.
      - Mosiah ma rację. Uciekaj, Joramie - powiedział mag. Kieruj się ku Bezdrożom. Jeśli 
uda ci się przeżyć, ich mieszkańcy zajmą się tobą.
      - I nie martw się o ciało matki - odezwała się jakaś kobieta. - Sprawimy jej godny 
pochówek. Ty zaś, młody człowieku, uciekaj lepiej, zanim przybędą tu Duuk-tsarith.
      Joram jednak nadal stał i patrzył na oba ciała.
      - Mosiah, odprowadź go kawałek - odezwał się ojciec młodego człowieka. - Jest nieco 
oszołomiony tym wszystkim. My tu zadbamy, aby miał czas na wyprzedzenie pościgu.
      Magowie Pól ruszyli na Ojca Tolbana, który cofnął się, wytrzeszczając na nich oczy.
      - Nie ośmielicie się! - zakwilił katalista. - Złożę na was raport! Otwarty bunt...
      - Nie złożysz żadnego raportu - spokojnym głosem powiedział ojciec Mosiaha. - 
Usiłowaliśmy przecież powstrzymać chłopca, nieprawdaż? Pozostali magowie pokiwali 
głowami.
      - Twoje życie wśród nas było dość wygodne, Ojcze. Nie chciałbyś chyba, by teraz stan 
ten zmienił się, prawda? Mosiah, zabieraj go...
      Joram jednak doszedł już do siebie, choć wyglądał tak, jakby powrócił z bardzo 
daleka.
      - Dokąd mam iść? - spytał spokojnie Mosiaha. - Nie mogę sobie przypomnieć...
      - Pójdę z tobą! Joram potrząsnął głową.
      - Nie, tu jest twoje miejsce. - Nie mógł powstrzymać się, by nie dodać gorzkim tonem: 
- Ty masz Życie. No już, dokąd mam iść? - powtórzył.
      - Na północny wschód - odpowiedział Mosiah. - Musisz przedostać się na drugi brzeg 
rzeki. I uważaj w lasach.
      - Jak znajdę tych ludzi? - Nie znajdziesz. To oni znajdą ciebie i miejmy nadzieję, że 
stanie się to, zanim odnajdzie cię coś paskudniejszego. - Wyciągnął dłoń. Żegnaj, Joramie.
      Przez chwilę Joram patrzył na tę wyciągniętą ku sobie dłoń, nie mogąc sobie 
przypomnieć, by kiedykolwiek podawano mu rękę, ofiarując pomoc czy przyjaźń. Gdy 
spojrzał w twarz Mosiaha, ujrzał litość w jego oczach, litość i odrazę, których tamten nie 
zdołał ukryć.
      Litość nad Martwym.
      Nie oglądając się za siebie, Joram pobiegł przez orne pole.
      Ręka Mosiaha opadła. Przez długą chwilę patrzył w ślad za Joramem, a potem z 
westchnieniem odwrócił się, by stanąć u boku ojca.
      - Doskonale, katalisto - powiedział mag, gdy sylwetkę Jorama skryły drzewa 
pobliskiego lasu. - Otwórz Korytarz i wezwij Wykonawców. Jeszcze jedno, Ojcze - dodał, 
gdy skulony katalista odwrócił się, by ruszyć ku swemu domkowi. - Pamiętasz, jak stoją 
sprawy, prawda? Duuk-tsarith będą tu tylko kilka minut. Ty pozostaniesz tu jeszcze bardzo 
długo...
      Pochyliwszy głowę na znak, że pojmuje, Ojciec Tolban rzucił magowi ostatnie 
przestraszone spojrzenie i oddalił się pospiesznie.
      Klękając obok Anji, jedna z kobiet przesunęła dłońmi nad spalonym ciałem, tworząc 
wokół niego kryształową trumnę, a pozostali magowie, nie tykając ciała nadzorcy, unieśli je 
w powietrze i skierowali ku osadzie.
      - Jeśli chłopiec naprawdę jest Martwy, nie przysłużyliście mu się, wysyłając go w 
tamtą stronę - zauważyła kobieta, wbijając wzrok w mroczne połacie puszczy. - Nie ma 
żadnych szans na to, by stawić czoło temu, co grasuje po Bezdrożach.
      - Przynajmniej będzie mógł walczyć o życie - odparł Mosiah z goryczą w głosie. 
Podchwyciwszy spojrzenie ojca, zająknął się jednak i umilkł.
      W tym momencie każdy zadał sobie w duchu pytanie. Jakie życie? 
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      XII. UCIECZKA 
      
      JORAM BIEGŁ, choć nikt go nie ścigał.
      To znaczy, nie ścigało go nic, co dałoby się zobaczyć. Nic rzeczywistego. Nic, czego 
można byłoby dotkeiąć. Wykonawcy nie mogliby przybyć tak szybko. Pozostali w wiosce 
osłonią go, opóźnią pościg. Na razie nic mu nie groziło.
      A jednak biegł.
      Dopiero wtedy, gdy w rozbolałych nogach poczuł skurcze i w końcu padł na ziemię, 
zrozumiał, że nigdy nie ujdzie tej mrocznej i udręczonej istocie, która go ścigała. Nie zdoła 
uciec przed sobą samym.
      Nigdy później nie dowiedział się, jak długo leżał na leśnym mchu. Nie miał pojęcia, 
gdzie się znajduje. Wyczuwał niejasno dookoła siebie obecność drzew i splątanej roślinności. 
Wydawało mu się też, iż słyszy cichy pomruk płynącej gdzieś wody. Jedynymi naprawdę 
realnymi dla niego rzeczami były teraz ziemia, której dotykał policzkiem, ból nóg i 
przerażenie.
      Gdy tak leżał w kurzu, czekając na ustąpienie bólu, chłodna, racjonalna część jego 
osobowości mówiła mu, że powinien wstać i iść dalej. Pod tą zimną i racjonalną powierzchnią 
czaiła się jednak mroczna natura, którą Joramowi przeważnie udawało się okiełznać i trzymać 
w ryzach. Niekiedy jednak potrafiła ona zerwać więzy i przejąć nad nim całkowitą kontrolę.
      W końcu, wyczerpanego i przestraszonego otaczającym go pustkowiem, leżącego na 
ziemi młodzieńca otuliła swą ciemnością noc, której nadejście uwolniło koszmary. 
Wyzwolone mroczne sny opuściły swą kryjówkę i zatopiły kły w jego duszy, porywając ją, 
by dręczyć i szarpać.
      Joram nie wstawał. Jego ciało opanowała drętwota, taka, jaką czuje ktoś budzący się 
właśnie z głębokiego snu. Wrażenie to było dość miłe. Noga przestała go już boleć i 
niebawem przestał czuć własne ciało. Nie wyczuwał już w ustach smaku ziemi, ani błota, w 
które wtulił policzek. Wkrótce zapomniał nawet o tym, że leży na ziemi, nie czuł chłodu 
wieczornego powietrza, nie zdawał też sobie sprawy z tego, że jest głodny i wyczerpany. Jego 
ciało pogrążyło się we śnie, umysł zaś, choć czuwał, błądził wśród wspomnień.
      I oto znowu był dzieckiem i kulił się u stóp głazu, co kiedyś był jego ojcem, i czuł, jak 
spada na niego ta gorąca, gorzka łza. Łza wpadła w jego włosy, wijące się i opadające mu na 
twarz i plecy, i znów poczuł palce matki, rozdzielające gęste sploty. A potem palce te stały się 
pazurami bestii, rwącymi i szarpiącymi ciało nadzorcy, wydzierającymi z niego życie.
      Potem głaz, który był ojcem Jorama, przemienił się w trzymany przezeń kamień. 
Zimny i boleśnie wbijający się w dłoń, pękł nagle, stając się zabawką, tańczącą w jego 
palcach, by znikać i pojawiać się w powietrzu. Jednak Joram przez cały czas trzymał kamyk 
w dłoni, zręcznie ukryty przed wzrokiem widzów. Ukrywał go aż do dzisiejszego dnia, kiedy 
to kamyk nieoczekiwanie urósł w jego ręku, tak że nie mógł go już chować i musiał odrzucić 
precz...
      Kamień jednak wracał uparcie, Joram zaś ponownie powracał do wspomnień 
dzieciństwa.
      Była noc. Potem dzień. Być może mijała następna noc i następny dzień.
      Przekleństwa mroków, jak Anja nazywała te chwile, kiedy ciemność w duszy Jorama 
brała nad nim górę. Wszystko to zaczęło się, gdy skończył dwanaście lat. Nie potrafił nad tym 
zapanować. Nie mógł ich w sobie zwalczyć, leżał więc całymi dniami na swojej twardej 
pryczy, patrząc w pustkę i ignorując nawet gorączkowe wysiłki matki, pragnącej zmusić go, 
by coś zjadł, wypił i wrócił do świata realiów.
      Anja nie umiałaby powiedzieć, co budziło go z tych napadów melancholii. Potrafił 
nieoczekiwanie usiąść, obrzucając gniewnym spojrzeniem chatę i ją samą, jak gdyby miał do 
niej pretensję o swój powrót. Potem z westchnieniem powracał do codzienności, a wyglądał 
wtedy tak, jakby walczył z demonami.
      Jednak tym razem zabłądził tak daleko, iż wydawało się, że nic nie przywróci go 
światu. Chłodna i racjonalna część jego umysłu już zaczynała się poddawać, kiedy 
nieoczekiwanie zyskała sprzymierzeńca - zagrożenie.
      Pierwszą świadomą myślą Jorama była irytacja, że ktoś mu przeszkadza. Jednak zaraz 
potem kolano jego przeszył rozdzierający ból, który przenikając całe ciało, zaparł mu dech w 
piersiach. Chwytając z jękiem powietrze, przetoczył się w agonii na plecy. - Będzie żywe.
      Poprzez spowijające jego mózg opary bólu i rozdzielające się już mroczne cienie 
Joram spojrzał w górę, w stronę, z której dochodził burkliwy głos. Dostrzegł niewyraźnie 
masę zmierzwionych, brudnych kudłów, pokrywających twarz, która kiedyś mogła być 
ludzką, teraz jednak uległa degeneracji, przekształcając się w coś zwierzęcego i okrutnego. 
Ludzkie ramiona i ludzki korpus również porastały włosy. Kopniaka jednak nie wymierzyła 
Joramowi ludzka stopa. Była to zakończona rozszczepionym kopytem noga zwierzęcia.
      Ból dał impuls, który sprawił, że ciało, nerwy i umysł wróciły do rzeczywistości. 
Znowu mógł widzieć i czuć, pierwszym zaś uczuciem, jakiego doznał, było przerażenie. Tuż 
obok swojej głowy zobaczył ostre kopyta, a patrząc w górę, mógł dostrzec pochylone nad nim 
potężnie zbudowane stworzenie, będące w połowie koniem, a w połowie człowiekiem. Zaraz 
potem wyobraził sobie to kopyto wbijające się w jego głowę, wizja podziałała jak kolejny, 
pobudzający go do czynu impuls. Nie mógł jednak zdobyć się na żaden ruch. Mięśnie Jorama 
zesztywniały od długiego bezruchu, ciało osłabło też z braku jedzenia i picia. Zaciskając 
zęby, zdołał jakoś dźwignąć się na kolana, po to tylko jednak, by ponownie poczuć wbijające 
mu się w żebra kopyto i pod wpływem ciosu runąć głową naprzód w zarośla poszycia.
      I znowu przeszył go ból. Niezdolny oddychać, walczył o haust powietrza i raz jeszcze 
usłyszał bliski stuk kopyt. Potężne łapsko zacisnęło się na kołnierzu jego koszuli i dźwignęło 
go w górę. Zachwiał się na nogach, przeszywanych tysiącem igieł przez powracające krążenie 
krwi, i niewiele brakowało, a byłby upadł, podtrzymały go jednak inne dłonie, szybko i 
zręcznie wiążące mu z tyłu ramiona.
      Chrząknięcie.
      - Człowiek, ty idź.
      Joram zrobił krok, potknął się i upadł, czując, że krew znów zaczyna krążyć w jego 
odrętwiałych nogach.
      Potężne dłonie ponownie postawiły go na nogi i popchnęły do przodu. Ból jak 
płomień wżerał mu się w skroń, ziemia falowała i drgała pod jego niepewnymi stopami, 
drzewa zaś sięgały w dół, by rozedrzeć go w kawałki. Zrobił kolejny krok, potknął się znowu 
i ciężko runął w leśne błoto. Ze związanymi z tyłu ramionami nie potrafił wstać i tarzał się 
tylko w błocku.
      Centaury roześmiały się wesoło.
      - Ale zabawa - powiedział jeden z nich. Znów podniosły go na nogi.
      - Wody - popękanymi wargami i spuchniętym językiem wycharczał Joram.
      Centaury odpowiedziały pochrząkiwaniem, a ich kudłate pyski pękły, obnażając w 
uśmiechach żółtawe zębiska.
      - Wody? - powtórzył jeden z nich. Unosząc w górę mocarne ramię wskazał Joramowi 
kierunek. Młodzieniec, z trudem utrzymujący się na drżących nogach, zwrócił głowę we 
wskazaną mu stronę. Z miejsca, w którym stał, mógł dostrzec lśnienie wód rzeki pomiędzy 
drzewami. - Biegaj - powiedział centaur.
      - Biegaj! Człowiek, biegaj! - zanosząc się śmiechem, ryknął drugi.
      Zdesperowany Joram chwiejnie rzucił się do biegu, słysząc dobiegający z tyłu tętent i 
grzmot dudniących o ziemię kopyt, czując na karku gorące oddechy pościgu i dusząc się 
niemal wstrętnym zwierzęcym odorem. Rzeka była coraz bliżej, Joram wiedział jednak, iż 
jego siły są na wyczerpaniu. Wiedział również z pewnością, jaką daje rozpacz, że centaury nie 
miały zamiaru dopuścić go do rzeki.
      Będące niegdyś ludźmi, stworzenia te zostały przekształcone przez DKarn-Duuk, 
Mistrzów Wojen, i posłane do walki w Wojnach Żelaznych. Wojny okazały się niszczące i 
kosztowne. Ci z warloków, którzy je przeżyli, wyczerpali swoją magię, a kataliści ich zbyt 
byli osłabieni, by sięgnąć do źródeł Życia. Niezdolni do przywołania swojej magii, nie 
mogący więc przywrócić nieszczęsnym stworom poprzednich kształtów, DKarn-Duuk 
opuścili swych wojowników, skazując ich na wygnanie na obszary Bezdroży. Centaury żyły 
tu własnym życiem, a krzyżując się ze zwierzętami lub pojmanymi ludźmi, stworzyły rasę, 
która w walce o przetrwanie zapomniała prawie o ludzkich uczuciach i emocjach. Prawie, ale 
nie całkowicie. Przetrwało bowiem wśród nich jedno uczucie, pielęgnowane poprzez stulecia 
- nienawiść.
      Choć powód tej nienawiści już dawno temu zatarł się w umysłach stworzeń, które nie 
pamiętały historii własnej rasy, centaury wiedziały jedno - torturowanie i zabijanie ludzi były 
dla nich źródłem głębokiej, wewnętrznej satysfakcji.
      Utykający Joram zatrzymał się wreszcie, by stawić wrogom jakiś opór. I natychmiast 
otrzymał potężny, nokautujący cios w twarz. Gdy tak leżał na ziemi, zwijając się z bólu, 
logicznie rozumująca część jego umysłu mówiła mu: Teraz powinieneś umrzeć. Niech to 
stanie się szybko. I tak nie masz szans.
      Słyszał kopyta tłukące ziemię obok niego. Jedno z nich trafiło w jego ciało. Nawet 
tego nie czuł, choć słyszał trzask pękających kości. Wolno i z determinacją dźwignął się na 
nogi. Centaury powaliły go ponownie. I pod kolejnymi ciosami ostrych kopyt raz jeszcze 
ustąpiły jego kości i mięśnie.
      W ustach poczuł smak krwi...
      Trudno powiedzieć, co przywróciło mu świadomość - chłód głosu, który usłyszał, czy 
chłód wody, którą poczuł na wargach.
      - Czy możemy coś dla niego zrobić? - Nie mam pojęcia. Niewiele mu brakuje.
      - W końcu jednak się ocknął. To już coś - ciągnął dalej ten sam, chłodny głos. - Widać 
jakieś rany na głowie? Joram poczuł, że dotykają go czyjeś dłonie. Szorstkie i niezbyt 
delikatne palce przesunęły się po jego głowie, otworzyły mu siłą powieki.
      - Nie. Domyślam się, że chciały poigrać z nim możliwie jak najdłużej. - Nastąpiła 
pauza, potem ten sam co poprzednio głos ciągnął dalej: - No to jak, zabieramy go do 
Blachlocha czy nie? Znowu pauza.
      - Zabieraj go - usłyszał wreszcie odpowiedź. - Jest młody i krzepki. Opłaci się 
przerzucić go do obozu. Złóż mu kości w łubki, tak jak uczył cię tego stary.
      - Myślisz, że to on zatłukł nadzorcę? - potężny głos ryknął te słowa niemal wprost do 
ucha Jorama, podczas gdy szorstkie, chwytające go za ręce i nogi dłonie sprawiły, iż 
przeszywający ból prawie pozbawił go przytomności.
      - Ależ oczywiście - znów ten zimny, obojętny głos. - Jakiż inny miałby powód, by 
znaleźć się tutaj? To zaś czyni go dla nas jeszcze cenniejszym nabytkiem. Gdyby zaczął 
sprawiać kłopoty, Blachloch zawsze zdąży go wydać. Zachował jeszcze swoje stare kontakty 
z Duuk-tsarith.
      Rozległ się trzask kości. Wokół Jorama ponownie zawirowała czerń przetykana 
pasmami jaskrawej czerwieni. Usiłując nie poddać się ogarniającej go ciemności, słuchał tego 
chłodnego głosu.
      - Pospiesz się z tym - mówił głos z irytacją. - Wsadź go na jucznego konia. I zrób coś, 
żeby tak nie jęczał. Wzdłuż granicy mogą włóczyć się inne centaury, które również mogą 
zechcieć zapolować.
      - Nie sądzę, aby jego jęki miały przysporzyć ci zmartwień. Popatrz na niego. Ma już 
dość.
      Potem były jeszcze jakieś niezrozumiałe, coraz bardziej cichnące w dali słowa.
      Wrażenie, że ktoś dźwiga go w górę... Wrażenie, że on sam leci w dół...
      Dnie i noce następowały jedne po drugich, przy nieustannym akompaniamencie 
szumu szybko płynącej wody. We dnie i w nocy miewał niejasne wrażenie, że podróżuje 
rzeką. Dniami i nocami walczył o zachowanie przytomności, po to jedynie, by paść ofiarą 
bólu i pełnej goryczy wiedzy o własnej samotności i zapomnieniu. Co noc i co dzień zapadał 
w nieświadomość ze słabą nadzieją, iż tym razem się nie obudzi.
      Potem w jakiś niejasny sposób pojął, iż podróż dobiegłakońca i że znów znajduje się 
na twardym gruncie. Trafił do niezwykłego pomieszczenia, gdzie odnalazła go Anja; klękając 
przy nim, opowiadała mu historie o Merilon. Pięknym, cudownym Merilon. On zaś potrafił w 
swoim umyśle stworzyć jego wizerunek. Oczyma wyobraźni widział kryształowe wieże i 
dryfujące na skrzydłach wiatru, zaprzęgane w bajkowe stwory łodzie o jedwabnych żaglach. 
Podczas tych snów był szczęśliwy i ból mniej mu dolegał. Gdy jednak cierpienie powracało, 
sny rozmazywały się i przerażały go swą treścią. Anja przeistaczała się w stwór złożony 
głównie z kłów i szponów; usiłowała otworzyć mu pierś i wydrzeć serce.
      Zawsze też i snom, i bólowi towarzyszyły dziwne dźwięki: przypominające oddech 
olbrzyma, łomot rozstrojonego dzwonu i syk tysięcy węży. A potem strzelały płomienie, 
parząc go w oczy i wypalając w nich piękne, niewyraźne obrazy Merilon.
      W końcu jednak wszystko przemieniło się w mrok i ciszę i zasnął, głębokim, dającym 
spokój i odpoczynek snem. I oto nastąpił dzień, w którym otworzył oczy i rozejrzał się 
dookoła; Anja i Merilon zniknęły, obok niego siedziała tylko stara kobieta, ale wciąż jeszcze 
słyszał ten dźwięczny łomot.
      - Z dalekiej wróciłeś podróży, Kruczowłosy - powiedziała stara kobieta, wyciągając 
rękę, by pogładzić jego czarne kędziory.
      - jo była podróż nieomal na Drugą Stronę. Uzdrowicielka zrobiła wszystko, co było w 
jej mocy, jednak bez wspomagającego ją Życiem katalisty możliwości jej okazały się mocno 
ograniczone.
      Joram spróbował usiąść, ale przekonał się, że coś krępuje jego ręce i nogi.
      - Rozwiąż mnie - zawołał chrapliwie, usiłując przekrzyczeć ten brzękliwy łomot, 
mający swoje źródło gdzieś niedaleko, najwyraźniej tuż obok pomieszczenia, w którym leżał.
      - Ależ nie jesteś związany, chłopcze - odparła stara kobieta, uśmiechając się z 
łagodnym rozbawieniem. - Leż teraz spokojnie. Masz nogę złamaną w dwu miejscach, 
praktycznie wykręcone zupełnie ramię i pęknięte żebro. Więzy, które czujesz, trzymają cię w 
całości, młody człowieku. - Na ustach starej kobiety uśmiech ustąpił wyrazowi dumy. - 
Wymyślił to mój mąż, w młodości. Bez katalisty, który wspomógiby naszą Uzdrowicielkę, to 
najlepsze, co mogliśmy dla ciebie zrobić. Podczas procesu zrastania te drewienka trzymają 
kości razem.
      Joram opadł ponownie w pościel, zmieszany i nieufny, ale zbyt osłabiony, by 
sprzeczać się czy opierać. Wydawało mu się, że ten nieustanny łomot dźwięczy teraz w jego 
głowie. Widząc, że się krzywi, stara kobieta poklepała go po dłoni.
      - To odgłosy kuźni. Przywykniesz do nich w swoim czasie. Ja w ogóle ich nie słyszę, 
chyba że nagle cichną. Prawdopodobnie, chłopcze, będziesz tam pracował - dodała wstając. - 
Założę się, żeś krzepki i nawykły do ciężkiej pracy. Wnioskuję o tym z twoich, poznaczonych 
odciskami dłoni. Przyda nam się młody człowiek o twojej budowie i krzepie. Ale nie myśl o 
tym teraz. Jeśli sądzisz, że zdołasz coś przełknąć, przyniosę ci nieco bulionu.
      Joram skinął głową. Bandaże świerzbiły go. Odczuwał ból przy każdym poruszeniu. 
Potem jednak ktoś podsunął mu ramię pod głowę i coś dotknęło jego warg. Otworzywszy 
oczy, ujrzał starą kobietę, trzymającą w dłoniach talerz i dziwnie wyglądające urządzenie. 
Urządzeniem tym przenosiła bulion z talerza do jego ust. Rosół był nieco słony, ale smakował 
wspaniale i Joram poczuł rozlewające się po ciele wewnętrzne ciepło. Zaczął łapczywie 
połykać płyn.
      - No, na razie wystarczy - powiedziała stara kobieta, zabierając talerz. - Twój żołądek 
musi się do tego dopiero przyzwyczaić. Teraz zaś powinieneś spróbować zasnąć.
      Jak można spać w tym piekielnym hałasie? - Co to takiego, ta kuźnia? - zapytał 
słabym głosem.
      - Zobaczysz sam, Kruczowłosy, wszystko w swoim czasie powiedziała, nachylając się 
nad nim z jeszcze jednym łagodnym uśmiechem. Gdy to uczyniła, Joram zauważył przedmiot, 
który zwisając z jej szyi na srebrnym łańcuszku, wyślizgnął się z rozchylenia koszulki, 
noszonej przez kobietę pod suknią, i teraz dyndał przed oczyma młodzieńca. Przypomniawszy 
sobie, co Anja mówiła o lśniących klejnotach, noszonych przez mieszkańców Merilon, Joram 
rozpoznał rodzaj medalionu. Nie był to jednak żaden lśniący klejnot. Przedmiot wykonano w 
kształcie kręgu, pustego wewnątrz, z dziewięcioma prętami łączącymi obwód ze środkiem.
      Spostrzegłszy, że wzrok Jorama natrafił na ów przedmiot, stara kobieta dotknęła go 
dłonią, pieszczotliwie i z taką dumą, z jaką Imperatorowa mogłaby bawić się swoją pyszną 
biżuterią.
      - Gdzie ja jestem? - zapytał oszołomiony Joram, ponownie czując się niczym w tej 
okropnej podróży, zdany na kaprysy fal.
      - Znajdujesz się wśród tych, którzy praktykują Dziewiątą Tajemnicę i którzy, jeśliby 
uwierzyć temu, co powiadają pewni ludzie, sprowadzili na Thimhallan śmierć i zniszczenie. - 
Głos starej kobiety był teraz pełen smutku i przypominał cichy szmer rzeki. Joram słyszał te 
słowa jakby z daleka, przytłumione przez głośny łomot kuźni. Ponownie unoszący się niczym 
na wodzie młodzieniec usłyszał znów głos kobiety - jak szept wiatru.
      - Jesteśmy Bractwem Koła.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      XIII. KARA SARYONA 
      
      ODKĄD SARYON POPEŁNIŁ SWÓJ HANIEBNY WYSTĘPEK, polegający na 
czytaniu zakazanych ksiąg, upłynęło siedemnaście lat. Siedemnaście lat minęło od chwili, gdy 
zabrano go do Merilon. Siedemnaście lat od śmierci Księcia. Ludność Merilon i małego 
imperium otaczających je miast-państw skończyła właśnie świętowanie obchodów tej 
żałobnej rocznicy, kiedy Saryon ponownie został wezwany do komnat Biskupa.
      Ponieważ wezwanie zbiegło się z tą mroczną rocznicą, wzbudziło w Saryonie tak 
niemiłe i złowrogie wspomnienia, iż nie mógł powstrzymać dreszczu niepokoju. W istocie 
bowiem, ze swej celi w Opactwie Merilon powrócił do Źródła jedynie po to, by uniknąć 
obchodów rocznicy, przypominającej mu nie tylko własne nie ziszczone nadzieje i straszną 
rozpacz Imperatorowej, ale i oglądaną przezeń nieraz rozpacz innych ludzi, których dzieci 
rodziły się Martwe.
      Zawsze więc, jeśli tylko mógł, o tej porze roku powracał do Źródła. Znajdował tu 
ukojenie, ponieważ u Źródła nikomu nie wolno było nawet wspominać o śmierci Księcia, a 
tym bardziej obchodzić jej rocznicy. Zabronił tego Biskup Vanya, choć każdy uważał ten 
zakaz za co najmniej dziwny.
      - Stary Vanya naprawdę nie przyjmuje do wiadomości tej rocznicy - powiedział 
Dulchase do Saryona, gdy szli pogrążonymi w ciszy i spokoju korytarzami górskiego eremu.
      - Nie mogę powiedzieć, abym miał mu to za złe - odparł Saryon i z westchnieniem 
potrząsnął głową.
      Dulchase skwitował to prychnięciem. Pozostając w kwiecie wieku Diakonem i zdając 
sobie sprawę z tego, że niewątpliwie umrze również jako Diakon, Dulchase nie miał oporów 
wewnętrznych dotyczących wygłaszania na głos tego, co myśli w duchu - nawet tu, u Źródła, 
gdzie jak powiadano, ściany miały oczy, uszy i usta. Jedynie interwencji starego Diuka Justar, 
w którego rodzinie wychował się niegdyś, zawdzięczał fakt, że nie został dawno już zesłany 
między Magów Pól.
      - Ba! Pozwólmy i Imperatorowej na zaspokojenie kaprysu. I tak, Almin świadkiem, 
niewiele ma z życia. Słyszałeś, że Vanya usiłował odwieść Imperatora od ogłoszenia 
obchodów rocznicy? - Nie! - Saryon wyglądał na szczerze zdumionego. Dulchase skinął 
głową, dumny ze swojej wiedzy. Znał wszystkie dworskie ploteczki.
      - Vanya powiedział Imperatorowi, że grzechem jest wspominać tego, kto urodził się 
bez Życia, tego, kto, w oczywisty sposób był przeklęty.
      - I Imperator mu odmówił? - Przecież udrapowali tego roku Merilon w żałobny błękit, 
prawda? - zacierając ręce, zapytał Dulchase. - Tak, Imperator ma w sobie dość ikry, by 
przeciwstawić się Biskupowi, nawet jeśli miałoby to oznaczać irytację Jego Świątobliwości, 
który teraz odmawia wizyt na Królewskim Dworze.
      - Nie mogę w to uwierzyć - mruknął Saryon.
      - O, ten stan nie potrwa długo. To tylko pozory. Ostatecznym zwycięzcą zostanie 
Vanya, nie ma co do tego cienia wątpliwości. Poczekaj tylko, w następnej spornej sprawie 
okaże się, iż Imperator jest aż nazbyt skłonny do ustępstw. Pojednają się, Vanya zaś poczeka 
do następnego roku i zrobi to jeszcze raz.
      - Nie to miałem na myśli - powiedział Saryon, rozglądając się niepewnie i zwracając 
uwagę Dulchase’a na jednego z odzianych w czarne habity Duuk-tsarith, stojącego milcząco 
w głębi korytarza, z twarzą ukrytą w cieniu kaptura i złożonymi jak należy, przed sobą, 
dłońmi. Dulchase prychnął z pogardą, Saryon zauważył jednak, że Diakon przeszedł na drugą 
stronę korytarza. - Chciałem powiedzieć, iż trudno uwierzyć, by Imperator zdobył się na 
odmowę.
      - Wszystko to zawdzięczamy oczywiście Imperatorowej - powiedział Dulchase, 
kiwając porozumiewawczo głową, i zerknąwszy na Wykonawcę, zniżył nieco głos. - Ona 
chciała, by uroczystość odbyła się, i oczywiście, spełniono jej wolę. Drżę na samą myśl o 
tym, co mogłoby się stać, gdyby raczyła zapragnąć księżyca! Ale ty sam powinieneś coś o 
tym wiedzieć. Bywałeś przecież na dworze.
      - Niezbyt często - przyznał Saryon.
      - Być w Merilon i nie brać udziału w życiu dworu! - Dulchase obrzucił Saryona 
szybkim, rozbawionym spojrzeniem.
      - Spójrz na mnie - powiedział Saryon. Rumieniąc się podniósł swoje duże, niezgrabne 
dłonie. - Nie pasuję do bogatych i pięknych. Sam widziałeś, co stało się podczas tej ceremonii 
siedemnaście lat temu, kiedy to źle zabarwiłem swoje szaty, l nie wierzę, aby potem udało mi 
się choć raz! Kiedy właściwym był Płonący Pomarańczowy, ja trafiałem Zgniły 
Brzoskwiniowy. O, śmiejesz się, ale to prawda. W końcu dałem spokój i przestałem 
przejmować się barwami. Łatwiej w końcu nosić czystą, nieskażoną biel, odpowiednią do 
mego powołania i rangi.
      - Założę się, że byłeś rozchwytywany! - kwaśnym tonem mruknął Dulchase.
      - Jakżeby inaczej - z gorzkim uśmiechem i wzruszeniem ramion odparł Saryon. - 
Wiesz, jak zwali mnie za plecami? Ojciec Liczydło. To dlatego, iż jedyną rzeczą, o której 
umiałem rozmawiać, była matematyka. - Dulchase jęknął. - Wiem. Zanudzałem ich do łez, 
niektórzy zaś woleli stawać się niewidzialnymi. Pewnej nocy Earl na moich oczach zniknął i 
tyle go widziałem. Nie zamierzał mnie bynajmniej urazić. Był potem strasznie zakłopotany i 
najserdeczniej przepraszał. No cóż, starzeje się biedak...
      - Gdybyś tylko przyłożył się trochę...
      - Próbowałem, uwierz mi. Przyłączałem się do plotkarzy i do hulaków - westchnął 
Saryon. - Ale okazało się to zbyt uciążliwe. Myślę, że się starzeję. Robię się śpiący dwie 
godziny przed porą, w której większość mieszkańców Merilon zaczyna myśleć o kolacji. - 
Spojrzał na zamykające się dookoła niego kamienne ściany, które płonęły łagodną poświatą 
magiczną. - Lubię mieszkać w Merilon. Jego uroki wydają mi się tak świeże i zachwycające, 
jak tego dnia, siedemnaście lat temu, kiedy zobaczyłem je po raz pierwszy. Ale moje serce, 
Dulchase, wyrywa się tu. Chcę nadal prowadzić swe badania. Potrzebny mi jest dostęp do 
tutejszych materiałów. Pracuję nad nowym sposobem obliczeń i nie jestem całkowicie pewien 
niektórych magicznych teorematów, na jakie muszę się powołać. To, widzisz, jest tak...
      Dulchase odchrząknął.
      - A, słusznie. Przepraszam - uśmiechnął się Saryon. - Znów przemówił Ojciec 
Liczydło. Zbyt się podniecam, wiem. Tak czy owak, zamierzałem poprosić o zezwolenie na 
powrót tutaj, kiedy otrzymałem wezwanie od Biskupa... - Twarz Saryona okrył cień.
      - Uszy do góry. Nie rób takiej przestraszonej miny - obojętnym tonem odezwał się 
Dulchase. - Prawdopodobnie zamierza wyrazić ci swoje współczucie z powodu śmierci twojej 
matki. Potem, choć to już tylko moje przypuszczenia, sam może poprosić cię, byś wrócił. W 
końcu, nie jesteś taki jak ja. Byłeś zawsze grzecznym chłopcem, zjadałeś do końca swoją 
kaszkę i tak dalej. Nie przejmuj się opiniami dworaków. Jakkolwiek niewątpliwie zanudzałeś 
ludzi, nie umywasz się pod tym względem do Imperatora. - Dulchase nieoczekiwanie rzucił 
ostre spojrzenie na Saryona, który w tym momencie odwrócił twarz. - Zjadałeś swoją kaszkę, 
prawda? - Tak, oczywiście - pospiesznie i po całkowicie nieudanej próbie uśmiechu odparł 
Saryon. - Masz rację. Prawdopodobnie właśnie o to chodzi. - Spojrzawszy na Dulchase’a, 
zauważył, że ten przygląda mu się z zainteresowaniem. Raz jeszcze poczuł straszne brzemię 
starej zbrodni. Czując, że jest absolutnie niezdolny do wytrzymania bystrego i przenikliwego 
spojrzenia konfratra, Saryon pożegnał się nieco zmieszany i oddalił spiesznie, zostawiając 
Dulchase’a patrzącego w ślad za nim z kpiącym uśmieszkiem.
      - Chciałbym wiedzieć, stary druhu, jakież to szczury grasują po twojej piwniczce. Nie 
jestem jedynym, którego ciekawi powód, dla jakiego siedemnaście lat temu zostałeś wysłany 
do Merilon. Jego Świątobliwość siedemnaście lat i siedemnaście minut liczy za jedno. 
Cokolwiek zrobiłeś, on tego nie zapomniał ani, jeśli już o tym mowa, nie wybaczył. - 
Wracając do swoich spraw, Dulchase z westchnieniem potrząsnął głową.
      Pozostawiając Dulchase’a, Saryon poszukał schronienia w Bibliotece, gdzie mógł 
liczyć na to, że pozostawią go samemu sobie. Jednak niczego nie studiował. Zakopawszy się 
w stosie pergaminów, skryty przed wzrokiem przypadkowych widzów, kapłan złożył swą 
goloną głowę na dłoniach, czując się tak samo nędznie, jak wtedy, gdy przed siedemnastu laty 
po raz pierwszy wezwano go do komnat Biskupa.
      I to nie dlatego, że Biskup unikał go lub traktował z chłodem. Wręcz przeciwnie. Po 
śmierci matki Saryon otrzymał bardzo uprzejmy i przepełniony zrozumieniem list, 
wyrażający najgłębsze współczucie ze strony Biskupa. W liście znalazło się też zapewnienie, 
że razem z ojcem Saryona spocznie ona w grobie położonym w jednym z najbardziej godnych 
miejsc u Źródła. Podczas ceremonii pogrzebowych Biskup nawet zbliżył się do katalisty, 
Saryon jednak, pozorując głęboki smutek, odwrócił się w drugą stronę.
      W obecności Biskupa czuł się nie najlepiej. Powodem tego mógł być fakt, iż nigdy nie 
zdołał wybaczyć Jego Świątobliwości skazania na śmierć małego Księcia. Być może chodziło 
o to, że zawsze, gdy spoglądał na Yanyę, widział jedynie własną winę. Gdy popełnił swoją 
zbrodnię, miał dwadzieścia pięć lat. Teraz liczył sobie czterdzieści dwa i czuł, że przez 
ostatnie siedemnaście przeżył więcej niż podczas tamtych pierwszych dwudziestu pięciu! Gdy 
mówił Dulchase’owi o swoim życiu na dworze, powiedział tylko część prawdy. Rzeczywiście 
tam nie pasował. Oni istotnie uważali go za okropnego nudziarza. Nie dlatego jednak unikał 
dworu.
      Odkrył bowiem, iż piękno i uroki dworskiego życia są niczym innym jak tylko iluzją. 
Saryon, na przykład, obserwował dzień po dniu, jak Imperatorowa zapadała coraz głębiej w 
niszczącą chorobę, którą Uzdrowiciele uważali za niemożliwą do uleczenia. Umierała i 
wszyscy o tym wiedzieli. Nikt jednak o tym nie mówił. A już na pewno nie Imperator, który 
co wieczór nie zapominał stwierdzić, jak uroczo wygląda jego Małżonka i jakiż dobroczynny 
wpływ ma wiosenne powietrze na rekonwalescentów (w Merilon przez cały rok, dzięki 
wysiłkom Sif-Hanar, była wiosna). Wszyscy zaś dworacy zgodnie kiwali głowami. Damy 
dworu Imperatorowej magiczną sztuką barwiły jej kredowobiałe policzki i zmieniały odcień 
jej oczu.
      - Wasza Cesarska Mość, Imperatorowa wygląda wspaniale. Jest też coraz piękniejsza, 
nieprawdaż, Najjaśniejszy Panie? Nigdy przedtem nie widziałam jej w tak rozkosznym 
nastroju, czy nie tak, Wasza Wysokość? Nie mogły jednak przydać jędrności zapadniętym 
policzkom, ani przyćmić gorączkowego blasku jej oczu, dlatego też na dworze szeptano: - 
Cóż stanie się, kiedy ona umrze? Linię dynastii utrzymują kobiety. Na dworze bawi jej brat, 
dziedzic tronu. Czy zostałeś mu, panie, przedstawiony? Przedstaw, proszę, i mnie. To może 
być mądre posunięcie.
      Wśród tego wszystkiego, wśród całego tego piękna i iluzji, jedyną postacią realną 
wydawał się Biskup Vanya. Ruchliwy, zapracowany, tu unoszący palec, by wezwać kogoś do 
siebie, ówdzie wygładzający coś skinieniem dłoni, przewodzący wszystkiemu, kontrolujący 
wszystko i zawsze doskonale panujący nad sobą.
      Saryon jednak widział, jak człowiek ów, raz jeden, siedemnaście lat temu, zadrżał. I 
zastanawiał się, nie po raz pierwszy zresztą, cóż takiego ukrywał przed nimi Vanya. 
Przypomniał sobie słowa, które wtedy usłyszał: - Mógłbym wyjaśnić wam przyczyny. - 
Potem nastąpiło westchnienie i twarz Biskupa przybrała wyraz zimnej determinacji. Nie. 
Macie zrobić to, co wam nakazuję, i o nic nie pytać.
      Przed Saryonem stanął nowicjusz, delikatnie dotykając jego ramienia. Saryon spojrzał 
na niego. Jak długo ten chłopak przebywał tutaj, nie zauważony? - Tak, Bracie? O co chodzi? 
- Ojcze, proszę wybaczyć, że przeszkadzam. Przysłano mnie tu jednak po to, abym 
zaprowadził cię do komnat Biskupa, oczywiście wówczas, gdy tego zechcesz.
      - A, tak. Teraz właśnie, hmm, jest odpowiednia pora. - Saryon skwapliwie wstał z 
miejsca. Powiadano, iż nawet Imperator nie pozwalał Yanyi zbyt długo na siebie czekać.
      - Wejdź, proszę, Ojcze Saryonie, wejdź. - Vanya wstał i serdecznie skinął dłonią. Głos 
Biskupa brzmiał ciepło, choć Saryonowi wydało się, iż wyczuwa w nim pewne napięcie, jak 
gdyby Jego Świątobliwość z trudem podporządkowywał się wymogom gościnności.
      Klękając, by zgodnie z etykietą ucałować rąbek szat Yanyi, Saryon żywo i boleśnie 
wspominał przyczynę, która kazała mu to zrobić przed siedemnastu laty. Możliwe, że Biskup 
również ją pamiętał.
      - Nie, nie, Saryonie - miłym głosem powiedział Vanya, ujmując kapłana za ręce. - 
Darujmy sobie formalności. Zachowajmy je na oficjalne okazje, kiedy są naprawdę 
potrzebne. To prywatne, dyskretne, małe spotkanie.
      Saryon spojrzał bystro na Biskupa, wsłuchując się bardziej w ton jego głosu niż w 
same słowa.
      - Wasza Świątobliwość... czuję się zaszczycony - zaczął z pewnym zmieszaniem - 
tym, że raczyłeś mnie wezwać...
      - Jest tu ktoś, Diakonie, kogo chciałbym ci przedstawić - gładko ciągnął Vanya, nie 
zwracając uwagi na to, co mówi Saryon.
      Zaskoczony Saryon odwróciwszy się ujrzał, że w komnacie znajdował się ktoś trzeci.
      - Oto Ojciec Tolban, Katalista Pól z osady Walren - powiedział Vanya. - Ojcze 
Tolbanie, poznaj, proszę, Diakona Saryona.
      - Ojcze Tolbanie - Saryon ukłonił się zgodnie ze zwyczajem. - Niech spłyną na ciebie 
błogosławieństwa Almina.
      W tym, że Saryon nie zauważył tego człeka od razu, nie było nic dziwnego. Opalony 
na ciemny brąz, zasuszony i zabiedzony, Katalista Pól był niewidoczny wśród drewnianych 
mebli, jakby się w nie wtopił.
      - Diakonie Saryonie - wymamrotał nerwowo kiwający się Tolban, podczas gdy jego 
oczy przeskakiwały od Saryona do Biskupa Vanyi i ponownie do Saryona, a dłonie 
nieustannie pociągały i szarpały długie rękawy wygniecionego, poplamionego i 
wystrzępionego zielonego habitu.
      - Proszę, by wszyscy usiedli - uprzejmie rzekł Vanya, gestem dłoni wskazując krzesła. 
Saryon spostrzegł, iż Katalista Pól zaczekał chwilkę. Diakon podejrzewał, iż Ojciec Tolban 
wolał się upewnić, że zaproszenie dotyczy i jego. Sytuacja stawała się nieco niezręczna, 
ponieważ uprzejmość wymagała, aby Saryon nie zajmował miejsca, dopóki nie usiądzie i 
Katalista Pól. Sadowiąc się zauważył, że Tolban stoi nadal, co zmusiło go do poderwania się 
z miejsca w tej samej chwili, w której Ojczulek zdecydował wreszcie, iż wolno usiąść i jemu. 
Widząc jednak stojącego Saryona, Katalista Pól, z twarzą czerwoną ze zmieszania, skoczył na 
równe nogi. Tym razem wtrącił się Vanya, ponawiając zaproszenie do zajęcia miejsc - 
łagodnie, ale nie bez pewnego nacisku w głosie.
      Saryon z ulgą opadł na krzesło. Przez chwilę wyobrażał sobie, że będzie tak 
podskakiwał przez całe popołudnie.
      Po zapytaniu, czy ktokolwiek z obecnych chciałby się pokrzepić - nie mieli ochoty na 
nic - i krótkiej grzecznościowej pogawędce, dotyczącej kłopotów z wiosennymi zasiewami i 
perspektyw tegorocznych zbiorów, w której Katalista Pól brał udział bez zbytniego zapału 
(był nawet nieco zmieszany i zdenerwowany), Biskup Vanya przeszedł wreszcie do sedna 
sprawy.
      - Diakonie Saryonie, Ojciec Tolban ma dla nas dość niezwykłą historyjkę - 
powiedział, wciąż tym samym miłym głosem, jak gdyby byli trójką przyjaciół zabawiających 
się luźną pogawędką. Wewnętrzne napięcie Saryona wzrosło odrobinę. Jego zaciekawienie 
również. Po cóż, na przykład, wezwano go do prywatnych komnat Yanyi gdzie nie postawił 
stopy od siedemnastu lat - czyżby po to, by wysłuchał opowieści tego Katalisty Pól? Spojrzał 
bystro na Yanyę i zobaczył, że tamten obserwuje go z chłodnym i pełnym wyrachowania 
wyrazem twarzy. Saryon szybko zatem przeniósł swoją uwagę na Katalistę Pól, który nabierał 
właśnie tchu w piersi, niby przed skokiem do lodowatej wody, i zdecydował się pilnie 
wsłuchać w słowa małego, zasuszonego człowieczka. Zauważył bowiem, że choć twarz 
Biskupa była jak zawsze gładka i spokojna, na jego szczęce drgał mięsień, tak samo jak 
podczas ceremonii odprawianej dla Martwego Księcia.
      Ojciec Tolban rozpoczął swoją opowieść i wkrótce Saryon odkrył, że wcale nie 
potrzebuje zmuszać się do słuchania. Nie potrafiłby się od niej oderwać. Wtedy po raz 
pierwszy usłyszał opowieść o Joramie.
      W czasie jej trwania doznawał najróżniejszych uczuć, od zaskoczenia, poprzez 
wściekłość, do odrazy - normalne w końcu emocje, które odczuwałby każdy słuchający tak 
ponurej i mrocznej historii. Doznał jednak i skręcającego wnętrzności, mrożącego szpik w 
kościach uczucia strachu, lęku przeszywającego całe jego ciało. Z drżeniem owinął się 
szczelniej miękkim habitem.
      I czegóż się boję? - zapytywał sam siebie. Siedzę oto w eleganckich komnatach 
Biskupa i słucham nieudolnej i kulejącej gadaniny tego zasuszonego starego katalisty. Czy 
jest w tym choćby cień zagrożenia? Dopiero później miał Saryon przypomnieć sobie wyraz 
oczu Biskupa, gdy ten słuchał opowieści Tolbana. Dopiero później miał zrozumieć, dlaczego 
drżał wówczas z przerażenia. Lecz słuchając słów Tolbana, sądził, że chodzi jedynie o 
przewrotny dreszczyk strachu, jaki uwielbiają ci, których bawią opowieści starych niań, te o 
czających się w mroku straszydłach.
      - A gdy przybyli Duuk-tsarith - zakończył żałośnie Ojciec Tolban - tego młodego 
człowieka nie było już od kilku godzin. Tropili go aż do Bezdroży, dopóki nie stało się jasne, 
że przepadł w dziczy. Odnaleźliśmy miejsce, w którym jego trop znikał poza granicami ziem 
cywilizowanych. Znaleziono tam także ślady centaurów. Duuk-tsarith niewiele mogli zrobić i 
właściwie po prostu założyli, że przepadł dla naszego świata. Wiemy wszyscy, iż niewielu z 
tych, którzy tam wyruszyli, wróciło do domu.
      Vanya zmarszczył brwi i katalista zaczerwienił się, spuszczając głowę.
      - Ja... wydaje mi się, że osądziłem zbyt pochopnie, ponieważ teraz, po upływie roku...
      - Ojcze Tolbanie, to wystarczy - zauważył Vanya, nadal mówiąc bardzo łagodnym 
tonem.
      Katalista Pól nie dał się jednak zwieść. Zaciskając pięści, wbił 5 - Wykucie... i29 
ponure spojrzenie w posadzkę. Saryon wiedział, o czym myśli ten nieszczęśnik. Po takiej 
wpadce pozostanie Katalistą Pól do końca swojego żywota. Na pewno jednak nie był to 
problem Saryona, nie dlatego też poproszono go, by wysłuchał tej opowieści o szaleństwie i 
morderstwie. Usiłując rozgryźć tę zagadkę, ponownie spojrzał na Biskupa Yanyę. Jego 
Świątobliwość nie patrzył jednak na Saryona, nie patrzył też na biednego Katalistę Pól. 
Biskup z zaciśniętymi wargami i zmarszczonym czołem wpatrywał się w pustkę, 
najwyraźniej tocząc psychiczne zmagania z jakimś niewidzialnym wrogiem. W końcu jednak 
walka została przerwana, tak przynajmniej wyglądało na pozór, bo gdy Vanya zwrócił się ku 
Saryonowi, jego twarz miała znowu spokojny wyraz.
      - Diakonie, wypadek ten jest ze wszech miar szokujący.
      - Tak jest, Wasza Świątobliwość - odparł Saryon, nadal czując dreszcze w całym ciele.
      Składając razem końce swoich pulchnych palców, Vanya kilkakrotnie postukał nimi 
delikatnie.
      - Podczas ostatnich kilku lat mieliśmy parę okazji, by odnaleźć te dzieci, które 
urodziły się jako Martwe, a mimo to, dzięki szlachetnym w założeniach, ale opłakanym w 
skutkach działaniom rodziców, pozostawały na tym świecie. Kiedy je odnajdywaliśmy, 
litościwie kładliśmy kres ich cierpieniom.
      Saryon poruszył się niepewnie na swoim krześle. Słyszał plotki o tym procederze i 
choć wiedział, jak udręczony żywot wieść muszą te biedne dusze, nie potrafił powstrzymać 
się od rozważań, czy istotnie potrzebne są tak drastyczne środki. Te wątpliwości 
najwidoczniej odbijały się na jego twarzy, bo Vanya zmarszczył brwi i odrywając spojrzenie 
od nieświadomego niczego Katalisty Pól, dalej ciągnął swoje wyjaśnienia.
      - Wiesz, oczywiście, iż nie możemy pozwolić Martwym deptać ziemi naszego kraju - 
poważnym głosem rzekł do Ojca Tolbana.
      - T-tak, Wasza Świątobliwość - wyjąkał katalista, załamując się wobec 
nieoczekiwanej i niezasłużonej napaści.
      - Życie, magię, czerpiemy ze wszystkiego, co nas otacza: z ziemi, po której chodzimy, 
powietrza, którym oddychamy, istot żywych, wzrastających po to, by nam służyć... tak, nawet 
skały i głazy, pokruszone pozostałości po wielkich niegdyś górach, dają nam Życie. Oto siła, 
którą przywołujemy, i poprzez nasze ułomne ciała kierujemy nią tak, iż magowie mogą dzięki 
niej przekształcać i formować prymitywną materię w przedmioty równie piękne, co 
użyteczne.
      Vanya zmierzył Katalistę Pól przenikliwym spojrzeniem, upew- niając się, że ów 
słucha go z należną uwagą. Ten, nie wiedząc, co zrobić (a wyglądał teraz nad wyraz 
mizernie), przełknął ślinę i kiwnął głową.
      Biskup mówił dalej: - Wyobraź sobie, że owa siła Życia jest jak mocne, dojrzałe wino 
o aromacie, smaku i bukiecie - rozłożył ręce - doskonałych pod każdym względem. Czy 
rozcieńczyłbyś to cudowne wino wodą? - zapytał nieoczekiwanie.
      - Ależ nie, Wasza Świątobliwość! - zawołał Ojciec Tolban.
      - A czy pozwoliłbyś, by Martwi żyli wśród nas i, co dużo gorsze, czy pozwoliłbyś 
może, by ich nasienie padało w żyzną glebę i wzrastało? Czy chciałbyś ujrzeć, jak plenne 
łodygi chwastów duszą szlachetną winorośl? Drżący pod naporem serii oskarżeń Katalista Pól 
sam w tym momencie przypominał wyschniętą łodygę winorośli. Jego brązowa twarz 
skurczyła się, a pomarszczone jej rysy drżały, gdy rozpaczliwie wyjaśniał, iż nie zamierzał 
wcale pielęgnować chwastów. Vanya pozwolił mu bełkotać i przeniósł wzrok na Saryona, 
który pochylił głowę. Ta reprymenda adresowana była oczywiście do niego. Nie byłoby 
rzeczą właściwą, aby Biskup czynił wymówki Kalaliście Źródła w obecności kogoś z 
pospólstwa, tak więc Vanya wybrał tę właśnie metodę, żeby wytknąć Saryonowi jego błędy. 
Przez pamięć Saryona przemknęły wspomnienia krztuszących się dzieci i płaczących 
rodziców, zdecydowanie jednak przegnał je precz. Biskup miał rację, jak zawsze zresztą. 
Diakon Saryon nie będzie tym, który rozwadnia wino.
      Gdy jednak siedział tak, wpatrzony w swe dłonie, zgodnie z regułą złożone na 
kolanach, zastanawiał się, ku czemu zmierza Vanya? Nagłym gestem Biskup stłumił 
mamrotanie Tolbana, tak jakby wyrwał z korzeniami łodygę i zostawił ją zmarniałą na 
posadzce. Jego Świątobliwość zwrócił się do Saryona.
      - Niewątpliwie zastanawiasz się, Diakonie, w jakim stopniu ta opowieść dotyczy 
ciebie. Otrzymasz teraz swoją odpowiedź. Posyłam cię za tym Joramem.
      Osłupiały z wrażenia Saryon mógł jedynie wytrzeszczyć oczy.
      Teraz przyszła jego kolej, by jąkać się i bełkotać, ku ogromnej uldze Ojca Tolbana, 
niezwykle wdzięcznego losowi za to, iż uwaga Biskupa skierowała się w inną stronę.
      - Ależ... Wasza Świątobliwość, ja... mówiłeś, że on nie żyje.
      - N-n-nie - Ojciec Tolban jąkał się, zdruzgotany całkowicie. - Ja... pomyliłem się...
      - Żyje więc? - zapytał Saryon.
      - Tak - odpowiedział Vanya. - Ty zaś musisz go odnaleźć i sprowadzić tutaj.
      Patrząc na Biskupa, Saryon rozpaczliwie zastanawiał się, jak mógłby się wymówić. 
Nie jestem Duuk-tsarith. Nie mam pojęcia, jak podejść niebezpiecznego przestępcę. Jestem 
człowiekiem w średnim wieku i katalistą - a to słowo stało się synonimem osoby słabej i 
bezbronnej.
      - Dlaczego ja, Wasza Świątobliwość? - zdołał jedynie wybąkać. Biskup Vanya 
uśmiechnął się, wyrozumiały dla zmieszania swego kapłana. Powstał z miejsca i podszedł 
wolno do okna, kiwając równocześnie dłonią do tyłu. Gest ten przeznaczony był dla 
podwładnych i nakazywał im pozostać na krzesłach, obaj bowiem porwali się na nogi, widząc 
wstającego Biskupa.
      Saryon ponownie opadł więc na miękką poduchę krzesła, równocześnie jednak podjął 
próbę zmiany pozycji, tak aby widzieć twarz Yanyi, gdy ten będzie mówił. Okazało się to 
jednak niemożliwe. Podszedłszy do okna, Biskup stanął plecami do Saryona, patrzył przy tym 
na leżący w dole dziedziniec.
      - Widzisz, Diakonie Saryonie - rozpoczął ciągle jeszcze miłym i beztroskim tonem - 
ten młodzieniec, ten Joram, narobił nam dość szczególnych kłopotów. Nie zginął na obszarze 
Bezdroży, jak nam doniesiono. - Stwierdziwszy to, biskup odwrócił się częściowo; uważnie 
przyglądając się kawałkowi materiału zasłony, skrzywił się z irytacją. Katalista Pól zbladł jak 
w obliczu śmierci. W końcu Vanya mruknął: - Skaza - i jak gdyby nigdy nic, ciągnął dalej: - 
Ojciec Tolban zebrał później informacje, dające nam podstawy do przypuszczenia, że ten 
młody człowiek, ten... Joram przyłączył się do grupy ludzi, którzy nazywają siebie Bractwem 
Koła.
      Saryon, licząc na jakąś wskazówkę, spojrzał na Ojca Tolbana, ponieważ Vanya 
ostatnie słowa wymówił tak lękliwie, iż Diakon mógł podejrzewać, że sam jest ostatnią na 
Thimhallan osobą, co nigdy nie słyszała o tej grupie. Nie doczekał się jednak pomocy od 
Katalisty Pól, który tak głęboko zapadł w swoje krzesło, iż zniknął w nim prawie całkowicie.
      Nie słysząc odpowiedzi kapłana, Vanya obejrzał się przez ramię.
      - Nie wiedziałeś o nich, Ojcze Saryonie? - Nie, Wasza Świątobliwość - wyznał 
Saryon. - Prowadzę życie tak dalekie od spraw światowych... moje badania...
      - Nie ma potrzeby, byś się usprawiedliwiał - uciął Vanya. Zakładając ręce na plecy, 
odwrócił się do Diakona. - Właściwie byłbym zaskoczony, gdybyś coś o nich wiedział. Jak 
kochający rodzice utrzymują dzieci w nieświadomości istnienia rzeczy i spraw mrocznych j 
złych, dopóki nie podrosną na tyle, by móc im sprostać, tak i my zatrzymujemy dla siebie 
wiedzę o ciemnej chmurze i znosimy to brzemię, by inni mogli pławić się w słońcu. Och, 
ludowi nic nie zagraża dodał, spostrzegając, iż zaniepokojony Saryon uniósł brwi. - Po prostu 
nie życzymy sobie, by bezpodstawne obawy zakłócały spokój i urok życia w Merilon, jak 
stało się to w innych królestwach. Widzisz, Ojcze Saryonie, bractwo to poświęciło się 
studiowaniu Mrocznej Wiedzy: badają oni Dziewiątą Tajemnicę, Technologię.
      Saryon ponownie poczuł, iż strach skręca mu wnętrzności. Dreszcz, który zjeżył mu 
włosy na karku, przebiegi całe jego ciało.
      - Wydaje się, że ten Joram miał przyjaciela, młodego człowieka o imieniu Mosiah. 
Jeden z Magów Pól, słysząc w nocy hałas, obudził się i wyjrzał przez okno. Zobaczył 
Mosiaha i jakiegoś młodzieńca (pewien jest, że był to Joram) pogrążonych w rozmowie. Nie 
słyszał wszystkiego, o czym tamci mówili, przysięga jednak, iż podsłuchał słowa „Bractwo” i 
„Koło”. Powiada też, że Mosiah, usłyszawszy je, żachnął się początkowo, jego przyjaciel 
jednak musiał mówić dość przekonująco, bo następnego ranka Mosiah zniknął.
      Saryon obejrzał się na Ojca Tolbana w samą porę, by zobaczyć, jak Katalista Pól 
rzuca ukradkowe spojrzenie na ostentacyjnie ignorującego go Yanyę. Tolban zaś popatrzył na 
swego kolegę-katalistę i podchwycił jego spojrzenie. Rumieniąc się z poczucia winy, wbił 
ponownie wzrok w swoje trzewiki.
      - Wiemy oczywiście, od pewnego czasu, o istnieniu tego bractwa. - Vanya zmarszczył 
brwi. - Stworzyli je wyrzutkowie i nieprzystosowani pechowcy, którzy sądzą, iż należy im się 
coś od świata wyłącznie z tego powodu, że raczyli się urodzić. Żyją wśród nich nie tylko 
Martwi, ale i złodzieje, rabusie, uciekający przed wierzycielami dłużnicy, różnej maści 
włóczykije, buntownicy... a teraz i morderca. Przybywają z całego Imperium, od Sharakan na 
północy, po Zith-el na wschodzie. Szybko rosną w siłę i choć DKarn-duuk łatwo mogliby 
rozprawić się z nimi, wzięcie tego młodego człowieka siłą oznaczałoby konflikt zbrojny. 
Oznaczałoby też pertraktacje, zamieszki i kłopoty. Nie wolno nam do tego dopuścić właśnie 
teraz, gdy polityczna sytuacja naszego dworu jest tak delikatna i... chwiejna. - W tym miejscu 
Vanya rzucił Saryonowi znaczące spojrzenie.
      - To... to okropne, Wasza Świątobliwość - wyjąkał Saryon, nadal zbyt zmieszany, by 
pojąć choć jedno słowo na dziesięć. Vanya jednak spoglądał na niego, oczekując odpowiedzi, 
Saryon powiedział wiec to, co jako pierwsze przyszło mu do głowy. - Na pewno... hm... coś z 
tym trzeba zrobić. Nie możemy żyć, wiedząc o tym zagrożeniu.
      - Podejmowane są pewne działania, Diakonie Saryonie - powiedział Vanya 
uspokajającym tonem. - Bądź spokojny, wszystko jest pod kontrolą i jest to kolejny powód, 
by ujęcia chłopca dokonać nadzwyczaj delikatnie. Równocześnie jednak nie możemy 
pozwolić, aby zamordowanie nadzorcy uszło komukolwiek bezkarnie. Wśród Magów Pól, 
którzy są, jak wiesz, buntowniczą trzódką, już rozchodzą się pogłoski. Pozwolić, by jakiś 
młodzik po dokonaniu tak zuchwałej zbrodni uszedł wolno, oznaczałoby sprzyjać szerzeniu 
się anarchii wśród tych ludzi. Z tego względu ów młody człowiek musi zostać wzięty żywcem 
i postawiony przed sądem za swe zbrodnie. Ujęty żywcem - marszcząc brwi, podkreślił 
Vanya. - To najistotniejszy aspekt sprawy.
      Saryonowi zaczęło wydawać się, iż wreszcie coś pojmuje.
      - Rozumiem, Wasza Świątobliwość. - W wymawianiu tych słów przeszkadzał mu 
gorzki posmak w ustach. - Trzeba, by ktoś udał się tam, izolował tego młodego człowieka, 
otworzył Korytarz i sprowadził Duuk-tsarith tak, by nikt tego nie spostrzegł. Ja zaś wybrany 
zostałem, bo parałem się niegdyś Czarną...
      - Zostałeś wybrany ze względu na swą głęboką wiedzę matematyczną, Diakonie - 
przerwał gładko Vanya. Jedno spojrzenie na Katalistę Pól i lekkie potrząśnięcie głową 
wystarczyły, by przypomnieć Saryonowi, iż nie powinien mówić o dawnym skandalu. - Ci 
Technologowie, jak nas zapewniano, niezwykle interesują się pewnymi aspektami 
matematyki, wierząc, iż jest ona kluczem do Mrocznej Sztuki. To da ci idealne 
wytłumaczenie i spowoduje, że z najwyższą ochotą przyjmą cię do swej grupy.
      - Ależ, Wasza Świątobliwość, ja jestem katalistą, nie złodziejem czy buntownikiem - 
zaprotestował Saryon. - Dlaczegóż w ogóle mieliby mnie zaakceptować? - Kataliści zostawali 
renegatami i dawniej - zauważył Vanya z kpiną w głosie. - Na przykład ojciec tego Jorama, 
jeśli już o nim mowa. Całą tę sprawę pamiętam bardzo dobrze, uznano go winnym dokonania 
zapłodnienia poprzez odrażający akt fizycznego połączenia się z kobietą. Skazano go na 
Przemianę w Kamień...
      Mimo woli Saryon wzdrygnął się. Wydało mu się nagle, iż dopadły go wszystkie stare 
grzechy. Niesamowite sny z lat młodzieńczych stanęły mu teraz przed oczyma i pogłębiły 
jego zdenerwowanie. Los ojca Jorama mógł przecież przypaść i jemu samemu w udziale. Na 
krótką chwilę opanowała go fizyczna wprost słabość i musiał oprzeć się o poduszkę swego 
fotela. Gdy wreszcie krew przestała tętnić mu w uszach i minął zawrót głowy, znów zdolny 
był słuchać słów Yanyi.
      - Na pewno przypominasz sobie ten wypadek, Diakonie Saryonie? To było 
siedemnaście lat temu... Ależ nie, zapomniałem. Wtedy... byłeś pogrążony... hm... we 
własnych problemach. Mówiąc pokrótce, gdy matce powiedziano, iż dziecko nie przeszło 
pomyślnie Prób, kobieta ta - o ile sobie przypominam, miała na imię Anja, zniknęła, 
zabierając niemowlę ze sobą. Usiłowaliśmy ją odnaleźć, okazało się to jednak niemożliwe. 
Teraz wreszcie dowiedzieliśmy się, jaki los spotkał ją i jej dziecko.
      - Wasza Świątobliwość - powiedział Saryon, z trudem łykając ślinę. - Nie jestem już 
młody. Nie sądzę, abym był odpowiednią osobą do tak ważnej misji. Zaszczyca mnie 
zaufanie Waszej Świątobliwości, ale Duuk-tsarith są o wiele bardziej odpowiedni...
      - Diakonie, nie doceniasz sam siebie - łagodnym głosem powiedział Vanya, 
odchodząc od okna i idąc przez komnatę ku Saryonowi. - Zbyt długo żyłeś wśród ksiąg. - 
Stając wprost przed Saryonem, spojrzał na kapłana z góry. - Być może miałem i inne powody, 
by wybrać właśnie ciebie, powody, których nie mogę tu wyjawić. Wybrano ciebie. 
Oczywiste, że nie mogę zmusić cię do podjęcia tej misji. Czy nie sądzisz jednak, Saryonie, iż 
winien coś jesteś swemu Kościołowi za... powiedzmy... niegdysiejszą uprzejmość? Katalista 
Pól nie mógł widzieć twarzy Biskupa. Patrzył w nią natomiast Saryon i widok ten miał 
zapamiętać sobie aż do dnia śmierci. Okrągłe i pulchne oblicze było spokojne i bez mała 
pogodne. Vanya uśmiechał się nawet lekko, unosząc jedną brew w górę. Ale jego spojrzenie... 
spojrzenie było przerażające - mroczne, zimne i nieubłagane.
      Saryon nagle pojął geniusz tego człowieka i wreszcie potrafił nazwać swoje, jak dotąd 
bezzasadne, obawy. Kara za zbrodnię, którą popełnił tak wiele lat temu, nie została ani 
zapomniana, ani darowana.
      Odłożono tylko jej wykonanie.
      Siedemnaście lat czekał Vanya cierpliwie, aż nadarzy się okazja... By się nim 
posłużyć...
      - I cóż, Diakonie - odezwał się Biskup, nadal tym samym miłym i łagodnym głosem. - 
Jaka jest twoja odpowiedź? Saryonowi nic nie przychodziło do głowy. Nic - prócz starych, 
dawno temu wyuczonych słów. Powtarzając je teraz, tak jak każdego ranka podczas modlitwy 
porannej, widział prawie białą, delikatną dłoń swojej matki, podkreślającej gestem ich 
znaczenie.
      - Obedire est vivere. Vivere est obedire. Żyć, to być posłusznym. Być posłusznym, to 
żyć.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      







KSIĘGA DRUGA
BEZDROŻA
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      GRANICA POMIĘDZY ZIEMIAMI CYWILIZOWANYMI i tą częścią Thimhallan, 
która znana jest pod nazwą Bezdroży, leży na północ od Merilon i stanowi ją wielka rzeka. 
Znana jako Famirash albo Łzy Katalisty, ma swój początek przy Źródle - na wielkiej górze, 
dominującej nad otoczeniem w pobliżu Merilon, wewnątrz której kataliści założyli ośrodek 
swojego Zakonu. Stąd wzięła się nazwa rzeki - nieustannie przypominająca o mozole i 
cierpieniach katalistów trudzących się dla rodzaju ludzkiego.
      Wody Famirash są święte. Świętym miejscem jest też jej źródło wesoło szemrzący 
strumień - doglądany i strzeżony przez Druidów. Woda zaczerpnięta z tej nie zmąconej 
niczym strugi posiada właściwości lecznicze, wykorzystywane przez Uzdrowicieli z całego 
świata. Rzeka podąża dalej swoją drogą, zbiegając z góry w podskokach i ze śmiechem, jak 
dziecko, którym jest w istocie. Po drodze z Famirash łączą się inne strugi i rzeczki i przestaje 
już być niewinna i czysta. Gdy dociera do Merilon, jest już dorosła i przekształca się w 
szeroką i głęboką drogę wodną.
      Osiągając dojrzałość i stateczność, rzeka Famirash dostaje się w okowy cywilizacji, 
zanim zdąży dotrzeć do Merilon. Jeszcze przed wybuchem Wojen Żelaznych Pron-Alban, 
czarodzieje biegli w sztuce kształtowania ziemi i kamienia, ujęli rzekę w ryzy nabrzeży, 
ujarzmili ją i spętali kanałami, rozdzielili jej nurt, zmienili i zawrócili jej bieg, zmusili, by 
wspinała się na wzgórza lub spływała w dół dekoracyjnymi wodospadami, lądując w 
malowniczych, cichych sadzawkach. Dzięki magicznej sztuce czarodziejów oraz ich 
następców rzeka dostaje się na marmurowe tarasy, gdzie tryska fontannami i strzela wysoko 
w powietrze tysiącem tęczowych gejzerów. Magicznie ogrzewana woda zakrada się 
dyskretnie do wonnych pokojów kąpielowych lub wpływa śmiało do kuchni, gotowa do 
pracy. Na koniec udostępniono jej Święty Gaj Merilon, gdzie znajduje się grobowiec 
wielkiego czarodzieja, założyciela tego kraju; Famirash dba tam o tropikalne rośliny, znajduje 
też czas, by zostać częścią artystycznych kreacji Iluzjonistów. Rzeka Famirash ulega w 
Merilon takim przemianom, że wielu ludzi zapomina o tym, iż nadal pozostaje rzeką.
      Nikogo więc nie dziwi, że tak wiele wycierpiawszy wskutek schwytania w 
cywilizacyjne pułapki, gdy tylko znajdzie się poza obrębem murów miejskich, rzeka kotłuje 
się i szaleje z wściekłości, płynąc korytem białym od piany. Kiedy jednak Famirash 
wydostaje się spomiędzy kamiennych brzegów, gniew jej mija i po pewnym czasie płynie już 
zakolami wśród pól uprawnych i małych osad wiejskich, nanosząc muł na obsadzone 
drzewami brzegi, spokojna jak stary Kalali sta Pól.
      Dalej zmierza przez kraj plantacji, spokojny i pełen oznak pracy, aż wreszcie opuszcza 
obszary cywilizowane. Tam też, uwolniona od wzroku człowieka, Famirash wygina się po raz 
ostatni - jak smok prężący grzbiet - i z rykiem ulgi rzuca się w dzicz Bezdroży.
      Rzeka - nareszcie wolna - przemienia się we wściekłą kipiel białych rozszalałych wód, 
które skaczą ponad głazami i śmigają wzdłuż stromych, zwieszonych nad nimi ścian wąskich 
kanionów. Woda jest rozjuszona, a wściekłości tej nabywa, przepływając obok mrocznych 
miejsc, gdzie czyhają gniewne istoty - stworzone dzięki magii i porzucone, oderwane od 
ukochanych stron rodzinnych, przywiedzione do obcej krainy i pozostawione samym sobie; 
stworzenia żyjące tu dlatego, że ich mroczna natura nie pozwala im znieść światła.
      Mknąca swoim szlakiem rzeka bywa świadkiem dziwnych zdarzeń. Widzi trolle, 
myjące swoim zwyczajem kości ofiar w wodzie, by ozdobić nimi swe cielska lub udekorować 
ociekające wilgocią pieczary. Olbrzymie kobiety i gigantyczni mężczyźni, mierzący co 
najmniej dwadzieścia stóp, mocarni niby skały, ale o mózgach małych dzieci, siadają wzdłuż 
brzegów, z tępą fascynacją gapiąc się w wodę. Na zalanych słonecznym blaskiem 
płaskościach nadbrzeżnych skał wygrzewają się podobne do ogromnych jaszczurek smoki, 
jednym okiem bacznie wypatrując intruzów mogących zakraść się do ich sekretnych pieczar. 
Na spokojnych płyciznach poją się jednorożce, a dzikie centaury łowią ryby w strumieniach, 
zaś nad brzegami tańczą korowody wróżek. Chyba jednak najdziwniejszy ze wszystkich 
widok rzeka napotyka w najgłębszej dziczy, w samym sercu Bezdroży gdy natrafia na obóz 
Technologów.
      Gdy Famirash tam dociera, płynie leniwie korytem głębokim, szerokim i mrocznym. I 
doznaje tu szoku. Wpada mianowicie w szpony  Czarowników Dziewiątej Tajemnicy, którzy 
ujarzmiają ją i zmuszają do pracy dla nich.
      Technologowie albo jak nazywają siebie sami, członkowie Bractwa Koła, od wielu już 
lat mieszkali wśród pustkowi Bezdroży, bezpiecznie tam ukryci. Społeczność ta, licząca 
kilkuset ludzi, jest stara, założyli ją bowiem ci, którym udało się ujść czystkom, jakie 
nastąpiły po Wojnach Żelaznych.
      - Obdarzają Życiem to, co jest Martwe! - tak oskarżali ich wtedy kataliści. - Ich 
Czarna Sztuka doprowadzi do naszego upadku w tym świecie, tak jak nieomal stała się 
przyczyną naszej zguby w świecie starożytnych. Spójrzcie na to, czego już dokonała! Jak 
wielu zginęło już przez nią i ilu jeszcze przyjdzie zginąć, jeśli w porę nie wyplenimy tej 
zarazy z naszej ziemi! Setki ludzi praktykujących Dziewiątą Tajemnicę zostało wysłanych na 
Drugą Stronę dekretem, który stał się znany pod nazwą Wygnania. Zgodnie z tym, co 
twierdzili kataliści, książki Wygnańców i ich pisma zostały całkowicie zniszczone, choć w 
sekrecie mnisi zatrzymali wiele egzemplarzy („aby zwalczać wroga, trzeba znać go równie 
dobrze, jak samego siebie”). Straszliwe bronie Czarnoksiężników i narzędzia wojny przeszły 
do mrocznych legend; opowieści te - o machinach wydobywających wodę z rzeki i o 
pojazdach, pełzających po ziemi na okrągłych stopach - skarlały do rzędu bajkowych historii, 
na które już nawet dzieci reagowały śmiechem.
      Ta garstka, która zdołała ujść prześladowaniom, schroniła się wśród pustkowia 
Bezdroży, gdzie uciekinierzy podjęli twardą, nieustanną walkę o przetrwanie. Ściągali ku nim 
wszyscy, którzy jak powiedział Vanya, mieli na pieńku ze światem. Należący do pospólstwa 
kobiety i mężczyźni, zbuntowani przeciw losowi, przedstawiciele wszystkich klas, których 
chciwość przywiodła do zbrodni, ludzie obciążeni tysiącem najróżniejszych grzechów w 
wyniku swych zbrodniczych skłonności. W późniejszych latach przybywali tu również 
Martwi - dzieci, które nie przeszły pomyślnie Prób. Przyjmowano wszystkich, ponieważ 
każdy mógł się przydawać w tej rozpaczliwej walce, jaką trzeba było toczyć przeciw dzikiej i 
okrutnej krainie oraz jej mieszkańcom.
      Wreszcie, po kilku stuleciach, Technologom udało się w dziczy stworzyć azyl, w 
którym mogli żyć we względnym spokoju. Pragnęli jedynie, by pozostawiono ich samym 
sobie, i nie żywili ambicji ani pragnień narzucania swej woli innym. Chcieli żyć wedle 
swoich upodobań, majsterkując i badając co się da, budować młyny wodne, żarna i wiatraki. 
Mimo iż nadal chronili się wśród nich zbiegowie, Czaro- dzieje Dziewiątej Tajemnicy mieli 
swoje własne, ściśle przestrzegane prawa. Dzięki tym prawom udało się im uniknąć 
domieszek obcej krwi. Dzięki tym prawom, mimo trwającej wiele, wiele lat izolacji i 
oddalenia od reszty Thimhallan, udało im się przetrwać, choć świat niemal o nich zapomniał.
      Świat, zapomniawszy prawie o Czarodziejach, mógłby zostawić ich w spokoju. Ale 
jak to nieraz działo się z ludzkością w jej pędzie do wiedzy, członkowie Bractwa dokonali 
przypadkowego odkrycia, które mogło przynieść wiele dobra, zamiast tego jednak obróciło 
się na złe.
      Raz jeszcze opanowali starożytną, zapomnianą sztukę obróbki żelaza.
      Któż wie, jaki przypadek sprowadził do nich złych ludzi? Może było nim odkrycie 
trupa centaura z wbitym w bok prymitywnie wykonanym nożem. Być może była nim 
włócznia w dłoniach jakiegoś biednego, uczuciowego olbrzyma, co jeszcze przed poddaniem 
go torturom bełkotem zdradził imię tych, którzy ją dla niego wykonali. I tak nie miało to już 
żadnego znaczenia. Bandyci odnaleźli siedzibę Bractwa - prostych, miłujących pokój ludzi, 
żyjących w izolacji od świata. Podbój był łatwy, ponieważ przywódcą bandytów okazał się 
potężny warlok, niegdyś jeden z Duuk-tsarith.
      Przez ostatnie pięć lat Technologami władała grupa ludzi, którzy biorąc żelazo, z 
definicji pozbawione Życia, obdarzali je własnym, morderczym żywotem.
      I. RENEGAT 
      
      SARYON PRZYGOTOWAŁ SIĘ DO PODRÓŻY w czasie krótszym niż ten, który 
byłby potrzebny do opowiedzenia o tym. Gdy był już gotów do opuszczenia Źródła, nie 
odczuwał strachu, gniewu ani goryczy. Opanowało go uczucie rezygnacji. Poddał się swemu 
losowi. Mimo wszystko, wymigiwał się od kary przez siedemnaście lat... Opuścił Źródło pod 
osłoną nocy, ponaglany przez Wykonawców, odzianych w czarne habity Duuk-tsarith.
      Zniknięcie Saryona zauważyła jedna tylko osoba - Diakon Dulchase. Gdy jedynymi 
rezultatami wypytywań Mistrzów i braciszków okazały się wzruszenia ramion i obojętne 
spojrzenia, Dulchase, bezpieczny poparciem swego Diuka, stawił czoło samemu Biskupowi 
Vanyi.
      - A przy okazji, Wasza Świątobliwość - powiedział Dulchase gładko, stając przed 
Biskupem, gdy ten przechadzał się wśród ukwieconych tarasów. - Nie widuję ostatnio Brata 
Saryona. Opracowywaliśmy razem hipotezę dotyczącą możliwości zdjęcia z nieba księżyca 
dla naszej Imperatorawej. Gdy widziałem się z nim po raz ostatni, wspomniał o tym, że został 
wezwany do komnat Waszej Świątobliwości. Zastanawiam się więc...
      - Ojciec Saryon? - przerwał Biskup chłodnym tonem, oglądając się na stojących nie 
opodal kilku katalistów, członków swojej świty. - Ojciec Saryon... - powtórzył z namysłem. - 
A, tak, przypominam sobie teraz. Rozmawialiśmy chyba o jego matematycznej teorii, mającej 
jakiś związek z kształtowaniem kamieni. Odniosłem wrażenie, iż jest przemęczony. 
Przepracowany. Nieprawdaż, Diakonie? - Podkreślenie tytułu. - Zaproponowałem mu... by 
nieco odetchnął.
      - Jestem pewien, iż wziął sobie do serca propozycję Waszej Świątobliwości - odparł 
niepoprawny Dulchase, marszcząc brwi.
      - I ja na to liczę, Bracie - odwracając się rzucił za siebie Vanya.
      Dulchase z westchnieniem powrócił więc do swej celi, by dopełnić Obrzędów 
Wieczornych, i modląc się oczyma duszy widział swojego biednego przyjaciela, zgarbionego 
wśród zagonów fasoli lub ogórków.
      Nie całkiem też pomylił się w swoich domysłach. Biskup postanowił, że Saryon 
powinien wyrobić sobie reputację renegata, aby uwierzono w jego historię, gdy już zniknie w 
głuszy Bezdroży. Doradził także Saryonowi, żeby dowiedział się jak najwięcej o Joramie, aby 
zdobył o nim informacje mogące przydać się później. Jakiż zaś lepszy był sposób osiągnięcia 
obu celów jednocześnie niż zamieszkanie wśród Magów Pól w osadzie Walren? Saryon 
przyjął propozycję ze spokojem i rezygnacją człowieka, który poddaje się swemu losowi. 
Zastanowiwszy się głębiej nad całą sprawą, doszedł do wniosku, że owa opowieść o Joramie 
to tylko pretekst. Nie umiał znaleźć innego rozsądnego wyjaśnienia. Nie potrafił po prostu 
pojąć, dlaczego Biskup zadaje sobie tyle trudu, by wyśledzić jednego Martwego młodego 
człowieka, nawet jeśli ten był mordercą.
      Podejrzewał natomiast, iż przestał już być użyteczny swojemu Zakonowi, Vanya zaś 
w ten sposób postanowił usunąć go szybko i bez rozgłosu. Takich spraw nie uważano za coś 
niezwykłego. Kataliści znikali i wcześniej. Biskup zatroszczył się nawet o świadka tego 
nieszczęsnego Ojca Tolbana, który opowie później, iż Saryon zginął, pełniąc szlachetną 
misję. W ten sposób duch matki Saryona spocznie w pokoju i nie będzie po nocach 
napastował Biskupa, jak to niekiedy czynią widma, gdyż nie ma już na świecie 
Nekromantów, którzy umieliby je zjednać.
      Saryon i Ojciec Tolban przybyli do Walren w chwilę po opuszczeniu Źródła, 
skorzystali bowiem z Korytarzy, których magiczna moc sprawiała, iż stumilowa podróż 
wydawała się trwać nie dłużej niż postawienie jednej stopy przed drugą.
      Gdy przybyli na miejsce, noc była jeszcze wczesna, Magowie Pól jednak leżeli już w 
łóżkach i spali, tak przynajmniej twierdził, czujący się najwyraźniej nieswojo w obecności 
Saryona, Ojciec Tolban. Pomrukując pod nosem coś, co w sumie sprowadzało się do 
przypuszczeń, iż Saryon prawdopodobnie chciałby wypocząć, Katalista Pól odprowadził 
kapłana do pustej chaty, stojącej opodal jego własnego domostwa.
      - Żył tu stary nadzorca - poinformował ponuro, otwierając drzwi wiodące do wnętrza 
wypalonego drzewa, zamienionego w dom mieszkalny, nie różniący się wiele od innych. Był 
tylko nieco większy i wydawało się, że wkrótce runie.
      Saryon z gorzką rezygnacją zajrzał do środka. Wyglądało na to, iż oto dopełniała się 
czara jego upokorzenia.
      - Ten nadzorca, którego zamordowano? - zapytał spokojnie. Tolban skinął głową.
      - Mam nadzieję, że nie przeszkadza wam to, Ojcze - wymamrotał, nerwowo zacierając 
dłonie. Wiosenne powietrze było chłodne. - Ale... tak się składa, iż jedynie ta chata jest teraz 
wolna.
      Czyż ma to jakiekolwiek znaczenie? - pomyślał znużony Saryon. - Nie, wszystko w 
porządku.
      - Zobaczymy się więc przy śniadaniu. Czy zechcecie, Ojcze, spożywać ze mną 
posiłki? - zapytał niepewnie Tolban. - Jest tu pewna kobieta, zbyt stara, by pracować w polu, 
która utrzymuje się z takich posług.
      Saryon zamierzał już odpowiedzieć, iż nie jest głodny i nie spodziewa się szybkiego 
powrotu apetytu, kiedy spostrzegł zaniepokojenie i napięcie, malujące się na twarzy Tolbana. 
Nieoczekiwanie pojął sytuację i przypomniawszy sobie o pakunku, który ktoś wetknął mu w 
dłonie, zanim opuścili Źródło, podał go Kalaliście Pól.
      - Oczywiście, Bracie - odparł. - Z przyjemnością przyjmę twoją gościnę. Musisz mi 
jednak pozwolić na rewanż.
      - Diakonie, to... to zbyt wiele - wyjąkał Tolban, który wzrokiem obmacywał ciężki 
woreczek już od momentu przybycia do osady. Powietrze wypełniło się wonnym aromatem 
szynki i sera.
      Saryon uśmiechnął się kpiąco.
      - Właściwie możemy ją zjeść już teraz. Nie przypuszczam, bym miał z niej wielki 
pożytek tam, dokąd się udaję, nieprawdaż, Bracie? Zaczerwieniony Ojciec Tolban 
wymamrotał jakąś nieskładną odpowiedź i spiesznie wyszedł za drzwi, zostawiając Saryona, 
by ten mógł obejrzeć pomieszczenie. Kiedyś mogło to być nawet względnie miłe mieszkanie, 
pomyślał niechętnie katalista. Drewniane ściany wypolerowano i widać było, że ktoś biegły w 
swej robocie pouzupełniał ubytki w gałęziach tworzących dach. Skoro jednak poprzedni 
właściciel zginął ponad rok temu, chatkę skazano na zapomnienie. Najwidoczniej od dnia 
morderstwa nikt tu nie zaglądał, pozostałości po poprzednim lokatorze - części ubrań i kilka 
przedmiotów osobistego użytku - leżały rozrzucone po całej izbie. Zebrawszy je razem, 
Saryon cisnął wszystko do kominka i rozejrzał się dookoła.
      Uformowane z konaru drzewa łóżko stało pod ścianą małego pokoiku. W pobliżu 
kominka znalazł stłoczone razem stół i kilka prymitywnych zydli. Wzdłuż ścian, które kiedyś 
były pniem drzewa, z gałęzi ukształtowano parę półek... i to już wszystko. Wspomniawszy 
swą przytulną celę u Źródła, wyłożoną materacami, wyposażoną w dający ciepło kominek, 
posiadającą grube kamienne ściany, Saryon rzucił ponure spojrzenie na łoże, gdzie sypiał 
zamordowany. Potem, otulając się habitem, legł na podłodze i dał upust rozpaczy.
      Następnego ranka, po zjedzeniu razem z Tolbanem jego mizernego śniadania, Saryona 
przedstawiono chichoczącej i mamroczącej Mateczce Hudspeth, która potraktowała go jak 
cud zesłany przez samego Almina. Potem katalistę wyprowadzono na zewnątrz, by poznać go 
z resztą jego ludzi i by mógł zabrać się do swoich obowiązków.
      Zgodnie z rolą, którą wypadło mu grać (Saryon rzekomo został zesłany na pola za 
jakiś pomniejszy występek przeciwko Zakonowi), miał zachowywać się wyzywająco i 
buntowniczo. Nie był jednak, jako się rzekło, wprawnym kłamcą.
      - Nie wiem, czy potrafię to odegrać - wyznał Ojcu Tolbanowi, gdy obaj dreptali przez 
błoto w stronę szeregu cierpliwie czekających na poranny Dar Życia magów.
      - Czego nie potraficie, Ojcze, odegrać, gniewu na Kościół? Gniewu na los, który rzucił 
was tutaj? Och, odegracie to świetnie - ponuro mruknął Tolban, gdy wiosenny wiatr okręcił 
mu habit wokół chudego i wysuszonego ciała. - Zapewniam was, że dacie sobie radę.
      I Saryon przekonał się, że to prawda. Zanim minął pierwszy dzień pobytu w Walren, 
gniew na warunki, w jakich musieli żyć ci ludzie, przytłumił w nim świadomość jego 
własnego nieszczęścia. Uważał, że jego kwatera jest ciasna i mała, dopóki nie odkrył, iż całe 
rodziny egzystują w mniejszych. Po surowej zimie posiłki były proste, skąpo wydzielane i 
mało pożywne. W odróżnieniu od szczęśliwszych mieszkańców miast, w których pogoda jest 
kontrolowana, Magowie Pól padają ofiarami kapryśnych zmian pór roku. W Merilon, 
otoczonym magiczną kopułą, deszcz padał jedynie wtedy, gdy Imperatorowi znudziło się 
słońce, śnieg zaś pojawiał się, gdy miał pięknie lśnić na dachach kryształowych pałaców. Tu, 
na pograniczu, zdarzały się straszliwe burze, jakich Saryon nigdy przedtem nie doświadczył.
      - Tamtejsza szlachta - Ojciec Tolban spojrzał w stronę odległego Merilon - obawia się 
tych wieśniaków. I nie bez powodu. - Katalista Pól wzdrygnął się. - Widziałem ich miny tego 
dnia, gdy ten przeklęty szczeniak zamordował nadzorcę. Myślałem wtedy, że i mnie zabiją.
      Saryon też się wzdrygnął, w jego przypadku jednak przyczyną był chłód. Od gór 
nieustannie dęły chłodne wiatry i dopóki stan ten nie zmieniał się, wiosna nie różniła się 
zbytnio od zimy. Otwierając połączenie dla Mateczki Huspeth, Ojciec Tolban dał jej 
dostateczny ładunek Życia, by zamknęła obu katalistów w sferze miłego ciepła, co 
spowodowało, iż Saryon poczuł się jak siedzący wewnątrz ognistego bąbla. Nie zdało się to 
na wiele. Wyglądało na to, iż zimno jest wrogiem magii. Wionąc od ścian i podłogi i 
przenikając przez ciało Saryona, poczynając od stóp, przejmowało go do szpiku kości. 
Zastanawiał się, czy kiedykolwiek jeszcze dozna ciepła, i niekiedy myślał z goryczą, iż 
Biskup Vanya mógłby przynajmniej powiedzieć mu, że przed egzekucją zamierza jeszcze 
poddać go torturom.
      - Jeśli jednak Imperator obawia się buntu, to dlaczego nie ulży ich doli? - zapytał 
Saryon z irytacją, zabierając się do zawijania stóp w onuce, które wyciął ze swego białego 
habitu. - Dajmy tym ludziom porządne mieszkania, wystarczającą ilość pożywienia...
      - Wystarczającą ilość pożywienia! - Tolban wyglądał na autentycznie zaskoczonego. - 
Bracie Saryonie, zacznijmy od tego, iż ci ludkowie mają smykałkę do magii. Słyszałem, jak 
niektórzy utrzymują, że są lepsi niż Albanara, czarodzieje z rodzin szlacheckich. Jakże 
zdołamy ich kontrolować, jeśli staną się jeszcze potężniejsi. Tak jak sprawy mają się teraz, 
muszą oni odwoływać się do nas, gdy potrzebne jest im Życie. Całą swoją energię obracają na 
zdobycie środków do przetrwania. Jeśli kiedykolwiek nauczą się ją magazynować... - 
Potrząsnął głową, następnie rozejrzał się dookoła z obawą i przysunął bliżej do Saryona. - I 
jest jeszcze jeden powód do strachu - szepnął. - Ich dzieci nie rodzą się Martwe! Minął 
miesiąc, potem drugi. Dni i noce były coraz cieplejsze, Saryon zaś przywykł już do roli 
Katalisty Pól. Wstawał o świcie (nigdy przy tym nie czuł się wyspany), mamrocząc 
niewyraźnie modlitwy, załatwiał poranne obrzędy, zjadał skromne śniadanie z Ojcem 
Tolbanem, a potem ruszał na pole, gdzie czekali już magowie. Tutaj miał okazję ćwiczyć 
obliczenia matematyczne, które opanował jeszcze w dzieciństwie. Nauczył się odmierzać 
Życie z ogromną dokładnością, ponieważ Magowi Pól nie należy dawać go zbyt wiele. 
Dreptał z nimi wzdłuż bruzd - i początkowo nie dbał o resztę. Wydawało się, iż nic nie jest w 
stanie przeniknąć pancerza, w jaki uzbroiło go nieszczęście. Nawet widok maleńkich kiełków 
wyrastających z gleby był dlań tylko błyskiem słońca wśród burzy, dodającym otuchy na 
moment i zaraz niknącym w mroku.
      Nie zapomniał jednak o prawdziwym powodzie swojego zesłania. Z nudy głównie, a 
także dlatego, by nie myśleć o własnym nieszczęściu, wieczorami gawędził z ludźmi i bez 
żadnych przeszkód z ich strony doprowadzał do rozmów o Joramie. Właściwie rzadko kiedy 
mówili o czym innym, śmierć Anji i zabójstwo nadzorcy stały się najważniejszymi 
wydarzeniami ich życia. Skwapliwie i chętnie opowiadali w kółko tę historię podczas 
krótkich chwil, gdy po zjedzeniu mizernych kolacji pozwalano im poświęcić nieco czasu na 
życie towarzyskie.
      - Joram był stuknięty - mówił ojciec zbiegłego Mosiaha. Widziałem, jak z dziecka 
wyrasta na mężczyznę. Przez szesnaście lat mieszkałem z nim razem w tej wiosce i na 
palcach jednej ręki mógłbym policzyć słowa, które w ciągu tych lat do mnie powiedział.
      - Jakże to się mogło stać, że przez cały ten czas żył pomiędzy wami i nie 
spostrzegliście, iż jest Martwy? - pytał Saryon.
      Wzruszali ramionami.
      - Nawet jeżeli był Martwy - powiedziała jakaś kobieta, z niechęcią patrząc na Ojca 
Tolbana - robił to, co do niego należało, tak jak i my wszyscy. I co z tego, że nie miał w sobie 
dość Życia, by unosić się w powietrzu? To samo, katalisto, można rzec o was dodała z kpiną i 
wszyscy wybuchnęli śmiechem.
      - Był pięknym dzieckiem - powiedział ktoś.
      - I przystojnym mężczyzną - dorzucił inny. Saryon zauważył przy tym, iż jedna z 
dziewcząt kiwnęła przy tym głową tak skwapliwie, że zarumieniła się, podchwyciwszy 
spojrzenie katalisty.
      - Na pewno byłby nim - dodała jakaś starsza kobieta - gdyby się uśmiechnął. Nigdy 
jednak tego nie robił i nigdy się nie roześmiał.
      - I nie płakał - powiedział ojciec Mosiaha. - Nawet jako małe dziecko. Widziałem 
kiedyś, jak się paskudnie przewrócił, wydaje się, że on w ogóle miał skłonności do upadków i 
potknięć. Jakkolwiek tam było, nielicho rozbił sobie głowę. Całą twarz miał zakrwawioną. 
Dorosły mężczyzna mógłby bez wstydu płakać z powodu takiej rany. On zresztą też miał łzy 
w oczach. Ale, na Almina, ten bąk miał wtedy osiem czy dziewięć lat! A zacisnął tylko zęby i 
przełknął łzy. „Chłopcze - powiedziałem, podbiegając, by mu pomóc - zaklnij, psiakrew, raz 
czy dwa.Gdybym to ja tak się zranił, nie krępowałbym się”. Ale on spojrzał na mnie tylko 
tymi swoimi brązowymi oczyma, i to tak, że dziw, iż na miejscu nie zmieniłem się w kamień.
      - To robota jego matki - powiedziała z westchnieniem starsza kobieta. - Ona miała 
fioła, ot co. Nosiła tom swojom suknie, aż jej spady wała. I nabiła mu łeb tymi historiami o 
Merilon, i jak to on je lepszy niż my.
      - Miał piękne włosy - nieśmiało odezwała się młoda dziewczyna. - I... raz... widziałam 
chyba, jak się uśmiechnął. Pracowaliśmy razem w lesie i znalazłam dziką różę. Cały czas 
wydawało mi się, iż jest tak nieszczęśliwy, że... dałam mu ją. - Zarumieniona dziewczyna 
spojrzała na swoje dłonie. - Bardzo mu współczułam.
      - I co on zrobił? - parsknęła kobieta. - Ugryzł cię w rękę? Pozostali słuchacze 
zachichotali drwiąco i dziewczyna zaczerwieniwszy się umilkła.
      - Cóż więc zrobił? - łagodnie zapytał Saryon. Spojrzawszy mu w twarz, dziewczyna 
uśmiechnęła się.
      - Nie przyjął jej. Zachował się tak, jakbym go przestraszyła. Ale uśmiechnął się do 
mnie... tak przynajmniej sądzę. I raczej oczyma, niż wargami...
      - Głupia dziewucha - ucięła kobieta, która była jej matką. Zmiataj do domu i weź się 
do roboty.
      - Ale mimo wszystko to prawda - odezwał się jeden ze słuchaczy. - Nigdy nie 
widziałem tak gęstych i czarnych włosów na głowie żywej istoty. Gdybyście jednak spytali, 
co o tym sądzę, odparłbym, że to raczej przekleństwo niż uroda.
      - Bo to było przekleństwo - mruknęła Mateczka Huspeth, z gniewnym błyskiem w oku 
spoglądając na opuszczoną chatkę, w której niegdyś mieszkał Joram. - Przeklęta była jego 
matka i z niej przeszło to na syna. Wpajała mu nienawiść, co zżerała jej duszę. Wbiła weń 
swe szpony i wysysała z niego krew.
      Ojciec Mosiaha zaśmiał się ironicznie i ściągnął na siebie płonące gniewem spojrzenie 
Mateczki.
      - Jakobias, ty akurat niewiele masz powodów do śmiechu krzyknęła przenikliwym 
głosem. - Twój własny chopak uciekł, by go odnaleźć! Martwy? O, tak, Joram jest Martwy i 
wierzę, że to Anja odbierała mu Życie. Wysysała je z niego na własny użytek! Wszyscy 
przecie widzieliście te białe blizny na jego piersi...
      - Jakie blizny? - miał już zapytać Saryon. Rozmowa jednak urwała się 
nieoczekiwanie, gdy Jakobias, wykazując magiczną moc, jaką Saryon - zważywszy, iż człek 
ten cały dzień pracował w polu - uznał za niepokojąco wielką, z gniewem zniknął w 
powietrzu. Potrząsając głowami, pozostali Magowie Pól ruszyli ku swym chatkom, by zażyć 
nieco snu, zanim świt znów zastanie ich na polach.
      Wracając do swego domku, Saryon rozmyślał o tym, co usłyszał, i w jego umyśle 
powoli zaczął rysować się wizerunek młodego człowieka. Spłodzony z wyklętego i 
przeciwnego naturze związku, wychowany przez szaloną matkę, młodzieniec ów sam 
prawdopodobnie był na poły szalony. Jeśli dodać do tego fakt, iż należał do Martwych 
(Ojciec Tolban podkreślał, że nie ma w tym względzie żadnych wątpliwości), dziwić się 
należało raczej, iż nie zabił nikogo lub nie popełnił innych czynów brutalnych dużo 
wcześniej.
      Takim więc był ten młody człowiek, za którym Saryon miał udać się w Bezdroża i 
tam go odnaleźć? Gorycz i gniew kapłana potęgowały się. Wszystko - nawet Przemiana w 
Kamień - wydawało się lepsze od tej udręki.
      Życie Saryona w tym okresie było naprawdę godne pożałowania. Nawykły do 
spędzania dni w swej pracowni, spowity w przytulną milczącą samotność sal bibliotecznych 
lub ciepłej, bezpiecznej celi, uważał teraz życie Katalisty Pól za jedno pasmo bólu kości, 
pęcherzy na obrzmiałych stopach i otępiającej monotonii. Dzień po dniu razem z Ojcem 
Tolbanem spędzali na polach, obdarzając magów Życiem, krocząc za nimi wzdłuż rzędów 
pszenicy, żyta, buraków czy czego tam jeszcze. Saryon nigdy nie wiedział. Wszystkie rośliny 
wydawały mu się podobne do siebie.
      Nocami zaś leżał na twardej pryczy, a każdy staw i mięsień paliły go bólem. Mimo 
piekielnego zmęczenia nie potrafił zasnąć. Nad mizerną chatynką dziko hulał wiatr, świszcząc 
we wszystkich szczelinach i szparach, których mimo całej swej magicznej sztuki wieśniacy 
nie umieli zatkać. Poprzez szum wiatru słyszał też różne hałasy czynione przez istoty żywe - i 
te przerażały go bardziej niż cokolwiek innego. Były to hałasy bestii z Bezdroży, te zaś, jak 
mu opowiadano, głód niekiedy rozzuchwalał do tego stopnia, iż podkradały się ku osadzie w 
nadziei zdybania jakiegoś żeru. Owe wycia i warknięcia sprawiły, iż zaczął zdawać sobie 
sprawę z tego, że chociaż życie w osadzie mogło wydawać się złe, w porównaniu z 
Bezdrożami, z którymi miał się zapoznać, była to sielanka. Ilekroć o tym pomyślał, lęk 
skręcał mu wnętrzności: nieraz nie potrafił opanować drżenia. Gorzkim pocieszeniem była 
dlań świadomość, że prawdopodobnie nie pożyje dostatecznie długo, by w pełni poznać te 
cierpienia.
      Minęły tak cztery miesiące - czas, jaki Saryonowi przeznaczono na to, aby dał się 
poznać jako katalista-renegat. Nie potrafiłby jednak odpowiedzieć: nabrał kogoś, czy też nie. 
Miał zachowywać się buntowniczo, ponuro i zapalczywie, tymczasem zaś uważano go 
ogólnie za słabowitego biedaczynę. Magowie jednak tak dalece grzęźli w trudzie codziennych 
obowiązków, że kalaliście poświęcali niewiele uwagi.
      Pod koniec lata, gdy zbliżał się ustalony dzień, w którym Saryon miał wyruszyć na 
swą wyprawę, ze Źródła zaś nie nadchodziły żadne wieści, Diakon zaczął żywić nadzieję, iż 
Biskup Vanya mógł o nim zapomnieć. Być może zesłanie mnie tutaj jest dostateczną karą 
rozmyślał. Z pewnością jeden Martwy, młody człowiek nie jest aż tak ważny.
      Postanowił, że po prostu pozostanie w Walren, dopóki czegoś się nie dowie. Ojciec 
Tolban z pewnością uważa się za stojącego w hierarchii niżej, zrobi więc wszystko, 
cokolwiek Saryon mu przykaże.
      Miało jednak stać się inaczej.
      Kilka nocy przed dniem, w którym miał opuścić Walren, gdy siedział samotnie w 
swoim domu, zaskoczył go i zaalarmował widok nagle otwierającego się przed nim 
Korytarza. Zanim jeszcze gość się zmaterializował, Saryon pojął, kto go odwiedza - i serce 
jego zamarło.
      - Diakonie - powitał go gość, występując z Korytarza.
      - Wasza Świątobliwość - powiedział Saryon, kłaniając się aż do podłogi.
      Saryon dostrzegł szybkie spojrzenie, jakim Biskup obrzucił jego ubogie mieszkanie, 
jednak poza uniesieniem brwi Vanya niczym nie zdradził swego wrażenia i całą uwagę skupił 
na kapłanie.
      - Niebawem rozpoczniesz podróż.
      - Tak jest, Wasza Świątobliwość - odparł Saryon. Pozostał na podłodze, nie tyle przez 
pokorę, ile dlatego po prostu, że nie wierzył, iż ma dość sił, by wstać.
      - Nie sądzę, abym szybko otrzymał od ciebie jakieś wieści ciągnął Vanya stojący przy 
nadal otwartym Korytarzu, czarnej jamie nicości. - Twoja sytuacja wśród tych tam... mmm... 
Czarnoksiężników będzie dość szczególna i przez jakiś czas niełatwo ci będzie nawiązać 
kontakt...
      Szczególnie wtedy, gdy będę martwy - pomyślał z goryczą Saryon, choć nie 
powiedział tego na głos.
      - Mamy jednak - mówił dalej Vanya - sposoby na komunikowanie się z tymi, którzy 
znajdują się daleko. Nie będę wnikał w szczegóły, ale nie zdziw się, jeśli usłyszysz mnie, gdy 
wyda mi się to konieczne. Tymczasem zaś, jeśli uznasz, że możesz nam już wydać Jorama, 
spróbuj przesłać wiadomość przez Tolbana.
      Zdumiony Saryon wytrzeszczył oczy na Biskupa. I znów ten młody człowiek! Cały 
tłumiony gniew z powodu udręki ostatnich miesięcy znalazł możliwość rozładowania się. 
Powoli, z trzaskiem kości kapłan wstał i wyzywająco spojrzał na Biskupa.
      - Wasza Świątobliwość - odezwał się głosem, w którym brzmiał szacunek, ale i 
napięcie zrodzone z obawy i desperacji posyłasz mnie na pewną śmierć. Pozwól mi 
przynajmniej umrzeć z godnością. Wiesz, że może nie przeżyję nawet jednej nocy na 
Bezdrożach. Podtrzymywanie pretekstu, iż to wszystko dzieje się po to, by pojmać tego... tego 
Jorama... było bardzo właściwe w obecności niższego z braci, teraz jednak, pomiędzy nami 
dwoma, możemy sobie to darować.
      Twarz Yanyi poczerwieniała, a brwi zbiegły się groźnie. Zaciskając wargi, zaczerpnął 
powietrza nosem.
      - Ojcze Saryonie, czy uważasz mnie za durnia? - ryknął.
      - Wasza Świątobliwość! - jęknął pobladły Saryon. Jeszcze nigdy nie widział Biskupa 
tak rozjuszonego. W tej chwili przerażało go to bardziej niż nie znane mu koszmary 
Bezdroży. - Ja nigdy...
      - Sądziłem, iż wyraziłem się dostatecznie jasno. Znaczenia potrzeby postawienia tego 
młodego człowieka przed sądem nie da się przecenić - pulchny palec Yanyi dźgnął powietrze. 
- Ty zaś, Bracie Saryonie, masz chyba zbyt wysokie mniemanie o sobie! Czy naprawdę 
sądzisz, iż przystałbym na tak znaczną stratę czasu i pieniędzy tylko po to, by uwolnić Zakon 
od jednego z głupszych kapłanów? Nie podejmuję żadnych działań, jakie mogą zakończyć się 
niepowodzeniem. Saryonie, posiadam pewne informacje dotyczące tych adeptów Mrocznych 
Sztuk. Wiem, iż teraz potrzebny jest im ktoś, kogo właśnie posyłam, katalista. Nie, Ojcze, 
zapewniam cię, iż będziesz tam zupełnie bezpieczny. Oni już o to zadbają.
      Saryon nie mógł wydobyć z siebie odpowiedzi, skrajnie zmieszany, patrzył jedynie na 
Biskupa. Z głębin umysłu katalisty tylko jedna myśl zdołała wydobyć się na powierzchnię. 
Ponownie zaczął się zastanawiać, co też sprawiło, iż ten młody człowiek stał się tak bardzo 
ważny? Widząc, że jego kapłan osłupiał, Biskup Vanya zamknął usta z mlaśnięciem i 
odwracając się, poczynił przygotowania do odejścia. Potem zawahał się nieco i zawrócił ku 
rozmówcy.
      - Bracie Saryonie - powiedział szczególnie łagodnym tonem. - Długo rozważałem, czy 
mogę cię o tym powiadomić. To, co teraz powiem, nie może wyjść poza ściany tego pokoju. 
Część tego, co zamierzam ci wyjawić, jest wiadoma tylko mnie i Imperatorowi. Sytuacja 
polityczna w Thimhallan nie jest dobra. Pomimo naszych nieustających wysiłków pogarsza 
się z roku na rok. Z godnych zaufania źródeł wiemy, iż królestwo Sharakan dostało się pod 
wpływy pewnych członków owego Bractwa Koła. Nie uprawiają tam jeszcze Mrocznej 
Sztuki, ale ich Imperator okazał się wystarczająco nierozważny, by zaprosić tych ludzi do 
swego państwa. Kardynał Królestwa, który odradzał ten krok, został wydalony z dworu.
      Osłupiały Saryon spojrzał na Biskupa.
      - Ale w jakim celu...? - Wojna. Chcą użyć ich samych i ich piekielnej broni przeciwko 
Merilon - powiedział Vanya, wzdychając ciężko. - Widzisz więc, jak ważne jest, żebyśmy 
ujęli owego młodego człowieka i podczas jego procesu zdemaskowali tych łajdaków i 
pokazali światu, kim są w istocie: mordercami i Czarownikami b czarnych sercach, którzy w 
swej przewrotności dają Życie martwym przedmiotom. W ten sposób wykażemy ludowi 
Sharakan, że ich Imperator zawarł sojusz z mocami ciemności, i spowodujemy jego upadek.
      - Jego upadek! - Saryon musiał złapać się oparcia krzesła, bo poczuł zawrót głowy.
      - Jego upadek - powtórzył Vanya surowym tonem. - Tylko tak zdołamy zapobiec 
wybuchowi zgubnej wojny. - Popatrzył ponurym wzrokiem na katalistę. - Mam nadzieję, iż 
pojmujesz teraz powagę i najwyższą konieczność twojej misji. Nie możemy ryzykować 
otwartego ataku na obozowisko Czarnoksiężników. Sharakan natychmiast udzieliłoby im 
pomocy. To misja dla jednego, który zakradnie się tam i porwie chłopaka... a wybrałem do 
niej ciebie, bowiem zaliczasz się do najbystrzejszych wśród Braci.
      - Wasza Świątobliwość, spróbuję nie zawieść - wymamrotał zmieszany Saryon. - 
Chciałem tylko dowiedzieć się, o co chodzi, aby być lepiej przygotowanym...
      Wyciągając rękę, Vanya położył dłoń ma ramieniu Saryona, a na twarzy dostojnika 
odmalował się wyraz głębokiej troski.
      - Diakonie Saryonie, wiem, że nie zawiedziesz. Mam do ciebie pełne zaufanie. 
Przykro mi jedynie, iż źle pojąłeś istotę twej misji. Nie ośmieliłem się wtedy wyjaśniać jej 
dokładniej. Wiesz przecież, że Źródło ma uszy. - Uniósł dłoń w geście błogosławieństwa. 
Niech żywioły ziemi i powietrza, ognia i wody nie skąpią ci Życia. Pozostań z Alminem.
      Biskup wkroczył w Korytarz i zniknął.
      Gdy oddalił się na dobre, Saryon do reszty stracił ducha i załamany tym, co usłyszał, 
opadł na kolana. Myśl o własnej śmierci już sama w sobie była przerażająca. O ileż bardziej 
przerażony był dopiero teraz, wiedząc, że na jego barkach spoczywają być może losy dwu 
królestw.
      Z zamętem w myślach złożył głowę na splecionych dłoniach i usiłował zrozumieć, o 
co właściwie toczy się gra. Zagadnienie to jednak przewyższało jego zdolności pojmowania. 
Jakże proste, jasne i nieskomplikowane okazywały się równania jego sztuki. Jak precyzyjnie i 
logicznie zbudowany był świat matematyki. I jakże okropne było wkroczenie w ten świat 
chaosu! Nie miał jednak wyboru. I przysłuży się swemu krajowi, Imperatorowi i Kościołowi. 
O ileż to lepsze od mniemania o sobie, iż jest przestępcą. Ta myśl dodała mu otuchy i zdołał 
wstać.
      - Muszę się czymś zająć - mruknął. - Czymś, co zajmie moje myśli, bo znów popadnę 
w panikę. - Usiłując więc wziąć się w garść, zaczął w izbie prace porządkowe, które 
przedtem, powodowany desperacją, zaniedbał całkowicie, Ze stołu zabrał kubek do herbaty, 
umył go, wytarł i odłożył na półkę. Zamiótł podłogę i podbudował się na duchu do tego 
stopnia, że zaczął pakować swój skromny dobytek. Gdy zdał sobie sprawę z tego, iż jest już 
dostatecznie zmęczony, aby zasnąć, położył się na twardej pryczy. Zamykał właśnie oczy i 
już miał osunąć się w ciemność, gdy nagle o czymś sobie przypomniał.
      Nie posiadał kubka do herbaty.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      II. SlMKIN 
      
      BLACHLOCH, GŁĘBOKO POGRĄŻONY W PRACY, siedział za biurkiem w 
swoim zbudowanym z cegły, najlepszym i największym w obozie domu. Promienie 
porannego słońca wpadające przez otwarte okno oświetlały jasno księgę rachunkową, 
rozłożoną pod dłonią warloka. Razem ze słońcem do pokoju napływało ciepłe powietrze, 
słodkie od woni późnego lata, przynosząc ze sobą poszum liści drzew, gwar odległych 
głosów, głośniejsze niekiedy okrzyki rozbawionych dzieci i ochrypłe, basowe śmiechy 
czekających na zewnątrz domu członków przybocznej drużyny warloka. I tak jak zawsze, 
ponad odgłosy życia i pór roku wybijały się dźwięki kuźni i rytmiczny niczym bicie w 
dzwony, jękliwy łomot młotów.
      Uwaga Blachlocha rejestrowała to wszystko, choć nie skupiał on jej na żadnym z tych 
dźwięków. Wystarczyłaby jednak najmniejsza zmiana, bójka pomiędzy dziećmi, zniżenie 
głosu mężczyzny, wiatr dmący z innej strony - i Blachloch nadstawiłby uszu jak kot. Ustanie 
dźwięków dobiegających z kuźni spowodowałoby uniesienie głowy i wysłanie jednego z 
ludzi dla sprawdzenia przyczyny przerwy w pracy. Tego właśnie uczy się Duuk-tsarith - być 
świadomym wszystkiego, co dzieje się dookoła, wszystko kontrolować, samemu jednak 
pozostawać poza i ponad wydarzeniami. I tak Blachloch wiedział o wszystkim, co działo się 
pośród członków bractwa, w ten sposób je kontrolował, choć rzadko opuszczał swą siedzibę, 
czynił to zaś wyłącznie po to, by prowadzić drużyny na ciche, mordercze rajdy lub - tak jak 
ostatnio - na wycieczkę ku ziemiom północnym.
      Blachloch powrócił właśnie z Sharakan i powodem, dla którego wypełniał księgę 
cyframi, były udane negocjacje. Pracował szybko, dokładnie, i rzadko popełniając omyłki, 
wypisywał liczby starannie i porządnie. Wszystko zresztą dookoła niego i w nim samym 
znajdowało się na swoim miejscu, ułożone równo i dokładnie, począwszy od mebli, jasnych 
włosów, jego myśli, a skończywszy na przyciętych blond wąsikach. Wszystko było 
precyzyjne, przemyślane, chłodne, wyrachowane i dokładne.
      Pukanie do drzwi nie przeszkodziło Blachlochowi w pracy. Od pewnego już czasu 
wyczuwający zbliżanie się swojego człowieka, były Wykonawca nie przerwał rachunków. 
Nie odezwał się nawet. Duuk-tsarith rzadko kiedy przemawiali, znali bowiem wartość ciszy 
wywierającej wrażenie na podwładnych.
      - Wrócił Simkin - zameldowano zza drzwi.
      Ta wiadomość najwyraźniej była nieoczekiwana, bo szczupła biała dłoń wypisująca 
cyfry zamarła na chwile, zawisając nad stroną, podczas gdy kierujący nią mózg szybko 
rozważał nowinę.
      - Przyprowadźcie go.
      Czy polecenie to wydano głosem, czy też słowa rozkazu pojawiły się po prostu w 
umyśle strażnika - nikt się nad tym nie zastanawiał, kiedy zwracającym się był jeden z Duuk-
tsarith. Oprócz innych sztuk, użytecznych dla strażników prawa w Thimhallan, szkolono ich 
w czytaniu myśli i wymuszaniu posłuszeństwa siłą. Potrafiliby też, jak Blachloch, użyć 
sztuki, której ich uczono, do łamania prawa.
      Warlok nie skończył swoich rachunków i nadal dodawał do siebie długie rzędy liczb. 
Gdy wreszcie dotarł do końca kolumny, pukanie rozległo się ponownie. Nie odpowiedział 
natychmiast, ale beznamiętnie i niespiesznie dokończył pracę. Dopiero wtedy, wytarłszy 
koniec gęsiego pióra czystą białą szmatką, położył je obok księgi w taki sposób, by lotka 
zwrócona była na prawo. Następnie uczynił ruch dłonią i drzwi otwarły się cichutko.
      - Przyprowadziłem go. Jest tu... - Przyboczny zrobił krok do środka, ujrzał, że brwi 
Blachlocha unoszą się lekko i odwrócił się na pięcie. Za nim nie było nikogo.
      - Niech to licho! - mruknął strażnik. - Był tuż za mną... Wypadając za drzwi w 
poszukiwaniu uciekiniera, przyboczny prawie zderzył się z wchodzącym właśnie młodym 
człowiekiem, którego wejście do chłodnego i bezbarwnego mieszkania Blachlocha można by 
porównać jedynie z feerią jaskrawych barw.
      - Przebóg, prostaku! - zawołał młody człowiek, pospiesznie schodząc z drogi 
przybocznemu i otulając się peleryną. - Wskakuj lub wyskakuj! Ha! Rym. Mogę złożyć i 
następny. Sprawdź, chamie, czy cię nie ma przy bramie! Uroczy, nieprawdaż? Idź się 
wykąpać albo zarżnij kilkoro małych dzieci, zrób zresztą którąkolwiek z rzeczy, na jakich 
znasz się najlepiej. Jeśli już o tym mowa, kąpiele do nich nie należą. Zadyndasz na haku, 
prostaku.
      Dobywając wprost z powietrza skrawek pomarańczowego jedwabiu, młodzieniec 
podniósł go do nosa, rozglądając się przy tym po pokoju z miną człowieka, który właśnie 
zjawił się na nudnym przyjęciu i nie potrafi rozstrzygnąć kwestii - zostać czy odejść. 
Przyboczny jednak wyjaśnił sytuację, kładąc dłoń na purpurowym rękawie młodego 
człowieka i zaczynając wpychać go do środka. Natychmiast zresztą, wrzasnąwszy z bólu, 
cofnął rękę.
      - Ach, jakże mi przykro. Wina leży całkowicie po mojej stronie - powiedział młody 
człowiek, spoglądając na dłoń przybocznego z udaną konsternacją. - Moje szczere 
przeprosiny. Nazywam tę barwę Różaną Winoroślą. Wymyśliłem ją dziś rano i nie miałem 
czasu dopracować. Zaryzykowałbym twierdzenie, iż za mało w niej Winorośli, a za wiele 
Róży. - Wyciągając dłoń, wyjął coś z ręki strażnika. No właśnie. Tak myślałem. Kolec. 
Wyssij ranę, mój dobry człowieku. Choć nie przypuszczam, by cierń naprawdę był zatruty.
      Przemknąwszy obok rozwścieczonego przybocznego, młody człowiek, otoczony 
zapachem egzotycznych wonności niby chmurką, stanął przed obliczem doskonale 
obojętnego Blachlocha.
      - Czy całość ci się podoba? - zapytał młodzieniec, obracając się na wszystkie strony, 
absolutnie nie przejmując się milczącą, odzianą w czarny habit postacią, która siedziała 
nieruchomo, jakby wciągając przestrzeń wokół siebie w czarną nicość. - Wszystko to 
dworskie szaleństwa. To akurat nazywają „bryczesami”. Diabelnie niewygodne. Ocierają mi 
nogi. Ale noszą je wszyscy, nawet kobiety. Imperatorowa powiedziała mi też... Co? Czyżbyś 
coś mruknął, Mrukliwy Panie? Dziękuję za zaproszenie, choć myślę, że mógłbyś wyrazić się 
jaśniej. Mniemam, iż chętnie usiądę.
      Opadając z wdziękiem na stojące naprzeciw biurka Blachlocha krzesło, młody 
człowiek rozsiadł się na nim wygodnie i przybrał pozę pozwalającą na ukazanie swej odzieży 
w jak najlepszym świetle. Niełatwo byłoby odgadnąć jego wiek, najprościej można by rzec, iż 
miał chyba więcej niż osiemnaście i mniej niż dwadzieścia pięć lat. Był wysoki i 
proporcjonalnie zbudowany. Miał kasztanowe włosy, w długich kędziorach opadające na 
szczupłe ramiona. Delikatna, nieduża bródka, tego samego co i włosy koloru, skrywała pewną 
miękkość w zarysie jego szczęki. Górną wargę zdobił mu mały wąs, znajdujący się tam 
najwyraźniej jedynie po to, by zająć czymś ręce, gdy młodego człowieka dręczyła nuda, co 
też chyba zdarzało się najczęściej. Ubiór jego był zestawem wyszukanie krzykliwych 
kolorów. Miał na sobie jedwabne, zielone pończochy, żółte bufiaste spodnie, purpurowej 
barwy kamizelkę, zieloną - pod kolor pończoch - koronkową koszulę i fioletową pelerynę, 
opadającą mu z ramion aż do posadzki i majestatycznie ciągnącą jego śladem.
      Gdy młody człowiek usiadł, podkręcając wąsa, trabant ruszył od drzwi, by stanąć za 
jego krzesłem, ale na widok zbliżającego się strażnika siedzący przyłożył do nosa jedwabną 
chusteczkę i zatkał sobie nozdrza.
      - Litości, nie mogę tego wytrzymać. Robi mi się słabo...
      Jednym spojrzeniem Blachloch nakazał swemu człowiekowi cofnąć się. Pomrukując 
gniewnie, strażnik przeniósł się w drugi koniec czystego, funkcjonalnie umeblowanego 
pokoju. Młody człowiek opuścił chusteczkę i uśmiechnął się.
      - Zmień odzież - powiedział Blachloch.
      - Och, nie bądź takim gbur... - zaczął protestować młodzian urażonym tonem.
      Blachloch nie zrobił żadnego gestu, nie powiedział też ani słowa więcej.
      - Uważasz, iż moja odzież jest niezwykle zabawna. Uważasz, że ja sam jestem 
niezwykle zabawny - beztroskim tonem powiedział młody człowiek - a jednak korzystasz z 
moich usług, czy nie tak, mój Panie Łaskawco. - Powoli barwy części stroju młodego 
człowieka stawały się głębsze i ciemniejsze, odzież zmieniała też krój i strukturę, aż w końcu 
obecni ujrzeli dokładną, od stóp do głów, z jednym małym wyjątkiem, kopię habitu 
Blachlocha. Rękawy mianowicie były zbyt długie, a kaptur za duży: pierwsze całkowicie 
zakrywały Simkinowi dłonie, drugi opadał mu na oczy i dotykał nosa. Odchylając głowę w 
tył, aby cokolwiek zobaczyć, młody człowiek uśmiechnął się.
      - Powiadam: „Stój, niegodziwcze!” - Machnął jedwabiem w powietrzu. - Czy wy, 
koledzy Wykonawcy, nie powtarzacie tego cały czas? Ja wolałbym...
      - Simkin, gdzie byłeś? - zapytał Blachloch.
      - Och, kręciłem się tu i tam, tędy i owędy, tu i ówdzie - odparł młody człowiek ze 
znudzeniem w głosie. Podciągnąwszy rękaw, sięgnął i podniósł leżące obok księgi Blachlocha 
pióro. Opierając się wygodnie, połechtał piórem swój nos, powąchał je, parsknął i wreszcie 
kichnął potężnie, w wyniku czego opadł mu kaptur, zupełnie zakrywając oczy.
      Stojący w głębi pokoju przyboczny Blachlocha wydał z siebie rodzaj chrząknięcia i 
zacisnął pięści, jak gdyby zwierał je już na gardle młodego człowieka, a dłonie radowały się 
tą robotą. Blachloch nadal nie ruszał się, nie wypowiedział też słowa, ale Simkin, odsuwając 
kaptur, nieoczekiwanie zmienił pozę i bardzo delikatnym ruchem położył pióro na swoje 
miejsce.
      - Udałem się do tej wioski - powiedział pokornym tonem.
      - Powinieneś był mnie uprzedzić.
      - Nie przyszło mi to do głowy - wzruszył ramionami Simkin. Jego nos drgnął 
niespokojnie. - Aaa... - Zaczynając kichnięcie, podchwycił spojrzenie Blachlocha i delikatną 
dłonią pospiesznie zacisnął sobie nozdrza.
      Warlok odczekał chwilę, zanim przemówił.
      Simkin, uśmiechając się z ulgą, odjął palce od nosa.
      - Któregoś dnia posuniesz się za daleko - zaczął Blachloch.
      - Aaaapsik! - Kichnięcie Simkina rzęsistym deszczem skropiło księgę rachunkową 
Blachlocha.
      Ten bez słowa wyciągnął białą dłoń, zamknął rejestr i wbił chłodne spojrzenie w 
siedzącego naprzeciwko młodego człowieka.
      - Okropnie mi przykro - przepraszał Simkin potulnie. Wyjmując skrawek 
pomarańczowego jedwabiu, zaczął wycierać blat biurka. - O, zaraz to wyczyszczę.
      - Dra-ach - powiedział warlok, unieruchamiając Simkina jednym ruchem dłoni. - Mów 
dalej.
      Niezdolny nawet drgnąć, Simkin znieruchomiałymi ustami wydał najżałośniejszy z 
możliwych w tej sytuacji dźwięków.
      - Mówić możesz - powiedział Blachloch. - Nie krępuj się. Simkin zrobił więc, co mu 
kazano, poruszając sztywnymi wargami w nieruchomej twarzy. Wydobywał z siebie słowa 
powoli i wyglądał jak ktoś, kogo za chwilę trafi szlag.
      - Co... to...ja...? Wioska. To... prawda. Katalista... tam. - Milknąc rzucił Blachlochowi 
błagalne spojrzenie.
      Warlok ustąpił.
      - Ach-dra - powiedział, cofając zaklęcie. Simkin opadł na krzesło, po czym 
pomasował szczękę i obmacał twarz dłońmi, pragnąc jak gdyby upewnić się, iż jest jeszcze na 
miejscu. Łypiąc na Blachlocha kątem oka, jak ukarane dziecko, ciągnął dalej.
      - I nie pozostanie tam długo, jeśli miałbym uwierzyć w to, co słyszałem.
      Wyraz twarzy Blachlocha pozostał nieodgadniony, sprawiając wrażenie, że błysk, 
który pojawił się w jego chłodnym oku, był jedynie odbiciem promienia słonecznego.
      - Czy, zgodnie z tym, o czym nas powiadomiono, naprawdę jest on renegatem? - No, 
jeśli już o tym mowa - Simkin, czując, iż atmosfera nieco odtajała, zaryzykował uniesienie 
chusteczki i przytknięcie jej do nosa - nie sądzę, by określenie renegat dobrze przystawało do 
tego katalisty. Żałosny, godny politowania, lepiej już rzecz ujmują. Ale prawda, że zamierza 
wyruszyć ku Bezdrożom. Rozkazał mu to Biskup Vanya. Co każe mi podejrzewać - Simkin 
pochylił się nad biurkiem i zniżył głos do konspiracyjnego szeptu - iż czyni on to pod 
przymusem, jeśli pojmujesz, o co mi chodzi.
      - Biskup Vanya. - Blachloch rzucił szybkie spojrzenie ku swemu przybocznemu, który 
wyszczerzył zęby, skinął głową i ruszył naprzód.
      - O, tak, był tam - odparł Simkin, uśmiechając się czarująco i opierając o krzesło, 
znów czując się luźno i swobodnie. - Razem z Imperatorem i Imperatorową. Zapewniam cię, 
iż przyjęcie udało się świetnie. - Zakręcił w palcach koniec wąsa. - Czułem przynajmniej, iż 
znajduję się w godnym mnie towarzystwie. „Simkin”, powiedziała do mnie Imperatorową, 
„szalenie podoba mi się odcień twoich pończoch. Proszę, zdradź mi nazwę tego koloru, bym 
mogła go skopiować...” „Miłościwa Pani”, odparłem, „nazywam go Nocą Pawia”. A wtedy 
ona...
      - Simkin, łżesz jak najęty - powiedział Blachloch bezbarwnym głosem, zaś szczerzący 
zęby trabant zbliżył się do biurka.
      - Ależ nie, na honor - zaprotestował dotknięty do żywego Simkin. - Naprawdę 
nazywam go Nocą Pawia. Zapewniam cię jednak, iż nigdy nie miałem zamiaru zdradzić jej 
tajemnicy skopiowania tej barwy...
      Blachloch podniósł pióro i zajął się ponownie swoją pracą, jego człowiek zaś podszedł 
jeszcze bliżej.
      W jednym tęczowym błysku Simkin powrócił do swej egzotycznej odzieży. 
Wdzięcznym ruchem wstając z krzesła, równocześnie obejrzał się dookoła.
      - Nie tykaj mnie, gburze - powiedział, następnie prychnął i wytarł starannie nos. 
Potem, włożywszy jedwab do rękawa, spojrzał z góry na warloka. - Przy okazji, o Bezlitosny 
i Okrutny, czy nie zechciałbyś, abym temu kalaliście ofiarował swe usługi jako przewodnik 
przez dziką krainę? W przeciwnym wypadku mogłoby go pochwycić coś niewiarygodnie 
paskudnego. Zgodzisz się chyba ze mną, że szkoda byłoby dobrego katalisty, nieprawdaż? 
Blachloch, pogrążony najwyraźniej w swojej pracy, nie podnosząc nawet głowy, powiedział: 
- A więc naprawdę jest tam kalali sta.
      - Za kilka tygodni stanie przed tobą.
      - Tygodni? - parsknął przyboczny. - Katalista? Pozwól, panie, że skoczę po niego z 
kilkoma chłopakami. Będziesz go tu miał za parę minut. Otworzy dla nas Korytarz i...
      - I Thon-li, Mistrzowie Korytarzy, zatrzasną furtę - prychnął Simkin. - Wpadniecie 
wtedy w pyszne sidła. Blachloch, nie umiem domyślić się powodu, dla którego trzymasz przy 
sobie tych imbecylów, chyba że, tak jak szczury, łatwo ich karmić. Co do mnie, wolę 
robactwo...
      Przyboczny sięgnął łapą ku Simkinowi, którego peleryna nieoczekiwanie najeżyła się 
cierniami.
      Blachloch poruszył dłonią i obaj mężczyźni zamarli w bezruchu. Warlok nawet nie 
podniósł głowy, pisał coś dalej w rejestrze.
      - Katalista - mruknął Simkin sztywnymi wargami. - Jakąż... potęgę... mógłby... nam 
dać! Połączone... żelazo i magia...
      Warlok podniósł głowę, przestał pisać, choć pióro trzymał w pogotowiu, i spojrzał na 
Simkina. Jednym słowem odwołał zaklęcie.
      - Jak to odkryłeś? Czy ktoś cię widział? .- Oczywiście, że nie! - Unosząc swoją ostro 
przyciętą bródkę, Simkin spojrzał na Blachlocha z urażoną godnością. - Czyż, o czym wiesz 
doskonale, nie jestem mistrzem kamuflażu? Trafiłem do jego chatki, znalazłem się na jego 
stole, jako najprawdziwszy kubek do herbaty! Nie dość, że nie powziął żadnych podejrzeń, to 
jeszcze umył mnie, wytarł i położył zgrabnie na półkę. Ja zaś...
      Blachloch uciszył Simkina jednym spojrzeniem.
      - Spotkaj się z nim w dziczy. Użyj jakich tam chcesz błazeństw, ale sprowadź go tutaj. 
- Zimne, błękitne oczy warloka zmroziły Simkina równie skutecznie jak zaklęcie magiczne. - 
Sprowadź go tutaj. Żywego. Potrzebuję tego katalisty bardziej niż czegokolwiek przedtem w 
całym moim życiu. Spraw się dobrze, a nie minie cię hojna nagroda. Jeśli zawiedziesz, 
osobiście utopię cię w rzece. Zrozumiałeś, Simkin? Oczy warloka nawet nie drgnęły. Simkin 
uśmiechnął się.
      - Zrozumiałem, Blachloch. Czyż kiedykolwiek stało się inaczej? Skłoniwszy się 
zamaszyście, ruszył ku drzwiom, ciągnąc za sobą swoją pelerynę.
      - Simkin, jeszcze jedno - powiedział Blachloch, wracając do swej pracy.
      Simkin odwrócił się.
      - Co rozkażesz, panie? - zapytał. Blachloch nie zwrócił uwagi na ironię.
      - Zadbaj o to, by kalaliście przytrafiła się jakaś niemiła przygoda. Pamiętaj jednak, nic 
poważnego. Przekonaj go po prostu, iż myśl o opuszczeniu naszej kompanii byłaby 
niemądra...
      - Aha... - mruknął Simkin z zadumą. - Teraz to będzie prawdziwą przyjemnością. - Do 
zobaczenia, gburze - powiedział, poklepując przybocznego po policzku. - Fuj... - Krzywiąc 
się wytarł dłoń o pomarańczową chustkę i majestatycznie opuścił izbę.
      - Powiedz, panie, jedno słowo - wycharczał strażnik, rzucając wściekłe spojrzenie za 
idącym wolno przez obozowisko młodym człowiekiem, przypominającym spacerującą tęczę.
      Blachloch nie zniżył się nawet do tego, by udzielić odpowiedzi. Ponownie pogrążył 
się w pracy.
      - Dlaczego, panie, korzystasz z usług tego durnia? - wypalił wreszcie przyboczny.
      - To samo pytanie można by zadać, mając na myśli ciebie beznamiętnym tonem 
odparł Blachloch. - Ja zaś mógłbym udzielić tej samej odpowiedzi. Dureń, ale użyteczny, a 
któregoś dnia i tak go utopię.
      
      
      
      
      
      
      
      
      III. ZAGINIONY 
      
      - CO TO BYŁO? - Jakobias ocknął się z głębokiego snu, usiadł i rozejrzał po 
mrocznym wnętrzu chatki, szukając źródła hałasu, który go obudził.
      Dźwięk rozległ się ponownie... nieśmiałe pukanie.
      - Ktoś jest za drzwiami - szepnęła żona Jakobiasa, siadając na łóżku obok niego. 
Chwyciła go za ramię. - Może to Mosiah! - Humpff - chrząknął mag, odrzucając pościel i bez 
wysiłku unosząc się nad podłogą. Na skrzydłach czaru podpłynął do drzwi. Cichy rozkaz 
złamał na nich pieczęć i mag ostrożnie wyjrzał na zewnątrz.
      - Ojciec Saryon! - powiedział zdumiony.
      - Ja... bardzo przepraszam, że was obudziłem - wyjąkał katalista. - Czy mogę liczyć na 
waszą dalszą wyrozumiałość... i wejść do środka? To sprawa naprawdę pilna, bardzo ważne 
jest, abym z wami pomówił! - dodał z desperacją w głosie, patrząc przy tym błagalnie na ojca 
Mosiaha.
      - Jasne, Ojcze, jasne - odparł Jakobias cofając się i otwierając drzwi. Katalista 
wkroczył do środka i jego odziana w zielony habit, wysoka, szczupła sylwetka przez moment 
mignęła wyraźnie w świetle wspinającego się na nieboskłon księżyca. To samo światło 
ukazało przelotną wymianę spojrzeń pomiędzy Jakobiasem i jego żoną, siedzącą na łóżku i 
przykrywającą się kocami. Potem mag zatrzasnął drzwi, odcinając dopływ księżycowego 
blasku i pogrążając pokój w ciemnościach. Wystarczyło jednak jedno tylko jego słowo i 
pomiędzy tworzącymi pułap izby gałęziami zapłonęło ciepłe światło.
      - Zgaście to, proszę! - powiedział Saryon, usuwając się w cień i bojaźliwie oglądając 
się na okna.
      Niczego już nie pojmujący Jakobias zrobił to, o co go poproszono, i tłumiąc światło, 
pogrążył izdebkę w ciemnościach. Dobiegający od strony łóżka szelest powiedział mu, iż jego 
żona wstała również.
      - Czy mogę was, Ojcze, czymś poczęstować? - zapytała niepewnym głosem. - Może... 
kubek herbaty? - Cóż jeszcze można zaproponować, gdy do twego domu, pośrodku nocy, 
wpada katalista, szczególnie taki, co wygląda, jakby ścigały go demony.
      - N-nie, dziękuję - odparł Saryon. - Ja... - zaczął coś mówić, odchrząknął i umilkł.
      Przez parę chwil stali we trójkę w ciemnościach, wsłuchując się w swoje oddechy. 
Potem dał się słyszeć kolejny szelest i chrząknięcie Jakobiasa; odpowiedź na kuksaniec żony, 
który wylądował na jego żebrach.
      - Ojcze, czy możemy coś dla was zrobić? - Tak - odparł Saryon. Nabrawszy powietrza 
w płuca, zaczął mówić szybko i nieskładnie. - To znaczy, mam nadzieję. Ja... hm... jestem w 
rozpaczliwym położeniu i... powiedziano mi... to znaczy słyszałem od kogoś... ż-że wy... że 
moglibyście mi pomóc... - przerwał, bo właśnie w tej chwili wszystkie słowa, starannie 
dobrane już wcześniej, uleciały mu z głowy. Licząc na ich powrót, katalista uczepił się 
jedynego, które zapamiętał. - Zrozpaczony, widzicie i... Pojmując bezsensowność tych 
wysiłków, poddał się w końcu. - Potrzebuję waszej pomocy - powiedział po prostu. - 
Wyruszam ku Bezdrożom.
      Gdyby w jego chatce objawił się Imperator we własnej osobie i oznajmił, iż on udaje 
się na Bezdroża, Jakobias prawdopodobnie nie byłby bardziej zaskoczony. Do izby przez 
okno wślizgnęło się światło księżyca i ukazało stojącego z pochylonymi ramionami pośrodku 
pokoju łysiejącego katalistę w średnim wieku, przyciskającego do piersi worek, w którym jak 
szybko domyślił się Jakobias, musiał znajdować się cały jego ziemski dobytek. Gospodyni 
wydała dziwny dźwięk, podejrzanie przypominający stłumiony, nerwowy chichot, Jakobias 
chrząknął więc z przyganą i powiedział ostro: - Kobieto, myślę, że napijemy się tej herbaty. 
Wy zaś, Ojcze, siadajcie.
      Saryon, patrząc w okno, potrząsnął głową.
      - Ja... ja muszę iść, dopóki księżyc jest w pełni...
      - I pozostanie takim jeszcze przez dobrą chwilę - uspokajającym tonem powiedział 
Jakobias, opadając na krzesło, podczas gdy jego żona zajęła się przygotowywaniem herbaty 
na małym płomyku, który z jej polecenia wystrzelił w górę na ruszcie. - A teraz, Ojcze 
Saryonie - mag obrzucił katalistę spojrzeniem równie poważnym jak to, które poświęciłby 
swemu kilkunastoletniemu synowi - cóż to za bzdury opowiadacie o wyprawie na Bezdroża? - 
Muszę to zrobić. Jestem w rozpaczliwym położeniu - powtórzył Saryon siadając, nadal jednak 
przyciskał do piersi worek ze swoim dobytkiem. Rzeczywiście, gdy usiadł przy prostym 
stoliku naprzeciw Maga Pól, wyglądał na zdesperowanego. - Nie próbujcie, proszę, mnie 
zatrzymywać i nie zadawajcie mi żadnych pytań. Okażcie mi pomoc, której potrzebuję, i 
pozwólcie odejść. Nic mi się nie stanie. Zresztą nasze życie i tak jest w ręku Almina...
      - Ojcze - przerwał mu Jakobias. - Wiem, że w waszym Zakonie zesłanie na Pola 
uważa się za karę. Nie wiem i nie chcę wiedzieć, jaki popełniliście grzech. - Podniósł dłoń 
sądząc, iż Saryon chce coś powiedzieć. - Cokolwiek by to jednak było, pewien jestem, że nie 
warto przez to tracić życia. Zostańcie wśród nas i róbcie to, co do was należy.
      Saryon tylko potrząsnął głową.
      Jakobias przez moment patrzył na katalistę, potem zmarszczył brwi. Zmieniając 
pozycję na krześle, wydawał się zakłopotany.
      - Ja... hm... nie jestem powołany do tego, by dyskutować o sprawach, o których chcę 
wam, Ojcze, coś powiedzieć. Pomiędzy mną i waszym Bogiem sprawy, jak do tej pory, 
układały się nieźle; żaden z nas nie prosił o nic drugiego. Nie rozmyślałem o Nim zbyt wiele, 
On też o mnie nie myślał przesadnie często i wyobrażałem sobie, iż tego właśnie sobie życzy. 
No, przynajmniej tak wykładał nam to Ojciec Tolban. Wy jednak, Ojcze, jesteście inni. 
Niektóre z wypowiadanych przez was zdań sprawiły, iż zacząłem ponownie rozmyślać o 
pewnych sprawach. Kiedy wy powiadacie, iż wszyscy jesteśmy w ręku Almina, wierzę 
prawie, że myślicie również i o mnie, nie tylko o sobie i waszym Biskupie.
      Saryon, kompletnie zbity z tropu, wytrzeszczył oczy na rozmówcę. Nie tego się 
spodziewał i poczuł zawstydzenie, ponieważ pojął nagle, że gdy powiedział: „Wszyscy 
jesteśmy w ręku Almina”, sam naprawdę w to nie wierzył. Gdyby bowiem tak było w istocie, 
to dlaczegóż miałby tak bardzo bać się wyprawy w dziką krainę? To dlatego, że wyruszam 
naprawdę - pomyślał z goryczą. I okazuje się, iż jestem hipokrytą.
      Widząc, że Saryon milczy, najwyraźniej pogrążony w rozmyślaniach, Jakobias 
błędnie założył, iż katalista zmienił zamiar.
      - Zostańcież nami, Ojcze - powiedział prosząco. - Nienajlepsze to życie, ale i nie 
najgorsze. Bywa o wiele gorzej, uwierzcie mj - Głos Jakobiasa zniżył się prawie do szeptu. - 
Jeśli mi nie wierzycie, idźcie tam. - Kiwnął głową w stronę okna.
      Saryon z pobladłą nagle twarzą pochylił głowę i opuścił ramiona.
      - Rozumiem - po chwili przerwy powiedział Jakobias. - Nie ma rady, nieprawdaż? To, 
co powiedziałem, to dla was, Ojcze, nic nowego... W głębi serca wiecie, że to prawda. I ktoś, 
lub coś, zmusza was, byście tam poszli.
      - Tak - spokojnie przyznał Saryon. - Nie pytajcie mnie, proszę, o nic więcej. Kiepski 
ze mnie łgarz.
      Nikt już nic nie mówił, gdy żona Jakobiasa uniosła nad stolikiem herbaciany napój, 
który sam wlał się do kubków z polerowanego rogu. Usiadłszy obok męża, ujęła go za rękę i 
mocno uścisnęła.
      - To przez naszego syna? - zapytała przestraszonym głosem. Uniósłszy głowę, Saryon 
popatrzył na oboje małżonków, a twarz jego w świetle księżyca wydawała się niezwykle 
blada i wychudzona.
      - Nie - odparł miękko. Potem, widząc, że kobieta chce jeszcze coś powiedzieć, 
potrząsnął głową. - Robimy to, co robić musimy.
      - Ależ, Ojcze - sprzeciwił się Jakobias - robimy lub powinniśmy robić to, do czego 
zostaliśmy stworzeni! Wybaczcie mi, proszę, zbyt śmiałą mowę, ale widziałem was w polu. 
Jeśli kiedykolwiek przebywaliście na otwartej przestrzeni, był to co najwyżej ogródek różany 
jakiejś damy dworu! Nie umiecie zrobić i dziesięciu kroków, żeby nie potknąć się o kamień! 
Podczas pierwszych dni waszego pobytu tutaj słońce tak was spiekło, że musieliśmy wsadzić 
was do strumienia, byście mogli dojść do siebie. Byliście całkiem nieźle przysmażeni. I 
jeszcze coś, boicie się własnego cienia. Naprawdę, nigdy w życiu nie widziałem tak szybko 
biegnącego człowieka jak wtedy, gdy ten świerszcz skoczył wam na twarz.
      Saryon z westchnieniem skinął głową, nie powiedział jednak nic.
      - Nie jesteście też, Ojcze, młodym człowiekiem - łagodnym głosem przemówiła żona 
Jakobiasa, bo widok strachu i rozpaczy malujących się na twarzy katalisty zmiękczył jej 
serce. Wyciągając rękę, położyła ją na drżącej, leżącej na stole dłoni Saryona. - Z pewnością 
można tego uniknąć. Dlaczegóż nie mielibyście wypić teraz herbaty i wrócić do łóżka? 
Porozmawiamy z Ojcem Tolbanem i...
      - Nie da się tego uniknąć - odparł Saryon cicho i z godnością, widoczną mimo 
napięcia i obawy malujących się na jego twarzy. Dziękuję wam za waszą uprzejmość i... 
troskę. To coś, czego... nie oczekiwałem. - Wstał, pozostawiając nietkniętą herbatę, i spojrzał 
irn w twarze. - Teraz muszę was poprosić o pomoc, której potrzebuję. Wiem, iż po tamtej 
stronie macie kontakty. Nie proszę, byście Wykucie... i6i zdradzili tych ludzi. Powiedzcie mi 
po prostu, dokąd mam się udać i co mam zrobić, by ich odnaleźć.
      Jakobias z wyrazem niezdecydowania na twarzy spojrzał na żonę. Ona również nie 
tknęła herbaty, teraz zaś wpatrzyła się w żar paleniska. Ścisnął jej rękę. Nie patrząc na męża, 
skinęła głową. Odchrząknąwszy głęboko, Jakobias zmierzwił swe włosy, podrapał się po 
brodzie i w końcu powiedział: - No dobrze, Ojcze. Zrobię dla was, co się da, choć wolałbym 
wysłać człowieka na Drugą Stronę. Naprawdę wolałbym! - Rozumiem - odparł Saryon, 
szczerze wzruszony widocznym cierpieniem tego człowieka. - I jestem głęboko wdzięczny za 
pomoc.
      - Jesteście dobrym i łagodnym człowiekiem - odezwała się, nadal spoglądając w 
ogień, żona Jakobiasa. - Widziałam, jak patrzyliście na nas, a coś w waszym spojrzeniu 
wskazywało, iż nie jesteśmy dla was bydłem, lecz ludźmi. Jeśli... jeśli ujrzycie mojego syna...
      Nie mogąc mówić dalej, rozpłakała się cicho.
      - Lepiej idźcie już, Ojcze - szorstkim głosem powiedział Jakobias. - Księżyc sięga 
wierzchołków drzew, wy zaś macie ruszać w drogę. Jeśli nie dotrzecie do rzeki przed jego 
zachodem, siadajcie pod drzewem i czekajcie świtu. Nie próbujcie wędrować po ciemku. 
Najpewniej zlecicie ze skał.
      - No tak - zdołał jakoś wybąkać Saryon, po raz kolejny wciągając głęboko powietrze 
w płuca i drżącą ręką wygładzając fałdy swojego habitu.
      - Teraz podejdźcie tutaj. - Jakobias powiódł katalistę do drzwi, które otworzyły się, 
gdy się do nich zbliżyli. - Spójrzcie tam, gdzie wskazuję, i baczcie na moje słowa, bo ich 
zapamiętanie może dla was, Ojcze, oznaczać różnicę pomiędzy życiem i śmiercią.
      - Rozumiem - powiedział Saryon, który starał się wziąć w garść równie usilnie, jak 
ściskał swój worek.
      - Widzicie tę gwiazdę, na końcach palców konstelacji, nazywaną Dłonią Boga? 
Widzicie ją? - Tak.
      - To Gwiazda Północna. Nie znalazła się w Dłoni Boga bez powodu, bo jeśli jej 
zaufacie, wskaże wam drogę. Starajcie się uchwycić gwiazdę lewym okiem, jak mówi 
przysłowie. Wiecie, co ono oznacza? Katalista potrząsnął głową, a Jakobias powstrzymał 
westchnienie.
      - Znaczy ono... nieważne zresztą. Po prostu róbcie, co mówię. Upewnijcie się zawsze, 
że podążacie ku tej gwieździe, nieco na prawo od niej. Nie pozwólcie, by ona znalazła się na 
prawo od was. Jeśli tak się stanie, traficie na kraj centaurów. A wtedy módlcie się do Almina 
o szybką śmierć, bo to najlepsze, na co możecie liczyć.
      Saryon spojrzał na nocne niebo i patrząc na wskazaną mu gwiazdę, poczuł nagłe 
zdumienie. Zdał sobie sprawę z tego, iż nigdy przedtem nocą nie spoglądał w niebo. Nie tu 
przynajmniej, gdzie gwiazdy wydawały się tak liczne i tak bliskie. Przytłoczony pustką, 
rozmiarami wszechświata i własną wobec nich nicością, pomyślał nagle, jaką okrutną ironią 
losu jest fakt, iż w swej wędrówce zdaje się oto na przewodnictwo innej zimnej, dalekiej i 
obojętnej drobiny. Pomyślał też o Źródle, gdzie przedmiotem badań były i gwiazdy, i ich 
wpływ na losy człowieka od chwili narodzin. Przypomniał sobie o gwiezdnych mapach, 
rozłożonych na stole, wspomniał obliczenia, których na nich dokonywał - i nagle pojął, iż 
naprawdę nigdy dotąd, tak jak teraz, nie patrzył w gwiazdy. Teraz zaś miało od nich zależeć 
jego życie.
      - Rozumiem - mruknął, choć nie rozumiał, nie miał o przedmiocie rozmowy 
najmniejszego pojęcia.
      Jakobias spojrzał na niego z powątpiewaniem.
      - Może powinienem go zaprowadzić - szepnął do żony. Saryon rozejrzał się dookoła 
szybkim spojrzeniem.
      - Nie -  powiedział. - Byłoby to dla was kłopotliwe. I tak zatrzymałem się tu zbyt 
długo. Bardzo wam dziękuję. Za waszą pomoc i za... waszą dobroć. Żegnajcie. Żegnajcie. 
Niechaj Almin błogosławi wam obojgu.
      - Może nie powinienem tego mówić, Ojcze - ochrypłym głosem odezwał się Jakobias 
- bo nie jestem katalistą, ale niechaj łaska Almina zostanie i z wami. - Zarumieniwszy się 
spojrzał w ziemię. - No właśnie. Nie sądzę, by On poczuł się dotknięty, a co wy o tym 
myślicie? Saryon już miał się uśmiechnąć, ale przypomniał sobie o drżeniu warg, i pomyślał, 
że uśmiech jego przerodzić się może w płacz, to zaś byłoby niefortunne. Wyciągnął więc 
tylko ręce i wymienił uścisk z Jakobiasem, który wydawał się stać przed tym samym 
dylematem, bo patrzył na Saryona tak, jakby nie mógł zdecydować się - mówić dalej czy nie. 
Jego żona, unosząca się w powietrzu obok nich, ujęła nagle dłoń Saryona w swoje ręce i 
przycisnęła do ust.
      - To dla was - powiedziała miękkim głosem - i dla mojego chłopca, gdybyście go tam 
spotkali.
      Wzrok Saryona był zamglony, gdy zdecydował się ruszyć, dlatego też nie zobaczył 
dłoni Jakobiasa na swoim ramieniu, ale ją poczuł.
      - Posłuchajcie - powiedział Mag Pól. - Ja... myślę, że powinniście to wiedzieć. Ułatwi 
wam to nieco sprawę. Tam... tam są pewni ludzie... którzy jeśli mogę tak rzec, dopytywali się 
o was. I tak myślę, że potrzebują katalisty, być może więc zainteresujecie ich bardziej niż 
zwykli ludzie, jeśli rozumiecie, o co mi chodzi.
      - Dziękuję wam - powiedział nieco zaskoczony Saryon. Biskup Vanya również 
napomykał o tym samym. Skąd to wiedział? Gdzie znajdę tych...
      - To oni znajdą was - szorstko powiedział Jakobias. - Ale pamiętajcie o tej gwieździe, 
inaczej wcześniej odnajdzie was śmierć.
      - Będę pamiętał. Dziękuję. I żegnajcie.
      Jakobias nie powiedział jednak jeszcze wszystkiego, bo na chwilę przytrzymał dłoń 
Saryona.
      - Nie pochwalam tego, co tam robią - rzekł przytłumionym głosem, marszcząc 
jednocześnie brwi. - Zważcie, że mówię nie o tym, co widziałem, ale o tym, co słyszałem. I 
ufam, że pogłoski nie okażą się prawdą. Gdyby zaś tak było w istocie, będę się modlił, by mój 
chłopak się w to nie wdawał. Nie chciałem też, aby tam poszedł, ale i my nie mieliśmy 
wyboru. Nie mieliśmy wyboru, kiedy dowiedzieliśmy się, że przysyłają jednego z Duuk-
tsarith, żeby z nim pomówił.
      - Duuk-tsarith? - powtórzył zaintrygowany Saryon. - Ależ ja myślałem, iż on uciekł 
razem z tym młodym człowiekiem, który zabił nadzorcę, z tym Joramem...
      - Z Joramem? - Jakobias potrząsnął głową. - Nie wiem, kto wam to powiedział. Tego 
dziwaka nie widzieliśmy tu przez rok. Mosiah liczył na to, że go odnajdzie, to pewne, ja zaś 
miałem nadzieję, że nic z tego nie będzie. Żyjący wśród nas Martwy... - Znów potrząsnął 
głową. - Ale nie to chciałem rzec. - Trzymając ramię Saryona, Jakobias patrzył na niego z 
prośbą w oczach. - Nie chciałem gadać o tym przy jego matce. Jeśli jednak chłopak naprawdę 
popadł w złe towarzystwo i podąża... podąża ścieżkami mroku, pomówcie z nim, Ojcze, 
dobrze? Przypomnijcie mu, że kochamy go i myślimy o nim...
      - Zrobię to, Jakobiasie, zrobię na pewno - powiedział łagodnie Saryon, poklepując 
spracowaną dłoń rozmówcy.
      - Dziękuję, Ojcze. - Jakobias odchrząknął, po czym wycierając dłonią oczy i nos, 
odczekał chwilę, by wziąć się w garść przed powrotem do chatki. - Żegnajcie, Ojcze - 
zakończył.
      Odwrócił się, wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Zaglądając przez okno i 
zwlekając jeszcze przez chwilę z odejściem, Saryon zobaczył, że Mag Pól i jego żona stoją w 
smudze sączącego się od okna księżycowego blasku. Ujrzał też, jak Jakobias wziął żonę w 
ramiona i mocno przytulił. Usłyszał również zduszone łkanie kobiety.
      Saryon z westchnieniem ujął swoją sakwę i ruszył przez pola, kierując wzrok na 
gwiazdy, a niekiedy na odległy mrok, ku któremu prowadziły go gwiazdy. Potykał się na 
nierównym gruncie, będącym dla niego jedynie plątaniną pasm księżycowego blasku i 
czarnych cieni. Dochodząc do granic wioski, spojrzał w dal, ponad łanami pszenicy, które w 
miesięcznym świetle wyglądały niczym poruszane wiatrem jezioro. Odwracając się rzucił 
spojrzenie na wioskę, być może ostatnie ognisko cywilizacji, jakie miał oglądać.
      Niegdysiejsze drzewa, będące teraz chatami, tkwiły niewzruszenie w ziemi, a ich 
posplatane gałęzie w świetle księżyca rzucały niesamowite, zawiłe cienie. Wewnątrz chatek 
panował mrok. Gdy Saryon przyglądał się wiosce, słaby blask, sączący się z domku 
Jakobiasa, zgasł. Magowie Pól spali, zbyt zmęczeni, żeby śnić.
      Przez krótką chwilę katalista zastanawiał się, czy nie zrezygnować. Patrząc jednak na 
śpiącą spokojnie wioskę, Saryon zdał sobie sprawę z tego, iż już nie może zawrócić. 
Potrafiłby zrobić to godzinę wcześniej, gdy odczuwał bardzo realny strach. Jednak nie teraz. 
Teraz mógł tylko odwrócić się i odejść od nich, odejść, odrzucając całe swoje poprzednie 
życie. Pójdzie w noc, prowadzony przez tę maleńką, obojętną na wszystko gwiazdkę. I to 
wcale nie dlatego, iż odkrył w sobie nowe źródło odwagi. Nie. Powód był równie mroczny i 
niejasny, jak cienie wśród zalanych miesięcznym blaskiem drzew nad jego głową.
      Biskup Vanya okłamał go, mówiąc o Mosiahu. Dlaczego to zrobił? To palące pytanie 
wraz z wynikającymi z niego mrocznymi implikacjami towarzyszyło Saryonowi w jego 
wędrówce przez puszczę, okazując się niezłym kompanem, bo zajmowało umysł katalisty i 
sprawiło, że drugi z jego towarzyszy - strach - zmuszony został do pozostania w tyle. 
Spoglądając jednym okiem na gwiazdę, co w miarę zagłębiania się w coraz gęstszą puszczę 
okazywało się coraz trudniejsze, Saryon obracał owo pytanie w myślach, usiłując znaleźć 
usprawiedliwienie lub wyjaśnienie - po to tylko, by w końcu przyznać, że nie może tego 
usprawiedliwić ani wyjaśnić.
      Oczywisty był jedynie fakt, iż Biskup Vanya go okłamał. Cała reszta pozostawała 
mętnymi przypuszczeniami.
      Zatrzymując się na chwilowy odpoczynek, Saryon przysiadł na głazie, żeby rozetrzeć 
swoje zbolałe i szarpane skurczami mięśnie nóg. Ponad nim, pełne szeptów i warknięć, 
rozlegały się dziwne, złowrogie odgłosy puszczy, Saryon jednak potrafił się od nich odciąć, 
cofając myśli w przeszłość, do Źródła, komnat Biskupa i dnia, w którym wezwano go, aby 
wysłuchał opowieści Ojca Tolbana. Doskonale przypominał sobie słowa Vanyi, które teraz 
litościwie pozwoliły mu zapomnieć o odnotowanym przez świadomość cichym warknięciu, 
wydanym przez czyhającego na zdobycz nocnego drapieżnika.
      Wydaje się, że ten Joram miał przyjaciela - Saryon słyszał słowa Yanyi zupełnie 
wyraźnie - młodego człowieka o imieniu Mosiah. Jeden z Magów Pól, słysząc w nocy hałas 
obudził się i wyjrzał przez okno. Zobaczył Mosiaha i jakiegoś młodzieńca (pewien jest, że był 
to Joram) pogrążonych w rozmowie. Nie słyszał wszystkiego, o czym tamci mówili, 
przysięga jednak, że podsłuchał słowa „Bractwo” i „Koło”. Powiada też, że Mosiah, 
usłyszawszy je, żachnął się początkowo, jego przyjaciel musiał jednak mówić dość 
przekonująco, bo następnego ranka Mosiah zniknął.
      Tak jest, Mosiah uciekł z osady. Jednak nie Joram był tego powodem. Uciekł, bo 
usłyszał pogłoski, iż interesują się nim Duuk-tsarith.
      Nagle gdzieś z tyłu rozległ się przeraźliwy skrzek zduszony przez wściekły warkot. 
Katalista poderwał się z głazu i pognał przez las, zanim zdążył zdać sobie sprawę z tego, co 
się stało. Gdy już się opanował, kilka razy wciągnął powietrze w płuca, aby uspokoić swe 
szybko walące serce. Zmuszając się do zwolnienia kroku, spróbował odnaleźć wśród gałęzi 
gwiazdę przewodnią, co nie przyszło mu łatwo, odkrył też ku swemu niezadowoleniu, iż 
księżyc już zachodzi.
      Katalista przypomniał sobie ostrzeżenie Jakobiasa, żeby nie ryzykować marszu po 
ciemku, w tej samej prawie chwili, w której przypomniał sobie z absolutną jasnością 
ukradkowe spojrzenie, jakim Ojciec Tolban obrzucił Biskupa Yanyę, gdy ten opowiadał 
historię o Joramie i Mosiahu. Pamiętał również, że Tolban zaczerwienił się, gdy spostrzegł, iż 
katalista patrzy na niego. Stek łgarstw.
      Ale w jakim celu? Cóż takiego ukrywali? I nagle znalazł odpowiedź. Pospieszając ku 
rzece z niejasną nadzieją dotarcia tam przed zachodem księżyca, Saryon rozmyślał nad ową 
zagadką tak, jak rozmyślał nad równaniami matematycznymi. Vanya wiedział, że Joram 
schronił się wśród członków tego bractwa. Skłamał, aby ukryć prawdziwe źródło swej 
wiedzy. Saryon zdał też sobie sprawę z faktu, iż Vanya w istocie wie całkiem sporo o 
sprawach bractwa - o tym, że potrzebny im jest katalista, lub że zmawiają się z królem 
Sharakan. Wynikał stąd logiczny wniosek - Biskup miał szpiega wśród członków bractwa. 
Wyjaśniałoby to wiele spraw. Ale - i w tym momencie Saryon zmarszczył brwi - równanie 
nie odpowiadało na ostateczne pytanie.
      Jeśli Vanya miał szpiega wśród członków bractwa, po cóż potrzebny mu był Saryon? 
Rozumowanie zdenerwowanego tymi myślami Saryona utykało równie często, jak on sam 
potykał się w coraz głębszych ciemnościach. Zdecydowawszy się na postój, złapał oddech, 
sprawdził swoje położenie w stosunku do gwiazdy i przez chwilę nasłuchiwał szumu rzeki. 
Nie usłyszał jej jednak i doszedł w końcu do logicznego wniosku, iż nie zaszedł jeszcze 
dostatecznie daleko, by do niej dotrzeć. Zdecydował się też pójść za radą Jakobiasa i resztę 
nocy przeznaczyć na wypoczynek.
      Zaczął rozglądać się więc za miejscem, w którym mógłby doczekać świtu. Nie 
przekroczył jeszcze rzeki i naiwnie zakładał, że jest względnie bezpieczny. Nawet gdyby było 
inaczej, nie miałoby to znaczenia. Katalistę tak wyczerpały zarówno wysiłek fizyczny, do 
którego nie przywykł, jak i napięcie nerwowe, iż wiedział, że nie potrafi zrobić ani kroku 
dalej. Przypuszczając też, że najlepiej będzie trzymać się szlaku (i nie łamiąc sobie głowy 
pytaniem, kto też go przetarł), Saryon podwinął habit pod swoje kościste pięty i kucnął u 
podnóża olbrzymiego dębu, wygrzebując bardzo niewygodne leże pomiędzy dwoma 
potężnymi, wystającymi korzeniami. Przyciągając kolana do brody, usadowił się wśród 
poszycia i przygotował do przeczekania reszty nocy.
      Nie miał zamiaru zasypiać. Szczerze mówiąc, nie uwierzyłby, iż możliwy jest sen w 
takich warunkach. Księżyc zaszedł i choć w górze jasno świeciły gwiazdy, wokół czaiła się 
mroczna i przerażająca noc. Słyszał dziwne odgłosy węszenia i chrząkania. Z mroków 
wpatrywały się w niego dzikie ślepia i zdesperowany Saryon zamknął oczy, by ich nie 
widzieć.
      - Oddaję się w ręce Almina - szeptał gorączkowo. Słowa te jednak nie przynosiły mu 
ulgi. Przeciwnie, brzmiały głupio i wydawały się nie mieć żadnego znaczenia. Kimże był dla 
Almina, jeśli nie jednym z wielu wyrzutków tego świata? Drobną istotką, mniej godną Jego 
uwagi niż jedna z tych jasnych, lśniących gwiazd, ponieważ on, jako biedny śmiertelnik, nie 
rozsiewał żadnego blasku. Nawet pierwszy lepszy niepiśmienny wieśniak potrafił błagać o 
łaskę Almina z większą ufnością niż Jego katalista! Zdesperowany Saryon zacisnął pięści. 
Oto Kościół, który kiedyś wydawał mu się tak potężny i niezniszczalny niczym jego górska 
siedziba, pękał i na oczach Saryona walił się w gruzy.
      Jego Biskup okłamał go. I posłużył się nim dla jakiegoś mrocznego celu, którego 
katalista nie umiał się domyślić.
      Potrząsając głową, Saryon usiłował przypomnieć sobie swoje niegdysiejsze 
rozważania teologiczne, mając nadzieję, że wzmocnią one jego słabnącą wiarę. Z równym 
skutkiem jednak mógłby podjąć się próby powstrzymania ustępującego przypływu przez 
wsadzenie rąk do wody i chwytanie fali. Jego wiara opierała się na ludziach, a właśnie ludzie 
go zawiedli.
      Nie, bądźze uczciwy - rzekł sobie drżący Saryon, gdy natarły nań nocne hałasy, 
wydobywając zeń wszystkie podświadome lęki twoją wiarę opierałeś na sobie. To ty 
zawiodłeś! Katalista zakrył głowę ramionami w tępej beznadziei. Skuliwszy się pod drzewem, 
słuchał zbliżających się coraz bardziej okropnych dźwięków, w każdej chwili oczekując na to, 
iż w jego ciele zagłębią się ostre kły lub usłyszy ochrypłe, radosne rżenie centaurów. Jednak 
powoli odgłosy zaczęły przepadać gdzieś w oddali. A może to on przepadał gdzieś w oddali. 
Nie miało to już znaczenia. Nic już nie miało znaczenia.
      Zagubiony i błąkający się w mroku głębszym i bardziej przerażającym niż ciemności 
Bezdroży, Saryon poddał się swemu losowi. Zmęczony i zdesperowany, nie dbając o to, czy 
uda mu się przeżyć, czy też umrze, katalista zasnął.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      IV. ODNALEZIONY 
      
      UNOSZĄC GłOWĘ I MRUGAJĄC OCZYMA w jasnym świetle poranka, Saryon 
rozejrzał się wokół. Zupełnie zdezorientowany, miał niejasne wrażenie, iż w nocy coś skradło 
mu cały dom, zostawiając go śpiącego na ziemi.
      Zaraz potem usłyszał jakieś warknięcie i natychmiast wszystko sobie przypomniał; 
wrócił strach i świadomość osamotnienia w tej dziczy. Przerażony, skoczył na równe nogi. 
No - przynajmniej usiłował to zrobić. Okazało się jednak, iż z trudem może usiąść. Ból 
skręcił mu mięśnie grzbietu, a stawy zesztywniały, miał też wrażenie, że zupełnie stracił 
czucie w nogach. Habit przemoczyła poranna rosa.
      Saryon był zziębnięty, bolało go wszystko i czuł się fatalnie. Z jękiem złożył głowę na 
kolanach i pomyślał, jak łatwo byłoby zostać tu po prostu i umrzeć.
      - No, no - odezwał się jakiś głos, w którym pobrzmiewały nutki podziwu. - Znam 
warloków, którzy nie ośmieliliby się spędzić nocy na obszarze Bezdroży, nie otoczywszy się 
najpierw kręgiem zajadłych demonów i tym podobnych stworów, a ty, katalisto, śpisz sobie tu 
oto jak dziecię w ramionach matki.
      Usiłując powstać, mruganiem starając się przegnać sen z oczu i rozglądając się 
gorączkowo dookoła siebie, Saryon dostrzegł wreszcie źródło głosu - młodego człowieka, 
siedzącego na pniu drzewa i patrzącego nań z tym samym jawnym podziwem, jaki było 
słychać w jego słowach. Na barki nieznajomego opadały długie, kędzierzawe włosy, tej samej 
kasztanowej barwy, co delikatna bródka i wąsiki. Stosownie do dzikiej okolicy młodzian był 
odziany w prosty brązowy płaszcz, spodnie i miękkie skórzane buty.
      - Kim... kim jesteś? - wyjąkał Saryon, usiłując równocześnie, bez większego zresztą 
powodzenia, wstać. W jego ospałym jeszcze umyśle pojawiły się mętne obrazy Magów Pól, 
wysyłających za nim pościg. - Nie jesteś mieszkańcem osady? - Pozwól, że ci pomogę - rzekł 
młody człowiek, podchodząc bliżej i podnosząc zesztywniałego katalistę na nogi. - Nie 
sądzisz, bracie, że jesteś już nieco za stary na włóczęgę po lesie, co? Saryon wyrwał rękę z 
troskliwego uścisku młodzieńca.
      - Kim jesteś? - powtórzył surowym głosem.
      - Ile masz lat, jeśli wolno spytać? - indagował go młody człowiek, niespokojnie 
patrząc na niego. - Ponad czterdzieści? - Żądam natychmiastowej...
      - Niedawno przekroczyłeś czterdziestkę - powiedział młodzieniec, uważnie 
przyglądając się kalaliście. - Dobrze mówię? - Nie twój interes - odparł drżący w swoim 
wilgotnym habicie Saryon. - Albo odpowiedz na moje pytanie, albo ruszaj swoją drogą, a 
mnie pozwól pójść moją...
      Twarz młodego człowieka spoważniała.
      - W istocie, właśnie o to chodzi. Obawiam się, iż twój wiek stanowi dla mnie pewien 
problem, bo widzisz, twoja droga jest moją drogą. Mam być twoim przewodnikiem.
      Saryon wytrzeszczył oczy, zbyt zdumiony, by coś odrzec. W tym momencie 
przypomniał sobie słowa Jakobiasa: Są tam pewni ludzie, którzy dopytywali się o was. I 
myślę, że potrzebują katalisty, może więc zainteresujecie ich bardziej niż zwykli ludzie.
      - Jestem Simkin - powiedział młody człowiek, przyjaźnie wyciągając rękę. Czując 
nieomal fizyczne osłabienie, spowodowane ulgą, Saryon odwzajemnił uścisk dłoni, krzywiąc 
się przy tym na wspomnienie spędzonej pod drzewem nocy.
      - Jeśli czujesz się gotów do podróży - spokojnie ciągnął dalej Simkin - to powinniśmy 
się stąd wynosić. Miesiąc temu centaury schwytały tu dwóch ludzi Blachlocha. Rozdarły ich 
na małe strzępki, nie dalej niż o pięćdziesiąt kroków stąd. Paskudny widok, zapewniam cię.
      Katalista zbladł jak pergamin.
      - Centaury? - powtórzył nerwowo - tutaj? Nie przekroczyliśmy jeszcze rzeki...
      - Na honor - powiedział Simkin, patrząc na Saryona ze zdziwieniem. - W puszczy 
jesteś nowicjuszem, nieprawdaż? Myślałem, że jesteś niewiarygodnie dzielny, a okazuje się, 
iż tylko niewiarygodnie głupi. Spałeś na myśliwskiej ścieżce centaurów! I zmitrężyliśmy już 
dość czasu. Wiesz, że one polują za dnia? No dobrze, zgaduję, że o tym nie wiesz, jednak 
wkrótce się dowiesz. Ruszajmy. - Stanął i wyczekująco spojrzał na Saryona.
      - Dlaczego gapisz się na mnie? - zapytał drżący Saryon, bo zdanie „Rozdarły ich na 
małe strzępki” dziwnie go ostudziło. - To ty jesteś przewodnikiem! - Ale ty jesteś katalistą - 
odparł zdumiony Simkin. - Otwórz dla nas Korytarz.
      - K-korytarz? - Saryon przyłożył dłoń do czoła, pocierając je z zakłopotaniem. - Nie 
mogę tego zrobić! Zostaniemy wykryci. Ja... ja jestem w rozpaczliwej sytuacji. - Przypomniał 
sobie o swojej roli. - Ja jestem odstępcą...
      - Daj spokój - powiedział Simkin z odcieniem chłodu w głosie. - Wieśniacy może w to 
uwierzyli, ale ja wiem, jak sprawy stoją, i jeżeli sądzisz, że zgodzę się miesiącami wędrować 
przez tę puszczę, w której za każdym drzewem diabeł mówi dobranoc, by dotrzeć w końcu 
tam, gdzie możesz zabrać nas w parę minut, to grubo się mylisz.
      - Ale Wykonawcy...
      - Oni wiedzą, kiedy patrzeć w inną stronę. - Simkin spojrzał przebiegle na Saryona. - 
Jestem pewien, że Biskup Vanya wydał im odpowiednie polecenia.
      Vanya! Zapomniane chwilowo przez Saryona - ze względu na grozę położenia - 
wątpliwości, podejrzenia i pytania powróciły teraz ze zdwojoną siłą. Skąd ten młody człowiek 
wiedział o Yanyi? Chyba że był tym szpiegiem...
      - Ja... ja nie mam pojęcia, o czym mówisz - wybąkał Saryon, usiłując zmarszczyć 
czoło ze zdziwieniem. - Jestem odstępcą. Rada katalistów zesłała mnie do tej przeklętej 
wioski za karę. Nigdy nie rozmawiałem z Biskupem Yanyą.
      - Och, cóż za strata czasu - przerwał Simkin, gładząc dłonią swe kasztanowe kędziory 
i skromnie patrząc wzdłuż ścieżki. - Ty rozmawiałeś z Biskupem Yanyą. Ja rozmawiałem z 
Biskupem Yanyą...
      - Rozmawiałeś... z Biskupem Yanyą? - Czując, że za chwilę zawiodą go kolana, 
Saryon złapał gałąź drzewa, chroniąc się przed upadkiem.
      - Spójrz tylko na siebie - powiedział Simkin z drwiną. Słaby jak kocię. I właśnie 
takiego człowieka wysłano, aby samotnie udał się na Bezdroża? - jęknął, jakby kierując to 
pytanie do niewidocznego obserwatora. - Oczywiście, że rozmawiałem z Yanyą - stwierdził, 
zwracając się do Saryona. - Jego Baryłkowatość wyłożył mi swe plany absolutnie jasno. 
„Simkin”, powiedział, „byłbym ci nieskończenie wdzięczny, gdybyś załatwił mi ten 
drobiazg”. „Biskupie, ty stary pryku”, odpowiedziałem, „możesz mną rozporządzać”. Byłby 
mnie wyściskał, mam jednak pewne zasady i jedną z nich jest unikanie czułostek z łysoniami.
      Saryon gapił się na młodego człowieka z zabawnym zmieszaniem, czując zamęt w 
głowie i w połowie zaledwie chwytając sens jego wypowiedzi. Pierwszą myślą, która przyszła 
mu do głowy, gdy odzyskał jasność umysłu, było podejrzenie, iż wszystko to nie ma sensu. 
Ten... Simkin miałby mówić z Biskupem Yanyą? Jego Baryłkowatość! A jednak Simkin 
wiedział...
      - Ty musisz być tym szpiegiem! - wypalił Saryon.
      - Czyżby? - odparł Simkin, rzucając mu spojrzenie chłodne i tajemnicze.
      - Sam to prawie powiedziałeś - krzyknął Saryon, łapiąc młodzieńca za ramię. 
Wyczerpany, obolały i przerażony katalista miał już dość wszystkiego. - Dlaczego Vanya 
posłał mnie? Muszę to wiedzieć! Przecież ty sam mógłbyś wydać Jorama, jeśli na tym tylko 
mu zależy. Dlaczego mnie okłamał? Po cóż te wybiegi? - No, no, stary, uspokójże się - 
łagodnym głosem powiedział Simkin. I poważniejąc nieoczekiwanie, położył dłoń na 
ramieniu Saryona, po czym pociągnął go ku sobie. - Jeśli to, co powiedziałeś, jest prawdą i 
rzeczywiście pracuję dla Yanyi, zauważ przy tym, proszę, że wcale tego nie potwierdzam...
      - Nie, oczywiście, że nie - wybełkotał Saryon.
      - ...to powinieneś wiedzieć, iż moje życie będzie mniej warte niż ta nędzna szmata, 
którą nosisz na grzbiecie, jeśli ktokolwiek tam - skinął głową w kierunku, gdzie wedle 
przypuszczeń Saryona leżała osada bractwa - coś przewącha. Nie troszczę się bynajmniej o 
siebie - dodał ciszej - ale o moją siostrę.
      - Siostrę? - zapytał oszołomiony Saryon. Simkin skinął głową.
      - Uwięzili ją - szepnął.
      - Członkowie bractwa? - Saryon pojmował coraz mniej.
      - Duuk-tsarith! - syknął Simkin. - Jeślibym zawiódł... Wzruszył ramionami, po czym 
oburącz złapał się za szyję i raptownie przekręcił dłonie. - Ciach! - powiedział ponuro.
      - To okropne! - aż zachłysnął się Saryon.
      - Mógłbym wydać im Jorama - mówił dalej Simkin, wzdychając ciężko. - Ufa mi, 
biedak. Mógłbym powiedzieć im wszystko, co chcą wiedzieć o negocjacjach z Imperatorem 
Sharakan. Mógłbym pomóc im zdemaskować tych Technologów jako morderców i 
złowrogich Czarnoksiężników, którymi zresztą są. Jednak nie o to im chodzi, prawda? Saryon 
mniemał, iż bezpieczniej będzie nie odpowiadać, zwłaszcza iż sam nie był pewien, o jaką 
stawkę toczy się gra. Mógł jedynie tępo gapić się na Simkina. Skądże wiedział o tym 
wszystkim? To Vanya musiał mu powiedzieć...
      - Gramy o wielką stawkę, bracie - rzekł Simkin, chwytając Saryona za ramię. - Gra 
zaś jest ostra i niebezpieczna. Jesteś moim partnerem, jedynym, któremu mogę zaufać. - Ze 
zduszonym łkaniem nabrał tchu w piersi. - Jakże jestem wdzięczny, że nie jestem już sam! 
Objąwszy katalistę, Simkin położył głowę na ramieniu Saryona i zalał się łzami.
      Zbity z tropu nieoczekiwanym obrotem sytuacji, Saryon mógł jedynie stać bezradnie 
pośrodku puszczy i poklepywać niezgrabnie po plecach młodego c/łowieka.
      - No. już w porządku - dziarskim tonem odezwał się po chwili Simkin, prostując się i 
ocierając oczy. - Przepraszam za to, że tak sobie pofolgowałem. To przez to okropne napięcie. 
Teraz, gdy jest ktoś, komu mogę się zwierzyć, będzie mi o wiele lżej. W tej chwili jednak, tak 
czy owak, musimy stąd zmiatać! - Zgoda - wybąkał Saryon, nadal mający w głowie potężny 
zamęt - przedtem jednak powiedz mi...
      - Cyt! - przerwał Simkin napiętym głosem, ponownie łapiąc Saryona za ramię. - 
Słyszałeś? Saryon zamarł w bezruchu, wytężając wszystkie zmysły. - Nie...
      - O, znowu! - Niczego nie...
      - Centaury! Nie ma wątpliwości! - Simkin zbladł, widać było jednak, że nie wpada w 
panikę. - Urodziłem się w tych lasach! Na pięćdziesiąt kroków usłyszę westchnienie 
wiewiórki. Dalejże! Otwieraj Korytarz! Proszę, skorzystaj z mojej siły Życia. Wiem, dokąd 
powinniśmy się udać. Poprowadzę! Saryon zawahał się, nadal obawiając się użyć Korytarzy, 
o których wiedział, iż nieustannie pozostają pod nadzorem Thon-Lim, Mistrzów Transportu. 
Nie wierzył temu młodemu człowiekowi ani jego zwariowanym gadkom, choć przyznawał, że 
niezwykle aktualnych informacji, jakie ów posiadał, nie sposób wytłumaczyć inaczej niż 
przyjmując, że naprawdę jest szpiegiem. Tak czy owak, otworzyć Korytarz...
      Nagle Saryon coś usłyszał, albo wydało mu się, że słyszy! Gwałtowne dudnienie, 
jakby łomot kopyt po ścieżce! Teraz już chyba nie mieli wyboru. Chwytając ramię Simkina, 
katalista zaczerpnął Życia od młodego człowieka - nie zauważając nawet w podnieceniu, iż 
strumień był niezwykle silny - i pospiesznie wyjąkał słowa, które otwierały Korytarz. 
Pośrodku ścieżki pojawiło się pasmo pustki, a po ułamku sekundy ziała tam próżnia. Skoczył 
w nią Simkin, pociągając za sobą katalistę.
      Pustka wydłużyła się, zgęstniała i zatrzasnęła, zostawiając za sobą spokojne, poranne 
pogwarki puszczańskie.
      - Gdzie jesteśmy? - zapytał Saryon, ostrożnie wychylając się z Korytarza.
      - Gdzieś w głębi Bezdroży - odparł cicho Simkin, nadal trzymając dłoń na ramieniu 
Saryona, gdy obaj opuszczali Korytarz. Uważaj na każdy krok, bacz na każde słowo i nie 
spuszczaj z oka żadnego cienia.
      Za nimi zamykał się Korytarz. Saryon niepewnie spojrzał w tę stronę, obawiając się 
podświadomie, iż oto wyskoczą stamtąd ThonLim i podejdą do nich. Musiał przyznać sam 
przed sobą, że żywił cichą nadzieję, iż ktoś się pojawi i do nich podejdzie. Nic takiego jednak 
nie nastąpiło.
      Obaj bezpiecznie dotarli do miejsca przeznaczenia, które, o ile Saryon mógł dostrzec, 
okazało się bagnem. Wszędzie dookoła nich z mętnej, czarnej wody wyrastały wysokie 
drzewa o grubych, czarnych pniach. Katalista nigdy w życiu nie widział takich drzew. 
Ociekające wilgotnym śluzem gałęzie były tak poskręcane wokół pni i innych gałęzi, że nie 
dałoby się powiedzieć, gdzie kończyło się jedno drzewo, a zaczynało sąsiednie. Dziwne te 
drzewa nie miały w ogóle liści, jedynie wijące się macki wystrzelały tu i ówdzie spomiędzy 
gałęzi i niczym długie, cienkie języki opadały w wodę.
      - To... to nie jest... siedziba Bractwa? - zapytał nerwowo Saryon, czując, iż jego stopy 
zapadają się z wolna w błotnisty grunt.
      - Ależ oczywiście, że nie! - szepnął Simkin. - Przecież nie możemy pojawić się nagle 
w sercu osady, ot, tak sobie wyskakując z Korytarza, prawda? Mam na myśli to, iż ludzie 
zaczęliby zadawać nam pytania. A uwierz mi - w jego głosie pojawiła się nagle nutka 
niezwykle ponura - że wolałbyś uniknąć pytań zadawanych ci przez Blachlocha.
      - A któż to taki? - Saryon wyciągnął nogę z błota i natychmiast na to miejsce wypłynął 
bąbel paskudnie śmierdzącego gazu. Krztuszący się katalista, zakrywając nos i usta rękawem 
habitu, patrzył ze zgrozą, ale i fascynacją, jak bulgocące błocko spiesznie pokrywało ich 
ślady.
      - Blachloch? To głowa Bractwa - powiedział Simkin z wymuszonym uśmieszkiem. - 
Duuk-tsarith.
      - Wykonawca? - Były Wykonawca - powiedział Simkin zwięźle. - Zdecydował, że 
jego talenty, a są one rozliczne i niemałe, przydadzą się bardziej jemu samemu niż 
Imperatorowi. Zrezygnował więc ze służby.
      Drżąc w wilgotnym i chłodnym powietrzu tej mrocznej splątanej gęstwiny, Saryon 
ciaśniej otulił się habitem i stał tak zastanawiając się, czy są tu węże.
      - Dowiesz się o nim więcej... więcej, niżbyś sobie życzył... i o wiele za szybko - 
ponuro powiedział Simkin. - O jednym nie zapominaj, mój przyjacielu. - Mówiąc te słowa, 
złapał katalistę za ramię. - Blachloch jest niebezpieczny. Bardzo niebezpieczny. A teraz tędy. 
Ja poprowadzę. Idź za mną i stąpaj dokładnie tam, gdzie i ja.
      - Czy musimy przez to przechodzić? - słabym głosem zapytał Saryon.
      - Już niedaleko. Jesteśmy w pobliżu wioski, to część zewnętrznego systemu 
obronnego. Uważaj, gdzie stawiasz nogi.
      Zobaczywszy czarną wodę, bulgocącą we wgłębieniach pozostawionych w błocie 
przez stopy Simkina, Saryon postąpił ściśle według wskazówek przewodnika. Nawykły do 
życia klasztornego i bezpie- cznego katalista, skradając się ze ściśniętym gardłem i walącym 
sercem, rozglądał się po otoczeniu z miną osoby, która śni jakiś okropny sen. W jego umyśle 
rozbudziły się wspomnienia historyjek z dzieciństwa, które opowiadała mu do snu Domowa 
Niania. Były to opowieści o czarodziejskich stworach, wywodzące się jeszcze z Mrocznego 
Kraju starożytnych - o smokach, jednorożcach i wężach morskich. Żyły w miejscach takich 
jak to, po którym błąkał się teraz. Przerażały go zaś już wtedy, gdy leżał bezpiecznie w 
ciepłym łóżeczku. O ileż groźniejsze były teraz, gdy być może właśnie go obserwowały! 
Saryon nigdy nie uważał się za człowieka o bujnej wyobraźni, zamknął się bowiem w swej 
chłodnej, logicznej i wygodnej celi, jaką była dlań matematyka. Teraz nagle pojął jednak, że 
wyobraźnia kryła się w tej celi gdzieś pod łóżkiem, skąd oto nagle wypadła, gotowa przerażać 
i zaskakiwać.
      - To śmieszne - powtarzał sobie spokojnie, usiłując nie poddać się strachom, mimo iż 
był pewien, że zobaczył właśnie lśniący łuskami ogon wstrętnego potwora znikający w 
mętnych wodach bagna. Drżąc ze strachu, wilgoci i chłodu, utkwił więc wzrok w Simkinie; 
wydawało się, że młody człowiek każdy krok stawia z absolutną pewnością siebie. - Patrz na 
niego. Jest przewodnikiem. Zna drogę. Muszę tylko iść za...
      Katalista zwolnił i rozejrzał się baczniej, wsłuchał się też w to, co podpowiadały mu 
zmysły. Oczywiście! Jakże mógł nie spostrzec tego od razu? - Simkin! - syknął.
      - W czym rzecz, o Łysy i Rozdygotany? - Młody człowiek odwrócił się ostrożnie, 
jakby zdziwiony tym, że ktoś go zatrzymuje.
      - Simkin, ten gąszcz jest zaklęty! - Saryon gestykulował gwałtownie. - Jestem tego 
pewien! Potrafię wyczuć magię. Ta tutaj nie przypomina żadnej, którą znam! - Tak też było w 
istocie. Była to magia o takiej sile perswazji, iż Saryon czuł się nieomal uwiedziony.
      Simkin zdradzał objawy zakłopotania.
      - Ja... podejrzewam, że masz rację - mruknął, spoglądając na mgły unoszące się z 
wody i snujące się między splątanymi drzewami. - Przypominam sobie teraz... iż słyszałem 
swego czasu, że ta puszcza jest... jak powiadasz, zaklęta.
      - Kto rzucił czar? Członkowie Bractwa? - Nie - przyznał Simkin. - Zasadniczo nie są 
w tym zbyt biegli. Zresztą wiesz, nie mieliśmy tu katalisty twojej klasy, więc byłoby to raczej 
trudne...
      - No więc kto? - Saryon zatrzymał się i podejrzliwie popatrzył na Simkina.
      - Stary, nalegam, byś się nie zatrzymywał.
      - Kto? - gniewnym tonem powtórzył Saryon.
      Simkin uśmiechnął się, wzruszył ramionami i wskazał kalaliście jego stopy.
      Spojrzawszy w tym kierunku, Saryon zauważył zaskoczony, że powoli zapada się w 
bagno.
      - Podaj mi dłoń! - powiedział Simkin, wyciągając katalistę. Po chwili uwolnili stopy 
Saryona z uścisku błota, a gdy tego dokonali, ziemia ustąpiła z gniewnym cmoknięciem, 
jakby rozgniewana tym, że musi puścić ofiarę.
      Autentycznie już przestraszonemu kalaliście nie pozostało nic innego, jak tylko, 
potykając się, podążać za Simkinem, choć wrażenie obecności potężnego czaru okazywało się 
tak przytłaczające, że Saryon z trudem łapał oddech. Wydawało mu się, iż zaklęcie to 
niepostrzeżenie wysysa zeń Życie, pozbawiając go zupełnie sił.
      - Muszę odpocząć - wy sapał wreszcie, brnąc przez czarną wodę; wilgotny habit ciążył 
mu jak nieznośne brzemię.
      - Ale nie teraz! - powiedział Simkin z naciskiem. Odwracając się złapał Saryona za 
ramię i pociągnął za sobą. - Tam dalej jest twardszy grunt... jeszcze parę kroków...
      Ubezpieczany przez uścisk młodego człowieka, Saryon dreptał chwiejnie, zauważając 
przy tym, iż Simkinowi poruszanie się nie sprawiało żadnych trudności: sunął lekko po 
powierzchni, a jego buty prawie nie pozostawiały śladów.
      W końcu jest magiem - z goryczą powiedział sobie Saryon, brnąc przez błoto. - Być 
może i czarodziejem...
      - No, nareszcie - raźno powiedział Simkin przystając. - Teraz, jeśli musisz, możesz 
nieco odpocząć.
      - Muszę - wysapał Saryon, wdzięczny losowi za twardy grunt pod stopami. Wspinając 
się za Simkinem na niewysoki, krągły pagórek wznoszący się nad powierzchnią moczarów, 
Saryon wytarł rękawem z twarzy zimny pot i trzęsąc się z wyczerpania, rozejrzał się wokół. - 
Jak daleko - zaczai, gdy nagle głos uwiązł mu w gardle i katalista wydał z siebie zduszony 
jęk. - W nogi! - wrzasnął.
      - Cóż u licha? - Simkin błyskawicznie pochylił się i okręcił na pięcie, gotów stawić 
czoło wrogowi.
      - U-u-uciekajmy! - zdołał wysapać Saryon, usiłując jednocześnie poruszyć stopami i 
czując, że czar powoli i nieubłaganie ciągnie go w dół.
      - Dlaczego mamy uciekać? - Saryonowi wydawało się, że głos Simkina dociera doń z 
oddali. Wokół nich coraz wyżej unosiły się wirujące pasma mgły.
      - Wieniec... czarownic! - krzyknął Saryon, padając na czworaki, gdy ziemia pod nim 
nagle zadrżała i poruszyła się. - Simkin... uważaj...
      Ostatnim rozpaczliwym wysiłkiem katalista spróbował wyrwać się z magicznego 
kręgu, rzucając się całym ciałem na zewnątrz. Jednak w tej samej chwili, gdy skoczył przed 
siebie, ziemia rozstąpiła mu się pod nogami i Saryon runął jak długi. Przez ułamek sekundy 
palcami usiłował gorączkowo zaczepić się o cokolwiek między kręgiem grzybów, lecz 
zaklęcie nieodparcie ciągnęło go w dół... w dół...
      Ostatnią rzeczą, jaką usłyszał, był brzmiący niesamowicie spomiędzy mgieł głos 
Simkina.
      - Stary, powiedziałbym, że masz rację. Okropnie mi przykro...
      - Simkin? - wyszeptał Saryon w nieprzeniknione ciemności.
      - Tutaj, stary - usłyszał beztroską odpowiedź.
      - Czy wiesz, gdzie jesteśmy? - Obawiam się, że tak. Zachowaj spokój, dobrze? Panuję 
nad sytuacją.
      Spokój. Saryon zamknął oczy i nabrał tchu w płuca, usiłując zwolnić łomot serca, 
które niepewnie tłukło się w jego piersi. Poczuł, iż ma wyschnięte usta i oddychanie sprawia 
mu ból. Czuł też, że stoi na twardym gruncie, co trochę go uspokoiło, choć gdy usiłując 
namacać coś w ciemnościach, wyciągnął przed siebie ręce, nie dotknęły niczego. Nie potrafił 
wyczuć wokół siebie niczego - to znaczy nie wyczuwał obecności żadnej żywej istoty. Było 
to dość niezwykłe, bo całe jego jestestwo pulsowało i drżało, przepełnione magią źródłem 
czaru... o czym zresztą Simkin powinien był wiedzieć.
      Gdy już osądził, że panuje nad swoim głosem na tyle, że zabrzmi on prawie 
normalnie, jedynie z nieznacznymi śladami drżenia, zaczął: - Kategorycznie żądam 
odpowiedzi...
      W tejże chwili świat dookoła Saryona dosłownie eksplodował światłem i dźwiękami. 
Błysnęły pochodnie, gwiazdy wystrzeliły na niebo i zawirowały wokół katalisty. Przed 
oczami zawirowały mu zielone plamki i ogłuszył go huk trąb. Cofając się zakrył oczy dłońmi 
i usłyszał wybuchy śmiechu, z których jedne iskrzyły się i wibrowały wokół niego, podczas 
gdy inne, głębsze i bardziej dudniące, dobiegały z pewnej odległości.
      Mrugając oczyma, trąc powieki i usiłując zorientować się w oślepiającej, dusznej 
atmosferze, w jakiś niepojęty sposób jednocześnie mrocznej i pełnej światła, Saryon usłyszał 
głęboki alt, wypływający spośród śmiechu niczym chłodna rzeka tocząca swe wody przez 
rozległe, pełne ech pieczary.
      - Simkin, mój słodki piękny chłopcze, wróciłeś. Czy przyprowadziłeś ze sobą obiekt 
mego pożądania? - Hm... no, niezupełnie. To znaczy... być może tak. Najjaśniejsza Pani, 
niełatwo cię zadowolić.
      - Przeciwnie, Simkin. Ty, na przykład, byłbyś mi wystarczył.
      - Najjaśniejsza Pani, daj spokój. Wiesz przecież, że raz już przez to przeszliśmy - 
odpowiedział Simkin, lekko się zająknąwszy, choć może Saryonowi, nadal usiłującemu 
dojrzeć cokolwiek poprzez feerie świateł, tylko tak się wydało. - Wiesz, że byłbym 
zaszczycony, gdybym jednak opuścił Bractwo, Blachloch zacząłby mnie szukać... i znalazłby 
mnie. A potem odnalazłby i ciebie. Jest potężnym warlokiem...
      Saryon usłyszał gardłowy pomruk, pełen zniecierpliwienia.
      - Oczywiście - pospiesznie zapewnił Simkin - wiem, iż potrafiłabyś, Pani, uporać się z 
nim i z jego ludźmi, byłoby to jednak... nieestetyczne. Wiesz, że oni posiadają żelazo.
      W tym momencie mrok wypełnił się sykami i zgrzytami (bardzo niemiłymi dla uszu), 
podczas gdy oślepiająco rozbłyskujące światła zmusiły Saryona do zakrycia oczu dłonią.
      - Pewnego dnia - odezwał się głęboki, niski głos - coś z tym zrobimy. Na razie jednak 
są pilniejsze sprawy.
      Saryon usłyszał szmer, jakby ktoś się poruszył, i natychmiast zapadła cisza. 
Oślepiająco jasne światła nagle zgasły, okropne hałasy ucichły i katalista ponownie znalazł 
się w ciemności. Ale ciemność ta żyła, słyszał wokół oddechy - zarówno szybkie, lekkie i 
płytkie, jak i głębokie, powolne i sapiące, ponad nie zaś wybijał się oddech miękki i 
gardłowy.
      Saryon nie wiedział, co właściwie począć. Nie ośmielił się odezwać ani zawołać 
Simkina po imieniu. Sapanie dookoła niego trwało nadal - sądził nawet, iż zbliża się zewsząd 
- katalista nasłuchiwał w narastającym napięciu, dopóki nie pojął, iż lada moment rzuci się na 
oślep w mrok, aby pobiec przed siebie i prawdopodobnie rozbić łeb p skały...
      Światło rozbłysło ponownie, tym razem jednak był to miły, żółtawy blask, który wcale 
nie oślepiał i nie raził oczu. Gdy wzrok. katalisty doń przywykł, Saryon odkrył, iż znów 
widzi. Rozejrzawszy się dookoła, ujrzał Simkina.
      Katalista aż zamrugał oczyma ze zdziwienia. Zobaczył tego samego młodego 
człowieka, który odnalazł go w dziczy, z tymi samymi opadającymi na ramiona 
kasztanowymi włosami i tym samym wąsikiem zdobiącym górną wargę. Zniknęły gdzieś 
jednak brunatne szaty i buty młodzieńca. Simkin był teraz odziany jedynie w lśniące, zielone 
liście spowijające jego ciało niczym bluszcz. Patrzył na Saryona, a na jego wyrazistej twarzy 
malowało się błaganie - natychmiast jednak zniknęło, gdy z mroku za plecami Simkina 
wyłoniła się jakaś postać.
      Owa postać wstąpiła w krąg migotliwego światła i Saryon zapomniał o młodych 
ludziach, Biskupach i zaklętych sidłach. Niewiele brakowało, a zapomniałby i o oddychaniu; 
dopiero gdy poczuł zawrót głowy grożący ponowną utratą przytomności, opamiętał się i 
głęboko wciągnął powietrze drżącymi ustami.
      - Ojcze Saryonie, pozwól przedstawić sobie Jej Królewską Wysokość Elspeth, 
Władczynię Wróżek.
      Saryon słyszał głos Simkina, nie potrafił jednak spojrzeć na młodzieńca. Mógł patrzeć 
tylko w jednym kierunku.
      Kobieta zbliżyła się. Saryon poczuł nagły skurcz w gardle i ból w piersi. 
      Złote włosy kaskadą fal spływały aż do ziemi, tworząc wokół wróżki drgającą w takt 
kroków poświatę. Srebrne oczy Królowej lśniły blaskiem chłodniejszym i jaśniejszym niż 
gwiazdy, na które patrzył minionej nocy. Właściwie wcale nie szła, tyle mógł dostrzec, 
zbliżała się jednak i coraz bardziej wypełniała sobą pole jego widzenia. Nagą jej skórę - a 
Saryon nigdy w życiu nie wyobrażał sobie nawet, że zobaczy coś tak delikatnego, białego i 
gładkiego - okrywały jedynie kwiaty. A kwiaty te, które mogłyby skromnie ukrywać jej 
nagość, wywoływały wprost przeciwny skutek. Dłonie róży i lilii obejmowały jej białe piersi, 
wydając się podawać je oczarowanemu kalaliście. Po jej kształtnych nogach i płaskim 
brzuchu wspinały się palce przebiśniegów, które zdawały się mówić Saryonowi: „Czyżbyś 
nam nie zazdrościł? Odrzuć nas na bok! Zajmij nasze miejsce!” Zbliżała się coraz bardziej, a 
bijąca od niej woń oszałamiała go, aż wreszcie wróżka stanęła tuż obok niego, choć drobne jej 
stopki zaledwie dotykały ziemi. Saryon nie mógł niczego zrobić ani powiedzieć. Mógł 
jedynie wpatrywać się w jej srebrzyste oczy, wdychać aromat lilii i drżeć pod wpływem jej 
bliskości.
      Pochylając nieco na bok swą piękną główkę, Elspeth patrzyła nań uważnie i bacznie, 
wydymając nieco swe słodko wygięte usteczka, jakby podkreślając powagę badania. 
Podniosła ręce i położyła dłonie na ramionach Saryona. Ruch ten uniósł nieco jej piersi z 
liliowo- różanego łoża... Saryon zamknął oczy i z trudem przełykając ślinę, trzymał się 
sztywno i prosto, gdy jej palce przemknęły po jego barkach, ześlizgnęły się na pierś i 
przesunęły na plecy.
      - Ileż on ma lat? - zapytał nagle ten sam niski, gardłowy głos. Saryon otworzył oczy.
      - Około czterdziestu - radośnie oznajmił Simkin.
      Elspeth zmarszczyła brwi, a jej wargi wygięły się w lekką podkówkę. Saryon 
ponownie przełknął ślinę, gdy ręce wróżki lekko spoczęły na jego ramionach.
      - Czy według norm ludzkich nie jest zbyt stary? - Ależ nie! - pospiesznie zapewnił 
Simkin. - Wcale nie jest stary. Wielu uważa ten wiek za idealny, zaranie życia.
      Saryon, oderwawszy wreszcie spojrzenie od stojącej przed nim pięknej kobiety, 
zamierzał właśnie zapytać Simkina, co się właściwie dzieje, to znaczy zapytałby go, gdyby 
udało mu się odzyskać mowę. Młody człowiek skrzywił się jednak tak dziko i wskazał 
Królową tak wyrazistym skinieniem głowy, że Saryon wolał powstrzymać się od pytań.
      Mars na czole Elspeth stał się bardziej widoczny.
      - Chudy jest. I niezbyt krzepki.
      - Bo to mędrzec i uczony - szybko odparował Simkin. Całe swe życie poświęcił nauce.
      - Naprawdę? - z zaciekawieniem spytała Elspeth. Saryon stwierdził, że ponownie tonie 
w srebrzystych oczach. - Mędrzec. To nam się podoba. Nauczymy się wielu rzeczy.
      Przerwała na dłuższą chwilę, pochyliła główkę na bok, przez moment trzymała 
Saryona na uwięzi swego czarodziejskiego spojrzenia i wreszcie skinęła potakująco.
      - Doskonale -  zamruczała.
      Zamykając dłoń Saryona w swojej dłoni, podpłynęła ku niemu, odwróciła do swego 
ludu i opadła na ziemię, by stanąć obok katalisty. Jej złociste włosy omotały go i objęły, a pod 
wpływem dotyku wróżki Saryon poczuł dreszcz, który przeszył jego całe ciało jak słodka, 
paląca trucizna. Unosząc w górę nie stawiającą żadnego oporu dłoń katalisty, Elspeth 
zawołała: - Pokłoń się, Leśny Ludu! Gotuj święto! Złóż hołd temu, kogo wybraliśmy, by 
został ojcem naszego dziecka! 
      V. UCZTA WESELNA 
      
      SARYON CHODZIŁ TAM I  Z POWROTEM, tam i z powrotem, tam i z powrotem, 
wciąż przemierzając niewielką sypialną pieczarę, aż wreszcie, zbyt wyczerpany, by zrobić 
choć jeden krok, opadł na miękką, pokrytą liśćmi kanapkę i z jękiem ukrył głowę w dłoniach.
      - Głowa do góry, stary! Jesteś panem młodym, bohaterem tej uczty, a nie głównym jej 
daniem.
      Słysząc ten uradowany głos, Saryon podniósł swą zrozpaczoną twarz.
      - W coś ty mnie wpakował?! Tyyy...
      - No, no, spokojnie, stary, spokojnie - powiedział szczerzący radośnie zęby Simkin, 
wchodząc do pomieszczenia. Pozornie obojętnym gestem kiwnął głową, wskazując za siebie, 
i mocno chwyciwszy Saryona za nadgarstki, jednym ruchem uniósł go z łoża. - Towarzystwo 
- mruknął półgłosem. - Pogadajmy tam, w głębi - dodał, popychając katalistę ku drugiemu 
krańcowi pieczar)’.
      Patrząc ponad ramieniem Simkina, Saryon ujrzał kilku przedstawicieli Leśnego Ludku 
tłoczących się i popychających u drzwi, uśmiechających się doń drwiąco, chichocących i 
łypiących znacząco oczyma. Z ich pojawieniem się w pieczarze, spokojnej dotąd i mrocznej, 
zapanował chaos. Członkowie Leśnego Ludku - istoty zmysłowe - żyją dosłownie chwilą. 
Jedynym celem ich życia jest przeżywanie wszelkich wrażeń, dających im przyjemność. 
Magia świata przepływa przez nich niczym wino, tak że żyją niby w nieustannym odurzeniu. 
W swoich działaniach nie kierują się żadn^ moralnością czy zasadami, nie wiedzą też, co to 
sumienie. Każdy z nich i każda robi to tylko, co jej czy jemu daje uciechę, i nie ogląda się na 
resztę. Jedynym spoiwem, jedyną siłą, która wiąże ze sobą członków tej nielicznej grupki, jest 
ich niezachwiana lojalność wobec Królowej. Gdy towarzyszą im jej myśli, utrzymują jaki taki 
porządek. Jednak gdy tego braknie...
      Osłupiały Saryon wytrzeszczył oczy. Tam, gdzie przedtem w jednym z rogów 
cienistej pieczary stało posłanie z aromatycznych liści, teraz znajdował się rozległy, 
porośnięty liliami staw, po którym pływały łabędzie. W następnej chwili łabędzie przemieniły 
się w konie, rozpaczliwie tłukące wodę kopytami, by wyskoczyć na brzeg, a lilie stały się 
papugami, skrzeczącymi ochryple i miotającymi się po pieczarze. I nagle w miejscu stawu 
Saryon zobaczył powóz zaprzężony w konie, pędzące wprost na niego. Zaciskając powieki i z 
krzykiem strachu osłaniając głowę ramionami, czuł niemal gorący oddech ru- maków, a 
słysząc grzmot kopyt, oczekiwał, iż lada moment zostanie stratowany. Zamiast tego powaliły 
go prawie gromkie wybuchy śmiechu. Otworzył oczy i ujrzał, że konie zamieniły się w 
jagnięta, figlujące u jego stóp, podczas gdy on wrzeszczy ze strachu. Oddech uwiązł mu w 
gardle i Saryon cofnął się chwiejnie: w tejże chwili poczuł na ramieniu mocny uścisk dłoni 
Simkina.
      - Nie oglądaj się - powiedział młody człowiek, zmuszając go do obrotu w tył.
      Zamykając oczy, Saryon głęboko zaczerpnął tchu, po to jedynie, by natychmiast tego 
pożałować. Jego nozdrza i płuca wypełniły najprzeróżniejsze zapachy - były wśród nich 
delikatne perfumy, okropny smród gnijącego mięsa i zapach świeżo upieczonego chleba.
      - A co teraz? Mam nie oddychać? - zapytał Simkina. Nie doczekał się jednak 
odpowiedzi.
      - Tak już lepiej - orzekł Simkin, poklepując Saryona po ręce z niekłamaną troską. 
Zwracając się do zgromadzonych przy drzwiach przedstawicieli Leśnego Ludku, dodał 
wyjaśniająco: - To nerwy. Ten człowiek nie przywykł do nagości. Nigdy nie zaznał kobiety... 
jeśli wiecie, o co mi chodzi...
      Sądząc po bezładnej wrzawie, jaką podnieśli, Leśni Ludkowie wiedzieli.
      Saryonowi krew uderzyła do głowy. Szumiało mu w głowie i odczuwał jednocześnie 
gorączkę i chłód. Wyrywając dłoń” z uścisku Simkina, jęknął ponownie i usiłował zmusić się 
do jasnego rozumowania.
      - Lepiej siadaj, stary - poradził mu Simkin, prowadząc go ku mechatej poduszce, która 
zmieniła się w niewielki tapczanik, a potem w ogromnego muchomora, zanim zdołali przejść 
połowę odległości dzielącej ich od niej. - Spróbuję skłonić gości weselnych, by poszli i 
poświęcili swą uwagę innym, bardziej na nią zasługującym osobistościom.
      Stosując się machinalnie do rady Simkina, Saryon spojrzał na muchomora, wzdrygnął 
się, opadł na podłogę obok i skonstatował, że siedzi znów na miękkiej, pokrytej liśćmi 
kanapce. Pomyślał o wszystkich tych niebezpieczeństwach, którym gotów był stawić czoło na 
Bezdrożach, od rozszarpania przez centaury po dostanie się w moc straszliwych smoczych 
czarów. Nie brał jednak pod uwagę, iż zostanie uwięziony przez Królową Wróżek, która 
zażąda od niego, by... by... No, nie, tego się nie spodziewał.
      - Ja przecież nawet nie wierzę we wróżki! - mruknął sam do. siebie. - A przynajmniej 
nie wierzyłem. Wszystko to uważałem za dziecięce bajędy! - Wieniec czarownic! Tak właśnie 
Leśny Ludek wabi w pułapkę śmiertelników. - Głos starej Niani rozbrzmiewał mu w uszach 
razem ze śmiechem wróżek. - Każdy, kto jest tak głupi, by wejść w ten zaklęty pierścień, 
runie w dół, w głąb, do ich podziemnych pieczar. Tam zaś nieszczęśnik, choćby był nawet 
potężnym czarodziejem, wpadnie w sidła zaklęć Leśnego Narodku i utraci własną magię, 
stając się więźniem: dni będą mu upływać w luksusie, a noce na niewypowiedzianych 
uciechach, aż oszaleje z rozkoszy.
      Będący wówczas dzieckiem Saryon miał mętne wyobrażenie o tym, czym mogą być 
owe „niewypowiedziane uciechy”. Przypomniał sobie, iż podejrzewał, że ma to coś 
wspólnego z ucinaniem języka. Przeraziły go jednak wystarczająco, by jako dziecko uciekał 
na oślep na widok wystającego z trawy grzyba.
      Lecz zdążyłem już o tym zapomnieć. Straciłem wiarę z lat dzieciństwa. I oto siedzę 
tutaj, wylegując się na poduchach z wonnych traw, pokrytych mchem i bardziej miękkich niż 
najwygodniejsze kanapki Imperatora. Siedzę tu i za każdym razem, gdy wyczaruję przed 
oczyma wizję Elspeth, krew kipi mi w żyłach i część mej istoty tęskni do tych 
„niewypowiedzianych uciech”.
      Saryon odwrócił się nieco i patrząc przez wpółprzymknięte powieki, mimowolnie 
zafascynowany, nie potrafił oderwać oczu od kotłujących się przy drzwiach członków 
Leśnego Ludku, których Simkin bezskutecznie usiłował przepędzić precz.
      - To jasne, że nie śnię - szeptał sam do siebie Saryon - bo nawet we śnie zabrakłoby 
mi wyobraźni, by wymyślić takich jak ci tutaj.
      Wyrastający w drzwiach niczym ich zaczarowane grzyby Leśni Ludkowie zmieniali 
się przed oczyma Saryona jak te zwariowane magiczne stwory, którymi go łudzili. Niektórzy 
z nich mieli prawie po cztery stopy wzrostu, a ich brązowe, pomarszczone od śmiechu, kpiące 
twarze przywodziły na myśl oblicza dzieci, które zestarzały się, nie nabierając rozumu. Inni 
byli mali, tak że mogli zmieścić się w dłoni Saryona. Ci znów przypominali kule światła, 
każdy z nich miał kolor nieco odmienny od pozostałych. Przypatrzywszy się jednak uważniej, 
Saryon dostrzegł coś jakby delikatne, skrzydlate nagie ciałka, otoczone nimbem magii. Prócz 
tych skrajnych przypadków widział też mnóstwo osobników o rozmiarach pośrednich: 
niskich, pękatych, chudych, całych i niecałych. Trafiały się też dzieci - mniejsze kopie 
dorosłych, a także zwierzęta o najprzeróżniejszym wyglądzie, łażące wszędzie swobodnie, 
choć niektóre z nich wyglądały na wierzchowce lub sługi rosiej szych Leśnych Ludków.
      Żaden ze skrzatów nie był tak wysoki jak Elspeth, żaden też nie przypominał 
człowieka tak bardzo jak ona. Zgodnie jednak z tym, co Saryon pamiętał z dziecięcych bajęd, 
nie było w tym nic dziwnego. Podobnie jak w ulu największą i najbardziej hołubioną jest 
królowa, wśród Leśnego Narodku jedynie Królowa wyróżnia się wysokim wzrostem i 
zmysłowym pięknem. Z płonącą twarzą odgadł powód takiego stanu rzeczy - chodziło, 
podobnie jak u pszczół, o przedłużenie gatunku. Bez Królowej i bez jej przywództwa 
nierozważni Leśni Ludkowie wyginęliby. By urodzić dziecko, Królowa jednak musi przedtem 
posiąść męża - i to człowieka...
      Saryon złożył głowę na dłoniach, usiłując nie patrzeć na drwiąco uśmiechnięte 
twarzyczki i migotliwe światełka.
      Nie potrafił jednak nie słuchać ich głosów.
      Tak różni są przedstawiciele Leśnego Ludku i tak różna siła i tonacja ich głosów - od 
pisku niemal mysiego do głębokiego ropuszego rechotu - że Saryon zaczął zastanawiać się, 
czy wszyscy oni mówią tym samym językiem. Nie potrafił pojąć ani słowa, zauważył jednak, 
iż Simkin nie miał z tym trudności. Simkin nie tylko rozumiał Leśny Ludek, ale potrafił 
mówić ich językiem. I właśnie to robił teraz, wywołując salwy śmiechu. Piekący raka z 
zakłopotania Saryon mógł jedynie domyślać się, co też Simkin im opowiada.
      Dalejże, Saryonie, odwołaj się do logiki - powiedział sobie. Wyjaśnij to, katalisto, 
który przetrawiłeś wszystkie księgi swojej biblioteki. Objaśnij istnienie tych istot, a potem 
znajdź usprawiedliwienie i powiedz, dlaczego gapisz się na ich tańce, siedząc na tym 
kwietnym łożu. Wyjaśnij, dlaczego marzysz o zatraceniu się w słodkim więzieniu i poddaniu 
się przemocy tych jakże białych, delikatnych ramion.
      Nie! Ten chichot, te rechoty i ćwierkania zaczynały drażnić mu nerwy. Muszę się stąd 
wydostać! - pomyślał raptownie, resztkami rozsądku czepiając się rzeczywistości. Jeszcze 
moment i oszaleję, dokładnie tak jak w tych starych gadkach. Jakże się stąd wyrwać? Simkin 
jest z nimi w zmowie! To on mnie tu przywiódł! Gdy jednak Saryon tak myślał, przed jego 
oczyma zjawiła się wizja Elspeth lekko drżące piersi, delikatna skóra, ciepło, słodycz, 
zapach... Jak oszalały zerwał się z mechatej poduszki, a na jego pobladłej raptownie twarzy 
malowała się taka determinacja i chęć ucieczki, że widząc to, Simkin bezceremonialnie 
wypchnął skrzaty na korytarz i zatrzasnął drzwi.
      - Wypuść mnie! - głucho wrzasnął Saryon.
      - Ależ, mój drogi, bądźże rozsądny - zaczął Simkin, stając przed drzwiami.
      Saryon nie odpowiedział. Chwyciwszy młodego człowieka, z siłą rozpaczy odrzucił 
go na bok.
      - Przykro mi uciekać się do tego, ale musisz wysłuchać głosu rozsądku - powiedział 
Simkin wzdychając. Wymówił kilka słów w tym, brzmiącym jak ptasi świergot, języku 
Leśnego Ludku i z westchnieniem patrzył, jak dębowe drzwi zaczęły znikać, stając się 
jednością ze ścianą w tej samej chwili, w której rzucił się ku nim katalista.
      Z jękiem bólu, czując, iż opuszczają go resztki rozsądku, katalista powoli osunął się 
na ziemię.
      - Stary, nie bierz sobie tego tak do serca - rzekł Simkin, kucając obok i kładąc dłoń na 
ramieniu Saryona, jakby dodając mu otuchy. - Wyciągnę nas z tej opresji. Musisz mi dać 
tylko trochę czasu, to wszystko.
      Spoglądając spode łba na odzianego w liście młodego człowieka, Saryon potrząsnął 
głową i nie odpowiedział nic.
      Głos Simkina załamał się.
      - Rozumiem. Nie ufasz mi. Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem... A byliśmy 
jeden dla drugiego jak... - Na jego bródkę stoczyły się dwie wielkie łzy. - Uważałem cię za 
ojca... Mój nieszczęsny ojciec... Wiesz, ja i on byliśmy sobie bardzo bliscy... powiedział 
młody człowiek zduszonym głosem - aż przyszli Wykonawcy i zabrali go ze sobą! - Po 
twarzy Simkina spłynęły dwie następne łzy. Zakrywając dłońmi oblicze, przebrnął na oślep 
przez pieczarę i wyrzucając w górę fontannę wonnego kwiecia, wylądował na posłaniu z liści. 
- Wiesz, co zrobią z moją siostrą, jeśli nie sprowadzę cię do Bractwa! - załkał. - Och, tego już 
za wiele! Za wiele! Saryon, wciąż wytrzeszczający oczy na młodzieńca, poczuł się 
kompletnie skołowany. W końcu wstał i podszedł doń, przecinając pieczarę w poprzek. 
Zbliżywszy się, niezgrabnie poklepał Simkina po ramieniu.
      - No, już dobrze - powiedział z zażenowaniem - nie chciałem sprawić ci przykrości. 
Ja... po prostu nieco w tym wszystkim się pogubiłem, i tyle.
      Żadnej odpowiedzi.
      - Jakże możesz mnie winić? - dodał Saryon z goryczą w gło - Na początku skierowałeś 
nas do tej zaklętej puszczy...
      - To przypadek - usłyszał stłumioną przez kwiaty odpowiedź.
      - Potem ten krąg grzybów...
      - Każdy może się pomylić...
      - I wreszcie widzę ciebie ubranego jak jeden z nich! - To z nadmiaru uprzejmości 
wobec gospodarzy...
      - Królowa nazywa cię po imieniu, mówisz ich językiem. Na miłość Almina, 
wymieniasz nawet z nimi żarciki! - zakończył zdesperowany Saryon, tracąc cierpliwość i 
popełniając grzech poprzez wzywanie imienia boskiego nadaremnie. - I co miałem sobie 
pomyśleć? Siadając Simkin spojrzał na Saryona zaczerwienionymi oczyma.
      - Mogłeś zastosować zasadę dobrodziejstwa wątpliwości - powiedział z 
westchnieniem. - Zapewniam cię, iż wszystko to potrafię wytłumaczyć. Ale... no cóż... nie 
pozostało nam zbyt wiele czasu dodał pospiesznie, wycierając łzy. - Nie masz grzebienia, 
prawda? spojrzawszy na łysinę Saryona, westchnął. - Głupie pytanie. Przypuszczam, iż 
powinienem się nieco ogarnąć, wyglądam chyba strasznie. - Wyciągając z włosów i brody 
gałązki, Simkin zaczął rozczesywać kędziory rozwidlonym patyczkiem, który wyciągnął z 
kanapy.
      - Ty też lepiej się przygotuj - poradził, rzuciwszy spojrzenie na Saryona. - Posłuchaj, 
czy nie stać cię na nic lepszego niż ten zgrzebny habit? Mam pomysł! Otwórz mi połączenie! 
Ubiorę cię migiem! Liście... mm... szkarłatnego klonu. Będą w sam raz. Żadnej ostentacji. 
Gałązka sosny umieszczona w... punkcie strategicznym. Doskonale. Z początku igiełki trochę 
kłują, ale przywykniesz do tego. No, daj spokój! W końcu przecież żenisz się...
      - Wcale nie! - wrzasnął Saryon, zrywając się na równe nogi i zaczynając wściekły 
marsz po zamkniętej pieczarze.
      - Oczywiście, że nie - powiedział Simkin z cichutkim śmieszkiem, który jakby urwał 
się w połowie. Odchrząknąwszy młody człowiek spojrzał z nadzieją na pobladłego katalistę. - 
To znaczy, chciałem rzec, iż nie jest to nie do pomyślenia, prawda? Elspeth to naprawdę 
czarująca istota, wiesz? Ma bogatą osobowość, że nie wspomnę o...
      Saryon rzucił mu złowieszcze spojrzenie.
      - No tak, masz rację. Nie do pomyślenia - stwierdził Simkin z rezygnacją. - Mam więc 
plan. Wszystko zaaranżowane. Moja siostra... no, wiesz... - dodał smutnym tonem - Na szali 
jest jej życie. Przypuszczam, iż wspomniałem ci, że trzymają ją jako zakładniczkę...
      - Co zrobimy? - zapytał Saryon, nieśmiało przerywając Simkinowi rozwinięcie opisu 
tragedii.
      - Czekaj na mój sygnał - powiedział Simkin, wstając i poprawiając liście, niczym 
strojnisia swą szatę. - No proszę, już są, przyszli, aby odprowadzić pana młodego do 
zapłonionej oblubienicy.
      - Jaki to będzie sygnał? - wyszeptał Saryon, gdy kamienne drzwi zaczęły znikać. Na 
zewnątrz dostrzegał już blask pochodni, otoczonych tysiącami tańczących, migotliwych 
światełek, i słyszał setki przenikliwych, dźwięcznych, miękkich i mocnych głosów, 
składających się razem na niesamowity czarodziejski zaśpiew. W odległym, drugim końcu 
usłanej kwiatami pieczary widział Elspeth, siedzącą na tronie, uczynionym z żywego pnia 
dębu i dostrzegł, jak w świetle pochodni lśnią jej włosy. Przełknął ślinę. - Sygnał? powtórzył 
ochrypłym głosem.
      - Rozpoznasz go - zapewnił Simkin. Biorąc katalistę za ramie, poprowadził go ku 
Królowej Leśnego Ludku.
      - Jeszcze wina, najdroższy? - N-nie, dziękuję - wybąkał Saryon, wyciągając rękę, by 
zakryć swój złoty puchar. Za późno. Jednym słowem Elspeth sprawiła, iż do czaszy zaczął lać 
się słodki płyn o barwie krwi. Skrzywiwszy się Saryon cofnął dłoń i ukradkiem wytarł ją o 
swoje szaty.
      - Może plaster miodu? - I miód pojawił się na złotym talerzu Saryona.
      - Nie, ja...
      - Może owoców, mięsa, chleba? - Po kilku sekundach talerz przeładowany był 
smakołykami, których zawiesisty aromat mieszał się z innymi zapachami: dymem pochodni, 
parą unoszącą się znad półmisków pieczeni i wonnościami siedzącej tuż obok Elspeth, 
ciężkim piżmem upajającym bardziej niż wino. - Niczego nie zjadłeś! - powiedziała, 
nachylając się ku niemu tak, że poczuł, jak jej włosy ocierają się o jego policzek.
      - Naprawdę, nie jestem... nie jestem głodny - odparł Saryon zamierającym głosem.
      - Spodziewam się, że jesteś zdenerwowany - powiedziała Elspeth, podczas gdy wargi 
jej wyginał uśmiech, oczy zaś zapraszały Saryona, by przysunął się bliżej. - Czy prawdą jest, 
że nigdy nie miałeś kobiety? Twarz Saryona nabiegła czerwienią głębszą niż barwa wina w 
pucharze, sam katalista zaś rzucił wściekłe spojrzenie siedzącemu obok Simkinowi.
      - Coś musiałem im powiedzieć, stary - mruknął Simkin kątem ust, osuszając 
równocześnie swój puchar. - Oni nie mogli pojąć, dlaczego zacząłeś się tak wzbraniać, gdy 
Królowa ogłosiła, iż będziesz ojcem jej dziecka i tak dalej. Masz szczęście, że wsadzili cię 
tylko do tego pokoiku, abyś ochłonął. Kiedy wyjaśniłem...
      - Dlaczego zwracasz uwagę na tego głupca? Zwracaj się do mnie, ukochany mój - 
miękkim głosem powiedziała Elspeth, chwy- tając skrawek szaty Saryona i pociągając 
katalistę ku sobie. Poruszała się, igrając jakby z partnerem, glos jej był łagodny i ciepły, a 
jednak te słowa zmroziły Saryona. - Będę dla ciebie bardzo mila, mój jedyny, pamiętaj 
jednak, jesteś moim jedynym! Potrzebuję i żądam całej twojej niepodzielnej uwagi. Przez 
cały czas, dniem i nocą, każda twoja myśl ma być poświęcona mnie. - Uniosła dłoń i potarła 
nią swój jedwabiście gładki policzek. - Teraz zaś, mój jedyny, ponieważ nic nie jesz i 
ponieważ zbyt wcześnie jeszcze, by udać się do małżeńskiego łoża...
      - A... a kiedy to nastąpi? - zapytał czerwony jak rak Saryon.
      - O wschodzie księżyca - powiedział Simkin, patrzący okiem znawcy na ponownie 
podnoszący się poziom wina w swoim pucharze.
      Elspeth spojrzała nań gniewnie, w tejże samej jednak chwili z drugiej strony wybuchła 
wrzawa, odwracając jej uwagę. Korzystając z niespodziewanej okazji, Saryon złapał Simkina 
za ramię.
      - O wschodzie księżyca? To za niecałą godzinę! - Właśnie - odparł Simkin, wpatrując 
się w wino.
      - Musimy się stąd wynosić! - szeptał Saryon jak w gorączce.
      - Już niedługo - mruknął Simkin.
      Saryon nie ośmielił się pytać dalej, bo spór, wybuch wesołości czy cokolwiek tam 
zaszło, cichł. Usiłując trzymać nerwy na wodzy i czując, iż lada moment mogą zawieść, każąc 
mu z wrzaskiem wskoczyć na stół, Saryon zdecydował, że łyk wina mógłby nań wywrzeć 
zbawienne skutki.
      Podnosząc puchar do warg i starając się opanować drżenie dłoni, rozejrzał się dookoła 
szklistym wzrokiem lunatyka. Brał udział w dworskich biesiadach, a nawet w tym, co 
uważano za najdziksze z hulanek - Dniu Wszystkich Głupich na przykład, kiedy to, 
przynajmniej w założeniu, odrzucano wszelki wzgląd na przyzwoitość. Gdy patrzył jednak na 
szaleństwa i zamęt tego, co działo się teraz przed jego oczyma, zmysły jego doznawały 
takiego szoku, iż nie potrafił odbierać tego jako całości, postrzegał tylko eksplozje barw, 
hałasów i świateł.
      Dookoła niego działo się wszystko, co tylko można byłoby.sobie wyobrazić, od 
zaciekłej bójki na środku stołu po bezwstydne spółkowanie na bocznych kanapach. W 
przejściach tańczyły niedźwiedzie, akrobaci igrali z płonącymi łuczywami, dzieci śpiewały 
sprośne piosenki, wszędzie zaś dookoła ciskano potrawami o ściany, posadzkę i pułap. 
Patrząc w jedną stronę, doświadczał uczucia zgrozy, spojrzenie w drugą stronę wprawiało go 
w zakłopotanie, gdy przenosił wzrok jeszcze gdzie indziej, mdliło go.
      - Czy rozmyślasz o mnie? - szepnął mu wprost do ucha słodki głos.
      Kalali sta wytrzeszczył oczy.
      - Oczywiście - odpowiedział pospiesznie i odwrócił się, by spojrzeć na Elspeth, która 
uśmiechnęła się i wsuwając dłoń w rękaw jego habitu, zaczęła pieścić ramię katalisty. 
Patrzący teraz na nią Saryon uczynił pewne spostrzeżenie. Choć wszystko dookoła niej 
wydawało się chaosem, ona sama była wcieleniem spokoju i oazą wytchnienia. I pragnienie 
poddania się szaleństwu popychało go ku niej nieodparcie.
      - A teraz - zapytała, wydymając lekko usteczka - powiedz mi, dlaczego nigdy nie 
miałeś kobiety. Mój dotyk sprawia ci wszak przyjemność, czuję to - dodała, gdy mięśnie 
Saryona napięły się mimo jego woli.
      - To... niezgodne ze zwyczajami mojego... narodu - wyjąkał Saryon, zwilżając 
językiem wyschnięte nagle wargi i uwalniając się od jej uścisku, by sięgnąć po puchar wina. - 
Takie... parzenie się przystoi zwierzętom, nie zaś... hm... kobietom i mężom... 
cywilizowanym.
      - Słyszałam o tym co nieco - powiedziała Elspeth, a srebrzyste jej oczy zalśniły 
śmiechem i rozbawieniem - ale nie dałam wiary. - Wzruszyła ramionami, a jej spoczywające 
na liliach piersi unosiły się i opadały w takt spokojnego oddechu. - Jakimże więc sposobem 
płodzicie dzieci? - Gdy objawiona została wola Almina w tej sprawie - drżącym głosem 
powiedział Saryon - nam, katalistom, i Theldarim, magom biegłym w medycynie, dano 
wiedzę niezbędną do wykonania tego obrzędu. Pomijając inne względy, powoływanie do 
życia jest świętym darem i powinno się podchodzić do tego aktu z... najwyższą czcią. - Och, 
jakże głupio brzmiało to w takiej bliskości jej pysznego ciała...
      - Naprawdę przemię... przecie... przepiękna mowa - wybełkotał Simkin, sprawiając, że 
jego puchar ponownie wypełnił się winem. - Będziesz wspaniałym ojcem. Takim, jakim był 
mój! - Załamując się całkowicie, złożył głowę na ramieniu Saryona i załkał.
      - Simkin! - syknął Saryon, potrząsając pijakiem, świadomy tego, że Elspeth patrzy na 
nich gniewnym wzrokiem. - Przestań! I siadaj prosto! Simkin usiadł, po to jednak tylko, by 
jedną ręką capnąć Saryona za szyję i pociągnąć go za sobą, to zaś sprawiło, iż katalista 
boleśnie uderzył głową o stół.
      - Co ty wyprawiasz? - jęknął Saryon, usiłujący się uwolnić i prawie duszący się 
oparami wina, bijącymi z ust Simkina.
      - To-o... ż-żygnał - odparł Simkin głośnym szeptem, owijając i drugie ramię wokół 
szyi Saryona i szczerząc doń zęby w pijackim uśmiechu.-Czas, byśmy - czknął potężnie - uś... 
usz...u-uciekali.
      - Co takiego? - zapytał Saryon, nadal usiłując uwolnić się od uścisku Simkina. Jednak 
gdy tylko zdejmował z siebie jedną rękę, za każdym razem owijała się wokół niego druga. 
Przez chwilę Simkin wisiał na szyi Saryona, potem, waląc się do przodu, objął go w pasie, 
wreszcie, oparłszy głowę na piersi katalisty, uczepił się jego ramion.
      - Uc-cieszka - wyszeptał, marszcząc czoło z wysiłkiem. Teraz.
      - Ale jak? - wymamrotał Saryon, niejasno zdając sobie sprawę z tego, iż dookoła 
zabrzmiały śpiewy. Ku swej rozpaczy dostrzegł przesączające się ze szczelin w wysokim 
sklepieniu pieczary i padające na stół światło księżyca. Elspeth właśnie wstawała, a twarz jej 
była równie zimna i blada jak oświetlający ją blask księżyca.
      - Po-powiedz im, że żamieniogłem - powiedział Simkin, ponownie czkając. - Sra... 
sztra... stralsziwa choroba. Zaraza.
      - Ależ ty jesteś pijany! - prychnął wściekły Saryon. Nieoczekiwanie Simkin chybnął 
się do przodu i swym ciężarem pociągnął Saryona na ziemię. Zabrzmiały śmiechy i wiwaty 
skrzatów. Elspeth również coś wykrzykiwała. Saryon, tworząc bezładny kłąb z Simkinem, 
swoim habitem i krzesłem, leżał na ziemi, młody człowiek na nim, obok nich zaś śmigały 
stopy różnych rozmiarów i kształtów. Unosząc głowę z piersi Saryona, Simkin obrzucił 
katalistę spojrzeniem szeroko otwartych, poważnych i nieco mętnych oczu.
      - Wieszszsz - szepnął oddechem przesyconym zapachem wina - sz...czaty się nie 
upijają. To fizycznie niemożliwe. Uw-wierzą więc, ż-że jestem chory. U-uciekamy. Widzisz? 
Saryon spojrzał na młodego człowieka z nowo rozbudzoną nadzieją.
      - To znaczy, że tylko udajesz pijanego? - A-ależ skąd! - powiedział Simkin poważnie. 
- Ni-igdy ni-iczego n-nie robię połowicznie. Po... pomóż mi tylko s-stanąć na nogi. Na 
wszyszkie cztery! W tejże właśnie chwili kilku mocniejszych skrzatów złapało Simkina i 
ściągnęło go z katalisty. Kilku innych podniosło na nogi Saryona, choć ten zwlekał tak, jak 
tylko było to możliwe, rozmyślając równocześnie, co powiedzieć i czy nie byłaby możliwa 
ucieczka na własną rękę.
      Simkina w tym czasie utrzymywało w pionie czterech przedstawicieli Leśnego Ludku: 
dwu trzymało go za stopy, a jeszcze dwaj fruwali nad jego głową i w mocnym uścisku 
dzierżyli jego włosy. Na widok błędnych oczu młodego człowieka, jego głupawego uśmiechu 
i uginających się nóg Saryon poczuł nagle desperacki spokój. Uciec bez Simkina? Nie do 
pomyślenia. Saryon nie miał pojęcia, gdzie się znajdował, z tego zaś, co widział, mógł jedynie 
wnioskować, że Królestwo Leśnego Ludku było potężnym i zawiłym systemem pieczar i 
jaskiń. Sam zagubi się w nich bez ratunku. Gdyby nawet udało mu się wydostać na 
powierzchnię, jego życie i tak nie byłoby wiele warte.
      Zostać tutaj... z Elspeth... Wkrótce oszaleje. Ale cóż to za słodkie szaleństwo...
      Westchnąwszy lekko, zwrócił się do Królowej Skrzatów.
      - Poślijcie po Uzdrowiciela - powiedział najsurowszym tonem, na jaki potrafił się 
zdobyć.
      - Co takiego? - Królowa wyglądała na zaskoczoną i podnosząc dłoń, natychmiast 
uciszyła wrzawę i hałasy, czynione przez jej poddanych. W wielkiej hali zapadł nagle mrok, 
jedynym światłem był teraz blask złotych włosów Elspeth. - Uzdrowiciela? Nie ma ich wśród 
nas.
      - Co, ani jednego? - Saryon był szczerze zdumiony. - Nawet żadnego Mannanish? - A 
po co? - z drwiną w głosie zapytała Elspeth. - My nigdy nie chorujemy. Jak sądzisz, czy jest 
inny powód, dla którego unikamy zarażenia przez ludzi...? Przerywając spojrzała nagle 
bacznie na Simkina, a jej oczy się zwęziły.
      - I jak dotąd, to się wam udawało - powiedział Saryon, wskazując Simkina, który z 
każdą chwilą wyglądał gorzej. W miejscach nie zakrytych przez brodę twarz jego zieleniała 
coraz bardziej, a oczy wywróciły się białkami do góry. Zaniepokojone tym skrzaty, 
podtrzymujące chwiejącego się i zataczającego młodzieńca, pytająco patrzyły na Królową.
      - Czekajcie - odezwał się Saryon, występując do przodu i zdecydowanym ruchem 
obejmując sflaczałe ciało Simkina. - Zabiorę go do jego komnaty...
      - O niego zatroszczę się sama! - spokojnie powiedziała Elspeth. - l to niezwłocznie! 
Saryonowi serce skoczyło do gardła - ujrzał, iż Królowa przygotowuje się do rzucenia czaru, 
który najpewniej cisnąłby Simkinem na dno rzeki.
      - Nie! Zaczekajcie! - zawołał katalista, podpierając idiotycznie uśmiechniętego 
Simkina. Ten ostatni, chwiejąc się beztrosko, podśpiewywał pod nosem jakąś piosenkę. - Nie 
wolno wam odsyłać go precz. Musimy dowiedzieć się, co takiego złapał! - dokończył Saryon 
w przypływie natchnienia. - I przekonać się, czy to jest... zaraźliwe.
      - Śmiertelnie - żałobnym głosem powiedział Simkin i w samą porę zwrócił kolację, 
rozpryskując ją po całej podłodze. Skrzaty, które go otaczały, gniewnie cofnęły się z piskiem, 
tworząc wolną przestrzeń ze stojącymi pośrodku katalista i jego przewodnikiem.
      - Czyżby ludzie podlegali aż takim słabościom? - marszcząc brwi, zapytała Elspeth.
      - Ależ tak, oczywiście! - powiedział Saryon prawie bez tchu, bo dostrzegł sączący się 
wśród księżycowego blasku promyk nadziei.
      - Mnie na przykład zdarza się to stale! Patrząca na niego Elspeth uśmiechnęła się.
      - Dobrze więc się stanie, jeśli zmieszamy krew twego dziecka z moją. W swoim czasie 
być może usuniemy ślad tej ludzkiej słabostki. Zabierz go więc do jego komnat. Wy czterej - 
wskazała czwórkę najtęższych spośród wysokich skrzatów - macie im towarzyszyć. Kiedy 
Simkin legnie do snu, przywiedźcie mojego ukochanego do mnie.
      Przysuwając się bliżej, musnęła ustami policzek Saryona. Jej ciepłe, miękkie i 
powabnie wygięte wargi przylgnęły do twarzy Saryona i katalista na moment osłabł, zupełnie 
tak jak Simkin. Potem Królowa odeszła, otoczona chmurą lśniących złotych włosów.
      - Zaczynajcie igraszki! - zawołała. Ciemności raptownie ożyły. Pogrążony w rozpaczy 
Saryon, na poły prowadząc, na poły ciągnąc Simkina, zaczął przedzierać się z pijakiem 
poprzez halę, otoczony przez czterech tańczących skrzatów-strażników.
      - No cóż, warto było spróbować - z westchnieniem szepnął na ucho Simkinowi. - Ale 
nic z tego nie wyszło.
      - Nie wyszło? - zapytał Simkin, rozglądając się ze zdumieniem dookoła. - Czyżby nas 
złapali? Nie przypominam sobie, żebyśmy w ogóle uciekali! - Uciekali? - teraz z kolei zdziwił 
się Saryon. - O czym ty mówisz? Myślałem, iż chcemy skłonić ich, aby nas wypuścili ze 
względu na twoją chorobę.
      - O-oto pomyszł c-co się zo-owie - powiedział Simkin, spoglądając na Saryona 
oczyma załzawionymi z zachwytu. - Wypr-rróbujmy go.
      - Ja już próbowałem - sapnął gniewnie Saryon. Grzbiet i ramiona miał obolałe z 
wysiłku, a ponadto piekły go dłonie podrażnione liśćmi, w które odział się Simkin. Coraz 
bardziej też mdliło go od niesamowitej kombinacji zapachów wina, lasu i wymiocin. - Nie 
wyszło.
      - O! - Simkin przez chwilę wydawał się załamany, prawie natychmiast jednak 
odzyskał wigor. - Pszy... uszszam, że musimy... b-rraćnogizapas.
      - Cyt! - ostrzegł Saryon, oglądając się na strażników. - Pleciesz bzdury! Nie możesz 
ruszyć ręką, a cóż dopiero mówić o nogach.
      - Zapominasz - nadymając się butnie, odparł Simkin - że jestem biegłym w rzemiośle 
Czarodziejem. Klasy Albanara. Ot... otwórz mi przejście, katalisto, a ja... wyjdę stąd na 
skrzydłach powietrza.
      - Naprawdę znasz drogę powrotną? - zapytał Saryon z powątpiewaniem.
      - Jas-sne.
      - A jak się czujesz? - Dużo lepiej... niż psz... pszettem.
      - Bardzo dobrze - nerwowo mruknął Saryon, oglądając się na strażników, którzy nie 
zwracali na nich najmniejszej uwagi. - Którędy zatem? Simkin rozejrzał się dookoła, kręcąc 
głową niczym sowa.
      - Tędy. - Wskazał kiwnięciem mroczny, najwyraźniej dawno nie używany korytarz, 
odchodzący od tego, którym szli, i skręcający w prawo. Spoglądając za siebie, Saryon 
spostrzegł, iż czterej strażnicy ociągali się i tęsknie zerkali w tył, niechętnie opuszczając 
hulankę.
      - Teraz! - wrzasnął Simkin.
      Saryon szeptem zaczął powtarzać modlitwę do Almina. Przypominając sobie z 
goryczą, iż teraz musi polegać wyłącznie na samym sobie, otworzył połączenie dla 
otaczającej go magii. Wchłaniając ją, czynił równocześnie pospieszne obliczenia 
matematyczne, niezbędne do tego, by przekazać Życie młodemu człowiekowi, tak jednak, aby 
nie doprowadzić do własnego wyczerpania. Przepełniony magią, której sam nigdy nie mógł 
używać, przedłużył połączenie do Simkina i poczuł odpływ siły, gdy młody czarodziej zaczął 
ją od niego czerpać.
      Przepełniony magiczną mocą Simkin zrobił krok w powietrze z gracją pijanego 
nicponia.
      Widząc, że Simkin jest bezpieczny, Saryon ruszył biegiem, zaś tajona obawa i 
ścinające krew napięcie nadzwyczajnie dodały mu w’goru, gdy pędził wzdłuż podziemnego 
korytarza. Usłyszał za sobą 7 - Wykucie... i93 wrzaski strażników, ale nie ośmielił się 
obejrzeć, żeby sprawdzić, co się stało. Miał dość kłopotów z omijaniem przeszkód. Ze ścian 
korytarza tu i ówdzie wystawały pochodnie, podziemny chodnik był mroczny, podłogę zaś 
tarasowały zaścielające ją głazy i śmiecie. Nie miał też pojęcia, dokąd zmierzali. Korytarze 
krzyżowały się i rozwidlały w najprzeróżniejszych kierunkach, Simkin jednak mijał je bez 
wahań, a liście, którymi był okryty, trzepotały jak na drzewie podczas wiatru.
      Wrzaski z tyłu potężniały, alarmująco odbijając się echem od ścian jaskini. Przez 
moment Saryonowi wydawało się, że słyszy wybijający się ponad nie przenikliwy i chrapliwy 
krzyk Elspeth. Pochodnie dookoła nich natychmiast zgasły, pozostawiając ich w 
nieprzeniknionych ciemnościach, w których Saryon nie był w stanie niczego dojrzeć.
      - Auu! Do licha! - Simkin? - krzyknął przestraszony Saryon, nie ośmielając się zrobić 
następnego kroku w ciemność, choć słyszał coraz głośniejsze wrzaski Leśnego Ludku.
      - Katalisto, więcej Życia! - zawołał Simkin. Oddychając spazmatycznie - serce waliło 
mu jak szalone - Saryon raz jeszcze otworzył połączenie. Korytarz momentalnie rozświetliło 
słabe światło, promieniujące z dłoni Simkina. Młody mag wisiał nad Saryonem, pocierając 
dłonią nos.
      - Wpadłem na ścianę - powiedział ponuro. Obejrzawszy się za siebie, Saryon 
zobaczył, że skaczące korytarzem światełka prawie ich doganiają.
      - Ruszajmy! - zawołał i pobiegł do przodu, po to jedynie, aby szybko i z krzykiem 
odskoczyć w tył.
      Ogromny czarny pająk prawie tak duży, jak sam otwór korytarza wisiał na 
gigantycznej pajęczynie, rozpiętej w poprzek ich ścieżki. Saryon ujrzał się nagle zaplątanym 
w tę sieć, oczyma wyobraźni zobaczył, jak w ciemności chwytają go kosmate łapy, i poczuł 
sączącą się do jego żył truciznę; wizja ta zaś osłabiła go tak bardzo, że zaledwie utrzymał się 
na nogach.
      Opierając się o ścianę, patrzył na szkaradnego pająka, obserwującego ich dziko 
łyskającymi, czerwonymi ślepiami.
      - To nie ma sensu - powiedział z rezygnacją. - Nie damy im rady.
      - Bz-zdury! - wymamrotał Simkin. Podlatując do katalisty, złapał go za ramię i 
pociągnął dalej, zmierzając ku sieci.
      - Oszalałeś? - wycharczał Saryon.
      - No, dalej! - nalegał Simkin. Wlokąc za sobą przerażonego katalistę, ruszył wprost na 
ogromnego pająka.
      Saryon, walcząc jak szalony, usiłował uwolnić się od uścisku Simkina, ale młody 
człowiek, przepełniony magiczną energią, okazał się zbyt krzepki. Czerwone oczy urosły w 
dwa bliźniacze słońca, kosmate łapy stwora wyciągnęły się ku kalaliście, a spowijająca 
Saryona pajęczyna zaczęła go dusić...
      Zamknął więc oczy.
      - Stary, nie mogę wisieć tu przez całą wieczność - usłyszał skarżący się głos.
      Otworzył oczy i ku swemu zaskoczeniu stwierdził, iż pająk zniknął.
      Przed sobą widział jedynie pusty korytarz i bujającego nie opodal w powietrzu 
Simkina.
      - Co? Ten pająk... - Saryon pospiesznie rozejrzał się wokół.
      - Iluzja - powiedział Simkin kąśliwie. - Miałem... prawie całkowitą... pewność, że nie 
jest prawdziwy. Elspeth ma zdolności, nie przeczę... ale nie aż takie. Prawdziwy pająk w 
mgnieniu... palca. Ha! - prychnął z pogardą. - Oszywiście... - dodał uderzony nagłą myślą, 
pod której wpływem szerzej otworzył oczy. - Istniała możliwoś-śś... że to był praffcify pająk, 
umieszszony tam, aby pilnować korytarza. Jakoś mi to nie wpadło... do głowy. Na krew 
Almina, skoczyliśmy w środek pajęsz-szyny. - Widząc przerażenie na twarzy Saryona, młody 
mag wzruszył ramionami i poklepał go po plecach. - Mogliśmy napytać sobie biedy, 
nieprawdaż-ż, stary? Zbyt wyczerpany, by mówić, Saryon tylko spazmatycznie łapał ustami 
powietrze i usiłował zapomnieć o przeżytym koszmarze. Znacznie pomogły mu w tym 
dobiegające z tyłu wrzaski.
      - Jak daleko jeszcze? - Udało mu się jakoś wykrztusić to pytanie, gdy chwiejnie ruszał 
przed siebie.
      - Do... tamtego zakrętu - wskazał Simkin. - Tak myślę... - Obejrzawszy się na ciężko 
człapiącego z tyłu katalistę, młody człowiek zapytał: - Dasz radę? Saryon z ponurą miną 
skinął tylko głową, choć dawno już utracił czucie w nogach, które wydawały mu się teraz 
tylko dodatkowym ciężarem do dźwigania. Wrzaski skrzatów rozbrzmiewały coraz bliżej. 
Obejrzawszy się za siebie, dostrzegł tańczące światełka, choć może tylko migało mu w 
oczach. Nie był pewien, zresztą w tej chwili wszystko mu już zobojętniało.
      - Zbliżają się - wychrypiał i głos uwiązł mu w gardle, gdy poczuł nagły, ostry ból w 
boku.
      - Zatrzymam pościg! - powiedział Simkin. Okręcając się w powietrzu, uniósł dłonie. Z 
jego palców wystrzeliły błyskawice, ugodziły w sklepienie jaskini, tak że powietrze w jednej 
chwili wypełniło się grzmotem padających skał i duszącym zapachem siarki.
      Saryon - oślepiony, ogłuszony i obawiający się, że spadająca skała może rozbić mu 
głowę - wiedziony przez Simkina, skoczył do przodu.
      - To powinno dostarczyć im nieco zajęcia - mruknął młodzieniec zadowolonym z 
siebie tonem, gdy biegli dalej korytarzem.
      Katalista nie pamiętał tego, co działo się potem. Biegł, potykał się i padał, Simkin 
(chyba) podnosił go na nogi i biegli dalej. Mgliście przypominał sobie, że błagał Simkina, aby 
zostawił go i pozwolił mu skonać w mroku, kładąc kres bólowi szarpiącemu ciało. Słyszał za 
sobą okrzyki, które potem urwały się, później chciał się zatrzymać, ale Simkin nie pozwolił 
mu, wrzaski rozległy się ponownie, aż wreszcie... ujrzał światło dnia.
      Światło słoneczne. Ta jedna rzecz zdolna była przeniknąć mroki bólu i strachu 
zwierające się wokół Saryona. Uszli! Świeży powiew powietrza na twarzy dodał mu nowych 
sił. W ostatnim przypływie energii, czerpanej z jakichś nie znanych jemu samemu głębin 
własnego jestestwa, Saryon skoczył ku widocznemu już otworowi, rysującemu się wyraźnie 
na końcu tunelu.
      Co zrobią na zewnątrz? Czy Leśny Ludek będzie ścigał ich także i w puszczy? Czy 
skrzaty podażą za nimi, wytropią ich i ponownie sprowadzą do jaskiń? Saryon nie wiedział i 
wcale go to teraz nie obchodziło. Jeśli tylko czuje słońce na twarzy, trawę pod stopami i widzi 
zamykające się nad ich głowami i kryjące ich gałęzie drzew - wszystko będzie dobrze. To 
jedno Saryon wiedział z całą pewnością.
      Przepełniony tryumfem i radością, Saryon dotarł do końca tunelu, wypadł na 
zewnątrz... i nieomal runął w dół z pionowego urwiska.
      Chwyciwszy katalistę, Simkin odciągnął go od skraju przepaści i pociągnął w tył, na 
skałę. Saryon opadł na kolana, początkowo zbyt wyczerpany i oszołomiony, żeby pojąć, co 
się stało. Gdy minął mu zawrót głowy i mógł już rozejrzeć się dookoła, stwierdził, że obaj z 
Simkinem przycupnęli na małym występie skalnym, wysuwającym się z tunelu i szerokim 
może na dziesięć stóp, kończącym się zaś ponad stustopowym pionowym urwiskiem 
spadającym do gęsto zalesionego wąwozu jakiejś rzeki.
      Cały obolały, jego nadzieje na wolność zdruzgotane równie skutecznie i dokładnie, 
jakby je zniweczył skok ze skały i upadek w dół, Saryon mógł jedynie gapić się na Simkina, 
nazbyt wyczerpany, by cokolwiek powiedzieć.
      - Tego się raczej nie spodziewałem - przyznał młody człowiek, gładząc się po bródce i 
patrząc w dół, na wierzchołki drzew. VViem! - powiedział nagle. - Do licha! Przy drugim 
rozwidleniu korytarzy powinienem był skręcić w prawo, zamiast w lewo. Zawsze gubię się w 
tym miejscu.
      Saryon zamknął oczy.
      - Ratuj się sam - powiedział. - Masz w sobie dość Życia, byś mógł spłynąć w dół na 
skrzydłach wiatru.
      - I zostawić cię tutaj? Nie, nie, stary - rzekł Simkin. Podleciał i stanął przed katalistą, 
nadal jeszcze chwiejąc się lekko pod działaniem wina. - Ani mi w głowie cię op-puszczać. 
Jesteś dla mnie... jak ojciec...
      - Tylko mi tu nie becz! - uciął Saryon.
      - Przepraszam. - Simkin chrząknął i wytarł nos. - Ale jeśli pozostała ci choć odrobina 
siły, to jeszcze powojujemy. - Spojrzał na katalistę wzrokiem pełnym nadziei.
      - Nie mam pojęcia - potrząsnął głową Saryon. Nie był pewny, czy pozostało mu dość 
sił. by oddychać.
      - Mam pewną umiejętność - wyjaśniał cierpliwie Simkin. Potrafię zmieniać się w 
nieożywione obiekty.
      Saryon spoglądał nań, niczego nie pojmując.
      - Bzdury - powiedział wreszcie. - Znam ogrom koniecznych do tego obliczeń 
matematycznych. Sześciu biegłych katalistów byłoby potrzebnych, do zapewnienia 
dostatecznej ilości Życia...
      Usłyszał z tyłu okrzyki, zmieszane z ochrypłymi, gardłowymi śmiechami, gdy skrzaty 
zorientowały się, że ich ofiary utknęły w pułapce.
      - Nie! - szybko odrzekł Simkin. - Powiedziałem, to mój talent. Mogę to czynić wedle 
mej woli i w zasadzie bez żadnej pomocy. Teraz jestem nieco wyczerpany i trochę 
oszołomiony winem, gdybyś jednak zechciał mi pomóc...
      - Nie wiem, czy...
      - Pospiesz się, człowieku! - krzyknął Simkin, chwytając Saryona za ramię i pomagając 
mu wstać.
      Saryon, zanadto wyczerpany, aby się sprzeczać, w zasadzie zobojętniały na wszystko, 
otworzył połączenie i zebrał resztki swej energii. Magia wypłynęła zeń niczym krew z 
otwartej tętnicy i oto pozostał pusty i jałowy. Nie mając nawet siły potrzebnej do czerpania z 
otaczającego go świata, niczego nikomu nie mógł już dać. Wrzaski z tyłu rozbrzmiewały 
coraz głośniej. Już wkrótce tu będą. Może powinienem PO prostu skoczyć w dół -  pomyślał i 
marzycielsko spojrzał poza skraj urwiska.
      Wyobraził sobie, jak leci w powietrzu na spotkanie ziemi, jego ciało uderza o ostre 
skały, rozbija się o nie, rozdziera...
      Czując, że strach skręca mu wnętrzności, cofnął się żwawo... i oparł o pień drzewa. 
Okręcił się na pięcie i spojrzał ze zdumieniem. Przedtem nie było tu żadnego drzewa. Naga 
skalna półka...
      - Do góry! Właź! - powiedziało drzewo zduszonym głosem. Gapiąc się z 
wytrzeszczonymi oczyma, Saryon wyciągnął drżącą dłorl i dotknął szorstkiej kory drzewa.
      - Simkin? - Nie ma czasu do stracenia! Ukryj się wśród gałęzi! Szybko! Zbyt 
zmęczony, by logicznie myśleć, czy choćby dziwić się tak niezwykłemu wydarzeniu, Saryon 
podkasał poły habitu i chwytając za nisko zwisające gałęzie, wdrapał się na rosnące nad samą 
przepaścią drzewo.
      - Wyżej! Musisz wdrapać się wyżej! Przywarłszy do pnia, Saryon zdołał podciągnąć 
się odrobinę wyżej. Tam się zatrzymał. Przyciskając policzek do gałęzi, potrząsnął głową.
      - Dalej... nie dam rady... - wymamrotał załamany.
      - No dobrze! - Drzewo było jakby poirytowane. - Nie ruszaj się. Na szczęście masz 
zielony habit.
      To ich nie wywiedzie w pole, pomyślał Saryon, przysłuchując się rozbrzmiewającym 
w głębi jaskini głosom. Wystarczy, żeby jeden z nich spojrzał w górę lub podleciał wyżej i...
      Powiew wiatru musnął drzewo i gałąź pod stopami Saryona pękła z nagłym trzaskiem. 
Chwyciwszy drugą i podciągnąwszy się wyżej, katalista spojrzał na rozszczepione drewno i 
do reszty stracił nadzieję na ratunek. Brązowe i wyschnięte wewnątrz drzewo było martwe, 
martwe tak samo, jak on będzie niezadługo. Przez góry przeleciał kolejny powiew wiatru i 
następna odłamana gałąź poleciała w przepaść. Saryon czuł, jak drzewo trzeszczy i dygoce 
pod jego ciężarem. Potem usłyszał głośny trzask... odgłos pękania, znowu trzask... Wreszcie, 
z rozdzierającym jękiem i łomotem, całe drzewo runęło w przepaść.
      Wczepiony w korę i liście Simkina Saryon słyszał, jak lecąc w dół, młody człowiek 
mruczy do siebie: - Niech mnie grom spali! Spróchniałem od środka! 
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VI. BRACTWO KOŁA 
      
      - A ZATEM TO JEST ÓW KATALISTA? - Tak, drogi chłopcze. Niezbyt imponujący 
osobnik, nieprawdaż? A jednak ciągnęło go tu coś, co jest dla niego bardzo ważne, a czego ja 
nie odkryłem podczas naszej małej wycieczki. Wysłano go po ciebie, Joramie.
      - Wysłano? Kto go wysłał? - Biskup Vanya.
      - No jasne, powiedział ci to sam katalista, czy nie tak, Simkin? - Oczywiście, Mosiah. 
Staruszek ufa mi bez zastrzeżeń. Uważa mnie za syna, którego nigdy nie miał. Mówił mi to 
wiele razy. Nie myślcie, iż mu wierzę. Mimo wszystko jest katalista. Potwierdził to Biskup 
Vanya, to znaczy o Joramie. Nie to, że jestem jego synem, którego nigdy nie miał.
      - Przypuszczam też, że Imperator przesyła wyrazy szacunku...
      - Nie widzę powodu, dla jakiego miałby to uczynić. No, w każdym razie nie wam, 
kmiotki. Jazda, śmiejcie się. Ja zaś po prostu zaczekam do dnia, w którym pomści mnie los. 
Ten Saryon przybył tu po ciebie, Kruczowłosy.
      - Wydaje się, że jest w kiepskiej formie. Coś ty mu zrobił? - Na honor, nic! Pomyśl, 
Mosiah, czy to moja wina, że świat, tam na zewnątrz, jest okrutny i podstępny? Ośmielę się 
twierdzić, że nasz katalista nieprędko sam odważy się stawić mu czoło.
      Saryon obudził się z kichnięciem.
      Bolała go głowa, w której panował kompletny zamęt, dolegało mu też nadwerężone 
gardło. Pokasłujący katalista otulił się własnym habitem, obawiając się otworzyć oczy. Leżał 
w łóżku, ale gdzie ono stało? To moje własne łóżko, w mojej celi u Źródła - powiedział sobie. 
To właśnie zobaczę, gdy otworzę oczy. Wszystko było snem.
      Pogrążony w tych złudzeniach, zawinięty w koce, leżał tak przez kilka minut. 
Wyobraził sobie nawet wszystkie dobrze mu znane przedmioty w swoim pokoju: książki, 
arrasy, które przywiózł z Merilon wszystko powinno tu być, tak jak zwykle.
      Potem usłyszał, że ktoś się poruszył. Z westchnieniem otworzył oczy.
      Znajdował się w niewielkim pokoju, takiego jednak pomieszczenia nigdy przedtem 
nie widział. Blade promienie słoneczne, sączące się przez uchylone okno, oświetliły scenerię, 
którą katalista mógłby wyobrażać sobie jako Drugą Stronę. Ścian pokoju nie ukształtowano z 
kamienia czy drzewa, ale wykonano je z doskonale uformowanych prostokątów, ułożonych 
jeden na drugim. Trudno było wyobrazić sobie coś bardziej nienaturalnego i spoglądający na 
to katalista aż się wzdrygnął. W rzeczy samej, wszystko w tym pokoju wyglądało na 
przeciwne naturze, jak zauważył ze wzrastającą zgrozą, gdy zmusił się do rozejrzenia 
dookoła. Stół pośrodku pomieszczenia nie został zręcznie sporządzony z jednego kawałka 
drzewa, ale złożono go z kilku polan brutalnie zmuszonych, by tworzyły całość. W ten sam 
sposób wykonano i kilka krzeseł - wyglądały niezgrabnie i obco. Gdyby Saryon ujrzał 
przechodzącego za oknem człowieka, którego ciało byłoby złożone z części ciał innych, 
martwych ludzi - nie byłby bardziej zaszokowany. Przez chwilę wydawało mu się, iż słyszy, 
jak drewno jęczy z bólu.
      Ponownie usłyszał ten sam dźwięk co przedtem. Niepewnie wytrzeszczył oczy, 
usiłując dojrzeć coś w mroku niewielkiego pokoiku.
      - Kto tu? - wychrypiał.
      Nie było odpowiedzi. Zaskoczony, położył się ponownie. Przysiągłby, iż słyszy jakieś 
głosy. A może to był sen? Ostatnio tak często nawiedzały go okropne sny. Te skrzaty, 
przepiękna kobieta i wstrętne drzewo...
      Po kolejnym kichnięciu usiadł na łóżku, szukając czegokolwiek do wytarcia 
ociekającego nosa.
      - Ośmielę się spytać, o Podrapany i Poobijany, czy to cię zadowoli? W powietrzu 
pojawił się skrawek pomarańczowego jedwabiu, który frunął, by lec na kocu obok dłoni 
Saryona. Katalista żachnął się, jakby zobaczył węża.
      - To ja. We własnej osobie, by tak rzec.
      Oglądając się za siebie - tam, skąd rozlegał się głos, Saryon ujrzał stojącego u 
wezgłowia łóżka Simkina. Przypuszczał przynajmniej, że był to ów młody człowiek, który 
„ratował go” w Bezdrożach. Zniknęły gdzieś bowiem proste, brunatne szaty mieszkańca lasu, 
zniknęły i liście, w które odziewali się Leśni Ludkowie. Zamiast tego Saryon ujrzał 
brokatową pelerynę o najbardziej jaskrawym odcieniu błękitu i nieco jaśniejszą kurtkę 
narzucone na jedwabną czerwoną bluzę, lśniącą bardziej migotliwie niż błyski słońca na 
wodzie. Zielone skórzane bryczesy, obcisłe i dopasowane, były spięte pod kolanami, 
czerwonymi, wykonanymi ze szlachetnych kamieni klamrami, na nogach pyszniły się 
czerwone jedwabne pończochy, obrazu całości zaś dopełniały zielone, obfite koronki 
widoczne wszędzie: w mankietach, za pasem, i kipiące w rozcięciu bluzy przy szyi. Gładko 
zaczesane kasztanowe włosy lśniły, a bródkę starannie przycięto.
      - Podziwiasz mój strój? - zapytał Simkin, przygładzając włosy. - Nazwałem go Trup w 
Błękicie. „Simkin, to okropna nazwa”, powiedziała Hrabina Dupere. „Wiem o tym, o Pani”, 
odparłem z naciskiem, „to jednak była pierwsza myśl, jaka wpadła mi do głowy, tak rzadko 
zaś coś mi do niej wpada, że pomyślałem, iż trzeba rzecz utrwalić, mówiąc obrazowo, i 
sprawić, by poczuła się mile widzianą”.
      Simkin mówił, idąc, aż w końcu stanął przed Saryonem. Wdzięcznym gestem 
podniósł z koca pomarańczową jedwabną szarfę i z ukłonem podał ją kataliście.
      - Wiem. Te bryczesy. Przypuszczam, że nigdy przedtem nie widziałeś czegoś takiego. 
Ostatni krzyk mody dworskiej. Absolutne szaleństwo. Muszę wyznać, że ogromnie je 
polubiłem. Choć ocierają mi nogi...
      Kolejne kichnięcie i atak kaszlu Saryona przerwały Simkinowi, który skinieniem dłoni 
wezwawszy krzesło, przysiadł na nim, krzyżując nogi, tak by katalista mógł lepiej podziwiać 
pończochy.
      - Czujesz się odrobinę niezdrów? Złapałeś paskudne przeziębienie. To musiało stać się 
wtedy, gdy wleciałeś do rzeki.
      - Gdzie ja jestem? - wychrypiał Saryon. - Co to za miejsce? - Rzeczywiście, 
skrzeczysz jak żaba. Odpowiadając zaś na twoje pytania: jesteś oczywiście tam, dokąd 
zamierzałeś dotrzeć. W końcu to ja byłem twoim przewodnikiem. - Simkin ściszył głos. - 
Trafiłeś pomiędzy Technologów. Przywiodłem cię do siedziby ich Bractwa.
      - Jak się tu dostałem? Co się stało? O jakiej rzece wspomniałeś? - Nie pamiętasz? - 
Simkin wyglądał na dotkniętego. - Po tym, jak ryzykowałem życie, zamieniając się w drzewo, 
a potem skacząc nad przepaścią, trzymałem cię w gałęziach... hm, to znaczy w ramionach... 
czule niczym matka dziecię.
      - Więc to działo się naprawdę? - Saryon utkwił w Simkinie tępe spojrzenie 
załzawionych oczu. - To nie był... zły sen? - Dotknąłeś mnie do żywego! - westchnął Simkin i 
rzeczywiście wyglądał na urażonego. - Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem, ty nie 
pamiętasz. Przecież wiesz, że traktuję cię jak ojca...
      Saryon, wzdrygnąwszy się, podciągnął koc ku szyi. Zamykając oczy, wymazał 
wszystko z pamięci: Simkina, szatę w stylu Trup w Błękicie, przepastny pokój i głosy, które 
słyszał (lub które mu się śniły). Młody człowiek terkotał dalej, Saryon jednak już nie słuchał, 
zbyt zmęczony, żeby przejmować się czymkolwiek. Zasnął niemal, ale powróciło doń 
okropne uczucie spadania i zachłysnąwszy się, ponownie otworzył oczy. I wtedy dotarł do 
jego świadomości odległy dźwięk, jakby dudnienie, który rytmicznie basował jego 
koszmarom.
      - Co to takiego? - zapytał pokasłując.
      - To znaczy co? - Ten hałas... To dudnienie...
      - Huta żelaza...
      Huta żelaza. W Saryonie zamarła dusza. Vanya mówił prawdę. Czarownicy należący 
do Bractwa odkryli ponownie starą, skazaną na zapomnienie sztukę - Sztukę Mroku, która 
nieomal stała się przyczyną zguby całego świata. Jakimiż ludźmi są ci, co stracili swe dusze 
na rzecz Dziewiątej Tajemnicy? Muszą być bestiami, demonami, on zaś jest teraz między 
nimi - zupełnie sam. Sam, jeśli nie liczyć Simkina. Ale kim, lub czym, był Simkin? Czym był 
Simkin? Jeśli to drzewo i skrzaty nie zrodziły się w wyobraźni Saryona, mogło być i tak, że 
głosy, które słyszał, również należały do rzeczywistości, co oznaczałoby, iż Simkin go 
zdradził. „Wysłano go po ciebie, Joramie”. Głos, który wymówił te słowa, wcale nie żartował. 
„Pomyśl, Mosiah, czy to moja wina, iż świat, tam na zewnątrz, jest okrutny i podstępny? 
Ośmielę się twierdzić, że nasz katalista nieprędko sam odważy się stawić mu czoło”. Zniknęły 
gdzieś zielone koronki, pomarańczowy jedwab i olśniewający gładki uśmieszek. Trup w 
Błękicie. Zimny i ostry jak żelazo.
      Joram wie, kim jestem i po co tu przybyłem, z nagłym dreszczem pojął Saryon. Zabije 
mnie. Raz już zabił. Być może jednak nie pozwolą mu na to. Mimo wszystko potrzebują 
katalisty. Tak przynajmniej twierdził Vanya. Jakże jednak mogę iść na rękę wrogom, tym 
szalonym Czarnoksiężnikom? Czyż nie byłoby to pomaganiem im w uprawianiu ich 
przeklętej sztuki? Czyżby Vanya tego nie przewidział? Saryon, oddychając z trudem, usiadł 
na łóżku, a myśli leniwie przedzierały się przez jego otępiały umysł. Nie zgodzę się! - 
postanowił. Przy pierwszej sposobności, kiedy Joram i ja będziemy sami, otworzę Korytarz i 
powrócimy razem. Mimo iż on jest Martwy, we dwójkę posiadamy dość Życia, by użyć 
magii. Zabiorę go z powrotem i skończę z tym, niech potem Vanya robi z Joramem, co 
zechce. Ja zaś opuszczę ich Źródło i ich szpiegów, ich kłamstwa, pobożność i puste nauki. 
Może powrócę potem do domu mego ojca. Stoi pusty i należy do Kościoła. Zamknę się wśród 
moich ksiąg...
      Saryon, gorączkowo potrząsając głową, położył się ponownie. Miał niejasne 
przeczucie, że Simkin opuścił pokój, wyfruwając zeń niczym jakiś egzotyczny ptak, katalista 
był jednak zbyt chory i zmęczony, aby zwrócić na to uwagę.
      Katalista zapadł w ciężki sen. W tym śnie, wyłaniając się z płomieni i dymu huty 
żelaza, pojawiła się przed nim wizja Czarnoksiężjjjjm - człowieka o twarzy poznaczonej 
wszelkimi złymi namiętnościami, oczach zaczerwienionych od codziennego wpatrywania się 
w ogień i skórze cuchnącej potem od uprawiania odrażającej sztuki. Gdy Saryon zamarł z 
przerażenia, Czarnoksiężnik zbliżył się do niego. W dłoni trzymał rozżarzony żelazny pręt...
      - Spokojnie, Ojcze. Nie masz powodów do niepokoju. Saryon stwierdził, że siedzi, 
choć nie przypominał sobie samego aktu dźwigania się z pościeli, i gorączkowo usiłuje 
odrzucić koce i uciec z łóżka. Jasny blask płomienia oślepiał go zupełnie w tym mrocznym 
pomieszczeniu. Nie mógł niczego dostrzec... Nie chciał niczego widzieć...
      - Ojcze! - potrząsała nim jakaś dłoń. - Ojcze, obudź się. Bredzisz w malignie.
      Roztrzęsiony Saryon w końcu przyszedł do siebie. Wróciła mu też świadomość 
miejsca i czasu. Znowu miał sen. Ale czy naprawdę? Mrużąc oczy, wpatrzył się w płomienie. 
Głos, który usłyszał, nie należał do Simkina, ale do kogoś starszego, był bardziej basowy. 
Czarnoksiężnik...
      Gdy jego oczy dostosowały się w końcu do oświetlenia, zobaczył, że rozżarzony 
żelazny pręt zmienił się w zwykły płonący kwacz, trzymany przez starego człowieka, którego 
pomarszczona twarz uśmiechała się dobrotliwie do zdumionego katalisty. Łagodny był 
również dotyk dłoni na jego ramieniu. Wzdychając z ulgą, Saryon opadł na poduszki. To nie 
Czarnoksiężnik. Być może sługa, nikt ważny. Rozglądając się dookoła, zauważył, że pokój 
tonie w mroku. Zastanawiał się leniwie, czy zapadła noc, czy mrok ten powstał w wyniku 
ostatecznego zwycięstwa sił zła nad światłem w tym przeklętym miejscu.
      - No, już, tak jest lepiej. Chłopak powiedział, że rzucasz się przez sen. Połóż się i 
odpręż. Wkrótce przyjdzie moja żona z Uzdrowicielką...
      - Uzdrowicielka? - Saryon zaskoczony wbił spojrzenie w starego człowieka. - Macie 
tu Uzdrowicielkę? - Obawiam się, iż to tylko Druid klasy Mannanish, nikt znaczniejszy. Ale 
jest zręczna w używaniu ziół i posiada sporą wiedzę zapomnianą już w świecie zewnętrznym. 
Wiedza ta niepotrzebna jest Druidom, jak mniemam, skoro wy, kataliści, pomagacie im swoją 
sztuką.
      Podreptawszy w drugi koniec pokoju, stary człowiek użył łuczywa do rozniecenia 
ognia w palenisku, a następnie zgasił je w wiadrze wody.
      - Być może dzięki twej obecności wśród nas, Ojcze, nie będziemy już musieli 
komentować się wyłącznie darami natury - mówił dalej starzec. Opowiadając cały czas o 
Uzdrowicielce i jej umiejętnościach, wziął w rękę coś, co z pozoru wydawało się zwykłym 
patykiem, wepchnął jeden z końców w ogień i zapalił.
      Leżący na plecach Saryon z dziwnym podnieceniem śledził ruchy starca, kręcącego 
się po oświetlonej ogniem izbie, i niezbyt pilnie słuchał potoku jego wymowy. Nawet 
postękiwania starego człowieka, który końcem tego płonącego patyka podpalił kilka 
wysokich, grubych lasek stojących na prymitywnych podstawkach, nie wyrwały katalisty z 
tego dziwnego stanu. Zdziwił się, stwierdziwszy, że płomień nie zgasł ani nie pochłonął tych 
lasek natychmiast. Na czubku każdej pozostał niewielki, palący się spokojnie płomyk, a pokój 
wypełniło łagodne światło.
      - Mannanish jest dobrą kobietą i bardzo oddaną swej pracy. Jej sztuka uzdrawiania 
ocaliła niejedno życie w naszym osiedlu. Iluż jednak jeszcze mogłoby przeżyć, gdyby 
wzmocnić siłę jej magii? Nie masz pojęcia - mówił starzec, wracając na swe miejsce i 
uśmiechając się z góry ku Saryonowi - od jak dawna modliłem się do Almina, by zesłał nam 
katalistę.
      - Modliłeś się do Almina? - Przez chwilę Saryon nie pojmował znaczenia tego, co 
usłyszał, potem do jego otępiałego nieco umysłu przeniknęła prawda. - Nie należysz do nich.
      - Do kogo, Ojcze? - zapytał stary człowiek, a jego uśmiech pogłębił się lekko.
      - Do Czarnoksiężników. - Saryon kaszlnął i pokazał gestem na drzwi. - Do tych 
Technologów. Jesteś ich niewolnikiem? Sięgając pod kołnierz swojego szarego ubrania, 
starzec wyjął dziwny medalion, przymocowany do złotego łańcucha pięknej roboty, który 
miał zawieszony na szyi.
      Wyryty w drewnie medalion wykonano w kształcie pustego wewnątrz kręgu, z 
którego środka biegło ku obrzeżu dziewięć szprych.
      - Ojcze - powiedział z prostotą stary człowiek, a jego pomarszczona twarz przybrała 
dumny wyraz. - Ja jestem Andon, ich przywódca.
      - Spokojnie, Ojcze. O, tak, dobrze. Oprzyj się na moim ramieniu. To twój pierwszy 
spacer. Nie trzeba, byś się przemęczał.
      Idący powoli obok starego człowieka Saryon, oparłszy dłoń na jego ramieniu, zmrużył 
oczy w ostrym blasku słońca, a jednocześnie z zadowoleniem wciągnął w płuca świeże 
powietrze, bogate w zapachy późnego lata.
      - Musiałeś przeżyć niesamowite przygody - mówił dalej Andon, gdy opuścili 
podwórzec domku i ruszyli zapyloną drogą, biegnącą przez osadę. Dostrzegając utkwione w 
nich spojrzenia mieszkańców wioski, stary człowiek skwitował je skinieniem głowy. Nikt do 
nich nie przemówił, choć wielu mierzyło katalistę wzrokiem pełnym nieskrywanej 
ciekawości. Oczywiste było, że powstrzymuje ich szacunek i podziw, jakie żywili dla starca.
      Tacy są więc ci Czarnoksiężnicy, rozmyślał Saryon. Twarze pełne złych namiętności? 
Twarze matek, hołubiących małe dzieci. Czerwone, płonące ślepia? Zmęczone, 
przepracowane i pełne troski oczy. Pieśni wielbiące potęgę mroku? Śmiechy bawiących się na 
uliczce dzieci. Jedyną różnicą, jaką dostrzegał pomiędzy tymi tutaj a mieszkańcami Walren, a 
nawet obywatelami Merilon, był fakt, że ci ludzie rzadko posługiwali się magią, lub wcale z 
niej nie korzystali. Musieli oszczędzać zasoby Życia, jako że nie mieli katalisty, który by je 
dla nich odnawiał. Czarnoksiężnicy chodzili pieszo, w miękkich skórzanych butach drepcąc 
po zaśmieconej uliczce.
      Saryon skierował wzrok ku grupie ludzi zajętych budową domku. Nie byli to jednak 
Pron-Alban, wydobywający pieczołowicie kamień z ziemi i zręcznie nadający mu kształt za 
pomocą magii. Ci ludzie posługiwali się dłońmi i ustawiali prostokątne bryły sztucznych 
głazów; jeden na drugim. Bowiem nawet te kamienie były dziełem ludzkich rąk, jak 
powiedział stary człowiek. Glina formowana w bloki i suszona w słońcu. Przystając na 
moment, Saryon z ponurą fascynacją obserwował, jak układano kamienie w równe, zwarte 
szeregi, łącząc je razem jakąś lepką substancją, rozkładaną pośrodku. Nie był to wcale jedyny 
przykład użycia Technologii. Wszędzie, gdzie spojrzał, widział dzieła Mrocznej Sztuki.
      Nic nie rzucało się bardziej w oczy niż sam symbol Bractwa - medalion, noszony 
przez starca na szyi - Koło. Małe koła powodowały, że obładowane wozy toczyły się po 
ziemi, wielkie koło kradło Życie rzece, używając go - jak twierdził Andon - do poruszania 
innych kół wewnątrz budynku z cegły. Te zaś koła zmuszały wielkie kamienie do 
nieustannego tarcia o siebie, w rezultacie czego zboże zostawało zmielone na mąkę. 
Czarnoksiężnicy wyryli swe piętno i na samym krajobrazie.
      Za rzeką katalista widział czarne, patrzące na niego z gniewną wymówką ślepia 
wykonanych ręką człowieka jaskiń. Tam właśnie, wyjaśnił mu Andon, dawno temu 
Technologowie wydzierali ziemi kamień zawierający żelazo; używali przy tym jakiejś 
diabelskiej substancji, która dosłownie mogła rozerwać skałę na strzępy. Umiejętność ta, jak 
ze smutkiem wyznał Andon, dawno uległa zapomnieniu. Czarnoksiężnicy musieli zadowalać 
się rudą, pozostawioną im przez przodków.
      Ponad wszelkie zaś dźwięki, rozmowy, śmiech i płacz wybijało się nieustające, 
dobiegające z huty dudnienie, niosące się przez wioskę niczym ponure bicie w dzwon na 
trwogę.
      Perwersja i nadużywanie Życia! - krzyczał w Saryonie katalista. Przecież oni niszczą 
magię! Jednak logicznie rozumujący umysł odpowiadał: To przetrwanie. Być może, ta sama 
logika skłaniała kiedyś Saryona do wymyślania nowych koncepcji matematycznych, 
dotyczących jego sztuki. Zauważył już przecież, iż ceglany dom, w którym mieszkał, był 
cieplejszy i bardziej przytulny niż wydrążone w uschniętych drzewach chaty Magów Pól. 
Czyż nie można byłoby czegoś z tym zrobić...? Zaszokowany tym, iż przyłapał się na takich 
myślach, Saryon zmusił się do słuchania starego człowieka.
      - O, tak, twe przygody musiały być naprawdę niesamowite. Schwytany przez 
olbrzymy, walczący z centaurami, wyrwany śmierci przez zamienionego w drzewo Simkina... 
Pewnego dnia chętnie wysłucham twojej wersji, jeśli opowiadanie o tym nie będzie cię 
krępowało. - Andon uśmiechnął się pobłażliwie. - Niektórzy nie dowierzają Simkinowi.
      - Opowiedz mi coś o Simkinie - wtrącił Saryon, rad nadarzającemu się odwróceniu 
uwagi. - Skąd się tu wziął? Co o nim wiecie? - Co wiemy o Simkinie? Właściwie to nic. 
Oczywiście opowiada nam o sobie różne rzeczy, ale to wszystko brednie, jak myślę, niczym 
te jego opowieści o Diuku takim to a takim i Hrabinie de cośtam. Spoglądając na katalistę, 
Andon dodał łagodnym tonem: - Ojcze, my nie zadajemy pytań tym, co przychodzą, by z 
nami zamieszkać. Ktoś na przykład mógłby zastanawiać się, co też katalista ze Źródła, 
którym oczy wiście jesteś, jeśli wybaczysz mi to stwierdzenie, popełnił takiego, że musiał 
szukać samotności na Bezdrożach.
      Rumieniąc się Saryon wybąkał: - Widzisz, ja...
      Stary człowiek przerwał mu.
      - Ależ nie, o nic nie pytam. I niczego nie musisz opowiadać. Taki jest nasz obyczaj w 
tym osiedlu, a jest on równie stary, jak samo osiedle. - Iz nieoczekiwanym westchnieniem 
Andon potrząsnął głową. Jego oczy stały się nagle oczami starego, zmęczonego człowieka. - 
Może to i nie najlepszy obyczaj - mruknął, gdy wzrok jego powędrował ku dużemu 
budynkowi, stojącemu w pewnym oddaleniu od innych, na szczycie niewielkiego pagórka. 
Wyższy niż pozostałe, pobudowany z tych samych sztucznych bloków, wydawał się nowszy 
niż większość domów w osadzie. - Gdybyśmy zadawali pytania, moglibyśmy uniknąć wielu 
strapień i udręk.
      - Nie pojmuję. - Podczas swej rekonwalescencji Saryon zauważył, że nad tymi, którzy 
go odwiedzali, nad Andonem, jego żoną i Uzdrowicielką, krąży jakiś cień. Zachowywali się 
nerwowo, niekiedy zaś rozmawiali przyciszonymi głosami, jakby obawiali się, że ktoś może 
ich podsłuchać. Przypominając sobie niektóre wypowiedzi Simkina, niejednokrotnie chciał 
zapytać o powód takiego zachowania. Jednak nadal czuł się wśród nich intruzem, wciąż było 
mu nieswojo w tym dziwnym, mrocznym otoczeniu.
      - Mówiłem ci, iż jestem przywódcą tych ludzi - powiedział Andon tak cicho, że 
Saryon, aby go usłyszeć, musiał się nachylić. Ulica, którą szli, nie była zatłoczona, starzec 
wolał jednak nie ryzykować możliwości, iż zostaną podsłuchani przez jednego z tych 
niewielu, co spiesznie przechodzili obok nich, podążając ku swoim sprawom. - Nie jest to 
prawdą, ściśle rzecz biorąc. Byłem przywódcą kilka lat temu. Teraz przewodzi nam kto inny.
      - Blachloch - wypalił Saryon, zanim zdążył cokolwiek pomyśleć.
      Stary człowiek zatrzymał się i spojrzał na niego zaskoczony.
      - Tak, a skąd ty...
      - Simkin opowiedział mi o nim... trochę. Andon z ponurą miną skinął głową.
      - Simkin. Tak. Oto masz kogoś, myślę o Blachlochu, kto, jak sądzę, może powiedzieć 
ci coś więcej o Simkinie. Wydaje się, iż Simkin spędza sporo czasu w towarzystwie warloka. 
Nie spodziewaj się jednak, że Blachloch odpowie na twoje pytania. Prawdziwy z niego Duuk-
tsarith. Nieraz zastanawiałem się, jakiż musiał być powód, dla którego został wyrzutkiem we 
własnym, przeklętym Zakonie. Stary człowiek wzdrygnął się.
      - Ale - Saryon spojrzał na liczne domki i sklepiki ciągnące się wzdłuż uliczek osady - 
was jest wielu, on zaś tylko jeden. Dlaczego...
      - ...nie powstaniemy przeciw niemu? - Stary człowiek ze smutkiem potrząsnął głową. - 
Czy kiedykolwiek miałeś do czynienia z Wykonawcami? Czy kiedykolwiek czułeś na sobie 
dotyk ich dłoni, wysysający z ciebie Życie, jak pająk ssie krew z żył ofiary? Nie musisz 
odpowiadać, Ojcze. Jeśli kiedykolwiek to przeżyłeś, zrozumiesz mnie. Co zaś tyczy się nas 
samych... Owszem, jest nas wielu, nie jesteśmy jednak zjednoczeni. Teraz możesz tego nie 
pojąć, ale zrozumienie przyjdzie z czasem. - I starzec nieoczekiwanie zmienił temat rozmowy. 
- Jeśli nadal ciekawi cię Simkin, możesz porozmawiać o nim z tymi dwoma młodymi ludźmi, 
którzy dzielą z nim mieszkanie.
      Pojmując, że Andon najwyraźniej nie pragnie mówić o byłym Wykonawcy, Saryon 
nie sprzeciwiał się poniechaniu tego tematu i dość chętnie powrócił do rozmowy o Simkinie, 
mówiąc, iż ciekawią go przyjaciele szaławiły.
      - Nazywają się Joram i Mosiah - stwierdził Andon. - Ponieważ przez jakiś czas żyłeś 
w Walren, być może słyszałeś coś o Mosiahu od jego ojca. - Nagle starzec zatrzymał się i 
zatroskany spojrzał na Saryona. - Ojcze, ależ ty zbladłeś. Obawiałem się, że ta przechadzka 
może być nieco męcząca. Czy nie zechciałbyś usiąść? Jesteśmy nie opodal parku.
      - O, tak, dziękuję - powiedział Saryon, choć wcale nie czuł się zmęczony. Zatem 
Simkin nie kłamał, mówiąc, że on i Joram są przyjaciółmi. Były jeszcze te głosy w jego 
pokoju, które słyszał podczas swej choroby. Joram... Mosiah... Simkin...
      - Oni teraz pracują, mam na myśli Jorama i Mosiaha. Nikt nigdy nie widział, by 
Simkin uderzył choćby palcem o palec - powiedział Andon, pomagając Saryonowi przysiąść 
na ławeczce w chłodnym cieniu rozłożystego dębu. - Czy czujesz się, Ojcze, lepiej? Mogę 
posłać po Uzdrowicielkę...
      - Nie, dziękuję - mruknął Saryon. - Miałeś rację. Słyszałem o Mosiahu. Słyszałem 
oczywiście i o Joramie - dodał nieco ciszej.
      - To niezwykły młodzieniec - powiedział Andon. - Zakładam, iż ponieważ przybyłeś z 
Walren, słyszałeś o zabójstwie nadzorcy? Saryon, obawiając się, by nie powiedzieć zbyt 
wiele, skinął tylko głową.
      Stary człowiek westchnął.
      - I my, rzecz jasna, dowiedzieliśmy się o tym. Wieści rozeszły się szybko. Niektórzy 
spośród nas ujrzeli w nim bohatera. Inni pomyśleli, iż może on być użyteczny ich celom. - 
Andon, wypowiadając te słowa, spojrzał ponuro w stronę dużego, murowanego budynku na 
wzgórzu. - Po to właściwie został tu sprowadzony.
      - A ty? - zapytał Saryon. Odczuwał już głęboki szacunek dla tego łagodnego, mądrego 
człowieka. - Co ty sam myślisz o Joramie? - Obawiam się go - przyznał Andon z uśmiechem. 
- Być może, Ojcze, w ustach Czarnoksiężnika uprawiającego Mroczną Sztukę wyznanie to 
wyda ci się dziwne. Tak - poklepał Saryona po dłoni.- wiem, co o nas sądzisz. Widzę na twej 
twarzy strach i odrazę.
      - Po prostu... niełatwo mi się z tym pogodzić - czerwieniąc się wybąkał Saryon.
      - Pojmuję to. Nie jesteś jedyny. Wielu z tych, którzy do nas przyszli, czuło to samo. 
Myślę, że na przykład Mosiahowi nadal trudno jest żyć wśród nas.
      - Ale wróćmy do Jorama - odezwał się Saryon z pewnym wahaniem w głosie, nie był 
bowiem pewien, czy jego zainteresowanie nie wyda się podejrzane. - Czy miałeś rację? 
Należy się go obawiać? - Katalista poczuł dreszcz niepewności i z niepokojem oczekiwał 
odpowiedzi. Kiedy jednak nadeszła, okazała się dla niego niespodzianką.
      - Nie wiem - odparł Andon łagodnie. - On żyje wśród nas ponad rok, ale czuję, że 
wiem o nim mniej niż o tobie, Ojcze, którego znam od kilku zaledwie dni. Obawiać się go? 
Tak, obawiam się, ale nie dla powodów, o których myślisz. I nie jestem w tym mniemaniu 
osamotniony. - Spojrzenie Andona raz jeszcze powędrowało ku zbudowanemu z cegieł 
budynkowi na wzgórzu.
      - Wykonawca? Miałby bać się siedemnastoletniego chłopca? Teraz Saryon nie krył 
sceptycyzmu.
      - Och, on się do tego nigdy nie przyzna, nawet przed samym sobą. A jednak boi się, a 
jeśli nie czuje obaw, to powinien.
      - Dlaczego? - spytał Saryon. - Czy ten młodzieniec jest kimś aż tak wybitnym? Ma aż 
tak gwałtowny charakter? - Nie, nic z tych rzeczy. Jeśli chodzi o morderstwo nadzorcy, to 
wiesz, że można by dopatrzyć się okoliczności łagodzących. Joram dopuścił się go na zabójcy 
swej matki. On nie ma dzikiej czy gwałtownej natury. Gdybym miał cokolwiek mu zarzucić, 
to zbytnie opanowanie. Zimny jest i twardy jak głaz. l samotny... tak bardzo samotny.
      - A więc? - Niech pomyślę. - Andon zmarszczył brwi, usiłując ubrać myśli w słowa. - 
To z powodu... Ojcze, czy zdarzyło ci się kiedykolwiek wejść pomiędzy wielu ludzi i prawie 
natychmiast wyróżnić w tym tłumie jedną osobę? Nie dzięki temu, co powiedziała lub zro- 
biła, ale dla samej jej obecności? Joram jest właśnie taki. Może dlatego, że odebrał życie 
drugiemu człowiekowi i został naznaczony przez Alnnina. Wokół niego wyczuwa się jakieś 
napięcie, jakby wskazywał go palec przeznaczenia. - Stary człowiek z powagą wzruszył 
ramionami. - Nie umiem ci tego wyjaśnić, ale przekonasz się sam. Jeśli chcesz, możesz zaraz 
go poznać. Właśnie podążamy w tym kierunku. Joram, widzisz, pracuje w hucie.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VII. HUTA 
      
      KATECHIZM GŁOSI: Paranie się Mroczną Sztuką Dziewiątej Tajemnicy jest 
paraniem się Śmiercią.
      Katechizm głosi: Dusze tych, co parają się Śmiercią, zostaną wrzucone do jamy 
ognistej, gdzie po wsze czasy cierpieć będą męki wieczyste.
      Tak więc ci tutaj zmierzają ku własnej zgubie - pomyślał Saryon, patrząc w 
rozświetlany czerwonawym płomieniem półmrok huty.
      Andon wszedł do jaskini przed nim, powiedział coś do pracujących tam ludzi i gestem 
ręki przywołał katalistę. Ujrzawszy, że Saryon nie wszedł za nim, stary człowiek rozejrzał się 
dookoła. Saryon zobaczył poruszające się wargi Andona, ale w hucie panował taki hałas, że 
nie usłyszał ani słowa. Starzec ponowił gest.
      - Wejdź. Wejdź.
      Twarz starca oświetlały żółtopomarańczowe płomienie, w jego oczach lśniło odbicie 
czerwonego serca paleniska, a koło, które nosił na piersi, migotało iskierkami światła. 
Ogarnięty trwogą, widząc przed sobą wcielenie Czarnoksiężnika z koszmarnego snu, Saryon 
cofnął się od ziejącego mrokiem wejścia. Andon naprawdę mógł być Upadłym, powstającym, 
by wciągnąć katalistę w płomienie.
      Na widok lęku zakonnika twarz Andona zmarszczyła się grymasem zdumienia i urazy. 
Jednak niemal natychmiast zastąpiło je zrozumienie.
      - Przepraszam, Ojcze. - Saryon ujrzał, jak wyrazy te formują się na wargach Andona. - 
Powinienem przewidzieć, jakie wrażenie  wywrze na tobie ten widok. - Stary człowiek 
podszedł ku niemu. - Wracajmy do domu.
      Saryon jednak nie był w stanie zrobić kroku. Stał i patrzył, jak zaczarowany. Hutę 
ulokowano w jaskini wcinającej się w zbocze góry. Naturalny komin unosił dokuczliwe 
wyziewy i zmniejszał żar, bijący od wielkiej ilości płonącego czerwono węgla drzewnego, 
zgromadzonego pośrodku obszernego, okrągłego, kamiennego paleniska o kształcie płaskiej 
bryły. Nad tym piętrzyło się duże, podobne do worka urządzenie, jak ciężko dyszący potwór 
dmuchające powietrzem w węgle i podsycające ich ognisty żywot.
      - Co... co oni robią? - zapytał Saryon, pragnący jak najszybciej opuścić to miejsce, a 
jednocześnie przyciągany ku niemu jakąś straszną fascynacją.
      - Podgrzewają rudę żelaza, dopóki nie stanie się stopioną masą - Andonowi udało się 
przekrzyczeć łomot, syk i dyszenie która zawiera pozostałości rudy i węgla.
      Gdy tak Saryon patrzył, jeden z pracujących w hucie młodych ludzi podszedł do 
paleniska i używając czegoś, co zdawało się szkaradnym, wykonanym z metalu 
przedłużeniem jego ramienia, uniósł spomiędzy węgli kęs rozżarzonego do czerwoności 
żelaza. Przenosząc go na inną płaską bryłę - tym razem nie z kamienia, ale również żelazną - 
wziął jakieś narzędzie i zaczął walić nim w gorący metal.
      - To on... to znaczy Joram - powiedział Andon.
      - Co on robi? - Saryon czuł, iż słowa rodzą się na jego ustach, jednak sam ich nie 
słyszał.
      - Młotem nadaje żelazu formę, jakiej potrzebuje - objaśniał dalej Andon. - Może 
zrobić to tak jak w tej chwili, mógłby też wlać stopione żelazo do formy, poczekać, aż 
ostygnie, i obrobić ostatecznie.
      To przecie niszczenie Życia w kamieniu. Kształtowanie żelaza narzędziami. Zmiana 
jego własności, danych nam przez Boga. Zabijanie magii. Paranie się Śmiercią. Takie myśli 
odbijały się echem w umyśle Saryona przy każdym uderzeniu młota.
      Zaczął się już odwracać, lecz w tejże chwili młody człowiek, pracujący w mroku huty, 
uniósł głowę i spojrzał mu w oczy.
      Napisano, iż Almin zna ludzkie serca, ale nimi nie włada. Tak więc każdy człowiek 
może sam wybierać swe przeznaczenie, Almin może jednak przewidzieć, co ów człowiek 
zrobi, aby dopełnić tego przeznaczenia. Stając się jednością z umysłem Almina, Wróżbici 
potrafili przewidzieć przyszłość. Powiedziano również, iż dwie dusze, którym przeznaczone 
jest zetknąć się na dobre czy na złe, poznają to natychmiast w chwili spotkania.
      W tej właśnie chwili spotykały się dwie dusze. I wiedziały.
      Niczym uderzenia młota, co rozbijały czarny, pokrywający rozpalone żelazo żużel, 
mroczne spojrzenie Jorama wstrząsnęło Saryo- nem. Poruszony do najtajniejszych głębin 
swej jaźni, katalista odwrócił się od huty i jej oświetlanych płomieniami mroków.
      Andon unosił się obok niego.
      - Nie wyglądasz najlepiej, Ojcze. Przykro mi. Powinienem był wiedzieć, jak 
szokujące...
      Głos starego człowieka ginął jednak w nieustannym łomocie uderzeń młota i upartym 
spojrzeniu tych brązowych oczu. Bowiem Saryon znał te oczy i znał tę twarz.
      Brnąc uliczkami osady, mgliście zdając sobie sprawę z obecności Andona, nie 
dostrzegając go jednak i nie słysząc, Saryon widział przed sobą tylko te chłodne oczy, które 
nie odbijały nawet żaru płynnego żelaza. Widział też gęste czarne brwi, podkreślające 
zmarszczki goryczy na pokrytym kroplami potu czole. Widział ponure, nie znające uśmiechu 
usta, wysoko osadzone kości policzkowe i lśniące żywą czerwienią paleniska czarne włosy.
      Znam tę twarz! - powiedział sobie. Ale skąd? Widziałem ją w innym nastroju. 
Pomyślał o smutku, nie o goryczy. O smutku, który nigdy jej nie opuszczał, nawet w radości. 
Może widział ją siedemnaście lat temu, u Źródła. Być może znał ojca owego wyklętego 
chłopca. Saryon przypomniał sobie, że słyszał jakieś pogłoski o procesie katalisty-renegata. O 
tym skandalu rozprawiano całymi tygodniami, on sam jednak był wtedy zbyt zajęty własną 
udręką, by ciekawiły go sprawy innego człowieka. Może zapamiętał to podświadomie, nic o 
tym nie wiedząc. Zapewne tak powinien to sobie tłumaczyć. Nie może być inaczej, a jednak...
      Wizerunki tej twarzy przepływały przez jego pamięć. Widział ją uśmiechniętą, 
niekiedy śmiejącą się, zawsze jednak naznaczoną cieniem smutku...
      Rozpoznał ją! Znał ją dobrze! Już niemal połączył ją z imieniem...
      Zanim jednak zdołał je sobie przypomnieć, rozwiało mu się w pamięci, jak pasmo 
mgły na wietrze.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VIII. WARLOK 
      
      SIMKIN, ostrożnie wybierający drogę pośród błotnistych uliczek wioski 
Technologów, wyglądał jak jaskrawo upierzony, zabłąkany w tej posępnej, ceglanej dżungli 
ptak. Wielu trudzących się w pobliżu ludzi obrzucało go spojrzeniami pełnymi czujnego 
podziwu, niby rzadkie zjawisko, które nagle zjawiło się pomiędzy nimi. Niektórzy krzywili 
się i mruczeli pod nosem niepochlebne komentarze, inni tu i ówdzie wesoło pozdrawiali 
pysznie odzianego młodego człowieka, co kroczył uliczkami, uważnie unikając błocka. Na 
kąśliwe uwagi i przyjazne powitania Simkin odpowiadał jednakowo - obojętnym skinieniem 
zdobnej koronkami dłoni albo uchyleniem uwieńczonego różowym piórem kapelusza, który 
właśnie dodał, jakby po dłuższym namyśle, do swego stroju.
      Wiejską dzieciarnię ucieszył jednak jego widok. Stanowił dla niej źródło miłej 
rozrywki i łatwą ofiarę. Tańcząc dookoła, chłopcy usiłowali dotknąć jego dziwnej odzieży, 
kpili z jego okrytych jedwabiem nóg i podbechtywali się wzajemnie do obrzucania go błotem. 
Najzuchwalszy z nich - rosły jedenastolatek, który wyrobił sobie już reputację miejscowego 
twardziela - pokusił się nawet o próbę trafienia Simkina grudą pomiędzy łopatki. Podkradłszy 
się z tyłu do młodego człowieka, już, już miał rzucić, gdy ten się odwrócił. Nie odezwał się 
do smarkacza, stanął po prostu i przez chwilę na niego patrzył. Odskoczywszy raptownie, 
łobuziak czmychnął i oczywiście sprał pierwszego lepszego malca, który nawinął mu się pod 
rękę.
      Wzdychając z niesmakiem, Simkin szczelniej owinął się peleryną i właśnie ruszał 
dalej, kiedy drogę zastąpiło mu kilka kobiet. Skromnie odziane, niewykształcone, o 
czerwonych, pokrytych odciskami od ciężkiej pracy dłoniach, stanowiły jednak elitę dam w 
osadzie: jedna z nich była żoną kowala, druga sztygara z kopalni, mężem trzeciej zaś był 
wytwórca świec. Stłoczywszy się dookoła Simkina. zażądały niezwłocznie i z pewnym 
zawstydzeniem, by poinformował je o nowinkach z dworu, znanego im zresztą wyłącznie z 
relacji młodego człowieka. Dworu, który był im równie odległy jak księżyc czy słońce.
      Ku ich uciesze Simkin chętnie spełnił prośbę.
      - Imperatorowa powiedziała mi ostatnio: „Simkin, mój skarbie, skąd wziąłeś ten 
odcień zieleni?”. Ja zaś na to: „Nie wziąłem go, Miłościwa Pani. Sam pojawił się, gdy 
gwizdnąłem”. Ha! ha! dobre, nieprawdaż? Co pani powiedziała, moja droga? Niczego nie 
słyszę przez ten piekielny łomot! - Rzucił w stronę huty spojrzenie, po którym powinna 
natychmiast stanąć w ogniu. - Zdrowie? Imperatorawej? Mizerne, po prostu niknie w oczach. 
A jednak nalega, aby co noc wydawać bale. Ależ nie kłamię. I gdybyście panie zapytały mnie 
o zdanie, rzekłbym, iż jest to w złym guście. „Czy nie sądzisz, panie, że złapała coś 
zaraźliwego?”, zapytałem starego Diuka Mardoca. Biedny człowiek. Nie zamierzałem go 
denerwować. Tak jak stał, złapał swego katalistę, mówię wam... i zniknął, zanim 
zdążyłybyście mrugnąć okiem. I kto by pomyślał, że staruszek złapał to już wcześniej. Co 
pani powiedziała? Ależ tak, są absolutnie najmodniejsze. Choć drapią mnie w łydki... Jednak 
muszę się już pożegnać. Idę z poleceniem naszego Szlachetnego Przywódcy. Czy 
widziałyście panie katalistę? Tak, panie go widziały. Razem z Andonem zwiedzali hutę. Obaj 
wrócili do domu Andona, katalista wyglądał zaś tak, jakby miał nagły nawrót choroby.
      - W to nie wątpię - mruknął Simkin pod nosem. Kłaniając się zamaszyście kapeluszem 
i gnąc w głębokim ukłonie, ruszył swoją drogą, trafiając w końcu do jednego z największych i 
najstarszych domów osady. Zapukawszy do drzwi, zaczai miętosić kapelusz w dłoniach, 
czekał jednak cierpliwie, pogwizdując skoczną melodyjkę.
      - Wejdź, Simkin. I witaj - miłym głosem powiedziała starsza kobieta, otwierając 
drzwi.
      - Dziękuję ci, Marto - odparł Simkin, całując przelotnie pomarszczony policzek. - 
Imperatorowa przesyła ci pozdrowienia i dziękuje za troskę o jej zdrowie.
      - Daj spokój - skrzywiła się Marta, machając dłonią, by rozwiać mocny zapach 
gardenii, który owionął ją, gdy Simkin przechodził obok. - Imperatorowa, akurat! Młody 
człowieku, jesteś albo kłamcą, albo głupcem.
      - Ach, Marto - szepnął Simkin, nachylając się bliżej, jakby chciał szepnąć jej coś w 
zaufaniu. - To właśnie pytanie zadała mi sama Imperatorowa. „Simkin”, powiedziała, „czy 
jesteś głupcem, czy kłamcą?” - I co jej odpowiedziałeś? - zapytała Marta, a jej wargi lekko 
zadrżały, choć usiłowała zachować powagę.
      - Powiedziałem tak: „Miłościwa Pani, jeśli powiem, że nie jestem ani jednym, ani 
drugim, okażę się jednym albo drugim. Jeśli powiem, że jestem jednym, okażę się drugim”. 
Marto, czy nadążasz za moim rozumowaniem? - A gdybyś odparł, że jesteś i jednym, i 
drugim? - spytała Marta, składając dłonie na fartuchu.
      - Dokładnie o to samo spytała Imperatorowa. Ja zaś: „Znaczyłoby to, iż nie jestem ani 
jednym, ani drugim”. - Simkin skłonił się dwornie. - Pomyśl nad tym, Marto. Imperatorowej 
zajęło to co najmniej godzinę.
      - A więc byłeś znów na dworze, nieprawdaż, Simkin? - zapytał Andon, wychodząc na 
powitanie młodzieńca. - Na którym? - Merilon. Zith-el. To nieważne - odparł Simkin, 
ziewając przeraźliwie. - Niechże wolno mi będzie zapewnić cię, panie, że wszystkie są do 
siebie podobne, szczególnie o tej porze roku. Wszędzie trwają przygotowania do Święta 
Plonów i różne tam takie... Strasznie to nudne. Klnę się na honor, wolałbym zostać i gawędzić 
z wami. Szczególnie - pociągnął znacząco nosem - gdy obiad pachnie naprawdę bosko, jak 
powiedział centaur o kalaliście, którego przyrządzał w potrawce. Ale, o czym to ja... A, 
katalista, tak, to powód, dla którego się tu zjawiłem. Czy on jest gdzieś niedaleko? - 
Odpoczywa - z powagą w głosie odparł Andon.
      - Nie złapał, jak sądzę, jakiejś choroby? - zapytał Simkin obojętnie, myszkując 
wzrokiem po pokoju i dostrzegając w końcu rozciągniętą na pryczy w ciemniejszym kącie 
postać.
      - Nie. Zrobiliśmy dziś rano dłuższy spacer i myślę, że nie był jeszcze gotów do tej 
próby.
      - Niedobrze. Stary Blachloch po niego przysyła - powiedział Simkin chłodnym tonem, 
obracając kapelusz w dłoniach.
      Twarz Andona pomroczniała.
      - Czy nie można z tym poczekać? - Obawiam się, że nie - odparł Simkin ziewając. - 
Sprawy nie cierpiące zwłoki i tak dalej. Znasz Blachlocha.
      Marta podeszła i stanęła obok męża, a na jej twarzy pojawił się niepokój; kobieta 
położyła dłoń na ramieniu mężczyzny. Andon uspokajająco poklepał ją po ręce.
      - O, tak - powiedział ze spokojem. - Znam go. A jednak nadal...
      Leżący na łóżku wstał.
      - Nie martw się, Andonie - odezwał się Saryon, podnosząc się z pościeli. - Czuję się 
dużo lepiej. Myślę, że to te wyziewy czy dymy wywołały zawrót głowy...
      - Ojcze! - jęknął zduszonym głosem Simkin, skacząc do przodu i obejmując Saryona 
ramionami. - Nie masz pojęcia, jak cudownie jest widzieć cię znowu na nogach i w dobrym 
zdrowiu. Tak się martwiłem! Tak okropnie się martwiłem...
      - No, no - powiedział Saryon, zaczerwieniony z zakłopotania, usiłując uwolnić się od 
opasujących go ramion młodego człowieka, który łkał bezwstydnie na jego ramieniu.
      - Już dobrze - rzekł dzielnie Simkin, cofając się o krok. Przepraszam. Zapomniałem 
się. - Z uśmiechem zatarł dłonie. Jesteś gotów? Jeśli czujesz się zmęczony, możemy pojechać 
wozem.
      - Czym? - Wozem - cierpliwie wyjaśniał Simkin. - No, wiesz... porusza się po 
terenie... ciągnięty przez konie... rzecz na kołach...
      - Eh, nie. Naprawdę wolałbym się przejść - pospiesznie zapewnił Saryon.
      - No, jak wolisz. - Simkin wzruszył ramionami. - Jednak teraz musimy już iść. - 
Puszczając katalistę przodem, młody człowiek praktycznie wypchnął go za drzwi. - 
Żegnajcie, Marto i Andonie. Miejmy nadzieję, że wrócimy na obiad. Jeśli nie, to nie krępujcie 
się i zaczynajcie bez nas.
      Zanim zdążył sobie zdać sprawę z tego, co się dzieje, Saryon znalazł się na ulicy, 
przecierając oczy ze snu. Na widok słońca opuszczającego się pomiędzy porastające brzegi 
rzeki drzewa zdał sobie sprawę z tego, iż przedrzemał większą część popołudnia. Nie czuł się 
jednak wcale lepiej i gdyby wcześniej miał możliwość wyboru, chętnie zrezygnowałby z tej 
drzemki. Teraz bolała go głowa i nie mógł jasno myśleć.
      A na dodatek miał spotkać się z Blachlochem - człowiekiem, który każdego w osadzie 
- od Andona po nie lękającego się samego diabła Simkina - napawał skrywanym strachem. 
Zastanawiam się, co myśli o nim Joram? - dumał przez moment Saryon. Potem gniewnie 
potrząsnął głową. Cóż za głupia myśl! Jak gdyby miało to jakiekolwiek znaczenie. Na 
szczęście spacer mnie orzeźwi, powiedział sobie, dostosowując krok do idącego obok 
Simkina.
      - Co możesz mi powiedzieć o tym Blachlochu? - zapytał Saryon półgłosem, gdy szli 
między wydłużającymi się coraz bardziej cieniami, rzucanymi przez budynki w powoli 
nadciągającym zmierzchu.
      - Nic, czego bym ci już nie rzekł. Nic, czego sam byś wkrótce nie odkrył - 
nonszalanckim tonem odparł Simkin.
      - Mówiono mi, że spędzasz sporo czasu w jego towarzystwie zauważył Saryon, 
spoglądając na Simkina z naganą. Młody człowiek skwitował to spojrzenie tylko zimnym, 
sardonicznym uśmieszkiem.
      - Niedługo to samo będą opowiadać i o tobie - zauważył. Saryon wzdrygnął się i 
szczelniej owinął habitem. Zaniepokoiła go myśl, czego też zażąda od niego ów warlok, 
Wykonawca, który został banitą. Dlaczego nie zastanowił się nad tym wcześniej? Ponieważ 
nigdy nie spodziewałem się - odpowiedział sam sobie z goryczą - iż pożyję dostatecznie 
długo, by tu dotrzeć. Teraz zaś jestem tutaj i nie mam pojęcia, co począć! Być może, 
pocieszał się. z nadzieją, nie chodzi o nic więcej niż danie tym ludziom dostatecznej ilości 
Życia, aby ułatwić im pracę. Pomyślał o tych nowych sposobach rachunków, które odkrył. 
Zapewne to wszystko, czego odeń oczekują...
      - Powiedz mi - odezwał się nagle do Simkina, rad, iż może zmienić temat i uciec od 
jednego problemu, zajmując się rozwikłaniem drugiego - jak udają ci się te magiczne sztuki, 
których dokonujesz? - A, wpadł ci w oko mój kapelusz? - spytał Simkin z odcieniem dumy w 
głosie, nawijając pióro na palec. - Najtrudniejszą sprawą nie jest wyczarowanie samego 
przedmiotu, ale wybranie odpowiedniego odcienia różu. Odrobinę zbyt wiele, i moje oczy 
będą wyglądały na podpuchnięte, jak powiedziała mi Księżna Fenwick, a podejrzewam, że 
miała rację...
      - Nie chodzi mi o kapelusz - uciął poirytowany Saryon. Miałem na myśli to drzewo. 
Zamienić się w drzewo! To absolutnie niemożliwe - dodał. - Oczywiście z matematycznego 
punktu widzenia. Myślałem i myślałem nad odpowiednimi wzorami...
      - Och, nie mam pojęcia o matematyce - powiedział Simkin, wzruszywszy ramionami. 
- Wiem po prostu, że to działa. Potrafiłem to robić, gdy byłem jeszcze małym urwisem. 
Mosiah powiada, iż to musi mieć coś wspólnego ze sposobem, w jaki jaszczurka, aby nie 
różnić się od otaczających ją skał, zmienia barwę skóry i tak dalej. Jeśli zechcesz, powiem ci, 
od czego się zaczęło. Obawiam się, iż przed nami jeszcze spory kawał drogi. - Jego spojrzenie 
powędrowało ku wysokiemu budynkowi. Budowla, odbijająca się czernią od czerwieni 
zachodzącego słońca, rzucała długi, mroczny cień na całe osiedle.
      - Byłem w Merilon opuszczonym dzieckiem - przyciszonym głosem zaczął Simkin. - 
Podrzuconym na progu. Pozostawionym własnemu losowi. Nigdy nie dowiedziałem się, kim 
byli moi rodzice. Najprawdopodobniej nie powinienem był w ogóle pojawić się na świecie, 
jeśli rozumiesz, co mam na myśli. - Wzruszywszy ramionami, parsknął krótkim, nieco 
wymuszonym śmiechem. - Przygarnęła mnie stara kobieta. Nie z miłosierdzia bynajmniej, 
zapewniam cię. W wieku pięciu lat harowałem, wyszukując na śmietnikach odpadków 
mających jakąkolwiek wartość, które ona mogłaby sprzedać. Prała mnie regularnie, nie 
żałując sił, aż w końcu od niej uciekłem. Wyrastałem na ulicach Dolnego Miasta, w tej jego 
części, której nie oglądacie z Kryształowych Wież. Czy masz pojęcie o tym, co Duuk-tsarith 
robią z bezdomnymi dziećmi? Saryon patrzył na niego zdumiony.
      - Bezdomne dzieci? Ależ...
      - Ja też - ciągnął Simkin, uśmiechając się tym swoim skąpym uśmieszkiem. - One po 
prostu... znikają... Byłem tego świadkiem. Moi przyjaciele. Znikali. Przepadali bez wieści. A 
pewnego dnia tuż przede mną na ulicy zmaterializowali się Wykonawcy. Nie miałem dokąd 
uciekać. Wciąż jeszcze słyszę - oczy Simkina zaszły mgłą - szelest ich czarnych habitów, tuż 
obok mnie, tak blisko... Byłem przerażony. Nie masz pojęcia, jak bardzo... Jedyną myślą, jaka 
kołatała mi się w głowie, była ta, iż oni nie mogą mnie zobaczyć, więc skupiłem na niej całe 
swe jestestwo. - Nieoczekiwanie Simkin uśmiechnął się. - I wiesz co? Nie zobaczyli mnie. 
Duuk-tsarith przeszli obok mnie... jak przeszliby obok każdego innego wiadra wystawionego 
na ulicę. Saryon potarł czoło.
      - Powiadasz więc, iż pod wpływem niezwykłego przerażenia zdołałeś...
      - Dokonać niezwykłej transformacji? Nie inaczej - odparł Simkin nie bez pewnej 
dumy. - Później nauczyłem się to kontrolować. I tak żyłem przez wiele, wiele lat.
      Saryon milczał chwilę, a potem zapytał ponuro: - A co z twoją siostrą? - Siostrą? - 
Simkin spojrzał na niego lekko zaskoczony. Jaką siostrą? Jestem sierotą.
      - Ta siostra, którą jako zakładniczkę trzymają członkowie Bractwa, pamiętasz? A co 
powiesz o twoim ojcu? Tym, co to wzięli go Wykonawcy? Tym, którego ci przypominam...
      - Powiem ci, stary druhu - Simkin patrzył na Saryona z głęboką troską - że kiedy 
skoczyliśmy ze skały, musiałeś zdrowo rąbnąć się w głowę. O czym ty mówisz? - Wcale nie 
skoczyliśmy - przez zaciśnięte zęby syknął Saryon. - Runęliśmy w dół, bo byłeś spróchniały...
      - Spróchniały! - Simkin jak wryty zatrzymał się pośrodku ulicy, a na jego twarzy 
malował się wyraz głębokiej urazy. - Dotknąłeś mnie do żywego. Masz, weź mój sztylet - 
nagle w jego ręku zmaterializowało się ostrze - i pchnij mnie w serce! - Dramatycznym 
gestem szarpnął brokatową pelerynę, szczodrze odsłaniając zieloną koszulę. - Nie potrafię żyć 
dłużej z taką plamą na honorze! - Och, daj spokój! - powiedział Saryon, świadomy faktu, iż 
gapią się na nich wszyscy znajdujący się w zasięgu wzroku.
      - Najpierw przeprosiny! - dramatycznie oświadczył Simkin.
      - No dobrze, przepraszam - wybąkał Saryon, spoglądając na młodego człowieka w 
takim pomieszaniu, że nie potrafiłby już nawet sformułować poprzednich pytań.
      - Wybaczam - łaskawie powiedział Simkin i sztylet zniknął, zastąpiony przez 
pomarańczową jedwabną chustkę.
      Gdy Saryon spojrzał w oczy Jorama, zobaczył w nich duszę udręczoną, mroczną, 
kipiącą gniewem - ale przecież duszę, którą ożywiały nagie uczucia. Patrząc w oczy warloka, 
nie zobaczył niczego. Pozbawione jakichkolwiek oznak życia, matowe, te oczy patrzyły na 
niego uważnie przez kilka chwil, potem nawet nie mrugnąwszy powieką, Blachloch kazał mu 
siadać.
      Saryon usłuchał, bo te oczy pozbawiły go woli równie skutecznie jak zaklęcie.
      Duuk-tsarith. Uprzywilejowani. Odziani w czarne habity, strzegą w Thimhallan 
bezpieczeństwa i spokoju. Nie jest to spokój uzyskany tanio, ludzie pamiętają jednak dawne 
dni i chętnie płacą żądaną cenę.
      Mimo zasadniczych różnic warlokowie w wielu aspektach są zwierciadlanym 
odbiciem swoich przeciwieństw, katalistów. Obdarowane magią równie bogato, jak kataliści 
są w nią ubodzy, dzieci zrodzone dla Tajemnicy Ognia są w tym świecie rzadkością. I one 
również wcześnie zabierane są rodzicom i umieszczane w szkole, której sama lokalizacja jest 
sekretna. Tam pogłębia się i kształtuje talenty magiczne młodych wiedźm i warloków. Tam 
ujmowani są w więzy ostrej i surowej dyscypliny, która odtąd rządzić będzie ich życiem. 
Trening jest ciężki i męczący, konieczne jest bowiem okiełznanie tej siły i wzięcie jej pod 
kontrolę. Od tego właśnie zaczęły się kłopoty dawno temu, w Mrocznym Świecie, tak 
przynajmniej podają legendy. Wiedźmy i warlokowie, niezadowoleni z konieczności 
ukrywania swej magicznej potęgi, ruszyli przez kraj głosząc, iż należy on im się na mocy 
prawa. Obrócili przeciwko swoim nienawiść całej ludności. Zaczęły się prześladowania, które 
w końcu zmusiły wielu członków ich rasy do opuszczenia tamtej ziemi i poszukania nowego 
domu wśród gwiazd.
      Większość z tych, którzy rodzą się dla Tajemnicy Ognia, staje się Duuk-tsarith, 
Wykonawcami, stróżami prawa w Thimhallan. Niewielu, i to tych najbardziej potężnych, 
kształci się, by zostać DKarn-Duuk, Mistrzami Wojny. Są oczywiście i tacy, co zawodzą. O 
tych nie mówi się nic. Nie wracają do swych domów. Po prostu znikają. Powszechnie uważa 
się, iż wysyłani są na Drugą Stronę.
      Jakaż jest nagroda za to mroczne, pełne wyrzeczeń życie? Nieograniczona władza. 
Świadomość, że sami Imperatorzy, choć robią, co w ich mocy, by to ukryć, spoglądają ze 
strachem na odziane w czarne habity figury, w milczeniu sunące przez korytarze Pałaców 
Królewskich. Duuk-tsarith bowiem władają zaklęciem, które należy do nich i wyłącznie do 
nich. O ile kataliści posiadają władzę obdarzania Życiem, Wykonawcy potrafią to Życie 
odbierać. Rzadko widywani, rzadziej jeszcze odzywający się do kogokolwiek, Duuk-tsarith 
przemierzają ulice, nawy kościelne i pola, otuleni niewidzialnością i uzbrojeni w Magię Zero, 
mogącą wyssać Życie z maga lub czarodzieja i pozostawić go niczym niemowlę - bez sił i bez 
mocy.
      Blachloch był jednym z tych, co zawiedli oczekiwania. Krążyła o nim opowieść, że 
nie kontentował się samą władzą i że pożądał konkretniejszej, bardziej rzeczowej nagrody. 
Nikt nie wiedział, w jaki sposób udało mu się uciec. Musiał to być nie lada wyczyn i dobrze 
świadczył o chłodnej odwadze i nadzwyczajnej zręczności tego człowieka, Duuk-tsarith 
bowiem żyją razem, izolowani w swej małej społeczności, i nadzorują samych siebie równie 
bacznie, jak pilnują ludu.
      Saryon rozmyślał o tym wszystkim, gdy zdenerwowany i spięty wewnętrznie siadał 
przed odzianym w czarny habit warlokiem. Bla chloch ponownie pracował nad swoim 
rejestrem i rzeczywiście odłożył księgę, gdy tylko jeden z przybocznych oznajmił przybycie 
Simkina i katalisty.
      Spowity w milczenie, zwykłe jego braciom w Zakonie, Blachloch obserwował 
Saryona, ze sposobu, w jaki katalista usiadł, z ułożenia jego rąk i ze zmarszczek twarzy 
dowiadując się więcej niż po godzinnej indagacji.
      Chociaż Saryon usiłował zachować chłodną i niewzruszoną postawę, badanie takie 
zaczęło go niepokoić. Przerażające wspomnienia jego własnej, krótkiej znajomości z 
Wykonawcami, gdy popełnił zbrodnię, studiując u Źródła, sprawiły, iż zaschło mu w gardle, a 
na dłoniach wystąpił pot. Swoją skuteczność działania zawdzięczali oni po części 
umiejętności zdominowania otoczenia samą swoją obecnością. Czarne habity, sposób 
składania dłoni, znaczące milczenie i twarz nie wyrażająca żadnych uczuć - wszystko to było 
starannie wyuczone. W jednym celu - wywoływania strachu.
      - Twoje imię, Ojcze. - Takie były pierwsze słowa Blachlocha, nie brzmiały one 
bynajmniej jak pytanie, chodziło raczej o potwierdzenie tożsamości.
      - Saryon - odpowiedział katalista po pierwszym, nieudanym wysiłku wydobycia z 
siebie głosu.
      Warlok, splótłszy palce, oparł dłonie na powierzchni biurka. Pokój spowiła cisza, 
ciężka i pochłaniająca dźwięki niczym habit Duuk-tsarith. Blachloch wpatrywał się w 
Saryona spojrzeniem bez wyrazu.
      Coraz bardziej zdenerwowanemu Saryonowi, czującemu, iż to” przenikliwe spojrzenie 
sięga w głąb jego duszy, nie ułatwiał sytuacji fakt, iż nawet Simkin wydawał się przygaszony, 
a jaskrawe barwy jego kostiumu przyblakły w obecności warloka.
      - Ojcze - odezwał się w końcu Blachloch - jest zwyczajem w tej wiosce, iż nikt nikogo 
nie pyta o przeszłość. Pozwoliłem kontynuować tę tradycję, dlatego w zasadzie, że nic mnie 
nie obchodzi przeszłość żadnego z ludzi. W twojej twarzy, katalisto, jest jednak coś, co mi się 
nie podoba. Zmarszczki wokół twych oczu mówią mi, że jesteś uczonym, nie buntownikiem. 
Twoja czerwono opalona skóra mówi mi, że mam przed sobą kogoś nawykłego do spędzania 
długich godzin w bibliotekach, nie na słońcu. Patrząc na twe usta, pochylenie ramion, wyraz 
oczu, widzę słabość. A jednak jesteś człowiekiem, który, jak mi powiedziano, zbuntował się 
przeciwko swemu Zakonowi i zbiegł do najbardziej niebezpiecznego, grożącego zewsząd 
śmiercią miejsca na tym świecie... na teren Bezdroży. A więc, Ojcze Saryonie, opowiedz mi 
swoją historię.
      Saryon spojrzał na Simkina, ten jednak bawił się strzępem pomarańczowego 
jedwabiu, ze wzruszającą i zabawną troskliwością usiłując zawiązać go wokół pióra 
kapelusza, który złożył na kolanach. Młody człowiek nie wydawał się w najmniejszym 
stopniu zainteresowany tym, co działo się wokół, na katalistę zaś nawet nie spojrzał. Saryon 
zrozumiał, iż musi rzecz rozegrać sam i do końca.
      - Masz rację, Duuk-tsarith...
      Blachloch nie wyglądał na skrępowanego, gdy rozmówca użył tytułu, do którego 
warlok nie miał prawa. Saryon zwrócił się do niego w ten sposób, bo słyszał, jak tytułuje go 
tak jeden z jego ludzi.
      - ...jestem człowiekiem nauki. Szczególnie interesuję się matematyką. Siedemnaście 
lat temu - ciągnął dalej Saryon cichym głosem, który jego samego zaskoczył spokojem i 
opanowaniem - powodowany żądzą wiedzy popełniłem przestępstwo. Zostałem schwytany na 
czytaniu zabronionych książek...
      - Jakich zabronionych książek? - przerwał Blachloch. Jako Duuk-tsarith powinien być 
oczywiście zaznajomiony z najsurowiej zakazanymi tekstami.
      - Dotyczących Dziewiątej Tajemnicy - odpowiedział Saryon. Oczy Blachlocha 
rozbłysły przelotnie, poza tym jednak nawet nie drgnął. Przerywając, aby umożliwić 
warlokowi zadanie kolejnych pytań, Saryon wyczuł raczej, niż zobaczył, że Simkin 
przysłuchuje się jego historii z niezwykłym zainteresowaniem. Katalista westchnął. Zostałem 
schwytany. Moja młodość i bardzo znaczący fakt, że matka ma była kuzynką Imperatorowej, 
stały się przyczynami wyciszenia sprawy. Wysłali mnie do Merilon, po cichu licząc, że stracę 
zainteresowanie dla Mrocznej Sztuki.
      - Jak dotąd nie minąłeś się z prawdą, katalisto -  powiedział Blachloch siedzący nadal 
za biurkiem, z dłońmi na blacie, złożonymi razem i nieruchomymi. - Mów, proszę, dalej.
      Saryon zbladł i poczuł, że ściska go w dołku. Słusznie zakładał, iż Blachloch już coś o 
nim wie. Ten człowiek niewątpliwie nadal miał kontakty z Wykonawcami, a takie informacje 
nie były trudne do zdobycia. Zresztą pozostawał jeszcze Simkin. Któż zdołałby zgadnąć, jaką 
grę prowadzi ten młody człowiek? - Ja... przekonałem się jednak, iż jestem bezradny. 
Mroczna Sztuka mnie... fascynuje. Moja obecność na dworze była dla Zakonu nieco... 
kłopotliwa. Liczyłem po cichu na to, iż z łatwością załatwię sobie ponowne przeniesienie do 
Źródła, gdzie, oczywiście w sekrecie, będę mógł kontynuować moje studia. Tak się jednak nie 
stało. A niedawno umarła moja matka. Nie nawiązałem na dworze znajomości ni kontaktów. 
Uznano mnie więc za osobę podejrzaną i tak dalej... i zesłano do Walren.
      - Życie Katalisty Pól jest nędzne, ale bezpieczne - zauważył Blachloch. - I z 
pewnością lepsze niż życie na Bezdrożach. - Powoli i z rozmysłem warlok złożył razem oba 
palce wskazujące. Była to z jego strony pierwsza oznaka ruchu od momentu, w którym weszli 
do pomieszczenia: zarówno Saryon, jak i Simkin nie mogli powstrzymać się od tego, by nie 
patrzeć z fascynacją, jak te palce, powoli i nieuchronnie, zaczynają tworzyć wymierzony w 
katalistę żywy sztylet. - Dlaczego uciekłeś? - Usłyszałem o Bractwie - odpowiedział Saryon 
równie spokojnym jak i przedtem tonem. - W tej wiosce tępiałem ponad miarę. Mój umysł 
jełczał. Przybyłem tu, by studiować i poznawać... Mroczną Wiedzę.
      Blachloch nie poruszył się i nie przemówił. Palce nadal trzymał wymierzone w 
Saryona i nawet gdyby były opartymi o grdykę katalisty sztyletami, ten nie odczuwałby 
większej obawy czy bólu niż teraz, gdy spoczywały spokojnie na biurku.
      - Dobrze więc - warlok odezwał się nieoczekiwanie i dźwięk jego głosu obudził 
niemal zahipnotyzowanego Saryona. - Będziesz studiował. Musisz tylko nauczyć się nie 
mdleć na widok huty żelaza.
      Twarz Saryona nabiegła krwią. Opuszczając głowę pod spojrzeniem tych 
nieruchomych oczu, miał nadzieję, że zostanie mu to poczytane za zmieszanie, a nie poczucie 
winy. Przecież nie wytrącił go z równowagi widok samej huty - a przynajmniej nie aż tak, jak 
widok Jorama.
      - Otrzymasz dom w osadzie i swą porcję żywności. Podobnie jednak jak w wypadku 
pozostałych, spodziewamy się, że w zamian zrobisz coś dla nas...
      - Będę bardziej niż szczęśliwy, mogąc oddać swe usługi na użytek mieszkańców 
osady - powiedział Saryon. - Uzdrowicielka powiedziała mi, iż macie tu wysoką śmiertelność 
wśród dzieci. Mam nadzieję...
      - Za tydzień - mówił dalej Blachloch, nie zwracając najmniejszej uwagi na słowa 
katalisty - wyruszamy, w celu zdobycia zapasów na zimę. Praca w hucie i kopalni zajmuje 
naszych ludzi tak bardzo, że jak łatwo możesz to sobie wyobrazić, nie możemy poświęcić się 
wytwarzaniu żywności. Wynika z tego, że nasze potrzeby muszą być zaspokajane przez 
osiedla Magów Pól.
      - Będę wam towarzyszył, jeśli tego zażądacie - powiedział Saryon, w pewnym sensie 
zaintrygowany - choć myślę, iż bardziej przydałbym się tutaj...
      - Nie, Ojcze - głosem pozbawionym jakiejkolwiek intonacji odezwał się Blachloch. - 
Tak się składa, że ja sam mam dla ciebie lepsze zajęcie. Widzisz, kmiotkowie nie pojmują, iż 
pomogą nam przetrwać długą zimę. W przeszłości zmuszeni byliśmy wykradać żywność 
nocami. Zajęcie poniżające i mało efektywne. Ale - wzruszył ramionami i przeniósł palce na 
usta - nie dysponowaliśmy magią. Teraz mamy ciebie. Dysponujemy Życiem. I, co 
ważniejsze, dysponujemy Śmiercią. Ta zima powinna być dla nas niezła, nieprawdaż, 
Simkin? Jeśli to nieoczekiwane pytanie miało zbić młodego człowieka z pantałyku, to chybiło 
celu. Całkowicie pochłonięty rozwiązywaniem zaplątanej dookoła pióra jedwabnej taśmy, 
Simkin przekonywał się właśnie, iż węzeł za bardzo jest zaciśnięty. Szarpnąwszy kilkakrotnie 
i bezskutecznie, z irytacją unicestwił kapelusz i pióro.
      - Naprawdę, Blachloch, niewiele obchodzi mnie to, jakiej spodziewacie się zimy - 
powiedział znudzonym głosem - bo i tak większą jej część spędzę, bawiąc na dworze. Choć 
myśl o obrabowaniu miejscowych kmiotków to niezły kawał...
      - W tym pomóc wam... nie mogę! - przerywanym głosem wyjąkał Saryon. - Tym 
ludziom i tak ledwie wystarcza, by przeżyć...
      - Katalisto, karą za ucieczkę jest Przemiana. Czyś widział kiedykolwiek, jak to się 
odbywa? Ja widziałem. - Palce, spoczywające na wargach, poruszyły się i ponownie 
wymierzyły w Saryona. - Wiem, mój uczony człecze, o czym teraz myślisz. I owszem, tak jak 
przypuszczałeś, nadal mam kontakty z członkami mojego Zakonu. Powiadomienie ich, gdzie 
mogą cię znaleźć, to rzecz najprostsza w świecie. Otrzymałbym nawet nagrodę pieniężną. O, 
nie tyle, ile mogę zarobić przy twej pomocy, dość jednak, aby się nad tym dobrze zastanowić. 
Proponuję ci, abyś kilka najbliższych dni spędził na nauce konnej jazdy.
      Dłonie warloka wreszcie rozplotły się i rozdzieliły, jedna wysunęła się ku przodowi, 
by chwycić Saryona za ramię.
      - Szkoda, że jesteś jedyny - zauważył, trzymając katalistę w okowach swego wzroku. - 
Gdybyśmy mieli was jeszcze paru, mógłbym poddać przemianie kilku z moich ludzi i 
wyposażyć ich w skrzydła, tak aby mogli atakować z powietrza. Poświęciłem nieco czasu na 
przestudiowanie wiedzy DKarn-Duuk. - Uścisk dłoni wzmógł się, powodując ból. - Uważano, 
iż nadam się na Mistrza Wojny, ale oceniono mnie jako... niezrównoważonego. Ale jeśli w 
Królestwie Północy sprawy potoczą się zgodnie z planami, to kto wie... Być może zostanę 
jeszcze Mistrzem Wojny. Teraz zaś, katalisto, zanim odejdziesz, obdarz mnie Życiem.
      Wpatrujący się w tego człowieka Saryon był tak wstrząśnięty, iż przez chwilę nie 
mógł nawet przypomnieć sobie słów zaklęcia.
      Blachloch wzmocnił uścisk na ramieniu katalisty, któremu wydało się, że ramię 
obejmują mu palce z żelaza.
      - Obdarz mnie Życiem - miękkim głosem powtórzył warlok. I Saryon, pochylając 
głowę, spełnił jego żądanie. Otwierając swe jestestwo na magię, wchłonął ją w siebie i przelał 
jej część na Blachlocha.
      - Jeszcze - zażąda] warlok.
      - Nie potrafię... Jestem osłabiony...
      Uścisk wzmocnił się, spotęgowany energią magiczną. Ramię katalisty przeszyły ostre 
igły bólu. Z trudem łapiąc oddech, Saryon pozwolił, by przepływająca przezeń magia 
wypełniła Blachlocha. Potem, wyczerpany, opadł na swe krzesło.
      Warlok puścił katalistę, a jego twarz, tak jak i przedtem, nie wyrażała absolutnie 
niczego.
      - Możesz odejść.
      Mimo iż Blachloch nie poruszył się i nie powiedział ani jednego słowa, drzwi 
otworzyły się i do pokoju wkroczył jeden z jego przybocznych. Powstając niepewnie, Saryon 
odwrócił się jak ogłuszony i na drżących nogach ruszył do wyjścia. Simkin, ziewnąwszy 
potężnie, podniósł się również, opadł jednak ponownie na krzesło, gdy zauważył prawie 
niedostrzegalne drgnienie powiek warloka.
      - Jeśli nie potrafisz odnaleźć drogi powrotnej, o Łysawy omdlewającym głosem 
zawołał Simkin ku kalaliście - to poczekaj na mnie. Za chwilkę będę do twej dyspozycji.
      Saryon nie słyszał go jednak. Zbyt głośno huczała mu krew w uszach i z trudem 
utrzymywał równowagę. Mógł jedynie maszerować przed siebie.
      Wyglądając przez okno w narastające ciemności, Simkin ujrzał, iż katalista chwieje 
się, niemal pada i wreszcie opiera ciężko o drzewo.
      - Powinienem naprawdę pomóc biednemu staruszkowi - powiedział. - W końcu 
potraktowałeś go dość brutalnie.
      - On kłamie.
      - Przebóg, mój drogi Blachlochu, gdyby wierzyć wam, członkom bractwa Duuk-
tsarith, to na tej planecie nie ma osoby starszej od sześciotygodniowego niemowlaka, która 
powiedziałaby choć słowo prawdy.
      - Ty wiesz, po co on tu przybył.
      - Przecież już ci powiedziałem, O Bezlitosny. Przysłał go tu Biskup Vanya.
      Warlok w milczeniu wpatrywał się w młodego człowieka. Simkin zbladł.
      - To prawda. Przybył tu po Jorama. Blachloch podniósł brew.
      - Po Jorama? - powtórzył. Simkin wzruszył ramionami.
      - To ten młody człowiek, którego przyniesiono do osiedla na poły martwego. Ten o 
ciemnych włosach... Zabił nadzorcę. Pracuje w hucie...
      - Wiem, kto to jest - powiedział Blachloch z pewną irytacją w głosie. Nadal uważnie 
obserwował Simkina patrzącego przez okno na Saryona. - Simkin, spójrz na mnie - 
przemówił miękkim głosem warlok.
      - Jeśli nalegasz, proszę bardzo, choć muszę wyznać, że jesteś absolutnie nieciekawym 
obiektem - odparł Simkin, usiłując powstrzymać ziewnięcie. Wyciągnąwszy się na krześle i 
przerzuciwszy jedną z odzianych w jedwab nóg przez poręcz, uprzejmie spojrzał na warloka. 
- Słuchaj, czyżbyś płukał włosy w soku cytrynowym? Jeśli tak, to musisz wiedzieć, że 
zaczynają ciemnieć przy korzonkach... - Nagle Simkin zesztywniał, a jego rozbawiony głos 
zabrzmiał chrapliwie. - Blachloch, przestań. Wiem... co chcesz... zrobić. - Słowa, które 
wypowiadał, plątały się coraz bardziej. Ja już... pszettem... pszesto... pszchociłem...
      Potrząsając głową, Simkin usiłował się uwolnić, ale niczego nie wyrażające błękitne 
oczy Wykonawcy trzymały go mocno w uścisku nieruchomych źrenic. Powieki młodzieńca 
zadrgały, zatrzepotały, Simkin otworzył oczy szerzej, jego powieki znów zadrgały, 
zatrzepotały, zadrżały i zamknęły się.
      Szepcąc słowa magii, prastare słowa mocy pętającej wolę, Bla- s Wykucie... 225 
chloch podniósł się wolno i cicho okrążył stół, by stanąć przed Simkinem. Nieustannie 
powtarzając usypiający refren, położył obie dłonie na lśniących włosach młodego człowieka. 
Teraz zamknął oczy; odrzucając głowę w tył wytężył wolę i całą swą siłę psychiczną skupił 
na swej ofierze.
      - Simkin, pozwól mi wejrzeć w twój umysł. Prawda, Simkin... wyznaj mi całą 
prawdę...
      Simkin powiedział coś szeptem.
      Uśmiechnięty Blachloch nachylił się, by lepiej słyszeć.
      - Nazywam to... Różaną Winoroślą... Uważaj na kolce... nie podejrzewam... aby były 
trujące...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      IX. EKSPERYMENT 
      
      NOC NICZYM CIEMNA RZEKA POCHŁONĘŁA WIOSKĘ i w swym łagodnym 
nurcie zatopiła smutki i obawy. Skradała się wokół ceglanych domków, otulając je coraz 
głębszym mrokiem, była to bowiem noc ciemna i bezksiężycowa. Stopniowo prawie 
wszystkie światła osady utonęły w gęstniejącej czerni i niemal każdy z jej mieszkańców 
pozwolił ogarnąć się fali snu, zapadając w mgliste głębiny nocnych marzeń.
      Lecz wśród głębokiej nocy, gdy milczące wody snów płynęły najrówniejszym nurtem, 
huta nadal jarzyła się czerwonym światłem i gorzały w niej sny oraz marzenia jednej 
przynajmniej osoby.
      Blask płomieni rozświetlał kędziory czarnych włosów, odbijał się w orzechowych 
oczach i wyławiał z mroku rysy twarzy ani gniewnej, ani ponurej, ale skupionej i 
zdeterminowanej. Na ogniu paleniska Joram podgrzewał rudę żelaza w tyglu, który 
przygotował tak starannie, jak tylko potrafił. Z boku młody człowiek ustawił formę 
odlewniczą na sztylet, nie wlewał jednak w nią płynnego żelaza. Zamiast tego podniósł z 
ognia inny tygiel, zawierający stopiony płyn, który byłby podobny do żelaza, gdyby nie jego 
dziwna, purpurowobiała barwa.
      Joram z uwagą obejrzał drugi tygiel i wyraz rozczarowania na jego twarzy sprawił, iż 
gęste brwi młodzieńca złączyły się pośrodku czoła.
      - Gdybym tylko wiedział, co oznaczają - mruknął. - Gdybym umiał je pojąć! - 
Zamykając oczy, przypomniał sobie strony starego pisma. Ponownie zobaczył te litery, mógł 
przyjrzeć się każdemu zakrętasowi, odczytać nawyki dłoni, co je pisała, gdyż tak często 
studiował i oglądał tę stronicę. Niewiele to jednak pomagało. Przed jego wzrokiem znów 
pojawiały się te dziwne symbole, mogące równie dobrze być obcym, nie znanym mu 
językiem.
      Wreszcie, z pełnym goryczy wzruszeniem ramion, potrząsając głową, Joram wlał 
zawartość drugiego tygla w pierwszy, obserwując, jak strumień gorącego płynu wpada do 
rozpalonej porcji żelaza. Lał, dopóki objętość metalu niemal się podwoiła, wtedy przestał. 
Spojrzał na mieszaninę, wzruszył ramionami i bez szczególnego powodu dodał jeszcze 
niedużą miarkę - czuł po prostu, że tak trzeba. Ostrożnie odstawił na bok drugi tygiel i 
zmieszał stop, badając go krytycznym okiem. Nic, co odbiegałoby od normy. Dobrze to czy 
źle? Nie miał pojęcia, więc jeszcze raz wzruszywszy ramionami, wlał stop w formę na sztylet.
      Z tekstu wiedział, że metal powinien ostygnąć szybko, w ciągu kilku zaledwie minut, 
wobec godzin potrzebnych na ochłodzenie żelaza. Tak czy owak, Joramowi wydawało się, iż 
trwa to zbyt długo. Świerzbiły go palce, by rozbić formę i obejrzeć przedmiot, który stworzył. 
Aby zapomnieć o tej pokusie, podniósł drugi tygiel i odniósł w miejsce, gdzie ukrywał go 
pośród stosu porzuconych, połamanych narzędzi i innego kowalskiego złomu. Dokonawszy 
tego, przeszedł ku wyjściu z jaskini i wyjrzał przez szczeliny w dość prymitywnie 
wykonanych, drewnianych drzwiach. Osada milczała, pogrążona we śnie. Kiwnąwszy głową 
z satysfakcją, Joram wrócił do huty. Teraz musi to już być gotowe. Dłońmi drżącymi z emocji 
odrzucił drewniane prawidła, które łączyły formę, i wreszcie rozbił ją.
      Znajdujący się wewnątrz przedmiot z grubsza tylko przypominał broń, w którą miał 
zostać przekuty. Podnosząc go szczypcami, Joram wepchnął go w palenisko i ogrzewał, 
dopóki metal nie zaczerwienił się żarem, tak jak żądała tego instrukcja w tekście. Przenosząc 
sztylet na kowadło, podniósł młot i zręcznymi uderzeniami zaczął nadawać broni kształt. 
Spieszył się i nie przywiązywał wagi do samej konstrukcji, bo dzisiejsza praca była tylko 
próbą. Zbliżał się jej krytyczny moment i Joram odczuwał niepokój. Wreszcie oceniwszy, iż 
sztylet odpowiada jego celom, ponownie ujął go w szczypce i nabierając tchu w płuca, włożył 
rozgrzaną broń do wiadra pełnego wody.
      W powietrze uniosła się chmura pary, oślepiając go na chwilę. Równocześnie jednak z 
sykiem, jaki wydało rozżarzone do czerwoności żelazo w zetknięciu z wodą, rozległ się i inny 
dźwięk: ostry trzask. Gęste brwi Jorama połączył grymas zawodu. Niecierpliwie machając 
dłonią w celu oczyszczenia powietrza, wyjął z wody broń - a raczej tylko jej pękniętą część. 
Ciskając ją na stos złomu i klnąc przy tym soczyście, zamierzał właśnie wylać resztę bezuży- 
tecznego stopu, który przygotował, kiedy poczuł, iż jeżą mu się włosy u nasady szyi, co 
kazało mu wykonać szybki zwrot w tył.
      - Pracujesz dość późno, Joramie - powiedział Blachloch. Gdy warlok postąpił ku 
przodowi i znalazł się w kręgu światła rzucanego przez palenisko, z mroku wynurzyła się 
jedynie jego twarz i złączone przed sobą na sposób Wykonawców dłonie. Reszta jego 
sylwetki jawiła się w czerwonawym blasku huty niczym smuga cienia, a czerń jego habitu 
pochłaniała nawet światło i ciepło ognia.
      - To kara - chłodnym tonem wyjaśnił Joram, który już wcześniej wszystko 
zaaranżował. - Nie przyłożyłem się dziś do pracy i majster polecił, abym został, dopóki 
sztylet nie będzie gotowy.
      - Wygląda na to, że przesiedzisz tu większą część nocy stwierdził warlok, obrzucając 
uważnym spojrzeniem stos odłamków.
      Joram wzruszył ramionami, a jego twarz, niczym stop w formie, zastygła w zwykłym 
jej wyrazie gniewnej goryczy.
      - Tak właśnie będzie, jeśli nie pozwoli mi się pracować stwierdził ponurym głosem, 
ruszając ku miechom. Odwracając się tyłem do warloka prawie, choć tylko prawie, odtrącił 
odzianego w czerń gościa na bok.
      Na gładkim czole Blachlocha pojawiła się wąska linia. Warlok zagryzł wargi z 
irytacji, gdy jednak przemówił, w jego głosie nie było ani śladu gniewu.
      - Słyszałem, że rościsz sobie prawa do szlacheckiej krwi.
      Sapiąc z wysiłku spowodowanego pracą, Joram nie zadał sobie nawet trudu, by 
odpowiedzieć. Blachloch nie wydawał się tym zdziwiony czy poirytowany, przeszedł tylko w 
miejsce, z którego mógł obserwować twarz młodzieńca.
      - Umiesz czytać.
      Na mgnienie oka Joram przerwał, ale prawie natychmiast podjął pracę, a mięśnie na 
jego grzbiecie i ramionach pęczniały i tężały z wysiłku, gdy poruszał urządzenie dmuchające 
powietrze w palenisko.
      - Słyszałem, że czytujesz książki.
      Joran był jakby głuchy. Jego ramiona poruszały się równym rytmem, a czarne włosy 
opadły mu na czoło, pokrywając twarz falą kędziorów.
      - Dla kogoś, komu brak wykształcenia, szczątkowa wiedza jest równie niebezpieczna 
jak sztylet w dłoniach dziecka, Joramie. Ten ktoś może wyrządzić sobie poważną krzywdę - 
ciągnął Blachloch. Myślałem, iż dostałeś już nauczkę, gdy popełniłeś morderstwo.
      Spoglądając na Blachlocha przez grzywę swych splątanych włosów, Joram 
uśmiechnął się uśmiechem widocznym tylko w jego ciemnych, odbijających blask płomieni 
oczach.
      .- Ja zaś sądzę, że jest to lekcja, która przydałaby się tobie.
      - Co słyszę? Ty mi grozisz. - Tym swoim spokojnym, równym głosem Blachloch 
mógłby rozprawiać o pogodzie. - Dziecko potrząsa sztylecikiem. Pokaleczysz się, Joramie - 
mruknął warlok. - Naprawdę się pokaleczysz. Albo wyrządzisz krzywdę komuś innemu. Czy 
ten twój przyjaciel... Jakże mu... Mosiah? Czy on umie czytać? Twarz Jorama zachmurzyła 
się, a równy dotąd rytm miechów zwolnił tempo.
      - Nie - odpowiedział młody człowiek. - Wyłącz go z tej rozmowy.
      - Tak myślałem - rzucił Blachloch obojętnie. - Ja i ty jesteśmy jedynymi w osadzie, 
którzy potrafią czytać, sądzę też, że to o jednego za wiele, nie mogę jednak na to nic poradzić, 
chyba żebym rzucił zaćmę na twe oczy.
      Po raz pierwszy od początku rozmowy warlok rozłączył dłonie i uniósł jedną, by 
przygładzić cienki, jasny wąsik zdobiący mu górną wargę. Joram uparcie pracował. 
Trzymając uchwyty miechów wpatrywał się w ogień.
      Blachloch przysunął się bliżej.
      - Przykro byłoby mi niszczyć książki... Joram drgnął.
      - Staruszek nigdy nie zdradzi ci miejsca, w którym je złożono.
      - Ależ tak - odparł Blachloch z uśmiechem - zrobi to. W swoim czasie. W swoim 
czasie będzie dla mnie nawet szukał pewnych rzeczy. Nie naciskałem go w tej materii, 
ponieważ po prostu nie warto było użyciem siły denerwować tych ludzi. Byłoby mi przykro, 
gdybym został zmuszony do zmiany polityki, szególnie teraz, gdy zawładnąłem magią.
      Twarz Jorama w świetle rzucanym przez płonące węgle była czerwona.
      - Nie będziesz musiał - mruknął.
      - To dobrze. - Blachloch ponownie złożył dłonie. - Widzisz, my z bractwa Duuk-
tsarith wiemy co nieco o tych księgach. Dla świata lepiej jest, iż niektóre opisane w nich 
rzeczy zniknęły z jego powierzchni. - Warlok wpatrywał się uważnie w Jorama, który stojąc 
nieruchomo, utkwił wzrok w płomieniach.
      - Młody człowieku, przypominasz mi mnie samego - powiedział Blachloch. - To zaś 
budzi mój niepokój. Ja także nie cierpiałem władzy. Ja także uważałem się za kogoś, kto stoi 
ponad nią w bezbarwny dotąd głos warloka wkradł się nieuchwytny prawie odcień sarkazmu - 
mimo że w moich żyłach nie płynie szlachetna krew. By uwolnić się od tych, którzy jak 
mniemałem, gnębili mnie, podobnie jak ty popełniłem morderstwo i nie odczuwałem potem 
ani poczucia winy, ani wyrzutów sumienia. Lubisz poczucie siły, nieprawdaż? Pożądasz jej 
więcej. Tak, widzę to, czuję w tobie te pragnienia. Cały rok obserwowałem cię, jak uczysz się 
manipulować ludźmi, używać ich i tak czy inaczej naginać ku swej woli. W ten sposób 
sprawiłeś, że starzec pokazał ci te książki, prawda? Joram nie odpowiedział i nie oderwał 
wzroku od płomieni. Zacisnęły się tylko jego pięści.
      Blachloch uśmiechnął się, a uśmiech ten nie wyglądał wesoło w świetle paleniska.
      - Widzę przed tobą wspaniałą przyszłość, Joramie. Nauczysz się posługiwać tą żądzą, 
która cię pożera. Teraz jednak jesteś jeszcze szczeniakiem, równie niedojrzałym jak ja byłem 
wtedy, gdy dopuściłem się pierwszego zapalczywego postępku, co w końcu doprowadziło 
mnie tutaj. Jest przecie pomiędzy nami pewna różnica. Człowiek, którego ja zamierzałem 
usunąć, nie zdawał sobie sprawy z zagrożenia, jakim byłem dla niego ja i moje ambicje. I 
odwrócił się do mnie plecami. - Ponownie rozplatając dłonie, warlok położył jedną z nich na 
ramieniu młodego człowieka. Mimo panującego w hucie skwaru Joram wzdrygnął się, jakby 
przeszył go zimny dreszcz. - Joramie, ja zdaję sobie sprawę z twych pragnień i nie odwrócę 
się do ciebie plecami.
      - Dlaczego nie zabijesz mnie po prostu - syknął gniewnie Joram - i nie skończysz z tą 
sprawą? - Oto jest pytanie - odparł Blachloch. - Niewielki mam teraz z ciebie pożytek, choć 
może zmieni się to, gdy podrośniesz. To zaś, czy zdążysz podrosnąć, zależy od ciebie i od 
tych, którzy się tobą interesują.
      - Kogo masz na myśli, gdy mówisz o tych, którzy się mnu interesują? - Katalistę.
      Joram wzruszył ramionami.
      - Przybył tu z twego powodu. Po co? - Bo jestem mordercą...
      - Nie - łagodnie zaprzeczył Blachloch. - Morderców tropią Wykonawcy, nie kataliści. 
A więc po co? Czego on w tobie szuka? - Nie mam pojęcia - z niecierpliwością w głosie 
odparł Joram. - Zapytaj jego samego... albo spytaj Simkina.
      Blachloch z namysłem spojrzał w oczy Jorama. Zaczął wypowiadać słowa magii. 
Zobaczył, jak orzechowe źrenice mętnieją i opadają na nie powieki. Poruszając dłonią, by 
dotknąć twarzy Jorama, warlok uniósł brew.
      - Mówisz prawdę. Sam nie wiesz, prawda, młody człowieku? Co więcej, nie wierzysz 
Simkinowi. I ja nie jestem pewny, czy mu ufać, a jednak jakże mogę ryzykować? Jaką grę 
prowadzi Simkin? Poirytowany warlok opuścił dłoń.
      Czując się jak ktoś, kogo obudzono z głębokiego i niespokojnego snu, Joram zamrugał 
oczyma i obrzucił kuźnię szybkim spojrzeniem. Był sam.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      X. SZPIEG 
      
      - NA RESZTĘ WIECZORU BISKUP VANYA udał się do swych prywatnych 
komnat. - Taką wiadomość przekazywał Diakon pracujący jako sekretarz wszystkim, którzy 
pragnęli widzieć się z Jego Świątobliwością.
      Nie było ich zresztą zbyt wielu; wszyscy ci, co mieszkali u Źródła, znali dobrze 
obyczaje Biskupa, wiedziała o nich także większość z tych, którzy mieszkali gdzie indziej. 
Wycofywał się do swych prywatnych komnat, by zjeść wieczorny posiłek - bądź samotnie, 
bądź też w towarzystwie tych kilku osób, które miewały to szczęście, że bywały zapraszane w 
gości. Gdy przebywał w swoich prywatnych komnatach, nie życzył sobie, aby przeszkadzano 
mu dla spraw mniejszej wagi niż zabójstwo Imperatora. (Wiadomość, iż Imperator umarł z 
przyczyn naturalnych, mogłaby poczekać do rana.) Na straży biskupich komnat stawali Duuk-
tsarith: po to tylko, aby Jego Świątobliwość mógł mieć absolutną pewność, iż nikt nie zakłóci 
jego spokoju.
      Tak dobrze strzeżone odosobnienie było spowodowane kilkoma przyczynami, 
częściowo znanych ogółowi, częściowo zaś nie. W Thimhallan powszechnie wiedziano, że 
Biskup Vanya jest w pewnym stopniu smakoszem i nie godzi się, aby jakiekolwiek złe wieści 
przerywały mu kolację. Gości przy stole dobierano starannie, tak aby potrafili rozprawiać na 
interesujące i niekontrowersyjne tematy, co uważano za ważne dla procesów trawiennych.
      Wiedziano też powszechnie, że Biskup Vanya codziennie wiele pracował, poświęcając 
się bez reszty sprawom Kościoła (i państwa). Wstawał przed świtaniem i rzadko kiedy 
opuszczał pracownię przed zachodem słońca. Po tak pracowitym dniu, te wieczorne godziny 
niczym nie zmąconego spokoju i odpoczynku ważne były dla jego zdrowia.
      Wiedziano powszechnie, że Biskup spędzał ten czas na medytacji i rozmowach z 
Alminem.
      Tak przedstawiały się powody znane ogółowi. Istotny powód był oczywiście sekretny 
i znany jedynie Biskupowi. Vanya podczas tych spokojnych godzin rozmawiał - ale nie z 
Alminem. Ci, z którymi dyskutował, okazywali się ponad wszelką wątpliwość osobami z tego 
świata.
      Tego jesiennego wieczoru na kolacji byli goście, wyszli jednak wcześnie, jako że 
Biskup niedwuznacznie dał im do zrozumienia, iż czuje się nadzwyczajnie strudzony. Gdy 
jednak poszli, Vanya nie ruszył do sypialni, tak jak należałoby się tego spodziewać. Zamiast 
tego, poruszając się z szybkością i ochotą, które zadawały kłam jego niedawnym skargom na 
wyczerpanie, Biskup zdjął zaklęcie, które pieczętowało małą, prywatną kapliczkę, i otworzył 
drzwi.
      Jako miejsce pełne uroku i spokoju, kapliczka zbudowana była według starych planów 
i zgodnie z tradycją. Do jej mrocznego wnętrza światło wpadało przez kolorowe szklane 
okna, które wiele stuleci temu wyczarowano sztuką najbardziej zręcznych artystów, 
specjalizujących się w kształtowaniu szkła. Dookoła kryształowego i równie wiekowego 
ołtarza stały palisandrowe ławy zdobione symbolami Dziewięciu Tajemnic.
      Tutaj właśnie Vanya oddawał się Modłom Porannym i Wieczornym, tutaj też szukał 
rady i wskazówek Almina - to ostatnie zaś zdarzało się nieczęsto, bo w głębi ducha Jego 
Świątobliwość uważał, iż to raczej Almin skorzystałby na radach i wskazówkach swego 
ministra, nie odwrotnie.
      Vanya wkroczył do kapliczki, oświetlonej wiecznym światłem od ołtarza, bladym i 
łagodnym niczym promienie księżyca i obdarzającym pomieszczenie atmosferą spokoju i 
wytchnienia.
      Kroczący przez kapliczkę Biskup wcale nie był jednak spokojny i nie miał ochoty na 
wypoczynek. Nie spojrzawszy nawet na ołtarz, przeszedł przez pomieszczenie i zatrzymał się 
przed jedną z pięknie zdobionych drewnianych tablic, stojących pośrodku małej kaplicy. 
Położywszy jedną dłoń na tablicy, Biskup cicho wymówił sekretne, d/iwnie brzmiące słowa i 
tablica pod jego dotknięciem rozpłynęła się w nicość. Otworzyła się przed nim mroczna 
pustka - Korytarz. Był to jednak niezwykły Korytarz, który wcale nie łączył się z siecią 
trójwymiarowych tuneli, dawno temu stworzoną przez Wróżbitów i przecinającą Thimhallan 
wzdłuż i wszerz. Ten również stworzyli Wróżbici, ale nie należał do tamtego systemu. O jego 
istnieniu wiedziała tylko jedna osoba - Biskup Królestwa - Korytarz ów zaś prowadził do 
jednego tylko miejsca.
      Do tego właśnie miejsca podążał Biskup Vanya i przybył tam, zanim minęło jedno 
uderzenie serca. Opuszczając Korytarz, Biskup znalazł się wewnątrz niszy uczynionej z 
substancji samych Korytarzy, kryjówki, która istniała jedynie jako węzeł czasu i przestrzeni. 
Gdy wkraczał do tego miejsca, Vanya zawsze podejrzewał, iż wchodzi oto w jakiś mroczny 
zakątek, będący częścią jego własnego umysłu.
      W miejscu tym niczego nie mógł zobaczyć ni usłyszeć, nie mógł też dotknąć ścian i 
nie wyczuwał podłogi, choć miał wrażenie, że po czymś idzie. Odczuwał też, iż otacza go ten 
bąbel czasu i przestrzeni. Pośrodku znajdował się fotel, w którym - jeśli musiał spędzić tu 
nieco dłuższy czas - mógł usiąść. Być może jednak i to krzesło należało uznać za wytwór jego 
umysłu, ponieważ posiadało oparcia dla ramion, gdy tego potrzebował, znikały zaś one, gdy 
nie życzył sobie ich obecności. Niekiedy było miękkie, niekiedy twarde, a zdarzało się i tak, 
że kiedy się spieszył, lub wolał spacerować podczas rozmów, albo się denerwował - krzesła 
nie było wcale.
      Tego wieczoru znajdowało się na swym miejscu - miękkie i wygodne. Siadając w nim, 
Vanya odprężył się. Nie miało to być spotkanie wymagające stosowania subtelnych nacisków, 
gróźb czy namów. Nie spodziewał się też konieczności delikatnych negocjacji. Było to 
spotkanie informacyjne i wyjaśniające, chodziło o upewnienie się, iż wszystko idzie zgodnie z 
planem.
      Sadowiąc się wygodnie, Vanya pozwolił sobie na moment relaksu, potem aktywował 
magię umożliwiającą uruchomienie połączenia i przemówił głośno do otaczających go 
ciemności.
      - Przyjacielu, na słowo.
      Dookoła niego pulsowała magia, mógł wyczuć, jak szemrze przy jego policzkach i 
drga pod jego palcami.
      - Do usług.
      To sama ciemność przemówiła do Yanyi, choć słowa zostały wypowiedziane przez 
odległe o setki mil usta człowieka. Dzięki przepełniającej pokój magii Biskup słyszał te słowa 
tak, jakby powstały w jego własnym umyśle, niekoniecznie zaś tak, jakby sformowała je 
osoba znajdująca się na drugim końcu jego świadomości. Ta właściwość sprawiała, że pokój 
ów znany był pod nazwą Komnaty Dyskrecji, ponieważ za jego pośrednictwem dwaj ludzie 
mogli rozmawiać ze sobą, nie znając tożsamości drugiej osoby, chyba iż któryś z nich ją 
wyjawił, nie mogli nawet rozpoznać się wzrokiem czy po głosie.
      W dawnych czasach, jeśliby wierzyć legendom, wybudowano kilka takich komnat - 
po jednej na przykład na każdy z Domów Królewskich i na każdą z rozlicznych Gildii. Po 
Drugim Oczyszczeniu jednak kataliści szybko zatroszczyli się o to, by wszystkie pozostałe 
nisze w Korytarzach zapieczętowano. Skorzystano z pretekstu, iż w świecie pokoju nikt nie 
musi niczego ukrywać przed innymi.
      Wszyscy uczestnicy sieci zakładali, że kataliści, pieczętując pozostałe Komnaty 
Dyskrecji, uczynili to samo ze swoją, znajdującą się u Źródła. Udowadnia to jedynie 
prawdziwość starego powiedzenia, iż założenia są iluzją, w którą wierzą ślepcy.
      - Czy jesteś sam? - spytał Vanya swego niewidzialnego sługę.
      - Przez chwilę tak. Ale jestem mocno zajęty. Wyruszamy za tydzień.
      - Wiem. Czy katalista już przybył? - Tak.
      - Bezpiecznie? - W pewnym sensie. Teraz już czuje się lepiej, jeśli o to chodziło w 
pytaniu. Ale nie zamierza już nigdy ryzykować wyruszenia samotnie na Bezdroża.
      - To dobrze. Czy da sobie radę? - Nie widzę żadnych problemów. Tak jak Wasza 
Świątobliwość go opisywałeś, wydaje się osobnikiem naiwnym i słabym, łatwym do 
podporządkowania go cudzej woli, ale...
      - Ba! Ten człowiek jest kupą roztrzęsionej galarety. Raz jeden może się postawi, ale 
przypuszczam, iż łatwo uporasz się z tym, karząc go dotkliwie. Kiedy dostanie nauczkę, nie 
sądzę, byś miał jakiekolwiek kłopoty w przyszłości.
      - Na to właśnie liczę - głos w głowie Biskupa zabrzmiał sceptycznie, co spowodowało 
zmarszczkę na czole Vanyi.
      - Jak dalece Technologowie są zaawansowani, jeśli idzie o wyrób broni? - Z pomocą 
katalisty produkcja powinna ruszyć o wiele szybciej.
      - A jak posuwają się negocjacje w Sharakan? Czy skontaktowałeś się tam już z Jego 
Królewską Mością? - Wasza Świątobliwość wie o tym prawdopodobnie więcej ode mnie. 
Oczywiście muszę działać bardzo ostrożnie. Nie mogę pozwolić, by ujawniono mój udział w 
tej sprawie. Prowadzę niebezpieczną grę. Jego Królewska Mość został dyskretnie 
powiadomiony, że przyłączył się do nas katalista, poinformowano go też o tym, jak wpłynie 
to na naszą siłę. To wszystko, co mogłem uczynić.
      - Postąpiłeś słusznie. Jego Królewska Mość powinien ci ufać.
      jego zachowanie staje się coraz bardziej wojownicze. My, oczywiście, dokładamy 
starań, aby zapobiec wybuchowi zawieruchy - Vanya dłonią wykonał gest, jakby uspokajał 
wzburzone wody - i kiedy przyjdzie pora, z przykrością przyznamy się do niepowodzenia 
naszych wysiłków. Tak sprawy stoją. Brat Imperatorowej zaczyna sprawiać kłopoty, ale łatwo 
się z tym uporamy. Gdy wybuchnie wojna, będziemy gotowi do działania. Czy jest coś 
jeszcze? - Owszem. Co z tym Joramem? Co zamierza zrobić z nim katalista? - A cóż cię to 
obchodzi? Chłopak jest tylko pretekstem, niczym więcej. Jedyną rzeczą, o którą powinieneś 
się martwić, jest zachowanie go w dobrym zdrowiu.
      - Jakie są instrukcje katalisty? Co on ma zrobić? - Zrobić? Wątpię, czy ma dość 
energii i woli, żeby zrobić cokolwiek. Poleciłem mu ostrożność. Ma skontaktować się ze mną 
mniej więcej za miesiąc. Powiem mu wtedy, by nie starał się przesadnie szybko wykonać 
swojej misji. Ty jednak bądź przygotowany. Kiedy dam ci znak, będziesz musiał działać 
szybko. Masz swe rozkazy. Czy muszę ci je przypomnieć? - Zmarszczka na czole Yanyi 
pogłębiła się. - Wyczuwam, mój przyjacielu, że jesteś niezadowolony. Nie przywykłem do 
tego, aby mnie wypytywano. O co chodzi? Czyżby odkryto twoją prawdziwą rolę? - 
Oczywiście, że nie, Biskupie - głos zabrzmiał chłodniej. Obaj znamy moje talenty. Dla nich 
właśnie mnie wybrałeś. Pojawiły się jednak pewne nieoczekiwane elementy w grze. Ktoś 
zaczyna interesować się nią bardziej, niżby mi to odpowiadało.
      - Któż to taki? - ostro zapytał Vanya.
      - Sądzę, że wiesz - głos w głowie Yanyi zabrzmiał łagodnie i jedwabiście. - W rzeczy 
samej, podejrzewam, że grasz ze mną znaczonymi kartami.
      - Jak śmiesz! - Śmiem, bo takie są moje obyczaje. A teraz muszę cię opuścić. Ktoś 
nadchodzi. Niech Wasza Świątobliwość pamięta, iż mam w ręku króla.
      Magiczne połączenie pomiędzy tymi dwoma pękło, pozostawiając Yanyę siedzącego 
w mroku, z zaciśniętymi ustami i palcami pajęczą modą sunącymi po poręczy krzesła. - Masz 
króla? Słusznie, mój przyjacielu. Ja jednak mam miecze*.
      
      *Aluzja do talii Taroka, w której jedną z figur jest Król Mieczy. 
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      












KSIĘGA TRZECIA
NAŁUKA
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      JEST NAS WIELU, nie jesteśmy jednak zjednoczeni. Jeśliby Technologowie powstali 
razem i zbuntowali się przeciw Blachlochowi, warlok i jego przyboczni ponieśliby klęskę. 
Bez obdarzającego go Życiem katalisty magiczna moc Wykonawcy była ograniczona, jego 
nieliczni przyboczni zaś nie oparliby się setkom napastników. Te setki jednak nie zamierzały 
się buntować. W rzeczy samej większość Czarnoksiężników całkowicie godziła się z planami 
Blachlocha, polegającymi na połączeniu się z ludźmi z Sharakan i ogłoszeniu wojny. 
Nadeszły dla nich czasy przywrócenia światu potęgi Dziewiątej Tajemnicy i ponownego 
zajęcia należnego im z prawa miejsca wśród mieszkańców Thimhallan. Gdyby zaś mieli przy 
tym znów sprowadzić na świat śmierć i zniszczenie, to czyż nie złagodzą ich cuda, które mu 
przyniosą - cuda, które uczynią życie lżejszym i łatwiejszym? Byli wśród Technologów 
ludzie na tyle mądrzy, by widzieć, iż bracia ich idąc za tym marzeniem, po prostu popełniają 
ponownie tragiczny błąd z przeszłości. Ci jednak stanowili mniejszość. Łatwo było 
Andonowi, staremu człowiekowi, rozprawiać o pokoju i cierpliwości. Młodzi mieli dość 
pałętania się po dzikich krainach i życia w ubóstwie i znoju, gdy bogactwo i dostatek mogły i 
powinny należeć do nich.
      Podążyli więc ochoczo na wezwanie Blachlocha, opuścili swe farmy i gorliwie 
pracując w kopalniach i hutach, wyrabiali broń, za pomocą której mieli wywalczyć sobie 
przyszłość.
      Wcieleniem tej przyszłości był dla nich pomnik wznoszący się pośrodku osady - 
Wielkie Koło. Starsze od samej wioski, Koło /ostało ocalone przed zniszczeniem i wyniesione 
ze Świątyni Czarnoksiężników przez Technologów uchodzących pogoni podczas Wojen 
Żelaznych. Zabrali je ze sobą, gdy ratując życie, zbiegli na Bez- drożą: i teraz zwisa ono 
pośrodku łuku zbudowanego z czarnej skały. Ogromne koło o dziewięciu szprychach stało się 
ośrodkiem rytuału znanego jako Nałuka.
      Któż wie, jak powstał ten rytuał? Swymi korzeniami sięga on błota i krwi, 
składających się na przeszłość. Być może dawno temu, gdy Czarnoksiężnicy ujrzeli, iż 
wiedza, którą pragnęli z takim poświęceniem zachować, ginie w mroku surowego życia, jakie 
wiedli, użyli tej metody, usiłując przekazać następnym pokoleniom to, czego się nauczyli. Na 
nieszczęście pokolenia owe zachowały tylko słowa, wiedza zaś oraz mądrość zgasły i 
wypaliły się, niczym płomień rzuconej w rynsztok świecy.
      Gdy nadchodzi siódma noc każdego tygodnia, cała ludność wioski zbiera się wokół 
Koła i recytuje pieśń, której każdy uczy się jeszcze jako dziecko. Śpiewom towarzyszą 
dźwięki muzyki, wydobywanej z instrumentów wykonanych z żelaza, udręczonego drewna i 
rozciągniętych skór zwierzęcych. Pieśń zaczyna się od hołdu składanego trzem głównym 
Siłom, wielbionym przez Czarnoksiężników - Ogniowi, Wodzie i Wiatrowi. W miarę jak 
dźwięki muzyki rozbrzmiewają coraz bardziej szalonym rytmem, ludzie coraz głośniej 
śpiewają o konstrukcji i budowie cudownych urządzeń, których żaden z nich nie pamięta i nie 
pojmuje.
      W nocy poprzedzającej dzień, w którym mężczyźni z osady mieli wyruszyć z 
Blachlochem na rajd po rolniczych społecznościach, Nałuka rozbrzmiewała szczególnie 
donośnie, ponieważ były Duuk-tsarith posłużył się rytuałem tak, jak DKarn-Duuk posługiwali 
się tańcami wojennymi - by rozgrzać ludziom krew, aż zapomną o wyrzutach sumienia i 
współczuciu. Śpiewający tańczyli nieustannie dookoła Wielkiego Koła, a łomot i brzęk 
instrumentów sprawiały, że śpiew przekształcał się w dziką wrzawę. Mrok rozświetlały 
pochodnie i w ich blasku Koło, wykonane z jakiegoś lśniącego metalu (sekret jego 
wytwarzania dawno już utracono), świeciło w mroku niczym przeciwne naturze słońce. Co 
jakiś czas któryś z tancerzy wskakiwał na czarną, kamienną platformę stanowiącą podstawę 
pomnika. Chwytając jeden z młotów kowalskich, uderzał w środek dziewięcioszprychowego 
Koła, powodując, iż przyłączało się ono do pieśni głosem żelaza, co brzmiał tak, jakby 
wydobywał się z samych wnętrzności ziemi.
      W Nałuce brała udział większość Czarnoksiężników; mężczyźni, kobiety i dzieci 
śpiewali słowa, których nikt nie pojmował, tańczyli w migotliwym świetle lub obserwowali 
wszystko z mieszanymi uczuciami.
      Andon przypatrywał się temu wszystkiemu ze smutkiem - on słyszał w słowach pieśni 
głosy przodków, którzy z płaczem wykrzykiwali ku swoim dzieciom nakaz pamięci o 
przeszłości.
      Saryon patrzył ze zgrozą tak wielką, że dziwne było, iż nie oszalał. Migające światła, 
hałaśliwa i zgrzytliwa muzyka, podskakujące figury pijanych żądzą krwi kobiet i mężczyzn - 
wszystko to wyskoczyło jakby żywcem z jego wpajanych mu jeszcze w dzieciństwie wizji 
Piekła. Nie zwracał uwagi na słowa pieśni, czuł się jeszcze zbyt słabo. Oto siedziba Śmierci, 
on zaś jest w samym jej środku.
      Blachloch patrzył na wszystko z satysfakcją; odziany w czarny habit, stał na uboczu, 
spokojny, baczny i prawie przez nikogo nie dostrzeżony. Słyszał słowa pieśni, wysłuchiwał 
ich jednak tyle już razy, iż utraciły dlań jakiekolwiek znaczenie.
      Joram patrzył na to wszystko z rozgoryczeniem i frustracją. I on słyszał te słowa. Co 
więcej, wsłuchiwał się w nie i częściowo je pojmował. On jeden w osadzie czytywał zakazane 
księgi. Spośród wszystkich tam zgromadzonych on jeden słyszał w pieśni wiedzę, którą 
starodawni Czarnoksiężnicy pragnęli wszczepić swym dzieciom. Pojmował to, chociaż 
niczego nie rozumiał. Wiedza pozostawała dlań zamkniętą w tych słowach i w tych księgach. 
Nie potrafił znaleźć klucza - którym były owe dziwne niepojęte symbole.
      Simkin zaś patrzył potężnie znudzony.
      Nałuka zakończyła się wraz ze wschodem księżyca. Stając w kręgu ognia utworzonym 
z płonących pochodni, Blachloch uniósł młot i dziewięć razy uderzył w Koło. 
Dziewięciokrotnie też ludzie wznieśli donośny okrzyk, potem zaś ognisty krąg pękł i 
Czarnoksiężnicy wrócili do swych domostw, rozprawiając o wielkich czynach, których 
dokonają, gdy Dziewiąta Tajemnica ponownie zawładnie światem.
      Wkrótce też czarne skalne łuki opustoszały, rzucając niesamowite cienie w blasku 
wspinającego się coraz wyżej na nieboskłon księżyca, którego blada poświata na szprychach 
Koła była jedynie słabym wspomnieniem lśnienia pochodni. W rozświetlanej światłem 
miesiąca ciemności osada spała, otulona w ciszę, zakłócaną tylko dźwiękami wydawanymi 
przez wiatr, gnający pustymi uliczkami suche, jesienne liście.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      I. WYBIERZ TRZY KARTY 
      
      PÓŹNĄ JESIENIĄ, pewnego rześkiego, słonecznego dnia większość mężczyzn i 
chłopców z osady Czarnoksiężników wyruszyła, by odzyskać to, co według ich mniemania 
świat był im winien. Andon obserwował ich odejście oczyma, w których malował się smutek 
stuleci. Usiłował ich powstrzymać, ale próba ta spełzła na niczym. Podejrzewał teraz, że sami 
muszą nabrać rozumu. Stary człowiek mógł jedynie mieć nadzieję, iż lekcja nie będzie zbyt 
gorzka. Albo zbyt kosztowna.
      Podczas pierwszych dni wyprawy pogoda im sprzyjała i świeciło słońce, dni były 
ciepłe i miłe, chłodne zaś i rześkie noce przypominały o zbliżającej się zimie. Drużyny 
Blachlocha szły ochoczo i z lekkim sercem, młodych ludzi najbardziej radowała odmiana po 
mozole kopalni, huty, młyna czy cegielni. Prowadzeni przez niesfornego Simkina, który na tę 
okazję ponownie przyodział się w strój zwiadowcy („Nazwałem tę barwę Kurz i Łajno”), 
młodzi ludzie śmiali się, żartowali i pokpiwali jeden z drugiego, przedmiotem zaś drwin były 
kłopoty, jakie miewali z ujeżdżaniem kudłatych, półdzikich koni, hodowanych w osadzie. 
Wieczorami zbierali się dookoła buzujących ognisk, aby snuć długie opowieści lub grać ze 
starszymi w hazardowe gry, w których stawiali swe zimowe racje żywnościowe i przegrywali 
tak konsekwentnie, iż wydawało się, że żaden z nich aż do wiosny nie weźmie niczego do ust.
      Nawet ponury zazwyczaj Joram wydawał się rad odmianie i gdy nie brał udziału w 
popisach jeździeckich lub żartach, zdumiewał Mosiaha ochotą do rozmów. Mosiah jednak 
uświadamiał sobie, iż może po prostu tę zmianę należałoby przypisać temu, że Joram właśnie 
uporał się z kolejnym napadem właściwej mu mrocznej melancholii.
      Pod koniec drugiego tygodnia wyprawa straciła jednak wiele ze swego uroku. Z 
pożółkłych liści zaczął kapać chłodny deszcz, wilgoć zaś, przesączając się przez opończe, 
zimnymi strumyczkami spływała po grzbietach. Miękki odgłos opadających kropel tworzył 
monotonny rytm współbrzmiący z cmokaniem kopyt w błocku. Ustaliła się deszczowa, 
trwająca całe długie dni pogoda. Zgodnie z rozkazami Blachlocha nie rozpalano ognisk. 
Znajdowali się teraz w krainie centaurów, podwojono więc straże, co w praktyce oznaczało 
dla wielu utratę połowy snu w nocy. Każdy czuł się podle i wszyscy gderali, był jednak ktoś, 
kto był zgnębiony bardziej od innych, co musiało zwrócić uwagę Mosiaha.
      Nie uszłp to również uwagi Jorama. Mosiah niekiedy widział w oczach przyjaciela 
wyraz skrywanej uciechy i prawie półuśmiech na jego wargach. Podążając za wzrokiem 
Jorama, Mosiah dostrzegał, że spogląda on wtedy na katalistę, który jadąc przed nimi, 
pochyliwszy świecącą tonsurą głowę i zgarbiwszy ramiona, podskakiwał w niewygodnym 
siodle. Na końskim grzbiecie katalista przedstawiał obraz nędzy i rozpaczy. Kilka pierwszych 
dni był sztywny z przerażenia. Teraz trzymał się w siodle jak strach na wróble. Każda kość i 
każdy mięsień jego ciała stanowiły siedlisko bólu. Najwidoczniej nawet siedzenie w siodle 
przychodziło mu z trudem.
      - Żal mi tego człowieka - rzekł Mosiach pewnego dnia w drugim tygodniu ich 
wędrówki na północ. Przemoczony i zziębnięty, wraz z Joramem i Simkinem posuwał się 
wzdłuż szlaku dość szerokiego, by mógł nim podążać oddział kawalerii, w którym sześciu 
jeźdźców jechałoby obok siebie. Blachloch stwierdził, że szlak ten był dziełem olbrzymów, i 
nakazał zachowanie czujności.
      - Którego? - zapytał Joram. Słuchał właśnie wymyślnej opowieści Simkina o tym, jak 
to Diuk of Westhire wynajął całą Gildię Kamieniarzy (i sześciu katalistów), by całkowicie 
przebudować swój pałac w Merilon, przekształcając go z kryształu na różowy marmur z 
pasmami jasnej zieleni.
      - Na dworze mówiło się wyłącznie o tym. Czegoś takiego nikt przedtem nie dokonał. 
Wystaw sobie, marmur! Wygląda... absolutnie majestatycznie - mówił Simkin.
      - Katalisty. Jak on się zwie? Żal mi go.
      - Saryona? - Simkin wyglądał na zbitego z tropu. - Wybacz mi, drogi chłopcze, ale cóż 
on ma wspólnego z różowym marmurem? - Nic - odparł Mosiah. - Obserwowałem po prostu 
wyraz twarzy Jorama. Wydaje się, iż cieszą go nieszczęścia tego człowieka.
      - On jest katalista - odparł Joram zwięźle. - Poza tym mylisz się. Nic mnie nie 
obchodzi, co się z nim stanie.
      - Mmmm - mruknął Mosiah, widząc, jak orzechowe oczy Jorama pociemniały, gdy ten 
popatrzył na odziany w zielony habit grzbiet katalisty.
      - On był w waszej wiosce, wiecie? - skomentował to wszystko Simkin, opierając się o 
kark koński, by w zaufaniu powierzyć im ten sekret głośnym szeptem, który mógł być 
słyszany przez niemal’ każdego jeźdźca w kolumnie.
      - Mów ciszej! Jeszcze nas usłyszy. Co masz na myśli, mówiąc, że był w naszej 
wiosce? - zapytał zaskoczony Mosiah. - Dlaczego nie powiedziałeś nam tego wcześniej? 
Może zna moich rodziców! - Jestem pewien, iż coś wam o tym wspominałem - powiedział 
Simkin z urażoną miną - gdy napomykałem, że on przybył tu po Jorama.
      - Cyt! - syknął Mosiah. - Znowu te bzdury! - Zagryzając wargi, tęsknie spojrzał 
nakatalistę. - Zastanawiam się, jak wiedzie się moim rodzicom? To już tyle czasu...
      - No to jazda! Porozmawiaj z nim! - prychnął Joram, a jego czarne brwi ściągnęły się 
w prostą linię nad nosem.
      - Jasne. Idź i pogadaj ze starym - omdlewającym głosem powiedział Simkin. - 
Doprawdy, jak na katalistę, niezły z niego gość. Ja zaś, o Kruczowłosy i Ponury Druhu, nie 
mam żadnych powodów, aby lubić go bardziej niż ty. Czy opowiadałem ci, jak porwali 
mojego maleńkiego braciszka? Małego Nata. Biedny berbeć. Zawalił Próby. Ukrywaliśmy go 
do piątego roku życia. Ale znaleźli go, jedna z sąsiadek wywęszyła coś i doniosła. Miała na 
pieńku z moją matką. Byłem ulubieńcem Nata, wiesz, jak to w rodzinie... Smarkacz przylgnął 
do mnie, gdy go zabierali...
      Dwie łzy oderwały się od powiek Simkina i spływając w dół po twarzy, zniknęły w 
gęstwinie jego bródki. Mosiah westchnął ciężko i z desperacją.
      - No właśnie! - powiedział Simkin, pociągając nosem. - Drwijcie z mej rozpaczy. 
Radujcie się moim smutkiem. Jeśli pozwolicie wymamrotał, podczas gdy kolejne spływające 
po jego twarzy łzy mieszały się z kroplami deszczu - dam upust swej rozpaczy na osobności. 
Wy dwaj jedźcie dalej. Nie, nie próbujcie mnie pocieszyć. To nie ma żadnych szans 
powodzenia... - Mrucząc coś niezrozumiałego, poderwał nagle konia, obrócił go w miejscu i 
pomknął na tyły szyku.
      - Drwimy z jego rozpaczy! Iluż on ma tych braci, których spotkały jakieś fatalne 
przygody? - Prychając z niesmakiem, Mosiah obejrzał się za Simkinem, który już ocierał 
twarz z łez i równocześnie obrzucał wyzwiskami jednego z przybocznych Blachlocha. - Nie 
mówiąc o nielichym wyborze sióstr, niewolonych przez możnych panów i porywanych przez 
centaury, poza tą oczywiście, która uciekła z domu, zakochawszy się w olbrzymie. Dodaj do 
tego ciotkę, która utopiła się w fontannie, sądząc, że jest łabędziem, i mamunię, która pięć 
razy umierała na rozmaite rzadkie choroby, aż raz skonała na atak serca, gdy Duuk-tsarith 
aresztowali mu ojca za wyczarowanie obraźliwych wobec Imperatora iluzji. Wszystko to, 
zważ, przytrafiło się sierocie, znalezionemu, gdy w koszyku wypełnionym płatkami róż 
płynął kanałami Merilon. Przecież to łgarz, jakiego świat nie widział! Nie mam pojęcia, 
dlaczego się z nim zadajesz! - Bo jest zabawnym łgarzem - odparł Joram, wzruszając 
ramionami. - I to go wyróżnia.
      - Wyróżnia? - Spośród was wszystkich - powiedział Joram, patrząc na Mosiaha spod 
swoich ciężkich ciemnych brwi. - Dlaczego nie podjedziesz pogadać z katalistą? - rzucił 
zimno, widząc, że twarz Mosiaha pokrywa rumieniec gniewu. - Jeśli jest prawdą to, co o nim 
słyszałem, czeka go tu coś dużo gorszego niż otarcie tyłka w siodle.
      Bodąc piętami boki wierzchowca, Joram pogalopował naprzód i mijając katalistę, nie 
spojrzał nań nawet, gdy spod kopyt jego konia bryznęło w górę błoto. Mosiah spostrzegł, że 
katalistą uniósł głowę i popatrzył za młodym człowiekiem, którego długie włosy wymykające 
się spod przepaski błysnęły na deszczu jak pióra mokrego ptaka.
      - A dlaczego ja zadaję się z tobą? - mruknął Mosiah, odprowadzając wzrokiem 
sylwetkę przyjaciela. - Z litości? Znienawidziłbyś mnie za to. Jednak w pewnym sensie to 
prawda. Mogę zrozumieć, dlaczego nikomu nie ufasz. Nosisz blizny nie tylko od ran na 
piersi. Pewnego jednak dnia, mój przyjacielu, odkryjesz, że blizny te są niczym w porównaniu 
ze szramą, która pozostanie na twym sercu po ranie, jaką otrzymasz, gdy odkryjesz, żeś się 
mylił! Potrząsając głową, Mosiah popędził swego konia, aż zrównał się z katalistą.
      - Wybacz mi, Ojcze, że przerywam twe rozmyślania - odezwał się niepewnym głosem 
- ale czy miałbyś coś przeciw temu, abym dotrzymał ci towarzystwa? Saryon z obawą 
podniósł wzrok, a w jego twarzy Mosiah dostrzegł napięcie i udrękę. Potem, widząc, iż 
rozmówcą jest tylko młody człowiek, katalistą odprężył się.
      - Ależ nie, przeciwnie, będzie mi bardzo miło.
      - Nie modliłeś się chyba ani nie robiłeś niczego podobnego, nieprawdaż, Ojcze? - 
zapytał nieco zmieszany Mosiah. - Jeśli tak, to mogę się oddalić...
      - Nie, nie modliłem się - odparł Saryon z nikłym uśmiechem. - Nieczęsto modlę się 
ostatnimi czasy - dodał cicho, rozglądając się z drżeniem po dzikiej okolicy. - Przywykłem do 
odnajdywania Almina w korytarzach u Źródła. Nie w tej dziczy. Nie sądzę, by Jemu podobało 
się życie tutaj.
      Mosiah nie pojął tej uwagi, ale dostrzegając szansę nawiązania rozmowy, zauważył: - 
Mój ojciec niekiedy mówi podobne rzeczy. Powiada na przykład, iż Almin ucztuje z 
bogaczami, a ubogim rzuca ochłapy. Nie interesuje się nami, musimy więc iść przez życie, 
kierując się własnym honorem i własną prawością. Kiedy zaś umieramy, są one najważniejsze 
z tego, co po nas zostaje.
      - Jakobias to bardzo mądry człowiek - powiedział Saryon, patrząc na Mosiaha 
znacząco. - Znam go. Ty jesteś Mosiah, prawda? - Nie inaczej. - Młody człowiek zarumienił 
się. - Wiem, że go znasz. Dlatego przyszedłem... To znaczy, nie wiedziałem, bo przyszedłbym 
wcześniej... właściwie Simkin powiedział mi dopiero przed chwilą...
      - Rozumiem. - Saryon z powagą skinął głową. - To ja powinienem był zobaczyć się z 
tobą. Miałem dla ciebie wiadomość od twoich rodziców, ale... byłem trochę niezdrów. - Teraz 
z kolei wstydliwie zarumienił się kalali sta. Z grymasem bólu poprawił się w siodle, patrząc 
równocześnie w ślad za znikającym między drzewami Joramem.
      - Moi rodzice... - ponaglił Mosiah, gdy milczenie katalisty zaczęło się przedłużać.
      - Ach tak, przepraszam. - Saryon wziął się w garść. - Wiedzie im się dobrze i 
przesyłają pozdrowienia. Bardzo im ciebie brakuje - dodał, widząc malujące się na twarzy 
młodego człowieka tęsknotę i żal. - Twoja matka kazała cię ucałować, ale nie sądzę, abym 
powinien traktować to dosłownie.
      - Nie, Ojcze, w porządku. Dziękuję - wybąkał czerwony jak rak Mosiah. - Czy... czy 
oni powiedzieli coś więcej? Mój ojciec...
      Saryon nie odpowiadając patrzył przez chwilę na młodego człowieka, a jego twarz 
spoważniała.
      Mosiah podchwycił spojrzenie katalisty i zrozumiał.
      - No tak, wszystko jasne - powiedział z goryczą. - Mam wysłuchać pouczeń.
      - Wcale nie - odparł Saryon, uśmiechając się lekko. - Powiedział tylko, iż usłyszał o 
tych ludziach pewne rzeczy, o których wolałby nie wiedzieć. Miał nadzieję, że pogłoski nie 
okażą się prawdziwe, gdyby jednak tak się stało, prosił, byś nie zapomniał o zasadach, w 
jakich cię wychowano, prosił też, bym przekazał ci wieść ° tym, iż oni wciąż cię kochają i że 
nieustannie o tobie myślą.
      Spoglądając na młodzieńca, Saryon dostrzegł plamy purpury na policzkach, gdzie 
zaledwie zaznaczały się pierwsze ślady zarostu. Wstyd jednak - jeśli w ogóle był to wstyd - 
natychmiast prawie ustąpił gniewowi.
      - To, co słyszał mój ojciec, to nieprawda.
      - Po cóż więc ta wyprawa? - To dobrzy ludzie. - Mosiah spojrzał na Saryona z 
wyzwaniem w oczach. - Wszystko, czego chcą, to szansa życia, taka sama, jaką mają inni. No 
dobrze - dodał szybko, widząc, że Saryon zamierza coś wtrącić. - Być może nie podobają mi 
się niektóre z ich uczynków, może potępiam je w duchu. Mamy jednak prawo do życia.
      - Robiąc to, co teraz? Rabując innych? Andon mówił mi... Mosiah machnął ręką ze 
zniecierpliwieniem.
      - Andon to człowiek starej daty...
      - A jednak twierdził, że przed przybyciem Blachlocha Technologowie, jeśli chodziło o 
żywność, byli samowystarczalni - kontynuował Saryon. - Uprawiali ziemię, używając 
narzędzi zamiast magii.
      - Teraz nie ma na to czasu. Zbyt ciężko pracujemy. A w zimie musimy mieć żywność! 
- odparł Mosiah ze złością.
      - Podobnie jak ci ludzie, których zamierzamy obrabować.
      - Nie zabierzemy zbyt wiele. Tak powiada Joram. Sporo im zostawimy...
      - Nie w tym roku. Teraz macie mnie, katalistę. Teraz Blachloch wykorzysta mnie, 
żeby spotęgować swą moc. Czy kiedykolwiek widziałeś czary, jakimi może posłużyć się 
warlok? - No to po co tu, Ojcze, przybyłeś? - nieoczekiwanie spytał Mosiah, zwracając ku 
Saryonowi pochmurną twarz. - Dlaczego zbiegłeś na Bezdroża, jeśli kierujesz się tak 
prawymi pobudkami? - Przecież wiesz - odparł cicho katalista. - Słyszałem, jak Simkin wam 
to powiedział.
      Mosiah potrząsnął głową.
      - Simkin nie powie nawet, która godzina, żeby nie zełgać powiedział z przekąsem. - 
Jeśli masz na myśli te brednie o tym, jakobyś przybył tu po Jorama...
      - To nie są brednie...
      Patrzący na Saryona Mosiah zamrugał raptownie powiekami. Twarz Saryona, 
jakkolwiek blada i poznaczona cierpieniem, była opanowana.
      - Co takiego? - spytał Mosiah, niepewny, czy dobrze usłyszał.
      - To nie są brednie - powtórzył katalista. - Przysłano mnie tu, bym oddał Jorama w 
ręce sprawiedliwości.
      - Ale... dlaczego? I po co mi to, Ojcze, mówisz? - spytał zbity /. tropu Mosiah. - 
Chcesz czegoś ode mnie, prawda? Chcesz, Ojcze, bym ci pomógł! Nie zrobię tego! Nie 
Joramowi! On jest moim...
      - Ależ skądże - przerwał Saryon, potrząsając głową ze smętnym uśmiechem. - Nie 
żądam od ciebie niczego. Sprawę pomiędzy joramem i mną muszę rozegrać sam. - Z 
westchnieniem zmęczonym ruchem przetarł oczy. - Powiedziałem ci o tym, ponieważ 
obiecałem twemu ojcu pomówić z tobą, jeśli stwierdzę, że wplątałeś się w coś takiego... - W 
nieokreślony sposób machnął ręką.
      Jechali obaj w milczeniu wśród dokuczliwego deszczu. Gdzieś z tyłu, przez skrzyp 
uprzęży i mlaskanie kopyt w błocie, dął się słyszeć ochrypły śmiech Simkina.
      - Mógłbyś palnąć mi to kazanie, nie wyjawiając prawdy o sobie, Ojcze. Nie wierzyłem 
Simkinowi. Nikt mu nie wierzy - mruknął Mosiah, nawijając na dłoń wodze i patrząc w 
splątaną końską grzywe - Nie wiem, co masz na myśli, mówiąc o wydaniu Jorama 
sprawiedliwości. Nie wiem, jak to sobie wyobrażasz - dodał, patrząc na katalistę z odrazą. - 
Oczywiście, ostrzegę Jorama. Nadal nie pojmuję, dlaczego mi to powiedziałeś. Musiałeś 
przecież zdawać sobie sprawę z tego, iż uczyni to mnie i ciebie wrogami.
      - Owszem, i przykro mi także z tego powodu - odparł Saryon, garbiąc się pod swoją 
przemoczoną opończą. - Obawiałem się jednak, iż w przeciwnym razie nie zwrócisz uwagi na 
to, co ci rzekłem. Moje „kazanie” nie wywarłoby na tobie wrażenia, gdybyś sądził, iż jak 
powiadają, mówię tylko połowę prawdy. Teraz zaś mogę przynajmniej mieć nadzieję, że 
przemyślisz to, co ci powiedziałem.
      Mosiah nie odezwał się ani słowem i nadal patrzył w końską grzywę. Twarz jego 
stężała, dłoń trzymająca wodze zacisnęła się na nich mocniej.
      - Twoje sumienie może teraz odetchnąć - powiedział w końcu, unosząc głowę. - 
Spełniłeś, Ojcze, to, co przyrzekłeś mojemu ojcu. Jeśli jednak mowa o sumieniu, to nie widzę 
twoich wahań, gdy Blachloch rozkazuje ci obdarzać go Życiem. A może zamierzasz go nie 
usłuchać - dodał z prychnięciem, przypominając sobie, co też Joram napomykał o karze. 
Oczekując, że wyglądający na mięczaka katalista umknie spojrzeniem w bok, ze zdumieniem 
stwierdził, że Saryon patrzy mu w oczy ze spokojną godnością.
      - To moje brzemię - odparł katalista równym głosem. I muszę je nosić, podobnie jak ty 
musisz znosić swoje.
      - Ja nie muszę... - zaczął gniewnie Mosiah, ale przerwał mu śpiewny głos Simkina, 
wznoszący się ponad poszum deszczu i mlaskanie kopyt w błocie.
      - Mosiah, Mosiah! Gdzie jesteś? Młody człowiek z irytacją odwrócił się w siodle, 
obejrzał za siebie i pomachał ręką.
      - Na chwilę jeszcze tu pozostanę! - krzyknął. Potem ponow- nie zwrócił się ku 
kalaliście. - Ojcze, nie rozumiem jeszcze tylko jednej sprawy. Dlaczego powiedziałeś 
Simkinowi o Joramie? Jemu też wyciąłeś kazanie? - Niczego mu nie mówiłem - powiedział 
Saryon. Nieumiejętnie uderzając konia w bok swoją wielką, niezgrabną stopą, zmęczony 
kątalista pognał zwierzę naprzód. - Lepiej do nich wracaj, wołają cię. Do widzenia, chłopcze. 
Mam nadzieję, że jeszcze porozmawiamy.
      - Nie mówiłeś mu, Ojcze? To skąd on...
      Saryon jednak potrząsnął tylko głową. Naciągnąwszy kaptur niżej na oczy, ruszył 
przed siebie, pozostawiając Mosiaha, który patrzył za nim, zupełnie zbity z tropu.
      - Jesteś zbyt łatwowierny.
      - Nie było cię przy tym - mruknął Mosiah. - Nie widziałeś wyrazu jego twarzy. On 
mówi prawdę. Och, wiem, co czujesz dodał, widząc w ciemnych oczach Jorama gorzki 
półuśmiech - musisz jednak przyznać, że Simkin naprawdę powiedział nam, że kątalista 
przybył tu z twojego powodu. Jeśli zaś kątalista twierdzi, że niczego Simkinowi nie mówił, to 
skąd...
      - A czy to ma jakiekolwiek znaczenie? - niecierpliwie uciął Joram, markotnie 
wpatrując się w płomienie niewielkiego ogniska, które rozniecili w celu wysuszenia odzieży. 
Na noc cała grupa schroniła się w ogromnej pieczarze odkrytej w zboczu góry nad rzeką. 
Ponieważ na Bezdrożach znalezienie nie zamieszkanej jaskini należy do wydarzeń rzadkich, 
Blachloch wkraczał do niej ostrożnie, z kątalista u boku. Po zbadaniu grota jednak okazała się 
pusta i warlok zdecydował, iż jest to bezpieczne miejsce na nocleg. Jedyną niedogodnością 
jaskini był obrzydliwy zapach kupy śmieci w mrocznym kącie, nikt jednak nie zdradzał 
ochoty do bliższego jej zbadania. Śmieci spalili, smród jednak pozostał. Blachloch orzekł, że 
wcześniej jaskinię prawdopodobnie zamieszkiwały trolle.
      - Oczywiście, nie obchodzi cię nic, co związane jest z kątalista - powiedział gniewnie 
Mosiah wstając. - Ciebie nigdy nic nie obchodzi.
      Wyciągając dłoń, Joram uścisnął rękę przyjaciela.
      - Przykro mi - powiedział nieswoim głosem i znać było, iż słowa te z trudem przeszły 
mu przez gardło. - Dziękuję... za ostrzeżenie. - Na jego ustach pojawił się skąpy uśmiech. - 
Nie sądzę, aby kątalista w średnim wieku był szczególnie groźny, będę jednak uważał. Co zaś 
tyczy się Simkina - wzruszył ramionami - spytam go, skąd wie.
      - Przecież nie możesz wierzyć temu durniowi! - powiedział z desperacją Mosiah, 
ponownie siadając.
      - Durniowi? Czyżbym słyszał, jak wzywa się moje imię nadaremnie? - rozległ się 
melodyjny głos z ciemności.
      Wzdychając z niezadowoleniem, Mosiah zmrużył oczy i ocienił je dłonią, gdy w 
kręgu rzucanego przez ognisko światła pojawiła się jaskrawo odziana postać.
      - Co widzę, chłopcze drogi, nie podoba ci się to? - zapytał Simkin, unosząc w górę 
ramiona, by pokazać swój nowy przyodziewek w najkorzystniejszej pozie. - Tak mi się 
znudziła ta odzież zwiadowcy, że zdecydowałem, iż pożądana jest odmiana, jak powiedziała 
Diuszesa D’Longeville, poślubiając czwartego męża. A może piątego? Właściwie to bez 
znaczenia. Tak jak jego poprzednicy nie pozostanie długo przy życiu. Nigdy nie pijcie 
herbatki z Diuszesa D’Longeville. Jeśli zaś nie możecie tego uniknąć, upewnijcie się, iż nie 
nalewa wam z dzbanka, w którym parzyła swoim mężom. Jak wam się podoba ten odcień 
czerwieni? Nazwałem go Rozgnieciony Robal. Mosiah, o co chodzi? Wygląda na to, że jesteś 
dziś w gorszym humorze niż nasz druh Kruczowłosy.
      - Nie, nic - mruknął Mosiah, odwracając się na pięcie, by zajrzeć do prymitywnie 
wykonanego żelaznego kociołka, dość ryzykownie ustawionego wprost na rozżarzonych 
węglach.
      - Pachnie tak, jakby przypalało się od spodu - powiedział Simkin nachylając się i 
wąchając. - Słuchajcie, dlaczego nie poprosicie tego zabawnego staruszka katalistę o odrobinę 
Życia. Użyjcie magii, tak jak pozostali. Czy jestem zaproszony na kolację? - Nie - biorąc w 
dłoń patyk i ignorując uwagę o kalaliście, Mosiah zaczął mieszać bulgocącą zawartość 
kociołka.
      - No tak - powiedział Simkin siadając - dziękuję. Powiedz mi teraz, skąd te dąsy? Już 
wiem! Jechałeś dziś obok Ojca Glacy. Powiedział ci coś interesującego? - Cyt! - ostrzegł 
Mosiah, wskazując siedzącego opodal Saryona, daremnie usiłującego rozniecić ognisko. - Po 
co pytasz? Prawdopodobnie lepiej niż ktokolwiek inny wiesz, o czym rozmawialiśmy.
      - Prawdopodobnie - radośnie zgodził się Simkin. - Ale popatrz na katalistę, zamarznie 
na śmierć. Taki staruszek jak on nie powinien włóczyć się po dzikich okolicach. Zaproszę go 
na potraw- Młody człowiek spojrzał na twarze przyjaciół. - No to jak? ę, że tak zrobię. Nie 
krzyw się, Joramie. Naprawdę, powinieneś  z nim pogadać. W końcu przybył tu po to, aby cię 
schwytać. Hej, katalisto! Głos Simkina.odbił się echem od sklepienia pieczary. Saryon 
odwrócił się i rozejrzał wokół, jak zresztą prawie wszyscy w jaskini.
      Mosiah szarpnął Simkina za rękaw.
      - Przestań, bałwanie! Simkin jednak zawołał katalistę ponownie i pomachał dłonią, co 
spowodowało, że jego purpurowe, oświetlone blaskiem ognia szaty same jak gdyby 
wybuchnęły płomieniami.
      - Tutaj, katalisto! Mamy pyszny gulasz z wiewiórki...
      Wielu ludzi spojrzało ku nim, parskając śmiechem i pomrukując coś po cichu. Nawet 
Blachloch uniósł zakapturzoną głowę znad talii kart, w które grał z kilkoma swoimi ludźmi, i 
spojrzał na całą grupkę chłodnym, obojętnym spojrzeniem. Saryon wolno wstał i podszedł ku 
nim, z oczywistą nadzieją, iż Simkin wreszcie się zamknie.
      - Do licha! - jęknął Mosiah, pochylając się w stronę Jorama. - Chodźmy stąd. Nie 
jestem już głodny...
      - Nie, zaczekaj. Chcę z nim pogadać - miękkim głosem odezwał się Joram, utkwiwszy 
spojrzenie swych ciemnych oczu w kalaliście.
      - Poprowadzę cię, Ojcze - zawołał Simkin, skacząc na równe nogi i podbiegając do 
Saryona. Skłoniwszy się wdzięcznie, chwycił zakłopotanego biedaka za ramię i powiódł ku 
ognisku krokami kadryla. - Zatańczymy, Ojcze? Raz, dwa, trzy, hop! Raz, dwa, trzy, hop! 
Buchnęły śmiechy. Teraz już wszyscy w jaskini patrzyli na nich, zadowoleni z tego, że coś się 
dzieje. Jedynym wyjątkiem był Blachloch, który powrócił do gry w karty.
      - Nie tańczysz, Ojcze? Prawdopodobnie tańce są źle widziane przez zwierzchność 
zakonu, prawda? Saryon, bez powodzenia zresztą, usiłował uwolnić się od chwytu Simkina.
      A Simkin zbyt dobrze się bawił, by darować sobie taką okazję.
      - Jego Baryłkowatość niewątpliwie zabronił ich z powodu zazdrości. Mam na myśli 
to, że w jego przypadku owo „Raz, dwa, trzy, hop” bardziej przypominałoby „Raz, dwa, trzy, 
bęęęc, bęęęc, bęęęc”. - Wydymający policzki i wypinający brzuch Simkin tak udatnie 
naśladował teraz Biskupa, że wywołało to ryk śmiechu i rzęsiste oklaski.
      - Dziękuję, dziękuję. - Przykładając dłoń do serca, parodysta skłonił się głęboko. 
Potem, wywijając pomarańczowym jedwabiem, poprowadził czerwonego niczym rak 
katalistę ku ognisku. - Proszę bardzo, Ojcze - powiedział, krzątając się żwawo i przyciągając 
do ognia przegniłą kłodę. - Czekaj! Jeszcze nie siadaj. Założę się, iż dolegają ci hemoroidy. 
Przekleństwo ludzi w podeszłym wieku. Wiecie, umarł przez to mój dziadek. Tak - 
kontynuował żałobnym tonem, poklepując tymczasem kłodę dłonią i przekształcając ją w 
aksamitną poduchę. - Biedny, starszy pan, przez dziewięć lat nie usiadł ani razu. Aż kiedyś 
spróbował i trrrach, z punktu trafił go szlag. Krew uderzyła mu...
      - Ojcze, czy nie zechcesz usiąść? - przerwał opowieść Mosiah. -j-ja nie sądzę, abyś 
zdążył poznać Jorama. Joramie, to O-ojciec...
      Mosiah utknął. Zaległa pełna napięcia cisza. Joram zaś bez słowa wbił spojrzenie w 
twarz katalisty.
      Sadowiąc się niezgrabnie na poduszce, Saryon usiłował powitać uprzejmie młodego 
człowieka, jednak zimna wzgarda w orzechowych oczach Jorama sprawiła, że przygotowane 
wcześniej słowa umknęły i katalista zupełnie stracił ducha. Swobodnie czuł się jedynie 
Simkin. Przysiadłszy na skale, oparł łokcie o podciągnięte kolana, brodę wparł w dłonie i 
kpiąco uśmiechnął się do całej trójki.
      - Założę się, że ta wiewiórka jest już gotowa - powiedział nagle i pochylił się, by 
poczęstować katalistę przyjacielskim kuksańcem. - Czy nie tak, Ojcze? A może w tym 
kociołku pyrkocą twoje widoki na przyszłość? Z twarzą czerwoną jak w gorączce, Saryon 
wyglądał tak, jakby miał ochotę zapaść się pod ziemię. Rzucając Simkinowi groźne 
spojrzenie, Mosiah pospiesznie przysunął się do kociołka. Ujął już naczynie za kabłąk, gdy 
Joram złapał go za ramię.
      - Poparzysz się - powiedział. W jego dłoni pojawił się kij. Przesuwając go pod 
kabłąkiem, uniósł kociołek z ognia. - Płomienie nie ogrzewają samego tylko naczynia, ale i 
uchwyt.
      - Ty i ta twoja przeklęta technologia - mruknął Mosiah, ponownie siadając.
      - Z chęcią otworzę dla ciebie połączenie i dam ci zapas Życia zaczął Saryon, lecz w 
tym momencie spojrzenie jego zetknęło się ze wzrokiem Jorama.
      - Niewielki miałbym z niego teraz pożytek, prawda, Ojcze? powiedział Joram równym 
głosem, choć jego gęste, ciemne brwi zbiegły się w prostą linię nad nosem. - Jestem Martwy. 
Czyżbyś tego nie wiedział? - Wiedziałem - spokojnie odparł Saryon. Rumieniec zniknął już z 
jego twarzy, która była blada i spokojna. Teraz nikt już na nich nie patrzył. Pozostali 
biwakujący w pieczarze, zorientowawszy się, iż przedstawienie dobiegło końca, powrócili do 
swych poprzednich zajęć. - Nie będę cię okłamywał. Przysłano mnie tu, abym oddał cię w 
ręce sprawiedliwości. Jesteś mordercą...
      - I jednym z chodzących po świecie Martwych - gniewnie rzucił Joram, z głuchym 
tąpnięciem stawiając garnek z potrawką na ziemi.
      - Hej, hej! Ostrożnie - sprzeciwił się Simkin, pochylając się szybko ku przodowi, aby 
ocalić kolację. Wyciągnąwszy chochlę, zaczął rozdzielać porcje szarawej, kluchowatej masy 
do niezdarnie wyżłobionych w drewnie talerzy. - Wybaczysz nam, Ojcze, posługiwanie się 
narzędziami, ale...
      - Naprawdę w to wierzysz? - zapytał Saryon, patrząc Joramowi wprost w oczy. - 
Obserwowałem cię. Widziałem, jak posługujesz się magią. Ten kij, na przykład, który 
schwyciłeś wprost z powietrza...
      Ku zaskoczeniu Saryona to, co błysnęło w oczach Jorama, nie było gniewem, ale 
obawą. Zaskoczony katalista, zapomniawszy o swoich słowach, przez chwilę patrzył 
zdumiony na Jorama. Obawa natychmiast zresztą zniknęła ze spojrzenia młodego człowieka, 
którego twarz przybrała zwykły dlań wyraz kamiennej obojętności. Saryon jednak widział ją z 
całą pewnością.
      Przyjmując talerz od Simkina, Joram usiadł na kamiennym podłożu jaskini i zaczął 
jeść, używając narzędzia do wkładania pożywienia w usta i nie odrywając oczu od posiłku. 
Mosiah wziął swój talerz i postąpił tak samo, niezgrabnie operując łyżką, do której 
najwyraźniej nie przywykł. Następnie Simkin podał posiłek Saryonowi, który wziął talerz i 
łyżkę. Nie zabrał się jednak do jedzenia i nadal patrzył na Jorama.
      - Coś przyszło mi do głowy - rzekł w końcu do młodego człowieka, na którego twarzy 
pojawił się ponury grymas. - Ponieważ nie zachowały się żadne zapiski, dotyczące wyników 
twych Prób, możliwe jest, iż Ojciec Tolban, działając pod wpływem chwilowego podniecenia, 
wydał sąd zbyt pochopny. Wróć ze mną dobrowolnie i zgódź się na ponowne zbadanie 
sprawy. Słyszałem, że były pewne okoliczności łagodzące dotyczące i samego morderstwa. 
Twoja matka...
      - Zostawmy w spokoju moją matkę. Zamiast niej pomówmy o moim ojcu. Czyś go 
znał, katalisto? - chłodnym tonem spytał Joram. - Czy byłeś tam i obserwowałeś, jak 
zamienili jego ciało w kamień? Saryon chwytał właśnie talerz, teraz jednak odstawił go 
drżącymi dłońmi.
      - Mosiah, ciekaw jestem - rzucił Simkin, żwawo pracując szczekami - czy ta 
wiewiórka nie dowlokła się tu i nie padła w twych ramionach ze starości, co, drogi chłopcze? 
Jeśli tak było, powinieneś zapewnić jej przyzwoity pochówek. Żuję swoją porcję już od 
dziesięciu minut...
      Nie, nie... Nie brałem udziału w egzekucji twojego ojca odparł Saryon, wbiwszy 
wzrok w ziemię. - Byłem wtedy Diakonem. Jedynie starsi Zakonu...
      - Mogą ucieszyć oczy widowiskiem? - prychnął Joram.
      .- Wody! Potrzebna mi woda! - Simkin skinął dłonią i wiszący w chłodniejszej części 
jaskini bukłak podpłynął do nich w powietrzu. - Muszę spłukać czymś tę stypę. - Łyknąwszy 
nieco, wytarł usta skrawkiem pomarańczowego jedwabiu i ziewnął potężnie. Powinienem 
wyznać, iż ta rozmowa okropnie mnie nudzi. Zagrajmy w taroka. - Wprost z powietrza wyjął 
talię kolorowych kart o pozłacanych krawędziach.
      - Skąd masz tę talię? - spytał Mosiah, rad ze zmiany tematu rozmowy. - Hej, poczekaj, 
czy to nie są karty Blachlocha? - Oczywiście, że nie. - Simkin wyglądał na mocno 
dotkniętego. - Przecież gra tam w rogu swoimi, nie widzisz? Te zaś - rozłożył karty na ziemi 
fachowym ruchem dłoni - zdobyłem na dworze. To najmodniejsza talia. Artyści wykonali 
wspaniałą robotę. Figury nakreślono tak, by uwiecznić każdą osobę z Królewskiej Rodziny 
Merilon. Zapewniam was, absolutne szaleństwo. Oczywiście graficy pochlebili 
Imperatorowej. Wcale nie wygląda tak dobrze, szczególnie z bliska. Ale cóż, w tej sprawie 
artyści niewiele, jak sądzę, mieli do powiedzenia. Zauważcie piękny kolor lazuru na niebie 
wokół karty Słońca. Sproszkowany lapis-lazuli. Nie, serio, mówię wam, że to prawda. 
Spójrzcie na Króle. Każdy przedstawia Imperatora innego państwa. Król Mieczów - 
Imperator Merilon. Król Pałek - władca Zith-el. Król Kielichów to znany rozpustnik, 
Imperator Balzab. Podobny jak dwie krople wody. Ostatni to Król Monet, ten dusigrosz z 
Sharakan...
      - Zagrajmy, Joramie, dobrze? - przerwał szybko Mosiah, widząc, że Simkin zabiera 
się do opisywania Królowych. - A ty, Ojcze? Czy gra w taroka nie sprzeciwia się twoim 
ślubom? - Gramy w trójkę - powiedział Simkin, tasując talię. - Katalista będzie musiał 
poczekać na swą kolej.
      - Dziękuję - odparł Saryon. Zbierając poły habitu, zaczął wstawać, pozostawiwszy 
potrawkę nietkniętą na ziemi. - Nie zabrania nam się grać, nie chcę jednak psuć wam zabawy. 
Może kiedy indziej...
      - Nie krępuj się, katalisto. - Odsunąwszy talerz, Joram wstał. Jego twarz była mroczna 
i ponura, a oczy rzucały dziwne, dzikie błyski. - Nie mam ochoty grać. Możesz zająć moje 
miejsce.
      - Joramie, nie! - odezwał się Mosiah, chwytając przyjaciela za muskularne ramię. W 
jego głosie zabrzmiała nutka niepokoju.
      - Hej, spójrzcie tutaj - wesoło wtrącił Simkin, tasując talie i ponownie składając ją 
szybkimi ruchami dłoni. - Jeśli Joram ma zamiar popaść w jeden z tych swoich ponurych 
nastrojów, to nie ma co zaczynać gry. Czekajcie, przepowiem wam przyszłość. Siadaj, 
katalisto. Myślę, iż to cię zaciekawi. Joram, zaczynasz.
      W dawnych czasach Wróżbici używali talii taroka, by z jej pomocą spojrzeć w 
przyszłość. Przeniesione z Mrocznego Świata, karty te początkowo uważano za świętość. 
Powiadano, iż jedynie Wróżbici wiedzieli, jak tłumaczy się zespół rysunków malowanych na 
kartach. Wróżbici zniknęli jednak ze świata, padając ofiarami Wojen Żelaznych. Karty 
pozostały, zachowane dla ich osobliwego piękna, a po jakimś czasie ktoś przypomniał sobie, 
że używano ich do gry zwanej tarokiem. Gra znalazła uznanie, szczególnie wśród 
arystokracji. Sztuka przepowiadania przyszłości również nie zaginęła całkowicie, 
przekształciła się (nie bez zachęty ze strony katalistów) w nieszkodliwą zabawę, pomocną w 
zabijaniu czasu na przyjęciach.
      - No, dalej, Joramie. Jestem w tym dobry, wiesz - namawiał Simkin, tak uparcie 
pociągając rękaw młodego człowieka, aż Joram usiadł. Nawet Saryon zawahał się, patrząc na 
karty z dziwną fascynacją, której ulegali wszyscy pragnący zajrzeć za zasłony skrywające 
przyszłość. - Imperatorowa po prostu nie daje mi chwili spokoju. Teraz, Joramie, używając 
lewej ręki, tej od serca, wybierz trzy karty. Przeszłość, teraźniejszość, przyszłość. To twoja 
przeszłość.
      Simkin odwrócił pierwszą kartę. Jadąca na siwym koniu postać, odziana w czarny 
habit, wyszczerzyła ku nim w uśmiechu zęby nagiej trupiej czaszki.
      - Śmierć - cicho powiedział Simkin.
      Saryon nie zdołał powstrzymać mimowolnego dreszczu. Obrzucił szybkim 
spojrzeniem młodego człowieka, lecz Joram skwitował kartę półuśmieszkiem, który mógł 
równie dobrze być pogardliwym skrzywieniem warg.
      Druga z kart przedstawiała odzianego w królewskie szaty mężczyznę, siedzącego na 
tronie.
      - Król Mieczów. Och, nie! - Simkin wybuchnął śmiechem. - Joramie, może 
przeznaczone jest ci obalenie Blachlocha i objęcie władzy nad Bractwem. Imperator 
Czarnoksiężników! -Cyt! Nawet nie żartuj na ten temat! - powiedział Mosiah, oglądając się 
nerwowo w kąt pieczary, gdzie Blachloch i jego ludzie nadal grali w karty.
      - Ja nie żartuję - urażonym tonem powiedział Simkin. - Naprawdę, jestem w tym 
dobry. Diuk Osborn powiedział nawet...
      - Odwróć i trzecią kartę - mruknął Joram - musimy jeszcze się wyspać.
      Simkin posłusznie odwrócił kartę. Na jej widok oczy Jorama błysnęły rozbawieniem.
      - Dwie takie same! Powinienem był wiedzieć, że twoja talia jest fałszywa - powiedział 
Mosiah z niesmakiem, choć Saryon nie omieszkał zauważyć nutki ulgi w głosie młodego 
człowieka, gdy ten ujrzał, że twarz Jorama rozluźnia się i znika z niej ów dziki wyraz. Ależ 
mi wróżbita! Uwierzę ci, Simkin, jeśli odwrócisz kartę dla samego siebie i okaże się, że to 
Błazen. Chodźmy, Joram. Dobranoc, Ojcze. - Obaj przyjaciele odeszli w stronę, gdzie 
wcześniej rozłożyli swe śpiwory.
      - Dobranoc - powiedział machinalnie Saryon. Uwagę jego przyciągał Simkin, siedzący 
i gapiący się w zdumieniu na karty.
      - To niemożliwe - mruczał Simkin, marszcząc brwi. - Pewien jestem, iż gdy ostatnio 
przeglądałem talię, była całkowicie w porządku. Doskonale to pamiętam. Przepowiedziałem 
Markizowi de Lucien, że czeka go spotkanie z wysokim, ciemnym nieznajomym. Sprawdziło 
się. Następnego dnia zabrali go Duuk-tsarith. Taaak, bardzo to dziwne. No dobrze. - 
Wzruszywszy ramionami, przewiązał talię jedwabną pomarańczową wstęgą, klepnął po 
wierzchu i sprawił, że karty zniknęły. - Słuchaj, o Łysy, czy zamierzasz zjeść swoją porcję 
potrawki? - Co? A, nie - powiedział Saryon, potrząsając głową. - Nie krępuj się.
      - Nie znoszę, jeśli cokolwiek się marnuje, choć wolałbym, aby Mosiah żywił więcej 
szacunku dla starości - odparł Simkin, podnosząc talerz i nabierając solidną porcję 
„wiewiórczyny”. Położył się na aksamitnej poduszce i z rezygnacją zaczął przeżuwać mięso.
      Saryon nie odpowiedział. Po odejściu od ogniska katalista udał się w róg jaskini, gdzie 
panował względny mrok. Owijając się habitem i kocem, legł na zimnych kamieniach, usiłując 
znaleźć najwygodniejszą z możliwych pozycję. Nie mógł jednak zasnąć. Przed oczami miał 
nadal rozłożone na kamienistym podłożu jaskini karty.
      Trzecia z kart przedstawiała Śmierć, i owszem, lecz jej szczerząca z?by postać była 
odwrócona tyłem.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      II. OBDARZ MNIE ŻYCIEM 
      
      DESZCZ I PODRÓŻ trwały pospołu z mordęgą Saryona. Teraz jednak udrękę 
katalisty tłumił narastający lęk, gdyż coraz bardziej zbliżali się do celu wyprawy - małej 
osady Magów Pól zwanej Dunam, leżącej na północ od granic Bezdroży, około sto mil od 
wybrzeża morskiego. Co najmniej raz dziennie wzywał go do siebie Blachloch i czerpał od 
katalisty Życie, brał jednak niezbyt wiele, ot, by wystarczyło do obrony, lub aby dać swym 
ludziom dość mocy do wzniesienia się na skrzydłach wiatru ponad wierzchołki drzew i 
zbadania szlaku przed oddziałami.
      Mimo że polecenia te same w sobie były mało ważne, Saryon rozpoznawał ich 
prawdziwy cel - uwarunkowanie niewolnika tak, aby był posłuszny głosowi pana. Każde 
żądanie zawierało nieco większy stopień trudności niż poprzednie, każde wymagało ze strony 
katalisty większego niż poprzedni wysiłku, każde też pozostawiało go coraz bardziej 
wyczerpanym. Za każdym też razem z cienia rzucanego przez kaptur obserwowały go zimne, 
nie zdradzające żadnych uczuć oczy, bacznie wypatrujące najmniejszych oznak słabości, 
wahania lub oporu.
      Saryon nie wiedział, co zrobiłby Blachloch, gdyby jego niewolnik się zbuntował. 
Podczas całej podróży przez Bezdroża, a trwała ona miesiąc, katalista ani razu nie widział, by 
warlok był wobec kogokolwiek szorstki, by kogokolwiek źle potraktował, lub komukolwiek 
groził. Duuk-tsarith nie musiał uciekać się do takich środków. Sama obecność warloka 
narzucała szacunek, a jego spojrzenie budziło dziwny lęk u tych, na których skierował wzrok. 
Zaproszenie na jedną z trzyosobowych conocnych partii taroka - jedyna słabostka, której 
warlok oddawał się z pasją - było dla gościa ciężką próbą hartu i odporności ducha. Niektórzy 
po prostu nie potrafili grać po kilka godzin, świdrowani spojrzeniem tych błękitnych, niczego 
nie wyrażających oczu. Saryon widział, jak niektórzy ludzie usuwają się w cień, gdy 
nadchodził wieczór i Blachloch sięgał po talię kart.
      W kalaliście zaś narastało poczucie winy i nieszczęścia. Dzień po dniu Saryon jechał 
wśród deszczu, opuściwszy głowę prawie równie nisko jak jego koń. Nic nie przerywało 
monotonii podróży. Choć rabusie dostrzegli ślady centaurów, nie zostali zaatakowani. 
Centaury wolą polować na jednego lub dwu samotnych ludzi i pomyślałyby dwa razy, zanim 
zdecydowałyby się uderzyć na tak duży, dobrze uzbrojony oddział.
      W pewnej chwili Saryonowi wydawało się, że widzi wyglądają- cego zza 
wierzchołków drzew olbrzyma; ogromna, kudłata głowa kontrastowała dziwnie z 
wytrzeszczonymi ze zdumienia, dziecięcymi oczyma i otwartymi ustami, uśmiechającymi się 
z zadowolenia na widok tej maleńkiej parady w samym sercu jego krainy. Zanim katalista 
zdążył cokolwiek powiedzieć lub krzyknąć ostrzegawczo olbrzym zniknął. Saryon nie 
uwierzyłby własnym oczom, jednak czuł, jak ziemia zadrżała pod uderzeniami gigantycznych 
stóp. Później, gdy usłyszał, co niektórzy z ludzi Blachlocha opowiadali o zabawach, jakie 
urządzali sobie, gdy udawało im się złapać któreś z tych wielkich, łagodnych i tępawych 
stworzeń, rad był, że zachował milczenie. Jedynymi kroplami radości w pucharze goryczy 
Saryona były nieliczne chwile, które codziennie spędzał w towarzystwie Mosiaha. Młody 
człowiek przywykł podjeżdżać do katalisty, co prawda na krótko, przeważnie sam, niekiedy 
zaś (gdy już nie potrafił się od niego uwolnić) w towarzystwie Simkina. Joram, oczywiście, 
nigdy się do nich nie przyłączał, choć Saryon zauważył, że pozostaje w pobliżu i zawsze w 
zasięgu głosu. Kiedy jednak zwrócił na to uwagę Mosiaha, ten skwitował rzecz jedynie 
potrząśnięciem głowy, szybko obejrzał się za siebie i wyszeptał: - Nie zwracaj na niego 
uwagi, Ojcze.
      Ci dwaj ludzie stanowili krańcowo odmienną parę - wysoki, zgarbiony kapłan w 
średnim wieku i jasnowłosy, urodziwy młodzieniec. Ich rozmowy, dotyczące wielu spraw, 
niemal zawsze zaczynały się od drobnych wydarzeń z życia wioski Mosiaha, o której młody 
człowiek, tęskniący za rodzinnym domem, mógł rozmawiać bez końca. Później jednak, 
daleko odbiegając od pierwotnego tematu, Saryon zaczynał opowiadać o swoich studiach, o 
życiu na dworze i w samym Merilon. To właśnie wtedy, szczególnie gdy mówił o Merilon 
albo rozprawiał o matematyce (co było jego najulubieńszym zajęciem), kątem oka dostrzegał, 
jak Joram popędza konia i przysuwa się bliżej.
      - Ojcze, powiedz mi... - głos Mosiaha dobiegał wyraźnie, wybijając się ponad stukot 
kopyt końskich i szum kropel wody spadających z drzew, pod którymi przejeżdżali - kiedy 
Simkin opowiada o dworze w Merilon... no, wiesz, kiedy wspomina tych Diuków, Diuszesy, 
Earlów i tak dalej, czy on... hm... nie wymyśla tych ludzi? Czy oni naprawdę istnieją? - Czy 
on zmyśla? - mruknął do siebie jadący za nimi Joram, i przelotny uśmiech rozjaśnił mu twarz. 
- Oczywiście, że zmyśla. Nadal próbujesz przyłapać niecnego Simkina na łgarstwie, prawda, 
Mosiah? Lepiej daj spokój. Próbowali tego już bystrzejsi od ciebie, Przyjacielu.
      - Naprawdę, trudno mi rzec. - Usłyszał odpowiedź zakłopotanego katalisty. - Widzisz, 
ja rzadko bywałem na dworze i... mam fatalną pamięć do nazwisk. Niektóre z tych, na które 
się powołuje, brzmią naprawdę znajomo, nie potrafię jednak żadnego z nich sobie 
przypomnieć. Przypuszczam, że jest całkiem możliwe...
      - A widzisz? - te słowa Joram skierował do pleców Mosiaha. Podczas tych rozmów 
często rzucał takie uwagi. Zawsze jednak robił to na stronie, aby nie słyszeli ich 
zainteresowani. Nigdy też do nich nie dołączał i gdyby którykolwiek się obejrzał, ujrzałby 
Joramapilnie rozglądającego się po okolicy i bez reszty pochłoniętego tym zajęciem.
      Słuchał jednak, słuchał uważnie i z niezwykłą ciekawością. Joram zmienił się podczas 
kilku miesięcy życia wśród Czarowników Technologii. Łatwo było młodemu człowiekowi, 
choremu i wyczerpanemu po przybyciu do wioski, pielęgnować swój stary zwyczaj 
pozostawiania ludzi samym sobie i oczekiwać od nich, iż odpłacą mu tym samym. Jednak po 
kilku długich tygodniach samotności odkrył, że jest... samotny. Co gorsza, doszedł do 
wniosku, że jeśli nadal będzie upierał się przy tym dobrowolnym odosobnieniu, wkrótce 
popadnie w takie samo szaleństwo, jakie ogarnęło nieszczęsną Anję.
      Na całe szczęście właśnie wtedy, po kolejnym ze swoich częstych a tajemniczych 
zniknięć, powrócił Simkin. Któregoś dnia, wysłuchawszy sugestii Blachlocha, pojawił się na 
progu domku Jorama, przedstawił się i wszedł do środka, zanim posępny młodzian zdążył 
powiedzieć choć słowo. Joram, zaintrygowany i rozbawiony potokiem słów, lejących się z ust 
starszego nieco od siebie młodego człowieka, pozwolił mu zostać. Simkin z kolei wprowadził 
Jorama w świat.
      - Masz, drogi chłopcze, pewien dar - powiedział kiedyś wieczorem w swój zwykły, 
kpiarski sposób. - Nie krzyw się. Pewnego dnia ten grymas ci zostanie i spędzisz resztę życia, 
strasząc psy oraz małe dzieci. Co się zaś tyczy tego daru, mówię poważnie. Widywałem takie 
rzeczy u dworu. Twoja matka była Albanara, nieprawdaż? Oni się z tym rodzą, możesz 
nazwać tę zdolność czarem, urokiem osobistym, charyzmą czy jakkolwiek chcesz. Teraz 
oczywiście masz w sobie tyle uroku, co kupa kamieni, trzymaj się jednak mnie, a wszystkiego 
się nauczysz. Spytasz pewnie, dlaczegóż, u licha, zadaję sobie tyle trudu? Powód jest 
najprostszy w świecie. Ponieważ, drogi chłopcze, potrafisz skłonić ludzi, by postępowali 
zgodnie z twoją wolą.
      Wkraczając w swój maleńki świat, Joram ku swemu zaskoczeniu i uciesze odkrył, iż 
Simkin mówił prawdę. Być może należało przypisać to faktowi, że miał w sobie „szlachetną 
krew” i odziedziczył zdolności Albanara, być może zaś nie chodziło o nic więcej prócz tego, 
iż był wykształcony. Nieważne zresztą, czemu to zawdzięczał; odkrył w sobie umiejętność 
manipulowania ludźmi i posługiwania się nimi, mimo że trzymał ich na dystans.
      Jedyną osobą, w stosunku do której taktyka owa zawiodła, okazał się Mosiah. Choć 
ogromnie zadowolony ze spotkania starego druha, gdy ten przybył do obozu, Joram odrzucał 
nieustanne wysiłki Mosiaha zmierzające do przebicia starannie budowanej, kamiennej 
powłoki, jaką się otoczył. Simkin bawił Jorama. Mosiah jednak wymagał czegoś w zamian za 
przyjaźń.
      Idź precz - myślał nieraz zdesperowany Joram. - Idź precz i daj mi odetchnąć! Jednak 
mimo to wśród tych ludzi Joram był bardziej szczęśliwy, niż uważał to przedtem za możliwe. 
Choć nadal musiał udawać, że posiada pewne magiczne zdolności, łatwo sobie z tym radził 
dzięki zręczności rąk. W obozie żyli i inni, którzy nie sprostali Próbom, więc nie musiał czuć 
się tu jak wyrzutek czy wyrodek.
      Dzięki ciężkiej, fizycznej pracy stał się krzepki i muskularny. Gorycz i gniew, które 
szpeciły nieco jego twarz, częściowo ustąpiły, choć prosta linia czarnych brwi i ciemne, stale 
zamyślone oczy mogły wprawić wielu w zakłopotanie. Piękne, czarne i lśniące włosy 
młodzieńca były teraz zazwyczaj nie uczesane i zmierzwione, gdyż zabrakło układającej je co 
wieczór Anji. Joram jednak nie godził się na ich obcięcie, ograniczając się jedynie do 
zaplatania w długi, gruby warkocz, zwisający prawie do pasa z szerokich pleców.
      Przyjemność sprawiała mu również praca w hucie. Formowanie niekształtnej rudy w 
użyteczne narzędzia i broń dawało mu satysfakcję, która, jak mniemał, była udziałem tych, 
którzy dysponowali magią. W rzeczy samej Technologia fascynowała Jorama. Potrafił 
spędzać całe godziny na słuchaniu opowieści Andona o tym, jak to w dawnych czasach 
Czarodzieje Dziewiątej Tajemnicy władali światem przy pomocy swych straszliwych i 
cudownych maszyn i motorów. W tajemnicy przed innymi młody człowiek zdołał jakoś 
odkryć miejsce, gdzie złożono teksty, spisane po Wojnach Żelaznych przez tych, którzy uszli 
prześladowcom. Zaintrygowany opisami zawartych w nich cudów, kipiał z gniewu, że tak 
wielka wiedza przepadła na zawsze.
      - Gdybyśmy mieli te rzeczy, moglibyśmy władać światem! powtarzał wielokrotnie 
Mosiahowi, bo gdy mijały mroczne okresy, podczas których opadała go melancholia, i 
popadał w następujący po nich nastrój gorączkowej gadatliwości, jego myśli nieodmiennie 
wra- cały do tego tematu. - Pomyśl o prochu, delikatnym i drobnym niczym piasek, mogącym 
wysadzić w powietrze grube mury, pomyśl o machinach, miotających kule płynnego ognia...
      - To Śmierć! - krzyknął kiedyś blady niczym ściana Mosiah. - O niej mówisz, Joramie. 
To narzędzia Śmierci. Oto dlaczego Technologia została zakaźna w naszym świecie.
      - Zakazana przez kogo? Przez katalistów! Bali się nas! - odparł Joram. - Jeśli już 
mowa o śmierci, to ludzie umierają i z rąk Mistrzów Wojny, DKarn-duuk, lub gorzej jeszcze, 
bywają przekształcani i zmieniani nie do poznania. Pomyśl tylko, Mosiah, pomyśl o tym, 
czego moglibyśmy dokonać, gdybyśmy połączyli magię i technologię...
      - Pomyślał już o tym Blachloch - mruknął Mosiah. - Oto twój władca, Joramie. 
Warlok-renegat.
      - Może tak... - mruknął zamyślony Joram z tym swoim dziwnym półuśmiechem w 
oczach. - A może i nie...
      Czytając jedną ze starych ksiąg, Joram dokonał pewnego odkrycia. Doprowadziło go 
ono do nocnych prac w hucie, prac wieńczonych, jak dotąd, samymi niepowodzeniami. 
Brakowało mu klucza do ostatecznego zrozumienia tekstu. Dlatego właśnie jego 
eksperymenty chybiały celu. Teraz jednak wpadł ma myśl, że - być może - rozwiązanie 
problemu leży tam, gdzie nigdy by się go nie spodziewał, mianowicie w wiedzy, jaką 
dysponował katalista. Młodzieniec miał teraz przynajmniej pojęcie o tym, co oznaczały te 
dziwne symbole w tekście. Były liczbami. Kluczem okazała się matematyka.
      Tu Joram stanął wobec dylematu. Nie cierpiał katalisty. Saryon samym swym 
istnieniem budził w nim gorzkie wspomnienia - historie opowiadane przez Anję, pamięć 
kamiennego posągu, świadomość, iż należy do Martwych i jest mordercą. Całe jego życie 
legło w gruzach. Zaczęły nawiedzać go stare sny, mroczne nastroje ponownie zagrażały 
wciągnięciem go w krąg swego szaleństwa. Gdy katalista przybył do osady, Joram 
niejednokrotnie przemyśliwał nad tym, iż mógłby zgasić życie tego człowieka równie szybko, 
jak raz już to uczynił. Często przystawał z dużym, gładkim kamieniem w dłoni i wspominał, 
jak łatwo wtedy poszło. Przypominał sobie bardzo dokładnie, z jakimi uczuciami miotał 
kamień i z jakim odgłosem pocisk ugodził w cel.
      Jednak nie zabił katalisty. Powodem było to, przekonywał sam siebie, iż człowiek ów 
zna matematykę. W umyśle Jorama zrodził się pewien plan, stopniowo coraz bardziej 
konkretny, a w końcu tak zahartowany i giętki, jak ostrza, które młodzieniec wyrabiał w 
kuźni.
      Posłuży się katalistą. Joram uśmiechnął się w duchu. I jego katalista obdarzy Życiem - 
w pewnym sensie. Ale trzeba poczekać i przekonać się, jakim ten jest człowiekiem. Czy tak 
słabym i głupim, jak Ojciec Tolban, czy może jest w nim coś więcej? Jedno trzeba mu 
przyznać - katalistą był wobec niego zaskakująco uczciwy. Nie aby Joram mu ufał. Młody 
człowiek wybuchnąłby śmiechem, gdyby ktoś podsunął mu tak absurdalny pomysł. Nie, nie 
ufał kalaliście, żywił doń jednak niechętny szacunek.
      Wkrótce nadejdzie chwila prawdy. Joram, podobnie zresztą jak i pozostali członkowie 
bandy, czekał, aby zobaczyć, jak zachowa się Saryon, kiedy Blachloch zażąda odeń pomocy 
w grabieniu wieśniaków.
      - Czy sądzisz, że to, co robimy, jest słuszne? - spytał Mosiah pewnej nocy, gdy leżeli 
obaj na stercie opadłych i wilgotnych liści pod drzewem. Mimo iż pozawijali się w opończe, 
zatrzymanie ciepła wydawało się niemożliwością.
      - Co mianowicie? - mruknął Joram, równocześnie bezskutecznie usiłując znaleźć 
wygodniejszą pozycję.
      - Zabieranie żywności... tym ludziom.
      - Aaa, znowu rozmawiałeś z tym świętoszkowatym staruchem? - spytał Joram, 
prychając z niesmakiem.
      - To nie tak - odparł Mosiah. Podnosząc się na łokciu, odwrócił się twarzą do 
przyjaciela, którego ledwie dostrzegał jako niekształtną bryłę w bezgwiezdnym, 
bezksiężycowym mroku. - Sam o tym myślałem. Joram, ci ludzie są podobni do nas. Są tacy 
jak moi rodzice czy twoja matka. - Nie zwrócił uwagi na nagły, gniewny szelest. - Pamiętasz 
przecież, jak ciężkie bywały zimy. Co stałoby się z nami, gdyby obrabowali nas bandyci? - 
Mielibyśmy pecha, tak jak tamci będą mieli go wkrótce chłodnym głosem odpowiedział 
Joram. - Albo my, albo oni. Musimy mieć żywność.
      - Moglibyśmy ją wymienić...
      - Na co? Na groty strzał? Sztylety? Ostrza włóczni? Narzędzia Dziewiątej Tajemnicy? 
Czy myślisz, że ci kmiotkowie handlowaliby z Czarownikami, którzy zaprzedali swe dusze 
Potęgom Ciemności? Ba! Raczej zginą, niż dadzą nam żywność.
      Na tym rozmowa się skończyła, bo Joram, straciwszy do niej serce, odwrócił się na 
drugi bok, Mosiahowi zaś długo jeszcze dźwięczały w uszach ostatnie, spędzające mu sen z 
oczu słowa.
      Raczej zginą...
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      III. NAJAZD 
      
      MOCNY I CHŁODNY WIATR, dmący od oceanu, rozpędził chmury burzowe, 
przeganiając je z powrotem na południe ku Bezdrożom. Ustał deszcz i pojawiło się słońce, 
choć jego mizerne jesienne promyki niewiele znaczyły wobec przenikliwego chłodu wiatru i 
wilgotnej odzieży. Nastroje wśród ludzi nie poprawiły się wcale. Z ustaniem deszczu 
Blachloch pognał ich szybko naprzód, niekiedy nawet, gdy noc była jasna, podróżowali do 
późnych godzin wieczornych. Charakterystyczne dla Bezdroży gęstwiny dębów i orzechów 
ustąpiły miejsca sosnom. Jeźdźcy byli teraz ostrożniejsi, bo zbliżali się do granic 
cywilizowanych ziem. W końcu zatrzymali się na jednej z nadrzecznych łach, gdzie rozbili 
obóz i przez trzy dni ścinali drzewa i łączyli kłody, aby otrzymać prymitywne płaskodenne 
barki.
      Katalista w tym czasie zajmował się obdarzaniem ludzi Życiem, tak aby szybciej 
mogli wykonać swoją pracę. Robił, co mu kazano, choć obserwował budowę łodzi z 
narastającym przygnębieniem. Oczyma duszy widział je już obciążone łupami i gotowe do 
transportu w górę rzeki.
      Wreszcie łodzie zostały zbudowane i nadeszła bezksiężycowa noc. Dął mocny, 
porywisty wiatr, atakujący wsiadających na konie ludzi Blachlocha. Jechali szybko, a ich 
czarne opończe łopotały w porywach wichru niczym żagle armady upiorów, gdy całą bandą 
mknęli ku Dunam, zamierzając uderzyć na osadę z wieczora, gdy zmęczeni całodzienną pracą 
w polu magowie układać się będą na spoczynek.
      Gdy zbliżyli się do opłotków, Blachloch szarpnął cugle i okrzykiem zatrzymał 
kawalkadę. Przed nimi leżała otwarta przestrzeń pola, które pozostawiono odłogiem po 
uprzątnięciu z nich plonów. Po przeciwnej stronie na jeden stos złożono dyski, których 
używały Ariele przy transporcie owoców do spichlerzy właściciela ziem. Ujrzawszy to, 
napastnicy zaczęli uśmiechać się do siebie. Przybyli w samą porę.
      Wiatr niósł na północ chłód fal oceanu i -* wyczuwalny nawet z tej odległości - słaby 
posmak soli. Zmuszone do stawienia czoła ostrym podmuchom, konie z brzękiem uprzęży 
potrząsały nerwowo łbami, a kilka bardziej płochliwych tańczyło nerwowo w miejscu. 
Jeźdźcy, nie czujący się bardziej pewnie od wierzchowców, spowici aż po brwi w grube, 
nadal wilgotne od jazdy w mżawce opończe, trwali w milczącym szeregu, oczekując 
rozkazów, które miały pchnąć ich do akcji.
      Saryon, zajmujący stanowisko nieco na uboczu, samotny, zakutany w swój zielony 
habit, drżał z zimna i trwogi; w uszach rozbrzmiewało rou credo jego wychowania, a ironia 
tych słów skręcała mu wnętrzności.
      Obedire est vivere. Vivere est obedire. - Katalisto, do mnie.
      Słowa te nie tyle zabrzmiały w uszach Saryona, ile przeniknęły do jego umysłu. 
Chwytając drżącą ręką wodze, podjechał ku przodowi.
      - Żyć to być posłusznym...
      Gdzie Almin? Gdzie podział się jego Bóg w tej pełnej desperacji chwili? 
Prawdopodobnie wycofał się do Źródła i zasłuchał w Modły Wieczorne. Na pewno nie był 
obecny tutaj, w samym środku tej smaganej dzikim wichrem nocy, i nie jechał obok rabusiów.
      - Być posłusznym to żyć...
      Ruszając ku przodowi, Saryon dostrzegł jak przez mgłę zwróconą ku sobie twarz. 
Młody człowiek z odrzuconym do tyłu kapturem w słabym świetle gwiazd był ledwo 
widoczny. Katalista poznał jednak Mosiaha, który wyglądał na zagubionego i 
przestraszonego. Ta mroczna, zawinięta w opończę sylwetka obok niego to niewątpliwie 
Joram. Spod splątanej grzywy ku Saryonowi błysnęło chłodne, kalkulujące spojrzenie. Za 
tymi dwoma mignęło coś pomarańczowego i rozległ się przytłumiony wybuch śmiechu - 
Simkin.
      Kierujący się pozornie własną wolą koń Saryona poniósł go obok młodych ludzi, 
wzdłuż szeregów oczekujących, ponurych Czarowników siedzących na swych nerwowych 
konikach, aż ku początkowi szyku. Tam katalista znalazł Blachlocha, który dosiadał swego 
wierzchowca - krępego, grubokościstego ogiera.
      Nadszedł rozstrzygający moment. Odwróciwszy się w siodle, warlok spojrzał na 
Saryona. Blachloch nie wymówił nawet słowa, a jego twarz pozostała obojętna i bez wyrazu, 
katalista poczuł jednak, że odwaga opuszcza go tak szybko, jakby warlok przystawił mu nóż 
do grdyki. Saryon pochylił głowę i wtedy Blachloch po raz pierwszy się uśmiechnął.
      - Rad jestem, że się rozumiemy, Ojcze. Ćwiczono cię w sztuce wojennej? - Tak, ale to 
było dawno temu - odparł Saryon cichym głosem.
      - Owszem, mogę to zrozumieć. Nie przejmuj się. Wkrótce będzie po wszystkim. - 
Odwróciwszy się Blachloch powiedział kilka słów do jednego ze swych przybocznych, 
wydając najwidoczniej ostatnie polecenia. Saryon nie słuchał, nie słyszał niczego, prócz 
wiafru i łomotu krwi pod czaszką.
      Warlok ruszył do przodu, gestem wzywając katalistę, aby podążył za nim.
      - Ważną rzeczą, o której powinieneś pamiętać - mruknął stłumionym głosem 
Blachloch - jest trzymanie się mego lewego boku i pozostawanie nieco z tyłu. W razie 
potrzeby będę mógł cię chronić, nie życzę sobie jednak, byś pchał mi się w oczy, upewniaj się 
więc, że jesteś stale w zasięgu mego wzroku. Jeszcze słówko, Ojcze Blachloch znów się 
uśmiechnął, a pod wpływem tego uśmiechu Saryon poczuł przeszywający go dreszcz. - 
Wiem, iż posiadacie zdolności obdarzania Życiem, ale umiecie go i pozbawiać, wysysając je i 
przyciągając ku sobie. Niebezpieczna to procedura, ale można sobie wyobrazić, że zastosuje 
ją katalista, który pragnie zemsty na czarodzieju. Nie próbuj tego ze mną.
      Nie była to nawet groźba, słowa te zostały wypowiedziane obojętnym, równym 
głosem. Zgasiły jednak ostatnią iskierkę nadziei w sercu katalisty. Choć i tak nigdy nie 
płonęła ona przesadnie jasno. Wyssanie Życia z Blachlocha pozostawiłoby Saryona na łasce 
Czarnoksiężników, bo akcja taka wyczerpuje i katalistę. Zresztą, jak powiedział sam warlok, 
stanowiło to niebezpieczny proceder. Potężny czarodziej mógł zamknąć przejście, a potem 
szybko rozprawić się z napastnikiem. Była to jednak jakaś szansa, teraz już przepadła.
      Czy Biskup Vanya brał tę możliwość pod uwagę? Czy dopuszczał do siebie myśl, iż 
Saryon może zostać zmuszony do popełniania zbrodni? Na pewno nie sądził, iż może dojść aż 
do tego! Nawet jeśli go okłamał, musiał mieć jakiś powód, jakiś cel...
      - Hola, wy tam w ciemnościach! - rozległ się okrzyk. Saryon obejrzał się tak 
raptownie, że niemal zleciał z siodła. Blachloch osadził konia w miejscu i katalista poszedł za 
jego przykładem, zgodnie z instrukcjami warloka zajmując pozycję nieco z tyłu i po lewej.
      Rozejrzawszy się dookoła, Saryon stwierdził, że podczas gdy on oddawał się ponurym 
rozmyślaniom, cała grupa wjechała już do wioski. W oknach dużych, kamiennych domostw, 
w których mieszkali Magowie Pól, rozbłysły światła. Katalista zauważył, iż było to spore 
osiedle, większe niż Walren. Ponownie obudziła się w nim nadzieja. Z pewnością Blachloch i 
jego mniej więcej trzydziestoosobowa banda nie ośmielą się zaatakować osady, w której 
mieszka co najmniej stu magów.
      Drzwi jednego z domów otworzyły się i stanął w nich człowiek, doskonale widoczny 
dzięki padającemu nań z tyłu blaskowi paleniska. Saryon dostrzegł, że człowiek ów był 
wysoki i muskularny. Ten sam, który do nich krzyknął, niewątpliwie tutejszy nadzorca.
      -Katalisto - zawołał teraz. - Mamy gości.
      Otworzyły się drzwi domu stojącego obok i wyszedł z nich drugi mężczyzna - sądząc 
po zieleni habitu, katalista. Gdy spieszył, aby zająć miejsce przy boku nadzorcy, Saryon na 
moment ujrzał jego twarz. Był to człowiek młody, prawdopodobnie zaledwie Diakon. Ta 
osada musiała być jego pierwszym miejscem służby.
      Nadzorca wpatrywał się w mrok, usiłując zobaczyć przybyszów, którzy konno 
wjechali do osady o tej porze. Zachowywał się czujnie j rozważnie. Blachloch nie 
odpowiedział na pozdrowienie i nie odkrzyknął, choć było to w zwyczaju.
      Musimy wyglądać jak czarne dziury wycięte w mroku nocy, zrozumiał Saryon. I 
wtedy poczuł, że zimna ręka dotyka jego nadgarstka, i wzdrygnął się, czując skręcający 
wnętrzności, lodowaty chłód.
      - Katalisto, obdarz mnie Życiem.
      Słowa te nie zostały wypowiedziane, zabrzmiały jednak w głowie Saryona. 
Zamykając oczy, odciął się od świateł domków, zaskoczonej, niespokojnej twarzy nadzorcy i 
pełnego napięcia oblicza młodego katalisty. Mógłbym skłamać, pomyślał z desperacją. 
Mógłbym powiedzieć, iż jestem zbyt słaby i wystraszony, by wyczuć magię...
      Chłodna dłoń boleśnie wzmogła nacisk. Z nagłym drżeniem, czując, jak magia 
wzbiera w ziemi, nocy, wietrze, i czując, jak przepływa przez niego, Saryon otworzył 
połączenie.
      Magia przemknęła od katalisty do Blachlocha.
      - Powiedziałem „Hola, wy tam”. - Głos nadzorcy stężał. Czyście się zgubili? Skąd 
jedziecie i dokąd zmierzacie? - Jadę z Bezdroży - powiedział Blachloch. - I zamierzam tam 
powrócić.
      - Z Bezdroży? - Nadzorca skrzyżował ramiona na piersiach. - Zawracajcie więc konie 
i ruszajcie z powrotem w te przeklęte przez Boga pustkowia. Nie chcemy tu żadnego z was. 
No jazda, wynoście się stąd. Katalisto...
      Młody Diakon był bystry, otwierał już połączenie swemu nadzorcy, zanim ten o nie 
poprosił.
      Do tego czasu odgłosy rozmowy obudziły już wieśniaków w pobliskich domkach. 
Niektórzy wyglądali z okien, inni stanęli w progach domków, jeszcze inni wyszli na ulicę.
      Siedzący spokojnie na swym wierzchowcu Blachloch zdawał się czekać na tych 
widzów, bo uśmiechnął się z zadowoleniem.
      - Precz, powiedziałem! - zaczął nadzorca, robiąc krok ku przodowi.
      Blachloch zdjął dłoń z ramienia Saryona i przerwał połączenie tak nagle, że katalista 
zachłysnął się, gdy część magicznych mocy z powrotem spłynęła ku niemu.
      Wymierzając dłoń w nadzorcę, Blachloch wyszeptał jedno tylko słowo. Nadzorca 
nagle rozświetlił się niesamowitą aurą, która otoczyła jego ciało, nadając mu lekki 
zielonkawy odcień - czar ten należał do Tajemnicy Ziemi. Blask aury wzmagał się coraz 
bardziej i Saryon w jego świetle ujrzał, że twarz nadzorcy skręca grymas zdumienia, a potem 
strachu, gdy wreszcie pojął, co się z nim dzieje. Światło to było jego własną magią, jego 
własnym Życiem. Gdy aura zgasła, człek ten niczym łachman zwalił się na ziemię.
      Saryon poczuł, że coś ściska go za gardło i zapiera mu dech w piersi. Nieraz słyszał o 
straszliwej potędze Magii Zero, nigdy jednak nie widział jej w działaniu. Nadzorca nie był 
martwy, choć właściwie równie dobrze można by go za takiego uznać. Leżał oto na progu 
swego domostwa, bezsilny niczym nowo narodzone niemowlę. Dopóki zaklęcie nie zostanie 
cofnięte, lub dopóki człek ów nie nauczy swego ciała obywać się bez magii, nie zdoła zrobić 
niczego, będzie tylko mógł gapić się dookoła w bezsilnej wściekłości, poruszając niezbornie 
ramionami i nogami.
      Kilku magów skoczyło ku swemu nadzorcy, krzycząc ostrzegawczo. Diakon ukląkł 
obok powalonego, spojrzał nań i podniósł głowę, by popatrzeć na Blachlocha. Saryon ujrzał, 
iż oczy kapłana rozszerzają się ze strachu, a usta otwierają się do błagalnego krzyku, protestu, 
a może modlitwy...
      Blachloch ponownie poruszył dłonią i ponownie wypowiedział jedno słowo. Tym 
razem nie było światła ni dźwięku. Zaklęcie podziałało szybko i skutecznie. Zgęstniałe nagle 
powietrze zwarło się wokół młodego katalisty jak oceaniczna fala, uniosło go w górę i cisnęło 
jego ciałem o kamienną ścianę domu nadzorcy. Okrzyki przerażenia przerodziły się w ryk 
gniewu i furii. Przerażony Saryon, któremu zrobiło się słabo, zachwiał się w siodle: światła 
wioski wirowały dookoła niego, cienie zaś tańczyły i skakały przed jego zasnutymi mgłą 
oczami. Ujrzał, jak Blachloch podnosi rękę; zobaczył, że zapala się ona żywym ogniem, 
słyszał też grzmot kopyt za plecami. Banda ruszała do ataku. Odniósł teraz wrażenie, iż 
niektórzy z Magów Pól gotowi byli walczyć z Blachlochem własną magią, jakkolwiek po 
całym dniu pracy w polu brakło im sił, ale wtedy warlok uniósł swą tryskającą ogniem dłoń.
      Cały dom nagle stanął w piekle płomieni. Ze środka buchnęły krzyki i jęki, po czym 
wypadła kobieta z kilkorgiem dzieci, wszyscy w palącej się odzieży. Magowie Pól zatrzymali 
się, zawahali, a na twarzach ich odmalowały się obawa i niepewność. Kilku podeszło bliżej, a 
inni potykając się zawrócili, aby ratować kobietę i jej dzieci. Dwaj jednak nadal szli na 
Blachlocha i Saryona, a jeden z nich podnosił już ręce, wzywając na pomoc siły ziemi. 
Skierował wzrok na Saryona, który nie potrafił się poruszyć.
      Katalista miał nadzieję, że ten człowiek z miejsca położy go trupem. Blachloch 
jednak, bez zbytniego pośpiechu, poruszył dłonią, wskazując na kolejną chatkę. I ona również 
stanęła w ogniu.
      - Mogę zniszczyć całą wioskę w parę minut - powiedział Blachloch obojętnie do 
zbliżających się magów. - Rzucajcie swe zaklęcia. Gdybyście wiedzieli cokolwiek o Duuk-
tsarith, wiedzielibyście także to, że potrafię ochronić przed wami i siebie, i swego katalistę. A 
skąd weźmiecie energię, by rzucić następne zaklęcia? Wasz katalista jest martwy. Mój żyje. - 
Wyciągając dłoń ku Saryonowi, powiedział: - Katalisto, obdarz mnie Życiem.
      Obedire est vivere.
      Saryon nadal nie mógł się ruszyć. Wszystko to wydawało mu się koszmarnym snem. 
Przeniósł wzrok z magów na ciało młodego Diakona, leżące obok drzwi przy bezradnym jak 
niemowlę nadzorcy.
      Blachloch nie odwrócił się i nawet nie spojrzał na Saryona. Powtórzył tylko polecenie.
      - Katalisto, obdarz mnie Życiem.
      Tak jak przedtem, w tonie głosu nie było nawet cienia groźby. A jednak Saryon 
wiedział, że zapłaci za to uchybienie w służbie. Blachloch nigdy nie powtarzał wydanego 
rozkazu.
      Obedire est vivere.
      Saryon nie miał też wątpliwości, iż cena będzie wysoka.
      - Nie - odparł łagodnym, ale pewnym głosem. - Nie zrobię tego.
      - No, no - mruknął Joram. - Staruszek ma więcej odwagi, niż sądziłem.
      - Co? - Mosiah, z bladą i nienaturalnie napiętą twarzą, szeroko otwartymi oczyma 
patrzył na płonące domki Magów Pól. - Co mówisz? - Spójrz. - Joram zwrócił uwagę 
towarzysza na warloka, który osadził wierzchowca opodal jadących w straży przedniej 
młodych ludzi. - Katalista. Odmówił żądaniu Blachlocha, domagającego się więcej Życia.
      - On go zabije! - szepnął przerażony Mosiah.
      - Nie, na to Blachloch jest za mądry. Nie zabije swego jedynego  katalisty. Choć 
założyłbym się, że ten człowiek wkrótce pożałuje tego, że go nie zabito.
      Mosiah przyłożył dłoń do czoła.
      - Joramie, to potworne - powiedział ochryple. - Nie miałem pojęcia... nie wiedziałem, 
że to będzie tak... Wynoszę się stąd! Zaczął zawracać konia.
      - Weź się w garść! - warknął Joram, chwytając przyjaciela za ramię i ostro szarpiąc do 
tyłu. - Nie możesz się cofnąć! Wieśniacy mogą nas zaatakować...
      - Na to właśnie liczę! - zawołał rozjuszony Mosiah. I mam nadzieję, że wytłuką was 
do nogi. Puszczaj! - Dokąd się udasz? Pomyśl chwilę! - Joram trzymał ramię przyjaciela 
chwytem równie pewnym jak kowalskie imadło.
      - Mogę dotrzeć do lasów! - syknął Mosiah, próbując się uwolnić. - Ukryję się w nich, 
dopóki nie pójdziecie precz. Potem wrócę tu i zrobię, co będę mógł, aby pomóc tym 
ludziom...
      - Wydadzą cię Wykonawcom - prychnął Joram przez zaciśnięte zęby, nie bez trudu 
poprawiając chwyt, którym trzymał przyjaciela. Ich konie, zaniepokojone ogniem, dymem, 
wrzaskami i walką młodych ludzi, tańczyły w miejscu, grzebiąc ziemię kopytami. - Posłuchaj 
głosu rozsądku... czekajże... - Podniósł wzrok. - Popatrz, twój katalista...
      Mosiah odwrócił się i spojrzał w kierunku wskazywanym przez Jorama w samą porę, 
by ujrzeć, jak dwu ludzi Blachlocha unosi Saryona z siodła i rzuca go na ziemię. Saryon, 
chwiejąc się, usiłował nie upaść, ale na skinienie Blachlocha dwaj inni ludzie zeskoczyli z 
siodeł, chwycili katalistę za ramiona i przytrzymali, wykręcając mu ręce za plecy. Widząc, iż 
wykonano jego rozkazy, Blachloch po raz ostatni spojrzał na katalistę i powiedział doń coś, 
czego Joram nie słyszał. Potem warlok podciął konia do galopu i odjechał, wykrzykując 
rozkazy swoim ludziom i wskazując duży budynek, gdzie przechowywano plony. Gdy mijał 
inne domki, stawały one w płomieniach i oświetlały noc niczym przeciwne naturze, upadłe na 
ziemię słońca.
      Dwaj młodzi ludzie znaleźli się w samym sercu zamętu: niektórzy z opryszków 
pędzili za wezwaniem swego wodza w stronę spichlerza, inni pilnowali Magów Pól, spośród 
których jedni uciekali w popłochu, drudzy zaś daremnie usiłowali ratować swe domki przed 
magicznymi płomieniami. Ale Joram i Mosiah skupili swą uwagę na ludziach trzymających 
Saryona.
      W świetle płonących budynków Joram ujrzał zwierający się kułak, a potem usłyszał 
dźwięk wydawany przez ciało ugodzone pięścią. Katalista zgiął się wpół, ale trzymający go 
przyboczny nie pozwolił mu upaść. Następny cios napastnika trafił Saryona w głowę. Twarz 
Icatalisty nagle pokryła się krwią, ale jego zduszony krzyk stłumiła pięść przybocznego raz 
jeszcze trafiająca kapłana w brzuch.
      - Mój Boże! - szepnął Mosiah. Czując, jak ciało jego przyjaciela sztywnieje nagle, 
zaniepokojony Joram odwrócił się ku niemu. Twarz Mosiaha zbladła śmiertelnie i pot 
wystąpił na czoło młodzieńca, który wpatrywał się w katalistę tak wytrzeszczonymi oczyma, 
iż wydawały się składać z samych tylko białek. Joram obejrzał się za siebie. Dostrzegł, że 
katalista zwiotczał w uchwycie trzymającego go opryszka i jęczał tylko, wstrząsany ciosami, 
lądującymi z zabójczą siłą na nie stawiającym oporu ciele.
      - Nie! Stój! Czyś ty oszalał? - krzyknął wczepiony w Mosiaha Joram. - Jeśli się 
wtrącisz, urządzą cię jeszcze gorzej...
      Równie dobrze mógłby mówić do ściany. Rzuciwszy przyjacielowi pełne wściekłości 
i goryczy spojrzenie, Mosiah gwałtownie ubódł piętami boki konia i ruszył naprzód, w dzikim 
zapamiętaniu niemal zwalając Jorama z siodła.
      - Przekleństwo! - syknął Joram, rozglądając się za kimś, kto pomógłby mu zatrzymać 
Mosiaha.
      - Spójrz tylko - usłyszał melodyjny głos - na ten wspaniały pożar. Ja sam doskonale 
się bawię. A może by tak przespacerować się ku spichlerzowi i obejrzeć ładowanie worków? 
Na krew Almina! Co się stało, drogi chłopcze? - Zamknij się i chodź! - krzyknął Joram, 
wskazując kierunek. - Patrz! - Jeszcze jedna frajda - z entuzjazmem powiedział Simkin, 
ruszając za Joramem. - Nawet bym tego nie zauważył. Cóż oni wyprawiają z naszym 
biednym katalitykiem? - Odmówił wykonania rozkazu Blachlocha - ponurym głosem odparł 
Joram, podrywając niespokojnego konia do galopu. - I popatrz tam, na Mosiaha! Zamierza się 
w to wtrącić.
      - Czuję się zobowiązany napomknąć ci, iż są podstawy do przypuszczenia, że Mosiah 
już się w to wtrącił - wysapał Simkin, który skacząc obok nich, usiłował dotrzymać tempa. - 
Wiesz, perspektywa sprawienia „łomotu” kalaliście cieszy mnie nie bardziej niż perspektywa 
sprania kogoś innego, ale wygląda na to, iż chłopaki Blachlocha mają nielichą frajdę, i 
podejrzewam, że niechętnie dopuszczą nas do zabawy. Na krew i ciało Almina! Co ten 
bałwan wyprawia? Zeskakując z konia, Mosiah całym ciałem rzucił się na człowieka 
znęcającego się nad Saryonem i zwalił go na ziemię. Obaj sczepili Si? bezładnie, a drugi z 
przybocznych - ten, który przytrzymywał Saryona. podczas gdy jego kompan zadawał ciosy - 
odepchnął katalistę na bok. Wyczarowawszy w ręku potężną pałkę, uniósł ją w górę z 
zamiarem roztrzaskania oręża na głowie młodzieńca.
      - Mosiah! - wrzasnął Joram, zeskakując z konia i pędząc ku nim jak szalony. 
Zrozumiał jednak, z bólem serca, który go zaskoczył, że jest już za późno na interwencję. 
Pałka, która miała rozłupać czaszkę młodego człowieka, zataczała już łuk. Nagle Joram stanął 
jak wryty, widząc cegłę, która pojawiła się znikąd, materializując się w powietrzu nad głową 
opryszka.
      - A masz! - krzyknęła cegła. Runęła w dół, trzasnęła przybocznego w głowę i opadła 
na trawę. Uderzony zrobił jeszcze chwiejny krok, zatoczył się jak pijany i zwalił się na cegłę.
      Joram skoczył do przodu i dopadł Mosiaha, zaciskającego dłonie na gardle drugiego 
opryszka.
      - Puść go! - warknął, odciągając przyjaciela od ofiary. Przyboczny, z trudem łapiąc 
dech, przetoczył się na bok. Mosiah wyrwał się z uchwytu Jorama i kopnął obutą stopą, 
trafiając prześladowcę katalisty w głowę. Przyboczny znieruchomiał.
      - Ma już dość! Zostaw go! - krzyknął Joram, potrząsając Mosiahem. - Słuchaj! 
Musimy stąd zmykać! Mosiah spojrzał na przyjaciela wzrokiem, w którym płonęła jeszcze 
żądza krwi, i oszołomiony potrząsnął głową.
      - Saryon - wysapał, ocierając krew z robitej wargi.
      - Och, na miłość... - zaczął poirytowany Joram. - Leży tam, ale myślę, że pomoc jest 
mu już niepotrzebna. - Wskazał na nieruchome, leżące na trawie ciało katalisty. - No dobrze, 
jeśli nalegasz, wrzuć go na konia. Przekleństwo, gdzież, do diabła, podział się Simkin? - 
Ratunku! - rozległ się zduszony głos. - Joram! Zdejmij ze mnie tego chama! Uduszę się jego 
smrodem! Widząc, iż Mosiah schyla się nad katalistą, Joram złapał leżącego bezwładnie 
opryszka za kołnierz i odciągnął na bok, uwalniając cegłę. Ta natychmiast zniknęła, 
przekształcając się w Simkina. Przykładając do nosa skrawek pomarańczowego jedwabiu, 
młody człowiek z nie ukrywaną odrazą spojrzał na przybocznego.
      - Przebóg, co za cham! Prawie mnie zemdliło. Gdzie Mosiah i poczciwy kataluszek? - 
Rozejrzawszy się dookoła, Simkin wytrzeszczył oczy. - No tak - świsnął przez zęby. - Teraz 
mamy kłopoty.
      - Blachloch! - mruknął Joram na widok odzianej w czarny habit postaci, zbliżającej się 
ku nim przez dym i płomienie. - Simkin! Użyj swej magii. Zabierz nas stąd... Simkin? Młody 
człowiek zniknął. Joram trzymał w dłoni zakrwawioną cegłę.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      IV. WIĘŹNIOWIE 
      
      - OJCZE...
      Saryon wytrzeszczył oczy, obudzony z jakiegoś ponurego snu, który niechętnie 
wypuszczał go ze swych objęć.
      - Ojcze - ponownie zabrzmiał ten sam głos. - Czy mnie słyszysz? Jak się czujesz? - 
Nic nie widzę! - jęknął Saryon, wyciągając po omacku ręce w stronę głosu.
      - To z powodu mroku w tym przeklętym miejscu, Ojcze rozległ się ponownie łagodny 
głos. - Obawialiśmy się, że światło może zakłócić twoją rekonwalescencję. - Łagodny blask 
zwykłej świecy ukazał zatroskaną twarz Andona i sprawił, że Saryon poczuł 
niewypowiedzianą ulgę.
      Opadając ponownie na twarde łoże, katalista przyłożył dłoń do głowy, do miejsca, w 
którym czuł ociężałość. Coś zasłaniało jego lewe oko. Podjął próbę usunięcia przeszkody, 
powstrzymała go jednak dłoń Andona.
      - Nie dotykaj bandaży, Ojcze - przykazał, unosząc świecę nad Saryonem i oglądając 
go przy jej blasku. - Znowu zacznie się krwotok. Najlepiej dla ciebie będzie, jeśli kilka dni 
poleżysz spokojnie. Czy boli cię jeszcze w innym miejscu? - zapytał i w jego głosie pojawił 
się cień niepokoju.
      - Żebra - odpowiedział katalista.
      - Ale nie brzuch ani kręgosłup? - dalej pytał Andon. Osłabiony Saryon potrząsnął 
tylko głową.
      - Alminowi niech będą dzięki - mruknął starzec. - Teraz muszę zadać ci kilka pytań. 
Jak brzmi twe imię? - Saryon - odparł katalista. - Przecież wiesz...
      - Ojcze, doznałeś poważnej rany głowy. Ile zapamiętałeś z tego, co się wydarzyło? 
Sny. Ale czy naprawdę były to sny? - Ja... pamiętam wioskę, młodego Diakona... - Saryon 
wzdrygnął się i zakrył twarz dłońmi. - On go zamordował, i to z moją pomocą! Cóż 
uczyniłem? - Ojcze - powiedział Andon łagodnie - nie chciałem cię denerwować. - Stawiając 
świecę na ziemi, położył dłoń na ramieniu katalisty. - Zrobiłeś to, do czego cię zmuszono. 
Nikt z nas nie podejrzewał, iż Blachloch posunie się tak daleko. Jednak tu nie miejsce ani 
czas na takie rozważania. Czy pamiętasz coś jeszcze, Ojcze? Saryon usiłował poszukać w 
pamięci, składały się na nią jednak tylko płomienie, ból, przerażenie i mrok. Widząc, że twarz 
katalisty ściąga się w męce, stary człowiek poklepał go po ramieniu i westchnął.
      - Naprawdę, Ojcze, bardzo mi przykro. Dzięki Alminowi za to, iż czujesz się lepiej.
      - Co się ze mną stało? - zapytał Saryon.
      - Nie usłuchałeś, Ojcze, rozkazu Blachlocha i ten kazał swoim ludziom cię obić. Oni 
zaś... nieco przesadzili. Byliby cię zabili, gdyby nie on. - Andon odwrócił się ku innej części 
mrocznego pomieszczenia.
      Saryon powoli, pamiętając o tępym bólu pod czaszką, spojrzał w tamtą stronę. Obok 
prymitywnego okna na krześle, skrzyżowawszy ramiona na piersi i wpatrując się w mroczne 
niebo, siedział młody człowiek. Księżyc, będący w pierwszej kwadrze, swym bladym, 
zimnym blaskiem oświetlał jego twarz, podkreślając ostrymi cieniami wyraziste, ponure rysy 
twarzy o gęstych, czarnych brwiach i pełnych, nie znających uśmiechu wargach. Ciemne 
kędziory włosów, niemal purpurowych w blasku księżyca, splątaną grzywą opadały na 
szerokie ramiona młodzieńca.
      - Joram! - sapnął zdumiony Saryon.
      - Muszę przyznać, Ojcze, iż zdumiało mnie to nie mniej niż ciebie - Andon mówił 
cicho, choć było widoczne, że młody człowiek nie zwraca uwagi na ich obecność. - Joram 
nigdy o nikogo nie dbał, nawet o przyjaciół. Nie podjął żadnej próby przeciwstawienia się 
niegodziwościom Blachlocha, choć usiłowałem go do tego namówić. Powiedział wtedy, iż 
świat nie dba o nas, nie widzi więc powodu, dla którego my mielibyśmy przejmować się 
losami świata. - Bezsilnie wzruszający ramionami, Andon w tej chwili wydawał się mocno 
zdumiony. - Ale zgodnie z tym, co opowiada Simkin, gdy Joram ujrzał, jak cię biją, rzucił się 
w wir walki i poważnie zranił jednego z przybocznych Blachlocha. Podejrzewam, że Mosiah 
również brał w tym udział.
      - Mosiah... czy jemu nic nie grozi? - zapytał Saryon z niepokojem w głosie.
      - Nie, nic mu się nie stało. Ostrzeżono go tylko, żeby pilnował swego nosa, to 
wszystko.
      - Gdzie jesteśmy? - zapytał Saryon, rozglądając się po mrocznym pomieszczeniu i 
usiłując dojrzeć coś pomimo mizernego oświetlenia i łupania, które odczuwał w głowie. 
Znajdowali się wszyscy w małym, pełnym brudu, zbudowanym z cegły budyneczku, nie 
obszerniejszym niż jeden pokój z jednym oknem i grubymi, dębowymi drzwiami.
      - Ty i Joram zostaliście osadzeni w więzieniu. Blachloch trzyma was razem, twierdzi 
bowiem, iż coś was łączy, a on zamierza dowiedzieć się, co to takiego.
      .- To wiejski areszt... - Saryon niejasno przypominał sobie, że widział to miejsce 
podczas poprzednich spacerów.
      - Tak. Jesteście ponownie w naszej wiosce. Przywieźli cię tu rzeką, w łodzi z 
zagrabioną żywnością. A niechby się nią udławili.
      Saryon spojrzał na niego z pewnym zdziwieniem.
      - Ja i moi zwolennicy uczyniliśmy ślub - powiedział łagodnie Andon. - Nie będziemy 
jeść żywności zagrabionej tym nieszczęśnikom. Raczej będziemy głodować.
      - To moja wina... - mruknął Saryon.
      - Nie, Ojcze - stary człowiek westchnął i potrząsnął głową. - Jeśli już kogokolwiek 
należałoby winić, to nas, Czarnoksiężników. Powinniśmy byli powstrzymać go, gdy 
przyszedł do nas pięć lat temu. Pozwoliliśmy na to, by nas sobie podporządkował. Może 
nawet i to nie jest prawdą, choć wygodnie jest, spoglądając wstecz, powiadać, iż baliśmy się 
go. Czy jednak tak było naprawdę? Nie sądzę. - Pomarszczona dłoń Andona uniosła się z 
ramienia Saryona i ujęła medalion Koła zwisający z szyi starca. Machinalnie gładząc go 
palcami, wpatrzył się w migotliwy płomień świecy, stojącej na kamiennej posadzce obok jego 
stóp. - Ale myślę, iż w rzeczy samej sprzyjaliśmy jego zamiarom. Miło było snuć plany 
zemsty na świecie, który nas wyklął. - Jego usta wykrzywił teraz grymas goryczy. - Nawet 
jeśli w istocie oznaczało to tylko nocną kradzież kilku korców zboża. Jego przemowy o 
zaopatrzeniu Sharakan w broń wytworzoną dzięki naszej Mrocznej Sztuce również kiedyś 
brzmiały pięknie. - W zaczerwienionych oczach Andona błysnęły łzy. Legendy mówią wiele 
o dawnych dniach i o chwale naszej sztuki. Nie wszystko w niej było złem. Wiele dobra 
wyświadczyli ci, którzy pielęgnowali Dziewiątą Tajemnicę. Gdyby tylko dano nam szansę 
pokazania ludziom, jakie cuda potrafimy stworzyć, ileż magicznej energii moglibyśmy 
zaoszczędzić, pozwalając obdarzonym nią poświęcić się rzeczom pięknym i cudownym... No 
cóż, takie było nasze marzenie - powiedział z tęsknotą w głosie. - Teraz zaś ów zły człowiek 
zamienił wszystko w koszmar. Powiódł nas ku naszej zgubie. Zniszczenie tej wsi nie ujdzie 
nam bezkarnie. Przynajmniej ja tak uważam. Blachloch śmieje się ze mnie, gdy mówię mu o 
moich obawach. A właściwie nie śmieje się, on nigdy się nie śmieje. Ale to wszystko jedno. 
Widzę drwinę w jego oczach. „Nie ośmielą się nas tu szukać”, powiada mi.
      - Może i ma rację - mruknął Saryon, przypominając sobie słowa Biskupa Yanyi. 
„Szybko rosną w siłę i choć DKarn-duuk łatwo mogliby rozprawić się z nimi, wzięcie tego 
młodego człowieka siłą oznaczałoby konflikt zbrojny. Oznaczałoby też pertraktacje, 
zamieszki i kłopoty. Nie wolno nam do tego dopuścić właśnie teraz, gdy polityczna sytuacja 
naszego dworu jest tak delikatna i... chwiejna”. Jakie są jego plany? Katalista wzdrygnął się. 
Cela była chłodna. W palenisku po drugiej stronie pomieszczenia paliło się niewielkie 
ognisko, dające mało światła i jeszcze mniej ciepła.
      - Zamierza w zimie zapędzić nas do pracy przy wyrobie broni. Tymczasem 
kontynuuje swoje negocjacje z Sharakan. - Andon wzruszył ramionami. - Powiada, że jeśli 
zostaniemy zaatakowani, ci z Sharakan przyjdą nam z pomocą.
      - Ale to oznacza wojnę - powiedział zamyślony Saryon, spoglądając ponownie na 
Jorama, uparcie wpatrzonego w księżycową noc za oknem. Raz jeszcze usłyszał słowa Yanyi. 
„Widzisz więc, jak ważne jest, żebyśmy ujęli owego młodego człowieka, wytoczyli mu 
proces, aby zdemaskować tych łajdaków i pokazać światu, kim są w istocie - mordercami i 
Czarownikami o czarnych sercach, którzy w swej przewrotności dają Życie martwym 
przedmiotom. W ten sposób wykażemy ludowi Sharakan, że ich Imperator zawarł sojusz z 
mocami ciemności, i spowodujemy jego upadek”.
      Ci ludzie nie byli jednak Czarownikami. Spojrzał na Andona, starego człowieka 
opanowanego przez marzenie o podarowaniu światu kół wodnych, tak aby magii można było 
używać do tworzenia tęczy zamiast deszczów. Spojrzał na Jorama. I o tym człowieku musiał 
zmienić zdanie, gdy już poznał go bliżej.
      Nie jest wcale czarcim pomiotem, za jaki go uważałem. Owszem, jest zagubiony, 
pełen goryczy, nieszczęśliwy - ale takim byłem i ja w młodości. To prawda, że popełnił 
morderstwo. Ale został sprowokowany! Przed nim leżało ciało jego matki. A czyż ja jestem 
lepszy? Zamykając oczy, Saryon potrząsnął skołataną głową. Czy ja sam nie jestem winien 
śmierci tego młodego katalisty? Jeśli, zgodnie z tym, co mi polecono, wydam Jorama, czy nie 
spowoduję przez to zguby tych ludzi? Co powinienem zrobić? Któż pomoże mi rozstrzygnąć 
tę kwestię? - Zostawię cię teraz, Ojcze - powiedział Andon, podnosząc swoją świecę i 
wstając. - Jesteś zmęczony. Okazałem brak wyro- Białości i wyczucia, wykładając ci swoje 
troski, kiedy dość masz własnych. Ufajmy Alminowi i pomódlmy się o to, by nas oświecił i 
dodał otuchy.
      .- Almin! - powtórzył z goryczą Saryon siadając. - Nie, nie, wszystko w porządku. 
Trochę tylko kręci mi się w głowie. - Przełożył stopy przez brzeg łóżka i machając dłonią, 
odrzucił propozycję pomocy Andona, zignorował też jego zaambarasowane cmokanie. 
Mówisz tak, jakbyś znał go osobiście! - Ależ znam go, Ojcze - odparł Andon, patrząc na 
katalistę z pewnym zakłopotaniem. Ustawiając świecę na grubo ciosanym, drewnianym stole 
pośrodku celi, ukląkł i używając własnej magii dla dodania ognisku ciepła, zrobił, co się dało, 
by rozniecić większy płomień. - Wiem, iż oczekuje się od nas, że będziemy rozmawiać z Nim 
jedynie za pośrednictwem was, kapłanów; i mam nadzieję, że to, co powiem, cię nie urazi. 
Wiele, wiele lat jednak minęło od czasów, kiedy przebywał wśród nas katalista, który zanosił 
nasze modły do Almina. Ja i On często ze sobą rozmawiamy. W tych pełnych utrapienia 
czasach On jest naszym schronieniem. To przez Niego natchnieni złożyliśmy ślub, że nie 
będziemy spożywać tego, co zdobyto ceną krwi i płomieni.
      Zdumiony Saryon spojrzał na starego człowieka.
      - Almin z tobą rozmawia? Odpowiada na twe modły? - Wiem oczywiście, że nie 
jestem katalista - pokornym głosem wyznał Andon, wstając i obracając w palcach swój 
medalion ale tak, On kontaktuje się ze mną. Och, nie za pomocą słów. Nie słyszę Jego głosu. 
Gdy jednak podejmuję decyzję, duszę moją wypełnia spokój i wtedy wiem, że to On natchnął 
mnie i oświecił.
      Poczucie spokoju - pomyślał przygnębiony Saryon. Doświadczałem religijnego 
uniesienia, ekstazy, zachwycenia nawet, nigdy jednak nie zaznałem spokoju. Czy 
kiedykolwiek zatem przemawiał On do mnie? Czy kiedykolwiek Go słuchałem? Katalista 
jęknął. Bolała go głowa i całe ciało. W jego pamięci obudziły się wspomnienia płomieni i 
widział wyraźnie strach w oczach młodego Diakona, zanim Blachloch...
      - Niech Almin obdarzy cię spokojem. - Po tych słowach rozległ się dźwięk łagodnie 
zamykanych drzwi. Saryon potrząsnął głową, aby odzyskać bystrość wzroku, natychmiast 
zresztą tego pożałował, gdy tępy ucisk zmienił się w przeszywający ból. Gdy ponownie mógł 
rozejrzeć się dookoła, Andon już wyszedł.
      Stąpając chwiejnie, przebrnął przez pokój i opadł na krzesło przy stole. Wiedział, że 
najlepiej zrobiłby, kładąc się ponownie do łóżka, lecz był przestraszony i obawiał się 
powtórnie zamknąć oczy; bał się tego, co mógłby zobaczyć.
      Na widok dzbana z wodą pojął, jak bardzo chce mu się pić. Wyciągając przed siebie 
niepewną rękę, usiłując zwalczyć zawrót głowy i grożącą mu utratę przytomności, zamierzał 
właśnie nalać wody do stojącego obok kubka, kiedy w pobliżu odezwał się jakiś głos.
      - Tej zimy ci durnie zagłodzą się na śmierć.
      Niemal upuściwszy dzban, Saryon obrócił się do Jorama, który nie odezwał się ani 
słowem, gdy w celi przebywał Andon.
      Młody człowiek nie ruszył się ze swego miejsca przy oknie. Ponieważ katalista 
przeszedł na drugi koniec celi, Joram był teraz zwrócony ku niemu plecami. Saryon mógł 
sobie jednak wyobrazić tę ponurą twarz i wpatrzone w księżyc orzechowe oczy.
      - Poza tym, katalisto - mówił dalej Joram chłodnym tonem - ja nie ratowałem twego 
życia. Mogliby cię zatłuc, nie podniósłbym i palca, by cię ratować.
      - Cóż więc naprawdę się stało? Dlaczego...
      - Kolejne łgarstwa Simkina. - Joram wzruszył ramionami. To nasz Mosiah, chłopiec o 
sercu miękkim jak wosk i jeszcze bardziej rozmiękczonym mózgu, skoczył ratować twoją 
cenną skórę, a ja chciałem go powstrzymać. Tak czy owak, jeśli okazałeś się dostatecznie 
głupi, żeby odmawiać Blachlochowi, nie chciałem, abyśmy się w to mieszali. I wtedy 
Simkin... ale jakież ma to właściwie znaczenie? - A cóż Simkin ma z tym wspólnego? - 
zapytał Saryon, usiłując napełnić kubek wodą i wylewając prawie wszystko na stół.
      - A czy Simkin ma cokolwiek wspólnego z czymkolwiek? odparł Joram. - Nic. I 
wszystko. Wyciągnął Mosiaha z biedy, a to więcej, niżby się temu bałwanowi należało.
      - A co z tobą? Leniwym gestem założywszy ramiona za oparcie swego krzesła, Joram 
zwrócił się ku Saryonowi.
      - A cóż ja dla ciebie znaczę, katalisto? Jestem Martwy, czyżbyś o tym zapomniał? W 
rzeczy samej - kontynuował, rozkładając szeroko ramiona - oto masz swą wielką szansę. 
Jesteśmy tu... samiNikt ci nie przeszkodzi. Otwórz Korytarz. Wezwij Duuk-tsarith.
      - Ty sam mógłbyś mnie powstrzymać - mruknął Saryon, opadając na krzesło i czując, 
iż opuszczają go siły. Właściwie rozważał już ten pomysł i zaskoczyło go, iż młody człowiek 
tak dalece potrafił przeniknąć jego myśli. - Nawet Martwy masz w sobie dość magii, aby 
powstrzymać katalistę. Wiem o tym. Widziałem, co potrafisz zrobić z...
      Przez długą chwilę Joram patrzył na Saryona w milczeniu, jak gdyby coś rozważając. 
Potem wstał nagle, podszedł do stołu i oparł sje o niego, pochylając ku Saryonowi i patrząc 
wprost w wychudłą j bladą twarz katalisty.
      - Otwórz dla mnie połączenie - powiedział.
      Saryon cofnął się zaskoczony, nie spodobała mu się myśl o daniu młodemu 
człowiekowi dodatkowej mocy.
      - Nie sądzę...
      - Dalejże! - ochrypłym głosem ponaglił Joram. Na jego ramionach wystąpiły węzły 
mięśni, pod brązową skórą zarysowały się tętniące krwią żyły, gdy dłonie Jorama wpiły się w 
krawędź stołu. W blasku świecy błysnęły ciemne oczy.
      Saryon poddał się temu nieoczekiwanie rozgorączkowanemu spojrzeniu młodzieńca, 
otworzył dlań połączenie... i nie poczuł niczego. Jego samego przepełniała magia, burzyła mu 
krew i wibrowała w całym ciele. Nigdzie jednak nie uchodziła. Nie odczuwał przyjemnego 
przepływu, nie było połączenia energii pomiędzy dwoma ciałami... I powoli magia zaczęła z 
niego wyciekać, on zaś patrzył na Jorama z niedowierzaniem.
      - Ależ to niemożliwe - powiedział, mimo woli wzdrygając się w chłodzie więziennej 
celi. - Widywałem, jak posługujesz się magią...
      - Naprawdę? - zapytał Joram. Puściwszy stół, stanął prosto i skrzyżował na piersiach 
ramiona. - A może widziałeś tylko, jak robię coś takiego? - Nagłym ruchem dłoni wyczarował 
z powietrza szmatkę, którą zaczął wycierać rozlaną wodę. Klaśnięciem w dłonie sprawił 
następnie, iż szmatka zniknęła. Saryon widywał to już nieraz i nie pojmował, co w tym 
niezwykłego, dopóki nie spostrzegł, że młody człowiek wyjmuje wilgotną szmatkę ze 
zręcznie ukrytej w rękawie koszuli kieszonki.
      - Moja matka nazywała to sztuką iluzji rąk - powiedział Joram zimnym tonem, jakby 
ciesząc się ze zmieszania Saryona. - Czy kiedykolwiek to widziałeś? - Owszem, na dworze - 
powiedział Saryon, opierając głowę na dłoniach. Nie odczuwał już zawrotów głowy, lecz ból 
w skroniach sprawiał, iż myślenie przychodziło mu z trudem. - To... taka zabawa... -_ 
Wykonał nieokreślony gest dłonią. - Zabawiają się tym... młodzi ludzie.
      - Zastanawiałem się, gdzie poznała ją moja matka - powiedział Joram, wzruszając 
ramionami. - Tak czy owak, dzięki tej zabawie udało mi się zachować życie. Chociaż może 
powinieniem powiedzieć, iż ta zabawa jest moim życiem, gdyby uwierzyć Simkinowi, 
twierdzącemu, że całe życie to zabawa. - Spojrzał na katalistę oczyma, w których malowało 
się coś w rodzaju podbarwionego goryczą tryumfu. - Teraz, katalisto, znasz mój sekret. Wiesz 
o mnie coś, czego nie wie nikt inny. Znasz prawdę, której nie umiała stawić czoło nawet moja 
matka. Jestem Martwy. Naprawdę Martwy. Nie ma we mnie żadnej magii, a jeśli wierzyć 
dawnym legendom o Nekromantach, którzy umieli porozumiewać się z duszami zmarłych, 
więcej magii można znaleźć w ciele trupa.
      - Dlaczegoś mi to powiedział? - zapytał Saryon ustami tak zdrętwiałymi, że ledwo 
zdołały uformować słowa. W jego skołatanym umyśle pojawiło się wspomnienie kogoś 
jeszcze, kto był Martwy, naprawdę Martwy, kogoś, komu nie powiodło się podczas Prób, jak 
nikomu przed nim ani po nim...
      Joram ponownie pochylił się ku Saryonowi. Katalista stwierdził, iż mimowolnie unika 
dotyku młodego człowieka, jak unikałby zetknięcia z ciałem nieboszczyka. Ależ nie! - 
powiedział sobie Saryon, patrząc ze zgrozą na młodzieńca, podczas gdy jego umysł nie 
potrafił dać sobie rady z naporem przytłaczających go myśli. Czując, iż tonie w ich wirze, 
katalista odciął się od nich, blokując umysł. Nie. To niemożliwe. Tamto dziecko umarło. Tak 
twierdził Vanya.
      Tamto dziecko umarło. Tamto dziecko umarło.
      Dostrzegając oszołomienie Saryona, Joram przysunął się bliżej.
      - Powiedziałem ci o tym, katalisto, bo i tak odkryłbyś to wcześniej czy później. Im 
dłużej pozostaję tutaj, tym większe grozi mi niebezpieczeństwo. Och - machnął niecierpliwie 
dłonią - są wśród nas Martwi, ale oni mająjednak pewną magię. Ja jestem inny. Jestem inny w 
sposób niewypowiedziany, całkowity i okropny. Czy masz pojęcie, katalisto, co Blachloch i 
ci tutaj, owszem, nawet Czarnoksiężnicy Dziewiątej Tajemnicy, zrobiliby ze mną, gdyby 
odkryli, że naprawdę jestem Martwy? Saryon nie odpowiedział. Nie pojmował nawet, o czym 
mówi młody człowiek. Jego umysł jakby przestał pracować, nie dopuszczając do siebie tych 
mrocznych i przerażających myśli.
      - Katalisto, musisz podjąć decyzję - mówił Joram, a jego głos docierał do Saryona 
niby przez ciemną mgłę. - Albo teraz zabierz. mnie do Wykonawców, albo mi pomóż.
      - Mam ci pomóc? - zdumiony Saryon zamrugał oczyma, bo stwierdzenie to pomogło 
jego skołatanemu umysłowi powrócić do rzeczywistości. - W czym mianowicie? - 
Powstrzymać Blachlocha - odparł Joram, a jego wargi wykrzywił charakterystyczny 
półuśmieszek.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      V. POKUSA 
      
      - PRZYKRO MI Z POWODU TEGO ZAJŚCIA, Ojcze, tak samo jak, nie mam co do 
tego wąpliwości, przykro jest i tobie - powiedział glachloch swym niczego nie wyrażającym 
głosem. - Teraz zaś, kiedy kara została wymierzona, a lekcja zapamiętana, nie będziemy do 
tego wracali.
      Warlok siedział przy drewnianym stole w areszcie. Szare i ponure światło wieczorne - 
niewiele różniące się barwą od wilgotnych ścjan - wpadało przez niewielkie okienko razem z 
podmuchami zimnego wiatru, który świstał w szparach źle dopasowanych szyb i co chwila 
zdmuchiwał płomień świecy, niemal gasząc mizerny ogień w palenisku. Stojący przy oknie 
Joram spojrzał na katalistę. Mimo iż zakutany w opończę i habit, Saryon był siny z zimna. 
Joram uśmiechnął się w duchu. Odziany jedynie w wełnianą koszulę i cienkie, skórzane 
spodnie, młody człowiek oparł się o ścianę i wyglądał przez okno, ignorując warloka i 
katalistę.
      - Czy to oznacza, że mogę powrócić do Andona? - zapytał Saryon, szczękając zębami.
      Blachloch przygładził cienkie, jasne wąsiki zdobiące jego górną wargę.
      - Niestety, obawiam się, że nie.
      - Mam więc nadal uważać się za więźnia? - Jakże to? - Blachloch uniósł brew w górę. 
- Domu tego nie obłożono żadnym magicznym zaklęciem. Możesz wchodzić i wychodzić 
wedle woli. Przyjmujesz gości. Ostatniej nocy był tu Andon. Ów młody człowiek - skinął 
dłonią w stronę Jorama - codziennie chodzi do pracy w hucie. Pomijając straż, umieszczoną 
tu dla twej ochrony, miejsce to żadną miarą nie przypomina więzienia.
      - Nie oczekujesz chyba, iż będziemy mieszkali w tym obrzydliwym miejscu przez całą 
zimę! - wybuchnął Saryon. To zimno dodało odwagi kalaliście, pomyślał Joram. - 
Pozamarzamy tutaj! Blachloch wstał, a czarny habit miękkimi fałdami otulił jego ciało.
      - Nłm nadejdzie zima, Ojcze, pewien jestem, iż udowodnisz swoją lojalność wobec 
mnie i będziesz mógł przenieść się do kwatery bardziej odpowiedniej dla człowieka w twoim 
wieku. Choć nie do Andona. - Czarny kaptur Blachlocha drgnął lekko, gdy warlok zwrócił się 
ku wyjściu. - Nieraz zastanawiałem się, czy to nie jego wpływom zawdzięczam twoje 
nieposłuszeństwo. W istocie, słyszałem jakieś pogłoski, iż on i jego towarzysze odmawiają 
jedzenia, które zdobyłem z moimi ludźmi. - Joram odnosił wrażenie, że warlok patrzy na 
niego. - Głodówka jest powolnym i nieprzyjemnym rodzajem śmierci, podobnie jak 
zamarzniecie. Ufam, iż te pogłoski nie są prawdziwe.
      Zamiatając brudną posadzkę połami czarnego habitu, Blachloch podszedł do Saryona i 
położył dłoń na ramieniu katalisty.
      - Ojcze, obdarz mnie Życiem - powiedział. Obejrzawszy się Joram stwierdził, iż 
katalista zadrżał pod dotykiem cienkich palców, wydających się ucieleśnieniem 
przenikliwego wiatru. Saryon odruchowo usiłował się uwolnić i palce zacisnęły się na jego 
barku. Pochyliwszy głowę, katalista otworzył połączenie dla warloka i Blachloch, 
zaczerpnąwszy magii, znikł im z oczu.
      Saryon zacisnął pięści.
      - Tego człowieka trzeba powstrzymać. W czym mogę ci pomóc? - zapytał 
nieoczekiwanie Jorama.
      Joram nie zdradził się żadnym gestem, słysząc pytanie katalisty. W duchu jednak 
odczuwał upojenie. Jego plan zaczynał nabierać realnych kształtów. Musi jednak zachować 
ostrożność. Mimo wszystko, rozmyślał ponuro, musi skłonić tego człowieka do wkroczenia 
na ścieżki Mrocznej Sztuki. Joram spojrzał taksujące na Saryona i powrócił do kontemplacji 
ciemności za oknem, a założywszy skrzyżowane ręce na piersi, oparł się powtórnie o ceglaną 
ścianę.
      - Czy on poszedł? - Kto? - Zaskoczony Saryon rozejrzał się dookoła. - Blachloch? - 
Duuk-tsarith potrafią uczynić siebie niewidzialnymi dla innych. Przypuszczam jednak, iż 
potrafiłbyś wykryć jego obecność.
      - Owszem - odparł Saryon po krótkim momencie koncentracji. - Nie ma go tutaj.
      Joram skinął głową i podjął dalsze próby naprowadzania niczego nie 
podejrzewającego katalisty na drogę mroku.
      - Simkin mówił mi, że czytywałeś zakazane księgi dotyczące Dziewiątej Tajemnicy.
      - Tylko jedną - przyznał Saryon, rumieniąc się niczym piwonia. - A i to... jedynie 
przelotnie ją przejrzałem.
      - Co wiesz o Wojnach Żelaznych? - Czytałem i studiowałem księgi historyczne...
      - Spisywane przez katalistów! - chłodnym głosem przerwał mu Joram. - Zanim 
przybyłem tutaj, znałem tamte historie. Czytałem książki. O, tak - odpowiedział na szelest, 
który usłyszał za sobą. - Otrzymałem wychowanie, jakie przystoi dziecku z rodziny 
zlacheckiej. Moja matka była Albanara. Jednak z pewnością wiedziałeś o tym.
      - Tak, wiedziałem... A skąd brała książki? - spytał Saryon.
      - Też się nad tym zastanawiałem - powiedział Joram miękkim głosem, jakby 
odpowiadając na pytanie, które niejednokrotnie sobie zadawał. - Była przecież otoczonym 
niełaską wyrzutkiem. Czy nocami, podróżując Korytarzami czasu i przestrzeni, zakradała się 
do rodzinnego domu? Czy przefruwała przez komnaty, które znała \v dzieciństwie, 
powracając do kolebki utraconej młodości i zniszczonego życia, niczym upiór skazany na 
nawiedzanie miejsca, gdzie skonał? Twarz Jorama skrywał mrok. Umilkł, wyglądając przez 
okno.
      - Przykro mi, że obudziłem smutne wspomnienia... - zaczął Saryon.
      - Później jednak - chłodno przerwał mu Joram - czytałem i inne księgi, a zawarte w 
nich informacje różnią się mocno od tego, czego nas uczono. Andon powiada, abyśmy 
pamiętali, że historię wojny spisuje zawsze ten, który ją wygrał. Czy wiesz na przykład, że 
podczas Wojen Żelaznych Czarnoksiężnicy wytwarzali broń, która pochłaniała magię? - 
Pochłaniała magię? - Saryon potrząsnął głową. - To śmieszne...
      - Czyżby? - Joram odwrócił się i spojrzał mu w twarz. Przemyśl to sobie, katalisto. 
Rozważ to logicznie, tak jak lubisz to czynić. Każdej akcji towarzyszy wszak przeciwna i 
równa jej co do wartości reakcja, czyż nie tak nauczacie? - Owszem, ale...
      - Wynika z tego, iż logika wymaga, aby w świecie przepełnionym magią istniała 
substancja, która ją pochłania. Tak rozumowali Czarnoksiężnicy z dawnych dni i okazało się, 
że mieli rację. Odkryli ją. Istnieje ona w przyrodzie jako ciało fizyczne, które może być 
kształtowane i używane niczym przedmioty. Nie wierzysz mi...
      - Przykro mi, młodzieńcze - powiedział Saryon przez zaciśnięte zęby. W jego głosie 
zabrzmiało rozczarowanie. - Przestałem wierzyć w opowiastki Niani, kiedy miałem dziewięć 
lat.
      - A jednak uwierzyłeś w skrzaty? - spytał Joram z tym swoim dziwnym 
półuśmiechem, który rzadko pojawiał się na jego ustach, najczęściej błyskając w oku.
      - Byłem wtedy z Simkinem - mruknął Saryon, rumieniąc się jednocześnie. 
Przysunąwszy się do ognia tak blisko, jak tylko było to możliwe, pochylił się nad 
płomieniami. - Gdy on jest przy mnie, nie mam pewności, czy uwierzyć we własne istnienie, 
a cóż mówić o innych sprawach.
      - Ale widziałeś je? Rozmawiałeś z nimi? - Owszem - przyznał Saryon niechętnie - 
widziałem je...
      - Teraz zaś widzisz to.
      Joram schwycił wprost z powietrza - a przynajmniej tak wyglądało - jakąś rzecz i 
położył ją na stole przed katalistą. Saryon podniósł przedmiot i obejrzał go podejrzliwie.
      - Kamień? - Ruda metalu. Nazywa się to czarny kamień.
      - Jest podobny do żelaza, ale jakże dziwny ma kolor - powiedział Saryon, badając 
minerał.
      - Masz bystre oko, katalisto - zauważył Joram i odsuwając stopą krzesło, przysiadł na 
stole. Wyjmując inny niewielki kawałek skały, obejrzał go również, marszcząc przy tym 
czoło. - Wieloma własnościami przypomina żelazo. Jednak to coś innego. - W jego głosie 
brzmiała teraz gorycz. - Różnica jest znaczna, co twierdzę nie bez powodu. Cóż wiesz o 
żelazie, katalisto? Nie przypuszczam, abyś miał do czynienia z rudami metali.
      - Jeśli nie chcesz zwracać się do mnie w sposób właściwy, to znaczy nazywając mnie 
Ojcem, wolałbym, abyś mówił mi po imieniu - powiedział Saryon łagodnym tonem. - Może 
przypomni ci to, że jestem takim samym człowiekiem jak ty. Zawsze łatwiej jest nienawidzić 
niż kochać, a jeszcze łatwiej jest nienawidzić całą grupę społeczną lub rasę ludzi, ponieważ są 
bezimienni i bezosobowi. Jeśli zamierzasz nienawidzić, wolałbym, żebyś nienawidził mnie, a 
nie to, co sobą reprezentuję.
      - Zachowaj swe kazania dla Mosiaha - odparł Joram. - To, co ja myślę o tobie, albo ty 
o mnie, nie jest przecież teraz istotne, prawda? Widząc wygięte z pogardą wargi Jorama, 
Saryon westchnął i ponownie popatrzył na niewielki kamień, który trzymał w dłoni. Owszem, 
zajmowałem się rudami metali - powiedział. - Badamy wszystkie elementy, z jakich 
zbudowany jest nasz świat. Jest to wiedza cenna sama w sobie, jest także użyteczna i 
niezbędna tym spośród nas, którzy pracują z Pron-Alban, Mistrzami Kamieni albo Mon-
Alban, Alchemikami. -’ Brwi Saryona ściągnęły się w wyrazie lekkiego zaskoczenia. - Nie 
przypominam sobie jednak, abym kiedykolwiek podobny minerał widział na własne oczy lub 
czytał coś o nim, zwłaszcza o mającym takie same własności jak żelazo.
      - To dlatego, iż wszystkie wzmianki zostały wykreślone po wojnach - powiedział 
Joram, spoglądając na katalistę z widocznym łodem wiedzy w oczach i poruszając dłońmi, 
jakby zamierzał wydrzeć mu tę wiedzę z serca. - A dlaczego? Bo Czarnoksiężnicy wytwarzali 
tej rudy broń, broń potężną, broń mogącą...
      -...pochłaniać magię - dokończył Saryon, patrząc uważnie na kamień. - Zaczynam ci 
wierzyć. W komnacie Dziewiątej Tajemnicy księgi są porozrzucane na posadzce i zwalone w 
stosy pod ścianami. Księgi pełne starej i zakazanej dziś wiedzy.
      Obserwujący katalistę z uwagą Joram spostrzegł, iż Saryon zapomniał o chłodnym 
wietrze łkającym żałośnie za oknem, zapomniał też o własnych obawach, tarapatach i 
niewygodach. Joram spojrzał w oczy Saryona i ujrzał w nich ten sam głód, który czaił się w 
jego własnych - głód wiedzy. I Saryon prawie bezwiednie spytał: - Jak oni to robili? Mam go 
- pomyślał Joram. Kiedyś człek ten niemal sprzedał duszę dla wiedzy. Tym razem zadbam, 
aby dobił targu do końca.
      - Zgodnie z tekstem - powiedział Joram, starając się stłumić narastające w nim samym 
podniecenie i mówić spokojnie - starożytni mieszali czarny kamień z żelazem, tworząc stop...
      - Co takiego? - przerwał Saryon.
      - Stop, mieszaninę dwu lub więcej metali.
      - Czy dokonuje się tego dzięki alchemii? - spytał Saryon z nutką strachu w głosie. - 
Zmienia się magicznie istotę metalu? - Ależ nie. - Joram potrząsnął głową, z rozbawieniem 
obserwując pogłębiającą się bladość katalisty. - Nie. Dokonuje się tego zgodnie z rytuałem 
Mrocznej Sztuki, katalisto. Podstawą procesu są rudy, podgrzewane powyżej temperatury 
topnienia, a potem fizycznie łączone razem. Następnie stop wlewa się do formy, obrabia, 
hartuje i tworzy zeń miecze i sztylety. Absolutnie mordercze w działaniu spojrzenie Jorama 
wróciło do kamienia, który trzymał w dłoni - jak sobie możesz to wyobrazić. Taki miecz 
przede wszystkim wysysa z czarodzieja jego magię, potem zaś przenika w jego ciało.
      Joram poczuł, że ciałem siedzącego obok katalisty wstrząsnął dreszcz. Saryon 
pospiesznie odłożył swój kamień.
      - Próbowałeś to wykonać? - zapytał cichym, drżącym głosem.
      - Owszem - zimno odparł Joram. - Nie wyszło. Zrobiłem stop i wlałem do formy. 
Jednak sztylet, który zamierzałem wykonać, P?kł, gdy zanurzyłem go w wodzie.
      Zamykając oczy, Saryon westchnął. Może było to westchnienie u’gi, tak przynajmniej 
sobie wmawiał. Lecz młody człowiek, który P’lnie obserwował katalistę, zastanawiał się, czy 
nie pobrzmiewała w (ym nutka rozczarowania.
      - Być może ten odłamek skały nie jest niczym więcej niż tylko dziwnie wyglądającym 
kamieniem - odezwał się Saryon po chwili. - Być może nie o tej rudzie czytałeś w tekstach. 
Albo i sam opis kłamie. Nie potrafisz przecież orzec, czy ten kamień absorbuje magię) 
skoro... - zawahał się.
      - ...skoro jestem Martwy - dokończył Joram. - Oczywiście, masz rację. - Popchnął 
kamień po stole w stronę katalisty. - Ale ty powinieneś mieć tę możliwość. Spróbuj, katalisto. 
Cóż wyczuwasz w tej rudzie? Saryon wziął kamień do ręki. Przez dość długą chwilę patrzył 
tylko, potem zamknął oczy, usiłując wybadać go magicznie.
      Obserwujący pilnie Joram ujrzał, iż twarz katalisty wypełnia się spokojem, podczas 
gdy jego uwaga zwraca się ku sprawom wewnętrznym. Mina Saryona wyrażała teraz zachwyt 
i lęk, gdy tak wchłaniał otaczającą go magię. I oto twarz kapłana powoli zaczęła przekształcać 
się w maskę strachu. Szybko otworzył oczy, położył kamień na stole i pospiesznie cofnął 
dłoń.
      - A więc to jest czarny kamień! - rzekł Joram łagodnym głosem.
      - Nie widzę powodu, dla którego miałbyś się tym podniecać powiedział Saryon. 
Oblizał wargi, jak gdyby chciał się pozbyć posmaku goryczy z ust. - Sekret tworzenia 
dawnego stopu jest najwidoczniej tym, z czym nie potrafisz się uporać.
      - Nie ja - miękkim głosem powiedział Joram. - Ty to zrobisz, katalisto. Widzisz - 
nachylił się bliżej - formuła stopu jest zapisana w tym tekście, ale ja nie umiem jej odczytać. 
To...
      - ...matematyka. - Wargi Saryona wykrzywił grymas.
      - Matematyka - powtórzył Joram. - Matka oczywiście nigdy mnie jej nie uczyła, gdyż 
jest to wiedza katalistów. - Potrząsając głową, młody człowiek zapomniał się w ferworze 
opowiadania i zacisnął dłonie w pięści. - Teksty pełne są równań matematycznych! Saryonie, 
nie masz pojęcia, jak mnie to rozczarowało! Być tak blisko celu, znaleźć rudę, o której 
wspominają, i stwierdzić, że dalszą dróg? zamykają mi jakieś zygzaczki mrowiące się po całej 
stronie. Próbowałem wszystkiego. Myślałem, że eksperymentując natrafię przypadkowo na 
właściwą odpowiedź. Nie mam jednak zbyt wiele czasu, a Blachloch zaczął coś podejrzewać. 
Nakazał, aby mnie obserwowano. - Biorąc skałę do ręki, Joram przez chwilę trzymał ją na 
otwartej dłoni, a potem zacisnął palce, jak gdyby chciał zmiażdżyć kamień. Nie wierzę 
zresztą, żeby mi się udało - mówił dalej z rosnącą goryczą. - Tam jest mnóstwo o sztuce 
katalistów. Wskazówki dla nich. Myślałem, że potrafię obejść się bez tego, lecz najwidoczniej 
byłem w błędzie.
      Nazwałeś mnie Saryonem - spokojnie powiedział katalista do Jorama.
      Podnosząc wzrok na katalistę, Joram zaczerwienił się. Nie zamierzał tego robić, nie 
należało to do jego planu. Było jednak w tym człowieku coś, czego nie spodziewał się 
znaleźć, nie u jednego z katalistów. Nie sądził, iż znajdzie zrozumienie.
      Zirytowało go to, jego twarz stężała, a czarne brwi zmarszczyły się groźnie. Nie, musi 
trzymać się planu. Ten człowiek był tylko narzędziem, niczym więcej.
      - Jeśli mamy pracować razem, przypuszczam, że będę musiał nazywać cię po imieniu 
- powiedział ponuro. - Ciebie nie będę nazywał Ojcem - dodał z kpiną.
      - Jeszcze nie zgodziłem się pracować z tobą - odparł spokojnie Saryon. - Powiedz mi, 
jeśli wykonasz już tę... broń, co z nią zrobisz? - Powstrzymam Blachlocha - powiedział 
Joram, wzruszając ramionami. - Uwierz mi, kata... Saryonie, iż moja śmierć z jego ręki jest 
tylko kwestią czasu. Raz mi to już zapowiedział. Co zaś tyczy się ciebie... cóż, czy zamierzasz 
wziąć udział w następnej grabieży? - Nie - odparł cicho Saryon. - Czy przejmiesz wtedy 
przywództwo Bractwa? - Ja? - Joram potrząsnął głową, uśmiechając się niewesoło. - Czyś ty 
oszalał? Dlaczegóż miałbym pragnąć takiej odpowiedzialności? Nie, przekażę przywództwo 
nad Bractwem w ręce Andona. On i pozostali będą mogli ponownie żyć w pokoju. Ja pragnę 
jednej tylko rzeczy. Chcę wrócić do Merilon i odzyskać to, co mi się należy. Za pomocą tej 
broni - powiedział z zawziętością w głosie - mogę tego dokonać.
      - Zapominasz o jednym - powiedział Saryon. - Przysłano mnie tu... abym wydał cię w 
ręce prawa, na sąd.
      - Masz rację - rzekł Joram po krótkim milczeniu. - Zapomniałem o tym. Świetnie, 
więc - wzruszył ramionami - otwórz Korytarz. Wzywaj Duuk-tsarith.
      - Nie potrafię otworzyć Korytarza bez asysty adepta magii odparł Saryon. - Gdybyś 
dysponował dostateczną ilością Życiu, mógłbym jej użyć...
      - Tak to sobie ułożyłeś? - Tak - ledwie słyszalnym głosem szepnął Saryon.
      - Szkoda, iż nic z tego nie wyszło - chłodnym głosem skomentował Joram. - Chociaż 
jesteś słaby, ja jestem jeszcze słabszy Przynajmniej na razie. Jeśli jednak będę miał tę broń... 
No cóż, kiedy przyjdzie pora, zrobisz to, co będziesz musiał. Być może twój Biskup zechce 
uznać, iż warto wymienić mnie na Blachlocha. Na razie jednak Saryonie, czy mogę na ciebie 
liczyć? Czy pomożesz mi uwolnić nas obu, oswobodzić Andona i jego ludzi? Wiesz, że 
dotrzymają przysięgi, i wiesz, co zrobi z nimi Blachloch.
      - Zgoda - powiedział Saryon. Składając dłonie, spojrzał na nie uważnie i zauważył, że 
sinieją mu palce. - Tracę czucie mruknął. Wstając od stołu, podszedł do mizernego ognia. - 
Zastanawiam się, cóż teraz porabia Almin - powiedział sam do siebie, zbliżając dłonie do 
źródła ciepła. - Przygotowuje się do uczestnictwa w Wieczornych Modłach u Źródła? A może 
szykuje się do wysłuchania Biskupa Yanyi, proszącego o wskazówki, które i tak 
prawdopodobnie nie są mu potrzebne? Nic dziwnego, że Almin pozostaje właśnie tam, 
bezpieczny i przez nikogo nie molestowany, w korytarzach Źródła.
      - Jakież to łatwe zajęcie.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VI. UPADEK 
      
      - TEGO NIE MOŻNA ZROBIĆ - powiedział Saryon, unosząc swą bladą i skupioną 
twarz znad czytanego właśnie tekstu.
      - Co masz na myśli, mówiąc, iż tego nie można zrobić? - spytał ostro Joram, 
przerywając swą nieustanną wędrówkę po pomieszczeniu i podchodząc, by stanąć obok kalali 
sty. - Nie rozumiesz tekstu? Nie umiesz odczytać równań matematycznych? Czy chodzi o coś, 
czego nam brak? O czymś zapomnieliśmy? Jeśli tak...
      - Powiedziałem, że tego nie można zrobić, ponieważ ja tego nie zrobię - rzekł Saryon 
cichym głosem, opierając głowę na dłoni. Wskazał na tekst. - Rozumiem to - powiedział 
głucho brzmiącym głosem. - Rozumiem aż nazbyt dobrze. I nie zrobię tego! - Zamknął oczy. 
- Nie zrobię.
      Twarz Jorama zadrgała z wściekłości, zacisnął dłonie w pięści i przez chwilę 
wydawało się, że uderzy katalistę. Z widocznym wysiłkiem opanował się jednak i podejmując 
kolejne okrążenie wokół małej, podziemnej salki, zmusił się do spokoju.
      Saryon, usłyszawszy, że Joram się oddala, otworzył oczy i tęsknym ojrzeniem 
obrzucił setki ręcznie oprawnych w skórę tomów, popychanych na drewnianych półkach, 
ciosanych tak prymitywnie, iż dawało się, że są dziełem dzieci. Jeden z wczesnych 
przykładów tolarki bez użycia magii, odgadł katalista. Wyczuwał gniew Jorama - 
promieniował z niego jak żar od hutniczego pieca - i Saryon siedział, napięty wewnętrznie, 
oczekując fizycznego lub słownego ataku. Nie nastąpił żaden z nich. Jedyną reakcją Jorama 
było kryjące wewnętrzną furię milczenie i równy, miarowy krok, którym rozładowywał swą 
frustrację. Saryon westchnął. Wolałby prawie wybuch gniewu. Ten chłód w kimś tak 
młodym, to opanowanie u kogoś, kto najwyraźniej nie posiadał się z gniewu, były 
przerażające.
      Po kim on to odziedziczył? - zastanawiał się Saryon. Z pewnością nie po rodzicach, 
którzy - jeśli raporty odpowiadały prawdzie - poddali się uczuciom, co stało się przyczyną ich 
zguby. Był to może wynik jakiejś próby rekompensaty, podczas której swymi kamiennymi 
dłońmi sięgnął ku Joramowi jego ojciec. Albo może kryło się za tym coś jeszcze, możliwość, 
która objawiła się Saryonowi w mroku jego własnych cierpień. Jednak odrzucił ją i 
postanowił nigdy więcej o niej nie myśleć...
      Potrząsnął gniewnie głową. Co za bzdury. To atmosfera tego pomieszczenia, na 
pewno.
      Joram usiadł na krześle obok niego.
      - No dobrze, Saryonie - powiedział chłodnym i spokojnym głosem. - Wyjaśnij mi, co 
trzeba zrobić i dlaczego ty tego nie zrobisz.
      Katalista westchnął jeszcze raz. Podnosząc głowę, spojrzał na tekst, leżący przed nim 
na stole. Uśmiechając się smutno, niemal pieszczotliwie powiódł palcami po stronach.
      - Czy masz pojęcie, jakie cuda kryją te stronice? - miękkim głosem zapytał Jorama.
      Spojrzenie Jorama wpiło się w katalistę, chwytając w lot każdą zmianę wyrazu 
pooranej zmarszczkami zmęczenia twarzy.
      - Dzięki tym cudom możemy zawładnąć światem - odparł.
      - Nie, nie, nie! - z niecierpliwością w głosie rzekł Saryon. Mam na myśli cuda wiedzy. 
Matematyka... - Zamknął oczy w dojmującej udręce. - Jestem najwybitniejszym 
matematykiem naszych czasów. Geniuszem, jak mówią. A jednak tutaj, na tych stronach 
wnajduję wiedzę, wobec której czuję się jak dziecko skulone na wianach matki. Daleko mi do 
tego, abym zaczął cokolwiek pojmować. Mógłbym studiować tu miesiącami, latami... - Z 
twarzy Sa- ryona zniknął wyraz bólu zastąpiony teraz tęsknotą i rozmarzeniem Dłonią 
pogładził strony. - Jakże pięknie byłoby - wyszeptał -. gdybym odnalazł to, gdy byłem młody. 
Joram czekał, cierpliwie jak kot.
      - Ale stało się inaczej - powiedział Saryon. Otworzywszy oczy, zabrał dłoń równie 
pospiesznie, jak ktoś inny cofnąłby ją przed rozżarzonym żelazem. - Odkryłem je teraz, gdy 
jestem stary, gdy mam już ukształtowane i pogląd na świat, i sumienie. Może moje zasady 
moralne nie są słuszne - dodał, widząc zmarszczkę na czole Jorama - ale są, jakie są, i nie 
umiem ich zmienić. Negowanie ich lub działanie wbrew nim mogłoby wpędzić mnie w obłęd.
      - Powiadasz więc, że pojmujesz to, co jest tam zapisane Joram wskazał dłonią w 
kierunku tekstu - i że mógłbyś to zrobić, gdyby nie kłóciło się to z twoim sumieniem? Saryon 
skinął głową.
      - A czy morderstwo tego młodego katalisty, tam, w tej wiosce, kłóciło się z twym 
sumieniem, czy nie...? - Przestań! - krzyknął Saryon zduszonym głosem.
      - Nie, nie przestanę - odparł Joram z gniewem. - Dobry jesteś, katalisto... i ty, i twoje 
kazania. Wygłoś jedno Blachlochowi. Wykaż mu zło jego postępowania, gdy będzie 
przywiązywał starego Andona do pręgierza. Patrz uważnie, gdy jego ludzie będą siec starca 
batami tak, iż ciało zacznie odpadać od kości. Patrz i ciesz się świadomością, że oto może 
dzieje się zło, ale nie obciąża ono twojego sumienia...
      - Przestań! - Dłonie Saryona zwinęły się w pięści. Spojrzał na młodzieńca z gniewem. 
- Tak samo jak ty nie chcę, aby tak się stało...
      - A więc pomóż mi temu zapobiec! - syknął Joram. - Wszystko zależy od ciebie, 
katalisto. Jesteś jedynym,’ który może tego dokonać! Saryon ponownie zamknął oczy i 
zgarbiwszy się oparł głowę na dłoniach.
      Joram znów usiadł, żeby obserwować i czekać. Wreszcie katalista podniósł ku niemu 
udręczoną twarz.
      - Według tych zapisków, muszę dać Życie... temu, co jest Martwe.
      Twarz Jorama spochmurniała, a jego gęste brwi ściągnął grymas.
      - Co to znaczy? - powiedział przez zęby. - Nie mnie...
      - Nie. - Nabierając tchu w płuca, Saryon powrócił do tekstu. Zwilżywszy palec, 
ostrożnie odwrócił jedną z zetlałych stron pergaminu, dotykając jej z troską i szacunkiem. - 
Nie udało ci się z dwóch po- odów. Nie zmieszałeś stopu we właściwych proporcjach. Jeśli 
wierzyć formule, to niezwykle istotne. Zmiana kilku kropli może oznaczać różnic? pomiędzy 
sukcesem i porażką. Następnie, po wyjęciu z formy, jjew musi zostać podgrzany do bardzo 
wysokiej temperatury...
      - Ale wtedy straci swój kształt - zaprotestował Joram.
      -Poczekaj. - Saryon podniósł dłoń. - Drugiego wyżarzania nie dokonuje się w 
palenisku huty. - Oblizawszy wargi, przerwał na chwil?, potem powoli i opornie mówił dalej: 
- Dokonuje się go płomieniem magii.
      - Nie rozumiem. - Joram spoglądał na niego zaskoczony j zmieszany.
      -Musiałbym otworzyć połączenie, zaczerpnąć magii od świata i napełnić nią metal. - 
Saryon patrzył wprost w oczy Jorama. Nie rozumiesz, młodzieńcze? Musiałbym Życiem tego 
świata napełnić coś, co jest Martwe i wykonane ręką ludzką. Sprzeciwia się to wszystkiemu, 
w co uczono mnie wierzyć. To w istocie najczarniejsza z Mrocznych Sztuk.
      - Cóż więc uczynisz, katalisto? - spytał Joram, opierając się plecami o oparcie krzesła 
i patrząc tryumfalnie na Saryona.
      Saryon jednak przeżył na tym świecie ponad czterdzieści lat. Bezpiecznie i bez 
konfliktów, jak zorientował się poniewczasie, coś niecoś jednak przeżył. Nie był, jak uważał 
Joram, głupcem wędrującym skrajem przepaści z oczyma wbitymi w lśniące na niebie słońce 
i nie dostrzegającym otaczającej go rzeczywistości. Przeciwnie, dostrzegał otchłań. Widział, 
że tylko parę kroków dzieli go od krawędzi, w którą runie, bez nadziei na ratunek. Widział to 
wszystko, bo znał tę ścieżkę i raz już nią podążył, choć działo się to dawno temu.
      Ciche pukanie do znajdujących się w pułapie drzwi poderwało ich na nogi.
      - I cóż? - napierał Joram.
      Spoglądając na niego i widząc w jego twarzy oczekiwanie i napięcie, Saryon nabrał 
tchu w płuca, zamknął oczy i skoczył ze skały.
      - Tak - odpowiedział ledwie słyszalnym głosem.
      Kiwając głową z satysfakcją, Joram pospiesznie przebiegł ku środkowi niewielkiego 
pokoju i spojrzał ku szczelinie, która uchyliła się w drzwiach na pułapie.
      - Tu Andon - rozległ się szept. - Strażnik was szuka. Musicie wracać.
      - Opuść drabinę.
      W odpowiedzi spadła na dół drabinka linowa. Joram schwytał ją w locie.
      - Katalisto... - skinął dłonią.
      - Już, już. - Zbierając poły habitu, Saryon podszedł do drabinki, nie mogąc 
powstrzymać się od obrzucenia łapczywym spojrzeniem zbiorowiska skarbów, które go 
otaczało.
      - Czy nie powinniśmy zabrać tej książki ze sobą? - zapytał Joram, ruszając już w 
kierunku stołu.
      - Nie - zmęczonym głosem odparł Saryon. - Zapamiętałem formułę. I najlepiej będzie, 
jeśli odstawisz książkę na miejsce.
      Joram pospiesznie położył książkę na półkę, następnie zgasił świecę. W pokoju 
zapanowały gęste ciemności i zatęchły nieco zapach starożytnych ksiąg, leżących w tym 
ukrytym sanktuarium.
      Saryon, włażąc z trudem po drabince linowej, oświetlonej nikłym płomykiem 
trzymanej przez Andona świecy, zastanawiał się, czy to miejsce nawiedzają duchy tych, 
którzy pisali te księgi. Być może i mój duch tu powróci - rozmyślał katalista, nie mogąc 
powstrzymać się od spojrzenia w dół, gdy wspinał się po drabince, przytrzymywanej przez 
niecierpliwego Jorama. Byłbym szczęśliwy, mogąc pozostać tu na długie wieki.
      - Tutaj, Ojcze, podaj mi rękę.
      Był już u góry. Andon chwycił go za nadgarstek i przeciągnął przez wyjście, 
pomagając Saryonowi przedostać się do korytarza starej sztolni, która leżała pod domkiem 
Andona.
      - Potrzymaj, Ojcze, światło - powiedział starzec i podał mu świecę osadzoną w 
żelaznym uchwycie. Gdy Saryon przejmował lichtarz, na skalnych ścianach zatańczyły 
skoczne cienie.
      Joram wydostał się na górę bez trudności. Saryon z zazdrością popatrzył na mocne, 
muskularne ramiona młodzieńca. Schyliwszy się Joram sprawdził, czy pokrywa przylega 
szczelnie, a potem razem z Andonem zabezpieczyli klapę czymś, co nazywali zamkiem, 
wkładając doń kawał osobliwie uformowanego metalu i obracając go, czemu towarzyszył 
cichy szczęk. Wkładając klucz do kieszeni, Andon cofnął się o krok, rozejrzał na boki i skinął 
Joramowi głową.
      Przykładając dłonie do wielkiego głazu, młody człowiek wolno i z widocznym 
wysiłkiem przetoczył kamień na pokrywę, kryjąc ją skutecznie przed wzrokiem 
niewtajemniczonych.
      Andon potrząsnął głową.
      - W zasadzie do przesunięcia tej skały potrzeba dwu rosłych mężczyzn - powiedział 
uśmiechając się i patrząc na Jorama z podziwem. - Tak przynajmniej pamiętam to z młodości. 
Skały tej nie ruszano od lat, dopóki nie zjawił się u mnie ten młodzik i nie uparł się, by 
zobaczyć stare teksty. - Westchnął. - Nie było potrzeby aglądania tutaj, nie schodziliśmy więc 
na dół. Nikt z nas nie potrafi odczytać tych ksiąg, tak zresztą było i za dni mego ojca. Raz 
tylko widziałem, jak poruszano tę skałę, a i wtedy, jak mniemam, chodziło o sprawdzenie, czy 
teksty nie uległy uszkodzeniom.
      - Zachowały się dobrze - mruknął Saryon. - Pomieszczenie jest suche. Jeśli nie zdarzy 
się coś nieprzewidzianego, powinny przetrwać stulecia.
      Andon, na którego twarzy malowało się zrozumienie, położył dłoń na ramieniu 
katalisty.
      - Przykro mi, Ojcze. Mogę sobie wyobrazić, co czujesz. - Poirytowany nieco, 
zmarszczył brwi. - Usiłowałem powiedzieć Jora- mowi...
      - Nie, nie wiń go - odparł spokojnie Saryon. - To ja podjąłem decyzję, żeby tu zajrzeć. 
I wcale tego nie żałuję.
      - Ale wydajesz się wytrącony z równowagi...
      - Tyle wiedzy... przepadłej na zawsze - odparł katalista, spoglądając na głaz i 
powracając myślami do tego, co leżało pod nim.
      - Tak - zgodził się z nim pogrążony w smutku Andon.
      - Nie na zawsze - powiedział Joram, podchodząc do nich. W blasku świecy widać było 
jego płonące oczy. - Nie na zawsze...
      - Na honor, tu jest piekielnie zimno. Czy też takie stwierdzenie zawiera wewnętrzną 
sprzeczność? Ufam, że mi wybaczycie - powiedział Simkin, otulając się futrzaną opończą, 
którą wyczarował niedbałym skinieniem dłoni - ale mam skłonność do przeziębień. Wiecie, 
że moja siostra umarła na zapalenie płuc. Choć niezupełnie ściśle określa to istotę sprawy. 
Umarła wskutek paskudnego spłaszczenia, jakiego doznała po upadku z jakiegoś tarasu w 
Merilon, nie spadłaby jednak, gdyby nie spacerowała w malignie, będącej skutkiem zapalenia 
płuc. Tak wiec...
      - Nie teraz - uciął Mosiah, siadając przy stole obok młodego człowieka. - Nie mamy 
wiele czasu. Strażnik w ogóle nie chciał nas tu wpuścić, ale Simkin jakoś uzyskał zgodę 
Blachlocha. Dlaczego nas wezwałeś? - Potrzebuję waszej pomocy - powiedział Joram, 
siadając obok młodych ludzi.
      - No proszę, konspiracja! Jakże przerażająco to brzmi. Zamieniam się w słuch. 
Wiecie, ja naprawdę mogę stać się parą uszu dodał Simkin w przypływie natchnienia. - O ile 
to cokolwiek pomoże.
      Wykucie...
      - Na razie cały jesteś ustami. Zamknij się - mruknął Mosiah.
      - Nie powiem już ani słowa. - Simkin, zawinięty po uszy w futra, posłusznie zamknął 
usta i spojrzał na Jorama z napięciem i wyczekiwaniem, jednak potężne ziewnięcie szybko 
zepsuło ten efekt. - Zechciejcie wybaczyć - rzekł.
      Saryon, który - zgarbiony i drżący - siedział tak blisko nikłego ognia, jak tylko było to 
możliwe, prychnął z niesmakiem. Joram spojrzał na niego poirytowany i dłonią zrobił 
uspokajający gest. Potem ponownie zwrócił się do przyjaciół.
      - Katalista i ja musimy wydostać się stąd dziś w nocy...
      - Uciekacie? - z nadzieją w głosie spytał Mosiah. - Pójdę z wami...
      - Ależ posłuchajcie! - powiedział zdesperowany Joram. Nie mogę powiedzieć wam, co 
zamierzamy zrobić. Lepiej zresztą, żebyście nie wiedzieli. To na wypadek, gdyby coś poszło 
nie tak. Musimy się stąd wydostać i powrócić tu bez wiedzy strażnika, a co ważniejsze, 
musimy mieć wolną rękę, żeby dokonać tego... czego dokonać zamierzamy, tak by nikt nam 
nie przeszkadzał.
      - Nie powinno być z tym trudności. - Mosiah wyglądał na nieco rozczarowanego. - 
Ostatniej nocy odwiedziliście Andona...
      - Strażnik zaś eskortował nas tam i z powrotem, tak samo, jak eskortuje mnie 
codziennie w drodze do huty - ponuro dokończył Joram.
      - Innymi słowy - chłodno podsumował Simkin - chcecie, żeby strażnik trafił do krainy 
Baju-Baj, podczas gdy wy będziecie dokonywać czynów mrocznych i podstępnych. Chcecie 
też, aby rano się obudził i znalazł was śpiących grzecznie w waszych łóżeczkach.
      Spojrzawszy na Simkina, Saryon poruszył się niespokojnie. Młody człowiek swymi 
żartami niemal utrafił w sedno. Domysł był niebezpiecznie bliski prawdy. Katalista w ogóle 
sprzeciwiał się wciąganiu do gry tych dwu - Mosiaha z powodu grożącego 
niebezpieczeństwa, Simkina zaś dlatego, że był Simkinem.
      - Na dobitkę - okutany w futro młody człowiek kontynuował jak gdyby nigdy nic - nie 
chcecie, aby przeszkadzała wam szczególnie jedna osoba: nasz Jasnowłosy i Złowrogi Wódz. 
Drodzy moi otulił się ciaśniej futrem - nic prostszego. Zdajcie się na mnie.
      - Co zamierzasz zrobić? - ochrypłym głosem zapytał Saryon.
      - Słuchaj, staruszku, nie złapałeś chyba przeziębienia, co? Simkin był zaniepokojony, 
odwrócił się nawet, aby spojrzeć na katalistę. - To trochę niebezpieczne dla kogoś w 
podeszłym wieku. Earla Moori załatwiło w parę dni, a on miał co do jednego roku tyle sarno 
lat co ty. Odkichal sobie głowę. Dosłownie. Wylądowała (trach!) pośrodku dużej bezy. No, 
Diuk Zebulon zapewniał potem, że to miał być tylko żarcik na użytek gości i że nie 
spodziewał się, iż katalista potraktuje jego słowa serio i da mu tak znaczną ilość magii. 
Jednak wszystkich zastanawiał pewien fakt. On i Earl posprzeczali się o Śmierć Łabędzia 
zaledwie dzień wcześniej. Mówiono coś o oszukiwaniu. Tak czy owak, goście świetnie się 
ubawili. Przez całe tygodnie rozmawiano tylko o tym. Teraz zaś nielichym wyróżnieniem jest 
zaproszenie na kolację u Diuka...
      - Nie jestem przeziębiony! - prychnął Saryon, kiedy wreszcie udało mu się wtrącić 
słówko.
      - Miło mi to słyszeć - natychmiast zapewnił go Simkin, po czym pochylił się, by 
poklepać katalistę po ręce.
      - Skończmy z tym wreszcie - powiedział Joram z irytacją w głosie. - Cóż więc z tym 
strażnikiem i Blachlochem? - A, tak. Wiedziałem, że mówiliśmy o czym innym. Strażnik. 
Poradzę sobie z nim - niedbale rzucił Simkin.
      - W jaki sposób? - spytał nieufnie Mosiah, oglądając się na katalistę. Nie ulegało 
wątpliwości, że on i Saryon mają o młodym człowieku dokładnie tę samą opinię.
      - Łagodny środek nasenny, recepta znana tylko mnie i Markizie Lonnoni, która miała 
czternaścioro dzieci. Tyle o strażniku. Co się zaś tyczy Blachlocha... Dziś wieczór mam z nim 
zagrać partyjkę taroka. Nie będzie wam przeszkadzał. Klnę się na honor.
      - Ty i honor! - skrzywił się Mosiah. - Pójdę z tobą.
      - Nie, nie. To absolutnie niemożliwe - powiedział Simkin i ponownie ziewnął. 
Wysuwając stopy w stronę ognia, wykręcił się na krześle pod, wydawałoby się, całkowicie 
niemożliwym kątem i wiercił się tak przez chwilę, dopóki nie znalazł zadowalającej go 
pozycji. - Nie chciałbym, drogi chłopcze, urazić twych uczuć, ale jesteś odrobinę 
gamoniowaty. I masz fatalne maniery przy stole. Zresztą - dodał, zupełnie nie zwracając 
uwagi na wściekłe spojrzenia Mosiaha - ktoś powinien zostać w tej nędznej chałupce i 
podtrzymywać iluzję, że Ojciec i Syn znajdują się wewnątrz.
      - To nie jest zły pomysł - powiedział Joram, równocześnie kładąc uspokajająco dłoń 
na zaciśniętej pięści Mosiaha. - Co miałby robić? - Niewiele - rzekł Simkin, wzruszając 
ramionami pod futrem (wyglądał jak pluszowy niedźwiadek). - Rozpalić ogień. Od czasu do 
czasu przespacerować się przed oknem, aby widziano jego cień. Wiesz, Mosiah - dodał z 
ziewnięciem tak niebywale szerokim, że zatrzeszczały mu szczęki - mógłbym nawet 
wyczarować ci włosy, takie same jakie ma Joram. Wystarczy odrobina pomocy ze strony 
naszego darzącego Życiem przyjaciela i każda dziewczyna w osadzie pozazdrości ci 
kędziorów. Długie, gęste, obfite... Mosiah odwrócił się ku Joramowi.
      - Przecież to pajac - powiedział spokojnie. - Oddajesz swoje życie w ręce błazna.
      Znudzona, ozdobiona bródką twarz Simkina tak nagle i nieoczekiwanie przybrała 
wyraz przebiegłości i sprytu, że Saryon przysiągłby, iż przez chwilę siedział z nimi kto inny. 
Mosiah zwrócony był do młodego człowieka plecami, a Joram gniewnie spoglądał na 
Mosiaha. Wyrazu twarzy Simkina nie spostrzegł nikt prócz katalisty, zanim zaś ten ostatni 
zdążył w pełni zdać sobie sprawę z tego, co zobaczył, znowu miał przed sobą beztroski, 
rozbawiony uśmieszek.
      Zniknęły: futrzana opończa, jedwabne spodnie i kurtka. W jednej eksplozji kolorów, 
w mgnieniu oka, Simkin od stóp do głów odział się w kraciasty kostium wesołka. Ubrany w 
tęczowe, ostro ze sobą kontrastujące kolory i trzepoczące wstążki, pobrzękując 
dzwoneczkami, Simkin ześlizgnął się ze stołka i na czworakach podczołgał do Jorama. Usiadł 
na posadzce, skrzyżował nogi i potrząsnął dzwoneczkami czapki.
      - Zgoda na błazna, niechże będę błaznem! - zawołał radośnie, gestykulując 
ramionami, a wstążki trzepotały dookoła niego niczym wirująca, wielobarwna mgła. - Jestem 
błaznem Jorama. Pamiętacie wróżbę taroka? Twoją kartą był Król Mieczów! Któregoś dnia 
zostaniesz Imperatorem i będzie ci potrzebny błazen, nieprawdaż, Joramie? - Pochylając się 
ku przodowi, Simkin złożył dłonie w parodii modlitwy. - Pozwól mi być twoim błaznem, sire. 
Zapewniam cię, że ci się przydam.
      - Dlaczego, cymbale? - zapytał Joram z tym swoim półuśmieszkiem, kryjącym się w 
głębi oczu.
      - Ponieważ tylko błazen ośmieli się powiedzieć ci prawdę miękkim głosem rzekł 
Simkin.
      Joram patrzył na Simkina w milczeniu przez chwilę potrzebną do zaczerpnięcia tchu, 
potem zaś - widząc, iż brodata twarz pęka w uśmiechu - podniósł obutą stopę i opierając ją 
lekko o pierś młodego człowieka, pchnął go do tyłu. Machnąwszy piętami ponad głową, 
chichocząc jak szalony, Simkin wykonał wdzięczne salto w tył i stanął na równych nogach.
      Ignorując tańczącego po pokoju Simkina, Mosiah położył dłoń na ramieniu Jorama i 
prawie potrząsnął nim z przejęcia.
      - Posłuchaj mnie! - powiedział z naciskiem. - Zapomnij o tym! Zapomnij o kartach, 
zapomnij o tym, iż kiedykolwiek miałeś zamiar przeciwstawić się Blachlochowi. Och, daj 
spokój! Znam cię! Słyszałem, co mówiłeś. Byłem głupcem, że wcześniej o tym nie 
pomyślałem! Spróbujmy ucieczki! Niech Simkin uśpi strażnika, a my zaryZykujmy 
przedostanie się przez Bezdroża. Powinno się udać. Jesteśmy młodzi, nie brak nam krzepy i 
będzie z nami katalista, który w razie potrzeby obdarzy nas Życiem. Pójdziesz z nami, Ojcze, 
prawda? Saryon mógł tylko skinąć głową. Pomysł zaszycia się w dziczy wydał mu się nagle 
tak pociągający, że niezwłocznie i natychmiast pobiegłby ku drzwiom, gdyby znalazła się 
choć jedna osoba, która dałaby mu przykład.
      Joram przez chwilę nie odpowiadał i Mosiah, widząc na twarzy przyjaciela 
zamyślenie i myląc je z zainteresowaniem jego pomysłem, pospiesznie mówił dalej.
      - Możemy ruszyć na północ, do Sharakan. Znajdzie się tam dla nas jakieś zajęcie. Nikt 
nas nie zna. To niebezpieczne, ale nie tak bardzo, jak pozostanie tutaj i walka z Blachlo...
      - Nic z tego - spokojnym głosem powiedział Joram.
      - Joramie, pomyśl...
      - To ty pomyśl! - ostrym głosem przerwał mu Joram. Gdy strącał z ramienia dłoń 
Mosiaha, w jego oczach rozbłysnął płomień. - Czyżbyś choć przez chwilę wierzył, że 
Blachloch, ot tak, po prostu, pozwoli uciec swemu jedynemu kalaliście, nie czyniąc 
wszystkiego, co możliwe, aby go odzyskać? A możliwości ma spore, zapewniam cię. Do 
czegóż w końcu zaprawiają się Duuk-tsarith, jeśli nie do tropienia ludzi? On zna Bezdroża. 
My nie. Kiedy nas złapie, mnie i ciebie po prostu zabije. Kimże w końcu jesteśmy? Ale co 
pocznie z katalista? Jak myślisz, co mu zrobi? - Obetnie mu ręce - powiedział Simkin, jednym 
gestem pozbywając się odzieży błazna. Przybrawszy ponownie swój zwykły, krzykliwy 
kostium, wyczarował futrzaną opończę i wdzięcznie udrapowai ją na swych ramionach. - Tak 
przynajmniej postępowano z nimi w dawnych czasach, o ile wiem - mówił dalej, rzuciwszy 
przepraszające spojrzenie Saryonowi. - Widzicie, nie zmniejszało to ich użyteczności.
      Mosiah skrzywił się, ale nie oderwał wzroku od Jorama.
      - A co będzie, jeśli schwyta nas teraz? - Nie schwyta nas. Mosiah odwrócił się.
      - No to chodźmy - powiedział, zwracając się do Simkina. Siedzimy tu już dość długo. 
Strażnik zacznie coś podejrzewać.
      - To prawda, musimy się pospieszyć - powiedział Simkin i podążył za nim. - Myślę, 
że mam zajęty nos. Ja... Aaaa psik! No proszę, nie mówiłem! Zaraziłem się od katalisty. 
Jestem... aaaa psik! całkowicie załatwiony. - W powietrzu zatrzepotał skrawek 
pomarańczowego jedwabiu. Przykładając go do twarzy, Simkin ponuro pociągnął nosem. - A 
przede mną tak męczący wieczór. Blachloch, wiecie, oszukuje.
      - Nie, on nie oszukuje. Jest po prostu dobry. To ty oszukujesz - z kpiną w głosie 
powiedział Joram.
      - Bo on zawsze wygrywa! Nawet gdy próbuję szachrajstw i tak nie mogę z nim 
wygrać. Przypuszczam, że powinienem bardziej skupiać się na grze. No to do miłego, drogi 
chłopcze. Muszę zebrać nieco pięknych kwiatków i uwarzyć z nich miksturę. - Simkin 
mrugnął porozumiewawczo. - Bądź gotów. Dam ci znać... - I skinąwszy głową strażnikowi, 
który obserwował ich z bramy budynku po drugiej stronie ulicy, Simkin wymknął się z 
aresztu.
      - A co z tobą? - zapytał Joram, zatrzymując Mosiaha w drzwiach.
      - Sam nie wiem - odparł, nie patrząc na niego, Mosiah. Może zniknę na własną rękę, 
zanim was wszystkich złapią.
      - No cóż... zatem powodzenia - chłodnym tonem skwitował wypowiedź przyjaciela 
Joram.
      - Dziękuję - Mosiah rzucił mu spojrzenie pełne goryczy i wyrzutu. - Dziękuję bardzo. 
I wam niech także dopisze szczęście.
      Wyszedł, zatrzaskując drzwi za sobą.
      Saryon, wyjrzawszy przez okno, zobaczył go, jak odchodzi z pochyloną głową.
      - On bardzo martwi się o ciebie - powiedział katalista, odwracając się od okna ku 
Joramowi, mieszającemu w kociołku z polewką, ustawionym na węglach paleniska.
      Młody człowiek nie odpowiedział, może tego nawet nie usłyszał.
      Saryon przeszedł do drugiej części ich małego, zimnego więzienia, tam zaś legł na 
twardej pryczy. Ileż czasu upłynęło od pory, kiedy się wyspał? Naprawdę spokojnym snem? 
Czy kiedykolwiek będzie mógł zasnąć ponownie? A może na zawsze już utkwi mu pod 
powiekami twarz tego młodego Diakona i malujący się na niej wyraz strachu na widok 
śmierci w oczach warloka? - Czy ufasz Simkinowi? - spytał, patrząc na butwiejące belki 
pułapu.
      - Nie bardziej niż tobie, katalisto - odparł Joram.
      
      
      
      
      
      
      VII. BURZA 
      
      -NO JAZDA, STARA WIEDŹMO, ruszaj się. Guzdrzesz się tak, że kolacja będzie na 
śniadanie! Stara kobieta, do której zwrócono się w ten sposób, nie odpowiedziała ani nie 
zaczęła się szybciej poruszać. Dalej dreptała tam i z powrotem pomiędzy stołem a 
paleniskiem; przenosząc w fartuchu warzywa, wrzucała je do zawieszonego na haku nad 
ogniem garnka. Skulony na zydlu przy stole, który przyciągnął do okna, siedział strażnik. 
Obserwował to wszystko i wydając gniewne pomruki, dzielił swą uwagę pomiędzy starą 
kobietę, bulgocący na ogniu garnek - od którego bił mocny zapach cebuli - i znajdujący się po 
drugiej stronie ulicy areszt.
      W oknie aresztu świeciło słabe światełko, odblask nikłego ognia. Od czasu do czasu 
strażnik widział też cienie postaci, które przesuwały się tam i z powrotem za oknem. Tej nocy 
na ulicy nie było nikogo; nikt nie przyszedł odwiedzić więźniów. Ci z kolei nigdzie się nie 
wybierali, za co strażnik był im głęboko wdzięczny. Noc nie sprzyjała przechadzkom. 
Chłodny, zacinający deszcz chłostał uliczne błoto jak ulewa dzirytów, a niesione wichrem 
płatki śniegu, zmieszane z kroplami dżdżu, jak groty strzał bębniły w okna domów, zaś 
dyrygujący tym piekielnym koncertem wiatr wył niczym spuszczona ze smyczy sfora 
demonów.
      - To głupio kazać człekowi sterczeć na deszczu w taką noc mruknął strażnik. - Nawet 
Książę Ciemności wolałby nie wystawiać pyska w taką burzę. No, jak tam, starucho, żarcie 
gotowe? Odwracając się nieco na stołku, podniósł rękę, jakby zamierzał poczęstować 
staruszkę kuksańcem. Ta jednak, będąc przygłucha oraz nieco ślepawa, nadal nie zwracała na 
niego uwagi i strażnik zaczął już wstawać, gdy zaskoczył go grzechot kołatki u drzwi.
      - Hej tam, otwierać! - rozległ się niesamowity głos, równie przenikliwy jak wycie 
wichru.
      Strażnik rzucił szybkie spojrzenie na dom po drugiej stronie ulicy. W oknie aresztu 
nadal błyszczało nikłe światełko, ale nie dostrzegł żadnych cieni.
      - Halo! Halo! - wrzeszczał głos. Po okrzykach rozpoczęło się łomotanie i bębnienie w 
drzwi; wydawało się, że niedługo nie będą w stanie opierać się natrętowi.
      Strażnik nie odznaczał się przesadnie bujną wyobraźnią, inteligencja jednak również 
nie była jego mocną stroną. Wywoławszy w duchu, by tak rzec, wizerunek Księcia 
Ciemności, poniewczasie odkrył - jak wielu innych czarodziejów - iż niełatwo się go pozbyć. 
Ów dżentelmen mógł przybyć tu po jego duszę, a rzecz nie była niemożliwa, jako iż własna 
matka strażnika - pamiętał ja. dos’ć mgliście - przepowiadała, że los taki niechybnie stanie się 
jego udziałem. Zerwawszy się na równe nogi, wyjrzał przez okiennicę, usiłując dojrzeć 
gościa, zobaczył jednak tylko nieokreślony cień.
      - Podejdź do drzwi i odpowiedz! - ryknął do starej kobiety, podświadomie licząc na to, 
iż Księciu niespecjalnie musi zależeć na tym, czyją duszę uniesie ze sobą. Uwaga staruszki 
skupiła się jednak wyłącznie na gulaszu i nie słyszała ani krzyku, ani bębnienia do drzwi.
      - Czy jest tam kto? - Znów ten głos i jeszcze głośniejsze łomotanie.
      W tym momencie strażnikowi zaświtał płomyk nadziei. Odsuwając się od okna tak, 
aby nie być widzianym z zewnątrz, pomyślał, że może nieproszony gość sobie pójdzie. Aby 
upewnić się, iż tak się istotnie stanie, kilkoma gestami nakazał staruszce kontynuować swe 
zajęcie, jakby nic się nie działo.
      Nieszczęśliwie gwałtowne wymachiwanie ręką dokonało tego, czego nie sprawiłby 
wrzask wszystkich mieszkańców wioski zwróciło na siebie uwagę starej kobiety. Widząc, iż 
strażnik wskazuje drzwi, skinęła głową i poczłapawszy ku wejściu, otworzyła je.
      Gwałtowny podmuch lodowatego wichru, strugi deszczu, tnący niczym żądła kłąb 
śnieżnej zamieci i potężna, okutana w futro postać wpadły do izby równocześnie. Jednak 
tylko jednemu z nocnych gości dane było pozostać. Odwróciwszy się błyskawicznie, kudłaty 
przybysz podparł drzwi barkiem i przy pomocy staruszki zatrzasnął je, przepędzając 
lodowatych natrętów na zewnątrz.
      - Na śmierć Almina! - zaklął grobowym głosem, stłumionym nieco przez oszronione 
futro. - Mógłbym zdechnąć na tym progu! ‘ pomyśleć, że przyszedłem tu specjalnie dla 
ciebie! Słowom tym towarzyszyło przekleństwo strażnika.
      - Simkin - mruknął, opadając na zydel i czując, przede wszystkim w kolanach, 
ogromną ulgę.
      - Tak mnie witasz po tym, jak niemal zamarzłem na śmierć, by przynieść ci coś na 
rozgrzewkę? - powiedział Simkin z westchnieniem, rzucając bukłak piwa na stół przed 
strażnikiem.
      - A to co znowu? - zapytał podejrzliwie ten ostatni.
      - Mały prezencik od naszego drogiego starego Blachlocha powiedział młody człowiek, 
kwitując pytanie niedbałym gestem dłoni i podchodząc bliżej ogniska. - Udział w złupionych 
trofeach, wyróżnienie za dobrze wykonaną robotę, trunek na toast za gwałty, rabunki, rozboje 
i tak dalej.
      Gębę strażnika rozjaśnił uśmiech.
      - O, to pięknie, tego mi było trzeba - powiedział, łypiąc pożądliwie na bukłak i 
zacierając ręce. Perspektywa napitku dodała mu lotności. Zmrużył oczy i spojrzał na Simkina. 
- Hej, ty - powiedział kwaśno do Simkina, który, jak się zdawało, niezwykle zainteresował się 
gulaszem. - Nie możesz tu zostać. Pełnię wartę i nie wolno mi przeszkadzać.
      - Uwierz mi, stary, nie zostałbym tu, nawet gdyby dawano mi wszystkie tresowane w 
Zith-el małpki. - Simkin westchnął, wyłowił z powietrza skrawek pomarańczowego jedwabiu 
i przyłożył go sobie do nosa. - Zapewniam cię, że smród cebuli i nie mytego chama nie należą 
do moich ulubionych zapachów. Jestem jedynie posłańcem i pozostanę tu tylko chwilkę, żeby 
się trochę ogrzać, chyba że wcześniej zemdli mnie od smrodu. Co się tyczy twej warty 
pogardliwie spojrzał ku oknu - gdybyś mnie pytał, to odrzekłbym, iż to tylko strata czasu.
      - Nie pytam wprawdzie, ale trafiłeś w sedno - powiedział strażnik, który 
przekonawszy się, że Simkin nie ma zamiaru zgłaszać pretensji do części poczęstunku, 
rozsiadł się wygodniej, nie czując wcale urazy do młodego człowieka. - Mogę zrozumieć 
cackanie się z katalistą, choć oczywiście przedtem trzeba by go „wyprostować”. Ale ten 
czarnowłosy bękart powinien dostać pałą w łeb i siup!... do rzeki. Nie potrafię się połapać, 
czemu Blachloch się z nim cacka.
      - No właśnie, czemu? - znudzonym tonem mruknął Simkin, patrząc na strażnika, który 
odkorkowywał bukłak. - No cóż, jak to mówią, wracajmy w mrok. Zadbaj o niego, babciu - 
szepnął. Połóż się wcześnie spać, a zanim to zrobisz, upewnij się, że pogasiłaś światła.
      Ostatnie słowa Simkin podkreślił mrugnięciem oka i skinieniem głowy w stronę 
strażnika, który właśnie wąchał piwo, oblizując wargi. Staruszka spojrzała na Simkina 
niespodziewanie bystrym i przenikliwym okiem, uśmiechnęła się, pokiwała białym czepcem i 
poczłapała do garnka z gulaszem, najwidoczniej głucha na wszystko oprócz szeptów.
      Ucieszony widokiem strażnika, podnoszącego właśnie gardziel bukłaka do ust, Simkin 
wypadł przez drzwi wprost w paszczę wichury i przebiegł przez ulicę. Nie dostrzegając 
prawie niczego z powodu ciemności, deszczu, śniegu i swojej wielkiej futrzanej czapy, 
oczywiście wpadł na kogoś.
      - Simkin! Co ty tu robisz? - warknął nieznajomy głosem zdradzającym irytację i ulgę.
      - Mosiah we własnej osobie! Mimo wszystko nie ruszyłeś samotnie w dzikie kraje. 
Nie, nie do drzwi, ten drań ciągle tu patrzy. Chodź no tu, w cień. Poczekajmy...
      - Na co? Jeszcze chwila i zamarznę! Czy ty...
      - A otóż i sygnał. - Światło w domku strażnika zgasło, pogrążając izbę w mroku, 
rozświetlanym jedynie odblaskiem żaru z paleniska. Simkin błyskawicznie wyskoczył zza 
rogu budynku aresztu i zastukał w drzwi, które natychmiast się otworzyły.
      Wpadając do środka, Simkin wciągnął za sobą Mosiaha, a Joram zatrzasnął za nimi 
drzwi.
      - Wybrałeś sobie piękną noc na to wszystko - powiedział Simkin, szczękając zębami.
      - Właśnie - stwierdził Joram z głębi mrocznej i chłodnej izby. - Dzięki tej zawierusze i 
deszczowi nie będzie widać światła z kuźni.
      - I tak nikt niczego by nie podejrzewał - wymamrotał stojący przy drzwiach, 
zgarbiony i dygocący Mosiah. - Pogadałem z kowalem. Rozpuścił wiadomość wśród ludzi 
Blachlocha, że kilku jego pomocników będzie dziś w nocy pracować nieco dłużej, muszą 
nadrobić czas stracony w czasie rajdu na Dunam. Nie martw się - odparł na widok 
zmarszczonych brwi Jorama. - Nic mu nie powiedziałem, on też o nic nie pytał. Gdy spalono 
tamtą wioskę jego synowie byli z nami. Złożyli ślub. Możesz... no, nieważne. - Mosiah 
umilkł.
      - Możesz co? - spytał Joram.
      - Nic - bąknął Mosiah. Chciał już powiedzieć: „Możesz mu zaufać”, ale spojrzawszy 
w zimną i ponurą twarz Jorama, potrząsnął tylko głową.
      Uśmieszek w orzechowych oczach błysnął niczym płomyk dopalającego się ogniska. 
Joram wiedział, co zamierzał rzec jego przyjaciel, wiedział też, dlaczego wolał zamilknąć.
      - Co ze strażnikiem? - Drab opił się grogu i chrapie w barłogu - odparł Simkin wielce 
zadowolony z tego rymu, który układał cały wieczór. - Ja... O, dobry wieczór, Ojcze, tak 
zaczaiłeś się w cieniu, że cię nie zauważyłem. Nabierasz wprawy, nieprawdaż? Wiesz, nie 
wyglądasz najlepiej. Nadal dokucza ci przeziębienie? Na szczęście uporałem się ze swoim. 
Przyznasz, że Blachloch i ból głowy to zbyt wiele jak na jeden raz.
      Saryon nie odezwał się. Nawet nie słyszał tego, co mówił Simkin. Nie słyszał niczego 
oprócz wycia wichru, miotającego się wokół aresztu niczym drapieżna bestia, żądna krwi, 
którą zwęszyła wewnątrz.
      Raz jeden, dawno temu, Saryon słyszał mowę wiatru. Wtedy był to szept - Książę jest 
Martwy... Książę jest Martwy... - i w głosie tym brzmiał smutek i żal. Teraz wicher wył i 
świstał - Martwy, Martwy, Martwy! - z jakimś dzikim tryumfem, rozkoszując się udręką i 
upadkiem katalisty.
      - Saryonie...
      Wiatr przemawiał do niego, nazywał po imieniu, wzywał ku sobie...
      - Saryonie! Mrugając oczyma, rozejrzał się dookoła.
      - Ja... ja przepraszam - wymamrotał. - Ja... właśnie... Czy już pora? - Owszem. - Głos 
Jorama był chłodny i bezbarwny. Wydawało się, iż więcej życia jest w zawodzeniu wiatru. - 
Simkin już poszedł. I my nie powinniśmy zwlekać dłużej.
      - Masz, Ojcze, potrzebne ci dodatkowe okrycie - powiedział Mosiah, zdejmując z 
trudem swoją mokrą opończę.
      - Ogrzeje się szybko i skutecznie w hucie - mruknął Joram zirytowany zwłoką.
      Mosiah jednak nie zwracał na niego uwagi i nie zważając na nieśmiałe protesty 
Saryona, pomógł kalaliście narzucić opończę na mocno już wytarty habit.
      - Skończyliście wreszcie? - spytał po chwili Joram i nie czekając na odpowiedź, 
ostrożnie uchylił drzwi, wyglądając na uliczkę. Nie zdziwił się, znajdując ją w wyłącznej 
władzy deszczu, śniegu i wiatru. Łapiąc opończę, którą Mosiah podał mu w ostatnim 
momencie - niewiele brakowało, a wyszedłby na tę zamieć bez żadnej ochrony - machinalnie 
zarzucił ją na ramiona i ruszył w sam środek burzy, która była równie gwałtowna, jak 
trawiące go w tej chwili uczucia.
      Saryon podążył za nim znacznie wolniej.
      - Idźcie z Alminem - usłyszał jeszcze miękki szept Mosiaha. Saryon potrząsnął tylko 
głową.
      Wiatr runął na katalistę z gniewnym warknięciem, jak gdyby czekał jedynie na jego 
wyjście. Zimne szpony deszczu z łatwością przeniknęły przez opończę i habit, w ciało 
Saryona wpiły się kły zamieci. Wyglądało jednak na to, że wiatr wcale nie zamierza go 
pożreć. Dyszał tylko tuż za nim, podążając śladem katalisty i zionąc mu chłodnym oddechem 
wprost w kark. Saryon odnosił wrażenie, że wicher usiłuje zepchnąć go z mrocznej ścieżki, 
którą kroczył, że wiatr rzuca się na niego, by mu przeszkodzić i zatrzymać go, szarpiąc kłami 
w gołe łydki - niby przypominając mu coś i grożąc. Śmierć, Śmierć, Śmierć...
      - Do kata! Ojcze, patrz, gdzie idziesz! - Głos Jorama zadrżał z irytacji, ale jego mocne 
ramię podtrzymało Saryona, który pogrążony w najgłębszej desperacji nieomal wpadł do 
rynsztoka wypełnionego lodowato zimną wodą.
      - To już niedaleko - rzekł Joram. Spojrzawszy na młodego człowieka poprzez dzielącą 
ich zasłonę deszczu, Saryon ujrzał, że zęby Jorama zaciska nie chłód burzy, ale kipiące w nim 
podniecenie, f jak gdyby wyczarowane głosem młodzieńca z ciemności przed nimi wyłoniły 
się nagle pieczary kuźni, a żar jej palenisk przypominał kalaliście oczy prześladującej go 
bestii.
      Joram odciągnął na bok ciężkie, drewniane wrota, aby mogli wejść do środka. Saryon 
już zamierzał tam wkroczyć i schronić się w cieple i spokoju rozświetlanych blaskiem 
palenisk mroków, które wabiły go ku sobie. Zawahał się jednak. Mógłby teraz odwrócić się 
na pięcie i zbiec. Powrócić na łono Kościoła. Obedire est vivere. Vivere est obedire. Tak! 
Jakież to proste! Będzie posłuszny. Czyż nie tak właśnie czynili kataliści przez całe stulecia, 
słuchając bez żadnych wahań? Ale wiatr tylko wybuchnął drwiącym śmiechem i Saryon 
pojął, że nabierał on mocy podczas jego całego życia, przybierając na sile od owego 
pierwszego szeptu do teraźniejszego tryumfalnego wycia. Unosząc poły habitu katalisty, 
wichura szarpała go z boków i popychała z tyłu, aż wreszcie głosząc swe zwycięstwo 
ostatecznym, dzikim wyciem, przepchnęła go przez niewysoki kamienny próg i chwiejącego 
się na nogach rzuciła w czerwonawy mrok.
      Z tyłu za nim Joram zatrzasnął ciężkie wrota i spiesznie zajął się swoją pracą. Stojący 
wewnątrz kuźni, odczuwający już dobroczynny wpływ ciepła Saryon patrzył wokół z 
fascynacją, której nie mógł się dłużej wypierać. Dziwaczne narzędzia połyskiwały w świetle 
ogni paleniska, które rozświetlało się coraz jaśniejszym blaskiem w miarę jak Joram, pracując 
miechami, dodawał płomieniom życia. Posadzkę zalegały dzieci tego gwałtownego związku, 
podkowy końskie, elementy uprzęży, połamane gwoździe, na poły ukształtowane już noże i 
żelazne garnki. Zajęty swoją pracą Joram nie zwracał uwagi na katalistę. Saryon usiadł, 
bacząc, aby nie zawadzać młodemu człowiekowi. W pewnej chwili, wsłuchując się w 
ochrypłe sapanie miechów, zdał sobie nagle sprawę z tego, że nie słyszy już wichury.
      Wiatr jednak szalał nadal, a jego furia wzrastała; być może żywioł świętował 
zwycięstwo nad katalistą. Z rykiem przebiegając ulice, odzierał drzewa z gałęzi i zrywał 
gonty z dachów. Deszcz łomotał groźnie do każdych drzwi, bicze zamieci chlastały w okna. 
Ale ci, co zebrali się w dużym, murowanym budynku, stojącym na wzgórzu ponad osadą 
Technologów, potrafili jednak ignorować burzę. Pogrążeni w zawiłościach rozgrywek - a 
toczyła się już kolejna partia zwracali niewielką uwagę na szaleństwa natury na zewnątrz 
domu, daleko bardziej skupiając się na kaprysach losu przy stoliku.
      - Królowa Pucharów, wysoki atut. Biję twego Rycerza, Simkin, i przypuszczam, że 
dwie następne lewy są moje. -  Blachloch wyłożył kartę na stół i cofając się spojrzał na 
partnera wyczekująco. Jak tam nasi więźniowie? - zapytał obojętnym tonem.
      Ujrzawszy leżącą przed nim kartę, Simkin z pewną konsternacją i zamyśleniem 
obejrzał swoje, trzymane w dłoni.
      - Spiskują przeciwko tobie, o Zwycięski - powiedział, wzruszając ramionami.
      - Aaa. - Blachloch uśmiechnął się nieznacznie, muskając swój blond wąsik 
koniuszkiem palca. - Tego się domyślam. Ale co zamierzają? - Załatwić cię i takie tam... - 
odparł Simkin. Spoglądając na Blachlocha ze słodkim uśmiechem, wyłożył kartę na Królową 
warloka. - Poświęcę to, by obronić mojego Rycerza.
      Niczego zwykle nie wyrażająca twarz Blachlocha stężała. Wargi warloka ściągnęły 
się, podkreślając cienką linię wąsików.
      - Błazen! Ta karta już zeszła! - Ależ nie, mój drogi - odparł Simkin, tłumiąc 
ziewnięcie. Raczyłeś się pomylić.
      - Nigdy się nie mylę - odparł zimno Blachloch. - Śledziłem następstwo kart z 
najwyższą uwagą. Powiadam ci, że Błaznem już grano. Drumlor poświęcił tę figurę, by 
ratować swego Króla... Warlok spojrzał na przybocznego, szukając u niego potwierdzenia.
      - T-tak - wybąkał Drumlor. - J-ja... to znaczy... Zaproszony do gry po prostu dla 
dopełnienia wymaganej liczby partnerów, Drumlor ani nie umiał, ani nie lubił grać w taroka. 
Jak wielu innych przybocznych. Blachloch nauczył go zasad, by mieć z kim rozgrywać partie. 
Dla biednego Drumlora noce te bywały dość denerwującym przeżyciem; rzadko kiedy 
pamiętał rozkład kań w ostatniej lewie, a cóż dopiero mówić o wcześniejszych.
      - Blachloch, doprawdy... jedyny Błazen, o jakim pamięta ów imbecyl, to ten, którego 
widział dziś rano w lustrze. Słuchaj, jeśli zamierzasz się sprzeczać, możemy przejrzeć lewy! 
Zresztą to nieistotne. - Simkin rzucił karty na stół. - I tak wygrałeś. Jak zwykle.
      - Nie idzie o wygraną - zauważył Blachloch, biorąc karty Simkina i tasując je - idzie o 
samą grę, obliczenia, strategię, umiejętność przechytrzenia przeciwnika. Powinieneś sam to 
wiedzieć, Simkin. Przecież ty i ja gramy dla samej gry, nieprawdaż, przyjacielu? - 
Zapewniam cię, mój drogi - rzekł Simkin potulnie, siadając wygodniej na krześle - że gra jest 
jedynym powodem, dla którego egzystuję na tym nędznym skrawku trawy i żwiru, zwanym 
przez nas światem. Bez gry życie byłoby tak nudne, iż można by skończyć je na dnie rzeki.
      - Któregoś dnia, Simkin, oszczędzę ci tego kłopotu - powiedział spokojnie Blachloch, 
składając leżące na stole lewy i tasując karty szybkimi, zręcznymi ruchami szczupłych dłoni. - 
Nie ścierpię, by ktoś, choćby mylnie, sądził, iż może mnie przechytrzyć. Szybkim ruchem 
nadgarstka wyrzucił na stół przed Simkinem jakąś kartę. Teraz na stole leżały dwie karty 
Błazna.
      - To nie moja wina - powiedział Simkin oskarżycielskim tonem. - To w końcu twoja 
talia. Powinienem rozważyć możliwość, iż to ty usiłowałeś nabrać mnie. - Pociągnął nosem i 
w jego dłoni pojawił się skrawek pomarańczowego jedwabiu. Delikatnym gestem Simkin 
wytarł nos. - Okropna noc, tam na zewnątrz. Podejrzewam, że się przeziębiłem.
      W tym momencie na budynek naparł szczególnie silny poryw wichru i belki pułapu 
zatrzeszczały. Gdzieś niedaleko rozległ się trzask, któremu towarzyszył odgłos walącego się 
na ziemię konaru. Składając karty, Blachloch spojrzał w stronę okna. I nagle jego wzrok stał 
się czujny i skupiony.
      - W kuźni świeci się światło.
      - A, to... - rzekł Drumlor, nagle wracając do rzeczywistości, co wywołało u niego 
lekki wytrzeszcz oczu. Kiwał się już zmorzony prawie sennością, a jego ciało, ku uciesze 
Simkina, powoli osuwało się z krzesła. Biorąc się w garść, nie bez wysiłku zdołał siąść 
prosto. - Kowal powiedział... że kilku jego ludzi... będzie dziś pracować dłużej.
      _- I nie zełgał - rzekł Blachloch. Złożywszy karty, przesunął je po stole do Simkina. - 
Tasujesz - powiedział. - I pamiętaj, patrzę ci na ręce. Kto tam pracuje? - Joram - odparł 
Simkin, podsuwając karty Drumlorowi do przełożenia.
      Mięsień na policzku Blachlocha zadrgał, a oczy warloka zwęziły się. Nieznacznie 
zdrżała również dłoń, leżąca do tej pory niedbale na stole, i ledwie dostrzegalnie podgięły się 
jej palce.
      - Joram. Przy okazji, gracz z niego nietęgi - ziewając powiedział Simkin. - Zbyt 
niecierpliwy. Aż nazbyt często daje się zwabić i zgrywa swoje atuty przedwcześnie, zamiast 
zatrzymać je na ostateczną rozgrywkę, kiedy przydałyby mu się o wiele bardziej.
      Przygotowując się do rozdawania, Sikmin skupił uwagę na twarzy Blachlocha, nie na 
kartach.
      - A co z katalistą? - spytał Blachloch, spoglądając w okno, gdzie niewielka plamka 
czerwonych ogników w jaskini migotała niespokojnie, tłumiona tumanami śniegu i deszczu.
      - A, ten jest graczem dużo zręczniejszym, choć nie posądziłbyś go o to na pierwszy 
rzut oka - odparł Simkin miękko, machinalnie tasując karty jeszcze raz. - Saryon gra według 
reguł z podręcznika, przyjacielu. - Na ustach Simkina pojawił się uśmiech. - Słuchajcie, 
dajmy spokój grze. Zaczynam się okropnie nudzić.
      Drumlor rzucił Simkinowi spojrzenie pełne głębokiej wdzięczności.
      - Przepowiem ci twój los, chcesz? - nonszalancko spytał Simkin Blachlocha.
      - Wiesz, że nie wierzę w te bzdury... - Odwracając się od okna, Blachloch nagle 
zajrzał w twarz Simkinowi. - Doskonale powiedział niespodziewanie.
      Wiatr wzmógł się jeszcze bardziej. Deszcz usiłował wedrzeć się do izby przez komin i 
syczał, padając w ogień. Rozsiadając się wygodniej na krześle, Drumlor skrzyżował dłonie na 
brzuchu i zapadł w drzemkę. Simkin podał karty Blachlochowi.
      - Przełóż.
      - Daj spokój tym nonsensom - zimno powiedział warlok. Dalejże.
      Wzruszywszy ramionami, Simkin wziął karty z powrotem.
      - Pierwsza karta to twa przeszłość - rzekł, odwracając ją. Na tronie, pomiędzy dwiema 
kolumnami, siedziała figura w mitrze. Najwyższy Kapłan. - Simkin uniósł brew. - Trzeba 
przyznać, iż trochę to dziwne.
      - Dalej.
      Wzruszając ponownie ramionami, Simkin odwrócił drugą kartę.
      - To twoja teraźniejszość. Mag Odwrócony. Ktoś posiadający magiczne właściwości, 
ale...
      - Jeśli pozwolisz, wykładnię pozostaw mnie. - Blachloch utkwił oczy w kartach.
      - Przyszłość. - Simkin odwrócił trzecią kartę. - Król Mieczy. Blachloch uśmiechnął 
się.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      VIII. WYKUCIE MIECZA 
      
      - JAKI DZIWNY KOLOR MA TEN STOP - mruknął Saryon. Żelazo żarzy się na 
czerwono. Ten metal zaś płonie bielą. Zastanawiam się nad przyczyną tego zjawiska. 
Niewątpliwie wywołane jest różnicami proporcji. Jakże chciałbym to zbadać... Teraz uważaj. 
Odmierz dokładnie. O, właśnie. - Powstrzymywał oddech, jakby w obawie, że najlżejsze 
tchnienie wystarczy, by Joram pomylił się i wlał zbyt wiele płynnego metalu.
      - Chyba nieco za mało - zauważył Joram, marszcząc brwi.
      - Nie! - nagląco powiedział Saryon, szybko wysuwając dłoń i pragnąc powstrzymać 
młodego człowieka. - Niczego nie dodawaj! - Nie dodaję - chłodnym tonem odparł Joram, 
unosząc tygiel i odstawiając go na bok.
      Kalaliście niemal zaparło dech w piersi.
      - Teraz musisz...
      - Tę część znam - przerwał Joram. - Należy do mojego fachu. - Wlał płynny stop do 
dużej glinianej formy, trzymanej w całości dzięki zbitym deskom.
      Obserwujący to wszystko Saryon nerwowo przełknął ślinę. W zaschniętym gardle 
pozostał mu posmak żelaza i aby go spłukać, wypił z ochotą kubek wody. W kuźni panował 
obezwładniający upał. Habit Saryona był czarny od sadzy i wilgotny od potu. Ciało Jorama aż 
lśniło w blasku paleniska. Podtrzymywane skórzaną opaską włosy młodzieńca czarnymi 
kędziorami wiły się dookoła jego twarzy. Obserwujący jego pracę Saryon czuł, iż ten obraz w 
dziwny sposób pobudza jego pamięć jak drzazga sprawiająca ból, dokuczliwa niczym cierń.
      Widział już takie włosy, podziwiał je. To było dawno, dawno temu w... Już prawie 
sobie przypomniał i znów wszystko przepadło.
      gaz jeszcze podjął wysiłek, wizja jednak nie powróciła i pozostała zagubiona wśród 
stronic zakurzonych ksiąg, zagrzebana pod równaniami i liczbami.
      - Dlaczego tak na mnie patrzysz? Jak długo trwa ochładzanie? Saryon gwałtownie 
wrócił do rzeczywistości.
      - Ja... przepraszam - powiedział. - Trochę się... zamyśliłem.
      o co pytałeś? - Ochładzanie...
      - A, tak. Trzydzieści minut. - Wstawał z niejaką trudnością i nagle zdał sobie sprawę z 
faktu, że nie poruszył się od godziny. Postanowił sprawdzić, czy na zewnątrz nadal trwa 
burza. Kątem oka zauważył, że Joram sięga po urządzenie służące do pomiaru czasu, i fakt, iż 
katalista obdarzył instrument zaledwie przelotnym spojrzeniem, najlepiej świadczył o jego 
roztargnieniu, bo gdy Saryon po raz pierwszy zobaczył to, co Andon nazywał „klepsydrą”, 
zafascynowała go niezwykła prostota budowy przyrządu.
      Poczuł chłód, zanim dotarł do wyjścia jaskini. Równie ostry jak przedtem, połączony 
teraz z panującym w hucie upałem, ziąb był trudniejszy do zniesienia. Raz jeszcze Saryon 
usłyszał wycie wichru, dochodziło ono jednak z oddali, jakby bestia, spętana łańcuchami na 
zewnątrz, zawodziła, pragnąc dostać się do środka.
      Potrząsając głową, Saryon pospiesznie wrócił do kuźni, gdzie Joram usuwał wszelkie 
ślady ich dziwnej pracy.
      - Jak wielki jest zapas czarnego kamienia? - spytał katalista, widząc, iż Joram 
starannie zmiata drobne ziarenka sproszkowanej rudy do małej sakwy.
      - Nie wiem. Te parę kawałków znalazłem w opuszczonej kopalni, pod domkiem 
Andona. Jeśli wierzyć tekstom, które przeczytałem, gdzieś tu ukryty jest spory zapas. 
Oczywiste, że właśnie dlatego po wojnie Technologowie powrócili nie gdzie indziej, ale tutaj. 
Zamierzali przekuć na nowo swą broń i zemścić się na swych prześladowcach.
      Saryon czuł oskarżające, przenikliwe spojrzenie utkwionych w nim ciemnych oczu, 
ale nawet nie mrugnął okiem. Przejrzawszy te księgi, doszedł do wniosku, iż członkowie jego 
Zakonu mieli rację, zakazując uprawiania Mrocznej Sztuki pod karą banicji i skrywając tę 
niebezpieczną wiedzę.
      - Dlaczegóż więc tego nie uczynili? - spytał.
      - Mieli wiele innych problemów - mruknął Joram - z których najważniejszym było 
przetrwanie. Walka z centaurami i innymi mutantami, które stworzyli i następnie porzucili 
Mistrzowie Wojny.
      Potem był okres głodu i chorób. Ci nieliczni kataliści, którzy przybyli tu z nimi, 
poumierali, nie pozostawiając następców. Przestali robić zapiski i kroniki. Dla kogo? Ich 
dzieci nie umiały czytać. Nie mieli czasu, by je uczyć, walka o byt była zbyt zaciekła. W 
końcu przepadła nawet pamięć o dawnej wiedzy, a wraz z nią przepadła myśl o powrocie i 
szukaniu zemsty. Pozostały jedynie rytualne śpiewy Nałuki i kilka kamieni.
      - Ale te śpiewy są nośnikami tradycji i z pewnością można by ich użyć do przekazania 
wiadomości - spokojnie argumentował Saryon. - Joramie, a jeśli się mylisz? Może ci ludzie 
pojęli ogrom nieszczęścia, jakie niemal sprowadzili na świat, i sami postanowili tę wiedzę 
ukryć? - Ba! - prychnął Joram, odwracając się od miejsca, w którym pośród stosu odpadków 
ukrywał właśnie tygiel. - W tych pieśniach przechowywane są klucze do wiedzy. Był to 
jedyny sposób, w jakim mędrcy upatrywali nadzieję przekazania jej, widzieli bowiem 
gęstniejące wokół nich chmury ignorancji. I to właśnie przeczy twej świętoszkowatej i 
bogobojnej teorii, katalisto. W tych litaniach naprawdę są ślady i wskazówki dla tych, którzy 
się w nie wsłuchają. W nich właśnie znalazłem pomysł szukania wiedzy w księgach. Dla 
Czarnoksiężników - machnął dłonią, wskazując kierunek, w którym na zewnątrz znajdowała 
się osada - te pieśni są samą mistyką, słowami magii i może potęgi, kiedy jednak zbada się je 
dokładnie, okazują się tylko słowami.
      Saryon, nie przekonany, potrząsnął głową.
      - Z pewnością i wcześniej byli tacy, którzy domyślali się tego, co ty.
      - I owszem - powiedział Joram, a w jego ciemnych oczach pojawił się znajomy 
półuśmieszek. - Andon choćby. I Blachloch. Staruszek wiedział o wskazówkach, wiedział też, 
że odwołują się do ksiąg przechowywanych tak pieczołowicie. - Joram wzruszył ramionami. - 
Ale on nie umie czytać. Zapytaj go kiedyś o to, Saryonie, dowiedz się o gorzkiej rozpaczy, 
która go gnębiła. Posłuchaj, jak opowie ci o schodzeniu do sztolni i wpatrywaniu się w księgi, 
przeklinaniu ich nawet w bezsilnej wściekłości, jako że wiedział o kryjącej się w nich wiedzy, 
która mogła ulżyć doli jego rodaków, wiedzy cenniejszej niż skarbiec Imperatora, a 
nieosiągalnej dla nie posiadających klucza.
      Joram przemawiał z cichą pasją, jakiej Saryon nie spodziewał się znaleźć w zazwyczaj 
powściągliwym, ponurym młodym człowieku. Gdy wspominał o kluczu, jego dłonie 
zamknęły się, niby zwierając na jakimś niewidocznym obiekcie, a oczy zapłonęły 
gorączkowym podnieceniem. Katalista poruszył się niespokojnie. Tak, teraz miał klucz, klucz 
do skarbca. I to Saryon był tym, który pokazał mu, jak się nim posłużyć.
      - Mówiłeś coś o Blachlochu - powiedział, usiłując odegnać od siebie te niemiłe myśli i 
nie zwracać uwagi na piasek, którego na dnie klepsydry zbierało się coraz więcej.
      - Andon twierdzi, że warlok, gdy po raz pierwszy usłyszał te litanie, usłyszał też 
zawarte w nich wskazówki i wydedukował istnienie ksiąg. Jednak staruszek, który nie ufał 
Blachlochowi od początku, odmówił pokazania kryjówki. - Tym razem półuśmiech niemal 
sięgnął warg Jorama. - Jakkolwiek warlok jest mistrzem „perswazji”, tym razem nie ośmielił 
się jej użyć, bo wiedział, że cała osada powstanie przeciw niemu.
      - Po prostu czekał, aż nadejdzie odpowiednia chwila - cichym głosem powiedział 
Saryon. - Teraz umocnił swą władzę na tyle, że może wziąć, co mu się spodoba.
      Joram nie odpowiedział; wbił wzrok w glinianą formę, choć od czasu do czasu 
niecierpliwie popatrywał na klepsydrę. Saryon również milczał, błądząc myślami po 
miejscach, których wolałby nie odwiedzać. Zapadła tak głęboka cisza, że katalista uświadomił 
sobie różnicę w brzmieniu ich oddechów - jego własnego, szybkiego i płytkiego - i 
głębokiego, choć może jeszcze szybszego oddechu Jorama. Zaczął nawet zastanawiać się, czy 
zdołałby usłyszeć szmer piasku, przesypującego się przez szyjkę klepsydry.
      Aż piasek przesypał się. Powoli, niemal niechętnie, Joram wstał i sięgnął po młot. Ujął 
go w dłonie, stanął ponad leżącą na kamiennej posadzce formą i spojrzał na nią z góry.
      - A co z tobą? - spytał niespodziewanie Saryon. - Dlaczego Andon pokazał księgi 
tobie? Patrząc na katalistę oczyma, które nie były już ciemne, ale płonęły własnym blaskiem, 
jakby rozżarzono je w palenisku, Joram uśmiechnął się - tryumfalnym uśmiechem, który choć 
mroczny, pojawił się przecież na jego wargach.
      - Nie pokazał. Przynajmniej nie od razu. Zrobił to Simkin. Uniósłszy młot w górę, 
Joram jednym ciosem rozbił glinianą formę. Pomarańczowe płomienie zalśniły na jego 
skórze, gdy pochylał się nad ciemnym przedmiotem leżącym wśród popękanych odłamków 
drewna i gliny. Drżącymi z niecierpliwości dłońmi ostrożnie sięgnął, by go podnieść.
      - Ostrożnie, żar... - ostrzegł go Saryon, podchodząc bliżej, przyciągany fascynacją, 
której wolał sobie nie tłumaczyć, więcej, nie chciał się do niej w ogóle przyznać.
      - Nie jest nawet gorący - szepnął zdumiony Joram, przesuwając dłoń nad owym 
przedmiotem. - Saryonie, chodź bliżej! Zobacz, cośmy stworzyli! - Zapominając w 
podnieceniu o wrogości, chwycił katalistę za ramię i pociągnął go ku sobie.
      Czegóż się spodziewał? Saryon nie był pewien. W starych tekstach figurowały 
ilustracje przedstawiające miecze - szczegółowe rysunki ukazujące wdzięcznie zakrzywione 
ostrza, bogato zdobione rękojeści - a szkice te wykonali z miłością ci, którzy kiedyś trzymali 
te narzędzia mroku w dłoniach. Saryon sam był zaskoczony dokładnością, z jaką zapamiętał 
szczegóły. Nieustannie powtarzał sobie, że były to narzędzia Śmierci i mroku. A jednak teraz, 
gdy poczuł udrękę rozczarowania, zdał sobie sprawę z faktu, iż musiał często odtwarzać je w 
umyśle, sekretnie podziwiając ich prostotę i skuteczność. W głębi ducha pragnął - może nie 
mniej gorąco od młodzieńca - przekonać się, czy nie potrafi stworzyć czegoś, co dorównałoby 
tamtemu pięknu.
      Obaj zawiedli. Odwracając się raptownie, Saryon wyrwał ramię z uchwytu Jorama. 
Rzecz leżąca na kamiennej posadzce nie była piękna. Była brzydka - narzędzie mroku, 
instrument Śmierci, nie jasne, lśniące ostrze służące światłu.
      Saryon pojął oto, że do stworzenia mieczów, których wizerunki odtworzono w starych 
tekstach, przyczyniły się całe wieki gromadzenia wiedzy i umiejętności. Jorama nikt nie uczył 
sztuki płatnerskiej, nie posiadał niezbędnej wiedzy ni wprawy. Miecz, który stworzył, mógłby 
przed tysiącami lat służyć jakiemuś gwałtownemu, barbarzyńskiemu przodkowi.
      Broń wykonano z jednolitej bryły metalu - połączone głownia i rękojeść były 
niekształtne i pozbawione wdzięku. Proste ostrze prawie nie różniło się od uchwytu. Obie 
części rozdzielała krótka, tępa poprzeczka. Rękojeść, żeby lepiej leżała w dłoni, została lekko 
zaokrąglona. Aby jakoś zrównoważyć ciężar głowni, Joram zaopatrzył rękojeść w bulwiaste 
zakończenie; Saryon domyślał się, iż chodziło tu o możliwość skuteczniejszego władania 
bronią.
      Oręż okazał się brzydki i toporny. Saryon mógłby pogodzić się z tym, gdyby odwołał 
się do logiki. Jednak w tej broni było coś jeszcze, coś przerażająco diabelskiego - obły guz na 
końcu rękojeści, ona sama wydłużona niczym szyja, poprzeczne ramiona krzyża stanowiące 
krótki, tępy jelec, wreszcie wąska długa klinga czyniły z niej ponurą parodię istoty ludzkiej.
      Miecz, leżący niczym martwe ciało u jego stóp, uosabiał grzech Saryona.
      - Zniszcz go! - wykrakał ochrypłym głosem Saryon i już. wyciągał dłoń po miecz, 
zamierzając cisnąć go w samo serce paleniska, gdy Joram odepchnął go na bok.
      - Czyś ty oszalał? Katalista stracił równowagę i tyłem wylądował na stosie 
drewnianych form giserskich.
      - Nie, po raz pierwszy od wielu dni jestem świadomy tego, co robię - krzyknął 
głuchym głosem, usiłując powstać. - Zniszcz go, Joramie, albo stanie się on przyczyną twej 
zguby! - Zabierasz się do przepowiadania przyszłości? - sarknął gniewnie Joram. - Odbierasz 
chleb Simkinowi! - Niepotrzebne mi karty, by ujrzeć przyszłość tej broni - rzekł Saryon, 
drżącą ręką wskazując na oręż. - Spójrz na niego, Joramie! Spójrz tylko! Jesteś Martwy, ale 
życie tętni i pulsuje w twoich żyłach! Czujesz, potrafisz współczuć! Miecz natomiast jest 
martwy! Potrafi jedynie zadawać śmierć.
      - Nie, katalisto - odparł Joram, którego oczy były w tej chwili równie ciemne i chłodne 
jak to ostrze. - Ponieważ ty dasz mu Życie.
      - Nie. - Saryon zdecydowanie potrząsnął głową. Zbierając poły habitu, szukał słów, za 
pomocą których mógłby przeciwstawić się Joramowi i przekonać go. Nie potrafił jednak 
myśleć o czymś innym, nie umiał zobaczyć niczego prócz tego miecza, leżącego na 
kamiennej posadzce wśród szczątków formy giserskiej.
      - Ty dasz mu Życie, Saryonie - powtórzył cicho Joram, podnosząc niezgrabnie oręż. 
Do jego powierzchni przylgnęły kawałki gliny. Od głowni, w tych miejscach, gdzie stop 
wcisnął się w niewielkie szczeliny pomiędzy masą formierską, rozbiegały się cienkie macki 
metalu. - Mówiłeś o Śmierci przepełniony poczuciem słuszności, katalisto. I miałeś rację. To - 
potrząsnął niezręcznie mieczem i prawie go upuścił, gdy ciężar broni wykręcił mu nadgarstek 
jest martwe. Zadaje śmierć. Ale to oręż obosieczny, Saryonie. Potrafi bronić życia. Życia 
Andona i jego lud/i, że nie powiem już nic o tych tam, których Blachloch zamierza 
wyzyskiwać.
      - I jedni, i drudzy nic cię nie obchodzą! - oddychając ciężko, oskarżycielskim tonem 
rzucił Saryon.
      - Być może i nie - zimno odparł Joram. Wyprostowawszy się i odrzuciwszy z czoła 
grzywę czarnych włosów, wbił w katalistę spojrzenie swych niczego nie wyrażających oczu. - 
A kogóż oni obchodzą? Imperatora? Twojego Biskupa? C/y może twojego Boga wreszcie? 
Nie, obchodzą wyłącznie ciebie, katalisto. I to jest twój pech, nie mój. Zrobisz to dla mnie, bo 
obchodzi cię ich los.
      Język przysechł Saryonowi do podniebienia. Pod czaszką katalisty kłębiły się słowa, 
które nie znajdowały ujścia. W jaki sposób ten młody człowiek zdołał zgłębić 
najmroczniejsze zakamarki jego duszy? Widząc udrękę malującą się na twarzy katalisty i w 
jego szeroko otwartych oczach, Joram obdarzył go raz jeszcze tym swoim niesamowitym, 
pozbawionym radości uśmieszkiem.
      - Powiedziałeś, że przynieśliśmy światu śmierć - rzekł, wzruszając ramionami. - Ja 
powiadam, że ten świat zna już śmierć, my zaś przyniesiemy mu życie.
      Miecz leżał na kowadle. Joram ponownie umieścił go w palenisku i rozgrzewał tak 
długo, aż stop stał się kowalny. Broń świeciła czerwienią, wykazując tym raczej własności 
żelaza niż żarzącego się biało czarnego kamienia. Teraz dźwięcznymi uderzeniami młola 
młody człowiek formował ostre krawędzie klingi. Po zahartowaniu użyje koła szlifierskiego 
do ostatecznego ich wygładzenia; wtedy uzyskają należytą zdolność cięcia.
      Saryon z zamętem w głowie obserwował pracę Jorama, piekły go przy tym oślepione 
blaskiem oczy. Pod sklepieniem czaszki katalisty, wstrząsając całym jego ciałem, dudniły 
uderzenia młota.
      Życie... śmierć... życie... śmierć... Rytm ten podkreślało każde uderzenie młota i każde 
uderzenie serca katalisty. Saryon mylił się całkowicie. Teraz pojął, że miecz wcale nie był 
martwy. Przeciwnie, skręcał się i podrygiwał, pełen jakiejś straszliwej siły życiowej, jakby 
znajdując uciechę w każdym spadającym na głownię uderzeniu. Hałas był nad wyraz 
irytujący, ale gdy Joram wreszcie odrzucił młot, straszliwa cisza, która po tym zapadła, 
okazała się głośniejsza i bardziej bolesna niż łomotanie młota. Ujmując miecz pewnym 
chwytem w żelazne szczypce, Joram ponuro spojrzał na katalistę. Zgarbiony w swym 
nędznym habicie, Saryon wzdrygnął się, czując strużkę zimnego potu, spływającą mu po 
plecach.
      - Teraz, katalisto - powiedział Joram - obdarz mnie Życiem. - Powiedział to z drwiną 
w głosie, parodiując Blachlocha.
      Saryon zamknął oczy, ale pod powiekami został mu utrwalony tam obraz czerwonych 
płomieni paleniska. Wydawało mu się, że krew zalewa mu oczy, mącącąc wzrok. W tej wizji 
widział Jorama jako nieokreśloną plamę mroku, ale oręż, który młody człowiek trzymał w 
dłoni, płonął żywą zielenią. Pośród płomieni i krwi po- jawiły się też wizerunki innych - 
konającego młodego Diakona; Ąndona o ciele zbroczonym krwią, przywiązanego do 
drewnianego pala; nie dość szybko uciekającego Mosiaha i dopadających go prześladowców.
      - Ja powiadam, iż świat ten zna już śmierć...
      Saryon zawahał się. W myślach ujrzał inne obrazy - Biskup, oddający maleńkiego 
Księcia śmierci, wszystkie te dzieci, które on sam wysłał na śmierć „dla ratowania świata”.
      Może świat istniał jedynie w każdym z owych dzieci.
      Wokół Saryona było cicho i spokojnie. Słyszał uderzenia własnego serca 
przypominające stłumione ciosy młota; wiedział, iż dla niego świat istnieje teraz tylko w 
postaciach Mosiaha, Andona i tych dzieci w małej osadzie, patrzących na swe płonące domy. 
Nabierając tchu w piersi, zaczerpnął magii.
      Katalista poczuł, jak wzbiera ona w jego ciele, wypełnia go Czarem i jednocześnie 
szuka ujścia. Wstał powoli z zydla, na którym siedział, i ruszył, by stanąć przed Joramem.
      - Połóż oręż na posadzce przede mną. - Usiłował wypowiedzieć te słowa, ale były one 
prawie niesłyszalne.
      Joram, kierując się raczej instynktem niż nie dosłyszanym poleceniem, położył broń u 
stóp katalisty.
      Tak jak klękał podczas Modlitwy Porannej, tak jak klękał do Modłów Wieczornych, 
tak jak klękał przed odległym Alminem, uczestniczącym w obrzędach u Źródła - tak Saryon 
ukląkł na kamiennej posadzce przed mieczem. Wyciągając drżącą dłoń, ujął oręż za rękojeść. 
Gdy jej dotykał, jego mięśnie drgnęły kurczowo z obawy, iż broń może go sparzyć, jednak 
magiczny stop był już zimny i sztywny. Ten chłód przejął go dreszczem, który szarpnął 
ramieniem katalisty i ugodził w serce. Ale Saryon pewnie trzymał już rękojeść, siłą ducha 
pokonując słabość ciała.
      Z cichym westchnieniem Saryon zaczął powtarzać modlitwę, która powinna 
towarzyszyć aktowi obdarzania Życiem, i poczuł, że magia świata przepływa przez jego ciało 
w ten martwy kęs stworzonego rękoma człowieka metalu.
      I oto w jego dłoni miecz zalśnił ponownie, tym razem jednak był to biały blask 
stopionego czarnego kamienia. Blask wzmagał się coraz bardziej i wydawało się, że ostrze 
jest już dość gorące, by stopić żywą skałę, na której spoczywało - a jednak w dotyku 
pozostawało zimne i katalista nadal trzymał w dłoni rękojeść.
      Nie mógł jej puścić! Nie potrafił zamknąć połączenia, które otworzył dla broni! 
Niczym istota żyjąca miecz przejął magię Są- ryona, opróżnił go z niej, a potem zaczął 
poprzez katalistę absorbować ją z otoczenia. Walcząc o oddech i czując, iż słabnie z każdą 
chwilą, Saryon usiłował oderwać dłoń od rękojeści - i nie mógł tego uczynić.
      - Joram! - wycharczał. - Pomóż mi! Jednak Joram spoglądał tylko na miecz, którego 
zimne, białe lśnienie było tak intensywne, iż wydawać by się mogło, że to księżyc umknął 
burzliwym chmurom i zstąpił, aby władać w tej kuźni.
      Saryon stracił świadomość i runął na posadzkę ogłuszony magią, przepływającą 
przezeń z siłą zdolną porwać i unieść ze sobą jego własne Życie. Gdy blask w kuźni wzmagał 
się coraz bardziej, wokół Saryona zamknęły się ciemności.
      I wtedy podniosły go mocne ramiona, a mocne dłonie przeciągnęły przez zimną 
posadzkę, opierając go o coś, czego osłabiony i oszołomiony katalista nie umiał rozpoznać. 
Nie mógł niczego dostrzec, oślepiało go to jasne światło. Gdzie podział się miecz? Źródło 
światła było dość odległe, wydawało się, iż od tego blasku dzieli go co najmniej połowa 
długości pieczary, a jednak nadal miał wrażenie, że trzyma w dłoni ten zimny metal, co 
więcej - że będzie trzymał go tak zawsze, przez całą wieczność.
      Znów słyszał wycie wichury na zewnątrz i czuł jej zimny oddech na policzku. 
Rozmyślając o tym sennie, doszedł do wniosku, iż musi leżeć pod ścianą w pobliżu wejścia 
do jaskini - i wtedy usłyszał przenikliwy syk, który zagłuszył wycie wichru. Otwierając ze 
zgrozą oczy, ujrzał Jorama wsadzającego zimny, rozpalony miecz do wody. Chmura białej, 
obrzydliwie śmierdzącej pary otoczyła go jak duch, opuszczający martwe ciało.
      Saryon zamknął oczy, jego umysł był zbyt wyczerpany, by pojąć cokolwiek jeszcze. 
Ten blask, mgła, blada twarz Jorama - wszystko zmieszało się razem w jeden bezdenny, 
wchłaniający go i pozbawiający tchu wir. Katalistę opanowała fala mdłości, a jego żołądkiem 
szarpnęły skurcze. Wiedział, iż za chwilę nie będzie mógł powstrzymać torsji. Opadł na 
ziemię i przycisnął rozpalony policzek do zimnego głazu, marząc o hauście świeżego 
powietrza.
      Poprzez syk i bulgotanie kotłującej się w zbiorniku wody Saryon usłyszał głos Jorama, 
szepczący niemal z nabożną czcią.
      - Miecz Mroków...
      
      
      
      
      
      
      IX. ROZDANIE SIMKINA 
      
      O SZARYM ŚWICIE wracali z kuźni. Droga była jedynie nieustannym skradaniem 
się, potykaniem, walką z przenikliwym zimnem i otępiającym zmęczeniem. Wicher 
wyczerpał już swą furię i ucichł. Wraz z wiatrem ustał i deszcz. Jedynymi dźwiękami 
rozlegającymi się na uliczkach pogrążonej jeszcze we śnie osady były odgłosy kropli wody 
spadającej z okapów i wpółsenne szczekanie jakiegoś niezwykle obowiązkowego psa. Zimno 
jednak przenikało na wskroś. Saryonowi, podtrzymywanemu przez Jorama i wlokącemu się 
przez te obce, mroczne ulice, nawet więzienie zaczęło zdawać się oazą spokoju i ciepła. 
Młody człowiek idący obok Saryona niósł Miecz Mroków, ukryty tuż przy ciele pod opończą.
      Zarówno Joram, jak i Saryon byli wyczerpani i wyprani z wszelkich uczuć przez 
podniecenie i strach. Teraz jednak znów ogarnął ich lęk - tworząc bowiem miecz, zapomnieli 
o wszystkim innym a mianowicie, że coś mogło pójść nie tak, jak zaplanowali. Może strażnik 
obudził się i postanowił sprawdzić, co się z nimi dzieje? A może schwytano już Mosiaha? 
Może w areszcie oczekiwał ich Blachloch, siedzący cierpliwie jak kot czyhający na mysz? 
Obawy ich rosły w miarę jak zbliżali się do aresztu. Gdy dotarli do uliczki, przy której 
znajdował się ten budyneczek, zatrzymali się obaj, skryli w cieniu i przez długą chwilę 
wpatrywali się z napięciem w areszt, wreszcie jednak zdecydowali się iść dalej.
      Wszędzie panował spokój. W oknie domku, w którym rezydował strażnik, nie widać 
było żadnego światełka - a gdyby czuwał, na pewno nie robiłby tego po ciemku. W okienku 
aresztu również nie dostrzegli światła.
      - Wszystko w porządku - z westchnieniem powiedział Saryon, ruszając naprzód.
      - To może być pułapka - ostrzegł Joram, kładąc dłoń na rękojeści miecza.
      - W tej chwili niewiele mnie to już obchodzi - rzekł katalista zmęczonym głosem. 
Pozostał jednak przy Joramie.
      Trzymający niezgrabnie miecz w dłoni i nie mający pojęcia, jaki zrobić z niego użytek 
w razie napaści, Joram ruszył dalej. W nim również gasło podniecenie, pozostawiając uczucie 
wyczerpania i niezwykłej pustki. Ogarniała go dawna, ponura melancholia.
      Nic nie poszło tak, jak się tego spodziewał. Miecz okazał się ciężki i niezgrabny. Gdy 
trzymał go w dłoni, nie czuł przypływu mocy, tylko ból w nadgarstku i ramieniu, 
nienawykłych do takich obciążeń. Usiłował zaostrzyć klingę broni, ale dłonie, które 
okazywały się tak zręczne i precyzyjne, wykonując jego „magię”, zawiodły tym razem 
fatalnie. Obawiał się, iż spartaczył tę robotę. Ostrze było nierówne i chropowate, a nie gładko 
wygięte jak te, które widział w starych tekstach. Żywiąc nadzieję, iż ten prymitywny, 
niekształtny oręż pokona czarnoksięstwo Blachlocha, okazał się głupcem - i gdy myśli jego 
krążyły wokół tego faktu, duch w Joramie upadał coraz niżej. Znów czekał go kolejny atak 
czarnej melancholii, rozpoznawał już pierwsze objawy. A jakież to w końcu ma znaczenie, 
rozmyślał ponuro. Niech sobie przychodzi. Osiągnął przecież swój cel, jakikolwiek był tego 
skutek.
      Rzucając ostatnie, ukradkowe spojrzenie na okno domku strażnika i nie widząc 
wewnątrz żadnego ruchu, Joram lekko popchnął drzwi aresztu. Otwarłszy je, skinął na 
Saryona, aby ten wszedł do środka.
      Przy stole siedział Mosiah i spał, złożywszy głowę na ramionach. Usłyszawszy 
przybyłych, uniósł głowę i zaczął wstawać ze stołka, zaspany jeszcze, ale niespokojny.
      - Co się... Ojcze! - Młody człowiek skoczył, by podtrzymać katalistę, pod którym 
właśnie ugięły się nogi. - Mój Boże, wyglądasz okropnie! Co się stało? Gdzie Joram? Czy 
wszystko w porządku? Gdy Mosiah prowadził Saryona ku łóżku, ten zdołał zaledwie lekko 
kiwnąć głową.
      - Dam ci, Ojcze, trochę wina...
      - Nie - wyszeptał Saryon. - Nie zniósłbym go teraz. Potrzebuję po prostu 
odpoczynku...
      Pomógłszy wyczerpanemu kalaliście położyć się wygodnie, Mosiah przykrył 
dygocące ciało Saryona wytartym nieco kocem i odwrócił się, słysząc za sobą odgłos 
zamykanych przez Jorama drzwi.
      - Saryon wygląda okropnie. Czy jest ranny? Ty też nie wyglądasz dużo lepiej. Co się 
stało? - Nic takiego. Obaj jesteśmy cali i zdrowi. To po prostu zmęczenie. A tutaj wszystko 
poszło jak należy? - Joram też mówił z widocznym wysiłkiem. Ujrzawszy, iż Mosiah 
potakująco kiwa głową, młody człowiek podszedł do swego łóżka, podniósł siennik, 
wyciągnął coś spod opończy i wsunął to coś pod posłanie.
      Mosiah już miał zapytać, co to takiego, ale rozpoznając na twarzy Jorama oznaki 
zbliżającego się ataku melancholii, rozmyślił się. Nie był zresztą pewien, czy chciałby to coś 
zobaczyć.
      - Tutaj panował spokój - powiedział zamiast tego. - O ile widziałem, nikt nawet nie 
przeszedł ulicą. Burza była co się zowie.
      Skończyła się dopiero nad ranem. Ja... ja musiałem się zdrzemnąć, gdy wiatr przestał 
tak wyć...
      Mosiah urwał, widząc, iż Joram wcale go nie słucha. Wyciągnąwszy się na pryczy, 
młody człowiek utkwił nieobecne spojrzenie w pustce. Saryon zapadł już w niespokojny sen. 
Rzucał się w pościeli i szarpał koce. Raz jęknął i powiedział coś niezrozumiałego. Samotny, 
zaniepokojony i czujący narastający w nim podświadomy lęk, Mosiah właśnie przechodził 
cicho przez pokój, gdy dochodzący z zewnątrz szept sprawił, że w przyjacielu Jorama zadrżał 
każdy nerw.
      - Hej tam, otwórzcie drzwi! Zimny dreszcz przebiegł po plecach Mosiaha, gdy 
usłyszał nutkę niezwykłego podniecenia w tym zazwyczaj beztroskim głosie. Spojrzawszy 
szybko na Jorama, młody człowiek uchylił drzwi i do izby wpadł Simkin.
      - Zatrzaśnij je szybko, mój dobry chłopcze. Ufam, iż nikt mnie nie widział. - 
Przemknąwszy w mroku do okna, Simkin wyjrzał na zewnątrz. Zniknął gdzieś jego beztroski, 
błazeński wygląd, skóra widoczna spod brody była blada, blade też były wargi młodego 
człowieka.
      - Wszędzie spokój - mruknął. - No cóż, nie potrwa to długo.
      - O co chodzi? Czyżby coś się nie powiodło? - Obawiam się, że mam raczej złe wieści 
- powiedział Simkin, obracając się ku Mosiahowi z kiepską imitacją swego rozbawionego 
uśmiechu na ustach. - Właśnie wracam od strażnika, chciałem sprawdzić, czy dobrze spał. I 
owszem. Nawet bardzo dobrze, jeśli domyślasz się, co mam na myśli.
      - Niestety, nie - powiedział Mosiah z irytacją. - Co w końcu się stało? - Widzisz - 
zaczął Simkin, zagryzając wargi - to jest tak. To chamidło było takie nierozsądne, że wzięło i 
nam umarło.
      - Umarł! - Zaskoczony Mosiah aż otworzył usta. Najwyraźniej zatkało go na chwilę; 
stał tylko i gapił się na Simkina. Potem, potykając się, przebiegł przez pokój. - Joram! - 
szepnął nagląco, potrząsając przyjacielem. - Joram! Proszę! To pilne, ja...jesteś nam 
potrzebny! Joram! Joram wolno oderwał wzrok od pułapu. Mosiah widział niemal walkę, jaką 
staczał przyjaciel, wydobywając się z głębin mroku melancholii.
      - Co się dzieje? - Strażnik! Simkin go zabił! Oczy Jorama rozwarły się szeroko. Usiadł 
i zimno spojrzał na Simkina.
      - Miałeś go tylko uśpić.
      - I tak też zrobiłem - powiedział dotknięty do żywego Simkin. - A czego mu zadałeś? - 
Blekotu.
      - Blekotu? - powtórzył przerażony Mosiah. - Ależ to działa prawie tak samo, jak 
wilcza jagoda! To trucizna! - Na kurczaki - przyznał Simkin z westchnieniem. - Nie miałem 
pojęcia, że działa także i na świnie, choć ten drab był na tyle szurnięty, iż powinienem wziąć 
tę możliwość pod uwagę.
      Mosiah usiadł na skraju pryczy Jorama i usiłował coś wymyślić.
      - Czy jesteś pewien, że on jest... hm... nieżywy? Może ma tylko twardy sen? - Raczej 
nie. chyba że we śnie robi się zimny i sztywny jak makrela i wybałusza oczy. Nie, nie, jest 
nawet bardzo nieżywy, o tym mogę was zapewnić. Obok niego leży prawie pełny bukłak 
piwa. Wykopyrtnął się chyba po pierwszym łyku. Jeśli już o tym mowa, zastanawiam się, czy 
nie pomyliłem receptury z tą, którą dała mi Diuszesa de Longeville. O ile sobie przypominam, 
jej drugiego męża znaleziono w dokładnie takim samym stanie...
      - Zamknij się! - krzyknął zdenerwowany Mosiah. - Co możemy zrobić? Joram? - Otarł 
pot z twarzy. - Wiem! Ukryjmy ciało! Zanieśmy je do lasu i...
      Joram nie odezwał się ani słowem. Siedział na brzegu pryczy oparłszy głowę na 
dłoniach, i coraz głębiej pogrążał się w mrocznych rozmyślaniach.
      - Wspaniały plan - powiedział Simkin, patrząc na Mosiaha z podziwem. - Naprawdę. 
Jestem pod wrażeniem. Ale - podniósł dłoń, bo Mosiah zrywał się już na nogi - nic z tego nie 
będzie. Widzisz... ja nie byłem sam, gdy dokonałem tego... hm... małego odkrycia. Jeden z 
ludzi Blachlocha, niejaki Drumlor, dotrzymywał mi towarzystwa z bukłakiem niezłego wina. 
- Simkin westchnął ciężko. - Obawiam się, iż zgon kompana zrobił na nim fatalne wrażenie. 
Momentalnie kopnął się do Blachlocha. Zaskakujące dla mnie było to, iż potrafił biec tak 
szybko, zważywszy, jak bardzo był wstawiony.
      - Chcesz powiedzieć, że Blachloch już o tym wie? - Jeśli jeszcze tego nie wie, to 
myślę, iż dowie się za parę minut.
      - Obyś sczezł! - Zrywając się z miejsca, Mosiah skoczył na Simkina, chwycił go za 
koronkowe wyłogi kurtki i rąbnął nim o ścianę. - Niech cię szlag trafi, ty bałwanie! I co my 
teraz zrobimy? - No cóż... wydaje mi się, że korzystnym posunięciem byłoby obudzenie 
drzemiącej łysej mniejszości - odparł Simkin, z urażoną miną poprawiając pogniecione 
koronki. - Choć wyznać musze, że nie pojmuję, jak on może spać wśród takich wrzasków. 
Następnie musimy wyrwać naszego kruczowłosego przyjaciela z zadumy...
      - Już się ocknąłem. Zbudźcie Saryona. - Widząc, iż Mosiah znowu rusza na Simkina, 
Joram wstał. - Przestań! Uspokójcie się obaj. Nie zrobiliśmy nic złego.
      - Nie? - Simkin wydawał się w to wątpić.
      - Nie. Dalej, Mosiah! Budź katalistę. Musimy uzgodnić nasze opowieści, dotyczące 
wydarzeń dzisiejszej nocy.
      Potrząsając głową, Mosiah ruszył w stronę kąta, w którym snem sprawiedliwego spał 
katalista.
      - Ojcze! - Pochylając się nad nim, szarpnął go za ramię. Ojcze! - A więc - 
opanowanym głosem zaczął Joram - katalista i ja... Urwał nagle.
      Mosiah, który ciągle jeszcze trzymał dłoń na ramieniu Saryona, odwrócił się w samą 
porę, by ujrzeć, jak pośrodku izby, zgodnie z obyczajem swej kasty trzymając dłonie złożone 
przed sobą i kryjąc twarz w cieniu nasuniętego na oczy kaptura, materializuje się odziany w 
czarny habit warlok.
      - Ty i katalista... co takiego, młodzieńcze? - rzekł pozbawiony wyrazu głos.
      - Byliśmy tu całą noc - nie tracąc rezonu, kontynuował Joram. - Mógłbyś spytać 
strażnika, choć byłoby to nieco kłopotliwe, chyba że jesteś nekromantą.
      - A tak, domyśliłem się, że Simkin powie wam o śmierci strażnika - rzekł Blachloch, 
spojrzawszy na młodego brodacza.
      - Strasznie mną to wstrząsnęło, zapewniam cię - odezwał się Simkin. Schwycił z 
powietrza jedwabną pomarańczową chusteczkę i delikatnym gestem przyłożył ją sobie do 
czoła. - Jestem całkiem rozstrojony, jak rzekł Baron Esock, gdy przez pomyłkę zmienił się w 
gitarę. Jak myślisz, od czego on umarł? - spytał obojętnym tonem. - Mam na myśli strażnika. 
Baron zginął w nieszczęśliwym wypadku. Baronowa, a trzeba wam wiedzieć, iż nie była 
maleństwem, usiadła na nim niechcący. Zgniotła go na szczapy i trzeba powiedzieć, że 
odszedł z tego świata nie bez rozgłosu. Co zaś się tyczy strażnika, gdy opuszczałem go dziś w 
nocy, okazał się podłym samolubem. Może się zadławił? - Simkin nadal trzymał przy nosie tę 
jedwabną chusteczkę. - Mnie, gdy tam byłem w jego towarzystwie, niewiele brakowało.
      - Został otruty - powiedział Blachloch, ignorując Simkina i zwracając swą 
zakapturzoną głowę w stronę Jorama. Oczy warloka były jak palce, badające mózg młodego 
człowieka. - Tak więc powiadasz, że byliście tu całą noc? I co robiliście, tańczyliście w 
palenisku? Spojrzawszy na swą usmoloną sadzą odzież i skórę, Joram wzruszył tylko 
ramionami.
      - Kiedy wróciłem wczoraj wieczorem z kuźni, nie chciało mi się myć.
      Nie komentując tego, Blachloch, nadal trzymając przed sobą złożone dłonie, odwrócił 
się i podszedł do Saryona, którego Mosiah zdołał wreszcie obudzić.
      - Czy i ty byłeś tu całą noc, Ojcze? - spytał warlok.
      - T-tak. - Mrugając w oszołomieniu oczami, Saryon spoglądał na odzianego w czarny 
habit Wykonawcę. Półprzytomny i zupełnie nie pojmujący, co się dzieje, wyczuwał jednak 
wiszące w powietrzu niebezpieczeństwo. Rozpaczliwie usiłując otrząsnąć się z resztek snu, 
usiadł, przecierając oczy.
      Blachloch pochylił się i zerwał okrywający Saryona koc.
      - Skraj twego habitu jest mokry, katalisto. I również pokrywają go błoto i sadze.
      - Komin trochę przecieka - ponuro powiedział Mosiah. Blachloch uśmiechnął się.
      - Katalisto, obdarz mnie Życiem - powiedział łagodnie. Saryon wzdrygnął się.
      - Nie mogę - powiedział cicho, patrząc w posadzkę. - Nie mam sił. Miałem fatalną 
noc. - Pojmując dwuznaczność tych słów i mając okropne uczucie, że warlok również je 
rozumie, Saryon zbladł i z rezygnacją oczekiwał na to, co się stanie.
      Jednak nic się nie stało. Odwróciwszy się od katalisty, Blachloch rzucił im ostatnie 
spojrzenie i zniknął bez jednego choćby słowa.
      Wszyscy czterej przez długą chwilę spoglądali na siebie w milczeniu, zbyt 
przestraszeni, by powiedzieć cokolwiek, czy nawet się poruszyć.
      - Poszedł sobie - ponuro powiedział Saryon. Ze zmęczenia bolał go każdy mięsień. 
Otępiały umysł katalisty, niezdolny sprostać wydarzeniom, naglił go, aby wszystko 
zignorować i ponownie położyć się spać. Uparcie potrząsając głową, Saryon chwiejnie wstał, 
poczłapał po lodowatej posadzce i zanurzył twarz w misce z zimną wodą.
      - Jak sądzicie, ile czasu przebywał tutaj, zanim dowiedzieliśmy się o jego obecności? - 
spytał Mosiah głosem zdradzającym duże napięcie.
      - A czy to ważne? - odparł Joram obojętnie, wzruszając ramionami. - Wie, że 
kłamiemy.
      - No to dlaczego niczego nie zrobił! - krzyknął Mosiah, którego właśnie zawiodły 
nerwy. - Jaką grę prowadzi...? - Grę, którą ty już przegrałeś, jeśli natychmiast nie weźmiesz 
się w garść - spokojnie powiedział Simkin. - Popatrz na mnie! .- Wyciągnął przed siebie 
pokrytą koronkami rękę. - Widzisz? Ani drgnie! A to ja we własnej osobie odkryłem ciało. 
Skoro już mowa o tym trupie, zastanawiam się, co też oni z nim poczną? Jeśli na przykład 
utopią go w rzece, nie wykąpię się w niej co najmniej przez rok...
      - Trup! - Saryon wytrzeszczył oczy ze zgrozą.
      - Drogi chłopcze, zechciej wytłumaczyć to naszej Dzikiej Różyczce, boja naprawdę 
nie mam sił, żeby przechodzić przez to jeszcze raz. To okropnie męczące. Przy okazji... - 
Patrząc na Jorama, znużonym tonem Simkin spytał: - Czy przynajmniej wam wszystko poszło 
zgodnie z planem? Joram nie odpowiedział. Ponownie popadając w melancholię, położył się 
na swej pryczy.
      - No wiesz, mógłbyś przynajmniej powiedzieć mi, co tam robiliście, skoro zadałem 
sobie tyle trudu...
      - Trując strażników! - rzucił złośliwie Mosiah.
      - No cóż, jeśli zamierzasz przyłożyć do tego tak pospolitą miarę. A jednak... Na krew 
Almina, a to cham! Ten okrzyk wywołało raptowne otwarcie się drzwi aresztu, które przy tym 
nieomal zwaliły Simkina z nóg. W tej samej chwili, gdy Simkin usiłował opuścić izbę, 
wkroczył do niej jeden z przybocznych Blachlocha, rzucając kpiące spojrzenie 
poirytowanemu młodzieńcowi.
      - Posłuchaj no, wchodź albo wychodź - rzekł Sikmin, przykładając do nosa chustkę. - 
Nie mogę przejść przez ciebie. No, właściwie to mógłbym, ale wątpię, czy to by ci się 
spodobało...
      - Macie tu pozostać. Taki rozkaz. Przyszedłem wam powiedzieć. Dopóki...
      - No, nie. Tego już naprawdę za wiele - powiedział Simkin. Mierząc strażnika 
lodowatym spojrzeniem i marszcząc nos, obszedł przybocznego szerokim łukiem. - Pewien 
jestem, mój dobry człowieku, że wprowadzono cię w błąd. Przecież te rozkazy nie dotyczą 
mnie, nieprawdaż? Odnoszą się tylko do tej tutaj trójki.
      - No, właściwie... - zająknął się przyboczny, marszcząc czoło.
      - No właśnie. - Podchodząc do drzwi, Simkin poklepał przybyłego po ramieniu. - 
Stary, nie nadwerężaj tak mózgu. Może trafić cię szlag. - Machnąwszy po raz ostatni 
jedwabną pomarańczową chusteczką, obejrzał się na areszt. - Żegnajcie, przyjaciele. Miło 
było wam pomóc. Odchodzę.
      - Pomoc! - mruknął Mosiah, gdy za krzykliwie ubranym Sitnkinem zatrzasnęły się 
drzwi, a na zewnątrz tam i z powotem zaczął przechadzać się strażnik.
      Podszedłszy do okna, Mosiah zobaczył, iż młody człowiek drobnymi kroczkami 
przeciął ulicę, udając się do domku, w którym oddał ducha strażnik. Dwaj ludzie Blachlocha 
właśnie usuwali ciało i Simkin ruszył obok nich, zasłaniając jedwabną chusteczką twarz i 
usta. Kilku innych strażników równocześnie zajęło pozycje pod oknami, bacząc pilnie na 
areszt. Mosiah z irytacją trzasnął dłonią we framugę i odwrócił się do pozostałych.
      - Gdyby nie ten nadęty błazen i jego wilcza jagoda, wszystko poszłoby zgodnie z 
planem. Równie dobrze od razu mógłby nas wydać Blachlochowi. Wtedy przynajmniej 
uwierzyłbyś mi, Joramie. Teraz jest już za późno.
      Joram leżał na łóżku nie odpowiadając i niczym nie dając po sobie poznać, iż w ogóle 
coś usłyszał. Założył ręce pod głowę i gapił się w pułap.
      Wycierając twarz rękawem habitu, Saryon podszedł do okna w samą porę, by ujrzeć 
Simkina maszerującego na czele grupki, która niespodziewanie dla samych strażników 
przekształciła się w pospiesznie zorganizowany orszak pogrzebowy - idący za młodym 
człowiekiem posępni przyboczni dźwigali swe ponure brzemię. Simkin ocierał oczy i jako 
żałobnik pozdrawiał tych mieszkańców osady, którzy obudzili się w porę i krzątali się wokół 
domków. Nikt z nich nie odpowiedział, spoglądali na ciało z obawą i zaskoczeniem, po czym 
oddalali się pospiesznie, szeptali coś przy tym do siebie i potrząsali głowami.
      Czy była to głupota? Saryon powrócił myślami do puszczy pod Walren, do tej 
puszczy, w której po raz pierwszy zetknął się z Simkinem.
      - O wielką stawkę gramy, bracie - rzekł wtedy Simkin. Gra zaś jest ostra i 
niebezpieczna.
      Jaką grę prowadził Simkin? Nowina o zamordowaniu strażnika szybko rozeszła się 
wśród niewielkiej społeczności. Ludzie przemykali się od domu do domu i rozmawiali o tym 
cichymi, zdradzającymi przestrach głosami. Strażnicy Blachlocha wydawali się 
wszechobecni, krocząc po ulicach z ponurymi zawziętymi minami, jakby wiedzieli, co ma 
nastąpić, i nie mogli się tego doczekać. W końcu mieszkańcy osady zajęli się swymi roz- 
licznymi codziennymi pracami, choć właściwie nie robili nic. Większość ludzi dość wcześnie 
porzuciła pracę. Nawet kowal jeszcze przed zmrokiem zamknął kuźnię, rad, że może pójść do 
domu.
      Dla kowala bowiem był to długi i męczący dzień. Pierwsi przybyli do warsztatu ludzie 
Blachlocha, wtykając wszędzie nos, przewracając wszystko i nieustannie zadając pytania.
      - Czy w nocy ktoś tu pracował? - Nie inaczej.
      - Kto? - Nie umiem odpowiedzieć tak od razu. - Towarzyszyło temu wzruszenie 
potężnych ramion. - Może jeden czeladnik, lub dwu. Nie nadążają z wykonaniem dziennej 
normy. Już jesteśmy spóźnieni, a opóźnienie to zwiększa się tylko, gdy musimy odpowiadać 
na głupie pytania.
      W końcu pachołkowie Blachlocha ustąpili miejsca swemu mistrzowi. Kowala to nie 
zdziwiło. Był bystrym i bacznym na wszystko, choć może zbyt zapalczywym człowiekiem w 
średnim wieku, mającym dwu dorosłych synów. Wiedziano o nim, iż nie darzy warloka 
sympatią; najazd na północ napełnił go żalem i gniewem. Całym sercem poparł Andona, gdy 
ten postanowił raczej głodować, niż jeść chleb splamiony krwią. Proponował też podjęcie 
przeciwko warlokowi bardziej zdecydowanych kroków i byłby je naprawdę poczynił, gdyby 
starzec, obawiający się surowych represji, nie błagał go o zachowanie spokoju.
      Kowal przystał na to niezbyt chętnie i tylko dlatego, iż we własnej skrytce gromadził 
oręż, na użytek we właściwym czasie. Nie bardzo wiedział, kiedy to nastąpi, jednak 
przeczuwał, iż niedługo już przyjdzie mu czekać, co wnioskował, widząc zafrasowaną twarz 
Andona i z kilku tajemniczych wydarzeń, które wiązały się z kuźnią.
      - Czy ostatniej nocy ktoś tu pracował? - spytał go Blachloch.
      - Tak.
      - Kto mianowicie? - Powiedziałem już, że nie wiem - warknął kowal.
      - Może Joram? - Może. Mógł to być każdy z czeladników. Spytajcie ich samych. Na te 
i następne pytania kowal odpowiadał krótko, nie przerywając pracy, a dźwięczne uderzenia 
młota podkreślały jego słowa z taką mocą, iż wydawać by się mogło, że na kowadle 
rozciągnął samego warloka. Odpowiadał jednak na pytania i odwracał wzrok od odzianej w 
czarny habit sylwetki. Jakkolwiek nienawidził warloka, bał się go jeszcze bardziej.
      Kątem oka kowal śledził Blachlocha, gdy ten badał pomieszczenie. Niczego prawie 
nie dotykał, po prostu zapuszczał przenikliwy wzrok w każdy kąt, szparę czy smugę cienia. 
Wreszcie zatrzymał się. Obutą stopą grzebał przez chwilę w stosie odpadków w najdalszym 
kącie, wreszcie pochylił się i coś podniósł.
      - Co to takiego? - zapytał, obracając przedmiot w dłoni i oglądając go obojętnie, z 
twarzą, jak zwykle, pozbawioną wyrazu.
      - Tygiel - mruknął kowal, nie przerywając walenia młotem.
      - Do czego się go używa? - Topi się w nim rudę.
      - Czy nie sądzisz, że te resztki są dość dziwne? - Blachloch zwrócił wnętrze tygla w 
stronę kowala, ukazując je w świetle paleniska.
      - Nie - powiedział kowal, który raz tylko obojętnie zajrzał do tygla i ponownie zajął 
się swoją pracą. Gdy jednak sądził, iż warlok tego nie zobaczy, ukradkowo popatrzył 
ponownie. Podchwyciwszy wzrok warloka, kowal zaczerwienił się i powrócił spojrzeniem do 
kowadła, uderzając młotem coraz silniej.
      Trzymając w dłoni tygiel, warlok przez chwilę jeszcze uważnie obserwował kowala. 
Skryte w cieniu kaptura oczy Blachlocha gorzały czerwienią, odbijając blask paleniska.
      - Nie będzie więcej nocnych robót w kuźni, Mistrzu - powiedział chłodno i powoli 
zniknął, rozpływając się w powietrzu równie łatwo, jak robi to dym unoszący się z komina.
      Kowal, wspominając teraz te słowa i spojrzenie, wzdrygnął się tak samo, jak otrząsnął 
się rano. Sam też dysponował pewną magiczną mocą, chociaż nie taką jak inni, i onieśmielała 
go zarówno potęga warloka, jak i jego inteligencja. Niebezpieczne połączenie - pomyślał. 
Nagle własny, ukryty zbiór oręża wydał mu się nad wyraz mizerny i bezużyteczny.
      - Kiedy się zacznie, warlok może zmienić broń w kupę stopionego metalu - rzekł sam 
do siebie. Właśnie wypowiadał te ponure słowa, gdy usłyszał jakiś hałas.
      - Co znowu - zawołał z wahaniem, niepewny, czy to nie wraca warlok. - Kto tam? W 
odpowiedzi usłyszał donośny trzask, po którym rozległo się przekleństwo. Potem w głębi 
jaskini, wśród zalegających tam mroków zabrzmiał błagalny głos.
      - Słuchaj, utknąłem tu w czymś. Czy nie zechciałbyś podać mi dłoni? Nie dosłownie, 
proszę - dodał pospiesznie ten sam głos. Stary Markiz d’Winter wszystkich znudził już tym 
żartem. Ten sam numer, rok po roku. Odrywa ją sobie w nadgarstku. Mówiłem już 
Imperatorowi, iż gdyby ludzie przestali się z tego śmiać, on przestałby się wygłupiać, ale...
      - Simkin? - wykrztusił zdumiony kowal i pobiegł w głąb jaskini, gdzie znalazł 
młodego człowieka, usiłującego bez większego powodzenia uwolnić się spod stosu narzędzi i 
przyborów. - Chłopcze, co ty tu robisz? - Cyt! - szepnął Simkin. - Nikt nie powinien wiedzieć, 
że jestem tutaj.
      - Na tę uwagę już nieco za późno, nie sądzisz? - ponuro zauważył kowal. - Obudziłeś 
już połowę osady...
      - To nie moja wina - gderał Simkin, rzucając stosowi narzędzi spojrzenie, po którym 
powinny one zniknąć wśród syku płomieni. Byłem... No, nieważne. - Zniżył głos. - Czy 
zjawił się tu dziś Blachloch? - Nie inaczej - warknął kowal, rozglądając się przy tym 
nerwowo dookoła.
      - Czy znalazł coś, a może wziął coś ze sobą? Muszę to wiedzieć. - Simkin spoglądał 
na kowala z nie ukrywanym niepokojem.
      Kowal wahał się przez chwilę i marszczył czoło.
      - No cóż - powiedział po chwili - nie sądzę, abym zaszkodził komukolwiek, 
zdradzając ci ten sekret. Znalazł tygiel.
      - Tygiel? - Simkin uniósł jedną brew do góry. - Tylko tyle? Przypuszczam, iż macie tu 
mnóstwo tygli.
      - No właśnie, mnóstwo. A on zainteresował się jednym z nich i zabrał go ze sobą. 
Teraz zaś najmądrzej postąpisz, wychodząc razem ze mną. Jakżeś ty się tu dostał, tak że cię 
nie widziałem? - Kowal spojrzał na Simkina podejrzliwie, jakby dopiero teraz uderzyła go ta 
myśl.
      - Och, łatwo mnie przeoczyć. - Młody człowiek machnął niedbale dłonią. W blasku 
paleniska, do którego kowal właśnie dosypywał węgli, jaskrawo zalśniła barwna odzież 
Simkina. - Wróćmy do tego tygla. Czy było w nim coś niezwykłego? Zmarszczka na czole 
kowala pogłębiła się. Zaciskając usta, odprowadził Simkina ku wyjściu z jaskini.
      - Jakieś niezwykłe resztki wewnątrz, na przykład - nonszalancko kontynuował 
młodzieniec, drepcząc pośród form.
      - Nic o tym nie wiem i nie chcę wiedzieć - chłodnym tonem powiedział kowal, gdy 
dobrnęli wreszcie do wyjścia z jaskini. A rzeknij tym, których to interesuje, iż kuźnia w nocy 
będzie zamykana. Przez długi czas nie będzie nocnych robót. Może i na zawsze. Kowal 
ponuro potrząsnął głową.
      - Nocne roboty - powtórzył Simkin, wzruszając ramionami i dziwnie się uśmiechając. 
- Och, myślę, iż jesteś w błędzie. Będzie jeszcze nieco nocnej roboty, ale to ciebie nie 
dotyczy... - powiedział pocieszająco do zaskoczonego kowala, który - obrzucając go ponurym 
spojrzeniem - zatrzasnął drzwi huty i umocnił je magicznym zaklęciem.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      X. UKŁAD KART 
      
      KOMNATA DYSKRECJI była jednostronnym urządzeniem komunikacyjnym. 
Biskup Vanya mógł kontaktować się ze swymi pracownikami. Oni z nim - nie. W taki sposób 
dawni projektanci tego systemu upewnili się, że sługa pozostanie pod władzą pana. Miało to 
jednak i swą złą stronę, tę mianowicie, że z przełożonym nie można było skontaktować się w 
sprawach nagłych, lub wymagających jego natychmiastowych decyzji. Niespecjalnie 
martwiło to Yanyę, który kontrolował wszystko tak dalece, że zaistnienie takich sytuacji 
wydawało się mało prawdopodobne.
      Był więc w pewien niemożliwy dlań do przyjęcia sposób zaskoczony, gdy tego 
późnego jesiennego wieczoru wszedł do Komnaty Dyskrecji i poczuł, że otaczający go mrok 
drży i wibruje, przeładowany energią. Choć podwładni nie mogli się z nim kontaktować, 
Komnata jednak reagowała w ten sposób, jeśli którykolwiek z tych, którzy mieli z nią 
połączenie, tak skupiał swe myśli na mistrzu, by ów mógł zdać sobie sprawę z potrzeby 
rozmowy.
      Poirytowany nieco Vanya siadł w fotelu. Zamykając oczy, spokojnie i rozważnie 
oczyścił swą świadomość z natrętnych i szkodliwych myśli, pozostawiając ją czystą i otwartą 
na wrażenia. Jedno z nich zrodziło się prawie natychmiast. Biskupa opadło złowieszcze 
przeczucie czegoś złego. Teraz zdał sobie sprawę, iż spodziewał się tego - nie, bał się tego - 
od pewnego już czasu.
      - Jestem - odezwał się do wrażenia w swoim umyśle. - O co chodzi? Nie 
rozmawialiśmy już dość dawno. Zakładam, iż wszystko idzie dobrze.
      - Nic nie idzie dobrze - odparł głos, odpowiadający z taką skwapliwością, że Vanya 
zrozumiał, iż rozmówca czekał już od dłuższej chwili. - Joram odkrył czarny kamień.
      Dobrze się stało, że sługa nie był zdolny ujrzeć w tym momencie twarzy pana, bo jego 
wiara mogłaby ulec załamaniu. Cała twarz Vanyi, nalana, o ciężkich szczękach, obwisła 
nagle; dłoń, która jak pająk niespokojnie i z irytacją skradała się po poręczy fotela, drgnęła 
gwałtownie i zacisnęła się w pięść. Jakże zimno było w tym miejscu. Biskup nigdy przedtem 
nie zwrócił na to uwagi. Jego ciężkie szaty okazały się zbyt przewiewne...
      - Jesteś tam, Wasza Świątobliwość? - Owszem - odparł Vanya, zwilżając wargi 
językiem. - Sądziłem, że przejęzyczyłeś się. Czekałem, aż sprostujesz pomyłkę.
      - Jeśli ktokolwiek się pomylił, to na pewno nie ja - odpowiedział głos w głowie 
Biskupa. - Mówiłem Waszej Świątobliwości, że są tu te stare teksty.
      - To niemożliwe. Zgodnie z naszymi zapiskami wszystkie je przeliczono i zniszczono.
      - W zapiskach są błędy. Choć teraz nie jest to ważne. Szkoda już się stała. Dowiedział 
się o istnieniu czarnego kamienia, a co więcej, z pomocą katalisty, którego Wasza 
Świątobliwość raczyłeś tu przysłać, Joram nauczył się obróbki tej rudy! Vanya zamknął oczy. 
Dookoła niego zawirowała nagle ciemność. Ze zgrozą nagle poczuł, że fotel zaczyna się pod 
nim zapadać i roztapiać. Desperacko chwytając poręcze, zmusił się do zachowania spokoju i 
rozważenia spraw na zimno. Niczego nie osiągnie, jeśli podda się panice. Panika zresztą 
byłaby przedwczesna. Miał do czynienia z nieoczekiwanym obrotem wydarzeń, ale poradzi 
sobie z tym.
      - Wasza Świątobliwość znów czeka, że sprostuję pomyłkę? - Nie - chłodno odparł 
Vanya - rozważam po prostu wszystkie możliwe konsekwencje tego strasznego wydarzenia.
      - No cóż, jest jedna, której Wasza Świątobliwość być może nie brałeś pod uwagę. 
Teraz, gdy mamy czarny kamień, Sharakan i Technologowie mogą wygrać tę wojnę. Nie ma 
potrzeby ustanawiać równowagi sił. Równowaga staje się bez znaczenia, gdy obie szale są w 
naszych rękach.
      - Interesująca myśl, mój przyjacielu, i niewątpliwie godna ciebie - zauważył kpiąco 
Vanya, w którym gniew stłumił już obawę. - Przypominam ci jednak, iż w tej grze biorą 
udział gracze, o których istnieniu nie masz pojęcia. Ty zaś, mówiąc obrazowo, jesteś tylko 
jedną z kart w rozgrywce. No cóż, zmienia to nasze plany, ale tylko odrobinę. Oczywiście, 
natychmiast muszę mieć tu tego chłopaka i to, co wykonał z tego kamienia. Ponadto sądzę, że 
musisz mi przysłać także tego zwariowanego katalistę. Coś ty, u licha, zrobił z tym 
człowiekiem? - Vanya w końcu znalazł pretekst, by dać upust swemu niezadowoleniu. - Gdy 
go tam posyłałem, miał kręgosłup słaby niczym słomka. Miałeś go złamać, nie dodać mu 
ducha! - Słomka! Wasza Świątobliwość pomyliłeś się w tym, jak zresztą i w wielu innych 
sprawach. Co zaś się tyczy odesłania chłopca, jest to zbyt ryzykowne. Pozwól mi zabić i jego, 
i katalistę...
      - Nie! - Słowo to eksplodowało niemal na ustach Yanyi. Jego pulchne dłonie zacisnęły 
się wokół oparć fotela; tam, gdzie u szczuplejszego mężczyzny znajdowały się knykcie, na 
palcach Biskupa wystąpiły białe szczelinki. - Nie - powtórzył, przełykając ślinę. Chłopca nie 
wolno zabijać. Czy to jest dla ciebie całkowicie zrozumiałe? W razie nieposłuszeństwa spotka 
cię kara, która sprawi, iż pozazdrościsz mutantom! - Przedtem musiałbyś mnie ująć, Biskupie, 
przypominam ci zaś, że znajdujesz się dość daleko stąd...
      Yanaya głęboko zaczerpnął tchu.
      - Ten chłopak jest Księciem Merilon - powiedział przez zaciśnięte zęby.
      Nastąpiła chwila ciszy, potem Biskup odniósł wrażenie, iż jego odległy rozmówca 
wzrusza ramionami.
      - Tym lepiej. Powszechnie sądzi się, iż Książę nie żyje. Naprawię po prostu to, co jak 
mniemam, jest kolejnym błędem Waszej Świątobliwości...
      - To nie błąd - powiedział Vanya wyschniętymi nagle wargami. - Powtarzam ci, 
chłopiec musi żyć! Jeśli nalegasz na wyjawienie ci przyczyny tej decyzji, wspomnij, proszę, o 
Przepowiedni.
      Tym razem zapadła głębsza niż poprzednio cisza. Vanya niemal mógł ją usłyszeć, jak 
przemyka wokół na skrzydłach nietoperza.
      - Dobrze więc - skonstatował wreszcie chłodno ów głos. Zadanie jednak stało się 
trudniejsze i bardziej niebezpieczne, szczególnie teraz, gdy on posiadł czarny kamień. 
Zmienia to warunki naszej początkowej umowy. Moja cena idzie w górę.
      - Zostaniesz wynagrodzony wedle twych zasług - mruknął Vanya. - Działaj szybko, 
zanim on zorientuje się, jak używać kamienia. I dostarcz go tu osobiście - rzucił jakby 
mimochodem. Chciałbym omówić z tobą pewne sprawy, między innymi kwestię twej 
nagrody.
      - To przecież oczywiste, że będę go musiał dostarczyć sam odparł rozmówca. - Cóż 
innego mi pozostało? Zdać się na tego wiarołomnego katalityka? Przybędę zwykłymi 
kanałami. Proszę mnie odszukać, gdy się zjawię.
      - Musisz się spieszyć! - powiedział Vanya, wytężając wszy- stkie siły, aby zachować 
spokój myśli. - Skontaktuję się z tobą jutro w nocy.
      - Być może się nie zgłoszę - odparł głos. - Tę sprawę trzeba załatwić niezwykle 
delikatnie.
      Połączenie zostało zerwane. W Komnacie zapadła cisza.
      Po tonsurze Biskupa spłynął strumyczek potu i wsiąknął w kołnierz sutanny. Blady, 
drżący z gniewu i obawy Jego Świątobliwość przesiedział w Komnacie wiele godzin, 
wpatrując się w ciemność niczego nie dostrzegającymi oczyma.
      Z domu królewskiego narodzi się, który będzie martwy, ale przeżyje, który umrze i 
który ożyje ponownie. Kiedy zaś powróci, w dłoniach swych będzie dzierżył zgubę świata...
      
      
      
      
      
      
      XI. ZDRADA SARYONA 
      
      - POSŁUCHAJ, SARYONIE - namawiał Joram cichym głosem to będzie proste. - 
Usiadł bliżej katalisty i położył dłoń na jego ramieniu. - Pójdziesz do Blachlocha. Powiesz 
mu, iż nie możesz zaznać snu ani spoczynku. Tak przeraża cię myśl o tym, co zrobiłem i do 
czego cię nakłoniłem, że obawiasz się, iż możesz oszaleć.
      - Nie jestem zręcznym kłamcą - powiedział Saryon, potrząsając głową.
      - Czy naprawdę będzie to kłamstwo? - zapytał Joram i w głębi jego ciemnych oczu 
błysnął gorzki półuśmiech. - Przeciwnie, myślę, że potrafisz wyłożyć to całkiem 
przekonująco.
      Katalista nie odpowiedział, nie podniósł też oczu znad stołu, przy którym siedzieli. Aż 
nieprzyzwoicie okrągły, jesienny księżyc na bezchmurnym, czarnym niebie przyglądał się tej 
scenie z szerokim uśmiechem. Świecąc przez okno, wessał w siebie wszystkie barwy i całe 
życie, pogrążając świat w mrocznej, martwej szarzyźnie. Obaj sprzymierzeńcy, skąpani w 
blasku księżyca, siedzieli przy umieszczonym obok okna stole i rozmawiali cicho, podczas 
gdy Joram bacznie dzielił swą uwagę pomiędzy strażników w domku po drugiej stronie ulicy 
i Mosiaha, śpiącego niespokojnie na pryczy w przeciwległym rogu pomieszczenia.
      Dźwięk głosów spowodował, iż śpiący drgnął i wymamrotał coś niewyraźnie. Joram 
ścisnął katalistę za ramię w milczącym ostrzeżeniu. Żaden nie wymówił słowa, dopóki 
Mosiah ponownie nie zapadł w drzemkę, przesłaniając twarz ramieniem, bo księżyc przekradł 
się po posadzce i wspiął na pryczę, aby palcami poświaty badać i muskać jego twarz.
      - I co mam zrobić później? - spytał Saryon.
      - Powiedz mu, że zaprowadzisz go do mnie. Pomożesz mu ująć mnie i - w tym 
momencie Joram ściszył głos - Miecz Mroków. Zaprowadź go do kuźni, gdzie ja będę 
pracował, i tam go dopadniemy.
      Saryon zamknął oczy i zadrżał konwulsyjnie.
      - Co masz na myśli, mówiąc, że go dopadniemy? - A jak sądzisz, katalisto? - 
Zniecierpliwiony Joram cofnął dłoń i oparł się plecami o krzesło, raz jeszcze spojrzawszy 
przy tym na strażników, których cienie widoczne były na tle płonącego kominka w domku 
naprzeciwko. - Przecież już o tym rozmawialiśmy. Gdy zostanie pozbawiony swej magii, 
okaże się bezradny. Będziesz mógł otworzyć Korytarz i wezwać Duuk-tsarith. Na pewno od 
wielu lat czekają skwapliwie, by dostać w ręce tego, który splamił cześć ich Zakonu. - 
Wzruszył ramionami. - Zostaniesz bohaterem, katalisto.
      Saryon westchnął i tak mocno splótł dłonie spoczywające na powierzchni stołu, że 
palce boleśnie wpiły się w ciało.
      - A co z tobą? - spytał Jorama, spoglądając na młodego człowieka. Surowa twarz 
katalisty, oświetlona blaskiem księżyca, wyglądała niczym trupia czaszka.
      - Jak to, co ze mną? - spytał Joram, patrząc w okno z tym swoim półuśmieszkiem na 
ustach.
      - Korytarz otwarty i Duuk-tsarith pod ręką. Mogę zwrócić się przeciwko tobie i wydać 
im ciebie, tak jak nakazali mi to moi przełożeni.
      - Jednak nie zrobisz tego, nieprawdaż, Saryonie? - powiedział Joram, nie patrząc na 
rozmówcę. W rogu izby Mosiah jęknął i usiłował odwrócić się przez sen, by umknąć 
łapczywemu spojrzeniu miesiąca. - Nie zrobisz tego. Dam ci Blachlocha, ty zaś dasz mi 
wolność. Nie potrzebujesz się mnie obawiać, katalisto. Nie mam takich ambicji jak 
Blachloch. Nie zamierzam użyć swej siły, by podporządkować sobie cały świat. Chcę po 
prostu odzyskać to, co należy mi się na mocy prawa. Udam się do Merilon i z pomocą 
wykutego przez siebie miecza odnajdę to! Obserwujący go Saryon spostrzegł, że twarz 
młodego człowieka na moment zmiękła, przybierając wyraz tęskny i wyczekujący, jak twarz 
dziecka, patrzącego na lśniącą, ozdobioną klejnotami zabawkę. Serce katalisty przepełniły 
litość i współczucie. Przypomniał sobie ponure historie, które słyszał o dzieciństwie Jorama i 
o szaleństwie jego matki. Wspomniał ciężkie życie, jakie stało się udziałem młodzieńca, jego 
nieustającą walkę o przetrwanie i konieczność ukrywania faktu, iż był w istocie Martwy. 
Wiedział i Saryon, co znaczy być słabym i bezsilnym w tym świecie czarodziejów. 
Wspomniał swą własną przeszłość - pragnienie, by móc fruwać na skrzydłach wiatru, by 
skinieniem dłoni tworzyć rzeczy piękne i cudowne, aby przekształcać kamienie w wieże, 
wdzięczne dla oka i użyteczne... Teraz Joram miał moc, była to jednak moc zupełnie innego 
rodzaju. Mógł niszczyć, nie tworzyć. Przy jej udziale chciał zaś tylko urzeczywistnić 
dziecięce marzenie.
      - Niewątpliwie staniesz się bohaterem. - Głos Jorama dotarł do Saryona, jakby basując 
jego marzeniom. - Powrócić do Źródła i skryć się pod swoim kamieniem. Ufam, że nie 
zwrócą uwagi na niepowodzenie twej misji, w tej jej części, która tyczy się mojej osoby. 
Zawsze mogą próbować ująć mnie w Merilon. A jeśli się odważą...
      Joram umilkł na chwilę, potem wrócił do rzeczywistości; jego pełne tęsknoty, 
podobne przez chwilę do twarzyczki dziecka oblicze stwardniało, i oto przed Saryonem 
ponownie siedział Czarnoksiężnik, który zabił kamieniem nadzorcę. - Gdy warlok wejdzie do 
kuźni, zaatakuję go Mieczem Mroków i pozbawię sił magicznych...
      - To tylko plan - odparł Saryon, poirytowany nagle, ponieważ nieoczekiwanie dla 
siebie samego odkrył, że niepokoi się o los tego młodego człowieka. - Nie masz pojęcia o 
tym, jaka jest moc miecza. Nie wiesz, jak posługiwać się taką bronią.
      - Nie muszę wiedzieć niczego o szermierce - odparł Joram z irytacją. - W końcu nie 
zamierzamy go zabić. Gdy ja zaatakuję i Miecz Mroków zacznie wysysać z niego magię, ty 
również musisz go zaatakować, odbierając mu Życie.
      Saryon potrząsnął głową.
      - To zbyt niebezpieczne. Nigdy mnie tego nie uczono...
      - Katalisto, nie masz wyboru! - powiedział przez zaciśnięte zęby Joram, ponownie 
zatapiając palce w ramieniu Saryona. - Simkin powiada, że Blachloch znalazł tygiel! Jeśli 
jeszcze nie dowiedział się o czarnym kamieniu, dowie się tego wkrótce! Czy wolałbyś robić 
Miecze dla niego? Katalista oparł głowę na drżących dłoniach. Joram powoli puścił jego 
ramię i usiadł na swoim krześle, kiwając głową z satysfakcją.
      - Jak się stąd wydostaniemy? - spytał Saryon unosząc wreszcie ponurą twarz i 
rozglądając się po celi.
      - Pędź do strażników. Powiedz im, że zasnąłeś, a gdy się obu- dziłeś, odkryłeś, że 
zniknąłem. Zażądaj, aby zaprowadzili cię do Blachlocha. W zamieszaniu wymknę się 
niepostrzeżenie.
      - Niby jak? Przecież będą cię szukać! To...
      - ...pozostaw mnie, katalisto - chłodno uciął Joram. - Martw się o twoją część zadania. 
Zatrzymaj Blachlocha tak długo, jak tylko zdołasz, abym miał czas dostać się do kuźni.
      - Łatwo ci mówić! Co mam zrobić, by...
      - Zemdlej! Rzygnij na niego! Nie mam pojęcia! To nie powinno sprawić ci kłopotów. 
Wyglądasz, jakbyś obie te rzeczy mógł zrobić i teraz. - Rzuciwszy kalaliście mordercze 
spojrzenie, Joram wstał i zaczął niespokojnie krążyć po pokoju.
      - Młody człowieku, nie jestem takim mięczakiem, za jakiego mnie uważasz - 
łagodnym głosem powiedział Saryon. - Nie powinienem był w ogóle zgodzić się na to, by 
pomóc ci w ponownym przywołaniu na ten świat owego oręża mroku. Zrobiłem to jednak i 
teraz muszę ponieść odpowiedzialność za swój postępek. Dziś w nocy zrobię to, o co mnie 
prosisz. Pomogę oddać złego warloka w ręce sprawiedliwości. Nie dlatego jednak, że zostanę 
bohaterem, ale dlatego, iż nie ma już dla mnie drogi powrotnej. - Przez moment Saryon 
milczał, następnie zaczerpnął głęboko tchu i mówił dalej: Nigdy już nie będę mógł się cofnąć. 
Wiem o tym. Nic innego już mi nie pozostało.
      Joram przestał krążyć po celi i w milczeniu, z uwagą wpatrywał się w Saryona.
      - I pozwolisz mi odejść...
      - Owszem, ale nie dlatego, że boję się ciebie albo twego miecza.
      - Dlaczego więc? - spytał Joram z lekką drwiną.
      - Oto jest pytanie - mruknął Saryon. - Dlaczego? Zadawałem je sam sobie dostatecznie 
często. Mógłbym podać ci... wiele powodów. Mógłbym powiedzieć, że nasze losy są 
powiązane ze sobą w jakiś dziwny sposób, że wiedziałem o tym od naszego pierwszego 
spotkania, że korzenie sprawy sięgają mojej młodości, czasów sprzed twoich urodzin. 
Mógłbym opowiedzieć ci o tym wszystkim. - Potrząsnął głową. - Mógłbym opowiedzieć ci o 
Druidzie, który badał mnie, gdy byłem młodzikiem. Mógłbym opowiedzieć ci o dziecku, 
które trzymałem podczas... Wszystko to wydaje się jakoś powiązane z sobą, ale to nie ma 
sensu. Z góry wiem, że mi nie uwierzysz.
      - Czy uwierzyłbym ci, czy nie, to dla mnie żadna różnica. Naprawdę nic nie obchodzą 
mnie twoje, katalisto, pobudki, o ile zrobisz to, czego od ciebie żądam.
      - Zrobię, ale pod jednym warunkiem.
      - Nareszcie doszliśmy i do tego - skrzywił się Joram. - O co chodzi? Żebym sam oddal 
się władzom? Albo żebym na zawsze zagrzebał się w tej zapomnianej przez Boga i ludzi 
osadzie...
      - Chcę, byś wziął mnie ze sobą - powiedział Saryon cicho.
      - Co takiego? - Zdumiony Joram wytrzeszczył oczy na katalistę. Potem sam sobie 
skinął głową i zachichotał krótko i nieprzyjemnie. - Pojmuję, oczywiście. Każdy Martwy 
potrzebuje własnego katalisty. - Wzruszając ramionami, niemal się uśmiechnął. - Całym 
sercem proszę, pójdź ze mną do Merilon. Będziemy mieć mnóstwo uciechy, jak powiada nasz 
przyjaciel Simkin. Czy teraz możemy już przystąpić do dzieła? Poruszając się cicho i 
ostrożnie, by nie obudzić Mosiaha, Joram odwrócił się od zaskoczonego katalisty i przeszedł 
przez niewielką celę. Klękając obok swej pryczy, wsunął ręce pod siennik i powoli, z czcią 
niemal, wyciągnął Miecz Mroków.
      Saryon spoglądał za nim szczerze zaskoczony. Spodziewał się wybuchu gniewu i 
odmowy. Oczekiwał, że będzie musiał bronić swej propozycji, odpierać argumenty, może i 
groźby. Ta obojętna, beztroska zgoda była w pewnym sensie gorsza. Możliwe, że młody 
człowiek nie zrozumiał...
      Joram starannie zawijał miecz w płótno. Podszedłszy z tyłu do młodzieńca, Saryon 
położył mu dłoń na ramieniu.
      - Nie zamierzam cię nawracać. Chcę ci jedynie pomóc. Widzisz... i ty nie masz przed 
sobą drogi powrotnej. Nie możesz wrócić do Merilon...
      - Słuchaj no, katalisto - powiedział Joram wstając i gniewnym szarpnięciem 
uwalniając ramię z uścisku Saryona. - Powiedziałem już, nie obchodzi mnie, co zrobisz lub 
dokąd się udasz, o ile pomożesz mi w tej sprawie. Pojąłeś? To pięknie. - Spojrzał na miecz, 
który trzymał w dłoniach. Na spowijającym oręż płótnie bielą błysnęło światło miesiąca i 
sprawiło, że widmowo wyglądający metalowy przedmiot prawem kontrastu wydawał się o 
wiele ciemniejszy. W umyśle Saryona pojawił się wizerunek Martwego dziecka, zawiniętego 
w białe płótna Rodziny Królewskiej. Odwracając oczy, Saryon odszedł w głąb celi.
      Na widok reakcji katalisty wargi Jorama wykrzywiły się drwiąco.
      - Jeśli już po kazaniu, Ojcze - wypowiedział te słowa z takim jadem, że Saryon 
zamrugał oczyma - to ruszajmy. Chcę już to wszystko mieć za sobą.
      Wsuwając miecz w skórzany futerał, który jako prymitywną imitację oglądanych w 
starych tekstach wykonał własnoręcznie i teraz przytroczył do pasa, Joram na barki narzucił 
długą, czarną (dostarczoną przez Simkina) opończę. Przeszedł przez całą długość celi, 
spoglądając na siebie krytycznie. Miecz nie był widoczny. Kiwając z satysfakcją głową, 
odwrócił się do Saryona i zrobił niecierpliwy gest.
      - No, dalej. Ja jestem gotów.
      A ja? - szarpany wątpliwościami zapytywał sam siebie Saryon. Chciał coś powiedzieć, 
ale nie mógł; chrząknięciami usiłował oczyścić krtań. Jego wysiłki pozostały bezowocne. Nie 
umiał zdławić strachu. Twarz Jorama pociemniała z gniewu wywołanego tą zwłoką. Saryon 
mógł dostrzec występujące i tężejące na szczękach młodego człowieka mięśnie, widział 
drgającą powiekę, zauważył też, iż zwisające luźno po obu stronach ciała Jorama dłonie 
nerwowo zwierają się i rozwierają. W oczach młodzieńca jednak płonął blask jaśniejszy niż 
światło księżyca i zimniejszy niż ono.
      Nie, nie pozostało już nic do powiedzenia. Nic w ogóle.
      Wyciągając przed siebie drżącą dłoń, Saryon delikatnie i łagodnie otworzył drzwi. 
Każdy nerw i każde włókno jego istoty ostrzegały go, by zawrócił, odmówił i pozostał 
wewnątrz ścian tego domku. Jednak impet przeszłości wzbierał dokoła niego niczym wielka 
fala. Porwany, mógł jedynie płynąć wraz niosącymi go do przodu spienionymi wodami, 
nawet jeśli dostrzegał sterczące przed nim w mroku kły kamiennych raf.
      
      
      
      
      
      
      XII. KRÓL MIECZÓW 
      
      BLACHLOCH ZŁOŻYŁ DWIE SPLECIONE DŁONIE na pulpicie przed sobą. - A 
więc, Ojcze, czując ciążące nad tobą z powodu popełnienia niemoralnego postępku 
przekleństwo i przerażony perspektywą popełnienia drugiego, jedyną możliwość ujrzałeś w 
czynie tak odrażającym i mrocznym, że twój Zakon wyklął go setki lat temu? - Przyznałem 
już, że nie rozumowałem wtedy jasno - wymamrotał Saryon, wytrącony z równowagi takim 
przedstawieniem przez warloka nagich faktów. - Ja... ja jestem człowiekiem nauki. Takie 
życie przeraża mnie... i zbija z tropu.
      - Teraz jednak nie jesteś już zbity z tropu - kpiąco zauważył Blachloch. - Zaskoczony, 
i owszem, przerażony nawet, ale nie zbity z tropu. Wydajesz Jorama i Miecz Mroków w moje 
ręce.
      - Miecz musi zostać zniszczony - przerwał mu Saryon. Albo nie wezmę w tym 
udziału.
      - Oczywiście - odparł Blachloch z lekkim wzruszeniem ramion, zupełnie jakby 
rozmawiali o pękniętym kuflu piwa, nie o mieczu, który mógł dać mu władzę nad światem. 
Za jakiegoż durnia on mnie uważa, pomyślał Saryon z goryczą. Blachloch ponownie złożył 
dłonie przed sobą. - Co zaś do chłopca...
      - On musi zostać wydany Biskupowi Yanyi - ochrypłym głosem powiedział Saryon.
      - Simkin miał więc rację - zauważył Blachloch. - To prawdziwy powód, dla którego 
przysłano cię do Bractwa.
      - Tak - przełknął ślinę Saryon.
      - Byłoby dobrze, gdybyś okazał mi więcej zaufania - rzekł warlok, podc/.as gdy jego 
dwa palce złożyły się w maleńki miecz, wymierzony w katalistę. - Ogromnie ułatwiłoby ci to 
życie, Ojcze. Twój Biskup Vanya musi być imbecylem - mruknął i na jego czole pojawiła się 
maleńka zmarszczka, oczy zaś utkwił w mrocznym kącie izby - by mniemać, że uczony, taki 
jak ty, poradzi sobie z mordercą takim jak Joram...
      - Zadbasz o to, by zabrano go do Źródła? - nalegał Saryon, czerwieniąc się 
równocześnie. - Nie mogę zrobić tego sam... z oczywistych powodów. Zakładam, iż twoje 
kontakty z Duuk-tsarith...
      - Tak. To się da załatwić - przerwał mu Blachloch. - Powiadasz: „z oczywistych 
powodów”. Przypuszczam, iż oznacza to, że nie ośmielisz się powrócić do owczarni. Jaką 
będziesz miał z tego korzyść? - Powinienem oddać się w ręce Biskupa Yanyi - odparł Saryon, 
który wiedział, iż takiej właśnie odpowiedzi od niego oczekiwano. Opuścił głowę i wbił 
spojrzenie w czubki trzewików. - Popełniłem niewybaczalny grzech. Zasłużyłem na karę.
      - Przemianę w Kamień, Ojcze. Straszny to los... Wiem. Wspomniałem ci już, że 
widziałem, jak się tego dokonuje. Taką właśnie byłaby twoja kara za pomoc w stworzeniu 
Miecza Mroków, ale oczywiście doskonale wiesz o tym sam. Cóż za strata - powiedział 
Blachloch, przesuwając palcem po jasnym wąsiku. - Cóż za strata.
      Saryon wzdrygnął się. Owszem, taką byłaby jego kara. Czy potrafiłby stawić jej 
czoło? Żyć wiecznie z pamięcią swoich dokonań? Nie, jeśliby doszło do tego, istniały inne 
sposoby zakończenia sprawy. Blekot na przykład.
      - A jednak mógłbyś uzyskać przebaczenie i zostać kimś w rodzaju bohatera...
      Saryon potrząsnął głową.
      - A, drugi z twoich występków. Zapomniałem. Tak więc stoisz przed wyborem: albo 
najokropniejsza z możliwych nieśmiertelność, albo pozostanie tu, pośród Bractwa, i pomoc w 
wykonywaniu dalszych przeciwnych naturze czynów. - Palce Blachlocha uniosły się lekko, 
celując w serce Saryona. - Oczywiście jest jeszcze jedna możliwość.
      Podnosząc szybko wzrok, Saryon ujrzał na chłodnej twarzy Blachlocha i w jego 
nieruchomym spojrzeniu jasno i wyraźnie wyłożone znaczenie tych słów. Katalista ponownie 
przełknął ślinę, tym razem poczuł w ustach smak goryczy. Łatwość, z jaką ten człowiek 
czytał jego myśli, była niesamowita i przerażająca.
      - Ostatniej... nie biorę pod uwagę - powiedział Saryon, poruszając się niespokojnie. - 
Samobójstwo jest grzechem niewybaczalnym.
      - Podczas gdy towarzyszenie mi w rabunkach i gwałtach albo pomaganie Joramowi w 
akcie stworzenia broni, która może zniszczyć świat, takim grzechem nie jest - powiedział 
Blachloch z wyraźną drwiną w głosie. - Podziwiałem zawsze precyzję i prostotę rozumowania 
katalistów. Ale w końcu działa ona na moją korzyść, dlaczegóż więc miałbym się skarżyć? 
Saryon, spocony pod swoim habitem, osądził, iż bezpieczniej będzie nie odpowiadać. Sprawy 
przybierały pożądany obrót i budziło to niemal jego niepokój. Przyczyną prawdopodobnie 
było to, że jak przewidział Joram - nie musiał kłamać. No, prawie nie musiał. Samobójstwo to 
niewybaczalny grzech w oczach tych, którzy wierzą w Boga.
      - Gdzież jest ów młodzik? - Blachloch zdecydował się wstać. Saryon wstał również, 
wdzięczny habitowi za to, że trzepoczące poły ukrywają drżenie łydek katalisty.
      - W... w kuźni - powiedział słabym głosem.
      Tej nocy w hucie nie płonął żaden ogień. Od strony paleniska lśnił nikły czerwonawy 
blask, jednak tylko blada poświata księżycowa ślizgała się po głowni miecza, którego 
krawędzie, choć nierówne wskutek znaczących powierzchnię śladów po uderzeniach młota, 
były morderczo ostre.
      Miecz był też pierwszym przedmiotem, który zobaczył Saryon, gdy wespół z 
Blachlochem zmaterializowali się we wnętrzu mrocznej, choć zalanej blaskiem księżycowym 
kuźni. Oręż leżał na kowadle, pławiąc się w miesięcznym świetle niczym przewrotny wąż.
      Saryon wiedział, że i warlok zobaczył to ostrze. Choć katalista nie mógł przeniknąć 
wzrokiem pod kaptur, który skrywał twarz Blachlocha, wywnioskował o tym z krótkiego 
sapnięcia, jakiego nie potrafił ukryć nawet zdyscyplinowany Duuk-tsarith. Złożone dłonie 
warloka zadrżały, palce skurczyły się z chęci dotknięcia rękojeści. Wykonawca opanował się 
jednak. Wytężywszy wszystkie zmysły, sięgnął myślami w mrok, szukając ofiary.
      Sam Saryon rozglądał się za Joramem prawie obojętnie. Katalista spodziewał się, iż 
sparaliżuje go strach; gdy opuszczali siedzibę Blachlocha, dłonie zakonnika drżały tak bardzo, 
że zaledwie zdołał otworzyć połączenie dla warloka. Teraz jednak, kiedy już się tu znalazł, 
strach go opuścił, pozostawiając po sobie uczucie chłodnej pustki.
      Stojąc u wejścia do kuźni, rozglądając się po otoczeniu, w którym przyjdzie mu być 
może spędzić ostatnie chwile życia, Saryon poczuł, jak świat wypełnia w nim tę pustkę. 
Każdą sekundę przeżywał jakby oddzielnie, poruszając się od jednej ku drugiej z 
regularnością uderzeń serca, w każdej z nich był świadom wszystkiego, co dzieje się wokół. 
Najdziwniejsze zaś wydało mu się to, że nic nie miało dlań znaczenia. Był kimś stojącym z 
boku, obserwatorem, podczas gdy jego ciało odgrywało swą rolę w tym śmiertelnym 
dramacie. Blachloch mógłby mu teraz obciąć dłonie, oddzielić je przy nadgarstkach, a Saryon 
nawet nie krzyknąłby, nie poczułby też niczego. Potrafił niemal stworzyć obraz samego 
siebie, stojącego w rozświetlonym blaskiem księżyca mroku i patrzącego spokojnie na 
kapiącą krew.
      A więc to jest odwaga - pomyślał, patrząc, jak lśniąca bielą w świetle miesiąca dłoń 
wysunęła się cicho z mroku i chwyciła rękojeść miecza.
      Nie towarzyszył temu żaden dźwięk, ruch też był minimalny. W istocie Saryon, gdyby 
nie patrzył na miecz, nie byłby nawet tego zauważył; Joram posłużył się zręcznością i 
szybkością sztuki, której w dzieciństwie wyuczyła go matka. Ale Duuk-tsarith szkoli się tak, 
by słyszeli skradającą się za ich plecami noc.
      Blachloch zareagował z taką szybkością, że Saryon zobaczył tylko, jak podmuch 
czarnego wichru roznosi iskry z paleniska. Jednym ruchem i jednym słowem rzucił zaklęcie, 
które pozbawiłoby przeciwnika zdolności ruchu, działania czy nawet myślenia, zaklęcie, co 
wysysało magię i Życie.
      Joram jednak nie miał w sobie Życia.
      Mimo całego napięcia wewnętrznego Saryon prawie roześmiał się, gdy magiczne 
zaklęcie uderzyło w młodego człowieka ciosem, który powinien był go zmiażdżyć. 
Zatrzepotało dookoła niego niczym płatki róży. Biała ręka nadal podnosiła miecz. Metal 
głowni nawet nie błysnął. Przypominało to pasmo mroku tnące smugę księżycowego blasku, 
jak gdyby Joram dzierżył w dłoni wcielenie nocy.
      Joram, wstępując w światło z twarzą stężałą w napięciu i oczyma ciemniejszymi od 
metalu ostrza, uniósł miecz przed sobą. Saryon wyczuwał niepewność i obawę młodego 
człowieka; mimo usilnych dociekań Joram miał mizerne pojęcie o mocy metalu. Katalista 
jednak, którego każdy zmysł był teraz napięty i wyczulony - niczym u noworodka, - mógł 
także uchwycić niepewność, zdumienie i rosnący strach Blachlocha.
      Co Duuk-tsarith wiedział o czarnym kamieniu? Prawdopodobnie nie więcej niż Joram. 
Jakie myśli kłębiły się teraz w umyśle warloka? Czy za nieskuteczność Magii Zero 
odpowiedzialny był miecz? Czy unieszkodliwi on i inne zaklęcia? Blachloch musiał w ciągu 
ułamka sekundy podjąć decyzję, dotyczącą swego następnego posunięcia. Wiedział przecież, 
iż od niej może zależeć jego życie.
      Duuk-tsarith na zimno i spokojnie wybrał zaklęcie i rzucił je na przeciwnika. Oczy 
warloka zapłonęły zielonym blaskiem i natychmiast w powietrzu wokół Jorama zaczęła się 
kondensować sycząca i bulgocąca zielonkawa ciecz. Zielony Jad, tak zwano to zaklęcie. 
Rozpoznawszy je, Saryon zamrugał oczyma, czując raptowny skurcz żołądka. Powiedziano 
mu kiedyś, iż ból wywołany tym zaklęciem jest przeszywający, tak jakby każdy nerw ciała 
stanął nagle w ogniu. Każdy z magów posiadający dość mocy, by osłonić się przed Magią 
Zero, musiał paść ofiarą tej magicznej, paraliżującej trucizny. Nie zdołałby obronić się przed 
działaniem obu tych czarów.
      Zielony Jad najwyraźniej wpływał i na Martwych, i obdarzonych Życiem. Twarz 
Jorama skurczyła się w agonii. Rozpaczliwie zaczerpnął powietrza, a jego ciało zaczęło 
zginać się wpół, gdy ciecz oblewała go palącym bólem. Zaklęcie to jednak szybko 
wyczerpywało także siły maga.
      - Katalisto, obdarz mnie Życiem! - zażądał Blachloch, wbijając w młodego człowieka 
spojrzenie oczu, lśniących coraz jaskrawszą zielenią.
      I oto nadszedł czas, pojął Saryon. Czas podjęcia decyzji. Jestem jedyną szansą dla 
Jorama. Bez mojej pomocy zginie. Nawet jeśli czarny kamień jest skuteczny, Joram nie 
potrafi kontrolować miecza. Katalista szybko spojrzał na broń i przeszył go dreszcz 
podniecenia. Ciało Jorama lśniło zielenią, młody człowiek jęczał targany okropnym bólem. 
Jak łachman osuwał się na posadzkę, gdy jad oblewał jego ciało. Nadal jednak trzymał miecz; 
dłonie dzierżące oręż wolne były od jadowitego płynu - i patrzący na to Saryon dostrzegł, iż 
trucizna znika z ramion i górnej części ciała - Miecz Mroków pochłaniał magię.
      Działo się to jednak zbyt wolno. Za kilka sekund Jorama spotka los gorszy od samej 
śmierci, jego ciało stanie się drgającym konwulsyjnie kleksem na posypanej piaskiem 
posadzce kuźni.
      Saryon zaintonował prastare słowa - słowa, których nauczył się siedemnaście lat temu, 
gdy został Diakonem, których nigdy dotąd nie wypowiedział i nie spodziewał się, iż 
kiedykolwiek je wypowie... Każdy katalista zanosi modły o to, by okoliczności nigdy nie 
zmusiły go do wymówienia tych słów...
      Zaczął odbierać Życie Blachlochowi.
      Jest to wysoce niebezpieczny manewr i praktykowany w zasadzie wyłącznie podczas 
wojny, gdy katalista usiłuje w ten sposób osłabić przeciwnika. Zamiast zamykać przepływ 
magii, co odcina dawany magowi zapas Życia, katalista pozostawia połączenie otwartym i po 
prostu odwraca kierunek przepływu. Niebezpieczeństwo polega na tym, że czarodziej 
natychmiast wyczuwa upływ Życia i może - o ile nic mu nie przeszkodzi - zwrócić się 
przeciw kalaliście i momentalnie go spopielić.
      Saryon wiedział, jakie zagraża mu niebezpieczeństwo, lecz nawet nie mrugnął 
powieką, gdy mrok kuźni przeszył okrzyk wściekłości Blachlocha i płonące zielenią oczy 
zwróciły się przeciw niemu, aby ukarać go jadowitym bólem. Jego odwaga nie załamała się 
nawet wówczas, gdy zobaczył, że koniuszki jego palców zazieleniły się i poczuł tańczące 
wzdłuż ramion pierwsze igiełki bólu.
      - Joramie! - krzyknął. - Pomóż mi! Młody człowiek klęczał, łkając z bólu. Gdy 
Blachloch odwrócił odeń swą uwagę, a miecz nadal pochłaniał magię, trucizna zaczęła 
opuszczać jego ciało, choć proces ten przebiegał dość wolno. Słysząc okrzyk Saryona, Joram 
podniósł głowę. Zaciskając zęby, spróbował powstać. Był jednak zbyt słaby, by uczynić to o 
własnych siłach, a w pobliżu nie dostrzegł niczego, na czym mógłby się oprzeć. Wreszcie, 
oparłszy ostrze miecza o posadzkę, mocniej uchwycił rękojeść i dźwignął się na nogi.
      - Joram! - Jad wgryzał się w ciało katalisty, który przeklinał własną głupotę. 
Dysponując logicznym umysłem powinien był to przewidzieć. Pochłaniał Życie warloka, ale 
nie mógł go nigdzie przekazać! Podczas bitwy miałby u swego boku czarodzieja. Mógłby tym 
Życiem obdarzyć sojusznika, ten zaś, wzmagając własną moc, poraziłby wroga. Katalista 
jednak nie mógł przekazać Życia Joramowi, który z kolei nie potrafił mu pomóc.
      Wykucie...
      I wtedy wzrok Saryona natrafił na miecz.
      Oręż tkwił wbity w ziemię; ramiona jelca rozpościerały się jak ręce człowieka 
błagającego o pomoc. Czerń metalu nie odbijała żadnego światła. Było to dzieło mroku, samo 
będące mrokiem. Przypominało człowieka błagającego o pomoc.
      Saryon poczuł uderzające w niego zgrozę i strach, które osłabiały opanowujący go 
powoli ból; powoli, ponieważ - nawet w tej chwili - odbierał Życie warlokowi i wyczuwał, iż 
wróg słabnie.
      Nie mogę dać Życia Joramowi, ale mogę przelać je na miecz.
      Zamykając oczy, Saryon odciął się od widoku czarnej, odrażającej parodii żywej 
istoty, co zdawała się wyciągać ku niemu swe sztywne ramiona. Mogę się poddać. Moja 
udręka dobiegnie kresu.
      Obedire est vivere...
      Ujrzał przed sobą płonącą osadę, padającego trupem młodego Diakona, Simkina, 
rozdającego pozbawione barw i rysunku karty.
      Vivere est obedire...
      Otwierając oczy, ujrzał, jak Joram wyciąga ostrze z ziemi i unosi je wysoko nad 
głową. Młodego człowieka postrzegał jednak jedynie jako cień w smudze księżycowej 
poświaty. Naprawdę wyraźnie widział tylko miecz, na nim też tylko mógł skupić swą uwagę. 
Wyciągając dłoń w stronę oręża, mimo że palce drgały mu bezwiednie z bólu, Saryon 
otworzył połączenie dla zimnego, pozbawionego życia metalu.
      Magia przeleciała przezeń niczym podmuch wichru, tak potężny, że odrzuciło go w 
tył. Ból ustał natychmiast, zniknęła też ciecz, pokrywająca jego skórę. Miecz zapłonął 
natomiast oślepiającą bielą, Blachloch zaś, wydawszy zduszony krzyk, runął na ziemię; moc 
miecza dodana do wysiłków pozbawiającego go magii katalisty pozostawiły z warloka 
jedynie pustą powłokę cielesną.
      Miecz upadł na posadzkę. Joram, nie przygotowany na tak potężny impuls mocy, 
który wstrząsnął samą osnową jego jestestwa, wypuścił oręż z rąk i stał teraz, obserwując 
leżącą na ziemi broń, wibrującą i drżącą z niesamowitym, ludzkim prawie jękiem satysfakcji. 
Odwróciwszy wzrok od miecza, spojrzał na bezradnego warloka. Warcząc w bezsilnej furii, 
Blachloch usiłował odzyskać władzę nad zmartwiałymi członkami. Osłabiony już wcześniej 
pełnym odwołaniem się do swych sił, teraz zupełnie opróżniony z Życia, trzepotał się w pyle 
niczym wyrzucona na brzeg ryba.
      Ten widok zdumiał Saryona. Poczuł mdłości i odwrócił wzrok. Opierając się o 
warsztat, powoli zaczynał pojmować, że już po wszystkim.
      - Otworzę Korytarz - powiedział, unikając wzroku Jorama. Nie umiałby też znieść 
widoku warloka, który leżał na podłodze bezsilny i pozbawiony godności istoty ludzkiej. 
Wystarczyło, iż słyszał wydawane przez niego niewyraźne dźwięki i żałosną szarpaninę na 
posadzce. - Pozostawiłem w nim dość Życia, aby to się udało. Umieszczę go wewnątrz 
Korytarza, następnie zamknę otwór, zanim Wykonawcy zorientują się, o co chodzi. Nie 
sądzę, by wysłali któregoś z nich aż tutaj. Wydaje się, iż oni wolą unikać takich miejsc jak to, 
i wierzę, że gdy dostaną Blachlocha, zostawią Technologów w spokoju. Dla ciebie jednak, jak 
sądzę, najlepiej będzie, jeśli teraz się oddalisz, ot tak, na wszelki wypadek...
      Przerwał mu okrzyk, okrzyk pełen wściekłości i przerażenia. Narastał aż do wrzasku, 
którego źródłem musiał być straszliwy ból, a zakończył się jękiem przechodzącym w 
okropny, zduszony charkot.
      Z duszą niemal rozdartą tym przeraźliwym jękiem Saryon odwrócił się, by zobaczyć, 
co zaszło.
      Blachloch leżał martwy, z wytrzeszczonymi w noc oczyma i ustami otwartymi jeszcze 
do krzyku, którego echo błąkało się nadal pod sklepieniem czaszki Saryona. Nad warlokiem 
stał Joram - twarz młodego człowieka była w blasku księżyca biała niczym kreda, a oczy 
przypominały jamy w czerni. W dłoniach trzymał Miecz Mroków, ostrze broni tkwiło w 
piersi warloka. Nagłym szarpnięciem młodzieniec uwolnił oręż i Saryon ujrzał lśniącą na 
głowni czerń krwi.
      Katalista nie był zdolny do powiedzenia choćby słowa. Śmiertelny wrzask człowieka 
nadal dźwięczał mu w uszach. Saryon mógł jedynie patrzeć na Jorama, usiłując równocześnie 
stłumić ten okropny jęk, by przywrócić sobie zdolność myślenia.
      - Dlaczego? - zdołał wreszcie wyszeptać.
      Joram spojrzał na niego i Saryon ujrzał budzący się w ciemnych oczach młodzieńca 
półuśmiech.
      - Zamierzał zaatakować cię, katalisto - powiedział zimno Joram. - Powstrzymałem go.
      Saryon przypomniał sobie wyraźnie bezsilne, trzepocące się na ziemi ciało. W gardle 
katalisty wezbrała nagle kula palącego żółcią płynu. Krztusząc się odwrócił spojrzenie od 
okropnego widoku na posadzce u jego stóp.
      - Łżesz! To niemożliwe! - powiedział przez zaciśnięte zęby.
      - Och, katalisto, daj spokój - rzekł Joram z jawną kpiną. Przestępując ciało, podniósł 
leżącą na podłodze szmatkę i zaczął wycierać krew z głowni. - Już po wszystkim. Nie musisz 
dalej grać tego przedstawienia.
      Saryon zastanawiał się, czy dobrze słyszy? W uszach nadal dźwięczał mu ten okropny 
skrzek.
      - Przedstawienie? - udało mu się zapytać. - Jakie przedstawienie? Nie pojmuję...
      - Na krew Almina! Za kogo mnie bierzesz? Za Mosiaha? - Joram chciał się zaśmiać, 
ale wyszło z tego pełne goryczy i niemiłe dla ucha prychnięcie. - Jak gdybym dał się nabrać 
na ten swiętoszkowaty bełkot. - Głos jego wzniósł się do wyższych rejestrów w płaczliwej 
parodii mowy Saryona: - „Otworzę Korytarz. Ty się oddal...” Ha! Rzucając na podłogę 
splamioną krwią szmatkę, Joram ostrożnie położył obok niej miecz. - Czy myślałeś, że dam 
się nabrać? Wiedziałem, co wymyśliłeś. Gdybyś tylko otworzył Korytarz...
      - Nie! Mylisz się! Pełen uczucia okrzyk Saryona zaskoczył Jorama. Obejrzał się przez 
ramię i uważnie popatrzył na katalistę.
      - Ależ, na wszystko... wierzę ci - powiedział wolno, wpatrując się w Saryona ze 
zdumieniem.
      Katalista niezdolny był do odpowiedzi. Usiadł na warsztacie, zamknął oczy i z 
drżeniem otulił się połami habitu. Wydawało się, iż dosięgnęła go zemsta martwego już 
warloka. Ostatni jego wrzask wyssał z Saryona siły równie skutecznie, jak katalista pozbawił 
magii przeciwnika. Gdyby Saryon - czujący teraz mdłości, zziębnięty, przepełniony 
obrzydzeniem do samego siebie i do Jorama - wierzył w Almina dostatecznie głęboko, by 
prosić go o ostatnią z łask, byłoby nią błogosławieństwo zapomnienia.
      Usłyszał kroki Jorama zbliżającego się po wysypanej piaskiem posadzce i wyczuł 
obok siebie obecność młodego człowieka.
      - Nie zamierzałeś mnie zdradzić - powiedział Joram.
      - Nie - rzekł katalista zmęczonym głosem. - Nie zamierzałem.
      - Uratowałeś mi życie - ciągnął dalej Joram cichym głosem. - By tego dokonać, 
ryzykowałeś swoje własne. Wiem. Widziałem to...
      Saryon poczuł dotknięcie na ramieniu. Zaskoczony, obejrzał się, by zobaczyć 
spoczywającą tam, bojaźliwie i niezręcznie, dłoń Jorama. W słabym blasku miesiąca mógł 
dojrzeć twarz młodzieńca i mroczne, ocienione grzywą gęstych, czarnych włosów oczy. W 
tych oczach na ułamek sekundy pojawiły się tęsknota i pragnienie. Teraz katalista pojął 
prawdę, pojął też, że znał ją przez cały czas.
      Dawno temu, szepnęło do niego własne serce, trzymałeś to dziecko w ramionach! 
Odwrócił się i sięgnął, pragnąc ująć dłoń Jorama we własne ręce. Gdy tylko jednak to uczynił, 
Joram szarpnął się w tył.
      - Dlaczego? - spytał Joram z naciskiem. - Czego ode mnie chcesz? Saryon przez 
chwilę wpatrywał się w młodego człowieka, potem na jego wargach pojawił się słaby, 
wymizerowany uśmiech.
      - Joramie, nie chcę od ciebie niczego.
      - A więc powiedz mi, katalisto, co tobą powodowało? I nie karm mnie tą mdłą gadką, 
jakiej używasz, aby udobruchać ludzi takich jak Mosiah. Znam was. Musiałeś mieć jakiś 
powód.
      - Już ci mówiłem - powiedział Saryon cicho, przenosząc wzrok na broń, leżącą na 
ziemi niby jeszcze jedno ciało. - Pomogłem temu... orężowi mroku przyjść na świat. Jestem 
za to odpowiedzialny, przynajmniej częściowo... - dodał, widząc, iż Joram usiłuje coś wtrącić. 
Wzrok Saryona przesunął się z miecza na ciało warloka. - Niestety, zawiodłem. Ten miecz 
rozlał krew i odebrał życie...
      - To ja rozlałem tę krew! To ja odebrałem mu życie! - krzyknął Joram, stając twarzą w 
twarz z katalistą. - Miecz Mroków był tylko narzędziem w moich rękach! Przestań o nim 
mówić, jakby miał w sobie więcej życia niż ja! Saryon nie odpowiedział. Słaniając się ze 
zmęczenia, przystając co chwila, przeszedł po pokrytej piachem posadzce kuźni i klęknął 
obok ciała Blachlocha. Zaciskając zęby, aby powstrzymać falę mdłości, i odwracając 
spojrzenie od okropnej rany w piersi, wyciągnął dłoń i zamknął oczy warloka, nadal 
wytrzeszczone w pełnym przerażenia zdumieniu. Zrobił też, co mógł, żeby zamknąć szeroko 
otwarte usta i nadać twarzy nieboszczyka choć pozór spokoju. Unosząc zimne dłonie byłego 
Wykonawcy, spróbował skrzyżować mu ramiona na piersi, jak nakazywała tradycja, 
przekonał się jednak, iż nie jest w stanie przemóc obrzydzenia. Puścił je więc i pospiesznie 
wstał, powrócił do swego stołu i ociekając zimnym potem, oparł się o blat.
      - Zaniosę ciało do puszczy - powiedział Joram.
      Saryon usłyszał szelest, obejrzał się i zobaczył, że młody człowiek nasuwa warlokowi 
kaptur na twarz i owija zwłoki opończą.
      - Gdy go znajdą, pomyślą, że dopadły go centaury. Duuk-tsarith miałby ulec 
centaurom? - pomyślał Saryon, nie odezwał się jednak ani słowem. I tak zresztą nie miało to 
dla niego żadnego znaczenia. Wyglądając wyczekująco na zewnątrz, spodziewał się 
podświadomie ujrzeć na horyzoncie pierwsze oznaki świtu. Ale księżyc dopiero co zaszedł. 
Niedawno zaledwie minęła pora, w której fala przypływu nocy osiąga swój szczyt. Saryon 
tęsknił za łóżkiem.
      Jakkolwiek było wąskie i twarde, pragnął wyciągnąć się na nim, przykryć głowę 
opończą i może - choć nikłą miał na to nadzieję sen, którego nie dane mu było zaznać 
podczas ostatnich nocy, zakradnie się ku niemu i choć na chwilę obdarzy zapomnieniem.
      - Posłuchaj, katalisto! - Głos Jorama zabrzmiał szorstko. Jedyna osoba, poza mną i 
tobą, która wie coś o Mieczu Mroków, już nie żyje...
      - A więc dlatego go zabiłeś. Joram nie zwrócił na to uwagi.
      - I tak musi pozostać. Podczas gdy ja będę usuwał ciało, ty weź miecz i wracaj do 
aresztu.
      - Strażnicy Blachlocha szukają cię w całej osadzie... - zaprotestował Saryon, 
pamiętając zgiełk i wrzawę, jakie podniosły się, gdy doniósł o zniknięciu Jorama. - W jaki 
sposób zamierzasz...
      - A jak myślisz, jak się tutaj dostałem? W głębi huty jest wyjście na zewnątrz - 
powiedział Joram ze zniecierpliwieniem w głosie. Kowal ponad rok już używał go do 
przemycania z kuźni własnego tajemnego zapasu oręża.
      - Oręża? - spytał niczego nie pojmujący Saryon.
      - Owszem, katalisto. Dni Blachlocha były policzone. Technologowie zamierzali 
podnieść bunt. My jedynie przyspieszyliśmy to, co i tak nastąpiłoby prędzej czy później. Ale 
teraz nie ma to znaczenia! Bierz miecz i wracaj do aresztu. Nikt ci w tym nie przeszkodzi. 
Byłeś przecież z Blachlochem. Jeśli cię zatrzymają, powiedz im, że warlok ruszył moim 
tropem w puszczę. Pospieszył za mną samotnie. Więcej nic nie wiesz.
      - Tak - wymamrotał Saryon. Joram spojrzał na niego i skrzywił się.
      - Czyś ty w ogóle słyszał choć słowo z tego, co mówiłem? - Słyszałem! - ponurym 
głosem odparł Saryon. - I zrobię to, co mówiłeś. Nie mniej niż tobie zależy mi na tym, aby nie 
rozeszła się wieść o tej strasznej broni. - Wstał i spojrzał wprost w twarz młodego człowieka. 
- Musisz ją zniszczyć. Jeśli ty tego nie zrobisz, zrobię to ja.
      Stali obaj naprzeciwko siebie w mroku rozświetlonym jedynie nikłym żarem 
paleniska. Refleks tego, żaru zalśnił w oczach Jorama i na jego wargach, które rozciągnęły się 
w ponurym, zabarwionym czerwienią uśmiechu.
      - Katalisto, a gdyby tak ktoś ofiarował ci Magię? - spytał łagodnie. - „Oto masz, weź 
ją, jest twoja. Nie musisz już dłużej chodzić po ziemi jak zwierzę. Możesz latać. Możesz 
rozkazywać wiatrom. Jeśli zapragniesz, możesz zgasić słońce i postrącać z nieba gwiazdy”. 
Co zrobiłbyś wtedy? Odrzuciłbyś propozycję? Oto jest pytanie - pomyślał Saryon, 
wspominając nagle swego ojca. Ujrzał małego chłopca, unoszącego się nad ziemią w 
ramionach czarodzieja i skopującego z nóżek znienawidzone buciki.
      - To jest moja magia - powiedział Joram, przenosząc spojrzenie na leżący na posadzce 
miecz. - Jutro ruszam do Merilon. Jeśli nalegasz, pójdziesz ze mną. Gdy stanę na bruku 
miasta, które zniszczyło życie moich rodziców i obrabowało mnie z należnych mi praw, ten 
miecz postrąca gwiazdy z nieba i sprawi, iż będę mógł je uchwycić. Nie, nie zniszczę go. - 
Przerwał na chwilę. - Nie zniszczysz go i ty.
      - Dlaczegóż to? - spytał Saryon.
      - Ponieważ pomogłeś go stworzyć - powiedział Joram z twarzą rozświetloną blaskiem 
paleniska. - Ponieważ ty pomagałeś mu przyjść na świat. I ty dałeś mu Życie.
      - Ja... - zaczął Saryon, nie zdołał jednak dokończyć zdania. Był nazbyt zbity z tropu, 
aby szukać prawdy we własnym sercu.
      Joram kiwnął głową z satysfakcją. Odwrócił się i ruszył w kierunku leżącego na ziemi 
trupa, wydając po drodze instrukcje.
      - Owiń miecz w szmaty. Jeśli ktokolwiek cię zatrzyma, powiedz mu, że niesiesz 
dziecko. Martwe dziecko. - Spojrzawszy na bladego i wstrząśniętego katalistę, uśmiechnął 
się. - Twoje dziecko, Saryonie - powiedział. - Twoje i moje.
      Schyliwszy się Joram uniósł ciało warloka w swoich silnych ramionach. Zarzuciwszy 
sobie zwłoki na ramię, zawrócił i ruszył pomiędzy stosami narzędzi, stertami drewna i węgla, 
kierując się w głąb jaskini. Gdy młody człowiek tak kroczył, trup kołysał się okropnie, 
zwisające luźno ręce zaczepiały o różne przedmioty, daremnie czepiając się świata, który 
opuściła już zamieszkująca ciało dusza. Wreszcie Joram zniknął w głębi, zostawiając w kuźni 
samotnego, wpatrującego się w plamę czerni na podłodze Saryona.
      Katalista stał tam tak przez długą chwilę i nie potrafił ruszyć z miejsca. Po jakimś 
czasie doznał przedziwnego uczucia - jakby powoli unosił się nad podłogą, coraz wyżej, by 
wreszcie, cofając się, spojrzeć na samego siebie, stojącego w dole. Unosił się wyżej i wyżej, 
obserwując swoje, wolno podchodzące ku mieczowi ciało. Krążył po rozwijającej się spirali i 
patrząc na siebie z coraz większej odległości, widział, jak zawija miecz w szmaty. Zobaczył 
siebie, jak troskliwie przytula miecz do piersi. Tuląc oręż niczym niemowlę, oglądał samego 
siebie, wychodzącego z kuźni.
      Zamykające się ciężkie dębowe drzwi stłumiły odgłos człapiących kroków katalisty i 
szelest jego habitu. W kuźni ponownie zapanowała cisza, okrywając ją całunem mroku, co 
swym ciężarem wydawał się tłumić nawet blask żaru paleniska. I nagle ciszę rozdarło 
dźwięczne brzęknięcie. Wielkie szczypce ześlizgnęły się z gwoździa, na którym wisiały, i z 
pluskiem wylądowały w konwi wody.
      - A niech mnie! - zaklęły szczypce. - W tych ciemnościach niczego nie widać. A 
konew, oczywiście, musiała być pełna.
      Dźwiękowi wydanemu przez przewracaną konew, po którym nastąpiło bulgotanie 
rozlewającej się po posadzce wody, towarzyszył bogaty zestaw przekleństw Simkina, co 
trwało dopóty, dopóki ten nie wygrzebał się z pobojowiska i nie stanął wreszcie pośrodku 
kuźni, odziany w swe zwykłe, choć teraz nieco przemoczone, barwne wykwintności.
      - No, no - powiedział młody człowiek, wykręcając wodę z bródki i rozglądając się 
dookoła siebie. - Nadzwyczajna sprawa. Nie ubawiłem się tak od czasu, kiedy stary Earl 
Mumsburga wywiesił zbuntowanego kmiotka ponad swoim zamkiem. Uwiązał go za pięty i 
powiesił na silnym wietrze. „Cham chciał wznieść się ponad swój stan”, powiedział mi stary 
filut, gdyśmy patrzyli, jak kmieć trzepoce się w podmuchach wichury. „Teraz już wie, jak to 
jest”.
      Potrząsając głową, podszedł niedbałym krokiem do wilgotnej jeszcze plamy ciemnej 
krwi na piasku, którym wysypana była posadzka kuźni. Skinął dłonią i na ten rozkaz w 
powietrzu pojawił się skrawek pomarańczowego jedwabiu. Opadłszy wolno na ziemię, 
materiał przykrył plamę. Simkin strzelił palcami i jedwab zniknął - wraz z zakrwawionym 
piaskiem.
      - Na honor - mruknął młody człowiek, uśmiechając się marzycielsko - powinniśmy 
mieć w Merilon pyszną zabawę.
      I  Simkin, niczym pasmo dymu, również rozpłynął się w powietrzu.
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      
      OSTATNIA KARTA 
      
      TEGO WIECZORU BISKUP VANYA odwołał proszoną kolację. - Jego 
Świątobliwość jest niedysponowany. - Taką wiadomość poniosły zaproszonym Ariele. 
Dotyczyło to również szwagra Imperatora, który ostatnio bywał zapraszany na kolacje do 
Źródła coraz częściej, w miarę jak gasło zdrowie jego siostry. Każdy z powiadomionych 
wyrażał najwyższą troskę o Biskupa i ogromną wdzięczność za fatygę. Imperator ofiarował 
Yanyi usługi swego osobistego Theldara, z całym szacunkiem jednak nie skorzystano z tej 
propozycji.
      Vanya spożył więc kolację samotnie, myślami tak zaś daleki był od stołu, że mógłby 
zjeść parówki w towarzystwie Magów Pól zamiast smakołyków z pawich języczków i 
ogonów jaszczurczych, których zaledwie pokosztował i nawet nie zauważył, że nie zostały 
należycie dopieczone.
      Zjadłszy kolację i odesławszy zastawę, łyknął nieco koniaku i nastawił się na 
czekanie, dopóki mały księżyc w czasomierzu na biurku nie wzniesie się do zenitu. Czekanie 
nie było trudne, ponieważ umysł Yanyi był tak zajęty, iż Biskup odkrył, że czas upływa 
szybciej, niż się tego spodziewał. Pulchne palce Jego Świątobliwości pełzały nieustannie po 
poręczach fotela, dotykając jakby tej lub tamtej nici sieci intryg, sprawdzając, czy któraś z 
nich nie wymaga wzmocnienia albo naprawy, w razie konieczności zaś zarzucając nowe 
włókna.
      Imperatorowa - mucha, która niedługo już pożyje.
      Jej brat - dziedzic tronu. Jako owad innego rodzaju, wymagał szczególnie rozważnego 
podejścia.
      Imperator - jego zdrowie psychiczne w najlepszych czasach było niepewne, przede 
wszystkim śmierć ukochanej żony i utrata pozycji może spowodować całkowite załamanie.
      Sharakan - inne imperia Thimhallan obserwowały to buntownicze państewko ze 
zbytnią uwagą. Musi zostać zmiażdżone, a jego mieszkańcom należy się bolesna nauczka. 
Równocześnie zaś Czarnoksiężników Dziewiątej Tajemnicy trzeba zetrzeć z powierzchni 
ziemi. Cały plan rysował się tak pięknie... jeszcze tak niedawno.
      Vanya poruszył się niespokojnie i spojrzał na czasomierz. Maleńki księżyc dopiero 
pojawił się na horyzoncie. Biskup sapnął niecierpliwie i nalał sobie kolejną lampkę koniaku.
      Ten chłopiec. Bodaj go szlag trafił. A przy okazji tego postrzelonego katalistę. Czarny 
kamień. Vanya zamknął oczy i wzdrygnął się mimo woli. Znalazł się w niebezpieczeństwie, 
śmiertelnym niebezpieczeństwie. Jeśli ktokolwiek odkryje niewiarygodny błąd, jaki popełnił 
wtedy...
      Vanya ujrzał te chciwe, wpatrzone w niego oczy, oczekujące jego upadku. Oczy Lorda 
Kardynała Merilon, który - jak już plotkowano - nakreślił plany zmian dekoracji komnat 
Biskupa na terenie Źródła. Oczy jego własnego Kardynała, człowieka może i niezbyt 
bystrego, który jednak umiał wspinać się po szczeblach drabiny władzy wolno, ale skutecznie, 
tratując wszystko i wszystkich ośmielających się stanąć mu na drodze. Byli i inni. Czyhający, 
obserwujący go, chciwi...
      Jeśli zwęszą choć ślad jego błędu, rzucą się nań jak gryfy i rozedrą szponami na 
strzępy.
      Niedoczekanie! Vanya zacisnął pulchną dłoń i zmusił się do zachowania spokoju. 
Wszystko przebiegało zgodnie z planem. Przewidział wszystkie ewentualności, nawet te 
nieprawdopodobne.
      Z tą myślą, dostrzegłszy, że księżyc wreszcie zbliżył się do najwyższego punktu 
czasomierza, Biskup dźwignął swe cielsko z fotela i wolnym, równo odmierzanym krokiem 
ruszył ku Komnacie Dyskrecji.
      Ciemność była pusta i milcząca. Żadnego śladu zakłóceń mentalnych. Sadowiąc się 
pośrodku okrągłego pomieszczenia, Vanya pomyślał, że może to być dobrym znakiem. Gdy 
jednak Biskup wysyłał wezwanie swemu słudze, siecią wstrząsnął dreszcz lęku.
      Czekał, a jego palce drgały niczym łapy pająka.
      Mrok był spokojny, zimny i nie odpowiadał na wezwanie.
      Vanya, zaciskając dłonie, wysłał zew raz jeszcze.
      Być może się nie zgłoszę - tak powiedział. Oczywiście, to było do niego podobne, 
mógł się na to zdobyć ten arogancki...
      Vanya zaklął, jego dłonie zacisnęły się na poręczach krzesła, a na czoło wystąpił mu 
pot. Musiał wiedzieć! Sprawa była zbyt poważna! Powinien...
      Tak...
      Dłonie Biskupa rozluźniły uścisk. Vanya przez chwilę zastanawiał się i oceniał 
pomysł ma różne sposoby. Swoją sieć splótł tak, aby była gotowa na wszelkie ewentualności. 
Tę jedną nić zarzucił właściwie nieświadomie. Takie postępowanie cechuje umysły genialne.
      Nieco głębiej zapadając w fotel, Biskup Vanya dotknął myślą kolejnej nici swej sieci, 
wysyłając nagłe wezwanie komuś, o kim wiedział, że mocno go ono zaskoczy.
      
      
      
SPIS TREŚCI 

PROLOG 

Księga pierwsza: PRZEPOWIEDNIA 
      I. Katalista z Merilon
      II. Dar życia 
      III. Sayron 
      IV. Komnata dziewiątej tajemnicy 
      V. Komnata biskupa 
      VI. Merilon 
      VII. Anja 
      VIII. Pogranicze 
      IX. Rytuał 
      X. Gra 
      XI. Gorzki plon wiosny 
      XII. Ucieczka 
      XIII. Kara Sayrona 

Księga druga: BEZDROŻA 
      I. Renegat 
      II. Simkin 
      III. Zaginiony 
      IV. Odnaleziony 
      V. Uczta weselna 
      VI. Bractwo koła 
      VII. Huta 
      VIII. Warlok 
      IX. Eksperyment 
      X. Szpieg 
      
Księga trzecia: NAŁUKA 
      I. Wybierz trzy karty 
      II. Obdarz mnie życiem 
      III. Najazd 
      IV. Więźniowie 
      V. Pokusa 
      VI. Upadek 
      VII. Burza 
      VIII. Wykucie miecza 
      IX. Rozdanie Simkina. 
      X. Układ kart
      XI. Zdrada Sayrona 
      XII. Król mieczów 
      
      OSTATNIA KARTA