minęli?
J
H
-<    Cu

3 2
a. «-2
TT  <H    TO
rr.si.ii.

^ *»
o o
rft     ni     !j
o 7^. S" aa
lUfH.    ¦
ćr
3
c

x
o

t!l*  u^    _»   —*    m    —
3 51-1Ł
lii I?
2.0 ^ ^ S
o
 Ił
?^ (t   O. ~? < ero  5"
izs
MBP Zabrze
nr inw.: K1 - 21746
F 1 IIIp/F

cz
aszki
Profesor Childermass znika. Jedynym kluczem do rozwiązania zagadki jest domek dla lalek - miniaturowa replika pokoju, w którym został zamordowany wuj profesora. Właśnie w tym domku Johnny znajduje tajemniczą maleńką czaszkę. I nieświadomie uwalnia przerażającą moc - śmiertelnie groźną dla świata i dla niego samego...
JOHN BELLAIRS
Klasyk znakomitych baśniowych książek dla dzieci i młodzieży, niezwykle popularny autor kilkudziesięciu bestsellerów, które od lat rozpalają wyobraźnię młodych i starszych czytelników (seria LUIS BARNAVELT: Luis Barnavelt i zegar czarnoksiężnika, Luis Bamavelt i mroczny cień, Luis Barnavelt i pogromca czarownic, Luis Barnavelt i potwór Dzikiego Strumienia, Luis Barnavelt i upiór w operze, Luis Barnavelt i widmo z Muzeum Magii, Luis Barnavelt, list, pierścień i czarodziejka, Luis Barnavelt i duch w lustrze oraz seria JOHNNY DIXON: johnny Dixon i klątwa błękitnego bożka, johnny Dixon, mumia i testament milionera).
Każda przygoda lohnny'ego trzyma w napięciu i zaskakuje. Ale ta to prawdziwy koszmar!
„School Library Journal"
-1. 10.
-, 6 PAŹ, 2003
1
Bestsellery dla młodych czytelników w Wydawnictwie AMBER
JOHN BELLAIRS
Johnny Dixon i klątwa błękitnego bożka Johnny Dixon, mumia i testament milionera
Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
HELEN DUNWOODIE
Duch na luzie Duch na ratunek
ANTHONY HOROWITZ Upiorna szkoła
w przygotowaniu
ELLEN WEISS Shrek
OOHMNY DiX0M
\
JOHN BELLAIRS
8 «*/.
15 rr?f*
 "6 142

12 SIE. 20M 25    2

THE SPELL OFTTHEOSORCERER'S SKULL
Redakcja stylistyczna BEATA SŁAM.
Redakcja technica
IMIKJSKA RMLIOTfifll PUKJMU w Żabom 1
ANDRZEJ WITKÓW
Korekta       , MAGDALENA KWIATKJ EWALUBEREK
Ilustracja na okladd
KI
j
ZN.
NR INVV.
2
PAUL O. ZELINSKY, 1997
I —i
Opracowanie graficzne okładki STUDIO GRAFICZNE WYDAWNICTWA AMBER
Skład WYDAWNICTWO AMBER
OilZ
KSIĘGARNIA IMTERnETOWA WYDAWNICTWA AMBER
Tu znajdziesz informacje o nowościach i wszystkich naszych książkach! Tu kupisz wszystkie nasze książki! http://www.amber.supermedia.pl
Copyright © 1984 by John Beliairs.
Frontispiece copyright © 1984 Edward Gorey, 1984
Ali rights reserved.
For the Polish edition Copyright © 2001 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
ISBN 83-7245-876-6
Dla Iwony, dobrej przyjaciółki
Rozdział 1
Do licha! Co komu po takiej zimie?! W piosenkach śpiewają o śniegowym puchu, dzwoneczkach sań, spacerach po zimowej krainie czarów! Phi! W ogóle nie powinniśmy tu przyjeżdżać!
Był mroźny lutowy wieczór. Płatki śniegu wirowały wokół malowniczych białych domków i dużego, starego zajazdu FitzwiUiam Inn w pięknym małym miasteczku Fitz-william w stanie New Hampshire. Śnieg bielił dachy domów i trawniki prostokątnego parkowego skweru, wokół którego skupiły się zabudowania miasteczka. Białe płatki osiadały na głowach i ramionach dwóch wędrowców, którzy powoli brnęli przez park. Niski rumiany starszy pan, profesor Roderick Childermass, nosił bezkształtny, zniszczony filcowy kapelusz i podniszczony, niezbyt czysty twee-dowy płaszcz. Nos zaczerwienił mu się jak truskawka, twarz okalały nastroszone gęste bokobrody. Ręce wcisnął
głęboko w kieszenie i przytupując ze złością, nie przestawał kląć pod nosem. Obok niego szedł Johnny Dixon, blady chłopiec w okularach, czerwonej czapce z pomponem, niebieskiej kurtce i śniegowcach. Johnny był nieśmiały i niezbyt pewny siebie. Popatrywał na profesora z niepokojem i co jakiś czas otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili rezygnował.
- Zimowy raj, też coś! - parsknął pogardliwie profesor, tocząc wkoło wściekłym spojrzeniem. - Chętnie powiedziałbym coś do słuchu zakutym łbom, które osiedlają się w takiej zapadłej głuszy i skąpiradłom, które rządzą tym stanem i żałują pieniędzy na odśnieżanie i posypywanie dróg piaskiem!
- Panie profesorze! - odezwał się Johnny łagodnie -niech pan się nie denerwuje, bardzo proszę. Wszystko będzie dobrze. Naprawdę, zobaczy pan. Na dzisiejszą noc mamy pokój w zajeździe, a pana samochód już holują do warsztatu. Niech mi pan wierzy, wcale nie jest aż tak źle. Ja tam się bardzo dobrze bawię. Miasteczko jest śliczne i podoba mi się w zajeździe. I lubię jeździć z panem na wycieczki. Proszę się nie martwić.
Profesor rozpogodził się nieco. Spojrzał na chłopca z życzliwym uśmiechem i poklepał go po ramieniu.
- No cóż, skoro ty nie jesteś rozczarowany... - powiedział. - Przepraszam. Poniosło mnie. Ale ile razy pomyślę o tej śliskiej drodze, po której zniosło nas prosto do rowu, ogarnia mnie wściekłość! Chciałem pokazać ci New Hampshire zimą, bo jest takie piękne okryte śniegiem. Dobrze się bawiliśmy, a tu musiał się, psia-kość, wydarzyć ten wypadek!

Profesor zamilkł, obrócił się i spojrzał w stronę ginącego w mroku, dużego zajazdu po przeciwnej stronie parku. Okna budynku połyskiwały żółtawym światłem, a z wysokich kominów snuł się spiralnie dym. We wszystkich domach stojących wokół skweru pozapalano lampy. Śnieg wirował, tworzył białe czapy na płotach, parapetach okien i dachach. Wszystko wyglądało jak urocza, nastrojowa bożonarodzeniowa pocztówka.
- Ach, zresztą... - westchnął profesor. - Może faktycznie nie jest aż tak źle! - Uderzył gwałtowny podmuch wiatru i starszy pan zadrżał. - Brrr! Ależ zimno! Wracajmy do zajazdu. Przed snem napijemy się czegoś ciepłego przy kominku? Co ty na to? Coś mi się zdaje, że gorący poncz albo jedna czy dwie brandy bardzo poprawią
mi humor.
Johnny pokiwał głową i zawrócili. Gdy zbliżali się do zajazdu, usłyszeli warkot silnika. Odwrócili się i zobaczyli furgonetkę z wyciągarką, wynurzającą się powoli z mroku za budynkiem. Holowała wiśniowego pontiaca profesora. Prawy przedni reflektor był zbity, a prawa przednia część błotnika stanowiła pogiętą masę sprasowanej blachy. Obaj spoglądali niewesoło na mijającą ich furgonetkę. Johnny jeszcze raz zerknął z ukosa na profesora, ale ku jego uldze, starszy pan przyjął ten widok
spokojnie.
Johnny bardzo lubił profesora. Poznał go ponad rok temu, kiedy przeprowadził się do dziadków do Duston Heights w stanie Massachusetts. Czuł się wtedy zagubiony i bardzo samotny; jego mama niedawno umarła, a tata, pilot odrzutowca, służył w wojsku. Chociaż mógł
9
głęboko w kieszenie i przytupując ze złością, nie przestawał kląć pod nosem. Obok niego szedł Johnny Dixon, blady chłopiec w okularach, czerwonej czapce z pomponem, niebieskiej kurtce i śniegowcach. Johnny był nieśmiały i niezbyt pewny siebie. Popatrywał na profesora z niepokojem i co jakiś czas otwierał usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili rezygnował.
- Zimowy raj, też coś! - parsknął pogardliwie profesor, tocząc wkoło wściekłym spojrzeniem. - Chętnie powiedziałbym coś do słuchu zakutym łbom, które osiedlają się w takiej zapadłej głuszy i skąpiradłom, które rządzą tym stanem i żałują pieniędzy na odśnieżanie i posypywanie dróg piaskiem!
- Panie profesorze! - odezwał się Johnny łagodnie -niech pan się nie denerwuje, bardzo proszę. Wszystko będzie dobrze. Naprawdę, zobaczy pan. Na dzisiejszą noc mamy pokój w zajeździe, a pana samochód już holują do warsztatu. Niech mi pan wierzy, wcale nie jest aż tak źle. Ja tam się bardzo dobrze bawię. Miasteczko jest śliczne i podoba mi się w zajeździe. I lubię jeździć z panem na wycieczki. Proszę się nie martwić.
Profesor rozpogodził się nieco. Spojrzał na chłopca z życzliwym uśmiechem i poklepał go po ramieniu.
- No cóż, skoro ty nie jesteś rozczarowany... - powiedział. - Przepraszam. Poniosło mnie. Ale ile razy pomyślę o tej śliskiej drodze, po której zniosło nas prosto do rowu, ogarnia mnie wściekłość! Chciałem pokazać ci New Hampshire zimą, bo jest takie piękne okryte śniegiem. Dobrze się bawiliśmy, a tu musiał się, psia-kość, wydarzyć ten wypadek!
Profesor zamilkł, obrócił się i spojrzał w stronę ginącego w mroku, dużego zajazdu po przeciwnej stronie parku. Okna budynku połyskiwały żółtawym światłem, a z wysokich kominów snuł się spiralnie dym. We wszystkich domach stojących wokół skweru pozapalano lampy. Śnieg wirował, tworzył białe czapy na płotach, parapetach okien i dachach. Wszystko wyglądało jak urocza, nastrojowa bożonarodzeniowa pocztówka.
- Ach, zresztą... - westchnął profesor. - Może faktycznie nie jest aż tak źle! - Uderzył gwałtowny podmuch wiatru i starszy pan zadrżał. - Brrr! Ależ zimno! Wracajmy do zajazdu. Przed snem napijemy się czegoś ciepłego przy kominku? Co ty na to? Coś mi się zdaje, że gorący poncz albo jedna czy dwie brandy bardzo poprawią mi humor.
Johnny pokiwał głową i zawrócili. Gdy zbliżali się do zajazdu, usłyszeli warkot silnika. Odwrócili się i zobaczyli furgonetkę z wyciągarką, wynurzającą się powoli z mroku za budynkiem. Holowała wiśniowego pontiaca profesora. Prawy przedni reflektor był zbity, a prawa przednia część błotnika stanowiła pogiętą masę sprasowanej blachy. Obaj spoglądali niewesoło na mijającą ich furgonetkę. Johnny jeszcze raz zerknął z ukosa na profesora, ale ku jego uldze, starszy pan przyjął ten widok spokojnie.
Johnny bardzo lubił profesora. Poznał go ponad rok temu, kiedy przeprowadził się do dziadków do Duston Heights w stanie Massachusetts. Czuł się wtedy zagubiony i bardzo samotny; jego mama niedawno umarła, a tata, pilot odrzutowca, służył w wojsku. Chociaż mógł
już zostać rezerwistą, zaciągnął się na nowo, bo siły powietrzne potrzebowały jego wybitnych umiejętności. Profesor zaprzyjaźnił się z chłopcem, a przyjaźń ta stała się dla Johnny'ego wspaniałym darem; starszy pan grywał z nim w szachy, nauczył go piec ciasteczka i często zabierał na wycieczki. Dyskutowali o wojnie i polityce, a profesor zawsze z uwagą słuchał opinii chłopca. Dla nieśmiałego dzieciaka, który przyzwyczaił się, że dorośli zwykle go ignorują, było to coś niezwykłego. Johnny był dumny ze swojej komitywy z profesorem i chętnie wybaczał przyjacielowi, kiedy ten - od czasu do czasu -dostawał swoich słynnych napadów złego humoru.
Trochę później, tego samego wieczoru, obaj wypoczywali w jednym z salonów na parterze zajazdu. Był to przytulny pokój, z lekko wyblakłym postrzępionym wschodnim dywanem, pełen miękko wyściełanych foteli, kanap i stojących lamp z plisowanymi abażurami. Na kominku trzaskał wesoło ogień, a jego migoczące płomienie oświetlały zakurzone stare obrazy i pozłacany zegar w kształcie banjo, zwieńczony figurką orła z brązu. Profesor siedział przy ogniu w nieco zapadniętym fotelu; zdjął buty, a stopy oparł na niskim podnóżku. Popijał brandy i palił czarno-złotego papierosa Bałkan Sobranie. Oczy miał półprzymknięte, a wyraz jego twarzy mówił wyraźnie, że nareszcie pojednał się ze światem. Johnny stał przy niskim regaliku i oglądał książki. Próbował znaleźć jakąś lekturę do łóżka, bo lubił czytać przed zaśnięciem.
Profesor upił nieco brandy i uśmiechnął się rozanie-lony.
10
- Aaaaach! - westchnął. - Siedzenie i nicnierobienie to jedna z najbardziej niedocenianych życiowych przyjemności. Wiem, że jutro będę musiał zająć się tym nieszczęsnym samochodem, ale teraz za żadne skarby nie ruszyłbym nawet palcem, choćby miał wpaść do...
- Serwus - od strony drzwi odezwał się czyjś przyjazny głos. - Mogę wejść i dołączyć do was, panowie?
Profesor i Johnny obejrzeli się 7^ siebie. W drzwiach stał właściciel zajazdu - mężczyzna na oko sześćdziesięcioletni, o szpakowatych włosach i ogorzałej, pooranej zmarszczkami twarzy. Nosił kraciastą koszulę pod rozciągniętym, rozpiętym wełnianym swetrem, stare wyplamione spodnie robocze i schodzone turystyczne buty. Palił fajkę i skrzyżowawszy ręce na piersi, swobodnie opierał się o framugę.
- Naturalnie, naturalnie. Prosimy do nas! - powiedział profesor i zrobił ręką zapraszający gest. - Mamy dla pana jeszcze jeden fotel tuż przy kominku, no i, przede wszystkim, to przecież pański zajazd! Poznał pan już tego młodego człowieka? Oto Johnny Dixon, towarzysz mojej niefortunnej wyprawy na północ.
Pan Spofford przeszedł przez salon i serdecznie uścisnął dłoń Johnny'ego. Potem zagłębił się w fotelu naprzeciw profesora. Przechylił się do tyłu i, wpatrzywszy w ogień, przez minutę czy dwie pykał fajkę. Widać było, że jest zmęczony, a siedzenie bez ruchu w cieple kominka sprawiało mu ogromną przyjemność.
Po kilku kolejnych minutach milczącej zadumy, pan Spofford zwrócił się do profesora z uśmiechem:
- Czy bez problemu wyciągnięto z rowu pański samochód?
11
Profesor posępnie pokiwał głową.
- Tak. Jutro rano idę do warsztatu tego... no, zapomniałem nazwiska, zobaczyć, czy da się dojechać do domu tą przeklętą kupą złomu. Ale na razie jestem całkiem zadowolony, że sobie tutaj siedzę, cały i zdrów.
- Cieszę się, cieszę się bardzo z takich gości - powiedział pan Spofford uprzejmie. Odchylił się w fotelu i wydmuchnął kłąb dymu w stronę gzymsu kominka. -Z wpisu do rejestru widzę, że musi pan być nauczycielem, panie... panie... - przerwał i uśmiechnął się przepraszająco. - Przepraszam. Wstyd mi się przyznać, ale nie mogłem odczytać pańskiego podpisu. Sam bazgrzę jak kura pazurem, ale gdzie mi do pana! Chilmark czy Chillingsworth, czy jakoś tak...?
Profesor spiorunował pana Spofforda wzrokiem. Wiedział doskonale, że ma paskudny charakter .pisma, ale nie lubił, gdy mu o tym przypominano.
- Nazywam się Childermass - powiedział surowo. -Doktor Roderick Childermass.
To nazwisko wyraźnie wywarło wrażenie na panu Spoffordzie, który aż podniósł dłoń do policzka. W salonie zapadła niezręczna cisza. Johnny, zbity z tropu, patrzył to na jednego, to na drugiego z mężczyzn, nie rozumiejąc, co się właściwie stało.
Profesor odstawił szklaneczkę brandy na stolik koło fotela, zgasił papierosa w popielniczce i splótł dłonie na kolanach.
- Mój drogi panie - zaczął chłodno - w historii naszej rodziny trafiło się kilku zdrajców i renegatów, ale, ogólnie rzecz biorąc, nazwisko Childermass jest stare
12
i poważane. Pewien Childermass walczył w bitwie pod Agincourt, kolejny Childermass razem z paroma innymi baronami zmusił króla Jana do podpisania Wielkiej Karty Swobód. Czy mogę zatem spytać, czemu moje nazwisko tak pana wzburzyło?
Pan Spofford rzucił profesorowi zakłopotane spojrzenie.
- Och, to nie ma nic wspólnego z... z panem. Czy też... czy też z pana rodowym nazwiskiem. Chodzi o to, że... no cóż... Mamy tu zegar, który czasem pokazujemy gościom. Mówi się, że w tym zegarze straszy duch, no i... Tak, zegar jest podpisany nazwiskiem Childermass.
Teraz z kolei profesor otworzył usta ze zdziwienia i kompletnie osłupiał.
-  Dobry Boże! - powiedział powoli, ze zgrozą. -A więc to tutaj trafił ten zegar?!
Na dźwięk słowa „duch" Johnny'emu zabłysły oczy.
-  Hej! - zawołał - naprawdę nawiedza go duch? Czy... czy możemy go zobaczyć? Naprawdę chciałbym... - przerwał, bo zawstydzony zdał sobie sprawę, że może powiedział coś, czego mówić nie powinien.
Właściciel zajazdu spojrzał szybko na chłopca, a potem znów zwrócił się do profesora:
- Pan... coś wie o tym przeklętym zegarze? Chodzi mi o to, z jakiej okazji go zrobiono i dlaczego wygląda tak, a nie inaczej i... i tak dalej?
Profesor westchnął. Podniósł swoją szklaneczkę, okrągłym ruchem zamieszał jej zawartość i pociągnął łyk brandy.
13
- Niestety, wiem - odparł ponuro. - Wiem o tym zegarze aż za wiele. I wcale mnie nie dziwi, że mówi się o nawiedzającym go duchu. Ani trochę nie dziwi. Więc to tutaj trafił! Wielkie nieba! Ukradziono go z rodowej siedziby Childermassów, z naszej starej rezydencji w Ver-mont, podczas włamania, które miało miejsce dziesięć lat temu. - Profesor przerwał i uśmiechnął się krzywo do pana Spofforda. - Zakładam, że nie wspomniałby mi pan o zegarze, gdyby to pan go ukradł. Zechciałby mi pan zatem powiedzieć, jak, u licha, nasz zegar znalazł się tutaj, w pańskim zajeździe?
Pan Spofford wzruszył ramionami.
- Chętnie panu opowiem. Chociaż to dość dziwaczna sprawa. Widzi pan, którejś burzliwej nocy ktoś go porzucił na naszej frontowej werandzie. Kiedy rankiem moja żona wyjrzała przed drzwi, leżał tam, przykryty kawałkiem jutowego worka. Nie było przy nim nic, nawet karteczki. - Pan Spofford zamilkł i wpatrzył się w ogień. - Ktoś chyba chciał się go pozbyć - dodał tajemniczo.
Zapadła krótka cisza. Johnny słyszał jak zegar-banjo tyka, a ogień trzaska. Nagle pan Spofford poderwał się z fotela.
- A zatem, panowie! - powiedział trochę za głośno. - Może obejrzymy to draństwo? Co wy na to?
Johnny powiedział, że owszem, bardzo chciałby zobaczyć zegar; profesor skinął głową. Wyszli z salonu za właścicielem zajazdu, który poprowadził ich przez kilka załamań korytarza, a potem wzdłuż przestronnego holu, który biegł przez cały budynek, od frontowych do tyl-
14
nych drzwi. Po lewej stronie znajdowała się klatka schodowa, a po prawej mieli rząd zamkniętych drzwi. Pan Spofford otworzył ostatnie w głębi holu i zapalił światło. Johnny i profesor znaleźli się w małym, ,zabala-ganionym pomieszczeniu pełnym połamanych, nieużywanych mebli. Były tam połamane krzesła o wyplatanych z trzciny siedzeniach i stoliki, którym brakowało nóg. Pod jedną ze ścian stał masywny warsztat stolarski z przytwierdzonym u jednej krawędzi imadłem, a tuż obok zakurzony stół biblioteczny. Na nim stał zegar.
Jak na zegar szafkowy, był to dość duży okaz; szeroki u podstawy na ponad pól metra, wysoki na metr dwadzieścia. Połyskującą politurą szafkę zegara wykonano z ciemnego drewna o drobnych słojach. Górna połowa zegara bardzo przypominała typowe szafkowe i stołowe zegary, jakie bracia Willard z Massachusetts wytwarzali na początku XIX wieku. Zwieńczenie zegara przypominało kościelny dach obramowany dwiema wieżyczkami z rzeźbionego drewna. Cyferblat wykonano z emaliowanego na biało metalu, z czarnymi cyframi, wskazówki zaś wykuto z brązu w ozdobne, skomplikowane wzory. Na cyferblacie starannie namalowano napis: M. Childer-massfecit i datę 1889. W dolnej części skrzynki takiego zegara za kwadratowymi, oszklonymi drzwiczkami zazwyczaj widzi się wahadło. Tu jednak ujrzeli wnętrze pokoju jak z domku dla lalek. Nadano mu wygląd salonu zamożnego wiktoriańskiego domu z końca XIX wieku. Wszystko zostało bardzo dokładnie odtworzone; kiedy Johnny przykucnął i zajrzał do ginącego w mroku wnętrza skrzynki zegara, zobaczył czerwony turecki
15
dywan na podłodze i owalny zabytkowy stół pokryty zielonym pluszem. Na stole dostrzegł lampę naftową, dwie szklanki i Biblię.
Obok stołu stał staroświecki klubowy fotel, obity czarną skórą. Po lewej był kominek, na jego gzymsie świeczniki i zegar, a pod przeciwległą ścianą niski kredens, na którym stały dwie maleńkie karafki. Nad karafkami, na ścianie, wisiał olejny obraz w złoconej ramie. Przeładowana ozdobami, pokryta czerwonym aksamitem sofa o wygiętej linii oparcia stała pod prawą ścianą, a tuż obok niej lekko uchylały się drzwi, zza których widać było płaszcz i cylinder wiszące na wieszaku w korytarzu. We wnęce po lewej stronie kominka wbudowano półki na książki, a przed nimi stała figurka starszego pana. Miał jedwabistą siwą brodę, czarne ubranie i czarną muszkę. Figurka wyglądała, jakby właśnie chciała zdjąć z półki jakąś książkę.
Johnny i profesor przykucnęli przed zegarem, głowa przy głowie. Spoglądali w głąb miniaturowego pokoju, podziwiając wszystkie jego niezwykłe szczegóły.
- Tam! Spójrzcie tylko na to! - Profesor wskazał coś długim, pożółkłym od tytoniu palcem wskazującym. -Te przedmioty na półkach po lewej stronie kominka. Czy to nie zdumiewające?
Johnny przyjrzał się rzędowi wbudowanych w ścianę półek. Oprócz książek, stały na nich różne bibeloty: maleńkie koszyki z owocami, waga z kompletem odważników, butelka wina i czaszka.
-  Ta czaszka zawsze mnie dziwnie fascynowała -dodał profesor, sięgając palcem jeszcze dalej w głąb
16
skrzynki zegara. - Przywiózł ją z Kalifornii mój stryjeczny dziadek. Przypuszczam, że jest zrobiona z kości słoniowej, chociaż z drugiej strony, może to zwyczajna kość. Tak czy inaczej, to dość niezwykły i przemyślnie wykonany bibelocik, tylko za żadne skarby nie mogę zrozumieć, czemu ojciec zdecydował się umieścić go w tym pokoiku. Przecież miał on stanowić dokładną replikę gabinetu w naszym starym rodzinnym domu w Vermont, a tam nigdy nie było żadnej... Auć!
Profesor, który czubkiem palca przypadkowo musnął miniaturową czaszkę, syknął i raptownie wyrwał rękę ze środka skrzynki.
Johnny przestraszył się.
- Co to? Co się stało?
Profesor z zastanowieniem oglądał palec.
- Hm... Właściwie nic. Tyle, że bardzo dziwnie się poczułem, kiedy dotykałem czaszki. To chyba tylko wyobraźnia; nic złego się nie stało, jak widać.
- Skaleczył się pan, czy co? - spytał pan Spofford, podchodząc bliżej.
-  Nie, nie, nic podobnego - odparł profesor, opędzając się przed nim ruchem dłoni. - Jestem już stary, a po naszych dzisiejszych kłopotach nerwy mam trochę
napięte.
Pan Spofford spojrzał uważnie na profesora i chciał chyba coś powiedzieć, ale rozmyślił się i odwrócił z powrotem w stronę zegara.
- Nie byle co, prawda? - spytał, poklepując bok ciężkiej drewnianej szafki. - Przy okazji, profesorze, mówił pan, że zna człowieka, który zrobił to cacko. Mógłby mi
2 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
17
pan powiedzieć, kto to jest ten cały M. Childermass? Chętnie czegoś się o nim dowiem.
Profesor wyprostował się i spojrzał na pana Spoffor-da.
- Proszę bardzo - odparł sucho. - Skoro pan umiera z ciekawości, opowiem panu. Ten zegar został wykonany ręką mojego ojca, Markusa Childermassa, co zajęło mu pięć lat. Zaczął nad nim pracować wkrótce po śmierci mojego stryjecznego dziadka, Lucjusza J. Childermassa. Figurka ma przedstawiać stryja Lucjusza, który umarł w niewyjaśnionych okolicznościach w tym właśnie pokoju - to znaczy, w pokoju, którego ten jest miniaturową repliką.
Johnny odwrócił się i ze zdziwieniem spojrzał na profesora.
- Nigdy mi pan o tym nie mówił - powiedział z lekkim wyrzutem.
Profesor skrzywił się.
- Sam nie lubię myśleć ani mówić o tej sprawie. Stryja Lucjusza znaleziono martwego wieczorem, drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia. Na dworze szalała śnieżyca. Siedział na tym czarnym skórzanym fotelu, przy owalnym stole. Głowę miał odrzuconą do tyłu, a na twarzy wyraz bezgranicznego przerażenia. Ponadto - i to właśnie jest najdziwniejsze - ludzie, którzy badali jego zwłoki znaleźli w jego ustach i na klapach surduta grudki paskudnie cuchnącej ziemi. Jak to rozumieć, sami powiedzcie?
- Kurczę, dziwna sprawa! - powiedział pan Spofford, drapiąc się po głowie. - Czy kiedykolwiek stwierdzono
18
na co staruszek... ehem, pański stryjeczny dziadek, umarł?
Profesor pokręcił przecząco głową.
- Nie, niestety. Przeprowadzono dochodzenie i ko-roner stwierdził w swoim orzeczeniu: „zgon wywołany nieznanymi czynnikami". Dawniej mówiło się: „śmierć z wyroku boskiego". I faktycznie, wiele osób uważało, że to Bóg wyciągnął dłoń i powołał stryja Lucjusza do siebie. - Profesor westchnął. - Lepszego wyjaśnienia nie znaleziono. Nigdy też nie dowiedziono, żeby ktokolwiek maczał w tym palce.
Pan Spofford zamyślił się. Skrzyżował ramiona na piersi i zmarszczył brwi, a potem szybko spojrzał na zegar.
-1 pana tatuś zaczął pracować nad tym zegarem zaraz po śmierci stryja, tak? Postanowił zrobić coś w rodzaju... pamiątki po nim?
- Chyba można tak powiedzieć - mruknął profesor. - Cokolwiek ojciec zamierzał, ten zegar stal się jego obsesją. Pracował nad nim w każdej wolnej chwili - ponieważ jednak był bardzo zajętym człowiekiem, dużo czasu upłynęło, zanim go ukończył. - Profesor surowo popatrzył na pana Spofforda. - Proszę mi powiedzieć - zapytał - o co chodzi w tej całej gadaninie o duchu w zegarze?
Pan Spofford wyglądał na zaskoczonego i wystraszonego. Roześmiał się, choć jego śmiech nie brzmiał przekonująco - był chrapliwy i wymuszony.
- Och, duch? No cóż, hm... No, to tylko taka historyjka. Wie pan, jak to się zwykle zaczyna. Moja żona
19
miała dziwny sen. Przyśnił jej się ten zegar i... no tak, od tego się zaczęło. Jeszcze jedna z niemądrych fantazji mojej żony, ot i wszystko!
Pan Spofford jeszcze przez chwilę zmuszał się do śmiechu i próbował zachowywać się nonszalancko, ale nie zmylił profesora, który nie cierpiał, kiedy ktoś próbował go zbyć byle czym. Starszy pan spoglądał gniewnie i niechętnie.
- Proszę posłuchać -powiedział ostro, palcem szturchając pana Spofforda w pierś. - Parę minut temu powiedział mi pan, że ten zegar nawiedza duch. Mówił pan wtedy całkiem serio, a teraz nagle próbuje pan obrócić wszystko w żart. Raczy mi pan to wyjaśnić? Nie mam już trzech lat i chciałbym dowiedzieć się, o co tu naprawdę chodzi.
Pan Spofford jednak nie chciał powiedzieć nic więcej. Profesorowi nie pozostało nic innego, jak tylko się pożegnać i pójść spać. Johnny uścisnął rękę pana Spofforda i podziękował mu. Potem on i jego starszy przyjaciel powędrowali na górę do ciepłych, wygodnych łóżek.
W środku nocy Johnny'ego wyrwał z głębokiego snu jakiś stukot. Chłopiec usiadł na łóżku i półprzytomnie potrząsnął głową. Co to za hałas? Spojrzał w lewo i zobaczył pobielone szronem okno. Na zewnątrz wiał silny wiatr, a naga gałąź drzewa uderzała o szybę. Koniec gałęzi wyglądał trochę jak rozczapierzona dłoń, więc Johnny z łatwością wyobraził sobie, że jakieś okropne zwierzę usiłuje dostać się do środka. Zamknął oczy i potrząsnął głową jeszcze raz. Próbował pozbyć się nieprzyjemnych
20
obrazów, jakie przelatywały mu przed oczami. Po chwili rozejrzał się po ciemnym pokoju. Profesor spał w łóżku pod przeciwległą ścianą. Johnny słyszał jego regularne chrapanie. Bezszelestnie wyślizgnął się z łóżka, założył kapcie i szlafrok. Podreptał do drzwi, otworzył je i wyszedł do holu. Było zimno, czuć było przeciąg. Lampka nocna paliła się przyćmionym światłem u szczytu schodów. Johnny, pokonując senność, złapał za poręcz i zaczął schodzić na dół.
Hol na parterze pogrążony był w mroku i było tu jeszcze zimniej niż na piętrze. Lodowate powietrze wnikało przez szczelinę pod frontowymi drzwiami i szczypało chłodem gołe nogi chłopca. Johnny szedł jednak dalej, jak lunatyk, w kierunku warsztatu, w którym trzymano zegar Childermassa. Gdy znalazł się przed ciemnymi drzwiami przystanął i oparł ręce o ich drewnianą powierzchnię, nasłuchując. Ze środka dochodziły szmery i głosy. Tak jakby wewnątrz jacyś ludzie rozprawiali z ożywieniem. Co mówili? Nie dało się rozróżnić słów. Ręka Johnny'ego ruszyła w stronę białej porcelanowej gałki u drzwi. Przekręcił ją, pchnął drzwi i gwałtownie zaczerpnął powietrza.
Rozdział 2
Znalazł się w ciemności, ale nie takiej, jaka zwykle panuje w małym pomieszczeniu bez światła. Otaczał go bezmiar mroku, jakby stał w olbrzymim holu albo w katedrze. Przed nim, niczym okno w ciemnościach nocy, zajaśniało wnętrze oświetlonego pokoju. Był mały i pozornie bardzo odległy, a jednak chłopiec widział każdy jego szczegół. Wyglądał dokładnie jak miniaturowy pokój z zegara, ale był to prawdziwy salon prawdziwego domu, na zewnątrz którego panowała noc. Za oknem w głębi pokoju widać było padający śnieg. Na stoliku paliła się lampa naftowa, a w białym marmurowym kominku płonął ogień.
W pokoju ktoś był. Postać przypominała figurkę z zegara, ale był to żywy człowiek; starszy pan o dystyngowanym wyglądzie, z siwą brodą i w okularach bez oprawek. Spacerował tam i z powrotem przed kominkiem
22
i wyglądał na zmartwionego. Johnny obserwował, jak starszy pan siada w skórzanym fotelu ustawionym obok stołu, bierze do ręki Biblię i zaczyna przerzucać jej strony. Wreszcie znalazł fragment, który go interesował i rozsiadł się wygodniej, pogrążając w lekturze. Johnny słyszał z bardzo daleka upiorne tykanie zegara na kominku i trzask ognia. Starszy pan czytał przez chwilę, ale wkrótce się zmęczył. Zdjął okulary, schował do etui i odłożył na stół. Zdusił ziewnięcie i potarł dłońmi twarz. Potem odchylił głowę do tyłu, splótł dłonie na kolanach i zapadł w drzemkę. Johnny patrzył szeroko rozwartymi oczyma. Krew szumiała mu w uszach i zacisnął dłonie w pięści, ale nie mógł ruszyć się z miejsca. Co się teraz stanie? - myślał.
Nie musiał długo czekać. Kiedy starszy pan zasnął, w pokoju zaszła subtelna zmiana. Płomień lampy naftowej przygasł i zmienił się w niebiesko pełgającą iskierkę. Ogień w kominku zgasł, jakby stłumiła go jakaś niewidzialna siła. I wtedy drzwi w odległym krańcu pokoju zaczęły się otwierać. Światło wpadające od strony korytarza było zimne, blade i migotało niepewnie. Najpierw Johnny widział tylko otwarte drzwi i rozmytą, lekką poświatę. Potem dostrzegł wysoką posępną postać, która powłóczącym krokiem weszła do środka. Światło było słabe i Johnny niewiele mógł zobaczyć, poza tym, że postać ta była przeraźliwie chuda i miała na sobie łachmany. Kiedy tak patrzył, postać zbliżyła się do śpiącego mężczyzny i zatrzymała przed nim. Starszy pan otworzył oczy i podniósł wzrok. Johnny usłyszał jego krzyk. Ten zduszony lament zdawał się dobiegać z bardzo daleka
23
i zmroził krew w żyłach Johnny'ego. Starszy pan osunął się w fotelu, a upiorna groźna postać pochyliła się nad nim. Wyciągnęła długą i chudą dłoń i zakryła nią twarz starszego pana, który zaczął się bronić i wyrywać. Gorączkowo usiłował oderwać straszną rękę, ale jego wysiłki stopniowo słabły i wreszcie opadł bezwładnie na fotel. Cisza. Potem postać oderwała rękę od twarzy starszego pana, jeszcze się przysunęła i spojrzała z bardzo bliska w jego twarz, jakby chcąc się upewnić, że jej ofiara naprawdę nie żyje. Wreszcie wyprostowała się, ruszyła w stronę drzwi i wyszła. Zapadła ciemność, a Johnny znalazł się w ciemnym i zimnym warsztacie, słuchając wiatru, wyjącego i zawodzącego za ścianami starego zajazdu.
Przez długą chwilę przerażony chłopiec kulił się, usiłując przeniknąć mrok szeroko otwartymi oczyma. Próbował zrozumieć, co takiego widział przed chwilą? Wyglądało to jak powtórka morderstwa popełnionego na stryjecznym dziadku profesora Childermassa. Jeśli tak było naprawdę, to kim był morderca? Czy to duch wyssał życie ze starszego pana i dlaczego on, Johnny Dixon, musiał zejść na dół, by być świadkiem tej dziwnej, upiornej sceny? Czy chodzi o to, żeby ostrzec przed czymś profesora? A jeśli tak, to przed czym? Johnny nie potrafił znaleźć odpowiedzi na żadne z tych pytań. Rozglądając się nerwowo w ciemności, zobaczył niewyraźny zarys konturów starego zegara, który górował na stoliku obok warsztatu stolarskiego. Odwrócił się,
24
drżąc, i po omacku zaczął szukać drogi do drzwi. W warsztacie było jednak bardzo ciemno. Idąc na ślepo, Johnny zawadził nogą o krawędź obluzowanej klepki w podłodze i straciwszy równowagę, upadł na stolik, na którym stał zegar Childermassa. Z wnętrza zegara dobiegło dzwonienie kurantów i szczęk maszynerii, a potem - ku swemu ogromnemu przerażeniu - Johnny usłyszał, że coś sturlało się ze stolika i spadło na podłogę. Musiał to być jakiś mały przedmiot, być może jeden z delikatnych mebelków z miniaturowego pokoju w zegarze.
Przepełniony poczuciem winy i zmartwiony, szukając w myślach jakichś słów przeprosin, Johnny ukląkł i zaczął macać rękoma po podłodze. Natrafił palcami na coś małego i okrągłego jak marmurowa kulka. Wstał i podszedł do zegara. Czy nie powinien jednak najpierw zapalić światła, żeby widzieć, co robi? Johnny odwrócił się i zrobił parę niepewnych kroków do drzwi. A potem - co dziwne - zamiast spróbować znaleźć kontakt, złapał za gałkę drzwi, otworzył je i wyszedł do holu.
Kiedy drzwi się za nim zamknęły, Johnny oparł się o ścianę, ciężko dysząc, i otworzył dłoń. Światło w korytarzu było słabe, ale dostrzegł, że w dłoni trzyma czaszkę! Zafascynowany Johnny obracał niesamowity przedmiot w dłoni, po czym nagłym ruchem schował czaszkę głęboko do kieszeni płaszcza kąpielowego i podreptał korytarzem z powrotem na górę.
Tej nocy Johnny nie zdołał już zasnąć. Kręcił się, przewracał z boku na bok i spoglądał nerwowo na
25
drzwi sypialni. Gdyby nagle zaczęły się otwierać, był pewien, że oszalałby ze strachu. Drzwi jednak pozostały zamknięte, a Johnny leżał, martwiąc się i słuchając wiatru. Myślał o tym, co zobaczył i o maleńkiej jak zabawka czaszce, którą ukradł. Leżała teraz w kieszeni jego sztruksowych spodni. Czemu nie odłożył jej na miejsce? Johnny sam tego nie rozumiał, ale wiedział jedno; kiedy nadejdzie świt, chętnie na nią spojrzy jeszcze raz.
Późnym rankiem Johnny i profesor zeszli na dół do jadalni na wspaniałe, odppwiednie na zimową porę śniadanie: naleśniki, kiełbaski i gorącą kawę. Johnny nie miał jednak apetytu. Był kompletnie wyczerpany. Miał rozpaloną twarz i ciemne cienie pod oczami.
- Johnie, wyglądasz okropnie. Co się, u licha, dzieje? Moje chrapanie nie dało ci spać? - zaczął pytać zaniepokojony profesor.
Johnny odłożył na talerz kawałek kiełbaski, którym się bezmyślnie bawił i spojrzał na profesora zmęczonym wzrokiem. Zdał sobie sprawę, że powinien opowiedzieć przyjacielowi, co zaszło ostatniej nocy. Byłaby to dziwna i niewiarygodna opowieść, ale nie wątpił, że profesor by mu uwierzył, a jemu samemu spadłby wielki kamień z serca. Johnny nerwowo wsunął dłoń do prawej kieszeni spodni. Obrócił w palcach kościaną czaszkę i otworzył usta, gdy nagle zdarzyło się coś niespodziewanego. Przekonał się, że nie może wydusić ani słowa! Broda mu zadrżała, w piersi poczuł ból, jakby całe ciało ścisnęła mu żelazna obręcz, którą ktoś coraz mocniej zaciskał. Wreszcie poddał się. Wyczerpany osunął się na krzesło.
26

Pot spływał mu po twarzy i czuł, że ze strachu zaraz zwariuje.
Profesor osłupiał.
- Na litość boską, Johnie! - zawołał. - Co ci jest?! Jak ty wyglądasz! Chcesz, żebym wezwał lekarza? Jak ci pomóc?
Johnny nie miał pojęcia, co powiedzieć. Nie wiedział nawet, czy w ogóle zdoła wydać z siebie jakakolwiek dźwięk. Ból w piersi jednak po chwili minął i zaczynał oddychać swobodniej. Poczuł się lepiej, kiedy przestał próbować opowiedzieć profesorowi o ujrzanej wizji. Johnny, ku swemu przerażeniu zrozumiał, że musi poddać się temu zaklęciu - czy cokolwiek to było - które na niego rzucono.
- Ja... Chyba mam zgagę, czy coś... - wyszeptał słabo. Zamknął oczy, wyjął chusteczkę i wytarł nią czoło. - Przepraszam... przepraszam, że pana przestraszyłem - dodał.
Profesor nadal był zaniepokojony. Kiedyś w wojsku widywał przypadki zatrucia pokarmowego i wiedział, że mogą doprowadzić nawet do śmierci. Gotów był iść do kuchni i poważnie nagadać kucharzowi, ale Johnny upierał się, że nic mu nie jest. W końcu obaj znów zajęli się śniadaniem.
Po dłuższej chwili niezręcznego milczenia, Johnny odezwał się:
-Jak tam samochód? Jest... Jest kompletnie rozbity, czy możemy nim wracać do domu?
Profesor zrobił kwaśną minę.
- A tak, mój samochód! No cóż, poszedłem do warsztatu Finsterwalda przed śniadaniem i powiedzieli mi tam,
27
że dowlokę się nim jakoś do domu. Wspomnieli, że mogę dostać mandat za brak jednego przedniego światła, ale biorąc pod uwagę ile jednoocznych samochodów widziałem na drogach w zeszłym roku, naprawdę się zdenerwuję, jeżeli zatrzyma mnie policja. Tak, da się nim jeździć... Ale rachunek za odholowanie go, i tak dalej, nie podoba mi się wcale a wcale! Niestety, chyba trzeba go będzie zapłacić...
Profesor przerwał. Nachylił się do przodu i spojrzał surowo na Johnny'ego/
- Jesteś pewien, że nic ci nie dolega? Podczas tej wycieczki jesteś pod moją opieką i czułbym się fatalnie, gdyby coś ci się stało. Proszę, bądź ze mną szczery. Jeżeli czujesz się źle, pójdziemy do lekarza.
W tym momencie Johnny naprawdę się zdenerwował. Nie chciał, żeby ktokolwiek go badał. Zacisnął zęby, uśmiechnął się, miał nadzieję, uspokajająco i zmusił się do zjedzenia paru kęsów naleśnika z syropem.
- Nie, nic mi nie jest - powiedział, żując powoli jedzenie. - Nie mówmy już o tym, dobrze?
Kiedy skończyli posiłek, profesor poszedł do recepcji uregulować rachunek, a Johnny udał się do sypialni po walizki. Potem obaj wybrali się na krótką przechadzkę do warsztatu Finsterwalda, żeby odebrać biednego, poturbowanego pontiaca i ruszyć wreszcie do domu.
Minął miesiąc. Śnieg zaczął się topić, lód na rzece Merrimack popękał i spłynął do morza. Marcowe wiatry
28
zawodziły wśród drzew, a dzieci zaczęły grać w bejsbol na błotnistych nieużytkach. Życie Johnny'ego Dixona biegło zwyczajnym trybem. Odrabiał lekcje, oglądał telewizję i spotykał się ze swoim przyjacielem, Fergiem. Pomagał dziadkowi wymiatać popiół z pieca i zgrabiać resztki przegniłych liści, które leżały jeszcze od zeszłej jesieni. Odwiedzał profesora, próbował jego smakowitych ciast i grał z nim w szachy i trik-traka. Cały czas jednak gdzieś w głębi ducha doskwierało mu wspomnienie tamtej niesamowitej sceny, która rozegrała się przed jego oczami w mrocznym warsztacie w zajeździe Fitz-william Inn. Kilka razy zbierał się na odwagę, by opowiedzieć profesorowi, co się tam zdarzyło, ale za każdym razem ściskał mu pierś ten sam ból i dopadał go głęboki, trudny do nazwania lęk, co wystarczyło, żeby zniechęcić go do zwierzeń. Oczywiście, mógłby spróbować opowiedzieć o tym przeżyciu komuś innemu, ale cały ten incydent napawał go nieopisanym lękiem. Tak jakby zrobił coś okropnego, do czego wstyd się potem przyznać. Tak więc Johnny nie wspomniał ani słowem o tamtej zimnej i wietrznej lutowej nocy. Nie powiedział nic dziadkowi, babci, Fergiemu ani nikomu na świecie.
Nikt też nie wiedział o czaszce. Co ciekawe, Johnny czuł, że musi chronić ten bibelocik i strzec go przed uszkodzeniem. Przez jakiś czas nosił czaszkę w kieszeni spodni, ale zaczął się denerwować, że mu wypadnie przez dziurę albo porysują ją klucze do domu czy monety. Włożył więc czaszkę do starej, niebieskiej koperty od zegarka z zatrzaskiwanym wieczkiem i ukrył ją pod
29
koszulkami w górnej szufladzie bieliźniarki. Od czasu do czasu nachodziły go wyrzuty sumienia i czuł się winny, że zatrzymał tę czaszkę. Czy nie powinien opakować jej i odesłać z powrotem do zajazdu Fitzwilliam Inn? Mógł to zrobić anonimowo i w ten sposób uniknąć kłopotów. Ale z drugiej strony, mówił sobie, czaszki przynoszą szczęście. Pamiętał historię opowiedzianą mu przez profesora: w meksykańskich wioskach w czasie świąt ludzie robią słodycze w kształcie czaszek i zjadają je na szczęście. A kiedy się nad tym dłużej zastanawiał, pomyślał, że być może to czaszka uratowała go przed strasznym losem. Wspominał złowrogą ciemną postać ujrzaną w tamtej wizji. Co by się stało, gdyby ta postać rzuciła się na niego? Mogłoby do tego dojść, gdyby czaszka akurat nie wypadła z miniaturowego pokoju i nie wylądowała u jego stóp. Może w tym nawiedzonym zegarze kryła się jakaś życzliwa siła, która chciała mu powiedzieć: „Proszę, weź ten talizman - będzie cię chronił przed złem".
Rozumując w ten sposób, Johnny ciągle dochodził do jednego wniosku - lepiej zatrzymać czaszkę i ukryć ją w bezpiecznym miejscu.
Pewnego czwartkowego wieczoru pod koniec marca Johnny i jego przyjaciel, Fergie, odrabiali lekcje w ba-wialni domu Dixonów. Chodzili do różnych szkół, w różnych częściach miasta, ale obaj uczyli się łaciny, i w tej właśnie chwili wkuwali odmianę zaimka wskazującego hic, haec, hoc. Hic, haec, hoc znaczy po prostu: „ten, ta, to", ale ma mnóstwo form i jeśli chce się zaliczyć łacinę na poziomie podstawowym, trzeba je wszystkie spamię-
30
tać. Fergie był to chudy, niezgrabny chłopiec o ciemnej karnacji, czarnych, przetłuszczonych, kręconych włosach i długim, nieco przypłaszczonym nosie, o wielkich uszach i pociągłej twarzy. W tej chwili usiłował przebrnąć przez swoje hic, haec, hoc i nie pomylić się.
- Hic, haec, hoc - zaczął Fergie - huius, hupus, huius; huk, huk, huk; hunc, hanc, hoc...
Głos Fergiego załamał się i chłopiec zaczął chichotać, jak zawsze, kiedy zbyt wiele razy musiał powtarzać te niemądre słowa. Zdusił śmiech i próbował dalej:
- Hoc, hac, hoc. Hi, hae, haec; horum, harum...
Tu już nie wytrzymał, przerwał i zaczął śmiać się bez opamiętania.
Zazwyczaj, kiedy zdarzało się coś takiego, Johnny również wybuchał śmiechem. Tym razem jednak się rozzłościł. Twarz mu poczerwieniała i z trzaskiem zamknął książkę.
-  Och, uspokój się, Fergie! - krzyknął. - Przestaniesz wreszcie? Mamy jeszcze masę roboty!
Fergie był tak zaskoczony wybuchem Johnny'ego, że przestał chichotać. Patrzył na przyjaciela z otwartymi szeroko ustami. Co się, u licha, stało z jego najlepszym kumplem?
- Hej - powiedział łagodnym, niepewnym tonem -Johnny, bracie, co ci jest? No, przecież nie ma czym się tak przejmować! To tylko głupi test z łaciny, a ty na pewno sobie poradzisz śpiewająco, jak zawsze zresztą. No więc, czemu się tak wściekasz, hę?
Johnny odłożył książkę, otarł twarz ręką i potrząsnął głową. Czasami człowiek bywa w fatalnym nastroju
31
i sam o tym nie wie, póki kogoś nie zaatakuje. Tak właśnie miała się rzecz z Johnnym tego dnia. I to wcale nie był zwyczajny zły humor. Przez cały dzień prześladowały go złowrogie przeczucia. Miał silne wrażenie, że coś złego stanie się komuś z jego bliskich. Martwił się tym i zadręczał, i dlatego w tym momencie był taki rozdrażniony. Czuł się jak ktoś, kto czeka, kiedy nad jego głową rozpęta się burza z piorunami.
-  Przepraszam... Fergie, naprawdę mi przykro -wyjąkał. - Nie wiem, co się ze mną dzieje. Cały dzień się martwię. Wciąż mi się wydaje, że może się zdarzyć coś naprawdę okropnego.
- Na przykład, że wejdziesz na gwóźdź i zachorujesz na tężec? - spytał Fergie, szczerząc zęby. Wiedział, że Johnny strasznie się boi tężca i bardzo go to bawiło.
Johnny pokręcił przecząco głową.
- Nie - odparł smutno - to nie dotyczy mnie. Coś złego stanie się komuś, kogo znam, na przykład tobie, albo babci, dziadkowi czy profesorowi. Nie wiem czemu mam to przeklęte uczucie. Tak jest, i tyle.
Fergie sceptycznie zmarszczył brwi. Był bardzo rozsądnym chłopcem, a przynajmniej starał się takim być. Pod pewnymi względami był równie przesądny, jak Johnny, lecz próbował nie przyznawać się do tego. Zawsze twierdził, że wierzy w naukę i nagie niezbite fakty.
-  Pewnie po prostu się przeziębiłeś - powiedział i wzruszył ramionami. - Mój wuj Harvey zawsze twierdził, że umrze w nocy, podczas snu. I nic z tego - zginął w wypadku samochodowym. Nie można wierzyć w dziwaczne przeczucia, jakie człowiek czasami miewa.
32
- Może i nie - odparł Johnny. Skrzywił się i zagryzł wargę, po czym dodał: - Mimo wszystko, chciałbym wiedzieć, czemu tak się czuję...
Głos Johnny'ego zamarł; chłopiec zaczął rozglądać się wkoło, a po chwili wyjrzał przez duże wykuszowe okno. Po przeciwnej stronie ulicy stał dom profesora, przestronna piętrowa budowla, trochę przypominająca stodołę. Na parterze paliły się światła, ale okna na górze były ciemne, tylko w jednym świecił pomarańczowy lampion z wydrążonej jak upiorna maska dyni.
Johnny nie posiadał się ze zdumienia.
- Hej! - zawołał, trącając Fergiego w ramię. - Spójrz na to!
Fergie popatrzył w okno, odwrócił się, po czym znów się obejrzał. Potem cicho i przeciągle zagwizdał.
-  No ładnie! - powiedział, potrząsając głową ze zdziwienia. - Ten twój koleś profesor chyba kompletnie zwariował! Pośpieszył się ze świętem Halloween tylko o jakieś siedem miesięcy! Rany Julek! Co o tym myślisz?
Johnny nie wiedział, co ma myśleć. Ale znów go opanowało złe przeczucie, jeszcze silniejsze niż przedtem. To prawda, że profesor miał zwariowane poczucie humoru, ale robienie lampionów z dyni w marcu... No cóż, to po prostu do niego nie pasowało. Przez dłuższą chwilę Johnny stał i patrzył przez okno, a szczerząca zęby, pomarańczowa maska świeciła w ciemnościach. Potem - niechętnie - wrócił z Fergiem do łaciny.
Johnny tego wieczoru wiele rozmyślał o lampionie z dy-,edy Fergie poszedł do domu, zaczął się zastanawiać,
ixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika

33
czy nie powinien odwiedzić profesora i sprawdzić, czy wszystko jest w porządku. Powtarzał sobie jednak, że to niezbyt dobry pomysł. Niby dlaczego coś miałoby być nie w porządku? Jeżeli profesor ma ochotę Trobić w marcu lampiony z dyni, to jego sprawa. I nie musi to oznaczać, że zwariował, ani że ma zamiar powiesić się na żyrandolu w jadalni. Profesor był dziwakiem, a dziwacy robią czasem osobliwe, nieprzewidywalne rzeczy. A jednak... Johnny'emu kołatało się po głowie wiele różnych „a jednak", kiedy późnym wieczorem kładł się spać.
Następnego ranka, wychodząc do szkoły, Johnny zobaczył, że samochód profesora rusza z podjazdu. Starszy pan jechał pewnie do Haggstrum College, gdzie wykładał historię. Nagle dopadła Johnny'ego myśl, że powinien podejść do profesora i zapytać go o lampion, by przekonać się, jak zareaguje. Szybko zbiegł po schodach i wypadł na ulicę. Zaczekał, aż wypluwając kłęby spalin, samochód profesora podjedzie bliżej. Zastukał palcami w szybę, żeby profesor go zauważył. Samochód zatrzymał się. Kiedy tylko profesor zobaczył, że to Johnny, uśmiechnął się szeroko i opuścił szybę.
- Dzień dobry, Johnie! - powiedział z nieco zmęczonym uśmiechem. -Jak widzisz, wybieram się do tej wspaniałej świątyni nauki, w której próbuję wbijać idee w tępe głowy. Podwieźć cię do szkoły?
Johnny powiedział, że tak, bardzo chętnie, ale najpierw chciałby profesora o coś zapytać.
- Och, doprawdy? - rzucił profesor sucho. - Chciałbyś dowiedzieć się czegoś o torturach stosowanych
34
w szesnastowiecznej Anglii? Albo iloma uderzeniami topora ścięto głowę księciu Monmouth? Coś w tym rodzaju?
Johnny roześmiał się.
- Nie. Chciałem tylko zapytać, po co zrobił pan lampion z dyni na Halloween, skoro mamy dopiero marzec?
Profesor ze zdumienia otworzył usta. Wyglądał na kompletnie zaskoczonego.
- Chcesz wiedzieć, po co zrobiłem co?
Teraz z kolei Johnny się zdziwił. Nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Oczywiście, profesor mógł sobie żartować, ale wcale na to nie wyglądało.
-Ja... No... chodzi mi o t-ten 1-lampion, który stał u p-pana wczoraj w oknie na p-piętrze - powiedział Johnny. Kiedy był zmieszany lub zdumiony, często się jąkał.
Profesor nie odrywał od niego wzroku.
- Mój miły przyjacielu - powiedział - albo wypróbo-wujesz na mnie jakiś dziwaczny żarcik, albo potrzebne ci są nowe okulary! Ja nawet w Halloween nie robię lampionów z dyni! Sprowadza to tylko zachłanne na słodycze dzieciaki, a ja nie znoszę tej głupiej łobuzerii! Naprawdę nie mam pojęcia, o czym ty właściwie mówisz. Jesteś pewien, że to nie było odbicie księżyca w szybie? Albo może moja lampa przy łóżku? Ma czerwonawy abażur. Jeśli pozwolisz, lepiej ruszajmy w drogę, inaczej spóźnisz się do szkoły. Wskakuj do środka.
Johnny parę razy otworzył i zamknął usta, ale nie przychodziła mu do głowy żadna odpowiedź. Westchnął cicho, obszedł samochód i wsiadł. Podczas jazdy wpatrywał się
35
bezmyślnie w deskę rozdzielczą. Był oszołomiony. Czyżby zaczął tracić rozum? Nie, to niemożliwe, bo Fergie też widział lampion. Z przykrością pomyślał, że możliwe jest jeszcze inne wyjaśnienie: to profesor mógł zacząć tracić rozum. Johnny słyszał, że starsi ludzie tracą pamięć i robią dziwne rzeczy; zapominają twarze, nazwiska i fakty dotyczące osób, które znali przez całe życie. Ale profesor nie zachowywał się jak ktoś, kto ma nierówno pod sufitem - był, jak zwykle, drażliwym, ale bardzo sympatycznym starszym panem. Wszystko to było bardzo dziwne. Johnny znów zapragnął opowiedzieć profesorowi o swojej wizji, śnie, czy czymkolwiek to było, ujrzanej w zajeździe Fitzwilliam Inn. Już zamierzał zacząć swoją opowieść, gdy nagle znów poczuł ten sam brak oddechu i ucisk w piersi. Zdecydował, że do chwili, kiedy będzie musiał wysiąść z samochodu, lepiej zająć myśli czym innym.
Wieczorem po szkole Johnny i Fergie poszli do kina, jak to mieli w zwyczaju w piątkowe popołudnia, niezależnie czy było ładnie, czy brzydko, czy szedł dobry, czy zły film. Tego dnia trafił im się naprawdę znakomity, pełen napięcia film o piratach. Zawsze siadali w pierwszych rzędach, wcinali popcorn i robili różne dowcipne uwagi, dopóki ktoś z obsługi nie przychodził i nie kazał im się uspokoić, o ile nie chcą wylecieć za drzwi. Po filmie, wędrując przez ciemne wietrzne ulice, Fergie i Johnny rozmawiali o profesorze i o tajemniczym lampionie.
- ...i on twierdzi, że nigdy w życiu nie zrobił żadnego lampionu, i naprawdę się naburmuszył i prawie obraził, kiedy powiedziałem, że go zrobił - mówił Johnny,
36
kiedy stali na rogu ulicy, czekając na zmianę świateł. -Ale przecież ty też go widziałeś, prawda?
-  Taaaa... Chyba tak - odparł Fergie niepewnie. Zmarszczył nos, jakby poczuł jakiś nieprzyjemny zapach. Fergie lubił tajemnice, ale wolał, żeby miały jasne, rozsądne rozwiązania. - No pewnie, lampion z dyni tam stał - dodał, kiedy światło się zmieniło. - I powiem ci, jak to się stało: stary wariat trochę sobie popił i wydrążył lampion, a kiedy go o to zapytałeś, zawstydził się i próbował wykpić kłamstwem. Jak ci się podoba takie wyjaśnienie, hm?
Johnny spojrzał na Fergiego z urazą. Bardzo lubił profesora i nie chciał słuchać, jak ktokolwiek nazywa go „starym wariatem". No i, prawdę mówiąc, wyjaśnienie Fergiego wcale go nie przekonało.
- Profesor nigdy się nie upija - powiedział Johnny, marszcząc brwi. - A poza tym, kiedy go spytałem o lampion, wcale nie był zmieszany. Ani trochę! Popatrzył na mnie, jakbym się z choinki urwał. Jakby nigdy w życiu nie słyszał czegoś równie głupiego.
Fergie przystanął i podniósł z chodnika kamień. Rzucił go przez ulicę. Kamień głośno uderzył i odbił się od hydrantu.
- Może jest po prostu dobrym aktorem - powiedział Fergie, który potrafił być równie uparty jak Johnny, kiedy uważał, że ma rację.
- Nie jest aż tak dobrym - mruknął Johnny, wciskając dłonie głęboko w kieszenie kurtki.
- W takim razie, co to było, do diabła?! - zawołał Fergie niecierpliwie. - Miraż, taki jak na pustyni? Coś
37
przecież widzieliśmy i to musiało być prawdziwe! Nie wmawiaj mi, że zobaczyliśmy ducha. To następna rzecz, którą mi zaraz powiesz!
Zapadło milczenie. Chłopcy szli dalej, w zamyśleniu wpatrując się w chodnik. Minęli dwie przecznice, a potem doszli do mostu przy ulicy Głównej. Fergie mieszkał po drugiej stronie rzeki, w Cranbrook.
Fergie spojrzał naJohnny'ego nieśmiało. Chciał, żeby dalej byli przyjaciółmi, ale zaczynał się obawiać, że uraził uczucia kolegi, twierdząc, że jego pomysły są głupie.
- Słuchaj - powiedział pośpiesznie - muszę już iść, ale możemy pogadać o tym później. Może uda nam się odkryć, co to naprawdę było.
- Taaa, może - mruknął Johnny. Chciał zostać sam i wszystko sobie jeszcze przemyśleć. - Do zobaczenia.
Fergie odwrócił się i odszedł, znikając w ciemności. Johnny poszedł ulicą Główną i zaczął wspinać się na strome wzgórze do domu. Wiatr ustąpił i zapadła cicha noc. Na górze, po prawej stronie, w mroku majaczył ciemny zarys domu profesora. Johnny podniósł głowę i stanął jak wryty. Z okna na piętrze szczerzył do niego zęby lampion z wydrążonej dyni.
Strach chwycił Johnny'ego za serce. Powiedział sobie, że zachowuje się niemądrze, że to jakiś żart profesora. Przez długą chwilę stal i patrzył jak zahipnotyzowany na wyszczerzoną, niesamowitą maskę. Potem nagle podjął decyzję. Musi dowiedzieć się, co się tutaj dzieje. Pobiegł ulicą i przeszedł przez przerwę w żywopłocie okalającym frontową część ogrodu profesora. Niespokojnie popatrzył na okna domu. Lampion świecił w oknie
38
na górze, ale na parterze było ciemno. Widział, że paliło się też światło w oknie nad werandą - tam mieścił się gabinet profesora. Starszy pan siadywał tam często wieczorami.
Johnny ostrożnie skradał się w kierunku domu. Szyszki i gałązki trzaskały mu pod stopami. Potknął się
0 konar, ale wyprostował się i ruszył dalej. Zobaczył, że na tylnej werandzie pali się światło i zapalona jest również lampa w kuchni. Przystanął. Dlaczego jest taki zdenerwowany? Krew szumiała mu w skroniach i spodziewał się, że w każdej chwili coś okropnego rzuci się na niego nie wiadomo skąd. Ale nic się nie stało, więc podszedł bliżej do tylnej werandy. Spróbował otworzyć siatkowe drzwi. Nie były zamknięte. Kuchnia profesora była jak zwykle zabałaganiona, w zlewie piętrzyły się brudne naczynia. Na kuchence stał rondelek z czymś czarnym
1 spalonym, a na stole rozsypana była mąka. Staroświecki zegar Waterbury tykał cicho na półce nad stojakiem do przypraw.
- Halo! - zawołał Johnny, przykładając dłonie do ust. - Panie profesorze! Jest pan tu?
Żadnej odpowiedzi. Johnny poczuł się głupio. Nie powinien w ten sposób zakradać się do domu przyjaciela. Ale po prostu musiał dowiedzieć się, skąd wziął się ten lampion. Ponadto, z powodów, których nie umiał wyjaśnić, zaczynał coraz bardziej bać się, że coś złego mogło spotkać profesora Childermassa.
Johnny przeszedł się po parterze domu, zaglądając do pustych pokoi i wołając profesora. Przy schodach przystanął. Czy powinien wejść na górę? Może profesor wyszedł
39
przecież widzieliśmy i to musiało być prawdziwe! Nie wmawiaj mi, że zobaczyliśmy ducha. To następna rzecz, którą mi zaraz powiesz!
Zapadło milczenie. Chłopcy szli dalej, w zamyśleniu wpatrując się w chodnik. Minęli dwie przecznice,^ a potem doszli do mostu przy ulicy Głównej. Fergie mieszkał po drugiej stronie rzeki, w Cranbrook.
Fergie spojrzał najohnny'ego nieśmiało. Chciał, żeby dalej byli przyjaciółmi, ale zaczynał się obawiać, że uraził uczucia kolegi, twierdząc, że jego pomysły są głupie.
- Słuchaj - powiedział pośpiesznie - muszę już iść, ale możemy pogadać o tym później. Może uda nam się odkryć, co to naprawdę było.
- Taaa, może - mruknął Johnny. Chciał zostać sam i wszystko sobie jeszcze przemyśleć. - Do zobaczenia.
Fergie odwrócił się i odszedł, znikając w ciemności. Johnny poszedł ulicą Główną i zaczął wspinać się na strome wzgórze do domu. Wiatr ustąpił i zapadła cicha noc. Na górze, po prawej stronie, w mroku majaczył ciemny zarys domu profesora. Johnny podniósł głowę i stanął jak wryty. Z okna na piętrze szczerzył do niego zęby lampion z wydrążonej dyni.
Strach chwycił Johnny'ego za serce. Powiedział sobie, że zachowuje się niemądrze, że to jakiś żart profesora. Przez długą chwilę stał i patrzył jak zahipnotyzowany na wyszczerzoną, niesamowitą maskę. Potem nagle podjął decyzję. Musi dowiedzieć się, co się tutaj dzieje. Pobiegł ulicą i przeszedł przez przerwę w żywopłocie okalającym frontową część ogrodu profesora. Niespokojnie popatrzył na okna domu. Lampion świecił w oknie
38
na górze, ale na parterze było ciemno. Widział, że paliło się też światło w oknie nad werandą - tam mieścił się gabinet profesora. Starszy pan siadywał tam często wieczorami.
Johnny ostrożnie skradał się w kierunku domu. Szyszki i gałązki trzaskały mu pod stopami. Potknął się
0 konar, ale wyprostował się i ruszył dalej. Zobaczył, że na tylnej werandzie pali się światło i zapalona jest również lampa w kuchni. Przystanął. Dlaczego jest taki zdenerwowany? Krew szumiała mu w skroniach i spodziewał się, że w każdej chwili coś okropnego rzuci się na niego nie wiadomo skąd. Ale nic się nie stało, więc podszedł bliżej do tylnej werandy. Spróbował otworzyć siatkowe drzwi. Nie były zamknięte. Kuchnia profesora była jak zwykle zabałaganiona, w zlewie piętrzyły się brudne naczynia. Na kuchence stał rondelek z czymś czarnym
1 spalonym, a na stole rozsypana była mąka. Staroświecki zegar Waterbury tykał cicho na półce nad stojakiem do przypraw.
- Halo! - zawołał Johnny, przykładając dłonie do ust. - Panie profesorze! Jest pan tu?
Żadnej odpowiedzi. Johnny poczuł się głupio. Nie powinien w ten sposób zakradać się do domu przyjaciela. Ale po prostu musiał dowiedzieć się, skąd wziął się ten lampion. Ponadto, z powodów, których nie umiał wyjaśnić, zaczynał coraz bardziej bać się, że coś złego mogło spotkać profesora Childermassa.
Johnny przeszedł się po parterze domu, zaglądając do pustych pokoi i wołając profesora. Przy schodach przystanął. Czy powinien wejść na górę? Może profesor wyszedł
39
"'WKęJm
tylko na wieczorną przechadzkę? Może wróci lada moment? Albo jest na górze w swoim gabinecie, poprawia prace lub czyta? Johnny zacisnął zęby.
Najpierw jeszcze jedna próba. Przez złożone dłonie Johnny zawołał na cały głos:
- Hej! Profesorze! Jest pan w domu?!
Znów żadnej odpowiedzi. Johnny zdecydował się wreszcie, zacisnął dłonie w pięści i wszedł na schody. Na górze zatrzymał się jeszcze na chwilę, a potem ruszył do gabinetu profesora. Drzwi były uchylone, a na biurku paliła się lampa. Wszystko wyglądało zupełnie normalnie. Biurko profesora zarzucone było niebieskimi zeszytami prac egzaminacyjnych, a w jego rogu wypchana sowa na postumencie oburzonym wzrokiem patrzyła na Johnny'ego. Jednak fotel przy biurku był pusty. Kiedy Johnny wszedł głębiej do pokoju, zobaczył coś, co go zdziwiło i zaniepokoiło. Na biurku, obok stosu zeszytów stała filiżanka kawy. Unosił się nad nią obłoczek pary - była jeszcze gorąca! A na krawędzi szklanej popielniczki leżał jeden z czarno-złotych papierosów profesora z tytoniu Bałkan Sobranie. Był dopalony do połowy i jeszcze się tlił. Ostry zapach dymu podrażnił nos Johnny'ego. Czy profesora wywołano z pokoju przed chwilą? A jeśli tak, to gdzie się podział?
Johnny wyszedł na korytarz. Spojrzał w stronę łazienki. Drzwi były otwarte, a z miejsca, w którym stał, widział, że nie pali się tam światło. Zaczął wpadać w panikę - czuł, że pocą mu się dłonie. Podkradł się do wejścia do sypialni profesora i nagłym ruchem pchnął drzwi
40
do środka. Uderzyły mocno o ścianę i Johnny omal nie krzyknął, wystraszony głośnym hałasem. Opanował się jednak i zapalił górne światło; i tutaj nie było nikogo. Johnny zbierał odwagę, by wykonać następny krok. Musiał przejść do pokoju, w którym świecił lampion. Nerwowo zaciskał i otwierał dłonie, i próbował się uspokoić. Dlaczego tak się boi? Z zawziętym spojrzeniem ruszył dzielnie korytarzem i zatrzymał się przed masywnymi rzeźbionymi dębowymi drzwiami. Z głośnym okrzykiem złapał za gałkę drzwi i przekręcił ją. Drzwi się otworzyły, a Johnny zaczął szukać kontaktu. Jasne światło zalało pokój. Stało w nim ciemne mahoniowe łóżko, biurko z marmurowym blatem i krzesło z wyplatanym siedzeniem. W jednym oknie wisiały białe koronkowe firanki i nie było żadnego lampionu. W pobliżu okna nie stał stół czy komódka, na których można by go postawić. Nie rozchodził się też zapach rozgrzanej dyni i stearyny, jak to bywa, gdy zapala się taki lampion. W pokoju pachniało tylko cudownym aromatem igieł sosny, który unosił się z białej paczuszki w kształcie poduszeczki leżącej na blacie biurka. Na materiale paczuszki zieloną nicią wyszyto scenę ze spływu kajakowego i słowa: WITAMY W NEW HAMPSHIRE.
Johnny'ego ogarnął nieokreślony lęk. Na drugim końcu wąskiego pokoju, obok okna, widział drzwi szafy. Może tam schowano lampion? Może to jeden z tych nowoczesnych, plastikowych, z żarówką w środku? To by wyjaśniało, czemu...
W pół drogi do okna Johnny zamarł. Kątem oka dostrzegł coś, co odbijało się w małym prostokątnym
lustrze, które wisiało nad biurkiem. Odwrócił się i spojrzał jeszcze raz. W lustrze zobaczył twarz profesora, półprzytomną i brudną. Starszy pan w oczach miał błaganie, a kiedy Johnny patrzył, jego warg\ bezdźwięcznie wypowiedziały słowo: „Pomocy!"          \

Rozdział 3
Przerażony chłopiec wpatrywał się w lustrzane odbicie, które zaczęło się na jego oczach rozpływać i zmieniać w wirujące spirale mgły. Po chwili Johnny zobaczył w lustrze własną przestraszoną twarz. Nie wiedział, kiedy wydostał się z pokoju. Pędem rzucił się korytarzem, zbiegł po schodach i głośno zatrzasnął za sobą tylne drzwi. Na zewnątrz, znów pod chłodnym światłem gwiazd, zatrzymał się. Po twarzy spływał mu pot i ciężko oddychał.
- Co robić, co ja mam robić... - mamrotał histerycznie. Musi wziąć się w garść. Nic nie może zrobić, przynajmniej na razie. Coś strasznego, coś nadprzyrodzonego przydarzyło się profesorowi. Ale przynajmniej żył, w przeciwnym razie nie mógłby przemówić do Johnny'ego z lustra. Tylko gdzie on jest? W kosmosie? W innym wymiarze? Zapadł się pod ziemię? I co jego zniknięcie ma
43
wspólnego z upiorną sceną, którąjohnny ujrzał w zajeździe Fitzwilliam Inn? Nie znał odpowiedzi na żadne z tych pytań. Był kompletnie ogłupiały.
Nagle zdał sobie sprawę, że już dawno powinien być w domu. Babcia zawsze martwiła się o niego, jeśli zawieruszył się gdzieś po zmroku. Do tej pory pewnie zdążyła obdzwonić...
Nagle jego rozmyślania przerwał jakiś dźwięk. W domu profesora zadzwonił telefon. Johnny z miejsca odgadł, kto telefonuje. Rzuciwszy szybkie spojrzenie na cichy pusty dom, biegiem ruszył do domu.
Babcia czekała na niego na frontowych schodach. Na werandzie paliło się światło i zobaczył wyraźnie, że babcia jest w złym humorze. Zmarszczyła brwi, a ręce założyła przed sobą na fartuchu.
- Johnie Dixon - powiedziała gniewnie - co ty, u licha, sobie myślisz! Na dworze do tej pory?! Zamartwiam się o ciebie! Dzwoniłam już do kina, dzwoniłam...
- Babciu - Johnny przerwał jej gorączkowo - coś... coś złego stało się po drugiej stronie ulicy. Profesor zniknął! Nie ma go.
Babcia parsknęła sceptycznie.
- Ha! Już to widzę! Młody człowieku, tylko na taką wymówkę cię stać? Hę?
Johnny zupełnie stracił rezon. Jak ma wyjaśnić babci, co zobaczył? Babcia była przesądna, ale nie uwierzyłaby w jego opowieść. Co sobie pomyśli, jeśli on zacznie mówić o znikających lampionach z dyni i upiornych odbiciach w lustrze?
Johnny zwiesił głowę ze wstydem.
- Ja... Przepraszam, że wróciłem tak późno - powiedział cicho, niepewnym głosem. - Zapomniałem, która jest godzina i... I miałem pytanie do profesora w związku z moją pracą domową. To się nie powtórzy. Nie gniewaj się na mnie, proszę.
Surowe oblicze babci złagodniało, uśmiechnęła się i otworzyła Johnny'emu siatkowe drzwi.
- W porządku, młodzieńcze - powiedziała, usiłując utrzymać surową i groźną postawę. - Ale niech ci takie postępowanie nie wejdzie w krew. Biegnij teraz na górę, myj zęby i twarz, i zaraz mi do łóżka! Jutro rano pobudka o świcie, więc lepiej zmykaj już spać.
- On naprawdę zniknął, babciu - powiedział John-1    ny, spoglądając szybko na starszą panią. - To znaczy, profesor. Nie ma go w domu!
Babcia wzruszyła ramionami. - Tacy starzy kawalerowie prowadzą dziwny tryb życia - powiedziała, zamykając siatkowe drzwi na haczyk. - Jeśli człowiek mieszka zupełnie sam, może się gdzieś włóczyć całe noce i nikomu to nie przeszkadza. Nie martw się. Jutro rano wyjdzie z domu jak co dzień. Johnny potrząsnął ponuro głową. Po tym, co zobaczył, był pewien, że profesora jutro w domu nie będzie. Ani pojutrze, ani następnego dnia. Johnny czuł się okropnie przybity. Chciał krzyczeć, że babcia się myli. Chciał jej powiedzieć, że czarnoksięskie siły i ciemne tajemne moce doprowadziły do zniknięcia jego przyjaciela. Opanował się jednak i przygnębiony, powlókł się po schodach na górę. Wszedł do swojego pokoju i przebrał się w piżamę. Po umyciu zębów rzucił się na łóżko i leżał
45
44

tam z szeroko otwartymi oczami, czekając na sen, który - dobrze o tym wiedział - nie nadejdzie.
Przez całą noc Johnny kręcił się i przewracał z boku na bok. Ciągłe na nowo miał przed oczami udręczoną twarz profesora. „Pomocy. Pomocy". Johnny chciał wołać w odpowiedzi: „Jak? Jak mam panu pomóc? Nawet nie wiem, gdzie pan jest!" Dwa razy wyskoczył z łóżka i podbiegał do okna, by wpatrywać się rozgorączkowanym wzrokiem w dom profesora. Cały czas miał nadzieję, że zobaczy, jak stary przyjaciel spokojnym krokiem nadchodzi uliczką. Jednak latarnie rzucały chłodne kręgi światła na pusty chodnik, a w domu profesora panowała ciemność. Wróciwszy do łóżka, Johnny spróbował spojrzeć na wszystko z innej strony. Może to halucynacje? Wiedział, że umysł potrafi płatać figle. Był jednak absolutnie pewien, że widział tamtą twarz w lustrze. I jeszcze lampion - Fergie też go widział. Na dodatek, Johnny wciąż miał nieodparte wrażenie, że scena, którą widział w zajeździe Fitzwilliam Inn - wizja, o której nie był w stanie opowiedzieć profesorowi - miała coś wspólnego z tą nową tajemnicą. Jakaś złowroga siła nie pozwoliła mu zwierzyć się profesorowi z tamtej upiornej wizji. Dlaczego? Gdyby profesor się o niej dowiedział, czy domyśliłby się, co go czeka? Johnny przestał już cokolwiek rozumieć. Jego myśli krążyły gorączkowo wokół starych zegarów, zajazdów i szczerzących zęby lampionów. Kiedy nadszedł świt, Johnny był tak wyczerpany, jakby przebiegł wiele mil. Bolało go serce; wiedział, że jego najbliższy przyjaciel zaginął i zastanawiał się, czy go jeszcze kiedykolwiek zobaczy.
Rano Johnny był tak niewyspany, że ledwie widział na oczy. Na śniadanie schodził tak, jakby miał kajdany na nogach. Drzwi frontowe były otwarte, a dziadek stał na werandzie i oddychał porannym powietrzem. Był to wysoki, nieco pochylony, przyjazny mężczyzna po siedemdziesiątce, zawsze ubrany w szarą roboczą koszulę i szare robocze spodnie. Zamiast ruszyć do kuchni na śniadanie, Johnny zdecydował, że porozmawia przez chwilę z dziadkiem. Miał rozpaczliwą nadzieję, że zobaczy profesora, który jak co rano wyjdzie z domu, wsiądzie do samochodu i odjedzie w stronę college'u na swoje sobotnie poranne zajęcia z historii świata.
Dziadek odwrócił się, kiedy usłyszał, że skrzypnęły
deski werandy.
- Och, cześć Johnny! - powiedział z lekkim machnięciem ręki. - Ładny ranek, prawda?
- Yhym - mruknął Johnny i zmusił się do uśmiechu. Stanął obok dziadka, włożył ręce do kieszeni i starał się zachowywać jakby nigdy nic. Nie był jednak wcale obojętny - bardzo go ciekawiło, czy po przeciwnej stronie ulicy zobaczy jakieś oznaki życia. Wypatrując oczy, próbował dostrzec coś przez zakurzoną szybę w drzwiach garażu profesora. Nie umiał jednak powiedzieć, czy stary zdezelowany pontiac stał w środku czy nie.
- Profesor już pojechał? - spytał głosem pełnym
napięcia.
Dziadek zmarszczył brwi i pokręcił głową. - Nie. Może zachorował albo wreszcie udało mu się pozbyć tych sobotnich wykładów. Chociaż to dziwne... Zwykle o tej porze jest już na nogach.
47
46
Johnny'ego znów ogarnęło przygnębienie. Zupełnie nie wiedział, co ma robić. Miał ochotę zaciągnąć dziadka siłą na drugą stronę ulicy i zmusić go do przeszukania domu profesora. Ale co to da? Johnny czuł, że pod powiekami zbierają mu się łzy. Odwrócił się szybko i wbiegł do domu, a dziadek spojrzał za nim z brwiami uniesionymi ze zdziwienia.
W czasie śniadania wpadł mu do głowy pewien pomysł. Zadzwoni do Fergiego i umówi się z nim. Sceptyk nie sceptyk, Fergie to jego najlepszy przyjaciel. Będzie musiał wysłuchać jego relacji.
- Halo? Dom państwa Ferguson. Byron przy telefonie. - Fergie miał zaspany głos, jak zawsze rano. Johnny był z nim na letnim obozie skautów i wiedział, że nikt na świecie nie budzi się wolniej.
- Cześć, to ja, Johnny. Masz trochę czasu?
- Taaa, chyba tak. Właśnie wychodziłem. Co się stało?
- Chcę się z tobą spotkać w cukierni Petera, i to zaraz. Muszę ci coś powiedzieć.
Fergie zachichotał.
-  Co znowu? Żenisz się? Potrzebujesz mojej rady w sprawach sercowych?
Johnny natychmiast się zirytował. Fergie wiedział, że jego przyjaciel jest nieśmiały wobec dziewczyn i lubił mu na ten temat dokuczać.
- Nie, to nie to, wielki uwodzicielu. No jak, możesz się ze mną spotkać czy nie?
-  Taaa, jasne, spotkajmy się. Do zobaczenia - powiedział Fergie przyjaźnie i odwiesił słuchawkę.
48
Cukiernia Petera była to staroświecka kawiarenka z marmurowym kontuarem, wysokimi stołkami i głębokimi półokrągłymi wnękami o drewnianych ściankach. Stały tam kolorowe szklane lampy i szafa grająca, a także bufet, za którego szklaną szybą ustawiano desery. Dzieci z Duston Heights tłumnie przychodziły do Petera po szkole albo w weekendy na gorącą szarlotkę z lodami, koktajle mleczne i inne smakołyki.
Kiedy Johnny wbiegł do cukierni, Fergie już siedział na stołku przy barze i pił wiśniową colę.
- Cześć, Dixon! - powiedział z sarkastycznym uśmiechem. - No więc, o co ci chodzi? Tajemnice państwowe? Może jesteś szpiegiem i chcesz się ujawnić?
Johnny zmarszczył brwi. Nie był w nastroju do żartów.
- Daj spokój - mruknął i machnął dłonią w stronę sali. - Usiądźmy przy stoliku i wtedy wszystko ci opowiem.
Fergie poszedł za Johnnym na tyły cukierni. Usiedli przy stoliku we wnęce. Po chwili podeszła do nich kelnerka, by przyjąć zamówienie. Fergie zamówił lody karmelowe, a Johnny mrożoną czekoladę. Kelnerka odeszła. Johnny przyglądał się nerwowo Fergiemu. Jak ma mu opowiedzieć tę dziwaczną i niewiarygodną historię?
- No? - spytał Fergie z pełnym oczekiwania uśmiechem.
Johnny kręcił się na krześle. Zaplatał i rozplatał palce, i wpatrywał się uparcie w plastikowy blat stołu.
- Słuchaj - zaczął powoli - ty... pamiętasz ten lampion?
Fergie jęknął i zakrył twarz ręką.
4 - Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
49
Johnny'ego znów ogarnęło przygnębienie. Zupełnie nie wiedział, co ma robić. Miał ochotę zaciągnąć dziadka siłą na drugą stronę ulicy i zmusić go do przeszukania domu profesora. Ale co to da? Johnny czuł, że pod powiekami zbierają mu się łzy. Odwrócił się szybko i wbiegł do domu, a dziadek spojrzał za nim z brwiami uniesionymi ze zdziwienia.
W czasie śniadania wpadł mu do głowy pewien pomysł. Zadzwoni do Fergiego i umówi się z nim. Sceptyk nie sceptyk, Fergie to jego najlepszy przyjaciel. Będzie musiał wysłuchać jego relacji.
- Halo? Dom państwa Ferguson. Byron przy telefonie. - Fergie miał zaspany głos, jak zawsze rano. Johnny był z nim na letnim obozie skautów i wiedział, że nikt na świecie nie budzi się wolniej.
- Cześć, to ja, Johnny. Masz trochę czasu?
- Taaa, chyba tak. Właśnie wychodziłem. Co się stało?
- Chcę się z tobą spotkać w cukierni Petera, i to zaraz. Muszę ci coś powiedzieć.
Fergie zachichotał.
-  Co znowu? Żenisz się? Potrzebujesz mojej rady
w sprawach sercowych?
Johnny natychmiast się zirytował. Fergie wiedział, że jego przyjaciel jest nieśmiały wobec dziewczyn i lubił mu na ten temat dokuczać.
- Nie, to nie to, wielki uwodzicielu. No jak, możesz się ze mną spotkać czy nie?
- Taaa, jasne, spotkajmy się. Do zobaczenia - powiedział Fergie przyjaźnie i odwiesił słuchawkę.
48
Cukiernia Petera była to staroświecka kawiarenka z marmurowym kontuarem, wysokimi stołkami i głębokimi półokrągłymi wnękami o drewnianych ściankach. Stały tam kolorowe szklane lampy i szafa grająca, a także bufet, za którego szklaną szybą ustawiano desery. Dzieci z Duston Heights tłumnie przychodziły do Petera po szkole albo w weekendy na gorącą szarlotkę z lodami, koktajle mleczne i inne smakołyki.
Kiedy Johnny wbiegł do cukierni, Fergie już siedział na stołku przy barze i pił wiśniową colę.
- Cześć, Dixon! - powiedział z sarkastycznym uśmiechem. - No więc, o co ci chodzi? Tajemnice państwowe? Może jesteś szpiegiem i chcesz się ujawnić?
Johnny zmarszczył brwi. Nie był w nastroju do żartów.
- Daj spokój - mruknął i machnął dłonią w stronę sali.
- Usiądźmy przy stoliku i wtedy wszystko ci opowiem.
Fergie poszedł za Johnnym na tyły cukierni. Usiedli przy stoliku we wnęce. Po chwili podeszła do nich kelnerka, by przyjąć zamówienie. Fergie zamówił lody karmelowe, a Johnny mrożoną czekoladę. Kelnerka odeszła. Johnny przyglądał się nerwowo Fergiemu. Jak ma mu opowiedzieć tę dziwaczną i niewiarygodną historię?
- No? - spytał Fergie z pełnym oczekiwania uśmiechem.
Johnny kręcił się na krześle. Zaplatał i rozplatał palce, i wpatrywał się uparcie w plastikowy blat stołu.
- Słuchaj - zaczął powoli - ty... pamiętasz ten lampion?
Fergie jęknął i zakrył twarz ręką.
4 - Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
49
-  Och, nie! Dixon, daj już spokój. Tylko nie lampion! Nie możesz po prostu...
- Nie, nie mogę! To poważna sprawa, Fergie, więc siedź cicho i słuchaj, albo idź sobie!
Johnny tak się rozzłościł, że aż zrobił się czerwony.
Fergie przestraszył się, bo Johnny był chłopcem spokojnym i łagodnym. Ten wybuch zaskoczył Fergiego; teraz on poczuł się onieśmielony i zdenerwowany.
- Dobrze, dobrze! - powiedział cicho. - Nie wściekaj się już! Powiedz mi wreszcie, o co chodzi!
Tak więc Johnny opowiedział o tym, jak znów zobaczył lampion i co znalazł, kiedy wszedł do ciemnego, cichego domu profesora. Niczego nie pominął, a kiedy ciągnął swoją opowieść, myślał: Nie obchodzi mnie, czy on pomyśli, że zwariowałem! Muszę mu powiedzieć! Wreszcie skończył. Usiadł prosto, spięty i niepewny, co powie Fergie.
Fergie milczał przez dłuższą chwilę. Chociaż nigdy by się do tego nie przyznał, opowieści o nadprzyrodzonych zjawiskach fascynowały go. Z drugiej strony, nie miał zamiaru przełknąć każdej szalonej historii, jaką częstował go przyjaciel. Aby w coś uwierzyć, potrzebował dowodu.
Fergie splótł dłonie, aż mu w palcach strzeliło. Wyjrzał przez okno i próbował zachować spokój.
- Posłuchaj, Dixon - powiedział. - Wydaje mi się, że trochę przesadzasz. To znaczy, wierzę, że coś zobaczyłeś, ale z drugiej strony, może w panice wyobraziłeś sobie, że coś widzisz. Nie chcę cię obrazić, ale to chyba możliwe.
50
Johnny spiorunował go wzrokiem.
-  Nic mi się nie przywidziało i widziałem, co widziałem. Dość tego. Pomożesz mi, czy nie?
Fergie spojrzał najohnny'ego z niepokojem. Nigdy jeszcze nie widział, żeby kolega postępował tak stanowczo i z niezłomną determinacją. Zaczynał wierzyć, że jego opowieść może być prawdziwa.
-  Och, już dobrze! - powiedział Fergie, uderzając pięścią w stół. - Czuję się jak idiota, ale chyba muszę ci pomóc. Co trzeba zrobić, jak sądzisz?
To pytanie zaskoczyło Johnny'ego. Zdał sobie sprawę, że nie ma żadnego planu.
- Nie wiem - powiedział zawstydzony. - Myślałem, że może ty wpadniesz na jakiś pomysł.
Fergie uśmiechnął się.
- A co ty myślisz? Że jestem Sherlock Holmes? Widząc, że Johnny'ego to nie bawi, Fergie również
spoważniał. Zabębnił palcami w blat stolika i wpatrywał się w skupieniu w roztapiające się w pucharku lody.
- Dobra - powiedział znużonym tonem. - Oto, co myślę: jeżeli profesor rzeczywiście zniknął w szóstym wymiarze albo na Marsie, nie znajdziemy go tak szybko.
Mam rację?
- Taaa - ponuro pokiwał głową Johnny.
-  Ale... - powiedział Fergie, celując w przyjaciela palcem - mimo wszystko, profesor może być gdzieś tu na naszej planecie, tak?
Johnny pokiwał głową.
- Właśnie! - powiedział Fergie. Oczy mu zaświeci-i był ożywiony, jak zawsze, kiedy starał się myśleć
51
logicznie. - W takim razie musimy odkryć, gdzie on jest. A nawet jeśli zielone ludziki zabrały go w kosmos, może uda nam się znaleźć jakiś sposób, żeby go tu znów sprowadzić. Rozumiesz, to jest możliwe - wszystko jest możliwe! Ale potrzeba nam jakichś śladów. Musimy mieć punkt zaczepienia! Moim zdaniem powinniśmy pójść do niego do domu i rozejrzeć się tam. I lepiej się z tym pospieszyć. Ludzie szybko się zorientują, że staruszek zaginął! Rozumiesz, twój dziadek i babcia, i pani Ko-vacs. Gliny zaraz się dowiedzą i wszyscy zaczną kręcić się po domu, przestawiać rzeczy, zabierać niektóre i oznaczać „dowód A" i tak dalej. Lepiej więc lećmy tam od razu. Podoba ci się taki pomysł?
Johnny zgodził się. Wypił jeszcze kilka łyków czekolady, a Fergie szybko dokończył lody, po czym szybko wyszli z kawiarni. Skręcając w ulicę Fillmore, zobaczyli przed domem profesora policyjny radiowóz. Najwyraźniej profesor nie stawił się na swoje poranne zajęcia i ktoś z college'u podjechał sprawdzić, co się stało. Frontowe drzwi starego zdobionego szarym stiukiem domu stały otworem, a na alejce przed frontowym gankiem zgromadził się tłumek ludzi. Johnny rozpoznał dziadka i babcię, pana Swartouta i kilku innych sąsiadów. Niski barczysty policjant o gęstej siwej czuprynie zadawał pytania i zapisywał coś w notatniku. Inny stał przed domem z założonymi rękoma, jakby pełnił tu straż.
Johnny podniósł rękę do ust, tracąc nadzieję.
- O, nie! -jęknął. - No i jak teraz dostaniemy się do środka?
Fergie jednak zupełnie się nie przejął. 52
- Daj spokój, Dixon! - rzucił. - Rusz mózgownicą! Możemy przecież wślizgnąć się tylnymi drzwiami. Proste, nie?
Johnny zastanawiał się chwilę. Wiele razy korzystał z alejki na tyłach domu, chcąc przedostać się na drugą stronę ulicy Fillmore tak, by nie zobaczyła go babcia.
- Taaa, ale zaczekaj chwilę! - powiedział. - A jeśli w domu też jest jakiś gliniarz? Co wtedy zrobimy?
Fergie uśmiechnął się chytrze.
- Powiemy po prostu: „O, przepraszam" i w nogi! Ty i profesor jesteście starymi przyjaciółmi. Możesz powiedzieć, że zostawiłeś u niego w domu jakiś podręcznik. Nie ma się czym przejmować.
Tak więc Johnny i Fergie ruszyli wąską alejką, która biegła za domami przy ulicy Fillmore. Furtka do ogrodu obok drzwi garażu profesora stała otworem, jednak tylne drzwi okazały się zamknięte. Johnny wiedział, że zapasowy klucz leży pod doniczką na kwiatki na parapecie kuchennego okna. Za moment byli w środku.
Kuchnia wyglądała tak samo jak poprzedniego wieczoru - niczego nie dotykano. Johnny i Fergie skradali się po cichu przez duży, stary dom. Johnny szedł pierwszy, tłumacząc Fergiemu, że najpierw chce sprawdzić gabinet profesora. Wczoraj wpadł w taką panikę, że naprawdę niewiele zdołał zauważyć. Był przekonany, że jeśli profesor zostawił jakiś list pożegnalny, będzie on leżał właśnie tam.
Drzwi do gabinetu zaskrzypiały, kiedy Johnny je uchylił. Wszystko wyglądało dokładnie jak poprzednio: na biurku leżały rozrzucone zeszyty egzaminacyjne, stała
53

logicznie. - W takim razie musimy odkryć, gdzie on jest. A nawet jeśli zielone ludziki zabrały go w kosmos, może uda nam się znaleźć jakiś sposób, żeby go tu znów sprowadzić. Rozumiesz, to jest możliwe - wszystko jest możliwe! Ale potrzeba nam jakichś śladów. Musimy mieć punkt zaczepienia! Moim zdaniem powinniśmy pójść do niego do domu i rozejrzeć się tam. I lepiej się z tym pospieszyć. Ludzie szybko się zorientują, że staruszek zaginął! Rozumiesz, twój dziadek i babcia, i pani Ko-vacs. Gliny zaraz się dowiedzą i wszyscy zaczną kręcić się po domu, przestawiać rzeczy, zabierać niektóre i oznaczać „dowód A" i tak dalej. Lepiej więc lećmy tam od razu. Podoba ci się taki pomysł?
Johnny zgodził się. Wypił jeszcze kilka łyków czekolady, a Fergie szybko dokończył lody, po czym szybko wyszli z kawiarni. Skręcając w ulicę Fillmore, zobaczyli przed domem profesora policyjny radiowóz. Najwyraźniej profesor nie stawił się na swoje poranne zajęcia i ktoś z college'u podjechał sprawdzić, co się stało. Frontowe drzwi starego zdobionego szarym stiukiem domu stały otworem, a na alejce przed frontowym gankiem zgromadził się tłumek ludzi. Johnny rozpoznał dziadka i babcię, pana Swartouta i kilku innych sąsiadów. Niski barczysty policjant o gęstej siwej czuprynie zadawał pytania i zapisywał coś w notatniku. Inny stał przed domem z założonymi rękoma, jakby pełnił tu straż.
Johnny podniósł rękę do ust, tracąc nadzieję.
- O, nie! -jęknął. - No i jak teraz dostaniemy się do środka?
Fergie jednak zupełnie się nie przejął.
52
- Daj spokój, Dixon! - rzucił. - Rusz mózgownicą! Możemy przecież wślizgnąć się tylnymi drzwiami. Proste, nie?
Johnny zastanawiał się chwilę. Wiele razy korzystał z alejki na tyłach domu, chcąc przedostać się na drugą stronę ulicy Fillmore tak, by nie zobaczyła go babcia.
- Taaa, ale zaczekaj chwilę! - powiedział. - A jeśli w domu też jest jakiś gliniarz? Co wtedy zrobimy?
Fergie uśmiechnął się chytrze.
- Powiemy po prostu: „O, przepraszam" i w nogi! Ty i profesor jesteście starymi przyjaciółmi. Możesz powiedzieć, że zostawiłeś u niego w domu jakiś podręcznik. Nie ma się czym przejmować.
Tak więc Johnny i Fergie ruszyli wąską alejką, która biegła za domami przy ulicy Fillmore. Furtka do ogrodu obok drzwi garażu profesora stała otworem, jednak tylne drzwi okazały się zamknięte. Johnny wiedział, że zapasowy klucz leży pod doniczką na kwiatki na parapecie kuchennego okna. Za moment byli w środku.
Kuchnia wyglądała tak samo jak poprzedniego wieczoru - niczego nie dotykano. Johnny i Fergie skradali się po cichu przez duży, stary dom. Johnny szedł pierwszy, tłumacząc Fergiemu, że najpierw chce sprawdzić gabinet profesora. Wczoraj wpadł w taką panikę, że naprawdę niewiele zdołał zauważyć. Był przekonany, że jeśli profesor zostawił jakiś list pożegnalny, będzie on leżał właśnie tam.
Drzwi do gabinetu zaskrzypiały, kiedy Johnny je uchylił. Wszystko wyglądało dokładnie jak poprzednio: na biurku leżały rozrzucone zeszyty egzaminacyjne, stała
filiżanka wystygłej już kawy, a na wpół wypalony papieros oparty był o popielniczkę.
- Kurczę! Ale tu bałagan, nie? - szepnął Fergie.
- Jak zwykle - odszepnął Johnny.
Rozejrzał się po pokoju. Tak, w gabinecie profesora panował straszny nieporządek. Książki leżały powtyka-ne byle jak na półkach z desek opartych na cegłach. Tony papierzysk i notatników bez okładek ułożono w stosy obok wielkiego biurka z szufladami. Kłębki kurzu walały się na nagiej, drewnianej podłodze, poruszane przeciągiem wiejącym od otwartego okna.
- Czego właściwie szukamy? - wychrypiał Fergie.
Starał się mówić szeptem, i nie bez powodu. Gabinet mieścił się we frontowej części domu. Przez otwarte okno słyszeli policjantów i ludzi, rozmawiających przed wejściem.                     /
- Skąd mam wiedzieć? - odszepnął Johnny. - Może sprawdź tamten stolik przy drzwiach. Jest na nim trochę papierów, mogą być ważne. Ja przeszukam biurko.
Ostrożnie, rzucając wiele nerwowych spojrzeń w stronę okna, Johnny podkradł się do biurka. Rzucił okiem na leżące na nim przedmioty i z rozbawieniem zauważył krytyczną uwagę, jaką dopisał profesor na zeszycie egzaminacyjnym, który leżał na wierzchu całej sterty. Ocenił pracę na trójkę z minusem i nabazgrał parę słów czerwonym atramentem na niebieskiej okładce: „Gdybyś nauczył się przyzwoicie pisać po angielsku, może byś umiał jakoś uporządkować te swoje chaotyczne...". Ostatnie słowo kończyło się ostro biegnącym w dół pociągnięciem pióra, a na końcu krecha przebijała papier,
54
jakby profesor mocno uderzył piórem w zeszyt. Obok leżało zielone pióro wieczne marki Estabrook. Stalówka była paskudnie zgięta.
Johnny zastanawiał się nad tym śladem i jego znaczeniem. Rozmyślając, błądził wkoło wzrokiem. Czy cokolwiek jeszcze mogłoby im w jakiś sposób pomóc? Część powierzchni biurka pokrywał arkusz zielonej bibuły, na której profesor zwykle rysował różne geometryczne figury, kwiaty i karykatury. Po lewej stronie stała mała miseczka z brązu pełna gumek-recepturek i spinaczy, a na wierzchu leżała duża zielona gumka-myszka. Był też szklany przycisk do papieru pełen piasku z Wielkiej Pustyni Maine, stojak na fajki, szara puszka z tytoniem Bałkan Sobranie i duża tandetna zapalniczka w kształcie rycerza w zbroi. Johnny poczuł się zagubiony i bezradny. Na biurku nie znalazł żadnych wyraźnych, sensownych śladów. Ale praca detektywa wcale nie musi być łatwa. Zacisnął wargi i spojrzał w lewo. Zauważył coś, czego nie dostrzegł przedtem.
W kącie, za stojącą lampą, znajdował się stojak na słowniki. Wyglądał jak kościelny pulpit, można go było podnosić i opuszczać. Na jego pochyłej powierzchni leżał otwarty żółty liniowany notatnik, którego pierwszą stronę pokrywał w całości duży rysunek. Wyglądał tak:
55
Johnny wpatrywał się w rysunek. Wykonano go ołówkiem, a styl przypominał rysunki profesora. Profesor jednak nigdy nie robił takich dużych rysunków. Jego machinalne bazgroiy zawsze były malutkie, jak te na bibule na biurku. Czemu więc zrobił ten szkic, który wyglądał jak wielka litera L opleciona dzikim winem? Próbował coś przez to powiedzieć? A jeśli tak, to co?
Głos Fergiego przerwał rozmyślania chłopca:
- Hej, Dixon! - syknął. - Lepiej się stąd wynośmy! Gliniarze mogą chcieć wrócić do środka i jeszcze raz się rozejrzeć. Znalazłeś coś?
Johnny westchnął.
- Nie. Niewiele. Zabiorę ze sobą ten rysunek. Ale masz rację, lepiej stąd spadajmy. Chodź!
Rozdział 4
Tego popołudnia Fergie i Johnny spotkali się w bibliotece publicznej. Udali się tam pod pozorem wspólnego odrabiania lekcji, ale tak naprawdę zamierzali porównać spostrzeżenia ze swojej wizyty w gabinecie profesora. Naturalnie, nie mogli usiąść w głównej czytelni i zacząć głośno gadać. Zaszyli się więc na galerii, gdzie mogli stanąć za metalowymi regałami na książki i swobodnie porozmawiać. Niestety, szybko przekonali się, że niewiele mają do przedyskutowania. Fergie nie znalazł absolutnie niczego, a Johnny tylko dwie rzeczy, które uznał za istotne: pióro i rysunek. Fergie nie był zadowolony z żadnego z tych śladów.
- No i co z tego, że rozwalił stalówkę? - pytał rozczarowany. - Wszyscy wiedzą, że miewa napady paskudnego humoru. Sam mi mówiłeś, że czasem, kiedy się wścieknie, rzuca talerzami.
57
L
- Tak, ale talerzami ze sklepu z przeceną - odparł Johnny. - Nigdy nie rozbija niczego, co naprawdę lubi. A on miał fioła na punkcie tego pióra. Trzymał je zawsze w specjalnej szkatułce na biurku. Teraz jest do niczego. Widziałeś, jak wyglądała ta stalówka? -Johnny skrzyżował wskazujący i środkowy palec prawej dłoni, żeby pokazać, jak zaszły na siebie dwie części powlekanej złotem stalówki i dodał stanowczo: - Nigdy nie zrobiłby tego celowo!
- No więc czemu zniszczył pióro? - spytał Fergie.
- Nie wiem - wzruszył ramionami Johnny. Zapadło niezręczne milczenie, a po chwili Johnny
znów podjął temat.
- Myślę, że rysunek, który ci pokazałem, to chyba nasz jedyny prawdziwy ślad. Ale nie mogę zrozumieć, co znaczy.
Fergie wzruszył ramionami.
- Okay, niech będzie. Rzućmy na to okiem, Dixon. Przyniosłeś go ze sobą?
- Yhym.
Johnny wyciągnął spod pachy podręcznik łaciny. Otworzył go i ze środka wyjął złożoną kartkę liniowanego żółtego papieru. Rozprostował ją ostrożnie i podał Fergiemu.
Fergie przyjrzał się rysunkowi, cały czas nucąc coś pod nosem. Nagle strzelił palcami.
- Hej! Założę się że wiem, co to jest! Rebus! Wiesz, co to jest rebus?
Johnny poczuł się urażony. Wiedział bardzo dużo o różnych dziwnych rzeczach, i na temat rebusów też
miał coś do powiedzenia. Rebus to taki rysunek, w którym używa się liter i obrazków, żeby przedstawić na przykład jakąś nazwę czy nazwisko.
- Taaa, wiem, co to są rebusy i pewnie wiem o nich więcej niż ty - powiedział Johnny z irytacją. - No więc, co przedstawia ten rebus?
Fergie uśmiechnął się zarozumiale.
- No cóż, jest tu litera L i dzikie wino. Złóż je razem, a będziesz miał... L-wino. Levine\ Sprytnie, co?
Johnny zastanawiał się przez chwilę.
- Taaa, to możliwe... - powiedział powoli. - Ale co nam to daje? Chyba nigdy nie słyszałem, żeby profesor wspominał kogoś o nazwisku Levine. Zapamiętałbym to.
Fergie miał rozczarowaną minę, ale nadal się upierał:
- Dobrze, załóżmy, że nie wiedziałeś, że znał kogoś o nazwisku Levine. Czego to dowodzi? Może ktoś z jego ciemnej przeszłości, jakiś gangster o przydomku Levine Lepkie Palce, pojawił się i porwał go, bo profesor był mu winien forsę. Logiczne, nie?
Johnny spojrzał na Fergiego ze znużeniem. Był zrozpaczony.
- Nadal nie wierzysz, że widziałem jego twarz w lustrze, prawda? - spytał. - Nie chcesz przyznać, że profesora mógł porwać jakiś duch albo czarnoksiężnik. Musisz mieć jakiś stuprocentowo pewny dowód, albo nie uwierzysz w nic!
Fergie wpatrywał się w posadzkę.
-  Myślę, że powinniśmy wrócić na dół i skończyć lekcje - mruknął. - To nas doprowadzi donikąd.
59
- Nie, pewnie nie - powiedział ponuro Johnny.
Miał wrażenie, że rzuca grochem o ścianę. Złościł się na Fergiego za jego sceptycyzm. Sam był przekonany, że w lustrze w sypialni zobaczył udręczoną twarz profesora. Nie uległ żadnej halucynacji wywołanej strachem. Miał zdrowe nerwy i nic mu nie dolegało. Ale nawet gdyby Fergie zdecydował się przyjąć wersję wydarzeń Johnny'ego, dokąd ich to prowadzi? Donikąd. Zupełnie donikąd.
Mijały dni i tygodnie. Profesor stał się Osobą Zaginioną. Jego zdjęcie pokazywano w telewizji i wydrukowano w gazetach. Komunikaty z jego rysopisem odczytywano kilkakrotnie wciągu dnia w radio. Przeszukano stawy i rzeki, przeczeslano lasy. Bez rezultatu. Profesor nie zabrał samochodu, pontiac stał w garażu. Większość jego ubrań wciąż wisiała w szafie w sypialni. Na poddaszu, na walizkach profesora zbierał się kurz. Dokądkolwiek się udał, pojechał tam w tym, co miał na sobie i bez bagażu.
W miarę upływu czasu, Johnny coraz bardziej tęsknił za profesorem. Czuł się tak, jakby odebrano mu ważną część jego życia. Brakowało mu sarkastycznych uwag profesora, czekoladowych ciast jego wypieku, partyjek szachów i długich dyskusji na temat historii, polityki i życia. Brakowało mu tego dziwnego, ekscentrycznego, starszego pana o złotym sercu, który był tak wspaniałym przyjacielem. Wracając ze szkoły, Johnny codziennie przystawał i spoglądał na zamknięty i opuszczony
dom profesora. Story były zaciągnięte, a jakiś dzieciak z sąsiedztwa już wymierzył dobrze kamieniem i stłukł szybę w oknie na poddaszu. Czasem Johnny wpatrywał się w śmieszną prowizoryczną antenę radiową na szczycie dachu. Profesor sam ją skonstruował, żeby lepiej odbierać sprawozdania z meczów Red Soksów. Ile razy Johnny widział tę antenę, czuł łzy pod powiekami załamany i zły, i pragnął mieć magiczną różdżkę, by móc przywołać profesora z powrotem. Nie miał jej jednak, i w miarę jak mijały dni, był coraz bardziej przekonany, że starszy pan prawdopodobnie zniknął na zawsze.
W pewien wtorek na początku maja Johnny został zwolniony z lekcji, żeby służyć do mszy żałobnej. Była to szkoła katolicka i chodzenie do kościoła było nieodłączną częścią szkolnego życia. Kościół stal tuż obok szkoły, a Johnny przeszedł kurs na ministranta, czyli znalazł się w gronie chłopców służących do mszy: zapalał świece, podawał księgi i ampułki z wodą i winem. Do ministrantury podczas zwykłej, codziennej mszy wystarczy dwóch chłopców, ale podczas mszy żałobnej potrzeba było przynajmniej pięciu: dwóch do niesienia świec, jednego do wysokiego, pozłacanego krzyża i dwóch do podawania kadzielnicy i naczynia z kadzidłem, kiedy ksiądz obchodzi wkoło trumnę i ją okadza. Po skończonej mszy jeden z chłopców jechał z księdzem na cmentarz i podawał mu święconą wodę i modlitewnik, kiedy ten odmawiał nad grobem ostatnie modlitwy.
61
Tego właśnie dnia Johnny pojechał na cmentarz dużym czarnym cadillakiem należącym do domu pogrzebowego Digby & Coughlan. Kierowcą był poważny młody człowiek w czarnym garniturze. Johnny siedział z tyłu obok ojca Higginsa, proboszcza kościoła św. Michała, wysokiego, potężnego mężczyzny z szopą siwych włosów i kwadratową szczęką. Był to stary przyjaciel profesora -Johnny wiele razy widział, jak grali w bezika i spierali się na różne tematy. Podczas drugiej wojny światowej ojciec Higgins był kapelanem wojskowym i został ranny w czasie bitwy na małej wysepce Guam na Pacyfiku, której nazwę ksiądz zawsze wymawiał „Guu-ajm". Przeżycia wojenne ojca Higginsa sprawiły, że cierpiał na gwałtowne zmiany nastrojów. Połowa dzieciaków w szkole św. Michała śmiertelnie się go bała. Johnny był z nim jednak w bardzo dobrych stosunkach, ponieważ nigdy nie wyprowadzał ojca Higginsa z równowagi, dobrze znał łacinę i w czasie mszy potrafił klepać swoje odpowiedzi, nie myląc się i nie gubiąc słów. Siedząc obok księdza w samochodzie, Johnny wpadł na dziwny pomysł: może mógłby poprosić ojca Higginsa o pomoc w odszukaniu profesora.
Najpierw ta myśl wydała mu się tak zabawna, że omal się nie roześmiał. Im dłużej się jednak nad tym zastanawiał, tym bardziej logiczny wydawał mu się ten pomysł: przecież mimo wszystko księża mają trochę l.3 czynienia z magią. Rytuały, jakie odprawiają w kościołach przypominają rytuały magiczne. Recytują po łacinie długie inwokacje, które brzmią niemal jak zaklęcia. Johnny wiedział, że ojciec Higgins wierzy w duchy, czarownice, wampiry i inne niezwykłe zjawiska - zawsze opowiadał
62
historie o dziwnych i niesamowitych przygodach, jakie przytrafiały się jego krewnym lub znajomym. Odwrotnie niż Fergie, nie nalegał na udowadnianie wszystkiego ponad wszelką wątpliwość. W każdym razie, warto było spróbować - na tym etapie rozgrywki trzeba chwytać się każdej szansy. W drodze powrotnej do kościoła, odważył się spróbować.
- Hm... Proszę ojca? - zaczął niepewnie.
Ojciec Higgins czytał brewiarz; małą czarną książeczkę z modlitwami. Zaskoczony, podniósł wzrok.
- Hm? Och! Słucham, Johnie? O co chodzi? Johnny usiłował zachować obojętny wyraz twarzy.
Bał się zadać pytanie od razu, postanowił więc zagaić
okrężną drogą.
- Ojcze... gdyby zgubił ojciec coś naprawdę cennego i chciał to odnaleźć, co by ojciec zrobił?
Ojciec Higgins zamknął książkę i uśmiechnął się
z namysłem.
- No cóż - powiedział. - Wiem, że to tylko przesąd, ale zwróciłbym się do świętego Antoniego. Pewnego dnia zgubiłem klucze do plebanii, a kiedy pomodliłem się do tego świętego, zaraz się znalazły. Właściwie nie należy wierzyć w takie rzeczy, ale mimo wszystko... Na twoim miejscu, spróbowałbym. Naprawdę.
Johnny był zaskoczony. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi. Wiedział, oczywiście, że święty Antoni pomaga odnajdować zagubione rzeczy. Babcia Johnny'ego zawsze się do niego modliła, kiedy gubiła szpilki, igły albo pieniądze. Ale czy święty Antoni może znaleźć zaginioną osobę?
63
W samochodzie przez chwilę panowało milczenie. Ojciec Higgins odłożył brewiarz na siedzenie i zaczął grzebać w kieszeni swojego czarnego płaszcza. Wyciągnął pękatą fajeczkę z korzenia wrzośca ze srebrnym ustnikiem. Z tajemniczym uśmiechem zaczął obracać ją w dłoniach. Potem spojrzał na Johnny'ego przenikliwie i rzekł:
- Jeżeli zaś szukasz zaginionych osób, na przykład, zaginionych profesorów, do tego służy inny ludowy rytuał. Oczywiście to tylko zwykła sztuczka i zupełnie nie można na niej polegać, ale zawsze można spróbować.
Johnny spojrzał na księdza i zarumienił się. Ojciec Higgins najwyraźniej czytał w jego myślach. Ksiądz roześmiał się, a Johnny mu zawtórował. Przyjemnie było tak się razem śmiać po całym tym napięciu i niepewności.
- Powinienem był wiedzieć, że ojca nie przechytrzę
- powiedział Johnny nieśmiało.
- Dobrze mówisz! - odparł ksiądz, wciąż chichocząc.
- A poza tym, profesor był także moim przyjacielem. Bardzo za nim tęsknię...
Ksiądz urwał, a po chwili dodał smutno:
- Był jednym z niewielu prawdziwych przyjaciół, jakich miałem na tym całym szerokim świecie.
Johnny tylko jednym uchem słuchał, co mówi ojciec Higgins. Całą jego uwagę pochłonął „rytuał", o którym wspomniał i chciał go o to dokładniej wypytać.
- Ojcze - zaczął niepewnie - a ten... to znaczy, ten rytuał, o którym ojciec mówił. Ciekaw jestem, czy można by...
64
- Ach, tak! - powiedział ksiądz i nagle się rozpogodził. Zaczął oglądać cybuch swojej fajki, jakby kryły się w nim jakieś tajemne sekrety. - Coś o tym przed chwilą mówiłem, nieprawdaż? No cóż, wiem, że będę gadał jak stary przesądny Irlandczyk, ale myślę, że zostawiłbym kartkę ze swoją prośbą pod podstawą figury świętego Antoniego w naszym kościele. Wiesz, o której figurze mówię, prawda?
Johnny pokiwał głową. Znał ją dobrze. Była to duża, malowana gipsowa rzeźba, która stała na cokole przed jedną z kolumn we wnętrzu kościoła świętego Michała.
- A zatem - ciągnął ksiądz konspiracyjnym tonem -co ty na to, żebyśmy spotkali się w kościele w nadchodzącą środę, po mszy? Chciałem sam wypróbować ten sposób, ale uważałem, że to idiotyczny pomysł. Skoro jednak ty na to nalegasz, chętnie spróbuję. I mam jeszcze kilka, hm, pomysłów, by rytuał okazał się bardziej, hm, skuteczny. Nie żebym uważał, że osiągniemy jakieś rezultaty, ale - powtarzam - nie zaszkodzi spróbować.
Johnny wierzył w przesądy i magiczne praktyki bardziej niż inne dzieci. Wydało mu się logiczne, żeby spróbować odnaleźć i uratować profesora za pomocą magicznego rytuału. Przecież już samo jego zniknięcie poprzedzane było tajemniczymi znakami i zjawiskami. Jeśli za pomocą magii go porwano, być może magia pozwoli go uwolnić.
I tak, kiedy nadszedł środowy wieczór, Johnny poszedł do kościoła świętego Michała. W każdą majową
5 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
65

środę wieczorem w kościele odprawiano specjalną mszę dedykowaną świętej Marii, matce Chrystusa. Johnny na ogól nie chodził na nabożeństwa majowe, więc dziadek i babcia zdziwili się, kiedy powiedział im, że idzie do kościoła. Babcia chętnie by z nim poszła, ale była przeziębiona i obawiała się, że zaszkodzi jej wieczorne powietrze. Johnny poczuł wielką ulgę, kiedy usłyszał, że babcia z nim nie pójdzie: był dostatecznie zdenerwowany i zażenowany tym, co zamierza zrobić i chciał mieć jak najmniej świadków, kiedy on i ojciec Higgins będą odprawiać to całe hokus-pokus. Podczas mszy zupełnie nie mógł się skupić. Przez cały czas zastanawiał się, czy to się uda. No cóż. Wkrótce się przekona.
Msza dobiegła końca i ludzie zaczęli wychodzić z kościoła. Kiedy Johnny był już pewien, że został sam, podniósł się, przeszedKna przód nawy i stanął przed figurą świętego Antoniego. Miała około metra osiemdziesięciu wysokości, a ponieważ stała na wysokim cokole, znacznie nad nim górowała. Rzeźba przedstawiała świętego Antoniego jako mnicha w brązowym habicie. W jednej ręce trzymał książkę, drugą unosił w błogosławiącym geście. Nad głową miał pozłacaną aureolę i patrzył w przestrzeń szeroko otwartymi oczami. Przed rzeźbą stał żelazny stojak, a na nim świece wotywne. Ludzie zapalali je, żeby święty odpowiedział na ich błagania.
Johnny denerwował się i rozglądał dokoła. Czuł się głupio, ale przypominał sobie, że ojciec Higgins też weźmie w tym udział. Tylko gdzie on się podział? Pewnie jest w zakrystii, w której ubiera się i przygotowuje do mszy i innych obowiązków. A może zdecydował, że to
66
wszystko nie jest dobrym pomysłem i wrócił na plebanię? Johnny miał nadzieję, że jednak nie. Czekał więc zdenerwowany. Bębnił palcami dłoni po udzie, chodzif tam i z powrotem, nucił pod nosem. Wreszcie usłyszał, że drzwi zakrystii otwierają się i zamykają. Podniósł głowę i zobaczył ojca Higginsa, który wciąż miał na sobie komżę, a na szyi fioletową haftowaną stułę. W jednej dłoni trzymał srebrne kropidło, w drugiej mały bloczek z kartkami i ołówek. Johnny z zaskoczeniem stwierdził, że ksiądz jest tak samo zdenerwowany jak on. Co chwila zerkał za siebie, jakby sprawdzał, czy ktoś ich nie obserwuje.
- Proszę - powiedział ojciec Higgins i podał Johnny'emu bloczek i ołówek. Odwrócił się w stronę figury świętego Antoniego, skłonił się i podszedł bliżej rzeźby, podniósł dłonie w górę i odmówił modlitwę po łacinie. Johnny niewiele z niej zrozumiał, ale kilkakrotnie usłyszał słowa sanctus Antonim, więc wywnioskował, że ksiądz prosi świętego o wysłuchanie ich modlitw. Unosząc kropidło, ojciec Higgins strząsnął kilka kropel święconej wody na podstawę rzeźby. Parę z nich spadło na płonące świece, które głośno zasyczały. Ksiądz znów pochylił głowę, a potem zwrócił się do Johnny'ego.
-  Dobrze. Oto, co masz teraz zrobić - powiedział energicznie, stukając palcem w notatnik. - Zapisz swoją prośbę, złóż kartkę na cztery i podaj mi ją.
Johnny wziął ołówek i napisał:
Drogi święty Antoni!
Proszę, pomóż nam znaleźć profesora
67
Chiidermassa. Proszę, wysłuchaj nas i nie zawiedź nas. Amen.
Z poważaniem Johnny Dixon
Johnny wydarł kartkę z bloczku i złożył dwukrotnie. Podał ją ojcu Higginsowi, który poprosił go, żeby przez chwilę potrzymał za niego kropidło, po czym wsunął się między stojak na świece i piedestał rzeźby. Silną ręką odchylił figurę do tyłu, drugą dłonią wsunął kartkę pod podstawę rzeźby i ostrożnie opuścił figurę. Johnny usłyszał ciche stuknięcie, kiedy znów spoczęła na piedestale. Nieco posapując, ojciec Higgins przecisnął się za stojakiem na świece i podszedł do chłopca. Wziął od niego kropidło, jeszcze raz skropił figurę świętego i odmówił kolejną modlitwę po łacinie.
- Gotowe! - powiedział zmęczonym tonem, zaplatając dłonie na piersi i robiąc krok do tyłu, by spojrzeć, jak blask świec oświetla bladą twarz świętego. - Nie sądziłem, że jeszcze pamiętam całe to ecie-pecie, a jednak! Ale jeśli kiedykolwiek powiesz komuś z parafii, co zrobiliśmy, żywcem obedrę cię ze skóry! Biskup Mono-han dostałby apopleksji, gdyby się dowiedział, że jestem takim niewolnikiem zabobonu!
Johnny był szczerze wdzięczny za to, co ojciec Higgins zrobił dziś wieczorem. Czy rytuał zadziała, czy nie, przynajmniej spróbowali. Jednak wciąż potrzebował odpowiedzi na kilka pytań.
- Ale co teraz, ojcze? - spytał. - To znaczy, skąd mamy wiedzieć, czy rytuał pomógł, czy nie?
Ojciec Higgins westchnął.
-  Mogłem się domyślić, że o to zapytasz! No cóż, należy odczekać trzy dni, a potem wrócić i sprawdzić, czy coś jest dopisane na kartce. O ile święty w ogóle nam odpowie, zrobi to właśnie w ten sposób.
Johnny spojrzał na księdza z powątpiewaniem.
-  Czy... czy to się już kiedyś powiodło? Czy ktoś
kiedyś...
- Nie - odparł ksiądz, z żalem kręcąc głową. - W każdym razie ja nigdy o tym nie słyszałem. Ale, jak mówiłem ci wczoraj, nie zaszkodzi...
Nagle rozległ się dźwięk tak głośny, jak wystrzał z pistoletu. To drzwi kościoła otworzyły się szeroko i uderzyły mocno o ścianę. Do środka wpadł zimowy podmuch, płomyki świec zadrżały. Johnny aż podskoczył. Przerażony wpatrzył się w ciemność, a potem spojrzał na ojca Higginsa. Wyrazu twarzy księdza nie sposób było odczytać, ale oczy mu lśniły. Johnny zaczął się zastanawiać: Czy to znak? Może naprawdę dostaną odpowiedź na swoją modlitwę?
68
Rozdział 5
Znów wiatr otworzył te przeklęte drzwi - mruknął ojciec Higgins i ruszył boczną nawą, by je zamknąć. Musieli odczekać trzy dni. Johnny'emu nigdy trzy dni nie ciągnęły się tak wolno. W piątek wieczorem, dla polepszenia nastroju, Johnny zadzwonił do ojca Higgin-sa i długo z nim rozmawiał. Przedtem nie chciał mu opowiadać historii o znikającym lampionie z dyni w obawie, że ksiądz go wyśmieje. Teraz jednak zdecydował się wyłożyć karty na stół. Opowiedział ojcu Higginsowi, co widział i opisał wieczór, kiedy wszedł do domu profesora i odkrył jego zaginięcie. Wspomniał o swoim lęku, i o tym, że ze zniknięciem profesora mają coś wspólnego złe nadprzyrodzone moce. Wspomniał też o zegarze Childermassa i opowiedział trochę o jego historii. Nie dodał nic na temat swojej upiornej wizji o północy, ani o czaszce - te sprawy chciał jeszcze utrzymać w sekre-
cie. Ojciec Higgins wysłuchał z powagą opowieści John-ny'ego i ani się nie obruszył, ani nie wyśmiał chłopca. Powiedział, że Johnny ma prawdopodobnie rację i niemal na pewno wtrąciły się tu jakieś diabelskie siły. D<j-dał dla podtrzymania go na duchu, że siły światła być może przyjdą im z pomocą. Przekonają się w sobotę wieczorem.
Wreszcie nadeszła sobota. Tego wieczoru nie odprawiano mszy, więc Johnny powiedział babci, że idzie zapalić świeczkę za swoją mamę. Kiedy doszedł do kościoła, ominął go i ruszył od razu na plebanię, gdzie mieszkał ojciec Higgins. Zadzwonił do drzwi i ksiądz wkrótce nadszedł, trzymając w dłoni pęk kluczy do różnych drzwi i zamykanych szaf kościoła świętego Michała. Ojciec Higgins był spięty i najwyraźniej nie miał humoru.
- No dobrze - powiedział, marszcząc czoło. - Ostatecznie można chyba iść i sprawdzić. Ale ostrzegam cię, na kartce może nie być niczego, to znaczy niczego poza tym, co zapisałeś tamtego wieczoru.
Johnny był przygotowany na rozczarowanie. Wiedział doskonale, że robili niemądrą i szaloną rzecz. Wytłumaczył sobie, że nie mogą oczekiwać zbyt wiele.
Ojciec Higgins i Johnny weszli do kościoła bocznymi drzwiami. Stary budynek pachniał woskiem i kadzidłem, a powietrze w środku było wilgotne, jak zawsze -nawet w środku lata. W nachylonym, poplamionym stearyną stojaku przed figurą świętego Antoniego paliło się sześć świec. Kiedy ojciec Higgins podszedł do rzeźby, Johnny poczuł niepokój. Ksiądz wśliznął się pomiędzy stojak na świece i podstawę figury. Położył dużą owłosioną dłoń
na przedniej części rzeźby. Johnny usłyszał, jak mruczy coś, odchylając ciężką rzeźbę do tyłu. Sięgnął do kawałka papieru i wyrwał go. Rzeźba znów opadła na miejsce z cichym stuknięciem. Ojciec Higgins przecisnął się z powrotem między figurą i stojakiem na świece. Podszedł do Johnny'ego z kartką w ręku. Napięcie stało się tak nieznośne, że Johnny zacisnął dłonie i poczuł, że wbija paznokcie w ciało. Nieznośnie powoli, ojciec Higgins rozłożył kartkę. Spojrzał na nią i głośno wykrzyknął:
- Dobry Boże! Johnny, chodź i popatrz no tylko! Johnny przysunął się i spojrzał księdzu przez ramię.
W poprzek starannie zapisanej przez niego notatki widniały słowa nakreślone dużym, pełnym zawijasów pismem, które przypomniało Johnny'emu znaki, jakie stawiał, gdy spróbował napisać coś, trzymając ołówek w zębach. W pierwszej chwili napis nie miał dla niego żadnego sensu, ale później Johnny zorientował się, że jednak układa się w słowa i zdania. Przy odrobinie wysiłku zdołał odczytać ich treść:
Tam, gdzie z6iegają się wody zatok, Wieffci rozrachunek w mafej iz9ie.
Ojciec Higgins nie posiadał się ze zdumienia.
- Panie! - szepnął. - W najśmielszych snach nie przypuszczałbym... - przerwał nagle. Zmrużył oczy, rozejrzał się i wpatrzył w mrok.
- O co chodzi, ojcze? - spytał Johnny, czując, że ogarnia go strach.
72

-  Och, przyszło mi tylko coś do głowy - mruknął ksiądz. - Zastanawiałem się, czy może ktoś nie schował się w kościele i nie podglądał nas, kiedy chowaliśmy notatkę pod rzeźbą, a potem nie wyjął jej i nie dopisał tych słów.
Johnny zmartwił się. Wiedział, że to może być sensowne wyjaśnienie, nie chciał jednak w nie uwierzyć.
- Ojej, ojcze - powiedział z nadzieją - mnie się wydaje, że kościół był wtedy pusty. Przecież sprawdziliśmy.
Ksiądz pokręcił głową.
- Nie, Johnie. W tym właśnie problem, że nie sprawdziliśmy. Ktoś mógł się ukryć na chórze albo przykucnąć za ławkami. Znasz tego niedorozwiniętego Rajmunda, który pracuje na stacji benzynowej po drugiej stronie ulicy? On mógł się tutaj zaszyć. Czasami chowa się w kościele i robi różne głupstwa, na przykład przestawia świece na ołtarzu. I jak się nad tym zastanowić, to by wyjaśniało, czemu drzwi tak trzasnęły tamtej nocy. Ciekaw jestem...
Johnny'ego zaczynała ogarniać rozpacz. Jeżeli ojciec Higgins nie wierzy, że to istotnie nadprzyrodzone zjawisko, kto mu pomoże znaleźć profesora?
- Ja... ja nie sądzę, żeby R-rajmund mógł... mógł p-przesunąć f-figurę... - powiedział Johnny drżącym głosem. Łzy napłynęły mu do oczu, ale z całych sił starał się nie załamać i nie rozpłakać, bał się jednak, że nie zdoła się powstrzymać.
Ojciec Higgins spojrzał na chłopca i jego ostre rysy złagodniały w smutnym, współczującym uśmiechu. Był w istocie człowiekiem o czułym sercu i zdawał sobie
73
sprawę, jak bardzo Johnny pragnie wierzyć, że napis jest dziełem jakiejś nadprzyrodzonej siły.
- Posłuchaj, chłopcze - powiedział cicho, obejmując Johnny'ego ramieniem. - Nie chciałem ci zrobić przykrości. Próbuję po prostu zrozumieć tę sprawę i zobaczyć, czy jest dla niej jakieś zwyczajne, logiczne wytłumaczenie. Wierzę w cuda, ale z pewnością nie zdarzają się one codziennie. Trzeba zachować chłodną głowę, jeśli chce się do czegokolwiek dojść.
Johnny płakał już otwarcie i nic nie mógł na to poradzić.
- Czy... czy to znaczy, że mi ojciec nie pomoże? -
zaszlochał.
- Ależ nic podobnego! - odparł ksiądz głośno i stanowczo. - Skąd ci to przyszło do głowy? Chcę odnaleźć profesora tak samo jak ty! - Potarł podbródek i popatrzył uważnie na napis na kartce. Nagle uśmiechnął się szeroko, a potem głośno zaśmiał. Dźwięk jego śmiechu odbił się echem od rzeźbionego sklepienia starego kościoła.
Johnny otarł chusteczką oczy i zamrugał zdziwiony.
- Co... co się stało? - spytał głosenj ochrypłym od
łez.
-  Och, nic specjalnego - powiedział ksiądz, nadal chichocząc. - Tyle, że coś zrozumiałem i musiałbym zwariować, by posądzać Rajmunda o autorstwo tego dopisku! Tamto drugie zdanie, o wielkim rozrachunku w małej izbie. To słowa z którejś sztuki Szekspira. Stary Rajmund może i potrafi czytać i pisać, ale na pewno nie napisał tego! Powinienem był zgadnąć od razu!
74
Johnny poczuł przypływ nadziei. Znów nabierał otuchy.
-  Czy to znaczy, że ten napis jest naprawdę... naprawdę nadprzy...
Ojciec Higgins przerwał mu potrząśnięciem głowy.
- Nie. To jeszcze nic nie znaczy. Z tego co wiemy na razie, mógł to zrobić ktoś inny. Ale uważam, że nie należy niszczyć tej kartki. Z pewnością nie! Powinniśmy ją przestudiować i zastanowić się nad nią bardzo, bardzo dokładnie. Bo przecież nigdy nic nie wiadomo! To mógł być cud sprawiony przez świętego Antoniego! A jeśli tak, kartka na pewno pomoże nam znaleźć profesora. W każdym razie, musimy przyjąć taką pomoc, jaką nam dano. Jak to mówią, żebrak nie może wybrzydzać.
Johnny wracał tego wieczoru do domu, myśląc, że jest jeszcze cień nadziei. Możliwe, że święty Antoni, albo jakaś inna nadprzyrodzona siła przemówiła do nich. Ktokolwiek to był, nie wypowiedział się zbyt jasno. Tam, gdzie zbiegają się wody zatok. Co to mogło znaczyć? Brzmiało jak wskazówka co do miejsca, ale jakiego miejsca? Na Ziemi jest wiele zatok. Johnny znał nazwy kilku z nich: Zatoka Hudsona, zatoka Fundy, zatoka Corpus Christi. Czy są jakieś miejsca, gdzie łączą się wody dwóch zatok? Mógł przejrzeć atlas, ale to by było jak szukanie igły w stogu siana. Potem pomyślał jeszcze o czymś. Przypomniał sobie, że zatoką nazywa się także rozszerzenie jezdni, tam gdzie można zaparkować samochód. Czy to
75
znaczy, że mają przeszukiwać wszystkie jezdnie? No i ta druga wskazówka: Wielki rozrachunek w małej izbie. Ta „mała izba" musiała oznaczać miniaturowy salon w zegarze Childermassa. Ale poza tym okruchem sensu, cała fraza absolutnie nic Johnny'emu nie mówiła. Powtarzał ją w myślach, ale im więcej się zastanawiał, tym bardziej stawała się bezsensowna.
Kiedy doszedł do drzwi domu, stracił resztki dobrego humoru. Przypomniał sobie, co czytał o greckich wyroczniach, które dawały ludziom tajemnicze i mętne odpowiedzi. Może tę wiadomość zostawił szatan, a nie święty Antoni? Może stali pod ślepym murem?
Następnego dnia była niedziela i Johnny, jak zwykłe, poszedł do kościoła z dziadkiem i babcią. Po mszy niektórzy od razu wracali do domu, a inni stali przed kościołem i rozmawiali z przyjaciółmi. Dziadek i babcia wdali się w rozmowę z panią McGinnis, niemądrą staruszką, która prowadziła kółko Kobiet Katolickich. Johnny nie cierpiał pani McGinnis, więc stał z boku, kręcił się nerwowo i czekał na koniec rozmowy. Kiedy wodził znudzonym wzrokiem to tu, to tam, zobaczył Williego Prine'a, który przepychał się między wiernymi. Willie był to wysoki, głupkowaty chłojr ik w okularach o grubych szkłach, który dzisiaj służył do mszy. Jeszcze nie zdjął długiej czerwonej komży i uśmiechał się od ucha do ucha. Johnny zastanawiał się, z czego się tak cieszy.
- Hej, Dixon! - wrzasnął Willie. - Ojciec Higgins chce z tobą porozmawiać! - Willie zachichotał. Aż pękał ze złośliwej radości. Widocznie podejrzewał, że Johnny coś przeskrobał i sprawiało mu to wielką frajdę. Właści-
76
wie nie miał nic przeciwko Johnny'emu, ale miło było patrzeć, jak ktoś inny obrywa.
Dziadek i babcia zmartwili się, słysząc, co mówi Willie. Pani McGinnis zachichotała i zaczęła się krygować, jak zawsze, kiedy komuś przytrafiało się coś niemiłego. Johnny jednak zachował spokój. Odwrócił się i uśmiechnął spokojnie do Williego.
- Dobrze - powiedział beztrosko - za chwilę przyjdę. - Potem zwrócił się do babci i dziadka: - Muszę iść do ojca Higginsa i porozmawiać z nim o czymś - powiedział szybko. - To nic ważnego, chodzi o... o harmonogram ministrantury. Idźcie sami. Niedługo wrócę.
Zanim dziadkowie zdążyli mu odpowiedzieć, Johnny ruszył w ślad za Williem i zniknął w tłumie. Wyraz twarzy Williego świadczył wyraźnie, że nic z tego nie rozumie. Czemu Dixon tak się spieszył po burę od proboszcza? Kiedy doszli do drzwi zakrystii, w środku był już ojciec Higgins. Metalowe drzwi wielkiego sejfu „Mo-sler", do którego mógł zmieścić się człowiek, stały otworem, a proboszcz chował święte naczynia - kielich, cy-borium i pozłacaną patenę. Dwaj chłopcy patrzyli, jak ksiądz pchnął skrzypiące drzwi sejfu i zamknął je.
- Dzień dobry, Johnie! - powiedział proboszcz, odwracając się do chłopców. Oczy mu błyszczały i uśmiechał się tajemniczo. -Jak się dzisiaj miewasz?
- Hm... Chyba dobrze, ojcze. -Johnny uśmiechnął się niepewnie. Chociaż ksiądz był jego przyjacielem, często czuł się przy nim nieswojo. Każdy człowiek, który miał jakąś władzę, trochę go onieśmielał. - Ojciec... ojciec chciał ze mną porozmawiać?
77
- Owszem, chciałem! - odparł ksiądz, a jego głos zabrzmiał złowieszczo. W tym momencie Willie uśmiechnął się oczekująco. Dixon zaraz dostanie za swoje! Jednak, ku swemu ogromnemu zdumieniu, Willie zorientował się, że to jego samego ksiądz właśnie piorunuje wzrokiem.
- No cóż, panie Prine - warknął proboszcz - chyba nie jest mi już pan potrzebny. Radzę zająć się gaszeniem świec, przebrać się i wracać do domu.
Williemu zrzedła mina.
- Eeee... tak. Oczywiście, ojcze. Do widzenia. - Z tymi słowami odwrócił się i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.
Johnny i ojciec Higgins zostali sami. Ksiądz w milczeniu podszedł do wysokiej komody z orzechowego drewna, gdzie trzymał szaty liturgiczne. Na górze stał masywny żelazny krucyfiks, a obok leżała porządnie złożona mapa drogowa. Ksiądz podniósł ją tak, że Johnny mógł odczytać napis. Biyła to mapa drogowa stanu Ma-ine.
- Zastanawiałem się nad wiadomościami, które zostawił nam święty Antoni - powiedział ksiądz, uderzając lekko mapą w krawędź komody. -1 wiesz co? Wczoraj przy obiedzie nagle na ^oś wpadłem! Powinienem był domyślić się już wcześniej, bo przecież setki ludowych piosenek krążą mi wciąż po głowie. Proszę, trzymaj!
Ku zdziwieniu Johnny'ego, ojciec Higgins podał mu mapę. Potem odwrócił się i podszedł szybko do szafy stojącej w rogu pomieszczenia. Otworzył ją i wyjął ze środka gitarę!
78
Johnny ze zdumienia otworzył usta. A więc ojciec Higgins gra na gitarze! Zazwyczaj był taki surowy i nieprzystępny, że... No cóż, to tak jakby odkryć, że burmistrz uwielbia jazdę na wrotkach! Johnny patrzył, jak ksiądz przekłada sobie przez głowę pas od gitary, i gra kilka akordów. Po chwili zaintonował dziarski refren:
Zrzućcie żagle tam, gdzie wody zatok się schodzą, Niech szybko dni płyną na wzgórzach wyspy au Haut!
Ojciec Higgins położył dłoń na strunach gitary i uciszył je.
- Proszę bardzo! - powiedział triumfalnie. - To jest to! Rozumiesz, prawda?
Johnny nie mógł ukryć zaskoczenia. Najwyraźniej jedna z linijek tajemniczej informacji była fragmentem piosenki. Nie miał jednak zielonego pojęcia, gdzie są wzgórza wyspy au Haut.
Ojciec Higgins spojrzał na chłopca z ukosa, a na jego wargach zaigrał sarkastyczny uśmiech.
-  Och, no wiesz?! Nie wiesz, gdzie jest wyspa au Haut? Naprawdę nie wiesz?
Johnny wzruszył bezradnie ramionami.
-  Pochodzę z Long Island, ojcze! Ja... ja niewiele wiem o Nowej Anglii. Czy wyspa au Haut leży gdzieś w Maine? To znaczy, są chyba jakieś wyspy wzdłuż wybrzeża Maine, prawda?
Ojciec Higgins roześmiał się.
- Czy to gdzieś w Maine? Czy tam są wyspy wzdłuż wybrzeża? Czy papież jest katolikiem? Na świętego
79
Patryka! Wy, szczury lądowe, nie macie zielonego pojęcia o Nowej Anglii, prawda? Johnny się zawstydził.
- Chyba nie... - mruknął.
-  No dobra! Pokażę ci! - powiedział ksiądz, zdjął gitarę i odstawił ją do szafy. Wziął mapę z rąk John-ny'ego, rozłożył ją i podniósł. Długim palcem przesuwał wzdłuż wybrzeża Maine, które nawet na mapie wyglądało jakby ktoś duże jego kawałki poprzeżuwal i wypluł. Na odległym krańcu wybrzeża Johnny zobaczył dwie długie zatoki wyżłobione wiele milionów lat temu: zatokę Penobscot i zatokę Blue Hill. Obie pełne były mniejszych i większych wysepek. Jednak w miejscu, gdzie te dwie zatoki się spotykały, wysp i wysepek było zatrzęsienie. Chociaż ksiądz trzymał mapę w pewnej odległości, krótkowzroczne oczy Johnny'ego rozpoznawały nazwy co większych z nich. Na lewo były dwie - na górze Port North, a pc»d nią Port Vinal. Dalej, nieco na wschód od nich, leżała inna spora wyspa. Wyspa au Haut.
Johnny spojrzał z namysłem na ojca Higginsa.
-  Ojciec myśli... Ojciec sądzi, że tam gdzieś może być profesor?
Ojciec Higgińs pokiwał głową.
- Tak właśnie sądzę. Ale gdzie wśród tych nieprzyjaznych człowiekowi i dzikich wysp jest profesor, to już Bóg raczy wiedzieć.
Johnny przyjrzał się mapie, a potem potrząsnął smutno głową.
- Ale dlaczego, ojcze? To znaczy, nie rozumiem, czemu ktoś miałby porywać profesora i zabierać go na wyspę.
80
Ojciec Higgins spoglądał poważnie. Zwinął mapę i odłożył ją na komodę.
- Ja też tego nie wiem, Johnny. Może nawet nie dokonał tego „ktoś". Z tego wszystkiego, co mi opowiedziałeś wynika, że z równym prawdopodobieństwem zrobiło to „coś". Innymi słowy, jakaś mroczna siła. Dowiemy się więcej, jak sądzę, kiedy dostaniemy się na wyspy, a do tego czasu pewnie pożałujemy, że w ogóle czegoś zaczęliśmy się dowiadywać. Oczywiście, zawsze jest możliwe, że profesora na tych przeklętych wyspach nie ma, ale im więcej o tym myślę, tym bardziej jestem pewien, że trafiliśmy na właściwy trop. Widzisz, rozgryzłem też drugą część wiadomości. Co nas prowadzi prosto na wyspę Port Vinal!
- Hę? -Johnny otworzył usta ze zdziwienia. Ojciec Higgins podrapał się po nosie i roześmiał.
- Możesz sobie mówić „hę". Przyznaję, że to nie jest oczywiste na pierwszy rzut oka, ale wytłumaczę ci, jak do tego doszedłem. Widzisz, domyślam się, że wielki rozrachunek w małej izbie musi się odnosić do tego przeklętego miniaturowego pokoju, o którym mi opowiadałeś. Jestem pewien, że też doszedłeś do takiego samego wniosku. W każdym razie, zadzwoniłem do właściciela zajazdu Fitzwilliam Inn, żeby spytać, czy moglibyśmy... no wiesz, umówić się, zerknąć na ten zegar i zobaczyć, czy nam to czegoś nie podpowie. I wiesz, co się stało? Właściciel sprzedał zegar człowiekowi, który prowadzi muzeum zegarów. Ten człowiek nazywa się Herman Fin-nick, a muzeum mieści się na wyspie Port Vinal! No i czy to nie jest szczyt wszystkiego?!
6 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
81
Johnny skinął głową i poczuł, jakby zabłysło mu w głowie jasne światełko. Strzelił palcami.
- Hej, ojcze! - zawołał. - Wszystko pasuje! Ojciec Higgins zamrugał gwałtownie.
- Hm? Co pasuje?
Johnny wyszczerzył zęby w uśmiechu.
- Kiedy mój przyjaciel i ja przeszukaliśmy gabinet profesora po jego zniknięciu, znaleźliśmy rysunek, na którym była litera L i oplatało ją dzikie wino. Mój przyjaciel myślał, że to oznaczało „L" dodać „vine", czyli nazwisko Levine. Ale może trzeba to odczytać inaczej: „vine" dodać L, czyli Port Vinal!
- Bardzo dobrze! - powiedział ojciec Higgins, kiwając głową z aprobatą. -1 to daje nam odpowiedź na kolejne pytanie, z którym się borykałem. Zastanawiałem się mianowicie, czy powinniśmy jechać na wyspę au Haut, skoro mowa jest o niej w tym refrenie, który ci odśpiewałem. Ale wszystkie znaki wskazują jednak na wyspę Port Vinal, nieprawdaż? - Ojciec Higgins przerwał na moment. - Hmm! - mruknął, ponuro uderzając pięścią w blat komody. - Co zatem ten Finnick ma wspólnego z całą sprawą? Musiał brać udział w planie porwania profesora! Może to czarnoksiężnik? Albo skumał się z diabłem? Może to on zrobił lampion z dyni? I czego, u licha, on chce od profesora? Jakie okropne, nieludzkie, niemożliwe do opisania rzeczy są sądzone temu biednemu człowiekowi? Jeśli chodzi o mnie, to w tej całej szalonej sprawie jest jakieś sześćset pięćdziesiąt pytań bez odpowiedzi!
Ksiądz spojrzał na Johnny'ego i wskazał na niego długim owłosionym palcem. Jego twarz przybrała kolor
82
burakowatej czerwieni. Wyglądał bardzo groźnie i poważnie. Johnny zadrżał. Bał się, że ojciec Higgins zacznie na niego wrzeszczeć albo złapie go za ramiona i będzie nim potrząsał.
- Otóż ja bym chciał wiedzieć jeszcze jedno, Johnny! - zagrzmiał ksiądz. - Pojedziesz ze mną na Port Vi-nal pomóc mi uratować profesora? Co ty na to?
Rozdział 6
Johnny nie posiadał się z radości. Miał ochotę krzyczeć, podskakiwać i rozrzucać rzeczy po pokoju. Ojciec Higgins powiedział mu coś, co pragnął usłyszeć najbardziej na świecie. Mówił, że mają szansę odnaleźć profesora i go uratować, a co więcej, mówił, że chce by on, Johnny Dixon, był w tych poszukiwaniach jego prawą ręką. Gdyby nie był takim grzecznym, dobrze wychowanym chłopcem, Johnny rzuciłby się na szyję temu wysokiemu księdzu o pomarszczonej twarzy. Tymczasem stał tylko przepełniony wdzięcznością, a po twarzy ciekły mu łzy.
- D-dziękuję, o-ojcze - wyjąkał zmienionym od emocji głosem. - Pomogę, jeśli tylko będę umiał.
Ojciec Higgins uśmiechnął się radośnie. Dobrze znał się na ludziach i odgadł, że pod tą nieśmiałą powierzchownością kryje się chłopiec odważny i rezolutny. Nie
84
chciał jednak, by Johnny wyobrażał sobie, że ich wycieczka to będzie sama zabawa i radość. Opanował się więc i znów przybrał surową minę.
- Kiedy ci przejdzie ten atak radości, być może przestaniesz mi dziękować - mruknął. - Może się okazać, że natkniemy się na coś, z czym nie zdołamy się zmierzyć, albo w ogóle nie uda nam się odnaleźć profesora. Ale jeśli ludzie robiliby tylko te rzeczy, których sukcesu by» liby pewni, ten kraj dalej porastałaby dzika puszcza. W każdym razie, będę potrzebował pomocy i cieszę się, że chcesz się przyłączyć. Niestety, możemy wyruszyć najwcześniej w przyszły weekend. Będę musiał zadzwonić do kurii biskupiej i poprosić, żeby przysłali kogoś na zastępstwo. Myślisz, że dziadek i babcia pozwolą ci pojechać ze mną na tę wyprawę?
-  Chyba... chyba pozwolą - powiedział niepewnie Johnny.
- Zadzwonię do nich i powiem, że zabieram cię na małą przyjemną wycieczkę - powiedział ksiądz, uśmiechając się sprytnie i dodał: -Jestem pewien, że Bóg wybaczy mi to lekkie minięcie się z prawdą. A teraz, jeśli mi wybaczysz, muszę już iść do restauracji Tip Top na lunch. Ojciec Frisbie z episkopalnego kościoła świętego Łukasza umówił się tam ze mną. Mamy zamiar najeść się wołowiny z kapustą i kłócić na tematy religijne.
Johnny poszedł do domu. Był oszołomiony. Dopiero po dwóch dniach przyzwyczaił się do myśli, że wyrusza na misję poszukiwawczą z proboszczem kościoła świętego Michała. Chwilami wszystko to wydawało mu się nierealne i kiedy myślał, że jadą tam dlatego, że znaleźli parę
85
tajemniczych słów nabazgranych na kartce zostawionej pod rzeźbą w kościele... no cóż, nie wiedział, czy ma się śmiać czy płakać. Ale wycieczka faktycznie miała dojść do skutku. Ojciec Higgins zadzwonił do państwa Dixon i przedyskutował z nimi tę sprawę, a oni nie stawiali najmniejszych przeszkód i zgodzili się puścić Johnny'ego. Dla nich ojciec Higgins był odpowiedzialnym, wybitnym członkiem społeczności i oboje byli dumni, że wybrał właśnie Johnny'ego, aby towarzyszył mu w wycieczce na wyspy u wybrzeża Maine. Babcia i dziadek wiedzieli, że Johnny bardzo przeżywa zniknięcie profesora i mieli nadzieję, że pozwoli mu to choć na chwilę zapomnieć o przykrej stracie.
Tak więc Johnny wydobył swój mały plecak i zaczął kompletować bagaż: piżamę, przybory toaletowe, skarpetki, swoje najlepsze ciepłe wełniane swetry i flanelowe koszule. W maju na wyspach jest jeszcze dość zimno, przypominała mu ciągle babcia. Dorzucił jeszcze kilka przydatnych drobiazgów, takich jak wodoszczelne pudełko zapałek, scyzoryk z trzema ostrzami, kompas skau-towski i starą zniszczoną, ale zdatną do użytku teatralną lornetkę. Po namyśle zdecydował się dorzucić „na szczęście" czaszkę z zegara Childermassa.
Johnny nie do końca wiedział, co ma myśleć o czaszce. Ostatnio bez powodu zaczął mieć na jej temat jakieś złe przeczucia. Przekonał się, że w dalszym ciągu woli z nikim o niej nie rozmawiać. Nie powiedział o niej ani Fergiemu, ani ojcu Higginsowi, ani żadnemu innemu ze swoich przyjaciół. Wciąż wymyślał powody, dla których lepiej jest utrzymać jej istnienie w tajemnicy. Gdyby po-
wiedział Fergiemu, ten mógłby mu ją zwinąć. A jeśli chodzi o ojca Higginsa, no cóż... Johnny tłumaczył sobie, że to nie najlepszy pomysł - mówić księdzu, że się coś ukradło. Ale w takim razie, co powinien zrobić z czaszką? Zostawić ją na zawsze w szufladzie komody, żeby porastała kurzem? Johnny doszedł wreszcie do wniosku, że może czaszka przynosi szczęście. Wydostał więc kopertę od zegarka, w której ukrył dziwaczny bibe-lot spod koszul w szufladzie komody i schował pod rze-* czarni ułożonymi w plecaku.
Proszę! - powiedział do siebie w myślach. - Mam nadzieję, czaszeńko, że przynosisz szczęście. Bo jeśli kiedykolwiek go potrzebowałem, to właśnie teraz.
We wtorek po rozmowie z ojcem Higginsem Johnny popełnił duży błąd - a przynajmniej uważał tak w pierwszej chwili. Wygadał się Fergiemu o wycieczce. Przedtem nie wspominał ani słowem o całym przedsięwzięciu. Nie powiedział mu nawet o dziwnym przesłaniu, jakie znaleźli z ojcem Higginsem pod rzeźbą świętego Antoniego. Postąpił tak, bo jeszcze trochę się na niego gniewał. Fergie byl przemądrzały, sceptycznie traktował dziwne magiczne znaki towarzyszące zniknięciu profesora i żądał niezbitych dowodów, zanim w coś uwierzył. Tak więc Johnny po prostu odsunął go od całej sprawy. Nie prosił już Fergiego o radę i właściwie od tamtego wieczoru, kiedy dyskutowali nad zebranymi śladami w bibliotece prawie go nie widywał. Spotkali się parę razy w cukierni Petera, ale rozmawiali wyłącznie o dziewczynach, drużynie Red Sox i zadanych lekcjach. Johnny nie czul się dobrze, mając przed Fergiem sekrety.
Przemądrzały czy nie, był jego przyjacielem. Kiedy zbliżał się czas wycieczki na Port Vinal, Johnny zapragnął wprowadzić go jednak w szczegóły wydarzeń, niezależnie od reakcji kolegi.
I tak, we wtorek wieczorem po szkole, Johnny zdecydował się powiedzieć mu wszystko. Siedzieli naprzeciwko siebie, jedząc lody u Petera, a Fergie rozwodził się nad tym, że jego zdaniem Wanda Sue Geiger to najładniejsza dziewczyna w ósmej klasie. Nagle Johnny mu przerwał:
- Hej, posłuchaj Fergie! - powiedział, zanurzając łyżeczkę w lodach. - Muszę... muszę ci coś powiedzieć.
Fergie zamilkł i spojrzał uważnie na Johnny'ego.
- Taaa - powiedział. - Domyślam się. Johnny był zaskoczony.
- Domyślasz się?
- A i owszem. Dobry Boże, Dixon! Ty chyba uważasz, że ja mam bitą śmietanę zamiast mózgu! Od dwóch tygodni przyglądasz mi się dziwnie albo patrzysz wilkiem! Myślałem już, że masz zamiar wstąpić do Legii Cudzoziemskiej! Dodam tyVio, że jestem na ciebie wściekły. Podobno jestem twoim najlepszym przyjacielem, prawda? A może nie?
Twarz Johnny'ego przybrała odcień głębokiego szkarłatu. Czuł się jak idiota i czuł się winny. Więc Fergie przez cały czas wiedział, że coś przed nim ukrywa. No cóż, to powinno ułatwić mu zadanie. Kiedy Johnny otrząsnął się z zawstydzenia, opowiedział o wiadomościach od świętego Antoniego - Fergie chichotał w czasie tej części relacji - a potem o tajemniczym panu Finnicku
88
i jego muzeum zegarów. Wreszcie wyjawił Fergiemu, jak ojciec Higgins wyjaśnił znaczenie tych wiadomości.
- ...no więc, wybieramy się na Port Vinal w ten piątek, żeby zobaczyć, co uda nam się znaleźć - powiedział Johnny na zakończenie. Gotów do obrony, spojrzał śmiało na Fergiego. -1 oto całe wyjaśnienie - dodał. - A skoro uważasz, że jest śmieszne i bezsensowne, to siedź w domu i czekaj, aż przywieziemy profesora ze sobą!
Fergie odwzajemnił spojrzenie.                         A
- Wcale nie uważam, że to śmieszne -powiedział z poważną miną. - Tylko ta historia z zostawianiem kartek pod rzeźbą w kościele w środku nocy mnie rozśmieszyła!
Johnny z minuty na minutę irytował się coraz bardziej.
- Dobrze, proszę bardzo, więc to jeden wielki dowcip! - wypalił gniewnie. - Wiedziałem, że będziesz się ze wszystkiego wyśmiewał! Dlatego w ogóle nic ci nie mówiłem! Uważasz, że nie mamy szansy, tak?
Fergie wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Może tak, może nie. Tak czy inaczej, ja też chciałbym pojechać.
Johnny zaniemówił. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Czy Fergie żartuje?
- Czego chcesz?
- Powiedziałem, że chcę pojechać z wami - powtórzył Fergie spokojnie.
- Po co? Żeby się z nas wyśmiewać? Fergie pokręcił głową.
- Nie. Lubię wycieczki i... lubię jeździć z tobą. Będzie fajnie, jak na obozie skautowskim. Pozwól mi z wami
89
jechać! Obiecuję, że nie będę się z was śmiać. Przysięgam z ręką na sercu!
Johnny był zaskoczony i zbity z tropu. Naprawdę nie wiedział, co ma powiedzieć. Do szalu doprowadzała go pewność siebie Fergiego i jego dziwne podejście do tej wycieczki. Mimo to chciał, żeby Fergie z nimi pojechał. Lubił jego towarzystwo, miał też wrażenie, że i ojcu Hig-ginsowi przyda się dodatkowa para rąk. Fergie był silnym, chudym, odpornym chłopcem. Wyglądał niezgrabnie, ale umiał grać w siatkówkę i w piłkę nożną, wygrywał w zapasach i biegał szybciej niż wielu znanych John-ny'emu dzieciaków. Johnny nie miał pojęcia, jak dostaną się na wyspy. Może przyda im się ktoś, kto potrafi wiosłować, wspinać się na przybrzeżny klif albo maszerować przez wiele godzin.
Johnny zastanawiał się nad tym wszystkim w milczeniu, wpatrując się w ścianę nad głową Fergiego. Radosny uśmiech Fergiego szybko przerodził się w grymas urazy. Zastanawiał się, czy Johnny nie próbuje właśnie wymyślić jakiegoś grzecznego sposobu spławienia go.
-Jeśli nie chcesz, żebym z wami jechał, powiedz mi to wprost! - mruknął wreszcie Fergie, dziabnął swoje lody łyżeczką i zjadł trochę.
-Hm?
Johnny otrząsnął się z zamyślenia i kiedy zorientował się, o czym myśli przyjaciel, szczerze go to wzruszyło. Fergie byłby niepocieszony, gdyby znalazł się poza nawiasem. Chciał z nimi jechać, bo lubił wycieczki, ale także i dlatego, że Johnny był jego najlepszym przyjacielem.
90
-Ja... ja wcale nie zamierzam mówić, że nie możesz pojechać - powiedział Johnny pośpiesznie. - Nie o to chodzi, tylko... No cóż, to ojciec Higgins decyduje o wszystkim. Próbowałem wymyślić, jak go namówić, żeby zabrał i ciebie.
Fergie się rozpromienił i Johnny poczuł ulgę. Naprawdę chciał, by Fergie towarzyszył mu w tej niebezpiecznej wyprawie. Ale ciągle zastanawiał się, jak przekonać ojca Higginsa, żeby go zabrał.
- Och, myślę, że mnie zabierze - powiedział Fergie nonszalancko. Wpatrzył się w przestrzeń i uśmiechnął tajemniczo. -Jeśli to zależy od księdza, wyjazd mam jak w banku!
Johnny zamrugał oczami.
- Dlaczego? Fergie, o czym ty, do diabła, gadasz? Fergie uśmiechnął się jeszcze szerzej.
-  Och, nie mówiłem ci? Byłem najlepszym pałkarzem w drużynie bejsbolowej prowadzonej przez ojca Higginsa dwa lata temu w Lidze Miejskiej. Jeszcze zanim cię poznałem. Higgy co lato prowadzi treningi dla dzieci. No i tamtego roku przerwałem passę takiemu jednemu, którego piłki były nie do odebrania. W dziewiątej rundzie odbiłem trzy piłki, a Beaky Phelps dobiegł do bazy i wygraliśmy mecz. Nigdy ci o tym nie mówiłem? Ja i Higgy jesteśmy starymi kumplami!
Kiedy Johnny otrząsnął się ze zdumienia na wieść, że Fergie zna ojca Higginsa, zdał sobie sprawę, że wycieczka może być o wiele bardziej udana, niż początkowo
91
sądził. Lepiej jest mieć przy sobie dwóch przyjaciół, na których można polegać, niż jednego. Tak więc Fergie i Johnny porozmawiali jeszcze trochę, a potem Johnny poszedł do domu i zadzwonił do ojca Higginsa. Z reakcji księdza Johnny zorientował się, że Fergie wcale nie żartował. Ojciec Higgins go znał i uważał za chłopaka z charakterem. Jednym słowem, lubił go i chętnie zgodził się go zabrać. Powiedział tylko, że najpierw musi dostać pozwolenie państwa Ferguson, więc teraz szybko do nich zadzwoni i trochę ich poczaruje. Johnny odwiesił słuchawkę i zaczął chodzić w kółko po bawialni. Wreszcie ojciec Higgins oddzwonił i powiedział, że pani Ferguson dała im zielone światło. Wszystko więc zostało ustalone. Mieli wyruszyć około trzeciej po południu w piątek. Ojciec Higgins był na wycieczce na wyspach Maine w czasie wakacji w zeszłym roku i obliczył, że w jakieś trzy i pół godziny dostaną się samochodem do Rockland, a tam złapią prom, który zabierze ich na Port Vinal. Ostatni prom odchodził o 7:32 wieczorem, mieli więc godzinę w zapasie, w razie, gdyby się spóźnili. Ponieważ podróż promem trwa półtorej godziny, cała trójka miała znaleźć się pod drzwiami gospody Pod wię-cierzem na Port Vinal niedługo po dziewiątej wieczorem.
W piątek po południu było pochmurno. Czarny old-smobil ojca Higginsa zajechał pod dom na ulicy Fillmo-re, klakson zawył głośno, chociaż nie było po temu żadnej potrzeby, bo Johnny czekał na frontowej werandzie
92
z plecakiem w ręku. Obok niego stali dziadek i babcia. Ojciec Higgins wysiadł z samochodu i pomachał do całej trójki. Miał na sobie bawełnianą koszulkę, luźne wojskowe spodnie, wysokie buty i starą wojskową kurtkę polową. Na jej prawym ramieniu widniał srebrny krzyżyk, a nad nim napis: „kapelan". Johnny nigdy przedtem nie widział ojca Higginsa w „cywilnym" stroju, ale stwierdził, że proboszcz wygląda mniej surowo i groźnie niż zwykle.                                                         *
-  Cześć, Johnie! - huknął ojciec Higgins, podchodząc do nich i machając wesoło. - Jesteś gotów na wyprawę na surowe i skaliste brzegi Maine, a nawet dalej?
Johnny odparł, że tak, ale głos miał słaby i niepewny. Ojciec Higgins mówił tak, jakby wybierali się na Księżyc. Poza tym, ciągle sobie przypominał prawdziwy cel ich podróży. Czuł, że w żołądku ma twardy węzeł.
Ojciec Higgins zobaczył jak blado i niepewnie wygląda Johnny i postanowił dodać mu otuchy.
- Och, daj spokój, Johnie! - powiedział głośno, biorąc od niego plecak. - Wyglądasz, jakbyś się szykował na wycięcie wyrostka! To będzie naprawdę fajna wycieczka!
Johnny spróbował uśmiechnąć się uspokajająco.
- Wszystko... wszystko w porządku, ojcze - powiedział. -Ja... ja się zawsze denerwuję przed podróżą.
Ksiądz uśmiechnął się, ale oczy miał poważne i zamyślone.
- Denerwujesz się, tak? No to powinieneś zaznać takiej podróży, podczas której forsuje się rzekę wśród masy innych żołnierzy w bojowych mundurach i hełmach,
93

sądził. Lepiej jest mieć przy sobie dwóch przyjaciół, na których można polegać, niż jednego. Tak więc Fergie i Johnny porozmawiali jeszcze trochę, a potem Johnny poszedł do domu i zadzwonił do ojca Higginsa. Z reakcji księdza Johnny zorientował się, że Fergie wcale nie żartował. Ojciec Higgins go znał i uważał za chłopaka z charakterem. Jednym słowem, lubił go i chętnie zgodził się go zabrać. Powiedział tylko, że najpierw musi dostać pozwolenie państwa Ferguson, więc teraz szybko do nich zadzwoni i trochę ich poczaruje. Johnny odwiesił słuchawkę i zaczął chodzić w kółko po bawialni. Wreszcie ojciec Higgins oddzwonił i powiedział, że pani Ferguson dała im zielone światło. Wszystko więc zostało ustalone. Mieli wyruszyć około trzeciej po południu w piątek. Ojciec Higgins był na wycieczce na wyspach Maine w czasie wakacji w zeszłym roku i obliczył, że w jakieś trzy i pół godziny dostaną się samochodem do Rockland, a tam złapią prom, który zabierze ich na Port Vinal. Ostatni prom odchodził o 7:32 wieczorem, mieli więc godzinę w zapasie, w razie, gdyby się spóźnili. Ponieważ podróż promem trwa półtorej godziny, cała trójka miała znaleźć się pod drzwiami gospody Pod wię-cierzem na Port Vinal niedługo po dziewiątej wieczorem.
W piątek po południu było pochmurno. Czarny old-smobil ojca Higginsa zajechał pod dom na ulicy Fillmo-re, klakson zawył głośno, chociaż nie było po temu żadnej potrzeby, bo Johnny czekał na frontowej werandzie
92
z plecakiem w ręku. Obok niego stali dziadek i babcia. Ojciec Higgins wysiadł z samochodu i pomachał do całej trójki. Miał na sobie bawełnianą koszulkę, luźne wojskowe spodnie, wysokie buty i starą wojskową kurtkę polową. Na jej prawym ramieniu widniał srebrny krzyżyk, a nad nim napis: „kapelan". Johnny nigdy przedtem nie widział ojca Higginsa w „cywilnym" stroju, ale stwierdził, że proboszcz wygląda mniej surowo i groźnie niż zwykle.                                                      •
-  Cześć, Johnie! - huknął ojciec Higgins, podchodząc do nich i machając wesoło. - Jesteś gotów na wyprawę na surowe i skaliste brzegi Maine, a nawet dalej?
Johnny odparł, że tak, ale głos miał słaby i niepewny. Ojciec Higgins mówił tak, jakby wybierali się na Księżyc. Poza tym, ciągle sobie przypominał prawdziwy cel ich podróży. Czuł, że w żołądku ma twardy węzeł.
Ojciec Higgins zobaczył jak blado i niepewnie wygląda Johnny i postanowił dodać mu otuchy.
- Och, daj spokój, Johnie! - powiedział głośno, biorąc od niego plecak. - Wyglądasz, jakbyś się szykował na wycięcie wyrostka! To będzie naprawdę fajna wycieczka!
Johnny spróbował uśmiechnąć się uspokajająco.
- Wszystko... wszystko w porządku, ojcze - powiedział. -Ja... ja się zawsze denerwuję przed podróżą.
Ksiądz uśmiechnął się, ale oczy miał poważne i zamyślone.
- Denerwujesz się, tak? No to powinieneś zaznać takiej podróży, podczas której forsuje się rzekę wśród masy innych żołnierzy w bojowych mundurach i hełmach,
93
a ludzie na brzegu strzelają do was z moździerzy i karabinów maszynowych. To dopiero byłby powód do zdenerwowania!
Johnny sobie przypomniał, że ojciec Higgins brał udział w kilku najkrwawszych bitwach drugiej wojny światowej. Walczył na Filipinach. Bardzo rzadko mówił, co tam przeżył, ale Johnny miał wrażenie, że musiał być świadkiem wielu okropności. Uważał też, że ojciec Higgins to bardzo odważny człowiek. Johnny chciał być odważny i dzielny, ale teraz miał z tym spory problem. Tłumaczył sobie, że ich eskapada wcale nie jest niebezpieczna, i że nic złego nie może mu się przytrafić. To niemądre, tak się denerwować.
Johnny pożegnał wreszcie dziadka silnym uściskiem dłoni, a babcię mocno ucałował.
- Do zobaczenia, Johnie! - powiedział dziadek. - Baw się dobrze i przywieź nam trochę muszli z plaży!
- Z Bogiem, Johnie! - dodała babcia, kiedy wnuk ją uściskał. - Nie zapomnij zakładać swetra, jeśli będziesz wychodził wieczorem. Żebyś nie złapał anginy czy innego choróbska!
Johnny odwrócił się i pomachał dwa razy, idąc do samochodu z ojcem Higginsem. Ksiądz otworzył bagażnik, wrzucił do środka plecak i zatrzasnął klapę. Wsiedli do samochodu, silnik zaryczał i ruszyli w drogę. Następny przystanek wypadał na ulicy Joy w Cranbrook, gdzie mieszkał Fergie. Ojciec Higgins nacisnął klakson i Fer-gie pędem wybiegł z domu z plecakiem w ręku. Miał na sobie naprawdę niecodzienny strój - wyglądał jak członek gangu motocyklowego. Założył bardzo obcisłe dżin-
94
sy, wysokie skórzane buty i niesamowitą skórzaną kurtkę, całą nabijaną ćwiekami i naszywaną kolorowymi światełkami odblaskowymi. Na plecach kurtki widniała wielka biała czaszka z czerwonymi światełkami w miejscu oczu. Nad czaszką, poszarpane białe litery układały się w napis: „Oczy Smoka".
Łups! Z tym dźwiękiem plecak Fergiego wylądował w bagażniku samochodu ojca Higginsa.                   «
- Hej ho, wielki Johnie! - powiedział raźno Fergie, wślizgując się na szerokie przednie siedzenie i zatrzaskując drzwi. -Jak leci?
Johnny nie odpowiedział. Siedział sztywno jakby połknął kij i patrzył przez przednią szybę niewidzącym wzrokiem. W całym ciele czuł przejmujący, paraliżujący duszę chłód. Poczuł go, kiedy zobaczył na plecach kurtki Fergiego szczerzącą zęby czaszkę. Teraz, oczami wyobraźni ujrzał dziwną wizję: zupełnie jakby mógł przeniknąć wzrokiem przez ściany plecaka, który leżał w bagażniku ojca Higginsa. Z ciemności szczerzyła do niego zęby maleńka i groźna kościana czaszka.
Rozdział 7
Johnny trzymał się relingu na łagodnie kołyszącym się promie, który przecinał wody zatoki Penobscot. Ściemniało się już i w oddali widział, jak po wodzie ślizga się długie białe ramię światła latarni morskiej. Mimo tego, ledwie mógł odróżrjć zarysy wysepek. Z pachnącej solą ciemności dobiegało głuche dzwonienie boi sygnałowej, która kołysała się na falach. W uszach buczał mu dźwięk motoru promu. Był to mały dzielny stateczek, z miejscem na mniej więcej cztery samochody. W tej przeprawie brały udział zaledwie dwa: oldsmobil ojca Hig-ginsa i furgonetka, której właścicielka mieszkała na wyspie. Samochody stały jeden za drugim na pokładzie, a pod koła założono im blokady z klinów. Na obu burtach statku znajdowały się małe kabiny dla pasażerów. Wewnątrz nich stały rzędy metalowych siedzeń,
96
jak w autobusie. Były tam też krany z wodą do picia i toalety. Johnny zauważył, że w kabinie na sterburcie nie było nikogo. Wszyscy pasażerowie siedzieli w kabinie po lewej. Johnny był tam kilka minut temu, słuchał jak ojciec Higgins gra na gitarze i śpiewa irlandzkie piosenki ludowe.
Johnny nie zdawał sobie sprawy, że ojciec Higgins może być tak przyjemnym i wesołym towarzyszem. Znał niewiarygodną ilość piosenek, głównie irlandzkich pieśni mówiących o buncie przeciw angielskiej koronie. Piosenki te bardzo poruszały Johnny'ego. Słuchając ich, niemal widział szeregi ubranych w łachmany pikinie-rów maszerujących na wzgórza, by walczyć z oddziałami angielskich „czerwonych kubraków". Johnny siedział ze wszystkimi przez jakąś godzinę, ale od dymu z fajki ojca Higginsa zaczęło mu się kręcić w głowie, więc wyszedł zaczerpnąć świeżego powietrza.
Wyszedł także z innego powodu. Postanowił zrobić coś z maleńką czaszką ukradzioną z zegara Childer-massa. Przez całą podróż samochodem nawiedzało go to dziwne uczucie, którego po raz pierwszy doświadczył, patrząc na czaszkę na kurtce Fergiego. Zdecydował, że czaszka jest czymś złym i że lepiej się jej pozbyć. Najpierw wymyślił jakiś pretekst, żeby wziąć od ojca Higginsa kluczyki do samochodu. Otworzył bagażnik oldsmobila i wyjął kopertę od zegarka z czaszką w środku. Teraz trzymał kopertę w kieszeni płaszcza przeciwdeszczowego. Czuł jej ucisk na nodze. Nadszedł czas działania. Szybko rozejrzał się wkoło i włożył rękę do kieszeni. Wyjął kopertę i wyrzucił ją za burtę. Silnik
7 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
97
stateczku pracował tak głośno, że nawet nie usłyszał pluśnięcia.
Chłopiec odetchnął z ulgą. Przynajmniej to jedno miał z głowy! Możliwe, oczywiście, że wyrzucił cenny amulet, ale...
Rozmyślania Johnny'ego przerwał odgłos donośnego uderzenia. W gęstniejącej ciemności zobaczył, że to otwarte drzwi do drugiej kabiny uderzają o metalową ścianę podczas przechyłów. Johnny szybko przeszedł przez pokład i złapał za klamkę drzwi. Już chciał je zatrzasnąć, najpierw jednak zajrzał do oświetlonego wnętrza.
W środku ktoś był... nie, raczej coś... coś siedziało na jednej z ławek. Wyglądało jak strach na wróble. Plecami zwrócone było do Johnny'ego, więc nie mógł się zorientować, jak wygląda z przodu. Na głowie miało dziwną perukę w kolorze marchewki i ubrane było w białą szorstką koszulę. Johnny pomyślał, dlaczego, u licha, ktoś miałby zabierać na prom stracha na wróble? Nagle stateczek przechylił się łagodnie, a strach na wróble także pochylił fię na jedną stronę. Johnny spojrzał w dół i zobaczył stopę wystającą z przejścia między siedzeniami.
To był stopa kościotrupa. Kilka białych kości.
Johnny wydał z siebie przeraźliwy wrzask. Drzwi wyśliznęły mu się z ręki i głośno trzasnęły, kiedy zatoczył się do tyłu i obrócił na pięcie. Kilkoma niepewnymi krokami pokonał śliski metalowy pokład i rzucił się do drzwi kabiny naprzeciwko. Udało mu się złapać za klamkę i szarpnął drzwi do siebie. W środku zobaczył ojca
98
Higginsa, Fergiego i właścicielkę furgonetki. Wszyscy zerwali się na równe nogi i patrzyli na niego z otwartymi ustami.
- Dobry Boże, Johnie! - zawołał ojciec Higgins. - Co się stało? Dlaczego tak wrzeszczałeś?
Johnny zaczął się jąkać, trudno mu było znaleźć słowa. Plótł coś o strachu na wróble z kościotrupem w środku.
- Chodźcie szybko, proszę! Proszę, chodźcie i po{»-trzcie!
Ojciec Higgins i Fergie wymienili szybkie spojrzenie. Ksiądz zdjął przez głowę pas z gitarą i odłożył instrument na ławkę. Ruszył do drzwi, Fergie o krok za nim.
-  O co chodzi? - wykrztusiła ich współpasażerka i osunęła się z powrotem na ławkę. - Co tam się stało?
- Nie wiem - odparł ksiądz ponuro. - Ale zaraz to sprawdzę. Niech pani tu zostanie. Za moment wrócimy.
Ojciec Higgins i dwaj chłopcy opuścili kabinę i przeszli przez pokład na drugą burtę. Prom kołysał się teraz mocniej i niedomknięte drzwi robiły mnóstwo hałasu. Przytrzymując drzwi silnym ramieniem, ojciec Higgins wsunął głowę do środka. Potem cofnął ją i spojrzał pytająco na Johnny'ego, który stał za nim na pokładzie.
- No i? - spytał ojciec Higgins. - Gdzie ten strach? Co z nim zrobiłeś?
Ksiądz stał w drzwiach kabiny i jego wysoka postać zasłaniała obu chłopcom widok. Johnny podszedł bliżej i przecisnął się obok ojca Higginsa, żeby zajrzeć do środka.
99
Kabina była pusta. Nie było ani śladu nikogo ani niczego-
Ojciec Higgins obrócił się powoli i spojrzał na John-ny'ego. Poznał go już dość dobrze i wiedział, że Johnny nie należy do chłopców, którzy dla żartu każą ludziom szukać nie wiadomo czego. Poza tym, Johnny wcale nie miał rozbawionej miny. Był blady jak duch. Najwyraźniej coś jednak wtedy zobaczył. Ale co?
Po dłuższej, pełniej napięcia pauzie, ojciec Higgins odchrząknął i powiedział stanowczo:
- Dobrze! Panowie, wracamy na nasze miejsca.
Fergie i Johnny poszli za ojcem Higginsem do drugiej kabiny. Weszli tam, usiedli i nie odezwali się ani słowem, ku wyraźniej irytacji pasażerki, która spodziewała się usłyszeć, że odkryli co najmniej jakieś zwłoki.
- I co? Coś się stało? Co znaleźliście? - Głos miała wysoki, niemal histeryczny.
- Nic - odparł ojciec Higgins.
Odezwał się tak stanowczo i spoglądał tak groźnie, że nie odważyła się zadawać następnych pytań.
Przez resztę podróży cała czwórka siedziała w kabinie w milczeniu. Wreszcie prom zwolnił i Johnny zorientował się, że szykuje się do cumowania w porcie. Położył dłoń na ramie bulaja i podniósł się, chcąc wyjrzeć na zewnątrz. Było jednak tak ciemno, że niczego nie zobaczył.
- Chodźcie, wy dwaj - powiedział ojciec Higgins, zabierając gitarę i przeciskając się między siedzeniami do wyjścia. - Wsiadajmy do samochodu. Za parę minut będziemy mogli odjechać.
Johnny i Fergie wyszli za ojcem Higginsem z kabiny i wsiedli z powrotem do dużego czarnego oldsmobila. Ze zgrzytliwym szarpnięciem prom dobił do kei między dalbami. Rzucono cumy, a potem żelazna furtka opadła z hukiem. Samochód ojca Higginsa przejechał przez port i wijącą się dwupasmową drogą wspiął się do wioski Port Vinal. Przejechali główną uliczką malowniczej rybackiej osady, skręcili ostro w prawo w wąską bitą drogę t zaparkowali pod niedużym szalowanym domem nad brzegiem kanału. Boczna weranda wznosiła się nad wodą, wsparta na pokrytych szlamem palach. Zniszczony szyld na dachu frontowej werandy głosił: Gospoda Pod Wię-cierzem. Przed szyldem, na dachówkach leżał prawdziwy więcierz na homary; wyglądał jak klatka z giętkich cienkich listewek, wyłożona w środku rybacką siecią.
Johnny, Fergie i ojciec Higgins wnieśli do środka bagaże, a właściciel gospody wskazał im pokoje. Kiedy się trochę ogarnęli, usiedli do późnej kolacji - bułeczek z homarem i sałatki z kapusty. Chłopcy napili się oranżady, a ojciec Higgins budweisera. Johnny jadł w milczeniu. Przez cały czas myślał o strachu na wróble - czy cokolwiek to było - i o maleńkiej czaszce, którą wyrzucił za burtę. Zobaczył tego stracha zaraz po wyrzuceniu czaszki - czy to możliwe, że ujrzał go właśnie dlatego, że to zrobił? Och, nieważne, myślał zmęczony, przynajmniej pozbyłem się tego obrzydlistwa! Jeśli kryje się w niej coś złego, niech sobie leży na dnie oceanu. Mnie już nie będzie dokuczać.
Następnego ranka przy śniadaniu ojciec Higgins rozmawiał z chłopcami o drugiej części wiadomości od
101
świętego Antoniego i o powodach, dla których chce pójść do muzeum zegarów pana Finnicka.
- Jak już mówiłem Johnny'emu - stwierdził ojciec Higgins między jednym łykiem kawy a drugim - cytat o wielkim rozrachunku w małej izbie pochodzi ze sztuki Szekspira Jak wam się podoba. „Rozrachunek" w jego czasach oznaczał też rachunek w restauracji, a cały cytat odnosi się do morderstwa, o którym musiało być w tamtych dniach głośno w Londynie. Autor sztuk nazwiskiem Christopher Marlowe zginął od noża podczas pijackiej kłótni o wysokość rachunku w ciemnym pokoiku na tyłach jakiejś tawerny. A teraz zapytacie: co to ma wspólnego ze zniknięciem profesora? Nie wiem, a w każdym razie, jeszcze nie. Ale określenie „mała izba" musi odnosić się do miniaturowego pokoiku w tym dziwnym zegarze zrobionym przez ojca profesora. Rozliczenie? To może być jakiś mały rachunek, na którego odwrocie znajdzie się może mapa i zaprowadzi nas do miejsca uprowadzenia profesora. Uważam, że musimy sprawdzić ślady, jakimi dysponujemy, więc kiedy się już koledzy napchacie, wyruszamy. Dobrze?
Wkrótce trzej podróżnicy skończyli śniadanie i poszli do muzeum zegarów pana Hermana Finnicka. Muzeum okazało się wielkim wiktoriańskim, pomalowanym na fioletowy kolor domiszczem, z masą koronkowych żelaznych detali i wyszukanymi drewnianymi zdobieniami. Dom został niedawno odnowiony, a trawnik był starannie przystrzyżony. Schludny szlaczek z białych kamieni obrzeżał ścieżkę prowadzącą do ozdobnych frontowych drzwi. Ojciec Higgins podszedł i nacisnął
102
dzwonek. Po krótkiej chwili ciężkie drzwi otworzyły się ze skrzypieniem i stanął w nich Herman Finnick - niski starszy pan o surowym wyglądzie, z cienkim jak ołówek siwym wąsikiem i pełnym dezaprobaty marsem na czole. Nosił niebieski lniany fartuch, a w jednej ręce trzymał puszkę oleju do maszyn.
Pan Finnick spojrzał na chłopców i ojca Higginsa. Wyglądał, jakby się wystraszył i spodziewał, że się na niego rzucą i zaczną okładać go pięściami.             *
- Tak? O co chodzi? - rzucił nerwowo. Ojciec Higgins wystąpił naprzód.
- Ehm! Chcieliśmy zwiedzić pańskie muzeum zegarów, panie Finnick. Jesteśmy przede wszystkim zainteresowani...
Pan Finnick obdarzył ojca Higginsa kwaśną miną.
- Muzeum będzie otwarte dopiero pod koniec maja, w Dzień Pamięci - rzucił. - Proszę przyjść wtedy, to pokażę panom całą ekspozycję.
I zaczął zamykać drzwi.
Ojciec Higgins nie miał zamiaru dać się tak łatwo zbyć. Dużą silną ręką zablokował drzwi.
- Obawiam się, że to jakieś nieporozumienie - powiedział z nutką groźby w glosie i gniewnym wyrazem twarzy. -Jestem ojciec Tomasz Higgins. Pisałem do pana z Duston Heights w Massachusetts i prosiłem o oprowadzenie nas po muzeum. Odpisał pan, że się zgadza, przypomina pan sobie?
W oczach pana Finnicka zabłysła iskierka zrozumienia, a na twarzy pojawił się cień wąskiego uśmiechu.
103
- Ach tak. Teraz pamiętam. Nie nosi ksiądz sutanny, więc naturalnie nie wiedziałem... hm! No, rozumie ksiądz. Proszę tędy. Przy okazji, zwiedzanie kosztuje pięćdziesiąt centów od osoby, płatne z góry.
Pan Finnick wyciągnął chudą dłoń, a ojciec Higgins położył na niej dolara i pięćdziesiąt centów. Potem trzej podróżnicy weszli za właścicielem do obszernego holu, który pachniał werniksem, płynem do czyszczenia mebli i mydłem Murphy Oil. Wnętrze było czyściuteńkie. Stolarka lśniła, a dywany świeżo wyczyszczono. Wszędzie, na półkach, stołach i na ścianach pełno było zegarów. Wysokie, niskie, sprężynowe i na ciężarki. Zegary Seth Thomas i ośmiodniowe zegary Waterbury, zegary zrobione przez wszystkich trzech braci Willard z Grafion w stanie Massachusetts. Cztery wysokie szafkowe zegary stały rzędem u stóp schodów - wyglądały jak pełen godności i powagi komitet powitalny. Powietrze wypełniało głośne, chaotyczne tykanie i, idąc przez szereg pokoi, Johnny zastanawiał się, czy pana Finnicka nie drażni czasem fakt, że nie wszystkie zegary tykają w tym samym rytmie. Na tę myśl roześmiał się głośno, a pan Finnick obejrzał się i spojrzał na niego niesympatycznym wzrokiem.
- Co cię tak rozbawiło, młodzieńcze? - parsknął. Johnny zaczerwienił się.
- To tylko... uhm... Nic takiego, proszę pana. Pomyślałem sobie coś zabawnego.
- Doprawdy? - spytał pan Finnick zimno. - No to powiedz nam, też się pośmiejemy.
Ojciec Higgins spiorunował wzrokiem pana Finnicka. Coraz mniej podobał mu się ten zrzędliwy staruszek.
104
- A więc, panie Finnick? - zagadnął. - Zastanawiam się, czy moglibyśmy obejrzeć zegar Childermassa. Przecież po to tu właściwie jesteśmy. Nie należymy do wielkich, hm, miłośników zegarów, ale ten oto młody człowiek, Johnny, ma przyjaciela, który jest członkiem rodziny Childermassów, więc zegar ten ma dla niego wartość... sentymentalną. Sam pan rozumie.
Pan Finnick klasnął w dłonie i przechylił głowę na bok.
- Ach! Wartość sentymentalną! - powiedział przykrym, przedrzeźniającym tonem. -Jak to miło! No, proszę! Zegar Childermassa to mój nowy nabytek i muszę przyznać, że bardzo mnie intryguje. Piękna robota, naprawdę. Okaz jedyny w swoim rodzaju. Bardzo dobrze. Jeżeli nie interesuje was reszta moich zegarów, pokażę wam go bez dalszej zwłoki. Proszę za mną.
Johnny, Fergie i ojciec Higgins poszli za panem Fin-nickiem po wąskich tylnych schodach. Weszli na piętro i przeszli długim korytarzem do pokoju, w którym kiedyś musiała być sypialnia. Wewnątrz stały dwa duże mahoniowe stoły. Na jednym umieszczono gablotkę, a w niej kolekcję guzików, zapinek, wyciorów do fajek i szklanych przycisków do papieru. Na drugim stał zegar Childermassa. Wyglądał jak wtedy, gdy Johnny zobaczył go w zajeździe Fitzwilliam Inn, tyle że drewniana skrzynka została wypolerowana do oślepiającego połysku, a szklane drzwiczki cyferblatu były nieskazitelnie czyste. Ponadto pan Finnick ustawił przed dolną częścią zegara z miniaturowym pokoikiem przesuwany ekranik ze szkła w drewnianej ramce. Za ekranikiem pokój wyglądał
105
dokładnie tak samo, jak poprzednim razem, ale, co zadziwiające, lampa naftowa na stole była zapalona! Osłonięty delikatnym szklanym kloszem pełgał maleńki płomyk, a żółtawe światło rzucało cienie na dywan, półki z książkami i gustowną tapetę na ścianach. Johnny szybko zerknął na półki po lewej stronie kominka; obok miski pełnej maleńkich jabłek, widniało puste miejsce, na którym kiedyś leżała czaszka. Znaczyła je nawet jeszcze maleńka kropla kleju.
Pan Finnick rozpoczął długi nudny wykład. Fergie i ojciec Higgins stali z założonymi rękami, cierpliwie słuchając, ale Johnny wciąż rzucał na niskiego starszego pana szybkie podejrzliwe spojrzenia. Dlaczego pan Finnick w ogóle kupił ten zegar? Czy był zamieszany w zniknięcie profesora Childermassa? Ojciec Higgins był przekonany, że tak. Teraz jednak, zobaczywszy pana Finnicka, Johnny nie mógł uwierzyć, że ten marudny denerwujący człowiek potrafiłby z pomocą tajemniczych sił uprowadzić profesora. Pan Finnick nie wyglądał na czarnoksiężnika. Z drugiej ^trony, mógł pod ta maską skrywać swoją prawdziwą naturę. No więc dobrze, a jeśli faktycznie to on porwał profesora? Dlaczego to zrobił?
Pan Finnick kontynuował swoje wywody. Mówił o regulatorach, wychwytach i miedzianych trybach. Po pewnym czasie ojciec Higgins trącił go w ramię i zapytał:
- Panie Finnick? Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, chcielibyśmy zajrzeć do wnętrza tego pokoiku. Zastanawiam się, czy nie mógłby pan odsunąć tego ekraniku
106
i trochę nam, wie pan, opowiedzieć o urządzeniu tego pokoiku.
Pan Finnick był przerażony. Był pewien, że jeśli odsunie na bok ekranik, Fergie i Johnny poczynią swoimi dużymi, niezręcznymi dłońmi straszne spustoszenia. Po chwili jednak uspokoił się. Uwielbiał wygłaszać wykłady, a skoro trzej zwiedzający skłonni byli jeszcze trochę posłuchać, mógł się zdobyć na tak ogromne poświęcenie.                                                                       *
- Jeśli tylko panowie troszkę się odsuną - powiedział pan Finnick, ruchem ręki odpędzając ich na bok. -Ach! Dobrze! Proszę bardzo!
Johnny, Fergie i ojciec Higgins cofnęli się kilka kroków. Pan Finnick ostrożnie odsunął ekranik na bok, wyjął z kieszeni fartucha długą, cienką jak nogi pająka pęsetę i sięgnął w głąb miniaturowego pomieszczenia. Delikatnie przekręcił przełącznik lampy gazowej na ścianie. Pokazał, jak można odsunąć szufladę owalnego stołu. Zdjął książkę z jednej z półek i położył ją na podłodze pokoiku. Czubkiem pesety przewrócił kilka stron, by pokazać, że jest to prawdziwa drukowana książeczka. Pan Finnick był prawdziwą kopalnią informacji na temat stylu umeblowania i obić. Wiedział nawet, że jest coś takiego jak złocony brąz. Kiedy jednak tak gadał i gadał, Johnny był coraz bardziej rozczarowany. Miał nadzieję, że z książki wysunie się maleńka replika jakiegoś rachunku. Albo może będzie wetknięta do szuflady w owalnym stole czy w komodzie, lub będzie oprawiona jak obraz na ścianie. Niestety, nic w pokoiku ani trochę nie przypominało rachunku. Kiedy pan Finnick podnosił maleńkie parasole
107
—-
z przypominającego naparstek stojaka i wskazywał na ramy obrazów wielkości znaczka pocztowego, Johnny czuł jak wzbiera w nim frustracja i gniew. Nie natrafili na żaden ślad.
Ojciec Higgins zmarszczył brwi. Rzucił Johnny'emu spojrzenie mówiące: „Chyba nic z tego, hę?" W odpowiedzi Johnny lekko wzruszył ramionami. Ojciec Higgins zaczął się zastanawiać, jak by tu się pożegnać i wyjść. Wreszcie, w połowie kolejnego długiego zdania wygłaszanego przez pana Finnicka, ksiądz głośno zakaszlał.
- Panie Finnick - powiedział, spoglądając na zegarek - obawiam się, że musimy już iść. Mamy jeszcze parę spraw do załatwienia.
Pan Finnick był bardzo urażony. Cofnął pęsetę, obrócił się i spojrzał lodowato na księdza.
- Rozumiem, że znużył panów mój wykład?
-  Tego nie powiedziałem - odparł ojciec Higgins z uśmiechem. - Mówiłem tylko, że musimy się już pożegnać. Czy mógłby na \ pan odprowadzić do wyjścia?
Pan Finnick bez słowa przesunął szklany ekranik z powrotem na miejsce. Energicznym ruchem pokazał, że mają iść za nim i odprowadził ich do drzwi. Mała procesja w ponurym milczeniu przemaszerowała przez hol i dotarła do wyjścia. Pan Finnick szarpnięciem otworzył drzwi i stanął sztywno na baczność, niczym karłowaty żołnierz na warcie.
- Do widzenia panom! - mruknął, ledwie poruszając wargami. - Dziękuję za odwiedziny w Muzeum Zegarów Finnicka. Hm, hm.
108
Ojciec Higgins uśmiechnął się szeroko i ukłonił nieco kpiąco. Widząc to, pan Finnick cofnął się do środka i zatrzasnął drzwi tak gwałtownie, że zabrzęczały szyby. Ojciec Higgins wzruszył ramionami i odwrócił się. Potem wszyscy trzej podreptali długą alejką i wyszli na ulicę, która wiodła obok porośniętych chwastami granitowych kamieniołomów. Szli w milczeniu ze spuszczonymi głowami. Sprawdzili jeden z niewielu śladów, jakie mieli, i trafili w ślepy zaułek. Johnny'emu przyszedł d^gło-wy szalony pomysł. Może powinni włamać się do muzeum i porządnie obejrzeć miniaturowy pokoik, wywrócić go do góry nogami i poszukać rachunku czy „rozrachunku", o którym mówiła wiadomość. Johnny zastanawiał się, czy aby pan Finnick ich nie nabierał. Może specjalnie ukrył ten „wielki rozrachunek"? Z pewnością nie zachowywał się, jakby coś ukrywał. Był napuszony, męczący, nudny i niegrzeczny, ale z pewnością nie wyglądało na to, że skrywa jakiś sekret. No więc, co teraz mają zrobić?
Ojciec Higgins westchnął głośno z niezadowoleniem. Przystanął, podniósł kamień i cisnął nim w grupę granitowych skał po prawej.
-  No, chłopaki - powiedział - nie idzie nam zbyt dobrze nasze śledztwo, prawda?
- Nie idzie - powiedział Fergie ponuro.
-  Nie bardzo - potwierdził Johnny, wciskając ręce do kieszeni. - Co teraz poczniemy? Nigdy nie odnajdziemy profesora - szepnął załamującym się głosem, starając się powstrzymać łzy. Od samego początku tej zwariowanej historii nie czuł się tak bardzo bezradny.
109
Ojciec Higgins przystanął na środku drogi. Kilka kroków dalej, w rowie, leżał z grubsza ociosany kamienny filar. Pokryty mchem i porostami, miał płaski wierzchołek, więc ksiądz podszedł do niego i usiadł. Johnny i Fergie również usadowili się na kamieniu i przez jakieś trzy minuty wszyscy milczeli.
-  No, panowie, słuchajcie - powiedział ze znużeniem ojciec Higgins. - Wygląda na to, że uderzyliśmy głową w duży i solidny mur. Niczego nie znaleźliśmy, prawda? Ani jednego sensownego śladu czy tropu. Jednak nie wolno nam tracić ducha, bo...
W tym momencie Fergie mu przerwał:
- A może poczekać do zmierzchu, włamać się tam i wywrócić zegar do góry nogami? Może coś znajdziemy. Założę się, że tam coś jest. Musi coś być!
Ojciec Higgins pokręcił głową.
- Myślałem o tym, ale łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Finnick na pewno wszędzie pozakładał alarmy an-tywłamaniowe i czujniki. Ale uważam, że powinniśmy spróbować dowiedzieć się cze joś więcej o naszym przyjacielu Finnicku. Może przejdziemy się do biblioteki publicznej Port Vinal?
Johnny'ego zaskoczyła ta propozycja.
- Do biblioteki? A po co?
Ojciec Higgins spojrzał na chłopca sceptycznie.
- Och, daj spokój! Jak na mądrego chłopca, bywasz czasem trochę mało rozgarnięty! Finnick prowadzi muzeum, więc będą o nim jakieś wzmianki w przewodnikach turystycznych, książkach na temat stanu Maine i w starych numerach gazet. Mogą być nawet informa-
110
cje o nim w takich publikacjach jak Kto jest kim na Wschodnim Wybrzeżu. Musimy tylko znaleźć cokolwiek, co go będzie wiązało z czarną magią albo profesorem Childer-massem. Potem możemy zdecydować, czy to dobry, czy zły pomysł, żeby zrobić tak drastyczny krok, jak włamanie do muzeum. Wiec ruszcie siedzenia, słoneczka! Najpierw wrócimy do gospody, żebym się mógł ubrać jak duchowny - to mi doda powagi, jeśli będę musiał wkraść się w łaski jakiejś miłej bibliotekareczki. O ile pamiętam, biblioteka jest niedaleko od ulicy Głównej. Więc chodźmy! Czas ucieka!
Fergie i Johnny nie byli zachwyceni planem ojca Hig-ginsa, ale nie mieli lepszego, więc wstali i poszli za nim do gospody Pod Więcierzem. Kiedy doszli na miejsce, chłopcy poczekali na trawniku na zewnątrz, a ojciec Higgins pobiegł do swojego pokoju, by się przebrać. Gdy wrócił, miał na sobie czarny płaszcz, czarne spodnie, lśniącą czarną koszulę i sztywną białą koloratkę. Poszli drogą w dół, aż trafili na niewielkie skupisko sklepików i składów, które stanowiło centrum handlowe wyspy. Na jednym krańcu krótkiej ulicy Głównej stało kamienne koryto do pojenia koni, a zaraz obok zarośnięta dróżka skręcała w stronę trawiastego pagórka. Na nim wznosił się tylko jeden budynek - szare, jednopiętrowe kamienne pudełko.
- Oto biblioteka, chłopcy - powiedział ojciec Higgins, wskazując ręką. - Niezbyt okazała, ale może znajdziemy w niej odpowiedzi, których szukamy. Chodźcie!
Poszli gęsiego, niczym mała armia zbliżająca się do oddziałów wroga. Na stopniach biblioteki przystanęli,
111

^BUU-B—-!^^
Ojciec Higgins przystanął na środku drogi. Kilka kroków dalej, w rowie, leżał z grubsza ociosany kamienny filar. Pokryty mchem i porostami, miał płaski wierzchołek, więc ksiądz podszedł do niego i usiadł. Johnny i Fergie również usadowili się na kamieniu i przez jakieś trzy minuty wszyscy milczeli.
-  No, panowie, słuchajcie - powiedział ze znużeniem ojciec Higgins. - Wygląda na to, że uderzyliśmy głową w duży i solidny mur. Niczego nie znaleźliśmy, prawda? Ani jednego sensownego śladu czy tropu. Jednak nie wolno nam tracić ducha, bo...
W tym momencie Fergie mu przerwał:
- A może poczekać do zmierzchu, włamać się tam i wywrócić zegar do góry nogami? Może coś znajdziemy. Założę się, że tam coś jest. Musi coś być!
Ojciec Higgins pokręcił głową.
- Myślałem o tym, ale łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Finnick na pewno wszędzie pozakładał alarmy an-tywłamaniowe i czujniki. Ale uważam, że powinniśmy spróbować dowiedzieć się czejoś więcej o naszym przyjacielu Finnicku. Może przejdziemy się do biblioteki publicznej Port Vinal?
Johnny'ego zaskoczyła ta propozycja.
- Do biblioteki? A po co?
Ojciec Higgins spojrzał na chłopca sceptycznie.
- Och, daj spokój! Jak na mądrego chłopca, bywasz czasem trochę mało rozgarnięty! Finnick prowadzi muzeum, więc będą o nim jakieś wzmianki w przewodnikach turystycznych, książkach na temat stanu Maine i w starych numerach gazet. Mogą być nawet informa-
110
cje o nim w takich publikacjach jak Kto jest kim na Wschodnim Wybrzeżu. Musimy tylko znaleźć cokolwiek, co go będzie wiązało z czarną magią albo profesorem Childer-massem. Potem możemy zdecydować, czy to dobry, czy zły pomysł, żeby zrobić tak drastyczny krok, jak włamanie do muzeum. Wiec ruszcie siedzenia, słoneczka! Najpierw wrócimy do gospody, żebym się mógł ubrać jak duchowny - to mi doda powagi, jeśli będę musiał wkraść się w łaski jakiejś miłej bibliotekareczki. O ile pamiętam, biblioteka jest niedaleko od ulicy Głównej. Więc chodźmy! Czas ucieka!
Fergie i Johnny nie byli zachwyceni planem ojca Hig-ginsa, ale nie mieli lepszego, więc wstali i poszli za nim do gospody Pod Więcierzem. Kiedy doszli na miejsce, chłopcy poczekali na trawniku na zewnątrz, a ojciec Higgins pobiegł do swojego pokoju, by się przebrać. Gdy wrócił, miał na sobie czarny płaszcz, czarne spodnie, lśniącą czarną koszulę i sztywną białą koloratkę. Poszli drogą w dół, aż trafili na niewielkie skupisko sklepików i składów, które stanowiło centrum handlowe wyspy. Na jednym krańcu krótkiej ulicy Głównej stało kamienne koryto do pojenia koni, a zaraz obok zarośnięta dróżka skręcała w stronę trawiastego pagórka. Na nim wznosił się tylko jeden budynek - szare, jednopiętrowe kamienne pudełko.
- Oto biblioteka, chłopcy - powiedział ojciec Higgins, wskazując ręką. - Niezbyt okazała, ale może znajdziemy w niej odpowiedzi, których szukamy. Chodźcie!
Poszli gęsiego, niczym mała armia zbliżająca się do działów wroga. Na stopniach biblioteki przystanęli,
111

a ojciec Higgins strzepnął kurz z płaszcza - chciał prezentować się jak najlepiej. Wkroczyli na schody, a w środku za drzwiami wejściowymi mała grupka znów się zatrzymała. Kilka kroków dalej, między dwoma filarami stało biurko. Za biurkiem siedziała niziutka siwowłosa starsza pani. Uczesana w koczek, we włosy wetknęła ołówek. Czytała książkę, ale teraz podniosła wzrok.
- Tak? Czym mogę panom służyć?
Ojciec Higgins wystąpił naprzód i powiedział, że pisze książkę o wybrzeżu stanu Maine i byłby wdzięczny, gdyby udostępniono mu materiały i przewodniki związane z tym tematem oraz papier i ołówek, żeby mógł zrobić notatki.
Bibliotekarka zaprowadziła ojca Higginsa i chłopców do malutkiego gabinetu, który przypominał raczej szafę z półkami na książki i oknem. Usiedli we trójkę przy odrapanym drewnianym stole, a bibliotekarka przyniosła im całe naręcze książek i ulotek. Od czasu do czasu któryś z nich r^afiał na jakąś wzmiankę o muzeum zegarów pana Finnicka i wtedy razem analizowali tę informację. Niestety, nie znaleźli niczego interesującego.
W południe, zmęczeni nadaremną lekturą, poszli na lunch, ale godzinę później znów stawili się na posterunku. Kiedy przebijali się przez kolejne książki, Johnny z minuty na minutę tracił nadzieję. Jak do tej pory, nie znaleźli absolutnie niczego. Nawet optymistyczny z natury Fergie był coraz bardziej przygnębiony. Mimo to, ojciec Higgins niezmordowanie parł naprzód, ściskając w zębach cybuch fajki. Przez całe długie popołudnie praco-
wali, od czasu do czasu robiąc sobie krótkie przerwy i wychodząc na zewnątrz, by rozprostować nogi. Bibliotekarka zaglądała do nich co jakiś czas, przynosiła nowe książki i pytała, czy może jeszcze w czymś pomóc.
Wkrótce zrobiło się późne popołudnie. Słońce zachodziło, a jego długie czerwone promienie malowały kolorowe plamy na ścianie nad głową Johnny'ego. Chłopiec zaczynał już dostawać kręćka od siedzenia w jednym miejscu. Chciał odnaleźć profesora, ale... Nc^cóż, nie zmartwiłby się, gdyby do końca życia nie musiał już oglądać żadnych książek.
-  Ojcze? - zapytał, przerywając pracowite milczenie. - Ojcze? Czyja i Fergie moglibyśmy na chwilę wyjść? Już na oczy nie widzę!
Ojciec Higgins uśmiechnął się ciepło.
- Naturalnie. Idźcie się przejść. Ja zostanę tu do kolacji.
- Znalazł coś ojciec? - spytał Johnny niepewnie. Ojciec Higgins spojrzał mu prosto w oczy z powagą.
- Nie - odparł spokojnie - ale to nie znaczy, że zamierzam się poddać. Biegnijcie już. Spotkamy się w gospodzie na kolacji.
Johnny i Fergie wybiegli z biblioteki i wyszli na chłodne wieczorne powietrze. Słońce właśnie zaszło, a niebo na zachodzie rozjaśniał jeszcze blady pasek światła. Poniżej zbierały się już ciemności.
- Wiesz co? - powiedział gorzko Fergie. - Czuję się, jakbym nosem turlał drogą orzeszek ziemny.
-Ja też - mruknął Johnny. - Nie rozumiem, co chce znaleźć ojciec Higgins. Jeśli pan Finnick jest czarnoksiężnikiem nie będą o tym pisać w przewodnikach, prawda?
112
8 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
113
niu
Fergie włożył do ust gumę i zaczął ją żuć w zamyśle-
- Ale Higgy to sprytny gość - stwierdził po chwili milczenia. - Nie robilibyśmy tego wszystkiego, gdyby nie świtał mu w głowie jakiś pomysł. - Fergie podrapał się po nosie. -John, bracie, niechętnie o tym mówię, ale muszę iść do ubikacji. Poczekaj tu na mnie, a ja skoczę do środka i spytam tej pani, gdzie jest łazienka.
Johnny pokiwał głową. Wieczór był piękny. Wysoko na zachodzie zawisła na niebie błyszcząca Wenus, a lekko wilgotne, przesiąknięte solą powietrze morskie pachniało przyjemnie. Pogwizdując z cicha, przeszedł parę kroków w lewo ścieżką, która prowadziła obok schodków do biblioteki. Za biblioteką ścieżka niknęła w ciemnej kotlince pełnej krzaków i drzew. Johnny zdecydował, że czekając na Fergiego, zejdzie na dół, i zaraz wróci. Schodził w podskokach, wciąż pogwizdując. W gęstniejącym mroku ledwo widział i parę razy potknął się na zagrzebanych w ziemi kamieniach. Na samym dnie kotlinki zrobiło się naprawdę mroczno. Drzewa i krzewy zdawały się tłoczyć wkoło niego. Obracając się, spojrzał w stronę biblioteki, ciemnego kształtu na tle nieba. Niewiele było do oglądania tu, na dole. Nic tylko ciemność i zarośla. Czas wracać...
Johnny przystanął. Teraz, kiedy jego wzrok przyzwyczaił się do ciemności, zobaczył coś, czego nie zauważył wcześniej: niewielki domek. Opuszczona chatka tuż przy ścieżce dawno miała już za sobą lepsze czasy: okna były powybijane, a dach na wpół zapadnięty. Obok domu rosło drzewo o krzywym pniu, oplatając konarami prze-114
chylony komin. Jejku, pomyślał Johnny, ciekawe kto mieszkał w tym...
I wtedy, z prędkością błyskawicy, wydarzyły się dwie rzeczy. Najpierw Johnny poczuł na nodze lodowato zimny dotyk - jakby w kieszeni jego spodni nagle znalazła się kostka lodu. Potem ukazało się światło, drżące i pomarańczowe, które zawisło nad opadłymi liśćmi i stłam-szoną trawą przed opuszczonym domem. W jednym z okien, za połamaną okiennicą, świecił się wyszczerzo- • ny w uśmiechu lampion z dyni.
Rozdział 8
Johnny'ego ogarnęła obezwładniająca niemoc. Włosy stanęły mu dęba, z trudem oddychał. W okamgnieniu zorientował się.)czym jest ta zimna kulka w jego kieszeni - to czaszka wróciła ze swego grobu wśród fal. Przed nim złowroga pomarańczowa maska zdawała się wypalać dziurę w ciemności nocy. Pulsowała, wysyłając tchnienia złej mocy. Wbrew własnej woli, Johnny podszedł bliżej. Niczym robot pokonał uginające się stopnie i przestąpił próg domku. Musnęła go po twarzy pajęczyna i zorientował się, że nie jest w stanie unieść ręki, żeby ją strzepnąć. Znalazł się w ciemnym pokoju z nadgniłą drewnianą podłogą. Właśnie zaczął się zastanawiać, dlaczego nie ma tam żadnej dyni, kiedy gwałtowny cios rzucił go na kolana. Straszna, nieprawdopodobnie wielka twarz jak z lampionu z dyni pojawiła się na jednej ze ścian. Pulsowała, i powietrze wokół Johnny'ego też za-
116
częło poruszać się jakimś szalonym, gorączkowym rytmem. Coś ściskało mu pierś, a wzrok zaćmiła lodowata mgła, która owinęła się wkoło niego. Johnny walczył o oddech - czuł, że ucieka z niego życie. Czuł, że umiera. Nagle rozległ się w jego mózgu głos, chrapliwy, niewzruszony głos, który powiedział mu, że już nigdy nie będzie się wtrącał w sprawy, których nie jest w stanie zrozumieć. „Śmierć to wieczny sen", powiedział głos i zaczął powtarzać te słowa jak zdana płyta. Johnny walczyT desperacko, by pozostać przy życiu, ale czuł, że przegrywa - zaczynał tracić świadomość. Zanim zemdlał, usłyszał coś - jakieś poruszenie w pokoju. Trzasnęły drzwi, ktoś wołał dziwne słowa, które brzmiały jak „Lumpen Krystyn"! Głos zawołał je jeszcze dwa czy trzy razy, po czym Johnny zapadł się w ciemność.
Kiedy się obudził, leżał na wilgotnej trawie przed chatą. Fergie klęczał obok niego, a ojciec Higgins stał nad nim. Mimo przyjaznego uśmiechu wyglądał bardzo groźnie i potężnie. W dużej, owłosionej dłoni ksiądz trzymał srebrny krucyfiks na łańcuszku.
- Co? Co? - wymamrotał Johnny nieprzytomnie.
Był oszołomiony i słaby, jak po ciężkiej grypie. Z wysiłkiem podniósł głowę i spojrzał w kierunku starej chatki. Była ciemna i ginęła w wieczornym mroku. Potem ogarnął go nagły strach i złapał się za kieszeń. Czaszka, która nagle pojawiła się w jego kieszeni, znik-nęła.
Johnny obrócił głowę i spojrzał na Fergiego.
- Ty ją zabrałeś? - spytał drżącym głosem. Fergie zdziwił się.
117
¦T
-  Co zabrałem, bracie? Nie mam pojęcia o czym mówisz?!
Johnny usiadł z wysiłkiem, a ojciec Higgins przyklęknął obok niego. Wciąż ściskał w ręku krucyfiks i trzymał go tak, jakby odpędzał nim niewidzialnego przeciwnika. Drugą dłonią delikatnie zmusił Johnny'ego, żeby znów się położył.
- Spokojnie, Johnie. Spokojnie - powiedział miękko ksiądz. - Zdarzyło ci się coś okropnego i pewnie wciąż jeszcze jesteś osłabiony. Siły ciemności były tu i próbowały cię porwać. Musisz odpocząć.
Johnny jednak strząsnął z siebie rękę księdza. Z minuty na minutę czuł się lepiej.
-  Ojcze - powiedział, wskazując w stronę ciemnej chatki - czy... cz^ ojciec również to widział?
Ojciec Higgins spojrzał ponuro.
- Jeśli chodzi ci o tę twarz jak maska na Halloween to owszem, widziałem ją. Zobaczyłem ją aż ze szczytu wzgórza, gdzie rozmawiałem z naszym Byronem, który próbował cię znaleźć. Nagle zobaczyłem tę maskę i przypomniałem sobie, co mi opowiadałeś. Zbiegłem ze wzgórza, wpadłem do chaty i nagle znalazłem się twarzą w twarz z tym okropieństwem na ścianie. Poczułem całym sobą obecność zła. Nie waham się przyznać, że miałem ochotę zawrócić i uciec. Zebrałem się jednak w sobie i poczęstowałem to wredne, paskudne świństwo sporą dawką tego! - Ksiądz wyciągnął przed siebie krucyfiks i pomachał nim groźnie. - To poświęcony krucyfiks, a pod tym małym szkiełkiem są dwie drzazgi z krzyża, na którym umarł Chrystus. I zawołałem: Lumen Christi,
118
co znaczy „światło Chrystusa". To potężne zaklęcie i jest częścią nabożeństwa w Wielką Sobotę. Widzisz... Johnny położył dłoń na ramieniu księdza.
- Ojcze - powiedział nerwowo - ja... chciałbym ojcu coś wyznać.
Ojciec Higgins uśmiechnął się szeroko.
- Domyślam się. Mów. Słucham.
Johnny mówił powoli, przerywając co chwilę. Tak jasno, jak umiał, opowiedział o czaszce; jak ją znalaił, jak się czuł, kiedy ją miał u siebie i dlaczego ostatecznie zdecydował się jej pozbyć. Opisał też swoją dziwną nocną wizję w warsztacie w zajeździe Fitzwilliam Inn. Johnny po raz pierwszy był w stanie o tym komuś opowiedzieć i poczuł się wspaniale, mogąc wreszcie zrzucić kamień z serca.
- Jak... jak to się stało, że przedtem nie mogłem o tym mówić? - spytał, wpatrując się intensywnie w księdza. - Nie mogłem powiedzieć profesorowi. Za każdym razem, kiedy próbowałem, łapał mnie ten straszny ból w piersiach i traciłem oddech. Czemu tak się działo?
-Johnie - powiedział ojciec Higgins powoli i śmiertelnie poważnie. - Coraz wyraźniej widzę, że mamy tu do czynienia z jakąś niezwykle inteligentną ciemną siłą, duchem pobawionym ciała, który z jakiegoś powodu zdecydował się zaatakować ciebie i profesora. Czaszka, lampion z dyni i ten strach na wróble, którego widziałeś na promie - to wszystko wcielenia tego złego ducha. Cóż, duch nie chciał pozwolić, byś ostrzegł profesora, że coś mu grozi. Nie chciał też, byś zrobił cokolwiek, co by mogło wyjaśnić zagadkę zniknięcia profesora. A chcesz
119
wiedzieć, czemu teraz mogłeś nam o tym powiedzieć? Wpływ zła został zażegnany potęgą Krzyża. Czujesz się teraz lepiej, nieprawdaż? To znaczy teraz, kiedy to wszystko wyszło na jaw? Johnny przytaknął.
- Tak, czuję się lepiej. Myśli ojciec, że ta wizja z zajazdu Fitzwilliam Inn ma coś wspólnego z drugim śladem, mówiącym o wielkim rozrachunku w małej izbie? Powinienem był wcześniej o tym pomyśleć, ale jakoś tego nie skojarzyłem. Chodzi mi o to, że w wizji pojawia się miniaturowy pokój z zegara - tyle że normalnych rozmiarów.
Ojciec Higgins poklepał Johnny'ego po ramieniu.
- Bardzo dobrze, przyjacielu! Bardzo dobrze! A rozrachunek oznacza zapłatę - takie przynajmniej jest znaczenie tego słowa - i z całą pewnością stwierdzam, że zobaczyłeś, jak wyrównano rachunki ze stryjecznym dziadkiem profesora! Hm. Rzeczy powoli się wyjaśniają. Nie do końca, ale zawsze to już coś. Szkoda, że nie wiemy nic więcej o czaszce, którą zabrałeś z pokoju w zegarze. Gdybyśmy wiedzieli, czemu ojciec profesora zdecydował się ją tam umieścić...
-  Czy ona wróci? - wybuchnął nagle Johnny. Był bardzo zdenerwowany. - To znaczy... Skoro wróciła raz, może wrócić znów, jeśli zechce. Jak... jak mam się jej wtedy pozbyć?
- Nie wiem, Johnie - odparł ojciec Higgins. Zagryzł wargi i wpatrzył się w mrok. - Chciałbym wiedzieć więcej o tym, co się tutaj dzieje, ale nie wiem. Rozumiem jedno: uratował cię mój krucyfiks, więc lepiej na razie go zatrzymaj. Proszę.
120
Ojciec Higgins wcisnął Johnny'emu krucyfiks do ręki.
- Jest na łańcuszku - mówił dalej. - Zawieś go na szyi i pod żadnym pozorem nie zdejmuj! Rozumiesz?
Johnny pokiwał głową i uśmiechnął się z wdzięcznością. Włożył na szyję łańcuszek i wsunął krucyfiks pod koszulę, ale kiedy skończył, podniósł głowę i zauważył nagle, że Fergie zniknął.
- Hej, ojcze! - zawołał, rozglądając się w panice. -Gdzie jest Fergie?
Ojciec Higgins zerwał się na równe nogi z głośnym okrzykiem. Odwrócił się w samą porę, by dostrzec, jak z ciemności wynurza się Fergie. Nadchodził od strony chatki i trzymał coś w rękach.
Twarz ojca Higginsa najpierw wydłużyła się ze zdenerwowania.
- Byron! - ryknął. - Co ty, u diabła, wyrabiasz? Fergie uśmiechnął się, zawstydzony, i wzruszył ramionami.
- Ja... tego. Pomyślałem sobie tylko, że pójdę i zobaczę, jak wygląda ta rudera. No wie ojciec, rozejrzeć się trochę.
Ojciec Higgins oniemiał.
- Na litość boską, człowieku! Czy ty sobie zdajesz sprawę, czym jest to miejsce? I co, na niebiosa, trzymasz w rękach?
Fergie wyciągnął przedmiot przed siebie i Johnny zobaczył starą, oprawną w skórę księgę o zniszczonych okładkach. Była bardzo brudna i z jednego końca zwisał długi strzęp pajęczyny. Ze zdumieniem i lękiem ojciec Higgins sięgnął do kieszeni płaszcza i wyciągnął latarkę
121
punktową. Włączył ją i poświecił na okładkę książki, po czym otworzył ją szybkim ruchem. Johnny wstał i zaciekawiony dołączył do przyjaciół, którzy pochylili się nad książką, patrząc na bibułkę zakrywającą stronę tytułową. Na pokrytej pleśnią i plamami bibułce Johnny zobaczył napis pełen staroświeckich zawijasów i skomplikowanych ozdobników. Nietrudno go było jednak odczytać. Brzmiał tak:
Warren Windrow
Wiefki wzracftunelć w mafej izbie
To byfmój sen, 30 kwietnia 1842
- A niech mnie! - zawołał ojciec Higgins.
Z dziwnym wyrazem twarzy wyciągnął rękę i ostrożnie przewrócił stronę. Teraz patrzyli na stronę tytułową. Na górze wielkie czarne litery układały się w napis: Cla-vicule de Salomon. Pod tym tytułem widniał niezgrabny rysunek wyszczerzonej twarzy demona w okręgu, na zewnątrz którego powtarzało się słowo Azoth. Ojciec Higgins zmarszczył nos, jakby poczuł jakiś nieprzyjemny zapach. Fergie przytrzymał przed nim księgę, a ksiądz szybko przerzucił kilka stron.
- To księga o czarnej magii - powiedział, podnosząc w końcu wzrok. - Jest napisana po francusku, a ja nie znam tego języka zbyt dobrze, ale mogę się mniej więcej zorientować. Teraz...
I nagle stało się coś niezwykłego. Johnny wyciągnął rękę i dotknął księgi, a ona zaczęła natychmiast wydzielać z siebie dym i parę. Fergie, z głośnym okrzykiem,
122
wypuścił ją z rąk, a pozostali dwaj odskoczyli. Stronice księgi zaczęły zwijać się i skręcać, i uniosło się znad nich jeszcze więcej białawego dymu. Paliła się - zjadał ją niewidzialny ogień. Po kilku minutach na ziemi została tylko kupka szarego popiołu.
- Brońcie nas aniołowie i święci pańscy! -westchnął ojciec Higgins i przeżegnał się.
-  Co... To znaczy, jak to...? - jąkał się zdziwiony Johnny.
- Nosiłeś srebrny krucyfiks - powiedział poważnie ojciec Higgins. -1 dotknąłeś rzeczy przeklętej, więc uległa zniszczeniu. - Westchnął ciężko i zwrócił się do Fer-giego: - Byronie, nie wiem, jaka szalona - albo błogosławiona - siła popchnęła cię do tego domu i kazała przynieść tę księgę, ale dałeś nam pierwszy ważny ślad. Warren Windrow... hm. Ciekawe kto to był i dlaczego przyśniło mu się to samo zdanie, które przekazało nam tajemnicze pismo znalezione na kartce pod rzeźbą. Chodźcie, panowie. Wracamy do biblioteki. Johnny? Możesz spokojnie żeglować?
Johnny pokiwał głową. Osłabienie i mdłości już niemal minęły i czuł się prawie normalnie. Z Fergiem po jednej stronie i ojcem Higginsem po drugiej, wszedł na wzgórze. Ponad nimi okna biblioteki świeciły żółto, a drzewa dokoła chwiały się na wietrze, który nagle się zerwał. Kiedy doszli do frontowych drzwi biblioteki, ojciec Higgins kazał chłopcom poczekać na zewnątrz. Powiedział, że dobrze wie, jaka książka będzie mu potrzebna, i że nie zajmie mu to dużo czasu. Tak więc, Fergie i Johnny usiedli na granitowych stopniach i czekali.
123
punktową. Włączył ją i poświecił na okładkę książki, po czym otworzył ją szybkim ruchem. Johnny wstał i zaciekawiony dołączył do przyjaciół, którzy pochylili się nad książką, patrząc na bibułkę zakrywającą stronę tytułową. Na pokrytej pleśnią i plamami bibułce Johnny zobaczył napis pełen staroświeckich zawijasów i skomplikowanych ozdobników. Nietrudno go było jednak odczytać. Brzmiał tak:
Warren Witufrow
Wiefki rozrachunek w mafej izbie
To fyfmójsen, 30 kwietnia 1842
- A niech mnie! - zawołał ojciec Higgins.
Z dziwnym wyrazem twarzy wyciągnął rękę i ostrożnie przewrócił stronę. Teraz patrzyli na stronę tytułową. Na górze wielkie czarne litery układały się w napis: Cla-vicule de Salomon. Pod tym tytułem widniał niezgrabny rysunek wyszczerzonej twarzy demona w okręgu, na zewnątrz którego powtarzało się słowo Azoth. Ojciec Higgins zmarszczył nos, jakby poczuł jakiś nieprzyjemny zapach. Fergie przytrzymał przed nim księgę, a ksiądz szybko przerzucił kilka stron.
- To księga o czarnej magii - powiedział, podnosząc w końcu wzrok. - Jest napisana po francusku, a ja nie znam tego języka zbyt dobrze, ale mogę się mniej więcej zorientować. Teraz...
I nagle stało się coś niezwykłego. Johnny wyciągnął rękę i dotknął księgi, a ona zaczęła natychmiast wydzielać z siebie dym i parę. Fergie, z głośnym okrzykiem,
122
wypuścił ją z rąk, a pozostali dwaj odskoczyli. Stronice księgi zaczęły zwijać się i skręcać, i uniosło się znad nich jeszcze więcej białawego dymu. Paliła się - zjadał ją niewidzialny ogień. Po kilku minutach na ziemi została tylko kupka szarego popiołu.
- Brońcie nas aniołowie i święci pańscy! - westchnął ojciec Higgins i przeżegnał się.
-  Co... To znaczy, jak to...? - jąkał się zdziwiony Johnny.
- Nosiłeś srebrny krucyfiks - powiedział poważnie ojciec Higgins. -1 dotknąłeś rzeczy przeklętej, więc uległa zniszczeniu. - Westchnął ciężko i zwrócił się do Fer-giego: - Byronie, nie wiem, jaka szalona - albo błogosławiona - siła popchnęła cię do tego domu i kazała przynieść tę księgę, ale dałeś nam pierwszy ważny ślad. Warren Windrow... hm. Ciekawe kto to był i dlaczego przyśniło mu się to samo zdanie, które przekazało nam tajemnicze pismo znalezione na kartce pod rzeźbą. Chodźcie, panowie. Wracamy do biblioteki. Johnny? Możesz spokojnie żeglować?
Johnny pokiwał głową. Osłabienie i mdłości już niemal minęły i czuł się prawie normalnie. Z Fergiem po jednej stronie i ojcem Higginsem po drugiej, wszedł na wzgórze. Ponad nimi okna biblioteki świeciły żółto, a drzewa dokoła chwiały się na wietrze, który nagle się zerwał. Kiedy doszli do frontowych drzwi biblioteki, ojciec Higgins kazał chłopcom poczekać na zewnątrz. Powiedział, że dobrze wie, jaka książka będzie mu potrzebna, i że nie zajmie mu to dużo czasu. Tak więc, Fergie i Johnny usiedli na granitowych stopniach i czekali.
123
Patrzyli na gwiazdy i słuchali wysokich głosów majowych żab skrzeczących w pobliskim stawie. Wreszcie ojciec Higgins wrócił, a z jego uśmiechu i ze sposobu, w jaki zacierał ręce, zorientowali się, że coś znalazł.
- Hej, ojcze, i jak tam? - zapytał Fergie, podnosząc się z miejsca. - Odkrył ojciec, kim był ten facet?
- Istotnie, odkryłem! - zawołał ksiądz. Widać było, że pęka z dumy i triumfalnej radości. - Oczywiście, że odkryłem! Chodźcie, chłopcy, a wszystko wam opowiem.
Ojciec Higgins zaczął iść w stronę kępy drzew ciemniejącej na horyzoncie.
r Hej, ojcze! - zawołał Johnny, biegnąc za nim. -Gospoda jest w przeciwną stronę!
- Wiem, gdzie jest gospoda - odparł ojciec Higgins, idąc dalej. - Ale my nie idziemy do gospody. Idziemy na plażę, na przystań prowadzoną przez niejakiego Hanka Dodge'a. Kiedy tu byłem w zeszłym roku, wypożyczałem od niego łódź i sądzę, że znów to zrobię. Sprzedaje także sprzęt turystyczny i konserwy niemądrym szczurom lądowym, które, jak my, przybywają tutaj nieprzygotowane do wycieczek.
Johnny otworzył szeroko usta.
- Wycieczek? Ojcze, dokąd się wybieramy?
- No właśnie, ojcze! - dodał Fergie, który szedł po drugiej stronie księdza. - Niech nam ojciec wszystko opowie!
Przez kilka minut ojciec Higgins szedł przed siebie w milczeniu. Wyszli na krętą asfaltową drogę, której popękana nawierzchnia zdawała im się bardzo twarda po miękkiej ziemi okolicznych ścieżek. Wreszcie ojciec
Higgins zaczął mówić. Wziął głęboki oddech i wyjaśnił, że musiał przejrzeć trzy książki o starych legendach z Nowej Anglii, zanim trafił na informację, której szukał. Znalazł ją w książce pod tytułem Dziwne historie z wybrzeża Maine. Jedna z nich opowiadała o człowieku nazwiskiem Warren Windrow, którego ducha widziano podobno kilka razy na wyspie Port Vinal i na kilku pobliskich wysepkach. Około 1840 roku mieszkał on na Wyspie Cmentarnej, stanowiącej zaledwie kropeczkę na mapie w pobliżu cieśniny Hurricane, niedaleko Port Vi-nal. Windrow pochodził z dużej rodziny, która kiedyś zamieszkiwała okolicę zatoki Penobscot. Rodzina ta miała marną reputację, chociaż książka nie wyjaśniała dlaczego. Pewnego dnia Warren Windrow zapadł na kalifornijską gorączkę złota, która ogarnęła w tamtych dniach wschodnią część kraju i wyjechał do Kalifornii, by spróbować zbić tam majątek. Windrow nie znalazł złota, za to wdał się w bójkę w karczmie z innym przybyszem ze wschodu - niejakim Lucjuszem J. Childermassem z Ver-mont. Windrow został pokonany i najwyraźniej chciał jeszcze raz wyrównać rachunki, ponieważ pewnej nocy - jakiś czas po tamtej awanturze - napadł na Lucjusza w jakiejś ciemnej alei i usiłował go zabić myśliwskim nożem. Lucjusz odniósł kilka ran, ale ludzie, którzy przechodzili niedaleko, przerwali bójkę i go ocalili. Windro-wa zabrano do San Francisco, gdzie postawiono go przed sądem pod zarzutem usiłowania zabójstwa, skazano i powieszono.
- ...i to już cała historia z tamtej książki - dokończył ojciec Higgins. - Mamy zatem ducha Warrena Windrowa,

124
125
księgę o czarnej magii, która kiedyś do niego należała i opowieść, która łączy go ze stryjecznym dziadkiem profesora. To wszystko w jakiś dziwny sposób zaczyna nabierać sensu. Naszym następnym krokiem będzie mała wycieczka. Rekonesans na Wyspę Cmentarną. To niedaleko stąd, jakieś pół godziny łodzią. Wiem, że Byron nie może się już doczekać, ale pomyślałem, że spytam cię, Johnie, czy nie wolałbyś zostać tutaj. Możesz na nas zaczekać i nikt nie będzie uważał cię za tchórza. Z tego, co wiem, może nie uda nam się znaleźć nic, poza piaskiem i muszlami. W każdym razie, powinniśmy prędko wrócić. Co ty na to?
Johnny zacisnął zęby i spojrzał z całą determinacją, na jaką potrafił się zdobyć. Wciąż czuł się nieco niepewnie po ostatnim upiornym przeżyciu, ale nie zamierzał pozwolić, by wykluczono go z tej przygody. Poza tym uważał, że profesor był przede wszystkim właśnie jego przyjacielem.
- Chcę pojechać, ojcze - powiedział dzielnie. - Będziecie musieli mnie związać i przykuć łańcuchem do drzewa, jeśli chcecie, żebym tu został.
Droga wyprowadziła ich na piaszczysty trakt, który wił się wśród porośniętych trawą pagórków i obok długiego wąskiego stawu, który lśnił w świetle gwiazd. Niebawem dotarli do małej zatoczki, nad której brzegami skupiło się kilka domów. Na końcu rzędu białych szalowanych drewnem chatek stała przystań Old Harbor, duża budowla z cedrowych desek, kryta gontem z łupka. Obok przystani stał mały domek z zapadniętym dachem i metalowym kominem. Na tabliczce opartej o ścianę domku
126
wypisano nazwę przystani, cennik za wynajem łodzi i, wielkimi białymi literami, nazwisko właściciela: Hank Dodge, kierownik.
Ojciec Higgins zapukał mocno do drzwi. Otworzył Hank Dodge. Nosił rozciągnięte niebieskie robocze spodnie, czerwono-białą myśliwską kurtkę i kapelusz rybacki, w który miał wetknięte mnóstwo haczyków na ryby. Jego jowialna twarz pokryta była czerwonymi żyłkami, a oddech pachniał whisky. Ojciec Higgins powiedział mu, czego potrzebują, i wcisnął do ręki plik banknotów. Czekając na powrót Hanka, ksiądz przygotował sobie w myślach listę sprawunków i przekazał ją szybko Fergiemu: kilka puszek fasolki, zestaw żelaznych racji i kocherek na gaz, zapałki, brezentowa płachta, trzy latarki i butelka brandy. Fergie powtórzył listę z pamięci, wziął od ojca Higginsa trochę pieniędzy i pobiegł plażą do oświetlonego sklepiku, który widać było w oddali. Hank Dodge wrócił z kluczami do łodzi i lampą naftową i zaprowadził ojca Higginsa i Johnny'ego do tylnego wejścia na przystań.
Kilka minut później Fergie, Johnny i ojciec Higgins mknęli przez wody, zwane cieśniną Hurricane. Po lewej, w pewnym oddaleniu, widniały łagodne wzgórza wyspy Hurricane. Ponad ich głowami, na zasnutym lekką mgiełką i pochmurnym niebie, świeciły gwiazdy, a znad otwartego oceanu dobiegały złowieszcze pomruki i od czasu do czasu błyskały pioruny - sztorm przesuwał się w stronę wejścia do zatoki. Johnny siedział na dziobie łodzi. Mocno trzymał się rękami burt i był potwornie przestraszony - jazda łodzią motorową zawsze
127

bezgranicznie go przerażała. Fergie usiadł za nim, z założonymi rękoma i spokojnym wyrazem twarzy, a miejsce na rufie zajął ojciec Higgins. Ssał ustnik zgaszonej fajki i manewrował rączką motoru. Płynęli prosto w stronę wejścia do cieśniny, za nimi białą pianą kładł się kil-water, a powietrze przeszywał ryk silnika. Byli w drodze. Ale dokąd?
Za cenę całej reszty życia Johnny nie potrafił sobie wyobrazić, czym to wszystko się skończy. Siedząc w rozdygotanej łodzi, czuł, że z minuty na minutę coraz bardziej się denerwuje. Częściowo brało się to z lęku przed morskimi podróżami, ale kryło się w tym jeszcze coś więcej. Johnny nie mógł przestać myśleć o czaszce - nie mógł wyrzucić jej z myśli. Szczerzący zęby, złowrogi mały przedmiot zniknął w niebycie, tam, gdzie czają się ciemne moce, czekając, aż przywoła je czarna magia. Bez wątpienia srebrny krucyfiks odpędził czaszkę - ale czy długo utrzyma ją z daleka? A jeśli czaszka pokaże się znowu, kiedy będzie się tego najmniej spodziewał? Johnny zastanawiał się nad tym wszystkim, zamknął oczy i gorzko żałował, że kiedykolwiek usłyszał o zegarze Chil-dermassa, Wyspie Cmentarnej i zatoce Penobscot.
- To tam! - wrzasnął Fergie, wskazując coś w ciemnościach przed nimi.
Johnny zmusił się do otwarcia oczu i rozejrzał się. Coraz bliżej i bliżej rysował się ciemny kształt. Nie potrafił dostrzec żadnych szczegółów - tu, na środku zatoki, było zupełnie ciemno. Hałas silnika przycichł, kiedy ojciec Higgins skierował łódź w stronę wyspy. Po chwili silnik ucichł zupełnie, Johnny poczuł gwałtowne szarp-
128
nięcie i usłyszał szuranie piasku pod dnem łodzi. Dobili do brzegu.
Ksiądz podniósł się niezgrabnie i wyskoczył z łodzi. Znalazł się po kostki w wodzie, ale chyba mu to nie przeszkadzało. Fergie wyskoczył zręcznie i zaczął ciągnąć za cumę łodzi, zauważył jednak, że Johnny siedzi bez ruchu.
Przez sekundę Fergie sprawiał wrażenie, że martwi się o kolegę, ale uśmiechnął się szeroko, sięgnął ręką i klepnął Johnny'ego po kolanie.
- Hej, Dixon! - powiedział głośno. - Wstawaj! Jak mamy wyciągnąć łódź, jeśli w niej siedzisz i ją obciążasz? No chodź! Boisz się nogi zamoczyć? Babcia ci powiedziała, że dostaniesz kataru, jak zmoczysz palce u nóg?
Fergie specjalnie mówił sarkastycznym i nieprzyjemnym tonem. Przestraszył się trochę zachowania John-ny'ego i wymyślił sobie, że najlepiej będzie zmobilizować go do działania.
- Hm? Ach... no tak - mruknął Johnny niepewnie. Zerwał się z miejsca i przeszedł przez burtę łodzi.
Lodowato zimna woda zalała mu nogi aż po kostki. Zagryzł jednak zęby, żeby nie krzyknąć - chciał udowodnić, że jest równie twardy, co przyjaciele. Podchodząc do dziobu łodzi, złapał za zwisające z niej żelazne kółko i pociągnął. Pozostali przyłączyli się i łódź wśliznęła się głębiej na żwirowaty brzeg.
Przeszli kilka kroków po mokrym piasku, a potem zatrzymali się i przyjrzeli wyspie. W pobliżu plaży rosły sosny, a za nimi wznosiły się granitowe skalne półki.
9 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
129
Wiatr wiał coraz mocniej, gałęzie sosen kołysały się i wydawały niesamowite skrzypiące odgłosy. Potem w oddali znów zajaśniała błyskawica i ojciec Higgins zaklął pod-
nosem.
- Zmoczy nas deszczyk, panowie! - warknął. - Cieszę się, że pomyślałem o brezencie; może nam się przydać.
Obrócił się, oparł ręce na biodrach i spojrzał w mrok
okalający wyspę.
- No cóż, profesorze - dodał głośno. - Mam nadzieję, że tu jesteś! Przybywamy, trzeba czy nie trzeba, jak to się kiedyś mówiło!
Po tej krótkiej przemowie, ojciec Higgins wrócił żwawo do łódki i pogrzebał pod brezentem. Wyjął trzy latarki i prężnym ruchem nadgarstka rzucił jedną prosto w wyciągnięte ręce Fergiego. Drugą złapał Johnny.
- Zastanawiam się, czy nie trzeba było zabrać płaszczy przeciwdeszczowych - powiedział nerwowo Johnny, włączając latarkę. Nie lubił wilgoci i zawsze bał się zmoknąć.
Fergie parsknął pogardliwie i Johnny poniewczasie ugryzł się w język. Czemu mówił takie rzeczy? Jak większość ludzi nieśmiałych, chciał być odważny, dzielny i sprytny. Czemu nie mógł po prostu zapanować nad swoimi lękami jak inni ludzie? Potem przypomniał sobie, że jednak przybył wraz z przyjaciółmi na tę wyspę. Więc może nie był aż takim tchórzem, za jakiego się uważał?
Z zapalonymi latarkami, Fergie, Johnny i ojciec Higgins ruszyli plażą i zagłębili się między niewielkie kępy sosen. Znaleźli wąską wijącą się dróżkę pokrytą opadły-
130
mi szpilkami sosen i dotarli nią na drugą stronę sosnowego lasku, gdzie otworzył się przed nimi widok na dziki, pagórkowaty krajobraz wyspy. Było za ciemno, żeby cokolwiek zobaczyć, ale tu i tam rysowały się ciemne kępy zarośli. Grunt był bardzo kamienisty i Johnny wciąż się potykał. Maszerowali w milczeniu, a wiatr świstał wkoło nich i zaczęły padać wielkie krople deszczu. Nagle ojciec Higgins wydał okrzyk:
- Hej! Popatrzcie na to! Tam, na górze!
Daleko, wśród ciemności, zobaczyli maleńkie żółte światełko. Być może lampę w jakimś oknie.
- Dalej, chłopcy! - krzyknął ojciec Higgins i zaczął ich poganiać energicznym machaniem ręki. - Na tym marnym spłachetku lądu podobno nikt nie mieszka. Ale gdzie jest światło, tam jest życie, jak to się mówi. Biegnijmy to sprawdzić!
Ruszyli szybciej. Fergie i ojciec Higgins szli pewnym krokiem - zdawało się, że marsz po tak nierównym gruncie nie sprawia im trudności. Z Johnnym sprawa miała się inaczej: najpierw uderzył nogą o wystający pieniek, a chwilę potem potknął się na jakiejś dziurze i paskudnie skręcił nogę w kostce.
- Auć! - wrzasnął Johnny, kiedy jego stopa utkwiła w dziurze w ziemi. - To boli, boli!
Ojciec Higgins i Fergie byli o parę kroków przed nim. Zatrzymali się i poświecili latarkami na swego przyjaciela.
- Hej, Johnny! - zawołał Fergie. - W porządku? Johnny nie odpowiedział od razu. Wyrwał stopę
z dziury, zrobił ostrożny, niepewny krok i wciągnął
131
—_____^^

powietrze z ostrym, bolesnym syknięciem. Chodzenie sprawiało mu straszny ból. Zacisnął zęby i postąpił kolejny krok. Był tak samo bolesny jak poprzedni, ale przynajmniej mógł iść. Kuśtykając, doszedł do miejsca, gdzie czekali towarzysze.
Ojciec Higgins położył mu dłoń na ramieniu.
-Jak się czujesz? Co się stało?
Johnny zmusił się, by spojrzeć księdzu prosto w oczy.
-  Wszystko... wszystko w porządku - powiedział z wysiłkiem.
Oczywiście, skłamał. Czuł się tak, jakby przypiekano mu kostkę nad żywym ogniem. Nie miał jednak zamiaru dać się wykluczyć z poszukiwań. Już dawno temu ktoś powiedział mu, że jeśli nie złamie się nogi w kostce, to można na tej nodze iść. No cóż, on mógł iść. W tej chwili tylko to się liczyło.
- Jesteś pewien, że nic ci nie jest? - spytał ojciec Higgins głosem pełnym troski.
- Nic mi nie jest, ojcze. Trochę... trochę mnie boli, ale nie za bardzo.
Ojciec Higgins poklepał Johnny'ego przyjacielsko po plecach.
- No to doskonale. Ruszamy! Do galopu, jak mówią w filmach, kiedy szarżuje kawaleria!
Cała trójka ruszyła naprzód. Długie białe promienie latarek wydobyły z mroku niski murek otaczający pole, a za nim białe kamienne płyty wspinające się na zbocze wzgórza - cmentarz, od którego wzięła się nazwa wyspy. Za murkiem grunt podnosił się stromo. Johnny widział wąziutką dróżkę, która pięła się w ciemności. Na
132
szczycie stał jakiś budynek - być może kaplica. A w jej oknie paliło się światło. W oświetlonym oknie przesunął się jakiś cień. Ktoś był w środku!
- Na świętego Patryka! - szepnął ojciec Higgins oszołomiony. - Zastanawiam się... No, chodźmy! Na co czekamy?
Przy wejściu na cmentarz stała rdzewiejąca obrotowa furtka. Zaskrzypiała głośno, kiedy przez nią przeszli. Mocno kulejąc i czując okropny ból przy każdym kroku, Johnny usiłował nadążyć za przyjaciółmi. Pobiegli dróżką pod górę. Kiedy zbliżyli się do szczytu wzgórza, przekonali się, że istotnie stała tam kaplica; maleńki ceglany kościółek z rzeźbionym frontonem i zakończonymi ostro-łukiem drzwiami ozdobionymi krzyżem. Jedno z wysokich wąskich okien zabito deskami, ale drugie było otwarte i stamtąd wylewało się światło. Ojciec Higgins pierwszy dopadł do drzwi. Szarpnął je, otworzył i na drogę padł snop światła. Potem ksiądz cofnął się o krok i stanął jak wryty. Johnny i Fergie zatrzymali się tuż za nim i też spojrzeli do wnętrza.
W kaplicy panował wielki nieład. W jednym kącie piętrzyły się drewniane ławki, a wszystko zdawało się pokryte tłustym kurzem i brudem. Ołtarz w głębi został nakryty jak stół do obiadu: narzucono nań obrus w kratkę, na którym leżał brudny talerz z niedojedzonym kawałkiem chleba i wyszczerbiony blaszany kubek. Obok kubka i talerza stała lampa naftowa, która rzucała żółte przyćmione światło. Kilka kroków od ołtarza stał staroświecki żelazny piecyk kuchenny, a w jednym kącie kaplicy leżał brudny materac w paski, przykryty starym
133
dziurawym kocem, z poplamioną rdzą poduszką bez poszewki. Niedaleko piecyka stał zniszczony wiklinowy fotel bujany, a w nim siedział niewysoki starszy pan. Miał na sobie bardzo brudną i pogniecioną białą koszulę, zme-chacony brązowy sweter poplamiony jajkiem i spodnie pokryte plamami białawego kurzu. Górna część jego butów zaczynała oddzielać się od podeszew, a przez dziury widać było palce - nie miał skarpetek. Na głowie starszego pana mierzwiły się siwe włosy, pełne gałązek. Jego bokobrody domagały się przycięcia, a twarz pokryta była smugami brudu. Na zaczerwienionym nosie starszy pan nosił okulary bez oprawek. W rękach o połamanych i brudnych paznokciach ściskał podartą gazetę. Profesor Childermass spojrzał na księdza i stojących w drzwiach chłopców.
- No? - powiedział ostro, pochylając się, by lepiej przyjrzeć się intruzom. - Kim jesteście i czego chcecie? Nie lubię, kiedy ludzie pchają mi się do domu bez pukania. Zadałem wam pytanie i oczekuję odpowiedzi! Czego, do diabła, chcecie?
Rozdział 9
Profesor pochylił się do przodu, czekając na odpowiedź. Jego goście byli jednak zbyt zaskoczeni, by odpowiedzieć. Johnny i Fergie popatrzyli na siebie, a potem spojrzeli bezradnie na ojca Higginsa, który stał z otwartymi ustami. Po chwili niezręcznego milczenia, ojciec Higgins przemówił. Jego głos brzmiał niepewnie i ostrożnie, jakby sam nie wiedział, co ma powiedzieć.
- Rod? Rod, nie poznajesz nas? To ja, ojciec Higgins z kościoła świętego Michała. A to twój kumpel, Johnny, i jego kolega, Fergie. Przetrząsnęliśmy całą okolicę, szukając cię i tak się cieszymy, że cię odnaleźliśmy! Daj spokój. Naprawdę nie wiesz, kim jesteśmy?
Profesor dalej patrzył podejrzliwie na swoich gości.
- Widzę, że mam do czynienia z osobą duchowną -powiedział naburmuszony. - Czy raczej, widzę przed sobą człowieka ubranego jak duchowny. Mogę jednak uczciwie
135
stwierdzić, że nigdy w życiu księdza nie spotkałem. To samo dotyczy tych dwóch oberwańców, którzy księdzu towarzyszą. Teraz, jeżeli pozwolicie, chciałbym, żebyście odeszli i dali mi spokój. Dzisiaj są moje urodziny i wieczorem - jeżeli będę grzeczny - spotka mnie coś szczególnie miłego. Nie chciałbym, żeby mnie to ominęło, jasne? Tak więc wynoście się stąd. Wszyscy!
Johnny nie mógł wydobyć głosu. Był ogłupiały i przerażony. Nie dość, że profesor stracił pamięć, w dodatku chyba jeszcze lekko oszalał. Johnny bardzo dobrze wiedział, kiedy wypadały urodziny profesora: był to ósmy grudnia. I co takiego „specjalnego" na niego czekało?
Ojciec Higgins zbliżył się o krok. Zaciskał i otwierał pięści. Wyglądał ponuro i groźnie. Jednak, kiedy przemówił, głos miał łagodny i uprzejmy.
-  Proszę pana? Czy to możliwe, że pan naprawdę nie jest naszym dobrym znajomym, Roderickiem Chil-dermassem? To znaczy, może przez pomyłkę trafiliśmy do niewłaściwego domu. Jeśli tak, to przepraszam bardzo. Ale pan tak bardzo przypomina Rodericka Childer-massa... No cóż, czy zechce pan zdradzić nam swoje nazwisko?
Profesor zdawał się nieco zaskoczony tym pytaniem. Przytknął palce do ust i zastanawiał się chwilę.
- A wie ksiądz - powiedział szczerym, rzeczowym tonem - właściwie nie potrafię przypomnieć sobie, jak się nazywam! Ale nazwiska przecież nie mają znaczenia, prawda? Są jak naklejki na słoikach, a te mogą mylić. Choć z drugiej strony, mogę księdzu opowiedzieć mnóstwo historii. Na przykład o wojnach o sukcesję hisz-
pańską albo o telegramie Zimmermanna czy manifeście ostendzkim. Chciałby ksiądz usłyszeć co nieco na te tematy? Proszę mnie pytać o wszystko, o cokolwiek!
Johnny'emu łzy napłynęły do oczu. Był przerażony. Gdyby znaleźli profesora przykutego do ściany, mogliby zerwać łańcuchy i zabrać go w bezpieczne miejsce. Jednak w stanie, w jakim się znajdował, trudno byłoby namówić go, by z własnej woli z nimi poszedł. Johnny rzucił szybkie spojrzenie na ojca Higginsa, który górował w drzwiach, wysoki i silny. Ksiądz wyglądał, jakby napinał wszystkie mięśnie. Johnny był ciekaw, czy ojciec Higgins nie ma przypadkiem zamiaru zabrać profesora siłą. Oczyma duszy zobaczył, jak ksiądz chwyta niedużego starszego pana i przerzuca go sobie przez ramię, jak worek ziemniaków. Johnny czekał i wydawało mu się, że ojciec Higgins zbiera się do skoku. Ksiądz jednak odprężył się i odwrócił do chłopców.
- Chodźcie, dzieci - powiedział miękko, kładąc dłoń na ramieniu Johnny'ego. - Widać, że ten dżentelmen życzy sobie, by go zostawić w spokoju. Wychodzimy.
Johnny i Fergie z ociąganiem pozwolili ojcu Higgin-sowi wyprowadzić się za drzwi kaplicy. Kiedy wszyscy już byli na zewnątrz, ksiądz złapał za żelazny pierścień na drzwiach i pchnął go, aż drzwi się zamknęły. Spojrzał niechętnie na padający deszcz i zwrócił się do chłopców.
- Panowie - powiedział cichym, konfidencjonalnym tonem - mamy problem. Najwyraźniej profesorowi coś się stało. Może uderzył się w głowę, a może to działanie jakichś ciemnych sił. W każdym razie, on nie ustąpi. Jak sądzicie, co powinniśmy zrobić?
136
137
Fergie odparł, jakby czytał w myślach Johnny'ego: - Wydaje mi się, że ksiądz powinien tam wejść, założyć mu półnelsona i go wyciągnąć. To znaczy, on jest trochę rąbnięty i tylko w ten sposób można go zmusić, żeby stamtąd wyszedł. W każdym razie, ojciec jest od niego większy i nie sądzę, żeby stawiał opór.
Ojciec Higgins podrapał się po brodzie i zastanowił. - Hm... Możliwe, że masz rację, Byronie. Z drugiej strony, profesor jest twardszy, niż się wydaje. Ćwiczy z ciężarkami i codziennie chodzi na paromilowy spacer. Umiałbym go powalić na ziemię, ale z odciągnięciem go mógłbym mieć poważny problem. Kiedyś mi powiedział, że w college'u na treningach zapasów nauczył się paru paskudnych sztuczek i jeśli jeszcze kilka pamięta... no cóż, moglibyście mieć na głowie pobitego księdza, ale żadnego profesora. W każdym razie, nie podoba mi się myśl, że miałbym go uderzyć - to mój przyjaciel, stracił rozum, czy nie.
- No to co zrobimy? - spytał Fergie z irytacją. - Mamy tu stać bezczynnie, kręcić młynka palcami i czekać, aż profesorowi wróci rozum? Moim zdaniem, to bez sensu.
- Tak, to byłoby-głupie - mruknął ojciec Higgins. -Jednak mam pewien plan. Pamiętacie butelkę brandy, którą kazałem wam kupić? Cóż, może poczekacie tutaj i przypilnujecie, żeby nasz przyjaciel nigdzie nie poszedł, a ja skoczę do łodzi i przyniosę brandy. To pięciogwiazdkowy Hennessy i jeśli profesorowi została choć odrobina kubeczków smakowych, zachwyci się nią! A kiedy już mi się uda wlać w niego trochę tej starej mikstury, powi-
138
nienem bez trudu zaciągnąć naszego przyjaciela do łodzi i zabrać z tego żałosnego miejsca. No i co, chłopaki? Jak wam się podoba taki plan?
Fergie i Johnny pokiwali zgodnie głowami. Ksiądz szybko poszedł w dół krótkiej cmentarnej alejki i z zadziwiającą zręcznością przeskoczył przez furtkę. Potem jego postać zniknęła w mroku deszczowej nocy.
Fergie stał z poważną miną, patrząc za odchodzącym księdzem, z rękami skrzyżowanymi na piersi.
- Kurczę, naprawdę mam nadzieję, że nic mu się nie stanie! - powiedział przejęty.
Johnny odwrócił się do niego przestraszony.
- Dlaczego to powiedziałeś, Fergie? To znaczy, co... co się może stać, twoim zdaniem?
Fergie ponuro wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Ale to wszystko wygląda naprawdę dziwnie i myślę, że może się zdarzyć wszystko! Na przykład atak, który miałeś za biblioteką. A teraz profesor siedzi tam w środku i nie wie, jak się nazywa. I czaszka, która, jak mówisz, wróciła i pojawiła się w twojej kieszeni, chociaż ją przedtem wyrzuciłeś. Mam wrażenie, że zjawy mogą nas dopaść w każdej chwili. - Fergie roześmiał się nerwowo. Drżał na deszczu i zapiął górny guzik kurtki. -A przy okazji - ciągnął - o co chodziło z urodzinami profesora? To przecież nie dziś, prawda?
Johnny pokręcił głową.
- Nie. Na pewno nie dziś. Nie wiem, dlaczego tak powiedział! Ale martwi mnie, że zachowywał się tak, jakby na coś czekał. Cokolwiek to jest, mam nadzieję, że nie spotka go, zanim go stąd wyrwiemy!
139

Fergie spojrzał na zamknięte drzwi kaplicy. - Mam nadzieję, że uda nam się go stąd wyciągnąć. Kropka - powiedział i nerwowo zagryzł wargi.
Wiatr zaczął wiać mocniej. Na polu, które rozciągało się za cmentarnym murem, rósł stary pochylony wiąz. Widzieli, jak powiewają jego długie, podobne do ramion, pająkowate gałęzie. W potokach deszczu chłopcy przycisnęli się bliżej do ściany kaplicy. Nie było tam werandy, ale występ dachu nieco chronił przed przemoknięciem. Czas mijał. Johnny zerkał co chwila na plamę światła, widoczną przez otwarte okno. W oknie nie było szyby, więc słyszał, że profesor kręci się po kaplicy, pociąga nosem i kaszle, siada, wstaje i chodzi wkoło. W końcu usiadł w bujanym fotelu, który głośno zaskrzypiał. Johnny miał ochotę walić w drzwi i zażądać, żeby profesor natychmiast ich wpuścił. Jednak wydawało mu się, że mądrzej będzie poczekać na zewnątrz, nawet jeśli na tym deszczu on i Fergie kompletnie przemokną. Jeśli coś było nie tak z rozumem profesora, Johnny nie chciał zrobić niczego, co by go mogło doprowadzić do jeszcze większego szaleństwa. Lepiej poczekać, aż ojciec Hig-gins pojawi się z butelką pięciogwiazdkowego Hennes-sy. Jednak minuty mijały, a ojciec Higgins* nie wracał. Johnny zapalił latarkę i spojrzał na zegarek - było pięć po dziewiątej. Nie był pewien, kiedy ksiądz odszedł, ale miał wrażenie, że trwa to już z godzinę. Johnny przemókł do suchej nitki, a skręcona kostka paliła go jak ogniem. Na domiar złego, zaczynało mu się robić przejmująco zimno. Kiedy otworzył usta, żeby coś powiedzieć, zorientował się, że szczęka zębami.
140

- F-Fergie - wyjąkał. - J-ak s-sądzisz, g-gdzie j-jest o-ojciec H-higgins?
- Nie mam pojęcia. Do tej pory mógł pójść do Du-ston Heights i z powrotem. Johnny, chłopie, martwię się. Myślę, że jeden z nas powinien wrócić do łodzi i sprawdzić, co się stało. Chcesz iść?
Johnny skrzywił się i pokręcił głową.
- Lepiej nie. Kiedy biegliśmy przez tamto pole dość mocno skręciłem sobie nogę w kostce i teraz jest cała spuchnięta. Chyba bym zemdlał, gdybym zaczął biec.
Fergie spojrzał na niego, zdumiony.
- Świetnie! No po prostu świetnie! Przecież kiedy wpadłeś w tę dziurę mówiłeś, że nic ci nie jest! Na litość boską, dlaczego nie powiedziałeś nam o tym wcześniej?
- Nie chciałem, żebyście kazali mi wracać - powiedział Johnny nieszczęśliwym tonem. - A poza tym, myślałem, że mi się polepszy. Nie polepszyło się. Okropnie mnie boli!
Fergie jęknął. Wpatrzył się bezradnie w deszcz.
- No dobra, ja pójdę! - powiedział z niechętnym westchnieniem. - Ty tu zostań i pilnuj, żeby profesor nie zamienił się w nietoperza i nie odleciał! Na razie, bracie!
Z tymi słowami Fergie pobiegł w deszcz. Naśladując ojca Higginsa, przeskoczył przez furtkę i zniknął w ciemności. Johnny został sam. Poczuł, jak za gardło chwyta go strach. A co, jeśli przepadli na zawsze? A jeśli na tej wyspie coś pochłania ludzi, jednego po drugim? Nie, to niemożliwe! Daje się ponieść wyobraźni. Denerwując
się i rozglądając wkoło, kuśtykał tam i z powrotem przed drzwiami kaplicy. Z każdym krokiem czuł, jakby ktoś wbijał mu w kostkę rozżarzone do czerwoności igły.
Co tam, myślał Johnny, przynajmniej dzięki temu mniej się martwię. Jednak nie tak łatwo było pozbyć się zmartwień - kiedy tylko przystawał, wracały do niego nową falą. Gorączkowo zastanawiał się nad tym, co mogło przytrafić się ojcu Higginsowi. Może przez przypadek wpadł do oceanu i utonął? Johnny naprawdę umiał wynajdywać sobie zmartwienia. Potrafił wymyślić całe dziesiątki okropnych rzeczy, które mogły spotkać ojca Higginsa. Minuty ciągnęły się w nieskończoność, wiatr wiał, a deszcz wciąż padał. Johnny'emu przypomniała się piosenka, którą profesor śpiewał zawsze, kiedy padało:
Kiedy byłem małym chłopcem, O hej ho! I w wiatr, i w deszcz... Zabawek miałem cały stos. A gdy deszcz padał cały dzień, O hej ho! I w wiatr i w deszcz... Stosem zabawek bawiłem się.
- Och, niech ktoś wreszcie przyjdzie! -Johnny spróbował przekrzyczeć wiatr. - Proszę, wracajcie!
Żadnej odpowiedzi. Johnny zupełnie nie wiedział, co ma robić. Jeśli Fergie i ojciec Higgins mają kłopoty, może powinien ruszyć im na pomoc? Na szyi miał srebrny krucyfiks, który zaledwie parę godzin wcześniej ocalił go od okrutnej śmierci. Trudno uwierzyć, że ojciec
142
Higgins przybył na tę wyspę z kieszeniami pełnymi poświęconych przedmiotów, mogących ustrzec przed złymi mocami i diabelskimi sztuczkami. Może zatem to on, Johnny Dixon, jest jedyną osobą, która może tu jeszcze coś zdziałać? Chyba powinien jednak pobiec do łodzi. To nie zabierze dużo czasu... A może? Przypomniał sobie o kostce. A jeżeli nie jest zwichnięta tylko złamana? Co, jeśli z bólu opadnie po drodze z sił? Setki takich „co" i „jeśli" przychodziły Johnny'emu do głowy - był tak-zdenerwowany, spięty i przestraszony, że chciało mu się krzyczeć. Sięgnął pod kurtkę i zacisnął dłoń na koszuli, pod którą czuł srebrny krucyfiks...
W tym momencie Johnny usłyszał za sobą jakiś dźwięk; dziwny, nieziemski odgłos, który brzmiał jak skrzypienie zawiasów setek drzwi i jęk agonii setek mężczyzn, kobiet i dzieci. Johnny rozluźnił uścisk na krucyfiksie. Powoli obejrzał się za siebie. A to, co zobaczył, było najstraszniejszą rzeczą, jaką widział w życiu.
Rozdział 10
Kaplica zniknęła. Na jej miejscu stał stary, pełen godności wiktoriański dom z mansardowym dachem i głębokimi wnękami okien na poddaszu. Okna na parterze sięgały podłogi, a od środka zasłaniały je długie, szczelnie zaciągnięte kotary, tak że nie wydostawał się spoza nich nawet promyczek światła. Nad frontowymi drzwiami był świetlik w kształcie wachlarza, a po obu stronach mocnych dębowych drzwi płaskie pilastry zwieńczone kapitelami. Johnny miał pod stopami półokrągły kamienny blok, który służył za frontowy stopień. Na kamieniu leżało trochę... śniegu. Johnny sapnął. Cofnął się, zdumiony. Po lewej stronie zobaczył zapalone światło. W jakimś przypominającym sen transie, drżąc i wstrzymując oddech, obszedł róg domu, kierując się w stronę oświetlonego okna - i wtedy po raz drugi doznał szoku.
144
Przekonał się, że znów ogląda straszną, znajomą już scenę. To był pokój, który zobaczył o północy w zajeździe Fitzwilliam Inn. Kominek, czerwony wschodni dywan, półki wbudowane w ścienną wnękę, na stole lampa naftowa i Biblia - wszystko wyglądało tak samo. A w czarnym skórzanym fotelu siedział profesor Childermass. Wciąż miał na sobie to samo podarte brudne ubranie i chyba spał. Ręce miał splecione na kolanach i Johnny widział, jak jego pierś unosi się w oddechu. Lodowaty strach chwycił chłopca za serce. W tym pokoju czaiła się śmierć. Nikt mu nie musiał mówić, że za chwilę w drzwiach po prawej pojawi się ciemna postać. Ten niesamowity stwór, który pozbawił życia Lucjusza Childermassa teraz wróci, położy łapę na twarzy profesora, i...
- Nie! Nie! - wrzasnął Johnny i rzucił się do okna.
Z całej siły zaczął walić w szybę. Tłukł w nią pięścią, aż go rozbolała, ale z równym skutkiem mógł walić nią w metalową blachę. Profesor spał dalej, na kominku płonął ogień, a wahadło zegara kołysało się miarowo. Johnny cofnął się, wytrzeszczając oczy. Potem ogarnęła go ślepa panika, zawrócił i zaczął uciekać. Zanim się zorientował, dobiegł do stóp wzgórza i przecisnął się przez zagradzającą drogę, skrzypiącą obrotową furtkę. Pobiegł dalej przez ciemne, zalane deszczem pole, mocno utykając. Nie wiedział, jak zdołał dotrzeć na wybrzeże. Ale udało mu się i dopiero kiedy się zatrzymał, zaczął dyszeć, bo poczuł, jak bardzo go kłuło w piersiach. Johnny rozejrzał się nieprzytomnie. Zobaczył łódź. Deszcz bębnił o brezent, którym nakryto jedzenie i resztę rzeczy. Obok, pod drzewem, które rosło tuż nad brzegiem, leżał
10 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
145
ojciec Higgins. Kiedy Johnny podszedł bliżej, trzymając latarkę w drżącej dłoni, zobaczył grubą gałąź, która leżała obok nieprzytomnego księdza. Ojciec Higgins nie ruszał się. Nie żył?
Johnny podszedł bliżej i padł na kolana. Oświetlił głowę ojca Higginsa i zobaczył w jego włosach zastygłą krew. Och, proszę, nie! Johnny modlił się desperacko. Proszę, tylko nie to, tylko nie to...
Ojciec Higgins jęknął. Otworzył oczy i spojrzał na Johnny'ego półprzytomnym wzrokiem.
- Jesteśmy otoczeni - wymamrotał niewyraźnie. -Przyparci do muru... ogień karabinów... nie wydostaniemy się. Musimy zabrać stąd moździerze! Zostały ci jeszcze granaty? Daj... ja spróbuję.
Johnny powinien się załamać i rozpłakać, jednak nie czuł nic. Ojciec Higgins wrócił umysłem na wyspę Guam, w czasy drugiej wojny światowej. Johnny zakrył twarz dłońmi.
- Co ja teraz zrobię? - jęknął przez palce.
Wszyscy zginą na tym małym spłachetku skały i piasku. Ludzie znajdą ich ciała dopiero po paru tygodniach i będą się zastanawiać, co się stało. Johnny chciał się poddać. Chciał się rzucić na piasek koło ojca Higginsa i czekać na koniec. Jednak z ogromnym wysiłkiem otrząsnął się z rozpaczy. Żyje i nie podda się! Wstał i próbował zebrać rozproszone myśli. Gdzie się podział Fergie? Miał zejść na dół i znaleźć ojca Higginsa, ale najwyraźniej w ogóle tu nie trafił. Co się mogło...
Trzasnęła gałązka. Zaszeleściły krzaki. Obracając się gwałtownie, Johnny spojrzał przez ciemną masę krza-
146
ków, które dochodziły aż do plaży. Wytężając wzrok, z trudem rozróżnił ciemny kształt ludzkiej postaci.
- Fergie?! - zawołał Johnny załamującym się głosem. - Hej, Fergie... to ty?
Znów trzaski i szelest. Postać się zbliżała. Johnny poczuł śmiertelny chłód i włosy na karku stanęły mu dęba. Nagle znów zobaczył stracha na wróble, którego dostrzegł na promie. W mgnieniu oka Johnny włożył dłoń pod koszulę i chwycił srebrny krucyfiks. Postać przystanęła. Przez sekundę czy dwie chwiała się groźnie, a potem rozpłynęła wśród ciemnych krzewów. Chłód ustąpił i Johnny zrozumiał, że to coś odeszło... Na razie.               "*
Nie miał pojęcia, co powinien teraz zrobić. Zdjął z szyi łańcuszek z krucyfiksem i w słabym świetle latarki obejrzał ten dziwny magiczny przedmiot. W miejscu, gdzie ramiona krucyfiksu przecinały się, było okrągłe szkiełko, a pod nim dwie święte drzazgi. Ten błogosławiony talizman mógł go ochronić przez złem, ale nie mógł mu pomóc uwolnić profesora. Nie, do tego trzeba było czegoś innego. Tylko czego? Johnny żałował, że nie jest czarnoksiężnikiem, który w głowie ma całe mnóstwo potężnych zaklęć i inkantacji. Potężny mag, taki jak Albert Wielki albo hrabia Cagliostro potrafiłby zwalczyć magię magią. Ale on był tylko Johnem Michaelem Dixonem, z ulicy Fillmore numer 23 w Duston Heights, stan Massachusetts. Co on może...
I wtedy do głowy wpadła mu bardzo dziwna i niezwykła myśl. Ojciec Higgins mówił mu kiedyś, że niektóre z łacińskich zwrotów w tekście Mszy Świętej mają
147
magiczną moc. Johnny służył do mszy i znał wiele z tych zwrotów na pamięć. Ale miał przecież pod ręką lepszą ich skarbnicę niż swój ogłupiały, półprzytomny mózg -może użyć modlitewnika ojca Higginsa, książeczki z modlitwami, którą ten stale nosił w kieszeni płaszcza. Brewiarz pełen był modlitw po angielsku i łacinie, a niektóre z nich mogłyby mu pomóc. Johnny znów przyklęknął. Zdjął przesiąkniętą deszczem kurtkę, złożył ją i zrobił z niej poduszkę pod głowę dla ojca Higginsa. Potem przeszukał prawą kieszeń płaszcza księdza. Nic, tylko trochę drobnych monet. Tracąc nadzieję, Johnny sięgnął do drugiej kieszeni... i trafił ręką na małą książeczkę. O to chodziło! Znalazł ją!
Johnny wstał i mocno utykając, ruszył z powrotem w stronę cmentarza. Zrobił jednak tylko kilka kroków i przystanął. Przyszła mu do głowy okropna myśl. A jeśli ten strach na wróble - czy cokolwiek to było - przyjdzie po ojca Higginsa? Może kiedy nadszedł Johnny, szykował się właśnie, by się na niego rzucić? A jeśli ta błogosławiona książka, modlitewnik, była wszystkim, co chroniło ojca Higginsa? Nie mógł zostawić go tutaj bez żadnej obrony. Johnny niechętnie zawrócił. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął krucyfiks. Przyklęknął i delikatnie założył łańcuszek na szyję księdza. Potem jeszcze raz zaświecił mu latarką w twarz. Ojciec Higgins miał zamknięte oczy i mamrotał coś niezrozumiale. Nie chciał go tak zostawiać, ale musiał. Szepcząc modlitwę, podniósł się i ruszył w drogę.
Deszcz przestał padać, a chmury niesione silnym wiatrem rozwiewały się. Johnny ujrzał nad głową słabą
148
srebrną poświatę księżyca. Zrobiło się nieco jaśniej i chłopiec zmusił się, by szybszym krokiem pokonać nierówne pole i wzgórze. Bez krucyfiksu czuł się bardzo niepewnie. To prawda, że brewiarz też był pobłogosławiony - a przynajmniej Johnny miał taką nadzieję. Ojciec Higgins powiedział mu kiedyś, że wszystkie przedmioty używane przez księży - szaty liturgiczne, kielich i tak dalej - są przedtem pobłogosławione przez biskupa. Ale czy ta książka go ocali? Johnny'emu zbierało się na płacz. Żal mu było profesora, ojca Higginsa, Fergiego i samego siebie. Przeszedł przez skrzypiącą furtkę i ruszył drogą prowadzącą na cmentarz. Znużony, podniósł głowę i zobaczył ciemny, nieistniejący w rzeczywistości dom, wciąż widoczny na tle nieba. Pociągając nosem, Johnny przystanął i przełożył latarkę pod pachę. Trzymając książkę mocno w obu rękach, zaczął głośno recytować modlitwę.
Jeżeli oczekiwał, że dom zniknie, to się rozczarował - stał tam dalej. To szaleństwo, pomyślał Johnny, zupełne szaleństwo! Przewrócił stronę i czytał dalej.
Johnny przerwał czytanie, bo na kartce, którą trzymał przed sobą pojawił się mały, świecący chłodnym światłem przedmiot. Czaszka. Złośliwie szczerzyła zęby, jej oczodoły jarzyły się maleńkimi czerwonymi plamkami ognia i drżała w słabym świetle latarki. W mózgu Johnny'ego eksplodował chrapliwy, bezlitosny głos: „Nikt mnie nie okradnie z mojej zemsty, a spotka ona wszystkich, nawet siódmego syna siódmego syna! Chodź, głupie dziecko, i zobacz, co przygotowałem, bo los grzesznika jest ciężki, a lampa inkwizytora zgaśnie!"
149
Johnny opuścił ręce, a książka spadła w błoto u jego stóp. Latarka potoczyła się po wzgórzu.
Popchnięty naprzód siłą, której nie mógł się oprzeć, Johnny pobiegł w stronę nierealnego domu. Coś pociągnęło go do oświetlonego okna i tam musiał się zatrzymać. Niewidoczne ręce złapały go za ramiona i popchnęły mocno naprzód, aż twarzą prawie dotknął szyby. Chciał zamknąć oczy, ale nie mógł - musiał patrzeć. Profesor spał, zagłębiony w skórzanym fotelu. Zgodnie z obawami Johnny'ego, scena, która teraz zaczęła się rozgrywać, dokładnie przypominała tę, którą zobaczył w ciemnym, zimnym pokoju w zajeździe Fitzwilliam Inn. Żółty płomień lampy naftowej przygasł do pełgającej niebiesko iskierki. Ogień na kominku zaczął drżeć, zmniejszać się, wreszcie zgasł. Po chwili drzwi na drugim krańcu pokoju zaczęły się otwierać i do pokoju wsunął się jakiś cień. Nie! Nie! - krzyknął Johnny w myślach. Nie mógł zawołać głośno ani się poruszyć. Cień pochylił się nad profesorem, a ciemna dłoń przysuwała się do jego twarzy.
- Aaaaaaaaaaaaaa!
Powietrze rozdarł głośny, gwałtowny, dziki wrzask. Drogą biegł ojciec Higgins i krzyczał. W ręku ściskał srebrny krucyfiks. Trzymał go wysoko nad głową, jak sztandar, a łańcuszek powiewał i brzęczał w powietrzu. Wysoki ksiądz ramieniem objął teraz Johnny'ego, który poczuł, jak zimny metal krzyża przesuwa się nad jego czołem. Natychmiast odzyskał władzę w członkach. Zatoczył się do tyłu, obrócił i patrzył, jak ojciec Higgins rzuca się gwałtownie do drzwi domu, pada na kolana
150
i kładzie krucyfiks na kamiennym stopniu. Głośnym, gniewnym, wyzywającym głosem zaczął skandować:
Oddaję dzisiaj siebie
Potężnemu imieniu Trójcy
Słowami mymi wzywam
Trójcy w Jednym, Jednego w Trójcy!
Wstanie z namaszczonego grobu
Zstąpi z nieba
Zwoła Dzień Sądu
Oto moje wyznanie wiary!
Kiedy tylko z ust ojca Higginsa padły ostatnie słowa zaklęcia, solidnie wyglądający dom zaczął się rozwiewać i znikać. Wyglądał teraz jak obraz zza mokrej od deszczu szyby. A kiedy zniknął, na jego miejscu pojawiła się opuszczona stara kaplica. Cisza. Księżyc wyłonił się zza chmury, a jego blady promień oświetlił drzwi kaplicy. Ojciec Higgins klęczał bez ruchu, mocno ściskając srebrny krucyfiks. Johnny słyszał, jak ciężko i z trudem łapie oddech. Potem rozległo się skrzypnięcie i drzwi kaplicy otworzyły się. Profesor Childermass wyszedł za próg. Z oszołomioną miną rozglądał się wkoło. Nagle dostrzegł klęczącego ojca Higginsa i wydał głośny, chrapliwy okrzyk radości.
- Higgy! - wrzasnął, rzucił się przed siebie i otoczył przyjaciela ramionami. - Higgy! Na litość boską, co ty tu robisz? I właściwie, to co ja sam tu robię? Hę? Co się dzieje? I czy to nie John? Tak! Johnie, cały zmokłeś! Twoja babcia będzie bardzo zła!
151
Johnny opuścił ręce, a książka spadła w błoto u jego stóp. Latarka potoczyła się po wzgórzu.
Popchnięty naprzód siłą, której nie mógł się oprzeć, Johnny pobiegł w stronę nierealnego domu. Coś pociągnęło go do oświetlonego okna i tam musiał się zatrzymać. Niewidoczne ręce złapały go za ramiona i popchnęły mocno naprzód, aż twarzą prawie dotknął szyby. Chciał zamknąć oczy, ale nie mógł - musiał patrzeć. Profesor spał, zagłębiony w skórzanym fotelu. Zgodnie z obawami Johnny'ego, scena, która teraz zaczęła się rozgrywać, dokładnie przypominała tę, którą zobaczył w ciemnym, zimnym pokoju w zajeździe Fitzwilliam Inn. Żółty płomień lampy naftowej przygasł do pełgającej niebiesko iskierki. Ogień na kominku zaczął drżeć, zmniejszać się, wreszcie zgasł. Po chwili drzwi na drugim krańcu pokoju zaczęły się otwierać i do pokoju wsunął się jakiś cień. Nie! Nie! - krzyknął Johnny w myślach. Nie mógł zawołać głośno ani się poruszyć. Cień pochylił się nad profesorem, a ciemna dłoń przysuwała się do jego twarzy.
- Aaaaaaaaaaaaaa!
Powietrze rozdarł głośny, gwałtowny, dziki wrzask. Drogą biegł ojciec Higgins i krzyczał. W ręku ściskał srebrny krucyfiks. Trzymał go wysoko nad głową, jak sztandar, a łańcuszek powiewał i brzęczał w powietrzu. Wysoki ksiądz ramieniem objął teraz Johnny'ego, który poczuł, jak zimny metal krzyża przesuwa się nad jego czołem. Natychmiast odzyskał władzę w członkach. Zatoczył się do tyłu, obrócił i patrzył, jak ojciec Higgins rzuca się gwałtownie do drzwi domu, pada na kolana
i kładzie krucyfiks na kamiennym stopniu. Głośnym, gniewnym, wyzywającym głosem zaczął skandować:
Oddaję dzisiaj siebie
Potężnemu imieniu Trójcy
Słowami mymi wzywam
Trójcy w Jednym, jednego w Trójcy!
Wstanie z namaszczonego grobu
Zstąpi z nieba
Zwoła Dzień Sądu
Oto moje wyznanie wiary!
Kiedy tylko z ust ojca Higginsa padły ostatnie słowa zaklęcia, solidnie wyglądający dom zaczął się rozwiewać i znikać. Wyglądał teraz jak obraz zza mokrej od deszczu szyby. A kiedy zniknął, na jego miejscu pojawiła się opuszczona stara kaplica. Cisza. Księżyc wyłonił się zza chmury, a jego blady promień oświetlił drzwi kaplicy. Ojciec Higgins klęczał bez ruchu, mocno ściskając srebrny krucyfiks. Johnny słyszał, jak ciężko i z trudem łapie oddech. Potem rozległo się skrzypnięcie i drzwi kaplicy otworzyły się. Profesor Childermass wyszedł za próg. Z oszołomioną miną rozglądał się wkoło. Nagle dostrzegł klęczącego ojca Higginsa i wydał głośny, chrapliwy okrzyk radości.
- Higgy! - wrzasnął, rzucił się przed siebie i otoczył przyjaciela ramionami. - Higgy! Na litość boską, co ty tu robisz? I właściwie, to co ja sam tu robię? Hę? Co się dzieje? I czy to nie John? Tak! Johnie, cały zmokłeś! Twoja babcia będzie bardzo zła!
150
151
Profesor przerwał i spojrzał na księdza, który wciąż klęczał bez ruchu. Ojciec Higgins płakał. Łzy ciekły mu po pomarszczonych policzkach. Ale profesorowi wcale nie było do płaczu - z każdą chwilą przybierał coraz bardziej gniewny wygląd.
- Na miłość boską! - ryknął. - Czy ktoś mi wreszcie powie, co tu, u diabła, jest grane?
Rozdział 11
Całej trójce jakimś cudem udało się znaleźć drogę powrotną na brzeg. Johnny kuśtykał na skręconej nodze, a profesor podtrzymywał ojca Higginsa, któremu nadal było trochę słabo od uderzenia w głowę. Doszli do łodzi i znaleźli Fergiego, który siedział na rufie, przygnębiony i zagubiony. Kiedy zobaczył nadchodzących przyjaciół, o mało nie oszalał - wydawał okrzyki jak na stadionie podczas meczu, podskakiwał i biegał w kółko. Wreszcie, kiedy się nieco uspokoił, wyjaśnił, że poszedł za kimś, kto wyglądał jak ojciec Higgins, ale trafił między jakieś chaszcze. Potem ten ktoś zniknął, a Fergie zgubił drogę. Poszedł aż na drugi koniec wyspy, a kiedy znalazł w końcu łódź, nikogo przy niej nie było. Wtedy stracił głowę, usiadł i postanowił zaczekać, aż ktoś na odmianę znajdzie jego.
153
Fergie skończył swoją krótką opowieść i zwrócił się do ojca Higginsa ze zmarszczonymi w zamyśleniu brwiami.
- No więc, jeśli to nie był ojciec... Za kim ja, u licha, szedłem?
- No właśnie, za kim? - mruknął ksiądz, uśmiechając się ponuro. - Powiem ci jedno, drogi Byronie: „Dziel i rządź" to starożytna maksyma dla tych, którzy chcą zetrzeć innych w proch. Jeśli jednak chodzi o całą resztę „jak", „dlaczego" i „po co" w tej całej sprawie... Cóż, moim zdaniem, będziemy musieli poczekać jeszcze trochę, zanim cokolwiek się wyjaśni. - Przyłożył rękę do głowy i skrzywił się. - W tej chwili - dodał z bolesnym grymasem - przydałoby mi się chyba ze sześćdziesiąt aspiryn. Albo łyk czy dwa tej brandy, którą miałem upić profesora.
- Upić? - powtórzył zaskoczony profesor, mrugając oczami. - Higgy, o czym ty mówisz, do jasnej Anielki?
- Później ci wyjaśnię - odparł ojciec Higgins i zachichotał. - Na razie wynośmy się z tej przeklętej, zakazanej piaszczystej łachy. I nie mów do mnie Higgy, Rod. Wiesz, że tego nie znoszę!
Czterej znużeni podróżnicy wsiedli do łodzi. Ojciec Higgins pociągnął za linkę rozrusznika i odpłynęli szybko, kierując się w stronę Port Vinal. Kiedy dobili do wyspy, ojciec Higgins i chłopcy zabrali profesora do gospody Pod Więcierzem, gdzie starszy pan wziął gorącą kąpiel i mógł się nareszcie ogolić. Kiedy się już odświeżył, profesor przekonał się - ku swojemu ogromnemu zdziwieniu - że czekało na niego czyste ubranie
154
i porządnie wypastowane buty. Ojciec Higgins zabrał je z domu profesora, korzystając z klucza, który profesor zostawił po drugiej stronie ulicy, u dziadka Dixo-na. Czekała też piżama. Profesor przebrał się w nią i rzucił na zapasowe łóżko w pokoju ojca Higginsa. Po pół minucie spał.
Następnego ranka, kiedy wszyscy czekali w porcie na prom, ojciec Higgins opowiedział profesorowi wszystko, co wiedział na temat dziwnych wypadków, które doprowadziły do ich wycieczki na Wyspę Cmentarną. Opowiedział o „wiadomościach" od świętego Antoniego, o czaszce, o wizji Johnny'ego i całej reszcie. Profesor wysłuchał wszystkiego spokojnie, a kiedy ojciec Higgins skończył, parsknął gniewnie.
- Ha! - mruknął. - Więc jakaś złowroga siła zdecydowała się przerobić mnie na mielonkę. A gdyby ten cały Warren Windrow nie zapisał jednego ze swoich snów na jawie na kartce książki, mogłoby mnie tu wcale nie być. Czekał na mnie „wielki rozrachunek"! Ale wciąż jest w tym wszystkim sporo niejasności. Kiedy wrócę do domu, spróbuję to wszystko wyjaśnić.
-  Myślę, że po powrocie do domu powinien pan przede wszystkim odpocząć - łagodnie zasugerował Johnny. Bał się, że profesor się rozchoruje, jeśli będzie się zanadto męczył, po wszystkim, przez co przeszedł.
- Odpocząć, ha! - powiedział profesor, tocząc wkoło aroganckim spojrzeniem. - Nigdy w życiu nie czułem się lepiej!
155
Kiedy profesor Childermass wrócił do swojego domu z szarymi stiukami na ulicy Fillmore, zastał tam spory bałagan: wybito kilka szyb, antena na dachu groziła upadkiem, dom był pełen kurzu i brudu. Jednak z pomocą babci Dixon, Johnny'ego, Fergiego i paru sąsiadów, udało mu się bardzo szybko doprowadzić go do porządku. I przekonał się, że posada w Haggstrum College nadal na niego czekała. Mimo wszystko, cały czas zastanawiał się, czemu w ogóle został porwany? Jakie ciemne magiczne siły były w to zamieszane? Te i różne inne dręczące go pytania pozostawały bez odpowiedzi, więc profesor zdecydował się pojechać na krótką wycieczkę do swojego rodzinnego domu w Vermont. Przekopał tam cały strych, a ponieważ w tej rodzinie nigdy niczego się nie wyrzucało, znalazł to, czego szukał. Wkrótce potem oznajmił przyjaciołom, że z okazji swojego powrotu do domu wydaje przyjęcie. Ni mniej, ni więcej, tylko przyjęcie w ogrodzie. Z grillem.
I tak, pewnego ciepłego wieczoru na początku czerwca, wszyscy przyjaciele profesora zebrali się na trawniku za jego domem. Byli tam babcia i dziadek Dixonowie, ojciec Higgins, Fergie i Johnny, a także profesor Charles Coote z Uniwersytetu New Hampshire, ekspert od czarnej magii. Profesor Childermass odbył z profesorem Cootem, swoim starym przyjacielem, kilka długich rozmów telefonicznych i teraz chciał skonsultować się z nim ponownie, żeby ostatecznie rozwiązać kilka niewyjaśnionych do tej pory zagadek.
Profesor przebrał się w jeden ze swoich krzykliwych letnich strojów: poplamione trawą i wytarte szorty w ko-
156
lorze khaki, różową koszulę z krótkim rękawem, malowaną w żółte papugi i gitary, oraz wielki fartuch z wydrukowanymi przysłowiami i wysoką czapkę szefa kuchni. Potem na grillu ogrodowym zbudowanym z cegieł, którego nie używał od przynajmniej czternastu lat, zaczął z zapałem smażyć hamburgery i parówki. Szło mu to trochę nieskładnie i niezgrabnie; parę hamburgerów wpadło do ognia, ale dzięki podpałce w płynie i cennym radom ojca Higginsa na temat obchodzenia się z węglem drzewnym, uporał się ze swoim zadaniem, ani razu nie tracąc nad sobą panowania.
Późnym wieczorem wszyscy uczestnicy przyjęcia siedzieli w ogrodowych fotelach i popijali drinki.
- No dobrze - zaczął profesor najbardziej opanowanym i rzeczowym tonem, na jaki potrafił się zdobyć. -Pewnie wszyscy chcielibyście dowiedzieć się, co odkryłem, kiedy pojechałem do Vermont rozejrzeć się po naszym rodzinnym strychu.
- Ty nam to już lepiej wreszcie powiedz - odparł sucho profesor Coote. - Inaczej za moment usmażymy cię na resztce węgla.
Profesor naburmuszył się trochę. Zaczął spacerować nerwowo tam i z powrotem, zaciągając się papierosem i wydmuchując cienkie strużki dymu. Po chwili jednak jego twarz rozjaśnił uśmiech.
- Jak przypuszczam - zaczął - obecny tu Higgy wygadał się już tym, którzy nie wzięli udziału w wyprawie ratunkowej. Zatem wszyscy już wiedzą, że moje zniknięcie miało coś wspólnego z Warrenem Windrowem, człowiekiem z Wyspy Cmentarnej, który został powieszony,
157
ponieważ usiłował zamordować mojego drogiego stryjecznego dziadka, Lucjusza. Czy wszyscy za mną nadążają?
Obecni pokiwali głowami, a parę osób mruknęło „taaa" albo „yhym".
- Dobrze! - powiedział profesor i znów zaczął się przechadzać. - Żeby uzupełnić brakujące fragmenty tej dość szalonej łamigłówki, wybrałem się na małą wycieczkę do naszego rodzinnego domu, gdzie rozejrzałem się trochę po strychu. W rodzinie zawsze krążyły plotki, że stryj Lucjusz pisał pamiętnik, ale nikt go nigdy nie widział. Przeszukałem więc jego kufer podróżny- ten sam, z którym popłynął kliprem do Kalifornii i z powrotem -i znalazłem pamiętnik wszyty pod obicie kufra. Wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy odkryłem, że ten stary sprytny lis pisał swoje dzienniki klasyczną greką! - oznajmił profesor i uśmiechnął się bardzo z siebie zadowolony. - Lucjusz nie przewidział, że jego stryjeczny wnuk zostanie naukowcem i będzie znał...
-  Och, przestań się już chwalić, Roderick! - przerwał mu profesor Coote. - Wszyscy wiemy, że znasz grekę! Powiedz nam wreszcie, co znalazłeś!
Profesor oburzył się lekko, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą i mówił dalej:
-  Hm... Co odkryłem... tak, tak, oczywiście! Ha! No cóż, na początek odkryłem, że stryj Lucjusz był jeszcze bardziej niemiły, niż mi się wydawało. Widzicie, po egzekucji Windrowa, Lucjusz przekupił urzędników i ciało przestępcy przekazano jakiejś małej szkole medycznej w San Francisco. Studentom medycyny zawsze
158
przydają się nowe zwłoki do sekcji; kroją je na tysiące różnych okropnych sposobów. No cóż! Kochany stryj Lucjusz otrzymał od lekarzy obietnicę, że kiedy już skończą z ciałem Windrowa, przekażą stryjowi jego czaszkę.
Babcia skrzywiła się i zawołała: - Jego czaszkę! Co za człowiek musiał być z pana stryja.' Żeby zrobić komuś coś takiego! Profesor zmarszczył nos.
- Był bardzo mściwym, nieprzyjemnym człowiekiem. Prawdopodobnie nieco niezrównoważonym. Czytał mnóstwo o historii starożytnej i chciał zrobić to samo, co kiedyś Scytowie robili ze swoimi wrogami - a konkretnie, chciał z czaszki biednego Windrowa zrobić kielich. W ten sposób ostatecznie upokorzyłby człowieka, który odważył się podnieść na niego rękę. Niestety, trafiła kosa na kamień. Stryj Lucjusz niczego nie wiedział o pochodzeniu Warrena Windrowa. Ja zresztą też nie wiedziałem, dopóki nie zacząłem poszukiwań i nie dokopałem się do informacji, że ród Windrowów to od^wielu pokoleń rodzina czarownic i czarnoksiężników. Wszyscy mieszkali w pobliżu zatoki Penobscot, w okolicy Matinicus, Port Vinal, w Thomaston i Camden. A zaczęli się przenosić z miejsca na miejsce dlatego, że wyrzucano ich zewsząd, gdzie się osiedlali z powodu ich nieczystych i diabelskich praktyk.
Niestety, dobry stary Lucjusz nic o tym nie wiedział, więc włożył czaszkę Windrowa do pudełka na kapelusze i przywiózł ze sobą. Mieszkał później w tym naszym starym domu w Vermont, a pudło na kapelusze trafiło na
159
ponieważ usiłował zamordować mojego drogiego stryjecznego dziadka, Lucjusza. Czy wszyscy za mną nadążają?
Obecni pokiwali głowami, a parę osób mruknęło „taaa" albo „yhym".
- Dobrze! - powiedział profesor i znów zaczął się przechadzać. - Żeby uzupełnić brakujące fragmenty tej dość szalonej łamigłówki, wybrałem się na małą wycieczkę do naszego rodzinnego domu, gdzie rozejrzałem się trochę po strychu. W rodzinie zawsze krążyły plotki, że stryj Lucjusz pisał pamiętnik, ale nikt go nigdy nie widział. Przeszukałem więc jego kufer podróżny-ten sam, z którym popłynął kliprem do Kalifornii i z powrotem -i znalazłem pamiętnik wszyty pod obicie kufra. Wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy odkryłem, że ten stary sprytny lis pisał swoje dzienniki klasyczną greką! - oznajmił profesor i uśmiechnął się bardzo z siebie zadowolony. - Lucjusz nie przewidział, że jego stryjeczny wnuk zostanie naukowcem i będzie znał...
-  Och, przestań się już chwalić, Roderick! - przerwał mu profesor Coote. - Wszyscy wiemy, że znasz grekę! Powiedz nam wreszcie, co znalazłeś!
Profesor oburzył się lekko, ale szybko odzyskał panowanie nad sobą i mówił dalej:
-  Hm... Co odkryłem... tak, tak, oczywiście! Ha! No cóż, na początek odkryłem, że stryj Lucjusz był jeszcze bardziej niemiły, niż mi się wydawało. Widzicie, po egzekucji Windrowa, Lucjusz przekupił urzędników i ciało przestępcy przekazano jakiejś małej szkole medycznej w San Francisco. Studentom medycyny zawsze
158
przydają się nowe zwłoki do sekcji; kroją je na tysiące różnych okropnych sposobów. No cóż! Kochany stryj Lucjusz otrzymał od lekarzy obietnicę, że kiedy już skończą z ciałem Windrowa, przekażą stryjowi jego czaszkę.
Babcia skrzywiła się i zawołała: - Jego czaszkę! Co za człowiek musiał być z pana stryja! Żeby zrobić komuś coś takiego.' Profesor zmarszczył nos.
-Był bardzo mściwym, nieprzyjemnym człowiekiem. Prawdopodobnie nieco niezrównoważonym. Czytał mnóstwo o historii starożytnej i chciał zrobić to samo, co kiedyś Scytowie robili ze swoimi wrogami - a konkretnie, chciał z czaszki biednego Windrowa zrobić kielich. W ten sposób ostatecznie upokorzyłby człowieka, który odważył się podnieść na niego rękę. Niestety, trafiła kosa na kamień. Stryj Lucjusz niczego nie wiedział o pochodzeniu Warrena Windrowa. Ja zresztą też nie wiedziałem, dopóki nie zacząłem poszukiwań i nie dokopałem się do informacji, że ród Windrowów to od^wielu pokoleń rodzina czarownic i czarnoksiężników. Wszyscy mieszkali w pobliżu zatoki Penobscot, w okolicy Matinicus, Port Vinal, w Thomaston i Camden. A zaczęli się przenosić z miejsca na miejsce dlatego, że wyrzucano ich zewsząd, gdzie się osiedlali z powodu ich nieczystych i diabelskich praktyk.
Niestety, dobry stary Lucjusz nic o tym nie wiedział, więc włożył czaszkę Windrowa do pudełka na kapelusze i przywiózł ze sobą. Mieszkał później w tym naszym starym domu w Yermont, a pudło na kapelusze trafiło na
półkę w szafie w jego sypialni. Lata mijały. Jakimś dziwnym trafem, Lucjusz nigdy się nie zabrał do zrobienia scytyjskiej czary. Jednakże - i wspomina o tym w swoich dziennikach - dostał obsesji na punkcie tej czaszki. Co jakiś czas wyjmował ją z pudła, kiedy był sam w swoim pokoju, czyścił ją i polerował. Nie potrafił zrozumieć, czemu to robi. Dziwne, nieprawdaż?
- Hej, profesorze! - powiedział Fergie, przerywając mu nagle.
- Tak, Byronie? O co chodzi?
- Czy... No... czy rodzina pana stryjka nie uważała, że to trochę dziwne, trzymać czyjąś czaszkę w pudle na kapelusze w swoim pokoju? Nikt nie powiedział mu ani słowa?
Profesor pokręcił głową.
- Nie. Nie wiedzieli, że tam jest czaszka. Kiedy Lucjusz wrócił do starej rodowej siedziby około 1850 roku, wszyscy zapewne uznali, że w pudle jest kapelusz. A staruszek nikomu nie pisnął ani słowa o swoim małym ciemnym sekrecie. Oczywiście, po jego śmierci przejrzano rzeczy, ale... No cóż, za bardzo się spieszę z tą swoją historią.
Profesor przerwał i wyjął niedopałek papierosa z jadeitowej cygarniczki. Osadził w niej nowego i zapalił.
- Mówię dalej - kontynuował, rozsiewając wkoło chmury dymu. - Lata mijały, a Lucjuszowi nie wiodło się zbyt dobrze. Tę część historii znam od mojego ojca, bo kiedy stryj Lucjusz umarł, byłem maleńkim dzieckiem. Nie udawały się żadne z jego projektów i wresz-
160
cie skończył jako ponury odludek, który spędzał czas w swojej sypialni. Wieczorem drugiego dnia świąt Bożego Narodzenia w 1883 roku, Lucjusz zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach. Kilka dni później, kiedy członkowie rodziny otworzyli szafę w jego sypialni i zdjęli pokrywę z pudła na kapelusze, zgadnijcie, co znaleźli!
- Pudło było puste? - podsunął Johnny. Profesor poważnie pokręcił głową.
- Nie. Zgaduj jeszcze raz!
- Poddaję się - powiedział Johnny. Fergie wzruszył ramionami.
- No dobrze! To pytanie z haczykiem. Znaleźli czaszkę, prawda?
Profesor uniósł brwi i wydął usta.
- No cóż... i tak, i nie. To znaczy, znaleźli czaszkę, ale nie wiedzieli, że znaleźli czaszkę.
- Co takiego? - sapnął Fergie. Johnny domyślił się natychmiast.
- O mój Boże! - zawołał i zakrył usta dłonią. Profesor spojrzał na chłopca i obdarzył go pełnym
kpiącego szacunku ukłonem.
- Pierwsze miejsce w klasie, młody człowieku! Tak, istotnie! Znaleźli tam maleńką czaszkę, tę samą, która trafiła na półkę przy kominku w miniaturowym pokoiku. Zapytacie, jak to możliwe? No cóż, pamiętajcie, że młody Warren Windrow był czarnoksiężnikiem. A kiedy zemścił się już na Lucjuszu, jego podła, pozbawiona ciała dusza znalazła sposób, by przedłużyć klątwę. I, ponieważ nikt w rodzinie Childermassów nie wiedział, że
11 -Johnny Dixon i zaklęcie czaszki czarnoksiężnika
161
w pudle przedtem leżała czaszka normalnych rozmiarów, nikt też nie odgadł, że ta śliczna miniaturka to prawdziwa czaszka!
Johnny zbladł. Na czoło wystąpiły mu krople potu i zdał sobie sprawę, że wszyscy na niego patrzą. Poczuł wstyd i zwiesił głowę.
-Ja... powinienem był pozbyć się jej natychmiast -mruknął. - To znaczy, w ogóle nie powinienem był jej ruszać.
Profesor uśmiechnął się i współczująco poklepał Johnny'ego po ramieniu.
- Nie bądź dla siebie zbyt surowy, Johnie - powiedział cicho. - Zły duch Warrena Windrowa chciał pewnie, żebyś zabrał tę czaszkę. I jak się później przekonałeś, nie jest wcale łatwo wyrzucić coś takiego. Ale, kontynuując: Markus Childermass - mój ojciec - zabrał czaszkę i trzymał ją u siebie w pokoju. Pod jej złym wpływem zabrał się do pracy nad zegarem Childermassa. Miał trochę stolarskich umiejętności, tak że pomysł nie był zupełnie pozbawiony...
- Zaraz, zaraz! - zawołał profesor Coote, machając dłonią jak student, który zna odpowiedź na pytanie. -Chyba odkryłem lukę w twojej opowieści!
Profesor skrzyżował ręce na piersiach i udawał, że się gniewa. Potem niespodziewanie wybuchnął śmiechem.
- Tak, wiem, że tak ci się wydaje, nieznośny pedancie! Ale wyjaśnię ci to, jeśli chwileczkę poczekasz. Chcesz wiedzieć, jak to się stało, że mój ojciec nie uległ klątwie czaszki Windrowa? Odpowiedź jest prosta - nigdy jej 162
nie dotykał. To znaczy, nigdy nie dotknął własnymi palcami tego obrzydlistwa. Nie jestem do końca pewien, czy to właściwa odpowiedź - po prostu zgaduję. Ale ojciec był starannym, pedantycznym człowiekiem - bardzo podobnym do tego pana Finnicka, o którym mi opowiadaliście, chociaż spieszę dodać, że ojciec miał w sobie o wiele więcej życzliwości i ciepła! W każdym razie uważam, że ojciec musiał przenosić tę czaszkę za pomocą pesety i to go uratowało. Ja, z drugiej strony, nie miałem tyle szczęścia. Musnąłem czaszkę palcem tamtego wieczoru w zajeździe Fitzwilliam Inn i w końcu omal mnie to nie zabiło. Mam masę szczęścia, posiadając takich dobrych, serdecznych...
Tu głos profesora się załamał, a on odwrócił głowę, by kaszlem i chrząkaniem odwrócić uwagę zebranych od płynących mu po policzkach łez.
Profesor Coote podskoczył do Childermassa z chusteczką. Ten wziął ją, kilkakrotnie wydmuchał nos i wymamrotał coś na temat rosyjskich papierosów. Potem wszyscy podeszli do stolika do kart, który stał obok grilla i nalali sobie następne drinki. Jeszcze przez dłuższą chwilę przyjęcie toczyło się wśród cichych rozmów.
Wkrótce po dziesiątej babcia i dziadek zapowiedzieli, że na nich już pora. Podziękowali profesorowi i ruszyli do domu. Johnny i Fergie porozmawiali jeszcze trochę o wycieczce, potem Fergie poszedł do łazienki, a Johnny dołączył do profesora, ojca Higginsa i profesora Coote'a. Trzej panowie stali w drugim końcu ogrodu, dokąd poszli rzucić okiem na smętne pozostałości warzywnych grządek profesora. Nie było go w domu
163
podczas sezonu wiosennego siewu i grządki pokryły się wybujałymi chwastami.
- A przy okazji, Charlie - powiedział profesor. -Jesteś zupełnie pewien, że Finnick nie miał z tą sprawą nic wspólnego? Bo wiesz, trudno mi uwierzyć, że on i jego muzeum akurat przypadkowo znaleźli się na Port Vinal, w pobliżu miejsca, gdzie mieszkał Warren Win-drow. Czy nie jest możliwe, że to też członek klanu Win-drowów?
Profesor Coote pokręcił głową.
-  Nie, to mało prawdopodobne. Finnick jest dość paskudnym osobnikiem, jak sądzę, ale to jeszcze nie czyni z niego czarnoksiężnika. Mimo że tak trudno w to uwierzyć, jego obecność na Port Vinal jest dokładnie tym, czym się zdaje - śmiesznym, niesamowitym zbiegiem okoliczności.
Profesor podrapał się po brodzie z miną pełną wątpliwości.
- No cóż, Charlie - powiedział powoli. - Wiem, że jesteś ekspertem od hokus-pokus i abrakadabra, ale mimo wszystko...
- Profesorze Coote? - wtrącił się Johnny. - Czy mógłbym... chciałbym o coś spytać...
Profesor Coote obrócił się i uśmiechnął do Johnny'ego.
- Tak, Johnie? Masz zmartwioną minę. O co chodzi? Chłopiec zmarszczył czoło i przygryzł wargę.
- Po prostu zastanawiałem się... Jak pan uważa, czy klątwa czaszki, tego pokoju w zegarze i Warrena Win-drowa skończyła się już na dobre?
164
Profesor Coote zakręcił lekko szklaneczką z brandy. Potem wyciągnął dłoń i strzepnął pyłek z wysokiego źdźbła jakiejś rośliny zachwaszczającej bujnie ogród profesora.
- Bałem się, że ktoś mnie w końcu o to zapyta -odparł poważnie. - A odpowiedź jest taka, że nie wiem. Jestem ekspertem od spraw magii, ale wielu rzeczy nie pojmuję. Powiem jednak jedno: klątwa została przerwana dokładnie w tym momencie, w którym osiągnęła największą moc. To znaczy, nasz drogi Roderick miał zginąć dokładnie w rocznicę dnia, kiedy Warrena Windrowa spotkał koniec na szubienicy. W tym jednak momencie wkroczył ojciec Higgins, szarżując jak katedra Notre Damę na kółkach i przerwał klątwę, używając mocy świętego Krzyża i jednego z najbardziej znanych, najpotężniejszych zaklęć świata. A przy okazji, Tom, gdzieś ty, u licha, wykopał to magiczne zaklęcie? Znałem je w języku celtyckim i staroislandzkim, ale nie wiedziałem, że jest też znane po angielsku.
Ojciec Higgins pociągnął łyk whisky i uśmiechnął się.
-Jest to część starego hymnu pod tytułem Szkaplerz świętego Patryka. Znałem go od dziecka, ale nigdy nie przyszło mi do głowy, że może mieć jakieś magiczne właściwości, dopiero parę lat temu na to wpadłem. Pewnego wieczoru, kiedy nikogo nie było w kościele, grałem go na organach i wtedy mnie to uderzyło. Powiedziałem sobie: To nie hymn, to jest zaklęcie ochronne! I co, czy nie miałem racji?
Johnny głośno przełknął ślinę.
165
- To znaczy... to znaczy, że ojciec nie wiedział, czy to podziała, kiedy wbiegł ojciec na wzgórze, żeby nas ratować?
Ojciec Higgins pokręcił głową.
- Absolutnie nie! Czułem, że rzucam się z motyką na słońce i że mam marne szansę. Ale nie wolno nam nigdy lekceważyć mocy zawołań do Świętej Trójcy.
- Ani mocy starych irlandzkich przesądów - dodał ze śmiechem profesor Coote. - Widzisz, Johnie, magia to nauka pozbawiona jasno określonych podstaw - niektórzy pewnie powiedzą, że to pseudonauka. Żeby zatem skończyć, co zacząłem mówić wcześniej - jeżeli ty i Roderick zdołacie trzymać się z dala od Wyspy Cmentarnej przez resztę życia, nie sądzę, żeby czekały was jakieś problemy.
- Nie ma obawy! - mruknął profesor, popijając sherry. - Będę omijał to miejsce szerokim łukiem! A jeśli chodzi o to lato, mam zamiar trzymać się blisko Duston Heights, popracować nad techniką gry w golfa i posłuchać transmisji ze wszystkich meczów Red Soksów. W gruncie rzeczy, będę pewnie spędzał tyle czasu z uchem przylepionym do radia, że nigdy nie uda mi się skończyć mojej nowej książki.
- Książki? - spytał Johnny niewinnie. - Nie wiedziałem, że profesor pisze książkę.
Starszy pan spiorunował go wzrokiem.
-  Oczywiście, że piszę książkę. A raczej, pisałem, dopóki nie zostałem porwany na tę rajską wyspę na wybrzeżu Maine. Pamiętasz tę książkę, Charlie? To praca na temat przyczyn wojen napoleońskich.
166
- Ach, tak! - powiedział profesor Coote z szelmowskim uśmiechem. - Ta książka! No cóż, Rodericku, jeśli jej nie skończysz, nic złego się nie stanie. Przede wszystkim, kto by to czytał?
- Coooooo takiego?! - ryknął profesor, wymachując palącym się papierosem. - Chcesz mi wmówić, że ja, doktor Roderick Childermass, mógłbym kiedykolwiek napisać nudną...
Wciąż narzekając i gderając, otoczony przyjaciółmi profesor z zadowoloną miną zaczął powoli iść w stronę domu.
\

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-108 Warszawa, ul. Zielna 39, tel. 620 40 13, 620 81 62
Warszawa 2002. Wydanie I Druk: Wojskowa Drukarnia w Łodzi
MEPwZABRZU
MBP Zabrze
nr inw.: K1 - 21746
F 1 IIIp/F