Joanna Fabicka 

Szalone życie Rudolfa

Środa, 12 kwietnia
Dzisiaj pani H. dała mi ostateczne ostrzeżenie. Zażądała pod groźbą strajku, 
abym zrobił 
wreszcie coś ze swoim zgryzem. Dalsze lekcje dykcji i melorecytacji uważa za 
bezsensowne. Jej 
zdaniem moja wada wymowy dyskwalifikuje mnie jako przyszłego aktora i bez pomocy 
ortodonty się nie obejdzie.
No pięknie! Prawie się załamałem. Ciągle muszę znosić jej docinki. Jest taka 
gruboskórna...
Wiem, bo kiedyś położyłem jej na krześle pinezkę i nic nie poczuła! Czy ta stara 
sklerotyczka nie wie, że artyści są niezwykle wrażliwi? Gdyby nie moja głęboka 
wiara we 
własny geniusz, mógłbym się zrazić do tego trudnego zawodu. Nie wyobrażam sobie 
życia bez 
aktorstwa! Jeśli taki Linda może być popularny, to tym bardziej będę ja – Rudolf 
Gąbczak, 
przyszłe bożyszcze kobiet.
Taki aktor to ma superanckie życie. Nic nie musi robić, tylko udaje kogoś 
innego. Wszyscy 
go podziwiają i zapraszają na bankiety. Jest ozdobą przyjęć i każdy chce się z 
nim przyjaźnić. 
Nawet jego dawni prześladowcy ze szkoły. Tak więc postanowiłem, że i ja zostanę 
wielkim 
aktorem. Nic sobie nie robię z drwin, chociaż czasem ciężko to wytrzymać. 
Jeszcze zobaczymy, 
czyje na wierzchu! Rodzicom będzie bardzo przykro, że tak mnie nie docenili. 
Będę przystojny, 
mądry i będę miał znajomości w najwyższych kręgach.
Pani H. twierdzi, że nie ma to jak szczerość. Już teraz powinienem się 
przyzwyczajać, że 
życie jest twarde i nikt mnie nie będzie oszczędzał. Wie, co mówi, bo sama 
przeszła gehennę. 
Jako młoda dziewczyna została wywieziona na roboty przymusowe do Niemiec. Tam 
zakochał 
się w niej jakiś baron. Długo ze sobą walczyła, wreszcie wrodzony patriotyzm nie 
pozwolił jej 
wyjść za tego oprawcę. Niestety do dzisiaj nie może sobie tego darować! I katuje 
mnie na 
lekcjach dykcji niemieckimi rymowankami:
Pflichten Glücke Fisches, 
Bodenschatzen Mögpflisches.
Tfuuu! Przecież ja będę polskim aktorem! Niech mnie, do licha, nauczy mówić po 
polsku! 
Niestety nie mogę jej tego powiedzieć otwarcie, bo bardzo często nie mam czym 
zapłacić za te 
absurdalne lekcje. Wtedy pani H. zgadza się, żebym jej oddał w naturze.
Tak więc, zamiast robić różne nieprzyzwoite rzeczy charakterystyczne dla mojego 
wieku, 
cały wolny czas spędzam na prasowaniu koronek, czesaniu peruk i naprawianiu 
sztucznej 
szczęki, bo pani H. nie dowierza dzisiejszym dentystom. Znalezienie czegokolwiek 
w jej domu 
graniczy z cudem. Wszystko jest tak samo zakurzone jak ona. Mogłaby z 
powodzeniem otworzyć 
skansen i robić kokosy na turystyce. Jak przyszedłem do niej pierwszy raz, 
owionął mnie od 
progu zapach apteki podczas remanentu, a potem spadł mi z pawlacza na głowę 
kufer ze 
zdjęciami. Oglądaliśmy je chyba ze trzy godziny. Najfajniejsze przedstawiało 
jakiegoś 
przebranego kolesia na koniu i z szablą. Pani H. wytłumaczyła mi, że to oficer 
pułku 
reprezentacyjnego ułanów, co dokonał cudu nad Wisłą. Nie wiedziałem, że do 
wojska biorą także 
świętych... Tego dnia poczęstowała mnie herbatką przeczyszczającą i było 
naprawdę miło, ale 
niestety wkrótce sprawdziło się powiedzenie ojca, żebym się nie dał nabrać na 
kobiece sztuczki. 
Pani H. już niedługo okazała się wielbicielką dyscypliny oraz powiedzenia, że 
życie nie jest po 
to, żeby było miło. Do tego wykorzystuje moje dobre serce i muszę dwa razy w 
tygodniu 
odprowadzać ją na basen. W jej wieku! Wstydziłaby się. Na szczęście nie dałem 
się namówić, 
żeby uczyła mnie pływać. Diabli wiedzą, co takiej starej babie strzeli do głowy, 
jak zobaczy 
młode męskie ciało. A poza tym wcale nie ma biustu, więc nic bym nie miał z tego 
pływania.
Ale zniosę wszystko, żeby zostać kimś. Nie tak jak mój ojciec – wieczny 
nieudacznik. Nie 
potrafi nawet dopilnować własnej fryzury. Zostało mu już tylko dwanaście włosów 
na głowie. 
Myśli, że jak je tapiruje, to tego nie widać.
Ale na razie muszę skończyć szkołę, bo mam dopiero czternaście lat. A może to 
się 
przedłużyć ze względu na nieuzasadnioną niechęć niektórych profesorów do mnie, 
zwłaszcza 
Pęcherza.
W drodze do domu wyrecytowałem dwieście razy „stół z po wyłamywanymi nogami”. Na 
przekór pani H.
W domu
Po przekroczeniu progu naszego domu wpadłem na worki ze śmieciami. Stoją tu już 
od 
tygodnia i na każdego przechodzącego patrzą błagalnym wzrokiem, żeby je wreszcie 
wyrzucić. 
O nie! Na pewno nie będę to ja. I tak najmniej brudzę w tym domu. Poza tym, 
gdybym się teraz 
ugiął, to już chyba nigdy nie nauczyłbym moich rodziców porządku. Nie wiem, jak 
można tak 
prowadzić dom! Swoją drogą, ciekawe, kto przerwie tę wojnę nerwów. W przedpokoju 
zaczyna 
już trochę śmierdzieć.
Obaj z ojcem nie raz i nie dwa próbowaliśmy złamać mamie charakter. Kiedyś już 
prawie się 
udało. Ugotowała wtedy chyba pierwszy od miesiąca obiad – pyszną zupę grzybową. 
Moja 
euforia trwała do czasu, kiedy Opona wywlokła z kubła na odpadki pusty karton po 
kremie 
borowikowym firmy Tłusty Wieprzek. Ponieważ jestem lojalnym synem, nie 
powiedziałem nic 
ojcu. Będę miał teraz na mamę haka. Nigdy nie wiadomo, kiedy mi się to przyda.
Mamę interesuje tylko feminizm, kino modernistyczne i Susan Sontag, jedyna, jej 
zdaniem, 
pisarka zasługująca na literackiego Nobla. Od czasu gdy przeczytała w jakiejś 
gazecie, że odeszła 
od własnego męża i syna, żeby zostać narzeczoną jakiejś fotografki – mama stała 
się nie do 
zniesienia. Ciągle się odgraża, że zrobi to samo. Mężczyźni są według niej 
źródłem wszelkich 
utrapień. Toleruje jedynie Gonzo – upiornego pięciolatka o twarzy i wrażliwości 
Hannibala! 
Gonzo to jej wnuk i mój bratanek.
A tak się cieszyłem, kiedy z nami zamieszkał! Myślałem, że wreszcie ktoś będzie 
mnie 
słuchał i podziwiał. Miałbym nad nim władzę, i czasem, jak by nikt nie widział, 
to mógłbym mu 
nawet przylać. Niestety, jak pech, to pech! Wstyd się przyznać, ale to Gonzo 
mnie bije. Jego 
zwariowana matka, gdy tylko zaczął chodzić, zapisała go na karate. Zresztą z 
ojcem też mu się za 
bardzo nie poszczęściło (mimo że to mój brat). Filip i Hela są ekologami. Należą 
nawet do 
jakiegoś stowarzyszenia. Zielony Pokój, jakoś tak. Wiecznie wyjeżdżali na akcje 
i nie mogli się 
opiekować dzieckiem. Zresztą teraz to już tym bardziej nie mogą, bo Hela 
zamieszkała na 
Wyspie Wielkanocnej z Jamajskim mnichem na wygnaniu. Doprawdy trudno mi nadążyć 
za 
wszystkimi wydarzeniami z ich życia. Tym bardziej że moje zostało przez Gonzo 
przewrócone 
do góry nogami.
A przecież i tak już miałem sporo problemów:
– Pęcherz,
– jak przekonać świat o moim geniuszu aktorskim,
– nocne polucje,
– sny o trzecim jądrze,
– brak kasy, brak kasy, brak kasy!
Niestety mam przeczucie, że są one nierozwiązywalne.
Do tego nie podjąłem jeszcze decyzji o mojej orientacji seksualnej. Nie 
zakochała się we 
mnie jak dotąd żadna dziewczyna! Elki oczywiście nie liczę. Brrr!
Czwartek, 13 kwietnia
Wiedziałem, że spotka mnie dzisiaj jakieś nieszczęście! Przed szkołą mam 
zaprowadzić 
Gonzo do przedszkola. Zawsze byłem w tym domu od brudnej roboty! To już trzecie 
przedszkole 
w tym roku. W pierwszym stwierdzili, że Gonzo jest nadpobudliwy i nie mogą go 
okiełznać. Pani 
dyrektor ze łzami w oczach przyznała się do klęski pedagogicznej, łkając do 
ojca: „Mam 
nadzieję, że mogę liczyć na pańską dyskrecję!”
W drugim nie było żadnej dyskusji po tym, jak ten upiorny dzieciak przeprowadził 
szturm na 
kuchnię. Rozszalały tłum przedszkolaków wdarł się na zaplecze i przewrócił 
kocioł ze 
znienawidzonymi zacierkami na mleku. Potem Gonzo był trzy miesiące w domu pod 
opieką 
babci, ale to nie za dobrze wpłynęło na jej i tak już nadwątlone morale i 
zmusiło mamę do 
szukania nowego przedszkola w trybie pilnym.
Wreszcie nadszedł przez wszystkich wyczekiwany dzień. Mama jako wykwalifikowany 
psycholog zachowała się bardzo nieprofesjonalnie. Wykręciła się z obowiązku 
zaprowadzenia 
wnuka, mówiąc, że musi sobie „zrobić odrosty”. Nigdy nie widziałem, żeby 
wcześniej 
interesowała się ogrodnictwem. Padło na mnie, mimo gróźb, że się zabiję.
Podróż metrem to był horror! Gonzo natarczywie zadawał pytania: „Czy pani ma 
perukę?”, 
„To sztuczna szczęka?” Udawałem, że go nie znam, ale na koniec Gonzo wypalił: „A 
Rudolf to 
zjada babole z nosa!” Nie wiem, co w tym było takiego śmiesznego. Ludzie są 
naprawdę 
wstrętni!
W nowym przedszkolu jest bardzo miło i funkcjonalnie. Ma solidne kraty w oknach 
i ogrodzenie ze stalowych sztachet. Trochę mnie to uspokoiło, bo znam skłonność 
Gonzo do 
nieoczekiwanych zaginięć. Jest ostatnio na etapie Copperfielda... Wszyscy się do 
nas uśmiechali, 
a pani dyrektor powiedziała, że dzisiaj jest konkurs artystyczny na wierszyk lub 
piosenkę i jak 
Gonzo chce, to też może wystąpić. Gonzo oczywiście chciał, ale najpierw 
musieliśmy wysłuchać 
trzech dziewczynek, które smętnymi głosikami zawodziły:
Wojenko, wojenko, cóżeś ty za pani,
że za tobą idą, że za tobą idą chłopcy malowani.
Rozległy się histeryczne brawa rodziców, a pani dyrektor przypomniała, że hasło 
jej 
placówki brzmi: „Bóg, Honor, Piłsudski”. No i nadszedł czas na Gonzo. Trochę się 
spociłem, bo 
odwlekał w nieskończoność. Rodzice innych dzieci zaczęli klaskać dla zachęty, a 
katechetka 
szepnęła anielsko: „Śmiało, dziecino”. Gonzo zmierzwił sobie puch na głowie, 
łypnął złowrogo 
okiem i już wiedziałem, że będzie katastrofa. Powalczył jeszcze chwilę z 
rozporkiem i rozdarł się 
tak głośno, że żyły wyszły mu na szyi:
Przeleć mnie w koniczynie, ooo,
a twoja rozkosz nigdy nie minie, ooo!
Oczywiście nie byłem głupi i nie czekałem, aż przestanie śpiewać. Jak przystało 
na 
światowca, wyniosłem się po angielsku.
Uważam, że rodzina powinna trzymać się razem, a więc postanowiłem, jak tylko 
zostanę 
sławny i zarobię dość pieniędzy, odnaleźć Helę i zmusić ją do zabrania Gonzo, 
zanim ten 
doprowadzi na skraj załamania nerwowego całą naszą rodzinę.
W metrze
Dzisiaj znowu miałem problem z przejściem przez bramkę. Najpierw nie chciała się 
otworzyć, a potem zjadła bilet, skutecznie blokując przejście. Rozszalały tłum 
napierał na mnie 
i groził linczem. Odsunąłem się, z mściwą satysfakcją obserwując zmagania innych 
z tym 
piekielnym urządzeniem. Pierwsza osoba przeszła bez problemu, druga też. Kupiłem 
nowy bilet 
i znowu to samo! Tym sposobem straciłem już dwa złote i czterdzieści groszy! 
Wszedłem 
swobodnym przejściem i pojechałem na gapę, co natychmiast podniosło mój poziom 
stresu. 
Dlaczego tylko mnie się to zdarza? ZTM to ponad wszelką wątpliwość złodziejska 
firma. A może 
nawet pralnia brudnych pieniędzy?
Czwartek
Niech to jasny szlag trafi! Miałem już pocałować Piękną Nieznajomą, kiedy w 
drzwiach 
znowu stanął obrzydliwy facet z halabardą! Obudziłem się zlany potem. Ten sen 
nawiedza mnie 
od kilku miesięcy. Jak tak dalej pójdzie, to skończę na kozetce u psychiatry. Co 
to może 
znaczyć? Muszę poszperać w książkach mamy. Tylko żeby mnie nie nakryła! Jeszcze 
gotowa za 
darmo przeprowadzić mi terapię. Musiałbym upaść na głowę, żeby korzystać z 
pomocy takiego 
niezrównoważonego psychologa!
Minąłem w drzwiach zaspanego ojca. Zawsze wygląda, jakby przed chwilą wstał, ale 
może 
dlatego, że ciągle jest potargany. Ha, ha! Na Gwiazdkę kupię mu perukę afro. 
Ojciec był w złym 
humorze, bo wczoraj odbierał Gonzo. Słyszałem, jak opowiadał mamie, że z powodu 
repertuaru 
Gonzo został wezwany do dyrektorki i musiał obiecać, że to już się nie powtórzy. 
Wyobrażam 
sobie, jak się czuł. On nigdy nie rzucał słów na wiatr. Mama twierdzi, że to 
dlatego do niczego 
w życiu nie doszedł.
Potem wpadłem na wściekłą babcię, która zaczęła na mnie krzyczeć, że nie ma już 
wiśni 
w likierze. Nie musiała mi tego mówić, sam przecież widziałem, jak wygląda. 
Rozczochrane 
włosy, bezwzględnie potraktowane jakąś różową płukanką, trzęsły się na wszystkie 
strony. Na 
chudej (jak u indora) szyi zwisał smętnie fioletowy wąż boa z kilkoma kępkami 
piór – ślad 
dawnej świetności. Trzeba przyznać, że babcia ma smak i gust. Fioletowe pióra 
znakomicie 
podkreślały kolor wielkiego orlego nosa. Już dawno ostrzegałem, że tak się 
skończy 
nadużywanie wiśni w spirytusie!!!
Kiedy patrzę na Gonzo, wcale mnie nie dziwi, że jest jej prawnukiem. Ten sam 
zacięty wyraz 
twarzy i niedający się utemperować charakter! No i, rzecz jasna, dziedziczna 
skaza – brak 
włosów. Chociaż babcia pewnie wyliniała ze starości.
Nadaremnie przypominam jej, że ma już swoje lata i powinna raczej zbliżyć się do 
Boga 
w poszukiwaniu ukojenia niż zwiedzać świat ze zwariowanym Stowarzyszeniem 
Wyzwolonych 
Emerytów. Zaciska wtedy ręce na lasce i wznosi oczy do nieba, mamrocząc: „Czemuś 
mnie 
pokarał takim wnukiem?”
Udało mi się jednak sprytnie uniknąć babcinej laski, przeskakując przez Oponę, 
która 
wylegiwała się wśród chemikaliów i rozpuszczalników „Małego Technika” Gonzo. 
Czmychnąłem do pokoju, obiecawszy przedtem babci, że jutro kupię jej duży zapas 
tych 
cholernych wiśni!
Mama wybierała się na spotkanie lokalnej grupy wsparcia uciemiężonych mężatek. 
Jest 
bardzo dumna, że udało jej się coś takiego zorganizować mimo sprzeciwu ich 
mężów. Miałem 
już rękę na klamce, gdy dobiegł mnie jej głos: „Pamiętaj, że o siódmej 
przychodzi Elka”. 
O bogowie, o Szekspirze i Ibsenie, miejcie mnie w swojej opiece!!! Znów będę 
musiał wykraść 
ojcu butelkę nervosolu!
Sam nie wiem, dlaczego tak mnie rozstrajają spotkania z Elką. Muszę uważać na 
nerwy. 
Aktor powinien umieć powstrzymać emocje, gdy wymaga tego dobro roli.
Godzina 18.50
Biednemu zawsze wiatr w oczy, a diabeł dzieci kołysze! Z nocnej szafki ojca 
zniknęła 
caluteńka butelka nervosolu (stała tam jeszcze dzisiaj rano). To znak, że mama 
odniosła kolejny 
sukces w budowaniu swojego silnego feministycznego wizerunku na arenie 
społeczności 
lokalnej.
Pogrążony głęboko w tych rozmyślaniach, nawet nie zauważyłem wejścia Elki. To 
dziwne, 
bo zawsze hałaśliwie wita się z Gonzo. Do ich ulubionych rytuałów powitalnych 
należy jazda 
Gonzo na grzbiecie Elki zgiętej w pałąk, galopującej po mieszkaniu, parskającej 
i klepiącej się po 
udach.
– Sie masz, Ciapku! – Nie znoszę, kiedy do mnie tak mówi! Co powiedzieliby fani 
i wielbiciele na całym świecie, gdyby ktoś tak się zwracał do sir Laurence’a 
Oliviera albo Maxa 
von Sydov? – Załatwiłam ci robotę, żebyś mógł wreszcie uskładać na aparat 
ortodontyczny 
i przestał się faflunić.
Skrzywiłem się z niesmakiem na ten charakterystyczny dla niej brak delikatności. 
Elka 
uważa mnie za fujarę, która potrzebuje menedżera nawet w takich sprawach, jak 
pójście do 
toalety. Ma tyle samo lat co ja, a zachowuje się, jakby pozjadała wszelkie 
rozumy. Cały czas 
udowadnia mi, że kobiety wcześniej dojrzewają. Zaczynam się bać tych pogróżek. Z 
Elką 
zbliżyliśmy się do siebie, kiedy ogłoszono w szkole plebiscyt na najmniej 
lubiane osoby. To był 
jedyny raz, kiedy w życiu coś wygrałem.
Zamierzałem być oschły i ignorować jej rewelacje. Nie zmiękłem nawet, gdy 
próbując mnie 
pocałować, zwaliła się swym mało powabnym ciałem Attyli. Na szczęście źle 
obliczyła odległość 
i spadła z tapczanu. Będę musiał potem sprawdzić, czy nie powstał pod dywanem 
jakiś krater. 
Zaznaczam, że w sprawach seksu byłbym mało wybredny, ale Elka o twarzy pijanego 
transwestyty i oddechu cuchnącym „Kowbojami” zabija moje gotujące się libido w 
zarodku.
– To praca w reklamówce! Prawdziwa rola do zagrania!
I stała się jasność! A trąby jerychońskie zagrały mi triumfalnie! Oczyma duszy 
widziałem 
już, jak po latach opowiadam o początkach mojej kariery. Już słyszałem te 
telefony w Hollywood 
i moją ponętną sekretarkę (wymiary: 108, 63, 108), pytającą omdlewająco: „Rolfi, 
jesteś dla 
Spielberga czy cię nie ma?”
– To reklama kleju mocującego protezy zębowe – usłyszałem z zaświatów przepalony 
głos 
Elki.
– Coooo? – zawołałem oburzony.
– Od czegoś trzeba zacząć. Tym bardziej, Ciapku, że nie będziesz musiał nic 
mówić – 
zaśmiała się szyderczo.
Moja dusza załkała w środku. Ja jej jeszcze pokażę! Gdy tylko jakakolwiek inna 
kobieta 
zechce mnie zauważyć, natychmiast porzucę Elkę bez skrupułów. Będzie jeszcze 
skrobała do 
drzwi mojego pałacu z dwoma basenami i brodzikiem (na wypadek, gdybym do tego 
czasu nie 
nauczył się pływać)!
– Wybieraj, albo bierzesz, co leci, albo do końca życia będziesz tylko śnić o 
prawdziwej 
scenie, ty fafluło! – krzyczała, podając mi równocześnie chusteczkę, gdyż ślina 
uwięzła mi 
w kącikach ust.
Na całe szczęście mama przerwała ten wyrachowany seans okrucieństwa, mobilizując 
nas do 
pogoni za babcią.
Późny wieczór
Jestem wykończony! Moja rodzina doprowadza mnie do rozpaczy! Znów byłem 
pośmiewiskiem wszystkich sąsiadów! To ja musiałem gonić babcię jeżdżącą z dziką 
radością na 
małej hulajnodze Gonzo. Zręcznie wyjechała z alejki prowadzącej na ulicę. Całe 
szczęście, że nie 
zniszczyła grządek. Wypieliłem je ostatnio, bo przypominały tereny nad Wisłą, 
porosłe bujnymi 
chwastami. Zasiałem maciejkę, ale nic do tej pory nie wyrosło. Nie tracę jednak 
nadziei. Moi 
rodzice nie potrafią docenić, jakim dobrem jest posiadanie ogródka w sercu 
stolicy. Według nich 
nadaje się on tylko do przechowywania niezliczonych rupieci.
Nie zrazili się nawet dwukrotnym upomnieniem komisji osiedlowej.
Babcia z wdziękiem wjechała w płotek nieokreślonego koloru, odgradzający nas od 
reszty 
świata, i wydostała się na otwartą przestrzeń. W tle ujadał Gonzo. Boże! Zawsze 
jak dostanie 
nową zabawkę, od razu ją sobie z babcią wyrywają. Jakby nie można było ustalić 
dyżurów!
Przed domem było już niezłe zbiegowisko. Zajęczyca spod piątki jak zwykle się 
darła, że 
babcia potrąciła jej pieska, co było o tyle perfidnym kłamstwem, że piesek rok 
temu wpadł pod 
wóz do opróżniania szamba. Tymczasem babcia robiła już trzecią rundkę wokół 
domu. Ludzie 
pokazywali ją sobie palcami. Wyglądała niczym podstarzała Isadora Duncan, z 
powiewającym na 
wietrze fioletowym boa i z szaleństwem w oczach. Całkiem nieźle jej szło, a do 
nawigacji 
używała wystawionego języka. Córka sąsiadów zakryła oczy swojemu małemu synkowi, 
szepcząc ze zgrozą: „Starość jest straszna”. I nagle nastąpiła tragedia: babcia 
przyszarżowała na 
zakręcie i straciła panowanie nad pojazdem!
Jak zwykle w sytuacjach kryzysowych, tylko ja staję na wysokości zadania, kiedy 
więc 
z impetem wjechała w kubły ze śmieciami, to ja musiałem ją wyciągać. Strasznie 
śmierdziała. Na 
szczęście Elka była ze mną i zanurkowała po szal. Nie był już taki fioletowy i 
miał jeszcze mniej 
piór. Nie wiem, co babcia teraz zrobi. Nigdy przecież nie była minimalistką.
Noc
Obudziło mnie skrobanie do drzwi. W pierwszej chwili myślałem, że to Marilyn 
Monroe 
(która akurat płynęła obok mnie przy świetle księżyca). Niestety! Jak pech, to 
pech! To tylko 
Opona przyszła do mojego pokoju, przegoniona przez innych domowników. Cuchnęła 
intensywniej niż zwykle, a na pozlepianej sierści lśniły resztki smaru 
samochodowego. 
Wpakowała się do łóżka, położyła na mokrym prześcieradle (a była dopiero godzina 
0.30) 
i z miejsca zaczęła chrapać.
Wstałem i zmieniłem prześcieradło. Korzystając z okazji, wyrecytowałem sto 
trzydzieści 
dwa razy: „W czasie suszy sosza, szosza, szosa sucha”. Ufff! Pracowitość i 
systematyczność 
nade wszystko!
20 kwietnia
Dzień zaczął się jak zwykle, czyli pechowo. Obudziły mnie przekleństwa babci, 
która 
przetrząsała cały dom w poszukiwaniu wiśni w spirytusie. Miała na sobie 
kanarkową koszulę 
non-iron i fioletowe boa (trochę pozlepiane po ostatnim incydencie). Na głowie 
dyndał jej funt 
kłaków w kolorze zgniłych buraczków – efekt wymieszania przez Gonzo kilku farb. 
Z impetem 
wtargnęła do mojego pokoju, mamrocząc:
– Co za dom! Żeby brakowało podstawowych produktów spożywczych!
Chciałem ją spławić jak najszybciej, bo dochodziło wpół do ósmej i bałem się, że 
się znowu 
spóźnię do szkoły. Ale babcia miała swoją jazdę!
Rozsiadła się wygodnie w fotelu bujanym (to znaczy bujany to on był, zanim Gonzo 
odpiłował mu bieguny) i rozpoczęła niekończącą się opowieść z czasów swej 
rozpustnej i pełnej 
mrocznych tajemnic młodości. Muszę przyznać, że babcia jest, no... w każdym 
razie była osobą 
światową. Ma już chyba ze sto lat, nikt tego dokładnie nie pamięta, nawet jej 
syn, a mój ojciec. 
Ma na imię Filomena i nie kojarzy już, czy jest spokrewniona z dynastią 
Romanowów, czy też 
z hamburską linią Rothschildów.
Niestety moim dziadkiem był podobno jakiś pastuch z okolic Lwowa. Babcia uwiodła 
go, 
gdy pędził przez jej wieś stadko wymizerowanych gęsi. Karą za mezalians jest 
nasze nazwisko. 
Mnie ono specjalnie nie przeszkadza, ale babcia nie może znieść jego 
plebejskiego rodowodu.
Była w młodości wielbicielką opery i baletu, znawczynią sztuk. Do grona jej 
przyjaciół 
należeli: znany reformator teatru Gordon Craig, bracia Lumiere, Flip i Flap. 
Tata wszystkiemu 
zaprzecza i zaklina się, że babcia przez całe życie nie ruszyła się z okolic 
Ozorkowa.
Ja w każdym razie jak tonący brzytwy uczepiłem się jej znajomości z Flipem i 
Flapem. Po 
kimś przecież musiałem odziedziczyć geniusz aktorski! Ale największą miłością 
jej życia był 
Rudolf Valentino – boski macho, kochanek ze snów. Spotkała go ponoć w Paryżu. To 
po nim 
mam imię. Babcia wymusiła je na moich rodzicach tygodniowym strajkiem głodowym. 
Taaaa... 
oni ulegli, a ja muszę nieść to brzemię, ten dzwoneczek trędowatego! Teraz też 
nawiązała do tej 
znajomości:
– Najbliższy mi ze wszystkich był Valentino – powiedziała i poprawiła 
kokieteryjnie 
sztuczną szczękę.
Bałem się, że opowieści nie skończy przed południem:
– Przecież Valentino był kochankiem Poli Negri! Babcia poległa, ugodzona 
jadowitą strzałą 
w samo serce. To zawsze działało niezawodnie!
Nienawidziła Negri. Była pewna, że ukradła jej podstępem angaż u samego Ernsta 
Lubitscha, 
skazując ją tym samym na role jasełkowych diabłów, którym okrutne wiejskie 
dzieciaki co roku 
podpalały ogony i co roku babcia nie mogła siedzieć aż do wiosny.
Tymczasem czas płynął i już byłem pewien, że przeprawa z Pęcherzem mnie nie 
ominie. Nie 
mogłem ruszyć się z łóżka, póki babcia tkwiła w pokoju. Może i była stara, ale 
wzrok miała 
dobry, a ja ze swoją permanentną poranną przypadłością wszystkich prawdziwych 
mężczyzn nie 
mogłem obrażać starszej bądź co bądź kobiety! Ale i nie mogłem dłużej tkwić w 
łóżku, toteż 
wyskoczyłem jak z procy, licząc, że ten niemały szczegół umknie jej uwagi.
Nie umknął. Dwa dni wszyscy mieli temat do rozmów przy wspólnych posiłkach. 
Nawet 
Opona przestała spać w moim łóżku.
Godzina 9.45
Kiedy poskarżyłem się ojcu, że przez babcię prawie codziennie nie mogę zdążyć do 
szkoły, 
mruknął tylko:
– Teraz wiesz, synu, jakie miałem ciężkie dzieciństwo. – Zamyślił się i dodał: – 
Chyba nawet 
straszniejsze niż ty.
Poprosiłem go, żeby mi napisał usprawiedliwienie dla Pęcherza i podał jakiś 
fikcyjny powód 
mojego spóźnienia. O tym, że nie ma on za grosz wyobraźni, świadczy ten strzępek 
papieru:
„Panie Pęcherzu! Rudolf prosił mnie o napisanie usprawiedliwienia, ale nic mi 
nie 
przychodzi do głowy. No to usprawiedliwiam.
Gąbczak. Ojciec”
I czy ja mogę nie być znerwicowany?
W zemście schowałem mu słownik polsko-angielski, i Bóg mi świadkiem, że nic mnie 
nie 
obchodzi ta banda Japończyków, których ma dziś na karku!
Po namyśle
Wcale nie jestem egoistyczny, tylko dbam o własne interesy. To się nazywa 
asertywność.
Godzina 11.00
O nie! Przed zamkniętymi na klucz drzwiami szkoły nie było żywej duszy! Musiałem 
skorzystać z diabelskiej instalacji alarmowej, uruchamiającej dzwonek w 
gabinecie Pęcherza. 
Zjawił się po dwóch minutach i z twarzą wykrzywioną kapryśną euforią markiza de 
Sade 
wyskrzeczał:
– Gąbczak, ty niefortunny owocu rodzicielskiej niefrasobliwości, chybionej 
antykoncepcji! 
Dość już mam twojej spóźnialskiej gęby! Na poniedziałek wypracowanie: Moje 
obowiązki 
względem placówki dydaktycznej, jaką jest szkoła.
Chcąc okazać mu wyższość, a zarazem zapobiec dalszym wyzwiskom, odparłem głośno 
i wyraźnie (o ile oczywiście pozwalała mi moja dykcja):
– Proszę nie krzyczeć, bo miałem in flagranti z konkurentką Poli Negri.
Zostawiłem go osłupiałego w drzwiach i pognałem w stronę WC, żeby rozładować 
narastające napięcie. Niestety już było za późno, bo właśnie zaczynała się 
lekcja baletu. WF 
mamy do wyboru, a ja coraz częściej zastanawiam się, czy nie zmienić dyscypliny. 
Jestem na 
tych zajęciach jedynym facetem i teraz wiem, jak czuli się kolorowi w dobie 
apartheidu.
Po WF-ie
Koleżanki z klasy wystosowały petycję o osobną szatnię dla mnie. Niewdzięczne 
kokietki 
twierdzą, że (cytuję z bólem) „te jaszczurcze ślepka prześwietlają nam ubrania”. 
Co za cios! 
Doprawdy nie wiem o co tyle hałasu! Ja nie miałbym nic przeciwko temu, żeby one 
tak samo 
patrzyły na mnie (tylko nie Elka). Na szczęście Pęcherz pierwszy raz w życiu 
stanął po mojej 
stronie. Oświadczył, że dla jednego bęcwała nie będzie robił osobnej 
przebieralni. 
Zaproponowałem, że mogę się rozbierać razem z naszą panią od baletu, ale ta 
zagroziła, że 
odejdzie do prywatnej szkoły, gdzie są cywilizowane warunki pracy.
Włożyłem pod czarne getry (stare kalesony taty) cztery pary slipek, żeby nie 
było już draki, 
i tak zabezpieczony pobiegłem ćwiczyć balance.
Jak pech, to pech! Akurat dzisiaj musieli zrobić dla całego rocznika sprawdzian 
ogólnosprawnościowy! Próbowałem udać, że złamałem nogę, ale jak tylko otworzyłem 
usta, 
Śruba wrzasnął: „Bez dyskusji, Gąbczak!” Przed skokiem przez kozioł Rafał z 
siódmej 
c uszczypnął mnie w tyłek i źle wymierzyłem odległość. Zamiast bezpiecznie 
wylądować na 
macie, roztrzaskałem sobie o ten cholerny kozioł jajka. Śruba się darł: 
„Gąbczak, na miłość 
boską, nie igraj z ogniem!”
Pozostałe wyniki sprawdzianu:
– skok w dal z miejsca: jeden metr,
– bieg na sześćdziesiąt metrów: jedenaście i pół sekundy,
– rzut piłką lekarską do tyłu: sześćdziesiąt centymetrów (to nie moja wina, że 
Śruba tam 
stał).
Elka zajęła drugie miejsce, zaraz po Rafale. Cały czas gapiła się na moje getry. 
Chyba je ode 
mnie dostanie dla świętego spokoju. Na przerwie sprawdziłem w sekretariacie, czy 
są jakieś 
wolne miejsca w innych sekcjach. Zostało tylko rugby, ale wtedy byłbym w jednej 
grupie z Elką. 
Jest to absolutnie wykluczone!
Wieczorem pomodliłem się do dobrego Boga: „Błagam Cię, Panie Boże, żeby w moim 
domu 
było wreszcie normalnie i żeby rodzice zachowywali się normalnie, i żebym się 
zakochał tak 
mocno, że nie potrzebowałbym nikogo i tych wstrętnych rodziców. Tylko pod 
warunkiem, że 
z wzajemnością. Amen.
PS. I proszę cię, dobry Boże, żeby nie było sprawdzianu z WF-u. A jak musi być, 
to z tego, 
co umiem, tylko nie wiem, co by to mogło być. Amen”.
Wypracowanie dla pęcherza
Uczeń ma wobec szkoły różne obowiązki.
Szkoła, by poprawić swą niechlubną opinię jednego z systemów przemocy 
społecznej, 
powinna włączyć się w nurt antypedagogiki. Ten nowy trend niesie ze sobą 
nieocenione 
zdobycze dla zdrowego rozwoju dzieci i młodzieży. Młody człowiek ma ogromny 
potencjał 
twórczy, tak skutecznie tłumiony przez niekompetentnych pedagogów. Dlatego 
obowiązkiem 
szkoły jest odejść od niechlubnych praktyk kar cielesnych, stosowania presji 
psychicznej 
i wywierania jakiegokolwiek nacisku na uczniów. Szkoła ma być dla młodych 
azylem, uczyć ich 
wolności, prawa do wyrażania niepopularnych sądów i powinna pozwolić błądzić 
w poszukiwaniu własnej drogi i indywidualności.
I obowiązkiem ucznia jest szkole to umożliwić.
Ale zadałem Pęcherzowi bobu! Trochę ściągnąłem z pracy mamy na jakąś 
konferencję, ale 
tak samo czuję...
Po namyśle dopisałem:
PS. Mój wujek jest szychą w Urzędzie Skarbowym.
To powinno skutecznie zniechęcić do mnie Pęcherza!
Piątek
Wyrzuciłem te cholerne śmieci mimo sugestii mamy, że za parę dni same sobie 
pójdą. Jej 
poczucie humoru wyciągnęłoby z trumny umarlaka. Potem ojciec zrobił mi awanturę, 
że ciągle 
okupuję łazienkę.
– Rozumiem, że trudny okres dojrzewania ma swoje prawa, ale nami, synu, też 
targają 
potrzeby fizjologiczne!
Już nawet tam nie jestem bezpieczny! Przecież nie mam zamka w drzwiach swojego 
pokoju. 
Łatwo tak mówić komuś, kto już dawno przestał być mężczyzną. Wiem o tym, bo 
podsłuchałem 
kiedyś mamę na grupie wsparcia. Ojciec pewnie uważa, że mam nerwicę seksualną. A 
przecież 
każdy ma prawo do odrobiny intymności!
Ponieważ jutro jest casting, postanowiłem spojrzeć na siebie krytycznie, żeby 
ocenić 
obiektywnie swoje szanse. Hmm... Sam nie wiem, co o tym myśleć. Na pewno nie 
jestem 
przeciętny i to może być mój atut. Z drugiej strony muszę przyznać, że nie 
bardzo mi się w życiu 
poszczęściło. W przyszłości zdecydowanie będę stawiać na intelekt. Po ojcu mam 
niski wzrost, 
po mamie długie kończyny i bujne włosy. Niestety nie rosną jakoś normalnie, 
tylko układają się 
w fale. Dzięki temu upodabniam się do aktorek kina niemego. Może dlatego babcia 
za mną nie 
przepada, że wciąż jej przypominam Połę Negri? Wąskie i blisko osadzone oczy 
czynią ze mnie 
kogoś, komu ciężko zaufać, a przecież można. Cierpię więc na swoiste 
rozdwojenie. Wygląd robi 
ze mnie mało rozgarniętego brzydala, gdy w rzeczywistości jestem wrażliwym i 
twórczym 
młodym inteligentem o skomplikowanej osobowości i aparycji. Właśnie tak lubię o 
sobie myśleć, 
chociaż inni oceniają mnie tylko po pozorach.
Jest jeszcze coś, co stało się powodem nieludzkich żartów moich koleżanek i 
zawiści 
kolegów... Z trudem upycham Go w spodniach. Zgodnie z modą noszę portki 
opuszczone 
w kroku, ale na litość boską, przecież nie mogę pokazywać ludziom tyłka! Dość 
mam zaczepek 
facetów ze sztucznymi rzęsami. Na pewno mam utajone trzecie jądro i ono zajmuje 
tyle miejsca! 
A jak się ujawni w tym Najważniejszym Momencie? Będę musiał je wyciąć! Aj! 
Babcia zaciera 
ręce i śmieje się, że dam popalić dziewuszkom.
Za to intelektem powalam na łopatki każdego. Jak złamałem sobie nogę na 
defiladzie 
szczudlarzy i leżałem pół roku w gipsie, to przeczytałem wszystkie książki 
rodziców: Nerwice 
wegetatywne, Psychopatologię życia codziennego, Schizofrenię, Kompulsywne modele 
zachowań, 
Ucieczkę od wolności (trochę się naciąłem, bo myślałem, że to kryminał), Wstęp 
do 
psychoanalizy, Mistyczne i archetypiczne obrazy kosmosu. Były też trochę lżejsze 
pozycje: 
Końcówka Becketta, Szklany klosz Sylvii Plath, Pod wulkanem, Ptasiek. Jak to 
zobaczył doktor 
Gruczoł, to odbył z rodzicami długą rozmowę. Następnego dnia mama przyniosła mi 
do czytania 
„Bravo Girls”. To też było fajne, bo dowiedziałem się, że nie można zajść w 
ciążę przez 
pocałunek, a petting to nie to samo co jogging.
Nie mogę przestać myśleć o tym Rafale. Na samo wspomnienie cierpną mi pośladki.
Sobota, 22 kwietnia
Od samego rana jestem niezwykle podekscytowany! W nocy trzy razy musiałem 
zmieniać 
prześcieradło. O czternastej rozpoczyna się w wytwórni filmowej „Wytwórnia” 
casting do 
reklamy szybko schnącej pasty mocującej protezy zębowe. To może być przełom w 
moim życiu!
Goliłem się pięciokrotnie. Gonzo na mój widok wrzasnął falsetem jak z Blaszanego 
bębenka 
i razem z Oponą schował się do bieliźniarki. Starłem z twarzy grudki krwi i 
wróciłem do 
łazienki, żeby wydepilować sobie pachy. Z rozpędu ogoliłem i nogi. Przynajmniej 
włosy nie będą 
mi wystawały z getrów, czyniąc ze mnie jakiegoś nieokrzesanego neandertalczyka. 
Właśnie 
zeskrobywałem w łazience kamień z zębów, kiedy wpadła mama i zaczęła wywalać 
brudy 
z kosza:
– Gdzie, u diabła, podział się mój pilnik do paznokci?
Jak zobaczyła, że trzymam go w ręce, wpadła w furię. Szarpała się ze mną jak 
szalona, 
a mnie została do wyczyszczenia tylko górna trójka i nie chciałem go oddać. 
Wreszcie udało się 
jej go złamać. Całe szczęście, że nie razem z moim zębem. Ale tak sobie 
przejechałem po 
dziąśle, że zalałem się krwią. Mama sięgnęła błyskawicznym ruchem do apteczki i 
wyjęła z niej 
spirytus. Chlusnęła obficie na to, co zostało z pilnika, i syknęła: „Jesteś 
nienormalny!” Teraz 
dostanę zakażenia, wypadną mi wszystkie zęby i umrę ze zgryzoty. Zareagowała z 
matczyną 
troską: „Przynajmniej nie będziesz już potrzebował aparatu ortodontycznego”. 
Odmówiła też 
wezwania Gruczoła.
Nie ma co! Świetnie się zaczęła przygoda z showbiznesem.
W metrze
Dziąsła ciągle krwawią. Zabrudzę na planie protezy zębowe i będę musiał zapłacić 
wielomilionowe odszkodowanie! A w ogóle, to czy mogę się tam pokazać z takimi 
dłońmi? 
Jakby je odrąbano Frankensteinowi. Na pewno urodziłem się bez rąk i w szpitalu 
pijany chirurg 
przyszył mi łapy jakiegoś kulomiota, który zginął na zawodach trafiony własnym 
pociskiem. 
W dodatku mama w ataku szału pocięła na kawałki moją kolekcję koronkowych 
rękawiczek, 
a potem długo konsultowała się z jakimś profesorem od zaburzeń.
Kilka godzin później
Jestem na granicy histerii, niczym kobiety na krawędzi załamania nerwowego. Od 
dwóch 
godzin tkwię unieruchomiony w windzie, w wytwórni. Guzik z napisem „Alarm” 
wciskałem tak 
nerwowo, że wypadł, a ja mam na palcu bąbel wielkości truskawki po 
napromieniowaniu. Tak się 
spociłem, że zaczynam mieć dosyć swojego zapachu. Zamknięta wraz ze mną młoda 
dziewczyna 
zanosi się w rogu od płaczu. Nienormalna czy co?
Oho! Idzie ekipa techniczna!
Godzinę później
Ciągle w windzie! Ci robole nie mogą sobie poradzić z najprostszym problemem. 
Ponieważ 
winda zatrzymała się tak, że była mała szczelina na górze, postanowili, że mamy 
się przez nią 
przecisnąć. Uwięzionej ze mną anorektyczce to się udało. Zostałem w środku sam, 
ale jakoś nie 
potrafiłem się cieszyć, że mam dla siebie więcej miejsca. Podczas gdy technicy 
usiłowali 
podciągnąć trochę windę, ja obliczałem w panice, na ile starczy mi tlenu. Byłem 
jednak zbyt 
zdenerwowany. Wreszcie zapadła decyzja: mam wyłazić szczeliną, bo windy nie da 
się ruszyć. 
Robotnicy tak mnie poganiali, że nie zdążyłem nawet zrobić kilku ćwiczeń 
rozluźniających tai-
chi. Kiedy byłem już w połowie, winda nagle ruszyła! Naprawdę nie wiem, co w tym 
takiego 
śmiesznego. Mogłem zostać zmasakrowany niczym bohaterowie filmów „gore” klasy C!
Napisałbym skargę, gdyby dla ukojenia nerwów robotnicy nie przynieśli mi dużego 
kubka 
mocnej kawy.
Na wolności
Teraz pędem na casting. Opatrzność nade mną czuwa. Przed drzwiami kłębił się 
tłum 
bezzębnych emerytów, a więc nie mają jeszcze pełnej obsady. Zapytałem na wszelki 
wypadek 
jakiegoś faceta z ekipy, jakie role już są obsadzone. Spojrzał na mnie 
przeszywającym wzrokiem 
technika rentgenologa i powiedział:
– Dla ciebie najlepsza byłaby rola papy uszczelniającej albo Domestosa.
Co za dowcip! Kiedyś oni wszyscy będą mi się kłaniać w pas!
Po regularnej bitwie z bandą rozwydrzonych staruszków jestem wreszcie w środku. 
Ten 
koleś,
którego zaczepiłem na korytarzu, okazał się drugim reżyserem. Od razu wyłowił 
mnie 
z tłumu i kazał się przejść pod ścianą w tę i z powrotem.
Wskazówki reżyserskie:
– Zagraj mi to pięknie. Szybszy uśmiech. Pokochaj ten produkt!
Wykonałem to najlepiej, jak umiałem, stosując metodę Stanisławskiego. Na koniec 
zaprezentowałem jeszcze dwa razy hulance.
Wieczór
Siedzę w domu i nie mogę ruszyć szczęką! Włożyli mi między zęby jakieś świństwo, 
które 
natychmiast stwardniało. Mama dzwoni po prywatnych pogotowiach pediatrycznych. 
O wstydzie! O hańbo!
Niedziela rano
Alarmowa pomoc pediatryczna poniosła całkowitą klęskę w obliczu mojego 
nieszczęścia. Po 
kilku bezskutecznych próbach zbliżenia się do mnie lekarz zadzwonił po Doraźną 
Pomoc 
Stomatologiczną, sugerując przypadek beznadziejny. Para pielęgniarzy złapała 
mnie za ręce 
i nogi, a trzeci (o twarzy troglodyty) otworzył mi siłą szczękę. To znaczy 
próbował to zrobić. 
Klej jednak trzymał mocno. Na razie dali mi zastrzyk przeciwbólowy i nadeszła 
pora na małą 
czarną walizeczkę, pełną wymyślnych narzędzi do zadawania tortur. Ponieważ 
jestem niezwykle 
wrażliwy – zemdlałem.
Popołudnie
Ciągle z zaplombowanymi szczękami. W moim pokoju piętrzy się kolekcja pluszowych 
zwierzątek. Te od dentystów mają wielkie zęby. Zapewne niezlepione pastą 
szybkoschnącą. 
Szczęściarze!
Po kolejnej wizycie prywatnego zespołu pediatrów mama się załamała i już nikogo 
nie 
wzywała. Razem z ojcem stwierdzili, że za dużo ich to kosztuje. Napisałem im, że 
będą to sobie 
mogli odliczyć od podatku. Okazali jednak godną pogardy oziębłość serca i 
zażądali, bym 
poszedł po prostu w poniedziałek do swojego lekarza rodzinnego. A przecież 
jestem u Gruczoła 
na czarnej liście!!!
Nasze stosunki nie układają się najlepiej, odkąd moja złamana noga zrastała się 
pod jego 
opieką pięciokrotnie. Ostatnio wyrzucił mnie za drzwi. Nie chciał już dłużej 
wysłuchiwać moich, 
jak twierdził, monotematycznych monologów. Odmówił też otoczenia szczególną 
opieką mych 
drogocennych strun głosowych, a nawet zaproponował, bym znalazł sobie innego 
łosia. On jest 
nienormalny. Po co mi łoś? Przecież nie jestem weterynarzem!
Tymczasem udałem się na lekcję dykcji i poprawnej wymowy do pani H. Opłaciłem ją 
z góry. Nie będę wyrzucał pieniędzy w błoto.
Poniedziałek, 24 kwietnia
Znowu awantura o łazienkę. Tym razem dołączyła się mama, mimo że pracuje w domu 
i nie 
musi tak jak ojciec być o dziewiątej w pracy. Wszystko przez tego zdrajcę Gonzo. 
Rodzice 
nakryli go, jak sikał do zlewu na niepozmywane naczynia. A tyle razy mówiłem, 
żeby sprzątać 
na bieżąco. I oczywiście to mnie się dostało! Mam za karę umyć te wszystkie 
posikane talerze. 
Muszę koniecznie kupić gumowe rękawiczki. Z panią H. koniec. Pozwoliła sobie na 
niewybredne 
żarty, a potem kazała mi pisać dwadzieścia osiem razy:
Raz chorąży w miąższu drążył 
gździla, co się szwarno prążył, 
w móżdżku grzebał, miażdżył mżawkę, 
aż miażdżycę miał i czkawkę.
Tfuu! Powiedziała, że w moim przypadku wszystko jedno, czy piszę, czy mówię. Nie 
rozumiem, co miała na myśli.
U lekarza
Żałuję, że nie mogłem wrzeszczeć na całe gardło (wstyd), tak mnie bolało. 
Gruczoł nie 
okazał żadnego współczucia i siłą, za pomocą dłuta i jednej grubej baby, rozwarł 
moją szczękę! 
Przy tym barbarzyńskim zabiegu nadłamała mi się jedynka! Gruczoł jak zwykle 
udawał, że nic 
nie widzi, i z furią wyrwał mi lusterko. Zapytałem go, czy mógłby mi dosztukować 
brakujący 
kawałek, ale zamiast odpowiedzieć, rzucił się do telefonu. Zaczął nerwowo 
wypytywać, kiedy 
może wyjechać do Czeczenii z misją humanitarną jako ochotnik. On jest 
niepoczytalny!
Wtorek, 25 kwietnia
Już nie wiem, który raz przeklinam siebie za wybór klasy humanistycznej. 
Poszedłem do 
niej, ponieważ naprawdę jestem wielkim artystą. A wszyscy artyści to humaniści. 
Poza tym był 
bardzo atrakcyjny program: matematyka tylko dwa razy w tygodniu, a chemia i fiza 
raz na dwa 
tygodnie. To mi bardzo odpowiadało. Ale niestety były także i złe strony: w 
mojej klasie byłem 
jedynym facetem! Ten świat stoi na krawędzi przepaści, skoro mężczyźni, zamiast 
propagować 
sztukę, jeszcze bardziej ograniczają swoje ścisłe umysły. Przecież wiadomo, że 
nauki 
przyrodnicze tylko kombinują, jaki tu wymyślić nowy sposób zgładzenia ludzkości.
Całą klasą chodzimy na balet, w ramach WF-u. Chociaż to akurat nie jest takie 
złe. 
Odstręczają mnie tylko te umięśnione, spocone męskie osobniki. Wolę kobiece 
towarzystwo. Już 
się z nim do tego stopnia zintegrowałem, że wchodzący do nas na lekcje 
nauczyciele mówią: 
„Dzień dobry, dziewczynki”.
Tylko patrzeć, jak mi wyrosną piersi! Najgorsza jest Klepsydra, babka od łaciny. 
Dzisiaj 
znów się do mnie przyczepiła:
– Gąbczak, mam nadzieję, że nie zapomniałaś o dzisiejszym sprawdzianie z 
czytania?
Chyba na następnej lekcji wyjmę transparent z napisem: „Mam siusiaka!” Kazała mi 
czytać 
Pamiętnik z wojny galickiej Juliusza Cezara.
– Nostri omis...sis pilis gladiis rem gerunt. Repente post tergaeq...ui... tatus 
cernitur.
Dukałem tak jeszcze ze dwadzieścia minut, a na koniec Klepsydra spytała:
– Czy coś z tego zrozumiałaś? Powiedz własnymi słowami.
Oczywiście, że nic nie zrozumiałam, ale wystarczy odrobina inteligencji, żeby 
wiedzieć, co 
tam było grane.
– No więc... tego, Cezar napisał pamiętnik z wojny galickiej. Wojna działa się w 
Galicji 
między Galami i Rzymianami. Galowie wygrywali, bo mieli po swojej stronie 
Asterixa, Obelixa 
i Panoramixa. No i tego... Cezar się bardzo martwił, że przegra.
Klepsydra powiedziała na to tylko dwa zdania:
– Bardzo ciekawe. Twoje zaliczenie stoi pod znakiem zapytania.
Powinna obejrzeć ten film rysunkowy. Wtedy by zobaczyła, że nie kłamałem. Głupia 
gęś!
Czwartek, 27 kwietnia
Nie pisałem tyle czasu, bo czekałem na telefon z wytwórni, jak wypadły moje 
zdjęcia 
próbne. Strasznie się denerwuję, chociaż wiem, że lepszego ode mnie nie znajdą. 
Ten dreszczyk 
oczekiwania dobrze o mnie świadczy. To znak, że nie zatraciłem zdrowego rozsądku 
w zwariowanym świecie showbiznesu.
Elka obiecała, że spróbuje popchnąć moją sprawę. Jej mama ma tam podobno byłego 
kochanka.
Piątek
Czekam na telefon.
Sobota 
Ciągle czekam.
Niedziela
Już nie czekam, bo właśnie była Elka i powiedziała, że narobiłem jej tylko 
wstydu tymi 
popisami baletowymi. Podobno wybrali jakiegoś bezzębnego dziadka. Taki już mój 
los! Wielcy 
aktorzy rzadko byli doceniani za życia.
Były kochanek mamy Elki podobno nie mógł jej sobie przypomnieć.
Po południu zabrałem Oponę na relaksujący spacer po naszej dzielnicy. Wygląda 
jak 
z filmów rysunkowych. Wzdłuż wąskich uliczek stoją poupychane ciasno malutkie 
piętrowe 
domki z jeszcze mniejszymi ogródkami. Prawdopodobnie miało to być osiedle dla 
karłów, ale 
władze zarzuciły ten pomysł i zasiedliły je normalnymi ludźmi. Teraz wszyscy 
zaglądamy sobie 
do okien i to jest przyczyna mojej nerwicy. Stale czuję na sobie krytyczny wzrok 
sąsiadów. Na 
kimś z zewnątrz nasza okolica sprawia wrażenie sielskiej mieściny, gdzie czas 
zwolnił, a ludzie 
są mili i spokojni. Niestety to tylko iluzja. Mieszka tu niezliczona liczba 
odrażających, 
wścibskich typów, które całe dnie siedzą przed domem w bieliźnie i komentują 
każde 
wydarzenie. Do tego wydaje się im, że są bardzo dowcipni. Nasza rodzina należy 
do ich 
ulubieńców. Stanowimy tu inteligencką mniejszość, mimo że rodzice co jakiś czas 
dokonują 
desperackich prób integracyjnych. Zwłaszcza mama ze swoją paranoiczną misją 
posłannictwa. 
Ma przeciwko sobie już prawie wszystkich żonatych facetów i niektóre ich 
małżonki.
Doszliśmy z Oponą do końca ulicy i znaleźliśmy się na otwartej przestrzeni. Mają 
tu 
podobno ulokować wysypisko śmieci. Na razie mieszkańcy ustalają, czy są za, czy 
przeciw. 
Szkoda mi będzie tego miejsca. Jak byłem mały, zawsze się tu bawiłem z Elką w 
Indian. O! Pod 
tym drzewem zdjęła mi skalp. Wtedy nasze mamy przestały na tydzień ze sobą 
rozmawiać. Drugi 
raz przestały, kiedy na polanie, blisko szamba Zajęczycy, bawiliśmy się z Elką w 
dentystę. 
Borowałem kredkami jej zęby i zostały w nich wszystkie rysiki. A to były 
zagraniczne kredki!
Tak sobie rozmyślałem i czułem się prawie jak ktoś bardzo sławny, kto wrócił w 
swoje 
rodzinne strony. Jak to miejsce będzie wyglądało za dwadzieścia lat? Pewnie nikt 
oprócz mnie 
już nie będzie żył, a tu może zamieszkają karły? Myślę, że lepiej czułyby się w 
tej ciasnocie. 
Mnie zdecydowanie brak rozmachu, nie mogę rozwinąć skrzydeł. Ale człowiek ma 
naturalną 
zdolność do asymilacji, dlatego czuję, jak z dnia na dzień kurczy mi się mózg.
Wzmogłem czujność, bo od kilku chwil dobiegał do mnie jakiś dziki skowyt. Jakby 
potępionych duchów nad moczarami. Poczułem się nieswojo, tym bardziej że zrobiła 
się już 
szarówka. Opony, rzecz jasna, ani śladu! Jak tylko wyczuje niebezpieczeństwo, od 
razu ucieka. 
I to ma być obronny pies... Żyjąc w takiej zbzikowanej rodzinie, zatraciła 
instynkt.
Ujadanie przybrało na sile i duchy zaczęły się miotać za kępą chwastów. Już 
miałem uciekać, 
kiedy rozpoznałem ogon Opony. To skończona idiotka! Wpadła w osty i patrzyła na 
mnie 
błagalnym wzrokiem. Nie mogła się ruszyć, bo cała była oblepiona dziadami. 
Dziadowa jedna, 
no! W dodatku nie chciała współpracować. Miotała się na wszystkie strony, jakby 
była specjalną 
pozycją menu w chińskiej restauracji. Z każdym ruchem jeszcze bardziej ją 
bolało. Dziady za 
żadne skarby nie chciały się odczepić, musiałem je wyrywać razem z sierścią.
Jak było już po wszystkim, Opona faktycznie przypominała chińskiego psa. Była 
prawie 
łysa. Zamiast mi podziękować, łypnęła okiem z wyrzutem i pognała do domu.
Poniedziałek, 1 maja
Maj, maj jest na ziemi. 
Świat, świat się zieleni.
Pod naszym oknem rozegrała się prawdziwa bitwa ideologiczna! Komuniści kontra 
anarchiści. Wyszedłem nawet do ogródka, ale kiedy przyjechała policja z 
armatkami wodnymi, 
wolałem nie ryzykować. Nieźle lali! Nawet dobrze się złożyło, bo odpadło mi 
mycie okien. 
Szkoda tylko, że nie zdążyłem ich przedtem zamknąć.
W pokoju nakryłem rodziców w dziwnych pozach. Stali przytuleni z nosami przy 
szybie, 
mama trzymała głowę na ramieniu ojca, a ten rozmarzonym głosem szeptał:
– Spójrz, kochana, jak za dawnych, dobrych łat. Pamiętasz?
Nigdy nie widziałem, żeby byli dla siebie tacy mili! Jednak wspólna przeszłość 
wojenna 
łączy...
Szkoda, że ja mam pecha i nie mogę walczyć na barykadach.
Zrobiło się zupełnie romantycznie. Niestety nie na długo. Trzeba było ściągnąć z 
parapetu 
babcię, która wymachiwała flagą i krzyczała: „Policja gestapo!”
Wieczorem wróciła kompletnie przemoczona i wystraszona Opona. Podejrzewam, że 
znalazła się w środku zamieszek i teraz trzeba będzie jej załatwić 
psychoanalityka od psów. Tym 
bardziej że jeszcze nie pogodziła się z utratą połowy owłosienia.
Odebrałem bardzo dziwny telefon. Jakiś tajemniczy głos z obcym akcentem szeptał 
lubieżnie:
– Halo, złotko! Mam nadzieję, że nie spóźniłem się i mój kwiatuszek jest jeszcze 
do 
zapylenia?
Zdenerwowany rzuciłem słuchawkę. Nie wiem, czy nie powinienem o tym powiedzieć 
rodzicom.
Wtorek
W szkole jestem pośmiewiskiem! Pęcherz przeczytał na apelu moje wypracowanie! 
Zwracał 
się do mnie: „Szczerbol”. A więc jednak miałem rację z tym zębem! Po szkole 
zadzwoniłem 
z interwencją do Gruczoła, ale poszedł na przymusowy urlop zdrowotny.
Nikt mnie nie lubi! Nie mam żadnego przyjaciela. Żyję wśród dominujących kobiet. 
Na 
pewno wyrosnę na homoseksualistę. Przeczytałem o tym w poradniku mamy Jak 
wychować 
chłopca. Mam coraz dziwniejsze sny. W nocy obudziłem się ze wzwodem. Było to o 
tyle 
zastanawiające, że śniło mi się wielkie pole, na którym pasłem stado owiec! Jak 
jeszcze Elka 
zacznie mnie podniecać, to już będzie naprawdę koniec.
Odrastają mi włosy na nogach, co jest przyczyną nerwowego drapania się.
Środa, 3 maja
Rano przy śniadaniu tata poruszył drażliwą kwestię toalety. Domagał się 
sporządzenia 
szczegółowego grafiku korzystania z tego przybytku. Każdy, kto naruszy 
regulamin, miałby 
wpłacać pewną kwotę bądź świadczyć usługi dla domu (zmywanie, zakupy, nadzór nad 
babcią 
itp.). Jak każda jego propozycja, i ta została wyśmiana przez niefrasobliwych 
członków naszej 
rodziny.
Reszta dnia upłynęła leniwie, nie licząc napadów kaszlu na wpół łysej Opony. 
Tata marudził, 
że znowu zedrze z nas weterynarz. Wszyscy zgodnie stwierdzili, że to moja wina, 
bo pozwoliłem 
jej wziąć udział w przedwczorajszej manifestacji.
Wieczorem wybuchła awantura o to, kto ma spać z Gonzo. Dotychczas spał razem 
z rodzicami, ale ojciec się zbuntował, bo to rujnuje jego pożycie małżeńskie. 
Myślę, że tak 
naprawdę chodzi mu o sposób, w jaki Gonzo zasypia. Otóż kładzie się w środku i 
nawija sobie na 
palce obu rąk włosy rodziców. Rano budzi się z pękiem kłaków. Ojciec wpadł w 
panikę, że tym 
sposobem niedługo będzie kompletnie łysy. Jakby już teraz nie był. Mama 
twierdzi, że jego 
próżność przekracza wszelkie granice. Gonzo, jej zdaniem, potrzebuje czasu, żeby 
przystosować 
się do nowej sytuacji. Ale przecież mieszka z nami już ponad rok!
W końcu babcia się poświęciła:
– Ja i tak już jestem stara, w razie czego kupię sobie perukę.
Dla mnie nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. A przecież będę po niej 
dziedziczył wcześniej 
niż Gonzo!
O 3 Maja ani słowa. Żyję w kosmopolitycznym świecie i w kosmopolitycznej 
rodzinie.
Wieczór
Ojciec się załamał. Krzyczy, że brak dostępu do toalety rujnuje mu życie i 
przekreśla karierę 
zawodową! To prawda. Codziennie spóźnia się do pracy. Postanowiłem zrobić ten 
grafik. 
W końcu to ja mam w tym domu zmysł organizacyjny.
Grafik korzystania z urządzeń sanitarno-kanalizacyjnych w lokalu nr 5 przy ul. 
Zagadka 1: 
4.45-4.47 Gaweł Gąbczak (ojciec) 
4.48-4.50 Filomena Gąbczak (babcia) 
4.51-4.55 Krystyna Gąbczak (mama) 
4.56-4.59 Gonzo 5.00-8.00 Rudolf Gąbczak (ja).
Suplement do grafiku korzystania z urządzeń sanitarno-kanalizacyjnych w lokalu 
nr 5 przy 
ul. Zagadka 1:
Wszyscy użytkownicy, poza Rudolfem Gąbczakiem, czyli mną, mogą dowolnie 
rozporządzać toaletą w godzinach 8.00-14.00. Wtedy to, w razie nagłego wypadku, 
mam do 
dyspozycji przybytek szkolny. Ze względu na temperament R. Gąbczaka, burzliwy 
okres 
dojrzewania, w jakim ww. się znajdują, a także szczególną dbałość o higienę i 
estetyczny wygląd 
ww. – takie zasady wydają mi się nader sprawiedliwe i słuszne.
Z poważaniem Rudolf Gąbczak
Uuuuuuuuuuuuuf!
Gonzo ma znowu jakieś fanaberie. Teraz trzeba mu śpiewać do snu kołysanki. 
Rodzice 
stwierdzili, że nie mam żadnych obowiązków, i nakazali mi go usypiać. Dziwna 
rzecz, ale co do 
mnie są zawsze zgodni! Po prostu wzór małżeństwa. Nie byłoby to takie męczące, 
gdyby Gonzo 
był normalnym dzieckiem. Ale on usypia dopiero po dziesięciokrotnym odśpiewaniu 
Sto lat. 
Mam przynajmniej rozgrzewkę przed występami na Festiwalu Piosenki Aktorskiej we 
Wrocławiu. W przyszłości, rzecz jasna.
Czwartek, 4 maja
Próbowałem przy śniadaniu zaprezentować swój nowatorski projekt, ale nikt nie 
zwracał na 
mnie uwagi. Ojca już dawno nie było (postanowił wychodzić godzinę wcześniej i 
robić poranny 
chlew w pracy), mama gadała przez telefon o jakiejś nowej inicjatywie Grupy 
Silnych Żon 
„Hydra”. Razem z mamą Elki kompletnie zwariowały. Rozrzuciły nawet po osiedlu 
ulotki! Teraz 
to już wszyscy będą wiedzieli, że nasza rodzina nie jest normalna, skoro mama 
szuka wsparcia 
u obcych ludzi. Babcia i Gonzo wyrywali sobie kolejkę elektryczną. Był to 
prezent z Tajwanu od 
Heli
– matki Gonzo, a wciąż jeszcze żony mojego brata Filipa.
W takiej sytuacji jakakolwiek dyskusja byłaby jałowa. Spakowałem się i ruszyłem 
do szkoły. 
Nawet do niej mam pod górę! W dodatku Pęcherz posądził mnie, że wdarłem się do 
WC dla ciała 
pedagogicznego i wyskrobałem na nowej terakocie: „Pęcherz – ciota!”
W połowie drogi postanowiłem spędzić dzień jak prawdziwy mężczyzna i poznać 
życie z tej 
drugiej, mrocznej strony. Idę na wagary! Wieczorem, syty przygód, napiszę 
poradnik dla 
młodzieży Jak przetrwać w dżungli miejskiej. Na pewno stanie się bestsellerem 
i... w ogóle!
Wieczorem
Właśnie rodzice odebrali mnie z portierni Domu Spokojnej Starości „Rajd ku 
Słońcu”.
Przez trzy godziny musiałem znosić kpiny dwóch bezzębnych staruchów. 
Dowiedziałem się 
też, że:
– jestem nieudolnym gnojkiem,
– jestem krótką (!) fujarą,
– gówno wiem o prawdziwych płotach, bo nie przeżyłem wojny.
A zaczęło się od tego, że postanowiłem zebrać informacje do rozdziału mojego 
poradnika 
zatytułowanego Jak przetrwać bez jedzenia z supermarketów. Postawiłem tezę, że 
jedzenie leży 
na ulicy, bo przechodziłem właśnie obok włoskiego orzecha. Trzeba tylko umieć je 
zdobyć.
Niestety! Drzewo rosło za murem, w ogrodzie domu starców! Wspinając się, zdarłem 
sobie 
czubki butów, obtarłem nos i podbródek. Musiałem wyglądać żałośnie, skoro jakiś 
miły pan 
zaproponował mi, żebyśmy poszli do niego na lody. Mimo tego niewątpliwie 
ludzkiego gestu, 
zdecydowałem się odmówić mu i brnąć dalej w swoją samotną, niebezpieczną 
przygodę.
Zanim znalazłem się po drugiej stronie płotu, miałem już podarte spodnie, 
połamane 
wszystkie paznokcie i pełno piachu między zębami. Poniosłem znaczny uszczerbek 
na urodzie, 
a mimo to miły pan powiedział mi, że będzie tu jutro o tej samej porze.
A może powinienem śladem wielkich gwiazd ubezpieczyć twarz? Teraz dostałbym 
wielomilionowe odszkodowanie, jak Michael Jackson, kiedy na planie reklamówki 
Coca-Coli 
zaczęły mu płonąć włosy. Chociaż to była na pewno zemsta Afroamerykanów!
Po powrocie do domu muszę się nad tym zastanowić. Może już teraz powinienem 
znaleźć 
sobie kaskadera? Jak moja kariera nabierze rozpędu, nie będę miał czasu tym się 
zająć!
Tak czy siak, orzech włoski stał przede mną niczym monstrualne heroiny z 
nazistowskich 
filmów propagandowych Leni Riefenstahl (widziałem na Discovery). Ruchem 
zaczepno-
posuwistym udało mi się dosięgnąć pierwszego konara. Zupełnie nie wiem, kiedy 
znalazłem się 
na samym wierzchołku mojego orzecha. Zdobyłem go! Jestem wielki, mogę wszystko! 
Już wiem, 
jak czuł się Tarzan, władca dżungli. Do kompletu brakuje mi tylko lamparciej 
skóry na lędźwiach 
i ponętnej Jane.
Tak sobie dumałem o własnej wszechmocy i było całkiem przyjemnie, dopóki nie 
spojrzałem 
w dół i nie zobaczyłem galopujących w moją stronę starców z wojowniczo 
wzniesionymi 
laskami! Połyskiwały w zachodzącym słońcu niczym maczugi w Walce o ogień. 
Wszyscy 
krzyczeli: „Łapać złodzieja!” i „Już się nam nie wywiniesz, bratku!” Ponieważ 
jestem niezwykle 
podatny na stres, natychmiast się zestresowałem. Próbowałem naprędce wykonać 
kilka ćwiczeń 
relaksujących hata joga, ale jedyne, co mi przychodziło do głowy, to zasłyszane 
w radiowej 
Szkole rodzenia komendy: „Skurcz – rozluźnienie krocza”.
Tymczasem pod drzewem zebrała się już pokaźna grupka żądnych krwi emerytów. 
Każdy 
z nich wykrzykiwał swoje propozycje: „Oskalpować go!”, „Do poprawczaka!”, 
„Połamać ręce!”
Tego już moja delikatna konstrukcja psychiczna nie wytrzymała i się rozpłakałem. 
Łzy 
leciały mi ciurkiem i szlochałem tak rozdzierająco, że niektórym z moich 
potencjalnych 
oprawców zaczęły mięknąć serca. Próbowali nakłonić mnie do zejścia. Niestety, 
jak tylko 
spoglądałem w dół, cały świat wirował mi przed oczami. Nie byłem już Tarzanem, 
lecz 
bohaterem filmu Mela Brooksa Zawrót głowy. Nie mogłem sobie przypomnieć, jak się 
ten film 
kończył!
Od histerycznego trzymania się gałęzi zdrętwiały mi już ręce, nogi i szczęka. 
Dwóch 
zażywnych dziadków pobiegło po drabinę, a kobiety z martwymi, wyleniałymi 
zwierzętami 
wokół szyj ułożyły pod drzewem prawdziwą piramidę z kołder i puchowych pierzyn. 
Krzyczałem 
z góry, że nie mogę zejść, bo mam lęk wysokości, ale nic nie słyszeli. 
Przytykali tylko nerwowo 
do swoich głuchych uszu przerażające urządzenia, przypominające trąbki.
Bóg jeden wie, jak długo siedziałbym jeszcze, górując nad tą bandą miotających 
się ludzi, 
gdyby nie przyjazd straży pożarnej. Akcję przeprowadzono bardzo sprawnie i nawet 
by mi się to 
podobało, gdyby nie uwagi niektórych strażaków, że przeze mnie na pewno teraz 
pali się jakieś 
dziecko w drugim końcu miasta! Spisali moje dane i odjechali, z furią miotając 
pod nosem 
przekleństwa. Ja zaś dostałem od dzielnych staruszek dwie czekolady, spodenki 
gimnastyczne 
damskie, rozmiar 46, i torbę orzechów.
Spokoju mi nie daje myśl, po co strażakom moje dane? Przecież nie podpaliłem 
żadnego 
dziecka!!!
Po powrocie do domu
Ledwo weszliśmy, rozdzwonił się telefon. To ten wredny Pęcherz z informacją, że 
nie było 
mnie dziś w szkole! Ojciec, jak zwykle w takich sytuacjach, nie wiedział, co 
powiedzieć, i oddał 
słuchawkę mamie. Rozpętało się istne piekło, bo Pęcherz nalegał na rozmowę z 
ojcem jako 
głową rodziny.
Mama powiedziała mojemu dyrektorowi:
– żeby nie mówił do niej władczym tonem,
– że patriarchalny system, jaki reprezentuje, oparty jest na przemocy i ucisku 
kobiet przez 
jajozwisłych samców,
– że dzień sądu, w którym kobiety zajmą należne im miejsce w hierarchii 
społecznej, już się 
zbliża.
Na koniec rzuciła słuchawkę!
Co za mistrzowskie negocjacje! Nie mam po co pokazywać się w szkole. Byłem 
zupełnie 
roztrzęsiony i babcia musiała dziś usypiać Gonzo. Tak głośno śpiewała mu Sto 
lat, że przyszli do 
nas sąsiedzi z półlitrówką. Ojciec pił z nimi do rana. Impreza skończyła się 
nagle, kiedy weszła 
mama, zupełnie bez makijażu, i syknęła: „Do łóżka, ale już!”
Sobota, 6 maja
Całą noc nie spałem. Śnił mi się Pęcherz ubrany w baletową spódniczkę. Z mieczem 
w dłoni 
krzyczał: „Naprzód, siostry! Zniszczmy to męskie plemię!” Poprosiłem mamę, żeby 
może jednak 
go przeprosiła, ale wyskrzeczała, że jest szósta rano i żebym zamknął swoją 
cholerną jadaczkę!
Zrobiłem więc śniadanie Gonzo (w końcu to tylko dziecko), obudziłem go, 
posprzątałem 
potem musli ze ścian, wydłubałem sobie kawałki owoców z włosów, wyszczotkowałem 
Oponę, 
spryskałem ją wodą lawendową babci, starłem z linoleum wymioty Opony, wykąpałem 
ją, 
wziąłem prysznic, ogoliłem się, zakleiłem rany na twarzy, wyczesałem boa babci, 
przykleiłem 
wyczesane pióra. Boże! Jestem już kompletnie wykończony, a muszę jeszcze przeżyć 
cały dzień!
Po powrocie z poranną gazetą atmosfera w domu była grobowa. Właśnie doręczono na 
czerwonym blankiecie rachunek za interwencję straży pożarnej. W rubryce: rodzaj 
usługi, 
napisane było: „zdjęcie kota z drzewa”. Słowo „kota” zostało przekreślone i 
dopisano: „dziecka”. 
Bardzo mnie to określenie dotknęło. Mam już przecież czternaście lat i wiem 
wszystko 
o rozmnażaniu się homo sapiens!
Niedziela, 7 maja
Znowu te tajemnicze telefony. Tym razem głos domagał się informacji, czy 
ogłoszenie jest 
jeszcze aktualne. Po moim przedłużającym się milczeniu dodał:
– Nie obawiaj się, ptaszyno, jestem dżentelmenem.
Jak zwykle, rzuciłem słuchawkę. Telefon dzwonił jak opętany! Mama wrzeszczała z 
pokoju: 
„Odbierz, do diabła!” Powiedziałem wreszcie, że staliśmy się celem ataku 
jakiegoś szaleńca. 
Nagle do rozmowy włączyła się babcia i kazała sobie drobiazgowo zrelacjonować 
wydarzenia. 
Błysnęła chytrze okiem i rzuciła się do aparatu, który właśnie w tym momencie 
odezwał się 
kolejny raz.
Ponieważ nic z tego nie rozumiem, przytaczam tu dokładny zapis tego, co mówiła 
babcia do 
tajemniczego Głosu:
– Aktualne, aktualne. Jestem wybredna.
– Nie wiem, czy pan się nada... Hi! Hi! Hi! – Niegrzeczny chłopiec... 
Niewykluczone. – 
Jaknajszybciej. Znakomicie. Hi! Hi! Hi! Babcia powiedziała tylko, że teraz jej 
życie kompletnie 
się zmieni, i zostawiła nas oniemiałych w pokoju.
Poniedziałek, 8 maja
Stała się rzecz straszna. Babcia przy kolacji wypaliła:
– Mam zamiar nawiązać romans z pewnym uroczym Korsykaninem. Jak się lepiej 
poznamy 
i przypadniemy sobie do gustu, to może zamieszkamy razem.
Ojcu wypadł z ręki widelec:
– Ależ, mamo, w twoim wieku w każdej chwili grozi ci wylew. Możesz zostać 
przecież 
sparaliżowana, a ty myślisz o głupotach!
Mama natychmiast mu przerwała:
– Bardzo dobrze. Kobieta powinna do końca walczyć z tym szowinistycznym 
paradygmatem, 
który narzucają jej tacy samcy bez wyobraźni jak ty!
Ojcu wypadł z ręki nóż, a babcia dodała, że on z pewnością nie ma nic do 
powiedzenia 
w kwestii jej przyszłości i mama bardzo dobrze zrobiła, podpowiadając jej pomysł 
ogłoszenia 
matrymonialnego. Poza tym Korsykanin ma polskie korzenie i jest bardzo bogaty. 
Trochę mnie 
to uspokoiło. Przynajmniej nie będzie problemu z pokryciem ewentualnych kosztów 
pogrzebu. 
Babcia zachowuje się teraz jak zakochana nastolatka i ciągle wisi na łączach. 
Już nawet nie mogę 
zadzwonić do telefonu zaufania!
W szkole Rafał dorwał mnie na dużej przerwie przy kąciku „Blend a med”. Docisnął 
do 
ściany, złapał lewą ręką za przyrodzenie i zapytał, patrząc mi prosto w oczy (to 
było najgorsze):
– Co byś powiedział, Gąbczak, jakbym ci wkręcił śrubę?
Zanim zdążyłem ułożyć inteligentną i pełną godności odpowiedź, napluł mi na buty 
i poszedł 
grać z chłopakami w ninję 3. Widać jego też ogarnia majowy amok.
Do końca biologii fantazjowałem ostro na temat Rafała. W myślach to ja byłem 
silniejszy i to 
ja mu wkręciłem śrubę. Od czasu do czasu dobiegał mnie monotonny wywód Pęcherza:
– Do zapłodnienia dochodzi wewnątrz gąsienicy. Mucha podstępem wpuszcza do ciała 
ofiary 
jaja. Te rosną w niej, odżywiając się jej wnętrznościami. Gdy z jaj wykluwają 
się małe, gąsienica 
ginie w niewyobrażalnych mękach. Zostaje po niej tylko podziurawiony odwłok.
Ten Pęcherz jest obrzydliwy. Potem zrobił sprawdzian z przekroju poprzecznego 
dżdżownicy. Żywej!
Wtorek, 9 maja
No proszę! Maj w rozkwicie. Wszędzie ci cholerni zakochani. Albo przeżywają 
miłosne 
rozczarowania, albo leżą trafieni pociskiem wielkiego uczucia. Jedyne, czego 
mogę się 
spodziewać w maju, to mojej corocznej alergii. Przynajmniej w tym względzie nie 
odbiegam od 
normy! Gruczoł twierdzi, że to tylko urojenia, ale ja wiem swoje. Mam delikatne 
śluzówki.
Babcia przez cały czas śpiewa Przetańczyć z tobą chcę całą noc. Wstyd się 
przyznać, ale 
codziennie wraca nad ranem. Mam nadzieję, że wie, co to AIDS. Tata ma do mamy 
pretensje 
o ten pomysł z ogłoszeniem. Teraz codziennie kupuje wszystkie gazety i wertuje w 
panice 
ogłoszenia matrymonialne. Pewnie się boi, że mama też coś zamieściła.
W drodze do szkoły byłem tak zamyślony, że wpadłem na słup ogłoszeniowy. I 
dobrze się 
stało, bo na nim była informacja o naborze do Głosicieli Światła Natury. 
Obiecują stymulację 
duchową, odblokowanie punktów energetycznych, kult ciała i wolnej miłości. 
Zebranie 
w niedzielę o osiemnastej. Chyba pójdę. Potrzeba mi pracy nad Jaźnią i Ciałem 
Eterycznym. 
Zaniedbałem je od czasu, gdy ćwicząc jogę, zostałem na pięć godzin 
unieruchomiony w domu 
z nogą na szyi. Z tej przymusowej nirwany wyzwoliła mnie dopiero babcia, 
wróciwszy z zajęć 
Zgromadzenia Wirujących Derwiszów. Na samo wspomnienie bolą mnie jajka!!!
Wieczór
Epidemia majowej miłości zbiera krwawe żniwa. Dziś wpadła do mnie rozdygotana 
Elka 
i konspiracyjnym szeptem kazała mi powtórzyć:
– Niechaj ziemia zapadnie się pode mną, a moje dzieci do piątego pokolenia niech 
będą 
przeklęte, jeśli wyjawię komuś tę tajemnicę.
Po czym, nie czekając, że to powiem, wyznała:
– Zrobiłam to!
O Boże! Już nawet Elka mnie zdradziła!
– Zabezpieczyłaś się?
Cały byłem rozdygotany. Zacząłem sobie wyobrażać ją nagą, ale wyobraźnia 
znacznie 
przekroczyła granice zdrowego rozsądku.
– Przed czym miałam się zabezpieczyć?
– No wiesz, choroby, niechciana ciąża. Elka zesztywniała.
– Umówiłam się na randkę, bałwanie! Pamiętaj, jak komuś o tym powiesz, to rzucę 
na ciebie 
zaklęcie voodoo.
Trochę mi ulżyło. Jeszcze nie wszystko stracone. Elka wyznała, że umówiła się z 
agentem 
ubezpieczeniowym, który przyszedł do nich przedłużyć polisę na życie. Jest 
strasznie stary, ma 
chyba ze dwadzieścia cztery lata, ale Elka mówi, że nie będzie się zadawać ze 
szczeniakami. 
Zapytała mnie na koniec, czy moim zdaniem powinna rzucić szkołę. Na Boga! Ma 
dopiero 
czternaście lat. Ten jej fagas jest kryminalistą! Elka powiedziała, że nic nie 
rozumiem, i pobiegła 
do sklepu kupić sobie stanik. Po jej wyjściu długo nie mogłem dojść do siebie. 
Ojciec ostrzegał 
mnie, że kobiety to przebiegłe krwiopijczynie, ale po Elce takiej zdrady się nie 
spodziewałem! 
Zrobiło mi się naprawdę smutno. To chyba znaczy, że jestem o nią zazdrosny.
Żeby sobie poprawić nastrój, puściłem piosenkę You are so beautiful. Wyginałem 
się przed 
lustrem i przyjmowałem bardzo nieprzyzwoite pozy, dopóki mama nie wrzasnęła, że 
jak nie 
przestanę, to wyśle mnie do spowiedzi. Chyba zwariowała! Spaliłbym się ze 
wstydu.
W domu piekło o ten rachunek. Znaleźli go w puszce z herbatą Kolorowy Raj. 
Zgodnie 
odmówili zapłacenia:
– Jeśli teraz nie nauczysz się ponosić konsekwencji swoich wybryków, to w 
przyszłości 
zostaniesz socjopatą. Jeszcze nam podziękujesz.
O! Na pewno, droga pani psycholog! Teraz grozi mi kolegium, może nawet ze sto 
godzin 
czynu społecznego. A przecież mam delikatne ręce! Nabawię się pęcherzy! Czasem 
myślę, że 
mnie adoptowali. Prawdziwi rodzice nie mogą przecież być tak okrutni!
Obudziłem się zlany potem. Śniło mi się, że leżę wciśnięty w mały wiklinowy 
koszyk. Mam 
smoczek w buzi i kartkę: „Znajda”. Wieje wiatr, nagle drzwi naszego domu 
otwierają się i moja 
matka mówi zdziwiona: „Ależ to dziecko ma krosty!” Być może to mgliste 
wspomnienie 
koszmaru z dzieciństwa wyparte do podświadomości. Taki jestem inteligentny! 
Nawet Freud mi 
niepotrzebny!
Środa, 10 maja
Przy śniadaniu próbowałem nakłonić babcię, aby Korsykanin wyskoczył trochę z 
kasy. Mam 
tyle wydatków!
Spis wydatków:
– rachunek straży pożarnej,
– lekcje dykcji u pani H. (postanowiłem dać jej jeszcze jedną szansę),
– aparat ortodontyczny,
– psychoanalityk (na wszelki wypadek). Rozmowa przybrała bardzo gwałtowny 
charakter:
– Nie ma mowy, mój chłopcze. Nie będę uprawiała nierządu w celach majątkowych! 
Mam 
niepowtarzalną szansę wejść wreszcie do klasy średniej i zrobię to tylko w 
uczciwy sposób. Skąd 
w tym dziecku, u licha, takie sutenerskie predyspozycje?
Obie z mamą spojrzały na siebie oskarżycielskim wzrokiem i awantura wisiała w 
powietrzu. 
W tym momencie Gonzo wylał sobie kubek mleka na głowę i moje zmartwienia jak 
zwykle 
zeszły na dalszy plan. Ten cholerny gówniarz zrobi wszystko, żeby być w centrum 
zainteresowania!
Piątek, 12 maja
Czytam Historię sekt i herezji Hectora Jakiegośtam. Chcę zabłysnąć wiedzą i 
erudycją na 
niedzielnym spotkaniu. Jestem pewien, że mam szansę zostania guru. Będę miał 
wtedy władzę, 
splendor i kupę forsy! Wstyd przyznać, ale tego właśnie pragnę.
Sobota, 13 maja
Od samego rana miałem złe przeczucia. Ale przez cały dzień nic pechowego się nie 
wydarzyło, więc zacząłem pisać wypracowanie z polaka: Oskarżam Jagnę, bohaterkę 
„Chłopów” W. Reymonta, czy jej bronię. Napisałem już ładny kawałek:
Jagna jako wiejska cudzołożnica zasłużyła na karę, bo odebrała dzieciom ojca. 
Ale z drugiej 
strony każdy ma prawo do miłości, nawet Boryna. To nie ich wina, że miełi 
romans, tylko 
nudnego życia na wsi. Nie było jeszcze wtedy tełewizora ani elektryczności, więc 
ludzie chodzili 
wcześniej spać. Jak tak leżeli bezczynnie pod pierzyną, to różne głupoty 
przychodziły im do 
głowy. Uważam, że nie powinni Jagny wywozić ze wsi na kupie gnoju, bo pozbyli 
się całego 
nawozu i spotkała ich za to w następnym roku klęska nieurodzaju.
W dalszym ciągu nie mogłem się zdecydować, czy jestem po stronie Jagny, czy nie. 
Gdyby 
to mój ojciec zachował się jak Boryna, to nie odezwałbym się do niego nigdy w 
życiu i tylko 
z gazet by się dowiedział, że jestem sławnym aktorem i że mam konta we 
wszystkich bankach 
szwajcarskich. Przyszedłby do mnie prosić o pieniądze na przeszczep szpiku dla 
swojej 
kochanki, a ja bym mu wspaniałomyślnie wybaczył, i byłoby o tym we wszystkich 
wydaniach 
Panoramy. Niestety nie mam co liczyć, że ojciec znajdzie sobie kiedyś kochankę. 
Jak pech, to 
pech! Zresztą mama by mu nie pozwoliła.
Naprzeciw przystanku autobusowego, tam gdzie przesiadam się do metra, 
otworzyli... sex 
shop!
Wieczorem
Jednak dosięgnął mnie mściwy palec losu. Przyszła Elka i oznajmiła, że wyjeżdża 
na 
weekend ze swoim amantem. Powiedziała swojej mamie, że jedziemy razem na 
wycieczkę 
klasową do Krakowa. Mam jej nie wydać i udawać, że nie ma mnie w domu.
– Jak się to kłamstwo wyda, to naślę na ciebie Rafała.
Chyba zupełnie oszalała! Nie chcę przykładać do tego ręki. Na wszelki wypadek 
uprzedziłem 
mamę, że jak będą do mnie jakieś telefony, to jestem w Krakowie.
Śniło mi się, że wybuchła wojna jądrowa. Wszyscy zginęli oprócz mnie i mogłem 
bezkarnie 
buszować po sex shopie. Był to najprzyjemniejszy sen od niepamiętnych czasów!
Niedziela
Jestem niezwykle podekscytowany! Za parę godzin zostanę władcą dusz! Chciałem 
zrobić 
jakiś symboliczny wpis z „czasów przed”, ale nic mi nie przychodzi do głowy. 
Przed wyjściem 
ubrałem się w pomarańczowy kombinezon płetwonurka, a w dziurki butów powtykałem 
sztuczne 
kwiaty, które babcia trzyma w szafie na Święto Zmarłych. Chciałem emanować 
pozytywną 
energią i dać do zrozumienia, że radosna ideologia Hare Kriszna nie jest mi 
obca. Ktoś, kto 
nazywa się Głosiciele Światła Natury, musi odbierać na tych samych falach co ja!
Ojciec poradził mi, żebym pojechał taksówką. Oto charakterystyczna dla niego 
rozrzutność! 
Tylko moja stoicka mądrość pozwoliła mi mężnie znieść głupie uwagi sąsiadów: 
„Biednemu 
chłopakowi już zupełnie pomieszało się w głowie!” Nędzni ludzie! Czyż nie 
wiecie, że żyjemy 
w erze New Age, w której osobowy Bóg ustąpił miejsca kosmicznej energii? Każdy z 
nas jest 
bogiem. To tylko kwestia treningu!
Dość długo nie mogłem trafić pod właściwy adres. Wreszcie okazało się, że 
Czciciele 
rezydują w bardzo obskurnej kamienicy. Na parterze wszystkie szyby były wybite, 
a drzwi na 
klatkę schodową trzymały się na jednym zawiasie. W bramie stało kilku oprychów o 
twarzach 
seryjnych morderców, popijających tanie wino. Nie muszę chyba dodawać, jakie 
wrażenie 
zrobiły na nich kwiaty w moich butach. Zycie zawdzięczam własnej hojności. 
Dzięki moim 
zaskórniakom mogli pozwolić sobie na kolejną butelkę tego nektaru, co skutecznie 
odwróciło ode 
mnie ich uwagę. Na podwórku jakieś dziecko nieodgadnionej płci taplało się w 
kałuży. Kiedy 
koło niego przechodziłem, zapytało: „Masz na bułkę?” Udałem, że nie słyszę, a 
wtedy obrzuciło 
mnie stekiem takich wyzwisk, że kolesie z bramy spojrzeli na nie z uznaniem. Na 
schodach 
kobieta, wyglądająca, jakby była z Archiwum X, ciągnęła za nogi kompletnie 
pijanego faceta. Na 
każdym stopniu jego głowa podskakiwała z głuchym dudnieniem. Na wszelki wypadek 
powiedziałem jej: „Dzień dobry”, ale usłyszałem tylko: „Spierdalaj”. Zanim 
dotarłem na miejsce, 
byłem cały mokry!
Na odrapanych drzwiach wyskrobano „To tu”. Ani śladu hinduistycznych symboli! 
Poczułem się trochę nieswojo, kiedy okazało się, że wstęp kosztuje dziesięć 
złotych. To była 
reszta moich oszczędności! Przekroczyłem próg i dopiero wtedy zrozumiałem, co to 
znaczy brak 
wyczucia sytuacji. Salę spowijał mrok, z kątów wyzierało nikłe światło świec. 
Unosił się zapach 
stęchlizny i jakiś orientalny smród. Pod ścianami stali pogrążeni w medytacyjnej 
zadumie ludzie 
o bladych twarzach, palący cuchnące papierosy. To chyba raczej głosiciele 
ciemności! Swoim 
wyglądem daleko odbiegałem więc od obowiązującej tu konwencji. Nikt jednak nie 
zwracał na 
mnie uwagi. Między siedzącymi przewijały się dziewczyny roznoszące długie fifki, 
jakich używa 
babcia, i dziwne gliniane fajeczki. Ktoś włączył muzykę i po chwili już wszyscy 
kiwali się 
monotonnie. To był na pewno trans dla wtajemniczonych! Zaraz powinna się zacząć 
stymulująca 
dyskusja! Postanowiłem wtopić się w tłum, co w moim stroju było niełatwe. Robiło 
mi się już 
trochę niedobrze od dymu i tego dziwnego zapachu.
Zaczepiłem jakąś dziewczynę i zrobiłem jej wykład o sektach i herezjach, ale 
tylko 
wyciągnęła w moją stronę na wpół wypalonego peta. Miała taaaakie cyce! Tak długo 
wlepiałem 
gały w to magiczne miejsce, że zaczęły mnie szczypać oczy. Żeby być cool,
zaciągnąłem się podarowanym mi papierosem. Oczy już mnie nie szczypały, ale może 
dlatego, że w ogóle mi wyszły z orbit. Zakręciło mi się w głowie. Wydostałem się 
z tłumu, który 
okręcał się moim pomarańczowym szalem. A jeśli to narkotyk?
Dobrze to będzie wyglądało w mojej biografii: z dna na sam szczyt, jak Mickey 
Rourke.
Żeby ratować organizm przed możliwym odurzającym działaniem tej substancji, 
rzuciłem się 
w stronę półmiska z małymi zgrabnymi ciasteczkami. Znalazłem kawałek wolnego 
miejsca pod 
oknem i zabrałem się do jedzenia. No, wreszcie się doczekałem! Jakiś 
poczochraniec wstał 
i powiedział: „Zaczynamy”. A potem zemdlałem.
Kilka godzin później
Leżę już we własnym łóżku. Przed chwilą zakończyło się rodzinne konsylium. Nie 
wezwano 
lekarza tylko dlatego, że Gonzo bezbłędnie rozpoznał haj spowodowany 
marihuanowymi 
ciasteczkami. Byłem pod wpływem narkotyków!
– Chociaż gandzia utrzymuje się w organizmie przez trzydzieści dni od jej 
zażycia, to jej 
wpływ na świadomość ulega znacznemu osłabieniu już po dwudziestu czterech 
godzinach. Nie 
ma się czym martwić. Należy tylko dać mu mleka i czekać na tak zwaną fazę 
gastro, po której 
wszystko wróci do normy. – Jakby z zaświatów dobiegł mnie głos upiornego 
pięciolatka.
Muszę jednak przyznać, że Gonzo zna się na rzeczy. Jako dziecko mojego 
zwariowanego 
brata Filipa wywodzi się niewątpliwie z patologicznej rodziny. Hela co rusz 
urządzała w domu 
jakieś zjazdy dziwnych ekologów, Czcicieli Świętego Ziela. Ciągłe przebywanie w 
oparach 
marihuany miało zgubny wpływ na tego młodego Hannibala Lectera. Pewnie dlatego 
najlepiej 
dogaduje się z babcią. Kiedyś przyłapałem ich siedzących na parapecie okna. 
Podejrzewam, że 
skaczą na plecy spieszącym do pracy przechodniom!
Poleżałem jeszcze w łóżku jakiś czas, wpatrując się w sufit, na którym odkryłem 
znienacka 
zasady techniki malarskiej Signaca. Wystarczy tylko wyliczyć zagęszczenie kropek 
na obrazie, 
i już mamy arcydzieło! Zjadłem przy obliczeniach słoik kiszonych ogórków i dwie 
czekolady 
z orzechami.
Wieczorem mama poprosiła mnie do telefonu:
– Dzwonią z jakiejś agencji statystów i chcą z tobą rozmawiać.
O rany, jak mam rozmawiać o swojej karierze ubrany tylko w pidżamę?! Przybrałem 
nonszalancki wyraz twarzy i podniosłem do ucha słuchawkę.
– Pan Gąbczak? Pan Rudolf Gąbczak?
– We własnej osobie.
Potem usłyszałem jakieś przytłumione szepty, gwałtowną szamotaninę, jakby ktoś 
komuś 
wyrywał słuchawkę, i stało się najgorsze. Dobiegł mnie pełen furii głos mamy 
Elki:
– To nie jesteś na wycieczce szkolnej w Krakowie? Wiedziałam, że coś się święci!
O Jezu! Wsypałem Elkę! Ostatkiem przytomności wychrypiałem w słuchawkę, 
zmieniając 
głos:
– To jakaś pomyłka! Tu Centrala Rybna.
Mama Elki wrzasnęła, że zaraz mnie zdzieli mrożonym dorszem, i połączenie się 
urwało. 
Chyba się teraz zabiję! Już sam nie wiem, wobec kogo mam być lojalny.
Przez te wszystkie komplikacje zupełnie zaniedbałem lekcje dykcji. Aż strach 
pomyśleć, ile 
na mnie czeka prasowania. Pani H. dzwoniła w tej sprawie już trzykrotnie. 
Obiecałem jej, że 
nadrobię zaległości, ale teraz przechodzę przyspieszony kurs dojrzewania.
– Życie jeszcze nie raz niemile cię zaskoczy – mruknęła z goryczą i kazała mi 
powtórzyć 
przez telefon:
Dźgnąwszy wszę drapieżnie,
wzrokiem omiótłszy lubieżnie,
wzrok wzwyż wznoszę mgliście,
mknąc w mrok zgliszcz siarczyście.
W nocy śniło mi się, że jestem gigantyczną rybą, a Elka kłóci się ze swoją mamą, 
kto ma 
mnie wypatroszyć.
Poniedziałek, 15 maja
W szkole powiedziałem Elce o wszystkim. Po lekcjach zrobimy naradę wojenną. Nie 
wiem, 
czy coś z tego wyjdzie, bo Elka stwierdziła, że teraz to jej wszystko jedno. 
Była w bardzo złym 
humorze. Podczas romantycznej wycieczki zawiodła się sromotnie na męskim 
gatunku. Facet od 
ubezpieczeń cały czas wypytywał ją o mamę. Mówił, że to bardzo atrakcyjna 
kobieta, i poprosił 
Elkę, żeby wstawiła się za nim.
Podobno już trzy razy zapraszał ją na kawę. Na koniec podarował Elce elektryczny 
depilator, 
który znakomicie nadaje się też do meszku nad górną wargą. Elka ugryzła go w 
łydkę i wróciła 
stopem do domu. To strasznie głupie odrzucić taki praktyczny prezent!
Do końca lekcji rozmyślałem, że jednak los mi sprzyja, dopóki na fizyce nie 
kopnął mnie 
prąd podczas sprawdzianu z oporników i kondensatorów.
Po powrocie do domu zastaliśmy w salonie nasze mamy. Nogi się pode mną ugięły, 
tym 
bardziej że przed nimi była do połowy opróżniona butelka dżinu. A przecież 
wiadomo, że do 
rękoczynów dochodzi najczęściej pod wpływem alkoholu! Na szczęście pamiętałem 
numer 
telefonu niebieskiej linii. Elka od razu zaczęła płakać. Pierwszy raz zobaczyłem 
ją 
w podbramkowej sytuacji. Gdyby nie chodziło również o moją skórę, postarałbym 
się ją 
wesprzeć moralnie. Ale jedyne, co mogłem zrobić, to zabarykadować się w swoim 
pokoju. Żeby 
zabezpieczyć się przed oprawcami, próbowałem przysunąć do drzwi meblościankę w 
stylu 
„późny Jaruzelski”. Napinałem wszystkie mięśnie, ale nawet nie drgnęła. Poza tym 
przypomniałem sobie o przepuklinie. Z ruchomych rzeczy miałem do dyspozycji 
jeszcze cytrynę 
własnoręcznie wyhodowaną z ziarenka, dzwoneczki chińskie zawieszone w oknie, 
stary dywan 
i lustro, ale wątpię, czy powstałaby z tego skuteczna barykada. Właśnie kolejny 
raz 
przymierzałem się do meblościanki, kiedy otworzyły się drzwi i weszła mama:
– Mów mi zaraz całą prawdę, bo zrobię tu krwawą jatkę!
Problem z mamą polega na tym, że nigdy nie wiadomo, kiedy żartuje. Teraz miała 
ten sam 
wyraz twarzy, z jakim zawsze wita pacjentów na pierwszej sesji terapeutycznej.
– Mamo, zastosowano wobec mnie szantaż emocjonalny. Weź to pod uwagę przy 
wymierzaniu kary.
– Bądź choć raz mężczyzną, Rudolfie.
Mama obiecała, że będzie się zachowywać jak na spotkaniu rejestrowanym przez 
kamery, 
i zeszliśmy na dół. Mama Elki wydłubywała sobie tusz z oka, a Ela bawiła się 
wisiorkiem na 
szyi.
– Od tego momentu każdy zachowuje się jak człowiek cywilizowany. Proszę 
przedstawić mi 
swoją wersję wydarzeń.
Wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Łańcuszek na szyi Elki zaciskał się coraz 
mocniej. Na 
wszelki wypadek próbowałem przypomnieć sobie metodę oddychania usta-usta. Byłem 
cały 
mokry. Wiadomo, że zemsta kobiet jest straszna. Wziąłem jednak głęboki oddech 
i postanowiłem, że zasłużę na ich szacunek. Musiałem to zrobić, Elka była bądź 
co bądź moim 
jedynym przyjacielem.
– Drogie panie. Jestem tak samo winny jak Ela. Nie powinniśmy kłamać, ale z 
takim 
wyglądem każda z was dałaby się omamić temu hochsztaplerowi. To zapewne jedyna 
taka okazja 
w życiu Eli. To może jej już nigdy nie spotkać!
Szyja Elki nabrzmiała, a potem koraliki rozsypały się z tępym stukotem. No i 
rozpętała się 
burza, bo mama Elki powiedziała, żebym spojrzał na siebie, a moja mama 
stwierdziła, że na razie 
nie mam w domu tak złych wzorców jak jej córka. Na to Elki mama wykrzyczała:
– Wcale nie jesteś takim dobrym psychologiem. Masz coraz mniej pacjentów!
A moja:
– Przynajmniej samodzielnie osiągnęłam pozycję zawodową, a nie na plecach 
kolejnych 
kochanków!
Poszliśmy z Elą na górę. Przeprosiłem ją za mój niewyparzony język, a ona 
przyznała, że nie 
powinna mnie wciągać w tę historię. Potem naprawiłem jej wisiorek. Poszukałem w 
radiu stacji 
z dobrą muzyką. Zrobiło się bardzo romantycznie i już mieliśmy się pocałować, 
kiedy radio 
zachrypiało i rozległ się głos: „A teraz pomódlmy się. Ojcze nasz, któryś jest w 
niebie...” 
Odskoczyliśmy od siebie przerażeni. Nie będziemy się przecież całować przy Radiu 
Maryja!
Kiedy zeszliśmy na dół, butelka po dżinie była już pusta. Mama Elki chlipała:
– To wszystko moja wina, córeczko.
Po czym runęły sobie w objęcia. Mama obiecała Elce, że pójdą razem do 
kosmetyczki. Może 
da się jeszcze coś zrobić. Po ich wyjściu pani psycholog spojrzała na mnie po 
raz pierwszy jak na 
własne dziecko. Aż mi ciarki przeszły po plecach. I sam nie wiem, kiedy 
znalazłem się w jej 
ramionach:
– Mamo, mamusiu...
– Cicho, syneczku. Tak bardzo za tobą tęsknię. Wyciągam rękę i nie potrafię już 
znaleźć 
twojego gorącego serduszka. Tak bardzo mi was wszystkich brakuje...
I na to wszedł ojciec i Gonzo z wielkimi czapami cukrowej waty na patyku:
– Chryste Panie! Babcia umarła?!
Czwartek, 18 maja
Powoli cała rodzina dochodzi do siebie po wstrząsie. Jest to zasługa Gonzo, 
który 
w przedszkolu wypryskał cały sztuczny śnieg w sprayu przeznaczony na Boże 
Narodzenie. 
Rodziców wezwano do dyrektorki. Zasugerowała, żeby może nazywać Gonzo jego 
prawdziwym 
imieniem. Według niej „Gonzo” „ma złe konotacje i obliguje dzieciaka do 
nieobliczalnego 
w skutkach zachowania”. Rodzice mają to przemyśleć. Co do mnie, to nie mam 
żadnych 
wątpliwości. Imię „Wiktorek” na pewno nie przejdzie mi przez usta!
Wieczorem znaleźliśmy przed drzwiami cynkowane wiadro pełne czerwonych 
goździków. 
Zajęczyca powiedziała, że zostawił je bardzo elegancki starszy pan. Babcia 
chodzi dumna jak 
paw.
Mama Elki zmieniła agencję ubezpieczeniową.
Sobota, 20 maja
Babcia zadzwoniła przed chwilą z miasta, że będzie za dwadzieścia minut. Mamy 
być 
w komplecie, wymyć dokładnie uszy i robić wrażenie zrównoważonych. I kto to 
mówi! Mama 
wpadła w panikę, że pewnie przyjdzie ten Korsykanin, i wysłała tatę do sklepu po 
mrożoną 
lasagnę. Włożyłem garnitur. Niech babcia chociaż raz będzie ze mnie dumna.
Mama odwołała popołudniową grupę wsparcia, wcisnęła się w suknię, w której 
robiła 
dyplom, i wszyscy staliśmy przy oknie, wyczekując gości. Wreszcie podjechała 
taksówka, ale 
niewiele widzieliśmy, bo Zajęczyca zasłoniła wąski przesmyk w żywopłocie. 
Przepychaliśmy się 
wzajemnie, aż otworzyły się drzwi i Korsykanin stanął w nich w całej okazałości.
Widziałem wielu zagraniczniaków, ale ten był naprawdę super. Był skrzyżowaniem 
Herkulesa Poirot i Salvadora Dali. Miał wszystko jak z obrazka: czarne wąsiska, 
prążkowany 
garnitur, kapelusz słomkowy i koci wdzięk w ruchach. Nawet wielka brodawka na 
haczykowatym nosie była taka dostojna. Kątem oka widziałem, jak pod mamą uginają 
się nogi. 
Trochę za często, jak na psychologa, traci panowanie nad sytuacją. Ojciec z 
głupią miną 
podciągał sobie co chwilę opadające dżinsy i starał się wyglądać godnie. 
Niewątpliwie przy 
naszym gościu wyglądaliśmy niczym wędrowna trupa dziwaków.
– Bonjour, dzień dobry, zdraiostwujtiel – krzyknął przyjacielsko.
Moja rodzina dalej stała jak zamroczona. Pełne grozy napięcie przerwał Gonzo, 
skacząc na 
Korsykanina z antresoli w przebraniu lorda Vadera. Wszyscy rzuciliśmy się 
podnosić ich 
z podłogi. Babcia była zachwycona, jakby nie zrozumiała powagi sytuacji. 
Korsykanin natomiast 
śmiał się tak głośno, że poniechałem planu wywiezienia Gonzo do lasu i 
porzucenia go tam bez 
skrupułów.
Mama oprzytomniała w samą porę:
– Zapraszam na poczęstunek.
Niestety przez ten czas lasagna kompletnie zwęgliła się w piekarniku. Babcia, 
upychając 
w wazonie połamane przy upadku kwiaty, które przyniósł jej amant, pytała mnie 
dramatycznym 
szeptem:
– I co?I co?
– Sam nie wiem, ale chyba... ekstra!
Antoni, bo tak nasz zagraniczniak miał na imię, zaoferował się, że zrobi 
naprędce coś do 
jedzenia. Zdjął marynarkę, podwinął rękawy jedwabnej koszuli i wprawnym ruchem 
śmignął na 
patelnię z oliwą kilka ząbków czosnku w łupinkach. Dodał pomidory w puszce i 
jakieś zielsko, 
które mama od lat hoduje w doniczce. Wrzucił do wrzątku makaron, wywinął nim 
potrójnego 
aksla w powietrzu i uśmiechnął się promiennie:
– Gotowe. Szanowni państwo łaskawie skosztują. Gotowałem ze szczerym sercem.
Mama prawie zemdlała. Otwieranie puszki z pasztetem zajmuje jej o wiele więcej 
czasu, a co 
dopiero mówić o przygotowaniu obiadu dla sześciu osób. Antoni przyznał, że 
nauczył się 
gotować jako młody chłopak, gdy pływał na kutrach rybackich łowiących langusty. 
Nigdy nie 
myślałem, że jedzenie może być takie przyjemne! Pomijając komplikacje 
techniczne: kiedy jeden 
koniec makaronu miałem już w żołądku, drugi taplał mi się między nogami na 
dywanie. Rodzice 
stanęli na wysokości zadania: wprawnie operowali łyżką i widelcem.
– Antosiu, może jeszcze winka? – zapytała babcia z jakimś lunatycznym wyrazem 
twarzy.
– Z przyjemnością, droga duszko – odparł, szarmancko całując ją w rękę.
Ojcu zrobiło się głupio i od razu to samo zrobił z mamą. Ta, przestraszona, 
podskoczyła 
i wylała na sukienkę czerwone wino. Zresztą i tak trzeba było już odejść od 
stołu, bo Gonzo 
zrobił sobie ze spaghetti pętlę na szyi i sprawdzał, czy działa.
Potem siedzieliśmy długo na dywanie. Gonzo i mama byli już umyci i przebrani w 
szlafroki, 
a nasz nowy przyjaciel opowiadał o swoim życiu. Wyjechał z Polski jako mały 
chłopiec, potem 
w wieku dziesięciu lat był kurierem pod Verdun. Kupił na Korsyce kawałek ziemi i 
otworzył tam 
tłocznię oliwy. Pływał też na kutrach. Parę lat temu sprzedał fabryczkę jakiemuś 
francuskiemu 
koncernowi i wrócił do ojczyzny.
– Teraz dopiero mam czas, żeby założyć rodzinę. Babcia na te słowa spąsowiała, a 
mama 
chlipnęła rozdzierająco. Polubiłem Bulwiaczka (nazwałem go tak pieszczotliwie ze 
względu na 
brodawkę). Dzięki niemu spędziliśmy prawdziwie rodzinny wieczór. Pierwszy od 
niepamiętnych 
czasów. Nawet Gonzo go zaakceptował, pozwolił mu zaśpiewać sobie do snu 
Marsyliankę.
Niedziela
Pierwsze spokojne przedpołudnie. Wszyscy jesteśmy oszołomieni erudycją i 
życzliwością 
Antosia. Ojciec podsumował:
– Może chociaż moja matka będzie w tym domu szczęśliwa i przerwie złą passę.
Mama wybiegła do łazienki i długo tam siedziała, przez co omal nie narobiłem w 
majtki. 
Ostatnio dzieje się z nią coś bardzo dziwnego. Aż do obiadu siedzieliśmy 
bezczynnie, wgapiając 
się w telewizor. Leciał jakiś film o głuchoniemych, Fortepian. Mama odzyskiwała 
pomału 
formę:
– Kolejna bezwolna kobieta w rękach znudzonego mężczyzny...
I stało się coś zaskakującego. Ojciec chrząknął, podciągnął sobie dżinsy firmy 
„Bloody 
Horse” i przemówił:
– Krystyno, ona nie jest bezwolna. Podjęła przepiękną, choć bolesną wędrówkę po 
przestrzennej róży symboli. Każda z jej czterech ćwiartek ma ścisłe konotacje. 
Obejmuje obszar 
sprecyzowanych wartości, zachowań, a także personalnych, zarówno męskich, jak i 
żeńskich 
transformacji. Ada, w specyficzny sposób okaleczona, bo niema, komunikuje się ze 
światem 
podczas muzycznego misterium. Jest nie tylko wcieleniem kobiecej zasady 
negatywnej, ale też 
sakralnej miłości macierzyńskiej i erotycznej. Od męskiego Słońca pobiera 
energię i w jego 
świetle może spłonąć, ale w istocie to ona jest tą, która najszybciej dostąpi 
ekspiacji. Związek 
z mężczyzną ma więc dla niej charakter prawie sakralnego obrzędu hierogamii. 
Czegoś na kształt 
kosmicznej współpełni.
Mama otworzyła usta, ale nic nie powiedziała. Ja też. Może dlatego, że 
zrozumiałem tylko 
słowa: „ćwiartka”, „Słońce” i „erotyczna”. Muszę jednak przyznać, że to fajnie 
mieć tak mądrego 
ojca. Odezwało się w nim filmowe zwierzę – ojciec jest miłośnikiem i znawcą 
filmu.
Zjadłem na zimno „przysmak ryżowy” i poszedłem się przewietrzyć, bo atmosfera w 
domu 
stała się znowu nie do wytrzymania. Ciekawe, co mama teraz zrobi. Ojciec prawie 
nigdy nie miał 
własnego zdania. Widocznie on też przechodzi jakąś przemianę. Zapisał się nawet 
na kurs 
angielskiego dla menedżerów sztuki. Nie wiem po co, bo sam twierdzi, że w Polsce 
nie ma rynku 
sztuki i ludzie boją się ją oglądać, a co dopiero w nią inwestować. Ale teraz 
ojciec ma zamiar 
postawić galerię, w której pracuje, na nogi. Mama na to:
– Tylko pamiętaj, żeby były kute! W przeciwnym razie zostanie ci malowanie 
jeleni na 
rykowisku.
Nie wiem, czy się potrafię w tym wszystkim odnaleźć. Wygląda na to, że jedynym 
stałym 
punktem w moim życiu będzie już niedługo tylko Gonzo. On jest zawsze taki sam – 
nieprzewidywalny.
Przed domem
Zacznę od początku: na skwerku zobaczyłem panią Jadzię z naprzeciwka i jej 
koleżankę. 
Obie ubrane były w strój służbowy, to znaczy biały fartuch i czepek 
pielęgniarski. Powiedziały, 
że popierają ogólnopolski strajk. Robią to jednak przed blokiem, a nie w 
szpitalu, bo w domu 
przy dzieciakach huk roboty! Poprosiły mnie, żebym je zastąpił jakiś czas, bo 
strajk musi mieć 
charakter ciągły, i pobiegły gotować obiad.
Gorączkowo szukałem w głowie informacji o ich żądaniach. Nie mogłem przecież 
niczego 
nie żądać! Nikt jeszcze nie postawił przede mną tak odpowiedzialnego zadania! 
Także 
aktorskiego. Na razie włożyłem czepek i fartuch, a żeby wyglądać jeszcze 
dramatyczniej – 
wziąłem do ręki basen babci, symbol upokorzenia polskich pielęgniarek! Babci i 
tak nie będzie 
już potrzebny, bo jej pęcherz zaczął lepiej pracować, odkąd poznała Bulwiaka. 
Czułem się jak 
Dustin Hoffman w skórze Tootsie.
Przez całą drogę zastanawiałem się, czy wybrać metodę aktorską Stanisławskiego, 
czy „nad-
Marionetę” Gordona Craiga? Zdecydowałem się na to pierwsze. Craig swoimi 
eksperymentami 
doprowadził na skraj szaleństwa Isadorę Duncan. Nie chciałbym skończyć tak jak 
ona! Jak się 
sprawdzę w tym proteście, to może wreszcie przyjmą mnie do osiedlowego ogniska 
teatralnego? 
Dotychczas twierdzili, że jestem pretensjonalny i mam zapędy artystowskie. 
Zapomniałem 
sprawdzić w Przewodniku bywalca, co to znaczy...
Plac Bankowy
No i się zaczęło! Jakiś facet złapał mnie swoją grubą łapą i wepchnął do 
barakowozu 
stojącego przy wjeździe na plac Bankowy! Kidnaping? Kątem oka zobaczyłem kordon 
Straży 
Miejskiej i grubą blondynę krzyczącą do mikrofonu: „Zaraz pokaz akcji 
ratunkowej!”
Sprawcy porwania posadzili mnie przed lustrem, zaświecili lampą w oczy i... 
zaczęli 
tapirować włosy! W zdenerwowaniu mamrotali: „Niedobrze, oj, niedobrze”. Po 
chwili wpadł 
facet w kowbojkach i wydarł się na mnie:
– Co tak późno? Miała być pani (!!!) pół godziny temu! Jesteśmy w niedoczasie! 
Cholera 
jasna! Co oni mi tu przysłali? – lamentował, taksując mnie od stóp do głów. – 
Miała być jakaś 
ponętna pielęgniareczka, a nie płaska decha o twarzy transseksualisty!
Nie zdążyłem nic powiedzieć! Ta sama baba, która cały czas gmerała w moich 
włosach, 
prysnęła mi lakierem opalizującym prosto w oczy i wypchnęli mnie na... estradę!
– Powitajmy pielęgniarkę z Lotnej Brygady Ratunkowej, panią... – szukała chwilę 
w notatkach – panią... Emalię, przepraszam, Eulalię Wenflon!
Tłum zaczął bić brawo, komandosi zjechali po sznurach z helikoptera i 
usłyszałem:
– Przystępujemy do pokazu sztucznych ogni, przepraszam... – czkała wstawiona 
konferansjerka – yyy... do pokazu akcji ratunkowej. Przypominamy hasło naszej 
kampanii: 
„Ofiary wypadków drogowych w twoich rękach!”
Byłem spanikowany! Najwidoczniej pomylili mnie z kimś innym! Ze zdenerwowania 
zachciało mi się strasznie siku.
– Zapraszamy ochotnika! Proszę państwa, ofiarą zgodził się być dyrektor naszego 
Gimnazjum nr 3! Witamy pana Zenona Moczniaka, przepraszam bardzo... yyy... nie, 
dobrze: 
Moczniaka!
Chryste! Co robić?! Chciałem dać w Długą, ale ochroniarz przytrzymał mnie za 
kołnierz. 
I tak oto stanąłem oko w oko z Pęcherzem. Nie poznał mnie, ale też się zaczął 
wyrywać na mój 
widok i tak obaj trzepaliśmy się na oczach żądnej krwi gawiedzi. Sytuacja była 
dramatyczna! 
Tłum ryczał, ochroniarze trzymali nas, byśmy nie uciekli z estrady, a gruba 
blondyna zaplątała 
się w kable. Zanim runęła, zdążyła jeszcze dać znak orkiestrze straży pożarnej, 
żeby coś zagrali. 
I gruchnął Marsz weselny Mendelssohna! Tego było już za wiele! Postanowiłem 
ratować sytuację 
i przystąpiłem do udzielania pierwszej pomocy Pęcherzowi. Powaliłem go na deski 
i za pomocą 
statywu od kamery zademonstrowałem, jak się unieruchamia złamaną kończynę 
(miałem to na 
peo – trója z minusem). Pęcherz coś krzyczał, ale zagłuszały go trąby i puzony 
strażaków. Kątem 
oka zauważyłem, jak blondyna za kulisami długo pociąga z piersiówki.
Nie wiedziałem, co robić, więc unieruchomiłem i drugą kończynę. Pęcherz jakby 
przestał 
wierzgać, ale wciąż krzyczał. Wyjąłem z kieszeni chustkę (powinienem był ją 
wcześniej wyprać) 
i fachowym ruchem (ćwiczonym wielokrotnie na wypadek śmierci babci) podwiązałem 
mu 
szczękę. Kiedy gorączkowo myślałem, co dalej, Opatrzność zesłała mi wybawienie. 
Strażacy 
zaprószyli ogień i całą imprezę ewakuowano! Wykorzystałem zamieszanie, zdarłem z 
siebie 
znienawidzony strój i wmieszałem się w tłum jak Bond. James Bond.
Nagle stanąłem jak wryty! Przy budce z lodami stała giętka Japonka, lizała lody 
sposobem 
podpatrzonym na filmach pornograficznych klasy B i wpatrywała się w... mojego 
ojca! Miał na 
sobie moją bluzę Adidasa (kupioną za wynagrodzenie za imprezę mikołajkową u 
Gonzo 
w przedszkolu. Zakończyło się zresztą skandalem, gdy Gonzo zdemaskował mnie, 
mówiąc, że 
puszczam pod kołdrą bąki, a potem je wącham. Niektóre dzieci zaczęły płakać).
Ojciec miał na twarzy absolutnie durnowaty uśmiech, jakiego nigdy przedtem nie 
widziałem. 
A może werbują go do sekty Moona?!
Wtorek, 22 maja
Kiedy wysiadałem z metra, zobaczyłem męża pani Jadzi wychodzącego z sex shopu. 
Ściskał 
w ręku papierową torebkę i wyglądał na bardzo zadowolonego. Co tam robił? 
Przecież ma żonę!
Ojca w domu nie było, za to cały parter wypełniały kłęby papierosowego dymu i 
kotłujące 
się sąsiadki. Mama prowadziła kolejne spotkanie grupy wsparcia. Te kobiety 
wyglądały w kupie 
naprawdę groźnie! Tylko jakaś grubaska miała znudzoną minę. Od razu poczułem do 
niej 
sympatię, bo zajadała moje ulubione żelkowe pająki. Przemykałem właśnie na górę, 
kiedy 
usłyszałem słowo „seks”. Zastygłem na schodach, cały zelektryzowany. Nie mogłem 
przecież 
przepuścić takiej okazji:
– Mężczyźnie trzeba stale dostarczać podniet. Jak psu. Inaczej skapcieje jak mój 
małżonek. 
Już nie pamiętam, kiedy uprawialiśmy seks. Gdyby nie mój trener dżudo, chybabym 
zwariowała!
– Albo staje taki nad tobą i uważa, że to wystarczy. Nawet ci w oczy nie 
spojrzy, jakbym się 
składała z samego podwozia!
Mama poczochrała sobie włosy na głowie, wyglądała jak jakaś zwariowana 
wielbicielka 
afro:
– Nie możemy zapomnieć, że nie jesteśmy jakimś podgatunkiem. Mamy takie same 
potrzeby 
jak oni. Też zasługujemy na samorealizację. Też jesteśmy pod ochroną. Ale z 
drugiej strony nie 
mogę udawać przez całe życie, że jestem spłoszoną łanią.
Gruba baba wsadziła sobie do ust całą garść żelek i trzeba było ją mocno walnąć 
w plecy.
– Faceci nie są w stanie podjąć żadnej decyzji. Ciągle musisz takiemu 
przyklaskiwać 
i zagrzewać go do walki. To jest dobre, kiedy cię kręci bycie czirliderką, ale 
potem idziesz 
naprzód, podczas kiedy twój myśliwy stoi w miejscu, marudząc, że nie wierzysz w 
niego i jesteś 
egoistyczną suką.
Mama pobiegła do kuchni po kolejną paczkę papierosów. Pomału zaczynałem się 
dusić od 
dymu.
– Taa... kobieta chciałaby, żeby ją przytulił, a taki koleś gotów jest tylko bić 
się o lepszy 
model wiertarki.
– Ja myślę, że oni po prostu się boją, że ktoś ich przestanie podziwiać. Zamiast 
włożyć trochę 
trudu, by podtrzymać twoje zainteresowanie, wolą zaatakować małolatę! 
Czytałyście Trzecią 
falę? Facet chce nadążyć za zmianami, ale do głowy mu nie przyjdzie, że on sam 
musi się 
zmienić.
– Taa... cztery dni trzymałam w lodówce pstrąga na romantyczną kolację. 
Codziennie 
sprawdzałam, czy łeb nie styka się z ogonem. Wreszcie, jak się zetknął, musiałam 
go wyrzucić, 
a wtedy mój król zadzwonił, że ma właśnie czas. Za każdym razem myśli, że 
powinnam posikać 
się z radości, bo sobie o mnie przypomniał!
-1 uważa, że cipka to tylko opiekacz dla jego dietetycznych parówek – 
powiedziała mama, 
tracąc wszelką godność. Zawtórował jej niepohamowany chichot. Potem wzniosły 
toast za jakąś 
Lorenę Bobbit i mama znowu poszła po fajki. Zacząłem kaszleć na schodach, mama 
podniosła 
wzrok i krzyknęła:
– Rudolfie, ty podstępna świnio! Podsłuchiwałeś?. Poczułem, że lincz jest bardzo 
blisko, ale 
na szczęście grubaska zjadła już wszystkie żelki i wypaliła:
– Ja tam nie wiem. Ale baba jest chłopu potrzebna i chłop babie też, no nie?
Zapadła cisza i odezwały się nieśmiałe głosy:
– Co racja, to racja.
Mamę wytrąciło to zupełnie z równowagi i stwierdziła ze smutkiem, że wobec 
takiej postawy 
nie widzi już dzisiaj możliwości dialogu.
Odmówiła też wyprania stroju pielęgniarskiego. Będę musiał to zrobić sam. Tym 
bardziej że 
była pani Jadzia i zażądała natychmiastowego zwrotu. Przypomniała gniewnie, 
żebym go 
koniecznie wykrochmalił i dostarczył rano pod drzwi, bo idzie do pracy na 
szóstą.
Gonzo pomógł mi zrobić krochmal, bo nikt nie miał o tym zielonego pojęcia. 
Niestety, 
wsypaliśmy za dużo mąki ziemniaczanej i całe wieki zajęło mi czyszczenie tego 
przeklętego 
fartucha z kisielu! Na dodatek Gonzo wrzucił do garnka różowe boa babci i cały 
strój 
zafarbował... Teraz pani Jadzia będzie w nim wyglądała jak pracownica salonu 
masażu „Lepka 
Landryna”.
We łbie mi huczy. Wolę nie myśleć, co będzie rano.
Opona z wściekłością poszarpała sobie nylonowe majtki za dwanaście złotych, 
kupione 
w promocji, „na te ciężkie kobiece dni”. Mam nadzieję, że wreszcie to się 
skończy. Pod drzwiami 
już trzecią noc ujada sfora bezdomnych psów. Nie mają żadnej godności!
W dodatku martwię się ojcem. Co on wyprawia? Co, u licha, robi z tą 
lodożerczynią? 
Przecież każdy głupi wie, że nie wkłada się głowy w paszczę lwa!
Środa, 23 maja
Powiem tylko, że zostałem potwornie upokorzony przez męża pani Jadzi. Ganiał 
mnie po 
całej ulicy,
krzycząc, że mi „skroi dupę”. Znikąd nie mogłem liczyć na odsiecz. Wreszcie w 
kuchennym 
oknie, przyozdobionym zawieszonymi na nitkach papryczkami chili, ukazała się 
głowa mamy. 
Kiedyś te upiorne papryczki leżały wprost na parapecie (razem z nićmi, guzikami 
i kompletem 
śrubokrętów), ale część zeżarła Opona, wypijając potem wszystko, co było w domu, 
łącznie 
z płynem do mycia naczyń. Iskierka nadziei zapaliła się w moim przerażonym sercu 
ściganej 
zwierzyny.
– Rudolf! Kiedy już tak latasz jak kot z pęcherzem, to zahacz o sklep i kup 
świeże pieczywo!
I w tym momencie poczułem na sobie wielką łapę męża pani Jadzi. Koniec był 
blisko. Na 
szczęście w samą porę przyszła mi do głowy błyskotliwa kwestia:
– Chyba mamy ten sam ulubiony sklep, prawda? Sąsiad zamrugał oczami i po chwili 
zobaczyłem,
jak nagłe olśnienie spływa na jego brutalną twarz:
– Morda w kubeł, zrozumiano?
Podrapał się po włochatym brzuchu i na odchodnym palnął mnie w ucho. Siedziałem 
na 
krawężniku, łapiąc oddech, póki nie przyjechała śmieciara. Tymczasem mąż pani 
Jadzi stał na 
ganku. Kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, pokazał ruch, jakby podrzynał 
sobie gardło!
Zadzwoniłem do rzecznika obrony praw dziecka – zajęte.
Do niebieskiej lini – zajęte.
Do fundacji dla kobiet w ciąży – zajęte!!!
Czwartek, 24 maja
W szkole spokojniej, odkąd Pęcherz jest na zwolnieniu lekarskim.
Elka z dnia na dzień ulega transformacji. Jest żywym dowodem postępu chirurgii 
plastycznej 
i współczesnej kosmetyki. Wykupiła sobie serię zabiegów, które mają uleczyć jej 
ciało i duszę. 
Póki co nie jest już taka owłosiona pod nosem jak przedtem. Zrobiła się też 
mniej wylewna. Już 
cztery dni nie próbuje mnie pocałować. To bardzo źle wpływa na moje 
samopoczucie. Zacząłem 
dwa razy dziennie zmieniać skarpetki, i nic!
Na automatycznej sekretarce znalazłem wiadomość zniecierpliwionej pani H.:
„Do Rudolfa. Pilne. Czekam na ciebie już drugi tydzień. Nie muszę dodawać, co 
myślę 
o twojej niekonsekwencji. Musisz mi pomóc w szukaniu bardzo ważnych papierów. Od 
kiedy 
zrobiłeś porządek w moim sekretarzyku, w niczym się nie mogę połapać.
PS. Do powtórzenia czternaście razy:
Rodowe korale Karola Barbara z rabarbarowego pola Rąbnęła z ruletką robola Do 
krwawego z krokodyla wora”.
To kangury mają wory, a nie krokodyle. Na wszelki wypadek powtórzyłem. Zajęło mi 
to 
godzinę i cztery minuty.
Piątek, 25 maja
Uff! Właśnie wyprałem majtki Opony. Użyłem do tego dwóch klamerek, szczypczyków 
do 
lodu i chirurgicznych rękawiczek. Kiedy wieszałem majtki, prawie zupełnie się 
rozleciały. 
Trudno. Będę udawał, że nie zauważam plam na dywanie. Szczerze mówiąc, mam już 
dosyć tej 
cieczki. Żeby dostać się do furtki, muszę sobie plecakiem torować drogę. Wędliny 
dla 
wygłodniałej sfory uzależnionych od seksu psów starcza mi tylko do połowy drogi. 
Potem muszę 
szybko dawać w długą. Przez moment pomyślałem, żeby dla świętego spokoju 
przywiązać 
Oponę w ogródku, ale to by było nieludzkie. Ojciec też ma dosyć. To on wychodzi 
teraz z Oponą 
na spacer. Wczoraj został zaatakowany i brutalnie powalony na trawnik. 
Bezpańskie psy rzuciły 
się na niego, i z tego, co robiły, domyśliłem się, że pomyliły go z Oponą. 
Wyglądało to bardzo 
śmiesznie. Ojciec wierzgał na wszystkie strony i próbował za wszelką cenę 
zrzucić napastników 
ze swoich nóg. Zataczaliśmy się w domu ze śmiechu. Wyzwolił go dopiero Antoni, 
polewając 
obficie lubieżną gromadkę wodą kołońską „Makler Giełdowy”.
Przed snem obiecałem sobie, że jutro na pewno pójdę do pani H. Może przecież w 
każdej 
chwili wykorkować i nigdy się nie dowiem, jaką mroczną tajemnicę kryły 
nieodnalezione 
dokumenty.
Sobota, godzina 3.00 w nocy
Obudziło mnie łomotanie do drzwi. Byłem przekonany, że to kolejny raz obsesja 
seksualna 
zmusiła koczujące przed domem psy do ataku. Łomot narastał. Jak zwykle w 
sytuacji zagrożenia, 
moi rodzice spali. Pochrapywali przez wpółotwarte usta. Żałowałem, że nie mam 
aparatu 
fotograficznego. Mógłbym wysłać to zdjęcie na konkurs „Zdrowe małżeństwo – cichy 
sen”. 
Tymczasem psy, sądząc z odgłosów, wyrwały na podwórku drzewo i taranowały nim 
drzwi. Nie 
było chwili do namysłu. Dom trząsł się w posadach. Nalałem do wiadra zimnej wody 
i podkradłem się do przedpokoju. Otworzyłem drzwi, zamknąłem oczy i chlusnąłem z 
całej siły 
w mrok. Łomot ustał. Pewnie wszystkie się potopiły. Nagle z ciemności wyłonił 
się Antoś:
– Hm... tego... Ha! ha! ha! Zbytnik z ciebie...
O rany! O mało go nie zgładziłem! Rodzina by mnie pewnie wbiła na pal. Antoni 
miał 
krótkie spodenki, przewieszoną przez ramię torbę i wędkę. W ręku trzymał 
pojemnik z wijącymi 
się glistami. Wyglądał jakby mniej dostojnie, tak stojąc i ociekając wodą.
– Wstawać, chłopaki. Czas na męską wyprawę! Jedziemy złowić naszym dzierlatkom 
trochę 
rybek.
Parskał przy tym jak dziki mustang przy wodopoju. Ojciec od razu przystał na ten 
zwariowany pomysł. Ubraliśmy Antosia w moją flanelową koszulę i dżinsy ojca. 
Wyglądał jak 
prawdziwy kowboj! Wcale się nie dziwię, że babcia straciła dla niego głowę. Mama 
najwyraźniej 
też, bo zwlekła się z łóżka i zrobiła nam kanapki ze śledziem na drogę. Były 
bardzo malownicze. 
Z jednej strony wystawał łeb, a z drugiej ogon.
Mama jest całkiem ładna, kiedy się uśmiecha. Przypomina infantkę hiszpańską. Nie 
z wieku, 
rzecz jasna, ale z urody. Poczochrane strąki wokół twarzy zamieniają się wtedy w 
„miedziane 
pierścionki”. Tak mówi tata w rzadkich chwilach uniesień. Robią jej się dołki w 
policzkach 
i znika ta groźna bruzda na czole. Szkoda tylko, że tak rzadko. Teraz też się 
zreflektowała 
i przybrała normalny wyraz twarzy.
– Przyda wam się męska inicjacja – powiedziała, patrząc z wyrzutem na ojca.
Gonzo kwiczał z zachwytu i już wybierał co dorodniejsze glisty na pierwszy rzut. 
Pobiegłem 
na górę wstawić jeszcze kaczeńce, które Antek przyniósł babci. Spała z Oponą, 
leżąc na 
grzbiecie. Były tak samo potargane, ale Opona miała, rzecz jasna, więcej kudłów. 
Nie chciałem 
robić hałasu, więc wstawiłem kwiatki do szklanki z wodą, w której babcia trzyma 
szczękę, 
i pognałem podekscytowany na dół. Antoni jest super, super, super! Nareszcie 
będę miał jakiś 
męski wzorzec do naśladowania.
Na dole zrobił się kocioł, bo nie mogłem znaleźć swojej podręcznej apteczki. 
Wszyscy mnie 
poganiali, że zaraz zrobi się widno, i musieliśmy już iść. Zwłaszcza że Gonzo 
zaczął wyjadać 
przynętę.
Po powrocie
Bilans strat i zysków:
– złowione ryby: dwie,
– kupione ryby: osiem,
– zerwane żyłki: wszystkie,
– zgubione buty: jeden sandał taty,
– próby utopienia się przez Gonzo: jedna nieumyślna i cztery z premedytacją,
– ilość wypitego alkoholu: dwa winiaki klubowe.
Wróciliśmy wczesnym popołudniem. Było naprawdę fajnie. Bulwiaczka poniosła 
ułańska 
fantazja i uczył nas sztuki przetrwania w górach. Co prawda byliśmy nad Wisłą, 
ale tata 
twierdził, że nigdy nie wiadomo, gdzie nas rzuci los. Siedemnaście razy pili z 
Antkiem 
bruderszaft. Ja i Gonzo też chcieliśmy, ale na szczęście nie do końca nam 
odebrało rozum. 
Jakbyśmy jeszcze i my się zezłomowali, to nie wiem, kto by trafił do domu. 
Ojciec przez całą 
drogę powrotną biadolił nad zgubionym sandałem. Trzeba było nie tańczyć na 
barierze mostu! 
Antek opowiadał o cyklu wytłaczania oliwy i ciągle powtarzał, że rybka lubi 
pływać. Kiedy 
pozrywaliśmy już wszystkie żyłki, urządziliśmy wyścig dżdżownic. Ale od tego 
upału były jakieś 
niemrawe. Poza tym ojciec w pijackim widzie co chwilę rozdeptywał swoich 
zawodników. 
Zjedliśmy kanapki i tata z Antonim poczuli się bardzo zmęczeni. Usnęli z głowami 
w krzakach 
dzikiej róży, a ja miałem pilnować Gonzo. Zaniepokoiłem się, dopiero kiedy Gonzo 
zanurkował 
po raz kolejny i nie wypłynął. Narobiłem takiego wrzasku, że zleciało się pół 
plaży! Znaleźliśmy 
go za zwalonym pniem, przy brzegu. Z początku w ogóle nie mogliśmy go wyciągnąć, 
taki był 
ciężki. Wreszcie Bulwiaczek naprężył się, brodawka na jego nosie zaczęła żywiej 
tętnić i razem 
z ojcem dali radę. Ojca od razu chwyciły korzonki i strasznie mi było wstyd za 
ten brak kondycji. 
Gonzo miał w kieszeniach pełno kamieni! Wyjaśnił nam, że bawił się w poławiaczy 
pereł, ale 
ciągle wypływał na wierzch. Musiał więc czymś się obciążyć! Słowo daję, że przez 
tego 
dzieciaka wszyscy kiedyś skończymy w kryminale. W autobusie całą drogę 
wydłubywaliśmy mu 
z włosów wodorosty.
Teraz leżymy w łóżkach. Ja i Gonzo mamy katar, ojciec skaleczoną stopę, bo 
wracał bez 
buta, a Antoni całą twarz w strupach po tej drzemce w dzikich różach.
Mimo wszystko był to udany wypad. Przeżyliśmy prawdziwą męską przygodę. Może 
następnym razem pójdzie nam jeszcze lepiej i na przykład spotkamy w kniei 
niedźwiedzia albo 
lochę z małymi?
Noc
Właśnie sobie przypomniałem, że dzisiaj był Dzień Matki. Nie kupiłem żadnego 
prezentu! 
Leżałem przez chwilę pod ciepłą kołdrą i kalkulowałem: obrazi się czy nie? A 
jeśli tak, to jakie 
będą konsekwencje? Na pewno znacznie przewyższające winę. Miałem dosłownie kilka 
minut do 
namysłu, bo mama niedawno się położyła i była szansa, że dobudzę ją przed fazą 
REM. Mama 
twierdzi, że to fundamentalny okres snu, można się wtedy skomunikować ze swoją 
nieświadomością i dowiedzieć, co tam słychać. Moim zdaniem, jest nieźle 
szurnięta.
Ale w końcu jest moją matką, nic na to nie poradzę. Chociaż, z drugiej strony, 
nie robi za 
dużo dla potwierdzenia tego faktu. Powinienem właściwie postąpić zgodnie z 
rzymskim 
przysłowiem: jak Kuba Bogu, tak Bóg Kubie. To wspaniała okazja do zemsty. Idę 
spać!
Godzinę później
Trochę mi głupio. Co ze mną będzie, jeżeli już w młodym wieku jestem cyniczny i 
mściwy? 
W końcu jestem młodszy i mądrzejszy, powinienem ustąpić. Poszedłem obudzić 
Gonzo, bo był 
niezbędny do zrealizowania moich planów. Nie było to łatwe: opluł mnie obficie, 
ale w końcu dał 
się omotać:
– Ta noc należy do ciebie. Przygotujemy przedstawienie dla babci, a ty będziesz 
główną 
gwiazdą! – To oczywiste bzdury, bo kiedy ja gram, nie ma dla mnie konkurencji. 
Wytłumaczyłem szybko Gonzo, co ma robić: – Będziesz marnotrawnym synem, który 
wraca do 
domu i błaga o przebaczenie. Masz rozpaczać i rzucać się do moich nóg.
Gonzo spytał, dlaczego niby do moich.
– Bo ja będę symbolizował szlachetne serce matki, która przebacza największe 
zbrodnie 
w imię macierzyńskiej miłości.
– Aha. Ale ja jestem ważniejszy? – upewnił się i rozpoczęliśmy charakteryzację. 
Gonzo 
wracał z dalekiej wędrówki, poniósł klęskę, więc musiał wyglądać na kogoś 
kompletnie 
przegranego. Najlepiej pasowałby do tego wizerunek ojca, ale nie byłem przecież 
zawodowym 
charakteryzatorem. Potargałem go, ubrudziłem twarz czarnym markerem, a Gonzo w 
przypływie 
natchnienia podarł jeszcze na sobie pidżamę. Ja przebrałem się za mamę: włożyłem 
jej sukienkę, 
skołtuniłem włosy, a do ręki wziąłem poradnik Toksyczni terapeuci. Fakty i mity.
Mama za żadne skarby nie dała się obudzić. Wreszcie posadziliśmy ją na 
tapczanie, pod 
plecy wsunęliśmy poduszkę, a nogi wsadziliśmy do miski z zimną wodą.
– Niespodzianka na Dzień Matki! Symboliczne studium parateatralne na motywach 
historii 
o synu marnotrawnym pod tytułem: O, niezmierzona jest miłość matczyna.
Musiałem trochę przyspieszyć, bo mama przysypiała, ale ledwo wypowiedziałem 
pierwsze 
zdanie: „A kogóż to na horyzoncie widzą moje znękane oczy?”, Gonzo zaczął 
dramatycznie 
rzucać się do moich stóp. To kompletnie zepsuło moją koncepcję! Nie było 
suspensu! Ale, zdaje 
się, nie miało to większego znaczenia, bo mama obudziła się, dopiero kiedy Gonzo 
przy 
kolejnym pokłonie rąbnął zdrowo o podłogę i wybił sobie ząb.
Wielkie mi rzeczy, i tak ruszał się od tygodnia!
Niedziela, 27 maja
Wygląda na to, że zaczynamy być zdrową, pełnowartościową rodziną. Bulwiak jest z 
nami 
cały czas. Biedak nie ma po co wracać do pustego pokoju hotelowego. Mieszkanie 
kupi po ślubie 
i albo zamieszka w nim z babcią, albo my się tam przeprowadzimy. Szczerze 
mówiąc, nie mogę 
już się doczekać. Jest nam coraz ciaśniej. Zanim zamieszkał z nami Gonzo, 
malutki pokoik na 
górze był tylko moim królestwem. Teraz Antek śpi w moim łóżku, a ja na dmuchanym 
materacu 
na dole, w pokoju rodziców. Przez resztę nocy dzikie hordy biegały po schodach 
do toalety. Gdy 
udało mi się wreszcie zasnąć, mama rozpoczęła z ojcem kolejną dyskusję na temat 
samorealizacji. Doszli do jakichś priorytetów i jak zwykle się pokłócili. Zawsze 
kłócą się w tym 
miejscu. Chociaż teraz trochę mniej, bo udają przed Antonim, że są normalnym 
małżeństwem. 
Pewnie się boją, żeby się nie rozmyślił.
Babcia zrobiła mi awanturę, że przez te kwiatki osiadły jej na zębach glony. 
Musiałem je 
szorować specjalną pastą. Brr! Upiorne przeżycie.
Wieczorem poszedłem z duszą na ramieniu do pani H. Siedziała na dywanie, 
zawalona stertą 
papierów, i miała obłęd w oczach. Od razu powiedziała, że z lekcji nici, bo ma 
do jutra znaleźć 
brakujące dowody pracy przymusowej w Niemczech.
– Muszę się zastanowić, czy nie zerwać z tobą kontaktów. Będę niedługo bogata, 
jak mi 
wypłacą odszkodowanie, to możesz mnie zamordować z chęci zysku. A teraz do 
roboty. 
Szukamy.
Byłem roztrzęsiony. Przecież dobrze wiem, że za mord na staruszce grozi mi co 
najmniej 
poprawczak, a tam dopiero daliby mi wycisk! Od razu to powiedziałem, ale nie 
poczuła się 
bezpieczniej:
– Nie znasz ludzi. Nawet nie wiesz, do jakiej podłości są zdolni.
Zanim przewróciliśmy dom do góry nogami, pani H. wysłała mnie do apteki. Recepta 
miała 
pieczątkę „pilne”. Była straszna kolejka, ale podszedłem do okienka, mówiąc 
zniecierpliwionemu 
tłumowi: „Nagły wypadek”. Farmaceuta wziął receptę, przeczytał uważnie i 
powiedział:
– Uuu! Faktycznie nieprzyjemne. Mam lepszy środek. Teraz już po dwóch dniach 
pozbędziesz się owsików.
Nagle zrobiło się wokół mnie bardzo dużo miejsca. Poczułem się jak chory na AIDS 
w rejonowej przychodni. Usiłowałem tłumaczyć, że to nie dla mnie, ale jakaś pani 
powiedziała:
– Teraz to się nie ma co wstydzić, trzeba było dbać o higienę.
Aptekarz zgromił ją wzrokiem:
– Da pani spokój chłopakowi. Nie widzi pani, że jest już cały purpurowy?
Mój podkoszulek w jednej chwili nasiąknął potem. Do tego wyskoczyły mi na twarzy 
czerwone swędzące plamy i tłum jeszcze bardziej się odsunął. Nieźle! Pewnie 
zaraz zawieszą mi 
na szyi dzwoneczek! Wziąłem szybko buteleczkę i uciekłem ze łzami w oczach. 
Usłyszałem 
jeszcze krzyk sprzedawcy: „Reeeeszta!”
Nie odezwę się do pani H. nigdy w życiu. Niech ją zeżrą te owsiki!
Poniedziałek, 28 maja
W drodze do szkoły przez piętnaście minut krążyłem wokół sex shopu. Próbowałem 
zajrzeć 
przez szybę, ale nic nie było widać. Wreszcie wyszedł sprzedawca:
– Wchodzisz czy nie? Ciągle to samo z tymi szczeniakami! Co, chcę, ale się boję?
O mało się nie zabiłem, uciekając do metra. Na pewno wziął mnie za jakiegoś 
prawiczka!
Po szkole chodzą słuchy, że mają kogoś wystawić do konkursu recytatorskiego. 
Nikt się 
jeszcze do mnie nie zwrócił w tej sprawie. Nabieram podejrzeń, że chcą mnie 
wygryźć. 
Podsłuchałem rozmowę w pokoju nauczycielskim:
– Sam zapał nie wystarczy. Liczy się także aparycja, pierwsze wrażenie jest 
bardzo ważne. 
Poza tym Gąbczak sepleni – przekonywała Klepsydra.
O, ty zdradliwa żmijo! Serce zamarło mi w piersiach.
– Albo Gąbczak, albo nikt. Żaden uczeń nie da się wrobić, już ich błagałem. Poza 
tym ta jego 
zwariowana matka gotowa nas jeszcze do sądu pozwać za dyskryminację. Lepsza 
kompromitacja 
niż to – perorował matematyk zastępujący Pęcherza. Chciałbym, żeby Pęcherz już 
nie wrócił ze 
szpitala. Zawsze mi podcinał skrzydła!
Hm... Sukces w zasięgu ręki.
W nocy śniło mi się, że stoję przed komisją ubraną w mundury SS i recytuję 
wiersz 
o owsikach. Raptem wpada pani H. i krzyczy, że ukradłem jej numer.
Środa, 30 maja
Hurra! Szkoła wystawiła mnie do konkursu recytatorskiego! Matematyk ogłosił to 
na 
porannym apelu. Mam tydzień na przygotowanie wiersza. Jestem teraz gwiazdą i 
szkolnym 
czarnym koniem!
Moja euforia trwała krótko. Przed bramą szkoły wpadłem na panią H. Była bardzo 
zdenerwowana.
– Mogłeś jak człowiek powiedzieć, że masz ten sam problem, a nie podstępem kraść 
mi 
lekarstwo! Wyobrażasz sobie, na jakie katusze mnie naraziłeś, ty guło, ty... 
ty... gularzu jeden!
Wzięła mnie pod rękę i energicznym ruchem poprowadziła w stronę swojego domu. Po 
drodze wyjaśniła, że nabawiła się owsików w toalecie na basenie. Rozważa 
złożenie skargi. 
Poradziła, bym przez tydzień moczył jeszcze pupę w roztworze nadmanganianu 
potasu, a potem 
spojrzała na mnie łaskawszym wzrokiem:
– Wspólne nieszczęście zbliża ludzi. Wybaczam ci.
Ćwiczyliśmy moją wymowę przez pół godziny, ale pani H. puściły nerwy przy 
„przestrzeń 
wskrzeszona szeptem szemrzącym”. Potem powiedziała, że na szczęście termin 
składania 
dokumentów przesunięto o tydzień, i tylko to mnie uratowało przed mordem z jej 
strony. 
Napiliśmy się ziółek, mimo jej nalegań, że przygotuje mi roztwór nadmanganianu, 
i niczym 
buldożery zaczęliśmy ryć w papierach.
Po siedmiu godzinach uskładała się pokaźna kupka. Pani H. była bardzo zadowolona 
i dała 
mi kilka pocztówek z lat dwudziestych, na których kobiety miały fryzury podobne 
do mojej.
Godzina 1.00 w nocy
Jestem strasznie podekscytowany! Przeczytałem już cztery razy nieprzyzwoite 
broszurki 
wyniesione w spodniach od pani H. Cennik na artykuły gumowe, chirurgiczne i 
zabezpieczające 
dla kobiet. Firma Prusikiewicz i Syn. Dyskretne opakowanie. Z1923 roku!
Były tam bardzo nieprzyzwoite rysunki kobiet i przyrządów do zadawania tortur. 
Wszystko 
opisano pięknym poetyckim językiem:
„Częstokroć zanik młodości i piękności niewieściej oraz rozwój nerwowości 
pochodzą od 
obawy przed niepożądanem zapłodnieniem. Natenczas jak rozum każe kres położyć 
tak zwanym 
przypadkom, wskazaniem jest chlubnym używanie tabletek ETA”.
Byłem już cały w krostach z tego podniecenia!
„Używanie PESARIUM dla ochrony przed ciążą jest prawnie dozwolone. Jest bardzo 
miękkie, lekkie i nie przeszkadza w sposób żaden przy spółkowaniu...”
O rany!!! Spółkowanie!
„Kształtem podobnym do piłki szczelnie przywiera, a małżonkom stwarza przyszłość 
beztroską. O dobroci jego świadczą liczne pisma dziękczynne”.
Boże! Jakie to piękne! Może to się nadaje na konkurs recytatorski?
Piątek, Dzień Dziecka
Rano weszła do mojego pokoju mama. Ledwo zdążyłem schować pod kołdrę Cennik na 
artykuły gumowe. Spojrzałem na nią i zdrętwiałem. Była uśmiechnięta!
– Czy mój króliczek jest głodny? Zapraszam na śniadanko.
Na dole cała rodzina siedziała już przy stole. Wszyscy się uśmiechali jak 
nienormalni. 
Bulwiaczek kończył smażyć kopiastą furę naleśników. Gdybym nie był rozbudzony 
„artykułami 
gumowymi”, pomyślałbym, że to sen. Na stole stały same smakołyki: dżem figowy, 
panierowany 
żółty ser, zapiekane parówki i maślane rogaliki. Mama nalewała kakao, a ojciec 
powtarzał co 
chwilę głupkowato: „Che, che!”
– Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! – wychrypiała babcia i 
podarowała mnie 
i Gonzo Kinder niespodzianki.
Oczywiście ten upiorny dzieciak zaraz wyrwał mi moje jajo, ale tata oświadczył:
– Nie życzę sobie dzisiaj żadnych krwawych porachunków!
Muszę przyznać, że w takich chwilach chętnie zaliczam się do dzieci. Śniadanie 
minęło bez 
incydentów i kiedy wszyscy zaczęliśmy już bekać z przejedzenia, Gonzo dostał 
resztę prezentów: 
czapkę bejsbolową (chociaż, moim zdaniem, liczył na kij), „Małego Pirotechnika” 
i książkę 
o duchach. A ja... O rety! To było naprawdę super, autobiografię Chaplina!
– Może wreszcie dasz sobie wbić do głowy, że to nie taka prosta sprawa zostać 
wielkim 
aktorem – mama, jak zawsze, musiała zepsuć nastrój.
Wiem, że z Chaplinem nie mogłem się równać. On miał naprawdę trudne dzieciństwo. 
Ojciec go porzucił, a matka wylądowała w domu wariatów. Ale, z drugiej strony, 
nigdy nie 
wiadomo, kiedy los i dla mnie okaże się łaskawy.
Gonzo tym razem nic na siebie nie wylał i było mniej sprzątania niż zwykle. 
Antoś obiecał, 
że jak tylko się ubierzemy, zabiera nas do wesołego miasteczka. Moja rodzina nie 
byłaby sobą, 
gdyby wszyscy przystali na ten wystrzałowy pomysł. Każdy miał inne zdanie. Mama 
powiedziała, że musi przygotować konspekt terapii, ojciec miał na głowie jakąś 
nową wystawę, 
więc stanęło na tym, że pojadą najstarsi i najmłodsi. Jednym słowem, mieszanka 
wybuchowa!
W wesołym miasteczku
Chyba nam rozum odebrało, żeby tam pojechać! Cała Warszawa wpadła na ten sam 
pomysł. 
Powsin pękał w szwach. W tym tłumie co chwilę ktoś z nas się gubił, a babci 
spadał kapelusz ze 
sztucznymi winogronami. Wreszcie Antek włożył go sobie na głowę. Był z nas 
najwyższy i nikt 
mu go nie strącał. Gonzo od razu dostał histerii, że chce do zamku strachów, ale 
tam była 
oczywiście największa kolejka! Stanęli na końcu, a ja poszedłem na przechadzkę. 
Mieliśmy się 
spotkać w tym samym miejscu za godzinę.
Znad basenu dobiegały dzikie wrzaski. Podszedłem bliżej i zobaczyłem bandę 
Rafała. 
Zrobiło mi się jakoś dziwnie. Rafał był tylko w slipkach, a jakaś dziewczyna 
obdzierała mu plecy 
ze skóry. Spiekł się, biedaczek, na tyłek pawiana. Reszta chłopaków łapała 
dziewuchy i ściągała 
im majtki. One wrzeszczały, ich rodzice wrzeszczeli, bileter wrzeszczał i było 
naprawdę super. 
Potem Rafał biegał między ręcznikami i polewał plecy opalającym się starym 
babom. One leżały 
z rozpiętymi stanikami i podskakiwały jak oparzone, pokazując całe biusty! Ale 
to już u niewielu 
było super. Z tego napięcia zjadłem dwa hot-dogi, cztery lody wodniste, trzy 
batony „Teatralne” 
i dwie paczki prażonego bobu. A potem to musiałem stamtąd pójść, bo chwyciły 
mnie straszne 
wiatry. Poza tym zbliżała się pora spotkania z resztą rodzinki. Stałem sobie 
właśnie pod cisem 
i spokojnie puszczałem bąki, kiedy nagle wokół zamku strachów zrobiło się 
zamieszanie. Ktoś 
krzyczał, że się pali, matki uciekały z dziećmi na rękach, a banda Rafała 
obrabiała stoisko 
z kiełbaskami z rożna. Wreszcie z tunelu wyłoniła się babcia z czarną twarzą. Za 
nią szedł Antoś 
w przekrzywionym kapeluszu. Coś się musiało stać, bo z winogron zostały same 
ogonki. 
Bulwiak był w szoku i ciągnął za rękę opierającego się Gonzo, który wrzeszczał: 
„Chcę odpalić 
moją ostatnią rakietę!”
Babcia dostrzegła mnie i konspiracyjnym gestem pokazała na drogę w głąb lasu. 
Już w leśnej 
głuszy poznałem straszną prawdę. Gonzo mianowicie przemycił do tunelu „Małego 
Pirotechnika”. Najpierw próbował gilgotać stojące tam potwory, a kiedy 
zareagowały, Gonzo tak 
się przestraszył, że wystrzelił cały pakiet ratunkowy, który wedle instrukcji 
miał starczyć na 
trzęsienie ziemi, King Konga i najazd Marsjan.
Kiedy wracaliśmy do domu przez las (żeby nas nikt nie rozpoznał), słyszeliśmy z 
oddali 
syreny strażackie. W krzakach mignęła mi jakaś azjatycka piękność, którą ktoś 
dramatycznie 
pociągnął do tyłu. Wyglądało to, jakby się przed kimś chowała. A potem stało się 
najgorsze! 
Usłyszałem głos ojca: „Jasna cholera! Rudolf!” Z nadmiaru wrażeń miałem chyba 
omamy 
słuchowe! Co mój leniwy ojciec robił w krzakach? Na pewno siedzi w domu przed 
komputerem 
albo określa z mamą te jakieś priorytety.
Antek był tak wyczerpany, że tym razem poszedł prosto do hotelu. A w domu... A w 
domu... 
nie było ojca! Babcia relacjonowała mamie przebieg dramatu, a ja nie mogłem 
przestać myśleć 
o ojcu. Co się dzieje? Niemożliwe, żeby się zapisał do sekty Moona. On ma 
ateistyczny 
światopogląd, drwi ze wszystkich autorytetów!
W Panoramie o szesnastej podali komunikat:
„W Parku Rozrywki w Powsinie doszło do kolejnego chuligańskiego wybryku. W zamku 
strachów odpalono petardy. Dzięki szybkiej interwencji straży pożarnej udało się 
zapobiec 
tragedii. Podejrzanych przesłuchuje policja. Są nimi uczniowie trzeciej klasy 
jednego ze 
stołecznych gimnazjów. Prowodyr Rafał S. przebywa w Policyjnej Izbie Dziecka do 
czasu 
złożenia przez jego rodziców wyjaśnień”.
Północ
Ojca jeszcze nie ma! Mama zupełnie się tym nie przejmuje: „Może miał jakiś 
wypadek?” 
Razem z babcią ustalały listę gości ślubnych. Doszły do siedemdziesięciu 
czterech, nie licząc 
znajomych Bulwiaka. Pierwszy zgrzyt nastąpił, kiedy mama zapytała, kto pokryje 
koszty 
zaproszeń, ceremonii i przyjęcia.
– Oczywiście że wy! Nie sądzisz chyba, że poproszę o to Antoniego! Jeszcze 
pomyśli, że 
lecę na jego forsę! Poza tym mój Nochalek opłacił już podróż poślubną na Cypr.
Potem babcia wykłócała się o krój ślubnej sukni. Miała być koniecznie z 
rozcięciem i bez 
pleców. Chryste! Rozkosz nekrofila! Po kilku bezowocnych próbach wybicia jej 
tego z głowy 
mama krzyknęła:
– Na litość boską! To nie party sado-maso!
Szkoda. Moim zdaniem jedno nie wyklucza drugiego. Babcia się obraziła, zarzuciła 
mamie 
suczą zawiść i oznajmiła, że wobec tego pójdzie w samej biżuterii. Zamknąłem się 
w swoim 
pokoju, szukając odrobiny normalności. W moim łóżku pochrapywała Opona. 
Chciałbym być 
psem. Martwi się tylko o to, czy na obiad będzie wątróbka i czy pan zdąży kupić 
nylonowe 
majtki przed cieczką. Przewertowałem jeszcze raz moją ulubioną broszurkę o 
artykułach 
gumowych, ale to jest chyba za mało ambitne na konkurs. Poza tym to staroć. Może 
coś 
z wielkiej poezji. Rilke?
Któż, gdybym krzyknął, usłyszałby mnie z zastępów anielskich? A gdyby nawet 
któryś 
z aniołów przycisnął mnie nagle do serca: musiałbym umrzeć od jego silniejszej 
istoty. Albowiem 
piękno jest tylko przerażenia początkiem.[ R.M. Rilke, Elegia duinejska, tłum. 
M. Jastrun.]
Straszne i na czasie...
Ponieważ miałem nastrój dekadencki, zapaliłem kadzidło i przy świecy czytałem 
Rilkego, 
póki nie zrobiło mi się niedobrze. Nie kupię więcej opiumowanych kadzideł! Poza 
tym te wiersze 
mnie przerażały! Pełno tam było aniołów, umierania i nieszczęścia. Zaczęło mi 
się nawet 
wydawać, że czuję na twarzy powiew wrzosowisk i słyszę wycie wilków – strażników 
piekieł.
Ten ojciec musi być nienormalny, skoro to jego ulubiony poeta!
Godzina 3.00 w nocy
Właśnie wkroczył do domu ojciec. Miał trawę we włosach i amok w oczach. Nawet 
nie 
zauważył, że czujnie go obserwuję! Moja bluza Adidasa była tak wydudlona, że 
nawet nie będę 
zgadywał, co w niej robił. Pewnie uprawiał jakieś zbiorowe modły. Zachowywał się 
skandalicznie. Trzaskał drzwiami, podśpiewywał, a w kuchni wywinął dwa hołubce! 
Na pewno 
go zahipnotyzowali i zmusili do jakiegoś przestępstwa. Czytałem, że ta sekta ma 
kryminalną 
przeszłość. Może ojciec napadł na bank albo dokonał gwałtu zbiorowego ze 
szczególnym 
okrucieństwem?!
– No nie! A jednak potrafisz mnie jeszcze zaskoczyć. Zastanów się, jakie wzorce 
interpersonalne konotuje twojemu synowi takie zachowanie.
Przecież wiesz, że Rudolf zawsze miał problem z samodzielnym myśleniem. Gotów 
jeszcze 
uważać cię za bohatera!
Mama stała w koszuli, a zmierzwione afro gniewnie chwiało się na głowie. 
Wyglądała jak 
Zulus Czaka wzywający do krwawej zemsty na białych kolonizatorach.
– Ależ ja jestem bohaterem! Właśnie wyrywam z twoich szponów me stłamszone 
życie.
Ojciec chciał jeszcze coś dodać, ale tylko beknął rozdzierająco. Mama rzuciła w 
niego 
doniczką rozmarynu i rozeszli się do siebie. Czyli do wspólnego pokoju i łóżka. 
Ale ten ojciec 
jest odważny! Tak powiedzieć mamie... Teraz będzie w domu piekło.
Zajrzałem do mojej broszury Jak poznać, czy twoje dziecko jest w sekcie? 
Wszystko się 
zgadza! Całkowita zmiana osobowości!
Niedziela, 3 czerwca
Poranek był koszmarny. Musieliśmy wszyscy wysłuchiwać przy śniadaniu bredni ojca 
na 
temat zdrowego żywienia i tego, że Ludzie Wschodu (powiedział to dużymi 
literami, 
przysięgam!) nigdy się nie pocą, bo jedzą zupy z glonów i piją herbatę z 
wodorostów. Albo 
odwrotnie. Potem wymyślił, że dzień będziemy rozpoczynać wierszem! Ale nie 
zwykłym, tylko 
jakimś akuku czy haiku. Oszalał!!!
– Zaczyna się – mruknęła mama znad „Przeglądu Feministycznego”. – Kryzys wieku 
średniego. -1 wróciła do lektury.
Ojciec deklamował:
Ptak zniża lot
ziemia rozwiera nogi
Łkaniem
przywracasz mnie do życia
Aaaaaaaaaaaaaaaaa! Stoję u progu bankructwa podstawowych wartości rodzinnych!!! 
Śniadanie kończyło się, kiedy Gonzo jak zwykle wylał sobie na głowę kubek 
gorącego mleka.
Wieczorem obejrzałem Wiadomości TV:
Przywódca bojówek anarchistycznych dostał order za krzewienie demokracji. 
Sensacja 
w genetyce! Transgeniczna soja zaczęła wreszcie wydawać ultradźwięki! Naukowcy 
pracują nad 
złamaniem jej kodu komunikacyjnego. To może być przełom w światopoglądzie 
wegetarian! 
Raport o sektach: w co drugiej rodzinie jest osoba podatna na ideologie 
sekciarskie.
Wszystko się zgadza!!!
Głęboka noc
Mam całą twarz w krostach! To wszystko z nerwów. A jak mi nie przejdzie do 
konkursu? 
Z takim wyglądem na pewno zostanę zdyskwalifikowany! Mam na głowie tyle 
zmartwień. Nawet 
nie zacząłem jeszcze wybierać tekstu. Poproszę o pomoc panią H. Tylko muszę 
najpierw ją 
przekonać, żeby:
– po pierwsze: było po polsku, a nie po niemiecku,
– po drugie: było łatwe do wymówienia, bez żadnych „hożych chorążych” i „wzrok 
wznoszę 
wzwyż”.
Dla jasności sytuacji zrobiłem spis bieżących spraw:
– przygotowania do konkursu (to już pojutrze),
– ojciec w szponach sekty,
– ślub babci z Antonim,
– sex shop,
– krosty,
– aresztowanie Rafała.
Co do Rafała, to dam sobie uciąć dowolną część ciała, że jest niewinny. Ale nie 
mogę tego 
powiedzieć policji, bo musiałbym wydać prawdziwego sprawcę.
Poniedziałek, 4 czerwca
Musiałem zwolnić się dzisiaj ze szkoły. Wszyscy krzyczeli za mną: „Pryszczyca”. 
Nad 
ranem krosty ponownie zaatakowały. Elka pożyczyła mi puder, ale i tak nawet pod 
grubą 
warstwą było wszystko widać. W domu mama naprawdę się przejęła:
– A co z twoim konkursem? W takim stanie nie wystartujesz! Jaka szkoda. To 
pewnie jedyna 
okazja, byś mógł zmienić swoją pozycję szkolnego pariasa.
Muszę potem sprawdzić, co to znaczy. Mama tymczasem dzwoniła po Gruczoła. 
Słyszałem, 
jak rozmawiała z nim przez telefon:
– Ależ przysięgam panu, że tym razem to coś poważnego. Na pewno... Tak, wiem, że 
Rudolf 
ma skłonności do konfabulacji... Zapewniam, że tym razem jest ciężka choroba... 
Tak, tak. 
Czekam.
To skandal, żeby błagać lekarza o wizytę. Jeszcze nigdy nie spotkałem człowieka, 
który by 
miał tak niefrasobliwy stosunek do ludzkiego życia. Jak przyjdzie, to zapytam 
go, czy słyszał 
o Matce Teresie z Kalkuty.
Dla odprężenia wertowałem Rilkego. Kiedy ten konował zobaczy, z jaką wrażliwą 
duszą ma 
styczność, może nabierze do mnie szacunku.
– Gdzie ten zniewieściały amant ze spalonego teatru? – ryknął Gruczoł i 
przywalił mnie 
swoją ciężką torbą. – No pokaż tę swoją wątłą klatę!
Próbowałem się zasłonić rąbkiem firanki, ale niestety mam w oknach żaluzje. 
Wreszcie po 
szamotaninie rzuciłem swe ciało na pożarcie bestii.
– Klasyczna wiatrówka. Trochę późno, ale lepiej późno niż wcale, no nie? – 
Gruczoł zaśmiał 
się złośliwie, a potem dodał: – Ciężki przypadek. Temperatura może dochodzić do 
czterdziestu 
stopni. Antybiotyk, maścią smarować całe ciało, nie drapać, leżeć w łóżku. 
Wysoka zarażalność. 
Nie wychodzić. Leżeć.
Poczułem się jak pies na szkoleniu policyjnym. Gruczoł tymczasem szukał pod 
kołdrą 
stetoskopu. Znowu naruszał moją prywatność. Na odchodnym rzucił:
– Krosty będą pękać, broczyć surowicą. Mogą zostać na twarzy szpecące blizny. 
Izolować, 
izolować.
Kiedy zostałem sam, przeszywający spazm wyrwał się z mego złamanego serca. 
Wszystko 
przepadło! Scena, kariera, sława, rozpusta! Mama pokiwała się chwilę bezradnie w 
drzwiach 
i jak przystało na psychologa, zostawiła mnie kompletnie samego.
Wtorek, 5 czerwca
Mam39i7icałątwarzwmaści. 
Swędzijakjasnacholeraratunku!!!
Środa, 6 czerwca
To mógł być dzień mojego triumfu, a będzie dniem mojej śmierci. Kto inny zdobywa 
teraz 
aktorskie trofeum.
Dostałem od pani H. apodyktyczny list, że nie uregulowałem rachunków za trzy 
ostatnie 
lekcje. Ależ ona jest drobiazgowa!
I kwit z pralni za ekspresowe czyszczenie fartucha pielęgniarskiego metodą 
hydrotermiczną. 
To obok rachunku za zdjęcie mnie z drzewa na terenie domu starców przez straż 
pożarną stanowi 
wystarczający powód, by popełnić samobójstwo.
Piątek, 8 czerwca
Gorączka zachowuje się jak dziura budżetowa: ciągle się powiększa, z małymi 
przerwami. 
Jestem kompletnie wykończony, a do tego odcięty od wiadomości z zewnątrz. 
Wczoraj słyszałem 
na dole jakąś kotłowaninę, ale oczywiście nikt mnie nie poinformował, o co 
chodzi. Spodziewam 
się kataklizmu. Domownicy z obawy przed zarażeniem stawiają mi jedzenie pod 
drzwiami. 
Domyślam się, że zostało mi już tylko kilka dni życia, bo nawet Gonzo do mnie 
nie zagląda. 
A przecież pozbawiony sił jestem teraz łatwym łupem. Jutro, jak odzyskam 
przytomność,
napiszę testament. Powinno się udać, bo przecież przed śmiercią zawsze się na 
moment 
polepsza.
Sobota
Ciągle żyję, ale nie jestem tak naiwny, żeby sądzić, że będzie to trwało 
wiecznie. I co ja 
miałem z tego życia? Ciągłe zgryzoty, nic więcej. Czy warto było tak poświęcać 
się dla rodziny? 
Ich i tak już nic nie uratuje, są zgubieni, tkwią w szponach szatana i 
samorealizacji. Trzeba się 
było zająć sobą, ale mądry Polak po szkodzie. Teraz umieram, a wraz ze mną mój 
niewykorzystany talent, dziewicze, nietknięte ciało i idealistyczny umysł, który 
w przyszłości 
mógłby zbawić świat... Muszę to jednak przyjąć z godnością. Na pewno zostanę 
kanonizowany 
i okrzyknięty patronem wszystkich niewykorzystanych talentów... Przed chwilą 
była u mnie 
mama. Oto co miała do powiedzenia synowi z jedną nogą w grobie:
– Do jasnej cholery, ile można kisnąć w łóżku? Nie myłeś się już od tygodnia! 
Antybiotyk 
zeżarty, maść wypaćkana, gorączka ustąpiła. Marsz do łazienki, w domu huk 
roboty!
Po czym zdarła ze mnie pościel, odsłaniając wymizerowane przez chorobę członki, 
podrapała 
się po głowie i trzasnęła drzwiami. Jest zdolna zbrukać każdą świętość!
Niedziela, 10 czerwca
A więc dostałem od losu jeszcze jedną szansę. Nie bardzo tylko wiem, co mam z 
tym teraz 
zrobić.
Życie jest nieprzewidywalne, już nic nie można zaplanować. Cały dzień oddawałem 
się 
rekonwalescencji. Oglądałem kanał Planetę. Dawali bardzo fajne dokumenty o kacie 
Lyonu, 
Klausie Barbie, który dzięki Watykanowi uciekł po wojnie do Boliwii, potem film 
o Wietnamie 
i wykorzystaniu napalmu oraz o prostytucji dziecięcej w Tajlandii.
Babcia ugotowała mi budyń malinowy. Było w nim pełno grudek źle rozbełtanego 
proszku.
Poniedziałek, 11 czerwca
Z tych zmartwień zapomniałem, że dzisiaj jest dzień powrotu Pęcherza ze 
zwolnienia 
lekarskiego po zwichnięciu obu nadgarstków i przemieszczeniu stawu skokowego 
podczas 
pamiętnego festynu. Chociaż go nie lubię, to muszę przyznać, że miałem okropne 
wyrzuty 
sumienia. Przez ten cały czas słałem mu do szpitala winogrona. Incognito, rzecz 
jasna!
Mam nadzieję, że nigdy nie będę świadkiem wypadku drogowego! Mam silny uraz.
W szkole poszedłem do pokoju nauczycielskiego, przeprosić, że zawiodłem ich 
nadzieje i nie 
wystartowałem w konkursie poetyckim. Wydawali się pełni zrozumienia. Matematyk 
powiedział, 
głaszcząc mnie po włosach:
– I dzięki Bogu!
A potem wytarł sobie rękę chusteczką higieniczną.
Hurrraaa!!! Zwolnienie Pęcherza przedłużone! Ma ostry atak alergii spowodowanej 
portugalskimi winogronami.
Wieczór
W domu nuda. Babcia pojechała na kolejną wycieczkę z Bulwiaczkiem. Postanowili 
się 
jeszcze dotrzeć, zanim zostaną małżeństwem. Słyszałem, jak zwierzała się mamie, 
że boi się po 
ślubie stracić niezależność. To fakt, nie będzie mogła już tak sobie używać jak 
dawniej. W końcu 
znowu będzie mężatką. Tylko czy potrafi zrezygnować z tego rozwiązłego życia? 
Boję się, że 
bardzo szybko czeka ich kryzys małżeński. Z drugiej strony nie powinni zwlekać. 
Są bardzo 
starzy. Z tym ślubem to tylko zawracanie głowy. A jeśli go nie doczekają? Strach 
pomyśleć, ile 
jedzenia by się zmarnowało!
Na babcinej książeczce zostało już bardzo mało oszczędności. Oczywiście to ona 
zapłaciła za 
wycieczkę, żeby Antoś nie pomyślał, że leci na jego pieniądze. A on, jak na 
prawdziwego 
dżentelmena przystało, nie sprzeciwił się damie. O moim aparacie ortodontycznym, 
rzecz jasna, 
nie pomyślała! „Będziesz miał dla siebie większy szacunek, jak dojdziesz do 
wszystkiego sam 
ciężką pracą”.
A co z ich szacunkiem dla mnie? Jestem taki samotny i nieszczęśliwy! Jak tak 
dalej pójdzie, 
to wyrosnę na niezrównoważonego emocjonalnie faceta, o którym będzie można pisać 
groteski! 
Albo, co gorsza, na homofoba z silnym kompleksem Edypa! Albo na Casanovę! Elka 
już dziś 
przeze mnie cierpi. Udaje, że nie, ale ja wiem swoje! Albo na seksualnego 
oportunistę. 
Socjopatycznego podrywacza. Idealnego małżonka!
Środa, 13 czerwca
Ojciec cały czas nieobecny. Zadzwoniłem do alarmowej linii pomocy rodzinom 
zagrożonym 
sektami. Próbowałem zreferować problem, ale po piątym pytaniu: „Ile dziecko ma 
lat?”, 
zmuszony byłem się rozłączyć. Nikt mnie nie traktuje poważnie!
Mama zwariowała. Odwołuje wszystkie spotkania grupy wsparcia i całe dnie siedzi 
przed tv, 
oglądając reality show, jakąś Nagą prawdę. Powtarza w kółko „oburzające” i 
„fascynujące”. 
Uważam, że nie ma to nic wspólnego z prawdziwym życiem. Nikt nie jest tam chory, 
biedny 
i garbaty! Chociaż Elka twierdzi, że teraz tv z każdego zrobi gwiazdę. Nie 
trzeba być kimś 
specjalnym. Nawet ja miałbym według niej wiele do zaoferowania mediom! Kiedy 
spytałem, co 
ma na myśli, zachichotała, bijąc się po udach, i gruchnęła: „Porażki, porażki!”
Hmm... muszę nad tym pomyśleć. Mógłbym na przykład zrobić talkshow o zwykłych 
ludziach, takich jak ja. Mam już nawet nazwę: Wielki frustrat. Z moją wadą 
wymowy byłbym 
wymarzonym prowadzącym!
Godzina 2.00 w nocy
Wrócił ojciec.
Kiedy brał prysznic, przeszukałem mu kieszenie. Znalazłem:
– paczkę żelek (ze wściekłej wołowiny?),
– bilet do kina z 1992 roku,
– dwa „nienadmuchane” balony,
– kieszonkowe rozmówki polsko-koreańskie.
A więc stało się najgorsze! Przecież sekta Moona pochodzi z Korei! Teraz Moon 
rozwiedzie 
go z moją matką i każe ożenić się na przykład z bezzębną stuletnią Murzynką z 
delty Orinoko!
Piątek, 15 czerwca
Postanowiłem dzisiaj postawić wszystko na jedną kartę! Wyciągnąłem ojca na 
spacer. Kiedy 
Gonzo robił fortecę z piasku, zapytałem ojca wprost, czy zdaje sobie sprawę z 
zagrożeń, jakie 
niesie ze sobą przynależność do Kościoła Moona. Udawał oczywiście idiotę! 
Przypomniałem mu, 
że jest ojcem i dziadkiem i że w żadnym wypadku nie przeprowadzimy się do delty 
Orinoko! 
Wytrzeszczył jeszcze bardziej swoje wyłupiaste oczy i wybąkał:
– Ależ Hee Jong chce zostać w Polsce, ma tu świetne perspektywy... wiesz, 
synu... głupia 
sprawa, ale... zakochałem się.
Aaaaaaaaaaaaa!!! O mało nie umarłem po tym wyznaniu, ale musieliśmy przerwać 
rozmowę, 
bo Gonzo gdzieś zniknął.
Już w domu
Właśnie wyszedł lekarz. Wszystko będzie dobrze, ale zastanawia się, czy nie 
złożyć 
doniesienia w prokuraturze o bezmyślnym narażaniu dziecka na niebezpieczeństwo. 
Krzyczał tak 
z pół godziny. I to tylko na mnie! Jakbym to ja był winny! Przestał dopiero, 
kiedy Opona 
obsikała mu spodnie. Mądry pies.
Skąd mogłem wiedzieć, że ten upiorny dzieciak zakopie się żywcem w piaskownicy? 
Ojciec 
tak rył w piachu, że zakopałby mnie, stojącego za jego plecami!
Po akcji usta-usta siny Gonzo wyjaśnił, że bawił się w Noc żywych trupów i 
wszystko mu 
popsuliśmy. Jestem już przez tę rodzinę jedną nogą w grobie.
Kolejny dzień 
Nic mi się nie chce.
Kolejny beznadziejny dzień 
Nikt mnie nie kocha!
Jeszcze jeden kolejny beznadziejny dzień
Nikt mnie nie pragnie!!!
Wtorek, 19 czerwca
Jestem już w formie! Nie mogę spać. Postanowiłem poradzić się Elki, ale nie 
zastałem jej 
w domu. Znowu poszła organizować jakiś protest pod Radą Ministrów. Jej aktywność 
jest 
naprawdę męcząca! Elka jest zaangażowana we wszystkie bieżące problemy tego 
świata. Nie 
widzi, że na wiele rzeczy po prostu nie ma wpływu! No bo na przykład taka dziura 
ozonowa nie 
zniknie tylko dlatego, że Elka przestała używać dezodorantów. I to, że je 
dostaje ode mnie na 
każde mikołajki, urodziny i walentynki, wcale nie znaczy, że jestem wrogiem 
środowiska 
naturalnego. Po prostu słyszę, co mówią o niej w szkole. Raz nawet wezwała mnie 
do siebie 
szkolna pielęgniarka:
– Rudolfie, jesteś naszą ostatnią deską ratunku. Jako jej przyjaciel powinieneś 
poinformować 
ją o konieczności dbania o higienę intymną.
Elka jest zwolenniczką ekologii. Kobiety nie powinny, jej zdaniem, golić nóg ani 
wąsów. 
Chryste!
I wtedy wszystkie by wyglądały jak ona! Dziwna rzecz, nigdy nie znajduję w sobie 
dość 
odwagi, żeby powiedzieć Elce, że to bzdury. Potem mam same problemy! Kiedyś 
namówiła mnie 
na produkcję ekologicznej pasty do zębów z kory brzozowej. Ledwo uciekłem przed 
wściekłym 
leśniczym. Rzucał za mną siekierką! Na szczęście trafiał w drzewa, jakby nie 
dość były obdarte 
z kory... Potem jeździła za pewnym politykiem organizującym blokady. Rzucała w 
niego jajami 
kupowanymi potajemnie od jego żony. Przez te jej sprawozdania z akcji pół roku 
nie tknąłem 
jajecznicy! Teraz też pewnie ją gdzieś wywiało. Akurat jak mam do niej sprawę!
Zostawiłem jej liścik:
„Nie będę ukrywać – nie jest to list miłosny. Prawda jaka jest – każdy widzi. Do 
rzeczy: 
jestem przygnieciony problemami egzystencjalnymi i potrzebuję pomocy 
terapeutycznej. Porada 
prawna niewykluczona”.
Krótko i na temat
W szkole w normie. Czyli beznadziejnie. Pęcherza co prawda w dalszym ciągu nie 
ma, ale 
pani od WF-u wykluczyła mnie z reprezentacji naszej szkoły na doroczny Przegląd 
Formacji 
Baletowych. A całe dwa semestry z poświęceniem ćwiczyłem idiotyczne hulance i 
goliłem 
nogi!!!
Próbowała się wykręcić, że grupa jest kobieca, ale wiem, że to tylko pretekst. 
Najpierw 
rozpala we mnie żądzę tańca, a potem rzuca mi kłody pod nogi i dusi talent w 
zarodku! Co za 
perfidna przewrotność! Z całego serca współczuję jej mężowi! Przesłałem już 
wszystkim 
zaproszenia!
Godzina 22.00
Uff! Wykonałem ostatni telefon odwołujący mój występ. Skłamałem, że wybuchła 
epidemia 
różyczki i dlatego nie będziemy tańczyć Jeziora łabędziego. Jestem wykończony 
tym ciągłym 
udawaniem. Mam naturę prawą i prostolinijną, a ciągle muszę kłamać. Już wiem, 
jak się czuł 
Konrad Wallenrod! Elka nie przyszła i nie zatelefonowała. Postanowiłem skreślić 
ją z listy 
przyjaciół!
Wziąwszy pod uwagę, że była to lista jednoosobowa, ze smutkiem muszę przyznać, 
że 
klęska jest także i moja...
Wziąłem do łóżka Chimerycznego lokatora, ale kiedy Trelkovsky’emu wypadł ząb – 
przeszedł mi po plecach zimny dreszcz. A jeżeli to prawda, że ni stąd, ni zowąd 
każdy z nas 
może wpaść w nieodwracalną pętlę czasu?
Poszedłem pooglądać dla relaksu tv. W ciągu piętnastu minut dowiedziałem się, 
że:
– żydowski noworodek został ukamienowany przez Palestyńczyków,
– matka leczona psychiatrycznie zarąbała siekierą swoje dzieci,
– kolejny minister przykuł się kajdankami do kolumnady przed Sejmem w proteście 
przeciw 
kampanii buraczanej (poszukiwania wspólnika trwają),
– w przyszłym tygodniu banki rozpoczną wypłatę odszkodowań dla niewolników 
przymusowych Trzeciej Rzeszy,
– mój ojciec został kuratorem awangardowej wystawy sztuki azjatyckiej Skośny 
rzut oka 
w przyszłość.
Nad ranem
Sam nie wiem, co o tym myśleć. Poobgryzałem wszystkie paznokcie u rąk i nóg. 
Sprawa 
Koreanki być może częściowo się wyjaśniła. Chyba odpada przynależność ojca do 
sekty Moona. 
Co za ulga! Ta cała Hee Jong jest prawdopodobnie jedną z tych nieobliczalnych, 
wyuzdanych 
obyczajowo awangardowych artystek. Tak czy siak, zostaje jeszcze problem 
zakochania się ojca. 
Czytałem gdzieś, że mężczyźni po czterdziestce dostają małpiego rozumu! 
Zwłaszcza kiedy mają 
oziębłe i androginiczne żony. Bóg raczy wiedzieć, co temu zerwanemu z łańcucha 
ojcu strzeli do 
łba! Jest ostatnim człowiekiem, którego posądzałbym o jakieś szaleństwo! Na 
Boga! Ale przecież 
odstawił już nervosol, bez którego nie był w stanie rozpocząć dnia!
Jedyną niezaprzeczalną zaletą tej sytuacji jest fakt, że nigdy przenigdy stara, 
bezzębna 
Afrykanka z delty Orinoko nie będzie moją macochą!
Środa, 20 czerwca
Zadzwoniła pani H. z poleceniem, żebym się szykował. Zapytałem, co ma na myśli.
– No jak to? Chyba coś mi się od ciebie należy za ten zainwestowany czas? 
Zresztą na 
próżno. Chyba nie uważasz, że pójdę odebrać odszkodowanie bez obstawy? W 
telewizji 
ostrzegają przed dzikimi bandami, które czatują na starców pod bankami. Może 
dochodzić do 
krwawych rozbojów!
Nogi się pode mną ugięły. Noc spędziłem na wertowaniu gazet w poszukiwaniu 
ogłoszeń 
o przyspieszonych kursach kick boxingu.
Czwartek, 21 czerwca
Kursy rozpoczynają się dopiero po wakacjach! Do tego trzeba mieć pozwolenie od 
lekarza. 
Znając mściwą naturę Gruczoła, mogę się zacząć szykować na śmierć.
Żeby zrozumieć własnego ojca, kupiłem bestseller Dlaczego mężczyźni zdradzają. 
Wydałem 
ostatnie pieniądze! Nigdy mu tego nie daruję. Czytałem pod kołdrą do trzeciej w 
nocy. Ciągle 
sprawdzałem, czy mama śpi, bo bałem się, żeby mnie nie przyłapała. Teraz już 
wiem, że 
mężczyźni zdradzają, bo jest to zgodne z fundamentalnymi cechami ich osobowości. 
Nie wiem 
tylko, czy to będzie dostatecznie dobre wytłumaczenie dla mamy. Ona jest taka 
wymagająca! 
Poza tym faceci dzielą się na Zawiedzionych Romantyków, Nieznośnych Chłopców, 
Mściwych 
Wojowników, Cierpiących Neurotyków, Zestresowanych Dobrych Kumpli, Zamożnych 
Oportunistów i Romantycznych Poliginistów.
Nie zdążyłem wybrać, kim będę, jak dorosnę, bo zasnąłem.
Piątek, po powrocie ze szkoły
W szkole wielka niespodzianka! Wrócił Pęcherz i zarządził nadzwyczajny apel! 
Stwierdził, 
że w szpitalu miał dość czasu, aby przemyśleć dotychczasowe metody wychowawcze. 
Zawsze 
był przyjacielem młodzieży, tylko wrodzona samodyscyplina (wychował się w 
rodzinie pruskich 
sierżantów) nie pozwalała mu dotąd okazywać nam uczuć. Postanowił, że od dziś 
będzie inaczej. 
Mamy się do niego zwracać ze wszystkimi swoimi troskami. Chce być bliżej życia i 
naszych 
problemów, dlatego dziś nie będzie lekcji, tylko specjalna pogadanka o zgubnym 
wpływie 
narkotyków. Tym samym szkoła weźmie czynny udział w ogólnopolskiej akcji 
antynarkotykowej. Po czym zapytał, czy ktoś z nas miał już styczność z używkami. 
Jakiś głos 
z tyłu odezwał się, że wszyscy. Zrobiło się niezłe zamieszanie. Pęcherz nie 
takiej odpowiedzi się 
spodziewał. Co do mnie, to bym Pęcherzowi nie dowierzał! Na pewno coś knuje, 
więc siedziałem 
cicho. Ale cały czas drżałem, żeby się nie wydał incydent z marihuanowymi 
ciasteczkami!
Pęcherz rozpiął guzik od koszuli. Jakiś siwy włos dyndał mu smętnie na klacie. 
Boże, jaki on 
stary! Nagle zrobiło mi się go żal... Tymczasem Pęcherz rozpiął drugi guzik i 
wyznał, że sam 
kiedyś palił konopie, ale się nie zaciągał. Rany!!! To zupełnie jak nasz 
prezydent!
Odpowiedział mu przeciągły rechot stu mutujących gardeł. Żeby zatuszować tę 
kompromitację, ogłosił, że wprowadza zajęcia z wychowania seksualnego. Chętni 
mogą się 
zgłaszać u pani Pląs. Chciał coś jeszcze dodać, ale poległ stratowany przez 
rozszalały tłum, który 
rzucił się do sekretariatu. Co za brak podstawowej kultury seksualnej! Ponieważ 
mnie ten 
problem nie dotyczy (jeszcze nie), spokojnie poszedłem do jadalni na pogadankę. 
Czekała tam 
już na nas pobudzona kobieta z obłędem w oczach i gruby kapitan policji. Co rusz 
nerwowo 
pochrumkiwał.
– Ten tego... kapitan... pszczalski. Drogie dzieci, wiecie już zapewne, jakie 
zagrożenie niesie 
ze sobą narkotyk... ten tego. Aby z tym walczyć, należy o tym mówić i 
uświadamiać. Taaa... 
uświadamiać. A więc... narkotyki niosą ze sobą wielkie zagrożenie.
Czekaliśmy na dalszy ciąg, a kapitan szukał czegoś nerwowo w notatkach. Wreszcie 
wyjął 
fotografię jakiegoś muchomora:
– Oto grzyb halucynogenny. Rośnie w lasach liściastych, ten tego... Najlepiej 
zbierać go 
wczesną jesienią, obgotować w małej ilości wody i pić, ten tego... wywar.
Co gorliwsi uczniowie zaczęli notować. Ciągnął tak jeszcze z godzinę, omawiając 
szczegółowo cykl produkcyjny polskiej heroiny, a na koniec przedstawił nam 
dziewczynę:
– Tak wygląda osoba uzależniona od narkotyków.
Osoba nic nie powiedziała, może dlatego, że tymczasem głęboko zasnęła. Kapitan, 
widząc, 
że główny atut wymyka mu się z rąk, zaczął w panice grzebać po kieszeniach 
munduru. 
Wreszcie, żeby zwiększyć atrakcyjność pogadanki, rzucił na stół garść fabrycznie 
zapieczętowanych torebek:
– Oto próbki różnych narkotyków: marihuana, haszysz, amfetamina... kokainy 
niestety nie 
ma, bo w naszej komendzie wyczerpały się fundusze na zakup dowodów rzeczowych... 
ten tego.
Wszyscy rzucili się oglądać te cudeńka i nagle zrobił się niezły meksyk! Między 
kapitanem 
a jego podopieczną wybuchła awantura. Znienacka przebudzona dziewczyna zaczęła 
wykrzykiwać, że dość już ma udawania narkomanek, ofiar gwałtów i żon mafii i jak 
nie podniosą 
jej pensji, to mogą ją w dupę pocałować! Albo sami udawać margines i 
prostytutki! Kapitan 
spanikował, ale i tak nikt na niego nie zwracał uwagi, bo stało się coś jeszcze 
gorszego: Ktoś 
ukradł wszystkie próbki!!!
Wiedziony instynktem samozachowawczym, nie czekałem na dalszy rozwój wypadków. 
O nie!!! Narkotyki? Dzięki – nie wchodzę.
Po drodze minął mnie jadący na sygnale wóz policyjny z brygadą 
antyterrorystyczną 
w środku.
Tuuu?
Notatka prasowa:
„Kolejna sprawnie przeprowadzona akcja brygady antynarkotykowej, wymierzona 
przeciw 
młodocianym bandytom, narkomanom i dealerom. Ujęto szajkę działającą na terenie 
Gimnazjum 
nr 3.
Nieoficjalnie mówi się, że w sprawę zamieszany jest wysoki rangą funkcjonariusz 
policji. 
Dyrektor placówki podał się do dymisji i odszedł na wcześniejszą emeryturę”.
Hurraaaaa!!! Już nigdy nie stanę oko w oko z jaszczurczym wzrokiem Pęcherza!!! 
Niech mu 
ziemia lekką będzie. Amen.
Nie mogę przestać myśleć o tym sex shopie. Bardzo chciałbym tam pójść. Czuję, że 
to 
znacznie poszerzyłoby moje horyzonty... i w ogóle. Ciekawe, czy sprzedawca mnie 
rozpozna? 
Nie przeżyłbym tego! A jeśli się domyśli, że mam dopiero czternaście lat, i mnie 
wyprosi? Albo 
wezwie policję?!
Niedziela, 24 czerwca
Jutro idziemy z panią H. po odszkodowanie. Ze zmartwienia nie śpię już drugą 
noc. Przed 
oczami migają mi drastyczne sceny napadu, ciągle widzę leżących nas w kałuży 
krwi! Nie 
opanowałem żadnego systemu samoobrony. To prawie to samo co rzucenie mnie 
nagiego w sam 
środek bitwy między rzymskimi legionami a Celtami. Pocą mi się ręce i pachwiny. 
Zamoczę 
banknoty! Na pewno przypłacę to zawałem, jeśli oczywiście przeżyję rozbój. Nie 
mogę nikogo 
zapytać o radę: mama wściekła, ojca nie ma. Pani H. już by chyba lepiej zrobiła, 
zabierając ze 
sobą Gonzo.
Zadzwoniłem do telefonu zaufania dla nastolatków: „Tu anonimowa linia pomocy. 
Zostaw 
wiadomość, oddzwonimy w poniedziałek”. Świetnie! W poniedziałek będę już 
skopywał grządki 
świętemu Piotrowi. Zacząłem jak opętany wykręcać inne numery: do linii dla 
bulimików, 
alkoholików, narkomanów, zwolnionych z pracy funkcjonariuszy służb specjalnych, 
nałogowych 
kierowców, nałogowych ciężarnych. Było mi już wszystko jedno. Przecież, na Boga, 
wszędzie są 
psychologowie, muszą mi pomóc! Niestety, zajęte. Co za uzależnione 
społeczeństwo! Wcale 
mnie już teraz nie dziwi, że demokracja się w naszym kraju nie sprawdza.
Wreszcie trafiłem na wolny sygnał: „Tu linia dla osób mających problem z 
żydowskim 
pochodzeniem...”
Wysapałem najszybciej, jak mogłem:
– Mam na sumieniu życie niewinnej staruszki! Po drugiej stronie zapadła cisza, 
wreszcie 
zszokowany głos powiedział coś bardzo dziwnego:
– To wspaniałe, że odważyłeś się po latach wyjawić prawdę. Czy jesteś gotów 
odkupić swą 
nazistowską przeszłość?
– Ale ja nie jestem Żydem!
– Jeszcze by tego brakowało, zbrodniarzu!
Połączenie zostało brutalnie przerwane. Zawsze przeczuwałem, że z tymi 
telefonami zaufania 
to musi być jakiś kant!
Poniedziałek
Nie poszedłem do szkoły, bo umówiliśmy się z panią H. pod bankiem o dziesiątej. 
Zresztą 
moich wagarów i tak pewnie nikt nie zauważy. W gimnazjum po aferze z Pęcherzem 
panuje 
straszny zamęt. Rozpisano konkurs na stanowisko dyrektora i wszyscy się do tego 
przygotowują 
z obłędem w oczach. Największe szanse miała zezowata katechetka, dopóki Ciało 
Pedagogiczne 
nie odkryło, że nie ma matury. Podobno prawdziwym powodem był fakt, że w czasie 
dużej 
przerwy nakryto ją w szkolnej izbie pamięci. Robiła coś bardzo nieprzyzwoitego 
nad makietą 
bitwy na Psim Polu!
Za piętnaście dziesiąta stanąłem za drzewem koło banku i czujnie obserwowałem 
otoczenie. 
Nie zauważyłem niczego niepokojącego, ale powszechnie wiadomo, że przestępcy są 
bardzo 
przebiegli. Mogli się nawet przebrać za Straż Miejską. To było bardzo 
prawdopodobne, bo do 
przyjścia pani H. funkcjonariusze trzykrotnie mnie legitymowali i szczegółowo 
wypytywali, po 
co tu jestem i z kim się umówiłem. Na pewno chcieli zmylić tropy i uśpić moją 
czujność. 
Skłamałem, że szukam pieska, którego tu wczoraj przywiązałem do drzewa.
Kiedy nareszcie nadeszła pani H., cała w skowronkach, natychmiast zrobiła mi 
awanturę, że 
nie zająłem kolejki. Przed nami stało ze sześćdziesiąt osób.
– Nie czas na kłótnie, kiedy możemy stracić życie – odpowiedziałem jej i 
udzieliłem 
wyczerpujących instrukcji, jak ma się zachowywać, żeby zmniejszyć ryzyko 
śmierci: – Po 
pierwsze: Trzymać brodę przy szyi, żeby bandyci nie mogli zarzucić od tyłu 
linki. Po drugie: 
często zmieniać miejsce. Odwracać się nieoczekiwanie, kucać i najważniejsze: 
patrzeć 
napastnikowi prosto w oczy. Wtedy będzie mu głupio i na pewno ucieknie.
Pani H. zrobiło się słabo, ale do punktu pierwszej pomocy była jeszcze większa 
kolejka niż 
do kas. Do południa posunęliśmy się o dwie osoby. Cały czas byłem bardzo czujny, 
tym bardziej 
że pani H. przestała stosować się do moich poleceń. Powiedziała, że woli stracić 
życie niż robić 
przysiady. Siedziała teraz na jednym z nielicznych stołeczków w punkcie doraźnej 
terapii 
tlenowej. Upał na zewnątrz nie pozwalał wyjść. Poza tym trzeba było pilnować 
kolejki. Co 
chwilę wybuchały kłótnie i bójki. Nie chciałbym się dostać w ręce tych żwawych 
staruszków. 
Karetki jeździły na pełnych obrotach. Kasjerki wyglądały jak rząd Millera po 
całonocnej naradzie 
nad finansami państwa albo zakładnicy, których nikt nie chce odbić. Cały czas 
miały przypięte 
do uniformów uśmiechnięte serduszka z napisem: „Mam dobry humor i jestem 
zadowolona ze 
swojej pracy”. Wszystko to przypominało dom wariatów z Lotu nad kukułczym 
gniazdem.
O piętnastej zbliżyliśmy się trochę do okienka. Toczyła się przed nim kolejna 
absurdalna 
rozmowa:
– Poproszę dokumenty.
– To ja, paniusiu, jestem święty, że wytrzymałem tę kolejkę.
– Proszę dokumenty, inaczej nie dostanie pan pieniędzy!
– Co? W nędzy? Tak, żyło się w nędzy!
I tak w koło Macieju z każdym staruszkiem. A był tylko jeden dyżurny aparat 
słuchowy! To 
skandal, żeby tak katować tych biednych starców! Kasjerki na pewno były w zmowie 
z bandytami. Ich zadanie polegało na wykończeniu klientów metodami 
psychologicznymi. Potem 
taka skołowana ofiara nawet nie zauważy, kiedy jej ukradną pieniądze. 
Szczęśliwie pani H. miała 
mnie. Na wszelki wypadek trzymałem w kieszeni czarną pończochę, żeby dla 
odstraszenia 
łobuzów założyć ją sobie na głowę, jak już będę eskortował moją podopieczną.
O siedemnastej część słabszych i chorych zaczęła rezygnować i znaleźliśmy się 
przed kasą. 
Wtedy kasjerka zatrzasnęła kratę, o mało nie przycinając mi rąk:
– Przerwa na środki uspokajające! Szlag by to wszystko trafił!
– Ale jak to? Ale jak to? – odezwały się znękane głosy.
– A tak to! – urzędniczka dała wyczerpującą odpowiedź i cisnęła pod nogi swoje 
serduszko. 
Wyczyniała nad nim jakiś skomplikowany taniec indiańskich wojowników, póki 
dyrektor banku 
nie zaciągnął jej na zaplecze. Po drodze szczegółowo opisywała mu, gdzie ma 
premię. Moim 
zdaniem, za takie słownictwo powinien ją natychmiast zwolnić!
Staruszkowie urządzili sobie piknik na bankowej posadzce i prawie zapomnieli, po 
co tu 
przyszli. Oni mają niesamowite zdolności przystosowawcze! Nie ma to jednak jak 
przedwojenne 
pokolenie. Uważam, że powinniśmy o nich lepiej dbać. W końcu sporo im 
zawdzięczamy... Jak 
by dzisiaj wybuchła wojna, to tylko oni by walczyli. Wszyscy moi rówieśnicy 
natychmiast 
uciekliby za granicę!
Zaczęły się opowieści o chorobach, przypominające aukcję z cyklu Kto da więcej. 
Po posiłku 
pani H. zaintonowała Płonie ognisko w lesie... Było bardzo miło. Szkoda tylko, 
że strażnicy nie 
pozwolili nam rozpalić ognia dla podtrzymania nastroju.
O siedemnastej trzydzieści ponownie nastąpił szturm na kasy. Pani H. miała dobry 
słuch, 
więc wszystko poszło bardzo szybko i sprawnie. Potem wydarzenia potoczyły się 
jeszcze 
sprawniej: założylem pończochę i próbowałem utworzyć szpaler, żeby bezpiecznie 
dotrzeć do 
taksówki. Nie dogadaliśmy jednak z panią H. szczegółów i wzięła mnie za 
napastnika. Zostałem 
przez ochroniarzy powalony na ziemię, a pani H. przyłożyła mi parasolką. Zdarto 
mi z głowy 
maskującą lycrę.
– Czy rozpoznaje pani sprawcę?
– No pewnie, przecież to moja obstawa – rzekła z godnością pani H. i dodała: – 
Ty matole 
sakramencki! Złamałam przez ciebie parasolkę. Kupiłam ją jeszcze przed wojną w 
Wiedniu.
Nie zatrzymano mnie, bo poręczyła za mnie, i pojechaliśmy do domu. Przez całą 
drogę pani 
H. tak mi ubliżała, że nawet wstawił się za mną taksówkarz. W domu obejrzała 
moje oko.
– Morda obita jak złoto! – Chlusnęła na mnie płynem Burowa i dodała: – Albo 
będzie limo, 
albo nie będzie lima.
Ani słowa wdzięczności.
Wtorek, 26 czerwca
Nowo mianowany kardynał porzucił nocą Watykan i wstąpił do sekty Moona! Jego 
koreańska żona grozi strajkiem głodowym, jeśli papież nie wypuści go z lochów! 
Ciekawe, czy 
już zdążyli TO zrobić?
I jak tu nie mieć manii prześladowczej? Wszędzie temoony!!!
Limo jest.
Środa, 27 czerwca
Jestem pozostawiony sam sobie. Co prawda marzyłem kiedyś, żeby rodzice przestali 
mnie 
kontrolować na każdym kroku, ale to już przekracza wszelkie granice... Wcale nie 
jestem dorosły 
i odpowiedzialny! Czyha na mnie wiele pułapek i zasadzek! Pedofile! Dziecięcy 
przemysł 
pornograficzny! Mogę wpaść pod samochód!
Niech wreszcie ktoś sobie zda z tego sprawęęęęę!
Taty całe dnie (i noce) nie ma w domu. Mamy nic nie interesuje. Podsunąłem jej 
wzmiankę 
w gazecie o aferze narkotykowej w szkole, ale nie zareagowała. Wcale nie zrobiło 
na niej 
wrażenia, że szkoła to środowisko kryminogenne. Mama nie dostrzega nawet 
ewidentnych 
sygnałów rozpadu jej małżeństwa! Już tydzień temu zostawiłem we wszystkich 
kieszeniach 
brudnych koszul karteczki z dyskretnym donosem. Miałem nadzieję, że znajdzie je, 
wrzucając 
rzeczy do pralki. Tymczasem góra brudnych ciuchów piętrzy się coraz wyżej. Chyba 
będę musiał 
sam zrobić pranie!
Boże! Jak ratować moich rodziców? Nie chcę być dzieckiem z rozbitej rodziny! 
Mimo 
wszystko. Co za życie... W dodatku jestem samotny jak palec z moim limem. Ma 
teraz 
liliowoseledynową barwę z domieszką cynobru.
Pani H. tchórzliwie milczy. Nawet nie zadzwoniła, żeby zapytać, czy nie mam 
wstrząsu 
mózgu!
Tej nocy nic mi się nie śniło, a przecież czytałem w jakiejś książce mamy, że 
jak człowiek 
nie ma snów, to znaczy, że albo jest dewiantem, albo nie żyje. Trochę się 
przestraszyłem, bo 
wiadomo, że w moim przypadku w grę wchodzi tylko ta druga ewentualność.
Następnego dnia
Śniło mi się, że do mojego pokoju przyszli rodzice i zaczęli mnie dusić 
poduszką. Obudziłem 
się przerażony. Na podłodze leżała skotłowana pościel. Nie mogłem się uspokoić. 
W pierwszej 
chwili chciałem natychmiast do nich pobiec, żeby mi powiedzieli, że to 
nieprawda. Że chcą, 
żebym żył. Ale właściwie co miałbym im opowiedzieć? Przecież nie ten sen. Nie 
będę im 
podtykał pomysłów.
Leżałem, do rana łkając w poduszkę. Starałem się bardzo, żeby nikogo nie 
obudzić. Mama 
byłaby zła, a ojciec, jak zwykle, posądziłby mnie o udawanie. Twierdzi, że 
stwarzam sztuczne 
problemy, żeby tylko zwrócić na siebie uwagę. Dziecko, które wychowało się w 
normalnej 
rodzinie, nie zrozumie, jak ja się czuję. Moi rodzice nigdy mnie nie przytulali. 
Ojciec twierdził, 
że jest na to za słaby. Mama zaś zawsze była kimś w rodzaju szeryfa, uważała, że 
rodzinna 
społeczność musi się jej przede wszystkim bać. Od małego mnie hartowali. Według 
nich 
powinienem wychowywać się w realnym świecie, a tam przecież mało kto jest miły.
Wszystko musiałem znosić sam. Nawet pierwszy dzień w przedszkolu. Mama odstawiła 
mnie tylko pod drzwi, za którymi kłębił się tłum kochających cudzych rodziców. W 
szkole to 
samo. Nigdy nie robiono mi domowych kanapek, dostawałem tylko parę złotych na 
szkolny 
sklepik. Oddawałem te pieniądze Rafałowi, bo gnębił mnie już od pierwszej klasy. 
Sam 
wykradałem kanapki Elce. Były pyszne, z liściem sałaty i twarożkiem. Elka po 
latach wyjawiła 
mi, że o tym wiedziała... Kiedy w tv Domowe przedszkole prowadziło kurs 
kulinarny dla matek, 
moja odmówiła oglądania, grzmiąc, że nie będzie się przykładała do umacniania 
kłamliwych 
stereotypów.
Dzisiaj potrafię nieoczekiwanie się rozpłakać, kiedy widzę na skwerku rozbawione 
dzieci 
gilgotane przez rodziców. Mnie nikt nie gilgotał, z wyjątkiem Rafała. Ale to 
raczej nie była 
pieszczota. Teraz są trochę lepsi dla Gonzo. Kiedy mamie zwróciłem na to uwagę, 
wyjaśniła 
z bolesną szczerością:
– Jak sam będziesz miał wnuki, to zobaczysz, że kocha się je bardziej niż własne 
dzieci.
Moi rodzice wymagali ode mnie tylko jednego: żebym był przezroczysty i nie 
zawracał im 
głowy. Wcale im się nie dziwię: jestem trochę nieudany, ale to przecież nie moja 
wina, że ich 
negatywne geny się we mnie skumulowały! Zapełniałem tę pustkę, pisząc do siebie 
listy. 
Zaczynały się zawsze tak samo: „Nasz kochany, wspaniały synku!” Ale niestety 
kiedyś 
w napadzie szału Opona je sponiewierała... Chciałem nawet popełnić samobójstwo. 
Powstrzymała mnie jedynie myśl, że mogą jeszcze dać w telewizji moje ukochane 
Muminki. 
Gdybym je przegapił, byłoby mi strasznie żal...
Poszedłem na dół. Chciałem im powiedzieć, że się boję, i zapytać, czy mnie 
kochają. Ojciec 
właśnie wybiegał do pracy z bananem w ustach, więc nie mógł mi odpowiedzieć. Z 
mamą 
zderzyłem się w drzwiach łazienki.
– Mamo... czy mnie jeszcze kochasz? Bo czuję się taki niechciany, jakbym był z 
domu 
dziecka...
Spojrzała na mnie roztargnionym wzrokiem:
– Ależ oczywiście, że się z tobą zgadzam, Rudolfie.
Wróciłem do swojego pokoju i otworzyłem dziennik na 15 maja. Płakałem tak 
rozdzierająco, 
że Gonzo przyglądał mi się z rozdziawioną buzią, a potem przyniósł mi swój 
ulubiony pistolet na 
wodę. To spowodowało u mnie nowy atak histerii.
Niedługo wakacje. Wcale mnie to nie cieszy.
Popołudnie
Dlaczego o ważnych rzeczach dotyczących własnego ojca muszę dowiadywać się z tv? 
Skandal na całą Polskę i Daleki Wschód! Ojca zawiesili w obowiązkach! Dotychczas 
tylko mnie 
się to przytrafiło, kiedy zbojkotowałem w szkole przymusowe opodatkowanie na 
pracę doktorską 
Pęcherza. Wystarczy, że kupiliśmy mu magistra!
Podobno ta skośnooka ekspozycja jest bardzo, baaaardzo kontrowersyjna. Niezgodna 
z polityką kulturalną rządu czy coś takiego. Próbowałem zasięgnąć języka u Elki. 
Jeżeli chodzi 
o skandale, to ona jest zawsze na bieżąco. Niestety, nie było jej w domu.
Mama nieobecna, wgapiona w kolejny talkshow. Jej zdanie na temat afery z ojcem:
– Błazenada. Przejdzie mu.
Ale to przecież nie jemu ma przejść!!!
Wieczór
Z ojca nie da się nic wycisnąć. Chodzi struty i powtarza: „Ten kraj zmierza 
prosto w objęcia 
Świętej Inkwizycji!”
Włączę wieczorne Wiadomości. Może tam mi powiedzą, co się, u diabła, dzieje w 
mojej 
rodzinie!
Po Wiadomościach
Zdaje się, że tak naprawdę nikt nie wie, o co chodzi, chociaż wszyscy o tym 
mówią. 
Niewątpliwie wielki skandal...
Noc
śnił mi się ojciec w spódniczce baletowej idący na ścięcie. Katem był Pęcherz 
przebrany za 
Piusa XII. W ręku trzymał tabliczkę z napisem: „To ja jestem Święta Inkwizycja”. 
Obudziłem się 
zaintrygowany, skąd wiedziałem, że to był akurat Pius XII?!
Piątek, 29 czerwca
Po szkole wpadła Elka i mnie oświeciła. Poszło o pracę tej Koreanki, którą 
widywałem 
z ojcem. Jej instalacja wygląda mniej więcej tak: przy stole siedzą dwa manekiny 
– anioły. Każdy 
z nich ma po trzy skrzydła i... no dobra! Napiszę to. Przecież nie jestem jakimś 
zacofanym 
filistrem! No więc mają po trzy skrzydła i... monstrualnych rozmiarów penisy! 
Sprawa otarła się 
o Instytut Genetyki i Biologii Molekularnej.
Jakiś adiunkt wyraził opinię na łamach popołudniówki: „Z punktu widzenia 
genetyki 
aniołowie są istotami androginicznymi. Ich wizerunek z penisem stoi więc w 
oczywistej 
sprzeczności z zasadami logiki i społecznym oczekiwaniem”.
Przeczytałem to trzy razy i nic nie rozumiem. A gdzie miejsce na kreacyjny 
komentarz 
artysty i wolność tworzenia? Czuję, jak burzy się we mnie krew rewolucjonisty! 
Tym bardziej że 
podali do publicznej wiadomości moje nazwisko! W szkole jestem spalony. Założę 
się, że będą 
mnie przezywać Wielki Penis!
Sobota
W kolejnych Panoramach, pokazywali zdjęcia z wernisażu, na których jakaś 
oszalała 
posłanka rzucała się z misją kastracyjną na te penisy. Podeptała je, a na koniec 
opluła. Ojciec 
oskarżył ją o dewastację dzieła sztuki. Potem próbował udzielić wywiadu tej 
sforze 
dziennikarskich ludożerców, ale marnie mu to szło. Był tak zdenerwowany, że nie 
mógł sklecić 
zdania. Co chwilę pociągał z butelki nervosol. Na znak solidarności z wizją 
twórczą Koreanki 
przypiął sobie do marynarki trzy skrzydła. Bogu dzięki, że nie co innego!!!
A pomyśleć, że jeszcze niedawno ojciec z tym błyskiem w oczach idealnie 
prezentował się 
jako kandydat do Wyspy pokus.
Niedziela, 1 lipca
Wpis refleksyjny. Nawet ksiądz w kościele poświęcił dzisiejsze kazanie 
„owieczce, która 
zbłądziła”. A zakończył: „Pomódlmy się za Gawła Gąbczaka, by Bóg dopomógł mu w 
jego 
ciężkiej pracy promowania artystów odpowiednich. Niech już nigdy nie ulegnie 
pokusie złej 
sławy i zgubnym podszeptom szatana!”
Szczerze mówiąc, żal mi ojca. Nie ma szczęścia do wielkich wydarzeń 
artystycznych. 
Chociaż tym razem i tak skończyło się o wiele lepiej niż trzy lata temu z 
Procesem w konstrukcji!
Wtedy, po uruchomieniu wszystkich możliwych znajomości, ojciec ze straceńczym 
rozmachem doprowadził do niezwykłego przedsięwzięcia. W parku przed galerią 
wyrosło 
dziewięć instalacji i stanęły cztery rzeźby najbardziej awangardowych i 
najdroższych (!) artystów 
współczesnych. Teren zaroił się wtedy mnóstwem żelastwa, rusztowań i żelbetowych 
konstrukcji 
wartych dziesiątki tysięcy dolarów! Na drugi dzień wszystko ukradli miejscowi 
pijaczkowie 
i wywieźli do skupu złomu. Dostali za to sześćset pięćdziesiąt złotych.
Ojciec przeszedł wtedy zawał i sześciomiesięczną depresję.
Skończyło się na kolegium do spraw wykroczeń, gdzie zresztą sprawę umorzono ze 
względu 
na niską szkodliwość społeczną i dobrą opinię sprawców w ich miejscu 
zamieszkania. 
Wiceprezydent miasta dodał, że wygląd tych dzieł sztuki znacznie odbiega od 
stereotypowego 
wyobrażenia obywateli na ich temat, artyści więc są właściwie sami sobie winni.
Poniedziałek, 2 lipca
Z tych zmartwień już zupełnie straciłem poczucie rzeczywistości! Poszedłem do 
szkoły, 
zapominając,
że są wakacje! Tak długo dobijałem się do drzwi, aż wreszcie w oknie stróżówki 
pokazała się 
pijana głowa dozorczyni grożącej, że jak się nie odpieprzę, to wezwie policję. 
Boże! 
Zapomniałem odebrać świadectwo!!! Mam nadzieję, że przeszedłem do następnej 
klasy!
Żeby poprawić sobie samopoczucie, zdecydowałem się wreszcie na wizytę w sex 
shopie. 
Straciłem trzy godziny, czekając na odpowiedni moment. Ciągle pałętali się tam 
jacyś ludzie. 
Wreszcie, drżąc z podniecenia, przekroczyłem próg tego zakazanego miejsca. O 
mało nie 
wybiłem sobie zębów, tak było ciemno. Paliły się tylko punktowe czerwone 
światełka. Było 
raczej ciasno i duszno. W powietrzu pachniało... seksem. W połowie pomieszczenia 
rozciągała 
się w poprzek ruda zasłona, bardzo podobna do tej wiszącej w szkolnej jadalni. 
Zza niej sączyła 
się cicha muzyka. Wydawało mi się, że słyszę też inne odgłosy... Za kontuarem 
stała dziewczyna 
tylko trochę starsza ode mnie. Ani śladu znanego mi z widzenia sprzedawcy.
– Czym mogę panu służyć? – zabrzmiało trochę niepewnie.
„Wiłbym z mżczyzną” – wyszeptałem spanikowany. Czułem, jak fala gorąca na twarzy 
zaraz 
mnie skompromituje. Zaczerwienić się w obecności kobiety!
– Słucham? Proszę głośniej, nic nie słyszę.
– Wolałbym rozmawiać z kimś bardziej doświadczonym.
Sytuacja robiła się naprawdę niewesoła. W dodatku wydawało mi się, że widzę na 
jej twarzy 
coś na kształt głupkowatego uśmiechu.
– Tatuś pojechał po towar, a ja go zastępuję, bo właśnie mam wakacje.
Całkiem niezła forma letniego wypoczynku... Zacząłem rozglądać się wokół, 
próbując 
zyskać na czasie. Prawdziwy sklep z zabawkami! Nie wiedziałem jednak do końca, 
jakie jest ich 
zastosowanie, a bałem się zapytać. Na ladzie stały prawdziwe sztuczne siusiaki! 
W różnych 
kolorach i rozmiarach! Był nawet niebieski i zdążyłem go dotknąć, jak dziewczyna 
odwróciła się 
do mnie tyłem. Hm... trochę twardszy od mojego. I znacznie większy. Mówiąc 
szczerze, mało 
znalazłem obiektów w swoim rozmiarze, choć i tak mój urósł mi ponad normę. Były 
też jakieś 
dziwne kawałki gumy z doklejoną brodą.
– To sztuczna... no wiesz. Bardzo elastyczna. Na długo starcza.
Jezu! Wszystko zagotowało się we mnie. Dziewczyna spojrzała pobłażliwie:
– Spoko! Przecież nie ugryzie.
– Wiem o tym. Wynalazek jest mi znany – powiedziałem i w tym momencie o mało nie 
złamałem bacika, którym bawiłem się od jakiegoś czasu. Trzeba być naprawdę 
zboczonym, żeby 
robić to za pomocą takich rzeczy. Wysilałem wyobraźnię, ale nic a nic się nie 
podnieciłem. 
Wręcz przeciwnie, zrobiło mi się nieswojo. Chciałem, żeby laska rozpakowała 
pudła z samej 
góry, ale odpowiedziała, że do tego trzeba mieć skończone osiemnaście lat. Nie 
wiem tylko, kogo 
miała na myśli: mnie czy siebie? Nagle zasłona drgnęła i wyłonił się zza niej 
spocony typek. 
Wytarł ręce i czoło w papierowy ręcznik i powiedział:
– Szkoda. Do tej rudej się przyzwyczaiłem. No, ale jak człowiek ma mus, to i 
czekać mu za 
długo.
– Angela jest na chorobowym, bo jej dziecko złapało anginę. W przyszłym tygodniu 
już 
będzie.
Teraz zza zasłonki wyszła kobieta o bardzo nieprzyzwoitym wyglądzie. Miała na 
sobie bikini 
ze skóry i taki sam bacik, jakim się wcześniej bawiłem. Była bardzo znudzona. 
Cały wysiłek 
wkładała w żucie gumy.
– No i czego narzeka? Nie podoba się taniec erotyczny, to do domu, żona niech 
zrobi! Mnie 
zastępstwo dziś wypadło. Normalnie to jestem od kaset.
Facet się zmył i zostałem sam na sam z damami. Ta w skórze spojrzała na mnie i 
coś jej się 
chyba nie spodobało, bo splunęła gumą wprost do kosza. Ale ma cela!
– Reflektuje na taniec?
Wpadłem w panikę. Co ja mam teraz zrobić? Tak publicznie, przy ludziach?
– Szukam czegoś na wynos.
– Seks będzie z kimś czy samemu?
Rety! To było gorsze niż wywiad środowiskowy w karetce pogotowia! Zacząłem się 
gubić 
w zeznaniach:
– Nie! Tak! Nie!
Dziewczyny spojrzały na siebie porozumiewawczo, i myślałem, że zapadnę się pod 
ziemię. 
Głowę daję, że mnie przejrzały. Ta w bikini włożyła sweter i przestały mi drżeć 
ręce. Potem, 
wycierając monotonnie podłogę za zasłonką, zastanawiała się:
– Taa... prezerwatywy raczej odpadają. Z kulek chińskich też nici. Zaraz, 
zaraz...
Gdyby nie moja zwierzęca ciekawość, już dawno bym stąd uciekł. Nie mogłem się 
doczekać, 
co mi zaproponują!
– Mam. Coś dla nowoczesnych mężczyzn. Podała mi małą paczkę, zawiniętą w szary 
papier.
– Półautomatyczny stymulator męski o napędzie elektrycznym z regulowaną 
szybkością.
Chciałem wypaść na prawdziwego światowca, więc nie pytałem o szczegóły.
– Biorę. Tylko proszę zapakować w podwójny papier. Albo nawet w potrójny!
Wydałem prawie wszystko, co dotąd uzbierałem na aparat ortodontyczny. Ale co 
tam, raz się 
żyje! Rafał zdębieje, jak mu opowiem. Po drodze kupiłem w kiosku gazetę i na 
wszelki wypadek 
owinąłem nią drogocenny zakup. Ach! Czego ja z tym nie będę wyczyniał, jak 
zapadną 
ciemności i rodzina pójdzie spać!
Noc
Co chwilę zbiegam na dół, żeby sprawdzić, czy nikt się nie obudził. Ojciec tym 
razem 
wcześniej wrócił ze swoich potajemnych schadzek, więc nie ma obawy, że postawi 
na nogi cały 
dom. Ręce tak mi się spociły, że musiałem przynieść z łazienki ręcznik. Zresztą 
i tak może się 
przydać, no nie? Powoli zrywałem kolejne warstwy papieru. Wreszcie moim oczom 
ukazało się 
coś, co przypominało jarzeniówkę, tylko zamiast szkła miało długą, różową tubę z 
gumy. 
Z jednej strony doczepiony był przewód i jakaś gałka z dziwnymi przyciskami. I 
to ma być 
wszystko? Niby co mam z tym zrobić? To jakieś obrzydliwe urządzenie do zadawania 
tortur!
Aż mi się skurczył mój rozbójnik. Zaraz, zaraz, tu jest instrukcja.
„Półautomatyczny stymulator męski z regulowaną siłą ssania dostarczy ci 
niepowtarzalnych 
przeżyć. Zalecany dla mężczyzn z czasowym brakiem partnerki, nieśmiałych lub 
początkujących. 
Dzięki bateriom świetny na delegacje i wyprawy plenerowe. Po umieszczeniu prącia 
w tubie 
wciśnij «Start» i zwiększaj stopniowo obroty w miarę zapotrzebowania.
Uwaga: mokre ręce grożą porażeniem prądem”.
Aaaaaaaa!!!
Żadnej przyjemności, a pieniądze na aparat ortodontyczny przepadły na wieki! 
Wykradłem 
się do ogródka i wyrzuciłem to świństwo do kubła na śmieci. Sąsiadów.
Wtorek, 3 lipca
Ojciec na przymusowym zwolnieniu po wizycie w Ministerstwie Kultury i Sztuki. 
Przy 
śniadaniu tłumaczył mamie, że świat artystyczny tego od niego oczekuje.
– Niby czego? Twojego bezrobocia?
Mama rozczesywała sobie kołtuny, przysuwając do okna lusterko.
– Tego, bym się nie dał złamać. Żadne kompromisy nie wchodzą w grę.
Swoją drogą ciekawe, dlaczego ojciec jest taki uparty? Minister zaproponował mu, 
by na 
razie przygotował wystawę retrospektywną jakiegoś Władysława Strzemińskiego. Ale 
ojciec 
odmówił, nawet kiedy pan minister podsunął mu świetny pomysł, żeby na otwarcie 
zaprosić 
autora! Jak ojciec dalej będzie taki wybredny, to umrzemy wszyscy z głodu!
Mama wyrwała sobie pęk włosów, których nie mogła rozczesać, i wyjrzała przez 
kuchenne 
okno:
– Co, u diabła, ten pies gryzie od piętnastu minut?
Biegnąc do ogródka, na pewno pobiłem rekord świata w sprincie. Oczywiście 
wiedziałem, co 
ta wścibska Opona tarmosi. Tylko jakim cudem udało jej się to wywlec ze 
śmietnika sąsiadów? 
Stoczyłem z nią zażartą walkę o łup. Skapitulowała dopiero, kiedy ugryzłem ją w 
ogon. Na 
szczęście nie można było już rozpoznać, co to jest. Guma była przeżarta na 
wylot. Pozbierałem 
szczątki i wrzuciłem z powrotem do kubła.
Tyle pieniędzy w błoto!
Czwartek. Chyba
Ojciec tylko udaje, że chodzi mu o dobro sztuki, ale ja go przejrzałem! Ha!!! 
Nie ujdzie mu 
na sucho ten wyuzdany romans klimakteryjny!
Podobno Azjatki są t a m strasznie wąskie... Hmm... Mówiła mi o tym Elka, kiedy 
przejmująco łkałem na jej ramieniu (bo Elka jeszcze nie ma piersi).
Zaraz, zaraz... Jeżeli ojciec ma z nią romans, to znaczy, że są do siebie... 
seksualnie 
dopasowani!
To znaczy, to znaczy... że mój ojciec... To to miała na myśli mama, mówiąc, że 
tata ma mały 
po tencj ał!
Szczerze mówiąc, wolałbym nie zajmować się problemami seksualnymi własnych 
rodziców, 
ale oni są bardzo wyzwoleni. Wyznają maksymę, że nic co ludzkie, nie jest nam 
obce. Ojciec 
poza tym twierdzi, że dawno już dorosłem do pewnych zagadnień. Szalenie mi to 
schlebia, ale 
dowodzi równocześnie, że nie zna kompletnie swojego dziecka. O rany! Mam 
nadzieję, że nie 
zrobił jakiegoś głupstwa i nadal tylko my z Filipem jesteśmy jego potomkami! 
Inaczej to już 
byśmy na bank musieli się przeprowadzić. Zastanawiam się, co ze mnie wyrośnie? 
Wszyscy 
otaczający mnie dorośli są tacy wyuzdani. Może powinienem porzucić marzenia o 
aktorstwie 
i zająć się seksuologią? Materiału badawczego mam przecież pod dostatkiem. Na 
półce zupełnie 
jawnie stoją książki z tego zakresu. Mama tylko raz je pochowała, jak robiła 
pierwszą grupę 
wsparcia dla sąsiadek i ich mężowie przyszli na wizytację. Jest wśród nich nawet 
zabytkowa 
Sztuka kochania Wisłockiej. Ojciec mówił, że w czasach PRL-u można ją było kupić 
tylko na 
specjalne talony, bo nakład był ograniczony. Całą noc stał pod księgarnią, 
wykupiwszy miejsce 
w kolejce od jakiegoś pokątnego handlarza. Moim zdaniem, takie rzeczy powinny 
być 
reglamentowane. Teraz mamy wolny rynek i dlatego rozpusta szerzy się w 
społeczeństwie.
Jak tylko to napisałem, zrobiło mi się głupio. A może jestem jakiś zacofany? 
Mama od razu 
by na mnie nakrzyczała, że mam kołtuński umysł. Ale z drugiej strony, gdyby nie 
demokracja, 
nigdy nie mógłbym pójść do sex shopu. No i jedzenie nie jest już na kartki. 
Chociaż akurat to nie 
zmieniło jakoś znacząco mojego sposobu odżywiania. W naszej lodówce jest ciągle 
pusto. 
Powiedziałem o tym mamie, ale ona zawsze znajdzie jakieś sprytne wytłumaczenie:
– Tak, Rudi, ale teraz pusta lodówka jest moim świadomym wyborem, a nie smutną 
koniecznością. Nie znoszę, jak ktoś za mnie podejmuje decyzje.
Piątek, 6 lipca
Ciągle myślę, że rodzice są niedopasowani seksualnie. Nie do końca rozumiem, co 
to znaczy. 
Zżera mnie niepewność, bo nie wiem, czy w związku z tym jest jeszcze dla nich 
jakaś szansa na 
wspólną przyszłość. Nie chciałbym niepotrzebnie tracić energii na sprawę z góry 
przegraną!
Elka przygotowuje petycję z milionem podpisów ludzi domagających się dostępu do 
wolnej 
myśli twórczej. Na razie podpisaliśmy tylko my i rodzice Koreanki, którzy 
przyjechali do Polski, 
żeby natychmiast zabrać ją do domu. Jej ojciec jest podobno jakąś szychą i ma 
górę ze złota! Hee 
Jong ma studiować teraz medycynę. To podobno jest mniej stresujące!
Mama chce wydać dla nich kolację pożegnalną, a ja mam przygotować coś naprawdę 
ekstra. 
Chyba oszalała, żeby robić przyjęcie na cześć kochanki własnego męża!

Obudzony w środku nocy
Ale przecież jest specjalna gimnastyka! Można to skorygować latami ćwiczeń! 
Tysiące ludzi 
jest niedopasowanych! Jest przecież tantra. Nie wiem, czy działa, bo nigdy nie 
brałem, ale Elka 
twierdzi, że to na wszystko pomaga. Elka też nie brała, tylko podsłuchała 
rozmowę swojej mamy 
z dozorczynią.
Nie myślałem, że seks jest w życiu moich rodziców tak ważny, że jedno z nich 
może się 
przez to wdać w pozamałżeński romans. W ogóle nie myślałem, że seks j e s t w 
życiu moich 
rodziców!!!
Godzina 4.00 rano
Obsesyjnie nie mogę przestać myśleć o tej gimnastyce! A jeżeli ja też będę 
niedopasowany? 
Muszę zacząć ćwiczenia uelastyczniające już dziś. Ale z kim mam to robić? 
Przecież nie z Elką! 
Ona tylko na to czeka! Poza tym zupełnie nie wiem, jak się do tego zabrać. Może 
są jakieś 
specjalne zajęcia? Jakieś grupy samopomocy czy coś w tym rodzaju? Powstrzymuje 
mnie tylko 
myśl, że zostałbym przydzielony do pary znerwicowanej staruszce albo 
emerytowanemu 
akrobacie cyrkowemu. Przecież w tłumie obcych ludzi nigdy nie wiadomo, na kogo 
się trafi! 
Z tego zmartwienia rozdrapałem sobie wszystkie strupy na głowie.
Godzina 6.00 rano
Nie mogę zasnąć! Muszę o to zapytać lekarza pierwszego kontaktu. Ale czy z 
Gruczołem 
można rozmawiać o tak delikatnych rzeczach? I czy Kasa Chorych zapłaci za tę 
konsultację?
Zadzwoniłem do telefonu zaufania. Zajęte. Co za idiota wydzwania tam o siódmej 
rano 
w niedzielę?
Niedziela, 8 lipca
Żeby zasnąć, do ósmej wyrecytowałem sto razy: „W Szczebrzeszynie chrząszcz brzmi 
w trzcinie i Szczebrzeszyn z tego słynie”. Tfuu! Potem Odę do młodości. A potem 
to już 
musiałem wstać, bo zrobiło się południe.
Oczywiście nikt mi nie podał śniadania! Zjadłem zimną wątróbkę z wczorajszego 
obiadu.
Sam gotuję i sam muszę to potem jeść. Zupełnie jak jakaś sfrustrowana cura 
domestica!
Aby złapać wewnętrzną równowagę i kontakt z normalną rzeczywistością, wybrałem 
się na 
spacer. Dochodziła trzynasta. Przy ratuszu kłębił się dziki tłum spacerowiczów, 
zupełnie jak 
w czasach PRL-u, kiedy to alkohol sprzedawali dopiero od tej godziny. A i tak 
podobno wszyscy 
już przedtem byli kompletnie pijani! Ciekawe, od której można było uprawiać 
seks?
W domu
Wróciłem właśnie z wiecu przedwyborczego kompletnie zdezorientowany politycznie. 
Tłum 
przewalał się od jednej ambony do drugiej, każda była oklejona hasłami w stylu: 
„Z lewicą na 
lewo”, „Z prawicą na prawo”, „Z Partią Przyjaciół Piwa zygzakiem”. „Teraz my, 
teraz wy, teraz 
oni!” A teraz to już zupełnie nie mogę się połapać, kto jest kto. Rozpoznałem 
tylko tego posła, 
który został niedawno dźgnięty nożem, a potem nie chciał ujawnić sprawcy, 
mówiąc, że jego 
dźgnięty brzuch, tak jak i jego macica, należy do niego.
W akcie przedwyborczej hipokryzji wszystkie partie częstowały swoich 
potencjalnych 
wyborców cukierkami. Co za brak politycznej wyobraźni! Były same krówki! Miały 
tylko na 
papierkach inne logo. Tułałem się od jednych do drugich i taki z tego był 
pożytek, że podniósł mi 
się znacznie poziom endorfin w mózgu.
Po co ludzie uganiają się za seksem do granic bezwstydu, skoro można wejść do 
pierwszego 
lepszego sklepu i kupić sobie coś słodkiego?! Przynajmniej nie będzie się miało 
potem trypra na 
języku, jak jeden z kochanków mamy Elki. Podobno odkrył to przypadkiem jego 
dentysta!!!
Kiedy prawicy skończyły się już cukierki, lewica pożyczyła jej trochę swoich (za 
kilka 
miejsc w parlamencie). Poszedłem tam po jeszcze jedną krówkę. Jakaś pani spytała 
mnie słodkim 
głosem, na kogo będę głosował. Odpowiedziałem zgodnie ze swoimi rewolucyjnymi 
przekonaniami. Wtedy ta nieobliczalna prawicowa ekstrema wyrwała mi z ust 
rozgryzioną już 
miazgę i zaczęła wyzywać od naciągaczy i hochsztaplerów! Do jasnej cholery!!! 
Przecież to była 
ta wypożyczona od LSD (to znaczy SLD) krówka!
Z ideologicznego punktu widzenia ekstrema nie miała prawa tego zrobić!
Wieczorem
Enigmatyczny, ale bardzo intrygujący liścik od Elki: „9 lipca godzina dziesiąta, 
gmach 
F TVP. Casting do kampanii reklamowej «Dzieciństwo bez Przemocy »„.
To jutro! Zaraz, zaraz... Mam być ofiarą czy oprawcą? Dzieckiem czy rodzicem? 
Twórcą czy 
tworzywem?
W nocy
Lista przekartkowanych w panice pozycji: – Modele zachowań interpersonalnych 
dzieci 
i młodzieży,
– Dramat udanego dziecka,
– Toksyczni rodzice,
– Jak mówić, kiedy się milczy,
– Psychologia reklamy,
– Reklama psychologii, – Autoprezentacja. Jak zdobyć wymarzoną rolę,
– Nerwice seksualne (dla odprężenia).
Dzień castingu
Nauczony wcześniejszym doświadczeniem z reklamówką pasty mocującej protezy 
zębowe, 
postanowiłem tym razem zachować przede wszystkim zimną krew i godność osobistą. 
Już po 
wyjściu z metra usłyszałem dziki ryk stu tysięcy dzieciaków i przekrzykujących 
je matek. Na 
miejscu okazało się, że szukają pociech do lat trzech! Zadzwoniłem do Elki z 
pretensjami, ale 
tylko wydarła się w słuchawkę:
– Nigdy nie zrobisz kariery, jeśli będziesz się uzależniał od mało istotnych 
szczegółów!
Chyba zwariowała! Czy naprawdę uważa, że mógłbym się wcielić w trzyletnią 
dziewczynkę 
borykającą się z przemocą??? Ona jest fanatyczną wyznawczynią mojego talentu... 
Jednak każde 
uwielbienie ma swoje granice!
Na korytarzu nasłuchałem się rzeczy, od których włos mi się jeżył nie tylko na 
głowie:
– Och! Depilowała pani Oliwii nóżki woskiem czy laserem?
– Co za wspaniała trwała! A jak pięknie dziecku wyregulowano brwi!
– Polecam salon „Lolita”. Tam w pakiecie promocyjnym dla dzieci jest depilacja 
całego 
ciała, także bikini!
Chryste! Czy te trzyletnie gejsze mają już owłosienie łonowe?! Ja w tym miejscu 
jeszcze rok 
temu miałem wielką pustynię Gobi, sprawiającą, że czułem się jak tytułowy 
bohater poematu 
Eliota Ziemia jałowa. Swoją drogą, dziś też tego ugoru nikt regularnie poza mną 
nie uprawia...
Całe to rozgdakane towarzystwo cichło tylko wtedy, gdy na korytarzu pojawiała 
się banda 
zblazowanych bezdomnych z krokiem przy kolanach i gniazdem zamiast włosów, o 
spojrzeniu 
heroinisty po „złotym strzale”. Wtedy nabożnym szeptem niosło się po sali:
– Oho! Idą kreatywni! Jakaś nowa sekta czy co?
W domu
Tak bym chciał mieć chociaż chwilę spokoju. Nie musieć nic robić, zająć się 
tylko sobą. 
Przejrzałem dziś swój dziennik i ogarnęła mnie zgroza! Przecież życie przecieka 
mi między 
palcami! Leci do przodu na złamanie karku, bez chwili wytchnienia! Mam na głowie 
więcej niż 
agent ubezpieczeniowy żyjący tylko z prowizji! Jak tak dalej pójdzie, to przed 
trzydziestką 
dorobię się trzeciego zawału zamiast pierwszego miliona! Jestem wykończony, bo 
tylko dzięki 
mnie ta rodzina jakoś się trzyma. Jak umrę, to dopiero im się wody do tyłka 
naleje! Olewam to!
Słodkie lenistwo...
Nic nie jest w stanie wyprowadzić mnie z równowagi.
Moja lewa ręka jest lekka, moja prawa ręka jest lekka...
Jest cicho i spokojnie...
Zasypiam...
Cholera! Muszę coś zrobić!!!
Ojciec przybity, ale wciąż rozflirtowany. Teraz a la „buntownik bez powodu”. 
Jest coraz 
mniej przewidywalny. Wczoraj przyłapałem go, jak na leżaku w ogródku czytał 
Sekret złotego 
kwiatu. Nie miałem pojęcia, że interesuje się ogrodnictwem. Na pewno zacznie mi 
ryć 
w grządkach. I to właśnie teraz, jak wreszcie zakwitła moja maciejka!
A mama ślepa i głucha. Całe dnie wgapia się w tv. Przynajmniej abonament się nie 
marnuje! 
Albo wisi na telefonie, wykrzykując jakieś magiczne formułki: „Do kiedy 
tritment? Kiedy 
spotkanie produkcyjne?” Chyba nie zatrudnia się w fabryce? Jest przecież 
doktorem psychologii! 
W dodatku kupiła sobie komórkę! Mówi, że teraz już zawsze będzie w zasięgu. 
Akurat! Ciekawe 
dla kogo, bo na pewno nie dla dorastającego syna, który jej potrzebuje, i nie 
dla męża! Który 
całkiem, całkiem skutecznie się pociesza w objęciach jakiejś wysłanniczki Moona! 
A może... 
a może... Kim Dzong Ha?! Już sam nie wiem, co gorsze!
Wtorek, 10 lipca
Uspokoiłem się. Wysłannicy Kim Dzong Ila podróżują tylko opancerzonym pociągiem, 
a Hee Jong porusza się na rolkach. No, chyba że ojciec rozbija się z nią 
taksówkami!
Mama rozmawia już tylko za pośrednictwem komórki. Dostaje mnóstwo dziwnych 
wiadomości, po których wybiega w popłochu z domu, mamrocząc pod nosem: „Musi się 
udać, to 
świetne propozycje”. Nie mam pojęcia, o co chodzi, i to mnie doprowadza do 
frustracji, bo lubię 
trzymać rękę na pulsie!
Właśnie podejrzałem przesłaną jej wiadomość. Bardzo dziwna: „Konto zostało 
zaktualizowane”. Mam nadzieję, że mama nie zajęła się przemytem broni czy czymś 
w tym 
rodzaju, bo musiałbym ją zadenuncjować!
Popołudnie
Stoczyłem regularną bitwę z Gonzo o dostęp do telewizora! W kółko oglądałby 
tylko zawody 
sumo. Ten dzieciak ma naprawdę upiorne pasje! Nic dziwnego, nie ma kto zająć się 
jego 
wychowaniem. Biedna sierota... Społeczna, rzecz jasna. Czasem myślę, że moja 
rodzina powinna 
być pozbawiona dostępu do dzieci. Przecież z wyjątkiem mnie nikt tu nie jest 
normalny!
O rany! A jeżeli w przyszłości to właśnie mnie przypadnie prawo do opieki nad 
nim?! Muszę 
zrobić wszystko, by udać niepoczytalność!
Przed tv
Na wszystkich kanałach agitki przedwyborcze. Jedna debata była niezła! W studiu 
siedziało 
dziesięciu sztywnych polityków w garniturach. Po paru minutach prawie wszyscy 
już 
pozdejmowali marynarki i rozluźnili krawaty. Siedziało tylko trzech. Reszta 
stała albo 
podskakiwała nerwowo, próbując się wzajemnie przekrzyczeć. Jakaś młoda 
dziennikarka 
z trudem panowała nad dyskusją. Wreszcie jeden z gości wskoczył na stół i zaczął 
wyrykiwać 
postulaty, póki inny nie zwrócił mu uwagi, że wygłasza program antagonistycznej 
partii! Ten na 
stole ze zdenerwowania zaczął dłubać w nosie i miał bardzo głupią minę. 
Przypominał misia 
Fuzzy z Muppetów. Był tak samo gruby, owłosiony i raczej tępy, choć najwyraźniej 
coś mu 
chodziło po głowie.
Te całe wybory przypominają mi umawianie się na randkę i nakłanianie dziewczyny 
do 
seksu. Każdy chce, by to właśnie z nim straciła dziewictwo. W walce o taką 
stawkę wszystkie 
chwyty dozwolone! Tymczasem do studia wdarł się asystent misia Fuzzy i podał mu 
karteczkę. 
Ten tulił ją do piersi, jakby to były dowody jego niewinności. Wreszcie 
przeczytał ją i na twarzy 
wykwitł mu uśmiech od ucha do ucha. Wszyscy wstrzymali oddech, bo wiadomo było, 
że nastąpi 
przełom w dyskusji. Fuzzy znowu wskoczył na stół i wypalił do swojego wroga:
– A pan to jest poszukiwany listem gończym za wyłudzenie kredytu!
Tamtego zamurowało. Wychrypiał tylko:
– Ale którego?
I zrobiło się jeszcze większe zamieszanie, bo Fuzzy krzyczał:
– Mam tu także listę innych posłów poszukiwanych przez prokuraturę!
Większość gości w popłochu zaczęła opuszczać studio. Pod koniec nikt już nie 
wiedział, 
jakie ugrupowanie reprezentuje. Jacyś dwaj zaczęli się wyzywać od złodziei i 
ciągnąć za 
krawaty! Jeden z nich robił się coraz bardziej czerwony. Byłem strasznie ciekaw, 
kto kogo udusi, 
i miałem już nawet swojego faworyta! Dziennikarka siedziała w kącie i zanosiła 
się płaczem, aż 
wreszcie ktoś rzucił krzesłem w kamerę. Obraz w tv przekrzywił się i pojawiła 
się plansza 
z napisem: „Przepraszamy za usterki”.
Do jasnej cholery! Zawsze muszą przerwać w najlepszym momencie!!! Teraz już 
tylko 
pozostaje mi 997 albo Noc zbrodni na Discovery.
11 lipca. Środa
(jak zwykle). Co za nuda z tymi dniami tygodnia, w kółko to samo!
A więc stało się najgorsze! Nasza rodzina padła ofiarą konsumpcyjnego stylu 
życia i inwazji 
kultury masowej! Mama będzie prowadziła w tv interwencyjny talkshow Wal prosto z 
mostu. Ma 
poruszać drażliwe problemy międzyludzkie, a uczestnicy mają przed kamerami mówić 
to, czego 
nigdy nie ośmieliliby się powiedzieć partnerowi w cztery oczy. Właśnie dali 
przed chwilą 
zwiastun tego programu, w którym moja mama zrobiona na Martynę z Big Brothera 
(po 
transplantacji piersi?) szczerzyła się obłudnie do kamery:
– Chcę ludzi nauczyć otwartości i umiejętności rozwiązywania konfliktów poprzez 
kulturalną wymianę zdań. Mamy teraz taki kryzys rodziny i wszelkich związków, 
dlatego że 
ludzie nie umieją słuchać siebie nawzajem... Jako wykwalifikowany psycholog chcę 
was tego 
nauczyć. Bądźmy otwarci i otwórzmy oczy, a wielu dramatów będzie można uniknąć.
Nie wierzyłem własnym oczom! Jestem teraz dzieckiem rodziców, którzy stali się 
bohaterami mediów! A przecież to ja miałem robić karierę, to mnie mieli 
zazdrościć! Jakie to 
niesprawiedliwe, oni są tacy... tacy... okropni! Nie zasłużyli na sławę, to ja 
jestem w tej rodzinie 
najbardziej utalentowany! I ciężko pracuję na swój sukces. Nie przeżyję tego, z 
zazdrości serce 
mi pęknie. Boże! Showbiznes jest moim przekleństwem!!!
Godzinę później
Właśnie wpadł ojciec, żeby zmienić koszulę. Kiedy w łazience spryskiwał się 
obficie 
Givenchy 3, próbowałem zreferować mu problem. Niestety był głuchy na moje 
histeryczne 
argumenty, że mama jest o krok od potwornej kompromitacji:
– Czas najwyższy, synu, by każdy został kowalem własnego losu. Nie mam zamiaru 
na stare 
lata zostać emocjonalnym bankrutem, który spętany konwenansami bał się wyjść 
naprzeciw 
prawdziwemu uczuciu.
Co za egoizm! Faceci z menopauzą są okropni! W ogóle są okropni! Nigdy przenigdy 
nie 
zwiążę się z żadnym mężczyzną!!!
12 lipca, czwartek
Nic się nie zmieniło. W dalszym ciągu mam bezrobotnego ojca bawidamka. Nic nie 
pomogły 
manifestacje Elki przed Ministerstwem Kultury i Sztuki. Wylali ojca z roboty na 
zbity pysk! 
A on nic sobie z tego nie robi! Zamiast z obłędem w oczach i piętnem wyrzuconego 
poza nawias 
pracującego społeczeństwa biegać co rano do pośredniaka, on ćwiczy tai-chi. A 
potem znika na 
całe noce!
Odebrałem już dziesiątki anonimowych telefonów, a ktoś z obcym akcentem 
wykrzykiwał: 
„Hi-jo moto! Hi hohi, cziju suko?” Z tych gniewnych okrzyków zrozumiałem tylko 
dwa słowa: 
harakiri i Daewoo.
O wszyscy święci! Jeszcze mi tu rodzice tej całej Hee Jong naślą jakąś koreańską 
mafię! 
Skrzyżowanie Triady z Jakuzą! Boże! Nie znam żadnych Ormian, żeby ich prosić o 
ochronę! Co 
prawda Antoni ma jakichś dalekich krewnych nawet w Palermo, ale wszyscy oni są 
powyżej 
dziewięćdziesiątki! Poza tym Bulwiak cały czas dryfuje z babcią po Oceanie 
Indyjskim czy Bóg 
wie gdzie.
Wracając do newsów: mama nieobecna w domu, obecna w tv. Nawet jak wpada na 
chwilę, to 
bez przerwy nawija przez tę cholerną komórkę albo gada do siebie i w dodatku to 
nagrywa na 
dyktafon! Wczoraj pokłóciła się z mamą Elki:
– Nie możesz się z nim pogodzić przed nagraniem! Kategorycznie zabraniam! Wymyśl 
coś! 
Guzik mnie obchodzi, że cię przeprosił!
W akcie przednagraniowej desperacji zaproponowała występ Pęcherzowi! To 
obrzydliwe! 
Jak można żerować na martwej padlinie?!!
Naprawdę nie wiem już, co robić. Jak skierować uwagę rodziców na siebie 
nawzajem? 
I obudzić uśpioną dziką namiętność! Nie chcę być dzieckiem z rozbitej rodziny! 
Jak się 
rozwiodą, to żadne nie będzie chciało sprawować nade mną opieki! Na pewno 
wyląduję w Domu 
Dziecka albo w przemyśle pornograficznym! Tam tylko czekają na takie niekochane 
dzieci! 
A nie jestem pewien, czy zdołam się oprzeć pokusie sławy...
Godzina 5.00 rano
Zakradłem się do pokoju ojca. Spał kamiennym snem zbrodniarza. Wyglądał jak Kuba 
Rozpruwacz! Miał równie niewinny wyraz twarzy. Walczyłem chwilę z pokusą 
włożenia mu do 
ucha szczypawki, ale uznałem, że sytuacja jest zbyt pomyślna, by marnować ją na 
głupie żarty. 
Postanowiłem poszukać jakichś dowodów jego zdrady, ale oprócz czarnych 
koronkowych fig 
niczego nie znalazłem. Już miałem wyjść, kiedy mój wzrok padł na nocną szafkę. 
Leżała na niej 
wizytówka: „Biuro prawne. Porady rozwodowe”. I niżej dopisek ojca: sobota, 
godzina 17. To już 
pojutrze! Muszę działać szybko!
Godzina 10.00 rano, piątek
Zadzwoniłem do studia, ale mama syknęła, żebym jej nie zawracał głowy, bo zaraz 
będzie 
pilotażowy odcinek jej programu na żywo i czy ja wiem, co to dla niej oznacza. 
Nie dała mi 
w ogóle dojść do głosu! Przypomniała jeszcze o niedzielnej kolacji dla „tej 
miłej koreańskiej 
artystki i jej rodziców”:
– Sam rozumiesz, ojciec tak się napracował przy tej wystawie, a tu taka klapa! 
Musimy 
naprawić ten nietakt polskich władz.
Próbowałem ją przekrzyczeć, że ojciec ma romans, ale rozkazała mi, żebym milczał 
i zrobił 
coś wykwintnego.
– Wiesz, teraz w kręgach artystycznych bardzo modne jest sushi. Prawdziwe 
minimal art. Tu 
w tv wszyscy to jemy na lunch. To będzie jednocześnie, prócz ukłonu w ich 
stronę, także 
pozawerbalny komunikat, że jesteśmy prawdziwą bohemą. A nie żadnym pieprzonym 
zaściankiem. Jeśli nawalisz – urwę ci jaja!
Uuuh!!! Aż mi się skurczył siusiak na samą myśl! Chyba ucieknę od problemów i 
zostanę 
narkomanem.
Godzina 17.00
Co to, do diabła, jest sushi?
Godzina 19.00
Nie mam nic do napisania w kwestii sushi.
Godzina 19.15 
Mam depresję.
Godzina 19.20
Nic mi się nie chce. Nikt mnie nie kocha, nikt mnie nie pragnie.
Godzina 19.25 
Depresja nie ustępuje.
Godzina 19.30
Położę się do łóżka i tam umrę opuszczony przez wszystkich.
Godzina 8.00 rano, sobota, 14 lipca
Nie umarłem. Widać mam na tym świecie jakąś misję do spełnienia!
Zapytałem ojca, co to jest sushi. Otóż są to ruloniki z surowej ryby zawinięte w 
płaty 
suszonych glonów i papier ryżowy. Faszerowane kawiorem z halibuta i tatarem z 
łososia, w sosie 
krewetkowym, liściach sezamu z zielonym chrzanem.
Aaaaaaaaaaaaaaaaaaa! Mogę się pożegnać z moimi jajkami.
Godzina 14.00
Zaopatrzony w listę zakupów, stoję w kolejce po wózek do supermarketu Obi, Oba. 
Ahoj, 
przygodo! Jak tu pięknie, ile ślicznych rzeczy! Oho! Muszę się mieć na 
baczności, bo już się 
zaczyna syndrom hiperkonsumpcyjny!
Tak sobie chodziłem między regałami, aż się zrobiła piąta. O siódmej mama ma 
program, 
a jutro kolacja! Muszę ją uprzedzić, nie może się przecież dowiedzieć 
wszystkiego od gości!
Przypomniałem sobie, że nie jestem w wesołym miasteczku, i przestałem uderzać w 
wózki 
innych klientów oraz zajeżdżać im drogę. Skierowałem się do działu spożywczego i 
tu ze zgrozą 
spostrzegłem, że zgubiłem kartkę z listą zakupów!!! Tłum kłębił się wokół mnie, 
co chwilę jakieś 
dziecko rzucało się na podłogę, domagając się samochodu z napędem elektrycznym, 
a pani 
uparcie powtarzała przez megafon:
– Pan w zielonym sweterku przy serach! Proszę nie drażnić ochrony!
Wpadłem w panikę. Zapomniałem, co mam kupić! Powkładałem chaotycznie do wózka 
różne produkty, licząc na dzieło mądrego przypadku i własną inwencję kulinarną. 
W ostatniej 
chwili przypomniałem sobie o rybach. Wybrałem śledzie beczkowe (narodowy akcent) 
i pognałem do kasy. Niestety okazało się, że przekroczyłem limit finansowy o 
jakieś siedemset 
procent, i z żalem musiałem wyjąć z koszyka:
– autko o napędzie elektrycznym,
– elektryczną golarkę Gilette,
– rower górski w promocji,
– „Małego Chemika”,
– „Małego Astronautę”,
– „Małego Ginekologa”.
Tłum za mną chciał mnie zlinczować, bo trzeba było czekać, aż przyjdzie dyrektor 
kasy 
numer cztery i anuluje wybite ceny. Przy okazji oskarżono mnie o zamianę kodów 
kreskowych 
na różnych artykułach. Kasjerka wzięła do ręki mikrofon:
– Ochrona! Problem przy kasie numer cztery. Ochrona! Kasa numer cztery!
Z końca hali nadbiegły młode draby w kuloodpornych kamizelkach:
– Co jest? Co jest? Co jest? – pytali jeden przez drugiego, wyraźnie 
podekscytowani, i zanim 
ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, zabrano mnie do pomieszczenia na tyłach sklepu 
w celu 
wyjaśnienia.
Byłem cały w nerwach i natychmiast się rozpłakałem, zwłaszcza że facet o twarzy 
półmózga 
spuścił za mną kratę. Poczułem się, jakbym grał w Imieniu róży – tak tu było 
ciemno 
i niepokojąco. W powietrzu unosił się zapach zbrodni. Za moim oprawcą, w głębi 
pomieszczenia, 
coś kapało... Na pewno krew niewinnej ofiary! Ponieważ jestem bardzo wrażliwy na 
tortury – 
zemdlałem.
Pół godziny później
Pani w białym fartuchu, z dużym biustem, głaskała mnie czule po głowie. Było 
jasno 
i przytulnie. Na pewno zakatowali mnie na śmierć i jestem w niebie!!! Trochę to 
odbiegało od 
moich wyobrażeń o tym miejscu. Żadnych chmurek, piórek i ognistych rydwanów. 
Widać i tu 
miewają kłopoty finansowe i nie wystarczyło im na wykończenie scenografii. Ale 
co tam, już 
czas zerwać z tymi dziecinnymi mitami. Zresztą wszystkie przekazy osób po 
śmierci klinicznej 
mówią o tym, że niebo wygląda zupełnie inaczej, niż się nam wydaje.
Teraz jestem duchem i mogę do woli nawiedzać moich ziemskich prześladowców. Ha! 
ha! 
Ale im będę robił niespodzianki! Na pierwszy ogień pójdą rodzice, Pęcherz i może 
jeszcze Rafał. 
Wymyśliłem już psikusa dla mamy. Ukażę jej się pod postacią przywódczyni ruchu 
feministycznego i powiem, że jestem facetem. A feminizm był mi tylko potrzebny, 
żeby zamącić 
im w głowach i złożyć obietnice bez pokrycia. Hurra! A temu wstrętnemu 
Pęcherzowi wsadzę 
w tyłek cyrkiel! I będę to robił bardzo, baaaardzo często. Chciałem się jeszcze 
przytulić do 
mojego biuściastego anioła, ale ten przemówił do mnie nagle głosem Amandy Lear:
– Już dobrze. Wszystko w porządku, mój mały. Mieliśmy awarię prądu i dlatego 
przestraszyłeś się naszego pana Czesia. Kody kreskowe w porządku, jesteś wolny.
Jak to? Mam wrócić? To już nawet na nieboszczyka się nie nadaję? Kompletnie 
zszokowany 
zabrałem moje śledzie i pobiegłem do wyjścia. Wtedy znów zgasło światło, za 
plecami 
usłyszałem diaboliczny chichot Czesia i w drzwiach zderzyłem się z rosłymi 
ochroniarzami, 
którzy ciągnęli wierzgającego pana w zielonym sweterku.
Z powrotem na ziemskim padole. Jak pech, to pech
A teraz pędem do studia! Muszę za wszelką cenę porozmawiać z mamą. Jutro będzie 
za 
późno. Jeśli nie znajdzie dla mnie czasu, siłą wedrę się na antenę!
Nocą w domu
Siedzę we własnym łóżku i naprawdę nie wiem, czy znajdę tyle siły, żeby 
zrelacjonować, co 
zaszło w studiu. To przekracza granice wyobraźni nawet dyrektora domu wariatów!
Na portierni podałem nazwisko. Jeden z tych posępnych portierów, którzy pracują 
w Bardzo 
Ważnych Instytucjach, zaczął robić sztuczne zamieszanie i długo gmerał w 
papierach. W końcu 
wymamrotał:
– Gąbczak, mam na liście. Prowadzi tokszoł. Teraz te gnojki szybciej robią 
karierę, niż 
nauczą się sikać prosto do kibla!
Pewnie wziął mnie za moją mamę, półgłówek jeden! Chociaż z drugiej strony to 
mogło 
oznaczać, że nadaję się do prowadzenia programów w tv! Tak, ten portier wcale 
nie był taki 
niesympatyczny, na jakiego wyglądał. Od razu rozpoznał we mnie młodocianego 
geniusza. 
Poczekaj, już niedługo będę pod te drzwi podjeżdżał złotą limuzyną, a pod nogi 
będą mi kładli 
czerwony dywan! To ja powinienem tu być na miejscu mamy. Niestety na razie 
wygryzła mnie 
z tej intratnej posady. Ale wybije jeszcze godzina zemsty.
Niemniej jednak świadomość, że twoje nazwisko otwiera wszystkie drzwi, jest 
bardzo miła. 
Hmmm... Pewnie już niedługo będę się zaliczał do bananowej młodzieży, rozbijał 
kabrioletem 
i ze względu na pozycję mamy – grywał we wszystkich polskich serialach, 
wypierając Deląga 
jako symbol seksu!!!
Pierwszy problem pojawił się w windzie. Jeśli te wszystkie szatańskie urządzenia 
są po to, by 
ułatwić ludziom życie, to dlaczego ja popadam zawsze w konflikt z nimi? Przecież 
jestem 
inteligentny! Chociaż kiedyś robiłem w klasie na ten temat sondę i dwadzieścia z 
trzydziestu 
osób odpowiedziało przecząco...
Ta koszmarna winda była cała w lustrach i nie miała ani jednego guzika! Kiedy 
pięć razy 
zjechałem z dziesiątego piętra na parter, pani z recepcji zapytała, czy dobrze 
się czuję. 
Powiedziała też z cynicznym uśmiechem, że winda reaguje na dźwięk i muszę głośno 
powiedzieć 
numer piętra, na które chcę wjechać. Miała przy tym minę, jakby sama urodziła 
się i mieszkała 
całe życie w takiej windzie.
Udałem, że jestem konserwatorem i badam tor przejazdu. Chyba mi nie uwierzyła, 
bo 
popukała się w czoło. Powiedziałem głośno „pięć” i winda bezszelestnie ruszyła. 
Aż się cały 
spociłem z wrażenia! Do tego zaczęły mi przemiękać śledzie i zalewać nowe 
mokasyny cuchnącą 
cieczą!
Wysiadłem na dziewiątym piętrze. Ha! Ten mechanizm jednak się nie sprawdza! 
Byłem już 
nieźle spóźniony, więc ruszyłem żwawo schodami ewakuacyjnymi w dół, by pokonać 
te cztery 
dzielące mnie od mamy piętra. Nie wiem, jak to się stało, ale stanąłem twarzą w 
twarz z... 
upiorem z recepcji. Byłem znowu na parterze! Ponieważ nie chciałem słyszeć, co 
upiór miał mi 
do powiedzenia, wskoczyłem szybko do windy. Tym razem powiedziałem głośno i 
wyraźnie 
„dziewięć” i z ulgą wysiadłem na piątym piętrze. Tym samym ogólny czas wjazdu 
koszmarną 
windą wyniósł pół godziny. To chyba nie jest normalne?!
Wpadłem prosto w ręce rozhisteryzowanych ludzi:
– Co tak późno? Za pięć minut wchodzimy na antenę!
Zapudrowali mi oczy i pchnęli w stronę reflektorów. Kiedy wyplątywałem się z 
kabli, 
usłyszałem moją mamę:
– Więc stanowczo zaprzecza pani, że była to makieta bitwy na Psim Polu?
A potem to już stanąłem oko w oko z katechetką, Pęcherzem i moją mamą, która 
wgapiała 
się w cieknącą torbę ze śledziami, powtarzając w kółko: „Tego nie było w 
scenariuszu!”
Sytuację uratował realizator, wrzasnął: „Trójka, zbliżenie!”, i jakiś dziwny 
przyrząd najechał 
na moje ryby. Mama w tym czasie pozbierała się i już szczebiotała, potrząsając 
sztucznym 
biustem a la Martyna:
– Powitajmy ucznia tego kontrowersyjnego gimnazjum. Wysłuchajmy głosu z drugiej 
strony 
barykady. – Podała mi rękę, omal nie miażdżąc mojej, i zaćwierkała: – Teraz 
możesz wyznać 
szczerze, co cię gryzie. Jak to wygląda z twojej perspektywy?
Reflektor podjechał tak blisko, że poczułem, jak spływa mi z twarzy cały puder.
– No więc... tego... – zacząłem.
– Śmiało – zachęcała mnie mama ze sztucznym uśmiechem Schwarzeneggera przed 
egzekucją – jesteśmy tu po to, by cię wysłuchać i wspólnie zastanowić się nad 
rozwiązaniem.
– No... ojciec się bzyka z tą Koreanką, nie chciałaś mnie słuchać, a jutro ta 
kolacja, 
i uważam, że nie powinnaś się o tym dowiedzieć ostatnia, że on cię zdradza, 
mamo!
Ufff!
I się rozpłakałem, bo to było ponad moje siły. Tymczasem zrobił się cyrk! Mama 
wyrwała mi 
torbę ze śledziami i walnęła nią w ucho. Torba pękła,
śledzie wylądowały na katechetce, a publiczność w studiu rzuciła się je zbierać. 
Wszystko 
przerodziło się w wielką bitwę śledziową, a mama z rybą w staniku mówiła do 
kamery:
– Starajmy się nie kumulować w sobie na siłę narastających emocji. Czasem trzeba 
je 
uzewnętrznić, by osiągnąć duchowe przebudzenie. -1 bach! Dostała rybą w twarz, a 
realizator 
darł się, jakby go obdzierali ze skóry:
– Zbliżenie, kurwaaaaaaaa!
Potem zdjęli nas z wizji i dyrektor stacji osobiście zszedł, by pogratulować 
mamie 
nowatorskiej metody pracy z publicznością. Mama powtarzała nerwowo: „Bardzo mi 
miło, 
bardzo mi miło”. I kiedy już naprawdę zrobiło się miło, omiotła mnie nagle 
wzrokiem lunatyka, 
który zbudził się ze snu i spostrzegł rozmiary swej zbrodni, po czym ryknęła:
– Gąbczak! Coś ty powiedział?
Niedziela, 15 lipca
Rano zadzwonił telefon:
– Ja w sprawie sesji terapeutycznej. Skomplikowały mi się terminy i nasze 
spotkanie jest 
nieaktualne. Proszę, by pani Gąbczak do mnie zatelefonowała, to ustalimy nową 
datę. Chyba że 
pomoc jest bardzo potrzebna?
Zbaraniałem.
– Chyba to pacjent powinien wiedzieć, a nie terapeuta! Skąd mama ma się 
domyślić, w jakiej 
jest pan kondycji?
– No przecież mówię wyraźnie! Czy mama wytrzyma beze mnie jeszcze parę dni?
Rany! Ten zawód naprawdę wymaga dużej cierpliwości. Sami obłąkani. Jak mama się 
w ogóle z nimi dogaduje?
– Pani psycholog jest teraz zajęta. Może spróbuje pan pojechać na ostry dyżur do 
Tworek? 
Tam na pewno pana przyjmą.
Facet na linii zamilkł na chwilę, a potem wycedził wolno i wyraźnie, jakby miał 
do czynienia 
z kompletnym świrem:
– Posłuchaj, dziecko. Wysil mózg i nie przerywaj. To ja jestem terapeutą, a 
twoja mama 
moją pacjentką. Jak nastąpi kryzys, niech zaraz do mnie dzwoni.
Przysiągłbym, że słyszałem w słuchawce jeszcze jakieś wyzwiska pod moim adresem. 
Nagle 
pojąłem grozę sytuacji. Moja mama chodzi do kogoś obcego na terapię??? To już 
nie mamy co 
robić z pieniędzmi? A może naprawdę chce przez ojca popełnić samobójstwo? Co jak 
co, ale 
w tej sytuacji sierociniec murowany. W dodatku dzisiaj ta nieszczęsna kolacja! 
Mama 
oświadczyła, że teraz jest osobą publiczną i za nic w świecie nie może rzucać 
słów na wiatr 
i odwoływać przyjęcia, choćby nasz dom dotknęła powódź i susza zarazem!
Oczywiście wszystko spoczywa na moich barkach, bo teraz leży w wannie, pijana 
jak trzy 
dzikie świnie. Dla bezpieczeństwa schowałem wszystkie noże, żyletki, sznur do 
bielizny 
i tabletki przeczyszczające babci. A także:
– odciąłem dopływ wody, żeby się nie utopiła,
– wyniosłem na strych zestawy pirotechniczne Gonzo,
– zakręciłem zawór gazu,
– wyrzuciłem śrubokręty, nożyczki i wszystko, co się kojarzy z przemocą.
Po namyśle ukryłem też poradnik mamy Jak się pozbyć ze swego życia toksycznego 
partnera.
Ojciec od rana zadowolony. Oglądał wczorajszy program i pochlebia mu, że mama 
jest 
o niego mimo wszystko zazdrosna. Teraz siedzi u kosmetyczki. Chce się dobrze 
zaprezentować 
przyszłym teściom. Zdradziecki żigolak!
Godzina 15.00
Zajrzałem do łazienki, żeby sprawdzić, czy mama żyje. Zrobiłem to dosyć 
bezmyślnie. Nie 
przygotowałem się przecież na to, że w wannie mogę znaleźć trupa. Na szczęście 
wszystko szło 
pomyślnie. Mama siedziała na podłodze, ryczała wniebogłosy i robiła z gąbki 
kukłę voodoo. 
Obok leżały połamane szminki i puste puszki po piwie.
– Boże, co ja mam zrobić? – Mama najwyraźniej oczekiwała ode mnie rady, ale nic 
mi nie 
przychodziło do głowy. Teraz byłem naprawdę przerażony, widząc ją w tym stanie. 
Czułem, 
jakby i mnie grunt usuwał się spod nóg. Dlaczego mi to robią? Przecież rodzice 
powinni być 
oparciem. Co teraz z nami będzie? Co będzie z Gonzo? Ten mały dzieciak nas 
potrzebuje. Moje 
życie jest już w rozsypce, ale chociaż jemu trzeba dać szansę! Tymczasem mama 
wciąż 
zawodziła:
– Ja sobie z tym nie poradzę... Tyle lat byliśmy razem, a teraz to wszystko ma 
się zmienić. 
Ojciec nie może mnie zostawić, przecież jestem kompletnie nieprzystosowana do 
życia... Czuję 
się taka poniżona!
Znów doświadczam bolesnego odrzucenia. Nie potrafię tego zrozumieć. Nigdy nie 
kontrolowałam ojca, mógł się poświęcać sztuce, podczas gdy ja zarabiałam, 
wysłuchując 
cudzych smutków. Cały czas w kręgu dramatów. Każdy liczył, że rozwiążę jego 
problemy, 
dlatego że jestem psychologiem. Czy ktoś z was pomyślał, że ja też potrzebuję 
wsparcia, 
bezpieczeństwa? Że też bywam samotna i przerażona? A teraz mam iść na złom tylko 
dlatego, że 
wiotczeją mi cycki? Ja też mam serce, które tęskni. Nie jestem azbestowym 
upiorem! Boże, 
pomóż mi żyć...
Rozpłakała się na dobre... Stałem tam jak jakiś idiota, aż wreszcie zrobiłem 
jedyną rzecz, 
jaka przyszła mi do głowy: pomalowałem kukle usta na różowo i dorysowałem skośne 
oczy. 
Mama czknęła rozdzierająco. Kosmiczna ilość alkoholu dawała się we znaki.
-1 co ja mam teraz zrobić?
– Może... zwymiotuj.
Spojrzała na mnie jak ktoś, kto wrócił z dalekiej podróży i nie znalazł swoich 
ulubionych 
kapci na dawnym miejscu. A potem pierwszy raz w życiu mnie posłuchała.
Godzina 17.00
Za trzy godziny przyjedzie koreański cesarz ze swoimi gangsterami, a ja nie 
opanowałem ani 
jednego ciosu karate! Mogę najwyżej zatańczyć partię umierającego łabędzia z 
Jeziora 
łabędziego. Ale po pierwsze, wątpię, czy ich to obezwładni, po drugie, nie 
ogoliłem nóg i już nie 
zdążę tego zrobić.
Mama w lepszej formie, ale doszła do wniosku, że na trzeźwo tej konfrontacji nie 
wytrzyma, 
i po kilku głębszych wróciła do punktu wyjścia, czyli: utrąbiona, jak 
wykastrowany nietoperz 
spoczywa z umiarkowaną (bardzo umiarkowaną) godnością na dnie wanny. Mam 
nadzieję, że nie 
powtórzy losu „Kurska” i można ją będzie wydobyć! Oho! Teraz śpiewa Tupot 
białych mew...
Zaczynam powoli rozumieć ojca. Siedzi nad nią i wyrywa sobie pęki włosów z 
klaty:
– Świnko, nie rób mi tego, no proszę. Chcesz, to ci pochrumkam.
Chryste, czy ja jeden w tej rodzinie jestem normalny?
Śledzie diabli wzięli! A może by tak połączyć przaśną polską kuchnię z azjatycką 
ekstrawagancją? Coś między sushi a bigosem? Już wiem! Zrobię pierogi z rybą. 
Wziąłem torbę 
i chciałem powiedzieć rodzicom, że wychodzę na chwilę do sklepu, ale 
zaniemówiłem! Ojciec 
cały we łzach całował mamie palce u nóg, szepcząc: „Moja rybka”, a mama głaskała 
go czule po 
łysinie: „Stary głupi dureń”. No nie! Już się zacząłem przyzwyczajać, a tu jak 
grom z jasnego 
nieba: wszystko wróciło do normy. A więc nie grozi mi Dom Dziecka ani kariera 
w pornobiznesie. Teraz należy tylko stawić czoło koreańskim killerom i uśpić ich 
czujność 
powalającą kolacją!
Godzina 2.00 w nocy
Sytuacja się trochę skomplikowała i nawet się obwiniam, bo może gdyby jedzenie 
było 
lepsze...
Niestety w sklepie z pierogów były tylko leniwe, a z ryb mrożony mintaj. 
Wszystko leciało 
mi z rąk. W dodatku całe wieki zajęło mi odkręcanie zaworów z gazem i wodą, tym 
bardziej że 
wyrzuciłem wszystkie klucze francuskie, w obawie, żeby mama nikogo nimi nie 
zabiła. Jak już 
się z tym uporałem, to mintaj przypominał mokrą bułkę, ale żeby na pewno się 
rozmroził przed 
przyjściem gości, wsadziłem go do miski i zalałem wrzątkiem. Po godzinie stało 
się dla mnie 
jasne, że kolacja nie będzie tym, czym podbijemy serca koreańskich najemników.
Ponieważ jestem wykończony i nie śpię dziś we własnym łóżku, tylko z Gonzo, 
przedstawię 
obiektywnie i zwięźle rozwój wypadków:
– godzina 19.00 – przychodzi pracownik schroniska dla zwierząt i pyta, kiedy 
wreszcie 
mamy zamiar odebrać Oponę (zgubiła się) i uregulować rachunek za opiekę i 
szczepienia (720 
zł),
– godzina 19.06 – tata wpada w szał,
– godzina 19.30 – tata przestaje kląć i łapie pion moralny,
– godzina 19.45 – pracownik schroniska, przekupiony przez mamę wódką ryżową, 
drze 
rachunek,
– godzina 19.50 – z trudem pozbywamy się pijanego w trzy trąbki pracownika 
schroniska,
– godzina 20.00 – pod dom podjeżdża luksusowa limuzyna z zaciemnionymi szybami,
– godzina 20.05 – tata, wspomagając się słownikiem, wygłasza przemówienie 
powitalne na 
cześć koreańskiego baszy, jego żony w rytualnym kimonie i rozentuzjazmowanej Hee 
Jong,
– godzina 20.30 – basza przemawia nieskazitelną polszczyzną; okazuje się, że 
pracuje 
w ambasadzie polskiej w Seulu,
– godzina 20.35 – prezentuję partię umierającego łabędzia,
– godzina 20.55 – histeryczne oklaski rodziców,
– godzina 21.00-21.30 – konsumpcja leniwych z bryją rybną; bardzo oszczędne 
komentarze,
– godzina 21.30 – Hee Jong wyznaje, że kocha ojca,
– godzina 21.35 – mama wypija duszkiem setkę sake; wraca jej humor,
– godzina 21.40 – basza nalega na ślub ojca z Hee Jong,
– godzina 21.50 – ojciec mdleje,
– godzina 22.00 – ojciec odzyskuje przytomność dzięki masażowi polinezyjskiemu,
– godzina 22.05 – mama też chce,
– godzina 22.10 – ogólne rozprężenie, wszyscy się masują,
– godzina 22.15 – przełom: policja przyprowadza Gonzo, który się przyspawał do 
transformatora, i wymierza Koreańczykowi mandat za złe parkowanie,
– godzina 22.20 – mama przekupuje policjanta sake,
– godzina 22.30 – wszyscy się świetnie bawią,
– godzina 23.00 – jak wyżej,
– godzina 23.15 – pijany pracownik schroniska przywozi Oponę,
– godzina 23.30 – zabawa trwa,
– godzina 23.40 – Hee Jong barykaduje się w moim pokoju w proteście przeciw 
decyzji ojca, 
że się z nią jednak nie ożeni,
– godzina 0.00 – Gonzo ściąga gejszy perukę,
– godzina 0.01 – zbiorowa histeria,
– godzina 0.30 – mama upija gejszę sake i uczy tańczyć kankana – na stole,
– godzina 1.30 – policjant wychodzi w peruce gejszy,
– godzina 1.45 – gejsza żąda rozwodu i barykaduje się w kuchni,
– godzina 1.50 – koreański basza odjeżdża samochodem, tratując ogródki sąsiadów.
Godzina 2.00 w nocy, podsumowanie
Stan osobowy z 16 lipca:
– mama,
– tata, – ja,
– Gonzo,
– Opona (cudem odnaleziona),
– Hee Jong (zabarykadowana w moim pokoju),
– gejsza (zabarykadowana w kuchni).
Straty materialne:
– peruka gejszy,
– podarte kimono,
– cztery szklanki,
– stolik do kawy,
– moje łóżko (zaanektowane przez Hee Jong).
Straty niematerialne:
Nieoszacowane, ale znacznie przekraczające normę.
Zyski:
Lekko sparaliżowany Gonzo po bliskim spotkaniu z transformatorem.
16 lipca, dziki ranek
Ufff! Przygotowanie śniadania dla sześciu osób (nie licząc psa) jest naprawdę 
czasochłonne, 
tym bardziej że każdy je co innego i o innej porze.
Łazienka jak zwykle zajęta! Jak mam w tej sytuacji zdążyć ze wszystkim na czas i 
nie 
spóźnić się do szkoły?!
Rodzice ciągle w sypialni, a biedna Hee Jong zalewa się przez ścianę łzami. 
Ojciec jest 
naprawdę pozbawiony wszelkich uczuć!
Za to gejsza promienieje. Usmażyła sobie jajka na bekonie i siedzi w kuchni z 
nogami na 
stole, śpiewając Jamesa Browna.
Jak się tylko skończy ten cały obłęd, pojadę sobie na cały dzień do Powsina, 
kupię wielką 
tubę prażonego bobu i będę puszczał bąki na prawo i lewo!
Wieczór
Poszedłem z mamą i gejszą do kina na Dziennik Bridget Jones. Zachowywały się 
skandalicznie! Pluły popcornem, klepały się po udach, aż w końcu poszły na 
drinka, proponując 
mi, bym zaczekał na nie w kinowym miniżłobku! Po seansie pełno było wokół 
roześmianych 
kobiet i wściekłych facetów. Z zaaferowanymi minami rozmawiali przez telefony 
komórkowe, 
podczas gdy ich partnerki darły się wniebogłosy: „Tak! Dokładnie tak samo! To 
szczera 
prawda!”
Wróciłem przygnębiony do domu. Bridget Jones to ja! Różnimy się od siebie tylko 
tym, że 
ona ma:
– przyjaciół,
– pracę,
– mieszkanie,
– gumowy futerał pod sukienkę.
Może też palić papierosy, pić alkohol i uprawiać seks. Ale to mnie pożre alzacki 
owczarek 
albo na wpół ślepa Opona!
Środa, 18 lipca
Co za życie... Nie mam żadnych przyjaciół prócz Elki, ale to się nie liczy. A i 
ona ma dla 
mnie coraz mniej czasu, od kiedy zaczęły jej rosnąć piersi! Czy dziewczyny muszą 
zaraz potem 
robić się takie... nienormalne? Aż strach pomyśleć, co będzie, jak dostanie 
okres! I bez niego ma 
trudny charakter. Lata teraz całe dnie po sklepach i przymierza ciuchy a la 
Jennifer Lopez. 
Niestety, mimo rozrostu klatki piersiowej nadal wygląda jak pijany transwestyta 
na kuracji 
hormonalnej.
Powłóczyłem się trochę po naszej dzielnicy. Byłem tak przybity i nieszczęśliwy, 
że szukałem 
wzrokiem naszych sąsiadów. Chciałem z kimś porozmawiać, byłem bardzo złakniony 
ludzkiego 
zainteresowania. Ale prawie wszystkie żaluzje były opuszczone. Egoizm sąsiadów 
zaszedł tak 
daleko, że w obliczu mojego dramatu spokojnie wyjechali sobie na wakacje! Mam 
nadzieję, że 
przez cały czas będzie lało.
Szok! Cały dom cichy i pusty. Z łazienki zniknęły kosmetyki Koreanek. Mój pokój 
był 
wysprzątany, a na łóżku kartka: „Sweet honeyl III neverforget youl”
Krew uderzyła mi do głowy i... nie tylko, ale uświadomiłem sobie, że kartka jest 
na pewno 
dla ojca. Szkoda! Zacząłem je już traktować jak rodzinę...
Wziąłem do łóżka Bajki Brzechwy. To mnie zawsze uspokajało. Szczególnie wiersz o 
Natce 
Szczerbatce.
Piątek, 20 lipca
Zabiłem cztery muchy. Nuda.
Późny wieczór
Chyba wypowiedziałem to w złą godzinę. W naszym przedpokoju kłębi się teraz 
zwalista 
góra różnych pakunków i babcia z Antonim. Od progu oświadczyli, że ślub za 
tydzień, w sobotę 
28 lipca. Ojciec wpadł w popłoch, bo zostało bardzo mało czasu na przygotowania. 
Tym bardziej 
że raczej nie może liczyć na mamę. Ona teraz jest pochłonięta wychodzeniem z 
„toksycznego 
związku wzajemnego współuzależnienia”. Ciągle siedzi nad notatkami, spisując 
krzywdy, jakie 
sobie z ojcem wyrządzili przez lata małżeństwa. Moim zdaniem, to studnia bez 
dna. Ale w domu 
jest trochę spokojniej. Oświadczyła, że teraz potrzebuje naszego wsparcia i 
bezwarunkowej 
akceptacji, bo czekają ją straszne fazy abstynencji. Jako „nałogowiec kochania” 
musi nauczyć się 
przestać nas kochać. Podobno ma być potem znacznie lepiej. Trochę mnie to 
przeraziło, bo 
dotychczas jakoś nigdy nie odczułem, żeby mnie darzyła specjalnym uczuciem. Co 
będzie, jak 
naprawdę przestanie mnie kochać?
Niedziela, 22 lipca
Dzisiaj generalne planowanie przygotowań do ślubu. Ojciec podjął się sprawować 
funkcję 
kierowniczą, bo jego zdaniem nie ma nic gorszego niż anarchia. Mama cały czas 
powtarza: „Nie 
potrzebuję chorej miłości, żeby czuć się pełnowartościowym człowiekiem”. Jeszcze 
chwila, 
a zacznę krzyczeć!
Wreszcie wszyscy zgromadziliśmy się na dole. Bulwiaczek upiekł na tę okazję 
przepyszną 
szarlotkę z kruszonką, a babcia ubiła śmietanę. Prawdziwą, nie w proszku! Zajęło 
to im dość 
dużo czasu, bo ciągle trzymali się za ręce. Gonzo dostał do zabawy rytualne 
maski przywiezione 
przez nich z Fidżi. Były naprawdę upiorne. Miały dziury na oczy, wykrzywione 
usta i jakieś 
kółka w wargach. Gonzo oczywiście był zachwycony, zwłaszcza kiedy Antek 
powiedział mu, że 
robione są z autentycznych ludzkich twarzy!
– Musimy zacząć od sporządzenia szczegółowego biznesplanu – ojciec indyczył się, 
bo 
skończył niedawno przyspieszony kurs marketingu. Chciał zostać menedżerem Hee 
Jong, ale 
teraz wszystko diabli wzięli. Hee Jong wyjechała i kolejne pieniądze poszły w 
błoto. Naprawdę, 
nasza rodzina jest lepsza niż wszyscy ministrowie finansów razem wzięci! 
Ustalono, że ślub 
będzie kameralny: Antoni nie ma bliskiej rodziny. Rodzice będą świadkami, a po 
uroczystości 
pójdziemy do restauracji na elegancki obiad. Mama na chwilę się ocknęła i 
powiedziała:
– Mam nadzieję, że tacy trefni świadkowie jak my nie zapeszą waszego małżeństwa.
Ojciec spojrzał na nią z wyrzutem:
– Nie zapominaj, złotko, że dla ciebie wyrzekłem się szansy na nowe życie.
Mama wpadła w szał i zaczęła płakać, że w nosie ma takie wyrzeczenia, skoro nie 
płyną 
z głębi serca. No i przez pół godziny wszyscy starali się ich pogodzić. Ze 
zdenerwowania 
zjadłem z Gonzo całą szarlotkę. Wreszcie mama wyrecytowała:
– Nie oskarżam mojego partnera. Mój stosunek do niego jest pełen czułości. – W 
tym 
miejscu głos jej się trochę załamał, ale dzielnie dokończyła: – Zrobię wszystko, 
by nadać 
mojemu związkowi nowy, autentyczny wymiar, oparty na głębokim zrozumieniu 
potrzeb mojego 
męża.
Zaczęliśmy bić brawo, bo naprawdę poczyniła wielkie postępy. Poza tym trochę się 
baliśmy, 
co zrobi, jeśli nie będziemy klaskać.
Jutro mam pojechać z babcią i Antkiem do Urzędu Stanu Cywilnego, żeby zapisać 
się na 
ślub. Mam nadzieję, że wszystko pójdzie gładko. Tymczasem poszli na górę szukać 
swoich 
metryk urodzenia.
Gonzo odciął scyzorykiem wszystkim maskom uszy i zrobił z nich sobie weselny 
naszyjnik.
Noc
Mamy z Gonzo rozwolnienie. Antoni dał do szarlotki za dużo proszku. Uuu!
Poniedziałek, USC
Przyjęła nas bardzo miła pani. Spojrzała na mnie, pokiwała ze zrozumieniem głową 
i od razu 
zastrzegła, że w przypadku małoletniego musi być zgoda sądu na ślub. 
Wytłumaczyliśmy, że nie 
o mnie chodzi. Wtedy urzędniczka zrobiła jeszcze większe oczy:
– Hm... nie chcę niczego sugerować, ale opłaca się robić zamieszanie w tym 
wieku?
Antek się oburzył:
– Ho, ho! Dzierlatko, jeszcze niejednego mógłbym cię nauczyć! – po czym spojrzał 
na 
babcię: – Bez urazy, moja duszko.
Zaczęliśmy wypełniać formularz. Urzędniczka, najwyraźniej pokonana, beznamiętnie 
zadawała pytania:
– Rok urodzenia, miejsce, imiona rodziców, jakie nazwisko będą nosić dzieci?
W tym miejscu babcia zaczęła nerwowo chichotać, a Antek podkręcił wąsa:
– Nie myślimy o tym na razie. Chcemy jeszcze poszaleć.
Chyba przed śmiercią – pomyślałem, ale nic nie powiedziałem, bo nie chciałem im 
sprawić 
przykrości. W tym momencie zadzwoniła komórka przyszłego męża. To była mama 
z informacją, że udało jej się zarezerwować stolik na najbliższą sobotę w pubie 
Piekło:
– No właśnie, ślub musi się odbyć 28 lipca.
– Ależ drogi panie! Najbliższy termin mamy we wrześniu!
Wtedy nadeszło moje pięć minut:
– Nie ma pani Boga w sercu? Przecież trzeba tym ludziom wyświadczyć ostatnią 
przysługę. 
Oni mogą nie doczekać września!
Antek chciał się wtrącić, ale babcia mu przerwała:
– Cicho, dobrze dzieciak mówi.
Wlepiliśmy w urzędniczkę trzy pary oskarżycielskich oczu i czekaliśmy.
– No... ale naprawdę, co ja mogę?...
Ta wojna nerwów trwała już stanowczo za długo. Wreszcie babcia udała atak astmy.
– Zgoda. Wpisuję państwa na godzinę szesnastą. Wydaliśmy zwycięski okrzyk 
Apaczów 
i Antek pochwycił babcię w ramiona:
– Chyba tylko śmierć albo więzienie nas rozłączy!
Środa, 25 lipca
Wszyscy jesteśmy podekscytowani. Radosna nowina rozeszła się już po osiedlu. 
Dzisiaj 
w sklepiku Zajęczyca powiedziała na mój widok:
– Skaranie boskie. Tfu!
Ludzie są tacy nietolerancyjni. Dlaczego ich nie cieszy czyjeś szczęście? Tata 
twierdzi, że 
każda zła energia kiedyś do nas wróci, więc na miejscu tej wstrętnej Zajęczycy 
nie oburzałbym 
się tak bardzo. Przecież nie wiadomo, czy jej to kiedyś nie spotka. Mam na myśli 
ślub.
Babcia bardzo szykownie wygląda w kremowym kostiumie. W piątek idzie do 
fryzjera, żeby 
dokonał cudu. Według mnie, małe ma pole do popisu, bo babcia jest bardziej łysa 
od taty. Antoni 
wydaje się trochę podenerwowany. Dzisiaj na ulicy rozglądał się trwożnie na 
boki, jakby się 
czegoś obawiał. Chciałbym, żeby było już po wszystkim. Mam złe przeczucia.
Piątek, 27 lipca
To już jutro. Chcieliśmy zrobić próbę generalną, ale babcia miała kryzys. 
Zamknęła się 
w łazience i płakała. Przez drzwi wychlipała, że boi się, czy nie popełnia 
jakiegoś głupstwa. Cała 
rodzina podtrzymywała ją na duchu. Gdyby babcia się teraz rozmyśliła, to nici z 
nowego 
mieszkania. Już do końca życia tkwilibyśmy w tej norze!
Fryzjer poniósł całkowitą klęskę w walce z babcinym owłosieniem. Pani Jadzia 
pożyczy jej 
swoją perukę. Ma długie rude włosy. Jak ojciec to zobaczył, powiedział, że 
babcia wygląda 
w niej jak Drag Queen. Nie mam pojęcia, co to znaczy.
Wielki dzień
Babcia przechodzi kolejny kryzys. Trochę nie w porę, bo przed domem czeka już 
taksówka. 
Antoni zachował się bardzo szarmancko. Sprowadził prawdziwą podwórkową kapelę 
z Targówka. Trochę mnie zdziwiło, że muzykanci zwracali się do niego: „Te, 
Brodawa!”
Wyglądamy w swoich odświętnych strojach jak stróż w Boże Ciało (tak stwierdziła 
Zajęczyca). Ale i ona złożyła babci życzenia. Nawet pani H. zadzwoniła:
– No cóż, oby życie pani nie rozczarowało. Wszystkiego najlepszego. Żeby tylko 
nie było 
gorzej. – Pani H. zawsze była powściągliwa, ale w głębi duszy jest 
przyjacielska.
Kiedy babcia wreszcie wyszła z łazienki, ruszyliśmy pędem do taksówki. Ten 
kierowca był 
jakiś obłąkany! Cały czas trąbił. A chłopaki z orkiestry zagrali:
Raz, dwa, trzy, ćteryl Jestem wesoły Romek, mam na przedmieściu domek!
Cały czas puszczali przy tym oczka do Antoniego.
O mało nie spóźniliśmy się na ślub, bo Gonzo uparł się, żeby iść w którejś z 
masek. Po 
pertraktacjach zgodził się wreszcie tylko na ten upiorny naszyjnik! Strasznie 
cisną mnie lakierki. 
Ledwo doszedłem do samochodu.
Urząd Stanu Cywilnego
Na miejscu okazało się, że ojciec zgubił obrączki. Babcia miała je jeszcze po 
pierwszym 
mężu, który odszedł w siną dal. Musiałem wracać do taksówki. Dla wygody zdjąłem 
te 
koszmarne lakierki. Przeszukaliśmy z kierowcą cały samochód. Mama co chwilę 
syczała w naszą 
stronę. Obrączki znalazły się pod fotelem. Kierowca coś jeszcze mówił o 
znaleźnym, ale nie było 
czasu na dyskusje. Z furią zatrzasnął drzwiczki i odjechał. A wtedy zobaczyłem, 
że moje buty 
zostały w taksówce! Ja to mam pecha!
W środku trwała już uroczystość. Okazało się, że nowożeńcy przekroczyli jakiś 
limit wieku 
i ślubu udzielał im sam kierownik USC! Z trudem oderwał wzrok od naszyjnika 
Gonzo. Muzycy 
grali Ave Maria i poczułem pod powiekami łzy. Spojrzałem na rodziców. Oni też 
płakali!
– Proszę powtarzać za mną: ja, Filomena Gąbczak, biorę sobie ciebie Antoniego...
Ojciec odwrócił się i syknął:
– Coś, u diabła, zrobił z butami?
I wtedy wszyscy zaczęli się na mnie gapić. Gonzo natychmiast zdjął sandałki, 
zarykując się 
ze śmiechu. Kierownik był wyraźnie zaniepokojony ogólnym rozprężeniem:
– Proszę państwa, trochę szacunku dla tej podniosłej chwili.
Uspokoiliśmy się i ślub przebiegał już bez zakłóceń. Na koniec urzędnik uścisnął 
młodej 
parze ręce i życzył miłej jesieni życia. To było bardzo wzruszające. Po 
ceremonii ustawiła się do 
nowożeńców skromna kolejka gości z życzeniami. Kapela z Targówka opróżniała 
tymczasem 
kolejne kieliszki szampana.
– No, Brodawa! Co złego, to nie my. Dawaj dzioba!
A potem stało się coś bardzo dziwnego. Do Antoniego podeszło dwóch nieznanych 
mężczyzn.
– O! Pan dzielnicowy... – wyjąkał Antoś.
– Wszystkiego najlepszego – odpowiedział tamten i założył mu na ręce kajdanki.
Zapadła grobowa cisza. Wszystkich sparaliżowało. Tylko muzykanci uciekli tylnym 
wyjściem, porywając opróżnioną do połowy butelkę.
Godzina 19.00. Pub Piekło
Siedzimy z dzielnicowym przy zamówionym wcześniej stoliku. Babcia jest 
kompletnie 
załamana. Mama udziela jej pierwszej pomocy terapeutycznej. W tle odbywa się 
przegląd 
muzycznych formacji heavymetalowych. Wszędzie pałętają się długowłose typy 
nieodgadnionej 
płci. Jest ciemno od dymu, nic nie widzę.
„Aaaaaaaaaaa!!! Satan!!!” – wydzierał się do mikrofonu jeden z nich. Miał na 
sobie czarną 
pelerynę i rzucał łbem, jakby chciał się go za wszelką cenę pozbyć. Gonzo 
patrzył jak urzeczony. 
Pod sceną kłębił się tłum opętanych dusz. Hałas był taki, że ledwo słyszałem, co 
mówił do ojca 
ten policjant.
– Naprawdę nazywa się Bronek Cieplak i mieszka na Pradze... poszukiwany... 
oszust 
matrymonialny ibigamista...
Z trudem docierały do mnie urywki zdań, mimo że z braku miejsca siedziałem ojcu 
na 
kolanach.
– A teraaaaaz! Formacja Krew Ofiary!!! Rozległy się przeciągłe gwizdy i na scenę 
wpadło 
stado długowłosych z makijażem „na trupa”. Gonzo zakwiczał z radości i przesunął 
się pod 
scenę. Ten dzieciak na pewno jest wampirem!
– No, na mnie już czas. Obowiązki wzywają. – Dzielnicowy podniósł się z krzesła 
i pocałował babcię w rękę: – Proszę przyjąć moje najszczersze wyrazy 
współczucia. Chociaż 
z drugiej strony lepiej, że to wyszło na samym początku. Jeszcze zdąży sobie 
pani ułożyć życie.
Poszedłem do toalety, chociaż bardzo się bałem, że ktoś mnie po drodze złoży w 
ofierze. 
W męskim WC jakieś dwie postacie całowały się namiętnie. Jedna mówiła do 
drugiej:
– Ale od ciebie wali Satanem.
O mało nie narobiłem w majtki ze strachu! Na sali było zamieszanie, bo Gonzo nie 
chciał 
zejść ze sceny. Ojciec musiał go wziąć na ręce. Gdy już wychodziliśmy, podszedł 
do nas jeden 
z tych upiornych muzyków:
– Tu jest moja wizytówka. Możemy wziąć małego do chórków.
Ojciec kłamliwie obiecał, że na pewno oddzwoni, i znaleźliśmy się na wolności.
Niedziela, 29 lipca
Moja rodzina przeżywa kryzys wiary w człowieka. Najlepiej to wszystko znosi, o 
dziwo, 
babcia. Zaniosłem jej na górę Krwawą Mary. Należy jej się za te traumatyczne 
przejścia.
– Jak będziesz miał moje lata, to sam zobaczysz, że niewiele już zdoła cię 
zaskoczyć.
Może i tak. Mam jednak nadzieję, że los mi tego oszczędzi. Przecież wyczerpałem 
życiowy 
limit klęsk i katastrof, więc reszta żywota musi mi upłynąć w dostatku, spokoju 
i luksusie. 
Trenuję intensywnie pozytywne myślenie. Elka przysięga, że to przynosi 
fenomenalne rezultaty. 
To prawda: ciągle jej rosną piersi.
Poniedziałek, 30 lipca
Zadzwonił kierownik USC. Małżeństwo można unieważnić, ale babcia musi przysiąc, 
że nie 
zostało skonsumowane. Odpowiedziała, że nie jest tego taka pewna.
Wtorek, 31 lipca
Boję się o tym głośno powiedzieć, ale brak mi Antoniego. To znaczy Bronka. 
Dzięki niemu 
poczuliśmy wszyscy prawdziwie rodzinny nastrój. No i nauczył nas robić 
fantastyczne spaghetti! 
Szkoda tylko, że nie kupił przed ślubem tego mieszkania. Może udałoby się je 
teraz przejąć 
w ramach krzywd moralnych doznanych przez babcię? Rodzice też są przygnębieni, 
chociaż 
starają się tego nie okazywać. Nawet się ze sobą już nie kłócą... Mama zarzuciła 
terapię.
– Jak mogę koncentrować się na sobie, kiedy inni przeżywają prawdziwe dramaty?
Na chwilę sytuacja wróciła do normy, bo jak tylko ojciec to usłyszał, wypalił:
– Zawsze twierdziłem, że stwarzasz sztuczne problemy. To całe uzależnienie od 
miłości to 
nic innego jak imaginacje chorej wyobraźni.
Mama przyglądała mu się przez chwilę tym swoim wzrokiem rozszalałej kobry, aż 
wreszcie 
głęboko wciągnęła powietrze:
– Wiesz, chyba masz rację. Tylko mi się zdawało, że kochałam takiego arktycznego 
kloca jak 
ty.
Wieczorem Gonzo zapytał mnie, gdzie jest Antoni. Ponieważ żadne rozsądne 
kłamstwo nie 
przychodziło mi do głowy, odparłem, że pojechał na wojnę.
Środa, 1 sierpnia
Prawie do rana nie mogłem zasnąć. Rozmyślałem o tym, że naprawdę nie wiemy, co 
nas 
jutro spotka. Każda z najbliższych ci osób może prowadzić podwójne życie. Muszę 
baczniej 
przyglądać się rodzicom. Skoro Antoni był oszustem...
Niech ci się nie wydaje, że także o sobie wszystko wiesz! Według mamy ludzka 
psychika 
jest niezgłębiona, wykorzystujemy tylko trzy procent możliwości mózgu! Niby 
wszystko gra, 
a budzisz się rano i okazuje się, że przez całe lata byłeś na przykład agentem 
Mosadu! Mama 
opowiadała też o przypadkach ludzi, którzy nagle zaczynali robić rzeczy, jakich 
wcześniej nie 
potrafili. Na przykład robotnik budowlany był następnego dnia wirtuozem 
skrzypiec. I nic nie 
pamiętał! Ojciec twierdzi, że to pamięć z poprzednich wcieleń albo te uśpione 
możliwości 
mózgu.
Bałem się zasnąć, żeby mi się nie uaktywniło podczas snu te pozostałe 
dziewięćdziesiąt 
siedem procent. Jeszcze bym musiał być szefem rządu kraju ogarniętego wojną 
domową, czy coś 
takiego. Już wolę chyba moje własne życie. Jest trochę nudne i pozbawione 
uniesień, ale 
przynajmniej wiem, czego nie mogę się spodziewać:
– mocnej, budzącej zawiść pozycji w środowisku aktorskim,
– superfajnego wyglądu,
– normalnych rodziców,
– tłumu przyjaciół nieustannie przelewających się przez mój pokój i porywających 
mnie 
z jednej imprezy na drugą.
Cóż, widać nie jest mi sądzony los gwiazdy, co nagle rozbłyska na aktorskiej 
scenie 
oślepiającym światłem. Będę raczej musiał dojść do wszystkiego latami ciężkiej 
pracy. Żebym 
chociaż miał dziewczynę. Byłbym dla niej najwspanialszym chłopakiem na świecie! 
Kochałaby 
mnie i podziwiała do szaleństwa. Nigdy nie postępowałbym jak mój nieczuły 
ojciec. Wiem, że 
z miłości zrobiłbym wszystko! Mógłbym nawet myć zęby dwa razy dziennie.
Czwartek, 2 sierpnia
Zła passa przełamana. Mama wróciła z pracy bardzo podniecona. W nagrodę za 
podniesienie 
oglądalności dostała czteroosobową wycieczkę na Dominikanę. Hurraaa!!! Palmy, 
komary 
i AIDS!
Jedziemy wszyscy, razem z Gonzo. Kombinuję, jak by tu przed wyjazdem jeszcze 
raz, choć 
na krótko, przyspawać go do transformatora... Byłby spokój przez parę dni. Opona 
będzie przez 
ten czas u poznanego w czasie libacji alkoholowej pracownika schroniska, bo 
babcia jest jeszcze 
w kryzysie i nie może się na niczym koncentrować.
Sobota, 4 sierpnia
Przeczytałem w „Gazecie” wielki artykuł o pewnym czarnoskórym prezenterze. Cała 
Polska 
dla Polaków oszalała na jego punkcie! Pochodzi z jakiegoś królestwa Brunei i 
jego głównym 
atutem w pracy dziennikarskiej jest... słaba znajomość polskiego. To jakiś 
obłęd! 
Zmonopolizował już wywiady z politykami. Ponieważ ci nie bardzo wiedzą, o czym z 
nim 
rozmawiają, to wolą na wszelki wypadek mówić prawdę. Niezły patent! Skoro my, 
Polacy, nie 
możemy się w tym wszystkim połapać, to może lepiej poradzi sobie ktoś z Zupełnie 
Innego 
Świata. Dziś szef kancelarii premiera czy ktoś równie ważny mówił w radiu: 
„Mgbawe jest 
bardzo sympatyczny i otwarty. Jak się postaram, to go nawet rozumiem”.
Jak się postara!!! I w takich okolicznościach rozmawia się o sprawach wagi 
państwowej! 
Według tej pokrętnej logiki mam otwartą drogę do stanowiska ministra przemysłu 
zbrojeniowego 
w Zachodniej Pretorii!!!
Niedziela, 5 sierpnia
Weekend upłynął tradycyjnie, to znaczy w samotności.
Mama na zwiększonych obrotach produkuje zapasowe odcinki swojego odrażającego 
talkshow (chyba raczej: kupa show). Na domiar złego wciągnęła w to wszystko 
ojca! Prawda, że 
nie może znaleźć pracy, ale czy od razu musi zostawać etatowym showmanem? Teraz 
już 
wszyscy sąsiedzi szepczą: „A taka niby inteligencka rodzina”, i wycierają sobie 
gęby 
wiadomościami z naszego życia prywatnego.
A o mnie nikt nie pomyśli! Może ja też miałbym coś ciekawego do powiedzenia? 
Moglibyśmy założyć spółkę rodzinną z o.p. (z ograniczoną poczytalnością).
Ojciec teraz za dwa występy w różnych programach dostaje tyle, co przez miesiąc 
jako 
dyrektor znanej galerii. Już rozumiem, dlaczego w tv widać ciągle te same 
twarze! Taka łatwa 
forsa to musi być coś odrażającego (zwłaszcza jeśli nic z tego nie odpalasz 
dorastającemu 
synowi). A co z górnikami? Z hutnikami?! Z wielodzietnymi jedynymi żywicielami 
rodzin 
w podupadłych PGR-ach?!!
Podsłuchałem dziwną rozmowę rodziców:
– Mama Elki nie może jechać z nami na Dominikanę. Jeśli nie znajdziemy nikogo, 
to niestety 
będziemy musieli zabrać ze sobą Rudolfa.
– O żeż ty kurwa mać!
Jak to... jak to... niestety?
Wieczorem złożyła mi wizytę Elka. Nawet się przed nią nie chowałem, bo dawno jej 
u mnie 
nie było, i wstyd się przyznać, trochę za nią tęskniłem. Wyglądała jakoś inaczej 
niż zwykle. Była 
w sukience (no, Jennifer Lopez to ona jednak nie jest), pachniała słodko i 
gorzko zarazem. Już na 
wstępie oznajmiła, że dostała okres i od tego momentu można ją zapładniać. 
Chryste Panie! 
Chyba nie oczekuje tego ode mnie?! Poczułem się baaaaardzo zagrożony. Tak jakbym 
miał za 
chwilę zemdleć. Powstrzymała mnie tylko myśl, że Elka może to wykorzystać.
Całą noc coś mnie mocno ściskało w podbrzuszu, jak wtedy gdy miałem zapalenie 
pęcherza. 
Ale tym razem to było znacznie przyjemniejsze... Hmm... nic z tego nie rozumiem.
W środku nocy
Aaaaaaaaaaa!!!
Śniło mi się, że dostałem okres, a Elka ukradła mi wszystkie podpaski!
Wtorek, 7 sierpnia
Wszyscy żyjemy wyjazdem na Dominikanę. Obdzwoniłem potencjalnych kandydatów na 
moje miejsce, uprzedzając ich, że w tropikach szaleje teraz epidemia malarii. 
Powołałem się na 
BBC. Tym sposobem jadę z moimi wyrodnymi rodzicami. Kupiłem poradnik Jak 
przetrwać 
katastrofę lotniczą, ale odmówili jego czytania.
Gonzo całymi dniami majsterkuje przy swoim zestawie „Małego Pilota”. Trochę się 
boję 
lecieć z nim jednym samolotem. Jest mniej przewidywalny niż cała armia 
fundamentalistów 
islamskich na pokładzie linii izraelskich!
Przyszła pocztówka od naszych dziewczynek: „Sweet kissesfrom Casablanca”. O 
rany! Co 
one, u diabła, robią w Casablance?
Zaraz potem zadzwonił „koreański cesarz” z żądaniem ujawnienia ich miejsca 
pobytu. 
Podobno ogołociły mu konto. Gonzo włamał się przypadkiem do bankowego komputera, 
kiedy 
grali we trójkę w Krwawego Wymiatacza, wersja drastyczna. Udałem dyplomatycznie, 
że to 
pomyłka telefoniczna.
I co ja mam zrobić? Z jednej strony żona powinna być posłuszna mężowi, ale z 
drugiej... jeśli 
ten naśle na nią koreańską mafię i zrobią jej harakiri? Przecież to barbarzyński 
naród! Nie licząc 
koncernu Daewoo.
Środa, 8 sierpnia
Wpadła Elka, żeby przejrzeć moją garderobę przed odlotem. Nie powtórzę tego, co 
powiedziała. Właściwie to powinienem się obrazić! W końcu doszliśmy do wniosku, 
że nie mam 
ani czasu, ani pieniędzy, ani wewnętrznej motywacji, żeby biegać po sklepach. 
Najważniejsze 
jest głębokie przekonanie o własnej wartości, które promieniuje wokół, 
powodując, że ludzie 
dobrze o tobie myślą. Mam zamiar tego spróbować!
Elka się ze mną zgodziła, ale uparła się, że losowi trzeba trochę pomóc i 
powinienem 
w związku z tym zainwestować w swoje ciało jako zewnętrzne emploi.
Dawali wieczorem na Discovery dokument o Fidelu Castro, Che i całej tej imprezie 
na 
Kubie. Boże! Gdybym był w tamtych czasach szesnastoletnią dziewicą, na pewno 
dałbym się 
porwać rewolucyjnej idei równości i braterstwa! Żyli sobie jak królowie dżungli. 
Kobiety, rumba 
i walka! Prawdziwi mężczyźni. Nie mieli przyziemnych problemów, jak większość 
społeczeństw 
konsumpcyjnych. Walczyli o wielką sprawę, o wolność dla ludu. Cały naród ich 
kochał, a matki 
nie mogły w domu utrzymać swych dorastających córek. Czuję, że gdybym i ja miał 
w ręku 
karabin, też z łatwością zostałbym ulubieńcem tłumów. A kto wie, jak by się 
potoczyły wtedy 
losy Fidela? Mógłbym wieczorami czytywać moim partyzantom wielką literaturę 
dramatyczną: 
Wyspiańskiego, Mrożka, Głowackiego. Może nawet udałoby się nam zorganizować 
jakiś 
żołnierski teatr? Wystawialibyśmy te sztuki dla zblazowanych amerykańskich 
turystów, zbierając 
tym samym fundusze na kolejne ofensywy przeciw zgniłemu imperializmowi! Ja też 
bym mógł 
porwać naród do walki! Muszę nad tym popracować. Tak bym chciał być 
charyzmatycznym 
przywódcą zagubionych mas! Wystarczyłaby mi pozycja takiego na przykład 
Chomeiniego.
Zapytali Fidela, czy zgoli kiedyś brodę. Teraz ma już przecież bezpośredni 
dostęp do 
maszynek Gilette. Odkąd wykarczowali z Che dżunglę, świat stoi przed nimi 
otworem. 
Odpowiedział, że nigdy brody nie zgoli, bo to symbol jego osobowości, rewolucji 
i niepodległości jednostki. Powinien jeszcze wskoczyć na stół i z dzikim sercem 
zaśpiewać Love 
me tender! Najlepiej w duecie z Nicolasem Cage’em. Po czym dodał, że kobiety 
zawsze leciały 
na jego brodę, a każdy mężczyzna powinien mieć jakiś intrygujący gadżet. 
Strasznie długo się 
z tego śmiał, aż wreszcie adiutant przypomniał mu, że nie mogą się spóźnić na 
egzekucję.
Równy gość z tego Fidela! Chociaż osobiście wolałbym być Che Guevarą. Jest 
znacznie 
przystojniejszy, tylko, zdaje się, coś u niego nie tak z rękami... Nie wiem 
dokładnie, bo zasnąłem 
przed końcem.
Czwartek
Nie mogę przestać myśleć o tym, co powiedział Fidel. Na pewno ma rację. Cieszy 
się 
w świecie dużym autorytetem. Wszyscy przywódcy państw się z nim fotografują!
Jaki by tu wybrać gadżet?
Wieczorem
Super! W poniedziałek wylatujemy na Dominikanę, a ja nic nie widzę, bo nos 
spuchł mi jak 
bania! W salonie kosmetycznym In Flagranti dwie pracownice przypominające bulwy 
ziemniaka 
były tak zagadane, że trzy razy musiałem im tłumaczyć, iż nie chcę przekłuć 
sobie języka ani 
sutka, tylko nos. I mieć w nim naprawdę seksowny kolczyk! Po tych słownych 
potyczkach 
wszystko już krótko trwało i nawet nie bolało, poza drwiącymi ziemniaczanymi 
docinkami. 
Podczas zabiegu bez narkozy dowiedziałem się między innymi:
– jak udawać orgazm,
– gdzie kupić tanio pulowerki wełniane lilaróż,
– że Marek od Renaty jest pedziem,
– że Lucyna już urodziła, a łożysko jest podobne do surowej wątróbki.
Brr!!! Chyba zostanę wegetarianinem.
Powódź! Rzeki przekraczają stan alarmowy. Jak co roku, nasza władza jest 
zaskoczona, 
mimo że od lat trąbią o przesuwaniu się stref klimatycznych. Niedługo rano 
będzie trąba 
powietrzna, w południe trzęsienie ziemi, a wieczorem tajfun Irokez. Normalka! 
Powinniśmy się 
do tego przyzwyczajać.
Po godzinie
O Jezu! Czy nasz dom stoi w dostatecznej odległości od Wisły?! Zadzwoniłem do 
pogotowia 
powodziowego. Ulżyło mi. W pierwszej kolejności zaleje dom starców, klinikę 
położniczą 
i stację metra.
Uspokojony, położyłem się spać. Na wszelki wypadek zapakowałem wszystkie 
poradniki Jak 
przetrwać i Wielką księgę aktorstwa w torebki foliowe i schowałem wysoko na 
szafie. Jutro 
muszę koniecznie coś zrobić, żeby pomóc powodzianom i przestać się źle czuć z 
tego powodu, że 
mnie nie zalało.
Piątek, 10 sierpnia
Wisła wylała! Fala zbliża się do Warszawy! W tv pokazują lamentujących ludzi na 
gruzach 
domów. Muszę coś koniecznie dla nich zrobić! Pójdę do punktu zbiórki darów i 
zaniosę naszą 
pościel, zimowe ubrania i coś dla odprężenia, może zestaw „Małego Rozbitka”? No 
tak, ale oni 
mogą spokojnie pokazać się przed kamerami, czego nie można powiedzieć o mnie! 
Nos jest 
wielki jak pierś z opowiadania Pierś Filipa Rotha! Swędzi i zaczyna dziwnie 
pachnieć... W razie 
ewakuacji nie zostanę z taką twarzą ulubieńcem mediów!!!
Cała stolica zmobilizowana! Wszyscy pomagają, podobno zebrano miliony! Czasem 
myślę, 
że władze specjalnie dopuszczają do katastrof, by potem ludzie mogli wykazać się 
inicjatywą 
i bezinteresowną ofiarnością. Nic tak nie poprawia humoru jak nieszczęście 
sąsiada i klęska 
żywiołowa przyjaciela!
W całym mieście absurdalne licytacje na rzecz powodzian (jeszcze nic nie dałem, 
mam 
straszne wyrzuty sumienia). Oto, co licytujemy:
– dzień w fotelu prezydenta,
– kolacja ze znaną aktorką,
– noc z nieznaną aktorką,
– dwie godziny w przepoconym kombinezonie kierowcy rajdowego.
Ciekawe, ile by dali za tydzień z życia Gąbczaka? Oddałbym nawet za darmo. Tylko 
nie ten 
na Dominikanie!
Aj!!! Boli!!! Mój nos zamienił się w ziejący krater!
Sobota, 11 sierpnia
Nie mofę fisać! Fsystko mnie foli! Aj!!! Nie dam rady się ffakować na 
Dominikanę. Nie lefę!
Niedziela (krwawa)
Pomału dochodzę do siebie po wczorajszej operacji. Nawet nie mam czasu na 
rekonwalescencję, bo jutro wylot do tego iberoamerykańskiego raju. W dalszym 
ciągu mało 
widzę, ale tym razem zamiast nosa mam wielką bombę z materiałów opatrunkowych! 
Nie dało 
się dłużej ukryć przed mamą brutalnej prawdy. Nic nie pomogło udawanie nagłego 
ataku alergii 
i trzymanie chustki przy nosie. Wyrwała mi zaropiałą szmatę i ze zgrozą, a nie 
matczyną troską 
wykrzyknęła:
– Chryste Panie! Jak ja z tobą się pokażę w samolocie?!
Zaklinałem ją na wszystko, żeby nie wzywała Gruczoła, bo będzie się strasznie 
pieklił i na 
pewno zawyży rachunek. Ojciec krzyknął do mnie z drugiego pokoju:
– Nawet nie próbuj matki o coś prosić! Zawsze w sytuacjach zagrożenia jej 
wizerunku jest 
nieprzejednana jak radziecka dziewica!
Mama odcięła się:
– Ty akurat jesteś najlepszym specem od dziewic... W życiu żadnej nie miałeś!
Ojciec się załamał:
– Udawałaś? Jak mogłaś?
Długo tak by jeszcze ciągnęli tę niesmaczną rozmowę, gdyby nie zwalił ich z nóg 
mój 
kolejny ryk bólu. Gruczoł przyjechał dopiero za cztery godziny, w trakcie 
których próbowałem:
– odpiłować sobie nos,
– uciec z domu,
– zamienić się nosami z Gonzo w zamian za zestaw „Szalonego Laboranta”,
– udać, że to nie ja jestem Rudolf Gąbczak i nie do mnie było wezwanie.
Gruczoł poświęcił mi dwie minuty, z zegarkiem w ręku. Splunął na igłę, przekłuł 
bąbel na 
nosie i wsadził głowę do miski z jodyną! Ze strachu się posikałem. Ten facet był 
chyba 
asystentem doktora Mengele!
Usłyszałem, jak mama, odprowadzając go do drzwi, mówiła:
– Jakie to szczęście, że zawsze możemy na pana liczyć.
Noc
Rano wylatujemy na Dominikanę. Kończę pakowanie:
– trzy butle z jodyną,
– tabletki antydepresyjne (bo nic nie dałem na powodzian),
– poradnik Katastrofy na żywo i Przeżyć w dżungli,
– cztery melony (maseczka nawilżająca na nos),
– futrzana czapka z Moskwy (prezent od śp. dziadka),
– kuchenka turystyczna,
– apteczka turystyczna,
– komplet bandaży,
– zestaw do transfuzji (turystyczny),
– strój do Jeziora łabędziego, – Opona (jeszcze się zastanawiam). 
Piąta rano
Nie mogę zapiąć walizek!
13 sierpnia. Odprawa
Wiedziałem, że trzynasty dzień miesiąca to nie jest najlepszy moment na podróż. 
I proszę: 
właśnie zatrzymali nas celnicy. Odkryli w plecaku Gonzo komplet scyzoryków! Mama 
próbowała przekupić ich wódką mającą zmniejszyć jej lęk przed lataniem. Gonzo w 
ataku histerii 
tarza się po terakocie w hali odlotów.
W samolocie
Zaplątałem się w pasy bezpieczeństwa i ugrzązłem z głową między kolanami. 
Wywołało to 
panikę wśród innych pasażerów. Stewardesa, która próbowała mi pomóc, po godzinie 
bezwładnej 
szarpaniny wezwała przez krótkofalówkę pomoc. Odlot opóźniony o osiemdziesiąt 
minut. 
Współpasażerowie grożą linczem.
Nareszcie! Z głową w chmurach! Nieznośna lekkość bytu!
Wszystko byłoby miło, gdyby polscy handlarze nie śpiewali w ucho Niemcom Polska 
dla 
Polaków. Mama śpi, a ja wypatruję libijskich terrorystów. Ojciec udaje, że jest 
francuskim 
biznesmenem.
Czwarta godzina lotu
W śpiewaniu na całe gardło nastąpił przełom. Polacy posnęli kompletnie pijani i 
teraz 
zewsząd słychać Deutschland, Deutschland iiber alles. Cały czas czujnie 
wypatruję terrorystów. 
Stewardesy są już wyraźnie zniecierpliwione moimi sugestiami, kto z lecących 
jest członkiem 
Hezbollahu. Właśnie leżałem sobie z maską tlenową na twarzy, gdy oznajmiono mi, 
że zostałem 
uznany za mistera klasy ekonomicznej! Gdzie się pojawię, tam sukces! A może 
tylko chcą 
odwrócić moją uwagę od zamachowców?! Muszę być bardziej czujny. Jak Bond. James 
Bond.
W jury było pięciu Malezyjczyków podróżujących na gapę w luku bagażowym.
Siódma godzina lotu
Straszna awantura w przejściu! Gonzo wdarł się do kabiny pilotów i sterroryzował 
ich 
plastikowym pistoletem! Za karę został zamknięty na czas lotu w toalecie. 
Rodzice nie protestują.
Fundamentaliści islamscy nadal niezdemaskowani. Uprzedziłem stewardesę, że 
prawdopodobnie niebawem nastąpi atak. Zawiadomiła pilota.
Właśnie przed chwilą wyszedł do mnie mechanik pokładowy i powiedział, żebym się 
wreszcie zamknął, bo cała załoga należy do Hezbollahu... No ładnie!!!
Dominikana, lotnisko
Zgubili moje bagażeeee! Mama ze skargą u prezydenta Dominikany, a ojciec cały 
czas 
wymiotuje. Teraz będę już zdany tylko na jego bermudy. Albo, co gorsza, ubranka 
Gonzo!
Ciągle 13 sierpnia, pierwszy dzień pobytu
Ojciec cały czas w łóżku. W samolocie podali mu chore ślimaki. Chyba się od nich 
zaraził. 
I po diabła udawał Francuza?
Chodzę w kombinezonie płetwonurka, żeby mnie nie rozpoznali handlarze muszlami. 
Wiszę 
im za nie niezłą kasę, a wydałem już całe kieszonkowe. Mama jeszcze nic o tym 
nie wie.
W hotelu mieszkamy przez ścianę z tymi cholernymi Polakami! Sądząc z odgłosów, 
zdążyli 
już opróżnić nie tylko hotelowy barek. Mama nie pozwala mi nic wziąć z naszej 
lodówki, bo nie 
jest pewna, czy nie będziemy musieli potem za to zapłacić. Co za skąpstwo! 
Dobrze, napiję się 
wody z ulicznego hydrantu i umrę na amebę.
Wystawiłem ojca na taras. Trochę marudził, ale nie zrozumiałem, o co mu chodzi. 
Jest 
jeszcze bardzo osłabiony. Ledwo rusza ustami. Ale niech nie narzeka: siedzi 
sobie na palmowym 
leżaczku, w pełnym słońcu, jak jakiś sułtan! Później poczytam mu przewodnik 
turystyczny po 
Dominikanie.
Wieczorem
Właśnie wróciliśmy ze spaceru po okolicy. Jest wspaniale! Na każdym kroku 
proponują ci 
seks pod palmami po bardzo przystępnych cenach. Turyści korzystają z tego na 
potęgę. 
Słyszałem w holu prośby gości, żeby ponownie napełnić automat z prezerwatywami.
Mama nie pozwala nam nic jeść ani pić ze strachu przed chorobami. Całe 
szczęście, że 
zabrałem ze sobą chińskie zupki! Oszczędzamy, więc tylko pomachaliśmy z brzegu 
odpływającym na tropikalny rejs Polakom.
Ojciec dostał udaru. Kto to słyszał, żeby cały dzień siedzieć na słońcu? Mama 
wezwała 
obsługę hotelową, która natychmiast zrobiła mu okłady z surowego mięsa 
wieloryba.
Drugi dzień pobytu
Jestem ciągle głodny! Na śniadanie w hotelowym bufecie były tylko jakieś 
miseczki 
z palmowych liści, z których wystawały dziwne stworzonka z wyłupiastymi oczami i 
grubymi 
wąsami. Brrr! Gonzo zjadł cztery, bo on lubi mocne wrażenia. Mama poprzestała na 
trzech 
drinkach w kokosowych skorupach. Teraz tańczy z miejscowym dandysem, który nie 
ma 
górnych siekaczy! Mogłaby tak ostro nie zaczynać dnia, bo czeka nas jeszcze 
dzisiaj party 
z tubylcami.
Ojciec ma się już trochę lepiej. Dzisiaj sam poszedł do toalety, ale znowu jest 
w łóżku po 
tym, jak Gonzo trafił go rakietą z „Małego Pirotechnika”. Wyrzuciłem do śmieci 
mięso 
wieloryba, bo w tym upale wszystko bardzo szybko się psuje. Cały nasz 
„apartament” śmierdzi 
jak zaplecze hipermarketu.
Wczesnym popołudniem mama pokłóciła się z dyrektorem hotelu. Gonzo bawił się z 
jego 
synkiem w poławiaczy pereł i o mało go nie utopił. Na jej miejscu nie broniłbym 
Gonzo do 
ostatniej kropli krwi. Sama dobrze wie, że po nim wszystkiego można się 
spodziewać! Teraz to 
już nawet tych wąsatych stworzeń nie dostaniemy do jedzenia. Ostrzegam, że 
zostały mi tylko 
dwie chińskie zupki. W dodatku pikantne.
Tęsknię za Oponą... Kupiłem jej na pamiątkę naprawdę wspaniałą muszlę (za 
pieniądze 
ojca). Ojciec nic jeszcze o tym nie wie.
Kolejny dzień
Party zakończyło się skandalem obyczajowym! Mama uciekła z tubylcem bez górnych 
siekaczy! Na początku nic nie zwiastowało tragedii. Zebraliśmy się wszyscy wokół 
ogniska, nad 
którym opiekał się gigantyczny marlin. To ta ryba, którą złowił Hemingway w 
Starym człowieku 
i morze. Autentyczny rekwizyt! Gonzo wydłubał jej oczy i piekł je nadziane na 
długi kij. 
Organizatorzy z gracją odganiali wygłodniały tłum, napierający na ogrodzenie. 
Jednak co chwilę 
ktoś wdzierał się na hotelowy skrawek plaży i oferował nam suszone płetwy rekina 
lub coś 
równie tropikalnego. Mamie oczywiście na wszystko było szkoda pieniędzy! 
Muzykanci grali na 
gitarach gorące latynoskie rytmy, a my oglądaliśmy zdjęcia z rejsu Polaków na 
rafy koralowe. 
Mama nie mogła się nadziwić, ile to wszystko kosztuje. Ryba zaczęła się już 
trochę przypalać, 
ale właśnie ogłoszono konkurs na najładniej tańczące dziecko. Jakie to 
szczęście, że zabrałem 
strój baletowy! Mogłem teraz zaprezentować partię umierającego łabędzia. 
Niestety, te 
niedouczone grajki nawet nie słyszały o Czajkowskim. Musiałem mieć 
akompaniament! 
Próbowałem ich nauczyć melodii, ale tylko uśmiechali się głupio:
– Si, si. Rumba! Samba! Ole! – i zaczynali rżnąć te swoje kawałki.
Nagle kompletnie przestali zwracać na mnie uwagę, bo siatka puściła pod naporem 
miejscowego tłumu. Ryba została pożarta w ciągu paru chwil. Nawet nie zdążyłem 
spróbować! 
Już nigdy nie będę wiedział, co czuł Hemingway!
Po posiłku miejscowa ludność rzuciła się w tany. Trzeba przyznać, było na co 
popatrzeć! 
Organizatorzy nie mogli ich przepędzić, bo wymieszali się z hotelowymi gośćmi. 
Utworzył się 
kolorowy korowód i zaczęto naukę poprawnego ruszania biodrami. Żałowałem, że nie 
było 
z nami ojca. Mama nigdy nie była tak seksowna jak teraz. Nagle facet bez 
siekaczy porwał mamę 
na ręce i powiedział, że teraz zostanie jego „signorą”. Ta, zamiast bronić 
swojej nadwątlonej 
czci, klasnęła w ręce:
– Ole! Rudolfie, jesteś już prawie dorosły. Wytłumacz to jakoś ojcu.
Po tym oświadczeniu zniknęła mi z oczu. Chryste! Chyba w tych drinkach były 
narkotyki!
Noc
Mamy jeszcze nie ma! Zadzwoniłem do babci na koszt abonenta.
– Mama zwariowała! Przyjedź natychmiast, zanim zdąży złapać AIDS! Jesteśmy już z 
Gonzo 
prawie sierotami! Ojciec umiera na tropikalną chorobę!
– Nareszcie coś się dzieje – odpowiedziała. – Nic się nie martw. Babcia nie 
pozwoli wam 
zginąć!
Gonzo przyniósł ojcu smażone oko tej ryby. Ojciec bardzo się wzruszył:
– To dziecko ma złote serce.
Dzień przed wyjazdem
Babcia zjawiła się w naszym hotelu wczesnym popołudniem. Zastała mnie w 
łazience, jak 
smarowałem odparzenia po tym cholernym kombinezonie płetwonurka. Miała zaciętą 
twarz 
i bardzo krótko obcięte włosy, prawie na jeżyka.
– Żeby fryzura nie przeszkadzała mi w akcji – wyjaśniła.
O dobry Jezu! Wyglądała jak protoplasta wszystkich nazi. Zrelacjonowałem jej 
przebieg 
dramatu. Całe szczęście, że do ojca mało dociera. Ma ciągle bardzo wysoką 
temperaturę. Przed 
chwilą wziął babcię za własną żonę:
– Aleś się, Krysiu, posunęła w latach...
Istny dom wariatów! Boję się wychodzić z hotelu, bo na zewnątrz ciągle ściga 
mnie mafia 
poławiaczy muszli. Tak więc babcia będzie musiała sama odbić mamę. A także 
porozmawiać 
z dyrektorem hotelu, żeby wypuścił Gonzo z sejfu. Został tam zamknięty jako 
gwarancja, że 
przed wyjazdem uregulujemy rachunek. Od kiedy mama uciekła, a ojciec jest 
umierający, 
wiarygodność naszej rodziny znacznie spadła.
Wieczór
Zaczekałem na półmrok. Miałem nadzieję, że o tej porze tropikalna mafia pierze 
brudne 
pieniądze i nie będzie już na mnie czatować. O jedenastej wymknęliśmy się z 
hotelu. 
Znaleźliśmy mamę na plaży. Leżała w skąpym kostiumie kąpielowym i opalała się ze 
swoim 
bezzębnym kochankiem. Najwyraźniej wcale im nie przeszkadzało, że słońce dawno 
zaszło. 
Miłość naprawdę jest ślepa.
Babcia kazała mi zostać, a sama z furią popędziła przez ruchome piaski. 
Strasznie żałuję, że 
nie słyszałem, co powiedziała mamie. Musiało być to jednak coś wyjątkowego, bo 
mama 
natychmiast zakryła swe wyuzdane ciało wielką orientalną chustą i zaczęła rzucać 
w swojego 
kochasia sandałami. Ten jak jastrząb poderwał się do lotu. W połowie drogi 
zawrócił i zabrał 
mamine buty. Co za pazerny żigolak! Całe szczęście, że babcia zdążyła mu sypnąć 
piaskiem 
prosto w oczy.
Teraz wszyscy tkwimy w swoich łóżkach, babcia kończy pakowanie. Wygląda znacznie 
młodziej, od kiedy ma pełne ręce roboty.
17 sierpnia, dzień odlotu do Polski
Na lokalnym lotnisku znalazły się moje bagaże!!! Kiedy wracamy do domu! To 
wprost nie 
do wiary, jaki tu bałagan. Jestem zdruzgotany wydarzeniami ostatnich dni, w 
dodatku cały czas 
muszę podtrzymywać ojca, żeby nie upadł. Temperatura już spadła, ale teraz 
wymiotuje jak 
opętany. Z tego względu mogliśmy odprawić się bez kolejki. Mama, targana 
wyrzutami 
sumienia, co chwilę ocierała mu pot z czoła. Tylko na mnie spojrzała z wyrzutem:
– Nie mogłeś mnie powstrzymać? Czy naprawdę nie jesteś w stanie podjąć 
samodzielnie 
żadnej dojrzałej decyzji? Musiałeś ściągać mi na kark babcię i mnie 
kompromitować?
Chyba kompletnie jej odbiło. Przecież jestem tylko dzieckiem, mam ograniczoną 
władzę!
W czasie odprawy miała miejsce żenująca scena: zarekwirowano mi cztery torby z 
muszlami. 
Nie wolno ich wywozić z Dominikany! Szamotałem się jeszcze z celnikami, w 
nadziei, że 
zmiękną im serca. Zawodziłem rzewnie:
– O mamma mia!
Zapadła pełna napięcia cisza. Celnicy najwyraźniej czekali na jakąś propozycję. 
Niestety, 
mama jak zwykle udała, że nie wie, o co chodzi! Kompletnie nie potrafi załatwiać 
drażliwych 
kwestii. Przecież pieniądze otwierają wszystkie drzwi! Zupełnie się nie nadaje 
na przemytnika 
narkotyków. Jakby ją złapali z dziesięcioma kilogramami kokainy, daję sobie 
uciąć głowę, 
straciłaby zimną krew. I tylko temu zawdzięczam, że moje kupowane z narażeniem 
życia muszle 
najjaśniejszy szlag trafił!
W samolocie czekał mnie kolejny szok: wracamy z tą samą załogą! Znając już ich 
frywolny 
stosunek do terrorystów, wzmogłem czujność. Na moje nieszczęście większość 
pasażerów miała 
od tego cholernego dominikańskiego słońca ciemniejszą karnację. Czeka mnie więc 
siedem 
godzin nieustannej obserwacji. Nie wiem tylko, czy w razie ataku sprostam 
pokładanym we mnie 
nadziejom. Nie jestem przecież Olbrychskim, żeby sobie dać radę z bandą 
rozwydrzonych 
porywaczy! Ojciec leci w izolatce, a ja chętnie zamieniłbym się z nim miejscami.
W domu
Zapomnieliśmy o Gonzo! Babcia wraca. Nie wiem, czy go jej wydadzą, bo zgubiliśmy 
kwit 
z depozytu!
No i bardzo dobrze!
Przed chwilą, kiedy rozpakowywałem walizki, wyleciał z jednej z nich wieeeelki 
komar 
i ugryzł mnie w sam czubek obolałego nosa!
Sobota, 18 sierpnia
To nie do wiary!!! Mam malarię!!!
W dodatku za tydzień czeka mnie kolegium za przemycanie egzotycznych komarów do 
Polski!
Ale dobra passa trwa: zostałem misterem izby przyjęć Kliniki Chorób 
Tropikalnych!
Niedziela
Leżę z moją malarią na oddziale geriatrycznym (tylko tu było wolne miejsce). Aż 
trudno 
uwierzyć, ale jeszcze nie przyszedł do mnie lekarz! Przecież mogę prątkować! Czy 
nie 
powinienem być odizolowany od tych Bogu ducha winnych staruszków?! Kiedy siódmy 
raz 
zapytałem o to pielęgniarkę, fuknęła dziko jak kot zarażony wścieklizną:
– A co ty, jesteś księgowy, że musisz wszystko wiedzieć?
Nawet rodzice mnie nie odwiedzili. Mama twierdzi, że wobec jej ustabilizowanej 
teraz 
pozycji w tv nie może sobie pozwolić na malarię. Odmówiła także wręczenia 
łapówki 
ordynatorowi oddziału. Powiedziała z niezłomną wiarą wojowniczki o wolność i 
demokrację, że 
właśnie po to wprowadzono reformę służby zdrowia, byśmy nie musieli płacić. Jej 
naiwność nie 
ma granic!
Czy naprawdę na własnym dziecku musi testować skuteczność walki z korupcją?! 
Teraz to 
już do mnie nawet pies z kulawą nogą nie zajrzy...
Południe
Leżę na korytarzu, na małym łóżku o wielkich kółkach. Jeżdżę po całym szpitalu, 
bo ciągle 
ktoś mnie przestawia z miejsca na miejsce. Wszyscy mają do mnie pretensje, że 
się kręcę pod 
nogami, jakby to była moja wina!
– To nie tor wyścigowy! – krzyknęła na mnie salowa.
Rozglądam się czujnie i chłonę wrażenia. O dziwo, niewiele tu znękanych twarzy. 
Prawie 
przy każdym łóżku stoi mały telewizor, przyniesiony przez usłużną rodzinę. Każdy 
chory ogląda 
inny program, więc za chwilę zwariuję. Zdecydowanie w ostatnich latach 
dyscyplina 
w szpitalach uległa znacznemu pogorszeniu. Kiedyś nie wolno było tu nawet 
kichnąć, nie 
wspominając już o odwiedzinach w środku nocy. Non stop kolor!
Na korytarzu istnieje nawet klub pacjenta, ale zbierają się w nim same stare 
dziady. Grają 
w pokera albo wymieniają się świerszczykami!
Poszedłem do dyżurki pielęgniarek, żeby wykazały troskę o mnie. Nie mierzono mi 
temperatury od dwóch godzin! Niestety, trafiłem właśnie na kolejny odcinek Na 
dobre i na złe.
– Dziecko, spadaj. Nie widzisz, że mamy szkolenie, jak się obchodzić z 
pacjentami?
A pomyśleć, że jedna niezbyt mała butelka koniaku załatwiłaby sprawę... Nie 
posądzałem 
rodziców o takie skąpstwo! W dodatku dzisiaj zaczęli wymieniać na korytarzu 
jakieś rury. Jest to 
przyczyna konfliktu, jaki wywiązał się między dyrekcją szpitala a kościołem. 
Ksiądz powiedział, 
że to obraza boska,
bo dzień święty trzeba święcić, a nie pracować. Całkowicie się z nim zgadzam. 
Też 
chciałbym w spokoju obejrzeć mój ulubiony program Decyzja należy do ciebie. 
Tymczasem gruz 
leci mi na głowę! Podejrzewam, że tak właśnie pozbywają się niechcianych 
pacjentów. 
W pierwszej kolejności tych, co jeszcze nic nie dali. Aaaaaaaaaa! Jestem w 
grupie ryzyka!
Wieczór
Właśnie przed chwilą przyszła pielęgniarka i zakryła mnie gazetami, żebym się 
nie zakurzył 
przez noc. W poniedziałek przyjdzie do mnie lekarz i zadecyduje, co dalej!
Jedyną korzyścią z mojego pobytu tutaj jest odroczenie terminu kolegium w 
sprawie 
niezawinionego przemytu tych cholernych komarów! Chyba złożę skargę do Trybunału 
Haskiego 
albo i do samej Norymbergii.
Przed chwilą monter przebił rurę w ścianie i wszyscy wyglądamy jak po ewakuacji 
z powodzi. Czystą (i suchą) pościel dadzą nam dopiero rano, bo salowe mają 
wolne!!!
Idę zadzwonić do ojca.
Dwie godziny później
Ojciec stanął na wysokości zadania: przyniósł suchy prowiant i karimatę. Co z 
tego, kiedy na 
podłodze jest wody po kostki? Wszyscy staruszkowie umierają na zapalenie płuc.
Miałem wizytę księdza. Zapytał, czy mam już zapalenie płuc, a jak nie, to czy 
może przyjść, 
jak będę miał. Teraz ma huk roboty, taki jest przerób w tej umieralni. To się 
nazywa ostatnia 
posługa.
Umieralnia?
Noc
Boję się. Na pewno zaraz ktoś przyjdzie i wytnie mi moje organy, a potem sprzeda 
jakiemuś 
wygłodniałemu sułtanowi Brunei. Czuję się jak na planie filmu Coma, tyle że nie 
mogę zerwać 
zdjęć. No i nikt mi nie zapłaci, rzecz jasna. Ale zawsze to jakieś doświadczenie 
aktorskie...
Będę czuwał całą noc! Nie oddam bez walki mojej wątroby!
Poniedziałek, 20 sierpnia
Obudziły mnie odgłosy toczących się po korytarzu garów. Obiad? Spałem 
czternaście 
godzin! Przez ten czas zdążyli już z mojej wątroby zrobić elegancką przystawkę i 
wysłać 
czarterem do Brunei! Pomacałem się, pełen obaw. Ani śladu szwów!
– Znowu bawisz się siusiakiem, Ciapku?
Droga, kochana Elka!!! Jeszcze nigdy tak się nie ucieszyłem na jej widok!
Co za historia! Elka pojechała na prawybory. Podobno jacyś bardzo mili ludzie 
zaoferowali 
jej podwiezienie do urny, a potem poczęstowali wódką. Prawdziwa polska 
gościnność! Elka 
utrąbiła się jak kulawy Wacek i z ochotą oddała na nich swój głos. Nie była 
zresztą jedyna. Do 
nich stała najdłuższa kolejka. Przy urnie było stoisko z kaszanką i mili ludzie 
dali jej po oddaniu 
głosu kawałek, za zasługi dla demokracji.
Jak przyjechała policja, zrobił się niezły meksyk, a Elka z tymi wszystkimi 
posłami 
wylądowała w Izbie Wytrzeźwień. Mili policjanci uświadomili jej, że głosując, 
złamała prawo, 
bo nie ma jeszcze osiemnastu lat. Na dowód, że mówi prawdę, zostawiła mi 
kaszankę i... coś 
naprawdę cudownego. Dużą butlę Metaxy! Ukradła ją swojej mamie. No proszę, 
prawdziwych 
przyjaciół poznaje się w biedzie. Moje organy wewnętrzne uratowane! Hurraaaa!
Obejrzałem w szpitalnej świetlicy film Wszystko o mojej matce. To była komedia 
o perypetiach pewnej zwariowanej hiszpańskiej rodziny. Zupełnie jak u mnie w 
domu! Trochę 
mnie to przygnębiło, bo w odróżnieniu od filmu moje życie nie jest komedią.
Poniedziałek mija, a lekarza ani widu, ani słychu.
Noc
Właśnie zakradłem się do pustego pokoju lekarskiego i podrzuciłem Metaxę wraz 
z liścikiem: „W dowód wielkiego zaufania, z nadzieją na kontynuację tej wysoce 
profesjonalnej 
opieki od anonimowego pacjenta Rudolfa Gąbczaka (korytarz, na lewo od WC)”.
Długo nie mogłem ochłonąć po odgłosach dochodzących zza drzwi dyżurki 
pielęgniarek. Na 
pewno, zamiast zająć się pracą, oglądały z lekarzem jakiegoś pornosa! Tak mnie 
to wytrąciło 
z równowagi, że zabrałem śpiącemu obok mnie panu Czesiowi jego świerszczyki. Jak 
będę miał 
odwagę, to mu rano oddam. Albo potajemnie podrzucę.
Szpitalna toaleta
Jasny gwint, ale się naciąłem! W tych świerszczykach byli sami faceci! To było 
naprawdę 
bardzo obrzydliwe, ani jednej babki. Wiem, bo dokładnie wszystkie obejrzałem. 
Muszę odsunąć 
swoje łóżko jak najdalej od pana Czesia.
Schowałem wszystko pod pidżamę, bo ktoś zaczął dobijać się do drzwi. To była 
pielęgniarka. Chyba sprawdzała, czy nic mi się nie stało. Tak się przynajmniej 
mogłem domyślić 
z gestów, bo mówiła tylko po rosyjsku. Miała bardzo fajne nogi. Takich młodych 
siostrzyczek 
nie powinno się zatrudniać w szpitalach, zwłaszcza na oddziałach geriatrycznych. 
Wszyscy 
pacjenci mają przez nie nadciśnienie! Najlepiej by było, jakby pracowały w 
kostnicy.
Wyrzuciłem świerszczyki do worka na brudną bieliznę pościelową.
Wtorek, 22 sierpnia
No proszę! Metaxa zadziałała! Jestem niezwykle podekscytowany, nareszcie wokół 
mnie coś 
się dzieje! Rano przyszła pielęgniarka i zrobiła mi lewatywę. Na moje pełne 
boleści spojrzenie 
rzekła bardzo profesjonalnie:
– Nic doustnie. Za godzinę zabieg.
O rany! Gdzie kibel? Gdzie kibeeeeeeel?
W WC
Jaki zabieg?
Godzina 10.00, sala operacyjna
Siedzę sobie na łóżku w zielonym czepku, a nade mną wisi wielka fioletowa lampa, 
jak 
w dyskotece techno. Dali mi jakiś zastrzyk...
Ahaha! Ohohohooo!
Chyba mnie UFO porwało! Ole!
Z powrotem na korytarzu
Ledwo im się wywinąłem spod noża! Uratowała mnie ankieta personalna. Byłem taki 
bezkonfliktowy po tym zastrzyku, że zgodziłem się, bym się nazywał Zenon 
Szprotka – ciężka 
niewydolność trzustki. Nie zgadzał im się tylko mój wiek – siedemdziesiąt 
dziewięć lat. 
Prosiłem, żeby mi koniecznie coś wycięli, ale te obiboki tylko kombinują, jak tu 
się wywinąć od 
roboty.
Ahahaaaaaa!
Popołudnie
Narkoza minęła i wcale mi nie do śmiechu. Jednak czatują na moje zdrowe organy! 
A Metaxę to się wzięło? Podjąłem męską decyzję: uciekam! Tym bardziej że z moją 
malarią jest 
lepiej.
Nie robię już białej kupy.
Droga wylotowa na Katowice
Co mi tam, raz się żyje! Jadę na Przystanek Woodstock.
Sex, drugs i rock&roll!
23 sierpnia, środek nocy
Chyba mi rozum odebrało! Ze trzy godziny stałem przy autostradzie. 
Przejeżdżający 
kierowcy, widząc mnie, znacząco pukali się w czoło. Myślę, że mogło im chodzić o 
mój 
oryginalny strój. Miałem na sobie spodnie od pidżamy, ale na szczęście nie w 
paski, były całe 
fioletowe. Bardziej więc przypominały dresy niż szpitalny uniform. Jeszcze by 
mnie ktoś wziął 
za uciekiniera z kliniki psychiatrycznej! Bez wypisu nie mogłem dostać się do 
szatni, żeby 
odzyskać własne ubranie, więc podprowadziłem panu Czesiowi jego ażurowy pulower. 
Zrobił go 
dla niego na drutach jakiś tajemniczy przyjaciel, o którym nic nie chciał mówić 
ponad to, że to 
niezwykły związek. Sądząc po jego świerszczykach, to na pewno.
No więc stałem przy tej autostradzie i naprawdę nikt nie chciał się zatrzymać. A 
robiło już 
się ciemno! Wreszcie jakiś samochód minął mnie, zwolnił i zaczął się cofać. 
Uradowany 
chwyciłem swoją reklamówkę, ale z auta wyłoniła się tylko jakaś głowa:
– Ty baranie! W tym miejscu nikt się nie zatrzyma! Jest tu zakaz!
A potem... spokojnie odjechali. Postanowiłem przejść piechotą te czterysta 
kilometrów. 
W końcu pielgrzymki pokonują większe odległości, a ja jestem przecież młody i 
silny. No... 
powiedzmy. Po godzinie marszu miałem już bąble i stopy obtarte do krwi. 
Postanowiłem, że 
z pielgrzyma zamienię się w autostopowicza.
Podróż stopem to był koszmar! Jedynymi, którzy zechcieli mnie wpuścić do swojego 
auta, 
byli:
– pijany w sztok kierowca tira,
– sfrustrowana sześćdziesięciolatka pragnąca mnie rozprawiczyć,
– nekrofil wiozący zwłoki swego psa,
– uciekinierzy z poprawczaka jadący skradzionym wozem,
– naćpany rowerzysta.
Wreszcie o trzeciej nad ranem byłem mniej więcej na miejscu. Zabrałem się z 
dzieciakami 
jadącymi na kolonie i dopiero przy nich poczułem się w miarę bezpiecznie... 
dopóki się nie 
okazało, że temperamentem i okrucieństwem dorównują Gonzo. Jeden z tych 
gonzoidalnych 
klonów... Nie powiem, bo to bardzo upokarzające.
Godzinę później
Gdzie będę spał? Co jadł? Sam wśród tysiąca psychopatów i wykolejeńców! Jedyne, 
co mam 
przy sobie, to czternaście lat i kilometr do pola namiotowego drogą przez las. 
Nie mam natomiast 
namiotu. I wielu innych rzeczy. Próbowałem sobie wyobrazić, że jest wojna, ale 
wcale mnie to 
nie pocieszyło. Nie zgubiłem się tylko dlatego, że szlak oznakowany był 
porządnie pustymi 
butelkami po piwie Naprawdę Strong i Rozszczepialny Atom.
Dwukrotnie spotkałem dzikie zwierzęta. Raz był to wściekły zając, a raz kudłate 
bydlę 
z połamaną gitarą. Obaj obrzucili mnie spojrzeniem Jacka Nicholsona z Lśnienia i 
zniknęli 
w chaszczach. Chyba na wszelki wypadek napiszę testament.
Noc spędziłem w stodole z tabunem poczochrańców. Rano ktoś zwinął mi karimatę, a 
po 
suchym prowiancie nie zostało nawet śladu. A więc: goły i wesoły!
24 sierpnia, prawdopodobnie czwartek
Byłem na piętnastu religijnych koncertach. Owsiak w tym roku zrobił się bardziej 
radykalny. 
Hasło festiwalu brzmi: „Nie róbta, co chceta!” To się najwyraźniej nie podoba 
młodzieży, bo 
wszędzie pełno grupek modlących się o jego nawrócenie. W ciągu godziny 
naliczyłem: 
siedemdziesiąt cztery siostry zakonne, pięćdziesięciu dwóch księży, dwanaście 
zgubionych 
różańców, cztery książeczki do nabożeństwa.
Kudłate bydlę o dzikim spojrzeniu okazało się kapelanem generalnym całej 
imprezy! 
Wszędzie wojujące Bataliony do Walki z Występkiem. Ani śladu dekadencji.
Co, u diabła, taki uduchowiony ten Woodstock?!!
Popołudnie
Mam już serdecznie dosyć tego festiwalu! Stałem sobie spokojnie w kolejce do 
latryny, 
kiedy zaczepił mnie jakiś gość głoszący zagładę moralności i proponujący 
przyłączenie się do 
Braci Światła Ponaddźwiękowego. Następny, z Kosmicznej Wspólnoty Jedności, był 
jeszcze 
bardziej stanowczy – wszedł za mną do kibla! Tak się zestresowałem, że nic nie 
wyszło 
z wypróżnienia. Trzy godziny w kolejce poszły na marne!!!
Przed chwilą jakaś niewiasta spytała, czy zechcę wesprzeć Ruch na rzecz 
Uwolnienia 
Woodstock od Herezji. Chyba dla świętego spokoju wstąpię chwilowo do jakiejś 
sekty.
Noc. Bezsenna
Wszędzie dzikie śpiewy Jezus panem. Co chwilę ktoś mi proponuje spowiedź. Jestem 
tu już 
półtora dnia, a jeszcze nie widziałem Owsiaka!
Ukradli mi Podręczną instrukcję aktora amatora. Wszystko się zgadza! Pełno tu 
złodziei 
i sekciarzy, w dodatku każdy dybie na moją cnotę! Rodzice nie powinni puszczać 
dzieci na tego 
całego Owsiaka! A tak się zarzekał, że to święto pozbawione wszelkiej ideologii! 
A teraz, gdy się 
zbliżają wybory, od razu skumał się z czarnymi! Ich agitacja jest nie do 
zniesienia.
Mam zbyt wyprany mózg, żeby więcej pisać...
25 sierpnia, ranek
Poszedłem po darmową zupę, ale wydająca ją siostra zakonna zażądała ode mnie 
świadectwa 
bierzmowania! Na litość boską! Przecież w Biblii jest wyraźnie napisane: 
nakarmić 
spragnionego!
Zrezygnowałem z kolejki do natrysków. Odstąpiłem miejsce samotnej matce z dwójką 
dzieci, ale sądząc po ich wieku, to musiała mieć chyba pięć lat, kiedy je 
rodziła. Teraz trochę 
żałuję, bo zaczynam śmierdzieć. Niczym przeterminowany śledź.
Owsiaka w dalszym ciągu ani śladu.
Popołudnie
Dłużej tu nie wytrzymam. Wszyscy mi wmawiają, że jestem zbłąkaną owieczką. Ja tu 
tylko 
przyjechałem posłuchać rocka w pokojowej atmosferze! Mam wrażenie, że ciągle 
uczestniczę 
w kampanii wyborczej. Wszyscy chyba poszaleli!
Teraz kudłaty wydziera się z ambony, żeby wystrzegać się Woodstock jak morowej 
zarazy.
Coś tu śmierdzi. I nie jestem to ja.
Ataki na moją cnotę: trzy i pół.
Bliskie spotkania z Owsiakiem: zero.
Jakiekolwiek spotkania z Owsiakiem: zero.
Dwie godziny później
Wielki Skandal Obyczajowy!!! Kudłaty wstąpił do sekty Moona, jutro jego ślub!
Przed chwilą ogłosili przez megafony, że wobec ogólnego kryzysu wartości 
Przystanek Jezus 
zostaje zawieszony do odwołania.
Przystanek Jezus??? Trafiłem na konkurencyjną imprezę!
W radiowozie
Siedzę sobie wygodnie po raz pierwszy od trzech dni. Rodzice po ucieczce ze 
szpitala 
zgłosili moje zaginięcie, a panowie policjanci są tak mili, że uparli się 
odwieźć mnie do samego 
domu. Jak jakąś szychę! Jak to miło spotkać kogoś bezinteresownego. Komfort 
jazdy psuł tylko 
nieco fakt, że było nas w radiowozie dziewięciu i musiałem siedzieć na kolanach 
pana kierowcy.
Co za ulga! Mam tak zszargane nerwy, że nie byłbym w stanie wracać stopem. 
Policjanci 
przez całą drogę prowadzili ze sobą poufne operacyjne rozmowy. Dzięki temu 
dowiedziałem się, 
że w tym roku u Owsiaka było szampańsko, a do zabawy włączyli się nawet stróże 
prawa. Ja to 
mam pecha! A byłem tak blisko!
W domu
Administracja akurat dziś musiała odciąć wodę! Podobno konserwacja rur. Musiałem 
się 
myć pod ulicznym hydrantem, bo mama zagroziła, że w takim stanie nie wpuści mnie 
za próg.
Ani śladu fanfar powitalnych, nie mówiąc już o chlebie i soli. Rodzice się do 
mnie nie 
odzywają. Gonzo powiedział, że mama cały czas płakała, a ojciec się odgrażał, że 
stanie na 
wysokości zadania i „skroi mi dupę”. Obiecanki cacanki! Gdy tylko wróciłem,
natychmiast zajęli się swoimi sprawami. Podobno ojciec ma szansę na jakąś nową 
pracę. 
Ciekawe, co to może być?
W domu w ogóle jest bardzo nerwowa atmosfera. Po wybryku mamy na Dominikanie 
rodzice starają się o weekendowy kurs przetrwania dla małżeństw w kryzysie. 
Czekają na 
wiadomość, czy się zaklasyfikowali, i w kółko roztrząsają swoje odpowiedzi na 
testach. Mama 
zarzuca ojcu, że wykazywał zbyt dużą wolę pojednania, z czego można wyciągnąć 
pochopny 
wniosek, że się pogodzą bez interwencji specjalistów. A mnie to nikt nie zapyta 
o przeżycia, 
które mi mogły złamać kręgosłup moralny co najmniej na dekadę!!! Tylko wierna 
Opona nie 
schodzi mi z pleców.
Dostali się. Jutro wyjazd! Będę miał dla siebie cały dom, bo babcia wyjechała do 
sanatorium, 
leczyć nerwy po tym, jak znalazła pod łóżkiem kapelusz Brodawy. Tylko ten 
Gonzo...
26 sierpnia. Ostatnia sobota wakacji (a ja do tej pory nie widziałem swojego 
świadectwa)
Nawet nie zdążyłem się nacieszyć swobodą. Miałem ten czas poświęcić na analizę 
doświadczeń, ale zaraz po śniadaniu składającym się z marynowanych rolmopsów 
Gonzo znowu 
się przyspawał do transformatora i święty spokój diabli wzięli! Pan z elektrowni 
pomógł mi (za 
pomocą nożyc do cięcia metalu) go uwolnić. Jeśli przyślą mi za to rachunek, to 
koniec! Aparat 
ortodontyczny rozwieje się jak siedemnaście mgnień wiosny...
Wieczorem odwiedziła mnie Elka. Zachowywała się bardzo dziwnie. Cały czas mówiła 
o zegarze biologicznym i kobiecej desperacji. Czułem się trochę zagrożony, bo 
„mój” zaczął 
wariować. Rozluźniłem się dopiero, kiedy wypiliśmy całą butelkę likieru 
kokosowego.
Noc
Wstydsięprzyznaćalechybaurwałmisięfilm. Błeeeeeeeeeeeeee!!!
Niedziela, czyli poranek boksera
O Boże! Jestem... Jestem... Na wpół nagi!!! Mam na sobie tylko górę od pidżamy!
Kto mnie rozebrał??? Przecież nie Gonzo!!! A jeśli... Elka wykorzystała moje 
upojenie?! To 
byłby największy pech mojego życia: rozprawiczyć się w stanie śpiączki 
poalkoholowej! Nie 
będę miał nawet czego opowiadać moim wnukom!
A może to przestępstwo? Przecież oboje jesteśmy niepełnoletni! Nie mamy ślubu! O 
Boże! 
Zgniję w więzieniu o zaostrzonym rygorze, w jednej celi z Elką, i do końca moich 
dni będę to 
robił już tylko z nią!
Ja nie chcę! Ja jej nie kocham! Nie chcę się z nią żenić!
Po piętnastu tysiącach lat świetlnych nieopisanej tortury, czyli dwie godziny 
później
Sto siedemdziesiąt cztery razy wykręcałem numer telefonu Elki i sto 
siedemdziesiąt cztery 
razy rozłączałem się tchórzliwie. Nie mam odwagi spojrzeć prawdzie w oczy. Nie 
zasługuję na 
miano mężczyzny!
Ale... przecież musi być jakiś sposób, żeby to sprawdzić! Niepewność mnie 
zabija. Zrobiłem 
to czy nie???
Trzy dramatyczne godziny później
Dziewięćdziesiąt trzy minuty przez lupę oglądałem i wąchałem swojego wacka, 
szukając 
mikrośladów. Teraz już tak go sobie zatarłem, że chodzę jak ciężarowcy – na 
rozstawionych 
nogach.
A jeżeli... a jeżeli... będzie z tego dziecko??? O rany! Za kilka dni zaczyna 
się szkoła, a ja 
stoję w obliczu domniemanego ojcostwa! Teraz już na pewno się zabiję!
Tuż przed planowanym samobójstwem
Właśnie smarowałem swojego wazeliną babci, kiedy ktoś zaczął się strasznie 
dobijać do 
drzwi. W ataku paniki, że to ciężarna Elka z pięcioraczkami w brzuchu, wsadziłem 
całego wacka 
do grawerowanej buteleczki po tej cholernej mazi! Nie mogę go wyjąć! Aaaaaaj!!!
O kurwa. O kurwa. O kurwa.
Walenie do drzwi nie ustaje. Chyba muszę otworzyć...
Dziesięć minut później
Na szczęście był to tylko listonosz z pilnym telegramem do ojca. Przełamałem 
wstyd 
i poprosiłem go o pomoc... Po tym, co musiałem znieść przez tego nieludzkiego 
potwora, 
obiecuję, że już nigdy nie dotknę swojego siusiaka. W ogóle żadnego! Listonosz 
mało nie umarł 
ze śmiechu. A przecież musiało mu się kiedyś zdarzyć coś równie wstrząsającego. 
Jest jeszcze 
starszy niż ojciec. Naprawdę znalazłem się w wielkim niebezpieczeństwie. Mogło 
mi się 
zatrzymać krążenie w całym organizmie! Na kolanach błagałem go, żeby nie dzwonił 
po 
pogotowie. Zażądał dodatkowego wynagrodzenia:
– Ja właściwie jestem już po godzinach. A w ogóle to nie należy do moich 
obowiązków 
oswobadzanie napalonych debili.
Zapłaciłem mu pieniędzmi przeznaczonymi na bilet miesięczny. Teraz będę jeździł 
na gapę, 
a wiadomo, co kontrolerzy robią z gapowiczami – wywożą na pętlę i zakopują w 
lesie!
Listonosz ruszył wreszcie do akcji ratunkowej. Złapał butelkę wraz z zawartością 
i zdrowo 
rąbnął o krawędź stołu. Ponieważ było to prawdziwe kryształowe szkło, rozsypało 
się w drobny 
mak.
– No, mały, masz farta. Na drugi raz weź do zabawy coś szerszego.
Byłem taki szczęśliwy, że z wdzięczności pocałowałem go w rękę. Ale nie w tę, w 
której 
trzymał butelkę z wiadomym wkładem.
Późny wieczór
Chyba otworzę ten telegram... A jeżeli to sprawa wagi państwowej?
To zawiadomienie, że ojciec wygrał konkurs na stanowisko dyrektora mojego 
gimnazjum. 
Aaaaaaaaaaaaaaaa!
Poniedziałek, 28 sierpnia
Rodzice wrócili z wyprawy. Ojciec przygnębiony, bo okazało się, że on też jest 
nałogowcem 
– unikania bliskości. Mama tryumfuje. Co chwilę zaciska pięści i krzyczy: „Yes!” 
Muszą teraz 
oboje się leczyć. Też mi nowina, wiedziałem to od dawna!
Ojciec namolnie wypytywał, czy nie przyszła do niego żadna poczta. Skłamałem, że 
nie. 
Zawiadomienie schowałem w miejscu, do którego najrzadziej zaglądają, czyli do 
rodzinnego 
albumu ze zdjęciami.
Zadzwoniła pani H. i zaprosiła mnie do siebie na podwieczorek. Trochę się boję, 
bo 
kompletnie nie wiem, czego się spodziewać.
W metrze
Ciągle myślałem o pani H. Musiało stać się coś bardzo złego, bo nigdy nie 
zaprosiła mnie do 
siebie poza lekcjami. Aż mi skóra ścierpła od domysłów. W tym momencie metro 
gwałtownie 
zahamowało. Pewnie znowu ktoś chciał się rzucić na tory. Wszyscy polecieli 
bezwładnie do 
przodu i wylądowałem na siedzeniu. Z tym że już ktoś na nim siedział. 
Spojrzałem, chcąc 
przeprosić, i... Jakby mnie trafił piorun sycylijski! Wszystkie moje płyny 
fizjologiczne radośnie 
zabulgotały. Co ja mówię, zagotowały się, i temperatura cały czas rosła!
Pode mną siedziało zjawisko. Miała maleńką buzię z delikatnie zarysowanym 
podbródkiem 
i czarne włosy do ramion. Niczym makaronowe świderki kręciły się wokół twarzy. 
Spoglądała na 
mnie całkiem przyjaźnie zza drucianych okularów. Byłem tak zapatrzony, że 
zapomniałem zejść 
z jej kolan! A ona, zamiast wydrzeć się na mnie jak każdy normalny człowiek... 
uśmiechnęła się. 
I to już mnie zupełnie powaliło na łopatki. Na jej zębach błyszczał śliczny 
ortodontyczny 
aparacik!
– Przepraszam... chciałabym wstać...
– Nie ma za co – wydukałem w kompletnym zaskoczeniu i zanim zdążyłem cokolwiek 
zrobić, moja sarenka wysiadła na stacji Wierzbno.
W drodze do mieszkania pani H. o mało nie wpadłem pod:
– samochód,
– autobus,
– tramwaj,
– wózek dziecięcy z bliźniakami w środku. Byłem kompletnie zdruzgotany. Czułem, 
że 
w moim miałkim i bezbarwnym życiu nastąpił przełom. Los dał mi szansę niczym 
choremu na 
nowotwór, którego biopsja wykazała wynik negatywny. Pani H. otworzyła mi drzwi 
i wykrzyknęła:
– Na litość boską! Rudolfie, co się stało?
Nic nie odpowiedziałem, bo z wrażenia dostałem paraliżu nerwów twarzowych. 
Posadziła 
mnie przy kuchennym stole i siłą wlała do gardła pół butelki kropli 
walerianowych. Zaczęła mi 
powoli wracać świadomość. Świat był taki piękny! Pani H. była taka piękna... 
Natychmiast jej 
o tym powiedziałem.
– Dziecko, mam nadzieję, że nie jesteś pod wpływem narkotyków?
– Jestem! Jestem! Jestem! – wykrzykiwałem bez ładu i składu. A potem porwałem ją 
do 
tańca. Pani H. histerycznie próbowała się wyrwać z moich ramion.
– Mam dla ciebie urodzinowy prezent.
Podała mi małą paczuszkę z miną tajnego agenta, który wykradł plany inwazji. 
Zupełnie 
zapomniałem, że dziś są moje urodziny! Od jutra będę piętnastoletnim facetem, 
mogę nawet 
spróbować zapalić papierosa! Odwinąłem firmowy papier z wizerunkiem różnego 
rodzaju 
zębów: trzonowych, siekaczy, kłów. W środku była karteczka: „Drogiemu 
przyjacielowi – 
Amelia H.”, i... nowiutki aparat ortodontyczny!
– Trzeba go tylko zainstalować w gabinecie stomatologicznym.
Byłem tak wzruszony, że się rozpłakałem. Pani H. jednak miała rację: nigdy nie 
wiadomo, 
czego się można po ludziach spodziewać.
– Zaniosłam do ortodonty twój odcisk, który kiedyś zostawiłeś u mnie na cieście 
– wyjaśniła, 
skromnie spuszczając oczy. -1 tak nie miałam co zrobić z tym odszkodowaniem. 
Odłożyłam 
trochę na swój pogrzeb, a za resztę kupiłam ci aparat. Aktor z ciebie będzie 
raczej mizerny, ale 
daj Boże, bym się myliła.
Wieczorem
Wróciłem do domu bardzo późno. Spacerowałem wśród jakichś kwitnących krzewów, 
póki 
od ich zapachu nie zrobiło mi się słabo. Świat był taki cudowny! Ściskałem w 
kieszeni 
wymarzony aparat, ale i tak wiedziałem, że najpiękniejszym prezentem była dla 
mnie moja 
sarenka z metra. Na pewno będziemy dobraną parą. Z nią to nawet mógłbym się 
ożenić, choć 
ojciec zaklinał mnie, bym tego nie robił przed czterdziestką. Myśli, że jak sam 
miał pecha, to 
innym też się musi trafić jakiś wybrakowany egzemplarz.
W domu już wszyscy spali. Na pościeli znalazłem kolejne urodzinowe 
niespodzianki: 
nowiutkiego walkmana od rodziców, wełniane rękawiczki od babci i jakiś paskudny 
rysunek, 
przedstawiający skołtunionego karakana z odstającymi uszami, podpisany koślawymi 
literami: 
„to ródolw”.
Śniło mi się, że wjeżdżam do dentysty na mojej sarence, a potem przywiązuję ją 
za uzdę do 
fotela stomatologicznego.
Wtorek, 29 sierpnia
Od rana awantura. Rodzice przeglądali w ramach terapii stare zdjęcia i znaleźli 
telegram. 
Ojciec się do mnie nie odzywa. Mruknął tylko:
– No, teraz się za ciebie wezmę.
Muszę porozmawiać z mamą o zmianie szkoły.
Po południu poszedłem z panią H. do dentysty. Upierała się, że zapłaci za 
wizytę. Czułem się 
naprawdę jak ktoś wyjątkowy. W poczekalni poczęstowano nas wodą i dano do 
czytania 
broszurki o chorobach przyzębia. Potem zaanonsowano mnie lekarzowi. Zawsze czuję 
się 
u dentysty trochę nieswojo, ale pan doktor mnie uspokoił. Tylko w wyjątkowych 
przypadkach 
zdarza się, że organizm odrzuca aparat, a na dziąsłach robią się jakieś 
nadżerki. Potem założono 
mi to wymarzone rusztowanie i, zaopatrzony w skomplikowany zestaw szczotek i 
płynów, 
opuściłem jaskinię lwa. Nie mogę wyraźnie mówić i na razie mam kłopoty z 
utrzymaniem śliny 
w ustach. Mam nadzieję, że to tylko kwestia wprawy.
Resztę dnia spędziłem w metrze, jeżdżąc w kółko od jednej stacji do drugiej. 
Nigdzie ani 
śladu mojej miłości!
Sprawdziłem w Kobiecym słowniku medycznym, co to są te nadżerki. Lekarzowi 
musiało się 
coś pomylić. Przecież nie mam w ustach żadnych dróg rodnych!
Nie zadzwoniłem jeszcze do Elki w wiadomej sprawie. Poczekam na jej ruch i 
dostosuję 
reakcję do siły ataku.
Ostatni dzień wakacji
Na początkowej stacji metra byłem już o siódmej dwadzieścia. Kupiłem sobie bilet 
całodobowy, żeby się swobodnie przemieszczać. Jeździłem do dwudziestej z małą 
przerwą na 
posiłek. Ślina ciągle jeszcze płata mi figle. Kiedy zamawiałem hot-doga, oplułem 
się tak bardzo, 
że sprzedająca je panienka nie wzięła ode mnie pieniędzy! Na stacji Wierzbno 
byłem sto 
czterdzieści siedem razy. W dalszym ciągu nic. Nawet nie chcę myśleć, że moja 
kicia może być 
tylko wytworem umęczonej wyobraźni. Wszystko, tylko nie to!
Na wszelki wypadek pomodliłem się: „Aniele Boży, stróżu mój, Ty zawsze przy mnie 
stój. 
Rano, wieczór, we dnie, w nocy bądź mi zawsze ku pomocy. Amen. PS. Błagam Cię, 
Boże, 
żebym się zakochał z wzajemnością i żebym mógł przenosić góry. Błagam Cię też, 
dobry Boże, 
żeby zawsze było tak, jak ja chcę. Amen”.
W domu
Wiedziałem, że prędzej czy później musi to nastąpić. Przyszła Elka. Zapytała, 
czy wszystko 
w porządku. Naprawdę nie mogła mi zadać bardziej podstępnego pytania!
– A u ciebie? Masz mdłości? – zapytałem ją.
Widmo niechcianej ciąży znowu zawisło nad moją głową. Przyglądałem jej się z 
uwagą, ale 
nie miała żadnych symptomów ciąży. Nie sterczał jej brzuch, pokarm nie tryskał z 
nabrzmiałych 
sutek ani nie wpadała w zmienne nastroje. Może jednak nie doszło do 
zapłodnienia? Unikałem 
przezornie jej wzroku i czekałem na moment, kiedy wyznam jej, że wolę już płacić 
alimenty niż 
zakładać w tym wieku rodzinę. Elka spruła sobie do połowy sweter i wreszcie 
zaczęła:
– Wiesz, jeśli chodzi o tamten wieczór, to nie gniewaj się, ale... – Zacisnąłem 
pięści tak 
mocno, że mało mi się nie posypały nadgarstki. Elka ciągnęła z wyraźnym trudem: 
– Kiedy 
zacząłeś się rozbierać... ja wiem, że alkohol, te sprawy...
Nie mogłem już dłużej znieść tego napięcia:
– Wykorzystałaś to, że byłem pijany, tak? Mów wszystko, zniosę najgorszą prawdę!
Elka spojrzała kompletnie zdziwiona:
– No właśnie, chciałam cię przeprosić, bo może na to liczyłeś, ale... ty mi się 
wcale nie 
podobasz.
I teraz to mówi? Całe wieki mnie skrycie uwielbiała, a teraz się okazuje, że to 
lipa! Już sam 
nie wiedziałem, czy śmiać się, czy płakać. Wybrałem wariant pośredni: gapiłem 
się na nią z tępą 
miną.
– To znaczy... To znaczy, że nic się nie stało? Jesteśmy nadal niewinni?
Elka przyglądała mi się bezradnie:
– No tak. To znaczy, że się nie gniewasz? Podrzucałem ją z radości do góry, póki 
nie walnęła 
głową w żyrandol.
– Hurra!!! Super! Ole!
Zeszliśmy potem na dół i zjedliśmy razem kolację. Rodzice krzątali się w kuchni, 
przygotowując na deser tiramisu, i był to dla mnie największy szok tego dnia.
Potem w zaciszu własnego pokoju zwierzyłem się Elce z mojego zakochania. I znowu 
sprawdziło się stare rzymskie przysłowie, że prawdziwych przyjaciół poznaje się 
w biedzie. Elka 
wpadła na wprost fantastyczny pomysł: mam napisać do tej dziewczyny list ze 
swoim numerem 
telefonu i porozklejać na wszystkich stacjach metra. To się musi udać!
Widać w moim życiu wszystko zaczyna się zmieniać na lepsze. Nawet rodzice już 
się nie 
kłócą. Poszedłem do łazienki wyczyścić swój aparat. Po drodze słyszałem, jak 
mama robi ojcu 
wymówki, że za mocno ukręcał serek do tiramisu i dlatego się zwarzył.
Jutro zaczyna się szkoła pod despotycznymi rządami mojego ojca. Nie można mieć w 
życiu 
wszystkiego...
1 września
Ojciec postawił na nogi cały dom już o piątej rano. Naprawdę zachowuje się jak 
rozhisteryzowana primabalerina! Martwi się, czy zostanie zaakceptowany w nowej 
pracy. Na 
jego miejscu nie liczyłbym na zbyt wiele. Lepiej być później mile zaskoczonym 
niż przeżyć 
bolesny wstrząs. Wiem, co mówię. Niejeden raz tak się przejechałem, kiedy za 
bardzo byłem 
siebie pewny. Jeśli chodzi o życiowe rozczarowania, to nie mam sobie równych!
Ojciec co chwilę dobiegał do swoich butów i natarczywie je wąchał, a potem 
psikał do 
środka jakieś świństwo. Kiedy kolejny raz zaproponował mamie, żeby sprawdziła, 
czy aby na 
pewno nie śmierdzą, ta krzyknęła dziko:
– Na litość boską! I tak ma już być do twojej emerytury? Przecież ja zwariuję! 
Mówię ci 
ostatni raz: twoje buty nie śmierdzą. Jeśli nie przestaniesz, zapiszę cię na 
zajęcia dla cierpiących 
na nerwicę natręctw!
Jechałem z ojcem tym samym metrem, a potem autobusem. Oczywiście trzymałem 
stosowny 
dystans, gdzieżbym się spoufalał z klasą rządzącą? Jestem jednak mocno 
zaniepokojony: 
w autobusie ojciec zdjął but i ukradkiem znowu go powąchał! Mam nadzieję, że 
powstrzyma się 
przed tym na zebraniu rady pedagogicznej.
Na porannym apelu ojciec powitał szkolną społeczność:
– Mam taką samą tremę jak wy, ale wierzę, że razem zrobimy wszystko, żeby i 
mnie, i wam 
chciało się rano tutaj przychodzić.
Wyglądał bardzo dostojnie w nowym garniturze, i gdybym go nie znał, to nawet bym 
uwierzył w te obiecanki. Ojciec nie ma pojęcia o trudnej młodzieży!
Powlokłem się do klasy. Teraz będzie mi jeszcze trudniej, bo odpowiadam za jego 
zachowanie. Oczywiście już się rozniosło, że jesteśmy rodziną. Klepsydra 
fałszywie się do mnie 
uśmiechała, ale ja byłem twardy. Ciekawe, czy teraz już wie, jakiej jestem płci? 
Niepotrzebnie 
obawiałem się kpin ze względu na mój aparat ortodontyczny. Gdy tylko ojciec 
podał do 
publicznej wiadomości swoje nazwisko, natychmiast liczba osób wołających za mną 
„druciak” 
radykalnie się zmniejszyła. Gdybym był próżny, zacząłbym wykorzystywać swoją 
władzę. Na 
szczęście inni nie wiedzą, że ojciec jest zupełnie niepodatny na korupcję.
Zanim wróciłem do domu, dostałem siedemnaście zaproszeń na sobotnie balangi. O 
nie! 
Dobrze wiem, że tym obłudnym kolegom chodzi tylko o swobodny dostęp do szkolnego 
dziennika i tajemnic pokoju nauczycielskiego.
W domu
Ojciec przeprowadził ze mną zasadniczą rozmowę:
– Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z powagi sytuacji. Nosimy to samo 
nazwisko i będę 
od ciebie wymagał znacznie więcej niż od przeciętnego ucznia. Żadnej 
pobłażliwości i prywaty! 
Będziesz pod szczególnym nadzorem. I ani słowa o Hee Jong!
Naprawdę tego mi było trzeba: słowa otuchy. Muszę czym prędzej zmienić szkołę. 
Zadzwoniłem do kuratorium. Zmiana szkoły jest niemożliwa w trakcie roku 
szkolnego, nie ma 
już miejsc. Został tylko jakiś zakład resocjalizacyjny dla patologicznych 
przypadków. Jak się 
postaram, to mam szansę.
2 września, piątek
Ojciec wprowadza rewolucyjne zmiany. Podobno w pokoju nauczycielskim powstała 
już 
pierwsza opozycyjna frakcja. Prawdę mówiąc, nie miałbym nic przeciwko temu, żeby 
ojciec 
stracił pracę. To nie jest egoizm, tylko instynkt samozachowawczy. Dla nas obu 
nie ma tu 
miejsca, jestem tego pewien!
Po pierwsze: na dużej przerwie ojciec poprowadzi dla chętnych relaksujące 
ćwiczenia tai-chi. 
Żeby zwiększyć, jak to określił, „wydolność umysłową”.
Po drugie: zamontował czarodziejską skrzynkę życzeń i skarg. Anonimową. Jeśli 
pojawią się 
niecenzuralne słowa, zostanie natychmiast zdemontowana i przywróci się karę 
klęczenia na 
grochu (w tym miejscu wielkie owacje sali).
Po trzecie: ściana przed pokojem nauczycielskim zostanie wyłożona grubą gąbką 
i przyozdobiona podobiznami nauczycieli. Ma to być bufor bezpieczeństwa, 
chroniący ich przed 
bezpośrednią agresją uczniów (owacje przechodzą w histerię).
Po czwarte i najgorsze: mam być przez wszystkich traktowany tak jak do tej pory. 
Wszelkie 
próby przekupstwa będą karane śmiercią.
Dodam, że do końca lekcji nikt nie ponowił zaproszeń na sobotnie imprezy, a 
Klepsydra 
powiedziała do mnie jak zwykle:
– Gąbczak, wytrzyj tablicę. Jesteś w tym tygodniu dyżurną.
Jestem pewien, że jeśli zabiję ojca, to każdy sąd mnie uniewinni.
Wieczorem
Napisałem list gończy za moją sarenką: „średnio przystojny ciemny blondyn zwraca 
się 
z rozpaczliwą prośbą do zjawiskowej dziewczyny, która jechała metrem 28 sierpnia 
około 
godziny szesnastej. Wysiadła na stacji Wierzbno i rozpłynęła się w powietrzu.
To ja siedziałem ci na kolanach i nawet nie zdążyłem się przedstawić. Interesuję 
się filmem 
i teatrem i też mam aparat. Błagam, odezwij się! Szukam cię od tygodnia, ale za 
bardzo nie 
mogę, bo ci wstrętni strażnicy patrzą już na mnie jak na wariata. Na pewno 
dostajesz setki takich 
listów, ale tym razem to sprawa życia lub śmierci. Wybieraj, co wolisz. Oto mój 
numer 
telefonu... Zrozpaczony Rudolf.
Jutro idę do fotografa, żeby na pewno wiedziała, o kogo chodzi. Jeśli to nie 
poskutkuje, to 
zostanie mi już tylko program Ktokolwiek widział, ktokolwiek wie...
Śniło mi się, że moja sarenka mnie nie poznała, bo ojciec ukradł mi aparat i 
podszył się pode 
mnie. Obudziłem się na dole z kompletnie poszarpaną koszulą ojca w zębach. Chyba 
muszę iść 
do psychiatry.
Sobota. Zakład fotograficzny Złota Blenda
Dzwoneczek przy drzwiach obwieścił moje przybycie. Usiadłem na plastikowym 
krzesełku 
naprzeciw obgryzionego biurka i czekałem. Po dwudziestu minutach nerwowego 
chrumkania 
wstałem i ponownie otworzyłem drzwi, żeby uruchomić dzwonek. Nic. Otwierałem i 
zamykałem 
te cholerne drzwi, mało nie wypadły z futryny. Wreszcie zza zasłony wyłonił się 
zasuszony 
staruszek.
– Kawaler do zdjęcia? – spojrzał na mnie łapczywie i przystawił sobie do ucha 
coś w rodzaju 
trąbki. Boże! Ze wszystkich warszawskich zakładów musiałem wybrać akurat ten 
przedpotopowy 
zabytek! Ja to mam rękę! Przedstawiłem zwięźle swoją wizję:
– Chodzi o zdjęcie portretowe w stylu amanta. Mam być na nim intrygujący, 
powabny 
i tajemniczy, z nutką dekadencji i sentymentalizmu, a równocześnie mam sprawiać 
wrażenie 
człowieka silnego, z mocno zarysowaną osobowością i dobrze rokującego na 
przyszłość.
Właściciel atelier od razu odrzekł, że jest to absolutnie niemożliwe. Co prawda 
dobrze 
ustawione światło potrafi czynić cuda, tu jednak potrzeba nie tylko chirurga 
plastycznego, ale 
i Davida Copperfielda. Wciągnąłem głęboko powietrze. Czy zawsze muszą być 
problemy? 
Przecież nie jestem uciążliwym, niezdecydowanym klientem. Dobrze wiem, czego 
chcę! Płacę, 
więc wymagam.
– Znaczy, dla jakiejś panny to ma być, tak? – Powiedzmy.
Przeszliśmy za zasłonę. Miałem wrażenie, że znajduję się w magazynie kostiumów 
teatralnych. Wszędzie walały się jakieś zastawki, zwoje kolorowych szmat i 
rekwizyty. Starzec 
kazał mi usiąść na krzesełku. Wyjąłem chusteczkę i starłem górną warstwę kurzu. 
Ostatni raz 
siedział tu ktoś chyba jeszcze przed wojną. Dziadzio zapalił lampy i poczułem 
niepokojące ciepło 
we włosach. Miałem wątpliwości, czy jeszcze coś będę widział po wyjściu z pola 
rażenia tego 
piekielnego światła. Zaczęło się ustawianie. Lewy profil, prawy, en face, z 
tyłu. Fotograf był 
kapryśny jak ojciec w restauracji. Ciągle się krzywił i wzdychał, jakby stracił 
w pożarze 
wszystkie akcje. Po półgodzinie usiadł na podłodze i ukrył twarz w dłoniach. 
Tylko mamrotał:
– Tyle lat, takie doświadczenie. Pierwszy raz nie umiem sobie poradzić.
Zacząłem się trochę niepokoić. Jeszcze mi tu zejdzie. A może to ze mną jest coś 
nie tak? 
Niemożliwe! Kolejne niepowodzenie ponieśliśmy przy dobieraniu tła. Żadne nie 
było korzystne. 
Zapytałem w końcu, czy ma jakieś papiery uprawniające do wykonywania zawodu. 
Obruszył się 
jak zsiadłe mleko:
– Byłem pierwszym nauczycielem Rysia Horowitza!
Dałem za wygraną, bo mama zawsze uczulała mnie, że gdy się ma do czynienia z 
wariatami, 
nie należy wzniecać konfliktów. Było mi już wszystko jedno, chciałem jak 
najszybciej wyjść. 
Zaprotestowałem też przeciw koncepcji sztucznej róży w ustach. I we włosach. 
Dziadek wreszcie 
też dał za wygraną. Zanim zdążyłem przybrać intrygujący wyraz twarzy, błysnął 
lampą i było po 
wszystkim. Z ulgą opuściłem pomieszczenie. Staruch odprowadził mnie do samych 
drzwi, na 
których wywiesił kartkę: „Zakład nieczynny z powodu choroby personelu”. Zdjęcia 
będą gotowe 
we wtorek.
Niedziela
Ojciec wszedł do mojego pokoju i rzucił mi w twarz świadectwo.
– Czy myślisz, że jestem twoim gońcem? Ostatni raz zajmuję się twoimi szkolnymi 
sprawami.
To bardzo krzepiące usłyszeć coś takiego od dyrektora własnej szkoły.
Cały czas myślę o mojej sarence. Wyobrażam sobie, jak zareaguje na mój list. 
Pewnie 
oszaleje z miłości tak samo jak ja. To musi być bardzo przyjemne mieć takiego 
oryginalnego 
wielbiciela.
W salonie mama ćwiczy z tatą zachowania asertywne. Udaje konfliktową młodzież, a 
on ma 
reagować. Na razie ponosi same porażki. Moja krew!
Wtorek
Nie mogłem wysiedzieć w szkole. Koniecznie chciałem obejrzeć te zdjęcia. 
Wreszcie 
poszedłem do dyrektora się zwolnić. Miałem w zanadrzu bajeczkę o kłopotach 
rodzinnych. Jeśli 
chodzi o nas, to zawsze to jest aktualne. Na szczęście ojciec był na naradzie w 
kuratorium, 
zastępca pozwolił mi iść, nawet nie pytając o powód. Powiedział tylko:
– Teraz będziesz moim dłużnikiem. Rozumiemy się?
Uśmiechał się fałszywie i mrugał do mnie lewym okiem. Przytaknąłem skwapliwie, 
choć nie 
miałem pojęcia, o co mu chodzi. W razie czego wszystkiego się wyprę.
Zakład fotograficzny był zamknięty! Dobijałem się jak obłąkany. Wreszcie dziadek 
otworzył 
drzwi. Z początku go nie poznałem, bo był w szlafroku i miał na głowie kompres z 
kapuścianych 
liści. I w ręce takiego wariata oddałem moją urodę! Podał mi wreszcie upragnioną 
kopertę. 
Poprosił tylko, bym nikomu nie mówił, gdzie robiłem zdjęcia. Rozważa zamknięcie 
interesu. 
Zapytałem, czy moje portrety znajdą się w gablocie na wystawie.
– Raczej nie – odparł z boleścią i zamknął mi przed nosem drzwi.
Byłem strasznie podekscytowany. Dotarłem do przystanku autobusowego i otworzyłem 
kopertę. Całe szczęście, że siedziałem. Fotki przedstawiały wykręconego 
nienaturalnie 
pryszczatego chłopaka. Wybałuszał oczy i zaciskał szczękę tak mocno, że 
purpurowa żyła wyszła 
mu na skroni i szyi. Przy odrobinie dobrej woli można było dostrzec w lewym oku 
coś na kształt 
romantycznej zadumy. Prawe było kompletnie niewidoczne. Zasłaniał je świetlny 
refleks. Może 
to i lepiej, bo to oko zawsze mi lekko zezowało.
Środa, 7 września
Dzięki protekcji ojca przepisałem się dziś z baletu na aerobik przy muzyce. 
Ledwo mnie 
wcisnęli, bo ta grupa cieszy się największym powodzeniem. Wszystkie dziewczyny 
na to chodzą. 
To poprawi ogólny zarys mojej konstrukcji mięśniowej. Będę gibki i sprężysty jak 
latynoski 
kochanek! Ostatnio ze zgrozą spostrzegłem, że nie za dobrze rozwija mi się 
klatka piersiowa. 
Szczerze mówiąc, w ogóle się nie rozwija. Niedługo będę miał szersze biodra niż 
bary! Jak baba! 
Zapisałbym się na siłownię, ale tam trzeba się rozebrać! I człowiek się musi 
spocić, żeby coś 
drgnęło. Jestem na to zbyt brzydliwy. Mama uważa, że nadmierna troska o 
muskulaturę jest 
typową męską reakcją lękową. Ma to pomóc w budowaniu jakiegoś ego. Cokolwiek by 
to 
oznaczało – zgadzam się z mamą. Nie każdy kulturysta musi być od razu mężczyzną. 
To znaczy, 
odwrotnie.
Godzina 22.00
Skończyłem ostatni plakat. Uff! Mam ich czternaście, tyle co stacji metra. Moje 
zdjęcie ze 
względu na wątpliwe walory artystyczne nie znalazło się w centrum, tak jak 
pierwotnie 
planowałem. Wokół listu zrobiłem ramkę z serc i kwiatów. To powinno trafić do 
tej 
romantycznej duszyczki. Teraz już się kładę, bo jutro czeka mnie ciężki dzień.
Jestem roztrzęsiony. Obudził mnie koszmar, że wybuchła wojna i zbombardowano 
wszystkie 
stacje metra. Razem z moimi plakatami!
Czwartek
Ojciec nie nadąża z opróżnianiem skrzynki. Uczniowie naszej szkoły mają widać 
wiele 
zastrzeżeń do systemu, w którym przyszło im się uczyć. Niestety przeważają słowa 
niecenzuralne. Najwięcej na Klepsydrę. Przysięgam, że nie mam z tym nic 
wspólnego! Jestem 
teraz pochłonięty swoim życiem uczuciowym i nie mam głowy do głupot. Ojciec 
stanął oko 
w oko ze swoim autorytetem, będzie teraz musiał tę skrzynkę zlikwidować. 
Przecież to obiecał. 
Boję się reakcji tłumu. Mogę przecież być zastępczą ofiarą linczu!
Po szkole pojechałem na plac Bankowy i powiesiłem w metrze pierwsze ogłoszenie. 
Musiałem uważać na strażników. Obowiązuje tam bezwzględny zakaz plakatowania.
W domu rodzice ciągle urządzają jakieś narady strategiczne. Zamykają się w 
łazience, bo 
ojciec obawia się, że kierując się lojalnością, mógłbym donosić o wszystkim 
kolegom. Mama 
znajduje się w stanie najwyższej gotowości. Mnie nie poświęciła w ciągu całego 
życia nawet 
ułamka uwagi, jaką obdarza ojca przez kilka ostatnich dni. Gdybym nie był 
zakochany, 
z pewnością zalałaby mnie jadowita zawiść. Podsłuchałem ich niepokojącą rozmowę:
– W razie czego będę musiał pomyśleć o nowym stanowisku: psychologa szkolnego. 
Rozważ 
tę ofertę.
Co??? Jeśli w mojej szkole zacznie także pracować mama, to doprowadzą placówkę 
do 
kompletnej ruiny, a ja będę skończony! Oni nie mają najmniejszego pojęcia o 
wychowywaniu. 
Wystarczy spojrzeć na mnie i Gonzo! Chociaż brzydzę się takimi metodami, 
zastanawiam się nad 
złożeniem donosu w kuratorium.
Była Elka. Pomoże mi jutro porozlepiać resztę listów. Otuchy, sarenko! Już 
niedługo wybije 
twoja godzina miłości!
Piątek
W szkole bunt. Zagroziliśmy ojcu strajkiem głodowym, jeśli nie przywróci 
swobodnej 
wymiany myśli. Jestem w delegacji mającej prowadzić negocjacje z dyrektorem! 
Hurra! 
Nareszcie mogę coś zrobić dla świata. Na dużej przerwie poszliśmy do jego 
gabinetu. Sekretarka, 
po krótkiej próbie sił, nie wpuściła nas do środka, mówiąc, że ojciec ma teraz 
naradę. Akurat! 
Dobrze wiem, jak nie cierpi tych wszystkich nasiadówek. Kiedy jeszcze pracował w 
galerii, 
zawsze się od nich wymigiwał. No i się doigrał. Ale widać, teraz postanowił być 
prawdziwym 
szefem. Kiedy wejdziesz między wrony, musisz krakać jak i one. Mam jednak nad 
nim przewagę 
– mogę go dopaść w domu.
Po szkole rozkleiliśmy z Elką resztę ogłoszeń. Wzbudziły spore zainteresowanie 
pasażerów. 
Niektórzy głośno się śmiali. Niedługo miną dwa tygodnie, jak strzelił mnie 
piorun sycylijski. 
Sam nie wiem, jak udało mi się dotrwać do tej chwili i nie umrzeć z tęsknoty. 
Przy życiu trzyma 
mnie tylko nadzieja. Obawiam się, że nie w pełni uzasadniona...
W domu ojciec odmawia poruszania szkolnych spraw:
– Jestem teraz osobą prywatną. Nie zajmuję się w domu kwestiami zawodowymi.
Zapytałem go, co ma zamiar zrobić w razie jawnej okupacji szkoły. Czy zamierza 
krwawo 
stłumić bunt przy pomocy policji? Całe szczęście, że nie ma już ZOMO. Sam mi 
opowiadał, że 
oni byli bardzo skuteczni. Do moich pytań podszedł bardzo profesjonalnie:
– Bez komentarza.
Brawo! Wróżę mu błyskotliwą karierę w dyplomacji.
Sobota
Dorwałem go z samego rana przy łazience.
– Tato, nie możesz dłużej chować głowy w piasek. To dla mnie niepowtarzalna 
okazja 
zdobycia uznania w oczach gnębiących mnie kolegów. Czy wiesz, że moje życie może 
się 
radykalnie zmienić, jeśli uda mi się wynegocjować korzystne warunki? Proszę cię, 
zawieś 
skrzynkę z powrotem.
Skamlałem tak jeszcze z piętnaście minut, aż mama nieoczekiwanie przyszła mi z 
pomocą:
– Bądź choć raz ojcem. Wszyscy wykorzystują swoje stanowiska dla dobra dzieci. 
Do tej 
pory niewiele mieliśmy okazji, żeby mu pomóc.
Wobec przepełnionego pęcherza i braku dostępu do WC ojciec wreszcie 
skapitulował. Ma się 
zastanowić. Niby taki ważniak... Lepiej, żebym nie musiał wykorzystywać 
kompromitujących 
materiałów z jego życia. Na szczęście jest tego pod dostatkiem.
Wieczorem
Odebrałem dziwny telefon. Jakaś pani chciała przekazać pieniądze na leczenie 
chłopca ze 
zdjęcia. Odpowiedziałem zgodnie z prawdą, że to pomyłka.
Spędziłem trzy godziny przed telewizorem na oglądaniu sprawozdania z Sejmu. 
Znowu 
wybory wygrała nie ta partia, co powinna. Jest tak za każdym razem. Zawsze 
znajdzie się ktoś 
niezadowolony. Chociaż, moim zdaniem, ta kadencja zapowiada się super! Jak tak 
dalej będzie, 
to przestanę wypożyczać filmy Monty Pythona! Do Sejmu dostali się prawdziwi 
artyści. Od razu 
ostro wzięli się do roboty. Mają świetne pomysły! Nie wiem, czemu ojcu to się 
nie podoba, bo 
przecież robią to samo co on w galerii. Dzisiaj na przykład zorganizowali 
interesujący 
happening: członkowie tej partii przynieśli na obrady własne mównice, mikrofony 
i aparaturę 
nagłaśniającą. I to było naprawdę super, bo przynajmniej nie było kolejki. Każdy 
mówił, co 
chciał i kiedy chciał. Miałem tylko trudności ze zrozumieniem, o co chodzi, bo 
był straszny 
hałas. Kiedy wezwano straż marszałkowską, musieli ich wynieść razem z 
siedzeniami. Teraz 
nasz Sejm wygląda gorzej niż stadion po meczu Legia Warszawa – Widzew Łódź.
Jak brałem wieczorny prysznic, rodzice odebrali kilka głuchych telefonów. Czyżby 
mój list 
poskutkował? Moje maleństwo jest takie nieśmiałe. Fala czułości zalała moje 
ciało od czubka 
głowy do samego... końca.
Godzinę później
Jestem już kompletnie wykończony odbieraniem idiotycznych telefonów w stylu: 
„Dom 
wariatów?”, „Kółko przyjaciół krzywego zgryzu?”, „Klub dziwnych imion?” Nie mam 
pojęcia, 
skąd ci wszyscy ludzie mają mój numer telefonu.
Przed chwilą był u nas strażnik miejski. Grozi mi kolegium za dewastowanie 
stacji metra. 
Wszystkie moje ogłoszenia zdarto, mają służyć jako dowód rzeczowy. Wszystko 
przepadło! Już 
nigdy nie odnajdę mojej połówki. Ojciec zagroził, że zawiesi mnie w prawach 
ucznia.
Pod aparatem zaczyna mi się robić mała ranka, na pewno to nowotwór złośliwy. 
Czego 
innego mógłbym się spodziewać od życia?
11 września
Roześmiałem się gorzko, czytając wczorajszy wpis. Jaki byłem naiwny, myśląc, że 
nic 
gorszego nie może już się zdarzyć...
Przed chwilą zadzwoniła Elka z informacją, że wybuchła wojna, Nowy Jork płonie. 
Kazała 
mi włączyć telewizor. To było straszne! Samoloty pasażerskie zostały porwane 
przez Arabów 
i rozbiły się o dwie wieże w centrum Manhattanu! Z ludźmi na pokładzie! Jestem 
przerażony. 
Ojciec jest bliski płaczu, tylko mama ma nadzieję, że to kolejna mistyfikacja 
mediów. Podobno 
dawno temu była jakaś audycja o inwazji Marsjan na Ziemię i potem okazało się, 
że to wszystko 
makabryczny żart. Boże...
2 godziny później
Na wszystkich kanałach mówią, że będzie trzecia wojna światowa! Ja nie chcę!!! 
Ciągle 
myślę o tych ludziach... Nawet nie wiem, co napisać...
Wciąż pokazują te samoloty i jakiegoś bogacza, Osamę bin Ladena. Nic z tego nie 
rozumiem, przecież porywacze zawsze się czegoś domagali, a tu? Boję się tak 
strasznie, że nawet 
nie chcę o tym myśleć. Mam nadzieję, że to tylko jeden z moich snów. Ale 
dlaczego zabili tych 
ludzi?
Nad naszym domem ciągle latają samoloty. Mama za każdym razem, kiedy słyszy 
silniki, 
tylko cudem powstrzymuje się, żeby nie zarządzić ewakuacji. W przerwach prowadzi 
szkolenie, 
jak się zachować w obliczu końca świata. Nikt jej nie słucha. Cała Warszawa 
obstawiona przez 
wojsko. Nie wiadomo, kiedy i gdzie spodziewać się następnych ataków. Nie wiem, 
co mam 
robić. Co gorsza, rodzice też nie wiedzą. Cały wysiłek wkładają w odseparowanie 
Gonzo od 
telewizora.
Następny dzień
Wieże WTC runęły w środku miasta. To nie może dziać się naprawdę!
Po kilku dniach
Ojciec zwołał w szkole specjalny apel. Mówił, że mamy prawo do strachu, ale 
powinniśmy 
zachować zdrowy rozsądek. Opowiadał o jakiejś Orianie Fallaci, która może być 
przykładem na 
to, że każdy fanatyzm jest groźny. Przemówienie trwało dosyć długo, bo co kilka 
słów ojcem 
wstrząsał spazmatyczny płacz. Nawet nikt się nie śmiał. Potem wyrzucił ze szkoły 
bandę Rafała, 
bo mieli na sobie podkoszulki z napisem „Oriana Forever”. Można je kupić przed 
szkołą na 
ulicznym straganie. Wszyscy są przerażeni, odwołano lekcje.
Wieczorem zapaliliśmy w oknach świece, żeby uczcić pamięć zmarłych. Stałem przy 
szybie 
i płakałem. Naprzeciwko widziałem sąsiadów, którzy robili to samo. Boże! To 
naprawdę koniec 
świata. Nigdy nie sądziłem, że się na to załapię. Ja to mam naprawdę cholernego 
pecha!
Mama została wezwana na rozmowę do przedszkola. Gonzo wyprodukował z papieru 
małe 
osamki i sprzedawał je dzieciom za deser. Mama się popłakała. Nie wiem, co teraz 
będzie...
Idziemy jutro całą szkołą pod ambasadę amerykańską, żeby wyrazić swój ból 
i solidaryzować się z całym narodem. Trochę się boję, bo to może być następny 
cel. Ojciec się 
martwi, bo nie udało mu się nigdzie kupić świeczek, mamy w domu tylko gromnicę 
babci.
Przed ambasadą amerykańską
Takich tłumów w życiu nie widziałem. Święto Zmarłych i Stadion Dziesięciolecia 
to przy 
tym bułka z masłem. Wszędzie panowała porażająca cisza. Z trudem powstrzymywałem 
się, żeby 
się nie rozryczeć na głos. Rafał złożył ogromny wieniec, zakupiony przez 
Klepsydrę w imieniu 
całej szkoły. Wszyscy mówią, że życie musi się toczyć dalej, ale ja wiem, że już 
nigdy nie będzie 
tak jak dawniej. Poza tym mogą nas w każdej chwili zmobilizować. Jeśli trzeba 
będzie iść na 
wojnę, to naprawdę nie wiem, czy dam radę. Jestem przecież dzieckiem. To 
cholernie 
niesprawiedliwe, że ominą mnie te wszystkie rzeczy: ślub, narodziny dziecka, 
rozwód, pogrzeb 
rodziców, starość i tak dalej. Boże! Dlaczego narzekałem na własne życie? Już 
nigdy nie 
wypowiem złego słowa. Jestem naprawdę zadowolony z tego, co mam. Oddam nawet 
karierę, 
żeby tylko nie było wojny.
Stałem tak, walcząc ze smarkami, kiedy ktoś pociągnął mnie za rękaw. Odwróciłem 
się 
i zobaczyłem... moją sarenkę! Tak samo jak ja miała całą buzię w gilach, ale to 
był 
najcudowniejszy widok na świecie!
– Jestem Łucja... to ja.
A potem rozryczała się wniebogłosy. Patrzyłem na nią kompletnie zbaraniały i nie 
miałem 
pojęcia, co zrobić. Wokoło tyle smutku, a mnie właśnie spełniło się 
najcudniejsze marzenie... Nie 
mogłem wydać z siebie żadnego dźwięku, w głowie mi huczało od tej przedziwnej 
mieszanki 
strachu, zdziwienia i... niewyobrażalnego wręcz szczęścia. Miałem ją taką 
wytęsknioną tuż obok. 
Zamknąłem oczy i wyciągnąłem rękę. Trafiłem na cudownie ciepłe i delikatne jak 
wschodzące 
szparagi paluszki. Złapaliśmy się tak mocno, jakby coś Strasznego i Nieznanego 
mogło nas 
w każdej chwili rozdzielić. Staliśmy w tłumie wśród tych wszystkich przerażonych 
ludzi i kiedy 
wokół zaczęło rozbrzmiewać God bless America, poczułem, że kocham ten świat, 
kocham tych 
ludzi i cholernie bym nie chciał, żeby to się skończyło. Tak po prostu.
Kurczę, no... naprawdę, Boże, dziękuję ci za ten cud. Teraz wiem, że wszystko 
będzie 
dobrze. Przecież nie zsyłałbyś mi miłości, gdybyśmy wszyscy mieli zginąć! Nie 
wiem, co będzie 
jutro. Dziś jestem naprawdę szczęśliwy.
PS. Mam na dziąsłach ogromny bąbel pełen ropy.