Paolo Coelho

Pewien mężczyzna

Pewien mężczyzna imieniem Mogo uważał święta Bożego Narodzenia za bezsensowną 
uroczystość. Według niego wieczór wigilijny był najsmutniejszym wieczorem w 
roku, bo 
podczas niego ludzie uświadamiali sobie, jak bardzo są samotni lub tez silnie 
odczuwali silnie 
brak bliskich, którzy odeszli w mijającym roku. Mogo był dobrym człowiekiem. 
Miał 
rodzinę, starał się pomagać bliźnim i uczciwie podchodził do interesów. Jednak 
trudno mu 
było pogodzić się z tym, że ludzie są aż tak naiwni, by wierzyć, iż Bóg zstąpił 
na ziemię tylko 
po to, aby ich pocieszyć. Jako że był mężczyzną z zasadami, nie obawiał się 
głosić wszem i 
wobec, że Święta Bożego Narodzenia nie dość, że są zdecydowanie bardziej smutne, 
aniżeli 
radosne, to jeszcze maja upamiętniać zdarzenie całkiem nierzeczywiste – 
ucieleśnienie Boga 
w postaci człowieka.
	Jak zawsze w wigilie Bożego Narodzenia żona i dzieci Mogo szykowali się do 
kościoła na pasterkę. On sam postanowił zostać w domu, więc pożegnał rodzinę 
tymi słowy:
-	Byłbym hipokrytą, gdybym wam towarzyszył, dlatego poczekam w domu na wasz 
powrót.
Po ich wyjściu Mogo zasiadł w swoim ulubionym fotelu, napalił w kominku i zabrał 
się
do czytania gazet. Jednak powtarzający się hałas, dochodzący od strony okna, 
oderwał go od 
lektury.
	Mężczyzna, myśląc, że to jakiś żartowniś bawi się śnieżynkami, chwycił za 
kurtkę i 
wyszedł przed dom z zamiarem przepędzenia intruza. Zaledwie otworzył drzwi, 
ujrzał 
zziębniętą na śniegu gromadę ptaków, które z powodu burzy zmyliły kierunek lotu, 
a 
dostrzegłszy ciepły dom, próbowały dostać się do środka. Niestety, uderzając 
bezskutecznie 
w szyby, nadwerężyły skrzydła i wszystko wskazywało na to, że dopiero po 
dłuższym 
odpoczynku będą mogły polecieć dalej. „Nie wolno mi zostawić tutaj tych 
stworzeń”. 
Pomyślał Mogo. „Ale jak im pomóc?”
	Podszedł do drzwi garażu, otworzył je i zapalił światło. Ale ptaki ani się 
ruszyły.
	„Boją się”.
	Wrócił do domu, wziął chleb i z okruszków rozsypał dróżkę prowadzącą do 
ciepłego 
garażu. Ale i ten pomysł się nie powiódł.
	Rozpostarł więc ramiona i zachęcającymi pokrzykiwaniami i lekkimi 
poszturchiwaniami starał się nagonić ptaki. Stały się jeszcze bardziej nerwowe, 
zaczęły się 
szamotać i zdezorientowane dreptać tam i z powrotem po śniegu, tracąc resztki 
sił.
	Mogo nie wiedział już co ma robić.
-	Pewnie uważacie mnie za przerażającą kreaturę! – zawołał głośno. – 
Czyżbyście nie 
rozumiały, że można mi zaufać?
W końcu, całkiem zrozpaczony krzyknął:
-	Gdybym teraz choć na kilka chwil mógł stać się ptakiem, pojęłybyście, że 
naprawdę 
pragnę was ocalić!
Wtedy rozległ się dźwięk dzwony obwieszczający północ. Jeden z ptaków przemienił 
się 
w anioła i zapytał mężczyznę:
-	Teraz pojmujesz, dlaczego Bóg musiał stać się człowiekiem?
Mogo ze łzami w oczach ukląkł na śniegu i odrzekł:
-	Wybacz mi aniele. Teraz rozumiem, że ufamy tylko tym, którzy są do nas 
podobni i 
którzy przeżywają to wszystko, co i my.
Paulo Coelho