L. E. Modesitt Jr.

Wieże zachodzącego słońca

(The Towers of the Sunset)
Przełożyła Grażyna Motak
Część pierwsza
Mistrz Klingi 
I 
Widzisz, jak pasują do siebie fragmenty tej układanki? Nie tylko te widoczne, 
jak Wieże 
Zachodzącego Słońca, ale i te niewidzialne, jak serce człowieka czy dusza maga. 
Pewnie nie 
uwierzysz, ale tak właśnie układają się wzory, gdyż każda jednostka podlega 
własnym wzorom 
i musi się z tym pogodzić.
Pani imieniem Megaera, o ile to jej prawdziwe miano, widzi wszystkie te wzory, 
choć 
pomimo tego, co widzi i mówi, pomimo całej prawdy Legendy logika i wieże 
upadają. Logika 
doprawdy stanowi zbyt kruchą budowlę, aby wytrzymać rzeczywistość, która musi 
zawierać 
zarówno ład, jak i chaos, zwłaszcza kiedy czerń wspiera ład, a biel jest znakiem 
chaosu.
Nawet logika musi skapitulować przed niezrozumieniem. Przed tymi, którzy 
potrafią się 
śmiać w okowach, którzy przełamują chaos i ustanawiają ład, bardziej nawet niż 
przed tak 
zwanymi bogami i tymi, którzy ich przyzywają. Lub też furiami, podążającymi za 
upadłymi 
aniołami niebios.
Czy w Candarze był jakiś bóg? Czy aniołowie naprawdę zstąpili na Dach Świata? 
Ile prawdy 
tkwi w Legendzie?
Wzory nie dostarczają odpowiedzi, ale każda historia musi się gdzieś zaczynać, 
nawet jeśli 
jej początek zdaje się być końcem innej opowieści czy też środkiem jeszcze 
innego eposu. Wzory 
nigdy też nie ujawniają całej historii, nie zważając ani na mistrzów ładu, ani 
chaosu. A co do 
Wież Zachodzącego Słońca...
Muzyk je widział, wyrastające ponad ostrymi szczytami na zachodzie. Kto jednak 
je 
zamieszkiwał?
Jeszcze jedno spojrzenie i już ich nie było. Zostawały tylko zawieszone wysoko 
kłębiaste 
chmury smagające podnóża gór biczami bogów. W złotym świetle poranka strumyczki 
lodu 
spełnią zapowiedź gniewu...?
Co mówi dom o swoim budowniczym? Miecz o swoim właścicielu? Albo o tych, którzy 
przystają, aby podziwiać jedno i drugie?
Muzyk uśmiechnął się przelotnie. Cóż jeszcze mógł zrobić? Mógł zamienić w muzykę 
to, co 
widziały jego oczy, gdy będzie śpiewał szeryfowi Westwind, władczyni Dachu 
Świata, 
o Wieżach Zachodzącego Słońca.
Kto jeszcze spoglądał na nie? Kto je zbudował? Aniołowie z niebios?
Muzyk znał tylko odpowiedzi przynoszone przez muzykę i jego własne serce, a 
serce 
kłamało, zimniejsze od strun gitary, którą z sobą nosił. Wystarczy rzec, że 
zamek zwie się 
Westwind... a został zbudowany przez dawno nieżyjącą kapitan zwaną Rybą, która 
przybyła na 
szybkich okrętach niebios. Wiele lat później syn jej córki... ale to już inna 
opowieść, która 
dopiero nadejdzie.
II
– Wycofaj kontrolę Westwind nad Westhorns, a Sarronnyn i Suthya upadną niczym 
przejrzałe jabłka.
– Jeśli dobrze sobie przypominam, takie myślenie kosztowało prefekta Gallos 
większą część 
jego wojska.
– Do diaska! Nie rozmawiamy o armiach. – Chudy jak szkielet człowiek w bieli 
wycelował 
palec w górę, a na jego młodzieńczej twarzy pojawił się uśmiech. – Mówimy o 
miłości.
– Co miłość ma wspólnego z wycofaniem Westwind?
– Posłałem do Westwind Werlynna. Posłuchaj, jak to brzmi. Werlynn do Westwind.
– Ale... w jaki sposób? Werlynn nigdy tam nie bywa; jego muzyka niszczy dzieło 
białego 
bractwa. Co...
– I to jest właśnie piękne. Jedno małe zaklęcie... aby się upewnić, że 
przyprowadzi syna 
szeryfa... najpierw. I to nawet zaklęcie wzmocnione ładem.
– Nigdy nie lubiłeś Werlynna, prawda? Od kiedy...
– Nie w tym rzecz. Problemem jest szeryf. Pomyśl tylko... pomyśl... jest 
kobietą. Nie zabije 
swego pierworodnego, czy to będzie chłopiec, czy Legenda.
– Wydajesz się tego pewien. Ale ona nie ma dzieci, ani nawet małżonka.
– Werlynn się tym zajmie.
– Jeśli nawet, to minie dużo czasu.
– Mamy czas. Trakt przez Easthorns jeszcze nie jest gotowy.
Drugi mężczyzna potrząsnął głową, ale nie odezwał się więcej.
III
Gitarzysta uderzał w struny uporządkowaną, niemal marszową kadencją. Doskonale 
precyzyjne nuty i czyste tony. Nie śpiewał. Jedno spojrzenie, podkreślone 
przelotnym błyskiem 
światła z kamiennego siedziska na środku sali, wyściełanego czarną poduszką, 
powstrzymało 
gitarzystę. Skłonił głowę ku kobiecie.
– Wybacz, wasza miłość.
Głos był równie melodyjny jak dźwięk strun, przywołujący na myśl mroczne lato, 
które 
miało dopiero nadejść do Westwind, takie samo jak zawsze od wieków, od czasu 
jego powstania.
– Być może powinieneś rozważyć podróż do Hydolaru czy choćby Fairhaven.
– Być może powinienem, skoro sobie tego życzysz. Jego oczy pociemniały, kiedy 
spojrzał 
w stronę chłopca. Srebrnowłosy berbeć oparty o kamienną poręcz krzesła z zieloną 
poduszką 
zerknął na srebrnowłosego gitarzystę, a potem na czarnowłosą kobietę i z 
powrotem na muzyka.
– Zagraj jeszcze jedną pieśń lata – rozkazała.
– Jak sobie życzysz.
Kiedy nuty spłynęły ze strun gitary, niewidoczny ogień wypłoszył chłód z 
kamiennych ścian 
komnaty i nawet oddech gitarzysty nie parował już w mrocznym popołudniu nie 
kończącej się 
zimy Westhorns. Malec obserwował nuty wznoszące się w powietrze ze strun gitary, 
puścił 
kamienne oparcie i chwycił pojedynczy fragment, kiedy poręcz wymknęła mu się z 
rąk.
Ani kobieta, ani gitarzysta nie zwrócili uwagi na jego nagły upadek na szary 
granit obok 
krzesła. Nie zauważyli również złotego lśnienia w różowej piąstce, ani jak 
dziecko odwraca się, 
aby przyjrzeć się światłu. Nie dostrzegli też wilgotnych oczu, kiedy złoto 
wymknęło się 
z zaciśniętej rączki, choć tak bardzo uważał.
Zaciskając usta, dziecko o pulchnych nóżkach prostowało się z wysiłkiem, aż 
stanęło przy 
swoim krześle, i raz jeszcze sięgnęło rączkami w stronę ładu ukrytego za 
dźwiękami, które 
widziało i słyszało. Ale pieśń lata dobiegła końca, a z oczu gitarzysty nie 
spłynęła ani jedna łza.
Za szarymi granitowymi murami zawodził wiatr i... znowu... spadł śnieg.
IV 
– I ja mam to włożyć? – Pod ciepłe światło, które wlewało się z otwartego 
podwójnego okna 
przezcienki, ciasno tkany połyskliwy jedwab ciemnych, lekkich spodni, 
młodzieniec widział 
zarys postaci mężczyzny stojącego w nogach łoża i trzymającego przed sobą 
odzienie. – Nie 
mówisz poważnie, Galen.
Starszy mężczyzna o okrągłej twarzy bezradnie wzruszył ramionami.
– Szeryf rozkazała...
Młodzik wziął spodnie i cisnął je na łóżko obok równie cienkiej koszuli z 
białego 
błyszczącego jedwabiu. Jego wizerunek – szczupłego, srebrnowłosego chłopaka w 
jasnoszarej 
flanelowej koszuli, zielonej skórzanej kurcie i spodniach – odbijał się w 
wysokim lustrze 
w pozłacanych ramach, które wisiało na jasnej drewnianej boazerii. Oczy miał 
szarozielone, 
wyraziste. Srebrne włosy i delikatne rysy twarzy łagodziły widok żylastych 
mięśni pod flanelą 
i zgrubienia od broni na mocnych kwadratowych dłoniach.
– Po co się w ogóle trudziła, żeby mnie sprowadzić? Nie jestem książątkiem, z 
którym 
można by się pokazywać.
Galen wygładził ubranie, schludnie ułożone na białozielonym brokacie narzuty.
– Szeryf uznała, że powinieneś się dowiedzieć o Sarronnynie z pierwszej ręki. I 
jesteś 
księciem, czy ci się to podoba, czy nie.
– Ha! Chodziło jej o coś więcej. Jedyną osobą, która będzie miała do czynienia 
z Sarronnynem, jest Llyse.
Galen znowu wzruszył ramionami, niemal bezradnie, aż zakołysały się jego długie 
do 
ramion, siwe loki.
– Wasza miłość, mam jedynie wypełnić rozkazy szeryfa.
Dębowe drzwi, łączące przestronną komnatę z apartamentem ofiarowanym szeryfowi 
przez 
tyrana, otworzyły się i wkroczyła wysoka kobieta, smukła i groźna niczym ostrze 
rapiera pomimo 
zielonych jedwabi opływających jej sylwetkę. Krok za szeryfem podążała 
strażniczka, której 
krótkie brązowe włosy znaczyły pasma siwizny.
Młodzieniec spojrzał sponad jedwabnego ubrania na Szeryfa i ponownie powrócił 
wzrokiem 
do rozpostartego na brokacie odzienia. Kobieta uśmiechnęła się nieznacznie, ale 
jej uśmiech nie 
sięgał oczu.
– Creslin, skoro ja mam na sobie jedwab, to i ty możesz go włożyć. To odzienie 
jest darem 
tyrana i odtrącenie go jedynie utrudni negocjacje. W przeciwieństwie do ciebie 
wolę zachować 
swój sprzeciw na czasy, kiedy będzie miał sens.
Błękitne oczy były surowe jak ciemne kamienie Westwind. Kontrast pomiędzy 
nieugiętością 
a zielonym jedwabiem opływającym gibkie mięśnie – mięśnie, które rozwijała i 
utrzymywała 
w dobrej kondycji przez niemal cztery dekady treningów i walk – przypominał 
Creslinowi 
śnieżną panterę przyczajoną na obrzeżach Dachu Świata. Skłonił głowę, zdjął 
mundurową 
kamizelę bez rękawów i położył ją na łóżku.
– Za chwilę będę gotowy.
– Dziękuję. – Wycofała się do swego apartamentu, ale nie zamknęła za sobą 
ciężkich 
dębowych drzwi.
Creslin cisnął flanelową koszulę obok kamizeli, a potem zdjął skórzane spodnie.
– A to skąd? – zapytał Galen, wskazując cienką czerwoną linię na lewym ramieniu 
księcia.
– Ćwiczenia z mieczem. A skąd by?
– Wasza miłość, czy szeryf...
– Wie, ale nie może sprzeciwiać się temu, że chcę umieć sam o siebie zadbać. – 
Creslin 
zmarszczył brwi, podnosząc ciemnozielone jedwabne spodnie, po czym zaczął 
wciskać 
w nogawki nieźle umięśnione nogi. – Ciągle jej mówię, że skoro zbytnio ulegam 
emocjom, to 
tym bardziej potrzebuję ćwiczeń. Nawet jeśli to się jej nie podoba, nie 
zabroniła mi treningów. 
Widocznie zdaje sobie sprawę, że tak trzeba. No bo jak by to wyglądało, gdyby 
syn najbardziej 
nieustraszonego wojownika w Westhorns nie wiedział nawet, którą stroną miecza 
się walczy?
Galen wzdrygnął się, chociaż w komnacie nie było zimno.
Creslin naciągnął koszulę i układał ją, patrząc w lustro.
– Wasza miłość... – ośmielił się Galen.
– Tak, Galen? Która fałda źle leży?
Dłonie Galena zręcznie poprawiły kołnierz, po czym dodały zapinkę z oprawionego 
w srebro 
szmaragdu, dostarczoną przez szeryfa.
– To też muszę mieć? Czuję się jak rekwizyt.
Galen się nie odezwał.
– W porządku. Jestem rekwizytem, za sprawą tej przeklętej Legendy.
– Wasza miłość... – wymamrotał Galen, podnosząc dłonie do ust.
– Jesteś gotów, Creslin? – Głos dobiegał zza drzwi.
– Tak, wasza miłość. Jeszcze tylko znajdę swój miecz.
– Creslin...
– Galen, czy żaden z panów ze wschodu nie nosi szpady?
Nie było odpowiedzi, a po wargach Creslina przemknął blady uśmiech, kiedy 
zapinał 
sprzączki miękkiego skórzanego pasa, noszonego na urzędowe okazje. W pochwie 
bezpiecznie 
spoczywała klinga krótkiego miecza strażników Westwind.
Książę przeszedł przez drzwi łączące oba pomieszczenia. Strażniczka podążyła za 
nim 
wzrokiem, ale zignorował ją i stanął u boku swej matki. Wyszli przez rzeźbione 
odrzwia do 
skrzydła dla gości. Creslin szedł po lewej stronie szeryfa, pół kroku z tyłu, 
wiedząc, że na więcej 
nie może sobie pozwolić.
– Creslin – zaczęła szeryf cichym głosem, którego twardy ton nie wróżył nic 
dobrego. – 
Rozumiesz, jaka jest tutaj twoja rola?
Tak, wasza miłość. Mam być czarujący i uważny i nie pozwalać sobie na nic więcej 
poza 
błahymi uwagami. Mogę zaśpiewać, jeśli będzie okazja, ale tylko jedną pieśń i 
to... nie 
obraźliwą. Nie wolno mi dotykać stali, chyba że znajdę się w śmiertelnym 
niebezpieczeństwie, 
co jest raczej mało prawdopodobne. I mam się nie wtrącać do negocjacji.
– Naprawdę słuchałeś. – Jej głos był oschły.
– Zawsze słucham, wasza miłość.
– Wiem. Po prostu nie zawsze jesteś posłuszny.
– Jestem sumiennym synem i księciem.
– I niech tak zostanie.
Szli korytarzem do szerszego holu wiodącego do jadalni pałacu tyrana. Pojawił 
się herold, 
ledwo wyrosły z chłopięcych lat, aby doprowadzić ich przed oblicze władczyni. 
Kiedy skręcili 
w równie szeroki korytarz, duże oszklone okna po lewej stronie ukazały ogród z 
krótko 
przyciętym żywopłotem i labiryntem zielonych krzewów otaczających staw z 
fontanną pośrodku. 
Z cokołu fontanny – posągu nagiego mężczyzny hojnie obdarzonego przez naturę – 
tryskały 
dokoła strumienie wody, wznoszące się łukami, zanim opadły do stawu.
Mur po prawej stronie dwojga ludzi z Westwind był z bladoróżowego granitu, 
gładkiego 
i wypolerowanego. Na kamiennych ścianach, w odległości jakichś trzech kroków od 
siebie 
wisiały obramowane złotem gobeliny przedstawiające życie w dawnym Sarronnynie. 
Creslin, 
który przyjrzał się malowidłom już wcześniej tego dnia, ignorował je teraz. 
Utkwił wzrok 
w drzwiach przed nimi, gdzie dwie uzbrojone kobiety strzegły wejścia do jadalni. 
Szeryf czekała, 
aż herold wkroczy do komnaty. Creslin czekał wraz z nią, wciąż pół kroku z tyłu.
– Szeryf Westwind! – oznajmił młodziutki herold. – W towarzystwie księcia 
następcy.
Szeryf skinęła głową i weszli do środka, podążając za heroldem w stronę długiego 
stołu na 
podium.
– ...przystojny chłoptaś.
– ...i jeszcze ten miecz... tylko czy potrafi się nim posługiwać?
– ...chciałabym zobaczyć, jak pracuje innym mieczem.
– ...za bardzo kobiecy. Wygląda, jakby szkolili go na strażnika.
Creslin zaciskał wargi, usiłując nie słuchać wymawianych szeptem komentarzy 
dworu, kiedy 
tak szedł za heroldem i szeryfem. Niektóre uwagi brzmiały aż nadto znajomo. Dwa 
miejsca przy 
wysokim stole były wolne: jedno obok tyrana i jedno na samym końcu, pomiędzy 
dwiema 
kobietami.
– Wasza miłość... – Usługujący chłopak odsunął krzesło dla Creslina.
Książę skłonił się siwiejącej kobiecie po prawej, a potem dziewczynie po lewej. 
Niesforne, 
długie do ramion, mahoniowe loki dziewczyny wymykały się spod srebrnej opaski. 
Była jedyną 
kobietą przy stole, która nosiła długie włosy.
– Wasza miłość... – zaczęła starsza kobieta. Creslin rozżalony, że go tak 
posadzono, odwrócił 
się ku niej.
– Tak? – Jego głos był niemal melodyjny, choć w takich chwilach bardzo tego 
żałował.
– Jak możemy się do was zwracać?
– Creslin, ale pośród przyjaciół imiona są zupełnie zbyteczne.
Żołądek zaprotestował skurczem przeciwko temu kłamstwu. Zastanawiał się, czy 
kiedykolwiek zdolny będzie ominąć prawdę, tak jak go uczono, nie płacąc za to 
osobiście. 
Zerknął ku środkowi stołu, gdzie mężczyzna po lewej stronie tyrana uniósł nóż. 
Pozostali zajęli 
się rozdrabnianiem gruszek na żółtych talerzach z chińskiej porcelany i Creslin 
uniósł nóż, żeby 
pociąć cząstki na jeszcze mniejsze plasterki.
– Czy wszyscy mężczyźni w Westwind noszą miecze? – zapytała starsza kobieta.
– Wasza miłość, Westwind leży na Dachu Świata i wszyscy, którzy opuszczają jej 
mury, 
muszą strzec się żywiołów i niebezpiecznych bestii – odrzekł z galanterią i 
wymijająco. – Szeryf 
nie zostawia bez ochrony żywej duszy, ale była dość łaskawa, aby uczynić zadość 
mojej Prośbie, 
bym mógł się sam bronić.
– Jesteś raczej... słusznej postury.
Creslin uśmiechnął się. Ponownie poczuł skurcz żołądka.
– Wygląd może być mylący, wasza miłość.
– Możesz mówić do mnie Frewia. – Jej uśmiech był tylko odrobinę mniej 
przytłaczający niż 
oddech. – Opowiedz nam o Westwind.
Creslin skinął głową, ale najpierw skończył kawałek gruszki i otarł usta 
płócienną serwetką, 
zanim się odezwał.
– Wątpię, czy jestem najbardziej odpowiednią osobą, żeby opisywać Westwind, ale 
zrobię co 
w mojej mocy. – Odwrócił się do rudowłosej dziewczyny. – Jeśli was nie znudzę, 
wasza miłość...
– Jeśli opowiecie nam o Westwind... – W jej głosie brzmiał cień śmiechu, kiedy 
wznosiła 
puchar, zatrzymując go w pół ruchu.
Nosiła ciężką, toporną stalową bransoletę, niemal tak szeroką jak stalowy 
ochraniacz na 
nadgarstek, ozdobioną pojedynczym czarnym kamieniem. Creslin wyczuwał, że 
bransoleta nie 
jest dokładnie tym, na co wygląda, i szybko powrócił spojrzeniem ku jej twarzy. 
Ucieszył go ów 
cień śmiechu i odpowiedział dziewczynie uśmiechem, zanim odwrócił się z powrotem 
do Frewii.
– Westwind usadowiona jest na Dachu Świata, osadzona w szarym granicie samych 
gór, 
osłonięta murami przed niepogodą i uzbrojona przed jakimikolwiek napastnikami... 
– Creslin nie 
zastanawiał się nad wypowiadanymi słowami, przywoływał z pamięci te spisane 
przez innego 
srebrnowłosego mężczyznę, które przetrwały w niewielkim tomiku przeznaczonym dla 
niego. – 
...a podczas burz ogromny zamek z licznymi paleniskami i kominami jest ciepły 
pomimo zimy 
i niepogody. Poza murami Westwind i poza obwałowanym traktem, który prowadzi na 
handlowe 
szlaki, od południowej wieży i w górę, do lśniącej iglicy Frei ciągną się niemal 
nietknięte śnieżne 
połacie. Freja – opowiadał Creslin już zwykłym tonem rozmowy – to samotny 
szczyt, który 
o świcie i zmierzchu wychwytuje promienie słońca. Poza Dachem Świata są głębie, 
urwiska 
opadające ponad tysiące cubitów w lód i skałę. Jeszcze dalej w dole kładą się 
ciemności 
wysokich lasów... potężnych świerków oraz jodeł... ciągnących się zarówno na 
północ, jak 
i południe w stronę granicznych szczytów Westhorns. – Creslin przerwał, 
uśmiechnął się 
i wzruszył ramionami. – Jak widzicie, mogę przedstawić wam jedynie obrazy.
– Przedstawiasz je doskonale – odrzekła Frewia.
Rudowłosa dziewczyna czy też raczej kobieta – bo Creslin dostrzegł, że jest 
trochę starsza od 
niego – skinęła głową. Tymczasem zabrano mu talerz i zastąpiono go innym, 
większym, również 
z żółtej porcelany, na którym spoczywał plaster brązowego mięsa oblany białym 
sosem. Z boku 
leżały ugotowane zielone liście. Ukroił zgrabny kawałek mięsa. Zignorował 
pikantny i gorzki 
smak, choć musiał przywołać lekki wiaterek, żeby wysuszyć krople potu, które już 
miały osiąść 
mu na czole.
– Jak ci smakuje burkha? – Pytanie padło od strony rudowłosej.
– Jest odrobinę bardziej pikantna od tej, którą podają w Westwind – przyznał.
Kobieta roześmiała się.
– Jesteś pierwszym cudzoziemcem, jakiego widzę, który nie oblał się potem po 
pierwszym 
kęsie.
Creslin uśmiechnął się blado, zastanawiając się, czy ma się czuć obrażony, czy 
pochwalony.
– Zakładam, że to komplement.
– Tak. – Ale zanim powiedziała coś więcej, odwróciła się do mężczyzny po lewej, 
żeby 
odpowiedzieć na zadane przezeń pytanie.
Creslin zauważył, że na lewym ramieniu ma jeszcze jedną bransoletę. Obie ozdoby 
ukryte 
były pod powiewnym błękitnym jedwabiem sukni i ukazywały się jedynie w chwili, 
gdy 
wznosiła dłoń z pucharem. Mężczyzna po lewej, który miał na sobie zdobną w 
koronki i falbanki 
koszulę rozchyloną niemal do pasa, ukazywał szeroką, opaloną pierś. Wydawała się 
Creslinowi 
miękka i delikatna. Mimo to był od Creslina wyższy, jak większość mężczyzn w 
Sarronnynie, 
a jego śmiech był swobodny i wyćwiczony. Ton głosu mężczyzny zgrzytał mu w 
uszach, jak 
każdy fałsz – zarówno własny, jak i cudzy.
– Co sądzisz o postępie w negocjacjach? – zapytała Frewia.
Creslin przełknął kolejny kęs burkhi.
– Ufam, że przebiegają zgodnie z planem, ale skoro sprawy wyższej wagi 
państwowej są 
w rękach piastujących wysokie urzędy, mogę jedynie mieć taką nadzieję. – Wziął 
kolejny 
kawałek, tym razem wraz z liściem mięty, który łagodził płomień gorącego 
brązowego sosu.
– Czy strażniczki Westwind są naprawdę tak przerażające, jak się o nich mówi? – 
nie 
ustępowała jego współbiesiadniczka, puszczając mu w twarz kolejną falę swego 
zniewalającego 
oddechu.
– Przerażające? Z pewnością można je tak określić. Ich szkolenie jest niezwykle 
surowe... 
z tego co wiem. Ale ponieważ nie widziałem ich w bitwie, jedynie na ćwiczeniach, 
być może nie 
jestem najwłaściwszą osobą, żeby odpowiedzieć na to pytanie. – Ukroił jeszcze 
jeden plaster 
ostro doprawionego mięsa.
– Niewiele zdajesz się móc ocenić, książę – wtrącił się nowy, głęboki głos 
należący do 
mężczyzny, który siedział po drugiej stronie rudowłosej kobiety.
Creslin uniósł głowę i obrzucił wzrokiem sztucznie skręcone blond loki, równą 
opaleniznę 
i modną koszulę.
– Obawiam się, że niewielką mam wprawę w mówieniu o niczym i być może ujawniam 
brak 
treningu w sztuce dyplomacji.
Na wargach rudowłosej pojawił się niepewny uśmiech, ale się nie odezwała.
– Twoje słowa zadają kłam twoim zapewnieniom, ponieważ raz jeszcze powiedziałeś 
niewiele.
Masz absolutną rację, ale z drugiej strony muszę rozmawiać o niczym. Nie muszę 
za to 
niczego udowadniać swoimi słowami. – Creslin odwrócił odrobinę głowę od blondyna 
w stronę 
rudowłosej. – Wybacz, wasza miłość, taką zuchwałość, ale Dach Świata nie jest 
łagodnym 
miejscem nawet dla księcia i nie jestem wprawny w sztuce uników.
Odpowiedziała lekkim skinieniem głowy na wpół zdumiona, na wpół rozbawiona.
– Wybaczam twoją śmiałość, Creslinie. Wielka szkoda, że nie zostaniesz tu 
dłużej. 
Niektórzy... mogliby się wiele od ciebie nauczyć. – Odwróciła się do swego 
towarzysza i dodała: 
– Dreric, jestem pewna, że nasz gość będzie miał znacznie więcej do powiedzenia 
podczas mniej 
oficjalnego spotkania.
Dreric skinął głową i zwrócił się do kobiety po lewej:
– Czy słyszałaś już, wasza miłość, o sligońskich gitarzystach?
Creslin ledwie zdołał ukryć zaskoczenie, słysząc stal dźwięczącą w słowach 
rudowłosej 
kobiety i reakcję Drerica.
– Co myślisz o Sarronnynie? To chyba dość nieszkodliwe pytanie. – Rudowłosa, 
której 
imienia Creslin jeszcze nie poznał, roześmiała się.
– Nie wiem, co myśleć – zaczął. – Wygląda na zamożne. Trakty są dobrze 
utrzymane, 
a ludzie, których mijaliśmy po drodze, ledwo podnosili wzrok znad swoich zajęć. 
Niektórzy 
nawet nam machali, a to oznaczałoby powszechne zadowolenie.
– Jesteś ostrożny, prawda?
– Na Dachu Świata człowiek uczy się ostrożności.
– Także jako jedyny mężczyzna poważany w garnizonie najstraszliwszych 
wojowniczek 
Westhorns?
– Poważany? – Creslin roześmiał się szczerze. – Wasza miłość, nie mam żadnego 
stanowiska, chyba że z woli szeryfa.
– Czyż nie jesteś księciem następcą?
– Dopóki szeryf dzierży Westwind.
– Nie dostrzegam różnicy.
Creslin wzruszył ramionami.
– Dzięki szeryfowi i mojej siostrze Llyse pewnie nie ma żadnej. Ale sukcesja nie 
jest 
równoznaczna z dziedziczeniem. Kapitanowie straży mogą, teoretycznie, wybrać 
innego szeryfa.
– Czy to możliwe?
– Teraz? Raczej nie. Przypuszczam, iż tradycja jest jakimś wyjściem, gdyby 
trafił się słaby 
szeryf. Ci, którzy żyją Legendą, czerpią z niej siłę.
Z podwyższenia obok wysokiego stołu, gdzie siedzieli trzej muzykanci w 
jasnobłękitnych 
tunikach i spodniach, rozbrzmiała pojedyncza nuta. Dwóch mężczyzn i jedna 
kobieta. Każdy 
trzymał gitarę, ale instrumenty różniły się rozmiarami i kształtem. Creslin 
widział nikłe 
srebrnozłote lśnienie nuty, która wznosiła się w stronę wysokiego, wyłożonego 
ciemnymi 
belkami sufitu.
– Gitarzyści ze Sligo są ponoć nieźli – zaryzykował.
– Tak. Chociaż to tak, jakby powiedzieć, że Werlynn jest niezły.
– Werlynn?
– Mistrz muzyki z Southwind. Nigdy go nie słyszałeś? Mówią, że bawił jakiś czas 
w Westwind.
– Wielu muzyków bawiło w Westwind. Szeryf przepada za muzyką. Nie przypominam 
sobie 
żadnego o imieniu Werlynn.
– Ty możesz nie pamiętać. Zniknął gdzieś w śniegach Westhorns wiele lat temu. 
Ale starsi 
wieśniacy nadal go wspominają. Miał srebrne włosy, jak twoje, a niewielu ludzi 
ma takie.
– To prawda – odrzekł Creslin. – I być może słyszałem o nim, jeśli to ten o 
srebrnych 
włosach. Jego nuty były prawdziwe.
– Prawdziwe? Dziwne określenie. Może wyjaśnisz mi je kiedyś.
Mimo iż słowa dopraszały się komentarza, ton był niedbały i brzmiała w nim 
niejasna 
groźba, jakby rozważanie prawdziwości nut nie było najwłaściwszym tematem przy 
tym stole. 
Creslin z wdzięcznością przyjął wskazówkę, ponieważ wyjaśnienie ujawniłoby zbyt 
wiele, 
a kłamstwo zaszkodziłoby mu jeszcze bardziej. Zamiast tego podniósł więc wzrok 
na 
gitarzystów, którzy zaczęli grać.
V
– Co dość, to dość – prychnął Creslin po śniadaniu, rzucając przez otwarte okno 
setne już 
chyba spojrzenie na nijaki ogród w dole.
– Czego dość? – spytał Galen.
– Wychodzę.
– Creslin! Przecież szeryf...
– Nie mówiła, że mam siedzieć w jednym pokoju. Mówiła, że mam się nie pakować 
w kłopoty. Ten ogród jest całkowicie w obrębie pałacu. Spacer nie przysporzy mi 
kłopotów.
– Pozwól, że przynajmniej sprowadzę ci przewodnika.
– Nie potrzebuję przewodnika.
– Nie dlatego. Przewodnik będzie znakiem, że jesteś gościem.
– Wychodzę.
– To zajmie tylko chwilę.
Która już prawie minęła, Galen czmychnął przez drzwi łączące pokój z 
apartamentem 
szeryfa i wrócił, zanim Creslin skończył poprawiać pas jedwabnych spodni, które 
ślizgały się po 
skórze.
– Creslin, czy miecz...
U boku Galena stał młody herold, który poprzedniego wieczoru eskortował Creslina 
i szeryfa.
– Bez niego czuję się nie ubrany. Wystarczy, że włożyłem to... burdelowe 
ubranko. Poza tym 
to nie jest wojenny ekwipunek. – Creslin odwrócił się do chłopca. – Czy jest 
jakiś powód, dla 
którego nie mógłbym pospacerować po tym ogrodzie na dole?
– Wielu... mężczyzn w waszej sytuacji to czyni, wasza miłość.
– Dyplomatyczna odpowiedź, młodzieńcze. No cóż, i tak nikogo tam nie ma. 
Prowadź.
Creslin zlekceważył wzburzony wyraz twarzy Galena i otworzył drzwi na korytarz. 
Stuknęło. 
Nie zamierzał zamykać dębowych drzwi tak stanowczo, ale zawiasy były dobrze 
naoliwione.
Z początku ani Creslin, ani herold nie odzywali się. W końcu młodzik zapytał:
– Czy to prawda, że nosicie polowy mundur, wasza miłość?
Creslin roześmiał się cicho.
– Noszę mundur, ale nosi go każdy w Westwind. Zamarzłbyś na kość w takich 
jedwabiach. 
Nasze lato jest chłodniejsze od waszej zimy.
– A w jaki sposób uprawiacie zboża?
– Nie uprawiamy. Mamy stada górskich owiec na mleko, sery i mięso. Resztę 
kupujemy. 
Płacimy, oczyszczając zachodnie szlaki handlowe z bandytów i...
– ...najmując się na służbę u zachodnich wielmoży? – dokończył chłopiec. – Czy 
strażniczki 
są tak dobre, jak mówi tyran?
– Prawdopodobnie – przyznał Creslin, podążając za heroldem po szerokich 
kamiennych 
stopniach. – Ale nie wiem, co mówi o nich tyran.
– Mówi, że nie mogliby im sprostać nawet magowie z Fairhaven.
– Tego nie wiem. Magowie nie lubią chłodnej stali, ale ci ze wschodu potrafią 
ponoć 
rozszczepiać góry.
– Gadają, że każdego roku podchodzą coraz bliżej.
Creslin wzruszył ramionami. Sprawy królestwa rządzonego przez magów po 
wschodniej 
stronie Easthorns – dwóch górskich łańcuchów na wschód od Dachu Świata – nie 
wydawały się 
istotne.
– Czy to wejście do ogrodów?
– To wschodnia brama. Jest jeszcze jedna od męskich kwater.
– Męskich kwater? – Creslin stanął na białym żwirze ścieżki.
Cień przesłaniający ogród uniósł się, kiedy przesunęła się nieduża biała chmura, 
odsłaniając 
białozłote słońce, i blękitnozielone niebo pojaśniało niczym szmaragdowy 
płomień.
– Gdzie mieszkają samotni mężczyźni i inni... męscy goście...
Creslin uniósł brwi.
– Zakładnicy gwarantujący dobre sprawowanie? Synowie podejrzanych rodów?
Herold spoglądał w dół na równe, gładkie białe kamienie.
– Nieważne. Opowiedz mi o ogrodzie.
– Jest niemal tak stary jak pałac. Opowieści głoszą, że drugi tyran zbudowała je 
dla 
upamiętnienia swego małżonka. Był nim Aldron, ostatni książę, który ruszył do 
bitwy. Został 
zabity w Berlitos, kiedy tyran zmiażdżyła Jerańczyków.
– Jera jest teraz w południowym Sarronnynie, prawda?
– Tak, wasza miłość. Bardzo lojalna. Ten labirynt wycięto tylko z jednego krzewu 
pnącego 
tarnitza.
– Tylko jednego?
– Tak jest. Jeśli spojrzycie na ziemię, zobaczycie, jak korzenie przecinają się 
i splatają.
Creslin przyklęknął, żeby przyjrzeć się korzeniom tarnitza.
– Bardzo zmyślny ogród. Nie moglibyśmy robić takich rzeczy w Westwind.
– Och?
Creslin roześmiał się krótko.
– Tam rosną tylko wiecznie zielone drzewa i to nie za dobrze. Pokaż mi coś 
więcej.
Herold wiódł Creslina przez liczne zakręty w labiryncie, aż wynurzyli się w 
pobliżu pomnika 
pośrodku otoczonego marmurem stawu.
– Aldron? – zapytał Creslin, wskazując na hojnie obdarzoną przez naturę męską 
postać.
– Tak mówią, wasza miłość, ale nikt nie jest pewien.
Creslin odwrócił się na dźwięk kroków i głosu.
– Ach, widzę, że to sam czcigodny książę następca Westwind. Wiesz, Nertryl, ten, 
który nie 
miał nic do powiedzenia na przyjęciu.
Głos należał do Drerica, barczystego towarzysza rudowłosej kobiety o nie znanym 
imieniu. 
Miał na sobie granatowe jedwabie, znakomicie pasujące do jego złotej opalenizny 
i falujących 
złotych włosów. Obok niego stał starszy mężczyzna w szarych jedwabiach, z 
obwisłym wąsem 
i długim mieczem u pasa.
Chociaż uśmiechał się blado, Creslin nie miał nic do powiedzenia żadnemu z nich, 
zwłaszcza 
iż nie wątpił, że każdy dowcip, na jaki mógłby się wysilić, będzie o wiele mniej 
cięty niż tych 
dwóch, którzy całe życie spędzili na ćwiczeniu się w insynuacjach.
– Mówiłem, że ładny mamy dzień. – Z warg Drerica spływał sam miód.
– Przyjemny, w rzeczy samej – zgodził się Creslin, wiedząc, że nie może nie 
odpowiedzieć 
na bezpośrednie powitanie.
– Nosi miecz, jak widzisz – zauważył Dreric, patrząc wymownie na starszego 
mężczyznę. – 
Może dlatego, że inne ostrze ma niewystarczające, co, Nertryl?
– To już... kobietom... oceniać, wasza miłość.
– A tak... zakładając, że kobiety są równie... Nieważne.
Creslin przełknął, kiedy Dreric przystanął cztery kroki dalej, odwrócił się 
plecami do księcia 
i zaczął przyglądać się miniaturowej różowej róży rosnącej w wysokim do pasa 
kwietniku 
z białego marmuru.
– Wasza miłość – szepnął herold, ciągnąc Creslina za rękaw.
Creslin ani drgnął.
– Myślisz, że naprawdę zasługuje na ten tytuł? Miłość? Hm, no cóż... czegóż to 
nie musimy 
scierpieć, żeby zyskać więcej poczucia bezpieczeństwa. Przypuszczam, że 
moglibyśmy 
wyświadczyć mu przysługę. Maggio lubi chłopców, szczuplutkich jak ten górski... 
paniczyk. 
Myślisz, że moglibyśmy go przedstawić?
Creslin czuł, jak płonie mu twarz, choć nie od słońca.
– Uważam, że będzie zainteresowany, wasza miłość. – Głos Nertryla był 
równocześnie 
bezbarwny i rozwlekły.
– Trzeba być straszliwie bezpośrednim z tą... górską... szlachtą.
Creslin odwrócił się do herolda.
– To doprawdy zdumiewające, słyszeć tak ordynarne uwagi wypowiadane w tak 
uprzejmych 
słowach. Chciałbym zobaczyć kawałek ogrodu nie zepsuty przez... – Nie był w 
stanie dokończyć 
zdania.
Przez chwilę panowała cisza.
– Uważam, że wyraziliście się lekceważąco o moim panu. Uwłaczająco – oznajmił 
Nertryl. 
Uśmiech na jego twarzy nie znajdował odbicia w oczach.
– Nie można zniesławić ropuchy – warknął Creslin. – Żyje w błocie.
– Wasza miłość... – wyszeptał herold.
Długie ostrze wysunęło się z pochwy.
Creslin przełknął.
– A więc... pragniecie błagać jego miłość o wybaczenie... pokornie i na 
kolanach? – Głos 
Nertryla wciąż był pozbawiony wyrazu i rozwlekły.
– Nie sądzę. – Mówiąc to, Creslin cofnął się o krok i chwycił w dłoń własny, 
nieco krótszy 
i szerszy miecz.
– No, no... nie brak mu werwy, czego nie można powiedzieć o rozsądku... – 
zauważył 
zgrzytliwie Dreric.
Nertryl się nie odezwał. Wzrok utkwił w Creslinie, który uśmiechnął się, 
wspominając 
zaprawę z Aemris i Heldrą, a jego ostrze poruszyło się, choć spojrzenie miał 
nieruchome. 
Przeciwnik cofnął się bezwiednie, z cięciem na przedramieniu, i ruszył naprzód. 
Ostrze Creslina 
błysnęło szybciej niż myśl i długi miecz legł na białym żwirze. Nertryl trzymał 
się za prawe 
ramię, a spomiędzy jego palców tryskała na szary jedwab fontanna krwi.
Dreric ciągle jeszcze miał otwarte usta, gdy Creslin podszedł, błyskając klingą.
– ...nie zrobisz tego... barbarzyńco...
Miecz musnął pieszczotliwie policzek blondyna i pojawiły się dwie cienkie, 
czerwone smugi.
– To powinno wystarczyć, paniczyku Dreric, by przypomnieć ci, że obrażanie ludzi 
o wyższej od ciebie pozycji może być niebezpieczne. – Creslin skłonił się 
Nertrylowi. – A ty 
przyjmij coś w rodzaju przeprosin. Lepiej również zapamiętaj, że strażniczki 
Westwind są ode 
mnie o wiele lepsze. Ja jestem zaledwie biednym księciem następcą. – Odwrócił 
się do stojącego 
z otwartą buzią chłopaka. – Idziemy. Nienawidzę odoru krwi. – Przełknął, myśląc 
o reakcji 
szeryfa: nie będzie zadowolona.
– Wasza miłość...
– Którędy? – Creslin ruszył ścieżką, którą weszli do ogrodu.
Herold wzruszył ramionami i poprowadził go z powrotem po białych kamieniach. Za 
sobą 
Creslin słyszał, jak cichnie ostry chrzęst kroków. Zmusił się do powolnego 
marszu za heroldem, 
zastanawiając się, dokąd to Dreric zmierza w takim pośpiechu. Jego własne kroki 
były 
stanowcze. Nie będzie umykał w popłochu przed żadną męską ladacznicą, zwłaszcza 
taką, która 
nie ma dość odwagi, żeby sama zająć się własną brudną robotą.
– Dobrze się czujecie, wasza miłość?
– Nic mi nie jest. Po prostu myślę.
W milczeniu podeszli do pomalowanych złotym lakierem drzwi prowadzących z ogrodu 
do 
pałacu. Herold otworzył wrota, które rozwarły się szeroko na takich samych 
dobrze naoliwionych 
zawiasach, jakie posiadały drzwi do komnaty Creslina. Ciągle rozmyślając o 
Drericu, książę 
wkroczył w mrok korytarza o kamiennych ścianach.
– Lordzie Creslin!
Ciemność zawirowała wokół niego, jakby nagle zapadła głęboka noc. Dłoń pomknęła 
ku 
klindze miecza. Palce rozwarły się, zanim dosięgła rękojeści, został pchnięty na 
granitowy mur, 
a więcej niż jedna para rąk próbowały przygwoździć go do ściany. Sięgnął myślami 
ku wichrom 
i lodowate podmuchy szarpnęły jedwabiami i szalami, ciskając je w oczy 
napastników. Na 
ramieniu poczuł zimne ukłucie, ciemność uniosła się równie nagle jak zapadła, 
wichry ucichły 
i znowu stał sam – jeśli nie liczyć herolda ze spuszczonym skromnie wzrokiem.
– Co... co... to? – wydyszał Creslin.
– Co, wasza miłość? – zapytał chłopiec, patrząc przytomnie. – Ktoś zawołał i 
przystanęliście, 
żeby porozmawiać. Nie widziałem kto to. Myślałem, że ją znacie, skoro się 
zatrzymaliście. – 
Chłopiec patrzył na wymięte ubranie Creslina. – Nic wam nie jest?
– Nie widziałeś, kto to był?
– Nie, wasza miłość. To znaczy, niewyraźnie: była w cieniu.
Creslin obejrzał się na drzwi. Choć nie tak jasny jak ogród, korytarz był dobrze 
oświetlony 
dzięki oddalonym o kilka kroków oknom. Nie było tu cienia.
– Ha, dobrze. Chciałbym wiedzieć, kim była – grał na zwłokę.
– Musieliście wpaść jej w oko, skoro była tak bezpośrednia – zdumiał się herold.
Creslin uśmiechnął się fałszywie i poczuł kolejny skurcz żołądka. Robota 
Drerica? Ale 
dlaczego ktoś miałby atakować i wycofywać się, gdy tylko chwycił jego ramię? 
Creslin nie 
spojrzał na rękę, chociaż zmysły mówiły mu, że ma na niej ślad po igle, a 
rozcięcie w jedwabiu 
jest tak wąskie, że nie może być widoczne. W porównaniu z awanturą w ogrodzie 
incydent 
w korytarzu był błahy i najlepiej szybko o nim zapomnieć. A mimo to nie 
przestawał się 
zastanawiać.
VI 
– Poważnie ryzykowałeś, Creslin. A gdyby to był mistrz klingi?
– Ale nie był. Zbyt dobrze wyglądał w jedwabiach.
Szeryf pokręciła głową.
– Zdajesz sobie sprawę, że to jeszcze bardziej utrudni ci życie?
– Moje życie? Bardziej martwię się o twoje negocjacje.
Zerknął w stronę okna, gdzie jedwabne zasłony falowały na wietrze niosącym 
deszczowe 
chmury widoczne już na horyzoncie.
– Nie mogłeś bardziej mi pomóc. – Szeryf podeszła w stronę okna, po czym 
przystanęła 
i utkwiła w synu spojrzenie surowych błękitnych oczu.
Kpi sobie? Czekał na dalsze słowa. Przez jakiś czas w bawialni apartamentu 
panowała cisza.
– Następca, ledwie wyrosły z lat chłopięcych, rozbraja jednego z najbardziej 
znanych 
szermierzy w Sarronnynie. Nertryl zabił ponad dwudziestu wojowników, mężczyzn i 
kobiet. – 
Szeryf roześmiała się ochryple. – A ty przepraszasz, bo nie dorównujesz poziomem 
strażniczkom. Twój przyjaciel, herold, rozgłosił to po całym pałacu w ciągu paru 
chwil, od chwili 
gdy wróciłeś do swego pokoju.
– Nie rozumiem w czym problem – przyznał Creslin.
Czy panująca rodzina zechce zaakceptować małżonka groźniejszego niż ktokolwiek 
na 
zachód od magów i bardziej niebezpiecznego niż większość wojowniczek w Candarze? 
Nie 
spodoba się to tym, którzy szanują Legendę. – Szeryf uśmiechnęła się. – Dzieło 
sztuki na 
policzku tamtego człowieka to też nieco zbyt wiele. Och, wiem, że było 
usprawiedliwione, ale 
pokazuje wyraźnie, że nie lubisz żartować. Czego zresztą nauczyliśmy się wszyscy 
już dawno 
temu. – Spojrzała w okno. – Swoją drogą wielka szkoda, że nie nawiązaliśmy 
lepszych 
stosunków z emisariuszem Suthyan zeszłej wiosny. Zrobimy co w naszej mocy...
Creslin powstrzymał się od grymasu – w końcu nikogo nie zabił. Widząc nastrój 
szeryfa, 
postanowił nie wspominać o dziwnym epizodzie w korytarzu. Rana na ramieniu była 
niczym 
więcej jak ukłuciem szpilki, a zmysły i stan zdrowia mówiły mu, że nie użyto 
trucizny.
Strażniczka u drzwi delikatnie kręciła głową, naśladując ruchy szeryfa Westwind, 
dopóki 
Creslin nie spojrzał w jej kierunku.
VII 
Nie pytaj, czym jest mężczyzna, Co po pochlebstwa plecy zgina, Albo swą duszę 
przed kobietą 
ugina... W końcu to tylko mężczyzna.
Nie pytaj, kim mógłby być mężczyzna, Co szpadę swą nosi jak wachlarz, A damy go 
mamią, 
jak chcą... W końcu to tylko mężczyzna...
Chichoty od stołu strażniczek szarpały nerwy Creslina, ale minstrel nie 
przerywał swej satyry 
na słabości mężczyzn. Z każdą linijką Creslin coraz mocniej zaciskał zęby. Twarz 
szeryfa była 
bez wyrazu. Llyse natomiast uśmiechała się niewyraźnie, jakby nie całkiem pewna, 
czy strofy 
naprawdę są dowcipne.
Minstrel, odziany w lśniące obcisłe brązowe spodnie i granatową jedwabną 
koszulę, pląsał na 
wolnym końcu podium, zadając ciosy – czasami dość sugestywnie – długim 
wachlarzem 
w kształcie miecza.
– ...bo w końcu to tylko mężczyzna!
Wybuchł ogólny aplauz i minstrel kłaniał się na wszystkie strony. W końcu 
odłożył 
komiczny wachlarz, wyjął gitarę, podciągnął taboret, na którym przysiadł, i gdy 
przycichły 
oklaski i gwizdy, spojrzał na tłum.
Creslin słuchał, patrzył, jak srebrne nuty drżą na strunach gitary, i obserwował 
reakcję 
strażniczek na bardziej tradycyjną balladę o Fenardre Wielkim. Srebrnowłosy 
młodzieniec 
przypominał sobie słowa zasłyszane od innego srebrnowłosego mężczyzny.
Minstrel nie należał do wybitnych. Creslin był równie dobrym wykonawcą, a nie 
rościł sobie 
pretensji do bycia minstrelem. Oklaski na koniec ballady stanowiły zwykłą 
uprzejmość. Pieśniarz 
z wymuszonym uśmiechem pochylił głowę w stronę podium, po czym odwrócił się z 
powrotem 
do strażniczek na dole i zaczął wyzywająco, rytmicznie uderzać w struny. Kilka z 
nich do rytmu 
stukało w blat stołu, kiedy poddawał im marszową pieśń o Westwind.
Mimo iż cieszyła go znajoma muzyka, Creslin czuł, że nie należy do podium ani 
nawet do 
tego zamku. Wciąż słyszał w myślach refren komicznej piosenki: „W końcu to tylko 
mężczyzna...” Zacisnął wargi, dostrzegając, że szeryf bacznie mu się przygląda. 
Napotkał jej 
mroczne spojrzenie: przez chwilę żadne nie mrugnęło. W końcu Creslin opuścił 
wzrok, nie 
dlatego że musiał, ale co mógł przez to osiągnąć? Nie po raz pierwszy pojawiła 
się myśl, że musi 
opuścić Westwind, że musi znaleźć własne miejsce w świecie. Ale jak? I gdzie?
Skupił wzrok na minstrelu, nie widząc niczego.
Śpiewak stał teraz na końcu podwyższenia, kłaniając się w kierunku stołu, gdzie 
siedzieli 
szeryf, Llyse, następca i Aemris, kapitan straży. Kiedy gwizdy znowu ucichły, 
szeryf pochyliła 
się w lewo i mruknęła do Aemris kilka słów. Wzrok kapitan przeniósł się najpierw 
na Creslina, 
a potem na zbliżającego się minstrela. Nieznacznie pokręciła głową.
Creslin wytężył zmysły, żeby prądem powietrza wytworzonym przez trzaskający 
ogień 
wielkiego paleniska przywołać słowa do siebie, ale uchwycił jedynie kilka 
ostatnich:
– ...po Sarronnynie, on zawsze szuka okazji do wyzwania. Musi być tak dobry, jak 
tylko 
może.
– Jak sobie życzysz – przytaknęła Aemris, ale jej ton nie należał do 
przyjemnych.
Creslin żałował, że nie zwrócił większej uwagi na pierwsze słowa, jakie padły 
pomiędzy 
tymi dwiema. Szeryf wstała, kiedy minstrel podszedł bliżej.
– Przyłącz się do nas, jeśli masz ochotę, Rokelle z Hydlenu.
– Jestem zaszczycony. – Rokelle skłonił się.
Był starszy, niż wskazywała na to jego smukła sylwetka i młodzieńczy głos, z 
siwizną na 
skroniach i delikatnymi zmarszczkami biegnącymi promieniście od pozbawionych 
wyrazu 
brązowych oczu. Creslin opanował grymas na widok zła w tych oczach i uśmiechnął 
się. Rokelle 
zajął puste krzesło pomiędzy Llyse i Aemris, sięgając po puchar, który napełniła 
mu Llyse.
– Ach... śpiewanie to praca budząca pragnienie, nawet jeśli jest doceniana.
– A jeśli nie jest? – zapytała Aemris.
– Wtedy nie masz czasu, żeby być spragnionym. – Rokelle pociągnął solidny łyk 
ciepłego, 
doprawionego korzeniami wina.
– Jakieś interesujące nowiny? – zapytała szeryf.
– Nowiny są zawsze, wasza miłość. Ale od czego zacząć? Może od białych magów. 
Wielki 
trakt minął już środek Easthorns i teraz budują portowe miasto w Wielkiej Zatoce 
Północnej, 
gdzie niegdyś było miasto Lydiar.
– Co stało się z księciem Lydiaru?
– A co dzieje się z każdym, kto sprzeciwia się białym magom? Chaos... 
zniszczenie. – 
Minstrel pociągnął mniejszy łyk wina i sięgnął po plaster białego sera leżącego 
na talerzu przed 
nim.
– A ci, którzy ponoć czczą ład? Czarni?
Rokelle wzruszył ramionami.
– Kto to może wiedzieć? Zniszczenie jest o wiele łatwiejsze od ładu.
Gromadka starszych strażniczek odeszła od stołu na dole, ale młodsze kobiety 
przy stołach 
na przedzie ciągle dolewały sobie wina z dzbanów. Creslin omiótł wzrokiem stoły, 
mając 
nadzieję, że dojrzy krótkie, jasne włosy Fiery, ale nie dostrzegł młodszej 
strażniczki. Kolejne 
kilka zdań puścił mimo uszu, dopóki nie zrozumiał, że Fiery nie ma już w sali, 
jeśli w ogóle tu 
była.
– Ach, tak... hm, magowie i książę Montgren doszli, zdaje się, do pewnego 
porozumienia, bo 
książę zakończył umacnianie Vergren i Krańca Lądu...
– Krańca Lądu? Za Recluce? – zapytała szeryf.
– Montgren od pokoleń rości sobie prawo do Recluce, wasza miłość.
– Bezpodstawnie – warknęła Aemris. – Rozległa, sucha i opuszczona wyspa. W sam 
raz dla 
kilku przybrzeżnych rybackich wiosek.
– Jest z dziesięć razy większa od Montgren – zauważyła szeryf. – Ale ani 
Nordlańczycy, ani 
Hamorianie nie byli w stanie zmusić swoich kolonii do płacenia. Nigdy nie 
podważano praw 
Montgren, bo nikt nie chciał tego miejsca. To, że książę coś przedsięwziął, 
jest... – Nie 
dokończyła zdania.
– Sądzę, że książę Montgren ma powiązania z tyranem Sarronnynu – ośmielił się 
zauważyć 
Creslin.
Aemris i szeryf odwróciły się ku niemu i utkwiły w nim chłodne spojrzenia.
– Ma, paniczu – odrzekł minstrel. – Ale Sarronnyn patrzy na niego z góry, 
ponieważ włada 
królestwem nie większym od stołu i jest zły, bo Sarronnyn ofiarował mu ledwie 
symboliczne 
wsparcie przeciwko Fairhaven. Twierdzi, że jest jedynym, który się nie ugiął i 
nie dołączył do 
białych magów.
– To prawda? – zapytał Creslin.
Ach... – Minstrel uśmiechnął się dziwnym, złym uśmiechem. – W końcu to tylko 
mężczyzna 
i któż może wiedzieć, co jest prawdą? Pewne jest, że nie płaci Sarronnynowi 
daniny, i pewne jest 
również, że zwiększył armię i podatki do takiego stopnia, że wieśniacy, którzy 
mogli to zrobić, 
zostawili swe pola dla Spidlaru i Gallos.
– Aż tak źle? – zdziwiła się Aemris, odwracając wzrok od Creslina ku Rokellemu.
Minstrel nie odpowiedział od razu, ale raz jeszcze napił się ciepłego wina. 
Llyse napełniła 
pusty kielich.
– Aż tak źle? – powtórzyła kapitan straży. Rokelle wzruszył ramionami.
– Wiesz tyle co i ja.
Szeryf powoli pokiwała głową i spojrzała na Aemris.
– A co z Jellickiem? – zapytała Llyse. – Zeszłego roku jakiś podróżny mówił, że 
miasto 
zostało odbudowane.
– Nie jest tak duże jak Fairhaven, ale o wiele bardziej przyjazne dla śpiewaków 
– zauważył 
Rokelle pomiędzy kęsami sera. – Powinniście zobaczyć ich kamieniarstwo...
Creslin pozwolił ulecieć słowom minstrela, rozważając, co usłyszał tej nocy: 
strażniczki 
śmiały się ze słabości mężczyzn; książę Montgren stanął sam jeden przeciwko 
białym magom 
i został wyszydzony przez swoje krewniaczki; czarni magowie milczeli; a jego 
pytania wywołały 
niezadowolenie szeryfa i Aemris. Zacisnął palce pod stołem na rzeźbionej poręczy 
krzesła, choć 
pochylał się do przodu z miłym uśmiechem na twarzy. Z czasem rozmowa przygasła i 
Creslin 
znowu się oparł, chociaż szeryf już wyszła. Jeszcze nigdy nie widział, żeby 
twarz miała tak 
pozbawioną wszelkiego wyrazu.
Aemris odwróciła się w jego stronę.
– Od jutra zaczniesz ćwiczyć z Heldrą. Z mieczami. – Jej głos był oschły. 
Wstała, mówiąc: – 
Będziesz tego potrzebował. – Skłoniła się minstrelowi i Llyse.
Dziewczyna odwróciła się do brata zaskoczona. Creslin wzruszył ramionami.
– Myślisz, że mi powiedzą? W końcu jestem tylko mężczyzną.
Minstrel wysączył resztę wina, kiedy następca i córka szeryfa Westwind wstali. 
Llyse skinęła 
na strażniczkę na końcu podwyższenia. Creslin poszedł wewnętrznymi schodami do 
swoich 
kwater, zostawiając siostrze kwestię noclegu minstrela.
VIII 
Rudowłosa kobieta nosząca stalowe bransolety spojrzała w lustro, zaciskając 
usta. 
Powierzchnia zafalowała, ale nie pojawił się żaden obraz. Po chwili skupienie 
znikło i zanurzyła 
nadgarstki w wiadrze obok krzesła. Syk pary połączył się z jej westchnieniem.
Później, kiedy już wyjęła grzebienie ze swych długich rudych włosów, spojrzała 
na swój 
miniaturowy portrecik spoczywający na blacie rzeźbionego biurka. Ryessa 
nalegała, aby artysta 
namalował ją z krótkimi włosami, mimo iż nigdy nie hołdowała wojskowej modzie, 
jaka 
ogarnęła Sarronnyn. Jej siostra, tyran, nigdy nie mieszała rzeczywistości z 
obrazami niezbędnymi 
do szczęśliwego panowania.
Palce rudowłosej przesunęły się ku lewemu ramieniu. Chciała, aby swędzenie 
znikło, chciała 
już od zbyt dawna. Wyobraźnia? Jej krew krążyła się szybciej wraz z wyciem 
wichrów.
– Ciągle nabierasz sił, co? – Głos, należący do kobiety, która właśnie weszła, 
był zimny, tak 
zimny, jakby jej jasne jak lód włosy naprawdę zostały wykute z lodowych sopli.
– Nie czuję się silna – skłamała rudowłosa.
– Kłamiesz.
– No więc kłamię. Powieś mnie. Chciałabyś. Proponujesz mi tylko inną formę 
więzów... 
może nawet gorszą niż te. – Uniosła ramiona, pozwalając opaść jedwabnej materii. 
Stal się 
przesunęła, odsłaniając pręgi i blizny. Opuściła ramiona i jedwab na powrót 
skrył ślady.
– Ciągle się nie poddajesz?
– A mogę? – Rudowłosa spuściła wzrok. Przez chwilę trwała cisza. – Myślałam... 
wspominałam, naprawdę, zanim... W każdym razie, ty i ja bawiłyśmy się na starym 
dziedzińcu, 
a ty się wściekałaś, bo zawsze potrafiłam cię znaleźć, nieważne gdzie się 
skryłaś. Ale wtedy się 
śmiałaś, przynajmniej czasami...
– Byłyśmy wówczas dziećmi, Megaero.
– Czy nadal nie jesteśmy siostrami? A może twoje wstąpienie na tron uczyniło 
mnie 
bękartem?
– Biel nigdy nie miała żadnych praw pod rządami Legendy.
– Czyż jestem teraz kimś innym, bo mój talent określono jako biel?
– Nie w tym rzecz. – Blondynka pokręciła głową. – W każdym razie negocjacje z 
Westwind 
być może ofiarują ci uwolnienie.
– Uwolnienie? Przez oddanie mnie w niewolę zwykłemu mężczyźnie? Jak prawdziwa 
siostra 
może robić coś takiego?
– Uważasz, że nie jestem sprawiedliwa?
– A kiedykolwiek byłaś, Ryesso?
– Robię to, co najlepsze dla Sarronnynu. – Blondynka wzruszyła ramionami. – W 
każdym 
razie, to jest bardziej sprawiedliwe. Nie ufam Korweil, a zwłaszcza nie ufam 
Dylyss.
– Nie ufasz szeryfowi, najgroźniejszej wojowniczce Candaru? Co za sceptycyzm.
– Nie jestem sceptyczna, tylko praktyczna. Dylyss walczy zawzięcie i założę się, 
że kocha 
równie namiętnie, jak walczy. A on jest jej synem.
– Myślisz, że pokonałaby cię? – Megaera roześmiała się chrapliwie.
– Po tym, jak poradziłaś sobie z Drerikiem? I po reakcji Creslina?
– Creslin jest dobry, niemal tak dobry jak strażniczka.
– Z tego, co widziałam, jest lepszy od niektórych. – Tyran uśmiechnęła się.
– On tak nie uważa.
– Myślisz, że Dylyss by mu powiedziała? Zresztą, co za różnica. Z tego, co 
słyszę od Suthyi, 
Cerlyn i Bleyans, raczej nie zaproszą wilka w owczej skórze. Wykorzystają 
Legendę jako 
wymówkę.
– Wierzysz, że to tylko wymówka? Jesteś większą hipokrytką niż Dylyss albo 
Korweil.
– Żadna z nas nie żyła w czasach Ryby.
– Jak to się dobrze składa.
Tyran uśmiechnęła się.
– Dla ciebie również. Gdybym naprawdę wierzyła w Legendę i demony światła...
– Proszę, nie przypominaj mi znowu.
– Potrafisz odczytać jego uczucia?
– Nic nie wyczuwam. Już ci mówiłam. Wróć po prostu do swoich intryg.
– To również dla twojego dobra, siostro. Któż inny mógłby przeciwstawić się 
twojej furii, 
potędze, która w tobie tkwi, z bransoletami czy bez?
– A jak długo każda z nas przetrwa, kiedy urodzę dziecko?
– Ty, dziecko? Bez twego przyzwolenia? Nie wysilaj się.
– Pod groźbą miecza lepszego od twoich najlepszych? Mówisz, jakbym naprawdę 
miała jakiś 
wybór.
Odpowiedzi nie było, ponieważ jasnowłosa kobieta wyszła.
Rudowłosa spojrzała na ozdobne, ale solidne krzesła, odlane z żelaza, które 
wypełniały jej 
pokoje. Potem omiotła spojrzeniem okute stalą drzwi. Czy powinna przywołać 
Drerica? To 
przynajmniej leży w jej mocy. Na samą myśl poczuła nagły przypływ krwi i 
pokręciła głową. 
Z szalejącej w niej burzy spadły dwie łzy, niczym krople deszczu.
IX 
Przed największym oknem Creslin uderzał w struny niewielkiej gitary, ściskając 
rzeźbione 
różane i świerkowe drewno w palcach, które zdawały się za grube dla mistrza 
muzyki, chociaż 
wiedział, że kształt palców niewiele ma wspólnego z umiejętnościami.
W pokoju stało wąskie biurko z dwiema szufladami, szafa wysoka niemal na cztery 
cubity – 
o dobre trzy cubity niższa od ciężkiego belkowanego sufitu – dwa drewniane 
krzesła 
z poręczami, długie lustro na stojaku i podwójne łoże bez baldachimu i zasłon, 
przykryte zieloną 
kołdrą, na której pojawiały się srebrne nuty. Ciężkie drzwi zaryglował od 
środka. Drzwi i meble 
z czerwonego dębu wygładziły dłonie rzemieślnika i czas. Jedynym łagodnym 
akcentem były 
dwie zielone poduszki na krzesłach.
Pojedyncza nuta, srebro drgające przed oczyma jego duszy, wibrowała w chłodnym 
powietrzu komnaty, po czym załamała się na granitowej ścianie. Nigdy jego dotyk 
nie 
wydobywał ze strun złotej muzyki, jak czynił to srebrnowłosy gitarzysta, ten, o 
którym zakazano 
mu mówić. Nawet zeszłej jesieni osławieni gitarzyści ze Sligo nie wygrywali 
solidnego złota, 
jedynie przemykali się po nim.
Po jakimś czasie położył instrument na płaskim blacie biurka i podszedł do 
zamarzniętego 
okna, dotykając palcami szyby, dopóki szron nie pojaśniał, topiąc się, jak gdyby 
wiosna dotknęła 
zamarzniętej powierzchni nizinnego jeziora. Na zewnątrz śnieg ochlapywał szare 
mury Westwind 
i uderzał w okno – okno, które z rzadka otwierano, choć i tak częściej niż 
większość okien 
w Westwind. Kiedy szkło na nowo pokryło się szronem, podniósł gitarę.
Rozległo się stukanie.
Zmarszczył brwi na niecierpliwość siostry, uniósł zasuwę i otworzył drzwi. Stała 
w nich 
Llyse.
– Jesteś gotowy do kolacji?
Włosy, srebrne jak jego, oślepiały, choć ledwie sięgały karku. Jak przelotna 
ulewa światła 
błyskającego nawet w mroku korytarza o granitowych ścianach. Tylko w porównaniu 
z jego 
krótko ostrzyżoną głową włosy Llyse wydawały się długie i falujące.
– Nie. – Przelotny uśmiech trwał ledwie chwilę, zanim wnętrzności ostrzegły go 
przed 
niebezpieczeństwem nonszalanckiej nieprawdy.
– Jak zwykle. Jak możesz wytrzymać tyle samotności? Zamknął ciężkie drzwi i 
stanął na 
nagiej kamiennej posadzce.
– Matka nie była zadowolona...
– O co chodzi tym razem? – Creslin nie miał zamiaru warczeć na siostrę i 
złagodził głos. – 
O czas spędzany w samotności czy...
– Nie. Nie martwi jej, że pragniesz być sam. Ona toleruje u mężczyzn różne 
nastroje.
– A zatem musi chodzić o przejażdżki. Llyse pokręciła głową, szczerząc zęby.
– No dobrze. Więc co?
– Uważa, że twoja fryzura nie jest twarzowa, bo za krótko przycinasz włosy.
Creslin jęknął.
– Nie podoba jej się to, co noszę, co robię, a teraz...
Przystanęli u szczytu łukowatych krętych schodów z mocnych bloków granitu, który 
mógł 
unieść ciężar wszystkich oddziałów szeryfa. Potem zaczęli schodzić do wielkiego 
holu.
– Naprawdę – zaczęła Llyse, a jej głos stwardniał, przypominając do złudzenia 
głos szeryfa. 
– Jako następca musisz nauczyć się właściwych manier, Creslin. Możesz się 
wdzięczyć z gitarą, 
skoro już musisz, ale przejażdżki ze strażniczką nie są odpowiednie. Absolutnie. 
Nie jestem 
zadowolona.
Creslin wzdrygnął się, nie z powodu treści słów, ale nieświadomy ton rozkazu, 
który już 
przeniknął do głosu jego siostry, sprawił, iż była wierną kopią matki.
– Nigdy nie jest zadowolona. Nie była zadowolona, kiedy wymknąłem się i 
wyruszyłem na 
pierwszy zimowy trening polowy z młodszymi strażniczkami. Ale sprawiłem się 
lepiej niż 
większość z nich. Przynajmniej pozwoliła mi pójść na następne ćwiczenia.
– Tego Aemris jej nie powiedziała.
– Aemris jej się nie sprzeciwi, choćby zawalił się Dach Świata.
Roześmieli się oboje, ale ukradkiem. Zmierzali do głównego wejścia zamku.
– Jak idą treningi z mieczem i Heldrą? – zapytała Llyse, kiedy dotarli do 
podnóża schodów.
– Wszystko mnie boli. Nie wzrusza jej, że rani moją dumę i ciało.
Llyse gwizdnęła cicho.
– Musisz być coraz lepszy. Tak mówią wszystkie starsze strażniczki.
Creslin pokręcił głową.
– Zrobiłem postępy, ale prawdopodobnie niewielkie.
Po obu stronach bramy do głównego holu stały strażniczki. Creslin rozpoznał tę 
po lewej 
i skinął głową, ale nawet nie drgnęła.
– Creslin... – zganiła go Llyse. – To nie w porządku. Fiera jest na służbie.
Creslin wiedział, że to nieoficjalne powitanie nie było w porządku. Przeniósł 
wzrok ku 
końcowi wielkiej sali. Przy stole na podwyższeniu siedziała tylko Aemris. Przy 
niższych stołach 
zebrała się większość obsługi zamku, strażniczki oraz ich małżonkowie. Dzieci 
posadzono z tyłu 
razem z opiekunami, blisko drzwi, przez które weszli Llyse i następca.
Creslin skupił się na krokach w stronę podwyższenia, wiedząc, że usłyszy zbyt 
wiele, kiedy 
zbliży się do stołów jeszcze niezamężnych strażniczek.
– Jacyśmy to dzisiaj zawzięci i ponurzy – zakpiła Llyse.
– To nie ciebie oglądają jak ogiera na zawodach – mruknął przez zaciśnięte 
wargi.
– Mógłbyś się tym dobrze bawić – doszła go spokojna odpowiedź. – Nie masz 
wielkiego 
wyboru. Poza tym to szczery podziw.
Na początku być może tak było, kiedy nalegał, żeby dołączyć do grup szkolących 
się 
strażniczek i uczyć się fechtunku, i kiedy wymykał się chyłkiem na przejażdżki 
na kucykach 
ćwiczonych do bitwy. Wiedział, bo przy całej tej pisaninie i logice, której 
wymagała od niego 
szeryf, nie mógł spędzić na ćwiczeniach wiele czasu, że choć ma siłę i 
podstawowe umiejętności, 
większość strażniczek, z którymi niegdyś się mierzył, prawdopodobnie 
prześcignęłaby go 
w polu. Mógł im stawić czoło jedynie w walce na miecze. Nawet Llyse, jeszcze 
teraz, brała 
udział w kompleksowych polowych ćwiczeniach, czego jej zazdrościł.
Nieomal wzruszył ramionami. W tym cała rzecz. Jeśli chodzi o szybkość, 
wytrzymałość 
i umiejętność prowadzenia walki, strażniczki z Westwind mogły prześcignąć 
praktycznie 
każdego. To dlatego jego matka, szeryf, władała Dachem Świata i sprawowała 
kontrolę nad 
szlakami handlowymi łączącymi wschód i zachód Candaru.
– ...ciągle to ładny chłopiec.
– ...ostry jak klinga. Zrani ci serce i zostawi broczące krwią.
– ...dla mnie za mało delikatny, dzięki.
Creslin mógł się założyć, że Llyse z trudem powstrzymuje śmiech, widząc jego 
zakłopotanie, 
i zacisnął wargi.
– I tak bym go wypróbowała...
– Szeryf wyprułaby ci flaki na śniadanie.
Kiedy weszli na podwyższenie, Aemris wstała z krzesła na prawym krańcu stołu. 
Były tam 
cztery miejsca.
– Wasze miłości... – Głos dowódcy straży był cichy i surowy.
– Siądź, proszę – nakazała Llyse.
Creslin tylko skinął głową, wiedząc, iż jego słowa będą tylko pustym 
ozdobnikiem. Llyse 
uniosła brwi. Ani ona, ani Aemris nie usiadły, dopóki nie zajął miejsca. Potem 
wszyscy wstali na 
powitanie szeryfa. Creslin mógł trzymać na stojąco wszystkie trzy. Czynił tak 
już wcześniej, ale 
dziś wieczorem nie chciało mu się wysilać. Usiadł naprzeciw Aemris i Llyse 
powoli wypuściła 
powietrze, siadając koło brata na jednym z dwóch krzeseł zwróconych przodem do 
sali i stołów 
na dole. Aemris odwróciła się ku Llyse. – Zimowe ćwiczenia polowe rozpoczną się 
pojutrze. 
Llyse skinęła głową. Creslin miał nadzieję wziąć udział w ćwiczeniach. Chciał 
jeździć na 
nartach, wykorzystując pęd wiatru zawodzącego od Westhorns – tego wiatru, który 
mógłby ukoić 
jego niepokój – ale słowa Aemris oznaczały, że będzie tam Llyse, nie on. Mimo to 
patrzył w jej 
stronę. Dowódca straży zignorowała jego spojrzenie, odwróciła się w stronę 
zasłon za Llyse 
i wstała. Creslin i Llyse zrobili to samo, kiedy weszła ich matka i uniosła 
dłonie, żeby 
powstrzymać zgromadzonych od wstania.
Ciemnowłosa kobieta w czarnym mundurze, o kwadratowej twarzy i barczystych 
ramionach, 
które zadawały kłam inteligencji bijącej z ponurych błękitnych oczu, spojrzała 
na dowódcę 
swojej straży, syna i córkę, po czym usiadła bez zbędnych ceremonii. Usługujący 
chłopiec 
podbiegł z dwiema tacami, a Creslin zaczął nalewać z ciężkiego dzbana do kubków 
ciepłą 
herbatę.
– Dziękuję. – Głos jego matki był oficjalny.
Dziękuję – zawtórowały Llyse i Aemris. Skinął im głową po kolei, na końcu 
nalewając sobie, 
i odstawił dzban. Od strony strażniczek i siedzących na dole dobiegł cichy, 
radosny szmer, kiedy 
podano im te same potrawy, co siedzącym na podium. Wzrok Creslina przemknął ku 
stołom na 
przedzie. Cieszył się, że posiłek przerwał – na jakiś czas – przesyłane mu 
zalotne spojrzenia. 
Llyse wzięła jeden z talerzy. Z jednego końca wyłowiła widelcem trzy grube 
plastry mięsa, 
a z drugiego wzięła dużą bułkę. Na drugim talerzu leżały suszone, słodzone 
miodem owoce oraz 
marynowane warzywa. Choć Creslin nie przepadał za warzywami, wziął swoją porcję. 
Będzie 
musiał potem wypić dużo herbaty.
– Creslin?
– Wasza miłość?
– Aemris niewątpliwie delikatnie dała ci do zrozumienia, że twój udział w 
ćwiczeniach 
polowych nie będzie możliwy. To był mój rozkaz.
– Jestem pewien, że miałaś ku temu ważne powody.
– Miałam i mam. Zamierzam je właśnie wyjawić. Znasz tyrana Sarronnynu? – Szeryf 
czekała.
Poczuł skurcz żołądka, kiedy matka przemówiła, ale nie spuszczał wzroku z jej 
twarzy.
– Gościliśmy tam zeszłej jesieni. – Pamiętał, aż nazbyt dobrze, nie wyłączając 
incydentu 
w pałacowych ogrodach, którego szeryf nie pozwoli mu zapomnieć.
Szeryf uśmiechnęła się.
– Twoje mistrzostwo w szermierce zostało dostrzeżone.
– Pamiętam.
– Niewiele wówczas zostało powiedziane – dodała. – Najwidoczniej Ryessa była pod 
wrażeniem. Negocjacje były dość zagmatwane, bo rozważano również oświadczyny 
szeryfa 
Southwind.
Creslin nie pojmował. Przez całą jesień i wczesną zimą słyszał, jak jego 
pochopne działania 
zniweczyły szansę na to, by był traktowany jako poważna partia poza Westwind. A 
nie mógł już 
dłużej pozostawać w zimowej fortecy. Choćby dla własnego zdrowia psychicznego 
musiał ją 
w końcu opuścić.
Llyse u jego boku wstrzymała oddech, co zabrzmiało jak szept wichrów tuż przed 
mistralem.
– Pogubiłem się. Dajesz mi do zrozumienia, że...
– Niezupełnie. Zostaniesz małżonkiem podtyrana, młodszej siostry Ryessy. Nie 
pamiętam 
w tej chwili jej imienia.
Gdzieś dano znak i służący podsunął Creslinowi tacę, z czarnej emalii, na której 
leżał 
kawałek niebieskiego aksamitu, a na nim złota ramka. W ramce tkwił portret 
rudowłosej kobiety, 
atrakcyjnej pomimo niezwykle krótko przyciętych włosów, z mocnym, prostym nosem 
i przenikliwym wejrzeniem zielonych oczu. Kąciki jej ust wygięte były odrobinę w 
górę w takim 
samym cynicznym uśmiechu, jaki prezentowała tyran przez cały ośmiodzień ich 
pobytu 
w Sarronnynie. Wyglądała jakoś znajomo, Creslin wiedział jednak, że nie widział 
żadnej 
rudowłosej kobiety o tak krótkiej fryzurze.
– Rozumiem.
– Oczywiście, że rozumiesz. Nie mogłeś trafić lepiej i masz szczęście, że woli 
zniewieściałych mężczyzn od tych bardziej tradycyjnych, z zachodu. Była 
zaintrygowana, 
słysząc, że nalegasz na przeprowadzenie prób polowych, i mile zaskoczona twoją 
reputacją. 
Oklaskiwała nawet ten... incydent w pałacowym ogrodzie, Świątynia jedna wie 
dlaczego.
Creslin przełknął, pokonując mdłości, kiedy szeryf wstała. Emanowała z niej 
cisza, 
rozprzestrzeniając się po wielkiej sali; z jej dumnej, bladej twarzy i czarnego 
roboczego munduru 
biła ciemność.
– Chcemy coś ogłosić. – Czekała. – Nasz syn został zaszczycony, wielce 
zaszczycony. 
W ciągu ośmiodnia opuści Westwind jako małżonek przyrzeczony podtyranowi 
Sarronnynu. – 
Obróciła się lekko i skinęła na Creslina.
Wstał z bladym uśmiechem przyklejonym do twarzy.
– Creslin... CRESLIN... CRESLIN!
Okrzyk potężniał, kiedy wstał, i łagodnym gestem dłoni dał znak, aby umilkli, 
czekając, aż 
słowa ucichną. Usiadł, pragnąc otrzeć mokre czoło, ale nie chcąc okazywać 
słabości. 
Wystarczyła sztywność szczęk spowodowana zaciśniętymi zębami.
– Bardzo ładnie, bracie, zważywszy, że gotów jesteś posiekać podtyrana swoim 
ostrzem.
Syknął, słysząc wypowiedzianą szeptem uwagę Llyse. Szeryf dała znak, że wszyscy 
powinni 
wrócić do jedzenia, co większość uczyniła, poza garstką strażniczek przy stołach 
na przodzie, 
które otwarcie przyglądały się Creslinowi. Napił się herbaty, po czym znowu 
napełnił kubek. Nie 
skończył ostatniego plastra mięsa na talerzu, a teraz już nie miał na niego 
ochoty. Jak mógł 
uniknąć stania się kimś więcej niż tylko wystawionym na licytację ogierem?
Jego matka ponownie zasiadła na swoim miejscu.
– Byłoby miło usłyszeć wcześniej drobne ostrzeżenie – powiedział do niej.
– Im szybciej, tym lepiej... dla twego własnego bezpieczeństwa.
– Mojego bezpieczeństwa?
– Twoje rówieśnice... te, które biorą pod uwagę twoją kandydaturę na małżonka... 
raczej nie 
cenią kandydata, który lubi walczyć i tarmosi się z najładniejszymi 
strażniczkami Westwind.
Roześmiała się gardłowym śmiechem, tym prawdziwym, który słyszał tak rzadko. Ten 
śmiech na chwilę odebrał mu mowę.
– I, jak dobrze wiesz, nie możesz tu zostać, dopóki...
Wzdrygnął się, wiedząc, do czego zmierza.
– Naprawdę nie sądziłam, że zyskam twoją zgodę. A siostra Ryessy jest 
atrakcyjna, może 
odrobinę... zbyt męska.
Siostra tyrana? Czyją spotkał? Znowu pociągnął łyk herbaty.
– Czy jest taka... czy tak wygląda? – zapytała Llyse, wpatrując się w portret.
– Troszkę łagodniej – zauważyła Aemris. – Dobrze robi, biorąc sobie silnego 
małżonka, 
takiego jak Creslin. Sarronnyn surowo pilnuje czystej linii, a Ryessa ma już 
dwie córki. Silny 
małżonek, jak Creslin – Aemris skinęła głową w jego stronę, jak gdyby nie 
słyszał rozmowy – 
ochroni ją przed tymi, którzy będą wykorzystywali przeciwko niej kwatery 
mężczyzn.
Szeryf spojrzała na Creslina.
– Jutro musisz naradzić się z Galenem, aby ustalić, co zabierzesz do Sarronnynu. 
– 
Uśmiechnęła się. – Co najlepsze. – Wstała i wyszła, zanim Creslin zdążył 
odpowiedzieć.
Gdy tylko minęła wiszące gobeliny, Creslin także wstał, ukłonił się i wyszedł. 
Kroki 
powiodły go przez tylne wejście na wąskie stare schody, pierwsze, jakie 
zbudowano 
w Westwind, z wyżłobionym kamiennym stopniami i chropawymi krawędziami 
wyciosanymi 
w murze. Wspinał się szybkim krokiem, aż stanął na odkrytym murze. Zapatrzył się 
na południe. 
Choć zawierucha wyziębiła parapety Westwind, było tu cieplej niż w atmosferze 
wielkiej sali. 
Z wysokiego komina, ustawionego dokładnie na północnym krańcu sali, unosiła się 
cienka 
smuga bieli. Dym skręcał na wschód i rozwiewał się, opuszczając schronienie 
zamkowych 
murów.
Creslin spoglądał na niemal nie tkniętą biel, ciągnącą się przez śnieżną dolinę 
pod 
południową wieżą i w górę, w stronę ciągle lśniącego szczytu Frei, samotnej 
iglicy oświetlonej 
słońcem, które opadło już za Westhorns. Nawet w półmroku śnieg lśnił nie 
skażony, poza 
oczyszczonymi szarymi kamieniami wysokiego traktu prowadzącego do puszczy 
poniżej, 
a potem na wschód.
Chciało mu się śpiewać albo krzyczeć. Milczał jednak. Nie śpiewał, bo nie była 
to 
odpowiednia chwila na pieśń, i nie krzyczał, ponieważ nie zamierzał dawać Aemris 
i szeryfowi 
tej satysfakcji, najmniejszego dowodu, że jest takim samym słabeuszem jak inni 
mężczyźni. 
Zamiast tego sięgnął po wichry, splatał je i ciskał o mury, aż zapiekła go 
twarz, a spływający 
z niej pot zamarzł na skraju munduru. Aż ściany pokryły się twardą jak kamień 
warstwą lodu. Aż 
rozbolały go oczy i mógł widzieć jedynie myślami. Aż wichry wymknęły się z jego 
myśli 
i odeszły tam, skąd przyszły. Wtedy, dopiero wtedy powlókł się z powrotem do 
ciepła swego 
pokoju, nie zwracając uwagi na dwie strażniczki, które z szeroko rozwartymi 
oczami patrzyły, 
jak małżonek podtyrana zmaga się z przeznaczeniem, które zgotowali mu inni.
X
Kroki wiodły Creslina wzdłuż wschodniego muru ku ukrytemu przejściu prowadzącemu 
do 
wieży zwanej Czarną, pomimo iż zbudowano ją z tego samego szarego granitu co 
resztę 
Westwind. W Czarnej Wieży znąjdowały się przeterminowane zapasy na zimę oraz 
zapasowy 
ekwipunek, składowisko owiniętych w ceratę, nie do końca zużytych paczek i stare 
zimowe 
kołdry. Musiały tam być, bo nowsze wyposażenie znajdowało się w zbrojowni straży 
poniżej, 
gdzie czuwał strażnik.
Krótkie srebrne włosy odsłoniły gładką twarz następcy. Kroczył szybko w 
ciemnościach 
poranka tuż przed świtem. Szarozielone oczy otaczały ciemne kręgi, bo nie spał 
zbyt dobrze, od 
czasu gdy dowiedział się o swej przyszłości. Jego krok był zdecydowany pomimo 
warstwy 
śniegu na kamieniach, buty mechanicznie oczyszczały stopnie.
Creslin spojrzał na wąską białą połać, która opadała w strome urwisko, znacząc 
kraniec 
Dachu Świata. Tysiąc cubitów poniżej, poza skupiskiem lodu i skał w dole, 
przebijała się przez 
głęboki śnieg ciemność wysokiej puszczy pasma potężnych świerków i jodeł 
ciągnącego się na 
północ i południe w stronę bariery szczytów Westhorns, które oddzielały 
wschodnie krainy od 
cywilizowanego zachodu. Pomiędzy nimi i na czubkach leśnych olbrzymów lśnił 
biełusieńki 
śnieg. Za wysoką puszczą leżały niewidoczne handlowe szlaki. Creslin oderwał 
wzrok od 
zamglonego horyzontu, zwracając się ku mroczniejszym cieniom, bardziej 
zmartwiony 
przeszłością niż teraźniejszością.
– Oofff...
Zachwiał się od siły uderzenia i na wpół upadł, a na wpół został pociągnięty ku 
jasnowłosej 
strażniczce, niemal tak wysokiej jak on i niemal tak samo silnej.
– Fiera...
– Ciii!
Jej wargi parzyły. Wreszcie stanęli, nie dotykając się, rozdzieleni jej wprawnym 
ruchem 
wyszkolonej strażniczki Westwind. Creslin pożałował, że ciepło trwało tak 
krótko.
– Witaj, wielce szanowny małżonku.
– Wolałbym być strażnikiem.
– Wszyscy to wiedzą, nie wyłączając szeryfa. Ale to niczego nie zmienia.
– Fiera...
Spojrzała mu prosto w oczy.
– Za to, co właśnie zrobiłam, mogłabym zostać wysłana do Strażnicy Północnej na 
całe lata.
Strażnica Północna? Za jeden pocałunek?
– Tak. – W mroku jej wąska twarz miała zacięty wyraz. – Za to, że ośmieliłam się 
pocałować 
syna szeryfa, za uwiedzenie go.
– A co to ma do rzeczy? Llyse zastąpi szeryfa, nie ja.
Fiera skrzywiła się nieznacznie.
– Mężczyźni. To ważne. A podtyran też nie byłaby zadowolona, choć przelotną 
miłość 
trudno udowodnić.
Jej słowa były bez znaczenia i Creslin nie odpowiedział.
– Miłego dnia, słodki książę.
Wyciągnął ramiona, ale już odeszła, w polowej kurcie z kapturem, z mieczem i 
hełmem – 
wewnętrznymi schodami ku barakom na dole.
Raz jeszcze pokręcił głową. Osłonięty skrawek parapetu był pusty, namacał 
palcami klucz 
w sakiewce u pasa. Fiera nie powie o ich spotkaniu, a on musi wziąć, co 
potrzebuje, z magazynu 
i wrócić do kwater, zanim zaczną się pałacowe obowiązki dnia. Podszedł do 
kłódki. Lepsze stare 
zapasy niż żadne.
XI
– Widzisz? W ten sposób. – Mistrzyni broni poprawiła przepisowy pas Creslina. – 
Nauka 
podstaw nie była zła. Szeryf powinna na tym poprzestać. Potrzeba ci było jedynie 
umiejętności 
obrony. – Mówiła obiektywnie, stwierdzając tylko fakty.
– Obrony? Tylko obrony?
– Nie przepadam za uzbrojonymi mężczyznami. Legenda drogo oddaje życie. Ale nie 
mogę 
odmawiać ci prawa do własnej obrony. Szeryf również nie, kiedy już wyjedziesz. – 
Mistrzyni 
skrzywiła wargi, jakby połknęła gorzką pigułkę.
Creslin słyszał pogłoski o zachodnich władczyniach oraz ich stajniach mężczyzn i 
chłopców; 
widział nawet kwatery mężczyzn w Sarronnynie. Nigdy jednak nie sądził, że mógłby 
do takiej 
stajni należeć.
– Może powinienem się nauczyć lepiej władać nożem. Nie odezwała się.
– Jak mogę się obronić przed tymi ze wschodu?
– Musisz być dobry we władaniu mieczem, może nawet więcej niż dobry. Z całą 
swoją 
magią nie radzą sobie za dobrze z wyrobem mieczy. Jeśli kiedykolwiek tam 
trafisz, weź miecz 
z hartowanej stali. Jest dwa razy lepszy od ich broni.
Ponieważ Creslinowi wbito już do głowy, że na wschodnich krańcach nikt nie nosi 
stali – stal 
ogranicza chaos – tylko pokiwał głową. Być może jego celem będzie Fairhaven, ale 
wiele kayów, 
jak również sama zima, leżały pomiędzy nim a Białym Miastem, nie wspominając 
o strażniczkach jego matki i tyranie Sarronnynu, której siostrę poślubi, czy mu 
się to podoba, czy 
nie. Rudowłosa, na portrecie schowanym w plecaku, jeśli była tak silna, jak na 
to wyglądała, 
miała co najmniej o połowę więcej doświadczenia niż on.
– Na wchodzie mówi się, że mężczyźni...
Barbarzyńcy. – Mistrzyni broni cofnęła się. – Budują patriarchalne imperium 
oparte na 
magii. – Poprzedni obojętny, rzeczowy ton zmienił się w gwałtowną gorycz. – Na 
nowo tworzą 
Legendę. Tyle że gorszą. Cały zachodni kontynent będzie wyglądał jak Recluce.
Tę samą gorycz słyszał w głosie swojej matki i, nie bezpośrednio, większości 
zachodnich 
władczyń.
– Wyglądasz dobrze – oznajmiła mistrzyni broni, przyglądając mu się. – Być może 
trochę 
zbyt kobieco z tym mieczem. Ale w końcu to nie jest bojowy ekwipunek.
Creslin zachował uprzejmy wyraz twarzy. Wojenny ekwipunek był w plecaku, który 
podrzucił zamiast spakowanego przez Galena.
– Ciągle jeździsz jak kawalerzysta, a nie małżonek, ale prawdopodobnie właśnie 
to tak 
zaintrygowało tyrana. Nie przejmuje się za bardzo brakiem delikatności u 
mężczyzn i to ona 
prosiła o ciebie. Ktoś był potrzebny...
– Do czego? – Creslin nie słyszał tego wcześniej. Twarz mistrzyni broni zamknęła 
się 
niczym bramy zamku przed najazdem.
– Spotkamy się na dole, młody Creslinie. Jej miłość zobaczy się z tobą, kiedy 
zapakujesz 
miecz i stroje.
Creslin nie był wcale pewny, czy pragnie widzieć matkę – albo Llyse – właśnie w 
tej chwili. 
Jednak w tej sprawie nie miał wiele do powiedzenia, skoro jego matka była 
regentką Rubieży 
Zachodnich i władczynią Westwind oraz wszystkich szczytów, które widać było z 
wysokiego 
zamku, nie wspominając o mnóstwie niewidocznych.
Równocześnie pragnął jak najszybciej uciec od miękkich jedwabi i mundurów, które 
dla 
niego przygotowano. Wszystko, łącznie z gitarą, zostało spakowane, poza mieczem 
i ostatnim 
uroczystym strojem, który miał na sobie. Udało mu się uratować miecz straży, z 
którym trenował 
przed wyjazdem. Matka nie odmówi mu prawa do dobrego ostrza do obrony własnej. 
Miał taką 
nadzieję.
Jeszcze zanim mistrzyni broni opuściła pokój, ściągnął zieloną bawełnianą 
koszulę 
i dopasowane cienkie skórzane spodnie, ignorując przeciągłe spojrzenia Heldry. 
Cisnąl je na 
zielonosrebrną narzutę i zaczął naciągać na siebie mundur straży. Uchwycił jej 
spojrzenie, kiedy 
podniósł wzrok. Odwróciła się pospiesznie.
Creslin pokręcił głową. Nawet Heldra... czy Fiera miała rację?
Nie miał ochoty rozważać słuszności słów matki, szeryfa, ale wbijał się w gruby 
mundur 
gwałtowniej, niż było to konieczne. Potem zaczął składać dworski strój i rzucił 
go na łóżko. 
Galen wśliźnie się tu i zapakuje go, podczas gdy on będzie rozmawiał z matką. 
Otworzył drzwi 
i zostawiwszy otwarte, poszedł w stronę przeciwnego skrzydła, obok zamkniętych 
drzwi Llyse. 
Jego siostra będzie w polu, w samym środku zimy Dachu Świata, próbując udowodnić 
swe 
umiejętności i prawo do odziedziczenia władzy szeryfa – każdego roku musiała 
podjąć i przejść 
pomyślnie taką próbę.
Creslin musiał się martwić jedynie o pałacowe intrygi i zadowolenie podtyrana. 
Prychnął. 
Nie tak będzie, jeśli się postara. Jednak tak niewiele wiedział o prawdziwym 
życiu poza Dachem 
Świata i rządami strażniczek.
Zanim ucichło jego pukanie, drzwi otworzyła siwowłosa, muskularna strażniczka. 
Wpuściła 
go do środka, spoglądając na miecz straży u jego pasa. Wszedł do gabinetu.
– Creslin! – Szeryf wstała. – Nawet w tym mundurze wyglądasz dobrze. Wyjąwszy 
włosy. 
Prędzej czy później będziesz musiał je zapuścić.
– Być może. Wszystko może się zmienić. Roześmiała się. Jej zachowanie w 
gabinecie, tylko 
przy dwóch strażniczkach, było mniej oficjalne.
– Ciągle walczysz z przeznaczeniem?
Creslin uśmiechnął się ponuro.
– Skoro nie mam pojęcia, jakie ma być moje przeznaczenie, nie potrafię 
powiedzieć, z czym 
walczę.
Dotknęła jego ramienia i cofnęła dłoń.
– Poradzisz sobie w Sarronnynie, synu, jeśli będziesz pamiętał, że biegniesz ku 
przeznaczeniu, a nie przed nim uciekasz.
– To brzmi jak racjonalizacja losu. Pokręciła głową.
– Powinieneś ruszać w drogę. Idziemy?
Wrócili z powrotem do holu i zeszli po schodach. Za frontową bramą zamku czekała 
honorowa straż. Creslin przełknął. Honorowa straż? Bez uzbrojonego szwadronu 
eskorty?
Odwrócił się od szeryfa i poszedł w stronę jedynego kucyka bez jeźdźca. Na 
siodle razem 
z kapuzą i rękawicami leżała kurtka, której nie nosił. Galen nie zapomniał o 
niczym, poza tym że 
bycie mężczyzną oznaczało coś więcej niż doskonałość w sprawach gospodarstwa 
domowego.
– Szczęśliwej podróży.
Creslin skłonił głowę i naciągnął kurtkę. Potem kapuzę i rękawice i wskoczył na 
siodło. 
Szeryf, w codziennym czarnym mundurze, stała na szczycie schodów, a wiatr burzył 
jej krótkie, 
przetykane siwizną czarne włosy.
Creslin uniósł dłoń w geście pożegnania, po czym strzepnął wodze.
Odgłos końskich kopyt był najgłośniejszym dźwiękiem, gdy kawalkada skierowała 
się przez 
otwarte bramy na kamienny trakt, biegnący skrajem Dachu Świata w stronę ludów 
mieszkających 
poniżej.
XII
– I co masz zamiar teraz zrobić? Najmniej potrzebne nam jest teraz przymierze 
Westwind 
i Sarronnynu. Wystarczy, że ci czarni słabeusze szemrają przeciwko naszemu 
naruszeniu 
równowagi. Przy potędze Ryessy i południowych szlakach handlowych, które trzyma, 
z tą 
oszalałą suką Dylyss i jej strażniczkami...
– Nadal nie rozumiesz, prawda?
A co tu jest do rozumienia? Ryessa musi w jakiś sposób utrzymać to... to 
paskudztwo, swoją 
siostrę, pod kontrolą, a zarówno Creslin, jak i Megaera mogą zostać na pozór 
zmuszeni do tego 
przymierza. My musimy utrzymać ich z dala od siebie, a ty musisz mieć wpływ na 
Montgren. 
Dotąd wszystko jest jasne. Tylko jak u licha ten szalony plan doprowadzi do 
upadku 
kogokolwiek poza Westwind i Sarronnynem, albo co myślisz o... – Przyciężki, 
biało odziany 
mężczyzna wypowiadał kolejne dziwnie brzmiące zdania.
– Dość. To ciekawe, co mówisz. Uważasz, że siostra Ryessy jest paskudztwem, 
ponieważ 
urodziła się z mocą i wybrała drogę bieli. A mimo to uważasz biel za dobrą dla 
siebie? Może to 
dlatego, że jest kobietą z zachodu, która urodziła się dla Legendy?
– Legendy, która pogmatwała zrozumienie!
– Kto podsunął pomysł zaręczyn? – Starszy i szczuplejszy mężczyzna przerwał 
zawiłą 
gadaninę.
– Ty.
– A co się stanie, jeśli chłopak nigdy nie dotrze do Sarronnynu?
– Otoczony strażniczkami z Westwind? Kto byłby na tyle głupi, żeby je 
zatrzymywać?
– Zakładasz, że chłopak zgodzi się na zaręczyny. To raczej śmiałe założenie. A 
co się stanie, 
jeśli zechce uciec przed swym, tak doskonale zaplanowanym, przeznaczeniem?
– Strażniczki z Westwind ruszą za nim w pogoń i schwytają.
– A jeśli nie da się złapać albo zginie? Albo jeśli czarni spróbują mu pomóc?
– Czy możesz być tego pewny?
Szczupły mężczyzna wzruszył ramionami.
– Ziarno zostało zasiane. Starannie. A on jest dobrą glebą. Ale w końcu muzyka 
Werlynna 
nigdy nie dała się pojmać. Wielka szkoda; nikt nie potrafił zaśpiewać tak jak 
on. Jestem pewien, 
że był czarny, ale zbyt mądry, by się przyznać.
– To zbyt teoretyczne rozważania...
– Nie, bardzo praktyczne, ponieważ nasz sukces opiera się na porażce tego 
nieprawdopodobnego przymierza. Kiedy się załamie, tyran będzie musiała zniszczyć 
to... jak to 
nazwałeś, paskudztwo. Albo zniszczyć, albo uznać drogę bieli i wtedy ona i 
Dylyss rzucą się 
sobie do gardeł. – Roześmiał się cicho. – Książę już wycofał część swego 
garnizonu z Recluce. 
Żadna z nich nie zwycięży... nieważne, co się teraz stanie.
– Mimo to wolałbym coś bardziej bezpośredniego.
– Na przykład chaos przeciwko zimnej stali? Bądź rozsądny.
XIII 
Creslin nie zapamiętał traktu tak dobrze, jak by tego pragnął, ale istniały dwa 
punkty, 
w których jego plan mógł się powieść, zakładając, że niepostrzeżenie dotrze do 
nart i plecaka.
Jechał konno, jak każdy ceniony małżonek, w samym środku swojej świty, za 
sześcioma 
strażniczkami, które wyprzedzały ich o niemal kay, i przed tylną strażą. Nie 
było sań ani wozów, 
bo strażniczki z Westwind nie używały takich pojazdów, jedynie kuców albo nart. 
Dla Creslina 
kuce nie były dobrym rozwiązaniem. W porównaniu ze strażniczkami był tylko 
przeciętnym 
jeźdźcem. Na nartach, jeśli przywoła na pomoc wiatry i jeśli warunki będą 
sprzyjające...
Zacisnął wargi, kiedy podjechała do niego Heldra.
– Jedziesz w milczeniu, lordzie Creslinie.
Po raz pierwszy nazwała go lordem i przez chwilę zastanawiał się, co też to może 
oznaczać.
– Przypuszczam, że to czas przeznaczony na refleksję. Miałem nadzieję pojeździć 
na nartach 
w czasie zimowych prób.
Nie wszystko dzieje się tak, jak planujemy. Nawet wichry, pomimo całej swej 
potęgi, nie 
panują nad swymi drogami.
Creslin nie zareagował na zawoalowaną uwagę co do sposobu, w jaki zachowywały 
się przy 
nim wichry. Pomimo ostrożności zawsze krążyły wokół niego plotki, a bezmyślne 
zachowanie 
tamtej nocy, kiedy ogłoszono zaręczyny, raczej nie pomogło ich uciszyć. Miał 
jednak jeszcze 
dwie inne, niewielkie przewagi: zwyczajną odwagę i długie godziny ćwiczeń na 
nartach na 
otwartych zboczach. Umiejętność widzenia w nocy przyda mu się później, ale nie 
dziś 
wieczorem, bo najwcześniej pod wieczór dotrą do miejsca, skąd będzie mógł uciec.
Nie reagował na obecność Heldry i po jakimś czasie strażniczka pojechała 
naprzód, aby 
sprawdzić przednią straż. Jadąc, wyobrażał sobie punkt, gdzie droga biegnie 
wzdłuż górskiego 
pasma pomiędzy Dachem Świata i osłoną. Tam zawsze wiał wiatr. Przez długie zimy 
i zbyt 
krótkie lata zamieniał śnieg na północnym zboczu w lód, tworząc grubą taflę. Tę 
z kolei 
pokrywał unoszący się, przesuwający, zdradziecki puch, który spływał na całe 
kaye, zasypując 
rosnący w dole las. Zbocze nie było szczególnie strome jak na Westhorns, ale 
dokąd nie było 
potrzeby zjeżdżać na nartach po stoku, który wiódł jedynie na północ, prosto w 
wichry. 
Strażniczki nigdy nie robiły niczego bez powodu.
– Nie wydajesz się zadowolony z małżeństwa z siostrą najpotężniejszej władczyni 
na 
zachodzie. – Heldra podniosła głos, żeby przebić się przez świst wiatru, kiedy 
wycofała się 
ponownie, aby mu towarzyszyć.
Drobne, suche płatki śniegu zasypywały kamienie drogi prowadzącej z Dachu Świata 
ku 
granicznym szczytom. Na zachód od nich leżały cieplejsze krainy Sarronnynu, 
Suthya oraz 
Delapra.
– A powinienem być zadowolony?
Czy szeryf miała jakiś wybór? Tuzin strażniczek próbowało się do ciebie dobrać. 
– 
Uśmiechnęła się lekko. – Prędzej czy później którejś by się udało. Co szeryf 
zrobiłaby 
z dziedzicem, zwłaszcza gdyby nic nie trafiło się Llyse? Co by powiedzieli ci ze 
wschodu?
Creslin zgubił wątek. Pomyślał natomiast, ileż to nocy spędził samotnie, 
zastanawiając się, 
czy Fiera jest jedną z nich. I jak taki prawiczek jak on mógłby zrobić dziecko 
strażniczce?
– To zwykła wymówka – uciął krótko. – Nikt nie może zagrozić szeryfowi.
– Czy to naprawdę ważne? – odrzekła sucho Heldra.
Miała rację, zdał sobie sprawę. Ale nic już nie powiedział i po jakimś czasie 
Heldra znowu 
wysunęła się, żeby sprawdzić przednią straż.
Po niebie wciąż przesuwały się ciemnoszare zimowe chmury i kiedy dotarli do 
długiego 
spadku z płaskowyżu Dachu Świata, zaczął się zrywać wiatr. Spadek prowadził ku 
górskiemu 
pasmu, które łączyło się z granicznymi szczytami. Pomiędzy płaskowyżem i barierą 
gór, które 
obejmowały również wschodnią połowę Westhorns, nie było połączenia, jedynie 
wąwozy 
i wyjące wichry.
Creslin zwolnił lekko kucyka, aby podczas zejścia juczne kuce, które na wszelki 
wypadek 
niosły narty, podeszły bliżej. Sięgnął też ku wichrom, chwytając odrobinę i 
wplatając na chwilę 
we włosy, aby upewnić się, zanim wyzwoli energię, że potrafi to zrobić. Teraz 
musi jechać 
i czekać, jechać i czekać, i mieć nadzieję.
Niebo pociemniało, a potem rozbłysło, kiedy strażniczki i małżonek, którego 
strzegły, 
zbliżyli się do pasma spinającego brzegi przepaści pomiędzy ziemiami regentki 
Westwind 
i łagodniejszych władczyń niżej położonych terenów.
Creslin sięgnął po energię, jaką był w stanie kontrolować, ściągnął sypki śnieg 
z północnego 
stoku, tworząc zadymkę tak gęstą, że Heldra mogła ujrzeć własną dłoń jedynie 
przed twarzą. 
Wtedy wyciągnął plecak i zarzucił go na plecy.
Jego kucyk znalazł się tuż przed jucznym zwierzęciem z lewej, gdy pochylił się w 
tył. Narty 
były zbyt mocno związane, żeby je wyszarpnąć. Zeskoczył lekko z kuca i klepnął 
go w bok, po 
czym ciął nożem, żeby wydostać narty, wciąż idąc szybko obok jucznego konia. 
Jego własny 
wierzchowiec przystanął i Creslin skulił się, żeby obejść zwierzę, chwycił wodze 
jedną dłonią 
i oplótł je wokół ręki, w której trzymał nóż. Przygotowania trochę trwały, mimo 
iż zasłaniał go 
sypiący śnieg. W końcu oba kuce ruszyły i nikt nie zauważył jego działań. 
Jeszcze nie.
Pierwsza narta zwisała luźno. Zostawił ją tak i zajął się drugą, dopóki jej 
również nie 
poluzował. Wyciągnął obie narty, niemal tracąc równowagę na śliskim kamieniu pod 
stopami. 
Zachwiał się na sekundę, próbując zrównać krok z jucznym kucem i utrzymać wiatr 
smagający 
śnieg.
– Gdzie małżonek? – zawołała Heldra.
Creslin puścił wodze kucyka, wiedząc, że zwierzę zatrzyma się i tylna straż 
podbiegnie do 
pustego siodła. Wtedy wdrapał się na niski kamienny murek po prawej stronie 
drogi i zaczął 
obwiązywać rzemienie wokół butów, najpierw na lewej, potem na prawej narcie. 
Zacisnął je 
i otulił się porywem wichru.
– Spadł z konia!
– Znajdź go!
– Gówno widzę w tym wietrze...
– ...cholery jesteś?
Przypiął drugą nartę tak mocno, jak się dało, wyszarpnął zza pasa rękawice i 
naciągnął je na 
prawie zesztywniałe od mrozu palce, po czym zeskoczył z kamienia, stanął na 
nartach 
i odepchnął się z całej siły, żeby nie utonąć natychmiast w głębokim puchu.
– Kapitanie! Zjechał z drogi! Narty znikły! Creslin zachwiał się, a puch sięgnął 
mu kolan, 
zanim zdecydowanym podrzutem ciała uniósł czuby nart. Ruszył, a wiatr smagał go 
po twarzy, 
oczach i ciele – przedzierając się nawet przez grubą kurtkę. Stracił równowagę, 
kiedy coś 
zgrzytnęło pod prawą nartą, ale przechylił się w lewo, a potem w tył, powoli 
dopasowując kurs 
do krzywizny zbocza. Jazda prosto w dół byłaby wyrokiem śmierci, nawet dla 
niego.
Raz jeszcze się poprawił, przechylając się i mając nadzieję, że zdoła utrzymać 
równowagę, 
przynajmniej dopóki nie oddali się od strażniczek. Miał szansę, bo zostawił im 
tylko kilka par 
nart – a na znanym terenie nawet większą szansę niż na pełnym intryg zachodnim 
dworze.
Spod lekkiej warstwy śniegu przed nim ukazało się skupisko skał i zaczął omijać 
je szerokim 
łukiem, bo tylko na tyle się ważył. Drewno wibrowało pod butami; rzemienie 
wpijały się w grubą 
skórę; ale utrzymał się na nartach na zakręcie i ruszył w wąską, zasypaną 
śniegiem dolinę. Za 
nim rysowały się bliźniacze ślady nart, przecinając łukiem śnieg, który okrywał 
skałę i lód pod 
spodem, ale nie mógł sobie pozwolić na oglądanie się w tył. Skupił się więc na 
puszystej 
powierzchni przed sobą – nietkniętej, dziewiczej jak on, ale pełnej ukrytych 
rozpadlin, których 
wolałby teraz nie odkrywać.
Tak jak ja, pomyślał z ponurym uśmiechem, który niemal zamarzł mu na twarzy od 
wichru, 
ponieważ ciągle uciekał zbyt szybko, aby kontrolować uderzenia powietrza na swym 
wodoodpornym, watowanym mundurze i nie osłoniętej twarzy.
Potknął się, podwinął krótkie narty pod siebie i zwinięty w kłębek, spadał...
Kiedy się zatrzymał, pośladki piekły jak ogień, a jedna z kostek była mocno 
skręcona. Śnieg 
wbił się we wszystkie możliwe i niemożliwe zakamarki jego ciała, a nogi leżały 
wyżej od 
tułowia. Odwrócił się powoli, unosząc narty nad sobą, a potem kierując je w dół, 
choć wciąż nic 
nie widział. Zimny śnieg przywarł do nagich pleców tam, gdzie odsłonił je 
watowany mundur 
i wełniana bielizna.
Podłoże było niepewne. Creslin otarł śnieg z twarzy i rozejrzał się dokoła. 
Stoczył się w dół 
niemal na kay, zatrzymany w końcu przez wystający śnieżny garb, z którego 
wystawały cienkie 
gałązki starych krzewów. Leżał, ocierając lodowaty pot, który nagle wystąpił mu 
na czoło, 
i śnieg. Pojedynczy lok srebrnych włosów znad srebrnych brwi spadł na gładką 
twarz pod 
kapturem munduru i watowanej kurtki. Jego ciało, ciągle zbyt słabe po tym, co 
przeszedł, nie 
mówiąc o tym, co jeszcze będzie musiał przejść, spoczywało na ubitym śniegu, 
który ściągnął za 
sobą.
Niecałe sto cubitów niżej zaczynała się wiecznie zielona puszcza. Creslin 
odetchnął głęboko 
i sprawdził plecak, z ulgą odkrywając, że się nie odczepił. Krótki miecz miał 
wciąż przypasany 
do ramienia. Wstał z wysiłkiem, otrzepując się z lepkiego śniegu, wyraźnie mniej 
puszystego 
i suchego niż na zboczu, gdzie rozpoczął swój szalony zjazd. Kostka bolała, ale 
nie była 
wrażliwa na dotyk. Przypiął narty i skierował się w stronę lasu. Szedł ostrożnie 
noga za nogą, 
wiedząc, że musi iść dalej, żeby zostawić w tyle zdeterminowane strażniczki, 
które podążają jego 
śladem, jakby od tego zależało ich życie.
Narty wzniecały tumany puchu niczym wiatr. W miarę jak szedł, powietrze 
zamarzało za 
nim, a ziarno zimy pod warstwą szronu zapadało coraz głębiej w cienką, twardą 
jak kamień 
glebę. Parł naprzód, dopóki nie wszedł niemal na kay w głąb lasu, dysząc ciężko 
z każdym 
posuwistym krokiem. Po jakimś czasie przystanął, aby się skupić. Za jego plecami 
podniósł się 
wiatr. Na zboczach powyżej, śnieg na nowo utworzył nietkniętą połać, niemal taką 
jak była, 
zanim przedarł się przez nią uciekający małżonek. Oddech ciągle zgrzytał mu w 
płucach jak 
lodowa piła, bo zatarcie wiatrem śladów okazało się wysiłkiem większym niż 
fizyczny ruch.
Odpoczywał oparty o ciemny pień jodły, której gałęzie rozpościerały się tuż nad 
jego głową. 
Próbował oddychać głęboko i równo przez nos, zamiast dyszeć, wiedząc, jaką 
szkodę powietrze 
wyrządzi płucom, jeśli zbyt długo będzie oddychał przez usta. Nie mógł długo 
odpoczywać 
i ruszył ponownie, mimo iż cienie półmroku gęstniały, chociaż rozglądał się za 
schronieniem 
i starał się zacierać ślady. Widział wprawdzie w głębinach nadciągającej, 
oświetlonej śniegiem 
nocy, ale nogi miał obolałe, a szczękę sztywną od zaciskania, żeby ochronić 
płuca.
Po jakimś czasie Creslin odnalazł kolejną kępę starych krzewów, odwiązał na wpół 
zamarznięte rzemienie, które spinały buty z nartami, i jedną nartą odkopał 
naturalne zagłębienie 
pod oszronionym nawisem gałęzi. W osłoniętej ceratą dziurze, pod zimową kołdrą, 
było mu dość 
ciepło. Niewygodnie, ale dość ciepło, żeby przeżyć.
Kiedy wyścielał wgłębienie, w którym miał spać, suchym igliwiem, i starannie 
wykładał 
gałęziami świerku, kątem oka uchwycił jakiś cień. Ledwo powstrzymał się od 
podskoku. Powoli 
obrócił głowę, żeby spojrzeć na dwie jodły, gdzie mogła przyczaić się postać. 
Drzewa stały jakieś 
dziesięć cubitów od jego wydrążonej w śniegu kryjówki. Odległość pomiędzy 
gałęziami niskich 
drzew o niebieskawych igłach wynosiła niecałe dwa cubity i nie znaczył jej żaden 
ślad. Za 
jodłami wiatr zmiatał i rozmiatał biały puch, który już przykrył większość linii 
pozostawionych 
przez narty Creslina.
Obserwował bez ruchu, z prawą dłonią gotową do wydobycia miecza z pochwy 
położonej na 
plecaku u jego stóp. Wiatr ponownie zamiótł drobny lodowy pył, jęcząc 
jednostajnie 
w ciemnościach ponad wysokim lasem. Creslin zapadł się niżej w swojej jamie. 
Wciągnął do 
środka plecak oraz miecz i ciągle obserwował w milczeniu.
Zignorował żerującego ptaka, poruszając palcami stóp, żeby rozgrzać je wewnątrz 
jeszcze 
suchych butów.
Zamarznięta gałązka albo świerkowa szyszka stuknęła o pień drzewa.
Cień powrócił, pojawiając się znikąd.
Creslin po cichu wciągnął powietrze. Mroczna postać nie miała na sobie kurtki, 
stała na 
puszystym śniegu, nie zostawiając śladów, i wpatrywała się w przestrzeń pomiędzy 
nimi. Miała 
na sobie jedynie cienkie spodnie oraz bluzkę z wysokim kołnierzykiem i długimi 
rękawami. 
Najwyraźniej była to kobieta. Jej oczy płonęły. Creslin odwzajemnił spojrzenie, 
ale się nie 
odezwał. Potem cień zniknął, jakby nigdy go nie było. Creslin zadrżał, ponieważ 
nigdy wcześniej 
nie widział tej kobiety ani nikogo podobnego. A jednak ścigała go. Tego był 
pewien.
Chociaż nie było mu zimno, naciągnął na siebie kurtkę – Ranek wkrótce nadejdzie, 
a on miał 
przed sobą wieleset kayów, zanim ucieknie regentce Westwind i szeryfowi Dachu 
Świata. A to 
dopiero początek.
Ale najpierw musi uciec. Jeśli w ogóle mu się uda.
Zacisnął wargi i po raz ostatni przyjrzał się dwóm jodłom, zanim skulił się na 
powrót 
w jamie, osłonięty przed wiatrem.
XIV 
Jeszcze przed świtem Creslin obudził się zesztywniały, ale zadowolony, że nie 
czyhają nań 
żadne cienie, ani kobiece, ani inne.
W powietrzu tak zimnym i nieruchomym, że kryształki jego oddechu opadały na 
rękawy 
kurtki niczym płatki śniegu, niedoszły małżonek poruszył palcami u stóp, aby się 
upewnić, że 
nadal są sprawne. Następnie wyjął z plecaka niewielką paczkę wojskowych racji, 
zaczynając od 
plasterków suszonego jabłka. Przeżucie każdego kawałeczka było żmudną pracą dla 
wysuszonych ust. Zwilżył wargi cienkim strumyczkiem wody z manierki. Zgarnął do 
butelki 
trochę śniegu i schował ją, po czym zaczął ogryzać kawałek twardego sera. Resztę 
suszonych 
owoców i sera schował na powrót do plecaka.
W wysokim lesie panowała cisza, wiatr tylko lekko poruszał gałęzie i unosił 
suchy śnieżny 
puch z ciężkich zasp bieli.
Creslin musiał również poradzić sobie z innymi potrzebami i to niebawem, pomimo 
przenikliwego chłodu, jaki pociągnie za sobą taka konieczność. Nocne wichry 
zatarły jego ślady, 
przynajmniej na tyle, że trzeba by o wiele więcej strażniczek niż dotychczas mu 
towarzyszące, 
aby go odnaleźć. Z tą myślą wykonywał kolejne czynności, począwszy od 
fizjologicznych 
potrzeb, poprzez pakowanie i ukrycie swego schronienia. Stojąc już na nartach, 
zatarł ślady, na 
ile zdołał, ufając, że śnieg i wiatr dokonają reszty.
Szedł miarowym krokiem; jeden posuwisty ślizg za drugim. Zanim osłonięte 
chmurami 
słońce wzniosło się ku szaremu dniowi, pokonał kolejne trzy kaye albo i więcej, 
przez wysoki 
las, który wznosił się i opadał, w miarę jak zmierzał na północny wschód oraz ku 
granicy 
szczytów Westhorns.
Cichy szept wiatru w gałęziach jodeł, śnieg osypujący się z drzew i nikłe 
skrzypienie nart to 
jedyne dźwięki, jakie słyszał, kiedy nogi niosły go naprzód. Żadne drogi i 
szlaki nie znaczyły 
północnowschodniej trasy. Właśnie dlatego nią szedł, wiedząc, że na odśnieżonej 
powierzchni 
lub na drodze strażniczki na pewno by go znalazły. Żywność? Miał jej dość na 
ośmiodzień, 
w wojskowych racjach. Woda? Topił śnieg od gorąca własnego ciała i pił ją już 
przedtem, przez 
całe lata zimowych treningów, zanim matka uznała je za niewłaściwe.
Ślizg, uniesienie ciała, ślizg... cubit za cubitem, aż przyjdzie czas odetchnąć. 
A potem znowu 
ślizg, uniesienie ciała, ślizg... ślizg, uniesienie ciała, ślizg.
Podmuchy z północy wzmogły się wraz z upływem dnia i kolejna zamarznięta szyszka 
spadła z chrzęstem na ziemię. U stóp leśnych olbrzymów – świerków tak ogromnych, 
że jego 
ramiona nie obejmowały nawet jednej trzeciej obwodu pomniejszych pni – śnieg 
leżał nierówno, 
a światło było przytłumione. Creslin skupił się na górskich pasmach, trzymając 
się północy 
i wykorzystując stożkowate szczyty w oddali jako drogowskaz, kiedy tylko w 
szczelinie 
pomiędzy gałęziami widać było graniczne wzniesienia.
Ślizg, uniesienie...
Zimny puch zmroził mu kark i równocześnie chłodził rozgrzane wysiłkiem ciało. 
Wstał 
z trudem w głębokim do pasa zagłębieniu, w które wjechał. Z początku osunął się 
jeszcze głębiej, 
aż puch pochłonął go niemal do piersi. Świerkowa gałąź przyszła mu z pomocą i 
podciągnął się 
na niej delikatnie, próbując się unieść. Gałąź trzasnęła i na jego pierś osypało 
się jeszcze więcej 
śniegu, już ani w połowie tak przyjemnie chłodnego. Creslin z westchnieniem 
rozpoczął powolny 
proces uwalniania się z rozpadliny, rozumiejąc, iż żadne szybkie wyrwanie się z 
niej nie jest 
możliwe. Przesunął narty – przysypane teraz ciężkim śniegiem – odrobinę w bok, 
zatrzymał się 
i wziął głęboki oddech. Raz jeszcze przesunął niewidoczne narty w prawo, aż w 
końcu poczuł 
pod stopą i biodrem zamarzniętą ziemię.
Znowu odpoczął. Potem chwycił cienki pień młodego świerka, który przechylił się, 
ale nie 
złamał, gdy wyciągał buty i narty z głębszego śniegu. Kiedy podszyte wełną 
spodnie munduru 
zwilgotniały od białego puchu i wysiłku, leżał już przysypany bardziej zwartym 
śniegiem 
i oddychał chrapliwie, a spomiędzy wysokich gałęzi wiatr przynosił drobinki lodu 
i rzucał je na 
wełniany kaptur i przemoczoną duszę Creslina.
Pociągnął z cienkiej flaszki, którą szybko napełnił na nowo śniegiem i umieścił 
w specjalnej 
kieszeni spodni, wgryzł się w twardy, na wpół zamarznięty ser i odetchnął 
głęboko.
– Naprzód, Creslin, ty arystokratyczny idioto...
Zmierzch czy też coś zbliżonego do zmierzchu i mrok zapadły równocześnie. Mimo 
coraz 
częstszych odpoczynków nogi nie przestawały go boleć. Często upadał, nawet na 
łagodnych 
spadkach terenu. Zdawało się, że granica gór w ogóle się nie przybliża, a wiatr 
narastał 
nieustannie, sypiąc coraz twardszą i gęstszą biel w twarz Creslina.
Ślizg, uniesienie, ślizg...
Czy to cień za tamtą wysoką jodłą? Czy raczej tamtym smukłym świerkiem?
Ślizg, uniesienie, ślizg...
– Co dość... to... dość.
Creslin usiadł na śniegu, rozsupłując skórzane rzemienie. Wiedział, że nie 
stanie już na 
nartach. Dwadzieścia cubitów niżej, w prawie do pasa sięgającym śniegu i przy 
zapadającej 
białej kurtynie, znalazł przewrócony pień. Będzie musiał wystarczyć.
Po jakimś czasie, z pomocą zamarzniętego igliwia, połamanych gałęzi i krzesiwa z 
sakiewki 
u pasa, zdołał rozniecić niewielki ogień, żeby się ogrzać i przygotować kolejną 
jamę, która 
wyłożona gałązkami oraz igliwiem, być może okaże się cieplejsza niż ostatnia. 
Zmusił się do 
zjedzenia czegoś i wypicia, a potem nie zasnął od razu, ale najpierw naciął 
nożem gałązek 
i dołożył do niewielkiego ogniska, żeby zatrzymać ciepło pomimo wiatru i śniegu.
Śnieg ukrył cienie; sypał tak mocno, że żaden ślad nie miał prawa przetrwać. 
Creslin 
zastanowił się, nie po raz pierwszy, czy jemu się uda.
XV
– Nadal nie ma żadnych wieści ani z przydrożnych posterunków, ani od naszych 
szpiegów 
w Westwind. Szeryf odmawia ogłoszenia żałoby, ale połowa strażniczek nosi czerń 
na rękawach, 
kiedy nie ma jej w pobliżu.
– Zupełnie jakby zniknął. Jak mogła pozwolić, aby to się stało? Nawet nie zdaje 
sobie 
sprawy, kim on jest. – Frewia była zdumiona.
– Wiesz to na pewno? – zapytała Ryessa.
– Co masz na myśli?
– W Westwind musi zawsze rządzić córka. Co nie znaczy, że nie kochała syna. Albo 
że nie 
zauważa, kim on jest. – Tyran zmarszczyła brwi. – Chodzą plotki, że Dylyss 
również posiada 
talent.
– To byłoby straszne, jeśli to prawda.
– Dlaczego? Przyrzekła go nie wykorzystywać. No i nie w tym rzecz, choć 
wyjaśniałoby to...
– Dlaczego pozwoliła mu jeździć na nartach podczas zimowych wichrów?
– Frewia, chłopakowi wolno było trenować ze strażniczkami, przynajmniej dopóki 
się nie 
wtrąciła. Potrafił prześcignąć na nartach większość z nich. Nasze źródła podają, 
że kiedy 
odmówiono mu pozwolenia na szkolenia z nimi, trenował na własną rękę. Uczono go 
walki 
z mieczem aby, jak nam mówiono, bronił swojej czci i uniknął krytyki ze strony 
wschodnich 
władców. Widziałaś, czego tutaj dokonał. A mimo to szeryf pozwoliła, żeby dalej 
uczyła go 
mistrzyni broni straży. Pewna jestem, że uzasadniono to tym, iż po epizodzie u 
nas potrzebuje 
tym większych umiejętności. Jakie to wygodne. Uczono go też tradycyjnej 
matematyki, retoryki 
oraz starego języka Świątyni. – Jej uśmiech był zimniejszy niż grymas większości 
kobiet. – 
W dodatku potrafi władać wichrami, o czym zapewniała mnie Megaera.
– Ale nasze źródło upierało się, że nie dorównuje strażniczkom w walce mieczem. 
Tak mi 
mówiłaś.
Starsza kobieta wzruszyła ramionami.
– Być może to prawda. Ilu mężczyzn, nawet tych ze wschodu, dorównuje poziomem 
strażniczkom? – Jej twarz znieruchomiała. – Podejrzewam jednak, że jest lepszy 
od większości 
strażniczek Westwind, nawet swojej rodzicielki. Dylyss ma skłonność do 
opuszczania istotnych 
szczegółów.
– Chcesz powiedzieć, że kazała nauczyć go wystarczająco dużo, by przeżył zdany 
sam na 
siebie?
– Tylko gdyby tego zapragnął. Nie mogła nauczyć go pragnąć. Musi być więc naiwny 
co do 
sposobów działania świata. Nie można nauczyć doświadczenia. Widziała tu więcej, 
niż miała 
zobaczyć, ale mimo to nie chciała mu niczego ułatwiać. Nikomu nie ułatwiła. – 
Ryessa urwała. – 
A jednak nasza kolej nadejdzie.
– Nalegaj, żeby go odnalazła!
– Jak? – zapytała oschle tyran. – Jak możemy zmusić szeryfa? Przy pomocy naszych 
mocarnych wojsk?
– A jeśli zginie w tych górach? Albo przedrze się przez Westhorns? Albo nawet 
Easthorns?
– Nie sądzę, aby zginął. W końcu Megaera nadal żyje. Kusi mnie, żeby zabrać ją 
do Bleyan 
i rozkuć bransolety. Wiesz, że będzie musiała go odnaleźć, niczym furie. A co do 
tych ze 
wschodu... jeśli dotrze tak daleko i Megaera go znajdzie, prędko pożałują.
– Nie chcesz zabrać z sobą magów?
– A niby po co? Zobaczymy, czego potrafi dokonać, zwłaszcza kiedy Megaera ruszy 
za nim 
w pogoń.
– Czy strażniczki...
Kobieta w wysokim krześle wzruszyła ramionami.
– Zapytaj je albo go znajdź, jeśli potrafisz. Jeśli nie...
– To niebezpieczna gra.
– Mamy jakiś wybór? Każdego roku magowie przesuwają swój trakt coraz bliżej nas.
Kobieta z zimnym zielonym ogniem w oczach, który harmonizował z białym 
płomieniem jej 
jasnych włosów, patrzyła za odchodzącą doradczynią.
W innej komnacie rudowłosa kobieta wpatrywała się w zwierciadło, które niczego 
nie 
odbijało oprócz wirującej szarości. Tylko jeden obraz, jedna wyraźna chwila – to 
wszystko, co 
ujrzała w przelocie, obraz mężczyzny zagrzebanego w śniegu – zanim ból stał się 
zbyt wielki, 
żeby utrzymać połączenie.
Za każdym razem, kiedy sięgała przed siebie, bransolety parzyły, ale tylko 
zagryzała wargi, 
kiedy rozpalały się do czerwoności i nie mogła już dłużej znieść gorąca. 
Przesunęła wzrok ku 
okutym stalą drzwiom, które rozpaliły się jeszcze większym żarem niż stal na jej 
nadgarstkach.
XVI
Kiedy Creslin zobaczył polanę na zboczu, przyspieszył lekko, pomimo mozolnego 
przesuwania nart w śniegu, który stawał się coraz gęstszy i bardziej wilgotny, w 
miarę jak 
posuwał się na wschód i coraz niżej. Jeśli tylko mógł, podążał górskim 
grzbietem. Ciepła pogoda 
w ciągu ostatnich dwóch dni sprawiła, że spał niewygodnie i w wilgoci, a podróż 
była powolna. 
Poza kilkoma jeleniami, śnieżnymi zającami i paroma ptakami nie widywał żywych 
stworzeń. 
Żadnych podróżnych, żadnego szlaku. Poprzez zasłonę drzew wschodnia granica 
szczytów 
zdawała się przebiegać ledwie parę wzgórz dalej.
Teraz, ośmiodzień po ucieczce z Dachu Świata, zjadł niemal całe skromne zapasy, 
a kurtka 
i spodnie zwisały na nim zauważalnie.
– Nawet Heldra uznałaby, że nie mam nadwagi... – Mówienie do siebie pomagało, 
przynajmniej na jakiś czas.
Potężne świerki i jodły wysokiego lasu ustąpiły miejsca sosnom i jodłom o nieco 
cieńszych 
pniach, przeplatającym się z dębami oraz innymi bezlistnymi drzewami, których 
nie 
rozpoznawał.
Niemal najechał nartami na gałąź, ledwie przykrytą ciężkim śniegiem. Zachwiał 
się, ale 
odzyskał równowagę. Nasłuchiwał, ale nie słyszał niczego prócz szeptu wiatru, 
który nie 
przynosił niczego nowego. Przyjrzał się wyrwie pomiędzy drzewami, nie odkrył 
jednak żadnych 
śladów ani budowli. Otarł czoło. Pomimo iż kurtę przypiął do plecaka, nawet w 
cieniu górskich 
lasów podróż za dnia była męcząca.
W końcu wjechał na nartach w szczelinę pomiędzy drzewami, minął rzadkie gałęzie 
wystające ze śniegu i stanął w pełnym zimowym słońcu. Linia poczerniałych pni 
ciągnących się 
w dół zboczy wskazywała na przesiekę. Creslin uśmiechnął się. Ogień mógł 
wprawdzie zapłonąć 
sam, ale ścieżka zniszczenia wiodła na północny wschód, a śnieg, mimo iż gęsto 
prószył, był 
łagodny. Zmrużył oczy w jaskrawym świetle późnego poranka, w blasku, do którego 
jego oczy 
nie były przyzwyczajone. Wąska brązowa linia wiła się wokół podstawy wzgórza w 
stronę 
granicznych szczytów i biegła na wschód.
Zdumiony pokręcił głową. Jakimś sposobem zdołał odnaleźć handlowy szlak do 
Gallos. 
Przynajmniej tak sądził. Wyciągnął dłoń z grubej rękawicy, odnalazł manierkę i 
napił się, 
ostrożnie przyklękając na nartach i uzupełniając zapasy czystszym śniegiem. 
Kiedy się 
wyprostował, potarł palcami nierówno rosnącą brodę; podejrzewał, że srebrną jak 
jego włosy, ale 
nie wziął z sobą żadnego lusterka. Z westchnieniem nałożył rękawicę.
Tą drogą czy inną, dotrze do szlaku przed wieczorem. Dopiero wtedy naprawdę 
zaczną się 
problemy. Mimo iż droga znajduje się poza kontrolą szeryfa, będzie musiał unikać 
strażniczek, 
które matka mogła wysłać na poszukiwanie srebrnowłosego młodzika. Bo wiedział aż 
nazbyt 
dobrze, że nie jest jeszcze mężczyzną... jeszcze nie.
Zerknął za siebie na dalekie chmury wiszące ponad Dachem Świata, odepchnął się i 
zaczął 
zjeżdżać w stronę doliny i drogi poza nią. Pochylał się, przenosząc ciężar 
ciała, i spoglądał 
bacznie przed siebie, starając się wyczuć wcześniej chropowate skrawki ziemi. 
Rzadko musiał 
skręcać, bo zbity śnieg spowalniał bieg drewnianych nart. Z każdą chwilą oddalał 
się od 
Westwind oraz podtyrana Sarronnynu. Po jakimś czasie, po kilku zakrętach, 
zachwianiach 
i jednym upadku – który pozostawił wilgotną plamę na mundurze od nogi aż po bark 
– sunął, 
kroczył i parł naprzód przez śnieg i gęste krzewy, dopóki znowu nie ujrzał 
niskiej linii drzew, 
która oznaczała drogę.
Narty już mu ciążyły, śnieg był bardziej zbity, a chrobot pozbawionych igieł 
gałązek i innych 
śmieci pod śniegiem coraz częstszy. Przystanął i otarł czoło wierzchem rękawicy. 
Brak powiewu 
pomiędzy drzewami sprawiał, że dzień był niespotykanie ciepły.
Teren przed nim wznosił się stopniowo, w stronę, gdzie jak sądził, znajdowała 
się droga. 
Westchnął i ruszył znowu, wspinając się z trudem. Drzewa tutaj rosły w pewnej 
odległości od 
siebie, tworząc połacie lodu i szronu, z którego wystawały gałęzie i krzewy.
Creslin osunął się na ziemię i zaczął odpinać narty, poruszając palcami stóp i 
wyciągając 
najpierw jedną, a potem drugą nogę, dopóki nie ustąpił ucisk skórzanych pasków. 
Postanowił 
nieść narty, dopóki nie zobaczy, czy droga rzeczywiście leży za grzbietem 
wzgórza, 
i pomaszerował przez śnieg, który ledwie zakrywał czubki butów. Po chwili wpadł 
w puch 
niemal po kolana, kiedy trzasnęła pod nim biało oszroniona tafla.
Maszerował nierówno, ale w końcu, ciężko dysząc, dotarł na płaską połać. Około 
dwudziestu 
cubitów dalej znajdowała się droga, którą dostrzegł ze wzgórza. Creslin położył 
narty i zamyślił 
się.
Najpierw odwiązał skórzane rzemienie, zwinął je w kłębek i włożył do plecaka. 
Potem ukrył 
narty w rozpadlinie, bo mogły go niechcący zdradzić. Miecz zostawił w pochwie 
przypasanej do 
plecaka.
Niecałe dziesięć cubitów od drogi przystanął w śniegu do połowy kolan. Niebawem 
się stopi 
nie osłonięty cieniem sosen.
Czirrrik... Czirrrik.
Nawoływanie ptaka, którego nie znał, bo na Dachu Świata żyło ich niewiele, 
szepty w nagich 
gałęziach dębów i zielonym igliwiu sosen.
Czirrrik...
Łagodne trele niewidocznego ptaka wciąż brzmiały mu w uszach, gdy ruszył w 
stronę drogi, 
jeśli można to było nazwać drogą – raptem dwie gliniaste koleiny i brudna biel 
pośrodku. 
Gliniaste linie oznaczały ślady kół wozu, ale słońce roztopiło je, aż stały się 
niemal na cubit 
szerokie. Śnieg pomiędzy nimi znaczyły nieregularne otwory, pozostawione przez 
buty. Creslin 
przyglądał się drodze oraz śladom – tylko jeden wóz i jeden jeździec, być może 
para podróżnych 
na piechotę, a wszyscy kierowali się na zachód kilka dni temu.
Przynajmniej dzień był przyjemny i marsz po zimnej, ubitej glinie drogi będzie 
miłą odmianą 
po taplaniu się rozmokłym śniegu na wzgórzach. Tęsknił za rześkim chłodem Dachu 
Świata 
i łatwiejszym marszem po suchym piasku.
– Naprawdę? – zapytał sam siebie, wspominając wypełnione piachem doły, do 
których 
wpadał. – Może nie wszystko...
Spojrzał za siebie na wijącą się na zachód drogę. Nic. Nogi zaniosły go z 
sięgającego nieco 
ponad kostki śniegu przy drodze na ciemną powierzchnię. Glina pod stopami 
uginała się, jakby 
błoto nie było całkiem zamarznięte ani całkiem rozmokłe. Skręcił na wschód, 
mając słońce za 
plecami, i rozprostował nogi. Po tylu godzinach na nartach dobrze będzie trochę 
się przejść. 
Wiedział, że nowość szybko zblednie, zwłaszcza gdy słońce stanie nisko na 
zachodzie.
Nie wiedział, czy są jakieś podróżne stacje na tej drodze, która powinna 
prowadzić do 
Gallos. Ani też, czy mądrzej byłoby z nich korzystać, czy też raczej ich unikać. 
Wiedział, że 
zapas monet w sakiewce u pasa nie zaprowadzi go daleko i że ciężki złoty łańcuch 
ukryty 
w samym pasie jest zbyt cenny, aby go pokazywać, nawet pojedyncze ogniwo może 
zdradzić, 
skąd pochodzi, i uczynić z niego cel. Więcej niż cel, poprawił się.
Przynajmniej strażniczki nie docierały tak daleko na wschód. Jeszcze nie.
XVII
Uderzenia młota i ciężkiego stalowego dłuta o zimne żelazo odbijały się echem w 
niemal 
opuszczonej kuźni.
Rudowłosa kobieta klęczała na kamiennej posadzce z jednym nadgarstkiem 
wyciągniętym na 
kowadle.
– Jedno jest, wasza miłość. – Kowal trzymała ciężki młot i zerkała od kobiety w 
podróżnym 
wełnianym stroju, klęczącej przy kowadle, do blondynki w białych barwach tyrana.
– Dalej. Rozkuj to drugie – rozkazała Ryessa. Klęcząca kobieta wyciągnęła drugi 
nadgarstek, 
zaciskając mocno wargi.
– Jak sobie życzycie, wasza miłość. – Kowal pokręciła głową. Młot opadł.
– Dziękuję. – Słowa rudowłosej, kiedy wstała, skierowane były do kowala. 
Odwróciła się do 
tyrana. – Tobie również, siostro.
– Eskorta oczekuje cię Megaero.
– Eskorta?
– Do Montgren. Pomyślałam, że to ci trochę ułatwi zadanie. Nakłoniłam księcia...
– Ile cię to kosztowało? – Palce Megaery dotknęły grubych blizn na nadgarstkach, 
prawie 
jakby nie mogła uwierzyć, że stalowe okowy znikły.
– Wystarczająco. – Ton tyrana był sardoniczny. – Mam nadzieję, że ty i twój 
kochanek 
jesteście tego warci.
– On nie jest moim kochankiem i nigdy nie będzie. Tyran pokręciła głową.
– A któż inny mógłby nim być?
– Sądzisz, że mam zamiar pozwolić tobie i Dylyss dyktować, jak mam żyć? Być może 
muszę 
utrzymać Creslina przy życiu, aby ocalić siebie, ale to nie znaczy, że muszę 
oddać swoje ciało 
zwykłemu mężczyźnie, jakbym była... niewolnicą.
– Nie miałam takiego zamiaru. Poza tym odpłacisz mi się na wiele sposobów.
Megaera uniosła dłonie i tyran cofnęła się mimo woli.
– Tak, droga siostro – odpowiedziała rudowłosa. – Masz rację, że się mnie 
obawiasz, aleja 
płacę swoje długi i ten również spłacę.
– Nie próbuj mi odpłacać, dopóki nie opuścisz zachodnich krain. Masz trzech 
strażników.
Nie spodziewałam się mniej. – Megaera opuściła dłonie. – To dziwne, ale naprawdę 
mam 
u ciebie dług... – Urwała. – W przeciwieństwie do ciebie nigdy nie zapomniałam, 
że jesteśmy 
siostrami. – Podeszła do kamiennych schodów, które prowadziły do stajni. 
Niewidoczne więzy 
ognia wciąż otaczały jej nadgarstki, a oddech zgrzytał w gardle. Przełknęła z 
wysiłkiem, ale 
głowę trzymała wysoko.
XVIII
Głos nieznanego ptaka wibrował w nadciągającej ciemności, kiedy Creslin 
wpatrywał się 
w mrok przed sobą, widząc jedynie pustą drogę i nagie konary pomiędzy smukłymi 
iglastymi 
drzewami. Słońce opadło za ciągle jeszcze wyniosłe cienie środkowego pasma 
Westhorns już 
dużo wcześniej, niedługo po tym jak Creslin postawił stopę na rzadko 
uczęszczanym szlaku 
handlowym do Gallos. W ociągającym się świetle szedł łagodnie zakręcającym 
traktem, może 
jeszcze ze cztery kaye.
Nadszedł wieczór, a w mroku nie pojawiła się żadna gospoda. Creslin miał mocne 
buty, ale 
z każdym krokiem czuł twardość zamarzniętej gliny. U kresu sił trzymał się 
raczej twardo 
ubitych skrawków gliny niż śniegu, zdecydowany nie zostawiać strażniczkom, które 
zostaną 
wysłane na wschód, zdradzających go śladów. Jak daleko się znalazł? Ile kayów 
pokonał przez 
ponad osiem dni, od kiedy skazał się na wygnanie z Dachu Świata?
Powrócił myślami do lekcji, z powrotem do Legendy. Dlaczego aniołowie przybyli 
na Dach 
Świata? Czy ludzie naprawdę byli tak ślepi? Jak ktokolwiek mógł uwierzyć, że 
mężczyzna czy 
też kobieta mają prawo rządzić z powodu swojej płci?
Stawiał krok za krokiem, przez cały czas rozglądając się za schronieniem, w 
którym mógłby 
spędzić noc. W jakiś sposób, pomimo ciemności, wyczuł budynek. Nie gospodę, bo 
nie otaczało 
go ciepło, ale... coś.
Z wysiłkiem pokonał trzy długie zakręty, czując, że siła mentalnego obrazu 
rośnie, aż 
wreszcie wzrok potwierdził jego odczucia. Stacja podróżna, na wpół zagrzebana w 
śniegu, miała 
solidny dach i zbite w kwadrat deski, którymi można było zasłonić wejście. 
Creslin zbliżył się, 
przeszedł przez próg obramowanego kamieniem otworu i zajrzał do środka. Nieduża 
sterta 
zakurzonych klocków drewna spoczywała obok wąskiego paleniska pod poczerniałymi 
kamieniami komina.
– Wystarczy...
Położył plecak na zimnych kamieniach i zaczął odłupywać drzazgi z najcieńszego 
kloca, aż 
na palenisku zebrał się stos. Wyszedł na zewnątrz, ułamał kilka zielonych 
świerkowych gałęzi 
i przyniósł je do środka. Wysiłki przy krzesaniu iskry powiodły się i wkrótce 
niewielki ogień 
ogrzewał chatę. Creslin mógł rozkoszować się gorącą herbatą i prawie ostatnią 
porcją 
wojskowych racji. Potem zasnął, czując w całym ciele odprężające ciepło. Obudził 
się przed 
świtem z nagłym drżeniem. Czy coś go szukało? biały ptak szybujący po błękitnym 
niebie? 
A może lustro pełne wirującej bieli? Tyle tylko pamiętał, a wspomnienia były 
silniejsze od 
zwykłego snu.
– Biały ptak...
Pokręcił głową, ciągle okryty zimową kołdrą. Najpierw cień kobiety, a teraz 
biały ptak? 
Poczucie winy? Czuł się winny? Że opuścił siostrę? Że udaremnił plany swojej 
matki szeryfa? 
A może ucierpiał z zimna i głodu i jego umysł stworzył te iluzje? A lustro? Co 
oznaczało lustro?
Creslin odetchnął głęboko. Obraz kobiety, którą widział na długo przed 
doświadczeniem 
chłodu i głodu, mógł mieć na niego wpływ. Ale ptak, biały ptak i lustro – mogły 
być tylko snem. 
Czy całe jego życie oparte jest na snach? Czy tak jest z każdym? Sny i Legenda? 
Sny o lepszych 
czasach i lepszym miejscu zwanym niebem? Czyżby naprawdę był... poza tym, że 
jest 
młodzikiem, jeszcze nie mężczyzną, który zdaje się nigdzie nie pasować?
Zaburczało mu w brzuchu. Wysunął się spod kołdry i włożył buty oraz kurtkę. Za 
szorstką 
barierą drzwi, w szarej ciemności tuż przed świtem zawodził wiatr. Creslin 
sięgnął w tę szarość 
i dotknął wiatru, zakosztował chłodu i powoli pokiwał głową. Wstanie mroczny 
dzień, ołowiany 
i wietrzny, ale bez śniegu, przynajmniej nie od razu.
Złożył i zapakował płaszcz, a potem zjadł słodzony miodem suchar i nieduży 
kawałek 
twardego jak kamień żółtego sera, popijając go wodą z manierki.
Zamknął plecak i miotełką z igliwia zmiótł popiół z ogniska na kupkę w tyle 
paleniska. Tej 
samej miotełki użył do zatarcia swoich śladów na śniegu, idąc ku drodze. Parę 
podmuchów 
wiatru i za dzień lub dwa nikt nie pozna, że chata była ostatnio zamieszkiwana.
Różowa smuga zabarwiła skrawek nieba, po czym utonęła w jednostajnej szarości 
pochmurnego dnia. Creslin wyciągał nogi, idąc w stronę wschodniej granicy 
szczytów 
Westhorns, których nieco mniej strome zbocza wznosiły się raptem parę kayów od 
miejsca, gdzie 
się znajdował. Rwący ból w barkach przypomniał mu, od jak dawna już niesie 
plecak, choć coraz 
lżejszy. Z głębokim oddechem, który zafalował mu przed twarzą białą mgłą, szedł 
dalej równym 
krokiem na wschód, podążając śladami wozu, które na zmianę topiły się i 
zamarzały.
XIX 
„W tamtych czasach panowały w niebie anioły, a władcy ci podlegali innym 
władcom, a ci 
z kolei także mieli nad sobą władców. Ponad połowę aniołów niebios stanowiły 
kobiety, mimo to 
tylko niektóre były pomniejszymi władcami; jeszcze mniej kobiet było władcami 
tych władców; 
i żadna kobieta nie była nigdy najwyższym władcą, ani nawet cherubinem czy 
serafinem.
Aniołowie niebios wszyscy podobni byli bogom i każdy mógł rzucać gromy z młota 
trzymanego w dłoni; każdy mógł przemierzać wielkie odległości w rydwanie 
napędzanym 
ogniem, czy to na ziemi, czy to po niebie. Kiedy więc okazało się, że aniołowie 
niebios szykują 
się do walki z demonami światła, ci, którzy byli kobietami, zapytali: «Z jakiego 
powodu mamy 
walczyć z demonami?»
Władcy władców aniołów odpowiedzieli: «Walczymy z demonami światła, ponieważ 
sprzeciwiają się nam».
A aniołowie, którzy byli kobietami, zapytali ponownie: «Z jakiego powodu mamy 
walczyć 
z demonami?»
«Czczą światło chaosu i sprzeciwiają się nam», odrzekł cherubin; i władcy 
poczuli się bardzo 
znieważeni tym pytaniem.
Mimo to pomniejszy władca, anioł, kobieta nosząca imię Ryba, domagała się od 
serafina 
odpowiedzi: «Demony nie zagrażają naszym ziemiom ani życiu, a mimo to chcecie 
poświęcić 
nasze dzieci i dzieci naszych dzieci, ponieważ demony nie są takie jak my».
«Nie może być pokoju pomiędzy aniołami i demonami, ni na firmamencie niebios, 
ani 
w białych otchłaniach piekieł”, odrzekł serafin, przypasując miecze z gwiazd 
będących słońcami 
i mroczne włócznie zimy, która skuła ziemie swoim chłodem.
«Mówisz, że nie może być pokoju, choć kiedyś był pokój, i nie potrafisz 
odpowiedzieć, 
dlaczego ten pokój nie może trwać», nie ustępowała Ryba z rodu aniołów.
A serafin i cherubin byli najbardziej zagniewani i zebrali wokół siebie 
wszystkich aniołów, 
którzy byli mężczyznami, oraz białe mgły, które wyjawiały prawdę tkwiącą we 
wnętrzu 
mężczyzn i kobiet, czy byli aniołami, czy śmiertelnikami. I zamknęli wszystkie 
anioły we 
wnętrzu białej chmury. Mimo to Ryba i pomniejsze anioły, które były kobietami, 
wyrwały się 
z kręgu i zebrały się, swój dobytek i swoje dzieci wzięły na plecy i do rydwanów 
i na własną rękę 
opuściły niebiosa.
Cherubin i serafin przyciągnęli do siebie wszystkie pozostałe anioły i uzbroili 
je w miecze 
z gwiazd i włócznie zimy i ponieśli przeciwko demonom światła zniszczenie i noc. 
Przez słońca, 
które były gwiazdami, a nawet przez głębie zimy pomiędzy gwiazdami, pozostałe 
anioły ścigały 
zarówno demony światła, jak i anioły, które uciekły. Ale demony światła sięgnęły 
do własnych 
sposobów i bogactw i zbudowały zwierciadlane wieże oślepiającego światła, które 
odbijało 
w anioły energie gwiezdnych mieczy oraz zimowych włóczni.
Gwiazdy przygasły, a firmament, który obejmował niebiosa oraz wszystkie gwiazdy, 
a nawet 
ciemność pomiędzy gwiazdami, zadrżał od mocy cherubina i serafina, a wichry 
zmian rozdarły 
oblicza wód i zalały światła. Mimo to demony nie wpadły w rozpacz, weszły do 
swoich wież 
i rzuciły je przeciwko aniołom, i znowu firmament zadrżał i zachwiał się, i tym 
razem gwiazdy 
pogrążyły się w zimie, niebiosa rozdarły się w wielu miejscach, a z płonących 
ran uniósł się dym, 
który truł nawet anioły; cherubin i serafin, i całe mnóstwo aniołów, wyginęli 
tak samo jak 
demony, z wyjątkiem tych najsilniejszych.
Ryba, ostatni z władców aniołów, stała się w ten sposób ostatnim władcą i 
aniołowie upadli 
z gwiazd po czasach wielkiego pogromu przybyli na Dach Świata, gdzie osłonili 
się wichrami 
i czekali, aż zima przeminie. Jednak na Dachu Świata, jako wspomnienie upadku 
aniołów, zima 
nie ustąpiła.
W tych czasach Ryba wysłała swoich ludzi do południowych i zachodnich krain 
i powiedziała im: „Pamiętajcie, skąd przyszliście, nie pozwólcie, aby przewodził 
wam 
mężczyzna, bo dlatego właśnie upadli aniołowie...»„
Księga Ryby Pieśń I, Rozdział 2.
(tekst oryginalny)
XX 
Gospoda ledwie odróżniała się od zwałów śniegu. Stała przycupnięta pośrodku 
czegoś, co 
w lecie mogło być polaną. Niskie kamienne ściany nie miały więcej niż osiem albo 
dziewięć 
cubitów wysokości i zakończone były spadzistym smołowanym dachem z szarych 
gontów.
Creslin ukrył srebrne włosy pod impregnowanym kapturem kurtki, zawiązanym ciasno 
przed 
wiatrem wirującym wokół niego przez ostatnie kilka kayów. Stał w miejscu, w 
którym droga się 
poszerzała, wychodząc na płaską dolinę z gospodą. Z dwóch kominów budowli – 
jednego po 
prawej i jednego pośrodku – biały i szary dym formowały cienką wstęgę, wyrównaną 
wiatrem 
i ledwie widoczną na tle chmur oraz ośnieżonych zboczy za gospodą.
Rżenie koni niosło się echem przez lód i ubity śnieg. Dlaczego były w stajni tak 
wcześnie po 
południu? Chyba że zwierzęta należały do grupy, która przed nim przybyła do 
gospody. 
Wzruszając ramionami, Creslin odetchnął głęboko i ruszył w stronę podłużnego 
budynku. Dym 
wciąż się wznosił, ale żadna postać nie odważyła się pojawić w podmuchach 
wichru.
Drewniane drzwi, wzmocnione belkami, otworzyły się szeroko z lewej strony. Na 
zewnątrz 
wytoczył się przysadzisty kształt i zatrzymał pod okapem, patrząc na niego i 
czekając. Creslin 
szedł dalej kamienną drogą, aż znalazł się niecałe dwa rody od barierki niemal 
przykrytej 
śniegiem, który odgarnięto z dwóch ścieżek wiodących do budynku. Jedna z nich, 
szeroka i pełna 
zamarzniętych śladów kopyt, prowadziła w lewo, do ciężkich drzwi za samotną 
sylwetką 
mężczyzny. Druga, wąska i przykryta deskami, wiodła prosto do gospody.
Creslin zerknął na lewo od przykrytego chodnika, skąd docierał zapach zwierząt, 
a potem 
w prawo, gdzie łuszcząca się farba na zniszczonej desce ponad zamkniętymi 
podwójnymi 
drzwiami ukazywała rysunek kufla i miski.
– Kim jesteś, podróżny? – zapytał głos zza drzwi.
– Jakiś chudzina idzie samotnie od Westhorns. Założę się, że trafi w ręce Frosee 
– mruknął 
krepy mężczyzna stojący przed drzwiami stajni.
Głos miał dudniący, akcent na pierwszą sylabę, charakterystyczny dla języka 
Świątyni, był 
znakiem wolnego handlarza, zgodnie z naukami dawnego nauczyciela Creslina. Dłoń 
handlarza 
spoczywała niedbale na rękojeści noża za pasem.
Drzwi gospody otwarły się, a potem zamknęły, kiedy szczupły mężczyzna w kurcie z 
owczej 
skóry wyszedł na zewnątrz.
– Ha. Ubranie jest jego, ale luźne, jakby schudł. Szczupły mężczyzna nosił na 
ramieniu 
krótki miecz w sposób, w jaki on sam też nosił krótszą klingę. Creslin spojrzał 
od krępego 
mężczyzny do chudego i z powrotem.
– Nie wygląda wcale na silnego – mruknął olbrzym, podchodząc bliżej.
Nie wiedząc, co robić, Creslin uprzejmie skinął głową.
– Macie rację. Ubranie jest moje. Ale kto to jest Frowsee?
– Frosee – poprawił wysoki handlarz. – To bandzior. Creslin wszedł na deski 
chodnika. 
Chudy się nie poruszył.
– Przepraszam – odezwał się cicho Creslin.
– Chłopak przynajmniej ma maniery – zauważył olbrzym.
Chudy obserwował Creslina bez słowa. Creslin odwzajemnił spojrzenie, zauważając 
pociągłą 
twarz z wąsami, surowe szare oczy, twardą wypukłość na piersi, która mogła 
oznaczać kolczugę 
albo opancerzoną skórzaną kurtę, i krótki nóż, który uzupełniał długi miecz.
– Młodszy syn?
Creslin rozważył pytanie, po czym skinął głową.
– To trochę bardziej skomplikowane, ale musiałem odejść.
Nawet niekompletna prawda wgryzła mu się we wnętrzności, ale zwalczył to 
odczucie 
i wciąż obserwował mężczyznę, bo to on był z tej dwójki bardziej niebezpieczny.
– Miecz?
– Mój.
Chudy spojrzał na Creslina, zanim się odwrócił.
– Masz zamiar tak go po prostu wpuścić, Hylin? – burknął handlarz.
– Zatrzymaj go, jeśli chcesz. Nic ci nie zrobi, chyba że będziesz wścibski. – 
Chudy otworzył 
drzwi gospody.
– Więc, chłopcze... dlaczego się tu znalazłeś? – Handlarz podszedł do Creslina 
chwiejnym, 
kaczym krokiem.
– Ponieważ to po drodze na wschód. A teraz, jeśli wybaczycie... – Ominął 
handlarza 
w drodze do drzwi gospody.
– Mówię do ciebie! – Ciężka dłoń chwyciła go za ramię.
Creslin odkrył, że reaguje odruchowo i że trening strażniczek spełnił swoje 
zadanie w sposób 
nie zamierzony przez Aemris czy Heldrę. Stwierdził, iż patrzy na leżącego twarzą 
do ziemi 
handlarza.
– Zabiję...
– Nie sądzę – przerwał nowy głos. W otwartych drzwiach stała kobieta, siwowłosa 
i krępa. – 
Ten młodzieniec próbował być uprzejmy, a ty go zaczepiłeś. Poza tym, Derrild, 
nie masz dość 
rozumu, żeby wchodzić w drogę tym z zachodu. Twój człowiek mówił ci, żebyś nie 
zaczynał 
z tym młodzieńcem, rozpoznał kogoś, kto umie walczyć, nawet jeśli ty tego nie 
widzisz. Młody 
nie znaczy niezdarny. – Odwróciła się do Creslina. – A co do ciebie, 
młodzieńcze, wygląd i talent 
są piękne, ale to monety są tym, co kupuje gościnność.
– Nie chciałem sprawić kłopotu, pani. – Creslin skłonił głowę. – Taryfa? – 
zapytał w języku 
Świątyni, wiedząc, iż jego akcent różni się od akcentu gospodyni.
– Taryfa? – Kobieta spojrzała zdumiona.
– Cena za jedzenie i gościnę.
– Och, opłaty. Cztery srebrne za pokój i jeden za każdy posiłek.
Mimo iż Creslin mógł pozwolić sobie na takie opłaty, przynajmniej na razie, 
wiedział, że 
cyfry są wygórowane, i z wysiłkiem przywołał na twarzy wyraz zaskoczenia.
– Pięć srebrnych?
– Dużo, ale musimy drogo płacić za jedzenie i napoje.
– Trzy byłoby złodziejstwem, miła pani, ale pięć to już zdzierstwo. I to nawet 
za pokój godny 
królowej.
Po twarzy kobiety przemknął uśmiech, być może z powodu jego języka.
– Za taką miłą buzię jak twoja poprzestanę na zwykłym złodziejstwie i nawet 
dorzucę gorącą 
kąpiel. Za tak niewielką cenę możesz nawet spać sam, chociaż... – Przebiegła po 
nim wzrokiem.
– Humph – burknął handlarz, który dźwignął się na nogi. – Kąpiele. Paskudztwo 
wymyślone 
przez kobiety.
– I posiłek? – naciskał Creslin, ignorując przytyk.
– I posiłek. Ale bez napitków. – Jej głos stwardniał nieco, kiedy uniosła 
miotłę. – Płatne 
z góry.
Creslin spojrzał na chmury w górze, po czym skinął głową.
– Wchodź, zanim ucieknie całe ciepło od paleniska.
Weszli do środka, drzwi zatrzaśnięto, a kobieta czekała, aż Creslin wygrzebie 
trzy srebrne 
pensy. Cieszył się, że większe monety miał ukryte w grubym podróżnym pasie.
W pokoju, do którego go wprowadziła, stało podwójne łóżko, stolik o szerokości 
ledwie 
dwóch dłoni i lampa ze świecą. Kamienna podłoga była nie osłonięta, a okno 
stanowiła niewielka 
szczelina.
– Jest nawet poduszka i porządna kołdra! – oznajmiła siwowłosa gospodyni.
– Wspominałaś o kąpieli?
– A tak. W drugim pokoju.
– Zakładam, że jest tam również dobry ręcznik – dodał pogodnie Creslin.
– Zrujnujesz nas, młody paniczu.
– Może najpierw powinniśmy się zająć kąpielą – zaproponował Creslin, kiedy 
doleciał go 
własny zapach.
– Jak sobie życzysz..
Zabrał z sobą plecak i miecz, obojętny na milczącą sugestię, by zostawił je w 
pokoju. Kiedy 
zobaczył łazienkę, zrozumiał prychnięcie grubego handlarza. Nieduży pokój 
mieścił dwie 
kamienne wanny, do których spływała powoli gorąca mineralna woda z podwójnego 
otworu 
fontanny. Pomimo nikłego odoru siarki gorąca woda była bardzo przyjemna i 
Creslin zgolił swą 
rzadką brodę prostą brzytwą, zacinając się tylko raz albo dwa. Kiedy gospodyni 
zostawiła go 
samego, wyprał bieliznę, wykręcając ją możliwie do sucha, po czym wydobył z 
plecaka 
zapasową i ponownie wdział mundur. Potem wrócił do pokoju.
Ręcznik i wilgotne ubranie rozłożył na podnóżku. Zaryglował drzwi i opadł na 
łóżko. Po 
chwili już spał.
Na dźwięk dzwonka Creslin poderwał się na równe nogi. Jak długo spał? Całą noc? 
Ciemność za oknem mogła oznaczać równie dobrze wczesny wieczór, jak i przedświt. 
Usiadł, 
wygrzebał zza pasa krzesiwo i zapalił świecę. Ubranie na podnóżku przypomniało 
mu o praniu, 
toteż wstał i dotknął go. Zbyt wilgotne jak na ranek, pomyślał. W końcu 
naciągnął buty, 
przewiesił plecak przez ramię, odryglowai drzwi i wyszedł na kiepsko oświetlony 
korytarz.
Cztery z tuzina stołów w jadalni były zajęte. Usiadł przy małym stoliku na dwie 
osoby 
i wsunął plecak pod nogi, ignorując spojrzenia grubego handlarza oraz 
rudobrodego mężczyzny, 
którzy siedzieli przy okrągłym stole w towarzystwie kobiety i trzech ludzi z 
mieczami. Jeszcze 
jedna siwowłosa kobieta, szczuplejsza nawet od właścicielki gospody, wytarła 
dłonie o niegdyś 
biały fartuch, podchodząc do stołu Creslina.
– Mamy gulasz z niedźwiedzia i kruchy pasztet z bażanta, czerwone wino albo 
piwo. Wino 
jest dodatkowo płatne.
– A co pani by zjadła?
– Smakują prawie tak samo. Za drugiego srebrnego możesz dostać dwa jagnięce 
kotlety.
Srebrnowłosy młodzieniec uśmiechnął się nieznacznie, zastanawiając się, czy za 
srebrnego 
pensa nie mógłby kupić całego jagnięcia.
– Gulasz i piwo.
– To będzie wszystko?
Creslin skinął głową. Kiedy przemknęła obok paleniska w stronę kuchni, spojrzał 
na 
rudobrodego mężczyznę, który powrócił do jedzenia, najprawdopodobniej 
jagnięciny. Jeden 
z żołnierzy, zwaliste chłopisko z szarawą brodą i jednym uchem, obejrzał się na 
Creslina, który 
odwzajemnił wrogie spojrzenie uprzejmym uśmiechem. Żołnierz, który przyglądał mu 
się 
wcześniej, przy wejściu do gospody, zaczął rozmawiać z handlarzem. Derrild 
potrząsał głową raz 
i drugi, po czym przytaknął, a żołnierz wstał i podszedł do stolika Creslina.
– Mogę się przysiąść na chwilę? Mam na imię Hylin. Strażnik drogowy Derrilda. 
Jest 
handlarzem.
Ciągle czekając na gulasz, Creslin wskazał gestem zniszczone krzesło naprzeciw 
siebie.
– Całkiem łatwo poradziłeś sobie wtedy z Derrildem.
– Raczej głupio – przyznał Creslin, wciąż niepewnie posługując się językiem 
Świątyni. – Nie 
pomyślałem.
– Domyślam się, że jesteś z dalekiego zachodu? Creslin uniósł brwi, nie chcąc 
niczego 
potwierdzać. Hylin wzruszył ramionami.
– Mówisz w świątynnym jak paru gości z Suthyi, których kiedyś znałem, ale masz 
jasne 
włosy, a nigdy jeszcze nie widziałem nikogo o srebrnych włosach.
– Ja też nie – roześmiał się Creslin, choć musiał stłumić skurcz żołądka 
przypominający mu 
o Llyse i srebrnowłosym mężczyźnie.
Jedziemy do Fenardu, a potem do Jellica. Derrild nie miałby nic przeciwko temu, 
żeby mieć 
jeszcze jeden miecz. Jest skąpy. Pewnie nie zapłaci więcej niż miedziaka za 
dzień, ale ma 
zapasowego konia. Berlis został w Cerlynie. – Szczupły mężczyzna utkwił wzrok w 
podłodze. – 
Może być lepiej niż na piechotę. A w każdym razie szybciej.
– Martwisz się? – Creslin wyczuwał w mężczyźnie niepokój, niczym ciemną mgłę 
czającą 
się na dnie oczu.
– Ja? Niech to diabli, jasne, że się martwię. Wóz, dwa juczne muły i tłusty 
kupiec, z jednym 
tylko mieczem?
Creslin skinął głową.
– Dwa byłoby lepszą liczbą?
– Właśnie. Trzy dałyby do zrozumienia, że Derrild wiezie biżuterię i perfumy, a 
jeden i puste 
siodło mówią, że ponieśliśmy straty.
Mimo iż nie nadążał za tą logiką, Creslin rozumiał uczucia żołnierza.
– Jestem zainteresowany.
– Przyjdź rano o drugim dzwonku.
Creslin znowu uniósł brwi.
– Jesteś z daleka. Drugi dzwonek jest tuż po wczesnym śniadaniu dla spieszących 
się 
podróżnych. Tak samo jest we wszystkich gospodach, przynajmniej na wschód od 
Westhorns. 
Najdalej na zachód byłem tylko w Cerlynie.
– A zatem drugi dzwonek – potwierdził Creslin. Szczupły mężczyzna już miał 
wstać, ale 
zatrzymał się.
– Umiesz jeździć konno?
Lepiej niż chodzić – zachichotał Creslin w odpowiedzi. Hylin skinął głową i 
wrócił do stołu 
Derrilda, zajął swoje miejsce i przyciszonym głosem zaczął rozmawiać z kupcem.
Creslin spojrzał na wysokiego mężczyznę siedzącego samotnie przy drugim stoliku 
na dwie 
osoby w przeciwległym kącie gospody. Miał ciemne włosy i wąsy, ale nie nosił 
brody. Po 
pobieżnym przyjrzeniu się srebrnowłosy młodzieniec odwrócił wzrok od białej 
mgły, która 
unosiła się wokół samotnej postaci, niewidoczna dla nikogo. Niemal się roześmiał 
na myśl, co by 
zobaczył, gdyby spojrzał na samego siebie. Czy naiwność była dla innych tak samo 
oczywista jak 
dla niego?
– Biały ptak i cień kobiety... kłopot dla kogoś dziś wieczorem...
Uszy Creslina zapłonęły na dźwięk cichych słów, ale nie potrafił określić, z 
czyich wyszły 
ust, poza tym że wymówił je mężczyzna.
Na stole z głośnym stukiem, wylądował wyszczerbiony szary kubek pełen pienistej 
cieczy. 
Chuda służąca była już dwa stoliki dalej, zestawiając resztę naczyń z drewnianej 
tacy na stół 
większej grupy – mężczyzny i kobiety w towarzystwie trzech zbrojnych, 
najwyraźniej ze 
wschodu, gdzie nie docierał wpływ Legendy.
Przebijając się wzrokiem, przez mgłę dymu z paleniska i kuchni, Creslin zdał 
sobie sprawę, 
że jest jedynym gładko ogolonym mężczyzną w gospodzie. Większość nosiła brody. 
Tylko Hylin 
i śniady mężczyzna w rogu mieli jedynie wąsy i obaj wyglądali na najemników. Czy 
to zwykły 
zbieg okoliczności? I co oznacza gładko ogolona twarz?
Ostrożnie pociągnął łyk ciepłego piwa. Ostrożność została wynagrodzona, bo 
zdołał wypić 
gorzki płyn, zamiast się nim zakrztusić. Czekał na gulasz i słuchał, chwytając 
strzępy rozmów 
tak, że mówiący nie podejrzewali nawet, że są podsłuchiwani.
– ...przysiąc, że to mundur strażniczek Westwind... kobieta udająca mężczyznę?
– ...słyszałem, jak mówi... nie ma głosu kobiety.
– ...zaklinaczka pogody mówi, że z północy nadejdzie zimny wiatr...
Dym z ogniska i mgła z kuchni zgęstniały i Creslina zaczęły piec oczy. Dwóch 
mężczyzn 
w zdartych pasterskich kurtkach, szurając po kamiennej podłodze znoszonymi 
butami usiadło 
ciężko przy stole obok Creslina. Pasterze owiec albo kóz, rozpoznał Creslin po 
zapachu. 
Wykonał niedbały ruch, nastawiając uszu na otaczające go rozmowy i dym usunął mu 
się 
delikatnie sprzed oczu.
– ...patrz – syknął cichy głos. – Dym... Creslin gwałtownie uwolnił dym oraz 
powietrze, 
pozwalając im wirować tam, gdzie chcą.
– Co dym?
– Mógłbym przysiąc...
Srebrnowłosy młodzieniec wziął niespieszny, głęboki oddech, przeklinając się za 
głupotę, 
i dalej nasłuchiwał.
– ...załatwił tego grubego handlarza, nawet nie dotykając miecza.
– ...cech zabójców...
– ...nie musisz z nim gadać, Derrild. Tylko mu zapłać... takiego jak on nie 
dostałbyś nigdzie 
i za dwa złote pensy.
Creslin uśmiechnął się lekko na tę bardzo przesadzoną ocenę swoich umiejętności.
– ...czego chcą teraz magowie, poza wszystkim pomiędzy Easthorns i Westhorns?
– ...dzięki niech będą światłu... obym nigdy nie musiał wracać na Kraniec Lądu. 
Kto myśli, 
że to miejsce warte jest...
– ...możesz kupić wszystko, co zechcesz, najdroższa, kiedy już będziemy w 
Fenardzie.
Na stół przybyła wyszczerbiona gliniana miska z gulaszem, tak samo 
bezceremonialnie jak 
co spienione piwo. Z jednego końca miski sterczała wygięta cynowa łyżka, a 
rzadki brązowy 
płyn kapał na stół, niemal wprost na grubą pokruszoną kromkę chleba rzuconą 
obok. Creslin 
podniósł łyżkę. Chociaż gulasz był prawie tak samo mocno doprawiony jak burkha 
w Sarronnynie, kombinacja pieprzu i różnych korzeni złagodziła smak tych, 
którymi doprawiono 
piwo. Mimo to pikantne ziemniaki, przywiędła marchew i poszatkowane mięso były 
lepsze niż 
polowe racje, którymi się żywił, od kiedy zjechał na nartach z Dachu Świata. 
Chleb był twardszy 
niż wszystko, co miał w plecaku, ale i gulasz, i chleb zyskiwały na smaku 
jedzone razem.
– Nie wygląda jak mag. Za młody...
– Mag może wyglądać na tyle lat, ile chce. Creslin ignorował te domysły. Trącił 
tylko stopą 
plecak i miecz, upewniając się, że łatwo po nie sięgnąć. Zanurzał łyżkę w papce, 
przegryzając 
grubym brązowym chlebem, aż miska była pusta. Ciepłe piwo o lekkim posmaku 
mydlin 
złagodziło gorycz potrawy nazywanej gulaszem z niedźwiedzia. Starał się jednak 
pić jak 
najmniej. Nie skończył piwa, wstał i zarzucił plecak na ramię.
– Skończyłeś, panie? – Nagle pojawiła się służąca, która ledwo zdawała się go 
zauważać.
Creslin stłumił uśmiech i wsunął w dłoń kobiety miedziaka, odgadując, że jej 
obecność 
oznacza oczekiwanie na nagrodę, choć nie wiedział za co.
– Wielkie dzięki, panie. – Jej głos był uprzejmy.
Creslin z ulgą stwierdził, że dobrze odgadł, i z plecakiem na ramieniu ominął 
dwóch 
cuchnących owcami osobników, trącając lekko ramię najbliższego.
– Hej... – Mężczyzna z postrzępioną czarną brodą spojrzał na Creslina i zaczął 
się podnosić.
– Wybaczcie – rzekł Creslin bezbarwnym tonem. Mężczyzna zmierzył spojrzeniem 
jego 
twarz oraz krótki miecz na plecaku i usiadł.
– Przepraszam, panie.
Creslin skinął głową i ruszył dalej ku drzwiom.
– Uprzejmy... jak jeden z tych morderców prefekta.
– Nadal twierdzę, że to czarodziej.
Za drzwiami jadalni Creslin skręcił w lewo i poszedł kamiennym korytarzem do 
swego 
pokoju. W połowie korytarza paliła się pojedyncza oliwna lampka. Zanim otworzył 
pokój, 
przystanął, nasłuchując i próbując wyczuć, czy ktoś może być w środku, 
aczkolwiek nie miał 
pojęcia, dlaczego ktoś miałby zadać sobie taki trud. Pokój był pusty, pchnął 
więc drzwi. 
Najwyraźniej nikogo nie było tu od jego wyjścia, kurtka wisiała na gwoździu, a z 
kieszeni 
wystawały rękawice.
Zamknął drzwi, zaryglował i położył plecak na drugim brzegu łóżka, by w razie 
potrzeby 
móc natychmiast wyjąć miecz. Potem przysiadł na łóżku, które zapadło się, ale 
nie skrzypnęło, 
zsunął buty i mundur i ułożył go na stole. Pod ciepłą kołdrą bielizna 
wystarczała, a Creslin wciąż 
nie lubił spać w ubraniu. Po chwili namysłu sprawdził, w jakim stanie jest 
rozłożona w nogach 
łóżka bielizna. Była już tylko wilgotna. Prawdopodobnie wyschnie do rana, 
przynajmniej będzie 
na tyle sucha, żeby włożyć ją do zbyt pustego plecaka. Kamień pod stopami nie 
był tak chłodny, 
jak myślał, być może z powodu gorących źródeł pod gospodą. Powieki miał ciężkie, 
kiedy 
zdmuchnął świecę i wsunął się pod kołdrę.
Gdy Creslin się obudził, pokój był ciągle ciemny, ciemny jak smoła. Nie poruszył 
się, bo 
ktoś był w pokoju. Wiedział o tym, mimo iż niczego nie słyszał. Przyglądał się 
uważnie 
pokojowi przez przymknięte powieki. Miał też inne metody wyczuwania przedmiotów. 
Zasuwa 
na drzwiach tkwiła na swoim miejscu. W końcu przewrócił się na bok, jakby we 
śnie, niepewny, 
czy naprawdę się obudził.
– To nie jest konieczne. – Głos był niski i ochrypły, kobiecy. – Wiesz, że tu 
jestem, i ja 
wiem, że ty wiesz.
Creslin ujrzał kobietę w jasnym odzieniu, siedzącą na końcu łóżka. W 
ciemnościach nie 
potrafił określić koloru jej włosów, poza tym że nie były jasne. Lśniły na nich 
drobniutkie 
czerwone iskierki. Dźwignął się do pozycji siedzącej, wciąż niepewny, czy nie 
śni.
– Kim jesteś?
– Możesz nazywać mnie Megaera.
– Dziwne imię.
– Tylko jeżeli nie znasz legendy ukrytej w Legendzie. – Przysunęła się do niego. 
– Niestety 
należę do ciebie, a ty nawet mnie nie znasz.
Ochrypły głos sprawił, że zadrżał, wyciągając dłoń. Nie wiedział, czy ona jest 
jawą, czy 
snem.
– Ale...
Jej dłonie rozchyliły jasną suknię. Ciało było ciepłe, a wargi płonęły...
Creslin obudził się sam pośrodku wymiętego łóżka, a światło przedświtu było dla 
jego 
widzących w nocy oczu jaskrawe niczym słońce. Zmrużył powieki i odwrócił się. 
Widmowa pani 
znikła.
Creslin zmarszczył brwi, spoglądając z wymiętoszonego łóżka ku zaryglowanym 
drzwiom 
i wąskiemu oknu. Ciemnowłosa piękność rozpłynęła się w powietrzu, choć żadna 
ludzka istota 
nie mogła przecisnąć się przez otwór szerokości dłoni, choćby otwarty na oścież. 
I jak mogłaby 
zaryglować drzwi od zewnątrz? Mimo to zasuwa była na swoim miejscu, a kurz na 
podłodze przy 
oknie i na parapecie pozostał nietknięty. I chociaż woń rialu uderzyła go w 
nozdrza, kiedy go 
przytuliła, żaden zapach nie pozostał na kołdrze, gdzie musiała się położyć. Czy 
to był sen?
Zarumienił się, wspominając szczegóły.
Megaera – czy tak brzmiało jej imię? Co takiego mówiła? Słowa, które wydawały 
się 
wieczorem tak złowrogie, zagubiły się niemal w świetle poranka. Niemal, ale nie 
całkowicie. 
Creslin zaczął przypominać sobie ciemność...
– ...Legenda. Niestety należę do ciebie, a ty nawet mnie nie znasz. Teraz, 
surowy magu, już 
mi nie umkniesz, choćbyś próbował, ani czynem, ani myślą, bo jestem związana z 
twoją duszą... 
i zapłacisz mi za to.
Kim była? Jak go odnalazła? I dlaczego ma zapłacić? Opierała się – niezbyt długo 
– i dzieliła 
z nim łoże.
Przełknął, nie mogąc całkiem uwierzyć, że zmusił ją... ale czy naprawdę?
Opuścił stopy na kamień, odkrywając, że tylko dzięki bieliźnie nie czuje chłodu. 
Włożył ją 
do snu, biorąc sobie do serca uwagę gospodyni, że noce w Westhorns bywają 
chłodne, nawet gdy 
w gospodzie dobrze dołożą do pieca. Ciągle pamiętał ciepło ciała na własnej 
skórze. Mimo iż był 
sam, w pustym pokoju, zaczerwienił się.
Dlaczego drżał, jakby cały lód Westhorns przeszył mu serce?
Megaera?
Pokręcił głową, wstał i podszedł do miednicy z zimną wodą, gdzie inny rodzaj 
chłodu 
owionął mu twarz. Myśląc o naturalnych gorących źródłach na drugim końcu pokoju, 
zatrzymał 
się i zacisnął wargi.
Po chwili, kiedy wyjrzał przez wąskie okno na rysunki szronu wymalowane na 
trawie w polu 
za drogą do gospody, powrócił do ablucji w zimnej wodzie, której nie wykorzystał 
poprzedniego 
wieczoru. Kiedy wytarł twarz i dłonie, powiesił ręcznik na drewnianym kołku na 
skraju stołu 
i rozłożył gruby mundur. O drugim dzwonku musi się spotkać z Hylinem i 
Derrildem.
Wkładając buty, zerkał jednak ciągle ku poduszce, a w myślach miał obraz lustra, 
choć sam 
nie wiedział dlaczego.
XXI 
W przeciwieństwie do lodowatego deszczu i mroku poprzedniego dnia ranek wstał 
jasny 
i rześki, słońce rzucało światło przez szczelinę pomiędzy wschodnimi szczytami 
Westhorns oraz 
przez wąskie okna gospody Pod Kuflem i Miską, na długo zanim połowa podróżnych 
dźwignęła 
się z łóżek.
Oddech Creslina parował niczym kocioł w kuchni, kiedy w stajni przyglądał się 
koniowi, 
wyższemu i smuklejszemu niż bojowe kuce strażniczek Westwind. W końcu dotknął 
kasztanowego boku wałacha, omijając starą bliznę i koncentrując się na 
uspokojeniu zwierzęcia. 
Po chwili sprawdził uzdę i resztę uprzęży, zanim zaczął sadowić się w siodle.
– Nie dosłyszałem twojego imienia... czy też jak cię tam zwać, jeśli nie chcesz 
go podać. – 
Hylin patrzył przez chwilę, zanim osiodłał własnego konia, cięższego i młodszego 
siwka. – 
Derrild będzie tu niebawem.
– Będę gotów. – Creslin umieścił miecz na ramieniu, jak go uczono do walki, choć 
dla 
człowieka ze wschodu mogło to wyglądać obco. Tylko na świąteczne okazje 
strażniczki nosiły 
miecze u pasa. – Mów do mnie Creslin.
– Creslin... – Chudzielec wypróbowywał nowy dźwięk. – Wczoraj przez tę brodę i 
srebrne 
włosy wyglądałeś jak jedna z tych diabelskich strażniczek.
– Diabelskich strażniczek?
– No wiesz. Nie słyszałeś o nich? Te kobiety wojowniczki z Dachu Świata. Te, 
które 
zniszczyły Jerliall dwa lata temu. – Nieduży mężczyzna zacisnął pasy na 
grzbiecie jucznego 
muła, a potem ułożył na nich wyładowane torby.
– Jerliall? – Nazwa była obca, ale Creslin zdał sobie sprawę, że nie wie jeszcze 
wielu rzeczy.
– Naprawdę nic nie wiesz, co?
Creslin pokręcił głową.
– Przestańcie mleć ozorami i wyjeżdżajcie na drogę. – Głos Derrilda był jeszcze 
grubszy niż 
wczoraj.
Kupiec wycelował grube ramię w stronę Hylina, a potem na wpół otwartych drzwi 
stajni. 
Hylin z kolei odwrócił się do młodzieńca.
– Pomóż mi, Creslin, dobrze?
Młodzieniec obszedł wałacha i zaczął podawać Hylinowi torby do załadunku, 
podczas gdy 
kupiec zmagał się z drugim mułem – wyprowadził go na dwór i zaprzęgał; mamrocząc 
pod 
nosem, układał worki oraz skrzynie na wozie.
– Co za zimnica. Gówniany czas na handel... musiałem zwariować, żeby zostać 
kupcem.
Creslin spojrzał w stronę przysadzistego brodacza, a potem na Hylina.
– Nie przejmuj się nim. – Hylin sprawdzał uprząż. – Gada do siebie, ale jest 
ostrożny. Nie 
upija się i płaci, czego nie można powiedzieć o zbyt wielu kupcach. Bycie kupcem 
to ciężki 
kawałek chleba.
– A jeszcze cięższy bycie strażnikiem.
– Niekiedy, ale nam płacą, czy on zarobi, czy nie. Creslin zmarszczył brwi. Nie 
przyszło mu 
do głowy, że kupiec mógłby stracić pieniądze.
– Czy on... dobrze zarabia?
– Trudno powiedzieć. Ale prowadzi interesy od dawna i ma w Jellicu solidny dom 
ze stajnią. 
Jego syn bierze krótsze kursy, na północ do Sligo albo na południe do Hydlenu.
Creslin pokiwał głową, podając Hylinowi ostatni worek.
– A co ze wschodem?
– Ha... co to za pieniądze. Żadnego ryzyka. Nawet ktoś taki jak Frosee nie 
drażni strażników 
traktu magów. – Chudy mężczyzna zacisnął ostatni pas i zaczął wyprowadzać oba 
muły ze stajni. 
– To samo jest zresztą na zachodzie. Pomiędzy tymi górskimi diabłami a tyranem 
nie uchowa się 
żaden złodziejaszek. Więc każdy może być kupcem.
– Oni tylko myślą, że są kupcami – zaburczał Derrild, kończąc ładowanie wozu. – 
Dwadzieścia kayów ciągną wózek wyładowany kapustą, też mi kupcy!
Creslin trzymał wodze siwka i kasztana; jego oddech parował w chłodnym 
powietrzu. 
Przypiął swój plecak za siodłem, pomiędzy prawie pustymi sakwami, w których były 
suchary 
z ziarna, prawdopodobnie dla konia.
– Jedziemy. Im szybciej wyruszymy, tym szybciej ogrzeję się w domu przy ogniu. – 
Derrild 
dźwignął się na kozioł wozu, prawą dłonią dotykając owiniętej w skórę rękojeści 
jakiegoś 
rodzaju broni.
Creslin poprawił strzemiona i wskoczył na siodło. Hylin tylko chrząknął.
– Dokąd? – zapytał młodszy mężczyzna.
– Nigdy tędy nie jechałeś?
– Nigdy nie dotarłem na wschód dalej niż tutaj.
Najemnik uniósł brwi pod kapturem poplamionej skórzanej kurty, ale nie odezwał 
się, 
spinając ostrogą swego siwka. Creslin jechał o pół długości z tyłu, utkwiwszy 
już wzrok 
w wąskiej szczelinie na skraju okrytej śniegiem polany – szczelinie, która 
wskazywała na 
wschód. Ciężar miecza na ramieniu przypominał mu, że jest teraz czymś w rodzaju 
strażnika 
i jedzie na koniu, który zaniesie go na wschód szybciej, niż uczyniłyby to jego 
własne nogi. 
Podjechał bliżej najemnika.
– Opowiedz mi coś o Gallos... co możesz.
Hylin prychnął i uśmiechnął się półgębkiem.
– Jedziemy do Fenardu, który jak mi mówiono, został nazwany od wielkiego króla 
Fenardre. 
Bajarze twierdzą, że to on właśnie pobił Legiony Zachodnie. Założył też pierwsze 
królestwo, 
które nie poddało się tyranii Legendy. Fenard leży na wysokiej równinie i ma dwa 
mury. Niższy 
mur jest dziesięć razy wyższy od człowieka...
XXII 
Powóz toczył się na północ głównym traktem pocztowym od Bleyans, przez Suthyę, 
na 
północ do portu Rulyarth.
Megaera spojrzała na białą skórzaną skrzynkę, w której mieściło się zwierciadło, 
po czym 
pokręciła głową. Dlaczego użycie lustra przyprawiało ją teraz o skurcze żołądka? 
Czy miało to 
coś wspólnego z połączeniem? Próbowałaprzywołać znajome odczucie bieli. 
Nadgarstki 
zaswędziały, mimo iż stalowe bransolety znikły.
Jak do tej pory zdołała trzykrotnie posłać swą duszę za srebrnowłosym celem – 
raz dotknęła 
jego umysłu, poprzedniego wieczoru, w tamtej gospodzie. Zacisnęła wargi. 
„Mężczyźni – nawet 
ci najbardziej niewinni – to brutalne bestie, pełne przemocy nawet w myślach”.
Utkwiła spojrzenie we własnych rękawach, zsuniętych na tyle, aby zakryć pokryte 
bliznami 
nadgarstki, ale nie mogła skupić wzroku i czuła lekkie zawroty głowy. Dzieło 
wyobraźni? 
Dlaczego chwilami w głowie wirują jej wichry, które wyczuwa, ale nie może ich 
dotknąć?
– Nie! Dlaczego on, a nie ja?
– Dobrze się czujesz, pani? – Strażniczka pochyliła S1ę i zajrzała przez otwarte 
okno 
powozu.
– Niech będzie przeklęta Legenda, jeśli wiem... – Megaera spiorunowała wzrokiem 
strażniczkę. Jej oczy rozbłysły białym płomieniem mimo bólu głowy.
Strażniczka cofnęła twarz, znikając jej z oczu, na chwilę przedtem jak biały 
płomień trysnął 
przez okno. Megaera zacisnęła usta i nasłuchiwała woźnicy oraz strażniczki, 
starając się 
uchwycić przyciszone głosy przez łoskot powozu.
– ...uważaj no... tyran cię ostrzegała...
– ...będę cholernie zadowolona, kiedy już dotrzemy do Rulyarth... cholernie.
– Popatrz na to inaczej, druhu. Niech no ktoś spróbuje nas zatrzymać! Ha!
– ...im szybciej dotrze na wschód, gdzie jej miejsce, tym będę szczęśliwsza...
– Spokojnie. Ciesz się, że nie szukasz jej chłoptasia. Mówią, że jest jeszcze 
gorszy.
– On nie jest mój! – wysyczała Megaera przez zęby. – Niech cię szlag, siostro... 
– Ale na 
wspomnienie dwóch dziewczynek skradających się ku sobie po dziedzińcu z kącików 
jej oczu 
popłynęły łzy.
Tyle że wtedy była to zabawa.
XXIII 
Odgłos końskich kopyt odbijał się echem od kamiennych murów i uderzał w 
Creslina. 
Widział miejsce, gdzie wąwóz poszerzał się, a za ostatnim kamiennym zwałem 
Westhorns 
wyrastał cień wzgórz. Jadący przed nim Hylin dotknął rękojeści miecza u pasa, 
pochylając się 
w przód, jakby próbował kogoś, albo coś, usłyszeć.
Creslin zastanawiał się, czemu najemnik wygląda na tak zatroskanego, skoro 
niebawem dotrą 
do falistych równin Gallos po niemal trzech dniach podróży na krętych górskich 
szlakach. Jednak 
Hylin miał o wiele większe doświadczenie. Creslin przywołał na pomoc zmysły i 
poddał się 
wiatrom, zwłaszcza tym, które wirowały na szlaku wychodzącym na porośniętą 
krzewami dolinę 
przed nimi. Wysiłek wywołał krople potu na zwykle chłodnym czole i Creslin 
zachwiał się lekko 
w siodle. Po jakimś czasie, który konie potrzebowały na pokonanie kolejnego 
kaya, wyprostował 
się.
– Hylin... – Głos miał chrapliwy, bo w gardle mu zaschło. – W dole jest dwóch 
albo trzech 
ludzi, za tamtym pasmem, gdzie wyjdziemy na otwartą przestrzeń poza osłoną skał.
Miecz Hylina wysunął się z pochwy i wskazywał na Creslina.
– Mówiłeś, że nigdy nie podróżowałeś tak daleko.
– To prawda. Ale wiem, że tam są.
Hylin przez długą chwilę wpatrywał się w twarz młodzieńca.
– Sam nie wiem, ale gdybyś miał z nimi coś wspólnego, to nie miałoby sensu.
Creslin czekał.
– Ale skąd do diabła o tym wiesz?
Wzruszył ramionami.
– Czasami... potrafię wyczuć, gdzie są ludzie, jeśli wokół nich wieją wiatry. Po 
części 
dlatego właśnie wpakowałem się w kłopoty.
Żołądek skurczył się na to drobne oszustwo i przemknęło mu przez głowę pytanie, 
czy każda 
nieprawda lub też niepełna prawda już zawsze będzie go tak dręczyła. Zamrugał i 
kiedy otarł 
oczy, ujrzał, jak Hylin opuszcza miecz i zawraca do wozu, gdzie rozmawia z 
kupcem.
– ...przeklęty czarownik...
– ...przeklęty... albo nie.
– ...niech on to zrobi...
– Creslin? Potrafisz posługiwać się kuszą?
– Nie tak dobrze jak mieczem – wyznał srebrnowłosy młodzian, nie czując 
najmniejszego 
skurczu wnętrzności. – Ale zazwyczaj trafiam do celu.
Hylin trzymał coś, co można by określić mianem niedużej kuszy.
– Skoro wiesz, gdzie są ci bandyci czy kto tam, podkradnij się do tej skalnej 
bramy przed 
nami i poślij strzałę za grzbiet wzgórza. Nie bardzo jest się tam gdzie ukryć.
Creslin zmarszczył brwi.
– I co dobrego nam z tego przyjdzie? Nie wiem, ile szkody wyrządzi strzała z 
takiej 
odległości.
– Ma tylko tam dolecieć. Większość z tych typków chce cię zaskoczyć. Myślę, że 
jedna albo 
dwie strzały mogą ich zniechęcić. Jeśli nie – Hylin wzruszył ramionami – to i 
tak nic nie tracimy.
Creslin rozumiał obie strony logiki mężczyzny – jak również to, że Hylin będzie 
strzegł 
Derrilda i wszystkich jego towarów. Wziął kuszę i przywiązał kołczan do 
mosiężnego pierścienia 
nad lewym kolanem, raz jeszcze zdając sobie sprawę z własnej naiwności. Nie miał 
najmniejszego pojęcia, jakież to towary wiezie handlarz, i nawet nie zapytał. 
Trzymając się 
pobocza drogi, żeby nie było go widać z ujścia przełęczy wiodącej na faliste 
równiny, Creslin 
przynaglił konia. Po jakimś czasie ściągnął wodze i wziął kuszę. Zanim osadził 
strzałę na 
cięciwie, raz jeszcze na grzbiecie lekkiej bryzy posłał naprzód swoje zmysły.
Trzy postacie wciąż tkwiły na wzniesieniu.
Napiął cięciwę i wypuścił strzałę, czując, jak się wznosi, po czym opada w 
stronę tamtej 
trójki. Był w stanie wyczuć uderzenie stalowego grota o głaz przed jednym z 
czekających 
jeźdźców.
– Demony!
– Skąd strzelają?
Wypuścił drugą strzałę, lekko dotykając i korygując bieg wiatru, aby wspomógł 
pierzasty 
pocisk. Strzała przebiła mocny bark.
– Jazda!
– Nie można walczyć z niewidzialnym...
– Diabły!
Stłumiony stukot kopyt odbił się echem w wąwozie, kiedy Creslin przynaglił 
kasztanka 
w stronę Hylina i Derrilda.
Hylin uśmiechnął się blado.
– Odjeżdżają, co? Creslin skinął głową.
– Dwie strzały.
– Trafiłeś kogo?
– Chyba jednego, sądząc po odgłosach.
Żołądek Creslina skurczył się na takie przekręcenie faktów. Zastanawiał się, 
kiedy wreszcie 
nauczy się nie wyjawiać niepotrzebnych i zafałszowanych informacji.
– A mówiłeś, że lepiej radzisz sobie z mieczem niż z kuszą.
– Bo to prawda. – Słowa wymknęły się Creslinowi, zanim zdążył je powstrzymać.
– Oo... – Z wozu dobiegł mimowolny komentarz kupca. Hylin na chwilę zacisnął 
wargi, po 
czym przełknął ciężko.
– Sprawdźmy tak dla pewności.
Jedynie niewyraźne ślady mówiły o obecności niedoszłych bandytów: zatarte ślady 
kopyt, 
złamana strzał i parę ciemnych plam na niskim głazie.
XXIV 
Przez niemal pół dnia, bo tyle czasu zabrało całej trójce przejście falistych 
równin ze skraju 
Westhorns do płaskowyżu, na którym przycupnęło miasto Fenard, Creslin milczał, 
rozmyślając 
o udanej sztuczce z wiatrem i strzałą i zastanawiając się, w jakim stopniu jego 
talenty zależą od 
wiatrów, o ile naprawdę posiadał jakieś talenty.
Dwukrotnie widział białego ptaka, którego wcześniej widywał wyłącznie w snach, 
kołującego nad nimi i znikającego. Ani razu nie dostrzegł chwili jego pojawienia 
się lub 
zniknięcia i za drugim razem, na kamiennym moście wiodącym do północnozachodnich 
bram 
Fenardu, potrząsnął głową.
– Masz rację, młodzieńcze. To ptaki czarownic. Tak w każdym razie mówiły mi 
kobiety 
w Suthyi. Czarownice obserwują ludzi poprzez ich oczy.
Czy kobieta, która kazała nazywać się Megaera, jest czarownicą? Czy naprawdę ma 
na imię 
Megaera? I co to znaczy? I dlaczego on ma zapłacić? Zadrżał po raz drugi i 
odsunął od siebie 
pytania. Musi być czarownicą. Ale dlaczego go śledzi?
– Ostrożnie. Strażnicy należą tu do drażliwych – stwierdził Hylin.
– Och?
– W każdym widzą zaraz agenta Białych Magów – zahuczał z wozu Derrild. – Jakby 
coś 
dobrego im z tego przychodziło.
– Niewiele wiem o Białych Magach – zaczął Creslin.
– Później – syknął najemnik.
Strażnicy w czarnych mundurach witali podróżnych przy posterunku na 
przeciwległym 
krańcu mostu. Niskie kamienne mury biegły wzdłuż wschodniego brzegu niewielkiej 
rzeki, 
przerywane jedynie mostem i kamienną bramą. Mury miasta znajdowały się o dobry 
kay dalej. 
Fenard zdawał się zaprojektowany tak, żeby wytrzymał przedłużający się atak, 
choć Creslin nie 
mógł przypomnieć sobie żadnych opowieści o bitwach w tym mieście czy też wokół 
niego.
– W jakiej sprawie? – zapytał środkowy strażnik.
– Na handel – wysapał Derrild. Wymachiwał grubym skórzanym zwojem, który 
otworzył się 
na stronie z wytłoczoną w purpurowym wosku pieczęcią cechu. – Moja pieczęć... od 
prefekta.
Strażnik uprzejmie skinął głową.
– A czym handlujecie w tym sezonie? Konopie czy senny pył?
– Napary demonów – prychnął Derrild. – Nic z tych rzeczy. Trochę świecidełek, 
trochę 
korzeni, na przykład ziarno rialu, fiolki z olejkiem ceranowym, purpurowa 
glazura z Suthyi dla 
garncarzy z Jellica.
– Zobaczymy. – Strażnik podszedł do worków na wozie.
Derrild westchnął, zsuwając się z ławeczki.
– Co może biedny kupiec? – Rozwiązał największy worek. – Jeśli chcecie zobaczyć 
na 
własne oczy...
Strażnik zajrzał do worka.
Derrild klepnął wór i głowę strażnika owiała niewyraźna mgiełka pyłu.
– To tylko proszek na glazurę...
– Ooo... AAAA... APPSSSSIK AAACCCII... -
Łzy płynęły strumieniami po policzkach strażnika, kiedy zgiął się wpół, nie 
przestając kichać 
i kaszleć.
– A w tej paczce... to olejek. Każda buteleczka zamknięta jest woskiem. To 
dlatego, że olejek 
mógłby poparzyć wam skórę... – Głos Derrilda dudnił, jakby nic się nie stało.
– AAAACCII... AAAAAPSSSSIIIK... Kupiec skinął w stronę trzeciej torby.
– A tu...
– Ruszaj... AAACCCIIII... już... AAPSSSIK...
Wargi Hylina były mocno zaciśnięte, kiedy prowadzili muły obok dwóch mniejszych 
strażników. Jeden z nich, niewiele starszy od Creslina, również mocno zaciskał 
wargi.
– Przeklęte urzędasy, głupcy – brzmiał komentarz Derrilda, kiedy wreszcie 
znaleźli się przy 
głównych murach i otwartych, nie strzeżonych bramach. – Szkoda tylko proszku. 
Nigdy się nie 
nauczą.
Hylin pokręcił głową.
– Nawet jego ludzie ledwo nie pozrywali boków ze śmiechu.
– Dlaczego potem nie użył broni? – zapytał Creslin.
– Bo nie mógł. Zadarłby z gildią handlu i moglibyśmy wysłać wszystko do 
Kyphrien.
– Ale Kyphrien i tak stanowi część Gallos – zauważył Creslin.
– W zasadzie tak, ale strażnicy opłacani są z podatków miejskich kupców. 
Chciałbyś 
wyjaśniać prefektowi, w jaki sposób przyczyniłeś się do tego, że kupcy wyjechali 
z Fenardu?
– Poza tym – dodał Hylin ze śmiechem przypominającym szczeknięcie psa – kupcy od 
dawna szukają pretekstu, żeby w Kyphrien zrobić handlowe centrum Gallos. Jest 
cieplejsze i jest 
tam prefekt.
– Nie mógłby się po prostu przenieść?
– To nie takie proste – odpowiedział Hylin. – Wróżbici od pokoleń przepowiadają, 
że Fenard 
nie upadnie, jeśli prefekt utrzyma Wielką Twierdzę.
Creslin uniósł brwi.
– A tak, to zabobony – wtrącił się handlarz ze skrzypiącego wozu. – Ale władcy 
muszą 
kierować się zabobonami. Co się stanie, jeśli Vaslek przeniesie się do Kyphrien? 
Wieśniacy 
i żołnierze natychmiast uwierzą, że miasto upadnie, i zaczną wypatrywać 
najgorszego. Ich wiara 
zachęci jakichś poszukiwaczy skarbów do napadnięcia na północne Gallos i 
osiedlenia się 
w Wielkiej Twierdzy, a stąd już blisko do wojny.
– Tylko z powodu przekonań? – Creslin pokręcił głową.
– Nie śmiej się, młody człowieku – zagrzmiał kupiec. – A te kobiety strażniczki? 
To 
najbardziej niebezpieczne wojowniczki po obu stronach Westhorns, a są nimi 
przynajmniej po 
części dlatego, że wierzą w tę przeklętą Legendę o upadku niebios, który 
spowodowali 
mężczyźni.
Creslin się nie odezwał. Czy Legenda była wystarczającym powodem zwycięstw 
strażniczek 
Westwind? Czy też może lekceważenie przez innych precyzji oraz treningu 
koniecznego do 
wykształcenia strażniczki?
Niziny pomiędzy rzeką i murami osłaniała zielona mgiełka niedawno posianych 
zbóż, ale nie 
było tu gospodarstw ani ogrodzeń. Creslin odwrócił się w siodle, żeby spojrzeć w 
tył na rzekę, 
i uśmiechnął się na myśl o obronie miasta. Bez wątpienia na grobli istnieją 
ukryte bramy, przez 
które można zalać niziny, zamieniając szerokie niemal na kay pola w błoto i 
moczary.
Podkowy koni i mułów stukały na grobli wiodącej ku zewnętrznym murom miasta. 
Chociaż 
bramy były potężne i osadzone na stalowych zawiasach oraz kolumnach, strzeżonych 
przez 
jeszcze grubsze granitowe mury, jedynie dwóch strażników wysoko na murach 
pilnowało wejścia 
do miasta.
– Jedźmy do Gilded Ram – sapnął kupiec. – Jutro długi dzień. A ty otrzymasz 
edukację, 
chłopcze z zachodu. Otrzymasz edukację!
– Edukację? – Z każdym pytaniem Creslin czuł się coraz mniej wykształcony, ale 
zbyt wielu 
rzeczy chciał się dowiedzieć.
– Derrild mówi w ten sposób, że wprawdzie prefekt jest raczej nieprzystępny, ale 
tutejsze 
kobiety potrafią być bardzo przyjazne.
– Potrafią być tak przyjazne, że zgarniają w końcu wszystko, co masz, i jeszcze 
trochę – 
narzekał kupiec, nie patrząc na swych najemnych strażników. – Wjedźcie w drugą 
szeroką ulicę. 
Ram jest po lewej przy warsztacie stolarskim, przed wielkim placem.
Nie pojmując, jak niby ma znać drogę do miejsc, w których nigdy nie był, Creslin 
pochwycił 
zmysłami lekką wiosenną bryzę, która wirowała wokół niego, gdy próbował 
zlokalizować wielki 
plac. Znalazł go wraz z ciżbą ludzi i niewielkich straganów. Jednak ponad i poza 
nim Creslin 
odnalazł również mgłę, czerwonawobiały dym, niewidoczny dla oczu, który wisiał 
nad miastem 
niczym całun. Nawet najmniejsze dotknięcie tej zawiesiny skręcało mu wnętrzności 
i wycofał się 
z trudem do własnego wnętrza jak tylko zlokalizował wielki plac. Przez chwilę 
zachwiał się 
w siodle, zanim zwyciężyły refleks i szkolenie.
– Dobrze się czujesz?
– Tak. – Otarł czoło grzbietem rękawa. – To minie.
Jednak nawet kiedy już zsiedli z koni w stajni za Gilded Ram, zastanawiał się, 
co go tak 
niepokoi w mieście. Derrild wynurzył się z gospody z ponurym grymasem na twarzy.
– Rozładujcie te muły. Ta skrzynia tam!
Hylin i Creslin wymienili spojrzenia, ale milczeli.
– Musicie wysprzątać stajnie, zanim rano wyjedziemy – oznajmił Derrild, podczas 
gdy dwaj 
strażnicy zaczęli rozładowywać worki i przenosić je do solidnej skrzyni z 
czerwonego dębu 
okutej czarnym żelazem.
– Nie jesteśmy chłopcami stajennymi – warknął Hylin, przystając z workiem w 
ramionach.
– Wiem. To będzie warte ekstradniówkę.
– Tylko tym razem – ustąpił najemnik, podając worek Creslinowi, który ułożył go 
w tylnym 
kącie skrzyni.
– Zgoda – westchnął handlarz i zaczął ściągać z wozu pomniejsze pakunki i 
wkładać je do 
swojego plecaka. Spojrzał na skrzynię i pokręcił głową. – Twierdzą, że jest 
bezpieczna. – Raz 
jeszcze pokręcił głową. – Proszek glazurowy ułóżcie na wierzchu.
Hylin skinął głową.
– Chcesz, żeby się wysypał, kiedy ktoś otworzy skrzynię?
Derrild przytaknął ponuro.
– Szkoda dobrej emalii, ale co można zrobić? Nawet w Fenardzie są rabusie. Sami 
złodzieje.
– Nie pozwolą ci wnieść bagażu do gospody?
– Nie. Rozkaz prefekta. Próbowałem w Mosiężnym Koźle po drugiej stronie ulicy, 
ale 
powiedzieli to samo. W zeszłym roku spłonęły dwie gospody. Ci idioci wieźli 
cammabarkę.
Creslin spojrzał ponuro, po czym zatoczył się pod ciężarem worka pełnego 
bryłowatych 
przedmiotów, który rzucił mu Hylin.
– Cammabarkę?
To wilgotny korzeń, który rośnie na południowych moczarach. Kiedy wysycha, pali 
prawie 
jak ogień demonów. Każdy przy zdrowych zmysłach wozi ją w wilgotnym płótnie. – 
Derrild 
wlókł worki z wozu do skrzyni.
Mały chłopiec ciągnął belę siana przez drzwi stajni za nimi.
Derrild odwrócił się.
– Chłopcze! Które to stajnie piąta, szósta i siódma?
– Co, panie? – Chłopiec wyprostował się.
– Stajnie piąta, szósta i siódma?
– Tamte puste po prawej przed wami, panie. Widzicie numery... na belkach na 
górze?
– A, widzę. A co z paszą dla naszych biednych zwierząt?
– Jak tylko to wniosę, zajmę się wami, panie. – Wrócił do beli siana, niemal tak 
dużej jak on 
sam, ciągnąc ją w stronę pierwszej stajni, którą zajmował wysoki czarny ogier.
Creslin i Hylin skończyli z jucznymi mułami i zaczęli pomagać kupcowi opróżniać 
wóz.
– Mają tłok, będziemy więc dzielić ten sam pokój. Wziąłem dla was dwa łóżka. – 
Kupiec 
stękał, chwiejnym krokiem niosąc ciężki pakunek w stronę skrzyni.
Creslin upchnął jeszcze z przodu dwie skórzane torby, a potem przystanął, bo 
poza dwoma 
workami glazurowego proszku, które Hylin przesunął delikatnie ku wąskim dębowym 
drzwiczkom, nie było już nic do umieszczenia w skrzyni.
– Dobra. Przesuń je tu, żebyśmy mogli ich złapać. – Derrild zamknął drzwi 
skrzyni na ciężką 
stalową kłódkę.
– Teraz wprowadźcie zwierzęta do stajni, a ja znajdę stajennego. – Krępy 
handlarz zarzucił 
na ramię plecak pełen mniejszych torebek, które wcześniej tam włożył, i potoczył 
się w stronę 
frontowych drzwi stajni.
Creslin odwiązał wałacha od barierki i poprowadził go do drugiego boksu, a potem 
wrócił po 
siwka Hylina, jako że boks był podwójny. Najemnik z kolei zdołał wprowadzić do 
trzeciego 
boksu juczne muły, zostawiając pierwszą przegrodę dla większego muła od wozu.
– Obiecali paszę i będziemy mieli paszę... Creslin ignorował kupca, wieszając na 
stojaku 
siodła i derki.
– ...tu i teraz...
– Panie...
Hylin wyjrzał przez barierkę boksu i wyszczerzył zęby, kręcąc głową, kiedy głos 
kupca 
zaczął odbijać się echem od poplamionych drewnianych ścian. Gdy Creslin 
wychodził z boksu, 
zamykając za sobą drzwi, chłopak stajenny, mamrocząc coś do siebie, napełniał 
żłoby pod 
czujnym okiem kupca.
– Chodźmy jeść – powiedział Derrild, odwracając wzrok od chłopca ku swoim 
strażnikom.
– Dobry pomysł – odrzekł Hylin, zarzucając na ramiona swój plecak.
Creslin skinął głową. Jego plecak wisiał mu przez ramię na jednej szelce.
W Gilded Ram była jedna wspólna sala, zadymiona od przypalonego tłuszczu i 
duszna od 
oparów rozlanego piwa i wina. Z trzech pustych stołów Hylin wybrał ten najbliżej 
ściany i usiadł 
twarzą do drzwi.
– Spodziewasz się kłopotów? – zapytał Creslin.
– Nie. Nie tutaj. Dobrze jest przestrzegać pewnych nawyków, nieważne gdzie 
jesteś. Poza 
tym uniknięcie walki zazwyczaj warte jest więcej od wygranej.
– Dziwna uwaga jak na najemnego strażnika. – Creslin poprawił swoje krzesło na 
nierównych, szerokich belkach podłogi.
– Mądra uwaga – burknął Derrild. Odwrócił się do Creslina. – Coraz lepiej 
mówisz. Czasami 
prawie nie słychać akcentu.
Widzisz – dodał Hylin – w każdej walce możesz zostać ranny. Lub też możesz kogoś 
zranić 
albo zabić. W większości miast, jeśli zranisz miejscowego, zamkną cię, albo i 
gorzej. Stracisz 
zapłatę, albo nawet skończysz jako drogowy rabuś, albo zawiśniesz na drzewie. 
Kiedy jesteś 
w mieście, walcz tylko wtedy, gdy każda alternatywa jest gorsza od walki. – 
Skinął na usługującą 
kobietę, chudą i w nieokreślonym wieku. – Coś do picia!
– Mamy czerwone wino, piwo, miód i sok z jagód krasnokrzewu. Co ma być? – Głos 
kobiety 
był równocześnie znudzony i zmęczony.
– Co to jest sok z krasnokrzewu? – zapytał Creslin.
– Sok z jagód, czerwony. Napój dla pań, bez alkoholu.
– Wino – oznajmił Derrild.
– Dla mnie też – dodał Hylin.
– Sok z jagód krasnokrzewu – powiedział Creslin powoli. Nie wiedział, czy mu 
posmakuje, 
czy nie, ale żołądek mówił mu, że alkohol to kiepski pomysł.
Służąca spojrzała ponownie na srebrnowłosego młodzieńca, po czym dostrzegła 
miecz oraz 
pas przypięte do plecaka u jego stóp i skinęła głową.
– Dwa wina i sok z czerwonych jagód. A na kolację? Pasztet z bażanta albo gulasz 
za dwa 
miedziaki, cztery za kotleta. Do tego czarny chleb.
– Gulasz.
– Gulasz.
– Pasztet.
Służąca powstrzymywała się od spoglądania na Creslina.
– Jedenaście miedziaków. Po cztery dla was dwóch razem z winem, a ty trzy. – 
Skłoniła 
głowę w stronę Creslina.
Derrild rzucił na stół srebrnego pensa i miedziaka, po czym przykrył je ciężką 
dłonią.
– Tylko niech tu będą, kiedy przyniosę jedzenie, handlarzu.
– Nie martw się, dziewczyno. Nie martw się. Hylin zdołał opanować uśmiech, 
dopóki nie 
odwróciła się do drugiego stołu.
– Ile ty masz wdzięku, Derrild.
W końcu ktoś mi zaufał – warknął kupiec. Creslin rozejrzał się po pokoju. Oczy 
piekły go od 
tłustego dymu i miał ogromną ochotę przywołać choćby leciutki wiaterek, ale 
powstrzymał się, 
pamiętając o posępnej białej mgle zatruwającej miasto. Zamrugał, żeby odpędzić 
pieczenie. Łzy 
pomogły.
– Czy to nie jakaś dama? – zauważył Hylin. Creslin podążył za jego wzrokiem w 
stronę 
narożnego stolika, gdzie szczupły mężczyzna w bieli siedział obok ciemnowłosej 
kobiety. Nawet 
poprzez dym Creslin wyczuwał powab kobiety. Czuł również paskudną biel, która 
otaczała oboje 
i rozlewała się na dwóch uzbrojonych ludzi siedzących po bokach. Zbrojni nie 
jedli, obserwowali 
tylko jedzącą dwójkę.
– Zobaczmy te monety, mój śliczny – zachrypiała kelnerka, kiedy trzy metalowe 
kufle 
stanęły na zniszczonym stole.
Derrild niechętnie oddał pieniądze.
– Zobaczmy to jedzenie, moja śliczna – odburknął.
– Może bym ci uwierzyła, gdybyś był młodszy. – Uśmiechnęła się przelotnie, 
odsłaniając 
poczerniałe zęby.
Creslin uniósł kufel z sokiem i pochwycił wzrok Hylina.
– Kiedy tu jechaliśmy, mówiłeś coś o wierzeniach i dlaczego prefekt musi zostać 
w Fenardzie...
Hylin pociągnął wolno łyk wina.
– Ach, lepsze niż górskie piwo. O wiele lepsze. Creslin czekał, a Derrild się 
nie odzywał.
– Och... prefekt. Sam nie wiem...
– Racja. Znasz się tylko na mieczu – przerwał Derrild zaskakująco cichym i 
łagodnym 
głosem. – Jest jeszcze jeden powód, dla którego prefekt nie opuści Fenardu, 
jeszcze jedna 
przepowiednia w Księdze. – Przerwał, żeby napić się wina, a potem otarł usta 
ogromną chustką, 
którą wyciągnął zza pasa; być może kiedyś było to delikatne białe płótno. – 
Księga mówi coś, że 
równiny Gallos pozostaną zjednoczone pod panowaniem jednego władcy, dopóki nie 
rozdzielą 
ich góry magów, kiedy to rządy przejmie kobieta z mieczem ciemności, która 
utrzyma górską 
krainę Analerię i zaczarowane wzgórza. – Wzruszył ramionami. – Tak więc jeden 
prorok 
twierdzi, że prefekt musi zostać, a inny, że tak czy inaczej może utracić 
południowe równiny... 
jak to w ogóle możliwe? I czy w ogóle ktoś kiedyś chciał tych gór? Kozły 
rządzone przez 
książęta z okrągłych namiotów, ot i cała Analeria. Cholerna głupota.
Creslin poczuł dotyk chłodu i spojrzał w stronę mężczyzny w bieli przy narożnym 
stoliku, 
który uśmiechał się wszystkowiedzącym uśmiechem nie do Creslina, ale do pleców 
Derrilda.
Trzy ciężkie, wyszczerbione gliniane talerze opadły na stół. W każdym tkwiła 
wygięta 
i zniszczona cynowa łyżka.
– Widzisz, mój śliczny? Ja zawsze dobrze się spisuję. To wy, mężczyźni, nie 
spisujecie się 
dobrze, jak wam przybywa lat!
Creslin uśmiechnął się mimo woli. Hylin chwycił łyżkę i zaczął siorbać gulasz. 
Derrild 
pokręcił głową do szerokich pleców służącej.
– ...jeszcze mógłbym ci pokazać, dziękuję.
Creslin jadł powoli, metodycznie, myśląc o przenikliwej bieli miasta, białym 
magu w kącie 
i śledzących go białych ptakach. Patrzył, sącząc od niechcenia sok z jagód 
krasnokrzewu, a Hylin 
uśmiechał się do kobiety w przeciwległym kącie pokoju. Siedziała z inną kobietą 
i nawet Creslin 
nie musiał patrzeć na ich umalowane policzki, żeby ocenić wygląd i doświadczenie 
obu dam. 
Wolał jednak podziwiać je z daleka. Związek z jeszcze jedną kobietą to ostatnia 
rzecz, jakiej 
potrzebował.
Megaera... kim jest i czemu ciągle o niej myśli? Obrazy powiedziały mu – ale co 
mu 
powiedziały?
Pokręcił głową, kiedy Hylin spojrzał na niego, na kobiety i z powrotem.
– Nie dziś. Nie teraz.
– Mądry człowiek – burknął Derrild, kiedy Hylin mrugnął i odszedł od stołu.
– On czy ja?
– Ty. Nie można kupić miłości. Nie można nawet kupić prawdziwego seksu. – 
Derrild uniósł 
potężne ramiona. – Jeszcze jedno wino, ślicznotko!
Creslin sączył swój sok, zaciskając wargi. Ile jeszcze musi się nauczyć.
– Jeszcze jedno wino, ślicznotko!
XXV 
Jeden z mułów zboczył i szedł ciężko skrajem drogi.
– liii... aaah! – Hylin metodycznie zganiał juczne zwierzę z powrotem na trakt. 
– Cholerne 
błoto. Spowalnia wszystko.
– Jak daleko jeszcze?
Creslin ponownie zerknął na faliste wzgórza, które nazajutrz lub pojutrze, jak 
twierdził 
Hylin, doprowadzą ich do zachodniego krańca Easthorns. Horyzont był ciemny. 
Patrząc przez 
ramię na wzgórza w tyle, widział pomarańczoworóżowy blask, który przypominał mu 
Wieże 
Zachodzącego Słońca, tamte niewiarygodne chmury o zachodzie, które widać było z 
Dachu 
Świata. Ale na wschodnich równinach Gallos nie było wież, tylko pola, wzgórza i 
od czasu do 
czasu sady, urozmaicone deszczem i błotem. Popołudnie było jasne i ciche, niemal 
przesycone 
wiosną, kiedy słońce ogrzewało kałuże i trzęsawiska powstałe po porannej ulewie. 
Creslin pocił 
się większość dnia, rozluźniając tunikę, choć musiał znacznie częściej oganiać 
się od much 
i komarów.
Hylin i Derrild wciąż mieli na sobie kurtki.
Bzzzzzzzz...
Pac.
Creslin otarł z przedramienia rozpaćkane szczątki komara, który prześladował go 
od ponad 
kaya w nieruchomym, dusznym powietrzu.
Bzzzzzzzz...
Czy powinien przywołać teraz lekki wiatr, skoro już są daleko od bieli 
otaczającej Fenard? 
Pac! Bzzzzzzzz...
– Psiakrew – mruknął.
Nikt nie mówił o komarach, kiedy wspominano o żyznych równinach Gallos i 
wschodnich 
krainach. Ani o muchach. Ani o smrodzie bocznych uliczek miast i miasteczek.
Bzzzzzzzzz...
Kątem oka uchwycił błysk bieli i odwrócił się w stronę południowego nieba, ale 
ptak, jeśli to 
był ptak, już zniknął.
Bzzzzzzzz...
Pac!
Bzzzzzzz...
– Nie lubisz tych małych uprzykrzeń? Najwyraźniej one cię lubią – zauważył 
Hylin.
Pac!
Obnażona szyja bolała, ale populacja komarów na równinach Gallos zmniejszyła się 
o jednego osobnika.
– Jak daleko jeszcze?
– Jeszcze parę kayów. Będzie ciemno, kiedy dojedziemy. – Ton Hylina był oschły.
– Dobrze będzie stanąć na ziemi – burknął kupiec z wozu. – Wy dwaj nie musicie 
siedzieć na 
twardym drewnie.
Hylin spojrzał na Creslina. Obaj zauważyli grubą poduszkę na siedzeniu wozu, na 
które 
nieustannie narzekał kupiec.
Bzzzzzzz...
– Jak daleko jest do tego miejsca?
– To może być ten kamień przed nami... jeśli będziemy mieli szczęście.
Pomarańczoworóżowy blask przybladł, a podłużny kamień był jasnoszary na tle 
ciemnej 
szarości szybko zapadającego zmroku, kiedy Creslin ściągnął wodze konia, żeby 
odcyfrować 
litery.
– Perndor. Trzy kaye. To tam jedziemy?
– Tak, chyba tak.
– Chyba? Bzzzzzz...
– Kpi sobie z ciebie, chłopcze. – Hylin wyszczerzył zęby.
Pac... Creslin zachwiał się w siodle, tracąc równowagę po kolejnej próbie 
uśmiercenia 
ostatniego prześladowcy. Potem szarpnął wodze. Błoto chlupotało pod kopytami 
konia, który go 
niósł z powrotem na kamienie traktu, również pokryte błotem, ale o wiele 
twardsze niż gliniaste 
pobocza drogi.
– Nie powinno być już daleko.
Bzzzzzz...
Srebrnowłosy młodzieniec westchnął – pot ciekł mu pod koszulą, a rój owadów 
brzęczał nad 
karkiem. Wkrótce dotarli do następnego szarego kamienia, który głosił tylko 
„Perndor”. Waląca 
się rudera wyrastała nad drogą za tak samo chylącym się ku upadkowi płotem.
Kamienie głównego traktu znikły, zastąpione miejscową gliną i... czymś jeszcze 
gorszym. 
Mimo iż deszcz dawno przestał padać, droga pełna była błota i wody.
Creslin ciągle się pocił, nawet w chłodnym mroku, który szybko przechodził w 
noc. Nie 
odważył się poruszyć wiatrów, aby się ochłodzić i odpędzić owady, nie przy 
sceptycznym kupcu 
i bystrookim Hylinie jadącym obok.
– Nie znoszę jeździć tak późno. – Hylin uniósł dłoń i dotknął rękojeści miecza.
Creslin lekko przeniósł ciężar ciała i zarzucił sieć zmysłów na grzbiet lekkiej 
bryzy, która 
zdawała się wionąć od zachodu, spoza mułów handlarza, w stronę ciemnych 
kształtów nie 
oświetlonych budynków przed nimi.
– Czy ktoś tam mieszka? – zapytał, kiedy mijali kolejną opuszczoną ruderę.
– Powinni mieć jakąś porządną gospodę.
Creslin ujrzał pojedynczy błysk światła jakieś pół kaya przed nimi. Usłyszał 
stuk kopyt 
i prychnięcie konia. Zesztywniał, wyczuwając konnych stojących za opuszczoną 
stodołą z tyłu 
i po prawej, po czym sięgnął i wyszarpnął miecz z pochwy. W tej samej chwili 
wyczul 
napinającą się cięciwę łuku, gorączkowo pochwycił wiatr i wilgoć powietrza i 
cisnął je w twarze 
łucznika.
– Bandyci! – ryknął niepotrzebnie Derrild, chwytając wreszcie swą ciężką, 
nabijaną 
gwoździami pałkę.
Creslin przypadł do grzbietu swego kościstego wierzchowca i pognał go w stronę 
sześciu 
jeźdźców.
– HYYYYYYYY!
– Bękart!
Ciął raz i drugi, uchylił się i wyćwiczone odruchy przejęły kontrolę nad jego 
ciałem.
– Diabeł! Gdzie on jest?
Creslin zebrał zawodzące już teraz wichry i cisnął je raz jeszcze, mimo iż koń 
zaczął utykać. 
Skoczył, wykorzystując siłę rozpędu, i zatopił miecz w gardle potężnego 
bandziora, który 
usiłował się cofnąć.
– Jedź! Jest ich więcej! Dopadli Frosee!
– Cholera... – mruknął, próbując wysadzić z siodła martwego mężczyznę.
Hylin ściągnął wodze, stając przy nim.
– Kto się zbliża? – zapytał Creslin.
– Nikt, tylko ja. – Twarz Hylina była blada nawet w niewyraźnym świetle.
– Gdzie Derrild? – Creslin zrzucił wreszcie trupa.
– W drodze do gospody, ciągnie muły, jak tylko może najszybciej.
– Co?
– Za to nam zapłacił. Pamiętasz?
– Och... tak.
Creslin rozejrzał się. Oprócz potężnego mężczyzny, leżącego twarzą w błocie, na 
ziemi 
rozciągały się jeszcze dwa ciała... i wałach, który niósł go przez tyle kayów.
– Trafiłeś jeszcze jednego, ale siedzi martwy w siodle – stwierdził Hylin 
bezbarwnym 
głosem.
Creslin potrząsnął głową, zarówno żeby powstrzymać drżenie rąk i ciała, jak i 
zaprzeczyć 
słowom Hylina.
– To niemożliwe. Przejechałem pomiędzy nimi tylko dwa razy.
Ujrzał łucznika leżącego na plecach z twarzą pokrytą lodem. Skąd wziął się lód? 
Jak to 
możliwe? Wieczór był chłodny, ale nie aż tak. Creslin przełknął, nie chcąc 
myśleć o tym, jak 
przywołał wichry z Dachu Świata. Drugi mężczyzna, mniejszy, w ciemnej tunice i 
spodniach, 
leżał z twarzą w kałuży.
– Nie wiem, kim jesteś, Creslin, i nie chcę wiedzieć.
Creslin raz jeszcze potrząsnął głową.
– Jestem nikim... absolutnie nikim. – Wytarł miecz w kawałek szmaty zwisającej z 
siodła 
i automatycznym ruchem umieścił go na powrót w pochwie.
– Taka jest śmierć, przyjacielu. – Hylin zeskoczył z konia, pochylił się nad 
hersztem 
bandytów i ciął nożem. Wstał z ciężką skórzaną sakiewką i rzucił ją Creslinowi. 
– Schowaj to.
Creslin wsunął ją do plecaka, odrętwiały, a najemnik wsiadł znowu na konia.
– Przenieś swoje torby i ruszajmy stąd. Niech miejscowi sprzątną ten bałagan. 
Przynajmniej 
tyle mogą zrobić.
Creslin podał Hylinowi wodze silnego czarnego konia, zastanawiając się, jak 
szybko 
wszystko się stało. W jednej chwili łucznik już miał przeszyć go strzałą, a w 
następnej czterech 
ludzi, jeśli wierzyć Hylinowi, już nie żyło.
– Nie mogłem tego zrobić...
Znowu pokręcił głową, po czym chwiejnym krokiem podszedł do wałacha przez 
sięgające 
kostek błoto. Ciemne plamy biegły od chrap martwego konia. Creslin nie wiedział, 
czy było to 
błoto, czy krew, i nie dbał o to, ściągając umazane błotem worki. Szybko uwiązał 
sakwy i plecak 
za siodłem o wiele lepszym niż to, które zapewnił mu Derrild. Dotknął karego, 
próbując go 
uspokoić, i koń stanął posłusznie. Wskoczył na siodło ruchem na tyle płynnym, na 
ile pozwalały 
mu zmęczone nogi.
Gdzieś przetoczył się grzmot i zaczęły zbierać niewidoczne chmury.
– Trudno uwierzyć, że nie należysz do diabelskiej gwardii... siedzisz na koniu, 
jakbyś się na 
nim urodził, i walczysz jak one.
– Szkoliły mnie. – Równie dobrze mógł powiedzieć prawdę.
Hylin nie patrzył na Creslina.
– ...teraz wierzę... ale ciągle nie pojmuję, co się stało z tym łucznikiem.
Creslin też nie pojmował, wiedział jednak, że to jego dzieło. Zaczerpnął głęboko 
tchu 
i ruszyli w stronę gospody. Nie chciał rozmawiać o łuczniku, nie dziś wieczór. Z 
każdym nowym 
czynem odkrywał, że wie o sobie coraz mniej. Zadrżał w siodle, choć nie było 
zimno.
Bzzzzzzz...
Ze zniechęceniem pokręcił głową: pewne rzeczy jednak się nie zmieniały.
Znowu zaczął padać deszcz, zimne krople – niepodobne do porannej ulewy.
XXVI 
Creslin zerkał na prawą stronę szlaku – skały i tylko skały, urozmaicane plamami 
starego 
lodu w głębszych szczelinach. Chociaż Easthorns nie były tak wysokie jak 
Westhorns, to były 
bardziej nagie, rosło tu mniej drzew i krzewów i było bardziej sucho, jakby 
śnieg, który padał na 
Dachu Świata, nigdy naprawdę nie docierał na równiny Gallos.
Wrzask czarnego sępa odbił się echem wzdłuż wąskiego szlaku, a za nim rozległ 
się łopot 
skrzydeł, kiedy padlinożerca odleciał na wschód wijącą się drogą, która wiodła 
do Jellica. 
Creslin, nawet nie wytężając zmysłów, czuł białe zło wokół czarnego ptaka. 
Przynajmniej 
w górach me ma komarów ani much i panuje miły chłód.
Creslin szeroko rozchylił kurtkę, mimo iż Derrild kulił się pod grubym, futrem, 
kołysząc się 
na ławeczce wozu. Obramowana futrem kurtka Hylina była zapięta.
Kary koń, żywszy od kościstego wałacha zboczył trochę. Creslin poklepał kark 
wierzchowca.
– Spokojnie.
Koła wozu zaskrzypiały na wystających kamieniach, kiedy wzięli ostry zakręt. 
Powóz miałby 
większe problemy niż dwukółka Derrilda.
– Nie ma szerszej drogi przez Easthorns? – zawołał Creslin do Hylina.
– Południowy trakt jest prawie dwa razy szerszy.
– Dlaczego nim nie jedziemy?
– Bo to prawie pięć dni drogi więcej – zahuczał Derrild. – Pięć dni więcej do 
zapłacenia za 
was, za gospodę i pięć dni bez sprzedaży.
– Och... – Creslin urwał.
On sam nie był drogi, ale Hylin prawdopodobnie wyciąga srebrnego pensa dziennie. 
Za pięć 
dni w obie strony, plus gospoda i koszty wyżywienia...
– Nie zapominaj, srebrnowłosy – wrzasnął kupiec – że mogę odbyć więcej podróży 
albo 
założyć sklep w Jellicu, jeśli każda podróż zabierze mniej czasu!
Creslin odetchnął głęboko, żałując, że podjął temat.
– I ta droga jest bezpieczniejsza – dudnił z wozu głos kupca – bo wszystkie 
bogate karawany 
wybierają południowy trakt. Czasami nie zobaczysz ani jednego bandyty. Rzadko, 
ale...
Hylin odwrócił się w siodle i wyszczerzył zęby, po czym spojrzał na przód i 
przynaglił 
kasztanka, żeby wejść pomiędzy wóz i strażnika.
– ...i nie robię tego, żeby przeżyć dreszczyk emocji, nie w moim wieku – grzmiał 
dalej 
Derrild. – Mężczyzna musi coś robić, kiedy ma żonę, dwie córki i tylko jednego 
syna. Poza tym, 
czy mam siedzieć w sklepie, kłaniać się i obrastać tłuszczem? Choć czasami myślę 
w podróży, że 
już nigdy nie chciałbym usiąść na koniu ani na wozie.
– A trakty? – zapytał rozpaczliwie Creslin.
– Trakty! – prychnął kupiec. – Jakie trakty? Wóz zaskrzypiał przy kolejnym 
przechyle 
i droga pochyliła się ku równinom Certis.
– To nie są trakty – ciągnął kupiec z wyściełanego poduszką siedzenia. – Jedyne 
prawdziwe 
trakty to te z Lydiaru do Fairhaven i z Fairhaven do Easthorns. Magowie budują 
dobre trakty.
– Więc dlaczego nimi nie jedziemy?
– Ponieważ, młody głupcze, nie zarabia się, wybierając trakty, którymi jeżdżą 
wszyscy. Rób 
to, co inni, a będziesz biedakiem. Ty na przykład walczysz mieczem. Jeśli 
dorównujesz raptem 
średniakom, giniesz. Zgadza się?
– Chyba tak – zaryzykował Creslin.
Sęp opadał ku stopniowo poszerzającej się, otoczonej kamieniami dolinie, aby 
przysiąść 
gdzieś poza zasięgiem ich wzroku.
– Musisz być lepszy, robić coś, czego nie robią inni. Więcej umiejętności i 
więcej ryzyka, oto 
gdzie leży zysk. I większa szybkość. Wiem, że to rozumiesz, po sposobie, w jaki 
używasz miecza 
– dodał handlarz. – Dlatego właśnie nie zatrzymujemy się i nie handlujemy po 
drodze. Wszystko 
warte będzie więcej, dużo więcej, im szybciej dotrzemy na wschód.
Creslin pokiwał głową, patrząc przed siebie, na plecy Hylina.
– I jeszcze jedno, to uczciwość...
Creslin przysłuchiwał się wbrew sobie. Zawsze słyszał, że wędrowni handlarze są 
najbardziej 
fałszywi ze wszystkich kupców.
– Uczciwość popłaca, chłopcze. Nie w słodkich słówkach. Nie... płaci twardą, 
żywą 
gotówką. Ludzie z tobą handlują. Trzymają dla ciebie towar, bo ty dotrzymujesz 
słowa. Dobrzy 
strażnicy pracują dla ciebie, bo płacisz, ile obiecałeś. I w dodatku, jeśli 
jesteś uczciwy przed sobą 
samym, to nie okłamujesz się i nie próbujesz wmówić sobie, że nie mógłbyś palnąć 
głupstwa. 
Okłamywanie siebie w końcu zabija, jeśli najpierw nie doprowadzi cię. do ruiny.
Creslin zmarszczył brwi, patrząc przed siebie. Myślał o tym, że Derrild 
rzeczywiście raz czy 
dwa zrobił z siebie głupca. Był hałaśliwy. Targował się ostro, ale nigdy nie 
próbował nikogo 
oszukać.
-? Jednak nie jest to łatwe przy tych wszystkich podróżach...
XXVII
Creslin pochylił się w siodle. Przed sobą po prawej ujrzał odblask słońca na 
rzece. Po lewej 
droga poszerzała się w szeroki kamienny trakt prowadzący do otwartych bram. 
Odgłos kół 
kupieckiego wozu niósł się echem na twardym, równym podłożu.
W przeciwieństwie do mniejszych miast, Gallos i Certis, Jellico miało mury 
wznoszące się 
na ponad pięćdziesiąt cubitów. Otwarta południowa brama stała na potężnych 
stalowych 
umocnieniach. Żłobienia, w których zakotwiczono wrota i kamień, w którym je 
wykuto, były 
idealnie gładkie.
Oddział dwunastu albo więcej ludzi w s z ar obraz owych mundurach patrolował 
bramy, 
sprawdzając każdego przyjeżdżającego podróżnego i każdą wyjeżdżającą z miasta 
osobę.
– Mistrzu Derrild, dawno was nie było. Niektórzy gadali, że odeszliście za 
daleko. – Głos 
sierżanta był pełen szacunku i przyjazny. Jego pokaźny brzuszek nie wypychał 
całkiem munduru.
Na murach wyżej, ledwo widocznych za grzbietem parapetów, dwóch kuszników 
siedziało 
leniwie na słońcu, a ich broń spoczywała na drewnianych stojakach w zasięgu 
cubitów od 
każdego z nich.
– To twoi ludzie? – zapytał sierżant, pochylając głowę w stronę Hylina i 
Creslina, którzy na 
powrót stanęli przed wozem.
– Hylina spotkałeś już wcześniej – zagrzmiał Derrild. – Creslin, ten tutaj, 
dołączył do mnie 
za Bleyans kiedy Berlis upodobał sobie damę, której rodzina stwierdziła, że 
posunął się w tym 
upodobaniu za daleko. Mam nadzieję, że polubi zawód bednarza! – Śmiech Derrilda 
odbił się 
echem po kamieniach.
Sierżant uśmiechnął się uprzejmie.
– Dobrze znowu was widzieć, mistrzu Derrild. Miłego dnia. – W jego oczach nie 
było 
uśmiechu, a spojrzenie spoczęło kilkakrotnie na srebrnych włosach Creslina.
Cała trójka ruszyła do miasta. Domy były tu przeważnie z wypalanej cegły; 
wąskie, 
dwupiętrowe budynki ze smołowanymi dachami, ciężkimi, okutymi stalą dębowymi 
drzwiami, 
zamkniętymi pomimo słońca i wiosennego ciepła.
– Złapię cię, Thamaz! Złapię cię! – Piskliwy głosik należał do niedużej, 
obdartej figurki, 
która ścigała inną w stronę dzielnicy handlowej.
– Uważajcie na konie! – zaskrzeczała kobieta w skórzanej spódnicy, kiedy dwaj 
chłopcy 
przebiegli po nierównych kamieniach pobocza. – Uważajcie na konie!
– Z drogi! – warknął Hylin.
Creslin oderwał wzrok od dzieci oraz kobiety i zerknął w aleje po lewej, jakieś 
trzydzieści 
łokci przed nimi. Nawet bez pomocy wiatrów wyczuwał, że coś tam czeka.
– Ktoś jest w uliczce przed nami. – Sięgnął po łuk, chwytając strzałę.
Hylin ściągnął wodze.
– Niech tu do nas przyjdą.
Kiedy Derrild zatrzymywał muły, dwaj chłopcy przerwali swój wyścig i skręcili, 
czmychając 
w wąską uliczkę po prawej. Kobieta przystanęła i sięgnęła po coś.
– Stój! – krzyknął Creslin ze strzałą na cięciwie. Okazało się, że to wcale nie 
była kobieta, 
tylko chudy młodzik. Rzucił łuk, po czym spojrzał nerwowo w boczną ulicę.
Creslin uśmiechnął się blado, słysząc stłumione kroki, cichnące w oddali, 
zostawiające 
młodzika i dwóch chłopaczków swojemu losowi.
– Uciekli – prychnął Hylin. – Nie zdołali nas zaskoczyć, uciekli więc bez walki.
– Proszę... – błagał młodzik, wpatrując się w wycelowaną w niego strzałę.
– Przeszyj go – zagrzmiał Derrild. – Po co ma wyrosnąć z niego jeszcze jeden 
złodziej.
– Zdejmij ubranie – rozkazał Creslin. – Już! – Czekał. – Podejdź do drzwi. I 
zostań tam.
Młodzik drżał, choć dzień nie był chłodny. Creslin dostrzegł mimowolnie, że dwaj 
chłopcy 
znikli w jakiejś kryjówce.
– I co teraz? – zapytał Hylin.
– Podnieś łuk i idziemy. Wątpię, żeby się na nas rzucił, a nie mam ochoty 
tłumaczyć się 
z trupa.
– Mięczak o gołębim serduszku – burczał Derrild z wozu. Rzucił wodze i 
pospiesznie wziął 
łuk, ale udało mu się tylko zerwać cięciwę, więc cisnął bezużyteczny w alejkę.
Kiedy zrównali się z młodzikiem, który stał z wytrzeszczonymi oczami, mając na 
sobie 
jedynie workowate spodenki, Creslin utkwił wzrok w jego ciemnych oczach.
– Rób tak dalej, a nie dożyjesz następnych urodzin. Jego głos zabrzmiał srebrem 
niczym 
wiosenny grzmot i młodzik wzdrygnął się gwałtownie.
Dwóch strażników jechało dalej w stronę skrzyżowania z szerszą drogą.
– Wiesz co, Creslin – zauważył Hylin cicho – straszny z ciebie sukinsyn. Wierzę 
w każde 
słowo tego ostrzeżenia. On też.
– Bo to prawda. Nie potrafię ci wyjaśnić, skąd to wiem, ale to prawda. Czasami 
wiem, co się 
stanie. – Odwrócił się lekko i obejrzał przez ramię, ale młodzieniaszek zniknął.
– Kim ty jesteś? Jakimś magiem wojownikiem?
– Chciałbym... – Creslin roześmiał się smutno. – A czasami może bym nie chciał.
– Dość mielenia językiem – wtrącił się Derrild, doganiając ich. – Tam jest 
magazyn.
– Poznaję – mruknął Hylin.
Magazyn był kamiennym budynkiem o szerokości kilku domów, trzypiętrowym, ze 
spadzistym dachem. Mimo iż wyższy od sąsiednich budowli – warsztatu stolarskiego 
przy placu 
czy sklepu z materiałami i żywnością przy bramach miasta – dorównywał białym 
kamiennym 
fasadom wyższych budynków wokół placu.
Firma Derrilda miała troje drzwi. Pierwsze, otwarte wahadłowe drzwi znajdowały 
się na 
poziomie szorstkich kamieni ulicy i były dość szerokie, żeby pomieścić dwukółkę 
kupca. Drugie 
okute były stalą i zamknięte na ciężką zasuwę. Natomiast drzwi najbliżej placu 
wykonane były 
z rzeźbionego dębu i osłonięte pomalowanym na niebiesko gzymsem.
Creslin zadarł głowę i ujrzał, że na trzecim piętrze znajdują się okna 
pomieszczeń 
mieszkalnych. Zwrócił uwagę na rozsuwane drzwi, przed którymi przystanął Hylin. 
Chudy 
najemnik odciągnął lewe skrzydło. Creslin usunął z drogi czarnego konia, a 
Derrild poprowadził 
wóz do słabo oświetlonego wnętrza.
– Pomóc ci? – zapytał Creslin Hylina.
– Nie. Zamknę tu. Idź za Derrildem. Wewnątrz, po prawej, Creslin znalazł rząd 
otwartych 
drewnianych koszy, z których większość była pusta. W jednym znajdowały się 
gliniane słoje 
z szeroką szyjką. Jeden z nich był pęknięty i nie zalakowany. Pozostałe 
spoczywały pewnie na 
czerwonej glinie. Kosze stały na dwóch poziomach. Schodki i drewniane kładki 
pozwalały 
dosięgnąć drugiego poziomu, gdzie większość zapasów zamknięta była w solidnych 
skrzyniach.
Creslin poprowadził konia przed szósty boks na tylnej ścianie. W jednym, 
najbliżej drzwi, za 
którymi Creslin domyślał się biura kupca, stała czarna klacz. Pozostałe Pięć 
boksów było puste. 
Pomimo słabego światła sączącego się przez wysokie okna na tylnej ścianie oraz z 
olejnej lampy 
przy pierwszym boksie Creslin bez trudu mógł stwierdzić, że magazyn nie jest 
zaśmiecony. 
Własny nos upewnił go, że czystość nie jest tylko powierzchowna i że kupiec 
utrzymuje ład 
w całym obejściu. Pod maską gderzącego i grzmiącego Derrilda kryło się 
umiłowanie porządku, 
tak jak i u Hylina. Przystanął. Czy dlatego droga przez góry Candaru nie 
sprawiła mu większych 
kło – potów?
– Zabierajmy się do roboty!
Creslin zsiadł z konia. Poprowadził karego do trzeciego boksu, który wydawał mu 
się 
odpowiedni, i ściągnął siodło, powiesił je na stojaku, wytrzepał i złożył derkę. 
Kary prychnął.
– Wiem... Wiem. To była długa droga. Ale teraz będziesz odpoczywał.
– Nie marudź tam długo! – zawołał Hylin.
– Wiem – powtórzył Creslin. – Od rozładowania mułów jesteśmy my, mam rację?
– Masz rację.
Rozładunek nie był trudny, ale wspinanie się po schodach i decydowanie, który 
towar ma iść 
do której skrzyni czy kosza.
– Nie tutaj! Purpurowa emalia idzie do następnej skrzyni, tamtej! – wołał 
kupiec. – Olej 
ceranowy noś po jednej butelce. Nie stać mnie, żebyś tłukł dwie naraz. Ciebie 
też. Idą na drugą 
półkę, piąte drzwi od dołu, z zielonym liściem.
– Te z napisem „ceran”? – zapytał Creslin.
– Tak. Skąd wiesz, co tu jest napisane?
– Umiem czytać – prychnął niegdysiejszy książę. – Co jeszcze?
– Och, nie...
– Nieważne. Nic nie mówiłem.
Od tej chwili rozładunek szedł szybciej, bo Creslin brał towary z etykietami. 
Podejrzewał, że 
wszystko, co ma etykiety, jest albo ciężkie, albo delikatne, albo drogie, albo 
wszystko naraz, 
patrzył więc uważnie pod nogi.
– Zrobione... – mruknął pod nosem, kiedy wtaszczył na górę ostatni słój czegoś o 
nazwie 
porthernth. Pot ściekał mu po czole.
– Kończysz? – zawołał Hylin.
– Tak. Wreszcie.
Kiedy Creslin zszedł ciężko po schodkach bez barierki, Derrild skinął, żeby doń 
podeszli. 
Kupiec stał przy drzwiach prowadzących do kwater.
– Dostaniecie kolację, łóżko i śniadanie plus zapłatę – wyjaśnił rozwlekle. – 
Rozliczymy się 
po kolacji.
– A co z koniem? – zasugerował Creslin.
– Koń wart jest więcej niż ty, młody człowieku, choć nic ci nie brakuje. – 
Derrild odwrócił 
się do Hylina.
– Zaczekaj – odrzekł Creslin. – Twój był wałach. Ten karosz jest o wiele lepszy.
Derrild przystanął, krzywiąc na chwilę twarz, po czym rozpogodził się.
– Zgadza się. Jestem ci winien nadwyżkę. Prawdopodobnie różnica wyniesie dwa 
srebrne. 
Dam ci połowę.
Creslin westchnął.
– Różnica wyniesie raczej więcej niż jeden złoty.
– Nie mogę sprzedać karego – zauważył Derrild. – Jest rzeczywiście zbyt dobry 
dla kupca, 
ale dam ci dwa srebrne zamiast jednego. Gdybym poszedł do handlarza końmi, nie 
dostałbym 
więcej niż trzy lub cztery srebrne pensy.
Creslin sięgnął myślami, wyczuwając, że kupiec jest przerażony i wierzy w to, co 
mówi.
– W porządku. A zatem dwa srebrne.
Derrild odetchnął ciężko.
– Możesz się umyć. Hylin pokaże ci gdzie. Do tego czasu kolacja będzie już 
czekała. – 
Odwrócił się z kolejnym ciężkim westchnieniem.
– Dobra – warknął najemnik.
Creslin potarł spocony, nie ogolony podbródek. Kupiec Derrild – przerażony? 
Creslin sięgnął 
po plecak. Chciał się również ogolić i coś wyprać.
– Czy mogę gdzieś uprać ubranie? Nie mundur, ale resztę?
– Skoro i tak zachlapiemy mydłem łazienkę, wątpię, żeby ktoś miał coś przeciwko 
– odrzekł 
Hylin, podnosząc swój plecak.
Creslin poszedł za nim nie więcej niż kilkanaście kroków. Czekały na nich dwa 
duże 
cebrzyki pełne ciepławej wody. Żałując, że nie może zanurzyć się w nich cały, 
Creslin zadowolił 
się gruntownym myciem i goleniem.
Idąc za przykładem Hylina, powiesił swój miecz i plecak na stojaku i w 
przeciwieństwie do 
Hylina wdział świeżą koszulę bez tuniki i najlepiej jak potrafił, wyczyścił 
buty. Druga koszula 
wisiała razem z bielizną na suszarce.
– Pomyślałby kto, że idziemy na zamek, tak się pucujesz – powiedział Hylin.
– W porównaniu z niektórymi miejscami, które odwiedziłem, to jest zamek. – 
Creslin 
poszedł za Hylinem do jadalni.
Długi stół z czerwonego dębu, długości jakichś ośmiu cubitów, był lśniąco 
polakierowany 
i tylko gdzieniegdzie zniszczony. Stały tam również drewniane fotele, a nie 
ławy, dla dziewięciu 
osób. Derrild, z przystrzyżoną brodą, w wygodnej, spłowiałej czerwonej tunice i 
spodniach, 
skinął w stronę swoich domowników.
– Moja żona Charla, mój syn Waltar, jego żona Vierdra i młody Willum oraz moje 
córki, 
Derla i Lorcas.
Creslin skłonił się nisko Charli, a potem nieznacznie pochylił głowę przed 
resztą.
– Jestem zaszczycony, pani, i dziękuję za waszą gościnność.
Jasnowłosa córka imieniem Lorcas pochyliła się do siostry i mruknęła coś, czego 
Creslin nie 
dosłyszał.
– Siadajmy – zagrzmiał Derrild. – Ty tutaj, Hylin, a Creslin pomiędzy Charlą i 
Lorcas.
Wiedząc, że na wschodzie mężczyźni uważani są za silniejszych, Creslin przysunął 
krzesło 
Lorcas, zakładając, iż Derrild usłuży swej małżonce.
– Ach, Derrild, miło widzieć, że rycerskość jeszcze gdzieś się ostała.
– Rycerskością nie płaci się za kolację – burknął Derrild.
Lorcas i Derla wymieniły spojrzenia przez stół. Z sąsiedniego pokoju wyszła 
siwowłosa 
kobieta, niosąc wielką, parującą miskę, którą postawiła przed Charlą. Następnie 
pojawiły się dwa 
drewniane talerze ze świeżo pieczonymi bochenkami chleba. Dwa dzbany stały już 
na stole, 
a przed każdym biesiadnikiem leżał duży wyszczerbiony talerz i ciężki brązowy 
kubek.
– Piwo jest w szarym dzbanie, a sok z jagód krasnokrzewu w brązowym – powiedział 
Derrild.
– Skąd jesteś, młodzieńcze? – odezwała się Charla. Miała okrągłą, miłą twarz pod 
krótką 
szarą czupryną.
– Z drugiej strony Westhorns – odrzekł.
– To długa droga. Dokąd zmierzasz? – Ułamała koniec bochenka i podała mu tacę.
– Myślę, że do Fairhaven. Jeszcze się nie zdecydowałem. – Wziął chleb, oderwał 
kawałek 
i położył na talerzu. Potem podniósł dzban z sokiem, podał Lorcas, która skinęła 
głową, i nalał 
im obojgu.
– Dobrze się bijesz? – zapytał Willum, którego zmierzwione blond włosy ledwo 
wystawały 
zza stołu.
– Willum! – zganiła go jasnowłosa Vierdra.
Creslin roześmiał się cicho.
– To zależy, kogo spytasz. Ci, których pokonałeś, powiedzą, że jesteś dobry. Ci, 
którzy cię 
pobili, stwierdzą co innego.
– Dobrze się bijesz! – stwierdził radośnie chłopczyk.
– Widzi cię na wylot, Creslin – mruknął Hylin z ustami pełnymi chleba.
– Nie widziałem lepszego wojownika – dodał Derrild.
Kiedy przyszła jego kolej, Creslin nalał sobie gęstej potrawki – na którą 
składały się grube 
kluski, biały sos i jakieś mięso – na połowę talerza. Zdołał tego dokonać, nie 
kapiąc na stół i nie 
kompromitując się w żaden inny sposób.
Hylin zaatakował wielką miskę chochlą i na wypolerowanym stole natychmiast 
znalazł się 
sos, a z talerza ześliznęły się kluski. Creslin niemal skrzywił się na ten 
nieład, ale nikt nie 
wydawał się zwracać nań uwagi.
– A więc jesteś zawodowym wojownikiem? – zapytała Lorcas.
Przełknął kęs pieprznej potrawki, nie tak ostrej jak burkha w Sarronnynie, ale i 
tak zbyt 
pikantnej, zanim odpowiedział.
– Nie. Widziałem prawdziwych wojowników i nie mogę się z nimi równać.
– Ja ich nie widziałem – wtrącił się Hylin. – A jeśli naprawdę są lepsi od 
Creslina, mam 
nadzieję, że nigdy ich nie spotkam.
– Dlaczego myślisz o Fairhaven? – zapytała Charla.
– Wydaje się miejscem, gdzie można odkryć coś nieznanego.
– Czasami lepiej tego nie odkrywać – mruknął Derrild. – Zwłaszcza jeśli dotyczy 
magów. – 
Przerwał. – To zazdrosna banda, Creslinie.
– Zazdrosna? Chluup...
– Willum!
Brązowy dzban oparł się silnej rączce młodego Willuma i chlusnął na stół sokiem 
z jagód 
krasnokrzewu.
– Jarra!
Siwowłosa służąca pojawiła się ze szmatami i wytarła stół, podając czystką 
szmatkę 
Vierdrze, która pokręciła głową.
– Jedzenie z młodymi jest zawsze niebezpieczne – powiedziała.
Creslin uśmiechnął się, choć był zadowolony, że sok rozlał się z dala od niego, 
i odwrócił 
głowę, żeby chłopiec nie widział wyrazu jego twarzy. Młody Willum pozwalał się 
wycierać 
z soku, pogryzając duży kawałek chleba.
– Chcesz odbyć jeszcze jakieś podróże? – zapytał ciemnobrody, ale już łysiejący 
Waltar.
Creslin pokręcił głową.
– Cieszę się, że mogłem się przysłużyć, ale...
– Trudno znaleźć dobrych ludzi.
– A jeszcze trudniej ich utrzymać – dodał Derrild. – Jakoś nie wydaje mi się, 
żeby ten 
młodzieniec polubił handlowe przejażdżki, nawet gdybym mógł zapłacić tyle, ile 
jest wart.
– ...jest naprawdę dobry...
Creslin zignorował szepty Derli i Lorcas, ułamał kolejny kawałek chleba i dolał 
sobie 
potrawki.
– Później będą słodycze – zauważyła Charla.
Z jakiegoś powodu Derla rozkaszlała się, Lorcas spłonęła rumieńcem, a Hylin 
wyszczerzył 
zęby do Creslina. Poczuł, że rumieniec wypełza mu na twarz, i sięgnął po kubek.
– Co was tak bawi? – dopytywał się Willum.
– Nic... nic. – Ale nawet Vierdra z trudem utrzymywała poważny wyraz twarzy.
Waltar nie widział w sytuacji nic zabawnego, co okazał cierpkim skrzywieniem 
warg.
– Kobiety... – mruknął tak cicho, że tylko Creslin go słyszał.
Nawet Derrild się uśmiechał, kręcąc głową.
– Być znowu młodym... – Potem spojrzał na Charlę, pochylił się i musnął wargami 
jej 
policzek.
Creslin przełknął, zdając sobie sprawę, iż nigdy przedtem nie widział, nigdy nie 
doświadczył 
takiego przekomarzania się. Powoli sączył sok z krasnokrzewu. Przyniesiono 
słodycze: ciężki 
ciemny pudding i cienkie miodowe herbatniki. Creslin wziął niewielką porcję 
puddingu, czując, 
iż jest dla niego zbyt pożywny i tłusty. Ani szeryf, ani strażniczki nigdy nie 
pozwalały sobie na 
tak ciężkie słodycze, pozostając raczej przy owocach i zwykłych herbatnikach. 
Zerknął ku 
drugiemu końcowi stołu, gdzie twarzyczka Willuma niemal całkiem pokryta była 
ciemną melasą. 
Stłumił uśmiech.
– Dobre! – mlasnął chłopiec, gryząc następnego miodowego herbatnika.
– Dosyć! – warknął Waltar na syna. Vierdra położyła dłoń na rękawie męża.
– Zachowuje się jak prosię – mruknął Waltar.
– Zachowuje się jak mały chłopiec.
Creslin znowu przełknął, czując, jak pieką go oczy, ale nie rozumiał dlaczego i 
znalazł 
schronienie w kolejnym łyku soku. Powędrował spojrzeniem do małej gitary 
wiszącej na ścianie. 
Wzrok Lorcas podążył za nim.
– Ty także grasz?
Creslin pokręcił głową.
– Nie na tyle dobrze, żeby popisywać się przed publicznością. Kiedyś szukałem w 
muzyce 
rozrywki dla siebie. Wydaje się, że to było tak dawno.
– Miałem gitarę w Suthyi, dawno temu – zagrzmiał Derrild. – Tyrell umiał grać, 
ale chyba 
był ostatnim strażnikiem, który to potrafił. Czasami uda mi się namówić Vierdrę, 
żeby coś 
zabrzdąkała... masz ochotę, dziewczyno?
Młoda matka uśmiechnęła się.
– Chyba nie dzisiaj.
Derrild rozejrzał się po stole i chrząknął.
– Przejdźmy do kantoru – zaproponował w ciszy, która zapadła po uprzejmej 
odmowie 
synowej. – Zajmiemy się dochodami. – Wstał.
Creslin wstał i zwrócił się ku Charli.
– Raz jeszcze dziękuję, pani, za tak smaczny i obfity posiłek. – Cofnął się. – I 
wam 
wszystkim za serdeczne przyjęcie. – Uśmiechnął się szeroko do Willuma i odwrócił 
się, żeby 
pójść za kupcem.
– ...żaden najemnik. Ale może to jakiś książęcy bękart albo ktoś taki.
– ...srebrne włosy... widziałaś kiedy coś takiego?
Obie niezamężne córki wpatrywały się w Creslina nawet, gdy wstali z krzeseł. 
Zignorował 
ich szepty i poszedł za kupcem.
Derrild zapalił olejną lampę na ścianie niedużego pokoju. Jedną ze ścian 
zapełniały kasetki 
na stojaku, odgrodzone kratami z zimnej stali, grubszymi niż nadgarstek 
mężczyzny. Najwięcej 
miejsca zajmowały stół i cztery krzesła. Krzesło za stołem wyściełała gruba 
poduszka.
– Siądźcie, a ja wezmę księgę i podliczę wszystko. Hylin rozparł się na jednym 
krześle; 
Creslin opadł na drugie. Derrild wyjął ciężką księgę znad stalowej kraty.
– Hhhmm... Creslin zaczął na ósmym staju za Cerlynem. Powiedzmy, że należy mu 
się 
premia, bo wytrzymał do końca. To będzie dwa srebrne pensy i jeszcze, powiedzmy, 
cztery – za 
dwa napady i dwa za czarnego ogiera. To razem osiem. Przyjechaliśmy z tym, co 
zabraliśmy, bez 
żadnych strat. Niech będzie premia pół złotego. Powiedzmy więc, półtora złotego 
pensa.
Derrild nie podniósł wzroku, notując cyfry piórem, które zanurzał w kałamarzu.
– Ty, Hylin... dostajesz to, co umówione, plus cztery za napady i pół złotego 
premii.
Hylin skinął głową.
– Sprawiedliwie.
Creslin wyczuwał, iż obaj mężczyźni uważają zapłatę za uczciwą, i skinął głową.
– Dostaniecie również śniadanie i łóżko, a to coś warte w tym złodziejskim 
miasteczku. – 
Derrild spojrzał na Creslina znad księgi ze smutnym wyrazem twarzy. – Te moje 
dziewczęta, 
Creslin... cóż... myślą, że ładna twarz i szybka klinga to wszystko.
Creslin zrozumiał. Kupiec związany był własnym słowem i wiedział, że nie może 
grozić 
Creslinowi.
– Rozumiem. Nie macie nic przeciwko żarcikom, ale jeden wnuk na razie wystarczy.
Derrild spojrzał na księgę; srebrnowłosy młodzieniec wyczuł jego ulgę. Hylin 
skinął głową, 
jakby na znak aprobaty.
– Jeszcze chwilkę, panowie. Gdybyście poczekali na zewnątrz...
Wstali i Creslin podążył za Hylinem, podczas gdy_ kupiec zamykał drzwi, usiłując 
dyskretnie zasunąć za nimi sztabę.
– t Nawyk... – mruknął Creslin.
– Dziwny jesteś, Creslin – powiedział przeciągle Hylin. – Nie znasz wschodu, ale 
zachowujesz się jak książę, a walczysz jak demon i czasami myślę, że czytasz w 
ludzkich 
myślach... a z drugiej strony chcesz ryzykować wszystko, żeby pójść do 
Fairhaven.
– Nie wiem, czy mam wybór. Nikt inny nie może mnie uczyć.
– Oni również mogą cię nie nauczyć... mogą po prostu chcieć cię zabić. Lepiej 
bądź 
ostrożny. Nie pozwól im myśleć, że jesteś tylko jakimś najemnikiem.
Niestety to, co mówił chudzielec, miało sens. Aż za wiele.
– Proszę, panowie...
Derrild wręczył każdemu z nich niewielką skórzaną sakiewkę. Creslin wsunął 
monety 
w wewnętrzną kieszeń pasa, złożył sakiewkę i ją również wetknął za pas.
– Hylin... pokażesz Creslin owi, gdzie będziecie spali?
– Nie ma sprawy.
– Do zobaczenia rano. Dziś wieczór muszę jeszcze posiedzieć nad księgami.
Creslin wziął swój plecak i poszedł za Hylinem po wąskich schodach z drugiego 
piętra na 
trzecie.
– Jesteśmy na tyłach mieszkania rodziny.
Pokój wyposażony był w dwa duże, choć pojedyncze łóżka i olejną lampę w 
mosiężnym 
lichtarzu na ścianie. Wysoki stół z odkrytymi półkami pod spodem dostarczał 
miejsca na plecaki 
i inne niewielkie sprzęty.
– No to na razie. – Chudy najemnik położył plecak na końcu stołu.
– Nie śpisz tutaj?
– To zależy... Muszę się zobaczyć ze starym przyjacielem. – Hylin wyszczerzył 
zęby 
w uśmiechu. – Poza tym jestem pewien, że córki Derrilda nie ucieszą się, kiedy 
będę przerywał 
ich świergoty. Którą wolisz?
Creslin pokręcił głową.
– Wolę? Ja...
Hylin raz jeszcze się uśmiechnął i wyszedł, pogwizdując cicho. Creslin przysiadł 
na 
krawędzi łóżka, nasłuchując gwizdu najemnika, który schodził po schodach, a 
potem zamknął 
drzwi. Wkrótce Creslin usłyszał lekkie kroki. Nasłuchiwał bacznie. Nie potrafił 
jeszcze rozeznać 
się we własnych uczuciach po nocnej wizycie – a może to był tylko sen – pani 
imieniem 
Megaera, a teraz znowu miał gości. W drzwiach pojawiła się jasnowłosa główka.
Creslin się roześmiał.
– Witaj, Willum. Przyszedłeś powiedzieć dobranoc? Twarz dziecka była czysta. 
Miało na 
sobie długą nocną koszulkę.
– Ilu ludzi zabiłeś? Dziadek mówi, że jesteś najlepszym wojownikiem, jakiego w 
życiu 
widział.
Creslin westchnął.
– Zabiłem paru...
– Ilu? Założę się, że całą bandę.
Creslin pokręcił głową.
– Lepiej unikać zabijania, Willumie. Dorośnij i zostań dobrym kupcem, jak twój 
dziadek.
Kolejne dwie jasne głowy pojawiły się za chłopcem.
– Głęboka mądrość jak na kogoś tak młodego... – Vierdra uśmiechała się, mówiąc 
to. – 
Powiedz dobranoc, Willumie.
– Dobranoc.
– Dobranoc, Willum.
Vierdra zagarnęła synka i zostawiła jasnowłosą Lorcas, stojącą w drzwiach. 
Dziewczyna 
trzymała w dłoni małą gitarę.
– Dlaczego powiedziałeś tak Willumowi? Nie mogłeś zabić tylu ludzi.
– Zabicie jednej osoby to już zbyt wiele. – Wskazał łóżko naprzeciwko siebie i 
zatrzymał się 
w pół gestu. – Czy nie byłoby lepiej zejść gdzieś na dół?
Lorcas cicho zamknęła za sobą drzwi i usiadła na lóżku naprzeciw niego. Creslin 
zauważył, 
że ma brązowe oczy. Oraz że nie odpowiedziała na jego pytanie.
– Może zagrałbyś jakąś pieśń albo coś innego...? Jak mógł odmówić tak delikatnej 
prośbie? 
Powolnym ruchem ujął gitarę i przebiegł palcami po strunach, zdając sobie 
sprawę, że instrument 
musiał być własnością mistrza muzyki. Przyciskał struny, dopóki pojedyncze nuty 
nie okryły się 
srebrem, które on tylko był w stanie zobaczyć.
– Coś z twoich rodzinnych stron...
Creslin uśmiechnął się blado. Wątpił, czy Lorcas naprawdę pragnęłaby usłyszeć 
marszowe 
pieśni z Westwind. Co miał zagrać? Przypomniał sobie nagle pieśń z dworu 
Sarronnyn. Powoli, 
powoli zaczął śpiewać...
Me proś, abym zaśpiewał, I nie proś, aby zagrał dzwon, Nie pytaj o baśń.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Och, miłość ma ma barwę bieli, Jasna jest i biała jak gołębica, I biały był ten, 
jak ona 
jasnowłosy, Który odebrał mi moją miłość.
Nie pytaj, czy skończyłem baśń, Nie proś o rymy, Nie proś o pieśń.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Och, czarny jest mój wzrok, Ciemny i czarny jak noc, I mroczny jestem ja, 
mroczny jak 
niebiosa, Których błyskawica obnażyła kłamstwo.
Nie pytaj, czy zabrzmi dzwon, I nie proś o pieśń, Ani o baśń.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Pozwolił, aby ucichły słowa pieśni, i wstał. Położył gitarę na stole i zajął 
znowu swoje 
miejsce na krawędzi łóżka. Lorcas pochyliła się do przodu.
– Skąd naprawdę jesteś?
Creslin postanowił ją zniechęcić, wyjawiając prawdę.
– Z Dachu Świata, Westwind.
– Myślałam, że to kobiety są tam wojownikami. – Zmarszczyła czoło zakłopotana. 
Potem 
odgarnęła za ucho pasemko czarnych włosów i uśmiechnęła się.
– Bo są.
– Ale ty nosisz miecz. Hylin mówi, że jesteś jedynym, przed którym by uciekł. A 
on nigdy 
nie ucieka. Ojciec obserwuje cię jak sęp.
– To długa historia.
Wstała ze swego miejsca i usiadła obok niego.
– Mamy czas. Hylin nie wróci, a Vierdra niczego nie powie.
– A twój ojciec?
– Matka trzyma go w garści.
Creslin uśmiechnął się ironicznie. Pewne rzeczy na wschodzie nie różniły się za 
bardzo od 
Westwind.
– Nazywam się Creslin i urodziłem się w Czarnej Wieży... szkolenia? Teraz... 
pewnie już 
wiedzą. – Odpowiadał na jej pytania. – Aemris nigdy nie lubiła uczyć mnie walki 
na miecze. 
Heldra, jak wiem, miała swoje własne powody. Czy którąś lubiłem? Fierę, ale ona 
przede 
wszystkim była strażniczką... przeważnie – poprawił się, myśląc o tamtym 
pocałunku w Czarnej 
Wieży.
Lorcas siedziała obok niego, ciepła i miękka, kiedy streszczał swoje dość 
krótkie życie. 
Wciąż miała na sobie błękitną tunikę, którą nosiła przy kolacji, chociaż 
rozpuściła włosy. Odkrył, 
że otacza ramieniem jej talię, kiedy przechylili się w tył, żeby oprzeć się o 
poduszki i mur. 
O niektórych rzeczach nie wspomniał. Na przykład o Sarronnynie ani o nocnej 
wizycie Megaery.
– Naprawdę jesteś księciem?
Roześmiał się łagodnie, ciesząc się, że leży koło kogoś, kto go słucha.
– Nie. To nie całkiem tak. Tylko Llyse może być następnym szeryfem, jeśli wykaże 
się 
zdolnościami. Nie musi być najlepsza w walce na miecze, ale równie dobra jak 
starsze 
strażniczki i musi znać się na handlu, taktyce... wszystkim.
– Lubisz swoją siostrę?
– Czasami, a czasami jest taka sama jak szeryf.
– Dlaczego nigdy nie nazywasz jej matką?
– Nigdy na to nie pozwala.
– Ale... wydaje się, że wiele ryzykowała, pozwalając na twoje szkolenie.
– Można i tak na to spojrzeć. – Creslin urwał, opierając głowę o policzek 
Lorcas, zamknął na 
chwilę oczy i zmusił się do ich otwarcia. – Chyba nie jestem w stanie dłużej 
rozmawiać.
– Nic nie mów. – Odwróciła się ku niemu, otoczyła ramionami, kiedy osunął się na 
plecy, 
rozkoszując się jej miękkim ciałem, wargami i ramionami.
Nadeszła jednak chwila, kiedy musiał ją puścić, i uczynił to. Odsunęła się 
łagodnie.
– Gdybyś nie obiecał...
Rozdziawił usta.
– Myślisz, że nie wiemy, o co chodzi ojcu? – Słowa brzmiały łagodnie, ale nie 
złośliwie. 
Potem pocałowała go, zanim zdążył się odezwać. – Poza tym gdzieś czeka na ciebie 
księżniczka 
i zasługujesz na nią.
– Ale...
– Myśl o mnie. Często.
Lorcas odeszła równie cicho, jak się pojawiła, i Creslin znacznie lepiej 
zrozumiał zdanie 
„Kobiety...” i potrząśnięcie głową.
Zanim upadł na łóżko, zdołał zdjąć buty i spodnie. Lampa zgasła, kiedy liznął ją 
język 
przywołanego przezeń wiatru. Spał bez snów.
XXVIII 
Creslin podniósł plecak i przewiesił go przez ramię.
– No cóż, młodzieńcze. Żałuję, że nie stać mnie na ciebie – grzmiał łagodnie 
Derrild. – Ale 
handel to kiepski interes.
Creslin skinął głową.
– Dzięki za dobre chęci.
Derrild nie mógł sobie na niego pozwolić z paru jeszcze powodów, a jednym z nich 
była 
jasnowłosa dziewczyna w sąsiednim pokoju. Przesunął plecak i nałożył obie szelki 
tak, żeby móc 
dosięgnąć rękojeści miecza.
– Uważacie, że Gerhard to najlepszy pomysł?
– Tylko on podróżuje regularnie do Fairhaven i robi z nimi interesy. Demony 
wiedzą jak, 
więc lepiej się pilnuj. Ale to o wiele szybciej niż na piechotę, jeśli cię 
zatrudni. Taniej też niż 
płacić za powóz. – Derrild wzruszył ramionami. – Uważaj na siebie, chłopcze. – 
Przesunął się 
w stronę drzwi.
Creslin zrozumiał aluzję i również się cofnął.
– Ojcze? – Lorcas schodziła z kuchennych schodów. – Czy Creslin już odchodzi?
– Tak – odrzekł Creslin, żeby oszczędzić Derrildowi potwierdzenia. – Czas 
ruszać. – 
Zatrzymał na niej wzrok, wspominając miękkość i ciepło jej ciała.
– A zatem muszę się pożegnać. – Ominęła ojca, podeszła do Creslina, uściskała go 
i ucałowała mocno w same usta.
Creslin odwzajemnił pocałunek, zapominając, że obok stoi jej ojciec. Ciągle 
jeszcze mrugał, 
kiedy go puściła.
– Żegnaj...
Cichy głos powiedział mu, że wszelkie frazesy o ponownym spotkaniu zabrzmiałyby 
fałszywie.
– Żegnaj. – Gardło miał suche i ściśnięte. Nie poruszył się, dopóki nie cofnęła 
się na schody. 
– Żegnaj – powtórzył.
Pomknęła w górę po schodach.
– Hm, lepiej już idź.
Creslin skinął głową w milczeniu i niemal potykając się, wyszedł przez drzwi na 
ulicę.
– Spróbuj u Gerharda.
– Spróbuję.
Drzwi zamknęły się, zanim zdążył zrobić dwa kroki. Spojrzał w stronę domu, ale w 
oknach 
nie ujrzał żadnej twarzy.
– Idź pogadać z Gerhardem – sugerował Derrild. Nie mając lepszego pomysłu, 
Creslin ruszył 
ulicą.
Kupiec nie był zły, ale Creslin wiedział, że gdyby zechciał zostać, nie powitano 
by go 
wylewnie. Hylin nie wrócił i nie było sensu zostawiać mu wiadomości, skoro i tak 
nie umiał 
czytać.
Chociaż śniadanie było równie obfite jak kolacja, chociaż niebo było 
jasnobłękitne i chociaż 
Lorcas ofiarowała mu na pożegnanie pocałunek, co nie było najbardziej cnotliwym 
z pożegnań – 
szedł z ociąganiem, a kiedy pogwizdywał, miedzianosrebrne nuty nie chciały się 
całkiem 
zmaterializować i drżały w świetle poranka. Na końcu pierwszego budynku skręcił 
w lewo, 
kierując się w dół ulicy. Zastanawiał się, czego Derrild nie powiedział o 
Gerhardzie.
Tuż przy krętym strumieniu, który wpływał do rzeki, znalazł Gerharda. W 
przeciwieństwie 
do potężnego Derrilda Gerhard był po prostu tłuściochem, którego brzuch wylewał 
się zza 
szerokiego, brązowego skórzanego pasa.
– Przydałaby się dodatkowa ochrona, ale nie mogę opłacić jeszcze jednego 
strażnika. – 
Gerhard wzruszył ramionami.
Creslin wiedział, że mężczyzna równocześnie kłamie i mówi prawdę, ale nie 
potrafił 
stwierdzić, która część wypowiedzi była prawdziwa.
– W porządku. Muszę dostać się do Fairhaven. Wy potrzebujecie jeszcze jednego 
strażnika. 
Zapłacicie symboliczną stawkę, powiedzmy miedziaka za dzień, a ja pojadę z wami.
– To i tak za wiele. Nie masz konia, a sam pewnie jesz jak koń. Chudzi wszyscy 
są tacy sami, 
żarłoczni. Creslin wzruszył ramionami i już chciał się odwrócić.
– No dobra. Weź tę kasztankę z końca. Musisz załadować worki na główny wóz. Ale 
nie 
zapłacę, jeśli coś zniszczysz.
Creslin skinął głową. Spodziewał się, że Gerhard znajdzie jakiś sposób, aby mu 
nie zapłacić, 
ale jego główną troską było dostać się do Fairhaven, zobaczyć magów i spokojnie 
obserwować. 
To może być miejsce dla niego. Koszty nie były już teraz takie ważne, skoro w 
sakiewce 
zabitego bandziora znalazł prawie dwanaście złotych pensów. Zanim opuścił dom 
Derrilda, 
wsunął dwie monety do plecaka Hylina, mając nadzieję, że przydadzą się 
chudzielcowi.
Powrócił myślami do Fairhaven. Czy dowie się tam, kim jest? Albo jakie jest jego 
przeznaczenie? Czy też nadal będzie uciekał na oślep przed Westwind? Potrząsnął 
głową. Jeśli 
nie do Fairhaven, to gdzie mógłby się zwrócić? Z pewnością nie wróci do 
Sarronnynu, ale księciu 
Montgren być może przyda się jakaś pomoc.
Kiedy odpinał dodatkowe pakunki z grzbietu kasztanki, podszedł do niego inny 
mężczyzna. 
Był równie gruby jak Gerhard i niechlujny. Skórzaną, znoszoną kurtkę pokrywały 
plamy, 
a wełniana koszula była tak wyblakła, że jej oryginalne barwy stopiły się w 
jednostajną szarość.
– Jesteś dodatkowym strażnikiem?
Creslin odwrócił się.
– Creslin.
– Jestem Zern. Odpowiadasz przede mną. Dlaczego odpinasz te paczki?
– Gerhard mi kazał. Muszę załadować je na wóz, bo mam jechać na tym koniu.
– W porządku. Staw się na przedzie, jak tylko skończysz. Już jesteśmy spóźnieni.
Creslin z kamienną twarzą przyjrzał się karawanie, na którą składały się dwa 
przeładowane 
wozy, dwa juczne muły i dwóch strażników.
XXIX
Jasnoszara granitowa powierzchnia drogi nie lśniła, choć pod pewnym kątem, w 
pełnym 
słońcu, kamień wydawał się niemal biały. Każdym potężny blok dopasowany był do 
następnego, 
gładszego niż marmurowe posadzki wielu pałaców. Droga wystarczająco szeroka, aby 
pomieścić 
dwa jadące obok siebie wozy, droga ciągnęła się prosto na wschód i zachód tak, 
że przy pełni 
księżyca na jej powierzchni nie kładły się żadne cienie, nawet w miejscach, 
gdzie biegła 
pomiędzy pasmami Easthorns i niskim górami na wschodzie i zachodzie od 
Fairhaven.
Wozy Gerharda toczyły się po tych granitowych blokach od ubitej gliny traktu 
Certan, 
mijając rogatki obsługiwane przez biało odzianych strażników drogowych. Derrild 
nie 
wspominał o mycie, ale starania ekonomiczne magów oraz znaczenie wojskowe tych 
działań 
były wyraźne. Sam trakt był bronią, umożliwiającą kawalerii oraz dostawom o 
wiele szybszą 
podróż przez góry oraz faliste równiny i poła, szybszą nawet niż na płaskich i 
krętych drogach 
Certis i Gallos. Ale trakt jeszcze nie otaczał Easthorns, chociaż krążyły 
pogłoski, że magowie 
posuwają się nieustannie naprzód, chełpiąc się, że dzień ten nie jest tak 
odległy i nadejdzie 
wkrótce czas, kiedy w końcu rzucą wyzwanie nawet potężnym Westhorns. Ale 
dlaczego Certis 
pozwoliło magom na budowę takiego traktu? Creslin zapytał o to Żerna.
– Kto to wie? Gerhard mówił mi kiedyś, ale zapomniałem. Coś o dziesięcinie, 
którą pobiera 
wicehrabia. Ma jakieś zyski i może za darmo używać drogi dla swoich oddziałów... 
coś w tym 
rodzaju. – Twarz Żerna wykrzywiła męka myślenia. – A co cię to, chłopcze, 
obchodzi?
– Nic. Po prostu pierwszy raz widzę, że ktoś pobiera opłaty za korzystanie z 
traktu.
– Założę się, że tam, skąd pochodzisz, nie ma takich dróg.
– Masz rację – przyznał Creslin. – Nigdy nie widziałem takiej drogi.
Nie widział, jednak mimo iż projekt i kamieniarstwo były pierwszorzędne, miał 
znajome 
poczucie złej bieli, otulającej teren niczym całun. Nie samą drogę, ale kamienne 
mury wzdłuż 
odcinka, gdzie droga przechodziła przez wzgórza.
– Ale tam, skąd pochodzisz, pewnie w ogóle niewiele jest.
– Niewiele – odrzekł odruchowo Creslin.
– Potrafisz używać tej zabawki, którą nosisz na plecach?
– Użyłem jej raz czy dwa. – Creslin przyglądał się niemal niedostrzegalnemu 
pochyłowi 
kamieni i zauważył, że droga jest o wiele niższa niż otaczające ją wzgórza, 
prawie jakby 
spoczywała na solidnym skalnym podłożu.
– Dla kogo? Jakiegoś korzennego kupca z prywatną armią?
– Handlarza imieniem Derrild.
– Z kim pracowałeś?
– Z Hylinem.
– Och... – Toporna twarz Żerna skrzywiła się, jakby usiłował coś sobie 
przypomnieć. – 
Zaraz! Czy to ten chudy z długim nosem, który właśnie wrócił z Suthyi?
– Tak. Dołączyłem do nich w powrotnej drodze.
– Cholera. Zapomnij, co powiedziałem, dobra?
– Dobra – zgodził się Creslin, wciąż zajęty drogą oraz białym złem za nią i 
wokół niej.
Zern zostawał w tyle... powoli, dopóki nie zrównał się z prowadzącym wozem. Tam 
na 
wysokiej ławce obok woźnicy siedział Gerhard. Creslin, zdumiony nagłą zmianą 
zachowania 
Żerna, posłał ku niemu myśli na grzbiecie lekkiego wiatru, przedzierając się 
przez niewidoczną, 
białą mgłę.
– ...wiem, kto to. Morderca... ten, o którym ci mówiłem. Sam jeden wykończył 
całą bandę 
Frosee.
– ...tak myślałem...
– ...niebezpieczny.
– ...Raczej nie. Niebezpieczny dla tych, co nas zaatakują. Dobra tania ochrona. 
– Gerhard 
roześmiał się.
– ...zaatakują nas? Kiedy...
– Daj spokój.
Creslin, zamyślony, oddalał się coraz bardziej od wozu. Pola południowego Certis 
ustąpiły 
już miejsca zalesionym wzgórzom, które wznosiły się po obu stronach traktu 
pnącego się w górę, 
choć nie tak stromo jak wzgórza, więc koryto drogi zdawało się zagłębiać jeszcze 
bardziej 
w skałę, w której je wyżłobiono.
Czując na sobie czyjeś spojrzenie, zerknął w górę, ale nie dostrzegł białych 
ptaków, ani 
żadnych innych. Strażnicy jechali równym rytmem, wozy skrzypiały na twardym 
granicie, tocząc 
się mozolnie w stronę białego miasta. Wiozły worki i skrzynie, kto wie z czym i 
kto wie skąd. Po 
jakimś czasie strażnik imieniem Pitlick podjechał do przodu i zaproponował 
zmianę miejsc. 
Creslin jechał więc za wozami, czując na sobie spojrzenie niewidocznego 
obserwatora czy może 
obserwatorów.
xxx Wozy potoczyły się gładko, gdy tylko wjechały za rogatkami na trakt magów. 
Tyle że 
tym razem droga wyłożona gładkimi blokami granitu prowadziła w prawo ku głównemu 
szlakowi. Gerhard rozmawiał ze ściągającym myto kolejnym strażnikiem odzianym na 
biało 
i w białej zbroi. Czymkolwiek raczył go Gerhard, poborca wydawał się 
zainteresowany i kiwał 
głową, zanim machnął ręką, że mogą jechać dalej.
Creslin wciąż nie pojmował konstrukcji traktu. Dlaczego droga była lekko 
obniżona, prosta 
i gładka, a nie położona wyżej od reszty terenu? Ale jej budowniczowie wzięli 
pod uwagę 
położenie traktu, o czym świadczyły otoczone kamieniem rowy odpływowe ciągnące 
się po 
prawej stronie. Zmarszczył brwi. Militarny cel traktu był oczywisty. Ale po co 
budować drogę 
tam, gdzie wróg może się ukryć ponad nią? Zamyślony niemal przywołał wiatry, aby 
go 
ochłodziły. Zdawały się wiać nie na drodze, ale ponad nią. Pokiwał głową. 
Magowie nie obawiali 
się łuczników. Bali się innych magów, którzy potrafili ciskać ogniem – 
prawdopodobnie – 
w odsłonięty cel. Nawet Creslin miał problem ze skierowaniem wiatrów na drogę. 
Podejrzewał 
jednak, że ani Heldra, ani Aemris nie miałyby wielkich trudności, żeby 
wykorzystać drogę 
przeciwko jej budowniczym.
– Prosto przed nami! – ryknął Gerhard. – Stacja handlowa jest prosto przed nami.
Creslin przynaglił kasztankę w kierunku wskazanym przez tłustego kupca, 
wystawiając plecy 
na ciepło słońca, kiedy zwróć ł się na północ. Po niecałym kayu dotarł na szczyt 
wzgórza, skąd 
ujrzał namioty wszelkich barw i rodzajów. Wie! z nich połatanych było wyblakłymi 
łatami 
o dziwnych kształtach.
– Pitlick! Podjedź tam i przeszukaj teren. Wiesz, czego potrzebujemy. Przeklęci 
magowie. 
Zasady... – Głos Gerharda przycichł.
Creslin próbował wyłowić znaczenie słów z tego mamrotania, ale słowa nie miały 
ani 
znaczenia, ani sensu.
– Zern!
– Tak, panie! – dowódca straży wycofał się za Creslina i zrównał krok z wozem 
kupca, 
pochylając się do przodu.
– ...jak już przejedziemy... Pitlick... miejsce... zapłata w srebrze...
– ...zanim ustalimy?
– ...dopóki nie złapiesz Turąue...
Creslin usiłował pochwycić wymianę słów pomiędzy mężczyznami, ale bez 
powodzenia. 
Mówili przyciszonymi głosami, a wozy skrzypiały i dudniły.
– ...zapłać mu... ustalone, plus srebrnego premii.
– ...srebrnego! Ja... my...
– ...chciałbyś być na jego miejscu, Zern?
– ...Turąue... nie założyłbym się...
– ...chcesz Turąue... po tobie?
– ...w porządku...
Creslin nie był zaskoczony, zastanawiał się tylko, kim lub też czym był Turąue. 
Tymczasem 
jechał na kasztanowej klaczy w stronę namiotów, w stronę kurzu i hałasu 
handlowego skupiska. 
Zern wysunął konia przed wierzchowca Creslina.
– Dlaczego nie jedziemy prosto do Fairhaven? – zapytał Creslin.
– Nie możemy. W Fairhaven handluje się tylko żywnością, chyba że tam mieszkasz. 
W tym 
mieście nie lubią handlarzy.
– Nie można nawet wjechać do miasta?
Tego nie powiedziałem, chłopcze! – Grzmiący śmiech Żerna zabrzmiał jak ze 
studni. – 
Wezmą twoje pieniądze. Zobaczysz. Nie rozmawiają z obcymi, a w każdym razie 
niewiele. Więc 
wszyscy młodzicy, tacy jak ty, chcą to zrobić – widziałem takich nawet 
chodzących ulicami, 
a ulice... nie uwierzyłbyś – ale nikt ze starych nie jeździ do Fairhaven. Nie ma 
tam nic 
zabawnego, ani z kim się napić, ani pograć, a miejscowe dziewczynki... szkoda 
słów.
– Jest tam wszystko?
-? Wszystko, czego potrzebujesz.
Nie wszystko, ale Zern nie zrozumiałby. Creslin milczał, kiedy zatrzymali się 
przy kolejnej 
bramie, gdzie Gerhard uiścił następną opłatę, tym razem za pozwolenie wejścia na 
teren 
handlowy.
– Otworzyć bramę! – zawołał odźwierny i jedno skrzydło rozwarło się szeroko.
Creslin jechał za Zernem, próbując nie kichać, kiedy spod kopyt konia uniósł się 
drobny pył. 
Po kilkuset cubitach jazdy krętą ścieżką pomiędzy namiotami Zern wskazał 
czerwonozłotą flagę 
powiewającą na lekkim spadku terenu po północnej stronie. Flagą machał Pitlick i 
wozy 
potoczyły się w jego kierunku. W ciągu paru chwil Gerhard znalazł się na ziemi, 
wywrzaskując 
rozkazy.
– Bierzcie namiot, ten największy, rozwińcie...
Zern dołączył do niego, zostawiając wodze swego wierzchowca Creslinowi, a ten 
uwiązał 
konie do palika, przy którym stał już spętany koń Pitlicka, i odpiął plecak. 
Sprawdził swoje 
rzeczy. Zastanawiał się nad rozsiodłaniem kasztanki, ale zrezygnował, nie 
wiedząc, gdzie mógłby 
położyć siodło i derkę.
Pitlick wybrał siedlisko na północy jakieś trzy cubity wyżej od reszty 
handlowego terenu. 
Strumień wił się leniwie przez pole po drugiej stronie płotu, który wyznaczał 
granicę handlowej 
działalności.
Creslin omiótł wzrokiem rozległą połać namiotów i przysłuchiwał się morzu 
głosów; nie 
usłyszał nic poza odgłosami chciwości i handlowania.
– ...najlepsze morskie szmaragdy po tej stronie Westhorns!
– ...korzenie! Korzenie! Wszystkie przyprawy, jakie można sobie wyobrazić!
– ...mocne wino tu dostaniecie!
Niegdysiejszy książę małżonek otarł czoło i spojrzał w stronę wozów Gerharda. 
Kupiec 
wydawał polecenia, ale Zern szedł w kierunku Creslina z sakiewką w dłoni.
– To jest;., gdzie my... Creslin. – Zern jąkał się, jakby usiłował coś 
powtórzyć, ale zapomniał 
tekstu.
– Koniec roboty? Zern skinął głową.
– Tu masz pół srebrnego premii.
– Bardzo hojnie. Powinienem podziękować Gerhardowi, czy może to twoja zasługa? – 
Creslin usiłował zachować spokojny wyraz twarzy, choć żołądek skurczył się na 
słowa 
sugerujące, iż nie zna odpowiedzi na swoje pytanie.
– Jemu. – Zern odchrząknął. – W każdym razie... powodzenia.
– Dziękuję. – Creslin przymocował pas miecza do plecaka, po czym zarzucił całość 
na 
ramiona.
Zern obserwował, jak poprawia plecak.
Zanim Creslin odszedł od wozów Gerharda, gdzie Pitlick zaczynał rozwijać 
bezkształtną 
masę płótna, która wkrótce stanie się namiotem, wsunął zapłatę do wewnętrznej 
kieszonki pasa, 
zadowolony z paru dodatkowych monet. Przynajmniej nie będzie musiał pokazywać 
złotych 
pensów od Frosee ani też zamieniać złotych oczek łańcucha na gotówkę. Jeszcze 
nie.
– ...sławne garnki ze Spidlaru. Najlepsza purpurowa glazura z Suthyi.
– Miedź twarda jak stal.
Creslin prychnął na przechwałki sprzedawcy broni. Żaden brąz nie mógł się równać 
ze stalą 
z Westwind. Podniósł wzrok i przyjrzał się namiotom oraz wchodzącym i 
wychodzącym 
osobom. Niecałe dziesięć cubitów od niego czarnowłosa kobieta, kształtna i 
odziana w niemal 
przezroczysty jedwab, szła za szczupłym mężczyzną z ogromnym, zakręconym wąsem. 
Miała na 
sobie smutek i łańcuchy, lekkie stalowe kajdany, niemal ozdobne. Pochwyciła jego 
wzrok 
i zatrzymała spojrzenie na srebrnych włosach. Nieznacznie pokręciła głową i 
poruszyła wargami, 
ale nie dosłyszał słów, kiedy szarpnięcie łańcucha pociągnęło ją za mężczyzną, 
który nawet się 
nie obejrzał. Creslin dojrzał biel uwięzioną pod zimną stalą i przełknął. Widok 
czegoś ledwie 
widocznego sprawiał, że drżał chwilami z zimna.
– ...surowe drewno... Cedr z Hydlenu. Twardy świerk ze Sligo.
– ...maści na wszystkie choroby! Na każdą chorobę! Nie zrobił więcej niż 
kilkanaście 
kroków, przechodząc za wozami z tarcicą, kiedy naprzód wyszła jasnowłosa 
kobieta, nadzwyczaj 
hojnie obdarzona przez naturę, co widać było przez jedwab nie zakrywający prawie 
niczego. Za 
białowłosą boginią miłości podążał mężczyzna, na pierwszy rzut oka ponad cubit 
wyższy od 
niego. Creslin zobaczył również, że jego nadgarstki miały grubość dachowej 
więźby.
– Z zachodu...
Gardłowy, ochrypły szept kobiety przeznaczony był tylko dla niego, a uśmiech był 
zaproszeniem. Podeszła bliżej i otoczył go zapach rialu i kobiety. Zrobiła 
kolejny krok.
Creslin czekał, obserwując sterczące brodawki wysokich, pełnych piersi, 
delikatne obojczyki, 
niezbyt pełne, wydęte czerwone wargi...
Idiota!
Sam nie wiedział, skąd przyszła ta myśl, ale zamrugał i zmusił się do sięgnięcia 
zmysłami 
poza wzrok. Przełknął, omal nie wymiotując. Mimo iż kobieta nie była brzydka, 
wirująca wokół 
niej biel zabarwiona była wściekłą czerwienią i cuchnęła złem. Jasne włosy były 
niemal białe, 
a oczy stanowiły obietnicę innego rodzaju zapomnienia.
– A więc... potrafi widzieć więcej.
Gardłowy szept brzmiał jak syk węża. Zdawało się, że nikt ich nie zauważa; 
potężny strażnik 
przeszedł niecały cubit obok, ignorując ich obecność.
– Ale oni nie mogą...
Olbrzym za otuloną w biały całun kobietą wyszedł na prowadzenie, z każdym jego 
krokiem 
drżała twarda ziemia. Jedyne zbawienie Creslin widział w tym, że mężczyzna niósł 
szeroki 
miecz, wystarczająco duży, żeby używać go jako dźwigni do podnoszenia głazów. 
Miecz... być 
może. Tyle że Creslin nie był w stanie sięgnąć po własny. Sięgnął więc ku temu, 
co było 
dostępne – własnym myślom – i pochwycił wiatry wiejące wysoko ponad jego głową, 
cienką 
linę, która wiązała je z burzą i grzmotami władającymi Dachem Świata.
– Walcz, srebrnowłosy dzieciaku. Uwielbiam patrzeć, jak ludzie walczą.
Olbrzym przystanął z dłonią na rękojeści potężnego miecza. Creslin wytężył siły, 
ściągnął 
wiatry niżej... w dół... chwytając wodę i lód zamknięte w powietrzu.
...sssssSSSSSTTTTTT!
Ujrzał, że płótno namiotów wokół niego zaczyna łopotać, i wyczuł tworzącą się w 
górze 
mgłę.
Usta kobiety zamieniły się w duże „O”, ale zamarły bez ruchu, kiedy Creslin 
chwycił wichry 
i cisnął je przez zatruwającą ją biel. Gdzieś rozbłysła błyskawica i na namioty 
oraz kupców 
sypnął się grad.
Aeeeiii... Krzyk przycichł, a biel znikła.
Creslin wyrwał się z odrętwienia. Olbrzym również. Spojrzał na leżącą na ziemi, 
pokrytą 
lodem postać i uniósł miecz. Creslin rzucił się w tył, chwytając własną broń, i 
zrzucił plecak, 
żeby szybciej się poruszać. Olbrzym był szybki, bardzo szybki i Creslin nie mógł 
na nowo 
zawładnąć wichrami, jeśli chciał przeżyć dłużej niż parę sekund. Odskoczył więc 
w paradzie. 
Ostrze musnęło tylko klingę przeciwnika, bo Creslin wiedział, że nie zdoła 
uczynić nic więcej. 
Całe ramię wibrowało od uderzenia, ale szedł dalej. Skręt...
Olbrzym próbował zamachnąć się mieczem po raz ostatni, ale ramię Creslina 
zdołało 
zablokować uderzenie. Mężczyzna spojrzał głupawo i zwalił się ciężko na ziemię.
– Co to?
– Turąue i jej służący!
Creslin schował miecz, nie wycierając go. Potem jedną ręką zarzucił na ramię 
porzucony 
plecak i uciekł, skręcając za namioty. Szedł szybko w stronę drogi, pewny, że co 
najmniej paru 
kupców nie będzie zmartwionych widokiem martwego olbrzyma. Co innego Turąue, ale 
chyba 
nie miał wyboru. Uderzyło go milczące pytanie i spojrzał w górę, akurat w chwili 
gdy 
szerokoskrzydły biały ptak znikał w pustej przestrzeni, nabrzmiałej czymś więcej 
niż tylko 
przelotnym gradem, który przywołał Creslin.
Wiatr wciąż smagał namioty, a ciepłe powietrze już zaczynało się ochładzać, 
kiedy Creslin 
dotarł do drogi. Przełknął, myśląc o białym ptaku. Megaera? Czy to ona 
wyszeptała ostrzeżenie? 
Dlaczego? Kim była i czego chciała? Zadrżał, czując zimno większe od lodu, który 
zesłał na 
białą czarownicę nasłaną nań przez Gerharda.
Czy mądrze było iść do Fairhaven? Ale gdzie indziej mógł się dowiedzieć, kim i 
czym jest?
XXXI 
Szybkim krokiem Creslin przemierzył ponad trzy kaye od terenów handlowych do 
płaskiej 
rozjeżdżonej drogi. Oglądając się przez ramię, ujrzał niewyraźną mgłę unoszącą 
się nad terenem 
handlowym, naturalną mgłę powstałą z nie całkiem naturalnej wilgoci i dymu ze 
zbyt wielu 
ognisk, stłoczonych na zbyt małej przestrzeni. Burzowe chmury ciągle 
przesłaniały niebo, coraz 
ciemniejsze pod spodem, z białymi pióropuszami waty na wierzchu, sięgającymi w 
stronę słońca. 
Burzowa chmura na czystym niebie? Od jednego przywołania wichrów?
Droga, którą szedł, najwyraźniej była drogą farmerów, poznaczoną śladami kół, 
ciężkich 
podków i końskich odchodów. Być może spotka jakiś farmerski wóz zmierzający ku 
Fairhaven. 
Jeśli nie, nogi i tak w końcu go tam zaniosą.
Po przejściu kolejnego kaya Creslin obejrzał się w stronę chmur, które 
rozpościerały się już 
za terenem handlarzy i rzucały cień na drogę. Na szczytach falistych wzgórz 
przed sobą zobaczył 
wóz farmerski i siedzące na nim dwie postacie. Szedł dalej. Czuł ociężały bieg 
nadjeżdżającego 
wozu, ciągniętego przez pociągowego konia trzy razy większego niż czarny ogier, 
którego zabrał 
martwemu bandycie. Szczupły mężczyzna, z czarnymi włosami ze śladami siwizny, 
trzymał 
wodze. Obok siedziała kobieta o wychudłej twarzy. Jej włosy były jeszcze całkiem 
czarne.
– Szukasz podwody, młodzieńcze?
– Nie odmówiłbym, proszę pana.
– A więc nie odmawiaj. Właź na górę, jeśli nie chcesz siedzieć przy koszykach.
Creslin zerknął przez burty wozu i zobaczył wąską przestrzeń pomiędzy koszami 
pełnymi 
czegoś, co wyglądało na ziemniaki i różnego rodzaju warzywa. Wskoczył do środka 
i zachwiał 
na trzęsących się deskach, aż złapał równowagę i opadł na kurz, który uniósł się 
z korców.
– Jesteś jakimś akrobatą? – zapytał farmer.
– Nie. Po prostu nie miałem lepszego pomysłu.
– Idziesz do Fairhaven? – indagowała go kobieta. Creslin skinął głową.
– Nie lubią tam żołnierzy – dodał mężczyzna.
– Tak właśnie słyszałem. Umiem posługiwać się mieczem, ale nie jestem prawdziwym 
żołnierzem. – Żołądek Creslina zgodził się z tym stwierdzeniem i wywołało to 
zimny dreszcz 
wzdłuż kręgosłupa. Jeśli nie żołnierzem, to kim jest?
– Mam nadzieję, że magiem też nie – odezwał się farmer. – Nie przepadają tam za 
magami, 
z wyjątkiem swoich oczywiście.
– Nie wydają się szczególnie przyjaźni – zauważył Creslin. – Kupcy mówią, że nie 
lubią tam 
kupców. Wy mówicie, że nie lubią żołnierzy i magów. To kogo lubią?
Nie jest tak źle. – Farmer się roześmiał. – Lubią sklepikarzy, dzieci, farmerów 
i ludzi, którzy 
żyją swoim życiem i nie wścibiają nosa w cudze sprawy. Creslin kiwał głową, 
słuchając.
– Fairhaven to dobre miasto. Możesz bezpiecznie chodzić ulicami w dzień i w 
nocy. W dzień 
i w nocy możesz tam coś zjeść, a pieniądze i ludzie są uczciwi. O ilu miejscach 
można to 
powiedzieć?
– Niewielu – przyznał Creslin. – Niewielu.
Po chwili dotarli do innej drogi, szerszej i gładszej, z kamienia, prowadzącej 
wzdłuż 
szerokiego górskiego pasma na południe. Na niebie kłębiły się ciężkie burzowe 
chmury, 
przepuszczając tylko rozproszone słoneczne światło.
– To droga prosto do miasta?
– Właśnie, młodzieńcze. Prosto tam. Co zamierzasz tam robić?
Creslin wzruszył ramionami.
– Rozejrzeć się, popatrzeć, coś zjeść, znaleźć nocleg.
– Mam nadzieję, że masz parę groszy.
– Trochę.
– Magowie surowo karzą za kradzież. Za pierwszym razem lądujesz przy robotach 
drogowych, za drugim jesteś martwy.
– Robotach drogowych?
– Przy budowie wielkiego traktu ze wschodu na zachód. Gadają, że pewnego dnia 
droga 
przetnie cały Candar. – Farmer potrząsnął lejcami.
– To już nie za naszych czasów – dodała kobieta. Jej głos był niemal tak samo 
głęboki 
i ochrypły jak męża.
– No nie wiem, Marran. Pamiętam, kiedy sięgał zaledwie do Certis. Teraz gadają, 
że są już 
niemal w połowie drogi przez Easthorns.
Creslin słuchał, zadając co jakiś czas pytanie. Wóz skrzypiał na kamieniach. W 
pełnym 
galopie minął ich posłaniec w białej tunice z czerwonym pasem na piersi, a konie 
i wozy jechały 
dalej w przeciwnym kierunku.
– Czy nie jest za późno na wjazd do Fairhaven? – zapytał.
– Lepiej teraz – wyjaśnił farmer. – Rano towar jest przebrany, a warzywa 
przywiędłe. Nie 
wiem czemu, ale pewne towary nie utrzymują tu długo świeżości. W naszych 
piwnicach tak, ale 
nie tutaj. Chyba za dużo magii. W każdym razie nasi klienci wiedzą, że 
przyjeżdżamy późno, 
i ich służący już czekają. Nie musimy walczyć z tłumem i tracić całego dnia.
Creslin pokiwał głową. A więc w Fairhaven jest coś, co sprawia, że warzywa 
szybciej 
więdną. Ciekawe, dlaczego właśnie warzywa? I czy tylko warzywa?
Ukląkł na rozkołysanej podłodze i wyjrzał w stronę dwóch budynków przed nimi.
– To stare bramy – powiedział woźnica, podążając za wzrokiem Creslina. – Z 
czasów kiedy 
magowie rządzili tylko doliną.
Creslin spojrzał na bramy, zielone drzewa i krzewy za nimi i na zbielały granit 
stróżówki, 
chodnika oraz łańcuchów. Poczuł skurcz żołądka.
– Chyba tu wysiądę.
– Plac jest dobre dwa albo trzy kaye dalej. Creslin wyprostował się i zarzucił 
plecak na 
ramiona.
– Muszę... – W końcu tylko wzruszył ramionami, nie potrafiąc wyjaśnić, dlaczego 
musi iść 
do miasta od starych bram.
– Możemy zawieźć cię aż do placu, młodzieńcze – zaproponował farmer. – To kawał 
drogi 
na piechotę. – Trzymał luźno długie skórzane lejce, czekając, aż pasażer się 
namyśli.
– Dziękuję, ale potrzebuję trochę czasu... – odrzekł srebrnowłosy młodzieniec, 
wiedząc, że 
musi przystanąć i zastanowić się, spróbować określić, co ma nadzieję osiągnąć w 
Fairhaven, 
Białym Mieście, zanim pojawi się w centrum tego, co stanowiło ośrodek Candaru, i 
to od 
pokoleń, jeśli nie tysiącleci.
– Jeśli naprawdę musisz, nie będziemy cię namawiać.
Dziękuję – powtórzył Creslin, po czym chwycił się burty i zeskoczył z wozu, 
lądując lekko 
na ziemi. Potknął się o twardy kamień.
– Jesteś pewien? – zapytał opalony farmer, potrząsając lejcami.
– Jestem pewien – potwierdził Creslin. – Ale mimo wszystko dziękuję. Potrzebuje 
trochę 
czasu do namysłu.
– Wii... iiooo. – Farmer raz jeszcze potrząsnął lejcami. – Nie myśl za dużo. Nie 
to się liczy. 
Liczy się to, co robisz.
Wóz skrzypnął i odjechał, kierując się na wschód szeroką podzieloną aleją, która 
przechodziła we wschodniozachodni trakt wchodzący do Białego Miasta. Bo miasto 
było białe, 
białe jak piaski pustyni Vindrus w pełnym słońcu, białe jak światło z różdżki 
maga. Białe 
i czyste, z chodnikami z szarego granitu, które lśniły w słońcu bielą, i niemal 
lśniącym cieniem. 
Creslin spojrzał w dolinę tuż za zachodnimi wieżami bram, zdumiony połączeniem 
bieli i zieleni. 
Wysokie drzewa z masą gęstego listowia rozpościerały się ponad przecinającymi 
się rzędami 
białych kamiennych murów i alei. Jednak pomimo całego wdzięku i krzywizny linii 
wielkie aleje 
– wschodniozachodnia oraz południowopółnocna – przecinały miasto na cztery 
części niczym 
dwa białe kamienne miecze.
Szedł powoli obok pustych, starych budowli, przechodząc przez niewidzialną 
linię, poza 
którą niemal wszystkie budynki wydawały się białe. Nawet pod skłębionymi, 
szarymi chmurami, 
które niosły obietnicę deszczu, ulice z białego kamienia zdawały się lśnić 
jakimś wewnętrznym 
światłem. Creslin wszedł w aleję, gdzie środkowy pas trawy i krzewów, obramowany 
piaskowcem, oddzielał dwie drogi. Pomimo wiosennej aury nie widział kwiatów ani 
innych barw 
poza zielenią zarośli i traw oraz bielą krawężników i chodników. Przyglądał się 
drodze przez 
jakiś czas, zanim zdał sobie sprawę, że wszystkie konie i wozy zmierzające do 
miasta używały 
drogi po prawej, a wyjeżdżające jechały lewą stroną. Piesi szli poboczami drogi. 
Ku środkowi 
płytkiej doliny biel stawała się coraz bardziej wyrazista, a zieleń gasła. Żaden 
z budynków nie 
miał więcej niż trzy piętra.
Creslin zaczerpnął głęboko tchu, po czym zarzucił sieć myśli na wiatr... i 
zatoczył się na 
nogach. Cofając w głąb siebie, wyczuwał wirujące wzory białawej czerwieni, która 
zdawała się 
wypełniać dolinę i targać całą jego istotą. Przez chwilę myślał, że wyczuł plamę 
lub dwie kojącej 
czerni pośród niewidocznego chaosu, ale ból był zbyt wielki. Nie mógł szukać 
dłużej, dopóki się 
nie dowie czegoś więcej. Rękawem otarł czoło, które nagle spłynęło potem. 
Naprawdę była to 
magia i zdawała się tkwić u podstaw wszystkiego, co go otaczało, choć kamienie 
najwyraźniej 
kładli najlepsi murarze, a drzewa i trawy były całkowicie naturalne. Po kolejnym 
głębokim 
oddechu i kolejnej próbie otarcia wilgoci z czoła ruszył z wysiłkiem naprzód, 
ostrożnie stawiając 
krok za krokiem.
XXXII
– Raport. – Twarz ciemnowłosej kobiety była nieprzenikniona jak zawsze, pomimo 
kręgów 
pod oczami. Palce lewej dłoni zacisnęła na rękojeści noża.
– Zszedł z Dachu na nartach Zboczem Demonów...
– Skąd wiesz?
– Znalazłyśmy dość śladów w wysokim lesie. Typowe wzory strażniczki. Oczywiście 
żadnych tropów. Pod tym względem zachował ostrożność. – Starsza strażniczka 
stała przed 
szeryfem.
– Nie potrafiłyście go dogonić, zwykłego mężczyzny?
Strażniczka spuściła wzrok.
– Miał przewagę na starcie i nie wiedziałyśmy, dokąd idzie. Kiedy już 
określiłyśmy 
kierunek, poszło łatwiej.
– To dlaczego go tu nie ma? – Głos szeryfa pozostawał spokojny i obojętny, jakby 
omawiała 
formację oddziałów.
– Ponieważ rozkazałaś nam nie wchodzić do Fenardu i nie przekraczać Easthorns. – 
Strażniczka przełknęła. – Teraz jest już prawdopodobnie w Fairhaven. 
Przynajmniej wszystko na 
to wskazuje.
– Szybko podróżuje – zauważyła szeryf. Strażniczka jeszcze niżej spuściła wzrok.
– Zażądasz mojej dymisji?
Szeryf roześmiała się, a szorstki dźwięk odbił się ostrym echem od kamiennych 
murów.
– Za co? Zrobiłaś, o co prosiłam. Mogłabyś go schwytać tylko wtedy, gdyby 
popełnił błąd 
albo został ranny. Pytałaś mistrzynię broni o jego umiejętności?
– Nie, pani.
– Nie trudź się. Dowiedziałabyś się, że dorównuje wszystkim standardom 
strażniczek oraz 
poziomowi większości seniorek. Nie wie o tym i zapewniam cię, że strażniczki też 
nie.
– Och, dlaczego mówisz...
– Wprowadziłam cię w błąd. Nie chcę, żeby twoje działania krępowały fałszywe 
uczucia czy 
porażka. Zapytaj Aemris. Mój syn nie mógł być bezradny, chociaż mogłam go 
zwodzić, 
pozwalając na te szkolenia.
– Pani... dlaczego? – Strażniczka nie chciała spojrzeć na czarny mundur, ale 
stała 
z wyprostowanymi plecami.
Szeryf wstała, odwróciła się i spojrzała na grube płatki śniegu opadające na 
ołowiowe szybki 
jej gabinetu.
– Czy na jego miejscu chciałabyś zostać tutaj, czy też być salonowym 
pieszczochem 
w Sarronnynie?
Odpowiedzi nie było.
– Oczywiście, nie możesz odpowiedzieć. Pytanie nie było fair. – Wciąż 
obserwowała biel za 
cytadelą. – Mam tylko nadzieję, że uda mu się gdzieś uciec... na czas.
Jeszcze długo po odejściu strażniczki wpatrywała się w padający śnieg, 
obserwując, jak 
ciężkie płatki zakrywają parapety, a noc zapada, aby osłonić nieprzeniknioną 
biel.
XXXIII 
Garstka ludzi zebrała się w złotym świetle przedwieczornego słońca wokół trzech 
wozów na 
brukowanej otwartej przestrzeni. Z najbliższej dwukółki, pomalowanej na zielono, 
kobieta zdjęła 
coś z rusztu ustawionego w tyle, owinęła zręcznie w płaski naleśnik i podała 
brodatemu 
mężczyźnie. Powtórzyła całą procedurę z następnym klientem i dorzuciła na ruszt 
jeszcze dwa 
kawałki mięsa. Creslina doleciała woń pieczonej dziczyzny i ślina napłynęła mu 
do ust. Nie jadł 
nic od wczesnego śniadania, wiele kayów na zachód stąd, a teraz było późne 
popołudnie.
Skierował kroki ku zielonej dwukółce i zajął miejsce za przysadzistym mężczyzną 
odzianym 
w zielone spodnie i zieloną tunikę bez rękawów i bez koszuli pod spodem.
– Pieczony pasztet.
Dosłyszał.
– Dwa. – Dwa miedziaki przeszły z ręki do ręki. Dwie młodsze kobiety i potężny 
mężczyzna 
stali pomiędzy Creslinem a obsługującą kobietą.
– ...Ojciec uważa, że on jest taki uczciwy.
– Ha! Powinien go zobaczyć w Wietrznym Zaułku albo zapytać, dlaczego Reeva 
wyjechała, 
żeby mieszkać ze swą ciotką i wujem w Hrisbargu...
– ...wierzysz w tę historię o kadecie z Białej Straży?... musi być jakiś żart.
– Macie pasztet z jagnięcia?
– Za trzy miedziaki.
– A więc jagnię i dziczyzna.
– A wy, panie? – zapytała kobieta mężczyznę stojącego tuż przed Creslinem.
– Dwa z dziczyzną. – Mężczyzna odsunął się trochę na bok.
– A co dla ciebie, srebrnowłosy? – Kobieta była prawdopodobnie w wieku Aemris, 
ale 
uśmiechała się przyjaźnie, a jej figury całkowicie nie ukrywała workowata 
brązowa tunika.
– Pasztet z dziczyzny. – Creslin wyjął miedziaki.
– Och, pewne monety.
– To jakiś kłopot?
– Skądże. Po prostu nie widujemy ich zbyt często. – Znowu się uśmiechnęła, 
odwróciła 
i zdjęła z rusztu dwa kawałki mięsa, zręcznie zawijając je w płaskie naleśniki, 
które wyciągała ze 
stosu ułożonego na talerzu przy niewielkim ruszcie. Podała je dziewczynie.
– Proszę, jeden z jagnięciem i jeden z dziczyzną. Obie dziewczyny podeszły do 
kamiennej 
ławy, nie oglądając się za siebie.
– ... Ojciec będzie wściekły. Później...
– Niech sobie będzie...
Za ławą, na której siedziały dziewczęta, trzej brodaci mężczyźni w identycznych 
zielonoczerwonych opończach, z flaszkami w dłoniach, przystanęli na skraju 
otwartej 
przestrzeni, zbyt małej na park czy plac. Stanęli na trawie za ławkami.
... trzynaście dni, gadali, że jest martwy, on jednak wstał i kapitanowi rozbił 
łeb... Oooch... 
szalony był to żeglarz, szalone było morze, A jeszcze bardziej szalona dziewka 
imieniem Maree...
Były to pierwsze dźwięki muzyki, jakie Creslin usłyszał po całym dniu w 
Fairhaven. Spojrzał 
za siebie, ale był ostatni w kolejce, przynajmniej w tej chwili. Nikt nie stał 
przy dwóch 
pozostałych wózkach i nie widział, co tam podają.
– Dwa z dziczyzną dla was.
Mężczyzna wziął swoje placki i kaczym chodem poszedł w stronę ławy na prawo od 
dziewcząt. Na jednym końcu siedział starszy człowiek, niemal łysy, odziany w 
szarawą zieleń, 
z laską w dłoni. Utkwił wzrok w parze brązowych gołębi, które podleciały do ławy 
po okruchy.
– Srebrnowłosy...
Creslin poderwał wzrok ku sprzedawczyni.
– Przepraszam... – Wziął w rękę ciepły placek z mięsem.
– Jesteś cudzoziemcem?
– Tak bardzo widać? – Nie potrzebował zmuszać się do śmiechu.
– Co myślisz o Fairhaven*?
– Chyba zasługuje na swoje miano. Bardzo czyste miasto, a ludzie wydają się 
szczęśliwi.
Za nimi zabrzmiało głośniej i bliżej.
... walnął tak mocno, że opadły żagle, ale wstał z koroną prefekta...
Oooch... szalony był to żeglarz, szalone było morze, A jeszcze bardziej szalona 
dziewka 
imieniem Maree...
Rozległ się świst.
Creslin skrzywił się, słysząc przenikliwy gwizd.
– Co to?
– Straż magów. Lepiej zostań tu przez chwilę, dobrze? – Podała mu niedużą 
flaszkę. – Napij 
się.
Znowu gwizd.
– Mogę zapytać dlaczego? – Creslin rozejrzał się dokoła, a potem zauważył, że 
nikt inny nie 
zwraca uwagi, że dziewczęta patrzą tylko na siebie, a staruszek wpatruje się w 
ziemię. Spojrzał 
znowu na sprzedawczynię.
W jej uśmiechu czaiło się napięcie.
– Śpiewanie... – Mówiła tak cicho, że ledwie ją słyszał.
Oooch... szalony był to żeglarz, szalone było morze, A jeszcze bardziej szalona 
dziewka 
imieniem Maree...
Pomimo gwizdu birbanci śpiewali dalej, wymachując ramionami i naśladując 
nierówny rytm.
*Fair (ang.) – czysty, bez skazy, także targ, jarmark; haven (ang.) – przystań, 
port, 
schronienie (przyp. tłum.).
Gwizd.
– Dość. – Ochrypły głos wstrząsnął Creslinem, ale za przykładem sprzedawczyni 
oraz 
dziewcząt nie obejrzał się na strażników, którzy otoczyli trzech mężczyzn. – Wy 
trzej wiecie 
lepiej. Dla was to pewnie przydrożny zajazd.
– Chrzań się, białasie!
Rozległ się odgłos uderzenia.
– Wy dwaj idziecie z nami. Lerrol, wezwij śmieciarzy.
Creslin przełknął i utkwił pytające spojrzenie w brązowych oczach sprzedawczyni.
– Pasztet z jagnięcia, trzy miedziaki – powiedziała pogodnie, ale jej głos drżał 
lekko.
– Idziemy...
Sprzedawczyni odetchnęła powoli, kiedy kroki straży i birbantów ucichły w 
oddali. Nikt nie 
spojrzał na ciało leżące na ziemi za ławkami.
– Pijackie burdy? – zapytał ochryple Creslin.
Pokręciła głową.
– Publiczne śpiewy. Zakłócają białą magię. Gadają, że zabijają ludzi.
Creslin w końcu pociągnął z trzymanej w dłoni flaszki.
– Dziękuję. Ile jestem winien? – Oddał butelkę.
– Nic. Cieszę się, że tu byłeś. Ja też nie jestem z Fairhaven. – Wzięła butelkę, 
zaczęła 
odwracać się do rusztu i przystanęła. – Bądź ostrożny. Jesteś obcy i nosisz 
zimną stal. – Potem 
prysnęła wodą na ruszt. Węgle zasyczały, kiedy zaczęła układać placki.
Creslin wybrał ławę najdalej od trupa, gdzie nie mogli go zobaczyć śmieciarze – 
kimkolwiek 
byli. Ugryzł swój pasztet, jeszcze ciepły, chociaż puszysty placek rozmiękł od 
mięsnego sosu. 
Pomimo piekącego smaku placka Creslin zmusił się do kolejnego kęsa. Dwie 
dziewczyny 
przeszły obok, nie patrząc w jego stronę.
– ...wyobrażasz sobie... jakby bycie białym strażnikiem coś znaczyło...
– ...później. Ojciec będzie...
– ...niech tam... zawsze się o coś wścieka. Creslin siedział już teraz w cieniu, 
bo słońce 
zaszło za niskimi zachodnimi wzgórzami, choć niewielki placyk nie był mroczny. 
Sprzedawczyni 
skończyła układać zapasy w drewnianej skrzyni na wozie. Potem przykryła ruszt i 
zamknęła 
tylną klapę wozu. Obserwował, jak wyjeżdżała z placu wzdłuż łagodnego spadku 
terenu. 
Pozostałe dwa wozy już odjechały.
Jeszcze trzy powolne kęsy i wreszcie skończył placek. Kiedy wstał, podniósł się 
również 
starzec, który wpatrywał się w niego przez chwilę, jakby chciał się upewnić, w 
którą stronę 
Creslin zamierza pójść. Creslin skręcił na południe, z powrotem w aleję. Starzec 
skręcił na 
północ, gdzie odjechała sprzedawczyni.
Jedna po drugiej zapalały się uliczne lampy i z każdym błyskiem światła Creslin 
czuł 
przelotny dotyk czerwieni i płomienia. Fairhaven szeptało jak wszystkie miasta, 
a jego słuch, 
wzmocniony bryzą, chwytał tylko głośniejsze pomruki. Musiał przebić się przez 
krąg białej 
magii.
– ...nie tutaj. Mój ojciec... Wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– ...ciągle ta sama historia... nigdy dosyć...
– ...i mówiłem jej, że to dla mnie nic takiego. Jeśli chce myśleć, że...
– ...trzydzieści, trzydzieści jeden, trzydzieści dwa. Niezły dzień... dużo 
przyjezdnych, a oni 
płacą więcej.
– ...dużo białych płaszczy wyszło dziś wieczorem. Na końcu alei kroczyła powoli 
w górę 
kolejna para białych tunik.
– Czego szukamy?
– ...nie mówili. Powiedzieli tylko, że będziemy wiedzieli, jak zobaczymy.
– Też mi rozkazy. Moim zdaniem...
– ...nikt cię nie pytał o zdanie.
Srebrnowłosy mężczyzna przesunął się na pobocze alei i schylił, żeby poprawić 
but. Kiedy 
dwójka minęła go, nie oglądając się nawet na niskie zarośla i gęste trawy, 
wyprostował się 
powoli i ruszył dalej. Czy powinien zawrócić i odejść? Ale dlaczego mieliby go 
szukać? Nikt nie 
wiedział o incydencie w obozowisku handlarzy, a przynajmniej nikt, kto mógłby go 
rozpoznać. 
I z całą pewnością ani szeryf, ani tyran nie poprosiłyby o nic magów. Mimo to 
pokręcił głową. 
Musiał wiedzieć więcej.
Szedł, aż aleja zaczęła stopniowo schodzić w dół. Równym krokiem wszedł na 
kolejny plac, 
gdzie znalazł stojącą w cieniu ławkę. Nawet po zmroku najlżejszy blask od 
ulicznych latarni był 
dziesięć razy mocniejszy, a z kamieni połyskiwało białe światło i tylko on 
widział jego 
czerwonawy odcień.
Creslin usiadł na ławce przy fontannie, nasłuchując w ciszy ciepłego wieczoru, 
próbując 
rozpoznać miasto. Po jednej stronie środkowego placu znajdowała się długa arkada 
ze sklepami 
wszystkich rodzajów – z meblami, odzieżą, beczkami, koszami, srebrem i złotem – 
z wyjątkiem 
jednego. Nie było sklepu, który sprzedawałby zimną stal. Wiele sklepów było 
zamkniętych, ale 
nie wszystkie. Kobiecy śmiech, jak grające dzwoneczki, zadźwięczał z otwartej 
kawiarni na 
drugim końcu alei.
Im więcej się dowiadywał, w tym większe popadał zmieszanie. Zwano go Magiem 
Burz, 
a jednak nie obawiał się stali, choć całe miasto magów, o wiele potężniejszych 
od Creslina, 
unikało tego metalu. Kolejną dziwną sprawą był zakaz publicznych śpiewów i 
powszechne 
niezwracanie uwagi na morderstwa Białej Straży. Zupełnie jakby ludzie nie 
chcieli przyjąć do 
wiadomości władzy strażników.
W końcu wstał i ruszył ku drzwiom, przez które przechodziło wielu przybyszów i z 
których 
dochodziły stłumione dźwięki gitary i śpiewu. Być może tam dowie się więcej, 
może Biała Straż 
nie patrolowała tak gruntownie wszystkich tawern. A może, pomyślał po chwili, 
patrolują 
tawerny tym częściej. Co mu szkodzi wejść do zadymionego pomieszczenia i 
rozejrzeć się po 
stolikach.
Na końcu kamiennego podwyższenia znajdowała się niska scena, na której stała 
pojedyncza 
postać; mężczyzna uderzał w struny gitary i śpiewał jakąś pieśń.
...la, la, la, la, la, i kot zabawi się z psem w ten pierwszy wiosny dzień...
Nuty był miedziane. Creslin zagrałby lepiej bez specjalnego wysiłku. Mały stolik 
przy 
ścianie był wolny, chociaż stały tam puste kubki. Ruszył naprzód.
– Uważaj! – warknął jakiś głos.
Odwrócił się i zobaczył dwóch młodych mężczyzn i kobietę pomiędzy nimi. 
Mężczyzna, 
który się odezwał, z włosami w kędziorkach, chwycił nóż.
– Nie przepadam za obcymi. Może powinieneś wrócić do swojego kraju, co?
Creslin obrzucił mężczyznę spojrzeniem.
– Wolałbym nie. – Głos miał monotonny jak wiatr przed burzą.
Mężczyzna odwrócił wzrok, a Creslin poszedł dalej do stolika, gdzie zsunął 
plecak i wcisnął 
go pod stół koło swoich nóg, z rękojeścią miecza z Westwind w zasięgu ręki.
– Co zamawiacie? – Służąca już zebrała dwa kubki i przejechała po drewnie mokrą 
ścierką.
– A co jest?
– Jesteś śpiewakiem? – Miała okrągłą twarz pod czarną gęstwiną loków, nie 
sięgającą na 
wpół odsłoniętych ramion, i pogodny szorstki głos.
– Nie tutaj. – Roześmiał się. – Co macie?
– Szkoda. Chociaż mówią, że następny jest lepszy. Co mamy? Jabłecznik, miód, 
czerwone 
wino, miód...
Creslin wzruszył ramionami.
– Niech będzie jabłecznik.
– Trzy miedziaki.
Jego twarz wyrażała zdumienie.
– Płacisz za śpiew, choćby i kiepski. To jedno z niewielu miejsc, gdzie mają 
pozwolenie.
Creslin wygrzebał monety, położył je na stole i tam zostawił.
– W porządku. Ale żadnych sztuczek. Niech lepiej tu będą, jak wrócę. – Śmiech w 
jej głosie 
wskazywał, iż nie wierzy naprawdę, że mogłyby zniknąć. Musnęła go lekko biodrem, 
odwracając 
się do trójki, którą potrącił po drodze. – Następna kolejka?
– Proszę...
– ... jeszcze nie – wtrącił kobiecy głos.
– Dobra.
Tylko parę oklasków rozległo się, kiedy gitarzysta wstał i zszedł ze sceny.
Czekając na jabłecznik, Creslin niespiesznie przyglądał się pozostałym. Oprócz 
siedzącej 
dwa stoliki dalej trójki było tam jeszcze czterech obcych, odzianych w różne 
liberie i szerokie 
pasy, z równie szerokimi mieczami, które wskazywały na obznajomienie z przemocą. 
Obok 
obcych siedziały dwie pary w nieokreślonym wieku. W miarę jak omiatał wzrokiem 
pomieszczenie, wyłowił z tłumu jeszcze dwóch mężczyzn wyglądających na kupców i 
trzech 
w mundurach żeglarzy, choć nie miał pojęcia, co mogli robić w Fairhaven 
żeglarze.
Pięć kobiet, wszystkie z krótkimi włosami i sztyletami za pasem, siedziało przy 
narożnym 
stoliku, a cały kąt wydawał się otulony całunem bieli. Najszybciej jak mógł 
powrócił do swoich 
obserwacji. Przy kolejnym stoliku znowu siedzieli obcy przybysze – kobieta i 
czterech mężczyzn 
– ale tylko dwoje nosiło miecze, w tym właśnie kobieta.
– Proszę bardzo! – Z zawodową wesołością kelnerka postawiła na stole ciężki 
brązowy 
kubek.
Creslin uśmiechnął się.
– Proszę bardzo. Żadnych sztuczek.
– Dzięki. Gadają, że ten nowy facet jest lepszy, o wiele lepszy. – Odwróciła 
głowę ku scenie, 
gdzie przysadzisty człowiek sadowił się na krześle, tuląc w ramionach gitarę i 
patrząc prosto na 
publiczność.
– ...lepiej, żeby był lepszy za te pieniądze – odezwał się ktoś.
Creslin zgadzał się z tą opinią.
– ...cicho. Słuchaj już.
Srebrnowłosy mężczyzna pochylił się naprzód i pociągnął łyk mocno doprawionego 
korzeniami i ciepłego jabłecznika. Smakował jabłkami i przyprawami z lekką 
goryczką, która 
jednak nie psuła całości. Zerknął ku scenie i zaczął obserwować. Za nutami 
gitarzysty dostrzegał 
ład – niemal jakby nuty wyciśnięte były w gęstym, zadymionym powietrzu. Pociągał 
z ciężkiego 
brązowego kubka, nie czując już smaku korzennego jabłecznika. Przed jego oczami 
pojawiło się 
blade wspomnienie innych czasów, wspomnienie gitarzysty o srebrnych włosach, 
chwytania nut 
unoszących się w powietrzu. Creslin wzruszył ramionami z uśmiechem, skupił się i 
sięgnął 
naprzód dotykiem i umysłem.
Palce gitarzysty zawahały się, kiedy pojedynczy ton zawisł w powietrzu, a oczy 
rozszerzyły, 
kiedy spojrzał w stronę kąta, gdzie nuta rozbrzmiewała echem i gdzie leciutkie 
lśnienie srebra 
zawisło na czubkach palców srebrnowłosego mężczyzny, siedzącego samotnie przy 
dwuosobowym stoliku.
Creslin zwolnił uchwyt, ignorując potknięcie gitarzysty i chropawy koniec 
ballady.
– Co... – wyszeptała tęga kelnerka, wpatrując się w blask znikający na czubkach 
jego palców.
– Tylko wspomnienie – odrzekł, jakby te słowa wyjaśniały cokolwiek.
Dziewczyna przełknęła, odwróciła się i uczyniła znak wyznawców jednego boga, 
zbierając 
ze stołu grających w kości kolejny komplet pustych kubków.
– Jeszcze jedna kolejka, dziewczyno. To samo co ostatnio.
Z paleniska uniósł się dym z płonącego dębu, mieszając się z chłodnym 
powietrzem, które 
wpadło przez otwarte drzwi. Creslin napił się znowu z brązowego kubka, po raz 
pierwszy 
wyczuwając zatopiony w jabłeczniku posmak jesieni, wydobywając wspomnienie 
dojrzewających owoców i ślad czegoś jeszcze, czego nie zauważył przy pierwszym 
łyku.
Pac...
Na stole chwiało się czerwone jabłko nakrapiane zielenią. Z jednej strony owocu 
widniała 
ciemna plama i czarne czułki jakiegoś żuka. Z kubka zniknęła część płynu, choć 
napił się ledwie 
trzy razy.
Chyba wolałbym nie wiedzieć, pomyślał i pociągnął kolejny łyk jabłecznika, 
odkrywając nie 
zmieniony smak i pojmując, że robaczywe jabłka stały się jabłecznikiem.
– Gdzie dostałeś jabłko o tej porze roku? – zapytał gładko ogolony młody 
mężczyzna, który 
usiadł przy sąsiednim stoliku.
Miał surową twarz, a na sobie biały mundur straży magów. Taki sam miała kobieta 
na 
krześle obok, tyle że na klapie jej białej kurtki widniało czarne koło. 
Spojrzała na Creslina, jego 
srebrne włosy i twarz. W końcu odwróciła wzrok i skinęła dłonią. Nieduży punkt 
ognia pojawił 
się przed twarzą służącej, która odwróciła się szybko, zobaczyła białe mundury i 
pospieszyła ku 
dwóm strażnikom.
– Słucham, wasze miłości?
Creslin wziął głęboki oddech. Odejście w tej chwili ściągnęłoby na niego tylko 
jeszcze 
większą uwagę. Napił się nieco, żeby tylko unieść kubek przed twarzą.
– Jabłecznik i ser z dobrym, ciemnym chlebem – rozkazała kobieta.
– Dla mnie to samo – odezwał się mężczyzna, zwracając ponownie uwagę na 
Creslina. – I co 
z tym jabłkiem?
Creslin wzruszył ramionami, otumaniony lekko, podniósł jabłko i podał je 
strażnikowi.
– Jest nadpsute.
Mężczyzna wziął owoc, po czym wyciął brązową plamę wąskim, naznaczonym bielą 
nożem 
z brązu, który miał u pasa, a resztę jabłka pociął na identyczne półkola. Jeden 
kawałek podał 
strażniczce.
Przebiegłszy wzrokiem po zajętych w połowie stolikach, zaczęła gryźć i nagle 
przestała.
– Harlaan, skąd to masz?
– Od niego. O co chodzi?
– Jest świeże. O to chodzi. – Odwróciła się do kąta, w którym siedział Creslin.
– Świeże? To źle? – mruknął strażnik.
– Ty! Z jakiej szkoły jesteś? – Jej szare jak kamień oczy wwierciły się w 
Creslina.
– Szkoły? Zechciej mi wybaczyć, pani miecza, ale jestem tu obcym, nie studentem, 
choć 
chętnie nauczyłbym się czegoś, gdybym wiedział jak.
Zacisnęła wargi.
– Ładna gadka. Zwłaszcza jak na zachodniego maga. – Wstała, a jej smukły miecz 
zalśnił 
bielą i złotem w przygaszonym świetle. – Idziemy, ty i ja. I Harlaan.
Creslin wstał powoli, dłonie miał puste, brwi uniesione.
– Z wdzięcznością przyjąłbym wyjaśnienie, jakież to wykroczenie czy też 
przestępstwo 
mogłem popełnić.
– Zdecydowanie obcy, co ty na to, Harlaan? – Słowa adresowane były do strażnika, 
choć 
wzrok wciąż spoczywał na Creslinie. – Może to ten, którego szukamy?
– Mówi w świątynnym zbyt oficjalnie, za dobrze – zgodził się strażnik, 
zostawiając na stole 
dwie cząstki jabłka i wyciągając naznaczony bielą, brązowy nóż w stronę 
Creslina.
Creslin ciągle stał, ale spoglądał na plecak.
– Odsuń się od stołu. Harlaan, weź jego plecak. Myślę, że jest w tobie coś 
dziwnego, obcy.
– Na świętych magów... – wyszeptał Harlaan, podnosząc plecak. – Spójrz na tę 
klingę.
Służąca wycofała się przez dym do kuchni, a reszta biesiadników przesadnie 
ignorowała 
dwóch białych strażników oraz ich więźnia, tak samo jak wcześniej przechodnie na 
bulwarze.
– Co jest?
– Zimna stal, w dodatku to miecz strażników Westwind. Poznaję po długości.
– Ostrożnie z tym, strażnicy Westwind to kobiety. On jest mężczyzną; 
prawdopodobnie 
ukradł to w drodze przez góry.
Creslin uśmiechnął się smutno. Harlaan pokręcił głową.
– Im nie można ukraść miecza. Albo należy do niego, albo był dość dobry, żeby 
odebrać go 
jakiejś strażniczce.
Creslin uniósł brwi i zmarszczył je, ale nie odezwał się, podejrzewając, iż 
każda odpowiedź 
ściągnie na niego jeszcze większe kłopoty.
– Interesujące – warknęła kobieta. – Idziemy.
– Czy pozwolisz, żebym zostawił służącej miedziaka?
– Nie krępuj się.
Creslin wyjął z sakiewki pojedynczą monetę i położył ją na zniszczonym stole.
– Dokąd?
– Za drzwi, potem skręć w górę ulicy. Nie radziłabym uciekać, jeśli nie chcesz 
mieć 
wypalonych flaków.
Creslin słyszał o białych strażnikach, którzy łączyli broń z magią, ale żałował, 
że pierwsze 
spotkanie z nimi przybrało taki obrót. A wszystko dlatego, że ciekaw był smaku 
jabłecznika. 
Zacisnął wargi i wyszedł przez ciężkie drewniane drzwi, pogrążając się w 
mglistym półmroku. 
Poczuł spływające po karku drobne i zimne krople wiosennego deszczu. Znikło 
wcześniejsze 
ciepło dnia. Wprawdzie powietrze wydawało mu się niemal letnie – właśnie dlatego 
kurtkę 
włożył do plecaka – ale wilgoć deszczu była denerwująca. Mimo to, mając na karku 
maga ze 
swoim własnym mieczem, nie ośmielił się odegnać od siebie wiatru i wilgoci.
– W górę, obcy.
Wykonując rozkaz, Creslin mimo woli zauważył, że dym z tawerny wyłania się wraz 
z nimi. 
Zauważył również, że strażnik jest prawie o głowę wyższy od niego.
– Naprawdę myślisz, że potrafi posługiwać się tym mieczem?
– Tak, ale nie umiem ci tego wyjaśnić – odrzekł Harlaan. – I chyba nie chciałbym 
być 
w pobliżu, gdyby dostał go do ręki.
Creslin zachichotał.
– Myślisz, że to zabawne?
– Nie. Tyle że uznaliście mnie za niebezpiecznego posiadacza śmiertelnej broni, 
jakiegoś 
zbrodniarza, a ja tylko piłem jabłecznik w tawernie.
Żaden ze strażników nie odpowiedział, ale Creslin wyczuł w obydwojgu rosnące 
napięcie 
i pomyślał, że może nie powinien się odzywać. Jednak milczenie mogło oznaczać 
przyznanie się 
do winy.
Kiedy światło z zachodu przygasło, blade, białe kamienie ulicy zdawały się 
odbijać skądś 
przygaszone światło, tak że olejne lampy zawieszone u drzwi wydawały się niemal 
niepotrzebne. 
Wzniesienie nie było długie, a kwadratowy budynek usadowiony na jego grzbiecie 
niezbyt duży.
– Do środka.
Szybkie spojrzenie w prawo pozwoliło Creslinowi dojrzeć białą linię, wyglądającą 
na 
główny trakt, którym tak niedawno wjechał do Fairhaven.
– Syrienna? Rozrabiaka z tawerny tak wcześnie? – Chudy mężczyzna w czarnym 
mundurze 
siedział za niskim stołem. Mówiąc, wyginał wargi, ukazując równe, białe zęby, 
przez co 
wyglądał staro, choć Creslin wątpił, żeby było wiele starszy od kobiety.
– Zawołaj Gyretisa.
– No, no!
– Zawołaj Gyretisa albo..
– Grozisz mi, droga pani?
– Nie. Ale mogłabym dać temu chłopakowi jego miecz i nie robić już nic więcej.
– Mogłoby się to okazać kłopotliwe.
– Wy, czarni, umiecie się bronić tylko przed innym magiem – prychnął Harlaan.
– To niezupełnie prawda, Harlaan. Czy chciałbyś zapuścić sobie jeszcze jedną 
brodę, prosto 
z oczu?
Młody strażnik przełknął głośno.
– Czy mógłbyś tylko zawołać Gyretisa?
– A mógłbym mu powiedzieć, po co go wołam? – zapytał czarny mag.
– Czarny mag bez licencji, zdolny do noszenia i użycia zimnej stali, i miecz z 
Westwind.
Creslin poczuł dotyk niewidzialnych palców na swoich myślach, kiedy czarny mag 
przyglądał mu się bacznie.
– Macie cholerne szczęście, że nie przeszedł zasadniczego szkolenia, Syrienno. 
Ma dość 
mocy na trzech czarnych. Pech dla niego.
Creslin skrzywił się mimo woli. Moc? Czarna moc? W nim? O czym oni mówią? Pewnie 
chodzi o jego skromną umiejętność kierowania wichrami – albo o stworzenie jabłka 
z jabłecznika 
– ale to żaden powód do zazdrości ani alarmu.
– Gdzie Gyretis?
– Został powiadomiony. – Mężczyzna w czerni uśmiechnął się oschle.
Creslinowi ciążyły powieki i chciało mu się ziewać, ale kolana mu zadrżały i 
ledwie zdążył 
wyciągnąć ręce, żeby nie zwalić się w kompletnym wyczerpaniu na podłogę. 
Równocześnie 
wyrzucił przed siebie mentalną osłonę przed snem, ale... podłoga była głęboka i 
czarna.
XXXIV
– Jesteś pewien, że to ten? – zapytał Wysoki Mag.
– A ilu jeszcze potrafi przywołać wichry i władać mieczem?
– Dlaczego go po prostu nie zabiłeś?
Pytanie okrążyło stół biało odzianych mężczyzn niczym sęp padlinę.
– Wiemy, że tyran Sarronnynu ma jego duchową bliźniaczkę, jeśli to ten sam 
młodzik. Co się 
stanie, jeśli umrze?
– Umrze również bliźniaczka, rzecz jasna.
– I? – Naciskał przeraźliwie chudy mężczyzna w jaskrawej bieli.
– Wtedy tyran dowie się, że on nie żyje. Więc co z tego?
– Tyran i szeryf podejrzewają, że jest w Fairhaven – odrzekł biały mag.
– Martwisz się dwiema kobietami po drugiej stronie Westhorns?
– Martwią mnie jedynie dwie władczynie w Candarze, z armiami, które w pełni 
zasługują na 
swoją opinię. Pamiętam też, co się stało z ekspedycją, którą tak skutecznie 
pokierowałeś, Hartor. 
Poza tym tyran jest kuzynką, choć tylko przez małżeństwo, księcia Montgren.
– Och...
– Właśnie. Jeśli ten młodzik osłabłby z czasem i umarł, oczywiście... – Wzruszył 
ramionami. 
– W każdym razie, nie byłoby źle, ale po co robić szeryfowi czy Ryessie kolejny 
afront, skoro nie 
musimy?
– Przygotuję celę – zaproponował Hartor.
Odpowiedziało mu westchnienie.
– Czy ty kiedykolwiek myślisz? Jeśli jego wzór życia pozostanie w jednym 
miejscu, będzie 
to pewna wskazówka. Druga sprawa, że naprawdę nie chcemy wiedzieć, kim on jest. 
Możemy 
zatem rozpuścić pogłoski o barbarzyńskiej naturze tych zachodnich dziewoi, które 
doprowadziły 
biednego chłopca do śmierci. To z pewnością nie zaszkodzi.
– Ale to my...
– A kto się dowie? Nie obowiązują nas ścisłe zasady zakonu czarnych. – Człowiek 
w oślepiającej bieli uśmiechnął się przewrotnym uśmiechem.
– Czarnym się to nie spodoba, Jenred.
– Nie muszą o niczym wiedzieć. A jeśli nawet się dowiedzą, jak to udowodnią?
– Rozumiem. Może główny obóz przy trakcie?
– Doskonale, z jednym małym zastrzeżeniem. On nie musi wiedzieć, kim jest.
– Czyż białe więzienie nie zatrze śladów?
– Nie przez rok. A do tego czasu...
Biało odziani mężczyźni wokół stołu z powagą pokiwali głowami. Z wyjątkiem 
jednego, ale 
jego twarz bez wyrazu pozostała nie zauważona w ogólnej aprobacie.
XXXV 
Rudowłosa kobieta wstała, potykając się i wycierając czoło chustką.
– Gnojek. Dlaczego nie uważa na siebie? Dlaczego? Cholerna gorączka, cholerny 
ból głowy. 
Co oni mu zrobili?
Nie mogła skupić wzroku, opadła więc znowu na drewniane krzesło przymocowane do 
pokładu, chwytając palcami poręcze rzeźbione w skaczące delfiny. Białe blizny na 
nadgarstkach 
swędziały i zabarwiła je czerwień, zupełnie jakby wciąż otaczała je zimna stal.
– Siostro...
Połknęła słowa z powrotem, patrząc na półkę nad wąską koją i wyławiając wzrokiem 
puzderko z białej skóry ze zwierciadłem w środku. Lewa dłoń kobiety uniosła się 
z rzeźbionej 
poręczy, jakby niezależna od reszty ciała, po czym opadła znowu, kiedy pokład 
się zakołysał.
Statek przybrzeżny niósł ją ku północnym brzegom Sligo, do Tyrhawen, tnąc 
dziobem 
wzburzone morza, ale jej żołądek był spokojny, w przeciwieństwie do myśli i 
ciała trawionego 
gorączką. Chwyciła dońmi poręcze krzesła, zaciskając palce, jakby chciała 
dźwignąć wiotkie 
ciało i stanąć na gładkich deskach pokładu z czerwonego dębu. Potem palce 
skurczyły się 
i wstrząsnął nią dreszcz.
– Siostro, zasługujesz... na całe piekło wschodnich magów. – Zamknęła oczy, 
jakby 
wyczerpały ją same słowa, ale wciąż siedziała z zaciśniętymi powiekami, 
wspominając 
zwierciadło i wirującą biel, która blokowała wszelki kontakt z jej duchowym 
bliźniakiem.
– Niech ciemność pochłonie... jego i niech szlag... ją. – Oddychała chrapliwie 
przez 
rozchylone usta i wyschnięte gardło. – Szlag... szlag...
XXXVI 
W porannym cieniu wypełniającym wąwóz rozlegał się odgłos młota uderzającego o 
dłuto, 
daleki i nierówny wypełniony nieładem. Srebrnowłosy mężczyzna wlókł się z 
powrotem od 
przedniej krawędzi budowli, za pierwsze z głębokich, prostych urwisk, które 
oddzielało jedną 
kamienną podstawę od następnej, gdzie każdy skalny blok miał boki długości 
trzydziestu 
cubitów. Podszedł do miejsca rozładunku i pochylił się, żeby zrównoważyć ciężar 
skalnych 
okruchów w koszu na plecach, nie zważając na ból ramion i pulsujące ślady od 
płóciennych 
pasów kosza.
Przed nim rozciągał się najnowszy górski wąwóz, niczym rozcięta nożem surowa 
rana 
otwarta na wschód. U jej podstawy leżały złączone kamienie koryta drogi, które 
ani na jotę nie 
zbaczało w lewo czy w prawo, tylko biegło prosto z Fairhaven do miejsca, w 
którym stał, albo 
tylko tak mu mówiono. Za nim, niecałe czterysta cubitów od kwadratowych palet 
machiny do 
rozładunku, równo ścięte ściany wąwozu kończyły się barierą z solidnego 
kamienia. Drzewa 
i gleba ponad dwieście cubitów powyżej zostały usunięte, a kurz i biały popiół 
po tym 
zniszczeniu opadał w przełęcz, sprawiając, że robotnicy kasłali często, mrużyli 
oczy i mrugali, 
żeby odpędzić popiół i żwir. W połowie drogi pomiędzy platformą rozładunkową i 
górską ścianą, 
która blokowała postęp drogi, stały dwie postacie w bieli: w białych butach, 
tunikach i spodniach.
Siłą nawyku srebrnowłosy młodzieniec odwrócił się i zrzucił brzemię, zsuwając je 
z pasów 
i odsuwając się na bok, żeby poczekać na powrót pustego kosza. Jego wzrok 
przebiegł po 
lśniącym łuku, który wypływał z północnej ściany wąwozu, o kay na wschód od jego 
miejsca 
pracy. Strumień wpadał w koryto na poboczu drogi, na próżno szarpiąc potężne 
granitowe bloki 
i wygładzając kamienie podtrzymujące drogę. Mgła unosząca się z wodospadu 
popłynęła 
w stronę srebrnowłosego mężczyzny, kiedy poruszyła nią lekka poranna bryza.
Mistrz ładowacz odwrócił wylot taśmy rozładunkowej, żeby skierować mniejsze 
odłamki 
w przestrzeń pomiędzy dwa granitowe fundamenty i ponad kamienny rów. Koryto wody 
przy 
nowej konstrukcji stało puste, nie licząc paru kałuż po popołudniowym deszczu.
– Następny!
Przechodząc na drugą stronę platformy rozładunkowej, mężczyzna, który nie 
posiadał 
imienia, przynajmniej żadnego, które by teraz pamiętał, odebrał pusty kosz i 
powlókł się 
z powrotem w stronę magów w bieli. Przenikliwy gwizd rozdarł poranne cienie, 
ponieważ słońce 
nie wspięło się jeszcze dość wysoko, aby dotrzeć do dna wąwozu.
– Cofnijcie się! Cofnąć się, idioci! – Rozkaz, jak bezładny, grzmiący ryk 
stoczył się 
z grubych warg mężczyzny w białym mundurze, który nosił miecz i białą czapkę 
zdobioną 
brązem. – Ty! Srebrny Łbie! Stań przy kamieniu. Za barierą!
Wycofawszy się za niski kamień, który spoczywał na drewnianych płozach, 
bezimienny 
robotnik zajął swoje miejsce pośród tuzina przygarbionych postaci.
– Zamknąć oczy! Zamknąć oczy!
Pamiętając ból, srebrnowłosy usłuchał. Czy istniał czas bez bólu? Czuł, że 
kiedyś był taki 
czas.
TRZASK! TRZAASSSK!
Po fasadzie kamienia, który otaczał wąwóz, przemknął błysk, jaśniejszy niż 
południowe 
słońce, wyraźniejszy niż najbliższa błyskawica. Potężna skała rozszczepiła się 
na pięćdziesiąt 
cubitów w głąb, popękała, rozdzieliła się i osunęła w nierówną piramidę u stóp 
resztek skalnej 
ściany. Grzyb skalnego pyłu wyrósł ponad mrokiem i porannym światłem, zamazując 
ostre 
krawędzie ścian wąwozu.
– Wyłazić. Ładować! – wrzasnął żołnierz.
Dwóch magów szło powoli, zmęczonym krokiem, w stronę złotego powozu, który 
czekał 
w miejscu, gdzie kończył się gładki kamienny chodnik.
Srebrnowłosy bezimienny mężczyzna zmrużył oczy, kiedy młodszy mag przeszedł obok 
niego bliżej niż na niecałą długość ramienia. Nie mógł pochwycić wspomnienia, 
rozumiejąc 
jedynie, że powinien coś wiedzieć i nie wie.
– Ładować, idioci! To oznacza również ciebie, Srebrny Łbie!
Wspomnienie i chwila odpłynęły we mgle i mroku, kiedy słońce rozjaśniło 
południowowschodni kraniec wąwozu i rozbłysło nad budowniczymi traktu. 
Bezimienny 
zamrugał i podszedł do stosu granitu, który musiał zostać usunięty, żeby 
wypełnić albo 
ukształtować na nowo kamienne szczeliny. Wtedy przyjdą magowie w czerni i zwiążą 
kamień 
z zaprawą. Widywał już ludzi w czerni, ale pamiętał tylko to, co mu mówiono o 
znaczeniu ich 
działań. W każdym razie kamień zostanie wykorzystany, a trakt będzie postępował 
dalej na 
zachód, w stronę zachodzącego słońca.
– Ładować! – rozległ się rozkaz.
Nogi zaniosły go ku palecie, którą inni więźniowie ustawili na miejscu, jeszcze 
zanim osiadł 
pył.
– Tylko szare kamienie...
Słowa przepłynęły przez niego, kiedy czekał w rzędzie ludzi noszących takie same 
kosze jak 
on.
Stuk... stuk...
Za jego plecami podjęli pracę kamieniarze, obrabiając uformowane przez strumień 
wody 
szare ściany i rowy odpływowe, które biegły wzdłuż kamiennego łożyska traktu. 
Ładowacze 
zaczęli umieszczać kwadratowe kamienie w skrzyniach i pierwszy tragarz dźwignął 
swój kosz.
– Następny!
Bezimienny mężczyzna położył swój kosz, czekał, aż się napełni, po czym uniósł 
go 
i zataczając się, wszedł na grubą kładkę prowadzącą do miejsca rozładunku, 
pochylając się do 
przodu i mrużąc oczy przed słońcem.
– Następny!
Ciężkie skórzane buty chroniły stopy przez drzazgami z desek i ostrymi 
krawędziami skał, 
ale nie przed przypadkowym zranieniem i pęcherzami. Wnętrze prawego buta było 
wilgotne od 
krwi. Każdy krok powodował fale bólu wzdłuż całej nogi.
– Srebrny Łbie!
Spojrzał tępo na żołnierza, nie zatrzymując się, kiedy mijał nadzorcę.
– Rozładuj to i idź do namiotu uzdrawiacza. Potem wróć tutaj.
W głosie żołnierza pobrzmiewała irytacja. Nie był tak wysoki jak więzień, ale 
nosił miecz 
i wymachiwał ciężką pałką z białego dębu. Bezimienny mężczyzna widział wokół 
pochwy 
miecza biały blask naznaczony czerwienią. Ten sam blask otaczał wszystkie miecze 
żołnierzy 
traktu, miecze, które cięły niczym ogień, jaki nosiły.
Potykając się, wszedł na platformę rozładunkową, wykonał rutynowe czynności i 
powlókł 
z powrotem po deskach. Zamiast skręcić w prawo, w stronę pokruszonych skał 
zrzuconych 
w bezładny stos niczym nieudana piramida na końcu wznoszącego się wąwozu, 
poszedł w lewo, 
w kierunku płóciennych namiotów noszących biały znak z pojedynczym zielonym 
liściem. Tam 
odstawił swój kosz. Kobieta w świeżej zielonej bluzie i dopasowanych kolorem 
skórzanych 
spodniach oraz wysokich butach spojrzała na niego.
– Prawa stopa?
Pokiwał głową.
– Usiądź tutaj. – Wskazała krótką drewnianą ławę. – Zdejmij but. Zobaczymy. – 
Ton był 
rzeczowy.
Muzyka w jej słowach, choć ukryta pod obowiązkowością, sprawiła mu przyjemność 
i uśmiechnął się blado, siadając i ściągając but. Z pięty spłynęły czerwone 
pasemka, kapiąc 
z zakrwawionej, żółtawej rany. Kobieta pokręciła głową, mówiąc do siebie, jakby 
go nie było.
– Durnie. Nie wkłada się za dużych butów na bose nogi. – Jej palce dotknęły 
skóry wokół 
rany. Skrzywił się, oczekując bólu, ale delikatny dotyk nie sprawił cierpienia.
– Hmmmm... nie jest tak źle. – Wzięła białą szmatkę i zanurzyła ją w kwaśnym 
płynie. – 
Może zapiec. – Mokra szmatka dotknęła stopy, kiedy zaczęła obmywać ropę i krew.
Syknął przez zaciśnięte wargi, kiedy płynny ogień obmył mu piętę, ale się nie 
poruszył.
– Skoro już tu jesteś, sprawdzę coś jeszcze. – Palce kobiety dotknęły jego 
skroni.
Poczuł w głowie lekki puls ciepła, który zaraz zniknął. Cofnęła się, zanim 
jeszcze ustało 
pieczenie w stopie. Uzdrawiaczka patrzyła na niego z odległości dwóch cubitów 
poprzez 
ocienione ciemnymi rzęsami oczy, ledwo dostrzegalnie kręcąc głową.
– Usiądź tam. Niech wyschnie. Podszedł do stołka, który mu wskazała.
– Uzdrawiaczko? – Wtrącił się inny głos.
Oboje unieśli wzrok. Przy namiocie stał strażnik traktu, a za nim dwóch więźniów 
z noszami.
Srebrnowłosy mężczyzna znał jednego z dźwigających nosze – Redricka – ponieważ 
dzielili 
ten sam sypialny barak.
– Zmiażdżona noga – oznajmił strażnik bezbarwnym głosem.
– Połóżcie go na stole. Delikatnie.
Bezimienny mężczyzna patrzył, jak Redrick z drugim więźniem kładą rannego na 
długim 
zniszczonym stole. Strażnik wraz z dwójką tragarzy obserwowali, jak uzdrawiaczka 
ogląda nogę.
– Mogę ją wstawić w łubki, ale mistrz uzdrawiacz z Borlen będzie musiał nastawić 
kości.
– Ciemności... – mruknął strażnik traktu.
– Wybór należy do ciebie. Kości są strzaskane. Mogę uratować mu nogę, ale minie 
prawie 
pół roku, zanim ruszy się bez pomocy i nigdy już nie będzie całkiem sprawny.
– Opatrz go najlepiej jak możesz. Zapytam dowódcę oddziału. Wy dwaj – strażnik 
wskazał 
dłonią bez laski – wracajcie do pracy. – Spojrzał na bezimiennego mężczyznę. – A 
ten kiedy 
będzie gotów?
– Niedługo. Tym razem wysłaliście kogoś, zanim zainfekował całą stopę.
Strażnik zacisnął usta, po czym odwrócił się bez słowa. Redrick i drugi więzień 
podążyli za 
nim.
– Moja noga? – zapytał więzień, starszy mężczyzna z pasmami siwizny w rzadkiej 
brodzie 
i resztce włosów.
– Wyślą cię do Klerrisa. Nie podoba im się to, ale wyślą. – Mówiąc, szukała 
czegoś w długiej 
skrzyni, aż w końcu wyciągnęła jakiś przyrząd z płótna i drewnianych klamer. – 
Ty, 
srebrnowłosy. Pomóż mi.
– Co? – wymamrotał starszy mężczyzna.
– Unieruchomimy na razie tę nogę. Żeby końce kości nie rozdarły nogi jeszcze 
bardziej, 
kiedy wrzucą cię na wóz.
Bezimienny mężczyzna wstał i zrobił cztery kroki, żeby stanąć przy stole. Ból w 
bosej stopie 
zmienił się w tępe pulsowanie.
– Kiedy ci powiem... – Uzdrawiaczka wyjaśniła, jak ma trzymać nogę rannego. – 
Rozumiesz?
Skinął głową.
Wzięła przyrząd w dłoń. Więzień wrzasnął, ale nie poruszył się, kiedy 
uzdrawiaczka oraz 
bezimienny mężczyzna wykonywali swoją pracę. Dłonie kobiety nie drgnęły ani na 
chwilę. 
Srebrnowłosy mężczyzna zaciskał wargi, ale dłonie miał spokojne. Wiedział, że 
powinien zrobić 
coś więcej, niż mu kazano, tylko nie pamiętał, czy naprawdę powinien pamiętać 
jakieś działanie 
z zapomnianej przeszłości.
Pod koniec mężczyzna na stole leżał spocony w stanie niemal śpiączki. Kiedy 
uzdrawiaczka 
wycierała go gąbką, jej wzrok spoczął na bezimiennym mężczyźnie.
– To nie jest miejsce dla ciebie.
– Nie wiem, gdzie jest moje miejsce. A ty? Odwróciła wzrok, po czym pokręciła 
głową.
– Zobaczmy, jak twoja stopa.
Miała zręczne dłonie. Położyła na ranie cienką szmatkę, kleistą na brzegach. 
Rana nie była 
już żółta, ale niemal biała i zaczynała się zabliźniać. Kobieta poszperała w 
skrzyni pod stołem.
– Ochhh... – dobiegł jęk ze stołu. Uzdrawiaczka wyprostowała się i dotknęła 
czoła 
nieszczęśnika.
– Wszystko będzie dobrze. – W drugiej dłoni miała coś wyglądającego jak dwa pasy 
materiału. Odwróciła się do srebrnowłosego mężczyzny. – Noś jedną na zranionej 
stopie, dzisiaj 
na opatrunek. Jutro umyj nogę i zdejmij opatrunek. Włóż czystą onucę. Pierz je i 
codziennie noś 
czyste, aż stopa się zagoi. Jeśli się pogorszy, przyjdź do mnie jak najszybciej. 
Powiedz tylko 
strażnikom, że ja ci kazałam. – Uniosła dłoń. – Jeśli naprawdę wda się infekcja, 
wcale nie 
będziesz pracował.
Wziął onuce i usiadł na stołku, nakładając jedną z nich na zranioną stopę, 
ostrożnie, żeby nie 
poruszyć opatrunku. Potem sięgnął po gruby roboczy but, spoglądając na 
uzdrawiaczkę. Czy nie 
przypominała cienia, który powinien pamiętać? Opuścił wzrok, niepewny.
Uśmiechnęła się lekko, po czym odwróciła do mężczyzny na stole. Bezimienny 
mężczyzna 
powoli naciągał but. Uzdrawiaczka nie patrzyła na niego, dopóki nie podniósł 
pustego kosza i nie 
skierował się na zachód w stronę piramid z pokruszonego granitu.
XXXVII 
Akurat teraz niby to popierają równowagę i całkowicie ignorują Legendę.
– Czy naprawdę możemy wierzyć Legendzie? – zapytała uzdrawiaczka.
– Spójrz na Fairhaven i ku czemu to wszystko zmierza. Potem przyjrzyj się 
Sarronnynowi 
i sama sobie odpowiedz.
– A co z Westwind? – Uzdrawiaczka zacisnęła wargi.
– Szeryf jest niemal tak samo zła jak Wysoki Mag. Jak Werlynn mógł 
kiedykolwiek... 
Kochał ją. – Mężczyzna w czerni pokręcił głową. – A poszedł tam tylko wypełnić 
swoje zadanie. 
Jego syn jest cudem i przynajmniej tyle jesteśmy mu winni. – Przyjrzał się 
uzdrawiaczce. – 
Chcesz spróbować znieść blokadę pamięci? Skutki mogą być fatalne, jeśli odkryją 
twoje wysiłki.
– Nie odkryją. Ma zranioną nogę. Był raz u mnie i już rozpoczęłam proces. Być 
może sam 
jest w stanie dokonać reszty. Jeśli nie, mogę tak wszystko zaaranżować, że 
odzyska rozum.
– Nie użyjesz przymusu? – W jego głosie zabrzmiała zdławiona odraza.
– Nie posunęłabym się tak daleko, Klerris. On jest bystry, bardzo bystry i nadal 
walczy pod 
naporem bieli. Mówi i rozumie i już samo to jest cudem. Następnym razem go nie 
złapią.
– Jeśli ucieknie... Spuściła wzrok.
– Nic nie ryzykujemy. Albo ucieknie, albo go zabiją. Przez chwilę milczeli. W 
końcu kobieta 
wstała.
– Zrób, co możesz z tą nogą.
– To dość łatwe, w porównaniu... Machnęła ręką, nie pozwalając mu dokończyć.
– Biali służą tylko chaosowi. Jeśli my nie będziemy służyć równowadze, to kto?
„Jeśli my nie będziemy służyć równowadze, to kto?”
Słowa rozbrzmiewały mu w myślach, kiedy wspiął się po schodach i zaczął 
nastawiać 
strzaskaną nogę więźnia pod czujnym spojrzeniem strażnika traktu.
XXXVIII
Rudowłosa raz jeszcze utkwiła wzrok w zwierciadle, nie zważając na wilgotne 
plamy na 
czole oraz policzkach i zmatowiałe od potu włosy.
Na ciemnej, wyłożonej dębem ścianie płonęły równo dwie olejne lampy, mrugając 
tylko, 
kiedy rzucała myśli w srebrną głębię przed sobą.
– Niech cię szlag... szlag...
Wyczuła cieniutkie nici... delikatny dotyk bieli i poruszenie wichrów za tą 
barierą – obnażyła 
zęby w zawziętym uśmiechu, ciskając energie wzdłuż cienkiej linii potu i krwi.
Trzask!
Na ciężkim dębowym stole leżało strzaskane zwierciadło. Lampy na ścianie poza 
nią zgasły 
jak zdmuchnięte. Krew ściekała ze skaleczenia na przedramieniu rudowłosej, nad 
blizną 
otaczającą lewy nadgarstek. Jej głowa opadła na ramiona, a łzy, krew i szkło 
mieszały się, kiedy 
jej ciałem wstrząsnął szloch.
– Bądź przeklęty... Creslin... i ty też, siostro... – Słowa były niemal szeptem.
Za jej plecami uchyliły się ciężkie drzwi. W świetle lamp z korytarza stał 
niski, szczupły 
mężczyzna, odziany w zieleń i złoto, dość jasnym, żeby widać było jego 
przetykane siwizną rude 
włosy i zmarszczki na czole. Wpatrywał się w skuloną postać, odłamki szkła i 
lampy, otworzył 
usta i zamknął je. Uczynił gest ochrony, wycofał się na korytarz i zamknął drzwi 
tak cicho, jak je 
otworzył.
W komnacie wciąż słychać było łkanie.
XXXIX
Mężczyzna bez imienia, kuśtykając, wszedł do wozu. Prawą stopę miał bosą, w 
jednej ręce 
niósł but, a w drugiej mokrą onucę. Zignorował strażnika, który szedł za nim od 
ujęcia wody.
– Żadnego włóczenia się, nie po zmroku – burknął chudy jak tyczka nocny 
strażnik.
W przeciwieństwie do dziennych, nocni strażnicy nosili noże i miecze. Dla 
utykającego 
srebrnowłosego mężczyzny biały poblask, otaczający broń, był wyraźnie widoczny.
– Uzdrawiaczka powiedziała...
– Przed zmrokiem, Srebrny Łbie. Znasz zasady. Więzień ruszył w ciemność baraku, 
choć nie 
hamowała ona jego kroków, ponieważ odkrył, iż postrzega przedmioty równie 
wyraźnie 
w ciemności jak w świetle. I w nocy nie musiał mrużyć oczu, żeby odegnać 
rozpraszającą jasność 
letniego słońca. Raz jeszcze wydało mu się, że powinien o tym wiedzieć. Chciał 
wiedzieć, ale 
odnajdował myślami jedynie wielką próżnię tam, gdzie powinny się znajdować 
wspomnienia.
– ...strażnicy... złośnicy, złośnicy, złośnicy. – Słyszał w baraku głosy innych 
więźniów.
– To jedna z ich wymarzonych przyjemności, Deiter. Wino, kobiety i śpiew, 
pamiętasz? Nie 
ma tu wina. Jedynymi kobietami są strażniczki, a one są twardsze od mężczyzn. A 
wiesz, co 
magowie sądzą o śpiewaniu.
Bezimienny mężczyzna ustawił but na pryczy i szykował się do wejścia na górę. 
Nie ma 
kobiet? A uzdrawiaczka? I pieśń? Nie pytał jednak. Zbyt wielu rzeczy nie 
wiedział. W końcu 
postawił stopę na krawędzi dolnej pryczy.
– Uważaj no, Srebrny Łbie.
– Przepraszam.
Wspiął się na pryczę pod drewnianym dachem baraku, tam wcisnął się w wąską 
przestrzeń 
i zdjął drugi but. Potem spróbował się wyciągnąć i zasnąć. Mięśnie miał obolałe, 
choć nie tak 
bardzo jak na początku, kiedy nosił kamienie. Chociaż ból w pięcie zniknął, 
ciche szepty innych 
więźniów nie ustawały i sen nie nadchodził.
– Piosenka... – syknął jakiś głos.
Srebrnowłosy mężczyzna przysunął się do skraju ciasnej pryczy i spojrzał na dół. 
Redrick 
siedział na wąskim miejscu przy dolnej pryczy w rzędzie naprzeciwko, zerknął w 
jedną i drugą 
stronę baraku, odchrząknął cicho, przełknął, po czym spojrzał w stronę otwartych 
drzwi i czerni 
za nimi. Jak trzej pozostali w baraku, na wpół siedział, na wpół leżał pomiędzy 
niższą pryczą 
i wąskim kawałkiem podłogi, który oddzielał bliźniacze rzędy sienników na 
twardych 
drewnianych ramach.
– No dalej... piosenka – nalegał starszy mężczyzna z bezwłosą, opaloną czaszką, 
którego 
ramiona przypominały pnie niedużych drzew.
– Piosenka?
– Piosenka.
– Cciii... – syknął ktoś z górnej pryczy. – Hałas piorunem sprowadzi ludzi 
magów.
Pojedyncza lampa mrugała na wietrze, który wdzierał się przez pozbawiony drzwi 
otwór 
baraku.
– Psiakrew... – Pomruk dochodził z dolnej pryczy, najniższej z trzech, gdzie 
leżał 
bezimienny mężczyzna.
Redrick zerknął nerwowo w pustkę na zewnątrz i znowu odchrząknął. Potem, bez 
strun, bez 
fletu, jego piskliwy głos, czysty jak górski strumień o brzasku, przemknął po 
baraku, po jednej 
nucie, jednym słowie.
Me proś, abym zaśpiewał, I nie proś, aby zagrał dzwon, Nie pytaj o baśń.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Och, miłość ma ma barwę bieli, Jasna jest i biała jak gołębica, / biały był ten, 
jak ona 
jasnowłosy, Który odebrał mi moją miłość.
Nawet w mrugającym świetle lampy śpiewak wydawał się wyczerpany, jakby każde 
słowo 
było walką z niewidzialnym przeciwnikiem, każda nuta strzałą posłaną w 
białoczerwony 
płomień, który pragnął ją pochłonąć. Te kruche nuty pięły się ku srebrnowłosemu 
mężczyźnie 
niczym srebrne widmowe światła płynące od śpiewaka ku sufitowi baraku, o wiele 
jaśniejsze 
w swym bezcielesnym blasku niż żółty płomień lampy. Wyciągnął dłoń, zamykając ją 
wokół 
pojedynczej uładzonej wibracji.
Czirik! Czirik!
Głos Redricka załamał się, zatrzymał...
Nuta rozpadła się w pył, a bezimienny mężczyzna wpatrywał się bezmyślnie w 
pustkę 
pomiędzy palcami, czując napływające do oczu łzy. Łzy? Z powodu ułamka nicości?
– No... – zagrzmiał ponury głos żołnierza. – Śpiewki, co? Jaka szczęśliwa 
grupka. I kto 
śpiewał? – Biała pałka skręciła w stronę chudego mężczyzny z jasnymi rudawymi 
włosami. – 
Znowu ty? Nadal sprawiasz kłopoty?
Redrick nie patrzył na żołnierza. Pałka szturchnęła śpiewaka.
– Ruszaj się. Magowie chcą cię widzieć. Wiesz, co myślą na temat śpiewania 
tutaj.
Redrick powoli dźwignął się na nogi.
– Dalej, mój piękny śpiewaku!
Zanim srebrnowłosy mężczyzna pojął, co się dzieje, śpiewak i żołnierz znikli, a 
lampa 
zamrugała na wietrze.
– Śpiewanie niszczy pracę na trakcie... – Ciche naśladownictwo głosu maga było 
niemal 
niesłyszalne, okrutne i gorzkie w swym szyderstwie.
Żaden głos nie podniósł się w proteście. Żaden.
Srebrnowłosy mężczyzna otarł łzy i odwrócił twarz do ściany, ale nie wyśpiewane 
słowa 
brzmiały mu w myślach, ich muzyka odbijała się echem w uszach.
...odpowiedzią jest wszystko – i nic. Odpowiedzią jest wszystko – i nic...
W ciemnościach baraku, długo po tym jak pozostali odpłynęli w ciężki sen, on 
leżał 
przebudzony, wpatrując się w deski niecały cubit nad swoją twarzą. Poprzez czerń 
niósł się szept 
drobnych głosów; chrapanie wyczerpanych ludzi, skrzyp prycz, gdy poruszali się 
we śnie, 
a nawet pomruki harmoriańskiego, kiedy obcy więzień wymamrotał coś z głębi 
swoich snów.
Mięśnie bezimiennego mężczyzny nie bolały już, jak pierwszego dnia pracy na 
trakcie, 
a biała skóra zbrązowiała i stwardniała. Nie miał jednak imienia ani przeszłości 
oprócz szeptów 
pod czaszką, głosów tak nikłych, że nie rozróżniał słów, ledwie pojmując, że tam 
są. Tylko jedną 
rzecz pamiętał wyraźnie: cień z kobiecą twarzą. Po jakimś czasie zasnął, śniąc o 
złotych nutach, 
które lśniły na tle szarych kamiennych murów i nie kończącej się śnieżnej 
połaci.
Czirik! Czirik!
– Wyłazić! Wstawać i wyłazić! – Ochrypły głos dziennego strażnika zgrzytał 
bardziej niż 
zwykle.
Słaba mżawka wypełniała wąwóz, ale nawet we mgle unosił się pył z pokruszonych, 
zmiażdżonych skał. Tak samo jak w owsiance przysługującej każdemu więźniowi 
pracującemu 
przy trakcie. Tylko woda była czysta i zimna i ten chłód przypomniał mu o 
spadających białych 
płatkach i o pieśni.
Drewniana miska przechyliła się na skalnej podstawie, owsianka rozlała się na 
kamieniach. 
Otworzył oczy, nie widząc mgły ani mżawki, więźniów wokół siebie, ani strażników 
za plecami.
– NIIEEE!
Krzyk niósł się bez końca i srebrnowłosy mężczyzna zastanawiał się, dlaczego 
strażnicy nic 
nie robią, nawet kiedy zdał sobie sprawę, że to on wydaje ten udręczony krzyk i 
że strażnicy 
ruszają ku niemu w zwolnionym tempie.
Chłód i biel myśli, pęd obrazów... nie kończącej się połaci śniegu pod 
szczytami, które 
dotykają nieba... posrebrzonych nut roztrzaskujących się o szary granit murów... 
Kolacja 
w zielonych mundurach przy wysokim stole... jazda wąską kamienną drogą...
Zataczał się na chwiejnych nogach, nawet nie uniósł rąk, żeby zasłonić się przed 
ciosami. 
Obrazy rozproszyły się po drugim uderzeniu i pochłonęła go ciemność.
Kędy się ocknął, nie mógł się poruszyć, ponieważ przywiązano go do stołu. Nad 
jego głową 
kołysało się na wietrze wilgotne płótno. Kap... kap... Kropelki wody zbierały 
się w zagłębieniu 
namiotu nad jego głową, niektóre przesiąkały przez zniszczony materiał i spadały 
na kamień, 
inne padały na jego na wpół nagie ciało.
Ciemnowłosa uzdrawiaczka spoglądała na niego z góry, chociaż jej dłonie 
opatrywały 
głębokie rozcięcie na ramieniu innego więźnia, chudego, łysego mężczyzny, który 
kiedyś był 
otyły.
– To powinno pomóc. Staraj się utrzymać ranę w czystości. – Głos był bezbarwny, 
jakby 
wiedziała, że kurz i skalny pył i tak przenikną wszystko.
Srebrnowłosy mężczyzna zamknął oczy, starając się utrzymać równy oddech.
– Gotów?
– Ten? Tak.
– A Srebrny Łeb?
– Oddech ma bardziej regularny, ale dopóki się nie ocknie, nie mogę nic 
powiedzieć. 
Każdemu zaszkodziłaby druga rana na głowie.
– Żadna strata. Nawet nie wiedział, kim jest.
– Być może nigdy się nie dowie, jeśli dalej będziecie walić go po głowie.
– Wpadł w szał!
– Uderzył kogoś?
– Zaczął wrzeszczeć „nie!” na całe gardło. Nie przestawał. Magowie byli naprawdę 
wściekli. 
Gero musiał go walnąć. Oni mogli zrobić coś gorszego.
– Dam wam znać.
Zabrzmiały człapiące kroki, kiedy strażnik i łysy więzień wychodzili.
– Poszli.
Podskoczył, gdy jej głos zabrzmiał tuż nad nim.
– Spokojnie. Rozwiążę to.
Rozluźnił się, na ile mógł, poruszając zesztywniałymi ramionami. Przywiązano go 
z szeroko 
rozpostartymi rękami, ale głowa bolała bardziej niż ramiona.
– Nie próbuj jeszcze wstawać.
Powoli otworzył oczy. Uzdrawiaczka przypatrywała się jego twarzy, zaglądając mu 
w oczy.
– Co się stało? – zapytała.
– Ja... nie wiem – wymamrotał, czując znajomy niegdyś skurcz żołądka. – 
Dokładnie... – 
dodał, żeby złagodzić napięcie.
Powoli pokiwała głową.
– Prawdopodobnie jutro będziesz mógł wrócić do pracy, ale musisz być bardzo 
ostrożny. Nie 
będziesz widział rzeczy tak wyraźnie jak kiedyś i trudno ci się będzie 
przyzwyczaić. – Odwróciła 
wzrok w stronę otworu u wejścia do namiotu i spojrzała na kamienny chodnik 
biegnący na 
wschód. – Pięć kayów w stronę Jellica jest piękna dolina. Magowie zostawili ją 
na przyszłą 
gospodę albo miejsce wypoczynku. Strumień prowadzi w górę do miejsca, gdzie 
można przejść 
północnymi dolinami Certis na drogę do Sligo.
W deszczu na zewnątrz rozległy się ciężkie kroki.
– Zobaczmy jeszcze raz te oczy.
– Więc Srebrny Łeb dochodzi do siebie? – Burczący strażnik traktu stał u wejścia 
do 
namiotu.
– Nadal ma zawroty głowy, ale nie uderzyłeś na tyle mocno, żeby go zabić. Może 
nawet 
dojdzie do siebie, pod warunkiem że dasz mu dzisiaj odpocząć. Przez kilka dni 
może mu się 
kręcić w głowie. Lepiej więc, żeby gwałtownie nie siadał.
– Jak długo taki będzie?
To może potrwać tylko dzień. A może trzy albo i cztery. Jeśli przeżyje trzy, 
cztery dni, 
wyzdrowieje. Nic nie zostało złamane i nie mogę zrobić nic więcej.
– Świetnie! Równie dobrze może leżeć na pryczy jak tutaj. Idziemy, Srebrny Łbie.
Uzdrawiaczka spojrzała na strażnika.
– Jeszcze nie. Nie wstanie jeszcze bez zawrotów głowy.
– Wrócę po niego.
Poranna mżawka zamieniła się w potoki wody z jednolicie szarego nieba. Po raz 
pierwszy od 
wielu dni, jeśli nie dłużej, zniknął odór skalnego pyłu.
– Spróbuj usiąść.
Zwiesił stopy ze stołu. Przez chwilę miał uczucie, że jest dwojgiem różnych 
ludzi, 
siedzących obok siebie, a mimo to razem. Nawet deszcz zdawał się padać dwoma 
oddzielnymi 
strumieniami.
– Wstań.
Napięcie w jej głosie dodało mu sił. Obserwowała jego oczy, kiedy wyprostował 
się 
chwiejnie. Chwycił się rękami stołu.
– Możesz usiąść. – Jej głos znowu był bezbarwny. Do namiotu wszedł strażnik, 
pochylając 
się pod zwisającym i wilgotnym płótnem.
– Nadal nie może ustać, ale niewiele więcej mogę zrobić.
Srebrnowłosy mężczyzna, ponieważ teraz już wiedział, że niebezpiecznie jest 
wyznać, że 
posiada jakieś imię, poszedł za strażnikiem przez deszcz do baraku pełnego 
więźniów.
– Srebrny Łeb wrócił.
– Musi mieć czaszkę ze stali. Widziałeś, jak Gero go walnął?
Ostrożnie pokonał drogę na górną pryczę, próbując nie zważać na pustą, zajmowaną 
niegdyś 
przez śpiewaka. Wkrótce zajmie ją inny nieszczęsny więzień, ale pieśń pozostanie 
nie 
wyśpiewana. Ucieczka... ma niewiele czasu, zanim biali magowie go rozpoznają. 
Mimo iż 
wiedział, co niegdyś potrafił, nie znał swoich obecnych umiejętności.
Światło, poprzedzone dudnieniem grzmotu, przeszyło wąwóz przez strugi deszczu. 
Krople 
bębniły o dach, a wilgotne powietrze wpadało chwilami do wnętrza pozbawionego 
drzwi baraku.
Po jakimś czasie pulsowanie guza przycichło, przechodząc w tępy ból. Przesunął 
się na bok 
pryczy i zaczął schodzić, niezdarnie stawiając na deskach obute stopy.
– ...zostańcie na miejscu.
– ...to tylko Srebrny Łeb.
Nie odezwał się, usiłując utrzymać ten sam bezmyślny wyraz twarzy. Dowlókł się 
do drzwi 
i zatrzymał, wpatrując się w deszcz. Stare wzory układały się na nowo, choć 
każde spojrzenie 
posyłało do oczu falę potwornego bólu. Największy deszcz będzie trwał, ale 
niedługo. Znudzeni 
strażnicy stali i rozmawiali pod płóciennym dachem.
Po chwili skulił się w deszczu i zaczął kuśtykać na wschód, klucząc w stronę nie 
dokończonej ściany, która oddzielała uniesione koryto drogi od zatopionych rowów 
odpływowych po lewej.
– ...Srebrny Łeb. Oszalał jeszcze bardziej.
– ...nie rób tego!
Nie jest szalony. Jest bardziej zdrowy na umyśle, niż był przez wiele ostatnich 
ośmiodni, bo 
tylko podczas burzy możliwa jest ucieczka przed magami.
– Gero! Łap tego durnia!
Więzień poczłapał szybciej, kierując się ku ścianie i płynącemu pięć cubitów 
niżej potokowi. 
Wysoki strażnik zawahał się, potem wyciągnął miecz i ruszył za srebrnowłosym 
mężczyzną, ale 
nie pełnym biegiem, bo kamienie były śliskie od deszczu.
– Uciekaj! Uciekaj, Srebrny Łbie!
– Cisza! – warknął drugi strażnik, który nie ruszył w pościg.
Wydarzenia rozwijały się za rozmazującymi wszystko strugami ulewy niczym 
pantomima. 
Więzień podszedł chwiejnie w stronę krawędzi nie dokończonej ściany i przez 
chwilę wpatrywał 
się w coś w dole. Strażnik podbiegł naprzód z uniesionym mieczem. Wicher smagnął 
potężnym 
podmuchem powietrza i wody w twarz strażnika, który zwolnił, potrząsając głową. 
Więzień 
zwiesił się przez mur, widać było tylko jego dłoń ściskającą kamienie muru. 
Strażnik uniósł 
miecz, pochylił się... i cofnął.
– Zniknął. Jest w rzece. – Deszcz i wiatr tłumiły głos.
– W rzece? Jakiej rzece?
Drugi strażnik stanął obok pierwszego na krawędzi nie dokończonej kamiennej 
ściany. 
Potem pognali w stronę ozdobnego baraku na kołach, zamieszkiwanego przez białych 
magów, 
spoglądając przez ramię na mur, przez który uciekł więzień.
Bim! Bom!
Czirik! Czirik! Czirik!
Druga para strażników biegła na wschód dokończonym traktem. Jeden spoglądał na 
wzburzone wody w dole, a jego wzrok przesuwał się dalej i dalej, wyprzedzając 
ciało.
– ...przeklęta woda!
Srebrnowłosy mężczyzna pośród fal próbował się rozluźnić, pozwalał, aby woda 
niosła go, 
gdzie chciała, przynajmniej na razie. Zanim odetchnął dwa razy, uniosła go przez 
tymczasową 
bramę na trakcie, która odgradzała teren pracy więźniów od ukończonego traktu. 
Mały 
wszechświat, który był dla niego wszystkim od... jak dawna? Nie wiedział, 
ponieważ jego życie 
dzieliło się na dwie części: tę, którą zaczynał odzyskiwać, i część, którą 
spędził jako więzień 
białych magów. Ostatnia część, brak świadomości mogły trwać całe dnie, miesiące, 
a może 
nawet lata.
Bieg rzeki uspokajał się, niosąc go na wschód, z dala od burzy i w mgłę. 
Obserwował teren 
za drogą i płynął na południe, w stronę koryta drogi, po stronie naznaczonej 
rowami. Po 
kolejnych dwóch kayach nurt zwolnił do szybkości wartkiego strumienia. Zaczął 
wyczuwać pod 
nogami kamienie i zobaczył wysokie szczyty. Potem ujrzał most, szybko zbliżającą 
się plamę 
ponad rzeką. Machając gwałtownie ramionami i przebierając nogami po kamieniach, 
na wpół 
płynął, na wpół skakał w stronę północnego brzegu kanału i zdążył chwycić 
kamienny wspornik.
Przywarł doń, dysząc ciężko.
Palcami jednej dłoni dosięgnął cienkiej linii pomiędzy rzeźbionymi kamieniami, 
wczepił je 
w wąski rowek i dźwignął ociekające wodą ciało bliżej skalnej skarpy. Przysunął 
drugą rękę, 
chwytając kolejną cienką kamienną krawędź. Powtarzając żmudną procedurę, 
uciekinier 
wynurzył się z wody na kamienny narzut, schodzący do doliny, o której mówiła 
uzdrawiaczka. 
Dźwignął się znowu i stanął na kamieniach, stawiając pełen wody but na trawie. 
Łąkę porastało 
kilka karłowatych dębów i niewielkie krzewy jałowca. Zostawił za sobą kamienny 
most 
i przeszedł na drugą stronę opadającego strumienia.
Już niedługo po trakcie magów pokłusują jeźdźcy i musi zniknąć im z oczu. Mgła 
zmieniała 
się w deszcz, w miarę jak chmury ponad Easthorns przesuwały się z zachodu na 
wschód. Zmusił 
się do ciężkiego biegu w wysokiej do kolan trawie na skraj łąki, gdzie jeśli 
zajdzie konieczność, 
będzie mógł przykucnąć za niskimi jałowcami i rzadkimi jodłami. Nierówny deszcz 
uderzał po 
okrytych łachmanami ramionach, ale woda wydawała mu się ledwie chłodna.
Wykaszlał z obolałych płuc ostatnie krople wody i ruszył ciężko w górę, ku 
wąskiemu 
krańcowi doliny, gdzie świerki pięły się ku wyższym szczytom i przesłaniały 
skalne usypiska 
pomiędzy pasmami marnej gleby.
Kiedy na trakcie magów oraz w sztucznym wąwozie kryjącym drogę rozległ się 
odgłos 
końskich kopyt, srebrnowłosy mężczyzna dotarł do osłony drzew. Powoli, ale 
wytrwale piął się 
w górę. Odgłosy pogoni stały się głośniejsze, po czym przycichły, kiedy 
uciekinier przedzierał 
się przez świerki, zadowolony ze skąpego poszycia.
Deszcz znowu padał falami, a każda fala niosła porywy wiatru i ograniczała 
widoczność do 
zaledwie paru cubitów. Wspinał się z wysiłkiem, wiedząc, iż musi przebyć jak 
najwięcej drogi, 
zanim zniknie osłona deszczu, albo biali magowie czy też psy tropicieli trafią 
na jego ślad. 
Chwilami przystawał, ale tylko by uspokoić oddech i zebrać siły. Szedł tak przez 
cały deszczowy 
poranek i popołudnie wzdłuż drzew na szczycie wzniesienia, a potem odbił w 
dolinkę, która 
wkrótce stanie się korytem rzeki prowadzącej na równiny Certis, na północ od 
doliny, gdzie stały 
obronne mury Jellica.
Odpoczął późnym popołudniem pod niebem pełnym białych chmur sunących przez 
czysty 
błękit i zieleń aż po plamy fioletu. Nawet kiedy od traktu magów dzieliła go już 
duża odległość, 
ostrożnie przykucnął w zagłębieniu pomiędzy głazem i przewróconym drzewem, 
osłonięty przed 
wzrokiem latających wysoko ciemnych ptaków. Zwinięty w kłębek w swoim 
schronieniu, 
wdzięczny, że wyrastał w prawdziwym chłodzie Dachu Świata, próbował złożyć 
rozsypane 
fragmenty, deszcz wspomnień, które pozwoliła mu odzyskać bezimienna 
uzdrowicielka. Czy 
była to Megaera? A może inne narzędzie losu i furii Legendy?
Kiedy wypoczywał, na wpół śpiąc i śniąc, jego myśli odpływały w dal.
Xl
– To trudne, przyznaję, funkcjonować, kiedy część umysłu jest pusta, ale 
pokonywałam już 
większe przeszkody. – Megaera uśmiechnęła się oschle.
– Jesteś tu od późnej wiosny, a teraz zbliża się koniec jesieni. Jak długo 
jeszcze zamierzasz 
tu pozostać? – dopytywał się książę Montgren.
– Robię, co mogę, kuzynie. Ale w moim wypadku... – Uśmiechnęła się znowu krzywym 
uśmiechem. – Tak długo, jak będzie trzeba.
– Nie myślisz chyba...
Dopóty, dopóki to potrwa. Odzyska zdrowie, ucieknie albo umrze. Oczywiście 
śmierć byłaby 
najłatwiejsza dla ciebie i mojej drogiej siostry. Ja dokładam tylko skromnych 
starań, żeby pomóc 
mu przełamać zaklęcia. – Urwała. – Chociaż nie jestem dobrze wyszkolona. Moja 
droga siostra 
upewniła się co do tego. Być może więc długo będę się cieszyć twoją 
gościnnością.
– Którą muszę ci zapewnić – zauważył chłodno książę.
– A tak. Wszyscy niesiemy jakieś brzemię. – Odwróciła się do antycznego biurka, 
na którym 
postawiła swój kryształowy puchar. Zamrugała, po czym niepewnie sięgnęła w 
stronę biurka.
Książę pokręcił powoli głową, nie dostrzegając jej wahania.
– Aeeeiii...
Rudowłosa upadła na podłogę pod ciężarem kalejdoskopu wspomnień i wykrzywionych 
obrazów, które wdzierały się z krzykiem pod czaszkę, niczym nocne koszmary 
atakujące na 
bojowych rumakach z ostrymi kopytami.
Niewysoki, starannie ubrany mężczyzna, który trzymał jej ramię, zanim się 
odwróciła, omal 
nie upuścił kielicha z czerwonym winem. Ale tylko rozlane ciemnoczerwone plamy 
naznaczyły 
antyczny harmoriański dywan z czasów świetności jego dziada. Zanim zdążył 
odstawić na wpół 
pusty kryształowy kielich na biurko, rudowłosa legła z twarzą bez wyrazu, 
nieprzytomna, choć 
ciągle oddychała.
– I co teraz? – mruknął. – Helisse! Helisse! – Spojrzał na kobietę i w końcu 
ukląkł przy niej. 
– Co teraz?
Część druga 
MISTRZ BURZY 
XLI 
Uciekający młodzian na uskrzydlonych wichrem nartach Mknie po urwiskach z 
największą 
łatwością, Miecz ma na plecach, a duszą oddał wichrom, Uciekający młodzian na 
uskrzydlonych 
wichrem nartach.
Wicher ma u nóg i w srebrnych włosach, Zeskakuje ze wzgórz ponad drzewami, I 
opada 
z Dachu prosto w ramiona magii, Uciekający młodzian na uskrzydlonych wichrem 
nartach.
Wzrok ma pochmurny, a duszę okrył lodem, Ucieka od tyrana, od łatwego żywota, 
Porzuca 
bogactwo dla miłości, która nie ma ceny, Uciekający młodzian na uskrzydlonych 
wichrem 
nartach.
Żołnierze szukają go od wielu lat, Kruszą góry i rozdzierają drzewa, Ale nigdy 
nie znajdą 
tego, czego nie usłyszą, Uciekającego młodziana na uskrzydlonych wichrem 
nartach.
„Uciekający młodzian” pieśń z Sarronnynu – autor anonimowy 
XLII 
Spod nawisu Creslin obserwował nienaturalnie czyste niebo na południu. Krążyła 
tam para 
sępów, skręcając od miejsca, gdzie trakt magów przedzierał się przez Easthorns. 
Skąd wziął siły 
i odwagę do przepłynięcia wzburzonej rzeki, która poniosła go z dala od bieli 
strażników 
drogowych? Czy dłonie uzdrowicielki pomogły przełamać blokadę wspomnień? A może 
coś lub 
ktoś inny? Cokolwiek było przyczyną, uciekł białym magom. Drugi raz nie 
ucieknie, nie żywy, 
a to oznaczało, że nie może ponownie dać się schwytać.
Na wschodzie krążyła jeszcze jedna para bystrookich drapieżników. A on odczuł 
zakłócenia 
w wichrach i niebiosach, burze przetaczały się na wschód i zachód. Tłumiąc 
oddech, odpoczywał 
pod skałami ze wzrokiem utkwionym w cienkiej linii pędzącej wody; jeszcze jeden 
strumień, 
który może poprowadzić go na wschód.
Wspomnienia wirowały pod czaszką niczym wichry, ponieważ był równocześnie 
dwojgiem 
ludzi – srebrnym łbem i Creslinem – a każdy z nich pamiętał inny wczorajszy 
dzień. Jeden 
pamiętał roboty na trakcie, drugi lśnienie białych kamieni Fairhaven i 
gitarzystę, który ledwie 
docierał do srebrnych nut i to tylko w dobrze osłoniętej tawernie.
Muzyka... dlaczego jej nie 1 u b i ą? Zbyt wiele było pytań, a zbyt mało 
odpowiedzi.
A więc kim jesteś?
Był mężczyzną. Mężczyzną, który wyczuwał muzykę i ukryty za nią ład, który 
władał 
łukiem i mieczem lepiej niż wielu innych. Mężczyzną, który potrafił chwytać 
wichry i naginać je 
do swej woli. Mężczyzną, który niewiele wiedział o życiu poza Dachem Świata, a 
jeszcze mniej 
o kobietach, chociaż wyrastał w ich otoczeniu, który nie miał pojęcia o swoim 
przeznaczeniu.
Kolejne nieproszone słowa pojawiły się w jego umyśle: „Możesz uciekać ku swemu 
przeznaczeniu, ale nie przed nim”– Ale co jest jego przeznaczeniem? Nie był 
muzykiem, 
żołnierzem, ani studentem – jaka więc była jego rola? Dlaczego białe ptaki i 
sępy krążyły 
w górze, szukając go?
Takie pytania nie pomogą mu uciec przed magami. Ani znaleźć jedzenia.
Sępy na bezchmurnym niebie zaczęły krążyć dalej na północ, bliżej jego kryjówki. 
Pięta 
rwała, ale nie wiedział, co jeszcze mógłby zrobić poza utrzymywaniem rany w 
czystości. Poza 
tym, mimo bliskości infekcji, uzdrawiaczka dotknęła rany i w jakiś sposób 
przyspieszyła gojenie. 
Creslin pamiętał jej dłonie na stopie, a potem na czole.
Ale... kto? Dlaczego? Ktoś jeszcze sprzeciwiał się białym magom na tyle, żeby 
pomóc mu 
bez wyjaśniania przyczyny i dać wskazówki, choć taki czyn mógł się okazać 
nadzwyczaj 
niebezpieczny. A jednak uzdrawiaczka nie była widmową Megaerą.
Osunął się na plecy pod nawisem, próbując pokonać niepewność i zaplanować 
następny 
ruch. Przynajmniej pogoda była znośna. Trudno będzie przetrwać na tej ziemi, 
choć w Certis 
i Sarronnynie zbliżały się żniwa, a on nie miał nawet noża i pasa, jedynie 
tunikę bez rękawów, 
spłowiałe spodnie i robocze buty.
Jak może uciec białym magom? Każda próba schwytania wiatrów naprowadzi ich na 
niego. 
Przyglądał się skalistemu zboczu w dole, rzadkim jodłom i karłowatym dębom, a 
potem 
roześmiał ochryple. Cierpliwość. Tylko tego potrzebował, cierpliwości i chęci 
jedzenia 
wszystkiego, co jadalne, kiedy szedł w nadchodzącej nocy w stronę równin Certis. 
Tak czy 
inaczej musi odnaleźć drogę do Montgren. Odetchnął głęboko, potem jeszcze raz i 
spróbował się 
rozluźnić, czekając, aż nadejdzie ciemność, czas, gdy sępy nie widzą zbyt 
dobrze.
XLIII 
Przygarbiona postać wlokła się, powłóczyła nogami, a czasami kuśtykała polną 
drogą. 
Okrywające ją łachmany były stosunkowo czyste. Jedno oko zakrywał kawałek 
materiału, 
a mocna, choć w dłoni o kwadratowych palcach spoczywała wygięta laska. Creslin 
znowu 
zadawał sobie pytanie, dlaczego drugie przejście równin Certis trwa dłużej niż 
pierwsze.
– Bo nie masz konia ani pieniędzy...
Dlaczego przemierzał równiny, kierując się na wschód? Dlaczego podróżował z 
powrotem 
w stronę magów, którzy najwyraźniej chcieli, żeby zginął albo postradał zmysły?
– Ponieważ to wydaje się właściwe...? – Mówił do siebie, skoro nie było nikogo 
innego, 
z kim mógłby porozmawiać. – Ryzykowanie głowy wydaje się właściwe?
Wichry nie prowadziły go ku białym magom, ale niewyraźnymi szlakami, zbyt słabo 
widocznymi, żeby mogły być białe lub czarne, a jednak łączącymi czerń i biel. 
Pamiętał, żeby się 
pochylić, kiedy przetoczył się obok niego kolejny wóz, i wyciągnął błagalnie 
dłoń. Miedziak 
poleciał w jego stronę, ale mężczyzna i kobieta na wozie nie spojrzeli na niego. 
Creslin podniósł 
monetę i schował ją. Wyprostował się i kiedy droga opustoszała, ruszył 
pewniejszym krokiem.
XLIV 
– Nie... – Ciemnowłosa kobieta, potykając się, wypadła przez boczne drzwi, ale 
dotarła tylko 
do drugiego stopnia, zanim została pochwycona od tyłu. Opadła podarta bluzka, 
ukazując pełne 
piersi i posiniaczone ramię.
Nie rozlejesz już dobrego wina! – Chudy mężczyzna z blizną na policzku pochwycił 
nagie 
ramię i łokieć przysadzistej dziewczyny, pochylając ją ku pełnemu brudów 
rynsztokowi.
– Nie rozleję. Będę uważać. Proszę...
Dwóch zbirów uśmiechnęło się głupawo, obserwując gospodarza.
– Nie! Nie!
Stuk... stuk...
Gospodarz zatrzymał się, kiedy koń podszedł bliżej, a potem znowu podniósł rękę 
na 
służącą. Rudowłosa kobieta na koniu ściągnęła wodze. Karczmarz nie patrzył na 
nią, ale nie 
opuścił ręki.
– Proszę, panienko, wstaw się za mną...
– Jasne, wstaw się za nią – warknął karczmarz. – To nic niewart kocmołuch. 
Rzucać winem 
w płacących klientów. I to dobrym, suthyańskim winem.
Służąca wyprostowała się.
– Chcieli coś więcej niż wino...
Dwa inne wierzchowce, niosące dwóch spidlariańskich najemników, zatrzymały, się 
w odległości dobrych dziesięciu cubitów od kobiety.
– Dlaczego miałabym ci pomóc? – Głos rudowłosej był chłodny, niemal niski.
Służąca zawahała się.
– Jeśli wasza miłość... – Potrząsnęła głową i spuściła wzrok. Oczy miała 
zaczerwienione.
– A więc nie będziesz błagać. – Głos rudowłosej wciąż był obojętny.
– Ona taka jest. Uważa się za coś lepszego – ośmielił się odezwać chudzielec. 
Nie puszczał 
posiniaczonego ramienia dziewczyny.
– Dlaczego? Bo nie lubi być zabawką mężczyzny? – W głosie rudowłosej pojawił się 
ostry 
ton.
– Klienci oczekują miłej obsługi.
Wzrok kobiety omiótł ciemne siniaki i opuchliznę nad odsłoniętym ramieniem, a 
potem 
przesunął się na karczmarza.
– A ty oczekujesz, że ona zapewni im b a r d z o miłą obsługę?
– Interes to interes – odrzekł gospodarz, ale w jego głosie brzmiała ostrożność. 
– Poza tym 
była dobra, kiedy zaczynała.
Służąca stała z podniesioną głową, nie patrząc ani na karczmarza, ani na kobietę 
na koniu, 
ale na milczących najemników w błękitach. Z oczu płynęły jej łzy; nie poruszyła 
się, nie uczyniła 
nawet ruchu wolną prawą ręką, żeby je obetrzeć albo zasłonić.
– Puść ją. – Głos rudowłosej był spokojny.
– Kto zapłaci za jej umowę? – jęknął karczmarz.
– To nie była... – Ciemnowłosa dziewczyna stłumiła wybuch, kiedy kobieta na 
koniu utkwiła 
w niej wzrok.
– Nie wierzę, że książęce prawo pozwala oddawać do terminu dzieci za długi 
rodziców.
Karczmarz otworzył usta i zamknął je.
– Nawet jeśli to prawo nie zawsze jest przestrzegane – ciągnęła kobieta. 
Sięgnęła do pasa 
i dobyła monetę. – Masz.
Karczmarz puścił swego więźnia, żeby pochwycić rzucone mu złoto.
– Ale...
– To więcej, niż zasługujesz.
Karczmarz spojrzał na surową twarz kobiety na koniu, a potem na dwóch znudzonych 
najemników.
– Nawet o tym nie myśl – ostrzegła rudowłosa. – Mój drogi kuzyn kazałby cię 
ściąć.
– Kuzyn... – Karczmarz spoglądał zaskoczony.
– Korweil. Książę.
Chudzielec zbladł, przebiegając wzrokiem od kobiety do najemników. Dziewczyna 
cofnęła 
się od niego o krok. Uwolnioną dłonią naciągnęła podartą bluzkę na ramiona i 
częściowo odkrytą 
pierś i nerwowo oblizała wargi.
– A więc weź ją sobie i skończmy z tym.
– Nie.
XLV
– Nie możemy zrobić nic więcej – powiedział dowódca oddziału.
– Dość. Czarni mu pomogli – warknął Wysoki Mag. – Któżby inny?
– No cóż, Gyretis twierdzi, że jedyną bezpośrednią energią była biel.
– Biel? Jest pewny?
– A czyż szlachetny Gyretis nie był kiedyś pewny?
– Hmmpphh... – Jenred bębnił palcami po białym dębowym biurku. – Biel, 
oczywiście. Biel. 
Niech żołnierze odetną każdy główny szlak do Montgren.
– Montgren?
– Nie rozumiesz? Biała magia. Nikt, kogo znamy. Kto jeszcze został? Tyran nie 
mogła nic 
zrobić z Sarronnynu. Cholera! Musi być silna.
Drugi mężczyzna pokręcił głową.
– Nie. To co innego. Gyretis powiedział, że kimkolwiek był biały – ona czy on – 
nie miał 
tyle siły, żeby przełamać barierę. – Przesunął ciężar ciała na drugą nogę na 
twardym białym 
granicie. Marmur jest za miękki dla działań chaosu.
– To znaczy, że pomógł mu jednak ktoś czarny, ale zbyt sprytny, żeby go odkryto. 
Niech ich 
szlag! A uzdrowiciele?
– Nie wiemy.
– Czemu nie?
– Była tylko jedna, a ona nie żyje.
– Nie żyje?
Drugi mężczyzna wzruszył ramionami. – Tak mówią. Drogowy mag pochował ciało 
zgodnie 
z twoimi instrukcjami.
– Idioci! – Wysoki Mag potrząsał głową. – To nie jej ciało pochowano. Chciała, 
żeby 
widzieli coś innego. Demony tylko wiedzą, gdzie jest teraz, i tym razem uda im 
się, chyba że 
oddziały odnajdą Creslina żywego! Zrozumiałeś?
Hartor skinął głową.
– Zrozumiałem. Nie wiem tylko, czy to możliwe. Zwłaszcza że unika traktów.
– Rób, co możesz. – Wysoki Mag odwrócił wzrok, ale jego palce nie przestawały 
bębnić po 
lśniącej złotem powierzchni białego dębu. – Nie żyje. Też coś...
XLVI
Creslin siedział pod żółknącymi liśćmi karłowatego dębu, niespiesznie jedząc 
ostatnie 
czerwone jagody, które zerwał z pobliskiego krzaka. W górze krążył kolejny sęp i 
nic nie 
zapowiadało, że biało odziani strażnicy drogowi w dole wkrótce odejdą. Zupełnie 
jakby 
wiedzieli, że jest gdzieś w pobliżu. Ale skąd?
Młodzieniec odetchnął głęboko, nie zwracając uwagi na ból w żebrach – rezultat 
uskoku 
z drogi przed oficerem kawalerii z Certanu, który nieprzychylnym okiem patrzył 
na żebraków 
albo tych, którzy wyglądali na żebraków. Creslin pamiętał śmiech mężczyzny i 
jego słowa: 
„Zostaw drogę tym, którzy wiedzą, jak z niej korzystać!”
Przez żółte liście obserwował sępa krążącego na krańcu doliny nieprzerwaną, 
powolną 
spiralą. Poza przeciwległym krańcem długiej doliny, poza zasięgiem jego wzroku, 
falujące 
wzgórza oddzielały łagodnie wznoszące się łąki od Fairhaven. Czy mógłby znaleźć 
inną drogę do 
Montgren? Pewnie tak. Czy byłaby równie dobrze strzeżona. Pewnie tak.
Creslin?
Głos był cichy, tak cichy, że ledwo usłyszał swoje imię.
Obrócił się dokoła pod dębem, próbując znaleźć mówiącego, ale słyszał jedynie 
szelest liści 
w gorącym jesiennym wietrze.
Od strażników traktu na dole dochodził głos rogu. Kilku wskazywało w górę w jego 
kierunku.
Creslin?
Nie wyczuwał mówiącego i nie widział, a głos był tak cichy, że nie potrafił 
stwierdzić, czy 
należy do kobiety, czy do mężczyzny. Gdyby musiał zgadywać, powiedziałby, że do 
kobiety, 
sądząc jedynie po miękkim tonie, jakim wymawiano jego imię.
Traaa... traaa...
Więcej jeźdźców kierowało się ku wzgórzom, a sęp szybował w ich stronę. Creslin 
zerknął 
w górę akurat w chwili, kiedy szerokoskrzydły biały ptak znikał pośród plamy 
jasnego błękitu. 
Megaera!
– Ciemności... – mruknął. – I co teraz?
Niewidzialna mgła bieli zaczynała wspinać się na wzgórze, a tuzin żołnierzy 
skierowało 
wierzchowce w stronę karłowatego dębu. Jeśli to nie robota maga... Creslin 
wzruszył ramionami. 
Bolały go nogi, żołądek miał pełen korzonków i jagód, a do obrony laskę i nóż, 
który ukradł 
w jakimś miasteczku na wschód od Jellica. Nie zważając na odczucia, które mówiły 
mu, że drogo 
zapłaci za ten wysiłek, sięgnął ku wichrom, tym wyższym, które uderzały w Dach 
Świata. Pod 
drżącymi żółtymi liśćmi dębu jego czoło ociekało potem.
Głos wichrów brzmiał, jakby były o setki kayów stąd, jak dalekie echa w 
niebiosach.
– Znajdźcie go! Próbuje przywołać jakąś magię! Creslin zignorował skrzeczący 
głos z dołu.
– ...bardziej na prawo! W stronę tamtych żółtych liści! Biała mgła sunęła w 
górę.
– ...nic tutaj nie widzę.
...mam nadzieję, że ten przeklęty nie ma łuku. W uszach Creslina narastał ryk, w 
miarę jak 
chmury na niebie zmieniały w ciemniejące czarne wiry.
– Znajdźcie go! Pod tymi żółtymi drzewami!
– Którymi żółtymi drzewami? Wszystkie te cholerne drzewa są żółte.
– ...tamtymi! Tam!
Ciemności spadły na wzgórza niczym noc, wraz z wrzaskiem zimowych burz Dachu 
Świata. 
Lód i deszcz opadał z Wież Zachodzącego Słońca niczym zamarznięty płomień, a 
wichry...
...wichry zerwały żółte liście z gałęzi schronienia Creslina i rozrzuciły z 
poszarpanych drzew 
po całej dolinie i łąkach. Wichry zmiotły jeźdźców z koni, a lód uderzał w 
zbroje i nie osłoniętą 
skórę niczym strzały.
... iihhhaaaaahhhaaa...
– ...demony... demony...
...iihhhaaaaahhhaaa...
Kiedy wichry nieco ucichły, spadły deszcze niczym fale zimy na północnym 
wybrzeżu 
Spidlaru, uderzając w rozmiękły grunt i obdarte drzewa.
Mężczyzna na wzgórzu wyprostował się z wysiłkiem, ocierając pot z czoła, które 
płonęło 
pomimo lodowatej ulewy. Zrobił jeden krok w dół, a potem następny. Zwymiotował 
mizerną 
zawartość swego żołądka na powaloną kosodrzewinę. Wyprostował się i powlókł do 
koła stosu 
bieli, który niegdyś był człowiekiem i koniem, pośliznął się, potknął i zjechał 
niżej. Pozbierał się 
niezdarnie i pokuśtykał w stronę biegnącej w dole drogi i otwartego przejścia do 
Montgren.
Po czasie, który wydawał mu się wiekiem, minął ciężkim krokiem następne dwa 
białe stosy. 
W głowie mu wirowało, ale przystanął i przeszukał sakwy u siodeł, zabierając 
nieduży worek 
z prowiantem i skórzaną kurtkę munduru. Biel klingi spowodowała skurcz żołądka i 
zostawił 
broń martwemu właścicielowi.
Jakiś czas później jego stopy dotknęły ubitej gliny, która już zaczynała 
rozmiękać pod 
wpływem ulewy.
– Megaera... dlaczego im pokazałaś? Dlaczego? Powlókł się dalej, ociężale 
unosząc stopy, 
a dokoła niego padał lodowaty deszcz. Choć tego nie zauważył, nieliczne krople 
jednak w niego 
trafiały i po kilku latach, albo tak mu się tylko wydawało, stanął na twardych 
kamieniach traktu 
wiodącego przez wzgórza. Deszcz lał się z nieba nie kończącymi się strugami – 
przed nim i za 
nim. Oddech miał urywany. Z determinacją stawiał jedną nogę za drugą, nie 
zważając na palący 
ból i drżenie ciała, kiedy tak kroczył w stronę Montgren... i Megaery.
XLVII
Na wąskiej drodze, wijącej się na północny wschód w stronę Sligo, Klerris 
odwrócił się 
w siodle, aby przyjrzeć się ciemnym chmurom na północy, mając dogodne miejsce 
obserwacji. 
Po dwóch dniach bicia w wysokie wzgórza pomiędzy Certis i Montgren burza dopiero 
teraz 
zaczynała przycichać. Pokręcił głową, po czym na powrót utkwił wzrok w krętej 
wstędze gliny.
– Martwisz się, że znajdą nas strażnicy drogowi? – zapytała jego towarzyszka.
W chłodzie wczesnego poranka, który wkrótce zastąpi ciepło pory żniw, miała na 
sobie 
spłowiała zieloną opończę zarzuconą na ramiona. Jechała na jasnoszarej klaczy.
– Nie.
– Ciągle martwisz się jego ucieczką?
– Nie o ucieczkę chodzi, ale o to. – Wskazał na burzę na horyzoncie. – Wiesz, 
jak wysoko 
musi być, skoro ją widzimy? Masz pojęcie, jaką on posiada moc? Prawdopodobnie 
przez wiele 
dni będzie teraz padał zimny deszcz nad niemal całym Certis.
– Mówiłam, że jest bystry.
– Lidia, czy masz pojęcie... – mówił łagodnie.
– Klerris, masz przykry zwyczaj brania na swoje barki ciężaru całego świata. 
Mówię ci, że 
Creslin nie lubi się bawić swoimi umiejętnościami. Jeśli stworzył tę burzę, to 
naprawdę jej 
potrzebował.
– i To tylko część mego zmartwienia. Nie dość, że potrafi zniszczyć klimat 
połowy świata, to 
żaden z białych nie uwierzy, iż nie wyszkolony i nieznany czarny włada taką 
mocą.
– Więc co z tego? – Przynagliła konia, zrównując się z czarnym magiem.
– Więc Jenred uzna ją za nasze dzieło, tak samo jak wini nas za ucieczkę 
Creslina.
– Dlatego właśnie uśpiłeś drogowych strażników i spaliłeś dom. Już mi to 
mówiłeś. Jenred 
tak czy inaczej zechce cię o coś obwinie.
– Źle, że musieliśmy użyć oleju. – Klerris wzruszył ramionami, raz jeszcze 
spoglądając na 
północ. – Lepiej niech myślą, że to nasza robota niż czarna konspiracja. Jenred 
marzy tylko, aby 
zyskać pretekst do zwrócenia się przeciwko wszystkim czarnym.
– Czy tak się stanie?
– Prędzej czy później, ale naprawdę nie mamy żadnej dobrej ochrony.
– Creslin najwyraźniej ma.
Klerris prychnął.
– On nawet nie wie, że jest czarny, a powiązany jest z szarą, która uważa się za 
białą.
– Jesteś pewien tej duchowej bliźniaczki?
– Sama mi mówiłaś.
Przez jakiś czas jechali w milczeniu.
– Co teraz? – zapytała uzdrawiaczka.
– Będę musiał zrobić z Creslinem co się da. Ty... Westwind,jak sądzę.
– Nienawidzę zimna. – Wzdrygnęła się.
– A ja nie pałam szczególnym entuzjazmem do zajęcia się Creslinem i Megaerą. 
Może ty 
chcesz spróbować?
– Dziękuję, wezmę raczej szeryfa – powiedziała i dodała po chwili: – Niech już 
będzie 
zimno.
XLVIII
Creslin nie powinien wstawać, ale zmęczyło go leżenie w małym domku. Uzdrowienie 
owcy 
było błędem, skoro sam był ledwo podleczony i z pewnością nie wiedział, co robi. 
Powoli spuścił 
nogi z dziecinnego łóżka, usiadł i spojrzał w stronę na wpół otwartego okna na 
wprost paleniska. 
Czysty zielonkawy błękit nieba wskazywał na wczesne popołudnie albo nieco 
później. Naciągnął 
workowate spodnie i grubą wełnianą koszulę, którą pożyczył od pasterza. Wyszedł 
i skierował 
się do ogrodzenia, które trzymało owce z dala od ogrodu.
Oparł prawą stopę o niższą żerdź płotu i skrzyżował ramiona na najwyższej. Objął 
wzrokiem 
wilgotne, gęste jesienne trawy, które brązowiały coraz bardziej, i kremowe owce 
o czarnych 
pyskach, które pasły się, nie zauważając go. Na zachodzie – za falistymi 
wzgórzami, poza 
żyznymi polami Certis oraz rzekami, które je nawadniały, zanim wpadły do Oceanu 
Północnego 
– leżały góry Easthorns i trakt magów, który zapewni Wysokiemu Magowi władanie 
całym 
Candarem, albo przynajmniej jego częścią leżącą na wschód od Westhorns.
– Wasza miłość...
Creslin zapragnął, żeby pasterze przestali go tytułować. Oczywiście nigdy tego 
nie 
powiedział, robił jedynie, co mógł, aby pomóc, odzyskując jednocześnie siły po 
swych 
podróżach i trudach. Przy jego osłabieniu nie było to wiele; rozpoznanie chorej 
owcy albo dwóch 
i wyleczenie jednej. To był błąd, ponieważ natychmiast stracił przytomność i 
ocknął się na 
powrót w domku.
– Tak, Matyldo?
– Jakaś pani chce z wami rozmawiać.
– Co takiego?
Odwrócił się od ogrodzenia, żeby spojrzeć za stodoły i usadowiony na wzgórzu 
domek 
z niezdarnym dachem z szarej słomy, gdzie niemal tuzin zbrojnych żołnierzy 
siedziało na 
grzbietach bojowych rumaków. W górze ujrżał w przelocie cień białego ptaka, 
który natychmiast 
zniknął. Zszedł do głównej ścieżki, wiodącej do domku i żołnierzy. Po tym, co 
Andre i jego 
rodzina dla niego uczynili, nie mógł zostawić ich na pastwę żołnierzy. Zebrał 
tyle wichrów, ile 
zdołał, ale nogi wciąż mu drżały, a zbłąkana bryza zburzyła włosy.
– Zaczekajcie na mnie, wasza miłość.
Zwolnił, spoglądając na niedużą figurkę skuloną pod ciężkim pasterskim 
płaszczem. 
Poniewczasie zdał sobie sprawę, że dziecku dzień musi wydawać się chłodny pomimo 
jasnego 
nieba i ciepła słońca.
– Przepraszam. – Odsunął od niej wiatry nieobecny duchem. – Mówili, czego chcą?
– Tylko ta pani mówiła. Pytała o mistrza, który przybył z zachodu. – Dziewczynka 
dogoniła 
go i spojrzała oskarżycielsko. – Nie mówiłeś nigdy, że jesteś mistrzem.
– Nie jestem. – Zdradził go skurcz w żołądku i dodał: – Nie lubię o tym myśleć. 
Niektórzy 
myślą, że jestem mistrzem.
Jej krótkie nóżki usiłowały za nim nadążyć, kiedy kroczył przez wysokie, mokre 
trawy. 
Wkrótce weszli na łagodny spadek wiodący w stronę domu.
– Ja myślę, że jesteś. Papa też. Mama nie wie, o co to całe zamieszanie. Mówi, 
że jesteś zbyt 
łagodny, żeby skrzywdzić muchę, i że każdy głupi to widzi. – Po chudej 
twarzyczce pod 
wełnianym kapturem przemknął cień niepokoju. – Czy to prawda?
– Nie mógłbym skrzywdzić ciebie ani twojej rodziny. Ani nikogo dobrego – dodał.
– Krzywdzisz tylko złych ludzi.
– Tak – przyznał.
– Wiedziałam! Jesteś dobrym mistrzem. Tak właśnie powiedziałam tej pani.
Creslin nie westchnął, rozdarty pomiędzy wiarą małej a jej przeklętą 
szczerością.
Ciężkie chmury nadciągały z północy nad wzgórza niczym bojowe konie zebrane do 
bitwy. 
Z każdą chwilą wydawały się ciemniejsze. Uniósł wzrok ku żołnierzom czekającym 
przy domu. 
Wszyscy siedzieli na koniach, poza dwoma, bo dwa konie stały luzem. Przed Andre 
stała kobieta, 
a jej głos niósł się w stronę srebrnowłosego mężczyzny i dziecka.
– ...wyszedł prosto z burzy? I nie był mokry?
– Z przeproszeniem waszej miłości, to prawda. Ale poraniony i okrwawiony, i taki 
gorący 
jak kocioł znad paleniska. I gadał bez sensu.
Rozmowa urwała się, kiedy rudowłosa kobieta, której włosy opadały niemal do 
ramion, choć 
spięła je dużymi grzebieniami do tyłu, oraz Andre ujrzeli, jak nadchodzi.
– Znalazłam go, tato – oznajmiła Matylda.
Andre nie spojrzał mu w oczy, ale wpatrywał się w mokrą glinę pod kopytami 
kasztanka 
dowódcy. Creslin na chwilę pochwycił spojrzenie ciemnozielonych oczu kobiety, 
skinął głową 
i podszedł do pasterza.
– Andre? – odezwał się łagodnie. – Dziękuję za wszystko.
Mężczyzna wciąż nie patrzył na niego.
– Naprawdę. Będzie, co ma być. Ale wątpię, czybym żył bez waszej pomocy.
– Pasterzu? – Głos rudowłosej brzmiał rozkazująco, choć cicho.
Andre uniósł ku niej twarz.
– Nie mam zamiaru go skrzywdzić – rzekła. – Ale nie może tu zostać.
Creslin spojrzał na drugie puste siodło, zastanawiając się, gdzie może być 
brakujący żołnierz.
– Wasza miłość?
Creslin spojrzał w dół na Matyldę.
– Nie zapomnisz o nas, prawda?
Nie, nie zapomni ani tego wytchnienia w cierpieniu, ani miłej rodziny. Ani też 
poważnej, 
chudej twarzyczki z jasnobrązowymi oczami.
– Nie zapomnę, Matyldo.
Wyprostował się i odwrócił do pasterza, który nagle zesztywniał. Creslin 
zignorował to 
i uściskał brodacza krótko, ale wystarczająco mocno, żeby podkreślić swoje 
podziękowanie.
– Naprawdę – wyszeptał i cofnął się.
Lepszy człowiek ode mnie... – wymamrotał Andre. Creslin spojrzał ku kobiecie, 
która 
wsiadła na konia, po czym skinęła głową w stronę pustego siodła.
– Gdzie drugi żołnierz?
– Och, nie – zachichotała i dźwięk ten nie był całkiem muzyką. – Jak inaczej 
dostaniesz się 
do Vergren?
– Pani...
Płaski głos mężczyzny siedzącego na koniu po przeciwnej stronie zazgrzytał 
Creslinowi 
w uszach. Podszedł bliżej przyjrzeć się mówiącemu o krótkich srebrnoczarnych 
włosach i orlim 
nosie.
– Magu, zostań tam, gdzie jesteś – rozkazał mężczyzna. – Obejrzyj się.
Creslin odwrócił się i ujrzał wycelowaną w siebie parę kusz.
– To niezupełnie przyjazne powitanie – zauważył.
– Są trochę... nadopiekuńczy – dodała kobieta. Na twarzy Creslina pojawił się 
wyraz 
zaskoczenia.
– Ale...
Roześmiała się delikatnie i odwróciła do mężczyzny.
– Widzisz, Florin. Jestem absolutnie bezpieczna. A raczej byłam, dopóki nie 
postanowiłeś 
mnie „bronić”.
– Będę cię bronił, kiedy uznam za stosowne, tak jak mi rozkazał książę.
Creslin zignorował tę wymianę słów. Spojrzał na konia, zastanawiając się, co 
robić, 
i w końcu wskoczył na siodło. Jego nogi zaprotestowały i zachwiał się bardziej, 
niżby chciał 
okazać, jedną ręką przytrzymując się końskiej grzywy i czekając, aż miną zawroty 
głowy. 
Umiejętności pozostały, ale brakło mu sił.
– Dobrze się czujesz? – zapytała rudowłosa.
– Obyśmy tylko nie jechali zbyt daleko. – Spojrzał w dół na dziewczynkę. – Do 
widzenia, 
Matyldo.
– Do widzenia, wasza miłość.
Stała z buzią ciągle zwróconą ku wąskiej dróżce, jeszcze długo potem jak konie 
zeszły na 
główny trakt. Wiedział o tym.
Kiedy poczuł się swobodniej na rumaku, dużo większym niż górskie kuce, na 
których uczył 
się jeździć, większym nawet niż wałach kupca, odwrócił się do rudowłosej. 
Odkrył, iż jest jedyną 
kobietą w oddziale.
– Dlaczego po mnie przyjechałaś?
Mężczyzna spiorunował go wzrokiem, ale Creslin patrzył tylko na damę. Wydawała 
się 
dziwnie znajoma, jednak gdy próbował sięgnąć do wspomnień, jasny punkt światła 
błysnął mu 
przed oczami.
– Naprawdę... – Urwała, zerknąwszy na ponurą minę Florina. – Może powinieneś nam 
powiedzieć, jak się tu dostałeś – zaproponowała, przysuwając bliżej swego konia 
do jego 
wierzchowca.
Creslin wzruszyłby ramionami, ale potrzebował całej swojej energii, zwłaszcza 
gdyby jazda 
okazała się długa, a sądził, że tak właśnie będzie.
– Jeśli zacznę od początku, minie dużo czasu, zanim dojdę do ciekawszych 
momentów.
Zaczęły padać zimne krople deszczu, ale Creslin pozwalał im uderzać, nie chcąc 
się wysilać 
na odsunięcie ich. Poza tym w porównaniu z zadymkami Westwind deszcz nie był 
zimny.
– ...za dobry z niego jeździec jak na maga, jakby mnie kto pytał.
– ...jechać bez kurtki w taką... nawet nie wygląda na zmarzniętego.
Creslin ignorował szepty, które niósł ku niemu wiatr.
– Opuściłem swój rodzinny kraj na zachodzie...
– Dlaczego? – Pytanie było bezpośrednie, ale nie ostre.
Wzruszył ramionami i poczuł skurcz w barkach. Zacisnął wargi i chwilę potrwało, 
nim 
odpowiedział.
– Zęby uniknąć zaaranżowanego małżeństwa.
– Czy było tak odrażające, że zdecydowałeś się przejść Easthorns?
Nie skorygował niewłaściwej oceny przebytej przezeń odległości, ale 
skoncentrował się na 
utrzymaniu się w siodle, a nie miał z tym kłopotu od czasów swej pierwszej 
przejażdżki na oklep.
– Tak – odrzekł w końcu. – Obyczaje tam... są raczej odmienne... niż tu. 
Mężczyzn nie 
zachęca się... do okazywania inicjatywy.
Żeby utrzymać się w siodle, skierował na twarz chłodny deszcz, aby złagodził 
płonącą w nim 
gorączkę. Nie wiedział, na ile wzgórz wjeżdżali i zjeżdżali i czy odpowiadał 
więcej niż „tak” lub 
„nie” na sporadyczne pytania damy. Wiedział tylko, że deszcz zaczął padać 
strumieniami, 
a siodło ruszało się pod nim. Potem nie wiedział już nawet i tego.
Kiedy ocknął się po raz pierwszy, nie mógł skupić wzroku, a płomienie w jego 
wnętrzu 
paliły niczym ognie za Fairhaven, jak słońce Frei, niczym skały na niskiej 
pustyni za południową 
krawędzią Easthorns.
– Spokojnie, spokojnie... – Wlano mu do ust jakiś płyn, zanim jego myśli 
odpłynęły na 
powrót w ciemność.
Za drugim razem widział już wyraźnie, choć panował półmrok, nie licząc światła 
lampy na 
ścianie. Znowu łyżeczką podano mu coś do picia i ponownie znalazł się w 
ciemnościach.
XLIX
Creslin w końcu otworzył oczy w półmrok graniczący z ciemnością. Znajdował się 
w komnacie o wysokim sklepieniu, oświetlonej jedną tylko lampą, zawieszoną na 
ścianie 
pokrytej boazerią. Bolały go nogi, a pod czaszką czuł tępe uderzenia młota. 
Leżał na wznak na 
miękkich, okrytych bawełną poduszkach. Przebiegł wzrokiem od ciężkich 
aksamitnych zasłon na 
wąskim oknie do małego stolika pod oprawnymi w ołów szybkami. Ciemna szarość na 
zewnątrz 
wskazywała, że zapadł już zmrok. Dwa drewniane fotele, wyściełane ciemnym 
brokatem, stały 
przy stole, na którym stała nie zapalona nieduża lampka z brązu. Ściany wyłożone 
były ciemnym 
drewnem, ale na zewnątrz mur był z gładkiego kamienia.
Otworzyły się z szelestem ciężkie okute stalą drzwi na dobrze naoliwionych 
zawiasach. Choć 
w zamku najwyraźniej nie panował chłód ani przeciągi, kobieta, która weszła do 
komnaty, miała 
na sobie płaszcz z kapturem. Zamknąwszy drzwi, przeszła obok lampy na ścianie i 
bezgłośnie 
zbliżyła się do wysokiego łoża. Płaszcz i przygaszone światło skrywały rysy jej 
twarzy. 
Osłabienie Creslina nie nadwerężyło jednak jego umiejętności widzenia w nocy. 
Była to ta sama 
dama, która zabrała go z farmy Andre, choć teraz odziana była w czerń, biel i 
szarość.
– Dobry wieczór. – Usiłował nie wychrypieć tych słów.
– Cieszę się, że w końcu powróciłeś do krainy żyjących. – Przysunęła do łóżka 
najbliższy 
fotel i usiadła.
– To już jest nas dwoje, ale do jakiej krainy żyjących?
– Och, to zamek Vergren, dziedzictwo księcia Montgren, a ty jesteś jego 
honorowym 
gościem. Tak jak i ja – dodała oschle.
– Obawiam się, że nie miałem tej przyjemności... poza naszą przejażdżką, kiedy 
to nie 
myślałem zbyt jasno.
– Spotkaliśmy się – rzekła. – Ale nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni. 
Być może 
słyszałeś moje imię. Ale ty też się nie przedstawiłeś.
Creslin poruszył się i zobaczył przed oczami gwiazdy.
– Muszę zapytać... czy byłoby to mądre. Czekała z twarzą okrytą cieniem.
– A zatem, co za różnica. Mam na imię Creslin.
– Żadnego rodowego nazwiska? Żadnych wielkich, znakomitych tytułów?
Prychnął i pod wpływem wysiłku rozkwitły mu przed oczami ogniki świetlne.
L 
– Jesteś słabszy, niż myślisz – przyznała. – Masz szczęście, że tu jesteś. 
Niewielu 
przetrwałoby taką drogę, a jeszcze mniej z taką chorobą.
Chorobą? Czyżby w stopę wdała się powtórna infekcja, kiedy uciekał od magów? Co 
mówił? 
Czy podczas jazdy na zamek nie wspominał o swoich podróżach?
– Chciałam tylko zobaczyć, jak się miewasz.
Wstała, wyciągając dłoń ku jego twarzy. Ciepły, łagodny dotyk pałaców złagodził 
wilgotny 
żar gorączki, kiedy na chwilę spoczęły na jego czole. Mimo to, mimo błysku 
światła w oczach 
zauważył białą bliznę otaczającą jej nadgarstek. Jednak zanim wydobył z siebie 
słowo, odeszła.
Zamknął oczy niemal w tej samej chwili, gdy ciężkie drzwi zamknęły się lekko.
– L Czekać? – żachnął się książę Montgren. – Jak długo muszę czekać? To 
szaleństwo. 
Każdy dzień pobytu w Vergren zwiększa szansę, że go tu znajdą. – Wielkimi 
krokami zataczał 
ciasne kręgi.
– Nie ma takiej możliwości. Ryzykowałbyś najbardziej, gdyby miał być schwytany. 
Upewniłeś się co do tego oczywiście. Tylko go zmuś, żeby wyjechał, zanim odzyska 
siły. – 
Megaera oparła się w wyściełanym skórzanym krześle.
– Dlaczego miałbym...
– Ponieważ, drogi kuzynie, tak się składa, że potrzebujesz tych koni, które 
przybywają 
następnym statkiem, zachodnich łuków i grotów z zimnej stali. Zależy ci również, 
aby moja 
najdroższa siostra sprzeciwiła się Wysokiemu Magowi. Odnosisz korzyść nawet z 
gniewu 
szeryfa Westwind.
– Wszystko to na niewiele mi się zda, jeśli magowie go tu znajdą.
– Naprawdę czasami nie myślisz. – Leniwy uśmiech ukazał równe białe zęby, a 
błysk 
w oczach starł na chwilę wyraz zmęczenia. – Nie mogą sobie pozwolić na najazd, 
by sprawdzić, 
czy tu jest, akurat nie w tej chwili. Jesteś bardziej bezpieczny, kiedy tu 
jesteśmy, niż będziesz 
później. On sam prawdopodobnie jest wart kilka szwadronów kawalerii, zakładając, 
że uniesie 
ciężar śmierci.
– Po prostu pragnę, żeby już wydobrzał i żebyście oboje odeszli zająć się tym, 
co 
zamierzacie zrobić, cokolwiek to jest. – Książę przerwał. – A co zamierzacie 
zrobić?
Uśmiechnęła się szerzej.
– Nie wiem, drogi kuzynie. Wiem tylko, że nie jestem mile widziana na zachód od 
Easthorns, 
a on nigdzie nie jest mile widziany.
– Na światło! – Książę zamknął usta i otworzył je. – Nie zamierzasz chyba...
– Zostać? – Uśmiech zgasł. – Myślałam o tym. Spojrzał na węgle w kominku. Jeden 
z nich 
błysnął białym światłem i zgasł. Kobieta znowu się uśmiechnęła.
– To naprawdę nie byłoby możliwe. Moja droga siostra opłaca zbyt wielu wśród 
twoich 
dostojników. I chce, abyśmy stworzyli, powiedzmy... pewne trudności... magom.
– Zgadzasz się na jej szalone plany?
– Czy to ważne? – Megaera dotknęła palcami nadgarstka, ale się nie odezwała.
– Przypuszczam, że nie, jeśli w grę wchodzi Ryessa. – Podszedł do narożnego 
biurka, które 
panowało w jego gabinecie od czasów pradziada. – Ale życzę Creslinowi jak 
najlepiej.
– Zabieram go rano na przejażdżkę.
– Czy on umie jeździć?
– Wiesz, że nieprzytomny i w gorączce przejechał dziesięć kayów. Ponadto wiem, 
że brał 
udział w szkoleniach młodszych strażniczek w Westwind. To chyba o czymś 
świadczy?
– Ha! A więc Ryessa znalazła kogoś, kto ma dość siły, aby się z tobą zmierzyć, 
jak również 
talent.
– Bądź tak miły i zamknij buzię, drogi kuzynie. Ty nie masz ani talentu, ani 
siły.
Książę spiorunował ją wzrokiem, ale powoli odwrócił się do zakurzonego biurka. 
Za jego 
plecami zasyczał kolejny węgielek na palenisku.
LI
Creslin położył bose stopy na baranicy przykrywającej gładką kamienną posadzkę. 
Pod 
oknem stał mały stolik i dwa krzesła, na których siadał, spożywając posiłki 
dostarczane mu 
regularnie przez ostatnie trzy dni. Nie widział już potem tajemniczej damy. 
Jedynym gościem był 
poważny siwowłosy uzdrowiciel i nieśmiała młoda kobieta, która przynosiła 
jedzenie. Gdyby nie 
niemal luksusowy prysznic oraz wychodek w sąsiednim pokoju, mogłoby to być 
równie dobrze 
więzienie w jakiejś zachodniej twierdzy.
Na krześle schludnie ułożono kompletny zielony mundur, skrojony i pikowany na 
wzór 
mundurów strażniczek Westwind. Obudziło go właśnie pojawienie się służącej z 
ubraniem 
w rękach. Zielony materiał był o ton jaśniejszy niż ten używany na Dachu Świata. 
Otrzymał 
również sztylet z Westwind, ale miecza nie było. Wstał, nie czując już zawrotów 
głowy, jak 
w poprzednich dniach, wciąż jednak świadomy słabości w nogach. Po raz pierwszy 
zdał sobie 
sprawę, że bielizna, którą ma na sobie, nie należy do niego; materiał był 
delikatniejszy od 
zgrzebnego płótna strażniczek.
Młoda, ciemnowłosa i przysadzista dziewczyna weszła przez ciężkie drzwi, niosąc 
tacę. Nie 
miała na sobie zieleni i złota – kolorów dworu księcia, ale błękitny i kremowy. 
Creslin odkrył, że 
ślinka mu cieknie na widok chleba i pary unoszącej się znad kubka herbaty.
– Dzień dobry – zaryzykował. – Kim jesteś? Byłaś taka miła...
– Dzień dobry panu. Jestem Aldonia. – Ustawiła śniadanie na stole, a potem 
spojrzała na 
niego, ignorując niekompletny strój. – Pani... jej wysokość... chciałaby 
wiedzieć, czy macie dość 
sił na przejażdżkę dziś rano.
Creslin stłumił uśmiech. Dlaczego imię dziwnej kobiety było taką tajemnicą? 
Dlaczego 
zasłaniała twarz kapturem i dlaczego zawsze towarzyszyli jej strażnicy? Nie 
mogła być księżną, 
bo nie nogiła klejnotów oznaczających zamężną czy zaręczoną kobietę. Panna 
służąca nie 
ubierała się na złoto i zielono. Błękitny i kremowy kolor były znajome, ale nie 
pamiętał skąd.
– Chyba tak – odpowiedział w końcu.
Aldonia skinęła głową i wyszła.
A zatem pozostawał więźniem, mimo iż dobrze traktowanym i uraczonym kolejnym 
solidnym śniadaniem. Zastanawiał się, czy najpierw zjeść, czy się ubrać, ale 
tylko przez chwilę. 
Wspomnienia kleistej papki magów, resztek i jagód podczas drugiej podróży na 
wschód 
pozostawały zbyt świeże, żeby obojętnie przeszedł obok herbaty, gruszek i 
grzanek. Po jakimś 
czasie, pomyślał Creslin, być może znowu zacznie traktować jedzenie bardziej 
obojętnie. Może.
Drżenie nóg odeszło wraz z ciepłem herbaty i pierwszym kęsem bułki z miodem. 
Głodny czy 
nie, zmusił się do powolnego przeżuwania każdego kęsa. W przerwach patrzył przez 
oprawione 
w ołów szybki okna na niebieskozielone czyste niebo ponad grubym, szarym 
kamieniem 
wyrastającym przed jego oknem. Jego pokoje otaczały mury wyższe i grubsze niż 
szeroki na dwa 
cubity występ okienny, przed którym stał stół.
Mimo iż służąca nie podała dokładnej godziny, Creslin usłyszał słowo „ranek”. 
Wstał 
i ruszył do łazienki. Chociaż z kranu leciała letnia woda, pospiesznie ogolił 
się i umył. Wdział 
mundur, najwyraźniej szyty na miarę, którą zdjęto podczas jego choroby, i 
rozdziawił usta na 
widok szarych skórzanych butów pod krzesłem. Były to buty do konnej jazdy, takie 
jak 
z Westwind. Spojrzał ponownie i uśmiechnął się. Fason był ten sam, ale bez 
wodoodpornej 
warstwy, i palce były odrobinę zbyt kwadratowe. Naciągnął je i wygładził kapę na 
łóżku, zanim 
usiadł na jednym z krzeseł. Czekał, co się teraz wydarzy, cokolwiek to miało 
być.
Nie trwało to długo, bo drzwi otworzyły się niemal natychmiast. Stanęła w nich 
Aldonia, a za 
nią dwóch strażników w takich samych zielonozłotych ubraniach, jakie mieli na 
sobie ludzie 
towarzyszący tajemniczej damie w drodze z farmy Andre.
– Jaśnie pani czeka na was. Macie dość sił na przejażdżkę?
– Krótką, jak sądzę.
Creslin wstał i poszedł za nią, nie zważając na strażników. Korytarz był z 
grubego kamienia 
i pozbawiony okien. Aldonia dotarła do schodów i bez wahania podążyła w dół. 
Strażnicy zostali 
na górze. Creslin pokiwał głową sam do siebie. To skrzydło zamku czy twierdzy, 
cokolwiek to 
było, należało do rodziny. Najwyraźniej był kimś więcej niż tylko więźniem i 
najwyraźniej też 
książę niezupełnie był z tego zadowolony. Pospieszył, żeby dogonić Aldonie, i 
udało mu się to 
przy kolejnych ciężkich drzwiach.
– To drzwi na wewnętrzny dziedziniec. Stajnie księcia są po drugiej stronie.
Zanim Aldonia się odwróciła, dotknął jej ramienia.
– Kim ona jest?
– Nie wiecie?
– Mam wrażenie, że powinienem wiedzieć, ale widziałem ją, kiedy byłem na wpół 
tylko 
zdrowy. Wydawało się, że mnie unika.
– Ma własne powody, ale ma dobre serce.
– Dobre serce?
Aldonia zesztywniała.
– Naprawdę jej nie znam. – Creslin dziwił się, dlaczego próbuje ułagodzić 
dziewczynę.
– Może powinniście, panie... – Dziewczyna skłoniła głowę i ruszyła z powrotem po 
schodach.
Creslin się skrzywił. Dziewczyna była lojalna, dziwnie lojalna i nosiła nie 
znaną mu liberię, 
jeśli to w ogóle była liberia. Sięgnął do żelaznej klamki. Drzwi zamknęły się 
równie cicho, jak 
się otworzyły, i wyszedł na zamiecione do czysta, płaskie kamienie wewnętrznego 
dziedzińca. 
W cieniu, gdzie przystanął, dzień był chłodny. Wystarczająco chłodny, żeby 
zaznaczyć, iż lato 
i ciepło wschodniej pory żniw naprawdę odeszły. Białe pierzaste chmury znaczyły 
niebo. Raz 
jeszcze przypomniał sobie, że stracił niemal pół roku, choć wspomnienia tego 
czasu były wciąż 
obecne, tak jak wspomnienia o zmaganiach Srebrnego Łba.
Po drugiej stronie dziedzińca, niecałe trzydzieści cubitów dalej, stały dwa 
konie. Wodze 
kasztanka trzymał odziany w złoto i zieleń strażnik siedzący na grzbiecie 
czarnej klaczy. Creslin 
podszedł cicho do koni.
– Lord Creslin? Skinął głową.
Jej... wysokość... oczekuje was przed zamkiem. Czarna klacz postanowiła 
podkreślić to 
stwierdzenie, unosząc ogon i zostawiając na kamieniach daninę. Zarówno strażnik, 
jak i on sam 
zignorowali ten nacisk i Creslin dosiadł kasztanka. Na łęku kawaleryjskiego 
siodła wisiał 
westwardzki krótki miecz w naramiennej pochwie. Nałożył ją bezzwłocznie. Prawa 
dłoń 
strażnika dotknęła szabli u pasa.
Dwóch mężczyzn wyjechało przez arkadę wiodącą na główny dziedziniec zamku. Kiedy 
zbliżyli się do bram, strażnik na murach skinął ku postaci wewnątrz stróżówki. 
Potężne, okute 
stalą wierzeje otwarły się ze zgrzytem. Odgłos kopyt odbił się od granitu, kiedy 
dwóch jeźdźców 
przejechało pod kamiennym łukiem obok wzmocnionych niedawno zewnętrznych murów. 
Strażnik za nimi skinął ponownie i drzwi zamknęły się głucho. Stalowe zasuwy, 
grube jak talia 
mężczyzny, opadły na miejsce, a rygle wsunęły się w kamienne łożyska.
Czterech konnych strażników i kobieta czekali na drugim końcu grobli. Kiedy 
Creslin się 
zbliżył, kobieta spięła konia ostrogą i pojechała wzdłuż drogi, która powoli 
opadała ze wzgórz, 
na których królował zamek. Wszystkie zarośla na zboczach zostały wycięte, a pnie 
drzew, 
niektóre niedawno ścięte i szerokie na cubit, ciągnęły się poprzez zbocza 
otaczające szare 
granitowe mury Vergren. Lekka, chłodna bryza wzburzyła długie włosy Creslina. Po 
prawej 
stronie, prawie trzy kaye poniżej, miał mury miasta. Zastanawiał się, dlaczego 
zamek nie należy 
do miasta albo przynajmniej nie graniczy z nim.
Dama przed nim ciągle przynaglała swojego konia. Zamiast spiąć swego kasztanka, 
pozwolił 
mu iść stępa. Po raz pierwszy od kiedy zaczął jasno myśleć, czuł rześkie 
powietrze. Znowu 
zaczerpnął głęboko tchu, ciesząc się wiatrem i światłem słońca. Koń niósł go 
spokojnym krokiem 
w dół po długim pasie drogi. Kiedy dotarł do pierwszych drzew – niewielkiego 
zagajnika 
graniczącego z kamiennym ogrodzeniem pola, gdzie na brązowej trawie pasły się 
czarnopyskie 
owce – dama już na niego czekała. Zatrzymała wierzchowca z dala od strażników i 
mężczyzna 
jadący za Creslinem dołączył do pozostałych.
Creslin ściągnął wodze.
– Dzień dobry.
– Dobrze jeździsz. – Jej uśmiech był uprzejmy, a długie rude włosy związała do 
tyłu 
i częściowo ukryła pod błękitną jedwabną apaszką.
– Trochę wyszedłem z wprawy.
– Nie widać.
Zsiadła z konia i poprowadziła go do spłachetka trawy pod jednym z wysokich 
dębów, 
a wodze przewiązała wokół pala sterczącego z kamiennego ogrodzenia. Sama usiadła 
na 
szerokim, płaskim kamieniu. Creslin poszedł za jej przykładem, jeśli chodzi o 
konia, stanął 
jednak przy płocie. Nawet nie zbliżając się do niej, wyczuwał cienką linię... 
czegoś... pomiędzy 
nimi. Wyczuł drgnienie niewidzialnych czarnobiałych płomieni, które tańczyły 
wokół niej.
– Kim jesteś? – wypalił w końcu niezręcznie.
– Nie wiesz?
– Dlaczego mi po prostu nie powiesz? Po co te wszystkie gierki? Wiem, że jesteś 
kimś 
w rodzaju czarownicy. Wszyscy odsuwają się od ciebie.
– Nie zauważyłam też, żeby ktoś szczególnie garnął się do ciebie, Creslinie. – 
Skrzywiła się 
kwaśno, opierając się o kamienny mur.
– Ale książę? Strażnicy? – Patrzył jej prosto w oczy.
Twarz miała bladą i poważną.
– Strażnicy są tu tak samo z mojego, jak i z twojego powodu. Książę jest moim 
kuzynem 
i szczerze żałuje, że tu jestem.
– Kim jesteś? – powtórzył.
– Wiesz, czy się do tego przyznajesz, czy nie. Utkwił wzrok w zielonych oczach, 
w bladej 
piegowatej twarzy z małym, kwadratowym podbródkiem.
– Krążą na przykład plotki, że jedyny męski dziedzic Westwind nie tylko odrzucił 
swą 
narzeczoną, znamienitą i najpiękniejszą podtyran Sarronnynu, ale pracował jako 
pospolity 
więzień na największym wschodniozachodnim trakcie. – Twarz miała surową, a 
zielone oczy 
płonęły, kiedy na niego spojrzała.
Creslin przełknął, czując szybsze bicie serca.
– Co więcej, ten niewdzięcznik miał czelność rzucić się w śnieżną burzę, żeby 
uciec przed 
legendarnymi strażniczkami Westwind. Potem, jak mi mówiono, dał się pojmać 
białym magom, 
stracił rozum, a mimo to przeszedł przez burzę i zniknął w nieprzebytych 
Easthorns, nie dając 
Wysokiemu Magowi szansy obejrzenia jego trupa.
Roześmiał się, rozpoznając wreszcie ochrypły głos, który nie całkiem pasował do 
jasnej cery 
i piegów. Nie wiedział, czy to z ulgi, czy z radości, ale roześmiał się i nuty 
tego śmiechu były 
złote nawet w zimowym chłodzie.
– Masz mnie, pani. Masz mnie. – Śmiech przygasł, bo w lśnieniu jej oczu nie było 
radości. – 
Ale kogo masz?
Człowieka, który jest mniej niż zrujnowanym dziedzicem? Który musi uciekać po 
całym 
Candarze? Człowieka, który nie dokonał niczego więcej poza ucieczką od jednej 
katastrofy do 
drugiej? A i to nie zawsze.
– Dość. – Pochyliła się ku niemu, a jej płomiennorude włosy zatańczyły na 
gładkiej błękitnej 
bawełnie cienkiej kurtki do konnej jazdy. – Jestem ci coś winna.
Słowa nie pasowały do jej postawy.
Trzask! Creslin nie drgnął – ani jego oczy, ani twarz – kiedy poczuł smagnięcie 
białego 
gniewu, który podążył w ślad za dłonią na jego policzek. Powstrzymał się od 
sięgnięcia po 
wichry, chociaż zacisnął zęby z całej siły.
– Przypuszczam, że sądzisz, iż bycie podtyranem Sarronnynu uprawnia cię do 
obrażania 
innych?
– Jestem pod wrażeniem. – Jej ton był tylko na wpół szyderczy.
– Megaera – powiedział powoli. – To musi oznaczać furię. Albo bezmyślną 
destrukcję.
– Jeszcze nie rozumiesz?
– Co mam rozumieć? – odrzekł chłodno. – Że byłem popychany, poszturchiwany 
i manipulowany podczas wędrówki przez Candar? Że jestem kimś w rodzaju maga, 
którego 
zniknięcia wszyscy zdają się pragnąć? Że w jakiś sposób jesteś ze mną powiązana 
i uważasz, że 
to moja wina? Tego ode mnie oczekujesz?
– Przynajmniej zacząłeś myśleć.
– Myślenie nie na wiele się zda, pani, kiedy nie ma się wyboru.
Tym razem zmarszczyła brwi.
– Megaero. – Podniósł wzrok na strażników, którzy odciągnęli swoje konie jeszcze 
dalej od 
nich. – Nie jestem mile widziany na Dachu Świata. Nie jestem mile widziany w 
żadnym miejscu, 
gdzie żyją biali magowie, i wątpię, czy powitają mnie ciepło w Sarronnynie albo 
w Suthyi... 
zwłaszcza teraz.
Jej wzrok spoczywał na nim, ale nie widziała go. Ihaaaa... iiih... Kasztanek 
przerwał ciszę. 
Ponad wzgórzem przemknął cień, kiedy jedna z pierzastych chmur zakryła słońce. 
Roześmiał się 
ochryple.
– No i proszę. Masz mnie, a wszyscy inni pragną, żebym zniknął.
– Nikt cię nie ma. I nigdy nie będzie.
– Ale ty mnie masz, pani, czy ci się to podoba, czy nie.
– Źle mnie zrozumiałeś, Creslinie. – Jej głos był łagodny, bardziej łagodny niż 
mógł to sobie 
wyobrazić. – To ty mnie masz, nieważne co zrobię, tak samo jak ja ciebie.
– Nienawidzisz tego i nienawidzisz mnie?
– Tak.
Spojrzał na chmurę, która rzucała cień na nich. Jej koń machnął ogonem, żeby 
odegnać 
muchę.
– Co za para! – Popatrzył w stronę rozproszonych czarnopyskich owiec na 
odległych 
wzgórzach, a potem w stronę konnych strażników, którzy wiercili się w siodłach, 
zerkając od 
dwójki pod drzewami ku sobie i z powrotem. – Wracajmy.
– Jesteś zmęczony?
– Tak – przyznał. – Ale to nie powinno ci robić różnicy.
– O czym myślałeś?
– O niczym pożytecznym. – Wsiadł na konia ostrożniej niż zwykle, wiedząc, że 
brak mu siły 
w nogach. – Po prostu zastanawiałem się, co możemy zrobić.
Strażnicy odprowadzili ich do Yergren.
LII
– Nadal nie rozumiesz, prawda? – Megaera skuliła się na twardym kamieniu, 
podwijając pod 
siebie nogę w skórzanych spodniach.
Siedziała na wpół odwrócona na wschód, gdzie za trzema kayami ogołoconych 
pastwisk 
szerokie mury miasta rzucały cień na budynki. Creslin spojrzał w prawo, na 
pomarańczowe 
słońce chylące się ku zachodowi ponad wzgórzami, a potem odwrócił się do 
Megaery. Usiłował 
się nie krzywić, wiedząc, że w jej pobliżu to bezużyteczne. Mimo to, czując 
szalejącą w niej 
burzę, zastanawiał się, czy jakakolwiek odpowiedź jest bezpieczna.
– Chyba nie.
Uniosła ramiona, pozwalając opaść długim bawełnianym rękawom i odsłonić 
zabliźnione 
nadgarstki.
– Widziałeś to już wcześniej. Nie mów, że nie.
– Nie powiem. – Mógłby usunąć blizny, ale nie miało to sensu, dopóki nie znikną 
kryjące się 
za nimi blizny w jej psychice.
– Żelazo, zimne żelazo, każdego dnia od kiedy... od kiedy przestałam być małą 
dziewczynką. 
Wiesz, jak to jest? Wiesz?
– Nie.
– A potem Ryessa, moja droga siostra, i Dylyss zmieniły zimne żelazo na gorące. 
Twoja 
krew za moje kajdany i moje życie połączone z twoim. Wiesz, jak to jest czuć 
twoje zdolności 
i nigdy nie móc ich wykorzystać? A przynajmniej nie w pełni? Nie bez bólu.
Nie móc wykorzystać czyich umiejętności? Jego czy jej?
– Mów dalej.
– Nie chcesz tego słyszeć.
– Dlaczego... – Utkwił w niej wzrok. – Mów dalej.
– Nie. – Odwróciła spojrzenie. – Nie mam zamiaru się ośmieszać, nawet przed 
kimś, kto 
zasadniczo jest miły, choć tępy.
– Świetnie – warknął Creslin. – A więc powiedz mi, dlaczego pokazałaś tamtym 
strażnikom 
magów, gdzie jestem. Mało mnie nie zabiłaś.
– Co?
– Dobrze wiesz, o czym mówię. Ty i twój cholerny biały ptak krążyliście 
dokładnie nad moją 
głową, dopóki mag mnie nie zobaczył.
– Więc tak to widziałeś? – W głosie Megaery brzmiało zaskoczenie.
– Nie wiedziałaś?
– Jak mogłam wiedzieć? – Znowu uniosła ramiona, pokazując Creslinowi blizny. – 
Jak 
mogłam wiedzieć? Kiedy każdy lot po niebie wypala twoje ciało i duszę? Kiedy 
całymi dniami 
światło słoneczne oglądasz przez zakratowane okno? Dopiero przez ostatni rok 
mogłam działać, 
nie parząc się.
– Nie wiedziałaś? Nie widzisz tego przeklętego ptaka, kiedy do mnie docierasz?
– Oczywiście, że nie, idioto! Kto miał mi o tym powiedzieć? Masz dość siły, żeby 
trzymać 
dłonie na rozgrzanym do czerwoności palenisku, kiedy przywołujesz burze? A 
gdybyś miał, 
byłbyś ciekaw, jak to wygląda?
Za Megaerą na kamiennym chodniku pojawił się cień. Creslin obserwował, jak na 
scenie 
pojawia się pochmurne oblicze Florina. Mistrz straży księcia ukłonił mu się 
bezgłośnie i cofnął, 
a po zazwyczaj nieruchomej twarzy przemknął nikły uśmiech.
– Nie rozumiesz? – naciskała Megaera.
– Co mam powiedzieć? Jeśli powiem, że rozumiem, powiesz, że nie rozumiem. Jeśli 
przyznam, że nie rozumiem, będę cholernym głupcem, bo nikt nie może zrozumieć 
tego, co 
przeszłaś. – Creslin przełknął, ale zbyt długo dusił w sobie te słowa. – Ty sama 
nalegałaś, żeby 
cię napiętnować, zakuć w zimne żelazo. Miałaś wybór. Może niewielki, ale miałaś. 
Był czas, 
kiedy mogłaś odejść, na przykład na tamtym bankiecie. Jaki strażnik zdołałby cię 
powstrzymać? 
– Słowa płynęły pospiesznie. – Nie musiałaś walczyć o każdy maleńki krok. Nie 
musiałaś 
udowadniać swojej wartości przed strażniczkami Westwind. Nie musiałaś 
przekraczać Westhorns 
w zimie i piechotą. Biali magowie nie skradli twej świadomości. Nikt dwukrotnie 
nie rozbijał ci 
głowy niemal na kawałki. Nigdy nie zrobiłem żadnego pochopnego kroku, żeby cię 
przerazić 
i zagrozić twemu życiu. Twoja siostra może i tak, szeryf również, ale ja nie. 
Przestań więc 
zrzucać na mnie wszystkie swoje problemy, jakbym był ich przyczyną.
Usta Megaery były szeroko otwarte.
– Ty... ty nadal nic nie rozumiesz. Twój umysł, jeśli jakiś masz, jest tak samo 
zamknięty jak 
Westwind. Wyszkolono cię na wojownika, kto by cię powstrzymał? Urodziłeś się 
jako jeden 
z najpotężniejszych magów burzy – kto mógłby cię powstrzymać? Jedyne kajdany 
istnieją 
w twojej własnej głowie i nadal je nosisz! – Stała teraz, a jej oczy lśniły 
jaśniej niż zachodzące 
słońce.
Creslin zamrugał. Jakie kajdany? – Ja nosiłam kajdany i mnie one nie 
powstrzymały – 
ciągnęła. – Ty nosisz okowy i nawet o tym nie wiesz. Niech mi światło pomoże! Bo 
ty 
z pewnością nie. – Czerwonawy ogień igrał na czubkach jej palców, po czym 
zniknął, a jej twarz 
zbladła. – Niech cię szlag! Nie cię szlag!
Odgłos jej butów do konnej jazdy odbijał się na kamieniach jeszcze długo potem, 
jak uciekła 
z parapetów.
Kajdany? Czym były jego kajdany? A może Megaera coś sobie tylko wyobraża?
Oparł ramiona na kamieniu, ciągle ciepłym od słońca. Megaera mówiła prawdę, tak 
jak ją 
rozumiała, i to niepokoiło go bardziej niż wrogość wszystkich magów Fairhaven. 
Po chwili 
spojrzał w półmrok, pozwalając słowom wymknąć się w ciemność.
...struny harfy plotą starą opowieść, od kiedy aniołowie uciekli z owczarni, ty 
jednak 
śpiewasz, że prawda jest mocna, choć każda twoja nuta jest fałszywa.
Czyż mogę zaufać słowom pieśni, gdy w srebrnych strunach kryje się nienawiść?
Pieśń była niemelodyjna, słowa nie całkiem właściwe i pożałował, że nie ma 
swojej gitary. 
Jeśli dobrze się domyślał, tkwiła gdzieś w Sarronnynie.
LIII
Creslin zapukał do ciężkich drzwi i czekał. Za pasem miał notatkę, którą 
wręczyła mu 
Aldonia przy popołudniowym posiłku. Megaera nie była obecna. Starannie wypisane 
słowa 
mówiły tylko, że on i ona muszą pracować razem.
– Wejść...
Drzwi Megaery były okute stalą, tak jak jego. Czasami łatwiej uniknąć 
oczywistych 
ograniczeń. Ciężki dąb ustąpił i w drzwiach stanęła Aldonia.
– Proszę wejść. Jej wysokość zaraz tu będzie. Oczekuje was.
Creslin wszedł do komnaty i rozejrzał się. Zamknięte drzwi po prawej prowadziły 
prawdopodobnie do sypialni. Sofa z wysokim oparciem i fotel stały przy niskim 
stole, na którym 
stały dwie filiżanki i przykryty czajniczek; unosił się z niego pióropusz pary. 
Drewniane 
boazerie, mosiężne lampy, mały stolik i komplet krzeseł przy oknie były takie 
same jak w jego 
pokoju. Tylko zasłony i narzuty Megaery były błękitne i kremowe, jego zaś 
zielone i złote.
Aldonia cofnęła się od zamkniętych drzwi.
– Napijecie się gorącej herbaty?
– Nie... nie, dziękuję. – Urwał. – Czy od dawna jesteś u Megaery?
– Nie, wasza lordowska mość. Ja... tutaj przyszłam do niej na służbę.
– Należałaś do dworu księcia?
– Nie, panie. Jej wysokość... sama mnie znalazła. – Dziewczyna nie patrzyła mu w 
oczy 
i ciekaw był, ile prawdy ukrywa.
– Ona jest raczej... imponująca.
– Tak, panie.
Ponownie słowa ukrywały więcej, niż ujawniały, choć brzmiały prawdziwie.
– Dzień dobry, Creslinie.
Głos Megaery nie był całkiem ochrypły. Jego odcienie niosły dźwięk, który 
pamiętał z tamtej 
nocy. Być może tamto nigdy się nie wydarzyło. Czy mogło być tak, jak pamiętał? 
Skoro Megaera 
tak się wobec niego zachowywała?
Posuwistym krokiem podeszła do okna. Wisiała nad nim nie zapalona lampa. 
Pośrodku 
wysokiego ośmiokątnego stołu stało nieduże zwierciadło. Creslin poszedł za nią, 
po raz pierwszy 
dostrzegając, jak jest smukła i szczupła, jak delikatne ma kości.
– Usiądź. Cokolwiek się zdarzy, musisz wiedzieć parę rzeczy. Możesz odejść, 
Aldonio. – 
Odprawa była łagodna, niemal delikatna, zwłaszcza w porównaniu z tonem 
kierowanym do 
Creslina.
Podszedł do stolika i usiadł. Jedynym odgłosem oznajmiającym odejście dziewczyny 
było 
zamknięcie drzwi. Megaera usiadła naprzeciw Creslina, tyłem do uchylonego okna.
– Przykro mi z powodu tamtych dni, ale nadal nie bardzo cię lubię.
– Nie mogę powiedzieć, że rozumiem, ponieważ nie mówisz prawdy ani mnie, ani 
sobie. – 
Przerwał. – Masz prawdopodobnie rację co do mnie, jeśli ci to pomoże. Wielu 
rzeczy nie 
przemyślałem.
– Usiłuję przeprosić, a ty mnie atakujesz. – Spuściła wzrok na lustro na stole. 
– Powiedz mi 
więc, panie magu burz, co czuję. – Słowa były niczym lodowa tafla.
– Nie mam zamiaru cię atakować. Nie wiesz, co czujesz, jeżeli chodzi o mnie – 
zaryzykował 
i czekał na jej reakcję. Spokój żołądka wskazywał, że przynajmniej sam wierzy w 
to, co mówi.
Megaera milczała, zielone oczy patrzyły chłodno.
– Nienawidzisz swojej siostry – podjął – i nienawidzisz, że jesteś ze mną 
związana. Uważasz, 
że powinnaś mnie nienawidzić, ale w głębi duszy nie czujesz nienawiści. I tego 
również 
nienawidzisz. – Uniósł dłoń, na wypadek gdyby jej ręka znowu sięgnęła do jego 
policzka.
– Jestem ci winna jedną rzecz, Creslinie. Nienawiść tego nie zmienia.
– Nie powiedziałem, że mnie lubisz. Nie powiedziałem, że kochasz się we mnie 
skrycie. 
Mówiłem, że nie czujesz do mnie nienawiści.
– Mogłabym czuć ją z łatwością, zwłaszcza za twoje bezczelne przypuszczenia.
– Jak sobie chcesz... – westchnął. – Chciałaś mi coś powiedzieć?
– Tylko dlatego, że chcę żyć, a jest to najwyraźniej niemożliwe, jeśli ty nie 
będziesz żył. Nie 
mam ochoty stracić zmysłów, nawet częściowo.
– Dlaczego po prostu nie poszukamy maga, który zerwie to połączenie? – 
zaproponował.
– Ponieważ jest już za późno. Moja droga siostra była sprytna. Byłam uwięziona, 
dopóki nie 
powróciłeś do Westwind. Teraz, nawet mimo zaręczyn, zerwanie więzów zabije mnie. 
Siostra nie 
miała pojęcia, kim jesteś, i musiała się upewnić, że będziesz żył, żeby wypełnić 
jej plany 
wykorzystania oddziałów twojej matki. Jaki mógł być lepszy sposób?
Creslin zadrżał, ale napięcie pomiędzy nimi opadło.
– Pamiętasz, co czułeś w obozie na trakcie? – Jej głos znowu był ożywiony.
– Nie. Mam dwa rodzaje wspomnień, w tym jedno bez przeszłości.
– Nazywają to Białym Więzieniem. Tak mówią księgi. Korweil ma przynajmniej dobrą 
bibliotekę. – Zmarszczyła brwi, po czym znowu się odezwała: – Ale to udaje się 
jedynie 
z ludźmi, którzy nie wiedzą, czym jest i jak działa... albo z kimś, kto został 
ranny czy 
okaleczony.
– Byłem naiwny. – Creslin spojrzał ciężkim wzrokiem na małe zwierciadło na 
stole.
Potrząsnęła rudymi włosami do ramion, wymykającymi się pomimo grzebieni ponad i 
za 
drobnymi uszami. Przelotny uśmiech przemknął po jej wargach. Creslin przełknął, 
patrząc na 
mleczną skórę jej szyi i delikatne obojczyki, ukazujące się z dekoltu 
bladozielonej sukni. Po raz 
pierwszy widział ją bez tuniki z wysokim kołnierzykiem, kurtki do konnej jazdy 
czy szczelnie 
zapiętego płaszcza. Znowu przełknął, czując szybsze bicie serca.
– Przestań! – Zarumieniła się.
– Och... – Jej reakcja zmroziła go niczym lodowaty podmuch z Dachu Świata, 
wystarczająco 
zimny, żeby zamarznąć na miejscu.
Rumieniec odpłynął z jej policzków.
– Wyczuwasz wszystko, co czuje i myślę?
Odwróciła się ku oprawionym w ołów szybkom okna.
– Nie. Tylko... kiedy jesteś blisko, a twoje odczucia są intensywne. Kiedy 
pracowałeś na 
trakcie... tylko te najgorsze... – Odwróciła wzrok, chociaż jej dłonie i 
zabliźnione nadgarstki 
wciąż spoczywały na blacie stołu.
Creslin czekał, usiłując nie zagryzać warg i uspokoić dłonie. Megaera milczała, 
nie patrząc 
na niego, ale skrycie unikając jego spojrzenia.
– Co powinniśmy zrobić, twoim zdaniem?
– Zrobić? – Creslin miał ochotę ugryźć się w język za głupotę tych słów. – Nie 
jestem 
pewien. Miałem nadzieję nauczyć się czegoś w Fairhaven...
– Ufam, że naprawdę się czegoś nauczyłeś. – Głos Megaery był oschły.
– Mnóstwo. – Zmusił się do śmiechu. – Ale nie całkiem tego, co zamierzałem. – 
Przerwał. – 
Nie mogę wrócić do Westwind. Więc... dokąd możemy pójść?
– Nie dokąd my możemy pójść, ale dokąd ty możesz pójść.
– To niezupełnie prawda. Podejrzewam, że moglibyśmy wrócić do Sarronnynu. Albo 
zostać 
tutaj. Książę potrzebuje każdej pomocy, jaką uda mu się znaleźć, nawet jeśli się 
do tego nie 
przyznaje.
– Naprawdę sądzisz, że w którymkolwiek z tych miejsc bylibyśmy długo bezpieczni?
– Dlaczego nie tu? – zapytał Creslin.
Książę nie ma następców. Jako młodzieniec przeszedł zapalenie opon mózgowych – 
powiedziała Megaera bezbarwnym tonem. – Księżna zmarła cztery łata temu. Nie 
miała 
potomstwa. Creslin pokiwał głową.
– Więc magowie będą czekali na jego śmierć, ale gdybyś została i zgłosiła 
pretensje do 
księstwa...
– Cieszę się, że nie muszę wszystkiego wyjaśniać. Creslin powstrzymał się od 
zaciśnięcia 
szczęk, lekko tylko zaciskając wargi. W końcu odezwał się, żeby przerwać 
milczenie:
– Zostaje więc tylko Candar.
– Miewasz przebłyski geniuszu, nadobny narzeczony. Zwłaszcza kiedy zauważasz 
oczywistości.
– Szukamy rozwiązania, czy też bardziej interesuje cię obrażanie mnie? – Creslin 
natychmiast pożałował swoich słów.
– Prawda nie jest obrazą, chyba że chcesz być zwodzony.
Zastanawiał się, dlaczego się tym w ogóle przejmuje. Jednak Megaera nie całkiem 
była z nim 
związana z własnej woli.
– Niewiele wiem o ludzkiej naturze, intrygach rządzących i... prawdopodobnie... 
niewiele 
o kobietach, przynajmniej o tych wychowanych poza Westwind. Wiem o tym równie 
dobrze jak 
ty. Przyznaję. Co dobrego przyjdzie z bezustannego wytykania mi tego? Czy to 
daje ci poczucie 
wyższości?
– Może i tak. W pewien sposób – dodała niemal pospiesznie, z napiętą twarzą. – 
Niech cię 
cholera... – wyszeptała, nie chcąc na niego spojrzeć. Pochyliła głowę i utkwiła 
wzrok 
w wypolerowanym drewnie stołu.
Creslin pokręcił głową. W jednej chwili Megaera była niemal przystępna, a w 
drugiej... 
Jakby było w niej dwoje różnych ludzi. Przełknął, pojmując wreszcie. Oczy 
zapiekły, próbował 
odgrodzić się od własnych uczuć, wiedząc, że jest już za późno, że ona 
natychmiast odczuje to 
samo.
– Przestań! Nie potrzebuję twojej przeklętej litości!
Bądź po prostu dalej głupi i tępy. Tak jest łatwiej. – Uniosła krzesło i 
odwróciła się do niego 
tyłem, twarzą do otwartego okna.
Pokój był zamknięty, powietrze nieruchome i Creslin dotknął wichrów, 
wprowadzając bryzę 
przez wąski otwór. Obserwował, jak powietrze unosi pasma rudych włosów Megaery. 
Zdawała 
się nie zauważać jego obecności ani działania. Czując narastający niepokój, 
odsunął krzesło 
i wstał. Podszedł do sofy z dala od Megaery.
– Jak długo jeszcze możemy tu zostać? – zapytał. Megaera nie odpowiedziała od 
razu, 
patrząc nadal na wzgórza za zewnętrznym murem i na południe – widok lepszy niż 
Creslin miał 
ze swego pokoju, który wychodził na narożną wieżę zewnętrznych murów.
– Korweil nie może zmusić nas do odejścia.
– Chcesz zostać?
– A dokąd mógłbyś... moglibyśmy... pójść?
– A co z Recluce?
– Ta wyludniona wysepka? Wolę już zostać za żelaznymi murami z moją drogą 
siostrą.
Creslin wzruszył ramionami.
– Hamor?
Czuł, że Hamor nie jest odpowiedzią.
– Nordla?
– Tak samo zimna jak Westwind i nie poważają tam Legendy.
– Myślę, że w Hamorze również nie. Zwłaszcza od czasu założenia cesarstwa.
– Niech szlag trafi was wszystkich...
– A zatem musi to być Recluce, przynajmniej na jakiś czas. Chyba że chcesz 
ryzykować 
pozostanie tutaj.
Megaera nie odwróciła się ani nie odezwała.
– Powinniśmy porozmawiać z księciem po kolacji. – Creslin czekał. – Potem się 
zobaczymy.
Ruszył ku drzwiom, ale Megaera ciągle milczała. Zamknął drzwi i skręcił w 
korytarz do 
swoich kwater, a za nim para uzbrojonych strażników.
LIV
Pomimo podwyższonych obcasów Korweil był znacznie niższy od Creslina. Chuda 
twarz 
księcia wydawała się ściągnięta, a głęboko osadzone oczy nabiegły krwią.
– A więc to ty ściągnąłeś na mnie magów? – Stał przy masywnym biurku 
zaprojektowanym 
dla o wiele większych przodków.
– Mogła to być wygodna wymówka. Zrobią, co będą chcieli, i podadzą najbardziej 
zadowalającą przyczynę swoich działań, jaka akurat się pojawi.
– Wymówki, wymówki. Dylyss przynajmniej nauczyła cię logiki oprócz sławnego już 
władania mieczem.
Creslin wyczuł u Megaery napięcie, narastający gniew. Książę próbował atakować.
– Wiesz, Megaero, uważam, że twój kuzyn usiłuje zmusić nas do jakiejś reakcji. – 
Przebiegł 
wzrokiem od niej do księcia. – Zważywszy, że doprawdy niewielu ma 
sprzymierzeńców, czy ta 
chwilowa satysfakcja warta jest kłopotu, jaki może sprawić prowokowanie nas?
– Jesteś raczej spokojny, książę Creslinie. I porażająco wdzięczny temu, kto 
zapewnił ci 
bezpieczne schronienie, żebyś mógł odzyskać zdrowie i siły.
– Jestem głęboko wdzięczny, wasza wysokość. – Ukłon Creslina nie był całkiem 
ironiczny. – 
I przyszedłem porozmawiać, jak najlepiej moglibyśmy się wam przysłużyć, 
opuszczając to 
bezpieczne schronienie.
Megaera przebiegła wzrokiem od jednego mężczyzny do drugiego.
– Czy możemy usiąść przy stole, kuzynie?
– Oczywiście, oczywiście.
Książę podszedł do najbliższego krzesła, jakby chciał je podsunąć Megaerze. 
Zatrzymał się, 
kiedy tylko palce Creslina objęły wysokie oparcie.
Megaera ominęła ich obu i zajęła krzesło księcia.
– Jeśli jesteście gotowi...
Creslin usiadł na krześle, które chciał podać Megaerze, i przysunął je do 
okrągłego stołu. 
Korweil stanął za jednym z dwóch pozostałych krzeseł i nalał do kielicha 
czerwonego wina 
z zielonej kryształowej karafki.
– Napijecie się? – Skłonił się najpierw Megaerze, a potem Creslinowi.
– Raczej nie, kuzynie.
– Nie, dziękuję.
– Rozumiem. – Książę pociągnął z pucharu, po czym postawił go przed sobą i 
osunął się na 
krzesło.
– Co zamierzasz, Megaero?
– Ciekawa jestem raczej twoich pomysłów, kuzynie.
Książę wzruszył ramionami.
– Wszędzie poza Montgren, gdzie ci się tylko spodoba. Może z powrotem do 
Sarronnynu?
– Zabawny pomysł, ale czy naprawdę sądzisz, że moja droga siostra z radością 
ujrzy mnie 
z powrotem... bez kajdan?
– Ach, tak. Ryessa mogłaby się tym trochę zaniepokoić. – Splótł palce. – Może 
Suthya?
Megaera utkwiła wzrok w księciu.
– Ach. Rozumiem, że mógłby być w tym pewien kłopot. – Jego czoło zalśniło w 
świetle 
lampy. Korweil wyjął chustkę i otarł pot. – Czy masz jakąś propozycję, osławiony 
magu burz?
– Tylko jedną. Być może oszczędzi ona wszystkim kłopotu. Dlaczego nie mianujecie 
Megaery regentką Recluce?
– Ja... co!? – wybuchnął książę, dławiąc się winem.
– Mianujcie Megaerę wicekrólem Recluce, jako swojego regenta wyspy.
Korweil otarł czoło wierzchem rękawa, zapominając o serwetkach na stole i 
chustce za 
szerokim białym pasem.
– Recluce jest dziesięć razy większa od Montgren, a ja mam mianować ją tam 
regentką?
Nawet Megaera otworzyła usta ze zdumienia.
– Tak.
– Ale...
– Jest waszą kuzynką. Jest podtyranem Sarronnynu. Nie możecie pozwolić sobie na 
utrzymanie wyspy, skoro potrzebujecie wszystkich swoich ludzi przeciwko magom, i 
wątpię, czy 
Sarronnyn albo Westwind będą miały coś przeciwko wsparciu niewielkim oddziałem 
twoich 
interesów na Recluce, nawet z Megaerą jako regentką.
Korweil potrząsnął głową.
– Nie.
– Dlaczego? – Ton głosu Creslina był niemal roztargniony, jakby uwaga Korweila 
była bez 
znaczenia.
– Recluce należy do Montgren.
– Więc dlaczego nie ma tam waszej twierdzy?
– Wolę Montgren z powodu jego... korzystniejszego... położenia.
– Praktycznie tuż przy Fairhaven?
Korweil znowu otarł czoło.
– Drogi kuzyn zapomniał chyba, jak wyludniona jest większość Recluce – zauważyła 
Megaera.
Książę nie przestawał wycierać czoła.
– Albo jaką by to mogło sprawić trudność.
– Dosyć... – Korweil westchnął. – Dosyć. Ryessa marzy tylko o tym, żebym 
mianował cię 
regentką. Kiedy zaś oboje usuniemy się z drogi, zgłosi swoje prawa do Montgren. 
Czy nie o to 
chodzi magom?
– Moja droga siostra jest na to za sprytna. Rzeczywiście ma nadzieję, że skoro 
mój 
szlachetny narzeczony i ja nie mamy dokąd pójść, moglibyśmy w ten sposób 
zapewnić sobie 
natychmiastową sukcesję. Nie jest zainteresowana wysyłaniem swoich oddziałów tak 
daleko od 
Sarronnynu. – Kąciki jej ust drgnęły lekko.
Creslin rozpoznał ten grymas i zastanawiał się, w którym momencie Megaera nie 
powiedziała prawdy. Korweil spojrzał w stronę wejścia do jadalni i pary 
strażników stojących 
ponad dwanaście cubitów dalej.
– Kuzynie – ciągnęła Megaera. – Gdybyśmy mieli zamiar pozbyć się ciebie, już byś 
nie żył.
– Nadal mówię „nie”. Propozycja twojego... przyjaciela stworzy kolejny kraj dla 
wyznawców 
Legendy.
– Ten jałowy skrawek? – Słowa padały niczym lodowate ziarna gradu. – Kto by go 
zechciał?
– Mój ojciec pozwalał sobie na wiele...
– Korweil – przerwał mu Creslin. – Jeśli chcesz, żebyśmy wyjechali z Montgren, 
musisz 
znaleźć miejsce, gdzie moglibyśmy się udać. W przeciwnym razie...
Książę znowu otarł czoło.
– Więc co naprawdę możesz zrobić? Naprawdę?
Creslin chwycił wiatry krążące po dziedzińcu i przeprowadził je przez salon. Na 
biurku 
w kącie komnaty zaczęły się unosić grube kartki pergaminu. Creslin stłumił 
wiatr.
– To chyba niezłe w czasie upałów – wymamrotał książę.
– Nie bądź durniem, kuzynie. On już zabił dobrych dwudziestu strażników białych 
magów. 
I zrobił to na wpół świadomy i z rozwaloną głową. Rozbroił także, jeśli sobie 
przypominasz, 
najlepszego szermierza w Sarronnynie, trzema sztychami.
– Megaero, twój kuzyn najwyraźniej nie chce mianować cię swoją regentką. Nie 
znalazł też 
żadnej alternatywy. Proponuję więc, żebyśmy wrócili do swoich komnat i dobrze 
się wyspali. 
Dziś w nocy i tych paru następnych, dopóki nie zaatakują magowie. Nasz pobyt 
tutaj będzie dla 
nich doskonałą wymówką. I oczywiście jeżeli coś nam się stanie, zarówno szeryf, 
jak i tyran nie 
będą zachwycone. – Wstał.
Megaera spojrzała na księcia i skinęła głową. Na czubkach jej palców błysnął 
ogień, po czym 
sam zgasł. Twarz księcia w świetle lampy wydawała się jeszcze bledsza. Nagle 
uśmiechnął się.
– W porządku. Mianuję wasze dziecko regentem Recluce.
Tym razem zbladła Megaera.
– Pozwalasz sobie na zbyt wiele. – Ogień pojawił się na nowo.
Książę przełknął, spojrzał na Megaerę – stojącą z ogniem w oczach i na dłoniach 
– i na 
Creslina.
– Nie ufam ci, Megaero – zakrakał w końcu w odpowiedzi. – Gdybym mógł, 
uczyniłbym 
regentem Creslina, nawet jeśli jego matka jest najbardziej zawziętą suką w całym 
Candarze.
Ogień zgasł na dłoniach Megaery, ale nie w oczach.
– Mogą jedynie mianować was współregentami, pod warunkiem małżeństwa. – Książę 
zacisnął wargi i wstał, patrząc prosto na Megaerę, jakby wzywał ją do 
najgorszego.
Tym razem Megaera cofnęła wzrok.
– Jedynie formalnego małżeństwa – odezwała się w końcu. – W twojej świątyni, w 
obecności 
tylko twojego dworu.
Creslin otworzył usta i zamknął je. Małżeństwo? Nigdy nie przeszło mu to przez 
myśl. I to 
z kobietą, przez którą uciekł z Dachu Świata? Nawet, musiał dodać w duchu, jeśli 
nie zdawał 
sobie sprawy, kim jest.
– Łączę się z tobą w bólu, młody Creslinie – zagrzmiał książę. – Niech ciemność 
wspomaga 
was oboje.
– Bardzo śmieszne, kuzynie. Creslin milczał.
– Kiedy? – zapytał książę.
– Dziś wieczorem to równie dobry termin jak każdy inny. – Rudowłosa starannie 
cedziła 
słowa i upuszczała je niczym krople ołowiu. – Jutro albo pojutrze wyjedziemy z 
oświadczeniem 
o wspólnej regencji. Weźmiemy twoją korwetę, tę do Tyrhawen. Oddamy ją 
oczywiście 
natychmiast, kiedy tylko bezpiecznie wylądujemy na Krańcu Lądu.
Książę westchnął, powoli kiwając głową.
– Przygotowanie dokumentów potrwa jakiś czas. – A zatem przebiorę się w coś 
odpowiedniego na oficjalny ślub. – Pobiegła spojrzeniem ku Creslinowi. – Gdybyś 
mógł znaleźć 
coś odpowiedniego dla Creslina.
– Nie – zaprotestował Creslin.
– Nie ożenisz się z moją kuzynką? – zapytał niespiesznie książę.
– Ożenię się z nią... tylko formalnie... ale zostanę w swoim ubraniu. Mundur 
wystarczy.
Korweil znowu pokiwał głową.
– Zostawiam to tobie i twojej narzeczonej. Jeśli to małżeństwo ma dojść do 
skutku, muszę 
znaleźć Shiffurtha i kilku skrybów. Zechcecie mi wybaczyć... – Wstał, ukłonił 
się i odwrócił.
Creslin patrzył na Megaerę, kiedy Korweil opuszczał gabinet.
– Ty.i twoja regencja – powiedziała. Płomień w jej oczach nie wygasł, kiedy 
mówiła.
– Masz lepszy pomysł? Ten nie podoba mi się tak samo jak tobie. A może i jeszcze 
mniej.
– Po tych twoich przemyśleniach? Po tym, jak przeciągnąłeś mnie przez rynsztok 
swojego 
umysłu? W głębi duszy jesteś jak każdy mężczyzna, protestujący, choć mający 
nadzieję dostać 
kobietę do łóżka. Ten związek jest tylko formalnością, służy przetrwaniu. 
Proponuję, żebyś o tym 
nie zapominał.
– Jakże bym mógł? – Jak doprawdy, pomyślał Creslin, wpatrując się w prąd 
powietrza, który 
igrał wokół lampy na pustym biurku księcia. – Jakże bym mógł?
LV 
Świątynia księcia była po prostu długą, wąską komnatą pod ratuszem, chociaż jej 
ściany 
wyłożono czerwonym dębem, a posadzka wykonana była z gładkiego, szarego granitu. 
Mniej niż 
dwudziestu mężczyzn i kobiet stało półkolem jakieś dziesięć kroków za czarnym 
drewnianym 
stołem. Stali, ponieważ w świątyni ładu nie było ławek, tak samo jak obrazów.
Creslin przestępował z nogi na nogę przed otwartymi podwójnymi drzwiami, 
zastanawiając 
się, czy jego upór i naleganie na zielony mundur ma sens.
Nigdzie nie było widać Megaery, aczkolwiek Aldonia zapewniała go, że wkrótce się 
pojawi. 
Oczy służącej nie napotykały wzroku Creslina i otaczała ją aura smutku, kiedy 
wycofała się na 
tyły świątyni.
– Zdenerwowany? – zapytał książę.
– I to z paru powodów. – Creslin pozazdrościł służącej. Przynajmniej Megaera 
była dla 
kogoś miła. Znowu przestąpił z nogi na nogę.
– Przyjmij gratulacje i wyrazy współczucia, panie magu burz. Moja kuzynka jest o 
wiele 
większą burzą od jakiejkolwiek, którą przywołałeś.
– Zaczynam zdawać sobie z tego sprawę.
– Z czego? – zapytał gardłowy kobiecy głos. Creslin odwrócił się.
– Och...
Megaera stała w złocie i błękitach. Srebrnowłosy mężczyzna przełknął raz, drugi 
i skinął 
głową.
– Dziękuję... szlachetny narzeczony. – Uśmiechnęła się blado, ale ciepło. Ten 
uśmiech był 
jak słońce po burzy, ale zgasł, w miarę jak Creslin obserwował.
– Masz dokumenty? – Jej głos był rzeczowy.
– Są na stole, gotowe. Brak tylko mojego podpisu i pieczęci – powiedział 
Korweil. – 
Z radością podpiszę je przed albo po ceremonii.
– To w zupełności wystarczy – powiedziała. Creslin zacisnął wargi, słysząc chłód 
w jej 
głosie. Jak mógł kiedykolwiek brać to pod uwagę? Pomyślał raz jeszcze. Jaki 
mieli wybór? 
Powrócił do niej wzrokiem, dostrzegając kremową, lekko piegowatą skórę, zielone 
oczy, które 
rzucały iskry albo burze, mocny, równy nos, smukłą sylwetkę.
– Przestań... nie jestem nagrodą...
Jej głos słyszał tylko Creslin, a słowa były zimne jak lód. Odwrócił wzrok ku 
otwartym 
podwójnym drzwiom i czarnemu stołowi.
I – Możemy zaczynać? – zapytał książę.
Creslin odwrócił się do Megaery, która stanęła u jego boku.
– Najlepiej mieć to już za sobą – powiedziała.
– Nie musisz tego robić.
– Muszę, jeśli chcę przeżyć. – Jej głos był ledwie szeptem. – Zaczynaj, drogi 
kuzynie – 
powiedziała już głośniej.
Książę skrzyżował ramiona i podszedł do stołu. Megaera dotknęła ramienia 
Creslina. Podał 
jej ramię, ale nie przyjęła go, kiedy ruszyli naprzód, mijając mężczyzn i 
kobiety, którzy 
rozstępowali się przed nimi. Książę odwrócił się, kiedy dotarł do stołu. Creslin 
i Megaera 
zatrzymali się o krok przed nim.
– W imię ładu i pod karą zawsze obecnego chaosu, który można jedynie odsunąć, 
ale nigdy 
mu zaprzeczyć, zebraliśmy się razem, aby być świadkami dwóch dusz, które pragną 
dołożyć 
wszelkich starań, aby wnieść ład w swój związek. – Książę czytał z pergaminu, a 
jego głos 
brzmiał głębiej niż podczas prywatnych rozmów z Megaera i Creslinem.
– ...czy dołożysz wszelkich starań, aby w twoim sercu zapanowało zrozumienie i 
ład?
– Tak – odpowiedział Creslin.
– Na ile będę mogła – odrzekła Megaera.
– Czy potwierdzacie swoje oddanie dla siebie i wyższego ładu?
Creslin przełknął, zanim odpowiedział.
– Tak.
Głos Megaery był cichy, ledwie można było rozróżnić słowa.
– Na ile to możliwe, jeśli taka wola ciemności.
Książę stłumił grymas.
– A zatem, w obecności ładu, który musi być codziennie tworzony na nowo i pod 
karą 
światła wiecznie obecnego chaosu, potwierdzam więzy tego wyższego związku i 
oddanie tych 
dwóch dusz ładowi i sobie nawzajem.
Creslin zdał sobie sprawę, że musi wykonać jakiś gest i że Megaera nie podeszła 
do niego.
– Pocałuj ją przynajmniej w policzek – wyszeptał książę. Tyle Creslin mógł 
zrobić i zrobił, 
pochylając się ku niej delikatnie. Ale jego wargi musnęły ślady łez, które 
płynęły strumieniem.
– ...taka piękna.
...nawet jego srebrne włosy wydają się właściwe. Creslin zignorował szepty i 
podał ramię. 
Tym razem Megaera przyjęła je i nie spuściła głowy, kiedy szli z powrotem do 
drzwi, mijając 
niewiele osób, z których składał się dwór księcia. Przeszli obok krępej służącej 
w błękitnokremowej sukni, która szlochała gwałtownie i to nie ze szczęścia. 
Zacisnął wargi 
i szedł dalej, nie zważając na pieczenie oczu.
LVI
– Powinniście mieć przynajmniej jedną pokojówkę – ośmieliła się zauważyć 
czarnowłosa 
dziewczyna. – Jesteście podtyranem i regentką.
– W podróży poślubnej? – W jej śmiechu brzmiało coś pomiędzy wściekłością i 
bólem. – 
Sądzisz, że mój nadobny małżonek będzie sobie życzył, żebyś się przyglądała?
Wzrok dziewczyny powędrował do toreb na podłodze. Megaera wypiła ostatni łyk 
z filiżanki.
– Dlaczego... dlaczego... kiedykolwiek... – Urwała. – Aldonia...
– Tak?
– Umówiłam się z Korweilem i Helisse. Możesz zostać u nich na służbie, jak długo 
zechcesz. 
To nie jest umowa. W każdej chwili możesz odejść.
– To bardzo miło ze strony waszej wysokości, ale wolałabym iść z wami.
– Na Recluce? Tę bezludną wyspę? – Oczy Megaery spoczęły na delikatnie 
zaokrąglonym 
brzuchu dziewczyny. – Recluce to nie miejsce dla dziecka.
– Wasza miłość...
– Aldonio, jeśli nadal się upierasz, jeśli ty i dziecko jesteście zdrowi i jeśli 
ja nadal... mogę 
w czymś pomóc, to możesz jechać w ślad z’a mną na Recluce. Korweil poczyni 
odpowiednie 
przygotowania.
Bladziutki uśmiech przemknął po twarzy młodej kobiety.
– Jesteście taka dobra, pani. Gdyby tylko Creslin to dostrzegł.
– Nie jestem dobra. On o tym wie. Czasami tego żałuję. – Megaera uniosła ramiona 
i pozwoliła rękawom opaść i odsłonić białe blizny. – One nie pozwalają mi 
zapomnieć. Być 
kobietą pozbawioną mocy...
Młoda kobieta znowu się uśmiechnęła.
– Myślę, że on ma dobre serce. I mógłby cię pokochać, pani.
– Prawdopodobnie, ale dobre serce nie zawsze idzie w parze z dobrymi słowami i 
czynami. – 
Rudowłosa spojrzała przez okno na wczesne poranne cienie, jakie rzucały 
wschodnie mury 
zamku. – Moja droga siostra... nauczyła mnie tego dawno temu.
Uśmiech Aldonii zgasł, kiedy dostrzegła smutek w oczach rudowłosej.
LVII
– Jest w twierdzy księcia w Vergren – powiedział Hartor do Wysokiego Maga.
– Skąd wiesz? Ze zwykłego źródła?
Potężny mężczyzna wyszczerzył zęby ponad stołem.
– Złoto czasami działa lepiej niż chaos czy ład. Korweil jest nerwowy niczym 
nieopierzony 
sęp.
Wysoki Mag pokiwał głową ze zrozumieniem.
– Zakładam, że robisz, co możesz, żeby zdenerwować księcia jeszcze bardziej.
– Upewniliśmy się, że wie, iż szeryf odwołała wojska w Suthyi. Podkreśliliśmy, 
że Westwind 
jak zawsze przybywa pierwsze.
– A sam Creslin?
– Rozpuściliśmy wieść, że zabił cały oddział bandytów.
– Nie przesadzaj, Hartor.
– No cóż... – zmitygował się olbrzym. – Uciekł tylko jeden z siedmiu, a Creslin 
najwyraźniej 
zabił Frosee osobiście i zabrał mu konia.
– Nigdy o tym nie wspominałeś.
– Dowiedzieliśmy się dopiero po jego ucieczce.
– To niesie następne pytanie. – Wysoki Mag zmarszczył brwi. – Co z oddziałem na 
drodze 
do Montgren?
– To jego robota?
– Prawdopodobnie nie. Wvątpię, żeby osiągnął taki poziom mistrzostwa. To musiał 
być 
Klerris i ta uzdrowicielka, Lidia. Wyciągnęli go z obozu na trakcie. Oboje 
zniknęli, a Klerris 
podpalił swój dom, używając oleju, zostały więc pewne ślady. Nic użytecznego 
niestety, 
z wyjątkiem paru oznak, że skierowali się na zachód, z powrotem do krainy tej 
bezcennej 
Legendy.
Olbrzym skłonił głowę ku zwierciadłu na blacie stołu.
– Jest w tym coś więcej, niż ukazuje zwierciadło. Jesteś pewien, że Klerris 
ruszył na zachód?
– Nie. Ale tu nie ma nic do roboty. Ani w Montgren. Ład nigdy nie był w stanie 
wygrać 
z nami w bezpośredniej walce.
– Może i tak. – Hartor szybko oblizał usta językiem, zbyt małym przy jego 
szerokiej twarzy. 
– Ile czasu minie, zanim ruszymy przeciwko czarnym?
Wysoki Mag uśmiechnął się chłodno.
– Wątpię, czy będziemy musieli. Większość powinna odejść z własnej woli, a ci, 
którzy tego 
nie zrobią...
– Jesteś spokojny, Jenred. Spokojny niczym kamień. Jenred nieznacznie pokiwał 
głową, 
ciągle myśląc o ucieczce dziedzica Westwind.
– Lepiej wyślij z Certis kogoś w pełni białego, na przykład Bortrena, i dwa 
oddziały.
– Creslin będzie jechał tylko z nią i czterema kiepskimi Spidlarianami.
– Nie wierzę, że ta biała suka nie nauczyła go czegoś, i on naprawdę wykończył 
siedmiu, 
zanim zdążyli pojąć, co się dzieje... jeśli dobrze usłyszałeś.
– Wyślę Bortrena. Ale myślę, że to za wiele. Poza tym, gdzie mógłby pójść. Na 
Recluce? Do 
Hamoru?
– Recluce to nie problem. Hamor być może. A jeśli powierzyli mu szkolenie 
swojego 
legionu? Westwind nigdy nie zdradza swoich tajemnic szkolenia, a on przeszedł 
wszystkie kursy.
– Hmmm...
Dwaj mężczyźni wymienili spojrzenia. W końcu Hartor westchnął i wstał. Z 
zaciśniętymi 
wargami Wysoki Mag wpatrywał się w pustą biel zwierciadła na stole przed sobą.
LVIII
Creslin spojrzał w kierunku przełęczy, a potem znowu przez ramię, chociaż nie 
musiał tego 
robić. Zmysły i tak powiedziały mu o podążającej za nimi białej mgle. Megaera 
poruszyła się 
w siodle. Biel za nimi bez przerwy wylewała się z drogi w dolinie, która 
skręcała z powrotem do 
Fairhaven.
Jeden z czterech towarzyszących im najemników w niebieskich kurtach również 
obejrzał się 
na białą chmurę, a potem spojrzał przed siebie na chmurę kurzawy, którą wzbijała 
armia Certami 
wysłana prosto z Jellica, jak donosili szpiedzy księcia. W białej mgle 
znajdowało się kilka koni, 
być może sześć albo siedem. Jeden z jeźdźców musiał być jakimś magiem.
– Czuję ich – potwierdziła Megaera.
– Potrafisz to? Myślałem...
Częściowo przez ciebie, a częściowo sama. Creslin zastanawiał się ile talentów, 
jakie 
posiadali, było wrodzonych, a jak wiele pochodziło ze świadomości, że takie 
potęgi są możliwe. 
Ci w bieli, podążający za nimi, mogliby udzielić mu informacji, ale ani on, ani 
Megaera nie 
przeżyliby tego. Wyciągnął lewą dłoń w stronę barku i krótkiego miecza na pasie.
– Panie...? – zapytał chudy żołnierz, który dowodził najemnikami towarzyszącymi 
Megaerze.
– Słucham – odrzekł.
– Nie...
– Nie wynajęto was do bezpośrednich walk. Wiem. Creslin pochwycił w przelocie 
wiatr 
i posłał przed siebie myśli. Potem odwrócił się do Megaery.
– Jakiś kay przed nami i dwieście cubitów na północ od drogi znajduje się stos 
głazów. Czy 
możemy użyć czegoś, żeby powstrzymać ten oddział konnych, jeśli tam dotrą?
– Masz zamiar odegrać bohatera i wykończyć tego maga?
Creslin zacisnął usta.
– Nie jestem bohaterem. Mogę wykorzystać wichry i mgłę, żebyśmy minęli konnych 
przed 
nami, ale nie tego maga z tyłu.
– A ja nie jestem dość dobra, żeby iść z tobą?
– Nie.
– Co za szczerość.
Creslin zawrócił kasztanka w stronę białej mgły i maga, który się w niej 
skrywał.
– Nigdy nie miałem wielkiego wyboru.
– Tak czy inaczej, staniesz się przyczyną mojej śmierci.
– Możemy porozmawiać o tym później.
– Jeżeli będzie jakieś później. Uważaj na siebie.
– Dziękuję. Będzie – dodał i przynaglił konia w stronę wojsk z Fairhaven, 
niecałe dwa kaye 
przed nimi. Jadąc, zaczął zbierać wichry, zwłaszcza te chłodniejsze, z wysoka, 
wichry, które 
gnały na zachód i omiatały Dach Świata.
– ...tylko jeden jeździec.
– ...wysłali nas za jednym człowiekiem... Creslin zbliżał się do oddziału z 
Fairhaven. Sześciu 
uzbrojonych białych i biało odzianych strażników traktu, poprzedzających maga, 
sięgnęło po 
miecze.
– Tu jedzie!
– Szaleniec!
Creslin skupił się na połączeniu wiatru, wody i chłodu burzy z piorunami, 
usiłując odtworzyć 
warunki, które wytworzył za Perndorem, chociaż i miecz znalazł drogę do jego 
dłoni, kiedy runął 
na białych strażników. Oślepiający chłód ściany lodowych pocisków uderzył w 
trzech jadących 
na czele jeźdźców i jego miecz nie napotkał oporu.
Ogień zapłonął wokół Creslina, kiedy ruszył ku czwartemu, ale wiatry przeniosły 
go przez 
płomienie. Klinga uderzyła raz, a potem drugi.
– Nie... demon...
Kolejny błysk bieli wokół niego, wokół osłony wiatrów, którą splótł, mimo iż 
jego miecz 
przemknął pod ramieniem piątego strażnika i uderzył.
– Uggmm...
Wichry pomknęły w stronę białego maga, gdzie połączyły się z ogniem i zimnym 
żelazem. 
Zatriumfowało żelazo. Creslin ściągnął wodze akurat, kiedy ostatni strażnik 
pognał konia 
z powrotem do Fairhaven... i zgiął się wpół. Wnętrzności wywróciły mu się do 
góry nogami.
Kasztan spłoszył się, ale Creslin nie zważał na konia. Łzy płynęły mu po twarzy, 
kiedy 
wymiotował, siedząc na siodle. Pod czaszką waliły młoty i nie zważał na sześć 
ciał na ziemi, 
z których trzy pokrywały się powoli topiącym się lodem, a trzy nosiły ślady 
czerwonych nacięć. 
W górze zaczynały się piętrzyć ciemne chmury. W końcu wyprostował się i zawrócił 
kasztanka 
w stronę przełęczy, z której wyłoniła się kawaleria Certanu. Ciągle drżał, kiedy 
zbliżył się do 
usypiska głazów, gdzie czekali najemnicy i Megaera. Spiorunowała go wzrokiem. 
Była blada, 
zauważył obojętnie, a przednie nogi jej siwka znaczyły ciemnobrązowe pasma.
– Przepraszam. Nie spodziewałem się tego – powiedział.
Megaera nie odpowiedziała.
– Panie? – zapytał dowódca Spidlarian.
– Nie musisz się martwić o maga. Ani o jego oddział.
Spidlarianin zbladł jak chusta.
Konny oddział, pod czerwonozielonym sztandarem Certis, dotarł do podstawy 
wzgórza, na 
którym czekała szóstka jeźdźców.
– Myślę, że potrzebujemy burzy – zauważył Creslin.
– Zaburzysz pogodę na całe miesiące! – zaprotestowała Megaera.
– Świetnie. Chcesz tu umrzeć? Nie poradzę sobie z dwudziestką zbrojnych.
– Naliczyłam pięćdziesięciu.
– Cholera... – mruknął pod nosem najmłodszy najemnik.
– Żadnych walk – przypomniał dowódca Spidlarian, a w jego głosie brzmiało nieco 
większe 
napięcie niż przedtem.
– Zamknij się.
Creslin sprawdził, czy miecz jest czysty, zanim wsunął go do pochwy. Nie 
pamiętał, czy go 
oczyścił, ale stal była zimna, błękitna. Schował miecz, choć jego oczy i myśli 
które zostawił za 
nimi, szukały znowu wichrów, innych jednak niż te poskręcane i wilgotne, których 
użył 
wcześniej.
W porannym powietrzu rozbrzmiała trąbka, zadźwięczała mu w uszach i odbiła się 
miedzią 
i złotem od traktu niecały kay poniżej, tuż przed szwadronem konnych z Certanu. 
Creslin 
przełknął i pochwycił wiatry.
Whhhsssttt... wiiihhsss...
Jego własna tunika groziła odlotem.
– ...cholera... cholera!
Creslin ciekaw był, czy wszyscy najemnicy mają tak ograniczone słownictwo, 
równocześnie 
zmagając się z własną duszą i biczami niebios. Wokół nich oraz jeźdźców 
zaczynały się 
formować gęste szare i skłębione białe chmury.
– ...magia...
– ...nie mówili o magu pogody...
Creslin dotknął ramienia Megaery, zanim ogarnęła ich mgła.
– Lina. Sznur.
– Trzymaj się wodzy, czegoś...
– Nie! Nie mogę!
Creslin odwrócił się gwałtownie, kiedy jeden ze Spidlarian wrzasnął i pognał 
konia na 
południe, z powrotem do Vergren. Megaera pochyliła się, dotknęła nadgarstków 
dowódcy 
najemników, szarpnęła go za rękaw i przyciągnęła do siebie razem z koniem. 
Pozostali dwaj 
najemnicy trzęśli się w siodłach, ale podążali za Creslinem, rudowłosą i 
dowódcą.
– Tam jest jeden! Cofają się! – krzyknął konny z Certanu.
Odgłos kopyt odbił się echem w gęstej mgle.
– Uważaj! To może być pułapka! – ostrzegł inny.
– ...przeklęci magowie!
Creslin prowadził w dół na północ, z dala od traktu, zastanawiając się nad 
wybuchem paniki 
jednego ze Spidlarian. Mgła nie była z pewnością gorsza niż wiele zamieci, które 
przywołał, i nie 
tak zimna.
– ...gdzie oni są?
– ...słyszysz ich?
– ...jadą na północ...
– ...tam słyszałem coś...
Bardzo, bardzo powoli, kierując się wichrem, a nie wzrokiem, Creslin wybierał 
drogę dokoła 
certańskiego oddziału, w stronę przełęczy przecinającej róg Certis na zachodzie, 
zanim skręcała 
na północ. Odetchnął głęboko, po czym sięgnął dalej, skręcając i przyciągając 
jeszcze zimniejsze 
powietrze w chmury nad ich głowami i krzywiąc się, kiedy formował się lód.
Trot... trot... trot... trot...
Większość gradu opadła przy trakcie.
– ...demony...
– ...pieprzony kapitan. Powinien tu być.
Poprzez mrok i mgłę Creslin wyczuwał krzywy uśmieszek Megaery, mimo iż czuł 
równocześnie drżenie nóg i pieczenie w oczach. Zaczerpnął głęboko tchu, bo nie 
ujechali jeszcze 
wystarczająco daleko. Jakaś dłoń dotknęła jego nadgarstka i fala ciepła 
popłynęła do ciała. Była 
to Megaera, której koń jechał obok, niemal dotykając jego kasztanka. Powróciła 
słabość 
w kolanach, ale musiał iść naprzód. Uwolnił grad i znowu odetchnął głęboko, 
czując zbliżającą 
się ścianę przełęczy.
– Gdzie... – zaczął najemnik.
– Zamknij się. – Stalowy szept należał do Megaery, nie Creslina, ale wcale nie 
miał 
mniejszej mocy.
Minęli powoli kolejny kay i Creslin uwolnił więcej wichrów, kiedy wspinali się, 
wychodząc 
z mgły. Obejrzał się. Przełęcz i dolina, do której prowadziła, skąpane były w 
bieli, niemal tak 
białe jak twarze trzech najemników.
– Och...
Ciało Creslina było zbyt zmęczone, aby mógł pochwycić rudowłosą, która opadła na 
szyję 
wierzchowca. Dwie ciężkie paczki za jej siodłem zawadzały, kiedy próbował 
prowadzić oba 
konie. Zdawał sobie sprawę z ceny ciepła, jakie otrzymał – i pochylił się, aby 
ją wesprzeć, ciągle 
usiłując trzymać oba konie i żałując, iż nie wie, jak cofnąć jej przysługę.
Oddychała i miał tylko nadzieję, że to omdlenie to zwykłe wyczerpanie. 
Spidlarianie 
pomogli mu posadzić Megaerę na siodle przed nim, gdzie mógł ją trzymać, kiedy 
ruszyli w dół. 
Kolana mu drżały, ale nie chciał puścić rudowłosej, nie w tak wyjątkowej chwili, 
kiedy mógł 
trzymać ją w ramionach. Podniósł wzrok i spojrzał na dowódcę najemników. Żaden z 
trzech 
mężczyzn nie patrzył na niego, nawet ten, który trzymał wodze wierzchowca 
Megaery. Koń 
pozbawiony jeźdźca wyglądał teraz jak juczne zwierzę, z odzieżą i innymi 
sprzętami 
spiętrzonymi na siodle.
Kiedy piątka koni skierowała się w dół, na drogę do Sligo, Creslin zmarszczył 
brwi. 
Dlaczego mógł spleść wichry po raz drugi bez potwornego cierpienia, które 
wywołała pierwsza 
próba?
Spojrzał w górę na burzowe chmury nadci.ągające z północy, niosące obietnicę 
deszczu, 
zimnego deszczu, i odetchnął głęboko.
LIX
Wykończył Bortrena – powiedział Hartor z niedowierzaniem.
– Bortren był głupcem. Powinien tylko pomóc Certańczykom. Mimo to trudno pojąć, 
jak 
Creslin ominął dwa oddziały na trakcie do Sligo.
– Dlaczego nie zapytasz strażnika, który wrócił? To był twój pomysł i teraz mamy 
już dwa 
potwory na wolności. – Odwrócił się do drzwi.
– Hartor. Mężczyzna zatrzymał się.
– Słucham, Jenred.
– To był mój pomysł. Straciliśmy także tylko pięciu ludzi i jednego maga, a nie 
całą armię. 
Gdyby Bortren posłuchał, nie mielibyśmy żadnych strat i znacznie mniej 
niesfornego hrabiego 
w Jellicu. Zauważ też, że książę nie zapewnił Creslinowi i Megaerze własnej 
straży.
Twarz Hartora pozostała bez wyrazu.
– Dawaj tego strażnika – rozkazał Jenred. – Może sam powinieneś przyłączyć się 
do pościgu, 
żeby nadać mu większe znaczenie.
– Mógłbym... kiedy wysłuchasz strażnika. Hartor odszedł, a Jenred czekał, aż 
młody strażnik 
traktu, drżąc, dojdzie do stołu. Młodzik zatrzymał się, ale nie patrzył na 
Wysokiego Maga.
– Co się stało? – zapytał Jenred.
– On... ja nie wiem, ale jakoś... to znaczy... Jekko, Beran i ten nowy zamienili 
się w lód... 
i wiatr niemal porwał nas z koni. – Jąkał się cienkim głosem.
– A tamci dwaj? I Bortren?
– Zabił ich mieczem. Mag, nasz mag, ten, którego nazywacie Bortren, rzucił ogień 
na maga 
burzy, ale nawet się do niego zbliżył.
Chudy mag zmarszczył brwi.
– Prawdziwy ogień?
– Czułem gorąco.
– Dlaczego... odjechałeś?
– Byłem przerażony, panie magu. Coś, co zabija pięciu ludzi i maga... to nie na 
moje siły.
– Co się stało potem?
– Cała dolina wypełniła się mgłą. Później spadł grad. Mówili, że trzy dni 
później. Nie 
zostałem tam.
– No cóż, jesteś uczciwy. Przynajmniej widziałeś tego... maga burzy. Powiedz 
Hartorowi, że 
popłyniesz statkiem.
– Hartorowi, panie?
– Temu wielkiemu magowi, który cię tu zawołał. Popłyniesz statkiem, który zatopi 
szkuner 
księcia. Weźmiesz statek z Lydiaru. W ten sposób rozwiążemy dwa problemy.
– Tak, panie. – Głos strażnika był bezbarwny, zrezygnowany.
Chudy mężczyzna w bieli zignorował ten ton.
LX 
Trójka spidlariańskich najemników dojechała do tamy. Creslin poszedł w ich 
ślady, Megaera 
również. Ponad błotnistą drogą, która wiodła ku falistym wzgórzom, i miejscem 
ataku certańskiej 
lekkiej jazdy nie było jeźdźców. Jeszcze nie.
Zimny deszcz zacinał dokoła nich, ale nie w nich i chociaż Spidlarianie 
mamrotali pod 
nosem, nie protestowali przeciwko ochronie, jaką zapewnił im Creslin. Sięgnął 
myślami ku 
zimnej morskiej bryzie, która napłynęła z białych grzywaczy zza zbyt niskiego 
falochronu; była 
niemal jak zimowy wiatr, niosący wilgoć ciepłą na tyle, żeby deszcz nie zamienił 
się w lód. 
Megaera drżała pod cienką opończą, a jej twarz była blada, kiedy podążyła za 
wzrokiem Creslina 
w stronę falochronu.
Tyrhawen było kiepską imitacją portu: miał miejsce jedynie na kilka szkunerów i 
od czasu 
do czasu harmoriański statek handlowy, a w czasie zimy było niemal bezużyteczne. 
Podczas gdy 
spidlariańskie porty skuwał lód, Tyrhawen było na południe od linii mrozów, nie 
dość daleko na 
południe od czystej wody, a jednak wystarczająco, żeby kry i góry lodowe omijały 
je z daleka – 
dzięki połączeniu wiatrów, przypływów i fal. Kiepski port czy nie, był jedyną 
drogą Montgren 
w morze, a i to tylko dzięki traktatom wynegocjowanym przez tyrana Sarronnynu.
Z dwóch statków przycumowanych do nabrzeża jeden był korwetą pod banderą 
Montgren, 
mniejszą od szkunera, ze zwiniętymi żaglami. Drugi był dwumasztowym szkunerem 
wojennym 
noszącym biały trójkąt w czarnym kole. Dwóch strażników w pomalowanych na biało 
miedzianych napierśnikach strzegło trapu.
– Cudownie. – Creslin sięgnął do miecza w pasie na ramieniu i opuścił dłoń. – Co 
teraz?
– Nic tutaj nie zrobią – zauważyła Megaera.
– Po prostu wchodzimy na pokład?
– Czemu nie? – Roześmiała się. – To lepiej, niż siedzieć tu i marznąć.
– Nie sądzę, żeby to było takie proste.
– Oczywiście, że nie jest. Kiedy już staniemy na pokładzie, naślą na nas 
przynajmniej 
jednego zabójcę. Kiedy wypłyniemy z portu, popłyną za nami, a kiedy znikniemy z 
oczu 
możliwych świadków, statek stanie w płomieniach i zatonie. Dlatego właśnie mój 
drogi kuzyn 
nalegał na wysłanie osobnego posłańca trochę później.
– Jeśli nam się nie uda, prawie nikt się nie dowie, prawda?
Megaera skinęła głową.
– Uda się nam.
– Jest ich co najmniej dwudziestu. Biali wojownicy na statku i czekający gdzieś 
inny statek. 
Oczekują nas. Przypłynęłaś na tym – wskazał korwetę z Montgren – z Sarronnynu?
– Nie. Dotarłam tu na suthyańskim szkunerze. Był większy, cięższy i wolniejszy. 
Książę nie 
zaryzykowałby jednego ze swoich statków. A moja droga siostra oczywiście nie 
naciskała nań 
zbytnio.
– Złóżmy im wizytę. Megaera wzruszyła ramionami.
– Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł.
– Masz lepszy?
– Po tym, jak potraktowałeś strażników drogowych, maga i szwadron konnych z 
Certanu?
– A co miałem zrobić? Ostatnia wizyta w Fairhaven nie wyszła mi za bardzo na 
zdrowie.
– Myślisz, że mnie było lepiej?
– Nie pozbawili cię świadomości, nie dźwigałaś kamieni z zakażoną nogą, podczas 
gdy 
wszyscy mieli nadzieję, że umrzesz.
– Nie. Ja tylko traciłam rozum, czując każde cierpienie i pragnąc, żebyś przez 
to przeszedł.
Ekhm... – wtrącił się najemnik o wychudłej twarzy, podnosząc teczkę z 
dokumentami, gdzie 
były ich pełnomocnictwa oraz przepustki.
Creslin obejrzał się przez deszcz na wzgórza. Wciąż nie było tam śladu 
ewentualnego 
pościgu. Wskazał na dokumenty.
– Dostarczyliście je i wędrówka się skończyła. Koniec roboty.
– Ta dama... dowodzi. Creslin odwrócił się do Megaery.
– Pozwól im odejść. To twoi strażnicy.
– Ja? Zwykła kobieta? W porównaniu z wielkim magiem burzy?
– Jesteś podtyranem – przypomniał jej Creslin. Ciszę przerwało pokasływanie.
– Pani?
– Idźcie. – Westchnienie Megaery było jakby zjadliwe.
Creslin zadumał się, co też zrobił źle... znowu.
– Wszystko – odrzekła.
– Porozmawiajmy z kapitanem.
– Już idę. Niech ten człowiek robi, co do niego należy.
Megaera zsiadła z konia i uwiązała go do barierki. Zerknęła na Creslina 
siedzącego jeszcze 
na kasztanku, który przejechał niemal trzysta kayów przez ostatni ośmiodzień. 
Potem wyjęła 
grzebień i zaczęła naprawiać szkody, jakie wiatr wyrządził jej fryzurze.
– Co zrobimy z końmi? – Creslin zsunął się z wierzchowca, zerkając ku obmywanemu 
przez 
deszcz nabrzeżu, gdzie najemnik wchodził na pokład korwety.
– Pojadą z nami. Nie będzie im wygodnie, ale kuzyn ma boksy na statku. W każdą 
podróż 
bierze parę koni. Ma nadzieję wystawić kiedyś cały oddział kawalerii Montgren. – 
Roześmiała 
się ochryple. – To raczej trudne, kiedy ma się tylko dwa małe statki. – Grzebień 
zniknął.
– Dlaczego więc zgodził się mianować nas regentami?
A dlaczego nie? Skoro będziemy mieli dość sił, żeby przeżyć i utrzymać Recluce, 
nie 
powstrzyma nas. I potrzebuje wsparcia Sarronnynu. – Na jej wargi wypłynął krzywy 
uśmieszek. 
– Wie również, że jesteśmy dość silni, aby stać się przyczyną kłopotów magów. 
Warto poświęcić 
jeden statek. Z resztą już sobie poradził. Ile oddziałów i magów zniszczyłeś? – 
Urwała. – Jak na 
czarnego maga jesteś całkiem pomysłowy w omijaniu ograniczeń chaosu.
– Ograniczeń chaosu?
– Jeśli chcesz pozostać czarny, nie możesz wykorzystywać ognia ani niczego, co 
rozrywa na 
strzępy. To przywołuje chaos.
– Czy wielki mag nie może robić jednego i drugiego?
– Wtedy jest szarym magiem – po części białym, po części czarnym. Powiadają, że 
istniał 
tylko jeden albo dwóch szarych magów. I to dawno temu. Jedna z ksiąg, którą 
ukryłam przed 
drogą siostrą, mówiła, że próba władania zarówno chaosem, jak i ładem jest 
najbardziej 
niebezpieczna ze wszystkich, ponieważ wskazówki zmieniają się w zależności od 
sytuacji. – 
Spojrzała na molo. – Musimy sprowadzić tam konie.
Creslin poszedł za nią, dostrzegając najemnika oraz mężczyznę w złocie i zieleni 
stojących 
na pokładzie i dających znaki. Gesty kapitana nie były zbyt zachęcające. 
Spidlarianin wręczył 
teczkę, wskazał na Creslina i Megaerę i wycofując się uprzejmie, skłonił się.
Nabrzeże było krótkie i dotarli do nie strzeżonego trapu, kiedy najemnik 
wchodził 
z powrotem na molo.
– Nasze zadanie zakończone, panie, pani. – Ukłonił się ponownie.
Creslin odkłonił się i wręczył mężczyźnie złoto.
– Chciałbym, aby mogło być tego więcej, ale...
Najemnik przyjął monetę z krzywym uśmiechem.
– Ocaliłeś nas, panie, a niewielu dałoby sobie z tym radę. Moje życie warte jest 
trochę więcej 
niż to złoto, ale doceniam waszą troskę. Miłej podróży. – Znowu się ukłonił, po 
czym ruszył 
nabrzeżem w stronę konia, którego trzymał jeden z pozostałych dwóch Spidlarian.
– Synder!
Creslin zignorował wrzask kapitana i spojrzał na Megaerę.
– Co z końmi?
Kiedy mówił, jakiś młodzik wskoczył na trap.
– Synder! Zabierz konie!
– Tak jest, kapitanie.
Kapitan spojrzał na dwójkę na nabrzeżu. Creslin uśmiechnął się, wyczuwając jego 
niepokój.
– Chodźmy.
Megaera wzruszyła ramionami, ale podążyła za nim po deskach trapu.
– Nazywam się Freigr. Jestem kapitanem Gryfa, pod rozkazami księcia oczywiście. 
– Gładko 
ogolony kapitan nosił zielonozłotą opończę. Jego zimne szare oczy mierzyły 
pasażerów.
– Creslin, a to jest Megaera, podtyran Sarronnynu.
– Wy nie macie żadnego tytułu, panie? – zapytał kapitan z półuśmieszkiem.
– Jest księciem Westwind – wyjaśniła Megaera. – Ale twierdzi, że taki tytuł się 
nie liczy.
Kapitan pokiwał głową.
– Zgodnie z tym – wskazał dokumenty – zostaliście wyznaczeni na regentów księcia 
na 
Recluce, a ja mam zapewnić wam transport. – Jego wzrok zbłądził do pierwszego 
konia 
prowadzonego na pokład. – Macie inne bagaże?
– Tylko to, co na koniach.
– Jak na regentów podróżujecie bez zbytniego obciążenia.
Creslin wzruszył ramionami.
– Większość moich rzeczy albo została w Westwind, albo znalazła drogę do rąk 
białych 
magów.
Megaera uśmiechnęła się promiennie, ale milczała.
– Kabina księcia należy oczywiście do was – powiedział łaskawie Freigr, prawą 
dłonią 
przygładzając krótkie, przerzedzone włosy barwy piasku. – Ale nasz wikt jest 
raczej prosty.
Creslin wyszczerzył zęby.
– Nie przywykłem do ciężkostrawnego pożywienia.
– Pewnie nie w Westwind. A twoja pani?
Oczy Megaery błysnęły i zacisnęła wargi, ale powiedziała tylko:
– Raczej wątpię, żeby sprawiło mi to kłopot. Ale... nie jestem właściwie jego 
panią, skoro on 
jest z Westwind, a ja z Sarronnynu.
Kapitan uniósł brwi.
– Ona jest o wiele ważniejsza niż ja, kapitanie – wyjaśnił Creslin. – Jej 
siostrą jest tyran 
Sarronnynu, a moja siostra będzie władała Westwind.
– Ach, chyba rozumiem. – Freigr odwrócił się na chwilę. – Synder! Postaw siwka w 
boksie 
przy lewej burcie Jest mniejszy.
Creslin próbował zbadać uczucia Megaery, ale wydawała się osłonięta tarczą 
szarości – biel 
przeświecała przez linie czerni, które wyczuwał, ale ich nie widział.
– A jednak książę mianował was współregentami.
– Książę jest wschodnim władcą. – W głosie Megaery brzmiał chłód.
Freigr poskrobał się w tył głowy.
– Może zanieślibyśmy nasze torby do kabiny – zaproponował Creslin.
– Ach, tak. Tak będzie najlepiej. – Kapitan ruszył w stronę pomostu na rufie.
Creslin zatrzymał Syndera i siwka, aby odzyskać rzeczy Megaery.
– Idźcie przodem, panie. Zniesiemy je na dół – zaproponował Synder.
– Dziękuję. – Creslin skinął głową i dołączył do kapitana oraz Megaery. Musiał 
pochylić 
głowę w wejściu do wąskiego korytarzyka.
– Kabina księcia jest po tej stronie, naprzeciwko mojej. To jest mesa, a na 
wprost kuchnia.
Kapitan nie mógł stać wyprostowany, a głowa Creslina dotykała belek sufitu, 
kiedy cała 
trójka weszła do obniżonej części statku. Kabina księcia – niecałe osiem cubitów 
kwadratowych 
– mieściła dwie koje, jedna nad drugą, ustawione za przednią przegrodą. Ramy koi 
wyrzeźbione 
były z czerwonego dębu, a na każdej leżała ozdobna zielonozłota kapa. Po prawej 
stronie 
wbudowano wysoką do ramienia komodę, a wąska szafa upchana została pomiędzy 
kojami 
a kadłubem statku.
Creslin potarł nos, żeby powstrzymać swędzenie od nikłego zapachu pleśni 
wypełniającego 
kabinę. Najwięcej miejsca zajmowały ciężki okrągły stół, przymocowany do pokładu 
oraz trzy 
drewniane krzesła wyściełane zielenią i złotem. Rzeźbiony wzór na krzesłach był 
taki sam jak na 
kojach. W kącie stał ozdobny nocnik. Jedynego światła dostarczały dwa świetliki, 
choć na belce 
ponad stołem wisiała żeliwna lampa.
– Niezupełnie odpowiednia dla świeżo poślubionej pary – przepraszał kapitan – z 
tymi 
oddzielnymi kojami... ale i tak lepsza niż warunki na większości statków.
– Bardzo ładna – upierała się Megaera z rozbawieniem.
– Doceniamy waszą gościnność – dodał Creslin. Ciężkie kroki na deskach 
zapowiedziały 
nadejście dwóch żeglarzy niosących plecak Creslina i bagaże Megaery.
– Postawcie je po prostu na podłodze – powiedziała Megaera.
– Postawcie je tam – zawtórował Freigr. Kapitan poczekał, aż dwóch mężczyzn 
wyjdzie. – 
Przypływ nie stanowi tu problemu, a wiatr jest dobry. Mamy, co potrzeba; 
czekaliśmy tylko na 
rozkazy księcia. Więc, jeśli wybaczycie, chciałbym...
– To świetnie. Kiedy wypływamy?
– Dziś po południu, jeśli ściągnę trzech chłopców z miasteczka. Tymczasem 
możecie 
nacieszyć się sobą. – Freigr uśmiechnął się szeroko do Creslina i zamknął drzwi.
– Nacieszyć sobą! To... wy... mężczyźni! – Megaera niespiesznie rozwiązywała 
podróżną 
opończę.
– Przypuszcza, jak sądzę, że jesteśmy... zwyczajną... młodą parą... – Creslin 
odkrył, że się 
czerwieni.
– Przestań! Wystarczy, że musieliśmy się pobrać, żeby ocalić twój nieszczęsny 
kark.
– Mój nieszczęsny kark?
– Był to jedyny sposób, żeby ocalić mój, dzięki mojej drogiej siostrze i twojej 
kochanej 
matce, Szeryfowi. Ale to ciągle twój kark.
– Nie byłaś szczególnie kochana w Sarronnynie. Megaera zaczęła szperać w 
ustawionych 
wyżej torbach. Creslin podniósł plecak i położył go na górnej koi.
– Mogłeś zapytać – odezwała się chłodno. Creslin podniósł plecak.
– Którą chcesz?
– Dolna będzie w sam raz. Wyszczerzył zęby.
– Nie potrzebuję twoich głupich uwag. – Na czubkach palców Megaery błysnął 
ogień.
– Nic nie szkodzi. – Creslin z powrotem położył plecak na górnej koi. – Wyjdę na 
pokład.
LXI
Kiedy żeglarze odwiązali cumy, Creslin obserwował ruch na pokładzie. Pojawiła 
się 
Megaera, wciąż blada, ale już bez płaszcza, bo deszcz przeszedł. Twarz i dłonie 
miała świeżo 
obmyte z kurzu podróży.
– Co teraz? – zapytał.
– Teraz chyba...
Creslin przestał zwracać uwagę na słowa Megaery, kiedy jego wzrok padł na 
falujące 
światło. Przypominało śnieżny miraż albo falę słonecznego upału odbitą od 
czarnych kamieni 
traktu wiodącego na Dach Świata. Chociaż oczy upierały się, że niczego tam nie 
ma, wiatr 
mówił, że za pierścieniem światła stoi człowiek, który wszedł po trapie, zanim 
ten został 
wciągnięty na pokład. Creslin, któremu miecz sam wskoczył w dłoń, ruszył powoli 
w stronę 
postaci ukrytej za tarczą światła.
– Creslin? – Głos Megaery ze zwykłego tonu rozmowy nabrał ostrości, kiedy 
ujrzała miecz 
i szeroko otworzyła oczy, odbierając jego odczucia.
Zasłona znikła i na pokładzie stanął chudy czarnowłosy mężczyzna w czerni – 
czarnej 
koszuli, tunice, spodniach i wyblakłej czarnej podróżnej opończy – ukazując 
puste dłonie. Na 
plecach miał wypchany plecak ze skóry i płótna. Creslin nie schował miecza, 
czekał.
– Nazywam się Klerris. Pomyślałem, że możesz potrzebować pomocy, poza tym 
zmierzasz 
w kierunku, który może okazać się pożyteczny.
Klerris? Imię było jakby znajome, ale Creslin nie potrafił go nigdzie dopasować.
– Ogólnie jestem znany jako czarny uzdrawiacz i często pomagałem rannym na 
trakcie.
Uzdrawiaczka, która pomogła odzyskać Creslinowi pamięć, wymieniła to imię.
– Gdzie ona jest? – Powoli schował miecz.
– Lidia? W drodze do Westwind. Biali magowie nie są w tej chwili szczególnie 
zachwyceni 
żadnym z nas.
Megaera spoglądała to na Klerrisa, to na Creslina.
– Czy któryś z was mógłby to wyjaśnić?
Kiedy mówiła, rzucono ostatnie liny, Gryf zakołysał się przy molo i częściowo 
ożaglowany, 
minął szkuner Fairhaven, sunąc w stronę otwartego morza. Biało odziani żeglarze 
na wojennym 
szkunerze kręcili się gorączkowo, jakby przygotowując się do ruszenia za Gryfem.
– W obozie przy trakcie była pewna uzdrawiaczka – odrzekł niespiesznie Creslin, 
obserwując 
szkuner; na tablicy nad rufą widniała nazwa Błyskawica. – Pomogła mi odzyskać 
pamięć. 
Wspominała imię Klerrisa.
– Czy to znaczy, że to ten sam Klerris? – zapytała Megaera.
Niekoniecznie – przyznał Creslin. – Ale nie widzę, co mógłby zyskać, 
przedstawiając się 
jako czarny mag, a on białym magiem z pewnością nie jest.
– Może to coś zmieni – zasugerował Klerris, wyciągając dłoń. Spoczywał w niej 
ciężki złoty 
łańcuch. – Twój, jak sądzę.
Creslin wziął łańcuch, obejrzał go i zauważył charakterystyczne ogniwa.
– Dziękuję.
– Lidia odzyskała go, kiedy przyprowadzono cię do obozu. Pomyślała, że możesz 
tego 
potrzebować.
– To warte majątek – zauważyła chłodno Megaera. – Zakładając, że jest prawdziwy.
– Dotknij. Jest prawdziwy. – Creslin zachwiał się przy przechyle.
Palce Megaery musnęły złoto.
Morze za falochronem było bardziej wzburzone, ale żeglarze stawiający pełne 
ożaglowanie 
nie mieli problemu z chodzeniem ani koordynacją ruchów.
– Pierwsza część podróży jest najtrudniejsza – zauważył Klerris.
– Och? – Megaera uniosła brwi. – Odbywałeś już kiedyś tę podróż?
– Nie, na ciemności. Ale na północ i zachód od zatoki wiatry są silniejsze, a na 
morzach 
północnych rodzą się sztormy.
Creslin podszedł do relingu i chwycił zniszczone drewno. Jego myśli popłynęły ku 
szkunerowi Fairhaven, lśniącemu bielą, która nieodmiennie łączyła się z białymi 
magami. 
Megaera była również dokładna w swych szacunkach, ponieważ ponad dwudziestu 
uzbrojonych 
w biel żołnierzy szykowało broń.
Nagle szkuner otuliła lśniąca biała mgła, niewidzialna, ale przesłaniająca wzrok 
Creslina tak, 
że przestał widzieć cokolwiek poza Błyskawicą.
– Osłaniają statek – stwierdziła Megaera.
– Zauważyłem.
– Mógłbyś mnie oświecić co do twego towarzysza? – Obok Klerrisa stał kapitan 
Freigr.
– w Och, to jest Klerris – powiedział Creslin. Freigr skłonił głowę.
– Papiery o tobie nie wspominały.
– Książę nie spodziewał się mnie.
Freigr pokręcił głową i zwrócił się do Creslina.
– Błyskawica niedługo siądzie nam na rufie.
– Jest taka szybka? – zapytał Klerris.
– Nie tak szybka jak Gryf. Creslin spojrzał na kapitana.
– Wyglądasz, jakbyś chciał o coś zapytać.
– Tak – odrzekł Freigr. – Jak zamierzasz nas ocalić? Rozkazy księcia mówią, że 
to ty 
zapewniasz ochronę statku.
– Dopiero co mówiłeś, że twój statek jest szybszy od tego szkunera. – 
Srebrnowłosy wiedział 
dobrze, że Freigr rozważa sytuację.
Freigr uśmiechnął się, ale tylko ustami.
– Nie martwię się o ten szkuner. Martwi mnie tamten, który wypłynął z Wielkiej 
Zatoki 
Północnej i spotka się z nami w cieśninie.
– Dlaczego?
Freigr skinął w stronę rufy i niknącego białego trójkąta, jaki pozostał ze 
szkunera Fairhaven.
– Zawsze tak robią. Wszyscy o tym wiemy. – Wzruszył ramionami. – Ale co możemy 
zrobić? Gadanie magów. Ten szkuner tak łatwo nas nie zwycięży, nawet jeśli nas 
dogonią. 
Tamten w zatoce będzie miał na pokładzie prawdziwego maga, a generalnie biały w 
takich 
wypadkach wart jest dwóch czarnych. – Skinął głową Klerrisowi. – Musieli się 
domyślić, że tu 
będziesz, albo już wiedzą.
– Jestem uzdrawiaczem – przyznał Klerris. – Większość sposobów ładu jest 
bezużyteczna 
podczas wojny. Ta dama będzie bardziej pomocna.
Freigr spojrzał w stronę dziobu, gdzie Megaera rozrzuciła włosy na ramionach. 
Smugi piany 
ominęły rudowłosą, kiedy dziób Gryfa zanurzył się głębiej. Megaera, nie 
odwracając się, 
obserwowała południowy horyzont.
– Mam was troje na pokładzie?
– Szczęśliwie tak – odrzekł Klerris.
– Troje? – mruknął kapitan. – Jeśli jeszcze kiedykolwiek zobaczę Korweila... 
Trzech 
pieprzonych magów. To będą przynajmniej dwa statki z Wielkiej Zatoki Północnej i 
ja na 
ociężałej korwecie.
– Kiedy? – zapytał Creslin znużonym głosem.
– Co kiedy?
– Kiedy przypłyną?
– Nie wcześniej niż pojutrze rano albo później następnego dnia. Wszystko zależy 
od wiatrów 
w zatoce i czy mają własnego maga pogody.
Statek znowu się zachwiał i Creslin odkrył, że żołądek nie do końca spełnia jego 
oczekiwania. Wnętrzności miały ochotę odwrócić się na drugą stronę. Nie chciał 
pozwolić mu na 
wymioty i przełknął, ale ołowiany ciężar pozostał. Mógł jeździć chory na koniu i 
na nartach po 
okrytych lodem zboczach... dlaczego zwykły statek miałby przyprawiać go o 
chorobę?
W końcu oparł się o reling, pozwalając wiatrowi chłodzić rozpaloną twarz.
– Dobrze się czujesz? – zapytał czarny mag, stając obok, na wszelki wypadek po 
zawietrznej.
– Nie.
– Możesz mnie wysłuchać? Prysnął kolejny strumień piany.
– Chyba tak.
– A zatem słuchaj... – Klerris przesunął się lekko w stronę rufy.
Creslinowi odbiło się. Myślał, że to pomoże, ale nie pomogło. Rufa zanurzyła się 
głębiej 
przy kolejnym przechyle i żołądek zacisnął się jeszcze bardziej.
– Urrrpppp...
– To nie pomoże. Jesteś pewien, że możesz słuchać?
– Spróbuję.
Chmury, wiatry, deszcz... wszystko jest z sobą powiązane. Za każdym razem, kiedy 
chwytasz 
mocne zimne wiatry, coś zmieniasz. Burza, którą stworzyłeś, żeby dostać się do 
Montgren, 
rolników z Kyphros pozbawiła deszczu na co najmniej dwa ośmiodnie. Mgła i 
grzmoty, które 
wykorzystałeś, aby się przebić do Tyrhawen, spowodują prawdopodobnie srogą i 
wczesną zimę 
niemal w całym Sligo... Deszcz, który padał bez przerwy po twoim odjeździe, to 
także twoja 
robota.
– Moja robota?
– Nie słuchasz? Kiedy ściągasz wiatry z jednego miejsca, powietrze gdzie indziej 
musi się 
poruszyć.
– Oooch?
– Zastanów się – nalegał Klerris surowym głosem. – Powietrze, którym oddychamy, 
jest jak 
ten ocean. To ocean powietrza. Czy możesz wyjąć z oceanu wiadro wody, żeby woda 
nie wlała 
się w przestrzeń, z której ją zabrałeś?
Creslinowi nie podobała się myśl o oceanie powietrza. Ocean wody stwarzał mu 
wystarczająco dużo kłopotów.
– Nie – przyznał w końcu.
– Kiedy poruszasz wichry, poruszasz ocean powietrza. Im bardziej go zmieniasz, 
tym 
większe powodujesz zamieszanie.
– Czy mam pozwolić nas zabić? – Creslin zapomniał o skurczach żołądka.
– Tego nie powiedziałem. To twoje poczucie winy, nie moje.
– Czego chcesz?
– Żebyś zrozumiał. Chcę cię też nauczyć, jak używać tego, co posiadasz.
– Pomyślę o tym.
Klerris uśmiechnął się łagodnie, ze smutkiem.
– Jak sobie życzysz. – Odwrócił się i zostawił Creslina przy relingu.
Creslin, obserwując przechyły, pozwalał obmywać się chłodnemu powietrzu, podczas 
gdy 
dzień zaczynał gasnąć.
LXII
– Korweil to zrobił? – Szeryf się zamyśliła.
Jej głos był spokojny, kiedy uniosła wzrok znad rejestru zapasów, który 
przeglądała. Llyse 
skinęła głową.
– Tak mówi wiadomość. Była to prywatna ceremonia, ale ustanowienie wspólnej 
regencji 
zaskoczyło mnie.
– Jakiej współregencji?
– Mianował Creslina i Megaerę współregentami Recluce.
– To uparty gnojek, ale nie taki przebiegły. – Szeryf zaznaczyła stronę 
rejestru, zanim 
zamknęła księgę. – Megaera po zdjęciu bransolet nie ma zamiaru podporządkować 
się 
mężczyźnie. Przynajmniej tak twierdziła Ryessa. Ale nigdy nie powiedziała, 
dlaczego uznała za 
bezpieczne rozkuć Megaerę.
– Ufasz tyranowi? – zapytała niezobowiązująco Llyse.
– Nie. Ale to kłamstwo nie przyniosłoby jej korzyści. Podejrzewam, że w jakiś 
sposób 
połączyła swoją siostrę z Creslinem, użyła jakiegoś magicznego węzła. To zmusiło 
podtyrana do 
śledzenia i oszczędzenia... Creslina. – Potrząsnęła głową. – On otrzymał skądś 
pomoc,.prawdopodobnie od zachodnich czarnych. Ale ta wspólnaregencja, to musi 
być robota 
Creslina. Mam tylko nadzieję, że wie, w co gra.
Llyse nie odzywała się, czekając. Za oknami Czarnej Wieży zawodził wiatr i padał 
śnieg. 
Szeryf uniosła brwi.
– Masz jakieś pytania?
– Creslin nigdy nie miał jechać do Sarronnynu. Dylyss odwróciła się i wyjrzała 
przez 
zamarzniętą szybę.
– Miał? – zapytała Llyse.
– Nie.
– Tak myślałam. Uczono go wszystkiego, tak jak mnie, ale nigdy mu o tym nie 
powiedziano, 
prawda?
Szeryf wciąż obserwowała padający śnieg na zewnątrz Czarnej Wieży. Llyse 
spuściła 
w końcu wzrok, ukłoniła się i opuściła komnatę.
LXIII 
Creslin zignorował chichoty sternika, kiedy chwiejnym krokiem szedł ku rufie. 
Korytarz był 
ciemny, ale mimo że był osłabiony, zmysły prowadziły go ku drzwiom kabiny, gdzie 
gmerał 
chwilę przy klamce, zanim otworzył drzwi do jeszcze ciemniejszego pomieszczenia. 
Megaera 
oddychała rytmicznie na dolnej koi.
– Creslin? – Głos miała niewyraźny.
– Tak – wychrypiał.
– Idź spać. Niech twój umysł zaopiekuje się ciałem. Dobranoc...
Creslin walczył z pasem miecza, po czym opadł na krzesło i ściągnął buty. Stanął 
i zdarł 
z siebie tunikę, koszulę i spodnie. Złożył je i położył na krześle, a potem 
ruszył powoli do swojej 
koi. Megaera odwróciła kapę.
– Dziękuję – wymamrotał.
– Tak jest łatwiej. Idź spać.
Podniósł nogę i próbował dźwignąć się na górę.
– Proszę. Nie jestem drabiną.
– Przepraszam.
Pomimo nikłego zapachu pleśni wysoka koja była wygodna. Creslin nie pamiętał, 
kiedy 
zasnął. Gdy otworzył oczy, przez świetliki wlewał się strumień światła. Megaera 
wciąż spała, 
oddychając równo. Usiadł. Stuk. Rozcierając głowę, pomyślał, że wolna przestrzeń 
nie jest 
większa niż w baraku na trakcie, chociaż wyposażenie ma o wiele lepsze. Zsuwając 
się na 
pokład, unikał dotykania czy budzenia śpiącej rudowłosej.
Tak samo cicho zaczął się ubierać.
– Muszę przyznać, że naprawdę masz ładne ciało. Creslin się zarumienił, 
naciągnął spodnie 
i usiadł, żeby sięgnąć po buty.
– Próbowałem cię nie obudzić.
Stuk. Creslin wyszczerzył zęby. Megaera pocierała głowę jedną dłonią, podczas 
gdy drugą 
ściskała pikowaną kapę.
– To nie jest śmieszne. Boli.
– Wiem. Zrobiłem to samo.
– Och.
Creslin zauważył, jak świeżo wygląda pomimo rozrzuconych rudych loków. 
Przejechał 
palcami po zarośniętych policzkach i zastanawiał się, czy odważy się ogolić na 
ruchomym 
pokładzie. Przełknął.
– Proszę...
Odwrócił wzrok, skupiając się na wkładaniu butów.
– Dziękuję. – Wciąż siedziała otulona kapą. Podniósł brzytwę i chwycił cienki 
zielony 
ręcznik, który leżał złożony na krześle.
– Poszukam miejsca, gdzie można się ogolić i umyć.
Wyszedł na korytarz, mając na sobie tylko spodnie i buty, i poszedł chwiejnym 
krokiem na 
pokład. Dzień był jasny, wietrzny. Klerris stał na dziobie, spoglądając na 
południowy wschód.
Creslin w końcu znalazł to, czego szukał, na lewej burcie przy wywietrzniku. Po 
załatwieniu 
najpilniejszych potrzeb chciał się ogolić. Nie było świeżej wody, tylko dwa 
puste wiadra wiszące 
na podwięzi, uwiązane do relingu. Opuścił jedno, wciągnął i postawił je na 
pokładzie i obmył 
starannie twarz. Podczas golenia zaciął się przynajmniej dwa razy, a cała twarz 
piekła go, kiedy 
opłukiwał skórę i zarost.
Krzywiąc się, raz jeszcze opuścił wiadro, podniósł je i ustawił na barierce. 
Potem 
skoncentrował się. Na relingu ukazała się nieduża kupka bieli. Zanurzył palce w 
wiadrze, 
posmakował i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Potem zdjął spodnie oraz buty i czystą 
wodą 
spłukał starannie kurz i brud podróży. Wiatr wywołał gęsią skórkę na mokrej 
skórze, ale znikła, 
kiedy się wytarł i ubrał. Potem przygotował drugie wiadro i znowu uzyskał świeżą 
wodę, 
pozwalając wiatrowi zmieść suchą sól, zanim z wiadrem w ręce skierował się z 
powrotem do 
kabiny.
Kiedy wszedł do środka, zadowolony z sukcesu w oddzielaniu soli od wody i 
niezadowolony 
z nacięć na podbródku, znalazł Megaerę w jasnoniebieskim ubraniu podróżnym 
czeszącą włosy. 
Poszukał miejsca, żeby postawić wiadro.
– Słodka woda – wskazał gestem.
– Dziękuję.
Kiedy postawił wiadro na wąskiej skrzyni, zauważył nocnik, który stał lekko 
przesunięty.
– Czy... muszę opróżnić...
Megaera uśmiechnęła się szeroko.
– Wciąż jeszcze potrafię niszczyć. W ten sposób jest wygodniej.
Creslin znowu się zaczerwienił, odłożył brzytwę i skończył się ubierać. Spojrzał 
na swój 
miecz, ale zostawił go na haku przy skrzyni. Potem poprawił koszulę i tunikę.
– Usunęłam kurz i brud.
– Dziękuję.
Czasami wydawała się taka ciepła, przyjazna. Wygładził ubranie.
– Na śniadanie są suchary i suszone owoce.
– Suszone?
– Jeśli masz ochotę na świeże, być może dam sobie z tym radę.
– Och?
– Dlatego właśnie wylądowałem w obozie na trakcie.
Cichy śmiech powitał to ponure stwierdzenie.
– Wydaje się to głupie, przy tym wszystkim, co jeszcze zrobiłem.
Skinęła głową w stronę drzwi kabiny. Creslin otworzył je i po trzech krokach 
znaleźli się 
w mesie. Nie było tam Freigra, ale od jednego ze stołów podniósł się człowiek, 
którego otaczała 
atmosfera autorytetu. Przy drugim stole siedziało trzech żeglarzy.
– Gossel, pierwszy oficer. Zapraszam do kompanii. Usiedli obok siebie 
naprzeciwko 
mężczyzny, którego bujne brązowe włosy związane były w kucyk. Na stole stały 
suszone owoce, 
trójkąciki twardego żółtego sera i równie twarde białe suchary. Dwa ciężkie 
brązowe dzbany 
spoczywały w uchwycie na środku stołu.
Gossel przechylił się w tył i chwycił dwa kubki z osłoniętej półki.
– Proszę.
– Dziękuję. – Odrzekli jednocześnie i spojrzeli po sobie. Creslin pokręcił 
głową. Megaera 
uśmiechnęła się lekko.
– Częstuj się... – Creslin wskazał drewniany talerz z suszonymi owocami.
– Mógłbyś naprawdę... myślałam o świeżej brzoskwini?
– Mogę spróbować.
Gossel ściągnął brwi, kiedy Creslin podniósł suszoną brzoskwinię. Srebrnowłosy 
mężczyzna 
usiłował przypomnieć sobie tamto zdumiewające uczucie z jabłecznikiem. Nagle w 
miejsce 
wyschniętej skórki pojawiła się złocista kula.
– Och...
– Podał jej brzoskwinię i otarł czoło. Gossel zabulgotał Uh... nigdy czegoś 
takiego nie 
widziałem. Kapitan mówił, że wszyscy jesteście magami...
– Obawiam się, że tak. – Creslin napełnił dwa kubki tym, co było w dzbanie, i 
podał jeden 
Megaerze.
Dwóch żeglarzy wstało cicho i przemknęło obok stołu. Jeden uczynił ochronny 
gest, 
opuszczając mesę. Trzeci żeglarz pokręcił głową, uśmiechnął się szeroko i 
poczęstował kolejną 
porcją sera i sucharów.
– To dlatego kapitan tyle siedzi na pokładzie – zadumał się mat. – Ten trzeci 
mag dostał 
chyba zapasową koję w kabinie kapitana. Nieczęsto się to zdarza.
Creslin gryzł powoli twardego suchara, pamiętając o wczorajszym stanie swego 
żołądka.
– Nigdy przedtem nie natknęliście się na statki białych magów?
Mat skrzywił się.
– Raz. Kędy pierwszy raz wyszedłem w morze, w załodze nordlańskiego brygu. 
Kapitan nie 
zapłacił im podatku. Spalili fokmaszt i kapitana. Zapłacił mat, ale właściciele 
go powiesili. 
Twierdzili, że uprawiał piractwo. Gdy tylko mogłem, porzuciłem służbę u 
Nordlandczyków.
– Jak blisko musieli podejść magowie? – Creslin sączył gorzką, ciepławą herbatę.
– Podpłynęli blisko w nocy, mniej niż na kabel...
– Kabel?
– To trochę ponad czterysta cubitów. W każdym razie, widzieliśmy białego maga. 
Stał na 
rufie obok kapitana i tam, gdzie wskazywał, pojawiała się ognista kula, taka 
płonąca.
– Czy woda ugasiła ogień?
– Ugasiłaby, tylko że każdy, kto próbował gasić, zostawał usmażony przez 
następną kulę.
Creslin pokiwał głową.
– Muszę być na pokładzie – wyjaśnił mat i wstał. – Mam nadzieję, że nam 
pomożecie. Miło 
byłoby zobaczyć, jak ci biali dostają za swoje. – Skinął głową i kaczym chodem 
wyszedł przez 
niskie drzwi.
Creslin wziął następnego suchara.
– Chciałbym, żeby istniał jakiś inny sposób. Megaera przełknęła kęs brzoskwini, 
zanim 
odpowiedziała.
– Może jest.
– Na przykład?
– Dlaczego po prostu ich nie ominiemy? Użyj swojej władzy nad wichrami, żebyśmy 
ich 
przegonili.
– Przypuszczam, że moglibyśmy...
– Chcesz walczyć? Zważywszy na twoje reakcje, chyba nie podoba ci się 
destrukcja, co?
– Nie. Ale czegoś mi brak.
– Naprawdę, czy może tylko... Nieważne. – Napiła się z ciężkiego kufla.
Creslin obserwował, jak ostatni żeglarz kończy ser i owoce. Każdy zakładał po 
prostu, że 
będzie walczył z białymi magami, jakby to była najłatwiejsza rzecz pod słońcem – 
poza 
Megaerą, która uparcie twierdziła, że wcale nie musi walczyć. Ale Megaera 
wierzyła w Legendę, 
utrzymującą, że mężczyźni chcą jedynie niszczyć. Czy naprawdę tego chciał?
Co takiego mówiła Heldra podczas ćwiczeń tak dawno temu? „Jeśli podnosisz miecz, 
musisz 
zabić albo zostaniesz zabity. Zabijaj czysto i bez żalu”. Czy wichry są jak 
miecze?
Megaera podniosła wzrok znad na wpół zjedzonej brzoskwini.
– Mógłbyś na chwilę pomyśleć o czymś innym?
– Wybacz. Trudno zawsze pamiętać, że...
Przez chwilę panowała cisza, Creslin przełknął kolejny łyk herbaty, 
zastanawiając się, 
o czym może pomyśleć. Nie mógł myśleć o tym, jak ślicznie wygląda z odsłoniętymi 
ramionami...
– Musisz psuć tak doskonały poranek?
– Co zrobiłem?
Megaera wstała gwałtownie i już była w drzwiach, zanim dokończył pytanie.
– Ognista jak jej włosy. – Pozostały żeglarz wyszczerzył zęby.
– Chyba bardziej – mruknął Creslin, kończąc drugiego suchara. – A to dopiero 
początek.
LXIV
Jak obroni Gryfa?
Silna ulewa z grzmotami i błyskawicami mogłaby ograniczyć skuteczność magów na 
pokładzie trzech statków Fairhaven, ale nie powstrzyma najbliższej 
pięćdziesiątki białych 
żołnierzy od wejścia na pokład Gryfa. A gwałtowniejsza burza mogłaby okazać się 
tak samo 
niebezpieczna dla Gryfa, jak i dla magów.
Megaera mogła przeciwstawić chaosowi własną destrukcję. Creslin wzdrygnął się na 
wspomnienie czerni i bieli splatającej się teraz w duszy Megaery. Potem zadrżał 
znowu, 
przypominając sobie jej reakcję przy śniadaniu pierwszego ranka na pokładzie 
Gryfa i to, że od 
dwóch dni nie chciała nawet do niego podejść. Czego chciała? Bezkrwawego 
rozwiązania? 
Podczas gdy każdy pragnął ich krwi?
Statek zanurzył się w długim przechyle, a żołądek Creslina zakołysał się. W 
przeciwieństwie 
do pierwszego dnia jego wnętrzności nie protestowały już tak bardzo, choć były 
niespokojne.
Lód? Wystarczająca ilość lodu, żeby coś zmienić, spowoduje takie same kłopoty 
jak 
gwałtowna burza.
– Ahoj na pokładzie!
Okrzyk wartownika przypomniał Creslinowi, że ma niewiele czasu. Przez ostatnie 
dwa dni 
Klerris kręcił się po statku, mamrocząc coś do siebie i wzmacniając tchnieniem 
ładu drzewca – 
łączenia i maszty, a nawet liny i żagle. Nasycenie było tak mocne, że nawet 
załoga gadała, iż 
statek wydaje się teraz o wiele solidniejszy.
– Wymyśliłeś już coś, młodzieńcze? – Głos maga był zmęczony.
Creslin odwrócił wzrok od dziobu, gdzie Megaera obserwowała nikłą plamkę bieli 
na 
horyzoncie, ku czarno odzianemu mężczyźnie. W kruczoczarnych włosach Klerris a 
pojawiły się 
siwe pasma, jakby w ciągu jednej nocy.
– Kiedy ciężko pracujesz, widać twój wiek – odpowiedział mag na spojrzenie 
Creslina.
– Co by się stało, gdybyśmy ich po prostu ominęli?
– Masz na myśli białych? – Klerris potarł gładko wygolony podbródek. – Nie wiem, 
czy to 
możliwe. Popłyniemy dokoła nich, a oni skierują się na Kraniec Lądu. Mają dość 
siły, żeby 
podbić miasto, nawet razem z twierdzą księcia. Albo po prostu poczekają i 
zatopią Gryfa, kiedy 
kapitan Freigr spróbuje odpłynąć. Wiesz, że tak tego nie zostawią.
– A zatem jedyny sposób, aby zapewnić nam bezpieczeństwo, to zatopić te trzy 
statki. 
Wysoki Mag nam nie daruje. Jak z tego wyjdziemy?
Klerris wyszczerzył zęby.
– Ty nie wyjdziesz. Skoro już stajesz się magiem, przez resztę życia będziesz 
musiał zmagać 
się z takimi decyzjami. – Twarz mu spochmurniała. – Oczywiście jeśli nie chcesz 
podjąć decyzji, 
możesz zwlekać, dopóki ty albo ludzie dokoła ciebie nie zostaną zabici. To 
problem większości 
nas, czarnych. Nie lubimy przemocy i zabijania. Pragniemy kraju opartego na 
ładzie, 
oddzielonego w jakiś sposób od białych i sporów o Legendę.
– Wspaniale – prychnął Creslin. – Ale wartownicy zobaczyli żagle pierwszego 
statku 
magów, a ja ciągle próbuję wymyślić, jak nas z tego wyciągnąć.
– Jesteś wojownikiem. Znajdziesz sposób. Masz cały ocean powietrza i wody do 
działania.
– Dzięki.
– Cała przyjemność po mojej stronie. – Klerris odwrócił się i skierował na 
dziób.
Wody? Creslin nigdy nie próbował radzić sobie z wodą, oprócz usuwania z niej 
soli. Posłał 
w dół zmysły i wycofał się. Woda była ciężka, o wiele za ciężka i zimna. Ale 
powietrze niosło 
wodę, a ta woda musiała skądś pochodzić. Wiatry wychwytywały ją z rzek, jezior i 
oceanów. 
Podszedł do otworu, gdzie opuszczał wiadro, nie zważając na zaciekawione 
spojrzenia Gossela, 
który stał obok sternika.
Creslin ustawił wiadro na barierce i znowu się skupił. Nad wiadrem ukazał się 
mały wir 
i woda zaczęła się poruszać. Creslin zmarszczył brwi, osłabił uwagę i wir znikł. 
Mimo to jakieś 
wspomnienie nie dawało mu spokoju. Opróżnił wiadro.
– Ahoj na pokładzie!
Drugi biały szkuner pojawił się za burtą i Creslin wielkim krokiem podszedł do 
mata.
– Tak jest, panie magu?
– Jaka najgorsza rzecz może się przytrafić statkowi?
– Pożar.
– Mam na myśli coś naturalnego, burzę albo lód, albo...
Gossel zawahał się.
– Słyszałem, że na południowych morzach zdarzają się trąby wodne, które potrafią 
unieść 
statek tak wysoko, że spadając, rozpada się na dwoje.
– Czy szaleją wtedy burze z piorunami?
– A jakże. Zawsze są wtedy burze.
Creslin pokiwał głową nieobecny duchem i oddalił się.
– ...niech nam ciemność pomoże, jeśli przywoła trąbę wodną.
– ...niech nam światło pomoże, jeśli czegoś nie zrobi. Z dołu wyłonił się Freigr 
i ruszył 
w stronę Creslina, który chłodnym spojrzeniem powstrzymał jego pytanie i 
minąwszy kapitana, 
podszedł do Klerrisa rozmawiającego z Megaerą. Rudowłosa cofnęła się.
– Zostań – powiedział Creslin i sprawdził wichry.
Uniosła brwi. Klerris skinął głową, a ona czekała.
– Widzisz jakiś sposób, żeby ocalić nasz statek i załogę, nie niszcząc tamtych 
trzech białych 
okrętów? – zapytał Creslin Klerrisa.
– Nie znam takiego sposobu. Nie wiem też, jak je zniszczyć. – Jego ton był 
równie oficjalny 
jak Creslina.
– Jako czarny mag, czy oceniasz ludzi na pokładzie tego statku jako cenniejszych 
od tych na 
białych okrętach?
– Magowie się zbliżają! – krzyknął wartownik.
– Creslin, nie potrafię odpowiedzieć na to pytanie. W grę wchodzi życie całej 
gromady ludzi.
– Zapytam wprost. Czy przeżycie tej załogi warte jest śmierci tych na okrętach 
białych?
– Nie można w ten sposób kłaść na szali ludzkiego życia – zaprotestował starszy 
mag.
– A więc zaczynamy. – Creslin wziął głęboki oddech i przywołał zimne, szybkie 
wichry, po 
czym zaczął zmuszać ciepłe prądy powietrza ponad wodą do wzniesienia się w górę 
w szaleńczym tańcu.
Rhhhsssttt!
Megaera skupiła się i nieduża kula ognia przemknęła obok fokmasztu. Za nią 
podążyła 
następna.
Niecałe dziesięć kabli od nich pojawił się biały statek.
– Zamaskowany... – wymamrotał Klerris.
– Ster lewo! Żagle! – rozkazał Freigr.
Creslin chwycił reling, kiedy korweta się zachwiała.
Rhhhssssttt!
Na czole Megaery pojawiły się kropelki potu.
Na sterburcie przy dziobie zaczęła krzepnąć ciemność złożona z mgły oraz 
wirujących 
wichrów. Gryf zadrżał, kiedy wiatr przybrał na sile.
Rhhhsttt! Rhhsstt! Rhsssttt!
Ogień przywarł na chwilę do fokmasztu, ale spocony Klerris mruknął coś do siebie 
i płomień 
zgasł.
– Cała naprzód!
Megaera uniosła wzrok ku czarnozielonej wieży wirującej powoli i ociężale w 
stronę 
najbliższego białego okrętu. Szkuner skręcił w stronę trąby powietrznej, jakby 
chciał ją przeciąć 
albo ominąć, ale woda pochłonęła go masą trzy razy szerszą niż jego długość. 
Drugi statek 
zawrócił na południe, żeby wykorzystać wiatr. Ale wyniosła czarnozielona trąba 
zawirowała na 
południe szybciej od niego.
Kolejna kula ognia wypaliła róg żagla korwety księcia. Luźne płótno obwisło, ale 
nikt 
z załogi się nie poruszył, zbyt skupiony na obserwacji trąby wodnej, która 
runęła na uciekający 
szkuner. Czoło Klerrisa perliło się od potu, a płomienie na płótnie przygasły, 
zostawiając jedynie 
zwęglone półkole. Szkuner wzniósł się w wirującą ciemność, po czym opadł.
– Matko ciemności... – wymamrotał Klerris, widząc białe belki, płótno i szczątki 
rozrzucone 
wśród kipieli.
Wzrok Creslina ciągle był nieobecny i rozproszony, kiedy korweta ustawiła się 
znowu na 
południowowschodni kurs. Klerris i Megaera patrzyli, jak daleka ciemność znowu 
zawraca, tym 
razem na północny wschód, w stronę umykającego punktu bieli, punktu, który 
zniknął we 
wnętrzu tej wirującej ciemności.
Creslin kurczowo ściskał reling i wymiotował za burtę. Potem skulony osunął się 
na kolana. 
Klerris zdołał go pochwycić, zanim uderzył głową o deski pokładu.
– Ciągle przesadza – powiedziała Megaera ponuro.
– A daliśmy mu jakiś wybór? – zapytał łagodnie Klerris, przerzucając sobie 
Creslina przez 
ramię.
Załoga odwracała wzrok, kiedy czarny mag niósł swój ciężar do kabiny księcia, a 
tuż za nim 
podążała Megaera.
Freigr zerknął na szczątki, ludzkie i inne, które zaśmiecały spienioną toń za 
Gryfem. Potem 
spojrzał w stronę kabiny księcia i przełknął raz i drugi.
LXV 
Creslin obudził się gwałtownie.
– Nie. Nieeeee... Zerwał się w ciemnościach. Łup.
– Oooooch...
– Idiota – zauważyła bez śladu współczucia Megaera z dolnej koi. Wstała i nalała 
soku 
z dzbanka, poruszając się w ciemnościach tak samo pewnie jak Creslin.
– Idiota? – zaprotestował Creslin. – Za co?
– Za nic. Za to, że jesteś sobą. – Jej głos był raczej zmęczony niż surowy. 
Podała mu kubek, 
starając się nie dotknąć jego dłoni.
Pił powoli.
– Dziękuję.
– Za nazwanie cię idiotą?
– Za sok. Która godzina?
– Trochę po północy. Klerris przyniósł cię jak worek ziarna.
Creslin napił się soku z jagód krasnokrzewu. Słyszał bąbnienie gwałtownego 
deszczu na 
deskach ponad głową.
– Jak długo pada?
– Od kiedy rozszarpałeś tamte trzy statki na kawałki. Creslin potarł czoło wolną 
dłonią.
– Lepiej to zabierz.
– Nie jestem... – Sięgnęła po kubek, widząc, że się chwieje, wyjęła go z 
osłabłej dłoni 
i postawiła na stole.
Potem lekko dotknęła jego czoła, usuwając palcami gorąco i wilgoć. Skrzywiła się 
z bólu, 
który smagnął ją, kiedy opadły bariery Creslina. Łzy popłynęły po jej 
policzkach.
– Dlaczego? Niech cię szlag... droga siostro. Niech cię szlag... – Potarła czoło 
i naciągnęła na 
siebie płaszcz, zanim wyszła z kabiny i przeszła wąskim korytarzem do kabiny 
kapitana, żeby raz 
jeszcze sprowadzić Klerrisa.
LXVI
Kiedy Creslin znowu się obudził, wnętrze kabiny było jasne, na tyle, na ile 
mogło być jasne 
mimo deszczu bębniącego o deski pokładu. Słyszał głosy, ale nie poruszył się i 
nie otworzył 
oczu.
– On nie ma pojęcia? – W szepcie Megaery brzmiało napięcie.
Klerris milczał, choć Creslin wyczuł, że pokręcił głową.
– A ja myślałam, że moja droga siostra jest okrutna.
– Mężczyźni uważani są na Dachu Świata za zbędnych. – Klerris urwał. – Uważam, 
że nasz 
śpiący przyjaciel zaraz do nas dołączy.
– Jak długo? – wychrypiał Creslin, zdając sobie sprawę, że jego gardło wymaga 
nawilżenia. 
Dźwignął się, na ile mógł, do pozycji siedzącej, pamiętając o niskim suficie nad 
górną koją.
– Tylko dobę – odrzekł czarny mag.
– Pić... – Creslin próbował przełknąć.
Klerris podał mu kubek soku z jagód krasnokrzewu, ale sok zawierał coś jeszcze; 
nie było to 
gorzkie ani słodkie, po prostu jakiś dodatek.
– Co... w tym jest?
Dodatkowa odżywka. Coś, czego używają uzdrawiacze. Ostatnio zbyt wiele wymagałeś 
od 
swojego ciała. I umysłu – dodał po chwili czarny mag. – A teraz po prostu wypij.
Creslin sączył powoli napój, czując się odrobinę lepiej, kiedy płyn spływał do 
gardła.
– Kiedy dotrzemy do Krańca Lądu?
– Jutro wcześnie rano, według Freigra.
– Freigr trochę zrzędzi – dodała Megaera z nikłym uśmiechem.
– Dlaczego? Z powodu deszczu?
– To też, ale jest śmiertelnie przerażony, że umrzesz, i równocześnie ma na to 
nadzieję. I jest 
wściekły, że tak czuje – wyjaśnił Klerris.
Creslin znowu się napił.
– Już mi lepiej – oznajmił. Przeciągnął się, na ile pozwalały granice koi. – 
Zesztywniałem.
– Nikt się nie upiera, żebyś tkwił w tej koi – odpowiedziała Megaera.
Creslin wyplątał się gniewnie z pościeli. Czuł się lepki od brudu.
– Chcę się umyć.
– Masz na to siły?
– Pewnie nie, ale nie mam siły tak śmierdzieć. – Ściągnął koszulę, buty i 
spodnie i na chwilę 
stanął w bieliźnie, zanim chwycił brzytwę i otworzył drzwi.
– Nie... – Drzwi zamknęły się, zanim Megaera mogła dokończyć zdanie. – On jest 
niemożliwy.
– Po prostu młody – łagodził Klerris.
– Jak będzie starszy, też będzie niemożliwy. Klerris milczał. Napił się z kubka 
i w zamyśleniu nasłuchiwał deszczu bębniącego o deski pokładu.
LXVII 
Gryf żeglował pośród długich równych fal, na tyle łagodnie, że żołądek Creslina 
nie 
protestował. Na tyle gładko, że naprawdę mógł się cieszyć śniadaniem złożonym z 
gruszek 
i chleba, a popitym sokiem z jagód. W górze i za statkiem wisiały chmury, na 
zachodzie niemal 
czarne, choć już nie podążały za korwetą.
Creslin stał przy relingu. Sterburtę przy dziobie znaczyła ciemna plama. Pomimo 
chmur 
powietrze było rześkie, a ciemne wody poniżej miały odcień zieleni. Po chwili 
dołączył do niego 
Klerris. Megaera stała kilka cubitów dalej, z jedną dłonią spoczywającą lekko na 
zniszczonym 
drewnie relingu, a drugą na linie, która oplatała fokmaszt. Miała na sobie 
jasnozielone ubranie 
podróżne, które choć podniszczone, podkreślało płomienny blask jej włosów i 
lśnienie oczu.
Creslin unikał patrzenia na nią, wiedząc, że jeśli będzie patrzył zbyt długo, 
ona to wyczuje. 
Jego wzrok podążył ku rufie w stronę zachodniego horyzontu.
– Chmury już nas nie gonią, jak przez ostatni ośmiodzień w Sligo i Montgren. 
Dlaczego?
– Dlaczego nie spróbujesz się dowiedzieć? – zapytał Klerris z rozbawionym 
uśmiechem.
– Niczego mi nie ułatwisz, prawda?
– A życie ci ułatwia? – Głos Megaery pokonał odległość pomiędzy nimi.
Creslin zignorował jej słowa i posłał myśli w górę ku wiatrom, świadom swojej 
obecności 
zarówno na łagodnie przechylonym pokładzie, jak i na niebie za statkiem. Po raz 
pierwszy 
przyglądał się samym wiatrom, nie z bliska ani z daleka; patrzył nie oczami, ale 
uczuciami. 
Chwytał szarpnięcia i wiry, gorąco i chłód, pęd w górę i w dół oraz – daleko w 
górze – zimne 
ulewy, które niemal dotykały Dachu Świata przez ostatnie dni. Jak długo go nie 
było, jak długo 
pozostawał zawieszony pomiędzy dwoma światami, nie wiedział, tyle że kiedy znowu 
stanął na 
pokładzie, w chmurach pojawiły się niewielkie plamy błękitu.
– Są zablokowane – oznajmił, zanim zdał sobie sprawę, że Klerris i Megaera nie 
stoją już 
obok niego. Poszli na bukszpryt, gdzie obserwowali podążającego za korwetą 
delfina.
Srebrnowłosy mężczyzna, westchnąwszy, podszedł ku nim sztywnym krokiem.
– Czyż nie jest piękna? – Megaera uśmiechała się, obserwując, jak delfin skoczył 
po raz 
ostatni i zanurkował w ciemnozieloną wodę.
– To samica?
– Kto wie? – powiedział Klerris.
– To kobieta – upierała się Megaera. – Wyczuwam jej ducha.
– A zatem to kobieta – zgodził się Creslin. Uśmiech rudowłosej trwał jeszcze 
chwilę, ale się 
nie odezwała.
– Czego się dowiedziałeś? – Klerris spojrzał na Creslina.
– Południowe wiatry są silniejsze. Te niskie. Najsilniejsze są wysokie wichury. 
W jakiś 
sposób droga, którą niskie wiatry przemierzają zatokę... ma coś wspólnego z 
pustyniami na 
Recluce, zwłaszcza z południową częścią i północnymi wzgórzami.
– Góry i pustynie zawsze miały głęboki wpływ na wiatry i pogodę. Tak samo morza. 
Jest to 
związane z tym, w jaki sposób oddziałuje ciepło i zimno. – Klerris spojrzał na 
południe, gdzie 
smuga na horyzoncie, obserwowana wcześniej przez Creslina, stała się linią 
skalistego wybrzeża.
Creslin pragnął, aby Klerris mówił dalej, ale czarny mag miał zwyczaj mówić 
tylko tyle, ile 
chciał powiedzieć i nic poza tym. Pewnie dobrze byłoby przyswoić sobie ten 
zwyczaj, pomyślał 
Creslin, ciekaw, jak mag może nazywać te skalne szczyty „górami”. Przy 
Westhorns, a nawet 
Easthorns, były ledwie pagórkami.
– Mógłbyś zapamiętać, że gorące powietrze się wznosi, a zimne jest silniejsze i 
cięższe. – 
Klerris ruszył ku sterówce, gdzie obok sternika stał Freigr.
Creslin jeszcze kręcił głową, kiedy odezwała się Megaera:
– Ciągle nie przyzwyczaiłeś się do złożoności.
Creslin otworzył usta i zamknął je.
– Masz rację – odezwał się po chwili. – Ale najwyraźniej zbyt wielu ludzi 
bardziej 
komplikuje rzeczy niż to potrzebne.
– To dlatego, że większość łudzi jest skomplikowana. Czasami muszą dorosnąć.
Creslin odetchnął głęboko.
– Potrafisz być równie uparty jak same góry, luby narzeczony – stwierdziła 
Megaera.
– Zgodnie z dokumentami jesteśmy małżeństwem.
– A zatem może powinnam zwracać się do ciebie „najdroższy mężu”?
– Jeśli musisz używać jakiegoś przezwiska, „luby narzeczony” jest pewnie 
najbardziej 
odpowiednie. Z wielu przyczyn.
Megaera spojrzała na ciemne wody. Creslin znowu zaczął obserwować linię 
wybrzeża, 
dostrzegając nagie skały. Po jakimś czasie poszedł za Megaera do mesy, gdzie 
siedziała już 
połowa załogi, siedmiu ludzi jedzących bardzo pieprzny gulasz z sucharami, 
twardszymi niż 
cokolwiek, co Creslin owi zdarzyło się gryźć.
– Już niedługo – potwierdził Freigr. – Przed popołudniem powinniśmy zobaczyć 
Kraniec 
Lądu.
– A co tam jest do zobaczenia? – zapytała Megaera.
Siwobrody żeglarz roześmiał się ochryple.
– Parę rybackich chat, nabrzeże i falochron, za duży jak na rybacką wioskę, i 
warownia 
garnizonu księcia. To wszystko. – Freigr rozgryzł suchara i nalał sobie kolejną 
chochlę gulaszu. – 
Ale kiedy powiedziałem o tym księciu, zabulgotał tylko i cały poczerwieniał.
Megaera i Creslin uśmiechnęli się na myśl o Korweilu. Megaera zacisnęła wargi.
– To rzeczywiście niedużo, zważywszy to całe zamieszanie, którego narobił.
Creshn skrzywił się, ale wciąż jadł w milczeniu.
– Hm, jest jeszcze stajnia...
Kilku żeglarzy wyszczerzyło zęby w uśmiechu.
Megaera pokręciła głową, a jej rude włosy rozsypały się na ramiona szarej 
podróżnej tuniki, 
którą miała na sobie. Creslin wgryzł się w trzeciego twardego suchara, a Klerris 
szczerzył zęby 
razem z żeglarzami.
– Teraz książę ma mapę z mnóstwem budynków...
LXVIII
Zza falochronu opis Krańca Lądu, przedstawiony przez Freigra, wydawał się niemal 
wspaniałomyślny. Na skalistych urwiskach otaczających wąską zatoczkę nie widać 
było żadnych 
budynków. Falochron, obejmujący wschodnią stronę portu, był raptem stosem 
kamieni szerokim 
może na dziesięć cubitów i wystającym na jakieś trzy, cztery cubity ponad poziom 
oceanu. 
Nawet niższe fale przślizgiwały się ponad nierówno ułożonymi kamieniami. Z 
płaskiego terenu 
za portem sterczało molo. Po stronie nabrzeża przycupnął nieduży budynek z 
czarnego kamienia. 
Za nim, sięgając do większej stromizny, wznosiło się łagodne zbocze, usłane 
piachem 
i kamieniami. Na niższym zboczu, porośniętym przez przypadkowo rozrzucone drzewa 
i zarośla, 
stało może z tuzin chat czy też szałasów. Wysokie trawy falowały w łagodnej 
bryzie.
– Naprawdę opuszczona – mruknął Klerris. Pojedyncza droga wiła się z molo na 
zachód do 
szczytu wzniesienia. Stał tam dwupiętrowy budynek z ciemnego kamienia, na którym 
widniał 
złotozielony sztandar Montgren.
– Gdzie się zatrzymamy? Widzę tylko tę podrzędną twierdzę na wzgórzu i jakieś 
rozwalające 
się rybackie chaty. – Megaera wciąż przyglądała się Krańcowi Lądu, kiedy 
żeglarze rozbiegli się 
po pokładzie i zaczęli zwijać żagle.
– Będziemy musieli zbudować własny pałac – dowcipkował Creslin.
– Mówisz poważnie, prawda?
– Co innego możemy zrobić?
– Mogę pomóc przy drewnie – zaoferował się Klerris. ?– Chociaż będą musiały 
wystarczyć 
te świerki w wąwozie. Nie ma tu dębów. W każdym razie jeszcze nie.
Creslin i Megaera odwrócili się.
– Czarni oprócz magicznych umiejętności uczą pożytecznych rzemiosł – wyjaśnił 
czarnowłosy mężczyzna. – Od czasu do czasu zajmuję się stolarstwem.
– Regenci budujący własny pałac... niedorzeczność – mruczała Megaera.
– Być może – zauważył Klerris. – Ale czy mamy inny wybór?
Kiedy Gryf został zacumowany na głębokiej wodzie u krańca mola, z dala od 
rybackiej łodzi, 
tak zniszczonej i dziurawej, jakby miała w każdej chwili zatonąć, Freigr pojawił 
się na pokładzie 
w złotozielonej opończy, której nie miał na sobie od czasu opuszczenia Tyrhawen.
– Załatwmy się z tym. – Podniósł skórzaną teczkę na dokumenty. – Jak nas nie 
będzie, 
Synder dopilnuje, żeby osiodłano i sprowadzono na ląd konie. Robił to 
wystarczająco często, na 
ciemności.
– Co z naszymi bagażami? – zapytał Creslin, sprawdzając pas i odzyskany miecz 
Westwind, 
wydobyty z głębi zbrojowni księcia i naostrzony.
– Nimi też się zajmie. Jak też odrobiną zapasów, które zaoszczędziliśmy, jak 
sugerował... – 
Kapitan skinął w stronę czarnego maga. – Idziemy? To stroma droga.
– Ummm... – Megaera zamknęła usta. Creslin stłumił uśmiech.
– A tam idą jacyś z garnizonu.
Na końcu mola stało dwóch żołnierzy w mundurach i z mieczami.
– Nie nauczyli się jeszcze, że nigdy nie przywozimy niczego ciekawego. – Freigr 
zerknął na 
Megaerę. – Chociaż tym razem...
– Wątpię, żeby uznali mnie za interesującą – stwierdziła rudowłosa.
– Chodźmy – powtórzył Freigr.
Na otwartym nabrzeżu wiatr omiótł krótkie włosy Creslina i rozrzucił na 
wszystkie strony 
płomienne loki Megaery.
– Kapitanie? – Czarnowłosy żołnierz z rzadką brodą wyszedł przed grupę. Pasma 
prostych 
włosów opadały mu na czoło.
– Nic nowego poza tą grupką, która pewnie będzie bardzo interesująca – 
powiedział doń 
Freig.
– Bardzo interesująca... – mruknął jasnowłosy szarooki mężczyzna stojący na 
skraju 
nabrzeża z dłonią na rękojeści miecza.
Freigr uśmiechnął się do niego szeroko.
– Byłbym ostrożny, Zarlen. Cała trójka to magowie, a Creslin, ten tutaj, znany 
jest już 
z umiejętności posługiwania się mieczem.
Megaera uniosła dłoń i niewielki płomyk zatańczył na czubkach jej palców. 
Ciemnowłosy 
żołnierz cofnął się, a blondyn uśmiechnął blado. Creslin wziął głęboki oddech, 
ale nie odezwał 
się, kiedy dwóch żołnierzy zawróciło.
– Ilu ludzi jest w tej twierdzy? – zapytał Creslin, kiedy wraz z kapitanem 
ruszył w górę 
piaszczystą drogą.
– Niewiele ponad dwudziestu. Było więcej, ale książę zabrał ich z powrotem do 
Montgren. – 
Jasnowłosy kapitan obejrzał się przez ramię i dodał nieco ciszej: – Większość 
rozrabiaków 
wyjechała.
Creslin skinął głową, zadowolony z miecza na plecach.
– Jesteś tak dobry w walce jak gadają? – zapytał Freigr.
Creslin rozważał odpowiedź i czując skręt wnętrzności na myśl o dyplomatycznej 
odpowiedzi, zdecydował się na prawdę, jakkolwiek ją pojmował.
– Prawdopodobnie nie tak dobry jak najlepsi w Westwind.
– Świetnie. To powinno wystarczyć. Znajdź jakąś wymówkę, żeby się tym popisać. 
Oszczędzi ci to później wiele kłopotów. – Freigr wydłużył krok w stronę ponurego 
budynku 
z czarnego kamienia.
Proste drzwi z białego świerku stały otworem. W środku czekał wychudzony 
mężczyzna 
o brązowych włosach w złotozielonej opończy, podobnej do opończy Freigra, i 
drugi – śniady 
i niski. Obaj mieli starannie ostrzyżone brody; broda wysokiego przetykana była 
siwymi 
pasmami, w przeciwieństwie do jego włosów.
Kapitan Gryfa wręczył dokumenty chudemu w złotej opończy.
– Najnowsze oświadczenie księcia, Hyel. Dotyczy... nas wszystkich.
– Musi być ważne, kapitanie, skoro sam je dostarczyłeś.
– Drugi posłaniec przyniesie informacje.
– A zatem bardzo ważne. – Śniady mężczyzna o wąskiej twarzy pochylił się, żeby 
przeczytać 
pergamin trzymany przez kapitana straży.
Dwóch ludzi za Hyelem i jego pomocnikiem – tych samych, którzy powitali 
podróżnych na 
nabrzeżu – szurało stopami, podczas gdy Hyel powoli wczytywał się w papiery.
Czekając, Creslin oglądał długi pokój, który zajmował całe pierwsze piętro 
budynku. 
Zewnętrzne mury były z litego kamienia, niemal czarnego. Wąskie okna nie miały 
zasłon poza 
zewnętrznymi okiennicami, teraz otwartymi. Belki sufitu były ledwo wygładzone, a 
z kilku 
kapała żywica. Megaera przyglądała się czterem ludziom księcia, poczynając od 
Hyela z wąską 
twarzą, do czarnowłosego i niskiego brodatego młodzika po lewej i dobrze 
umięśnionego 
blondyna po prawej. Klerris zdawał się nigdzie nie patrzeć, podczas gdy Freigr 
przestępował 
z nogi na nogę.
– Mają dobre papiery – przyznał Hyel. – I pieczęć księcia jest wystarczająco 
wyraźna.
– Po co w ogóle mianował regenta? – zapytał człowiek z wąską twarzą, podnosząc 
wzrok 
znad ozdobnego pisma. – Jesteśmy tylko my i garstka rybaków.
– To proste, Joris. – Hyel wyszczerzył zęby. – Ten tutaj młody mag jest synem 
szeryfa 
Westwind... no wiesz, tych strażniczek, które pożarły sprzymierzeńców magów. A 
ta młoda 
dama jest siostrą tyrana Saronnynu. To czyni ją kuzynką księcia. Domyślam się, 
że książę 
potrzebuje więcej pomocy, a regencja nie odda wyspy. To rodzaj pożyczki. – 
Roześmiał się.
– Nie bardzo mi się to podoba. – Ciemnobrązowe oczy Jorisa przebiegły od 
Creslina do 
Megaery.
– Witajcie w posiadłościach Recluce. Jestem Hyel, kapitan straży i do waszego 
przybycia 
przedstawiciel księcia. – Hyel pokłonił się nisko, wyciągając ramiona tak, że 
jego długie palce 
niemal dotknęły zakurzonych desek. W uśmiechu ukazał mocne, białe i nierówne 
zęby. – 
Wymieniłem już Jorisa, a tych dwóch to Thoirkel i Zarlen.
Creslin pochylił głowę.
– Creslin. To jest Megaera, podtyran Sarronnynu i regentka Recluce.
Hyel nieznacznie skinął głową bez słowa.
– Nie masz żadnego tytułu? – zapytał Creslina Joris.
– W Westwind nie ma tytułów. I nie miałbym prawa do żadnego, gdyby były.
Hyel odwrócił się w stronę Klerrisa, unosząc brwi.
– Klerris, dawniej z Fairhaven, wciąż w zakonie czarnych.
– Przeklęty mag... – Tym razem odezwał się Zarlen.
– Może i tak, ale głównie jestem uzdrowicielem.
– Nie zaszkodzi mieć jednego – zauważył Thoirkel, odzywając się po raz pierwszy 
od 
powitania Freigra w porcie.
– Pytanie tylko, gdzie się zatrzymacie? – zadumał się Hyel. – Nie jesteśmy 
przygotowani... 
i mały budynek jest wykończony... został wykończony...
Creslin uśmiechnął się.
– Podejrzewam, że będziemy mogli przystosować jedną z pustych rybackich chat, 
dopóki 
czegoś nie zbudujemy.
– Nie ma tu murarzy ani stolarzy... już nie – zauważył Joris.
– Damy sobie radę.
Zarlen i Joris wymienili spojrzenia. Creslin pochwycił je i poczuł skurcz 
wnętrzności, ale 
uśmiechnął się miło.
– To była długa podróż. Może jeden z was będzie tak miły i zmierzy się ze mną. – 
Zignorował sapnięcie Megaery.
Tym razem Hyel i Zarlen wymienili spojrzenia.
– No cóż, hmmm... wybacz, panie, ale to mogłoby spowodować... – zaczął Hyel.
– Nonsens – nalegał serdecznie Creslin. – To taka mała grupa, że jeśli będę 
przestrzegał 
etykiety, mogę w ogóle nie mieć okazji do ćwiczeń, poza podnoszeniem kamieni i 
ociosywaniem 
belek.
– Ale... miecze?
– Creslin... – Głos Megaery był cichy.
– To naprawdę niestosowne – wtrącił się Joris. Creslin wzruszył ramionami.
– To może przyjacielskie zapasy...
– Nadal... – Joris potrząsnął głową. – Z jakiegoż to powodu...
– Ponieważ zajmę miejsce księcia. – Głos Creslina stał się lodowaty jak zimowa 
burza, a on 
sam promieniował chłodem.
Nawet Klerris się cofnął. Zarlen uśmiechał się szeroko, patrząc na rudowłosą i 
nie zważając 
na rozgrywki pomiędzy oficerami a Creslinem.
– Z pewnością mamy kilka drewnianych mieczy – łagodził Hyel, a pot wystąpił mu 
na czoło, 
kiedy porównał wzrost i mięśnie Zarlena i Creslina i dostrzegł, że Creslin jest 
o głowę niższy.
– Dwa, jak sądzę – dodał Joris i zrezygnowany wzruszył ramionami. – Przyniosę 
je.
Creslin niemal się uśmiechnął, widząc, że Megaera rozluźnia się częściowo. 
Jednak jej oczy 
płonęły, kiedy spoczęły na Creslinie. Starał się opanować, wiedząc, co musi 
uczynić i że 
Megaera nie będzie zachwycona.
– Uważacie, że to... ćwiczenie jest konieczne? – łagodził Hyel.
– Niestety tak – odrzekł Creslin.
Zarlen spojrzał na Creslina, potem na Megaerę i uśmiechnął się lekko. Thoirkel 
spoglądał od 
Zarlena do Creslina i nieznacznie kręcił głową. Hyel uniósł wzrok znad 
pergaminu, który ciągle 
trzymał w dłoni, jakby wydobywał jakieś znaczenie spomiędzy linijek pisma. 
Klerris położył 
dłoń na rękawie Megaery, którą już chciała strząsnąć, ale powstrzymała się, 
patrząc magowi 
w oczy.
– Proszę bardzo – oznajmił jowialnie Joris, wracając z dwiema pałkami z białego 
dębu 
ociosanymi na kształt mieczy.
Podał je Creslinowi, który wziął krótszy z nich. Zarlen skinął głową, przyjmując 
drugi. Hyel, 
Joris i Thoirkel cofnęli się bez słowa ku wschodniej ścianie twierdzy. Megaera i 
Klerris zostali 
przy drzwiach.
Zarlen uśmiechnął się do Megaery, po czym ruszył naprzód z pałką. Creslin 
czekał. Pałka 
Zarlena zbliżyła się ku niemu. Odparował atak większego mężczyzny raz, drugi i 
znowu. Jego 
ostrze działało najwyraźniej niezależnie od wzroku. Ledwo drgnął, kiedy Zarlen 
uderzył 
z miażdżącą siłą, ale żaden z ciosów nawet go nie musnął.
– Tancerz, co?
Dębowa pałka Zarlena poruszyła się szybciej, ale wciąż nie dotknęła przeciwnika. 
Potem, 
niczym błyskawica, cięła broń Creslina.
Brzdęk.
Zarlen potrząsał nadgarstkiem, na którym rosła czerwona pręga, spojrzał na pustą 
dłoń 
i pałkę na kamieniach. Jego oczy płonęły, kiedy piorunował Creslina wzrokiem.
– Szaleniec...
to szepnął Klerris, ale krótki miecz Creslina już uderżał, kiedy Zarlen z 
nieprawdopodobną 
szybkością dobył błękitnej stali. Mimo szybkości Creslin już był gdzie indziej, 
kiedy miecz 
uderzył i jego broń opadła dwa razy. Zarlen patrzył szklistym wzrokiem na swój 
miecz leżący na 
kamieniach, aż w końcu kolana ugięły się pod nim. Creslin czekał tylko tyle, 
żeby się upewnić, iż 
mężczyzna jest martwy, zanim wytarł swój miecz o tunikę Zarlena.
Hyel stał z szeroko otwartymi ustami, Joris był blady podobnie jak Megaera. 
Creslin spojrzał 
na Hyela i na ciało.
– Przykro mi, że to było konieczne, ale... – Wzruszył ramionami. – Już planował 
mnie zabić 
i dobrać się do mojej żony.
Hyel zamknął usta i spojrzał na Thoirkela. Ciemnowłosy młody żołnierz patrzył od 
Creslina 
do Hyela i z powrotem. W końcu zwilżył wargi.
– Ach...
Creslin czekał, Hyel również.
– Ach... Zarlen mówił, że... żaden mag nie poradzi sobie z zimną stalą. Ani 
kobieta, 
czarownica czy nie.
– Najwyraźniej mylił się w obu wypadkach – zauważył łagodnie Creslin.
Hyel skinął na Thoirkela i na ciało. Młody żołnierz pociągnął ciężkie zwłoki do 
tylnych 
drzwi długiego pokoju.
– Kim jesteś? – zapytał Joris.
Creslin spojrzał na Klerrisa i Megaerę. Czarny mag wzruszył ramionami. Megaera 
odwróciła 
wzrok, ale Creslin niemal drgnął, widząc błysk w jej oczach, zanim się 
odwróciła. Powrócił 
wzrokiem do Jorisa i Hyela.
– Jestem jednym z waszych regentów. – Przerwał. – Byłem kawalerem Westwind. 
Jestem 
jedynym mężczyzną, którego szkoliła mistrzyni broni Westwind, i przeszedłem 
Westhorns 
w środku zimy, aby uniknąć małżeństwa z kobietą, którą poślubiłem. Mówią, że 
jestem również 
magiem burz, a książę mianował nas oboje regentami Recluce, żeby utrzymać i 
umocnić ten kraj 
dla niego. – Pokłonił się lekko. – Czy to wystarcza?
– Cholera... – Tylko Creslin słyszał ten ledwo słyszalny pomruk Thoirkela.
Joris spojrzał na Klerrisa.
– Czy on jest dobrym magiem burz?
– Lepszym niż jakikolwiek mi znany. Urodził się z tym.
Creslin spojrzał na Klerrisa. Nawet Megaera podniosła wzrok.
– Czy książę wie o tym wszystkim? – zapytał umęczonym głosem Hyel.
– A jak myślisz, dlaczego tu jesteśmy? – odezwała się Megaera. W jej głosie 
brzmiało 
podobne znużenie. – Naprawdę sądzisz, że księciu spodobał się pomysł trzymania 
pod swoim 
dachem dwóch magów z Westwind i jednego z Sarronnyn?
– Sądzę, że najlepiej będzie, jak weźmiecie chatę, której używaliśmy, 
przynajmniej dopóki 
nie znajdziemy czegoś... bardziej stosownego – zasugerował kapitan straży.
Joris skinął głową.
– Zaprowadzę was, bo jestem pewny, że kapitan i Hyel muszą omówić sprawy 
ładunku.
– Konie? – zapytał Creslin, patrząc na Freigra.
– Znajdę was później i możecie ze mną wrócić je zabrać, jeśli nie masz nic 
przeciwko.
Creslin skinął głową i trójka magów wyszła za śniadym mężczyzną przez ciągle 
otwarte 
drzwi.
LXIX
– Burze były nadzwyczaj gwałtowne, Jenred, nawet jak na zatokę podczas zimy.
– Wystarczająco gwałtowne, żeby zatopić trzy szkunery i pozostawić nietkniętą 
korwetę 
księcia? – zapytał ironicznie Wysoki Mag.
– Klerris był na pokładzie korwety – zauważył inny głos.
– A co z tą drugą uzdrowicielką?
– Czy mam uwierzyć, że dwóch mistrzów uzdrawiania nauczyło się nagle wywoływać 
tak 
gwałtowne sztormy? – Jenred podniósł głos. – Nie częstujcie mnie kolejną wymówka 
w rodzaju 
„ta biała suka mu pomogła”. Jest tam tylko dlatego, że nie ma wyboru.
W komnacie zapadła cisza. W końcu odezwał się zmęczony głos z ostatniego rzędu:
– Nie zgadzałeś się ze wszystkimi. Co proponujesz? Jenred uśmiechnął się zimnym, 
białym 
uśmiechem.
– Nic.
– Co...
– Pozwolisz, żeby księciu się upiekło?
– Wyznawcy Legendy będą...
Wysoki Mag czekał w milczeniu, aż wrzawa przycichnie.
– Rozważmy sytuację. Przez pokolenia ciężkiej pracy, podstępów i zdrad czarni w 
Fairhaven 
i Candarze wychowali cennego mistrza. Ten zbiegł na rozległą i nic nie wartą 
wyspę z dala od 
Candaru. Związał się z białą czarownicą i nie chce mieć nic wspólnego z 
kontynentem. Jest 
również coś winien księciu Montgren. Ze swojej wyspy Creslin mógłby oczywiście 
zniszczyć 
każdą wysłaną przeciwko niemu flotę. Może także ochronić dwa statki księcia i 
parę innych, ale 
nie więcej. Nie ma złota i niewielu sprzymierzeńców. Zostawimy w spokoju statki 
księcia i tych 
parę statków, które Creslin mógłby kupić albo zbudować. Zatopimy każdy inny z 
Candaru, który 
zbliży się do Recluce. W tym czasie zawsze możemy zachęcać wschodnie kontynenty 
do ataku. 
Niewiele nas to będzie kosztowało, a da zajęcie Recluce. Jednocześnie wykończymy 
wielki trakt 
i utrwalimy rządy bieli. Po jakimś czasie Creslin umrze, a Recluce przeminie.
– Ale czarni zaleją Recluce – zaprotestował inny członek Białej Rady.
– A co z Nordlą i Hamorem?
– No i co? Jak czarni się tam dostaną? To zajmie lata i będą osłabieni, za to my 
silniejsi – 
prychnął Jenred. – A co do Nordlan i Hamorian, mogliby pomóc Creslinowi jedynie 
dla złota 
albo towarów, a on nie ma złota i wyspa nie produkuje niczego wartościowego... 
nawet 
zakładając, że zebrałby tam dość ludzi.
– Co z zachodnimi królestwami?
– Czy pomogli swojemu rzekomemu sprzymierzeńcowi, księciu? Czy wyślą oddziały na 
Recluce?
– Szeryf wyśle.
– Świetnie. Nie może sobie pozwolić na więcej niż nieduży oddział. Tyran 
również. To tylko 
je osłabi, skoro i tak nie chcemy podbić zachodnich krain. – Jenred się 
uśmiechnął. – 
Zastanówcie się nad tym, przyjaciele. Zastanówcie się dobrze.
LXX
Kiedy zostali sami w jednoizbowej chacie, po pospiesznych przeprosinach Jorisa 
za jej 
niewygody i równie pospiesznym odejściu wraz z Klerrisem, który upierał się, 
żeby obejrzeć 
pustą chatę w sąsiedztwie, Creslin odwrócił się do Megaery.
– Jesteś tylko opętanym przez demony mordercą – powiedziała.
Cofnął się.
– Nie martw się, Creslinie. Nie odważę się ciebie zranić, chyba że zechcę 
umrzeć, a to 
ostatnia rzecz, której pragnę. Nie zrobiłabym mojej drogiej siostrze tej 
przyjemności. Ani 
drogiemu kuzynowi. I z pewnością nie pragnę zhańbić mojego nadobnego małżonka.
– Co...
Oczywiście, że nie rozumiesz. Urodziłeś się w Legendzie. Bo jesteś mężczyzną. 
Daj 
mężczyźnie wielką moc, a uczyni wielkie zło. Miecz i burza. Więc zabiłeś tego 
biedaka. Nie był 
w stanie nawet cię dotknąć.
– Mylisz się.
– Sprowokowałeś go, żeby móc go zabić. Zaprzeczysz?
– Nie. Ale mylisz się.
– Powiedz mi, o nadobny. Powiedz mi, jak różnisz się od innych mężczyzn. Kłam 
jak każdy 
mężczyzna.
Creslin westchnął.
– Wzdychamy z żalu czy z irytacji?
– Chcesz posłuchać, czy już wyrobiłaś sobie zdanie?
– On nie żyje, prawda?
– Megaera! – Creslin wypluł niemal jej imię, a dźwięk przetoczył się niczym 
grzmot i odbił 
echem błyskawicy. – To jest karna kolonia. Każdy człowiek w tej warowni zabił co 
najmniej 
jedną osobę. Nie w walce, ale z zimną krwią. Tych reformowalnych książę zabrał z 
powrotem do 
obrony Montgren. Zarlen nie ustawałby w swoich zaczepkach, dopóki by mnie nie 
zabił albo ja 
jego. Masz rację. Wyzwałem go i zrobiłem to jawnie, żeby każdy strażnik tutaj 
zrozumiał, iż 
atakowanie mnie i napastowanie ciebie równa się śmierci. – Oczy Creslina były 
niczym lód na 
Dachu Świata. – Jestem z Westwind i mam naturę Westwind. I naprawdę wierzę w 
Legendę. Ale 
naprawdę zabijam. Najmniej jak to możliwe, choć to dziwne. Legenda Ryby nie 
zakazuje 
przemocy ani śmierci, jedynie bezsensownej przemocy i śmierci. Najwyraźniej 
zapomniałaś o tej 
różnicy. Najwyraźniej zapominasz też, że ja również w pewien sposób umieram, ile 
razy ginie 
ktoś w stworzonej przeze mnie burzy. Na tym polega mój egoizm. Gdyby Zarlen 
zmusił mnie do 
wykorzystania przeciwko niemu wichrów, znowu bym umarł, a odczułem już dość 
śmierci.
Oczy Megaery wciąż płonęły, a na policzkach widniały pasma brudu.
– Śmierć pozostaje śmiercią.
Wiem. Ale jestem zmęczony kontratakami. Gdybym się gruntownie zastanowił, połowa 
zniszczeń spowodowanych przez moje twórczo uładzone moce nigdy by się nie 
wydarzyła. Tym 
razem ujrzałem cały łańcuch śmierci – zemsta, żądza i gniew – ciągnący się w 
nieskończoność. – 
Przeszył ją wzrokiem. – I nie zauważyłem, żebyś była bardzo niechętna tym 
zalotom.
– Nadal nie rozumiesz. Ani mnie, ani kobiet, ani życia.
– Idę po konie. Spodziewam się, że będziesz tu, kiedy wrócę.
– A gdzież mogłabym pójść, o nadobny narzeczony?
Wyszedł, a Megaera obserwowała.
„A gdzież mogłabym pójść, o nadobny narzeczony?” Słowa dźwięczały mu w uszach, 
kiedy 
zamykał za sobą zniszczone drzwi. Dokąd każde z nich mogłoby pójść?
– Dobrze się czujesz? – zapytał Klerris. Stał niecałe dwadzieścia cubitów dalej 
przed chałupą 
w jeszcze bardziej opłakanym stanie.
Creslin pokręcił głową, po czym spojrzał w dół na nabrzeże i falochron, w stronę 
Gryfa 
i koni, które musiał odzyskać. Starszy mag uśmiechnął się gorzko i przeszedł 
oddzielający ich 
piaszczysty, kamienisty kawałek ziemi.
– Po tych wszystkich latach wciąż nie mogę twierdzić, że rozumiem Lidię.
– Wszystkie te lata... – zadumał się Creslin. – Wszystkie te lata... – Przeniósł 
wzrok z portu 
w dole na Klerrisa. – Czy Lidia jest w twoim wieku?
Klerris uśmiechnął się nieśmiało, co nadało mu przez chwilę chłopięcy wygląd.
– Hm, ona trochę lepiej włada swoim wewnętrznym ładem niż ja. Jest... trochę 
starsza.
Creslin pozwolił swoim myślom przepłynąć wokół maga, ale słowa brzmiały 
prawdziwie, 
a Klerris stał spokojnie, czekając z niezmienną trwałością, którą Creslin 
kojarzył z ładem.
– Czym jeszcze się zajmujesz poza wiecznym życiem i uzdrawianiem ludzi?
Klerris zasznurował wargi.
– Poza kontrolowaniem pogody – a bardzo niewielu, jeśli ktokolwiek z nas, może 
równać się 
z twoją mocą – magia ładu jest przeważnie ograniczona do uzdrawiania i 
wzmacniania rzeczy. 
Możemy tworzyć pewne iluzje, które nie wymagają chaosu, jak na przykład 
znikanie. Możemy 
usypiać ludzi, nie czyniąc im krzywdy, chyba że upadną. Ogólnie też dobrze sobie 
radzimy ze 
światem roślin.
– Roślin?
Klerris wskazał na mizerne błękitne kwiatki, które opadały z kolczastej 
winorośli oplatającej 
skupisko kamieni jakiś łokieć od prawej nogi Creslina.
– Patrz uważnie. To nie rzuca się w oczy, ale...
Wyraźne wrażenie mocy popłynęło od Klerrisa ku maleńkim, niebieskim kwiatkom... 
i powoli, niczym krople deszczu spadające z dachu do beczki na deszczówkę po 
długiej burzy, 
płatki naprężyły się, łodyga wzmocniła, a kolor pojaśniał.
– Lidia i Marin naprawdę potrafią się tak zająć sadzonką gruszki, żeby owoce 
były słodsze 
albo bardziej cierpkie, większe albo mniejsze. – Wzruszył ramionami. – Ale 
większości ludzi nie 
interesuje hodowanie roślin ani cuda, które wymagają lat, żeby zobaczyć 
rezultaty.
– Pewnie nie. Od magii oczekuje się natychmiastowych efektów.
Klerris uśmiechnął się szeroko i znowu wyglądał jak chłopiec.
– Sama magia jest szybka. To jej rezultaty wymagają czasu, aby stały się 
widoczne. 
A w przeciwieństwie do umiejętności naszych przyjaciół, białych magów, nasze 
talenty tworzą 
rezultaty raczej trudne do cofnięcia.
Creslin czuł, że Megaera patrzy przez wąskie okno. Freigr szedł w dół zakurzoną 
górską 
drogą, a oba konie stały spętane na nabrzeżu.
– Muszę się nad tym zastanowić. – Creslin odetchnął głęboko. – Tymczasem trzeba 
odzyskać 
konie. Myślę, że nasz dobry kapitan chce opuścić Recluce.
LXXI 
Środek osłoniętego białą mgłą lustra ukazywał czarną twierdzę na czarnym 
urwisku. Czarne 
mury lśniły, jakby nie całkiem realne. Siedzący przed lustrem Wysoki Mag 
poruszył ustami, ale 
słowa były niesłyszalne. Potem zmarszczył brwi i tylko sufit odbijał się w 
srebrnym zwierciadle. 
Podszedł do pojedynczego wąskiego okna w kamiennej ścianie.
Stuk!
– Wejść.
Do małej komnaty wsunął się Hartor.
– Słyszałeś?
– Ba. Czułem to. Kto by nie czuł? Cały świat wrzeszczał, że nie chciałem zwołać 
rady. – 
Wysoki Mag wskazał na krzesło najbliżej drzwi i sam osunął się na krzesło z 
prostym oparciem.
Hartor usiadł i spojrzał na martwe zwierciadło.
– Masz jakiś pomysł?
Jenred powoli pokiwał głową, krzywiąc wargi w wyrazie obrzydzenia.
– Tak. Zostawić go w spokoju.
– To ty twierdziłeś...
– Nieważne, co twierdziłem. Myliłem się co do jego mocy. Ale nie mylę się co do 
skłonności.
– Więc jak sobie z nim poradzimy?
– Niech poseł Hamoru się dowie, że Creslin ma na wyspie skarby Niebios 
skradzione 
z Westwind. Niech szpiedzy Westwind się dowiedzą, że Hamor zamierza zaatakować 
Recluce.
– O! To zadziała?
– Użyj przymusu na Hamorianach. Nikt tego nie sprawdzi. Nie wierzą w magię.
– Jakieś specjalne obrazy?
– Możesz wypróbować kopie zimy. No wiesz, te z Legendy.
– Czy one w ogóle istniały?
– Kto wie? – Jenred wzruszył ramionami. – Z pewnością spodoba im się coś 
takiego. Może 
więc wystarczy im zuchwałości, żeby zaatakować Kraniec Lądu. Szeryf może wyśle 
parę 
oddziałów i nikt nie wróci z powrotem.
– Jesteś tego pewien? Jenred skinął głową.
– Creslin jest typem, za którym ludzie chętnie idą.
– Czy to nie oznacza, że będzie niebezpieczny?
– Nie. Nie dla nas. W ciągu pokolenia albo dwóch przeklną nas za 
krótkowzroczność, ale nie 
możemy sobie pozwolić na utratę więcej magów i sprzymierzeńców. Zrób więc, co 
możesz, 
z Hamorem. Możesz nawet Nordlan pierwszych powiadomić.
LXXII
Stuk...
Rudowłosa kobieta podniosła wzrok, odrywając się na chwilę od codziennych 
ćwiczeń, 
i posłała myśli za pokój w poranne powietrze. Wiewiórka poruszyła kamyk i 
czmychnęła spod 
kamienia, który służył chacie za próg. Uśmiechnęła się, kiedy jej myśli podążyły 
za uciekającym 
gryzoniem. Potem uśmiech zgasł.
– Wracaj do pracy, Megaero. Wracaj do pracy. Nie tylko on może być twardy jak 
zielony dąb 
– mruknęła do siebie.
Pot ściekał po jej zarumienionej twarzy, a mięśnie płonęły, ale nie ustawała, 
dopóki nie była 
już w stanie dłużej zmuszać ciała do właściwych wzorów. Wtedy wyprostowała się i 
zaczęła 
głęboko oddychać, chodząc powoli w wąskiej przestrzeni, którą stworzyła, 
przesunąwszy ciężki 
stół i krzesła w kąt. Wkrótce ma się spotkać z Klerrisem na zajęciach z podstaw 
teorii ładu, którą 
jej współregent najwyraźniej pogardzał.
Kiedy ochłonęła po ponownym urządzeniu chaty, zwilżyła zniszczony ręcznik wodą 
z dzbana i doprowadziła się do stanu, w którym mogła pokazać się ludziom.
– ...naprawdę muszę nauczyć się sztuczek Klerrisa, żeby usuwać kurz i brud z 
siebie, a nie 
tylko z ubrania... – mruknęła.
Potem uczesała włosy i dwoma grzebieniami upięła z tyłu warkocze, poprawiła 
wyblakłe 
zielone robocze spodnie oraz koszulę i wyszła z chaty. Zatrzymała się. Coś, albo 
ktoś, czekało za 
rogiem małego budynku.
Ogień? Pokręciła głową, po czym szybko podniosła ciężki czarny kamień służący za 
odbojnicę do drzwi. Czuła pożądliwe oczekiwanie mężczyzny, który z nożem w dłoni 
czekał, aż 
wyjdzie na ścieżkę przechodzącą obok węgła chaty w stronę warowni. Żołądek jej 
się skurczył 
w odpowiedzi na jego zimną nienawiść.
Megaera wysunęła się naprzód; nieduży kamień trzymała wysoko, wyczuwając, gdzie 
stoi 
mężczyzna. W końcu zaszurała stopami i zagwizdała cicho, bardzo cicho, i rzuciła 
obraz na 
ścieżkę, gdzie jej oczekiwał. Brodata postać skoczyła naprzód, chwytając...
Z całej siły opuściła kamień i cofnęła się. Patrzyła na półprzytomnego 
mężczyznę, który 
usiłował wstać i chwycić nóż. Zalewały go żądza i nienawiść. Zdecydowanie 
kopnęła nóż dalej 
i ponownie chwyciła ciężki kamień. Tym razem celowała dokładniej i brodata 
postać legła 
rozciągnięta bez ruchu na glinie. Uderzyła w nią cała kombinacja ludzkiego zła i 
chaosu, która 
kłębiła się w mężczyźnie – choć był nieprzytomny i umierający. Przełknęła żółć 
wzbierającą 
w gardle, ale się nie wahała. Creslin nauczył ją, jak bardzo liczy się szybkość, 
nauczył ją dobrze. 
Sięgnęła po nóż. Czy powinna zabrać również jego męskość? To byłoby zbyt 
makabryczne... po 
prostu obrzydliwe. Zamiast tego więc poderżnęła mu gardło, z łatwością, bo nóż 
był naprawdę 
ostry, a on i tak umarłby z powodu rozbitej czaszki. Uzdrawianie nie wchodziło w 
grę, 
przynajmniej dla kogoś w rodzaju martwego już żołnierza.
Odstawiła odbojnicę i wcisnęła nóż za pas, a potem pociągnęła ciało kilkanaście 
kroków 
w stronę twierdzy. Wtedy sprawdziła włosy i ubranie, żeby się upewnić, iż 
wygląda na bardziej 
spokojną, niż się czuje.
Stuk! Stuk!
Joris cofnął się, a za nim Creslin i Hyel.
– Co...
– Na światło!
Z całej trójki tylko Creslin nic nie powiedział, a jedynie spojrzał na nią. Jej 
zielone oczy były 
obojętne niczym nieruchoma morska topiel. Utkwiła wzrok w Hyelu, jakby chciała 
go nim spalić.
– Nie podobają mi się próby gwałtu twoich żołnierzy. Ufam, iż nie będę już 
zmuszana 
zajmować się twoimi niedociągnięciami co do dyscypliny. Następnym razem nie będę 
tak 
uprzejma i użyję zimnej stali. – Przy ostatnim zdaniu poczuła skurcz żołądka i 
przeklęła Creslina 
za to, że przekazał jej swe przeczulenie na punkcie ładu.
Zignorowała jednak jego nikły uśmiech, choć miała ochotę uderzyć go za 
zrozumienie, co się 
z nią dzieje. Obserwowała Hyela, przygważdżając go wzrokiem, aż spuścił oczy, 
choć był 
o głowę wyższy.
– Tak, regentko... – wyszeptał w końcu kapitan straży.
– Zostawiam wam to ciało i dalsze ustalenia co do dyscypliny. Miłego dnia. – 
Zmusiła się do 
pogodnego uśmiechu i wynagrodziła ją bladość twarzy Hyela i Jorisa.
Ciągle milczący Creslin pokiwał głową z aprobatą i miała ochotę uderzyć w niego 
każdą 
odrobiną ognia chaosu, którą mogła pochwycić. W kogo ją przemieniał? Dlaczego 
nie rozumiał? 
Czy kiedykolwiek zrozumie? Wiedząc, że nie, zawróciła równym krokiem ku 
zniszczonej chacie 
na dole, którą Klerris zaczął sprzątać i odnawiać. Zebrała myśli, próbując nie 
zważać na szepty 
za swoimi plecami.
– ...rozwalona czaszka i poderżnięte gardło.
– ...musi mieć ręce ze stali.
– ...jak możesz z nią żyć...?
– Nie, to ona pozwala mi żyć z sobą.
Chłodna uwaga Creslina zmroziła ją swoją prawdą.
Czy on nie widzi, co jej zrobił? Co uczynił mocom, dla których poświęciła tak 
wiele i tak 
długo się ich uczyła? Zacisnęła wargi i dalej szła równym krokiem w stronę 
chaty, nie bacząc na 
pieczenie pod powiekami i skurcz żołądka.
LXXIII
Kiedy rozwścieczona rudowłosa odeszła, zostawiając trzech mężczyzn i ciało na 
stopniach 
warowni, Hyel pokręcił głową.
– Nigdy... nie prosiłem o wiele...
Creslin prychnął głośno.
– Uważacie to – Joris wskazał trupa – za zabawne, lordzie Creslinie?
– Nie. Dostał, na co zasłużył. Może nawet nie. Megaera jest przeciwna 
niepotrzebnej 
przemocy. – W głosie Creslina brzmiało znużenie słyszalne nawet dla niego.
– Miał dość życia bez kobiet. Możecie go za to winić? Czy taki rodzaj śmierci to 
nie nazbyt 
wiele?
Creslin miał ochotę pokręcić głową. Czy próba gwałtu wystarcza, żeby skazać 
kogoś na 
śmierć? Ale i on sam zabił domniemanego mordercę.
– Niedługo będą tu kobiety – odrzekł niespiesznie ciemnowłosemu żołnierzowi. – I 
tak 
obwiniam tego człowieka. Jeżeli nie za próbę zniewolenia kobiety wbrew jej woli, 
to za wielką 
głupotę. Każdy, kto atakuje maga, powinien być przygotowany na najgorsze. 
Megaera jest 
białym magiem i mogła go spalić na popiół. – Przerwał, ale zobaczył, że Joris 
nie jest 
usatysfakcjonowany. – Kiedyś, gdy będzie zajęta, przyjrzyj się bliznom na jej 
nadgarstkach. To 
od praktykowania jej sztuki w czasach, gdy była zakuta w zimne żelazo.
Joris wzdrygnął się.
– Jest aż tak silna?
Creslin westchnął.
– Może jesteśmy młodzi i w wielu sprawach niedoświadczeni, strażniku, ale czy 
naprawdę 
myślisz, że książę powierzyłby nam Recluce, gdyby mógł kupić po prostu parę 
mieczy i trochę 
zapasów?
Joris odchrząknął.
– Wspominaliście o kobietach? Creslin pokiwał głową.
– Kobiety, zapasy...
– Czym chcesz zapłacić za zapasy, lordzie Creslinie? – zapytał ironicznie Hyel. 
– Suszonymi 
rybami? To wszystko, co jest w twoim skarbcu.
– Część z nich będzie w pewnym sensie darem. Część. – Wzruszył ramionami, myśląc 
o złotym łańcuchu, który odzyskała Lidia i który wręczył mu Klerris. – Mam czym 
zapłacić.
– Macie duże plany co do tej bezludnej wyspy. Creslin był zmęczony zawoalowanymi 
ostrzeżeniami i przestrogami, sceptycyzmem i powątpiewającym tonem Hyela. Jego 
oczy 
rozbłysły i odwrócił się twarzą do wysokiego mężczyzny. Przez chwilę milczał, a 
kiedy 
przemówił, jego głos był łagodny.
– Wątpiłeś w moje umiejętności, dopóki nie zabiłem twojego narzędzia. Wątpiłeś 
w zdolności mojej współregentki, dopóki nie zostawiła ci trupa u stóp. Jak długo 
jeszcze będziesz 
wątpił? A może mam zrobić trupa z ciebie, zanim znów coś wymyślisz?
Hyel nie próbował patrzeć Creslinowi w oczy.
– Nikt jeszcze nie panował na Recluce... mój panie.
– Ja jestem ledwie nikim. – Creslin roześmiał się ochryple. – A Megaera jest z 
pewnością 
kimś więcej niż nikim. – Skinął obu mężczyznom. – Chcę mieć zaraz w chacie pióra 
i pergamin. 
Ufam, że przemyślicie sobie moje słowa głęboko.
Zrazu podążył w ślad za Megaerą, ale na razie nie miał jeszcze ochoty jej 
szukać. Mimo 
wszystkich słów, jakie wypowiedział w jej obronie, pytanie Jorisa ciągle 
brzmiało mu w uszach. 
Czy mężczyzna powinien umrzeć z powodu pożądania, którego nie może zaspokoić? 
Czy akt 
przemocy, spowodowany takim pożądaniem, usprawiedliwia morderstwo? Ale czy 
Megaera 
miała jakiś wybór? I jaka jest różnica pomiędzy taką czy inną śmiercią? Ona sama 
powiedziała: 
„Śmierć pozostaje śmiercią”.
Wyciągał nogi, które zaniosły go na wzgórze i szlakiem ku wschodnim urwiskom. 
Czy tak 
bardzo różni się od bezimiennego strażnika? Z pewnością i on myślał o zmuszeniu 
Megaery do 
przyjęcia jego zalotów. Jak cienka jest granica pomiędzy myślą a czynem?
Za jego plecami dwóch ludzi obserwowało przez jakiś czas Creslina oraz jego 
cień, a ich 
wzrok opadał chwilami na trupa u ich stóp.
LXXIV
– Potrafisz wpoić ład roślinom? – Creslin przyglądał się rysunkom, które położył 
przed nim 
Klerris. – Czy to właśnie zrobiłeś wtedy z tymi niebieskimi kwiatkami?
– Ład? Niebieskie kwiatki? – Klerris wygładził papier, na którym komplet 
rysunków 
ukazywał potrzebę rozbudowy twierdzy. Czarny mag położył na chropowatym papierze 
nieduży 
kamień, żeby przytrzymać rogi przed porywami wiatru wpadającego przez wąskie 
okno.
– Żeby rosły zdrowsze. Albo żeby określić, które rośliny będą rodziły więcej 
owoców, 
bardziej wytrzymałe ziarno... takie rzeczy.
– Ach, to. Mogę je wzmocnić. Z pewnością Lidia potrafi więcej. Przypuszczam 
jednak, że 
bym sobie poradził. Bo co?
– Dostaniemy dodatkowych ludzi. Ludzie potrzebują żywności.
– Creslin – powiedział niespiesznie Klerris. – Tu jest za sucho, żeby coś 
uprawiać, nawet 
mimo łagodnej zimy, bez zimnego deszczu czy śniegu.
– Mówisz o normalnych roślinach.
– Ach... – przerwała Megaera.
Creslin podniósł wzrok znad stołu, jedynego stabilnego stołu na Recluce, jak 
podejrzewał, 
pożyczonego od Hyela na potrzeby współregentów. Stół i trzy krzesła zajmowały 
niemal całą 
podłogę chaty.
– Plany... rezydencji... – przypomniała Megaera młodemu magowi burz. – Chyba że 
masz 
ochotę ryzykować śmierć podczas snu prędzej czy później.
– Och. – Creslin spojrzał na papiery przed sobą. – Ten duży pokój to co?
– Sala balowa. Będziecie musieli się bawić – wyjaśnił Klerris.
– A to? – zapytała Megaera.
– Dodatkowa sypialnia – odrzekł Klerris.
Oczy Megaery rozbłysły.
– Uzgodniliśmy z Creslinem, że będziemy mieli osobne sypialnie, a goście będą 
zamieszkiwać w sąsiednim domku gościnnym, który zbuduje się później.
– A zatem musi to być prywatny gabinet – rzekł łagodnie Klerris.
– Tak to nazwijmy. Z pewnością mi się przyda – powiedziała Megaera.
– To będzie wymagało trochę pracy...
– Musisz wykorzystać żołnierzy.
– Dopiero po rozbudowie twierdzy.
– Masz rację – zgodziła się z nim Megaera, wciąż przyglądając się odręcznym 
planom na 
stole.
– A co z usunięciem kurzu i skał? – zapytał Creslin.
– Mogę to zrobić – zauważyła Megaera. Klerris pokiwał głową.
– Chcesz tego?
– Już to zrobiłam, co? – Głos rudowłosej był bezbarwny, daleki.
Przez chwilę w pokoju panowała cisza, dopóki rudowłosa nie przemówiła ponownie.
– Dlaczego Creslin może używać swoich mocy do zabijania ludzi i nadal być 
czarnym albo 
szarym magiem? Myślałam, że każda destrukcja połączona jest z chaosem. – Zielone 
oczy 
Megaery spoczęły na drobnym czarnowłosym mężczyźnie.
– Nie chodzi o to, do czego używana jest magia, ale jaki rodzaj mocy się 
wykorzystuje. – 
Głos Klerrisa wszedł w utarte koleiny tonu nauczyciela, który przywykł do 
nieustannych 
wyjaśnień. – Magia ładu potrzebna jest do porządkowania rzeczy, czasami 
przemiany, a czasami 
budowy. Działanie chaosu zrywa więzy pomiędzy rzeczami, niszczy je, jeśli 
wolisz, poprzez 
ogień albo rozpad. – Spojrzał na Creslina. – W jaki sposób używałeś swoich mocy 
do zabijania?
Creslin odchylił się w krześle, niemal wytrącony z równowagi bezpośredniością 
pytania.
– Zawsze przywoływałem wichry.
– O co je prosiłeś?
– O stworzenie burzy, czasami z gradem albo marznącym deszczem.
Czarny mag spojrzał na Megaerę.
– Widzisz?
– Ale to nie w porządku! To znaczy, że zły człowiek może użyć ładu do zabijania 
i niszczenia.
– W pewnych granicach... jeśli jest bardzo silnym magiem i jeśli wszystko 
przewidzi.
– Mógłbyś to wyjaśnić? – zapytał Creslin. Chociaż znał odpowiedź, chciał, aby 
Megaera 
usłyszała ją od kogoś innego.
Klerris wzruszył ramionami.
– Weźmy Creslina. Jeśli dziesięciu zbrojnych wyskoczy na niego zza tych drzwi, 
praktycznie 
nie będzie miał szans wykorzystania magii. Generalnie nie możesz przywołać burzy 
tak szybko 
i nie możesz liczyć, że będziesz do tego zdolny w każdych warunkach 
pogodowych... nie tak 
łatwo. Biały mag z podobną siłą mógłby usmażyć całą dziesiątkę w mgnieniu oka.
Megaera rozmyślała przez chwilę.
– Ale dlaczego mag nie może używać zarówno białej, jak i czarnej magii? 
Powiedziałeś, że 
chodzi o rodzaj magii, a nie do czego się jej używa.
Klerris roześmiał się.
– Trudno jest być dwojgiem naraz. Na przykład, możesz przez jakiś czas 
równocześnie 
kochać i nienawidzić Creslina, żywienie obu tych uczuć równocześnie rozedrze cię 
wewnętrznie. 
Dlatego właśnie ludzie w końcu przestają kochać albo nienawidzić coś lub kogoś, 
do kogo żywią 
mocne uczucia. Ta sama prawda dotyczy magii. Niektórzy powołani są do ładu, 
niektórzy do 
chaosu, a niektórzy mogą wybierać. Znałem tylko jednego szarego maga, a i on 
umarł bardzo 
młodo. Teoretycznie to możliwe, ale wątpię, żeby wielu sobie z tym poradziło. – 
Uśmiechnął się 
smutno. – Ty również musisz być rozsądna, żeby używać ładu. Nie kochająca, 
niekoniecznie 
współczująca, ale rozsądna.
– Ale to nie w porządku.
Klerris zrozumiał myśl ukrytą za tymi słowami.
– Na szczęście nie jesteś powołana do chaosu. Możesz wybierać. Creslin nie ma 
takiego 
wyboru.
– Co masz na myśli?
– Jak sądzisz, dlaczego Creslin nie lubi wykorzystywać swoich mocy do zabijania?
– Bo rzyga. – Skrzywiła się. – Wiem o tym aż nazbyt dobrze, ale nie rozumiem, 
jak człowiek 
może wymiotować, kiedy przywołuje burzę, żeby zabijać, ale zachowuje absolutny 
spokój, kiedy 
używa miecza.
– Nieprawda – odpowiedział Creslin. – Ale reakcja przy mieczu nie jest aż tak 
gwałtowna. 
Nie czujesz tego co ja, kiedy używam miecza, ponieważ przesłania to twój własny 
gniew. – 
Żołądek zachował spokój, zapewniając go o prawdziwości tego stwierdzenia.
– Ale dlaczego? – nalegała rudowłosa.
– Ponieważ – odrzekł czarny mag – śmierć jest formą chaosu, a ład, który 
przyczynia się do 
śmierci, tworzy napięcie natury logicznej we wnętrzu maga. To dlatego czarni 
magowie cofają 
się przed gwałtownym wykorzystaniem ładu, kiedy są starsi. Młoda, zdrowa osoba 
może przez 
jakiś czas znosić to napięcie, ale nie na zawsze.
– A więc... – Megaera westchnęła. – Jak nauczę się ładu?
Klerris wzruszył ramionami.
– Chciałbym dać ci łatwą odpowiedź. Istnieje niewielka garstka ludzi, którzy 
dokonali takiej 
przemiany. Nikt z nich nie podzielił się szczegółami, ale pierwszym krokiem jest 
wyrzec się 
wszelkiego użycia chaosu, nawet takich drobnych głupstw jak ogień na palcach.
– Muszę zrezygnować... – Potrząsnęła głową. – Sama nie wiem.
Żaden z mężczyzn się nie odezwał i ani Klerris, ani Megaera najwyraźniej nie 
dostrzegli 
wilgoci na policzkach Creslina, kiedy odwrócił wzrok i wyjrzał przez niewielkie 
okno, przez 
które widać było wzgórza na północy, gdzie zostanie rozbudowana istniejąca 
twierdza. Przełknął, 
ale nie odezwał się, sięgając dłonią i przyciskając najbliższy róg papieru. Mógł 
uciszyć bryzę, ale 
chłód był przyjemny.
– Hyel nie będzie zachwycony wykorzystaniem jego żołnierzy jako budowniczych – 
zauważył Klerris.
Creslin spojrzał raz jeszcze na odręczne plany na stole.
– Nie mamy wielkiego wyboru. On też nie.
– Powiesz mu o tym?
– A jest ktoś inny?
– Oczywiście – odezwała się Megaera. – Nadobny narzeczony będzie miał jeszcze 
jedną 
szansę wzmocnienia swego autorytetu.
– Nie sądzisz, że to trochę niesprawiedliwe? – zapytał Klerris.
– Tak. Ale większość mężczyzn z natury jest niesprawiedliwa.
Klerris zaczął zwijać plany. Po chwili Creslin zmarszczył brwi, wciąż skupiając 
wzrok na 
czym innym.
– Potrzebujemy również drzew. Możesz zdobyć sadzonki?
– Drzew?
Srebrnowłosy mężczyzna o opalonej skórze i niedawno stwardniałych dłoniach 
skinął głową.
– W Sarronnynie używają akweduktów, żeby sprowadzić wodę z gór.
– Creslin...
– Jest nieobecny – wtrąciła Megaera z drugiego końca stołu, odwracając wzrok od 
Creslina 
i spoglądając przez wąskie okno na wzburzone zimowe morze za falochronem.
LXXV
– Chcesz im... my... żebyśmy pracowali jak zwykli robotnicy? – Głos dowódcy 
garnizonu był 
niemal pozbawiony szacunku.
– Nie. Chcę, żeby zarobili na swoją płacę – stwierdził Creslin. – Tylko w ten 
sposób mogą 
przeżyć.
Dłoń Hyela powędrowała w stronę miecza.
– Nawet ty nie będziesz...
– Czy twoi ludzie będą chcieli jeść codziennie ryby? Albo mieć tyle suszonych 
owoców, 
żeby być jako tako zdrowym? Czy jedzenie skórek limony uratuje ich od szkorbutu?
Ponury wyraz wychudzonej twarzy kapitana straży zastąpiło zaskoczenie.
– Nie. Ale co...
To dość proste. Fairhaven najprawdopodobniej nie zechce stracić już więcej 
statków. Nie 
tkną statków księcia. I nie ruszą też statków z uchodźcami z Candaru czy z 
innych miejsc. Ale 
dadzą do zrozumienia, że żaden statek handlujący z Recluce nie może handlować z 
Fairhaven, 
a kto oprócz kilku przemytników zaryzykuje utratę złota białych magów dla paru 
miedziaków? 
Mimo to nie byłbym zaskoczony, gdybyśmy w ciągu roku nie mieli tu, na Krańcu 
Lądu jeszcze 
pięciuset dusz. Potrzebujemy większej twierdzy dla tych żołnierzy i jednej z 
oddzielnymi 
kwaterami dla strażniczek...
– Kobiet? – Ton Hyela był chłodniejszy niż wzburzone północne morze za 
falochronem.
– Spodziewam się oddziału strażniczek Westwind – zauważył zimno Creslin. – I 
może 
jednego z Sarronnynu. Niektóre będą miały małżonków i dzieci, ale nie wszystkie. 
Mogłoby to 
wzbudzić odrobinę zainteresowania u ciebie i twoich ludzi, zakładając, że zechcą 
się spotykać 
z kobietami, które będą od nich lepsze w walce na miecze.
Wzrok Hyela przebiegł od Creslina do Megaery, która stała odrobinę za magiem, 
jakby 
w cieniu.
– Uważasz, że to mądre, pani?
Megaera wzruszyła ramionami.
– Mądrość ustępuje miejsca przetrwaniu, kapitanie straży. Bez... maga burz i 
oddziałów, 
które wezwał, w ciągu roku bylibyście martwi.
Hyel odetchnął głęboko.
– To wszystko... potrwa trochę, zanim się przyzwyczają.
– Lepiej zacznijcie szybko – zauważyła cierpko Megaera. – Zarlen nie zmagałby 
się dłużej ze 
strażniczką Westwind, niż uczynił to w walce z Creslinem.
– Ale moi ludzie budujący kwatery...
– Nie martw się. Nowi strażnicy również będą mieli pełno roboty przy budowie. 
Potrzebujemy gospody przy porcie.
– Gospody? – Hyel i Megaera spojrzeli na Creslina.
– Czemu nie? – wyszczerzył zęby. – Będziemy mieli gości. Równie dobrze możemy 
legalnie 
oddzielić ich od ich gotówki. A szynk, kontrolowany przez zaufanych strażników, 
może się 
przydać wszystkim.
– Czy kilku strażników mogłoby zacząć już teraz? – zapytał Hyel.
Creslin zacisnął wargi, zmarszczył brwi i wzruszył ramionami.
– Nie widzę przeszkód, ale najpierw musimy sprawdzić, czy Klerris rozrysował 
jakieś 
wstępne plany.
– Czy gospoda musi być aż tak duża? – zapytała Megaera. – Nie można by ustalić, 
że później 
zbuduje się większą?
– Hm, szynk... Hyel skinął głową.
– Lepiej zbudować od razu duży. Creslin odchrząknął.
– Jest jeszcze coś.
Po twarzy Hyela przemknął półuśmiech.
– Tak?
– Codziennie rano zamierzam szkolić twoich ludzi, a ciebie uczyć stosownych 
procedur.
– Jeśli zastąpisz nas...
– Hyel – warknął Creslin. – Nikogo nie zastępuję. Zanim to się skończy, będziemy 
na tej 
wyspie potrzebowali każdego, kto umie władać mieczem. Poza tym nie chcę widzieć 
kolejnego 
Westwind, gdzie całe wojsko kontrolowane jest przez kobiety. A Megaera nie chce 
widzieć 
takich miejsc jak Montgren i Fairhaven, gdzie kobiety uważane są za słabsze i 
gorsze. Ale jedyny 
sposób uzyskania takiej równości tutaj to nauczenie twoich ludzi, jak zdobyć 
sobie szacunek. – 
Creslin wpatrywał się w wysokiego mężczyznę.
Hyel cofnął się o pół kroku.
– To dotyczy również ciebie – dodał Creslin. – Będę tu wcześnie rano, żeby 
powiedzieć 
twoim ludziom dokładnie to, co teraz powiedziałem tobie.
– Będę wdzięczny. – Hyel otarł czoło.
Creslin skinął głową, odwrócił się i podszedł ku otwartym drzwiom. Megaera 
uśmiechnęła 
się pogodnie i fałszywie do Hyela, który cofnął się o kolejne pół kroku. Już na 
zewnątrz podeszła 
do Creslina.
– Nadobny narzeczony, jak zamierzasz tego wszystkiego dokonać?
Creslin uśmiechnął się.
– Nie zamierzam. Jesteś współregentką. Pomyślałem, że mogłabyś nadzorować 
zarówno 
projekty w porcie, jak i te w twierdzy. Klerris zajmie się sadami i roślinami, 
ale chcę, żeby nas 
oboje tego nauczył.
Pokręciła głową i płomiennorude pasma uniosły się na wietrze.
– W ciągu jednej nocy zamierzasz zbudować królestwo, żeby wyzwać Fairhaven?
– Nie. Recluce nie będzie wyzywać żadnego kraju. Po prostu nie chcemy być 
wyzywani.
– Tak właśnie myślisz. Naprawdę tak myślisz. – Megaera zamyśliła się na chwilę, 
spoglądając od pustego nabrzeża do niewielkiej twierdzy i małej chaty, którą tak 
niełatwo było 
razem dzielić.
Kiedy podniosła wzrok, zobaczyła, że Creslin podąża szybkim krokiem w stronę 
karłowatego 
sadu na wzgórzach ponad twierdzą. Po jej wargach przemknął lekki uśmiech.
W porcie poniżej rybacka łódź brnęła w stronę nabrzeża, a mewy krążyły wokół 
masztu, 
mając nadzieję na łatwy posiłek. Dwie kobiety pchały wózek zakurzoną drogą, do 
miejsca 
wyładunku, żeby wypatroszyć ryby i wysuszyć je na stojakach na zboczu, pod 
starymi gniazdami 
opuszczonymi przez ptaki.
Megaera obejrzała się na wzgórze, gdzie Creslin stał przy murze obok sadu 
karłowatych 
grusz. Raz jeszcze pokręciła głową, ale tym razem w geście tym czaił się odcień 
smutku.
LXXVI
Uzdrowicielka stanęła przed szeryfem, a jej jasnozielone podróżne ubranie wciąż 
było lekko 
wilgotne od topniejącego śniegu.
– Chciałaś się ze mną widzieć? – Szarobłękitne oczy szeryfa zmierzyły drobną, 
ciemnowłosą 
kobietę.
– Tak, Dylyss, chciałam. Przybyłam po zapasy dla Creslina.
– Twoje imię?
– Mówią na mnie Lidia. Werlynn był... należał do mojej rodziny.
Szeryf nie odpowiedziała natychmiast, ale nie spuściła wzroku z uzdrawiaczki.
– Nie jesteś tylko uzdrowicielką.
– Nie. Nigdy tego nie powiedziałam. Usta szeryfa drgnęły.
– Co chcesz zabrać?
– Nasiona, sery, broń – i oddział, który obiecałaś Korweilowi. Nowi regenci 
Recluce docenią 
pomoc.
– Creslin cię przysłał?
– Nie.
– Nasiona... dostaliśmy trochę z Suthyi. Nie bardzo nam się przydadzą. A sery 
zawsze się 
znajdą. Starsza broń? Mamy jakąś na zbyciu. – Szeryf przerwała.
– A strażniczki?
– Zapytam o ochotniczki. Inne nie na wiele mu się zdadzą, prawda?
Lidia uśmiechnęła się blado.
– Nie. A pozbycie się tych ochotniczek pomoże również tobie.
– Powiedz mi, uzdrawiaczko... jaka ona jest?
Lidia pokręciła głową.
– Tego, szeryfie, naprawdę nie wiem. Wiem tylko, że ty i Ryessa stworzycie 
największe 
dobre i największe zło, jakie kiedykolwiek znał Candar.
– Tak właśnie mówił Werlynn.
– Wiem.
– Zostaniesz trochę?
– Tylko dopóki wszystko nie zostanie zebrane. Muszę jeszcze pojechać do Ryessy.
LXXVII 
– Ale ja jestem biała. – Megaera zerknęła na karłowatą gruszę za walącym się 
kamiennym 
murem. Poryw wiatru zasypał jej buty piaskiem, bo droga, na której stali, była 
ledwie szlakiem.
– Nazwy nie mają znaczenia – zauważył uprzejmie Klerris. – Masz te zdolności, 
chociaż 
będzie ci trudniej. Cokolwiek robisz, nie próbuj usuwać nieładu.
– Co? Ale czy nie taki był cel?
– Taki – odrzekł czarny mag, podnosząc kamień i roztargnionym ruchem kładąc go 
na 
murze. – Ale nie możesz usunąć nieładu mocą nieładu, a przynajmniej jeżeli nie 
jesteś bardzo 
utalentowana. Jak możesz powstrzymać zabijanie, więcej zabijając?
– Możesz je ograniczyć – zaproponował Creslin, szurając butami po twardej 
czerwonej 
glinie.
– To prawda. – Klerris uśmiechał się w popołudniowym słońcu. – Jeśli zabijasz 
tych, którzy 
zabijają setkami, zabijanie zostanie ograniczone, ale twój potencjał destrukcji 
będzie coraz 
większy. Dlatego właśnie Megaera tak bardzo lęka się twego miecza. Nie dlatego, 
że umiesz 
zabijać, ale ponieważ nawet bez użycia mocy ładu stajesz się białą siłą 
destrukcji.
– Tak czułam, ale nie wiem dokładnie dlaczego – przyznała rudowłosa.
– Teraz już wiesz. – Klerris wskazał gruszę. – Spójrzcie na to drzewo swoimi 
myślami...
Creslin posłuchał i zobaczył nikłą warstwę czerni ładu i naznaczone czerwienią 
białe pasma 
chaosu.
– Ale dlaczego nie mogę po prostu usunąć bieli? – zapytała Megaera.
Klerris westchnął.
– Próbuj.
Creslin wstrzymał oddech, kiedy Megaera, nie ruszając się z miejsca przy murze, 
zdawała się 
obejmować drzewo.
Cofnęła się i biel naprawdę zniknęła, pozostała jedynie nikła czerń.
– Widzisz? Udało mi się!
– Tak, udało ci się. – Głos Klerrisa był neutralny.
Creslin obserwował karłowate drzewo, patrzył jak pozostała czerń rozciąga się, 
jakby miała 
pokryć przestrzeń, którą opuściła biel, patrzył jak czerń blednie i... znika.
Krrrchhh...
Drzewo pękło, ale jeszcze zanim pień rozpadł się na dobre, z nagich gałęzi 
emanowało 
poczucie suchości.
– Minie parę tygodni, zanim się przewróci, ale to drzewo już jest martwe – 
odezwał się 
Klerris.
– Ale dlaczego? – protestowała Megaera. – Wiedziałeś, że tak się stanie! 
Pozwoliłeś mi zabić 
to drzewo.
– Ponieważ – wyjaśniał Klerris cierpliwym głosem nauczyciela – zarówno ład, jak 
i chaos są 
energią. Jeśli cokolwiek żywego zawiera w swej istocie zbyt wiele chaosu, 
usunięcie go obniża 
siły witalne poniżej minimum koniecznego do życia. Dobry uzdrawiacz chaosem 
potrafi 
wyleczyć niektóre choroby, ale jest to zawsze ryzykowny proces, zwłaszcza w 
wypadkach 
chorób, gdzie chaos naprawdę zmienił ciało.
– Czy wszystko jest chaosem? – Creslin patrzył za Klerrisa na następne karłowate 
drzewo.
Nie, na ciemności. W każdym razie nic żywego. Utrzymanie ciała w całości wymaga 
ładu. 
Dlatego większość białych magów umiera młodo, poza złodziejami ciał. – Czarny 
mag 
wyprostował się i wskazał na martwe drzewo. – Uważajcie to za lekcję pokazową. 
Zazwyczaj 
można pokonać chaos jedynie poprzez wzmocnienie ładu. Zwłaszcza ty, Megaero, 
musisz o tym 
pamiętać.
Ale rudowłosa patrzyła w ziemię, mocno zaciskając usta i splatając dłonie za 
plecami.
LXXVIII
Creslin raz jeszcze zademonstrował ruch, powoli zataczając koło pałką z białego 
dębu.
Thoirkel, czarnowłosy żołnierz z rzadką brodą, który pierwszy spotkał Creslina 
na molo, 
powoli powtórzył manewr, próbując naśladować lekkie ruchy srebrnowłosego 
mężczyzny.
Creslin zatrzymał go w pół ruchu.
– Nadgarstek...
Thorkeil cofnął się i zaczął od nowa.
Tym razem Creslin nie obserwował wyłącznie manewru, ale skupił się na samym 
mężczyźnie, obserwując zmagający się wewnątrz Thoirkela ład i chaos. Potem 
sięgnął, tak jak 
nauczył go Klerris przy pracy z roślinami i górskimi owcami, i wzmocnił ład 
wewnątrz żołnierza.
– Och... – Thoirkel zachwiał się, potrząsnął głową i opuścił pałkę. Odsunął z 
czoła rzadkie 
czarne kosmyki i spojrzał na dębową pałkę w dłoni.
– Będzie dobrze, musisz tylko więcej ćwiczyć. – Creslin skinął na następnego. – 
Ty jesteś?
– Narran, panie.
Tak jak w wypadku Thoirkela, nici bieli i czerni przeplatały się z sobą we 
wnętrzu żołnierza. 
W przeciwieństwie do Thoirkela białe nici były bardzo silne. Creslin westchnął w 
duchu, mając 
nadzieję, że niewielu ludzi będzie tak owładniętych chaosem jak Narran. Znowu 
uniósł laskę.
LXXIX
Creslin zwolnił kroku przy sadzie, który on i Klerris odzyskiwali. Grusze już 
zaczynały 
kwitnąć, wcześniej niż w krainach Candaru. Także przymrozki będą na Recluce 
późniejsze niż 
w Candarze. Kroki Megaery zachrzęściły na piaszczystej glinie drogi, kiedy 
próbowała go 
dogonić.
Zwolnił przy niskim kamiennym murze oddzielającym szlak, który pewnego dnia 
będzie 
prawdziwą drogą do sadu. Dalej na południe, wzdłuż wschodniego brzegu, szlak 
wznosił się na 
szczyt czarnego urwiska, do miejsca, które on i Klerris wybrali na budowę i 
gdzie Megaera 
oczyściła teren do nagich skał, a on zaczął układać kamienie.
– Robisz... to... dla... przyjemności? – Rudowłosa dyszała, a pot ściekał jej po 
twarzy. Gęste 
włosy zwinęła w węzeł z tyłu głowy. – W... tych... butach?
– Raczej nie. W ten sposób staję się bardziej skuteczną maszyną do zabijania. 
Trudno 
walczyć w sandałach albo na bosaka. – Uśmiechnął się sardonicznie, kładąc dłoń 
na kamieniu 
i cofając ją od słonecznego gorąca. – Gotowa na następną część?
– Następną część?
– Odpoczynek na wzgórzu?
– Jeszcze... nie...
Oddychała już równiej, ale Creslin unikał patrzenia na nią, bo nawet 
rozczochrana i spocona 
odkryłaby jego pragnienie, a to sprawiłoby ból im obojgu. Zamiast tego 
powędrował wzrokiem 
ku karłowatym drzewom, które zaczęły wykazywać oznaki nowego życia, sięgając 
myślami, aby 
wzmocnić w nich przepływ. Poza drzewami dojrzał brązową wełnę jednej z kilku 
górskich 
owiec, które on i Klerris zwabili ze wzgórz w odżywającą zieleń ponad Krańcem 
Lądu. Część tej 
zieleni pochodziła z prowizorycznego akweduktu, a część od wytrzymalszych traw, 
które Klerris 
hołubił pod osłoną gliniastej gleby.
– Na co patrzysz?
– Na owce.
– Czasami jesteś jak dwóch różnych ludzi. Pracując z kamieniami, roślinami i 
zwierzętami, 
potrafisz być taki...
Creslin odetchnął głęboko, nie chcąc mierzyć się z pytaniem, które miała ochotę 
zadać.
– Gotowa?
– Nie. Ale pójdę za tobą. Jeżeli ty możesz coś robić... to i ja się nauczę. – 
Otarła czoło 
wierzchem dłoni i raz jeszcze odetchnęła.
Creslin zaczął biec po krótkiej płaszczyźnie, aż szlak skręcał i piął się w górę 
na południe 
poza skupisko skał, które urastało do wysokiego, czarnego kamiennego urwiska. 
Słyszał za sobą 
odgłos lekkich butów Megaery. Słyszał na wietrze jej pomruki pomiędzy zdyszanymi 
oddechami.
– Westwind... suki mogą... ja... mogę...
Uśmiechnąłby się, gdyby nie czuł jej zimnej wściekłości i stalowej woli. Zmusił 
się do 
równego kroku, próbując myśleć o tym, co jeszcze musi zapewnić. Siano, warzywa, 
jakieś 
krowy, żeby dostarczały mleka i sera. I drzewa. Klerris stale mówił mu, że 
drzewa, deszcz i czas, 
plus odrobina magii ładu, mogłyby zamienić Recluce w ogród. Tymczasem Klerris 
pracował 
z Hyelem. Strażnicy również uczyli się kamieniarstwa i rozbudowywali twierdzę, a 
szczególnie 
swoje kwatery. Z wyjątkiem kilku, którzy woleli pracę w ogrodzie.
Creslin zaczął dyszeć w połowie zbocza. Zaczynały go piec nogi.
– W końcu... coś zabolało tego gnojka...
Radość w pomruku Megaery zmusiła go do przyspieszenia kroku, odrzucił zmęczenie 
i parł 
ostatnie sto cubitów pod górę.
– Uuuff...
Zwolnił, oglądając się przez ramię, czy rudowłosa się potknęła, i zatoczył się w 
tył. Szybko 
odwrócił głowę i poszedł dalej. Spacer przez ostatni kay zapewni mu dość 
kondycji. Zdał sobie 
sprawę, ile czasu będzie potrzebował, żeby odzyskać dawną formę i o ile bardziej 
męcząca jest 
aktywność w umiarkowanym gorącu Recluce niż w chłodzie Westwind. Chłód. 
Cokolwiek się 
zdarzy, zawsze będzie tęsknił za czystym chłodem Dachu Świata.
Zanim uszedł pół kaya w stronę częściowo ustawionej kamiennej półki, która 
stanie się 
domostwem współregentów, z ostrożnie zaplanowanymi oddzielnymi sypialniami, 
dogoniła go 
Megaera. Creslin przeszedł obok budowy, obok kamiennej cysterny, którą on, 
Klerris, Joris 
i kilku strażników ukończyli, zanim jeszcze położono kamienne fundamenty. Na 
skraju urwiska, 
gdzie niebawem stanie kamienny taras i mury, przystanął i spojrzał w dół, na 
kipiel 
ciemnozielonej wody.
Megaera ochlapywała spoconą zakurzoną twarz zimną wodą. Czekał, aż skończy, po 
czym 
zawrócił i poszedł w jej ślady, rozkoszując się chłodem wody z kamiennej misy 
zasilanej 
z cysterny. Klerris zlokalizował źródło i pokazał Megaerze oraz Creslinowi, jak 
śledzić linie 
ładu. Megaera, trochę zaskoczona, nie miała z tym żadnych kłopotów.
– Wcale niekoniecznie jesteś biała – powiedział Klerris.
Ale ona celowo zignorowała jego słowa. Creslin pokręcił głową na to wspomnienie 
i obmył 
jeszcze wodą czoło. Ociekające pasma za uszami przypomniały mu, że znowu ma za 
długie 
włosy. Tyle było do zrobienia, bo nie miał wątpliwości, iż biali magowie rzucą 
jeszcze niejedno 
wyzwanie. Po otarciu twarzy rękawem zniszczonej koszuli, której używał do pracy 
przy 
kamieniach, po raz ostatni napił się wody ze złożonych dłoni i wyprostował się. 
Czy powinien 
ciąć kamienie, czy murować?
Megaera badała niski rząd kamieni, który stanie się północną ścianą budowli.
– Jak na wojownika i maga jesteś dobrym kamieniarzem. – Ton miała lekki.
– Staram się. – Podszedł do stosu nie obrobionych kamieni, dźwiganych przez 
niemal ćwierć 
kaya z gruzowiska na południu.
Wkrótce będzie musiał znowu nosić kamienie, zanim znowu zabierze się do 
przycinania albo 
murowania. W końcu podniósł ogromny kawałek, oplatając go myślami po drodze do 
wysokiego 
do pasa bloku, który trzy konie wlokły niemal przez kay, aby służył jako stół do 
cięcia. Szukał 
linii ładu, odnalazł słabości, napięcia, po czym spróbował wyobrazić sobie, jak 
mógłby wyglądać 
obrobiony kamień. Jak... albo jeśli uderzy tutaj... Uniósł ciężki stalowy młot i 
naostrzone ładem 
dłuto. Rozległ się stuk.
Megaera znikła w usypisku skał i po chwili wróciła, zataczając się pod ciężarem 
ogromnego 
czarnego kamienia, który złożyła obok stosu do cięcia. Creslin otarł czoło i 
ustawił w rzędzie 
kolejny kamień. Wprawdzie jego umiejętności i siły rosły, ale dom ciągle wydawał 
się 
przedsięwzięciem bez końca.
Stuk...
Pojawiało się coraz więcej obrobionych kamieni, ale również Megaera przynosiła 
coraz 
więcej do obróbki. Creslin przerwał, odetchnął głęboko i odłożył młot. Megaera 
spojrzała na 
niego, po czym opadła bezwładnie na niski murek, wzmocniony zaprawą i ładem.
– Dlaczego tak się przemęczasz? – zapytał.
Powoli podniosła wzrok.
– Czy różnię się od ciebie? Ilu ludzi nalega na bieganie po pustynnych pagórkach 
w wysokich butach, żeby ciąć kamienie? Ilu podejmuje się wszystkich prac, od 
ulepszenia 
systemu nawadniania po ogrodnictwo, od świtu do zmierzchu?
– Mam wybór?
– A ja?
Cofnął wzrok od przeszywającego spojrzenia zielonych oczu, od zaczerwienionej, 
ale ciągle 
kremowej piegowatej skóry, a jego palce zacisnęły się wokół dłuta, które w końcu 
położył obok 
młota. Spojrzał na nią ponownie. Zbłąkana bryza musnęła pieszczotliwie jej 
czoło.
– Przestań... proszę – powiedziała.
– To nie ja.
– Przepraszam. Nie powinnam cię obwiniać. – Jej ton był łagodny.
– Czasami to ja. Ale teraz nie.
– Dlaczego mnie lubisz? – Spojrzała w matowe ciemnozielone morze poniżej 
urwiska.
– Gdybym miał to wyjaśnić... – Westchnął, wiedząc, że będzie nalegała. – Jesteś 
uczciwa 
i nienawidzisz schematów. Kiedy nie jesteś taka udręczona, umiesz się śmiać z 
absurdów. Wiem, 
że nadal byś umiała, gdyby nie chodziło o mnie.
– To nie o ciebie chodzi, tylko uwiązanie do ciebie. – Poruszyła się, ale 
zielone oczy wciąż 
patrzyły na spokojne morze.
– Gdybyś nie była uwiązana...
– Creslin, gdzieś w środku ten szalony morderca jest czułym mężczyzną, ale 
wiesz, że wiąże 
nas zbyt wiele krwi i łez. Nawet największy mistrz ładu nie mógłby zerwać tych 
więzów. Tylko 
moja śmierć może tego dokonać, a ja jestem zbyt młoda, żeby brać to pod uwagę.
Po jakimś czasie westchnął i podniósł młot. Megaera przeciągnęła się, wstała i 
poszła po 
następny kamień.
LXXX
Creslin pokręcił głową, zdając sobie sprawę, że świt minął, jak również czas, 
kiedy 
powinien wstać. Megaera? Gdzie ona jest?
Usiadł nagle, spoglądając z niskiego siennika na kamiennej podłodze ku 
zamkniętym 
drzwiom pomiędzy nie wykończonymi pokojami. Tylko te dwie sypialnie od strony 
domostwa 
wychodzącej na morze zostały ukończone, a częściowo tylko położony dach 
wpuszczał do środka 
deszcz, gdyby spadł taki kiedyś na północnym krańcu opuszczonej wyspy. Przez nie 
oszklone 
okna bez okiennic widział wiszące wysoko szare chmury za mgłą, które obiecywały 
kolejny 
gorący bezdeszczowy dzień.
– Włóż mundur, Creslinie. – Głos Klerrisa przenikał zamknięte drzwi na korytarz.
Srebrnowłosy mężczyzna przeciągnął się i poczłapał do drzwi.
– Gdzie Megaera?
– W łazience. – Jak zwykle spłowiała szata czarnego maga była czysta i bez śladu 
kurzu.
– Dlaczego jesteś tutaj tak wcześnie? – Creslin miał na sobie tylko wystrzępione 
spodenki. 
Obejrzał się na wieszaki w kamiennej wnęce, gdzie pewnego dnia stanie szafa.
– Żeby ci powiedzieć, że nadpływa twój statek.
– Nie mam statku. – Współregent Recluce pokuśtykał w stronę łazienki na 
zewnątrz. Golenie 
przywróci mu normalny wygląd, a zimny prysznic być może przywróci odrobinę 
energii.
– To suthyański statek przybrzeżny z banderą Westwind. Dotrze do Krańca Lądu 
przed 
południem. – Klerris wyglądał na szczęśliwszego i bardziej ożywionego, niż 
Creslin pamiętał. 
Czarny mag nadążał za krokami młodszego mężczyzny.
– W porządku. Tylko pozwól mi się pozbierać.
– Nie masz tak znowu dużo do zbierania...
Zignorował szept Megaery mamroczącej spod prysznica i zaczął się golić. Zanim 
skończył, 
rudowłosa, z wilgotnymi, sczesanymi z twarzy włosami wycofała się, owinięta w 
wilgotną szatę, 
która ledwo okrywała jej kształtne uda.
– Byłabym wdzięczna, gdybyś tego również zaprzestał...
Prysznic był lodowato zimny – ogrzaną słońcem wodę już zużyła Megaera – i 
Creslin trząsł 
się, zbyt zmęczony, aby czuć się cnotliwie.
– Za bardzo się przemęczasz. – Klerris odwrócił się i przypatrywał niebu na 
wschodzie, 
ponad taflą morza.
– Dlaczego nie? Przynajmniej padam i nic mi się nie śni. Przynajmniej mogę 
wymierzyć 
kolejne pole, kolejny sad, kolejny rząd wzmocnionego kamienia. Choćby jeszcze 
jeden maleńki 
okruch zrozumienia potężnych mocy ładu.
– Musisz porozmawiać z Lidią.
– Dobrze, porozmawiam z Lidią. Gdzie ona jest?
– Na statku. Jak myślisz, skąd wiedziałem, że statek nadpływa?
– Nie zastanawiałem się nad tym. – Creslin zebrał brzytwę i spodenki, owinął 
wokół pasa 
wytarty ręcznik i pomaszerował z powrotem do swej niemal pustej sypialni.
Wkrótce potem Klerris przyniósł im obojgu gruszki i chleb, który Creslin jadł, 
siedząc na 
jedynej ukończonej ścianie tarasu, wysokiej do pasa barierze. Pobiegnie ona 
wzdłuż chodnika do 
gościnnego domu, który może nigdy nie zostanie zbudowany. Megaera jadła w 
milczeniu, tak 
samo jak Creslin, gryząc powoli niewielkie kęsy. Nie patrzył na nią, bo nie mógł 
już sobie 
pozwolić na takie spojrzenia^ skoro każde przypominało im obojgu, jak bardzo mu 
się podoba.
Droga na nabrzeże była równie milcząca, chociaż Klerris wskazywał żagle statku 
ze 
wzgórza.
– Powinniśmy skierować go do nabrzeża, zanim ominie falochron.
Creslin obserwował, jak szalupa opuszczana jest na wodę i poprzedza statek w 
stronę mola. 
Suthyański statek – trzymasztowiec, największy, jaki Creslin kiedykolwiek 
widział – kołysał się 
przez wody portu w lekkim wietrze, pomagając sobie liną, którą załoga szalupy 
uwiązała do 
ciężkiego kamiennego pachołka na molo.
Creslin posłał myśli ku wiatrom, przeszukując morze za małym portem, ale nie 
znalazł 
innych statków, nie czuł też bieli chaosu, która oznaczała magów Fairhaven. 
Kiedy w pełni 
powrócił już do ciała, statek wsunął się do doku. Dwóch żeglarzy wyskoczyło na 
brzeg w ciągu 
paru sekund i zawiązało cumę.
Trójka magów podeszła do opuszczonego trapu. Na końcu mola stał uzbrojony 
oddział 
z twierdzy pod wodzą Jorisa. Creslin wysunął się naprzód.
Powitał ich łysiejący mężczyzna w znoszonej złotej kurcie zarzuconej na 
żeglarskie 
niebieskie spodnie i koszulę.
– Współregenci? Wyglądacie jak na rysunkach, tylko młodziej. Mam mnóstwo towaru 
i chciałbym go wyładować. Ten port jest dla nas za mały, a wiatry mówią, że 
niedługo rozszaleje 
się burza i to na długo. Nie przed nocą, rozumiecie, ale to trochę potrwa...
– Czego od nas potrzebujesz?
– Waszych pieczęci, czegoś na kwitach frachtowych, kiedy już wszystko 
wyładujemy. Może 
wasz urzędnik mógłby to załatwić. Rozumiem, że sprawy królestwa...
– W tej chwili mamy mniej urzędników niż regentów. Kiedy rozładujesz towar, 
zajmiemy się 
twoimi dokumentami.
Zanim Creslin dokończył, nerwowy kapitan był już w połowie drogi na statek, a 
przed 
Creslinem stanęła muskularna czarnowłosa kobieta o znajomym uśmiechu, którego 
nie potrafił 
umiejscowić.
– Kapitan straży Shierra. Regencie Creslinie, regentko Megaero. – Skinienie 
głowy było 
chyba jedynym pozdrowieniem, na jakie mogli liczyć.
– Miałaś jakieś kłopoty z magami? – zapytał Creslin.
– Nie. Ale – twarz kobiety zmarszczyła się w uśmiechu i skinęła w stronę 
grotmasztu – 
nalegaliśmy, aby kapitan powiesił nasz sztandar. Płynął za nami jeden wojenny 
szkuner. 
Zrezygnował w połowie drogi przez zatokę.
Wzrok Creslina odnotował skrzyżowane czarnosrebrne błyskawice na lazurze. Mag 
odwzajemnił uśmiech.
– Jest was chyba dość dużo.
– Dwa i pół oddziału.
– Tam są wasze kwatery, chociaż dość skromne. Inne potrzeby omówimy, kiedy już 
się 
rozejrzycie. – Creslin skinął w stronę świeżo ukończonych ścian dodatkowej 
twierdzy. – 
Moglibyśmy pomóc przy rozładunku.
– Przydadzą się konie i wózki. Ta... uzdrawiaczka... była najwyraźniej bardzo 
przekonująca. 
Przywieźliśmy racje polowe na co najmniej rok, lekarstwa, nasiona i dość broni – 
starszej, ale 
dobrej – dla kolejnych dwóch oddziałów.
Creslin zaciskał wargi, ale Megaera się uśmiechnęła, wyczuwając jego zdumienie.
– Uzdrawiaczka zakupiła też meble i kamienne narzędzia w Suthyi. Przedni luk do 
połowy 
zapełnia nadwyżka drewna od szeryfa; nie było odpowiednie na chłody, albo tak 
stwierdziła 
szeryf, kiedy zobaczyła poręczenie.
– Teraz to już prawdziwa magia. – Creslin w końcu się roześmiał.
Shierra również śmiała się przez chwilę, po czym odwróciła do strażniczek 
stojących na 
pokładzie.
– Rozładowywać!
Creslin spojrzał za strażniczki w pełnym bojowym rynsztunku, na małżonków i 
garstkę 
dzieci, niecałe pół tuzina, i zobaczył postać w zieleni, której podświadomie 
oczekiwał. Klerris 
stał na pokładzie statku, obejmując Lidię i przez chwilę Creslin poczuł 
pieczenie pod powiekami. 
Pokręcił głową, ponownie kierując uwagę ku kapitanowi straży, która stała 
odwrócona do niego 
plecami i która kogoś mu przypominała.
– To więcej niż dyplomacja czy obowiązek, Creslinie. – Megaera przysunęła się do 
jego 
ramienia. – Może to jedyny sposób, w jaki twoja matka, szeryf, potrafi okazać 
swoją miłość.
Creslin milczał. Co mógł powiedzieć? Patrzył więc, jak dwoje czarnych magów 
odsuwa się 
od siebie z niemal identycznymi uśmiechami. Klerris i Lidia nie trzymali się za 
ręce, chociaż 
mogliby, bo ich bliskość była oczywista. Serce mu waliło i niemal zapragnął 
zamienić się 
z Klerrisem miejscami. Pomyślał, że cokolwiek zrobi i cokolwiek się stanie, 
Megaera zawsze 
pozostanie poza jego zasięgiem.
Pokrywa przedniego luku otwarła się i dwóch żeglarzy zaczęło taklować blok 
połączony 
z ręczną korbą.
– Megaero, zechcesz eskortować kapitana straży Shierrę? – Pytanie nie było 
retoryczne, bo 
nie był pewien, które z nich lepiej poradzi sobie z kontyngentem Westwind.
– Myślę, że tak będzie najlepiej, skoro woli przestawać z kobietą i skoro 
kapitan 
najwyraźniej tego nie pragnie... chociaż... – Jej przelotny uśmiech był niczym 
jasne słońce 
w południe. – Moglibyśmy u obojga wzbudzić niepokój.
Creslin uśmiechnął się swobodnie, po raz pierwszy od wielu dni.
– Moglibyśmy... ale wówczas musiałbym wytłumaczyć, jak zwykły mężczyzna zdołał 
uciec 
z Westwind, a ty musiałabyś usmażyć coś albo kogoś, żeby zapewnić kapitana, że 
nie żartujesz.
– Zajmę się oddziałami Westwind.
Creslin znowu się zastanawiał, co ją tak rozgniewało.
– Kobieta może być kompetentna bez użycia siły magii. – Megaera patrzyła w 
stronę molo, 
gdzie kapitan z Westwind ustawiała w szyku swoje strażniczki.
– Nie to miałem na myśli – przepraszał Creslin.
– Och... nadobny narzeczony... – Potrząsnęła głową. Creslin też miał ochotę 
pokręcić głową. 
Czekał jednak na czarnych magów, którzy schodzili ze statku. Lidia niosła czarną 
skrzynkę, która 
wydawała się znajoma.
– Creslin, chciałbym ci... – zaczął Klerris.
– Już się spotkaliśmy – przerwał delikatnie Creslin. – Zawdzięczam Lidii życie, 
a może 
i więcej.
Ukłonił się po raz pierwszy, od kiedy opuścił Westwind, ale uzdrawiaczka 
zasługiwała na 
szacunek. Kiedy się wyprostował, zobaczył rumieniec na jej twarzy i zdumioną 
minę Klerrisa.
– To zaszczyt, Creslinie. – W głosie Lidii była zaduma i coś jeszcze.
– To wielki zaszczyt, doprawdy. Może jest jeszcze dla niego nadzieja. – Słowa 
Megaery nie 
były całkiem dowcipne, ale i nie zjadliwe.
– Lidio, czy mogę przedstawić ci współregentkę, a także podtyrana Sarronnynu 
Megaerę?
– Miło cię poznać, Megaero. Tyran okazała się bardzo pomocna.
– Moja droga siostra? Naprawdę? A jak okazała swoją łaskawość?
– Obietnicą ziarna i oliwek oraz drewna... które zostaną przysłane po jesiennych 
zbiorach.
– Z radością będę oczekiwać tego ładunku. Creslin pokiwał głową. On również, 
choć oboje 
z Megaerą rozumieli warunek tej obietnicy. Jeśli przeżyją magów i wszystkie 
niespodzianki lata 
i wczesnej jesieni, ten ładunek będzie wiele Ryessę kosztował.
– Muszę iść, Lidio, zająć się rozlokowaniem strażniczek Westwind – powiedziała 
Megaera. – 
Chętnie porozmawiam z tobą później.
Kiedy Megaera skierowała się ku kapitanowi, która ciągle wydawała się Creslinowi 
znajoma, 
Lidia pochyliła się i podniosła czarną skórzaną skrzynkę.
– To od córki szeryfa.
Creslin zmarszczył brwi, ciekaw, co mogła przysłać Llyse. Wziął skrzynkę i już 
wiedział. 
Jego gitara. Ale dlaczego?
– W środku jest kartka.
Creslin postanowił nie szukać kartki na molo. Zobaczył, że kapitan patrzy w jego 
stronę.
– Wygląda na to, że mam jeszcze parę obowiązków.
– Jeśli sobie życzysz, Lidia i ja możemy zanieść gitarę do twierdzy – 
zaproponował Klerris.
– Będę wdzięczny...
– Regencie Creslin? Regencie Creslin?
Creslin uśmiechnął się do uzdrawiaczki i czarnego maga, po czym odwrócił się w 
stronę 
nerwowego kapitana, który niósł w rękach stos pergaminów.
LXXXI
– Zrobiłaś dobry początek, jeśli chodzi o ćwiczenia fizyczne. Ale...
Megaera uniosła brwi, czekając na następne słowa kapitana straży.
– Czy jesteś w stanie osiągnąć trening całego życia w rok albo dwa, to już inna 
sprawa.
Megaera powoli pokręciła głową.
– Nie mamy wyboru.
– Creslin nie jest taki surowy, prawda. Moja siostra uważała, że w głębi serca 
to dobry 
człowiek.
– Nie o to chodzi. On sam nie potrzebuje obrony. Poza tym z tego, co widziałam, 
nie jestem 
pewna, czy kiedykolwiek zwyciężyłabym siłą broni. – Uniosła pałkę z białego 
dębu. – Od czego 
zaczniemy?
Kapitan straży uniosła w odpowiedzi brwi.
– Na początek od sposobu, w jaki trzymasz miecz. Rudowłosa uśmiechnęła się 
blado, ale 
pozwoliła ustawić sobie palce.
– ...i sposobu, w jaki stoisz...
Rozdrażnienie i ból nie mogą być aż tak złe jak palenie blizn wokół nadgarstków. 
Przynajmniej taką miała nadzieję.
– Możesz tego żałować, pani...
Może w rzeczy samej, ale czas na żal minął. Skoncentrowała się więc na ułożeniu 
palców 
starszej kobiety na mieczu oraz na sposobie, w jaki powinna chwycić broń.
LXXXII 
Mężczyzna miał na sobie skórzane spodnie i spłowiała zieloną koszulę z rękawami 
podciągniętymi tuż nad łokciem. Przez długą chwilę stał na końcu mola, 
obserwując długie fale 
za falochronem, przyglądając się kilku wyższym, które pieniły się ponad skałami. 
Zachodnie 
wzgórza rzucały cień na nabrzeże, a słońce już zachodziło.
Odwrócił się w stronę, gdzie wiszące wysoko chmury zaczynały połyskiwać 
pomarańczowo 
i różowo, żeby ogłosić zniknięcie słońca w morzu za zachodnimi zboczami. 
Mężczyzna rzucił 
ostatnie spojrzenie na niebiosa i Wieże Zachodzącego Słońca, po czym zawrócił. 
Zdarte buty 
niosły go z molo w stronę na wpół zbudowanej gospody, gdzie ustawiono ściany i 
dach jadalni. 
Ściany sypialnych pokoi dla gości powstawały opieszale, częściowo z powodu 
planów, 
a częściowo z powodu gasnącego entuzjazmu żołnierzy do budowy mniej pilnych dla 
nich 
pomieszczeń. Co dziwne, niektóre strażniczki z Westwind zaczęły pomagać przy 
budowie 
domostwa współregentów na urwisku tak bardzo, że ukończyły zewnętrzne i 
wewnętrzne mury 
w ciągu paru ośmiodni, robiąc więcej, niż Creslin zrobił przez rok.
Prace przy twierdzy były również sukcesem Megaery i cokolwiek robiła – poza 
zdecydowanym pragnieniem opanowania walki mieczem – jej więzi ze strażniczkami 
były coraz 
lepsze. Creslin pokręcił głową.
Dwóch rybaków zwijało sieci zostawione wcześniej do wyschnięcia, kiedy schodził 
z końca 
mola.
– Dobry wieczór, panie – powiedział siwowłosy rybak, ledwo podnosząc wzrok znad 
pracy.
– Dobry wieczór – odrzekł Creslin z uśmiechem. – Wypływacie wcześnie rano?
– Zawsze wcześnie... przynajmniej jeśli chce się coś złapać.
Drugi rybak, młodszy, o ciemniejszych włosach, z pręgą na ramieniu, pokiwał 
brodatą 
głową, ale nie odezwał się, kiedy Creslin szedł dalej w stronę stawianych 
budynków.
– ...nowy regent, gadają o nim i tej rudowłosej kobiecie.
– ...wiedźmy, oboje.
– ...lepsza wiedźma, która pilnuje na miejscu...
– Może...
Creslin miał nadzieję, że spełni nadzieje pierwszego i zdobędzie zaufanie 
drugiego. 
Przystanął przy nie dokończonej gospodzie, zerkając na najbliższe przycięte już 
dachówki nad 
jednym końcem sali. Potem przeszedł pomiędzy stosami nie obrobionego kamienia. 
Wewnątrz 
sali stało ukończone palenisko, a kamienne płyty podłogi zostały ułożone, ale 
nie wmurowane. 
Okna nie miały jeszcze szyb ani okiennic, ale żadne z nich nie były konieczne w 
żarze 
nadchodzącego lata. Klerris uważał, że dymne szkło można zrobić z piasku z plaż, 
które leżą za 
niskimi wzgórzami na wschodzie Krańca Lądu. Szyby sprawią, że w gospodzie i 
twierdzy będzie 
można mieszkać przez cały rok.
Stawianie trzech budynków, próba uprawy zbóż i ożywianie paru starych sadów 
zabierało 
Creslinowi większość czasu, czasu, którego nie spędzał na próbach przywrócenia 
własnej 
kondycji, rozmowach z Shierrą, Hyelem, Megaerą, Lidią i Klerrisem, na 
zastanawianiu się, co 
jeszcze należy zrobić. Westchnąwszy głęboko, wszedł w cień i ruszył w górę, w 
stronę chłodnego 
domu współregentów zbudowanego z czarnego kamienia. Pomyślał znowu o krótkiej 
wiadomości od Llyse, której słowa mogły znaczyć wiele... albo nic. Słowa, 
którymi nie podzielił 
się z nikim, wryły mu się w pamięć.
Creslinie, Niektórych rzeczy nie można zdobyć zimną stalą ani wywoływaniem 
czarnych burz. 
To może okazać się pomocne. Mamy się dobrze, ale ja ciągle nasłuchuję nocami 
słów, których już 
nie śpiewasz. Jeśli aniołowie będą miłosierni, wyślemy kolejny ładunek na 
jesieni, kiedy zostaną 
wyliczone zimowe zapasy.
Llyse – Niektórych rzeczy nie można zdobyć zimną stalą... – mruknął. – Na 
przykład 
Megaery?
Teraz, kiedy o tym myślał, zdał sobie sprawę, że nigdy nie wspomniał Megaerze, 
że gra na 
gitarze i śpiewa. Ale... nigdy naprawdę nie grał poza zaciszem swojej komnaty w 
Westwind. I dla 
Lorcas, kupieckiej córki, która upierała się, że czeka nań księżniczka. Skrzywił 
usta. Czeka, tak, 
ale niedokładnie tak, jak to odmalowała Lorcas. Przyjdzie czas, że będzie 
potrzebował tej gitary. 
Każdej umiejętności czy zrozumienia, które zdobył. Dlaczego z muzyką, choćby 
tylko na własny 
użytek, miałoby być inaczej?
Jakiś głęboki dźwięk zabrzmiał w ciemnościach przy drodze, po czym zamilkł na 
odgłos jego 
kroków. W najbliższej gęstwie półmroku ku ścianom urwiska z wąskich plaż pod 
czarnymi 
skałami wschodniego brzegu Recluce unosił się pomruk fal. Creslin przystanął i 
nasłuchiwał, ale 
słyszał jedynie odgłos fal na piasku. Przed sobą ujrzał błysk lampy, może dwóch. 
Megaera była 
w domu. Odetchnął głęboko i poszedł aż jego buty zachrzęściły w ciemnościach na 
czarnym 
kamieniu tarasu.
– Megaera? – Otworzył główne drzwi do zadaszonej, ale i tak nie wykończonej 
wielkiej sali. 
Nie było odpowiedzi, kiedy na powrót zasunął za sobą drzwi. Przecinając nie 
oświetlony pokój, 
wszedł na kamienną posadzkę korytarza prowadzącego do ich sypialni. Stanął przy 
drzwiach.
– Megaera?
– Wejdź.
Rudowłosa siedziała ze skrzyżowanymi nogami na pikowanej kapie siennika. W jej 
pokoju 
znajdował się też nieduży stołek i wąskie krzesło z ażurowym oparciem. 
Pojedyncza lampa 
z brązu, czysta i wypolerowana, rzucała światło na kamienne płytki i dywanik 
utkany z morskiej 
trawy, który zasłaniał przestrzeń pomiędzy krzesłem a siennikiem.
Creslin osunął się na niewielki, ale mocny stołek.
– Jak ci minął dzień?
Trochę męczący. – Miała na sobie suknię, której nie widział wcześniej. Zapięta 
była na 
guziki do samej szyi, a obszerne rękawy osłaniały ramiona aż do nadgarstków. – 
Kiedy musisz 
zrobić węgiel drzewny, zanim jeszcze potrafisz zacząć...
– Do szkła?
Megaera skinęła głową.
– Działa, ale jest wolny. Kędy uruchomimy piec, niektóre strażniczki będą mogły 
się tym 
zająć. A co u ciebie?
– Moglibyśmy wykorzystać szkło. Sala jadalna i większość kuchni skończone. Nie 
ma 
jeszcze pokojów ani przedsionka. – Mimo iż odpowiadał na jej pytania, 
zastanawiał się, co 
ukrywa. – Nad czym jeszcze pracowałaś z Shierrą?
– Nad niczym szczególnym. Próbuję nauczyć się sposobu pracy strażniczek i jak 
mogłabym 
pomóc.
Creslin wyszczerzył zęby.
– Co ukrywasz?
– Niech cię szlag! Niech szlag trafi twoje rzygające flaki i twoją przepojoną 
ładem 
uczciwość! Nienawidzę cię! Wynoś się stąd!
– Co takiego zrobiłem?
– Nie co zrobiłeś, tylko kim jesteś. Siedzisz tu i wyglądasz na zadowolonego z 
siebie. Jesteś 
tak pokrętny, że nawet nie wiesz, jaki jesteś nieuczciwy. A teraz zejdź mi z 
oczu.
Srebrnowłosy mężczyzna wycofał się, zamykając za sobą drzwi. Słyszał 
zatrzaskiwaną 
zasuwę, kiedy wchodził do swego pokoju, w którym znajdowała się tylko nie 
zapalona lampa 
i siennik z prostą kołdrą. Przez długi czas stał w ciemnościach przy oknie, 
nasłuchując odgłosu 
fal i szeptu morskiej bryzy, jeszcze długo potem, kiedy zgasło światło w 
sąsiednim pokoju, długo 
potem, kiedy chmury przesłoniły lśniącą diamentami wstęgę nieba z Gwiazdą 
Polarną, która 
pewnie była samym rajem.
Po jakimś czasie zasnął... ale nie spał dobrze.
LXXXIII 
Megaera zgięła się wpół, odchyliła pałkę pod kątem, pozwoliła pałce młodszej 
strażniczki 
przemknąć obok i uderzyła szybko.
– Uuuufff...
– Uderzenie było odpowiednie, ale pochyliłaś się na końcu i nie mogłaś wstać – 
stwierdziła 
seniorka na służbie. – Nie masz toczyć pojedynków. Walczysz, żeby zabić i nie 
zostać zabita.
Rudowłosa otarła czoło i rozejrzała się po ćwiczebnym placu strażniczek 
Westwind. Nikt 
inny nie patrzył na nią wprost. Druga para strażniczek nie przerywała ćwiczeń. 
Reszta oddziału 
pracowała przy kamieniach i drewnie, żeby zmienić surową przybudówkę twierdzy w 
bardziej 
nadające się do mieszkania kwatery, poza trzema, które pracowały na urwiskach 
wraz 
z Creslinem. Nie wiedziała, dlaczego czują się tak zobowiązane mu pomagać. 
Zacisnęła wargi 
i chwyciła mocno pałkę.
– Nie ściskaj tak mocno, aż bieleją ci palce – zauważyła strażniczka.
Megaera zmusiła się do rozluźnienia dłoni. Niedługo ma wyznaczone spotkanie z 
Klerrisem 
i Lidią, żeby popracować nad szkłem.
– Spróbuj jeszcze raz – zaproponowała strażniczka. – Pamiętaj, zawsze ktoś 
jeszcze czeka, 
żeby uderzyć. – Skinęła ostro głową i podeszła do następnej pary, obserwując ją 
przez jakiś czas. 
– Stop – powiedziała. – Obie prosicie się o śmierć...
Megaera odetchnęła głęboko i na nowo przyjęła pozycję, szybkim skinieniem głowy 
dając 
znak, że znów jest gotowa. Jeśli Klerris miał rację, miecz stanie się niedługo 
jedyną ochroną, na 
której będzie mogła polegać. Już bolały ją barki, a ramiona były bardziej 
posiniaczone, niż 
kiedykolwiek uważała to za możliwe. Ale zawsze nosiła długi rękaw i będzie 
nosiła, dopóki 
ramiona nie przestaną być fioletowe od barków po nadgarstki.
– ...strażniczki Westwind... nie są... jedynymi niebezpiecznymi wojowniczkami... 
– Syczała 
pod nosem, parując i uskakując.
– Uuuufff...
Tym razem to ona przyjęła cios.
– Wszystko w porządku, pani? – zapytała młodsza strażniczka, ledwie na tyle 
dorosła, że 
pozwolono jej dołączyć do oddziału.
– Nic mi nie jest. Spróbujmy jeszcze raz.
Powinna już iść, ale nigdy nie było dość czasu na wszystko i ciekawa była, jak 
Creslin zdołał 
poradzić sobie z tyloma projektami. Ale był jej to winien, tyle był jej winien 
za tę jego głupotę 
i upór, za brak zrozumienia.
– Niech cię choler... – Wyszeptała, a jej pałka zakręciła się w obronie, kiedy 
wyobraziła 
sobie, że to on jest młodszą strażniczką i pałka poruszyła się jeszcze szybciej. 
Nie zważała na 
skurcz w żołądku.
LXXXIV
Późnopopołudniowe słońce przedarło się przez chmury ponad północnozachodnim 
morzem 
i wpadło przez wąskie okno w starej części głównej twierdzy.
– Pomysł wspólnej jadalni nie sprawdza się. – Hyel zmarszczył brwi. – Moi ludzie 
siedzą po 
jednej stronie, a jej strażniczki patrzą na nich z drugiej. Podoba się tam tylko 
żonom rybaków, 
które nalewają trunki. A tak przy okazji, do picia też nie mamy za wiele.
– Niech twoi ludzie... nie wiem. Przez jakiś czas może być posucha, ale sady 
dadzą aż nadto, 
żebyśmy poddawali fermentacji coś nadającego się do picia. – Creslin myślał o 
innych owocach 
i zbożach. – Może dałoby się coś zrobić z tymi czerwonymi jagodami, które rosną 
na urwisku. 
Nie ma nikogo w twierdzy, kto by robił własny alkohol?
– Paru – przyznał Hyel. – Ale chciałbyś się go napić?
– Zwolnij ich z części dyżurów, niech zbiorą jagody i wykorzystają je do czegoś. 
Pozwólcie 
też Megaerze, Klerrisowi albo mnie zajrzeć do beczek, baryłek, czy co tam wezmą, 
zanim ktoś 
się tego napije.
Teraz martwił się nie tylko o kwatery i brak sanitarnych udogodnień w 
rozbudowanej 
twierdzy, brak łóżek, brak... Jeszcze musiał zajmować się browarnictwem! 
Wzruszył ramionami. 
Megaera pracowała z Shierrą nad remontem i dalszą rozbudową twierdzy, 
wykorzystując zielone 
drewno z Suthyi i narzędzia przywiezione przez Lidię. Kto wie, kiedy przybędzie 
dodatkowa 
pościel?
Całe to bezużyteczne gadanie o prowadzeniu twierdzy, ta paplanina Galena, 
wszystkie 
rozważania nad wyposażeniem i zapasami, które tak go nudziły – w miarę jak 
mijały dni, stawały 
się bezcenne. To wszystko i zdroworozsądkowe podejście Megaery.
– Potrzebujemy tego? – pytała. – Jak szybko? Wątpił, czy słyszał te pytania 
mniej niż 
dwadzieścia razy. Mimo to miała rację. Czego potrzebowali i kiedy będą tego 
potrzebowali?
Creslin chciał mieć wszystko natychmiast skończone, więc kto miałby w tych 
warunkach 
czas na magię? Wzmacnianie ładem, którego się nauczył, było wspaniałe do 
pobudzania wzrostu 
roślin, ale nie mógł pobudzić tego, co nie rosło. Tyranią zdołał zmusić co 
bardziej 
przedsiębiorczych małżonków, garstkę żon rybaków i dwóch kalekich rybaków do 
zaorania 
i obsiania paru porzuconych pól na niższych zboczach po północnej stronie Krańca 
Lądu. Lidia 
zlokalizowała jeszcze jedno albo dwa źródła, a przyszli rolnicy odbudowali 
system rowów 
odpływowych.
Rozcierał obolałe ramiona. Pewnego dnia będzie mógł wrócić do wykończenia ich 
domu, 
który teraz stanowiły ledwie na wpół ukończone sypialnie i cztery odgrodzone i 
nie wykończone 
pokoje: jadalnia, salon, tak zwany gabinet i kuchnia.
– Mogłoby się udać... póki co – powiedział Hyel znużonym tonem. – Ale to nie 
zlikwiduje 
wrogości. Będą pili i gapili się na siebie nawzajem.
– A co z minstrelem?
– Kto tutaj przyjedzie? Przynajmniej teraz? Srebrnowłosy mężczyzna pokiwał 
głową, myśląc 
o kartce siostry.
– Być może istnieje rozwiązanie. Przynajmniej możemy spróbować.
– Co...
– Spotkam się z wami w szynku w czasie wieczornego posiłku.
Wysoki mężczyzna stał zaskoczony. Creslin uśmiechnął się.
– Albo się uda, albo nie.
Wyszedł, kierując się ku czarnym kamieniom domu, który ciągle pozostawał nie 
wykończony i samotny na szczycie urwiska górującego nad wschodnim brzegiem 
Recluce. Kiedy 
dotarł do drzwi, zawołał Megaerę, ale odpowiedzi nie było i nie wyczuwał nikogo 
wewnątrz ani 
w pobliżu domu, ani na tarasie.
Przyniósł gitarę, usiadł na murku, gdzie słońce grzało mu plecy i pozwolił 
palcom odnaleźć 
struny i melodię. Mimo że dłonie miał stwardniałe, czubki palców nie były już 
tak mocne jak 
niegdyś. Odłożył więc gitarę z powrotem do pudła i zastanowił się. Myślał o 
pieśniach, które 
niegdyś śpiewał, tych paru, które skomponował i wielu, których się nauczył, 
pozostawionych mu 
przez srebrnowłosego mężczyznę. Kiedy tak wspominał, słońce opadło za wzgórza, 
ale Megaera 
się nie pojawiła, choć też i nie wyczekiwał jej tak, od kiedy zaczęła się 
identyfikować ze 
strażniczkami Westwind. Większość nocy przesypiała w swoim pokoju, ale to 
wszystko. Jadała 
w twierdzy razem z Shierrą albo spędzała czas na rozmowach z Lidią.
Zbliżał się półmrok, Creslin podniósł gitarę i zszedł do miasta, kierując się ku 
wspólnej sali 
w nie ukończonej gospodzie. Hyel już czekał.
– Co to jest?
– Gitara. Ktoś mi kiedyś powiedział, że muzyka czasami pomaga.
Hyel podążył za młodszym mężczyzną przez otwarte drzwi na zachodnim, niemal już 
ukończonym końcu gospody. Okna nie miały szyb ani okiennic, chociaż Klerris 
pracował 
z Megaerą i mały piec oraz obiecane grube dymne szkło niedługo miały być 
dostępne.
Creslin stanął w za dużym pomieszczeniu i przez chwilę odczekał, aż oczy 
przywykną do 
mroku. Tylko sześć małych lamp – pożyczonych, jak podejrzewał, z twierdzy – 
oświetlało 
ściany, a nikły odór powiedział mu, że zasilane są jakimś rodzajem oleju 
rybnego. Pociągnął 
chwiejny stół – kolejny wytwór wysiłków Klerrisa, jak podejrzewał – do miejsca 
tuż przed 
drzwiami i odwrócił się do Hyel a.
– Znajdź mi jakiś stołek, jak dasz radę.
Kapitan straży pokręcił głową, ale podszedł do małych drzwi wiodących do 
przyszłej kuchni, 
teraz służącej jedynie do przechowywania niewielkich zapasów napitków, zbyt 
starego sera 
i pokruszonych sucharów.
– ...co on tutaj robi?
– Najpierw... ona zaczęła łazić z tymi sukami... teraz on siedzi z dala od 
wszystkich...
Creslin zlekceważył szepty i spojrzał w sam środek oddziału Westwind, w stronę 
aureoli 
płomiennych włosów. Megaerą odwróciła wzrok, chłodny, a mimo to zaskoczony.
– To najlepszy, jaki znalazłem... – Hyel ustawił czworonożny, krzywo przycięty 
stołek przy 
stole.
– Bardzo dobry. – Creslin zaniósł go pomiędzy stoły, może sześć cubitów w 
połowie sali. 
Potem wrócił do stolika, wyjął gitarę z pudła i usadowił się z nią na stołku.
Szepty i pomruki ustały. Creslin przebiegł palcami po strunach gitary, żałując, 
że nie ćwiczył 
więcej, ale kto miałby czas na takie ćwiczenia? W końcu usiadł wygodniej i 
spojrzał ku surowym 
stołom... oddziałowi Westwind siedzącemu przy ścianie niemal pozbawionej okien i 
żołnierzom 
z twierdzy Montgren przy czterech ławach przed nie osłoniętymi oknami, które 
wpuszczały do 
środka chłodną bryzę, sól i zapach ryb z portu. Uśmiechnął się krzywo. Nikt nie 
odwzajemnił 
uśmiechu, nawet Megaera siedząca obok Shierry.
– Nie znam zbyt wielu pieśni, które lubiłaby jedna czy druga grupa. Cieszcie się 
więc tymi, 
które lubicie, i nie zważajcie na pozostałe – oznajmił cicho. Jego palce 
dotknęły strun.
Wysoko w górach, Gdzie człowiek nie śmie wejść, Aniołowie ustawili straże Na 
lodzie 
i śniegu.
Kobiety strzegą wrót Z mieczami ze stali, A ich serca są zimniejsze Od lodu i 
śniegu.
Wysoko w górach, Gdzie nie rosną drzewa, Rzadko świeci słońce I nie płyną rzeki. 
Ze 
szczytów Westhorns Maszerują strażniczki. Ich miecze to płomienie, Które spalają 
do kości.
Zranią cię i porzucą W kałuży krwi i chłodzie, I nikt cię nie odnajdzie, Aż do 
kresu tych gór. 
One rozpłatają skały, A śnieg opadnie w głąb, A strażniczki tych gór Obronią 
swoją twierdzę.
Ich zamek przetrwa, kochana, Aż świat okryje się bielą, Aż zapomniana zostanie 
Legenda 0 
demonach światła.
Aż moja pieśń się pogrąży W otchłani nocy, A wszyscy młodzieńcy unikać będą 
Górskich 
zimnych szczytów.
Wysoko w górach, Gdzie człowiek nie śmie wejść, Aniołowie ustawili straże Na 
lodzie 
i śniegu.
1 będą tam stały, kochana, Aż świat okryje się bielą, Aż zapomniana zostanie 
Legenda 0 
demonach światła.
Aż moja pieśń się pogrąży W otchłani nocy, 1 żaden z młodzieńców Nie wyruszy na 
zimne 
szczyty I żaden z młodzieńców Nie wyruszy na zimne szczyty.
Kiedy Creslin skończył pieśń, panowała cisza. Żadnych szeptów, tylko cisza. Nuty 
były 
srebrne, z paroma tylko śladami miedzi. Dotknął strun i zaczął na nowo.
...Och, miłość moja ma barwę bieli, Jasna jest i biała jak gołębica, I biały był 
ten, jak ona 
jasnowłosy, Który odebrał mi moją miłość...
Przerwał, rozprostowując palce, które już bolały z powodu braku wprawy, i mając 
nadzieję, 
że przypomni sobie prawdziwe słowa.
– Jeszcze jedną...
Prośba była szeptem, ale słyszalnym nawet w poszumie wiatru. Wzruszył ramionami, 
poprawiając się na stołku.
...zaśpiewaj pieśń złotych monet, o plecaku pełnym ptaków, minstrelu łaknącym 
miłości, 
zawodzącym miłosne słowa...
W końcu na kilku twarzach pojawił się uśmiech, kiedy skończył głupawą piosenkę, 
której 
nauczył się dawno temu, ale strażniczki Westwind wydawały się trochę chłodne. 
Creslin 
pomyślał, po czym wziął głęboki oddech i zaczął, odgrzebując słowa z pamięci.
Me pytaj, czym jest mężczyzna, Co po pochlebstwa plecy zgina, Albo swą duszę 
przed kobietą 
ugina... W końcu to tylko mężczyzna.
Nie pytaj, kim mógłby być mężczyzna, Co szpadę swą nosi jak wachlarz, A damy go 
mamią, 
jak chcą... W końcu to tylko mężczyzna...
Przesadnie akcentował słowa i został nagrodzony ironicznymi uśmiechami żołnierzy 
Montgren i chichotem starszych strażniczek Westwind. Palce miał obolałe, ale 
potrzebował 
jeszcze co najmniej jednej piosenki albo dwóch. Stał jednak przez chwilę, 
rozglądając się za 
czymś do picia, i Megaera przyniosła mu nieduży kubek soku z jagód. Była tak 
blada, że niemal 
biała.
– Dobrze się czujesz? – zapytał.
– Świetnie, dziękuję. Pomyślałam, że możesz tego potrzebować. – Odeszła i na 
powrót zajęła 
swoje miejsce obok Shierry.
Napił się, świadomy milczenia, zanim w końcu odstawił pusty kubek koło stołka i 
ponownie 
dotknął strun.
...z niebios dawno utraconego Raju... ku szczytom twierdzy Westwind, nasze 
miecze są zawsze 
gotowe, a nasz honor nigdy nie zasypia!
Niemal zgubił melodię, kiedy strażniczki w końcu zaczęły śpiewać i więcej głosów 
przyłączyło się, kiedy grał dalej. Na końcu zwrócił się ku grupie z Montgren.
– Zaśpiewałbym waszą piosenkę, ale musiałem opuścić księstwo, zanim się jakiejś 
nauczyłem. Czy jest ktoś... ktokolwiek... kto podpowiedziałby mi melodię?
Powoli wstał ciemnowłosy mężczyzna. Był to Thorkeil.
– Panie, nie wiem, czy potrafię śpiewać...
Od strony jego kompanów dało się słyszeć prychnięcie.
– ...ale znam słowa paru piosenek.
Creslin zerknął ku twarzom z Westwind, zauważając, że chłodna wrogość trochę 
zelżała. 
Stworzenie swego rodzaju harmonii pomiędzy tymi dwiema grupami będzie długą, 
ciężką pracą.
...Książę ruszył na polowanie, na polowanie ruszył on...
Głos Thorkeila nie trzymał się nut ani tempa, ale Creslin pochwycił zasadniczą 
melodię 
i słowa i niebawem silniejsze głosy dołączyły się do chóru. Po jeszcze dwóch 
piosenkach Creslin 
wstał, kręcąc głową. Palce niemal krwawiły.
– Może oddam gitarę komuś innemu...
Przez chwilę obawiał się, że nikt jej nie weźmie. Potem jednak wyszła naprzód 
szczupła 
strażniczka Westwind. Podał jej instrument i podszedł do małego, pustego stolika 
pomiędzy 
dwiema grupami.
Strażniczka miała jasny głos i dobre wyczucie gitary. Zaczęła od starej ballady. 
Creslin 
podniósł kubek i jedna z kobiet napełniła go sokiem z jagód krasnokrzewu. Potem 
pogrzebał 
w kieszeni, zdając sobie sprawę, że nie ma przy sobie pieniędzy.
– Myślę, że nie musicie płacić we własnej tawernie, panie – powiedziała kobieta 
z uśmiechem. – Zwłaszcza po tak ślicznym przedstawieniu.
Po jego prawej ręce usiadły Megaera i Shierra. Megaera skinęła na Hyela, który 
natychmiast 
wziął swoje krzesło z prostym oparciem, zrobione z resztek drewna po budowie, i 
usiadł po lewej 
ręce Creslina.
– Nie wiedziałam, że potrafisz śpiewać. – Stwierdzenie Megaery było oskarżeniem.
– Aż do teraz nie miałem nigdy okazji, a ty nigdy nie wydawałaś się 
zainteresowana – 
powiedział obojętnie Creslin, wciąż przyglądając się strażniczce na stołku.
– Fiera mówiła, że strażniczki z korytarza zwykły zakradać się pod drzwi, kiedy 
ćwiczyłeś – 
dodała Shierra.
Creslin wciąż przedtem nie słyszał u niej tak ciepłego tonu. Starał się nie 
otworzyć ust. 
Fiera? Shierra? Czy były spokrewnione? Czy to dlatego starsza kobieta wydawała 
się znajoma?
– Fiera? – zapytał w końcu. – Czy to twoja...?
– Moja młodsza siostra. Mnóstwo o tobie opowiadała, prawdopodobnie za wiele.
– Jak ona się miewa?
Megaera zesztywniała, ale Creslin nie zważał na to teraz.
– Wyruszyła z oddziałem do Sarronnynu. Zostanie zmieniona za rok.
– Skąd pochodzi ta gitara? – zapytał Hyel.
– Należała do mnie. Zostawiłem ją... daleko stąd. Lidia, uzdrowicielka, ją 
przywiozła. Moja 
siostra Llyse pomyślała, że chciałbym ją tu mieć.
– Nigdy nie grałeś publicznie? – Shierra uśmiechała się, jakby znała odpowiedź.
– Nie. Bardzo się tego bałem, ale czasami muzyka pomaga. Druga piosenka, ta o 
białej 
gołębicy, prawdopodobnie ocaliła mnie przed białymi magami.
– Nie słychać było, żebyś był przerażony. – W głosie Megaery brzmiał chłód.
– Nie na wiele by mi się to zdało – odpowiedział powoli. – Poza tym nikt 
urodzony 
w Westwind nie okazuje strachu. Nie, jeśli może temu zapobiec.
Megaera spojrzała na kapitana straży. Shierra powoli pokiwała głową.
– Odczuwanie strachu jest dopuszczalne, ale pozwalanie, aby wpływał na twoje 
działanie, 
nie. To jedna z przyczyn, dla których strażniczki często są bardziej skuteczne 
od mężczyzn. 
Mężczyźni zbyt często ukrywają swój strach pod szorstkością albo niemądrymi 
atakami. 
Strażniczki są uczone rozpoznawać strach i odsuwać go na bok.
Hyel uniósł brwi na uwagę o męskiej szorstkości, po czym pociągnął długi łyk z 
glinianego 
kufla. Przy pozostałych stołach zarówno mężczyźni, jak i kobiety klaskali w rytm 
marszowej 
pieśni.
LXXXV
Creslin wstał. Palce wciąż go piekły, a mięśnie bolały. Zmusił się do uśmiechu.
– Idę się trochę przespać.
Lidia i Klerris wymienili spojrzenia, ale zaczął mówić Hyel.
– ...mamy nadzieję, że znowu dla nas zagrasz. To była prawdziwa uczta i chyba 
wszystkim 
się podobało.
Creslin podniósł pudło na gitarę i wzruszył ramionami, żeby je rozluźnić. Kędy 
sprawdzał 
zapięcia przed podniesieniem pudła, wrażliwość palców przypomniała mu ponownie, 
jak 
niewiele ostatnio grał. Mimo iż strażniczki Westwind i żołnierze Montgren nie 
siedzieli przy tych 
samych stolikach, nikt już nie obrzucał się ponurymi spojrżeniami i nie 
pomrukiwał. Creslin miał 
nadzieję, że za jakiś czas niektórzy kawalerowie i zaręczone strażniczki dołączą 
stopniowo do 
towarzystwa.
– Ja też mam nadzieję, że znowu zagrasz – zawtórowała mu Shierra.
– Muszę z tobą pomówić. – Głos Megaery był cichy i znużony.
– Teraz?
– Kiedy dotrzesz do domu. Nie zostanę długo. Ciągle była blada. Creslin zauważył 
to i nie 
mógł opanować zmartwienia, że tak się przemęcza.
– Przestań. Proszę...
Przestał. Ruszyła ku niemu, ale podszedł do niej Klerris.
– Chwileczkę, pani?
– Och... czy to nie może zaczekać do jutra?
– Chyba nie.
Creslin westchnął, cofając się, zadowolony, że główne uderzenie ostrych słów 
Megaery 
skupi się na Klerrisie, ale równocześnie czuł się winny. Kiedy torował sobie 
drogę przez wspólną 
salę i minął dwie zewnętrzne lampy, uświadomił sobie, że idzie za nim Lidia.
– Creslin...
– Tak?
– Masz coś przeciwko, żebym poszła z tobą kawałek? Jest parę rzeczy, o których 
chyba 
powinieneś wiedzieć.
Nie podobało mu się brzmienie słów Lidii, ale wzruszył ramionami i przypomniało 
mu się, 
jak bardzo są obolałe. Praca na farmie była nawet cięższa od kamieniarstwa.
– Nie. Chodźmy. Gdzie jeszcze zawiodłem?
– Zawiodłeś?
– Ty i Klerris ostatnio odzywacie się do mnie tylko po to, żeby wykazać mi 
kolejny błąd.
– A jeśli nie jest poważny, tak naprawdę nie masz czasu nas wysłuchać. – Jej ton 
był na wpół 
żartobliwy, na wpół uszczypliwy, kiedy zrównała z nim krok i ruszyli w górę.
– Domyślam się, że sobie zasłużyłem. Co tym razem?
– Megaera – stwierdziła uzdrowicielka. – Naprawdę wyprowadziłeś ją dziś z 
równowagi. 
Znowu.
– Znowu? Wszystko, co robię, wyprowadza ją z równowagi! Kiedy do niej mówię, 
wścieka 
się. Jeśli nie mówię, wścieka się.
– Creslin.
Miękki ton ostudził go.
– Słucham? – odpowiedział zmęczony.
– Megaera jest twoją żoną.
– Z nazwy, być może. Ale niewiele poza tym.
– Czy naprawdę zapytałeś ją kiedyś dlaczego?
– Nie, ponieważ tego najwyraźniej pragnie.
– Czy kiedykolwiek powiedziałeś, że ją kochasz?
– A kocham?
Lidia prychnęła.
– W porządku. Ale to beznadziejne. Patrzę na nią i nie mogę przestać jej 
pragnąć. Ona czuje 
to, jak tylko spojrzę, i rani do żywego.
– Zgadza się. Pamiętasz, jak się czułeś za każdym razem, kiedy przemierzałeś 
Wielką Salę 
w Westwind?
Creslin zdławił gniew.
– Wtedy... nie wiedziałeś nawet, co czuły strażniczki. Słyszałeś tylko słowa. 
Jak byś się czuł, 
gdybyś znał każdą myśl ukrytą za tymi słowami?
Ton uzdrowicielki był zimny jak północne gwiazdy i tak samo odległy, a mimo to 
bliski 
niczym miecz szarpiący wnętrzności. Nie mógł nic powiedzieć, bo oczy zaczęły go 
piec, choć nie 
potknął się ani razu.
– Twoja żona, a ona jest twoją żoną w nieszczęsnym i starym znaczeniu tego słowa 
z powodu machlojek Ryessy, słyszała od ciebie tylko parę ciepłych słów. Nigdy o 
nią nie 
zabiegałeś, a przez cały czas jej pożądasz. Czy masz jej być bliski? Czy ma ci 
okazywać swoją 
miłość?
Creslin skrzywił się, ale słowa uzdrowicielki padały dalej niczym lodowe igły, 
które 
wcześniej przywoływał z Dachu Świata.
– ...przy każdej okazji popisywałeś się kolejną umiejętnością. Dzisiejszy 
wieczór był 
szczególnie bolesny. Śpiewałeś pieśni o miłości i nienawiści, pieśni zabawne i 
wojenne, a twoja 
dusza była tam, otwarta i wydana na pokaz. Ryzykowałeś swoją duszę dla ludzi, 
których ledwie 
znasz i którym niewiele jesteś winien. A mimo to nie zaśpiewałeś dla kobiety, 
którą, jak 
twierdzisz, kochasz. Jak, twoim zdaniem, ona się z tym czuła?
– Nie najlepiej.
– Masz rację. – Głos Lidii złagodniał. – Co gorsza, jeśli przyjdziesz dziś do 
niej z poczuciem 
winy, urwie ci głowę i będzie ci się należało.
– A co mam zrobić? Poza myśleniem?
– Wysłuchaj każdego paskudnego słowa, które ci powie, i zastanów się nad nimi, i 
nie 
rewanżuj się tym samym. Nie bądź wyniosły. Nie działaj w poczuciu winy i nie 
próbuj niczego 
jej wynagradzać, zwłaszcza dziś wieczorem. Powiedz jej, że naprawdę nie 
rozumiesz, co ona 
czuje, i że spróbujesz to naprawić, traktując ją w przyszłości jak przyjaciela.
– Nie wiem, czy potrafię...
– Jeśli nie potrafisz, umrzecie oboje, zanim skończy się lato. – Lidia 
przystanęła. – 
Dobranoc, Creslin.
Jej kroki były tak ciche, że zagłuszyło je bzyczenie owadów pośród skał wzdłuż 
drogi 
pomieszane z łagodnym szeptem fal na piasku. Stał tam, nasłuchując kroków Lidii 
albo też 
kroków nadchodzącej rudowłosej kobiety. Nie usłyszał żadnych. Zawrócił więc na 
południe 
i powoli poszedł pod górę.
Kiedy dotarł do domu z czarnego kamienia, najpierw zapalił lampy, jedną w swoim 
pokoju, 
a drugą u niej. Potem stanął przy oknie, zostawiając drzwi otwarte na oścież, i 
czekał. Nocne 
powietrze było chłodne, ale nie tak chłodne, jak najcieplejsze nawet letnie noce 
na Dachu Świata, 
którego prosty zamek wydawał się tak wyrafinowany, od kiedy tu zamieszkał.
Lampy płonęły, ale Megaera nie nadchodziła. Czyżby postanowiła spędzić noc u 
strażniczek 
Westwind? Czy wydał jej się aż tak niewrażliwy?
Wrócił na taras, pozwalając myślom ulecieć na wietrze i lekkiej morskiej bryzie, 
która 
nadpływała znad oceanu na urwiska. Nie wiedział, jak długo tam szybował. 
Wiedział tylko, że 
kiedy myśli powróciły, zapadł w głąb siebie i przeciął taras w stronę Wielkiej 
Sali. Otworzył 
drzwi w chwili, kiedy jej dłoń sięgnęła do szorstkiej klamki.
– Dobry wieczór. Chciałem się upewnić, czy bezpiecznie wróciłaś.
– A któżby mnie niepokoił?
– Nikt, jak przypuszczam. Musiałem ci tylko coś powiedzieć. Nie rozmawialiśmy 
naprawdę, 
a mówiłaś, że chcesz tego.
– Nieważne. Nie słuchałeś wcześniej. Dlaczego miałbyś słuchać teraz?
– A jednak słucham. – Zamknął za nią drzwi. Światło z jej pokoju wylewało się na 
korytarz 
i oświetlało zakurzone kamienie posadzki, widział ją wystarczająco wyraźnie.
– Łatwiej jest pewnie słuchać po kolejnym podboju. – Pomknęła wzrokiem w prawo, 
jakby 
chciała go ominąć.
– To nie miało być podbojem.
– Nigdy nie ma być tak, jak się później dzieje. Po prostu działasz i nieważne, 
co czują inni. 
Albo czujesz, zanim pomyślisz, jak twoje uczucia wpływają na innych. – Patrzyła 
wprost na 
niego zimnym, a jednak płonącym wzrokiem.
– Masz rację – przyznał. – Ciągle działam bez zastanowienia.
– Chyba jestem ci poślubiona, nadobny narzeczony, a nie wiem nawet, że potrafisz 
śpiewać 
miłosne pieśni, które łamią kobiece serca. Albo marsze. Nigdy nie raczyłeś mi o 
tym powiedzieć.
Chciał jej powiedzieć, że rzadko dawała mu dość czasu, żeby wiele powiedzieć, 
ale ugryzł 
się w język.
– Przypuszczam, że nie. Może bałem się, że za to również mnie skrytykujesz.
– Krytykować wielkiego Creslina. Niebiosa nie wybaczyłyby mi tego.
– Nie zdawałem sobie sprawy, że tak to odbierasz. Wiesz, co ja czuję. Ja o tobie 
nic nie 
wiem.
– Cokolwiek robiłeś dziś wieczór, możesz to dalej robić... przez kilka lat. – 
Ruszyła, żeby go 
ominąć.
Podniósł rękę, ale nie dotknął jej. Zatrzymała się.
– No?
– Nie może tak dalej być, Megaero.
– Mówię ci to od dnia, kiedy ocknąłeś się na zamku mojego drogiego kuzyna.
– Więc... jestem ociężały.
– Jestem zmęczona. To był długi dzień. Wszystkie moje dni ostatnio są długie. Co 
zamierzasz? Wciągnąć mnie do łóżka, nazwać to miłością i myśleć, że to wszystko 
rozwiąże? – 
Jej wargi wykrzywił gniewny grymas.
Creslin powoli wypuścił oddech.
– Nie. Coś... może przyjaźń. Może niewyszukiwanie najbardziej okrutnych słów 
z możliwych, kiedy jesteśmy wściekli. Może zastanowienie się, jak wpływają na 
ciebie moje 
czyny...
Pokręciła głową.
– Po prostu nie wiem. Akurat teraz tak czujesz. Ale czy jutro nadal będziesz tak 
uważał? 
Albo za parę dni?
Wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Ale czy moglibyśmy spróbować?
– Próbuj. Ja zobaczę. Dobranoc. Pozwolił jej przejść obok.
– Dobranoc.
Przez chwilę stał w mroku nie dokończonej Wielkiej Sali, a chłodna morska bryza 
przepływała wokół niego. Potem wrócił do swego pokoju i zdjął ubranie, zdmuchnął 
lampę 
i wyciągnął się na sienniku, który nie był bardziej miękki od kamiennej podłogi, 
na której leżał. 
Nasłuchiwał niewidocznych owadów i żab i myślał, jak nauczy się rozważać swe 
czyny, zanim 
zacznie działać, a powieki miał coraz cięższe.
Dobranoc, Megaero, pomyślał.
Czy słyszała jego życzenie? Zapytał swój żołądek i zignorował skurcz. Umrze 
przed 
jesienią? Zacisnął powieki, próbując się rozluźnić.
LXXXVI
Creslin obudził się wcześnie, niedługo po tym, kiedy słońce oświetliło fale 
Oceanu 
Wschodniego. Miał czas na pracę przy kamieniach, razem z Megaerą pójdą do 
twierdzy na 
spotkanie z Shierrą, Hyelem, Klerrisem i Lidią.
– Nieoficjalna Wysoka Rada Recluce... – mruknął. Wstał, naciągnął stare rybackie 
spodnie, 
które gdzieś świsnął, robocze buty i obszarpaną zieloną koszulę z krótkim 
rękawem.
W niedawno zbudowanym pomieszczeniu, gdzie pewnego dnia będzie kuchnia, znalazł 
trochę czerstwego chleba. Obfitszy posiłek musiał poczekać, dopóki nie zejdą się 
w twierdzy. 
Przeżuł twarde okruchy i napełnił kubek chłodną wodą z cysterny. Choć powietrze 
było ciągle 
rześkie, a znad oceanu nadciągała wilgoć, bezchmurny dzień zapowiadał gorąco.
Ponieważ Megaerą prawdopodobnie jeszcze spała, nie pracował młotem i dłutem, ale 
nosił 
z rumowiska nie obrobione kamienie, układając je przy kamieniu służącym za stół 
do cięcia. 
Zrobił tuzin takich kursów, po czym przystanął i otarł czoło. Dzień może być 
bardzo gorący 
pomimo wczesnego lata, a do południa jeszcze daleko.
– Wcześnie wstałeś. – Rudowłosa wychylała się przez otwarte okno. Włosy miała 
w nieładzie, a na sobie jasnoniebieski szlafrok.
– Próbowałem nie hałasować.
Doceniam troskę. Któregoś dnia, jeśli zdołam obudzić się przed tobą, 
zademonstruję ci 
różnicę pomiędzy prawdziwą ciszą a tym, co ty nazywasz ciszą.
– Jeśli kiedykolwiek wstaniesz tak wcześnie... Niektórzy nie lubią witać słońca. 
Czy mamy 
się spotkać wszyscy dziś rano?
– Zaraz się umyję.
Głowa Megaery znikła na powrót w pokoju, a Creslin położył kamień na bloku i 
podniósł 
ciężki młot.
Brzdęk...
Skończył z jednym kamieniem. Kiedy go podniósł i dopasował tak, że tylko cieńsza 
niż włos 
szczelina dzieliła go od kamienia poniżej, raz jeszcze pożałował, że lepiej 
sobie radzi z bardziej 
twórczymi pracami, jak stolarka czy kamieniarstwo, niż z ulotnymi i 
niebezpiecznymi w rodzaju 
muzyki miecza czy łuku. Zdjął kamień i położył go na ziemi, żeby przygotować 
zaprawę, 
podniósł narzędzia i odłożył je.
Zanim dotarł do łazienki, kamienie posadzki były mokre, a Megaera już skończyła. 
W pośpiechu wziął szybki, zimny prysznic i nagi, z roboczym ubraniem w ręce, 
pomknął do 
swego pokoju. Włosy miał jeszcze mokre, kiedy dołączył do niej na tarasie.
– Bez ubrania biegasz z większym wdziękiem – powiedziała.
– Co mam powiedzieć? Czy dane mi będzie zobaczyć, jak ty sobie radzisz?
– Po ostatniej nocy?
Zastanawiał się, czy czas na przeprosiny, ale widząc, że wciąż się uśmiecha, 
postanowił 
zrezygnować z powagi.
– Zdawało mi się, że pytałem.
– Przynajmniej teraz pytasz.
– To chyba lepszy pomysł.
– Lepiej już chodźmy.
Przez pierwsze pięćdziesiąt kroków oboje milczeli. Creslin po prostu cieszył się 
słońcem 
i spokojem. Przecięli grzbiet wzgórza wychodzącego na port. Na wodzie została 
tylko jedna 
zniszczona rybacka łódź.
– Szkoda, że są tu tylko głodujący rybacy i kiepscy pochlebcy.
Creslin wybuchnął śmiechem.
– Nie umiem łowić ryb i nie znam się na uprzejmościach. Kiepski. Pewnie tak.
– Wydajesz się... zrezygnowany, spokojniejszy. – Spojrzała na niewiele wyższego 
od siebie 
mężczyznę, choć w miarę dojrzewania i ciężkiej pracy stawał się coraz 
potężniejszy. – Jakbyś 
postanowił... Co zamierzasz robić? – Przebiegła wzrokiem od drogi ku falom na 
północ od 
miasteczka, a potem ku srebrnym włosom nad szarozielonymi oczyma.
– Mówiłem ci wczoraj wieczorem. Spróbuję być twoim przyjacielem.
– Miałam na myśli Recluce.
– Spróbujemy je rozbudować, a przynajmniej uczynić miejscem dla ludzi...
– Takich jak my?
– To był ogólny zamysł.
– Uważasz, że to naprawdę możliwe? A nie tylko sen?
– W jakiś sposób... tak. W każdym razie rano. Wieczorem wydaje się to o wiele 
trudniejsze 
i bardziej odległe.
Umilkła, zamykając się w sobie, i Creslin ciekaw był, jakiego czułego punktu 
dotknęły jego 
słowa. Szedł jednak obok niej i nie kłócili się ani nie było między nimi muru. 
Przynajmniej nie 
tego ranka.
LXXXVII
Wieczór był ciepły, jasnofioletowy na chwilę przed prawdziwym półmrokiem. 
Creslin stał 
za ukończonym kamiennym murem, który wyznaczał koniec tarasu, i patrzył 
trzydzieści cubitów 
w dół, na skaliste zbocze wystające nieco ponad piaskami plaży. Nie widział 
wprawdzie piasku, 
ale czul go dzięki wichrom i zapachom.
Toń Oceanu Wschodniego była spokojniejsza i niższa niż zwykle, a spienione 
przybrzeżne 
fale na piasku ledwie słyszalne w niemal cichy wieczór. Czarne Domostwo za nim 
było 
naprawdę czarne. Nie zapalono żadnych lamp, bo ani Creslin, ani Megaera ich nie 
potrzebowali, 
a nikogo innego tu nie było. Odchrząknął w ciemności i zaczął cicho śpiewać.
...Zranią cię i porzucą W kałuży krwi i chłodzie, I nikt cię nie odnajdzie, Aż 
do kresu tych gór.
One rozpłatają skały, A śnieg opadnie w głąb, A strażniczki tych gór Obronią 
swoją 
twierdzę...
Przerwał i odwrócił się. Na przeciwległym końcu tarasu stała Megaera.
– Śmiało. Chcę posłuchać, jak śpiewasz.
– Jesteś pewna?
– Inaczej by mnie tu nie było.
Creslin miał pewne wątpliwości, ale pogrzebał je, odkaszlnął i powrócił do 
piosenki.
...Aż moja pieśń się pogrąży W otchłani nocy, I żaden z młodzieńców Nie wyruszy 
na zimne 
szczyty I żaden z młodzieńców Nie wyruszy na zimne szczyty.
– Znasz jakieś radosne pieśni? – Spod bocznego muru, gdzie usiadła, dobiegł 
łagodny, ale 
ochrypły głos.
– Niewiele, ale spróbuję.
Zacisnął wargi, usiłując przypomnieć sobie jakieś pogodne melodie. Palcami lewej 
dłoni 
przeczesał postrzępione, krótkie włosy, zastanawiając się, czy ma przynieść 
gitarę. Nie 
zdecydował się jednak, raz jeszcze odchrząknął cicho, zanucił parę taktów, 
próbując uchwycić 
właściwą tonację, właściwy błysk srebra. Spojrzał na południe, nie całkiem na 
Megaerę, ale też 
i niezupełnie z dala od niej.
...pochwyć spadający ogień; połóż go na niebiosach; i nie pozwól nigdy wygasnąć.
Bo miłość może nadejść i napełnić twój pusty wzrok Światłem jaśniejszym od 
dnia...
Kiedy skończył, zerknął na prawo. Megaera nie poruszyła się i nie odezwała. 
Creslin znowu 
odszukał i zanucił następną pieśń.
...Nie mógłbym żyć bez ciebie, jak te cierpiące dusze. Jak starcy o kamiennych 
sercach, 
Którzy wybrali samotność...
Nie mógłbym kochać bez ciebie, Jak puste domy, które widziałem...
– To zbyt smutne.
– Przepraszam.
– Nie przepraszaj. Mógłbyś zaśpiewać coś weselszego?
– Nie znam wielu wesołych pieśni. Niech pomyślę.
Gwiazdy zalśniły, kiedy ostatnie cienie półświatła rozproszyły się na zachodzie. 
Pieśń 
układała się w myślach i choć słowa były banalne, mówiły to, co pragnął 
powiedzieć, a czego 
unikał.
Jesteś płomieniem moich nocy, Światłem moich dni, I na końcu moich wędrówek 
Jesteś ty... 
jesteś ty... jesteś ty... Niczym słońce na niebie.
Kiedy skończył, nie zaczął następnej pieśni, ale podszedł powoli do miejsca, 
gdzie siedziała 
w ciemnościach Megaera. Przysiadł na płaskich kamieniach muru, zostawiając 
pomiędzy nimi 
kilka cubitów wolnej przestrzeni.
– Śpiewałeś, jakbyś w to wierzył. – Jej głos ledwo wznosił się ponad poszumem 
wód pod 
tarasem. Bryza znad oceanu była łagodna, ale rześka i chłodna.
– Wierzyłem.
– Wiem i to boli.
– Boli?
– Boli. Wyczuwam tęsknotę. Nikt... – Urwała i znowu zaczęła. – Czasami potrafisz 
być taki 
delikatny... i myślę... że mogłoby się udać. Naprawdę by mogło, a wtedy... – 
Potrząsnęła głową, 
a jej włosy rozbłysły w ciemności jak płomień.
Creslin zauważył lekką ochrypłość głosu, lekkie pochylenie głowy i zachował je w 
pamięci.
– Wiesz co? – ciągnęła. – Mówiłeś kiedyś, że widzisz piosenki albo nuty lśniące 
srebrem 
w powietrzu. Kiedy śpiewałeś dziś wieczorem, po raz pierwszy widziałam lśniące 
słowa. Lśniły 
srebrem.
– Chciałem, żeby były złote. Znałem tylko jednego człowieka, który potrafił 
śpiewać złotem.
– Twój ojciec?
– Werlynn. – Noc była spokojna, a on ciągle wolał nie patrzeć wprost na nią.
– Żadnego z rodziców nie nazywasz matką albo ojcem. Dlaczego?
Zrozumiałem, że jest moim ojcem, dopiero długo po jego śmierci. Szeryf nigdy nie 
traktowała mnie jak swego syna, więc nie rozumiałem tak naprawdę, że jest moją 
matką, dopóki 
nie dorosłem na tyle, żeby zabroniła mi nazywać się matką.
– Nie myślisz o niej jako o matce, prawda?
– Nie.
– Chciałabym, żeby mogła posłuchać, jak śpiewasz. Chciałabym...
Creslin czekał, choć kamień, na którym siedział, był twardy.
– Życzenia po prostu się nie spełniają. – Megaera pierwsza przerwała milczenie. 
– Nieważne, 
jak bardzo pragniesz, życie nie działa w ten sposób. A jeśli pragniesz, aby ktoś 
coś zrobił, a on 
tego nie robi i musisz powiedzieć mu, czego naprawdę pragniesz, to już nie to 
samo.
– Tak – zgodził się, pragnąc, aby Megaera mogła go pokochać, pragnąc zrozumieć, 
dlaczego 
ciągle go odpycha, skoro wiedział, że w jakiś sposób ją pociąga.
– Pociągasz mnie, ale to niczego nie zmienia. Zmieszał się, kiedy odpowiedziała 
na jego 
uczucia. Tak blisko niej niewiele miał sekretów.
– Dlaczego nie? – zapytał, wyciągając dłoń i dotykając, ledwie dotykając, jej 
dłoni.
– Ponieważ nie wybierałam cię. Ponieważ nigdy nie mieliśmy swobody podjęcia 
decyzji.
Spojrzał poza nią na południowy wschód, gdzie gwiazdy lśniły zimno ponad 
wzgórzami.
– Czy zawsze tak zostanie?
– Tak.
Zacisnął mocniej palce na jej dłoni.
– Czy nie liczy się, że cię kocham?
Nie patrzył na nią, kiedy siedzieli tak blisko, a mimo to tak daleko od siebie, 
i próbował 
myśleć o zimnych gwiazdach na zimnym niebie. Jednak gwiazdy płonęły na niebie, a 
Megaera 
była niczym czarny płomień, którego nie mógł, nie śmiał dotknąć. Zamiast tego 
przysunął się 
odrobinę bliżej, wciąż trzymając jej smukłe palce.
– Nie sądzę, żebyś chciała się dowiedzieć, czy jesteśmy sobie przeznaczeni – 
zaryzykował.
– Być może masz rację. Ale nie naciskaj.
Naciskać? Czy kiedykolwiek naciskał na nią? Jego uczucia były tak mocne, że 
musiał 
zagryźć wargi i stłumić słowa.
– Naciskasz wszystkim, co robisz. Zmusiłeś mnie do małżeństwa, kiedy nie zdołała 
tego 
uczynić nawet moja droga siostra. Zmusiłeś mnie do przybycia do najbardziej 
opuszczonego 
miejsca na ziemi i zmuszasz mnie do oddania tej odrobiny, która daje mi nad tobą 
przewagę. – 
Cofnęła dłoń, delikatnie, ale szybko. – A teraz jesteś zły, bo wytrąca mnie z 
równowagi to ciągłe 
naciskanie.
Podnieśli się równocześnie.
– Jestem zły, ale to nie znaczy, że cię nie kocham.
– Wiem, że mnie kochasz. Ale jesteś tak praktyczny, że zniszczysz mnie, zanim 
pomyślisz 
dwa razy. – Odwróciła się i poszła na koniec tarasu wychodzący na morze. – 
Później będzie ci 
przykro, ale będzie już raczej za późno.
– Nie jestem pewien, czy rozumiem. Jak mógłbym cię zniszczyć? Nie naciskam na 
ciebie. 
Pozwalam, żebyś sama wybierała. Jeśli chcesz uczyć się walki mieczem od Shierry, 
to świetnie. 
Albo władania ładem od Lidii...
– Masz rację. Nie rozumiesz! Próbowałam powiedzieć ci, kim i czym jestem... choć 
raz... 
i dostałam jedynie niepowstrzymaną żądzę. Pamiętasz gospodę w Westhorns? 
Zraniłeś mój 
umysł i duszę i ciągle nie wiesz nawet, co zrobiłeś. To było setki kayów stąd. I 
mam ci po tym 
ufać?
– To było co innego. Nie wiedziałem nawet, kim jesteś.
– Cudownie! Zgwałciłeś mnie w myślach i wszystko jest w porządku, bo nie 
wiedziałeś, kim 
jestem?
– To wcale nie tak. I dobrze o tym wiesz.
Przełknął, kiedy biegła po kamieniach ku drzwiom.
...nigdy nie zrozumie...
Fragment myśli, albo uczucia, wił się w jego rozmyślaniach, kiedy fale szumiały 
na piasku 
w dole. Stojąc samotnie pośród gwiaździstej nocy, Creslin przypomniał sobie 
znowu słowa 
uzdrowicielki: „Jeśli nie potrafisz, oboje umrzecie przed końcem lata”.
Na światło! Jak miał być przyjacielem kobiety, która niezmiennie atakuje, 
kiedykolwiek 
znajdą się blisko siebie? Jak ma być dworny wobec damy, która odrzuca każde 
słowo, które 
mogłoby mieć zmysłowy podtekst? Dlaczego czyni go odpowiedzialnym za myśli i 
reakcje, które 
wypływają z niewiedzy? Dlaczego nie słyszy prawdziwych znaczeń słów, jego uczuć?
Gwiazdy lśniły zimno, a wiatr znad Oceanu Wschodniego przypomniał mu raz jeszcze 
o Frei 
i Westhorns, których już nie zobaczy. Ale wiatr był ciepły i nie przynosił 
ukojenia, a Czarne 
Domostwo za nim pozbawione było światła.
Sszzzzzz... ssszzzzz...
Morze uderzało o piasek, a piasek je odrzucał.
LXXXVIII
– Ostatnia pozycja to nota podatkowa z Montgren.
Shierra spojrzała na siedzących dokoła stołu.
Hyel pokiwał głową zmęczony, dając znak, że słyszy. Jak zwykle, było obecne 
tylko jedno 
z dwojga starszych czarnych magów. Gest Lidii był niedbały. Creslin zerknął na 
Megaerę. 
Wydawała mu się bledsza niż normalnie i zacisnął szczęki. Na zewnątrz słońce 
prażyło 
z czystego nieba.
Wzrok Shierry dotarł do Creslina.
– Czy to jakiś żart? – zapytał.
– Nie sądzę – odpowiedziała Megaera. – To tylko drogi kuzyn pozwala się popychać 
Helisse 
albo Florinowi.
– Co tam jest napisane? – zapytał Hyel.
– Że kwartalny podatek wynosi pięćdziesiąt złotych pensów.
– Czy książę przysyłał wcześniej takie szacunki? – Creslin zwrócił się do Hyela.
– Nie – przyznał ciemnowłosy mężczyzna. – Zazwyczaj musiał przysyłać gotówkę na 
pokrycie kosztów dostaw, razem z żołdem.
– Może to jakieś oszustwo? – zapytała Shierra. – Coś z Fairhaven.
– To jego podpis i przybyło w torbie z pieczęcią regencji. – Hyel wzruszył 
ramionami, 
spuszczając wzrok na zniszczony stół.
Creslin zmarszczył brwi.
– Statek pochodził z Suthyi, prawda?
– Tak... Szybki Wąż.
– Wiem, o czym myślisz – wtrąciła się Megaera. – Jeśli drogi kuzyn przysłał to 
przez 
suthyańskie kanały, powinno przybyć wraz z oddziałem Westwind.
– To nie jest pewne. – Hyel bębnił palcami po stole.
– To naprawdę nieistotne – powiedział niespiesznie Creslin.
Pozostali spojrzeli na niego.
– Po pierwsze, nie mamy pięćdziesięciu złotych pensów. Po drugie, nie było 
porozumienia 
co do zbierania podatków. Po trzecie, komu mielibyśmy płacić podatki? I po 
czwarte, co może 
zrobić książę, żeby nas zmusić?
– Mówisz o buncie? – zapytał Hyel.
Kto mówił coś o buncie? – Creslin westchnął. – Zacznijmy od tego, iż nie mamy 
całkowitej 
pewności, czy to książę przysłał notę albo czy wiedział, co podpisuje. Z 
praktycznego punktu 
widzenia ważniejsze jest jednak to, że nie można zbierać podatków od ludzi, 
którzy nie posiadają 
nic cennego. Co mamy? Prawie zbudowaną gospodę, która zarobiła w całości może 
dwadzieścia 
złotych pensów. Garstkę rybaków, którzy prawdopodobnie nie zarobili na suszonych 
rybach 
trzydziestu złotych przez cały rok. Oraz trzy oddziały żołnierzy i strażników, 
którym ledwo 
możemy płacić, nawet biorąc pod uwagę ostatni żołd od księcia. Dopóki nie 
rozwiniemy 
większego handlu, staniemy się samowystarczalni albo nie znajdziemy innego 
sposobu 
zarabiania pieniędzy, w ciągu niecałego roku będziemy żebrać u cudzych drzwi.
– Są pewne możliwości... – zasugerowała Lidia. – Większość pieprzu w Candarze 
pochodzi 
z Hamoru. Rozmaryn i brin z Astranu. Zimochrzan z Nordli.
– Pieprz? – zapytała Shierra.
– Mówisz, że możesz go tu wyhodować? – wtrąciła się Megaera, kiedy Hyel właśnie 
otwierał 
usta.
– Tak. Już zaczęliśmy z brin i zimochrzanem. Pieprz zajmie więcej czasu...
Creslin słuchał, jak Lidia wyjaśnia wartość przyprawy, czas konieczny do jej 
wzrostu 
i prawdopodobne sposoby handlu.
– Przemytnicy – wtrącił Hyel, kiedy Lidia przerwała.
– Albo Suthyanie pod handlową flagą Sarronnynu – odezwała się Megaera.
Creslin pomyślał o kupcu Derrildzie i kwestii czasu. Recluce jest o wiele bliżej 
niż 
największe wschodnie i południowe kontynenty, a zatem jest bardziej dostępna dla 
mniejszych 
statków pływających na mniejsze odległości i dla mniej zamożnych kupców.
– Co takiego rośnie w Candarze, co chciałyby mieć wschodnie mocarstwa?
Nikt nie odpowiedział.
– A czarna wełna?
– Z tym nie poradzisz sobie tak szybko – zauważyła Lidia.
– Nie – zgodził się. – Ale jak długo możemy wykorzystywać przyprawy? Ilu ludzi 
ich 
używa? A ubrań potrzebuje każdy.
Megaera uśmiechnęła się.
– Chcesz użyć ładu, żeby rozwinąć produkcję towarów, których nie może sprzedawać 
nikt 
inny?
– Czemu nie?
– Potrafimy tego dokonać? Creslin zwrócił się do Lidii.
– Niektóre z górskich owiec mają czarne plamy.
– To zajmie parę lat – zwróciła mu uwagę.
– A zatem zacznij najszybciej jak możesz. Czy ktoś nie wyraża zgody?
Megaera zmarszczyła brwi. Hyel wzruszył ramionami, a Shierra powoli pokiwała 
głową.
– Czy jest jeszcze coś do omówienia? – zapytał Creslin.
Przy stole zapadła cisza.
– A więc dopóki nie trzeba będzie przedyskutować czegoś nowego, wróćmy do swoich 
prac.
Srebrnowłosy mężczyzna wstał, a pozostali poszli za jego przykładem.
Creslin podszedł do Lidii.
– Nie chciałem naciskać na tę wełnę.
Uzdrowicielka spojrzała na niego.
– Nie chciałeś nic złego, ale myślę jednak, że trochę naciskałeś.
Creslin zaczerwienił się i poczuł się onieśmielony.
– Masz rację. Martwię się, ile zostało nam czasu.
– Tak jak Klerris. – Uśmiechnęła się przelotnie. – Mimo iż większość ludzi nie 
pała chęcią 
opuszczenia Candaru, są tam tacy, którzy mogliby bardzo pomóc.
– Czarni? – zapytała Megaera, która stanęła przy nich.
– Rada wypycha nas z Candaru. Jesteśmy zbyt ostrożni, zbyt zatroskani o 
nadużycie chaosu 
i zbyt zamartwiamy się równowagą ładu i chaosu.
– Równowagą? – Pytanie Megaery było na pozór obojętne.
Klerris uważa, że Creslin jest wytworem tej równowagi, że zbyt wiele chaosu 
wymusza 
większe skupienie ładu. Teoretycznie oczywiście możliwe jest zjawisko przeciwne. 
Jeśli na 
przykład Recluce stanie się siedzibą ładu, zbyt wielki nacisk na ład stworzy 
brak równowagi 
i wzmocni potęgę kilku wielkich magów chaosu. – Pokręciła głową. – To tylko 
spekulacje. Tak 
naprawdę nie wiemy.
Megaera miała nieobecny wyraz twarzy, a wzrok rozproszony, jakby patrzyła w 
daleką 
przyszłość. Zadrżała ledwo dostrzegalnie i skupiła wzrok na Creslinie. Chciał 
uniknąć chłodu 
zielonych oczu i patrzył na Lidię.
– Chyba naciskałem zbyt mocno.
Megaera skinęła głową.
– Nie byłoby cię tutaj, gdybyś nie naciskał – powiedziała Lidia. – Ale 
przychodzi czas, kiedy 
wydarzenia muszą biec własnym torem. A teraz, jeśli nie macie nic przeciwko, 
muszę się 
upewnić, czy Klerris zbytnio się nie zniecierpliwił. – Uśmiechnęła się szeroko, 
odwróciła 
i wyszła na obmyte słońcem schody.
Odwracając się w półmrok parteru twierdzy, Creslin ujrzał, że Shierra i Hyel 
jeszcze 
rozmawiają. Wyszedł na światło słońca i natychmiast tego pożałował, kiedy żar 
uderzył w niego 
niczym młot.
– Czasami... – Głos Megaery był cichy.
– Co czasami? – Omiótł wzrokiem port i nabrzeże, gdzie nie było nic poza na wpół 
zatopioną 
rybacką łodzią, która tkwiła tam nieporuszenie od czasu ich przybycia.
– Jesteś taki spostrzegawczy i taki tępy.
– Przyznaję. Jest mnóstwo spraw, których nie rozumiem.
– To cały ty! Biedny, mały Creslin! „Niczego nie rozumiem. Pomóż mi”. Ale raptem 
chwilę 
wcześniej manipulowałeś całym zebraniem. Jesteś zdecydowany w ciągu najbliższych 
lat 
zmienić tę... pustynię w miejsce bardziej potężne niż Fairhaven. – Jej słowa 
kąsały jak śnieżna 
zamieć, pomimo otaczającego ich blasku i gorąca.
– Chcesz, żeby Recluce pozostała pustynią? Myślałem...
Nie o to chodzi. Zgadzam się z twoimi zamiarami. Musi być gdzieś miejsce dla 
takich jak 
my, dla ludzi takich jak Lidia i Klerris. Ale nigdy nikogo o nic nie pytasz. Po 
prostu robisz coś, 
a potem spodziewasz się, że wszyscy cię poprą. Nie należę do twojej świty! Mogę 
występować 
jako anioł stróż, ale nie dlatego że tęsknię do twego ciała czy duszy.
– Ale stanęłaś po mojej stronie... – Opalone czoło Creslina zmarszczyło się ze 
zdumienia.
– Tak było łatwiej dla nas obojga.
Nie mówiła całej prawdy, co ujawniało się w pozycji ciała i najwyraźniej 
tłumionych 
uczuciach niepokoju.
– Dlaczego kłamiesz?
– Niech cię szlag! Myślisz, że wiesz wszystko! Miłe słowo, odrobina troski i 
myślisz, że 
jestem gotowa wskoczyć ci do łóżka.
– Nawet o tym nie pomyślałem i dobrze o tym wiesz. – Creslin był zmęczony, 
fizycznie 
zmęczony od pracy na roli i prób odzyskania wcześniejszej formy oraz zmęczony 
psychicznie, 
ponieważ każdego dnia był pod obstrzałem, nie wiedząc, kiedy słowa Megaery 
zamienią się 
w jad.
– Nie zwracasz uwagi na to, co mówiłam ci o naciskaniu na mnie i wszystkich 
dokoła. Po 
prostu jak zawsze. Jak każdy mężczyzna. Kiedy to wygodne, okazujesz współczucie 
i zrozumienie, a kiedy nie – och, przepraszam, mówisz, ale wcale nie jest ci 
przykro. – Megaera 
uniosła dłoń, aż jej palce dotknęły rękojeści miecza, który zaczęła nosić.
Creslin zesztywniał, zauważywszy, że bez trudu trzyma zimną stal i że otaczająca 
ją aura 
bieli niemal całkiem znikła... i że emanuje prawie czernią Lidii, choć wiotkie, 
białe płomyki od 
czasu do czasu błyskały dokoła niej.
– Nawet nie słuchasz, jak zawsze...
– Słuchałem, ale myślałem o tym, jak bardzo się zmieniłaś.
– Miałeś raczej na myśli, jak bardzo ty mnie zmieniłeś.
– Tego nie powiedziałem.
– Ale tak pomyślałeś. – Dłoń rudowłosej odsunęła się od miecza.
Creslin przeniósł wzrok na wschód, gdzie linia chmur znaczyła horyzont ponad 
ciemnozielonym morzem.
– Dopóki nie będziesz słuchał, naprawdę słuchał, nic się nie zmieni. – Kroki 
Megaery odbiły 
się echem na kamieniach.
Creslin odetchnął głęboko po raz kolejny, obserwując, jak smukła rudowłosa 
odwraca się 
w stronę nowego placu ćwiczeń dla strażniczek.
Na wschodzie zbierały się chmury, w miarę jak słońce zmierzało ku zachodowi.
LXXXIX
Po złamaniu woskowej pieczęci Megaera odczytała: „Pisane przez Helisse, w 
imieniu 
Aldonii, wiernej sługi Megaery, podtyrana Sarronnynu i regentki Recluce...”
Rudowłosa była ciekawa, czemu zawdzięcza te wszystkie tytuły – ironii Helisse 
czy też 
oddaniu Aldonii.
„...chociaż poród nie był łatwy, mamy córkę i nadałam jej imię Lynnia na waszą 
cześć 
i ośmielam się błagać was, gdyby coś mi się stało, bo młodym matkom przytrafiają 
się różne 
niespodziewane rzeczy, abyście się upewnili, że nie musi ona powierzać swej 
przyszłości tym, 
których nie zna.
Za niecałe pięć ośmiodni, według położnej, będziemy mogły wyruszyć w podróż i 
mniej 
więcej w tym czasie odpływa jakiś statek. Helisse mówi, że możemy nim płynąć. To 
znaczy, jeśli 
obie będziemy się czuły dobrze.
Lynnia jest piękną dziewczynką i będzie miała rude włosy. Myślę, że będą 
ciemniejsze niż 
wasze.
Mam nadzieję, że wkrótce znowu was zobaczę i będę mogła wam służyć”.
Na końcu dopisano jeszcze linijkę: „Obie mają się dobrze – Helisse”.
Megaera Lynnia zaciskała wargi, kiedy szła w stronę ciemniejącego okna, 
mruganiem 
odpędzając wilgoć pod powiekami. Przez długie chwile nasłuchiwała fal, 
przyciskając do piersi 
zwinięty pergamin.
XC
Ta droga jest drogą Niczym zachodnie góry.
Ta droga jest drogą, Mocną jak Wieże Zachodzącego Słońca I południowe morza.
Ta droga jest drogą, Jak całe życie bolesną. Ta droga jest drogą, Jak cały ból 
jest radością.
Droga jest drogą. Srebrnowłosy mężczyzna rozważał słowa, wkraczając w mrok, 
który nie 
istniał, dopóki nie pomyślał o bólu. Kiedy wyszedł z mroku na światło słońca, 
zmrużył oczy 
przed jego blaskiem, a spod jego stóp uniósł się kurz.
Podniósł kolejny kamień, ustawił go na ławie z delikatnością, której nikt by się 
nie domyślał 
po mięśniach jego ramion i stwardnieniach na dłoniach. Kamienne mury tarasu 
zostały 
ukończone i teraz pracował przy nie wykończonych partiach domków dla gości. 
Pracował od 
świtu do śniadania i od kolacji do pory na niespokojny sen. Co innego mógł 
robić?
Od tamtej nocy na tarasie Megaera stała się jeszcze mniej przystępna niż zwykle. 
Wróci do 
Czarnego Domostwa wkrótce po porannym biegu, który teraz trwał dłużej od jego 
ćwiczeń. 
Obserwował jej treningi z Shierrą – w walce mieczem wkrótce przewyższy poziomem 
większość 
starszych strażniczek.
Młot uderzał dokładnie w kamień i odłupywał kawałki skały. Śpiewał cicho – te 
słowa były 
przeznaczone tylko dla jego uszu – a dłonie dotykały kamienia delikatnie, 
używając tylko 
dokładnie odmierzonej siły koniecznej przy wzmocnionym ładem dłucie i młocie.
„Ta droga jest drogą...” – nucił pod nosem.
W końcu odłożył narzędzia i poszedł w stronę cysterny oraz łazienki na zewnątrz. 
Echo jego 
kroków gubiło się w nikłym poszumie morza pod tarasem. Goląc się, zadawał sobie 
pytanie, czy 
to, co planuje, jest w porządku. Nie, to nie w porządku. Czy mają inne 
możliwości?
Nie widział żadnej, a te proponowane przez Lidię i Klerrisa zawiodły. Ponieważ 
nie chciał 
być tylko przyjacielem Megaery na całe życie, kiedy jej dusza wtopiona była w 
jego duszę. I nie 
zamierzał spędzić reszty życia, broniąc się przez jej językiem i własnymi 
emocjami. Zimna woda 
chłodziła myśli. Zanim się ubrał, był na tyle spokojny, że nie będzie emanował 
niepokojem, 
chyba że Megaera znajdzie się parę cubitów od niego. Przeciął taras, żeby 
popatrzeć na letnie 
słońce błyszczące na morzu o poranku, i czekał na nią. Niedługo przybędzie 
Klerris. Nawet on 
nie wiedział dokładnie, dlaczego Creslin domagał się jego obecności.
„...cały ból jest radością...” Miał taką nadzieję. Drżał jednak, myśląc o tym, 
co musi zostać 
zrobione. Czy może postąpić inaczej?
Być może, ale jak? Wysłuchał Lidii, słuchał Megaery. Klerris nie miał żadnych 
odpowiedzi, 
twierdząc, że odpowiedzi nie mają znaczenia, dopóki nie odnajduje ich sam 
pytający.
Nikły odgłos butów powiedział Creslinowi, że Megaera zbliża się do posiadłości. 
Pozostał po 
stronie tarasu wychodzącej na morze, nawet kiedy znikła w łazience. Kiedy tylko 
pojawiła się na 
skraju tarasu, jakby chciała zapytać, czy zamierza iść do twierdzy, odwrócił 
się. Chociaż opalona 
skóra Creslina była gładka i bez zmarszczek, w jego oczach czaiła się ciemność, 
jakby był 
starszy, o wiele starszy, niż na to wyglądał.
– Martwisz się – oznajmiła z dłonią na rękojeści miecza.
On sam wciąż wolał pas na ramię, ale przez większość czasu nie nosił miecza, 
w przeciwieństwie do Megaery, która nosiła go wszędzie i zdejmowała tylko do 
spania 
i biegania.
– Masz rację – przyznał. – To nie może tak trwać.
Zmarszczyła brwi.
– Sprawy mają się dobrze. Przyprawy są gotowe do zbiorów, kupcy wykończyli swoje 
magazyny...
– Mówię o nas.
– Znowu naciskasz.
– Podjąłem pewne decyzje. – Odwrócił się, podszedł naprzód i wziął ją pod ramię, 
jakby 
chciał pomóc.
– Nie potrzebuję pomocy.
Nie odezwał się, prawą dłonią ujmując ją pod brodę i odwracając ku sobie jej 
twarz. 
Próbowała się cofnąć, ale nagle jego mięśnie przybrały siłę stalowych klamr 
przytrzymujących ją 
w miejscu.
– Nie zmusisz mnie... – Jedna dłoń już wyciągała krótki miecz Westwind.
Chwycił ją wolną dłonią.
– Wiem.
Nieubłaganie odwrócił jej głowę, żeby spojrzała mu w oczy.
Kopnęła go.
Creslin zachwiał się, ale wytrzymał ból i skupił się na dotarciu do jej duszy.
– Nie... nie!
Ale było już za późno i osunęła się w jego ramiona. Creslin tulił ją przez 
chwilę, a z oczu 
płynęły mu łzy, kiedy obserwował, jak jej pierś wznosi się i opada. Ciało wydało 
się tak lekkie, 
kiedy duch spał, ale zaniósł ją do pokoju i ułożył na łóżku. Potem chodził koło 
okna, dopóki nie 
przybył Klerris. Za czarnym magiem podążała Lidia, chociaż nie została 
zaproszona.
– Nie rób tego. Kolejne połączenie życia zabije ją i ciebie – błagała.
Creslin spojrzał na nią i na ile potrafił, otworzył swą duszę.
– Nigdy jej nie dotknąłem, tylko raz w myślach, kiedy niczego nie wiedziałem. 
Próbowałem 
być przyjacielem. Próbowałem się do niej zalecać, śpiewałem dla niej i byłem 
łagodny. Sytuacja 
nie jest lepsza, a może i gorsza niż na początku. Moja śmierć ją zabije... a 
jeśli to będzie nadal 
trwało, doprowadzi w końcu do tego, że się znienawidzimy. Powiedz mi, że będzie 
lepiej.
Lidia w końcu odwróciła wzrok. Klerris czekał, aż skończą kłótnię. Creslin 
spróbował raz 
jeszcze.
– Możesz mi powiedzieć, że sprawy przybiorą lepszy obrót?
– Nie. Nie mogę ci tego obiecać.
– Czy możesz powiedzieć, że będzie gorzej, jeśli nadal będzie o mnie myślała tak 
jak teraz?
– To, co zamierzasz, zabije ją albo was oboje w ciągu paru dni, albo...
– Albo?
– Nie wiem. Nikt nigdy nie próbował podwójnego połączenia.
– Powiedz mi, że się mylę.
Lidia spojrzała na Creslina, a jej oczy były jasne i głębokie.
– Używasz przemocy, żeby wyrównać przemoc. Ponieważ uczynione wcześniej zło było 
tak 
wielkie, być może jest to jedyna odpowiedź. Ale to niczego nie usprawiedliwia.
– Byłem narzędziem czarnych, mojego ojca i szeryfa. Czy nie mam prawa spróbować 
zdobyć 
szczęścia i miłości? – Jego głos drżał.
– Cierpliwość nie zawsze sprzyja młodym. – Głos Klerrisa był powolny i spokojny.
– Albo mężczyznom – dodała oschle Lidia.
Zapadła przytłaczająca cisza. Lidia i Klerris spoglądali na Creslina i na siebie 
nawzajem. 
W końcu Lidia wzruszyła ramionami.
– Tak będzie szybciej.
– Szybciej?
– Już zacząłeś budować połączenie z Megaerą. Jeśli zrobisz to, co chcesz zrobić, 
przyspieszysz proces i pogłębisz go, ale może niczego nie zmienisz. Czy wciąż 
tego pragniesz?
Dlaczego zastanawiał się nad tymi uczuciami, silnymi chwilowymi myślami, które 
nie 
należały do niego?
– Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? – zapytał mężczyzna w czerni. – Jak już 
zauważyłeś po 
jej reakcjach, rezultaty mogą być raczej przykre.
– Nie, nie mogę powiedzieć, że chcę – odrzekł srebrnowłosy. – Ale jeśli tego nie 
zrobię, 
będzie coraz gorzej.
Klerris pokręcił głową.
– Jesteś młody. Są gorsze rzeczy niż ktoś, kogo trzeba zmuszać, aby zwrócił na 
ciebie uwagę.
– Niewiele – odpowiedział Creslin, obnażając ramię. – Nie, jeżeli tym kimś jest 
Megaera.
Lidia uśmiechnęła się ze smutkiem.
– Nie wiesz, co ci przeznaczone. Ale ten wstrząs m oż e prowadzić do 
zrozumienia.
Klerris pokręcił głową, ale otworzył małą skrzynkę, którą przyniósł z sobą.
– Nie zazdroszczę ci, Creslinie. Ona ma nadzwyczaj silną wolę.
Creslin nie miał nic do powiedzenia i nie mógł nic powiedzieć, bo płakał.
XCI 
– Jesteś cholernym diabelnym głupcem! Prawdopodobnie już zabiłeś nas oboje. – 
Twarz 
Megaery płonęła. Mimo iż dzień był gorący i bezchmurny, to nie promienie słońca 
wywołały pot 
na jej czole.
...przeklęty napaleniec, chutliwy zwierzak z rozrzedzonym mózgiem...!!!
– Nie mogłeś poczekać! Nie mogłeś być cierpliwy! Nie mogłeś dowiedzieć się o 
mnie 
więcej! Nie, jak wszyscy mężczyźni, kiedy tylko myślą, że coś pojęli, zaczynają 
myśleć 
gruczołami. – Oddychała szybko, nie zwracając uwagi na bryzę, którą Creslin 
chłodził taras. – 
Nie rozumiem tylko, dlaczego Lidia w ogóle brała pod uwagę ten idiotyzm.
– Ponieważ... – zacinał się Creslin – ...mówiła, że to już się dzieje w ten czy 
inny sposób i... – 
Musiał zmienić to, co już chciał powiedzieć. – ...i chyba uważała, że jeśli 
proces będzie zbyt 
głęboki, żadne z nas mogłoby tego nie przeżyć.
– Już się dzieje?
– Tak. Czasami słyszę twoje myśli, przynajmniej kiedy jesteś naprawdę zła.
– Co?
– Właśnie pomyślałaś, że jestem napalonym, bezmózgim, chutliwym zwierzęciem.
– Z rozrzedzonym mózgiem! – warknęła.
– Świetnie. Z rozrzedzonym. Na jedno wychodzi.
– Wychodzę.
– Dokąd chcesz iść?
– Na razie zostanę u Shierry. – Wycofała się w stronę swojego pokoju. – Nie, nie 
musisz się 
martwić, że opuszczę Recluce. Przynajmniej jeszcze nie.
...aż do następnego razu...!!!
Creslin wzruszył ramionami, chociaż słowa i myśli przeszyły go niczym miecz. 
Zdławił żal. 
Raz jeszcze nie dała mu żadnej szansy.
– Dałam ci wystarczająco dużo szans i każdą obróciłeś na swoją korzyść.
– To nieprawda. Nie całkiem prawda – poprawił się.
– Ale wystarczająca prawda.
Poczuł niepokój, aczkolwiek nie swój i pokręcił głową.
– Ty... ty w ogóle nie rozumiesz! – wrzasnęła Megaera. – Teraz nawet moje 
uczucia należą 
do ciebie!
– Moje należały do ciebie i oczywiście byłaś tak miła, że wykorzystałaś je 
przeciwko mnie, 
kiedy to służyło twoim celom.
...niech cię cholera! Nie mogę niczego ukryć... jak mógł wytrzymać tak długo?
– Niech cię cholera... – słowa były bardziej szlochem niż przekleństwem. Jej 
dłoń dotknęła 
rękojeści miecza. – Rzuć się na mnie... no już...
... i... zabij nas oboje...
Creslin stał bezradnie, kiedy cofała się z dłonią ciągle na rękojeści miecza, 
zanim znikła 
w swoim pokoju. Stał na tarasie, schwytany pomiędzy słońcem i morzem, pomiędzy 
przeszłością, której nie stworzył, i przyszłością, której nie potrafił 
przewidzieć, czekał i patrzył, 
dopóki kobieta o płomiennych włosach w błękitnym ubraniu nie pomaszerowała na 
północ 
i zachód, z powrotem do twierdzy, z powrotem do kolejnego przyczółka Westwind.
XCII
W białej mgle stojącego na stole zwierciadła odbijał się las masztów na 
ciemnozielonych 
falach Oceanu Wschodniego.
Wysoki Mag pokiwał głową.
– Już wkrótce...
– Co wkrótce? – Hartor obserwował obrazy na szkle.
– Wkrótce osłonimy ich ucieczkę przed wzrokiem i magią.
– Jenred, naprawdę sądzisz, że Creslin nie potrafi przeniknąć tej osłony?
Chudy mag uśmiechnął się, ale tylko ustami. Jego czerwonawobrązowe oczy 
zalśniły.
– Oczywiście, że by potrafił... gdyby zechciało mu się spojrzeć. Ale nie ma tego 
nawyku, 
a ci, którzy będą go szukali, nie mają takich umiejętności.
– A co z oddziałem Westwind? Dlaczego pozwoliłeś im zejść na ląd?
– Atak obudziłby jego czujność.
– Nie wiem. Nie podoba mi się ten pomysł z oddziałem z Westwind na Recluce. I 
skąd się 
dowiedział?
– Od Klerrisa. Jego czarna dziwka była na tym statku.
– Czy grupa z Westwind nie zmieni czegoś... kiedy Hamorianie zaatakują Kraniec 
Lądu? – 
zapytał Hartor.
– No to co? Nie możemy przegrać. Albo szeryf straci żołnierzy, albo Hamorianie. 
Creslin 
zostanie pokonany albo Hamorianie odkryją, że mają pośród wschodnich mocarstw 
jeszcze 
jednego wroga.
– Świetnie. A jeśli Creslin zwycięży? Co z Megaerą?
Jenred prychnął.
– Co ma być? Ani Creslin, ani ta dziwka Megaera nigdy nie zgłoszą pretensji, a 
Sarronnyn 
nie może tego zrobić. Książę nie ma następców. Zadbaliśmy o to. Będzie nasz 
nawet bez walki. 
Korweil nie pożyje tak długo.
– Chciałbym być tak pewny jak ty.
Jenred przeniósł wzrok na zwierciadło i okręty, które zapełniały szkło. Było ich 
aż nadto, 
żeby przejąć Kraniec Lądu. Aż nadto.
XCIII
– Jesteś pewien, że nie chcesz spróbować przerwać waszych więzów krwi?
Dwóch mężczyzn spoglądało na ciemnoszare urwiska ponad niskimi falami 
czarnozielonego 
północnego morza. Tylko od czasu do czasu biała piana załamywała się na 
grzbietach leniwych 
fal. Mimo że chmury przesłaniały niebo, nie spadł deszcz, a sypki czerwony pył 
unosił się znad 
drogi na czarne kamienie tarasu i ponad nie obrobionymi kamieniami złożonymi 
obok, gdzie 
Creslin wciąż pracował wczesnym rankiem. Strażnicy zaczynali teraz murować drugi 
domek dla 
gości, wykorzystując obrobione przez niego kamienie, a Klerris dostarczył dość 
drewna na 
pokrycie dachu.
– Co dobrego by to przyniosło? Lidia twierdzi, że połączenie tak czy inaczej się 
wzmocni. – 
Creslin schylił się i podniósł krótki kamienny łom.
Mimo iż zasadnicza część Czarnego Domostwa została ukończona, okna wymagały 
szyb, 
a kuchnia była tylko projektem. W tym czasie Creslin jeszcze zmagał się z 
kamieniami na 
chodniki do drugiego i trzeciego domku dla gości. Miał nadzieję, że ktoś będzie 
ich używał.
– Miałbyś trochę dodatkowego czasu.
– A cóż by to dało?
Nie mógł tak po prostu stać i czekać. Mimo nalegań Megaery, żeby okazał 
cierpliwość, im 
bardziej odbierał jej uczucia, tym jaśniejsze się stawało, iż cierpliwość jest 
jedynie wymówką, 
aby nie zmieniać swoich uczuć do niego i jego uczucia dla niej. Pożądał jej. Nie 
mógł 
okłamywać ani jej, ani siebie. Kochał ją, niezależnie od tego pożądania, bo mimo 
wszystko była 
zdecydowana, inteligentna zjadliwa, a kiedy nie czuła się zagrożona, łagodna i 
troskliwa.
– Nadal wątpię w mądrość tego całego podwójnego połączenia – dodał Klerris.
– Nie było wyboru.
Klerris zmarszczył brwi.
– Lidia miała rację. Już odbieram uczucia i myśli Megaery. Na dobre czy na złe, 
jesteśmy 
połączeni. Teraz, jeśli ona pozostanie w twierdzy, a ja tutaj, nasze uczucia i 
myśli będą tylko 
silniejsze, a niedługo i to nie będzie się liczyło.
– Co zamierzasz?
– Czekać, dopóki połączenie się nie wzmocni. – Creslin przerwał. – Tymczasem 
moglibyśmy 
pomyśleć o porządnym strumieniu i kole wodnym.
– Kole wodnym? – Czarny mag potrząsnął głową. – Chyba nie rozumiesz. W ciągu 
paru dni, 
jeśli zechce, Megaera może zabić was oboje. Może właśnie na to czeka.
Srebrnowłosy mężczyzna słuchał, ale dzierżył w dłoniach młot i wzmocnione ładem 
dłuto, 
ociosując czarny kamień przed sobą. Przez chwilę czuł słoną pianę i słyszał 
ochrypłe 
nawoływanie mew. Czy to iluzja? Chyba nie.
– Może być aż tak zdesperowana?
Klerris wzruszył ramionami.
– A która kobieta chce, aby ktoś znał jej uczucia?
– Uważasz, że cieszy mnie świadomość, że ona zna każdą moją głębszą emocję?
Czarny mag roześmiał się.
– Kobiety zawsze wiedzą, co czują mężczyźni, nawet bez magii.
– Mówisz o wschodnich kobietach, o tych, które już nie wierzą w Legendę.
– Creslin, wszystkie kobiety poza wojowniczkami z Westwind, a podejrzewam, że i 
one nie 
uznają po prostu za stosowne zdradzać tej umiejętności... wszystkie kobiety 
potrafią czytać 
w duszy mężczyzny, lepiej niż większość mężczyzn potrafi poznać kobiety.
– Czy to jakaś różnica? Prawdopodobnie to zasługa tyleż praktyki, ile wrodzonego 
talentu.
Starszy mężczyzna pokręcił głową.
– Co zrobisz?
– Poczekam, aż połączenie będzie silniejsze. Wtedy zobaczymy.
– Lidia się martwi.
– Ja też. Ja też. – Jego dłonie automatycznie ociosywały twardy czarny kamień i 
tylko 
zmysłami wyczuwał jego słabości i czyste linie.
XCIV 
– Co teraz? – zapytał Thoirkel, układając kolejny kamień na murze okalającym 
pole.
Creslin nie słyszał go, pochłonięty śledzeniem linii ładu wewnątrz i wokół 
niedużego 
skrawka pola. Przytłaczające gorąco zaczynało tworzyć fale żaru wokół murów i 
nad gliną drogi.
– Co teraz? – powtórzył ciemnowłosy mężczyzna, teraz tak samo gładko wygolony 
jak 
Creslin.
Creslin otrząsnął się z zamyślenia i otarł czoło. Gorąco dnia pojawiało się na 
wyżynie 
wcześniej niż w miasteczku i trwało dłużej, ale Klerris zauważył, iż gleba jest 
tu o wiele 
żyźniejsza. Creslin nie potrzebował czarnego maga, żeby o tym wiedzieć, skoro 
miasto 
zbudowane było na skale, piasku i czerwonej glinie, tak twardej że nawet chwasty 
pojawiały się 
tylko na wzgórzach albo za nabrzeżem.
Powtarzał jedynie bolesny proces, którego nauczył go Klerris, wzmacniając 
dżdżownice, 
właściwe larwy i żuki, a ignorując te bezużyteczne oraz wlewając ład w kiełki, 
które staną się 
kukurydzą. Mimo niewielkiego zużycia wiosennych wód i niezbyt obfitych opadów, 
dzięki zaś 
szczodremu zastosowaniu ładu kukurydza – która jeśli przetrwa niespodzianki 
Recluce, miała 
stać się mąką na chleb i kluski – rosła zdrowo, o wiele lepiej niż w bardziej 
umiarkowanym 
klimacie. Creslin raz jeszcze otarł spocone czoło.
– Panie! Panie! – Jakaś postać biegła od północnego krańca pola.
Creslin wyprostował się, słysząc napięcie w głosie, i ruszył ku biegnącemu.
– Co się dzieje?
– Rabusie! Piraci! Żagle, mnóstwo żagli!
– Cholera... cholera... cholera...
Creslin posłał myśli na wiatr, sięgając ku północnemu morzu, gdzie las masztów 
zbliżał się 
do brzegu. Żadna biała energia nie czaiła się pod żaglami ani wewnątrz kadłubów, 
ale całe 
zastępy łuczników i uzbrojonych ludzi rozmawiały wystarczająco głośno.
Współregent Recluce zgarnął swój pas i poprawił go, krocząc na wschód, już 
przeszukując 
niebiosa i chwytając wichry. Nogi same niosły go w stronę drogi wiodącej na 
Kraniec Lądu. 
Thoirkel biegł truchtem obok niego. Od twierdzy rozległ się odgłos rogu Westwind 
ogłaszający 
alarm. Creslin usiłował przygiąć niżej wysokie wichry, przywołać lodowate 
podmuchy, które 
smagały Dach Świata.
Okręty... Creslin?...
Przystanął na skraju płaskowyżu. Dwanaście statków sunęło na częściowo 
zrefowanych 
żaglach w stronę portu. Statek prowadzący już przemknął obok falochronu z 
ponurych 
ciemnozielonych toni na spokojniejsze wody, a z jego pokładu spuszczono dwie 
łodzie.
– Ciemności... – mruknął, ciągle kierując wichry w stronę Krańca Lądu. Aż nadto 
rozumiał 
teraz prawdziwość przykładu Klerrisa.
Tak, ściągnie wichry, ale już wiedział, że nie przybędą, zanim dwa pierwsze 
statki dotrą do 
mola. A może nawet później. Nogi niosły go w dół, a umysł zmagał się z żywiołami 
i wichrami. 
Drużyna strażniczek Westwind biegła ku nabrzeżu i Creslin zamarł, widząc na 
przedzie błysk 
płomiennorudych włosów.
...pokażę ci, nadobny narzeczony...
Jego dusza obróciła niebiosa i wydarł wichry z korzeniami z ich lodowych 
szczytów. Jednak 
mimo iż wysokie wiatry mknęły z dużą szybkością, a na zachodzie rosła ciemność, 
prowadzące 
statki i łodzie pełne uzbrojonych ludzi poruszały się szybciej, teraz już niemal 
dotykając mola. 
Pędząc na dół, Creslin nie odwracał się, choć wiedział, że męczący bieg i 
wyczerpanie nie 
przyniosą nic dobrego, zwłaszcza jemu. Ale serce waliło mu jak młotem, kiedy 
myślał 
o Megaerze. Zmusił się do myślenia o czymś innym, spokojnie obserwując 
rozwijające się przed 
nim sceny.
Druga drużyna strażniczek Westwind i oddział żołnierzy Montgren ruszyły w dół od 
twierdzy.
Trzeci i czwarty statek żeglowały przez port na wschód, w stronę płaskich plaż, 
gdzie 
również mogły cumować łodzie. Nawet jeśli strażniczki utrzymają port, wkrótce 
zostaną 
zaatakowane od tyłu, choć nie nastąpi to od razu, bo oddziały lądujące na plaży 
będą 
potrzebowały trochę czasu, by przejść po miękkim piachu i wspiąć się na niskie, 
ale skaliste 
wzgórze, które osłania miasteczko.
Z okrętów blisko brzegu, na których powiewały flagi z pomarańczową słoneczną 
tarczą 
Hamoru, zaczęły się sypac strzały. Creslin szarpał i naginał ku sobie ogromne 
wichry, których 
nigdy jeszcze nie przyzywał. Oddały uderzenie i rozciągnął się jak długi w pyle 
drogi. Podniósł 
go Thoirkel i obejrzał się do tyłu na zachód. Co najmniej jedna ze strażniczek 
Westwind leżała na 
kamieniach mola. Strzała przeszyła jej gardło.
Szarawa mgła przesłoniła słońce, a na zachodzie rosła ciemność. Creslin 
wyszarpnął miecz 
z pochwy. Trzymał go lekko, krocząc ku kłębowisku stali i pocisków wirującemu 
wokół 
nabrzeża. Szedł ciągle w dół ze wzrokiem skierowanym na port; myślami krążył 
gdzieś 
w niebiosach. Thoirkel był przy nim, trzymając dobyty skądś miecz.
...teraz... rzucaj...
Zanim znaleźli się w połowie drogi ku walczącym, łodzie niosące żołnierzy 
dotarły na plaże 
i koniec nabrzeża przejęli napastnicy.
– Aeeeiii...
– Suki...
Dźwięki mieczy i głosy odbijały się od chat i skał. Creslin wypatrywał czerwieni 
włosów 
Megaery, ale nie znalazł jej. Nie czuł też jednak bólu, który odczułby z 
pewnością, gdyby została 
ranna.
Niebo przecięły błyskawice i pomknęły ku morzu. O mały włos dosięgłyby wysokiego 
okrętu, który stał najdalej od brzegu. Strzały nieustannie wznosiły się w 
powietrze i zasypywały 
walczących na kamieniach mola, ale niektóre zaczęły też nadlatywać z drugiego 
końca nabrzeża 
w stronę dwóch hamoriańskich statków w porcie.
Creslin zachwiał się, osmalony białym płomieniem, kiedy Megaera rzuciła płonącą 
kulę. 
Ogień osłonił nabrzeże i przednie żagle prowadzącego szkunera stanęły w 
płomieniach. Kroczył 
spiesznie w stronę mola, gwałtownie wyszarpując wichry, ściągając z niebios 
wszystko, co zdołał 
pochwycić.
Wysoki okręt zadrżał, kiedy uderzyła weń błyskawica i zawyły wichry, a mgła oraz 
wirujące 
nawałnice połączyły się w czarny lej.
– Uuufff... – Thoirkel odepchnął Creslina w bok, kiedy nie wiadomo skąd pojawił 
się 
ogorzały mężczyzna i zamachnął na regenta toporem. Dwa miecze powstrzymały 
Hamorianina.
Chociaż Megaera się nie odezwała, biały spazm jej chaosu parzył Creslina, jakby 
stał 
w samym środku płomieni. Zachwiał się, przypomniał sobie o mieczu i pozwolił 
ciału reagować, 
mimo iż jego myśli pchały czarną wieżę wody w stronę kolejnego hamoriańskiego 
okrętu. 
Szkuner przy molo stał w ogniu, maszty i deski zaczynały się palić. Z wirującej 
ciemności na 
północy i zachodzie wyskoczyły bliźniacze błyskawice, uderzając w następny 
okręt. Creslin nie 
był pewien który, bo zmagał się z wichrami i mieczem.
Dwa statki po obu stronach szczątków, które były wysokim okrętem, usiłowały 
skręcić przed 
trąbą wodną, ale woda pochłonęła je swoją masą, która wyrosła niczym mur 
pomiędzy portem 
a północą.
– ...światło!
...bierzcie tę rudą i tego ze srebrnymi włosami! Klinga Creslina wypadła naprzód 
i poraziła 
kolejnego Hamorianina, podczas gdy jego myśli skręcały ciemność ponad okrętami 
za 
falochronem. Wiedział, że nie odważy się rzucić takiej masy wody na mały port.
– Osłaniać regentów... już!
Creslin znalazł się ramię w ramię z innym walczącym o rudych włosach i niemal 
opuścił 
miecz z ulgą.
– Bierz następny statek! – wysyczała Megaera.
...idiota...
Creslin przypomniał sobie o tych na wschodnich plażach i odwrócił trąbę wodną ku 
kolejnym statkom. Tylko te trzy i dwa szkunery wewnątrz portu utrzymywały się na 
wodzie.
– Uderzaj w środek. Tam są!
– Oooo... – Creslin skrzywił się. Płomień zdawał się przeszywać prawy bark, ale 
skupił się 
na wichrach, przenosząc je oraz całą ścianę wody nad hamoriańskie okręty na 
plaży.
Creslin zgrzytnął zębami pod uderzeniem bólu Megaery i własnego. Mimo to przy 
wschodnich plażach unosiły się na wodzie jedynie szczątki i martwe ciała. Piasek 
został obmyty 
do czysta przez falę wysokości masztu. Porwała ona ludzi, broń i roślinność z 
niskiego wzgórza, 
które osłaniało Kraniec Lądu przed kamieniami i falami – i zostawiła jedynie na 
plaży niemal 
pozbawiony masztów kadłub. Creslin owi żołądek podszedł do gardła i wymiotował 
ponad 
człowiekiem, którego powalił miecz Megaery, zanim i ona poszła w jego ślady.
...rzygający... mięczak... gnojek...
– Zamknij się... – wymamrotał, unosząc miecz.
Nie było już potrzeby używać broni, bo wszyscy Hamorianie na molo padli. Może ze 
dwudziestu rzuciło się do zaśmieconej szczątkami wody, żeby popłynąć w stronę 
drugiego 
statku, który zluzował cumy i zawracał ku morzu. Szkuner na przedzie palił się 
jasnym 
płomieniem, tak gorącym, że para unosiła się w miejscach, gdzie zalewał go 
deszcz. Kilku 
Hamorian próbowało odpłynąć poza zasięg żaru.
Deszcz bębnił dokoła Creslina, a prawe ramię ciążyło jak z ołowiu. Pohamował 
się, wiedząc, 
że to jeszcze nie koniec. Oddychając głęboko, zebrał wichry. Czekał tylko, aż 
ostatni 
hamoriański statek wypłynie zza skał falochronu. Potem zawołał, nie zważając na 
białe gwiazdy 
przed oczami. Siłą woli odsuwając na bok potworny ból ramienia i barku, 
przywołał wysokie 
wichry i zimno. Obserwował, dopóki się nie upewnił, że mroczną kipiel znaczą 
jedynie deski 
i szczątki. Wtedy dopiero odwrócił się do Megaery, która spoglądała nań z 
pobladłą twarzą, 
a pasma krwi znaczyły jej szarą tunikę i mundur. Nie widział jej, nie był w 
stanie mówić i osunął 
się na śliskie, okrwawione kamienie, widząc jeszcze, że Megaera pada wraz z nim.
xcv Ramię i bark Creslina piekły nie od słonecznych promieni, ale od gorąca 
płonących 
węgli. Kiedy spróbował otworzyć oczy, maleńkie ogniki rozbłysły na ciemnym 
suficie. Poczuł na 
czole dotyk chłodnej szmatki i ogień wycofał się. Zdrzemnął się, a kiedy się 
obudził, pokój był 
ciemniejszy.
Stanęła przy nim niewyraźna postać.
– Panie?
– ...chyba tu jestem...
– Uzdrowicielka powiedziała, że powinieneś to wypić.
Przystawiono mu kubek do ust i wypił. Uniesienie głowy spowodowało falę gorąca 
w prawym barku i wzdłuż ramienia. Zmusił się do picia, dopóki płyn nie zaczął 
wylewać mu się 
z ust i kubek był pusty.
Opadł z powrotem na poduszkę, próbując odgadnąć, gdzie jest. Pokój był nieduży, 
a płyn 
podała mu strażniczka. Musiał być w nowej części twierdzy strażniczek Westwind.
Mała lampa z krótkim knotem zwisała z uchwytu na kamiennej ścianie tuż przy 
otwartym 
oknie, gdzie stały dwie strażniczki. Niebo na zewnątrz było fioletowe, a w 
powietrzu wisiała 
wilgoć deszczu. W oddali słychać było grzmot, jakby nadchodził z północnego 
morza.
Drzemał, ale niezbyt długo. Kiedy się przebudził, wróciła Lidia. Odgłos deszczu 
nie ustawał.
– Megaera?
– Lepiej niż ty, ale jest w Czarnym Domostwie. Odległość trochę pomaga, chociaż 
połączenie jest zbyt silne, żeby tego uniknęła, nieważne gdzie będziesz.
Creslin przez chwilę leżał bez ruchu na wąskim łóżku. Lidia podała mu kubek.
– Uggghh. Gorzkie...
– Potrzebujesz tego.
– ...picie tego. Nie musi mi smakować.
Kiedy wysączył zawartość kubka, opadł na wznak, ale nie zasnął.
– Tym razem nie najlepiej mi się udało – mruknął, wystarczająco cicho, żeby 
strażniczki 
przy drzwiach nie usłyszały.
Jej usta drgnęły.
– Skoro oboje zostaliście uznani za wielkich bohaterów, wątpię, żeby ktokolwiek 
kwestionował twój osąd w tej sprawie. Bez przerwy gapią się w niebo.
– Co się stało?
– Widziałeś wszystko. Kiedy zniszczyłeś hamoriańskie okręty, a strażniczki i 
żołnierze 
zmietli maruderów, niewiele zostało do zrobienia.
– Ile straciliśmy strażniczek i żołnierzy?
– Pomimo tej całej rzezi i strzał niecałą dwudziestkę. Creslin pokręcił głową i 
zobaczył przed 
oczyma jasne gwiazdy. Dwudziestka to o wiele za dużo. Gdyby tylko obserwował 
morze, można 
by uniknąć wielu z tych śmierci.
– Nie możesz cofnąć przeszłości.
– ...trudno o tym nie myśleć. – Creslin usiłował zwilżyć zbyt wyschnięte wargi. 
Chciał 
znowu pokręcić głową, ale przypomniał sobie zawroty i gwiazdy przed oczami. – 
Głupie... takie 
głupie...
– Co? Bycie ludzkim? Czy próba zrobienia wszystkiego samemu? – Po raz pierwszy w 
głosie 
uzdrowicielki zabrzmiał cierpki ton. – Nie możesz robić wszystkiego. Żadne z was 
nie może, 
nawet razem. Megaera jest w niemal tak kiepskim stanie jak ty. Ale o tym możesz 
pomyśleć 
później. Tymczasem napij się tego.
Posłuchał polecenia i opuścił głowę na poduszkę.
– Jak ona się czuje? – Lidia nie odpowiedziała naprawdę na to pytanie.
– Ma parę ran, ale nie od strzały. Musiała też walczyć ze wstrząsem po twoich 
ranach.
– Niech szlag trafi moje słabe wnętrzności... wszystko... – mruknął, odpływając 
znowu 
w mrok snu.
Obudził się wraz ze światłem. Strażniczki Westwind wciąż czuwały przed drzwiami. 
Nie 
widział już płomiennych gwiazd, kiedy poruszał głową, a bark był raczej 
rozgrzany niż 
rozpalony. Zmieniono mu ubranie. Próbował zwilżyć wyschnięte i spękane wargi.
– Znajdzie się tu coś do picia? – wychrypiał.
Tak, panie. Uzdrawiaczka zostawiła coś dla ciebie. Szczupła strażniczka, 
najwyżej po 
szkoleniu juniorek, przyniosła kubek do wąskiego łóżka. Zawartość nie była tak 
ohydna jak 
bagienna albo słona morska woda, ale gorycz młodego piwa była równie obrzydliwa.
Creslin połknął wszystko, trzymając kubek, kiedy ciemnowłosa strażniczka 
odwróciła się 
z tępym wyrazem twarzy. Czymkolwiek był lek, pomógł, bo na chwilę zdołał usiąść. 
Deszcz 
ciągle padał, chociaż niebiosa nie były już tak ciemne jak przedtem. Po chwili 
Creslin oparł się 
i znowu zapadł w drzemkę.
Kiedy się obudził, jeszcze zanim się odezwał, inna strażniczka, siwowłosa, 
podała mu 
jeszcze jedną mieszankę Lidii. Wypił. Teraz też smakowało gorzej niż stęchła 
bagienna woda.
– Ile czasu minęło?
– Od bitwy? Mniej więcej cztery dni.
Creslin był ciekaw, w jakim stanie jest Megaera i czy Czarne Domostwo nadaje się 
jeszcze 
do zamieszkania przy nieprzerwanych deszczach. Poruszył żywo palcami prawej 
dłoni. Ruch 
spowodował skurcz całego ramienia i zacisnął wargi. Gdyby tylko się 
zastanowił... Jeszcze jeden 
miecz Westwind nie był wcale potrzebny na nabrzeżu. W razie czego byłby pod 
ręką. A jednak 
jak mógł zostać na tyłach i pozwolić innym walczyć za siebie?
– Jak się czujesz?
Creslin skupił wzrok na Hyelu, kiedy wysoki mężczyzna ociężale wszedł do pokoju.
– Prawie tak dobrze jak... – Urwał. Nie było sensu publicznie spowiadać się z 
własnej 
głupoty. Lidia dała mu to do zrozumienia. – ...jak każdy, kto dostał strzałą w 
bark, jak sądzę. 
Przykro mi, że ty i Shierra musieliście sami uprzątać cały bałagan.
Hyel uśmiechnął się ponuro.
– To było interesujące. Nie wierzyłem ci tak naprawdę, dopóki nie zobaczyłem 
tych 
strażniczek w walce. – Pokręcił głową. – Ludzie, którzy ocaleli, uważają cię za 
anioła...
– To trochę za wiele.
Hyel pokręcił głową.
– Nie, nie za wiele. Widzieli, jak zabiłeś tuzin ludzi i przywołałeś burze, 
które zniszczyły 
jedenaście okrętów; burze nadal szaleją. A współregentka... spaliła jeden statek 
i dwudziestkę 
Hamorian. Paru zabiła nawet własnym mieczem.
Creslin zapragnął zmienić temat.
– Co z tymi, którzy przeżyli? Są jacyś?
– Shierra i ja postanowiliśmy, pod warunkiem, że się zgodzisz, panie, 
wykorzystać ich przy 
budowie i w polu, dopóki nie zostaną wykupieni, a przynajmniej aż nie przestanie 
padać. Nie ma 
ich wielu – może ze dwudziestu pięciu, większość ze statku, który zatopiłeś na 
plaży. Ale 
podzieleni na mniejsze grupy przydają się. Klerris zdołał zrobić dość szkła, 
żeby założyć okna 
w waszych pokojach w Czarnym Domostwie. Jak się przejaśni, chcemy skończyć 
resztę 
budynków i wszystkie domki dla gości. Potem zajmiemy się gospodą. – Hyel 
uśmiechnął się 
nieśmiało. – Myślę, że będziemy mieli jeszcze paru gości.
– Tak przypuszczam. Lepiej sprawdź, czy Shierra albo któraś z seniorek nie 
mogłaby 
poprowadzić szkoleń dla twoich żołnierzy.
– No cóż... przy tym deszczu... to znaczy... mamy coś do roboty w głównej 
sali... trochę. Już 
zaczęliśmy... jak zobaczyli...
Srebrnowłosy mężczyzna zdusił uśmiech.
– Shierra jest na pewno o wiele lepszym instruktorem.
– Mówi, że jesteś mistrzem broni, jednym z niewielu w Westwind, ale nikomu nie 
wolno 
było ci o tym mówić. – Nieśmiały głos mężczyzny przygasł niemal do szeptu. – 
Panie, czy to 
prawda, że uciekłeś z obozu pracy białych magów?
Creslin zaczynał odczuwać zmęczenie i oparł się o poduszki.
– Tak, ale miałem pomoc.
– I tak... nic dziwnego, że chcieli cię uwięzić. Creslin wyjrzał za wąskie okno. 
Czyżby niebo 
pojaśniało? Miał nadzieję, że tak.
– Porozmawiamy później.
Hyel wyszczerzył zęby, po czym jego twarz przybrała wyraz szacunku.
– Dobry wieczór, regentko Megaero. – Skłonił głowę.
– Dobry wieczór, Hyel. Z pewnością możesz zostać. Creslin rozkoszował się 
dźwiękiem jej 
lekko ochrypłego głosu, zadowolony w tej chwili, że jest tutaj.
– Dziękuję, regentko, ale muszę sprawdzić wykaz dyżurów.
– No to idź i sprawdzaj. – Megaera przysiadł ostrożnie na stołku w nogach łóżka. 
Z jej oczu 
trudno było coś wyczytać w przygaszonym świetle.
– Już najwyższy czas, żebyś się ocknął.
– Domyślam się, że przesadziłem we wszystkim.
...przesadził?...
Zerknęła ku oknu.
– Łącznie z burzami. Nikt nigdy nie widział tyle deszczu, a Klerris mówi, że 
pewnie będzie 
trwał jeszcze przez parę dni.
Creslin wzruszył ramionami.
– Oooo... – Bark powiedział mu wyraźnie, że gest był nierozsądny. – Wtedy nie 
myślałem, że 
będę musiał je powstrzymać. Bardziej się martwiłem, żeby nie pozwolić Hamorianom 
na 
ucieczkę.
Uśmiechnęła się.
– Większość z nich wcale nie chce wracać. Creslin powstrzymywał się od ruchów, 
wiedząc, 
że ona również odczuje ból.
– Dlaczego?
– Wiesz, co cesarz robi z pokonanymi żołnierzami?
– Och.
– A poza tym uznali, że tutaj są bardziej bezpieczni.
Creslin prychnął.
– Dopóki biali magowie nie wymyślą czegoś innego. Albo Hamor.
– Nie wymyślą. Nie, dopóki ty żyjesz, wielki magu burz. Kto zechce stracić całą 
flotę albo 
armię dla nic nie wartej, ogromnej i opuszczonej wyspy?
– Już niedługo taka będzie.
– Już taka nie jest, nadobny narzeczony. – Siedziała w milczeniu, a na zewnątrz 
zapadała 
noc.
Dwie strażniczki wyszły na korytarz i zamknęły drzwi, chociaż Creslin nie 
wiedział 
właściwie dlaczego. Deszcz ciągle padał, ale już nie z taką siekącą furią, jaką 
czuł wcześniej.
– Co zamierzasz zrobić? – zapytała w końcu.
– Czy nie możemy nauczyć się... żyć... z sobą?
– Ty? Ja? – Śmiech Megaery był szorstki, zimny. – Kiedy muszę cię osłaniać, 
kiedy ciągle 
muszę odbierać twoje uczucia...
...ciągle nic się nie zmieniło...
– Czy mamy jakiś wybór? – zapytał.
Megaera nie odpowiedziała, chociaż siedziała na wprost niego na stołku, dopóki 
znowu nie 
zasnął.
XCVI
Mały pokój na ostatnim piętrze jasno oświetlały cztery lustrzane lampy w białych 
okuciach 
z brązu. Za wąskimi oknami nie przestawał padać deszcz, jak przez cały zeszły 
ośmiodzień.
– Jeśli potrwa to jeszcze trochę, nie będzie co zbierać w całym Candarze 
Wschodnim, Jenred 
– narzekał przysadzisty biały mag. – A poseł Hamoru protestuje, że wykorzystałeś 
magię, żeby 
go oszukać wiadomością, jakoby Creslin skradł skarby Westwind.
– Tak naprawdę w to nie wierzą, co?
– Nie sądzę, żeby cesarz Hamoru był szczególnie zachwycony utratą dwunastu 
okrętów. – 
Hartor poruszył się niespokojnie na krześle i zerknął ku na wpół otwartym 
drzwiom.
– No cóż. Warto było spróbować – zauważył chudy mężczyzna w bieli, unosząc 
głowę, jakby 
wyczuwał coś w powietrzu. Zmarszczył brwi, znowu spoglądając za okno. – Creslin 
jest silny. 
Muszę mu to przyznać.
– Silny! To jak powiedzieć o zimach Westwind, że są chłodne.
– Więc... – zaczął Jenred, ciągle zaskoczony, ciągle wypatrujący czegoś... 
zapachu albo 
szeptu, którego nie mógł uchwycić – ...to nas nie dotyczy. On nie opuści Recluce 
i z pewnością 
da jeszcze Hamorowi powody do zmartwień.
– Jenred – powiedział powoli Hartor. – Dlaczego nie mogłeś po prostu zostawić 
Creslina 
w spokoju? Pozwolić mu bezpiecznie przejść przez Fairhaven? Powędrowałby gdzieś 
i osiedlił 
się, może wyszkolony na czarnego.
– To nie było możliwe.
– Ja myślałem, że tak. Rada również.
– Co myślałeś? – Oczy chudego maga wędrowały od deszczu do drzwi i z powrotem.
– Że ciągle mścisz się na Werlynnie, jedynym człowieku, który ci umknął. 
Nienawiść nie 
sprzyja polityce, Jenred. Nie możemy ciągle popierać decyzji opartych na 
nienawiści.
Jenred usiłował wstać, ale upadł, kiedy czerń zamknęła się wokół niego. Hartor 
odetchnął 
głęboko i pochylił nad śpiąca postacią, zabierając amulet i łańcuch urzędu. 
Spojrzał od byłego 
Wysokiego Maga ku ciemnym chmurom i deszczowi. Potem zapiął złotą zapinkę z 
amuletem 
wokół własnej szyi, kiedy weszli biali strażnicy, niosąc łańcuchy z zimnego 
żelaza.
XCVII
Creslin stał na wschodnim zboczu Krańca Lądu wychodzącym na Ocean Wschodni. Fale 
w dole cofały się i pieniły na plaży wokół kadłuba hamoriańskiego statku.
Megaera była gdzieś daleko od brzegu. Czuł otaczające ją mury – prawdopodobnie 
twierdzy. 
Powrócił wzrokiem do kadłuba, jedynej pozostałości po hamoriańskich najeźdźcach. 
Potem 
ponuro pokręcił głową i odwrócił się z cichym śmiechem, idąc żwawo w stronę 
chaty Klerrisa 
i Lidii.
Klerrisa nie zastał. Lidia zaprowadziła go do nowo wybudowanego osłoniętego 
ganku 
i wskazała drewniane krzesło. Sama przysiadła na murku z powagą na twarzy.
– Jak się czujesz?
– Jak dotąd w porządku. Megaera nadal spędza noce w twierdzy.
– Spodziewałeś się czegoś innego?
– Miałem nadzieję.
Lidia patrzyła mu prosto w oczy.
– To nie dlatego tu jesteś.
– Nie. Chcę, żeby Klerris zbudował statek. A właściwie odbudował jeden.
– Być może spodoba mu się ten pomysł. Projekty budowlane cieszą go o wiele 
bardziej niż 
praca z roślinami. Co zamierzasz zbudować? Łodzie rybackie?
– Ten hamoriański szkuner wojenny na wschodniej plaży.
– Czy to możliwe?
Creslin wzruszył ramionami.
– Mam taką nadzieję. Potrzebujemy własnych statków. Skoro zastanawiasz się nad 
cenami 
towarów...
– To wielka praca.
– Moglibyśmy wykorzystać do niej więźniów. Niektórzy może nawet zechcą pracować 
jako 
załoga.
– Załoga czego? – wtrącił się inny głos.
Klerris stał w niedawno wstawionych drzwiach, wiodących z głównego pokoju chaty. 
Creslin 
powtórzył swój plan. Kiedy skończył, Lidia wymknęła się z powrotem do chaty, 
zostawiając 
mężczyzn na ganku.
– Sam nie wiem – zadumał się Klerris.
– Musimy – nalegał Creslin. – Porozmawiam z Hyelem i Shierrą o wykorzystaniu 
więźniów 
do pracy. Poza tym łódź leży na piasku, nie na skałach. Myślę, że moglibyśmy 
przekopać się 
wokół, żeby ją podnieść. – Zerknął przez ramię, widząc, że Lidia wychodzi z 
chaty i kieruje się 
w dół, w stronę karczmy i chaty, gdzie Megaera wraz z niedużą grupą pracowała 
nad wyrobem 
szkła.
Klerris uśmiechnął się.
– Któregoś dnia... któregoś dnia możesz się podjąć czegoś, co okaże się 
absolutnie 
niewykonalne.
– Już się podjąłem. – Creslin urwał. – Megaera. Ale muszę działać dalej, jeśli 
ma się udać.
– Mówiłeś o tym Lidii?
– Nie.
– Powinieneś.
– Dlaczego? Klerris pokręcił głową.
– Nieważne. Chcesz porozmawiać teraz z Hyelem?
– Czemu nie?
– Pójdę z tobą. W ten sposób uwierzy, że obaj jesteśmy szaleni.
XCVIII
Kobieta w czarnym mundurze stała w przedwieczornym słońcu, obserwując szczyt 
Frei 
przemieniony w lśniący miecz wzniesiony przeciwko Wieżom Zachodzącego Słońca. 
Jej czarne 
włosy były odkryte w chłodnym wietrze, który na Dachu Świata uchodził za letnią 
bryzę.
Za jej plecami stała druga kobieta, młodsza, w zielonym mundurze, ciągle 
trzymając 
depeszę.
– Już zaczęli zmieniać świat... – Czarnowłosa kobieta westchnęła.
– Zaczęli? – zapytała srebrnowłosa następczyni szeryfa.
– Zaczęli – potwierdziła szeryf. – Nikt inny nie mógł tego dokonać poza tą 
dwójką. Ryessa 
miała rację. – Wzruszyła ramionami. – Ale wciąż z sobą walczą.
– Depesza nie...
– Jeśli Creslin nie wykaże większego zrozumienia ode mnie, zniszczy ich oboje.
– Nie wierzę.
– Wierz albo nie. On ma taką moc. – Szeryf dalej obserwowała lodową iglicę, 
dopóki nie 
okryło jej światło wczesnego księżyca.
XCIX
Piach, morze i ptaki, i czarny głaz wznoszący się nad tonią – ile setek miejsc 
łączy to 
wszystko? Creslin nie wiedział dokładnie, ale w jednym z nich znajdowała się 
Megaera.
Ledwo dostrzegalnie pokręcił głową, odłożył młot i dłuto do skrzyni, którą 
przechowywał 
w trzecim domku dla gości. Czekał i czekał, i wiedział, że dalsze czekanie 
niczego nie uratuje. 
Powstrzymał się, pamiętając, że takie uczucia zawsze prowadziły do bólu. Tym 
razem wzruszył 
ramionami – ze smutkiem – i skierował się do łazienki.
– Musisz być czysty?
A nie? Roześmiał się z goryczą, kiedy zimna woda spłynęła na niego i za pomocą 
chropowatego mydła zeskrobał z siebie brud, pot i kurz. Od czasu kiedy 
wyzdrowiał, niewiele 
zajmował się magią i tylko trochę kamieniarstwem, a zbyt wiele myśleniem. A 
jednak 
więźniowie z Hamoru ukończyli mury wzdłuż chodników, jak również wewnętrzne 
ściany 
i dachy wszystkich trzech gościnnych domków. Czarne Domostwo zaczynało 
przypominać 
plany, które Klerris położył kiedyś na stole w twierdzy. Jedyny kłopot w tym, że 
dwoje ludzi, dla 
których zostało zbudowane, nie było w stanie żyć nigdzie blisko siebie.
Creslin wycofał się spod zimnego prysznica i zakręcił kurek. Kiedy się wycierał 
zniszczonym i wystrzępionym ręcznikiem, który przejechał z nim calutki Candar i 
jeszcze dalej, 
wykrzywił usta w gorzkim uśmiechu. Niewiele miał z tego, czego nigdy nie 
pragnął, krainę do 
zagospodarowania, o którą nigdy nie prosił, i w dodatku kochał kobietę, przez 
którą przeszedł 
zimowe śniegi Westhorns, aby uniknąć małżeństwa z nią. A jednak ożenił się z nią 
dla wygody. 
I dla żądzy, przypomniał sobie. Nie mógł zaprzeczyć, jak bardzo pragnie Megaery. 
Oderwał 
myśli od obrazu rudowłosej, zanim w jego umyśle pojawiły się zbyt plastyczne 
fantazje.
Żądza czy nie, nadszedł czas, żeby rozstrzygnęli o swoim przeznaczeniu. 
Rozstrzygnąć nasze 
przeznaczenie? – pomyślał. Jakie to pretensjonalne! Prychnął, naciągając 
spodnie. Włożył 
koszulę z krótkim rękawem oraz buty i z ciągle wilgotnymi włosami ruszył w dół 
zakurzoną 
drogą. Miał nadzieję, że pewnego dnia droga będzie szerokim gościńcem ciągnącym 
się 
z jednego krańca Recluce na drugi. Dobry gościniec połączy ludzi i handel. Ale 
to nadejdzie 
później, zakładając że Megaera go przyjmie. Jeśli kiedykolwiek go przyjmie.
Ciągle szedł, przeszukując myślami wichry ponad głową. Na pierwszej plaży 
znalazł piasek 
i ptaki, ale ani czarnego głazu, ani Megaery. Na drugiej był czarny głaz i 
ptaki, ale nie było 
Megaery.
Jeszcze pięć plaż i sześć kayów, aż w końcu wdrapał się na skalne osypisko, 
ujrzał plamę 
jasnej szarości na czarnym głazie. Plamę jasnej szarości wieńczyła strzecha 
płomiennorudych 
włosów.
– Megaera... – Serce zabiło mu szybciej.
Niech cię cholera... luby narzeczony...!!!
Pośliznął się pod naporem nie wypowiedzianych słów, ale tylko zachwiał lekko 
i odzyskawszy równowagę, zeskoczył na piaszczysty stok pod wschodnimi zboczami i 
prawie 
pobiegł, zapadając się w bardziej miękkim piachu, gdzie docierały łagodne fale. 
Spłynął na niego 
spokój, spokój, drżące poczucie lęku. Creslin zwolnił. Lęk? Nie jego, ale 
dlaczego lęk?
...bo już jesteś silniejszy ode mnie, z wyjątkiem siły woli... bo zawsze będę 
zmuszona się 
poddać. Moje ciało nie może znieść... tak jak twoja dusza nie może...
Fragmenty myśli przeleciały mu przez głowę. Szedł ostrożniej, choć nie było to 
konieczne na 
miękkim piasku ponad linią wody. Biała woda pieniła się parę łokci od jego stóp. 
W górze 
szarawe, wysoko wiszące chmury przesłoniły złociste słońce i wilgotna bryza znad 
morza nagle 
się ochłodziła. Zatrzymał się przed spłowiałym czarnym głazem.
– Megaera?
– Tak, nadobny narzeczony?
– Dlaczego... dlaczego... unikasz...?...żeby ocalić moją duszę... siebie...
– Właściwym słowem jest uciec – powiedziała. Cóż miał odpowiedzieć? Wiedział 
tylko, że 
zawsze kochał tę kobietę.
...Miłość? Ty nie znasz miłości, tylko żądzę...
– Zawsze pragnąłem tej kobiety – poprawiła go. Wciąż siedziała przeciwległym 
końcu 
szarego kamienia.
– Nie tylko żądza... nie tylko to. – Spokój duszy dał mu poczucie pewności.
...Dlaczego... miłość? Jak możesz nazywać to... miłością?
– Sam siebie okłamujesz. To, co czujesz, nie jest miłością – upierała się. 
Jednak wstrząsnął 
nią jego spokój.
– Może ty również nie znasz miłości – stwierdził.
...nie wiem... jaka jest... ty nie masz pojęcia...
– Wiem swoje. – Serce Creslina waliło głośno, choć wymawiał słowa cichym głosem.
...nic nie wiesz...
– Może powinieneś zobaczyć, jakie to uczucie. – Megaera utkwiła w nim wzrok.
– Co, jakie uczucie?
...twoja... miłość.
– To, co nazywasz miłością. – Megaera się uśmiechnęła.
Czy nigdy go nie pokocha? Patrzył, jak unosi dłoń teatralnym gestem. Na czubkach 
palców 
zalśnił ogień. Płomienie przeskoczyły wzdłuż ramienia – czy to były ramiona 
Megaery? – a na 
jego czole perlił się pot. Jego/jej żołądek skręcił się w walce chaosu z ładem, 
jakby powiedział 
nieprawdę.
– No chodź, luby narzeczony. Nie ma nic ponad zimne żelazo. – Głos Megaery był 
twardy, 
uniosła oba ramiona.
Mimo to paskudny wewnętrzny skurcz powiedział mu, że kłamie.
...nic jak walczące zimne żelazo...
RRHHHssssttt!
Ogień uderzył w błękitnozielone niebo.
Creslin stał nieporuszony na skalistej plaży, patrząc na rudowłosą. Mięśnie miał 
poskręcane 
i pokurczone niczym konary karłowatego dębu.
– Nie spędziłeś całego życia związany takim bólem. O, drogi mężu... Niech cię 
szlag, droga 
siostro... i ciebie, bezmyślne narzędzie. Jeśli...
Wyczuwając ból pod warstwą bólu, Creslin zmusił płuca do oddechu i zrobił krok 
ku 
końcowi głazu, gdzie siedziała Megaera. Jeszcze jeden biały płomień, niemal 
zagubiony we 
wnętrzu czerni, która otulała Megaerę, trysnął ku jasnemu niebu na wschodzie. 
Raz jeszcze 
mięśnie Creslina skurczyły się od wewnętrznego ognia, który płynął w jego żyłach 
jak żrący 
kwas. Poczuł skręt wnętrzności i zapłonął od stóp do głów. Zrobił jednak kolejny 
krok naprzód. 
Megaera musiała odczuwać ten ból jeszcze bardziej niż on. Jak znosiła przez tyle 
czasu taką 
agonię... jak?
Niełatwo, nadobny narzeczony...
Biały płomień tryskający w niebo wciąż parzył ich oboje i Creslin zachwiał się, 
ale odetchnął 
i zrobił jeszcze jeden krok – kolejny krok w stronę ogni demonów światła.
– Czy nadal nazywasz to miłością, o nadobny narzeczony? Jak możesz nazywać... to 
miłością?
– Tak. – Słowa zazgrzytały przez zaciśnięte gardło, kiedy dotarł do połowy głazu 
od strony 
morza.
Megaera siedziała na północnym końcu od strony lądu, jeszcze pięć łokci od 
niego, jeszcze 
pięć długich kroków.
– A zatem poznaj miarę... mojej miłości... do ciebie.
Miłość jest... bólem... cierpieniem...
Zrobił kolejne dwa kroki, zanim poczuł zbierającą się biel, która poprzedzała 
płomienie. Jeśli 
musi przejść przez ognie potępienia...
RHHHHSSSsssttt!
...nigdy... nigdy... tak nie kochałam.
– Jaka śliczna... myśl... – Głos Megaery załamywał się.
Creslin wyczuwał jej niepokój, poczucie zagubienia. Zmusił się do kolejnego 
kroku.
RRRhhhhsstt!
Ogień przebiegł jego arterie, ramiona i nogi, a oczy widziały jedynie błyski 
energii. Padając, 
uderzył się o kamień i czysty fizyczny ból był niemal ulgą. Z jego ust wydobył 
się syk. Ale 
podszedł na odległość ramienia do miejsca, gdzie siedziała. Zaparła się nogami o 
jasnoszary 
kamień, niegdyś czarny, a teraz wyblakły od słońca i morskiej wody, aż przestał 
pasować do 
czarnego urwiska, z którego wydarł go czas i morze.
– Spójrz... na swoje... ramiona.
Creslin nie patrzył, wiedząc, że muszą być czerwone, jakby zanurzył je w 
palenisku. Zamiast 
tego skoczył naprzód i chwycił ją za łokieć, niezdarnie, ale mocno zmuszając ją 
do opuszczenia 
ramion, aż zacisnął palce wokół jej nadgarstków.
RHHHsstt!
...ocal mnie...
Ktoś jęknął, ale Creslin nie wiedział, które z nich. Otoczył Megaerę ramionami. 
Zsunęła się 
z głazu i zatoczył się w tył na piasek, w którym ugrzęzły mu buty. Obcasy 
zapadły się głębiej od 
jego i jej ciężaru.
Sssss...
Inny rodzaj bólu przeciął jego bark, gdzie wbiła zęby w mięsień. Skręcił ciałem, 
żeby uciec.
– Związałeś mnie... jak nikt... nigdy nie związał... – Jej kolano uderzyło go w 
udo, szukając 
pachwiny, i ledwie chybiło, kiedy się poruszył.
...nie będę niewolnicą... nawet twoją...
– Siebie... związałem... w taki sam sposób. – Dyszał tak samo jak ona.
– Inaczej. Ty wybrałeś... ja nie.
To było inaczej. Ty chciałeś związać się ze mną. Ja nie miałam wyboru.
Poczuł lód w żyłach, kiedy zmroziły go jej słowa, zarówno te wypowiedziane, jak 
i te 
brzmiące w jego mózgu, i odskoczył od niej. Cofnął się chwiejnie i stanął przy 
wygładzonym 
przez morze szarym głazie.
„Ty wybrałeś te więzy. Ja nie wybierałam”. Słowa wirowały mu w myślach.
Ty wybrałeś... ja nie. Ty wybrałeś... ja nie.
Fale cofały się i nadpływały. Białe ptaki krążyły ukośnym lotem, przecinając 
powietrze nad 
głową Creslina, a morze rozlewało się na piasku, obmywając mu buty.
Nie widział, bo łzy ciekły mu po twarzy i piekło pod powiekami. Nie mógł mówić, 
bo brakło 
mu słów. Bo Megaera miała rację. Megaera miała rację.
...racja, racja, racja...
Związanie jej z sobą było jeszcze jednym aktem przemocy, innym rodzajem gwałtu, 
wtargnięciem w jej najgłębsze uczucia.
Powłóczył nogami, kiedy zataczając się, podszedł do końca głazu. Nie widział, 
ale nie musiał 
widzieć. Nie miał gdzie iść. Morskie ptaki nurkowały w spienionej wodzie w dole 
plaży, a on stał 
skamieniały. Morze szeptało na piasku.
Megaera miała rację, a on nie znajdował słów, nie miał odpowiedzi.
Idź... nie wiem, czego chcę. Nie chcę, żebyś został... nie chcę, żebyś 
poszedł... niech cię 
szlag... szlag!
Creslin nie mógł mówić i nie mógł odejść. Widział jedynie rozmyte chmury przed 
oczami. 
Mimo iż z nim walczyła, nigdy nie uderzyła. Uciekała tylko, jak uciekałoby 
zamknięte w klatce 
zwierzę albo więzień smagany batem. Płomienie miały ją ukarać, a fizyczna walka 
była jedynie 
ucieczką, nie atakiem. Przełknął łzy, spoglądając na ponurą toń. Wiedział, że 
nigdy już nie ujrzy 
lodowej wieżycy Frei, chyba że w myślach, nie dotknie kobiety, którą kochał za 
bardzo i której 
nigdy nie tknął, choć napadał tak bezceremonialnie.
Biała woda pieniła się, płynąc ku jego butom, ale nie docierała doń całkiem, tak 
jak on nie 
całkiem dotarł do zrozumienia – albo Megaery. W górze otulone złotym całunem 
słońce zdawało 
się chować za zamglone chmury. Zimny powiew powietrza znad wody w najmniejszym 
stopniu 
nie chłodził poparzonych ramion i duszy.
Nie patrzył na Megaerę, która martwym wzrokiem wpatrywała się w morze.
Po chwili Creslin zaczął śpiewać, bo cóż innego mógł zrobić? Nie mógł nic 
powiedzieć, nie 
mógł jej przytulić i nie potrafił cofnąć bólu, który jej zadał. A jednak coś 
musiał zrobić, a pieśń 
była stara.
...na morskim brzegu, gdzie pienią się wody, odchyl głowę i usłysz lot wichru.
Wschodni wiatr kocha światło słońca, A zachodni kocha noc.
Północny dmie samotnie, kochana, A ja lękam się światła.
Zabrałaś me serce, kochana, Porwałaś wichrami nocy.
Płomienie, które roznieciłaś, Pałą się dłużej od światła.
...pałą się dłużej od światła, kochana, kiedy wody pienią się biełą, odchyl 
głowę, usłysz lot 
wichru.
Płomienie, które roznieciłaś, Wypalą moją noc.
Wkrótce umrę, kochana, Na zimnych górskich szczytach.
Stalowy wicher niesie prawdę, kochana, Silniejszą niż mój miecz.
...silniejszą niż mój miecz, kochana, gdzie wody pienią się bielą, odchyl głowę, 
usłysz lot 
wichru.
Mówiłem ci prawdę, kochana, Od samego początku.
Pragnąłem twej miłości, kochana, Z całego swego serca.
Czasami mnie raniłaś I czasami walczyliśmy, Ale teraz mnie porzuciłaś, I moje 
życie straciło 
sens.
Moje życie straciło sens, kochana, gdzie wody pienią się biełą.
Więc unieś głowę i usłysz lot wichru.
Więc unieś głowę i usłysz lot wichru.
Creslin umilkł. Dłonie ciągle zaciskał wokół wyblakłego szarego kamienia. Nie 
wiedział, jak 
długo tam stał i choć chmury zgęstniały, nie przywołał wiatrów. Ani Megaera, 
choć wiedział 
teraz, że mogłaby to zrobić, bo teraz wiedziała wszystko to, co on, i jeszcze 
więcej.
– Nie... jest jedna rzecz, której nie wiem.
Jej głos był łagodny, ale nie poruszył się.
Gardło miał ściśnięte. Nie zadał pytania, mając jedynie nadzieję, że mu odpowie.
– Dlaczego nigdy nie oddałaś uderzenia?
– Bo...
Bo mnie kochasz...
Skinął głową. To niemożliwe i niemądre, ale kochał Megaerę. I nigdy jej nie 
dotknął, nigdy 
nie przytulił.
– Możesz mnie przytulić, najdroższy.
...najdroższy...
Creslin nie był świadom, że się poruszyła, dopóki nie stanęła przed nim.
Dlaczego?
Ponieważ mnie kochasz. I ponieważ nie mogłeś pokochać nikogo innego. Droga 
siostra, 
niech będzie przeklęta i błogosławiona jej dusza, miała rację!
– Zasługujesz na to, by kochać, a nie tylko być kochaną. – Słowa były trudne, bo 
wiedział, że 
może ją odepchnąć, ale musiał być w porządku, nieważne za jaką cenę. Zwłaszcza 
teraz, bo nie 
był w porządku, choć myślał, że jest.
– Przytul mnie. Proszę.
...zawsze z tobą walczyłam... ale już o tym wiesz. Przytul mnie...
Odwrócił się do niej, czując ucisk w gardle. Pod powiekami widział czerwone 
płomienie.
– Jesteś pewna?
Tym razem to ona się nie odezwała, ale otoczyła ramionami jego kark i złożyła 
głowę na 
ramieniu, a jej ciche łkanie wstrząsnęło obojgiem.
Tak trudno jest kochać...
– Po prostu... mnie przytul. – Słowa były szlochem...nie puszczaj mnie...
– Zawsze... Zawsze...!
Morze szeptało, a fale nadpływały i cofały się.
Po chwili mężczyzna i kobieta poszli wzdłuż białej plaży na północny wschód, w 
stronę 
Wież Zachodzącego Słońca. Oboje milczeli otuleni w czerń, którą widzieli tylko 
oni i paru 
innych. Pojedynczy promień słońca uderzył w piasek przed nimi, po czym wycofał 
się przed 
nadchodzącymi. Burze na zachodzie przygniatały Wieże Zachodzącego Słońca. 
Trzymały je 
w miejscu, tworząc czarny łuk, ku któremu oboje zmierzali, ręka w rękę, dusza w 
duszę.
Część trzecia 
MISTRZ ŁADU 
C
Creslin mozolnie posuwał się w górę po piaszczystym zboczu, niosąc ręcznie 
robione 
nosidło z wiadrami słonej wody. Była to jego druga wędrówka, choć słońce ledwo 
wyjrzało znad 
Oceanu Wschodniego.
Zsunął nosidło, aż wiadra stanęły na czarnym kamiennym chodniku, i koncentrując 
się, 
stanął przy jednym z nich. Woda zawirowała i na kamieniach, przy drewnianym 
wiadrze, pojawił 
się stosik brudnobiałych ziarenek. Powtórzył cały proces z drugim wiadrem, wlał 
czystą już wodę 
do kamiennego zbiornika i zasunął pokrywę.
– Creslin?
Creslin... ty idioto...
Ustawił nosidło i wiadra w schowku i poszedł na taras, gdzie czekała Megaera w 
cienkiej 
spłowiałej koszuli.
– Wiesz, że to nie jest zbyt skuteczne.
– Och? – Otarł czoło, spoglądając ponad jej ramieniem. Fale gorąca, niczym na 
wpół 
widoczne czarne węże, już falowały ponad zbrązowiaiymi wzgórzami, na zachód od 
Czarnego 
Domostwa.
Megaera się uśmiechnęła.
– Czy ktoś inny nie mógłby nosić wody?
– Nawyk...
– Ale jesteś jedynym, który potrafi wytrącić z niej sól.
– Ty potrafisz, i Klerris, i Lidia.
Świetnie. – W jej głosie pojawił się cień rozdrażnienia. – Odsalanie wody. Tylko 
paru z nas 
potrafi to robić. Nie rozumiesz? Niech ktoś inny wykonuje ręczną robotę. 
Powinieneś zająć się 
tym co, tylko ty potrafisz.
– Na przykład rządzić?
– To nie było w porządku, najdroższy.
– Masz rację. Ale nie jestem stworzony na władcę, który nadzoruje pracę innych. 
Trudno tu 
siedzieć i patrzeć, jak słońce wszystko wypala. Trudno czekać na przybycie 
statków...
– Nie o tym mówiłam.
Idiota!
Białe płomyki trysnęły z niewidocznej czerni, która ją osłaniała. Uparte 
pozostałości chaosu, 
wyzwolone przez gniew.
– Wysiłek mięśni stawiasz na równi z pracą, a to nie to samo. Dobrze o tym 
wiesz. Bycie 
władcą oznacza pracę umysłem, nie ciałem. Możesz to robić. Jednak gdy tylko 
zaczynasz się 
martwić, wracasz do fizycznych prac.
– Tylko że ja się nie martwię – przedrzeźniał ją.
– Martwisz się. Właśnie to powiedziałeś.
– W porządku. Martwię się. Gospoda jest niemal ukończona, ale nie mamy gości. 
Plony są na 
polach, ale nie mamy dość wody i giną. Gruszki opadają, bo jest za sucho. Mam 
dość ryb, tak 
samo jak wszyscy. Lidia mówi, że nie będziemy mieli żadnych przypraw przed 
jesienią, jeżeli 
w ogóle kiedyś. Jak noszę wodę, przynajmniej są jakieś rezultaty. Co mam robić? 
Czekać, aż 
słońce upiecze nas na pierniczki?
– To ty nas tu sprowadziłeś.
Creslin przesunął wzrok z brązowiejących wzgórz na niemal niedostrzegalne fale 
Oceanu 
Wschodniego. W którąkolwiek stronę patrzył, widział tworzące się fale gorąca. 
Tańczyły na 
szczytach wzgórz i zakurzonych piaszczystych terenach, poprzez suche zielone 
krzewy, jedyne, 
które wydawały się rozkwitać w upale, a nawet nad plażami otaczającymi Ocean 
Wschodni. 
W górze na bezchmurnym niebie słońce prażyło niemiłosiernie.
– Masz rację. Od tej pory będę przynosił wodę tylko dla nas.
– Ja mogę ją nosić. Odwzajemnił uśmiech.
I powinieneś coś zjeść, zanim się wykąpiesz. Wzniósł dłonie, parodiując gest 
bezradności, 
ale wszedł na kamienie tarasu i przysiadł na murze. Tam, pomiędzy nimi, stał 
talerz 
z bochenkiem brązowego chleba i dwiema gruszkami. Oraz dwa kubki z sokiem z 
jagód 
krasnokrzewu.
– Zaplanowałaś to – zauważył.
– Potrzebujesz czegoś, zanim pójdziesz do pracy przy statku.
– Statku?
– Mówiłeś, że chcesz się spotkać z tym hamoriańskim...
– Och...
– Nie mów, że zapomniałeś.
Creslin zawstydzony pokiwał głową, a Megaera się roześmiała.
– Nie wierzę. Naprawdę zapomniałeś.
Oderwał kawałek zbitego twardego chleba, rozrzucając po czarnym kamieniu ciemne 
okruchy.
– Co dzisiaj robisz?
– Chcemy spróbować ze szkłem na puchary. Jest trudniejsze niż to na okna, ale 
Lidia mówi, 
że Nordla jest dobrym rynkiem zbytu na kielichy.
Gryzł suchy chleb, popijając z kubka, żeby zwilżyć usta i okruchy.
– Jak słusznie zauważyłeś, najdroższy, potrzebujemy tylu rynków zbytu, ile tylko 
zdołamy 
rozwinąć.
– Potrzebujemy też statków, którymi zawieziemy te towary – wymamrotał z ustami 
pełnymi 
twardego chleba.
Megaera pokiwała głową. Skończył jeść, wstał, pochylił się i sięgnął po talerze.
– Ja to wezmę. Musisz iść do tego wraku.
– Statku... mam nadzieję.
Cokolwiek to jest – Wstała, uścisnęła go pospiesznie i cofnęła się, zanim zdążył 
przedłużyć 
ten gest. Zgarnęła po drodze talerze i kubki, ale przystanęła przy drzwiach.
– Przyjdziesz później do twierdzy?
– Jeśli ty tam będziesz. – Spojrzał na nią pożądliwie. Megaera pokręciła głową.
Zwierzę...
Nie będąc całkiem pewien zabarwienia tej myśli, Creslin wzruszył ramionami, ale 
już znikła 
w środku. Skierował się do łazienki. Wkrótce potem był na plaży, gdzie się 
znajdował 
hamoriański statek. Creslinowi towarzyszył przysadzisty mężczyzna w szortach i 
tunice bez 
rękawów.
– Nieźle się zaklinował, panie.
Creslin odszedł od krawędzi wody, przebiegając wzrokiem deski kadłuba, aż dotarł 
do 
dziobu, na wpół zakopanego w miękkim białym piasku.
– Jak głęboko jest kil czy jak to się tam nazywa? Byrem zmarszczył brwi.
– Może na jakieś cztery, pięć cubitów. Creslin pokręcił głową.
– To łatwe, panie. Dziobnica jest wąska i nie obciążona. Najwięcej waży 
śródokręcie. – 
Hamorianin otarł czoło. – Nie mógłbyś, panie, przywołać burzy, żeby go jakoś 
wyciągnąć... tak 
samo jak się tu dostał?
– Jeśli przywołam burzę, fale tylko wepchną statek głębiej na plażę, nieważne w 
którą stronę 
powieją wiatry, chyba że... – Creslin wrócił wzdłuż linii wody, wierzchem 
przedramienia 
ocierając pot, który zalewał mu oczy.
Rufa wciąż znajdowała się pod wodą, choć wokół steru było niecałe dwa cubity 
głębokości. 
Spojrzał na ster, po czym zdjął buty i wszedł do ciepłej, łagodnie falującej 
wody. Przez chwilę 
śledził linie kadłuba, a potem rozchlapując wodę, ruszył ku opalonemu 
mężczyźnie.
– Byrem... czy jakieś żagle da się wykorzystać?
– Jest stary grotżagiel w schowku i parę górnych. Grot prawdopodobnie nie 
wytrzyma długo 
na wietrze. Reszta pewnie też – nie możesz zepchnąć go z piasku, prawda?
Creslin pokręcił głową.
– Nie. Ale mam pomysł. Kiedy będzie wysoki przypływ?
– To tylko pół cubita różnicy.
Creslin czekał.
– Koło południa. Jeśli burze niczego nie zmieniły. Przypływy nie liczą się tak 
bardzo jak 
sztormy.
– Chcemy sztormów czy nie?
Byrem skrzywił się i spojrzał na Creslina.
– Chyba nie. Za dużo siekaniny wyszłoby na brzeg. Najlepiej wyciągnąć go w 
czasie 
przypływu. Nie ma miejsca na blok albo kołowrót. Byłoby łatwiej go wyciągnąć.
– Coś wymyślimy. – Creslin wszedł w wąski pas cienia rzucanego przez statek i 
zaczął 
wycierać bose stopy z piasku. – Coś...
CI
Mocno zbudowany biały mag dotknął palcami łańcucha i amuletu na szyi, po czym 
cofnął 
dłoń i wpatrzył się w lustro na stole, które ukazywało brązowiejące łąki, 
zakurzone więdnące 
drzewa i pusty trakt wiodący do czarnej twierdzy.
– Jenred był pesymistą. Zapomniał o lecie.
– Być może, Hartor, być może. Ale Creslin jest magiem burz. Jeśli ściągnie na 
Recluce 
deszcz? – Siwowłosy, choć o młodej twarzy mężczyzna siedzący na drugim krześle 
patrzył, jak 
lustro gaśnie.
– Pewnie by mógł – przyznał Wysoki Mag. – Ale jedna burza da mu parę ośmiodni i 
tylko 
pogorszy sprawę. Ta, która zniszczyła hamoriańskie statki, ożywiła pola i sady 
Recluce tak, że za 
bardzo rozkwitły, jak na późniejsze gorące lato. A teraz spójrz na nie.
– A jeśli postanowi zrobić coś więcej?
– Gyretis, uważasz, że naprawdę mógłby zmienić pogodę świata? Nawet dla Creslina 
to 
trochę za wiele.
– Skoro doradzają mu Klerris i Lidia i skoro namówi... swoją koleżankę...
– Widzę, że jej nawrócenie ciebie również nie zachwyca.
– Nie sądziłem, że jest możliwe – odrzekł Gyretis. – Ale nie o to chodzi. On 
ciągle robi coś, 
czego nie uważaliśmy za możliwe. Co będzie, jeśli znowu tego dokona?
Hartor zmarszczył brwi.
– Jeśli ześle deszcz na Recluce, gdzie indziej, w Candarze, będzie bardziej 
sucho i gorąco.
Gyretis wstał.
– Odziedziczyłeś ten cały bałagan, ale lepiej nie popełniaj tych samych błędów 
co Jenred. 
Rada nie będzie już taka wyrozumiała.
– Wiem, wiem. Po prostu muszę znaleźć sposób, żeby odizolować ich na Recluce, 
nawet jeśli 
on ześle deszcz.
Gyretis przystanął przy drzwiach wieży.
– Nie chcesz spróbować bezpośredniego ataku?
– A ty byś spróbował?
– Raczej nie, chyba że coś się zmieni. Ale to twoje zadanie... znaleźć sposób, 
jak to zmienić. 
Miłego dnia.
Najnowszy Wysoki Mag podszedł do okna, zauważając mimo woli, że mury znowu 
wykazują napięcie, od sił poruszających się wewnątrz wieży. Czas aby czarni, 
któryś 
z pozostałych, ponownie wzmocnili kamienie. Będzie to dość proste, w porównaniu 
do jego 
problemów. Jak zerwać więzy Creslina z Westwind, Sarronnynem, a także Montgren? 
Bez 
wsparcia tych krain Creslinowi trudno będzie w ogóle przeżyć. Hartor znowu 
zmarszczył czoło, 
przez cały czas gładząc palcami amulet.
CII 
– Główne belki wzmocniłem, jak mogłem najlepiej. Tak samo żagle, ale niewiele 
więcej 
mogę tu poradzić.
– O nic więcej nie prosiłem.
Creslin schodził po sypkim piasku w południowym blasku słońca. Nie po raz 
pierwszy 
zatęsknił za chłodem Westwind czy choćby umiarkowanym klimatem Montgren. Klerris 
podążał 
za nim krok w krok.
Szkuner spoczywał obecnie w niedużym jeziorku, otoczony wałami piasku. Prawie 
czterdziestu ludzi, przeważnie hamoriańskich więźniów, stało na piasku. Dwie 
cumy 
przywiązano do śródokręcia, po jednej na każdej burcie, i przeciągnięto nad 
wodą, w której stał 
szkuner. Byrem, ciągle w podartej koszuli i tunice, wysunął się naprzód.
– Chwieje się na piasku, ale dalej siedzi mocno na mieliźnie. Dalsze kopanie 
byłoby 
niebezpieczne.
– Musimy spróbować. – Creslin osłonił szkuner siecią myśli. Czy on i wiatry 
wystarczą, żeby 
choć szturchnąć tę masę?
– Daj nam znać. – Byrem zerknął od dwóch magów ku ludziom, stojącym przy cumach.
– Jak mocny jest ten żagiel? – zapytał Creslin.
– Wytrzyma mocny, równy podmuch. Nierówne porywy szybko go rozedrą.
Creslin sięgnął ku niebu, próbując ściągnąć pasaty, a nie lodowate wichry zimy, 
które czaiły 
się jeszcze wyżej, w błękitnozielonych otchłaniach w górze.
– Przygotuj ludzi. Zaczyna przywoływać wiatry. – Klerris wskazał na Creslina.
– Bierzcie liny. Liny!
Tenor Byrema wzniósł się ponad łagodny poszum niskich fal. Niebawem szare płótno 
wybrzuszyło się ku morzu, ale szkuner ani drgnął.
– Ciągnij... ciągnij...
Statek trwał w otoczonym przez piasek zbiorniku. Creslin odetchnął głęboko i 
ściągnął 
więcej wysokich wiatrów, kierując ich bezpośrednią siłę w niewielki sztorm. 
Próbował skupić je 
na pojedynczym kwadracie płótna.
– Ciągnij... ciągnij... – monotonnie intonował komendę Byrem.
Grzbiety pochyliły się, mięśnie napięły, a wichry narastały.
– ...ciągnij... ciągnij...
Statek zachwiał się na piasku, pochylając w lewo, kiedy krzywizna połatanego 
grota 
wybrzuszyła się mocno ku morzu.
– ...ciągnij... ciągnij...
Kolejne drżenie wstrząsnęło kadłubem i woda wokół szkunera zafalowała 
gwałtownie. 
Stojący za Creslinem Klerris skupił się i wezbrała w nim ciemność.
– ...ciągnij... – Głos Byrema smagał ludzi przy cumach.
Choć ogromny grotżagiel rozdarł się z głośnym trzaskiem, szkuner zadrżał po raz 
ostatni 
i wysunął się w morze, najwyraźniej nabierając prędkości na wodach Oceanu 
Wschodniego.
Hamorianie i żołnierze z twierdzy wrzasnęli radośnie. Klerris zachwiał się i 
Creslin podparł 
go ramieniem.
– Co zrobiłeś?
– Dodałem trochę poślizgu na piasku.
– Powinienem sam o tym pomyśleć.
– Nie możesz myśleć o wszystkim, młody Creslinie – warknął czarny mag. – Zostaw 
i mnie 
trochę powodów do dumy.
– Wybacz. Nie myślałem o tym w ten sposób. – Creslin otarł czoło, choć wiatr 
wysuszył pot, 
a chmury powstrzymały najgorszy żar. Zaczynało już grzmieć, ale deszcz nie 
padał.
Obaj magowie odwrócili się i patrzyli, jak Byrem wywrzaskuje rozkazy od steru 
szkunera, 
który przesuwał się w morze na dwóch małych żaglach.
CIII
Creslin patrzył z tarasu na gładką toń Oceanu Wschodniego, matową w szarym 
świetle przed 
świtem. W nieruchomym powietrzu czuł zapach własnego potu po niespokojnej, 
gorącej nocy. 
Megaera spała. Szare niebo różowiało i Creslin pomyślał o usychających i 
uschniętych 
drzewkach i o tym, czego kiedyś Klerris próbował nauczyć go o pogodzie.
Megaera znalazła go na tarasie jeszcze długo po tym, jak słońce rozjaśniło 
ponurą zieleń 
oceanu. Jej dłoń dotknęła nagiego ramienia, a wargi karku.
– Dziękuję.
– Nie dziękuj, najdroższy. Siedziałeś tu, żeby mnie nie obudzić, prawda?
Creslin skinął głową, a Megaera usiadła przy nim w znajomej, spłowiałej 
błękitnej koszuli.
– Miałem nadzieję, że chociaż jedno z nas będzie mogło spać.
– Ten upał ci szkodzi.
– O wiele bardziej tęsknię za Dachem Świata, kiedy jest tak gorąco.
– Lidia uważa, że będzie jeszcze bardziej.
– Nie mogę się doczekać. – Odwrócił się, obejmując ramieniem jej talię i 
przyciskając do 
siebie. Przez chwilę wypełnił go łagodny zapach Megaery i oczy mu zwilgotniały.
– ...pochlebiać mi... jest rano i jestem tak samo spocona jak ty...
Ale ujęła jego dłoń i przez jakiś czas wpatrywali się w ocean. W końcu odezwał 
się Creslin.
– Nie przeżyjemy, jeśli nadal tak będzie.
– Chodzi ci o upał?
– O suszę. Przy twierdzy obozuje kolejna dwudziestka uchodźców albo i więcej. 
Grupa od 
Lidii. Jedno z nas będzie musiało odsolić więcej wody. Gruszki robią się 
brązowe.
– Lidia mówi, że to dlatego, iż woda dla pól przepływa pod sadami.
– Czegokolwiek spróbujemy, powstrzyma nas brak wody. Potrzebujemy żywności. 
Jeśli 
nawodnimy pola, umrą sady. A jest tylu nowych ludzi, że nie damy rady kupić 
jedzenia dla 
wszystkich. – Połowa ciężkich ogniw złotego łańcucha już znikła, a lato dopiero 
się zaczęło.
– Masz jakiś pomysł?
– Zmienić pogodę.
– To nie jest dobry pomysł.
...straszny!
Potarł czoło, czując gwałtowną myśl, a ona zarumieniła się, odczuwając jego 
niepokój.
– Przepraszam. Ciągle nie mogę się przyzwyczaić – wyjaśniła.
– Nie do wszystkiego – powiedział, myśląc o poprzedniej nocy, i też się 
zaczerwienił.
Była równie zakłopotana. Potem roześmiali się – równocześnie.
– Czasami...
– ...ty...
– Czy przynajmniej porozmawiasz z Klerrisem, zanim spróbujesz zrobić coś z 
pogodą? – 
odezwała się parę chwil później.
– Porozmawiam. – Poczuł, że Megaera chce wstać. – Ubierzmy się.
– Chcesz porozmawiać z nim dziś rano?
– Czemu nie? Jeśli mam rację, powinniśmy już zacząć. Jeśli nie, muszę... musimy 
poszukać 
innego rozwiązania.
Po jakimś czasie, odświeżeni wodą, którą Creslin raz jeszcze przydźwigał z 
plaży, ruszyli do 
małej chaty na Krańcu Lądu. Zanim do niej dotarli, oboje ociekali już potem i 
kurzem.
– Tyle zachodu z utrzymaniem czystości. Powinniśmy pomyśleć o dodatkowej stajni 
– 
zaproponowała Megaera.
– Trudno utrzymać czystość, kiedy jest zbyt zimno albo zbyt gorąco. – Creslin 
zerknął na 
drzwi. – Kłerris nas oczekuje.
Czarny mag stanął w progu chaty niegdyś rybackiej, rozbudowanej w wygodny 
bungalow, 
w którym nie zabrakło nawet zadaszonego ganku, gdzie dawało się odczuć 
chłodniejszą bryzę od 
strony portu.
– Wcześnie przyszliście. Shierra i Hyel spodziewali się was później.
– Jesteśmy tu z innego powodu. Chcę porozmawiać z tobą o zmianie pogody. Megaera 
uważa, że choćby było naprawdę źle, próba nawodnienia Recluce na stałe tylko 
pogorszy sprawę.
Klerris poprowadził ich na ganek.
– To naprawdę teoretyczne pytanie, a ja myślałem, że teoria cię nie bawi.
– Teoretyczne?
– Cóż. – Klerris się uśmiechnął. – Dopóki się nie pojawiłeś, nikt nie był dość 
silny, żeby 
o tym pomyśleć. Dlaczego więc po prostu tego nie zrobisz?
– Megaera mnie przekonała. – Creslin zszedł z ganku i wystawił twarz na lekką 
morską 
bryzę.
Megaera spojrzała na niego, na Klerrisa i z powrotem.
– Coś przed nami ukrywa. – Jej prawa brew uniosła się na chwilę.
– Jestem pewien. – Klerris poczłapał na róg ganku i odwrócił się. – Skoro tu 
jesteś, 
z pewnością masz powód.
...czy on zawsze?
– Oboje macie rację – odezwał się Creslin. – Potrzebujemy chłodu i deszczu. Mogę 
przywołać lodowate wichry, ale uważam, że sprowadzenie ich tutaj... teraz... 
przyniesie tak wiele 
zniszczeń, że sady i plony pójdą w zapomnienie, zanim spadnie deszcz, którego 
nam potrzeba.
...przynajmniej zapytał...
– Mogłabyś...?
Tym razem zaczerwieniła się Megaera.
– Wybacz. Ciągle zapominam.
– To dlatego, że używasz siły w niewłaściwych miejscach. – Klerris wziął jedno z 
prostych 
drewnianych krzeseł. – Usiądź. To chwilę potrwa.
Megaera opadła na krzesło, podczas gdy Creslin przysiadł na kamiennym murze, na 
tyłach 
ganku, skąd widział ją, Klerrisa oraz port – znowu pusty, nie licząc 
przeciekającej łodzi 
rybackiej.
– Weź na przykład dźwignię – powiedział czarny mag. – Jeśli dźwignia jest 
krótka, a musisz 
przesunąć głaz, napierasz na nią z dużą siłą i wtedy uzyskujesz ruch albo i nie. 
Dłuższa dźwignia 
wymaga o wiele mniejszej siły, ale musisz działać z większej odległości. Praca z 
pogodą jest 
podobna, jeśli o długości dźwigni i ruchu pomyślisz jak o odległości i czasie. 
Kiedy sprowadziłeś 
sztorm, który zniszczył hamoriańskich piratów, natychmiast użyłeś brutalnej 
siły...
– Nie miałem wielkiego wyboru.
– Nie bądź taki przewrażliwiony. – Klerris pokręcił głową. – Nie o to chodzi. 
Gdybyś był 
w stanie przewidzieć czas przybycia Hamorian, mógłbyś sięgnąć o wiele dalej i 
dużo wcześniej. 
Wtedy by wystarczyło lekko poruszyć kilka wiatrów, żeby stworzyć burzowy front, 
który o wiele 
łatwiej byłoby powstrzymać...
– Ale skąd wiesz, które wiatry zmienić i jak?
– Jeśli zechcesz posłuchać, z przyjemnością ci to wyjaśnię – Klerris odetchnął 
głęboko. – 
Być może przypominasz sobie, iż chciałem powiedzieć ci o tym jakiś czas temu, 
ale nie 
wydawałeś się zainteresowany.
– Akurat cierpiałem na chorobę morską – odrzekł oschle Creslin.
Megaera spojrzała na niego.
– Przepraszam... masz rację. Powinienem zapytać później.
– Zanim zaczniemy, a zajmie to trochę czasu, nie napilibyście się czegoś?
Creslin skinął głową i wstał.
– Gdzie...
– Ja przyniosę – przerwała Megaera. – Ty przekaż Creslinowi wstępne informacje, 
o których 
już mi mówiłeś.
Creslin nie westchnął. Raz jeszcze Megaera pokazała mu, że musi się dobrze 
zastanowić, 
zanim coś powie. Wziął drugie krzesło, usiadł i odwrócił się do Klerrisa.
CIV
– Zajmiesz się szczegółami? – zapytał książę, kiedy czarnowłosa kobieta uniosła 
do jego ust 
filiżankę. Z trudem wyprostował się oparty o poduszki.
– Oczywiście, oczywiście. – Kobieta wolną dłonią dotknęła rozgorączkowanego 
czoła. – 
Wiem, jak bardzo się martwisz.
– ...tak dobrze... – wymamrotał pomiędzy łykami.
– Wypij jeszcze. Dobrze ci to zrobi.
– Smakuje okropnie... dobrze, jak mnie dotykasz.
Helisse zabrała filiżankę, powstrzymując grymas.
– Nie mogę tak dłużej. Z każdym dniem jest gorzej. Nie wiem, co bym bez ciebie 
zrobił. – 
Oddech miał urywany. – Tak gorąco... tak sucho...
– Mówią, że to z powodu czarnej magii na Recluce. Ukradli deszcz. – Helisse 
postawiła 
filiżankę na stole, przy wezgłowiu łóżka.
– Nie wierzę – wysapał książę. – Zaczął się gorący rok. Więcej padało, kiedy 
Creslin tu był... 
w zeszłym roku. Upewnij się, że żołd popłynie z następnym ładunkiem.
– Rozumiem, kochany. Rozumiem. – Helisse znowu położyła dłoń na spoconym czole. 
– Ale 
musisz odpocząć.
– Odpocząć, odpocząć. Nic innego nie robię.
Po jakimś czasie Helisse cofnęła dłoń. Na czubkach jej palców zawisł odblask 
czerwonawej 
bieli. Książę zamknął oczy i zakasłał sucho.
– Śpij spokojnie, mój drogi. Śpij spokojnie.
Odwróciła się do dziewczyny siedzącej na stołku przy oknie.
– Zawołaj mnie, gdyby czegoś potrzebował. Wiedzą, gdzie mnie szukać.
– Tak, panienko.
Książę znowu zakasłał, ale Helisse już nie się odwróciła się, skinęła tylko 
głową dwom 
strażnikom przed drzwiami.
CV 
Z południowego tarasu rozciągał się widok na płaskowyż, aż po zakurzony 
horyzont. 
Niedługo zapanuje piekielny żar i spiekota. Niskie, gładkie fale Oceanu 
Wschodniego leniwie 
pluskały pod tarasem. Creslin zerknął na wiadra i nosidło. Dziś kolejny długi 
dzień odsalania 
wody dla twierdzy i garstki uciekinierów z Krańca Lądu. Czy powinien w ogóle 
kłopotać się 
myciem? Megaera twierdziła, że nie powinien się tyle zajmować fizyczną pracą, a 
dźwiganie 
wody z pewnością do takich należy.
– Creslin? – Głos Megaery był łagodny. Stała w porannym świetle tuż za drzwiami 
z korytarza, bosa, w cienkiej koszuli.
Ciekaw był, czego chce.
– To takie oczywiste? – Wykrzywiła twarz w grymasie.
...a niech cię...
Ale w tej myśli nie było złości, tylko smutek.
– Wybacz – powiedział.
– Gryf przybije jutro do brzegu.
– I?
– Aldonia i Lynnia będą na pokładzie.
– Chcesz, żeby tu zostały?
– Obiecałam.
– W którym domku?
– Nie... dziękuję.
Ramiona, które go objęły, aż nadto warte były niepokoju, który niosły. Wsunął 
ramię pod 
koszulę i objął jej nagie plecy.
– Creslin...
Nie! Nie teraz...
Uścisnął ją raz jeszcze, błądząc dłonią po ciele i wypuścił z objęć.
– Ty – ...za wiele sobie pozwala... zawsze ma... – tylko jedno ci w głowie.
– Nie zawsze. Tylko kiedy jesteś w pobliżu. Pokręciła głową i obciągnęła 
koszulę, nie 
patrząc mu w oczy.
– W każdym razie... – powiedział Creslin, żeby przerwać milczenie i zmienić 
temat swoich 
myśli – ...wiem, że martwisz się Aldonią.
– Będzie zadowolona. – Uśmiech Megaery złagodził nieco jego lęk.
– Wiem, że ucieszy się na twój widok... jest bardzo lojalna. Ale czy ucieszy 
się, widząc 
mnie?
– Oczywiście. Powiedziała mi kiedyś, że masz dobre serce.
– A ty jej uwierzyłaś?
– Oczywiście nie. Aż tak bardzo się nie zmieniłeś, najdroższy.
Pod kpiną czaił się niepokój.
Dlaczego ona ciągle...
...czy on nie widzi?
...nigdy tak nie myślałem, i ona o tym wie... kocham ją... nigdy nie zraniłem...
Creslin otarł pot, który nagle wystąpił mu na czoło, i spuścił wzrok na kamienie 
tarasu, 
koncentrując się na ich kształcie i odsuwając od siebie mentalne obrazy Megaery.
– Najdroższy?
Podniósł wzrok.
Łzy spływały jej po policzkach, czerwony pył, który osiadał na wszystkim, 
zabrudził jej 
jasną skórę.
– Nie chciałam... po prostu mnie przytul. Creslin otoczył ją ramionami i 
przestał myśleć. Ona 
również. W ten sposób nie mogli się oszukiwać. Pozwoliła, żeby odsunął się 
pierwszy.
– Przyniosę trochę wody, tylko dla nas – powiedział.
– Co dzisiaj robisz?
– Szukam następnej studni. Klerris mówi, że woda jest gdzieś za tymi wysokimi 
polami. – 
Wzruszył ramionami. – To lepsze niż patrzeć, jak wyspa wysycha i ulatuje z 
wiatrem. A ty?
– Trochę ćwiczeń z mieczem i praca przy szkle. Avalari zrobił puchar, całkiem 
niezły. Ciągle 
nie mogę uzyskać właściwej mieszanki. Trochę szkła popękało.
– Ale...
– Wiem. Mogłabym związać je ładem, ale nie w tym rzecz.
Creslin zgadzał się z nią. Żadne z nich nie mogło robić wszystkiego, ale czasami 
trudno było 
zdać sobie z tego sprawę. Przeszedł przez taras i podniósł nosidło.
– Wrócę jak najszybciej.
CVI
Creslin mrużył oczy przed blaskiem słońca. Za jego plecami, po wschodniej 
stronie mola, 
cumowała ochrzczona na nowo Jutrzenka, z ciągle nagimi masztami. Sześcioro ludzi 
pracowało 
przy hamoriańskim niegdyś szkunerze wojennym. Na końcu mola czekał wóz i 
dwukółka. Kilka 
kroków od niego stał szwadron – złożony w połowie z żołnierzy, w połowie ze 
strażniczek – do 
pomocy przy rozładunku korwety.
– Ciężka – zauważył Creslin, obserwując, jak Gryf kołysze się na falach.
Wcale nie – sprzeciwiła się Megaera. Wzrok utkwiła w ciemnowłosej kobiecie 
stojącej przy 
relingu, z dzieckiem w powijakach na plecach.
– Miałem na myśli statek.
– Czasami jesteś zbyt poważny. – Megaera rozchyliła usta w uśmiechu.
Pokręcił głową i odwzajemnił uśmiech. Czekali, aż Gryf zacumuje przy kamiennym 
pachołku. Freigr ogłosił swoją obecność na nabrzeżu, salutując niedbale, ale 
został przy sterze, 
kiedy zwijano żagle i spuszczano trap.
Aldonia zeszła z pokładu pierwsza, niemal zbiegając po deskach, choć niosła 
dziecko na 
plecach. Uklękła u stóp Megaery.
– Wasza miłość...
Megaera pomogła jej wstać, ujmując dłoń dziewczyny.
– ...jak dobrze tu być! – wysapała Aldonia.
Creslin i Megaera pomyśleli o czarnych murach twierdzy, brązowiejących od żaru 
wzgórzach oraz falach upału, które załamywały się na górskich zboczach, i 
spojrzeli po sobie, 
a potem znowu na Aldonie. Megaera uniosła brwi.
– Doceniam twoje uczucie, Aldonio, ale niezupełnie jest to raj.
– Och, ależ jest, wasza miłość. Życie w Montgren było... ale nie powinnam 
narzekać. Książę 
był taki miły, kiedy nie chorował.
– Mów dalej – przynaglił łagodnie Creslin.
– Łaaaa!!!
Aldonia zsunęła z ramion paski i zdjęła powijaki z rudowłosym niemowlęciem, 
kołysząc je.
– Już, już... jesteśmy w domu. Koniec podróży, maleńka. Nigdy więcej podróży...
Megaera uśmiechnęła się, a jej uśmiech ogrzał Creslina. Zaczerwieniła się, 
odczuwając jego 
przyjemność.
– Jesteś niemożliwy – wyszeptała.
Aldonia oderwała wzrok od wielkookiego dziecka.
– Mówiłam, że ma dobre serce.
Megaera zaczerwieniła się jeszcze bardziej.
– Co do Montgren... – przypomniał Creslin, żeby pomóc Megaerze i usłyszeć, co 
chciała 
powiedzieć Aldonia.
– Och... jakby ciągle groziła burza. To znaczy... – Wzruszyła ramionami, 
rozchylając bluzkę 
i unosząc dziecko do piersi. – Jakby nadchodziła burza i szykowały się kłopoty, 
i wszyscy o tym 
wiedzieli, a nikt nic nie mówił. Było mi smutno i cieszę się, że tu jestem.
Kiedy mówiła, Synder sprowadzał z Gryfa kasztanową klacz. Oddział sformował 
łańcuch 
wzdłuż trapu na pokład. Podawano sobie ciężkie beczki i ustawiano je na 
kamieniach nabrzeża.
– Dobrze widzieć, że jesteście szczęśliwi. Lynnia i ja będziemy szczęśliwe razem 
z wami.
– Masz jakiś bagaż? – zapytał Creslin.
– Och... zapomniałam. Mnóstwo rzeczy. – Aldonia uśmiechnęła się szeroko. – Może 
coś... 
w każdym razie...
– Wasze miłości? – przerwał Freigr. Stał w połowie trapu.
– Może porozmawiasz z Freigrem? – zaproponowała Megaera.
– Zajmiesz się Aldonia? – zapytał Creslin.
– Zobaczymy się później w twierdzy, kiedy się rozpakuje. – Megaera urwała. – 
Przygotuję 
coś dla koni. Potrzebujemy jakichś boksów albo stajni przy domu.
– Co do Aldonii... chyba tak.
– Hamoriańscy kamieniarze kończą przybudówkę gospody.
– Świetnie. Dopilnuj, żeby Klerris... ktoś... dokończył plany stajni.
– Możesz nadal chodzić do twierdzy, jeśli chcesz poćwiczyć.
... sztywni ak...
Creslin chyba się z nią zgadzał, ale odwrócił się i minąwszy strażniczki oraz 
żołnierzy 
rozładowujących Gryfa, wszedł na pokład.
– Witam.
– Witajcie, wasza miłość. – Freigr stał przy sterze.
Creslin machnięciem ręki zbył honory i uprzejmości. Freigr spojrzał na molo i 
szkuner 
o nagich żaglach.
– Dobra robota.
– Nie mogę powiedzieć, że miałem z tym wiele wspólnego. Byrem był matem u 
Nordlan, 
zanim schwytali go Hamorianie. To on kierował odbudową Jutrzenki. Mówi nam, 
czego 
potrzebuje, a ja próbuję wymyślić, skąd to zdobyć. – Creslin obrzucił 
spojrzeniem kapitana 
Gryfa. – Chciałbyś się zaciągnąć?
– Nie wystarczy wam Hamorian i uciekinierów?
– W zasadzie tak, jeśli ty albo Gossel zechcecie nią dowodzić, zakładając, że 
Korweil nie 
będzie miał nic przeciwko. Ale nie w tym problem.
– Korweil nie jest naszym właścicielem. – Freigr roześmiał się. – Ciągle myślisz 
o problemach, które cię nie dotyczą. I większość z nich nie będzie.
– Jeśli zdobędziemy następny statek, będziemy potrzebowali załogi.
– Jeszcze nie skończyliście tego.
Creslin spojrzał na Jutrzenkę.
– Jeśli chcemy zrobić to na Recluce, potrzebujemy więcej statków. Muszę znaleźć 
sposób, 
żeby je zdobyć, nawet jeśli miałbym je wykraść białym magom.
– To ich raczej nie uszczęśliwi.
– A co ich uszczęśliwi? Naprawdę sądzisz, że pozwolą nam wzmocnić Recluce, nie 
próbując 
jeszcze jakichś sztuczek?
Freigr poskubał się w brodę.
– W ogóle się nad tym nie zastanawiałem. Po tym, co zrobiłeś Hamorianom, 
myślisz, że 
zaryzykują jeden ze swoich statków?
Creslin podszedł do relingu, spoglądając na północ, na niemal gładką zieloną 
toń.
– Nie muszą. Ciągle nie mamy wystarczająco dużo żywności i minie parę lat, zanim 
będziemy mieli dość owiec. Już nie jesteś w stanie zaspokoić naszych potrzeb, a 
Korweil nie 
pozwoli Wodnikowi wypłynąć na północne wody.
– Ja też bym nie pozwolił – warknął Freigr. – Za niska wolna burta i za słaby 
kil. 
Przewróciłby się przy mocniejszym podmuchu.
– Płacę dwa razy tyle, ile powinienem...
– Za suszone – chciałem... Creslin jęknął.
– Baranina była od księcia, tak?
– Ale suszone owoce przebyły całą drogę z Kyphros. Upierałeś się, że owoce są 
ważne.
– Nie mogłeś znaleźć suszonych owoców gdzieś bliżej?
– Miałem szczęście, że znalazłem te. Wszędzie było sucho przez cały rok.
– Ile kosztowały?
Freigr nie patrzył na Creslina, wyszperał tylko zwitek pergaminu.
– Zrobiłem, co mogłem.
– Zapłacę ci dzisiaj trochę później. – Creslin zagryzł wargi. Pójdzie na to 
więcej złotych 
ogniw łańcucha. Trochę owoców może wymienić na ryby albo kaczki. Spojrzał na 
Jutrzenkę, 
a potem na Freigra.
– Potrzebujemy płótna.
– Powinno być gotowe do następnej podróży. Ale chcą złoto z góry.
– Z góry?
Kapitan Gryfa wzruszył ramionami.
– Wiesz, ile się musiałem nagadać, zanim ktokolwiek się zgodził.
– Mówisz, że nie dostaniesz żagli dla Jutrzenki, zanim nie pokażę złota.
Siwiejący kapitan patrzył na gładkie deski pod nogami.
– Nigdy nie dobiłbym takiego targu, ale nawet Gossel nic nie wskórał. A on zjadł 
na tym 
zęby.
– Nic nie jest tak łatwe, jak myślałeś.
– Nie, nie jest. I zawsze zajmuje więcej czasu. – Freigr się uśmiechnął. – 
Przynajmniej masz 
porządną gospodę. Zaśpiewasz dziś wieczorem?
– Jakoś nie mam specjalnego nastroju do śpiewu.
– Szkoda. Gdybyś zaśpiewał z najlepszymi minstrelami, prawdopodobnie byłbyś 
szczęśliwszy.
– Możliwe – przyznał współregent Recluce i wyprostował się. – Na co jeszcze mam 
zdobyć 
pieniądze?
– Cóż, jest trochę narzędzi...
CVII
– Nie było skrzyni z żołdem. – Hyel spojrzał dokoła stołu. – Tylko następna nota 
podatkowa.
– Przypłynęła na Gryfie – wyjaśnił Creslin. – Ale ta nota niczego nie zmienia. 
Czym mamy 
zapłacić? Było coś jeszcze? Jakiś list do Megaery albo do mnie?
Hyle pokręcił głową.
– Nota zaadresowana jest do was jako regentów.
– Korweil... nawet... nie wierzę – mruknęła Megaera. Klerris zerknął na nią, na 
Creslina, 
zacisnął wargi i czekał.
– Co z ładunkiem? – zapytała Shierra.
– Jest opłacony – warknął Creslin.
Opłacony złotymi ogniwami łańcucha i resztą gotówki – poza baraniną księcia i 
soloną 
wołowiną, ostatnimi zapasami przysłanymi przez Llyse.
– Musiałeś płacić, skoro to statek Korweila? – zapytała bez osłonek Shierra.
– Freigr działa jako pośrednik. Nawet jeśli książę straci na towarze, czy 
dostaniemy następny 
ładunek? Kto by z nami handlował?
– Och.
– Właśnie. Dopóki nie skończymy Jutrzenki i dopóki Gryf nie przywiezie płótna, 
co powinno 
nastąpić przy kolejnym ładunku, mamy ograniczony wybór.
– Ograniczony?
Kupcy wiedzą, że nie mamy statków i że większość Candaru nie będzie z nami 
handlować. 
Nie kupujemy aż tyle, żeby Nordli czy Briście opłacało się wysyłać specjalny 
kurs...
– Więc zdzierają z nas skórę? – rozzłościł się Hyel.
– Dlatego właśnie potrzebujemy Jutrzenki i jeszcze paru innych.
– Nie możemy sobie pozwolić na jeden statek, a co dopiero kilka innych.
– Nie możemy sobie nie pozwolić – warknął Creslin. – Przepraszam – dodał, kiedy 
nikłe 
echo bólu przeszyło mu czaszkę, gdy Megaera potarła czoło. Nawet 
usprawiedliwiony gniew 
ranił ich oboje.
– Jak zamierzasz zdobyć więcej statków? – zapytała Lidia.
– Nie wiem.
Ostre spojrzenie Megaery i skurcz wnętrzności świadczyły o kłamstwie, ale nikt 
go nie 
naciskał. Mimo to wstał.
– Idę na pola. Muszę sprawdzić, czy da się znaleźć jeszcze jedno źródło.
– Co z żołdem, którego nie mamy?
– Powiem wszystkim prawdę... że nie zostaną opłaceni, że Korweil nas zostawił. 
Jeśli nam 
zaufają, wyrównamy rachunki, jak tylko będziemy mogli. Ci, którzy nie zechcą – 
Creslin 
wzruszył ramionami – mogą odpłynąć albo osiedlić się gdzie indziej.
– To niewielki wybór – naciskał Hyel.
– Nie mogę im zaproponować nic lepszego. Niemal wszystko, co miałem, wydałem na 
żywność i zapasy. I z pewnością nie zjadłem tego sam.
– Trochę surowo. – Głos Megaery był ostry. Creslin skrzywił się, nie z powodu 
słów, ale 
ukrytych pod nimi uczuć. Wciąż stał, chociaż nie zrobił kroku w stronę drzwi.
– Zwłaszcza że nie znaleźliby się w tym bałaganie...
Creslin utkwił wzrok w Hyelu i chudy oficer urwał.
– Masz rację – zgodził się Creslin. – Nie byliby teraz w tym bałaganie. Stałoby 
się to rok 
temu i wszyscy z pewnością byliby martwi.
– Nie możesz być tego pewien – odciął się Hyel.
Creslin odwrócił się i opuścił pokój, w uszach mu dzwoniło. Szybkim krokiem 
zszedł na 
parter twierdzy, przeskakując po dwa stopnie. Próbując ignorować smutek i gniew 
Megaery, 
dosiadł klaczy i pognał ją ku wysokim polom i źródłu, które znajdzie – musi 
znaleźć.
– Przeklęci głupcy. Jakby były kiedyś łatwe odpowiedzi... – Czuł jednak skurcz 
wnętrzności.
CVIII
– Druga nota podatkowa poszła zgodnie z planem, a my mamy skrzynię z żołdem. – 
Gyretis 
uśmiechał się radośnie. – To miło, kiedy można przy okazji zarobić.
– Nie ciesz się przedwcześnie – ostrzegł go Wysoki Mag. – A jeśli Creslin albo 
Megaera 
dowiedzą się prawdy?
– W jaki sposób? Nie mogą wrócić. Musieliby obwinie Korweila, a on się obrazi...
– To jedna z możliwości.
– Co zamierzasz zrobić, jeśli Creslin zmieni pogodę?
– Kiedy zmieni pogodę?
– Myślisz, że to zrobi?
– Musi, a ktoś już bada wszystkie wysokie wichry. Już niedługo, jak sądzę.
– Co wtedy?
Wysoki Mag rozłożył ręce, spoglądając na puste zwierciadło na stole, a potem w 
okno wieży.
– Sprawdzimy, jak można wykorzystać zniszczenie. Mam parę pomysłów. Suche lato 
już 
było, a jeśli na Recluce spadnie deszcz...
– Co wtedy?
– Zobaczymy. Zobaczymy. – Hartor pogładził palcami łańcuch i amulet na szyi.
CIX
Creslin metodycznie żuł rybę, wdzięczny za sos, którym Aldonia polała ciemne 
mięso. Ryba 
to jednak tylko ryba. Napił się ciepłej wody. Spojrzał na nieznane korzonki 
leżące na talerzu 
obok kupki rybich ości, po czym przeniósł wzrok ponad zniszczonym drewnianym 
stołem na 
Megaerę. Aldonia, siedząca na krześle na końcu stołu i karmiąca Lynnię, 
podniosła wzrok. 
Megaera napotkała spojrzenie Creslina i wzruszyła ramionami.
– Co to jest? – zapytał.
– Korzonki ąuilla – odpowiedziała Aldonia. – Powinniście spróbować.
– Korzonki ąuilla?
– Sama je wykopałam. Pochodzą od kaktusa o długich kolczastych liściach. Jeden z 
rybaków 
mi o nich powiedział. Smakują prawie jak pataty.
Creslin spojrzał na bladozielone łodyżki na talerzu, a potem na Megaerę, która 
też jeszcze nie 
tknęła swoich.
– Ech, wy. Mierzycie się z całym światem, a boicie się zwykłych korzonków? – 
Aldonia 
kołysała rudowłose niemowlę, które wpatrywało się w matkę ogromnymi oczami. – 
Maleńka, 
uwierzyłabyś, że to dwoje dzielnych wojowników? Jeśli wyrośniesz na maga albo 
wojownika, 
czy będziesz gardziła dobrym jedzeniem dlatego, że jest inne?
Creslin skrzywił się, a w końcu nie mógł opanować uśmiechu. Wziął kolejny łyk 
wody, po 
czym uciął nożem nieduży kawałek ąuilli i wrzucił do ust. Zmusił się do 
pogryzienia chrupiącej 
zieleniny.
– Ummm... nie takie złe.
– Widzisz, Lynnia? Twoja matka wie, co robi...
Megaera pospieszyła za przykładem Creslina.
– Czy nie rośnie ich czasem więcej w tej dolinie przy drodze? – zapytał Creslin.
– Chyba tak. – Aldonia przesunęła Lynnię od jednej piersi do drugiej.
Creslin pokręcił głową.
– Powinniśmy zapytać miejscowych rybaków. Co jeszcze przegapiliśmy?
Megarea ciągle żuła korzonki, przełykając w końcu.
– Da się zjeść.
– Jutro będzie nowy rodzaj wodorostów – oznajmiła Aldonia.
– Znowu... – wymamrotał Creslin.
– Naprawdę nie są złe, najdroższy.
– Wodorosty są dobre. Próbowałam – dodała Aldonia. Wodorosty i korzonki kaktusa? 
Nabrał 
kolejną porcję ąuilli, żując starannie.
CX 
Creslin otarł spocone czoło i wyciągnął się na sienniku, zastanawiając się, ile 
czeka go pracy.
– Nadal chcesz to zrobić, prawda? – ...ukochany idiota... – Megaera stanęła w 
progu.
Usiadł.
– Nie spodziewałem się, że wrócisz tak szybko.
Roześmiała się miękko.
– Znajdujesz mnie z odległości wielu kayów i nie potrafisz powiedzieć, kiedy 
wchodzę do 
domu?
– To co innego.
– Bo próbujesz ukryć to, że zamierzasz zmienić pogodę?
– Tak.
– Świetnie. Nie mogę cię powstrzymać, tak samo jak Klerris i Lidia. Ale czy 
naprawdę 
pojmujesz, co chcesz zrobić?
Jak może pojmować?
– Prawdopodobnie nie.
Tysiące ludzi będzie głodować, bo plony albo wyschną, albo zostaną zalane przez 
twoje 
wtrącanie się. Przynajmniej jeden albo dwóch władców stracą głowy albo 
królestwo, albo jedno 
i drugie, a biali magowie, którzy ucieszą się z chaosu, jaki zamierzasz 
stworzyć, będą silniejsi niż 
kiedykolwiek. Czy nadal chcesz to zrobić?
– Czy mam jakiś wybór? Jeśli niczego nie zrobię, Recluce upadnie. Korweil odciął 
się od nas 
i co mogę na to poradzić? Zagrozić mu zniszczeniem? To nie zwróci nam skrzyni z 
żołdem.
– To mogła być robota Helisse.
– A co za różnica? Jak mógłbym ją oskarżyć z odległości ponad pięciuset kayów?
– To nie aż tak daleko.
– W porządku, ale równie dobrze mogłoby być. Tylko Helisse mu została. Nawet 
jeśli mi 
uwierzy, nie przeżyje jej śmierci.
– Zastanawiałam się nad nią. To jedna z przyczyn, dla których cieszę się z 
obecności 
Aldonii.
– Gdzie ona jest?
– W twierdzy, głuptasie.
...też czasami lubi być sama...
Creslin znowu się zaczerwienił.
– Tak czy inaczej, jeśli nic nie zrobię, biali magowie będą coraz silniejsi, a i 
tak przejmą 
Montgren, jeśli Korweil umrze. A Ryessa i tak wyruszy na jakiś podbój, ale 
będzie unikała 
Fairhaven. Westwind w końcu upadnie, ponieważ znajdzie się pomiędzy dwiema 
monarchiami 
absolutnymi, które zmiażdżą je na proch.
– Za dużo wiary w Legendę.
– To nie było w porządku. Megaera zagryzła wargi.
– Przepraszam. Uśmiechnął się blado.
– Cokolwiek bym zrobił, będzie źle. Ale nie mogę dłużej czekać. – Sięgnął do 
sakiewki przy 
sienniku. – Proszę.
Wzięła pięć złotych ogniw łańcucha. – Tyle zostało. To wszystko – powiedział.
– Ostatnia dostawa z Suthyi... kosztowała aż tyle?
Tak, razem ze statkiem i uzupełnieniem zapasów, które Freigr dostarczył dla 
Jutrzenki. Za 
płótno musiałem zapłacić z góry, a dostarczą je dopiero za ośmiodzień.
– To bez sensu! Mogłeś zniszczyć cały suthyański statek za takie wymuszenie.
...złodzieje! Handlarze o białych sercach... Creslin potarł czoło, czując 
gwałtowność jej 
myśli, i uniósł dłoń.
– Mogłem. Ale to był jedyny statek poza Gryfem, który przybywa tu od wielu 
ośmiodni. 
Gdybym go zniszczył, kto jeszcze naraziłby się na gniew mój i białych magów?
– Przeklęta moja droga siostra! Gdzie jej obiecana pomoc?
Creslin czekał. To jasne, że nie mogli liczyć na Ryessę.
– Wiem... ale to trudne. Pamiętam, jak bawiłyśmy się w chowanego na dziedzińcu 
i obiecywała, że zawsze będziemy siostrami, nieważne co się stanie.
– Jesteście. Ona po prostu robi to, co uważa za najlepsze dla Sarronnynu.
– Czy ładunek twardego sera od czasu do czasu i starego ziarna zaszkodziłby 
komuś? – 
W końcu wzruszyła ramionami i usiadła obok niego. – Zanim to zrobimy...
– Co?
Jej wargi ciągle go zaskakiwały, ale delikatnie dotykał jej skóry.
...najdroższy...
...Megaera...
Później, dużo później niż zamierzał, gdy ramionami wciąż otaczał ciało żony, a 
nozdrza 
wypełniał jej zapach, niespiesznie całował jej szyję, żeby znowu odnaleźć usta.
– Mmmm...
Megaera odsunęła się. Puścił ją, ale patrzył na jej ciało, upajając się ogniem 
włosów, 
świetlistością skóry, kruchością i raz jeszcze zdumiewał się, że jest tutaj.
– Jesteś niemożliwy. – Jej głos brzmiał gardłowo. Wsłuchiwał się w każdy odcień, 
pozwalając słowom zamierać, zanim je wymówiła.
– Zawsze tak się przy tobie czułem.
– Nie w Sarronnynie.
– Bawiło mnie twoje poczucie humoru, mimo iż nie wiedziałem, kim jesteś.
Uśmiechnęła się.
– To był punkt na twoją korzyść. – Sięgnęła po rozrzucone ubranie. – Niestety, 
mamy robotę 
do wykonania.
...dlaczego?
– Ponieważ... cóż, ponieważ... – Megaera zaczerwieniła się. – ...kocham cię i... 
– Chciałam, 
żebyś to wiedział, zanim się zaczną prawdziwe kłopoty.
– Myślisz, że będzie aż tak źle?
– Nie. – Jej twarz spochmurniała nagle. – Będzie gorzej.
Creslin zadrżał mimo upału i sięgnął po bieliznę. Ubrali się w milczeniu.
– Mój siennik jest większy – powiedziała Megaera, kiedy Creslin naciągał 
spodnie. Znowu 
się zaczerwieniła. – To nie...
– Wiem. – Poszedł za nią do jej pokoju i położyli się obok siebie.
– Weź mnie za rękę – powiedziała. – W ten sposób...
...jeśli potrzebujesz mojej pomocy...
Przez chwilę czuł pieczenie pod powiekami.
– Nie popadaj teraz w sentymentalizm – ostrzegła.
Creslin odsunął tę myśl i sięgnął umysłem ku wysokim wichrom na dalekiej 
północy, ku ich 
węzłom, ku wzorom, które rządziły deszczami świata. Wysokie wichry, potężne 
wichry były jak 
rzeki stali, które odrzuciły go znowu na południe, wstrząsając zmysłami, tak jak 
trąba wodna 
wstrząsa statkiem. Ledwie wyczuwał, gdzie jest, ciskany i podrzucany ponad 
północnymi 
morzami.
...niewielkie zmiany...
Ciepło tej myśli wystarczyło i nie pragnął już nagiąć tych wichrów, potężnych 
nawałnic. 
Zamiast tego sięgnął do wnętrza, poza, trącając lekko tu...
...i tam...
...i tam.
Wiatry wirowały, zawodziły cicho, protestując przeciwko zmianom i tym, którzy je 
wywołali. Wichry całego świata drżały i jęczały, kiedy poruszyły się wysokie 
wiatry. W końcu 
Creslin powrócił na Recluce... i popadł w odrętwienie, które było na wpół snem, 
na wpół 
śpiączką. Półmrok przeszedł już niemal w noc, kiedy się ocknął, uniósł głowę i 
opadł na posłanie 
z cichym okrzykiem.
...Creslin...
W milczeniu uścisnął jej dłoń, trwając w bezruchu, żeby nie wywoływać kolejnego 
pchnięcia 
bólu. Później odwrócił się.
Oczy Megaery były otwarte.
– Dobrze się czujesz? Potarł czoło.
– Tak, chyba tak. – Kark miał obolały.
– Ja też.
– Dziękuję – dodał po chwili. – Nie... udałoby się... bez ciebie.
Ujęła jego dłoń i leżeli razem w ciemności, słysząc odległe zawodzenie wiatrów, 
nasłuchując 
przemieszczających się sztormów... i obawiając się nadchodzących śmierci.
CXI
– Coś zrobił – zauważył biały mag o młodej twarzy. – Czuję to.
– A kto nie? – Hartor zamyślił się na chwilę. – To nie był tylko Creslin. Jest w 
tym pewna... 
delikatność... Nie ten rodzaj brutalnej siły...
– Było w tym mnóstwo siły. Dość, żeby przesunąć bieg wiatrów.
Hartor potarł kciukiem kwadratowy podbródek.
– Nie podoba mi się to wrażenie. To coś więcej niż przesunięcie wichrów.
– Masz rację. Ale teraz twój ruch.
– Powiedz mi więc, dobry Gyretisie. – Hartor zerknął w puste zwierciadło na 
stole.
– Jaki jest największy problem Creslina?
Hartor machnął ręką na młodego maga.
– Przestań się bawić w zgadywanki. Po prostu powiedz mi i skończmy z tym.
Gyretis wzruszył ramionami.
– Żywność i woda. Nie jest bogaty. Odcięliśmy wypłaty Korweila, a nawet Westwind 
nie 
wysyła wiele gotówki czy zapasów. Recluce już jest zbyt sucha, a on nie może 
dłużej czekać.
– Świetnie...
– Tak. Zauważyłeś już, że lato było suche. Co się stanie, jeśli nie będzie 
deszczu 
w Montgren? Albo kiedy letnie deszcze nie dotrą na pola Kyphros? Albo Westhorns, 
a tym 
samym i Westwind, nie będą już pogrzebane pod śniegiem przez większość roku?
– To zmieni wiele spraw.
– Właśnie. Uważam, że nadszedł czas, żeby powiadomić cały Candar, oczywiście po 
cichu, 
że ci czarni renegaci na Recluce mają zamiar zagłodzić tysiące ludzi.
– Nie możemy po prostu rozwiesić ogłoszeń albo nająć krzykaczy, żeby 
wywrzaskiwali to na 
każdym rogu ulicy – żachnął się Hartor.
– Plotka jest bardziej skuteczna i bardziej wiarygodna.
Hartoro uśmiechnął się.
– Powiemy więc kilku ludziom, starannie wybranym, nalegając, aby zachowali to 
w tajemnicy?
Gyretis pokiwał głową.
– I zaplanujemy coś jeszcze...
CXII
Creslin stał na grzbiecie wzgórza, u kresu wąskiej drogi, która – jak miał 
nadzieję – 
pewnego dnia stanie się wielkim gościńcem. Spoglądał na północ, za port. Megaera 
stała u jego 
boku. Oboje ciągle mieli na sobie ubiór do ćwiczeń: tuniki bez rękawów, spodnie 
i wysokie buty. 
Pocili się w przedwieczornym upale.
Za nimi trwały roboty kamieniarskie przy małym budynku, który miał być stajnią. 
W przeciwieństwie do samego domostwa Creslin nie tknął ani jednego kamienia na 
stajnię, 
zostawiając robotę Hamorianom, z których większość nie uważała się już za 
więźniów.
Creslin otarł pot z czoła, ale wilgoć powróciła niemal natychmiast, mimo że 
powietrze było 
suche.
– Chyba to wyczuwam – zauważyła Megaera. Creslin pokiwał głową, myślami w 
połowie 
drogi ku wichrom, ku ciemnym chmurom, które toczyły się w stronę Recluce z 
północnego 
wschodu. Tuż za portem ocean był gładki, niczym stepy ciemnozielonych fal, które 
ledwo się 
poruszały. Dalej na północy, pod wpływem wiatrów poprzedzających sztorm, 
tworzyły się białe 
grzywy. Horyzont ciemny był od niskich i skłębionych chmur. Ledwo słyszalne, 
dalekie grzmoty 
niosły się szeptem z południa w stronę pary na grzbiecie wzgórza...potężny 
sztorm... najdroższy...
– Byłaś tam. Nic innego nie działało. – Urwał na chwilę. – Jeśli to za dużo, 
może 
popracujemy z KLerrisem, żeby przesunąć niektóre wiatry?
– Nic na razie nie róbmy. Wzory muszą się najpierw same ułożyć.
– Jak długo to potrwa?
– Dwa albo trzy ośmiodnie.
– Cóż. – Roześmiał się. – Prawdopodobnie zdołalibyśmy wykorzystać tyle deszczu. 
Od tak 
dawna jest zbyt sucho.
– Możesz pożałować tych słów.
– Może. Wracajmy.
Kroczyli pośród upału ku chłodniejszym murom Czarnego Domostwa, obok nie 
wykończonych ścian stajni, nie zważając na odgłosy stali na kamieniu i 
wyczekując obiecanego 
chłodu nadchodzącej burzy.
CXIII
Pomachał do Narrana.
– Tutaj! – Deszcz ściekał po włosach i karku Creslina, kiedy położył ciężki 
kamień na 
miejsce.
Mimo iż na nowo ustawiono na fundamenty muru, wymagało to noszenia nie 
obrobionych 
głazów ze wzgórza. Kamienie, które tu wcześniej leżały, pochłonęło błoto i glina 
albo stoczyły 
się tak nisko, że odnalezienie ich było niemożliwe, nie mówiąc o wydobyciu.
Narran zataczał się w błocie pod ciężarem następnego kamienia.
– Tam – wskazał Creslin.
Kamień wypełnił szczelinę w murze i żylasty żołnierz zawrócił znowu pod górę. 
Kierując się 
ku skalistemu zboczu, z którego lała się woda, Creslin przeszedł nad rowem, 
który on, Narran 
i Perrta ukończyli, żeby powstrzymać osuwanie się murów.
Niosąc kamień na każdym biodrze, przysadzisty Perrta minął Creslina bez słowa. 
Podmuch 
wiatru rozchylił natłuszczoną olejem skórzaną kurtkę żołnierza, który zgiął się 
wpół, jakby wiatr 
miał mu zdmuchnąć ubranie z grzbietu. Za Narranem ku skalnemu nawisowi, jeszcze 
pięćdziesiąt 
cubitów w górę, z trudem posuwał się Creslin, chlupocząc butami w czerwonym 
błocie, które 
jeszcze ośmiodzień temu było ubitą gliną. Wydobył dwa głazy, kwadratowe, ale 
mniejsze niż te, 
które wcześniej przydźwigał Perrta, i poniósł je przez błoto ku ścianie, gdzie 
wsunął je na 
miejsce, poprawiając kamień przyniesiony przez Narrana. Kolejna wędrówka i 
ostatnia szczelina 
w murze wokół górnego pola – przyczyna erozji pola – została załatana.
– To wszystko. Wracamy.
Narran zerknął od Creslina ku szarym deszczowym chmurom i z powrotem. Creslin 
zignorował to spojrzenie i poszedł na wschód, w stronę ścieżki wijącej się w dół 
do twierdzy. 
Deszcz wciąż ściekał po jego krótkich włosach i kapał za koszulę oraz tunikę. 
Zbyt zmęczony, 
żeby odsunąć go od siebie, metodycznie stawiał nogę za nogą, aż znalazł się w 
środku twierdzy.
– Wyglądasz jak coś wyciągniętego z bagna. – Hyel cisnął w Creslina 
wystrzępionym 
ręcznikiem. – Musisz osobiście zajmować się naprawą?
– Tak. Ja spowodowałem ten bałagan, pamiętasz? Jeśli wysłałbym ludzi samych, jak 
by to 
przyjęli?
– Zrobiliby to.
Creslin wytarł twarz i dłonie.
– Wracam do domu. Niewiele zostało do zrobienia, a poza tym nie zajmuję się 
kamieniarstwem w deszczu i po ciemku.
– Nikt cię nie prosił, żebyś pracował w deszczu. – Shierra weszła do pokoju, 
który ona i Hyel 
dzielili jako dowódcy niedużej przyszłej armii Recluce.
– Jakbym słyszał Megaerę. Shierra się roześmiała.
– Jej przynajmniej słuchasz.
– Nie chciałem, żeby deszcz zmył nam resztę pól. Dlaczego tak trudno to 
zrozumieć?
Hyel i Shierra wymienili spojrzenia.
– Cóż... – zaczął mężczyzna o brązowych włosach. – Chodzi tylko o to, że tak 
wiele od 
siebie wymagasz. Gdybyś czasem poprosił, zamiast dawać miażdżący przykład... w 
każdym 
razie, zastanowisz się nad tym?
Shierra potwierdziła.
– Skoro zgodnie tak twierdzicie, chyba muszę się nad tym zastanowić. – Złożył 
ręcznik 
i położył go na wilgotnym, zimnym parapecie. – Idę do domu.
Hyel i Shierra ponownie spojrzeli po sobie. Shierra stłumiła uśmiech.
Creslin miał obolałe mięśnie, wilgotne ubranie było zimne i nie widział w tej 
sytuacji nic 
zabawnego.
– Do zobaczenia jutro.
– Vola jest osiodłana i gotowa – dodała Shierra, cofając się w głąb pokoju i 
stając za Hyelem.
– Dziękuję. – Creslin skinął głową i wyszedł. Młoda czarnowłosa strażniczka 
podała 
Creslinowi wodze karego konia.
– Dobry wieczór, regencie Creslin.
– Dobry wieczór.
Za drzwiami stajni deszcz bębnił jeszcze bardziej niż przedtem, chociaż woda 
była jakby 
cieplejsza. Droga od twierdzy była ubita aż do samej góry Krańca Lądu, gdzie 
błotnisty trakt 
wiódł do domostwa, a rów odpływowy zamienił się w bystry strumień.
Pędzący w stronę miasteczka miniaturowy potok tuż za drogą zamieniał się ze 
zwykłego 
zagłębienia terenu w wyrwę szeroką na dwa cubity i niemal tak samo głęboką. Nie 
zważając na 
wodę, która teraz ściekała mu z włosów po twarzy i szyi, Creslin przynaglił 
klacz w stronę 
Czarnego Domostwa. Nawet natłuszczona kurtka przemokła, zanim pochylił się pod 
ciągle 
zieloną drewnianą belką, która tworzyła framugę drzwi. Chociaż Klerris wzmocnił 
drewno 
ładem, niektóre deski kurczyły się i pękały. Nie było jednak ani czasu, ani 
pieniędzy na 
sezonowanie drewna.
Z ciemnoszarych chmur wciąż spływały kaskady wody. Creslin zsiadł z konia, zdjął 
natłuszczoną kurtkę i powiesił ją na murku boksu. Vola otrząsnęła się i 
opryskała go wodą.
– Ja ci dam... – Odpiął siodło, zdjął je, powiesił na stojaku i sięgnął po 
zgrzebło.
Dlaczego? – zadał sobie pytanie. Dlaczego wtrącanie się do pogody zawsze ściąga 
takie 
katastrofalne rezultaty? Recluce nie potrzebowała całego tego deszczu, który 
padał przez ostatni 
ośmiodzień.
– Próbowałem być ostrożny... – mruknął.
Szczotkował klacz, zarzucając sieć myśli poza stajnię.
Megaera, Aldonia i Lynnia były w kuchni. I ktoś jeszcze – Lidia. Przez chwilę 
falowała 
przed nim czerń, wyciągnął rękę i dotknął ściany, żeby się uspokoić. Potem 
wrócił do zgrzebła. 
W końcu odłożył je, dosypał do żłobu trochę ziarna i zamknął drzwi stajni. 
Podniósł skórzaną 
kurtkę, wyszedł na zewnątrz i po śliskich czarnych kamieniach chodnika doszedł 
do frontowego 
wejścia. Tupnął, próbując usunąć wodę i błoto.
Kurtka zawisła na kołku w otwartej szafie obok kurtki Megaery, również mokrej. 
Na 
kamiennej podłodze została niewielka kałuża. Spojrzał na przemoczone buty i 
ściągnął je, niemal 
uderzając się dwukrotnie o ścianę. Potem na boso poczłapał przez Wielką Salę do 
ciepłej kuchni.
– Witajcie.
– Witaj, Creslinie.
Przy niedużym, ale solidnym kamiennym piecu, który zdobyła skądś Aldonia, stała 
Lidia 
i trzymała w dłoniach parujący kubek. Megaera kołysała Lynnię, a Aldonia kroiła 
długie zielone 
korzonki.
– Znowu ąuilla?
– Dobrze ci to robi. Nawet wielcy magowie muszą się właściwie odżywiać. – 
Aldonia 
wymachiwała nożem.
– Wołałbyś może wodorosty? – Megaera przesunęła Lynnię na ramię, poklepując 
niemowlę 
po pleckach.
– Gdybym musiał wybierać pomiędzy... pomiędzy żylastymi korzeniami a 
rozmokłymi... – 
Creslin potrząsnął głową. – Tak czy inaczej, jestem w mniejszości.
– Dopiero to zauważyłeś, najdroższy?
Creslin spojrzał obok Megaery przez okno w ciemność, w której nie przestawał 
padać 
deszcz, po czym poszukał filiżanki.
– Myślicie, że da się jeszcze uratować sady?
– Grusze mogą wytrzymać długą suszę. – Lidia napiła się z kubka.
– Dlaczego nie usiądziesz? – zrzędziła Megaera.
Creslin posłuchał, wdzięczny za otaczające go ciepło.
CXIV 
Szeryf czytała zwój na biurku, po czym spojrzała w okno, nawet nie oszronione 
mimo 
wczesnej jesieni. Zazwyczaj szyby zamarzały grubo przed spędem owiec i 
zgromadzeniem 
zimowych zapasów. Od jasnego błękitu poranka na zewnątrz wróciła do zwoju, 
noszącego 
królewską pieczęć Suthyan na podpisie Weindre, gubernatora Suthyi. Raz jeszcze 
podniosła 
dokument. W końcu wstała i podeszła do drzwi gabinetu.
– Przyprowadźcie mi następczynię i Aemris.
Jedna ze strażniczek odeszła.
Szeryf na nowo odczytała pergamin, zmarszczyła brwi i czekała. Jej spojrzenie 
powędrowało 
ku niezwykłemu ciepłu za szarymi granitowymi murami. Po chwili podniosła wzrok, 
widząc 
w progu Llyse i Aemris.
Rzuciła Llyse zwój.
– Przeczytaj i powiedz, co o tym myślisz.
Czekały, podczas gdy Llyse czytała ozdobne pismo.
– To propozycja negocjowania stałej zgody na wykorzystanie strażniczek. Wygląda 
typowo. 
Choć ta sprawa z pogodą jest dziwna.
– Dlaczego? Pogoda się zmienia, przynajmniej jak na razie.
– Naprawdę wierzysz w te plotki?
Szeryf prychnęła.
– Wierzysz, że Creslin sam jeden wykończył oddział bandytów? Albo że zatopił 
całą 
hamoriańską flotę?
– Oddział bandytów? Mógłby – zauważyła Aemris.
– Statki? Tak – powiedziały równocześnie Llyse i Aemris i spojrzały po sobie.
Szeryf wzięła pergamin.
– To prawie zawoalowane ultimatum. Mówią, że Creslin, „wasz kawaler”, był twórcą 
zniszczeń, co powoduje konieczność większej ochrony zbiorów i magazynów na 
granicy 
pomiędzy Sarronnynem a Analerią i Southwind. My mamy być zaporą. Zapłacą nam 
oczywiście.
– Ale niezbyt hojnie – skomentowała Llyse.
– Wystarczająco, żeby tam pójść i porozmawiać.
Przez chwilę w kamiennej komnacie panowała cisza.
– Nie podoba mi się to, ale lato było marne, jak wszyscy widzieli, a zima nie 
wygląda lepiej. 
A Weindre miała coś wspólnego ze stratami, które ponieśliśmy w Southwind.
– Dlaczego więc zostawiasz tam oddział?
– Czy mamy jakieś lepsze źródło dochodów... teraz? Llyse potrząsnęła głową.
– To mi się nie podoba.
– Ani mnie. To jeszcze jeden powód, żeby ruszyć do Suthyi, z Hel drą...
– Heldrą?
Szeryf spojrzała na Aemris.
– Bo jeśli coś mi się stanie – niech Legenda broni – Llyse i Westwind będą cię 
potrzebowali.
Llyse zagryzła wargi.
– Czy nie może jechać ktoś inny?
– Weindre nie będzie rozmawiała z nikim innym. – Dylyss uniosła zwój. – To 
jasne.
– cxv Próbowałem być ostrożny i Megaera mi pomagała, ale nadal jest zbyt wiele 
deszczu.
To jak... jak tworzenie delikatnych mebli. Potrzeba delikatnych, ale pewnych rąk 
i mnóstwo 
praktyki. – Klerris na widok mżawki mocniej otulił się płaszczem.
– Świetnie, ale mamy więcej deszczu, niż potrzebujemy, a połowa Candaru gotowa 
jest 
wybuchnąć. Rybacy narzekają, że nie ma dość słońca, żeby wysuszyć złapane ryby. 
Nie mówiąc 
już o czasie, który spędziliśmy na naprawach murów i ratowaniu pól przed 
zalaniem. Już 
straciliśmy mnóstwo kukurydzy... po prostu odpłynęła. – Creslin potrząsnął głową 
rozdrażniony. 
– A ja nie chcę wracać do punktu wyjścia albo czegoś gorszego.
– A zatem musi upłynąć trochę czasu.
– Nie mamy czasu. A raczej nie jestem pewien, czy Candar ma czas. Freigr mówi, 
że wiele 
pastwisk w Montgren strawiły pożary.
– To nie ma sensu. Wieśniacy nie podpalają swych pół, a nie było żadnych burz z 
piorunami, 
od kiedy ty... Och...
– Jestem pewny, że nas obwiniają. A właściwie mnie. Albo mnie i czarnych 
renegatów, 
takich jak ty i Lidia.
– Wiesz, że cierpliwość by pomogła.
– Mam dość słuchania o cierpliwości albo czasie. Nigdy nie dane mi było 
rozkoszować się 
ani jednym, ani drugim. Niebiosa wiedzą, że próbowałem. Zmieniliśmy bieg wody i 
strumienie 
wyschły. Poszedłem i znalazłem wodę... trzy źródła na wzgórzach za polami. 
Świetnie. Dwa 
z nich wyschły w ciągu ośmiodnia. Codziennie przez pół dnia odsalałem morską 
wodę i to nie 
wystarczało. Gdybym nie zmieniał wody, połowa twierdzy byłaby martwa albo 
umierająca, 
a wszyscy obwinialiby za to mnie.
– To już przesada.
– Nie sądzę. – Creslin przerwał, aby sprawdzić, czy jego żołądek protestuje. Nie 
protestował.
Mogłeś się zwyczajnie pomylić. Związanie z ładem nie oznacza, że nie możesz 
specjalnie 
kłamać ani że jesteś nieomylny, kiedy mówisz coś, co uważasz za prawdę. – 
Klerris odwrócił się 
od deszczu. – W każdym razie już zmieniłeś pogodę. Wejdźmy do środka i usiądźmy 
przy ogniu. 
Powiem ci, co sam wiem, i zobaczmy, co da się zrobić.
Creslin stał przez chwilę w przyjemnym chłodzie ganku, zanim podążył za 
Klerrisem do 
niemal nieprzyjemnego ciepła głównej izby chaty.
CXVI
– Coś tu jest nie tak, Heldra. – Szeryf przystanęła i poprawiła urzędowy pas, po 
czym poszła 
raźno korytarzem w stronę drzwi wielkiej sali jadalnej.
– Może to tylko z powodu pogody i utraty zbiorów?
– Creslin utrudnia życie wszystkim, nie wyłączając nas. – Roześmiała się cicho. 
– Kiepskie 
zbiory oznaczają mniejszy handel i mniej pieniędzy dla strażniczek. Weindre mówi 
o większej 
sumie, ale Suthya nie wyłoży ani pensa.
– Zawsze byli skąpi.
– Jak dobrze wiemy. – Szeryf urwała, kiedy zbliżyły się do wejścia. Oczekiwało 
ich dwóch 
strażników i giermek.
– Szeryf Westwind! Witamy szeryfa! – Głos giermka był słaby, ale czysty i 
przenikliwy.
Szeryf weszła przez zdobioną gobelinami arkadę i ruszyła w stronę podwyższenia. 
Heldra 
szła tuż za nią, kiedy drugi giermek wyszedł naprzód i mruknął coś do mistrzyni 
szkoleń, która 
przystanęła. Dwa kroki, a potem trzy, oddzieliły dwie kobiety.
Hsttt... szstt... szstt...
Z kąta sali balowej posypały się strzały z kuszy niczym przelotna ulewa.
Heldra padła pod pierwszym uderzeniem grotów na gładką kamienną posadzkę.
– Ciemności...
Odziana na czarno szeryf zatoczyła się, zanim kolana ugięły się pod nią.
– Uzdrawiaczal Szybko!
Strażniczka Westwind, dowodząca reprezentacyjnym oddziałem, zignorowała krzyk i 
skinęła 
w kąt sali. Szlachta Suthyi rozstąpiła się przez zaciętymi twarzami i zimną 
stalą. Strażniczki 
wbiegły na schody, nie zważając na kusze rzucone za kamiennym balkonem, 
zazwyczaj 
zarezerwowanym dla domowej straży Suthyi. Jasnowłosa strażniczka pchnęła je 
naprzód, 
w stronę pałacowych bram.
Uzdrowicielka na podium obejrzała jedno ciało, potem drugie. Przy trzecim 
przystanęła 
i potrząsnęła głową. Szeryf leżała twarzą w dół z trzema strzałami w plecach i w 
piersi. Leżące 
niżej ciało Heldry znaczyły dwa groty, jeden przeszył jej kark.
CXVII
Megaera cięła, odchylając bieg klingi. Strażniczka zatoczyła się od ciosu 
twardej drewnianej 
pałki.
– Dobrze! – Shierra zerknęła od strażniczki ku regentce. – Ale ciągle nie 
odzyskujesz 
równowagi po ciosie. Nie staczasz pojedynku. Opuszczasz miecz w ten sposób i 
będziesz 
zbierała gratulacje razem z własnymi wnętrznościami. Unieś miecz. A ty, Pietra, 
trzymasz klingę 
za nisko. – Podeszła i poprawiła kąt nachylenia broni. – W ten sposób. Trzymasz 
tak i widzisz, 
jak cię omija?
Pietra pokiwała głową. Megaera również, a jej dłoń automatycznie ujęła pałkę. W 
końcu 
jednak potrząsnęła głową i opuściła ją, ocierając czoło wilgotne od mżawki i 
potu.
– Na razie wystarczy.
– Dziękuję, wasza miłość. – Pietra znowu skinęła głową.
– Dziękuję.
Megaera odstawiła pałkę na stojak, odebrała swój miecz i szybko poszła ku 
twierdzy.
CXVIII
Creslin siedział na drewnianym krześle, które przystosował do swych czuwań nad 
wichrami, 
i zarzucił na zachód, w stronę Candaru i Montgren, sieć myśli. Jak zwykle, od 
czasu gdy podjął 
czuwanie, na wodach wokół Recluce nie było floty, jedynie rybackie łodzie i 
trzymasztowa 
barkentyna kierująca się z powrotem ku Nordli. Mag pogody badał wiatry na 
zachodzie, sięgając 
ku czystym niebiosom i wysychającym ziemiom, w stronę niewidocznych białych 
wyziewów 
otulających Fairhaven i Montgren.
Z dolin unosił się dym, gdy płonęły wyschnięte na wiór pastwiska. Mimo to w 
Montgren nie 
było żołnierzy, zapalały się tylko i gasły maleńkie punkty bieli. Żaden z tych 
punktów światła nie 
pojawiał się w pobliżu Vergren. Żołnierze przybędą później, dużo później.
Creslin wstał i poszedł do gabinetu, przez krótki korytarz wyszedł na taras i 
zimną 
popołudniową mgłę. Megaera była w twierdzy, kończyła ćwiczenia z mieczem. 
Wyczuwał to. 
Czy powinien zobaczyć się najpierw z nią, czy z Klerrisem?
Przypiął krótki miecz i rozejrzał się za Aldonią, ale ani jej, ani Lynnii nie 
było w domu. 
Pomyślał o marszu, a potem zdecydował, że Vola będzie szybsza, nawet biorąc pod 
uwagę czas 
potrzebny na osiodłanie jej. Poza tym wierzchowiec potrzebował ruchu.
Krok Voli był szybki i pewny, w mokrej czerwonej glinie kopyta zostawiały ślady 
z każdym 
krokiem na północ, w stronę czarnej twierdzy, która mogła być nadzieją ładu.
Nadzieja ładu? Odsuwając zuchwałość tej myśli, pędził przez chłód i wilgoć. W 
górze 
przesuwały się szare chmury, ale tylko delikatna mgiełka otulała miasteczko i 
port. Rybackie 
łodzie wypłynęły w morze, zostawiając jedynie Jutrzenką i dziurawą łódź, która 
ciągle tkwiła 
w tym samym miejscu. Creslin przypomniał sobie, że powinien coś zrobić z 
porzuconą łodzią.
Megaera stała w drzwiach twierdzy. Usta miała zaciśnięte.
– Przyjrzałeś się dobrze, cośmy zdziałali, najdroższy? Dobrze się przyjrzałeś? – 
Twarz miała 
bladą, niemal pozbawioną wyrazu w porównaniu z udręką, która nią targała.
– A powinienem? – Potrząsnął głową na tę nonszalancką uwagę, która miała 
zamaskować 
uczucia.
– Powinieneś! – Głos się załamał, kiedy wyczuła jego ból i reakcję na jej 
cierpienie. – 
Wybacz. Nie zrozumiałam, co masz na myśli.
Creslin zmusił się do uśmiechu.
– Chciałem tylko...
– Wiem.
– ...nie ranić cię już więcej.
– Jestem silniejsza od tego. – Uniosła dłoń, na której przegubie pozostała biała 
blizna. – 
I chcę, żebyś zobaczył i poczuł chaos, który stworzyłeś z pomocą czystego ładu.
– Dlatego przyjechałem. Już zobaczyłem. Magowie palą Montgren.
Megaera uniosła brwi...spodziewał się czegoś mniejszego?
– Nie. Rozpalili setki małych pożarów na suchych pastwiskach, polach i w domach 
– 
powiedział.
– Każdy, kto zauważy różnicę, będzie rozpoznany jako czarny mag, zgadza się? – 
zapytała.
– Bardzo sprytnie. Albo odmienię na powrót pogodę i sprowadzę burze, które 
zaleją 
i zmienią w bagniska wszystko, co jeszcze nie spłonęło, albo Montgren strawi 
ogień.
– Zrobiłbyś to? Zmienił pogodę z powrotem?
Pracowałem z Klerrisem nad nowym wzorem, żeby było mniej deszczu tutaj, więcej 
w Candarze, ale nie tak dużo jak przedtem. Jeśli spróbuję zgasić pożary... nie 
sądzę, żeby się 
udało. – Spokój żołądka zmroził go i oznaczało to, że stwierdzenie jest 
prawdziwe... chyba że 
szczerze się myli, ale ta możliwość też go niepokoiła. Klerris miał rację, 
uczciwość nie znaczy 
nieomylność. Megaera spojrzała na niego.
– Musieli czekać. Znaleźli sposób dotarcia do drogiego kuzyna.
– Spodziewałem się tego. – Creslin nie myślał o Korweilu, ale o pasterzu Andre i 
jego córce 
Matyldzie, która upierała się, że Creslin jest dobrym mistrzem.
– To niczego nie ułatwia – dodała.
...tyle śmierci...
– Nie. Porozmawiam z Klerrisem, ale chciałem, żebyś wiedziała. – Musiał 
zignorować jej 
myśli o śmierci. – Nad czym pracujesz teraz?
– Poza dosiadaniem wichrów, żeby spojrzeć na Montgren? Poza obserwowaniem, jak 
magowie wykorzystują cię do zniszczenia Montgren? Nad trasą handlową Jutrzenki.
– Może ta dziewicza podróż powinna prowadzić na wschód albo daleko na zachód do 
Suthyi.
– Suthya jest w planie. Skąd wiesz, że Nordlanie albo Hamorianie jej nie 
przechwycą? 
W Candarze przynajmniej się ciebie boją. Nawet Fairhaven musi ci to przyznać.
Tak szybko do tego doszło? Czy żeby Recluce przetrwała, musi być bardziej 
przerażający od 
białych magów? Uśmiech Megaery był blady, ale uścisnęła jego dłoń.
– Musimy jeszcze skończyć plan trasy. Lidia ma parę pomysłów, co należy zabrać. 
Jest 
pewna muszla, z której uzyskuje się purpurowy barwnik...
– Plan handlowy... najpierw. Muszę jeszcze porozmawiać z Klerrisem.
CXIX
Korweta z podartymi żaglami parła na północny wschód od Tyrhawen, usiłując 
opłynąć 
przylądek Kherra, zanim przetnie jej drogę wojenny szkuner.
Nawet sięgając tak daleko myślami, Creslin wyczuwał biel wojennego statku i 
wiedział, że 
niewiele jest korwet, które zaryzykowałyby wypłynięcie na wzburzone fale. 
Zadrżał na krześle, 
niemal przerywając koncentrację, świadom, że musi coś zrobić, żeby pomóc 
Gryfowi. Nigdy nie 
próbował skupić potęgi burz ani wichrów na taką odległość.
Przypominając sobie techniczne uwagi Klerrisa, szukał i szukał... aż odnalazł 
szczeliny 
w wiatrach. Nie mógł wprawdzie dokładnie ocenić odległości w myślach, ale koryta 
wichrów 
były wystarczająco blisko, bo szkuner nie zbliżył się jeszcze do Gryfa. Creslin 
przynaglił, niemal 
wymusił dalsze przesunięcie biegu wiatrów.
Dyszał, niemal pozbawiony tchu, w głowie miał pustkę. W końcu wstał i poszedł do 
kuchni, 
gdzie znalazł trochę sera. Ukroił kawałek czarnego chleba i zeskrobał z niego 
pleśń. Zapasy mąki 
się kończyły, a nieustająca wilgoć powodowała, że chleb pleśniał. Zawinął na 
powrót bochenek 
i zaczął pogryzać chleb z serem.
Widział zmiany, nad którymi pracowali z Klerrisem, ale delikatna praca wymagała 
czasu – 
wilgoć nie zniknie natychmiast. Przynajmniej grusze odżyły, zebrano resztę 
owoców, a zbiór 
przypraw zapowiadał się obiecująco, poza ciemnym pieprzem. Znowu ugryzł kęs 
chleba i sera.
– Musisz być głodny, wasza miłość, żeby to jeść. – W drzwiach stanęła Aldonia z 
otwartym 
koszykiem w ręce, z którego unosiła się woń wodorostów i ryb. Na jej plecach 
spała Lynnia.
Creslin wzruszył ramionami i przełknął.
– Czasami pogoda to ciężka praca, Aldonio. – Spojrzał na koszyk. – Ryby na dziś?
– Nie bardzo jest co innego, wasza miłość.
– Przepraszam. – Gryzł chleb z serem, próbując nie zważać na smak chleba.
Lidia upierała się, że pleśń nie jest szkodliwa, ale smak miała obrzydliwy. Mimo 
to jadł 
chleb, w przeciwieństwie do większości ludzi na Recluce.
– Czy pani będzie na kolacji?
– Chyba tak. Wybacz. – Creslin przypomniał sobie, że ma jeszcze pracę do 
wykonania, jeśli 
Gryf ma umknąć szkunerowi z Fairhaven.
Aldonia potrząsnęła głową.
– Mmmmmm... – wymamrotała Lynnia. Creslin uśmiechnął się do rudowłosego 
niemowlęcia, ale uśmiech zgasł, kiedy na powrót zasiadł w gabinecie i wyjrzał 
przez otwarte 
okno na kłębowisko chmur na północy. Biały szkuner wojenny niemal dopłynął do 
Gryfa, kiedy 
Creslin wysłał myśli ku wiatrom, ponownie lokalizując statek. Przechylił bieg 
wiatru pomiędzy 
dwoma statkami i obserwował, jak rośnie odległość pomiędzy nimi, aż szkuner 
zanurza się 
w kłębowisku fal i wirujących wiatrów, podczas gdy Gryf omija przylądek tuż 
przed czołem 
wiatru. Klerris i Megaera mieli rację – znowu. Gdyby tylko zaplanował wcześniej 
i wykorzystał 
przewagę czasu, mógł zrobić jeszcze więcej. Zmarszczył brwi. Zlekceważył chaos, 
przed którym 
uciekał Gryf.
Raz jeszcze powędrował w stronę Montgren, ale nic nie wyczuwał przez ochronną 
warstwę 
chmur i matowej bieli rozciągającej się nad ziemią. Cząstki ognia, lęki i 
choroby umykały 
w biały mrok, niczym strzały wypuszczone na oślep. Samo Vergren, siedziba 
Korweila, tliło się, 
ale Creslin nie potrafił powiedzieć, czy ogień jest magiczny, czy prawdziwy. I, 
jak podejrzewał, 
nie było to wcale istotne.
Kiedy wstał, głowa pękała mu z bólu i z początku musiał oprzeć się o krzesło. 
Nie cały ból 
należał do niego i ciekaw był, czy Megaera wie, co odkrył.
– Dobrze się czujecie, wasza miłość? – W progu stała Aldonia.
– Nie, ale to minie.
– Pani już jedzie i pomyślałam, że chcielibyście wiedzieć.
Wyszła. Lynnia spała już w kołysce.
Creslin wyszedł na taras. W tej chwili nie padało. Przedwieczorne chmury 
przerzedziły się 
i zamieniły w zwykłą mgłę, kiedy osunął się na kamienny występ. W wilgoci przed 
zmierzchem 
docierał doń nikły stukot kopyt na mokrej glinie i ciepło Megaery. Wstał i 
poszedł ku stajni. Vola 
uniosła łeb i zarżała, kiedy Creslin wysunął się naprzód. Nie był pewien, czy 
powinien ofiarować 
Megaerze pociechę, czy to raczej on sam potrzebuje pocieszenia.
– Czy to ważne? – Megaera uśmiechnęła się krzywo i zsiadła z konia.
Tulili się do siebie, ona jeszcze z wodzami w dłoni. Odsunęła się pierwsza.
– Chcesz zmusić mnie do odejścia, żebym nie była odpowiedzialna za konsekwencje.
Zaczerwienił się.
– Zajmę się Kasmą.
– Dziękuję.
Megaera czmychnęła do łazienki, a Creslin poprowadził Kasmę do boksu i zdjął 
siodło, 
powiesił je i zdjął derkę. Gdy skończył, obszedł domostwo aż do tarasu. Megaera 
czekała nań na 
murku, zwieszając nogi przez krawędź nad zboczem urwiska.
– Raz jeszcze dziękuję – powiedziała. Wzruszył ramionami, sadowiąc się koło 
niej.
– Co myśli Shierra?
– Martwi się, ale Lidia uważa, że wkrótce będzie dość deszczu, żeby grusze 
zaowocowały, 
a na równinie już zaczęły odrastać trawy. Jutro lub pojutrze możemy znowu zacząć 
paść tam 
konie.
– Ale?
– Nadal nie wystarczy żywności, żebyśmy przetrwali zimę, jeśli nic nie nadejdzie 
z Montgren.
– Przykro mi z powodu Korweila...
– Najdroższy, niewiele moglibyśmy zmienić. Uścisnął jej dłoń.
– Gdybym tylko wiedział wcześniej.
– Tak to już w życiu jest. – Odgarnęła z oczu pasmo włosów.
– Gryf jest w drodze. Nie wiem, jak Freigr zdołał go przeprowadzić.
– Miałeś z tym coś wspólnego. Czułam to.
– Och, odsunąłem biały wojenny szkuner, to prawda – przyznał Creslin. – Ale jak 
zdołał 
ustawić żagle? To wymaga wprawy. O ile znowu Freigra będzie miał zapasy.
– Wszystko się przyda.
Przez chwilę siedzieli w milczeniu.
– Czy Lidia wie coś jeszcze o... o szeryfie? – zapytał Creslin.
– Nie. Tylko że Llyse przejęła władzę. Kupcy nie wiedzą nic ponad to, że 
Westwind ma 
nowego szeryfa.
– Powinienem coś... wyczuć. Megaera dotknęła jego dłoni.
– Nie chciała, żebyś był tak blisko. Spojrzał w ciemność Oceanu Wschodniego.
– Ale... coś...?
Opadła ich mgła, drobniutka mżawka, kiedy półmrok przeszedł w zmierzch.
– Kolacja będzie później – powiedziała Megaera.
– Tak podejrzewałem. Lynnia pokazała Aldonii, co potrafi.
– Chciałam sama przygotować, ale powiedziała, że to jej robota. – Megaera się 
uśmiechnęła. 
– Wyrzuciła mnie za drzwi.
– Jest naprawdę zdecydowana.
– Tak jak ty. – Przez chwilę ściskała jego dłoń. Creslin ciągle myślał o bieli, 
która otulała 
Montgren, i bezwiednie oddał uścisk. Megaera cofnęła dłoń, ale się nie 
poruszyła. Wciąż padała 
mglista mżawka.
– Skoro już czekamy, mógłbyś... pieśń byłaby miła...
Odchrząknął i zwilżył wargi.
...wysoko na wzgórzach w najjaśniejsze dni myślałam o ukochanym i jego ciepłych, 
kochających...
Nuty lśniły zimną miedzią, czuł skręt wnętrzności. Urwał.
– Nie mogę... jakoś... Dotknęła jego dłoni.
– Wybacz. Nie chciałam...
– W porządku.
Ale nie wyśpiewana pieśń budziła w nim niepokój i oboje ucieszyli się, kiedy w 
drzwiach 
pojawiła się Aldonia.
– Zachorujecie obydwoje, siedząc tam w ciemnościach na tym deszczu. I co 
poczniemy 
z chorymi regentami? Kolacja gotowa. – Wymachiwała dużą drewnianą łyżką, jakby 
groziła im 
mieczem. – Chodźcie.
Creslin i Megaera wymienili uśmiechy, kiedy odwrócili się i weszli do środka.
cxx Pałka Creslina z białego dębu śmignęła, poruszając się jak błyskawica, którą 
często 
przywoływał z nieba, i uderzyła.
– Uuuuff... – Shierra się zatoczyła.
– Niech to czerń – wymamrotał Hyel. – Nic ci nie jest?
– Nie będzie. – Roztarła bark. – Szybki jesteś, Creslin. I silny. Widziałam 
lukę, ale nie 
mogłam tak szybko unieść pałki.
– Miałem szczęście. – Creslin odłożył pałkę.
Shierra uśmiechnęła się uśmiechem, który przypominał Westwind i pocałunek innej 
strażniczki, na kamieniach za Czarną Wieżą.
– Nie. Szczęście nie ma tu nic do rzeczy. Twoja technika jest odrobinę niedbała, 
ale póki 
uderzasz o wiele szybciej, nie ma to znaczenia. Chyba...
– Chyba że walczę z więcej niż jedną osobą – dokończył Creslin. – Tak właśnie 
było 
z Hamorianami.
– Niewiele mogę z tym zrobić, dopóki nie zechcesz spróbować z dwoma naraz.
Creslin roześmiał się.
– Może ty i Hyel?
– Nie teraz. – Znowu roztarła bark. – Muszę pozbyć się tego cholernego siniaka. 
Poza tym 
zaczyna mocniej padać.
– A w ogóle przestawało? – Hyel spojrzał w niebo, a potem na Creslina.
– Pracuję nad tym. Musimy po prostu być ostrożni. – Uśmiechnął się ze smutkiem. 
– Nie 
zauważyłeś, że już nie leje jak z cebra?
– Mamy tylko nie kończącą się mgłę. – Ton Hyela był ponury. – Chyba wolałem 
upał.
Shierra odłożyła pałkę na stojak. Przebiegła wzrokiem od Hyela do Creslina i 
uśmiechnęła 
się szeroko.
– Wy dwoje – narzekał Hyel – jesteście z najzimniejszego miejsca na świecie i 
nie macie 
zrozumienia dla kogoś, kto lubi upał.
– Nie jest tak źle, mój drogi – powiedziała Shierra z uśmiechem.
Hyel zaczerwienił się. Creslin odwrócił wzrok, ale był zadowolony.
– Gryf dobije za chwilę. Idziecie?
– A po co? Czy Freigr nie zostanie trochę?
– Tym razem... tak. Prawdopodobnie rzeczywiście trochę zostanie.
– Czy aż tak źle? – Shierra przecisnęła ramiona przez pas miecza. – Już?
– Prędzej, niż myślałem – przyznał Creslin.
– A zatem, z księciem to pewne?
– Nic nie jest pewne, ale chyba tak.
– Dlaczego nie przypłynął tu, na Recluce?
– Vergren było jego życiem. – Creslin podniósł pas. Rękojeść krótkiego miecza 
była zimna 
w dotyku, zimniejsza nawet niż opadająca mgła. – Jak mógł go oddać?
– Nie wiem. – Hyel patrzył na kamienie dziedzińca. – Kiedyś myślałem, że 
rozumiem. 
Teraz...
– Nie jest tak źle – przerwała Shierra.
– Nie wiem – powtórzył Hyel, mechanicznym ruchem odkładając pałkę na stojak 
i poprawiając pas z mieczem.
– Porozmawiamy później – powiedział Creslin. – Kiedy zobaczę, w jakim stanie 
jest Freigr 
i Gryf. Nie zapomnijcie przysłać oddziału i wózków do rozładunku.
– Będą tam.
Creslin zostawił Volę w stajni twierdzy i wyciągał nogi, kierując się w stronę 
portu 
i rozbudowanej chaty, która była teraz pracownią szkła Megaery. Obserwował port, 
ale nie 
widział białych żagli nadpływającego Gryfa, tylko Jutrzenką i zatopioną łódź 
rybacką. Pokręcił 
głową. Musi porozmawiać o tym wraku z Shierrą i Hyelem. Prędzej czy później będą 
potrzebowali miejsca przy nabrzeżu.
Zatrzymał się za szorstkim ceglanym murem pracowni, po czym wszedł przez otwarte 
drzwi. 
Megaera, z ubrudzoną twarzą, nie podniosła oczu znad kamiennego blatu stołu; 
przyglądała się 
przezroczystemu kawałkowi szkła. Za szkłem stał szklany kielich, jedna z prac 
wykonanych wraz 
z Avalarim, który przed zaciągnięciem się do hamoriańskiej floty był 
czeladnikiem dmuchacza 
szkła. W każdym razie kielichy były dobre, a ich produkcja pozwoli rozwinąć 
kolejną gałąź 
handlu, jeśli Recluce przetrwa do tego czasu.
Megaera spojrzała na Creslina i uśmiechnęła się.
– Nie idziesz, prawda? – zapytał.
– Co dobrego by z tego przyszło? Poradzisz sobie z Freigrem, a ja zobaczę się z 
wami 
później.
Obszedł stół, mając nadzieję przynajmniej na przelotnego całusa.
– Ty...
...niemożliwy... zwierzak...
Dostał pocałunek i uścisk, który przyspieszył bicie jego serca.
– Creslin...
– Wiem.
Jeszcze jeden uścisk i pocałunek i wyszedł w szare popołudnie. Zanim znalazł się 
za 
drzwiami, ona już pracowała nad mieszanką piasku oraz chemikaliów, których 
niestrudzenie 
dostarczał Klerris.
Creslin dotarł na nabrzeże i zerknął w stronę punktu bieli, wciąż jakieś dwa 
kaye za 
falochronem, ledwo widocznego przez mgłę, która znowu przeszła w mżawkę. Poszedł 
wzdłuż 
mola, przyglądając się niemal odbudowanej Jutrzence. Bez zdolności Lidii do 
naprawy drewna 
albo Klerrisa umiejętności wzmacniania belek odbudowa hamoriańskiego statku nie 
byłaby 
możliwa, nie w ciągu jednego lata. Uśmiechnął się, choć uśmiech zgasł szybko, bo 
Jutrzence 
ciągle brakowało odpowiednich żagli. Czekali więc na Freigra i Gryfa... i 
czekali. Minęły dopiero 
trzy dni, od kiedy Creslin ocalił statek przed wojennym szkunerem z Fairhaven. 
Teraz chciał się 
upewnić w swoich podejrzeniach, ale przeszkadzała mu w tym biała mgła.
W Montgren panował teraz spokój, biel przygasła, choć były tam oddziały z 
Jellica, a nawet 
Hydlen, obozujące w łagodnych dolinach, które niegdyś dawały schronienie jedynie 
owcom. 
Vergren natomiast ciągle przesłaniała biel.
Po pewnym czasie korweta przybiła ciężko do nabrzeża. Zanim minęła falochron, 
zwinięto 
połowę żagli. Przybyła już grupa strażniczek oraz żołnierzy i zameldowali się 
Creslinowi. Stanęli 
o krok za milczącym regentem.
Umocowano liny i spuszczono trap, i dopiero wtedy Freigr spojrzał na strażniczki 
stojące na 
molo, a potem na Creslina. Niegdyś piaskowosrebrne włosy kapitana były teraz 
niemal całkiem 
srebrne, a gładko wygolony podbródek pokrywała krótka, zmierzwiona broda. 
Oglądany z bliska 
Gryf nosił własne blizny: szczerby w niegdyś gładkich barierkach, łaty na jednym 
z nie 
zwiniętych jeszcze żagli oraz niewidoczne, otaczające go poczucie chaosu.
Gdy tylko umocowano liny i ustawiono trap, Creslin wszedł na pokład. Powitał go 
Freigr, 
odziany w zielonozłotą opończę zarzuconą na spłowiały czarny sweter. Załoga, 
niemal tak samo 
wymizerowana jak kapitan, nie patrzyła w stronę Creslina.
– To twoja robota? Mam na myśli ten wojenny szkuner?
Creslin przytaknął.
Stalowoszare oczy nabiegły krwią.
– Nie mogę powiedzieć, że chciałbym tu być, Creslinie. A może powinienem 
powiedzieć: 
książę Creslinie? Czy może to twój współregent nosi koronę?
– Nie roszczę sobie praw do żadnych tytułów, Freigr.
– Nie, skądże. Wiem. Ale czy możesz sobie na to pozwolić?
– Jak to się stało?
Freigr potrząsnął głową.
– Kto wie? Może zaraza? Albo płatny morderca? Wiem tylko, że ludzie umierali, 
motłoch 
przemierzał ulice, grożąc każdemu, kto miał powiązania z czarnymi magami, a 
posłańcy mówili, 
że gawiedź podbiła twierdzę.
– Domyślam się, że biali magowie posłali tam żołnierzy, żeby przywrócić ład?
– Skąd...
– Widziałem oddziały, kiedy magia ustąpiła, ale nie wiem, jak się tam dostały. 
Sama 
twierdza jest nadal osłonięta białą magią.
– To była magia?
– Rodzaj magii chaosu. Do tego nie można użyć ładu.
– Ale mówią, że to wszystko twoja wina, zmiana pogody.
– Pogoda tak. – Creslin westchnął. Spojrzał raz jeszcze na znękanego Gryfa. – 
Przypuszczam 
też, że klęski wywołane nią są moją winą, choć nie ja je spowodowałem.
– Spowodowałeś... kto to może wiedzieć? – Freigr patrzył na Creslina, 
przekrwione oczy 
wciąż miały kamienny wyraz. – Co teraz robimy?
– Z radością powierzam ci dowództwo statku flagowego Recluce.
– Mamy inny wybór?
– Nie. Możesz dowodzić Jutrzenką, – Creslin wskazał statek o nagich masztach, po 
drugiej 
stronie mola.
– Wiele przy niej dokonałeś. Mamy żagle. I trochę dodatkowego płótna, i tyle 
zapasów, ile 
mogliśmy przewieźć. – Żeglarz skinął na baryłki umocowane na forkasztelu i 
zamilkł na chwilę. 
– Muszę to sobie przemyśleć. Może lepiej, żeby kapitanem został Gossel.
– Wybór należy do ciebie. Gossel mógłby cię zastąpić tutaj.
Freigr spojrzał na twierdzę na wzgórzu.
– Sam nie wiem. Wiedziałem, że to zły znak, przywozić tu troje cholernych magów. 
Nie 
wiedziałem tylko, że aż tak zły.
Creslin dostrzegł kobietę zerkającą z luku prowadzącego do mesy. Wzrok Freigra 
podążył za 
nim.
– Siostra Syndera. Większego pecha nie mogłem już mieć, pozwoliłem więc tym, 
którzy 
chcieli zabrać kobiety, siostry i co tylko. Pomyślałem, że nie będziesz miał nic 
przeciwko, i nie 
mogłem nic na to poradzić.
– Trochę tu tłok, ale to najlepsza nowina, jaką przywiozłeś. – Creslin spojrzał 
na północ 
i plamy błękitu pomiędzy puszystymi chmurami. – To i pogodę.
– Cieszyłem się na deszcz.
– Mieliśmy go trochę za dużo, ale mam nadzieję, że opanowaliśmy sytuację.
CXXI
Srebrnowłosa kobieta spoglądała zza pleców śpiewaka na dowódcę strażniczek po 
prawej 
stronie. Nie zwracała uwagi na Krynalleen, mistrzynię broni o pociągłej twarzy, 
która siedziała 
po lewej.
– Nie podoba mi się to, wasza miłość – powiedziała Aemris. – Tyran nie 
odbudowała 
Nonotrer... przedtem. Teraz zagrożenie jest jeszcze mniejsze.
– Powinniśmy ich zaatakować? Po stracie dwóch oddziałów w Suthyi? – Llyse napiła 
się 
z czarnego pucharu. – I niemal następnego w walce z analeriańskimi bandytami? 
Jesteśmy 
wykrwawieni do cna.
– Nigdy tego nie powiedziałam. Ale to mnie niepokoi. – Mnie również. I te ślady 
kopyt. 
Gdzieś na głównym trakcie jest co najmniej oddział niewidzialnych wojowników.
– Wszystkich nas to niepokoi – dołączyła się Krynalleen. – Białe diabły.
– Robota magów – warknęła Aemris. – Podwoiłam zwiad. Nie mogą tam spędzić całej 
zimy, 
nie w tych głębokich śniegach. Wtedy ich dopadniemy.
– Nie mamy aż tyle sił, żeby kogokolwiek dopaść – zauważyła Llyse. – Nie przy 
zobowiązaniach w Sarronnynie. Nie przy stratach, które poniosłyśmy w Southwind. 
Nie 
odnawiam...
– Nie ufasz tyranowi?
– Ufać kobiecie, która porzuciła własną siostrę na pastwę tych białych diabłów, 
to nie 
najmądrzejsza rzecz. Gdyby nie brak pieniędzy...
– Ale wysłałaś zapasy Creslinowi – przypomniała jej Aemris.
Oczy Llyse zapłonęły, ale głos pozostał spokojny.
– To były rzeczy, których nie mogłybyśmy ani wykorzystać, ani zamienić na 
pieniądze. – 
Urwała. – W każdym razie, przyjdź do mnie rano.
Aemris spojrzała w stronę śpiewaka na pustym końcu podwyższenia.
– O mężczyźnie... o mężczyźnie...! – krzyczała strażniczka od środkowego stołu.
Minstrel wzruszył ramionami i zsunął się ze stołka, odłożył gitarę i otworzył 
pudło leżące za 
nim. Po chwili wydobył przedmiot, który okazał się długim wachlarzem w kształcie 
miecza. 
Zaczął z ukłonem.
Me pytaj, czym jest mężczyzna, Co po pochlebstwa plecy zgina.....w końcu to 
tylko 
mężczyzna...
Śpiewający minstrel, ubrany w lśniące, obcisłe brązowe spodnie oraz zieloną 
jedwabną 
koszulę, drobił tanecznym krokiem w stronę wysokiego stołu, sugestywnie 
wymachując 
wachlarzem.
– ...w końcu to tylko mężczyzna!
Minstrel skłonił się, przyjmując burzliwe oklaski, po czym odłożył komiczny 
wachlarz 
i podniósł gitarę. Pojedynczy gwizd brzmiał jeszcze, kiedy ucichły brawa. Usiadł 
na stołku, 
dostroił instrument, a jego palce pieszczotliwie dotknęły strun. W końcu 
odchrząknął cicho.
...iw lecie, i pod drzewami moja miłość poniesie cię przez najdalsze morza...
Oklaski były oszczędne i uśmiechnął się oschle, zanim znowu poprawił gitarę i 
zaczął grać 
marsza. Młodsze strażniczki natychmiast podchwyciły rytm, klaszcząc w dłonie.
...nasz honor lśni, nasz honor lśni.....ze szczytów gór...
Po jeszcze dwóch podobnych pieśniach minstrel zsunął się ze stołka, uniósł 
dłonie i ukłonił 
się. Oklaski cichły powoli, a on odłożył gitarę i przez chwilę grzebał w swoim 
pudle, zanim 
wydobył pakunek – o bokach długości niemal pół cubita – który poniósł w stronę 
wysokiego 
stołu i nowego szeryfa.
Llyse podniosła się z miejsca.
– Miło cię znowu zobaczyć, Rokelle z Hydlen.
– Jestem zaszczycony, wasza miłość. – Figurę wciąż miał smukłą, głos ciągle 
młody, ale 
brązowe włosy przerzedziły się, a srebro na skroniach było wyraźniejsze. 
Delikatne niegdyś linie, 
biegnące promieniście od brązowych oczu bez wyrazu, były głębsze i mocniejsze. – 
Zwłaszcza 
że przypomniałaś sobie zwykłego wędrownego śpiewaka.
– Ci, którzy śpiewają, zawsze są mile widziani. – Jej oczy zwęziły się, ale 
podeszła bliżej.
– Dar dla ciebie, szeryfie Westwind. – Głos minstrela był dziwnie matowy pod 
aksamitnymi 
tonami, kiedy wręczał jej owinięty w płótno przedmiot.
– Spory dar. – Llyse uniosła brwi.
Minstrel pochylił głowę.
– Pomyślałem, że to cię zaciekawi. – Położył swój ciężar na stole i uniósł 
płótno.
– Och...
Aemris pochyliła się. Na stole stał model Westwind, ciężkie mury i wieże 
uwięzione 
w metalu, tyle że pośrodku głównego dziedzińca znajdowała się świeca.
– Jeśli pozwolisz...
Minstrel za pomocą drewnianej drzazgi przeniósł płomień od lampy na stole do 
świecy. 
W blasku ognia zamek zdawał się lśnić, choć jego mury były solidne, choć 
pobieżnie wykute 
w wygładzonym metalu.
– Cyna? – zapytała Aemris.
– Niestety, dowódco straży, nie wiem. Przestrzeń pomiędzy metalem wypełniona 
jest, jak 
sądzę, gipsem. – Roześmiał się głucho. – Nie uniósłbym litego metalu. – 
Zakaszlał i spojrzał 
w stronę dzbana na stole.
Wybacz, Rokelle. Zabawiasz nas i przynosisz dary, a my trzymamy cię na stojąco, 
spragnionego. – Llyse skinęła głową, a służący napełnił kielich i postawił go 
przed pustym 
krzesłem pomiędzy dowódcą straży a mistrzynią broni. – Usiądź z nami.
– Będę naprawdę zaszczycony. – Opadł na krzesło i sięgnął po kielich. – 
Śpiewanie 
powoduje pragnienie, nawet jeśli cię nie doceniają.
Llyse znowu zmarszczyła brwi, a jej wzrok przebiegł od minstrela do oświetlonego 
modelu 
Westwind i z powrotem.
– Przynosisz może jakieś nowiny?
– Zawsze są jakieś nowiny, wasza miłość. Od czego by tu zacząć? Może od czarnych 
magów...
...ssss...
Llyse zwróciła wzrok ku świecy wewnątrz miniaturowego zamku, która rozbłysła 
jaśniej 
i syknęła, zanim przygasła.
– ...mówią, że pożary, które pochłaniają Montgren, pochodzą od tych renegatów z 
Recluce, 
chociaż ja bym nie powiedział... a sady Kyphros umierają, córka Weindre złożyła 
hołd tyranowi.
– Słyszałyśmy o tym.
Rokelle pociągnął solidnie z kielicha.
– Biali obiecali pomoc zarówno Hydlen, jak i Kyphros – ciągnął dalej.
– Ciekawa jestem, ile nas to wszystko będzie kosztowało – mruknęła Krynalleen do 
swego 
kielicha.
Brwi Llyse wciąż były ściągnięte, choć wzrok utkwiła w minstrelu. Zacisnęła 
wargi 
i odchrząknęła, jakby chciała przemówić.
KrraakkKKK!
Błysk ognia, niczym uderzenie błyskawicy, rozdarł stół i rzucił przez salę 
zwęglone w jednej 
chwili ciała, przygniatając strażniczki przy niższych stołach. Jeszcze * zanim 
zgasło echo, 
kolejna plama białego ognia przemknęła przez salę balową, w jednej chwili 
zamieniając stoły 
seniorek w ognisko. W falującym żarze pojawiły się na chwilę zarysy 
zakapturzonej postaci 
i zaczęły się rozpływać. Tylko jedna jasnowłosa strażniczka dostrzegła ogień, 
który wydobywał 
się z niemal niewidzialnej zakapturzonej postaci, i szybciej niż myśl wydobyła i 
rzuciła zimne 
żelazo.
– Uuufff...
Jeszcze jeden mniejszy błysk ognia. Dach zatrzeszczał, kiedy zajęły się dwie 
belki, a z oddali 
dobiegł odgłos stali dźwięczącej o stal. Jasnowłosa strażniczka wyciągnęła miecz 
z nieruchomej 
postaci.
– Na stanowiska! Na stanowiska, niech was cholera! Trąbka strażnicza odbiła się 
echem od 
Czarnej Wieży, mimo iż twarz uzdrowicielki zbladła nad czterema skurczonymi, 
poczerniałymi 
postaciami na podwyższeniu, mimo iż jasnowłosa wojowniczka gromadziła wokół 
siebie 
pozostałe strażniczki.
CXXII
Creslin gmerał w kruchych zielonych korzonkach na talerzu, przełykając ostatnie 
twarde 
kawałki.
– Naprawdę niezłe.
– Jeśli lubisz jadalne muszle. Musisz mieć zęby ze stali. – Na talerzu Megaery 
zostały dwa 
korzonki ąuilli.
– Powinnaś je zjeść, wasza miłość. – Aldonia zerkała z kuchni na rudowłosą. – 
Dzięki nim 
skóra staje się gładka i jasna.
– Jak do tej pory nieźle sobie z tym radziłam.
– Są smaczne – dodał Creslin.
– Przestańcie. Nie mam zamiaru jeść reszty i nic tego nie zmieni, choćbyście nie 
wiem co 
mówili – protestowała Megaera.
– Nic?
– Poczekaj, wasza miłość, aż będzie nosiła dziecko. Wtedy słuchaj, co mówi.
Przestańcie oboje – rozkazała ponownie Megaera. – Odmawiam jedzenia czegoś, co 
chrzęści 
w zębach jak skorupki muszli i smakuje jak napar czarownic.
– Skoro tak mówisz... – W mózgu Creslina rozbłysł biały bezgłośny piorun. 
Zadrżał, kładąc 
dłonie na stole, żeby się uspokoić. Zadrżał raz jeszcze, spoglądając w nicość.
...najdroższy...
Megaera pozieleniała lekko na twarzy.
– Co...
Biała pustka ogarnęła jego duszę i już wiedział. Nie wiedział, skąd wie, ale 
straszliwa 
pewność tej wiedzy cięła niczym tępe miecze.
– Llyse... – Potrząsnął głową, czując pieczenie pod powiekami. – Llyse.
Powoli odsunął krzesło i wstał, niemal na oślep idąc ku drzwiom na taras, ku 
mgle, która nie 
była dość gęsta, żeby zamienić się w deszcz. Megaera poszła za nim, a Aldonia 
patrzyła przez 
chwilę, dopóki rudowłosa nie opuściła jadalni. Potem pokręciła głową.
– Magowie... ale i tak powinni coś jeść. – Zaczęła uprzątać resztki nie 
dokończonej kolacji, 
czujna na każde poruszenie dziecka, które mogło się obudzić.
Megaera stanęła przy Creslinie i położyła dłoń na jego ręce. Po raz pierwszy, od 
kiedy 
pamiętała, jego palce były zimniejsze niż jej.
– Ona nie żyje.
– Wiesz, co się stało?
– Tylko że nie żyje.
– Czy...
– Biel... wszystko białe. Obie odeszły. Odeszły. – Oczy Creslina były suche, 
suche jak 
pustynia, jak Recluce przed deszczami, a żołądek skurczony i ciężki jak kamień.
Ujęła jego dłonie.
– – Jeszcze to jestem im winien.
– Nie możesz tak na to patrzeć.
– Pewnie nie, ale tak to widzę.
...Llyse... Llyse...
Pragnął, aby popłynęły łzy, ale oczy miał suche i piekące, a dłonie zimne.
Mgła chłodziła taras, fale Oceanu Wschodniego obmywały piasek, a z dłoni Megaery 
płynęło 
ciepło.
CXXIII
– Przynajmniej Westwind nie stanowi już problemu. – Palce Hartora gładziły 
łańcuch wokół 
szyi. Patrzył w stronę lustra.
– Warto było? Nadal mogą dostać Jeick, a ty musiałeś poświęcić swojego 
nieszkodliwego 
minstrela. Nie licząc ludzi, które wyrżnęła reszta strażniczek – zauważył 
Gyretis.
– To pozbawiło Creslina wsparcia Candaru. Ryessa nie wspomoże swojej siostry. 
Montgren 
jest nasze, a Westwind opustoszało. – Wysoki Mag uśmiechnął się zaciśniętymi 
wargami.
– A strażniczki? Mają nadal trzy oddziały, a ich mężczyźni i dzieci maszerują 
przez 
Westhorns.
– Trzy oddziały? Z obozowiskiem? Niech maszerują. Co mogą zrobić? Dokąd pójdą?
– Na Recluce, jak się domyślam. Prawdopodobnie dałeś Creslinowi zaczątek armii, 
może 
nawet bardziej niebezpiecznej niż strażniczki... i żywiącej jeszcze większą 
nienawiść.
– Zniszczyliśmy strażniczki, Gyretisie.
Chudy mag zagryzł wargi.
– Uważam, że posunąłeś się za daleko. Ryessa prawdopodobnie zajmie Westwind, a 
ja 
wolałem raczej młodą szeryf niż ją. Pozostałe strażniczki, jeżeli dotrą na 
Recluce, dołączą do 
tych dawnych diabłów, żeby ponownie na ciebie uderzyć.
Najpierw wymrą z głodu. Creslin nie jest w stanie wyżywić tych, których ma, i 
nie dysponuje 
statkami, narzędziami ani bronią. Co może zrobić? Stworzyć parę burz więcej? Co 
mu to da?
– Nie wiem. Ale Jenred też sądził, że wszystko przewidział. – Gyretis potrząsnął 
głową. – To 
musi mieć związek z tym amuletem.
– Co mówiłeś?
– Nic. – Młody biały mag uśmiechnął się ze smutkiem. – Nic.
CXXIV
Kopyta Voli stukały na nowo położonej drodze do twierdzy – był to kolejny 
projekt 
hamoriańskich kamieniarzy. Pracowali pomimo braku pieniędzy. Czy życie w Hamorze 
jest aż 
tak ciężkie?
Creslin spojrzał na rząd wąskich, nie wykończonych kamiennych chat w dole drogi. 
Pomimo 
ciągle opadającej mgły młoty kamieniarzy wznosiły się i opadały, a ich 
czeladnicy mieszali 
surową zaprawę, którą Klerris robił z muszli, piasku i kto wie czego jeszcze. 
Następny rząd chat 
przeznaczony był, teoretycznie, dla wolnych strażniczek i żołnierzy, choć dla 
żołnierzy nie było 
narzeczonych... jeszcze. Ale chaty rozładują zatłoczenie twierdzy.
Creslin zsiadł z konia za kamiennym bungalowem, który był kiedyś chatą, a teraz 
stanowił 
domostwo dwojga czarnych magów, i uwiązał Volę do barierek, które sam tu 
zamontował. 
Sąsiednia chata, niegdyś opuszczona, pyszniła się nowym dachem i oszklonymi 
szybami. 
Mieszkali w niej dwaj kamieniarze, którzy już oznajmili, że zamierzają poszukać 
sobie żon 
i zostać na Recluce.
– ...więcej wiary niż ja czasami... – mruczał do siebie Creslin.
Podszedł do drzwi.
– Wejdź na ganek. Lidia zeszła do gospody. – Głos Klerrisa dochodził z ganku.
Creslin zatrzasnął za sobą drzwi i znalazł czarnego maga.
– Widzę, że kamieniarze mieli wiele pracy. – Wskazał lśniące dachówki 
najbliższej chaty.
– Chcą budować coś za nabrzeżem. Mówią, że magazyn.
– Co?
Klerris uśmiechnął się szeroko.
– Mają wiarę. Yord, ten niedźwiedziowaty, mówi, że kiedy wygrasz, wszyscy będą 
chcieli 
z tobą handlować, a on zbije majątek na gotowym biurze handlowym.
– Wygram? Nawet nie mogę zapłacić za dostawy. Książę nie żyje. Szeryf i Llyse 
jeszcze nie 
ostygły w grobie, a ja nadal nie potrafię złagodzić pogody.
– Jesteś pewien, że Korweil nie żyje?
– A ty nie?
Klerris pociągnął łyk wody z kubka. Nie odezwał się.
– Straciliśmy prawie wszystko przez gorąco i suszę, a resztę może nam odebrać 
deszcz, jeśli 
się nie uda. – Creslin pokręcił głową. – Na światło! Nie umiem już nawet 
śpiewać. – Urwał. – 
Dlaczego martwię się śpiewaniem?
– Znam się na ładzie, Creslinie, nie na muzyce. – Klerris wypił wodę, odstawił 
kubek 
i podszedł na przód ganku.
– Nie sądzę, że chodzi o muzykę. Myślę, że to ma związek ze mną.
– To by mnie nie dziwiło. – Czarny mag stał tyłem do regenta. – Czy ty albo 
Megaera macie 
zamiar zgłaszać prawo do tytułu?
– Korweila? Ja z pewnością nie. Nie jestem nawet spokrewniony. Nie wspominałem o 
tym 
Megaerze.
– Nie wspominałeś... – Klerris pokręcił głową. – Czasami oboje mnie zadziwiacie. 
Dzielicie 
niemal te same myśli, a najbardziej oczywiste tematy...
– Nie rozmawialiśmy o tym. Pewnie dlatego, że czujemy w ten sam sposób. Tak 
przynajmniej myślę.
– Zakładając, że ta oczywistość może prowadzić do kłopotów.
– Opowiedz mi o tym. – Creslin usadowił się na czarnym murku ganku. – Ale nie 
zamierzam 
rościć praw do księstwa pochłoniętego przez Fairhaven.
– To mogłoby umocnić twoją pozycję tutaj. Creslin prychnął.
– Tak czy inaczej, nie dojdzie do tego.
– Prawdopodobnie masz rację. Kto mógłby z wami współzawodniczyć?
– Jest dość nic nie znaczących tytułów. Pytałem cię o moje kłopoty ze 
śpiewaniem. 
Powiedziałeś, że nie jesteś zaskoczony. – Oczy Creslina zwęziły się. – Dlaczego?
– Moim zdaniem straciłeś równowagę. Zbyt twórczo wykorzystywałeś ład i 
prawdopodobnie 
myślisz o czymś jeszcze gorszym.
– Gorszym?
– To twoje własne słowa. Nie masz dość pieniędzy. Nie możesz spodziewać się 
pomocy 
z Montgren ani Westwind, a nie chcesz liczyć na Ryessę. Więc nad czym się 
zastanawiasz?
– Nad niczym... Na razie.
– Creslin, nawet ty nie możesz w się nieskończoność wymykać równowadze ładu i 
chaosu. 
W ten czy inny sposób, zapłacisz za to. To, iż masz problemy ze swoją muzyką, 
wskazuje, że coś 
jest nie tak.
– A co mam zrobić? Pozwolić wszystkim umrzeć z głodu, jak dawniej bywało?
– Powiedziałem ci na samym początku, że nie znam wszystkich odpowiedzi. Pytałeś, 
co 
moim zdaniem stanowi problem. Powiedziałem ci. Tyle że tobie nie podoba się ta 
odpowiedź. – 
Klerris patrzył Creslinowi prosto w oczy.
– Nie jest przyjemna. Mówisz, że muszę wybrać pomiędzy ładem a śmiercią głodową 
tych 
ludzi.
Niczego takiego nie powiedziałem. Mówiłem, że używałeś ładu w sposób zbyt 
niebezpieczny. A liczba dusz, które odesłałeś na tamten świat za pomocą miecza, 
też nie 
pomogła. – Klerris wzruszył ramionami. – Rozumiem twój niepokój. To jedna z 
przyczyn, dla 
której czarni nie mają dokąd pójść. Nie radzimy sobie za dobrze z tego rodzaju 
konfliktami.
Creslin zerwał się na równe nogi.
– Ciemności! Tego właśnie było mi trzeba. Teraz, kiedy jestem już w połowie 
drogi, mówisz 
mi, że nic nie możesz zrobić. Jeśli użyję więcej ładu, igram z 
niebezpieczeństwem. Użycie 
miecza też jest niebezpieczne. To jak mam poradzić sobie z tym bałaganem?
– Najlepiej bez dalszego zabijania i przemocy – odrzekł oschle mag. – Również co 
do mnie.
– Przykro mi.
– Nie jest ci przykro. Ciągle jesteś na mnie wściekły, bo nie mam żadnych 
magicznych 
odpowiedzi. One nie istnieją.
Creslin pojął, że Klerris mówi prawdę, co potwierdził jego żołądek.
– Chciałem rozmawiać o pogodzie – podjął wreszcie.
– Moim zdaniem nie musimy robić nic więcej. Te ostatnie poprawki w północnych 
wiatrach 
najwyraźniej się utrzymują. Oczywiście, wiesz o tym lepiej ode mnie.
– Utrzymują się.
– Powinniśmy mieć więcej słonecznych dni pod koniec lata.
– A co z...
Mimo iż rozmawiali dalej o pogodzie, żołądek Creslina nie chciał się uspokoić i 
bolała go 
głowa, kiedy opuszczał chatę. Dosiadł Voli i jadąc na spotkanie z Megaerą w 
jadalni gospody, 
przemierzał wzrokiem Kraniec Lądu.
Twierdza trzykrotnie urosła od czasu, kiedy tu przybyli. Wszystkie porzucone 
chaty były 
zajęte i naprawione, wzniesiono kilka większych domostw, choć ich budowa – 
wymagająca 
kamienia, cementu i sosnowych desek z niedużego zagajnika starych sosen, 
dziesięć kayów na 
południe – zabrała więcej czasu, niżby to trwało w Montgren.
Przy nabrzeżu kołysała się Jutrzenka, wreszcie ożaglowana. Freigr twierdził, że 
popłynie za 
dzień lub dwa. Gryf już odpłynął do Renklaaru, gdzie Gossel zamierzał zdobyć 
zarówno ładunek, 
jak i klientów na niedużą dostawę przypraw. Creslin rzucił ostatnie spojrzenie 
na molo, zeskoczył 
z siodła i poprowadził Volę do pokrytej dachem szopy, służącej za stajnię dla 
gości gospody. 
Wyszedł ze stajni i pośród mżawki skierował się ku drzwiom gospody.
Megaera wyszła mu na spotkanie, odrywając się od rozmowy z jakąś strażniczką.
– Jesteś zły. Czułam, że nadchodzisz.
– Masz rację. Jestem.
– Co takiego powiedział Klerris, że wyprowadził cię z równowagi?
– Usiądźmy. Powiem ci.
...gdyby muła miał, głupcowi by go dał, a gdyby miał nóż, nie miałby żony już!
Wszyscy stłoczyli się wokół okrągłego stołu, kwitując śmiechem ostatni akord 
szczupłej 
strażniczki. Kilkoro z nich zerknęło na Creslina i Megaerę, którzy siedzieli 
przy mniejszym stole 
obok kuchni.
– Coś do picia, wasze miłości?
Grzeczny ton służącej powiedział Creslinowi, jakie postępy zrobiła karczma.
– A co jest?
– Czarna błyskawica, wino, mocny miód i zielony sok.
– Zielony sok? – zapytała Megaera.
– To sok z dzikich jagód rosnących na urwiskach. Jest bardzo kwaśny, ale 
niektórzy go lubią.
– Zielony sok – powiedział Creslin. Megaera zdusiła uśmiech i skinęła głową.
– Spróbuję, niech sobie będzie cierpki.
– Dziękuję, wasze miłości.
– Sugerujesz, że pociąga mnie cierpkość? – zapytał Creslin.
– Fascynuje ona większość mężczyzn – zauważyła Megaera.
Potrząsnął głową, ale nie mógł powstrzymać uśmiechu drgającego w kącikach ust. 
Megaera 
uścisnęła jego dłoń.
– Wspólna sala była dobrym pomysłem.
– Jednym z niewielu, które sprawdziły się niemal od początku.
– Trochę... pomogłeś.
– Są chwile, kiedy żałuję, że wcześniej nie zaśpiewałem komuś innemu.
– Chwile?
– Nie, zawsze żałowałem – przyznał Creslin. Odetchnął głęboko.
– Ciągle jesteś zły.
– Nic na to nie poradzę. Klerris zrobił mi wykład o moim twórczym omijaniu 
równowagi 
ładu i chaosu...
– Och.
– Wiem. Od dawna się tym martwisz, ale ja nieustannie prosiłem o pomoc. A on nie 
miał 
żadnych pomysłów, poza tym samym starymi kawałkiem o cierpliwości. Co mamy 
zrobić? 
Pozwolić wszystkim umrzeć z głodu? Błagać białych, żeby przyjęli nas z powrotem? 
Jeść 
korzenie ąuilli, dopóki nie oskubiemy każdego kaktusa na Recluce?
Megaera uśmiechnęła się przelotnie.
– Wspaniałe są te kazanka o absolutnym ładzie, ale nie nakarmią ludzi ani nie 
zapłacą za 
narzędzia i broń.
– Dlatego właśnie jesteśmy regentami, najdroższy. – W jej głosie nie było 
ironii.
Creslin odwrócił się i zajrzał w zielone oczy.
– Myślisz, że twoja matka chciała cię odesłać samego? – zapytała. – Albo że 
Ryessa 
naprawdę lubiła zakuwać mnie w żelazo?
– Myślałem, że nienawidzisz jej za to.
– Nienawidziłam. Nienawidzę. Nie, że to robiła, ale że było jej to obojętne. 
Uważała, że nie 
ma wyboru, ale mogła okazać troskę.
– Och...
– Rozumiesz?
Creslin rozumiał. Rozumiał, że musi zrobić to, co konieczne, rozumiał, że nigdy 
nie wolno 
mu ukrywać tego bólu przed samym sobą... albo będzie przeklinał innych za brak 
odpowiedzi. 
Dłoń Megaery lekko dotknęła jego dłoni. Podniósł wzrok na strażniczkę, która 
zaczęła kolejną 
pieśń.
...trzymając miecz, o, trzymając miecz, Używał go jak szpady, O, trzymając 
miecz...
Chociaż nuty nie były całkiem srebrne, głos miała dość przyjemny. Mimo to każda 
nuta 
drażniła ucho Creslina, odbijała się echem w umyśle.
– Dobrze się czujesz? – zapytała Megaera.
– Myślałem, że tak, ale ten śpiew...
– Jej nuty są uczciwe.
– Wiem.
Służąca postawiła na stole dwa ciężkie kufle, nawet się nie zatrzymując w drodze 
do 
okrągłego stołu, wokół którego siedziało prawie dziesięcioro kobiet i mężczyzn. 
Wszyscy byli 
z twierdzy.
– Naprawdę musimy pomyśleć o jakimś wspólnym mundurze – zadumał się Creslin.
– To może poczekać.
– Wiem. Wiem. – Napił się niemal przezroczystego płynu. – Ooooo... – Skrzywił 
się.
Megaera wyszczerzyła zęby w uśmiechu.
– Nie może być aż tak cierpki.
– Spróbuj.
Czekał, aż i ona wykrzywi usta.
– Nie może być aż tak cierpki – powtórzył jej słowa.
– Wypijesz resztę?
– Oczywiście. My, mężczyźni, uwielbiamy cierpkość.
Megaera szturchnęła go łokciem.
– Uuufff...
– Jeszcze nie zapomniałam.
Potrząsnął głową, mrużąc oczy, ale nuty śpiewaczki wciąż były miedzianosrebrne, 
choć 
uczciwe. A jednak słyszał jakiś fałsz.
– Czujesz?
– Tylko przez ciebie.
Popijali ostrożnie zielony sok, przysłuchując się śpiewaczce. Po chwili 
strażniczka po raz 
ostatni uderzyła w struny, wstała i podeszła do Creslina. Wyciągnęła przed 
siebie gitarę.
– Zechcesz coś zagrać, wasza miłość?
Creslin uśmiechnął się blado.
– Czuję się zaszczycony, ale niestety nie mogę. Nie dziś wieczorem. Żałuję. – 
Nie wiedział, 
co jest bardziej kłopotliwe – jej rozczarowane spojrzenie, czy spokój żołądka, 
który wskazywał, 
że nie okłamuje sam siebie.
– Może innym razem?
– Chciałbym, ale to może trochę potrwać. Strażniczka przebiegła wzrokiem od 
Creslina do 
Megaery. Oczy dwóch kobiet spotkały się i strażniczka skinęła głową.
– Wszyscy chcielibyśmy cię znowu usłyszeć... kiedy to będzie możliwe, wasza 
miłość.
– Dziękuję. – Ostrożny łyk cierpkiego soku zamienił się w haust.
– Wiesz, co to jest? – zapytała Megaera, kiedy strażniczka wróciła do stołu.
– Dlaczego niepokoją mnie te nuty? Klerris musi mieć rację. Ale dokładnie? Nie. 
Straciłem 
równowagę ładu.
– Tyle sama wiem.
– Po prostu nie wiem. Ostatnio nie robiłem zbyt wiele, poza obserwacją wiatrów, 
a to nie 
powinno być problemem. – Znowu się napił i wpatrzył w czerń nocy za przydymioną 
szybą okna. 
– Po prostu nie wiem.
Kolejny łyk, gorycz osiadła na wargach i w gardle nie zauważona. Megaera 
zostawiła swój 
sok prawie nietknięty. Kolejny śpiewak wziął gitarę.
...na polowanie ruszył książę, na polowanie ruszył on...
Creslin przeczekał piosenkę, popijając sok, zapatrzony gdzieś w noc. W końcu 
odwrócił się 
do Megaery. – Czas iść. Wstała w milczeniu.
cxxv Przez niespokojną toń przebijał się sligoński statek przybrzeżny z jednym 
żaglem, 
mijając falochron. Majtek na bukszprycie rzucił lekką linę strażniczce, stojącej 
na molo przy 
wystającym z wody pachołku. Pod znakiem Sligo powiewał inny sztandar, 
przecinające się 
czarne i srebrne błyskawice na lazurowym tle. Dlaczego ten statek pływa pod 
banderą 
Westwind?
Creslin pędził górską drogą w lekkim deszczu, rozchlapując głębsze kałuże. 
Odpowiedź 
mogła być tylko jedna i wcale nie pragnął jej znać.
Hyel i Shierra za jego plecami wymienili spojrzenia.
– Lepiej powiedz Megaerze.
– Ona już wie, że jest wytrącony z równowagi – zauważyła Shierra.
– Ale może nie wie dlaczego.
– Masz rację. Będziemy mieli więcej strażniczek. To pewne.
– Więcej...
– Nie jęcz tak głośno.
Hyel wyszczerzył zęby w uśmiechu.
– Idziesz?
– Właściwie czemu nie.
Podążyli śladami Creslina i dogonili go, zanim statek przycumowano na głębokiej 
wodzie 
u końca mola.
– Chcesz, żebym to wyjaśnił? – zapytał Hyel, stając u boku Creslina.
Creslin wskazał na pokład, na którym w luźnym szyku stały strażniczki Westwind.
– Ciągle... – zaczął Hyel.
– Rozumiem, o czym myślisz – wtrąciła się Shierra. – Mam nadzieję, że to nie 
jest wszystko, 
co ocalało.
– Co to oznacza, twoim zdaniem? – zapytał Creslina Hyel.
– Szeryf i Llyse nie żyją, a Ryessa przesuwa ludzi na wschód, w głąb Westhorns. 
Gdyby 
Westwind nadal istniało, nie przysłaliby na Recluce trzech oddziałów. – Słowa 
Creslina były 
twarde, surowe.
Statek przycumował, a przysadzista kapitan gestami wydawała rozkazy szybko 
pracującej 
załodze. Kilkunastu mężczyzn zerkało na strażniczki, kręcąc się dokoła nich, 
jakby to było 
konieczne. Jasnowłosa strażniczka zeszła po deskach trapu, kiedy zakołysał się 
na kamieniach, 
minęła Hyela i przystanęła przed Shierrą.
– Dowódca oddziału Fiera melduje się.
Jej surowy głos ranił Creslina. Zagryzł wargi i czekał.
– Melduj. – Głos Shierry był tak samo surowy jak siostry.
– Trzy pełne oddziały. Dziesięciu rannych na chodzie, pięcioro trwale 
okaleczonych, 
dwudziestu kawalerów i dzieci. Trzech zmarłych od czasu zaokrętowania w 
Rulyarth. 
Przywieźliśmy też zapasy, broń i narzędzia... i to, co zostało ze skarbca 
Westwind.
– Przyjęłam raport, dowódco oddziału. – Shierra odwróciła się. – Pozwolisz, że 
cię 
przedstawię regentowi Creslinowi? Dowódca oddziału Fiera.
Creslin z powagą skinął głową.
– Pod słowem, dowódco oddziału. Zapłaciłaś wysoką cenę i sprawiasz nam swoją 
obecnością 
wielki zaszczyt.
Niewielu zapłaciło wyższą cenę. – Nienawidził tej oficjalnej mowy, ale nie mógł 
ofiarować 
jej nic więcej poza tym rytuałem, nic, co zrekompensowałoby jej cierpienia i 
trud. Równocześnie 
pamiętał tamten pocałunek za Czarną Wieżą. Westchnął z wysiłkiem, bo wiedział, 
dlaczego 
dostał te strażniczki i skarbiec Westwind.
– Czy przyjmiesz dar swego dziedzictwa, wasza miłość? Albowiem tylko ty 
pozostałeś 
z całej chwały i potęgi Westwind.
– Tylko tyle mogę uczynić i przyjmę go w duchu, w jakim został mi ofiarowany. – 
Napotkał 
jej wzrok i ściszył głos. – Ale nigdy go nie pragnąłem. Nawet dawno temu 
pragnąłem czegoś 
zupełnie innego. – Nie śmiał więcej wyjawić na nabrzeżu, ale to musiał 
powiedzieć.
– Wiemy o tym, wasza miłość. – Fiera przełknęła. – Za pozwoleniem, regencie? – 
Po jej 
twarzy płynęły łzy.
– Twierdza należy do was, dowódco oddziału, jak zresztą wszystko, co posiadamy. 
Jesteśmy 
waszymi dłużnikami, tak za czasów aniołów, jak i Legendy.
– A my waszymi, regencie. – Łzy płynęły nieustannie po młodej, surowej twarzy, 
ale głos 
był niczym granit.
– Formuj szyk! Na nabrzeże! – warknęła Shierra.
Jej głos dotarł na zniszczony, przeciekający statek.
Strażniczki, nie zważając na mżawkę, zaczęły w szeregu schodzić.
– O co w tym wszystkim chodzi? – wyszeptał Hyel do Creslina.
Creslin zacisnął wargi i otarł czoło oraz oczy wierzchem dłoni. W końcu cofnął 
się na drugą 
stronę mola, z dala od miejsca, gdzie Fiera i Shierra nadzorowały zejście na ląd 
strażniczek 
Westwind. Hyel poszedł za nim.
Po jakimś czasie Creslin spojrzał na ocean, próbując się opanować.
– To... one są... wszystkim, co zostało...
– Z czego? – dopytywał się Hyel.
– Z Westwind. – Creslin odwrócił się gwałtownie i stanął za dwiema siostrami.
Obserwował, jak strażniczki schodzą na ląd, a załoga zaczyna wyładunek. 
Kilkanaście 
wózków potoczyło się w stronę nabrzeża. Ich przybycie najwyraźniej zorganizowała 
Megaera, 
która musiała pojmować, jaki ciężar legł mu na sercu.
CXXVI
Creslin siedział w drewnianym fotelu, plecami do dwóch koi, studiując płachty 
pergaminu. 
Gossel przyglądał się Creslinowi, a Megaera nie patrzyła na żadnego z nich. W 
końcu Creslin 
podniósł wzrok.
– Potrzebujesz dziesięciu złotych pensów. Tyle wydałeś na towar.
– Te dziesięć złotych... nie jest takie ważne. – Gossel odchrząknął. – Ładownie 
niemal 
zawsze były pełne.
Creslin odsunął krzesło i wstał. W ostatniej chwili schylił się, by nie uderzyć 
w niskie deski 
wieńczące sufit kabiny.
– Przywiozłeś więcej, niż się spodziewaliśmy. I mnóstwo sadzonek dębu... Lidia 
jest bardzo 
zadowolona.
– A ja jestem wdzięczna za kobalt – dodała Megaera. Gossel spojrzał na 
inkrustowany herb 
na stole, herb księstwa istniejącego tylko we wspomnieniach.
– To się nie uda, panie. Wybaczcie, ale to się nie uda, dopóki nic się nie 
zmieni. – Pociągnął 
z kielicha, a potem dolał z butelki z dymnego szkła wykonanej w pracowni 
Megaery.
– Najwyraźniej masz swoje przemyślenia na ten temat. – Głos Megaery brzmiał 
łagodnie. – 
Dlaczego tak sądzisz?
– To jest tak, wasza miłość. Znam kupców, takich jak Ruziosis... Razem z Klyenem 
służyliśmy u jego wuja.
To było, zanim Freigr zaproponował mi stanowisko pierwszego oficera i kiedy 
książę mówił 
o zbudowaniu prawdziwej floty handlowej. W każdym razie, Klyen wstawił się za 
mną 
w Renklaar, tylko ten jeden raz, bo biali nie dali pozwolenia, ale deklaracja 
przyszła zaraz po 
tym, jak załadowaliśmy wszystko oprócz drzewa. Moi chłopcy musieli sami ładować, 
a nawet 
uprzątnąć nabrzeże, bo dla niego to jak wyrok na złodzieja...
– Wyrok na złodzieja?
Gossel spojrzał na Megaerę.
– Pomaganie Recluce traktowane jest jak kradzież, tracisz dłoń. Nieważne, kto ma 
rację, ale 
Klyen nie będzie mógł nam więcej pomóc, a już na pewno nie w Renklaar, ani 
nigdzie na wschód 
od Westhorns. Co do Nordli, Gryf to dobry statek, ale za mały, żeby przepłynąć 
cały Ocean 
Wschodni, a...
– Jak możemy zagwarantować ochronę?
Gossel znowu upił z kielicha.
– Więc... musimy popłynąć na handel co najmniej do Southwind albo Suthyi? Czy 
tak? – 
zapytała Megaera.
– Tak, wasza miłość. Nie wiem, czy to się uda... może Jutrzence. Freigr ma w 
ładowni dość 
miejsca na mnóstwo towaru. – Gossel pociągnął następny łyk. – Zrozumcie, wszyscy 
chcą 
drogich rzeczy, a tych nie ma wiele. Wy próbujecie sprzedać wszystko naraz, a 
potem spadają 
ceny. Ale statki przypływają tylko w określonym czasie. Tak działa cały handel. 
Magazynują 
przyprawy, jedwab i klejnoty, ale sprzedają tylko trochę co jakiś czas. W ten 
sposób utrzymują 
wysokie ceny. Z takim rozporządzeniem tylko przemytnicy wezmą nasz towar, a ich 
stawki są 
o wiele niższe... nawet nie pokryją naszych kosztów.
– Nie straciliśmy aż tak dużo – zauważył Creslin.
– Co dwa lata przepada jeden statek na trzy.
– Twierdzisz, że możemy handlować jeszcze przez jakiś czas, nawet przez 
przemytników, ale 
to podniesie koszty...
Bardzo, jeżeli się na to zdecydujecie, będziecie musieli dodatkowo zapłacić 
załodze. 
Będziecie też potrzebowali piechoty morskiej albo jakichś strażników na 
okrętach. 
W przeciwnym razie przemytnicy po prostu porwą was, statek i wszystko. Creslin 
pokręcił 
głową.
– Sprytnie to biali wymyślili. Po prostu: karać każdego, kto weźmie od nas 
towar. To niszczy 
legalny handel, a gospodarka zabija większość szmuglowanych towarów.
– Nie rozumiem dlaczego. Przemyt istnieje od wieków – sprzeciwiła się Megaera.
– Co się przemyca, wasza miłość? Broń, narkotyki, klejnoty, może dzieła sztuki 
dla niezbyt 
wybrednego klienta w Austrze, czasami brandy albo whisky, destylowane. Broń 
kupujemy, 
klejnotów nie mamy, a co dopiero mówić o dziełach sztuki. – Gossel podniósł 
kielich. – Jeśli 
moglibyście robić brandy z tego zielonego soku, czy cokolwiek to jest. Ale... – 
wzruszył 
ramionami – ...nie mamy za wiele towaru, jakiego chcą przemytnicy.
– Rozumiem – powiedziała Megaera w zamyśleniu.
Creslin również rozumiał.
– Zastanowimy się nad tym. – Wstał, sięgając po nazbyt pustą sakiewkę.
– Nie, panie. Pieniądze to nic. Zrobiliście mnie kapitanem okrętu, a to więcej 
warte niż parę 
złotych monet. – Gossel skulił ramiona.
– Dlatego właśnie się martwisz? – zapytała łagodnie Megaera.
– Tak, wasza miłość. Gryf jest mały...
– Zobaczymy, co się da zrobić.
Megaera napotkała wzrok Creslina, ale tylko na chwilę. Poczuła przypływ jego 
gniewu 
i niepokoju. Wstała. Gossel wciąż siedział ze spuszczoną głową, patrząc w stół, 
niemal 
nieświadomy, że oboje regenci szykują się do wyjścia.
– Coś z tym zrobimy... – Creslin urwał – i wdzięczni jesteśmy za uczciwość i 
przestrogę.
Wyszli z kabiny, nie mówiąc nic więcej. Gossel zakorkował butelkę i odstawił ją, 
po czym 
wypił resztę z kielicha.
Megaera spojrzała na Creslina, kiedy szli przez pokład.
– Dlaczego jesteś taki zły? Zdobyliśmy towar. Mamy nawet trochę wełny, a Avalari 
zaczął 
robić całkiem przyzwoite kielichy i inne ozdobne wyroby. Teraz możemy je barwić 
i powinny się 
dobrze sprzedawać, zwłaszcza w Suthyi, a może nawet w południowym Kyphros. Tam 
niezbyt 
zwracają uwagę na białych.
Creslin skinął głową matowi nadzorującemu pracę na pokładzie i zarówno on, jak i 
Megaera 
zostali wynagrodzeni niedbałym pozdrowieniem.
– Dzień dobry, wasze miłości.
– Dzień dobry.
– Dzień dobry.
Creslin uśmiechnął się szeroko, kiedy odpowiedzieli równocześnie, po czym 
spochmurniał.
– Świetnie, ty wytwarzasz doskonałe puchary, a większość przypraw przetrwała do 
zbiorów. 
Wyślemy je na południe i otrzymamy połowę ich wartości. A jeśli spróbujemy 
sprzedawać na 
wschodzie, co powstrzyma Hamorian od przechwycenia Jutrzenki? W końcu należała 
kiedyś do 
nich.
– Myślisz, że zrobiliby to?
– Nie wiem. Czy możemy sobie teraz pozwolić na takie ryzyko? Przetrwamy jakiś 
czas, 
nawet choćbyśmy stracili trochę złota, o ile dostaniemy te towary... i jeśli nie 
stracimy statku. 
Albo zbiorów. Albo dopóki nie przybędzie nam zbyt wielu uchodźców. – Kroki 
Creslina odbijały 
się na kamieniach mola.
– Czy to, co przywiozła Fiera, pomoże? – Megaera odgarnęła włosy za prawe ucho.
Creslin roześmiał się gorzko.
– Pomoże? Bez tej skrzyni bylibyśmy na skraju nędzy. Ale czy możemy spodziewać 
się 
więcej takich cudów?
I za jaką cenę? – Pokręcił głową. – Ona jest zawzięta, pod niektórymi względami 
bardziej niż 
Shierra.
– Och... czy to dlatego, że kiedyś ją kochałeś? – Megaera spojrzała w otwarte 
okno gospody, 
gdy szli w stronę stajni, gdzie czekały Vola i Kasma.
– Zazdrosna? Przynajmniej ma rozum, w przeciwieństwie do tego wyperfumowanego 
fircyka 
Drerica.
– Najdroższy, wiem, co czułeś do Fiery. Jak mogłabym nie wiedzieć... na 
nabrzeżu?
Mieszanina bólu i gniewu powstrzymała jego język bardziej niż chłód jej słów.
– Wybacz. To nadal boli. Dała nam wszystko, a... co mogę dać jej w zamian?
– Ona o tym wie. A poza tym coś jednak jej dałeś. Każdy widział na twojej twarzy 
żal 
i utraconą miłość. Musi minąć trochę czasu.
– Chodziło mi o to, że akurat w tamtej chwili ona zrozumiała, że Westwind 
upadło, i zabrała 
wszystko, co mogła. – Creslin skręcił ku drzwiom stajni.
– Naprawdę upadło?
– Tak. To, co zostało w skarbcu, po wynajęciu statku i opłaceniu ładunku, który 
przywiozły, 
nie wystarczyłoby na zimowe zapasy. Biali zabili również większość owiec, a nie 
odzyskasz stad 
w rok, tak jak złych zbiorów. – Przystanął przy otwartych drzwiach.
– Czasami...
– Co czasami?
– Nic. – Megaera podeszła do boksu Kasmy.
Creslin wyprowadził karą klacz i wskoczył na siodło.
Nie musiał czekać, bo Megaera zrobiła to samo ze swoim koniem i ruszyli w stronę 
twierdzy. 
Omiótł wzrokiem miasteczko. Na zboczach pod twierdzą pojawiły się trzy albo 
cztery nowe 
domy, a obiecany przez dwóch kamieniarzy magazyn rósł jakieś dwieście cubitów na 
wschód od 
gospody.
Czasami Kraniec Lądu niemal przypominał miasto.
CXXVII
– Halo! – Głos Creslina niósł się echem przez ciągle pustą wspólną salę gospody.
– Zaraz! Zaraz! – burknął ktoś.
Pomimo pustki stoły były czyste, a kamienna podłoga świeżo zamieciona. Krzesła i 
ławy 
czekały na klientów, którzy przybędą po południu. W porcie nie było statków, a 
nikt 
z miasteczka albo z twierdzy nie miał czasu wcześniej leniuchować.
– Zamknięte, och, wasza miłość. – Kobieta o pociągłej twarzy pochyliła przed nim 
głowę.
– Wiem. Chciałem kupić butelkę tego zielonego soku.
– Tego...? Zielonego soku?
Creslin nie mógł powstrzymać uśmiechu.
– Chcę sprawdzić, co można by z nim zrobić. Mówiono mi, że ten cierpki smak ma 
szanse.
– Ta lura? Trudno to nazwać smakiem, wasza miłość. – Kobieta zawróciła do kuchni 
z żelaznym kluczem w dłoni. – Ale chwileczkę, wasza miłość. – Zgrzytnął ciężki 
zamek, 
stuknęły butelki, spiżarnia została ponownie zamknięta i kobieta podała mu dwie 
butelki. – Dwie 
wystarczą do wywołania burzy.
– Chyba za mocne. Ile się należy?
– Ani miedziaka, wasza miłość. Nie można się liczyć z właścicielem, prawda?
– Dziękuję.
Kobieta ciągle kręciła głową, kiedy Creslin wyszedł. Umieścił butelki w pustych 
sakwach 
u siodła, wsiadł na konia i zawrócił w stronę Czarnego Domostwa. Chmury na 
wschodzie 
zaczynały ustępować, ukazując czyste, błękitnozielone niebo, niemal tak 
krystaliczne jak to 
widziane z Dachu Świata. Creslin zagryzł wargi i dalej jechał pod górę.
Dom był pusty. Przypuszczał, że Aldonia z Lynnią poszły kupić więcej ryb na 
kolację, 
a Megaera jest w swojej pracowni szkła.
Gdy Creslin znalazł się w swoim gabinecie, otworzył butelkę i przelał zawartość 
do czterech 
kufli. Przyjrzał się pierwszemu i skoncentrował. Połowa płynu znikła, a na 
kamiennej posadzce 
widniała niewielka kałuża.
– Och... później posprzątam – mruknął. Powąchał resztę płynu w kuflu. – 
Niewielka różnica.
Po naprawdę maleńkim łyku łzy napłynęły mu do oczu od kwaśnego destylowanego 
wina. 
Spróbował ponownie z drugim kuflem, a potem z trzecim i czwartym. Później 
wyszedł 
z gabinetu na słoneczny taras. Niektóre kamienie ciągle były wilgotne od nocnej 
mgły, ale gorące 
słońce wczesnej jesieni już wkrótce je wysuszy.
Miał dość prymitywny alkohol, ale większość nie weźmie go do ust, nie mówiąc już 
o płaceniu. Co teraz? Postarzanie to niemal działanie chaosu, nie ładu.
Fale pod tarasem obmywały plażę u stóp urwiska, wygładzając piasek w nie 
kończących się 
przypływach i odpływach. Wygładzanie? Creslin wrócił szybko do gabinetu, gdzie 
skupił się na 
ładzie destylacji i oczyszczania. Przelał płyn z powrotem z kufli do butelki. 
Może dwie trzecie 
wypełniał przezroczysty zielony napój. Osiodłał znowu Volę, a butelkę wetknął do 
sakwy, żeby 
zabrać ją do twierdzy. Po drodze kilkakrotnie na krótko przystawał, 
przygotowując się do 
spotkania.
Jakiś czas później, wczesnym popołudniem, Shierra, Lidia, Megaera, Klerris i 
Hyel siedzieli 
wokół stołu w twierdzy.
– Chciałeś, żebyśmy przyszli – powiedziała Megaera.
Po co... najdroższy?
Creslin rozlał z butelki niewielkie ilości do kilku kielichów i postawił przed 
każdym z nich.
– Spróbujcie... tylko ostrożnie.
Megaera uniosła brwi, spoglądając na męża. Hyel skrzywił się. Shierra spoglądała 
to na 
Hyela, to na Megaerę. Lidia milczała, ale zamrugała zaskoczona, podczas gdy 
Klerris bez 
komentarza uniósł kielich.
– ...mocne.
– Niezłe... ostre.
– Łagodne i gorzkie...
– Przyzwoita brandy...
– Co to jest?
Creslin czekał, aż cała piątka skończy.
– Brandy oczyszczona z zielonego soku.
– Tak podejrzewałam. – Lidia pokiwała głową.
– Co wymyśliłeś? – zapytał Hyel.
– Gossel powiedział mi coś któregoś dnia. – Creslin się zamyślił. – Wyjaśniał, 
że 
przemytnicy handlują tylko pewnym towarem. Bronią, biżuterią i alkoholem. Potem 
mruknął coś 
pod nosem, że z tego zielonego soku powinna wyjść przyzwoita brandy. Więc 
spróbowałem.
– Myślisz, że moglibyśmy na tym zarobić? – zapytała Lidia.
– Nie wiem. Ale na zachodnich zboczach jest dużo jagód. Rosną wszędzie i bez 
trudu można 
je znaleźć. Robimy już szklane butelki, a czy kolorowe sprawiłyby wielką 
trudność? – Spojrzał 
na Megaerę.
– Nie. Ale czy ktoś to kupi?
Hyel się roześmiał.
– To lepsze od większości wódek poza Recluce. Ale musiałbyś zrobić tego bardzo 
dużo.
– Czy ktoś ma coś przeciwko temu, żebym spróbował?
– Chyba nie – odezwała się w końcu Megaera. – To oparte na ładzie i 
konstruktywne.
Creslin puścił mimo uszu ukrytą reprymendę.
– Czy to wszystko? – zapytała Shierra.
– To wszystko.
Creslin obserwował przez chwilę, jak patrzą po sobie, po czym odwrócił się i 
wyszedł. 
Schodził powoli po schodach i skierował się w stronę stajni. Dogoniła go 
Megaera.
– Przepraszam.
– To było głupie. Pomyślałem tylko, że to dobry pomysł.
– Jest dobry. Po prostu... to znaczy, jak zdołamy wyprodukować wystarczającą 
ilość?
– Powinienem o tym pomyśleć. Doskonale. Powiedzmy, że przed zimą zrobię sto 
butelek, 
a to dużo. Załóżmy, że będą dość dobre, żeby przyniosły srebrnego pensa za 
sztukę – nawet 
złotego. To daje ile? Sto złotych pensów. Ile będą kosztowały butelki? I cała 
reszta. Sto złotych 
to ładna sumka, ale z pewnością nie rozwiąże naszych problemów. – Creslin 
zarzucił siodło na 
grzbiet klaczy.
– Nadal uważam, że to dobry pomysł.
– Dziękuję. Ale to nie wystarczy i powinienem o tym lepiej wiedzieć.
– Zamierzasz to zrobić?
– Czemu nie? Któregoś dnia mogłoby to przynieść efekty, a tymczasem trochę 
zarobimy. 
Poza tym czułbym się jak głupiec, gdybym teraz zrezygnował. – Zacisnął popręg. – 
Nie wiem. 
Czasami wydaje się, że nie ocali nas nic bezpiecznego i związanego z ładem.
– Nie mów tak.
– Tak właśnie czuję. Myślałem, że pomoże posiadanie statku. Mamy dwa i możemy 
handlować jedynie w czterech miejscach na całym kontynencie. Myślałem, że dobrze 
będzie 
mieć więcej ludzi o różnych umiejętnościach, a teraz, kiedy ich mamy, nie 
jesteśmy w stanie 
zdobyć dość żywności, żeby przetrwać następną zimę.
– Tego nie wiesz.
– Chciałbym nie wiedzieć.
Creslin przeniósł spojrzenie od pochmurnej twarzy Megaery ku otwartym drzwiom 
stajni 
i z powrotem.
– Zobaczymy się wieczorem. Muszę pomyśleć.
– Wieczorem.
...najdroższy...
Nawet to tęskne pożegnanie go nie ogrzało, kiedy mijając Czarne Domostwo, jechał 
na 
południe drogą, która pewnego dnia miała stać się szerokim traktem z jednego 
końca wyspy na 
drugi. Słońce wisiało nisko na zachodzie, głosząc koniec lata... i nadchodzące 
ciemniejsze dni.
CXXVIII
Nie podoba mi się to. – Hartor kręcił głową. – Ktoś kierował wichrami wokół 
Lydiaru, 
Tyrhawen, Renklaaru, a nawet Hydolaru.
– Myślisz, że to Creslin? – Gyretis odchylił się na oparcie krzesła z białego 
dębu.
– A kto inny? To mogła również być ta biała dziwka...
– Ona już nie jest biała. Jest niemal absolutnie czarna.
– To również mnie nie zachwyca.
– Więc? W czym problem? – Gyretis potrząsnął głową. – Nienawidzi go połowa 
Candaru, 
a druga połowa się boi. Ma tylko dwa statki i niewiele złota czy pieniędzy. 
Zbiory miał ledwie 
wystarczające.
– Te suki przywiozły mu resztę skarbów Westwind. – Hartor dotknął palcami 
amuletu 
i podszedł do okna. Wyjrzał na białe miasto.
– Doskonale. To pozwoli mu kupić kolejny ładunek na handel... albo trzy. Kupi 
jedzenie na 
kilka ośmiodni. Ale nie rozwiąże to jego problemów.
– On coś zamierza. To chcesz mi powiedzieć?
– Jestem pewien, że zamierza. Ale jeśli będziemy ostrożni, nadal możemy wyjść z 
tego 
silniejsi niż przedtem.
– Przestań bawić się w kotka i myszkę. Powiedz po prostu, co masz do 
powiedzenia! – 
warknął Wysoki Mag.
Robisz się bardziej drażliwy niż Jenred. Obym nigdy nie musiał zasiadać w 
radzie. – Gyretis 
wyprostował się na krześle. – Pomyśl. W każdej walce nie jest ważne, kto wygrywa 
znaczącą 
bitwę. Ważne, co zostawiasz, kiedy walka się kończy. Nie sądzę, żeby Westwind 
kiedykolwiek 
przegrało bitwę. Druga rzecz, to musisz się pogodzić z faktem, że prawdopodobnie 
nie możemy 
zniszczyć Recluce, a przynajmniej nie za życia Creslina. Więc... chcemy się 
upewnić, że nasze 
straty są minimalne i że Creslin dostanie jak najmniejszą pomoc, ponieważ mimo 
iż zapewnił 
sobie na Recluce sprzyjającą pogodę, dużo czasu zajmie rozbudowanie wyspy bez 
złota 
i towarów z zewnątrz.
– To teoria. W działaniu może okazać się trudna.
– Niech Creslin użyje siły, żeby zdobyć to, czego potrzebuje, i niech ktoś inny 
zapłaci za 
nasze straty.
Hartor prychnął.
– Łatwiej powiedzieć, niż zrobić.
– Creslin potrzebuje pieniędzy, narzędzi i więcej żywności, drewna i zdolnych 
rzemieślników. Nie ma dosyć pieniędzy, a to oznacza, że będzie musiał je ukraść 
albo też ukraść 
coś, co przyniesie mu pieniądze.
– I przypuszczam, że powinniśmy mu na to pozwolić?
– Nie, ale nie próbowałbym przewidywać, gdzie może uderzyć. Zniszczy każde 
wojsko, 
które przeciwko niemu wyślesz. Twoją najlepszą obroną jest odgrywać 
dobroczynnego władcę. 
Pomóż Montgren wrócić do sił. Poślij dodatkową żywność. Za szkody znowu obwiń 
Creslina 
i tych czarnych renegatów, którzy pragną zbudować imperium. Sprawdź, czy 
niektórych 
czarnych nie da się przekupić, żeby ożywili sady w Kyphros. I zaproponuj trochę 
wyższe ceny na 
towary Hamorian i Nordlan... ale dopiero po dostarczeniu ich do Candaru.
Hartor uniósł brwi.
– To sprowadzi ich towary tutaj, a statki pozostawi na morzu. Mamy aż nadto 
pieniędzy.
– Nigdy nie ma ich za dużo. Zastanów się nad tym. – Gyretis wstał. – Ty 
decydujesz, nie ja. 
Pytałeś, co proponuję. Powiedziałem ci.
CXXIX
Gidman, rozumiem, że ten zielony sok to twój wymysł.
Wybaczcie, panie, tak, ale tylko dlatego, że nie ma tu winogron godnych tej 
nazwy. – 
Przysadzisty zarośnięty kawalerzysta patrzył śmiało na Creslina. – Nie rośnie tu 
nic, co 
nadawałoby się na przyzwoite wino, poza być może gruszkami na brandy.
– Może w następnym roku zajmiemy się gruszkami. Czy potrafiłbyś przedestylować 
ten 
zielony sok na brandy?
– Destylować... zielony sok? Ta lura jest tak kwaśna, że wykręca wnętrzności na 
drugą 
stronę.
– Wiem. Ale potrafiłbyś to zrobić?
– Gdyby ktoś dostarczył mi aparaturę i dał czas. Ale będzie smakował jak te 
błyskawice, 
które wytwarza... druga regentka, panie. – Gidman oblizał wargi.
– A co ze starzeniem? Czy wzbogaci smak?
– Jeżeli nie macie, panie, ukrytych gdzieś baryłek, nie mamy nic odpowiedniego 
na 
dojrzewanie. Dojrzewanie wzbogaci smak wszystkiego. Mogłoby zmienić ten zielony 
kwas 
w prostą truciznę.
– Domyślam się, że go nie lubisz?
– Są tacy, co wszystko wypiją. Ale ja do nich nie należę.
– Dam ci aparaturę i czas, Gidman. I trochę więcej rurek. Zaczniesz warzenie jak 
największej 
ilości tego zielonego soku. Zamienisz go w zielony kwas, a ja zastanowię się, co 
zrobić, żeby się 
nadawał do picia.
– Jeśli wam się uda, panie, będzie to więcej warte od wszystkich burz, jakie 
przywołaliście.
– Pewnie tak – westchnął Creslin. – Będziesz musiał się przeprowadzić. Hyel 
powie ci, gdzie 
zacząć, jak tylko coś ustalimy.
– Raz jeszcze proszę o wybaczenie, panie. Ale jeśli pozwolicie mi pracować z 
murarzami, 
pójdzie szybciej, niczego więcej nie potrzebuję.
Creslin uśmiechnął się szeroko.
– Świetnie. Jeśli będą mieli kłopoty, mogą przyjść do Hyela albo do mnie. Czy to 
wystarczy?
– Tak, za pozwoleniem. Ale ta zielona lura nadal pozostaje lurą.
Creslin kręcił głową, wchodząc po schodach do biura Hyela i Shierry. Hyela nie 
było. Shierra 
wstała, kiedy wszedł.
– Gidman, ten zarośnięty, który robi zielony sok, będzie trochę pracował z 
kamieniarzami, 
żeby zbudować odpowiednią gorzelnię za twierdzą. Przekażesz Hyelowi, że 
zgodziłem się na to? 
– Odwrócił się do wyjścia.
– Creslin? – Głos Shierry brzmiał miękko.
– Tak.
– Wszyscy wiemy, że się starasz.
– Akurat teraz starania się nie liczą, prawda?
– Nie mów tego Fierze.
Creslin westchnął i odwrócił się do niej.
– Przypuszczam, że sobie zasłużyłem. Nigdy się jej nie odpłacę.
– Nie.
– Co mam zrobić? Przywiozła te oddziały bo... bo... – Potrząsnął głową.
– Nie była pewna, czy zrozumiałeś.
– Co mogę zrobić? Nadal pamiętam tamten pocałunek. Żałuję, że nie byłem 
mądrzejszy, 
odważniejszy albo bardziej śmiały. Ale potem... wszystko potoczyłoby się 
inaczej. – Urwał. – 
Mam u niej dług. Wszyscy mamy, ale ja jestem winien więcej, niż mogę przyznać, i 
nie wiem 
nawet, jak go spłacić. Nie ma żadnego sposobu. Nic, co powiem...
– Już spłaciłeś. W pewien sposób.
– Sam nie wiem. Ludzie pragną widzieć wielkie czyny, a ja próbuję wymyślić, jak 
zapłacić 
za żywność na zimę i wiosnę, bo to, co przywiozła Fiera, nie przetrwa tak długo.
– Zostało trochę w tej szkatule.
– Coś za coś. Jeśli nie kupimy narzędzi i zapasów, na przykład metali do 
pracowni szkła, 
nigdy nie będziemy w stanie się utrzymać i na dwa lata zapanuje głód. – Creslin 
wzruszył 
ramionami. – To jak żonglowanie ostrymi nożami.
– Dlaczego chcesz destylować ten zielony sok?
– Myślałem, że to wyjaśniłem. Nie? – Creslin podszedł do okna. – Destylowany 
alkohol 
możesz sprzedać wszędzie i zawsze, i to zazwyczaj bez zaniżania cen. Zwłaszcza 
jeśli jest dobrej 
jakości. Tak samo jest z wełną, zwłaszcza jeśli sprzedajesz ją w Nordli. Akurat 
w tej chwili nie 
mamy żadnych możliwości handlu, nie z tym handlowym edyktem białych.
– Próbujesz rozwinąć produkcję towarów sprzedawanych za żywą gotówkę.
– Myślałem, że wyraziłem się jasno, ale chyba nie.
– Być może nie słuchałam. Zbudowanie gorzelni nie rozwiąże jednak naszych 
problemów 
z handlem.
– Nie rozwiąże. Ale na jakiś czas może pomóc.
– Chyba znowu nie bardzo rozumiem – przyznała niegdysiejsza dowódca straży.
– Ciągle jest nas niewielu. Z gorzelni moglibyśmy zyskać na czysto trzydzieści 
albo 
pięćdziesiąt złotych pensów co roku, co pozwoli kupić dość żywności, żebyśmy 
odczuli wyraźną 
różnicę. Ale co stanie się przez następne dwa lata, kiedy przybędzie nam tu 
kolejne parę tysięcy 
ludzi?
– Tak się nie stanie.
Creslin pochwycił jej wzrok.
– Będziemy mieli na Recluce trzy tysiące ludzi albo zginiemy. Z mniejszą liczbą 
nie 
przeżyjemy. Co dwa ośmiodnie przybywa nam dwudziestu. – Czekał. – Muszę iść. 
Powiesz 
Hyelowi o Gidmanie?
– Powiem mu i przekażę twoje wyjaśnienia. Powiem też Fierze.
– Jak ona się czuje? Ciągle myślę, żeby z nią porozmawiać, ale chyba 
najwyraźniej nie chce 
się ze mną widzieć. Unika mnie, nawet kiedy ćwiczę.
– Wydaje się jej, że zawiodła, i nie możesz powiedzieć nic, co by jej pomogło. 
Ale będzie 
musiała sobie prędzej czy później z tym poradzić. Z tobą również.
– Wiesz, że kiedyś o niej marzyłem.
– Wiem. Ona wie i Megaera też. Ale to było w innym świecie.
Creslin pokiwał głową, ale ostatnie słowa Shierry przebiegły mu przez głowę, 
kiedy szedł 
przez twierdzę z powrotem ku stajni. Cały Candar uległ przemianie w niecałe dwa 
lata. Ale czy 
jedynie z powodu działań jego i Megaery?
Wszedł na wewnętrzny dziedziniec i ujrzał znajomą jasną głowę, która cofnęła się 
w głąb 
nowo zbudowanych kwater strażniczek.
– Dzień dobry, wasza miłość – powitała go strażniczka, salutując pałką do 
ćwiczeń.
– Dzień dobry. – Zawisł wzrokiem przy pustych drzwiach, gdzie stała Fiera.
Potem przeszedł po kamieniach, jakby szedł samotnie przez puszcze Westhorns, 
jakby 
przemierzał Wieże Zachodzącego Słońca przeciwko demonom światła. Reszta 
strażniczek się 
wycofała. Nawet kiedy siodłał Volę, klacz się nie płoszyła i nie rżała. Tak 
jakby był burzą 
przechodzącą nieopodal, niosącą straszliwe błyskawice, wycelowane niczym miecze, 
które 
spadną z niebios. Milczał, kiedy dotarł do Czarnego Domostwa, a Vola wyraziła 
swoją opinię, 
parskając, kiedy ściągał z niej siodło.
– Nie jest tak źle – mruknął do klaczy. – Musimy tylko w ciągu roku przerobić 
cały świat. – 
Zarzucił siodło na stojak i powiesił derkę na swoim miejscu, później wrzucił do 
żłobu resztę 
owsianych sucharów. – Naciesz się. Może minąć dużo czasu, zanim dostaniesz 
następne.
Przystanął przy kuchni, bo wyczuł, że Megaera jest w środku i zmywa naczynia.
– Za pozwoleniem, wasza miłość, ale czy da się coś zrobić w sprawie chleba? – 
Aldonia 
podniosła wzrok znad garnka zupy na piecu i spojrzała przez chmurę pary, która 
wypełniała 
kuchnię, mimo że okna były otwarte.
– A o co chodzi? – zapytał.
– Nic już nie zostało i najwyraźniej nikt nie wie, kiedy będzie więcej.
Ja też nie wiem. Jutrzenka nie wróci przez co najmniej ośmiodzień, a Freigr może 
nie dostać 
mąki w całym Candarze. Lidia uważa, że pierwszą kukurydzę będzie można zebrać za 
jakieś 
dwa, trzy ośmiodnie. Ale przed zmieleniem na mąkę trzeba ją wysuszyć.
– Nie mamy nawet kukurydzianej mąki? To będzie smutny dzień, kiedy mąka zbożowa 
stanie się za droga nawet dla bogatych.
– Nie jesteśmy bogaci, Aldonio.
– Rybacy sądzą, że jesteś wielkim panem, a kim ja jestem, żeby spierać się z 
tymi, którzy 
zmagają się z wielkim Oceanem Wschodnim.
Creslin prychnął.
– Wiesz, co jemy i co muszę nosić. Wielki pan?
– Oni mają jeszcze mniej, wasza miłość.
– Wiem, wiem.
– Co wiesz? – zapytała Megaera z głową owiniętą ręcznikiem, ubrana w cienką 
niebieską 
suknię, która przylegała kusząco do wilgotnych kształtów jej ciała.
Creslin nie mógł powstrzymać się od tęsknego spojrzenia.
– Tylko nie to! To był długi dzień – powiedziała stanowczo. – Pewien idiota 
nie... nieważne. 
Nie chcę się znowu denerwować. Straciliśmy cały tygiel barwionego kryształu. – 
Poprawiła 
ręcznik na głowie. – Nie kończące się sprzątanie i czyszczenie. No więc, 
najdroższy, co takiego 
wiesz?
– Och... jak mało mąki nam zostało i że rybacy mają jeszcze mniej.
– Mnie również pytali. – Zacisnęła wargi. – Kiedy Jutrzenka...
– Nie wcześniej niż za ośmiodzień. Nie ma pewności, co Freigr da radę przywieźć.
– Wy dwoje nie możecie się bez końca zamartwiać czymś, na co nie macie wpływu. 
Ty, 
wasza miłość – Aldonia wskazała na Creslina – musisz się umyć. Mamy na kolację 
dobry gulasz 
rybny, a nawet trochę białych wodorostów.
– Są lepsze od tych brązowych.
Megaera uniosła brwi.
– Wolałabyś te pustynne korzonki ąuilla? – zapytał ją.
– Ty... – Pokręciła głową. – Przebiorę się do kolacji i spodziewam się, że 
będziesz równie 
reprezentacyjny, najdroższy.
Megaera wysunęła się z kuchni, a uśmiechnięty od ucha do ucha Creslin skierował 
się ku 
umywalni. Będzie się martwił o jutro, kiedy nadejdzie.
CXXX
– Teraz ich mamy. Te parę groszy ocalone z Westwind nie uratuje ich przed 
powolną 
śmiercią głodową. – Szeroki uśmiech pojawił się na topornej twarzy maga.
– Masz ich... teraz – zgodził się Gyretis.
– Myślisz, że mogą się z tego wykręcić? W jaki sposób? Nie mają tyle pieniędzy. 
Każdemu, 
kto zechce, pozwalamy tam jechać, mają więc coraz więcej gąb do wykarmienia. – 
Hartor oblizał 
mięsiste wargi. – Ale on nie ma dość złota na żywność, a my podnieśliśmy ceny. 
Przy tej suszy 
i edykcie handlowym wymrą z głodu.
– A jeśli pójdą na wschód?
– Ma tylko jeden statek, który może przepłynąć Ocean Wschodni, a cesarz może 
chcieć po 
prostu go sobie odebrać, jeśli Creslin go pośle w tamte strony. – Hartor gładził 
palcami amulet.
Gyretis wpatrywał się w lustro i jego białą mgłę, która pojaśniała, ukazując 
zbudowane na 
wzgórzach miasto. Otworzył szerzej oczy.
– Spójrz na to, Hartor.
– Co takiego?
– To miasto. Z nowymi budynkami i twierdzą trzy razy większą od starej warowni 
księcia. 
Wszystko to w niecały rok.
– Nie minie następny, a wszystko to zamieni się w pustynię.
Chudy mag wypuścił powietrze z płuc i wizję w lustrze zastąpiła wirująca biel.
– Sam nie wiem. A jeśli Ryessa będzie sprawiała kłopoty?
– Co może zrobić?
– Wysłać im żywność i pieniądze, na przykład.
– Po tym, co Creslin zrobił z pogodą, nie może im wysłać żadnej znaczącej 
ilości.
– A jeśli on zbuduje więcej statków?
– Nie może ich zbudować od razu.
– Najwyraźniej masz odpowiedź na wszystko. Tak jak Jenred – stwierdził cicho 
Gyretis.
– Jesteś dziś dość zarozumiały. Ostatnio stałeś się nawet irytujący. Jakbyś był 
po stronie 
Creslina.
Gyretis wzruszył ramionami, próbując zignorować wyzwanie w głosie potężnego 
maga.
– Próbuję tylko rozważać, co może się wydarzyć.
– Ha. Kępskie zbiory, gospodarka i cały świat są przeciwko Creslinowi. Co może 
zrobić? – 
Hartor urwał. – Tak... inna sprawa, co powinienem zrobić z tobą. – Spojrzał w 
lustro.
Chudy mag pochylił głowę i nie odpowiedział.
CXXXI
Creslin ustawił w rzędzie ostatni kamień, wyprostował się i cofnął. Nowy, wysoki 
na pół 
cubita mur otaczał kwadrat o bokach długości trzech cubitów, w odległości 
jakichś pięciu 
cubitów od południowej ściany tarasu.
– Trzeba zostawić dość miejsca na wzrost – mruknął do siebie.
Wziął szpadel i raz jeszcze przemieszał nawóz oraz inne składniki wskazane przez 
Lidię. 
Zadowolony z efektu delikatnie przesunął wilgotny stos do kamiennej skrzyni. 
Wtedy posadził na 
środku sadzonkę dębu, ostrożnie uklepując ziemię dokoła, i podlał ją wodą z 
wiadra, raz jeszcze 
delikatnie uklepując ziemię. W końcu wyciągnął dłonie i jak nauczył go Klerris, 
wzmocnił 
wewnętrzny ład sadzonki.
I tak nie zobaczę dorosłego drzewa, pomyślał. Sadzimy drzewa dla tych, którzy 
przyjdą po 
nas. Poza tym ta sadzonka nie była taka istotna. Najbardziej liczyły się trzy 
nieduże lasy, które 
zasadził na niższych wzgórzach na południu.
Creslin obrócił trzy razy, żeby odłożyć na miejsce narzędzia i łopatę w trzecim 
domku dla 
gości, który ciągle służył za magazyn, a czasami za pracownię. Ostatnim razem 
wrócił z miotłą, 
zmiótł z kamieni resztki nawozu, po czym odniósł ją z powrotem do składziku.
– Wasza miłość... tak myślałam, że jedno z was zabrało ją do jakichś 
czarodziejskich zadań. 
– Aldonia ujęła miotłę.
– Aaa... daaa... guuu... – Lynnia rwała się do miotły, niemal wydzierając się z 
ramion matki.
– Lynnia, czy my kiedyś wreszcie pozamiatamy tę podłogę? Jak tylko cię posadzę, 
wchodzisz we wszystko...
– Zabiorę ją na chwilę. – Creslin wyciągnął ręce. – Jutrzenka jeszcze przez 
jakiś czas nie 
dobije do nabrzeża.
– Wasza miłość...
– Chyba dam sobie radę.
– Daaa guuu... – Tłuste paluszki Lynnii chwyciły za włosy na przedramieniu 
Creslina 
i szarpnęły.
– Tak nie. – Creslin podrzucił ją w górę tak, że wyglądała mu przez ramię.
Mała łapka zamachała i chwyciła go za włosy.
– Ty mała psotnico...
Creslin zaniósł ją z powrotem na taras, zastanawiając się, co skłoniło go do 
zaopiekowania 
się małym rudzielcem, choćby na krótko. Aldonia kręciła głową, patrząc, jak mag 
niesie jej córkę 
z ocienionej ścieżki na poranne światło tarasu. Obserwowała go jeszcze przez 
chwilę, po czym 
uniosła miotłę.
Creslin przysiadł na murze, trzymając Lynnię na kolanach i obejmując ją w pasie 
ramieniem. 
Dziecko wierciło się i pochylało w stronę kamieni.
– Dobrze. – Posadził ją delikatnie na kamiennej posadzce.
Zaczęła się kręcić, sięgając rączką do jego butów. Wewnątrz domu gorliwie 
szeleściła 
miotła. Lynnia sięgnęła po martwą stonogę, grube paluszki zacisnęły się na 
szarych szczątkach.
– To chyba nie jest dobry pomysł. – Creslin rozwarł jej palce, podrzucił małą w 
powietrze 
i znowu posadził sobie na ramieniu.
– Daaa! Guuu, oooo...
– Wiem, że nie jesteś zadowolona, ale twoja matka nie chce, żebyś jadła robaki. 
Nie jest aż 
tak źle. Przynajmniej jeszcze nie.
– Unmmm. – Tłusta piąstka powędrowała do buzi. Creslin podszedł do południowej 
strony 
muru, patrząc na sadzonkę dębu i jej parę listków drżących na wietrze.
– Uuummm... da!
– Ooch. – Delikatnie wyplątał rączkę Lynnii ze swoich włosów. Parę srebrnych 
nitek uniosło 
się na wietrze. – Uparciuch z ciebie, co?
– Guu...
– Własnym oczom nie wierzę. – Megaera stała na tarasie, szczerząc zęby w 
uśmiechu. – Miło 
na was patrzeć, ale chyba musisz się przygotować. Widzę już żagle Jutrzenki.
– Mówiłem, że się zajmę...
– Ja ją wezmę, a ty się umyj... jeśli nie chcesz wyglądać jak murarz. Co 
właściwie robiłeś? 
Przecież robota jest skończona?
Pochylił głowę, kiedy podeszła.
– Tylko coś dla małego dębu.
Megaera potrząsnęła głową i wyciągnęła ramiona, żeby wziąć Lynnię.
– Chodź, maleńka. Twój wujek nie może usiedzieć bezczynnie ani minuty, co?
– Wujek?
– Równie dobre określenie jak każde inne. I to prawda, że nie umiesz odpoczywać.
Creslin powstrzymał się od komentarza, zamiast tego przekazał małą rudowłosą 
dużej 
rudowłosej i sięgnął po ręcznik. Umył się i przebrał, a Megaera już oddała 
Lynnię matce 
i siodłała Kasmę. Creslin z kolei osiodłał Volę i wkrótce jechali na północ do 
gospody, gdzie 
zostawią konie.
Jutrzenka wyglądała na sponiewieraną. Creslin nie potrafił stwierdzić, czy to od 
długiej 
podróży, czy z powodu innych okoliczności.
– Freigr miał ciężką podróż. – Megaera skręciła do miejsca, gdzie Synder z 
jeszcze jednym 
członkiem załogi spuszczali trap na nabrzeże.
– Na to wygląda.
Freigr czekał na nich przy sterze. Creslin przechylił się przez reling i 
spojrzał na uszkodzenia 
na rufie Jutrzenki.
– To z powodu kłopotów?
– Od katapulty Devalonian. Wyładowanej kamieniami.
– Dlaczego... – zapytała Megaera.
– Ponieważ cech suthyańskich kupców nałożył na nas embargo i handlowała ze mną 
tylko 
garstka pomniejszych kupców. Więcej tego nie zrobią.
– Dlaczego nie?
– Trzech z nich aresztowano. Opuściliśmy Armat w pośpiechu.
– Weindre jest powiązana z białymi?
– Powinienem się domyślić. Dureń ze mnie – mruknął Creslin.
Megaera i Freigr czekali na wyjaśnienia.
– Shierra dowiedziała się od siostry, że Weindre zajęła się... szeryfem 
Westwind. Za tą 
pułapką kryli się biali i to oni zabili Llyse i starsze strażniczki za pomocą 
tej diabelskiej 
eksplozji.
– To wiele wyjaśnia, ale wyjaśnienia nic tu nie pomogą. Przykro mi, wasze 
miłości, ale mam 
gotówkę i niewiele ładunku. I dopóki nie wymyślimy czegoś innego, nie dostaniemy 
już nawet 
tyle.
– Co dostałeś? – zapytała Megaera.
– Chciałbym przywieźć więcej surowców. – Freigr wskazał na baryłki wynoszone na 
pokład. 
– Głównie mąka kukurydziana i jęczmień z mokrego zakątka Suthyi. Ale to tylko 
pięćdziesiąt 
baryłek. Biali magowie wykupują wszystko, co mogą.
– Co z tym robią?
– Rozdzielają wśród biednych w Montgren, Kyphros i Certis. Kupcy mówią, że za 
każdym 
razem, kiedy to robią, opowiadają, że zniszczyliście zbiory z zemsty za to, że 
magowie nie uznali 
was i Legendy.
– Co na to mówi moja droga siostra? – Megaera oderwała wzrok od ostatniej 
baryłki 
i spojrzała na Freigra.
– Droga siostra?
– Ryessa... Tyran Sarronnynu – wyjaśnił Creslin.
– Nic. Tylko że Westwind było pretekstem dla magów.
– Przypuszczam, iż biali magowie twierdzą, że Westwind ma zamiar zagrozić 
Legendą 
niewinnym ludziom w Candarze.
– Słusznie – przyznał Freigr.
– Co jeszcze przywiozłeś?
– Trochę złota. Więcej, niżbym chciał.
– O? – Megaera wyglądała na zdumioną.
– Kupują, ale nie sprzedają? – zapytał Creslin.
– Niektórzy, tych paru, których znalazłem, zanim cech odkrył, kim jesteśmy. 
Właściwie nie 
przechwalałem się naszym pochodzeniem. Pływaliśmy nawet pod banderą Montgren. 
Wielu 
z nich nie ma nic do sprzedania.
Nie ma nawet suszonych owoców z Kyphros, a przecież te są zawsze. Zebrałem 
prawie tuzin 
baryłek owsa dla koni. Nie wiem, czy go potrzebujecie, ale był tani i 
pomyślałem, że choćby 
same beczki są tego warte. Potem dostałem parę kawałków żelaza. Trochę 
wybrakowanych 
desek, przeważnie brzozowych. Są zbyt łamliwe i szybko gniją. Trochę starego 
płótna – 
pomyślałem, że zawsze się na coś przyda. I jeszcze jedną rodzinę, która 
zapłaciła złotem za 
przewóz – kuzyn Yerrtla. Jest bednarzem. Nie mamy żadnego, ale ostrzegłem go, że 
nie mamy 
wiele drewna... powiedział, że może robić koszyki z sitowia i wodorostów, jeśli 
będzie trzeba. 
Jego córka już przejawia czarne zdolności i biali mieli ich na oku.
Ładunek był wprawdzie pożyteczny, ale Creslin wiedział, że nie wystarczy, 
zwłaszcza jeśli 
chodzi o mąkę i inne podstawowe surowce. Kiedy wracali z nabrzeża w stronę 
gospody 
i wierzchowców, Megaera odgarnęła włosy za uszy.
– Mogło być gorzej.
– Nie bardzo.
– Dlaczego zawsze patrzysz na białą stronę spraw? Freigr naprawdę przywiózł nam 
więcej 
surowców, a czterdzieści baryłek mąki wystarczy na jakiś czas.
– Nie za długo. Jedna baryłka mąki to jakieś czterysta bochenków chleba, a mamy 
teraz 
prawie pięciuset ludzi albo i więcej. To daje... ile? Może pół baryłki dziennie 
przez trzy, cztery 
ośmiodnie.
– Mogło być o wiele gorzej i było.
– Wiem. Ale gadanie nie da nam pieniędzy ani żywności. A skoro nikt z nami nie 
handluje, 
gdzie teraz popłyniemy? Twoja droga siostra jeszcze nie przybyła z pomocą, którą 
obiecała.
– Martwiłeś się o mieszkania, ale daliśmy sobie radę – warknęła Megaera.
– A co z żywnością? Ciągle nie mamy dość zapasów, żeby przetrwać zimę, i nie 
mamy 
gotówki, żeby ją kupić.
Przestaniesz wreszcie? – Megaera wskazała jasne, błękitnozielone niebo i 
jaskrawe słońce 
południa. – Jest piękny dzień i zawsze będą jakieś problemy. Cieszmy się 
przynajmniej tą chwilą 
wytchnienia. Każdy może na chwilę przestać się martwić, skąd weźmie następny 
posiłek, 
z wyjątkiem ryb. A ty masz nawet parę beczek na swoją zieloną brandy.
– No...
– Najdroższy, wiem, że nadal mamy kłopoty. Ty też o tym wiesz. Możemy 
porozmawiać 
o nich później. Jest piękny dzień, a ty byłbyś przystojnym mężczyzną, gdybyś 
tylko przestał być 
taki skwaszony.
Creslin się roześmiał. Był to urywany śmiech, ale nic nie miało znaczenia, gdy 
przylgnęła 
doń całym ciałem w stajni gospody. Miał niemal ochotę śpiewać, kiedy wsiedli na 
konie i ruszyli 
w krótką drogę do twierdzy.
Ponad drogą, za karczmą pomiędzy dwiema starszymi i zniszczonym chatami rybaków, 
wykopano w piasku dół i otoczono kamieniami. Mężczyzna i kobieta szarpali się z 
długim 
kawałkiem płótna, który posłuży im za dach. Bosy chłopiec, ubrany tylko w 
podartą koszulę, 
bawił się dwoma patykami. Nikt z tej trójki nie podniósł wzroku na 
przejeżdżających regentów.
W upale południa – przypominającym lato przed deszczami – Creslin otarł czoło, 
żeby pot 
nie zalewał mu oczu. Kiedy podniósł wzrok, ujrzał stojącą przy drodze dziewczynę 
ze 
spuszczonymi oczami i wyciągniętą dłonią.
– Grosz, chociaż miedziaka, szlachetny panie... tylko miedziaka... – Brązowe 
włosy były 
splątane i brudne. Ona też stała boso na gorącej piaszczystej glinie, w podartej 
koszuli, pod którą 
niewiele miała. – Tylko miedziaka.
Creslin nie miał miedziaków, tylko parę złotych pensów i odwrócił się do 
Megaery.
– W porządku. – Wzruszyła ramionami, wyłowiła miedziaka i rzuciła go 
dziewczynie.
– Dziękuję, wasza miłość.
– Skąd przybyła? – zapytał Creslin.
– Nie wiem. Ukryła się na Jutrzence’! A może na tym ostatnim statku, który 
wyrzucił na 
brzeg tych ludzi i żadnych zapasów?
Przez resztę drogi do twierdzy jechali w milczeniu, ale obraz żebrzącej 
dziewczyny i niemal 
nagiego ciała nie opuszczał Creslina... który raz jeszcze obliczał, na ile 
wystarczy tych 
czterdzieści baryłek mąki.
CXXXII
Handel tutaj to wielkie ryzyko, a przy tym, co musiałem dodatkowo zapłacić 
załodze... – 
Muskularny kapitan Nocnej Bryzy uniósł ramiona, ale dłoń trzymał blisko 
rękojeści miecza, 
a wzrok spoczywał raczej na Creslinie niż na Gosselu.
– Rozumiem twoją troskę, kapitanie, ale nie możemy pozwolić sobie na oddawanie 
towarów 
za darmo, skoro moglibyśmy wyruszyć do Bristy i wyjść na tym lepiej, nawet przy 
podwójnej 
zapłacie dla ludzi za ryzyko. – Głos Gossela był łagodny. – A jego miłość, mimo 
iż jasnowłosy 
i tylko mężczyzna, znany jest z działań przeciwko tym, którzy wywołali jego 
wielkie 
niezadowolenie.
Creslin zerknął ku masztom Gryfa na drugim końcu mola. Jutrzenka kotwiczyła przy 
rzece 
Feyn dobre sto kayów na południe, gdzie Lidia oraz grupa strażniczek zbierały 
zioła i inne 
jadalne rośliny, które łatwiej było przewieźć szkunerem, niż wlec końmi przez 
nierówny teren.
Creslin pozwolił Gosselowi prowadzić przez chwilę negocjacje. Rozważał, czy 
powinien dla 
efektu poruszyć wiatry, ale porzucił ten pomysł, czując natychmiastowe mdłości. 
Zdecydował, że 
lepiej będzie zachować to wątpliwe użycie ładu na czasy, kiedy mniej będzie do 
stracenia. Poza 
tym północnowschodnia morska bryza była wystarczająco orzeźwiająca i zapowiadała 
zbliżające 
się chmury oraz deszcz.
Przemytnik podawał cenę, Gossel zastanawiał się, Creslin wyglądał na 
niezadowolonego. 
Potem Gossel zaczął oferować te nieliczne towary, które wytwarzała Recluce, 
podczas gdy 
przemytnik rozważał propozycję, a Creslin wciąż wyglądał na niezadowolonego. W 
końcu 
kapitanowie uścisnęli sobie dłonie i Gossel z Creslinem zeszli z pokładu Nocnej 
Bryzy na 
nabrzeże.
– Sądzisz, że moglibyśmy poradzić sobie lepiej? – Creslin stał na molo, 
obserwując, jak 
załoga Gryfa zaczyna wyładowywać Nocną Bryzę i ładować trochę towarów, które 
nabył 
przemytnik – parę skrzyń kielichów, kilkanaście niedużych skrzynek purpury 
uzyskanej z muszli, 
przyprawy Lidii i prawie tuzin beczek solonej ryby. Ilość ryb była ograniczona 
liczbą beczek, nie 
brakiem samych ryb czy soli.
– Zrobiłem, co mogłem. – Gossel wzruszył ramionami. – Może mogliśmy dostać 
więcej za 
kielichy. Oczy mu się zaświeciły, jak je zobaczył, ale udało nam się z 
przyprawami i barwnikiem, 
a z rybą o wiele lepiej, niż sądziłem. Ryby prawdopodobnie lepiej poszły, bo 
mieli kiepskie 
zbiory i wczesnym latem stracili dużo owiec.
– Doceniam to. Zyskałeś o wiele więcej, niż ktokolwiek by potrafił.
– Doceniam zaufanie, wasza miłość.
– Potrzebujesz mnie jeszcze do czegoś?
– Chyba już nie, panie.
– Raz jeszcze dziękuję. Zajrzę później, ale teraz chcę dopilnować paru spraw w 
twierdzy.
Creslin wyprowadził Volę ze stajni gospody – najpierw zerknął w okna i popatrzył 
na dwie 
służące, które ścierały stoły w oczekiwaniu na popołudniowych i wieczornych 
gości – i ruszył 
w stronę twierdzy, kiedy dobiegł go cienki głosik.
– Miedziaka, wasza miłość? Maleńki pieniążek? Moja matka słabuje i nie może nas 
wykarmić. – Żebrakiem okazał się chłopiec o brudnej twarzy, w koszuli bez 
rękawów 
i spodniach tak zdartych, że łachmany ledwo okrywały mu kolana.
Creslin ściągnął wodze, zarzucając wokół siebie sieć myśli, ale nie wyczuł 
żadnej bieli ani 
innych mocy.
– Gdzie mieszkasz? Dziecko odwróciło wzrok.
– Gdzie mieszkasz?
– W grocie...
Albo chłopiec był uczciwy, albo Creslin łatwo dał się oszukać, a nie miał czasu 
wyłowić 
prawdy.
– Masz. – Tym razem miał przy sobie miedziaka.
– Dziękuję, wasza miłość.
Creslin pojechał dalej, zastanawiając się, czy wspiera początek klasy żebraków, 
czy też 
każdy zaczyna cierpieć.
– Każde miasto ma swoich żebraków – mruknął. Ale nie był przekonany.
A zatem na rybach można zarobić. Czy beczki po owsie powinny zostać wykorzystane 
na 
soloną rybę, czy na dojrzewanie brandy z zielonego soku? Musiał porozmawiać z 
Gidmanem, 
choć stary Hamorianin będzie się domagał jak najwięcej beczek. Rozmyślania 
Creslina przerwał 
przytłumiony odgłos grzmotu. Mag przynaglił Volę do szybszego kroku. Mimo to 
pierwsze 
krople deszczu osiadły mu na twarzy.
Megaera czekała nań w stajni twierdzy.
– Miałam zamiar jechać do domu, ale pomyślałam, że poczekam na ciebie. – 
Wskoczyła na 
grzbiet Kasmy. – Co się stało?
Creslin spojrzał na zamgloną szarość w górze, po czym strząsnął z tuniki 
mieszaninę mgły 
i deszczu.
– Gossel spisał się jak najlepiej, a ja odgrywałem sprawiedliwego, ale nie 
przesadnie 
miłościwego maga burz. I tak zapłaciliśmy za dużo, ale co zrobić? Miał jeszcze 
pięćdziesiąt 
baryłek mąki, z czego połowę pszenicznej, pięć baryłek suszonych owoców, żółty 
ser, oliwki 
i oliwę... nie mówiąc już o sodzie i dobrej setce kamieni z rudą żelaza.
Musimy spodziewać się wysokich cen. – Zawrócił karą klacz, kierując się z 
powrotem na 
wschód.
– Widzisz? Nie jest tak źle. Za bardzo się martwisz.
– Nawet z tym, co zapłacił nam za barwnik, przyprawy, kielichy i rybę, 
straciliśmy dobre 
pięćdziesiąt złotych pensów. Taki handel już niedługo pozbawi nas reszty skarbca 
Westwind.
– Więc dlaczego zapłaciłeś aż tyle?
– Ponieważ później będzie pewnie jeszcze drożej. Pamiętaj... Montgren, Certis i 
Kyphros nie 
zbiorą w tym roku niczego. Po prostu nie da się wyciągnąć więcej gotówki.
– Jeśli tak się martwisz, dlaczego po prostu nie przejmiesz statku tego 
przemytnika?
– Nie interesuje mnie przetrwanie za wszelką cenę. Poza tym co dobrego by nam z 
tego 
przyszło? Jego statek jest mniejszy od Gryfa.
– A zatem względy praktyczne. Zastanowiłbyś się nad tym, gdyby przypłynęli 
statkiem 
wielkości Jutrzenki?
– Może... ale to nie rozwiązałoby problemu, a reszta przemytników nie 
handlowałaby z nami.
– Przebyłeś długą drogę od niewinności Westwind... jeśli kiedykolwiek byłeś 
niewinny.
– To nie było w porządku. – Creslin szarpnął wodze, żeby zawrócić Volę od 
Megaery 
w stronę chaty Lidii i Klerrisa. Czuł skurcz żołądka, a oczy mu płonęły i nie 
wiedział, czy to 
z powodu własnego bólu i frustracji, czyjej.
Ściągnął wodze. Co dobrego przyniesie rozmowa z dwójką czarnych magów? Są 
jeszcze 
bardziej skrępowani niż on. Megaera przysunęła się znowu do jego boku.
– Nigdzie nie uciekniemy przed sobą, najdroższy.
Przynajmniej mówiła o nich obojgu.
CXXXIII
– Rozważałem wszystkie możliwości – zapewnił Creslin. – Lydiar nie jest dobrze 
strzeżone 
i czasami na jego wodach pływa z tuzin oceanicznych statków. Jeśli wykorzystamy 
pogodę, 
mamy szansę na schwytanie trzech lub czterech.
– Mamy już dwa statki i mówiłeś, że pomogą. Teraz mówisz, że potrzeba nam 
więcej. Kiedy 
to się skończy? – W głosie Klerrisa brzmiało zmęczenie.
– Nie mamy wyboru.
– Zechciałbyś wyjaśnić to bliżej, Creslinie?
Creslin najpierw napił się z głębokiego zielonego kryształowego kielicha, 
wytworzonego 
przez Megaerę i Avalariego.
– Mamy tylko jeden prawdziwy oceaniczny statek. Wszyscy wiedzą, że nie możemy 
sobie 
pozwolić na ryzyko jego utraty. W dodatku, z więcej niż jednym statkiem, możemy 
utrzymać 
stały napływ towarów. W końcu, jeśli będzie trzeba, możemy wykorzystać ten 
statek jako środek 
nacisku...
– W jaki sposób?
– Piractwo. Kiedy będziemy mieli więcej statków, możemy powiedzieć Nordli, 
Austrze 
i innym kupcom, że albo będą handlowali z nami uczciwie i otwarcie, albo 
przechwycimy lub 
zatopimy ich statki.
– A w jaki niby sposób spełnisz tę groźbę?
– Nie chcę tego robić i dlatego właśnie musimy mieć statki. Jeśli będzie trzeba 
uciec się do 
piractwa, mógłbym wyruszyć na wichrach i sprawdzić, gdzie są te statki. 
Prawdopodobnie 
mógłbym wzniecić burze i wepchnąć je na mieliznę... przynajmniej gdzieś we 
wschodnim 
Candarze.
– Mógłby? – Shierra spojrzała na Lidię, która skinęła głową.
– To nie jest dobry pomysł. – Słowa Megaery były bez wyrazu.
...idiotyczny, niebezpieczny i zły...
– Nie mamy wyboru – powtórzył Creslin. – Musimy coś zrobić, zanim nasza pozycja 
stanie 
się oczywista i póki mamy jeszcze nadzieję na zaskoczenie, jeśli zadziałamy 
później, stracimy 
więcej żołnierzy i strażniczek.
– Sam nie wiem. – Klerris się zamyślił.
– Doskonale. Rybacy narzekali na brak mąki. Zdołaliśmy zdobyć ledwie tyle, żeby 
przetrwać 
jesień do żniw... od ostatniej podróży Jutrzenki i tego, co byliśmy w stanie 
kupić od 
przemytników. A to, co zebraliśmy, nie wystarczy do połowy zimy. Od pół roku nie 
jesteśmy 
w stanie płacić naszym ludziom. Freigr wrócił z mniej niż połową ładunku i to 
zanim jeszcze 
ktokolwiek wiedział o edykcie handlowym magów. Nie mamy dość żywności, żeby 
przetrwać do 
wiosny, a co dopiero następnych zbiorów i nawet gdyby nas było stać na zakup 
jedzenia, oprócz 
przemytników nikt go nam nie sprzeda. A na ich ceny nie możemy sobie pozwolić. 
Ukradniemy 
więc albo statki albo pieniądze.
– To straszny pomysł – sprzeciwiła się Megaera.
– Masz rację. Zaproponuj lepszy. – Creslin wstał, odstawił kielich na stół i 
wyszedł.
Piątka ludzi siedzących przy stole spoglądała po sobie.
– Czasami... Czy naprawdę chcemy zniżać się do piractwa i kradzieży? Możemy? – 
zapytała 
Lidia.
– Nie – odrzekł Klerris. – Nie róbmy nic i umrzyjmy z głodu. Albo pozwólmy 
Creslinowi 
zniszczyć samego siebie, żeby ocalić nas wszystkich.
– To okrutne.
– Zaproponował rozwiązanie i zadał pytanie. Czy mamy lepszą odpowiedź? Taką, 
która 
pozwoli nam przeżyć?
Pięcioro ludzi raz jeszcze wymieniło spojrzenia, ale nikt się nie odezwał, gdy 
na drodze 
rozległ się odgłos końskich kopyt.
Creslin dotarł do Czarnego Domostwa i rozsiodłał Volę, po czym usiadł na 
ocienionym 
murze tarasu, nasłuchując cichego szumu fal. Po jakimś czasie cienie wydłużyły 
się i okryły cały 
taras, a on wciąż tam siedział, wpatrując się niewidzącym spojrzeniem w Ocean 
Wschodni, 
w stronę dalekiej Nordli albo jeszcze bardziej odległej Austry. Nie podniósł 
wzroku, kiedy 
podeszła doń Megaera, i nie spojrzał na nią, nawet gdy usiadła na skalnym 
występie, plecami do 
urwiska, a twarzą do niego.
– Nie skończyliśmy. Wychodzenie nikomu nie pomogło. Jak zawsze zdecydowałeś, że 
potężny Creslin ma rację i niech ciemność broni, żebyśmy zadali ci jakieś 
pytanie.
– Prosiłem o jakąkolwiek odpowiedź oprócz czekania na śmierć głodową. Poza 
nadzieją, że 
ktoś, coś nas ocali, na przykład twoja droga siostra. Naprawdę myślisz, że to 
zrobi?
– Mogłaby.
– Zakuła cię w żelazo, a teraz zamierza zaopatrzyć cię w zapasy, żebyś mogła 
zapoczątkować 
państwo, które kiedyś może zagrozić Sarronnynowi?
– To, co proponujesz, nie jest właściwe. – Głos Megaery był bezbarwny, słowa 
padały 
w równych odstępach. – Wykorzystasz swoje zdolności, żeby wypaczyć całego ducha 
władania 
ładem.
Creslin spojrzał za taras, na białe grzywy Oceanu Wschodniego, które wydawały 
się niemal 
różowe w zachodzącym słońcu. Przez chwilę panowała cisza.
– Co według ciebie miałbym zrobić?
– Nie uważam, że piractwo jest honorowym wyjściem.
– Honor jest wspaniały, ale co według ciebie mam zrobić? Czarni z Candaru są, w 
ten czy 
inny sposób, niszczeni rok po roku. Korweil nie żyje, a Westwind upadło. Ryessa 
i Fairhaven 
kwitną, a my walczymy o przetrwanie. Nikt nam nie pomoże i nie weźmie złota, 
które nam 
zostało. Nawet jeśli ktoś to zrobi, nie mamy go wystarczająco dużo, a ludzie 
ciągle napływają. 
Przypływają statki i nie przywożą towaru, tylko gęby do wykarmienia. Co mam 
zrobić? Usiąść tu 
i umrzeć z głodu?
– Nie mówisz o zabieraniu żywności.
Creslin wziął głęboki oddech, wciąż nie patrząc jej w oczy, bo wiedział, że mówi 
prawdę.
– Mówię o podjęciu działania. Takiego, żebyśmy nie musieli żebrać i kraść. Kiedy 
będziemy 
mogli, zapłacę nawet za to, co zabierzemy.
– W jaki sposób pomoże to ludziom, którym zniszczysz życie?
...jak... na bogów...
Creslin potrząsnął głową, czując jej ból i bezradność.
– Co mam zrobić? Matka została zamordowana przez skrytobójców; ojca i siostrę 
zabili biali. 
Montgren zostało podbite, a twoja siostra odtrąciła nas oboje. A ty mówisz mi, 
że mój plan jest 
zły. Wiem, że jest zły. Ale co jeszcze nam pozostało? Pokaż mi inne wyjście. 
Ponad pięciuset 
ludzi uciekło na Recluce w zeszłym roku. Deszcze ocaliły większość zbiorów i 
grusze, ale jak 
zbudujemy miasto bez narzędzi? Są nowe budynki, ale nadal mamy ludzi żyjących w 
chatach, 
grotach i jamach w piasku. Dorobiliśmy się nawet żebraków. Jak mamy zbudować 
więcej 
statków, które umożliwią nam handel, żebyśmy nie byli obdzierani ze skóry na 
każdym towarze? 
Jak?
Tym razem Megaera skrzywiła się i złapała za głowę.
– Nie ma innych odpowiedzi poza...
– Nie chcę umrzeć z honorem – warknął. – I to nie w porządku wobec Hyela, 
Shierry... czy 
Fiery.
Słońce opadło za wzgórza na zachodzie, a białe grzywy fal zrobiły się szare, 
zanim znowu 
się odezwał. Słowa były ledwie szeptem w wieczornej bryzie.
– Myślisz, że to łatwe? Nieważne, co się stanie...
...najdroższy...
Ich dłonie i łzy stopiły się w jedno.
CXXXIV 
– Jesteś magiem burz. Dlaczego musiałeś czekać na mgłę? Dlaczego po prostu nie 
stworzysz 
mgły albo burzy?
Ciężkie chmury pojawiły się na zachód od Jutrzenki.
Szkuner i Gryf przypominały zjawy, kiedy tak sunęły na południe przez lekką 
mgłę. Creslin 
trwał w skupieniu, stojąc na pokładzie Jutrzenki, świadomy, ale na wpół obecny.
– Czekaliśmy, aż w pobliżu nie będzie żadnego statku, żeby nie mieli żadnej 
przewagi.
Freigr przesunął wzrok od sternika do Creslina. Ten otarł czoło. Było wlgotne 
nie tylko 
z powodu mgły.
– Mógłbym stworzyć sztorm, ale to zupełnie jakbym ogniem złożył swój podpis na 
niebie, 
żeby każdy mag mógł go zobaczyć, a biali magowie z pewnością obserwują. Jeśli 
poczekamy na 
właściwe wiatry – a ja widzę, jak się rozwijają – będę mógł zmienić je na takie, 
których 
potrzebujemy, w ostatniej chwili, bez ostrzeżenia.
– Ale wezwałeś trąbę wodną, kiedy ścigały nas tamte statki.
– Tak. – Creslin skinął głową. – Ledwo zdołałem utrzymać ją wystarczająco długo, 
a ile dni 
minęło, zanim byłem w stanie choćby chodzić?
Kapitan Jutrzenki oderwał wzrok od spienionych wód i znowu spojrzał na Creslina.
– Chyba rozumiem. Dlaczego biali magowie nie spalą po prostu naszych żołnierzy 
zaraz po 
wylądowaniu?
– Będą próbowali. Ale trudno utrzymać ogień w środku naprawdę gwałtownej burzy i 
nie 
można robić tego z daleka. Musimy się więc tylko martwić o tych białych, którzy 
akurat teraz są 
w Lydiarze. – Creslin zmarszczył brwi. – Mam tylko nadzieję, że nie ma ich tam 
zbyt wielu.
Dwa statki sunęły na południe przez rzednącą mgłę, dopóki nie ukazały się zarysy 
portu. 
Creslin skoncentrował się i na południu skłębiły się chmury, ciemniejąc, aż ich 
czerń zamieniła 
środek dnia w półmrok.
– Ile to potrwa? – wyszeptał Thoirkel.
– Spokojnie... – mruknął Freigr do sternika Jutrzenki.
– ...nic nie widzę... – Słowa dobiegły z forkasztelu, gdzie zebrana naprędce 
załoga, czekała 
na uzbrojone oddziały.
Creslin pchał, skręcał i szarpał wichry.
– Już idzie...
Młoty błyskawic uderzyły o mur twierdzy nad portem, a podwójny wybuch energii 
każdej 
z nich odbił się echem po łagodnym zboczu aż do portu. Pośród otulającej ich 
mgły statki 
Recluce sunęły w stronę nabrzeży handlowych, podczas gdy wszystkie oczy w 
Lydiarze skupiły 
się na burzach. Creslin raz jeszcze policzył kadłuby przycumowanych statków. 
Pięć, a on ma 
ledwo dość ludzi, żeby je obsadzić. Pokręcił głową.
– Dobrze się czujesz, panie? – Thoirkel spojrzał na Creslina od swojego 
oddziału. Od 
czarnowłosego sternika biło rozczarowanie, że zatrzymano go w rezerwie.
– Dość dobrze. – Dość dobrze, zważywszy, że w zasadniczy sposób odwrócił czarny 
ład. 
Dość dobrze, zważywszy twórcze wykorzystanie destrukcji. Dość dobrze, 
zważywszy... – 
Będziesz miał mnóstwo roboty – dodał.
– Skoro tak mówisz, panie.
Creslin raz jeszcze skręcił wichry i kolejny rząd błyskawic uderzył w wieże nowo 
zbudowanej twierdzy.
– ...niech ciemność ich ocali...
– Patrzcie na te statki!
Ostrzeżenie padło z handlowego nabrzeża, kiedy Jutrzenka dobiła do brzegu, a jej 
załoga 
wyskoczyła na drewniane molo i rzuciła cumy. Żołnierze już roili się na trapach 
trzymasztowego 
hamoriańskiego brygu i nordłańskiego szkunera.
– Piraci!
– Brać tych gnojków!
Wartownicy wywrzaskiwali swoje ostrzeżenia, ledwo słyszalne pośród grzmotów i 
szalejącej 
burzy. Brzdęk! Uwaga Creslina rozproszyła się na chwilę, kiedy w relingu za jego 
plecami 
utkwiła strzała.
– Brać maga burzy!
– Ruszaj! – rozkazał Creslin Thoirkelowi i oddziałowi w rezerwie. Mówiąc to, 
ukląkł za 
sterówką, chroniąc się przed hamoriańskimi łucznikami za grubymi deskami.
Brzdęk!
Wsunął się głębiej za sterówkę i usiłował utrzymać centrum burzy ponad białą 
twierdzą. 
Stojący nad jego głową Freigr i sternik skulili się za niską belką, która na 
wpół otaczała ster. 
Coraz więcej wrzasków, przekleństw i stłumionych odgłosów bitwy odbijało się 
echem wzdłuż 
nabrzeża, kiedy oddział wysłany na hamoriański statek pokonał garstkę łuczników. 
Creslin 
przesunął się do przodu, gdzie mógł widzieć wyraźniej.
Na statku z Nordli, praktycznie pozbawionym załogi, zwycięska załoga już 
zaczynała 
szykować się do odwrotu. Na obu statkach Lydian załoga – przynajmniej niektórzy 
– 
najwyraźniej współpracowała z napastnikami.
– Ufff...
Brzdęk, brzdęk, brzdęk!
– Dzięki... – Creslin spojrzał z pokładu na strzały, a potem na zatroskaną twarz 
Thorkeila. 
Odetchnął głębiej i zebrał się w sobie.
– Lepiej być ostrożnym, panie.
Jak może być ostrożny, kiedy jego umysł pracuje na wszystkie strony? Mimo to 
skulił się za 
nadbudówką, kiedy raz jeszcze skręcił burze. Deszcz smagał go po twarzy, a 
przerywane strugi 
wody zalewały nabrzeże. Na Jutrzenkę nie padały już żadne strzały, a Gryf został 
związany 
z nordlańskim statkiem. Dwa oddziały gnały ku sklepom zaznaczonym na mapach. 
Inne pędziły 
ku magazynom z ziarnem.
Creslin wziął głęboki oddech, po czym wypuścił ciepłe wiatry, które niosły mgłę, 
ale trzymał 
się za osłoną sterówki. Wyczuwał, że biel przesuwa się w stronę portu.
– Thoirkel, pójdziesz...
Ognista kuła przedziurawiła niższy, nie zwinięty żagiel Jutrzenki.
Creslin dotknął pasa, żeby się upewnić, iż miecz jest na swoim miejscu, po czym 
podszedł do 
relingu. W ulicy wiodącej w stronę mola pojawił się niewielki oddział białych 
wojowników. Za 
nimi widoczne były dwa punkty bieli, które Creslin raczej wyczuwał, niż widział.
– Idziemy!
– Tak jest, panie!
Creslin pochwycił najbliższy fragment burzy, kierując ją na czoło nabrzeża i 
wojsko 
i równocześnie zbiegając po trapie. Thoirkel zdołał w jakiś sposób go 
wyprzedzić. Obok nich 
zasyczały następne kule ognia.
Creslin mocniej szarpnął wichry i zimne powietrze zburzyło mu włosy. Zatoczył 
się, ale 
odzyskał równowagę, dobywając miecza, kiedy zbliżyli się do oddziału białych 
strażników. 
Jeszcze trzech ludzi Thoirkela wyskoczyło przed niego.
– Oooo...
Jeden z atakujących żołnierzy Recluce zachwiał się i upadł, a ognista kula 
zamieniła go 
w popiół. Creslin stłoczył siłę wichrów, tworząc przed sobą lej i rzucając grad 
kamieni w sam 
środek białych strażników.
– Bierz...
– Zabij tego srebrnego sukinsyna!
Miecz Creslina ciął niemal automatycznie, kiedy cisnął kawałki lodu w białych 
magów. 
Biały strażnik zachwiał się i został odtrącony na bok przez Thoirkela. Ogniste 
kule mknęły teraz 
prosto w górę, jakby chciały stopić lodowe strzały siekące tylne szeregi białej 
straży.
– Już... – wydyszał Thoirkel.
Garstka białych strażników gramoliła się szeroką aleją pod górę, z dala od 
burzy. Creslin 
otrząsnął się i skupił uwagę na głównej burzy, zmuszając się do wzmocnienia 
spadających 
błyskawic. Dokoła niego leżały ciała. Ciała, które zawsze zdawały się mnożyć, 
kiedy działał. 
Znów zaczerpnął głęboko tchu i spojrzał na czarnowłosego dowódcę oddziału.
– Wracamy na nabrzeże.
– Tak jest, panie. – Thoirkel zawrócił. – Z powrotem na czoło mola. Tam się 
utrzymamy.
Creslin obserwował, jak wyładowany wózek toczy się w stronę nabrzeża. Konia 
prowadził 
tylko jeden jeździec Recluce.
– Statek Nordli! – warknął Creslin. – Ostatni z lewej.
– Kto... – Mężczyzna przystanął, widząc srebrne włosy. – Tak jest, panie!
Creslin ruszył za ludźmi Thoirkela i przeniósł uwagę od burzy do statków wzdłuż 
nabrzeża. 
Wszystkie pięć było gotowych do wyruszenia w morze. Kolejna dwukółka wtoczyła 
się na molo, 
potem następna.
Przez długi czas wtaczały się wozy i szybko ściągano ładunek. Creslin nie 
wiedział, jak 
długo to trwało. Mgła niemal całkowicie ustąpiła, choć deszcze wciąż smagały 
portowe 
miasteczko. Uchwycił zmysłami błysk bieli i sięgnął na próbę dalej w górę, do 
twierdzy, gdzie 
punkt bieli migotał i rósł – od maga, który umknął burzy, albo od zupełnie 
innego. Nabrawszy 
głęboko tchu, Creslin wzmocnił fragment burzy na zachód od twierdzy, aż stała 
się ciemniejsza 
niż noc i rozbłysła błyskawicami. Potem zwolnił chwyt, kierując równocześnie 
całą siłę 
uderzenia na twierdzę.
Nawet on przystanął, widząc błysk i rozdzierane, kruszone kamienie. Pomimo ulewy 
płomień i dym zaczęły rosnąć ponad portem, wznosząc się ze stosu strzaskanych 
białych 
kamieni. Creslin już nie patrzył, bo znowu wymiotował, choć doszedł na skraj 
mola i zdołał 
zabrudzić tylko wody portu. Przed oczami falowała mu czerń, jakby był ślepy. 
Oddychał 
głęboko.
– Wiioo. Ruszaj się, bydlaku!
Odwrócił się powoli, wyczuwając drogę i wykorzystując zmysły jako przewodnika 
wzdłuż 
nabrzeża, poszedł w stronę Jutrzenki.
– Dobrze się czujesz, panie?
– Tylko pilnuj nabrzeża, Thoirkel. Nie bardzo mogę pomóc.
– Chyba nie potrzeba nam więcej pomocy, panie.
– ...spójrzcie na to!
Mimo iż oślepiony, Creslin nie potrzebował oczu, żeby wyczuć zniszczenie, które 
spowodował. Wiedział, iż Megaera musi odczuwać ten sam niepokój. Krok za krokiem 
szedł 
z powrotem wzdłuż nabrzeża na Jutrzenkę, wyczuwając po drodze, jak wszystko 
zostało 
stłoczone i ściśnięte. Konie umieszczono w prowizorycznych boksach, beczki z 
ziarnem jedna na 
drugiej oraz żywność zgromadzono w lukach, resztę towarów, odebraną pod osłoną 
burzy, 
bezpiecznie ukryto.
– Dobrze się czujesz, wasza miłość? – Freigr spotkał go przy burcie Jutrzenki.
– Bywało lepiej. Jak to wygląda?
– Nordlański szkuner właśnie wypływa, a Byrem jest prawie gotów z hamoriańskim.
– A te z Lydiaru?
– Już niedługo.
Pocierając obolałe czoło, Creslin opadł ciężko na schodki wiodące do steru.
– Lepiej szybko odpływajmy. Możesz przekazać komendę, żeby kończyli?
– Przygotować się do wypłynięcia! Stawiać żagle! – wydawał rozkazy Freigr.
– Nikt nie zmierza do portu. Jesteś pewien?
– Jestem pewien. Pamiętaj, że ciągle jeszcze musimy dotrzeć do Krańca Lądu.
– Ano tak. Ale kto by nas ścigał na pełnym morzu?
– Nikt, mam nadzieję. Ponieważ niewiele więcej możemy zrobić.
Creslin siedział po omacku na schodkach, kiedy siedem statków sunęło na północ 
w zamierających wichrach burz, które stworzył. Mało kto na Jutrzence patrzył na 
wyczerpanego 
mężczyznę w zielonym mundurze, nawet kiedy przylądek Frentalia stał się tylko 
ciemną smugą 
w wieczornym półmroku.
cxxxv Megaera nie odezwała się, ale też i nie musiała. Creslin wyczuwał 
miotające nią 
uczucia i niezadowolenie i to na długo, zanim jego niewielka flota powróciła na 
Kraniec Lądu. 
Siedzieli po przeciwnych stronach stołu. Lidia zerkała to na ściągniętą twarz 
Megaery, to na 
nieruchome oblicze Creslina. Wszedł Hyel i usiadł, a za nim Shierra.
Creslin spojrzał znacząco na Hyela i na Shierrę, która zaczerwieniła się i 
położyła na stole 
ozdobny zwój pergaminu.
– Suthyański bryg, który przybył wczoraj, przywiózł ultimatum podpisane zarówno 
przez 
cesarza Hamoru, Radę Nordli, jak i Radę Magów. Albo oddamy statki i to, co 
zabraliśmy, albo 
staniemy w obliczu wojny z nimi wszystkimi. Fairhaven chce również odszkodowania 
za 
zniszczenia, które spowodowałeś.
– Jakie zniszczenia? – W głosie Lidii brzmiało napięcie.
– Jedna z burz starła na proch nową twierdzę magów w Lydiarze – wyjaśniła 
Shierra.
– Nie możesz ciągle tego robić... – upomniał Hyel. Megaera ledwie uniosła brwi.
– Będzie, przynajmniej dopóki całkiem nie oślepnie.
– To minęło.
– Tym razem. Jak długo możesz naruszać granice? Każdy by już nie żył.
...a ja nie chcę umierać, bo ty...
– Jakkolwiek to ważne, Megaero – wtrąciła się Shierra – ciągle mamy to 
ultimatum.
Hyel zmarszczył brwi i odchrząknął, czekając, aż w pokoju zapanuje cisza.
– Czy mamy jakiś wybór?
– Oczywiście, że mamy. Zawsze jest jakiś wybór. – Lidia poruszyła się na 
drewnianym 
krześle.
– Dlaczego robią to teraz? – zapytał Creslin.
Chyba żartujesz, najdroższy. Zniszczyłeś ich twierdzę, splądrowałeś port, 
ukradłeś statki 
trzem państwom i... – Potrząsnęła głową.
– Nie, nie o to mi chodziło. Dlaczego w ogóle kłopoczą się tym ultimatum? Z 
pewnością nie 
bawili się w takie oficjalne posłannictwa wcześniej.
– Są zdesperowani – stwierdził Hyel. – Tylko to przychodzi mi do głowy.
– A może przerażeni? – warknęła Shierra. – Najpierw Creslin zatopił hamoriańską 
flotę. 
Potem rozwinął armię, wzmocnioną przez ostatnie strażniczki Westwind, która 
najwyraźniej nie 
ma sobie równej. Teraz, przechwytując sześć statków, dał początek flocie. A 
ponieważ może 
zatopić każdy statek na morzu, kto odmówi handlu statkom Recluce? Jedyny sposób, 
w jaki mają 
nadzieję cię powstrzymać – zwróciła spojrzenie na srebrnowłosego regenta – to 
zniszczyć 
Recluce.
– Ale nie jesteśmy przecież aż takim zagrożeniem – zauważył łagodnie Klerris.
Megaera prychnęła. Klerris uniósł brwi.
– Uważasz, że Recluce stanowi aż taką groźbę? – zapytał po chwili. – Z raptem 
tysiącem 
ludzi na tak ogromnej i pustej wyspie? Z tak małą ilością złota?
– Nie w tym rzecz, Klerris, i dobrze o tym wiesz. To nie my się liczymy. To 
biali magowie 
przekonali ludzi, że jesteśmy ważni. Mój najdroższy mąż zdołał zmusić połowę 
świata do lęku 
przed potężną czarną Recluce. Mimo to wiedzą w głębi duszy, że wcale nie 
jesteśmy tacy silni. 
Łatwo było podjąć decyzję wysłania pomocy do Fairhaven, zwłaszcza kiedy biali 
pomogli 
odbudować Montgren, pomagają budować zapory w Kyphros i płacą zawyżone ceny za 
zboże 
z Hydlaru. Zwłaszcza kiedy Ryessa na powrót zajęła ruiny Westwind. Chcecie mieć 
zarówno 
silne Sarronnyn, wierzące w Legendę, posłuszne niebiosom i bać się tego 
niszczycielskiego 
czarnego maga Creslina? – Rudowłosa wzruszyła ramionami teatralnym gestem.
– Tu chodzi o coś więcej – zauważyła Shierra.
O dużo więcej. – Creslin mówił cichym, napiętym głosem. – Ultimatum ma przekonać 
Hamor i Nordlę, jak jesteśmy szaleni, i przedstawić Recluce jako zagrożenie dla 
świata.
– Prawdopodobnie masz rację – przyznała Shierra. – I co zrobimy?
– Prześlemy uprzejme pismo, stwierdzające, że Recluce i cały wschodni Candar 
padli ofiarą 
starannie zorganizowanego spisku magów, który obejmuje zabójstwa na zlecenie, 
grabieże 
i obostrzenia handlowe. – Po chwili dodał: – Teraz to i tak niewiele pomoże.
– Teraz?
– Rozumiem go. – Shierra odwróciła się twarzą do Megaery. – Oni już postanowili, 
co 
zrobią. To tylko usprawiedliwienie. Każda nasza odpowiedź będzie odebrana jako 
szalona. Ale 
jeśli przeżyjemy, Hamor i Nordla zawsze będą mogły stwierdzić, że zostały 
wprowadzone w błąd 
przez Fairhaven. Mogą wtedy wykorzystać nasz dokument, który niewątpliwie 
zostanie przed 
nimi zatajony, żeby usprawiedliwić swoje późniejsze działania, mając nadzieję na 
handel z nami.
– Więc wyślemy odpowiedź prosto do Fairhaven? – zapytała Megaera.
– Raczej nie – odrzekł Creslin. – Wyślemy ją do wszystkich. Z pewnością będą 
mogli 
twierdzić, że zostali wprowadzeni w błąd. Prawda nie jest politykom do niczego 
potrzebna.
...ani tobie, najdroższy...
Smutek i udręka tej myśli raniły Creslina niczym miecz.
– Ale czy możemy sobie pozwolić na wojnę? – zapytała Lidia z pobladłą twarzą.
– Nie – stwierdził bez ogródek Hyel.
Megaera przytaknęła skinieniem głowy.
– Nie w tym rzecz. – Shierra spojrzała na Hyela i Megaerę. – Czy mamy wybór?
– Nie.
– Nie.
Cała szóstka spojrzała na gruby zwój przed Shierra. Znowu zaczął padać deszcz.
CXXXVI 
– Skoro wszyscy w końcu się zgodzili, jaką strategię proponujesz, cyniku? – 
Hartor gładził 
swój amulet, spoglądając w stronę czystego, błękitnozielonego jesiennego nieba 
za białą wieżą. – 
Pamiętaj, że osobiście ją przeprowadzisz.
Gyretis zmarszczył brwi.
– Osobiście?
– Najpierw strategia – warknął Hartor.
Chudy mag przełknął, zanim się odezwał.
– Na pewno konieczna jest jedna widoczna flota. Nazwijmy to flotą pomsty. Włącz 
do niej 
nasze najlepsze okręty. Potem rozdziel ją na mniejsze grupy – oddziały, czy jak 
to się nazywa – 
a przy każdej niech będzie jeden z naszych magów, żeby go osłaniał.
Hartor gładził amulet.
– A więc wyślemy flotę pomsty, musimy pomyśleć o lepszej nazwie, ale wolniej, 
żeby 
Creslin i jego pani skupili się na jednym.
– Właśnie.
– Ale skąd weźmiesz kogoś, kto osobiście zaatakuje Creslina? – zainteresował się 
Wysoki 
Mag.
– Kto powiedział, że musi? – Gyretis się uśmiechnął. – Czy to ważne, jeśli nie 
będzie już 
miał żołnierzy?
– To mogłoby się udać. Nigdy nie podobał mi się pomysł bezpośredniego starcia. – 
Hartor 
pokiwał głową. – Jeśli nasze oddziały będą we flocie pomsty, nazwijmy ją flotą 
wyzwolenia, 
i jeśli naprawdę zdołają odnaleźć i zniszczyć tamtych...
Tym razem Gyretis pokiwał głową.
– Nadal będziemy mogli pomagać naszym sprzymierzeńcom odzyskać siły.
To mi się podoba... pomagać odzyskać siły. – Hartor zerknął w stronę okna wieży. 
– Ta część 
strategii nie wyjdzie poza ten pokój. Oznajmimy, że podejmiemy ryzyko na czele 
wielkiej floty 
wyzwolenia. – Rozchylił wargi w szerokim uśmiechu. – A ty, oczywiście, okażesz 
naszą wiarę 
w powodzenie tego planu poprzez towarzyszenie pomniejszym flotom naszych 
oddanych 
sprzymierzeńców.
– Czy to naprawdę konieczne? – Gyretis znowu przełknął.
– To twój plan i naprawdę uważam, że powinieneś tam być, żeby zapewnić mu 
powodzenie. 
A może pragniesz przemyśleć jeszcze swoją strategię?
– Jedynie zasadność oddalenia z Fairhaven. – Wzrok Gyretisa pomknął ku oknu 
i z powrotem do zimnego uśmiechu Wysokiego Maga.
– W tych okolicznościach być może najlepiej, żebyś był przy flocie.
– Najlepiej dla ciebie?
Na czubkach palców Hartora zatańczył ogień.
– Brak ci właściwego szacunku, drogi Gyretisie. Porozmawiamy o tym po twoim 
powrocie... 
czy też chcesz raczej zająć się tym teraz?
Gyretis wstał.
– Lepiej dopilnuję transportu. – Skłonił głowę. – Pozwolisz?
Hartor skinął głową.
Chudy mag zatrzymał się w na wpół otwartych drzwiach.
– Domyślam się, że Ryedel będzie twoim doradcą?
– Oczywiście. On okazuje przynajmniej właściwy szacunek.
CXXXVII 
Creslin patrzył z tarasu na południe; zauważył fale upału na horyzoncie i 
zastanawiał się nad 
ich pochodzeniem. Choć ranek zapowiadał ciepły dzień, surowy letni upał już 
dawno przeminął. 
Czy mogła to być wielka flota białych, która niedawno opuściła Lydiar?
– Co to jest? – zapytała Megaera.
– Coś tam jest. – Pobiegł myślami na południe... i westchnął ciężko, kiedy 
rozpoznał statki za 
wizualną tarczą. Usiłował być ostrożny, starał się jej nie dotykać, zanim się 
wycofał. – Statki. 
Uzbrojone. Sprawdź, czy dasz radę znaleźć więcej dalej na południu. Nie pozwól, 
żeby cię 
wyczuły. – Zacisnął wargi i zajął się wichrami.
Kolejna nieduża flota płynęła niecałe dwadzieścia kayów na północ od Krańca 
Lądu, 
a trzecia, za taką samą tarczą, zmagała się z wiatrem wzdłuż wschodniego brzegu 
dwanaście 
kayów dalej na południe.
– Dziewięć statków, w tym jeden trzymasztowiec, płynie w stronę zachodnich plaż, 
tych, 
które łączą się z doliną – stwierdziła Megaera.
– Nie są wystarczająco blisko...
– Niedługo będą...
Oboje pospieszyli do swoich pokoi po miecze. Creslin nie wiedział, ile czasu 
zajmie im 
ubranie się i uzbrojenie, ale najbliższe statki ledwo przesunęły się na swoich 
pozycjach pod linią 
horyzontu, kiedy dwójka regentów dosiadła koni i ruszyła w stronę twierdzy.
– Konie pomogą – zauważyła Megaera.
– Tak przypuszczam. Czy ta duża flota to tylko przynęta?
– Jest na to za duża.
– Może to czystka. Zamienić wszystko, co zostało, w posłuszną prowincję białych 
magów.
– A może wypalić wszystko, co zostało, aby upewnić się, że nikomu już nie 
przyjdą do 
głowy podobne pomysły?
– To podobne do magów, których spotkałem. Żadne z nich już się nie odezwało, gdy 
konie 
niosły ich po wilgotnej gliniastej drodze na Kraniec Lądu. Kiedy skręcili na 
kamienną drogę do 
twierdzy, jakaś rybaczka cofnęła się na chodnik i odwróciła od nich owiniętą 
szalem głowę.
Dyżur w twierdzy pełniła nie znana Creslinowi strażniczka o pociągłej twarzy.
– Keren, przyprowadź Shierrę, Hyela i dwoje magów. Potem ogłoś alarm.
– Tak jest, regentko Megaero. – Strażniczka znikła, zanim buty Creslina dotknęły 
piaszczystej gliny.
Hyel jeszcze naciągał tunikę, kiedy wpadł do pokoju, który stał się miejscem 
spotkań. 
Shierra uśmiechała się blado, ale jej uśmiech zgasł, kiedy ujrzała twarz 
Creslina.
– Mówiłeś chyba, że wielka biała flota jest o wiele dni drogi stąd.
– Jest – odpowiedziała Megaera.
– Ale cztery mniejsze są niemal u brzegu. – Creslin podszedł do pobieżnie 
naszkicowanej 
mapy Recluce, którą Klerris wyrysował na biało otynkowanej ścianie. – Tutaj, 
tutaj, tutaj i tutaj. 
– Spojrzał ku dwóm dowódcom. – Mogą wylądować jeszcze dziś i prawdopodobnie tak 
zamierzają.
– Nie możesz ich po prostu zniszczyć? – zapytał Hyel.
– Dlaczego? – zapytała Megaera.
W drzwiach pojawiła się Lidia, a za nią Klerris. Oboje wydawali się opanowani, 
w przeciwieństwie do regentów, Shierry i Hyela.
– Ale...
– Tyle destrukcji jest niebezpieczne – zauważył Klerris swoim zwykłym, uprzejmym 
tonem. 
– Nawet jeśli używa się ładu jako podstawy.
– Poza tym – dodała Megaera – po co tracić statki?
Creslin skinął głową ze zrozumieniem.
– Po prostu skierujemy ich wszystkich na plażę. Tak zdobyliśmy Jutrzenką. – 
Urwał, 
zastanawiając się, dlaczego sam nie pomyślał o tak prostym rozwiązaniu. Potem 
zreflektował się. 
– Ale... będzie bałagan. I co z żołnierzami, którzy przeżyją? Będzie się tu 
kręciło mnóstwo 
wściekłych uzbrojonych ludzi.
– Jestem pewna, że Shierra i Hyel mogą się tym zająć – powiedziała Megaera.
Hyel wygładził tunikę.
– Może...
– Masz lepszą propozycję? W ten sposób możemy zyskać więcej złota. – Głos 
Megaery 
brzmiał przekonująco. – I mniejsze straty w ludziach.
– Im mniejsze straty w ludziach, tym lepiej. – Głos Lidii był spokojny, jakby 
omawiała 
zbiory.
– W każdym razie, możemy rozproszyć te statki. W ten sposób – wyjaśniał Creslin 
– ci, co 
przeżyją, rozproszą się wzdłuż plaży.
– I tak nie powitają nas z radością. Z pewnością ostrzeżono ich, że jesteśmy 
diabłami i że 
powinni walczyć na śmierć i życie. – Shierra spojrzała na Creslina, mierząc go 
ciemnymi oczami. 
– Ile jest tych statków?
– Chyba trzydzieści. Bez wielkiej floty.
– A ile żołnierzy na każdym?
– To zależy. Przynajmniej czterdziestu, a może więcej.
– Mamy więc jakieś dwa tysiące uzbrojonych ludzi – i z czym mamy się z nimi 
zmierzyć? 
Z trzema setkami? Liczę też Hamorian i paru uciekinierów, którzy władają mieczem 
od paru 
miesięcy. – Ton Shierry był zjadliwy.
– Większość z nich nie będzie walczyć – stwierdził chłodno Creslin. – Osadzenie 
statków na 
mieliźnie nie oznacza, że żołnierze przeżyją. Większość z nich nie umie pływać.
– Świetnie – warknęła Shierra. – Zabij trzy czwarte z nich. To nadal jeszcze 
pięciuset. 
A nawet nie liczymy większej floty.
– Tyle razy toczyłaś nierówną walkę – powiedział Creslin zmęczonym głosem. 
Odwrócił się 
z powrotem do namalowanej na ścianie mapy. – Tu są statki...
– Jeszcze jedno – przerwała Megaera. – Jeśli pokonamy ukrytą flotę, nie ma 
potrzeby 
martwić się o tę dużą.
Pozostali odwrócili się do rudowłosej, Creslin opuścił dłoń, którą zaczął 
wskazywać 
położenie floty.
– Dlaczego nie?...absurd...
To proste – wyjaśniła Megaera. – Są tam wszystkie statki magów i najbliżsi 
sprzymierzeńcy 
Candaru. Ukryta flota to statki z księstw Nordli, Bristy, Hamoru, Austry, a 
nawet Southwind. 
Jeśli im się powiedzie, biała flota wyląduje i zbierze wszystkie zaszczyty. 
Jeśli przegrają, biali 
magowie ogłoszą, że jesteśmy postrachem świata, i będą mieli odpowiednią 
wymówkę. Ale nadal 
będą mieli swoją flotę.
Shierra powoli pokiwała głową.
– Jesteś pewna?
– Niezupełnie. Ale oni zawsze próbują walczyć przy pomocy kogoś innego.
– ...mężczyźni...
Creslin i Hyel zignorowali cichą uwagę Shierry, podczas gdy Klerris wpatrywał 
się 
z namysłem w mapę. Creslin raz jeszcze wskazał na nią.
– Gdzieś tu wyląduje większość statków z północy. Myślę, że powinnaś skierować 
tu 
wszystkie siły oprócz rezerwy koniecznej w twierdzy. Reszta i tak nie może tak 
szybko 
maszerować po piasku.
– Myślę, że więcej tutaj – powiedziała Shierra, podchodząc do mapy. – Hyel 
zaprowadzi tam 
posiłki, w razie gdyby biała flota zmieniła zdanie.
Hyel otworzył i zamknął usta.
– Czy powinniście wiedzieć coś jeszcze? – zapytał Creslin.
– Nie bądź zbyt miłosierny dla tych żołnierzy. – Głos Shierry był pozbawiony 
wyrazu. – Nie 
obchodzi mnie, czy wszyscy się potopią.
Lidia uniosła brwi, kiedy dawna seniorka Westwind podeszła do drzwi. Hyel 
wzruszył 
ramionami i poszedł w jej ślady.
– Kiedy zaczynamy? – zapytała Megaera.
– Teraz – zaproponował Creslin. – Możemy stopniowo sprowadzać wiatry.
– Ekhm... Spojrzeli na Klerrisa.
– Może ganek chaty...
Megaera uśmiechnęła się szeroko, a Creslin skinął głową. Klerris oferował 
ochronę 
przeciwko chaosowi, najlepszą jaką potrafił.
– Lepiej się pospieszmy.
Lidia już ruszyła do chaty. Pozostała trójka wybiegła z twierdzy na słoneczny 
poranek. 
Creslin popłynął myślami na zachód, ku wysokim wichrom, próbując po drodze 
rozpocząć 
proces.
Na ganek wystawiono dwa drewniane krzesła z poduszkami. Na stole pomiędzy nimi 
stanął 
gliniany dzban soku z jagód krasnokrzewu, a na talerzu ułożono twarde suchary, 
ser i plasterki 
gruszki.
– Lepiej coś zjedzcie – zaproponowała Lidia.
– Mamy czas?
– Niewiele – przyznał Klerris.
Creslin zjadł dwa suchary i gruszkę, popijając je kubkiem soku. Megaera zjadła 
tylko suchara 
i wypiła pół kubka soku. Oczy Lidii zwęziły się lekko, kiedy spojrzała na 
Megaerę, która 
odwzajemniła spojrzenie, kręcąc głową.
...nie...
– Co? – zapytał Creslin, dostrzegając wzrok rudowłosej.
– Później. To nic pilnego. Teraz statki. – Poprawiła się na poduszce. – Ty 
zajmij się tymi 
najdalej na południe.
Creslin skinął głową. Usadowił się na krześle i posłał myśli na południe, 
przyciągając 
wirujące masy wysokich wichrów. Potem zagryzł wargi i sięgnął ku najdalszej 
ukrytej flocie, 
siedmiu wojennym szkunerom noszącym błękitną wieżę na banderze Bristy. 
Przeniknął myślami 
tarczę wzniesioną przez białych magów, która osłaniała przed normalnym wzrokiem. 
Falująca 
bariera znikła i biała mgła otuliła statki, pozostawiając w jego umyśle tylko 
wrażenie płonącej 
bieli. Z ponurym uśmiechem dotknął wiatrów, rzucając je w stronę okrętów. Żeby 
zepchnąć 
statki na wschodnie plaże, nie musiał ich widzieć.
Za sobą czuł łagodniejszy dotyk Megaery, kiedy kierowała siły ku kolejnej 
osłoniętej grupie.
Creslin szarpnął potężniejsze wiatry, jakich nie przywoływał od czasu 
zniszczenia 
hamoriańskiej floty. Oddały uderzenie, ale tym razem, siedząc, czekał, aż 
reakcja wygaśnie. Aż 
nazbyt znajoma szara mgła przesłoniła poranne słońce i na niebie wyrosły 
bliźniacze wieże 
ciemności, jedna z nich jakby mocniejsza i gwałtowniejsza. Utrzymywał świadomość 
poza białą 
mgłą, przeciwko której cisnął wiatr, a morze nieuchronnie pchało szkunery ku 
brzegom, w stronę 
nagle zalanych falami plaż oraz piasku wilgotnego i twardego jak kamień. Kiedy 
się wycofał, 
poszarpana biała mgła wtopiła się w deszcz i tylko garstka podobnych do mrówek 
postaci 
walczyła pośród połamanych desek i spienionych wód.
Lidia wmusiła weń kęs suchara i łyk soku. Zerknął na drugie krzesło. Po twarzy 
Megaery 
spływał pot, zalewając nie widzące oczy. Poczuł jej napięcie, odwrócił się i 
skierował ku drugiej 
flocie. Sześć brygów.
Tym razem promień ognia przeszył mu myśli, kłując i szarpiąc wichry, które 
trzymał. 
Włączył swoją obronę, odbił ogień i zaczął ściskać wiatry. Płomienie uderzyły 
raz jeszcze. 
Razem z nimi na chwilę pojawił się obraz udręczonej twarzy otoczonej przez chaos 
i płomienie. 
Twarz maga była aż nazbyt ludzka. Creslin przełknął i znowu pochwycił wiatry. 
Płomienie cięły 
przez chmury, odsuwając od statków porywy wichrów, zatrzymując najgorszą 
nawałnicę przed 
białymi okrętami.
Przynaglił środkowe wichry w stronę sześciu statków. Obraz wychudłej twarzy maga 
tkwił 
pomiędzy wichrami i atakującą flotą i za każdym razem, kiedy Creslin wytężał 
siły, żeby 
zepchnąć statki na namokły piach, uderzały w niego płomienie i skręcały wichry 
przenikliwym 
żarem pustyni – czy też piekła demonów.
Z ogromnym wysiłkiem Creslin pochwycił trzon najwyższej burzy, kierując 
płomienie ku 
wnętrzu w stronę statku, z którego tryskał ogień. Błyskawice rozszczepiały 
niebiosa i mknęły ku 
morzu, ku wysokiemu statkowi wysuniętemu najdalej w morze, ale o włos chybiły. 
Płomienie 
znowu uderzyły, silniejsze, niż kiedykolwiek widział. Sięgnął ku najmocniejszym 
z potężnych 
wysokich wichrów, naginając je oraz ich błyskawice nad ścieżkę płomieni.
Biały mag, najpotężniejszy, z jakim kiedykolwiek się mierzył, zniknął, a biała 
mgła rozpadła 
się w strzępy. Wichry wiały niepowstrzymanie.
Creslin dyszał ciężko i przełykał, siedząc na krześle. Lidia znowu podała mu 
sok, który wypił 
powoli. Nie chciał patrzeć na Megaerę, zbyt mocno wyczuwając napięcie i siły, 
które ją 
rozrywały, kiedy zmagał się z wysokimi wiatrami. Naciskała na niego ciemność, 
ale stawił opór, 
odpychając ją... jakimś sposobem.
Już wkrótce znowu był na grzbietach wiatrów, przynaglając, szarpiąc, 
wypuszczając ogień 
i lód, lód i ogień, aż kolejne siedem statków legło wyrzuconych na skaliste 
plaże na południe od 
Czarnego Domostwa. Pozostał jeden statek, który drżał, usiłując uciec na pełne 
morze, kiedy 
zawył wiatr. Ale biel przylgnęła mocno do okrętu, a wichry na próżno smagały 
nagie maszty. 
Creslin uchwycił serce wichrów i kiedy zawodziły, mgła i szalejące wiry 
połączyły się, tworząc 
czarny tunel. Czerń uderzyła i zalała targane sztormem morze, gdzie tkwił 
statek.
– ...ooo...
...boli...
Creslin poczuł skurcz mięśni pod uderzeniem bólu Megaery, mimo iż zdał sobie 
sprawę, że 
przy brzegu Recluce unoszą się na wodzie jedynie szczątki i martwe ciała. Wielka 
biała flota już 
zaczynała zawracać i uciekać na wolny od sztormów Ocean Północny.
Megaera była nieprzytomna i Lidia położyła ją na sienniku przyniesionym z 
wnętrza chaty.
– Nic jej nie będzie – odpowiedziała uzdrowicielka na spojrzenie Creslina.
Creslin miał serce w gardle, chwycił kubek z sokiem, napił się i poprawił na 
krześle.
– Nie!
Ostrzeżenie czarnego maga ucichło, kiedy Creslin rzucił się poprzez niebiosa w 
stronę 
ogromnej plamy bieli. Podczas gdy jego myśli mknęły na północ, na powrót zbierał 
burze 
i przywoływał wszystkie mocne wichry, ogromne stalowoczarne przypływy nieba. Nie 
zważając 
na błyski srebra przed oczami, ignorując ogień, który osmalał mu ciało, 
odrzucając pojedynczy 
obraz umierającego białego maga... obraz, który zostanie z nim na zawsze... 
odwrócił całą furię 
z północy na bezbronne kawałki drewna na morzu poniżej.
– Nieee...
Odrzucił błaganie, tnąc morze nawałnicą, z której nic się już nie wynurzy. 
Dzierżąc wichry 
i błyskawice, sam stał się burzą. Pędząc na grzbietach stalowoczarnych prądów 
mocarnych 
wichrów, stał się bogiem starych niebios...
...z powrotem... proszę... najdroższy...
Z powrotem?
...najdroższy...
Zadrżał, z wysiłkiem wycofując się z burzy wzmocnionej ładem skupionej potęgi. 
Piął się 
krok za krokiem, cubit za cubitem na południe przez chmury i lodowaty deszcz. 
Jego poszarpane 
myśli odnalazły ciało i spoczął w ciemności. W końcu wyprostował się na krześle 
i otworzył 
oczy. Nic jednak nie widział. Wiedział, że jest tu Megaera i tamtych dwoje. Ale 
widział tylko 
czerń. Zmrużył oczy. Noc? Raczej nie. Przełknął.
– Megaera... – Jego głos brzmiał słabo, nie jak błyskawice i grzmoty, którymi 
był.
– Dobrze się czujesz?
Ciepło jej słów przyniosło mu pociechę i sięgnął ku niej dłonią.
– Nie widzę – wyznał. – Znowu czerń.
Palce pochwyciły jego dłoń i czerń wtopiła się w przenikliwe zielone oczy, które 
wpatrywały 
się w jego twarz.
– Tak długo cię nie było. – Łzy zalewały jej policzki strumieniem. – Zbyt długo. 
Nigdy 
więcej...
– Nie odejdę. Nie odejdę. – Potrząsnął głową. – To dziwne, czuję się dobrze. Ale 
nie 
widziałem. Wiedziałem, że tu jesteś, ale nie widziałem.
– Chyba nie powinieneś już zajmować się burzami. Dopóki nie porozmawiasz z 
Lidią. – 
Zmarszczyła czoło, obserwując go zmysłami i oczami. – Jest coś... – Pokręciła 
głową.
Creslin zmusił się do śmiechu.
– Teraz już nie powinienem mieć wiele do roboty. Nie przy tej pogodzie. Ty w 
każdym razie 
możesz. Twój dotyk jest... bardziej zręczny. – Czuł się samotny i uścisnął jej 
dłoń.
– Jesteś... – zaczęła.
...przerażony... och... najdroższy...
Creslin nie musiał się przyznawać do lęku za pomocą słów – wyznawać przerażenia 
tą nagłą 
ślepotą, która raczej nie była przypadkiem, nie po raz drugi – Megaera 
rozumiała. Wciąż miał 
oczy otwarte, chłonąc chciwie wilgotną czerwień jej włosów i spłowiały błękit 
tuniki, mimo iż 
trzymał ją w ramionach z całych sił.
CXXXVIII
– Lepiej oboje napijcie się czegoś – zaproponowała Lidia.
Megaera podniosła kubek, Creslin poszedł w jej ślady. Pociągnął głęboki łyk, nie 
zważając 
na ciepłą gorycz płynu. Krople potu spływały po krótkich włosach za uszami i po 
karku. Spojrzał 
na Megaerę. Jej włosy były ciemne od potu i ciasno przylegały do czoła. Oboje 
cuchnęli: potem, 
zmęczeniem i strachem.
– Shierra zajęła wschodnie plaże. Klerris poszedł z Hyelem. – Głos Lidii brzmiał 
bezbarwnie.
Poza gankiem wciąż padał deszcz, choć już nie tak ulewnie. Creslin odwrócił 
głowę, 
spoglądając na północ, ale chmury były szare, nie czarne, co zapewniało, iż jego 
wysiłki nie 
naruszyły trwale więzi, jakie on i Megaera nałożyli na wichry. Nawet bez 
wysilania się był 
w stanie stwierdzić, że najgorsze uderzenie wielkiej burzy przechodziło na 
zachód, głównie nad 
Sligo, Lydiarem oraz Fairhaven.
– Co właściwie zrobiłeś podczas tej ostatniej wyprawy? – zapytała Lidia 
obojętnym głosem.
Megaera wzięła duży łyk z kubka. Creslin czuł skurcz jej wnętrzności, nie od 
konfliktu ładu 
i chaosu, ale czegoś bardziej podstawowego.
– Creslin? – zapytała znowu uzdrowicielka.
– Nic mi nie będzie, najdroższy. – Dłoń Megaery dotknęła jego dłoni.
Przez chwilę po tym dotyku niczego nie widział, choć oczy miał otwarte. 
Przełknął, 
odetchnął głęboko i ciemność odeszła.
– Och... wzmocniłem burzę – odpowiedział Lidii.
– Tego się domyśliłam. Z powodu wielkiej białej floty. Czy już odpłynęła?
– Tak. Spodziewałem się tego. – Zwilżył wargi językiem. – Ale kiedy o tym 
myślałem, 
wypuszczenie ich nie wydawało się dobrym pomysłem.
– Dobrym pomysłem było wymordować kolejne cztery tysiące ludzi?
Creslin wziął głęboki oddech.
– Tak. Nawet jeśli tak chcesz to ująć.
– Dlaczego?
...dlaczego, najdroższy? Tyle już śmierci... czy musiałeś dodawać...
– Ponieważ – powiedział ostrożnie – to oznacza, że Recluce może przeżyć, nawet 
jeśli my 
nie przeżyjemy.
– Wymordowałeś więc prawie dziesięć tysięcy ludzi, żeby ocalić piętnaście setek? 
– zapytała 
uzdrowicielka.
Creslin znowu pociągnął łyk z kubka.
– Wróć do Candaru, jeśli tego właśnie pragniesz, Lidio. Czekaj, podczas gdy oni 
będą powoli 
dławić kontynent. Ciesz się brakiem walki i bądź szczęśliwa z tymi, którzy nie 
popierają 
zniknięcia białych magów, albo zgiń. Potem wróć za jakieś dziesięć miesięcy i 
powiedz mi, 
czego się nauczyłaś.
– Najdroższy... to było bardzo surowe. – Głos Megaery był ochrypły, a w żołądku 
czuła 
skurcze.
Creslin odepchnął jej mdłości, ale nie próbował wstać. Uzdrawiaczka zmusiła się 
do 
uśmiechu.
– On ma rację, Megaero. Ale to niczego nie ułatwia.
Zaskoczenie walczyło z mdłościami i mdłości zwyciężyły, kiedy Megaera zatoczyła 
się 
w stronę wiadra stojącego w kącie. Creslin przełknął żółć i zdołał jakoś 
zatrzymać zawartość 
prawie pustego żołądka, kiedy z wysiłkiem stanął przy Megaerze.
– Po prostu pozwól mi... wymiotować w spokoju...
– Nie mogę, pamiętasz?
Śmiech mieszał się z niepokojem, kiedy w końcu uniosła głowę.
– To będzie ciekawe dziewięć miesięcy. Creslin przełknął.
– To dlatego... Lidia pokiwała głową.
– Ty... my... nadal mamy coś do zrobienia – przypomniała mu współregentka. – Na 
przykład 
upewnić się, że te resztki, które przeżyły nasze starania, nie zniszczą chlubnej 
ziemi Recluce, 
zanim nasza flota zostanie spuszczona na morze. – Urwała, żeby znowu pochylić 
się nad 
wiadrem.
Tym razem osłabiony żołądek Creslina nie wytrzymał napięcia i opróżnił go, 
stojąc na skraju 
ganku. Wypłukał usta i potrząsnął głową.
– To był twój pomysł – przypomniała mu. – Musiałeś czuć to co ja.
– I tak by czuł – przypomniała oschle Lidia. Creslin nie słuchał, bo jego myśli 
przeszukiwały 
wschodnie plaże, omijały ginącą białą mgłę, przemykały od jednego wraka do 
drugiego 
i następnego, a wreszcie do najwyraźniej nie naruszonego szkunera, który utkwił 
mocno 
w miękkim białym piasku. U ujścia rzeki Feyn podskakiwały na wodzie deski i 
obrzękłe ciała 
niczym korki na wzburzonej toni, a biel śmierci sączyła się w jego stronę. 
Pospieszył myślami 
dalej na południe, dostrzegając po drodze, że dobre tuzin kadłubów wygląda na 
dość mocne, żeby 
wykorzystać je do obrony lub handlu.
Zauważył również, że utworzyło się więcej niż kilka uzbrojonych grup, zwłaszcza 
na 
samotnej zachodniej plaży, gdzie Megaera zaatakowała główną flotę Nordli. 
Zmarszczył brwi, 
zastanawiając się, czy nie jest ich zbyt wiele na te pół tuzina oddziałów, które 
stały się armią 
Recluce. Najeźdźcy z pewnością czuli, że nie mają nic do stracenia.
Wyprostował się.
– Chyba lepiej już pójdę.
Megaera zesztywniała i sięgnęła po pas z mieczem. W przeciwieństwie do Creslina 
i strażniczek wolała pas od naramiennej pochwy.
– Powinnaś? – Poczuł skurcz żołądka, kiedy zapytał.
– Czy to ważne, najdroższy? – Jej głos był twardy. Pochylił głowę i przez chwilę 
nic nie 
widział przez palącą mgłę. Jej dłonie niosły drżące ciepło, przełknął.
– Wypijcie to oboje.
– Co...
– Jesteście niemal na skraju wyczerpania. To wam pomoże. – Uzdrowicielka podała 
im dwie 
małe filiżanki. Twarz miała ściągniętą.
Creslin wypił płyn jednym haustem, otarł usta i zapiął paski naramiennej pochwy.
– Klerris? – zapytał.
Megaera skończyła swój wywar w dwóch łykach i spojrzała po ich twarzach.
– Idźcie. Są na zachodniej plaży. To najbliższe miejsce lądowania.
– Och... – Cichy okrzyk Megaery przeszył go na wskroś.
– Sukces każe nam zapłacić jeszcze niejedną cenę -
zauważył, idąc ku Voli uwiązanej do barierki pod gankiem.
Wyciągnął dłoń do Megaery, nie zważając na zaskoczenie Lidii. Megaera jednak 
odtrąciła 
jego gest i bez pomocy, płynnym ruchem wskoczyła na siodło. Creslin poszedł w 
jej ślady, ale 
dogonił ją dopiero, gdy znaleźli się w połowie drogi do twierdzy.
Co mógł powiedzieć? Wystarczająco często czynił to, co zaplanował, odkrywając 
jedynie, że 
rezultaty stwarzają jeszcze większe kłopoty. Teraz Megaera robiła to samo. 
Wprawdzie 
większość statków, które zepchnęła na plaże, nadawała się do użytku, ale 
przeżyło zbyt wielu 
żołnierzy. Mimo to oczekiwał więcej zrozumienia.
– Tylko przestań się puszyć! Przełknął.
– Czy ktoś został w twierdzy?
– Kazałeś zostać Thoirkelowi.
– Zabierzemy jego i każdego, kto tam jest.
– Świetnie.
Padał lekki deszcz, krople były o wiele mniejsze i rzadsze od tamtych, które 
zalewały 
wschodni Candar. Thoirkel czekał. – Panie...?
– Zbierz wszystkich, którzy mogą walczyć – rozkazał Creslin. – Idźcie na 
zachodnią plażę, tę 
pod drugim polem.
– Tak jest, panie.
– Zostały jakieś konie? – zapytała Megaera.
– Tylko cztery. Inne poszły ze wschodnimi oddziałami. Mieli dłuższą drogę.
– Weź cztery strażniczki... miecze Westwind, jeśli jakieś zostały – i niech idą 
z nami. Resztę 
zabierz na plaże najszybciej jak się da.
Podprowadził karą klacz pod nawis. Nie było sensu stać w mżawce, a nie czuł się 
na siłach 
odsunąć od siebie wilgoci. Megaera przysunęła kasztankę tuż obok.
– Czy to naprawdę dobry pomysł?
– Prawdopodobnie nie. Ale Lidia wie, że mają kłopoty, a ja nie wiem, co robić. 
Nie jestem 
pewien, czy potrafiłbym utrzymać wichry, z żadnej odległości.
– Ja bym nie potrafiła.
– Z każdym sukcesem rośnie cena.
– Kiedy przestaniemy płacić?
– Nigdy.
Żadne z nich już się nie odezwało, dopóki nie dołączyły do nich cztery 
strażniczki, 
wojowniczki Westwind. Creslin spiął karą klacz. Megaera jechała przy nim, a za 
nimi, parami, 
strażniczki. Przez ciągle zstępującą mgłę napływającą z północy sześć 
wierzchowców niosło ich 
na zachód, obok pól na nizinach oraz obramowanych kamieniami rowów, którymi z 
odległych 
strumieni płynęła teraz woda do twierdzy i kamiennego zbiornika zbudowanego 
przez Klerrisa 
dla miasta.
Jechali wśród brązowiejących traw porastających wilgotną dolinę, pomiędzy 
wzgórzami na 
zachodnią plażę. Creslin uniósł się w siodle, wyglądając naprzód. Patrzył w dół 
wąskiego szlaku, 
obserwując bitwę na białym piasku... raczej nie przypominało to bitwy. Grupa Nor 
dian walczyła 
ze strażniczkami i żołnierzami. Nordlanie mieli przewagę liczebną. Rozdzielenie 
wojsk Recluce 
z całą pewnością nie było dobrym pomysłem, ale Hyel i Shierra albo ktoś inny 
stali na czele, 
podczas gdy on i Megaera wciąż niszczyli statki. Myśleli prawdopodobnie, że paru 
uratowanym 
uda się uciec, jak to było w przypadku Hamorian.
Wykorzystać wichry...
– Nawet o tym nie myśl – ostrzegła Megaera.
– Dlaczego?
– Po ostatniej burzy w ogóle nie widziałeś. Ja też nie byłam w lepszym stanie.
– Panie? Pani?
– ...nie pani... – mruknęła pod nosem Megaera.
– Zajmiemy się najbliższą grupą – powiedział Creslin, dobywając krótkiego miecza 
Westwind.
Uderzył obcasami boki Voli; klacz parsknęła, ale poderwała się do szybszego 
truchtu. 
Wystarczył on Creslinowi na nierównym terenie ponad wydmami, gdzie połowa 
oddziału broniła 
wysokich piasków przed dwa razy większą liczbą Nordlan.
Sześcioro jeźdźców runęło na Nordlan z boku. Piasek tłumił ich kroki. Creslin 
uderzył 
pierwszy, jego miecz ciął błyskawicznie i jeden z Nordlan upadł.
– Regenci! Regenci!
Krzyk niósł się po piaskach, rosnąc niczym wysoka fala, ale Creslin zignorował 
go. Jego 
miecz pracował bez wytchnienia. Błysk ognia osmalił mu lewe ramię, lecz ostrze 
opadło krótkim 
łukiem i odparowało uderzenie.
– ...regenci... regenci...
Creslin odwrócił się i wycofał przez wydmę, ledwo draśnięty... ale jakby 
dotyczyło to kogoś 
innego. Zatrzymał się, widząc, że nie ma tam Nordlan, są tylko Hyel, Klerris i 
żołnierze. 
Jasnowłosa strażniczka, która wykrzykując ich tytuły, zasugerowała konieczność 
działania, 
opatrywała wąskie nacięcie na ramieniu Megaery.
– W porządku... – wysapała rudowłosa. – Idziemy! Creslin skinął głową i 
przynaglił Volę ku 
największej grupie, walczącej pomiędzy zagrzebanymi w piasku kadłubami dwóch 
nordlańskich 
fregat. Czuł pulsujący ból ramienia Megaery, ale uniósł miecz, prowadząc 
wierzchowca w stronę 
prawego skrzydła walczących, gdzie wycofywali się żołnierze Recluce.
– ...regenci... regenci...
Niemal w rytm tego urywanego zaśpiewu padł następny człowiek. Creslin zawrócił 
konia. 
Czerwony pocisk przeszył mu ramię. Jego, nie Megaery. Podniósł wzrok, zanim 
jeszcze w pełni 
poczuł ból od uderzenia strzały. Niemal tuzin łuczników stało w szyku na relingu 
dalekiego 
nordlańskiego okrętu, który pojawił się nie wiadomo skąd.
– Bierzcie tego ze srebrnymi włosami i rudowłosą! Kolejna fala bólu przeszyła 
prawie ramię 
Creslina i musiał z całych sił uchwycić miecz. Megaera była bez broni, oba 
ramiona miała 
poparzone. Pochwycił wiatry, nie widząc wyboru. Jego miecz opadł i zawrócił 
czerń, chwytając 
najbliższe wichry, naginając je w stronę łuczników, próbując chwycić wodę i lód, 
topiąc lodowe 
strzały. Wichry zawyły raz jeszcze.
– Bierzcie tego ze srebrnym łbem!
Zignorował krzyk. Jechał przez wydmy na oślep, pozwalając klaczy prowadzić i 
pochylając 
się nisko nad jej karkiem, a resztką sił skręcał wichry.
Błyskawica rozbłysła obok wyładowanego łucznikami statku.
– Brać go!
Kolejny płomień osmalił mu prawe udo... a może Megaery... kiedy mocował się 
z nadciągającymi wiatrami.
– Osłaniać regentów!
Panika w głosie Hyela dodała Creslinowi skrzydeł, pochwycił wysokie wichry 
żelaznym 
uściskiem, walcząc, szarpiąc i ciągnąc...
Ueeiii... iiii... Klacz zboczyła i potknęła się, ale osmalone ogniem ramiona 
Creslina trzymały 
mocno. Strugi lodowatego deszczu smagały statki; zimne strzały burzy opadły na 
łuczników, 
znacząc linię śmierci.
Creslin ściągnął wodze i siedział wyprostowany w ciemnościach, czekając na to, 
co miało 
nadejść. Nic się jednak nie wydarzyło, zamarły okrzyki i odgłos mieczy, 
pozostały tylko płonące 
rany, które nie należały do niego. Pozostała ciemność.
– Panie?
– Tak? – Potrafił stwierdzić, że głos dochodzi z dołu, ale nie widział, kto 
mówi.
– Co mamy zrobić?
– Ilu nas zostało?
– Prawie połowa.
– A Nordlan?
– Panie... zabiłeś wszystkich... i paru naszych. Niewidzące oczy Creslina 
zapłonęły. 
Przeklinał swoją głupotę.
– Weźcie pozostałe konie. Znajdź wszystkich żołnierzy Recluce. Jeśli nie wdali 
się w walkę, 
każ im zaczekać. Poczekajcie, dopóki ziemia nie pokona Nordlan i wszystkich, 
którzy ocaleli. 
Wiesz, że pokona. – Dodał, zanim tamten zdążył się odezwać. – Powinienem 
wcześniej o tym 
pomyśleć. Ciemności, dość mieliśmy kłopotów z tą krainą. – Poczuł zawroty głowy 
i lewą dłonią 
uchwycił się skraju siodła.
– Panie...
– Megaera? Jak ona się czuje?
– Uzdrowicielka... zajmuje się nią. Ale panie... oni są tam...
– Och...
Creslin próbował przesunąć klacz, żeby przynajmniej wyglądało na to, iż patrzy w 
prawą 
stronę. Zwalczył zalewającą go ciemność i odepchnął palący ból ramion i nogi. 
Walczył – 
i przegrał, choć jego dłoń chwyciła uzdę Voli.
CXXXIX
– Nikt nigdy nie widział takiego sztormu – wymamrotał Ryedel, a jego grube wargi 
ledwo 
się poruszały.
– Opowiedz mi o tym – warknął Hartor. – Setki kayów stąd, a jednak przerwał 
falochron 
w Tyrhawen i rozniecił pożary na nabrzeżach. Znikła połowa wody w Renklaarze. 
Nawet 
budynki w Lydiarze – i te wewnątrz Wielkiej Zatoki Północnej – zostały zrównane 
z ziemią.
– Ale nic nie dosięgło Recluce.
– Oczywiście, że nie. To robota Creslina. A ten idiota Gyretis mówił, że on nie 
ma aż takiej 
mocy.
Ryedel rozłożył dłonie, jego wzrok nie sięgał twarzy Wysokiego Maga.
– Gyretis zapłacił za to, czyż nie?
– Powinienem posłać go na Recluce. Chciał, żeby Creslin zwyciężył.
Odpowiedzi nie było.
– Jak ktokolwiek mógłby teraz odmówić handlu z Creslinem? Albo próbować go 
oszukać?
Ryedel spojrzał w stronę okna.
– Czy możesz uczciwie stwierdzić, że jesteśmy teraz silniejsi?
– To zależy, co masz na myśli – zaryzykował młodszy mag. – Hydlar prawie nie ma 
już 
statków, tak samo Certis i Austra. Jesteśmy w lepszej sytuacji niż inni, poza 
Sarronnynem.
Hartor pokręcił głową.
– Więc... teraz każdy będzie obserwował nasze ruchy.
– I Ryessy – przypomniał mu Ryedel.
– Doskonale. Za jednym zamachem Creslin zmienił Candar w kontynent rządzony na 
zachodzie przez Legendę, na wschodzie przez białych, a obie strony muszą 
pochylić głowę przed 
tą przeklętą wyspą, która liczy najwyżej dwa tysiące dusz. Może umrze młodo.
– Nie na wiele się to zda, chyba że ta biała czarownica też umrze i chyba że nie 
będą mieli 
dziecka. Nawet wtedy, Gyretis... To znaczy, nie byłbym taki pewny.
– Co masz na myśli? Albo co miał na myśli nasz brat nieboszczyk?
– Deszcze zostały tam, gdzie posłał je Creslin, nawet po tej wielkiej burzy.
– Och...
– Najwyraźniej to, czego dokonał, jest trwałe.
Wysoki Mag gładził palcami swój amulet.
– Przypuszczam, że mogło być gorzej. – Roześmiał się ochryple. – Po tym 
wszystkim nikt 
nie pragnie już mojego stanowiska.
Ryedel spojrzał w okno, a potem na kamienną posadzkę. Hartor powoli pokręcił 
głową. 
Chmury na zachodzie przerzedziły się i ukazało się zimne słoneczne światło, ale 
susza minęła. Po 
chwili puścił amulet, ale nie odwrócił się od okna.
CXL
Creslin z trudem przedarł się ku świadomości, ale nie przez ciemność. Otwierał 
oczy, ale nie 
widział. Czerń otulała go niczym powietrze, którym oddychał, i choć nie 
ograniczała go 
fizycznie, jednak nie opuszczała. Na jego wargach pojawił się ochrypły, 
bezgłośny dźwięk, kiedy 
usiłował wymówić imię Megaery. Spróbował raz jeszcze.
– ...Megaera...
Silna para ramion uniosła go do półsiedzącej pozycji, w której już pozostał, 
oparty 
o poduszki.
– Wypij to. – Kubek dotknął jego warg i ciepła woń rosołu wypełniła nozdrza.
– Megaera?
– Tylko wypij. Musisz jak najszybciej odzyskać siły.
Creslin połykał mechanicznie, wiedząc już, że pulsujące rany nie należą do 
niego, a ból 
głowy jest podwójny, i że to ona jest bardziej chora. Przełknął znowu, 
zastanawiając się, co może 
zrobić.
– Nie! – rozkazała Lidia.
Rozlał rosół na pierś, kiedy drgnął, wyczuwając stal w jej głosie.
– Może później, kiedy będziesz silniejszy, ale to mogłoby zabić was oboje – 
powiedziała.
– Ale... – wyjąkał – ...jeśli ona...
– Creslin – nalegała Lidia. – Akurat w tej chwili trzyma się dobrze. Jeśli 
sytuacja stanie się 
rozpaczliwa, powiem ci. Ale najlepsze, co możesz teraz zrobić, to uleczyć siebie 
i przestać z niej 
czerpać siły. Ona jest powiązana z tobą dłużej i przepływ sił nadal nie jest 
równy. – Urwała. Miał 
poplamioną pierś i podbródek. – Jesteś dość silny, żeby to utrzymać i sam zjeść.
Uniósł dłoń i odszukał kubek.
– Skąd wiedziałaś, że o tym myślałem?
Nie musiałam specjalnie zgadywać. Skoro rozdarłeś na strzępy dobry kawał niebios 
i niemal 
zabiłeś sam siebie, zniekształcając równowagę ładu i chaosu, żeby ją ocalić. 
Skoro nieprzytomny 
jęczysz tylko i ją przepraszasz. Skoro twoim pierwszym przytomnym słowem było 
jej imię.
– Taki głupi... znowu.
– Nie. Tym razem to moja wina. Martwiłam się o Klerrisa, a ty chciałeś mi pomóc. 
Nie 
zastanowiłeś się. Nie myślisz, kiedy ci, na których ci zależy, znajdują się w 
niebezpieczeństwie. 
Nikt z nas nie myśli wtedy za wiele. Ja też nie myślałam. Wypij jeszcze trochę. 
Obiecuję, że jeśli 
będę potrzebowała twojej pomocy, powiem ci.
– Obiecujesz?
– Obiecuję.
Dokończył rosół i położył się, ale sen nie przychodził, nie od razu, nawet w 
ciemności, która 
mogła być środkiem dnia. Słyszał daleki szum fal bijących o piasek. Ten szum i 
nikłe odczucie, 
którego nie potrafił umiejscowić, powiedziały mu, że leży w swoim pokoju, ale na 
łóżku, a nie na 
sienniku, którego używał, i że łóżko nie jest małe.
Próbował podnieść głowę, żeby dotknąć wezgłowia, ale ramiona mu drżały. 
Najmniejszy 
wysiłek wyczucia pokoju powodował, że wirowały wokół niego fale ciemności. 
Przynajmniej tak 
to wyglądało, choć czerń nie ustępowała. Tępy ból, nie należący do niego, 
przeszywał mu 
ramiona i nogę tak mocno, że własny zraniony bark zdawał się ledwie dokuczać. 
Zamknął oczy, 
ale to nie pomagało złagodzić bólu.
Osunął się znowu w sen. Kiedy się przebudził, natychmiast poczuł na wargach 
brzeg 
filiżanki.
– Wypij to.
– Uhhh... poczekaj.
Zwilżył usta i posłusznie wypił. Ból w ramionach wydawał się nie tak ostry... a 
może tylko 
się przyzwyczaił?
– Megaera?
– Wygląda na to, że czuje się lepiej – odrzekł Klerris.
– Ale nie za bardzo?
– Nie tak bardzo, jajkbym chciał. Wypij jeszcze trochę.
Creslin posłuchał. Odstawił filiżankę z resztą ciepłego płynu, odchrząknął.
– Za chwilę dostaniesz więcej. Jesteś słaby i odwodniony.
– Odwodniony?
– Za mało płynów. Ciało składa się w większości z wody, jak może sobie 
przypominasz.
– Dlaczego nie widzę?
– Nie wiem. Mogę tylko zgadywać. Nigdy wcześniej się to nie zdarzało i naprawdę 
nie 
jestem przygotowany na snucie przypuszczeń.
– Zgaduj – rozkazał Creslin.
– Jak sobie życzysz, wasza miłość.
– Daruj sobie tytuły.
– To przestań odgrywać butnego księcia.
– Przepraszam.
– Najpierw wypij jeszcze trochę.
Creslin wysączył drugą filiżankę, trzymając ją już w pewniejszych dłoniach.
– To tylko teoria. – Klerris urwał i zakaszlał. – W jakiś sposób rozerwałeś 
dwudzielność ładu 
i chaosu. Nie sądzę, żeby kiedykolwiek zrobiono to w ten sposób.
– Dwudzielność ładu i chaosu?
– Wykorzystałeś postać ładu, żeby stworzyć destrukcję – ciągnął Klerris, jakby 
nie słyszał 
pytania Creslina. – Być może pamiętasz, że wyjaśniałem ci kiedyś, iż większość 
czarnych ma 
trudności z fizyczną destrukcją w miarę wzrastania poziomu ładu, nawet z 
fizyczną destrukcją, 
która nie wykorzystuje magii. No cóż, nie tylko dokonałeś niemożliwego, ale 
jeszcze uśmiercałeś 
ludzi tym śmiertelnym ostrzem, kiedy już to zrobiłeś.
W pokoju słychać było tylko daleki szept fal.
– I? – podsunął wreszcie Creslin ochrypłym głosem.
Miałeś w ciele zbyt wiele podstawowego ładu i twój umysł po prostu odciął się od 
tego, co 
uznał za konieczne dla twego przetrwania. Wtedy siły podstawowego ładu znowu 
uderzyły 
w ciebie i Megaerę i przedarły się przez twoją obronę.
– Co? Mówisz, że moje myśli nie należą do mnie? Klerris westchnął.
– Nie mam na to odpowiedzi. Mogę tylko zgadywać.
– Jak długo potrwa ta czerń?
– Nie wiem. Gdybyś był zwyczajnym mistrzem ładu, już byś nie żył. Może trwać do 
końca 
życia. Możesz też odzyskać wzrok za... nie wiem... rok, albo równie dobrze za 
dziesięć lat. Po 
prostu nie wiem. Jestem zdumiony, że oboje nadal żyjecie.
– Co z najeźdźcami?
– Shierra wykazała więcej zdrowego rozsądku niż my. Twój posłaniec miał rację. 
Po prostu 
wystrzelała ich, jednego po drugim, dopóki się nie poddali. Jest jeszcze paru na 
wzgórzach, ale 
chyba nie będzie z nimi kłopotu. Nordlanie i Austranowie chcą ich wykupić. 
Shierra i Hyel 
wyznaczyli najwyższy okup. – Klerris ponownie odchrząknął. – Wygląda na to, że 
problemy 
z gotówką, zwłaszcza z tym, co zyskamy z wyrzuconych na brzeg statków, zostały 
aż nadto 
rozwiązane. Ty i Megaera jesteście teraz dość bogaci.
– My?
– Wy dwoje jako regenci dostaniecie dwadzieścia procent. Ponadto Shierra i Hyel 
nalegali, 
żeby zwrócono ci wydatki za całą żywność, którą sam kupowałeś. Kiedy Shierra 
powiedziała 
o tym żołnierzom i zapłaciła im zaległy żołd, chcieli głosować, żeby dać wam 
trzydzieści 
procent, ale oboje przekonali ich, że tego nie przyjmiecie.
– Dwadzieścia to za dużo...
– Nie bądź takim przeklętym głupcem. Nie możesz sobie pozwolić na bycie 
biedakiem. Przy 
następnej suszy, brakach czy czymkolwiek, co się przydarzy, będą się 
spodziewali, że uczynisz to 
samo.
– Ummm... – Powieki Creslina zaczęły opadać i znowu zapadł w sen.
CXLI
Creslin szedł równym krokiem, choć powoli. Jego zmysły i uszy przeszukiwały 
korytarz, 
kiedy otworzył drzwi i wszedł do komnaty Megaery. Oddychała lekko, leżąc bez 
ruchu na łóżku, 
tak spokojnie, że w pierwszej chwili nie wiedział, czy śpi, czy odpoczywa – 
dopóki nie usłyszał 
szelestu bawełnianych prześcieradeł.
– Jak... – zaczął.
– Lepiej. – Jej głos był szeptem, a tępy ból w ramionach odbił się echem w jego 
ciele.
Creslin usiadł przy niej na stołku i prawą dłonią przykrył jej dłoń, podczas gdy 
lewą odgarnął 
z ciągle zbyt ciepłego czoła wilgotne włosy, których nie widział.
– Twoja ręka... dobrze...
Miał ściśnięte gardło. Poczuł wilgoć na policzkach, przez chwilę odczuwał ciężar 
czerni we 
własnym wnętrzu. Potem przekazał jej całą siłę, jaką miał, żałując, że nie jest 
silniejszy, ale 
zadowolony, że ocalił odrobinę czarnego ładu, choć nie tak wiele, ile ona oraz 
ich córka mogły 
potrzebować. Zdał sobie sprawę, że ściska jej rękę tak mocno, że obie dłonie są 
wilgotne, 
i złagodził uścisk.
– Nie odchodź.
– Nigdzie nie idę. – Znowu uścisnął jej dłoń, a palcami lewej ręki znowu 
odgarnął włosy 
i pogładził policzek. – Tylko trzymałem za mocno.
Próbował wyobrazić sobie jej twarz – piegi, płomień włosów – i obraz utworzył 
się na 
chwilę, po czym znikł.
– Co nowego... się wydarzyło? – zapytała.
– Shierra nalegała, żebyśmy wysłali ofertę do całej trójki: Fairhaven, Nordli i 
Hamoru, 
z propozycją, że nąjmądrzej dla nich będzie uznać Recluce oraz nasze handlowe 
okręty, a dla nas 
zaprzestać niszczenia ich flot.
– Ummm... – Szeleszczący dźwięk i nacisk na jego przedramię powiedziały 
Creslinowi, że 
się przesunęła, choć dalej leżała na plecach, oparta o poduszki.
Nordla nie mogła czekać. Wysłali nawet własną propozycję ugody. Nie mamy wieści 
z Hamoru i Fairhaven. Shierra, Hyel i Lidia uważają, że się zgodzą. Byrem już ma 
cztery statki 
na chodzie, a więźniowie z Hydlaru i Analerii pracują przy rozbudowie 
falochronu. Nordlanie 
budują jeszcze jedno molo, ale za parę dni odpływają. Zgodziliśmy się, żeby 
wzięli z powrotem 
jeden ze statków. – Przełknął, oblizał wargi i przesunął dłoń, żeby lekko 
pochwycić jej ramię.
– ...mądre?
– I tak będziemy w stanie zachować ponad tuzin okrętów, a nie możemy obsadzić aż 
tylu 
i nie znajdziemy wielu żeglarzy na następny rok. Poza tym nie szukamy zwady z 
Nordlą.
Na odgłos kroków Creslin podniósł wzrok, wytężając zmysły. Wizytówką przybysza 
była 
czerń.
– Lidia?
– Pomyślałam, że cię tu znajdę. Daj mi sprawdzić. Creslin na chwilę jeszcze 
zacisnął palce 
na ramieniu Megaery. Wstał i cofnął się do uchylonego okna, pozwalając, żeby 
omiotła go lekka, 
choć ciepła bryza, podczas gdy Lidia pochylała się nad Megaerą, badając ramiona 
i głęboką ciętą 
ranę na udzie.
– Widzę, że otrzymałaś już trochę pomocy. – Odwróciła się do Creslina. – Mam 
tylko 
nadzieję, że mogłeś sobie na to pozwolić.
– Dałem tylko tyle, ile mogłem.
– I nic więcej?
– Trochę. Znam swoje ograniczenia.
Nawet Megaera się roześmiała, a jej cichy chichot wpił mu się we wnętrzności, 
pod 
powiekami czuł pieczenie.
– Dość. Dałeś zbyt wiele. Istnieje coś takiego jak emocjonalna równowaga. – 
Lidia ujęła go 
za ramię powyżej łokcia. – Musisz odpocząć w swoim pokoju. Jeszcze mi tylko 
trzeba, żebyście 
oboje zemdleli. – Uzdrowicielka łagodnie, lecz stanowczo wyprowadziła Creslina z 
pokoju 
i pociągnęła korytarzem.
Niemal rzuciła go na łóżko, zanim zaczęła mówić.
– Jesteś niemożliwy! Kiedy za bardzo obniżasz swoją energię, stajesz się zbyt 
emocjonalny 
i wszystko wraca prosto do niej. Niepotrzebne jej teraz zamartwianie się, że ty 
się o nią 
zamartwiasz.
– Ale...
– Nie ma żadnego ale. Wiem, że fizycznie masz więcej sił, niż potrzebujesz. Ale 
emocjonalnie jesteś wyczerpany i czujesz się winny jak diabli. Megaera się 
wyliże, ale nie 
pomoże jej twoje poczucie winy i smutek ani przypominanie jej, że oślepiłeś się, 
próbując ją 
ocalić.
Creslin otworzył usta, ale Lidia ciągnęła dalej:
– Tak. Wiem, że nie tylko ją, ale także Klerrisa, Hyela i samego siebie... ale 
ona tak właśnie 
czuje. Ja też nie mogę przestać myśleć, że zrobiłeś to, aby ocalić Klerrisa. 
Rozumiesz?
Pokiwał głową.
– Muszę wracać do Megaery. Upewnij się, że czujesz się pogodny i kochający, 
kiedy ją 
widzisz... a nawet kiedy nie widzisz. Rozumiesz? – zapytała ponownie.
– Tak, wielce szanowna uzdrowicielko.
– To dobrze!
Zostawiła drzwi otwarte na oścież. Szybkim krokiem przemierzyła korytarz do 
pokoju 
Megaery.
– Mężczyźni! – Dosłyszał również prychnięcie, które poszło w ślad za 
komentarzem.
Creslin zsunął buty i wyciągnął się na łóżku. Szybciej, niż zdołał pomyśleć, 
zamknął oczy... 
choć było dopiero wczesne popołudnie.
CXLII
Creslin ukląkł ostrożnie, dotknął mokrej ziemi wokół sadzonki, po czym przesunął 
palce do 
łodygi, która stanie się wielkim czarnym dębem... pewnego dnia. Przez chwilę 
płynął od niego 
w stronę drzewka strumień ładu, do garstki liści, które wkrótce opadną, 
przygotowując roślinkę 
do nadchodzącej zimy. Potem wstał i wrócił na taras, czując na policzkach wilgoć 
porannej 
morskiej bryzy, nasłuchując szumu fal na piasku, stuku kopyt Kasmy na drodze 
albo też 
mocnych kroków Megaery na kamieniach wiodących do stajni. Pojedzie do twierdzy 
później, ale 
nie ma powodu do pośpiechu, skoro jego umiejętności najwyraźniej zostały 
ograniczone do 
myślenia i decydowania, a te można było praktykować równie dobrze w domu.
Otaczał go łagodny poszum fal na piasku i odgłosy pracy Aldonii w kuchni. Nie 
czuł ciepła 
na policzkach, kiedy usiadł na murze tarasu, bo chmury przesłoniły słońce, 
chmury, które 
przyniosą późnojesienny deszcz.
Na drodze zastukały końskie kopyta, ale ich wzór nie należał do Kasmy, ani też 
nie czuł 
bliskości, którą odczułby, gdyby jeźdźcem była Megaera. Wstał i poszedł w stronę 
barierki za 
stajnią, gdzie jeździec zsiądzie z konia.
– Regencie Creslin?
Próbował zidentyfikować znajomo brzmiący głos mężczyzny, którego nie widział. 
Potem 
z westchnieniem wykorzystał zmysły, żeby sięgnąć do prądu powietrza tańczącego 
wokół domu. 
Głowa go bolała, bo mimo iż zmysły rozpoznały przynajmniej najbliższe obiekty, 
wciąż pozostał 
niewidomy.
...musisz...
Thoirkel czekał, aż Creslin przemówi. Creslin zwolnił subtelny chwyt prądów 
powietrza i ból 
ustał. Choć Megaera była w twierdzy, odczuł jej ulgę.
– Tak, Thoirkel?
– Dowódcy straży pragną cię powiadomić, że na Krańcu Lądu zacumowały dwa statki 
Sarronnynu.
– Czego chcą? To znaczy, Sarronnyn?
– Będą zaszczyceni, jeśli ty albo współregent, raczycie zobaczyć się z nimi. 
Przywieźli 
towary obiecane zeszłej wiosny przez tyrana... a nawet więcej niż to i skrzynię 
złota jako... 
spóźniony ślubny dar.
Creslin prychnął.
– Domyślam się, że podtyran nie była rozbawiona.
– Właściwie, wasza miłość, śmiała się. Powiedziała, że wystarczyło jedynie 
przeorganizować 
znany świat, żeby Ryessa, tyran, zapłaciła swoje długi.
– Zobaczę się z nimi, ale nie tutaj. Oboje spotkamy się z nimi w twierdzy.
– Ale...
– Jej miłość z pewnością zechce mieć swój udział w wyrażeniu wdzięczności za 
hojność 
tyrana. – Creslin odwrócił się do drzwi, które prowadziły do stajni.
Szedł pewnie, chociaż nie widział, a siodłanie Voli zabrało mu tylko odrobinę 
więcej czasu 
niż dawniej, aczkolwiek zadanie to wymagało większego skupienia i wywołało lekki 
ból głowy. 
Thoirkel czekał, siedząc w siodle, na drodze za Czarnym Domostwem. Na dole, u 
stóp wzgórz, 
ostatni hamoriańscy więźniowie pracowali przy układaniu kamieni, zmieniając 
dawny udeptany 
szlak w prawdziwy trakt pomiędzy Krańcem Lądu, a siedzibą regentów.
Dźwięk kamieniarskiego młota dobiegł od drogi, ale z południowego krańca, gdzie 
pierwsi 
hamoriańscy murarze – już nie więźniowie, ale rzemieślnicy Recluce – pracowali 
przy 
wznoszeniu mniejszego domostwa. Będzie to dom Hyela i Shierry. Hyel i Shierra? 
Creslin 
uśmiechnął się. Ale kogóż innego mogliby wybrać? Na swój sposób byli tak samo 
związani jak 
on i Megaera.
– Jak dawno statek przybił do brzegu?
– Niedawno, panie. Nawet nie zaczęli wyładunku, kiedy wyjechałem. Jej miłość 
nalegała, 
żebym natychmiast cię znalazł.
– Będziemy musieli jej poszukać. Odnalezienie Megaery nie było trudne, bo stała 
w łukowato sklepionych odrzwiach twierdzy.
– Szybki jesteś – powiedziała.
– Ślepy nie znaczy powolny. Przynajmniej nie za bardzo. Nadal potrafię wyczuć, 
gdzie co 
leży, ale sięganie dalej niż na parę cubitów boli.
– Wiem.
– Przepraszam. Wejdziemy na pokład statków z Sarronnynu? A może posłowie twojej 
siostry 
przyjdą tutaj? – Odwrócił się w jej stronę, jakby widział.
– Pomyślałam, że moglibyśmy spotkać się z nimi w twierdzy, a potem pozwolić 
eskortować 
się na statki.
Odwrócili się równocześnie do Thoirkela.
– Przekażesz posłom zaproszenie? – zapytał Creslin.
– Tak, wasze miłości. Jak... kiedy?
– Równie dobrze może być teraz. Thoirkel skłonił się i odszedł.
– Dasz sobie radę ze statkiem? To znaczy... – zapytała z wahaniem Megaera.
– Wyczuwam wystarczająco dużo, a ty z pewnością pozostaniesz u mego boku, 
odgrywając 
posłuszną, uczepioną mnie kurczowo wschodnią małżonkę.
– Mogę stać u twego boku, ale nie będę się kurczowo czepiać.
Creslin wyszczerzył zęby.
– Ty... powiedziałeś to, żeby tylko... tylko... Och, ciągle jesteś niemożliwy.
– Ślepota tego nie uleczy – wtrącił się nowy głos. Lidia wchodziła po schodach 
do starego 
korytarza, gdzie przystanęli. – Podsłuchałam ostatnie zdanie. Gdzie zamierzacie 
przyjąć posłów?
– Pomyślałem, że cała nasza szóstka spotka się z nimi w pokoju, gdzie zwykle się 
widujemy 
– odrzekł Creslin.
– Czy to... właściwe?
– Nie wiem i chyba nie mnie należy pytać.
– Och, przestań odgrywać biednego ślepca, Creslinie – powiedziała, uśmiechając 
się blado.
– Nie o to mi chodziło. Nigdy nie zastanawiałem się nad tym pokojem, kiedy 
widziałem, 
a teraz nie pamiętam go zbyt dokładnie.
– Och...
– To zabawne, ile rzeczy przyjmujesz za pewnik. – Głos Creslina mimo woli 
zabrzmiał 
oschle.
– Każę strażniczkom przynieść kilkanaście krzeseł i jakieś napoje, jak to 
zazwyczaj 
robiliśmy – zaproponowała Megaera.
– Właśnie stoczyliśmy wojnę o handel. Jestem pewien, że nie narazimy się na 
krytykę, jeśli 
nasz stół nie sprosta wymaganiom twojej siostry. Poza tym burkha nie była aż 
taka dobra.
– Najdroższy... – Megaera westchnęła. – Wrócę za chwilę.
Creslin nasłuchiwał jej kroków na twardej kamiennej posadzce korytarza.
– Dlaczego jestem pewna, że wy dwoje zawsze będzie się kłócić? – zapytała Lidia.
– Ponieważ żadne z nas nie chce przyznać, jak bardzo jesteśmy od siebie zależni.
Przez chwilę panowała cisza.
– Wybacz mi. Kiwałam głową, ale patrzyłeś z takim napięciem, że zapomniałam, iż 
nie 
widzisz.
– Dziękuję. Trzeba się przyzwyczaić. Wątpię, żebym kiedykolwiek zdołał. Często 
więc czuję 
się niezdarnie i tak trudno jest zapomnieć, że mogłem widzieć, nawet kiedy nie 
było światła. – 
Zwilżył językiem wargi, kiedy przemknął mu przez myśl zamglony obraz Megaery u 
jego boku 
sprzed nie tak wielu nocy. – Nie zdajesz sobie sprawy z tego, co posiadasz.
– Nadal posiadasz o wiele więcej niż większość z nas. – W cichym głosie Lidii 
brzmiała 
odrobina współczucia.
– Chyba powinniśmy wejść na górę. – Palce Creslina musnęły kamienny mur, zanim 
ruszył. 
W połowie schodów usłyszał głos Megaery.
– Nie tamte... ten komplet krzeseł z drugiego pokoju. W końcu to posłowie...
Creslin uśmiechnął się szeroko, idąc w stronę sali obrad. Wkrótce potem przybyli 
posłowie 
z Sarronnynu.
– Oto Frewia L’Arminz, szanowna doradczyni tyrana Sarronnynu oraz poseł na 
Recluce, 
i Lexxa Valhelba, również poseł. – Głos młodej strażniczki był wyraźny.
Szóstka z Recluce wstała, a Creslin uniósł się tylko częściowo z krzesła w ślad 
za innymi.
– Jesteśmy zaszczyceni waszą obecnością – przemówił w ciszy, która zapadła – i 
witamy, 
aczkolwiek – zatoczył ręką po pokoju – nasza gościnność z konieczności jest o 
wiele mniej 
imponująca niż gościnność Sarronnynu. Mimo to witamy was w pokoju i przyjaźni. – 
Zmusił się 
do szerokiego uśmiechu. – A ponieważ na tym kończy się mój mierny zapas 
formalnych 
zwrotów, siadajmy, na ciemności. – I usiadł.
– Mamy pewne dokumenty, wasze miłości.
– Podtyran zna się na tym o wiele lepiej ode mnie – odrzekł Creslin.
– Może zanim będziemy kontynuować – przerwała Megaera – moglibyśmy zaoferować 
wam 
coś odświeżającego.
Kiedy mówiła, weszły dwie strażniczki. Jedna niosła tacę z kielichami i karafkę, 
a druga 
większą tacę z wyborem serów i owoców.
Ustawiono kielichy przed zgromadzonymi w pokoju i napełniono płynem, który, jak 
wiedział 
Creslin, był przejrzyście zielony i miał posmak ognia. Jego ciało nie buntowało 
się przeciwko 
opiece nad drzewami czy wytwarzaniem brandy – dalej więc nad nimi pracował.
– Wznieśmy toast za naszych gości. – Creslin uniósł puchar i trzymał go wysoko, 
sięgając 
zmysłami ku Megaerze i czekając, aż ona również uniesie swój kielich.
– Za naszych gości – powtórzyła Megaera.
Wychylono toast.
– To jest... raczej niezwykłe... – wykrzyknęła Frewia po pierwszym łyku.
Creslin cieszył się, że nie siedzi przy tej kobiecie.
– Może byłoby lepsze z burkhą, ale z żalem przyznaję, że nie byliśmy w stanie 
jej 
przygotować, choć z wielką przyjemnością zaopatrzymy was w zapas zielonej brandy 
dla 
Ryessy.
– Moja siostra, tyran, być może doceni jej wyjątkowość.
– Jeśli zechcecie użyczyć nam trochę...
– Z ogromną przyjemnością.
– A dokumenty? – Ton Megaery był uprzejmy.
– A, tak, wasza miłość. Jej miłość tyran powierzyła nam przekazanie propozycji 
porozumienia potwierdzającego przyjaźń Sarronnynu i Recluce, łącznie z innymi 
gwarancjami 
handlowymi...
Creslin sączył brandy, podczas gdy Frewia ciągnęła głębokim jednostajnym głosem:
– ...iw końcu ładunek zarówno Aldrona, jak i Miratrora, jako uczczenie związku 
waszych 
miłości.
– ...skoro ciągle żyjemy – wyszeptała Megaera.
– ...i mamy nadzieję, że wyświadczycie nam tę łaskę i złożycie krótką wizytę na 
naszych 
okrętach...
– ...żeby każdy wiedział, że istniejemy i jesteśmy diabłami Oceanu 
Wschodniego... – 
ponownie wyszeptała Megaera.
– Przestań – upomniał ją Creslin. – Przyjmij z uśmiechem to, co musi ci dać.
– O, przyjmiemy...
– Słucham, wasza miłość?
– Wymienialiśmy uwagi na temat hojności tyrana, Frewio. – Głos Creslina brzmiał 
łaskawie. 
– I weźmiemy pod rozwagę to porozumienie, choć z pewnością zgodzimy się 
zasadniczo, jak 
pewnie wiesz, z potrzebą wolnego handlu. – Wstał, wiedząc, że Megaera wstanie 
wraz z nim, 
choćby tylko po to, aby przerwać ten potok kwiecistych, nic nie mówiących 
zwrotów. – 
Doceniamy, że podjęłyście tak długą i uciążliwą podróż. Wiedząc, jak musicie być 
utrudzone, nie 
chcemy doprawdy jeszcze bardziej nadużywać waszej hojności.
– Ostatnie pytanie, wasza miłość. Chodzą wieści...
Creslin nie był w stanie powstrzymać uśmiechu.
– Było już tyle plotek. Przypuszczalnie... ale nieważne. Pozwólcie, że rozwieję 
choć jedną 
z nich. Nie, ani podtyran, ani ja nie zamierzamy zgłaszać praw do Montgren, ani 
też, zważając na 
oczywiste fakty, nie moglibyśmy tego uczynić, skoro owładnięte jest 
czerwonobiałą magią 
Fairhaven. Nie spodziewamy się również, żeby konieczne było dalsze wykorzystanie 
burz, skoro 
prawa Recluce do istnienia i wolnego handlu zostały uznane. – Wzruszył ramionami 
w stronę 
dwóch posłów. – Oczywiście, zachowany prawo robienia tego, co musimy, dopóki 
ktoś nie zmusi 
nas...
– Sarronnyn z pewnością nie naruszy tych praw – podkreśliła z naciskiem kobieta 
o głębokim głosie. – Ale nie o tym właściwie mówi plotka.
Creslin sięgnął ku bryzom – ochłodzenie pokoju nie sprzeciwiało się ładowi, choć 
później 
zapłaci za to bólem głowy – i posłał podmuch przez pokój.
– Nie wyrzekłem się również wichrów – powiedział im.
– Ach... trafiłeś w sedno. Jakkolwiek jest coś...
– Zrezygnowałem z użycia miecza, ale jest tu wielu takich, którzy dorównują mi 
zdolnościami. – Creslin skinął w stronę Shierry. – Jak również tacy, którzy 
przeszli takie samo 
szkolenie jak ja i mają o wiele większą wprawę. Nasze ostatnie doświadczenia 
wskazują, że 
armię należy pozostawić prawdziwym zawodowcom.
– Macie jeszcze jakieś pytania? – Głos Megaery był niczym lód, pomimo aż nadto 
znajomego skurczu, który pochwycił zarówno jej żołądek, jak i Creslina.
– Ach... nie o... plotki, wasza miłość.
– Jak się domyślacie, zostałyśmy poproszone przez tyrana – wtrąciła druga 
posłanka – aby 
zapytać o możliwość uzyskania zgody na pewne towary, na przykład przyprawy, a po 
naszym 
toaście jestem skłonna przypuszczać, iż będzie bardzo zainteresowana waszą 
zieloną brandy.
Creslin powstrzymał śmiech i odrzekł uprzejmie:
– Macie naszą przychylność.
Kiedy posłowie wyszli, Megaera zwróciła się ku niemu.
– Ty! Zachowałeś się gorzej niż Ryessa.
– Nie zauważyłem, żebyś się bardzo wzdragała.
– W każdym razie – wtrąciła się Lidia – wasze przedstawienie przeraziło je nie 
na żarty.
– Kiedy odwiedzimy te statki?
– Proponowałbym natychmiast... chyba że chcecie poczekać kilka dni – doradził 
Hyel.
– Miejmy to już za sobą. Nie wyładują niczego, póki nie przyjdziemy, a niektórzy 
mają już 
coraz bardziej dość mąki kukurydzianej.
CXLIII
Creslin i Megaera schodzili po nie osłoniętym trapie. Jego krok był pewny, choć 
każdy 
wydawał się aktem wiary.
– ...nie zachowuje się, jakby był ślepy...
– ...cicho, durniu. On słyszy szept wczorajszych plotek. Creslin nie mógł się 
oprzeć. Kiedy 
dotarł na molo, odwrócił się w stronę statku i zawołał:
– Nie wczorajszej! raptem sprzed godziny.
– ...uhp...
– ...mówiłem ci...
– Przestań się popisywać – syknęła Megaera.
Creslin zboczył ku wschodniej stronie starego nabrzeża, żeby ominąć dwukółkę i 
dwie 
strażniczki, które stały gotowe do rozładunku.
– To było konieczne, zwłaszcza skoro ktoś im powiedział, że jestem ślepy. Albo 
powiedział, 
albo jest to żałośnie oczywiste.
– Mmmm... rozumiem, ale znam cię.
– Czy to ważne, skoro nadal wierzą, że potrafię władać wichrami?
– Prawdopodobnie nie.
– Poza tym ty mogłabyś przywołać wystarczająco dużą burzę, gdybyś musiała.
– Oni o tym nie wiedzą i nie jestem pewna, czy moja siostra powinna.
Ona już wie. – Creslin obszedł konia zaprzężonego do dwukółki. – Biali wiedzą i 
dlatego 
pewnie się dowiedziała. – Roześmiał się, kiedy szli w stronę gospody i koni. – 
Poza tym jasne 
było, że ładunek przeznaczony jest dla ciebie, nie dla mnie. Ryessa obawia się 
ciebie o wiele 
bardziej niż mnie.
– To smutne.
– Wiem.
– Ten ładunek to moje ślubne dary i posag. I tylko dlatego, że się nas boi.
Creslin nie mógł nic dodać, a głowa zaczynała go boleć od koncentracji 
koniecznej do 
zachowania równowagi i wykorzystania od czasu do czasu poczucia ładu, aby mógł 
się 
orientować w przestrzeni. Zrównał krok z Megaerą, ale milczał, nawet podczas 
jazdy do 
twierdzy.
Wiatr wiał teraz z północnego zachodu, chłodny i nawet bardziej wilgotny niż 
przedtem. 
Kopyta Kasmy i Voli stukały na kamieniach dziedzińca, kiedy konie niosły dwoje 
regentów 
w stronę stajni.
Creslin szedł pierwszy, bo znał już wielkość i wygląd schodów. Pozostała czwórka 
– Klerris, 
Lidia, Hyel i Shierra – czekali na nich w pokoju, który stał się ich salą obrad.
– Jak poszło? – zapytała Shierra.
Reszta milczała, podczas gdy współregenci sadowili się przy stole.
– Były raczej pełne uniżonego szacunku. I chociaż chciały pokazać nam wszystko, 
co 
przywiozły, albo przynajmniej część, z niezmierną łaskawością raczyliśmy przyjąć 
to na słowo 
honoru – odpowiedziała Megaera.
– Co, jak podejrzewam, wprawiło je w jeszcze większy niepokój – wtrąciła 
Shierra.
– Odniosłam takie wrażenie.
– Wzmocniliście tylko obraz tajemniczych i potężnych regentów Recluce.
– Regent, książę, tyran czy co tam jeszcze – Creslin potrząsnął głową, a czerń 
zdawała się 
wirować. – W każdym razie, radziliśmy sobie znacznie lepiej jako rada. I niech 
tak zostanie.
– Ale tylko dlatego, że wy dowodziliście... – stwierdziła Shierra.
– Bzdura! Nikt nie zrobiłby tego lepiej.
– Pozwolę sobie mieć inne zdanie.
Creslin pochwycił napięcie w głosie Klerrisa i czekał.
– Pozwolę sobie mieć inne zdanie – powtórzył czarny mag. – Pomysł rady jest 
świetny, ale 
tylko jeśli ty albo Megaera będziecie dowodzić.
– Świetnie. Megaera może dowodzić. Jest do tego przygotowana lepiej ode mnie. – 
Creslin 
urwał, czując skurcz wnętrzności, i przełknął, zdając sobie sprawę, że odczucie 
należy do 
Megaery.
– Wybacz, najdroższy, ale nie zgadzam się. Creslin zacisnął szczęki i czekał. 
Megaera 
przemówi, jeśli będzie chciała.
– Dziękuję – zaczęła. – Po pierwsze, czy ci się to podoba, czy nie, większość 
świata nie 
wierzy w Legendę. Po drugie, rada złożona w połowie z kobiet przysłuży się celom 
Sarronnynu 
i Southwind. Po trzecie, to ty jesteś wielkim i sławnym magiem burzy, który sam 
jeden zniszczył 
większość flot świata. Po czwarte, jeśli nie zostaniesz głową rady, powstaną 
plotki, że coś z tobą 
nie tak albo że rada stanowi tylko przykrywkę.
– Jeśli stanę na czele, nazwą to farsą.
– Uznają, że rada stanowi raczej ciało doradcze zamiast przykrywki – zauważyła 
Lidia.
– Co pozwala na ciągłość, kiedy...
Creslin i Megaera pokiwali równocześnie głowami, pozostawiając stwierdzenie 
Klerrisa bez 
komentarza. Żadne z nich nie przeżyje drugiego. To było aż nadto jasne.
– A więc, najdroższy, musisz być głową rady. – Megaera uśmiechnęła się.
– Cudownie. Poprowadzi was ślepiec.
– Dla maga to nieistotne, a ty z pewnością nie zachowujesz się jak ślepiec.
– Tyle że nigdy już nie uniosę miecza.
– Wątpię, żebyś musiał. – Głos Lidii brzmiał oschle.
Creslin zwalczył falę mdłości – Megaery. Chociaż minęły po chwili, zastąpiły je 
równie 
niepokojące uczucia niezdarności i rosnąca potrzeba uwolnienia się.
– Kto będzie w radzie? – zaryzykował Hyel.
– Na razie nas sześcioro. Mogą być jeszcze inni, ale będziemy ich wybierali, 
kiedy taka rada 
lub wiedza staną się niezbędne.
– Uważam, że lepiej, abyś ty prowadził radę, najdroższy.
...przynajmniej z nazwy...
Creslin westchnął. Pewne rzeczy nigdy się nie zmienią, czy widzi, czy nie.
CXLIV
Na wschód od Czarnego Domostwa słyszał łagodny szum Oceanu Wschodniego na piasku 
u stóp urwiska. Wiatr owiewał mu twarz miękką, chłodną wilgocią pozostałą po 
nocnym 
deszczu. Wyostrzone zmysły powiedziały mu, że jest tam mur, choć go nie widział. 
Usiadł na 
kamieniach, które sam kładł, wystawiając twarz ku ciepłym promieniom 
wschodzącego słońca. 
Nie przeniósł ciągle niewidzących oczu w stronę źródła ciepła, ale nasłuchiwał 
morza.
Skrzywił się na głos mewy kołującej gdzieś ponad plażą, ale milczał, bo Megaera 
wciąż 
spała, a potrzebowała tego snu zarówno dla siebie, jak i dla córki, którą 
nosiła. Do pierwszej 
mewy dołączyła następna i obie odleciały poza zasięg jego słuchu. Bryza 
przycichła i znikło 
poranne ciepło, kiedy chmury z zachodu nadciągnęły nad wschodni horyzont. 
Wkrótce zerwał się 
wiatr, chłodniejszy teraz, ale nie zimny, niosąc zapowiedź deszczu, który 
spadnie w ciągu dnia, 
o czym Creslin wiedział.
– Najdroższy?
Megaera szła ostrożnie po wilgotnych kamieniach tarasu, niosąc coś. Jednak jego 
odbiór nie 
był dość ostry, żeby rozpoznać większy przedmiot.
– Dobrze się czujesz? – zapytał.
– Trochę zmęczona, ale Aldonia ciągle mi powtarza, że to normalne. – Usiadła 
przy nim, 
ostrożnie kładąc przedmiot na kamieniach naprzeciwko niego.
– Jaki śliczny.....wybacz... jestem głupia...
– W porządku. Nawet ja mogę stwierdzić, że jest śliczny dzień. Powietrze pachnie 
świeżością i czułem nawet słońce, zanim nadciągnęły chmury. – Wzruszył 
ramionami.
– Zrobiłbyś coś dla mnie?
Zmarszczył brwi.
– Co? Wyczuwam dosyć, żeby nie padać na nos, i potrafię sam się ubrać...
– Creslin...
...dość użalania się nad sobą...
Nie mógł powstrzymać szerokiego uśmiechu, odczuwając zgryźliwość nie 
wypowiedzianych 
słów, tak charakterystyczną dla kobiety, którą kochał.
– W porządku. Dość użalania się nad sobą. Jeśli mi się uda.
– Możesz spróbować. – Podała mu coś. Delikatny dotyk gitary przestraszył go.
– Ale...
– Nie musisz widzieć tego, co grasz. Dotknął palcami strun. Dlaczego unikał 
muzyki?
– Miałeś poważne powody, ale nie myśl o nich. Po prostu zagraj i zaśpiewaj mi 
piosenkę. 
Jakąkolwiek.
...proszę...
Jej ból ciął niczym nóż, a dłonie trzymały niezdarnie gryf instrumentu. Po 
chwili przełknął 
i pozwolił palcom odnaleźć nuty.
...na morskim brzegu, gdzie pienią się wody, odchyl głowę i usłysz lot wichru. 
Wschodni 
wiatr kocha światło słońca, A zachodni kocha noc.
Kiedy skończył, Megaera milczała, ale jej ciepło wystarczyło, żeby zachęcić go 
do 
ponownego dotknięcia strun.
Nie proś, abym zaśpiewał, I nie proś, aby zagrał dzwon, Nie pytaj o baśń...
Odpowiedzią jest wszystko – i nic.
Odpowiedzią jest wszystko – i nic...
Kiedy jego głos ucichł, a palce puściły struny, przez chwilę ujrzał dom dla 
gości, wyraźny na 
tle białych kłębiastych chmur znaczących błękitnozielone niebo. Trwało to jednak 
tylko chwilę, 
zanim znowu zamknęła się wokół niego czerń. Żadnych Wież Zachodzącego Słońca, 
żadnych 
wielkich wizji, tylko kamienny domek dla gości, chmury i niebo.
Oczy go piekły i delikatnie położył gitarę na murze.
– Czy ja...?
Dłoń Megaery ujęła jego przegub, ciepła, kojąca.
– Najdroższy... Przełknął z wysiłkiem.
– Nuty – ciągnęła – ...były złote!
Objęła go ramieniem i przez chwilę siedzieli w milczeniu.
– Czy to była wizja? – zapytał w końcu. – Żałuję, że nie patrzyłem na ciebie...
– To nie była wizja.
Odetchnął głęboko.
– Lidia miała rację, prawda? Że nie będę mógł władać fizycznym chaosem? Dawno 
temu 
pytałaś, dlaczego mogę używać miecza do zabijania. Teraz nie mogę, prawda?
– Nie. – Jej głos był cichy.
– I nigdy nie będę mógł, prawda? Nawet jeśli odzyskam wzrok? I mogę przywoływać 
wichry 
tylko dla ładu.
– Lidia tak nie uważa.
Roześmiał się na wpół radośnie, na wpół gorzko.
– Więc... żeby znowu cię widzieć, umknąć ciemności. To dlatego przyniosłaś 
gitarę?
Skinęła głową.
Znowu sięgnął po instrument, ale zanim dotknął drewna, odezwała się Megaera.
– Najdroższy...
Poczuł jej wargi na swoich, dotyk był niezdarny, bo siedziała niewygodnie. 
Odsunął ją, wstał 
i przyciągnął żonę do siebie. Chmury rozstąpiły się, fale uderzały o piasek, a 
słońce, którego 
jeszcze nie widział, padało na tych dwoje, którzy byli już trojgiem... i jednym.