Mary Margaret Kaye

Śmierć w Berlinie

Death in Berlin
Przełożył: Andrzej Keyha
Wszystkim żonom wojskowych, które – jak ja –
były wiernymi towarzyszkami swoim mężom.
Słowo wstępne
To wszystko mogło się wydarzyć w Berlinie w 1953 roku. Osiem lat po kapitulacji 
Rzeszy, 
osiem lat przed wzniesieniem haniebnego Muru, który podzielił miasto i 
mieszkańców na 
Wschodnie i Zachodnie sektory.
Brytyjska jednostka wojskowa mojego męża stacjonowała wówczas w Niemczech. 
Miejscem 
dyslokacji był Berlin, skąd po dziesięciu dniach od naszego przybycia wezwano 
małżonka do 
Anglii. Rozkaz to rozkaz, nawet jeśli nie zapewnia zakwaterowania dla rodziny. 
Konkretnie dla 
mnie i naszych dwóch córeczek. Mąż wyjechał, my pozostałyśmy do czasu 
znalezienia 
odpowiedniego garnizonowego mieszkania. Rozłąka trwała kilka tygodni i właśnie 
wtedy 
powstał pomysł tej powieści. Zrodził się podczas długich spacerów po cienistych, 
zielonych 
przedmieściach między Herr Strasse a Grunewaldem, wśród opuszczonych, 
zdewastowanych 
rezydencji, zamieszkanych jeszcze nie tak dawno przez nazistowską elitę. Powstał 
z zadawanych 
sobie pytań, kim byli ich lokatorzy i co się z nimi stało.
Berlin przedstawiony w tej powieści jest miastem, jakie zapamiętałam. Miałam 
niewiele 
obowiązków i dużo wolnego czasu, który wypełniałam sobie sporządzaniem podczas 
wędrówek 
dokumentacji, może z myślą o jej literackim wykorzystaniu. Gromadziłam dane o 
metropolii 
obróconej w ruinę, a zwłaszcza o jej części zajętej przez Rosjan. Kreśliłam 
szkice Maifeld – 
gigantycznego i pompatycznego centrum sportowego zbudowanego przez Hitlera na 
olimpiadę 
w 1936 roku, wykorzystywanego później na kolejne parteitagi, przejściowo 
przyznanego 
Rosjanom, a potem nam na kwaterę główną sektora brytyjskiego.
Szkicowałam nie tylko zdewastowaną urbanistykę. Zapisywałam też drobne 
wydarzenia. Jak 
choćby to, gdy w kilka godzin po naszym przybyciu do zdewastowanego Hotelu 
Rodzinnego, 
skąd już na drugi dzień miano nas przenieść do brytyjskiego garnizonu, pojawiła 
się przydzielona 
nam gosposia. Jej nerwowe zachowanie sugerowało, że to nie my jesteśmy głównym 
celem jej 
wizyty.
Mój mąż, Goff Hamilton, był równie uważnym obserwatorem. Do dziś wspomina mnie 
pochyloną nad cuchnącą wodą otwartej olimpijskiej pływalni. Dla ochrony przed 
mrozem basen 
przykryto słomianymi plecionkami, a ja wyglądałam na kogoś, kto z uporem próbuje 
zamaskować pod nimi zwłoki ofiary. Coś w tym jest, bo ta słoma była dla mnie już 
wtedy trochę 
podejrzana... Ciężki bywa los męża autorki powieści kryminalnych.
Goff był wtedy majorem. Gdy po sześciu latach powrócił do Berlina jako szef 
jednostki 
wojskowej w brytyjskim sektorze, zamieszkaliśmy w uroczej rezydencji z 
podgrzewanym 
basenem i z widokiem na Hawelę. Z trudem rozpoznawałam wtedy opisane w tej 
powieści 
miasto. Większość ruin zniknęła, przynajmniej w naszym sektorze. Rosjanie 
wynieśli się 
z Rundfunk, chociaż pełnili wartę przy pomniku wzniesionym po zachodniej stronie 
Bramy 
Brandenburskiej. Stróżowali też na zmianę z pozostałymi aliantami w więzieniu 
Spandau – 
pozornie, by pilnować trzech ostatnich nazistowskich zbrodniarzy, a tak na 
serio, by mieć 
pretekst do pobytu w Berlinie Zachodnim. Z imponujących majestatem ruin Kaiser 
Wilhelm 
Kirche przy Kurfurstdamm pozostała nadkruszona wieża, nie dość że przemianowana 
na 
wojenny obelisk, to jeszcze włączona w na wskroś modernistyczny kościół. W nowym 
otoczeniu 
zatraciła romantyczny wymiar ruin Angkor Wat i wywołuje żałosne skojarzenia ze 
spróchniałym 
zębem, który od dawna doprasza się kleszczy stomatologa.
Kilka miesięcy przed naszym wyjazdem z Berlina zaczęto budować Mur. Rósł w górę, 
a wraz z nim szły w gruzy marzenia o lepszej przyszłości Europy. Byłam naocznym 
świadkiem 
jego budowy i może właśnie dlatego do dziś wolę tamten Berlin z 1953 roku. 
Berlin, w którym 
było więcej ruin, ale i więcej nadziei.
Prolog
Z nastaniem nocy ustał wiatr dujący od rana w porastających wydmy kępach traw i 
janowca. 
Od morza nadeszła chłodna mgła, maskując linię brzegową i tłumiąc uderzające o 
plażę fale do 
pomruku nie głośniejszego niż dobiegająca od zachodu jednostajna artyleryjska 
kanonada.
Godzina za godziną pełzły w ciszy, aż do wzejścia księżyca. Wtedy mgła się 
posrebrzyła 
i powiała nocna bryza, zbyt lekka jednak, by te mgłę rozproszyć.
Coś, co wyglądało na karłowaty krzak, przesunęło się znienacka, urosło, po czym 
odezwało 
się ludzkim głosem – cichym jak szept, ale wyraźnym w nadmorskim pustkowiu. „No 
to 
ruszamy... Ani pary z ust. Ja pierwszy, reszta za mną. Wszyscy ręce na plecy 
poprzednika. Dzieci 
na barana. Gotowi? Naprzód...”. Nadmorska kępa zaszumiała, ale nikt nie 
domyśliłby się, że 
sprawcą tego nie jest wiatr, a grupka uciekinierów, bezkształtna i widmowa we 
mgle i wczesnym 
księżycu. Ukryta dotąd w krzakach janowca, zaczęła się skradać opadającą ku 
plaży kozią 
dróżką.
Wstrzymywali oddech, ale nie mogli się skradać bezszelestnie. Kamyki i żwir 
urwiska 
umykały im spod stóp, lądując bardziej lub mniej donośnie na plaży w dole. 
Zakwiliło dziecko, 
a zaraz potem ciszę przerwał okrzyk kobiety, której spódnica zaczepiła się o 
kolczasty drut 
pasterskiego ogrodzenia. Nim dotarli na plażę, mieli za sobą gehennę 
przekradania się przez 
porastające urwisko kłujące chaszcze. Ale wreszcie osiągnęli morski brzeg.
Za sobą pozostawili szalejące po Europie wilcze hordy, po obu stronach majowe 
nocne niebo 
pokrywały bitewne dymy Dunkierki i Rotterdamu, ale przed nimi, za wąską, teraz 
zamaskowaną 
mgłą cieśniną leżała Anglia.
Z mgły wynurzyła się rybacka łódź. Pomimo ciemności nocy dostrzegli człowieka, 
który 
zanurzony po kolana brodził w przybrzeżnej wodzie, kierował dziób łodzi ku 
brzegowi, 
wypatrywał i nasłuchiwał. Patrzył nie na nich, ale w bok – na zakole zatoki 
przechodzące 
w pokryte zielskiem urwisko.
– Coś tu nie gra. Szybciej, szybciej! – warknął donośnym szeptem, odwrócił się 
do 
majaczącej na łodzi postaci i dokończył:
– Pierre, żagiel w gotowości!
Dziecko znów zaczęło kwilić. Normalnie beczałoby na cały głos, ale czyjaś dłoń 
stłumiła 
płacz z doświadczeniem osaczonego zwierzęcia.
– Ciszej tam, do cholery! – zaszeptano z łodzi i płaksa powędrowała na pokład. 
Tuż za nią 
holowano jeszcze trójkę dzieci. Ostatnie w kolejce tuliło w ramionach kształt 
przypominający 
sporą lalkę. Mężczyzna, który niósł dziecko, wspiął się na łódź i podał rękę 
drżącej kobiecie.
– Szybciej! – ponaglał ktoś w wodzie. – Szybciej, na Boga!
I właśnie wtedy ciemność przeszył ognisty blask, a cicha zatoczka zadrżała od 
serii 
pocisków, okrzyków i tupotu wojskowych butów zbiegających urwiskiem na plażę.
Sternik i przewodnik bez słowa chwycili burty i skierowali łódź na głębszą wodę. 
Żagiel 
pojawił się w mgnieniu oka, złapał wiatr i łódka wyszła w morze. Dwaj rybacy 
wskoczyli jak na 
komendę do łodzi, a pozostali uciekinierzy desperacko uchwycili się jej burt i 
ostatecznie 
podążyli ich śladem.
Nie wszyscy. Samotna postać przedzierała się pospiesznie przez gąszcz janowca. 
Była 
kobietą, której spódnica zaczepiła o kolczasty drut. Zatrzymała się, przerażona 
ciemnością, 
trzaskiem pękającego materiału i lękiem przed wywołaniem hałasu. Właśnie dlatego 
spóźniła się 
na plażę.
Wbiegła do wody, potykając się o kamyki. Fala podcinała jej nogi. Łódź 
odpłynęła. Teraz 
przed sobą i za sobą miała tylko mgłę. Próbowała krzyczeć, by zatrzymali się lub 
wrócili, żeby 
nie zostawiali jej na tej spowitej nocą plaży. Ale nie była w stanie wydobyć z 
siebie głosu, jej 
zdławiony szept przytłumił szum fal.
A potem do okrzyków i tupotu na brzegu dołączył się karabin maszynowy, mgła 
wokół 
kobiety zajaśniała od pocisków świetlnych. Odwróciła się od zdradzieckiego morza 
i jak ścigane 
zwierzę pobiegła w stronę urwiska, kłujących kęp janowca, w stronę wrogiego 
kraju.
Rozdział 1
Miranda Brand klęczała na podłodze sypialni Hotelu Rodzinnego w Bad Oyenhausen, 
w brytyjskiej strefie okupacyjnej Niemiec. Klęczała, szukała pod łóżkiem mydła i 
przeklinała 
dzień, w którym dała się zaprosić przez swojego kuzyna Roberta Melville’a i jego 
rodzinę na 
wakacje w Berlinie.
Cała rudera kojarzyła się jej z czymś bliskim, choć zarazem odstręczającym. 
Przytłumione 
szepty, gardłowe głosy, wilgoć i dyskomfort przemykające już wcześniej za oknami 
pociągu, 
którym jechała przez całe popołudnie. To nie Niemcy były temu winne, zwłaszcza 
jeśli zważyć, 
że przyjechała po latach do kraju, w którym spędziła tylko wczesne dzieciństwo. 
Jej niepokój 
i niepewność wynikały z czegoś niejasnego, z czegoś, co ją nurtowało, „chodziło 
za nią” już 
podczas podróży promem na kontynent.
Co to było? Kiedy to się zaczęło? Na statku do Hook van Holland, a może już 
wcześniej 
w Harwich? Nie była pewna. Wiedziała, że coś ją trapi, wytrąca z równowagi, a 
może i niepokoi.
– Tak, niepokój... to było właściwe określenie – pomyślała. Ale czym właściwie 
mam się 
niepokoić? Niczym! Niczym oprócz własnego niepokoju.
Miranda pokręciła głową, czując, że zaczyna się upodabniać do cioci Hetty. 
Ciocia Hetty 
była wysokiej klasy panikarką i równie wysokiej klasy starą panną. Na 
wspomnienie cioci 
Miranda uśmiechnęła się, ale uśmiech zamarł jej na ustach, gdy ktoś nagle wszedł 
do pokoju, 
zatrzaskując donośnie drzwi. Tym kimś była Stella Melville. Miranda poderwała 
się, 
przytrzaskując sobie palce wiekiem walizki.
– Czy wiesz, że o mało nie wpędziłaś mnie do grobu? – jęknęła Miranda, pokazując 
poszkodowany palec jako dowód winy małżonki swego kuzyna Roberta.
Stella westchnęła i desperacko zacisnęła dłonie.
– Nienawidzę armii... nienawidzę wojska! – wyrzuciła z siebie. – Że też musiałam 
poślubić 
oficera! Farmer, makler, świniopas... Każdy zawód lepszy niż żołdak!
Stella padła na łóżko i wtuliwszy twarz w poduszkę, wybuchnęła szlochem.
– Wielkie nieba – zareagowała Miranda dość opanowanym głosem.
Wstała z klęczek i objęła czule Stellę. – Cóż się stało? Czyżby ta okropna 
Leslie znów zaszła 
ci za skórę? Drobiazg. Pewnie nałykała się na promie tylu pastylek przeciw 
morskiej chorobie, że 
jej wątroba wpadła w marskość. Weź się w garść, kochanie.
– W garść? – wyrzuciła z siebie Stella, ukrywając twarz jeszcze głębiej w 
zakamarkach 
hotelowej poduszki. – Nic nie rozumiesz... Nikt nic nie rozumie!
– Więc uspokój się i powiedz, o co chodzi. Wytrzyj nosek i zwierz się cioci 
Randzie.
Twarz Stelli opuściła poduszkę, a rozwichrzone blond włosy wróciły do normalnej 
pozycji 
pod wprawnym ruchem dłoni.
– Ciocia Randa. Ładnie to powiedziałaś, ale przecież mogłabym być twoją matką.
– Nie jest aż tak źle, Stello. Za miesiąc skończę dwadzieścia jeden lat. – 
Miranda 
pomyszkowała w kieszeniach palta, znalazła czystą chusteczkę i podała ją Stelli.
– Dwadzieścia jeden lat – powtórzyła Stella nieobecnym głosem. – Mój Boże, za 
miesiąc 
wybije mi czterdziestka! – Wytarła nos i usiadła na łóżku. Jej w miarę czerstwa 
karnacja 
i zdewastowany łzami makijaż potwierdzały ukryty sens końca wypowiedzi.
Miranda zawahała się. – Czterdziestka? – rzuciła pojednawczo. – Wyszłaś za mąż 
jako 
osiemnastolatka, a ja do tej pory... Stello, o czym my właściwie mówimy? Co ma 
wiek do służby 
wojskowej twojego męża?
– Może więcej niż sądzisz – odparła gorzko Stella. Dostrzegła zdziwione 
spojrzenie Mirandy 
i zdobyła się na niepewny chichot. – Rzecz w tym, że Robert spotkał tu swojego 
znajomego, a... 
och, Mirando, to naprawdę straszne! Ten człowiek powiedział mu, że pułk Roberta 
będzie 
wkrótce przeniesiony na Malaje. – Błękitne oczy Stelli znów wypełniły łzy 
spływające na 
policzki, podbródek i elegancką szarą kreację.
– Na Malaje? – spytała Miranda. – I cóż w tym strasznego? Na twoim miejscu 
drżałabym 
z podniecenia. Słońce, palmy, dzwony kościelnej misji. Do tego tuziny służących 
zdmuchujących 
ci kurz spod stóp. Pomyśl tylko! Koniec kucharzenia, koniec kartek na benzynę. I 
czym tu się 
martwić? Zresztą sam Robert wyznał mi kiedyś, że Malaje są „miejscem 
strategicznym”, a więc 
pewnie będziesz żoną stratega. Już on tam zada bobu buntownikom.
– Wciąż nic nie rozumiesz – przerwała zniecierpliwiona Stella. – Wiem, że dla 
ciebie byłaby 
to wycieczka, ale ja nie jestem tobą. Twoje pokolenie uważa Daleki Wschód za coś 
egzotycznego, ale dla mnie to dzicz i prymityw. Może dlatego, że ja sama nie 
jestem egzotyczną 
istotą. Nie lubię obcych miejsc. Moim krajem jest Anglia i nie chcę żyć nigdzie 
indziej.
– Ale to da się połączyć – argumentowała Miranda. – Możesz żyć w Anglii, a 
czasami 
zwiedzać obce, romantyczne kraje.
– To nie takie proste. Gdy poślubiłam Johnny’ego – chyba nigdy go nie poznałaś – 
też tak 
myślałam. Wydawało mi się, że takie małżeństwo jest nieustannym piknikiem. Też 
myślałam, że 
będziemy mieszkać sobie gdzieś w Kencie czy w Sussex, a reszta pójdzie jak z 
płatka. Myślałam, 
że dożyjemy spokojnej starości, jak to w bajkach bywa.
Zdobyła się na gorzki śmiech, wstała, przeszła przez pokój, oparła głowę o 
okienną szybę 
i spoglądając na mroczną uliczkę snuła monolog, jakby nieświadoma obecności 
Mirandy.
– Nie tak to było. Może nigdy nie jest tak. Musieliśmy wyjechać do Indii. On... 
powiedzmy, 
ja... nienawidziłam tego kraju. Tego brudu, gnoju, much, smagłych i chytrych 
twarzy. Tego upału 
i nieustannego przesiadywania w oficerskich klubach. Byłam tam chora... od 
pierwszego dnia 
pobytu. – Zadrżała i słychać było, że aż zgrzyta zębami. – Anglia była dla mnie 
niebem. 
Zobaczyć znów nasze zielone łąki, nasze szare niebo... a nie prażące przez 
okrągły rok słońce. 
A potem wybuchła wojna. Ja zostałam w Anglii, on wrócił do Indii i już nigdy go 
nie 
zobaczyłam. Gdy przyszła depesza... myślałam, że to już koniec. Ale jak długo 
można żyć 
w żałobie? Jest przecież miłosierdzie. Wojna się skończyła, a ja poznałam 
Roberta.
Stella podniosła głos, spojrzała na Mirandę, na moment zacisnęła piękne usta, a 
jej smukłe 
palce zaczęły gwałtownie pełzać po gustownej podróżnej sukni.
– I wszystko zaczęło się od nowa. Posłali go do Egiptu i nie pozwolili mi jechać 
tam z nim. 
Powiedzieli, że mam za mało „punktów”. Punktów! Tak jakby miłość i małżeństwo 
przydzielało 
się na kartki! Potem rodziny i tak powysyłano, ale cóż to miało za znaczenie. 
Gdy wrócił, jego 
jednostkę przeniesiono do Niemiec, a nas do Berlina. Stała placówka. Jaka 
placówka, taka 
stałość! A teraz dowiaduję się o Malajach. Tego już nie zniosę!
Stella odwróciła się i znów patrzyła przez szybę w mrok.
– Posłuchaj kochanie – Miranda przybrała ton matki uspokajającej krnąbrne 
dziecko – jesteś 
zdenerwowana, rozgoryczona i doskonale cię rozumiem. Wszystko przez tę podróż 
i przeprowadzkę. W Berlinie nie będzie przynajmniej much, upału i smagłych 
twarzy, a Robert 
wspominał mi, że będziecie mieszkać w jednym z najlepszych domów. A na Malaje 
pojedziecie 
na pewno we dwoje.
– Nic nie rozumiesz – powtórzyła Stella matowym głosem. – Tego nikt nie 
zrozumie. Nie 
chcę mieszkać w Niemczech. Nienawidzę tego kraju. Gdy byłam sześcioletnim 
szkrabem, 
miałam niemiecką guwernantkę i nie znosiłam jej z całego serca. Moja matka 
uparła się, żeby 
posłać mnie na pensję do Brukseli i też znienawidziłam to miasto. Każdy dzień 
pobytu w nim. 
Nie chcę jechać na Malaje. Jestem jak ta dziewczynka z powieści Nancy Mitford, 
która nie 
znosiła „zagranicy”. Dokładnie taka sama. Chcę żyć w Anglii. Chcę mieć własny 
dom, własny 
pokój i własny ogródek. Nie potrafię żyć na walizkach, w separacji, z dnia na 
dzień w coraz 
innych hotelach garnizonowych.
– Skoro tak, czemu właściwie nie mieszkasz w Anglii? – zauważyła nie bez racji 
Miranda.
– Z dala od Roberta? Tego bym nie zniosła! I to jest najgorsze. Przysięgałam 
sobie, że już 
nigdy nie poślubię żołnierza, ale i tak wyszło inaczej. Nikt nie zaplanuje 
uczucia. Zakochasz się, 
a potem jest za późno, żeby wybierać między sercem a tym koszmarnym życiem 
koczowniczki. 
Można się i z tym pogodzić. Można i to przeżyć, zestarzeć się i osiąść u boku 
brzuchatego 
weterana na nędznej wojskowej emeryturze. Można, Mirando, ale nigdy nie wychodź 
za 
zawodowego!
– Z tego wniosek, że najlepiej pozostać w panieńskim stanie – powiedziała 
Miranda, 
obejmując Stellę. – Zacząć od panieństwa, skończyć na dziarskim 
staropanieństwie... trochę tak, 
jak ja.
Stella pokryła zakłopotanie wymuszonym śmiechem. – Ładnie muszę wyglądać, 
Mirando. 
Pewnie zachowałam się jak skończona idiotka. Tak to z wiekiem bywa. Wybacz, ale 
jestem 
zmęczona. Dla mnie dwa dni podróży to już długie tygodnie.
Podeszła do umywalki, puściła równocześnie zimną i gorącą wodę i przez chwilę 
wpatrywała 
się niepewnym wzrokiem w równie niepewne odbicie w lustrze. – Co mam zrobić z 
twarzą? – 
spytała zakłopotana. – Przecież nie zejdę do jadalni w takim stanie.
– Możesz zamówić kolację do mojego pokoju – zasugerowała Miranda.
– Nie, muszę zejść. Robert zaprosił kogoś ważnego na dzisiejszy wieczór. Tego 
starszego 
pana, którego poznałyśmy w pociągu.
– Brygadiera Brindleya – podpowiedziała Miranda.
– Chyba jego. Nie sądzę, żeby marzył o kolacji w towarzystwie Lottie i 
Mademoiselle i może 
nawet zdążył się już wykręcić z obowiązku. Nie wygląda na człowieka lubiącego 
towarzystwo 
dzieci. Typowy stary kawaler. A kiedy odjeżdża nasz pociąg do Berlina?
– Dokładnie o 22.55. Czytałam ogłoszenie w recepcji. Bardzo oficjalne. Pytanie 
tylko, czy 
dojedziemy tam prosto, czy może wysadzą nas i zakwaterują na pół doby w jakimś 
hotelu.
– Ruscy? – spytała Stella, opryskując twarz zimną wodą.
– O czym ty mówisz, Stello?
– O Sowietach. Przecież nie pozwolą nam przejechać przez swój sektor za dnia. 
Boją się, że 
wychylimy się przez okno i zaczniemy fotografować naszymi kodakami. Powiedz, jak 
teraz 
wyglądam?
– Bosko – potwierdziła Miranda, po czym szybko umknęła wzrokiem w bok, 
zaskoczona, że 
Stella wcale nie wygląda młodziej, niż z goryczą sama to przed chwilą przyznała.
* * *
Stella Carrell, primo voto Stella Radley, a obecnie Stella Melville, miała 
dwadzieścia siedem 
lat, gdy wychudzona sześcioletnia Miranda zobaczyła ją pierwszy raz. Przez 
następne lata 
Miranda uważała Stellę za kogoś z innego pokolenia. Dopiero od niedawna zaczęła 
dostrzegać 
w niej atrakcyjną kobietę w kwiecie wieku, podziwiać ją i nawet trochę 
naśladować, 
przynajmniej w kwestii mody. Miranda czuła, że to jej przybywa lat wraz z 
upływem lat Stelli, 
i może dlatego, na przekór kalendarzowi, wyrobiła w sobie nieco irracjonalny 
opiekuńczy odruch 
w stosunku do starszej, a mimo to niedojrzałej powinowatej. Teraz ujrzała Stellę 
w innym 
świetle. Rozpuszczone dziecko postarzało się w przeciągu kilku minut o dziesięć 
lat.
Miranda pamiętała zawsze Stellę jako ideał urody i mody. Wprawdzie ów styl, 
lansowany 
swego czasu przez żurnale, kojarzył się Mirandzie z rasowymi końmi, ale trzeba 
było przyznać, 
że Stella jest „arabem czystej krwi”. Nagle Miranda spostrzegła, że w 
nieskazitelnej blond 
grzywie Stelli pojawiły się siwe pasemka, a puder i szminka z trudem maskowały 
zmarszczki 
i kurze łapki w okolicach oczu i zakoli warg.
Mirandzie skojarzyło się to z ogrodowymi różami w rodzinnym Mallow. Wczoraj 
idealne 
w swojej aksamitnej perfekcji, a dziś przekwitnięte i chylące się na łodydze. 
Pomyślała, że Stella 
ma w sobie coś z tych róż i że tak jak one szybko zwiędnie. Jej uroda nie 
przetrwa młodości, 
wkrótce pozostaną po niej tylko ulotne wspomnienia.
Nie była to optymistyczna refleksja, więc Miranda spojrzała przezornie w lustro. 
Odbicie 
sprostało wyzwaniu: oczy lśniły jak zimowe niebo, policzkom i podbródkowi 
niczego nie dało 
się zarzucić, a ciemne loki z klasą opadały na szyję barwy kości słoniowej. W 
sumie obraz 
przypominał portret Charlotty Bronte pędzla Thompsona. Wprawdzie w tamtych 
czasach twarz 
pisarki uznano za „pospolitą”, ale czasy się zmieniają, a przez ostatnie dwa 
lata Miranda Brand 
stwierdzała, że Thompson wybrał sobie całkiem atrakcyjny model.
– Trzeba się szanować – pomyślała z chłodną kalkulacją Miranda. – Gdy stuknie mi 
siódmy 
krzyżyk, uznają mnie za wysoce szacowną damę.
Wybuchnęła śmiechem. W jej wieku łatwo było się śmiać z czegoś tak 
abstrakcyjnego jak 
starość.
– Co cię tak rozbawiło? – spytała Stella, poprawiając jak prawdziwa 
profesjonalistka makijaż 
przed lustrem nad umywalką. Spojrzała raz jeszcze na szklaną taflę, wyniosła, 
nieobecna i nie 
pasująca do hotelowej łazienki, niczym egzotyczna orchidea wpięta w obfity biust 
niemieckiej 
hausfrau.
– Drobiazg – odparła pospiesznie Miranda. – Jeśli jesteś gotowa, zejdźmy na dół 
i sprawdźmy, czy nasza karawana nie dotarła do oazy, w której tryska przyzwoite 
sherry.
Rozdział 2
Jadalnia była wielka, długa i wysoka, a woń pasty do podłóg i posiłków 
potęgowały 
ustawione na pełną moc kaloryfery. Miranda usiadła przy sporych rozmiarów stole, 
między 
swoim kuzynem Robertem Melville’em a brygadierem w stanie spoczynku skierowanym 
do 
Komendantury Sojuszniczej w Berlinie. Powiodła wzrokiem po sali.
Przepastne pomieszczenie wypełniały w większości puste stoliki. Puste z racji 
grupowania 
się przybyszów z Anglii w zwartych oddziałach lub na skutek działań niemieckich 
kelnerek, 
komasujących gości w równie zwartym szyku, dla oszczędności czasu i stóp.
Stół Melville’ów flankowały pozycje zajmowane przez pułkownika Leslie i jego 
małżonkę 
oraz stolik okupowany przez dwie inne oficerskie pary. Major Marson i porucznik 
Page, 
towarzysze broni Roberta, jechali do Berlina wraz z żonami.
Sąsiadami pułkownika Leslie była pani Wilkin i jej pięcioro dzieci. Pani Wilkin, 
małżonka 
zaledwie sierżanta, którego oddział stacjonował w Berlinie była typem szarej 
myszy 
rozglądającej się na boki czujnym, mysim wzrokiem. Miała zresztą ku temu powody.
Trudy podróży potęgował krnąbrny potomek, nieznośny od początku podróży, a teraz 
wręcz 
nie do wytrzymania. Miranda dosłyszała z ust pani Wilkin, że mały bies 
zabawiający się 
ciskaniem kulek z chleba ma na imię Wally. Zdegustowana Miranda pokręciła głową, 
a Wally 
odwdzięczył się jej tym samym i przerwał na chwilę chlebową kanonadę. Jego 
piegowate, 
aroganckie oblicze przestało na moment przypominać złośliwego chochlika. 
Wytrącony 
z równowagi, wahał się przez chwilę, po czym sięgnął po większą porcję chleba, a 
Miranda 
przezornie odwróciła wzrok.
Pozostałe stoły były puste, co trochę ją rozczarowało. Nie wiedziała dlaczego, 
próbowała 
więc stłumić w sobie to dziecinne odczucie. Może oczekiwała, że spostrzeże w 
jadalni kogoś 
innego. Kogoś, kogo widziała pierwszy raz nie dalej niż wczoraj. Ale tego kogoś 
tu nie było.
Skoncentrowała się na zupie, lecz niejasny niepokój powracał przy każdym łyku. 
Może też 
odczuwa trudy podróży, podobnie jak Stella? Może każdy w tej pustej, akustycznej 
jadalni 
odczuwa trudy podróży i może indywidualne nerwy oraz zmęczenie kumulują się w 
zbiorowy 
niepokój? Ale czy zmęczeniem można wytłumaczyć dziwne zachowanie pani Leslie? 
Miranda 
kruszyła bezmyślnie chleb i przyglądała się sąsiedniemu stołowi.
Pułkownik Leslie był dowódcą stacjonującej w Berlinie jednostki, do której 
wracał wraz 
z żoną Norą po trzytygodniowym urlopie w Anglii. Nora Leslie mogła uchodzić za 
wzór 
oficerskiej żony. Mogłaby chyba zdobić plakaty wyborcze, gdyby żony oficerów 
wybierano tą 
metodą. Każdy odgadłby, że „mój pułk” to „pułk mojego męża”, a „nasze żony” 
oznaczają „żony 
naszych mężów” – żony solidarne z pułkiem w akcjach charytatywnych, w brydżowych 
licytacjach, na tenisowym korcie, na polu golfowym, w prenumeracie czasopism, a 
zwłaszcza 
w świadczeniu własnym przykładem, że „pułk mojego męża jest najlepszym pułkiem 
w Królewskich Siłach Zbrojnych”.
Mellville’owie i państwo Leslie podróżowali z Londynu do Harwich we wspólnym 
przedziale i wszystko wskazywało na to, że Nora i Robert znają się od 
dzieciństwa. Ale o ile 
pułkownik podtrzymywał w pociągu przyjazną atmosferę, o tyle szorstkość jego 
żony 
przekraczała granice dobrych manier, czego szczytowym wyrazem było jej 
zachowanie się 
w czasie przesiadki w Harwich na prom do Hook van Holland. Prom był zatłoczony. 
Stellę, 
Mirandę, Mademoiselle i siedmioletnią Charlotte ulokowano w sześciołóżkowej 
kabinie razem 
z panią Leslie i Elzą Marson, której mąż, major Harry Marson, służył w jednostce 
Roberta. Pani 
Leslie poskarżyła się stewardessie. Oświadczyła, że jej mąż zamówił z 
wyprzedzeniem 
małżeńską kabinę na dwie osoby. Stewardessa próbowała pomóc, ale była bezradna. 
Wyjaśniała, 
że prom jest pełny pasażerów i trzeba się z tym pogodzić. Pani Leslie oznajmiła, 
że poskarży się 
władzom, połknęła siedem pastylek przeciw morskiej chorobie i wygodnie ułożyła 
się na koi.
Nazajutrz Miranda ujrzała nowe oblicze pani Leslie. Podczas odprawy celnej w 
Hook 
towarzyszka podróży zasypała ją pytaniami:
– Jedzie pani do Niemiec? Na wakacje? Dziwne miejsce, skoro wkrótce wybuchnie 
wojna... 
Powiem pani, że tam nie ma czego zwiedzać. Same zgliszcza i ruiny... Reichstag, 
Kancelaria 
Rzeszy, bunkier Hitlera... wszystko zaliczy pani w pół dnia. A państwo Melville 
to krewni czy 
znajomi? Ach, Robert jest pani kuzynem... No, no... Znam go od wieków. Jego 
rodzina mieszkała 
z moją – jak to mawiają – drzwi w drzwi... A ta Stella to jego żona? Jej nie 
pamiętam... och, ta 
pamięć...
W tym momencie pojawili się Robert i Stella, a pani Leslie zrobiła w tył zwrot 
i ostentacyjnie się ulotniła. Zaskoczyło to Roberta i oburzyło wyczuloną na 
formy Stellę. 
Zacisnęła wargi, a jej błękitne oczy przypominały przez chwilę spojrzenie 
dziecka 
poczęstowanego klapsem. W Mirandzie oburzenie walczyło z ciekawością. Była 
oburzona 
zlekceważeniem jej kuzyna, a równocześnie zaciekawiona dziwnym zachowaniem pani 
pułkownikowej. Oczywiście, Robert i Stella nie mieli z tym nic wspólnego.
Obserwującą jadalnię Mirandę ogarnęły teraz wątpliwości. – Coś tu nie gra. 
Ciekawe, co? – 
pomyślała. Nora Leslie wpatrywała się w swojego małżonka, ale Miranda czuła, że 
prawym 
uchem podsłuchuje, o czym rozmawia się przy stole Melville’ów. Jej podejrzenie 
potwierdziło 
się, gdy wzrok Nory powędrował w ich kierunku. Na kogo patrzyła? Na odwróconego 
do niej 
plecami Roberta, a może na Stellę słuchającą brygadiera Brindleya, 
wygłaszającego własne 
ogrodnicze teorie? Jedno nie ulegało wątpliwości. – złowione spojrzenie zionęło 
nienawiścią.
Miranda odwróciła wzrok, skonsternowana i nieco spłoszona. Chyba nikt oprócz 
niej nie 
zauważył spojrzenia Nory. Brygadier Brindley przeszedł od ogrodnictwa do baletu, 
a Robert 
i podstarzała szwajcarska guwernantka, Mademoiselle Marie Beljame, byli zajęci 
Charlottą. 
Robert odpowiadał na pytania córeczki, a jej opiekunka nerwowo kontrolowała 
stołowe maniery 
swojej podopiecznej.
Charlotte, w duchu nazywana przez Mirandę „Szarą Lotta”, była wyjątkowo 
bezbarwnym 
dzieckiem, któremu nie było dane odziedziczyć uroku i urody ojca. Jej matka, 
pierwsza żona 
Roberta, była kobietą wielkiej klasy, ale zmarła tuż po porodzie, a w rok 
później Robert poślubił 
Stellę Radley. Był od niej o kilka lat młodszy, ale Miranda nigdy nie zwracała 
na to uwagi.
Teraz, w ostrym świetle jadalni, coś jej zaczęło świtać. Coś, co mogło mieć 
związek 
z niedawnym szlochem Stelli, a może z kontrastem między jej starannym makijażem 
a naturalną, 
młodzieńczą karnacją siedzącej tuż obok dziewczyny.
Sally Page mogła śmiało uchodzić za „dziewczynę”. W wieku osiemnastu lat wyszła 
za mąż 
za podoficera z pułku Roberta, a i teraz po czterech latach małżeństwa wyglądała 
jak atrakcyjny 
podlotek. Przez dwa i pół roku mężnie dzieliła los swojego, wybrańca, Andy’ego w 
egipskich 
piaskach nad Kanałem Sueskim, a teraz wiernie podążała za nim do brytyjskiej 
strefy w Berlinie.
Miranda pomyślała, że o ile Stella przypomina różę cieplarnianą, to Sally Page 
ma w sobie 
coś z róży polnej – dzikiej, świeżej, pachnącej prawdziwą Anglią. Różyczki 
uśmiechającej się 
teraz za plecami Stelli do Roberta. Miranda skojarzyła sobie ten uśmiech ze 
żmijowatym 
spojrzeniem pani Leslie i znów poczuła dreszcz. Pomyślała, że może te berlińskie 
wakacje nie 
były najlepszym pomysłem.
* * *
– Numer 28? – spytał brygadier Brindley. – Oczywiście, że znam ten adres i 
zapewniam 
państwa, że to jeden z lepszych domów w Berlinie. Charlottenburg to też niezła 
dzielnica, więc 
los wam sprzyja.
– Robert wciąż mi to powtarza – odparła Stella – ale czy można ufać mężowi pana 
profesji? 
Oficerowie zawsze nadrabiają miną.
– Pod tym względem można. To naprawdę uroczy dom i w niezłym stanie. Do tego 
historię 
też ma interesującą...
– Co pan brygadier ma na myśli? – włączył się do rozmowy Robert. – Czyżby 
mieszkał tam 
ktoś z nazistowskiej elity?
– Nie, ale należał kiedyś do matki Herr Riddera, Willego Riddera. Może nie 
zaliczał się on 
do elity, ale to ważna postać. Ważna, a przynajmniej dość zagadkowa.
– A więc niech pan nam coś o nim opowie – zaświergotała Stella. – Uwielbiam 
zagadki.
Brygadier Brindley cieszył się nie bez racji renomą gawędziarza i zawsze chętnie 
prezentował swój talent. Zamyślił się i przepłukał gardło skąpą racją wina.
– Willi Ridder – zaczął, zawiesiwszy scenicznie głos – był ważną postacią w 
nazistowskich 
tajnych służbach. Był z tych, którzy nie pchali się na pierwszy plan, ale stali 
za kulisami 
i pociągali sznurki. Nawet z aparycji przypominał zamożnego berlińskiego 
mieszczucha nie 
najgorzej ustawionego w nomenklaturze NSDAP.
– I mieszkał w naszym przyszłym domu? – spytała podniecona Stella.
– Nie, tam mieszkała tylko jego matka. Ridder mieszkał wraz z żoną w 
sąsiedztwie. Teraz 
jest to ruina zbombardowana przypadkiem na początku wojny. Ridderowie wiedli 
dość skromne 
życie. Cała służba składała się z gospodyni i jej męża pełniącego równocześnie 
funkcje dozorcy 
i lokaja. Podejrzewam, że podczas reprezentacyjnych przyjęć Ridderowie 
zatrudniali personel 
z odpowiednimi rekomendacjami.
Brygadier przerwał, znów zawiesiwszy głos, i uraczył się jeszcze jednym łykiem 
Niersteinera.
– Dziwne, że człowiek na takim stanowisku ryzykował wynajmowanie przypadkowych 
osób 
– zauważył Robert. – Dwojga profesjonalistów nie zastąpi cały pluton 
podejrzanych ochotników, 
nawet kosztem przypalenia zupy i odrobiny kurzu na kominku w jadalni.
– Ma pan rację – odparł brygadier. – Też tak sądziłem, ale pewne obserwacje 
kazały mi 
podejść do tego bardziej sceptycznie. Moim zdaniem była to część głębszego 
planu.
– Planu? – spytała Stella. – To intrygujące. Czyżby poznał pan tego Riddera?
Brygadier przytaknął i odczekał moment, po czym jął kontynuować swą opowieść:
– Poznałem go w 1937 roku, gdy przebywał w Anglii na zaproszenie Gore-Houstonów. 
Lady 
Gore-Houston była moją kuzynką i wyznam, że podzielała wówczas – zresztą nie ona 
jedna – 
nieco profaszystowskie sympatie. W rok później wpadłem na krótko do Berlina i 
tym razem to ja 
skorzystałem z zaproszenia Herr Riddera. Spędziłem tam tylko jedną noc, ale 
pobyt ten zapadł mi 
w pamięć, a przynajmniej dał mi dużo do myślenia. Właściwie nie było w nim nic 
niezwykłego, 
ale późniejsze wydarzenia nie pozwoliły mi wykreślić go tak całkiem z pamięci.
– Jakie wydarzenia? – wykrzyknęła Miranda, zbyt młoda i niecierpliwa, by 
zrozumieć 
znaczenie narracji w ujawnieniu puenty.
– Wszystko w swoim czasie, panienko – skarcił ją brygadier, nieco zdegustowany 
wytrąceniem go z misternie skonstruowanej roli, co zrekompensował sobie kolejnym 
łykiem 
Niersteinera.
– Może część z państwa... przynajmniej ta, której doświadczenie wykracza poza 
młodzieńczy 
wiek – tu, jak przystało dżentelmenowi, wzniósł kieliszek w stronę Mirandy – 
pamięta, że 
w 1940 roku Niemcy zaatakowały haniebnie Holandię. Otóż zbiegiem okoliczności 
dokładnie 
w tym czasie bezcenny depozyt ciętych diamentów czekał w Rotterdamie na 
transport do Anglii 
i USA. Niemcy wiedzieli o tym i nieoczekiwana inwazja miała z tym wiele 
wspólnego. Znali 
miejsce przechowywania depozytu i doborowa jednostka komandosów otoczyła ów dom. 
Rzecz 
w tym, że z całego oddziału tylko jedna osoba wiedziała, co właściwie mają 
przejąć, a tą osobą 
był Herr Ridder, odpowiedzialny za przerzucenie diamentów do Berlina. Akcja 
odbyła się 
w mgnieniu oka i w mgnieniu oka nasz bohater stał się posiadaczem bajecznej 
fortuny.
Brygadier Brindley zawiesił głos, świadom, że opowieść znalazła słuchaczy 
również przy 
dwóch sąsiednich stołach, których użytkownicy skoncentrowali się natychmiast na 
deserze.
– I co dalej? – ponaglała Stella. – To chyba nie koniec całej tej historii?
– Koniec? To dopiero początek – rzucił brygadier, przyjmując wielkopańskim 
gestem 
cukiernicę z rąk równie zasłuchanego niemieckiego kelnera. – Do końca daleko. 
Danke.
Celny chlebowy pocisk wylądował tuż obok jego kieliszka, co na moment znów 
wytrąciło 
narratora z równowagi.
– Czy mogłabym spożyć deser z Wallym? – spytała Charlotta.
– Mais non! – odpowiedziała Mademoiselle.
– A więc zrezygnuję z deseru – tym samym tonem oświadczyła Charlotta. – Przecież 
jego 
mama na pewno się zgodzi. Tato, czy mogę zjeść deser z Wallym?
– Lottie, chyba słyszałaś, co powiedziała Mademoiselle.
– Ale ona nie lubi Wally’ego. Mówi, że to nieznośny, rozpuszczony brzdąc. Siądę 
przy nim 
i nie pozwolę mu rzucać chlebem.
– A niech sobie idzie – rzuciła niecierpliwie Stella. – Może ten bies przestanie 
wreszcie 
obsypywać mnie pieczywem. Już dobrze, kochanie. Idź, ale najpierw zapytaj panią 
Wilkin 
o zgodę. Zapytaj, jak przystało dobrze ułożonej panience. Nie... pani może 
zostać z nami – 
poleciła Mademoiselle Stella, po czym zwróciła się znów do brygadiera. – Konam z 
ciekawości. 
Skończył pan na tym, jak Herr Ridder wszedł w posiadanie diamentów.
– Dokładnie na tym. A więc już wiedzą państwo, że diamenty wpadły w ręce 
Niemców. 
Oczywiście, równie dobrze wiedział o tym nasz wywiad. I to znacznie, znacznie 
wcześniej... – 
Tu brygadier mrugnął konfidencjonalnie okiem. – Ale potem straciliśmy ślad, 
przynajmniej do 
końca wojny. Dopiero wtedy uzyskaliśmy pewne dokumenty i informacje, dzięki 
którym 
dopowiedzieliśmy sobie resztę historii.
Brygadier znów zawiesił głos i spojrzał triumfalnie na audytorium pogrążone 
teraz w ciszy 
również przy dwóch sąsiednich stolikach.
– Wally Ridder wrócił do Berlina przypuszczalnie wraz z diamentami. Leciał nocą 
i wylądował na lotnisku Tempelhof. Dyskretnie, jak było ustalone. Stamtąd 
pojechał prywatnym 
samochodem prosto do domu. Od tej pory po nim i po jego żonie zaginął wszelki 
ślad.
– Myśli pan, że ich zlikwidowano? – spytała Miranda. – Musieli zniknąć, ponieważ 
wiedzieli 
o diamentach?
– Wiem tylko, że nikt odtąd ich nie widział.
– A co z diamentami?
– Dokładnie to samo.
– Sugeruje pan, że ulotnili się wraz z łupem? – spytał Robert.
Brygadier spojrzał nań z dezaprobatą, przepłukał gardło i kontynuował:
– Nic nie wskazuje na to, żeby Ridderowie planowali wcześniej skok, ani żeby 
skusiła ich 
nagła fortuna. Z dokumentów, do których miałem dostęp po latach, wydedukowałem 
jedno: 
Ridder wiedział z wyprzedzeniem o inwazji na Holandię i o powierzonej mu 
diamentowej misji. 
Do tego dochodzi nowy garaż budowany na tyłach jego ogrodu.
– A cóż ma do tego garaż? – wykrzyknęła Miranda, częściowo z autentycznej 
ciekawości, 
częściowo żeby nie zawieść brygadiera, który raz jeszcze zawiesił teatralnie 
głos.
– Cóż ma do tego garaż, panienko? Tyle, że zbudowano go z cegły i z kamienia, i 
że mógł 
pomieścić dwa samochody. To wymaga fundamentów, a fundamenty wymagają cementowej 
zaprawy, a cementową wylewkę robi się na miejscu w betoniarce. Były fundamenty, 
ściany, 
wszystko z wyjątkiem dachu. Taki był stan robót na dzień, gdy państwo Ridderowie 
raczyli 
zniknąć. Oczywiście, dom natychmiast przeszukano, ale nie znaleziono ani 
lokatorów, ani 
diamentów. Później znaleziono w pobliżu holenderskiej granicy szczątki samochodu 
ze 
zwłokami szofera. A jeszcze później odkryto zwłoki gosposi i lokaja 
zacementowane na tyłach 
nie wykończonego garażu w ogrodzie Ridderów.
W ciszy, która zapadła w jadalni, niemal było słychać dreszcz grozy, która 
ogarnęła Stellę.
– Czy doszliście do tego, co stało się z Ridderami? – przerwał milczenie Robert.
– Nie. Są tylko pewne domysły, które sam podzielam. Być może Ridderowie 
uśmiercili parę 
służących, żeby posłużyć się ich paszportami i dowodami tożsamości. Nazwiska 
Herr i Frau 
Schumacherów nikomu nic nie mówiły, czego nie można powiedzieć o Herr i Frau 
Ridderach 
dobrze znanych SS. Kierowca też był funkcjonariuszem SS, ale zawiezienie swojego 
zwierzchnika i jego żony poza Berlin przyjął pewnie jako normalne polecenie 
służbowe. 
O diamentach nie miał pojęcia, bo o misji wiedział tylko wąski krąg osób. 
Przyjął rozkaz, 
a równocześnie posłał na pewno szczegółowy raport do głównych przełożonych. 
Ridderowie 
zlikwidowali go gdzieś na pustej szosie, ruszyli pełnym gazem w kierunku granicy 
holenderskiej, 
a samochód i zwłoki ulokowali na terenie objętym bombardowaniem. Potem Herr i 
Frau Ridder 
przeistoczyli się w małżeństwo uchodźców
– Karla i Gretę Schumacherów.
– Ale na co liczyli? – spytał Robert. – Gdzie właściwie chcieli uciec? Przecież 
nie mogli 
rozpłynąć się w powietrzu. Dlaczego pchali się między pancerne dywizje Trzeciej 
Rzeszy i tłumy 
uciekinierów?
– Może dlatego, że coś zostawili w Holandii. Powiedzmy, że diamenty. Może Herr 
Ridder 
zabezpieczył je w miejscu akcji, a do Berlina przywiózł pustą walizkę. Może 
założył, że wróci, 
odnajdzie łup, a potem wraz z żoną umknie wśród uchodźców do Anglii lub do 
Hiszpanii, 
a stamtąd do neutralnej w tamtych czasach Ameryki. Wiele ryzykował, ale stawka 
była godna 
gry. W zamieszaniu tamtych lat łatwo było zostać uchodźcą. Ale SS też umiała iść 
za tropem.
– A jednak zwierzyna umknęła.
– Umknęła. Ukryła się tak skutecznie, że wywiady czterech mocarstw i niemiecka 
policja do 
dziś nie mogą jej wytropić. Nie mogą wytropić też dziecka... chyba dziewczynki. 
Ridderowie 
wysłali ją podobno wcześniej do Kolonii i tam zginęła wraz z ciotką w schronie 
podczas naszych 
nalotów. Nie tylko one... Zresztą, kto to wie? Wiemy, że matka pani Ridder 
zmarła w obozie 
koncentracyjnym, ale po córce, zięciu i diamentach ślad zaginął.
– A jakieś plotki, wieści? – spytała Stella.
– Plotki? – powtórzył brygadier. – Jest coś, co do dzisiaj nie daje mi spokoju. 
Dość dziwna 
sprawa. – Przeszedł na donośny szept i znów wszedł w główną rolę. – W maju 1940 
grupka 
uchodźców przybyła do Anglii na rybackiej łódce. Wśród nich było dziecko...
– Dziecko Ridderów?
– Nie, to była mała Angielka. Jej rodzice mieszkali w Belgii i zginęli podczas 
inwazji. Nikt 
z uchodźców nie wiedział, kim jest ten dzieciak. Podejrzewali, że dziewczynka 
jest Francuzką, 
bo gwarzyła tylko w tym języku, dopóki ktoś z naszych nie zagadał do niej po 
angielsku. 
Odesłano ją do sierocińca w Sussex i czekano, aż ktoś się do niej przyzna. 
Pamiętam jak dziś, że 
nie chciała rozstać się ze swoją wielką lalką.
Cisza przy stołach jadalni „zbudziłaby nieboszczyka”, ale brygadier Brindley nie 
zwrócił na 
to uwagi.
– Minęło kilka lat, lalka się popsuła, a przyjazny pediatra obiecał, że trochę 
ją podleczy. Był 
zaskoczony, gdy z brzuszka zabawki wypadły szlachetne kamienie oraz ponad pięć 
tysięcy 
funtów i dolarów w wysokich nominałach. Dziewczynka nie wiedziała, jak i kiedy 
tam trafiły. 
Powtarzała, że lalkę dostała na gwiazdkę i że nikomu i nigdy by jej nie oddała. 
Za to my 
ustaliliśmy, że te świecidełka były własnością Frau Ilsy Ridder!
Tym razem Brygadier nie musiał przerywać milczenia. Rozparł się wygodnie w 
krześle, 
jakby i czekał na reakcję słuchaczy.
Robert przypominał człowieka rażonego gromem. Miranda i Stella wpatrywały się w 
niego 
z otwartymi ustami.
– Niech skonam! – wydobył wreszcie z siebie.
Stella pokraśniała pomimo dyskretnego makijażu i po chwili też odzyskała mowę:
– Nie... to niemożliwe... to niewiarygodne!
– Droga pani – odparł dość oschłym tonem brygadier – zapewniam, że wszystko, co 
opowiedziałem, jest w pełni wiarygodne!
– Tak, wszystko tu pasuje, ale... – Miranda przerwała, wodząc po brygadierze 
rozszerzonymi 
źrenicami – ...ale trudno uwierzyć w taki zbieg okoliczności. Coś niebywałego!
– Obawiam się, że nie śledzę toku myśli panienki – powiedział z lekką irytacją 
brygadier.
– Proszę wybaczyć – wtrąciła się Stella. – Pańska opowieść jest dla nas 
prawdziwie 
niebywała. Wspomniał pan o sierocińcu w Sussex, a ja przed laty pracowałam tam 
jako 
wolontariuszka. Tym dzieckiem z lalką była zaś Miranda.
Tym razem to brygadier Brindley rozwarł szeroko oczy. Sięgnął po chusteczkę i 
przetarł 
czoło, by ukryć wrażenie, jakie wywarła na nim ujawniona sensacja.
– Chyba nie nabieracie mnie państwo?
– Przysięgam, że to prawda. Robercie, spytaj Mirandę. Przecież musi to pamiętać!
– Oczywiście, że pamiętam – odpowiedziała Miranda drżącym głosem. – Upuściłam 
Wilhelminę... tę lalkę... na taras i odpadła jej głowa. Zawsze kiepsko pasowała 
do tułowia. 
Rozbeczałam się, a wtedy młody doktor powiedział, że wyleczy Wilhelminę. 
Próbował 
dopasować obie części lalki, a wtedy z brzuszka wysypały się jakieś świecidełka 
i banknoty. 
Zawsze się dziwiłam, dlaczego Wilhelmina aż tyle waży...
Miranda spochmurniała, widać było, że nie darzy tego wspomnienia szczególnym 
sentymentem.
– Coś niebywałego! – oznajmił brygadier tonem aktora, którego niespodziewanie 
wywołano 
na oczekiwany w skrytości ducha bis.
– Dziwna sprawa potwierdziła Miranda. – Do dziś nie wiem, skąd się wzięły te 
pieniądze 
i kamienie. Nie pamiętam, co działo się między bombardowaniem a moim przyjazdem 
do 
Mallow. Może dlatego, że nie chciałam tego zapamiętać. Pamiętam, jak zabierano 
mi zawartość 
Wilhelminy i że bardzo wtedy płakałam. Nie za banknotami, ale za świecidełkami. 
Sądziłam, że 
dadzą mi je do zabawy, skoro były częścią mojej lalki. W końcu dali mi jakąś 
ozdóbkę, żebym 
się uspokoiła. Nie była złota, ani nawet srebrna. Bransoletka z przywieszonym 
egipskim 
medalikiem odpędzającym uroki. Chyba nazywa się to ankh. Bransoletkę posiałam 
gdzieś przed 
laty, ale został mi mój ankh. Nawet teraz mam go przy sobie. Czy może służyć za 
dowód 
rzeczowy?
Miranda pokazała z dumą przegub lewej ręki. Ze złotej bransoletki zwisała 
jarmarczna 
tandeta: znaki zodiaku, miniaturowe wiatraki – wszystko, co przekupnie wciskają 
turystom na 
bazarach, w portach i po zwiedzeniu latarni morskiej. Wśród całego tego chłamu 
dyndał 
dostojnie ankh – staroegipski symbol życia, wszechobecny w grobowcach i 
świątyniach ziemi 
faraonów, przypominający pętelkę wieńczącą literę T. Ankh był wykonany z bliżej 
nieokreślonego szarego metalu, pętelkę zaczepiono o bransoletkę, a na medaliku 
wyryto egipskie 
hieroglify i biegnące podłużnie równoległe nacięcia.
– Noszę to od lat – powiedziała Miranda. – Bransoletkę dostałam od Stelli na 
dziesiąte 
urodziny i co rok dodaję do niej coś nowego. Pierwszy był mój ankh, bo wtedy był 
moim 
jedynym skarbem.
– Ciekawa sprawa – pokiwał głową brygadier. – Bardzo ciekawa... Czy mógłbym 
przyjrzeć 
się z bliska tej bransoletce?
– Oczywiście, że tak. Dawniej chciałam się go pozbyć, bo nie pasował do reszty, 
ale 
z czasem zmieniłam zdanie.
Miranda, uporawszy się z zaciskiem bransoletki, podała ją brygadierowi. Ten 
oglądał ankh, 
maskując ciekawość rozczarowaniem.
– Szkoda pańskich oczu – usprawiedliwiała się Miranda. – Ani śladu daty, 
nazwiska, a nawet 
inicjałów. Pamiętam, że gdy mi go dawano, wszyscy kręcili głowami i powtarzali, 
że to 
współczesna podróbka wykonana z jakiegoś stopu. Tylko jedna osoba próbowała 
przyjrzeć się 
znakom i nawet próbowała przełamać medalik. Pamiętam jak dziś, bo strasznie się 
wtedy 
rozbeczałam, a tamci powiedzieli, że to nic nie warte i oddali mi mój skarb.
Bransoletka Mirandy krążyła wokół stołu. – To chyba faktycznie jakiś drobiazg – 
powiedziała po dłuższym namyśle Mademoiselle i oddała ozdobę właścicielce.
– Takie sobie bajeczki – przytaknęła Miranda, mocując się z zaciskiem. – Takie 
sobie, ale 
trochę straszne, jak te braci Grimm. Nigdy w nich nie gustowałam.
– Ale romantyczne i ciekawe... bardzo ciekawe – pokiwał głową brygadier.
– Może nawet bardziej romantyczne, niż pan sądzi – roześmiała się Miranda. – Czy 
wie pan, 
że gdyby nie ja, być może nie siedzielibyśmy tu wspólnie? Gdy przebywałam w 
sierocińcu, 
którym opiekowała się Stella, władze próbowały odnaleźć moich krewnych i okazało 
się, że 
jednym z nich jest brat mojej matki, generał Melville. Wujek David pojawił się 
niezwłocznie, ale 
skierowano go na front. Ciocia Frances wkrótce zmarła, a ich jedyny potomek – 
obecny tu Robert 
– walczył na Bliskim Wschodzie. Wujek David skorzystał więc z oferty Stelli i 
przekazał mnie 
pod jej pieczę. Nigdy więcej nie widziałam generała, bo zginął w rok później na 
wojnie. Za to 
powrócił Robert. Powrócił, żeby przejąć funkcję głowy rodziny, a przy okazji 
poślubił Stellę. 
Teraz zaproponowali mi miesięczne wakacje w Berlinie i właśnie dlatego tu 
jesteśmy!
– A więc wszystko dobre, co się dobrze kończy – spuentowała Stella.
– Czego serdecznie państwu życzę – dodał brygadier. – Tylko że moja historia 
jeszcze nie 
dobiegła końca. Do finału brakuje drobnego elementu.
– Domyślam się, że chodzi o odnalezienie Ridderów? – spytał Robert.
– Być może nigdy ich nie odnajdziemy, a historia nie będzie miała zakończenia. 
Może nie 
żyją, może zginęli podczas bombardowań, co jest wysoce prawdopodobne.
– Dlaczego tak pan sądzi?
– Bo gdyby było inaczej, przynajmniej jeden człon pary nie uszedłby naszej 
uwadze. Frau 
Ilsa miała bardzo charakterystyczne znamię. Pierwszy i trzeci palec jej lewej 
dłoni były zrośnięte. 
Nigdy nie próbowała poddać się operacji, a nawet z dumą demonstrowała swoją 
przypadłość. 
Zamówiła nawet specjalną obrączkę i dzięki temu ustaliliśmy właścicielkę 
zawartości – jak jej 
tam było? – Wilhelminy.
– Ale minęło wiele lat, dzisiaj operacje są powszechne. Sam słyszałem o dziecku, 
któremu...
– Nie mówimy o dzieciach – z wyrozumiałym uśmiechem Brindley przerwał Robertowi. 
– 
Mówimy o dorosłych, którym na palcach pozostają blizny nie do usunięcia. Dlatego 
sądzę, że 
z dwojga małżonków przynajmniej jedno już nie żyje. Tego typu defekt działa jak 
reklama... 
przyciąga uwagę i w przeciwieństwie do reklamy zapada w pamięć naocznych 
świadków. Może 
to nieładne, ale dobrze zapamiętujemy wybryki natury.
Miranda spostrzegła, że Mademoiselle sztywnieje, a jej przezroczysta twarz 
nabiera barwy 
fioletu. Guwernantka Charlotty należała do wielce obraźliwych osób i nic 
dziwnego, że uwagę 
brygadiera odebrała jako osobisty afront. Miała ku temu powody, ponieważ jej 
lewa tęczówka 
była błękitna, a prawa piwna. Stanowiło to zresztą nieustanny przedmiot żartów 
Lottie i jej 
okrutnych rówieśniczek. Trzeba przyznać, że Mademoiselle znosiła to ze stoickim 
spokojem 
i świadoma tego Miranda posłała jej przez stół uśmiech pełen ciepła i pociechy. 
Mademoiselle 
nie wyglądała mimo to na uszczęśliwioną. Zacisnęła wargi, odpowiedziała 
Mirandzie lodowatym 
spojrzeniem i zwróciła się do Stelli:
– Jeśli pani pozwoli, pójdę się rozejrzeć za ciepłym mlekiem do termosu na 
drogę. Sądzę, że 
pannie Charlotcie zrobi to dobrze przed zaśnięciem w pociągu. – Wstała i 
wykonała zwrot 
wyrażający sponiewieraną godność.
Miranda ukryła uśmiech i powróciła wzrokiem do brygadiera Brindleya.
– Jaką była osobą? – spytała.
– Frau Ridder? Dość przeciętną. Twarz czerstwa, włosy i oczy ciemne. Wzrost 
średni, tusza 
w normie, uroda nie odbiegająca od standardów, za to wybitnie zły gust co do 
ubiorów. Pod tym 
względem podejrzewałem ją nawet o daltonizm. Lubiła krzykliwe kolory. Zwłaszcza 
błękitne 
satyny, na widok których zgrzyta się zębami.
– A Herr Willi?
– Równie pospolity. Typowy płowowłosy Niemiec, którego nie sposób rozpoznać w 
tłumie. 
Może z wyjątkiem oczu... Miał je jasne i tak świdrujące, że przeszyłyby osłonę 
wojennego 
okrętu. W sumie kawał cwaniaka. Z tych, którzy zawsze wolą plątać się przy 
tronie, niż na nim 
zasiąść.
– Zbyt dużo emocji jak na jeden dzień! – przerwała rozmowę Stella. – Robercie, 
czy 
pozwolisz, że w przyszłości będziemy się stołować osobno? Poproś kelnera, żeby 
kawę podał 
nam w hallu. Mam nadzieję, że Miranda dotrzyma nam towarzystwa?
Rozdział 3
Pociąg kołysał się w rytmie stukotu kół, ale Stella nie potrzebowała dodatkowej 
kołysanki. 
Zapadła natychmiast w głęboki sen, spotęgowany emocjami dnia, trudami podróży i 
dwoma 
pigułkami nasennymi, które pożyczył jej z prywatnych zasobów nieoceniony 
brygadier Brindley. 
Spała na górnym łóżku sypialnego przedziału, a nocna lampka nad łóżkiem Roberta 
oświetlała 
z dołu jej twarz i nocną fryzurę tak dyskretnie, że wydawało się, że Stella śni 
w sypialni 
rodzinnego Mallow.
Robert wstał i przez chwilę patrzył na żonę, dostosowując pozycję do jazdy 
kołyszącego się 
pociągu. Teraz, w świetle nocnej lampki, przypominała mu dziewczynę odsypiającą 
dzienne 
mozoły.
– Biedna Stella – pomyślał Robert – nie ma ze mną łatwo. – Ale cóż mógł zrobić? 
Nie mógł 
przecież podać się z dnia na dzień do dymisji. Stella marzyła o tym, ale on 
wiedział, że jego 
kwalifikacje nie sięgają poza oficerskie szlify. Oczywiście, mógł doczekać 
awansu na 
zawodowego podpułkownika, ale co potem? – Gdybym teraz porzucił armię, mógłbym 
najwyżej 
zatrudnić się jako goniec lub portier – snuł rozmyślania. – Też niezły zawód, 
ale z czego 
utrzymamy naszą posiadłość i jak wyjaśnię to Stelli? Szkoda, że tak nienawidzi 
armii, bo 
w sumie dobra z niej żona. Ale ile jest żon kochających życie w garnizonach, 
dziś tu, a jutro tam?
Ziewnął, przeciągnął się i przysiadł na dolnym łóżku, żeby wygodniej zzuć nocne 
pantofle. 
Zapomniał na chwilę, że tym samym składem podążają do Berlina młodzi państwo 
Page.
– Głupia sprawa. Trzeba będzie się pilnować. Sally jest czarującą istotą, ale... 
– Robert 
zakopał się w koce i zgasił nocną lampkę.
– Że też musiał się przyczepić ten Brindley... – myśli Roberta dalej się 
kołatały. – Nie 
widziałem go od ośmiu, powiedzmy od dziewięciu lat. Kiedy to było? Chyba wtedy, 
gdy jego 
ojciec poległ na plaży Anzio. Zawsze przynosi biedę. Dzisiaj też nieźle 
spanikował Mirandę 
swoją gadką o diamentach i ukrytym skarbie. Ciekawe, co sam zrobiłby z taką 
forsą? Pewnie to 
samo, co i ja...
* * *
W sąsiednim przedziale Mademoiselle Beljame wyjmowała z torby podróżnej 
szlafrok, 
którego wzór i wykrój przypominały czasy ostatniej dziewiętnastowiecznej 
kadencji liberałów, 
potem koszulę nocną i ręcznie szydełkowane papucie. Wyjmowała je bezszelestnie, 
żeby nie 
zbudzić Lottie. Mademoiselle umieściła to wszystko na górnym łóżku i napełniła 
do połowy 
ciepłą wodą małą umywalkę. Kran hałasował, ale dźwięki te zagłuszył szczęśliwie 
stukot kół na 
kolejowych podkładach. Mademoiselle spojrzała na zegarek i upewniła się, że 
sekundnik tyka, 
a skoro tak, czas nieubłaganie upływa. Umieściła zegarek na półce nad umywalką i 
uważnie 
przyjrzała się w lustrze.
– Czas najwyższy, żeby zrobić coś z włosami – rozpostarła palcem starannie 
ułożoną fryzurę. 
– Jutro, a może i dziś rano trzeba będzie coś z tym zrobić.
– Przed wojną byłaś młodą kobietą – westchnęła w myślach. – Teraz jesteś starą 
babą... starą, 
brzydką babą.
Zacisnęła wargi i zaczęła się rozbierać. – Dobrze, że wpadłam na ten pomysł z 
mlekiem – 
pomyślała. – Jeszcze lepiej, że ten zwariowany Anglik poczęstował mnie 
pastylkami na sen, bo 
w pociągach rzadko kiedy można się wyspać. Tej nocy będzie inaczej i chwała za 
to 
brygadierowi.
* * *
– No to wracamy do starego Berlina! – Harry Marson ziewnął i naciągnął koc pod 
sam 
podbródek.
– Żegnajcie kaloryfery – mruknął. – Jak ja nienawidzę tych przeciągów u Wuja 
Teda. Choć 
przyznam, że miło zawija się do jego portu.
Major Marson mruczał coś jeszcze przez chwilę, ale jego żona milczała uparcie, 
więc to on 
musiał wznowić konwersację.
– Coście tam nawijali wczoraj? Bajki dla grzecznych dzieci? O tym Ridderze też 
słyszałem, 
gdy wylądowałem w Berlinie jeszcze przed wojną. Może nawet zetknąłem się z nim. 
Najlepszy 
numer wykręciła ta kuzyneczka Melville’ów. Gdyby nie ona, pomyślałbym, że stary 
Brindley 
puścił jeszcze raz w obieg swój popisowy tekst. Postawiłbym cały żołd, że od lat 
opowiada o tym 
wszystkim młodym frajerom, takim jak ten Robert.
Na dolnym łóżku przedziału panowała cisza.
– Diamenty, brylanty... – kontynuował w półśnie Harry Marson. – Nic dziwnego, że 
ktoś się 
na to połakomił. Żebym to ja podłapał taką fortunę! Tylko że biednemu zawsze 
wiatr w oczy 
wieje. Hej, Elza... śpisz czy słuchasz?
Elza Marson nie spała. Leżała z oczyma wbitymi w górne łóżko i marzyła, żeby ten 
pociąg 
nigdy nie dojechał do Berlina. Żeby nie musiała znów tam wracać, a przynajmniej 
żeby Harry 
pozostawił ją spokojnie w Anglii. Ale o tym nigdy się nie mówiło.
– Czego ty chcesz Elso? Życie jak w bajce. Gosposia, zakupy o krok, a kochający 
mąż co 
wieczór w domu. Mało ci tego? – znała na pamięć te argumenty męża. – Zresztą, co 
bym zrobił 
bez ciebie i czy stać nas na dwa osobne gospodarstwa?
Nie było ich stać i dlatego dygotała teraz na dolnym łóżku sypialnego wagonu 
zmierzającego 
rytmicznie do tej zrujnowanej, podzielonej byłej stolicy Niemiec.
Elsa Marson, której delikatny i niepewny akcent zdradzał, że nie urodziła się w 
Anglii, 
wtuliła głowę w poduszkę i wypłakiwała tęsknotę za utraconym krajem. Równie 
boleśnie jak 
Stella, choć z nieco innych powodów.
* * *
– Ten George Brindley nigdy się nie zmieni – rozmyślał pułkownik Leslie. – 
Ciekawe, czy 
mnie poznał? Pewnie nie, bo sporo lat minęło. Stary osioł wciąż nie umie trzymać 
języka za 
zębami. Pastylki na sen! Kiedyś była to chinina. Zawsze faszerował się lekami i 
za każdym 
razem... – pułkownik wspiął się ostrożnie na górne łóżko.
Nora Leslie zdjęła kapelusz, ściągnęła rękawiczki i zachmurzyła się na widok ich 
poczerniałych palców. Pociągi na kontynencie nie należały do czystych, a linie 
brytyjskie były 
jeszcze gorsze. Jeśli przepierze je teraz, do rana powinny wyschnąć. W 
przedziale było gorąco, 
a grzejniki ustawiono na pełną moc. Zdjęła płaszcz, sukienkę, włączyła 
spływającą do małej 
umywalki wodę i pomyślała, co robią w tej chwili jej pozostawieni w Anglii 
synowie. Pewnie 
śpią, bo pora już bardzo późna...
Jej myśli krążyły jednak wokół innego problemu. – Robert. Robert i ta kobieta! 
Dlaczego to 
właśnie Robert? – bezustannie zadawała sobie to pytanie. – Dlaczego mężczyźni 
dają się usidlać 
właśnie takim? Rozpuszczonym, samolubnym egoistkom. Kobietom, które chcą zjeść 
ciastko 
i mieć ciastko i którym czasami to się udaje.
Pani Leslie wzięła mydło i wyładowała swe oburzenie na niczemu winnych 
rękawiczkach.
* * *
Sally i Andy Page kłócili się. Ostatnio kłócili się zbyt często i o byle co. 
Byli młodą parą 
i nie wiedzieli jeszcze, że małżeńskich więzi lepiej nie poddawać ciągłym 
dynamicznym testom.
– A więc nic w nim nie widzisz, oprócz tego, że jest czarujący i świetnie 
tańczy! 
W porządku, tylko dlaczego wpatrujesz się w niego jak podlotek w zdjęcia idola z 
ostatniej 
amerykańskiej listy przebojów?
– Wydaje ci się.
– Nic mi się nie wydaje. Wszyscy to widzą, a ja też mam oczy. To samo było w 
Egipcie. 
Wystarczyło spojrzeć, jak omdlewasz na sam widok jego uwodzicielskiej twarzy.
– A ty – zareplikowała z furią Sally – jesteś pospolitym zazdrośnikiem 
cierpiącym na 
kompleks niższości. Nienawidzisz każdego, kto jest od ciebie przystojniejszy, 
lepiej wychowany 
i wyższy rangą. Co innego, gdyby był to brzydszy od ciebie twój podwładny. Wtedy 
nie miałbyś 
do mnie pretensji, prawda? Po co właściwie wyszłam za ciebie? Co z tego mam? 
Zmarnowane 
życie, zniszczone zdrowie, niemodne ciuchy, ani chwili zabawy, za to sceny 
zazdrości, ilekroć 
odezwie się do mnie ktoś przed sześćdziesiątką!
– Sama w to nie wierzysz, Sally!
– Wierzę i wiem, jak jest! Poślubiłam zazdrośnika i samoluba, który oszczędza na 
futrze dla 
mnie, ale lekką ręką funduje sobie najnowszy aparat fotograficzny. Milczka i 
gbura, który 
podnosi głos tylko wtedy, gdy ośmielę się porozmawiać z mężczyzną klasy Boba 
Melville’a. Kto 
tu właściwie zachowuje się jak podlotek?
– To niesprawiedliwe, Sally. Wiedziałaś przed ślubem, że nie będzie nam łatwo, 
ale mimo to 
chciałaś, żebyśmy pobrali się jak najszybciej.
– Tak... Chciałam, bo byłam głupia. Teraz podejrzewam, że ty wcale nie pragnąłeś 
tego 
ślubu...
– Wiesz, że bardzo chciałem. To prawda, że nie stać mnie na futro dla ciebie, a 
co do aparatu, 
to chyba pamiętasz, że kupiłem go od Johna Ellery za dwa funty, plus myśliwskie 
grawiury, które 
tak ci się podobały. Nie będziemy zawsze musieli zaciskać pasa, kochanie. 
Rozrywek też nam nie 
brakuje. Bywamy na przyjęciach, czasem sami je wydajemy i właśnie dlatego 
jesteśmy stale pod 
kreską. Twoje kosmetyki i fryzjerki też trochę kosztują, a przecież i bez tego 
byłabyś zawsze 
najpiękniejszą. Więc czemu się dziwisz, że żyjemy tak, jak żyjemy?
– Zostawmy już ten temat, Andy. Znów zeszliśmy na pieniądze, a dla mnie to 
bolesne. 
Szkoda, że nie mamy tych diamentów, o których mówił brygadier. Pomyśl tylko, 
jaki to majątek! 
Ciekawe, kto nim teraz obraca?
Ale Andy nie odezwał się słowem.
* * *
– Ciekawe – mruknął do siebie sennym głosem brygadier Brindley. – Wręcz 
zastanawiające. 
Jedna szansa na tysiąc, a może i na sto tysięcy... – Zapadł w sen.
Rozdział 4
Tiki-tak, tiki-tak, tiki-tak. Nocny pociąg zmierzał do Berlina, a monotonny, 
rytmiczny stukot 
kojarzył się Mirandzie z tekstem piosenki i z liczeniem owiec. Minęła północ, 
ale wciąż nie 
mogła zasnąć.
Do domu, do domu, do domu – szyny przypominały jej głos Stelli. Miranda 
pomyślała, że 
Stelli trudno było połączyć jej wyjazd do wrogiego kraju z miłością do męża. Ale 
przecież 
miliony uchodźców przeżyły ten sam los. Jedni wracali, inni nie – być może 
Stella należała do 
pechowców.
Nie chcę do łóżka, nie chcę spać – to chyba Szara Lotta? Cela suffit, cela 
suffit – to pewnie 
Mademoiselle. – Niezbyt miła osoba – pomyślała Miranda. – Zasuszona okularnica, 
żująca 
kminek dla poprawy trawienia. Czy była kiedyś młoda i kochana? Może i była, 
skoro wciąż 
próbuje się odmładzać. Choćby ta ukrywana w torebce farba do włosów w tubkach. 
Cóż z tego, 
że regularnie ją stosuje, skoro w jej wieku krucza czerń włosów bardziej 
postarza niż odmładza. 
Ale, co by nie powiedzieć, przeszła swoje. – Miranda pomyślała o niej cieplej: – 
Mieszkała 
w Lilie, gdy armia niemiecka zajęła Francję, stąd nie mogła wrócić do swojej 
ojczystej 
Szwajcarii. Oskarżona o działalność w ruchu oporu, trafiła do obozu 
koncentracyjnego, w którym 
spędziła większą część wojny. Żartowano, że jest dożywotnią kombatantką, a w 
żartach było 
więcej współczucia, niż sympatii.
Miranda ziewnęła, owinęła się w koce i pożałowała, że nie skorzystała z pastylek 
nasennych 
oferowanych hojnie przez brygadiera. Może dlatego, że Brindley wręczał je aż tak 
ostentacyjnie. 
Rozpuścił dwie w swojej filiżance kawy i spojrzał na wszystkich wzrokiem asa 
wywiadu. – 
Zawsze mam to przy sobie – oznajmił. – Na służbie liczy się dobry sen. Dobry i 
czujny!
Miranda przypomniała sobie, że Mademoiselle pochwyciła wtedy pastylkę wprawnym 
ruchem lekomanki, a Stella przyjęła dwie, oświadczając, że być może pomogą jej 
na migrenę po 
tej okropnej podróży z Harwich. Rozkruszyła pastylki i wypiła je w kawie. 
Miranda też powinna 
była pójść w ślady towarzyszek podróży.
Pociąg był w połowie pusty. Mirandzie i brygadierowi przydzielono dwułóżkowe 
przedziały 
sąsiadujące przez ścianę. Ciszę zakłócał tylko rytmiczny stukot pociągu. 
Pomyślała, że brygadier 
zapadł w zasłużony sen, a cierpiąca na zapalenie migdałków Szara Lotta chrapie 
napojona 
ciepłym mlekiem. W sumie spali wszyscy, z wyjątkiem Mirandy...
– Może lepiej przenieść się na górne łóżko – zastanawiała się – ale tam byłoby 
jeszcze 
cieplej, bo nagrzane powietrze idzie w górę – szybko odstąpiła od tego pomysłu. 
Odrzuciła koce 
i po chwili poczuła ziąb. Próbowała zasnąć, zamykając na siłę oczy. To też na 
nic się nie zdało.
Po chwili zaskrzypiała klamka i w sąsiednim przedziale zabłysła lampka. Miranda 
pomyślała, że brygadier przesadnie ufa swoim pastylkom.
Światełko zgasło, Miranda ziewnęła i poczuła pragnienie. Zatęskniła za czymś do 
picia i za 
lekturą.
Nie ma niczego do czytania. Jedyną książkę pożyczyła Stelli, a pod ręką miała 
tylko 
czasopismo, o które poprosiła po południu Sally Page. Co gorsze, jedyną wodę 
wykorzystała do 
mycia zębów.
– Paskudna sprawa! – westchnęła w ciemność zalegającą jej przedział.
Usłyszała kroki na korytarzu, namacała klamkę uchyliła drzwi. Liczyła, że leciwy 
wagonowy, sprawdziwszy, że wszyscy podopieczni śpią spokojnie, nie odmówi jej 
szklanki 
wody, a może nawet czegoś ciepłego.
Wymacała w ciemności nocne pantofle, włożyła zbyt obszerny jak na jej wiotką 
talię 
szlafrok i wyszła na korytarz, zamykając za sobą drzwi przedziału. Wagonowy już 
się oddalił. 
Korytarz był pusty. Po jednej stronie ciągnęły się monotonnie, jak rytm pociągu, 
zamknięte drzwi 
przedziałów, po drugiej za szybami zalegała matowa ciemność.
Miranda poczuła chłód kontrastujący z ciepłym wnętrzem przedziału. Pociąg 
wibrował, 
obijał się o zdezelowane podkłady, ale na korytarzu panowała absolutna cisza, co 
nasunęło 
Mirandzie myśl, że za drzwiami każdego przedziału czai się podsłuchiwacz.
Zadrżała, owinęła się w szlafrok i ruszyła mężnie na poszukiwanie wagonowego.
Dienstraum – pomieszczenie, w którym powinien znajdować się wagonowy – było 
puste, 
podobnie jak kran w sąsiedniej toalecie. Miranda przypomniała sobie, że w jej 
przedziale musi 
być dzwonek i że czas najwyższy skorzystać z najprostszej metody przywołania 
wagonowego. 
Mimo to stała niezdecydowana w drzwiach oświetlonego jaskrawym światłem 
przedziału 
służbowego, czekając, aż pojawi się ktoś kompetentny, a może niezbyt skłonna do 
powrotu przez 
ten długi, chłodny i pusty korytarz.
– Co się ze mną dzieje? – zadała sobie pytanie. – Czemu wyobrażam sobie jakieś 
bzdury?
Nigdy nie była osobą obdarzoną nadmierną wyobraźnią, ani podlegającą nocnym 
zwidom, 
a mimo to korytarz sunącego do Berlina pociągu napełniał ją niepokojem. Cóż z 
tego, że 
w każdym przedziale spało smacznie kilka osób, a w sąsiednich wagonach było co 
najmniej kilka 
tuzinów uzbrojonych Brytyjczyków? Cóż z tego, jeśli czuła na plecach czyjś 
badawczy wzrok 
i korciło ją, żeby spojrzeć za siebie.
Odwróciła się wreszcie i dostrzegła, na szczęście, tylko własne odbicie w 
lustrze służbowego 
przedziału. Przeklinając własną głupotę i nerwy, szybko ruszyła korytarzem na 
lekko drżących 
nogach.
Pospiesznie otworzyła drzwi przedziału i zamknęła je za sobą. W ciemności 
spotęgowanej 
światłami korytarza straciła orientację i po omacku szukała kontaktu. Bez 
skutku, ale teraz nie 
było to ważne. Zapomniała o pragnieniu i chciała jedynie zaszyć się w bezpieczną 
pościel.
Pociągiem zakołysało, Miranda straciła równowagę i próbowała oprzeć się dłonią o 
krawędź 
łóżka.
Dłoń trafiła w pustkę i w ostatniej chwili napotkała jakiś zimny i owalny 
kształt. Zaskoczona 
Miranda stwierdziła, że jest to umywalka. Umywalka w jej przedziale? Przecież 
powinna być 
w sąsiednim? Zrobiła krok w przód i wyczuła drewniane przepierzenie. Łóżko 
najwyraźniej 
zniknęło.
Dopiero wtedy uświadomiła sobie, że trafiła do sąsiedniego przedziału!
Przedziały sypialne w berlińskich składach były połączone w pary. Wewnętrzne 
przejście 
umożliwiało rodzicom kontakt z dziećmi. Łóżka, umywalki, kontakty – wszystko to 
było 
ulokowane asymetrycznie. Miranda, z trudem tłumiąc śmiech, zrozumiała, że 
wtargnęła przez 
pomyłkę z korytarza do starokawalerskiego sanktuarium brygadiera Brindleya.
– Dobrze, że połknął te nasenne pigułki – pomyślała. – Ciekawe, co by pomyślał, 
gdybym go 
zbudziła?
Chyba jednak niezbyt uważnie przymknęła za sobą drzwi, bo szybko rozpoznała w 
ciemności 
kształt śpiącego pasażera. Brygadier leżał na plecach ze zwieszonym z łóżka 
ramieniem i spał jak 
przysłowiowy suseł. Miranda wycofała się dyskretnie i przymknęła drzwi.
Po chwili siedziała bezpiecznie w swoim przedziale i chichotała w świetle nocnej 
lampki.
– Ale z ciebie wariatka, panno Brand! Dobrze, że Stella tego nie widziała! – 
strofowała się 
w duchu.
Dopiero teraz poczuła zdrową senność. Ziewnęła i rozluźniona zdjęła szlafrok. Na 
jednym 
z fałdów wyczuła dłonią wilgoć i pomyślała, że pewnie skaziła celibat 
brygadierowskiej 
umywalki. – Niezła historia! – pomyślała. – Gdyby tylko brygadier o tym 
wiedział... Przetarła 
dłonią wilgotny materiał, ale wilgoć nie ustępowała.
Miranda zaczęła podejrzliwie przyglądać się dłoni.
Pociąg kołysał, stukał, a światło nocnej lampki rzucało cień na dłoń i na 
szlafrok.
– Może farba puściła, jak to na welwecie? – pocieszała się przez moment. – Ale 
farby – 
zreflektowała się – nie bywają aż tak czerwone i lepkie...
To nie była farba, ale krew. Ruda plama sięgająca prawie do kolan Mirandy, 
wpatrzonej teraz 
już nie tylko w szlafrok, ale w podłogę przedziału. W coś, czego jeszcze przed 
chwilą tam nie 
było: w wilgotny odcisk czyjejś drobnej i na pewno nie bosej stopy.
Miranda drżącymi dłońmi ściągnęła pantofle i przyjrzała się podeszwom. Obie były 
wilgotne 
i poplamione tym samym, co i szlafrok.
Odrzuciła pantofle i wstała. Było tylko jedno wyjaśnienie. Krew pochodziła z 
przedziału 
brygadiera, który cierpiał na krwotoki z nosa, albo – nie daj Boże – na 
hemofilię. Mógł 
wykrwawić się na śmierć, więc trzeba mu pospieszyć z pomocą. Przecież w pociągu 
musi być 
doktor.
Miranda wyszła z przedziału na pusty korytarz. Spojrzała na podłogę. Ślady jej 
nocnych 
pantofli biegły w kierunku przedziału brygadiera Brindleya.
Zapamiętała położenie kontaktu i włączyła światło drżącym palcem.
Lampki zabłysły podejrzanie jaskrawo, a stukot pociągu przypominał teraz 
przyłożoną do 
ucha morską muszlę. Nawet surrealiści nie wymyśliliby czegoś tak 
nierzeczywistego.
Miranda uchwyciła klamkę i wpatrywała się w pewien szczegół obrazu. Nie była nim 
spoczywająca na łóżku nieruchoma postać, ale poplamiony czymś nóż leżący w 
lepkiej, 
czerwonej kałuży. Trzonek kołysał się w rytm pociągu, a wraz z nim kołysało się 
palto 
brygadiera.
Pomyślała, że musi wezwać pomoc. Najlepiej Roberta. Ale gdzie jest jego 
przedział? Gdzie 
jest Robert... gdzie się podział wagonowy? Chyba już wrócił do swojego 
przedziału?
Wybiegła na pusty korytarz.
Ktoś szedł ku niej od strony służbowego przedziału. Młody, smukły mężczyzna 
w wojskowym płaszczu, którego widziała już na promie w Harwich. Ten sam, który 
oddał jej 
wtedy pozostawioną wśród stosów bagaży torbę. Miranda wpadła na niego i 
uchwyciła klapy 
jego wojskowego trencza.
– Ach, to znów pan! Chodźmy... chodźmy szybko! Ten człowiek nie żyje!
Mirandzie wydawało się, że krzyczy w pustym korytarzu, ale zmierzający w jej 
kierunku 
mężczyzna usłyszał z trudem przebijający się przez stukot pociągu paniczny 
szept. Złapał mocno 
uczepione jego uniformu dłonie i spojrzał na pobladłą twarz Mirandy.
– Co się z panią dzieje? Kto nie żyje?
– Brygadier! Ktoś go zabił!
Mężczyzna nie odezwał się słowem, ale nie wypuszczał przegubów Mirandy. Dopiero 
po 
chwili obrócił ją w kierunku przedziału i poprowadził szybko przed sobą. Rzucił 
okiem na 
odciski na korytarzu, potem na jej bose stopy i szybko otworzył drzwi.
Brygadier Brindley spoczywał w pozycji, w jakiej zastała go Miranda: leżał na 
plecach, 
a jego prawe ramię zwisało bezwładnie z łóżka i niemal dotykało podłogi. Ułożony 
starannie koc 
sięgał górnej części torsu.
Przypuszczalnie nosił sztuczną szczękę, bez której jego oblicze zwęziło się i 
postarzało. 
Przód fioletowej piżamy nasiąkł krwią spływającą wzdłuż prawego rękawa na 
podłogę.
Nieznajomy przez moment przypatrywał się przedziałowi. Nie dotknął ciała 
brygadiera ani 
leżącego na podłodze noża, ale jego szare oczy zalśniły niczym kocie, co Miranda 
przyjęła 
z dreszczem. Kocie spojrzenie: czujne, baczne, penetrujące każdy szczegół 
terenu.
Nie ruszając się z miejsca, musnął dłonią policzek ofiary.
Miranda poczuła, że szczęka zębami. Mężczyzna też musiał to usłyszeć pomimo 
hałasu 
pociągu, ponieważ obrócił się i wyprowadził ją na korytarz, zamykając drzwi 
przedziału.
– Czy nie powinniśmy czegoś zrobić? – szepnęła. – Może wezwać lekarza lub 
zawiadomić 
kogoś... Może on jeszcze żyje?
– Jest sztywny i nic mu nie pomożemy. Gdzie jest pani przedział?
– Tutaj obok – wskazała Miranda i spostrzegła błysk zaskoczenia w oczach 
nieznajomego.
– Kto oprócz pani go zajmuje? – Pytanie padło od niechcenia, ale ton sugerował 
odpowiedź.
– Nikt – odparła i znów zadrżała, czując, że wzrok mężczyzny analizuje odciski 
stóp na 
podłodze. – To moje ślady – dodała niepewnie – ale to nie ja go zabiłam. 
Znalazłam go 
martwego.
Mężczyzna nie skomentował tego i delikatnie, choć stanowczo wprowadził Mirandę 
do jej 
przedziału.
– Proszę tu zostać, dopóki nie wrócę – szepnął. Rozejrzał się po przedziale i 
upewniwszy się, 
że jest pusty, oddalił się bezszelestnie, zamykając za sobą drzwi.
Miranda przysiadła na skraju łóżka, zaciskając kurczowo dłonie. Jeszcze przed 
chwilą 
przedział wydawał się przegrzany, ale teraz dreszcz przypomniał jej, że to 
przecież pierwszy 
dzień marca. Tam za oknami pędzącego pociągu panowała zima, wciskająca się 
wszystkimi 
szczelinami do zacisznego pozornie wagonu. Wpadała wraz z zapachem wilgotnej 
ziemi i sadzą 
z komina lokomotywy.
Było bardzo późno. Wkrótce dojadą do Helmstedt, a tam zaczyna się rosyjska 
strefa 
okupacyjna. Nie będzie już wolno podnosić okiennych żaluzji, a na korytarzach 
składu pojawią 
się „sojusznicze” patrole. Miranda zatęskniła za Anglią. Za tym może i 
przyziemnym, ale 
bezpiecznym krajem, nie podzielonym na strefy, wolnym od przemykających chyłkiem 
byłych 
nazistów i ordynarnej „milicji ludowej”. Za krajem, w którym nikt nie zakazuje 
podróżnym 
spoglądania nocą przez szybę, i gdzie pasażer jest gościem, a nie tropioną 
zwierzyną.
Do domu... do domu... do domu... – stukały koła na podkładach. Tym razem 
wybijany rytm 
był skierowany do Mirandy, a nie do Stelli.
Czy oskarżą ją o zabójstwo, tylko dlatego, że zabłądziła do przedziału 
brygadiera? Przecież 
to bez sensu. A jeśli tak, co im powie? Proszę wybaczyć, ale pomyliłam drzwi. 
Niezłe 
tłumaczenie...
Kim właściwie jest ten człowiek i dlaczego jedzie z nimi do Berlina. Działał jak 
chłodny 
zawodowiec, ale z wyglądu niczym się nie wyróżniał. Był na promie i w pociągu do 
Hook. 
W wagonie restauracyjnym usiadł przy sąsiednim stoliku. Dlaczego to zapamiętała? 
Może 
dlatego, że, gdy podniósł wtedy wzrok i uśmiechnął się do niej, wywołał 
rumieniec na jej 
twarzy?
Mirandzie nie spodobało się to spojrzenie, a jeszcze bardziej jej własna 
reakcja.
Ktoś szedł przez korytarz i zaraz potem z sąsiedniego przedziału dobiegły 
odgłosy cichej 
krzątaniny. Trwało to kilka minut, które Mirandzie wydawały się godzinami. 
Klamka jej 
przedziału obróciła się i ten sam mężczyzna wszedł, przymknął drzwi i spojrzał 
na nią z góry.
– A więc mam przyjemność z panną Miranda Brand? – spytał. – Czy mógłbym zadać 
kilka 
pytań?
Głos był matowy, a równie matowa twarz skojarzyła się Mirandzie z szybami 
pociągu. – 
Zupełnie, jakby zaciągnięto na nią żaluzje – pomyślała.
– Co właściwie robiła pani w sąsiednim przedziale?
Miranda zadrżała.
– Zmarzła pani? – spytał mniej oficjalnym głosem, zdjął koc z górnego łóżka, 
owinął nim 
ramiona Mirandy i ułożywszy jej nogi na łóżku, przykrył je drugim kocem.
– Zabrudzi się – szepnęła infantylnie.
– Co się zabrudzi?
– Koc. Mam brudne stopy, bo chodziłam boso. Zdjęłam pantofle, bo były 
zakrwawione... – 
dodała niepewnie.
Mężczyzna przyjrzał się pantoflom i położył je na podłodze.
– Czy mógłbym usiąść? – spytał i nie czekając na zgodę, ulokował się na skraju 
łóżka.
– Co właściwie pani tam robiła? – powtórzył pytanie, wskazując wzrokiem 
wewnętrzne 
drzwi sąsiedniego przedziału. – Tędy pani tam weszła?
– Nie, z korytarza. Nie mogłam zasnąć, poczułam pragnie, a ponieważ wypiłam wodę 
z mojej karafki... – Miranda poczuła, że zaczyna zeznawać, jak spanikowany 
świadek i ugryzła 
się w język.
– Proszę mówić dalej.
– Przepraszam... to tylko nerwy.
– Zwykła sprawa – uśmiechnął się mężczyzna, a jego uśmiech znów skojarzył się 
Mirandzie 
z wagonem restauracyjnym w pociągu do Hook. Był to w sumie całkiem sympatyczny 
uśmiech, 
a i twarz nieznajomego wydawała się teraz znacznie sympatyczniejsza.
– Alec Guinness! – wypaliła Miranda. – Wreszcie wiem, kogo wciąż mi pan 
przypominał!
– Dobre i to – mruknął nieznajomy, a Miranda zarumieniła się, czując, że palnęła 
głupstwo 
godne nastoletniej kinomanki.
– Niestety, nie jestem Guinnessem – wyjaśnił nie bez odrobiny żalu nieznajomy. – 
Nazywam 
się Lang, Simon Lang. A więc nie mogła pani zasnąć...
Miranda wzięła się w garść i w miarę spokojnym tonem opowiedziała, co się działo 
od 
momentu, w którym opuściła swój przedział.
– I jest pani całkiem tego pewna? – spytał, gdy relacja dobiegła końca. – 
Żadnych 
dodatkowych szczegółów? Żadnych odgłosów z sąsiedniego przedziału, ani z 
korytarza?
Miranda zastanowiła się i dodała szeptem: – Tak, było coś jeszcze... Usłyszałam 
dźwięk 
odmykanych drzwi, jak gdyby ktoś wchodził do jednego z przedziałów. Pamiętam, bo 
nawet 
trochę mnie to rozbawiło.
– A cóż w tym zabawnego?
– Pastylki... pastylki na sen, które zażył brygadier.
– A skąd, do licha, pani o tym wiedziała? – głos Langa nabrał w jednej chwili 
oficjalnego 
tonu.
– Widziałam, jak je połykał. Każdy z nas to widział. Jedliśmy kolację w Hotelu 
Rodzinnym 
i połknął je na naszych oczach. Powiedział, że bez nich nigdy nie zasypia w 
pociągu. 
Poczęstował nawet pastylkami Mademoiselle i Stellę.
– Mówi pani, że wszyscy to widzieli? Wszyscy, to znaczy kto?
– Każdy z nas... Robert, Stella... Mam na myśli państwo Melville... guwernantka 
– 
Mademoiselle Beljame... no i ta mała Lottie, czyli Charlotte... Mógł to widzieć 
praktycznie 
każdy, bo kawę piliśmy w małym barze tuż przy recepcji hotelu i wszyscy płacili 
wtedy rachunki. 
Zresztą brygadier uraczył nas wcześniej dłuższym wykładem na temat zalet 
pastylek nasennych 
i nikt nie mógł tego nie słyszeć.
– Może wyjaśni mi pani, czy ten „nikt” ma konkretne nazwiska.
– A czy to takie ważne? – żachnęła się Miranda, trochę zirytowana, a trochę 
wyczerpana 
wydarzeniami. Nie spała od Harwich, a i poprzedni dzień nie należał do łatwych. 
Było po 
północy, a przez ostatnie godziny przeszła prawdziwy koszmar. Teraz marzyła 
tylko o tym, żeby 
wtulić głowę w poduszkę i zapaść w kamienny sen.
– Sądzę, że to ma duże znaczenie – naciskał Lang. – Ktoś, kto zabił brygadiera, 
musiał 
wiedzieć o tych pastylkach i że ofiara się nie obudzi. Nie tak łatwo 
zasztyletować kogoś 
w ciemnym przedziale, uderzając bezbłędnie w serce. Ten ktoś trafił w 
dziesiątkę, więc albo 
włączył światło, albo poświecił sobie latarką. W obu przypadkach musiał 
wiedzieć, że nie zbudzi 
ofiary.
– Światło? – spytała sennym głosem Miranda. – Tak, coś mi się przypomina. 
Zgasiłam je 
przed wyjściem w moim przedziale, więc musiało błyskać z sąsiedniego, ale nie 
dłużej, niż przez 
kilkanaście sekund.
– Kiedy to było?
– Nie pamiętam. Kilka minut wcześniej, zanim wyszłam na korytarz. Pomyślałam, że 
to 
brygadier, którego zawiodły pastylki. Potem usłyszałam kroki na korytarzu i 
pomyślałam, że to 
raczej wagonowy, więc wstałam, wyszłam, ale korytarz był pusty.
– A w którą stronę zmierzały te kroki?
Miranda pokręciła bezradnie ociężałą głową.
– Nie pamiętam. Wiem tylko, że były przytłumione... Może zresztą tylko mi się 
przesłyszało?
– Obawiam się, że to nie było przesłyszenie – mruknął Simon Lang. – Proszę 
powiedzieć mi 
jeszcze coś o tych ludziach popijających kawę, a potem może pani spać spokojnie. 
Kto jeszcze 
był świadkiem tej sceny z pastylkami?
Miranda próbowała policzyć na palcach rozmazujące jej się przez senność twarze. 
Dzika róża 
– Sally Page, posyłająca dyskretny uśmiech Robertowi. Rudowłosy, niebieskooki 
milczek Andy 
Page. Ciemnowłosa, czarnooka Elsa Marson z jej cudzoziemskim akcentem. Pyzaty, 
zawadiacki 
Harry Marson kwintesencja krzepkiego irlandzkiego Anglika. Pułkownik Leslie – 
dystyngowany, 
opanowany i jakby nieco znudzony manierami. Pani Leslie, której przyprószone 
siwizną włosy 
kontrastowały z krzykliwym tweedowym kostiumem... Pułkownikowa Leslie, 
wspominająca 
z dumą o „naszych żonach”, wpatrująca się w Mirandę bazyliszkowatym wzrokiem. 
Zaraz, zaraz, 
czy na pewno w Mirandę? A może w kogoś innego... Tylko w kogo? Tego nie była w 
stanie teraz 
zrekonstruować.
Kto jeszcze tam był? Ta nieszczęsna wróbelkowata pani Wilkin ze stadkiem 
nieznośnych 
piskląt – z bezczelnym, piegowatym Wallym w roli herszta. Niemiecki kelner... 
właściwie, kilku 
kelnerów... no i brygadier Brindley. Oczywiście był też tam z nimi, tyle że ze 
sztuczną szczęką, 
z którą wyglądał zabawnie... staro i pociesznie...
Przed klejącymi się oczyma Mirandy przesunęła się jeszcze jedna twarz, ale zbyt 
przelotnie, 
żeby wyrwać się z umykającej karuzeli. Twarz dziwna, chociaż skądś jej znana. 
Twarz, której nie 
rozpoznała, ale towarzysząca jej od dawna.
– Powinna pani przespać się trochę – powiedziała teraz tajemnicza twarz.
– Też tak sądzę – mruknęła Miranda. – Dobranoc, Guinness. – Uśmiechnęła się, 
ziewnęła 
i odpłynęła w objęcia Morfeusza.
Rozdział 5
Miranda przebudziła się. Stwierdziła, że pociąg stoi, a przez szczeliny żaluzji 
sączy się szare 
światło dnia.
Przez chwilę wydawało się jej, że jest w swojej domowej sypialni i dziwiły ją 
wąskie 
rozmiary łóżka. Złudzenie trwało krótko. Była przypuszczalnie w Berlinie, a za 
ścianą przedziału 
spoczywały zimne zwłoki nieboszczyka.
Próbowała ze wszelkich sił usunąć sprzed oczu wizję brygadiera Brindleya 
takiego, jakim 
widziała go ostatni raz. Na próżno. Wspomnienie było zbyt mocne i towarzyszył mu 
cały łańcuch 
skojarzeń: inne martwe twarze, które dane jej już było oglądać, zapach śmierci, 
a nade wszystko 
przerażenie tamtej małej dziewczynki porzuconej w ogarniętym wojenną pożogą 
świecie.
Przepędziła te myśli i zamknęła je w tej części mózgu, z której nigdy nie 
powinny się 
wydostawać. Podniosła się, uderzyła głową w nocną lampkę i poprawiając koce 
stwierdziła ze 
zdziwieniem, że ma wciąż na sobie szlafrok, a koców jak gdyby przybyło. – To 
pewnie ten... 
Simon Lang – przypomniała sobie. – To on musiał zadbać o odpowiednie przykrycie. 
Kim 
właściwie był? Skąd się znalazł na korytarzu w samym środku nocy i jakim prawem 
zasypywał ją 
pytaniami? Dlaczego zamiast wyprosić go z przedziału, odpowiadała na każde z 
nich? – Miranda 
zaczęła się w duchu zastanawiać. – Przecież powinna zadzwonić po wagonowego i 
kazać mu 
przywołać Roberta. Zamiast tego spełniała posłusznie polecenia nieznajomego – 
zganiła się – 
a na dodatek wygłupiła się z tym podobieństwem do Aleca Guinnessa.
Miranda poczuła, że znów się rumieni i desperackim ruchem odrzuciła koce. Lang 
musiał ją 
wziąć za egzaltowanego podlotka porównującego każdego napotkanego mężczyznę do 
filmowego gwiazdora, a przecież jej uwaga wynikała nie tyle z fizycznego 
podobieństwa, ile 
raczej z czegoś aktorskiego w jego twarzy: na pozór dość przeciętnej, ale 
zdolnej przybrać 
w każdej chwili odmienną maskę w zależności od intencji jej właściciela raz 
przezroczystej, a w 
mgnieniu oka nabierającej dowolnego wyrazu.
Odrzuciła pościel na skraj łóżka i odsunęła odrobinę na bok krawędź żaluzji. Na 
zewnątrz 
szarzało, a pociąg stał na stacji. Peron roił się od umundurowanych mężczyzn, z 
których jeden 
stał odwrócony plecami do jej przedziału, tuż przy oknie.
Ktoś zapukał w drzwi. Miranda wpuściła Stellę i przy okazji zauważyła, że 
żaluzje 
w korytarzu są już podniesione, a za zasnutymi deszczem oknami widać kolejowy 
rozjazd 
i posępne budynki.
– Widzę, że już nie śpisz – powitała ją Stella. – Proszono nas, żeby cię nie 
budzić. To 
straszne, Rando! A więc to ty go znalazłaś? Ubierz się szybko, bo czekają na 
nas. Nie... nie 
podnoś żaluzji. Cały peron roi się od policji. Włączę światło. Przyniosłam ci 
trochę herbaty, ale 
obawiam się, że już wystygła.
Przekręciła kontakt, zamknęła za sobą drzwi, przysiadła na łóżku i nie 
przestawała mówić, 
podczas gdy Miranda ubierała się w pośpiechu, łykając letnią herbatę.
Stella opowiadała z mieszaniną podniecania i oburzenia, że ich wagon skierowano 
zaraz po 
przyjeździe do Charlottenburga na boczny peron i że w przeciwieństwie do 
pozostałych 
pasażerów nie pozwolono nikomu opuścić pociągu. Peron obstawiono wartownikami, 
a umundurowany funkcjonariusz straży kolejowej dostarczył pasażerom herbatę i 
kanapki. Cóż 
z tego, skoro od dwóch godzin byli praktycznie uwięzieni, a policja trzaskała 
fleszami 
i myszkowała po wagonie w poszukiwaniu odcisków palców i dowodów rzeczowych.
– Zabrali też cały nasz bagaż – poskarżyła się gniewnie. – Nie pozwolili nam nic 
zachować. 
Weszli, zabrali wszystko i powiedzieli, że odbierzemy to sobie w odpowiednim 
czasie. Zdaje się, 
że wszystko to zawdzięczamy jakiemuś człowiekowi nazwiskiem Lang. Jechał z nami 
od Hook 
i wygląda na tajniaka, lub kogoś z naszego MIS. Rozmawiał z Robertem i 
powiedział mu, że 
miałaś ciężką noc, więc należy ci się dłuższy sen. Mówił, że przesłuchają nas i 
zaraz potem 
będziemy wolni. Nazwał to „rutynową rozmową” czy równie idiotycznym określeniem. 
Pozwolił 
Robertowi i pułkownikowi Leslie skontaktować się z naszym przedstawicielstwem. 
Aha... Prosił, 
żebyś pozostawiła wszystkie swoje rzeczy w przedziale. Mówił, że dopilnuje, by 
dotarły szybko 
do twoich rąk.
– Mam nadzieję! – żachnęła się Miranda – Wyłącz światło, Stello. – Podniosła 
żaluzję 
i wpuściła do przedziału wilgotny świt. – Czy torebkę też mam zostawić? Mam w 
niej paszport 
i wszystkie dokumenty.
– Nie. Dokumenty pozwolono nam zatrzymać przy sobie, ale podejrzewam, że obejrzą 
je 
dokładnie, zanim nas stąd wypuszczą.
– Istna komedia – pokręciła głową Miranda. – Czuję w tym ambitną rękę naszego 
Guinnessa.
– Kogo takiego? – spytała zaskoczona Stella. Miranda ugryzła się w język. – Tego 
Langa.
Czemu nie pozwolił nam udać się do domu? Przecież i tam mogliby nas przesłuchać.
– Czy nie rozumiesz, że podejrzewają kogoś z nas?
– Chyba żartujesz, Stello? Pewnie jakiś złodziej zakradł się do przedziału na 
jednej ze stacji. 
Jak mogłoby być inaczej?
– Oni twierdzą, że to wykluczone. Nie wiem dlaczego, ale tak właśnie twierdzą. 
Mówią, że 
zabójcą jest ktoś, kto podróżował w naszym wagonie.
Stella wykonała teatralny gest wyrażający mieszaninę odrazy i ekscytacji, a 
Miranda 
pomyślała, że wszystko to przypomina farsę. Jakąś absurdalną sztukę, w której 
realność Stella nie 
wierzy i w której tak naprawdę nie uczestniczy. Pewnie dawno opuściłaby już 
niewygodne 
miejsce na widowni, gdyby nie odrobina ciekawości, co wydarzy się w ostatnim 
akcie.
Ale Stella miała do tego prawo. Przecież nie widziała z bliska martwej twarzy 
brygadiera 
i nie weszła własną stopą w lepką plamę na podłodze przedziału.
Miranda poczuła znów dreszcz i odwróciła się do lustra, żeby pociągnąć szminką 
wargi. 
Dłoń miała niepewną, a uchwycone w lustrze odbicie Stelli bynajmniej nie dodało 
jej otuchy: 
twarz jeszcze bledsza niż mdłe światło poranka, rozszerzone strachem oczy. 
Podniosła kołnierz 
futerka z wiewiórek i oznajmiła:
– Jestem gotowa. Idziemy czy poczekamy tutaj, aż przyjdą z kajdankami?
– Uspokój się, Rando – próbowała pocieszyć ją Stella. – Przykro mi, że tak cię 
wystraszyłam. 
To ohydne z mojej strony, zważywszy, co przeszłaś tej nocy. Powinnam rozproszyć 
twoją uwagę, 
a nie opowiadać ci o tych idiotyzmach. Zostaw wszystko i chodź do naszego 
przedziału. Ci 
policjanci robią zupełnie przyzwoite wrażenie.
– A co z dziećmi? – spytała Miranda, zamykając za sobą drzwi. – Co z Lottie i z 
małymi 
Wilkinami? To okrutne trzymać ich tutaj bez śniadania.
– Wszystko w porządku. Jakaś sympatyczna kobieta ze straży kolejowej zabrała je 
na 
śniadanie na terenie stacji. Swoją drogą nie zazdroszczę jej tej misji, znając 
temperament 
gromadki Wilkinów. Mademoiselle szaleje, ponieważ nie pozwolono jej towarzyszyć 
Lottie. 
Łyka sole trzeźwiące i mamrocze bez przerwy po francusku. Skaranie boskie z tymi 
cudzoziemcami! Robercie, przyprowadziłam Mirandę i obie konamy z głodu. Jak 
sądzisz, kiedy 
wypuszczą nas z tego kolejowego karceru?
Robert, stojący dotąd z rękami w kieszeniach przy oknie, odwrócił się i 
uśmiechnął do 
Mirandy, która pomyślała sobie po raz nie wiadomo który, że niezwykle przystojny 
z niego 
mężczyzna. Powtarzali to wszyscy, a niektórzy dodawali na stronie, że może jest 
aż zbyt 
przystojny.
– Cześć, Rando. Słyszałem, że miałaś burzliwą noc. Jak to właściwie było i czemu 
mnie nie 
wezwałaś? – spytał, obejmując ją serdecznie, jak przystało starszemu kuzynowi.
– Chciałam – odpowiedziała Miranda, przysiadając na dolnym łóżku – ale nie 
pamiętałam, 
gdzie jest wasz przedział. Jak długo jeszcze zostaniemy tutaj? – spytała, nie 
chcąc wracać do 
wypadków ostatniej nocy.
– Sądzę, że już niedługo. Jeśli dobrze widzę, obierają właśnie zwłoki 
brygadiera. Ciekawe, 
czemu nie zrobili tego wcześniej?
Stella stanęła przy oknie tuż obok Roberta i Miranda nie mogła zobaczyć noszy 
ani leżącego 
na nich, przykrytego kocem kształtu.
Po kilku minutach wojskowy policjant oznajmił im, że mogą opuścić pociąg. Stella 
narzuciła 
na siebie srebrzyste futro z piżmaka i sięgnęła po torebkę.
– Jesteś gotowa, Rando?
Mężczyzna w średnim wieku, w granatowym mundurze z dystynkcjami zdradzającymi 
podpułkownika, przeprosił elegancko za zwłokę oraz podziękował za pomoc i 
wyrozumiałość. 
Panią Wilkin zaprowadzono do jej stadka, a Mademoiselle niczym sęp pochwyciła 
dłońmi 
w czarnych rękawiczkach cały ekwipunek popędziła do Charlotty, nadmieniwszy, że 
sama da 
obie radę. Jedynie Miranda czekała wciąż na swój bagaż.
– Gdzie mogę go odebrać? – spytała umundurowanego dżentelmena. – Kazano mi 
zostawić 
wszystko w przedziale. Dwie walizki i pudło na kapelusze.
– Sądzę, że mam przyjemność z panną Brand? – odparł po chwili wahania oficer. – 
Bagaż 
zaraz wróci. Jeszcze chwila cierpliwości. – W tym momencie ton oficera zatracił 
dżentelmeńskość, a Miranda ujrzała Simona Langa, kontemplującego uważnie jej 
obuwie.
– Odeślę bagaże do hotelu, więc nie ma sensu czekać na nie tutaj. Sądzę, że pora 
na 
śniadanie.
Lang patrzył na Mirandę, ale w jego głosie było coś tak bezosobowego, że 
pomyślała przez 
chwilę, iż słowa te skierowano w pustą przestrzeń.
– Wolę poczekać – powiedziała, siląc się na równie oschły głos, chociaż złość 
potęgował 
niepokój. Dlaczego właśnie jej bagaż potraktowano w tak specyficzny sposób? 
Dlaczego Simon 
Lang traktuje ją jak nieznajomą?
– Odradzałbym – powiedział, tym razem delikatnie, Lang. – Mamy trochę roboty 
i oczekiwanie może się przeciągnąć. Dostanie pani bagaż, gdy tylko będzie to 
możliwe.
Miranda miała serdeczną ochotę spytać, czy otrzyma swój bagaż po sprawdzeniu jej 
grupy 
krwi i czy nie wystarcza im ta, którą obejrzeli sobie ostatniej nocy. 
Powstrzymała się z trudem 
i uczepiona ramienia Roberta wyszła z poczekalni.
– Czemu tak się niepokoisz, Rando? – spytała idąca za nimi krok w krok Stella. – 
Na pewno 
wkrótce odeślą ci bagaż, a jeśli czegoś potrzebujesz, możesz zawsze sięgnąć do 
moich zapasów.
– Ten podejrzliwy, mrukliwy ważniak! – wykrzyknęła bliska płaczu Miranda.
– Mówisz o Langu? – spytał Robert. – Na mnie zrobił dość przyzwoite wrażenie. 
Dziś rano 
był dla nas szczególnie miły. Dlaczego tak się na niego uwzięłaś?
– Nie uwzięłam się, ale...– nie dokończyła.
– Czy to nasz samochód?
– Tak, marki Volkswagen. Kapralu, proszę jechać do Hotelu Rodzinnego.
– A co z Lottie i Mademoiselle? – spytała Stella.
– Przecież w sześcioro nie zmieścimy się w tej puszce.
– Wysłałem je wcześniej samochodem państwa Leslie. Pułkownik obiecał, że zboczy 
pod 
hotel. Państwo Page też tamtędy jadą i Andy zajmie się do naszego przyjazdu 
damami.
Robert upchnął Stellę i Mirandę na tylnym siedzeniu zielonkawego, 
przypominającego 
chrabąszcza samochodziku i usiadł obok ubranego w wojskowy battledress kierowcy. 
Ruszyli 
z Charlottenburga przez zimną marcową mżawkę.
* * *
Miranda zapamiętała niewiele z pierwszych widoków Berlina. Wszystko było szare 
i zmęczone, podobnie jak jej wzrok. Szare były sklepy i domy stojące wśród 
pustkowi 
przerywanych ceglanymi rumowiskami i gołymi żebrami stalowych zbrojeń, które 
pewnie 
pozostały po dawnych sklepach i domach. Gdzieniegdzie przez szarość przebijały 
szyldy 
w obcym języku: Fleischerei, Friseur, Backerei, Eisengeschaft...
Robert, który spędził już w Berlinie kilka miesięcy, wskazywał miejsca godne 
uwagi.
– To Rundfunk – kontrolowana przez Sowietów radiostacja. Ich jedyna posiadłość w 
naszej 
strefę. Dość tajemnicza sprawa. Wygląda na martwą jak grobowiec. Nikt tu nie 
wchodzi, nikt 
stąd nie wychodzi i nigdy nie widziałem ludzkiej twarzy za żadnym z okien. Ale 
coś mi mówi, że 
gdzieś tam środku uwija się niezły zestaw towarzyszy. A to cyrk. Przyjechał tu 
na jeden sezon. 
Całkiem niezły cyrk. Byłem w nim z kolegami i musimy koniecznie wybrać się tam z 
Lottie. To 
Funkturm. Przyznacie, że przypomina trochę wieżę Eiffla. Na szczyt można wjechać 
windą, 
obejrzeć sobie Berlin i posilić się w restauracji w połowie drogi. Najwyższa 
budowla w Berlinie, 
ale ceny też nie są niskie. Dziesięć szylingów za filiżankę herbaty, ponad 
dwadzieścia za 
biszkopt. To stary budynek Naafi, gdzie pewnie będziecie często robić zakupy. 
Ten plac nosił 
kiedyś imię Adolfa Hitlera, ale teraz nazywają go Reichkanzler Platz. No i 
jesteśmy na miejscu. 
Wysiadajcie i ruszajcie szybko tą drogą, bo zaczyna mocno siąpić.
Robert postanowił, że pierwszą noc spędzą w Hotelu Rodzinnym. Stella będzie 
miała 
z głowy posiłek i domową krzątaninę, a do własnej nowej kwatery przeniosą się 
dopiero 
nazajutrz.
Hotel mieścił się w przepastnym, wyposażonym w windę budynku. Długi, kojarzący 
się ze 
szpitalem korytarz wiódł do dwupokojowego lokum na trzecim piętrze. Z sąsiedniej 
łazienki 
dobiegał plusk wody, szczebiotanie Lottie i głos Mademoiselle nucącej Malbrouck 
s’en va t’en 
guerre.
Bagaż Melville’ów przeniesiono do większej sypialni. Mniejsza była już 
wypełniona 
zabawkami i pachniała ziarenkami kminku Mademoiselle. Stella poszła po Lottie, a 
Robert 
zwrócił się do niemieckiego bagażowego: – A co z tą panią? Potrzebujemy 
dodatkowego pokoju. 
Pojedynczego pokoju dla fraulein.
– Ja, ja – przytaknął gorliwie Niemiec – Fraulein pójdzie ze mną.
Ruszyli korytarzem i po kilku zakrętach Miranda znalazła się pokoju z widokiem 
na pusty 
wybetonowany placyk z resztkami ruin po bombardowaniach. Bagażowy oddalił się. 
Nie bez 
trudu otworzyła okno i spojrzała na szare niebo, deszcz i ruiny.
A więc była w Berlinie! Jeszcze niedawno brzmiało to niesłychanie ekscytująco. 
„Gdzie 
spędzisz wakacje, Mirando?” „W Berlinie.” „W Berlinie? Cóż za pomysł! Przywieź 
nam jakiś 
ciekawy kordzik ze swastyką i nie daj przymknąć się Sowietom!”
Teraz nie było w tym nic ekscytującego i zatęskniła za przytulnym apartamentem 
przy 
Sloane Street. Stella miała rację. Podróże po obcych krajach są ciekawe, dopóki 
wszystko 
przebiega gładko, ale gdy zaczynają się przygody takie, jak ta ostatniej nocy, 
egzotyka zamienia 
się w koszmar, a twarze tubylców nabierają złowieszczej aparycji. Nie 
doświadczała tego typu 
wrażeń od czasów, gdy jako mała dziewczynka błąkała się po obcych zrujnowanych 
ulicach, 
nawołując z płaczem rodziców, których już nigdy nie było jej dane ujrzeć.
Czy wspomnienie powróciło tylko przez skojarzenie z widokiem zamordowanego przed 
kilkunastoma godzinami człowieka? Czemu właściwie wypełzło z mrocznej kryjówki w 
jej 
podświadomości? Po co przyjechała do tego zniszczonego wojną miasta, gdzie sama 
mowa 
mieszkańców przywoływała wspomnienia, których lepiej było nie budzić?
Rozdział 6
Robert udał się do koszar, a Stella, Mademoiselle i Lottie wyjechały wraz z nim 
obejrzeć 
nowe mieszkanie. W volkswagenie nie starczyłoby miejsca dla Mirandy.
– Czy na pewno możemy zostawić cię samą? – spytała przed wyjazdem Stella. – Może 
powinnam zostawić Mademoiselle i Lottie, ale mała zacznie zaraz szaleć z tym 
okropnym 
Wallym, a Mademoiselle powinna poznać od razu nasze mieszkanie.
– Nie przejmuj się, Stello – odparła Miranda bez przekonania. – Posiedzę sobie w 
czterech 
ścianach i wezmę wreszcie gorącą kąpiel.
Ale to nie było tak proste. Miranda wcale nie tęskniła za „czterema ścianami” w 
obcym 
pokoiku, gdzieś w głębi labiryntu pustych pachnących lizolem korytarzy. Nie 
tęskniła za szumem 
kaloryferów, za odorem przedwczorajszych posiłków, za widokiem szarych, 
pokiereszowanych 
bombami szczątków budynku za oknem.
Jej bagaż wciąż nic dotarł, ale Melville’owie zostawili w sypialni kostkę mydła 
i kąpielowy 
ręcznik, więc mogła teraz wypoczywać w wannie, dopóki woda nie stała się zbyt 
chłodna. 
Wyszła z wanny, spojrzała na zegarek i stwierdziła, że do powrotu domowników 
jeszcze daleko.
Rozczesała i ułożyła starannie lśniące włosy. Zastanawiała się, czy młodzi 
państwo Page są 
wciąż w hotelu. Przypomniała sobie, że Andy też pojechał do koszar, a Sally 
chciała obejrzeć ich 
leżące niedaleko hotelu mieszkanie. Państwo Leslie i Marsonowie pewnie od razu 
udali się do 
swoich rezydencji.
Postanowiła zejść do klubowej sali i sprawdzić, czy nie znajdzie tam gazet lub 
czasopism.
Nie chciała korzystać z windy, ale na pierwszym piętrze zawiodła ją orientacja. 
Schody 
biegły gdzieś w dół i nic nie wskazywało na bliskość klubu. Może pomyliła 
piętra? Zastanawiała 
się nad tym, gdy usłyszała zgrzyt jadącej w górę windy, która zatrzymała się na 
wyższej 
kondygnacji. Zamek szczęknął i Miranda usłyszała wypowiadane szybko po niemiecku 
słowa.
Kiedyś paplała w tym języku z dziecięcą biegłością, ale po latach nie rozumiała 
nic 
z rozmowy toczonej na dodatek piętro wyżej. Wyczuła tylko, że w jednym z dwóch 
głosów 
brzmi desperacja.
To musiała być kobieta i to kobieta bliska płaczu. Drugi głos był cichszy, ale 
wyraźniejszy 
i bardziej stanowczy.
Ciszej! – prosił pierwszy głos, nieoczekiwanie po angielsku. Potem zapadła 
cisza, Miranda 
usłyszała czyjś przerażony oddech i uświadomiwszy sobie ze wstydem, że 
podsłuchuje cudzą 
rozmowę, ruszyła ostentacyjnie w górę.
Ciemnowłosa kobieta w wilgotnym deszczowcu stała odwrócona plecami do Mirandy 
przy 
windzie, do której wchodziła właśnie jej rozmówczyni. Winda ruszyła, a kobieta w 
deszczowcu 
szybko skierowała się w stronę półpiętra, prawie ocierając się o Mirandę.
Miranda patrzyła przez chwilę przez kratę mrocznego szybu windy i pomyślała, że 
wszystko 
to jest przywidzeniem. Może i było, ale kolor i krój palta kobiety, która 
zniknęła w windzie, zbyt 
natarczywie przypominał panią Marson. Tylko że pani Marson nie znała 
niemieckiego. Nawet na 
peronie w Bad Oyenhausen, gdy doszło do nieporozumienia z bagażowymi, musiała 
skorzystać 
z pomocy Stelli, której niemczyzna pozostawiała zresztą bardzo wiele do 
życzenia.
Tamta mówiła płynnie, z czego wniosek, że ubiór pani Marson nie odbiegał od 
berlińskich 
standardów. Widać wiele kobiet nosiło tu rude palta z czarnymi lamówkami wokół 
kołnierza 
i rękawów, a czarne kapelusiki również nie były czymś wyjątkowym. Ale wszystko 
to wydawało 
się Mirandzie nieco podejrzane i wcale nie pomogło jej pozbyć się niepokojów 
ostatniej nocy.
Co więcej, incydent ten nie był ostatni w łańcuchu przedpołudniowych 
niespodzianek.
Schodząc na parter, Miranda spostrzegła, że ktoś zmierza od strony klubu na 
niższe półpiętro 
i znika za zakrętem korytarza. Tym kimś był Robert, a więc było już później, niż 
sądziła, i Stella 
pewnie też już wróciła.
Miranda zeszła na półpiętro i stwierdziła, że tym razem nie pomyliła drogi. 
Spojrzała na 
zegarek, było dopiero kwadrans przed dwunastą, a na półpiętrze stała Sally Page.
– Och! – szepnęła skonsternowana i zaczerwieniona Sally. – To ty, Mirando?
– A któż by inny, Sally? – odpowiedziała równie zaskoczona Miranda. – Myślałam, 
że już 
rozgościłaś się na waszych włościach.
– Tak... To znaczy, niezupełnie tak... Taki tam bałagan, że postanowiłam 
poczekać na 
Andy’ego. Kapral sprawdza listę lokatorów, dywany są w opłakanym stanie, a o 
firankach lepiej 
nie mówić. – Sally wypowiadała to wszystko jak automat, z trudem łapiąc oddech. 
– Wpadłam, 
żeby napić się kawy lub czegoś mocniejszego, ale chyba jednak wrócę z 
powrotem...
Miranda nie skomentowała tego, a podniecona Sally zrobiła ręką „pa, pa” i 
ulotniła się 
szybkim krokiem.
– Co miało to, oznaczać? – zachodziła w głowę. – Przecież Robert nie byłby aż 
takim 
głupcem, chociaż ta Sally jest całkiem, całkiem... – Miranda postanowiła 
stanowczo wziąć się 
w garść i nie dopuszczać do siebie myśli godnych rozplotkowanej starej panny. – 
Cóż z tego, że 
Sally może trochę leci na Roberta? Niejedna starsza od niej też patrzyłaby na 
niego jak na 
filmowego amanta, nie naruszając w niczym wierności własnemu, może i mniej 
atrakcyjnemu 
małżonkowi.
– A Robert? Mógł wrócić do hotelu z setek przyczyn – pomyślała 
usprawiedliwiająco – więc 
po co od razu doszukiwać się w tym jakichś sercowych związków?
Miranda dotarła do klubowej sali, sięgnęła po mocno zaczytany kobiecy magazyn i 
z 
determinacją pogrążyła się w lekturze opowiadania, które ku jej rozpaczy okazało 
się zaledwie 
pierwszym rozdziałem powieści w odcinkach.
Mademoiselle i Lottie wróciły na lunch, przynosząc wiadomość, że Stella zje go u 
Marsonów 
i przypuszczalnie pojawi się dopiero na herbatę. Po chwili zatelefonował Robert. 
On z kolei 
postanowił spożyć lunch w oficerskim klubie, a przeprowadzka do nowej siedziby 
miała nastąpić 
dopiero nazajutrz.
Dostarczony wreszcie do hotelu bagaż Mirandy trafił na właściwe piętro z pomocą 
Mademoiselle i Lottie. Guwernantka po stoicku przyjęła odmowę oferty dalszej 
pomocy i poszła 
się zająć swą podopieczną. Miranda znów była sama.
Ktokolwiek penetrował walizki, zadbał o ułożenie ich zawartości w nienagannym 
porządku, 
tyle że z zupełną nieznajomością damskiej garderoby. Nawet bieliznę złożono w 
wojskowe 
kostki, nie przekraczające rozmiarem męskiej chustki do nosa. Miranda wyjęła 
tylko rzeczy 
potrzebne jej na wieczór, a walizki pozostawiła na podłodze.
Poranna mżawka przeszła z upływem dnia w zawiesisty deszcz uderzający monotonnie 
w okienne szyby, ale oprócz odgłosu uderzeń kropel w pokoju i w całym 
zdezelowanym budynku 
panowała typowo popołudniowa cisza.
Może właśnie dlatego skrzypienie zawiasów zabrzmiało tak donośnie. Patrząca 
właśnie 
w lustro Miranda spostrzegła w nim, jak drzwi za jej plecami otwierają się cal 
po calu, niczym 
popychane podmuchem wiatru, chociaż dzień był bezwietrzny.
W szczelinie coś się poruszyło i pojawiła się twarz. Koszmarna, debilna twarz, 
zeszpecona 
białymi i czerwonymi plamami, z wywalonym jęzorem. Miranda zesztywniała na 
moment, po 
czym obróciła się na pięcie i skoczyła ku drzwiom.
Twarz zdematerializowała się w mgnieniu oka i to coś drobnymi krokami popędziło 
w panice 
korytarzem.
Ktoś niewielkich rozmiarów zniknął za zakrętem, a rozpędzona Miranda wpadła z 
impetem 
na kogoś zmierzającego w dokładnie przeciwnym kierunku i już drugi raz w 
przeciągu doby 
znalazła się w objęciach Simona Langa.
– Znowu wchodzi mi pan w drogę! – wyrzuciła z siebie, tłumiąc wściekłość, 
przerażenie 
i łzy. – Gdyby nie pan, dopadłabym tego małego upiora!
– Upiora? Ma pani na myśli chłopaczka, który właśnie przebiegł mi drogę?
– Ładny mi chłopaczek! Jeszcze dorwę tego Wilkina i odechce mu się raz na zawsze 
straszenia ludzi!
Jej głos załamał się, przechodząc niemal w szloch, gdy uświadomiła sobie, przed 
kim znów 
się wywnętrza. Wyrwała się z objęć Langa, a jej pobladła twarz przybrała barwę 
szkarłatu. – To 
wcale nie oznacza, że dorwałam też brygadiera, więc proszę darować sobie to 
spojrzenie! – 
dodała nieco nienaturalnym głosem.
– Spokojnie, panno Brand – odparł flegmatycznie Lang. – Wygląda pani na nieco 
przygnębioną...
– A pan by nie był, gdyby takie coś pojawiło się – drzwiach pana sypialni? – 
spytała, 
wskazując na leżącą w korytarzu błazeńską tekturową maskę zmajstrowaną 
ewidentnie z reklamy 
popularnych płatków owsianych.
Simon Lang zacisnął wargi, a Miranda eksplodowała na całego. – Może pan pękać ze 
śmiechu, ale mnie to naprawdę przestraszyło!
– Widzę i wcale nie pękam ze śmiechu. Ależ z pani nerwus. To ta ostatnia noc, 
czy coś 
innego?
– Sama nie wiem – odpowiedziała cicho Miranda. Jej nagła złość wyparowała, 
ustępując 
miejsca zmęczeniu i rezygnacji. – Chyba głównie tamta noc, ale nie tylko. 
Żałuję, że w ogóle 
przyjechałam do Berlina. Myślałam, że to będzie atrakcja, ale teraz przeklinam 
ten pomysł. 
Przeklinam i drżę ze strachu. A co pan właściwie tu robi? – zmieniła gwałtownie 
ton.
– Chciałem zamienić z panią kilka słów. Czy bagaż dotarł?
– Tak, dotarł. Czy tylko to chciał pan wiedzieć?
– Nie tylko to. Czy możemy przejść do sali klubowej? Jest teraz pusta i chyba 
będzie nam 
tam wygodniej niż w korytarzu i naturalniej niż w pani sypialni.
W szarym świetle deszczowego popołudnia sala klubowa sprawiała dość 
odstręczające 
wrażenie. Ponura i opuszczona, nie odbiegała pod tym względem od całego hotelu.
Simon Lang wybrał w miarę dyskretne fotele i poczęstował Mirandę papierosem. 
W płomieniu zapałki, oczy Simona przypominały bursztyn, w którym zamknięto przed 
wiekami 
robaczka.
– A więc o czym mamy rozmawiać? – spytała Miranda – i kim pan właściwie jest?
– Jestem chwilowo szefem 89 Sekcji Berlińskiej, odpowiedzialnym za wywiad 
i kontrwywiad w zastępstwie mojego D.A.M.P., który zapadł na świnkę i został 
poddany 
kwarantannie. Pewnie nic to pani nie mówi, ale zabójstwo brygadiera jest teraz 
właśnie moją 
działką.
– D.A.M.P? – powtórzyła Miranda niepewnie.
– A więc o czym chciał pan ze mną porozmawiać?
– O pani – odparł Simon Lang, porzucając oficjalny ton. – O tym, co wydarzyło 
się tamtej 
nocy. O wszystkim, co pani z niej zapamiętała. Nawet o drobiazgach.
– Nie mogłam zasnąć... – rozpoczęła niepewnie Miranda.
Potem poszło jak z płatka, Simon Lang nie przerywał jej słowem, a gdy skończyła 
część 
pierwszą, spytał:
– A więc już na korytarzu patrzyła pani za siebie. Dlaczego? Co panią tak 
przestraszyło? 
Może jakiś dźwięk, lub czyjaś postać?
– Właściwie nic. Przynajmniej nie wtedy. Było cicho, jak makiem zasiał i 
pomyślałam sobie, 
że zachowuję się, jak ciocia Hetty...
– Jak kto?
– Głupstwa mówię – zreflektowała się Miranda, czując, że znowu się rumieni. – 
Ciocia Hetty 
to taka rodzinna legenda. Była krewną Mellville’ów i straszną panikarką. Podobno 
nie znosiła 
kotów i podczas wizyt co chwilę odwracała się, powtarzając: „Czy przypadkiem nie 
wpuściliście 
kota, bo może wskoczyć mi na plecy”.
– A pani pewnie też się bała wtedy czegoś podobnego?
– Nie, to było inne uczucie... – Miranda poruszyła się niespokojnie w fotelu. – 
Trudno to 
opisać, a zresztą i tak nic by pan z tego nie zrozumiał.
– Może ma pani rację, więc zostawmy ten wątek. Czy był konkretny moment, w 
którym 
przypomniała się pani ta... ciocia Hetty?
– Trudno powiedzieć – odparła Miranda po chwili wahania. – Byłam w kiepskiej 
formie już 
przed wyjazdem z Anglii. Umówiliśmy się z Robertem i Stellą na stacji przy 
Liverpool Street, 
wypiliśmy herbatę i wszystko było w porządku. Dopiero później coś się stało z 
moimi nerwami.
– W Hook czy jeszcze w Anglii?
– Chyba jeszcze w Anglii... – odparła po namyśle – Zresztą nie jestem pewna. Czy 
to aż tak 
ważne?
– Może tak, może nie. Ciekawe, że była pani zdenerwowana, zanim wydarzyło się 
coś złego. 
Co tak panią zdenerwowało? Co, a może raczej, kto?
Miranda nie miała ochoty opowiadać o dziwnej wymianie spojrzeń między Sally Page 
i panią 
Leslie. – To chyba ten kraj – odpowiedziała. – Mieszkałam w Niemczech, gdy byłam 
małym 
dzieckiem. Mój ojciec pracował tutaj i gdy wybuchła wojna, przenieśliśmy się do 
Belgii. Rodzice 
zginęli podczas inwazji, a mnie przerzucono do Anglii z grupą uchodźców. Mało z 
tego 
pamiętam, ale ten kraj zawsze kojarzy mi się z czymś niemiłym. Opowieść 
brygadiera też miała 
z tym coś wspólnego.
– Opowieść brygadiera? Ciekawe o czym opowiadał? – Oczy Langa wciąż przypominały 
bursztyn, ale tym razem bursztyn oglądany pod światło.
Miranda streściła opowieść Brindleya, nie pomijając swojego osobistego wątku.
Simon Lang nie wydawał się szczególnie podniecony. Interesowało go, czy Miranda 
widziała, lub znała wcześniej brygadiera. Zadał mnóstwo pytań, z pozoru o sprawy 
nieistotne 
i przypadkowe: jak siedzieli przy stole, kto siedział przy sąsiednich, czy 
słyszeli rozmowy 
sąsiadów, kiedy opuścili jadalnię, kto pił kawę i przy którym stoliku, kiedy i w 
jakiej kolejności 
wrócili na stację, czy wydarzyło się coś charakterystycznego przy wsiadaniu do 
pociągu, czy 
pasażerowie odwiedzali się w przedziałach przed odjazdem?
Miranda nie oszczędzała pamięci, a gdy Lang skończył, spytała:
– Po co to potrzebne? Podejrzewa pan kogoś z nas?
– Dokładnie tak – odparł Simon Lang, nie siląc się na uprzejmość.
– Ciekawe dlaczego, skoro w pociągu było pół setki pasażerów?
– Dlatego – wyjaśnił Lang – że nóż, którym zabito brygadiera, zabrano z 
hotelowej recepcji 
w Bad Oyenhausen. Szef hotelu używał go do rozcinania korespondencji i do 
ostrzenia ołówków. 
Trzymał go na ladzie i był tam, gdy spożywaliście posiłek. Pamięta to ktoś z 
obsługi, bo 
przecinał nim jakiś sznurek. A potem nóż zniknął. Dokładnie, zanim opuściliście 
hotel i udaliście 
się do pociągu. Przyzna pani, że to wyklucza pozostałych pasażerów?
– Ale... przecież byli tam i inni ludzie? Niemieccy kelnerzy... obsługa?
– Byli. Ale żaden z nich nie miał dostępu do pociągu.
– Przecież mogli przekazać komuś nóż? Na przykład wagonowemu?
– Gdy popełniono zabójstwo, wagonowy opiekował się chorym pasażerem w sąsiednim 
wagonie. Mam na to pięciu świadków.
– A skąd pan wie, kiedy popełniono zabójstwo? – spytała Miranda mniej pewnym 
głosem, 
wciąż jednak nie dopuszczając do siebie myśli, że sprawcą może być ktoś, z kim 
jeszcze wczoraj 
spożywała kolację.
– Z krwi – wyjaśnił krótko Simon Lang.
– Krew krzepnie bardzo szybko. Ta na pani szlafroku i pantoflach była jeszcze 
wilgotna, gdy 
spotkaliśmy się na korytarzu, a ta w przedziale Brygadiera też nie zdążyła 
zakrzepnąć. Weszła 
pani do przedziału Brindneya najwyżej w kwadrans po popełnieniu zabójstwa. W 
kwadrans, 
a może nawet wcześniej, jeśli zważyć, że jego zwłoki nie zdążyły zesztywnieć. 
Gdyby morderca 
zostawił nóż w piersi brygadiera, wagonowy odnalazłby zwłoki dopiero podczas 
rannego 
budzenia, a wtedy trudniej byłoby ustalić moment zgonu. Ale nóż wyciągnięto, 
krew trysnęła 
i dzięki temu natrafiła pani na ślad zbrodni. Sądzę, że sprawca chciał się 
pozbyć narzędzia 
zbrodni, ale zakrwawiony nóż pozostawia ślady. Upuścił więc go na podłogę i 
uciekł.
– To nie ma sensu! – żachnęła się Miranda.
– Musi być jakieś inne wytłumaczenie. Rozmawiałam z tymi ludźmi i wiem, że to 
przyzwoite osoby... Wszyscy troje!
– Wszyscy troje? – podchwycił Lang, unosząc brwi.
– Jeśli podejrzewa pan Roberta, oświadczam, że znam go od lat!
– Spokojnie, panno Brand – odparł pojednawczo Simon. – A któż podejrzewa pani 
kuzyna? 
Proszę tylko pamiętać, że perspektywa dużego zysku może wywołać w niejednym z 
nas 
nietypowe reakcje. Doświadczenie uczy, że nawet seryjni mordercy uchodzili w 
oczach swoich 
bliskich za przyzwoitych ludzi, którzy nawet nie skrzywdziliby muchy.
– Zapomniał pan o Stelli – rzuciła pogardliwie Miranda. – Gdyby Robert wyszedł 
nocą 
z przedziału, musiałaby coś słyszeć.
– Jak pamiętam, pani Melville zażyła nasenne pastylki – przypomniał delikatnie 
Lang. – 
Mało kto oprócz pani był tego świadkiem, ale Robert mógł o tym wiedzieć.
– Chyba sam pan w to nie wierzy?
– Powiedzmy, że nie wierzę, ale wróćmy do sprawy. Dlaczego wymieniła pani trójkę 
osób, 
a nie pełną jedenastkę? Powiedzmy, tuzin, jeśli liczyć tego małego szatana, 
którego ścigaliśmy 
nie tak dawno na korytarzu?
– Łącznie z kobietami? To już przesada!
– A czemu nie? – Lang zmrużył porozumiewawczo oko. – Naprawdę sądzi pani, że 
kobiety 
to wątłe lilie niezdolne do zadawania bólu? Nie czytała pani Makbeta! Bywają 
sytuacje, 
w których każdy sięgnie po broń.
– O jakich sytuacjach pan mówi?
– Przyjmijmy, że brygadier Brindley miał dwie fiolki z mocnymi pastylkami na sen 
i że 
zabójca wiedział o tym. Nóż był ostry i posłużenie się nim nie wymagało 
szczególnej siły 
fizycznej. Wystarczyło spuścić żaluzje, zsunąć koc, nacisnąć kontakt nocnej 
lampki, a nawet 
posłużyć się zapalniczką i... wymierzyć cios. Śpiący kamiennym snem starszy pan 
kontra 
wypolerowane ostrze. Nawet dziecko potrafiłoby to zrobić. Nawet Wally, 
zakładając, że miałby 
odpowiednio mocne nerwy i znałby się trochę na anatomii. Ale Wally’ego wyłączmy 
chwilowo 
z kręgu podejrzanych, bo i tak mamy ich jedenastu. Państwo Marson, państwo 
Melville, państwo 
Page, państwo Leslie, Mademoiselle Beljame, pani Wilkin... no i panna Miranda 
Brand.
– Albowiem ostatni będą pierwszymi... – dokończyła Miranda. – Ładnie pan to 
wywiódł.
– Nic nie wywiodłem. Po prostu chłodno to analizuję. Ktoś, kto zabił Brindleya, 
musiał nosić 
rękawiczki albo owinąć rękojeść noża w chusteczkę, a w wagonie i w bagażach nie 
znaleźliśmy 
żadnego i tych rekwizytów ze śladami krwi. A więc ten ktoś musiał mieć ślady 
krwi, powiedzmy 
na rękach...
– Tak jak ja? – spytała szeptem Miranda. – Wycierałam dłonie w szlafrok i 
właśnie wtedy 
spostrzegłam krew.
– Tyle też wiem – przytaknął Lang.
Ujął zimne dłonie Mirandy, jak gdyby chciał je ogrzać. – Proszę zachować spokój. 
Wszystko 
będzie dobrze, dopóki będzie pani mówić prawdę.
– Przecież mówię prawdę.
– W to nie wątpię... przynajmniej pod pewnymi względami. – Simon Lang puścił jej 
dłonie 
i uśmiechnął się trochę dwuznacznie. – Zresztą nie miała pani motywów, ale to 
samo dotyczy 
każdego z was. W tej fazie najważniejszą rzeczą jest wiarygodne alibi.
– A tylko ja go nie mam – Miranda próbowana żartem zamaskować zakłopotanie. – 
Cała 
reszta spała smacznie w przedziałach, a więc ma dobre alibi.
– Różnie z tym bywa. Mężowie i żony często świadczą na swoją korzyść z 
rozmaitych 
powodów: z przywiązania, z obaw przed włączeniem w sprawę... zwłaszcza gdy w grę 
wchodzi 
coś tak paskudnego, jak morderstwo.
– A więc Stellę może pan natychmiast wykluczyć z kręgu podejrzanych.
– Dlaczego?
– Sam pan przed chwilą powiedział, że Robert mógł wiedzieć o pastylkach, które 
Stella 
przyjęła od brygadiera i wykorzystać to. A więc albo jedno, albo drugie.
– Czyżby? A może pani Melville udawała tylko, że połyka pastylki? Całkiem 
prawdopodobne.
– Po co miałaby to robić?
– Żeby zapewnić sobie alibi. Mocne i trudne do podważenia.
– Podobnie jak Mademoiselle? – spytała zimnym głosem Miranda.
– Podobnie i niepodobnie – odparł Simon. – Mademoiselle wzięła mniej pastylek.
– Lub udawała, że bierze ich mniej.
– Może i udawała. Sama pani widzi, że mamy wciąż jedenastu podejrzanych i nikt z 
nich nie 
ma stuprocentowego alibi.
– I tu się pan myli! – zalakowała Miranda. – Stella ma i zaraz je przedstawię. 
Wiem, że 
zażyła środek nasenny. Nienawidzi łykania pigułek, więc pokruszyła je i wsypała 
do kawy. 
Każdy z nas to widział. Teraz może pan najwyżej założyć, że brygadier celowo 
podsunął Stelli 
fałszywe pastylki, wiedząc, że ona sama wie o ich fałszywości i tak dalej... a 
to wszystko nie ma 
najmniejszego sensu.
– Zakładając, że mówi pani prawdę, prawdę i tylko prawdę? – odparł bez cienia 
ironii Simon 
Lang.
– Takie pytania się zadaje, jak wiem, w sądzie, a nie na przesłuchaniu – 
odparowała Miranda.
– Mówię prawdę i może pan zapytać o to każdego: Mademoiselle, Roberta, Stellę, a 
nawet 
Lottie! A jak to panu nie wystarcza, proszę zatelefonować do Bad Oyenhausen i 
przesłuchać 
kelnera, który podawał nam kawę!
– Dobrze, wygrała pani – mruknął pojednawczo Lang. – I proszę nie myśleć, że 
szukam 
niewinnej ofiary, by dostać awans.
Miranda poczuła ulgę, rozparła się wygodnie w fotelu i zachichotała.
– Z tą miną bardziej pani do twarzy – zaakceptował to Simon. Spojrzał na zegarek 
i wstał na 
odgłos dobiegających z korytarza kroków.
– Osobiście nie mam więcej pytań, ale obawiam się, że w najbliższych dniach może 
być pani 
proszona o dodatkowe wyjaśnienia i znów zajmę pani czas. Cieszę się, że 
wytrzymała pani tak 
mężnie moje towarzystwo.
Ostatnie słowa wymówił mniej oficjalnie, a jego twarz znowu zaczęła przypominać 
całkiem 
sympatycznego młodego człowieka.
Po chwili sala klubowa wypełniła się gośćmi hotelu, pośród których nie było już 
Simona 
Langa.
* * *
Miranda wyszła na korytarz, gdzie spostrzegła bawiących się przy windzie 
Wally’ego 
i Lottie. Wally na jej widok próbował dać nogę, ale tym razem Miranda była 
szybsza.
– Słuchaj, mały diable – ostrzegła trzymając za ucho małego urwisa. – Jeśli 
jeszcze raz 
przyłapię cię zamaskowanego pod moimi drzwiami, dostaniesz manto!
– Mówi się „mam to” – poprawił ją Wally. – Moja mama mówi tak zawsze, gdy 
pokłóci się 
z tatą.
Miranda dopowiedziała sobie pozostałe słowa pani Wilkin i nie zdołała 
powstrzymać 
śmiechu.
– Nie powinieneś podsłuchiwać rodziców – skarciła chłopca – a manto to rodzaj 
chińskiej 
tortury, więc lepiej trzymaj się ode mnie z daleka! – Wsunęła palce w kąciki ust 
i wyszczerzyła 
zęby, niedwuznacznie sugerując chłopcu, że potrafi straszyć równie skutecznie, 
jak jego 
tekturowa maska.
– Niezłe – przyznał fachowo Wally. – Zna się pani na chińskich torturach?
– Nie tylko na chińskich, a więc uważaj, Wally. Uważaj, żebyś się kiedyś o tym 
nie 
przekonał.
– Dobry tekst – rzucił z uznaniem Wally.
– Nawijasz, jak zawodowiec.
– A teraz spływaj stąd, bo sprowadzę kierownika hotelu – dodała Miranda. – A ty, 
Lottie, co 
tu robisz? Czekasz na mamę?
– Mama już wróciła – wyjaśniła potulnie Charlotte. – Mama wróciła przed kilkoma 
godzinami.
– A więc zaraz ją poszukam i wszystko jej powiem.
Stella była w sypialni. Wyglądała zaskakująco świeżo jak na kogoś po dwóch 
dobach 
podróży, policyjnym przesłuchaniu i po oględzinach nowego domu w obcym mieście i 
kraju. 
Była znów typową Stellą: kwitnącą, optymistyczną, promienną.
– Ach, to ty Mirando – zaszczebiotała. – Podobno strasznie cię maltretowano? Nam 
też nie 
dawano przez pół dnia spokoju. Przepytywano nawet Madmoiselle i Lottie. Chyba 
poprosimy 
Roberta, żeby zabrał nas gdzieś wieczorem. Cieszmy się życiem, bo kto wie, czy 
jutro nie 
będziemy oglądać go z więziennej perspektywy...
– Mademoiselle miała crise de nerfs – kontynuowała Stella, mrugając okiem. – 
Powiedziała, 
że przyczepili się do niej, ponieważ jest niewinną, bezbronną cudzoziemką, którą 
najłatwiej 
posłać na gilotynę, żeby ocalić głowę Anglika zbrodniarza. Lottie przypomniała 
jej, że gilotyna 
to francuski wynalazek. – u nas stosuje się szubienicę (skąd te dzieciaki wiedzą 
o takich 
rzeczach?), a wtedy Mademoiselle wybiegła z pokoju, porywając swoje sole 
trzeźwiące...
– Kucharka nie mówi słowa po angielsku, a lokaja zmogła żółtaczka i przez 
tydzień będzie 
w szpitalu. Nie widziałaś przypadkiem Roberta? – spytała Stella i nie czekając 
odpowiedzi, 
monologowała dalej: – Szukam go od kilku godzin. Chwała Bogu, że podwiózł mnie 
tu Harry 
Marson. Co powiedziałabyś na łyk szampana, Rando? Mnie zupełnie zaschło w 
gardle, a poza 
tym wypadałoby uczcić nasz pierwszy dzień w Berlinie!
Perlisty śmiech Stelli przeszedł w łkanie i Miranda doszła do wniosku, że pora 
przerwać ten 
monolog.
– Potrzebujesz herbaty z aspiryną, a o szampanie pomyślimy później. Skorzystamy 
z tego 
dzwonka i poczekamy. Może przyniosą nam herbatę do pokoju, a jeśli nie, 
przejdziemy się do 
restauracji.
* * *
Minęła szósta, gdy Miranda wróciła do swojej sypialni.
Sally Page proponowała, żeby zjeść kolację w Klubie Oficerskim, co Stella 
przyjęła 
z entuzjazmem i pomknęła na górę przebrać się i ucałować na dobranoc Lottie.
Miranda włączyła światło i zasunęła okienne story. Pokój wyglądał podobnie jak 
przed 
kilkoma godzinami, gdy ruszyła w pościg za Wallym Wilkinem. Podobnie, choć 
niezupełnie 
podobnie. Nieproszony gość, który pod jej nieobecność przetrząsał walizki, 
działał 
w ewidentnym pośpiechu i błędnie poukładał ich zawartość. Nie zdążył też domknąć 
szuflady 
toaletki, ani powiesić porządnie futra z wiewiórek na wieszaku w szafie. Wygląd 
łóżka 
wskazywał na równie pospieszną rewizję. Poduszki i materac, pod którymi 
grzebano, przykryto 
byle jak kocem.
– A więc dlatego wyciągnął mnie do klubowego saloniku – pomyślała. – Niezłe, ale 
dość 
naiwne, a poza tym czego jeszcze mogli tu szukać? Pewnie czegoś, co miałam przy 
wyjściu 
z pociągu przy sobie. Na przykład poplamionej krwią chusteczki lub rękawiczek... 
– Miranda 
gorąco rozważała zaistniałą sytuację.
– A może rewizja miała głębszy podtekst? Może Simon Lang wcale jej nie uwierzył? 
Może 
odegrał tylko bezstronną rolę? Ale, jeśli tak, to w czyim imieniu? Nieboszczyka?
Miranda przypomniała sobie wypowiedziane przez Langa słowa: „A więc ten ktoś 
musiał 
mieć ślady krwi, powiedzmy na rękach”. Tylko że jedyną osobą ze śladami krwi na 
dłoniach 
była... Miranda Brand.
„Dowód poszlakowy” – przeszło jej myśl. Czemu przypomniał się jej ten fachowy 
termin 
o niezbyt jasnym znaczeniu?
Odwróciła wzrok od naruszonych czyjąś ręką walizek i zaczęła drżącymi dłońmi 
zdejmować 
sukienkę. Gdy się przebierała w wieczorową kreację, w jej głowie snuła się 
rymowanka, 
monotonna jak rytm stukotu kolejowych podkładów: Miranda Brand, na rękach 
krew... Miranda 
Brand, na rękach krew... Miranda Brand...
Rozdział 7
Niebo tego ranka było pogodne, rześkie powietrze zapowiadało wiosnę, a Robert 
nie musiał 
włączać wycieraczek podczas jazdy przez Bundes Allee i Herr Strasse.
Sądząc po luźnej zabudowie, musiała być to jedna z lepszych dzielnic Berlina. 
Zachowane 
rezydencje kryły się wśród sosen i liściastych drzew puszczających pierwsze 
pąki. Sąsiadowały 
z posesjami przypominającymi porośnięte dziką różą i chwastami bezpańskie 
grobowce.
– To nie nasze lotnictwo – wyjaśnił Robert, wyczuwając spojrzenie Mirandy. – To 
Sowieci. 
Palili wszystko, co należało do „wrogów władzy ludowej”. Tak przynajmniej to 
określali.
Skręcił z Herr Strasse i zatrzymał samochód w cichej uliczce przy krytym 
czerwoną 
dachówką domu z ogródkiem przed wejściem.
– Jesteśmy na miejscu. Rozgośćcie się same, bo ja już jestem spóźniony. Wpadnę 
na lunch. – 
Ucałował Stellę i ruszył ostro do oddalonej o dobre kilka mil jednostki.
Dom pomimo lichego umeblowania sprawiał przytulne wrażenie. Z hallu wchodziło 
się na 
półpiętro, a stamtąd do czterech sypialni. Okna przepastnej bawialni i jadalni 
wychodziły na 
leżący na tyłach domu ogród, a właściwie trawnik ogrodzony żywopłotem, kępami 
bzu i wysoka 
trzcinową palisadą. Rosły tam dwie sosny i kilka wiśni ocieniających mocno 
zaniedbane 
kwiatowe grządki. Kwitnące już wiśnie i pojedynczy migdałowiec nadawały ogrodowi 
kolorytu.
Z hallu wchodziło się też do małego pomieszczenia telefonicznego, a przez wąski 
korytarz 
do kuchni i na kuchenne schody. Tam też mieścił się gabinet Roberta i 
miniaturowa szatnia.
– Nie oszczędzali na piwnicach – pokręciła głową Stella. – Ciekawe po co, jeśli 
nie ma tam 
niczego z wyjątkiem pieca i sterty koksu? Na szczęście mamy dwie łazienki! Ty, 
Mirando, 
zamieszkasz tutaj, ja i Robert tam, a w tym pokoju Lottie i Mademoiselle. Na 
poddaszu jest 
dodatkowa łazienka i pomieszczenia dla dwojga służących, ale na razie korzysta z 
nich tylko 
pokojówka. Robi niezłe wrażenie i dzięki Bogu można się z nią dogadać po 
angielsku. Mój 
niemiecki już całkiem zardzewiał. Gdy opuścisz nas, Mirando, oddam twój pokój 
Lottie, żeby 
miała gdzie się bawić i uczyć, ale na razie będzie musiała korzystać z parteru. 
Przecież Robert 
i tak rzadko będzie tam gościł...
Schodami przemknęła objuczona pościelą kobieta w białym nakrochmalonym fartuchu. 
Miranda uchwyciła ramię Stelli.
– Kto to był?
– Friedel.
– Słucham? – spytała kobieta, zatrzymując się na dźwięk swojego nazwiska.
– Es ist nichts, Friedel – odparła Stella, odprawiając ją gestem dłoni. – Co cię 
tak 
zaskoczyło, Rando?
– Widziałam już kiedyś tę kobietę... Wczoraj w hotelu.
– Pewnie odbierała referencje, bo pracowała tu już kiedyś. Na mnie już czas. 
Rozpakujesz się 
sama, bo muszę wydać polecenia kucharce. Jak jest po niemiecku „dusić”? 
Oczywiście coś, a nie 
kogoś?
Stella zbiegła na parter, a Miranda wpatrywała się przez chwilę w ścianę. 
Wyjaśnienie Stelli 
było przekonujące. Ta Friedel mogła pojawić się w hotelu po referencje. Wszystko 
pasowało, 
tylko że... pasowało niczym w zaplanowanej z góry układance.
W układance zaprogramowanej przed kilkoma dniami, jeszcze zanim wyjechali z 
Liverpool 
Station. W układance, której właściwy wzór dałoby się odczytać z wyprzedzeniem, 
gdyby tylko 
spojrzeć na nią z dystansu. Ale jak go odczytać, skoro też jest się częścią tej 
układanki? Nitką 
w tkaninie tkanej przez nie wiadomo kogo.
– Kłania się ciocia Hetty – pomyślała zdegustowana Miranda. – Jeszcze gorzej – 
skonstatowała po chwili: – Ciocia Hetty bała się autentycznych kotów, a ja boję 
się tych 
wyimaginowanych. Pora na tonic albo na coś mocniejszego...
Około południa wpadła na pogawędkę pani Lawrence, a Friedel podała w bawialni 
kawę 
i ciasteczka. Pani Lawrence była żoną zwierzchnika Roberta, nie ustępującą 
wzrostem 
i majestatem swojemu małżonkowi. Miranda zauważyła, że pretekstem jej wizyty 
jest nie tyle 
sąsiedztwo, co śmierć brygadiera Brindleya, bo gdy Stella dyskretnie 
podziękowała jej za pomoc, 
pani Lawrence przeszła z wyraźną ulgą do ciekawszego tematu.
Oznajmiła, że o zabójstwie poinformowało już BBC, a brytyjska i niemiecka prasa 
poświęciły mu pełne kolumny. Stella i Miranda słuchały jej relacji równie 
milcząco, choć 
z różnych powodów. Pierwsza – zbyt zmęczona, by skoncentrować się na 
konwersacji, druga – 
zbyt zaangażowana w temat.
Pani Lawrence wyraziła współczucie, choć wyglądała na lekko rozczarowaną. 
Oświadczyła, 
że policja wkrótce potwierdzi jej tezę, „iż było to ewidentne samobójstwo” i 
przypomniała, że 
zawsze mogą na nią liczyć w potrzebie. Poinformowała też Stellę, że spotkania 
oficerskich żon 
odbywają się w jej apartamentach w każdy poniedziałek o piętnastej i że liczy na 
jej obecność, po 
czym oddaliła się, rezygnując z małego sherry.
Resztę popołudnia wypełniła bardziej oficjalna wizyta, którą złożyli dwaj 
przedstawiciele 
miejscowej policji. Przepytywali kolejno Stellę, Mirandę i Mademoiselle, 
próbując nadać 
rozmowie maksymalnie nieformalny charakter, i nawet Mademoiselle przyznała, gdy 
już sobie 
poszli, że byli tres gentils, tres comme il faut!
Potem dzień toczył się bez zakłóceń, jeśli nie liczyć drobnego incydentu. 
Stella, zajęta 
wykładaniem szuflad kredensu papierem, poprosiła Mirandę, by zadzwoniła do 
Roberta 
i przypomniała mu o przyniesieniu kuponów żywnościowych. Miranda leżała właśnie 
na jej 
łóżku, pogrążona w lekturze „Vogue”. Sięgnęła po słuchawkę pokojowego aparatu i 
machinalnie 
przyłożyła ją do ucha. Usłyszała rozmowę. Szybką, prowadzoną po niemiecku. 
Pomyślała, że to 
telefonistka i cierpliwie czekała na pytanie o numer, ale kobiecy głos przeszedł 
nagle na 
mieszaninę niemieckiego i angielskiego.
– Mów po angielsku... Es wdre mir sehr angenehm?... Musimy spotkać się dziś 
wieczór... 
Jeśli nie, przyjdę i możesz mieć kłopoty... Nein, danke!... wie du willst... 
Dobrze, trzeci dom, ten 
ciemny... Das ist Gut!...
– Czy to centrala? – spytała poirytowana Miranda.
Usłyszała czyjś pospieszny oddech i trzask odkładanej słuchawki.
– Centrala? – powtórzyła.
– Co się z tobą dzieje, Mirando? – spytała oderwana od swych zajęć Stella. – 
Przecież to 
nasza domowa linia.
– Ale ktoś rozmawiał po niemiecku.
– Pewnie źle cię połączono. Wykręć telefon Roberta, masz go pod ręką.
Miranda spojrzała na numer, wykręciła go, ale w słuchawce panowała cisza.
– Nie działa.
– Ale ze mnie wariatka – żachnęła się Stella, odkładając „nożyce – Jak może 
działać, skoro 
to nasza domowa linia i trzeba przełączyć ją na parterze. Zejdę sama i 
skontaktuję się 
z Robertem.
Wybiegła, a Miranda przyjrzała się uważnie aparatowi.
– Na parterze? Jeśli tak, musiał rozmawiać ktoś z domowników. Pewnie ta Friedel, 
bo 
kucharka nie mówiła słowem po angielsku. – Mirandzie nie dawała spokoju ta 
zagadka. – Ale 
z kim rozmawiała tak nerwowo i tak pospiesznie?
* * *
Robert pojawił się przed szóstą wraz z majorem Marsonem. Marsonowie mieszkali 
przy tej 
samej ulicy, a ich domy oddzielała tylko posesja państwa Leslie.
Robert przyrządził trunki, a Harry Marson od razu poruszył tematy wojskowe. 
Wydawał się 
być w gorszej niż zazwyczaj formie. Zmęczony i markotny, narzekał na podły los 
oficera. Stella 
wspomogła go wyreżyserowanym ziewnięciem i rozmowa z miejsca nabrała tempa.
Harry znał Berlin jeszcze sprzed wojny. Spędził tu trzy tygodnie na zaproszenie 
zatrudnionego w brytyjskiej ambasadzie wujka i pamiętał miasto obwieszone 
hitlerowskimi 
flagami, tętniące od defiladowego kroku paradujących przez Kaiserdamm doborowych 
formacji 
Trzeciej Rzeszy.
Wspomniał, że dom Ridderów, o którym opowiadał brygadier Brindley, leżał nie 
dalej niż 
o kilkaset metrów. Teraz był wypaloną ruderą, ale garaż na tyłach ogrodu istniał 
nadal. 
Przejeżdżał tam nawet dziś rano i rzucił okiem przez zardzewiałą kratę bramy. – 
Zabiorę was tam 
w niedzielę – zaproponował. – Oczywiście, jeśli lubicie takie starocie.
On też nie uniknął przesłuchania, podobnie jak Elza, państwo Leslie, państwo 
Page 
i nieszczęsna pani Wilkin. Elza źle zniosła przesłuchanie i według słów męża, 
wyszła z niego 
„cała roztrzęsiona”. Mirandzie skojarzyło się to z Mademoiselle. Stella 
dostrzegła to skojarzenie 
i zamarkowała miną „oburzenie cudzoziemki”. Miranda kupiła aluzję i stłumiła 
śmiech dość 
sztucznym kaszlem.
Nazajutrz Robert zadzwonił z jednostki i spytał, czy nie reflektowałyby na 
autokarową 
przejażdżkę po Berlinie. Załatwił trzy miejsca, a czterogodzinne zwiedzanie 
obejmowało 
brytyjski, amerykański i rosyjski sektor. Zaraz potem pojawiła się pani Leslie, 
proponując 
Mirandzie wspólny wypad na zakupy. Zaproszenie to wydawało się Mirandzie nieco 
dziwne, 
zwłaszcza, że przypomniała sobie zachowanie pani pułkownikowej na promie, ale 
przyjęła 
ofertę, nie chcąc zakłócać Stelli powinności pani domu.
Nora Leslie i za kierownicą była dużej klasy profesjonalistką. Ruszyła przez 
Herr Strasse, 
objechała Reichkanzler Platz i mknąc przez Masuren Allee i Kant Strasse, 
wjechała w sklepowe 
eldorado Kurfurstendamm.
Zahamowała przy imponujących ruinach kościoła pamięci Cesarza Wilhelma, a 
Miranda, 
patrząc na ozłocone rannym słońcem strzaskane wieże i prześwitujące przez 
oczodoły murów 
mozaiki, nie mogła nasycić się urodą zdruzgotanej wojną świątyni. Być może, to 
właśnie 
bombardowaniom zawdzięczała ona swój majestat. Strzelała w niebo ponad 
trywialność sklepów, 
kin, hoteli, ocalałych mieszkalnych domów, ponad jazgot tramwajów i pisk 
samochodowych 
hamulców. Trwała niczym starożytne, pogrążone w dżungli ruiny Angkor Wat, w 
niczym nie 
przypominając szczątków statecznego miejskiego kościoła z przełomu wieków.
Pani Leslie wyrwała Mirandę z zadumy i obie ruszyły przez wypełnioną tłumem 
przechodniów i samochodów jezdnię. Miranda szybko uświadomiła sobie, że 
zaproszenie nie 
dotyczy wyłącznie zakupów, choć pani Leslie i te miała na uwadze. Porcelana, 
antyki, tekstylia 
i konfekcja – wszystko to miało swój powab, ale wystawowe szyby odbijały 
spojrzenie kogoś, 
kto bardziej niż towarami interesował się rodziną Melville’ów...
Pani Leslie znała Roberta od wielu lat. Przyjaźnili się od dziecka, a kontakt 
stracili około 
1935 roku, gdy ojciec Roberta sprzedał swoją posiadłość zaraz po śmierci żony. 
Nora mieszkała 
wtedy w Indiach, towarzysząc poślubionemu niedawno małżonkowi. Tak przynajmniej 
Mirandzie się wydawało, ponieważ pani pułkownikowa o sobie mówiła niewiele, 
zasypując 
pytaniami o Melville’ów Mirandę, zbyt młodą i niedoświadczoną, by mogła dorównać 
jej w tej 
słownej rozgrywce.
Pozostawała czujność wywołana zbyt natarczywymi pytaniami. – O co właściwie jej 
chodzi? 
Jakaś zadra, uraza? – Miranda nie potrafiła tego zdefiniować, ale coś jej 
mówiło, że pani Leslie 
przyjęłaby z satysfakcją wieści o nie najlepszym pożyciu małżeńskim Roberta i 
Stelli.
Najbardziej interesowała ją Stella: jej charakter, hobby, ubiory. Słyszała o 
niej, ale osobiście 
poznała ją dopiero na Liverpool Station. – Urocza, jak na swoje lata – 
przyznawała pani Leslie 
dość chłodnym tonem. – Nie wygląda na o tyle starszą od Roberta. Inaczej ją 
sobie wyobrażałam. 
Myślałam, że jest... twardsza, ale zgodzi się pani, panno Brand, że pozory 
często mylą? 
Oczywiście my kobiety kierujemy się wrodzonym instynktem, ale mężczyźni często 
dają się 
zwieść pozorom.
Przystanęły przed wystawą sklepu oferującego nowoczesną porcelanę i nagle pani 
Leslie 
rzuciła od niechcenia: – Oczywiście, to ona zabiła Johnny’ego.
Miranda wydała okrzyk, na dźwięk którego stojąca obok nich stateczna niemiecka 
hausfrau 
odskoczyła i oddaliła się pospiesznie, mamrocząc coś pod nosem, ale nie to było 
teraz ważne. 
Miranda wpatrywała się w panią Leslie stalowym wzrokiem, nie mogąc stłumić 
cisnących się jej 
na usta słów: – Skoro znała go pani na tyle dobrze, żeby mówić o nim po imieniu, 
dlaczego 
udawała pani, że to wasze pierwsze spotkanie?
– Przepraszam, o kim pani mówi?
– O brygadierze Brindleyu. Oskarżyła pani Stellę o jego zabójstwo.
– Zabójstwo Brindleya? Pani chyba oszalała! Mówiłam o Johnnym Radleyu, jej 
pierwszym 
mężu, a co do tego nie mam żadnych wątpliwości.
– Sądzę, że to jednak nie ja z nas obu oszalałam – odparła lodowatym głosem 
Miranda. – 
Pierwszy mąż Stelli zginął w Libii w 1941 roku i otrzymał pośmiertnie Krzyż 
Wiktorii. I to 
właśnie nie ulega wątpliwości, droga pani!
– Że też my, kobiety, zawsze musimy kruszyć kopie – powiedziała pani Leslie z 
uśmiechem 
pozbawionym wesołości. – O takich jak Johnny, lub Robert... o takich, których 
inne prowadzą do 
ołtarza...
Jej głos przeszedł niemal w łkanie i Mirandzie nagle zrobiło się jej żal. A więc 
pani 
pułkownikowa nie była kobietą z marmuru. Pewnie i w niej coś kiedyś pękło. Coś, 
co miało 
związek może z Robertem, może z Johnnym Radleyem, a może z oboma, odebranymi jej 
kolejno 
przez anonimową Stellę.
Miranda impulsywnie wzięła pod ramię starszą towarzyszkę.
– Teraz widzę, że nie zna pani Stelli. Nic dziwnego, skoro poznała ją pani kilka 
dni temu. 
Stella to cudowna osoba i wkrótce sama się pani o tym przekona.
Pani Leslie uśmiechnęła się. Może próbowała to ukryć, ale jej głos stracił nagle 
ironiczny 
ton:
– Przykro mi. Nie powinnam była tego mówić. W końcu jest pani jej kuzynką i jej 
gościem. 
Sama nie wiem, co mnie podkusiło... Zapomnijmy o tym. Wejdźmy do sklepu i 
poszperajmy 
w tych uroczych drobiazgach.
Zakupy przebiegły w przyjaznej atmosferze, a nazwisko Melville nie padło już ani 
razu. Pani 
Leslie odwiozła Mirandę do domu i nawet pozwoliła zaprosić się na drinka.
W bawialni zastały Stellę zajętą układaniem świeżych kwiatów wiśni w seledynowym 
wazonie. Pasowały jak ulał do kremowych firanek, którymi zdążyła zastąpić 
standardowy kreton 
z wojskowych zasobów. Na ścianach pojawiły się przywiezione z Anglii obrazy i 
teraz pokój 
tchnął wykwintem godnym Stelli.
Gospodyni rozlała sherry i skomplementowała porcelanowe różyczki zakupione przez 
Mirandę. Pani Leslie rozpływała się w uśmiechach, być może pragnąc 
zrekompensować nimi 
scenę na Kurfurstendamm. Wszystko to trwało do powrotu Roberta, kiedy to zerwała 
się 
z krzesła i przepraszając oschłym tonem za aż tak długą wizytę, wycofała się 
bezszelestnie.
– Całkiem miła osoba – powiedziała Stella. – Chyba jednak źle ją oceniłam przy 
pierwszym 
spotkaniu.
– Nora naprawdę jest urocza – przytaknął Robert. – Że też musiała wyjść za tego 
Leslie. 
Zacny chłop, ale straszny nudziarz. To śmieszne, ale zawsze sądziłem, że poślubi 
cudzoziemca. 
Może sprawdziło się to w przypadku Sue, jej młodszej siostry. Ciekawe, co się z 
nią dzieje? 
Muszę spytać Norę.
Rozdział 8
Dwa wypełnione turystami autobusy wyruszyły spod budynku Naafti przy 
Reichskanzler 
Platz. Anglojęzyczni przewodnicy zapowiedzieli, że pokażą pasażerom wszystko, co 
godne 
uwagi w Berlinie. Od Kaiserdamm po kolumnę Zwycięstwa.
Dotrzymali słowa. „Oto gmach opery, a tu ruiny politechniki. Z jej schodów 
Hitler 
pozdrawiał wyruszające na front oddziały. Na prawo Brama Charlottenburska...”
Miranda patrzyła przez szybę z mieszanymi uczuciami. Było to ciekawe, ale 
i przygnębiające. Majestatyczne budowle wznoszone z myślą o naukach i sztukach 
leżały 
w gruzach. Pomniki dawnej chwały nie przetrwały niedawnej artyleryjskiej 
kanonady. Kolumna 
Zwycięstwa, wzniesiona jako symbol pruskiej potęgi, przypominała pokiereszowaną 
dłoń 
z odstrzelonym palcem.
„Nikła zaiste mądrość rządzi tym światem” – przypomniało się Mirandzie.
Za szybą autokaru mignęły patetyczne pomniki dawnych piewców siły oręża – 
Moltkego 
i Bismarcka, a zaraz potem monument ku czci ich bezosobowych sowieckich 
następców. 
Miranda poczuła dreszcz, mimo że w zatłoczonym autokarze panował zaduch.
Nad Bramą Brandenburską powiewała czerwona flaga. – Wjeżdżamy do sektora 
rosyjskiego 
– poinformował przewodnik. – Na lewo ruiny Reichstagu. Naziści podpalili go, 
żeby mieć 
pretekst do rozpętania antykomunistycznej nagonki.
Pałac marszałka Blüchera, francuska ambasada, hotel Adlon... Ruina po ruinie, 
mila za milą. 
Szkielety domów, okna niczym oczodoły. Tak samo, jak wszędzie, gdzie spuszczone 
ze smyczy 
psy wojny dokonały zagłady: w Coventry, w Londynie, w Rotterdamie, nad Loarą, na 
Krecie... 
W tysiącach miast i miasteczek całej Europy, a w końcu i u siebie w domu...
Miranda pomyślała z przerażeniem, że upłyną wieki, nim wszystko to uda się 
odbudować.
– Sami tego chcieli – mruknęła siedząca obok Mirandy postawna dama w bordowym 
palcie 
i pąsowym kapelusiku. – Dobrze im tak... ale paskudnie to wygląda. – Westchnęła 
i nie odezwała 
się już słowem.
Plac Marksa i Engelsa, z którego wyparował portret Stalina. Aleja Lenina i 
kwatera główna 
wschodnioniemieckiej bezpieki. Aleja Stalina i ulica Socjalizmu – nowa utopia i 
nowa wiara, 
w postaci szeregowych bloków mieszkalnych – betonowych, budowanych pod sznurek 
miejskich 
kołchozów. Unter den Linden – niegdyś tętniąca życiem arteria, teraz pozbawiona 
nawet 
sławnych lip szosa, przez którą przemykali chyłkiem anonimowi „obywatele”. 
Pomnik Waterloo 
– żałosne wspomnienie czasów, gdy prekursorzy Luftwaffe i SS byli podziwianymi 
przez 
Brytyjczyków sojusznikami.
Autokary zatrzymały się przy ozdobionej metaloplastyką parkowej bramie i 
przewodnik 
oznajmił: – Znajdujemy się przed Mauzoleum Pamięci Żołnierzy Związku 
Socjalistycznych 
Republik Radzieckich. W tym parku pochowano całe ich tysiące. Można wysiąść i 
wejść na teren 
parku. Zabrania się palenia, głośnych rozmów, a mężczyźni proszeni są o odkrycie 
głów.
Siedzący w autobusie za Mirandą Robert i Stella wyszli pierwsi i zatrzymali się 
przed bramą.
– Przyznasz Stello, że Miranda wyrosła na dziewczynę z klasą – powiedział 
konfidencjonalnie Robert, biorąc kuzynkę pod ramię. – I kto by pomyślał? Gdy 
wyjeżdżałem do 
Egiptu była zahukanym podlotkiem, a teraz...
– A teraz jest olśniewająca – przytaknęła Stella, ściskając porozumiewawczo 
drugie ramię 
Mirandy.
– Tak jak i ty, Stello – odwdzięczyła się Miranda. – Czy aby nie przesadnie? 
Przyznasz, że 
w tej części Berlina możesz uchodzić za kuszący symbol zgniłego kapitalizmu.
– Co dowodzi, że pozory mylą – zachichotała mile ugłaskana komplementem Stella.
Był to żart, ale Miranda przypomniała sobie wczorajsze słowa pani Leslie i 
przyjrzała się 
Stelli kątem oka. Zmieniła się, ale trudno było sprecyzować tę zmianę. Może 
miało to coś 
wspólnego z bacznym spojrzeniem kierowanym na Roberta: spojrzeniem łączącym 
niepokój, 
napięcie, opiekuńczość i zaborczość?
– Czyżby powodem była Sally Page? – próbowała odgadnąć Miranda.
Sally dołączyła do nich i paplała coś radośnie do Roberta. Jej prosty dziewczęcy 
strój 
kontrastował, nie tylko ceną, z wystudiowanym, dobranym pod kolor kapeluszem i 
futrem Stelli.
Mirandą zerknęła na twarz kuzyna i spostrzegła, że nie jest to szczęśliwe 
oblicze. – Robert 
nie gra fair – pomyślała. – Mężczyźni typu Roberta nabierają klasy z wiekiem. My 
starzejemy się 
jak Stella, albo więdniemy jak Sally. Takim jak Robert, nawet z siwizną do 
twarzy, a zmarszczki 
pod oczami zawsze zamaskują dociekliwym spojrzeniem, lub wyrozumiałym męskim 
uśmiechem. Sally też daje się na to złapać.
Robert był zawsze idealnym kandydatem na męża: nienaganne maniery, wdzięk, męska 
uroda, skromność. Miranda od dawna doceniała te zalety, ale teraz zrobiło się 
jej żal Stelli.
Zatrzymani przez przewodnika, przystanęli przy cmentarnym pomniku, wyrastającym 
ponad 
sąsiednie schludne kwatery. Pomnik przedstawiał przygiętą ku ziemi żałobnicę.
– To Matka Rosja, opłakująca swoich synów – wyjaśnił stłumionym głosem 
przewodnik. 
Monument stał na skrzyżowaniu alei i górował nad cmentarzem. Prowadzące w górę 
stopnie 
otaczały marmurowe ściany. Czerwony marmur pochodził z posadzek Kancelarii 
Trzeciej 
Rzeszy. Z części budulca wykonano też dwie toporne czerwone flagi pochylone nad 
mauzoleum.
Pod flagami, na szczycie stopni, klęczał równie topornie wyrzeźbiony rosyjski 
żołnierz, 
pochylający w poddańczym geście ogoloną na zero głowę. Rozmiary stopni, rzeźb i 
sanktuarium, 
sprowadzały odwiedzających do wymiarów pigmejów.
Robert aż gwizdnął z wrażenia, a Sally zadrżała, przypomniawszy sobie postacie z 
filmów 
grozy.
Co by nie powiedzieć, mauzoleum działało na wyobraźnię.
Weszli po stopniach i w milczeniu popatrzyli w dół na panoramę jednolitych 
nagrobków. 
Jednolitych, jak kwatery ozdobione laurowymi wieńcami z kutego żelaza. 
Jednolitych, jak 
wyrzeźbione na otaczających kwatery murach reliefy przedstawiające sowiecki czyn 
zbrojny: 
sowiecki naród bombardowany przez faszystowskie lotnictwo, sowiecka armia 
wyzwalająca 
zajęte przez faszystów miasta. Na rozgraniczających sektory cmentarza obeliskach 
wyryto po 
rosyjsku cytaty z przemówień Stalina, a przy samym końcu nekropolii wznosił się 
wysoki, 
porośnięty trawą kurhan.
Na jego szczyt wiodły strome kamienne stopnie prowadzące do właściwego 
mauzoleum: 
małej rotundy zwieńczonej na przekór architektonicznym proporcjom gigantycznym 
spiżowym 
pomnikiem rosyjskiego żołnierza. Zwycięzca dzierżył w jednej dłoni miecz, w 
drugiej 
„oswobodzone” dziecko, a obutą nogą deptał skruszoną swastykę.
– Lubią patos – mruknął Andy Page, patrząc w lustrzankę swojego aparatu. – 
Ciekawe, jak 
długo będzie to tutaj stało?
– Nie dłużej niż kwadrans, gdy wyniosą się ze Wschodnich Niemiec – odparł 
Robert. – Ale 
nie pytaj mnie, kiedy to nastąpi.
– Trochę szkoda, bo jest w tym coś. Turyści waliliby tu, jak do Luksoru, 
Karnaku, na 
Akropol... Chodźmy i obejrzyjmy to mauzoleum od wnętrza.
Zeszli zaciekawieni. Miranda dyskretnie uwolniła ramię Stelli, nie mając ochoty 
towarzyszyć 
wycieczce zmierzającej dziarsko do mauzoleum. Sama budowla kojarzyła się jej z 
czymś 
klaustrofobicznym, nie mówiąc o gigantycznym posągu żołnierza, grożącym w każdej 
chwili 
zawaleniem i uwięzieniem zwiedzających pod gruzami.
Wolała zostać na zewnątrz, cieszyć się wiosennym słońcem i wiatrem.
Wędrowała między kwaterami, przyglądając się płaskorzeźbom, aż zabłądziła w 
wąską, 
porośniętą krzakami ścieżkę w bocznej części cmentarza.
Nie było tu nikogo, z wyjątkiem jakiejś kobiety w czarnym kapelusiku i bordowym 
płaszczu 
z czarną lamówką. Tym razem była to niewątpliwie Elza Marson.
– Co w tym dziwnego? – pomyślała Miranda. – Przecież mogła przyjechać drugim 
autokarem. Ale dlaczego zachowuje się tak tajemniczo?
Stała na skrzyżowaniu dwóch ścieżek, rozglądając się czujnie na boki, jak ktoś, 
kto zgubił 
drogę. Nasłuchiwała czyichś kroków i na każdy dźwięk patrzyła to w lewo, to w 
prawo. Trochę 
z niepokojem, trochę z wyczekiwaniem.
Miranda chciała w pierwszej chwili przywitać się z Elzą, ale wrodzona dyskrecja 
kazała jej 
wycofać się za kępę krzaków.
– Jeśli nawet ktoś nadejdzie, zakaszlę i ujawnię w porę swoją obecność – 
postanowiła.
Pomysł był niezły, ale rzeczywistość przerosła oczekiwania.
Usłyszała szybkie kroki, a zaraz potem na ścieżce pojawił się mężczyzna w 
znoszonym 
prochowcu i równie sponiewieranej typowo berlińskiej cyklistówce.
Mignął za plecami Mirandy, a pani Marson powitała go niespokojnym spojrzeniem. 
Powinien spostrzec Mirandę, skoro przeszedł tuż obok niej, ale nic na to nie 
wskazywało, a więc 
może byłoby lepiej nie wychodzić z ukrycia.
Elza była trupio blada, a mężczyzna mówił do niej tak cicho, że rozmowy nie dało 
się 
odczytać nawet z ruchu ust. Można było śledzić tylko mimikę i gesty. Mężczyzna 
rozglądał się 
na boki, a potem szybko przekazał Elzie wyciągniętą z kieszeni paczuszkę i 
oddalił się 
bezszelestnie.
Pani Marson otworzyła przepastną torebkę i drżącymi palcami ukryła w niej 
przesyłkę. 
Drżenie jej rąk było widać nawet spoza krzaków. Z trudem zapięła zamek i 
pospiesznie oddaliła 
się w kierunku przeciwnym niż ten, z którego przyszedł nieznajomy.
Miranda spoglądała przez chwilę z ukrycia na opuszczoną ścieżkę. – Co właściwie 
kombinuje ta pani Marson? – zastanawiała się. – Spekuluje na berlińskim czarnym 
rynku? 
Ciekawe, czy jej małżonek też ma coś z tym wspólnego, a jeśli nie, gdzie się 
teraz podziewa?
Wiosenne słońce przesłoniła chmura i Miranda poczuła, że dzień nie jest aż tak 
ciepły.
– Podglądamy ptaki? – usłyszała cichy głos tuż za plecami. Odwróciła się, jak 
ukłuta szpilką.
– Kapitan Lang?
– Dla pani, Simon.
– Co pan tu robi?
– Może też lubię podglądać ptaki.
– A przy okazji podglądać mnie – rzuciła gniewnie Miranda.
– Skoro już się tak złożyło... – przytaknął Lang, patrząc w bok z mieszaniną 
zaciekawienia 
i sympatii, choć trudno było dociec, czy jest tu prywatnie, czy służbowo.
– Czemu właściwie wybrał sobie pan ten zawód? – spytała Miranda. – Miło jest być 
gliniarzem?
– Czasem bywa miło. Ciekawa robota, pozwalająca uwolnić się od szarzyzny życia. 
Pewnie 
chce pani wiedzieć, czy dochodowa. Osobiście nie narzekam.
Miranda ruszyła ścieżką w asyście Simona Langa.
– Ale pani zasuwa – mruknął Lang. – Trenuje pani średnie dystansy czy maratony?
Miranda nie potrafiła ukryć uśmiechu.
– Przejdźmy na chód sportowy – rzucił Lang, spoglądając na zegarek. – Autokary 
odjeżdżają 
dopiero za pięć minut.
– A pan czym tu dojechał?
– Autokarem, którym i pani podróżowała.
– Przecież nie widziałam tam pana.
– Widać, nie rzucam się w oczy – pokręcił głową Lang.
– Zależy komu – odpaliła oschłym głosem Miranda. – Mnie zawsze, i to wtedy, gdy 
nie mam 
na to ochoty. Dlaczego musimy się wciąż kłócić?
– Kłócić? – spytał nieco zaskoczony Lang.
– Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek kłócił się z panią.
– Bo z panem nawet nie można się kłócić. Jak na kłótnie jest pan zbyt...
– Nudny?
– Powiedzmy, że chłodny, lub... wyrachowany.
– Nazwijmy to umiarkowanym temperamentem – powiedział Lang. Wziął ją pod ramię 
i poprowadził ścieżką w stronę muru z marmurowymi sowieckimi flagami. – To pani 
kłóci się ze 
mną, przyjmując obronną postawę. Sama pani wie, że nie jestem wrogiem.
– A więc dlaczego tak się pan zachowuje? Skoro nie jestem na czarnej liście, 
czemu nie 
powie pan tego wprost?
– Na jakiej czarnej liście?
– Na liście podejrzanych, którym przeszukuje się pokoje, pozorując wcześniej 
przyjacielską 
konwersację.
– O czym pani mówi? – spytał Simon zmienionym w jednej chwili głosem. – Kiedy 
przeszukano pani pokój?
– Wtedy, gdy rozmawialiśmy w hotelowym klubie. I proszę nie udawać, że nic pan o 
tym nie 
wie. Chyba, że w moich walizkach i szufladach grzebały krasnoludki...
– A więc w środę popołudniu – mruknął jakby sam do siebie, w zamyśleniu. 
Spojrzał w oczy 
Mirandy, ale jego przezroczysty wzrok zdawał się teraz błądzić gdzie indziej.
Grupa obywateli Berlina Wschodniego w przetartych prochowcach przeszła obok 
nich, 
spoglądając z maskowanym zaciekawieniem, ale Simon nie zwrócił na nich uwagi.
– Co się z panem dzieje? – spytała Miranda.
– Ze mną nic – odparł Simon, nie spuszczając wzroku z Mirandy. – Ze mną nic, ale 
coś tu nie 
gra. Posłuchaj, Mirando... Jeśli jeszcze raz zdarzy ci się coś podobnego, 
zadzwoń do mnie i to 
natychmiast. Obiecasz mi, że zadzwonisz? I nie traktuj tego jako rutynowy 
policyjny tekst. To 
naprawdę ważne.
Nie czekając na odpowiedź, wyjął z kieszeni palta notesik, zapisał kilka cyfr, 
wyrwał 
karteczkę i wręczył ją Mirandzie.
– To mój prywatny numer. Jeśli nie będę pod telefonem, dadzą mi zaraz znać.
Spojrzał na zegarek i rzucił szybko: – A teraz w drogę, bo już jesteśmy 
spóźnieni na autokar 
i mogliby zostawić nas za żelazną kurtyną. Zresztą widzę, że ruszyli na 
poszukiwania.
– Szukamy was wszędzie, a kierowca szaleje! – wołała nadbiegająca Sally Page. – 
Myśleliśmy, że uprowadzono was na Kreml!
Podróż powrotna przebiegła bez emocji. Nie było już przystanków, a tylko 
podczas, mijania 
lotniska Tempelhof kierowca wskazał na trójpalczasty, skierowany bezradnie w 
niebo 
monument. Wyjaśnił, że jest to pomnik „mostu powietrznego” – abstrakcyjna rzeźba 
upamiętniająca trzy korytarze, którymi zaopatrywano Berlin Zachodni podczas 
sowieckiej 
blokady.
I kolejne ruiny... kolejne rumowiska, okienne oczodoły, przypominające 
dantejskie piekło 
w nowoczesnych teatralnych dekoracjach.
Kurfurstendamm, Haffensee Brucke, wyniosła stalowa konstrukcja Funkturm. Znów 
Reichkanzler Platz i zaparkowane samochody czekające na turystów, którzy powrócą 
nimi 
w domowe zacisze w szybko zapadającym zmierzchu.
Rozdział 9
Nazajutrz, w niedzielę znów się zachmurzyło i Robert wiózł rodzinę do Kościoła 
Świętego 
Jerzego w strugach deszczu.
Stella wtuliła głowę w srebrzyste futro, jakby się bała, że berlińskie szare 
krople przedostaną 
się przez szyby wozu na wytworną szarość jej okrycia. Wyglądała na zmęczoną i 
przygnębioną. 
Nawet cień rzucany przez dyskretne rondo kapelusza nie mógł przysłonić ukrytych 
pod 
makijażem bezsennych nocy.
Sztywna, odziana w czerń Mademoiselle również nie wyglądała na wyspaną. Miała ku 
temu 
powody. Wilkinów ulokowano o pół mili od rezydencji państwa Melville, a ten mały 
diabeł 
Wally zdążył już buszować po ich ogrodzie. Nie dalej niż wczoraj wysmarował 
twarz Charlotty 
sadzą z piwnicznego pieca. Mademoiselle ścigała go uzbrojona w pogrzebacz, ale 
Wally okazał 
się szybszy.
Kwatery Melville’ów, państwa Leslie i Marsonów nie tak dawno temu zajmowały 
zaprzyjaźnione niemieckie rodziny. Nic dziwnego, że żywopłoty i trawniki 
przecinały ścieżki 
umożliwiające sąsiadom i ich potomstwu szybki kontakt bez wychodzenia na szosę. 
Wally 
wyczuł to swoim szczeniacko-indiańskim instynktem i szybko trafił na przetarty 
szlak. 
Czmychnął przez posiadłość Melville’ów na bezpańskie włości, umykając przez 
dobrze 
oznakowany teren.
Mademoiselle dała za wygraną, choć niezbyt ufała Charlotcie powtarzającej, że to 
ona 
pozwoliła małemu biesowi wysmarować sobie twarz węglem. Madmoiselle nieźle się 
znała na 
wymuszonych zeznaniach.
W kościele panowała solidarna atmosfera. Podczas śpiewania psalmu Miranda 
zauważyła, że 
nie brakuje nawet Simona Langa. Pomyślała, że to on jest kapelmistrzem 
kierującym chórem 
podejrzanych. Chórem, w którym jeden głos fałszuje.
Nie zauważyła Simona, gdy wychodzili z kościoła. W cywilnym ubraniu umiał, jak 
mało kto 
rozpłynąć się w tłumie.
Pomyślała, że tego typu ludzie, potrafią podglądać bliźnich nawet z ambony i 
przypomniała 
sobie jego wczorajsze słowa o ochronnej postawie.
Za to Stella rozpoznała bezbłędnie Simona, gdy Robert poszedł po samochód.
– Ładniej panu w cywilu – oznajmiła, mierząc go wzrokiem.
– W niedzielę mamy wychodne – odparł Simon obojętnym głosem, zrobił w tył zwrot 
i odszedł, pozostawiając skonsternowaną Stellę i zawstydzoną Mirandę.
Ruszyli samochodem Roberta. Rozpogodziło się, ale wilgotne powietrze było wciąż 
nasycone zapachem Berlina. Mieszaniną wiosennego deszczu i wypalonych ruin.
Zboczyli do rezydencji państwa Lawrence, gdzie Robert dał się zaprosić przez 
panią domu 
na szybkiego drinka.
Pułkownik Lawrence nie przypominał wzrostem ani wyglądem swojej małżonki. 
Niepozorny 
mężczyzna kojarzył się z fizykiem przygotowującym atomową broń w zaciszu 
naukowego 
laboratorium, a nie z dowódcą sił brytyjskich w oblężonym Berlinie. Nie miał 
pojęcia, kim jest 
Miranda, ale przywitał ją z wytworną serdecznością, poczęstował trunkiem i 
odszedł zabawiać 
gości pani domu.
– Pewnie strasznie rozcieńczony? – spytał Robert, odbierając podejrzanie różowy 
gin z rąk 
Mirandy. – Cały pułkownik. Częstuje tym gości, ale on sam ma mocną głowę. 
Zwłaszcza gdy 
rozmawia o konkretnych sprawach.
– Zupełnie jak Simon – dodała Miranda.
– Jak kto? Ach, ten, który też woli rozmawiać po cichu.
– Nie to miałam na myśli – powiedziała lekko zarumieniona Miranda. – Chodziło mi 
o to, że 
on też ma mocną głowę.
– Mocną i trudno rozpoznawalną. O to ci chodzi?
– Dokładnie o to – odpowiedziała, wysuwając rękę spod ramienia Roberta. – Ty 
jesteś inny, 
ale nie potrafię ci tego wytłumaczyć...
– Może jesteśmy spod innego znaku – uśmiechnął się Robert. – Widzę, kuzynko, że 
ten 
Simon wpadł ci w oko.
– To raczej ja jemu. I nie tak, jak sądzisz, kuzynie!
– Myślisz, że podejrzewa cię o sprzątnięcie brygadiera? Zapomnij o tym. Ten 
facet węszy za 
czymś innym. Zresztą nigdy nie uchodził za asa w naszej alianckiej policji. 
Spytaj starego Hanka 
Deckera. Opowie ci, jak zjadł zęby na takich sprawach i łapał sprawców w sieci, 
zanim zdążyli 
mu się przedstawić.
Było to dowcipne, ale Mirandzie wcale nie było do śmiechu.
– A twoim zdaniem, Robercie, kto to mógł zrobić?
Robert nie odpowiedział, wpatrzony w kogoś przechodzącego za plecami Mirandy. 
Srebrzysty głos Sally Page wtórował dźwiękom konwersacji i brzęczącym w wysokich 
kieliszkach kostkom lodu.
– Znów jesteśmy spóźnieni! Andy musiał jak zawsze zatrzymać się w pracy...
– Przepraszam, Mirando... O co pytałaś? – spytał Robert.
Powtórzyła ostatnie zdanie.
– Pytasz, kto zabił brygadiera? A któż to może wiedzieć? Pewnie jakiś 
zdesperowany 
nazistowski chłystek. Na twoim miejscu wcale bym się tym nie przejmował.
– Ale Simon Lang twierdzi, że do przedziału brygadiera miał dostęp tylko ktoś z 
nas. Ktoś, 
kto zabrał ten nóż. A to oznacza, że zabójca jadł z nami kolację w Bad 
Oyenhausen.
– Też to słyszałem i sądzę, że to bardzo kiepska hipoteza. A co z dzieciakami? 
Przecież 
każde z nich mogło zwinąć z recepcji taki nożyk. Wiesz jak fascynuje ich biała 
broń. Potem nóż 
się znudził, jak każda zabawka, i porzucono go na peronie lub na korytarzu 
wagonu. Uspokój się, 
Mirando – dokończył z pokrzepiającym uśmiechem, ściskając ramię kuzynki.
Miranda odwdzięczyła się półuśmiechem, dostrzegając kątem oka czujne spojrzenie 
stojącego na uboczu Simona Langa.
Nie wiedziała, że przyplątał się tu z nimi i poczuła przyspieszone bicie serca. 
Simon zaszył 
się w kącie pokoju i nawet nie próbował ukrywać czujnego spojrzenia. Patrzył 
nieobecnym, 
a równocześnie wszechobecnym wzrokiem, jak gdyby w jego umyśle szachisty 
zakiełkowała 
nowa, interesująca koncepcja.
Próbowała wytrzymać jego spojrzenie, ale po chwili dała za wygraną, wczepiając 
się 
w bezpieczne ramię Roberta.
– Dlaczego rozmawiamy o takich ponurych sprawach, skoro wpadliśmy tu tylko na 
skromnego niedzielnego drinka? – spytał Robert. – Porozmawiajmy o czymś 
przyjemniejszym. 
Patrz, Mirando, jest tu i Nora.
Miranda puściła ramię kuzyna, na widok pani Leslie ubranej w dystyngowany, jak 
na 
niedzielę przystało, tweedowy kostium.
– Widziałem cię w kościele – powiedział do Nory Robert. – Jesteś z mężem?
– Oczywiście, że tak. Aktualnie bawi z twoimi towarzyszami broni na salonach. 
Pewnie 
omawiają ostatnie zakupy. Witam, panno Brand.
Pani Leslie uścisnęła serdecznie Mirandę i przysiadła na poręczy fotela. – Czy 
znajdzie się tu 
łyk sherry, Robercie? Piwo przed lunchem to już nie na moje lata.
Robert pospieszył do jadalni, a pani Leslie zajęła się Mirandą.
– No i jak się pani podoba Berlin? Podobno byliście wczoraj na zbiorowej 
wycieczce?
– Ciekawy, ale przygnębiający – odparła Miranda. – Chyba miną setki lat, nim 
doprowadzą 
go do dawnego stanu. To musiało być kiedyś piękne miasto.
– Piękne? Powiedzmy, że imponujące, przynajmniej częściowo. A co do tych setek 
lat, myli 
się pani. Nie zna pani Niemców. To przerażający naród.
– Przerażający?
– Nie mam na myśli polityki, ale ekonomię. Nie zauważyła jeszcze pani tego? 
Posłuchaj 
mnie Mirando – przepraszam za poufałość, ale chyba możemy przejść na ty. – Naszą 
ostatnią 
kwaterę malowano byle jak, ale przez miesiąc, z czego większość czasu poświęcano 
spożywaniu 
napojów. Brama ogrodowa zajęła im trzy dni, a zebranie narzędzi dodatkowy dzień. 
Nie mogli 
usunąć ich zaraz, bo skończyli po południu, a wtedy autobusy są zatłoczone.
– Ale przynajmniej nie płaciłaś im z własnej kieszeni – roześmiała się Miranda.
– A niby z czyjej? Czy naprawdę tego nie rozumiesz? Płacąc z własnej kieszeni, 
wykonałabym to dwa razy szybciej i trzy razy taniej. Ale my żyjemy w Anglii, 
gdzie robotnikom 
przysługuje przerwa na posiłek i prawo do zniżkowych biletów po godzinach pracy. 
Tu, 
w Niemczech, nikt nie patrzy na zegarek. Zakasują rękawy, nie oglądając się na 
związki 
zawodowe nadzorujące ze stoperem „sprawiedliwy społecznie” czas pracy. Widziałam 
brygadę, 
której robota paliła się w rękach i przyznam, że podle się czułam. Nikt ich nie 
pilnował, nikt nie 
wyliczał im akordu, a tempo było zawrotne. Sami je sobie narzucali i wkrótce 
narzucą je 
każdemu z nas. Dzięki za sherry, Robercie.
– Obawiam się, że uroniłem kilka kropel.
– Nic nie szkodzi – odparła łaskawie pani Leslie, zdejmując z dłoni białą 
rękawiczkę.
– Nie widziałem cię od wieków Noro – powiedział Robert, zajmując opuszczone 
przez 
rozmówczynię miejsce na poręczy fotela. – Szukałem cię w Egipcie, ale 
powiedziano mi, że 
wróciłaś do Anglii, żeby posłać do szkoły potomstwo, a potem już nie było 
okazji. Takie czasy. 
Sąsiedzi spotykają się po latach, a wszystkiemu winna ta wojna.
– Może nie tylko wojna. Wiele podróżowałam, ale nigdy nie spuszczałam cię z pola 
widzenia. Czytałam nawet w „Telegraph” wasze zapowiedzi.
– To wasz damski przywilej – zażartował Robert. – My, ludzie oręża, nie mamy 
czasu na 
lekturę kroniki towarzyskiej. Jeśli ją przeglądamy, to najwyżej rubrykę „zgony”. 
Kiedy wyszłaś 
za mąż, Noro?
– Poślubiłam Edwarda w 1948 roku.
– A więc jesteś niemal panną młodą! Myślałem, że już od dawna jesteś mężatką.
– I dobrze myślałeś. Mój pierwszy mąż zginął na wojnie. Wiem, czym jest 
wdowieństwo, 
podobnie jak i ty.
– Tak... To bolesne sprawy – zmienił ton Robert. – Czy nie widziałaś Lottie, 
Rando? – spytał 
lekko zbity z tropu. – Mam nadzieję, że nie zdążyła zdewastować domu naszych 
gospodarzy.
– Bawi się w ogrodzie z dziećmi państwa Lawrence, pod czujnym okiem Madmoiselle 
– 
wyjaśniła Miranda.
– I dzięki Bogu.
– Widzę Robercie, że i ciebie dotknęły rodzicielskie obowiązki – rzuciła niby 
żartem Nora 
Leslie.
– Taki już nasz los, Noro. A co u twoich rodziców... I co się dzieje z Sue?
Nora milczała przez dłuższą chwilę, po czym odparła krótko: – Nie żyją. – Wstała 
i bez 
słowa podała Robertowi pusty kieliszek.
– Przykro mi, Noro – powiedział skonsternowany Robert.
– Taki już nasz los – zacytowała cierpko pani Leslie, ukłoniła się Mirandzie, 
podniosła 
z podłogi opuszczoną rękawiczkę i oddaliła się, niknąc wśród gości.
– Że też musiałem się wyrwać z tym pytaniem – zachmurzył się Robert. – Ale skąd 
mogłem 
wiedzieć? – Odszedł szybko i po chwili rozmawiał o czymś z Sally Page. Miranda 
spoglądała 
nań przez plecy gości i drugi raz w tym dniu przyszło jej na myśl, że 
dystyngowany styl Roberta 
pokrywa rozdrażnienie i niepokój.
Teraz była sama i mogła rozejrzeć się po salonie. Może dlatego spostrzegła, że 
nie tylko ona 
śledzi wzrokiem Roberta. Miała co najmniej troje konkurentów: wzrok Stelli 
zdradzał 
zdenerwowanie, Andy Page spoglądał wilczym wzrokiem, a Nora Leslie patrzyła 
czujnie, niczym 
peryskop. Co ciekawsze, Nora była sama obserwowana analitycznym spojrzeniem jej 
męża 
zajmującego taktyczną pozycję w drzwiach jadalni.
Mirandzie nie podobała się ta gra spojrzeń i postanowiła dołączyć do 
towarzystwa, 
a przynajmniej do Stelli. Była już blisko, gdy jej uwagę przykuł nieoczekiwanie 
Andy Page.
Andy był smukłym młodzieńcem, przypominającym na oko malarza, pisarza lub 
wojennego 
korespondenta. Włosy opadały mu na czoło w nieładzie, przywołując skojarzenie 
z romantycznym aktorem przebranym dla niepoznaki w wojskowy mundur.
Ale Andy Page miał w sobie niewiele z romantyka. W istocie był przeciętnym, w 
miarę 
sympatycznym, w miarę rozgarniętym chłopakiem i wszyscy się dziwili, jakim cudem 
udało mu 
się złowić ślicznotkę klasy Sally Barclay. Zapominali, że Andy był pierwszym 
chłopcem, który 
wzbudził w niej poważniejsze niż flirt uczucia. Poderwał Sally, gdy nie miała 
jeszcze 
siedemnastu lat i pomimo sprzeciwu rodziców zaprowadził ją do ołtarza w 
niespełna rok później.
– Cześć Andy – powiedziała serdecznie Miranda. – Udała ci się wczorajsza 
wycieczka? 
Widziałam, że sporo fotografowałeś.
Andy odwrócił się i przybrał oficjalną postawę. Pomyślała, że byłby z niego 
całkiem 
przystojny młodzieniec, gdyby nie podejrzliwość stale goszcząca na jego obliczu.
Posłała mu uwodzicielskie spojrzenie, na które zwróciłby uwagę nawet sam 
Rossetti, gdyby 
żył i szukał aktualnie inspiracji do kolejnego obrazu. Doceniłby też zestaw 
barw: ciemne włosy 
wijące się pod kapelusikiem w kolorze topazu, wyzywająco popielatą sukienkę, 
oczy niby szare, 
ale odbijające niedopitą szklaneczkę wiśniowego sherry. Andy Page nie był 
wprawdzie 
Rossettim, ale był bez wątpienia mężczyzną, toteż jego gburowata mina szybko 
przeistoczyła się 
w uśmiech.
– Strzeliłem kilka niezłych zdjęć – przytaknął. – To stary grat, ale na lepszy 
na razie mnie nie 
stać. Czasem korci mnie, żeby pokręcić się po tutejszym czarnym rynku i wymienić 
go na coś 
porządnego. Mają tutaj prawdziwe cacka. Wtedy byłbym szybko ustawiony.
Jego markotna twarz nabrała życia, oczy zalśniły i nagle wydał się Mirandzie 
równie młody, 
a może nawet młodszy, niż Sally.
– Żeby tylko wyrwać się z woja i zająć się poważnie fotografowaniem. Tak jak 
Beaton, 
Schiavone, Olins... To są faceci! Kupuję te wasze żurnale tylko po to, żeby 
pooglądać ich zdjęcia. 
Najlepsi są Włosi. Ci to mają pomysły. Pstrykają w plenerze, pod słońce, a ile w 
tym akcji! Duża 
klasa!
Westchnął i znów przeszedł na cierpiętniczy ton.
– Szkoda gadać... Gdzie mi tam do nich. – Nie wiem, czemu innych drażnią te 
twoje sukienki 
i wisiorki – powiedział niespodziewanie. – Nie lubię kobiet obwieszonych 
świecidełkami, ale na 
tobie wyglądają całkiem do rzeczy.
– To miłe, Andy – roześmiała się Miranda. – Po prostu nie stać mnie na drogie 
ciuchy i noszę 
to, co przyjemne i wygodne.
– Żebyś jeszcze umiała przekonać do tego Sally – mruknął zasępiony. – Mnie też 
nie stać na 
luksusy, ale gdy już coś sobie wybierze, wygląda w tym bosko w sklepie, a zaraz 
potem ląduje to 
w szafie.
– Nie przesadzaj, Andy. Ktoś taki, jak Sally może włożyć na siebie wszystko, a i 
tak będzie 
najpiękniejszy – pocieszyła go Miranda, nie bez odrobiny goryczy. – Sam wiesz, 
że wyglądałaby 
bosko nawet w pokutniczym worku.
– Wiem, ale obawiam się, że wkrótce tylko na to będzie mnie stać. Chyba, że... – 
Spojrzał 
w bok i urwał, a Miranda, chcąc zmienić temat, spytała o ich nowe mieszkanie. 
Bezskutecznie. 
Markotny Andy burknął, że mieszkanie jest kiepskie i niewygodne, ale może przez 
najbliższy rok 
coś się da z nim zrobić.
W tym momencie pojawiła się Stella, oświadczając, że Mademoiselle i Lottie są 
już 
w samochodzie, a Robert też czeka, żeby odwieźć wszystkich do domu. Miranda 
obdarzyła 
Andy’ego krzepiącym uśmiechem i oddaliła się.
Popołudnie było deszczowe, ale pod wieczór się rozpogodziło i Robert 
zaproponował 
wspólną przechadzkę. Ruszyli ulicą w przypadkowym kierunku i po kilku minutach 
napotkali 
państwo Leslie spacerujących, jak i oni, przed spoczynkiem.
Drzewa zdążyły już rozkwitnąć, zieleń liści była świeża, a dzielnica na pozór 
nie 
przypominała zdziesiątkowanego wojną Berlina. Dopiero po dłuższej wędrówce 
spostrzegli 
ukryte między wybielonymi willami porośnięte krzakami i chwastem pustkowia, na 
których stały 
kiedyś obrócone teraz w ruinę domy.
– Co to jest? – spytała Miranda, wskazując na podłużny nasyp widoczny nad 
czubkami 
drzew. – Czy tam też stały kiedyś domy?
Pułkownik Leslie, do którego skierowała pytanie, przytaknął. – W pewnym sensie, 
są to 
domy.
– Są, czy były?
– Nie było ich, ale są. Codziennie ciężarówki przywożą tu gruz z berlińskich 
ruin i wysypują 
go na tę hałdę. Tam obok widzi pani drugą taką, już nieco zalesioną. Zimą 
berlińczycy jeżdżą tu 
na nartach, a wkrótce zapomną, jak powstały te wzgórza i uznają je za naturalną 
część 
krajobrazu.
– To okropne – westchnęła Stella.
– Tak pani sądzi? Przecież nasz Londyn też powstał na gruzach dawnych budowli 
i przedmieść.
– Miasta i trony nie przetrwają czasu dłużej niż kwiaty... – wyrecytowała cicho 
Miranda.
– Zwiewne, jednodniowe... – dokończył pułkownik. – Nie możemy patrzeć na to z 
naszej 
ludzkiej perspektywy, a tylko z perspektywy historii.
– A jednak to okrutne – zaprotestowała Stella.
– Powiedziałbym, że chłodne – odparł pułkownik. – Proszę pamiętać, że to ludzie 
o gorącym 
usposobieniu wywołali dwie trzecie wojen w naszych dziejach. Ludzie w „gorącej 
wodzie 
kąpani”, zawsze gotowi sięgać bez namysłu po broń. Ci „kąpani w chłodnej wodzie” 
przynajmniej kalkulują na zimno i chyba dobrze, że są tacy na świecie.
– A tacy jak ja nie nadają się do chłodnej dyskusji – skapitulowała Stella. – 
Lottie, przestań 
wreszcie włazić w kałuże! Czy to przypadkiem nie państwo Marsonowie, Robercie?
Skręcili w cienistą uliczkę. Z jednej strony ciągnął się wysoki mur, spoza 
którego widać było 
tylko wierzchołki drzew, a z drugiej ruiny domu stojącego w niegdyś 
pielęgnowanym ogrodzie, 
oddzielonego teraz od chodnika niskim obmurowaniem i krzakami wawrzynka. Spoza 
bramy 
z kutego żelaza spoglądali Harry i Elza Marsonowie.
– Widzę, że wszyscy zmierzamy na miejsce zbrodni – zawołał radośnie Harry Marson 
na 
widok przybyszów.
– O czym pan mówi? – spytała niepewnie Miranda.
– A o kim miałbym mówić? O tych – jak im tam było – którzy zabetonowali 
służących 
i rozpłynęli się wraz z niezłą porcją holenderskich diamentów.
– A więc tutaj mieszkali? Wejdźmy i rzućmy okiem.
Wszyscy sforsowali resztki bramy i ruszyli zarośniętą trawą ścieżką w stronę 
willi. Z drzwi 
wejściowych nie pozostał ślad, ale na kamiennym oblicowaniu trwał porcelanowy 
krążek, 
w którym pewnie tkwił kiedyś dzwonek.
Willa ucierpiała nie tyle od bombardowań, co od późniejszych pożarów, a znaczna 
jej część 
przetrwała w nienaruszonym stanie.
– Lepiej tam nie wchodzić – ostrzegł Mirandę pułkownik Leslie. – Takie ruiny 
mogą się 
w każdej chwili zawalić. Właśnie dlatego wywieszono na nich znaki zakazu wstępu. 
– Wskazał 
laską tablicę ukrytą pod chwastami pokrywającymi wejściowe stopnie.
Słońce i deszcze zamazały ostrzegawczy napis, i reszty dopełniła rdza. 
Dociekliwy czytelnik 
odczytałby jednak czerwony napis ACHTUNG!, a poniżej, dobrze znane każdemu 
tubylcowi 
słowo Verboten. Nie było tylko jasne, czego właściwie „się zakazuje”.
– To nieistotne – wyjaśnił pułkownik. – Każdy, kto spędził w tym mieście więcej 
niż pół 
godziny, wie, że lepiej trzymać się stąd z daleka.
– Całkiem słusznie – dodała Stella. – Poza tym zapada zmierzch, a Lottie już 
pewnie 
zmarzła. Proszę odprowadzić małą do domu, panno Beljame. A na nas, Mirando, już 
też czas – 
dodała stanowczym tonem.
Harry Marson nie dał za wygraną i zaproponował obejrzenie garażu. Był ukryty 
w chaszczach, ale czujne oko Marsona wypatrzyło go pomimo zmroku.
– Pewnie tutaj stała ta betoniarka – zauważył z triumfem, rozgarniając gąszcz.
Nikt nie podzielał jego entuzjazmu. Stali w milczeniu, patrząc martwym wzrokiem 
na nie 
zadaszone szczątki murów.
Słońce już zaszło, a wieczorne cienie pełzały po porośniętym krzakami kamiennym 
rumowisku.
– Ciekawe, czy kiedyś tu się zjawią? – mruknął Harry Marson. – Mam na myśli tych 
Ridderów.
– Chyba w postaci duchów – szepnęła Miranda.
– Duchów? Chyba żartuje pani. Ciekaw jestem, czy wrócą tu za życia. Podobno 
mordercy 
zawsze wracają na miejsce zbrodni. Coś ich pewnie tam przyciąga. Kto wie, czy 
nie ulokowali 
się tu w Berlinie. Może przechodzą tędy co wieczór i czekają na sprzyjający 
moment, by 
dokończyć dzieła.
Ściszył głos, a Miranda z niepokojem spojrzała przez ramię w kierunku 
oddzielającego ruinę 
od ulicy ogrodzenia.
Nie zawiodła jej intuicja. W cieniu krzaków wawrzynka dostrzegła widmowy, 
nieruchomy 
kształt stojący tuż za bramą. Po chwili kształt rozpłynął się w mroku, tak 
szybko i bezszelestnie, 
że pomyślała, iż to tylko spotęgowane wieczornymi cieniami przywidzenie.
– Dość tego, Harry! – rzuciła gwałtownie Elza Marson. – Wracajmy do domu. To 
okropne 
miejsce.
– Masz rację, Elzo – przytaknęła równie gwałtownie Stella. – Chyba dość wrażeń 
jak na 
jeden dzień.
Wzięła Roberta pod ramię i oboje ruszyli przez pogrążony w ciszy ogród ku równie 
cichej 
uliczce.
Rozdział 10
– Czy mówiłam, że wybieram się dzisiaj na podwieczorek do pani Lawrence? – 
spytała 
Stella, sięgając po plasterek sera. – Dostałam propozycję nie do odrzucenia, jak 
większość 
oficerskich żon. Wieczorem też będziemy musiały radzić sobie same, ponieważ 
nasza kucharka, 
Frau Herbach, ma wychodne. Poprosiłam ją, żeby przygotowała zupę, którą same 
sobie 
odgrzejemy. A jak pani zamierza spędzić popołudnie, Mademoiselle?
– Wybiorę się do Brytyjskiej Biblioteki. Podobno mają tam sporo dobrych książek 
i czasopism.
– Cudowny pomysł – rzuciła obojętnie Stella. – Lottie, jeśli już zjadłaś, idź 
się bawić. Tylko 
bądź grzeczna, bo ja i Mademoiselle i tak dowiemy się o wszystkim po powrocie.
Stella wyszła z domu przed trzecią. – Muszę już pędzić, ale wrócę szybko, jeśli 
nie aresztuje 
mnie drogówka – rzuciła na pożegnanie. – Robert zostawił mi wóz, ale ten ruch 
prawostronny to 
czyste szaleństwo. Jeśli nie zjawię się przed ósmą, dzwońcie na policję i 
zgłoście kolejny 
śmiertelny wypadek.
Wybiegła, zatrzaskując za sobą drzwi, a Miranda sięgnęła na wszelki wypadek do 
kieszeni 
swojego palta. Karteczka z numerem telefonu do Simona Langa była tam, gdzie ją 
włożyła 
podczas rozmowy na sowieckim cmentarzu. Wygładziła ją, zwinęła w rulonik i z 
ulgą wrzuciła 
do kosza na makulaturę.
Drzwi bawialni otworzyły się i weszła Nora Leslie.
– Przepraszam za to najście, Mirando, ale pozwoliłam sobie skorzystać z wyrwy w 
naszym 
sąsiedzkim żywopłocie. Czy nie dałabyś się zaprosić do nas na kolację? Będzie 
kilku uroczych 
podchorążych i chcielibyśmy uprzyjemnić im wieczór. Sally Page też wpadnie, bo 
Andy wybrał 
wieczór w męskim gronie, a do kompletu będziemy miały kuzynkę generała. Tylko 
nie mów, że 
nie możesz zostawić państwa Melville! I bez ciebie świetnie dadzą sobie radę.
– Też tak sądzę – ze śmiechem odparła Miranda. – Przyjdę z radością.
– A więc bądź kwadrans przed ósmą. Strój nieoficjalny.
Pani Leslie wycofała się dyskretnie, a Miranda próbowała powrócić do lektury. 
Usłyszała 
dzwonek. Odłożyła książkę i niepewna, czy jest to telefon, czy dzwonek do drzwi, 
czekała 
z nadzieją na reakcję Frau Friedel. Był to telefon. Odebrała go Mademoiselle.
– Ullo? Oui?... Pan major Melville?... Nie, Madame nie ma w domu... Jest na 
podwieczorku 
u madame Lawrence... Czy mam przeliterować?... Tak, pani pułkownikowa 
Lawrence... Tego nie 
wiem... Panna Brand?...Tak, jest w domu... Oui... Merci.
Słuchawkę odłożono. Po chwili w drzwiach bawialni pojawiła się Mademoiselle. 
Rękawiczki, kapelusz i parasolka wskazywały, że już wychodzi.
– Dzwonił Monsieur Major – wyjaśniła. – Mówił, że nie wróci na kolację, bo 
zatrzymały go 
obowiązki. Powiedział, że poinformuje o tym Madame.
– Dziękuję, Mademoiselle Beljame. Proszę powiedzieć Frau Herbach, że nie musi 
się 
troszczyć o mnie, bo wybieram się na kolację do państwa Leslie.
– Bien – dygnęła Mademoiselle. Oddaliła się i po chwili Miranda usłyszała szczęk 
zamykanej furtki.
Dom był teraz cichy i mogła wreszcie usiąść wygodnie przy oknie, cieszyć się 
popołudniowym słońcem i zapomnieć o towarzyszącym jej od przyjazdu do Berlina 
napięciu.
Przymknęła oczy i już miała zapaść w drzemkę, gdy sjestę przerwał dobiegający z 
ogrodu 
dźwięk.
Był to szmer dochodzący z krzaków tuż za oknem bawialni. Miranda uniosła się, 
przykucnęła i czatowała ukryta za parapetem. Trud nie poszedł na marne. Po 
chwili krzepko 
trzymała w dłoni szelki krótkich spodni bezskutecznie wyrywającego się intruza.
– Widzę, że zmieniłeś maskę, panie Wally Wilkin. Tym razem nie ujdzie ci to na 
sucho!
Sztuczne wąsy i broda legły w krzakach, a ich niedawny właściciel pokręcił 
zdegustowany 
głową:
– Zepsułaś kawałek dobrej roboty!
– Zepsuję ci i uszy, jeśli nie powiesz, czemu pełzasz jak padalec po cudzym 
ogrodzie.
– Nie pełzam, tylko węszę.
– Za kim?
– Nie za kim, tylko za czym. Za poszlakami.
– Bawisz się w detektywa?
– W nic się nie bawię! Próbuję zebrać parę spraw do kupy.
– Jakich spraw, Wally?
– Nic nie kapujesz? Chodzi o tego staruszka, którego kropnęli w pociągu.
– Dobra, panie Holmes. A teraz proszę wynosić się z mojego ogrodu! Z natury 
jestem 
gościnna, ale w tej chwili mam inne plany dnia.
Miranda rozluźniła uścisk, ale Wally wcale nie miał ochoty pierzchać w krzaki. 
Oparł się 
łokciami o parapet i poinformował ją donośnym szeptem, że zamierza zatrudnić się 
w tajnych 
służbach, a tam zawsze przydaje się trochę praktyki.
– Praktyki nigdy za mało – przytaknęła Miranda. – No i jak ci idzie w „naszej” 
sprawie?
Wally spojrzał na nią kątem oka, a jego arogancka pyzata twarz przybrała nagle 
czujny 
wyraz. – Różnie... za wcześnie o tym nawijać...
– Masz jakieś poszlaki? A jeśli tak, komu je opchniesz?
– Za słabe na opchnięcie. Na razie trzeba pogłówkować.
– I główkujesz sobie w naszym ogrodzie, czy może szukasz tu lepszego materiału?
Wally przytaknął i wyjaśnił, że dobrze się złożyło, bo większość podejrzanych 
mieszka 
drzwi w drzwi. Dodał, że gęste krzaki i otwarte okna ułatwiają ten etap 
śledztwa.
– Czy chcesz powiedzieć, że myszkujesz po naszych mieszkaniach? – nie wytrzymała 
Miranda.
– Nie chciałabym być w twojej skórze, gdy przyłapie cię na tym pułkownik Leslie, 
lub major 
Marson! Twój tato też nie oszczędzi pasa.
– Marsonowie – odpadają wyjaśnił Wally. – Ich balkon jest dla mnie niedostępny. 
Z balkonem Leslie wczoraj się uporałem.
– O czym ty mówisz, Wally? Przysięgnij, że już nigdy tego nie zrobisz!
– Różnie może się zdarzyć...
– A więc słuchaj, panie detektywie Wilkin. Jeśli jeszcze raz zobaczę cię na 
cudzym balkonie, 
lub na parapecie cudzej sypialni, wezmę kij i pogonię cię, gdzie pieprz rośnie. 
Zrozumiano?
– Wy, kobiety, zawsze pękacie – mruknął Wallly.
– Może pękamy – przytaknęła Miranda, tłumiąc śmiech. – Ale to, co robisz, 
zakradając się 
do cudzych domów, nie jest... – zawahała się, nie mogąc znaleźć odpowiedniego 
słowa... – nie 
jest brytyjskie.
– Nasze tajne służby są brytyjskie – pouczył ją Wally. – Gdyby nie dobierały się 
do cudzych 
mieszkań, dostawałyby lanie od ruskich, od japońców i od FBI.
– Powiedzmy, że masz rację – skapitulowała Miranda. – Ale chyba wiesz, że nasza 
policja 
może przeszukiwać prywatne domy tylko z nakazem sądowym.
– Wygrała pani – mruknął Wally. Pogrzebał w krzakach, podniósł swoją sztuczną 
brodę 
i przyjrzał się jej sceptycznie, widząc, że nie maskuje go nawet przed kimś tak 
naiwnym, jak 
Miranda.
– Następnym razem nie udawaj wiosną Świętego Mikołaja – dobiła go na pożegnanie.
– Masz rację. W krzakach lepsza będzie zielona farba. Komandosi mówią na to 
„kamuflaż”. 
Marsonowie mają całą puszkę w garażu. Trzeba będzie tam wrócić i trochę sobie 
pożyczyć.
– Głupi pomysł, Wally. Na tle murów i na ścieżkach będzie cię w niej widać na 
sto kroków. 
Jeśli chcesz działać jak zawodowiec, nie wyróżniaj się niczym.
– Może i ma pani rację – przytaknął Wally, wpychając sztuczną brodę do kieszeni 
krótkich 
spodni.
– Cześć, Wally. Przyszedłeś się pobawić? – spytała wychodząca zza węgła domu 
Lottie.
– Pogadałem sobie z twoją ciocią – wyjaśnił z wyższością Wally.
– Ona nie jest moją ciocią. Miranda jest moją kuzynką.
– Gdyby ciocia miała wąsy! – wykrzyknął triumfalnie Wally i umknął w gąszcz, 
ścigany 
przez przekomarzającą się z nim Lottie.
Przed piątą Friedel podała herbatę, a w godzinę później zatelefonowała Stella z 
informacją, 
że nie wróci na podwieczorek. – Robert ma mnóstwo pracy, więc zjemy kolację w 
klubie – 
wyjaśniła. – Aha, Friedel pytała mnie, czy mogłaby wyjść na dwie godziny dziś 
wieczorem. 
Pozwoliłam jej, nie wiedząc, że wrócę późno. Czy mogłabyś rzucić okiem na 
Lottie? Friedel 
ułoży ją do snu, więc chodzi tylko o to, żeby ktoś był w domu. To tyle, 
kochanie, bo naprawdę 
muszę już kończyć... Pa, Rando.
Miranda położyła słuchawkę na widełki.
– No to po zabawie – mruknęła do siebie, zastanawiając się, jak wyjaśni pani 
pułkownikowej 
nieobecność na proszonej kolacji. Wyszukała w książce telefonicznej numer 
państwa Leslie. 
Słuchawkę podniósł pułkownik i bez większych obiekcji przyjął tłumaczenie 
Mirandy. Pozostało 
jeszcze powiadomienie Friedel.
– Położę małą do łóżka i wyskoczę na najwyżej godzinę – zapewniła gosposia. – 
Będę przed 
dziewiątą. Zamknę z klucza odtylne drzwi, a frontowe niech sobie będą nie 
zamknięte zanim nie 
wrócę – dodała w dokładnej, choć mocno cudzoziemskiej angielszczyźnie.
* * *
– Czy podłożysz mi kołderkę? – spytała Lottie. – Te szwabskie materace strasznie 
gniotą.
– Nigdy nie nazywaj Niemców „szwabami” – skarciła ją Miranda. – Niejedna twoja 
niemiecka rówieśniczka chciałaby mieć taki brytyjski, wojskowy materac. Chcesz 
biszkopta?
– Wojskowego suchara?
– Nie, takiego, jakie lubisz jeść do poduszki.
– Żeby ci wojacy zrobili jeszcze coś z materacami.
– Zrobią coś, Lottie. Pomyślą o tym, zanim się zbudzisz.
– I żeby coś się nie stało mojemu nakręcanemu misiowi.
Miranda przyjrzała się zabawce. Porcelanowy miś z kluczykiem w pewnej części 
ciała był 
dość tandetnym prezentem, ale nie dla Lottie. Trzymała go przy łóżku, a przed 
snem wkładała 
pod poduszkę.
– On też nie lubi tych materaców – wyjaśniła dziewczynka. – Widzisz, jak 
chudnie? 
Dobranoc, Rando. Karaluchy pod poduchy...
– Dobranoc, pchły na noc, Lottie. – Miranda zgasiła nocną lampkę i wyszła z 
pokoju, 
pozostawiając nie domknięte drzwi.
Zerknęła na uchylone drzwi sypialni Roberta i Stelli i zauważyła, że zapomnieli 
zgasić 
światło.
Weszła i już chciała wcisnąć kontakt, gdy uświadomiła sobie, że przecież w 
pokoju jest 
ciemno. Może zawiódł ją wzrok, a może złudzenie spowodowały światła 
przejeżdżającego ulicą 
samochodu?
Przymknęła drzwi, wyłączyła wpadające do pokoju Lottie światło na półpiętrze, 
weszła do 
swojego pokoju i rutynowo zmieniła szary kostium na wieczorową, seledynową 
sukienkę.
Zeszła do bawialni. Zasłony były rozsunięte, a z ogrodu sączyło się światło 
księżyca. Gdzieś 
we wnętrzu domu skrzypnęły drzwi. Miranda obróciła się i ruszyła do hallu.
Wychodząca z kuchni Frau Friedel poinformowała ją, że kolacja jest gotowa, 
wędliny leżą 
„na kredens”, a ona osobiście zamknie „odtylne drzwi” i wróci „za jedną 
godzinę”.
Miranda weszła do jadalni, poczęstowała się wędlinami i na dźwięk zamykanych 
przez 
Friedel drzwi uzmysłowiła sobie, że jest teraz sama.
– Sama w pustym domu... – przemknęło jej przez myśl. Brzmiało to głupio, ale 
intymny 
nastrój słonecznego popołudnia ulotnił się, nie wiedzieć dlaczego, w jednej 
chwili.
Nie była sama, bo piętro wyżej spała Lottie.
Spróbowała chłodnej zupy, powróciła do wędlin i sałatek. Hałasowała, żeby 
wypełnić 
konkretnym dźwiękiem zalegającą wokoło ciszę.
Szczęk talerzy i sztućców brzmiał naturalnie i swojsko. Doprawiała przyprawami 
sałatę, gdy 
usłyszała dochodzące z półpiętra ciche kroki.
Poczuła, że serce podchodzi jej do gardła, ale po chwili strach przeszedł w 
oburzenie. 
Wstała, wyszła z jadalni do hallu i zawołała w górę: – Wracaj natychmiast do 
łóżka, Lottie! Już 
cię tu nie ma albo ukołyszę cię klapsem!
Usłyszała tupot pospiesznych kroczków, a potem zapadła cisza.
Odczekała jeszcze trochę i wróciła do posiłku.
Moc własnego głosu i świadomość, że w pustym domu czuwa oprócz niej choćby 
siedmioletnie dziecko, przywróciły Mirandzie pewność siebie. Ale nie na długo.
Znów zapadła cisza, a wraz z nią zaczęła pracować wyobraźnia. Zegar w jadalni 
tykał 
w podejrzanym, przypominającym przeznaczenie rytmie, dziwnie podobnym do stukotu 
zmierzającego do Berlina pociągu. Tam był pusty korytarz, tu jest pusty dom. Z 
trudem 
powstrzymała się od spojrzenia przez ramię za siebie.
Odłożyła nóż i widelec, świadoma, że robi to nienaturalnie cicho i że wstrzymuje 
oddech. 
Nie wiedziała, czemu robi to aż tak cicho? Czyżby się bała, że każdy dźwięk 
wywoła złe moce?
Zatrzeszczała podłoga na piętrze. Miranda zagryzła wargi. Cichy dom zaczął mówić 
własnym głosem. Najpierw zegar, po nim drewniany strop, jeszcze później 
uderzająca o szybę 
ćma. Do szeptanki przyłączyły się kaloryfery zasilane gdzieś z piwnicy.
Dla Mirandy nie to było teraz ważne. Ważny był korytarz za plecami i drzwi 
prowadzące do 
pogrążonej w ciemności telefonicznej kabiny.
Odpędziła idiotyczne myśli, sięgnęła po sztućce, ale nie potrafiła zająć się 
kolacją. Apetyt 
skapitulował przed wyobraźnią.
Rozejrzała się po jadalni, ale wypoliturowane meble nie pospieszyły jej z 
pomocą. Ich połysk 
odbijał tylko kredowobladą twarz, zaciśnięte do bólu wargi i zjeżone ciemne 
włosy wystraszonej 
dziewczyny w seledynowej sukience.
Wisząca lampa, zamiast koić, potęgowała ostrym blaskiem samotność. Okienne 
zasłony 
sięgały parapetu i nie stanowiły kryjówki nawet dla kota. Były za to idealnym 
kamuflażem dla 
kogoś, kto stał na zewnątrz i stamtąd śledził jadalnię. Miranda wiedziała, że to 
bez sensu, ale 
czuła, że instynkt jej nie okłamuje.
Wstała i odsunęła krzesło tak gwałtownie, że upadło z trzaskiem na podłogę. 
Hałas 
uświadomił jej, że musi wziąć się w garść, bo jeszcze chwila, a wpadnie w 
histerię i wybiegnie 
z wrzaskiem do ogrodu. Przecież dom był zamknięty na wszystkie spusty, a jedyne 
otwarte 
z klucza frontowe drzwi były w zasięgu jej wzroku.
Podniosła krzesło i pokrzepiona konkretnym działaniem wyszła do hallu.
Nikogo tam nie było. Półpiętro też było puste i pogrążone w ciszy. Przeszła do 
bawialni.
W przeciwieństwie do jaskrawo oświetlonej jadalni i hallu, bawialnię pokrywały 
cienie 
i blade światło księżyca. – Idealna pora dla tego małego drania – pomyślała 
Miranda i od razu 
zrobiło się jej raźniej. – Tym razem, panie Wally, ojcowski pas będzie w 
robocie. – Zgasiła 
światło i cichcem wyszła do ogrodu.
Noc była chłodna i bezwietrzna. Cisza powstrzymała przez chwilę Mirandę, 
próbującą 
dostosować wzrok do ciemności, w której krył się gdzieś niedaleko mały detektyw 
Wally Wilkin. 
Pomyślała, że gdy dopadnie go teraz, ojcowski pas będzie w robocie, a desery 
będzie miał przez 
miesiąc z głowy.
Nadsłuchiwała bezskutecznie. – Być może Wally, jeśli był to Wally, czmychnął, 
gdy zgasiła 
światło? A może słyszała trzepot skrzydeł sowy lub nietoperza? Jedno było pewne: 
nie mogła 
stać tak w nieskończoność. Trzeba rozejrzeć się po ogrodzie, a potem wrócić do 
domu. Włączyć 
radio i wszystkie lampy. Siedzieć cicho, zanim nie wróci Friedel, lub Robert i 
Stella.
Przeszła ścieżką pod okna jadalni. Chciała obejść trawnik, ale gdy doszła do 
kępy bzów na 
skraju ogrodu, coś ją zatrzymało. Usiadła na ławeczce pod wiśniowym drzewem...
Niebo było czyste, a prawdziwe gwiazdy nakładały się na światła kontrolne 
lotniska 
Tempelhof, ostrzegawcze światła masztu radiostacji i pozycyjne światła samolotów 
zmierzających do Berlina i startujących z Berlina.
Dodatkową atrakcją była księżycowa poświata i zapach wiosny. W porównaniu z 
pustym 
domem, ogród wydawał się oazą bezpieczeństwa. Był bezpieczny, jak światła 
bawialni państwa 
Leslie, zza których dobiegał gwar i radiowa muzyka.
Miranda oparła się o pień drzewa i bawiła się płatkami, które spadły z podmuchem 
wiatru 
w jej dłonie.
Przypomniała sobie Simona Langa, lecz samo wspomnienie było równie niemiłe, jak 
i jego 
osoba. Nie wiedziała, dlaczego właśnie teraz myśli o nim. Jakby stanął na 
ścieżce i zepsuł jej 
spokój wiosennej nocy.
Przymknęła oczy i stwierdziła, że nie potrafi przypomnieć sobie jego twarzy. 
Miała dobrą 
pamięć wzrokową, ale Simon nie kojarzył się z żadnym obrazem. Był – jak sam 
powiedział – 
„nie rzucający się w oczy”. Chłodny, układny, ukrywający pod sympatyczną maską 
prawdziwego 
Simona Langa.
Miranda podejrzewała, że pod tą maską kryje się wyrachowany agent, gotowy 
posłużyć się 
każdym środkiem i każdą osobą dla osiągnięcia celu. Ona też dała się na to 
nabrać już przy 
pierwszym spotkaniu, chociaż nie bardzo wiedziała, dlaczego. Ale teraz kołatało 
jej się w głowie 
inne ważne pytanie: dlaczego to właśnie jej przypadła ta rola?
– Gdyby Simon był typowym mężczyzną – pomyślała – odpowiedź byłaby prosta. Tylko 
że 
nic nie wskazywało, żeby miało to cokolwiek wspólnego z jej urodą. A więc z 
czym? 
Z zabójstwem brygadiera, i z tym, że podejrzewa ją o jakieś zatajone fakty? A 
może z tym, że – 
jak wspomniał Robert – Simon to ambitny nieudacznik? Tropi zwierzynę, a ją 
upatrzył sobie jako 
przynętę?
Była to ciekawa, ale niezbyt miła hipoteza. Jeśli nawet słuszna, to dlaczego aż 
tak zapadł jej 
w pamięć?
Miranda pokręciła bezradnie głową.
Ktoś w domu państwa Leslie wyłączył radio, a zaraz potem zgasły światła w 
oknach. 
Usłyszała warkot zapalanych silników samochodów i wywnioskowała, że towarzystwo 
przenosi 
się do nocnego klubu. Trzy wozy przemknęły ulicą. Znów było cicho i poczuła, że 
wieczorowa 
seledynowa sukienka nie jest odpowiednim strojem na nocne przechadzki po 
ogrodzie.
Zawiał wiatr, spadły kolejne płatki kwiecia, strzepnęła je z sukienki i 
pomyślała, że pora 
wracać do domu. Ale najpierw trzeba było dokończyć obchód ogrodu.
Rozdział 11
Miranda spojrzała przezornie za plecy. Jeśli nawet był to Wally, pewnie dawno 
zwiał, bo 
w ogrodzie panowała cisza. Słyszała tylko własny oddech i daleki szum samochodów 
na Herr 
Strasse.
Gwiaździste niebo przeczesywały sowieckie reflektory, blade i czujne, jak 
światło księżyca. 
Ruszyła wzdłuż żywopłotu oddzielającego sąsiednią posesję. Okna domu państwa 
Leslie były 
ciemne i Miranda zatęskniła za blaskiem lamp w domowym zaciszu.
Ścieżka miała teraz lekko trupi kolor, przechodzący w czerń tam, gdzie kępy bzu 
wyrastały 
ponad żywopłot. Czerń, na którą natrafiła, nie była zwykłym cieniem. Była ciałem 
kobiety 
leżącej z twarzą ku ziemi, z nogami wyciągniętymi w kierunku domu Melville’ów, z 
głową 
skierowaną w stronę wyrwy w żywopłocie.
Miranda zesztywniała na chwilę, która wydawała się nie mieć końca. Wpatrywała 
się w nogi 
w jedwabnych pończochach i w srebrzyste futro. Potem padła na kolana i 
rozpaczliwie 
próbowała odwrócić leżącą kobietę na plecy. Głos uwiązł jej w gardle, a własny 
krzyk słyszała 
jak przez watę:
– Stella?... Co się stało?... Stello, odezwij się!
Zmagała się z bezwładnym ciałem, ale niespodziewany ciężar i wczepione w trawę 
palce rąk 
ofiary przekroczyły jej siły.
W końcu udało się. Na ramię Mirandy bezwładnie opadła oświetlona teraz 
księżycową 
poświatą głowa kobiety. To nie była Stella. To była Friedel.
W pierwszej chwili Miranda przyjęła to z idiotyczną ulgą. – A więc to nie 
Stella! – 
Roześmiała się, puściła ciało, wstała, znów padła na kolana i nie była już w 
stanie kontrolować 
histerycznego chichotu.
Twarz Friedel nie pozostawiała żadnych wątpliwości. Dodatkiem do makijażu było 
coś 
lepkiego i ciemnego. Coś, co biegło wąską strużką od jej skroni w kierunku 
matowego oka. Ciało 
gosposi było sztywne. Miranda wyczuła to już wcześniej, ale dopiero teraz 
nazwała to po 
imieniu.
Poderwała się i pobiegła przez trawnik do domu.
Zatrzasnęła drzwi, zamknęła okno bawialni, dopadła do telefonu i próbowała 
sztywnym 
palcem wykręcić numer. Chyba udało się, bo z drugiej strony odezwał się 
przytłumiony głos:
– Lang, o co chodzi?
– Simon? – wydusiła z siebie, myśląc, że krzyczy w słuchawkę, ale głos pod 
drugiej stronie 
był chłodny i bezosobowy.
– Kto mówi? Proszę podać nazwisko.
Miranda uchwyciła słuchawkę obu dłońmi tak mocno, że spod paznokci popłynęła 
krew.
– To ja, Miranda... Przyjeżdżaj zaraz... Friedel nie żyje, a ja jestem tu 
sama... Simon, słyszysz 
mnie?
– Będę tam zaraz – odpowiedział znajomy głos. – Dzwoń do doktora Elversa... Już 
ci 
przeliteruję, a numer znajdziesz w książce telefonicznej. Dzwoń i to zaraz! 
Jeśli Elversa nie 
będzie pod telefonem, dzwoń do najbliższego lekarza.
– Do lekarza? Przecież ona nie żyje! Dostała w skroń i sama widziałam krew... – 
krzyknęła 
Miranda do głuchej słuchawki.
Przez chwilę trzymała ją przy uchu. Linia milczała, ale w domu coś się działo. 
Ktoś skradał 
się bardzo cicho. Miranda wpatrywała się równocześnie w ciemność i w czarną, 
niemą 
słuchawkę.
Powiedziała Simonowi, że jest sama, a to nie było prawdą. Nie była sama. Miała 
pod opieką 
Lottie i chyba jeszcze kogoś. Kogoś, kto podsłuchał jej rozmowę z Simonem i 
rozłączył linię 
z aparatu w pokoju Roberta na piętrze.
Odłożyła słuchawkę, rozejrzała się na boki i na miękkich nogach wyszła do hallu. 
Schody 
były mroczne i ciche, a na piętrze panował jeszcze większy mrok. To nie miało 
sensu.
Pomyślała o szatni. Jej drzwi miały wewnętrzny rygiel, więc mogłaby się tu 
nieźle bronić aż 
do przyjazdu Simona.
A co z Lottie? Przecież ten ktoś jest na piętrze, dokładnie tam, gdzie mała śpi 
sobie 
spokojnie.
Miranda ruszyła schodami. Teraz nie liczyły się cienie, ani ktoś, kto czaił się 
tam na górze. 
Teraz ważna była Lottie. Wpadła do jej sypialni i nacisnęła kontakt.
W przyćmionym świetle spostrzegła smacznie śpiące na boku dziecko. Wyrwała 
panicznie 
klucz z zamka i zamknęła się od środka.
Może trzeba było zgasić światło, żeby nie zbudzić małej, ale czuła, że nie 
wytrzyma dłużej 
w ciemności. Sięgnęła po zielony pulower Lottie i owinęła nim lampę. Sine 
światło było też 
trupie, ale przynajmniej nie kłuło w oczy. Oparła się o drzwi i czekała, 
słuchając nierównego 
bicia własnego serca.
Usłyszała skrzypienie schodów i kroki w głębi domu, ale dźwięki te były tak 
ulotne, że nie 
potrafiła ich zlokalizować.
Jeśli nawet ktoś buszował po sypialni Roberta i Stelli, robił to szybko i 
ukradkiem. Przecież 
mógł się dostać do domu na sto tysięcy sposobów. Przez balkon, od ogrodu, 
tylnymi schodami... 
Mógł wejść i wyjść, bo przecież Friedel zostawiła klucze w zamku kuchennych 
drzwi, a główne 
też były nie domknięte.
– Gdzie jest ten Simon? – denerwowała się. Odeszła od drzwi i zerknęła przez 
okno. Ani 
śladu nadjeżdżającego samochodu. Tylko księżycowa poświata i drzewa uginające 
się pod coraz 
mocniejszym wiatrem.
Zasunęła zasłony i spostrzegła własne odbicie w lustrze nad małą toaletką. Twarz 
była blada, 
za to na seledynowej sukience w okolicy rękawa widniało coś ciemnego.
Dotknęła i wyczuła dobrze jej znaną lepką wilgoć.
– Nieźle... Miranda Brand ma znów na rękach krew. Na rękach i na sukience... 
Dowód 
poszlakowy! – pomyślała przerażona. Kto jej tym razem uwierzy? Musi przebrać 
się, schować 
sukienkę, zniszczyć, a najlepiej spalić! Zamiast tego zaczęła wycierać 
rozpaczliwie dłonią 
poplamione miejsce.
Zaczepiła czymś o tkaninę, rozdarła ją, spojrzała z przerażeniem na roztrzęsione 
ręce i na 
dyndającą na przegubie bransoletkę z amuletem. Zdjęła przez głowę sukienkę i 
odrzuciła ją 
w kąt, jak pełzającego po plecach pająka. Wyczuła przyspieszone tętno i pot na 
dłoniach.
W tym momencie usłyszała za oknem hamujący samochód, a zaraz potem kroki na 
ścieżce 
i otwierane frontowe drzwi.
– Simon Lang! Ładnie się podłożyłam. – Miranda zaczęła wpadać w popłoch. – 
Wezwałam 
faceta, który właśnie mnie podejrzewa o morderstwo. Powinnam siedzieć cicho, 
wyprać sukienkę 
i czekać cierpliwie, aż ktoś inny odkryje zwłoki w ogrodzie – rozważała teraz 
chłodno. – Zamiast 
tego dopadłam do telefonu i wystawiłam się na strzał, dokładnie jak wtedy w 
pociągu do 
Berlina...
– Miranda! – Głos Simona odbił się echem w pustym domu.
– Miranda?
Lottie obróciła się przez sen, a Miranda natychmiast zapomniała o poszlakach i o 
konspiracji. 
Zeszła na półpiętro, przymykając delikatnie drzwi sypialni dziewczynki.
W hallu stał Simon. Z perspektywy schodów przypominał gotowego do skoku kota, 
który 
wszedł z ciemności do oświetlonego pokoju. Nawet jego oczy zmieniły barwę. Trwał 
przez 
chwilę w bezruchu, wpatrując się w Mirandę, po czym pomknął na górę, 
przeskakując stopnie. 
Uchwycił ją za łokcie, jak wtedy w korytarzu pociągu.
– Wszystko w porządku? – spytał ostro.
– Ciszej! Obudzisz Lottie – szepnęła i straciłaby przytomność, gdyby nie 
świadomość jego 
bliskości.
– Szybko na dół! – warknął i sprowadził ją na parter, nie czekając na 
wyjaśnienia.
– Co się stało? – spytał, patrząc jej w oczy.
W przyćmionym świetle półpiętra wziął jej negliż za wieczorową sukienkę. Wzrok 
Mirandy 
powędrował za jego spojrzeniem. Miała ochotę zapaść się pod ziemię i pewnie 
zrobiłaby to, 
gdyby nie mocny uchwyt Simona.
Analizował chłodnym okiem jej rozwichrzone włosy, białe ramiona, przebijające 
przez 
przezroczystą halkę kształty, niezłe nogi w nocnych pantoflach na wysokich 
obcasikach. Obejrzał 
sobie to wszystko dokładnie i pokręcił głową.
– To chyba nie jest twoja wieczorowa sukienka? – spytał zaskakująco cichym 
głosem. – 
Włóż coś na siebie, bo się przeziębisz.
– Właśnie... chciałam ją spalić – szepnęła resztkami sił.
– Co chciałaś spalić?
– Sukienkę. Jest na niej krew... tak, jak wtedy w pociągu, a teraz już nikt mi 
nie uwierzy...
– Można i tak – odparł z ulgą. Puścił jej ramię i Miranda przysiadła skulona na 
najniższym 
stopniu schodów.
Simon ruszył w stronę szatni, zdjął z wieszaka pierwsze z brzegu palto i rzucił 
je w jej stronę.
– Lepiej włóż coś na siebie, bo trochę tu zimno.
Była to jesionka Roberta, dość obszerna jak dla niej, ale niemal w sam raz, żeby 
się nią 
owinąć.
– Gdzie ona jest? – spytał Simon.
– W ogrodzie. Przy żywopłocie, tam gdzie rosną bzy... – odpowiedziała, wskazując 
wzrokiem w stronę okna bawialni.
Simon oddalił się bez słowa. Słyszała, jak otwiera balkonowe drzwi, a potem na 
długo 
zapadła cisza.
Oparła głowę o balustradę schodów i przymknęła oczy. Ogarnęła ją senność i 
apatia. To 
wszystko wydawało się jej zwariowanym snem, bo przecież takie rzeczy nie 
zdarzają się 
normalnym ludziom. Najwyżej podejrzanym typom, których fotografie trafiają na 
pierwsze 
strony niedzielnych brukowców. Pomyślała, że zaraz się zbudzi i z ulgą odetchnie 
po tym 
sennym koszmarze.
Otworzyła oczy, lecz nie było to radosne przebudzenie, a Simon Lang z pewnością 
nie 
należał do świata nocnych urojeń.
– Nie żyje. Co to za kobieta?
– Friedel, nasza gosposia.
Simon podniósł Mirandę i poprowadził ją do bawialni.
Lampa nad stołem świeciła się dokładnie tak, jak wtedy, gdy wychodziła do 
ogrodu. Od tej 
chwili minęły już wieki, ale kolacja i sztućce trwały nie naruszone, a zegar 
wskazywał pięć po 
dziewiątej. Friedel wspomniała, że wróci przed dziewiątą, ale teraz leżała 
sztywna w ogrodzie, 
kilka metrów za okrytym zasłonami oknem bawialni.
Mirandę znów przeszył dreszcz. Simon przysunął jej do ust szklankę. Przełknęła i 
zakrztusiła 
się ognistym płynem.
– A więc, jak to było? – spytał, odczekawszy, aż dojdzie do siebie.
– Zostałam sama – zaczęła, ważąc słowa. – Mademoiselle miała wychodne, a Robert 
zadzwonił i powiedział, że wróci późno. Potem telefonowała Stella. Powiedziała, 
że zjedzą 
kolację w klubie i prosiła, żebym dopilnowała Lottie, bo Friedel chce wyskoczyć 
gdzieś na dwie 
godziny. Ułożyłam do snu Lottie, Friedel przygotowała mi zimne dania i wyszła.
– Kiedy to było?
– Chyba kwadrans przed ósmą, ale nie potrafię dokładnie powiedzieć.
Spojrzała na zegar. Pomyślała, że to nie mogło być zaledwie przed godziną z 
minutami.
– A co wydarzyło się potem? – głos Simona przywołał ją do rzeczywistości.
– Usłyszałam jakiś szmer na piętrze i pomyślałam, że to Lottie. Zawołałam, żeby 
wracała do 
łóżka i...
– I co?
– I przestraszyłam się.
– Czego?
– Sama nie wiem. Wydawało mi się, że ktoś mnie obserwuje. Właściwie... byłam 
tego 
pewna, choć trudno powiedzieć dlaczego. Wyszłam do hallu, ale tam nie było 
nikogo. Potem coś 
poruszyło się za oknem bawialni i pomyślałam, że to Wally.
– Ten mały Wilkin?
– Przyłapałam go wczoraj po południu, gdy zakradał się do naszego domu i 
ostrzegłam, że 
następnym razem spuszczę mu porządne lanie. Wyszłam do ogrodu i tam ją 
znalazłam.
Miranda przerwała i wpiła dłonie w poręcze fotela.
– Gdzie?
– Pod kępą bzów przy wyrwie w żywopłocie. Przecież już to mówiłam!
– Leżała na skraju trawnika. Czy przesuwałaś jej ciało?
– Tak... zapomniałam o tym. Próbowałam ją podnieść. Myślałam, że to Stella.
– Stella? Myślałaś, że to pani Melville? Dlaczego?
– Leżała z twarzą do ziemi, głowę miała w cieniu i miała na sobie jej futro.
Simon Lang milczał długo, spoglądając na Mirandę matowym wzrokiem. Znów 
uświadomiła 
sobie obecność zegara odmierzającego czas miarowym rytmem wskazówek.
Odrzuciła palto Roberta, które zaczęło uwierać jej
– A więc myślałaś, że to pani Melville – odezwał się Simon. – A co zrobiłaś, gdy 
przekonałaś się, że to nie ona?
– Zostawiłam ciało, pobiegłam do domu i wykręciłam twój numer.
– Dlaczego mój, a nie pogotowia albo pana Melville’a?
– Nie wiem odparła znużonym głosem. – Może dlatego, że byłam w szoku i przyszedł 
mi do 
głowy twój numer. Nie wiem, naprawdę nie wiem, dlaczego...
Simon przeniósł wzrok z Mirandy na stół.
– Która mogła być wtedy godzina? Wtedy, gdy wyszłaś do ogrodu?
– Nie mam pojęcia, nie patrzyłam na zegar.
– W przybliżeniu? Zupa nie zajęła ci więcej niż pięć minut. Kiedy usłyszałaś ten 
szmer na 
piętrze?
Miranda próbowała zebrać myśli.
– Odłożyłam talerz na kredens, wzięłam z półmiska wędliny i sięgnęłam po sałatę. 
To było 
już po krokach, które przypisałam Lottie.
– Powiedzmy, że to też trwało pięć minut. A co później?
– Wyszłam do hallu i kazałam jej wracać do łóżka.
– Potem znów usiadłaś przy stole, ale już nie tknęłaś jedzenia. Dlaczego?
– Przecież mówiłam ci, że poczułam lęk i zaczęłam nadsłuchiwać.
– Jak długo nadsłuchiwałaś?
– Najwyżej pięć minut, ale to bardzo długo, gdy przeraża cię każdy dźwięk.
– A więc była już ósma. Powiedzmy, pięć po ósmej. Do mnie zadzwoniłaś dokładnie 
o ósmej 
trzydzieści. A więc co robiłaś w ogrodzie? Dwadzieścia minut to bardzo długo, 
Mirando?
Spojrzała na niego szklistym wzrokiem i znów poczuła ucisk w okolicach gardła.
– Nic... Rozglądałam się za Wallym, stałam i czekałam, czy nie wypełznie gdzieś 
z krzaków. 
Potem słuchałam muzyki dochodzącej z domu państwa Leslie, aż do chwili gdy party 
się 
skończyło i zgasły światła.
– A więc wiedziałaś, że w sąsiedztwie nie ma nikogo – powiedział Simon bardziej 
oznajmująco, niż pytająco. Miranda nie wyczuła tej różnicy w tonie jego głosu, 
ponieważ brandy 
zrobiło swoje i teraz czuła się rozluźniona.
– Dokładnie tak, jak mówisz. Zmarzłam i postanowiłam obejść do końca ogród, a 
potem 
zamknąć się w domu i też słuchać radia do powrotu gospodarzy. Zrobiłam kilka 
kroków... 
A resztę już znasz.
– Dwadzieścia minut to bardzo dużo czasu, Mirando. Zbyt dużo, jak na kilka 
kroków. Czy 
o niczym nie zapomniałaś?
– O niczym – przytaknęła, czując zarazem, że się rumieni. Głupi, szczeniacki 
nawyk, którego 
nie potrafiła się pozbyć od lat mimo usilnych starań.
– A więc przespacerowałaś się po ogrodzie?
– Na chwilę przysiadłam, żeby przemyśleć pewne sprawy.
– Jakie sprawy?
– Moje prywatne.
Simon wzruszył ramionami i puścił to mimo uszu.
– Czy jesteś pewna, że w domu nie było nikogo oprócz ciebie i Lottie? – 
Przyjrzał się 
uważnie twarzy Mirandy i dodał: – Wcale nie byłaś tego pewna. Kto to mógł być?
– Sama nie wiem – wydobyła z siebie drżącym głosem. – Wtedy, gdy dzwoniłam do 
ciebie, 
wydawało mi się, że ktoś w sypialni Stelli odkłada słuchawkę. Jak gdyby 
podsłuchiwał naszą 
rozmowę...
– Kto?
– Nie mam pojęcia. Byłam przerażona, pobiegłam do pokoju Lottie, zamknęłam się 
od 
wewnątrz, a potem przyjechałeś.
– I nie słyszałaś, żeby ktoś wychodził z sypialni Stelli?
– Skąd mogę wiedzieć? Ten ktoś mógł wyjść frontowymi, albo tylnymi drzwiami. 
Może 
i coś słyszałam, ale gdy zobaczyłam krew na mojej sukience, straciłam zupełnie 
głowę.
– Że też właśnie do ciebie musiałam zadzwonić! – dodała z histerycznym śmiechem 
przechodzącym w łkanie. – Czy to szaleństwo nigdy się nie skończy? Pamiętasz, co 
powiedziałeś 
wtedy w pociągu? „Ktoś, kto zabił brygadiera, musi mieć na sobie ślady krwi”. 
Dokładnie, jak ja, 
wtedy i teraz! Wszystko pasuje?
– Dość tego, Mirando! – uciął Simon.
– Przepraszam, głupio to wyszło.
– Więcej niż głupio – zbył ją cierpko.
Wstał i przez chwilę patrzył na nią z góry, trzymając ręce w kieszeniach.
– Idź na górę i włóż na siebie coś przyzwoitego. Muszę wykonać kilka telefonów i 
wkrótce 
będziemy mieli tu nieco gości. Zadadzą ci kilka pytań i jeśli mówisz prawdę, nie 
widzę powodu, 
żebyś ukrywała przed nimi sukienkę, w której znalazłaś ofiarę. Na twoim miejscu 
ubrałbym się 
zaraz w tę sukienkę. Czy nie wiesz pod jakim numerem znajdę majora Melville’a?
Miranda nie odpowiedziała na pytanie. Poderwała się tak gwałtownie, że znów 
przewróciła 
krzesło, ale tym razem nawet nie zauważyła tego.
– Jeśli mówię prawdę? – powtórzyła. – A niby dlaczego miałabym kłamać?
– Wcale tak nie twierdzę. Pytam tylko, gdzie jest w tej chwili major Melville.
– Nie wiem. Stella wspominała coś o klubie oficerskim.
Simon wyszedł z pokoju, a Miranda podniosła przewrócone krzesło. Jej serce biło 
jak młot, 
a w uszach brzmiały słowa Simona: Dwadzieścia minut to bardzo długo, Mirando...
Zastanawiała się, czy niewinni ludzie mogą zawisnąć na stryczku, i jak udowodnić 
niewinność, jeśli fakty świadczą przeciw niej? Znała z lektur przypadki, gdy 
osoby odnajdujące 
zwłoki, w panice je ukrywały, bądź zacierały ślady, a potem lądowały na ławie 
oskarżonych. 
Zawsze traktowała z pogardą histeryków lękających się wykręcić numer 
najbliższego 
komisariatu. Teraz przyszło jej na myśl, że ci histerycy mogli kierować się 
zdrowym rozsądkiem. 
Zdrowszym niż Mirandy Brand, wzywającej po obywatelsku policję w osobie Simona 
Langa. 
Czy nie powinna raczej siedzieć cicho, wyprać sukienkę i udawać, że nie ma o 
całej sprawie 
bladego pojęcia?
Rozdział 12
Nazajutrz Miranda obudziła się z migreną i psychicznym kacem. Spojrzała na 
budzik 
i pomyślała z nadzieją, że to dopiero 22.50, ale sączące się przez zasłony 
światło dnia przekonało 
ją, że jest w błędzie. Dochodziła jedenasta i trzeba było opuścić zacisze 
pościeli. Wstała i ruszyła 
niepewnym krokiem do łazienki. Odkręciła krany z zimną i ciepłą wodą i przemyła 
twarz nad 
umywalką.
Lustro odbijało zaczerwienione z niewyspania oczy, w głowie biły dzwony, a mózg 
pracował 
na zwolnionych obrotach. Ubierając się, próbowała zrekonstruować wydarzenia 
ostatniego 
wieczoru.
Friedel Schultz nie żyje... Ktoś zabił ją pogrzebaczem do pieca z domowej 
kotłowni... Może 
chciał ją tylko ogłuszyć, ale w ciemności trafił w skroń...
Sprawcy sprzyjała pogoda. Wieczorem zerwał się wiatr, a przed północą przeszła 
krótka 
ulewa. Deszcz rozmył ślady na ścieżce i przy kępie bzu. Jeśli nawet jakieś 
pozostały, ona sama je 
zatarła, przesuwając ciało Friedel z miejsca zbrodni.
Przesłuchanie trwało ponad godzinę. Pytania zadawali Simon Lang, siwy mężczyzna, 
którego pamiętała jeszcze ze stacji Charlottenburg i ktoś trzeci, kogo 
przypominała sobie jak 
przez mgłę. Ten ktoś chyba przesłuchiwał Stellę i Mademoiselle w berlińskim 
hotelu.
Był też lekarz i dwóch sanitariuszy, którzy wynieśli na noszach zwłoki Friedel. 
Do tego kilka 
osób z aparatami i lampami błyskowymi. Byli zawiedzeni, bo przed ich przybyciem 
lunął deszcz, 
zatarł ślady i mogli najwyżej sfotografować Friedel leżącą na skraju trawnika – 
dokładnie tam, 
gdzie ją zostawiła.
Simonowi nie udało się dodzwonić do Roberta i Stelli. Wrócili do domu osobno. 
Stella po 
dziesiątej, Robert godzinę później.
Mademoiselle pojawiła się pół godziny przed północą. Była w kinie przy 
Reichkanzler Platz, 
a po wieczornym seansie, pokrzepiwszy się filiżanką kawy i biszkoptem, wracała 
pieszo do 
domu.
Wszyscy trafiali kolejno na scenę godną filmowego horroru. Ostre światło, stół z 
nie 
dojedzoną przez Mirandę kolacją, ona sama przepytywana przez trzech mężczyzn.
Najgorzej miała Stella. Weszła do domu dokładnie w momencie, gdy wynoszono nosze 
ze 
zwłokami Friedel.
Simon próbował załagodzić sytuację i wyjaśnić pani domu na osobności, co się 
wydarzyło. 
Nie słuchała go, wpatrzona w twarz martwej Friedel.
– Moje futro! Dlaczego włożyła moje futro? Gdzie jest Randa? – wyrzucała z 
siebie Stella 
głosem przechodzącym w pisk.
– Jestem tutaj! – zawołała Miranda. Uwolniła się jednym ruchem ręki od 
towarzyszącego jej 
siwego gliniarza i wpadła do hallu.
– Pewnie wypożyczyła sobie twoje futro i chciała powiesić je w szatni, zanim 
wrócisz do 
domu. Wiesz, co przeżyłam, Stello, gdy znalazłam ją tam w ogrodzie? Poznałam 
twoje futro 
i pomyślałam, że to ciebie... – nie dokończyła, bo puenta była jasna.
Stella wpatrywała się w Mirandę tak intensywnie, że nawet makijaż nie był w 
stanie 
zatuszować trupiej bladości jej twarzy.
– Myślałaś, że to mnie...? – Też nie dokończyła, próbowała zrobić krok, ale 
zawirowała 
i padła bez zmysłów na podłogę.
Po kilku minutach, które dla Mirandy trwały wieki, wniesiono Stellę do jej 
sypialni na 
piętrze. Dostała zastrzyk morfiny i zapadła w głęboki sen, ale dopiero po 
powrocie Roberta.
Zamierzał popracować do późna w swoim biurze i zjeść kolację w oficerskiej 
kantynie, lecz 
jego przełożony wezwał go przed ósmą w pilnych służbowych sprawach. Zasiedzieli 
się kilka 
godzin, a potem Robert pożyczył wóz od kolegi z jednostki i pojechał nim do 
państwa Lawrence.
Wysłuchał chłodno policyjnych relacji z nocnych zdarzeń, ale na widok 
przesłuchiwanej 
w bawialni Mirandy stracił cierpliwość.
– Co chcecie od tej dziewczyny? Nie mogliście poczekać z tym do jutra? – rzucił 
stanowczo. 
Okrążył stół i objął ramieniem Mirandę, która uczepiła się jego palta i 
wybuchnęła 
niekontrolowanym płaczem.
Robert obdarzył policjantów słowami, których nie używa się przy damach, po 
ojcowsku 
przytulił kuzynkę i poprowadził ją przez hali na piętro. W nie domkniętych 
drzwiach sypialni 
stała Stella. Jej platynowe włosy przyciemniały, przetarte wilgotnym ręcznikiem 
przez cucącego 
ją lekarza. Sina twarz zapowiadała kolejne omdlenie. Robert potrząsnął Mirandą i 
widząc, że 
sama trafi do swojego pokoju, wpadł do sypialni żony. Objął Stellę, lekarz 
przymknął drzwi, 
a przebudzona Lottie zaczęła głośno domagać się czegoś do picia.
Miranda musiała znów wziąć się w garść. Weszła do dziecięcej sypialni, przetarła 
dłonią 
rozgorączkowane policzki Lottie, podniosła z podłogi nakręcanego misia, 
pogłaskała czoło 
dziewczynki i ruszyła znów na parter.
Ekipa wyniosła się, ale niezawodny Simon Lang trwał na posterunku. Służbę umilał 
sobie 
pasjansem stawianym talią miniaturowych kart, które roztrzepana Lottie musiała 
zostawić na 
okiennym parapecie. Ułożył z namysłem królową karo na treflowym królu i spojrzał 
na Mirandę.
– Czegoś nam tu brak – powiedział jakby do siebie. – Co cię tu sprowadziło? Twój 
kuzyn 
miał rację. Przesadziliśmy trochę z tym nocnym przesłuchaniem.
– Sama nie wiem, czemu tu jestem – odparła, siadając na krześle i podpierając 
wspartymi 
o stół rękami skołowaną głowę. – I tak nie zasnę. Mademoiselle jeszcze nie 
wróciła i ktoś musi 
otworzyć jej drzwi.
– I ktoś to zrobi. Obawiam się, że posiedzę tutaj aż do powrotu tej pani.
– Po co?
– Policyjna rutyna. Muszę zapytać, gdzie była, co robiła? Zwykłe formalności.
– Nie możesz przesłuchać jej jutro rano?
Simon namyślił się i przełożył trójkę trefl.
– Jutro mogłaby opowiedzieć mi całkiem inną wersję – odparł.
Miranda wstała, podeszła do kredensu i powróciła do stołu z napełnioną szklanką.
– Zawsze rozcieńczasz whisky lemoniadą? – spytał obojętnym tonem Simon.
– Nie zawsze. A jeśli chcesz wiedzieć, nie zawsze popijam w środku nocy. Robert 
mówi, że 
czasami stawia to na nogi.
– Mam inne zdanie, więc odłóż to i strzel sobie ciepłe mleko albo mocną kawę.
Nie posłuchała jego rady. Demonstracyjnie wysączyła trunek, skrzywiła się i 
dopiero wtedy 
odłożyła szklaneczkę.
– Gdzie są twoi ludzie? – spytała.
– Poszli sobie.
– A Friedel?
– Też poszła sobie. Na zawsze, Mirando.
– Nazywam się Brand.
– Przepraszam, ale zdążyłem się przyzwyczaić do twojego imienia – odparł z 
zakłopotaniem 
Lang.
– A teraz do rzeczy. Kto ci przedstawił brygadiera?
Pytanie było tak niespodziewane, że przez chwilę nie rozumiała, o co mu chodzi. 
Simon 
zapomniał o pasjansie i wpatrywał się w nią czujnym wzrokiem.
– Nie pamiętam... Chyba Robert... a może Stella. Nie, to musiał być pułkownik 
Leslie. 
Wiem, że to było w wagonie restauracyjnym do Hook. Brindley siedział naprzeciw 
państwa 
Leslie i obok mnie. Stoliki były czteroosobowe, więc przysiadłam się do nich, bo 
przy naszym 
siedzieli Robert, Stella, Mademoiselle i Lottie.
– Czy twoim zdaniem państwo Leslie znali już wcześniej brygadiera, czy poznali 
go 
w pociągu?
– Trudno powiedzieć. Ci wojskowi mają tylu wspólnych znajomych i tyle wspólnych 
wspomnień, że zawsze przypominają szkolną paczkę. Ale pani Leslie musiała znać 
wcześniej 
brygadiera, bo wspomniała, że Stella... – Miranda urwała w pół słowa. – 
Przepraszam, coś mi się 
pokręciło...
– Co ci się pokręciło?
– Nic. Pomyliłam brygadiera z Johnnym.
– Z Johnnym? A kto to taki? – spytał cierpliwie Simon.
– Johnny Radley, pierwszy mąż Stelli. Zginął rod Tobrukiem. – Miranda 
uświadomiła sobie, 
że relacjonuje Simonowi intymną rozmowę z Norą na Kurfurstendamm. Może sprawiła 
to 
whisky, a może musiała się wygadać, żeby odpędzić wspomnienie zwłok Friedel w 
zalanym 
księżycową poświatą ogrodzie i zrzucić z barków ciężar jej bezwładnego, 
holowanego na trawnik 
ciała?
Simon słuchał uważnie, nie odwracając teraz wzroku od stawianego pasjansa. 
Przestawiał 
ostrożnie i z namysłem karty, a gdy skończył, złożył je szybkim ruchem w talię, 
pokręcił głową 
i mruknął, że zabrakło mu dwójki.
Z hallu dobiegły głosy i do jadalni weszli Robert i lekarz. Pierwszy z nich 
zignorował 
Simona i głosem zdradzającym poirytowanie spytał Mirandę, dlaczego jeszcze nie 
śpi.
– Czekałam na Mademoiselle – odpowiedziała wyczerpana. – Co ze Stellą?
– Śpi – rzucił Robert. – Ty też powinnaś już dawno pójść w jej ślady. Panem 
Langiem 
i Mademoiselle zajmę się sam. Czy mógłby pan dać mojej kuzynce coś lekkiego na 
sen? – 
zwrócił się do lekarza.
– Może raczej na kaca – wtrącił obojętnie Lang.
– O czym pan, do diabła, mówi? – warknął Robert.
– O tym, że środki nasenne bywają szkodliwe dla młodych dam, które przez 
ostatnie kilka 
godzin wlały w siebie prawie pół litra.
Doktor puścił to mimo uszu i podał Mirandzie dwie tabletki aspiryny. Posłusznie 
je połknęła 
i wstała.
– Zaprowadzę cię do pokoju, Mirando. – Robert wziął ją pod ramię.
– Wszystko w porządku, Robercie – odparła niezbyt pewnie. Spostrzegła, że Simon 
również 
wstaje z krzesła i przygląda się jej uważnie. Nigdy w życiu nie widziała tak 
uważnego, 
a równocześnie nieprzeniknionego spojrzenia. Czy zupełnie nieprzeniknionego? Za 
matową 
szybą wyczuła coś w rodzaju zainteresowania, a może i ukrywanej złości.
Uwolniła delikatnie ramię z uścisku Roberta i wycofała się z jadalni.
Poszła do sypialni, ale zamiast się położyć, czuwała z głową wspartą na rękach. 
Słyszała 
dobiegające z jadalni głosy, słyszała otwierane drzwi, słyszała lawinę słów 
wypowiadanych na 
pewno przez Mademoiselle. Trudno było je zrozumieć, bo składnia była angielska, 
ale wymowa 
przypominała mieszaninę niemieckiego i francuskiego, co często się zdarza 
Szwajcarom, gdy 
będąc w obcych krajach wpadną w złość.
Miranda słuchała tej paplaniny z zakłopotaniem. Uświadomiła sobie, że 
Mademoiselle 
wywołuje w niej równie nieprzychylne uczucia, jak koty w sercu cioci Hetty. Już 
sam zapach 
kminku miażdżonego pożółkłymi zębami wzbudzał odrazę.
Mademoiselle towarzyszyła wiernie Stelli i Lottie od trzech lat. Melville’owie 
zatrudnili ją, 
gdy mała skończyła piąty rok i był to trafny wybór. Panna Beljame z wojskową 
dokładnością 
dbała o panienkę, o dom, rzadko kiedy prosiła o wychodne, a o niezbyt 
wygórowanym jak na jej 
kwalifikacje wynagrodzeniu nigdy nie wspomniała słowem. Stella często mówiła, że 
bez 
Mademoiselle nie potrafiłaby prowadzić domu i błogosławiła dzień, w którym 
znalazła tej klasy 
guwernantkę.
Mirandzie przypomniały się jej własne, nie tak odległe czasy. Przed trzema laty 
skończyła 
szkołę średnią i waletując w żeńskim akademiku, rozglądała się za pracą. 
Zatrudniła się 
w agencji modelek, a niewysokie, ale stałe wynagrodzenie pozwoliło jej wynająć 
garsonierę do 
spółki ze studiującą zaocznie rówieśnicą. Z Melville’ami, nie mówiąc o 
Mademoiselle, miała 
bardzo luźny kontakt do dnia, gdy po zaproszeniu na wakacje w Berlinie spotkała 
ich na stacji 
przy Liverpool Street. Dziwne, że od razu poczuła antypatię do tej maskującej 
staropanieństwo 
czarną farbą do włosów, pachnącej kminkiem szwajcarskiej sekutnicy. Antypatia 
przeszła szybko 
w odrazę potęgowaną teraz dobiegającym z jadalni butnym szwargotem.
Na szczęście Mademoiselle udała się do sypialni, a wkrótce potem jadalnię 
opuścili Robert, 
lekarz i Simon Lang. Miranda nie słyszała, o czym mówią, Je zmęczony i niepewny 
głos Roberta 
nakładał się na łagodzący ton doktora i słowa Simona matowe, jak jego twarz.
Dochodziła druga w nocy. Miranda zrzuciła jeszcze raz seledynową sukienkę 
poplamioną 
krwią Friedel i zapadła w niespokojny półsen. Gdy po przebudzeniu zeszła na 
parter, stwierdziła, 
że lampy już się nie palą, więc chyba jest już dzień.
Usłyszała dobiegający z bawialni głos Stelli. Już miała wejść, ale zatrzymał ją 
dochodzący 
z półpiętra odgłos szybkich kroków. Zobaczyła panią Leslie w wyjściowym 
kapelusiku i w 
roboczych rękawiczkach, trzymającą małą paczuszkę. Nora zatrzymała się na widok 
Mirandy 
w pół kroku.
– Przepraszam, ale powiedziano mi, że jeszcze spisz. Pewnie nawet nie zjadłaś 
śniadania? 
Czeka na ciebie. Pomagałam spakować się waszej guwernantce.
– Mademoiselle się wyprowadza? – spytała Miranda, próbując zebrać myśli w 
obolałej 
głowie.
– Chyba żartujesz. Przeprowadzamy Lottie do domu państwa Lawrence, zanim wasze 
sprawy 
się nie ułożą. Katy Lawrence dzwoniła do mnie dziś rano i zleciła mi całą akcję. 
Zakazała, mi 
budzić ciebie i Stellę, więc weszłam od ogrodu i już ustaliłam wszystko z 
Robertem. Sama 
przyznasz, że to nie jest teraz miejsce dla waszej małej. Mademoiselle zostaje u 
was i będzie 
dojeżdżać do Lottie na rowerze. To tylko kilka kroków.
– A z kim rozmawia Stella? – spytała Miranda, niewiele z tego rozumiejąc.
– Z kapitanem Langiem, a może z którymś z tych miejscowych przebranych za 
policję 
gestapowców – odparła cierpko pani Leslie. – Od rana nie dają nam spokoju. 
Przesłuchiwali 
mnie i Roberta, nie pozwalając nam nawet zjeść śniadania. Nawet pokojówce i 
lokajowi nie 
przepuścili! Zażądali pełnej listy naszych wczorajszych gości i pytali, w jakiej 
kolejności 
przyjeżdżali. Czysty faszyzm! Powiem kucharce, że już wstałaś, i zaraz 
przyniesie ci śniadanie 
do jadalni.
– Nie jestem głodna – powiedziała Miranda, tłumiąc złość.
– Chyba żartujesz! Musisz zaraz coś zjeść i napić się kawy. Wyglądasz jak trzy 
ćwierci do 
śmierci lub jeszcze gorzej.
Miranda zdobyła się na uśmiech, a rozpromieniona własnym aforyzmem pani Leslie 
udała 
się do kuchni, aby popastwić się nad Frau Herbach.
– Zwariowana baba – oświadczyła po powrocie. – Mówi, że zwalnia się, bo nie chce 
być 
kolejną ofiarą. Boże, co za naród! Wypij kawę, a ja zajmę się bagażami.
– Czy Lottie jest już u państwa Lawrence? – spytała przez ramię Miranda, idąc do 
jadalni za 
Frau Herbach niosącą tacę w drżących dłoniach.
– Nie, jest u nas – odparła Nora. – Bawi się z tym piegowatym diabłem, który 
umilał nam 
życie w pociągu. Katy Lawrence wpadnie po nią później. Trzymaj się, Mirando, bo 
na mnie już 
czas.
Odmaszerowała, pozostawiając Mirandę sam na sam ze śniadaniem.
Ktoś zapomniał wyłączyć ogrzewanie w jadalni. Słońce grzało i pokój przypominał 
teraz 
cieplarnię. Miranda otworzyła okno i usłyszała, że przez otwarte okno sąsiedniej 
bawialni 
dobiega głos Stelli. Głos, który nagle się załamał i przeszedł w płacz.
– Wiem... Wiem, że zachowałam się jak idiotka! Co w tym dziwnego? Przecież 
poznali się 
w Egipcie, a potem pisała do niego. Czemu miałam udawać, że nic o tym nie wiem?
Simon Lang spytał o coś tak cicho, że Mirandzie nie udało się podsłuchać jego 
słów, ale 
Stella wyrzucała je z siebie, jak karabin maszynowy:
– Pani Marson? Oczywiście, że też była u Lawerence’ów. Byłyśmy tam wszystkie. 
Żartowałyśmy, że Sally – pani Page – jest słomianą wdową, bo jej mąż popija 
pewnie 
z amerykańskimi towarzyszami broni w ich sektorze. Potem pani Bradley zaprosiła 
Sally na 
kolację, a ta ślicznotka powiedziała, że już ktoś ją dzisiaj zaprosił. Pani 
Bradley powiedziała, że 
wcale się temu komuś nie dziwi, a potem zadzwonił mój mąż i powiedział, że nie 
wróci na 
kolację, bo coś go zatrzymało, a ja...
Stella nie dokończyła zdania, ale po chwili kontynuowała monolog opanowanym 
głosem:
– Nie ciągnęło mnie do domu, bo są chwile, gdy człowiek chce być sam i 
przemyśleć sobie 
pewne sprawy. Miranda to miła dziewczyna, ale nie ona była mi wtedy potrzebna. 
Wsiadłam do 
samochodu, wysiadłam z wozu przed tym olimpijskim basenem i przechadzałam się 
nad 
brzegiem. Potem zadzwoniłam do biura Roberta, a jeszcze potem wpadłam do 
oficerskiego 
klubu. Nie było go ani tu, ani tam...
Simon Lang pewnie podszedł do okna, bo tym razem Miranda wyraźnie usłyszała jego 
pytanie:
– Kiedy to było?
– Około wpół do ósmej.
– Około czy dokładnie?
– Dokładnie. Spojrzałam na zegarek, odkładając słuchawkę. Była siódma 
trzydzieści sześć.
– A co potem?
– Potem wsiadłam do samochodu i pojechałam pod dom państwa Page – odparła 
Stella, 
pokrywając zakłopotanie podniesionym głosem. – Zaparkowałam w ustronnym miejscu, 
z którego widziałam, jak Sally opuszcza dom i wsiada do taksówki. Próbowałam 
jechać za 
taksówką, ale zgubiłam ją na ulicznych światłach.
– Jak długo stała pani pod ich domem? – spytał Simon obojętnie, jakby chodziło 
o przedwczorajszą prognozę pogody. Zabrzmiało to dyskretnie, ale skutecznie, bo 
Stella przeszła 
z monologu na krótkie odpowiedzi.
– Minutę, może dwie... To niespełna mila od klubu, więc pewnie było po w pół do 
ósmej.
– Pani Page była na kolacji u państwa Leslie i musiała dojechać tam co najmniej 
dziesięć 
minut przed ósmą.
– Oczywiście, że tak. Znów mówię bzdury...
– Zostawmy to. Co robiła pani po zgubieniu jej taksówki?
– Zatrzymałam wóz w bocznej uliczce i rozmyślałam.
– Jak długo?
– Nie wiem. W takich sytuacjach czas płynie szybko. Może godzinę, może dwie... 
Kto to 
policzy? Poczułam głód, wpadłam pokrzepić się w jakimś nocnym barze i 
przyjechałam do 
domu. Co było potem, wie pan dobrze.
– Wiem – odparł Simon. – Czy przypadkiem między wyjściem z klubu a godziną ósmą 
nie 
spotkała pani kogoś znajomego?
– Nie – odpowiedziała Stella znużonym głosem. – Niestety nie, i moje alibi jest 
kiepskie, 
kapitanie Lang...
– Alibi?
– Chciałam tylko wiedzieć, czy Robert też się o tym dowie?
– Najwyżej od pani – mruknął Simon. – Może zresztą byłby to niezły pomysł – 
dodał 
pojednawczo.
– Wykluczone! – rzuciła ostro Stella. – Pytał mnie dziś rano, jak spędziłam 
wieczór 
i powiedziałam mu, że wpadłam dla rozrywki na kolację do typowej niemieckiej 
restauracji. 
Sama nie wiem, dlaczego to panu mówię?
– Bo i tak by się o tym dowiedział – pomyślała podsłuchująca rozmowę Miranda. – 
Choćby 
od pańskich szpiclów, kapitanie Simonie Lang.
Oparła się o parapet i spojrzała na zalany wiosennym słońcem trawnik. Nocna 
ulewa 
sponiewierała wiśniowe drzewka, ale pokrywające trawnik blade płatki zdążyły już 
zastąpić 
świeże pączki na gałązkach. Ogród wyglądał wiosennie, świeżo i zacisznie. Kto by 
pomyślał, że 
przed kilkoma godzinami na słonecznym trawniku leżały zwłoki uśmierconej 
pogrzebaczem 
kobiety?
Mademoiselle wyjechała przez tylną furtkę na ulicę, spostrzegła w oknie Mirandę 
i nie 
zsiadając z roweru, spytała, czy odespała ostatnią noc. Ona sama nawet nie 
zmrużyła oka i wciąż 
myśli o tej nieszczęsnej kobiecie. Rzecz jasna, zrobili to Sowieci. To za ich 
sprawą ciągle ktoś tu 
ginie lub znika, nawet wczoraj usłyszała coś o tym z kompetentnych ust.
Stella wychyliła się z okna bawialni i spytała Mademoiselle, czy trafi do domu 
państwa 
Lawrence.
Guwernantka przytaknęła i powiedziała, że byłaby tam już dawno, gdyby nie ci 
głupi 
żandarmi zasypujący ją od rana równie głupimi pytaniami. Z impetem nacisnęła 
pedały i ruszyła 
w równym tempie jak doświadczona cyklistka.
– Myślałam, że jeszcze śpisz, Rando – zawołała Stella. – Jak się czujesz?
– Koszmarnie! Tobie pewnie też przydałaby się kawa, więc chodź tu szybko.
– Nie mogę – powiedziała Stella pozornie wesołym głosem – Trwa przesłuchanie 
trzeciego 
stopnia i walczę o życie.
– Czyżby ci głupi żandarmi zasypywali cię nadal równie głupimi pytaniami? – 
spytała głośno 
Miranda, naśladując wymowę Mademoiselle.
– Chyba żartujesz, Mirando! – usłyszała odpowiedź, a po niej śmiech Simona 
Langa. Okno 
bawialni zamknęło się gwałtownie.
Nalała sobie kawy, ale tym razem sączyła ją powoli, starając się wyjaśnić sobie 
pewne 
sprawy.
– A więc podejrzana Miranda Brand zatarła część dowodów rzeczowych zamiast 
zatelefonować od razu na policję. Działała w afekcie, co może, ale nie musi, 
świadczyć na jej 
korzyść. – Miranda próbowała wejść w położenie prowadzących śledztwo i 
przewidzieć ich 
rozumowanie.
– Działała w stanie podniecenia. Gdy zrzuciła z siebie poplamioną krwią 
sukienkę, była noc. 
Ale teraz jest dzień, więc czemu znów nawija o dowodach rzeczowych czy 
poszlakowych? Może 
dlatego, że jest niepoczytalna? Może zabija nocą obcych ludzi, ot tak, dla 
zabawy, jak Mr Hyde? 
Przecież nawet najgłupszy sędzia śledczy nie poszedłby tym tropem. Ale jeśli 
nikt w to nie 
uwierzy, czego właściwie się obawia? Czego, a może kogo?
– Simon Lang! – podpowiedziane myślą imię i nazwisko padły tak donośnie, jakby 
wymówił 
je ktoś za jej plecami.
Miranda pomyślała, że ten człowiek mógł podejrzewać ją o motywy pozbycia się 
brygadiera 
i Friedel. Motywy niejasne, ale nie dające się wykluczyć, bo przecież w 
przeciwnym razie nie 
marnowałby czasu na nocne rozmowy. A jeśli tak sądził, musiał istnieć jakiś 
związek między 
brygadierem Brindleyem, Frau Friedel i Mirandą Brand.
Usłyszała dobiegające z bawialni kroki. Stella weszła na piętro i po chwili 
zatrzasnęła 
gwałtownie drzwi sypialni. Miranda odstawiła filiżankę i weszła desperacko do 
bawialni.
Simon Lang stał przy oknie i wpatrywał się w ogród. Odwrócił się, obdarzył 
Mirandę 
w miarę przyjaznym spojrzeniem i znów skupił uwagę na ogrodzie.
Zapomniała, co właściwie chciała mu powiedzieć. Podeszła do okna i przez chwilę 
towarzyszyła mu w kontemplacji ogrodu, przywołując w pamięci jego nocny obraz.
Chyba oboje pomyśleli o tym samym, bo nagle zacytował: „Dzień dzisiaj jasny, 
byle do 
wieczora...”
– „A gdy noc przyjdzie, nam do domu pora” – dopowiedziała, jak przy tablicy.
Simon zapomniał na chwilę o ogrodzie i spojrzał na nią zaciekawionym wzrokiem.
– Taki ładny ogród, taki zaciszny dom – powiedziała, czując chłód. – Kto by 
pomyślał, że to 
mogło się tutaj zdarzyć?
– Chyba zapomniałaś pierwszy wers tego wiersza – rzucił Simon.
– Pamiętam: „Strzeż się, wędrowcze!” Teraz pamiętam, ale skąd mogłam wtedy 
wiedzieć?
Simon zbył to milczeniem. Bawialnia i ogród trwały w niczym nie zmąconej 
przedpołudniowej ciszy.
– Chciałam cię o coś zapytać – powiedziała Miranda, przerywając nieznośne 
milczenie. – 
Wiem, że mnie podejrzewasz. Wiem, że masz jakąś teorię wyjaśniającą, dlaczego 
mogłam zabić 
dwie osoby.
Spojrzała mu w twarz, ale matowy wzrok Simona znów był nieprzejrzysty jak 
zasunięta 
okienna żaluzja. Nie odezwał się słowem i odbił jej spojrzenie.
– Jakie mogłam mieć powody? – nie ustępowała – Przecież nawet ich nie znałam?
– Wcale nie musiałaś ich znać.
– To bez sensu.
– Różnie bywa. Ludzie popełniają morderstwa z bardzo różnych przyczyn – 
powiedział po 
długim namyśle. – Kobiety przeważnie z dwóch, a czasem z ich połączenia. 
Wystarczy skojarzyć 
je i przetestować.
– Dalej nic nie rozumiem.
– A więc nie masz powodów do niepokoju.
– Przecież brygadiera poznałam przed wejściem do pociągu.
– A kto mówi, że było inaczej? – rzucił niespodziewanie Simon.
– Więc sam widzisz. A co do Friedel, to zamieniłam z nią parę zdań.
Simon zamyślił się, spojrzał w bok i powiedział cicho: – Ten, kto zabił 
brygadiera mógł znać 
go zaledwie od kilku godzin.
– A Friedel?
– To mogła być pomyłka – odparł i popatrzył na zegarek. – Na mnie już czas – 
dodał i ruszył 
w stronę drzwi.
– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – zawołała Miranda, zatrzymując go w progu.
– Tak, na to pytanie nie mam jeszcze odpowiedzi – przytaknął, patrząc z góry na 
jej palce 
uczepione jego rękawa.
Uwolnił rękaw delikatnie, ale stanowczo, jak ktoś, kto strąca z siebie nachalne 
stworzonko, 
któremu nie chce wyrządzić szkody. Wyszedł z bawialni, dyskretnie przymykając 
drzwi.
Miranda zatrzasnęła ostentacyjnie i tak przymknięte drzwi i pomknęła na piętro 
do Stelli.
Rozdział 13
Stella zamknęła się na klucz. Miranda zapukała delikatnie, a potem nacisnęła 
klamkę.
– Kto tam? – zadźwięczał ostry głos, niezbyt przypominający Stellę.
– To ja. Chciałam tylko zapytać, jak się czujesz.
Zgrzytnął klucz i drzwi się uchyliły. – Przepraszam, że nie dosłyszałam pukania 
– 
powiedziała Stella. – Czy kapitan Lang już się wyniósł?
Miranda przytaknęła, a Stella usiadła przy toaletce i bezcelowo przebierała 
palcami we 
flakonikach, pędzelkach i tuszach. Ujrzała jej odbicie w lustrze i stwierdziła z 
przerażeniem, jak 
bardzo Stella się postarzała. Żółta skóra, worki pod oczami. Stella pewnie też 
dostrzegła 
badawcze spojrzenie kuzynki, bo szybko poderwała się z taboretu, rozlewając w 
panice płyn 
kosmetyczny. Miranda podbiegła do Stelli i objęła ją ramionami.
– Co ci jest, Stel? Czy coś się stało?
– Boję się, Rando. Strasznie się boję! – wyszeptała Stella, patrząc nie tyle na 
Mirandę, co na 
własne odbicie w lustrze.
Miranda szukała sensownych słów, żeby przekonać przerażoną kobietę, że Robert 
nigdy nie 
porzuci jej dla jakiejś Sally Page, ani dla innej, młodszej rywalki.
– Czego się boisz, kochanie? – spytała, by skupić myśli.
– Boję się, że następnym razem morderca już się nie pomyli – szepnęła Stella.
– O czym ty mówisz? – spytała zaskoczona Miranda i instynktownie spojrzała za 
siebie.
– Czy nie rozumiesz, że ten ktoś pomylił mnie z Friedel? – wybuchnęła Stella, 
zaciskając 
kurczowo dłonie na toaletce.
Miranda chciała roześmiać się jej w twarz, ale nagle przypomniała sobie niedawną 
rozmowę 
z Simonem i odechciało się jej żartów. Cały czas koncentrowała się na własnych 
przeżyciach, ale 
teraz spojrzała na to z innej perspektywy. – To mogła być pomyłka – zabrzmiały 
jej w uszach 
niedawno wypowiedziane przez Simona słowa.
– Nonsens, Stello – powiedziała bez przekonania.
– Nonsens? – rzuciła gniewnie Stella. – Była noc, a Friedel miała na sobie moje 
palto. Nawet 
mogłabyś nas pomylić w ciemności. Przecież ty wybierałaś się do państwa Leslie, 
a ja miałam 
wrócić do domu! Nic z tego nie rozumiesz, Rando?
– Ale dlaczego ktoś miałby cię zabijać? Co z tego, że ta Friedel skorzystała 
ukradkiem 
z twojego futra? – Miranda próbowała przybrać rzeczowy ton, ale hipoteza Langa 
nie dawała jej 
spokoju. Simon wyglądał na człowieka, który wie, co mówi, lecz jaki miało to 
związek ze Stellą? 
Nie zabija się bez przyczyny. Wspominał wprawdzie coś o dwóch kobiecych 
motywach, ale nie 
określił ich konkretnie. Nienawiść? A kto mógł aż tak nienawidzieć Stelli, żeby 
chcieć usunąć ją 
z tego świata?
Przez myśl przebiegły Mirandzie dwa nazwiska Nora Leslie i Sally Page...
– Nie, to wykluczone! – powiedziała głośno.
– Dla ciebie może tak, ale ja wiem, że ktoś chciał mnie zabić – zaprzeczyła 
drżącym głosem 
Stella.
Miranda już niczego nie wykluczała, a Stella na szczęście nie mogła się 
domyślić, kogo 
dotyczyły jej podejrzenia: zalotnego, może trochę zabujanego w Robercie, 
przedwcześnie 
dojrzałego podlotka, czy twardej jak stal kobiety, która niejedno potrafiłaby 
opowiedzieć. Ale 
żeby miały aż zabijać? Simon posunął się w swych kombinacjach chyba za daleko, a 
zabójca 
Friedel kierował się zupełnie innymi motywami.
Próbowała uspokoić Stellę, ale bez rezultatu. Niechęć do cudzoziemców i obcych 
krajów, 
zazdrość o Sally, świadomość dwóch kolejnych morderstw dokonanych praktycznie o 
krok od 
niej – wszystko to doprowadziło Stellę na skraj rozstroju nerwowego.
– To miałam być ja – powtarzała, głucha na racjonalne argumenty Mirandy, która 
zniecierpliwiona, postanowiła zastosować terapię wstrząsową.
– W porządku – powiedziała cichym głosem godnym Simona Langa. – Skoro upierasz 
się, że 
to ciebie miano sprzątnąć, pewnie kogoś o to podejrzewasz?
Stella skinęła głową i szepnęła coś, czego Miranda nie była w stanie dosłyszeć. 
Nie potrafiła 
też dociec, gdzie patrzy w tej chwili Stella i dlaczego jej źrenice aż tak się 
zwęziły.
– Jeśli masz na myśli Sally Page, możesz spać spokojnie – strzeliła na oślep.
– Sally? – przerwała wyrwana z transu Stella. – Ach, ta mała Page... A cóż ona 
może mieć 
z tym wspólnego?
– Nic – wyjaśniła pospiesznie Miranda. – Po prostu pytałam, kogo się tak boisz.
Stella doprowadziła twarz do porządku, poprawiła makijaż przed lustrem i 
sięgając 
pewniejszą ręką po puder, powiedziała równie pewnym głosem:
– Nikogo się nie boję. Po prostu ta kobieta miała na sobie moje palto. Zostawmy 
ten temat 
i porozmawiajmy o czymś innym. Pewnie wyglądam jak nocna zmora i wolałabym, żeby 
Robert 
nie zastał mnie po powrocie w takim stanie.
– A gdzie się podziewa małżonek? – spytała żartobliwie Miranda, chcąc zmienić 
temat 
rozmowy.
– Przez tę Friedel ma mnóstwo roboty, ale obiecał, że wpadnie na lunch. Zejdź na 
dół 
i sprawdź, czy kucharka zdążyła coś przygotować, bo od wczoraj biega po domu jak 
wariatka. 
Ciekawe, kiedy ci Niemcy wezmą się w garść? Wystarczy zadać im pytanie, i już 
rozklejają się 
i wpadają w histerię. Nie jestem dzisiaj w nastroju do takich scen, więc rzuć 
okiem, bo Robert 
będzie lada moment.
Okazało się, że Robert jest już w domu i rozmawia w bawialni z państwem Marson. 
Mówili 
ściszonymi głosami, a gdy Miranda weszła do pokoju, przerwali rozmowę i 
poderwali się 
z krzeseł.
Ich twarze pasowały do wybranych przez Stellę kremowo-zielonkawych zasłon, ale 
to było 
chyba wywołane zmęczeniem oczu złudzenie, bo gdy Miranda przyjrzała się uważniej 
całej 
trójce, spostrzegła, że zasłony są mimo wszystko barwniejsze niż twarze.
– Ach, to ty Rando – powiedział Robert. – Myślałem, że to znów... – Nie 
dokończył 
i zaproponował Elzie Marson coś mocniejszego od sherry. – Sądzę, że każdemu z 
nas dobrze to 
zrobi – dodał.
– Nie, dziękuję. Na nas już czas – odpowiedziała pani Marson.
Miranda pomyślała, że twarz Elzy postarzała się przez ostatnie kilka dni. 
Zupełnie, jak twarz 
Stelli. Może nie tyle się postarzała, co nabrała niezbyt angielskiego kolorytu, 
pokrytego zresztą 
obfitym makijażem. Szminka, tusz i puder wyostrzały rysy, zamiast je tonować, a 
wszystko to – 
podobnie jak u Stelli – przypominało niepokój aktora, który boi się, czy nie 
zapomniał roli. 
Zastanawiała się przez moment, czy jej twarz też tak wygląda.
– Czołem, Mirando – przerwał milczenie Harry Marson. – Aleśmy umoczyli – dodał 
po 
wojskowemu, dopijając jednym łykiem brandy. – Jak nie polizei to FBI. Wychodzi 
żandarmeria, 
wchodzi jakiś Sherlock Holmes z całą kupą Watsonów. Maglowali nas od bladego 
świtu. Do 
pełni szczęścia brakuje tylko NKWD, ale chłopcy też już są pewnie na tropie.
– Przestań, Harry – powiedział delikatnie Robert.
Harry zorientował się, że palnął gafę, wysączył resztki trunku, oznajmił 
błyskotliwie, że 
komu w de, temu ce i zaproponował Robertowi, że podrzuci go po południu do biura 
własnym 
wozem.
– Będę gotowy o trzeciej.
– No to zwijamy się, Elza!
Wyszli przez drzwi do ogrodu, a stamtąd ruszyli do siebie skrótem przez ogród 
państwa 
Leslie.
Stella zeszła na lunch zupełnie odmieniona. Była znów jak z żurnala i nikt by 
się nie 
domyślił, że jeszcze przed kilkoma minutami przypominała zaszczute zwierzątko. 
Teraz jej 
makijaż i fryzura były nienaganne, a tylko drżenie rąk i zaczerwienione oczy 
zdradzały niedawne 
przeżycia.
Robert wybiegł z jadalni, przytulił ją czule w hallu, musnął jej policzek i 
wprowadził do 
pokoju.
– Jesteś wielka – powiedział z aprobatą.
Stella zarumieniła się i rozluźniła. Posłała mu ciepły uśmiech i znów była dawną 
panią 
domu.
Tuż po trzeciej usłyszeli klakson. – To pewnie Harry – powiedział Robert. – 
Przykro mi 
Stello, ale coś się pogmatwało w wielkiej polityce i mamy pełne ręce roboty. 
Wrócę, gdy się uda, 
ale obawiam się, że nie przed ósmą. Rozchmurz się, bo burza minęła, a ja wkrótce 
zabiorę cię do 
Włoch w ramach zaległego urlopu. Co powiedziałabyś na Włochy, kochanie?
– Szczerze mówiąc – odparła niby żartem – wolałabym dziesięć dni w pokojach 
gościnnych 
w Blackpool, a nawet na polu namiotowym w Butlin. Lepsza Anglia w garści, niż 
podejrzani 
cudzoziemcy w ogrodzie!
Robert docenił żart i ucałował ją czule na pożegnanie.
– Masz rację, Stello. Ja też wolałbym hodować nasze brytyjskie kury, niż uganiać 
się 
służbowym wozem po Berlinie. Obiecuję ci, że kiedyś, gdy zaoszczędzimy trochę 
grosza, 
wynajmiemy nie namiot, ale domek i będziesz mogła codziennie zajmować się 
ogródkiem 
i drobiem.
– To brzmi bosko – roześmiała się Stella. – Ale dlaczego mielibyśmy go 
wynajmować, skoro 
mamy własne Mallow?
– Obawiam się, kochanie, że zanim stać mnie będzie na utrzymanie Mallow, nasz 
rząd 
wykupi je za psie pieniądze i odda klasie pracującej oczywiście za „sprawiedliwy 
społecznie” 
czynsz. I tak cud, że Mallow nie poszło jeszcze pod młotek przy takich kosztach 
utrzymania.
Klakson zatrąbił donośniej, a Robert jeszcze raz objął Stellę i przez chwilę 
trwali policzkiem 
w policzek.
– Uważaj na nią, Rando – powiedział już w drzwiach.
– To raczej ja powinnam uważać na Mirandę – zażartowała Stella. – Jest w samym 
oku 
cyklonu.
– A więc obie uważajcie na siebie – powiedział pojednawczo Robert. Zwichrzył 
kasztanowe 
włosy Mirandy, ucałował ją po kuzynowsku i tyle go widziały.
Jeszcze tego samego popołudnia Stellę przesłuchało dwóch oficerów. Pierwszym był 
pułkownik Cantrell, którego Marson porównał szyderczo do wiernego Watsona i 
którego 
pamiętała jeszcze z dworca Charlottenburg, drugim – ktoś z niemieckiej policji. 
Nie chcieli 
rozmawiać z Mirandą, więc wyszła do ogrodu i śledziła okna bawialni, 
przysiadłszy na 
piaskownicy Lottie.
– Czemu znów niepokoją Stellę? – zastanawiała się. – Czyżby dlatego, że nie ma 
alibi? 
Przecież nie chciała popełnić samobójstwa pogrzebaczem? A może podejrzewają ją o 
bardziej 
wyrafinowany plan? Chciała się pozbyć Friedel, więc podsunęła jej pod pierwszym 
lepszym 
pozorem własne palto, sprzątnęła ją i ze sprawcy stała się potencjalną ofiarą. 
Równie głupie, ale 
bardziej przekonujące dla policji. Mogli tak myśleć, bo nie widzieli Stelli dziś 
rano w jej sypialni. 
Drżała ze strachu, jak ktoś, kto wie, że cudem uniknął śmierci. Tego nie podrobi 
nawet najlepszy 
aktor. Drżała i choć nadrabiała miną, musiała mieć swoje powody...
Dialog, jaki Miranda toczyła z samą sobą, zdawał się nie mieć końca. Co rusz 
wyobraźnia 
podsuwała jej kolejne pytania i wątpliwości, na które nie potrafiła znaleźć 
odpowiedzi, choć 
bardzo chciała je poznać i uwolnić się wreszcie od męczącego koszmaru. – Pani 
Marson? Czyżby 
to jednak ona rozmawiała z Friedel przed windą w berlińskim hotelu? Gdzie 
właściwie była tej 
nocy i co robiła na sowieckim cmentarzu?
Miranda westchnęła i zatęskniła za bezpieczną londyńską garsonierą przy Sloane 
Street.
Pułkownik Cantrell i jego niemiecki partner wyszli po trzydziestu minutach. 
Przed piątą 
Stella zaproponowała Mirandzie przejażdżkę na olimpijską krytą pływalnię, gdzie 
Lottie i dzieci 
państwa Lawrence pobierały lekcje pływania. Stella nie wspomniała słowem o 
popołudniowej 
wizycie, ale jej rozbiegany wzrok i zaróżowione policzki zaniepokoiły Mirandę. 
Zamiast 
wspomnieć o niedawnych gościach, paplała podniecona o spotkaniu oficerskich żon 
w domu 
Lawrence’ów.
– Żeby tylko starczyło nam benzyny – przypomniała sobie, hamując zaraz po 
wyjeździe 
z garażu. – Chyba wpadnę po zapasowy kanister!
– Masz dwa w bagażniku – uspokoiła ją Miranda. – Przecież nie wybieramy się do 
Anglii?
– Dzięki, Rando. W tam kraju nawet własny wóz staje się obcy. Pamiętasz, kiedy 
kupiliśmy 
tego grata? W 1950 roku, gdy Robert miał wreszcie osiąść w Anglii. Pojechaliśmy 
nim do 
Dorset. Proste drogi, eleganckie żywopłoty. Boże, jak ja nie znoszę tych 
autobahnów 
i prawostronnego ruchu, gdzie każdy się pogubi!
– Nie jest tak źle, Stello. Wasz grat ma jeszcze przed sobą długie życie. 
Przejechał dokładnie 
17332 mil i chyba wytrzyma zjazd na autobahn i jeszcze dowiezie was do Dorset.
– Jeśli w ogóle tam pojedzie – rzuciła sceptycznie Stella. – Może wylądować na 
Malajach, 
przemalowany na zwiadowczego dżipa.
Wschodnia brama olimpijskiego stadionu, goszczącego niegdyś sportowców całego 
świata 
i młodzież przodującej rasy, prowadziła na krętą aleję. Serpentyna wiła się 
wokół stadionu 
między porośniętymi świeżą trawą boiskami i docierała do kompleksu budynków, z 
których 
jeden był chyba krytą pływalnią.
Stella zaparkowała i weszły po kamiennych stopniach na teren otwartego basenu, w 
dwóch 
trzecich pogrążonego w mroku. Woda w otwartym basenie była cuchnąca i mętna, ale 
wejścia na 
krytą pływalnię broniły mężnie dwa spiżowe byki brodzące w spiżowej wodzie. Ich 
twórcy nie 
narzekali na brak materiału.
Miranda i Stella sforsowały byki i w pierwszej chwili omal nie udusiły się od 
ciepła i pary. 
Temperatura pływalni odbiegała mocno od chłodnego berlińskiego wieczoru, ale 
przetrwały trzy 
kwadranse w towarzystwie pani Lawrence śledzącej uważnie pływackie postępy 
własnej i cudzej 
dzieciarni. Nagrodą było zaproszenie na skromny damski drink. Tak szybki, że 
Stella na pewno 
zdąży nawet ułożyć do snu Lottie.
Państwo Lawrence mieszkali blisko stadionu, więc dojechali tam przed siódmą. 
Katy 
Lawrence przejęła obowiązki Mademoiselle i zapędziwszy dzieciaki do kolacji, 
przeprosiła za 
nieobecność męża.
– Nieszczęśnik pracuje od świtu do zmroku – wyjaśniła, rozlewając sherry. – 
Wszystko przez 
tę politykę. George mówi, że sprawy idą w dobrym kierunku, ale ja wiem swoje. 
Wezwano ich 
na pilną konferencję – nazywają to teraz briefing. Mowę ma wygłosić Toddy 
Pilcher z Kwatery 
Głównej. Poznałam go kiedyś. Nadęty ważniak. George wspominał mi, że ten Pilcher 
ma mieć 
jutro publiczny wykład i że zażyczył sobie projektor i zasunięte rolety. Chyba 
powariowali! 
Zupełnie jak w szkole! To chyba dzwonek. Pewnie Monika Bradley z zaopatrzeniem 
dla naszej 
oficerskiej spółdzielni!
Przybyszem okazała się jednak Sally Page, wpuszczona przez kamerdynera w białej 
liberii. 
Sally nie przypominała tym razem polnej różyczki, a Mirandzie przypomniała się 
Stella i Elza 
Marson. Ale twarz Sally nie zestarzała się, lecz przypominała wystraszone 
oblicze lękliwego, 
wyrwanego ze snu dziecka. Nawet oczy o barwie niezapominajek trwożliwie wodziły 
po pokoju.
Wyjąkała, że strasznie przeprasza i że nie może jutro pełnić dyżuru w 
spółdzielni oficerskiej, 
a nadrobiła to w ubiegłym tygodniu z Esme Caroll. Pani Lawrence przyjęła to 
wyrozumiale 
i zaproponowała jej kieliszek sherry, ale Sally zamiast docenić wiśniówkę, 
zaprosiła Stellę 
i Mirandę do swojego domu.
– Może wpadłybyście do nas? – zapytała przymilnym tonem. – Andy też się ucieszy, 
bo chce 
wam pokazać zdjęcia, które niedawno mi zrobił. Poradzicie mi, jak pomalować 
nasze 
mieszkanie, bo o państwa kolorach, pani Melville, krążą już legendy.
Miranda spostrzegła nagłą bladość na twarzy Stelii i usłyszała jej metaliczny 
głos:
– Panna Brand chętnie odwiedzi dziś panią, ale w moim wieku ma się już domowe 
obowiązki.
Sally przyjęła odpowiedź z właściwą swojej inteligencji dobrą wiarą i ucieszona, 
że będzie 
gościć Mirandę, przeszła spokojnie na zabójstwo Friedel. Stella nie podtrzymała 
konwersacji, 
wstała, przeprosiła wszystkich i powiedziała, że chce ułożyć do snu Lottie. 
Miranda próbowała 
rozpaczliwie skierować rozmowę na neutralny grunt, ale pani Lawrence preferowała 
zdecydowanie temat Frau Friedel.
– Przesłuchiwano nas przez cały ranek – powiedziała Sally, – Sami cywile. Ten 
uroczy Lang, 
a z nim jakiś miejscowy milczek przebrany w garnitur. Ciemnowłosy, nawet dość 
przystojny. 
Chcieli wiedzieć, co robiliśmy ostatniej nocy. Prosili o szczere odpowiedzi. 
Pewnie sądzą, że 
ulubionym zajęciem Anglików jest mordowanie niemieckich pokojówek pogrzebaczami! 
Trochę 
się im nie dziwię, skoro tak łatwo trafić teraz do tego kraju z podrobionym 
paszportem...
– Choćby nasza kucharka – kontynuowała Sally. – Mówi, że ma na imię Sonia, 
i przysięgłabym, że jest sowieckim szpiegiem. Nosi przydziałowe buciory i chyba 
nigdy się nie 
myje. Skierowano ją do nas jako kucharkę, ale nie potrafi nawet ugotować 
ziemniaków. Gdy ją 
spytałam, co właściwie umie przyrządzić, powiedziała, że nie zna się na 
angielskiej kuchni. „A 
więc proszę podać nam jakieś niemieckie danie’”, poprosiłam, bo sama lubię 
egzotyczne 
potrawy. Okazało się, że ta niemiecka kuchnia jest jeszcze gorsza niż nasza. 
Tłuczone ziemniaki 
i mnóstwo tłuszczu. Ładna mi egzotyka!
Miranda uszczęśliwiona, że zabójstwo Friedel zeszło chwilowo z wokandy, 
próbowała 
kontynuować kulinarny wątek.
– Wszystko lepsze, niż obieranie ziemniaków i mycie zatłuszczonych talerzy.
Pani Lawrence nie miała jednak ochoty pozostać przy tematyce gospodarskiej.
– O co was pytano, Sally? – zaciekawiła się. – Czy o coś konkretnego?
– Zadawali dość pospolite pytania. Czy ktoś nie widział tej nocy kogoś obcego, 
czy nie 
słyszał czegoś podejrzanego... Takie tam przepytywanki. Oczywiście, sprawdzali 
nasze alibi. Ten 
Simon Lang wspomniał, że dobre alibi przyda się każdemu z nas.
– Każdemu? – spytała ze zdziwieniem pani Lawrence. – Przecież Andy jadł kolację 
w amerykańskim sektorze?
– Miał ją tam zjeść – wyjaśniła niepewnym głosem Sally. – Wiem, że to brzmi 
głupio, ale 
wyszło coś nie tak, więc wrócił i poszedł spać.
– A więc jego alibi nie jest aż tak mocne?
– Jest słabe, jak i moje – przytaknęła z bólem Sally.
Miranda pomyślała, że ta słodka idiotka byłaby lepsza w sądzie jako świadek. Ale 
naczytała 
się kryminałów i pewnie marzy o roli oskarżonej w głośnym procesie o morderstwo. 
Tam by 
dopiero zadała szyku swoją niewinną buzią.
– Z Andym nie ma tak źle – wyjaśniła Sally. – Gdy wrócił do domu, nie mógł 
uruchomić 
windy. Zadzwonił do dozorczyni, a ta podesłała mu męża. Oboje starsi i strasznie 
zacni ludzie. 
Wjechali na górę, Andy zaprosił staruszka na piwo i przypadkiem spojrzał na 
zegar w naszej 
jadalni. Pamięta to dobrze, bo nawet powiedział temu panu Hubbe, że rozminął się 
ze mną 
o kwadrans i będzie musiał sam przygotować sobie kolację.
– A co z twoim alibi, Sally? – spytała pani Lawrence, przerywając potok 
paplaniny.
– Też jest dobre. Przyjechałam do państwa Leslie kwadrans przed ósmą i 
przeprosiłam 
w drzwiach za spóźnienie. Wiedziałam, że jestem na czas, ale tak wypada. Wtedy 
pan pułkownik 
spojrzał na zegarek powiedział, że jest dopiero za dziesięć ósma i że wcale się 
nie spóźniłam. 
Powtórzyłam to podczas przesłuchania temu przystojnemu brunetowi. Spojrzał w 
notes 
i powiedział, że zeznania się pokrywają, a więc musieli przepytywać wcześniej 
panią i pana 
Leslie...
– Ciekawe, dlaczego? – zastanawiała się pani Lawrence, jakby to ona prowadziła 
śledztwo. – 
Czemu podejrzewają kogoś z was o zabójstwo niemieckiej pokojówki? Czyste 
szaleństwo!
– Też tak sądzę, ale Andy mówił mi coś o swojej teorii. Wspomniał, że nasza 
policja 
wojskowa, wywiad, czy kontrwywiad, próbują połączyć zabójstwa brygadiera i tej 
Niemki.
– Śmiechu warte – oznajmiła pani Lawrence. – To nie w stylu naszych służb!
– A więc dlaczego przesłuchują w kółko te same osoby?
– O kim mówisz, Sally?
– O jedenastce Langa – wtrąciła się Miranda i zaraz pożałowała własnych słów.
– Jedenastka Langa? Cóż to takiego?
– Nic istotnego. Jedenaście osób podejrzanych o zabójstwo brygadiera, z których 
większość 
ma teraz do czynienia z policją.
– Nie większość, ale wszyscy – poprawiła Sally Page.
– Skąd wiesz, że wszyscy? – spytała Miranda.
– Sama pytałam – odpowiedziała Sally i zaczęła odliczać na palcach, jak wywołana 
do 
odpowiedzi uczennica: – Ja i Andy, Elza i Harry Marsonowie, państwo Leslie, 
Miranda, ta 
Mademoiselle, pani Melville, Bob...
– Bob? – przerwała wyliczankę Miranda, zaskoczona dziwnym zdrobnieniem.
– ...Robert – zarumieniła się Sally. – Tak nazywaliśmy go jeszcze w Egipcie. No 
i ta pani 
Wilkin. Nie uwierzycie, że jej też nie dają spokoju.
– Wilkin? – spytała pani Lawrence, puszczając mimo uszu perlisty śmiech Sally. – 
Czy to nie 
przypadkiem matka tego piegowatego potwora?
– Ma na imię Wally – wyjaśniła Miranda. – Wygląda jak mały zbir z ilustracji do 
Dickensa. 
Czyżby i pani dał już szkołę?
– Nawet uniwersytet – westchnęła pani Lawrence. – Najgorsze, że uczepił się tej 
biednej 
Charlotte i wciąż tu się wałęsa. Mademoiselle pędzi go za drzwi, ale dla niej 
ten szatan potrafi 
wejść nawet przez lufcik.
Z piętra dobiegł dziecięcy jęk, a po chwili w drzwiach salonu stanęła Stella. – 
Przepraszam, 
to Lottie – powiedziała. – Zostawiła swojego porcelanowego misia na basenie i 
rozpacza, że 
będzie mu tam smutno.
– Biedactwo! – krzyknęła pani Lawrence. – Odesłałam nasz wóz po męża, ale gdy 
tylko 
wróci, każę szoferowi wpaść na basen i odnaleźć zabawkę.
– Naprawdę nie trzeba! Sama bym tam wpadła, ale Mademoiselle już obiecała, że 
pojedzie 
na rowerze. To przecież kilka kroków, a sama wie najlepiej, gdzie to może leżeć. 
Zresztą 
przejażdżka dobrze jej zrobi. Mam nadzieję, że wpuszczą ją na pływalnię.
– Oczywiście. Najwyżej zatrzymają ją przy bramie, ale przecież znają ją już z 
widzenia. Była 
już tam z dziećmi popołudniu, a George wypisał jej nawet przepustkę. Za kilka 
miesięcy trudno 
będzie się tam dostać, ale teraz traktują nas wyrozumiale. Kontrolują pojazdy z 
niemiecką 
rejestracją, ale na nasze brytyjskie patrzą przymkniętym okiem.
– Pocieszyła mnie pani – powiedziała Stella. – Szczerze mówiąc, nie miałam 
ochoty 
penetrować po zmroku pływalni w poszukiwaniu groszowej zabawki. Mademoiselle ma 
na 
szczęście mocniejsze, niż ja, nerwy. Mam nadzieję, że jej rower jest oświetlony. 
No, Rando, 
skoro chcesz wpaść jeszcze do pani Page, musimy się zbierać. Ja marzę tylko o 
gorącej kąpieli, 
zanim wróci Robert. Przepraszamy za najście, pani Lawrence, i wielkie dzięki za 
opiekę nad 
Lottie.
Pani Lawrence odprowadziła Stellę do drzwi, a Sally poszła do telefonu 
powiadomić męża, 
że przywiezie Mirandę. Rozmowa zajęła jej dziwnie dużo czasu, a gdy wróciła z 
rozpromienionej 
miny pozostał tylko rumieniec na policzkach. Miranda uświadomiła sobie, że jest 
tylko zasłoną 
dymną w małżeńskiej wojnie państwa Page. Andy miał być od drinków i konwersacji, 
zanim 
skoczą sobie po jej wyjściu do oczu.
Mieszkanie Page’ów okazało się spore i przygnębiające. Wbrew paplaninie Sally, 
nie było 
w nim widać ręki gospodyni. Bawialnia pomimo przeciągów pachniała terpentyną. – 
Malarze 
przed chwilą się wynieśli – wyjaśnił cierpko Andy.
Sally zasugerowała Mirandzie kolację w domu lub wspólny wypad do klubu. Andy nie 
podtrzymał żadnej z propozycji i gdy Miranda wytłumaczyła się zmęczeniem, 
zaoferował się 
odwieźć ją do domu. Dodał, że Sally mogłaby zadbać o kolację przynajmniej w 
dniu, gdy Sonia 
ma wychodne.
W drodze do domu Melville’ów nie odezwał się słowem. Wysadził Mirandę przed 
furtką 
i ruszył pełnym gazem, nawet nie czekając, aż wejdzie do środka.
Zadzwoniła i drzwi otworzył Robert.
– Zdążyłaś na kolację, Rando. Frau Herbach powiedziała, że nie zostanie tutaj po 
zmroku, 
więc przejąłem funkcję kucharza. Luksusów nie będzie, ale chyba nie otrujemy 
się. Powiedz 
Stelli, żeby zaraz schodziła, a ja zajmę się resztą.
Zniknął w drzwiach kuchni, a Miranda ruszyła na piętro. W połowie schodów 
przypomniała 
sobie, że podczas wyprawy na basen zostawiła torebkę w samochodzie Melville’ów. 
Była w niej 
szminka i puder, więc przeszła przez hall, zdjęła klucze do garażu z haczyka 
przy wejściu 
i wyszła, nie domykając drzwi.
Podmuch wiatru uderzył ją w twarz, a nocna lampa omal jej nie oślepiła. 
Niechętnie 
i pospiesznie skręciła za narożnik domu.
Zimny garaż pachniał cementem i pleśnią. Nie osłonięta, zwisająca z sufitu 
żarówka dawała 
niewiele światła i trudno było zobaczyć wnętrze samochodu. Zapaliła światełko na 
tablicy 
rozdzielczej i nie znalazłszy torebki, pomyślała, że Stella musiała zabrać ją do 
domu.
Wyłączyła światełko, zamknęła drzwi wozu i w tym momencie usłyszała za plecami 
podejrzany szmer. Obróciła się, kurczowo uczepiona klamki samochodu. Znów było 
cicho 
i nawet wiatr na zewnątrz jakby się uspokoił.
Maska wozu rzucała cień na stertę pustych skrzynek zwalonych przy tylnej ścianie 
garażu. 
Małe okienko w pobielonym byle jak murze pokrywały pajęczyny. Za drzwiami 
wjazdowymi 
była ciemność, w której majaczyły kępy bzu i betonowy, przysypany liśćmi podjazd 
prowadzący 
do bramy. Przypominało to teatralny horyzont w przygaszonych światłach rampy.
Cisza w garażu i cisza na zewnątrz akompaniowały biciu serca Mirandy.
Coś zatrzepotało o metr od niej, ale na szczęście była to tylko ćma. Poczuła, że 
chyba 
oszaleje. Wyłączyła drżącą dłonią kontakt, zatrzasnęła drzwi i popędziła do 
domu.
Stella schodziła właśnie na parter. Na widok bladej twarzy uczepionej poręczy 
schodów 
Mirandy spytała panicznym głosem:
– Rando, co się stało?
– Nic... Byłam w garażu po moją torebkę i wydawało mi się, że słyszę coś... lub 
kogoś. 
Pewnie kot lub sowa. Po tym wszystkim jestem trochę rozkojarzona, więc 
spietrałam się trochę.
Stella zakołysała się i Miranda pobiegła jej z pomocą.
– Wybacz, ale o mało nie zemdlałam na twój widok – przeprosiła Stella. – 
Myślałam, że 
znów stało się coś strasznego.
– I dobrze myślałaś – przerwał jej wychodzący z kuchni Robert. – Wykipiała mi 
zupa 
i kuchnia jest w opłakanym stanie. Czy mogłabyś wspomóc męża ścierką, kochanie?
Stella wybuchnęła śmiechem i puszczając ramię Mirandy zbiegła do kuchni. – 
Wszyscy za 
mną – rozkazała. – Zjemy kolację w warunkach polowych, a mycie naczyń zostawimy 
wrogowi.
– Kiepski pomysł, bo kuchnia przypomina pobojowisko. Pachnie jak po bitwie, więc 
chodźmy lepiej do jadalni – pokręcił głową Robert.
– Chyba po bitwie pancernej – powiedziała, węsząc nosem Miranda. – Czuję tu 
benzynę.
– Nie benzynę, ale terpentynę, a czujesz ją ode mnie – wyjaśnił Robert. – 
Wylałem sobie na 
spodnie prawie litr. Nasza niezastąpiona Mademoiselle odstrasza terpentyną mole, 
zostawiła nie 
zakorkowaną butelkę na parapecie w łazience i oto skutki.
– Zapach godny przypalonej zupy – skomentowała Miranda i pobiegła na piętro, 
żeby 
ogarnąć się przed kolacją.
Chyba część zupy nie uległa zagładzie, bo gdy wróciła do jadalni, trzy talerze 
były już 
napełnione, a Stella pracowała dyskretnie nad jednym z nich.
– Co cię tak wystraszyło w naszym garażu? – spytał Robert.
– Szukałam mojej torebki i nie przesadzaj z tym strachem.
– Następnym razem, gdy wybierzesz się na nocne łowy, weź mnie ze sobą. Mam broń 
osobistą w szufladzie na bieliznę. Załadowałem ją nawet dziś rano i to nie 
przydziałem 
wojskowych gatków...
– Czy to prawda, Robercie? – spytała pobladła Stella.
– Powiedzmy, że to żart. Ale wolałbym, żebyście nie łaziły same po nocy. 
Znalazłaś torebkę, 
Rando?
– Szukałam jej przy lampce z tablicy rozdzielczej, ale...
– Ale nie znalazłaś, bo wzięłam ją do domu i już dawno bym ją ci oddała, gdyby 
nie 
kulinarne talenty mojego małżonka – nie pozwoliła jej dokończyć Stella.
– Dzięki za torebkę. Miałam w niej tylko szminkę, ale i ta się przydaje, co 
widać z mojego 
trupiego oblicza.
– Stara kokietka! – Robert puścił oko. – Komu, jak komu, ale tobie, Mirando, 
naprawdę nie 
potrzeba szminki. I bez niej wyglądasz jak z obrazka. Widziałem taki w Tate 
Gallery. Ktoś 
z prerafaelitów. Portret Mony czy jak jej tam było. Cała w brokatach, 
tiurniurach, strusich 
piórach...
– Zadziwiasz mnie, Robercie – przerwała mu Stella. – Nigdy nie posądzałam cię o 
spędzanie 
czasu w Tate.
– I słusznie – wyjaśnił, odstawiając opróżnione talerze po zupie i sięgając po 
zimną baraninę. 
– Nie ja wpadłem na to porównanie i nie w Tate. Byłem w niedzielę u Katy 
Lawrence 
i przeglądałem jej albumy sztuk pięknych. Palnąłem, że jedna z reprodukcji kogoś 
mi 
przypomina, a wtedy nasz wspólny znajomy Simon Lang pospieszył z wyjaśnieniem. 
Powiedział, 
że ta dama ma twoje usta i jak zawsze miał rację.
Miranda zaczerwieniła się, a Stella spojrzała na nią z ukosa, ale bez 
komentarza.
– A tak, bez żartów, Rando – spytał Robert podając zimne mięsa – skąd znałaś 
jego 
zastrzeżony numer i dlaczego właśnie do niego wtedy zadzwoniłaś po pomoc?
– Dał mi go – wyjaśniła Miranda, próbując bezskutecznie ukryć rumieniec.
– I pewnie od tej pory nosiłaś go stale w zaciśniętej prawej dłoni? – mrugnął 
porozumiewawczo Robert.
– Nie musiałam – odparła chłodno. – Mam dziwną pamięć do liczb. Wystarczy, że 
raz się im 
przyjrzę, a pamiętam jak fotografię.
– Kolejna tragedia! – jęknęła Stella. – Najpierw twoja zupa, teraz mój majonez! 
Robercie, 
biegnij do kuchni po serwetkę!
Ratowanie sukni Stelli odwróciło uwagę od Simona Langa, a gdy było już po 
wszystkim, 
Mirandzie udało się szczęśliwie zmienić temat rozmowy.
Rozdział 14
– Gdzie jest Mademoiselle? – spytał Robert, ustawiając brudne talerze na 
kredensiku. – 
Czyżby zatrzymała się na kolację u Lawrence’ów? Myślałem, że zje ją u nas.
– Też tak myślałam – przytaknęła Stella. – Mam nadzieję, że zostawiłeś jej choć 
odrobinę 
zupy.
– Ani łyżki – nie licząc tego, co wylało się na linoleum. Zostało trochę zimnej 
baraniny 
i sałaty.
– Dochodzi dziesiąta i już dawno powinna wrócić. Może jest już w kuchni? – 
spytała 
niespokojnie Stella.
– W kuchni nie ma nikogo. Sam sprawdziłem.
– Zajrzę do jej sypialni. Może wróciła cichaczem. Wiesz, że czasem ma swoje 
humory.
– Ja tam pójdę, Stello – zaproponowała Miranda. – Ty wyciągniesz się na kanapie, 
a Robert 
zrobi nam kawę.
Miranda zapukała w drzwi pokoju Mademoiselle nie doczekawszy się odpowiedzi, 
weszła do 
środka. Wcisnęła kontakt i rozglądnęła się. Pokój mógł uchodzić za wzór 
schludności. Łóżko 
zasłane, koce ułożone w kostkę, jaśki wygładzone, szczotka do włosów, grzebień i 
pudełeczko ze 
szpilkami ułożone na toaletce w idealnym szyku. Żadnych zdjęć, żadnych 
osobistych pamiątek. 
Pokój hotelowy oczekujący na przyjęcie nowego gościa.
Miranda zgasiła światło i zeszła na parter. – Nie ma jej w sypialni – 
powiedziała.
– Chyba jednak zadzwonię do Lawrence’ów – odparła z niepokojem Stella.
Rozmowa nic nie wyjaśniła. Mademoiselle nie pokazała się, a Charlotte musiała 
zasnąć bez 
porcelanowego misia.
– Pewnie przebiła dętkę i – jak ją znam – była zbyt dumna, żeby prosić kogoś o 
pomoc. 
Pojadę i rozejrzę się – zaoferował się Robert.
Zdjął palto i wyszedł do garażu. Wrócił sam po półgodzinie. – Strażnicy przy 
bramie 
stadionu zmieniali się, gdy powinna wyjechać, a nowa zmiana nie pamięta kobiety 
na rowerze. 
Może spotkała kogoś znajomego, albo zatrzymała się na jakiejś prelekcji? Co w 
tym dziwnego, 
skoro Lottie jest teraz pod pieczą Lawrence’ów?
– Dziwne, że nie podrzuciła małej jej misia? – rzuciła niepewnie Stella. – 
Wiedziała, że 
Lottie nie zaśnie bez niego. Robercie, czy nie powinniśmy czegoś zrobić?
– A co mamy zrobić?
– Nie wiem... Zadzwonić do szpitala. Mogła mieć wypadek.
– Nonsens. Gdyby coś jej się stało, już dawno by nas poinformowano. Pewnie 
gdzieś się 
zasiedziała. Zostawimy frontowe drzwi otwarte, a jutro powiemy jej, żeby 
następnym razem 
zatelefonowała i uprzedziła nas o nocnej eskapadzie.
Ale nazajutrz sypialnia Mademoiselle była wciąż pusta i tylko łóżko wskazywało, 
że ktoś na 
nim przysiadł. Zniknął grzebień, szczotka do włosów, szczoteczka do zębów, a 
drzwi wejściowe 
były zamknięte na klucz. Wyglądało na to, że Mademoiselle – wpadła nocą po 
niezbędne rzeczy 
i oddaliła się równie cicho, jak weszła. Pozostawiła jednak po sobie ślad. Na 
pustej teraz toaletce 
stał porcelanowy miś.
Przy drzwiach leżało na podłodze coś białego. Miranda pomyślała w pierwszej 
chwili, że to 
list, ale niestety papierek okazał się chusteczką do twarzy firmy Elizabeth 
Arden. Zdziwiła się, 
ponieważ Mademoiselle nigdy nie kojarzyła się jej z tak wyszukanymi gustami. 
Podejrzewała, że 
twarz wyciera raczej frotowym ręcznikiem, a cerę traktuje przydziałowym mydłem.
– Nic z tego nie rozumiem – powiedziała rozdrażniona Stella. – Jeśli chciała się 
zwolnić, 
mogła nam wcześniej powiedzieć. Przecież dalibyśmy jej najlepsze rekomendacje, a 
poza tym 
zalegaliśmy z jej wynagrodzeniem za co najmniej trzy tygodnie. Czy nie sądzisz, 
Robercie, że to 
trochę podejrzane?
– Tak i nie – odparł niepewnie Robert. – Mogła mieć dość tych ciągłych wizyt 
policji, a ktoś 
mógł jej zaproponować lepiej płatną posadę. Płaciliśmy jej w sumie dość kiepsko 
i kto wie, czy 
jakaś dama z amerykańskiego sektora nie podbiła stawki i nie złapała jej na 
haczyk.
– Ale przecież byliśmy jej winni pieniądze?
– Gdyby zapytała cię o zgodę, musiałaby złożyć normalne wypowiedzenie, a to 
oznaczałoby 
dla niej dodatkowy miesiąc pracy u nas. Może propozycja wymagała natychmiastowej 
decyzji. 
Nie aprobuję tego, ale potrafię zrozumieć rozumowanie panny Beljame.
– Dla mnie to podłe! – rzuciła gniewnie Stella. – W końcu nie miała u nas aż tak 
źle. Czy nie 
należałoby zgłosić tego na policję i powiadomić nasze władze? Przecież jesteśmy 
poszkodowani...
– Droga Stello – powiedział łagodnie Robert. – W dzisiejszych czasach „władze” 
zawsze 
przymykają oczy na roszczenia pracodawcy. Nie mam czasu ani ochoty, żeby ścigać 
tę kobietę, 
więc dajmy sobie z nią spokój!
* * *
Robert mylił się. Władze okazały się bardzo zainteresowane losami Mademoiselle 
Beljame.
Już nazajutrz dzwonek do drzwi domu Melville’ów oznajmił kolejną wizytę Simona 
Langa. 
Tym razem wszedł bez ceregieli, rzucił kapelusz na stół w hallu i spytał, jakby 
nigdy w życiu nie 
widział Mirandy:
– Co to za historia z guwernantką państwa Melville?
– Proszę zapytać mojego kuzyna – odpowiedziała równie lodowato Miranda.
– Próbowałem, ale jest gdzieś na naradzie. Chciałbym zamienić kilka słów z jego 
żoną.
– Wyszła.
– A więc może od ciebie czegoś się dowiem... panno Brand. Czy ta wasza 
guwernantka 
zniknęła?
– Mademoiselle Beljame raczyła porzucić nas bez wypowiedzenia pracy, panie 
kapitanie 
Lang – wyjaśniła oficjalnie Miranda.
– Kiedy?
Miranda zawahała się, a Simon rzucił równie szorstko, ale mniej służbowo: – 
Przestańmy się 
zgrywać, bo to poważna sprawa.
– Poważna?
– Bardzo poważna! Mam na karku dwa zabójstwa, a ta kobieta była jednym z 
podejrzanych.
– Myślisz, że ona mogła naprawdę...?
– Nie ważne, co myślę. W tej chwili chcę wiedzieć, gdzie jest i dlaczego nie 
powiadomiono 
mnie natychmiast o jej zniknięciu!
– A skąd mamy wiedzieć, gdzie jest? – Miranda osiadła na krześle w hallu i 
opowiedziała 
o okolicznościach zniknięcia Mademoiselle. Gdy skończyła, Simon poprosił, żeby 
zaprowadziła 
go do pokoju guwernantki. Niestety, pokój wysprzątano już wcześniej, zmieniając 
przy okazji 
pościel i koce.
– Kto to zrobił? – warknął Simon.
– Ja i Stella. Od śmierci Friedel same zajmujemy się domem. Mademoiselle 
sprzątała swój 
pokój, ale gdy odeszła, przejęłyśmy jej obowiązki. Walizkę znajdziesz pod 
łóżkiem. Chciałam 
spakować jej rzeczy, ale Stella poradziła, żeby zostawić je tak, jak leżały, bo 
może jeszcze wpaść 
po nie.
Simon otworzył szafę, przejrzał szuflady, ale skromny dobytek Mademoiselle 
niewiele mu 
powiedział.
– A więc dlaczego nie zgłosiliście zaraz jej zniknięcia? – spytał.
– Nie pomyśleliśmy o tym. Sądziliśmy, że znalazła sobie lepszych pracodawców i 
opuściła 
nas. W Berlinie często tak bywa i połowa pań domu ci to powie. Stella chciała 
powiadomić 
policję ale chodziło jej tylko o finansowe rozliczenia.
Simon nie skomentował tego. Przysiadł na łóżku Mademoiselle, obrzucił pokój 
podejrzliwym wzrokiem i powiedział po namyśle:
– Jeśli była tamtej nocy na stadionie, łatwo określimy czas jej przyjazdu i 
wyjazdu, 
przepytując strażników. Chyba że uciekała przez płot, ale to groziłoby 
skręceniem karku. A gdzie 
jest pani Melville? – spytał, wstając.
– Poszła na zakupy do Naafi – wyjaśniła Miranda. Simon zamknął za sobą drzwi 
sypialni 
Mademoiselle i dość obcesowo włożył do kieszeni klucz.
– Może wpadnie do państwa Lawrence – dodała Miranda, gdy byli już na parterze.
Podziękował jej, włożył kapelusz, zatrzymał się w wejściu i przyglądając się 
zamkowi, 
spytał:
– Jak jeszcze można się tu dostać? Oczywiście, nie licząc okien.
– Od podwórza i przez taras bawialni, ale zasuwamy tam co wieczór rygle. O co ci 
chodzi? – 
spytała z trudem łapiąc oddech. – Przecież Mademoiselle... lub morderca i tak 
nie wydostałby się 
z Berlina? Przepustki, kordony...
– Zapomniałaś o sowieckim sektorze – powiedział Simon, odwracając wzrok od zamka 
yale. 
– To idealne miejsce, gdzie można się rozpłynąć.
– Myślisz, że jest we Wschodnim Berlinie?
– Nie – odparł, patrząc w bok. – Myślę, że... Zresztą nie ważne, co myślę – 
przerwał. 
Wyszedł, poszedł na skróty do furtki i szybko odjechał.
Stella wróciła przed lunchem. Spotkała Simona Langa u Lawrence’ów i widać było, 
że 
rozmowa dodała jej sił i wigoru.
– Wszystko jasne – pokrzepiła od drzwi Mirandę. – Jeśli podejrzewano 
Mademoiselle, mamy 
wreszcie spokój z policją i całym tym kołowrotkiem. Czas odpocząć, bo ten 
koszmar już minął. 
Cieszmy się życiem, Rando!
– Chyba sama w to nie wierzysz. Skąd wiesz, że to ona?
– A kto by inny? Dlaczego uciekła, gdy grunt zaczął się jej palić pod stopami?
– Może wcale nie uciekła, a tylko znalazła sobie lepszą pracę?
– Bzdura! Jasne, że to ona. Dziwię się, że tak jej bronisz.
– Nikogo nie bronię. Jeśli zabił ktoś z nas, niech już to będzie ona. Ta kobieta 
zawsze budziła 
we mnie odrazę, choć sama nie wiem, dlaczego. To tak, jak z pająkami, ale pająki 
przynajmniej 
nie pachną kminkiem. Coś obrzydliwego! Przypomina mi się dzień, gdy twoja mama 
poczęstowała mnie przed wyjazdem na piknik porcją syropu na kaszel, a potem 
przez cały dzień 
nie mogłam nawet spojrzeć na ciastka oblewane czekoladą.
– Jesteś okrutna, Mirando! – wybuchnęła śmiechem Stella. – Przecież to było sto 
lat temu. 
Nie znaliśmy wtedy Mademoiselle, Robert nie był jeszcze moim mężem, a o Lottie 
nawet 
nikomu się nie śniło.
– Wiem, ale chodziło mi o ten kminek. Oprócz kminku, nic właściwie nie mogłam 
jej 
zarzucić. Niech już sobie siedzi u Sowietów, byle daleko od nas. Ale kto wie, 
czy nie będzie 
uczyć dobrych manier małych Jankesów z sąsiedniego sektora? Jeśli wpadła na ten 
pomysł, nasze 
władze szybko to ustalą i znów będziemy w kręgu podejrzenia.
Do południa nic nie wskazywało, że samotna cyklistka została odnaleziona. Po 
piątej 
zadzwonili z berlińskiej policji kryminalnej i funkcjonariusz powiedział 
umiarkowanie poprawną 
angielszczyzną, że chciałby zadać jeszcze kilka pytań i przesłuchać kucharkę.
Po szóstej przyszedł mocno przygaszony Robert. Simon Lang dał mu tym razem 
spokój, za 
to na dywanik wezwał Roberta pułkownik Cantrell. Chodziło o nie powiadomienie na 
czas policji 
o zniknięciu Mademoiselle Beljame. Spór przeszedł w pyskówkę i wyglądało na to, 
że Robert 
pragnie odreagować upokorzenie w domowych pieleszach. Miranda przyjęła z ulgą 
nieoczekiwany telefon państwa Leslie, którzy zaprosili ją na pływalnię. Wolała 
przeczekać 
domową burzę poza polem rażenia.
Kryta pływalnia świeciła pustkami. Woda była ciepła, pomieszczenie dobrze 
ogrzewane, ale 
wczesna pora roku odstraszała amatorów kąpieli.
Główną atrakcją dla nielicznych tu mężczyzn była Sally Page, która siedziała na 
skraju 
basenu i rozmawiała z Elzą Marson. Jej wyzywająco skromny kostium kąpielowy 
dorównywał 
nogom zanurzanym tylko chwilami w wodzie.
Kostium pani Marson był krzykliwy, podobnie jak czepek i sama właścicielka. 
Mirandę 
zaskoczyło, że Elza potrafi się śmiać. Zawsze kojarzyła się jej z bladością i 
zaniepokojonym 
wzrokiem. Teraz była rozluźniona, jakby zdjęto jej z ramion stufuntowy ciężar. 
Spostrzegła 
Mirandę wraz z panią Leslie i ruszyła mężnie strzałką w ich kierunku.
– Jaka dziś woda? – spytała przezornie Nora.
– Chyba zbyt ciepła – wyrzuciła z siebie Elza i odzyskawszy oddech zwróciła się 
do 
Mirandy: – Sally mówi, że już wiedzą, kto to zrobił. Podobno tej guwernantce 
Melville’ów udało 
się zwiać do Ruskich?
– Do kogo? – spytała cierpko pani Leslie, patrząc kątem oka na zaskoczoną 
Mirandę.
Miranda spytała Elzę, skąd Sally zaczerpnęła te informacje, ale Nora nic dała 
się tak łatwo 
zbić z tropu.
– Do Sowietów? – spytała. – Czy to pewne? Jak do tego doszli?
– Nic jeszcze nie wiedzą – zaprzeczyła Miranda. – Może Sally coś się pomieszało?
– A więc ta wasza Mademoiselle zniknęła!
– Nie wróciła do domu – przytaknęła niechętnie Miranda. – Myśleliśmy, że może 
znalazła 
sobie innych chlebodawców. Podobno to częste w Berlinie. Niby bezrobocie, ale 
służące 
i kucharki przebierają w ofertach. Kto da więcej, ten wygrywa, a pani domu 
dowiaduje się 
o wszystkim ostatnia. Mademoiselle mogła się na to połakomić.
– Tak czy inaczej, zniknęła! – powtórzyła pani Leslie.
Miranda nie była w stanie temu zaprzeczyć. Spojrzała na przeciwległy brzeg 
basenu 
udekorowany olśniewającymi kończynami Sally Page i zastanawiała się skąd ta 
laleczka ma 
najświeższe informacje. Może to ją trzeba o to spytać.
Wyprostowała się i zanurkowała z krótkiego rozbiegu w wodę. Pokonała szerokość 
basenu 
w jednej chwili, ale Sally nie miała chyba ochoty na konwersację, bo gdy Miranda 
wynurzyła się 
z wody, Sally zdążyła już umknąć w stronę trampoliny. Miranda popłynęła wzdłuż 
basenu 
i przyglądała się Sally wbiegającej na najwyższą kondygnację wieży, dobre 
trzydzieści stóp nad 
poziomem wody. Z dołu wydawała się miniaturowa. Miranda patrzyła z przerażeniem, 
jak 
zwinne ciało przesuwa się na skraj deski.
Sally wypróbowała jej sprężystość, spojrzała w błękitną wodę daleko w dole i 
zamarła 
w bezruchu na oczach widzów.
Przyznać trzeba, że było to efektowne wejście. Głowy pływających uniosły się, a 
wtedy Sally 
odwróciła się i gdy wszyscy pomyśleli, że jednak nabiera ich z tym skokiem, 
zrobiła od 
niechcenia półobrót, podbiegła na krawędź deski, wybiła się i skoczyła, kręcąc w 
powietrzu 
klasycznego delfina. Weszła w wodę jak srebrna strzała, nawet nie rozpryskując 
kropel, 
a skromna widownia przyjęła to oklaskami.
Nawet Miranda musiała przyznać, że był to dużej klasy wyczyn. Sama pływała 
nieźle i nie 
bała się skakać do wody, ale nigdy nie zdobyłaby się na coś takiego. To, co 
zrobiła Sally, 
wymagało idealnej koordynacji elastycznego ciała i stalowych nerwów.
Sally wypłynęła, wspięła się po drabince na brzeg basenu i pomknęła jak łania do 
szatni.
Pułkownik Leslie podpłynął żabką do Mirandy i utrzymując pozycję ciała w pionie, 
powiedział przez nos: – Nora mówi, że wasza guwernantka zniknęła. Mamy to 
wreszcie 
z głowy...
– Co mamy z głowy?
– Podejrzenia...
– Nie byłabym taka pewna.
– Ja też, ale skoro zniknęła, wszystko spada na nią. W tym mieście znika się za 
żelazną 
kurtyną.
Miranda przyznała mu rację, chociaż coś tu nie do końca pasowało. Skąd wiedział, 
że policja 
postawiła już krzyżyk na Mademoiselle? Pokiwała głową, ale bez przekonania. Pani 
Leslie 
podpłynęła do nich i zaproponowała Mirandzie wyścigi. Wysiadła po kilku metrach, 
wyszła na 
brzeg i wraz z mężem zajęła się rozmową ze znajomymi na drugim końcu basenu.
Miranda pograła przez pół godziny w piłkę wodną i poszła do szatni. Powiedziano 
jej, że 
państwo Leslie poszli już na parking, ale poczekają na nią przy głównej bramie 
pływalni. 
Wieczorne powietrze na zewnątrz pachniało wiosną i benzyną.
Spiżowy nagus trwał mężnie przy murze ozdobionym wykutym w spiżu napisem 
„Herren”. 
Nie było jasne, czy napis dotyczy germańskiego atlety, czy schodków prowadzących 
do 
intymnego pomieszczenia na zapleczu. Posąg i mur były pokiereszowane kulami i 
Miranda 
przeszła obok, kręcąc głową. Twórcy stadionu nie skąpili dłuta golasom obojga 
płci, co 
zaskoczyło słabo zaznajomioną z nazistowską estetyką Mirandę.
Na szczęście samochód państwa Leslie stał po drugiej stronie otwartej pływalni, 
w cieniu 
spiżowego byka. Nora i jej mąż rozmawiali z instruktorem szkółki pływackiej, do 
którego 
zwracali się zawsze per Herr Kroll.
Teraz Herr Kroll szwargotał coś zawzięcie do pułkownika, wskazując ręką na 
ciemną wodę 
otwartego basenu. Pułkownik Leslie kręcił z niedowierzaniem głową, a Kroll 
przekonywał go, że 
„to nie bzdura, ale sehr gut”. Chodziło o grube słomiane plecionki, którymi 
pokryto 
powierzchnię basenu. Instruktor wyjaśniał, że dzięki nim zielona powierzchnia 
wody nie 
zamarznie nawet podczas zimowych mrozów i nie zmętnieje przy wiosennych 
roztopach. Była 
też druga wersja, o której wspominał kiedyś Harry Marson. Podobno Sowieci po 
zajęciu Berlina 
wykorzystywali kompleks basenowy jako stajnie, a wyłożoną kafelkami pływalnię 
jako 
składowisko obornika.
– Herr Kroll mówi, że coś tam pływa – powiedział z irytacją pułkownik Leslie. – 
Ja nic nie 
widzę! Mówi, że widzi nawet twarz. Czas do domu, Noro!
– Poczekaj, Ted. Też coś widzę... Popatrz, Mirando... Chyba przywidziało mi się, 
ale 
przysięgłabym, że widziałam twarz...
– Pewnie własne odbicie w wodzie – mruknął Leslie. – Rozsądź ty, Mirando, bo 
masz lepszy 
od nas wzrok.
Słońce już zaszło, ale ostatni błysk oświetlił mętną wodę pomarszczoną podmuchem 
wiatru. 
Miranda spojrzała i między odbiciami rosnących nad basenem sosen dostrzegła 
twarz. Bladą 
i zniekształconą jak odbicie w krzywym lustrze.
Wiatr ucichł i uspokoiło się lustro wody. Nie... To nie było odbicie Mirandy. Z 
basenu 
patrzyła inna twarz. Patrzyła z wody niczym koszmar z pogrzebanej przeszłości. 
Blada maska 
z otwartymi ustami, świdrującymi oczami, otoczona wieńcem włosów w kolorze 
słomy. Obca, 
ale skądeś znana...
Znów powiało, woda zmarszczyła się i spod słomianych wiechci wyłoniły się czarne 
włosy. 
Farbowane, przerzedzone włosy Mademoiselle Beljame.
Miranda nie wiedziała, jak długo stoi na brzegu basenu, ponieważ czas cofnął się 
i znów była 
dzieckiem. Była dziewczynką rzuconą o kilkaset mil dalej i o piętnaście lat 
wstecz na 
bombardowaną szosę.
Słyszała szmer liści, ale ich szelest niósł teraz inne, przerażające znaczenie. 
Dobiegające 
z krytej pływalni śmiechy zamieniły się w paniczny krzyk uciekinierów. Spadające 
liście 
przypominały szept przewodnika z wydm. Przejeżdżający samochód zamienił się w 
warkot 
bombowca, a plusk wody w pływalni brzmiał jak morska fala uderzająca o brzeg 
kamienistej 
plaży...
– A nie mówiłem? – krzyknął ktoś. Może Herr Kroll, może pułkownik, a może Nora. 
Na 
szczęście, wszystko to rozlało się w głosach dobiegających z pływalni. Niebo nad 
pajęczymi 
nogami radiostacji przybrało barwę zmierzchu, a spiżowy byk skrył wykrzywiony 
resztkami 
słońca pysk w cieniu nadchodzącej nocy.
Miranda odsunęła się o krok od krawędzi basenu. Uważnie, jak ktoś, kto stąpa po 
cienkim 
lodzie. Przeszła przez zbiegowisko gapiów i ruszyła powoli stopniami w mrok. 
Minęła resztki 
porośniętej wiosenną zielenią bramy wjazdowej i zatrzymała się na betonowym 
placyku 
nieopodal hydrantu.
Usłyszała nadjeżdżający w kierunku stadionu samochód i pobiegła na oślep przed 
siebie.
Simon Lang zahamował w porę, spojrzał jej w twarz i wsadził bez słowa do wozu.
Ruszył, ale szybko zatrzymał samochód, nie wyłączając silnika.
– Szukają mnie – wyszeptała Miranda, słysząc dobiegające spoza bramy głosy 
państwa 
Leslie i pozostałych świadków wydarzenia. Poczuła idiotyczną ulgę, gdy Simon 
wrzucił bieg 
i ruszył przed siebie, pewnie żeby zawieźć ją do domu.
– Myślą, że cię aresztowałem – powiedział swobodnie.
Po kilkuset metrach zatrzymał wóz przy kępie zarośli i spytał rzeczowo, czy nie 
ma ochoty 
się przewietrzyć.
Miranda zaprzeczyła ruchem głowy. Zmrok okrył już stadionowy kompleks. Simon 
zapalił 
papierosa, oparł się o sponiewieraną tapicerkę i nie odzywał się słowem.
– Mademoiselle Beljame... – przerwała ciszę Miranda. Lang milczał, a jego nie 
przeniknioną 
twarz rozjaśniał tylko ognik papierosa.
– Znałam ją! – powiedziała głośno. – Że też do tej pory na to nie wpadłam! 
Pewnie przez te 
włosy. Bardzo ją postarzały. Teraz wiem, dlaczego nigdy jej nie lubiłam...
– Kim była? – spytał Simon po długiej ciszy.
– Nie wiem. Pamiętam tylko, że moi rodzice zginęli gdzieś w Belgii podczas 
ewakuacji. 
Bomba trafiła w nasz samochód i tylko tyle wiem. Ojca i matkę pamiętam jak przez 
mgłę. Chyba 
zginęło wtedy mnóstwo ludzi. A potem zapamiętałam czyjąś twarz. Twarz kogoś przy 
drodze... 
Kogoś, kto uważnie patrzył na mnie. Zapomniałam tę twarz i dopiero teraz...
... Pamiętam też, że nie podobała mi się ta twarz i że przytuliłam do siebie 
moją lalkę. Wtedy 
ta osoba powiedziała coś do mnie po francusku. Był z nią mężczyzna. Nakarmili 
mnie, kobieta 
wskazała na lalkę i powiedziała: „no to mamy ją”. Przestraszyłam się, że chcą 
zabrać moją lalkę, 
ale zostawili mi ją. Bałam się ich, ale nie miałam wyboru. Szliśmy bardzo długo 
i tylko nocami. 
Przyłączyliśmy się do grupy innych ludzi i doszliśmy nad morze. Potem pamiętam 
strzelaninę, 
noc, mgłę i to, że zgubiliśmy tę kobietę...
...Gdy dobiliśmy do brzegu, mężczyzna zachorował i znów byłam sama. Mówiono do 
mnie 
po angielsku, odpowiedziałam w tym języku, a ktoś się zdziwił, że jestem 
Angielką. Nie wiem co 
się stało z mężczyzną, a o tamtej kobiecie szybko zapomniałam. Dopiero dziś 
przypomniałam 
sobie, że była to Mademoiselle.
– Dlaczego dopiero dzisiaj? – spytał Simon.
– Przez te włosy – szepnęła Miranda, jakby zaskoczona tym odkryciem. – Tamta 
miała gęste, 
jasne włosy i wiązała je w kok. Zupełnie inaczej niż Mademoiselle. Może nie tyle 
jasne, co 
słomiane. Była pulchniejsza i młodsza. Miała też coś dziwnego z oczami. Każde 
było innej 
barwy. Dziwię się, że mogłam nie zwrócić na to uwagi. Ktoś mówił mi niedawno, że 
nigdy nie 
zapomina się cudzych fizycznych defektów. Może to prawda, ale ja przypomniałam 
ją sobie 
dopiero dzisiaj.
– Gdzie jest teraz? – spytał Simon.
Miranda spróbowała odpowiedzieć, ale głos uwiązł jej w gardle.
– Powiedz mi, proszę – spytał łagodnie, ujmując jej zdrętwiałe palce w dłonie.
– Jest... w otwartym basenie na olimpijskiej pływalni.
Wyczuła instynktownie, że Simon zadrżał, chociaż nie dał tego po sobie poznać.
– A więc nie żyje – powiedział, nie siląc się na pytanie.
– Znalazł ją instruktor... Herr Kroll. A może pani Leslie? Dyskutowali nad wodą 
i poprosili 
mnie, żebym popatrzyła sama. Najpierw sądziłam, że to moje własne odbicie, ale 
wiatr 
zmarszczył wodę, przesunął słomę i zobaczyłam jej twarz...
Simon nie zadawał więcej pytań. Puścił dłonie Mirandy, zapalił silnik i ruszył w 
kierunku 
Herr Strasse.
Chyba łamał rygorystyczne berlińskie przepisy o ograniczeniu szybkości, bo 
zajechali pod 
dom Melville’ów w kilka minut. Podczas jazdy nie odezwał się słowem, ale teraz 
obrzucił 
Mirandę dziwnym spojrzeniem, spotęgowanym przez odblask reflektorów wozu.
– Ani słowa o tym, że ją rozpoznałaś. Nikomu ani słowa, Mirando!
Przytaknęła. Patrzył na nią przez chwilę i musnął jej policzek. Był to intymny 
gest, jak 
pocałunek. Miranda wyszła z wozu i zatrzymała się przy bramie domu.
– Wchodź! Pamiętasz, co ci powiedziałem? – upewnił się Simon.
Drzwi otworzył Robert. Spojrzała jeszcze przez ramię i omiotła wzrokiem 
odjeżdżający 
samochód.
– Kto cię przywiózł? – zainteresował się Robert. – To nie był służbowy wóz 
państwa Leslie?
– To był służbowy wóz Simona Langa i to on mnie przywiózł – wyrzuciła z siebie 
Miranda. 
– Przepytywał mnie w drodze.
– A więc wciąż jesteś główną oskarżoną? – spytał żartobliwie. – Moim zdaniem 
Lang 
interesuje się bardziej tobą, niż całą sprawą i przyznam, że wcale mu się nie 
dziwię. – Robert 
objął ją i pogładził po włosach na oczach spoglądającej przez poręcz schodów 
Stelli.
– Czy państwo Leslie wpadną na drinka? – spytała Stella.
Miranda zaprzeczyła. Z kłopotliwej sytuacji wybawił ją telefon. Robert podszedł 
do aparatu. 
Podniósł słuchawkę, zacisnął zęby, ale po chwili jego twarz przybrała 
rozluźniony wyraz. – Tak, 
już ją daję – powiedział przywołując wzrokiem Mirandę.
W pierwszej chwili pomyślała, że to Lang, ale Simon nie mógłby tak szybko dopaść 
nawet 
najbliższego telefonu.
Przyłożyła do ucha słuchawkę, doceniając takt Roberta, który dyskretnie się 
oddalił. 
Rozczarowała się, gdy usłyszała głos Sally Page. Sally pytała, czy nie wpadłaby 
na kolację 
i skromne party w klubie przy Grunewald Strasse. Będzie ona, Andy, młody 
Amerykanin 
i wpadną po nią za dwadzieścia minut.
Skromne party było ostatnią rzeczą, jakiej potrzebowała teraz Miranda, a więc 
wytłumaczyła 
się migreną i odłożyła słuchawkę. Poszła do sypialni, padła na łóżko, ale pomimo 
zmęczenia nie 
mogła zasnąć. W półśnie powracała twarz kobiety. Miała słomiane włosy, nietypowe 
oczy, 
pachniała kminkiem. Uchwyciła Mirandę za rękę i prowadziła ją przez mgłę szosą 
podziurawioną 
przez niemieckie bombowce, a może myśliwce...

Rozdział 15
– Psst!
Szept dochodził z ogrodu, a ktoś, kto go wydał, umiał dobrze trafiać w cel 
ułamanymi 
gałązkami.
Miranda odłożyła trafioną gazetę i wyjrzała przez okno bawialni.
– Psst! – szepnął rudowłosy czort uczepiony parapetu.
– Jak idzie śledztwo, inspektorze Wilkin? – spytała, odkładając gazetę.
Wally przytknął palec do ust i kazał jej bez słowa przymknąć drzwi do hallu. 
Miranda 
wykonała polecenie i wróciła do okna.
– Co słychać w świecie przestępczym? – spytała żartobliwie.
– Wyłowili zwłoki waszej Mademoiselle.
Mirandzie odechciało się żartów. – Skąd wiesz? – spytała, zaciskając kurczowo 
ręce na 
parapecie.
– Byłem tam. Widziałem, jak wyciągali ją z basenu. Dobra robota.
– Przestań, Wally!
– Spokojnie, panno Brand. Stary podrzucił mnie na basen, ale urwałem mu się w 
szatni. 
Przyczaiłem się na zewnątrz, bo czułem, że coś jest tu grane. Przyjechał 
cywilny, a zaraz potem 
gliny obstawiły bramę. Siedzę w krzakach i filuję. Wyjęli ją z wody razem z 
rowerkiem. 
Paskudnie to wyglądało, ale mam namierzonego sprawcę, bo...
Z hallu dobiegły kroki. Wally zapadł się pod ziemię, a zaraz potem w drzwiach 
bawialni 
pojawiła się Elza Marson i tonąca w kiściach świeżych bzów Stella.
– Czujesz, jak pachną, Rando? To od pani Marson. Bądź tak dobra i włóż je do 
wody. Elza 
podwiozła mnie do domu. Robert zabrał samochód i gdyby nie Elza, nie 
poradziłabym sobie 
z kwiatami, nie mówiąc o łaszkach Lottie, które musiałam podrzucić do 
Lawrence’ów.
Elza Marson przyjrzała się bacznie Mirandzie, a jeszcze baczniej oknu 
wychodzącemu na 
ogród. Podeszła do parapetu i powiedziała z wymuszonym śmiechem, że od dawna tak 
się nie 
zmordowała.
– Przecież wasz ogród tonie w kwiatach, Stello – żachnęła się.
– Same wiśnie, a ja szaleję na punkcie bzów. Jest tu kilka krzaków, ale jeszcze 
nie kwitną. 
Może wasz ogród jest bardziej nasłoneczniony...
– Pewnie jest – odparła Elza, rozglądając się po ogrodzie Melville’ów. Miranda 
poszła za jej 
wzrokiem, ale Wally zdążył się zamaskować jak dużej klasy specjalista.
Ktoś zadzwonił do drzwi i Stella wybiegła do hallu.
– Mam nadzieję, że to nasza nowa gosposia – rzuciła w drzwiach. – To biuro pracy 
jest 
strasznie opieszałe! Chyba że przyszli po rzeczy Mademoiselle?
– Wydawało mi się, że rozmawiałaś z kimś w ogrodzie, Mirando? – spytała Elza po 
jej 
wyjściu.
Miranda zaprzeczyła, a Elza zmieniła temat. Pochwaliła wystrój wnętrza i 
nawiązała do 
ostatnich uprowadzeń mieszkańców Zachodniego Berlina do sowieckiego sektora. – 
Piszą, że 
tutaj aż roi się od ich agentów. To straszne, że nie potrafimy się przed nimi 
obronić! Kiedy to się 
skończy?
Jej głos zadrgał szlochem, a ręce straciły samokontrolę. Wypuściła z dłoni 
porcelanowego 
konika, przyklęknęła i próbowała rozpaczliwie pozbierać okruchy stłuczonej 
figurki.
– Zostaw to, Elzo! – uspokajała ją Stella, która właśnie wróciła do pokoju. – 
Czemu 
przejmujesz się takim drobiazgiem? Mamy gościa – dodała, kierując wzrok na 
Mirandę. – 
Przyszedł pan Lang.
Simon nie zmrużył chyba oka przez ostatnią dobę, ale jak zwykle nie dał tego po 
sobie 
poznać.
– Pan Lang mówi, że znaleziono Mademoiselle – oznajmiła Stella.
Okruchy porcelanowego konika wypadły znów z dłoni Elzy Marson na podłogę.
– Może ja to pozbieram – zaproponował Simon i zabrał się ochoczo za robotę.
– Gdzie ją znaleźliście? – spytała Stella. – Proszę nie trzymać nas w 
niepewności, kapitanie 
Lang! Znalazła innych pracodawców czy może umknęła do Sowietów?
– Mademoiselle Beljame nie żyje – odparł Simon, układając szczątki konika na 
popielniczce.
– Nie żyje? O czym pan mówi? – Stella zasłoniła rozwarte usta dłonią i nawet nie 
zauważyła 
obojętnego spojrzenia Mirandy.
– Zróbcie coś z tym! – krzyknęła histerycznie Elza Marson. – Zróbcie coś, bo 
wszystkich nas 
to czeka! Ci czerwoni nikomu nie przepuszczą!
– Uspokój się Elzo! – przywołała ją do porządku Stella. – Co się jej stało? – 
spytała Langa.
– Utopiła się.
– Zawsze to lepsza lepsza śmierć, niż... – nie dokończyła, opadła na fotel i 
ukryła twarz 
w dłoniach.
– Wiem, że to podłe – powiedziała po chwili. – Podłe i głupie, ale myślałam, że 
to kolejne 
morderstwo.
– I dobrze pani myślała – odparł Simon.
Stella wbiła pobielałe dłonie w poręcze fotela. Nie była w stanie wydobyć z 
siebie głosu.
– Dostała w głowę tępym narzędziem – wyjaśnił Simon. – Łyżka samochodowa albo 
coś 
w tym rodzaju. Wpadła do basenu, a może tam ją wrzucono. W każdym razie, 
wydarzyło się to 
we wtorek. Późnym popołudniem, góra wieczór...
Zawiesił głos i zaczął się przyglądać wiszącej na ścianie oprawionej w szkło 
reprodukcji 
Damy z wachlarzem Velasqueza.
– Ręce miała poplamione zieloną farbą – dodał po chwili.
Milczenie przerwał histeryczny śmiech pani Marson, która zerwała się z krzesła 
i przemierzała teraz pokój od ściany do ściany.
Stella też się poderwała i próbowała ją uspokoić.
– Chyba powinnam odwieźć panią Marson do domu – rzuciła, kierując niepewny wzrok 
w stronę Simona.
– Też tak sądzę. Radzę zostać z nią do powrotu jej męża, lub kogoś 
kompetentnego. Później 
chciałbym zamienić z panią jeszcze kilka słów na temat wtorkowego wieczoru. 
Przykro mi, ale to 
konieczne.
– Oczywiście. Idziemy, Elzo! – Stella wyprowadziła panią Marson z bawialni i 
przymknęła 
drzwi.
– Co się tu dzieje? – spytała Miranda po ich wyjściu.
– U was na szczęście nic.
– Pytam o tę zieloną farbę. Dlaczego tak ją przeraziła?
– Może dlatego, że znaleźliśmy puszkę w garażu Marsonów. Podobno malowali 
ogrodowe 
meble.
– Mów, o co chodzi! – Miranda przysiadła bezradnie na parapecie okna. – Przecież 
wiesz już 
wszystko!
– Wiem sporo, ale jeszcze nie wszystko. Powiedzmy, że coś mi świta.
Przyglądał się jej długo badawczym wzrokiem godnym dużej klasy szeryfa. Oni 
pewnie też 
przyglądali się tak ujętym przestępcom, albo kartom, gdy po robocie odprężali 
się przy pokerze.
W końcu, nie wyjmując rąk z kieszeni usiadł przy Mirandzie.
– Co chcesz wiedzieć? – spytał. – Powiem ci tyle, ile wiem. Powiedzmy, że 
większość 
z tego, co wiem.
– Powiedz mi o Mademoiselle. Wciąż o niej myślę i nawet śniła mi się dziś w 
nocy. Czy to ta 
sama kobieta, czy mam jakieś zwidy?
– Nie masz żadnych zwidów.
– Skąd wiesz? Przecież mogłam się pomylić?
– Ty mogłaś, ale nie sztab ludzi przetrząsających kartoteki przez ostatnie 
kilkanaście godzin. 
Że też nikt nie wpadł na to wcześniej.
– Na co?
– Pamiętasz, co opowiadał wam brygadier w Bad Oyenhausen?
– O tym niemieckim małżeństwie, które zamordowało służących i zwiało z 
diamentowym 
łupem?
– Tak, o państwie Ridder. Ale to nie oni sprzątnęli służących. Było dokładnie 
odwrotnie. 
Ridderów zakatrupili Karl i Greta Schumacherowie. Może planowali to od dawna, a 
może 
pomysł ten nasunął się im podczas prac betoniarskich przy budowie garażu? 
Rozważmy taki 
scenariusz: Herr Ridder wraca do Berlina z diamentami i ginie. Frau Ridder jest 
już sztywna, a jej 
biżuteria i inne precjoza spoczywają w walizeczce. Schumacherowie przebierają 
zwłoki we 
własne łachy, a na wypadek identyfikacji podrzucają metalowe drobiazgi. Takie, 
które nie 
rozpuszczają się w zaprawie. Guzik z liberii lokaja, łańcuszek pokojówki. Pani 
Greta strzyże 
martwą Frau Ridder i wrzuca do zaprawy pukiel jej włosów. Tak na wszelki 
wypadek...
Zapomnieli tylko o tym, że zaprawa nie rozpuszcza też kości, a pani Ridder miała 
zrośnięte 
palce jednej z dłoni. Wpadliby szybko, gdyby nie szczęśliwy zbieg okoliczności. 
Brytyjska armia 
ewakuowała się z Dunkierki, Belgia błagała o zawieszenie broni, Francja była 
wykończona, 
a Trzecia Rzesza miała ciekawsze zajęcia niż przejmowanie się losem państwa 
Ridder.
– Brygadier wspominał o dziecku – przerwała Simonowi Miranda. – Myślisz, że też 
je 
zamordowali?
– Tego nikt nie wie. W tym czasie dziecko mogło przebywać poza Berlinem. Mogli 
też 
zabrać je ze sobą dla lepszego kamuflażu. Podejrzewam, że tak właśnie zrobili, a 
gdy dziecko 
zginęło podczas nalotu, wzięli do wozu pierwszą napotkaną przy szosie sierotkę. 
Też bym tak 
zrobił na ich miejscu.
– A więc pokojówka Schumacher stała się panią Ridder – pokiwała głową Miranda. – 
Co 
właściwie planowali?
– Wątpię, czy kiedykolwiek dowiemy się tego. Szofer mógł uczestniczyć w spisku, 
mogli 
przyłożyć mu pistolet do głowy, albo i na to nie marnować czasu. Może zamierzali 
zwiać do 
Lizbony, a stamtąd do Południowej Ameryki? W sumie niebezpieczna droga, więc 
mogli wybrać 
Anglię. Nie sądzę, by wiedzieli, że jesteś Angielką. Wspominałaś, że kobieta 
odezwała się do 
ciebie po francusku, a ty odpowiedziałeś jej w tym samym języku.
– Zgadza się – przytaknęła Miranda. – W tamtych czasach angielski był dla mnie 
dość 
obcym językiem.
– Wszystko pasuje. Potrzebowali dziecka i znaleźli je przy szosie. Dziewczynka 
tuliła lalkę. 
To była duża lalka i w jej brzuszku można było ukryć niezły majątek.
– Nawet te holenderskie diamenty? – spytała Miranda.
– Zapomnijmy o diamentach. Zabójcy dobrze je ukryli. Nie byli pospolitymi 
rabusiami. 
Wiedzieli, że nawet z tym, co zrabowali, kupią sobie obywatelstwo każdego kraju. 
Ale, póki co, 
potrzebowali ciebie, Mirando... Czy można tu zapalić?
– Pal i mów dalej.
Simon wyjął z kieszeni marynarki złotą papierośnicę i poczęstował Mirandę. 
Odmówiła. 
Wyrzucił niedopaloną zapałkę do ogrodu.
– Co było potem? – spytała.
– Potem? To wiem od ciebie. Greta Schumacher została na brzegu, gdy ty i jej mąż 
zdążyliście wskoczyć do łodzi. Pan Schumacher umarł szybko na obustronne 
zapalenie płuc, 
a dziecko oddano do domu opieki, bo dziewczynka mówiła po angielsku. Miała też 
lalkę, ale kto 
zwracał wtedy uwagę na zabawki. Kto mógł połączyć wyłowioną z morza dziewczynkę 
z akcją 
Ridderów? Kto sprawdzał związki dziecka z uciekinierem, który wykorkował zaraz 
po 
przyjeździe do Anglii? Nikt! Kto pamiętał, że dziewczynka ściskała na angielskim 
brzegu swoją 
lalkę i że nikomu nie chciała jej oddać? Ustalono, że osoby podające się za 
Ridderów były 
w grupie uchodźców. Ukryły łup w twojej lalce, chcąc odzyskać go później, ale 
zginęły podczas 
nalotów. Wszystko pasuje, a jednak coś mi tu nie gra...
– Mademoiselle? – spytała Miranda. – Czy to była Frau Schumacher? Kim właściwie 
była ta 
prawdziwa?
– Próbujemy to rozpracować. Wiemy, że Szwajcarka o nazwisku Beljame była 
więźniarką 
w hitlerowskim obozie koncentracyjnym. Wiemy, że spała prycza w pryczę z Frau 
Schumacher 
i że zmarła lub trochę jej w tym pomogli. A potem w Anglii pojawiła się 
Mademoiselle... Frau 
Mademoiselle miała solidny paszport. Szukała męża, dziecka, a zwłaszcza lalki z 
brzuszkiem 
wypełnionym cennym towarem. Ci holenderscy jubilerzy wiedzieli, co dobre. Szła 
za tropem 
i nieźle węszyła. Twój kuzyn, pan Melville, powiedział mi, że znaleźli ją z 
ogłoszenia.
– Mocno naciągane – powiedziała Miranda.
– Mocno? W tamtych czasach trudno było o guwernantki i gosposie, a dzieci 
przychodziły na 
świat i wymagały opieki.
– Pracowała ciężko za liche pieniądze – westchnęła Miranda. – Może dlatego byli 
tak do niej 
przywiązani?
– Kiedy ją poznałaś?
– Chyba przed dwoma laty – odparła po namyśle. – Nie wiem, czy zamieniłam z nią 
więcej 
niż kilka zdań. Pracowałam wtedy w Londynie i rzadko wpadałam do Mallow. Nigdy 
mi się nie 
podobała... te jej włosy, ruchy... Czarna wdowa. Do tego ten kminek, który wciąż 
coś mi 
przypominał. Coś paskudnego, co skojarzyłam sobie dopiero tutaj w Berlinie...
– Kłania się ciocia Hetty – mruknął Simon.
– Tak, dokładnie tak... Ale skąd wiesz o cioci Hetty?
– Od ciebie.
– Zgoda. Powiedzmy, że zawsze bałam się tej kobiety. Mademoiselle, a nie cioci. 
Bałam się, 
ale przypisywałam to własnej wyobraźni.
– Niesłusznie. Greta Schumacher, alias Mademoiselle Beljame była wytrawnym 
graczem. 
Nie wiemy tylko, dlaczego uczepiła się Melville’ów. Może trafiała na ślepo. Może 
myślała, że 
łapie nitkę, która zaprowadzi ją do kłębka. Czasami los sprzyja. Twój kuzyn 
spotyka towarzysza 
broni swojego ojca. Brygadier Brindley jest gadułą i podczas kolacji opowiada o 
Ridderach i ich 
skarbie. Pewnie opowiadał to setki razy.
– A tamta siedzi przy sąsiednim stole i podsłuchuje – dopowiedziała cicho 
Miranda.
– Podsłuchuje i zagryza wargi. Ale najgorsze ma dopiero nastąpić. Stary 
gawędziarz 
wspomina coś o fizycznym defekcie Frau Ridder i o tym, że takie skazy każdy 
zapamiętuje.
– Chyba coś mu się pomieszało – przerwała Miranda.
– Jemu? Może raczej tobie? Byłaś wtedy przestraszonym dzieckiem i jak mogłaś to 
pamiętać? Guwernantka miała lepszą pamięć i wiedziała, że brygadier rozmawiał z 
nią przed laty 
w domu Ridderów! Rozmawiał, więc mógł ją sobie zapamiętać. Brindley nie był 
orłem, ale mógł 
specjalnie wygłosić całe to kazanie. Mademoiselle wpadła w panikę, bo wyczuła, 
że 
zadenuncjuje ją zaraz po przyjeździe do Berlina. Szansą były pastylki nasenne, 
którymi 
wszystkich częstował.
– A więc myślisz, że to ona...? – nie dokończała Miranda.
– Wszystko na to wskazuje. Sama powiedziałaś, że pigułkami poczęstował się sam, 
a resztę 
wręczył pani Melville i guwernantce. Ale tylko pani Mehdlle i Brindley połknęli 
je przed 
wejściem do pociągu. Podejrzewam, że Mademoiselle wrzuciła swoją do ciepłego 
mleka dla 
Lottie. Chciała być pewna, że dziecko zapadnie w mocny sen.
– A Friedel? Co ona mogła mieć z tym wspólnego?
– Tego jeszcze nie wiem. Myślę, że Friedel była przypadkową ofiarą i że to ktoś 
inny miał 
wąchać trawę.
– Stella? – szepnęła Miranda.
– Może Stella. Ale, zakładając trafność podejrzenia, na celowniku byłaś raczej 
ty.
– Ja? Chyba żartujesz?
– To nie jest okazja do żartów.
– Ale dlaczego ja? Co ja mam z tym wspólnego?
– Może coś, co ten ktoś bardzo chciał odzyskać. Coś, co masz zawsze przy sobie – 
powiedział Simon, dotykając bransoletki Mirandy. – Choćby ten egipski ankh 
znaleziony 
w twojej lalce. Dla ciebie to bibelot, ale komuś mogło bardzo na nim zależeć.
Miranda spojrzała przerażonym wzrokiem na metalową blaszkę. – Zabijać ludzi dla 
takiego 
drobiazgu? – spytała.
– Różnie bywa. Zresztą to tylko moja hipoteza. Ciekawa, ponieważ nie miałaś tego 
na ręce 
od przyjazdu do Berlina. Przynajmniej wtedy, gdy rozmawialiśmy w hotelu.
– Musiałam mieć – podniosła głos Miranda.
– Nigdy nie zdejmuję tej bransoletki, chociaż... poczekaj! Zdjęłam ją, gdy 
porządkowałam 
pokój i bałam się, że gdzieś się zakleszczy. Pamiętam, że włożyłam ją do 
kieszeni...
– A ktoś zauważył jej brak i zaczął „porządkować” twój pokój pod twoją 
nieobecność.
– Skąd wiesz?
– Jak zawsze od ciebie. Wspomniałaś, że ktoś grzebał w twoich rzeczach. Jeśli 
mówiłaś 
prawdę, szukał czegoś ważnego. Skojarzyłem to z opowieścią brygadiera i 
domyśliłem się, czego 
mógł szukać nasz nieznajomy.
Miranda popatrzyła na amulet, a potem na twarz Simona.
– To nie ma sensu – powiedziała. – Przecież łatwiej ukraść taki drobiazg, niż 
zabijać 
właścicielkę.
– Nie zawsze. Zwłaszcza jeśli właścicielka ma go stale na ręce. Czasami zabójca 
też działa 
w pośpiechu.
– A futro? – spytała Miranda. – Przecież Friedel miała na sobie futro Stelli?
– Wiem o tym. Wiem, też, że twoje futerko jest z wiewiórek. Czy tak trudno 
pomylić je 
w świetle księżyca? Trudniej pomylić włosy. Ty masz ciemne, podobnie jak świętej 
pamięci 
Friedel, a pani Melville jest blondynką.
– Stella sądzi, że to ją chciano zabić – odpowiedziała cicho Miranda.
– O tym też wiem. Była na granicy histerii. To już minęło, ale wolałbym, żeby 
nie wpadła 
teraz w przesadny optymizm. Niech umiarkowanie drży, a może morderca pomyśli, że 
jesteśmy 
na fałszywym tropie.
– Mówiła, że ten ktoś mógłby mieć powody... – zaczęła Miranda i ugryzła się w 
język.
– Powody? Co powiedziała ci pani Melville?
– Nic istotnego. Była przerażona i gdy spytałam ją, czy ktoś mógłby czyhać na 
jej życie, 
przytaknęła...
– Przytaknęła, czy coś powiedziała?
– Powiedziała, ale szeptem i jakby do siebie. Powiedziała, że kogoś się obawia, 
ale potem 
zaprzeczyła temu. Była strasznie rozkojarzona.
– Nie dziwię się – oznajmił Simon obojętnym głosem i przez chwilę przyglądał się 
uważnie 
dymkowi z własnego papierosa.
– Więc jeśli to Mademoiselle zabiła brygadiera i Friedel, sprawa jest zamknięta? 
– przerwała 
milczenie Miranda.
– Byłaby, gdyby nie to, że ktoś sprzątnął Mademoiselle.
– Tak, zapomniałam o tym – pokręciła głową.
– Elza Marson? – próbowała odgadnąć, patrząc w ogrodowe okno.
– A niby dlaczego ona? – spytał drwiąco Simon.
– Widziałam ją w hotelu zaraz po naszym przyjeździe. Podsłuchałam jej rozmowę z 
Friedel. 
Mówiły po niemiecku. Wtedy nie byłam pewna, ale teraz już wiem. To była Elza 
Marson! Potem 
widziałam ją na rosyjskim cmentarzu. Przyszła tam, żeby z kimś się spotkać.
– O tym też wiem – powiedział obojętnie Lang.
– Właśnie dlatego podejrzewamy, że zabójstwo Friedel nie miało nic wspólnego z 
pozbyciem 
się brygadiera Brindleya i że tym razem morderca działał z innych powodów.
– Kim była ta Friedel?
– Siostrą Elzy Marson. Jeszcze na to nie wpadłaś?
– Wiedziałeś o tym od dawna?
– Dowiedziałem się wczoraj. Pani Marson wszystko nam opowiedziała. Jej matka 
była 
Francuzką, a ojciec Niemcem. Rozstali się w 1938 roku. Matka wróciła do 
panieńskiego 
nazwiska i sąd przyznał jej opiekę nad młodszym dzieckiem. Starsza siostra i 
brat – bo był i taki 
– zostali w Niemczech pod pieczą ojca. Potem wybuchła wojna. Rodzina Elzy 
załatwiła jej lewe 
papiery. Wymyślono nawet francuskich dziadków, wystawiono odpowiednią metrykę 
i wywieziono ją do Anglii. Matka Elzy zmarła z końcem wojny, a panienka 
zatrudniła się jako 
sekretarka w firmie nawiązującej kontakty z wyzwoloną Europą. Tam poderwał ją 
Marson. 
Myślał, że jest Francuzką i nie miał pojęcia, że ma rodzeństwo w Niemczech. 
Oczywiście nie 
wspominała mu słowem o bracie i siostrze, nie mówiąc już o tatusiu, który pewnie 
schował 
odznakę NSDAP, gdy przestało to być modne. Minęły lata, brygadę Marsona 
przerzucono 
z Anglii do Berlina i pewnego poranka siostra rozpoznała siostrę w sklepie. 
Friedel miała zdjęcie 
matki i pewnie często się w nie wpatrywała. Podeszła do Elzy i szybko się 
dogadały. Elza zaczęła 
paplać i pokrewieństwo szybko zmieniło się w szantaż.
– Straszyła ją, że powie wszystko panu Marson? Wredne babsko!
– Takie też bywają. Elza zaczęła od drobnych sum, ale Friedel podbijała stawkę. 
Mówiła, że 
wydostanie się z Berlina kosztuje dziś niebotyczne pieniądze. Pani Marson 
zadłużyła się, ale gdy 
wrócili do Berlina, stwierdziła, że siostrzyczka nadal tu mieszka. Spotkały się 
i Elza usłyszała, że 
trzeba będzie jeszcze wykupić brata od Sowietów. Sukinsyn miał z nimi jakieś 
układy, ale gdy 
zmienił się wiatr, postanowił wybrać wolność. Takie sprawy kosztują, a Elza była 
już spłukana. 
Cwaniaczek wiedział, jak się sprzedać. Miał coś, za co Amerykanie, lub my nie 
poskąpimy 
grosza. Dostał swoje, bo towar był niezły – dokończył lapidarnie Simon.
– Co wam sprzedał? – spytała naiwnie Miranda.
– O tym nie rozmawia się przy damach – uciszył ją Lang. – A skoro jesteś taka 
bystra, chyba 
zauważyłaś, jak przekazywano przesyłkę?
– Zauważyłam, ale myślałam, że wymieniają walutę, lub jakiś czarnorynkowy detal. 
Jeśli ten 
brat Elzy jest takim cwaniakiem, czemu normalnie nie zwiał do naszego sektora?
– Zawiodły go nerwy. Miał powody. Może jest pospolitym cwaniakiem, ale i tacy 
domyśla 
się czasem, co przenoszą. Do nas wchodził bezpiecznie, ale gdyby przyłapano go z 
towarem po 
tamtej stronie, nie skończyłoby się na zwykłej egzekucji. Mają swoje sposoby i 
dobrze go 
rozumiem. Pani Marson była łącznikiem. Pojechała na wycieczkę, żeby odebrać 
fanty i przekazać 
je Friedel. Namierzyliśmy ją, bo nie byliśmy pewni, czy przypadkiem nie działa 
na obie strony. 
Chcieliśmy wiedzieć, kto jest jej dostawcą.
– Mnie też namierzyliście? – spytała Miranda. – Gdy wychodziliśmy wieczorem z 
willi 
Ridderów, ktoś czatował przy drodze. To też twoi ludzie?
– Mam nadzieję. Pamiętasz, że gdy wspomniałem o śmierci Friedel, pani Marson 
wpadła 
w histerię? To było hasło do ewakuacji jej brata.
– Uciekł?
– Nic o tym nie wiemy i obawiam się, że tamci dopadli go szybciej.
– Biedna Elza – westchnęła Miranda. – Współczuję tej kobiecie. Dobrze, że 
przynajmniej nie 
ma nic wspólnego z Ridderami i Mademoiselle.
– Ale, co namotała, to jej.
– A co z tą zieloną farbą? Wymyśliłeś ją czy to prawda?
– Z jaką farbą?
– Przecież wspominałeś przy Elzie o zielonej farbie! Czy wtedy też blefowałeś?
– Obawiam się, że pan Lang ma sklerozę, a panna Brand powinna poszukać młodszego 
szpicla – mruknął Simon.
– Więc jak było z tą farbą?
– Znasz się trochę na malarstwie? – spytał niespodziewanie, wskazując na 
reprodukcję 
Velasqueza. – Ten obraz jest za szkłem, a ludzie, patrząc w szkło, widzą często 
tylko własne 
odbicie i nie podejrzewają, że ktoś ich obserwuje. Wspomniałem o śmierci 
Mademoiselle. Pani 
Marson wpadła w panikę, myśląc, że sprzątnęli ją Sowieci i że to oni penetrowali 
jej garaż. 
Patrzyłem w szkło i nie zawiodłem się, bo nie interesowała mnie reakcja pani 
Marson, lecz pani 
Melville! Ciekawe, czemu tak ją przeraziła ta zielona farba?
– Chyba oszalałeś! – krzyknęła Miranda.
– Tętno mam umiarkowane.
– O co ci chodzi? Kogo właściwie podejrzewasz?
Simon podszedł do parapetu i cisnął kolejny niedopałek w krzaki. – Nikogo nie 
podejrzewam. Po prostu kojarzę fakty. – Spojrzał na ogród a potem, nie wyjmując 
rąk z kieszeni, 
na Mirandę.
– Pani Melville zareagowała dość dziwnie na tę farbę. Przez chwilę myślałem, że 
znowu nam 
zemdleje, ale szybko się opanowała. Może pomogła jej trochę histeria pani 
Marson, ale wydaje 
mi się, że miało to coś wspólnego z moją osobą. Ciekawe, bo byłem wtedy 
odwrócony do niej 
plecami, mając przed oczyma pannę Brand i panią Marson.
– Dlaczego oskarżasz ją o hipokryzję?
– Nie myl hipokryzji z aktorstwem, Mirando. Nie każdy z nas jest hipokrytą, ale 
w każdym 
z nas drzemie aktor. Czasem lepszy, czasem gorszy.
– Nie znasz Stelli – rzuciła gniewnie Miranda.
– A ty znasz aż tak dobrze panią Melville? Przestań krzyczeć, zacznij myśleć – 
dodał, 
podprowadzając ją do okna. – Przecież nie oskarżam o nic tej pani. Zauważyłem 
tylko, że 
zareagowała gwałtownie, gdy wspomniałem o zielonej farbie na dłoniach 
Mademoiselle. Może to 
przypadek, a może nie. I pamiętaj, że morderca wraca nie tylko na miejsce 
zbrodni. Czasami 
potrafi dopaść i świadka.
– Czy myślisz, że ten ktoś mógłby usunąć każdego z nas?
– Nie myślę, ale wiem. Ty znasz to z kryminalnych książek, a ja z codziennej 
praktyki.
– Wally! – wypaliła z siebie Miranda, chwytając rękaw marynarki Simona.
– Ten piegowaty urwis? A cóż on ma z tym wspólnego?
– Był tu dziś rano i mówił mi, że czatował przy basenie.
– Mnie też to powiedział. Zeznał też o pomalowaniu zieloną farbą gumowych 
uchwytów 
kierownicy roweru Mademoiselle. Słodka zemsta za to, że przepędziła go z ogrodu 
państwa 
Lawrence. Podejrzewam, że wybrał się do tej waszej Lottie. Guwernantka dopadła 
go 
i poczęstowała kijem. Chłopcy nie lubią tego, więc Wally odwdzięczył się jej 
zieloną farbą. 
Tak... To musiało zdarzyć się tamtego wieczora.
– Więc po co odstawiłeś cały ten cyrk przy Stelli i Elzie Marson?
– Przecież mówiłem ci, że chciałem sprawdzić, jak zareagują na ten kolor. O 
farbie wiedziała 
wtedy tylko policja, no i oczywiście Wally. Rower pomalowano wieczorem, więc 
skąd ktoś inny 
mógł o tym wiedzieć? Mademoiselle jechała po zabawkę Lottie o zmroku. Mogła czuć 
coś 
lepkiego na uchwytach kierownicy, ale guma często się lepi do dłoni. Może nie 
zauważyła farby, 
a może zauważyła ją i postanowiła umyć ręce już w domu. W domu, do którego nie 
dojechała.
– Wciąż nie rozumiem, dlaczego podejrzewałeś Stellę?
– Pomyśl, Mirando. Gdy Mademoiselle wyjeżdżała na basen, o farbie wiedziały 
tylko trzy 
osoby: ona sama, Wally i morderca. Chyba, że ktoś, kto zauważył rower pod domem 
państwa 
Lawrence.
– Wally mógł się komuś wygadać.
– Wątpię. Przyłapałem małego drania, gdy wyciągaliśmy zwłoki Mademoiselle z 
wody. 
Portki miał wysmarowane farbą i powiedziałem mu, że jeśli piśnie komuś słowem o 
swoim 
kawale, czeka go stryczek!
– Nawet mnie nic mi o tym nie powiedział. Wspomniał tylko, że wie, kto zabił 
Mademoiselle. Może bujał, jak to chłopcy w jego wieku...
Simon poderwał się i zesztywniał, – Czy podał nazwisko? – spytał ostrym tonem.
– Nie, przerwano nam i zwiał w krzaki.
Simon rzucił słowo, które lekko zaskoczyło nawet wychowaną w kręgach wojskowych 
Mirandę. Adresatem była nie ona i nie Wally Wilkin, ale chyba on sam.
– Że też o tym nie pomyślałem – dodał już spokojniej. – Powinienem domyślić się, 
czemu 
ten gałgan pęta się przy basenie! Zamiast straszyć go stryczkiem, mogłem 
zaproponować mu 
pracę w naszej firmie i miałbym nazwisko zabójcy. No, kapitanie Lang, za taką 
gafę to pana 
powinni powiesić albo rozerwać końmi...
– Może chłopak zmyślał – próbowała pocieszyć go Miranda.
– Dowiemy się – mruknął Simon i ruszył w stronę drzwi, ale zatrzymał się w 
progu.
– Pamiętasz, co powiedziałem ci wczoraj wieczór? Masz siedzieć w domu, chyba że 
sam 
zadzwonię. Zrozumiano?
Miranda przytaknęła bez przekonania. Zawrócił, przyjrzał się jej niepewnym 
wzrokiem 
i powiedział coś, czego nie dosłyszała.
Dostrzegła tylko jego plecy i znów była sama.
Rozdział 16
Po kilku minutach wróciła Stella, blada i wyczerpana. Zdziwiła się, że Simona 
już nie ma.
– Myślałam, że chciał ze mną porozmawiać – powiedziała, padając na sofę i 
przykładając 
dłonie do głowy.
– Powinnaś połknąć aspirynę i wyspać się, Stello – zaproponowała Miranda. – 
Wyglądasz 
jak widmo.
– Tak sądzisz? – Stella wstała jak na komendę i przejrzała się w lustrze nad 
kominkiem. – 
Może nie jak widmo, ale jak stara wiedźma. Od przyjazdu do Berlina postarzałam 
się o dziesięć 
lat. Wszystko przez tę nieszczęsną Elzę.
– Jak się czuje?
– Dzwoniłam do jej męża i zaraz przyjechał. Pułkownik Lawrence pewnie się 
wścieka, że 
jego oficerowie bez przerwy są wzywani na przesłuchania lub do znerwicowanych 
żon.
– Powiedz coś o Elzie.
– Nie jest z nią dobrze. Ma obsesję na punkcie sowieckich szpiegów. Mówi, że 
Mademoiselle była jednym z nich i że teraz na nią przyjdzie kolej. Bredzi jak w 
malignie! 
Wszystko przez tę zieloną farbę, o której wspomniał kapitan Lang. Pani Marson 
wywnioskowała, 
że Mademoiselle musiała penetrować ich dom i wpadła w przerażenie.
Powiedziała to mimochodem, ale Miranda spostrzegła z niepokojem, że Stella 
śledzi 
równocześnie jej reakcję, patrząc ukradkiem w lustro. Zarumieniła się i 
odwróciła głowę. – 
Czyżby Simon miał rację? Czy mogła wiedzieć coś o tej farbie i czy podejrzewała 
ją o to samo? 
Dlaczego wpatrywała się w lustro, jak Simon w szkło reprodukcji Velasqueza?
– Co właściwie wiem o Stelli? – zamyśliła się, kierując wzrok na ogród. – 
Powiedziałam 
Simonowi, że jej nie zna, ale czy ja sama znam ją na wylot?
Stella towarzyszyła jej od dzieciństwa i przez szkolne lata. Była znacznie 
starsza, ale zawsze 
kojarzyła się Mirandzie z trochę rozpuszczonym, czarującym, szczerym i niezbyt 
rozgarniętym 
podlotkiem. Roześmiana, gdy sprawy szły dobrze – zapłakana i zagubiona, gdy coś 
się popsuło. 
Czy była piękna? Raczej ładna, co nie jest trudne, gdy większość czasu poświęca 
się strojom 
i kosmetykom. Straciła wcześnie pierwszego męża i szybko znalazła sobie 
drugiego. Trochę 
dziwne, że pomimo antypatii do armii i stałych przemieszczeń, wybrała znów 
oficera. Kochała 
Anglię, posiadłość w Mallow, a nade wszystko Roberta.
Mirandzie przyszło nagle na myśl, że miłość Stelli miała w sobie coś 
fanatycznego. Za 
Roberta oddałaby życie, mogłaby kłamać, oszukiwać, zrobić wszystko, gdyby 
wymagała tego 
konieczność. Simon wspomniał, że ludzie są zdolni do różnych rzeczy, gdy zmuszą 
ich do tego 
okoliczności. Wtedy zanegowała ten sąd w odniesieniu do Stelli, ale teraz nie 
była aż tak pewna 
swoich racji. Przecież nawet ptak potrafi kuleć i rozpaczliwie trzepotać 
skrzydłami, byle tylko 
odwrócić uwagę agresora od gniazda.
Czy Stella mogła lękać się o Roberta? Czy ten lęk mógłby być silniejszy niż jej 
instynkt 
samozachowawczy? Jeszcze wczoraj drżała o własne życie i była kłębkiem nerwów. 
Teraz nie 
była bezradną ptaszyną. Zerkała w lustro czujnie i z wyrachowaniem.
– Terpentyna! – przeszło przez myśl Mirandzie. – Kiedy to było? We wtorek 
wieczorem. 
Robert wspominał, że wylał ją sobie przez nieuwagę na spodnie. Terpentyna i 
zielona farba! 
Czyżby pomyślała, że chciał zmyć wtedy jej ślady? Czy wie coś, czy może tylko 
coś 
podejrzewa?
Miranda pomyślała, że raczej to drugie i że Stella na pewno się myli. Robert nie 
mógł być 
uwikłany w zabójstwo Mademoiselle, i to z jednej podstawowej przyczyny. Skąd 
mógł wiedzieć, 
że guwernantka wróci tamtego wieczora na basen? Gdy Lottie spostrzegła zgubienie 
misia, był 
na konferencji. Wrócił przed ósmą, podwieziony przez Marsona. Potem nie 
wychodził z domu 
i był cały czas w towarzystwie Stelli i jej samej.
Ale nawet gdyby jego alibi okazało się niewystarczające i gdyby jakimś cudem był 
w tamten 
wieczór w pobliżu basenu, to też nic by nie znaczyło. Co innego poszlaki, co 
innego intuicja. 
Znała go, jak mało kogo. Był czarującym, atrakcyjnym lekkoduchem, czasami 
wpadającym 
w złość lub w rozdrażnienie. Miranda wolała zdecydowanie słowo „lekkoduch” niż 
„słabeusz” 
i wypędziła to drugie z własnych spekulacji.
Robert nie pasował do roli zabójcy. Gdyby nawet miał powody, zabrakłoby mu 
determinacji. 
Zawsze wybierał kompromisy – jeśli nie z przekonania, to dla czystej wygody. 
Kochał Stellę, ale 
jego uczucie do niej było pozbawione jej fanatyzmu. Wolał brać sprawy takimi, 
jakie są, niż 
wpływać na bieg zdarzeń.
– Ale skoro ja wiem o tym, dlaczego nie wpadła na to Stella? – zastanawiała się 
Miranda. 
Odpowiedź była kwestią chwili. – Stella jest zaślepiona miłością i zamiast 
rozumować, kieruje 
się emocjami.
– Nad czym się tak zastanawiasz, Rando?
– Głos Stelli przeciął niespodziewanie ciszę w pokoju.
– Nad niczym... Pomyślałam sobie, jakie to wszystko powikłane i... – Nie 
dokończyła. 
Z hallu dobiegły głosy i śmiechy. Jeśli to Robert, musiało być później, niż 
sądziła.
– Mam nadzieję, że w domu znajdzie się kilka butelek piwa – zaniepokoiła się 
Stella. – 
Podejrzewam, że Robert przyprowadził kogoś z pracy. – Miranda odwróciła wzrok od 
ogrodu 
i stwierdziła, że Stella zesztywniała na widok wchodzących do bawialni państwa 
Leslie i państwa 
Page w asyście Roberta.
– Czy mamy w garażu zapasowy kanister benzyny? – spytał od progu Robert, 
muskając 
policzek Stelli. – Andy chciał podwieźć mnie do domu, skończyła się mu nawet 
rezerwa, więc 
zostawiliśmy naszą łajbę pół mili stąd i skorzystaliśmy z łodzi ratunkowej 
pułkownika Leslie. 
Chyba mamy w garażu co najmniej dwa galony?
– Też tak sądzę – przytaknęła Stella.
– Ale najpierw rozbitkowie zwilżą spalone gardła – zaproponował Robert. – Konam 
za 
piwem, choć dżin też dobrze by nam zrobił. Ty, Noro, pewnie wolisz sherry?
– I tak sprawiamy dość kłopotu – odparła pani Leslie, patrząc na Stellę. – 
Przepraszam za to 
najście, ale pani mąż był nieugięty.
Stella zdobyła się na uśmiech i wygłosiła typową w podobnych sytuacjach 
formułkę. Nora 
usiadła na kanapie, a Sally Page przysiadła na poręczy fotela, prezentując przy 
okazji swoje 
imponujące nogi
– To wszystko z naszej winy – tłumaczyła się Stelli. – Wciąż powtarzam staremu, 
żeby zrobił 
coś z tym bakiem, ale on wie lepiej, a potem musimy chodzić po prośbie!
– Nonsens – mruknął Andy. – To zdarzyło się tylko raz. Wtedy, gdy mieliśmy 
wyciek. Nie 
mam pojęcia, co stało się dzisiaj. Dwa dni temu zatankowałem do pełna. To te 
twoje przejażdżki 
z prywatki na prywatkę tak pożerają nam paliwo.
– Paliwo pożera ten przedwojenny, kupiony z piątej ręki grat. Tłumaczę mężowi, 
że co tanie, 
to drogie – wyjaśniła rozbrajająco Stelli. – Chyba zgodzi się pani ze mną?
Stella miała ochotę zapaść się pod ziemię, ale z opresji wyratowało ją 
nieoczekiwane entree 
Harrye’ego Marsona.
– Witam, o zdrowie pytam! – rzucił rymowanką od drzwi. – Zdaje się, że 
zakłóciłem wam 
party? – zreflektował się.
– Wręcz przeciwnie – odparł gościnnie Robert. – To tylko improwizacja. Nie 
pogardzisz 
piwem?
– Nawet dwoma – oświadczył Marson. – Elza przysłała mnie tutaj po coś do 
czytania – 
zwrócił się do Stelli. – Jakieś czasopisma, powieścidła? Ułożyłem biedaczkę do 
snu, ale licho to 
wygląda.
– Poszukam czegoś odpowiedniego – uspokoiła go Stella.
– Serdeczne dzięki – odparł Marson i podniósł napełnioną piwem szklankę. – No to 
za 
zabójców! – wzniósł toast. Wysączył piwo i nie zwrócił uwagi na ciszę, która 
nagle zapanowała 
w bawialni.
Miranda rozejrzała się dyskretnie. Sally Page przestała kołysać nogami. Nora 
Leslie nie 
spostrzegła, że popiół z papierosa spada na jej sukienkę. Andy Page ścisnął 
szklankę tak mocno, 
że omal nie skruszył szkła. Pułkownik Leslie skrzywił się, jakby podano mu 
potrawę, której nie 
wybrał z karty dań. Stella spojrzała z przerażeniem na Roberta, a on, odrzucając 
jej spojrzenie, 
zacisnął na moment wargi.
Kłopotliwą ciszę przerwała Nora.
– Sally, wylewasz sherry na fotel!
Sally Page zerwała się jak ukłuta. – Och, jak mi przykro, pani Melville! – 
Wydobyła 
z torebki papierową chusteczkę i zaczęła intensywnie wycierać plamę.
– Nie przejmuj się tym, Sally – zażartował Robert. – Szkoda chusteczki, a jak 
wywiercisz 
w tapicerce dziurę, obciążymy cię kosztami.
Sally zachichotała i cisnęła chusteczkę w stronę kominka. Wszyscy docenili żart 
Roberta 
i wrócili do konwersacji. Wszyscy z wyjątkiem Mirandy.
Zauważyła, że gdy Harry Marson wygłupił się ze swoim toastem, państwo Page 
zamarli. 
Musieli wiedzieć o śmierci Mademoiselle, a od kogo, jeśli nie od państwa Leslie? 
Teraz 
gawędzili wesoło, ale w ich głosach wyczuwało się coś sztucznego. A więc 
wiedzieli już rano!
Miranda pomyślała, że igrają z ogniem i włączyła się do rozmowy.
– Może wrócimy do trzeciego morderstwa? – zaproponowała.
Siedem twarzy skierowało się w jej stronę, jak za pociągnięciem sznurka w 
kukiełkowym 
teatrzyku. Wszystkie twarze były blade, a usta zaciśnięte.
– Przestań, Mirando! – wyszeptała Stella.
– Dlaczego? Przecież tak naprawdę wszyscy myślimy o tym samym?
– Uspokój się, kochanie – powiedział Robert. Wstał i objął ją ramieniem. – Wiem, 
co 
przeszłaś, a nam też nie jest łatwo.
– Co przeszłam, to moje, i nie histeryzuję. Dziwię się tylko, że można popijać 
piwo 
i żartować po takich wydarzeniach.
Robert usiadł i na przekór Mirandzie napełnił swoją szklankę.
– Wszyscy przeszliśmy swoje – powiedział po namyśle. – Przesłuchiwano nas 
wspólnie i na 
osobności. Jesteś za młoda, by wiedzieć, że czasami takie rzeczy trzeba 
odreagować. Nikt nie 
chowa głowy w piasek, ale mamy już tego serdecznie dość. A więc prześpij się, 
odpocznij, a my 
jeszcze trochę pogawędzimy.
– Dobrze powiedziane – przytaknął Harry Marson. – Mnie też pęka głowa i mam 
ochotę 
dobrze się wyspać. Jeśli Bóg da, a kapusie mi w tym nie przeszkodzą.
Dopił piwo i zapadł w fotel.
– Przepraszam – powiedziała Miranda. – Chyba jednak jestem rozstrojona. Nie to 
miałam na 
myśli... – Nie dokończyła, choć bardzo ją korciło.
– Piwo stygnie, Harry – rzucił żartem Robert.
– Wytrzyma w lodówce – mruknął Marson. – Pora do domu.
Stella przyniosła czasopisma i książkę dla Elzy i wszyscy przyznali rację 
pomysłodawcy. 
Harry i państwo Leslie wyszli przez ogród, a Robert, Andy i Sally ruszyli do 
garażu 
w poszukiwaniu kanistra.
Pułkownik wyszedł ostatni. Zatrzymał się w hallu i próbował pocieszyć Mirandę: – 
Głowa 
do góry, panno Brand. Ten Lang i jego niemieccy odpowiednicy mogą demonizować 
sprawy. To 
mógł być nieszczęśliwy wypadek. Mademoiselle wjechała rowerem na basen, bojąc 
się zostawić 
pojazd przed bramą. Podjechała nad wodę, nie opanowała kierownicy i poszła w 
wodę. Spadając, 
mogła uderzyć głową w krawędź pływalni. Jeśli nawet nie straciła przytomności, 
mogła zaplątać 
się w słomę, a wtedy nie miała szansy, żeby wypłynąć na powierzchnię. Pech, że 
ten Kroll nie 
zauważył jej wcześniej... albo później, już po naszym wyjeździe. Wszystko przez 
niego. Trochę 
i przez nas, bo to my zaprosiliśmy wtedy panią na pływalnię. Czuję się 
współwinny...
– Niepotrzebnie – powiedziała Miranda, siląc się na uśmiech. – Nieważne, czy był 
to Kroll, 
czy sam burmistrz Berlina z żoną i potomstwem. Mademoiselle była guwernantką 
Lottie 
i mieszkała pod jednym dachem z Robertem, Stellą... no i ze mną.
– Ma pani rację, ale trochę nieprzyjemnie to wyszło – pokręcił głową Leslie. – 
Zapomniałem 
na śmierć o tym kanistrze!
Stella i Robert odprowadzili gości do furtki, a Miranda wróciła do bawialni. 
Pokój wydawał 
się teraz ciepły i zaciszny, a tylko zza okna dobiegały głosy Marsona i Nory 
Leslie.
Miranda przypomniała sobie o przyniesionych przez Elzę bzach. Zdążyły 
przywiędnąć 
i poczuła wyrzuty sumienia, że w porę nie zmieniła im wody. Podniosła wazon i 
gdy płatki 
opadły jej na ręce, pomyślała z irytacją, że pani Marson mogła wpaść na lepszy 
pretekst 
penetrowania domu Melville’ów. Przecież z własnego okna widziała, że pod ich 
płotem rosną 
kępy dzikiego bzu.
Schyliła się, żeby podnieść z podłogi zwiędłe płatki i powstrzymała dłoń tuż 
przy kominku. 
Uniosła się powoli, zapomniała o płatkach i usiadła na kanapie, próbując zebrać 
myśli. Ta 
podłoga i kominek kojarzyły się jej z czymś, co wydarzyło się nie tak dawno 
temu. Z czymś, 
czego była świadkiem, ale co wydawało się tak nieistotne, że wtedy nie 
poświęciła temu uwagi. 
Siedziała i absurdalna myśl zaczęła kiełkować w jej mózgu...
Analizowała drobne szczegóły ostatnich dni, które zaczynały teraz pasować do 
siebie jak 
części dziecięcej układanki.
Pomyślała, że wszystko to przypominało lustro. Obraz prawdziwy, ale prawa i lewa 
strona 
odwrócone w odbiciu.
– Simon też patrzył w lustro. Nie... Simon był zbyt chytry, żeby się na to 
nabrać, chociaż... 
kto wie? – Miranda znów toczyła w myślach dyskusję. – Jeśli śmierć Friedel była 
nieporozumieniem, w ogrodzie miała jednak zginąć Stella. Diamenty i przesyłka 
wręczona na 
cmentarzu Elzie Marson tylko zaciemniły sprawę. Były kamuflażem, który zatarł 
prawdziwy 
trop. A czego nie zatarł, zatarła śmierć Mademoiselle. Coś się skończyło, ale 
coś innego ma 
dalszy ciąg.
Pomyślała, że musi – i to jak najszybciej – powiedzieć o tym Simonowi.
W hallu panowała cisza i tylko z kuchni dobiegały odgłosy krzątaniny Frau 
Herbach 
przygotowującej lunch.
Miranda wbiegła do hallu, dopadła telefonu i wykręciła numer Simona.
Obcy głos odpowiedział, że kapitan Lang jest nieobecny i że nie wiadomo, kiedy 
wróci. Ktoś 
poprosił o nazwisko rozmówcy i o pozostawienie wiadomości. Miranda przedstawiła 
się, ale nie 
zdążyła powiedzieć, o co chodzi, bo usłyszała z ogrodu głos Roberta.
– Proszę powiedzieć, że to bardzo pilne! – rzuciła do słuchawki i natychmiast 
odłożyła ją na 
widełki.
Rozdział 17
Popołudnie wydawało się nie mieć końca, a Simon nie telefonował.
Stella kartkowała żurnale, Miranda próbowała skupić się na lekturze książki, ale 
rozpraszała 
ją przedpołudniowa koncepcja. Powtarzała sobie w myślach, że to nie ma sensu i 
że trzeba 
porozmawiać z Simonem, a on rozważy to wszystko na chłodno.
Telefon zadzwonił o wpół do czwartej. Miranda zerwała się i odłożyła książkę. 
Stella 
zaproponowała, że sama odbierze, ale Miranda była szybsza.
Dopadła słuchawki w hallu, ale to nie był Simon Lang.
– Kto telefonował? – spytała po jej powrocie do bawialni Stella.
– Nikt. Pomyliłyśmy telefon z dzwonkiem do drzwi. Jedno z dzieci Wilkinów 
pytało, czy nie 
wiemy, gdzie jest Wally.
– Pewnie znów zakradł się do Lawrence’ów i bawi się z Lottie.
– Też tak powiedziałam – przytaknęła Miranda i nagle przeszedł ją dreszcz. – 
Wally? 
Dlaczego go szukają? Czyżby i na niego przyszła kolej? – Przypomniała sobie 
mętną wodę 
basenu i pomyślała, że tym razem nie wytrzyma. – Nie... Każdy, byle nie Wally! – 
krzyczała 
w myślach.
– Ci Niemcy są okropni – wyrwała ją z zamyślenia Stella. – Niby uzdolniony 
technicznie 
naród, a nie potrafią zakładać dzwonków do drzwi, które nie myliłyby się z 
telefonami. Żeby już 
wreszcie być w domu! W Mallow kwitną już pewnie żonkile i pierwiosnki...
Wyszła z bawialni. Słychać było, jak zatrzaskuje za sobą drzwi sypialni, 
próbując opanować 
szloch.
O czwartej Miranda znowu zadzwoniła do Simona. Ten sam obcy głos poinformował 
ją, że 
kapitan Lang jeszcze nie wrócił, ale wiadomość zostanie mu przekazana.
O piątej pojawił się Robert. Oznajmił bez entuzjazmu, że zje coś szybko, bo 
czeka go długi 
wieczór. Dowódca północnej grupy wojsk brytyjskich zwołał pilną konferencję w 
sprawie 
„sojuszniczej strategii na Kontynencie”.
– W tym całym galimatiasie zupełnie zapomniałem wam o tym powiedzieć – dodał. – 
Nasiadówka zaczyna się przed ósmą i nie sądzę, żebym wrócił przed jedenastą, 
więc nie 
czekajcie na mnie z kolacją.
– Pojedziesz naszym wozem, czy ktoś cię podrzuci? – spytała Stella.
– Brakowałoby tylko, żebym wypalał naszą benzynę! – żachnął się Robert. – Od 
czego 
mamy służbowe volkswageny? – Przykro mi, kochanie – dodał, całując dłonie 
Stelli. – Myślisz, 
że to miłe zostawiać was same w domu? Na szczęście mój ordynans podobno już 
wrócił do 
zdrowia i od jutra będę miał pewność, że nic wam nie grozi. Ten Davis to kawał 
chłopa i nie 
chciałbym być w skórze niepożądanych wieczornych gości.
– Dbaj o Stellę, Rando – powiedział trochę żartem, trochę poważnie, opierając 
dłonie na jej 
ramionach.
– Będę na posterunku – odwzajemniła się podobnym tonem.
– Ty też jesteś w nie najlepszej formie – dodał, patrząc jej w twarz. – Niezłe 
zafundowaliśmy 
ci wakacje.
– Przestań, Robercie – pocieszyła go, patrząc w bok. – Któż mógł to przewidzieć? 
Zresztą – 
jak znam siebie – nawet gdybym wiedziała, co się szykuje, jeszcze bardziej 
upierałabym się na 
ten wyjazd. Człowiek mądrzeje z wiekiem i dopiero teraz wiem, że powieści 
kryminalne to nie to 
samo, co prawdziwe morderstwa.
– Obiecuję wam podróż statkiem do Anglii i wakacje na wsi. Tam przynajmniej 
konstable 
ścigają urwisów, którzy podłożyli kaznodziei pineski na ambonę przed niedzielnym 
gniewnym 
kazaniem.
Ucałował czule Mirandę i zniknął w mroku.
– Chyba zmarzłaś? – spytała drżącą Stellę. – Polecam gorącą kąpiel i ciepłe 
łóżko.
– Nie jest mi zimno. Po prostu boję się i nie mogłabym zasnąć. – Przekręciła 
klucz w zamku 
i zasunęła oba rygle. Miranda spostrzegła drżenie jej rąk i bladość twarzy. 
Stella musiała to 
zauważyć, bo zdobyła się na uśmiech.
– Wiem, że to głupie, ale teraz czuję się bezpieczniej. Robert pozamykał tylne 
drzwi i okna 
tak dokładnie, że nawet kot by się nie prześliznął. Szkoda, że nie uprzedził 
mnie o tej 
konferencji. Zaprosiłabym kilka osób na brydża.
– Nigdy za późno – zaproponowała Miranda. – Możemy wpaść do państwa Leslie 
i zaproponować im kilka robrów.
– Nie wyszłabym za nic do ogrodu! – zadrżała Stella. – Ciebie też nie wypuszczę 
z domu. 
Zresztą pułkownika pewnie też wezwano na konferencję, a w trójkę gra się 
kiepsko, zwłaszcza 
z kimś takim, jak jego małżonka. Lepiej zapalmy wszystkie światła w bawialni i 
posłuchajmy 
radia.
Gdy włączyły lampy, bawialnia wydała się Mirandzie większa i mniej przytulna. 
Radio też 
okazało się kiepskim pomysłem. Kręciły gałką, ale repertuar był mało krzepiący: 
kakofonia 
kompozycji modnego awangardzisty, słuchowisko o wymuszaniu okupu w nowojorskich 
dokach, 
czytane przez lektora „Zabójstwo przy Rue Morgue”, bieżące wiadomości, no i 
słowotok 
podnieconych spikerów paplających w zależności od stacji po francusku, 
niemiecku, włosku 
i rosyjsku.
Stella wyłączyła radio i desperacko sięgnęła po książkę. Nie miała ochoty na 
rozmowę, ale 
Miranda dostrzegła, że machinalnie przerzuca kartki, a tak naprawdę patrzy 
nieobecnym 
wzrokiem w bliżej nie określone miejsce. Był to wzrok, od którego bawialnia 
zrobiła się jeszcze 
mniej bezpieczna i przytulna.
Po wyjściu Roberta dom był pusty, ale Mirandę nie opuszczało wrażenie, że nie są 
w nim 
same. Zupełnie jakby śledziła je dodatkowa para oczu. Nie potrafiła określić, 
czy złudzenie 
wywoływał ogród za oknem, czy może zamknięty na cztery spusty hall. Nie 
potrafiła też 
umiejscowić rzeczywistych – a może i nie – odgłosów. Postanowiła wziąć się w 
garść, bo jej 
czujność zaczęła chyba udzielać się Stelli, której palce zaczęły coraz 
pospieszniej przerzucać 
stronice książki.
Czy Stella czuła to samo, co i ona? Czy przed jej oczami majaczył identyczny 
widmowy 
kształt, którego doświadczyła przed południem? Gdzie się podział Simon i 
dlaczego nie 
telefonuje? Czy przekazano mu informację? Jeśli tak, musiało zatrzymać go coś 
bardzo pilnego. 
Na przykład Wally! Czyżby Simon szukał chłopaka i czy mały urwis naprawdę 
zniknął?
Poczuła, że jej dłonie drżą, jak dłonie Stelli. Pomyślała, że jeszcze chwila, a 
obie zwariują 
w tej bawialni. Popatrzyła kątem oka na Stellę, próbowała posłać nawet jej 
uśmiech, ale nic 
z tego nie wyszło.
Stella upuściła książkę na podłogę i wstała gwałtownie. – Nie mam dziś głowy do 
lektury – 
wyrzuciła, jak automat. – Może poszydełkuję. To przynajmniej uspokaja! – Wyszła 
z bawialni, 
pozostawiając nie domknięte drzwi.
Miranda też odłożyła książkę i zastanowiła się, czy nie powinna jeszcze raz 
zatelefonować 
do Simona. Ale co by to dało?
Usłyszała dobiegające z hallu kroki Stelli. Wydawało się jej, że drzwi bawialni 
odchylają się 
i że pozostawiona na parapecie okna gazeta szeleści w przeciągu. Wstała, 
zagryzła wargi 
i sięgnęła po papieros. Rzadko kiedy paliła, ale teraz papieros wydawał się być 
środkiem 
uspokajającym. Zupełnie jak szydełkowanie dla Stelli.
Telefon zadzwonił tak ostro, że wypuściła paczkę z dłoni, rozsypując papierosy 
na dywanie.
Pomyślała z ulgą, że to Simon i pobiegła w stronę hallu, ale Stella była 
wcześniej przy 
aparacie
– Tak... Słucham?
Miranda stała w drzwiach, czekając, aż Stella odda jej słuchawkę, ale to chyba 
nie był 
Simon.
– Nie dosłyszałam? – padło z hallu. – Ach, teraz przypominam sobie. – Zapadła 
cisza 
i Miranda pomyślała, że może jednak wypadałoby dyskretnie przymknąć drzwi 
bawialni. 
Powstrzymywał ją od tego nienaturalnie podniecony głos Stelli.
– Wykluczone! Teraz nie mogę!... Czemu nie jutro? Przecież mówię, że nie o tej 
porze... Czy 
jest tam Robert? Chciałabym z nim porozmawiać... Tak, rozumiem.
Chwila ciszy i znów rozległ się jeszcze bardziej paniczny głos Stelli:
– A skąd mam wiedzieć, kto dzwoni? Aha... dobrze... zaraz to sprawdzę.
Słuchawka opadła, a szelest kartek wskazywał, że Stella wertuje pospiesznie 
książkę 
telefoniczną.
– Tak... teraz wszystko jasne – odezwała się po chwili. – Oczywiście, że 
przyjadę, ale 
musiałam się upewnić... Zaraz tam będę!
Rzucona na widełki słuchawka i szybkie kroki wskazywały, że dzieje się coś 
niedobrego. 
Obawy Mirandy potwierdziło rozbiegane spojrzenie i przyspieszony oddech Stelli.
– Muszę natychmiast jechać! Wrócę niedługo. Przepraszam, że cię zostawiam. 
Zadzwoń do 
Lawrence’ów, albo do kogokolwiek, jeśli nie chcesz być sama!
– Gdzie jedziesz? Kto dzwonił? Co się dzieje, Stello? – Miranda nie potrafiła 
zapanować nad 
własnym głosem.
– Pułkownik Cantrell. Mówił, że musi natychmiast widzieć się ze mną. 
Powiedziałam, że 
może jutro, ale kazał mi przyjechać natychmiast. Mówił, że jest tam Robert i 
kapitan Lang, a ja 
mam wsiadać w samochód i jechać bez zwłoki.
– Ale dokąd i po co? Nie mów, że znowu znaleźli czyjeś zwłoki!
– Przecież mówię ci, że nic nie wiem! Wrócę niebawem.
Stella przebiegła przez hall i wpadła do szatni. Sięgnęła po tweedowy żakiet, 
przez chwilę 
mocowała się z rękawami, a potem wymacała drżącymi dłońmi wiszące na haczyku 
klucze 
garażu.
Miranda, widząc, że Stella nie potrafi nawet uporać się z guzikami żakietu, 
chwyciła ją za 
ramię.
– Nie możesz jechać w takim stanie! Czemu oni tutaj nie przyjadą? Nie możesz 
jechać sama 
o tej porze!
– Muszę. Wszystko będzie dobrze. Jest tam Robert!
– Nigdzie nie pojedziesz! – zaprotestowała Miranda, ale Stella była już przy 
drzwiach.
– A jeśli już musisz, nie pojedziesz sama – dodała z desperacją Miranda.
– Dziękuję, Rando – powiedziała Stella z mieszaniną ulgi i niepokoju. – 
Dziękuję, ale to nie 
ma sensu. Robert miał rację. Zafundowaliśmy ci i tak dość emocji, więc zamknij 
od środka drzwi 
i nie wychodź z bawialni do mojego powrotu.
– Dość tych bzdur! – zdecydowała stanowczo Miranda, wkładając palto. – Jedziemy 
razem 
albo obie zostajemy w domu. Przecież obiecałam coś Robertowi. Przydałaby się nam 
latarka. 
Tak, ale...
– Żadne ale i przestań się upierać, bo szkoda na to czasu. Zresztą, nie 
zostałabym w tym 
domu sama nawet przez minutę.
– Twoja wola! – zachichotała histerycznie Stella. Odsunęła rygle i Miranda 
poczuła powiew 
wiatru. Zaskoczyło ją to, bo przecież Stella nie zdążyła jeszcze otworzyć drzwi. 
Spojrzała w bok 
i spostrzegła, że okienko przy drzwiach jest uchylone. Była to wąska, biegnąca 
wzdłuż framugi 
drzwi szyba z mocnego szkła, osadzona w stalowej ramie. Pewnie była kiedyś 
dodatkowym 
zabezpieczeniem domu. Gospodarze i gosposia widzieli przez nią, kto naciska 
dzwonek. Jeśli był 
to listonosz lub doręczyciel, przyjmowali przez szparę przesyłki. Frau Herbach 
zachowała ten 
zwyczaj. Mirandzie wydawało się to zawsze absurdalne, ale była Brytyjką, a 
kucharkę 
ukształtowała Trzecia Rzesza.
Okienko było uchylone, chociaż po wyjściu Roberta było na pewno zablokowane od 
wnętrza 
domu. Stella sprawdzała wszystkie zamki i zasuwki. Frau Hebrach wyszła 
wcześniej, a więc kto 
mógł otworzyć okienko?
Ktoś, kto chciał sięgnąć przez nie dłonią do wewnętrznej zasuwy... Nonsens! 
Przecież 
okienko otwierało się w lewo i ten ktoś musiałby mieć ręce koszykarza. Chyba, że 
szukał zasuwy 
na ślepo i po omacku...
Stella uporała się z ryglami i spojrzała przerażonym wzrokiem na Mirandę.
– Na co tak patrzysz?
– Na to okienko. To ty je otworzyłaś?
– Nie, musiał otworzyć je ktoś inny.
– Było zamknięte, gdy Robert wychodził.
– Może zasuwkę wyrwał wiatr? O co ci chodzi, Rando?
– O nic. Poczekaj chwilę. Zamknij drzwi. Zaraz tu będę – rzuciła i wbiegła do 
hallu.
– Gdzie pędzisz? – zawołała histerycznie Stella.
– Idę po rewolwer Roberta.
Po chwili wróciła, z trudem trzymając przydziałową broń w drżącej dłoni.
Stella omal nie zemdlała na ten widok. – Po co ci to? – wyszeptała.
– Na wszelki wypadek. Możemy przynajmniej kogoś tym postraszyć.
Stella spojrzała na broń, potem na twarz Mirandy i znów wybuchnęła histerycznym 
śmiechem: – Przecież nawet nie umiemy się tym posługiwać!
– Ten ktoś może pomyśleć, że umiemy – pokrzepiła ją niepewnym głosem Miranda. – 
Co za 
sztuka nacisnąć spust? Zawsze możemy powiedzieć, że działałyśmy w obronie 
własnej. 
Ruszamy, Stel!
Bzy przy wejściu do garażu były gęste i pachniały cmentarzem. Stella poświeciła 
latarką 
i próbowała trafić kluczem w zamek. Coś zaszeleściło w krzakach. Miranda 
zacisnęła szczęki 
i wmawiała sobie, że to tylko wiatr.
– Szybciej, Stel! – szepnęła, odwracając się w kierunku bzów i ściskając w dłoni 
broń 
Roberta.
– Nie popędzaj mnie... Robię, co mogę! – Stella uporała się z zamkiem i zawiasy 
drzwi 
garażu skrzypnęły.
W ciemności trzasnęła znów gałązka, a za murem garażu przesunął się cień. Tym 
razem na 
pewno nie był to cień kępy bzów...
Stella wsiadła do wozu, włączyła stacyjkę i wyjechała z mroku. Warkot silnika 
stłumił 
dobiegające z ciemności szmery.
– Wskakuj, Rando! – popędziła ją. Wyjechała na drogę i natychmiast wcisnęła gaz 
do dechy.
Ruszyły ostro. Gdy umilkł warkot silnika, z mroku wyłoniła się przyczajona za 
ogrodzeniem 
sylwetka. Ktoś wszedł do ogrodu, przyjrzał się uchylonemu oknu przy wejściowych 
drzwiach 
i szybko wślizgnął się do środka. Skorzystał z roztargnienia Stelli, która 
zapomniała zamknąć 
wejście na klucz.
W domu panowała niezmącona cisza i tylko przypadkowy, obdarzony dobrym słuchem 
przechodzień mógłby usłyszeć podnoszenie słuchawki i zgrzyt tarczy telefonu.
* * *
Miranda wskoczyła do wozu i przez chwilę dyszała, jak maratończyk po biegu. 
Dłonie miała 
spocone, a wilgotna kolba pistoletu ciążyła niczym młyński kamień. Wytarła broń 
w palto 
i położyła ją w zasięgu ręki.
Od momentu, gdy wyjechały z domu, jej mózg znów pracował analitycznie, na 
najwyższych 
obrotach, ale na żadne z dziesiątek nasuwających się pytań nie było 
jednoznacznej odpowiedzi.
– Kto i dlaczego otworzył okienko? Czy w bzach przy garażu krył się człowiek, 
czy tylko 
hulał wiatr, lub buszował kot? – rozważała bezgłośnie. – Czemu pułkownik 
Cantrell wezwał 
tylko Stellę, a pominął mnie? Czy był to na pewno Cantrell, czy może ktoś, kto 
chciał wywabić 
z domu Stellę? Przecież głos łatwo podrobić...
– Skąd wiesz, że to był Cantrell? – Miranda przerwała milczenie.
– Nie byłam pewna i dlatego powiedziałam, że oddzwonię i sprawdzę numer – 
odparła 
Stella, tracąc przez chwilę panowanie nad kierownicą.
– A teraz jesteś pewna?
Stella przytaknęła i skoncentrowała się na drodze. Ale Miranda miała nadal 
wątpliwości.
– Jeśli tym kimś nie był mimo wszystko pułkownik Cantrell – rozmyślała – ale 
ktoś, kto 
chciał wyciągnąć Stellę z domu, to dlaczego zadawał sobie aż tyle trudu z 
okienkiem? Chyba, że 
nie chodziło mu o wyjście Stelli, a o własne wejście do domu!
...Ale czemu miałby tam wchodzić pod nieobecność Stelli? Dlatego, że chciał 
zabić nie ją, 
tylko...
To było koszmarne, ale logiczne. Czyżby, wyjeżdżając niespodziewanie ze Stellą, 
zepsuła 
czyjś misterny plan?
Przymknęła oczy, chcąc odpędzić prześladujące ją od tygodnia obrazy. Nie 
uciekały, 
a uchylone okienko w hallu dalej przywodziło niejasne skojarzenie.
Z okienkiem było coś nie tak. Nerwy... Wszystko przez te nerwy! Opanowała je i 
nagle 
wszystko stało się tak jasne, że już miała krzyknąć, lecz głos uwiązł jej w 
krtani.
Spojrzała w przednią szybę. Zorientowała się, że Stella wyłączyła przednie 
reflektory 
i wjechała w cienistą, oświetloną rzadko stojącymi lampami podmiejską ulicę.
Domy po obu stronach były nie zamieszkane, a berlińskie światła migotały przez 
ciemność 
spoza nocnego pustkowia wymarłej dzielnicy.
Samochód zatrzymał się i zanim Stella wyłączyła światła pozycyjne, Mirandzie 
udało się 
rozpoznać zardzewiałą bramę willi.
Silnik umilkł, tablica rozdzielcza zgasła i teraz siedziały w ciszy i w 
ciemności.
Po chwili Miranda usłyszała uchylające się drzwi wozu. Stella wyszła na 
zewnątrz. 
W świetle odległej ulicznej lampy jej blond włosy przypominały teraz dogasającą 
aureolę.
Miranda opanowała się i wysiadła z samochodu. Chciała przywołać Stellę, ale z 
jej ust 
wydobył się tylko szept: – To chyba dom Ridderów?
– Wiem. Tu kazali mi przyjechać. Ani żywej duszy – dodała szeptem, patrząc na 
boki.
– Zwiewamy, Stel! – szepnęła Miranda. – To pewnie podstęp lub prowokacja!
– Nie sądzę. Cantrell kazał mi wejść do środka. Powiedział, że tam wszystko mi 
wyjaśnią. Ty 
możesz oczywiście zostać, jeśli się boisz.
– Pójdziemy razem! – zadecydowała Miranda. – Poczekaj tylko, aż znajdę w wozie 
rewolwer 
Roberta. Gdzie się to cholerstwo zapodziało? – zaklęła, myszkując na przednim 
siedzeniu.
– Mam go przy sobie – wyjaśniła równie panicznym szeptem Stella.
Żelazna brama skrzypnęła. Weszły i przystanęły bez tchu w potęgującym mrok 
cieniu 
krzewów. Niebo nad Berlinem rzucało nieco światła, ale przemykające po nim 
chmury nadawały 
opuszczonej rezydencji jeszcze bardziej upiorny wygląd. Wiatr w krzakach też 
robił swoje 
i Stella wczepiła się kurczowo w rękaw palta Mirandy.
– Idziemy – wyszeptała po chwili.
Ruszyły ścieżką i po trwającej w nieskończoność chwili dotarły do porośniętych 
zielskiem 
stopni wejściowych drzwi. Miranda wyczuwała za każdym krzakiem ukrytego 
człowieka, ale 
wmawiała sobie, że to tylko wyobraźnia.
Ruszyła pierwsza i teraz słyszała już tylko bicie własnego serca oraz oddech 
podążającej za 
nią Stelli. Widziała zarys drzwi, ponieważ księżycowa poświata odbijała się w 
kawałkach 
okiennego szkła, którymi pokryte były stopnie. Dalej była ciemność i trzeba było 
poruszać się po 
omacku.
Wyczuła palcami porcelanową płytkę i pomyślała, że to pewnie dawny dzwonek domu 
państwa Ridderów.
Przemknęło jej przez myśl, że naciśnięcie dzwonka obudzi ukrywające się wewnątrz 
demony. Wyobraziła sobie Frau Schumacher alias Mademoiselle Beljame, 
spoglądającą 
martwym okiem przez wybite okienko przy drzwiach.
Okienko przy drzwiach!
Zamarła w bezruchu, a części układanki ułożyły się nagle w logiczną całość.
– Przecież okienka przy drzwiach wejściowych otwierają się tylko od wewnątrz! – 
przypomniała sobie. – A więc tamto mogła otworzyć tylko...
– Stello, czy to ty je otworzyłaś? – spytała, odwracając się w stronę stopni. – 
Okienko 
w naszym domu! Otworzyłaś je, żeby sięgnąć do dzwonka!
Odpowiedzią był ciemny przedmiot w ręku Stelli. Jej ręka już nie drżała, a 
ciemny przedmiot 
był rewolwerem Roberta.
Miranda uniosła wzrok i zobaczyła zupełnie obcą twarz. Białą maskę, tygrysie 
oczy 
i zaciśnięte szczęki. Widziała już kiedyś taką nienawiść w kobiecej twarzy. 
Wtedy była to Nora 
Leslie. Za każdym razem wzrok mówił to samo: zabiłabym!
Ale Stella, zamiast wystrzelić, wybuchnęła perlistym, zimnym jak stal śmiechem, 
odbitym 
przez echo pustej rudery.
– Sama mi to podsunęłaś, Rando. Myślałaś, że dzwoni telefon? Mogłam i tak 
zrobić, ale na 
słuchawce zostawia się ślady. Poza tym nie dałabym rady wynieść z domu twoich 
zwłok. 
Dzwonek do drzwi był lepszym rozwiązaniem... Znam cię dobrze i wiedziałam, że 
nabierzesz się 
na ten numer, bo zawsze lubiłaś podsłuchiwać cudze rozmowy telefoniczne. Gdybym 
powiedziała ci tylko, że obie mamy gdzieś jechać, zaczęłabyś coś podejrzewać. 
Ale przyznasz, że 
telefon i mój przerażony głos był dobrym haczykiem. Pojechałyśmy, no i jesteśmy 
na miejscu.
Głos Stelli miał w sobie coś z przechwałek dziewczynki, której udało się 
samodzielnie 
przyszyć guzik, ale Mirandzie wcale nie było do śmiechu. Patrzyła osłupiała na 
białą maskę 
i czarny rewolwer.
Milczenie Mirandy musiało rozwścieczyć Stellę, pragnącą jeszcze przez chwilę 
kontynuować 
monolog.
– Myślałaś, że jesteś taka cwana? Przyznaj, że tak myślałaś. Wkradłaś się do 
naszego 
samochodu, szukając niby torebki, a tak naprawdę chciałaś sprawdzić licznik. 
Panna Brand 
zawsze miała „pamięć do liczb”! Do barw też, więc z pewnością połapała się, że 
zostawiłam 
ślady zielonej farby na klamce garażu. Śledziłaś mnie w moim własnym domu, bo 
chciałaś 
zabrać mi Roberta. Widziałam, jak całowaliście się, gdy tylko odwróciłam głowę! 
Nieźle to 
wykombinowałaś, ale trafiła kosa na kamień. Robert nie będzie ani twój, ani tej 
długonogiej 
dziwki, Sally Page! Gdy zdobędę pieniądze, wykupię go z armii i będę miała go 
tylko dla siebie. 
A ty znikniesz i wszyscy pomyślą, że nawiałaś, bojąc się aresztowania!
Łapała oddech, a Mirandzie przyszło na myśl, że z całego tego monologu rozumie 
tylko 
jedno zdanie.
– Zielona farba? – wyjąkała. – A więc to ty?
– A jak myślałaś? – spytała Stella, znów tonem niedocenionej dziewczynki. – 
Załatwiłam ją 
kluczem francuskim i wrzuciłam do basenu. Miałam do tego prawo! – zapiszczała. – 
Przecież 
chciała mnie zabić i przywłaszczyć sobie cały łup. Zasłużyła sobie na taką 
śmierć!
– Pieniądze... Jakie pieniądze? – spytała tępym głosem Miranda.
– Diamenty... Diamenty ukryte w tym domu. Właśnie dlatego przywiozłam cię tutaj. 
Dobrze, 
że wzięłaś ze sobą ten rewolwer.
Znów zachichotała, a broń zadrżała w jej dłoni. Miranda zaryzykowała krok w 
przód.
– Nawet o tym nie myśl – warknęła Stella. – W tył zwrot i jazda do środka! – 
rozkazała.
– Z tej odległości trafi każdy, więc nic nie kombinuj.
– Chyba oszalałaś, Stel. Pamiętasz, co mówił pułkownik Leslie? Mówił, że te 
stropy ledwo 
się trzymają i że...
– Powiedziałam, jazda do środka!
Głos Stelli był równie obcy jak wyraz jej twarzy i Mirandzie pozostało tylko 
zanurzyć się 
w spowitą ciemnością sień. To wszystko było absurdalnym snem, bo przecież nic 
takiego nie 
mogło się zdarzyć w rzeczywistym świecie.
Rzeczywisty był tylko metal przytknięty do pleców Mirandy, idącej przed siebie w 
wiązce 
światła latarki, którą Stella trzymała w lewej dłoni. Przeszły przez jeden, 
potem drugi korytarz 
i znalazły się w pomieszczeniu oświetlonym księżycową poświatą wpadającą przez 
wyrwę 
w suficie. Potem ruszyły gdzieś w dół. Wyglądało to na piwnicę, a właściwie na 
szereg 
rozgałęziających się piwnic.
Potykały się o kawałki cegieł i gruz, aż wreszcie doszły do kolejnych, 
prowadzących w górę 
schodów. Echo i chrzęst rumowiska pod stopami sugerowały, że w ślad za nimi 
podążają kroki 
zwiadowców poruszających się w ciemności z indiańską sprawnością.
Dotarły do pomieszczenia u stóp kolejnych schodów. Gdzieś z góry sączyło się 
nocne 
światło, ale zalegającą dokoła ciemność rozjaśniał tylko snop latarki Stelli.
– A teraz dawaj bransoletkę – usłyszała Miranda. – I nie waż się odwracać!
Ostatnie słowa odbiły się echem, któremu towarzyszył podejrzany odgłos 
trzeszczących 
stropów.
Próbowała rozpaczliwie rozpiąć zatrzask, ale instynkt samozachowawczy przywrócił 
jej 
w miarę opanowany głos:
– Jeśli naciśniesz spust, zginiemy tu obie, Stello. Stropy zawalą się i będziemy 
żywcem 
pogrzebane. Nie tylko ja. Ty też!
Marnowała słowa. Stella wpadła w stan, w którym nie przyjmuje się już 
racjonalnych 
argumentów.
– Tracisz czas... Przestań mnie straszyć i dawaj bransoletkę! – krzyknęła, nie 
panując nad 
głosem.
Mirandzie przeszło przez myśl, że oddając Stelli bransoletkę mogłaby wytrącić 
jej z dłoni 
latarkę. W ciemności Stella nie trafiłaby nawet we własny palec, a to stwarzało 
pewną szansę.
Próbowała skoncentrować się, ale zawiodły ją nerwy. Zdjęła posłusznie 
bransoletkę i podała 
ją za siebie.
– Teraz pod ścianę! – rozkazała Stella.
Miranda ruszyła przed siebie, ale coś nakazało jej wykonać zwrot i spojrzeć w 
blask latarki.
– Nie odwracaj się! – krzyknęła Stella. – Nie patrz mi w oczy! – Krzyk przeszedł 
niespodziewanie w bek przyłapanego na gorącym uczynku dziecka. – To wszystko 
przez ciebie... 
Czemu szpiegowałaś mnie w domu... Czemu dostawiałaś się do Roberta... Czemu 
przez ciebie 
musiałam zabić Mademoiselle... Czemu mam przez was wisieć? Sama tego chciałaś!
Uniosła drżącą ręką rewolwer, a Miranda, żegnając się z życiem, spostrzegła, że 
mrok za 
plecami Stelli nabiera jeszcze mroczniejszych kształtów.
Kształty były ludzkie, a więc odgłos kroków mógł być nie tylko przesłyszeniem.
– Diamenty są moje, a ty... ty też nigdy stąd nie wyjdziesz! – wybełkotała 
Stella. 
Wycelowała, ale nie zdążyła nacisnąć na spust, bo czyjaś dłoń unieruchomiła jej 
przegub.
– Pozwoli pani, że wezmę tę zabawkę, Mrs Melville – powiedział delikatnie Simon 
Lang.
Stella pisnęła jak schwytany w sidła królik i wypuściła latarkę, która 
natychmiast zgasła.
Miranda poczuła, że ktoś ociera się o nią w biegu. Coś błysnęło i usłyszała huk, 
od którego 
omal nie popękały jej bębenki.
Na krótko zapadła cisza.
– Ty głupi palancie! – krzyknął Simon, a zaraz potem rozległ się szmer, po nim 
szum, a po 
chwili łoskot nadciągającej burzy.
Miranda poczuła, że na jej głowę sypie się najpierw tynk, a potem coś cięższego. 
Ktoś mówił 
o schodach, ktoś porwał ją za ramię, ktoś ciągnął ją przez labirynt korytarzy do 
ogrodu 
oświetlonego bezpiecznym księżycem.
Dopiero tam spojrzała za siebie, żeby przekonać się, co to było. Ujrzała drżące 
ściany 
i zapadający się dach willi. Wszystko to działo się powoli, jak na zwolnionym 
filmie, a sądząc 
z łoskotu, nie był to niemy film.
Potem ogród ucichł i tylko czyjś dobiegający spod jedynej ocalałej ściany domu 
głos 
powtarzał niczym zdarta płyta:
„Uciekła mi i sama tam pognała... mówię panu, że sama tam pognała... powtarzam, 
że mi 
uciekła i że sama tam...”
Rozdział 18
– Wszystko przez tych Niemców – pokręcił głową Simon. – Powinienem przewidzieć, 
że 
zawsze wystrzelą, zanim pomyślą. Dobry policjant, ale pewnie wystraszył się, że 
nam zwieje 
i wezwą go na dywanik. Że też nie przyjrzał się nawet tablicy ostrzegawczej 
przed tą ruderą.
– Czy odnaleźliście ją żywą? – spytała Miranda.
Simon przyjrzał się wymizerowanej twarzy niedoszłej ofiary i uciekł wzrokiem w 
bok, po 
czym odpowiedział beznamiętnym głosem:
– Żyła, ale niedługo. Może i lepiej. Pewnie też tak uważała, bo jej ostatnie 
słowa brzmiały: 
„Kto by pomyślał, że będę wdzięczna Niemcowi...”.
Miranda zacisnęła usta i zajęła się walizką, żeby ukryć łzy.
Od śmierci Stelli minęły już dwa dni i była przesłuchiwana wielokrotnie przez 
liczne służby, 
ale dopiero dziś rano zobaczyła Simona. Wszedł jak zawsze znienacka do jej 
chwilowej sypialni 
w domu Lawrence’ów i zastał ją klęczącą na podłodze, dociskającą kolanem 
podróżną walizkę.
– Nie roń łez – powiedział sucho. – Nie żyje, a zresztą i za życia nie była tego 
warta. 
Doprowadziła do jednej śmierci, a drugą ma na swoim sumieniu. Popełniłaby i 
trzecie zabójstwo, 
gdybyśmy nie byli na miejscu. Jeśli już musisz kogoś opłakiwać, to raczej jej 
nieszczęsnego 
męża. Mocno to przeżył. Chyba kochał ją mocniej, niż myślała. Poprosił o urlop 
okolicznościowy 
i wraca do Anglii.
Miranda pochyliła się nad walizką i gorliwie zaczęła owijać w papier wieczorowe 
pantofelki. 
Pewnie kiepsko jej to szło, bo Simon przysiadł na łóżku i przybrał mniej 
służbową pozę.
– Kiedy się połapałaś, że to Stella? – spytał niespodziewanie.
Miranda upuściła pantofelek i usiadła na podłodze.
– Przy okienku w naszym hallu, ale skojarzyłam to dopiero później. Pamiętałam, 
że okienko 
było zamknięte, a w domu byłam tylko ja i Stella, więc myślałam, że ktoś musiał 
dobierać się do 
nas od zewnątrz. Dopiero u Ridderów coś mi zaświtało. Przecież te niemieckie 
pionowe lufciki 
otwierają się tylko od wewnątrz! Nie zwróciłabym na to okienko uwagi, gdyby nie 
przeciąg. 
Oczywiście okienko mógłby otworzyć ktoś inny, ale Stella musiałaby to zauważyć z 
hallu, 
odbierając telefon. Nie wiem dlaczego, ale właśnie wtedy wyobraziłam sobie jej 
dłoń sięgającą 
w stronę dzwonka naszych drzwi. Pewnie dziwisz się, czemu z nią potem 
pojechałam? – spytała, 
kręcąc głową. – Też się dziwię, a jeszcze bardziej dziwię się, dlaczego ludzie 
zabijają?
– Sama znajdź odpowiedź.
– Nie mam żadnej. Nic z tego nie rozumiem.
– My też nie wszystko wiemy, ale mamy niezłych pomocników – powiedział Simon, 
gładząc 
ją po włosach. – Lottie i Wally sporo nam pomogli.
– Odczep się przynajmniej od Lottie! Chyba nie podejrzewasz, że ona mogła mieć 
coś z tym 
wspólnego?
– Pozwól mi skończyć, Mirando. Frau Schumacher miała powody sądzić, że brygadier 
ją 
rozpoznał. Ratunkiem były pastylki nasenne, które jej podsunął. Sama mówiłaś, że 
wzięła jedną, 
ale równie dobrze mogła podać ją Lottie w gorącym mleku. W mleku, które mała 
wylała do 
umywalki, gdy jej opiekunka opuściła na chwilę przedział.
– A więc Lottie nie spała?
– Nie spała. Udawała, że śpi. Widziała jednym okiem, jak Mademoiselle opuszcza 
przedział 
i jak do niego wraca. Widziała coś więcej. Czarne rękawiczki, które Mademoiselle 
miała na 
rękach, wychodząc z przedziału, i które prała szybko po powrocie. Zgadnij, 
Mirando, jaki miała 
kolor woda w umywalce?
– Ale dlaczego Lottie nie powiedziała o tym nikomu z nas?
– Nigdy nie byłaś dzieckiem? Mleko wypija się duszkiem, a nie wylewa po kryjomu 
do 
umywalki! Lottie to posłuszna panienka, więc musiała znaleźć powiernika. 
Pierwszym był jej 
rówieśnik Wally, drugim jej macocha. Pani Melville wyczuła wiatr i postanowiła 
spenetrować 
twój berliński hotelowy pokój. Przy okazji, nakryła na tym samym Mademoiselle.
– Czego szukała tam Mademoiselle? Mojej bransoletki?
– Trafiłaś prawie w dziesiątkę. Myśleliśmy, że to ona i jej mąż załatwili 
Ridderów, chcąc 
przejąć resztę banknotów i diamentów, ale wygląda na to, że nie mieli o nich 
pojęcia. Knuli skok 
od dawna, ale o prawdziwym skarbie nawet się im nie śniło. Podglądali przez lata 
Riddera 
otwierającego sejf w piwnicy, ale skąd mieli wiedzieć, że sejf ma podwójną tylną 
ścianę.
Ridder nie był głupi i maskował ją butelkami z rzadkimi trunkami. Pewnie tuż 
przed śmiercią 
wyciągał butelkę Napoleona, której nie zdążył już wypić. Gdy zdejmowali z niego 
ubranie, 
wpadła im w ręce bransoletka z egipskim amuletem.
– Czemu ją zabrali? Sądzili, że to coś ważnego?
– Wątpię. Ukryli ją z resztą łupu, bojąc się, że ktoś rozpozna przez nią ofiarę. 
Potem pan 
Schumacher dotarł do Anglii, gdzie szybko zmarł, a Greta trafiła z fałszywymi 
papierami do 
obozu koncentracyjnego. W obozie siedziała jej daleka kuzynka, Roza Muller. Roza 
i jej mąż, 
Kurt, byli czasami wynajmowani przez Ridderów jako dodatkowa służba podczas 
reprezentacyjnych przyjęć. Roza pełniła rolę podkuchennej, a Kurt pikolaka.
Mullerowie nie mieli pojęcia, za co ich przymknięto, ponieważ sprawa Ridderów 
była 
otoczona ścisłą tajemnicą. Może kojarzyli tylko, że ma to jakiś związek z Herr 
Willim i jego 
małżonką. Kurta zakatowano przy wstępnym przesłuchaniu i wystawiono mu akt zgonu 
na 
„zawał serca”. Greta Schumacher i Roza przylgnęły do siebie, jak to kuzynki, do 
tego kobiety 
i wdowy. Greta wyciągnęła z Rozy wszystko, co chciała wiedzieć, a Roza 
przysięgła, że nigdy 
nie zdradzi jej tożsamości.
Na wspólnej pryczy dużo się gada i pewnej nocy Roza opowiedziała kuzynce, jak to 
w dobrych czasach Herr Ridder otwierał na oczach jej męża sejf, w którym trzymał 
alkohole. 
Wspomniała, że nieboszczyk Kurt zauważył, jak Ridder sięga głębiej, i trochę go 
to zastanowiło. 
Zauważył też w ręku chlebodawcy dziwny kluczyk, który nie kojarzył mu się z 
żadnym 
zamkiem. Herr Ridder strasznie się zdenerwował, widząc, że ktoś go podgląda, ale 
Kurt zrobił 
głupią minę i udawał, że gapi się w sufit. Stulił dziób i opowiedział jej o tym 
dopiero po roku, 
gdy Niemcy wkroczyli do Polski i już nikt nie zajmował się głupimi kluczykami...
Greta puściła to w pierwszej chwili mimo uszu. Wiedziała, że Ridder trzymał 
trunki w sejfie, 
a jeśli nawet sejf miał tylną ścianę, pewnie przechowywał w nim ważne dokumenty. 
Ponieważ 
polityka niewiele ją interesowała, więc zapomniała o rozmowie. Zapomniała do 
momentu, gdy 
brygadier Brindley postanowił uszczęśliwić wasze towarzystwo opowieścią o 
skarbie Ridderów. 
Wtedy Frau Schumacher alias Mademoiselle Beljame powiązała fakty, przypomniała 
sobie 
kuzynkę Różę i weszła po latach do akcji.
– A więc chodziło o diamenty? – spytała Miranda. – Znaleźliście je? – dodała z 
właściwym 
swojej płci zainteresowaniem błyskotkami.
– Chodziło o diamenty, ale żeby teraz do nich dotrzeć, trzeba by było spychacza 
i kilku 
koparek – rozczarował ją Simon. – Twój ankh otwierał tylne drzwi skarbca. 
Hieroglify 
odpowiadały kodowi w zamku. Mam nadzieję, że nadal pasują, bo jeśli nie, 
będziemy musieli 
posłużyć się ładunkami wybuchowymi, a to nie wyszłoby zawartości skrytki na 
dobre.
– Skąd to wszystko wiesz? – spytała Miranda. – Skąd wiesz o Rozie Muller i o 
Mademoiselle... chciałam powiedzieć o Grecie Schumacher? Czy ta Roza jeszcze 
żyje?
– Zmarła w obozie w rok po tamtej rozmowie. Mademoiselle wyznała to sama pani 
Melville. 
Nie wiedziała tylko, że pod łóżkiem ukrywa się nasz niezawodny detektyw, Wally 
Wilkin!
– Chyba zwariowałeś!
– Powiedzmy, że zgłupiałem na stare lata, bo już wcześniej powinienem na to 
wpaść. Ten 
chłopak i ta mała musieli wiele wiedzieć, a Wally to kot, który zawsze chodzi 
własnymi drogami. 
Tacy nie lubią zwierzać się dorosłym. Nic dziwnego, że zamknął się jak ostryga, 
gdy straszyłem 
go, zamiast „zwerbować”.
– Ale dlaczego Mademoiselle opowiedziała o tym Stelli? – spytała Miranda.
– Tu pojawia się Lottie – odparł Robert. – To właśnie ona opowiedziała pani 
Melville 
o nocnej toalecie Mademoiselle, a Stella pobiegła do twojego pokoju, żeby się 
naradzić. Weszła 
bez pukania, zastała Mademoiselle przetrząsającą walizki. Zagroziła jej, że 
zadzwoni na policję.
– Więc czemu nie zadzwoniła?
– Pieniądze, Mirando. Stella dała się przekupić. Tamta opowiedziała jej wszystko 
i kupiła 
milczenie w zamian za udział w gigantycznym zysku.
Miranda podeszła do okna i wpatrywała się przez chwilę w ogród.
– Pieniądze? Co chciała za nie kupić? – spytała.
– Nie co, ale kogo – poprawił ją Simon. – Roberta. O tym dowiedzieliśmy się 
trochę od pani 
Leslie.
– Pani Leslie nagadała wam bzdur, bo zawsze nie znosiła Stelli!
– I miała ku temu powody.
– Masz na myśli Roberta?
– Mam na myśli Johnny’ego Radleya, pierwszego męża Stelli. Gdy skończył mu się 
pierwszy 
oficerski urlop, Stella oświadczyła, że zostaje w Anglii. Nie znosiła obcych 
stron i sądziła, że uda 
się jej zjeść ciastko i mieć ciastko. Ale Radley nie był mięczakiem i doszedł do 
wniosku, że żona, 
która przedkłada „cywilizację” nad męża, jest mało warta. Mocno to przeżył, a 
gdy zakochał się 
w innej kobiecie, zaproponował Stelli rozwód za porozumieniem stron. Nie chciała 
o tym 
słyszeć. Poszedł jako ochotnik na straceńczą akcję i już z niej nie wrócił. Ta 
kobieta – właściwie 
dziewczyna – popełniła samobójstwo. Była młodszą siostrą pani Leslie.
– Siostrą Nory? Teraz coś mi się przypomina... Mów dalej!
– Stella została wojenną wdową, a gdy wojna się skończyła, poznała Roberta. On 
nie 
przypominał Radleya i zakochała się w nim na całego. Przepraszam za ten zwrot, 
Mirando.
– Nie musisz przepraszać. Mnie też przyszło to do głowy tamtego ranka. 
Pomyślałam, że 
dałaby za niego głowę.
– Może nie swoją, ale na pewno cudzą. Chociaż może i swoją, gdyby stawką był 
Robert. 
Bała się, że on też zakocha się w kimś młodszym i wszystko powtórzy się od nowa. 
Wolała nie 
ryzykować i zgodziła się na wyjazd do Berlina. W drodze poznała Sally Page i 
wpadła w panikę. 
Pomyślała, że jedynym sposobem zatrzymania przy sobie Roberta jest wykupienie go 
z wojska 
i wydobycie z długów Mallow. Mademoiselle spadła jej jak dar z nieba. Malaje i 
utrata męża 
albo bajeczny skarb Ridderów, za który można było utrzymać Mallow i zatrzymać 
Roberta. 
Stella działała – nazwijmy to – w stanie wyższej konieczności.
– A ja podejrzewałam tę głupią Sally. Wszystko mi pasowało – westchnęła Miranda.
– Konkretnie co?
– Choćby to, że gdy Mademoiselle ruszyła na poszukiwanie misia Lottie, Sally 
poszła 
zatelefonować i nie wracała przez wieki. Przynajmniej tak długo, jak czas, który 
według twojej 
wersji wystarczył Stelli. To nie koniec! Potem Andy i Sally wpadli do nas 
samochodem państwa 
Leslie i spierali się, kto z nich wypala więcej benzyny. Andy powiedział, że 
zatankował do pełna 
przed dwoma dniami i że to ona jeździ gdzieś pod jego nieobecność. Dopiero potem 
skojarzyłam 
to z Robertem i Mademoiselle. Nie, to było już wtedy, gdy wylała sherry. – 
Miranda nie 
dokończyła, próbując skupić się, lub odegnać dłonią natrętną muchę.
– O czym ty mówisz? – wybił ją z koncentracji Simon. – Kto i kiedy rozlał 
sherry? 
Mademoiselle?
– Nie, Sally – zarumieniła się Miranda. – Wybacz, ale trochę się pogubiłam. 
Sherry rozlała 
Sally. Wtedy, gdy cała twoja drużyna była u nas na przedpołudniowym drinku.
– Moja drużyna? – wytrzeszczył oczy Simon.
– Jedenastka Langa. Jedenastu podejrzanych z pociągu. Sam policz: państwo 
Marson, 
państwo Leslie, państwo Melville, państwo Page, Mademoiselle, pani Wilkin i ja.
Simon wybuchnął śmiechem, wyjaśniając, że pani Wilkin nie była uwzględniona w 
składzie 
drużyny, ale co do reszty miał spore wątpliwości. Wciąż interesował go motyw 
Sally i rozlanego 
sherry.
– Wiem, że teraz brzmi to głupio – próbowała wyjaśnić Miranda. – Sally rozlała 
sherry na 
fotel. Wytarła plamę papierową chusteczką, którą próbowała wrzucić w kominek, 
ale chusteczka 
odbiła się od kraty i spadła na dywan. To była chusteczka ze znakiem firmowym 
Elizabeth 
Arden. Zapamiętałam ją dobrze, bo widziałam taką na podłodze pokoju Mademoiselle 
wieczorem, gdy zniknęła. Pewnie wiedziałeś o tym! – fuknęła na widok miny 
Simona.
– Tak. Wiedziałem też, że podrzuciła ją tam pani Melville i że pożyczyła ją od 
Sally.
– Ale dlaczego to zrobiła?
– Dlatego, żeby skierować podejrzenia na panią Page. Wyprzedziła tok twojego 
rozumowania. Przecież Sally miała motyw, by pozbyć się żony Roberta, a Friedel 
zabito, biorąc 
ją za panią Melville. Rzecz w tym, że Mademoiselle zabiła Friedel, biorąc ją za 
ciebie, Mirando.
– Za mnie? Cóż jej zawiniłam?
– Podsłuchała przez telefon, że wybierasz się do państwa Leslie, a nie było jej 
w domu, gdy 
musiałaś odwołać wizytę. Zawiniła twoja bransoletka. Mademoiselle próbowała 
przechytrzyć 
panią Melville i zgarnąć całą pulę, ale zagalopowała się i w tym momencie sama 
wystawiła się na 
strzał. Bo Stella wiedziała już dobrze, że gra idzie o życie.
Podkradła misia Lottie, posłała Mademoiselle na jego poszukiwanie i pojechała za 
nią 
samochodem. Ryzykowała niewiele. Samochodów z brytyjską rejestracją nie 
zatrzymuje się 
z reguły w naszym sektorze, a po zmroku mało kto sprawdza ich numery. Nie 
uwzględniła tylko 
zielonej farby z uchwytów kierownicy roweru.
– Czy aż tak bardzo się pobrudziła?
– A jak mogło być inaczej po wrzuceniu Mademoiselle i jej roweru do basenu? 
Działała 
w ciemności i nie patrzyła ani na rękawiczki ani na klamkę wozu. Spostrzegła to 
dopiero 
w garażu, ale nieoceniony Wally czuwał w trawie pod oknem i zauważył, jak 
przygląda się 
zielonym plamom. Pochwyciła butelkę terpentyny, którą Mademoiselle czyściła swój 
rower, 
umyła nadgarstki, a rękawiczki spaliła.
– Przecież to Robert rozlał terpentynę!
– A byłaś przy tym?
– Nie byłam, ale sam mi to mówił! Myślałam nawet, że zaaranżował to z Sally.
Simon nie zareagował.
– Podejrzewałam, że Mademoiselle przyłapała go na schadzce z Sally i 
szantażowała – 
tłumaczyła Miranda. – Rozważałam to, ale przecież Robert nie byłby aż tak...
– Zdeterminowany?
– Nazwij to, jak chcesz. Może jest lekkoduchem, ale to zacny człowiek. W sumie 
żal mi go. 
Czy wiesz, że przeznaczył swoje wojskowe oszczędności na ufundowanie w Mallow 
fundacji dla 
upośledzonych dzieci? Państwo Leslie obiecali mu pomoc, gdy pułkownik przejdzie 
w stan 
spoczynku. Jedno z ich dzieci ma niedowład kończyn. Jest już nawet nazwa: 
„Fundacja imienia 
Stelli Melville”.
Miranda włożyła dłonie w kieszenie żakietu, aby ukryć ich drżenie i spytała 
trochę 
z ciekawości, trochę, żeby zmienić temat:
– Wiedziałeś od początku, że to Stella?
– Nie od początku.
– A kiedy się domyśliłeś?
– Przykro mi, ale dopiero tamtej nocy. Podejrzewałem już wcześniej, że ktoś w 
waszym 
domu musi mieć coś wspólnego ze zniknięciem Mademoiselle. Wróciła nocą, 
zostawiła 
porcelanowego misia i zabrała swoje rzeczy. Zdarza się, ale jakim cudem nikt 
tego nie słyszał, 
a drzwi były zamknięte od środka? Przecież zatrzaskiwanie takich drzwi i 
przekręcanie klucza 
w zamku słychać o tak późnej porze. Poza tym trudno wyjść z domu, w którym 
wszystkie rygle 
są pozasuwane od środka i nie brakuje ani jednego klucza. Sam to sprawdziłem.
– Ale od kiedy podejrzewałeś Stellę?
– Od chwili, gdy wspomniałem o zielonej farbie. Widziałem jej odbicie w szkle 
obrazu 
i byłem już pewny. Bywają sytuacje, gdy każda twarz zdradzi swego właściciela.
– Tylko nie mów, że nie podglądałeś wtedy i mojej twarzy – powiedziała cicho 
Miranda, 
kiwając smutnie głową.
– Twojej twarzy? – spytał Simon lekko zbity z tropu. – Powiedzmy, że 
podglądałem... I co 
z tego?
– Nic, chciałam tylko wiedzieć... – nie dokończyła, znów się rumieniąc.
– Wiem, co masz na myśli – powiedział ze śmiechem Simon. – Nie, to nie dla 
twoich 
pięknych oczu. Powiedzmy, że raczej dla twoich szczerych oczu. Nie potrafisz 
ukrywać uczuć 
i pod tym względem kiepska z ciebie aktorka. Chciałem się przekonać, jak się 
sprawdzisz w roli 
prawdziwej Mirandy Brand. W roli tej, która wie za dużo.
– Po co ci to było?
– Potrzebowałem dowodu. Czułem, że pani Melville złapie się na to i odsłoni się.
– Miło mi to słyszeć – powiedziała Miranda, próbując opanować drżenie głosu.
– Wybacz. Wiem, że to było podłe, ale wtedy miałem tylko poszlaki. Nie 
wiedziałem nic 
o Wallym, a gdybym nawet wiedział, co warte są w sądzie zeznania dziewięciolatka 
i młodszej 
o dwa lata dziewczynki. Pierwszy lepszy adwokat zrobiłby z nich sieczkę. Nie 
wiedziałem, że 
pani Melville o coś cię podejrzewa, ale wyczuwałem, że czegoś się obawia.
– Czegoś, czy mnie? – spytała zaskoczona Miranda. – Czemu miałaby obawiać się 
właśnie 
mnie? Zawsze byłyśmy przyjaciółkami.
– A Robert? – spytał Simon, przyglądając się uważnie swoim paznokciom.
– Robert? Przecież to bez sensu.
– Może dla ciebie, ale nie dla Stelli. Ja też poważnie to rozważałem. Przystojny 
mąż, niezłe 
pieniądze... Czemu nie połączyć jednego z drugim?
Miranda wyjęła dłonie z kieszeni żakietu i zacisnęła je w pięści. Miała 
serdeczną ochotę 
przywalić jedną z nich Simonowi.
– Myślałeś, że ja i on...!
– Uspokój się, kochanie. Nic nie myślałem. To była tylko hipoteza. Jedna z 
wielu, ale 
przyznasz, że często serdecznie cię przytulał?
– Przecież, do licha, jest moim kuzynem!
– Kuzyn to nie brat – mruknął Simon. – Zabójstwo Friedel i lęk Stelli, że to ona 
miała być 
ofiarą, dało mi wiele do myślenia. Dodajmy jej miłość do Roberta i kontrast 
między twoją 
młodością a jej – jak mawiała służąca mojej mamy – „zaawansowanym wiekiem”. 
Dodajmy jej 
nienawiść do cudzoziemców i obcych krajów, zazdrość o Sally Page, lęk przed tym, 
że to ty 
możesz zająć jej miejsce, i strach, że Mademoiselle ma powody, by się jej 
pozbyć. Kto zniósłby 
taki stres?
– Ale dlaczego miałaby zabijać mnie? Przecież zawsze pozostawała Sally?
– Nie domyślasz się? Sama wyjaśniła ci to tamtej nocy.
– Mówiła coś o szpiegowaniu w jej domu i o liczniku samochodu. Nic z tego nie 
zrozumiałam.
– Czy naprawdę nie zauważyłaś wieczorem, gdy zabito Mademoiselle, że z tym wozem 
jest 
coś nie tak?
– Co miałam zauważyć?
– A więc przeceniła cię i omal nie przypłaciłaś tego życiem. Przypomnij sobie 
dokładnie: 
wchodzisz do garażu wkrótce po jej powrocie z basenu. Szperasz w wozie, a więc 
powinnaś 
dostrzec trzy dziwne sprawy. Po pierwsze: silnik jest rozgrzany, choć Stella 
wróciła przed 
trzydziestoma minutami. Po drugie: na klamce jest zielona farba, chociaż to 
mogło ci się wtedy 
z niczym nie kojarzyć. Po trzecie: licznik wskazuje podejrzanie wysoki przebieg. 
Na drugi dzień 
wspominasz niby przypadkiem o twojej pamięci do liczb. Co mogła wtedy pomyśleć? 
To, że 
masz ją w garści, ale chwilowo nie chcesz tego ujawniać.
– I wtedy postanowiła pozbyć się mnie – dokończyła gorzko Miranda.
– Może nie wtedy – uspokoił ją Simon. – Dopiero następnego wieczora, gdy Robert 
ucałował 
cię, wychodząc z domu. Tak przynajmniej sądzę.
– Przecież to był tylko kuzynowski całus?
– Dla ciebie. Dla niej była to kropla, która przepełniła czarę. Powiedziała nam, 
że nie mogła 
się po tym pozbierać. Nazajutrz miał pojawić się ordynans Roberta, więc nie 
mogła dłużej 
zwlekać. Musiała zdobyć natychmiast twój talizman i pozbyć się ciebie. To drugie 
dałoby się 
zatuszować twoją ucieczką do Sowietów. Musiała tylko wydostać cię z domu i 
zwabić 
w odpowiednie miejsce. Przypomniała sobie, że dzwonek do drzwi i dzwonek 
telefonu brzmią 
w waszym domu bardzo podobnie. Odchodziła od zmysłów, ale ludzie w takim stanie 
potrafią 
czasami rozumować zupełnie logicznie.
– A ty wiedziałeś o tym i pociągałeś za sznurki! – nie wytrzymała Miranda. – 
Jesteś zimnym, 
wyrachowanym... – nie mogła znaleźć odpowiedniej inwektywy.
– Nic ci nie groziło – uspokoił ją. – Wally wyśpiewał mi już wszystko i czułem, 
co się 
szykuje. Wasz dom był obstawiony przez policję. Nie byliśmy tylko do końca 
pewni, gdzie 
wywiezie cię Stella, więc śledziliśmy wóz. Gdy zajechałyście pod dom Ridderów, 
wszystko było 
jasne. Od waszego wejścia szliśmy za wami krok w krok. Oczywiście, trochę pomógł 
nam 
w ciemności gruz, wasze obcasiki i wielki monolog pani Melville.
– A gdyby nacisnęła spust o sekundę szybciej? O tym pewnie nie pomyśleliście, 
dranie!
– Szybciej, później... cóż za różnica? – wzruszył ramionami.
Miranda spojrzała mu w twarz już nie ze złością, ale z wielkim smutkiem i 
zrezygnowaniem.
Simon dostrzegł to spojrzenie i zdobył się na uśmiech równocześnie wyrozumiały, 
serdeczny 
i lekko ironiczny.
– Zawsze sądziłem, że zła z ciebie aktorka, droga Mirando – i właśnie to 
ogromnie mi się 
w tobie podoba. Nie pomyślałaś, że zdążyłem zmienić amunicję w rewolwerze 
Roberta na ślepe 
naboje? Ot tak, na wszelki wypadek.
– Nie pomyślałam! – wybuchnęła. – Nie pomyślałam, bo jestem właśnie zajęta 
pakowaniem 
bagaży. Poza tym nie znoszę, gdy ktoś wchodzi bez pukania do mojej sypialni i 
nazywa mnie 
„drogą Miranda”!
– Przepraszam za to ostatnie, a co do bagaży... Sądzę, że marnujesz czas. Chyba, 
że lubisz 
pakować je i rozpakowywać na przemian. Sypialnię pomińmy, bo i tak będziesz 
musiała 
przyzwyczaić się do moich wizyt bez pukania. Jak wiem, jest to jednym z 
przywilejów małżonka.
– Tak jest pan tego pewny, kapitanie Lang?
– Na sto procent, panno Brand.
* * *
– Czy wiesz, Mirando, że ten Lang gdzieś znów zniknął? – spytała pani Leslie, 
wchodząc bez 
pukania do pokoju. – Och, przepraszam!
Przymknęła pospiesznie drzwi.
Zeszła na półpiętro i spojrzawszy na ułożoną tam w kostkę pościel i oficerski 
bagaż, 
pokręciła głową i rzuciła do siebie: – Kto by pomyślał? Że też chce się im po 
tych trzech 
morderstwach. Chociaż... Czemu nie? Przecież życie jest silniejsze niż śmierć.
Pokręciła wyrozumiale głową, zeszła na parter i wyjaśniła kucharce w języku, 
który uważała 
za niemiecki, że der Herr Polzisten Capitan Lang zostanie przypuszczalnie na 
lunch.