Lidia Miś-Nowak

Odwiedzając czarownice

Nadchodziła jesień. Taka pora roku zwiastowała nie tylko nadejście chłodu i 
deszczu ale także coraz dłuższych wieczorów. Mała Asia, która tak w zasadzie to 
nie była już taka mała, jak sądzili jej rodzice, właśnie tego dnia postanowiła 
wybrać się na spacer. W miasteczku, w którym mieszkała mogła znaleźć spore grono 
przyjaciół, huśtawkowe place zabaw oraz wąskie brukowe uliczki przypominające 
kręte korytarze, na których jej rówieśnicy korzystając z ostatnich promieni 
słońca wesoło rozprawiali grając w klasy. Ale Asi nie chciało się dzisiaj 
skakać, kłócić o kolejność w grze z Magdą i Basią z jej klasy. Dzisiaj Asia 
postanowiła cichutko ominąć przyjaciółki i maszerować nie myśląc o niczym i nie 
wiedząc dokąd zaprowadzą ją ośmioletnie nóżki. 
Spacer okazał się bardzo męczący. Po godzinnym marszu, który przerywała 
wyłącznie gdy zaciekawiła ją kolorowa wystawa mijanego sklepu, stwierdziła, że 
musi odpocząć. Przystając na chodniku rozglądała się w poszukiwaniu ławki. W 
całym miasteczku było dużo ławek, dlaczego więc nie miałoby być tu chociaż 
jednej, tu, przed wejściem do miejskiej biblioteki. 
Ale ławki nie było. 
Może będzie wewnątrz budynku? – pomyślała Asia i maleńkimi kroczkami weszła do 
środka. Miła pani uśmiechając się do niej podała niewielki koszyczek, który miał 
pomieścić chcące wypożyczyć sobie książki. 
Dlaczego by nie wypożyczyć jakiejś skoro już tu jest?– pomyślała znów i ochoczo 
podjęła próbę wędrowania wśród wysokich regałów. 
W powietrzu czuć było zapach starego papieru, który tkwił na wypisanych tuszem 
kartkach. Mijając kolejny regał czytała szerokie napisy dzielące zbiory książek 
na dziedziny: „Zdrowie”, „Historia”, „Majsterkowanie”, „Powieści”, o jest – 
„Bajki”. Wodząc paluszkiem po okładkach mijała kolejno: „Królewna Śnieżka”, 
„Kopciuszek”, „Jaś i Małgosia”, „Kot w butach”, „Calineczka”, ale wszystkie te 
bajki dobrze znała i nie chciała ich czytać kolejny raz. Nagle dostrzegła na 
najwyższej półce, tuż przy samym kraju dużą książkę z wyrytymi na złoto literami 
„Odwiedzając czarownice”. Znajdując obok swoich stóp niewielki stołeczek wspięła 
się na niego i zdjęła książkę z półki. Książka była ciężka i bardzo zakurzona. 
Nie mogąc się doczekać co zobaczy w środku szybciutko przewróciła okładkę. Jej 
oczom ukazał się przepiękny pałac, który stał na wysokiej górze a pod nim jakby 
tańcząc przy ogromnym ognisku z uśmiechami na twarzy bawiły się czarownice. 
Z zadowoleniem włożyła książkę do koszyka i podeszła do pani, która zapisywała 
wypożyczane książki. 
– Tę biorę proszę panią– oznajmiła kładąc przed panią książkę i odstawiając 
koszyk w miejsce gdzie wcześniej stał. 
Pani poprosiła Asię o adres po czym zapisała coś na karteczce i podała jej 
bajkę. Rozradowana Asia, nie myśląc nic o wcześniejszym zmęczeniu tuląc książkę 
do piersi w podskokach wróciła do domu. 
Po kolacji, gdy była gotowa żeby położyć się spać z wielkim zainteresowaniem 
włączyła nocną lampkę i usiadła przy biurku. Na biurku leżała bajka. Jeszcze raz 
spojrzała na jej okładkę po czym otworzyła książkę. Na kolorowym obrazku 
dostrzegła czarownice. Każda z nich była piękna i nigdy Asia nie pomyślałaby, że 
to naprawdę są czarownice gdyby nie miotły, które trzymały w ręce. Jedna nawet 
latała na niej nad wielkim czerwono-żółtym ogniskiem. Wszystkie były bardzo 
radosne i bardzo młode, ale każda z nich była inna. 
Asia uśmiechnęła się z zadowoleniem i przeniosła swój wzrok na litery. Zaczęła 
czytać. 
Dawno, dawno temu w czarodziejskiej krainie mieszkały siostry czarownice. Było 
ich siedem. Każda z nich choć młoda i piękna wyglądała nieco dziwacznie. Jedna 
przypominała drzewo, druga była blada i lśniąca jak lód, trzecia oblepiona 
kleistą mazią jakby masłem, czwarta była chłodna i szara tak bardzo, że swoim 
wyglądem przypominała kamień, piąta obwieszona była zabawkami i wydawać by się 
mogło, że to jej ubranie, a szósta była tak gruba, że z pewnością nie odmawiała 
sobie niczego do jedzenia oraz siódma, z piórami we włosach i dziobem zamiast 
ust. Bardzo się kochały i były szczęśliwe, lecz pewnego dnia nie wiadomo 
dlaczego obrażając się na siebie i pogrążając w złości, rozeszły się by w 
odosobnieniu dożyć starości. Zamek, w którym do tej pory mieszkały zrobił się 
bardzo cichy i posępny. Każdy korytarz, na którym wcześniej słychać było ich 
śmiechy i żarty – spał snem głębokim, wręcz tajemniczym. Bo wszystko tu było 
tajemnicze i zaczarowane. Czarodziejskie było tak bardzo, że od tego czaru 
zaczarowała się nawet ta bajka. Ta, którą właśnie czytasz moje dziecko. 
Tak, czarodziejskie... 
Nagle Asia znikła. W pokoiku została zaświecona lampka i otwarta na biurku 
bajka. Czarodziejska bajka. 
Rozdział 1 
Asia z przerażeniem rozglądała się wokół siebie próbując coś dostrzec. Nie 
wiedziała gdzie jest, ale pewna była, że nie w swoim pokoju. Miejsce w którym 
się właśnie znalazła przypominało raczej las, ale było tak ciemno, że nie 
wiedziała tego na pewno. Bardzo się bała. Nagle do jej uszu dobiegł jakiś 
podejrzany szelest. Kurczowo oglądnęła się za siebie i zobaczyła jasne oczy. 
– Uchu– powiedziało to coś i nagle odfrunęło. 
Asia bała się teraz tak bardzo, że postanowiła uciekać. Wzięła nogi za pas i 
biegła ile tylko miała sił. Serce waliło jej tak mocno, że nawet nie czuła, 
kiedy upada. Szybko podniosła się z ziemi i słysząc znów coś za sobą ponownie 
wzięła się do ucieczki. Wtem, zobaczyła jasne światło dobiegające z jakiegoś 
domu. Ucieszona odetchnęła z ulgą, bo wiedziała już dokąd zmierzać. 
Po chwili stała pod drzwiami leśnej chatki. Ale chatka była bardzo, bardzo 
dziwna... Nie była zbudowana ani z cegieł, ani z drewna, ale... z gałęzi. Asia 
nie wiedziała jak zapukać w gałęzie więc zawołała: 
–
Halo! Jest tu ktoś? 
–
Kto tam?– odparł ochrypnięty głos. 
–
Mam na imię Asia, nie wiem gdzie jestem i bardzo się boję – odparła prawie 
płacząc.Nagle przez niebo przeleciał piorun i zagrzmiało tak głośno, że Asia na 
dobre się rozpłakała.
–
Proszę mnie wpuścić, zaraz będzie padać – mówiła przez łzy. 
– 
Dobra, już dobra. Kurcze blade, kapusta czerwona a mąka zielona. Też nie masz co 
robić, tylko 
szwendać się i niepokoić starą kobietę po nocy – odparł głos z chatki po czym 
otworzyły się drzwi. Asia stanęła nieruchomo z otwartą buzią. 
– Coś tak rozdziawiła gębę? Ducha zobaczyłaś czy co? – spytała stara kobieta. 
Rzeczywiście Asia nigdy jeszcze nie zapomniała o dobrych manierach, nigdy aż do 
tej pory. Zawsze mówiła dzień dobry i do widzenia oraz proszę, dziękuję i 
przepraszam, ale teraz... teraz była tak bardzo zdziwiona, że naprawdę nie 
wiedziała co powiedzieć. Kobieta, którą zobaczyła nie wyglądała jak duch, 
o nie. Wyglądała jak... krzak. Była taka sama jak jej chata. Jej dłonie były 
pomarszczone i suche niczym patyki drzew, nogi, mimo iż schowane pod długą 
spódnicą, stukały głucho w podłogę jak kłoda. Ale to nie było takie dziwne. 
Najdziwniejsze było to, że jej włosy wyglądały dokładnie tak jak drobne gałęzie 
płaczącej wierzby, a na dodatek rosły na nich liście. Nie mogła oderwać od niej 
swojego wzroku. 
– Wchodzisz do środka, czy będziesz tu sterczeć aż do rana? – zapytała 
krzaczasta kobieta. 
– Przepraszam, nie wiem skąd się tu wzięłam. Wszędzie jest ciemno, a na dodatek 
już leje, czy mogłabym tu u pani przenocować? – zapytała niepewnie Asia. – Jutro 
sobie pójdę. Mama będzie się niepokoić. 
– Możesz, możesz – odparła kobieta wpuszczając Asię do środka. 
Kiedy się odwróciła dostrzegła Asia, że kobieta ma na włosach małe gniazdo, w 
którym zrobiły sobie legowisko wróbelki. Wydało się to Asi tak zabawne, że 
zachichotała. 
– 
Z czego się chichrasz? Ze mnie? – spytała oburzona kobieta – Wszyscy się ze mnie 
śmiejecie. Każdy kto tu wchodzi. 
– 
Nie śmieję się z pani, tylko z tego gniazda. – odparła Asia wskazując na włosy, 
a raczej gałęzie, które wyrastały z głowy starej kobiety. 
– 
Tak, wiem. Kurcze blade, kapusta czerwona a mąka zielona – zaklęła. – Co chwile 
się w nich coś gnieździ, nie mogę sobie już dać z tym rady. I ten dom. Dziś jest 
jeszcze w miarę mały, ale jutro urośnie. I co ja mam z tym zrobić? Wszystko 
przez ten deszcz. 
Asia popatrzyła na kobietę i znów zachichotała. 
– 
Napijesz się czegoś przed snem? Może nalewki z kory brzozowej, jest doskonała – 
zapytała ponownie Asię. 
– Nie dziękuję. Jestem tylko trochę wystraszona i śpiąca. 
– 
Nie mam tu takiego łóżka jak wy macie – mówiła kobieta – więc będzie ci musiała 
wystarczyć wiklinowa mata. 
Asia rozejrzała się dookoła. Wszystko tu było niewiarygodnie krzaczaste. Stół 
stojący pośrodku izby był drewniany, to akurat nie wydało się Asi dziwne, w jej 
domu stół też był drewniany, prawie każdy stół jest drewniany. Ale ten, tu w tej 
chacie jakby żył, jakby jego korzenie były zapuszczone w podłogę i jakby rósł 
pod wpływem padającego właśnie deszczu. Spojrzała na szafy, krzaczasty piec i 
suszące się nad nim zioła, wiklinowe łóżko na którym będzie spać oraz mały worek 
utkany z traw z którego wychodziły liście. To chyba poduszka – stwierdziła w 
myśli. 
–
Co ci się stało w nogę – spytała kobieta, wskazując swym patykowym palcem na 
nogę Asi – Leci ci krew. 
– 
Ojej, to chyba przez to, że się przewróciłam – stwierdziła Asia – Tak się bałam, 
że nawet nie poczułam kiedy rozcięłam sobie nogę. 
–
Brzydko to wygląda. Dziś już nie mogę ci pomóc, jest za ciemno, ale jutro z 
samego rana poszukam potrzebnych składników, żeby szybko zagoić ranę. 
– 
Wystarczy tylko woda utleniona i bandaż – pouczyła Asia przypominając sobie jak 
to robiła jej mama, kiedy się wywróciła na rowerku lub spadła z drzewa. 
– 
Woda utleniona, bandaż! Phi. Też coś – zadrwiła kobieta – Skąd ja ci wezmę te 
cudaństwa? Kurcze blade, kapusta czerwona a mąka zielona. 
– Z apteki – odparła zdziwiona Asia. 
– Z apteki! – powtórzyła rozłoszczona – Chyba ci się w głowie pomieszało. Tu nie 
ma apteki – skierowała się do Asi – Tu jest nić pająka, ślina żaby, pazur sowi i 
liście szałwi na takie rany jak twoja a nie jakaś woda utleniona czy bandas. 
– Bandaż, proszę pani, a nie bandas – poprawiła Asia 
– A niech się nawet nazywa bambaluchas i tak nam nie pomoże. No, nie martw się i 
kładź się spać. Tutaj noc jest krótsza niż tam u was – dodała już nieco 
łagodniej, bo nie chciała żeby Asia się jej bała. 
Asia nie rozumiała dlaczego stara kobieta chce jej kłaść na nodze takie ohydztwa 
jak pazur sowi, nić pająka czy żabia ślina. Po plecach przeszył ją dreszcz. Fuj 
– pomyślała, położyła się na patykowej macie a pod głowę wsunęła worek z liśćmi, 
po czym jakby otulona czarodziejskim snem – zasnęła. 
Obudziła się bardzo wyspana ale mogłaby przysiąc, że nie spała więcej niż dwie 
godziny. Naprawdę wszystko tu jest takie dziwne – stwierdziła w myślach i 
przecierając twarz, otworzyła oczy. Dopiero teraz w świetle porannych promieni 
słońca dostrzegła jak wielka jest chata, w której nocowała. Stół dwukrotnie 
większy niż wczoraj opleciony był wijącymi się wszędzie gałęziami, nawet łóżko 
na którym spała, wczoraj było o wiele niższe a dziś aby z niego zejść, musi 
zeskoczyć. Zeskoczyła więc i szybciutko ubierając się w buciki wspięła się na 
ogromne krzesło, które stało między stołem a piecem. Stojąc nieco wyżej mogła 
lepiej zauważyć jakiego psikusa sprawił padający w nocy deszcz. 
Przydałyby się wielkie nożyce, takie, jakich używa mama w ogrodzie do 
przycinania żywopłotu. – pomyślała w duchu. – Dobrze by było doprowadzić ten dom 
do porządku. 
Wśród różnych drewnianych sprzętów porozkładanych na kredensie dostrzega 
nożyczki. Ucieszona znaleziskiem odsunęła krzesło i biorąc je do rączek wyszła 
przed chatkę w poszukiwaniu drabiny. 
Na zewnątrz pogoda była słoneczna. Słońce świeciło mocno susząc swymi promykami 
resztki rosy opadłej na trawie. Asi dzień wydawał się bardzo piękny. Znajdując 
dużą drabinę przystawiła ją do ściany i zabrała się do pracy. Obiema dłońmi 
mocno trzymając nożyce przycinała gałązki, które z trzaskiem spadały na ziemię. 
Po jakimś czasie chata, przypominała już chatę a nie zarosły szałas. Pomimo 
zmęczenia nie przerywała pracy. 
– Krzaczasta pani chyba się ucieszy, że jej trochę pomogłam. Tylko tak mogę 
podziękować za gościnę. – powiedziała do siebie. 
Nagle podczas pracy, zobaczyła... zobaczyła jak krzaczasta kobieta frunie na 
miotle pomiędzy czubkami drzew. Nie dowierzając temu co widzi przetarła oczy. 
Ale wzrok jej nie mylił. Krzaczasta pani, trzymając drewnianą miotłę między 
nogami sunęła po niebie nucąc sobie coś pod nosem. 
Dostrzegając Asię pomachała na przywitanie i zawołała: 
– To mój dom? Och jaki piękny, jaki cudowny. Już myślałam, że muszę czekać aż 
grzejące słońce pokurczy gałęzie. – zachwycała się lądując na ziemi. Asia, była 
tak bardzo zaskoczona tym co widzi, że 
o mały włos nie spadła z drabiny. A krzaczasta pani wciąż się zachwycała – 
Musiałabym czekać i czekać. A jakby i dziś padał deszcz? Jejku, jejku moja chata 
tak rośnie, że nie wiem co począć, a tu proszę zjawia się Asia i rozwiązuje mój 
problem. A właśnie, Asiu, zejdź z tej drabiny, muszę ci zrobić okład na nogę. 
Sowa, którą spotkałam, mówiła, że cię pamięta. Niechcący cię wczoraj 
przestraszyła jak się pojawiłaś w naszej bajce. Więc to przez nią zaczęłaś 
uciekać. Nie chciała cię przestraszyć. Bardzo cię przeprasza i od razu oddała 
swój pazur abym mogła przygotować ci mazidło na ranę – mówiąc to jakby do siebie 
kobieta weszła do chaty i krzątając się przed kuchnią podłożyła drewna do pieca, 
nalała wody do drewnianego baniaka i postawiła go na rozgrzanej kuchni. Po 
minucie woda zaczęła kłębieć i kobieta zabrała się do rozwijania przyniesionych 
tobołków i wrzucania ich zawartości do gotującej się wody. – Gorzej było z żabią 
śliną – mówiła w międzyczasie – miejscowe żaby jakby wiedziały, że czegoś od 
nich chce, więc się pochowały. Musiałam lecieć na wyspę żab, a tamte żaby 
niczego za darmo nie dają, chciały, żebym im podarowała worek much. Dlatego mi 
tyle czasu to zajęło. Poleciałam do znajomego pająka, który akurat nałapał do 
swojej sieci świeże muchy i podarował mi je, nawet dał mi swoją sieć, która 
także mi jest potrzebna do mikstury. Bo pająk to fajny gość i wiem, że zawsze 
mogę na niego liczyć. Potem znów poleciałam na wyspę żab i za worek much dały mi 
trochę swojej śliny. Z liśćmi szałwi akurat nie miałam problemu, bo rosną tuż za 
chatą i tak zdobyłam wszystko to czego potrzebowałam. 
Asia stała w progu chaty i nic nie mówiąc analizowała słowa krzaczastej kobiety. 
Gdzie ona jest? Dlaczego krzaczasta pani lata na miotle? Dlaczego dom rośnie i 
dlaczego sowa mówi? Przecież sowy nie umieją mówić – myślała sobie. 
Krzaczasta czarownica uśmiechając się do Asi otworzyła worek z żabią śliną i z 
pluskiem wlała ją do gara. 
– 
Teraz muszę zmielić sowi pazur – zaśmiała się i włożyła go do ust. Z głośnym 
trzaskiem kruszyła go swymi drewnianymi zębami po czym zmielonego na proch 
wypluła do gara. – I nić pająka. – dodała 
– 
Asiu tam leży nóż – wskazała – weź go i pokrój nić na kawałeczki, żeby się nam w 
garnku dobrze rozpuściła – mówiąc to podała Asi kłębek nici przypominający swym 
wyglądem duży kłębek włóczki. 
Asia posłusznie wzięła nóż i zaczęła kroić nić, ale nić była tak lepka i 
nieprzyjemna w dotyku, że marszcząc się spojrzała na czarownicę z prośbą w 
oczach. 
– 
Coś, tak delikatna, nie pasuje ci krojenie pajęczej nici? – zapytała czarownica 
widząc niesmak na twarzy Asi. 
Asia pokiwała główką. Czuła, że nie da rady dotykać takiego obrzydlistwa. 
Czarownica śmiejąc się pod nosem wzięła od Asi nić, pokroiła a na koniec 
wrzuciła do gara i wszystko razem zamieszała. 
– 
Teraz musimy chwilkę poczekać aż się wszystko razem sklei – stwierdziła z 
zadowoleniem czarownica. 
–
Kim pani jest? – zapytała Asia korzystając z chwilki wolnego czasu. 
–
Czarownicą, a co nie widać – odparła krzaczasta kobieta. 
–
Naprawdę? – spytała – Ale jak ja... skąd... gdzie ja jestem? 
Czarownica roześmiała się w głos. Jej śmiech nie wzbudzał w Asi lęku, wręcz 
przeciwnie, wydał się jej bardzo szczery i serdeczny. 
– 
W bajce – oznajmiła czarownica – powiedz mi, co robiłaś zanim się u mnie 
znalazłaś, czy przypadkiem nie zaczęłaś czytać bajki? 
– 
Tak, ma pani rację – odparła Asia przypominając sobie swój pokoik i to jak 
kładąc się spać postanowiła jeszcze poczytać. 
–
Asiu, każdy kto czyta tę czarodziejską bajkę to odwiedza nas tak jak ty. 
–
To znaczy, że jest was więcej? – zapytała. 
–
A co przeczytałaś na początku bajki?Asia zamyśliła się na chwilkę.
– 
Że dawno, dawno temu w czarodziejskiej krainie żyły sobie siostry czarownice, że 
było ich... siedem – przypomniała sobie. 
–
No właśnie – stwierdziła czarownica – a jaki ma tytuł nasza bajka? – zapytała 
znów Asię.11111 
–
Odwiedzając czarownice – odparła Asia bardziej zdecydowanie. 
–
Otóż to. Musisz więc odwiedzić nas, wszystkie siedem. 
–
Dopiero wtedy będę mogła wrócić do domu? – przestraszyła się. 
– 
Dopiero wtedy – powtórzyła czarownica, po czym dodała z uśmiechem – ale nie bój 
się, nie jesteśmy takie złe, choć o jednej z moich sióstr napisali kiedyś, że 
chciała zjeść jakieś dzieci. 
Asia zamarła ze strachu na samą myśl, że będzie musiała odwiedzić tą czarownicę, 
żeby wrócić do domu. 
–
Naprawdę. Kogo? – zapytała zdenerwowana 
– 
Jasia i Małgosię – odparła czarownica. – Ale nie wierzę, żeby moja siostra 
chciała to zrobić. Ona 
uwielbia jeść, ale tylko pierniki. Asia przypomniała sobie bajkę o Jasiu i 
Małgosi. 
– Ale napisali w tej bajce, że Jaś i Małgosia włożyli czarownicę do pieca. 
– 
Och, naprawdę? Nie wiem skąd komuś taki pomysł przyszedł do głowy – zdziwiła się 
krzaczasta pani – moja siostra żyje i miewa się całkiem dobrze. Wiem o tym na 
pewno, choć nie widziałam się z nią odkąd opuściłyśmy nasz zamek. 
– Właśnie, a dlaczego go opuściłyście? – zapytała. 
– 
Uch, – westchnęła czarownica – w zasadzie to sama już nie pamiętam. O wywar 
kipi! – uniosła się na równe nogi widząc jak z gara wyłazi piana. – Kurcze 
blade, kapusta czerwona a mąka zielona, zagadałaś mnie! – zaklęła pędząc do 
garnka. 
Czarownica wyniosła gorący garnek na podwórko żeby się szybko przestudził. Po 
kilku minutach wróciła z zagniecioną gałką lepkiej mazi. 
–
Daj tę nogę – zwróciła się do Asi – zobaczysz, ledwo ci to przyłożę do rany a 
rana się zagoi. 
–
Blech, śmierdzi to okropnie – odparła Asia.Ale rzeczywiście jak tylko czarownica 
przyłożyła tę miksturę do rany, rana od razu się zasklepiła.
– 
Dziękuję – skierowała się do czarownicy i zauważyła, że na jej włosach zaczynają 
pojawiać się kwiaty. – Pani włosy kwitną – wskazała palcem. 
– To normalne, wczoraj padał deszcz a dzisiaj świeci słońce, zawsze na taką 
pogodę kwitną. 
– 
Może przystrzygłabym je tak jak chatkę. Nie plątałyby się i nie gnieździłyby się 
w nich ptaki a pani lżej by było na głowie – zaproponowała Asia. 
–
Naprawdę? Potrafiłabyś to zrobić? 
–
Proszę usiąść na krześle, ja stanę na stole i zaraz sobie z tym bałaganem 
poradzę. 
Czarownica posłusznie usiadła na krześle, tak jak nakazała jej Asia. Asia 
natomiast wzięła nożyczki do rąk i stanęła na stole. Delikatnie wyplątawszy z 
włosów gniazdo z dwoma jajeczkami zabrała się do strzyżenia. Z uśmiechem na 
ustach obserwowała powstającą nową fryzurę. 
– 
Rach ciach ciach i po czuprynie – stwierdziła z uśmiechem. – Szkoda, że nie ma 
tu lustra, ale jak odwiedzi pani następnym razem żaby to się pani przekona, że 
wygląda pani cudnie. Ostatni krzyk mody. 
– 
Och, nie doczekam się, zaraz polecę nad staw by przeglądnąć się w wodzie. Ale 
najpierw muszę ci podziękować – czarownica podeszła do wielkiego wyplecionego 
kosza i schylając się zaczęła w nim szperać. Asia nie mogła się doczekać co 
otrzyma od czarownicy. – Proszę. Oto jest kwiat, który urośnie choćby na 
kamieniu, choćby na piasku czy szkle, nie przeszkadza mu brak wody i mróz. To 
jest czarodziejski kwiat i możesz go zabrać do domu – mówiąc to wręczyła Asi 
małą gałązkę, która wcale nie wyglądała jak kwiat. 
No cóż, wszystko tu jest takie dziwne – pomyślała Asia chowając kwiat do 
kieszeni. 
Czarownica pożegnała się z Asią, usiadła na miotle i odleciała nad staw by 
obejrzeć nową fryzurę w wodzie, a Asia spoglądając na leśną dróżkę pomyślała: 
Ciekawe do której siostry zaprowadzi mnie ta droga? – i uśmiechając się do 
siebie poszła w nieznane. 
Rozdział 2 
Asia weszła do lasu. Dróżka, którą szła z każdym krokiem stawała się coraz 
węższa i coraz dłuższa. W powietrzu czuć było mroźne powietrze. Po dobrej 
godzinie ciągłego marszu zauważyła, że pogoda jaka jej towarzyszyła w drodze, 
uległa zupełnej zmianie, że kiedy wchodziła do lasu jasno świeciło słońce i było 
ciepło, a teraz zanosi się na to, że zacznie padać śnieg. Po chwili stanęła na 
skraju lasu i odkryła wąskie koryto śnieżne prowadzące do wysokiej góry. 
Wszystkie pola, góry i doliny kryły się w śniegu a z nieba opadały wielkie 
płatki zamarzniętego deszczu. Było jej bardzo, bardzo zimno, ale pomimo tego nie 
zawróciła z drogi. Wiedziała, że na górze mieszka ktoś, kogo i tak wcześniej czy 
później odwiedzić musi. Tuląc swoje ręce z zimna przyśpieszyła kroku i już po 
chwili stanęła przed wielką grotą, grotą, która poszyta była lodem. 
– Mróz, śnieg i lód. Kto tu może mieszkać– szepnęła do siebie cicho i weszła do 
środka. – Hop, hop jest tu ktoś! – zawołała. 
– Hop, hop, hop, jest tu, jest tu, tu ktoś, tu ktoś – mówiło echo. 
Postanowiła wejść głębiej do środka, bo tam dostrzegła świecące się światło. 
Kiedy znalazła się pośrodku szerokiej sali, której podłoga, ściany a nawet sufit 
były oblepione lodem, zawołała ponownie: 
–
Jest tu ktoś? 
–
Tak, moja maleńka wejdź dalej i podejdź do mnie – odparł kobiecy głos. 
Asia posłusznie wykonała polecenie nie wiedząc jeszcze kto je wydał. Dochodząc 
do końca sali rozglądała się w poszukiwaniu swojej rozmówczyni. Nagle tuż przed 
nią coś drgnęło. To była postać... cała z lodu. Szklane zęby połyskiwały w 
serdecznym uśmiechu uwidaczniając przymrużone, błękitne oczy. Jej włosy niczym 
sople opływały na zmrożone ramiona. Była perłowa, lśniąca a zarazem zupełnie 
niewidoczna, jakby przezroczysta. Jej zarys zlewał się z otaczającym ją miejscem 
w jedną spójną całość. Po dłuższym przyglądnięciu się jej Asia rozpoznała 
kobietę. Wiedziała, że to kolejna z sióstr czarownic, które musi odwiedzić aby 
powrócić do domu. 
– Przemarzłaś? – zapytała lodowa pani wdzięcznym głosem. 
– 
Tak, jest mi bardzo zimno – przyznała Asia wiedząc, że przyczyną jej zmarznięcia 
jest nie tylko pogoda ale także emocje, jakich właśnie doświadcza. 
– 
Proszę. Okryj się, to cię ogrzeje – wręczyła Asi małą, białą kurteczkę, którą 
jednym ruchem ręki wyrzeźbiła ze śniegu. 
– 
Dziękuję – odparła ubierając się. Kurtka pomimo, iż zrobiona ze śniegu była 
wyjątkowo miękka i ciepła. Asi wydawało się, że otula ją puchowa kołderka na jej 
łóżku. Znów pomyślała o domu, tacie, mamie, młodszym braciszku i talerzem 
ciepłej zupy ziemniaczanej, którą uwielbiała. W jej oczach pojawiła się łza. 
– Och, nie płacz! Tutaj łzy zamieniają się w lód – powiedziała czarownica widząc 
smutek Asi.– 
Tęsknisz za mamą? Asia pokiwała główką. 
– 
Nie będę cię więc długo u siebie trzymała, ale też nie wypuszczę cię w tak złym 
humorze. Pozwól, że zaopiekuję się twoją radością – powiedziała do Asi biorąc ją 
za dłoń i prowadząc za sobą. – Zrobimy bal. Będą tańce, śpiewy, pyszne kolorowe 
lody i zimne napoje. Co ty na to? – przykucnęła obok Asi. – Zaprosimy sikorki, 
polarne niedźwiedzie i foki, musisz zobaczyć jak śmiesznie tańczą. Gwarantuję, 
że pękniesz ze śmiechu. 
Radość zalała serce Asi. Nikt jeszcze nie urządzał dla niej balu, nikt nie 
organizował przyjęcia z lodami i zimnymi napojami. Nigdy też, nie tańczyła z 
polarnymi niedźwiadkami i fokami. Chciała tego, chciała tego tak bardzo, że aż 
zaklaskała w dłonie. 
– 
Dobrze – ciągnęła czarownica. – Widzę, że spodobał ci się pomysł, a czy pomożesz 
mi w przygotowaniach? Musimy zrobić lody i mrożoną herbatę oraz przystroić salę 
i zaprosić naszych towarzyszy. 
– Tak – radośnie zawołała Asia. 
Czarownica prowadząc nadal Asię za rękę wprowadziła do następnej lodowej 
komnaty. Tym razem ta, w której się obecnie znajdowały wyglądała na kuchnię. 
Kuchnia nie była jednak taka zwyczajna jaką miała u siebie w domu, była inna. 
Ciężkie meble, stoły, krzesła i blaty stały niestrudzenie chłonąc panujący 
dookoła chłód. Grube i soczyste sople tworząc poniekąd okapy opływały nad 
zamarznięte gary. Jakby wyryte z kryształowego lodu sprawiały, że miejsce to 
zapierało dech w piersi. 
Jak można gotować w takim miejscu – pomyślała Asia – przecież wszystko tu jest 
pokryte lodem. 
– A gdzie ma pani kuchenkę. Chciałabym przyrządzić ciepłej herbaty – powiedziała 
Asia 
– 
Nie mam kuchenki – odparła czarownica – nie mogę jej mieć, mogłaby roztopić mój 
dom. Podejdź do tamtej szafki – wskazała – znajdziesz w niej herbatę. Zaraz 
zalejemy ją źródlaną wodą, dodamy parę kostek lodu i wyjdzie nam najlepsza 
mrożona herbata jaką kiedykolwiek piłaś. 
–
Jeszcze nigdy nie piłam mrożonej herbaty – odparła Asia 
–
To najwyższy czas spróbować. A w tej szafce obok znajdziesz nadzienie do lodów. 
–
Mniam – Asia pogłaskała się po brzuszku. 
– 
Wybierz jakie ci smakują. Są waniliowe, śmietankowe, malinowe, pomarańczowe, 
truskawkowe, kakaowe, och pomarańczowych już nie ma, zjadła mi foczka Gosia przy 
ostatniej wizycie. 
– To nic, za pomarańczowymi i tak nie przepadam – przyznała się.Podeszła do 
zalodzonego kredensu i wyjęła z niego lodowe mikstury.
– 
Asiu, przyrządź deser i napoje, na pewno uda ci się to zrobić, a ja tymczasem 
polecę na krę zaprosić gości – mówiła czarownica – tylko obawiam się, że sikorki 
do nas nie przylecą – westchnęła – nie dlatego, że nie lubią mnie odwiedzać, 
lecz dlatego, że brakuje u mnie drzew, a sikorki lubią spocząć na gałązce. 
Zdarzyło się kiedyś, że jedna z nich strudzona lotem przysiadła na lodowym 
wzgórku, tu, w mojej balowej sali... 
– I co? – zapytała Asia 
– 
Och to było straszne – mówiła dalej – jej nóżki przymarzły do podłoża i gdyby 
nie pomoc Floriana, polarnego niedźwiadka, który swym oddechem ogrzewał sikorkę, 
to mogłaby zamarznąć cała. Podejrzewam, że nie zechcą nam towarzyszyć w 
dzisiejszym balu i nie zdziwię się jak nie przylecą. Och, tak bardzo lubię ich 
śpiew – zamyśliła się czarownica – tak bardzo bym chciała, żeby nam zaśpiewały 
dzisiaj. 
Asi przypomniało się drzewko, które otrzymała od krzaczastej czarownicy. Skoro 
potrafiło ono urosnąć na piasku czy też kamieniu, będzie potrafiło urosnąć także 
na lodzie. Uradowana pomysłem na który wpadła, ochoczo zabrała się do mieszana 
lodów i przygotowywania mrożonej herbaty aby to szybko skończyć i sprawić 
czarownicy miłą niespodziankę. I tak też uczyniła, kiedy tylko czarownica 
opuściła lodowy zamek, Asia szybciutko uwinęła się z przygotowaniami i ponownie 
weszła do balowej sali. 
Jeszcze raz spojrzała na nią z podziwem. Małe promyki słońca przebijały się 
przez taflę lodu tworząc tęczę na jej ścianach. W rogach stały lodowe posągi 
przypominające swym wyglądem drzewa, kwiaty, strachy na wróble czy nawet ptaki. 
Ale wszystko było śpiące, jakby martwe. Tak, brakowało tu życia, jakieś małej 
roślinki, roślinki, która by rozweseliła to zaspane miejsce, która przywołałaby 
śpiew ptaków i wielkie promienie słońca. Asia wyjęła z kieszonki małą, szarą 
gałązkę i robiąc dołeczek w zlodowaciałej powierzchni, po której stąpała, 
wsadziła ją. Nagle ziemia zaczęła drżeć, lód pękać a ściany połyskiwać na jasno 
obdarzone łaskawym słoneczkiem. Zobaczyła jak zaczarowana roślina rozrasta się i 
tworząc szpalery rośnie dookoła całej sali. Tak, korzenie wiły się pod jej 
nogami, a gałęzie wypuszczały listki i maleńkie kolorowe kwiatuszki. Wtem, 
pojawiła się cała chmara żółtych sikorek i śpiewając nawoływały foki i polarne 
niedźwiedzie. Gdy wszyscy już byli w komplecie zjawiła się też lodowa 
czarownica. Zataczając koło na swej miotle nad balową salą z niesamowitym 
zachwytem mówiła. 
– Och, Asiu, jaką mi niespodziankę sprawiłaś. Jak tu pięknie – z jej oczu 
płynęły łzy wdzięczności. – Jak tu przepięknie. 
– Podoba się Pani? – zapytała Asia. 
– Jeszcze nigdy nie byłam taka szczęśliwa. Podarowałaś mi nie tylko te krzewy, 
które zapraszają śpiewające sikorki, podarowałaś mi największe życzenie jakie 
kiedykolwiek miałam. Do tego czasu nie byłam szczęśliwa, a teraz... a teraz nie 
wiem jak mam ci się za to odwdzięczyć. Rozpoczynamy wielki bal – powiedziała do 
wszystkich obecnych. 
Na te słowa sikorki zaczęły śpiewać, foki trzepotać swymi płetwami a polarne 
niedźwiedzie porykiwać z zadowoleniem. Czarownica stojąc do tej pory na środku 
tafli, ujęła Asię za dłonie i zaczęła tańczyć. Zataczając koła niczym 
uczestniczka konkursu jazdy figurowej ślizgała się po lodzie. Niedźwiadki stojąc 
w wielkim kole na przemian podnosiły łapki w rytm ptasiego śpiewu a foki łapiąc 
się za płetwy tańczyły w parach kręcąc zadami. Widok był fascynujący. Cała sala 
mieniła się teraz tęczą różnorodnych kolorów, zaś w powietrzu unosił się 
smakowity aromat lodów i mrożonej herbaty. 
Kiedy Asię zmorzyło zmęczenie podeszła do niej lodowa czarownica. 
–
Czy dobrze się bawisz moja maleńka? – zapytała. 
–
Wspaniale – odparła Asia. – Tylko jestem już bardzo zmęczona a przede mną 
jeszcze daleka droga. 
– Tak, wiem. Nie będę cię dłużej zatrzymywać – mówiła ze smutkiem w oczach – 
cieszę się, że mnie odwiedziłaś i nie wiesz nawet ile mi twoja obecność 
przyniosła radości, proszę więc przyjmij ode mnie mały podarek, który możesz 
zabrać ze sobą do domu – mówiąc to czarownica wyjęła z kieszeni swej sukni mały 
sopel lodu. – To jest sopel lodu – mówiła – ale nie jest to zwykły sopel, jest 
czarodziejski, nigdy się nie rozpuści i zamrozi wszystko czego dotknie. 
– Jak tylko wrócę do domu zamrożę sobie herbatę – odparła Asia z uśmiechem na 
ustach – dziękuję – dodała chowając prezent do kieszeni i stojąc na skraju 
lodowej góry patrzyła na dróżkę, która miała ją zaprowadzić w kolejną nieznaną i 
czarodziejską podróż. 
– Asiu siadaj na mój grzbiet, zaniosę cię do następnej czarodziejskiej krainy – 
zaproponował 
niedźwiadek Florian – droga ta jest bardzo długa, a i mogłabyś zasłabnąć w 
zaspach... Asia spojrzała na czarownicę z zadowoleniem. 
– 
My też chcemy ci towarzyszyć – ćwierkały sikorki – będziemy śpiewać nad twoją 
głową, żeby ci było weselej. 
– 
Dziękuję – odparła, po czym zwróciła się do czarownicy i stojących obok jej stóp 
fok – żegnajcie przyjaciele. Do widzenia. 
– Mam nadzieję, że mnie jeszcze kiedyś odwiedzisz – pomachała na pożegnanie 
czarownica. 
– Na pewno. Teraz wiem, że wystarczy tylko przeczytać tę baśń, żeby was 
odwiedzać – odpowiedziała Asia po czym wspięła się na niedźwiedzi grzbiet i na 
nim podążyła za horyzont. 
–
Tutaj musimy zawrócić – stwierdził zmęczony od wędrówki Florian. 
–
Jesteśmy zimowymi zwierzętami a za tym zakrętem kończy się nasza kraina – 
zaćwierkały sikorki. Asia leniwie zeskoczyła na ziemię. Bardzo jej odpowiadała 
ta wędrówka i jej towarzysze. 
–
Do widzenia – powiedziała cmokając Floriana w nos. 
–
Do widzenia Asiu – odparły zwierzęta. – Każdego dnia patrząc na krzew będziemy 
myślami z tobą. 
Zwierzęta odeszły a Asia w ogóle nie znużona drogą ochoczo pobiegła na wzgórze 
bo wiedziała, że za nim mieszka ktoś kogo odwiedzić musi, żeby móc wrócić do 
domu. 
Rozdział 3 
Wzgórze pokrywała ukwiecona polana, wokół której zabawnie trzepotając swymi 
skrzydełkami fruwały motylki. Ciepłe promyki słońca ogrzewały Asię, nieśmiało 
łaskocząc po pleckach, które zmarzły nieco, wystawione na mroźne, arktyczne 
powietrze. Krajobraz jaki ją otoczył, ciepły i kolorowy, rozpościerał swe 
ramiona tuląc ją, jak matka tuli do piersi swe dziecko. W powietrzu czuć było 
przyjazną atmosferę. 
– Ale co to? 
W dolinie spostrzegła niewielką chatę. Zbiegła czym prędzej ze wzgórza nie mogąc 
się doczekać kogo w niej zastanie. Kiedy podeszła nieco bliżej, spostrzegła, że 
chata nie wygląda tak, jak zazwyczaj wyglądają chaty. Była inna... 
Brązowe deski olchowego drewna były prawie niewidoczne. Jakaś kleista, żółta maź 
wypływając z komina, okiennic i ścian owiła ją sobie i wypływając nieco na ogród 
tworzyła niewielki tor jakby wulkanicznej lawy. Nie było sposobu żeby można to 
było jakoś ominąć. 
– Co to może być? – zapytała Asia samą siebie i postawiła krok prosto w kleistą 
maź – klei się to jak błoto – zauważyła i zrobiła kolejny krok. – Ooo... aaa... 
ratunkuuuu... – Asia poślizgnęła się tak, że sama nie wiedziała kiedy uderzając 
w drzwi wpadła do środka chaty. 
PLASK, PLASK – robiła żółta maź pchając Asię do środka. Asia zakręciła się wokół 
siebie... i BĘC, wpadła pupą na samym środku izby prosto w puchową, kleistą 
ciecz. 
Izba była duża i pusta. Brakowało nie tylko jej mieszkańca, ale i szafek, stołu 
oraz krzeseł. Nie było w niej nic prócz kipiących okiennic, które wypluwały z 
siebie żółte to coś. Nagle jakaś duża kropla spadła Asi na twarz. Unosząc głowę 
spostrzegła, że i z sufitu ścieka żółta maź. 
– Ojejku, tutaj jest jak w jaskini. Nawet z sufitu kapie. Tylko co to jest? – 
zapytała siebie ponownie i siedząc ciągle na podłodze uniosła oblepioną dłoń, 
żeby ją oglądnąć – hmm... – zastanawiała się. – Jest mięciutkie... żółte i 
prawie bez zapachu – włożyła palec do ust. – To MASŁO!!! – krzyknęła. – A niech 
to. Domek z masła – stwierdziła z zachwytem i uniosła się na nogach, żeby wstać 
ale masło nie pozwoliło jej na to. Jakby specjalnie ślizgnęło się pod jej 
stopami i znów robiąc PLASK, PLASK zakręciło nią tak, że... BĘC – jej pupa 
spoczęła tam gdzie przedtem siedziała. 
Asia nie poddała się. Ślizgając się w cieczy, na czworakach podeszła do ściany i 
opierając się o nią ponownie zaczęła wspinać się na nogi. Ale nogi odmawiały 
posłuszeństwa raz jedna się rozjechała prowokując masło do mówienia PLASK, a 
kiedy Asia z trudem utrzymując równowagę naprowadziła ją na swoje miejsce, wtedy 
rozjechała się druga prowokując masło do mówienia PLASK. A kiedy i ona z trudem 
powróciła na swoje miejsce rozjechała się ta poprzednia i znów następna i 
poprzednia i tak się Asia szybko ślizgała a do tego tak machała rękami, żeby 
tylko się nie wywrócić, że niosło ją masło po całej izbie i ślizgało nią, jak 
ślizga się cukierkiem w buzi. Dookoła słuchać było tylko: PLASK, PLASK i BĘC. 
PLASK, PLASK i BĘC. Tego Asia już nie wytrzymała. Była cała brudna i zła. 
– Uch – prychnęła ze złością. – Ja ci pokażę – znów wspięła się na nogi. Ale 
nogi jak to nogi – ślizgały się, a masło jak to masło – ślizgało nogami. I znów 
szumiało w chacie PLASK, PLASK i BĘC. PLASK, PLASK i BĘC. 
– A kto tu jest?! – rozległ się obcy, kobiecy głos. 
Asia oglądnęła się za siebie. W drzwiach stała kobieta. To znaczy Asi wydało 
się, że ona stała, bowiem po chwili dostrzegła jednak, że kobieta siedzi na 
miotle nieruchomo i nie dotykając stopami podłogi wisi nad nią bezpiecznie. 
– 
Cha, cha – zaśmiała się czarownica – aleś się popaprała tym masłem – 
stwierdziła– nie domyjesz się tego. Mama ci pokaże jak wrócisz tak do domu. 
– Och, to co ja mam zrobić? Nawet nie mogę wstać – powiedziała ze smutkiem Asia. 
– 
Bo widzisz, taki mam dom – stwierdziła maślana czarownica. – Ja to dopiero mam 
problem, muszę w nim mieszkać. Co ubiorę łopatą trochę masła, żeby zrobić tu 
porządek, to ono na nowo wypływa. Błędne koło. Nie mogę sobie z tym już dać 
rady, dlatego nawet nie chodzę po nim, tylko fruwam. To masło jest złośliwe. 
– Jak ja mam teraz wstać? – zapytała Asia. 
– 
Poczekaj, podfrunę do ciebie i usiądziesz na mojej miotle obok mnie. Potem 
polecimy do źródełka, żebyś mogła doprowadzić się do porządku przed następną 
wędrówką. 
– Dobrze – odparła Asia przygotowując się do wykonania polecenia. 
Czarownica podfrunęła do Asi podając do niej dłoń. Asia wspierając się na niej 
walczyła z masłem i swymi nogami, które nieposłuszne jej, ciągle się 
rozjeżdżały. Raz ją ciągnęło masło, a raz czarownica próbująca wydobyć ją z 
masła. Tak się szamotali, że czarownica ledwo utrzymywała się na miotle. 
Złośliwe masło nie dawało za wygraną. Klejąc się coraz mocniej do Asi sapało z 
całej siły: PLUM, PLUM... PLASK... PLUM, PLUM... PLASK... I BĘC – w maśle 
wylądowała Asia, czarownica i jej miotła. 
– A nich to. Uch... – powiedziała ze złością czarownica. – Teraz to dopiero z 
niego nie wyleziemy. Asia westchnęła smutno. 
– 
Na dodatek wykleiła się w nim moja miotła, teraz nie będzie fruwać. I powiedz mi 
Asiu, jak ja mam tu żyć? 
– Nie wiem proszę Pani – odparła Asia. 
– 
Widzisz moje dziecko, można się w tym maśle taplać i jest to zabawne, ale jak 
taplasz się w nim cały czas, staje się to męczące. 
Asia wiedziała o tym dobrze. Była zmęczona zmaganiem z masłem i chciała się jak 
najszybciej z niego wydostać. 
– 
U nas masło nie stwarza tylu problemów – powiedziała do czarownicy. – U nas jest 
zapakowane w papierek i włożone do lodówki, żeby było twarde. Zaraz, zaraz – 
pomyślała Asia – a może zamrozimy je? – zaproponowała przypominając sobie sopel, 
który otrzymała od lodowej czarownicy. Sopel lodu, który mógł zamrozić wszystko 
czego dotknie. 
– Doskonała myśl, tylko jak to zrobisz? 
Asia wyjęła sopel z kieszeni i nie myśląc już o niczym dotknęła nim leżącego na 
podłodze masła. Masło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zamarzło nie 
tylko pod nią i pod siedzącą na podłodze czarownicą, mróz, który go dotknął 
rozszedł się po całej izbie, dotykając sobą ściany, okiennice a nawet sufit. 
Produkcja masła ustała, nie wylewało się już z okiennic i nie kapało z sufitu. 
– Jesteśmy uratowane. Hura... – krzyknęła z radości czarownica. 
– Wydaje mi się, że nie podziała to na długo, dlatego proszę przyjąć ode mnie 
ten sopel i kiedy tylko Pani będzie chciała sobie zamrozić masło, zrobi to Pani 
bez większego trudu – powiedziała Asia wręczając czarownicy sopel. 
– Och, dziękuję. Jestem taka szczęśliwa – mówiła czarownica podnosząc się lekko 
z podłogi – popatrz, masło już z nami nie walczy – stwierdziła z zadowoleniem. – 
Jak mam ci podziękować moje dziecko? Wiem!... mam wspaniały pomysł! Teraz, masło 
jest zamrożone i choć jest nadal śliskie, to już nas do siebie nie wciąga. 
Będzie się po nim doskonale ślizgać. 
Asi pomysł ten wcale się nie spodobał. Miała już dosyć masła i wszystkiego co 
jest z nim związane. 
– Chodź ze mną. Poślizgamy się, to będzie doskonała zabawa – powiedziała 
czarownica ciągnąc Asię za sobą. – Najwięcej masła lało się zawsze z komina – 
mówiła czarownica – spływało więc wzdłuż dachu wprost do ogrodu, będzie to 
najwspanialsza, najwyższa i najdłuższa maślana zjeżdżalnia jaką kiedykolwiek 
widziałaś – stwierdziła. 
–
A jak niby mam się dostać na dach? – zapytała zaskoczona pomysłem czarownicy 
Asia. 
–
Jak to jak? Na miotle – odparła. 
Asia nie do końca przekonana słusznością tego pomysłu, usiadła na miotle tuż za 
czarownicą i już po chwili obie stały na dachu chaty przyglądając się torowi, 
jaki zrobiło sobie płynące tutaj masło. Teraz tor był zamrożony. 
– Jazda! – krzyknęła zachwycona czarownica, po czym usiadła na pupie i 
odpychając się rękami od komina szybkim ślizgiem zjechała na dół. – Asiu, teraz 
twoja kolej! – krzyknęła do niej czarownica. 
Asia widząc, że czarownica się nie potłukła usiadła na pupie i tak samo jak ona 
odepchnęła się od komina. 
–
Jazda! – krzyknęła. – Och jak wspaniale! – zachwyciła się Asia. 
–
A nie mówiłam – stwierdziła czarownica. – Siadaj na miotłę pozjeżdżamy trochę. 
Jazda była wesoła ale też bardzo męcząca. Nie wiadomo kiedy, Asia, siedząc na 
dachu maślanej chaty, przygotowując się do następnego zjazdu zapatrzyła się w 
pomarańczowe, zachodzące słońce i – zasnęła. Czarownica z cichym uśmiechem na 
ustach ujęła Asię w ramiona i z gracją sfrunęła do izby, gdzie kładąc ją 
obwinęła w maślany kłębuszek. 
– 
Śpij, moja Asiu z dobrym serduszkiem – westchnęła cicho czarownica. – U nas noc 
jest bardzo krótka, więc śpij, Asieńko, śpij – dodała ponownie po czym także 
zmożona jazdą, usnęła. 
Ta noc okazała się tak samo krótka jak poprzednia, ale też tak samo 
wystarczająca. Asia nie czuła zmęczenia. W doskonałym humorze wyplątała się z 
maślanego kłębuszka i otrzepawszy sukienkę rozglądnęła się wokoło. Czarownicy 
nie było. Małymi kroczkami przemierzyła izdebkę i otworzyła drzwi. Jasno 
świecące słońce rozgrzewało przyklejone do chaty masło. Wtem, zauważyła, że przy 
niskim płocie jaki otaczał chatkę stoi duża łopata. 
– 
Oho! – powiedziała– trzeba zrobić porządek z tym masłem zanim roztopi go to 
słońce i zacznie na nowo wypływać ze ścian. 
Czym prędzej wzięła łopatę do rąk i machając nią uwijała się z pracą. Po krótkim 
czasie przed chatą leżała potężna góra masła, a chata połyskiwała brązowymi 
deskami, uwidaczniając prawdziwą wiejską chatkę. 
Z chmur wyłoniła się maślana czarownica, która lecąc na miotle mówiła z 
zachwytem. 
– 
Och Asiu, poradziłaś sobie z tym okropnym masłem, z którym ja nie dawałam sobie 
rady. Jesteś wspaniałą dziewczynką. 
– 
Musi Pani pamiętać, że mocne słońce rozgrzewa masło i trzeba je często zamrażać, 
żeby nie wyrządziło dużych szkód. 
– 
Och, ale to już jest mały problem. Grunt, że mam na to rozwiązanie. Teraz jest 
tu tak pięknie i tak czysto, że mogę się normalnie urządzić. Mogę wstawić 
krzesła i stół i nie martwić się, że wszystko zostanie wchłonięte przez masło. 
Jak mogę ci podziękować moje dziecko? – powiedziała ze wzruszeniem czarownica. – 
Proszę przyjmij ode mnie mały prezent – Mówiła wchodząc do chaty, aby po chwili 
z niej wyjść z małym pakuneczkiem. Asia nie mogła się doczekać co otrzyma od 
czarownicy. 
– 
Jest to kostka masła. Czarodziejskiego masła, które zawsze będzie świeże i 
zawsze będzie rosło, ale tylko do granic tego papierka, które je owija. Możesz 
zabrać je do swojego domu i już nigdy mama nie będzie kupować masła, bowiem 
zawsze je będzie miała całe i świeże. 
– 
Dziękuje – powiedziała Asia chowając prezent do kieszeni. – Muszę już iść, 
przede mną daleka droga. 
– Do widzenia Asiu i dziękuję – pomachła na pożegnanie. 
Asia stanęła na skraju polany, która uwiła sobie małą dróżkę w stronę lasu. 
Wiedziała, za parawanem drzew mieszka ktoś, kogo odwiedzić musi, żeby wrócić do 
domu. 
Rozdział 4 
Las pachniał jagodami. Smakowicie i świeżo. Nagle Asi zaburczało w brzuszku. 
Była głodna. Nic dzisiaj jeszcze nie jadła, a i wczoraj jadła nie za wiele – 
same lody. Tęskniła za świeżą bułeczką z masłem. To drugie miała, ale przecież 
samego masła się nie je. Strudzona drogą przysiadła na niskim kamyku. Las wydał 
się jej wspaniały. Na konarach drzew ścigały się wiewiórki, wytyczając sobie 
zawody, która z nich nazbiera więcej orzeszków na zimę. 
– 
Asiu, może poczęstujesz się orzeszkiem – powiedziała jedna z nich widząc 
zaciekawione i głodne oczy Asi. 
–
Och, tak. Dziękuję. Jestem taka głodna – odparła z wdziękiem. 
–
A ja ci nazbieram jeszcze trochę jagódek – zaproponowała druga. 
– 
Kochane wiewióreczki. Dziękuję – uśmiechnęła się Asia posilona garstką jagód i 
dwoma małymi orzeszkami – nie wiecie, czy daleko jest do domu kolejnej 
czarownicy, którą mam odwiedzić? – zapytała wiewiórek. 
– Wiemy – odparły chórem. – Pewnie, że wiemy. Tuż za tymi dwoma drzewami na 
zakręcie. 
– 
Dlaczego nie pomyślałam o tym wcześniej – mówiła teraz jedna z nich z uśmiechem 
machając rudawą kitą – przecież ona lubi dużo jeść. Ta czarownica świetnie 
gotuje i na pewno się z tobą podzieli. 
– Dziękuję – odparła Asia.Szybciutko uniosła się z kamyka i biegiem podążyła za 
zakręt, za którym rosły dwa ogromne dęby.Rzeczywiście, tuż za nimi połyskiwał w 
słońcu niewielki, leśny domek. Ale nie był to zwyczajny
domek, wyglądał nieco inaczej... dachówki, okiennice, drzwi a nawet płot 
wyglądał pulchnie i apetycznie jak... jak piernik. Tak, chata zbudowana była z 
pierników. 
– 
Asia poczuła teraz taki głód, że nie umiała go w sobie opanować. Nie patrząc na 
nic podbiegła do ogrodzenia i uszczerbując sobie trochę wzięła do ust. 
– 
Cha, cha, cha – zaśmiał się kobiecy głos – ale jesteś pazerna i głodna. Każdy 
kto tu przychodzi niszczy mi albo ogrodzenie, albo okiennice, albo drzwi. 
– 
Przepraszam – powiedziała Asia płochliwie spuszczając ze wstydu wzrok. – jestem 
taka głodna, a to wygląda tak apetycznie. 
– 
Wiem, wiem. Żadna z moich sióstr nie poczęstowała cię niczym treściwym – mówiła 
rozbawiona i ku zaskoczeniu Asi czarownica wcale się na nią nie gniewała – cha, 
cha, cha. Założę się, że jadłaś wyłącznie lody. Mam rację? – zapytała Asię. 
– Tak. 
– 
Chodź do środka, właśnie będę wyciągać świeżą partię pierników z pieca, a tego 
co ugryzłaś lepiej wyrzuć, jest stary i suchy, jak cały ten płot. Cha, cha, cha. 
Zajmą się nim leśne ptaki. No chodź już moja mała, bo za chwilę padniesz mi tu z 
głodu a ja przypalę pierniki. 
Czarownica wprowadziła Asię do izby. W środku unosił się przepyszny aromat 
słodkiego ciasta. Było tu ciepło i przytulnie, a do tego nadzwyczaj kolorowo. 
Przy ścianie stał wielki chlebowy piec, który chowając w sobie śmietankowe 
bułeczki i kakaowe pierniczki dyszał cały strudzony gorącem jaki w sobie 
mieścił. Kolorowe okiennice nawet w środku chaty przystrojone były piernikami i 
cukiereczkami. Pośrodku stał duży stół, a dookoła niego porozstawiane krzesła 
zapraszające do pysznej wieczerzy. 
Czarownica krzątała się wokół pieca, wystawiając ogromny i tłusty od łakoci 
tyłek. Cała była ogromna. Przepasana kwiecistym fartuchem zdawała się nie do 
pokonania, nawet przez większego od siebie olbrzyma. 
– Powąchaj jak cudownie pachną – powiedziała czarownica kładąc świeże pierniczki 
na stół – uważaj, jeszcze są gorące. Możesz się poparzyć – pouczyła. 
–
Nie mogę się już doczekać – niecierpliwiła się Asia sięgając po piernika. 
–
Jedź dziecko na zdrowie. Może ci się trochę utyje, jesteś taka chuda. 
Na te słowa Asia przypomniała sobie bajkę o Jasiu i Małgosi. Jak czarownica 
zamykając Jasia w komórce chciała go utuczyć a potem zjeść. Czyżby napisali w 
niej prawdę? Czyżby i ją chciała czarownica utuczyć, żeby potem zjeść? Muszę 
uważać i jak najszybciej stąd zmykać. Nie warto ryzykować. 
–
Smakują? – zapytała czarownica patrząc jak Asia pochłania z apetytem ostatni 
kawałek. 
–
Są pyszne – odparła Asia – co Pani dodaje do środka? 
–
Mąkę, jajka, trochę cukru i kakao – odpowiedziała jej czarownica. 
–
Moja mama robi podobne ale dodaje jeszcze świeżych jagód i masło. Dziwię się, że 
nie dodaje Pani jagód, tyle rośnie w lesie, sama widziałam. 
– 
Zjadłaś mi całą porcję, więc może kolejną przyrządzimy według przepisu twojej 
mamy. Pójdź tam do komórki i wyciąg z niej jajka – powiedziała czarownica. Asia 
zamarła ze strachu. Teraz była pewna, że czarownica chce ją tam zwabić, żeby 
potem zjeść. 
– 
Czegoś tak pobladła Asiu? – zapytała czarownica. – Och pochorowałaś się? To na 
pewno z przejedzenia, zjadłaś dwanaście pierniczków – stwierdziła. 
Ale to nie z tego Asia pobladła, tylko ze strachu. Musi czarownicę zapytać 
wprost, bo inaczej wyskoczy jej serce. 
– 
Czy to prawda... – jąkała się – czy to prawda, że chciała Pani zjeść Jasia i 
Małgosię? – zapytała w końcu. 
–
Czy co? – uniosła się czarownica. – Jasia i Małgosię? To prawda, że mnie kiedyś 
odwiedzili, ale ich nie zjadłam. Skąd przyszło ci coś takiego do głowy. Asiu, 
czy ty się mnie boisz? 
– 
Tak – powiedziała cichutko – kiedyś ktoś napisał, że chciała ich Pani zjeść i że 
oni wsadzili Panią do pieca. 
–
Jak widzisz mam się całkiem dobrze. Nie mnie powinnaś się obawiać – 
stwierdziła.Asi ponownie szybciej zabiło serce.
–
A kogo? – zapytała 
–
Jeżeli którejkolwiek z nas powinnaś się bać to tej... bez serca – odparła. 
–
Bez serca? – powtórzyła Asia głośno przełykając ślinę. 
– 
To znaczy ona ma serce, lecz z kamienia. Nikogo nie kocha i niczego dobrego nie 
czuje, żadnej miłości czy wdzięczności. Nic. 
–
O jejku, czy ci co ją odwiedzają uchodzą z życiem? 
– 
Tak, chyba tak. A może przechodzą z daleka jej domu? Nie umie ci na to 
odpowiedzieć. Ale na 
pewno nikogo nie zje, a już na pewno nie taką słodką dziewczynkę jak ty. Asia 
nieco się uspokoiła i postanowiła zaryzykować wyprawę po jajka do ciemnej 
komórki. 
– 
Dobra mamy jaka, cukier i mąkę, może pójdzie Pani po jagody a ja przygotuję 
ciasto – powiedziała Asia. 
– 
Och, z radością odpocznę w lesie, od tego ciągłego zaprawiania ciasta bolą mnie 
już ręce. Musisz wiedzieć, że nie tylko swój apetyt potrafię zaspokoić. 
Przychodzą do mnie sarenki, wiewiórki a nawet wilki. Dla nich najczęściej piekę 
placki z pszenicy i otrąb, przepadają za nimi. Ale masz rację, że powinnam także 
zrobić parę łakoci z jagód i czego...? 
– Masła – przypomniała jej Asia. 
– 
Och to będzie problem, bo ja nie mam masła. Jajka to mi dadzą ptaszki, cukier 
znajdę w rzece, a kakao w mysiej noże, ale masło? 
Naprawdę dziwna ta kraina – pomyślała Asia – żeby cukru szukać w rzece a kakao w 
mysiej noże – zadumała się patrząc jak czarownica odchodzi niosąc koszyczek na 
jagody – zrobię jej niespodziankę i upiekę maślane bułeczki, takie, jakie robiła 
mi mama – pomyślała – i zanim wróci jedna porcja będzie gotowa, a drugą 
nastawimy z jagodami. 
Asia czym prędzej wzięła się do pracy. Stawiając na stole niewielki rondelek 
wsypała cukru, wbiła jajko, dodała mąkę oraz kostkę masła, gdy nagle... w pustym 
papierku pojawiła się świeża kostka masła, a to, które włożyła do garnka, 
rozlało się i samo rozrobiło z mąką, jakiem i cukrem. 
–Jejku, jejku. Oczom nie wierze – zachwyciła się tym widokiem – ciasto miesza 
się samo! Zostawię to magiczne masło piernikowej czarownicy, nie będzie już się 
tak męczyć zarabianiem ciasta. Będzie zachwycona. A jeszcze jak poczuje ich 
maślany smak... 
Asia szybciutko zawinęła ciasto w rogaliki i włożyła do rozgrzanego pieca. 
Korzystając z chwili wolnego czasu jaki miała zabrała się za porządki. Starła 
stół z okruchów, umyła naczynia i pozamiatała sień. Po chwili czuć już było 
zapach świeżo pieczonych bułeczek. Asia, uważając żeby się nie poparzyć wyjęła 
je z pieca i ułożyła na talerzu, który leżał na stole. 
W tej samej chwili do izby weszła czarownica z pełnym koszykiem jagód. 
– A cóż tu tak pięknie pachnie? – zapytała. 
– Maślane bułeczki według przepisu mamy – odparła Asia – o widzę, że są jagody, 
zaraz dołożę do pozostałych bułeczek, ale najpierw musi Pani spróbować te, które 
właśnie wyjęłam z pieca. 
Czarownica złapała za rogalik i ze smakiem włożyła do ust. 
– Jest pyszny, taki mięciutki i wcale nie suchy jak te moje – przyznała sięgając 
po następną porcję – 
powiedź, co do niego dodałaś? 
–
Po za tym co dodaje Pani, to masło. 
–
Masło? – zdziwiła się czarownica – takie zwykłe masło, ma taki wpływ na smak, 
ho, ho. 
– Proszę, może je sobie pani zatrzymać – powiedziała Asia wręczając kostkę masła 
czarownicy, kostkę, która przed chwilą się skończyła, a teraz była calusieńka. – 
Pani bardziej potrzebuje tego masła niż ja – stwierdziła Asia – mam nadzieję, że 
wymyśli Pani dzięki temu jakieś nowe przepisy. 
– Och, tak. Na pewno – cieszyła się czarownica. – Asiu, dawno nikt nie obdarował 
mnie prezentem. 
Stokrotnie ci dziękuje moje dziecko i chcę, żebyś i ty ode mnie przyjęła 
prezent. Czarownica poszła do komórki a po minucie niosąc coś za plecami 
podeszła do Asi. Pewnie jakiś stary piernik – pomyślała Asia – żeby tylko był 
słodki. 
– 
Proszę – mówiła czarownica wręczając Asi prezent. – Jest to piernik, 
czarodziejski piernik. Możesz go jeść i jeść a on zawsze będzie cały i świeży, a 
jak go przełamiesz w pół to zrobią ci się dwa, zupełnie całe. Tylko uważaj nie 
łam go za wiele, bo będziesz ich miała dużo a każdy z nich będzie taki sam duży 
i czarodziejski jak ten. 
– 
Dziękuję – odparła Asia chowając prezent do kieszeni. Potem wzięła koszyczek 
jagód i podeszła z nim do pozostałych bułeczek, gdzie sypiąc nimi, zawinęła w 
rogale i wsadziła do pieca – zaraz będziemy mieć maślane bułeczki z jagodami – 
powiedziała do czarownicy. 
Czarownica z zachwytem zaklaskała w dłonie. 
Asia znów stanęła na polnej ścieżce zastanawiając się dokąd ją zaprowadzi. 
Jeszcze raz odwróciła się do czarownicy, żeby jej pomachać. Czarownica stała w 
progu z talerzem jagodowych wypieków. 
– Do widzenia Asiu – powiedziała czarownica – odwiedzisz mnie jeszcze kiedyś? 
– Oczywiście, że tak. Przyjdę spróbować Pani nowych przepisów na maślane 
bułeczki – odparła Asia i ruszyła przed siebie. 
Rozdział 5 
Asia szła wzdłuż drogi pokrytej czerwonymi kamyczkami, które wygrzewając się w 
słońcu intensywnie połyskiwały. Nagle droga się skończyła, a Asia stanęła przed 
zieloną rzeką płynącą z dołu do góry. 
Naprawdę dziwna ta kraina – westchnęła cicho nie wiedząc co dalej robić. 
–
A ku-ku – powiedziało coś.Asia rozglądnęła się wokół, ale niczego nie 
spostrzegła.
–
A ku-ku – powtórzyło po czym plusnęło do wody. 
–
Kto tu jest? – zapytała Asia. 
–
A ku-ku – szary i mokry łepek wyłonił się z rzeki. 
–
Kim jesteś? – zapytała dziwnego stworka. 
–
Hi, hi, hi szopem – odparło zwierzątko. 
– 
Ale ty jesteś pluszowy – Asia nachyliła się do niego nie wierząc temu co widzi. 
Rzeczywiście pluszowa zabawka nie dość, że kąpała się w rzece, to na dodatek z 
nią rozmawiała. 
– A ku-ku. Hi, hi, hi – pojawił się następny szary łepek. 
– 
O jejku, ile tu pluszaków – zauważyła. – Powiedzcie mi proszę, gdzie znajdę 
drogę do następnej czarownicy, którą mam odwiedzić? 
–
Tu. Hi, hi, hi. A ku-ku – powiedział następny szary łepek wyłaniający się z 
wody. 
–
Mam płynąć rzeką? – zapytała. 
–
Nie, hi, hi. Masz wejść na tęczę – odparło to pierwsze. 

–
Na jaką tęczę? 
–
Z wyobraźni – drugi szop wesoło pokiwał główką. 
–
Co? 
– 
Asiu, musisz wejść na tęczę, którą zobaczysz w swojej wyobraźni. Ona jest mostem 
przez tę rzekę 
–
powiedziało inne zwierzątko stojące pod jej stopami. 
–
Mysz!!! Ratunku!!! – Asia wystraszyła się nie na żarty. 
–
EŚTYYYY, myszy się boisz? – odparła myszka.Asia nachyliła się nad nią, pilnie 
obserwując.
–
Ty też jesteś pluszowa – podskoczyła z odkrycia. 
– 
No i co? – odparła zawiedziona mysz – słuchaj no, bo nie będę powtarzać... 
chcesz wrócić do domu? 
–
Tak– przyznała Asia. 
–
Tutaj jest most – wskazała w pustą przestrzeń jaką było powietrze – tęczowy 
most. 
–
Nie widzę – odparła Asia. 
–
Musisz to sobie wyobrazić – pouczyła mysz. 
–
Tak z pamięci, hi, hi – zaśmiał się szop. 
–
Musisz go sobie wyobrażać cały czas, jak przerwiesz, to wpadniesz do wody. 
Rozumiesz? 
– Tak – powiedziała Asia mrużąc oczy i próbując sobie wyobrazić tęczę – chyba 
nie dam rady – odparła zrezygnowana nieudaną próbą. 
– Asiu, wszyscy dają radę, to dlaczego ty byś nie miała dać – popiskiwała mysz. 
Asia zaparła się na piętach i wysilając z całej siły wzrok wyobraziła sobie... 
wyobraziła... jak żółty promyczek tęczy przeskakuje za rzekę tworząc most, za 
nim przeskoczył pomarańczowy, a kiedy już to zrobił przykleił się do żółtego. 
Potem wyskoczył czerwony i zahaczając się o trawę po drugiej stronie rzeki, 
przykleił się do pomarańczowego, tuż za nim wyskoczył zielony, potem niebieski i 
fioletowy, a kiedy tęcza była gotowa wszystkie zwierzęta zaklaskały. 
– Brawo, brawo udało ci się – piszczała mysz – trzymaj ten obraz w wyobraźni 
dopóki nie przejdziesz przez most. 
–
Postaram się – powiedziała Asia i weszła na tęczę. 

–
My cię będziemy łapać, my cię będziemy łapać – wołały pluszowe szopy.Asia 
zerknęła na nie znacząco.
–
Tak, na wszelki wypadek – jęknął jeden z nich. 
Nie przerywając myśli, że przechodzi przez most, szybciutko przebiegła przez 
tęcze na drugą stronę rzeki, gdzie wiedziała, że mieszka ktoś, kogo odwiedzić 
musi aby powrócić do domu. Odwracając się pomachała pluszakom. 
–
Pa, pa Asiu – zawołały zwierzęta – i uważaj na małe wiedźmy, potrafią być bardzo 
dokuczliwe. Asia stanęła na kolorowej łące i zaczęła przyglądać się kwiatom, 
które na niej rosły. Były, bardzo dziwne, jakby namalowane farbami zlewały się w 
wyrysowany na papierze krajobraz. 
Pluszowe zwierzęta, tęczowy most i pomalowane kwiatki – pomyślała ciekawa co ją 
jeszcze może spotkać. Nagle tuż nad jej głową coś zafurczało. Unosząc do góry 
wzrok zobaczyła... zobaczyła jak niewielka czarownica frunie na miotle, a za nią 
następna i następna i jeszcze jedna i kolejna... 
– 
Jejku ile ich może być? Przecież miałam ich odwiedzić siedem... a tu jest – Asia 
zaczęła liczyć latające nad jej głową czarownice – jeden, dwa, trzy – liczyła 
szybciutko – Też siedem. Tutaj jest kolejnych siedem czarownic. Chyba nigdy nie 
wyjdę z tej baki – westchnęła. 
– Dziewczęta, raz, dwa, trzy, Baba Jaga patrzy – z oddali zawołał kobiecy głos. 
Czarownice tak szybko jak się pojawiły, tak samo szybko znikły, a Asia znów szła 
przed siebie. Wtem, jej oczom ukazał się zdumiewający widok. W dolinie, na 
króciutkiej murawie stał dom, wielki dom. Ale nie był on taki zwyczajny, był 
inny. Okrągłe balkony, niczym drewniane beczki kleiły się do jego ścian podparte 
wielką niedźwiedzią łapą. Z niedźwiedziego ucha uchodził dym, zaś miedzy stopami 
stała kolorowa czarownica. Tak, dom zbudowany był na kształt pluszowego misia, 
który podtrzymywał balkony wyryte z miodowej beczki. 
– 
Dziewczęta, przywitajcie się z Asią – powiedziała kolorowa czarownica, która 
ubrana była w pluszowe zabawki, tak, jak w zwyczajną suknię. 
– 
Dzień dobry Asiu – odparło siedem małych czarownic, które widziała wcześniej 
Asia jak fruwają po niebie. 
– 
Jestem nianią – mówiła kolorowa czarownica – a to są córki moich sióstr – 
wskazała na małe czarownice. 
Dopiero teraz Asia przyglądnęła się im uważniej. Każda z nich była dokładnym 
odzwierciedleniem swojej mamy. Pierwsza miała patykowe włosy, druga lśniącą i 
lodową suknię, trzecia była całkiem brudna od masła, czwarta nieco gruba z nosem 
jak kurzy dziób, piąta ubrana w zabawki jak jej mama, szósta też trochę tęgawa i 
siódma – kryjąca smutną i kamienną twarz. 
–
Do mnie należy ich wychowanie – pochwaliła się niania. 
–
Możemy zaczarować Asię, będzie z niej piękna lalka – zapytała córka lodowej 
czarownicy. 
–
Co? – wzburzyła się Asia. 
–
Dziewczęta, Asia jest naszym gościem – odparła niania. 
–
Chociaż na chwilkę, pobawimy się nią, a potem odczarujemy – prosiła córka 
maślanej czarownicy. Asi przeleciały ciarki po plecach na samą myśl, że mogłaby 
zostać zaczarowana. 
– 
Nie!– stanowczo zaprotestowała niania – wystarczy, że wszystkie zwierzęta są 
zaczarowane w zabawki. Z Asią możecie się pobawić... na przykład... na przykład 
w chowanego! 
– Eeeeeeee – mruczały małe czarownice z niezadowolenia. 
– 
Wiem, w ganianego – entuzjastycznie zaproponowała córka czarownicy niani – 
ciekawe czy Asia nas złapie – zastanawiała się tupiąc stopą. 
Asia była nie zadowolona z takiego obrotu sytuacji, na dodatek przypomniała 
sobie słowa pluszowej myszy: „uważaj na małe wiedźmy, potrafią być bardzo 
dokuczliwe”. Jak ja mam sobie z nimi dać radę – pomyślała. 
– 
Bawcie się, a ja tym czasem pójdę przygotować salę do lekcji robienia mikstur. 
Po ostatnim wybuchu nie wiele z niej pozostało – powiedziała niania i odeszła. 
Przepadłam – pomyślała Asia – tylko w czarownicy niani miałam oparcie, teraz nic 
mi już nie pomoże. Te małe wiedźmy zrobią ze mną co zechcą, mają nade mną 
przewagę, bo znają czary. 
– 
Co by tu z nią zrobić? – zastanawiała się kamienna, malutka czarownica – może 
jednak zaczarujemy Asię i zanim wróci niania zdążymy się nią pobawić. 
–
A jak się nam popsuje? – zapytała sióstr córka maślanej czarownicy. 
–
To powiemy niani, że Asia odeszła – powiedziała jedna z grubszych 
czarownic.Muszę coś z nimi zrobić zanim one wymyślą co zrobić ze mną – pomyślała 
Asia – może... o wiem!
–
Dziewczynki– zaczęła z nimi rozmowę – może macie ochotę na deser – 
zaproponowała. 
–
Deser? – oblizała się druga, gruba czarownica – proponujesz, żeby cię zjeść? 
–
Nie mnie – przestraszyła się Asia – tylko piernika. Jest naprawdę przepyszny. 
– 
I słodki? – zapytały chórem. 
–
Tak, bardzo słodki – odparła Asia. 
–
Daj nam, daj – prosiły podchodząc do niej coraz bliżej. 
–
Dam wam, ale dopiero jak wykonacie moją prośbę. Piernik będzie w nagrodę. 

–
Dobrze, co tylko chcesz Asiu – mówiły zgodnie – ale dasz nam potem piernika? 
–
Tak. 
–
Słuchamy. 
– 
Proszę was, żebyście odczarowały zwierzęta i nigdy więcej ich nie czarowały. 
Musicie wiedzieć, że jest im w takiej... no, pluszowej skórze bardzo 
niewygodnie. I tak się nimi nie bawicie, po co więc mają cierpieć. 
Czarownice zaczęły spoglądać jedna na drugą. 
– Że niby co? Że niby mamy odczarować pluszaki? 
– 
Dawno nie jadłyście słodyczy prawda – Asia wyciągnęła z kieszeni piernik, żeby 
zachęcić nim czarownice. 
–
Dobrze, ja mogę się na to zgodzić – oblizała się pierwsza z tych grubszych. 
–
Ja w sumie też – oblizała się i druga z tych grubszych, z dziobem zamiast ust. 
–
Zaraz, zaraz, ale jeden piernik nam nie wystarczy – zauważyła córka krzaczastej 
czarownicy. 
– 
Dam każdej z was tyle pierników ile tylko zechce, ale musicie obiecać, że nigdy 
już nikogo nie zaczarujecie – powiedziała Asia. 
– 
Skoro dasz nam dużo pierników to możemy ci to chyba obiecać c– powiedziała mała, 
krzaczasta czarownica spoglądając na siostry. 
– Tak – odparły zgodnie. 
Asia połamała piernik na siedem części, gdy nagle każda mała część powiększyła 
się i zamieniła w dużego jak przedtem piernika. Malutkie czarownice otoczyły 
Asię. 
– Dobra, pierników mam tyle ile dusza zapragnie, a teraz proszę żebyście 
odczarowały biedne 
zwierzęta. Łakome na łakocie czarownice posłusznie wzięły się do pracy. 
– Agra kadabra – mówiły razem – bum bilu bum. Niech skrzydlate fruwa a 
płetwiaste pływa. Krótko 
– 
sierstne biega a ogoniaste szuka bum bilu bum – zakręciły się w koło i wznosząc 
ręce do góry jeszcze raz krzyknęły głośno – BUM BILU BUM – z ich rąk popłynęła 
fala kłębiastego dymu. 
– 
Proszę oto wasz piernik – powiedziała Asia wręczając każdej po sztuce – możecie 
go sobie dzielić do woli a z każdego małego kawałka powstanie cały – odetchnęła 
z ulgą, że potrafiła sobie poradzić z nieznośnymi i rozpieszczonymi wiedźmami. 
Czarownice nie kosztując nawet czy im smakuje, zaczęły łamać go na drobne 
kawałeczki, a z każdego kawałeczka powstawał cały, duży piernik. Wkrótce leżały 
pod stertą pierników nie mogąc się z niej wygramolić. Jedna ciągnąc za włosy 
drugą torowała sobie drogę do wyjścia, ale pierników wciąż przybywało i 
przybywało. 
Asia zachichotała pod nosem i weszła do niedźwiedziego domku. Postanowiła szybko 
pożegnać się z czarownicą nianią i odejść. Wiedziała, że jak małe wiedźmy znudzą 
się piernikami mogą nie dotrzymać danej umowy i zaczarować Asię w lalkę lub 
pluszową zabawkę, a Asia miała już dość zmagań z tymi wiedźmami. 
– Hop, hop! – zawołała w poszukiwaniu czarownicy niani. Dom był ogromny i bardzo 
kolorowy. Dookoła walały się pluszowe zabawki, klocki, połamane samochodziki i 
lalki bez rąk i nóg. 
Jak można nie dbać tak o zabawki – pomyślała Asia – moje zabawki zawsze są 
równiutko poukładane na półeczce i czekają na swoją kolej do zabawy. 
–
Hop, hop! Czarownico nianiu – zawołała znów. 
–
Asiu, to ty mnie wołasz? – zapytała czarownica jakby z oddali. – Jestem w piątej 
sali. 
Asia podążyła korytarzem licząc mijane sale. Każda z nich nie miała drzwi lecz 
otwór w ścianie. Kiedy doszła do piątej oniemiała. Kolorowe mikstury parowały 
buzując w szklanych fiolkach zaczepione na metalowej spirali. Niewielkie 
rondelki z nieznaną zawartością śmierdziały nie do wytrzymania. Wszystko tu 
wyglądało tak jak w chemicznej pracowni. Zakrywając rękami nos zapytała: 
–
Dlaczego tu nie ma drzwi? 
–
Och, dziewczęta rozpiera energia, uwierz mi one nie mają czasu żeby normalnie 
chodzić. 
–
Jak to? – zdziwiła się Asia. 
– 
Latają na miotłach – odparła czarownica – właśnie, a gdzie są dziewczęta? 
– 
Dałam im piernika, takiego czarodziejskiego, łamią go na kawałki, a z każdego 
kawałeczka powstaje cały. Teraz nie potrafią wyjść spod całej ich sterty. 
– 
Oj Asiu, Asiu – westchnęła czarownica – jesteś dobrą dziewczynką, nie to co one. 
Są nieznośne i pyskate. Nic mnie nie słuchają. Myślę więc, że powinnaś zmykać, 
zanim cię znów dopadną w swoje ręce. 
– Ma pani rację, ale jak wyjdę przed dom, to mnie zauważą. 
– 
Poczekaj dam ci prezent, który ci w tym pomoże – czarownica podeszła do 
wielkiego kufra, który stał przy tablicy, po czym wyjęła z niego pluszową kurę – 
to jest kura, czarodziejska kura, jak na nią wsiądziesz – będziesz latać, jak 
będziesz głodna – zniesie ci jajka, a jak będzie ci potrzebne pierze – skub ją 
do woli – w każdym przypadku zrobi to co zechcesz. Tylko uważaj, musisz zjeść 
szybko te jajka, bo jak nie, to wyklują się pisklaki. 

– Dziękuję – powiedziała Asia, po czym podeszła do balkonu i siadając na kurę, 
odfrunęła. 
Jak na pluszową kurę to leci całkiem sprawnie – pomyślała Asia lecąc ponad 
chmurami, kwiecistymi łąkami i zielonymi rzekami. W pewnej chwili podleciała do 
niej czarna wrona. 
– 
Kra, kra – mówiła do Asi. – Widziałam, widziałam wszystko. To ty uratowałaś 
pluszowe królestwo, kra, kra. Właśnie lecę do państwa królików opowiedzieć im o 
tobie. 
– O mnie? – zapytała zdziwiona Asia. 
– 
Tak, kra, kra. Przecież to ty zmusiłaś małe wiedźmy, żeby nas odczarowały. Sama 
widziałam. Kra, kra. Jesteś wspaniała i musisz wiedzieć, że zwierzęta są ci 
bardzo wdzięczne. 
– 
Naprawdę? – uradowała się Asia – powiedz mi proszę czarna wrono, gdzie mam 
szukać następnej krainy z czarownicą, którą mam odwiedzić? 
– 
Widzisz te drzewa – wskazała wrona – to jest bór, a w borze tym mieszka ta, 
którą odwiedzić musisz aby wrócić do domu. Ja tam nie mogę lecieć, to nie mój 
świat. 
– 
Do widzenia czarna wrono – powiedziała Asia i zatoczyła wielkie koło nad borem w 
poszukiwaniu polany, chcąc na niej wylądować. 
– Do zobaczenia Asiu – zawołała do niej wrona. 
Rozdział 6 
Słońce powoli chowało się za horyzont. Jego słabe, czerwone promyki nie 
okazywały się pomocną dla Asi latarnią. Wiedziała, że musi czym prędzej odnaleźć 
następną chatkę nim nadejdzie zmierzch. Ale chatki nie było, polany również. 
– 
Co teraz pluszowa kurko? – mówiła Asia do swojego latającego pojazdu – nie ma 
nawet gdzie wylądować, co dopiero odnaleźć chatę. Jak całkiem zajdzie słońce 
zmuszone będziemy do nocowania na czubku jednego z drzew. Uch – westchnęła na 
samą myśl o nieprzespanej, nocy w dodatku siedząc na kurzym grzbiecie. 
Korzystając z ostatnich promyków słońca, rozglądnęła się za najwyższym drzewem, 
a kiedy go znalazła, wylądowała na jego czubku, po czym zrobiło się całkiem 
ciemno. Nastała noc. 
– 
Dobrze, że noce tutaj nie trwają długo, może uda się nam wytrzymać do rana – 
mówiła do pluszowego przyjaciela – tylko się nie wierć kurko, bo wylądujemy na 
ziemi, a to może się okazać trochę bolesne. 
I nagle... czubek drzewa, pękł na pół, spychając z siebie niechcianych gości. 
– Ratunkuuu.... – krzyczała Asia spadając w dół. 
Było zupełnie ciemno i Asia nie wiedziała kiedy i na co spadnie, wiedziała 
tylko, że pluszowa kurka jest blisko niej, i że się nie zgubi. 
– 
Aaaaaaaaa – wołała coraz głośniej. Ale to wcale nie uchroniło jej przed 
upadkiem. W ciemnej otchłani rozległ się plusk, potem poczuła wilgoć i zobaczyła 
blask. 
–
Kto, to się pałęta po nocy – mruczała niezadowolona kobieta – a na dodatek wpada 
do mojego gara. Czyżby to była kolacja? 
Asia wytrzeszczyła oczy. Siedziała w kotle nad grzejącym się ogniskiem. 
Spojrzała w górę. Nad sobą dostrzegła wąską, kamienną rurę. Był to komin. 
– 
Proszę, proszę – mówiła Asia próbując się wygramolić z kotła – szukałam pani 
chatki cały wieczór i nie mogłam jej znaleźć, aż tu nagle, przez zupełny 
przypadek wpadam do niej i to przez komin, wprost do... – Asia polizała mokrą 
dłoń – wprost do rosołu – zaśmiała się a wraz z nią zdumiona wizytą czarownica. 
– 
Skoro już tu jesteś, to może zjesz ze mną kolację – mówiła czarownica, 
podchodząc do kotła i sprawdzając ile jeszcze w nim zostało rosołu. Od tego 
plusku sporo się wylało – Dla nas dwóch wystarczy – stwierdziła czarownica. 
–
Dziękuję, zjem z apetytem, muszę przyznać, że na rosół mam ogromną chęć. 
–
Siadaj moje dziecko – czarownica wskazała Asi krzesło. 
Krzesło było bardzo dziwaczne. Nie wyglądało tak, jak zazwyczaj wyglądają 
krzesła, było całe z pierza. Asia rozglądnęła się dookoła. Stół, kredens, łóżko 
oraz podłoga pokryta była puchowymi piórami, nawet czarownica, która nalewała 
właśnie do puchowego talerza rosół, miała na sobie mnóstwo piór. Była dokładnie 
taka jak jej mieszkanie. Małe, białe i milutkie piórka opływały wzdłuż ramion, 
tworząc włosy, a jej nos, zapewne z częstego jedzenia rosołu zamienił się w 
dziób, na dodatek była tak gruba, że nie mieściła się na krześle. 
– Posil się Asiu, a potem szybciutko do spania, bo już pewnie wiesz, że noce są 
u nas bardzo krótkie 
– powiedziała czarownica. 
Asia zrobiła dokładnie tak jak nakazała jej czarownica. Z apetytem zjadła rosół 
po czym ułożyła się wygodnie na puchowym łóżeczku i przytulając do siebie kurkę 
– zasnęła. 
–
Jejku, jejku, co ja teraz pocznę – Asię obudził płacz czarownicy – co ja biedna 
pocznę! 
–
Co się stało? – zapytała Asia wstając z puchowego posłania. 
W domku nie było nikogo, ale Asia dokładnie słyszała czyjś lament, postanowiła 
więc wyjść na zewnątrz, w nadziei, że dochodzi on stamtąd. I rzeczywiście, 
czarownica siedząc na niskim pniu załamywała ręce płacząc i przyglądając się 
pustym grzędom. 
– Co się stało? – powtórzyła pytanie. 
– Nie wiem, chyba lis porwał wszystkie moje kury– mówiła czarownica, z jej oczu 
płynęły łzy – moja zagroda jest pusta. 
Asia dostrzegła puste grzędy, połamane szczeble i porozbijane jajka. 
– Co ja teraz pocznę? – żaliła się czarownica – tak bardzo kochałam moje 
kurciki. Pieczone kurciki, kurciki w sosie własnym, panierowane i na maśle, udka 
w polewie jajecznej, no i rosołek, skrzydełka z piórkami, duszone piersiątka, 
nie wspomnę o jejeczku na twardo i smażonym, o koglu-moglu, ubitym, o i jajku 
wsadzanym – ryczała w niebogłosy. 
Nagle Asi przypomniała się kurka, którą dostała od czarownicy niani. Kurka, 
mogła znieść jajka, z których wyklują się pisklaki, z nich zaś wyrosną dorodne 
kurczęta, potem koguty i kury, a z nimi... do gara i będzie kurcik smażony, 
pieczony, nawet i wsadzany. 
–
Niech pani nie płacze – powiedziała Asia – mam na to rozwiązanie. 
–
Naprawdę, jakie? 
Asia pobiegła do chatki, stojącej na kurzej łapce i spod sterty piór na której w 
nocy spała znalazła swoją czarodziejską kurkę. 
– Proszę ode mnie przyjąć prezent – mówiła Asia wręczając ją czarownicy – to 
jest kurka. Jak posadzimy ją na grzędzie, zaraz zniesie jajka. 
– Och dziękuję – zachwycała się czarownica, i posadziła kurkę, tam gdzie powinna 
siedzieć – na 
grzędzie. Wtem, kurka rozgdakała się na dobre. 
– Ko, ko, ko zniosę jajek sto. Na kurcika pieczonego, na kurcika smażonego, na 
kogutka krzykliwego, który przegna liska złego, ko, ko, ko, zniosę jajek sto. 
– Kurcze w polewie migdałowej! – zachwycała się czarownica – oczom nie wierzę. 
Złote jajka rozsypały się po pustych grzędach, a z nich zaczęły wykluwać się 
puszyste i żółciutkie pisklaki, które rosły tak szybko, że po minucie cała 
zagroda roiła się od tłustych, dużych kur i piejących kogutów. 
– 
Och Asiu, dziękuję, dziękuję, dziękuję – uradowana czarownica klaskała w ręce – 
gdyby nie ty umarłabym z głodu. Kury to całe moje życie. 
– To widać, jest pani nawet do nich podobna – stwierdziła Asia. 
–
Jak ci mogę podziękować – zastanawiała się czarownica – już wiem zrobimy sobie 
walkę na pierze, będzie bardzo wesoło. 
Czarownica weszła do chaty na kurzej łapce prowadząc za sobą Asię. Nagle 
schowała się za pierzaste krzesło i białą kulką z piór rzuciła w Asię. Asia nie 
miała gdzie się schować, więc kulka wylądowała na jej głowie rozsypując się w 
pył. Stała teraz obsypana piórami chichocząc z psikusa jaki sprawiła jej 
czarownica. Szybciutko ulepiła pierzastą kulkę tak jak w zimie lepiła podobne ze 
śniegu i szukając dziury w krześle rzuciła nią w czarownice. Pióra fruwały 
dookoła a Asia nie przestawała, śmiejąc się wraz z czarownicą bawiły się aż do 
południa. Wtedy zapiał kogut. Asia ocknęła się z zabawy przypominając sobie o 
rodzinie. Wiedziała, że jej droga powoli dobiega do końca i że już niedługo 
powróci do mamy i młodszego braciszka. Zmęczona śmiechem i zabawą usiadła na 
krześle. 
–
Dlaczego masz taką smutną minkę? – zapytała czarownica. 
–
Muszę już wyruszyć w drogę, nie mogę dłużej się bawić – odparła. 
–
Asiu, jesteś cudowną dziewczynką, wesołą i dobrą. Chciałabym żebyś przyjęła ode 
mnie prezent. Czarownica podeszła do puchowego kredensu, wyjęła jakąś niewielką 
rzecz i zwróciła się do Asi. 
–
Oto pióro, czarodziejskie pióro, bowiem co nim narysujesz stanie się prawdziwe. 
–
Och! – zachwyciła się Asia – naprawdę? Jak narysuję sobie pieska to będę go 
miała? – zapytała. 
–
Tak, to czarodziejskie pióro i możesz go z sobą zabrać do domu. 
–
Dziękuję – odparła Asia – niestety muszę już iść. Dobrze mi tu u was, ale 
chciałabym już wrócić do domu, tęsknie za mamą i młodszym braciszkiem – 
powiedziała Asia. 
– 
Rozumiem, ale jak zechcesz kiedyś spróbować wsadzane jajka, to wpadnij do naszej 
bajeczki a przygotuje ci ich tyle ile tylko będziesz mogła zjeść. Są pyszne. 
– A co to są wsadzane jajka? – zapytała Asia.Czarownica uśmiechnęła się 
tajemniczo.– Zobaczysz jak spróbujesz, a spróbujesz jak mnie jeszcze kiedyś 
odwiedzisz – odparła czarownica –
tym czasem do widzenia Asiu, i uważaj na kolejną czarownicę. Pewnie już wiesz, 
że ona ma serce z kamienia. 
Asia zamarła z przerażenia. Rzeczywiście tylko ona jej pozostała do odwiedzenia. 
Spojrzała na kamienną ścieżkę. Wiedziała, że tam, mieszka ktoś, kogo odwiedzić 
musi, żeby móc wrócić do domu. Pomachała pierzastej czarownicy po czym ruszyła w 
drogę. 
Rozdział 7 
Przyroda jaka ją otaczała zrobiła się nagle szara i ponura. Asia bardzo się bała 
kolejnej wizyty, ale wiedziała, że jak tylko odwiedzi kamienną czarownicę będzie 
mogła powrócić do domu. Uradowana zbliżającym się końcem podróży przyśpieszyła 
kroku. 
–
Dokąd tak pędzisz, poczekaj – usłyszała jakiś głos.Asia oglądnęła się w 
kierunku, skąd dobiegał. Na wielkim kamieniu siedział szary żółw.
–
Co, żółwia nie widziałaś? – zapytał. 
–
Żółwia widziałam, ale nie widziałam mówiącego kamienia. 
–
Nie jestem kamieniem, tylko żółwiem – odparł powoli. 
–
Może i tak, tylko trochę skamieniałym. 
–
Och, przestań – obruszył się żółw – rozglądnij się nie tylko ja taki jestem. 
Asia rozglądnęła się dookoła. Żółw miał rację. Na szarym, kamiennym drzewie 
siedział kamienny ptak, tuż pod nim wiła się kamienna gąsienica. Obok, na 
wyrzeźbionym z kamienia kwiatku siedział szary motyl, jego skamieniałe 
skrzydełka lekko drżały nie mogąc się wybić do lotu. Asi zrobiło się smutno. 
– 
Jak tu szaro i przygnębiająco – westchnęła cicho – powiedz drogi żółwiu, gdzie 
mieszka czarownica, którą mam jeszcze odwiedzić? 
–
Tuż za tym kamieniołomem – wskazał żółw. – Ty też szybko opuścisz naszą krainę, 
żeby wrócić do domu? 
– Słucham? – zapytała Asia. 
– 
Wszyscy uciekacie z naszej krainy jak z obcej planety – smutno mówił żółw – i za 
każdym razem jak się tak dzieje, my kamieniejemy jeszcze bardziej. Niedługo 
całkiem zrobimy się kamienni. 
– 
Mówisz, że wasza kraina robi się kamienna przez to, że każdy kto was odwiedza 
śpieszy się do domu? – zapytała zaciekawiona. 
– 
Tak, bo nie macie dla nas czasu. Powiedz mi Asiu – mówił dalej żółw – ile czasu 
spędziłaś u maślanej czarownicy? 
–
No cały wieczór i ranek – odparła. 
–
A u lodowej czarownicy? – pytał dalej. 
–
Prawie cały dzień. 
– 
A teraz powiedz, dlaczego się tak śpieszyłaś, czy nie dlatego, że chciałaś jak 
najszybciej od nas 
odejść, żeby wrócić już do domu? Asia westchnęła smutno. 
– 
Tak, masz rację. Chciałam jak najszybciej stąd odejść, a to dlatego, że bardzo 
się boję kamiennej czarownicy i tego, że nie ma serca. 
– 
Ma kamienne serce tak jak my kamienne ciała – powiedział żółw ze smutkiem w 
oczach – nasza kraina robi się kamienna, bo nikt nas nie odwiedza. 
– 
Ja was tak nie zostawię – wesoło krzyknęła Asia – to prawda, że tęskno mi do 
mamusi i brata, ale przecież mogę zabawić u was jakąś dłuższą chwilkę. 
–
Naprawdę? – zaćwierkał kamienny ptaszek. 
–
Tak i urządzimy tu niezłą zabawę – odparła podskakując. 
–
Ale my nie możemy chodzić – odparł żółw. 
– 
I latać – powiedział ptak. 
–
Jesteśmy prawie kamieniami – przyznał motyl. 
– 
To się da załatwić – ochoczo powiedziała Asia, wyciągnęła z kieszeni 
czarodziejskie pióro i narysowała nim na ziemi duży wózek. 
Wózek w jednej chwili zrobił się prawdziwy i choć kamienny, to mógł jeździć. 
Asia wsadziła na niego: żółwia, kamiennego ptaka i motyla oraz każde inne 
zwierzątko, które spotkała w drodze do starego kamieniołomu. Kiedy tam dotarła 
na wózku siedziało mnóstwo kamieniaków. Były dwa koty, jeden kret, wiewiórka i 
cztery zające, szara sarenka oraz mały chrabąszczyk. 
– 
A teraz zrobimy sobie kolorowy ogród, taki jak u krzaczastej czarownicy – 
powiedziała Asia i narysowała kolorowe kwiatki, które w jednej chwili stały się 
prawdziwe, a kiedy wszystko już było 
gotowe powiedziała znów – i zjemy całą furę lodów, jak u lodowej czarownicy – 
wyrysowała lody i wręczyła je kamiennym przyjaciołom – a może teraz pozjeżdżamy 
jak po maśle? 
– Tak, tak – cieszyły się zwierzęta.Asia usadowiła zwierzęta z powrotem w wózku 
i zaczęła zjeżdżać wzdłuż kamiennej ścieżki.Były jeszcze kolorowe pierniki, 
pluszowe zabawki w nagrodę dla tego, kto ich zje więcej oraz bitwa
na pierzaste kulki. Wszyscy bawili się wesoło i głośno, zapominając o tym, że 
prawie są kamieniami. Kiedy zabawa dochodziła do końca i z dnia robił się 
wieczór do Asi podeszła kamienna czarownica. 
–
Co ty tu jeszcze robisz? – zapytała Asi – nie zawracaj im głowy jakimiś 
zabawami. 
– 
Przepraszam jak byliśmy zbyt głośno – mówiła Asia drżąc cała z przerażenia – ale 
dla nich była to 
taka frajda. –Phi – zaśmiała się czarownica – też coś, zabawa. 
–
Powinna pani spróbować – zaproponowała Asia. 
–
Ja nie potrafię się bawić! – groźnie odparła czarownica – i już czas abyś stąd 
odeszła. 
– 
Dobrze proszę pani, skoro pani nalega – Asia zamyśliła się na chwilę – czy na 
pożegnanie przyjmie pani od mnie prezent? 
Czarownica przyglądnęła się Asi badawczo, i nic nie mówiąc kiwnęła głową. Asia 
tymczasem ponownie wyjęła czarodziejskie pióro i rysowała nim na piasku, 
narysowała... narysowała wielkie serce, które w jednej chwili stało się 
prawdziwe. Ujęła je w dłonie i ułożyła na pierś czarownicy. Czerwone od żaru 
serce zaczęło bić i wtedy... wielki kamień runął na ziemię rozbijając się na 
drobne części. Było to stare serce kamiennej czarownicy. Nagle ziemia zaczęła 
drżeć, a kamienie się kruszyć. Wszystkie zwierzęta odzyskiwały zapomnianą już, 
dawną postać. Cała kraina połyskiwała tęczowymi kolorami, ptaki śpiewały i 
motyle fruwały, zaś czarownica zrzucając kamienną skorupę jak ubranie lśniła 
cała piękna i promienna jakby odziana kwiatami. 
– 
O, Asiu – nikt jeszcze nie podarował mi tyle czasu i miłości co ty – mówiła z 
zadowoleniem czarownica. 
–
Tak, Asia jest wspaniała – zaklaskał żółw. 
–
To miło, że wszystko dobrze się skończyło – stwierdziła Asia – i że pani serce 
jest teraz prawdziwe. 
–
Asiu, wszyscy ci jesteśmy bardzo wdzięczni – mówiła dalej czarownica. 
–
Dziękujemy ci! – cieszyły się zwierzęta. 
–
A jak ja mogę ci podziękować Asiu? – zapytała czarownica – już wiem, dam ci 
prezent. 
Asia nie mogła się doczekać co otrzyma od czarownicy. Czarownica zaś, weszła do 
kamiennej groty w której mieszkała i po chwili wyszła z niej trzymając coś w 
dłoni. 
– 
To jest kamień – mówiła – czarodziejski kamień, bowiem może spełnić twoje 
życzenie. Musisz go trzymać w dłoni i mądrze wybrać to co chcesz, a jak sobie 
już wybierzesz wypowiedz głośno i zaraz się spełni. 
– Naprawdę? – Asia oniemiała z radości – naprawdę mogę wypowiedzieć życzenie i 
ono się spełni? 
– 
Tak, ale tylko jedno, więc uważaj, żeby to nie było byle co – pouczyła ją 
czarownica – i możesz go zabrać razem z sobą do domu. 
– 
Dziękuję – powiedziała Asia i pomachała zwierzętom, które do niedawna były jak 
kamienie. – Do widzenia przyjaciele! 
– Do widzenia Asiu – powiedziały zwierzęta i czarownica. 
Asia ponownie ruszyła przed siebie małą ścieżką wiedząc, że niedługo znajdzie 
się w domu. Ścieżka była długa i bardzo kręta. Po dobrej godzinie wędrówki, 
zastanawiając się jakie życzenie wypowiedzieć, dotarła do wysokiej góry, na 
której stał wielki i przepiękny zamek. 
– 
To zamek z obrazka na pierwszej stronie bajki – szepnęła do siebie – to w nim 
czarownice dorastały, kiedy jeszcze żyły w zgodzie. Tu bawiły się. Tu wszystko 
się zaczęło. Tylko dlaczego się pokłóciły? Dlaczego rozeszły się by żyć w 
samotności – zastanawiała się Asia. – przecież one się potrzebują. Tak, kamienna 
czarownica potrzebowała serca, a serce mogła dostać tylko od kurzej czarownicy, 
która podarowała zaczarowane pióro. A i kurza czarownica nie przeżyłaby gdyby 
nie czarodziejska kura. Małe wiedźmy potrzebowały pierników, piernikowa 
czarownica – masła, maślana – lodu.... przecież one się potrzebują. Ale dlaczego 
nie potrafią się ze sobą pogodzić? – zastanawiała się. – 
Już wiem to będzie moje życzenie – i powiedziała głośno trzymając kamyczek w 
ręce. – „Życzę sobie aby przybyły tu czarownice, aby rozbłysło wielkie ognisko i 
rozbrzmiała radość wzajemnej zgody.” Nagle niebo pojaśniało i nie wiadomo skąd 
na horyzoncie pojawiły się lecące na miotłach czarownice. Lądując kolejno w 
wielkim kręgu, szepcząc pod nosem czary rozpaliły ognisko. 
– 
Asiu wypowiedziałaś najpiękniejsze życzenie jakie tylko mogłaś wypowiedzieć – 
powiedziały zgodnie i biorąc Asię za ręce zaczęły tańczyć wokół lśniącego 
ogniska. 
Bawiąc się radośnie jak dzieci zapomniały o żalu jaki do siebie czuły. Były 
szczęśliwe. Wzajemna przyjaźń tak otoczyła ich serca, że roztaczając się w 
przestrzeni kwitła niczym najpiękniejszy kwiat. Asia dostrzegła zmiany jakie 
zachodziły w czarownicach, wiedziała też, że nie może już dłużej cieszyć się z 
nimi ich szczęściem, że nadszedł ostateczny czas powrotu do domu. Czarownice 
także o tym wiedziały. Zaczęły więc czarować: 
– 
Na barani urok, na słowiczy słuch, a tygrysi skok... otwórz się bramo nam. Na 
sokoli wzrok, na psi węch, a motyli lot... wyjdźże czarodziejski pyle. 
– 
To jest brama do twojego świata – krzaczasta czarownica mówiła do Asi wskazując 
na pył jaki właśnie wyczarowały. 
–
Ale zanim tam powrócisz, chcemy ci podarować prezent – powiedziała maślana 
czarownica. 
–
Tym prezentem jest najpiękniejszy, czarodziejski... – uśmiechnęła się pierzasta 
czarownica – ... sen. 
–
Sen? – zdziwiła się Asia. 
– 
Kiedy powrócisz do domu, będzie ten sam wieczór, w którym do nas przybyłaś – 
wyjaśniła lodowa czarownica – więc, będziesz się układała spać. 
Asia stanęła na skraju pyłu prowadzącego do domu. Jeszcze raz odwróciła się do 
czarownic, by pomachać im na pożegnanie. 
– 
Do widzenia Asiu, nie zapomnij o nas – wołały machając do Asi – i pamiętaj, że 
zawsze możesz nas odwiedzić czytając bajkę. 
– Pamiętam – odparła Asia – powiem też koleżankom, żeby ją przeczytały i 
odwiedziły was tak jak ja 
–
po czym weszła w pył. 
Nagle Asia znalazła się w swoim pokoju. Na biurku leżała czarodziejska bajka, a 
z ostatniej strony machały do miej czarownice. Uśmiechając się do nich radośnie, 
pomachała, po czym zamknęła książkę i ułożyła się spać. Wiedziała, że kiedy 
zaśnie będzie miała najpiękniejszy, zaczarowany sen. 
Bo każdy kto przeczyta tę bajkę będzie miał zaczarowany sen.Tak, czarodziejski 
sen...