Roland Topor

BILET POWROTNY

Staliśmy wszyscy na pokładzie i wypatrywaliśmy na horyzoncie Statuy 
Wolności. Mieliśmy wrażenie, że transatlantyk płynie z coraz większą 
trudnością. Co się dzieje? Kapitan marszczył czoło i był chyba równie 
zdezorientowany jak my. Statek niemal stał w miejscu, choć kotły pracowały 
pełną parą.
Z ust pasażerów wyrwał się nagle radosny okrzyk, a zaraz potem nastąpił jęk 
rozczarowania. Ujrzeliśmy słynną statuę, rysującą się na tle błękitnego 
nieba, trwało to jednak ułamek sekundy. Teraz bowiem statek nie tylko nie 
płynął naprzód, ale wręcz się cofał!
Kapitan przyparty do muru przyznał, że nic z tego nie rozumie.
Wtedy usłyszeliśmy silny głos, dobiegający z rufy:
- Chodźcie tu wszyscy, wytłumacze wam, co się dzieje!
Pobiegliśmy.
Jakiś mężczyzna z wielkim nożem czekał oparty o burtę.
- Nie bójcie się! Wyjaśnię wam całą zagadkę. Statek nie może płynąc dalej, 
bo jest przycumowany. A cumę założyłem ja sam. Spójrzcie!
Ostrzem noża wskazał potężną gumę. Jeden jej koniec był mocno przywiązany do 
relingu, a drugi ginął w oceanie.
Mężczyzna zaśmiał się histerycznie.
- Zanim statek wypłynął, przymocowałem koniec gumy do nabrzeża w Hawrze. A 
teraz, kiedy jest napięta do ostateczności, przetnę ją. Czy wiecie, co się 
stanie?
- Nie! - odrzekliśmy chórem.
- No więc, moja żona, z którą umówiłem się w Tobolsku na głównym placu przy 
fontannie, zostanie zabita z odległości dwunastu tysięcy kilometrów 
uderzeniem tej śmiercionośnej gumy!
Okrzyk zgrozy wyrwał nam się z piersi. Szaleniec jednym ruchem wprowadził 
słowo w czyn. Guma z głośnym gwizdem zniknęła pod wodą. Uwolniony nagle 
statek wzniósł się z olbrzymią prędkością ponad fale.
Powietrzna podróż zakończyła się szczęśliwie. Wylądowaliśmy miękko w Los 
Angeles, gdzie jakaś fabryka materacy uratowała nam życie.
Nie trzeba dodawać, że morderca pobędzie jeszcze dłuższy czas w więzieniu 
San Quentin, dokąd nikt z nas nie posyła mu paczek.
INDEXSPIS GIERWSZYSTKIE LINKI