Marta Tomaszewska

Wyprawa Tapatików

Rozdział I
DECYZJA
Pod wieczór, dokładnie o tej porze, gdy obydwa Księżyce znajduje się naprzeciw 
siebie, a 
wierzchołek Góry Arunczumalaj wystrzela spomiędzy nich niby wieża potężnego 
zamczyska, odbyła 
się ostatnia, decydująca narada rodzinna. Tym razem nie brakowało nikogo. 
Przybyli nawet 
Gurulowie, którzy na ogół niechętnie opuszczają swoje kratery na Zwietrzałych 
Pagórkach i nie 
raczyli zaszczycić swą obecnością żadnej z poprzednich narad. Przyszli, długo 
wycierali nogi o 
wycieraczkę, choć wcale nie było błota, i nie przywitawszy się z nikim usiedli 
rządkiem pod ścianą, 
pogrążeni w wyniosłym milczeniu.
- Zobacz, co oni mają na nogach! - powiedziała zdumiona Tapati, która widziała 
ich po raz 
pierwszy w życiu. - Czy myślisz, że to w ogóle są buty?
Nie otrzymała odpowiedzi, ale z przejęcia wcale tego nie zauważyła.
Więc to są Gurulowie - myślała, podniecona, i ani rusz w tej chwili nie mogła 
sobie 
przypomnieć, czy wyobrażała ich sobie tak czy siak (a bardzo lubiła wyobrażać 
sobie różne rzeczy), z 
pewnością jednak nigdy nie przyszło jej do głowy, żeby ktokolwiek mógł nosić coś 
takiego na 
nogach! Nie sandały o plecionej lub plastykowej (zależnie od pory roku) 
podeszwie, jak wszyscy, 
tylko zupełnie niesłychane śliwkowego koloru trzewiki tak błyszczące i 
wypolerowane, że światła 
licznych żarówek odbijały się w nich niby gwiazdy w wodzie.
Przyglądała się swym dostojnym kuzynom wprost nieprzyzwoicie. Wszyscy inni 
zwróciliby 
jej uwagę, że jest źle wychowana, albo kazaliby się jej wynosić. Gurulowie 
natomiast nawet nie 
drgnęli. Jakby jej nie widzieli, ani nikogo zresztą. A przecież Tatuś już zaczął 
mówić!
- Szanowni i mili goście - powiedział. - Zebraliśmy się tu, aby podjąć 
ostateczną decyzję w 
sprawie projektu wyprawy na planetę Ziemia, która jak wynika z najnowszych badań 
naukowych, jest 
być może kolebką naszego rodu...
Usłyszawszy ten głos, Tapati mimo woli podniosła ręce do uszu. Nie oznaczało to 
braku 
szacunku dla Tatusia. Po prostu nie znosiła tego, jak go określał Tapatik, 
zebraniowego głosu, który 
bardzo różnił się od zwykłego domowego głosu Tatusia. A właśnie: gdzie podział 
się Tapatik? 
Naturalnie, jak zwykle, znikł. Pięciu minut nie potrafi usiedzieć na jednym 
miejscu.
Zsunęła się z krzesła i ostrożnie wymknęła się na dwór. Robot kuchenny XL 
rozstawiał talerze 
na wielkim ogrodowym stole, oświetlonym dwiema kolorowymi lampami.
- Wyszłaś z takiej ważnej narady? - spytał.
- Ważne rzeczy mówi się dopiero na końcu. Na początku powtarza się to, co już 
wszyscy 
wiedzą - podzieliła się Tapati swym zdobytym podczas poprzednich narad 
doświadczeniem. - Nie 
widziałeś Tapatika?
- Nie - odparł robot kuchenny XL i zdmuchnął kurz z talerzyka. - Zawsze mnóstwo 
roboty z tą 
świąteczną zastawą. Wszystko jest okropnie zakurzone.
- Przecież Ciocia Babila miała przysłać swego YPSL-a, żeby ci pomógł - 
przypomniała sobie 
Tapati.
- Nie chcę widzieć na oczy tego flejtucha! - oburzył się robot kuchenny XL. - 
Wolę urobić się 
na śmierć, niż mieć coś takiego do pomocy!
Tak mocno dmuchnął na kolejny talerzyk, że o mało go nie stłukł.
Tapati stała przez chwilę niezdecydowana. Właściwie mogłaby pomóc trochę XL-owi. 
Ale 
nigdy przecież nie była o tej porze sama poza domem! Trzeba wykorzystać taką 
okazję, tym bardziej 
że Mama lada moment oprzytomnieje i zobaczy, że w sali narad nie ma jej ani 
Tapatika.
- Jestem zupełnie nieprzytomna z tego wszystkiego - mówiła Mama tuż przed 
rozpoczęciem 
narady. - Naprawdę nieprzytomna.
I na pewno tak było, skoro nie zauważyła zniknięcia swoich najmłodszych! Ale 
lada moment 
może zauważyć...
Tapati przestała się wahać. Na wszelki wypadek, aby się upewnić, czy nikt jej 
nie widzi, 
zerknęła w stronę domu, a potem szybko pobiegła ścieżką przez Pinglowe Zarośla , 
prosto ku skale, z 
której był najlepszy widok na tajemniczą Górę Arunczumalaj.
Przeprawa przez Pinglowe Zarośla, jak przeprawa przez każde zarośla, zwłaszcza 
wieczorem 
nie należała do przyjemności. W świetle księżyców grube, kostropate gałęzie 
zdawały się rozkręcać 
powoli jak zbudzone z południowej drzemki żmije.
Jeżeli będę na nie patrzeć, nigdy nie przejdę - pomyślała Tapati. - Muszę 
patrzeć tylko pod 
nogi. (Nie była strachliwa, ale miała zbyt wiele wyobraźni, co, zdaniem Babci, 
odziedziczyła po 
Dziadku). Tapatik z pewnością nie wziąłby pinglowych gałęzi za zwinięte w 
kłębuszek i teraz 
rozkręcające się złowrogie żmije! A przecież są bliźniakami.
Przyśpieszyła kroku i zaczęła sobie przypominać wierszyki, które ułożyła na 
różne 
niebezpieczne okazje. Było ich wiele, ale żaden nie pasował. Za to, pochłonięta 
przypominaniem, ani 
się spostrzegła, kiedy przebyła ścieżkę.
Ścieżka kończyła się w bardzo dobrym miejscu, tuż przy żelaznej drabince, która 
ułatwiała 
wspinaczkę na skałę, stromą i gładką. Na piątym szczeblu od dołu siedział Bimbel 
i jak zwykle 
przyglądał się czemuś przez swoją ogromną lunetę. Patrzył w górę, więc nie 
zauważył wychodzącej z 
pinglowego gąszczu Tapati.
No tak, można było się tego spodziewać - pomyślała, rozżalona. - Ten wstrętny 
podglądacz 
tutaj! Właśnie dziś, kiedy ja chcę wejść sama na skałę.
Spotkanie z Bimblem byłoby każdego dnia i o każdej godzinie nieprzyjemne, ale 
spotkanie go 
w momencie, kiedy komuś przydarzyła się taka niezwykła historia, jak samotna 
wieczorna wyprawa 
poza dom - to doprawdy katastrofa. Prawie katastrofa - poprawiła się w myślach 
Tapati. Nie pozwoli, 
aby Bimbel zepsuł jej nastrój! Tylko nie wdawać się z nim w dyskusję - 
przykazała sobie surowo i 
zdecydowanie postawiła nogę na pierwszym szczeblu drabinki. Bimbel odjął lunetę 
od oczu.
- Proszę, proszę - powiedział udając ogromne zdumienie. -Kogo ja widzę! Słodka 
Tapati, 
grzeczna Tapati sama o tej porze!
- Chcę przejść - powiedziała krótko Tapati. To żądanie okropnie Bimbla 
rozśmieszyło.
- Ha! ha! ha! Słodka Tapati chce przejść - wołał wymachując lunetą. - Chce 
przejść? A tu 
maleńka przeszkoda! Całkiem maleńka przeszkoda, ha! ha! ha!
Ten śmiech był tak nieprzyjemny, że Tapati zapomniała o swoich mądrych 
postanowieniach. 
A poza tym bardzo się śpieszyła.
- Złaź, Bimbel, bo powiem Cioci Babili, że tu jesteś.
Ta, istotnie niezbyt mądrze wybrana, pogróżka jeszcze bardziej rozśmieszyła 
Bimbla.
- Ona powie mojej Mamie, że ja tu jestem! Och, och! Ona powie, słodka Tapati, 
grzeczna 
Tapati, której nie wolno wychodzić z domu po zachodzie słońca! To ja mogę coś 
powiedzieć twojej 
Mamie. Mnie wszystko wolno, bo jestem jedynak - dorzucił dumnie.
Nie wiadomo, jak by się ta słowna utarczka skończyła, gdyby nie to, że na 
zboczach parowu, 
poza Pinglowymi Zaroślami coś zaszeleściło, zachrobotało i pisnęło w dodatku. 
Bimbel natychmiast 
zapomniał o Tapati. Zeskoczył z drabinki i trzymając przed sobą lunetę jak 
tarczę pomknął tam, skąd 
dobiegały owe podejrzane odgłosy.
Tapati wzruszyła ramionami i - bez większego zapału - rozpoczęła wspinaczkę po 
żelaznych 
szczeblach. Nagle wydało jej się, że jest bardzo daleko od domu. Poczuła się 
tak, jakby była zupełnie 
sama na świecie: bez Mamy, Tatusia, Babci, Dziadka, braci. A przecież... co się 
właściwie stało? Dom 
wcale nie był daleko i byli w nim wszyscy, których kochała.
Czy każdy czuje się tak obco, gdy spotka kogoś obcego? - dumała, rozgoryczona. - 
Czy tylko 
ja taka jestem? Bimbel jest moim ciotecznym bratem, a jednak jest obcy. Ja tak 
czuję. Kim jestem ja 
bez Mamy, Tatusia, bez wszystkich?
Niepewna siebie, spłoszona, wydana na łup niepokojącym pytaniom - czy jest tą 
Tapati, którą 
zna Mama, Dziadek i wszyscy, czy też jakąś inną Tapati, której nikt nie zna, 
nawet ona sama - 
wspinała się po drabince (bo w każdym razie nie przyszło jej do głowy, aby 
zawrócić) coraz wyżej i 
wyżej. Ale gdy wreszcie znalazła się na szczycie skały, od razu przestała 
zadawać sobie trudne i 
dziwne pytania, przestała się zastanawiać nad czymkolwiek.
Stała i stała. Stała bez ruchu i patrzyła.
Równina Wiatru Długich Noży lśniła i migotała, jakby biegały po niej tysiące 
niewidzialnych 
małych istotek, a każda trzymała w ręku świeczkę o chybotliwym, wysokim płomyku. 
Te płomyki 
daleko na krańcach rosły, ogromniały, zalewając niebieskawym światłem łagodne, 
faliste wzgórza. A 
poza nimi widniała samotna, tajemnicza Góra Arunczumalaj. Obydwa Księżyce w 
otoczce 
turkusowych, pierzastych chmur wyglądały niby oczy olbrzymiej sowy 
znieruchomiałej z 
rozpostartymi skrzydłami ponad trójkątnym, dzikim i groźnym szczytem. Wiatr 
przelatywał po 
czerwonym zboczu miotąc srebrny pył, znacząc na jego powierzchni srebrny wąsaty 
ślad: taki ślad 
żłobi w morzu szybka motorowa łódź, o czym Tapati jednak nie wiedziała, nie była 
bowiem nigdy nad 
morzem .
Stała i patrzyła, i czuła, że dzieje się z nią coś niezwykłego, że rośnie, 
ogromnieje jak te 
płomyki pełgające po równinie, że staje się światłem niebieskim zalewającym 
wzgórza i wznosi się 
jeszcze wyżej, coraz wyżej, że jest Górą Arunczumalaj, że jest wszystkim - całym 
tym pięknym 
światem.
- Tapa-ti-ti! - rozległ się nagle bardzo blisko bojowy okrzyk Tapatika. A w 
sekundę potem i 
on sam wyszedł zza porośniętego żółtawym mchem głazu.
Był taki rozczochrany i brudny, że Tapati natychmiast ocknęła się ze swego 
oczarowania, 
„wróciła” - była znowu Tapati, jego siostrą-bliźniaczką.
- Tapatik! Co ty wypra...
- Wciągnąłem w zasadzkę Bimbla - przerwał jej w pół słowa (zawsze tak robił, bo 
zawsze 
bardzo się śpieszył). -Wciągnąłem w zasadzkę tego nadętego jedynaka! - powtórzył 
triumfalnie.
- A, to ty tak hałasowałeś w parowie! 
- Ja! - odparł dumnie Tapatik. - Słyszałaś, jak piszczałem? Bimbel myślał, że to 
stary 
pancernik Huks. A już dawno próbuje wypenetrować, gdzie Huks chowa swoje zapasy. 
Więc ja go 
zwabiłem do parowu. A wiesz gdzie? Prosto w tę dziurę, którą Dziadek wykopał w 
zeszłym roku, 
kiedy wykoncypował sobie, że w tym właśnie miejscu był niegdyś pałac 
legendarnego króla Ukr!
- I co, wpadł?
Tapati zadała to pytanie już bez zainteresowania. Wiatr bowiem wiejący na Górze 
Arunczumalaj zmienił kierunek. Miótł teraz srebrny pył prosto na równinę. 
Srebrny pył zapalał się od 
pełgających po niej płomyków, układał się w długie, zielone, ostro zakończone 
słupy. Nie, nie słupy. 
Ostrza!
Równina Wiatru Długich Noży - pomyślała Tapati, przejęta. -Więc dlatego tak się 
nazywa!
- Lepiej! - ciągnął z uciechą Tapatik. - Do dziury wpadła jego luneta. Siedzi 
tam teraz i czyści 
ją. Tapa-ti-ti!
- Tapatik! Popatrz. No, popatrz. Jak pięknie. Widzisz te długie noże tańczące po 
równinie? 
Widzisz górę?
Tapatik zerknął jednym okiem.
- Fajowo - rzekł myśląc zupełnie o czym innym. - Wracamy. Na pewno lada moment 
zapadnie 
decyzja. Musimy być przy tym. A poza tym Mama pewnie już zauważyła, że nas nie 
ma. Pędzimy!
Tapati westchnęła. Chętnie by jeszcze posiedziała na skale, jeszcze za mało było 
jej patrzenia. 
Ale istotnie, trzeba wracać.
Rzuciła ostatnie spojrzenie ku płomienistej górze i poszła za bratem.
- Tapatik. Widziałeś Gurulów? Widziałeś ich buty?
- Jasne, że widziałem.
- Nie wiesz, dlaczego oni uważają się za lepszych od reszty rodziny?
Tapatik nie wiedział, ale za nic by się do tego nie przyznał. -.Właśnie dlatego, 
że noszą takie 
błyszczące buty - odparł z wielką pewnością.
Ze zbyt wielką pewnością. Tapati dobrze znała ten ton... Bufonada brata często 
ją złościła, 
teraz jednak nie była pora na złość. Tapatik bowiem nie zamierzał iść ścieżką 
przez Pinglowe Zarośla, 
prowadził na przełaj, szczytem parowu. Stąd przez cały czas widać było dom 
oświetlony jak podczas 
Święta 13. Jastrzębia i wielkie lampy płonące nad ogrodowym stołem. A za 
najwyższym oknem, 
przesłoniętym pomarańczową firanką, w największym pokoju odbywała się ostatnia, 
decydująca 
narada...
- Tapatik! Szybciej!
- Zdążymy. Dziadek nie zacznie bez nas! A słyszałaś, Tapati, jak Tatuś mówił o 
najnowszych 
naukowych odkryciach? Pamiętasz: planeta Ziemia według najnowszych odkryć 
naukowych jest, być 
może, kolebką naszego rodu. Naukowych, ha! ha! ha!
- Ha! ha! ha! - zawtórowała Tapati, bo to było naprawdę bardzo śmieszne. Zaraz 
zresztą 
wyjaśnimy dlaczego.
Wszystko zaczęło się od tego, że Dziadek przeszedł na emeryturę. Niektórzy 
dziadkowie 
bardzo się martwią, gdy nadchodzi ta chwila, mówią, że teraz są niepotrzebni, że 
nie pozostaje im nic 
innego, jak tylko czekać na śmierć itd., itp.
Zupełnie inaczej było z Dziadkiem Tapatika i Tapati.
- Nareszcie będę mógł robić to, na co zawsze miałem największą ochotę, a na co 
nigdy nie 
miałem czasu! Co za szczęście! -oświadczył rozradowany, kiedy wrócił z biura po 
ostatnim dniu 
pracy. - Niech żyje wolność! - wykrzyknął jeszcze i z rozmachem wyrzucił 
niepotrzebną już teczkę 
przez okno.
- Nie wydaje mi się, abyś zawsze robił tylko to, co musiałeś robić - zauważyła 
Babcia. - 
Właśnie dlatego przez całe życie mogliśmy sobie pozwolić tylko na jednego robota 
domowego, 
podczas gdy inne rodziny mają po dwa, a nawet po trzy.
Brzmiało to jak wymówka, ale słowom zaprzeczało spojrzenie -uśmiechnięte, 
kochające. 
Każdy na Tapatii (włącznie z Dziadkiem) wiedział, że Babcia należy do tych 
nielicznych żon, które 
swego męża nie zmuszają, aby zapracowywał się na śmierć po to, żeby można było 
kupić coś, co mają 
inne rodziny.
Bardzo szybko wszyscy się dowiedzieli, na co Dziadek miał największą ochotę: ni 
mniej, ni 
więcej tylko zbadać niedostępną, tajemniczą Górę Arunczumalaj.
Tym razem uśmiech znikł z oczu Babci.
- Wiesz, że ta góra jest bardzo niebezpieczna - powiedziała z łagodną perswazją. 
- Nawet 
młodzi nie odważają się na nią zapuszczać, a ty, w twoim wieku...
Tapati zawsze podejrzewała, że gdyby Babcia nie powiedziała tego: ,,a ty, w 
twoim wieku”, 
Dziadek, być może, dałby się przekonać, że właściwie to ma ochotę na coś innego 
niż wysokogórskie 
wspinaczki...
- W twoim wieku! - parsknął gniewnie. - A właśnie! Młodzi teraz zgnuśnieli i 
tylko się 
wylegują na tapczanach, z radiem przy uchu. Ja w moim wieku pokażę im, jak 
trzeba żyć! A poza tym 
ktoś wreszcie musi zbadać tę górę. Zawsze miałem wrażenie, że tym kimś będę ja. 
Bo mnie ta góra 
woła! A poza tym ja tak chcę i nie ma gadania!
No i nie było gadania. Dziadek kupił sobie specjalne sandały do chodzenia po 
górach, czekan, 
linę z hakiem, ciemne okulary, plecak oraz twarzową czapeczkę z pomponikiem i 
rozpoczął swe 
niebezpieczne wyprawy. Wkrótce wiedziała o tym cała Tapatia. Imię Dziadka było 
na wszystkich 
ustach, a nawet pisano o nim w gazetach (w telewizji Dziadek nigdy nie chciał 
wystąpić, twierdził, że 
nie będzie robił z siebie pajaca, dosyć jest chętnych). Góra Arunczumalaj bowiem 
od wieków budziła 
ogromne zainteresowanie. Opowieści, legend i zwyczajnych plotek krążyło o niej 
mnóstwo. Jedna z 
tych opowieści mówiła, że gdzieś w niedostępnych rozpadlinach żyją Starzy 
Mędrcy, którzy znają 
różne ważne tajemnice, a zwłaszcza tę najważniejszą ze wszystkich: tajemnicę 
pochodzenia 
Tapatików.
Ale góra dobrze broniła swych tajemnic. Sprawiała mnóstwo niespodzianek; z 
daleka 
wyglądała zupełnie inaczej niż z bliska, co więcej, kiedy się postawiło nogę na 
jej zboczu, zupełnie 
zmieniała kształt, czasem wydawało się, że to w ogóle nie góra, tylko tysiące 
małych ruchomych 
wzgórz, które płatały wędrowcom niebezpieczne figle, zwodząc ich niby błędne 
ogniki na bagnach. 
Wielu śmiałków zaginęło, a ci, co wracali, wracali kompletnie odmienieni i do 
końca życia nie 
wypowiadali już ani jednego słowa, jakby stracili mowę.
Taką to właśnie górę postanowił zbadać dziadek Tapati!
Nic więc dziwnego, że nawet Babcia straciła swój zwykły spokój. Starała się, co 
prawda, 
ukryć zdenerwowanie przed całą rodziną, a zwłaszcza przed dziećmi. Przysunęła 
tylko ulubiony fotel 
do wychodzącego na Górę Arunczumalaj okna i kiedy miała wolną chwilę, 
wypatrywała na jej 
zboczach czerwonej czapki z pomponikiem. W te zaś dni, gdy była gorsza pogoda, 
wróciwszy 
spokojnie z porannych zakupów wydawała, jak zwykle, polecenia robotowi 
kuchennemu XL-owi, a 
potem zakładała płaszcz nieprzemakalny, pakowała do torby termos z gorącą 
czekoladą i szła w ślad 
za Dziadkiem.
A tymczasem Dziadkowi szczęście dopisywało zadziwiająco. Wyprawiał się na górę 
kilkakrotnie i za każdym razem wracał zdrów i cały, taki jak poszedł, co samo 
przez się było rzeczą 
niesłychaną.
Aż zdarzyło się, że z którejś wyprawy nie wrócił - nie było go całe trzy dni.
Trudno opowiedzieć, co działo się wtedy w domu. To było naprawdę okropne. A 
rankiem 
czwartego dnia, gdy wszyscy poczęli już tracić nadzieję, wszedł Dziadek, 
zakurzony, obszarpany, 
blady, z płonącymi oczami. Pod pachą dzierżył grubą, bardzo zniszczoną księgę.
Nie przemówiwszy do nikogo ani słowa, udał się wprost do swego pokoju i zamknął 
drzwi na 
klucz.
- Babciu, Dziadek się nawet nie wykąpał - powiedziała zdumiona Tapati. - A 
przecież jest 
strasznie zabrudzony!
- Gorzej, że nic nie zjadł- mruknęła Mama i zaczęła szukać w książce 
telefonicznej nazwiska 
najlepszego specjalisty od chorób psychicznych.
- Daj spokój, kochanie - powstrzymała ją Babcia. - Wiesz dobrze, że on nie 
przyjmie żadnego 
lekarza.
- Mamy więc tak siedzieć z założonymi rękami?
- Kto mówi, że z założonymi rękami? O ile pamiętam, zostałaś dziś w domu, żeby 
zrobić tę 
pilną korektę...
Mama westchnęła i posłusznie zasiadła do swego biurka. A Babcia, zapędziwszy 
robota 
kuchennego XL-a do tarcia chrzanu (co naturalnie trzeba robić poza domem), sama 
stanęła przy 
kuchni.
Po pewnym czasie zza kuchennych drzwi poczęły wydobywać się smakowite zapachy. 
Ba, 
zgoła niebiańskie zapachy! Wywołało to ogromne poruszenie w najbliższej okolicy. 
Kto żyw ściągał 
pod dom Tapatików, nawet w pobliskim biurze urzędnicy (karmieni stołówkowymi 
obiadami) 
przerwali pracę, a i dyrektor nie był w stanie prowadzić bardzo ważnego 
zebrania, tak mu ślinka 
leciała do ust.
Tapati i Tapatik z dumnymi minami trzymali straż przed drzwiami kuchni.
- Co się u was dzieje? - pytał stary Huks. - Z pięćdziesiąt lat nie wąchałem 
czegoś takiego! No 
tak, odkąd Jams wymyślił tych cyborgów kuchennych!
- To Babcia. Sama, osobiście gotuje - objaśniła Tapati, a robot kuchenny XL ze 
zwiększoną 
gorliwością począł trzeć chrzan (choć utarł już tyle, że starczyłoby na rok), 
aby w ten sposób dać do 
zrozumienia, że wcale nie został odsunięty od gotowania, tylko wykonuje 
specjalne, przydzielone mu 
przez Babcię zadanie. Ale tak naprawdę to czuł się trochę obrażony.
A tymczasem Babcia, nieświadoma poruszenia, jakie wywołała, wyjęła z kredensu 
największy 
talerz, nałożyła po brzegi pachnącej cudownie potrawy, postawiła talerz pod 
drzwiami pokoju Dziadka 
i wyszła sobie przed dom.
Kiedy wróciła, talerz, owszem, stał pod drzwiami, ale już pusty... Na drzwiach 
zaś widniała 
przypięta pinezką kartka, na której Dziadek napisał: „Jestem zajęty. Do 
wieczora. Nie przeszkadzać”.
Babcia z satysfakcją pokiwała głową.
- A ja chciałam wzywać psychiatrę - rzekła Mama patrząc na nią z podziwem.
Dziadek istotnie wieczorem wyszedł ze swego pokoju.
- Lecimy na Ziemię! - oznajmił radośnie.
- Fajowo! - wykrzyknął Tapatik, a Mama znowu chwyciła rejestr lekarzy.
- Nie, córeczko, nie zwariowałem - powiedział Dziadek czule. - Zawsze byłem 
pewien, że ta 
góra mnie nic nie zrobi! Nie mogę wam opowiedzieć wszystkiego, co się ze mną 
działo przez te trzy 
dni - dodał tajemniczo. - Powiem tylko, że w pewnej trudno dostępnej jaskini 
znalazłem starą księgę, 
w której wyczytałem, że ród Tapatików pochodzi z planety Ziemia. I doszedłem do 
wniosku, że 
najwyższy czas, żebyśmy odszukali naszych krewniaków! Nic się nie bójcie - 
kończył wśród ogólnego 
oszołomienia - wszystko dokładnie obmyśliłem!
Taki to właśnie miało przebieg i teraz już chyba rozumiecie, dlaczego słowa 
„według 
najnowszych odkryć naukowych” tak bardzo rozśmieszyły Tapati i jej brata-
bliźniaka, kiedy je sobie 
przypomnieli wracając szczytem parowu z zakazanej wyprawy.
- Tapati?
- Mówisz coś?
Tapatik przystanął, rozejrzał się wokół, a potem konspiracyjnie nachylił się ku 
siostrze.
- Tapati, czy tobie nigdy nie przyszło na myśl, że Dziadek sam tę swoją księgę 
spreparował? - 
spytał szeptem.
- Co takiego? Sam? Po co?!
Tapati wyrzuciwszy z siebie te pytania umilkła, jakby zabrakło jej głosu.
- Ja myślę - ciągnął Tapatik - że to jest tylko pretekst. Dziadek po prostu miał 
ochotę 
przelecieć się po wszechświecie, rozumiesz? Więc przez te trzy dni, co go nie 
było, siedział sobie w 
jakiejś kryjówce i robił tę księgę. Jest przecież cała pozlepiana...
- No wiesz! - odzyskała głos Tapati. - Żeby Bimbel coś takiego powiedział, ale 
ty...
- No dobrze, już dobrze - mruknął Tapatik. - Niby masz taką wyobraźnię, a 
niektóre rzeczy 
bierzesz dosłownie. Jak dziecko.
- Sam jesteś dziecko!
- Mogłabyś chociaż dzisiaj się nie kłócić - rzucił ze wspaniałą wyższością. I 
stromym 
zboczem parowu zjechał na siedzeniu -prosto pod dom.
Tapati po chwili wahania zrobiła to samo. Ale była zła: z Tapatikiem zawsze tak 
- można mieć 
tysiąc razy rację, a w każdej rozmowie właśnie on odnosi zwycięstwo!
Ale on nie jest obcy, tak jak Bimbel - pomyślała jeszcze. Po chwili zaś mogła 
już myśleć tylko 
o tym, co powie Mama, która z pewnością zauważyła jej ucieczkę...
Cicho, z zawstydzoną miną zajrzała do pokoju, w którym odbywała się narada. 
Gurulowie 
siedzieli, jak poprzednio, pod ścianą pogrążeni w wyniosłym milczeniu. Mama 
wyczyniała przeróżne 
sztuczki, żeby zwrócić na siebie uwagę Tatusia. Ale Tatuś, prowadzący naradę, 
nie odrywał oczu od 
kartki, na której wypisany był Porządek Obrad. Na mównicy utworzonej z dwóch 
skrzyń po cytrynach 
stał Dziadek i... nic nie mówił, co najwyraźniej irytowało zebranych, którzy 
znacząco pokasływali i 
szurali nogami.
- Dziadek czeka na nas - szepnął Tapatik i spokojnie, nie zważając na to, że 
jest cały 
umorusany, wśliznął się do pokoju i usiadł na swoim miejscu.
Tapati, która zamierzała najpierw wyczyścić, a może nawet zmienić zabrudzoną 
podczas 
zjeżdżania zboczem parowu spódniczkę, zrozumiała, że nie ma na to czasu. Rada 
nierada siadła obok 
Tapatika i z obawą spojrzała na Mamę, która zdenerwowana i blada, podniosła rękę 
do ust i mocno 
przycisnęła palcami wargi, jakby chciała powstrzymać ich drżenie. Tapati 
postanowiła, że zaraz po 
zakończeniu obrad podejdzie do niej i serdecznie ją przeprosi, a potem opowie, 
jakich cudownych 
przeżyć doświadczyła patrząc ze skały na Górę Arunczumalaj... Mama zrozumie!
- Więc jak już mówiłem, szanowni zebrani... - zaczął z uciechą Dziadek.
- Nic nie mówił - rzekła oburzonym szeptem Ciocia Babila.
- Więc jak mówiłem - podniósł głos Dziadek - na pięciuset pięćdziesięciu i 
jeszcze siedmiu 
poprzednich naradach, które odbywają się nie wiadomo po co, cała historia jest 
prosta i nie nastręcza 
żadnych trudności. Nie stanowi bowiem żadnej przeszkody fakt, że nie mamy statku 
kosmicznego tak 
dalekiego zasięgu, aby można się nim wybrać aż na planetę Ziemia. Anonimowy 
autor, który pisał 
znalezioną przeze mnie księgę, przewidział to zresztą. Za dwa dni będzie 
przelatywała w odległości 
stu czterdziestu ośmiu tysięcy kilometrów od Tapatii planetoida Tekel. Lecimy na 
tę planetoidę 
naszym stereolotem , a ona niesie nas w pobliże Szmaragdowej Gwiazdy, gdzie 
według posiadanych 
przeze mnie informacji znajdziemy wskazówkę, w jaki sposób dostać się na planetę 
Ziemia. To 
wszystko, koniec, kropka i nie rozumiem, po co tyle gadania.
- Po to, Dziadku - głos Mamy dźwięczał chrypliwą nutką, jak zawsze, gdy była 
bardzo 
zdenerwowana - że ciągle nie wiadomo, kto mianowicie weźmie udział w wyprawie.
- Powtarzam, że ja nie mogę - rzekł Tatuś nie podnosząc oczu znad Porządku 
Obrad. - Nie 
mogę przerwać pracy, bo zajmuję się teraz sprawą ostatecznej regulacji 
cieknących kranów, a to jest, 
jak wiecie, bardzo ważne z punktu widzenia gospodarki wodnej.
- Tepanek i ja też nie możemy - powiedział w imieniu starszych braci Tap. - 
Tepanek żeni się 
za tydzień, a ja podpisałem kontrakt na występy mego zespołu do końca roku.
Dziadek słuchał tego wszystkiego z wyraźnym zniecierpliwieniem.
- Tere fere! - zagrzmiał wymachując groźnie fajką. - Dobrze pamiętam takie 
wykręty jeszcze z 
biura. Jak tylko ktoś wystąpi z cenną inicjatywą wymagającą odpowiedzialności i 
ryzyka, to wszyscy 
zasłaniają się okropnie ważnymi sprawami, które właśnie muszą zrobić. Tatuś nie 
może, więc Mama 
nie może itd., itp. A w ogóle to ciągle tylko mówicie o tym, kto nie może. 
Przecież cały czas 
powtarzam, że trzeba zacząć od tego, kto może. A więc mianowicie: ja mogę, co 
jest zresztą 
najważniejsze, bo będę kapitanem wyprawy.
- Skoro ty możesz, to naturalnie mogę i ja - wtrąciła się spokojnie Babcia.
Dziadek potrząsnął głową, jakby się opędzał od brzęczącego koło ucha komara.
- Istotnie - przyznał sucho. - Więc powtarzam: ja mogę, Babcia może...
- Teraz uważaj, teraz uważaj! - szepnął podskakując na krześle Tapatik.
- I naturalnie mogą bliźniaki - kończył Dziadek w ciszy. Cisza bardzo szybko 
zamieniła się w 
gwar.
- Ależ, Dziadku, oni są jeszcze mali! - jęknęła Mama.
- Ja chcę lecieć! - zawołał donośnie Tapatik.
- Tapatik może, to i ja. Co, ja gorszy? - wrzasnął Bimbel, oskarżycielsko 
celując w Dziadka 
swoją lunetą.
- Bimbelku, skarbie najdroższy, mam tylko ciebie - chlipnęła Ciocia Babila.
- Dzieci muszą lecieć - rzekł kategorycznie Dziadek. - Nie wiadomo, co 
zastaniemy na Ziemi. 
Może tam jeszcze nie skończyli z wojnami? Jak zobaczą, że mamy ze sobą dzieci, 
zrozumieją, że 
przybywamy w celach pokojowych. A dzieciom to nie zaszkodzi. Na mózg znajdujący 
się w stanie 
rozwoju podróżowanie po świecie wpływa dodatnio. Czego nie można powiedzieć o 
ślęczeniu 
godzinami nad głupimi książkami. A w ogóle dosyć już tych dyskusji. Nie mam 
zamiaru przegadać 
całego życia! Trzeba żyć, a nie gadać! Lecimy więc w następującym składzie: 
Babcia, bliźniaki i ja. 
- A ja? - podskoczył Bimbel. 
- Czy słyszałeś, żebym ciebie wymienił? - zgromił go Dziadek. - Powtarzam: 
Babcia, bliźniaki 
i ja. Skończyłem. A teraz proszę wszystkich państwa na przyjęcie.
Rozdział II
ODLOT. NA PLANETOIDZIE TEKEL
Dobiegły końca ostatnie przygotowania. Start wyznaczony został na godzinę 
dwunastą 
piętnaście, bo właśnie o tej porze planetoida Tekel miała przelatywać w pobliżu 
Tapatii. Dzień był 
pogodny, akurat taki jak trzeba. Po bladobłękitnym niebie płynęły z wolna różowe 
obłoczki, które 
Tapati nazywała uśmiechami, a które naturalnie nie miały nic wspólnego z 
prawdziwymi, groźnymi 
chmurami. Walizki, spakowane od dawna, stały rzędem na werandzie. Z pakowaniem 
nie było 
większych problemów, bo Dziadek sporządził dokładny spis rzeczy, które należy 
zabrać. Zezwolił też 
łaskawie, aby każdy wziął ze sobą jakiś drobiazg, czyli coś, do czego jest 
bardzo przywiązany.
Babcia oświadczyła, że ona może nie zabierać żadnej takiej drobnostki, ale nie 
pojedzie bez 
robota kuchennego XL-a.
- Ładna mi drobnostka - zakpił Dziadek. - A Góry Arunczumalaj przypadkiem nie 
masz 
ochoty zabrać? XL nie jest potrzebny! Będziemy ci pomagać.
- Ależ, Tiku, nie udawaj, że nie wiesz, jak to się będzie odbywało. Dobrze 
wiesz, że zawsze, 
kiedy potrzebna jest mi pomoc w kuchni, każdy z was ma akurat jakieś nie 
cierpiące zwłoki zajęcia! 
Wszystko spadnie na mnie: gotowanie, zmywanie, zakupy... Nie pojadę bez XL-a.
- Trudno. To nie pojedziesz - uciął Dziadek, który udawał, że jest bardzo 
niezadowolony z 
udziału Babci w wyprawie.
Ale w pięć minut potem zawołał robota kuchennego XL-a i zapytał go, czy ma 
zaprogramowane umiejętności kuchenne na nieprzewidziane okoliczności. Na to XL 
odparł, że on jest 
robotem kuchennym starego typu, czyli uniwersalnym, nie tak jak te nowoczesne, 
które są 
zaprogramowane do wykonywania jedynie kilku bardzo wyspecjalizowanych czynności 
i za które 
trzeba prawie wszystko robić.
Tak więc robot kuchenny XL został wciągnięty na listę członków załogi.
Na godzinę przed odlotem Dziadek wyprowadził z garażu stereolot, nie używany od 
czasu 
letniej wyprawy w okolice Tańczących Meteorytów, i pogwizdując dziarską melodię 
marszową, 
polewał go wodą z gumowego węża.
- Dziadku, czy sprawdziłeś hamulce? - spytała Mama. -Ostatnio się zacinały.
- Po co sprawdzać - zawołał słysząc te słowa Tapatik. - Awaria w kosmosie, masz 
pojęcie, 
Mamo, to coś fantastycznego! Żadnej stacji obsługi w pobliżu, a tu hamulec się 
zacina. Fantastycznie 
niebezpieczne!
- Tapatik! Czy ty zupełnie nie masz serca? - jęknęła Mama.
- Wszystko sprawdziłem, córeczko, i zabieram wór części zamiennych - rzekł 
uspokajająco 
Dziadek. - A poza tym wiesz, że z naszym stereolotem jest taka dziwna sprawa - 
najważniejsze jest to, 
kto go prowadzi. Nie każdego słucha. A przecież to ja będę prowadził.
- Właśnie dlatego jestem niespokojna - powiedziała cicho Mama i poszła na 
werandę po raz 
dziesiąty sprawdzić, czy wszystkie walizki dobrze się zamykają.
Tapati zaś po raz dziesiąty żegnała się przez telefon ze swą najukochańsza 
przyjaciółką Folią.
Czuła się dziwnie nieswojo. Tym bardziej dziwnie i nieswojo, że nie był to 
zwykły niepokój 
przed podróżą.
- Co mi właściwie jest? - zastanawiała się odkładając słuchawkę. - Coś mi jest, 
ale co?
I nagle olśnienie: Gurulowie! Gurulowie, którzy podczas narady siedzieli 
rządkiem pod ścianą 
pogrążeni w wyniosłym milczeniu, którzy mieli nieprawdopodobne nieprawdopodobnie 
wyglansowane buty i którzy nie zostali na przyjęciu, choć miny mieli takie, 
jakby co najmniej tydzień 
nie jedli. Myśl o nich nie dawała jej spokoju.
Wybiegła przed dom.
- Dziadku, dlaczego Gurulowie uważają się za lepszych od reszty rodziny? - 
zapytała bez 
wstępów.
Dziadek spojrzał na nią niezbyt przytomnie.
- Gurulowie? Jacy znowu Gurulowie? A, te chudziaki? - przypomniał sobie. - 
Ciebie to 
interesuje, dziecinko? W tej chwili? No dobrze, powiem. Uważają się za lepszych, 
bo mają dłuższe 
nazwisko. Nazywają się mianowicie Guru-l-Tapa-tik, podczas gdy my jesteśmy po 
prostu Tapatiki. A 
poza tym oni nie chcą przyjąć do wiadomości zmian zachodzących w świecie, 
zwłaszcza tych, które 
się im nie podobają. Dlatego do tej pory mieszkają w tych staroświeckich 
kraterach na szczytach 
Zwietrzałych Pagórków. Wolą klepać biedę, niż zająć się pożyteczną pracą.
- To znaczy, że oni są biedni? Że...
- Wytłumaczę ci to wszystko później, dziecinko - przerwał niecierpliwie Dziadek. 
- Teraz nie 
mam na to czasu ani głowy. Za pół godziny odlot. A co tobie? Skąd ta minka? Tak 
się przejęłaś tym, 
co powiedziałem? Ty wiesz, że ja ci zawsze chętnie wszystko tłumaczę, jesteś 
moją...
Tapati pokręciła przecząco głową. W ogóle nie patrzyła na Dziadka. Kompletnie 
oszołomiona, 
wpatrywała się w coś pozą nim. Dziadek spojrzał do tyłu i... gumowy wąż wypadł 
mu z rąk.
Ogrodową aleją szedł dziwny orszak: na przedzie, trzymając w dłoni niewielką 
torbę 
podróżną, kroczył dumnie i godnie Gurul, naturalnie w bardzo wyglansowanych 
butach. W pewnej 
odległości za nim postępował dumnie i godnie robot niepodobny do żadnych innych 
robotów. Tapati 
ani rusz nie mogła odgadnąć, do jakich celów może być przeznaczony, w każdym 
razie natychmiast 
stwierdziła, że jest niesympatyczny i zarozumiały.
W tym samym szyku podeszli pod werandę, na której Mama, Babcia i Tapatik 
przysiedli z 
wrażenia na walizkach.
Gurul schylił głowę w krótkim, pańskim ukłonie, a potem bez słowa położył swą 
torbę 
podróżną obok walizek.
- Czy mam rozumieć - spytał podchodząc Dziadek - że dostojny kuzyn zamierza 
zaszczycić 
nas udziałem w naszej wyprawie?
Gurul przytaknął samymi powiekami.
Ale Dziadek nie zamierzał się tym zadowolić.
- Mam nadzieję, że dostojny kuzyn zechce uzasadnić tę bądź co bądź nieoczekiwaną 
decyzję?
Gurul milczał przez chwilę z taką miną, jakby gotował się do największego 
poświęcenia.
- Po zastanowieniu my, Gurulowie-Tapa-tik, doszliśmy do wniosku - przemówił 
wreszcie 
głosem, który zdawał się dobiegać z niezmiernej wysokości - że byłoby, hm... 
niepożądane, gdyby w 
przedsięwzięciu mającym, hm... na celu ustalenie początków naszego rodu zabrakło 
naszego 
przedstawiciela.
Dziadek słuchał tego z posępnie ściągniętymi brwiami, ale w jego oczach migotały 
wesołe 
iskierki.
- Czuję się, hm... wielce zaszczycony - rzekł z nie ukrywaną ironią. - Obawiam 
się jednak, że 
hm... w naszym stereolocie nie zmieści się dodatkowe łóżko... 
Gurul, który zdawał się nie zauważać ironii, prawie niedostrzegalnie poruszył 
głową. Robot 
niepodobny do innych natychmiast postąpił krok naprzód.
- Mój pan nie potrzebuje łóżka - zazgrzytał zardzewiałym głosem. - Mój pan nie 
kładzie się 
nigdy. Stoi albo siedzi. Przeważnie siedzi.
Biedny Gurul - pomyślała współczująco Tapati. - Chcę, żeby jechał!
Błagalnie spojrzała na Dziadka. Ale Dziadek nie potrzebował tego spojrzenia, aby 
podjąć 
decyzję. Cała ta historia zdawała się go bawić.
- Dobrze - rzekł krótko. - Ale wobec tego, że leci również ten... Jak ci na 
imię? - zagadnął 
niepodobnego do innych robota.
- Tymoteusz Drugi - zgrzytnął dumnie robot.
Tapatik parsknął śmiechem, zaraz jednak odechciało mu się śmiać. Nikomu zresztą 
nie było 
do śmiechu, bo dalszy ciąg zdania rozpoczętego przez Dziadka brzmiał:
- ... ten Tymoteusz Drugi, mamy o jedną walizkę za dużo.
- No, naturalnie - rzekła z rezygnacją Mama. - Jeszcze nigdy tak nie było, żeby 
w ostatniej 
chwili nie przepakowywało się całego bagażu!
Możecie sobie wyobrazić, czym jest przepakowywanie bagażu na piętnaście minut 
przed 
odjazdem! Po chwili weranda wyglądała jak sklep odzieżowy w czasie pośpiesznie 
przeprowadzanego 
remanentu.
Przy okazji wyszło na jaw, co każdy zabrał jako ową drobnostkę, bez której nie 
wyobrażał 
sobie życia. A mianowicie: Tapati wzięła ukochanego Złotego Misia. Tapatik - 
klaser z 
najcenniejszymi znaczkami. Dziadek - znalezioną na Górze Arunczumalaj księgę i 
cztery 
najulubieńsze fajki. A Babcia, która twierdziła, że nie będzie potrzebowała 
niczego, jeżeli zabierze 
robota kuchennego XL-a, zapakowała jednak swoją ślubną suknię!
- To jest prawdziwa suknia, a nie wypożyczona. Sama ją uszyłam - tłumaczyła 
zarumieniona.
- Terę fere! - grzmiał Dziadek patrząc na nią zachwyconym wzrokiem. - Zawsze 
byłaś 
kokietką! Chcesz olśnić krewniaków na Ziemi, wiadomo!
W tym to właśnie momencie nadszedł Tatuś, który zwolnił się z biura, aby 
asystować przy 
odlocie.
- Na wszystkich Braci Dobrze Czyniących! - zawołał osłupiały. - Co się tutaj 
dzieje? Co 
oznacza ten bałagan? Przecież za dziesięć minut odlatujecie!
I oto już lecieli.
W obecności zgromadzonej rodziny i najbliższych przyjaciół (Dziadek 
kategorycznie 
zapowiedział, że nie życzy sobie dziennikarzy ani gapiów) stereolot lekko wzbił 
się w powietrze i 
pomknął ku różowym obłoczkom, które Tapati nazywała uśmiechami. Historyczna 
wyprawa z Tapatii 
na planetę Ziemię została rozpoczęta.
Śmiali podróżnicy, okropnie zmachani gwałtownym przepakowaniem bagaży, wcale nie 
odczuwali powagi chwili. Siedzieli ciężko dysząc.
Tylko Tapati, którą widok umykającej w dół rodzinnej planety niezmiennie napawał 
wzruszeniem, przylgnęła twarzą do iluminatora i patrzyła. Za nic nie chciała 
przeoczyć tej chwili, gdy 
kolorowa mozaika pól i miast zdaje się puchnąć niby nadmuchiwany powoli balon, a 
kolory zlewają 
się stopniowo, błękitnieją, tak że Tapatia wygląda niczym czasza ogromnego, 
błękitnego spadochronu.
Nasza błękitna planeta Tapatia - pomyślała sentymentalnie Tapati. - Kiedy cię 
znowu 
zobaczę?
Nagle ogarnął ją smutek i lęk. Sama się temu dziwiła, bo przecież nie pierwszy 
raz leciała 
stereolotem w podróż kosmiczną. A tu smutek i lęk nie wiadomo dlaczego, nie 
wiadomo skąd.
- Tapati, nawlecz mi igłę, dziecinko - powiedziała Babcia, która obserwowała ją 
nieznacznie. - 
Guzik przy moim żakiecie ledwo się trzyma, nie wiem, jak mogłam tego nie 
zauważyć przed odlotem!
Tapatik, zdziwiony, już, już chciał coś powiedzieć, ale Babcia przyłożyła palec 
do ust i 
porozumiewawczo mrugnęła. Zmilczał więc, choć właściwie nie rozumiał, dlaczego 
nie wolno mu 
wyrazić zdumienia, zważywszy, że Babcia przed sekundą sama sobie oderwała ten 
całkiem mocno 
trzymający się guzik...
Tapati odwróciła głowę od iluminatora. Popatrzyła wokół i jej oczy stopniowo 
zaczęły 
przytomnieć. Dlaczego przed chwilą czuła się taka samotna? W kabinie jest miło i 
przytulnie, Babcia 
trzyma na kolanach swój koszyczek z przyborami do szycia. Dziadek pogwizduje 
przy sterach...
- Już się robi, Babciu! - zawołała z ulgą.
Nawlekając igłę przypomniała sobie o Gurulu. Gdzie on właściwie jest? Czyżby 
rozmyślił się 
w ostatnim momencie i nie poleciał? Ależ nie, przecież widziała, jak wsiadał.
- Tam - szepnął Tapatik krztusząc się ze śmiechu. - Wygląda jak kura na 
grzędzie. Spójrz, 
tam!
Spojrzała.
Gurul usadowił się na najwyższym stopniu ruchomych schodków, po których 
wchodziło się 
do stereolotu, teraz wciągniętych do środka.
Na twarzy Tapati odbiło się zaciekawienie z odcieniem niepokoju.
- Babciu, jak on może tam siedzieć? - spytała półgłosem. - Ma bardzo mało 
miejsca i przecież 
mu niewygodnie!
- Ale jest najwyżej - odparła Babcia uśmiechając się lekko. -Gurui zawsze musi 
znajdować się 
wyżej niż inni. Inaczej źle się czuje.
Lot przebiegał spokojnie, bez żadnych przeszkód i zakłóceń. Babcia przymknęła 
oczy i 
zapadła w drzemkę, była bowiem bardzo zmęczona. Tapati, pogrążona w marzeniach, 
widziała siebie 
spacerującą z jakąś przemiłą ziemską koleżanką po odległej planecie Ziemi. Robot 
XL obliczał wciąż 
na nowo zabrane puszki z jedzeniem, bo ciągle jednej nie mógł się doliczyć, a 
była bardzo ważna - z 
kompotem ananasowym. Tapatik zaś myślał z satysfakcją o Bimblu, który nie 
poleciał, a który na 
pewno robi teraz straszliwą awanturę tej biednej Cioci Babili o to, że nie 
zmusiła Dziadka, aby go 
zabrał.
Wtem stereolot zakołysał się gwałtownie i przechylił na bok. Babcia natychmiast 
ocknęła się z 
drzemki. Otworzyła oczy i popatrzyła czujnie wokół. Rozmarzona Tapati omal nie 
spadła z fotela. 
Tapatik, uradowany, wyjrzał przez iluminator: nareszcie coś się dzieje!
Stereolot zachybotał się znowu. Teraz cała trójka popędziła do kabiny pilota. A 
tam Dziadek z 
wściekłą miną napierał na stery, najwyraźniej mając zamiar zmienić kierunek 
lotu.
- Co ty robisz najlepszego, Tiku? - spytała Babcia.
- Jak to co?! - zagrzmiał Dziadek. - Zapomniałem moich okularów do czytania! Nie 
mogę bez 
nich lecieć. To twoja wina, Dusiu -dodał oskarżycielsko. - Powinnaś pamiętać o 
mnie, kiedy jestem 
zajęty ważnymi sprawami. Wracamy!
Babcia spokojnie przeczekała ten wybuch, a potem wyjęła z kieszeni żakietu 
zielony futerał.
- Oto twoje okulary, Tiku, Wiesz dobrze, że o niczym nie zapominam. A teraz, 
proszę, 
wyrównaj lot. Jesteśmy już przecież prawie nad planetoidą Tekel!
Dziadek mruknął coś niezrozumiałego pod nosem i skierował statek na właściwy 
kurs.
W chwilę później obrócił głowę ku Babci.
- Prowadź teraz ty, Dusieńko - rzekł słabym głosem. - Ja się okropnie 
zdenerwowałem. Muszę 
trochę odpocząć.
Babcia bez słowa siadła w fotelu pilota. Nie powiedziała: to było do 
przewidzenia, choć 
mogła to zrobić. Rzeczywiście znajdowali się już bardzo blisko celu. Niedługo 
lądowanie. A wszyscy 
w rodzinie wiedzieli, że Dziadek, niezastąpiony przy starcie, z lądowaniem 
kiepsko sobie radzi...
A w dodatku planetoidą Tekel, dobrze już widoczna, zdawała się być ostatnim 
miejscem we 
wszechświecie, gdzie można bezpiecznie wylądować. Każdy by powiedział, że na 
pofałdowanej, 
zarzuconej głazami powierzchni niepodobieństwem jest znaleźć kawałeczek równego, 
nagiego gruntu.
Ale Babcia wypatrzyła taki skraweczek. Posadziła na nim stereolot lekko, bez 
wstrząsów.
- Nieźle - mruknął Dziadek, bardzo zajęty rozpalaniem fajki. -Co prawda trochę 
za wcześnie 
włączyłaś silniki hamujące. Ja bym poczekał jeszcze ze dwie sekundy...
- Naturalnie, Tiku - rzekła pogodnie Babcia i chusteczką otarła pot z czoła.
Tapati ciekawie wyjrzała przez iluminator.
- Długo tu będziemy, Dziadku?
- Według moich obliczeń znajdziemy się w pobliżu Szmaragdowej Gwiazdy jutro rano 
około 
godziny szóstej. Zatem spędzimy tutaj resztę dzisiejszego dnia i noc. Myślę, że 
nie ma co siedzieć w 
stereolocie. Możemy wyjść i rozprostować nogi. Ale na noc wrócimy do statku. 
Nigdy nic nie 
wiadomo...
- Czy na planetoidach ktoś mieszka?
- Na ogół nie. Czasem spotyka się na nich Fabokli. Ale jeśli tu są, nie licz na 
to, że ich 
zobaczysz. Żyją głównie w nocy. Na szczęście będziesz wtedy spała. Wolałbym, 
żebyś nigdy nie 
zobaczyła tych próżniaków. Oni mają fatalny wpływ na porządną młodzież. A nawet 
pożal się Boże 
niektórzy dorośli zarażają się ich ideologią zbawiania świata przez wykręcanie 
się od wszelkiego 
wysiłku, ich stadnym, próżniaczym sposobem życia! No, a teraz hajda na 
powietrze. Nie wiem jak wy, 
ale ja chętnie bym coś przegryzł. W podróży zawsze mam apetyt za trzech.
Wspólnymi siłami odkręcili pokrywę włazu. Przepraszam, nie wszyscy, Gurul nie 
raczył 
pomóc. Siedział ciągle na niewygodnym miejscu z taką miną, jakby cały otaczający 
go świat nie 
istniał. Wkrótce jednak świat przypomniał mu o swym istnieniu: schodki były 
potrzebne. Wstał więc, 
ale czekał bez ruchu, aż zostaną podstawione, a potem wyszedł i zaraz wdrapał 
się na niewielki 
pagórek i zasiadł dostojnie na jego szczycie. A robot Tymoteusz Drugi 
natychmiast jął glansować i tak 
oszałamiająco lśniące jego trzewiki.
Kiedy smakowicie pachnąca zupa została rozlana do talerzy, nasi podróżnicy 
poczuli się jak 
na niedzielnym biwaku. Polanka była zaciszna i przytulna. Otaczające ją skały 
nie miały w swoim 
wyglądzie nic groźnego, przypominały fantastyczne budowle z dziecięcych klocków 
powleczonych 
cieniutką warstwą gwiezdnego pyłu.
- Pycha! - powiedział Tapatik wylizując talerz (na co w domu Babcia z pewnością 
by nie 
pozwoliła). - Przydałoby się jeszcze ognisko. Pójdę poszukać, może znajdę coś, 
co będzie nadawało 
się do rozpalenia.
- Nie odchodź daleko - upomniał go Dziadek.
- Czy na tej łupince może być gdzieś daleko? - rzucił zuchowato Tapatik.
- Uważaj, żebyś nie zbliżył się za bardzo do krańca i nie spadł -dodała Babcia.
Tapatik odszedł wśród ogólnego śmiechu.
Dziadek wyciągnął się na kocu, podłożył ręce pod głowę i z błogą miną patrzył w 
gwiazdy.
Jest strasznie szczęśliwy - pomyślała Tapati. I nagle przypomniała sobie słowa 
brata 
insynuujące, że Dziadek sam sporządził księgę znalezioną rzekomo na Górze 
Arunczumalaj, by móc 
przelecieć się po wszechświecie. Szybko jednak wymazała je z pamięci: takie 
myśli były nielojalne 
wobec Dziadka.
Zresztą pochłaniało ją zupełnie co innego. Znowu, jak to już kilkakrotnie 
robiła, spojrzała ku 
pagórkowi, gdzie siedział Gurul. Siedział na skrzyżowanych nogach tak 
wyprostowany, że kręgosłup, 
głowa i szyja tworzyły jedną linię; ręce nieruchomo spoczywały na kolanach, cały 
był zresztą 
nieruchomy, jakby bez życia.
Że też może wytrzymać tyle czasu w takiej pozycji - dziwiła się Tapati.
Spróbowała usiąść w podobny sposób, wytrzymała jednak zaledwie trzy minuty. 
Naprawdę 
można by przypuszczać, że Gurul połknął kij, który pomaga mu zachować tę 
niesamowitą 
równowagę! Ale... czy nie był głodny? Nic przecież nie jadł od chwili wyjazdu z 
Tapatii. Nie 
przyłączył się do wspólnego posiłku, choć Babcia zapraszała. Czemu jednak nic mu 
nie ugotował jego 
robot?
- To musi być wstrętny leń - powiedziała do siebie oburzona Tapati. - Trzeba go 
zawstydzić.
Nie namyślając się dłużej, wstała i wdrapała się na Gurulowy pagórek. Robot 
Tymoteusz 
Drugi siedział w pewnym oddaleniu od swego pana, pogrążony w absolutnym 
nieróbstwie.
- Słuchaj, Tymoteuszu - zaczęła surowo Tapati.
- Tymoteuszu Drugi - poprawił robot z naciskiem.
- Słuchaj, Tymoteuszu Drugi, Trzeci czy Czwarty. Jesteś wstrętny leń. Dlaczego 
nic nie 
ugotujesz swojemu panu? Robot Tymoteusz Drugi przez chwilę zachowywał pogardliwe 
milczenie.
- No?! - krzyknęła groźnie Tapati.
- Zostałem zaprogramowany wyłącznie do glansowania trzewików - zazgrzytał swym 
zardzewiałym głosem i przesunął się trochę dalej, dając do zrozumienia, że uważa 
rozmowę za 
skończoną.
Tapati pomyślała, że nic więcej z niego nie wyciągnie i że nie pozostaje jej nic 
innego jak 
tylko odejść. Odchodząc spojrzała jeszcze w górę, ku Gurulowi. Siedział z 
przymkniętymi oczami, 
jakby spał. Jego nieruchomość była przerażająca. Ale Tapati nie odczuwała lęku, 
tylko wciąż to samo 
niewytłumaczalne współczucie, chęć niesienia pomocy.
Nie śmiała jednak zagadnąć dziwnego kuzyna. Westchnęła i zeszła na polankę, 
gdzie Tapatik 
układał stos z długich, lekkich patyków, przypominających z wyglądu wyschnięte 
gałązki 
koralowców.
- Nie wiem, co to jest, ale myślę, że się będzie świetnie paliło - powiedział 
wesoło. - 
Zobaczycie, jakie będzie ognisko!
Ognisko rzeczywiście było wspaniałe. „Koralowce” pękały z trzaskiem, sypiąc 
szczodrze 
zielonymi iskrami. Iskry leciały wysoko, znęcone nieustającym fajerwerkiem 
gwiazd na niebie, i 
długo nie gasły.
- Cudownie - rzekła z zachwytem Tapati. - Żeby tak jeszcze Tatuś i Mama byli z 
nami...
- Ależ są z nami - powiedziała, przytulając ją do siebie, Babcia. - Czy nie 
czujesz, że są?
- Czuję - powiedziała sennie Tapati. - Są w nas, prawda, Babciu?
- No, moi drodzy, czas spać - zdecydował, wstając, Dziadek. -Jutro skoro świt 
startujemy ku 
Szmaragdowej Gwieździe.
- Mój pan - zazgrzytał, pojawiając się niczym duch, robot Tymoteusz Drugi - 
polecił mi 
zawiadomić, że spędzi noc na dworze.
- Ależ bardzo proszę - rzekł poziewując Dziadek. - Tylko pamiętaj, żeby przed 
szóstą rano 
znalazł się w stereolocie. Bo inaczej zostaniecie tutaj.
- Tak jest - zgrzytnął Tymoteusz Drugi i odszedł równie bezszelestnie, jak 
przyszedł.
Dziadek patrzył za nim, a wzrok jego mówił: ale mam uciechę z tymi dziwakami! A 
potem 
przeciągnął się, aż zatrzeszczały mu kości, i ziewnął.
- Zobaczycie, że będziemy dzisiaj spali znakomicie! - powiedział wchodząc do 
stereolotu.
Tapatik - który, mówiąc nawiasem, spał zawsze znakomicie od samego wieczora aż 
do rana - 
obudził się w pewnym momencie z uczuciem, że ktoś usiłuje przedziurawić mu 
brzuch (a właśnie 
leżał na brzuchu). Wyćwiczony w bojach, nie od razu zareagował.
Tylko bez paniki - przykazał sobie surowo. - I najważniejsze, bez hałasu. Trzeba 
zaskoczyć 
wroga!
Przez chwilę leżał bez ruchu, udając, że śpi, i bohatersko wytrzymując napór 
jakiegoś 
kanciastego przedmiotu, który przez materac usiłował dosięgnąć jego brzucha. 
Potem stoczył się 
raptownie na podłogę, wsunął obie ręce pod łóżko, natrafił na coś twardego, co z 
całej siły pociągnął i 
- poleciał do tyłu, prosto na łóżko Dziadka, bo to coś, wbrew spodziewaniom, nie 
stawiało żadnego 
oporu.
- Co to? Kto to? - wołał nieprzytomnie Dziadek, wyrwany z pierwszego, mocnego 
snu.
I nie ma co się dziwić, że nie oprzytomniał spojrzawszy na Tapatika, który w 
kompletnym 
oszołomieniu przyglądał się... trzymanej w ręku lunecie. Tej lunety nie sposób 
nie poznać! Skąd się 
wzięła? Czyżby...
- Coś podobnego - szepnął Tapatik. - Coś podobnego! - Dał nura pod łóżko i 
wyciągnął 
stamtąd... rozczochranego, straszliwie zaspanego... Bimbla! - Dziadku! On się 
schował! On poleciał na 
gapę! - krzyczał Tapatik, choć sytuacja była zupełnie jasna. - On nas oszukał!
Bimbel mrugał oczami, tarł powieki z taką miną, jakby nie był pewien, czy 
przeżywa to 
wszystko we śnie, czy na jawie.
- Gdzie ja jestem? Aha... To... już... Ziemia? - bąkał ziewając.
- Wysadzę cię na najbliższej stacji i zostawię - zagroził Dziadek, sam ciągle 
niezbyt 
przytomny.
Groźba ta naturalnie mogła co najwyżej wzbudzić śmiech, ale Bimbel wcale się nie 
roześmiał: 
po prostu walił się z nóg. Babcia patrzyła na niego z niepokojem.
- Bimbel, dlaczego ty przez cały czas, aż do tej pory, siedziałeś pod łóżkiem? 
Mogłeś już 
dawno wyjść! I dlaczego jesteś taki śpiący? - spytała.
Babcia była jedyną osobą na świecie, dla której Bimbel czuł coś w rodzaju 
respektu. Jej głos 
więc otrzeźwił go na moment.
- J-ja... ja się bałem, że... nie wytrzymam. Bo niewygodnie. I że... za szybko 
się zdradzę... 
Więc... więc... uuu, jaki jestem śpiący... ja ukradłem Mamie proszek do spania - 
wykrztusił między 
jednym ziewnięciem a drugim. - Dwa proszki - dodał już przez sen i runął na 
podłogę.
Dziadek, rad nierad, wziął go na ręce i położył do łóżka Tapatika.
- Co? Nie dość, że jedzie bezprawnie, to jeszcze mam się z nim gnieść? - szalał 
Tapatik.
- Na razie nie mam innego wyjścia - rzekła uspokajająco Babcia. - Teraz trzeba 
iść spać.
Tapatik nie protestował dłużej. Istotnie trzeba spać. A poza tym... w gruncie 
rzeczy był 
zadowolony... Będzie miał komu robić kawały. Tapatik bez robienia kawałów nie 
wyobrażał sobie 
życia. Ale w duchu poprzysiągł zemstę. Za to dzisiejsze wspólne spanie.
Po chwili znowu zapanowała cisza. Spali wszyscy oprócz Tapati. Tapati jakoś nie 
mogła 
odnaleźć snu. Cały miniony dzień przesuwał się jej przed oczami niby zdjęcia w 
fotoplastykonie.
- To będzie podróż niepodobna do żadnej innej - szepnęła w ucho swego Złotego 
Misia. - To 
będzie nasza najwspanialsza przygoda.
- Ugh - mruknął potakująco Złoty Miś.
Wtem wydało się jej, że słyszy cichy śpiew. Znieruchomiała. Rzeczywiście! To nie 
złudzenie. 
Zza ściany statku dobiegał śpiew, monotonny, przejmujący.
Wstała i cichutko, na palcach podeszła do włazu. Odsunęła siatkę ochronną, 
wyjrzała i oto, co 
zobaczyła.
Wokół pagórka, na którym Gurul tkwił sztywny i nieporuszony, siedziały półkolem 
dziwaczne 
istoty z ogromnymi, kudłatymi czuprynami opadającymi w strąkach na oczy. Oczy 
zaś, okrągłe, o 
napuchniętych jak baloniki powiekach, wlepione były w Gurula z wyrazem 
modlitewnego zachwytu. 
Kołysząc się w przód i w tył śpiewały monotonną, przejmującą pieśń, a nad ich 
głowami unosiły się 
szare obłoczki, jakby kłębki fajkowego dymu.
Fabokle! - pomyślała Tapati i zadrżała.
Walcząc z ogarniającym ją pragnieniem, by wyjść, przyłączyć się do tych 
tajemniczych, złej 
sławy osobników i jak oni śpiewać, zacisnęła mocno ręce na siatce ochronnej. Ale 
w tym właśnie 
momencie Babcia obróciła się na drugi bok i westchnęła lekko przez sen.
To wystarczyło, aby wyrwać Tapati z niebezpiecznego oczarowania. Wróciła do 
łóżka, a czuła 
się tak zmęczona, że tym razem zasnęła natychmiast i nie obudziła się nawet 
wtedy, gdy o świcie 
stereolot, prowadzony pewną ręką Dziadka, wystartował z planetoidy Tekel biorąc 
kurs na 
Szmaragdową Gwiazdę.
Rozdział III
PRAWIE KATASTROFA. DO CZEGO PRZYDAJE SIĘ 
GURUL?
Dziadek był w wyśmienitym humorze. Zawiązał sobie na szyi sławetną czerwoną 
chustkę w 
żółte grochy, którą kupił w tym okresie swego życia, gdy (na krótko) porzucił 
biuro, by spróbować 
szczęścia jako łowca dzikich zwierząt, a którą zakładał zawsze wtedy, kiedy był 
szczególnie z siebie 
rad.
- Czy zdajecie sobie sprawę, moi drodzy - rzekł z udaną nonszalancją - że 
jeszcze nikt z 
Tapatików nie doleciał tak daleko jak my? Będę pierwszym Tapatikiem, który 
postawi nogę na 
Szmaragdowej Gwieździe. A to nie byle co, zważywszy, że Szmaragdowa Gwiazda jest 
najdalej 
wysuniętą planetą w naszej Galaktyce. Jest nie zamieszkana. Znajduje się tam 
tylko posterunek SGG. 
- Ale ona wcale nie jest szmaragdowa, tylko szara - burknął ze swego kącika 
Bimbel. - Albo 
Dziadek pomylił drogę i to jest w ogóle co innego - dodał złośliwie.
On, w przeciwieństwie do Dziadka, wcale nie był w wyśmienitym humorze. Obudził 
się z 
bólem głowy, zmarznięty, bo Tapatik ściągnął na swoją stronę cały koc; a kiedy 
powiedział, że boli go 
głowa, że jest zmarznięty, nikt się tym nawet nie przejął! Nikt też nie przejął 
się, gdy odsunął ze 
wstrętem talerz zupy mlecznej przygotowanej na śniadanie przez robota kuchennego 
XL-a.
- Nie jadam czegoś takiego - oświadczył z naciskiem. - Na śniadanie piję zawsze 
filiżankę 
czekolady. XL, masz mi zrobić czekoladę. Natychmiast.
Robot kuchenny XL ani drgnął. Spokojnie zmywał garnek po zupie. Bimbel, 
rozzłoszczony, 
złapał swój talerz z nietkniętą zawartością i byłby go cisnął w XL-a, gdyby nie 
Babcia, która chwyciła 
jego ręce i mocno przytrzymała. Nikt zresztą nie odezwał się ani słowem.
- To ja w ogóle nie będę jadł - zagroził Bimbel. Milczenie.
Odszedł więc od stołu obrażony i wściekły, pewien, że za chwilę będą go 
przepraszać i 
błagać, aby raczył wypić filiżankę czekolady.
Nic takiego jednak nie nastąpiło i Bimblowi po raz pierwszy przyszła do głowy 
straszna myśl: 
tutaj wcale nie liczyło się to, że jest jedynakiem! Ta myśl absolutnie nie mogła 
mu się pomieścić w 
głowie, choć czuł, że jest prawdziwa. Straszne. Straszne i niepojęte. Jak miał 
teraz żyć? A mogą minąć 
lata, zanim wrócą do domu!
I nagle po raz pierwszy w życiu zatęsknił do swej Mamy, do tej Mamy, która 
kochała go 
ponad wszystko w świecie i która teraz zapłakuje się z niepokoju o niego, bo 
przecież nawet nie 
pomyślał o tym, żeby zostawić jej list z wiadomością, że przyłączył się do 
wyprawy!
Głodny i rozżalony, odwrócił się plecami do wszystkich i wycelował w iluminator 
swą 
ukochaną lunetę. Był taki zły, że niemal pragnął, żeby stereolot rozbił się albo 
zabłądził, w ogóle żeby 
uległ katastrofie.
Dopiero by mieli! - myślał mściwie i bardzo się ucieszył, kiedy zobaczył właśnie 
to, co 
powiedział przed chwilą, że Szmaragdowa Gwiazda, dobrze już widoczna, wcale nie 
była 
szmaragdowa, lecz szara jak kłąb zakurzonej waty.
Tapati, zaciekawiona, przysunęła twarz do szyby. I zaraz odruchowo przymknęła 
oczy. 
Zbliżali się bowiem do czegoś, co było nieopisanie ponure, brudnobiałe, niby 
olbrzymi włochaty pająk 
czatujący w drgającej, lepkiej pajęczynie.
- On ma rację. Dziadku! - zawołała niespokojnie. - Naprawdę nie jest 
szmaragdowa!
- Ale to z pewnością planeta, na którą lecimy - warknął Dziadek. - Zrobiłem 
dokładne namiary 
i nie zboczyłem z kursu. A że nie jest szmaragdowa... Nazwy powstają w różny 
sposób.
Przypomnij sobie, że na Krokusowych Skałach nie ma ani jednego krokusa.
Na pozór nie stracił dobrego humoru, ale Babcia, która właśnie stanęła na progu 
kabiny, 
zauważyła, że lekko drży mu dolna warga, co zawsze było oznaką nie tyle 
niepokoju, co irytacji. Nie 
podzieliła się z nikim tym spostrzeżeniem, bo i po co, za to bez słowa usiadła w 
fotelu drugiego pilota 
i uważnie obserwowała horyzont. Dziadek, który prowadząc stereolot na ogół nie 
lubił, żeby ktoś 
siedział obok niego, jakoś nie protestował.
- A myślałam, że Szmaragdowa Gwiazda będzie piękna -szepnęła Tapati do puchowego 
ucha 
swego Złotego Misia. - Myślałam, że będzie otoczona obłokiem maleńkich 
szmaragdowych igiełek, że 
będzie wyglądała tak, jakby na jej powierzchni ktoś palił tysiące tryskających 
zielonymi iskrami 
zimnych ogni...
- Ugh - mruknął współczująco Złoty Miś, który właśnie dlatego był ukochany i 
niezbędny, że 
wszystko można mu było powiedzieć i wszystko rozumiał.
- Opowiadasz jakieś bajdy martwemu stworzeniu - wtrącił się Tapatik - i w ogóle 
nie 
zauważyłaś, że twój Gurul opchnął zupę. Nawet pół łyżeczki nie zostawił!
Serce Tapati gwałtownie zabiło. Natychmiast zapomniała o rozczarowaniu, jakie 
przeżyła 
patrząc na Szmaragdową Gwiazdę. Dziś rano obudziła się z uczuciem, że w nocy 
stało się coś, o czym 
powinna pamiętać. Ale co? Leżała przez chwilę zbierając myśli i strzępki snów, 
gdy nagle jej błądzący 
po suficie wzrok natrafił na schodki, na których siedział Gurul, żeby być wyżej. 
Gurul! Od razu sobie 
wszystko przypomniała: skalną polankę, pagórek z Gurulem na szczycie, wokół 
pagórka dziwacznych 
Fabokli... Czy to był sen, czy jawa? Nie była pewna. Ale jej zainteresowanie 
Gurulem wzrosło jeszcze 
bardziej. Tak bardzo, że zauważył to nawet roztrzepany Tapatik.
Gurul i dziś nie przyłączył się do wspólnego posiłku. Gdy Babcia zaprosiła go na 
śniadanie, 
pokiwał odmownie głową.
Tapati zaniepokoiła się nie na żarty.
- Babciu, on umrze z głodu! Dlaczego nie chce jeść?
- Widocznie ma swoje powody - odpowiedziała filozoficznie Babcia.
Ta odpowiedź bynajmniej nie zadowoliła Tapati. Nie rozumiała, czemu Babcia - 
zawsze czuła 
na sprawy innych, śpiesząca wszystkim z pomocą - wobec Gurula wykazywała 
zadziwiającą 
obojętność. Owszem, zapraszała go do stołu, ale spotkawszy się z odmową, nie 
nalegała. Sama zaś 
ciągle nie mogła zdobyć się na odwagę i zagadnąć pogrążonego w onieśmielającym 
milczeniu kuzyna.
Postanowiła jednak działać. Wzięła talerz ze wzgardzoną przez Bimbla zupą i 
postawiła go na 
schodkach obok Gurula. Po czym odeszła. I oto teraz... Czyżby naprawdę zjadł?
- Tapatik! Ty mnie nabierasz!
- Najpierw zobacz sama, a potem mów.
Zobaczyła. Brat mówił prawdę: talerz był pusty! Ale jeszcze nie dowierzała.
- Przyznaj się, że zrobiłeś mi kawał i wylałeś zupę.
- No tak, wszyscy zawsze mnie podejrzewają, jakbym nie miał nic lepszego do 
roboty w życiu 
niż robienie kawałów! - odparował Tapatik z miną świętego męczennika. - Zamiast 
oskarżać, lepiej 
zobacz, co on ma na brodzie. Nie widzisz? Aha, widzisz! Mleko, tak. Kapnęło mu z 
łyżki. I mogę ci 
powiedzieć, że widziałem, jak jadł. Coś mi się wydaje, że ten twój Gurul jest 
jak ta perska kocica 
dyrektorowej Tatusia. Raczy jeść tylko wtedy, kiedy mu do gęby włożysz!
- On wcale nie jest mój - szepnęła Tapati tuląc do siebie Złotego Misia.
- Zaraz się rozbijemy, zaraz się rozbijemy! - krzyknął nagle Bimbel i podskoczył 
radośnie do 
góry. - Lecimy prosto do piekła! Do białego piekła! Ju-hu! Dobrze wam tak!
Brat i siostra jednocześnie rzucili się do okna.
- Tapatik, czy ty też to widzisz? - spytała niepewnym głosem Tapati. - A może ja 
to sobie 
tylko wyobrażam?
Ale Tapatika już koło niej nie było. Spojrzawszy w iluminator natychmiast pognał 
do kabiny 
pilota.
Mogła oczywiście pobiec za bratem, ale zachwyt spotęgowany lękiem nie pozwalał 
jej 
oderwać oczu od iluminatora. Nigdy nie widziała nic podobnego i pewnie nigdy 
więcej nie zobaczy. 
Bo tam na planecie, która miała być (czy naprawdę?) Szmaragdową Gwiazdą, działo 
się coś takiego, 
jakby jednocześnie wybuchła co najmniej setka wulkanów. Ale jakich wulkanów! 
Takich, które 
wyrzucały na niebotyczną wysokość nie płonącą lawę, a płonący śnieg! Fontanny 
śniegu tryskały z 
białych gór, które może wcale nie były górami, bo chwiały się, obracały w 
dziwacznym tańcu, z wolna 
wirując wokół niewidzialnej osi, biły potężnymi strumieniami rozwierającymi się 
u szczytu w 
gigantyczne skrzydła, zagarniając niebo oszalałym trzepotem, a niebo bluzgało 
błyskawicami, jakby 
pragnąc spalić te zagrażające mu białe ptaszyska, i śnieg płonął.
- Białe piekło - powiedział Bimbel. Tak - to było białe piekło.
- Dziwne, bardzo dziwne - monologował Dziadek, głęboko zamyślony (mówił bardzo 
niewyraźnie, trzymał bowiem w ustach wygaszoną dla bezpieczeństwa fajkę). - 
Bardzo dziwne. O tej 
porze nigdy tutaj nie padają śniegi. A przeczytałem wszystko, co można 
przeczytać o Szmaragdowej 
Gwieździe. Tak czy siak nie możemy wylądować, dopóki ta burza się nie uspokoi. 
Na szczęście takie 
śnieżne nawałnice nie trwają długo...
- Wobec tego musimy szybko wyciągnąć zimowe ubrania -postanowiła Babcia. - 
Trzymaj ten 
sam kurs. Zaraz wrócę.
Dziadek na chwilę wyjął fajkę z ust.
- Dobrze, dobrze, nie musisz wracać - rzekł z powstrzymywaną irytacją. - Dam 
sobie radę. Nie 
ma najmniejszego niebezpieczeństwa!
- Nie wątpię w to, Tiku - powiedziała ciepło Babcia i zdjęła z jego szyi tę 
okropną czerwoną 
chustkę w żółte grochy. - Przyniosę ci wełniany szalik, kochanie.
- Tapa-ti-ti! Nareszcie będę miał okazję, żeby włożyć swoje nowe futrzane buty! 
- wykrzyknął 
radośnie Tapatik.
Niestety, futrzanych butów nie można było znaleźć. W ogóle niczego nie można 
było znaleźć. 
Podczas pośpiesznego przepakowywania walizek tuż przed odlotem z Tapatii 
wszystko się 
dokumentnie pomieszało, i sporo czasu minęło, zanim Babcia znalazła to, co było 
w tych 
okolicznościach potrzebne.
Kiedy wreszcie każdy miał już na sobie sweter i puchową kurtę z kapuzą, wnętrze 
stereolotu 
wyglądało jak po splądrowaniu przez włamywaczy.
Poza tym był poważny kłopot z Bimblem. Pewien, że wszystko inne dla niego, 
Bimbla, 
zawsze się znajdzie, uciekając z domu nie zabrał nic oprócz lunety. Co, jak 
nietrudno się domyślić, 
było absolutną pomyłką.
- Cóż ja z tym biedakiem zrobię? - martwiła się Babcia. - Są tylko zapasowe 
skarpetki. Coś 
podobnego! - zawołała nagle, wyciągając olbrzymi, stary, jaskrawozielony 
pulower. - No tak -
westchnęła z rezygnacją - mogłam się spodziewać, że on to jakoś przemyci.
Pulower, który Babcia tak niespodziewanie znalazła w walizce, przeszedł już do 
legendy 
rodzinnej, podobnie jak czerwona chustka w żółte grochy. Był to sweter, który 
Dziadek kupił sobie w 
okresie, gdy (na krótko) porzucił Biuro, by próbować szczęścia jako kaskader.
Dziadek najchętniej chodziłby w tym swetrze od rana do nocy, tak go lubił, mimo 
że był stary 
i cerowany na łokciach. Bimbel jednak wcale nie był zachwycony, że ma coś 
takiego na siebie włożyć.
- Jest oczywiście za duży, ale to dobrze - perswadowała Babcia. - Będzie prawie 
do kostek. Na 
to założymy ci płaszcz przeciwdeszczowy z podpinką i przepaszemy go paskiem. 
Myślę, że w ten 
sposób nie zmarzniesz.
Bimbel słuchał tego wszystkiego z miną, jakby ogłaszano na niego wyrok śmierci, 
ale... nie 
protestował. Zrozumiał (co nie znaczy, że się pogodził), iż nie ma innego 
wyjścia.
Co do Gurula zaś - to wyciągnął z torby podróżnej wielką pelerynę z kapturem. A 
na jego 
piękne, lśniące trzewiki robot Tymoteusz Drugi włożył plastykowe pokrowce.
Tymczasem nawałnica w dole przycichła.
- Można by już lądować - cedził Dziadek nie wyjmując fajki z ust. - Myślę, że 
jestem tam, 
gdzie zamierzałem być... Ale ten śnieg zmienił zupełnie wygląd planety. Na 
lądowanie wybrałem 
miejsce w pobliżu domu Straży Granicznej, teraz jednak, prawdę mówiąc, niczego 
nie mogę 
rozpoznać. Wiesz co, Dusieczko - zwrócił się do Babci - ty siądź teraz przy 
sterach, a ja jeszcze raz 
przestudiuję mapę. Tak będzie najlepiej.
- Naturalnie, Tiku - rzekła uprzejmie Babcia i zajęła fotel pilota.
- Nie zapomnij przypadkiem, że trzeba wyrzucić płozy - dodał surowo Dziadek i 
rozłożył na 
kolanach mapę Szmaragdowej Gwiazdy. Była to, mówiąc nawiasem, mapa pełna białych 
plam, bo 
Szmaragdowa Gwiazda jest, jak pamiętacie, mało zbadana. Ale posterunek SGG 
zaznaczono na niej 
bardzo wyraźnie.
- To powinno być tu, ale równie dobrze mogliśmy przelecieć... - mruczał Dziadek, 
zatopiony 
w myślach.
A stereolot już podchodził do lądowania! Nie było czasu do namysłu: nawałnica 
mogła lada 
moment rozpętać się na nowo. Babcia wiedziała o tym i wypatrzywszy odpowiednie 
miejsce, z 
właściwym sobie mistrzostwem posadziła statek na śniegu.
- Nieźle - burknął Dziadek, zapalając wygasłą fajkę. - Tylko ja bym trochę 
wcześniej wypuścił 
płozy...
Wysiedli ze statku i rozglądali się nieufnie. Nieufność była zupełnie 
usprawiedliwiona: widok 
nie miał w sobie nic zachęcającego. Żeby już rzec prawdę - był po prostu 
przerażający.
- Fajowo! Nigdy jeszcze nie byliśmy w takiej dzikiej okolicy -powiedział wesoło 
Tapatik, ale i 
on czuł się nieswojo, choć za nic by się do tego nie przyznał.
Jego siostra zaś walczyła z chęcią natychmiastowego powrotu do stereolotu. 
Chciała wrócić, 
usiąść w swoim fotelu i już więcej nie wychodzić, nigdy więcej nie oglądać tego 
świata jak z 
dreszczowców - filmów zabronionych dla dzieci. Kiedyś, w czasie nieobecności 
rodziców, Tapati, 
niepomna zakazów, obejrzała taki dreszczowiec...
Tutaj jest zupełnie jak w filmie „Krwawy ślad człowieka na śniegu” - pomyślała z 
trwogą i 
przytuliła się do Babci.
Najgroźniej wyglądały góry, o ile to w ogóle były góry: nie tworzyły łańcucha, 
stały osobno, 
oddalone od siebie o kilkanaście metrów, jedna podobna do drugiej. Wszystkie 
niewysokie, ale 
strome, o zboczach jakby porąbanych siekierą, w pobliżu wierzchołków najeżone 
długimi czarnymi 
szpikulcami, przypominającymi wysuwające się po zdobycz macki jakiegoś potwora. 
Złudzenie było 
tym większe, że w przejrzystym mroźnym powietrzu macki te zdawały się poruszać, 
wydłużać... Od 
gór biegł głęboki, dziki jar, płaszczyzna zaś, na której wylądowali, wydawała 
się być zdradzieckim, 
białym trzęsawiskiem. Ani śladu posterunku Straży Granicznej Galaktyki.
Dziadek znowu pochylił się nad mapą.
- To musi być gdzieś tu - powiedział z pewnością siebie, której nie czuł. - Dom 
Straży na 
pewno jest gdzieś tutaj w pobliżu, po prostu musimy go odszukać.
Ledwo skończył mówić - znienacka zerwał się wiatr, miotąc tumany śnieżnego pyłu. 
Po 
chwili wszystko zniknęło jakby za dymną zasłoną.
- Czy nie uważasz, Tiku, że należy odłożyć poszukiwania? -spytała możliwie 
obojętnie 
Babcia:
Dziadek pokręcił przecząco głową.
- Skoro nie wiadomo, dlaczego o tej porze jest tutaj zima, nie pozostaje nam nic 
innego, jak 
pogodzić się z tym faktem. Pogoda może zmienić się z minuty na minutę. Mam taki 
plan: weźmiemy 
mgłowe latarki, zwiążemy się linami zamocowanymi na bębnie w stereolocie i każdy 
pójdzie w 
wyznaczonym przeze mnie kierunku. W razie odnalezienia domu lub w wypadku 
niebezpieczeństwa 
należy trzykrotnie szarpnąć liną, co będzie sygnałem dla pozostałych.
Propozycja nie wzbudziła entuzjazmu w nikim poza Tapatikiem, ale co było robić? 
Dom 
Straży musi być odnaleziony. Wyruszyli więc.
Wszyscy - oprócz Gurula. Gurul bowiem, wysiadłszy ze stereolotu, natychmiast 
znalazł sobie 
oczywiście niewielkie wzniesienie, wdrapał się na jego szczyt i usiadł. Robot 
Tymoteusz Drugi 
naturalnie poszedł za nim, zdjął pokrowce chroniące trzewiki swego pana i począł 
je troskliwie 
glansować. Jak długo to robił, nie wiadomo, bo zerwał się wiatr miotący śnieżny 
tuman i biała zasłona 
okryła pagórek. Razem z Gurulem i Tymoteuszem Drugim, rzecz jasna.
Już po paru krokach nic nie było widać, jak we mgle. Bimbel zapalił swoją 
latarkę, nie po to 
jednak, aby cokolwiek zobaczyć. Bo on nie pragnął niczego zobaczyć.
Gdybym przypadkiem znalazł dom Straży Granicznej, to nawet nie pisnę - 
postanowił z 
mściwą uciechą. - Niech szukają do sądnego dnia!
Czuł się skrzywdzony (tym bardziej że przed wyjściem ze stereolotu Babcia podała 
mu 
filiżankę gorącego mleka, a on wypił, choć zamierzał, na złość, odmawiać 
wszelkich pokarmów), czuł 
się ośmieszony w tym wielkim Dziadkowym swetrze (Tapatik powinien był oddać mu 
swój!), więc 
pocieszał się jak mógł, to znaczy wyobrażaniem sobie cudzego nieszczęścia.
Dobrze im tak - myślał z satysfakcją. - Dobrze, że napadało tego śniegu. Dobrze, 
że nie 
znaleźli posterunku. Niech sobie mają tę katastrofę!
Szedł szybko wyłomem uczynionym przez światło latarki w śnieżnej mgle, nie 
pilnując drogi, 
nie patrząc na boki, a rozpamiętywanie okoliczności (i skutków) katastrofy, 
która przydarzyła się 
znienawidzonym kuzynom, sprawiło po pewnym czasie, że zapomniał o swych 
krzywdach i poczuł się 
prawie szczęśliwy. Aż tu nagle, gdzieś z lewej strony, rozbrzmiało głuche 
stęknięcie, zakończone 
leciutkim poświstywaniem. Bimbel przystanął, nastawił uszu. Ledwo jednak podjął 
marsz - znowu 
stęknięcie i znowu poświstywanie, jakby tuż obok, za białą ścianą olbrzymie 
tajemnicze zwierzę 
dostało ciężkich boleści.
Bimbel odważnie wycelował w tamtym kierunku latarkę; nie dostrzegł żadnego 
zwierzęcia, 
podniósł więc lunetę do oczu, ale... zaraz ją opuścił, nawet nie spojrzawszy. 
Nagle bowiem zdał sobie 
sprawę z tego, co do tej pory uchodziło jego uwagi: że znajduje się sam w 
nieznanej, dzikiej okolicy 
zanurzonej w ciemności śnieżnego pyłu i kto wie, co się kryje w tej ciemności? A 
kiedy znowu 
odezwało się stęknięcie, teraz zdecydowanie jeszcze bliżej, Bimbel przeżył 
drugie od chwili wyjazdu z 
Tapatii zaskoczenie: zaczął mianowicie podejrzewać, że katastrofa, która go tak 
ucieszyła, jest 
katastrofą nie tylko dla innych, ale i dla niego!
Nie zdążył jednak przemyśleć do końca tego zadziwiającego odkrycia, bo oto 
stęknięcie 
rozległo się tak blisko, że Bimbel odruchowo rzucił się do ucieczki. Biegł, 
zdjęty strachem, przed 
siebie, a to coś stękające, poświstujące goniło go nieustępliwie.
- Mamo! - zawołał z głębi serca. - Mamusiu! Zostawili mnie! Oni mnie nie lubią! 
Oni mnie 
nie lubią! Tylko ty mnie lubisz! Tylko ty! Mamusiu!
Wołał tak i biegł, nieszczęśliwy jak nigdy w życiu, aż wreszcie coś białego i 
mokrego 
skoczyło mu na plecy. W najwyższym przerażeniu przypomniał sobie o 
ubezpieczającej go linie - 
szarpnął trzykrotnie i...
I zdarzyła się rzecz zupełnie nieprzewidziana. Bo akurat w tym samym czasie 
szarpnęła liną 
również Tapati.
Ale ona wzywała pomocy nie dla siebie.
Było to tak. Poszła oczywiście we wskazanym przez Dziadka kierunku. Poszła, choć 
miała na 
końcu języka: ja nie pójdę, ja się boję. Samotna wyprawa w ów świat - obcy, 
przyczajony za 
rozstępującą się bezgłośnie zamazaną ścianą, niewidzialny, ale obecny - wydawała 
jej się po prostu 
czymś ponad siły. Mimo to poszła jednak, mocno zaciskając rękę na linie, która 
oznaczała pomoc i 
ratunek. Jak to miała w zwyczaju, próbowała sobie przypominać wierszyki, które 
ułożyła na różne 
niebezpieczne okazje, próbowała też śpiewać. Ale nic nie skutkowało. Lęk jej nie 
opuszczał. A 
przecież w świetle latarki śnieżny pył wyglądał pięknie - płynął w powietrzu 
niby delikatny złoty 
puch, ten puch wydawał się miękki i ciepły jak futerko jej ukochanego Złotego 
Misia. W tej ciężkiej 
chwili Tapati nie pamiętała jednak o Złotym Misiu. Przypomniała sobie za to 
Gurula. Czyżby w 
dalszym ciągu siedział na szczycie wzniesienia w tym wietrze i śniegu?
Zostanie zasypany i nigdy go nie znajdziemy - pomyślała z troską. - Muszę 
koniecznie 
zobaczyć, co się z nim dzieje. Dziadek z pewnością nie będzie się gniewał, 
jeżeli na chwileczkę zejdę 
ze swej trasy.
Skręciła w bok i nagle uświadomiła sobie, że już się nie boi!
Wystarczy widocznie zacząć się bać o kogoś, aby przestać się bać o siebie - 
pomyślała z ulgą.
Szła szybko i wkrótce dotarła do celu. Z początku wprawdzie miała wątpliwości, 
czy istotnie 
znalazła to, czego szukała. Owszem, widziała niewielkie, zasypane śniegiem 
wzniesienie, czyżby 
jednak ta biała zjawa na szczycie była istotnie Gurulem?
Podeszła bliżej, nastawiła latarkę na silniejsze światło. Tak, to on! Siedzi w 
swojej zwykłej 
pozie, sztywny, nieporuszony, nie zwracając najmniejszej uwagi na zasypujący go 
śnieg.
- Nie, no przecież on musi zejść! - zdecydowała Tapati.
I w tej samej chwili Gurul zniknął.
Minęło kilka sekund, zanim, oszołomiona, zrozumiała, że z niewiadomej przyczyny 
zapadł się 
w śnieg pokrywający wzniesie- nie. Wtedy właśnie trzykrotnie szarpnęła liną, 
wzywając pomocy. A 
stało się to, jak pamiętamy, w tym samym momencie, kiedy coś białego, mokrego 
skoczyło na 
biednego Bimbla. Tapati szarpnęła o wiele silniej niż on, więc wszyscy 
pomyśleli, że sygnał dobiega 
tylko z jednej strony, z jej strony, i wszyscy popędzili na to właśnie wezwanie.
Pierwsza zjawiła się Babcia. Musiała iść bardzo szybko, może nawet biegła, bo ze 
zmęczenia 
nie mogła wykrztusić słowa, tylko przygarnęła mocno wnuczkę do siebie.
- Mnie się nic nie stało, Babuniu! To Gurul!
- Co Gurul? - spytał Dziadek (też zasapany), a na jego twarzy odmalowało się 
rozczarowanie, 
ba, nieledwie gniew. - Myślałem, że znalazłaś posterunek.
- Tapa-ti-ti! - krzyknął nadbiegając Tapatik. - Świetnie, że nie znalazłaś. 
Zobaczycie, że ja 
zaraz znajdę!
- Cicho bądź - powiedziała Tapati, zdenerwowana. - Gurul znikł. Tu siedział, a 
potem wpadł.
- No to dalejże do roboty. Odkopujemy - rzekł Dziadek wyciągając zza pasa 
saperską łopatkę. 
- Szybko! Ach Boże, taka strata czasu. To tak zawsze z tymi, co lubią siedzieć 
na górze i zamiast 
przyłączyć się do pożytecznej pracy, zadzierają nosa. Nie dość, że nie pomagają, 
to jeszcze trzeba ich 
ratować z tarapatów.
Ledwo przebrzmiały te słowa, gdy pagórek drgnął i zaczęło się z nim dziać to, co 
dzieje się z 
ziemią, gdy kret wychodzi ze swych korytarzy na powierzchnię. Po chwili w 
nawarstwiającym się 
kopcu ukazała się głowa w kapuzie, a potem ręce -spokojnie, rytmicznie niby 
tłoki jakiejś maszyny 
odgarniające śnieżną masę.
Widok był tak niesamowity, że stali i patrzyli w milczeniu. Pierwsza ocknęła się 
Tapati.
- Trzeba mu pomóc! - zawołała i ten okrzyk podziałał jak bojowa pobudka.
Odgarniali śnieg z taką energią i takim zapałem, że pracując w tym tempie, 
wkrótce 
odkopaliby cały pagórek. Odkopaliby, gdyby łopatka Dziadka nie uderzyła o coś 
twardego.
- A to niby co? Co tam jest? - wykrzyknął, zdziwiony.
- Myślę, że to jest właśnie, hmm, to, czego szukacie - powiedział patrząc na 
swoje trzewiki (w 
pokrowcach) odkopany Gurul. -Siedziałem, hm... jak się okazuje, na dachu 
zasypanego domu. Śnieg 
roztopił się pode mną i hm... zsunąłem się po tym dachu w dół. Stanowczo, hm... 
zbyt strome są tu 
dachy...
- Być nie może! - szepnął Dziadek niedowierzająco, a potem z furią zaatakował 
śnieg.
- Dom, Dziadku, dom! - wołał podniecony Tapatik. - Dom. O, jest tabliczka: 
„Straż Graniczna 
Galaktyki, Posterunek numer 23”. Tapa-ti-ti! Znaleźliśmy!
- Prędzej - powiedziała Babcia. - Może oni tam w środku jeszcze żyją!
Ale w środku nie było nikogo.
- No jasne - mruknął Dziadek siadając ciężko na ławie. -Gdyby byli, nie 
dopuściliby do 
zasypania. A skoro dom zasypany, to znaczy, że ich nie ma od dawna, może od paru 
dni. Nic z tego 
nie rozumiem. Nic a nic - powtórzył wyciągając z kieszeni fajkę.
- Może znudziło im się siedzieć na tym pustkowiu i polecieli gdzieś z wizytą - 
podsunął 
Tapatik.
Dziadek przecząco pokręcił głową. Jego palce ugniatające tytoń w fajce lekko 
drżały.
- Niemożliwe - rzekł z powagą. - Do Straży Granicznej Galaktyki werbowani są 
wyłącznie 
Baborgowie. A oni słyną z uczciwości i zdyscyplinowania. Wykluczone, aby 
opuścili posterunek, i to 
tak istotny, bez ważnego powodu. Ja myślę, że to musi się łączyć z tym 
niespodziewanym atakiem 
zimy. No nic - dodał już innym, weselszym tonem - nie ma co się przejmować. W 
takiej wyprawie jak 
nasza nie może obejść się bez przeszkód. A teraz rozpalimy piękny ogień pod 
kuchnią i XL ugotuje 
nam coś tak pysznego i rozgrzewającego, że nawet ukochany jedynak Cioci Babili 
tym nie pogardzi. 
Ale zaraz... Gdzie on właściwie jest?
- Właśnie, gdzie jest Bimbel? - zaniepokoiła się Babcia. - Czy ktoś z was go nie 
widział? 
Nikt?!
- On wcale nie przyszedł. Babciu - powiedział z satysfakcją Tapatik. - On 
specjalnie nie 
przyszedł, żeby nas zdenerwować. Babcia nie wie, jaki on jest?
- Zastanów się lepiej, jaki ty jesteś, Tapatiku - rzekła surowo Babcia. - Tyle 
razy ci 
tłumaczyłam, że ktoś, kto mówi źle o innych, wystawia złe świadectwo przede 
wszystkim sobie. 
Obawiam się, że Bimblowi coś się stało. Idę go poszukać.
- Ja pójdę, Dusieczko - sprzeciwił się Dziadek.
- Nie - rzekła kategorycznie Babcia. - Wydaje mi się, że to ja powinnam iść. Ty 
sprowadź XL-
a i rozpalcie ogień w kuchni.
- Babciu, weź mnie ze sobą - zaproponował nieśmiało Tapatik. - Ja bym wolał, 
żebyś nie szła 
sama. Nigdy nic nie wiadomo. W razie czego będę cię bronił!
- No dobrze, dobrze - roześmiała się Babcia. - Tylko weź łopatkę, mój ty 
obrońco. Może się 
okazać potrzebna.
Wiatr powoli przycichał. Chwilami ustawał zupełnie, chwilami, na krótko, 
podrywał się do 
lotu niby wielki, wyczerpany długą wędrówką ptak. Dziwaczne góry wysuwały swe 
czarne macki ku 
szklistemu niebu, gdzie niewielkie, odległe słońce wyglądało jak krążek wycięty 
z błyszczącego 
papieru i przylepiony na ogromnej szybie.
Babcia szła przodem. Była tak zajęta nawijaniem liny, którą ubezpieczony był 
Bimbel, że to 
nie ona, lecz Tapatik zauważył zmianę.
Najpierw gwizdnął z wielkiego zdziwienia, a potem przystanął.
- Babciu, zobacz. Spójrz tam w lewo! Z tamtej strony był taki okropny jar, a 
teraz jest 
zasypany śniegiem po brzegi. A padało krócej niż pół godziny i właściwie nie był 
to śnieg, tylko pył. 
Dziwne, co?
- Z tamtego zbocza zeszła lawina. Bardzo blisko miejsca, gdzie musiał 
przechodzić Bimbel - 
powiedziała Babcia i ruszyła naprzód w takim tempie, że Tapatik ledwo mógł za 
nią nadążyć.
- Musiał nieźle gnać, co, Babciu? Taki kawał drogi zaszedł! I ciekawe, dlaczego 
tak się 
śpieszył.
Babcia stanęła raptownie, a Tapatik zarył nosem w jej kurtkę (na szczęście była 
puchowa) i po 
chwili znowu gwizdnął. Szlak przecinała spora bryła mokrego śniegu, a wokół niej 
leżało mnóstwo 
drobnych bryłek, tak że wszystko razem wyglądało jak odłamki wielkiej bomby, 
która rozbiła się tu na 
drodze i nie można było jej ominąć, z jednej strony bowiem znajdował się brzeg 
parowu, z drugiej zaś 
- bardzo głębokie zaspy. Co ważniejsze jednak (i groźne!) - lina Bimbla ginęła 
pod tą bryłą, 
przywalona śniegiem.
- Hej, Bimbel, jesteś tam? - krzyknął Tapatik, naprawdę zaniepokojony. - Odezwij 
się! 
Idziemy!
Ale tylko echo powtórzyło jego krzyk, bawiło się nim w berka po górach.
Babcia bez słowa zaczęła przekopywać przejście przez bryłę. Tapatik wyciągnął 
zza pasa 
swoją łopatkę, ale nie kopał, stał jakby porażony, rozszerzonymi oczami 
wpatrywał się w bryłę, jego 
wargi drżały.
- Babciu, jeżeli on się nie odzywa, to... to chyba nie ma go po drugiej stronie, 
tylko jest w 
środku - powiedział nienaturalnie wysokim głosem. - To znaczy, że... - urwał i z 
rozmachem otarł nos 
rękawem.
- Cicho, kochanie, nie należy martwić się przed czasem. Kop. Wkrótce przekonali 
się, że 
wbrew obawom Tapatika w środku bryły nie było Bimbla.
Śnieg był miękki i mokry, łatwo dawał się odgarniać, szybko więc przebili się na 
drugą stronę.
A tam, po drugiej stronie, zaraz za bryłą, na kamieniu siedział Bimbel, żywy i 
cały.
Na ten widok Tapatik aż zatrząsł się z oburzenia.
- Siedzi tutaj! I nie odzywa się! A my wołamy! Martwimy się! Widzisz, Babciu! 
Widzisz! Ja 
miałem rację! Och, ty Bimblu. Ja bym cię!...
Cały jego niedawny niepokój, całe zmęczenie doprowadziło go do takiej 
wściekłości, że 
chętnie stłukłby Bimbla na kwaśne jabłko.
Ale Babcia go powstrzymała. Ona wcale nie była zła. Ze skupieniem rozglądała się 
wokół. A 
potem uklękła przy Bimblu i przytuliła jego głowę do piersi.
- Najadłeś się strachu, biedaku - powiedziała cicho. - Byłeś tak blisko 
spadającej lawiny. 
Spójrz, Tapatik, popatrz. Gdyby na drodze lawiny nie było tego głębokiego 
parowu, Bimbel nie 
zdołałby się uratować. Cała masa śniegu spadła w parów, tylko pojedyncze bryły 
wydostały się poza 
jego brzegi. Jedna z nich przecięła drogę Bimblowi. Nic ci się nie stało, 
kochanie? Masz pełno śniegu 
na płaszczu. Nic cię nie boli?
Bimbel odwrócił w bok głowę. Jakże teraz żałował, że uderzył go tylko mały, 
miękki odprysk, 
że nie leżał przywalony bryłą, ranny...
- Ja was nie lubię - rzekł, rozżalony. - Ja was nie cierpię. Szarpnąłem trzy 
razy i dopiero teraz 
przychodzicie. To... leciało za mną a ja... a wy... - głos załamał mu się nagle 
i Bimbel zaniósł się 
rozpaczliwym płaczem.
Wbrew przewidywaniom Dziadka burza z błyskawicami i grzmotami więcej nie 
wybuchła. 
Być może, odpoczywała gdzieś za górami, nabierając sił do nowych szaleństw. 
Wszystko dokoła 
ucichło, nawet wiatr wstrzymał oddech, by jej nie przeszkadzać w odpoczynku.
Bardzo czarna i bardzo chłodna noc stąpała bezszelestnie po śniegu, wypełniając 
ciemnością 
każdy najmniejszy zakamarek, gasząc lśnienie śnieżnych kryształów i lodowych 
sopli. Nie potrafiła 
jednak zgasić światła latarni płonącej nad drzwiami domu o spadzistym dachu ani 
czerwonawego 
odblasku na zachodzącej szronem szybie, rzucanego przez dogasający pod fajerką 
ogień. W ciepłej, 
pachnącej żywicą izbie nasi podróżnicy spali, zmęczeni emocjami dnia. 
Przynajmniej tak można było 
przypuszczać patrząc na ciche, nieruchome postacie po nosy opatulone puchatymi 
kocami.
Bimbel, przykryty nie jednym, ale trzema takimi kocami, też leżał cicho i 
nieruchomo, choć 
nie spał. Co nie znaczyło jednak, że jeszcze raz w cichości ducha przeżywał swój 
dzisiejszy triumf. 
Tak, triumf, bo przez cały wieczór, od chwili kiedy Babcia i Tapatik odnaleźli 
go za śnieżną bryłą, 
znowu był traktowany, jak do tego przywykł, jak jedynak. Zwłaszcza Babcia 
zajmowała się tylko nim 
- rozebrała go, umyła, pilnowała, aby wypił gorącą herbatę z cytryną, rozpuściła 
mu w kubeczku 
aspirynę, a potem natarła całego rozgrzewającą maścią.
Wszyscy zresztą ogromnie troszczyli się o niego i doprawdy bardzo się obawiali, 
żeby nie 
dostał zapalenia płuc.
A on, Bimbel, nie odzywał się do nikogo ani słowem. Ani przez chwilę bowiem nie 
uwierzył 
ich wykrętnym tłumaczeniom. Nie odczuli jego szarpnięcia, nie wiesz czasem! 
Specjalnie zwlekali z 
pomocą, chcieli go przestraszyć. A tymczasem to on napędził im strachu!
Tak myślał przez cały wieczór podczas tej gorliwej krzątaniny wokół niego, ale 
teraz, gdy 
leżał w cieple porządnie umyty i uczesany, a wszyscy spali, już tylko 
rozpaczliwie tęsknił do Mamy.
Maść, którą natarła go Babcia, pachniała tak samo jak maść, którą w podobnych 
sytuacjach 
nacierała go Mama. A jak się wtedy złościł, wyrywał jej z rąk tubkę z maścią i 
rzucał daleko na 
podłogę. A Mama nigdy na niego nie krzyczała, tylko płakała. Teraz też na pewno 
płacze, nie 
wiedząc, co się z nim dzieje.
Ta myśl była nie do zniesienia. Była jak ostry, lodowaty sopel, który utkwił w 
sercu i mrozi 
boleśnie.
Bimbel usiadł i rozejrzał się wkoło, potem cicho zsunął się z łóżka, podszedł na 
palcach do 
śpiącej Babci i nachylił się ku niej:
- Babciu, ja nawet nie napisałem Mamusi, że z wami jadę -rzekł cichutko.
I to wyznanie, płynące z samej głębi serca, sprawiło mu ulgę, choć przypuszczał, 
że Babcia 
śpi i nic nie słyszy.
Wrócił do łóżka i teraz zasnął tak szybko, że już nie widział, jak Babcia 
wstała, poprawiła mu 
koce, nie czuł też, jak dotknęła ręką jego czoła, pogłaskała mokre od potu 
włosy.
Tapati zasnęła od razu i spała głębokim snem bez snów. A obudziła się mniej 
więcej o tej 
porze, gdy noc, znużona wielogodzinną wędrówką po świecie, szarzeje i blednie.
Patrzyła przez chwilę na belkowany sufit i przez chwilę wydawało jej się, że to 
wakacje, że 
jest w domku myśliwskim należącym do Foliała - tatusia jej najukochańszej 
przyjaciółki, Folii.
Pobiegnę zobaczyć wschód słońca nad łąkami - pomyślała sennie i wysunęła nogę 
spod koca. 
- Brr! Dlaczego tak zimno? Zimno, zima, śnieg. Ach, to nie domek myśliwski, to 
nie wakacje w Siwej 
Puszczy, to zupełnie inne przebudzenie!
Uniosła głowę i spojrzenie jej padło na Gurula siedzącego na skrzyni z węglem 
(tej nocy 
wbrew swoim zwyczajom nie został na dworze). Miał zamknięte oczy, ale czy spał? 
Spać w takiej 
pozycji? No cóż, jeśli chodzi o niego, wszystko jest możliwe... A inni? Na pewno 
śpią.
Spali wszyscy oprócz Dziadka. Dziadek siedział przy wygasłej kuchni, a na jego 
kolanach 
leżała otwarta księga znaleziona gdzieś na Górze Arunczumalaj. Patrzył w 
przeciwległą ścianę z miną 
tak zatroskaną i smutną, jakby wszystkie najsmutniejsze myśli na świecie 
wyznaczyły sobie spotkanie 
w jego głowie.
Serce Tapati ścisnął lęk. Jeżeli Dziadek (Dziadek!) ma taką minę, to znaczy, że 
dzieje się coś 
bardzo niedobrego! Może będziemy musieli do końca życia zostać na tej dzikiej, 
niezbadanej planecie 
-pomyślała.
To była okropna myśl. Jedna z tych, które Babcia nazywała kukułczymi (bo jeśli 
im na to 
pozwolić, rozwijają się i rosną, wypierając wszystkie dobre, wesołe myśli, 
podobnie jak kukułcze 
pisklę wypiera z nie swojego gniazda mniejsze pisklęta) i z którymi natychmiast 
trzeba się rozprawić.
Wstała więc cicho, podeszła do Dziadka i przytuliła policzek do jego ręki. Ręka 
była ciepła, 
dobra, ale... nie dawała zwykłego poczucia bezpieczeństwa...
- Nie śpisz, kruszynko?
- Dziadku - zaczęła Tapati z wahaniem. - Dziadku, czy ty jesteś pewien, że 
powinniśmy byli 
tu przylecieć?
- Ależ tak, kruszynko, jestem pewien. Dlaczego o to pytasz?
- Bo... bo masz taką miną... jakbyś...
- Jakbym nie był pewien, co? - podpowiedział Dziadek z uśmiechem. - Nie, 
kruszynko, to jest 
całkiem coś innego. Coś ci powiem - nachylił się nad nią - ale niech to zostanie 
między nami! Zdradzę 
ci wielki sekret, słuchaj: ja się czasem czuję troszeczkę stary... Tss... Chyba 
nikt nas nie słyszał, co? - 
Przyłożył palce do ust i rzucał wokół siebie spojrzenia niby to wielce 
przerażone. Był taki zabawny, że 
Tapati z trudem stłumiła śmiech. - No, a teraz wracaj do łóżka, kruszynko. 
Jeszcze możesz pospać.
Dziadek stary... ha! ha! ha! - zaśmiewała się w duchu Tapati.
Wróciła do łóżka i uwolniona od kukułczej myśli, spokojnie zasnęła. I Dziadek 
też wkrótce 
wrócił do siebie.
Cały domek spał otulony ciszą snu niby ciepłą puchową kołdrą. A kiedy szron na 
szybach 
poróżowiał, Tapatik otworzył oczy i zobaczył, że drzwi wejściowe uchylają się 
powolutku - powoli. 
Błyskawicznie sięgnął do kapcia, w którym zawsze na noc chował scyzoryk. Zrobił 
to doprawdy w 
samą porę, bo oto na progu stanęło coś dużego, kudłatego...
- Niedźwiedź! - krzyknął Tapatik i runął naprzód z otwartym scyzorykiem.
A tu niedźwiedź wybuchnął śmiechem i... zrzucił kudłatą skórę.
- Hip hip hura! - krzyknął Dziadek wyskakując z łóżka tak energicznie, że jego 
długa nocna 
koszula zafurkotała niby chwytający wiatr żagiel. - Strażnik wrócił! Dzieci, 
strażnik wrócił! Witaj, 
Baborgu!
- Witamy serdecznie - powiedziała Babcia, wkładając pośpiesznie różowy 
szlafroczek. - Jesteś 
z pewnością utrudzony i głodny, Baborgu. Zaraz dostaniesz coś pożywnego do 
zjedzenia.
Robot kuchenny XL już rozpalał ogień pod blachą, a Babcia (osobiście, co jak 
wiemy, robiła 
tylko przy wielkich okazjach) przystąpiła do gotowania. A gotowała owsiankę na 
mleku.
Owsianka na mleku dla Baborga - pomyślał z pogardą Bimbel. - On tego nawet nie 
ruszy.
I proszę, ku jego zdziwieniu strażnik Baborg zjadł jeden talerz owsianki, 
poprosił o drugi, a w 
końcu chwycił z kuchni garnek i wylizał wszystko do samego dna.
- Szanowna pani to wie, czym podbić serce mężczyzny - rzekł patrząc na Babcię z 
rozmarzeniem.
Dziadek trącił łokciem Tapati.
- No proszę, nie mówiłem? - szepnął zachwycony. - Nawet nie musiała wyciągać z 
walizki 
ślubnej sukni. I już go ma!
Ale wyraz błogiego rozmarzenia szybko znikł z twarzy strażnika Baborga. Jego 
duże, 
kwadratowe oczy sposępniały.
- Mandiable kręcą się w okolicy - rzekł bez wstępów.
- Pożeracze Kwitnących Planet! - wykrzyknął Dziadek, zaskoczony. - A, to dlatego 
ta 
niespodziana zima! Właśnie nie mogłem zrozumieć...
- Mój kolega i ja zobaczyliśmy ich mniej więcej tydzień temu. Najpierw 
oczywiście zaczęło 
się ochładzać. Nadaliśmy meldunek do Rady Głównej Galaktyki i poszliśmy do 
obserwatorium na 
Górę Arunczumalaj. Od razu ich dostrzegliśmy. Z początku przelatywały niewielkie 
zwiadowcze 
oddziałki. A potem leciały już chmary. Wtedy właśnie zaczęły się śnieżne 
nawałnice. Wyczerpywała 
się nam żywność, więc wróciłem, a kolega został w obserwatorium i nadaje 
meldunki do rady.
- Myślisz, że znowu zamierzają zaatakować Tapatię? - spytał z niedowierzaniem 
Dziadek.
Baborg przecząco pokręcił głową.
- Ależ nie. Od czasu klęski, którą ponieśli w Największej Wojnie, wiedzą, że nie 
dadzą sobie 
rady z systemem obronnym naszej Galaktyki. Tapatia jest bezpieczna. Ale mamy 
podejrzenia, że tym 
razem chcę zaatakować inną kwitnącą planetę, mianowicie Ziemię.
- Ziemię?! - zawołał Dziadek, zdumiony. - Ależ my właśnie tam lecimy!
Baborg zerwał się z ławy, rozpromieniony, jakby otrzymał właśnie najwspanialszy 
prezent 
swego życia. Chwycił oszołomioną Babcię w objęcia, uniósł w górę, po czym 
odtańczył z nią ognisty 
taniec z przytupami.
- Najmilsi - powiedział, gdy już się wyhasał - z nieba mi spadliście. Ja się tu 
głowię, jak 
ostrzec Ziemian przed Mandiablami, a oto zjawiacie się wy i powiadacie, że 
lecicie na Ziemię. Co za 
cudowny, niesłychany przypadek!
- Nie taki znowu przypadek, jak ci się wydaje - rzekł dumnie Dziadek.
Poszedł po znalezioną na Górze Arunczumalaj księgę, a przy okazji wyciągnął z 
walizki 
chustkę czerwoną w żółte grochy i zawiązując ją sobie na szyi opowiedział 
zdumionemu strażnikowi 
całą historię.
- Widzisz, tu jest napisane wyraźnie: ,,W roku 18. Skrzydła, w miesiącu Królika, 
kiedy 
planetoida Tekel zbliży się do Tapatii na odległość stu czterdziestu ośmiu 
tysięcy kilometrów, nasz 
Brat z rodu Tapatików (to znaczy ja) posłucha wezwania”... No i posłuchałem!
Baborg na przemian cmokał z podziwu i mówił:
- No, no, no, patrzcie państwo, coś podobnego.
Tapati, patrząc wymownie na brata, stuknęła palcem w czoło, co miało oznaczać: 
widzisz, jaki 
byłeś głupi ze swymi podejrzeniami. Tapatik w odpowiedzi pokazał jej język.
- A teraz mogę wam zdradzić - rzekł Dziadek wodząc po wszystkich szelmowskim 
spojrzeniem - że wcale nie wiedziałem, dlaczego mamy właściwie lecieć na 
Szmaragdową Gwiazdę i 
co nas tu czeka. Bo napisano tylko: „Poleci na Szmaragdową Gwiazdę i tam...” 
Dalej jakieś słowa 
zatarte, których nie mogłem odcyfrować. Więc zaryzykowałem i jesteśmy. I nie mam 
najmniejszych 
wątpliwości, że ty, Baborgu, powiesz nam, w jaki sposób możemy dostać się na 
planetę Ziemia!
- Oczywiście - potwierdził Baborg, coraz bardziej zdumiony. -Macie doprawdy 
wyjątkowe 
szczęście! Za dwa dni będzie przelatywał w pobliżu Szmaragdowej Gwiazdy 
Kontroler Pierwszy.
- Najszybsza Kometa Wszechświata! - wykrzyknął Tapatik. -Tapa-ti-ti! Zobaczę 
Najszybszą 
Kometę Wszechświata!
- Nie tylko zobaczysz - rzekł z uciechą Baborg. - Nie tylko zobaczysz! Otóż 
trzeba wam 
wiedzieć, że trasa przelotu Kontrolera Pierwszego przebiega w pobliżu Księżyca 
Ziemi. Wstrzelicie 
się stereolotem w jej ogon i...
- No właśnie - powiedział Dziadek, jakby to wszystko od dawna przewidział, i 
powiódł wokół 
zwycięskim spojrzeniem.
Napawał się tak przez chwilę swoim triumfem, aż tu Babcia spytała:
- A jaka jest odległość tego Księżyca od Ziemi, Baborgu?
- Dokładnie nie wiem, ale na pewno przeszło trzysta tysięcy kilometrów.
- To my nie dolecimy naszym stereolotem! - wybąkał Dziadek, rozczarowany.
- Ale przecież z Księżyca zabierzesz się z... Ach, prawda, wy przecież nie 
wiecie...
- Czego nie wiemy? - spytał Dziadek z rosnącą irytacją. Baborg poprawił się na 
krześle, 
odchrząknął.
- Moi drodzy - zaczął uroczyście. - Otóż trzeba wam wiedzieć, że planeta Ziemia 
w 
przeciwieństwie do Tapatii jest zaludniona.
Zapadła chwila zdumionego milczenia.
- Co to znaczy zaludniona? - spytała niepewnie Tapati. - Czy... czy to oznacza 
jakieś 
robactwo?
- Robactwo, ha! ha! ha! - roześmiał się Baborg. - Zaludniona to znaczy 
(słuchajcie!), że na 
Ziemi oprócz naszego Międzygwiezdnego Bractwa mieszkają - Baborg zniżył głos do 
szeptu -
Ludzie...
- Co mianowicie chcesz przez to powiedzieć? - Dziadek zadał to pytanie z 
namaszczoną miną, 
jaką przybierał zawsze, gdy był zły, że ktoś inny wie więcej od niego.
Baborg znowu odchrząknął.
- Mianowicie chcę przez to powiedzieć to, co powiedziałem -rzekł dobitnie. - Na 
Ziemi 
oprócz naszego Międzygwiezdnego Bractwa mieszkają Ludzie - powtórzył tym samym 
tonem co 
poprzednio.
Teraz posypały się pytania:
- Czy są do nas podobni?
- Jacy oni są?
- Wiele na ten temat nie wiem - przyznał uczciwie Baborg. -Wiem tylko, że są 
olbrzymami.
- Oj - pisnęła Tapati.
- Nie bój się, dziecko. Wyglądają groźnie, ale nie są groźni. Bo oni nas nie 
widzą. Tak.
- Nie widzą nas? To cudownie! - ucieszył się Tapatik. - Będzie można im robić 
wspaniałe 
kawały! To naprawdę...
- No dobrze - przerwał niecierpliwie Dziadek. - Ale co ci Ludzie mają wspólnego 
z naszą 
podróżą z Księżyca na Ziemię?
Kwadratowe oczy Baborga zalśniły.
- A to, że to właśnie oni od niedawna zaczęli przylatywać na Księżyc. Będziecie 
więc mogli 
się z nimi zabrać.
Dziadek z chmurną miną ssał wygasłą fajkę.
- Wolałbym z naszymi...
- Kiedy widzicie, podobno nasze Bractwo na Ziemi jest, jak by tu powiedzieć, 
dosyć 
zacofane... Nie znam szczegółów, rozumiecie, dochodzą nas tylko dosyć mgliste 
wiadomości. Wiem 
jedynie, że w kosmos z Ziemi latają wyłącznie Ludzie. Zresztą na Księżycu 
dowiecie się więcej. Stale 
mieszka tam podobno tylko pewien stary mędrzec, pustelnik Anandariszi. Musicie 
go odnaleźć, a on 
udzieli wam potrzebnych informacji. Aha, i rozglądajcie się, czy nie zobaczycie 
Fabokli. Jeżeli ich 
zobaczycie, to znaczy, że niebezpieczeństwo jest realne, że istotnie Mandiable 
planują napaść na 
Ziemię. Ale... co macie takie miny? Czyżbyście się rozmyślili? Błagam was! Nie 
rozmyślajcie się! 
Ziemia musi być ostrzeżona przed Mandiablami! Grozi jej zagłada!
Dziadek rzucił szybkie spojrzenie ku Babci, po czym machinalnie poprawił węzeł 
czerwonej 
chustki w żółte grochy.
- Nie ma mowy o żadnym rozmyśleniu się - rzekł z energią. -Postanowiliśmy lecieć 
na 
Ziemię, żeby odnaleźć naszych krewniaków, ale teraz mamy cel o wiele 
poważniejszy! Jasne, że 
lecimy! Tylko, rozumiesz, jesteśmy trochę... zaskoczeni tym, co powiedziałeś. 
No, ale do rzeczy. 
Kiedy dokładnie zjawi się ta kometa?
- Dokładnie za dwa dni o dwudziestej drugiej trzydzieści. Doprawdy, co to za 
szczęśliwy 
przypadek, że akurat będzie przelatywała! - powiedział Baborg, znowu 
rozpromieniony i... zasnął!
- Tere fere, przypadek! - mruknął Dziadek zdejmując mu buty. - Jak ktoś nie umie 
myśleć, to 
wszystko nazywa przypadkiem!
W przeddzień odlotu Dziadek i Baborg omal się nie pokłócili. Strażnik bowiem 
twierdził, że 
start będzie wyjątkowo trudny (nikt do tej pory nie próbował uczepić statku do 
ogona komety 
wykorzystując jej pęd), wobec tego Dziadek powinien już na godzinę przed lotem 
siedzieć przy 
sterach w pełnej gotowości. Na to Dziadek odparł, że jeżeli idzie o start, to 
jest on prawdziwym 
artystą, więc nie potrzebuje żadnych przygotowań, tylko będzie działał w 
natchnieniu, czyli w 
ostatniej chwili. I kpiąc sobie z oburzonego strażnika zasiadł na fotelu pilota 
tak późno, że omal 
wszystkiego nie zaprzepaścił. Najszybsza Kometa Wszechświata przyleciała bardzo 
punktualnie, a 
leciała tak szybko, w takim pędzie i takim blasku, że Dziadkowi z wrażenia 
uciekło natchnienie i 
gdyby nie czujność Babci, która włączyła silniki, start w ogóle nie doszedłby do 
skutku.
I oto lecieli. „Wieźli się” za kometą jak kolarze, którzy korzystają z wysiłku 
prowadzącego 
wyścig kolegi
- To byłaby frajda, gdybym mógł być na zewnątrz i widzieć nas, jak lecimy - 
westchnął 
Tapatik.
Wyjrzał przez iluminator, ale od razu cofnął się gwałtownie i mocno zacisnął 
ręce na poręczy 
fotela.
Zakręciło mi się w głowie - pomyślał ze zdumieniem. - Mnie, który przez cały 
dzień mogę 
jeździć na diabelskim młynie!
- Nie patrzysz na zegar - upomniał go surowo Bimbel.
- To ty nie patrzysz, jeżeli widzisz, że ja nie patrzę - odparował natychmiast 
Tapatik, ale... 
sumienie miał trochę nieczyste. Tym gorliwiej wlepił więc oczy w duży zegar 
wiszący nad drzwiami 
do kabiny pilota.
Najszybsza Kometa Wszechświata Kontroler Pierwszy leciała tak szybko, że - jak 
przekonał 
się na własne oczy Tapatik - ze światem na zewnątrz działo się to, co dzieje się 
z telewizorem przy 
zakłóceniu odbioru: nie było widać nic oprócz migających denerwująco kolorowych 
smug. Mowy nie 
ma, żeby w tym chaosie barw odróżnić Księżyc.
Strażnik Baborg i to przewidział.
- Z obliczeń wynika, że będziecie nad Księżycem o godzinie dwudziestej czwartej 
piętnaście. 
I dokładnie o tej godzinie stereolot musi wydostać się z ogona komety, bo 
inaczej przelecicie cel. 
Wobec tego proponuję, żeby wszyscy, oczywiście poza prowadzącym, patrzyli na 
zegar. A kiedy 
nadejdzie właśnie ta godzina, krzyknijcie głośno: już! Wtedy Dziadek od razu 
zmieni kierunek.
Sprawa była naprawdę niezwykle poważna, rozumieli to wszyscy i wszyscy z 
napięciem 
wpatrywali się w zegar. Ale aby wpatrywać się w jeden punkt przez całą godzinę i 
piętnaście minut, 
trzeba mieć wielką cierpliwość, więc co chwila ktoś (jak Tapatik) zerkał w 
iluminator albo wyobrażał 
sobie różne rzeczy, na przykład spotkanie z Faboklami na Księżycu (jak Tapati).
Bimbel najwytrwalej pilnował zegara (co nie przeszkodziło mu jednak kątem oka 
dojrzeć 
manewrów Tapatika).
- Robię to tylko dla Babci - szepnął śledząc poruszenia wskazówek. - Nie dla 
nich, tylko dla 
Babci. Bo Bimbla, trzeba to wyjaśnić, spotkała ogromna niespodzianka. Kiedy na 
Szmaragdowej 
Gwieździe żegnali się ze strażnikiem, Babcia powiedziała:
- Bądź zdrów, kochany Baborgu, i pamiętaj, o co cię prosiłam: przy najbliższej 
okazji prześlij 
wiadomość Cioci Babili na Tapatii, że jej syn Bimbel podróżuje z nami. I że ją 
serdecznie pozdrawia, 
tak, Bimbel?
Bimbel osłupiał. Jego policzki pokryły się wielkimi, okrągłymi rumieńcami. Więc 
Babcia 
wtedy nie spała! Więc Babcia...
- Tak, tak, bardzo serdecznie pozdrawiam. I bardzo... bardzo -zakrztusił się i 
już nie 
dopowiedział tego, co chciał powiedzieć: że bardzo ją kocha... Uciekł w 
najciemniejszy kąt stereolotu, 
by na chwilę pozostać sam ze swym szczęściem.
Punktualnie o godzinie dwudziestej czwartej Babcia, która naturalnie dobrze 
wiedziała, że 
trudno przez taki długi czas skupić uwagę na jednym punkcie, ogłosiła pogotowie.
O dwudziestej czwartej dziesięć zaczęli chórem odliczać sekundy. A kiedy 
wskazówka 
dotknęła przedziałki oznaczającej kwadrans, wszyscy razem wrzasnęli:
- JUŻ!!!
Dziadek przesunął stery w lewo.
Rozgorączkowany, szalenie dumny z tego wyczynu, jakim niewątpliwie było 
prowadzenie 
statku w ogonie pędzącej komety, tym razem nawet nie myślał, żeby ustąpić Babci 
miejsca, i sam 
wylądował na Księżycu. A wobec emocji, które mieli za sobą (i przed sobą), nikt 
nie zwrócił uwagi na 
to, że stereolot kilka razy brzydko podskoczył, zanim stanął...
Ledwo zaś stanął, natychmiast wszyscy (oprócz Gurula i Bimbla) podbiegli do 
włazu. Z takim 
pośpiechem odkręcali pokrywę, że złamali dwa śrubokręty. Wreszcie jednak 
odsunęli ją na bok i 
wyjrzeli na zewnątrz.
Było widno nieomal jak w dzień. Ponad górami o łagodnie nachylonych zboczach 
sunęła 
okrągła, jaśniejąca...
- To ona! Ziemia - powiedział ochryple Dziadek.
- Jaka wielka! - zdziwił się Tapatik. - Olbrzymia.
- Jest błękitna. Błękitna jak nasza Tapatia - szepnęła Tapati i roześmiała się w 
głos ze 
szczęścia.
Rozdział IV
NA KSIĘŻYCU
Na Księżycu nie podobało się nikomu. Nawet Gurulowi, co było dziwne, zważywszy, 
że 
Gurulowie lubią mieszkać w kraterach, a tutaj od kraterów wprost się roiło. Może 
przeszkadzał mu, 
tak jak innym - ten nieznośny pył. Miałki jak sproszkowany grafit, do którego 
dla ozdoby dosypano 
parę łyżek kakao, oblepiał i zanieczyszczał nie tylko buty, ale i całe ubrania, 
twarze, a nawet włosy. 
Żadne mycie nie pomagało. Po prostu nie warto było się myć. (Tak twierdził nie 
bez skrytej uciechy 
Tapatik i nikt wyjątkowo nie protestował). Babcia chodziła z odkurzaczem 
podłączonym do 
kieszonkowej bateryjki i co jakiś czas wszystkich odkurzała.
Poza tym trzeba było stale patrzeć pod nogi, bo w tej olbrzymiej niecce, gdzie 
wylądowali, 
pełno było kolistych, płytkich lejów i w ogóle chodziło się jak po zrytym 
pociskami polu bitwy, co 
wcale nie jest łatwe. A jeśli jeszcze do tego dodamy oślepiający, dokuczliwie 
jaskrawy blask słońca, 
to z pewnością zrozumiecie, dlaczego nawet Tapatik (który nie lubił się myć) 
powiedział 
buntowniczo:
- Mam już dosyć tego Księżyca. I wcale nie wierzę, żeby tu mieszkał Mędrzec 
Anandariszi! A 
jeżeli naprawdę mieszka, to nie wierzę, że jest mędrcem!
Już drugi dzień szukali Mędrca Anandariszi. Nie siedział na żadnej górce, to 
pewne. A na 
myśl o tym, że muszą zaglądać do setek kraterów, każdemu robiło się wprost 
niedobrze.
Szli więc całą gromadką (od czasu przygody Bimbla na Szmaragdowej Gwieździe 
postanowili, że będą chodzić na poszukiwa- nia zawsze razem), zakurzeni, 
zmęczeni, źli. W 
jaskrawym, kontrastowym blasku słońca wszystko wokół wyglądało jakby powleczone 
cienką 
warstwą skrzącego się śniegu.
- Ja już w ogóle nie widzę na oczy - poskarżyła się cicho Tapati.
I właśnie wtedy, kiedy stracili nadzieję, stał się cud.
- Tam, patrzcie tam! - wykrzyknął nagle Bimbel machając lunetą - Tam, w głębi, 
za tą górką! 
Tam coś rozbłyskuje!
- Istotnie - rzekł radośnie Dziadek. - Wygląda to na jakieś sygnały. Idziemy!
- Dziadku, a może to oni, Ludzie? - spytała Tapati.
- Nie sądzę, kruszynko. Żaden statek w czasie naszego pobytu nie nadleciał 
przecież...
Nadzieja dodała im sił, więc przyśpieszyli kroku. I wkrótce zobaczyli to coś, co 
rozbłyskiwało 
tajemniczo. Na odkrytej przestrzeni stała wielka płyta zawierająca mnóstwo 
różnego kształtu 
pryzmatów.
- Dziadku, to jakiś odbłyśnik! - orzekł Tapatik.
- Masz rację, chłopcze - powiedział Dziadek, podekscytowany. - Z pewnością 
przeznaczony 
do odbijania światła laserowego z Ziemi.
- Oj, a co to? Patrzcie, tu! - zawołała Tapati.
Zapatrzeni w ogromny odbłyśnik, nie zauważyli, że w pobliżu znajdują się jeszcze 
inne 
przyrządy. Ktoś bardzo mały i bardzo chudy omiatał je energicznie miotłą. 
Usłyszawszy okrzyk Tapati 
wypuścił miotłę z rąk, ale zaraz podniósł ją z powrotem i uśmiechnął się miłym, 
zachęcającym 
uśmiechem.
Dziadek, poprawiwszy węzeł chustki na szyi, postąpił krok naprzód.
- Czy może mam przyjemność z Mędrcem Anandariszi? - zaczął dwornie.
- Ja, Mędrzec Anandariszi, ha! ha! ha! - zaśmiał się nieznajomy. - Nazywam się 
Klif. Jestem 
jego uczniem. Cieszę się, że przybyliście, bo odkąd oni zaczęli przylatywać, 
zrozumiałem, jak bardzo 
nudziłem się do tej pory i jak bardzo tęskniłem do innego życia. W wolnych 
chwilach przychodzę tu i 
omiatam. Beze mnie dawno by to wszystko się popsuło. A oni, tam na Ziemi, myślą, 
że ich aparaty 
same tak świetnie działają, ha! ha! ha!
- Widziałeś ich? - spytał z zazdrością Tapatik.
- Pewnie, że widziałem! - odparł dumnie Klif. - Cały czas się przy nich 
kręciłem, aż czcigodny 
Anandariszi bardzo był ze mnie niezadowolony. Chodźcie tutaj. Chodźcie za mną! 
Coś wam pokażę!
Pobiegł przodem w podskokach. Pośpieszyli za nim, bojąc się stracić go z oczu, 
taki był 
malutki i chudy. I rzeczywiście go zgubili, ale stało się to wówczas, gdy 
zobaczyli coś tak 
niezwykłego, że zapomnieli nie tylko o Klifie, ale o wszystkim innym w ogóle.
A był to rząd różnokolorowych flag, przy których stały olbrzymie portrety.
- To są fotografie Ludzi - objaśnił wyłaniając się nie wiadomo skąd Klif. - A to 
- dodał 
wskazując palcem na ziemię - ich skafandry. Oni tutaj chodzą w takich 
skafandrach, a potem, 
odlatując, wyrzucają je. I wyrzucają ten statek, którym przylatują! A niektóre 
statki przylatują same, 
bez Ludzi, i same odlatują!
- Zaraz, zaraz - powiedział Dziadek ocierając swą cenną chustką (czerwoną w 
żółte grochy) 
pot z czoła. - To słońce stanowczo świeci zbyt mocno - dodał słabym głosem. - 
Zejdźmy gdzieś w cień 
i proszę, opowiedz nam wszystko. Ale dokładnie i po kolei. Po kolei, pamiętaj!
Klif opowiedział więc o kosmonautach z Ziemi, a potem Dziadek wyjaśnił cel 
wyprawy z 
Tapatii.
- -Jak myślisz - spytał - czy oni wiedzą o Mandiablach?
- Myślę, że nie wiedzą - odparł Klif, zatroskany. - Oni przecież nas nie widzą. 
Więc z 
pewnością nie mają pojęcia o istnieniu Międzygwiezdnego Bractwa!
- Widziałeś może Faboklów? - spytała Tapati skubiąc kieszonkę kombinezonu.
Klif zmarszczył brwi.
- Spostrzegłem ich kilka dni temu w pobliżu Bagna Snów -rzekł z widoczną 
niechęcią. - 
Rzeczywiście niedobra historia. Trzeba koniecznie ostrzec naszych na Ziemi.
- A jeżeli oni już więcej nie przylecą i nie będziemy mogli dostać się na 
Ziemię? - zaniepokoił 
się Dziadek.
- Jestem pewien, że przylecą. Myślę, że nawet niedługo.
- No cóż, nie pozostaje nic innego, jak czekać – powiedział Dziadek wiążąc 
ponownie na szyi 
swą przybrudzoną nieco chustkę. - A teraz zaprowadź nas do Mędrca Anandariszi!
Mędrzec - pustelnik Anandariszi siedział na płaskim kamieniu pod wysoką skalną 
ścianą. 
Siedział sztywny, wyprostowany, zupełnie w takiej samej pozycji jak... Gurul. 
Ale na tym kończyło 
się podobieństwo. Gurul bowiem miał twarz nieprzeniknioną, zamkniętą, a jeśli 
raczył czasem na 
kogoś spojrzeć, robił to z wyniosłością i jakby go nie dostrzegając. W gruncie 
rzeczy była to więc 
twarz odpychająca (choć Tapati miała na ten temat odmienne zdanie).
Anandariszi natomiast był po prostu świetlisty. Promieniował ciepłem i 
łagodnością, które 
skupiały się głównie w jego dużych, czarnych oczach. Patrzył zaś na każdego tak, 
jakby go darzył 
najczulszą, najgłębszą miłością. I wszyscy pod wpływem tego wzroku od razu 
pragnęli być lepsi, niż 
byli...
Nasi podróżnicy stali przez chwilę w milczeniu, nawet Babcia z wrażenia 
zapomniała o 
nakazach dobrego wychowania, czyli o tym mianowicie, że trzeba pozdrowić Mędrca 
i przedstawić 
przybyłych. Klif stał sobie obok i przyglądał się tej scenie uśmiechnięty 
tajemniczo.
- Czcigodny Mędrzec Anandariszi mówi - rzekł nagle - że wita was serdecznie, o 
przybysze z 
Tapatii, i życzy wam, aby dalsza podróż miała przebieg równie pomyślny jak 
dotychczas.
- J-jak to - zająknął się zdumiony Tapatik. - Przecież on nic nie powiedział! I 
skąd on wie...
Klif udał wielce zaskoczonego.
- Ach, prawda, zapomniałem was uprzedzić, że czcigodny Anandariszi nie mówi.. To 
znaczy 
w ogóle mówi, tylko od czasu do czasu nie odzywa się do nikogo. Teraz milczy już 
od dwóch lat. Ale 
czyta w myślach i myślami przekazuje mi to, co chce powiedzieć...
Przy słowach „czyta w myślach” bliźniaki oraz Bimbel nieznacznie się cofnęli... 
Muszę 
podkreślić, że zrobili to profilaktycznie - tak na wszelki wypadek, gdyż byli 
jeszcze pod wpływem 
ciepłego, kochającego spojrzenia Mędrca i nie myśleli nic takiego, czego nie 
chcieliby powiedzieć 
głośno, w każdej jednak chwili mogło się zdarzyć, że Tapatik zacznie się 
zastanawiać, jaki też figiel 
można by było spłatać Mędrcowi, Bimbel zamarzy o katastrofie, Tapati zaś 
zatęskni do dziwacznych 
Faboklów, którzy są dla niej nieodpowiednim towarzystwem...
Za to Dziadek odważnie podszedł bliżej do Mędrca i dopiero teraz pochylił głowę 
w pełnym 
szacunku ukłonie.
- Witamy cię, o czcigodny! Mógłbym ci powiedzieć, że sława twej mądrości 
rozbrzmiewa w 
całym wszechświecie, ale coś mi się wydaje, że takimi słowami sprawiłbym ci 
raczej przykrość niż 
przyjemność...
Anandariszi uśmiechnął się lekko samymi oczami.
- Zarówno przykrości, jak i przyjemności czcigodny Mędrzec przyjmuje z jednakową 
obojętnością - wygłosił Klif z powagą. -Ale dobrze powiedziałeś - dodał ciszej i 
zaczerwienił się nie 
wiadomo dlaczego.
- Chciałbym zadać jedno pytanie - ciągnął Dziadek wyjmując fajkę z kieszeni (co 
nie 
oznaczało, że zamierza ją zapalić, tylko że jest trochę speszony). - Chciałbym, 
to znaczy chcielibyśmy 
wiedzieć, o czcigodny, czy na Ziemi żyją jakieś Tapatiki, od których, być może 
my pochodzimy?
- Nieważne - uciął Klif. Dziadek spiorunował go wzrokiem.
- Jak to nieważne?! Może dla ciebie nieważne, ale...
- To nie ja mówię „nieważne” - sprostował Klif. - Ja tylko powtórzyłem odpowiedź 
Mędrca na 
twoje pytanie. Anandariszi odpowiedział: nieważne.
- To wszystko? - spytał niepewnie Dziadek.
- To wszystko - potwierdził Klif i bacznie spojrzał na Mędrca. -A teraz myślę, 
że powinniście 
już pójść - dodał nienaturalnie sennym głosem. - Anandariszi odchodzi w Głąb...
Mędrzec przymknął powieki gasząc swe świetliste oczy i od razu stało się tak, 
jakby istotnie 
odszedł, a przecież był, siedział jak poprzednio pod wysoką skalną ścianą.
Wrażenie było tak niesamowite, że oddalili się cicho, na palcach i dopiero kiedy 
przemaszerowali w ten właśnie sposób pół kilometra, Dziadek przystanął, wykonał 
kilka przysiadów, 
potrząsnął we wszystkie strony głową i powiedział:
- Uff!
- Masz rację, Tiku - przyznała Babcia i włączyła odkurzacz, bo już się znowu 
okropnie 
zakurzyli.
- Dzisiaj na pewno nie zasnę, zobaczysz - szepnęła Tapati do puchowego ucha 
swego Złotego 
Misia.
Poprzedniego, to jest pierwszego wieczoru spędzonego na Księżycu położyła się do 
łóżka z 
podobnym postanowieniem. Niestety, zasnęła od razu i spała bez przerwy aż do 
rana. A przecież 
bardzo chciała zobaczyć, czy tu, na Księżycu, Fabokle też przychodzą śpiewać 
przy pagórku, na 
którym siedzi Gurul. Wiedziała, że nie powinna o nich myśleć, że w ogóle nie 
powinna się nimi 
interesować, ale scena ujrzana w nocy na planetoidzie Tekel głęboko zapadła w 
jej serce.
- Zobaczysz, Misiu, dzisiaj na pewno nie zasnę - powtórzyła. I dodała: - Zjadłam 
łyżeczkę 
czarnej kawy w proszku. Nikt nie widział...
- Ugh - mruknął z dezaprobatą Złoty Miś. Niestety, nic więcej nie potrafił 
powiedzieć.
Czarna kawa podziałała.
Kiedy wszyscy w stereolocie zasnęli, Tapati wstała, podeszła do włazu, odsunęła 
siatkę 
ochronną i wyjrzała. Co za rozczarowanie! Gurul, owszem, tkwił na pagórku niby 
pomnik, ale ani 
śladu Faboklów! Markotna, wróciła do łóżka.
Może jeszcze za wcześnie dla nich - pomyślała z nadzieją. -Więc mogłabym 
pospać...
Ale sen nie przychodził; kawa była naprawdę bardzo pobudzająca. Każdy wie, jakie 
to 
męczące leżeć nieruchomo w ciemności i nie móc zasnąć. Ma się wtedy ochotę 
wstawać, siadać, 
kichać, w ogóle kręcić się, a nie można, z obawy, że kogoś się obudzi!
Tapati męczyła się tak ze dwie godziny. Aż wreszcie w pewnym momencie usłyszała 
cichy, 
monotonny śpiew.
Są!
Rzeczywiście byli.
Siedzieli półkolem przy pagórku, wielkie rozczochrane włosy opadały im na czoło, 
okrągłymi 
oczami o zapuchniętych powiekach wpatrywali się w Gurula z wyrazem niemal 
modlitewnego 
zachwytu i kołysząc się lekko, śpiewali monotonną, przejmującą Pieśń, a nad ich 
głowami unosiły się 
niebieskawe obłoczki, jakby kłębki fajczanego dymu.
I - jak wówczas na planetoidzie Tekel - Tapati zadrżała. Walcząc z ogarniającym 
ją 
pragnieniem, aby wyjść, usiąść tam przy pagórku wśród Faboklow i śpiewać, mocno 
zacisnęła ręce na 
siatce ochronnej przesłaniającej właz.
Ale tym razem Babcia nie westchnęła przez sen, nie obróciła się na drugi bok i 
nic nie 
przerwało niebezpiecznego oczarowania.
- Musisz tam pójść, musisz - mówił w Tapati jakiś kuszący głos. - Idź choćby na 
chwilę!
Usłuchała.
Zbiegła spiesznie po schodkach, a potem nieśmiało, niepewna, jak ją przyjmą, 
podeszła do 
Faboklow. I oto natychmiast, jakby to była rzecz najnaturalniejsza w świecie, 
ścieśnili się nieco, 
robiąc dla niej miejsce w swoim kręgu.
Siadła z sercem bijącym szybko i boleśnie. Ten oszalały łomot bardzo ją 
przestraszył. Ale 
jeden z siedzących obok niej Faboklow potrząsnął swymi ogromnymi włosami, a 
wtedy niebieskawy 
obłoczek nadpłynął nad jej głowę i serce od razu zaczęło się uspokajać, biło 
coraz wolniej, wolniej, 
zamierało. W ogóle wszystko w niej zamierało.
Zdążyła jeszcze pomyśleć, że oni jakoś nieprzyjemnie pachną, że chyba byłoby 
jednak lepiej, 
gdyby wstała i wróciła tam, skąd przyszła, ale to była ostatnia jasna, wyraźna 
myśl. Bo zaraz potem 
wszystkie myśli zamazały się w jej głowie, odpłynęły, ustępując miejsca 
przejmującej, monotonnej 
melodii bez słów. I Tapati, nie zdając sobie zupełnie z tego sprawy, śpiewała z 
Faboklami kołysząc się 
lekko w tył i w przód, w tył i w przód - jak oni.
A kiedy po pewnym czasie (jak długo to trwało?) przestali śpiewać i odeszli, 
wstała i poszła 
za nimi.
Szła nie widząc niczego wokoło, nie pomyślawszy ani przez chwilę o swych 
bliskich, 
śpiących w stereolocie, zapomniała o wyprawie na planetę Ziemia. Szła absolutnie 
obojętna na 
wszystko, bo nie kochała teraz nikogo.
I nie wiadomo doprawdy, jak by się ta niebezpieczna przygoda skończyła, gdyby 
nie to, że 
stała się rzecz niesłychana. Gurul zeskoczył ze swego pagórka, w kilku długich 
susach dogonił 
odchodzących Faboklow i dosłownie wyrwał Tapati z ich szeregu, a taki był zły, 
że uciekali, aż 
kurzyło się z ich skołtunionych czupryn.
Gurul spojrzał z niepokojem na Tapati. Była blada, a oczy miała nadmiernie 
rozszerzone, 
niewidzące. Potrząsnął nią silnie, a potem mocno przytulił do siebie.
- Dziecko, to nie jest, hm... dla ciebie, hm... towarzystwo - zaczął swym 
ceremonialnym 
stylem. - Co ty chciałaś zrobić, malutka? - wykrzyknął w chwilę potem już bez 
ceremonii, a za to z 
rozpaczą.
Ten okrzyk ocucił Tapati. Wcale się nie zdziwiła widząc Gurula...
- Okropnie boli mnie głowa - poskarżyła się cicho. - Chcę spać. O, jak to 
dobrze, że już tak 
brzydko nie pachnie - westchnęła z ulgą i ufnie zamknęła oczy.
Przykro powiedzieć, ale Tapatik zasnął podczas swej warty przy teleskopie 
wycelowanym w 
Ziemię.
Być może, w pewnym stopniu usprawiedliwia go fakt, że wartę zaciągano tuż przed 
świtem. A 
są to godziny, kiedy najbardziej chce się spać, zwłaszcza wtedy, gdy wiadomo, że 
stojący obok łóżka 
budzik czuwa i tylko czyha, żeby ze złośliwą radością (zemsta nie znających 
spoczynku zegarów!) 
przerwać sen.
- Nie mogli sobie wybrać innej pory na przylatywanie, tylko świt... - mruczał 
Tapatik, 
niechętnie opuszczając wygrzane łóżko. - Mają jakieś kogucie obyczaje. Jak 
przylecą, to zawołam: 
kukuryku!
Ten pomysł tak go rozśmieszył, że trochę oprzytomniał. Ale nie na długo. 
Widziane na 
powierzchni blednącej Ziemi żółtawe, zielone i ciemne plamy - zarysy lądów i 
mórz - zlewały się 
przed jego zaspanymi oczami w jedną wielką plamę, ciemną jak noc, i przerwany 
brutalnym 
dzwonieniem budzika sen o Mandiablach począł rzucać na tę plamę niby na ekran 
kina obrazy 
bohaterskich walk, w których, ma się rozumieć, Tapatik odgrywał główną rolę.
W najgorętszym momencie walki dwaj Mandiable wskoczyli mu na ramiona, on 
szarpnął się z 
dzikim wrzaskiem, walnął pięścią na oślep do tyłu...
- Ja tylko cię budzę - powiedział z wyrzutem Klif. - A ty zaraz walisz! Tapatik! 
Obudź się! 
Lecą! Dobrze, że przyzwyczaiłem się wstawać przed świtem. Tapatik! Obudź się!
- Ja wcale nie spałem - zaprzeczył Tapatik, obrażony. - Ja zobaczyłem i tylko z 
wrażenia 
zapomniałem nacisnąć guzik alarmowy.
- Dobrze, dobrze, naciskaj szybko!
- Alarm! - wrzasnął Tapatik (żadnego guzika nie było). - Wstawajcie! Wstawajcie! 
Dziadku! 
Babciu! Lecą!
Dziadek wyskoczył z łóżka jak katapultowany. Pobiegł do teleskopu, spojrzał, 
natychmiast 
włączył silnik i siadł przy sterach tak jak był, w nocnej koszuli.
- Nie wiadomo, gdzie wylądują, ale na pewno nie tu - monologował. - Kierują się 
bardziej w 
lewo, ku górom. Ale przecież nie siądą na górach!
- Zorientujemy się, kiedy od głównego statku oderwie się ten mały - rzekł Klif 
opędzając się 
od Bimbla, któremu zabrał lunetę. -Uwaga! Już rozpoczynają manewr. Odrywa się! 
Leci! Leci w 
kierunku tamtego wielkiego krateru na północy! - wołał z podnieceniem, zgoła 
nieprzystojnym 
uczniowi wielkiego mędrca.
Zawyły silniki i stereolot pomknął na spotkanie pojazdu księżycowego LEM 
opadającego ku 
powierzchni Księżyca.
- Musimy być pierwsi na miejscu lądowania - powiedział Dziadek dodając gazu. - 
Nigdy nic 
nie wiadomo! Może trzeba będzie pomóc.
Z przejęcia nie zauważył, że Babcia zarzuciła mu na ramiona włochaty szlafrok. 
Co więcej, 
wcale o tym nie wiedząc, wypił podaną przez nią filiżankę gorącego mleka!
Podczas lądowania pojazdu księżycowego LEM najwięcej emocji przeżywała Babcia. Z 
pozoru była, jak zwykle, najspokojniejsza ze wszystkich. Patrzyła bez słowa, bez 
ruchu, ale Tapati, 
która na moment oderwała oczy od nieba, pomyślała ze zdziwieniem: Babcia wygląda 
tak, jakby sama 
lądowała! Ma taką samą minę, jak wtedy, gdy sprowadzała stereolot do lądowania w 
tych okropnych 
warunkach na Szmaragdowej Gwieździe!
Dziadek raz po raz pykał z fajki zachłannie, jakby nie palił już od wieków!
- No, co oni robią najlepszego! - powiedział, zdenerwowany. - Przecież lecą 
prosto na krater! 
Skręć w prawo! Skręć w prawo, szybko, bo się rozbijesz! - krzyczał wydmuchując 
kłęby dymu tak 
wielkie, że na chwilę przesłoniły widoczność. LEM, wiszący nad kraterem niby 
wielki biały bąk nad 
kwiatem, istotnie skręcił w prawo, i to w ostatniej chwili.
- No! - rzekł z satysfakcją Dziadek. 
Ale była to satysfakcja krótkotrwała. LEM poderwał się do góry, zachybotał, 
wyrównał lot i 
powtórnie zaczął opadać, ale znowu prosto w krater, tym razem mały, ledwo 
widoczny, jeden z tych, 
jakich pełno było na powierzchni Księżyca.
- Niedobrze, niedobrze! - wołał Dziadek. - Gdzie masz oczy?! Do przodu, do 
przodu! 
Przeskocz go!
- Rozbiją się jak nic - powiedziała Tapati i zamknęła oczy.
Na szczęście do katastrofy nie doszło. Kosmonauta prowadzący LEM-a przeleciał 
nad 
kraterkiem i pojazd z lekkim podskokiem dotknął ziemi, po czym na chwilę zniknął 
w chmurze pyłu.
- Niech no ja zobaczę tego, co tak pięknie lądował! - powiedział groźnie 
Dziadek. - Tak nas 
zdenerwować!
Babcia położyła uspokajająco dłoń na jego ramieniu. W jej oczach pojawiło się 
psotne 
światełko.
- Patrząc na to lądowanie, uwierzyłam, że kolebką naszego rodu jest rzeczywiście 
Ziemia - 
rzekła z zadumą. - A w każdym razie już wiem, że ci Ludzie mają wiele wspólnych 
cech z nami...
Dziadek gniewnie zmarszczył brwi. Uznał jednak, że lepiej zrobi, udając, że nie 
pojął aluzji, i 
nic nie powiedział,
Tymczasem LEM, jak stanął, tak stał, a kosmonauci nie dawali najmniejszego znaku 
życia.
- Poprzednio trwało to parę godzin, zanim wyszli - tłumaczył Klif.
- Parę godzin! - wykrzyknął Tapatik. - Ja nie wytrzymam!
- Wobec tego nic nie stoi na przeszkodzie, żebyśmy wrócili do stereolotu i 
zjedli śniadanie - 
zadecydowała Babcia.
- Ja jestem po śniadaniu, więc zostanę i będę obserwował -powiedział Klif.
Propozycja naturalnie została przyjęta.
Siedzieli na wielkim kamieniu w pobliżu pojazdu księżycowego i czekali. Minęła 
pora 
śniadania, minęło południe; a kosmonauci nie wychodzili.
- Co też oni mogą robić tak długo? - głowił się Dziadek.
- Myślę, że zakładają te swoje skafandry - rzekł z namysłem Klif.
- Więc powiadasz - zmienił temat Dziadek, patrząc krytycznie na LEM-a - że oni 
potem ten 
statek wyrzucają? Ha, z tego wynika że musimy lecieć za nimi i przycumować nasz 
stereolot do statku 
macierzystego.
- Ach, jakże bym chciał polecieć z wami! - westchnął Klif.
- Bardzo prosimy. Jesteś chudy i drobny, znajdzie się dla ciebie miejsce.
Klif smutno potrząsnął głową.
- Nie mogę. Nie mogę zostawić Mędrca Anandariszi. Umarłby z głodu.
- To przygotuj mu duży zapas jedzenia, leć z nami, a potem wrócisz następnym 
statkiem z 
Ludźmi.
Klif znowu potrząsnął smutno głową.
- Nic z tego. On nie zje, jeżeli mu nie podam.
- Popatrz, popatrz, zupełnie jak nasz Gurul! - zakpił Tapatik. -Gdyby moja 
siostra nie 
podstawiała mu pod nos...
Tapati chwyciła go za rękę i ścisnęła z całych sił.
- Aj! - krzyknął, oburzony. - Przecież ja mówię to, co każdy wie, a ty zaraz... 
- Urwał 
spojrzawszy na twarz siostry.
Tapati z napięciem wpatrywała się w pojazd księżycowy, jej usta drżały, jakby 
chciała coś 
powiedzieć, a nie mogła wydobyć głosu ze ściśniętego emocją gardła.
- Tapatik - szepnęła wreszcie. - Ja się boję.
Drzwi pojazdu księżycowego uchylały się powoli i oto wysunęła się zza nich 
ogromna noga w 
ogromnym bucie. Wysunęła się i zawisła, wahająca, niepewna.
- Wychodzą! - powiedział Dziadek.
I natychmiast wszyscy, oprócz Klifa, schowali się za kamień, na którym 
siedzieli.
- Nie bójcie się, nie bójcie się - wołał Klif, rozśmieszony.
Na próżno. Strach był silniejszy niż ciekawość. Wreszcie Tapatik ostrożnie 
wysunął głowę 
zza kamienia.
- Na wszystkich Braci Dobrze Czyniących! Jest ogromny, wielki jak nie wiem co. 
Jak Góra 
Arunczumalaj!
- Nie bójcie się! - wołał Klif. - Oni nas nie widzą! Patrzcie. Podchodzę do 
nich! 
Teraz już wszystkie głowy wyjrzały zza kamienia. Klif, podskakując wesoło, 
podbiegł do 
schodzącego kosmonauty i dotknął palcem podeszwy jego buta.
- No! - krzyknął triumfalnie. - Nie widzi! Nie widzi i nie słyszy. Wyjdźcie!
Kosmonauta stanął już na ziemi. Schylił się, nabrał łopatką odrobinę 
księżycowego gruntu, a 
potem zaczął obchodzić pojazd dokoła. Poruszał się jak na zwolnionym filmie.
Tapatik pierwszy zwrócił na to uwagę.
- Jak śmiesznie chodzi, ha! ha! ha! - zaśmiał się trochę histerycznie. - Ojej, 
jak śmiesznie, 
jakby pływał, hi! hi! hi!
- Ha! ha! ha! - zawtórował Dziadek i po chwili wszyscy chichotali, skręcali się 
ze śmiechu, po 
prostu nie mogli przestać się śmiać, śmieli się jeszcze wtedy, gdy kosmonauta 
począł ustawiać kamerę 
telewizyjną, ale tak naprawdę to wcale się nie śmieli z niego: był to taki 
śmiech, jaki przychodzi po 
wielkim strachu, kiedy to wszyscy śmieją się, bo przedtem okropnie się bali, a 
teraz przestali się bać.
Wkrótce wyszedł również drugi kosmonauta i teraz obydwaj mozolili się przy 
kamerze 
telewizyjnej, z której ustawieniem były jakieś kłopoty. Naturalnie, nie mieli 
pojęcia, że są 
obserwowani. Ba, że w ogóle ktokolwiek poza nimi jest na Księżycu. A tymczasem 
przybysze z 
Tapatii coraz bardziej oswajali się z faktem, że są niewidzialni.
Z początku robiło to trochę niesamowite wrażenie, potem jednak swawolny nastrój 
ogarnął 
nawet Babcię, która ochoczo wdrapała się na olbrzymi but kosmonauty i spojrzała 
w dół z miną 
szczęśliwego zdobywcy niedostępnego dotąd szczytu. Było to bardzo komiczne i - 
niebezpieczne, bo 
w pewnym momencie noga kosmonauty uniosła się w górę. Babcia (nie spodziewając 
się tego!) 
upadła i potem przez chwilę wisiała, uczepiona podeszwy, a przy tym tak bardzo 
straciła głowę, że 
zamiast poczekać, aż noga kosmonauty z powrotem stanie na ziemi - zeskoczyła! Na 
szczęście 
Dziadek czuwał i chwycił ją w ramiona.
- W twoim wieku, Dusiu, złamanie kości mogłoby się źle skończyć - rzekł surowo, 
ale 
spojrzenie, jakim przy tych słowach obrzucił Babcię, mówiło, że w gruncie rzeczy 
był rad z jej 
wyczynu.
Tapatik i Bimbel po prostu szaleli. Skakali wokół kosmonautów jak rozdokazywane 
psiaki.
Tapati zaś tylko patrzyła. Stała cicha, nieruchoma, a wszystko, co przeżywała, 
skupiło się w 
oczach, płonęło w nich niby zapalona na dnie źrenic czarodziejska lampka, której 
światło ma moc 
przeobrażenia świata.
To się dzieje naprawdę, ja to przeżywam naprawdę - powtarzała sobie w myślach. - 
Ja 
naprawdę jestem niewidzialna.
Ale tak sobie mówiła tylko na początku. Bo potem już nie przekładała swych 
wrażeń na 
słowa, słowa nie nadążały za tym, co czuła, zostawały w tyle, bladły.
Po pewnym czasie Babcia oznajmiła:
- Idę przypilnować XL-a, żeby nie przypalił zupy. Fakt, że jestem niewidzialna, 
działa 
pobudzająco na mój apetyt.
- Idę z tobą - powiedział Dziadek. - Trzeba sprawdzić linę holowniczą i hamulce. 
Musimy być 
w pogotowiu. Kto wie, kiedy oni zechcą wystartować.
„Oni” tymczasem załadowali na podręczny dwukołowy wózek różne aparaty naukowe i 
ruszyli naprzód, ciągle nieświadomi towarzyszącej im eskorty. Nie poczuli też, 
kiedy Bimbel wdrapał 
się na wózek. A tak, wdrapał się i usiadł.
- Ludzie mnie ciągną, Ludzie mnie ciągną! - wołał wymachując, jak to on, lunetą. 
- Wio, 
wista! Gazu! Co się tak wleczesz, ofermo? Włącz czwarty bieg!
Wrzeszczał wprost niemożliwie, aż poczerwieniał z tego wrzasku.
- Złaź! - powiedział Klif z groźbą w głosie. - Teraz nie czas na figle i jeszcze 
coś popsujesz.
- Ani mi się śni! - odwrzasnął Bimbel.
Stawiał zacięty opór, gdy Klif i Tapatik zaczęli go ściągać z wózka. Został 
jednak pokonany.
- Bójki ci się zachciewa, wariacie! - mówił Klif opanowując się z wysiłkiem. - 
Teraz, kiedy 
trzeba uważać, żeby im się coś nie stało! Nie znają przecież terenu. O Boże, 
wymówiłem w złą 
godzinę! - wykrzyknął i podniósł rękę do ust.
Kosmonauci ciągnący wózek szli zrazu ostrożnie, jakby stąpali po kruchym szkle. 
Potem 
nabrali śmiałości, przyśpieszyli kroku i...
- Idą prosto na krater Fantom - szepnął Klif. - Zapadną się. Co robić?!
- Jaki krater? Jaki krater? - pytał Tapatik rozglądając się wokół zdziwiony.
- Później ci wytłumaczę - rzekł Klif, zdenerwowany. - Teraz ważne jest tylko to, 
że jak dojdą 
do tego jaśniejszego miejsca, zapadną się! Co robić, co robić?!
- Musimy ich ostrzec!
- Ale jak?
Klif rozejrzał się wokół szukając pomysłu. Kosmonauci, nie zdając sobie sprawy z 
grożącego 
im niebezpieczeństwa, byli coraz bliżej zdradzieckiego krateru. Jak ich 
uratować?
- To straszne, że oni nas nie widzą - szepnęła ze łzami w oczach Tapati.
I to właśnie zdanie przyniosło ratunek.
- Nas nie widzą, ale wszystko inne widzą - zawołał triumfalnie Tapatik. - Wiem, 
co zrobimy. 
Będziemy rzucać kamienie do tego krateru! Oni zobaczą, że kamienie się zapadają 
i zrozumieją. 
Prędko. Rzucamy! Wybierajcie duże, żeby zapadały się głębiej!
Nie musiał nic więcej dodawać. Wybiegli naprzód przed kosmonautów i rozpoczęli 
istne 
bombardowanie niewidzialnego krateru.
Kosmonauci, zaintrygowani, przystanęli i patrzyli. Na ich twarzach pod 
przezroczystymi 
hełmami odmalowało się zdumienie, które wkrótce ustąpiło miejsca głębokiemu 
skupieniu. Kamienie 
spadały ciągle, zakreślając granicę niebezpiecznego obszaru.
- Tapa-ti-ti! - krzyknął radośnie Tapatik. - Zrozumieli! Skręcają! Uratowaliśmy 
ich! Tapa-ti-ti!
- Szliśmy prosto na krater Fantom - opowiadali później już na Ziemi kosmonauci - 
i 
wpadlibyśmy jak nic, bo w ogóle nie różnił się od reszty gruntu. Trzeba było w 
każdym razie bardzo 
dobrze się Przyglądać, żeby zobaczyć prześwitujący wał. I nagle zaczęły lecieć 
kamienie. Myślcie 
sobie, co chcecie, ale same podnosiły się z ziemi i wpadały do krateru, jakby 
nas ktoś ostrzegał!
- Może tych kraterów Fantomów strzegą jakieś zjawy? - zażartował któryś z 
kolegów.
Ale naukowcy wcale nie żartowali. Opisali ten incydent dokładnie i natychmiast 
posypały się 
hipotezy próbujące wyjaśnić mechanizm tajemniczej siły podnoszącej na Księżycu 
kamienie w górę...
Kiedy kosmonauci wykonali przewidziane programem zadania i wrócili do swego 
pojazdu, co 
oznaczało, że nadeszła chwila pożegnania. Klif dzielnie walczył z ogarniającym 
go smutkiem.
- Przekonałem się, że jestem tu, na Księżycu, naprawdę potrzebny - powiedział 
nie bez dumy. 
- Ktoś tu musi być i opiekować się Nimi, kiedy przylatują! Poza tym kto by 
odkurzał ich aparaty, 
gdybym z wami odleciał? Jak tak dalej pójdzie, nie dam sobie rady sam. Będę 
musiał ściągnąć 
krewniaków do pomocy!
- Świetna myśl - rzekł z uznaniem Dziadek. -Tym bardziej że powinieneś mieć oko 
na 
Faboklów. Na ogół nic nie robią i snują się jak śnięte muchy, ale od czasu do 
czasu dostają napadów 
niszczycielskiej furii i wtedy mogą zdemolować pozostawione przez Ludzi aparaty.
- Oni chodzą całą bandą, a ja jestem sam!
- To nic - pocieszył go Dziadek. - Są tchórzliwi jak zające. Poza tym boją się 
światła. 
Zostawię ci mały reflektorek. Kiedy nadejdą, skieruj go na nich, a zobaczysz, 
jak będą uciekać. Aha, 
zostawię ci poza tym teleskop. Obserwuj, czy nie pojawią się Mandiable. Wpadłem 
na pomysł, w jaki 
sposób możesz nam dać znać na Ziemię, jeżeli ich zobaczysz. Wykorzystamy ten 
odbłyśnik ustawiony 
przez Ludzi. Zrób tak: wejdź na kamień, który tam specjalnie w tym celu 
podstawiłem, i machaj przed 
odbłyśnikiem jakąś wielką płachtą, na przykład habitem twojego Mędrca czy czymś 
w tym rodzaju. 
To będzie sygnał. Oczywiście należy to robić w nocy. Zaraz od pierwszego dnia 
przylotu na Ziemię 
ustanowię nocne dyżury obserwacyjne. A jak się już gdzieś zadomowimy, 
zorganizuję obserwatorium 
astronomiczne!
- Myślisz, Dziadku, że Mandiable mogą się wkrótce pokazać? -spytał z troską 
Klif.
- Nie myślę - odparł Dziadek. - Oni się zawsze bardzo długo przygotowuję, zanim 
uderzą. To 
może potrwać jeszcze lata. Ale i my musimy być przygotowani! Może uda się 
stworzyć na Ziemi taki 
system obronny, jaki mamy na Tapatii, i wtedy w ogóle nie zaryzykują ataku. A ty 
tutaj bardzo 
możesz nam się przydać. Klif promieniał. Po prostu rósł od dumy i zapału.
- Zrobię wszystko, co trzeba! - powiedział z przejęciem. - Jakie to wspaniałe 
uczucie: 
wiedzieć, że się jest potrzebnym! Działać dla jakiejś ważnej sprawy!
- Najwspanialsze na świecie - potwierdziła Babcia uśmiechając się serdecznie. - 
Ja też 
zostawię ci coś, co ci się bardzo przyda - dorzuciła jeszcze.
I podała Klifowi swój podłączony do kieszonkowej bateryjki odkurzacz.
Zagrzmiały silniki.
- Do zobaczenia, Klif!
- Do zobaczenia, kochani!
Pojazd księżycowy LEM wzbił się w powietrze wzniecając chmurę pyłu, a stereolot 
Tapatików pomknął za nim jak cień.
Rozdział V
ZIEMIA!
Wśród świerków na zboczu zielonej fali łagodnych wzgórz, które jakby wyrastały 
ze złotych 
od dojrzałej pszenicy pól, stał niewielki drewniany domek. Mieszkała w nim Chora 
Pani wraz z synem 
pisarzem. Chora Pani od lat nie opuszczała swego pokoju z oszkloną werandę, więc 
syn zaraz po 
wydaniu swej pierwszej książki kupił jej telewizor, żeby miała jakąś rozrywkę. 
Sam jednak nigdy nie 
oglądał telewizyjnych programów i nawet dziś, gdy miliony ludzi zasiadły przy 
telewizorach, by 
oglądać lądowanie wracającego z Księżyca statku Apollo, nie odstąpił od swojej 
zasady.
- Nie lubię telewizji - mruczał krzywiąc się, jakby połknął tran.
Piastek, którego życie odmieniło się zupełnie, odkąd w pokoju Chorej Pani 
pojawił się 
telewizor, nie mógł zrozumieć podobnej niechęci, była mu ona jednak na rękę. 
Chorej Pani nie bał się 
wcale, choć podejrzewał, że widzi go, a w każdym razie, że o nim wie. A zaczął 
to podejrzewać od 
dnia, gdy przestawiła aparat telewizyjny w taki sposób, żeby ekran był dobrze 
widoczny ze szpary w 
podłodze, na brzegu której siedział, gotów do natychmiastowej ucieczki w razie 
niebezpieczeństwa. 
Co więcej, zauważył, że zawsze włączała telewizor, kiedy przychodził, nawet 
wtedy, gdy sama nie 
miała czasu ani ochoty na oglądanie programu.
Dziś jednak i ona nie odrywała oczu od ekranu. Statek Apollo wraca z Księżyca na 
Ziemię! 
Już otwierają się spadochrony wyhamowujące szybkość, gdy wtem...
- Mamo złota! - szepnął Piastek, oszołomiony.
Trwało to wszystko może najwyżej sekundę, zdołał jednak zobaczyć coś 
niesłychanego: od 
Apolla oderwał się drugi, mniejszy statek i poleciał w nieznanym kierunku.
Piastek, nieprzytomny z wrażenia, zerknął na Chorą Panią. Jej twarz nie zmieniła 
wyrazu. Nic 
nie zobaczyła? A jeżeli nie zobaczyła, choć on widział, to znaczy, że tajemniczy 
statek nie jest 
prowadzony przez Ludzi!
- Mamo złota! - szepnął po raz drugi Piastek.
- Ja też widziałam, synku - usłyszał głos Mamy.
- Mamo! - zawołał z ulgą. - Nie zauważyłem, jak przyszłaś. Więc i ty widziałaś! 
Leci ktoś, 
kogo ludzie nie widzą! Mamo, czy ty rozumiesz?
- Zawsze myślałam, synku, że nasi są nie tylko na Ziemi, ale i na innych 
planetach... A dzisiaj 
miałam przeczucie, więc dlatego w ogóle przyszłam, choć wiesz, że nie lu...
- Biegnę na dół, do wsi - przerwał Piastek, podniecony. - Zobaczę, co mówi 
Zgryzik. I inni.
Zsunął się do szpary w podłodze i pobiegł tunelem wykopanym specjalnie dla niego 
przez 
zaprzyjaźnionego kreta; dopiero kiedy znalazł się na łące przed domem, 
uświadomił sobie, że przecież 
transmisja z wodowania statku Apollo wcale się jeszcze nie skończyła, że jeszcze 
wcale nie wiadomo, 
czy helikopter znajdzie kosmonautów na wzburzonym morzu!
Przystanął pełen rozterki: wracać i patrzeć dalej, czy też lecieć do wsi, do 
kolegów?
Te wahania przecięło dobiegające z pobliskiego lasku pohukiwanie synogarlicy. 
Brzmiało 
zupełnie jak prawdziwe, ale Piastek od razu rozpoznał, że to sygnał Zgryzika.
- Idę do ciebie - sygnalizował Zgryzik.
Piastek, który nie potrafił naśladować głosu ptaków, zabeczał trzykrotnie jak 
owieczka, co 
oznaczało: idę ci na spotkanie.
Spotkali się mniej więcej w połowie drogi przy Źródełku wytryskującym z 
olbrzymiej, 
spękanej skały. Ludzie mówili o nim po prostu „Źródełko”, ale tak naprawdę 
nazywało się Źródłem 
Przymierza; nazwę tę otrzymało w zamierzchłych czasach dla upamiętnienia końca 
wielkiej niezgody 
między Skalnym Ludkiem z Gór a Skalnym Ludkiem z Pogórza.
Zanim w domu Chorej Pani pojawił się telewizor, Piastek bardzo lubił słuchać tej 
i innych 
starych opowieści, które tak pięknie opowiadała Mama w długie zimowe wieczory, 
często też 
przychodził do Źródełka w nadziei, że zobaczy Króla Skał, który podobno raz do 
roku schodził z 
Wysokich Gór, żeby obmyć się w wodzie Niestety, było to otoczone wielką 
tajemnicą. Nikt nie 
wiedział, kiedy Król nadejdzie i w ogóle od bardzo, bardzo dawna nikt go już 
tutaj nie widział. Był to, 
jak mówili Starzy mądrze kiwając głowami, znak, że idą złe czasy, a Piastek 
zapewniał butnie, że on 
tego Króla zobaczy i żadne złe czasy nie nadejdą.
Ale to należało do przeszłości. Teraz nie chciał już słuchać starych opowieści, 
nie czatował 
przy Źródełku - wszystkie wolne chwile spędzał przy telewizorze.
Spotkali się więc przy Źródełku i stali naprzeciw siebie, zdyszani. Zgryzik, 
który biegł pod 
górę, zmęczył się oczywiście bardziej. Ale to właśnie on przerwał milczenie.
- Wi... widziałeś? - wykrztusił.
- Widziałem - odparł Piastek. - I moja Mama widziała.
- Twoja Mama przyszła na telewizję?! - zdumiał się Zgryzik.
- Jak jest ważny program, to Mama przychodzi. A dziś miała jakieś przeczucie - 
przypomniał 
sobie nagle. - Zgryzik! Co to może być za statek? Kto to leci?
- Mnie najbardziej interesuje, gdzie wylądują - rzekł powoli Zgryzik i spojrzał 
w niebo.
- Och, gdyby tak u nas! - podchwycił Piastek i też spojrzał w niebo. Zachodzące 
słońce 
przysiadło na Tęczowej Przełęczy, jakby pragnęło nabrać sił przed pojawieniem 
się na drugiej półkuli. 
Zapłonął wieczny śnieg na szczytach Wysokich Gór i w tym blasku szarzejące niebo 
wydawało się 
jeszcze bardziej szare i mroczne. Ale już tu i ówdzie rozbłyskały migocące złote 
punkciki: tylko 
patrzeć, jak urosną w wielkie sierpniowe gwiazdy.
- Chodźmy na górę - zaproponował Zgryzik. - Na Jodłową Polanę. Będziemy stamtąd 
obserwować niebo. Zresztą, jeżeli istotnie mieliby u nas wylądować, to Jodłowa 
Polana jest akurat 
odpowiednim miejscem. Przynajmniej ja bym ją właśnie wybrał.
- Chodźmy. Ale ty... naprawdę myślisz, że mogą przylecieć tutaj?
- Dlaczego nie? Gdzieś przecież muszą wylądować.
- Jasne. Ale gdzie, gdzie? - pytał Piastek, któremu jakoś nie udzielił się 
spokój kolegi.
Nie wiedział, że to pytanie rozbrzmiewało teraz na całym świecie, wszędzie tam, 
gdziekolwiek ktoś z Przyjaciół Ludzi mógł oglądać w telewizorze powrót 
kosmonautów z Księżyca, 
bo przecież wszyscy zobaczyli odrywający się od Apolla tajemniczy statek. Gdzie 
wylądują? Gdzie?
Ba, sami nie wiedzieli gdzie!
Na razie po prostu uciekali od morza. To była nie lada emocja, kiedy zobaczyli, 
że Apollo 
spada prosto w ogromną, rozhuśtaną wodę. Tego się doprawdy nikt nie spodziewał. 
Babcia siedziała 
przy sterach, a Dziadek z siekierą w ręce czekał na moment odpowiedni do 
odcięcia liny holowniczej. 
Tapati, Bimbel i Tapatik wyglądali przez iluminatory. I zobaczyli morze!
- Czy wy to też widzicie? - spytała po swojemu Tapati. -Spójrzcie w dół! Tam coś 
się rusza. 
Czy to Ziemia, czy to jakieś ogromne zwierzę?
- Zwierzę! - parsknął Tapatik.
Ale i on był pod wrażeniem. Ta ogromna, falująca, kotłująca się masa w dole 
wyglądała 
groźnie i obco, to fakt.
- A ja wam mówię, że to woda - rzekł z uciechą Bimbel. -Spadamy do wody! 
Katastrofa, ju-
hu!
I potem wszystko potoczyło się w błyskawicznym tempie. Dziadek, zaalarmowany 
triumfalnym okrzykiem Bimbla, spojrzał w dół i poczerwieniał z oburzenia.
- Kretyni! Dokąd oni lecą?! Powariowali! - wołał wymachując groźnie siekierą.
- Tiku, tnij - powiedziała Babcia.
- Co? - mruknął Dziadek, wyrwany z transu. Spojrzał nieprzytomnie najpierw na 
Babcię, a 
potem na siekierę, którą trzymał właśnie wzniesioną nad głową, jakby szykował 
się do zadania 
morderczego ciosu. - Aha - oprzytomniał wreszcie. - Miałem ciąć. Tnę!
I uderzył właśnie w chwili, gdy Apollo wyrzucił spadochrony hamujące szybkość.
Babcia natychmiast wykręciła ster w lewo.
Nigdy potem nie umiała wytłumaczyć, dlaczego skręciła w lewo, a nie w prawo, 
skoro 
wszędzie było tylko morze i na niczym nie mogła się oprzeć, wybierając kierunek.
- Zrobiłam to odruchowo - mówiła. - Po prostu skręciłam, i już. Z początku nikt 
nie myślał o 
tym, dokąd lecą. Byli jeszcze pod wrażeniem przeżytej dopiero co przygody. 
Tapati, mimo lęku, nie 
opuszczała swego miejsca przy iluminatorze. Musiała patrzeć w dół, gdzie 
olbrzymie, smagane 
wichrem fale gnały w szalonym pędzie, błyskając białą pianą niby obnażonymi we 
wściekłości 
zębami, czasem wpadały na siebie i wyglądało to tak, jakby rozjuszone 
gigantyczne stwory toczyły z 
sobą walkę na śmierć i życie.
- Czy myślicie, że oni wpadli do tej wody? - spytała wzdrygnąwszy się mimo woli.
- Na pewno wpadli! - zaśmiał się Bimbel. - Plum! I już ich nie ma. I my też 
wpadniemy. 
Zobaczycie, że ta woda jest tu wszędzie. Wpadniemy, plum!
- Wstrętny jesteś - powiedziała Tapati, ze łzami w oczach. -Naprawdę jesteś 
wstrętny.
- No, oczywiście. Jestem wstrętny, podły i tak dalej. Zawsze ja. Nikt mnie nie 
chce zrozumieć 
- oburzył się Bimbel.
- Nie martw się, Tapati, nie przypuszczam, żeby się im coś stało - wtrąciła 
łagodnie Babcia. - 
Na pewno wszystko działo się zgodnie z ich planem. A ciebie, Bimbel, proszę, 
żebyś nie odrywał oczu 
od lunety. I zawołaj, kiedy zobaczysz ląd.
- Tak jest - powiedział szybko Bimbel.
Dziadek nic nie mówił, tylko z ponurą miną ssał wygaszoną fajkę. Był naprawdę 
wstrząśnięty.
Lądować w takiej wielkiej wodzie - myślał, wzburzony. - Też pomysł. Dużo się tu 
jeszcze na 
Ziemi muszą nauczyć. Prosto w wodę, coś podobnego.
A tymczasem robot kuchenny XL z własnej inicjatywy przygotował dla wszystkich po 
filiżance gorącej czekolady. Niewiele rozumiał, nieomylnie jednak wyczuwał 
chwilę, w której 
wszystkim dobrze zrobi odrobina czegoś pożywnego i smacznego.
Bimbel nie tknął swej filiżanki, a przecież przepadał za czekoladą. Nie odrywał 
oczu od 
lunety. Słowa Babci były dla niego rozkazem. Na szczęście, zanim czekolada 
wystygła, zobaczył to, 
czego tak pilnie wypatrywał.
- Ląd! - krzyknął. - Ląd!
W tym okrzyku była taka duma, jakby fakt, że to groźne morze wreszcie się 
skończyło, 
stanowił jego osobistą, Bimbla, zasługę (naturalnie nie pamiętał już o swych 
niedawnych ponurych 
proroctwach).
Istotnie, ukazał się brzeg. Ale... ten brzeg nikomu się nie podobał. Gęsto 
zabudowany 
wielkimi domami, nie budził zaufania.
- Tutaj musi być pełno Ludzi - powiedział dziadek krytycznie. -Wolałbym jakieś 
mniej 
zaludnione miejsce. Niby nas nie widzą, ale myślę, że należy najpierw odnaleźć 
kogoś, kto nas widzi i 
powie nam, jak tu w ogóle jest. Lecimy dalej.
Lecieli więc wciąż dalej i dalej, ale w dole ciągle były wielkie miasta.
- Coś mi się wydaje, że ta Ziemia jest okropnie zaludniona -rzekł Tapatik, 
zniecierpliwiony. - 
Lądujemy! Przecież nie po to tu przybyliśmy, żeby latać w kółko!
I nagle stało się coś dziwnego: ranek zamienił się w wieczór. Słońce, które 
dopiero co 
wyglądało zza horyzontu, ni z tego ni z owego stało się słońcem zachodzącym.
- Co jest? - mruknął dziadek patrząc na zegarek.
- Myślę, że przelecieliśmy na drugą półkulę - powiedziała Babcia. - Widzę w 
oddali jakieś 
wysokie góry.
- O, las, patrzcie, las! - wołał Tapatik, wzruszony. - Piasek! Pusto. Ani 
jednego domu!
- Ta półkula bardziej mi się podoba - rzekła Tapati.
- Weź, Dusieńko, kurs na góry - zadecydował Dziadek. - Na wielkiej wodzie się 
nie znam, ale 
całe życie mieszkałem w pobliżu gór. Tylko nie wyląduj, kochanie, na jakiejś 
ostrej turni. Z Babcią 
nigdy nic nie wiadomo, co, dzieci?
- Postaram się nie zawadzić o żaden szczyt - rzekła skromnie Babcia.
- Znajdź jakąś miłą polankę na Pogórzu - dorzucił jeszcze Dziadek i pogwizdując, 
zawiązał na 
szyi ukochaną czerwoną chustkę w żółte grochy, co, jak pamiętamy, oznaczało, że 
był bardzo z siebie 
rad.
Tapati już bez lęku wyglądała przez iluminator. Morze było groźne, groźne i 
piękne, wielkie 
domy ustawione gęsto jeden przy drugim drażniły, niepokoiły, a teraz przepięknie 
tkany, barwny 
dywan pól i lasów przynosił ulgę oczom i sercu.
To wszystko jest Ziemia - myślała Tapati, wzruszona. - Ziemia!
- Dziadku - powiedziała nagle. - Przecież to jest Ziemia! My naprawdę 
przylecieliśmy na 
Ziemię!
Zdumienie brzmiące w jej głosie ogromnie Dziadka rozśmieszyło.
- Tere fere! - śmiał się przekornie. - Ziemia! Jesteś pewna, że to nie co 
innego? No nie, 
dziecinko, ja żartuję. Czy nie mówiłem, że dolecimy? Wyruszyliśmy. Przybyliśmy. 
I - dodał 
zaglądając w iluminator - myślę, że za chwilę wylądujemy.
- Lądujemy, tapa-ti-ti! - zawołał Tapatik wyrzucając ręce w górę gestem 
zwycięskiego 
zawodnika. - Tapa-ti-ti!
- Ju-hu! -wtórował Bimbel, który mimo najszczerszych chęci nie potrafił opanować 
emocji.
Stereolot istotnie już siadał dokładnie w tym miejscu, które Babcia sobie 
upatrzyła.
Umilkły silniki i - wbrew temu, co się zawsze działo po wylądowaniu - nikt się 
nie poruszył. 
Bo nagle wszyscy przeżyli olśnienie podobne do tego, które nawiedziło Tapati: 
oto są na Ziemi. 
Naprawdę są na Ziemi. Dolecieli.
I stało się z nimi to, co dzieje się z dzieckiem, które otrzymuje od dawna 
upragnioną zabawkę: 
nie dowierzali własnemu szczęściu. Musieli się z tym szczęściem najpierw oswoić.
Siedzieli w milczeniu, aż wreszcie robot kuchenny XL, który myślał oczywiście 
tylko o tym, 
że w takiej chwili należy przygotować coś wyjątkowo smacznego do jedzenia, 
upuścił pokrywkę od 
czajnika - ten hałas przerwał oczarowanie.
Tapatik pierwszy pobiegł do włazu, za nim Dziadek, Tapati, Bimbel...
- Zaczekajcie, zaczekajcie chwilę! - zatrzymała ich Babcia. - Proszę was, 
zaczekajcie na mnie.
Przystanęli, zaskoczeni tym bardziej, że Babcia znikła za kotarą i nie wiadomo, 
co tam robiła. 
Wkrótce wszystko się jednak wyjaśniło: wyszła ubrana w swoją piękną ślubną 
suknie!
- To jest naprawdę wyjątkowa okazja - tłumaczyła, widząc zdumione spojrzenia. - 
Myślałam, 
że... że tak wypada - dodała szybko i odwróciła głowę, aby ukryć rumieniec.
- Nie tłumacz się, nie tłumacz - śmiał się Dziadek, zachwycony. - Dobrze wiemy, 
o co ci 
chodzi, kokietko. Chcesz jeszcze coś założyć, czy już możemy wyjść?...
- Ależ, Tiku - rzekła - wyrzutem Babcia i znów się zarumieniła.
- Jak tu pachnie - powiedziała Tapati. - Jak tu cudownie pachnie!
Stali na schodkach włazu, oddychali powoli, głęboko, a każdy oddech był jakby 
kęsem 
delikatnego, rozpływającego się na języku tortu - wspólnego dzieła kwiatów, 
ziół, trawy, dojrzałych 
zbóż, świerków, jodeł, modrzewi, wszystkich drzew szumiących na wzgórzu, a 
zapach dymu z 
kominów dalekich chat przydawał temu ciastu gorzkawego smaku migdałów...
Niebo nad Wysokimi Górami wyglądało jak przysypane czerwonawym gasnącym 
popiołem; 
niewidoczne już zachodzące słońce wysyłało resztki zapóźnionych promieni, robiąc 
miejsce dla coraz 
wyraźniejszych gwiazd; niknący czerwonawy blask spływał na ruiny potężnego 
zamczyska 
wczepionego w urwiste zbocze, a wielki ptak opadał z wolna na niemal 
nieruchomych skrzydłach ku 
tym ruinom - może był to wracający z łowów mieszkaniec tego opuszczonego przez 
ludzi skalnego 
gniazda?
- Patrzcie - przerwał oczarowanie Bimbel. - Tu jest jakiś dom. Bardzo blisko. W 
tej kępie 
drzew na zboczu. O, zapaliło się światło w oknie.
- Niedobrze - zasępił się Dziadek. - Niedobrze, że jesteśmy tak blisko tego 
domu. Nie 
wiadomo, kto tam mieszka.
- To tylko Chora Pani z synem pisarzem - powiedział ktoś drżącym, cienkim 
głosem.
Głos dobiegał nie wiadomo skąd, na Polanie bowiem nie było nikogo widać.
- Ja... ja myślę, że siedzi tam, za tym dużym kamieniem -szepnęła Tapati. - 
Chowa się, jak my 
chowaliśmy się na Księżycu. On się boi.
- Wykurzę tego ktosia! - porwał się Tapatik.
- Stój, głuptasie - powstrzymała go Babcia. - Schodzimy na ziemię. Tylko 
spokojnie, nie 
hałasujcie. - I dodała bardzo głośno: -Myślę, że ta Chora Pani nie zrobi nam nic 
złego.
- Chora Pani, złego? Ona jest bardzo dobra. Ma telewizor -powiedział ktoś zza 
kamienia już 
pewniejszym głosem.
- Duży telewizor czy mały? - spytała z zainteresowaniem Babcia.
- Największy ze wszystkich - padła dumna odpowiedź i... zza kamienia wyjrzała 
głowa z masą 
równo przyciętych nad czołem płowych włosów.
Babcia podeszła bliżej. Uśmiechała się swoim najmilszym uśmiechem.
- My jesteśmy Tapatiki, a ty?
- No wyjdź, nie bój się! - wołał zniecierpliwiony Tapatik. - Co za tchórz!
- Tchórz to jest Zgryzik, bo uciekł. Ja jestem Piastek - powiedział Piastek 
opuszczając swoją 
kryjówkę. - Jestem Piastek, z rodu słowiańskich skrzatów polnych. Zgryzik mnie 
namówił, żebyśmy 
tu przyszli, a teraz zwiał.
- Kto to jest ten Zgryzik? - spytała Tapati, rozśmieszona.
- Mój kuzyn. Z rodu słowiańskich skrzatów domowych. Mieszka na dole we wsi. W 
stodole. 
A wy... czy... jesteście naprawdę, czy z telewizji? - rzucił od dawna 
przygotowane pytanie.
Jak tu się nie roześmiać? Tapatik i Bimbel aż usiedli ze śmiechu. Ale Piastek 
wcale się nie 
obraził. Przeciwnie: ten śmiech uspokoił go do reszty.
- Jesteśmy naprawdę, chłopcze; nie wierzysz, to dotknij - powiedział Dziadek. - 
Przylecieliśmy tu z planety Tapatia. Posłuchaj, Piastek, zanim sobie 
porozmawiamy o tym i owym, 
chcę cię zapytać o jedną bardzo ważną rzecz. Czy tutaj, na Ziemi, słyszeliście o 
Pożeraczach 
Kwitnących Planet?
- Pożeracze Kwitnących Planet? - powtórzył niepewnie Piastek. Coś było w 
telewizji o 
pożeraczach serc, o połykaniu ognia, ale...
- Pożeracze Kwitnących Planet - sprostował Dziadek. - Nazywają się Mandiable.
Piastek zastanowił się głęboko i z wielkiego namysłu podrapał się w głowę.
- No... ja słyszałem o diable Borucie, o diable Belzebubie, ale o Man diable 
chyba nie... Nie, o 
Man diable nie słyszałem - zdecydował kręcąc energicznie głową.
- Ja ciebie pytam o Mandiabli! Mandiabli! - powtórzył Dziadek, bardziej 
rozśmieszony niż 
zniecierpliwiony.
Piastek znowu podrapał się w głowę.
- O Man diable na pewno nie było w telewizji. Ani o Mandiablach - rzekł 
kategorycznie.
- To było takie mądre dziecko, dopóki nie zachorował na tę chorobę telewizyjną - 
powiedziała 
z udręką jego Mama.
- O! - wykrzyknął Piastek rozglądając się zaskoczony. -Wszyscy przyszli! Zgryzik 
ich 
przyprowadził. 
- A co, myślałeś, że ja uciekłem! -zaśmiał się pogardliwie Zgryzik.
- Spójrzcie - powiedziała Tapati, oszołomiona. - Spójrzcie. Na brzegu polany 
pełno było 
najrozmaitszych istot. Prawie wszystkie kryły się za drzewami. Tylko Zgryzik i 
Mama Piastka 
podeszli bliżej.
- To było takie mądre dziecko - powtórzyła Piastkowa Mama. -Wszystko przez ten 
telewizor. 
Siedziałby przy nim przez cały dzień. Zupełnie zgłupiał od tego patrzenia. 
Mówię, Piastek, po co 
oglądać wszystko. Wybierz coś ciekawego, proszę, nie zabraniam. Ale tak 
ciurkiem...
- Rozumiem - powiedziała z sympatią Babcia. - U nas też się zdarzają takie 
przypadki. Ale 
proszę się nie martwić. Tak jest na początku, a potem przechodzi.
- Och, myślisz, że przejdzie? - spytała z nadzieją Mama Piastkowa.
Ośmielona, podeszła zupełnie blisko. Była niewiele większa od syna, ubrana 
czysto, ale 
skromnie, i Babcia nagle się zawstydziła swej wspaniałej ślubnej sukni.
- Na pewno mu przejdzie - rzekła gorąco. - To bardzo miły chłopaczek. I odważny 
- 
pochwaliła, a Mama Piastkowa zarumieniła się ze szczęścia.
- Mam tylko jego - szepnęła i z zachwytem spojrzała na suknię Babci.
- To moja ślubna suknia - powiedziała szybko Babcia. - Zakładam ją tylko na 
wyjątkowe 
okazje.
- Ja też swoją przechowuję. W skrzyni - rzekła z ożywieniem Mama Piastkowa. - 
Jest z 
białego lnu...
- No tak, baby zawsze o szmatkach - rzekł z rezygnacją Dziadek. Ale ani Babcia, 
ani Mama 
Piastkowa nie zwróciły na niego najmniejszej uwagi. Zagadały się w najlepsze, a 
tak im się dobrze 
rozmawiało, jakby znały się co najmniej dziesięć lat.
Tapatikowi od razu przypadł do serca czupurny Zgryzik.
- Zbierasz znaczki? - spytał. - Ja przywiozłem ze sobą mój klaser. Z 
najwspanialszymi 
znaczkami. Chodź, to ci pokażę.
Piastek zaś nie odrywał zachwyconego spojrzenia od Tapati.
- Ty to byś naprawdę mogła być w telewizji! - powiedział z głębi wezbranego 
serca.
- Nie przepadam za telewizją - oblała go zimną wodą Tapati. -Lubię bajki.
- O! - powiedział z żalem Piastek. Ale zaraz się rozpromienił. -Ja znam mnóstwo 
starych 
opowieści - zawołał, uradowany. - Na przykład o Królu Skał. On raz do roku 
przychodził tu niedaleko 
do Źródełka. To jest do Źródła Przymierza.
- O - powiedziała tym razem Tapati. - Król Skał! Widziałeś go?
- Nie. Już dawno nikt go nie widział. Ja dawniej czatowałem na niego i byłbym go 
zobaczył. 
Ale potem przestałem. Chcesz, będziemy razem wypatrywać go przy Źródle?
- Och, chcę! - zawołała Tapati. - Bardzo chcę!
Nikt już się nie krył w mroku pod drzewami. Nawet Chochla, która słynęła ze swej 
tchórzliwości na całym Pogórzu, opatuliwszy się aż po oczy szare chustką z 
frędzlami (żeby jak 
najmniej było ją widać), postąpiła kilka kroków do przodu i być może, zostałaby 
tam, w pewnej 
odległości od wszystkich, gdyby nie to, że spostrzegła coś, co wprawiło ją w tak 
wielki zachwyt, że 
zdołała zapanować nad lękiem. I Chochla, poruszając się, jak to ona, 
ukradkowymi, przyczajonymi 
ruchami (jak wszystkim nieśmiałym istotom nie przyszło jej do głowy, że w tej 
chwili nikt, ale to nikt 
nie tylko na nią nie patrzy, ale nawet nie pamięta o jej istnieniu), podeszła do 
grupki otaczającej 
Dziadka i stanęła tuż za nim wpatrując się oczarowana w... jego chustkę 
czerwoną, żółtymi grochami 
szczodrze nakrapianą!
To była naprawdę okropna chustka. Oczy mogły rozboleć od samego patrzenia. Ale 
Chocholi 
wydała się czymś najpiękniejszym na świecie. Patrzyła więc i patrzyła, aż 
Dziadek, zagadany z ojcem 
Zgryzika, poczuł mrowienie w karku.
Pokręcił niespokojnie głową raz i drugi, wreszcie spojrzał do tyłu, a zrobił to 
tak raptownie, że 
czujna zazwyczaj Chochla nie zdążyła uciec.
- A czułem, że ktoś mi się okropnie przygląda! - rzekł z satysfakcją Dziadek. - 
Ojej, czemu 
jesteś taka wystraszona? Stój, nie uciekaj! Dlaczego uciekasz?! -wołał, 
zdziwiony.
- To tylko Chochla - wyjaśnił ojciec Zgryzika. - Ona jest strasznie tchórzliwa.
Chochla pędziła w stronę zbawczego mroku pod drzewami. A tam - o losie 
chochlowaty! - 
wyskoczył na nią Bimbel.
- Mam ją, Dziadku! - krzyczał. - Trzymam ją! Trzymam!
Chochla była maleńka, a Bimbel wyjątkowo silny jak na swoje lata, wiec na próżno 
się 
szarpała i wyrywała. W najwyższym przerażeniu pomyślała, że nadeszła jej 
ostatnia godzina (tym 
bardziej że w szarpaninie opadła z niej szara chusta), gdy nadbiegł Dziadek.
- Bimbel, puść ją! - powiedział, zadyszany.
Bimbel wzruszył ramionami, puścił Chochlę i znowu wszedł między mroczne drzewa, 
by 
czynić to, co czynił poprzednio: z ukrycia obserwować wszystko i wszystkich 
przez swą ukochaną 
lunetę.
A Chochla, wyzwolona, nie wierzyła jeszcze w swe wyzwolenie, chwiała się, gięła 
niczym 
młode drzewko na wietrze, a oczy miała zamknięte z przestrachu.
-Nie bój się - powiedział Dziadek łagodnie. - Ja ci nic nie zrobię. Możesz iść, 
dokąd chcesz. 
Proszę, oto twoja śliczna chusta.
Na słowo „chusta” Chochla otworzyła oczy i natychmiast oprzytomniała. Chusta! O 
zgrozo! 
Nie miała jej na sobie. Zaraz, co on powiedział? Coś powiedział. Aha: „Proszę, 
oto twoja śliczna 
chusta”...
- Twoja jest śliczna - szepnęła wskazując palcem na szyję Dziadka. - Twoja jest 
najśliczniejsza ze wszystkich! - dodała gorąco i... uciekła.
Dziadek patrzył za nią przez chwilę, osłupiały. Niepewnie podniósł rękę do szyi, 
a potem 
oszalałym galopem pobiegł przez polanę prosto ku Babci.
- Dusiu! - wołał na całe gardło. - Dusieczko! Moja chusta jest najśliczniejsza 
na świecie! A 
widzisz! A widzisz! Ona tak powiedziała! Chochla jest nią zachwycona! Coś 
podobnego! Musiałem 
na Ziemię przylecieć, żeby znaleźć sprawiedliwość. Hip hip hura! -krzyczał 
skacząc w wysokiej 
trawie jak konik polny.
Śmiechu było co niemiara. Śmieli się nawet ci, którzy nie wiedzieli, o co 
chodzi. Radość 
płynęła nad Jodłową Polaną, osiadała w gałęziach dostojnych jodeł i one też się 
śmiały wonnym, 
bezgłośnym śmiechem.
Radość miała trwać do samego końca tego cudownego wieczoru.
Nastąpił co prawda przykry zgrzyt, gdy ze stereolotu wyszedł robot kuchenny XL. 
Na jego 
widok zapanował ogólny popłoch. Szybko jednak wszyscy się uspokoili, widząc, że 
rozkłada na 
trawie wielki kolorowy obrus, rozstawia na obrusie talerzyki, filiżanki.
- Bardzo prosimy - powiedziała Babcia. - Będzie nam miło, jeżeli zjecie z nami 
kolację.
Nikogo nie trzeba było namawiać, nikt się nie drożył, nie robił najmniejszych 
ceregieli. Tym 
bardziej że robot XL osiągnął szczyt swej kulinarnej sztuki i podawał same 
pyszności.
Trudno sobie wyobrazić wspanialszą kolację pod gołym niebem.
To tak się mówi: pod gołym niebem, ale naturalnie niebo było przybrane wielkimi 
sierpniowymi gwiazdami, a te gwiazdy, widząc, co się dzieje na Jodłowej Polanie, 
płonęły coraz 
mocniej i mocniej - słały ku niej długie, migotliwe promienie, jakby pragnęły 
uczestniczyć w pikniku.
- Aha, byłbym zapomniał - powiedział w pewnym momencie Dziadek. - Czy znacie tu, 
na 
Ziemi, jakieś Tapatiki? To znaczy, czy są tu jakieś istoty takie jak my albo 
podobne do nas?
Długa chwila milczenia. Wszystkie oczy patrzą, wszystkie głowy myślą, zbierają 
wspomnienia.
- Słyszałam o jakichś Tapatikach w Wysokich Górach - powiedziała niepewnie 
Piastkowa 
Mama.
I znowu cisza. Pełna zakłopotania.
- Właściwie to wy jesteście podobni do nich, do Ludzi - wykrzyknął w tej ciszy 
zdumiony 
Zgryzik.
- Do Ludzi? - zdziwił się Dziadek.
W jego oczach pojawił się głęboki namysł, ustępując wkrótce miejsca swawolnym 
iskierkom.
- A może to oni są podobni do nas? - rzekł dumnie. - Jeżeli zachodzi 
podobieństwo, to może 
jest i pokrewieństwo... Może Ziemia była wspólną kolebką Tapatików i Ludzi, i 
Tapatiki w 
zamierzchłych czasach z nieznanych powodów wyemigrowały i zamieszkały na 
Tapatii?... No cóż, 
jeśli jeszcze żyją tu gdzieś jacyś nasi krewni, to ich odnajdziemy. A czasu mamy 
masę. Zresztą nie jest 
to najważniejsze. Najważniejsze jest to, że przylecieliśmy w porę, żeby ostrzec 
Ziemię przed 
Mandiablami. Ale, a propos... Czy nie zauważyliście, że ostatnio na Ziemi 
ochłodził się klimat?
- Ależ tak! - rzekł ze zdumieniem ojciec Zgryzika. - Skąd wiecie?
- Już od dawna nie ma prawdziwego lata... - powiedziała ze smutkiem Piastkowa 
Mama.
- W Afryce padał śnieg - dorzucił Piastek. - Widziałem w telewizji.
W miarę jak mówili, twarz Dziadka posępniała.
- A więc niebezpieczeństwo jest realne - powiedział cicho.
- Tiku, nie strasz ich - szepnęła Babcia.
- Ja nikogo nie straszę! - warknął (również szeptem) Dziadek i uśmiechnął się 
promiennie. - 
Jak więc powiedziałem, przybyliśmy na czas - zaczął wesoło - i na pew...
- Dziadku! - zawołała nagle Tapati. - Dziadku, spójrz! Wszystkie głowy odwróciły 
się we 
wskazanym przez nią kierunku.
Szczytem wzgórz szedł Gurul ze swą torbą podróżną w ręku. Szedł ku Wysokim 
Górom, 
prosto tam, gdzie na urwistym zboczu widniały ruiny potężnego zamczyska. Robot 
Tymoteusz Drugi 
naturalnie towarzyszył mu jak cień.
- A, więc tam zamierza szukać! - mruknął Dziadek. - Niech szuka. Coś mi się 
wydaje, że 
możemy spokojnie pozostawić mu sprawę odnalezienia naszych kuzynów! Nie uważasz, 
Dusieczko?
- Masz rację, Tiku - przytaknęła Babcia. - A może teraz zaśpiewamy?
Tapati ciągle patrzyła za odchodzącym Gurulem.
W swojej długiej do ziemi, jasnożółtej szacie, szczupły, wysoki, nasuwał myśl o 
płomieniu 
niewidzialnej świecy sunącej przez mrok. Płomień kurczył się, malał, wreszcie 
znikł w fioletowych 
cieniach Wysokich Gór.
Tapati poczuła się tak, jakby te cienie pochłonęły nie tylko Gurula, ale i ją, i 
cały świat. Jakby 
świat się kończył.
- Nie martw się - powiedział Piastek, obserwujący ją bacznie spod przyciętej 
równo nad 
brwiami płowej grzywki. - Ja tam nigdy nie byłem przy zamku, ale jak będziesz 
chciała, to możemy 
pójść któregoś dnia.
Tapati spojrzała na niego z wdzięcznością. Rzecz jasna, że mogą pójść, odwiedzić 
Gurula! 
Jakaż była niemądra w swoim smutku! Nic się przecież nie skończyło. Przeciwnie: 
wszystko się 
dopiero zaczyna. Ale to już całkiem nowa historia.
TAPATIKI NA ZIEMI
Rozdział I
NIEUDANY PODWIECZOREK
Zima była wyjątkowo ciężka w tym roku i nie chciała się skończyć. Miała widać w 
zapasie 
całe mnóstwo śniegu i postanowiła, że nie ustąpi, dopóki nie opróżni swego 
białego worka. A sypać 
lubiła zwłaszcza nocami, ze szczególnym upodobaniem zasypując domek Tapatików na 
Jodłowej 
Polanie, nie opodal Wysokich Gór. Przynajmniej tak twierdził Tapatik.
- Mam dosyć zaczynania dnia od machania łopatą - mówił buntowniczo. - Ona się na 
nas 
zawzięła! Nie udało się jej zasypać nas na Szmaragdowej Gwieździe, to teraz się 
mści. No spójrz, 
Dziadku. Dom tej Chorej Pani zasypany tylko do połowy!
- Bo jest większy - wtrącił Bimbel, który nigdy nie zaniedbywał okazji, aby 
pognębić kuzyna.
Za to Dziadek nic nie powiedział.
W miarę jak mijał czas, a zima ciągle trzymała za drzwiami próżno się do nich 
dobijającą 
wiosnę, posępniał i z troską patrzył w niebo szkliste od mrozu lub zasnute 
śniegowymi chmurami. I 
coraz częściej zostawał na noc w Obserwatorium, gdzie siedząc przy teleskopie 
wycelowanym w 
Księżyc, wypatrywał sygnałów od Klifa. To znaczy - zostawał częściej niż 
powinien. W 
Obserwatorium wyznaczone były dyżury, a Dziadek, wbrew łagodnym napomnieniom 
Babci, ciągle 
kogoś z własnej woli i chęci zastępował.
Tapatik miał na ten temat swoją teorię: Dziadek dlatego tak się wyrywa na te 
dyżury, że tam 
sypia Chochla.
- Dziadek ją uwielbia od czasu, gdy powiedziała, że ta jego okropna czerwona 
chustka w żółte 
grochy jest najpiękniejsza na świecie - oznajmił pewnego dnia, co bardzo 
oburzyło jego siostrę--
bliźniaczkę, Tapati.
- Stale Dziadka o coś posądzasz! - rzekła, podrażniona. - A przecież nie miałeś 
racji z księgą 
znalezioną na Górze Arunczumalaj.
- To nie takie pewne, że nie miałem - nie dawał za wygraną Tapatik, który zawsze 
musiał 
mieć ostatnie słowo.
- Dziadek przypuszcza, co wiesz dobrze, że ta długa zima może oznaczać zbliżanie 
się 
Mandiabli, którzy chcą zaatakować Ziemię.
- Jakby się zbliżali, to Klif dałby znać. A on nie daje. A Chochla śpi w 
Obserwatorium, tak 
czy nie?
- Śpi - przyznała niechętnie Tapati.
Otóż zdarzyło się pewnego dnia (a było to w jakieś dwa miesiące po przybyciu 
Tapatików na 
Ziemię), że Chochla, najbardziej lękliwe i nieśmiałe stworzenie na całym 
Pogórzu, uciekając przed 
myszą polną (która uciekała przed Kotem Niepowszednim z Lipowej Doliny i nie 
zamierzała nikogo 
gonić), w ostatecznym przerażeniu, zupełnie wyczerpana i półprzytomna, wdrapała 
się na Sterczący 
Pagórek i wpadła przez uchylone drzwi do Obserwatorium.
Działo się to pod wieczór, w porze, kiedy Tapatik powinien był rozpocząć swój 
dyżur. 
Rozpoczął, owszem. Czyli zdjął futerał z teleskopu. A potem przesunął wskazówki 
zegara do tyłu i 
wrócił tam, skąd przyszedł: na Wójtowe Pole, gdzie Piastek i Zgryzik zbierali 
właśnie zeschłą 
kartoflaną nać na ognisko, w którym zamierzali piec ziemniaki. A więc w 
Obserwatorium nikogo nie 
było w chwili, gdy wpadła tam okropnie przestraszona Chochla.
Ale jej to bynajmniej nie wystarczyło. Rozejrzała się szukając bezpieczniejszej 
kryjówki i w 
ułamku sekundy zadecydowała, że jest nią pusty futerał od teleskopu. Wsunęła się 
tam i od razu 
zrozumiała, że znalazła to, czego szukała przez całe życie: najbezpieczniejszą 
na świecie nocną 
kryjówkę, o wiele bezpieczniejszą niż jej mały domek w korzeniach wiekowego 
buka.
Odtąd każdą noc spędzała w Obserwatorium, a najpewniej czuła się naturalnie 
podczas 
dyżurów Dziadka.
Dziadek idąc na dyżur zakładał swoją okropną czerwoną chustkę w żółte grochy, co 
oznaczało, mówiąc nawiasem, poważną zmianę w jego obyczajach: jak pamiętacie, 
miał zwyczaj 
przystrajać szyję tą chustką tylko wówczas, gdy był szczególnie z siebie rad. 
Teraz zaś zakładał ją po 
prostu za każdym razem, kiedy szedł na dyżur, co rzeczywiście robił ze względu 
na Chochlę...
- Zauważyłem, że to stworzenie cierpi na bezsenność - usprawiedliwiał się, 
widząc znaczące 
spojrzenia rodziny - dlaczego więc miałbym odmówić jej przyjemności popatrzenia 
na moją chustkę, 
którą przecież uwielbia?
- Naturalnie, Tiku - przytaknęła Babcia, choć doskonale wiedziała, że nie chodzi 
o to, iż 
Chochla uwielbia chustkę, ale o to, że Dziadek uwielbia być podziwiany...
Nieprawdą natomiast było, że brał często zastępstwa ze względu na Chochlę. Bo 
faktycznie 
lada moment spodziewał się sygnałów od Klif a i chciał być tym, który je 
odbierze. Ale Klif nie dawał 
znaku życia.
Za to zima nagle skapitulowała. A było to tak, jakby nad Jodłową Polaną i nad 
całym 
Pogórzem rozerwała się bomba z zielenią, kwiatami, ptakami, ciepłymi wiosennymi 
wiaterkami i 
wiosenną radością. I wszystko rosło, śpiewało, kwitło, pachniało, trzepotało, 
brzęczało przyprawiając 
cały świat o zawrót głowy. Nawet robot kuchenny XL nie mógł wysiedzieć w kuchni, 
a przecież 
uważał, że nic na świecie nie może być piękniejszego niż kuchenne zapachy!
Tapati zaś coraz częściej spoglądała na ruiny zamczyska na zboczu Wysokich Gór, 
gdzie - jak 
wszyscy przypuszczali, chociaż nikt nie miał co do tego pewności - przebywał 
Gurul z niepodobnym 
do innych robotem Tymoteuszem Drugim.
Pewnego popołudnia, w porze, gdy mieszkańcy Pogórza schodzili się zwykle do domu 
Tapatików na podwieczorek, wydarzyła się rzecz zagadkowa, mianowicie: nie 
przyszedł nikt.
Z początku zresztą nie wydawało się to ani dziwne, ani niepokojące.
- Na pewno się spóźnią, takie dziś błoto - rzekła uspokajająco Babcia.
- Z głupim błotem nie umieją sobie poradzić! - burknął Dziadek, wściekle 
nabijając fajkę. - 
Zaraz pewnie powiesz, że Powinienem obdarować ich osuszarkami. Trudno, żebym 
załadował nimi 
cały stereolot! Wziąłem tylko po jednej dla każdego z nas. Okropnie zacofane to 
nasze Bractwo na 
Ziemi! Byle błoto ich przeraża!
- Ale oni tu są przyzwyczajeni. Dziadku - wtrącił Bimbel, nie odrywając oczu od 
lunety 
wycelowanej w Wysokie Góry. - Na wszystko odpowiadają: jesteśmy przyzwyczajeni.
- Albo: od wieków tak bywało - dodał Tapatik naśladując namaszczony głos 
Kociuby, czym 
wzbudził ogólny śmiech.
Dziadek jednak błyskawicznie otrząsnął się z wesołości; miał ochotę być zły.
- Coś mi mówi, że z tą starą bajarką jeszcze będziemy mieli kłopoty - mruknął, 
otaczając się 
kłębami fajkowego dymu.
- Właśnie, Dziadku - podchwyciła Tapati, wtulając twarz w futerko swego 
ukochanego 
Złotego Misia. - Ja myślałam, że tylko mnie się wydaje, że ona nas nie lubi.
- Kogo jak kogo, ale ciebie to ona lubi na pewno - odparł Dziadek patrząc na nią 
z czułością. - 
Od rana do wieczora słuchałabyś tych jej bajan. Nie mam nic przeciw baśniom. Ale 
nie należy 
przyzwyczajać się do błota!
- Już piąty raz podgrzewam czekoladę - jęknął robot kuchenny XL.
I dopiero teraz wszyscy uświadomili sobie coś dziwnego: czas mijał, a nikt nie 
przychodził, 
nawet żaden z Polkoni, których ulubionym zajęciem było wszak - jak mówiła stara 
Kociuba 
zgryźliwie, bo nie znosiła tych nie kwapiących się do żadnej pożytecznej pracy 
wesołków i kpiarzy - 
chodzenie z gębą po kweście, a to już doprawdy mogło zaniepokoić.
Czekali w milczeniu. Przez otwarte okno wchodziło ciepłe wiosenne powietrze. 
Wysokie 
Góry, widoczne stąd jak na dłoni, ociekały ostatnimi promieniami słońca, już 
płowiejącego i 
przymglonego. Pola w dolinie obejmował cień. Ptaki przemykały między gałęziami 
drzew - 
zaaferowane. Barwny motyl zatrzepotał w ukośnej smudze światła wiszącej w oknie 
jak strzęp firanki. 
Szczekał pies zaganiający krowy wracające z pastwiska. Było spokojnie i 
zwyczajnie. Ale Tapati 
poczuła, że ogarnia ją niewytłumaczalny lęk. Z przerażeniem patrzyła na widok za 
oknem, tak już 
przecież znajomy, i nagle poraziło ją to, o czym doskonale wszakże wiedziała: że 
są daleko od 
rodzinnej Tapatii.
My przecież jesteśmy na Ziemi. Tu jest Ziemia, a nie Tapatia -pomyślała z 
przykrym uciskiem 
w sercu.
- Ja lecę zasięgnąć języka - zawołał Tapatik, zadowolony, że ma pretekst do 
wyrwania się z 
domu. - Może to jakaś wojna? Będziemy walczyć, tapa-ti-ti!
Jego oczy błysnęły bojowym zapałem.
- Ja ci dam wojnę! - warknął groźnie Dziadek wymachując fajką- - Znowu 
zaczynasz? 
Mówiłem ci, żebyś tego słowa przy mnie nie wymawiał. Mówiłem czy nie?
- Mówiłeś, dziadku - przytaknął potulnie Tapatik. - Ja zawsze pamiętam, co ty 
mówisz. Ale 
czy to moja wina, że w tutejszej telewizji stale pokazują jakieś wojny? - dodał 
z przesadnym 
wyrzutem. - To się przecież czasem samo wymknie.
- Tere fere! Zabroniłem ci oglądania filmów wojennych! -grzmiał Dziadek.
- Ależ, Dziadku, w każdym dzienniku... - zaczął Tapatik, lecz widząc, że Dziadek 
jest 
naprawdę zły, co oznacza, że może go nie puścić do wsi, jak piskorz wyśliznął 
się z pokoju i jego 
obute w sandały nogi zadudniły na ganku.
- Tapatik! Osuszarka! - zawołała wychylając się przez okno Babcia.
Tapatik zawrócił ze zrezygnowaną miną i porwał z wieszaka osuszarkę błota. Ledwo 
jednak 
znalazł się za domem, cisnął ją w gałęzie jałowca. Po czym wpełznął pomiędzy nie 
i wyciągnął 
gumiaki pożyczone od Zgryzika tudzież wystrugany z drzewa karabin. Założył 
sięgające mu po pachy 
gumiaki i podpierając się karabinem jak laską, począł zjeżdżać po grząskim 
zboczu - szczęśliwy.
Fajnie, że nie ma tego nudnego podwieczorku - myślał z uciechą. 
Robot kuchenny XL był innego zdania. Patrzył ponuro na zastawiony przygotowanymi 
przez 
niego smakołykami stół.
- Nie przyjść bez uprzedzenia to jeszcze gorzej, niż przyjść bez uprzedzenia! 
Leniwy naród tu 
na tej całej Ziemi. Nawet nie chce się im nacisnąć guzika wideofonu! - mruczał. 
- Leniwy i 
niegrzeczny - dodał z mocą i przestawiał z hałasem garnki na kuchni, wyrażając w 
ten sposób bezmiar 
swojej pogardy.
Drucik przecinający jego czoło niebezpiecznie poczerwieniał, co świadczyło o 
przegrzaniu 
mózgu, któremu XL stawiał pytania znacznie przewyższające zasób zarejestrowanych 
w nim 
wiadomości. Żeby już rzec wszystko: odkąd stereolot Tapatików wylądował na 
Ziemi, robot kuchenny 
XL był stale podenerwowany. Ani rusz nie mógł zrozumieć tego dziwnego świata, w 
którym się 
znalazł. Odbył wszak ze swoim państwem wiele podróży w kosmos, ale nigdzie do 
tej pory nie 
widział istot, które niezaprzeczalnie należą do Międzygwiezdnego Bractwa, a nie 
znają najprostszych 
urządzeń w rodzaju teleksu, wideofonu itd., a co najważniejsze, które otwierają 
oczy ze zdumienia na 
widok czegoś tak zwyczajnego jak robot kuchenny.
O mało się nie przepalił z irytacji, kiedy stara Kociuba nie chciała jeść ubitej 
przez niego 
śmietany, twierdząc, że to na pewno nie śmietana, ale jakiś smar wydobywający 
się z tej „maszyny”. 
Nazwać uczciwego, uniwersalnego robota kuchennego, uważanego przez Tapatików za 
członka 
rodziny, maszyną! Niewiele pomogło, że Kociuba za namową Babci spróbowała 
wówczas 
nieszczęsnej śmietany i musiała przyznać, że ma zupełnie normalny smak i że 
ubita jest doskonale. XL 
czuł, że mieszkańcy Pogórza odnoszą się do niego nieufnie, i ciągle podejrzewał, 
że chcą go tutaj 
obrazić lub wyśmiać. To, że dzisiaj nikt nie przyszedł na podwieczorek, też 
poczytał za osobistą 
obrazę.
- Nie mają wideofonu, akurat! - pomstował. - A jeżeli nawet nie mają wideofonu, 
to nikt mi 
nie wmówi, że nie mają telefonu! Co to, to nie! Może nie umiem ugotować zupy 
pieczarkowej tak 
dobrze jak Babcia, ale taki głupi to ja nie jestem, o nie!
Tak mruczał ciskając się po kuchni, a drucik na jego czole po prostu płonął.
Stanowiło to naturalnie nowy powód do niepokoju dla wrażliwej Tapati. Podbiegła 
do Babci i 
przytuliła twarz do jej kolan.
- Babciu, co będzie, jak XL wysiądzie? Nie zabraliśmy części zapasowych, a tu 
nigdzie nie 
można kupić.
Dziadek, który usłyszał te cicho wypowiedziane słowa, wziął je za wymówkę, a że 
sam był 
mocno poirytowany, natychmiast zaatakował.
- To ty uparłaś się, żeby zabrać XL-a - rzekł, oskarżycielsko celując w Babcię 
wygasłą fajką. - 
I nawet nie pomyślałaś, żeby zabrać części zapasowe! Trudno, żebym ja o 
wszystkim myślał. Miałem 
całą wyprawę na głowie, tak czy nie?
- Miałeś, Tiku - odparła pojednawczo Babcia. - Powinnam istotnie była 
przewidzieć, że i 
roboty kuchenne narażone są na szok związany z tak ogromną zmianą.
Tapati przysięgłaby, że Babcia to „i roboty” powiedziała bez specjalnego 
nacisku, na tej samej 
nucie co resztę zdania. Dziadek jednak niespokojnie zakręcił się na krześle i 
zaczął z uwagą 
wystukiwać popiół z fajki.
- Daj mu waleriany, Dusieczko - rzekł unikając wzroku Babci. Babcia uśmiechnęła 
się 
nieznacznie i odłożywszy robótkę udała się do kuchni.
Tapati poszła za nią, ale... zatrzymała się na progu, czując, że nie należy 
teraz Babci 
przeszkadzać. Doskonale jednak słyszała każde wypowiedziane przez nią słowo.
- Co zrobimy jutro na obiad, mój kochany XL-ku? - spytała Babcia 
najnaturalniejszym na 
świecie głosem.
Robot kuchenny XL w odpowiedzi tylko brzęknął garnkami. I wzruszył ramionami.
- Wiesz co? - ciągnęła Babcia, jakby wcale tego nie zauważyła. - Mam ochotę 
jutro trochę 
poleżeć. Okropnie rozbolały mnie na tę pluchę stawy. Więc ja sobie polezę, a ty, 
mój XL-ku, 
ugotujesz specjalnie dla mnie coś pysznego: kurę w sosie curry. Ach, ślinka mi 
leci do ust na myśl o 
tej kurze! Żaden robot kuchenny na całej Tapatii nie potrafi przyrządzać kury w 
sosie curry tak jak ty, 
XL-ku - mówiła i wyciągnąwszy z apteczki butelkę z walerianą, odlała trzydzieści 
kropel do szklanki 
z przegotowaną wodą.
Babcia to wie, jak mówić do każdego - pomyślała z podziwem Tapati. - Ale po co 
waleriana? 
Przecież XL już się uspokoił. Waleriana jednak wcale nie była przeznaczona dla 
XL-a.
- Zanieś, kruszynko. Dziadkowi - powiedziała Babcia wręczając Tapati szklankę, 
do której dla 
smaku dodała odrobinę soku malinowego. - Mam wrażenie, że się ostatnio trochę za 
bardzo denerwuje 
- uzupełniła mrugając porozumiewawczo.
Ach, ta babcia! - Tapati roześmiała się z ulgą. Jednak wchodząc do pokoju miała 
całkiem 
poważną minę, bo była bardzo ciekawa, czy Dziadek wypije walerianę, czy nie.
Wypił.
Co prawda udawał, że pije co innego...
- Troszkę skwaśniały te maliny - powiedział krzywiąc się niemiłosiernie. - Albo 
Babcia dała 
za dużo wody. Kto to widział do tego stopnia rozwadniać sok!
Ach, ten Dziadek - pomyślała z czułością Tapati. - Ach, jak ja ich kocham oboje!
- Przyniosę ci nektaru ananasowego - zaproponowała, zabierając z rąk Dziadka 
pustą 
szklankę.
I właśnie w tym momencie Bimbel, który siedział przy oknie z lunetą wycelowaną w 
Wysokie 
Góry, wrzasnął:
- Hej, Tapati, ktoś piecze na rożnie twego Gurula! Szklanka wypadła Tapati z 
rąk.
- Bimbel! - krzyknął Dziadek głosem tak straszliwym, że robot kuchenny XL, który 
właśnie 
zamierzał schować do kredensu przygotowane na niedoszły podwieczorek filiżanki, 
stracił równowagę 
i całym ciężarem runął na zlewozmywak. Suszarka do naczyń tego nie wytrzymała i 
filiżanki 
wylądowały w zlewie, w postaci skorup naturalnie.
Co się potem działo - trudno opisać. XL lamentował nad rozbitą porcelaną ze 
starożytnego 
serwisu jeszcze z epoki Wielkiej Wojny. Dziadek krzyczał na Bimbla, Babcia 
usiłowała poskromić 
Dziadka, Bimbel ryczał, że go mordują. I w końcu to on, Bimbel, przekrzyczał 
wszystkich.
- Nienawidzicie mnie! - wydzierał się (płacząc). - Chcecie mnie zamordować! Bo 
tu nie ma 
mojej Mamy! Bo tu nie ma komu mnie bronić! Ja chcę do Mamy! Ja wracam na 
Tapatię! Mamo moja, 
Mamusiu! I co ja takiego zrobiłem? Zażartować nie można? Tapatik stale robi 
sobie kpiny i nikt mu 
nic nie mówi! Bo to jest wasz Tapatik. Taka sprawiedliwość. Jeszcze zobaczycie. 
Jeszcze zobaczycie, 
co ja zrobię, i będziecie żałować!
- No już cicho, cicho - łagodziła Babcia, przygarniając go do siebie. - Wiesz 
dobrze, że nikt 
nie chce ci zrobić krzywdy. Sam wiesz, że bardzo zdenerwowałeś Tapati. Wiesz, 
jak ona lubi Gurula i 
jak się o niego niepokoi.
- A ty go, Dusiu, nie rozpieszczaj! - zagrzmiał Dziadek. - Matka się nad nim 
trzęsła, bo 
jedynak. A teraz wygrywa to, że jest tu sam. I przecież specjalnie zdenerwował 
Tapati! Nie widzisz, 
jaka blada? Doprawdy trzeba nie mieć serca!
- Ja tylko zobaczyłem, że ktoś pali ognisko w ruinach zamku - chlipnął Bimbel. - 
A wiadomo, 
że Gurulowie nigdy nic sami nie robią. Więc ten Gurul też. A ten jego robot 
Tymoteusz Drugi, czy jak 
mu tam, jest zaprogramowany wyłącznie do czyszczenia butów. Więc zażartowałem, 
że ktoś piecze 
Gurula. Co w tym złego?
- Patrzcie go, niewiniątko! - mruknął Dziadek, ale już spokojniej, bo waleriana 
zaczęła 
działać.
Bimbel ma rację - pomyślała Tapati, która w czasie tego całego zamieszania 
trochę przyszła 
do siebie po doznanym wstrząsie. -Wykluczone, żeby ognisko rozpalił Gurul. Kto 
może być w tych 
ruinach?
Wszystkie niepokoje, z którymi walczyła przez całą zimę, ożyły nagle.
- Babciu, ja muszę wyjść - powiedziała zdejmując z wieszaka osuszarkę błota. -Ja 
muszę 
znaleźć Piastka. Mogę, Babciu?
- Możesz, dziecinko. Tylko mam do ciebie prośbę. Tapati zatrzymała się w progu.
- Słucham, Babciu.
- Nie martw się na zapas. Pamiętaj, że nasza wyobraźnia potrafi wszystko 
powiększyć - i ból, i 
strach. Nie myśl o rzeczach smutnych, to odbiera siły. Trzeba myśleć, że 
wszystko będzie dobrze. 
Słyszysz mnie, kruszynko?
- Tak, Babciu. Niedługo wrócę.
Biegła szybko trzymając przed sobą osuszarkę jak tarczę. Mazista ziemia, od 
której szedł 
mocny, świeży zapach, twardniała pod jej stopami. Zmierzch gęstniał. Niebo na 
zachodzie żarzyło się 
pomarańczową łuną połyskującą kłębami bladych chmur, na których tle rysowała się 
wyraźnie czarna, 
poszarpana linia Wysokich Gór. Tapati unikała patrzenia w tamtą stronę. Owszem, 
usłyszała słowa 
Babci. Starała się nie myśleć o wszystkim, co jak jej się zdawało, zagraża 
Gurulowi. Ale jak nie 
myśleć na przykład o tym, że on na pewno przez te wszystkie miesiące nic nie 
jadł? Dziadek, co 
prawda, przekonywał ją, że Gurulowie mogą miesiącami obywać się bez jedzenia...
- Ci wielcy panowie, którzy nie jedzą, jak im ktoś nie podstawi talerza pod nos, 
żywią się 
myślami o własnej wyższości, a mają ich ogromne zapasy! Jeszcze mogliby innych 
obdzielić, gdyby 
nie byli tacy nieużyci - mówił, nie wiadomo czy żartem, czy serio.
Tapati wcale nie uznała tego za śmieszne. Może inni Gurulowie są nieużyci, ale 
„jej” Gurul 
nie jest taki! Czyż nie uratował jej przed Faboklami na Księżycu? Był inny, 
zgoda, ale nie był zły. Co 
prawda zaraz po wylądowaniu stereolotu na Ziemi odszedł wraz ze swym robotem, 
nie pożegnał się z 
nikim, nawet z nią, poszedł wyniosły i dumny, ale jej wydawał się przede 
wszystkim nieopisanie 
samotny i pamiętała, że kiedy znikł w fioletowych cieniach Wysokich Gór, ogarnął 
ją taki smutek, 
jakby te cienie pochłonęły nie tylko Gurula, lecz i cały świat.
To właśnie wtedy Piastek powiedział:
- Nie martw się. Ja nigdy nie byłem tam przy zamku, ale jak będziesz chciała, to 
możemy 
pójść któregoś dnia.
Zamierzali więc pójść wczesną jesienią, czyli wkrótce po wylądowaniu, ale Babcia 
odradziła.
- On chce być sam - rzekła poważnie. - Wierzę, że on ciebie lubi. Skoro jednak 
odszedł 
właśnie tak, jak odszedł, nie pożegnawszy się nawet z tobą, to znaczy, że chce 
być sam, a komuś, kto 
pragnie być sam, nie należy narzucać swego towarzystwa.
Tapati wówczas skapitulowała. Nazbyt była oszołomiona faktem, że są na Ziemi, że 
naprawdę 
dolecieli po tej niebezpiecznej i pełnej przygód podróży. A potem przyszła zima 
i wielkie śniegi, które 
uniemożliwiały wyprawę w Wysokie Góry.
Teraz jednak nie będzie zwlekać.
- Piastek musi mnie tam zaprowadzić. Pójdziemy jutro - szeptała, schodząc 
łagodnym, 
trawiastym stokiem ku Źródełku.
Trawa była w tym miejscu szczególnie grząska i śliska, więc Tapati, pochłonięta 
manewrowaniem osuszarką - nie zauważyła, że ktoś nadbiega z przeciwnej strony. A 
ktoś biegł. Też 
niezbyt, przytomny.
Aż się zderzyli. I od razu odskoczyli od siebie.
- O, Tapati!
- O, Piastek!
Tak, to był on. Zziajany, od stóp do głów umorusany błotem i najwyraźniej 
niespokojny. 
Jakby miał nieczyste sumienie. Ale jego oczy pod krótko przyciętą płową grzywką 
śmiały się 
radośnie.
- Tapati! Jak to dobrze, że ja...
- Słuchaj, Piastek - przerwała Tapati. - Ja chcę iść jutro w Wysokie Góry i 
zobaczyć, co się 
dzieje z Gurulem. Już ciepło i śnieg się roztopił. Musimy iść. Musisz mnie 
zaprowadzić! Obieca-
Piastek pokręcił markotnie płowowłosą głową. Sposępniał.
- Obiecałem ci i pójdziemy - odparł, unikając jej wzroku. -Ale nie teraz. Teraz 
nie mogę. 
Mamy strasznie dużo roboty. Wiosenne odtruwanie, rozumiesz.
- Co takiego? - zdziwiła się Tapati.
- No, wiosenne odtruwanie - powtórzył Piastek, niespokojnie zerkając do tyłu. - 
Okropna z 
tym robota. Ale jak tylko z tym skończymy, pójdziemy dokąd zechcesz. Na pewno. A 
teraz - znowu 
niespokojnie zerknął do tyłu - muszę wracać. Wyrwałem się tylko na chwilę, 
żeby... bo dziś nie 
widziałem cię cały dzień i na... na pewno już zauważyli, że mnie nie ma, i...
Urwał, nadstawił ucha. W dole zahukała synogarlica: raz, dwa,
- O raju! To Zgryzik! Daje mi znać - zawołał Piastek, przerażony. -To lecę. 
Cześć!
Smyrgnął w dół z takim impetem, że błoto prysnęło spod jego nóg. 
Tapati spoglądała za nim, zupełnie zbita z tropu. Co się dzieje? Dlaczego tak 
się dziwnie 
zachował? I nagle przypomniała sobie to, o czym, przejęta Gurulem, absolutnie 
zapomniała: nikt nie 
przyszedł na podwieczorek. To oznacza, że istotnie na Pogórzu dzieje się coś 
niezwykłego. Pomyślała, 
że skoro już aż tutaj przyszła, to warto by zejść na dół i zobaczyć co. Ale w 
dolinie było już prawie 
zupełnie ciemno i kto wie, jakie niebezpieczeństwo czaiło się w tej ciemności, 
przecież... zaludnionej.
- Najlepiej pójdę do domu i zobaczę, czy Tapatik wrócił - zadecydowała.
Zanim jednak odeszła, zrobiła to, co robiła zawsze będąc w tym miejscu: 
zanurzyła ręce w 
czystej, lodowato zimnej wodzie Źródełka, która o tej porze zebrała wszystkie 
barwy odchodzącego 
dnia, przetapiając je w bladą emalię.
Tapati patrzyła, jak ta emalia przepływa między jej palcami połyskując w mroku i 
marzyła: za 
chwilę nadejdzie legendarny Król Skał, który schodził czasem z Wysokich Gór do 
Źródła Przymierza, 
i to właśnie ona, Tapati, poda mu źródlaną wodę w złączonych dłoniach... Ale 
Król Skał nie nadszedł. 
Od dawna, bardzo dawna nikt już go w tych stronach nie widział, a ręce 
rozmarzonej Tapati 
skostniały. Cofnęła je z westchnieniem i już miała udać się w powrotną drogę, 
gdy w krzakach 
porastających skałę, z której wytryskało Źródełko, coś zaszeleściło.
Tapati, spłoszona, spojrzała ku górze i - napotkała wielkie, złote oczy, które 
świeciły w 
mrocznym powietrzu jak dwa Księżyce nad tajemniczą Górą Arunczumalaj w jej 
ojczystej Tapatii. 
Chyba to porównanie, które natychmiast jej się nasunęło, sprawiło, że się nie 
przestraszyła. Stała 
ogarnięta tęsknotą, aż dwa złote koła zwęziły się w wąskie, złote ostrza 
przecinające mrok. Zwęziły 
się, a potem znowu rozbłysły, jeszcze większe, jeszcze bardziej złote, aż 
wreszcie Tapati domyśliła 
się, że w krzakach na skale siedzi i patrzy na nią Kot Niepowszedni z Lipowej 
Doliny. To musiał być 
on, nikt inny przecież nie miał takich cudownych, niesamowitych oczu.
Tapati nigdy nie widziała go z bliska. I zresztą mało kto go widział; chodził 
swoimi drogami i 
był jedynym wolnym stworzeniem na Pogórzu, które ani razu nie przyszło do Domu 
Tapatików na 
podwieczorek. Zdawało się, że wylądowanie statku kosmicznego na Jodłowej Polanie 
w najmniejszym 
stopniu nie naruszyło jego wspaniałej równowagi wewnętrznej, a to mogło 
zaimponować; wszyscy 
pozostali przecież, nawet teraz, po kilku bądź co bądź miesiącach obcowania z 
Tapatikami, ciągle w 
sposób widoczny byli pod silnym wrażeniem tego faktu!
Prawdę mówiąc. Dziadek czuł się trochę urażony brakiem zainteresowania ze strony 
Kota 
Niepowszedniego, Tapatik, naturalnie, próbował na niego zapolować - ale 
bezskutecznie, i nawet 
Bimbel, myszkujący wszędzie ze swoją lunetą, nie zdołał wypenetrować jego 
kryjówki.
- Jeżeli on w ogóle raczy kiedykolwiek kogokolwiek z nas zauważyć, to tym kimś 
będzie 
Tapati - prorokowała Babcia. - Nasza Tapati przyciąga odludków i oryginałów jak 
światło - ćmy! 
Pewnie wyczuwają, że należy ona do tych nielicznych, którzy czyjejś odrębności i 
potrzeby 
samotności nie poczytują za osobistą obrazę.
Tapati przypomniała sobie te słowa skwitowane gniewnym parsknięciem Dziadka. 
Dziadek 
parsknął gniewnie, ale Babcia, jak to często bywało, miała rację. Bo oto była 
sama w mroku 
otaczającym Źródełko, a Kot Niepowszedni patrzył na nią swymi cudownymi, 
niesamowitymi oczami.
Te oczy były doprawdy niesamowite. Zdawały się rzucać długie lśniące promienie i 
Tapati 
wydawało się, że te promienie przenikają ją, przeszywają na wskroś jak promienie 
Roentgena, aż staje 
się przezroczysta i nie ma w niej ani jednej tajemnicy, ani jednej myśli, której 
by te oczy nie 
wypatrzyły. Poczuła się jeszcze bardziej dziwnie i nieswojo, niż wówczas na 
Księżycu przy spotkaniu 
z Mędrcem Anandariszi, który potrafi czytać w myślach. Bo oczy Mędrca 
Anandariszi były pełne 
ciepła, pełne miłości, a w oczach Kota Niepowszedniego była tylko skupiona, 
czujna ciekawość 
charakterystyczna dla kogoś, kto usiłuje zrozumieć zupełnie obcą sobie, 
egzotyczną istotę.
Jeżeli on będzie jeszcze przez chwilę tak na mnie patrzył, to ja zniknę - 
pomyślała Tapati i 
spróbowała odwrócić głowę. Ale nie mogła. Te oczy jej nie puszczały.
Na szczęście nie wpadła w popłoch. Przytomnie nacisnęła guzik aerotraxu i 
poszybowała w 
górę z uczuciem, że uniknęła niebezpieczeństwa tym groźniejszego, że 
fascynującego.
Przyjemnie podniecona, stanęła na ganku akurat w momencie, kiedy nadbiegł 
Tapatik.
- Dziadku, Babciu! - wołał na całe gardło, też podniecony. - Gdybyście 
wiedzieli, co oni 
robią! Dziadku, Babciu, oni tu kompletnie, dokumentnie powariowali!
Rozdział II
WIOSENNE ODTRUWANIE
Nikt nie czekał na wyjaśnienia. Dziadek nawet nie schował do pudełka fajek, 
które właśnie 
czyścił (aby wzmocnić uspokajające działanie waleriany). Zostawił je na stole, 
czego nigdy nie robił. 
Był to najlepszy dowód, jak bardzo się śpieszył.
Babcia odłożyła książkę „Baśnie polskie”, którą czytywała wieczorami w chwilach 
wolnych 
od gospodarskich zajęć. Naturalnie nie było mowy o tym, żeby zejść w dolinę o 
własnych nogach, 
trwałoby to zbyt długo. Nacisnęli więc guziki aerotraxów i spłynęli w dół 
bezszelestnie jak nietoperze.
Tapatik leciał pierwszy, wskazując drogę. Zarządził postój przy ogromnym 
kamieniu, 
zwanym przez Ludzi Łzą Janosika. Z tego kamienia był doskonały widok na pola i 
całą wieś.
- Patrzcie - powiedział z miną podróżnika, który odkrył nowy ląd.
I skromnie usunął się na bok.
Spojrzeli.
Tapati przetarła oczy z niedowierzaniem. W pierwszej chwili miała wrażenie, że 
widzi 
Równinę Wiatru Długich Noży rozciągającą się u podnóża Góry Arunczumalaj, tam w 
dole bowiem 
wszystko lśniło i migotało, jakby po polach biegały tysiące niewidzialnych 
istotek, a każda trzymała w 
ręku świeczkę o chybotliwym, wysokim płomyku.
Upłynęło parę sekund, zanim zdała sobie sprawę, że to nie świeczki, a smolne 
łuczywa, że na 
polach rzeczywiście znajduje się, no może nie tysiące, ale w każdym razie setki 
istot zajętych jakąś 
tajemniczą pracą. Dziadek bez słowa wyrwał z rąk Bimbla jego ukochaną lunetę, 
przyłożył ją do oczu 
- i na jego twarzy odmalowało się bliskie osłupienia zdumienie.
- Co oni tam robią, u licha?! - spytał, zaintrygowany.
Tapatik tylko na to czekał.
- Oni powariowali! - zawołał z uciechą. - Oni, Dziadku, przesiewają całą zoraną 
ziemię przez 
takie małe sitka... i miotełkami obmiatają wszystko, co już wyrosło na polach! 
Są tam wszyscy, 
wszyscy! Przesiewają, płuczą, obmiatają! Powariowali, tapa-ti-ti!
Dziadek kręcił głową, a jego zdumienie powoli ustępowało miejsca irytacji.
- Co to takiego może być? - zapytał.
- Wiosenne odtruwanie, Dziadku - powiedziała z tajemniczym uśmiechem Tapati.
Dziadek obrócił na nią błędne oczy.
- Wiosenne co? -zapytał takim tonem, jakby miała gorączkę. I zanim Tapati 
zdążyła 
odpowiedzieć, oznajmił groźnie: - Tak czy siak trzeba to obejrzeć z bliska.
Nacisnął guzik aerotraxu nastawiając go na najwyższe przyśpieszenie i runął w 
dół, na pola, z 
impetem polującego jastrzębia.
- Zawsze zapomina, że może ich przestraszyć - westchnęła Babcia. - I że nikt nie 
lubi, jak się 
go krytykuje. Lecimy za nim. Może zdążymy, zanim wszystkich poobraża...
Wydawało się, że nie zdążyli.
Ale za to, jak się wydawało, Dziadek zdążył zrobić coś naprawdę okropnego.
Kiedy nadlecieli nad rojące się od zapracowanych mieszańców Pogórza pola, na 
próżno 
wypatrywali czerwonej czapeczki Dziadka Choć było jasno od smolnych łuczyw 
wbitych w ziemię, 
które wyglądały jak łan olbrzymich płomiennych tulipanów.
- Zabrał moją lunetę i oto skutki - rzekł ponuro Bimbel.
- Dziwne, że Dziadka nigdzie nie widać - zaniepokoiła się Tapati.
- Bardziej dziwne, że go nie słychać! - uzupełnił Tapatik.
Nagle jego ruchliwe oczy wypatrzyły zbiegowisko na drodze prowadzącej ze wsi na 
pola. 
Wypatrzyły i - znieruchomiały, jakby porażone grozą.
- Ci wariaci mordują Dziadka! - krzyknął i rzucił się do przodu. Ale Babcia 
przytrzymała go 
mocno za rękę. Tapatik szarpnął się z całych sił.
- No, Babciu! Puść mnie! No co, ty też zwariowałaś, Babciu? krzyczał prawie 
płacząc z 
bezsilnej wściekłości. - Nie widzisz, co oni z nim robią?
- Właśnie chcę najpierw zobaczyć co - odparła Babcia na pozór spokojnie, ale 
miała taką 
twarz, jak wówczas, gdy prowadziła stereolot do lądowania w trudnych warunkach 
(co Tapati, choć 
bardzo zdenerwowana, zauważyła). - Żebyśmy nie zrobili jakiegoś głupstwa.
- No, Babciu!...
- Uspokój się, Tapatik, nie jesteśmy na Tapatii. Pamiętaj, że my tu wielu rzeczy 
nie 
rozumiemy - rzekła z naganą Babcia. -
Bimbel - zwróciła się do jedynaka Cioci Babili - masz najlepsze oczy. Powiedz, 
co widzisz. 
Bimbel przełknął ślinę.
- Wi... widzę, że... Widzę Dziadka tylko do połowy. Tej górnej połowy - mówił 
jak uczeń, 
który wydaje lekcję przed surowym egzaminatorem. - Nóg nie widzę. Jeden... chyba 
Polkoń, ob... 
obwiązuje go właśnie sznurem i...
- Powieszą Dziadka! - wrzasnął Tapatik i szarpnął się z siłą szaleńca, tak że 
Babcia nie zdołała 
go utrzymać, po czym nacisnąwszy guzik aerotraxu na najwyższe przyśpieszenie - 
poleciał.
Tapati i Bimbel chcieli zrobić to samo, ale Babcia zdecydowanie się temu 
sprzeciwiła.
- Lećcie powoli i nie lądujcie na ziemi - rzuciła zagadkowo. Bardziej zagadkowe 
wydawało 
się jednak to, że w jej głosie dźwięczało coś jakby... śmiech?
Babcia już na pewno wie, co się tam stało - pomyślała Tapati z otuchą.
Sama jednak ani rusz nie potrafiła odgadnąć co.
Właściwie nie rozumiała jeszcze i wtedy, kiedy Bimbel zaczał się śmiać. A zaczął 
się śmiać, 
ledwo znaleźli się przy zbiegowisk otaczającym Dziadka. To znaczy bardzo szybko 
zorientowali się, 
że nikt Dziadka nie pragnie zabić, lecz przeciwnie. W blasku pochodni ujrzeli 
niezwykłe widowisko.
Na drodze, w miejscu gdzie po deszczu tworzyła się zawsze ogromna kałuża, 
znajdowało się 
teraz wielkie błotne grzęzawisko. W tym to właśnie grzęzawisku, zaryty po pas, 
tkwił Dziadek. Z 
okropnie głupią minę... Kilku najwyraźniej serdecznie ubawionych Polkoni 
usiłowało go stamtąd 
wyciągnąć. Tapati, która przyglądała się temu zupełnie oszołomiona, spostrzegła 
jednak, że robili to 
pozorując wysiłek, i tak naprawdę to nie wysilali się zbytnio, jakby pragnąc 
rzecz całą przewlekać w 
nieskończoność. Ich długie, końskie twarze promieniały.
- Ha! ha! ha! - śmiał się Bimbel. - Ha! ha! ha! O raju, trzymajcie mnie. O raju, 
umrę ze 
śmiechu, ha! ha! Ha! Tapati, popatrz!
Tapati, której bynajmniej nie było do śmiechu (choć Dziadek miał śmieszną minę), 
obróciła 
się ku niemu, aby rzucić możliwie najbardziej zjadliwą uwagę na temat tych, co 
wyśmiewają się z 
cudzego nieszczęścia, i zobaczyła ze zdumieniem, że Bimbel wcale nie patrzy na 
Dziadka. 
Wyciągniętym palcem celował w jakiś punkt na skraju grzęzawiska.
A tam coś się wściekle kotłowało. Wyglądało to tak, jakby w błocie awanturował 
się 
pokraczny czarny stwór tłukąc pięściami w nie stawiającą oporu czarną breję.
- T-to Tapatik - wykrztusił Bimbel, skręcając się ze śmiechu. - O raju! Zarył 
się aż po pachy! 
Zarył się aż po pachy w to świństwo. Patrz, jak się wścieka, ha! ha! ha! Ojej, 
brzuch mnie rozbolał!
- Dobrze ci tak! Poszedłbyś pomóc zamiast chichotać!
- Sama sobie idź - odburknął Bimbel i nagle jakby trochę oprzytomniał. 
Bojaźliwie zerknął na 
Babcię.
- Lecę, poszukam Zgryzika i innych - rzekł potulnie, choć Babcia nie odezwała 
się ani 
słowem.
I Smyrgnął w bok ku polom, na których ciągle trwała tajemnicza praca w świetle 
migotliwych 
pochodni.
- Babciu, jak to się właściwie stało? - zapytała Tapati cicho. Babcia pokiwała 
głową.
- Stało się to, co zawsze się dzieje, kiedy się ktoś bezmyślnie śpieszy. Dziadek 
zapomniał o 
roztopach. Nastawił aerotrax na najwyższe przyśpieszenie, czego nie wolno robić 
przy tak małej 
odległości, sama wiesz, jaki to pęd. I wzburzony, jak zwykle źle wylądował... To 
samo przydarzyło się 
Tapatikowi.
- Ach, teraz rozumiem, dlaczego zabroniłaś nam opuszczać ..się na ziemię! Tu 
jest straszliwe 
błoto i nie wzięliśmy osuszarek.
- Całe szczęście, że nie wzięliśmy - powiedziała Babcia z figlarnym uśmiechem.
Tapati nie zrozumiała tych słów, tego uśmiechu. Zresztą prawie ich nie 
usłyszała. Zaprzątnięta 
była bowiem czym innym.
- Babciu, dlaczego Dziadek jest taki spokojny? Nic nie mówi. Dlaczego, Babciu?
- Dlatego, dziecinko, że się okropnie wstydzi - odparła Babcia. - No, ale czas 
skończyć tę 
zabawę, bo Dziadek dostanie kataru, a to będzie koniec świata. Pamiętasz, co się 
działo, kiedy się 
zaziębił polując na żaby w okolicach Śpiewających Meteorytów?
Czy pamiętała! Jęki i utyskiwania zakatarzonego Dziadka słychać było chyba na 
całej Tapatii, 
a dom wyglądał jak po cyklonie.
Tymczasem Polkonie „ratujący” Dziadka świetnie się bawili. Odstawiali cały cyrk 
ku uciesze 
zgromadzonych gapiów. Dziadek nie protestował, choć znając Polkoni, musiał sobie 
zdawać sprawę z 
tego, że te wesołe obiboki opóźniają wyciągnięcie go z błota. Cała scena 
wyglądała zresztą 
niesamowicie, groteskowo i pięknie. Smolne łuczywa gapiów tworzyły wokół 
grzęzawiska płomienny 
krąg. W tym kręgu skakały, błaznowały czarne diabły, czyli spryskani błotem od 
stóp do głów 
Polkonie. A Dziadek tkwił w ziemi niby jakiś bożek, któremu te diabły oddają 
cześć diabelskim 
tańcem. Lekkie, zwiewne niebo, wyglądające, jakby byle wiatr mógł je porwać, 
wlepiało w tę scenę 
przerażone, blade oczy o drgających promienistych rzęsach.
Właśnie w momencie, gdy Babcia - chcąc podlecieć i przyśpieszyć akcję ratowniczą 
- 
podniosła rękę, by włączyć aerotrax, płomienny krąg wokół grzęzawiska 
zachybotał, a potem 
rozprysnął się jak brutalnie zerwany sznur korali. Znajdujący się najbliżej tego 
kręgu Polkoń obejrzał 
się, wierzgnął i wydał przenikliwy świst. Pozostali jego koledzy, podcięci tym 
świstem niby batem, 
zaprzestali błaznowania, w sekundę wyciągnęli nieszczęsnego Dziadka z błota i 
przenieśli w suche 
miejsce na skraj drogi.
A tam, wsparta na długachnym sękatym kiju, stała Kociuba, a za nią jej małżonek 
Kociub 
Potulny.
Była bardzo stara. Niektórzy mówili ,że ma tysiąc lat, a w każdym razie, że 
doskonale pamięta 
pradawne czasy, kiedy Ludzie nie tylko wierzyli w istnienie skrzatów, ale 
widzieli je - te czasy, kiedy 
Ludzie i skrzaty pospołu gospodarowali na Ziemi.
Może to prawda, a może nie. Jakkolwiek by się rzeczy miały, faktem jest, że była 
nieprawdopodobnie stara, i była niekoronowaną królową całego Bractwa żyjącego na 
obszarze 
przylegającym do Wysokich Gór.
Jej słowo było prawem. Drżeli przed nią wszyscy, nawet Polkonie.
Przyzwyczajona do tego, że jest wyrocznią i autorytetem, od którego nie ma 
odwołania, z 
pełną wyczuwalnej dezaprobaty rezerwą odnosiła się do Tapatików, a zwłaszcza do 
Dziadka, który 
przy swej zapalczywości nie zawsze mógł powstrzymać się od krytycznych uwag; by 
już rzec 
wszystko - bardzo sobie wzajemnie działali na nerwy. Ale i obdarzali się pewnego 
rodzaju milczącym 
szacunkiem! A ponadto każde z nich żywiło skrytą nadzieję, że zdoła zaimponować 
drugiemu...
Nietrudno więc się domyślić, jakie męki musi przeżywać Dziadek znalazłszy się w 
tak 
kompromitującej sytuacji!
Tapati, która nie bardzo zdawała sobie z tego sprawę, oczekiwała, że Dziadek 
rzuci jakiś 
właściwy sobie żarcik, którym tę sytuację rozładuje. Ale on milczał. Zdjął tylko 
z głowy czerwoną 
czapeczkę, a jego ubłocona ręka powędrowała do górnej kieszeni kombinezonu, w 
której zazwyczaj 
trzymał fajkę.
Natomiast Kociuba milczeć nie zamierzała, o nie.
- Nie dość, że niektórzy nie kwapią się do pomocy, to jeszcze innych od pracy 
odrywają - 
rzekła, patrząc z odrazą na Dziadkowy aerotrax. - A tym innym - dodała 
przenosząc wzrok na Polkoni 
-tylko w to graj!
W jej głosie, choć był cichy i szeleszczący, dźwięczał ton uroczysty i 
namaszczony, który 
szczególnie drażnił Dziadka.
I zapewne ten ton sprawił, że Dziadek wreszcie wziął się w garść. Jego oczy 
zabłysły 
charakterystycznym dla nich filuternym blaskiem.
- My właśnie, szanowna Kociubo - rzekł, wkładając z powrotem swoją czerwoną 
czapeczkę - 
przyle... przybyliśmy tutaj żeby się dowiedzieć, czy nie możemy być wam w czymś 
pomocni. Przyle... 
przybyliśmy natychmiast, jak tylko zorientowaliśmy się, że wre tu jakaś praca, 
nie zamierzamy 
bowiem siedzieć, hm, z założonymi rękami, gdy nasi bracia pracują. Wiec 
przyle... przyby...
Tapati - szczęśliwa, że Dziadek znowu żartuje, że znowu zachowuje się jak jej 
Dziadek, a nie 
jakaś żałosna, pognębiona istota - słuchając tej „przemowy” zastanawiała się, 
czy Dziadek muska ręką 
tarczę aerotraxu i myli się zaczynając to przyle..., a nie przyby.- 
nieświadomie, czy też czyni to 
specjalnie, żeby podrażnić Kociubę, wiedząc, jak denerwowały ją niezwykłe 
możliwości przybyszów 
z innej planety. Nie zdążyła jednak odpowiedzieć sobie na te pytania.
Przemowa bowiem została gwałtownie przerwana.
Z przydrożnej ciemności wypadł ociekający wodą Tapatik.
- Dziadku! Co oni chcieli ci zrobić? Kto nas wpakował do tego błota?! - spytał 
wojowniczo i 
zasłoniwszy sobą Dziadka wlepił nieustraszony wzrok w Kociubę.
Kociuba, na którą od początku świata nikt nie ośmielił się w ten sposób 
spojrzeć, zacisnęła 
ręce na swym wiekowym kiju, a potem gestem królowej rzucającej rycerzy do boju 
odwróciła głowę 
ku małżonkowi.
Kociub Potulny skulił się i w ogóle robił, co mógł, aby go nie było widać. Na 
jego poczciwej 
twarzy, w całej jego postawie malowało się wyraźnie, że chciałby być w tej 
chwili wszędzie, tylko nie 
tu, gdzie właśnie jest (a najchętniej w swojej izbie, na piecu).
- Toż to przecie dzieciuch jeszcze, Duszko - rzekł tonem lękliwej perswazji.
- Właśnie, szanowna Kociubo - podchwyciła natychmiast Babcia. - Chłopiec nie 
zrozumiał, co 
zaszło...
- Jak to nie - zaczął buntowniczo Tapatik. Dziadek spiorunował go wzrokiem.
- Później ci wszystko wytłumaczę - szepnął (i porozumiewawczo kopnął go w 
kostkę), 
natomiast głośno powiedział: - Wybacz mu, szanowna Kociubo. Nie chciał nikogo 
obrazić, a tym 
bardziej, hm... ciebie, szanowna Kociubo. To właśnie on przyniósł nam wiadomość, 
że wykonujecie 
tutaj jakąś wielką pracę i dlatego tu, hm... jesteśmy. Proszę cię więc, szanowna 
Kociubo, wytłumacz 
nam, co to za praca, abyśmy wiedzieli, w jaki sposób możemy się ewentualnie 
przydać.
Twarz Kociuby o skórze suchej, pomarszczonej jak pień stuletniej palmy nie 
wyrażała nic. 
Oczy tego samego koloru co twarz były równie zimne i surowe. Aż nagle 
złagodniały.
- Jak wiesz, dostojny kuzynie - zaczęła swym szeleszczącym głosem - my tu, na 
Ziemi, 
jesteśmy przede wszystkim Przyjaciółmi Ludzi. Pomagamy im, a czasem naprawiamy 
to, co popsują. 
Ludzie, zwłaszcza tu, w naszej okolicy, nie zawsze lubią myśleć. I wyrządzają 
szkodę temu, co żyje na 
Ziemi i w ziemi.
- Tutejsi kmiecie sypią na pola za dużo sztucznych nawozów, nie czytają 
instrukcji, jak 
posługiwać się pes... - włączył się szybko Kociub Potulny.
- Pestycydami - podpowiedział Dziadek.
- Środkami owadobójczymi - odparowała Kociuba.
- Garścią sypią na pola i na rośliny trujący proszek - podjął Kociub Potulny. - 
Przyrządy do 
opryskiwania płuczą w strumieniach, trując wodę. A i sami się trują stosując w 
gospodarstwie 
plastykowe kubełki po środkach chemicznych. Więc my... staramy się, jak możemy, 
naprawić szkody. 
Omiatamy rośliny, przesiewamy ziarno, żeby potem Ludzie nie truli się, jedząc 
masło, chleb, mleko, 
mięso czy wiosenne nowalijki. Straszna robota - westchnął Kociub Potulny. - Ale 
jest nas wielu.
- Tak więc, dostojny kuzynie, przydadzą się nam wasze ręce -uzupełniła Kociuba i 
zamierzała 
na tym zakończyć audiencję.
Ale Dziadek zastąpił jej drogę.
- Dlaczego ręce? - spytał uśmiechając się filuternie. - Ja myślałem, że bardziej 
może się tu 
przydać głowa niż ręce! To bardzo proste ciągnął szybko, pragnąc nie dopuścić 
Kociuby do głosu. - 
Wystarczy tylko skłonić Ludzi, żeby stosowali się do instrukcji. Przecież ta 
wasza praca jest absur... 
taka ciężka i odrywa was od innych pożytecznych robót. Szanowna Kociubo - głos 
Dziadka ociekał 
miodem - jeżeli zgodzisz się na moją propozycję, będziecie mieli to z głowy w 
ciągu jednej nocy. 
Jestem przekonany, że słyszałaś o nauce przez sen?
Jeżeli Kociuba nie słyszała, to absolutnie się z tym nie zdradziła. Jej twarz 
wyrażała 
nieufność. Ale nie odzywała się, co oznaczało, że łaskawie pozwala, aby Dziadek 
mówił dalej.
- Przez sen można nauczyć wszystkiego. Trzeba mieć, co prawda, płyty lub taśmy 
magnetofonowe. Myśmy, niestety, przywieźli tylko trzy katafony . Ale tu nie 
chodzi o żaden 
skomplikowany tekst, lecz o jedno zdanie. Wyznacz, Kociubo, dyżury na dzisiejszą 
noc. Niech całą tę 
noc dyżurujący siedzą od zmroku do świtu przy głowach śpiących kmieciów i 
powtarzają następujące 
zdanie: „Przeczytaj dokładnie instrukcję”. To wszystko.
Kociuba milczała. Milczała długo.
- Oszczędzi wam to niepotrzebnej pracy, a co ważniejsze, da lepszą gwarancję, że 
Ludzie nie 
będą się truć - dodał spiesznie Dziadek, zaniepokojony tym milczeniem.
Brodawka na jego policzku poczęła drgać, co zapowiadało, że cierpliwość Dziadka 
jest na 
wyczerpaniu, ba - groziło wybuchem! Ale do wybuchu nie doszło.
- Zarządzę, co trzeba - powiedziała wreszcie Kociuba. - A teraz wracajcie do 
domu. Toć 
mokrzy jesteście. Czas wam wracać.
Tak też zrobili.
Wzbili się wysoko w górę i polecieli najkrótszą drogą, ponad młodniakiem 
porastającym 
zbocze gęsto niby trzcina. Podczas drogi powrotnej nikt się nie odezwał. Nadmiar 
wrażeń wszystkim 
odebrał ochotę do mówienia.
Za to robot kuchenny XL, zobaczywszy, w jakim stanie wracają Dziadek i Tapatik, 
począł 
jazgotać a lamentować i wyrzekać na tę „dzicz, między którą niebacznie 
przylecieli”, aż drucik na jego 
czole znowu niebezpiecznie poczerwieniał.
- Nie gadaj tyle, tylko przygotuj kąpiel - ofuknął go wreszcie Dziadek.
Dziadek, trzeba to powiedzieć, był mimo odniesionego nad Kociubą zwycięstwa 
dziwnie 
markotny. Zdjął zabłocony kombinezon, po czym, owinąwszy się kocem, zasiadł w 
fotelu na 
biegunach i bujał się z okropnie nieszczęśliwą miną, pociągając ostentacyjnie co 
chwila nosem.
- Oj, Babciu - szepnęła zaniepokojona Tapati. - Zdaje się, że Dziadek już ma 
katar.
- Nie ma, ale zaraz będzie miał, jeżeli nie poradzimy coś na to, co go dręczy - 
odparła 
(również szeptem) Babcia.
Poszła do kuchni i zaparzyła herbatę (sama, osobiście, bo robot kuchenny XL 
wojował w 
łazience z Tapatikiem, który każdą kąpiel traktował jak wyrządzoną mu ciężką 
krzywdę), dolała do 
niej soku malinowego i zaniosła Dziadkowi.
Dziadek skrzywił się, jakby postawiła przed nim butelkę z tranem, i znowu 
ostentacyjnie 
siąknął nosem.
- Wypij, Tiku, póki gorąca - rzekła Babcia gładząc go serdecznie po ręce. - Mój 
ty biedaku, 
pomyśleć, że to wszystko by się nie stało, gdybyśmy w pośpiechu nie zapomnieli 
zabrać osuszarki 
błota.
Dziadek znieruchomiał, a potem zahuśtał się tak gwałtownie, że szklanka z 
herbatą omal nie 
wypadła Babci z rąk.
- No właśnie! - wykrzyknął triumfalnie. - Cały czas myślałem, że coś tu nie 
gra... Ja przecież 
nigdy nie wpakowałbym się do tego błota, gdyby wszystko było w porządku! 
Zapomniałem, że nie 
wziąłem osuszarki! Byłem pewien, że ją mam, i dlatego leciałem na pewniaka. No 
jasne. To twoja 
wina, Dusiu! Powinnaś była pamiętać o osuszarkach. Trudno, żebym ja stale o 
wszystkim myślał. 
Mam tyle spraw na głowie. Wszystko przez ciebie, Dusiu, tak!
- Naturalnie, Tiku - zgodziła się Babcia, a Tapati odwróciła się szybko i 
wtuliła twarz w 
puchowe futerko swego Złotego Misia, by stłumić ogarniający ją śmiech.
- A wiesz, Dusiu - ciągnął Dziadek, rozpromieniony - że ta Kociuba, choć 
napuszona i 
okropnie zacofana, wcale nie jest głupia! Co to, to nie! Potrafi ocenić mądry 
pomysł, a to już jest coś. 
Wiosenne odtruwanie, ha! ha! ha! I chcieli nas zapędzić do takiej idiotycznej 
roboty. Ale ja od razu 
powiedziałem: nie nasze ręce, tylko głowa, szanowna Kociubo! Głowa!
- Byłeś wspaniały. Tiku - powiedziała Babcia. - A teraz wypij herbatę, bo 
stygnie. Musisz się 
rozgrzać, bo jutro...
- Babciu! - przerwał Tapatik wbiegając do pokoju. - Jestem już umyty! I 
rozgrzany! Ja chcę 
iść na ten nocny dyżur do wsi Jeszcze nigdy nikogo nie uczyłem przez sen. Będę 
za płytę, tapa-ti--ti!
- Nigdzie nie pójdziesz - ucięła Babcia. - Bierzesz aspirynę i idziesz do łóżka. 
Nie dość, że 
siedziałeś w błocie, to jeszcze nie wiadomo po co wlazłeś do strumienia.
- Ależ, Babciu! Przecież ja się nigdy nie zaziębiam - rzekł z wyrzutem Tapatik 
i... kichnął.
Zaraz potem rzucił się z pięściami na Bimbla, bo Bimbel naturalnie roześmiał się 
złośliwie.
- Tapatik, zostaw go! - zawołała Babcia. - Pamiętaj, że on zorganizował ratunek 
dla ciebie.
- Nie prosiłem go o to - warknął Tapatik.
Ale puścił Bimbla. I z obrażoną miną, nie powiedziawszy nikomu dobranoc, poszedł 
do 
sypialni, gdzie zakopał się pod pierzynę.,
Tapati też się wkrótce położyła, choć nie była to jeszcze jej pora snu. Czuła 
się zmęczona. 
Przez całą zimę panował spokój, nic się właściwie nie działo, a teraz - ile 
wrażeń w ciągu paru 
godzin!...
Zasypiając, widziała przed sobą cudowne, niesamowite oczy Kota Niepowszedniego z 
Lipowej Doliny i myślała, nie bez przyjemnego lęku, że na pewno jeszcze kiedyś 
go spotka. A wtedy 
nie ucieknie jak dzisiaj, tylko...
Tego wieczoru światła wcześnie pogasły w Domu Tapatików na Jodłowej Polanie. 
Pełen 
wrażeń dzień zmęczył nie tylko Tapati. Ale mniej więcej o północy uchyliło się 
okno na parterze i... 
ktoś przez nie wyskoczył...
Był to Tapatik. W nie dopiętym kombinezonie wciągniętym pośpiesznie na piżamę. W 
górnej 
kieszeni kombinezonu miał budzik. W dolnej - kieszonkowy katafon. Do czoła miał 
przymocowaną 
latarkę o silnym, reflektorowym świetle. W ręku trzymał scyzoryk (zamknięty), 
ten sam, którym 
kiedyś zaatakował Baborga na Szmaragdowej Gwieździe. Scyzoryk zabrał ze sobą, 
uważał go bowiem 
za najlepszą broń na nieprzewidziane okoliczności, a przecież nigdy nie wiadomo, 
co może się 
zdarzyć, kiedy ktoś za- mierza coś zrobić w środku nocy, w dodatku na obcej 
(bądź co bądź) planecie!
Tak wyekwipowany, płonął niecierpliwością i odwagą. Odwaga ta jednak nieco 
przygasła, 
gdy oddalił się kilka kroków od domu. Było ciemno i przeraźliwie cicho. Ciemność 
zdawała się 
wyrastać wprost z ziemi dziwacznymi mackami, w których trudno rozpoznać krzaki, 
drzewa, trawę; 
wpełzała na niebo pełne rozchybotanych, nikłych gwiazd. Tapatik rozejrzał się w 
lewo, potem w 
prawo, ale w którąkolwiek stronę spojrzał, światło umocowanej na jego czole 
latarki wykrywało w 
mroku fantastyczne stwory, tym groźniejsze, że pogrążone w milczeniu, jakby 
przyczajone.
Nic więc dziwnego, że Tapatik, który uważał, że w całym wszechświecie nie ma 
niczego 
takiego, co by mogło jemu (Tapatikowi) napędzić strachu, na chwilę zwątpił w 
powodzenie akcji (ale 
nie w swoją nieustraszoność). Przyswoił sobie jednak kilka niezawodnych zasad, 
wypróbowanych w 
czasie licznych bojów tudzież niebezpiecznych przygód. Natychmiast więc postąpił 
zgodnie z tą, która 
głosiła: kiedy czujesz, że zaczyna ogarniać cię lęk, działaj.
Nacisnął guzik aerotraxu (nastawionego na średnie przyśpieszenie) i pomknął w 
dół ponad 
ciemnym, niezgłębionym lasem, a stary owczarz siedzący w progu pasterskiego 
szałasu na zboczu 
Wysokich Gór, spojrzawszy w tym czasie przypadkiem ku Pogórzu, pomyślał, że to 
gwiazda spada, 
bo widział oczywiście tylko lecące w dół światło Tapatikowej latarki...
Tapatik zaś (któremu, ma się rozumieć, nigdy nie przyszłoby do głowy, że ktoś 
może go 
wziąć za spadającą gwiazdę) po dziesięciu minutach lotu znalazł się tam, dokąd 
zmierzał, czyli we 
wsi. Zajrzał do pierwszej z brzegu chałupy i od razu upewnił się, że Kociuba 
spełniła swoją obietnicę: 
na łóżku gospodarza siedział jeden z Izików i szeptał mu do ucha umówione 
zdanie...
- Dobra nasza! - ucieszył się Tapatik.
Teraz pozostawało mu już tylko znaleźć chatę, w której dyżurują Polkonie. Na 
tyle poznał już 
Małych Mieszkańców Pogórza, aby wiedzieć, że nikogo poza Polkoniami nie zdoła 
namówić, aby 
pozwolił zastąpić się w nakazanym przez Kociubę dyżurze.
Istotnie, namówił ich bez większego trudu. Uradowani, pobiegli w noc, a Tapatik, 
włączywszy 
katafon, umieścił go przy głowie gazdy Macieja Huby, wśliznął się pod pierzynę 
obok śpiącego, po 
czym nastawił budzik na godzinę piątą rano i - smacznie zasnął.
Poranne słońce złociło wierzchołki gór, koguty już kukurykały swoją pobudkę i 
choć doliny 
były pogrążone jeszcze w purpurowym cieniu, gaździny rozniecały ogień w 
paleniskach, szykowały 
jedzenie dla mężów i synów, którzy niedługo wstaną do wiosennych prac. Na pozór 
był to poranek jak 
wszystkie inne, najzwyczajniejszy na świecie. Tyle że może odrobinę cieplejszy. 
Kury gdakały, 
prosiaki kwiczały, skrzypiały żurawie u studzien.
Kiedy jednak przed dom wyszli gospodarze, okazało się, że zaczynają ten dzień 
inaczej niż 
zwykle. A mianowicie: od czytania.
Jedni przyklękali przy workach ze sztucznym nawozem. Inni podnosili do oczu 
plastykowe 
pudełka lub puszki ze środkami owadobójczymi. I... w modlitewnym skupieniu 
odczytywali (cicho lub 
głośno, płynnie lub sylabizując, jak kto umiał) wydrukowane na nich przepisy 
użycia. Żaden zaś nie 
zdawał sobie sprawy ani z tego, że sąsiad robi to samo, ani z tego, że jest 
obserwowany przez setki 
niewidzialnych istot...
Och, bo zeszło się chyba całe Bractwo z Pogórza, ciekawe wyników eksperymentu, 
który miał 
ich uwolnić od znienawidzonego wiosennego odtruwania! Była tam też rodzina 
Tapatików w 
komplecie, a projektodawca, czyli Dziadek, stał u boku Kociuby promieniejąc 
spokojem i pewnością. 
Z zadowoleniem pykał ze swej najulubieńszej z ulubionych, czyli piankowej fajki, 
a jego szyję zdobiła 
ta okropna (dla wszystkich z wyjątkiem Chochli) czerwona chustka w żółte grochy. 
Tapatik, 
nienaturalnie cichy, trzymał się skromnie z tyłu, czym ściągnął na siebie uwagę 
Babci oraz... Bimbla.
Bimbel, kątem oka pilnując Tapatika, omiatał swoją lunetą całą wieś i pola. 
Nagle coś 
wypatrzył!
Chciał krzyknąć, ale powstrzymał się wielkim wysiłkiem woli. Tak wielkim, że 
nadął się i 
poczerwieniał. Czekał z miną kota, który trzyma w łapach upolowaną mysz, aż inni 
zobaczą to, co on 
przed chwilą wypatrzył. A serce jego gryzła zazdrość, że to nie on wpadł na taki 
wspaniały pomysł...
Ale też nie ja oberwę - pomyślał, aby się pocieszyć. Sytuacja (tuż przed 
wybuchem) była 
następująca: Gazdowie studiowali pilnie instrukcje na workach i plastykowych 
pojemnikach. Bractwo 
z Pogórza przyglądało się im w napięciu i z rosnącą radością. Nikt więc nie 
zwrócił uwagi na to, co 
działo się na poletku tuż przy drodze. Ale zważywszy, że poletko leżało właśnie 
przy drodze - taki 
stan rzeczy nie mógł trwać długo. Po prostu ktoś musiał zauważyć, a zauważywszy, 
krzyknąć:
- Ludzie! Ludzie! Popatrzcie ino tutaj!
I Ludzie, zaalarmowani, pobiegli zobaczyć, a zobaczywszy -usta pootwierali ze 
zdumienia.
Na poletku przy drodze gazda Maciej Huba sadził... miotły. Zwykłe miotły do 
zamiatania, a 
posadził ich już cały rządek i zaczynał drugi.
Zdumienie przerodziło się w śmiech. Ale i śmiech szybko zamarł, bo oto Bigosowa 
wrzasnęła:
- Moiściewy! Toć to moja miotła! Wapnem pobielona, widzicie?
A po niej Chowańcowa:
- O, tam moja! Z ułamanym trzonkiem!
Teraz już każdy rozpoznał swoją i podniósł się wielki krzyk.
- Złodziej! - krzyczeli jedni.
- Wariat! - krzyczeli drudzy.
- Złodziej! Wariat! Złodziej!
Rozwścieczone gaździny rzuciły się na nieszczęśliwego Macieja i kto wie, jak by 
się to 
wszystko skończyło, gdyby Jasiek Chowańców nie wyciągnął z łóżka posterunkowego 
Gawlika.
Posterunkowy Gawlik nadbiegł dopinając założony w pośpiechu mundur. Widać było, 
że 
absolutnie nic nie rozumiał z tego, co mu Jasiek opowiadał. Biegł zły i zaspany. 
Ale kiedy zobaczył 
kolorowy kłąb przewalający się po Madejowym polu - od razu odzyskał urzędową 
powagę.
- W imieniu prawa rozejść się! - huknął. Nie poskutkowało.
Powtórzył więc jeszcze raz to samo, po czym z całych sił dmuchnął w urzędowy 
gwizdek. 
Poskutkowało.
Gaździny odskoczyły od nieszczęsnego Macieja, a posterunkowy Gawlik dopiero 
teraz 
dostrzegł powtykane w ziemię miotły. I - jak przed nim inni - otworzył usta ze 
zdumienia.
- Aresztujcie go! Ukradł moją miotłę. Z ułamanym trzonkiem! Moją! - wrzasnęła 
Chowańcowa.
- I moją! Wapnem pobieloną - dołożyła Bigosowa.
- Aresztować!
- Dochtora wezwać!
- Wariat!
- Złodziej!
Zamieszanie znowu zrobiło się ogromne. I trwało tak długo, póki posterunkowy 
Gawlik nie 
ochłonął.
W dalszym ciągu co prawda nic nie rozumiał, ale zapiąwszy pod brodą pasek 
czapki, pewnym 
krokiem podszedł do Macieja i ujął go pod ramię.
- Idziemy! - rozkazał. - Tylko bez kawałów!
Maciej Huba nie stawiał oporu. Dał się prowadzić potulnie jak cielę na 
postronku. Twarz miał 
zupełnie ogłupiałą, a jego usta poruszały się, szeptał coś do siebie, jakby się 
modlił.
Kiedy milicjant i jego aresztant przechodzili obok rodziny Tapatików, wszyscy 
usłyszeli, co 
szeptał nieszczęsny gazda:
- Zbierz wszystkie miotły i zasadź je na polu. Zbierz wszystkie miotły i zasadź 
je na polu. 
Zbierz...
Ten szept został zakłócony przez ciche parsknięcie. To Tapatik, który od pewnego 
czasu 
tłumił śmiech, nie wytrzymał i roześmiał się.
I nagle wszyscy zrozumieli.
- Tapatik! - krzyknął Dziadek wściekłym głosem (ale jego oczy podejrzanie 
błyszczały). - To 
twoja sprawka?!
- Moja, Dziadku! - wykrztusił Tapatik i chwycił się rękami za brzuch. - Oj, 
Dziadku. 
Widziałeś, jak on sadził te miotły? Ha! ha! ha! Ojej, a jak te baby się na niego 
rzuciły! Ha! ha! ha!
- Ha! ha! ha! - wtórował Bimbel, który choć zły, że to nie on był autorem 
pysznego (jak 
uważał) kawału, bawił się cudownie całą sytuacją, tym bardziej że przeczuwał to, 
co zupełnie nie 
przychodziło na myśl rozbawionemu Tapatikowi: że za chwilę będzie straszna 
awantura.
Jednak wszystko odbyło się zupełnie inaczej, niż Bimbel sobie wyobrażał. 
Awantury nie było. 
Stało się coś o wiele gorszego. Coś o wiele, o wiele gorszego.
Mianowicie: na Tapatika popatrzyła Kociuba. Odwróciła się ku niemu bardzo 
powoli, tak 
wolno, jakby każdy ruch sprawiał jej ból. A potem popatrzyła. I musiało być w 
jej wzroku coś takiego, 
że Tapatik, który nigdy się jej nie bał i którego w ogóle trudno zbić z 
pantałyku, przestał się śmiać, 
zbladł, poczerwieniał i obronnym ruchem przytulił się do Dziadka.
Wtedy Kociuba przeniosła spojrzenie na Dziadka. Z Dziadka na Babcię. Z Babci na 
Tapati. 
Na Bimbla. A potem odwróciła się do nich tyłem i - odeszła. A za nią odeszli 
wszyscy. Wszyscy co do 
jednego, cała ogromna rzesza - odeszli w wielkiej ciszy.
Dziadek zrobił taki ruch, jakby chciał pobiec, zatrzymywać. Ale Babcia położyła 
rękę na jego 
ramieniu.
- Zostaw, Tiku - powiedziała ze smutkiem. - Obawiam się, że stało się coś bardzo 
złego.
Rozdział III
SĄD. KOMPROMITACJA
Prawie nikt nie tknął obiadu, choć robot kuchenny XL, widząc miny wracających, 
zrezygnował z obmyślonego na dzisiejszy dzień menu i przygotował danie, które 
jak twierdził, po 
prostu jadło się samo: omlet polany wiśniowym sokiem i bezy. Ale nawet Dziadek, 
który normalnie 
pochłonąłby trzy takie omlety, wmusił w siebie zaledwie połowę jednego, po czym 
odsunął talerz i nie 
powiedziawszy „dziękuję”, wyszedł przed dom. W rezultacie czego Tapatik o mało 
się nie udławił. Bo 
połknięty w zdenerwowani kawałek omletu trafił nie tam, gdzie potrzeba. Co 
prawda Tapati, 
niezmiernie czuła na wszystko, co brat-bliźniak przeżywa, była pewna, że sprawa 
przedstawia się 
zupełnie inaczej: Tapatikowi zakręciły się łzy w oczach i chciał stworzyć 
pozory, że to z powodu 
zakrztuszenia. W każdym razie kaszlał przesadnie i stanowczo zbyt długo!
Jeszcze się nie wykaszlał na dobre, gdy wrócił Dziadek.
- Ktoś idzie! - rzucił z podnieceniem. - Siadajcie - dodał, widząc, że dzieci 
zrywają się z 
miejsc. - Siadajcie i siedźcie. Nie trzeba, żeby widzieli, jak bardzo czekamy i 
denerwujemy się! 
Ostatecznie nikt tu zbrodni nie popełnił! Jemy obiad, jak jedliśmy. XL, dlaczego 
zabrałeś mój talerz z 
omletem? Nie widziałeś, że nie skończyłem?
- Już podaję! - powiedział XL, uradowany.
I przyniósł Dziadkowi od razu półtorej porcji.
- Wszyscy jedzą! - rozkazał Dziadek i zaatakował omlet tak energicznie i tak 
łapczywie, jakby 
nie jadł od trzech dni. Co okazało się zaraźliwe.
Wszyscy więc jedli w momencie, gdy na ganku rozległy się charakterystyczne 
podskakujące 
kroki.
- E, to tylko jakieś Polkonie - mruknął Dziadek, zawiedziony.
Istotnie byli to Polkonie. Dwóch Polkoni. Wbiegli w podskokach. Jak to oni. Ale 
na ich 
końskich twarzach, zazwyczaj roześmianych od ucha do ucha, malowała się taka 
powaga, że Dziadek 
szybko otarł usta serwetką i wstał.
- Witajcie - rzekł z lekkim ukłonem. - Właśnie jemy obiad, więc może...
Słowa zamarły mu na ustach, bo Polkonie stali nieruchomo, a przecież są to 
istoty 
podskakujące i skaczące. A oni widać tylko na to czekali, żeby umilkł. Wyższy z 
nich postąpił krok 
naprzód i podał Dziadkowi zwitek brzozowej kory. Po czym obaj wybiegli. Jak to 
Polkonie. W 
podskokach.
Zbity z tropu Dziadek niepewnie obracał w palcach korę. Jego uniesione w górę 
brwi 
wyrażały zdumienie i namysł.
- Ki czort - zaczął wreszcie. - Myślisz, Dusiu, że to jest coś do jedzenia? - 
zwrócił się do 
Babci. - Czy też może... - dodał z nadzieją - ...to jest jakaś fajka pokoju?
- Rozwiń, Tiku - powiedziała Babcia. - To na pewno jakieś pismo.
- Pismo! - parsknął Dziadek ze zgrozą. Ale rozwinął korę.
Babcia miała rację. Na brzozowej korze węglem drzewnym napisano, co następuje:
„Proszę o przybycie na Ondraszkową Halę. Godzina trzecia (piętnasta). Kociuba”.
- Proszę o przybycie na Ondraszkową Halę. Godzina trzecia, piętnasta - powtórzył 
Dziadek 
głośno i usiadł. Natychmiast jednak wstał i począł biegać po pokoju. Aż 
zatrzymał się przed Babcią.
- Utrzymujesz, Dusiu, że coś z tego rozumiesz? - spytał groźnie (aczkolwiek 
Babcia, jako 
żywo, niczego nie utrzymywała).
- Uważam za prawdopodobne, że wzywają nas na jakieś zebranie - odparła Babcia i 
dała znak 
XL-owi, że już może sprzątnąć ze stołu.
- Zebranie! - jęknął Dziadek i otarł pot z czoła. - Pół wszechświata 
przeleciałem, żeby nie 
słyszeć o zebraniach. A poza tym -jestem na emeryturze! Nie obowiązują mnie 
żadne zebrania, 
narady, konferencje i tym podobne diabelskie wynalazki dla okradania z czasu i 
rozmiękczania 
mózgów, prowadzące prostą drogą do uwiądu starczego, czego dowodem są...
Babcia westchnęła i spojrzała dyskretnie na zegarek. Wiedziała, że skoro Dziadek 
wsiadł na 
swego ulubionego konika, będzie pomstował i piorunował co najmniej dziesięć 
minut. I wyjąwszy 
przybory do szycia, zaczęła cerować dziurę w obrusie wyszarpaną podczas 
ostatniego podwieczorku 
przez najmłodszego z Izików .(znanych żarłoków i smakoszy). A stało się to tak: 
Izik usiłując ściągnąć 
z talerza sąsiada kawałek tortu, po zjedzeniu własnego naturalnie, nie trafił i 
dziabnął widelcem w stół.
Tapati podeszła do okna i ze smutkiem spojrzała na zalaną słońcem Polanę.
Wtem usłyszała jakiś głos czy szmer. Ktoś wymawiał jej imię.
Nastawiła uszu.
- Pst... Tapati... Tapati...
Wychyliła się przez okno i zobaczyła pod parapetem... krzak paproci! Którego 
nigdy tam nie 
było! Zdumiona, chciała krzyknąć, ale krzak poruszył się i spomiędzy gałęzi 
wyjrzały przerażone 
oczy... Piastka, który ostrzegawczo przyłożył palec do ust.
Tapati powstrzymała okrzyk zdziwienia i wychyliła się bardziej.
- Tapati! Szykuje się na was wielki sąd. Nie wolno z wami rozmawiać! Kociuba 
okropnie zła - 
wyszeptał szybko Piastek i zanim Tapati zdołała cokolwiek powiedzieć, osłonięty 
krzakiem, poczołgał 
się przez Polanę ku zboczu.
Tapati odwróciła się od okna blada. Przypadek zdarzył, że znalazła się w zasięgu 
(natchnionego) spojrzenia Dziadka, który ciągle biegał po pokoju, wygłaszając 
wielki monolog 
przeciw zebraniom i tym, którzy je wymyślili. Skutek był taki, że Dziadek 
natychmiast stracił 
natchnienie. -
- Co tobie, kruszynko? - zawołał, przestraszony. Wargi Tapati poruszyły się, 
zadrżały.
- Dziadku - rzekła przez łzy. - Był... był tu przed chwilą Piastek. Za... 
zamaskowany. I 
powiedział, że nikomu nie wolno z nami rozmawiać i że... że szykuje się na nas 
sąd!
Zapanowało pełne zdumienia milczenie.
- Babciu, czy ja kogoś zabiłem? - krzyknął z pasją Tapatik. -Czy oni tutaj 
naprawdę zupełnie 
nie znają się na żartach?
- Na pewno się znają, kochanie - odparła Babcia. - Sam widziałeś, jak się śmieją 
z figlów 
płatanych przez Polkonie.
- No więc dlaczego? Przecież ja nie chciałem zrobić nic złego! To miał być taki 
kawał! Byłem 
przekonany, że skonają ze śmiechu, a oni się nadęli i grożą sądem. I to komu? 
Mnie, czyli dziecku! 
Babcia, acz zatroskana, nie mogła powstrzymać uśmiechu.
- Ej, Tapatik. Niezły tchórz cię obleciał, co? - rzucił Bimbel.
- Sam jesteś tchórzem - odparł Tapatik.
- Ja się nie zasłaniam tym, że jestem dzieckiem! - rzekł dumnie Bimbel, który w 
tej chwili 
zupełnie zapomniał, jak to on wykorzystywał swą pozycję jedynaka wobec Tapati 
(czego Tapatik w 
normalnej sytuacji nie omieszkałby mu przypomnieć).
Teraz jednak nie miał ochoty wdawać się w zwykłą utarczkę z kuzynem.
- Ja się nie boję, Babciu, ja nie rozumiem - powiedział ze zdumieniem.- No bo, 
jeżeli nawet 
uważają, że zrobiłem coś złego, to dlaczego nie nakrzyczą na mnie, tylko od razu 
jakieś obrażanie się 
na całą rodzinę i sąd! Ja nic z tego, Babciu, nie rozumiem - powtórzył z udręką.
Babcia kątem oka spojrzała na Dziadka, który siedział w ponurym milczeniu, 
otaczając się 
kłębami fajkowego dymu. Przygarnęła do siebie Tapatika i pocałowała go w 
rozpalone czoło.
- Myślę, kochanie, że Piąstek mocno przesadził mówiąc o sądzie - rzekła, 
umyślnie podnosząc 
głos (by dotarł do Dziadka). -Przypuszczam, że po prostu chcą nam pewne rzeczy 
objaśnić w sposób... 
powiedzmy... uroczysty.
Dziadek uśmiechnął się z gryzącą ironią, co świadczyło, że słuchał uważnie słów 
Babci.
- Ale co tu jest do objaśniania?! - wtrącił Tapatik, znowu zbuntowany.
- To, czego nie rozumiesz - rzekła łagodnie Babcia. - Oni tutaj na pewno znają 
się na żartach. 
Ale obawiam się, że przekroczyliśmy jakieś Prawo dotyczące ich stosunków z 
Ludźmi, a to poważna 
sprawa. - (Dziadek wydał krótkie gniewne parsknięcie). - A poza tym - ciągnęła, 
jakby nie zauważyła 
reakcji Dziadka - jak ty myślisz, Tapatik: czy mnie podobał się twój kawał?
Tapatik, zaskoczony, uniósł ku niej głowę. Babcia patrzyła mu prosto w oczy; 
wytrzymał to 
spojrzenie, tylko się trochę zaczerwienił.
- Myślę, że ci się nie podobał - odparł odważnie.
- Dlaczego?
- Dlatego, że zawsze mówiłaś, że można żartować, ale nie należy ośmieszać, a ja 
tego 
Macieja, no... trochę ośmieszyłem - przyznał uczciwie. - Ojejku, jaki był 
śmieszny, kiedy sadził te 
miotły, ha! ha! Ale czy to jakaś zbrodnia? - wrócił do swego. - Najlepiej 
będzie, jak nie pójdziemy na 
ten głupi sąd!
- Pójdziemy! - zagrzmiał Dziadek wstając. - Z całą pewnością pójdziemy!
Wyruszyli za kwadrans trzecia. Dziadek osądził, że piętnaście minut wystarczy na 
drogę, 
jeżeli idzie się pieszo. A wyruszyli pieszo, bo w ostatniej chwili okazało się, 
że dwa aerotraxy są 
popsute. Nikt nie wiedział, że Babcia przy nich majstrowała... A zrobiła to 
przed wyjściem, kiedy 
Dziadek kategorycznie odmówił wypicia waleriany.
- Nie! - powiedział szorstko. - Nic nie będę zażywał! Chcę być przytomny!
Wtedy właśnie Babcia w największej tajemnicy coś zmajstrowała przy swoim i jego 
aerotraxie. Bo przecież szybki marsz, zwłaszcza w świeżym wiosennym powietrzu, 
uspokaja nerwy 
równie dobrze jak waleriana. Jeżeli nie lepiej...
Szli więc szybko prostą, wygodną drogą nad reglami. Dziadek wyrywał do przodu 
jak 
wystrzelony z rakietowej wyrzutni. Co Babcia, zamykająca pochód, obserwowała z 
zadowoleniem, ale 
i z niepokojem (tempo bowiem świadczyło o olbrzymim wzburzeniu). Zwolnił dopiero 
przy ścieżce 
skręcającej w Stary Las, za którym leżała Ondraszkowa Hala. Był to naprawdę 
bardzo stary las i 
ciągnął się kilometrami, aż do Wysokich Gór. Tapati lubiła ten las w taki 
sposób, w jaki lubiła to, 
czego jednocześnie trochę się bała. I teraz też, ledwo weszła w tajemniczy cichy 
świat, ogarnęło ją 
uczucie przyjemnego podniecenia i na chwilę zapomniała, dokąd idą.
Na chwilę tylko. Ondraszkowa Hala była blisko. Z trzech stron otoczona Starym 
Lasem, 
czwartą przylegała do olbrzymiego masywu skalnego obrzeżonego pasem jałowca. 
Hala normalnie o 
tej porze roku zieleniła się wiosennie, teraz jednak przybrała się w barwy 
rozmaite, jakby zakwitła 
Kwiatami. Ale to nie były kwiaty. Po prostu całą tę, niedużą zresztą, Halę 
wypełniali Mali Mieszkańcy 
Pogórza, a lubili, zwłaszcza wiosną, ubierać się kolorowo. Pstre kubraczki 
Polkoni, białe, lamowane 
niebiesko sukmany Piastków, czerwone ze złotymi pomponami czapeczki Bajarzy, 
żółte porteczki 
Izików, a wszystko czyściutkie, obmyte słońcem, które długimi promieniami 
myszkowało wśród tych 
barw, ze szczególnym upodobaniem wyłuskując ozdobne klamry, guziki, zapinki, 
brosze i szpile, aż 
skrzyły się jak klejnoty.
- Jak pięknie - szepnęła Tapati, olśniona.
- Bardzo pięknie - przytaknęła Babcia.
Ale Dziadek widział tylko jedno: olbrzymi pień, na którym jak na podwyższeniu 
siedziała 
Kociuba pośród członków Rady Starców.
- Hm, tak - rzekł przez zęby. - Więc to tak! - dodał, a w jego oczach pod 
krzaczastymi 
brwiami pojawiły się swawolne iskierki.
Obciągnął sweter, strzepnął sosnową igłę z dżinsów i ruszył do Pnia Narad, 
bardzo wysoko 
trzymając głowę. Za nim, naśladując go we wszystkim - Tapatik. Babcia szła 
trzymając za ręce Tapati 
i Bimbla. 
Była godzina trzecia (piętnasta), w momencie, kiedy stanęli przed Radą.
Dziadek skłonił się w milczeniu, 
- Witajcie! - powiedziała Kociuba i nieznacznie kiwnęła głową.
A wtedy Izik, siedzący ze skrzyżowanymi nogami (w żółtych porteczkach) na brzegu 
Pnia, 
zeskoczył na ziemię. Podszedł do Babci, powiedziawszy: „Proszę za raną”, z 
galanterią właściwą 
Izikom podał jej ramię i poprowadził ku sznurowej drabince, po której wchodziło 
się na Pień, i 
Babcia, trochę zarumieniona, weszła na drabinkę pierwsza.
Za nią Tapati i Bimbel.
Potem - speszony, ale nadrabiający miną Tapatik. A na końcu Dziadek.
Kiedy zajęli przygotowane dla nich miejsca. Kociuba wstała. Wbrew temu, czego 
się Tapati 
spodziewała, nie wyglądała na bardzo złą. Wyglądała natomiast, jeśli to w ogóle 
możliwe, na jeszcze 
bardziej starą, niż była. Wydawało się, że wszystkie zmarszczki świata 
wyznaczyły sobie spotkanie na 
jej twarzy, tworząc osobliwą sieć, w której uwięzły dwa szare kamyki oczu. Miała 
na sobie grubą, 
lnianą opończę do samej ziemi, i - wsparta na swym sękatym kosturze - 
przypominała pielgrzyma, 
który przemierzył świat w pielgrzymce do jakiegoś świętego miejsca, a teraz 
zatrzymał się w drodze i 
stał - straszliwie utrudzony, ale promieniejący nadziemskim spokojem (w wypadku 
Kociuby - 
dostojeństwem).
Kociub Potulny wysunął się do przodu i potrząsnął srebrnym dzwonkiem. A ledwo 
przebrzmiały osypujące się na Halę srebrzyste dźwięki, wszyscy wstali i zaczęli 
śpiewać Pieśń, której 
nikt z Tapatików nigdy do tej pory nie słyszał. Była to prastara Pieśń Ludu 
Pogórza.
Zwielokrotniona echem, niosła się daleko, wypełniała przestrzeń od ziemi do 
nieba i unosiła 
ku górze wszystkie serca. Tak przynajmniej czuła Tapati. Zresztą chyba nie tylko 
ona, równie 
poruszony wydawał się być nawet Dziadek. Jego napięta twarz złagodniała. Co 
prawda tylko do 
chwili, kiedy Kociuba, usiadłszy, zaczęła mówić. Tym bardziej że pominąwszy 
wstępną formułę: 
„Niech będą pozdrowione duchy wody, powietrza i ziemi”, zaczęła zdaniem, które 
zazwyczaj 
doprowadzało Dziadka do szału: - „Zebraliśmy się tutaj”...
(Usłyszawszy ten początek Tapati z lękiem spojrzała ku Dziadkowi i zobaczyła, że 
jego dolna 
warga zadrżała, co było oznaką irytacji).
- Zebraliśmy się tutaj - mówiła Kociuba swym szeleszczącym głosem - zgodnie z 
pradawnym 
obyczajem. Obyczaj ów nakazuje, aby nad tym spośród nas, który przekroczył 
Prawo, odbyły się Sądy 
w obecności całego naszego Bractwa.
(Tapatik poruszył się niespokojnie, a Dziadek, patrząc hardo na Kociubę, położył 
opiekuńczym gestem dłoń na ramieniu wnuka).
- Tym razem jednak nie wezwaliśmy was na Sądy - ciągnęła Kociuba, nawet 
drgnięciem 
powieki nie zdradziwszy się, że usłyszała westchnienie ulgi, jakie wydostało się 
z piersi Babci, albo że 
dostrzegła jej mocno splecione dłonie, które następnie spoczęły spokojnie na 
kolanach - ale dla 
pouczenia, które będzie jednocześnie przypomnieniem. Za waszej pamięci, a i za 
pamięci waszych 
dziadów i pradziadów, nie zdarzyła się rzecz tak niesłychana, aby ktoś 
przekroczył Prawo, boście to 
Prawo wyssali z mlekiem matki. Ale zdarzyło się - tu Kociuba zwróciła twarz ku 
Dziadkowi -że 
przybyli do nas goście z dalekich światów, z miejsca, w którym podobno - 
(Dziadek cicho parsknął) - 
nie ma Ludzi. Więc Prawo jest im nieznane. I zdarzyło się, że jeden z nich 
dopuścił się nieświadomie 
czegoś, co w naszych stronach jest najcięższym przewinieniem, za co grozi 
najsurowsza kara: 
wypędzenie z naszej społeczności. Nie należy jednak karać niewiedzącego. 
Niewiedzącego należy 
pouczyć. Rada Starców postanowiła, że pouczenie to będzie, jak rzekłam, 
jednocześnie 
przypomnieniem. Bo godzi się przypomnieć wam, którzyście Prawo wyssali z mlekiem 
matek 
waszych, kiedy i dlaczego przodkowie nasi je ustanowili.
Jeżeli jeszcze raz powtórzy „wyssane z mlekiem matki”, to ja tego nie wytrzymam 
- 
pomyślała Tapati i na wszelki wypadek postanowiła przestać słuchać.
Nie oznaczało to bynajmniej braku szacunku dla Kociuby czy lekceważenia sprawy. 
Po prostu 
Tapati, która uczestniczyła w licznych naradach poprzedzających wyprawę na 
Ziemię, powzięła 
głęboki wstręt do tego, co nazwała „stylem zebraniowym”, i doszła do wniosku, że 
każdy, kto mówi 
tym stylem, przestaje być tym, kim był, a staje się zupełnie kimś innym, o wiele 
mniej ciekawym. A 
przekonawszy się ponadto, że ważne rzeczy mówi się dopiero na końcu, z całym 
spokojem odwróciła 
uwagę od przemawiającej Kociuby. I od razu rzuciły jej się w oczy następujące 
fakty: po pierwsze, 
zgromadzeni w Hali byli jakby podzieleni na dwa obozy - młodzi siedzieli osobno 
i starzy osobno. Po 
drugie, starzy słuchali słów Kociuby w nabożnym skupieniu, za to na twarzach 
młodych malował się 
charakterystyczny „zebraniowy wyraz”, to znaczy jedni wyglądali, jakby spali 
(chyba spali), a drudzy 
z całą pewnością myślami byli zupełnie gdzie indziej, co najłatwiej było 
odgadnąć obserwując Izików.
Na pozór wydawało się, że Iziki słuchają w skupieniu. Ale ich zawsze głodne 
zielone oczy 
zasnute były mgiełką rozmarzenia i zachwytu, co świadczyło, że są o sto mil 
stąd, a prawdopodobnie 
we własnej kuchni, zajęci przyrządzaniem ulubionych potraw, być może, słynnej 
izikowskiej 
zapiekanki.
- Słuchaj, kruszynko, to jest ważne! - szepnęła Babcia nachylając się ku Tapati.
Tapati, zawstydzona, znowu zwróciła twarz ku Kociubie. Kociuba mówiła:
- My tu, na Ziemi, nosimy nazwę, która zobowiązuje: Przyjaciele Ludzi. Sensem 
naszego 
istnienia i naczelnym naszym nakazem było zawsze: nieść pomoc Ludziom. Odkąd zaś 
Ludzie 
przestali w nas wierzyć i tym samym przestali nas widzieć - ten nakaz stał się 
Prawem. Drzewiej 
bywało, żeśmy i my płatali Ludziom figle. Ale to było właśnie wówczas, gdy nie 
tylko wiedzieli o 
naszym istnieniu, ale widzieli nas. Fakt, że staliśmy się niewidzialni, mógł 
stać się podstawą do 
różnych nadużyć. Zatem już i figle płatamy tylko jedni drugim... Nie odnosimy 
się wrogo do 
wszystkich zmian, jakie zachodzą na Ziemi. I zgodziliśmy się - (tu znowu 
spojrzenie na Dziadka) - na 
ten zaproponowany nam eksperyment z nauką przez sen. Ale jedno nigdy się nie 
zmieni: to, że 
Ludziom pomagamy. To, że nigdy ich nie krzywdzimy. Kto odmawia pomocy, kto 
wyrządza szkodę, 
przekracza Prawo. A gaździe Maciejowi Hubie wyrządzono wielką szkodę. Ten 
uczciwy gospodarz, 
nic nie zawiniwszy, znalazł się w areszcie, oskarżony o kradzież. Stał się 
ponadto pośmiewiskiem 
całej wsi, a jego dobra opinia jest na zawsze zniszczona. Będą o nim mówili, 
złodziej albo wariat. 
Popełniono więc ciężkie przestępstwo, coś, co...
- Ale ja nie chciałem! To miał być żart! - krzyknął Tapatik i... rozszlochał się 
w głos.
Tak! Tapatik, którego nerwy w ciągu tego dnia wystawione zostały na ciężką 
próbę, nie 
wytrzymał. Rozpłakał się w głos i przywarł do kolan Dziadka, roztrzęsiony.
Nietrudno było przewidzieć, co teraz nastąpi!
- Szanowna Kociubo! - huknął Dziadek wstając. - My, Tapatiki z Tapatii, 
szanujemy cudze 
obyczaje i prawa. Słuchałem uważnie tego, co mówiłaś i przyznaję ci rację. Nie 
widzę jednak 
potrzeby, żeby z powodu tego ubolewania godnego wydarzenia robić aż taką 
historię. To nie na nerwy 
dziecka! Zrobił źle, wie o tym, i po raz drugi czegoś takiego nie zrobi. 
Doprawdy nie rozumiem, po co 
to strzelanie z armaty do muchy! Można było całą sprawę załatwić o wiele 
prościej, nie narażając 
nikogo na takie zdenerwowanie! Chłopiec przeprosiłby kogo trzeba, a i szkodę, 
jak sądzę, da się 
naprawić.
- Słusznie mówi! - przyszedł mu nieoczekiwanie w sukurs brat Zgryzika. 
- Słusznie! - krzyknął ojciec Piastka.
- Słusznie! Ma rację! Słusznie! - wołali młodzi.
- Milczeć tam! W głowach się poprzewracało smarkaczom! Precz z wichrzycielami! - 
wołali 
starzy.
W jednej chwili powstał zamęt nie do opisania.
Aż Kociuba wyrwała z rąk swego (kompletnie ogłupiałego) męża Kociuba Potulnego 
srebrny 
dzwonek i zadzwoniła.
Momentalnie zapanowała cisza. Wszystkie oczy wlepione były w Kociubę. Ale ona 
milczała. 
Wyglądała na bardzo zmęczoną.
- Proszę o głos - powiedział, wstając, brat Zgryzika. Patrzył na Kociubę twardo, 
z 
wyzwaniem. Kociuba milczała z taką miną, jak- by zamierzała milczeć przez wieki. 
- Źle się stało - 
mówił pomimo to, zdecydowany nie dać się zrazić - że nasi goście z Tapatii, o 
których życzliwości dla 
nas niejednokrotnie mieliśmy okazję się przekonać, zostali narażeni na tak 
wielką przykrość, tym 
bardziej że mamy podstawy przypuszczać, że cała sprawa była tylko pretekstem - 
tu brat Zgryzika 
lekko podniósł głos - do załatwienia czegoś zupełnie innego! Ale jednocześnie o 
tyle dobrze się stało, 
że wreszcie my, młodzi, mamy okazję wypowiedzieć publicznie to, co od dawna leży 
nam na sercu. 
Takiej bowiem okazji do tej pory nam nie dawano. Nie jest prawdę, że nie mamy 
szacunku dla 
starszych. Ale wydaje się nam, że od dawna Rada Starców powinna być zmieniona na 
Radę Ludu 
Pogórza, tak żeby i młodsi mieli w niej swych przedstawicieli!
- Nigdy! - zagrzmiał stary Zgryzik.
- Nigdy! Precz z wichrzycielami! Odebrać mu głos! - krzyczeli inni.
- Niech mówi. Mów dalej. Dajcie mu mówić!
Tym razem zamieszanie zrobiło się jeszcze większe. Ale tym razem Kociub Potulny 
próżno 
potrząsał srebrnym dzwonkiem. Na Ondraszkowej Hali zakotłowało się, jakby wilk 
wpadł pomiędzy 
owce.
- Urywamy się! - powiedział Dziadek dziwnie zmęczonym głosem. - Nic tu już po 
nas.
Wziął za rękę zapłakanego Tapatika i odeszli, ukłoniwszy się naturalnie 
pogrążonej w 
wyniosłym milczeniu, jakby nieobecnej Kociubie.
Dziadek torował drogę przez podniecony, rozgorączkowany tłum. W powietrzu 
okrzyki 
krzyżowały się jak szpady:
- Jesteśmy Przyjaciółmi Ludzi!
- Musimy im pomagać!
- Nie wierzą w nas!
- Od wieków tak bywało i tak będzie!
- Jak żyją nasi bracia z Tapatii, a jak my?!
- My jak za króla Ćwieczka!
- Zdaje się, że nie powinniśmy byli w ogóle tutaj przylatywać -powiedziała 
Tapati, 
nieszczęśliwa.
- Zdaje się - mruknął Dziadek. Ale spojrzawszy na nią dodał szybko: - Nie martw 
się, 
kruszynko. Przylecieliśmy, żeby obronić Ziemię przed Mandiablami. Pamiętaj, że 
tylko my możemy 
to zrobić A do tego, co się tutaj stało, i tak prędzej czy później musiałoby 
dojść. Lepiej wybuchnąć, 
niż szeptać po kątach i tłamsić w sobie urazy! Niewykluczone zresztą, że po tej 
burzy nastanie piękna 
pogoda.
Rozdział IV
KTO PORWAŁ STEREOLOT?
Niestety, piękna pogoda nie nastała. Przeciwnie, było szaro i brzydko. Choć po 
wiosennym 
niebie, wysokim i lekkim jak opłatek, przepływały miłe różowe obłoczki, które 
Tapati nazywała 
uśmiechami. Choć ptaki śpiewały tak cudownie, że od samego słuchania robiło się 
weselej na duszy. 
Brzydka, szara zasłona odcięła Jodłową Polanę od reszty Pogórza, a wieści, które 
spoza niej 
dobiegały, były jak powiew mroźnego wiatru. Po burzliwych wydarzeniach na 
Ondraszkowej Hali 
wśród mieszkańców Pogórza zapanowała bardzo nieprzyjemna atmosfera. Prawdę 
mówiąc, wszyscy 
okropnie wstydzili się tego, co zaszło. Wstydzili się jedni drugich, jedni 
drugim w oczy patrzeć nie 
mogli, a że w takiej sytuacji najłatwiej jest ulżyć swemu sumieniu przerzucając 
winę na kogoś 
trzeciego (obcego!), fale niechęci wznosiły się ku Jodłowej Polanie, na której 
stał Dom Tapatików, i 
one to właśnie tworzyły wspomnianą brzydką, szarą zasłonę.
To bardzo przykre żyć za taką zasłoną.
- Mam uczucie, że się duszę - poskarżyła się Tapati w puchowe ucho swego Złotego 
Misia.
- Ugh - mruknął Miś współczująco.
Tapati przytuliła go mocno do siebie i popatrzyła ku Wysokim Górom. Znowu często 
w tamtą 
stronę patrzyła.
- Tapati usycha z tęsknoty do swego Gurula - zakpił raz Bimbel.
Ale tylko raz. Miał bowiem teraz doprawdy ciężkie życie z Tapatikiem, który nie 
mógł sobie 
darować tego, że tak się skompromitował na Ondraszkowej Hali, i wywierał swoją 
złość na kim mógł, 
a naturalnie mógł przede wszystkim na Bimblu. Działając zresztą w myśl zasady, 
kiedy spodziewasz 
się ataku, uderz pierwszy. Bo znając złośliwość jedynaka Cioci Babili, był 
pewien, że jeśli nie 
zaatakuje pierwszy, Bimbel będzie sobie na nim używał przez całe tygodnie. W 
czym się, o dziwo, 
mylił. Bimbel bowiem przeżył prawdziwy wstrząs, widząc takie straszliwe 
(publiczne) załamanie 
zuchowatego kuzynka. Sam się wtedy o mało nie rozpłakał i po raz pierwszy w 
życiu pomyślał, że 
gdyby Tapatik przestał być Tapatikiem, to on, Bimbel, zostałby z czegoś 
okradziony... (Nie wiedział z 
czego, ale czuł, że jest to bardzo ważne). I po raz pierwszy w życiu postanowił, 
że zmilczy, że ani 
słówka (kpiącego) nie piśnie na temat tego, co zaszło. I nawet dosyć długo... 
chyba przez cały dzień 
znosił zaczepki Tapatika z podziwu godną potulnością.
Aż Tapatik, zaniepokojony tym brakiem reakcji, zadał cios, o którym mówi się: 
„poniżej 
pasa”.
- Ta Kociuba, ha! ha! ha! - zaśmiał się szyderczo - była w pewnym momencie 
zupełnie 
podobna do Cioci Babili, ha! ha! ha! -(W rzeczywistości nie istniało najmniejsze 
podobieństwo).
- Wara ci od mojej Mamy! - krzyknął Bimbel.
Wszystkie jego dobre uczucia znikły w mgnieniu oka. Nigdy mu tego nie daruję - 
pomyślał, 
wstrząśnięty. - Zemszczę się! Jeszcze zobaczysz, jak się zemszczę!
Od tej pory zapanowało między nimi pełne napięcia milczenie. Bo Tapatik, który 
doskonale 
wiedział, że przeholował, zaprzestał ataków. Zresztą zaprzątało go co innego: 
jak poprawić swą 
nadszarpniętą sromotnym zachowaniem na Ondraszkowej Hali reputację. Naturalnie 
wśród ziemskich 
kolegów przede wszystkim. A stan jego ducha w tym czasie był następujący: albo 
myślał, że nigdy im 
(czytaj: mieszkańcom Pogórza) nie wybaczy swej kompromitacji, albo marzył, że 
dokonuje 
bohaterskich czynów, którymi wszystkich olśni, i dzięki którym odzyska utraconą 
(jak mniemał) 
popularność. Ale nawet w najśmielszych rojeniach daleki był od myśli, że jego 
marzenia spełnią się, i 
to wkrótce...
Najgorzej chyba czuł się Dziadek. W dzień chodził bardziej pochmurny niż 
najpochmurniejsza noc, a nocami przesiadywał przy wycelowanym w księżyc 
teleskopie, czerpiąc 
niejaką pociechę z obecności niezmiennie uwielbiającej go Chochli. Jego złe 
samopoczucie wzrosło 
jeszcze po rozmowie z Delegacją Młodych.
Delegacja Młodych przybyła na Jodłową Polanę w wielkiej tajemnicy, pod osłoną 
mroku, co 
od razu usposobiło Dziadka nieprzychylnie.
- Nigdy niczego nie dokonacie, jeżeli nie macie odwagi bronić swych przekonań! - 
rzekł 
poczerwieniawszy z irytacji. - Chcecie, żebym służył wam radą, to przyjdźcie do 
mnie otwarcie, że tak 
powiem, z podniesioną przyłbicą. Nie lubię takich, co to Panu Bogu świeczkę i 
diabłu ogarek, 
zrozumiano?
- Ależ my jesteśmy waszymi przyjaciółmi! - wtrącił, mocno speszony, brat 
Zgryzika, 
przewodniczący delegacji.
- Tere fere! - zagrzmiał Dziadek wymachując fajką. - Lojalność wobec przyjaciela 
nie polega 
na tym, że się w tajemnicy przed jego wrogami przychodzi i składa deklaracje 
przyjaźni.
- Ale my jesteśmy w bardzo trudnej sytuacji! - ośmielił się znowu wtrącić brat 
Zgryzika. - Nie 
możesz wiedzieć, co się u nas dzieje.
- Mogę sobie wyobrazić - uciął Dziadek - i dlatego nie chcę się wtrącać. To są 
wasze 
wewnętrzne sprawy. Jedyna rada, jaką mogę wam dać, brzmi: nie oglądajcie się na 
innych, tylko sami 
postarajcie się zapanować nad sytuacją. Marzycie o Tapatii, a zapominacie, że 
tam są zupełnie inne 
warunki. Tam nie ma Ludzi. W ogóle jest zupełnie inaczej. I nie liczcie na to, 
że nasze recepty będą 
skuteczne na wasze bolączki. Idźcie do domu i popracujcie nad waszymi receptami. 
A ja - dodał 
łagodniej - chętnie podyskutuję z wami na temat waszych konkretnych propozycji, 
projektów, 
naturalnie jedynie wówczas, gdy przyjdziecie do mnie otwarcie! I pamiętajcie - 
zawołał już z ganku, 
gdy zawstydzeni (i źli), odchodzili - że nie uznaję tych głupich przedziałów 
pokoleniowych. Nie to 
ważne, co dzieli, lecz to, co łączy! A łączy was wspólna sprawa: ta Ziemia, na 
której żyjecie, i o niej 
macie myśleć przede wszystkim, a nie o tym, kto ile ma lat! Ja osobiście uważam 
się za przyjaciela 
was wszystkich! I starych, i młodych! Kłaniajcie się ode mnie szanownej 
Kociubie! I nie lekceważcie 
jej doświadczenia i mądrości!
Tak mówił, a potem długo stał i patrzył za odchodzącymi. Aż wreszcie ciężko 
siadł na 
schodku.
Babcia, która obserwowała go przez okno, wyszła i usiadła obok niego.
- Niepotrzebnie się uniosłem - szepnął Dziadek, przygnębiony.
- Teraz już wszyscy będę przeciw nam. Młode to, a głupie. Trzeba było 
spokojniej. Ale 
zdenerwowali mnie tymi swoimi manierami spiskowców!
- Nie martw się, Tiku - łagodziła Babcia. - Dobrze zrobi tym zapaleńcom to, że 
nimi trochę 
potrząsnąłeś. Wyzłoszczą się, a potem zrozumieją, że miałeś rację.
- Jasne, że miałem! - rzekł Dziadek, rozpogodzony. - Powiedz Tapatikowi, żeby 
przyszedł 
mnie zmienić dopiero o północy - dodał wstając i poszedł do Obserwatorium 
zwolnić Bimbla 
pełniącego pierwszą tego wieczoru wartę przy teleskopie.
Tapatik bardzo się ucieszył, że nie musi się zrywać z pierwszego snu. Ale jego 
radość była 
przedwczesna. Zdarzyło się bowiem, że tej nocy wszyscy zostali wyrwani z 
pierwszego snu. Spali 
chyba nie więcej niż dwie godziny (a może nawet mniej), gdy cały dom dosłownie 
zatrząsł się od 
tupotu galopujących przez pokoje nóg.
- Wstawać! Wstawać! - krzyczał Dziadek, biegając od sypialni do sypialni i 
wszędzie 
brutalnie zapalając światło. Nie przestał, aż wszyscy przerażeni, zaspani, 
powyskakiwali z łóżek. 
(Tapatik naturalnie chwycił scyzoryk, który przed snem kładł do kapcia obok 
łóżka, żeby był pod 
ręką).
- Tiku, czy ty... - zaczęła Babcia patrząc na Dziadka z niepokojem.
- Nie zwariowałem i nie mam gorączki! - rzekł Dziadek dobitnie. - Po prostu 
musimy 
natychmiast lecieć na Księżyc.
- Mandiable?! - krzyknęli jednocześnie Tapati i Tapatik. Dziadek pokręcił 
przecząco głową.
- Nie. Jeszcze nie - dodał z naciskiem. - Siedzę ja i patrzę w teleskop, aż tu 
widzę, że Klif 
sygnalizuje: ,,Atakują mnie Fabokle. Całe chmary. Podcho...” I nie skończył. 
Rozumiecie, urwał, 
jakby coś mu przeszkodziło, i już się nie odezwał! No, zbierajcie się. Na co 
czekacie? Musimy zaraz 
lecieć i zobaczyć, co się tam dzieje. Idę przygotować stereolot!
- Ależ, Dziadku! - zawołał Tapatik. - Przecież nie możemy. Zapomniałeś, że nasz 
stereolot nie 
doleci do Księżyca, a następny statek Apollo, którym możemy się zabrać, zostanie 
wystrzelony 
dopiero w październiku.
- W październiku! - jęknął Dziadek, a jego rozpromieniona twarz zgasła.
- Tiku, wiesz przecież, że Klif poradzi sobie z Faboklami. Powiedziałeś mu, co 
ma robić w 
razie takiego ataku, i wcale nie jesteśmy teraz tam potrzebni - tłumaczyła 
Babcia. - Przeciwnie, jeżeli 
ten atak zapowiada zbliżanie się Mandiabli, to jesteśmy potrzebni tutaj, na 
Ziemi!
- Tere fere! - zagrzmiał Dziadek, ale... nie powiedział nic więcej, mimo tego 
obiecującego 
wstępu. Tylko odwrócił się do wszystkich plecami, a jego plecy wyrażały 
beznadziejne zniechęcenie.
Dziadkowi wcale nie chodziło o Klifa, miał po prostu okropną ochotę polecieć, 
wyrwać się 
stąd na trochę - zrozumiała Tapati i nagle coś wspaniałego przyszło jej do 
głowy.
- Dziadku! - zawołała, uradowana. - A może byśmy tak zrobili wyprawę do Wysokich 
Gór, 
żeby zobaczyć, co się dzieje z Gurulem?
Dziadek, ciągle odwrócony do wszystkich plecami, wzruszył ramionami. Ale jego 
plecy 
zmieniły wyraz: stały się wyczekujące...
- Chociaż... bo ja wiem... - dodała z udanym wahaniem Tapati. -To strasznie 
daleko i 
roztopy...
- No to co, że daleko?! - huknął Dziadek odwracając się tak gwałtownie, że włosy 
zafurkotały 
na jego dużej głowie. - Zardzewieliście od tego siedzenia w jednym miejscu. 
Najwyższy czas, 
żebyście przeżyli coś wymagającego pokonywania przeszkód! Bo w przeciwnym razie 
jeszcze trochę i 
wyrzucę was na złom! Niewiele mnie obchodzi, co się dzieje z Gurulem. Ale na 
wyprawę do 
Wysokich Gór pójdziemy! A teraz spać!
Następnego dnia rano Dziadek zarządził ,,zaprawę przed wyprawą”. To znaczy biegi 
dookoła 
Jodłowej Polany, w których musieli obowiązkowo wziąć udział wszyscy, włącznie z 
Babcią i robotem 
kuchennym XL-em.
- Długo tak będziemy biegali. Tiku? - spytała Babcia. - Mamy masę roboty z 
przygotowaniem 
ekwipunku i żywności.
- Przy zaprawie przed wysokogórską wspinaczką trzeba biegać na czas, aż do 
silnego 
zmęczenia - wyjaśnił autorytatywnie Dziadek i osobiście pilnował, aby wszyscy 
biegali do utraty sił.
W rezultacie zmęczyli się tak bardzo, że do wieczora nikt nie mógł ruszyć ani 
ręką, ani nogą. 
Musieli się położyć, a robot kuchenny XL na wszystkie posiłki przynosił im do 
łóżek zimny szpinak. 
Wyczerpany biegiem, stracił częściowo pamięć: z zaplanowanego na ten dzień 
obiadu pamiętał tylko 
o szpinaku. A szedł z kuchni do pokoju tak wolno, że całe ciepło ulatniało się z 
talerzy.
Po tych doświadczeniach Dziadek przestał wspominać o ,,zaprawie przed wyprawą”. 
Za to 
ledwo Babcia zabrała się do pakowania plecaków - wyprowadził z garażu stereolot, 
twierdząc, że musi 
(akurat tego dnia) dokonać „wiosennego przeglądu”.
- Wyprawa może potrwać wiele dni i wolałbym zostawić stereolot w stanie zupełnej 
gotowości, bo nie wiadomo, czy nie będzie od razu potrzebny, jak tylko wrócimy - 
tłumaczył (bo 
jednak czuł się trochę nieswojo).
- Naturalnie, Tiku - rzekła wyrozumiale Babcia.
- Nie znoszę bałaganu - mruczał Dziadek (ciągle trochę nieswój), przejeżdżając 
odkurzaczem 
po idealnie czystym stereolocie.
Odkurzał tak z wielkim zapałem przez jakieś piętnaście minut, a potem, 
zerknąwszy 
niespokojnie w stronę domu, śmignął do garażu i przystawił drabinę do okienka 
wentylacyjnego. 
Kilka minut później Tapatik i Zgryzik, którzy siedzieli w swoim szałasie 
zbudowanym w gałęziach 
rosnącego za garażem drzewa, mieli wielką uciechę, widząc, jak Dziadek opuszcza 
się na linie z 
okienka, po czym chowając się za krzakami pędzi (z wędką pod pachą) ku ścieżce 
prowadzącej na 
brzeg pobliskiego strumienia.
- Ojejku, hyca jak zając! - śmiał się Zgryzik. (Dzieciaki z Pogórza nie 
przejmowały się jak to 
nazywały, „dorosłą wojną” i przybiegały po dawnemu na Jodłową Polanę).
- Nie chce, żeby go Babcia zobaczyła! - wyjaśnił Tapatik. -Zwiał na wagary, a 
udaje, że czyści 
stereolot. Żeby nie pomagać Babci w pakowaniu plecaków - dodał nawet się nie 
zaczerwieniwszy, 
choć przecież i on taki sam grzech miał na sumieniu.
Siedzieli, rozleniwieni słońcem, które przyjemnie grzało przez liście szałasu, 
pogrążeni w 
iście kocim samozadowoleniu. Ale żaden nie potrafił długo wytrzymać na jednym 
miejscu.
Zgryzik pierwszy miał dość błogiego wypoczywania.
- Tapatik?
- Ym - mruknął Tapatik otwierając jedno oko.
- Dziadek zostawił stereolot przed garażem! Może pójdziemy pobawić się w środku, 
chcesz?
- Mogę chcieć - zgodził się łaskawie Tapatik.
Zabawa w stereolocie nie stanowiła dla niego wielkiej atrakcji, ale tam 
najłatwiej mógł 
zaimponować ziemskiemu koledze, a teraz, po haniebnej kompromitacji na 
Ondraszkowej Hali, 
niczego nie pragnął bardziej niż imponować wszystkim dookoła.
Śmignęli z drzewa zręcznie jak wiewiórki.
- Kiedy skończę osiemnaście lat, Tatuś kupi mi stereolot tylko dla mnie - 
powiedział Tapatik 
(przezornie nie dodając, że Tatuś jeszcze nic o tym swoim zamiarze nie wie).
- Ojejku, będziesz miał własny stereolot?!
- Aha - powiedział Tapatik. - U nas w niektórych rodzinach mają po dwa, a nawet 
po cztery - 
(co było prawdą). - To tylko statek kosmiczny małego zasięgu.
- Wiem. Do stu pięćdziesięciu tysięcy kilometrów! - rzekł Zgryzik, który już 
dawno wypytał 
Tapatika o wszystkie szczegóły dotyczące stereolotu.
Ale temat ten interesował go tak bardzo, że ciągle o coś pytał i ciągle mógł 
słuchać opowieści 
o przygodach Tapatików w czasie ich historycznej podróży z Tapatii na Ziemię, co 
było o tyle 
zrozumiałe, że Tapatik za każdym razem ubarwiał nowymi szczegółami i tak 
przecież niezwykłą 
historię...
I teraz też, ledwo znaleźli się na statku i zasiedli w kabinie pilota, miał już 
na końcu języka 
słowa: opowiedz, jak lecieliście z Tapatii, gdy nagle coś sobie przypomniał.
- Ej, obiecałeś mi, że mnie nauczysz, co trzeba zrobić, żeby wystartować!
Tapatik spojrzał na niego z ukosa, po czym schylił się i zaczął majstrować przy 
sprzączce 
swego sandała.
- Psiakość, ciągle się psuje, a nie wzięliśmy zapasowych - mruknął niby to 
strasznie zły, 
naprawdę zaś gorączkowo zastanawiając się, co zrobić: wyprzeć się obietnicy? 
Tego nie lubił (jedna z 
jego bojowych zasad brzmiała: przyparty do muru, wykręcaj się jak możesz, ale 
nie wypieraj się!). Dał 
jednak tę obietnicę w dniu, gdy po raz pierwszy pokazał Zgryzikowi stereolot i - 
pragnąc mu 
zaimponować -sposób uruchomienia statku przedstawił jako coś niesłychanie 
trudnego i 
skomplikowanego (lecz zupełny drobiazg dla niego, Tapatika!).
W istocie zaś było to dziecinnie proste, naturalnie pod warunkiem, że pokaz 
odbywał się przy 
wyłączonych silnikach...
- No co z tą sprzączką? - zniecierpliwił się Zgryzik. Tapatik podniósł głowę i 
przyłożył palec 
do ust.
- Pst - szepnął. - Słyszałeś?
- Co miałem słyszeć? - warknął Zgryzik, już zły. Ale nadstawił uszu. - Nic nie 
słyszę - palnął. 
- A w ogóle to się nie wykręcaj!
- Ja się nie wykręcam! Ja naprawdę słyszałem! - rzekł Tapatik, obrażony, bo 
rzeczywiście coś 
słyszał. - Słyszałem jakiś podejrzany szmer w ogonie statku! Byłem nachylony, a 
to dobiegało od 
podłogi. Idę sprawdzić!
- No, naturalnie - parsknął pogardliwie Zgryzik. - Zrobisz wszystko, żeby tylko 
nie dotrzymać 
obietnicy! Tacy już wy jesteście! Starzy mają rację! Siedź! Nie musisz nigdzie 
chodzić! To ja sobie 
idę. Cześć!
Tak powiedział. Ale nie ruszył się z miejsca. Siedział, przerażony własnymi 
słowami, 
zmartwiały. Co ja powiedziałem? - myślał. - Jak ja mogłem coś takiego 
powiedzieć?
Tapatik też znieruchomiał, nie mniej przerażony, wstrząśnięty. Niemożliwe - 
myślał. - 
Niemożliwe, żeby Zgryzik, jego przyjaciel... To nie jego słowa! Jak to, 
Zgryzik?... Tak po prostu, w 
środku zabawy?
Powoli, bardzo powoli odwrócił głowę i spojrzał na Zgryzika kątem oka, jakby 
chciał 
sprawdzić, czy to rzeczywiście on tam siedzi w sąsiednim fotelu, czy też może to 
ktoś obcy. I zdarzyło 
się, że w tym samym czasie Zgryzik wykonał podobny manewr. Ich ukradkowe 
spojrzenia zderzyły 
się i natychmiast odskoczyły od siebie. Obaj zaczerwienili się mocno. Obaj w tej 
chwili czuli się tak 
okropnie nieszczęśliwi i zagubieni, jak tylko może się czuć dziecko, które po 
raz pierwszy spotyka się 
z niepojętą wrogością świata dorosłych.
Siedzieli odgrodzeni od siebie mroźną ostrą ciszą.
- Tapatik... - wyjąkał wreszcie Zgryzik zdławionym głosem. -Ja... ja cię 
przepraszam. Nie 
powinienem był powiedzieć tego, co powiedziałem. Ja... ja sam nie wiem. To 
właściwie nie ja 
powiedziałem, rozumiesz?
- Jasne, że nie ty! - zawołał z ulgą Tapatik. Rozpromieniony, pochylił się nad 
pulpitem 
sterowniczym.
- Popatrz więc. To się robi tak. Naturalnie nie włączę silników, bo byśmy 
polecieli. Silniki są 
z tyłu, w ogonie statku, i tam się je włącza. Jak silniki są włączone, wtedy 
naciskasz ten guzik, o tu, 
przy zielonej strzałce - (Zgryzik nacisnął). - Potem przesuwasz tę dźwignię z 
czerwoną rączką na zero 
- (Zgryzik przesunął) - a potem pchasz drążki sterowe do przodu - (Zgryzik 
pchnął).
I nagle - stała się rzecz niesłychana: stereolot poderwał się w górę!
- O rany! - krzyknął Tapatik, odruchowo chwytając drążki. -Ktoś włączył silniki! 
Lecimy!
- To ja! - powiedział Bimbel, pojawiając się za nimi. - To ja! -wołał wymachując 
lunetą. - 
Będziesz miał teraz za swoje od Dziadka! I od innych! Za to, że porwałeś 
Zgryzika. To ja, ha! ha! ha!
Tapatik milczał. Zaciskał mocno ręce na drążkach. Nie odrywał skupionych oczu od 
pulpitu 
sterowniczego.
- To ja - zaczął znowu Bimbel.
- Przymknij się! - warknął Zgryzik. - Jeżeli już nie rozumiesz, w jaką kabałę 
nas wpędziłeś, to 
przynajmniej milcz! Daj mu się skoncentrować. Chcesz, żebyśmy się rozbili? On 
przecież nigdy nie 
prowadził stereolotu. - Co rzekłszy, spojrzał z niepokojem na napiętą twarz 
Tapatika. - Pomóc ci w 
czymś? - spytał cicho.
- Włóż mi na uszy słuchawki - odparł Tapatik. - Na pewno już zauważyli, co się 
stało, i zaraz 
Dziadek wywoła mnie przez radio...
A w myślach dopowiedział to, do czego nie chciał się przyznać głośno: ... i 
powie mi, co 
trzeba zrobić, żeby wylądować, bo ja nie mam o tym pojęcia!
Babcia, która skończyła właśnie pakowanie drugiego plecaka, wyszła na ganek, 
żeby trochę 
odpocząć. Zobaczyła unoszący się w górę stereolot i zbladła. Tak, spokojna, 
opanowana Babcia 
zmieniła się na twarzy i dobrze, że nikt tego nie widział, bo dla każdego z 
Tapatików byłby to 
prawdziwy wstrząs. Wiedziała doskonale, że Dziadek siedzi w tej chwili nad 
strumieniem i łowi 
pstrągi!
Tapatik. Na pewno on! - pomyślała i właśnie wtedy zbladła, zdała bowiem sobie 
sprawę z 
tego, że stereolot musiał wystartować przypadkiem i że Tapatik jest w tej chwili 
w wielkim strachu.
A ze strachu, jak wiadomo, najłatwiej zrobić jakieś poważne głupstwo. Zwłaszcza 
w tak 
zaskakującej sytuacji. Natychmiast wróciła do domu i nacisnęła guzik wibrafu. 
Nie chciała 
alarmować wszystkich, ale nie miała innego sposobu, żeby wezwać Dziadka, Potem 
przeszła do jego 
pokoju, bo tam znajdowało się radio, i zobaczywszy leżący na stole aerotrax, 
pokiwała głową.
- Naturalnie, nie wziął - westchnęła. Siadła przy radiu i zaczęła wywoływać 
stereolot. Żeby 
jak najszybciej dodać otuchy Tapatikowi.
Tapati znajdowała się w tym czasie przy Źródełku. Namawiała właśnie Piastka, by 
wziął 
udział w projektowanej wyprawie do Wysokich Gór, gdy uderzyły w nich fale 
wibrafu.
- Coś się stało! Muszę natychmiast wracać! - powiedziała. Piastek, który nie 
mógł pojąć, 
dlaczego odczuł w całym ciele dziwne mrowienie, nie uzyskał ani słowa 
wyjaśnienia. Tapati, która 
zawsze miała ze sobą areotrax, wystartowała bowiem natychmiast.
Przez chwilę, zdumiony i niespokojny, śledził ją wzrokiem, gdy wtem, spojrzawszy 
całkiem 
przypadkiem nieco wyżej, dostrzegł lecący ku błękitnemu niebu stereolot.
Obraziliśmy ich i odlatują - pomyślał, przerażony.
Od czasu zajść na Ondraszkowej Hali żył w obawie, że istotnie tak się stanie, że 
odlecą. I 
teraz ten lęk wybuchł w nim jak granat, odbierając zdolność logicznego myślenia: 
zupełnie zapomniał, 
że Tapati była z nim przy Źródełku, a przecież nie mogli odlecieć bez niej...
Tapati nie zauważyła stereolotu. Nastawiła aerotrax na najwyższe przyśpieszenie 
i w minutę 
potem była już przy domu.
Na ganku czekał robot kuchenny XL, lecz w pierwszej chwili ledwo go poznała. 
Wyglądał jak 
biała zjawa (czy też duch robota), bo kiedy Babcia włączyła wibraf, zdejmował 
właśnie z półki 
woreczek mąki i teraz cała ta mąka pokrywała go od stóp do głów - ze 
zdenerwowania nawet nie 
pomyślał, żeby się otrzepać.
- Nie, nie denerwuj się - powiedział, źle zrozumiawszy popłoch w oczach Tapati 
(nie zdawał 
sobie bowiem sprawy ze swego wyglądu!). - Masz natychmiast zanieść to Dziadkowi 
- uzupełnił 
podając jej aerotrax. - Babcia kazała. Spotkasz go na ścieżce do strumienia. 
Leć! Prędko! 
Tapati chwyciła aerotrax i zawróciła bez słowa. Czuła, że nie należy tracić 
czasu na pytania. 
Lecąc najszybciej jak mogła (przy tak małej odległości) i nisko nad ścieżką, 
zderzyła się z biegnącym 
Dziadkiem. To bynajmniej nie poprawiło jej humoru.
Dziadek był zły, żeby nie rzec - wściekły. Był zły już wówczas, gdy siedział nad 
strumieniem 
i obserwował śmigające w krystalicznej wodzie pstrągi. Bo w tej wodzie (między 
pstrągami), jakby za 
sprawą złośliwych czarów, raz po raz pojawiał się obraz Babci przygotowującej w 
pocie czoła 
ekwipunek wyprawy do Wysokich Gór, co naturalnie psuło Dziadkowi całą 
przyjemność 
obserwowania pstrągów. Kiedy więc dopadły go alarmowe fale wibrafu, jak każdy, 
kto ma nieczyste 
sumienie, pomyślał, że to chodzi o niego, że jego wagary zostały odkryte i 
Babcia wzywa go, aby 
przyszedł pomagać...
- Włączać wibraf dla takiej błahostki! - mruknął, wściekły, a wściekł się 
jeszcze bardziej, gdy 
zobaczył, że nie ma przy sobie aerotraxu i będzie musiał biec pod górę!
Mimo tej wściekłości ani przez chwilę nie przyszło mu do głowy, by nie posłuchać 
wezwania 
i nie biec co sił w nogach, bo w głębi duszy doskonale wiedział, że nie o 
pakowanie plecaków chodzi, 
że Babcia nie wszczęłaby alarmu dla takiej (lub innej) błahostki! Złość zresztą 
pomagała mu stłumić 
niepokój i poczucie bezsilności wynikające z tego, że nie mógł natychmiast 
znaleźć się w domu, więc 
podsycał ją w sobie biegnąc i doprowadził się do takiego stanu, że musiał się na 
kimś wyładować, aby 
nie dostać apopleksji. Prawdopodobnie zacząłby wymyślać krzakom przy ścieżce 
albo ptakom, gdyby 
nie nadbiegła Tapati. Nastąpiło zderzenie. Dziadek przewrócił się, runął na 
wznak (na szczęście 
ścieżka porośnięta była trawą i Dziadek miał na głowie wełnianą czapeczkę), a 
kiedy otworzył 
zamknięte z przestrachu oczy, naturalnie musiał spojrzeć w niebo i...
- Mandiable! - wrzasnął dziko. - Porwali stereolot!
Był pewien, że to Mandiable-Pożeracze Kwitnących Planet zaatakowali Ziemię i ze 
swoją 
diabelską chytrością w pierwszej kolejności unieszkodliwili tych, którzy 
potrafili z nimi walczyć, czyli 
Tapatików! (Cóż innego mogło mu przyjść do głowy, skoro wykluczał, żeby to 
zrobił któryś z Małych 
Mieszkańców Pogórza, nie mających wszak pojęcia nawet o prowadzeniu samochodu).
- A mówiłem, że trzeba lecieć na Księżyc, a wy tu jakieś wyprawy do Wysokich Gór 
- 
krzyknął wpadając do domu i zaraz potem zdenerwował się wprost straszliwie, bo 
słuchając jednym 
uchem wyjaśnień Babci, wywnioskował, że Mandiable porwali wraz ze stereolotem 
Tapatika, Bimbla 
i Zgryzika!
O rozmiarach jego zdenerwowania świadczył najlepiej fakt, że sam, z własnej 
inicjatywy 
chwycił butelkę waleriany i wypił od razu połowę, nie rozcieńczając jej wodą, co 
miało 
natychmiastowy, zbawienny skutek. Dziadek ze wstrętu (waleriana wypita w takiej 
ilości bez wody 
jest wprost ohydna) na chwilę o wszystkim zapomniał i - otrzeźwiał. Dzięki czemu 
zrozumiał 
wreszcie, jak się rzeczy mają. Ale nie pozbył się wszystkich wątpliwości. 
Ponieważ Tapatik zachował 
się po rycersku i nie powiedział Babci, że to Bimbel uruchomił stereolot...
- Nie rozumiem, w jaki sposób silniki mogły włączyć się same - powiedział z 
irytacją (bo nie 
lubił czegoś nie rozumieć).
- Będziemy się nad tym zastanawiać, jak wrócą - powiedziała Babcia. - Na razie 
trzeba ich 
sprowadzić na Ziemię. Całe szczęście, że Tapatik miał dosyć rozumu i leciał nie 
przed siebie, a w 
górę, bo w ten sposób ciągle jest nad Jodłową Polaną. A ponieważ nie lataliśmy w 
kosmos od czasu 
przybycia na Ziemię, stereolot był nastawiony na odległości ziemskie. W tej 
chwili obniża lot. 
Powiedziałam mu, jak to zrobić. Teraz ty go prowadź, Tiku.
- Ja mu zaraz powiem parę słów do słuchu! - warknął groźnie Dziadek. (Ale 
naprawdę wcale 
nie był zły, doznał bowiem zbyt wielkiej ulgi, zrozumiawszy, że stereolot nie 
został porwany przez 
Mandiabli).
- Tapatik! Słyszysz mnie?
- Tak, Dziadku. Dziadku! Ja lecę!!!
- Naprawdę? A ja myślałem, że pływasz. Jak wysoko jesteś?
- Już tylko pięć tysięcy nad ziemią.
- Dobrze. Uważaj. Jak zejdziesz na dwa tysiące, wyrównaj lot i zacznij krążyć 
nad Polaną.
- Ale jak to zrobić?!
- Ile teraz?
- Już dwa i pół tysiąca.
- Uważaj! Żeby wyrównać lot, kładziesz drążki zupełnie poziomo. Widziałeś 
przecież, jak to 
robiłem. Zupełnie poziomo! Zrobiłeś to?
- Tak.
- Dobrze. Teraz naciśnij niebieski guzik na drążku i obracaj drążki w koło! W 
ten sposób 
będziesz krążyć. Tapatik! Wyłączam się na chwilę. Wychodzę na Polanę i będę cię 
prowadził już z 
Polany. Krąż!
- Tak, Dziadku!
Dziadek chwycił nadajnik i wyszedł z nim na Polanę. Babcia już rozkładała tam 
mały 
stoliczek.
- Dziadku! Babciu! - krzyknęła nagle Tapati, która przez cały czas obserwowała 
niebo. - On 
przeleciał Polanę i leci dalej.
Dziadek spojrzał w górę i natychmiast wywołał stereolot.
- Tapatik! Co ty robisz?!!
- Dziadku! Ja już wiem, jak wyrównać lot i jak zawracać! Więc sobie trochę 
polatam. Zaraz 
wrócę!
- Masz wracać w tej chwili! - wrzasnął Dziadek, ale w jego oczach zamigotały 
wesołe iskierki. 
- Nie byłby moim wnukiem, gdyby nie spróbował trochę polatać, skoro już lata - 
powiedział z 
satysfakcją. Ale zaraz (dla zachowania pozorów) przynaglił: - Słyszysz? 
Natychmiast wracaj!
Próżno jednak czekał na odpowiedź. Tapatik przezornie wolał się na jakiś czas 
wyłączyć...
- Dziadku! Dlaczego nie odpowiada? On się rozbije! - jęknęła Tapati.
- Nie martw się, kruszynko. On ma po mnie głowę - rzekł dumnie Dziadek. - Ja w 
jego 
wieku...
- Zdaje się, że mamy gości - przerwała ten obiecujący wstęp Babcia.
Dziwna nuta brzmiąca w jej głosie sprawiła, że Tapati i Dziadek oderwali oczy od 
Wysokich 
Gór, poza którymi znikał stereolot, i zobaczyli to, co ona zobaczyła pierwsza: 
ze wszystkich stron 
nadchodzili ku Jodłowej Polanie Mieszkańcy Pogórza. Wyglądało to uroczyście i... 
groźnie.
- Pójdę ich nastraszyć - zaproponował XL (miedziany drucik na jego czole 
niebezpiecznie się 
rozjarzył). - Te zacofańce mnie się boją!
- Stój! - powstrzymała go Babcia. - Nie sądzę, żeby przychodzili w złych 
zamiarach. Po prostu 
zaniepokoiły ich fale wibrafu na pewno dostrzegli lecący stereolot. Idą się 
dowiedzieć, co się stało.
Dziadek sposępniał. Jego dolna warga drżała, co było, jak wiadomo, oznaką 
rosnącej irytacji. 
Wśród nadchodzących znajdowała się Kociuba!
- Jak się dowiedzą, że Zgryzik jest w stereolocie prowadzonym przez Tapatika, 
który siedzi 
przy sterach po raz pierwszy w życiu, to chyba nas zlinczują - powiedział 
zatroskany i zły.
- Nie opowiadaj bzdur, Tiku - rzekła Babcia odrobinę podnosząc głos (co jej się 
zdarzało 
niesłychanie rzadko).
Ale choć starała się tego nie okazywać, sama była nie mniej zatroskana. Wypadek 
ze 
stereolotem istotnie zdarzył się w bardzo nieodpowiednim momencie i mógł 
zaostrzyć panujące 
ostatnio na Pogórzu napięcie.
- Dziadku, spróbuj jeszcze raz wywołać Tapatika - rzekła Tapati. - Powiedz mu, 
że musi zaraz 
wrócić. Powiedz mu, co się dzieje! On zrozumie!
- Nie dzieje się nic takiego, żeby miał sobie psuć wycieczkę -warknął Dziadek. 
Pochylił się 
jednak nad skalami i rzucił w eter sygnał wywoławczy.
Tapatik nie odpowiadał.
Rozdział V
BURZA. TRZEBA LĄDOWAĆ
- Leć nad morze - powiedział Zgryzik. - Zawsze chciałem zobaczycie wielką wodę. 
Ciągle 
tylko góry i góry. Tapatik! Leć nad morze! Będę pierwszym skrzatem słowiańskim z 
Pogórza, który 
zobaczy morze!
- E, nad morzem za dużo pary - odparł Tapatik.
Nie chciał lecieć nad morze nie tylko dlatego, że się go trochę bał. Po prostu 
nie wiedział, po 
której stronie jest morze. W ogóle nie wiedział, dokąd leci. Nie mieli ani 
jednej mapy Ziemi, a gdyby 
nawet mieli, nie zmieniłoby to w niczym sytuacji. Lot według mapy przekraczał 
bowiem możliwości 
świeżo upieczonego kosmonauty, który zresztą troszczył się tylko o to, by lecieć 
stale w tym samym 
kierunku i bez komplikacji wrócić nad Jodłową Polanę. Tapatik był urodzonym 
wojownikiem. 
Stoczywszy niesłychaną liczbę potyczek (mniejszych i większych) z różnymi 
wrogami, nauczył się 
błyskawicznie oceniać sytuację i nie tracił (całkowicie) głowy w klęsce ani 
zwycięstwie. Kiedy minął 
pierwszy strach, kiedy przekonał się, że potrafi panować nad statkiem i 
wykonywać podstawowe 
manewry, przeżył chwilę wielkiego upojenia.
Ja lecę! Naprawdę lecę! - myślał, zachwycony.
Nie zrobił jednak tego, co wielu zrobiłoby na jego miejscu; a niemal każdy na 
jego miejscu, 
rozzuchwalony poczuciem własnej mocy, wykręciłby stery w jaką bądź stronę, ot 
tak, byle lecieć. 
Tapatik jednak, podjąwszy szaloną decyzję odbycia samodzielnego lotu, postąpił 
zgodnie z bojową 
zasadą, która mówiła: nie zginiesz, jeśli zapewnisz sobie odwrót. Skręcił więc 
ku Wysokim Górom, 
które obrał za punkt orientacyjny, i postanowił lecieć przez cały czas prosto, 
nigdzie nie zbaczając, tak 
daleko, jak się da, a potem (najlepiej przed zapadnięciem wieczoru) zawrócić i 
lecieć po tej samej 
linii. Żeby uniknąć nieprzewidzianych a niebezpiecznych zjawisk atmosferycznych, 
które mogłyby 
wytrącić stereolot z kursu, wzniósł się wysoko: dziesięć kilometrów nad Ziemię. 
Ale ta wysokość nie 
odpowiadała Zgryzikowi.
- Zejdź niżej - poprosił. - Chciałbym coś zobaczyć. Przecież to dla mnie jedyna 
okazja, żeby 
zobaczyć trochę świata.
Tapatik nie oparł się tej prośbie, tym bardziej że na trasie lotu panowała 
piękna pogoda i sam 
miał ochotę obejrzeć okolice, nad którymi przelatywali. Niestety, musiał całą 
uwagę skupiać na 
prowadzeniu stereolotu, a nikt nie mógł go w tej czynności zastąpić. (Zresztą 
Tapatik nigdy by się na 
to nie zgodził).
Z początku wszystko szło wspaniale. Mknęli przez przyjazne niebo, bezchmurne, 
wyzłocone 
słońcem, gładkie. Żadnych wybojów w rodzaju dziur powietrznych, żadnych 
podstępnych ataków 
wiatru. Ani jedno stado ptaków nie zderzyło się z nimi. Stereolot po prostu 
płynął, lekko, bez 
wstrząsów i podskoków. Zgryzik, uszczęśliwiony, biegał od jednego iluminatora do 
drugiego. Patrzył, 
a jednocześnie już teraz, w myślach, opowiadał o wszystkim, co widział, bo ani 
na chwilę nie 
zapomniał o tych, którzy czekali na Pogórzu. Wiedział, że przejdzie do historii: 
był pierwszym, 
któremu spośród wszystkich Małych Przyjaciół Ludzi udało się odbyć taką podróż. 
Ale nie to cieszyło 
go najbardziej. Przede wszystkim cieszyła go myśl, że będzie mógł swymi 
wrażeniami podzielić się z 
innymi. Bo co warta jest radość, której nie można z nikim dzielić?
Bimbel, któremu wspaniałomyślność Tapatika popsuła słodki smak zemsty, siedział 
w kącie 
ponury i udając kompletny brak zainteresowania dla niezwykłej, bądź co bądź, 
podróży polerował (bo 
już trudno powiedzieć czyścił, skoro zawsze były czyste jak łza) szkła swej 
ukochanej lunety. Wkrótce 
jednak to, co było pasją życia, czyli oglądanie wszystkiego, co się da przez tęż 
lunetę oglądać, wzięło 
górę nad dąsami. I Bimbel też począł biegać od jednego iluminatora do drugiego.
W pewnym momencie, jak to zwykle bywa w podróży, poczuli, że są głodni.
- Czy tutaj jest coś do jedzenia? - spytał Zgryzik.
- Jasne! - odparł Tapatik przełykając ślinkę. - W stereolocie jest zawsze 
żelazna porcja 
żywności, która może starczyć na długo. Zajrzyjcie do spiżarni. I do lodówki.
W spiżarni było mnóstwo puszek i pudełek z różnymi pysznościami. A w lodówce 
znajdowało 
się coś, na co wszyscy natychmiast mieli ochotę: wspaniały kawał mięsa z 
etykietką: wołowina 
(pręga) na rosół i sztukamięs.
- Ojejku, ale to trzeba ugotować! - zawołał Tapatik, zgnębiony. - Czy ktoś z was 
umie 
gotować?
- Czasami pomagam Mamie - bąknął Zgryzik. - Jajko bym usmażył.
Bimbel nie raczył otworzyć ust. Tylko wzruszył ramionami z taką miną, jakby 
mówił: jak w 
ogóle można mnie (jedynego syna Babili!) o to pytać!
- Może zjemy biszkopty czekoladowe - zaproponował niepewnie Zgryzik. - Albo 
rolmopsy.
- Też wymyślił! - parsknął pogardliwie Bimbel.
Siedzieli markotni i osowiali. Radość i podniecenie opuściły ich, ustępując 
miejsca przykremu 
rozdrażnieniu. Byli coraz bardziej głodni i coraz bardziej źli.
- Słowo daję, żeby nikt głupiego rosołu nie potrafił ugotować -wybuchnął 
wreszcie Tapatik.
- Ja potrafię - rozległ się nagle jakiś głos.
Zamarli. Zaskoczeni, sparaliżowani strachem, po prostu bali się poruszyć, bali 
się spojrzeć 
jeden na drugiego, bali się oddychać.
Tapatik opanował się pierwszy.
- Który z was to powiedział? - zapytał cicho.
- Ja - usłyszeli znowu ten sam głos.
Teraz nie mogło już być żadnych wątpliwości: w stereolocie znajdował się ktoś 
obcy.
Tapatik tak się przeraził, że omal nie zboczył z kursu. Przeżył chwilę 
bezsilności, której 
wspomnienie długo budziło w nim dreszcz zgrozy: powinien stawić czoło nieznanemu 
wrogowi, a 
przecież był unieruchomiony przy sterach. Czuł się absolutnie bezsilny i 
bezradny. Coś podobnego nie 
przydarzyło mu się jeszcze nigdy.
Na pewno Mandiable - pomyślał, czując, że po karku spływa mu pot.
Ale to była tylko... Chochla!
Chochla, która jak wiadomo, ze względu na bezpieczeństwo na nocny spoczynek 
upodobała 
sobie futerał od teleskopu w Obserwatorium na Jodłowej Polanie, w ciągu dnia 
starała się być tak 
często, jak tylko mogła, blisko Domu Tapatików. A zwłaszcza blisko Dziadka. Bo 
Dziadek 
(niezależnie od tego, czy miał na szyi czerwoną chustkę w żółte grochy, czy nie) 
od chwili, gdy 
wyrwał ją z rąk Bimbla (a stało się to w dniu wylądowania Tapatików na Jodłowej 
Polanie), był dla 
niej zbawcą i bohaterem, i w ogóle kimś, przy kim czuła się najbezpieczniej na 
świecie. Los 
(chochlowaty) zdarzył, że znajdowała się na Polanie dzisiejszego ranka, gdy 
Dziadek wyprowadził 
stereolot z garażu. Naturalnie wśliznęła się do środka i przycupnąwszy w 
najciemniejszym miejscu, 
czyli w Schowku na Różne Potrzebne w Podróży Rupiecie, zasnęła.
A potem nastąpiło to, co Chochla będzie zawsze określała jako najstraszniejsze 
przebudzenie 
w jej życiu (a tchórzliwe Chochle przeważnie mają straszne przebudzenia). Do 
końca swoich dni nie 
mogła wyjść z podziwu, że w ogóle to przeżyła. Tę straszną chwilę, kiedy 
obudziwszy się spostrzegła, 
że leży w pozycji pionowej (głową do dołu), gdy zgodnie z normalnym porządkiem 
rzeczy powinna 
leżeć w poziomej!
Czyżby mnie ktoś przemienił w nietoperza? - pomyślała, ale uczucie nieopisanej i 
niewytłumaczalnej zgrozy mówiło jej, że stało się coś o wiele gorszego.
W takiej sytuacji leżenie z zamkniętymi oczami powiększa przerażenie. Chochla 
więc 
otworzyła oczy i stwierdziła, że nie tylko ona sama, ale cały Schowek na Różne 
Potrzebne w Podróży 
Rupiecie znajduje się w pozycji pionowej. Z odwagą rozpaczy odsunęła zasłonkę 
iluminatora, 
wyjrzała i zobaczyła uciekającą Ziemię.
Jastrząb mnie porwał i niesie do swego gniazda, żeby mnie zjeść - pomyślała, 
zupełnie 
ogłupiała z przerażenia. Ale uczucie nieopisanej zgrozy, które zmniejsza się, 
kiedy znamy przyczynę 
tego, co się dzieje, nie mijało, przeciwnie, potęgowało się i mówiło jej, że 
stało się coś o wiele, wiele 
gorszego...
Oprzytomniała, usłyszawszy głosy za drzwiami. Przypomniała sobie wszystko i 
zrozumiała, 
że jest w stereolocie, tak jak była, ale że ten stereolot leci. Leci do nieba 
(tak pomyślała).
- Ja nie chce! - krzyknęła. To znaczy wydawało jej się, że krzyknęła, bo ze 
ściśniętego gardła 
wydobył się tylko szept: - Ja chcę do domu!
Tak, Chochla, biedna tchórzliwa Chochla, poczuła w tej straszliwej chwili, że 
oddałaby 
wszystkie najbezpieczniejsze kryjówki na świecie (włącznie z futerałem od 
teleskopu) za swój Domek 
w Korzeniach Starego Buka, domek, który od czasu przybycia Tapatików 
zaniedbywała, 
lekceważyła...
Podpełzłszy do szpary w drzwiach, zauważyła coś, co załamało ją ostatecznie: w 
stereolocie 
nie było Dziadka. Był natomiast ten okropny Bimbel. I wtedy Chochla (załamana 
ostatecznie) popadła 
w długotrwałe omdlenie. Kiedy się ocknęła, stwierdziła, że znowu znajduje się 
(tak jak i Schowek) w 
pozycji poziomej, bo Tapatik wyrównał lot, ale że w dalszym ciągu leci nie 
wiadomo gdzie, za to 
daleko od swego domku. Spragniona czyjejś obecności, ostrożnie uchyliła drzwi 
Schowka, a zrobiła to 
w momencie, gdy Tapatik, Zgryzik i Bimbel poczuli głód. I wiedząc, że mają 
ogromny apetyt na rosół, 
którego nie potrafią ugotować, znalazła się w rozterce, lęk przed ujawnieniem 
się walczył w niej z 
chęcią przyjścia im z pomocą. Ale Chochle mają dobre serca. I dobre serce 
zwyciężyło...
- Chochla! Tapatik! To Chochla - zawołał Zgryzik, który zobaczył ją pierwszy.
- Chochla! Ja ci tu dam latać na gapę! - wrzasnął Bimbel.
- Zgryzik! Przytrzymaj go! - rozkazał Tapatik, który nie widząc, doskonale 
wiedział, że 
Bimbel za chwilę rzuci się na Chochlę.
Zgryzik obezwładnił Bimbla.
- Ale pacan z ciebie - rzekł z pogardą. - A skąd, pacanie jeden, ona mogła 
wiedzieć, że 
stereolot poleci?
- Zdaje się, że o czymś zapomniałeś, Bimbel - dorzucił zimno Tapatik. -To ty 
władowałeś się 
na gapę, kiedy wystartowaliśmy z Tapatii. Dziadek wcale nie miał zamiaru ciebie 
zabierać! 
Zapomniałeś, co?
Bimbel milczał. A kiedy Zgryzik puścił go, widząc, że się nie wyrywa, usiadł 
przy 
iluminatorze i wycelował w dół swoją ukochaną lunetę.
- Nie przejmuj się, Chochla! - powiedział Tapatik najserdeczniej, jak umiał. - 
Cieszymy się, że 
jesteś i że ugotujesz nam rosół.
Chochla zarumieniła się i ze wzruszenia siąknęła nosem sterczącym z jej twarzy 
jak klucz 
zapomniany w zamku.
- Ja umiem robić bardzo dobry rosół - szepnęła. - Nie gotuję tak dobrze jak 
Iziki, ale rosół 
naprawdę mi się udaje.
- Fajnie - powiedział Zgryzik. - Pomogę ci oskrobać marchewkę. - (Była 
oskrobana).
Chochla nie zwlekając zabrała się do dzieła i właśnie płukała mięso, gdy rozległ 
się triumfalny 
chichot Bimbla.
- Morze! - wołał Bimbel, który świetnie wiedział, że Tapatik odczuwa lęk przed 
morzem. - 
Tapatik! Pod nami morze! Nie chciałeś lecieć nad morze, ale przyleciałeś, ha! 
ha! ha! Pod nami 
okropnie wielkie morze!
Było to coś więcej niż morze: był to ocean. W dodatku bardzo wzburzony. Tapatik, 
wcale o 
tym nie wiedząc, leciał prosto do Ameryki Południowej. Zaalarmowany wrzaskiem 
Bimbla, spojrzał i 
zobaczywszy turnie wodne wystrzelające w górę, a potem płasko walące się w dół, 
zadrżał. Miał 
ochotę natychmiast zawrócić. Nie zrobił tego jednak. I nie tylko dlatego, że 
postanowił wyniosłym 
milczeniem storpedować złośliwą radość Bimbla. Po prostu było jeszcze stanowczo 
za wcześnie na 
powrót. Tapatik chciał lecieć dalej, ciągle tym samym kursem.
Dodam gazu - pomyślał. - To przecież musi się gdzieś kończyć.
- Dodaj gazu, szybciej przelecisz! - rzekł w tym momencie Bimbel, który widząc, 
że Tapatik 
nie zawraca, nieomylnie wyczuł jego zamiar.
I ręka Tapatika, która już się wyciągała do tablicy rozdzielczej, zatrzymała się 
w połowie 
drogi...
- Jak ci się śpieszy, to możesz wysiąść! - powiedział wzgardliwie. I natychmiast 
zmienił 
temat: - No co z tym rosołem? Gotuje się czy nie?
Chochla bojaźliwie wyjrzała z kuchenki
- Rosół musi się długo gotować, żeby był dobry - szepnęła. - Może na razie 
zrobię wam 
kanapki z szynką?
- Fajnie - zgodził się Tapatik. - Zrób.
- Dla mnie z suchą kiełbasą. I żeby była grubo pokrojona -rzekł rozkazująco 
Bimbel.
Zjedli kanapki (rosół gotował się wypełniając stereolot smakowitym zapachem) i 
ciągle lecieli 
nad morzem.
Po pewnym czasie znudziło się to nawet Zgryzikowi.
- Woda i woda! Już bym chciał zobaczyć coś innego. Coś, co się bardziej nadaje 
do 
opowiadania! - mruknął, rozczarowany.
Bimbel zaś odwrócił się plecami do iluminatora i ostentacyjnie począł polerować 
soczewki 
swej ukochanej lunety. On był jeszcze bardziej niż Zgryzik rozczarowany! Lecieli 
nad wielką wodą, 
której bał się Tapatik (a i Bimbel troszeczkę), a tu nic! Nic się nie dzieje. 
Lecą!
- Żeby chociaż jakaś burza fotonowa - westchnął.
- Na fotonowych to ja się nie znam - rzekł Zgryzik dziwnym głosem. - Ale znam 
się na 
zwykłych. I właśnie jedna siedzi nam na ogonie! -
Bimbel momentalnie znalazł się przy nim. Spojrzał i to, co zobaczył, na chwilę 
odebrało mu 
mowę. Gonił ich potwór! Właściwie widać było tylko straszliwą, rozdartą od 
horyzontu do horyzontu 
paszczę. Ciemnooliwkowe, nisko zwisające strzępiaste chmury były niby górna 
szczęka, a 
niebotyczne, najeżone białymi kłami turnie wodne - niby dolna; pomiędzy nimi 
rozwierała się żarząca 
się czerwonawo, plująca jęzorami błyskawic gardziel. I ta paszcza w dodatku 
chwiała się, miotała, 
podskakiwała, jakby potwór dostał drgawek w ataku ślepej furii! Co więcej - choć 
w 
dźwiękoszczelnym wnętrzu stereolotu panowała cisza - czuło się, że ten potwór 
wyje.
Musiało to być naprawdę groźne widowisko, skoro przeraziło Bimbla.
- Jak myślisz, dogoni nas? - spytał Zgryzik.
Bimbel nie odpowiedział. Patrzył zaciskając ręce na lunecie, a potem pobiegł do 
kabiny pilota.
- Tapatik! W górę! Przeskocz ją!
- Co mam przeskoczyć? - spytał Tapatik, udając, że nie wie, o co chodzi. - 
Słońce?
Bimbel nie od razu połapał się w grze.
- Spójrz w lusterko! - wrzasnął, zdenerwowany. - Gapisz się do przodu, jakby 
świat miał tylko 
jedną stronę! Goni nas potworna ziemska burza!
- A, burza - powiedział Tapatik takim tonem, jakby nareszcie zrozumiał 
przekazywaną mu 
radosną wiadomość. - Przyjmij moje najserdeczniejsze gratulacje!
I zmniejszył szybkość!
Bimbel teraz wreszcie uświadomił sobie, że naraził się na kpiny, i ze złości 
zapomniał o 
strachu.
Czekaj, ja ci popędzę kota! - pomyślał patrząc kątem oka na Tapatika, który 
wesoło 
pogwizdując, ciągle zmniejszał szybkość, a nawet trochę obniżył lot.
- Ja tam lubię burzę - powiedział z udaną obojętnością. -Zwłaszcza kiedy 
przelatuje się nad 
taką wielką wodą, którą ta burza podnosi do góry.
Tapatik nie przestał gwizdać, ale zerknął niespokojnie w dół. Bimbel miał rację. 
Wielka woda 
puchła, wspinała się na niebo, jakby pragnęła zagarnąć je wraz z lecącym 
niebezpiecznie nisko 
stereolotem, ściągnąć w skłębione odmęty.
- Hej, Zgryzik! - wołał Bimbel, radośnie podskakując. - Zobacz te bałwany. 
Zobacz ten z 
prawej strony! Wali prosto na nas!
W tej samej chwili huragan, który robił coś wręcz przeciwnego niż Tapatik, czyli 
zwiększał 
szybkość, potężnym susem skoczył do przodu i targnął stereolotem.
- Ha! ha! ha! Ale nas szarpnął! - śmiał się Bimbel. Huragan raz po raz dopadał 
statku i 
targnąwszy nim odskakiwał, niby pies nękający zabłąkanego w pobliżu domu 
włóczęgę.
Tapatik zacisnął zęby. Teraz już porządnie się bał. Ale w kabinie znajdował się 
także Zgryzik, 
a Bimbel ciągle się śmiał. Zgryzik, który miał absolutne zaufanie do statku 
(przyleciał z kosmosu, co 
tam dla niego taka ziemska burza), zląkł się o coś innego.
- Rosół! Jak będzie tak trzęsło, to się wyleje!
- Ach, prawda, rosół. Szkoda by było, żeby się wylał - powiedział Tapatik i z 
uczuciem 
niewypowiedzianej ulgi poderwał stereolot w górę.
Bimbel, który doskonale wiedział, że w kuchence są stabilizatory włączające się 
automatycznie w razie wstrząsów - jakoś jednak powstrzymał się od dalszych 
złośliwości. Wiedział to, 
czego Tapatik jeszcze nie zauważył: że stereolot zboczył z kursu. Niewiele, ale 
zboczył... Po prostu 
trochę go zniosło.
- Tapatik, nie śpiesz się! Chciałbym popatrzeć na burze z góry - poprosił 
Zgryzik, podniecony.
- Dobrze. Będę leciał z taką szybkością jak ona - odparł Tapatik.
I wreszcie, oprzytomniawszy, całą uwagę skupił na trzymaniu właściwego kursu.
Od razu zauważył, że strzałka wskaźnika przesunęła się w prawo. I taki był zły, 
że nawet się 
nie przestraszył. To wszystko przez tego wstrętnego Bimbla! - pomyślał i zerknął 
przez ramię.
A Bimbel stał w drzwiach kabiny i usta wykręcał mu nieznaczny, drażniący 
uśmieszek. 
Najwyraźniej oczekiwał, że Tapatik wybuchnie. Tapatik jednak w milczeniu 
pochylił się nad pulpitem 
sterowniczym. Nie chciał już wdawać się w żadne utarczki. Poza tym, choć łatwiej 
mu było wściekać 
się na Bimbla niż na siebie, wiedział, że sam ponosi odpowiedzialność za 
zboczenie z kursu - był 
dowódcą, a dowódca nie ma prawa przerzucać winy za niepowodzenie na podwładnych. 
Zastanawiał 
się właśnie, czy nie lecieć dalej tym kursem, gdy Zgryzik zawołał.
- Morze się skończyło!
Owszem, morze się skończyło, czyli zostawili za sobą ocean. Burza jednak pędziła 
na ląd, 
prosto ku wysokim górskim szczytom wystrzelającym z nieprzeniknionej dżungli.
Warto by było popatrzeć na te góry - medytował Tapatik. -Lepiej jednak chyba 
wrócić na 
poprzedni kurs. - Tak medytował, ale... nie robił nic. Bał się. Bo kiedy zacznie 
zmieniać kurs (czego 
nie umiał robić), może doprowadzić do tego, że w ogóle zabłądzi i nie będzie 
mógł wrócić na Jodłową 
Polanę...
Los oszczędził mu trudu podjęcia decyzji. Bo oto Zgryzik, ciągle wpatrzony w 
pędzącą pod 
nimi burzę, zauważył coś, co zapoczątkowało całą serię dramatycznych wydarzeń.
- Samolot! Bimbel! Widzisz ten samolot? Jak dziwnie leci. Widzisz go?
- Widzę - odparł beznamiętnie Bimbel. - Wygląda na to, że jest uszkodzony i 
zaraz rozbije się 
o góry.
- Pasażerski - szepnął Zgryzik, przerażony.
Patrzył, wstrząśnięty, jak tam, w dole, samotny odrzutowiec próbuje ujść 
przeznaczeniu, 
zdawało się, nieuchronnemu. Huragan znosił go na strome urwiska skalne, których 
poszarpane szczyty 
raz po raz wynurzały się zza chmur. Zwłaszcza jeden był niebezpiecznie blisko. O 
ile to w ogóle był 
szczyt. Samolot najwyraźniej tracił wysokość, spadał prosto ku gigantycznym 
słupom wodnym 
lecącym z czegoś, co przypominało brudnobiałą plamę.
- To musi być jakiś potwornie ogromny wodospad - rzekł z zainteresowaniem 
Bimbel. - 
Rozbiją się o ten wodospad.
Te słowa sprawiły, że Zgryzik odzyskał zdolność myślenia. Pobiegł do kabiny 
pilota.
- Czy nic nie możemy pomóc?
Tapatik, który zauważył rozgrywający się w dole dramat, wzruszył ramionami. 
Zgryzik 
zbladł.
- Ludzie potrzebują pomocy, a ja nic nie mogę zrobić - szepnął z rozpaczą. I 
zamknął oczy.
Tapatik, usłyszawszy ten szept, zerknął na przyjaciela; pobladła twarz Zgryzika 
przestraszyła 
go nie na żarty.
- Ej, Zgryzik, nie łam się! - rzekł z mocą. - Może się jeszcze uratują. Zobacz! 
Próbują 
wylądować!
Zgryzik momentalnie otworzył oczy. Rzeczywiście! Samolot schodził w dół ku 
leżącej 
pomiędzy urwiskami skalnymi jakiejś zielonej wyspie.
- Rozbiją się i tak - skomentował Bimbel. - Tam nie ma miejsca, żeby usiąść. 
Dobrze się 
przyjrzałem. Dżungla i pełno rozpadlin.
- Cicho bądź! - krzyknął Zgryzik, zdenerwowany. - Właśnie ,że się nie rozbiją!
- Co ty się tam znasz! - mruknął jeszcze Bimbel.
A samolot opadał, ścigając wierzchołki drzew. Dotknąwszy ziemi, zatoczył się jak 
wóz na 
wybojach prowadzony przez pijanego woźnicę, chwilę jeszcze się posuwał, gubiąc 
po drodze skrzydła 
i ogon, wreszcie znieruchomiał. Wielki szary kadłub leżał przechylony na bok 
niby martwy wieloryb 
wyrzucony na brzeg oceanu.
- Tapatik, musisz wylądować! - rzekł spokojnie Zgryzik.
- Wylądować tutaj? Zwariowałeś? Oczy Zgryzika pałały.
- Nie było eksplozji! Na pewno żyją! Może są ranni. I potrzebują pomocy, 
rozumiesz? Ludzie 
potrzebują pomocy i my musimy im pomóc!
- Wyssałeś to z mlekiem matki, co? - parsknął ironicznie Bimbel.
Zgryzik nawet na niego nie spojrzał.
- Tapatik! Ląduj!
- Sam ląduj, skoro takiś mądry - warknął Tapatik, zdenerwowany. - Czy nie 
widzisz, jaki tu 
okropny teren? Czy to jest miejsce do lądowania? Tutaj można się tylko rozbić!
- Stereolot jest mały!
Tak, ale ja nie mam pojęcia o lądowaniu. Ani o tym, jak później stąd się 
wydostać - pomyślał 
Tapatik. Krążył nad miejscem katastrofy, sam nie wiedząc, dlaczego to robi. 
Powinien odlecieć, a 
najlepiej wracać do domu. Nagle miał dość całej wyprawy, wszystkiego. A 
zwłaszcza Zgryzika, który 
stał nad nim jak kat nad dobrą duszą. Tymczasem w rozbitym samolocie wszczął się 
ruch. W 
wyważonych drzwiach ukazał się pilot.
- Żyją! - podskoczył Zgryzik. - Tapatik, ląduj! Na co czekasz? Trzeba ich 
ratować. LUDZIE 
POTRZEBUJĄ POMOCY!
- Nie mogę - odparł przez zęby Tapatik. - Czy nie rozumiesz, że nie mogę? Muszę 
myśleć o 
nas!
Zgryzik popatrzył na niego. Patrzył długo.
Tapatik poczuł, że ogarnia go niepokój. I natychmiast przypomniała mu się ta 
straszna chwila, 
jaką przeżył na Ondraszkowej Hali. Jeżeli nie wyląduję, nie mam po co wracać - 
pomyślał. - Będę 
skompromitowany ostatecznie. Ale jeśli się rozbiję, to zginę nie tylko ja, ale i 
oni dwaj! I Chochla. 
Jeżeli zaś udałoby się wylądować, może rzeczywiście uratujemy rozbitków? Po raz 
pierwszy w życiu 
Tapatik zrozumiał, jak bardzo samotny i zdany na siebie jest dowódca, który musi 
podjąć trudną 
decyzję. To już nie była zabawa. To była rzeczywistość.
W wyważonych drzwiach samolotu ukazał się drugi pilot. Miał głowę obwiązaną byle 
jak 
bandażem. Za nim cisnęli się pasażerowie. Kiedy Tapatik zobaczył kobietę z 
dzieckiem na ręku, 
przestał się wahać.
- Ląduję - powiedział suchymi wargami. - Ale teraz muszę już nawiązać kontakt z 
Dziadkiem.
Rozdział VI
DIABELSKA GÓRA
Kiedy Tapatik zaczął nadawać sygnał wywoławczy, przy radiu na Jodłowej Polanie 
nie było 
nikogo. Dziadek, który miał właśnie teraz przy nim dyżurować ze słuchawkami na 
uszach, siedział bez 
słuchawek, ale za to w czerwonej czapeczce z pomponikiem i w pewnej odległości 
od aparatu, pod 
krzakiem jałowca, i z ostentacyjnym przejęciem czyścił swoją ulubioną fajkę.
A robił to dlatego, że okropnie działała mu na nerwy atmosfera, jaką na Jodłowej 
Polanie 
wywołała, jego zdaniem, obecność Kociuby.
W miarę upływu czasu tłum na Jodłowej Polanie rozpraszał się. Mali Mieszkańcy 
Pogórza 
wracali do przerwanych zajęć. Niespokojni, wzburzeni, ale wracali. Natomiast 
Kociuba, jak zasiadła 
na przyniesionym przez Tapati krześle, tak siedziała, i to z miną, jakby 
zamierzała w ten sposób trwać 
- nieruchoma i pełna niemej nagany - do końca świata.
Próżno Dziadek przekonywał ją, że nie ma najmniejszego niebezpieczeństwa (czego 
wcale nie 
był pewien), że Tapatik polata sobie i przyleci. Próżno Babcia, pod której 
spokojem wyczuwalne było 
zatroskanie, zapraszała ją do domu lub choćby na ganek. Kociuba potrząsała 
odmownie głową i 
siedziała. A kilka kroków za nią siedział na pieńku jej mąż, Kociub Potulny.
Dziadek tak był tym zdenerwowany, że musiał znowu napić się waleriany. Niewiele 
to jednak 
pomogło, skoro raz po raz robił coś, co (jego zdaniem) mogłoby podrażnić 
Kociubę. A zarazem 
pokazać Mieszkańcom Pogórza, tym, którzy pozostali na Polanie, że absolutnie nie 
przejmuje się 
losami stereolotu.
I właśnie w chwili, kiedy Tapatik począł nadawać sygnał, wcale nie dyżurował 
przy radiu, ale 
czyścił fajkę, zerkając spod oka (morderczo) na nieubłaganą jak wyrzut sumienia 
Kociubę.
Nie mogłaby sobie pójść tam, skąd przyszła, zamiast siedzieć tu i denerwować 
mnie bez 
potrzeby? - zastanawiał się w duchu. -Chce, widać, żebym ja się zaczął 
denerwować! Żebym czuł się 
winny! Ale ja ją przetrzymam!
Z taką furią stuknął fajką o obcas, że mało jej nie złamał. I umyślnie nie 
podniósł głowy, gdy 
Kociuba rzekła swym szeleszczącym głosem.
- Kuzynie, tu się zapala jakaś lampka! Dziadek nawet nie drgnął.
- Zapala się! Co jej się tam zapala! - mruczał pod nosem. Aż nagle zerwał się na 
równe nogi i 
w dwóch susach, jakich nie powstydziłby się kangur, dopadł radia. Włożył 
słuchawki i po chwili jego 
twarz psotnego fauna zmieniła się do tego stopnia, że Kociuba (nieporuszona 
Kociuba!) wstała, po raz 
pierwszy odkąd usiadła, ze swego krzesła. - Tapatik! Poczekaj sekundę! - 
powiedział Dziadek 
spiesznie. - Jedną sekundę! - później zaś wrzasnął: - DUSIU! DUSIU! Chodź tu 
ZARAZ!!! - i potem: 
- Tapati! Gdzie jesteś, Tapati? Leć po Babcię!
- Już biegnę, Dziadku - powiedziała Tapati.
Siedziała wraz z Piastkiem w szałasie Tapatika, wśród gałęzi starego buka, ale 
usłyszawszy 
krzyk Dziadka, natychmiast zsunęła się z drzewa.
W tym czasie Tapatik, który też doskonale słyszał Dziadka, mrugnął do Bimbla i 
rzekł z 
uciechą.
- Słyszałeś? Oczywiście woła Babcię! Woli, żeby Babcia prowadziła mnie do 
lądowania, ale 
naturalnie nie przyzna się do tego, tylko znajdzie jakiś pretekst.
Doskonale wyobraził sobie całą scenę i od razu poczuł się lepiej.
Po Babcię wcale nie trzeba było „lecieć”. Doprawdy musiałaby być głucha, żeby 
nie usłyszeć 
głosu Dziadka! Ten głos w czystym, górskim powietrzu niósł się daleko i 
wszędzie, dokąd doszedł, 
podrywał Małych Mieszkańców Pogórza, którzy wróciwszy do swych zajęć, rzucali je 
teraz i pędzili 
na Polanę. Ci zaś, którzy biwakowali w pobliżu, zbiegli się natychmiast. Tak że 
kiedy Babcia znalazła 
się przy radiu, wokół już utworzył się spory tłumek, który rósł z minuty na 
minutę.
- Tiku? - spytała, zadyszana.
- Tapatik postanowił wylądować w jakimś okropnie niebezpiecznym miejscu, żeby 
przyjść z 
pomocą Ludziom, którym rozbił się samolot - huknął Dziadek patrząc triumfalnie 
na Kociubę.
Nie odwróciła wzroku. W ciszy patrzyli na siebie: Dziadek - triumfujący i 
zaczepny, Kociuba 
- nieodgadniona, dostojna. Trwało to chwilę, ale wszyscy na Polanie czuli, że 
jest to ważna chwila.
Kociuba nic nie powiedziała. Ale jej surowa twarz złagodniała. Wtedy na Jodłowej 
Polanie 
wybuchł gwar, a było w tym gwarze nie tylko podniecenie wywołane nowiną, ale coś 
jeszcze - 
uczucie ulgi.
- Tiku) on pewnie chce, żeby mu pomóc wylądować - powiedziała Babcia i Dziadek 
od razu 
przestał się puszyć.
Jego powieki zadrgały niespokojnie.
- No właśnie - rzekł głosem już nie tak pewnym jak poprzednio. - Zawołałem cię, 
Dusieńko, 
bo przecież ja nie mogę się rozdwoić! Jedno z nas powinno go prowadzić, a drugie 
przekazywać 
wszystko zebranym tutaj, żeby mieli, hm... jasny obraz sytuacji. Więc ja 
myślałem, że ty...
- Że ja będę prowadzić Tapatika, a ty będziesz przekazywał -podjęła Babcia 
podając mu 
drugie słuchawki - bo masz głos donośniejszy od mojego.
- To właśnie chciałem powiedzieć - zawołał z ulgą Dziadek i znów się 
rozpromienił. 
Nie na długo.
Bo już po paru sekundach zrozumiał (słuchając tego, co mówił Tapatik) niezwykłą 
powagę, 
by nie rzec - grozę sytuacji: Tapatik, który nigdy w życiu nie stawiał 
stereolotu na ziemi, musiał 
wylądować w warunkach trudnych nawet dla doświadczonego pilota!
- Widzi góry i dżunglę - relacjonował bez zwykłej swady. -Krąży nad jakimś 
płaskowyżem 
pośród tych gór. Obniża się. Rozpadliny. Okropny teren. Jest już bardzo nisko. 
Poderwij go, Dusiu. 
To, co opisuje, wygląda na bagno! Uff! A teraz o mało nie wpadł do rzeki. A 
teraz...
Umilkł, jakby nie miał siły dalej mówić. Tapati przypadła do jego kolan. 
Uspokajająco 
położył rękę na jej włosach. Ta ręka drżała.
Na Jodłowej Polanie było przeraźliwie cicho. W ciszy rozbrzmiewał spokojny głos 
Babci 
wydającej polecenia Tapatikowi. Głos był spokojny, pewny, ale na czole Babci pod 
samymi włosami 
zaczęły zbierać się kropelki potu.
To było więcej, niż Tapati mogła znieść. Jej ramiona zadrgały, co zauważył, jak 
zwykle w nią 
wpatrzony, Piastek. Natychmiast znalazł się przy niej.
- Tapati! Nie płacz! - szeptał, wstrząśnięty. - Oni na pewno zaraz wylądują. 
Tapatik jest mądry 
i dzielny! No Tapati, proszę cię!
Obróciła ku niemu zapłakane oczy.
- Wierzę, że wyląduje, bo Babcia mu pomaga. Ale jeżeli uszkodzi stereolot, to... 
to nie będą 
mogli wrócić do nas!
- To pojedziemy ich szukać! I znajdziemy ich! Choćby na drugim końcu świata!
Oczy Tapati zalśniły, zaraz jednak zgasły pod wpływem straszliwej myśli.
- Tak. Ale jeżeli stereolot zostanie poważnie uszkodzony w trakcie lądowania, to 
znaczy... to 
znaczy, że nigdy nie będziemy mogli wrócić na Tapatię!
Tapatik jednak nie uszkodził stereolotu. A wylądował dopiero wtedy... kiedy 
przestał słuchać 
instrukcji udzielanych przez Babcię. Z początku robił wszystko zgodnie z jej 
wskazówkami. 
Informował ją możliwie dokładnie o miejscu, nad którym właśnie się znajdował. 
Jak kazała, robił 
niezliczone próby podejścia. Już, już siadał, a potem w ostatniej chwili 
podrywał stereolot, by szukać 
bezpieczniejszego terenu. Aż wreszcie, zdenerwowany, wyłączył radio.
- Co ty robisz? - krzyknął Zgryzik.
- To co widzisz! - odparł z determinacją Tapatik. - Mam już dość tej kołomyi! 
Ląduję! Sam!
I wylądował.
Stereolot osiadł miękko, bez wstrząsów. Ani razu nie podskoczył. Znieruchomiał i 
stał, choć 
miejsce bynajmniej nie było wymarzonym lądowiskiem. Było, żeby rzec prawdę, 
bardzo 
niebezpieczne: koła statku dotykały brzegu głębokiej rozpadliny.
W chwilę po wylądowaniu Tapatik siedział z miną oszołomioną i niepewną. Sam o 
tym nie 
wiedząc, ciągle zaciskał ręce na drążkach, coraz mocniej i mocniej. I właśnie 
ból tych zaciskających 
się już niepotrzebnie rąk sprawił, że oprzytomniał.
- Stoimy - szepnął, z trudem rozprostowując palce. - Stoimy! -powtórzył 
głośniej, jakby ten 
oczywisty fakt przedarł się wreszcie do jego świadomości. A potem zerwał się z 
fotela i rozpoczął 
taniec zwycięstwa. - Tapa-ti-ti! Wylądowałem! JA wylądowałem! Sam! JA. Tapa-ti-
ti!
- Nie skacz tak, bo stereolot potoczy się do tej dziury, do której o mało nie 
wpadłeś - przerwał 
ten wybuch entuzjazmu Bimbel. -A poza tym zawiadom Babcię. Wyłączyłeś się bez 
uprzedzenia i oni 
tam sądzą, że zginęliśmy!
Obydwie te uwagi były słuszne. Ale Tapatik, który oczekiwał słów uznania i 
podziwu, poczuł 
się urażony.
- Pilnuj swego nosa! - warknął, wściekły. - Wymądrzać się to każdy potrafi. Jak 
już kto inny 
wszystko zrobi. Ty byś nigdy nie wylądował nie tylko tu, ale nawet na 
wyfroterowanym przez 
Tymoteusza Drugiego parkiecie.
- Stoimy naprawdę strasznie blisko tej rozpadliny - włączył się Zgryzik, 
spoglądając z 
niepokojem w iluminator. - Nie mógłbyś się trochę cofnąć?
- Mogę wszystko - odparł zimno Tapatik.
Siadł z powrotem w fotelu i wolno cofnął stereolot. Jego radość zgasła, 
ustępując miejsca 
poczuciu krzywdy. Dokonał takiego wyczynu i nikt go nie pochwalił. Nikt nie 
powiedział: Tapatik, 
byłeś wspaniały! Za to Bimbel, jak zwykle (nawet w takiej chwili!), musiał mu 
dogadać, a Zgryzik 
(przyjaciel) myślał tylko o grożącym im niebezpieczeństwie.
Poczuł nagle, że jest bardzo zmęczony. Przymknął oczy, bliski łez! Nie 
zareagował, gdy 
Bimbel stanął tuż obok niego i jak się wydawało, majstrował przy pulpicie 
sterowniczym.
Bimbel istotnie coś „majstrował”. Włożył mianowicie na uszy drugą parę słuchawek 
i 
Dowiedział:
- Babciu, to my! Wylądowaliśmy, a on cię nawet nie zawiadomił!
Serce Tapatika zabiło. Babcia! Jedyna osoba, która na pewno zrozumiałaby, czego 
dokonał, 
ale on o niej zapomniał, a Bimbel robi, co może, żeby jeszcze pogorszyć 
sytuację. Chciał wstać, 
zerwać słuchawki z głowy Bimbla. I nie zdołał się poruszyć, obezwładniony obcym 
mu zupełnie 
uczuciem: ze cokolwiek zrobi, będzie złe, że wszystko jest beznadziejne.
- Więc ja cię chcę zawiadomić, żebyś się nie niepokoiła - mówił tymczasem 
Bimbel.
Wtem Tapatik (który miał na uszach słuchawki) usłyszał głos Babci.
Babcia mówiła:
- Dziękuję ci, Bimbel. A teraz chciałabym porozmawiać z Tapatikiem. Jest na 
pewno bardzo 
zmęczony. Tapatik! Jesteś tam?
- Tak, Babciu, jestem! Babciu, ja nie od razu się włączyłem, bo ja... jestem 
bardzo zmęczony. 
Ale ja wylądowałem! I stereolot nawet nie podskoczył!
- Wiem, że jesteś zmęczony. Byłeś bardzo dzielny! Jestem dumna z ciebie! Wszyscy 
tutaj 
jesteśmy dumni z ciebie! Tapatik? Jesteś tam?
- Tak, Babciu, jestem - szepnął Tapatik. Wyprostował się w fotelu. Jego twarz 
przybrała 
zwykły, zuchowaty wyraz. - Siadłem na brzegu okropnej rozpadliny. Ale nie 
wpadłem do niej! - rzekł 
już pewniejszym głosem.
I - znowu umilkł! Chciał przecież po swojemu, czyli z przesadą, koloryzując, 
opowiedzieć 
Babci o tym strasznie trudnym lądowaniu. Chciał się pochwalić, ale nie potrafił! 
Bo nagle słowa 
wydały mu się okropnie blade i ubogie wobec tego, co przeżył. Bo nagle poczuł, 
że... nie ma ochoty 
się chwalić!...
- Tapatik?
- Tak, Babciu, jestem. Ja się teraz wyłączę, dobrze? Muszę się rozejrzeć po 
okolicy i 
zobaczyć, co trzeba zrobić, żeby pomóc tym Ludziom. Ale będę się co jakiś czas 
meldował. Do 
usłyszenia, Babciu!
Zdjął z uszu słuchawki i wstał. Nie czuł już zmęczenia ani zniechęcenia. 
Przeciwnie - pełen 
był poczucia własnej mocy. Wiary we własne siły. Znalazł się w trudnej sytuacji 
i sprostał jej. Ciąg 
dalszy też zależy od niego. Wiedział, że jest odpowiedzialny za stereolot, za 
wszystkich znajdujących 
się na pokładzie. Że być może, los Ludzi z uszkodzonego samolotu też zależy od 
tego, co on, Tapatik, 
zrobi. Miał takie uczucie, jakby w ciągu dzisiejszego dnia przybyło mu co 
najmniej dziesięć lat. Że 
jest o dziesięć lat starszy od Bimbla i Zgryzika.
Patrzył na nich już bez urazy.
Oni nie mają pojęcia, co to znaczy być dowódcą - pomyślał. A głośno powiedział.
- Ogłaszam stan wyjątkowy. Znaleźliśmy się w nieznanym, być może, wrogim 
otoczeniu. 
Musimy przeprowadzić tu akcję ratowniczą, a potem stąd wystartować. Żądam 
bezwzględnego 
posłuszeństwa i wykonywania moich rozkazów bez dyskusji.
- Tak jest! - powiedział ochoczo Zgryzik.
Bimbel skrzywił się, wzruszył ramionami, ale jedno spojrzenie Tapatika 
wystarczyło, żeby i 
on (acz niechętnie) mruknął:
- Tak jest.
Takie to było spojrzenie!
- W porządku - rzekł Tapatik. - Teraz idziemy na zwiad. Ktoś jednak musi tu 
zostać, aby dać 
znać, gdyby jakieś niebezpieczeństwo groziło statkowi.
Miny obu podwładnych wyraźnie świadczyły, że żaden z nich nie ma ochoty być tym 
kimś. 
Spostrzegła to Chochla, przyglądająca się całej scenie przez uchylone drzwi od 
kuchni.
- Ja zostanę - szepnęła, zanim Tapatik zdołał wydać rozkaz. - I tak muszę 
przypilnować 
rosołu.
Odwrócili się, zaskoczeni. Zupełnie zapomnieli i o niej, i o gotującym się 
rosole.
- Rosół już dochodzi - ciągnęła Chochla drżącym głosem.
- Nie boisz się zostać sama?! - spytał niedowierzająco Tapatik.
- Bo gdyby się coś stało, to powiesz mi, co mam zrobić, i ja to zrobię, i ty 
przyjdziesz na 
pomoc - odparła bez wahania Chochla.
Tapatik nie wierzył własnym uszom. Ale musiał wierzyć -oczom. A oczy widziały, 
że 
Chochla ufa mu bezgranicznie!...
Co było prawdą. Chochla umierała ze strachu w czasie burzy, a podczas lądowania 
świadomie 
gotowała się na śmierć!
Ten dzieciuch sobie nie poradzi - myślała trzęsąc się. - Zginiemy. I zmarnuje 
się taki pyszny 
rosół.
Kiedy zaś okazało się, ze nie tylko nie zginęli, ale wylądowali tak gładko, że 
kropla rosołu nie 
wylała się z garnka, Tapatik stał się w jej oczach bohaterem numer dwa (po 
Dziadku). I bynajmniej 
(jak to Chochla) tego nie ukrywała.
- Jasne - powiedział Tapatik, głęboko wzruszony. - Nie masz się czego bać. 
Stereolotu nikt 
poza mną nie otworzy od zewnątrz.
Gdyby cię coś przestraszyło, naciśnij któryś z tych zielonych kwadratowych 
guzików. One są 
wszędzie. To włączniki wibrafu. Naciśniesz i ja... i my - poprawił się - 
przybiegniemy najprędzej, jak 
tylko będziemy mogli. Ale nie alarmuj bez potrzeby! - dodał odrobinę surowiej.
- Tak jest - przytaknęła Chochla. - Tylko postarajcie się w ogóle wrócić szybko. 
Bo rosół 
niedługo będzie gotowy.
- O, to może byśmy najpierw... - zaczął Bimbel, ale zamilkł pod karcącym 
spojrzeniem 
Tapatika.
- Rosół nie ucieknie. Najpierw musimy myśleć o obowiązkach - rzekł z powagą 
Tapatik, choć 
nagle poczuł, że sam jest piekielnie głodny. - Wychodzimy. Idę pierwszy! Za mną 
marsz!
Tutaj jest chyba tak, jak było na początku świata - pomyślał Tapatik schodząc po 
schodkach 
na obcy ląd. A Zgryzik powiedział tylko:
- O raju! - i potoczył wokół przerażonym spojrzeniem.
Było to rzeczywiście miejsce, które mogło w niejednym wzbudzić dreszcz świętej 
zgrozy. 
Świat ogromnych pni, poszycia, zwalonych drzew. Na pewno nigdy niczego tutaj nie 
wycinano. 
Ogromne klony, buki, świerki, sekwoje piętrzyły się ponad mniejszymi drzewami, 
wielkimi odłamami 
skał, powalonymi pniami i obłamanymi przez burzę konarami. Tajemniczy, wilgotny 
zapach 
prastarego lasu przesycał powietrze. Przez listowie przesączało się czerwone 
światło zachodzącego 
słońca. Dżungla była cicha. Albo, być może, wszystko zagłuszał huk pobliskiego 
wodospadu.
- Właściwie gdzie jest ten samolot? - zapytał, zająknąwszy się lekko, Bimbel.
Przyciskał do piersi swoją ukochaną lunetę. Nie śmiał podnieść jej do oczu, on, 
Bimbel, który 
powodowany nieposkromioną ciekawością, musiał zawsze oglądać wszystko, co 
nadawało się do 
oglądania. Teraz bał się spojrzeć w głąb tego niesamowitego, budzącego grozę 
świata.
- Samolot jest na polanie niedaleko wodospadu - powiedział marszcząc brwi 
Tapatik. - A 
polana jest tam, za tymi drzewami.
- O raju, jak się tam przedostać? - rzekł Zgryzik. - Nie przedrzemy się przez tę 
gęstwinę. Co 
robić?!
- Właśnie się nad tym zastanawiam - odparł sucho Tapatik. Jego głos brzmiał 
pewnie, 
spokojnie, bez najmniejszej nuty świadczącej o zdenerwowaniu czy lęku. A 
przecież Tapatik w tej 
chwili wcale nie był spokojny ani pewny siebie. Takiego miejsca jak to, w którym 
się znaleźli, nie 
widział nigdy. Nie tylko na swojej rodzinnej Tapatii. Również na żadnej z 
sąsiadujących z nią planet. 
W ogóle nigdzie w kosmosie, a przecież wyprawa na Ziemię nie była jego pierwszą 
wyprawą 
kosmiczną!
Nie wydostaniemy się stąd. Ani my, ani ci ludzie - pomyślał.
Owszem, taka myśl przemknęła mu przez głowę, nie pozwolił jej jednak urosnąć. 
Zresztą nie 
miał czasu na lęki. Był dowódcą i musiał decydować. A teraz przede wszystkim 
musiał zadecydować, 
w jaki sposób dostać się do uszkodzonego samolotu.
- Ja i Bimbel mamy aerotraxy i możemy przelecieć nad tym kawałkiem dżungli - 
rzekł po 
chwili skupionego milczenia.
- A ja? - przestraszył się Zgryzik. - Mam zostać?
- Pewno, że masz zostać, skoro nie masz czym lecieć - wtrącił szybko Bimbel, 
który obawiał 
się, że Tapatik (Tapatik o onieśmielającym, twardym spojrzeniu) każe mu oddać 
swój aerotrax 
koledze. A za nic na świecie nie chciał zostać sam w stereolocie. Tak myślał: 
sam, bo Chochla w jego 
oczach w ogóle się nie liczyła.
- Nie pytałem cię o zdanie - warknął Tapatik. - Zgryzik musi lecieć, bo zna się 
na Ludziach. 
Wie, czego potrzebują, i w ogóle. Ty też polecisz - dodał, udając, że nie widzi 
przerażonego spojrzenia 
jedynaka Cioci Babili. - Masz lunetę i najlepsze oczy do wypatrywania. A poza 
tym w tej trudnej 
sytuacji nie powinniśmy rozpraszać naszych sił.
- No dobrze, ale jak... - zaczął Zgryzik.
- Nie przerywaj - uciął Tapatik (robił się naprawdę niemożliwy). - Już sobie 
wszystko 
obmyśliłem. Jesteś mały i lekki. Przypuszczam, że mój aerotrax uniesie nas obu. 
Nie musimy lecieć 
wysoko. Polecimy nad samymi drzewami. Więc co najwyżej drapnie cię jakaś gałąź.
- Tak jest! - huknął Zgryzik, uradowany. Coraz bardziej podziwia Tapatika.
Opowiem wszystkim, jaki on jest - obiecywał sobie gorąco.
Tapatik zaś spojrzał w niebo. Szarzało i bielało jak wygasające ognisko; to 
słońce gasło i 
czerwonawy popiół osypywał się na góry, na dżunglę. Cienie drzew tworzyły 
posępne, szaroniebieskie 
wzory na polance, podpełzały do stereolotu.
- Bimbel, przynieś latarki i zapal wszystkie światła na statku -rozkazał 
Tapatik.
- Tak jest! - powiedział Bimbel.
I on podziwiał Tapatika. Był to podziw niechętny, ale... podziw. A poza tym coś 
w rodzaju 
wdzięczności. Mógł mnie zostawić, widział, że się boję, mógł się odegrać, ale 
nie zrobił tego - 
przypomniał sobie. - A przedtem nie powiedział Babci, że to ja uruchomiłem 
silniki... Już mu więcej 
nie będę dokuczał - postanowił sprawdzając latarki. - Innym tak, ale jemu nie - 
uzupełnił, przekręcając 
kontakt, który zapalał wszystkie światła w stereolocie.
- Dobrze - powiedział Tapatik. - Na pewno trafimy tu z powrotem. A teraz, 
Zgryzik, przywiąż 
się do mnie. No? Lecimy! Kurs na górę z wodospadem!
Wystartowali pionowo i pofrunęli ponad splątaną, mroczną dżunglą, prosto na 
huczącą ścianę 
wody. Och, wiedzieli, że to woda. Ale góra (szczyt ciągle zanurzony był w 
brudnobiałej pianie) 
przypominała raczej czynny wulkan, którego zboczem spływa rozżarzona do 
czerwoności lawa. Bo 
purpurowe słońce przylepione niby ogromna, rozdeptana malina do bladego nieba, 
wisiało na wprost 
tej ściany i oświetlając, zmieniało spadającą wodę w płynną lawę. Tylko, że lawa 
sunie zboczem 
wulkanu powoli. A woda leciała na łeb, na szyję, rwąca, rozpędzona. Sąsiadujące 
z wodospadem 
ciemne, prawie czarne góry tworzyły piękne tło dla tej spienionej, płomiennej 
rzeki.
Ale nasi bohaterowie nie zwracali uwagi na wspaniały i groźny obraz, który 
roztaczał się 
przed ich oczami. Nie byli tu po to, żeby zachwycać się widokami! Wypatrywali 
polany z samolotem. 
Tylko Zgryzik (Zgryzik, który pragnął zobaczyć jak najwięcej, żeby mieć jak 
najwięcej do 
opowiadania po powrocie z tej nieprawdopodobnej wyprawy) kilkakrotnie zdobył się 
na to, by 
zachwyconym i poważnym spojrzeniem objąć to niezwykłe widowisko. I za każdym 
razem myślał to 
samo: Lecimy jakby do piekła!
Wkrótce okazało się, że... nie bardzo się pomylił.
Polana, na której wylądował samolot, nie miała w sobie, co prawda, nic 
piekielnego. 
Przypominała raczej zielony, zarośnięty staw, w którym z niepojętej przyczyny 
ugrzęzła olbrzymia 
ryba i tam zdechła. Ryba byłaby zaiste olbrzymia, ale samolot, którego kadłub 
nasunął takie właśnie 
porównanie, nie był duży. Zabierał najwyżej trzydziestu pasażerów. A teraz nie 
było ich nawet tylu. 
Wszyscy znajdowali się na polanie. Ci, którzy nie doznali żadnych obrażeń, 
zajmowali się - pod 
kierunkiem pana, który wyglądał na lekarza, a raczej z racji młodego wieku może 
studenta medycyny 
-rannymi. Spośród czworga rannych tylko jedna osoba wydawała się być w ciężkim 
stanie i jej 
właśnie młody lekarz (czy też student) poświęcał najwięcej uwagi. Chłopiec, może 
dziesięcioletni, 
wykopywał saperską łopatką rowek wokół rozpalonego ogniska, przy którym leżał 
stos nazbieranych 
suchych gałęzi. Stewardesa, lekko utykając na prawą nogę, owiniętą bandażem, 
roznosiła na tacy 
kanapki i wysokie kubki z pomarańczowym sokiem.
- Szybko się zorganizowali! - rzekł z uznaniem Zgryzik.
A Tapatik omal nie mruknął: Właśnie! Jesteśmy akurat potrzebni z naszą pomocą - 
gdy nagle 
spostrzegł, że w pewnej odległości od wraka samolotu siedzą dwaj lotnicy, 
pochyleni nad rozłożoną 
na trawie mapą.
- Lecimy do nich - zadecydował. - Na pewno zastanawiają się nad sytuacją.
Sytuacja musiała wyglądać niewesoło, bo obaj piloci, i kapitan, i nawigator, 
miny mieli 
zatroskane i poważne.
- Dałby Bóg, żebym się mylił - powiedział wzdychając kapitan. - Jeżeli się nie 
mylę, to...
- O, Henry wraca! - przerwał nawigator.
Istotnie, od strony wodospadu nadchodził trzeci pilot, radiotelegrafista.
- No i co, Henry? - spytał nawigator.
- Nie musimy się już więcej głowić! - odparł radiotelegrafista ze znużeniem. - 
Dobrze 
obliczyłeś. Wenezuela. Dżungla Gran Sabana. A ten wodospad to na pewno Diabelska 
Góra. 
Znalazłem szczątki samolotu, w którym rozbił się Jimmy Angel.
Diabelska Góra! - pomyślał oszołomiony Zgryzik. Ale nie miał czasu pomyśleć nic 
więcej. Bo 
nawigator powiedział:
- Wielka Mesa. Jesteśmy zgubieni.
Chciał jeszcze coś dodać, ale umilkł, spojrzawszy na kapitana.
- Bez paniki, Bill - rzekł tenże. - Sytuacja jest bardzo zła, ale nie wolno się 
nam poddawać. 
Nie zapominaj, że jesteśmy odpowiedzialni za pasażerów. Trzeba wierzyć w naszą 
szczęśliwą 
gwiazdę - dodał łagodniej.
- Szczęśliwą! - parsknął nawigator.
- Człowieku, przecież udało się nam wylądować na jednym z nielicznych już 
niezbadanych i 
niedostępnych miejsc na Ziemi -zirytował się radiotelegrafista. - To był po 
prostu cud.
- I teraz tylko cud może nas uratować! - mruknął nawigator. -Zwłaszcza że radio 
wysiadło.
- Nie tracę nadziei, że uda mi się je naprawić! A ty...
- Nie czas na kłótnie - uciął kapitan. - W pierwszej kolejności musimy się 
zastanowić, jak 
przetrwać dzisiejszą noc.
- Jak to? - nie zrozumiał „radio”.
A nawigator skrzywił się ironicznie, jakby wiedział, co kapitan za chwilę powie.
- Wielkie mesy, czyli wapienne płaskowyże wśród nieprzebytej dżungli, odcięte od 
reszty 
świata stromymi urwiskami skalnymi, położone na wysokości około trzech tysięcy 
metrów są 
naturalnymi rezerwatami przyrody - wyjaśnił kapitan. - Krążą pogłoski, że żyją 
na nich zupełnie 
nieznane gatunki zwierząt, a co ważniejsze, i groźne, spotyka się na nich okazy 
zwierząt tak zwanych 
przedpotopowych, istne potwory. Jeżeli taki gliptodont czy inny olbrzym 
zaatakuje samolot, marne 
nasze widoki!
- Mamy karabin i rewolwery - rzekł „radio”.
- Z karabinem na gliptodonta?! - nawigator wzruszył wymownie ramionami.
- Musimy rozstrzygnąć, co jest bezpieczniejsze: zabarykadować się na noc w 
samolocie czy 
zostać przy ognisku na zewnątrz.
- Głosuję za samolotem - mruknął nawigator. - Oprócz przedpotopowych olbrzymów 
są tu na 
pewno różne pomniejsze, ale groźne zwierzęta. Nie jest pewne, czy ten gliptodont 
zaatakuje samolot. 
A przed innymi zwierzakami maszyna stanowi jednak dostateczną osłonę.
Kapitan kiwnął głową z aprobatą.
- Podzielam twoje zdanie - rzekł wstając. - Trzeba się śpieszyć, żeby wszystko 
na noc 
przygotować. Wkrótce będzie zupełnie ciemno. Mamy najwyżej godzinę.
- Mamy najwyżej godzinę - powtórzył Tapatik.
Jego oczy błyszczały. Był w dużo większym stopniu pod wrażeniem podsłuchanej 
rozmowy 
niż Bimbel i Zgryzik. Oni po prostu poruszeni byli grozę sytuacji. Tapatik 
oprócz tego, pomny swych 
niedawnych doświadczeń, wczuwał się w położenie kapitana.
Ja mam przynajmniej Dziadka i Babcię, a on znikąd nie może oczekiwać pomocy - 
myślał, 
przejęty. - Pomogę mu! - postanowił.
I w jego głowie natychmiast zrodził się plan działania.
Dlatego powiedział: „Mamy najwyżej godzinę”. I nie było to zwykłe powtórzenie 
słów 
kapitana.
Bimbel i Zgryzik od razu to zrozumieli.
- Wymyśliłeś coś? - spytał Zgryzik. Tapatik kiwnął głową twierdząco.
- Jasne, że wymyśliłem! Lecimy do stereolotu po namiot i broń. Potem wracamy 
tutaj, 
rozbijamy namiot koło wraka i - lekko zawiesił głos - czuwamy! - A widząc 
pytające spojrzenia dodał 
jeszcze: - Słyszeliście, czego się obawiają? Ataku jakiegoś potwora! Ten potwór 
może nie zaatakuje. 
Ale może też zaatakować. Oni są bezbronni. My mamy broń!
- Broń na takiego potwora, któremu Ludzie z karabinem nie dadzą rady? - 
wykrzyknął 
niedowierzająco Zgryzik. - Mówiłeś, że u was, na Tapatii, już dawno nie używa 
się żadnej broni.
- Mówiłem. Ale przed wyprawą na Ziemię Dziadek wypożyczył z Muzeum Wojny miotacz 
laserowy! To jest taka broń, bracie, że rozniesie każdego najstraszniejszego 
potwora! No, a teraz 
dosyć gadania. Lecimy! Zgryzik, przywiąż się do mnie!
W ciągu tych kilku minut, których potrzebował Zgryzik, aby wykonać rozkaz, 
Bimbel walczył 
ze sobą. Bo przez cały czas miał na końcu języka następujący komentarz do słów 
Tapatika: Owszem, 
mamy miotacz laserowy, ale ty nie masz pojęcia, jak się nim posługiwać i nawet 
Dziadek nie bardzo 
to wie! A to jest niebezpieczna broń.
Jeżeli jest się Bimblem, to bardzo trudno powstrzymać się od wypowiedzenia 
takich uwag! 
Bimbel zmilczał jednak. Ale nie mógł już nic poradzić na to, że w czasie owej 
walki wewnętrznej w 
jego oczach pojawiały się złośliwe błyski i Tapatik te błyski zauważył, a co 
więcej, prawidłowo 
odczytał nie wypowiedzianą myśl! I na chwilę duch w nim upadł. Bo Tapatik 
istotnie miał mgliste 
pojęcie o posługiwaniu się miotaczem laserowym i trochę się tej straszliwej 
broni bał. I nawet chętnie 
wdałby się teraz w słowną utarczkę z Bimblem, bo jak sądził, złość pomogłaby mu 
zapomnieć o 
strachu. Ale jedynak Cioci Babili milczał, co jeszcze bardziej peszyło 
Tapatika...
E, jest tam jakaś instrukcja użycia albo opis - pocieszył się. -Przecież o 
prowadzeniu 
stereolotu też niedużo wiedziałem, a jakoś dałem sobie radę! Ale nie dałbyś 
sobie rady bez pomocy - 
odezwał się w nim sceptyczny głos. - A na tym miotaczu nie znają się ani 
Dziadek, ani Babcia!
Lecieli nad mroczniejącą, posępną dżunglą w nie najlepszych nastrojach. Każdy z 
innej 
przyczyny: Tapatik - bo toczył przytoczoną wyżej rozmowę z samym sobą; Zgryzik - 
bo szczerze 
zmartwił się położeniem Ludzi z uszkodzonego samolotu; Bimbel wreszcie -bo 
wiedział, że Tapatik 
zauważył złośliwe błyski w jego oczach, i było mu z tego powodu dziwnie 
przykro... Wkrótce jednak 
humory im się poprawiły. W stereolocie bowiem, który wyglądał jak oaza światła, 
przywitała ich 
Chochla i cudowny, napędzający ślinkę do ust zapach rosołu!
- Jak to dobrze, że jesteście! - zawołała Chochla, rozpromieniona. (Nos, 
sterczący z jej twarzy 
jak klucz zapomniany w drzwiach, drgał ze wzruszenia). - Rosół właśnie doszedł. 
Już nalewam!
Nie czekając na odpowiedź, pobiegła do kuchni, a tam z hałasem wytarła 
wzmiankowany nos 
w kraciastą chustkę Dziadka. Tak bardzo ucieszyła się z powrotu załogi, że aż 
się z tej radości 
popłakała...
Ale nie tylko ona się ucieszyła. Tapatik, Zgryzik i nawet Bimbel również 
przeżyli chwilę 
radości. Chochla w stereolocie, zapach rosołu - to było takie swojskie, znajome, 
coś, co dodawało 
otuchy i krzepiło serca.
A przecież znowu zapomnieli i o niej, i o rosole...
- Tapatik, chyba zjemy ten rosół? - spytał Zgryzik nieśmiało. -Ona się tyle 
napracowała...
- Jasne, że zjemy! - rzekł wesoło Tapatik. - Trzeba mieć siły do walki. A rosół, 
wiadomo, 
dodaje sił.
I naturalnie każdy zjadł po dwa talerze, bo przecież głodni byli okropnie. Poza 
przygotowanymi w stereolocie przez Chochlę kanapkami nie jedli nic od śniadania, 
a już zapadał 
wieczór.
Wstali od stołu zaiste pełni nowych sił, zdecydowani stawić czoło największym 
trudnościom. 
I kto wie, czy nie największa czyhała na nich już na samym początku! Bo nigdzie 
nie można było 
znaleźć owego wypożyczonego przez Dziadka z Muzeum Wojny miotacza. Przeszukali 
cały stereolot 
- bez rezultatu.
- Gdzie ten Dziadek mógł go schować? - zawołał Tapatik, zrozpaczony.
- Może go nie zabrał? - spytał Zgryzik. Tapatik markotnie pokręcił głową.
- E, nie. Sam widziałem, jak niósł do stereolotu.
- Ja też widziałem - wtrącił Bimbel. - Dziadek włożył go do pudełka po tych 
sandałach, które 
sobie kupił do wysokogórskiej wspinaczki, kiedy się wybierał na tajemniczą Górę 
Arunczumalaj.
- Wiem, że do tego pudełka - burknął Tapatik. - Ale gdzie wtrynił to pudełko?! 
Bez miotacza 
jesteśmy równie bezsilni, jak ci Ludzie. Nie będziemy mogli ich obronić!
- To przecież nie nasza wina - rzekł Bimbel, urażony jego tonem. - Siła wyższa! 
Chcieliśmy 
pomóc, ale nie możemy.
- Wypchaj się ze swoją siłą wyższą - skoczył Tapatik. Natychmiast się jednak 
opanował. Bo 
przypomniał sobie, że jest dowódcą... - Musimy im pomóc - podjął już zwykłym 
tonem. - Miotacz nie 
mógł się przecież ulotnić.
- A może wypadł gdzieś w czasie waszej podróży na Ziemię? Tapatik wzruszył 
ramionami. 
Zmarszczył brwi.
- Wypaść to nie wypadł, ale mógł zostać wykradziony. Na planetoidzie Tekel i na 
Księżycu 
Ziemi są Fabokle, a my opuszczaliśmy statek na dłużej. Może któryś...
Umilkł, bo nagle weszła Chochla, niosąc coś ostrożnie w swych patykowatych 
rękach.
- Nie wiem, czy to jest to pudełko, którego szukacie - zaczęła -ale...
- To! Jasne, że to! - krzyknął Tapatik, zdumiony. - Gdzie ty to znalazłaś?! 
Chochla siąknęła nosem.
- Ja... ja spałam w tym schowku - wskazała głową Schowek na Różne Potrzebne w 
Podróży 
Rupiecie. - Tam jest wielki bałagan, chciałam dziś posprzątać, jak was nie było, 
i zobaczyłam to 
pudełko. Leżało na hulajnodze pod takim kapeluszem z wygiętym rondem...
- Coś takiego to tylko Dziadkowi może przyjść do głowy! -szepnął Tapatik. A 
potem 
roześmiał się z ulgą. Była to wielka ulga. Spowodował ją bowiem nie tylko fakt 
odnalezienia tak 
potrzebnego miotacza. Tapatik wyobraził sobie twarz Dziadka, jego figlarne 
spojrzenie i jakoś trochę 
przestał się bać tej straszliwej broni... - Chochla, dziękuję ci! - rzekł 
serdecznie. - Oddałaś nam wielką 
przysługę. Zaraz wyruszamy. Tylko jeszcze połączę się z Jodłową Polaną.
- Powiesz im, że bierzemy ze sobą ten miotacz? - spytał Zgryzik.
- Nie. Nie powiem. Nie wiadomo, czy w ogóle go użyjemy, więc po co się mają 
denerwować.
- Ale gdybyś powiedział, mógłbyś zapytać Dziadka, jak się z tym obchodzić - nie 
wytrzymał 
Bimbel.
- Poradzę sobie! - warknął Tapatik, który dopiero co odsunął od siebie 
wypowiedzianą przez 
Bimbla pokusę.
Pokusa była ogromna. Tapatik wiedział co prawda, że Dziadek nie posługiwał się 
nigdy tą 
bronią. Ale Dziadek to zawsze Dziadek. I w ogóle byłoby mu raźniej, gdyby mógł 
porozmawiać o 
tym, co czekało ich dzisiejszej nocy. Z Dziadkiem. Albo może jeszcze lepiej z 
Babcią. Tapatik jednak 
przypomniał sobie kapitana uszkodzonego samolotu i... zawstydził się swej 
słabości.
On jest zupełnie sam. On nie może z nikim porozmawiać -myślał.
Odsunął więc od siebie pokusę, ale nie bez trudu, tak że słowa Bimbla mocno go 
zirytowały. 
Co Bimbel naturalnie zauważył. I znowu zrobiło mu się przykro.
Ja przecież nie chciałem mu dokuczyć. Naprawdę byłoby lepiej, żeby porozmawiał z 
Dziadkiem! Nie mogę nic powiedzieć, bo on zawsze będzie myślał, że chcę mu 
dokuczyć.
- Ty, Bimbel, będziesz niósł pudełko z miotaczem - zadecydował Tapatik. - Mój 
aerotrax nie 
wytrzyma dodatkowego obciążenia.
- Tak jest - rzucił ochoczo Bimbel.
I jego serce, pełne urazy i żalu, zabiło, bo Tapatik nieoczekiwanie uśmiechnął 
się do niego 
zwyczajnym, swobodnym uśmiechem.
Rozdział VII
DRAMATYCZNA NOC
Rozbili namiot na niedużym wzniesieniu w pobliżu uszkodzonego samolotu. Ledwo to 
zrobili, 
zapadła noc, gęsta i czarna. Nic nie można było zobaczyć, nawet po czasie, w 
jakim zwykle oczy 
przyzwyczajają się do ciemności. A w dodatku była to ciemność hucząca. Wodospad 
spadający z 
pobliskiej Diabelskiej Góry okropnie hałasował. Ryczał. I miało się wrażenie, że 
to ta gęsta, 
nieprzenikalna ciemność ryczy. Że pędzi! A ona przecież stała, miękka, 
nieruchoma. Tapatik siedział 
na swoim śpiworze, pogrążony w niewesołych rozmyślaniach.
- Jak w tych ciemnościach zobaczymy tego zwierza, gdy zaatakuje samolot? - 
spytał Zgryzik.
I było to dokładnie takie samo pytanie, jakie właśnie zadawał sobie Tapatik. Z 
tym że 
Tapatika dręczyły jeszcze wyrzuty, że czegoś zaniedbał. A zaniedbał czegoś, bo 
mianowicie nie wziął 
pod uwagę, że w tych stronach może zapadać aż taka ciemność.
- Mamy latarki. Bardzo silne - rzekł takim tonem, jakby przekonywał sam siebie.
I spojrzał na Bimbla, oczekując, że niezawodny jedynak Cioci Babili powie to,, 
co w tej 
chwili aż się prosiło o powiedzenie: Na taką wyprawę należało zabrać luxator. 
Bimbel jednak powiedział zupełnie coś innego.
- Możliwe, że w tej ciemności gliptodont w ogóle nie zaatakuje samolotu. Samolot 
jest nie 
oświetlony. Niewidoczny. Niczym więc nie podrażni gliptodonta. Jeżeli w ogóle 
coś takiego drażni 
gliptodonty.
Była to wielce słuszna uwaga. I powinna choć trochę pocieszyć Tapatika, który 
czynił sobie 
gorzkie wyrzuty z powodu swego karygodnego (sam tak myślał) zaniedbania. Nie 
pocieszyła jednak. 
Tapatik bowiem chciał, by gliptodont czy inny przedpotopowy stwór zaatakował 
samolot! Już 
przecież sobie wszystko dokładnie wyobraził. Jak to będzie. Z mrocznej dżungli 
wyłania się potwór, 
groźny niczym żywy czołg, a on, Tapatik, wyskakuje z namiotu, nieustraszenie 
pędzi mu na spotkanie 
i dopiero mając tuż przed sobą straszliwą paszczę - strzela z miotacza. A potem 
naturalnie Zgryzik (bo 
przecież nie Bimbel) opowiada o tym po powrocie na Jodłową Polanę i po całym 
Pogórzu (a może 
jeszcze dalej) krąży wieść o tym, jak bohaterski Tapatik z Tapatii pokonał 
niebezpieczną bestię, żeby 
Ludziom przyjść z pomocą.
Nie w smak mu więc było to, co zupełnie logicznie przewidywał Bimbel.
- Nikt nie może wiedzieć, co taki potwór zrobi lub czego nie zrobi! - rzucił 
sucho.
I Bimbel raz jeszcze poczuł się odepchnięty. Co było tym przykrzejsze, że miał 
jeszcze w 
pamięci niedawny uśmiech Tapatika, uśmiech stanowiący pomost, jak się wydawało, 
ponad 
dzielącymi ich nieporozumieniami. I teraz Bimbel poczuł się absolutnie 
zniechęcony.
To jest beznadziejne - myślał polerując swą ukochaną lunetę. - Bez-na-dziej-ne. 
Po co się 
mam w ogóle wysilać, skoro on taki?
I siedział w chmurnym, niemal wrogim milczeniu.
Nikt zresztą nie miał ochoty mówić o czymkolwiek. Czekali. Ale każdy czekał na 
co innego. 
Tapatik na to, żeby się coś stało z tą okropną ciemnością i potwór nadszedł. 
Zgryzik - by skończyła się 
jak najszybciej ta niebezpieczna noc. A Bimbel... Bimbel sam nie bardzo 
wiedział, na co czeka. Ale 
też czekał...
Aż nagle coś gwałtownie targnęło namiotem. Zupełnie tak, jakby jakaś bestia 
chwyciła dach w 
zęby i szarpnęła parę razy chcąc unieść namiot ku górze.
- Potwór! -krzyknął Tapatik i... błyskawicznie wyciągnął z kieszeni scyzoryk.
Tak, scyzoryk! Zaskoczony, odruchowo sięgnął po broń, do której miał największe 
zaufanie...
Strach pomyśleć, co by to było, gdyby istotnie jakiś potwór targnął (w 
morderczych 
zamiarach) namiotem.
Ale to nie był potwór. Był to po prostu wiatr.
Silny, niemal huraganowy wiatr spadł znienacka na polanę, próbując swym wyciem 
przekrzyczeć wodospad Diabelskiej Góry. Wodospad jednak ryczał głośniej, co 
widocznie 
zdenerwowało wichurę, bo poleciała gdzie indziej, zapewne tam, gdzie nie miała 
równie mocnych 
przeciwników w hałasowaniu.
A gdy zrejterowała, nasi bohaterowie wyszli przed namiot i zobaczyli, że nie 
jest już ciemno! 
Wiatr bowiem przy okazji przedmuchał niebo, wyłuskując spomiędzy chmur wielki 
seledynowo-
srebrny księżyc. Seledynowosrebrne ostrze wykroiło z ciemności świat: dżunglę, 
polanę, wodospad, 
góry... i wszystko to w jednej chwili ożyło. Zwłaszcza dżungla. Jej głos 
przedarł się poprzez huk 
wodospadu. Był to jak gdyby jeden głos, choć składało się nań wiele różnych 
dźwięków: świsty, 
pochrząkiwania, zawodzenia, krótkie urywane krzyki, piski.
- Tam musi być mnóstwo zwierząt - powiedział Zgryzik nadsłuchując i zapaliwszy 
latarkę 
skierował jej światło ku dżungli.
- Co robisz? - krzyknął Bimbel wyrywając mu z rąk latarkę. -Chcesz coś 
przyciągnąć?
- Umówiliśmy się, że nikt nie zapali latarki bez mego rozkazu -upomniał go 
surowo Tapatik.
Nie skończyłby na tym zapewne, gdyby nie to, że z dżungli wyłonił się 
bezszelestnie ogromny 
ptak i przez chwilę krążył nad polaną, przesłaniając niebo błoniastymi 
skrzydłami.
- Ojejku, zupełnie jak ten ptak z japońskiego filmu, który pokazywali w 
telewizji - szepnął 
Zgryzik, a Bimbel odruchowo przykrył swe rzadkie włosy lunetą. Na widok czego 
Tapatik roześmiał 
się głośno.
- Ha! ha! ha! - śmiał się. - Boisz się, że to ptaszysko wkręci ci się we włosy? 
O raju, on ma 
przecież łapę większą od twojej głowy!
- Ładny mi dowódca - odciął się natychmiast Bimbel. - Zamiast patrzeć, czy ptak 
nie 
zaatakuje samolotu, ty gapisz się na moją głowę!
- Po to się ma dwoje oczu, żeby widzieć i jedno, i drugie -odparował Tapatik.
Ale poczuł się nieswojo...
Bimbel miał rację. Należało przede wszystkim pilnować samolotu. Ale patrzeć na 
głowę 
Bimbla było bezpieczniej...
- Ten ptak jest wstrętny - powiedział, jakby dając odpowiedź niewidzialnemu 
rozmówcy. - 
Strzelać do czegoś takiego?!
Na szczęście nie trzeba było do „czegoś takiego” strzelać. Ptak omiótł parę razy 
niebo swymi 
budzącymi lęk skrzydłami i - odleciał.
A potem nic jakoś nie chciało wylecieć czy wyjść z rozjazgotanej tysiącem 
tajemniczych 
głosów dżungli. Zaczynało się robić po prostu nudno. Wrak samolotu leżał na 
zalanej 
seledynowosrebrnym światłem polanie, jakby spał. Nie interesowało się nim żadne 
leśne stworzenie. 
Ani wodne. Zdawał się być absolutnie bezpieczny. Naszych wartowników, 
wpatrujących się weń 
zrazu czujnie, stopniowo poczynał ogarniać sen.
- Która godzina? - spytał sennie Zgryzik.
- Za pięć druga - odparł nie mniej sennie Tapatik. - Jeszcze trochę, a zacznie 
się przejaśniać. 
Ten kapitan pomylił się! Tutaj nie ma żadnych gliptodontów!
I o mało nie dodał, zbuntowany: Idę spać!
Chwilami naprawdę zasypiał, choć (jak wszyscy) napił się wieczorem po rosole 
mocnej 
prawdziwej kawy. Siedział oparty o ścianę namiotu. Pudełko po Dziadkowych 
sandałach, z 
miotaczem, leżało na jego kolanach i w pewnym momencie, w jednym z tych 
momentów, kiedy sen 
był silniejszy niż prawdziwa kawa, zsunęło się z tychże kolan w wysoką trawę i 
potoczyło ku 
niewielkiej rozpadlinie znajdującej się pod krzakiem...
W tym właśnie czasie radiotelegrafista z uszkodzonego samolotu zrobił coś 
zupełnie 
przeciwnego niż Tapatik, mianowicie obudził się.
- Halo, Henry - rzekł unosząc głowę znad mapy kapitan, który tej nocy nie 
zmrużył oka.
- Halo! - burknął radiotelegrafista, zawstydzony tym, że zasnął (i to głęboko), 
podczas gdy 
obiecywał sobie, iż będzie czuwał aż do rana nad bezpieczeństwem samolotu.
Wstał z fotela i cicho, by nie zbudzić śpiącego kolegi, podszedł do drzwi, 
uchylił je, wyjrzał 
i...
I to, co zobaczył, sprawiło, że zupełnie stracił (jeszcze otępiałą ze snu) 
głowę. Chwycił stojący 
przy drzwiach karabin i zaczął strzelać! Naturalnie natychmiast wszyscy w 
samolocie obudzili się i 
ogarnięci nieopisaną paniką, pozrywali ze swych posłań.
- Uspokój ich za wszelką cenę - polecił nawigatorowi kapitan i pobiegł do drzwi, 
do 
strzelającego ciągle radiotelegrafisty. - Co robisz, wariacie! - krzyknął, 
zdenerwowany. - Przedstawię 
cię do ra... - Nagle urwał i zagryzł wargę do krwi. - My God! - szepnął drżącym 
głosem.
A był to człowiek, o którym mówiono, że ma stalowe nerwy!
Na środku polany zalanej seledynowosrebrnym światłem stał... zwierz zaiste 
przerażający. 
Podobny do ogromnego włochatego niedźwiedzia, ze straszliwymi, sierpowymi 
pazurami. Stał na 
tylnych nogach, podpierając się dodatkowo mocnym, potężnym ogonem, stał niby 
żywa tarcza, do 
której strzelał ogarnięty obłędnym lękiem radiotelegrafista, ale kule całkiem 
się go nie imały... Po 
prostu odskakiwały od niego...
Kapitan, oprzytomniawszy, wyrwał karabin z rąk swego podkomendnego, a jego 
samego 
brutalnie odepchnął w głąb samolotu i - zatrzasnął drzwi.
Pierwsze strzały natychmiast obudziły Tapatika. Jeszcze nie bardzo wiedząc, co 
się właściwie 
dzieje, bo jego sen, acz krótki, był bardzo mocny, zerwał się na równe nogi i - 
niewiele myśląc 
popędził tam, skąd dobiegały strzały, czyli do samolotu. I dopiero kiedy 
przebiegł kilka metrów, 
przystanął. Bo jednocześnie zobaczył potwornego zwierza i uświadomił sobie, że 
nie zabrał miotacza!
- Tapatik, strzelaj, strzelaj! - wołał następujący mu na pięty Zgryzik.
- Kiedy nie mogę - wykrztusił Tapatik. - Nie mam miotacza. A przecież trzymałem 
go na 
kolanach. Gdzie jest Bimbel? Nie ma go? To na pewno Bimbel zabrał broń.
Bimbel jako jedyny z całej trójki nie musiał walczyć ze snem, a to z tej prostej 
przyczyny, że 
wcale mu się nie chciało spać. Dręczyły go niewesołe myśli, tęsknił do swej 
pozostawionej na Tapatii 
Mamy i w ogóle było mu źle. W żaden sposób nie mógł uleżeć, i wstał więc i 
począł spacerować koło 
namiotu, naturalnie trzymając w objęciach swą ukochaną lunetę. Wstając zaś 
zauważył to, o czym nie 
miał pojęcia Tapatik, a mianowicie, że pudełko z miotaczem zsunęło się do 
rozpadliny pod krzakiem...
Kiedy rozległy się pierwsze strzały, Bimbel znajdował się po drugiej stronie 
namiotu, 
zaplątany w jakieś zielsko, które chwyciło jego nogi zielonymi mackami i nie 
chciało puścić. Ze 
swego miejsca natomiast doskonale widział sterczące pośrodku polany straszliwe 
zwierzę. Zobaczył 
też biegnącego ku niemu Tapatika.
Ten wariat poleciał bez miotacza! - uświadomił sobie ze zgrozą i rozpaczliwie 
się szarpnął, 
usiłując rozerwać oplatające jego nogi macki. Na próżno! Wtedy Bimbel bez 
sekundy wahania uderzył 
w korzeń pobliskiego drzewa swą ukochaną lunetą i kawałkiem szkła rozbitej 
soczewki począł 
przecinać krępujące go więzy...
Gliptodont nie zamierzał zaatakować Tapatika. Wątpliwe, czy go w ogóle widział. 
Opadł na 
wszystkie cztery łapy, jakby go zmęczyło stanie na dwóch, i przez chwilę 
wydawało się, że zrobi w tył 
zwrot i pójdzie sobie. Nie, nie wydawało się, rzeczywiście poszedł sobie. Nie 
zaszedł jednak daleko. 
Zatrzymał się na brzegu polany i znowu stanąwszy na tylnych łapach, tym razem 
koło niebotycznego 
drzewa, potężnymi pazurami zgiął jego gałęzie i z apetytem zabrał się do 
obskubywania liści. Coś go 
jednak najwyraźniej zgniewało lub może przypomniał sobie uderzające w niego 
karabinowe kule, bo 
nagle objął pień łapami i wyrwał drzewo. Z korzeniami.
Pójdzie i rąbnie tym w samolot - pomyślał Tapatik i obejrzał się, by zobaczyć, 
czy nie 
nadchodzi Zgryzik, wysłany na poszukiwanie Bimbla. (Tapatik przypuszczał, że 
Bimbel skrył się 
gdzieś razem z miotaczem, jakże w tej chwili potrzebnym).
Zgryzik nie nadchodził.
Wcale nie jest pewne, czy gliptodont istotnie chciał posłużyć się wyrwanym 
drzewem jak 
maczugą. Bardziej prawdopodobne wydaje się, że był głodny i wygodniej było mu 
oskubywać liście z 
leżącego drzewa. Właśnie zabierał się do jedzenia, gdy z samolotu znowu huknęły 
strzały. Strzelał 
jeden z ogarniętych trwogą pasażerów, którego widok zwierza wyrywającego drzewo 
z korzeniami tak 
przeraził, że niepomny na polecenia kapitana, wygarnął (przez okienko) ze swego 
sześciostrzałowego 
kolta. Stało się to doprawdy w bardzo nieodpowiednim momencie, nikt bowiem - ani 
człowiek, ani 
zwierz - nie lubi, gdy się mu przeszkadza w jedzeniu! Gliptodont, którego kule 
ciągle się nie imały, 
tym razem zdenerwował się na dobre. Ryknął, walnął ogonem o ziemię i wolno, ale 
zdecydowanie 
ruszył na samolot.
Tapatik, zrozpaczony, znowu obejrzał się za siebie i zobaczył, że Zgryzik i 
Bimbel biegną ku 
niemu co sił w nogach.
- Prędzej! - krzyknął. - Prędzej!!!
Gliptodont, jakby usłyszał ten krzyk, przystanął, uniósł się na tylne łapy i 
znowu ryknął. A 
wtedy zza drzew otaczających polanę wyłonił się drugi. Taki sam!
Zginęliśmy - pomyślał kapitan samolotu.
I w chwilę potem przeżył to, co później zawsze określał jako największy wstrząs 
w swym 
życiu. Gliptodont, atakujący samolot, dosłownie rozpadł się na kawałki (i to 
małe). Co widząc, ten 
drugi, równie wstrząśnięty i ogłupiały jak kapitan, ale kierowany niezawodnym 
instynktem, z 
powrotem rzucił się w gąszcz i - znikł, by się już więcej nie pokazać.
Tapatik, blady, wypuścił z osłabłych rąk miotacz i spojrzał nań z absolutną 
zgrozą. Wszystko 
stało się tak szybko, że nie miał czasu ani się bać, ani nawet pomyśleć, że nie 
bardzo wie, jak się 
posługiwać straszliwą bronią. Musiał strzelać i strzelił. I dopiero teraz, w 
parę sekund po fakcie 
przeżył, już w wyobraźni, to co zrobił - i cały się zatrząsł.
- Może byśmy wrócili do namiotu? - spytał obserwujący go Bimbel. - Warto by się 
trochę 
przespać.
Tak powiedział i schylił się, by podnieść upuszczony przez Tapatika miotacz. 
A wtedy Tapatik po prostu się wściekł!
- Nie rusz!!! - wrzasnął. - Nie waż się tego dotykać. Znowu chcesz go schować, 
żebym był 
bez broni, jak ten drugi wyjdzie, co?
W tym strasznym krzyku skupiła się i niedawna złość na Bimbla, i reakcja 
wywołana 
zastrzeleniem z laserowego miotacza atakującego samolot gliptodonta. Był to taki 
wrzask, że mógłby 
chyba wystraszyć zwierza odrobinę mniej groźnego niż bestia, która dopiero co 
rozleciała się na 
kawałki. W każdym razie Zgryzik, zdumiony i zaskoczony, przestraszył się tak 
bardzo, że na chwilę 
stracił mowę. A Bimbel... Bimbel popatrzył na Tapatika. Patrzył (sekundę, może 
dwie) swymi małymi 
oczami, które w czasie tej sekundy czy dwóch) rosły i okrąglały. A potem 
odwrócił się raptownie i 
nacisnąwszy guzik aerotraxu, uniósł się w powietrze. Odleciał.
Tapatik zaś określił ten fakt w sposób następujący:
- I jeszcze w dodatku zdezerterował!
Tego zdania jednak już nie wrzasnął. Powiedział je głosem normalnym i nawet 
trochę 
niepewnym, bo w spojrzeniu Bimbla było coś, co przebiło się częściowo przez 
przesłaniającą oczy 
Tapatika mgłę wściekłości. Powiedziawszy, co powiedział, spojrzał na Zgryzika i 
od razu zdał sobie 
sprawę z tego, że palnął jakieś fatalne głupstwo.
- Coś ty zrobił?! - rzekł Zgryzik, kiedy wreszcie odzyskał mowę. - Gdyby nie 
Bimbel, 
gliptodont zniszczyłby samolot!
- Jak to? - wyjąkał Tapatik.
I Zgryzik opowiedział mu wszystko. Jak znalazł Bimbla, który kawałkami szkła z 
rozbitej 
lunety przecinał oplatające jego nogi liany. O tym, gdzie i dlaczego leżał 
miotacz...
Tapatik słuchał tego wszystkiego z miną, która w innej sytuacji byłaby śmieszna, 
do tego 
stopnia odbijało się na jego twarzy pełne zdumienia niedowierzanie. Aż wreszcie 
usiadł. Usiadł tam, 
gdzie stał - w wysokiej trawie, obok miotacza, który niedawno wysunął się z jego 
rąk i którego nie 
pozwolił podnieść Bimblowi...
- Siadasz, zamiast natychmiast lecieć za nim i przeprosić go? -oburzył się 
Zgryzik. - Mogło go 
ponieść nie wiadomo dokąd. Tapatik! Leć za nim natychmiast!
- Nie mogę - rzekł cicho Tapatik.
Powiedział to cicho i z trudem, jakby zdrętwiałe wargi odmawiały mu 
posłuszeństwa.
I Zgryzik, porywczy Zgryzik, zmilczał, powstrzymał zbierającą w nim złość, bo 
choć nie 
bardzo rozumiał, o co chodzi, czuł, że z Tapatikiem dzieje się coś strasznego.
A Tapatik wstał. A raczej podniósł się z widocznym wysiłkiem, wziął miotacz i 
nieco 
chwiejnym krokiem poszedł do namiotu.
- Nie mogę - powtórzył raz jeszcze. Ale tak cicho, że idący za nim Zgryzik ledwo 
dosłyszał. - 
Nie mogę! - krzyknął zatrzymując się gwałtownie. - Nie mogę opuścić posterunku! 
Muszę być tutaj aż 
do rana! W razie czego, rozumiesz? Ten drugi gliptodont jeszcze żyje! I może 
wyjść. On albo jakiś 
inny smok. I kto wtedy obroni samolot? No powiedz, kto?!
- Racja - powiedział Zgryzik, zgnębiony, i wzdrygnął się, bo Tapatik patrzył na 
niego takim 
wzrokiem, jakby chciał go zamordować. Co było zresztą najprawdziwszą prawdą! 
Tapatik bowiem 
przez chwilę (bardzo krótką) nienawidził go straszliwie.
To wszystko przez niego - myślał. - Ja bym nie lądował, by pomóc Ludziom w 
takiej sytuacji.
- Bimbel na pewno poleciał do stereolotu - podsunął Zgryzik.
- Na pewno! - przedrzeźnił go Tapatik. - Nie wymądrzaj się, jak nie wiesz! 
Lepiej byś zrobił, 
jakbyś pilnował, czy co nie wychodzi z lasu!
- Tak jest! - szepnął Zgryzik i wlepił oczy w dżunglę. Ale z lasu już nic do 
samego końca 
nocy nie wyszło.
Bimbel istotnie poleciał do stereolotu. Zraniony tak głęboko, że już nie czuł 
bólu, otępiały, 
zrezygnowany, leciał w stronę stereolotu, choć wcale nie zdawał sobie z tego 
sprawy, leciał jak ćma 
do płomienia. Gdy światła statku przybliżyły się, przesunął guzik aerotraxu na 
„stop” i stał, a raczej 
wisiał w powietrzu między niebem a ziemią, patrząc niewidzącymi oczami na 
stereolot.
Nie mam dokąd iść - myślał. - Nie mam domu.
I nagle oczom jego ukazała się zadziwiająca scena. Ze szczeliny, na której 
brzegu wylądował 
stereolot, wylazło coś dziwacznego. Ni to mysz, ni to królik, z długim ryjkiem i 
wielkimi króliczymi 
uszami, mysią sierścią i zupełnie mysim ogonem. Wylazło i poczłapało prosto do 
stereolotu. A potem 
tym swoim długim ryjkiem poczęło trącać drzwi (wdrapawszy się uprzednio na 
schodki), jak gdyby 
domagając się, aby wpuszczono je do środka.
Drzwi nie otworzyły się.
Za to otworzyło się tuż obok okienko. A w nim ukazała się (Chochla, dźwigająca 
oburącz 
parujący garnek!
- A kysz! A kysz! - zawołała groźnie i chlusnęła zawartością garnka na 
dobijającego się do 
drzwi intruza.
Intruz, poparzony, pisnął rozdzierająco i umknął tam, skąd przyszedł, a 
powietrze wokół 
zapachniało rosołem.
Świt był parny i senny, jakby dzień nie miał zbyt wielkiej ochoty na wstawanie. 
Ale w dżungli 
ptaki i małpy przekrzykiwały się na wyścigi, zagłuszając wodospad Diabelskiej 
Góry. W samolocie 
zaczął się ruch.
- Teraz chyba musimy iść, żeby zorientować się, czy nie udałoby się im pomóc w 
naprawie 
uszkodzonego radia - rzekł Zgryzik wykonując energicznie parę przysiadów, by 
odpędzić senność, 
która po nieprzespanej nocy atakowała szczególnie mocno o tej właśnie porze.
- Teraz lecimy zobaczyć, co z Bimblem! - powiedział zdecydowanie Tapatik.
I polecieli.
To było niezbyt daleko, ot, dziesięć minut lotu, ale Tapatik pragnął, aby każda 
minuta 
rozciągnęła się co najmniej pięciokrotnie. Bał się spotkania z Bimblem.
Co ja mu powiem? - myślał, siedząc jeszcze przed namiotem. -Co ja mu mogę 
powiedzieć?
Tak myślał i teraz, już lecąc, i nie potrafił znaleźć odpowiedzi na to pytanie.
On z pewnością w ogóle nie będzie chciał ze mną gadać -niepokoił się.
Ale było jeszcze gorzej, niż sobie wyobrażał.
Bimbel leżał w trawie w pobliżu stereolotu. Po prostu w trawie, bez śpiwora lub 
choćby koca. 
Leżał na wznak i tak nieruchomo, że wyglądał jak martwy. Tapatik, przerażony, 
wylądował przy nim 
z impetem (przywiązany do pleców Tapatika Zgryzik o mało nie wybił sobie 
szczęki, uderzywszy 
brodą o jego łopatkę).
- Bimbel! - zawołał Tapatik. - Bimbel, czy ty żyjesz?! Jedynak Cioci Babili żył. 
Miał otwarte 
oczy, tyle że wlepione w niebo. Bardzo powoli zwrócił te oczy na Tapatika, który 
zadrżał, widząc jego 
martwe, niewidzące spojrzenie.
- Bimbel! - powiedział z rozpaczą. - Ja wszystko wiem! Ja... byłem podły. Ja...
Bimbel z powrotem zwrócił oczy ku niebu. Jego twarz ani na chwilę nie zmieniła 
wyrazu. Nie 
wyrażała nic.
- Bimbel! - krzyknął Tapatik. - Powiedz coś! Powiedz, że jestem świnia, drań, co 
chcesz, ale 
odezwij się! No, Bimbel. Ja cię proszę.
Bimbel przymknął oczy.
- W porządku - powiedział głosem martwym jak jego twarz. I odwrócił głowę w bok.
- Bimbel, wstań, przecież się zazięb... - zaczął znowu Tapatik. A wtedy Zgryzik 
położył rękę 
na jego ramieniu.
- Zostaw - szepnął. - Zostaw go. Na razie nic więcej nie da się zrobić! Może 
później...
Osowiali, weszli do stereolotu i omal nie nadepnęli na Chochlę, która leżała 
wyciągnięta przy 
drzwiach jak pies pilnujący domu.
- O, to wy! - zawołała radośnie.
- Nic nie działo się w nocy? - spytał Tapatik. Chochla sposępniała.
- Nic - odparła. - Coś wprawdzie dobijało się do drzwi. Ale powiedziałeś, żeby 
nie alarmować 
bez potrzeby. Więc wzięłam to, co miałam pod ręką i... - urwała pociągnąwszy 
nosem - i... wylałam na 
to coś. I ono uciekło, ale to, co wylałam, to był akurat rosół, ten który został 
na później, i... teraz... nie 
ma już rosołu.
- Bardzo dobrze zrobiłaś - pochwalił Tapatik. - Nic się nie martw! Właściwie 
mamy już dość 
rosołu. Dziś znowu ugotujesz nam coś pysznego!
- Och, świetnie! - rozpromieniła się Chochla. - A na razie podam wam śniadanie.
I pobiegła do kuchni, szczęśliwa...
Ale Tapatik i Zgryzik jedli przygotowane przez nią śniadanie bez apetytu. Bo 
Bimbel, 
zawołany, owszem, przyszedł do stołu. Przyszedł bez słowa, usiadł bez słowa 
ciągle z tą samą 
obojętną twarzą. Wypił filiżankę czekolady z taką miną, jakby w ogóle nie 
wiedział, co robi.
- Teraz lecimy znów do samolotu - powiedział Tapatik, okropnie nieszczęśliwy. - 
Polecisz z 
nami?
- Mogę lecieć. Mogę nie lecieć. Wszystko mi jedno - odparł Bimbel patrząc w 
ścianę.
- Więc proszę cię, leć z nami!
Bimbel wstał. Wyszedł razem z nimi ze stereolotu, a poruszał się jak automat. 
Było to 
absolutnie nie do zniesienia. Dla Tapatika. I nawet dla Zgryzika, który przecież 
w niczym nie zawinił. 
Całe szczęście, że wkrótce musieli zająć się czymś innym.
W uszkodzonym samolocie ruch był jak w poruszonym niebacznie mrowisku. Wszyscy, 
oprócz rannych, zachowywali się bardzo dziwnie. Pełzali po podłodze samolotu!
- Albo zwariowali ze strachu, albo czegoś szukają - powiedział Tapatik.
Nie zwariowali. Szukali. A tym, czego szukali, była, jak się okazało, bardzo 
ważna śrubka, 
która wypadła z radia, taka, bez której ani rusz nie można było uruchomić 
aparatu, żeby zawiadomić 
świat o wypadku i wezwać na pomoc.
- Nareszcie coś dla mnie! - rzekł Zgryzik z błyskiem w oku.
Bo jako skrzat domowy przyzwyczajony był do szperania w najróżniejszych 
zakamarkach i 
jego bystre oczy potrafiły wpatrzeć najdrobniejszą drobinę tam, gdzie ktoś inny 
w ogóle by nic nie 
zobaczył...
Entuzjastycznie zabrał się do dzieła, szperał, szukał, wypatrywał najmniejszych 
szczelin, w 
których mogła znajdować się arcyważną śrubka, robił to z najwyższą uwagą, ale 
przez cały czas 
myślał: Och, żebym znalazł, och, żebym to ja znalazł, żebym ja!
Bo Zgryzik, trzeba tu powiedzieć, czuł się w trakcie tej ratowniczej wyprawy 
trochę jak piąte 
koło u wozu. Nie dlatego, żeby w ogóle miał kompleks niższości, skąd. Wśród 
skrzatów na Pogórzu 
wodził rej, ale cóż znaczyły (tak myślał) wszystkie jego umiejętności i zalety 
wobec możliwości 
przybyszów z Tapatii!
I teraz wreszcie nadarzyła się okazja dla niego. Więc Zgryzik szukał, szperał, 
dwoił się i troił, 
aż wreszcie, rozczochrany i wysmarowany - znalazł. Tak, znalazł istotnie to, 
czego wszyscy szukali, tę 
arcyważną część, bez której nie można było uruchomić radia. Owa śrubka 
natychmiast po 
odnalezieniu została podrzucona pod nogi również szukającego radiotelegrafisty w 
taki sposób, że nie 
mógł jej nie zobaczyć...
W samolocie zapanowała ogromna radość. A po chwili jeszcze wzrosła, bo sygnał 
SOS 
wysyłany w eter nie pozostał bez odpowiedzi!
- Organizują pomoc! Już wylatują - krzyknął radośnie radiotelegrafista.
- No, to możemy wracać na Jodłową Polanę - zdecydował Tapatik.
Tylko jak się stąd wydostać?! Jak trafić do domu?! - Nie wypowiedział głośno 
tych pytań. 
Zmarszczył brwi i myślał.
A Zgryzik, rozpromieniony, przyglądając mu się, stwierdził, że Tapatik zmienił 
się jakoś w 
czasie tej podróży, że jest inny; jakby mu przybyło parę lat. Ale nie zdążył się 
nad tym zastanowić, bo 
Tapatik zwrócił na niego skupione oczy.
- Czy u kogoś z Ludzi, tam na Pogórzu, widziałeś mapę Ziemi? - spytał.
- We wsi nie ma. Ale u Chorej Pani jest globus. Oczy Tapatika zabłysły.
- Świetnie! - powiedział wesoło. - Teraz już wiem! Nie dodał wszakże, co wie.
Włączyli aerotraxy i polecieli do stereolotu. Tam Tapatik natychmiast założył na 
uszy 
słuchawki i rzucił w eter sygnał wywoławczy.
- Tapatik! - krzyknął Dziadek. - Jesteś?
- Jestem, Dziadku! Wracamy.
- Jak było? Opowiedz!
- Zrobiliśmy co trzeba, Dziadku. O, dzień dobry, Babciu! Jasne, że opowiem po 
powrocie. 
Więc, Dziadku, w domu Chorej Pani, która mieszka koło nas, jest globus. My tu 
jesteśmy w kraju, 
który nazywa się Wenezuela. I stoimy na czymś, co nazywa się Wielka Mesa, w 
pobliżu Diabelskiej 
Góry z wodospadem.
- Wspaniale! - zawołał Dziadek. (W jego głosie słyszało się wyraźną ulgę). - 
Zaraz wytyczę ci 
trasę i podam kurs.
- Tapatik - powiedziała Babcia. - Jest tam koło ciebie Zgryzik? Jego Mama chce z 
nim 
porozmawiać.
- Mamusiu! - zawołał Zgryzik, który po raz pierwszy w życiu rozmawiał przez 
radio - ja 
widziałem cały świat. A Tapatik zabił potwora i uratował Ludzi. Tapatik...
Próżno Tapatik go powstrzymywał. Zgryzik opowiadał o nim, o jego odwadze, o jego 
czynach 
i przerwał dopiero wówczas, gdy musiał się wyłączyć, bo wrócił Dziadek.
- Tapatik. Znam drogę - powiedział Dziadek. - Uważaj, będę cię prowadził. Teraz 
powtórz mi 
szybko, co trzeba zrobić, żeby wystartować. W porządku. Start jest łatwiejszy 
niż lądowanie, wiesz?
- Tak, wiem. Dziadku! - zaśmiał się Tapatik.
I wystartował.
Rozdział VIII
POWRÓT NA JODŁOWĄ POLANĘ
Tego dnia na Pogórzu padał deszcz. A kiedy przestał padać - ciężkie, napuchnięte 
chmury 
wcale sobie nie poszły gdzieś w świat straszyć innych. Wisiały nad Jodłową 
Polaną nisko, niemal 
dotykając wierzchołków jodeł, i raz po raz rzucały pojedyncze krople, jakby to 
były nie chmury, a 
wielka, niezbyt dobrze wyciśnięta gąbka.
Takie właśnie porównanie nasunęło się patrzącej w niebo Tapati. I chyba 
wyłącznie jej, choć 
nie tylko ona patrzyła w niebo. Patrzyli wszyscy zgromadzeni na Jodłowej 
Polanie, a wśród oczu 
dużych, małych, okrągłych i skośnych, słowem - różnych, brakowało jedynie tych 
najpiękniejszych: 
oczu Kota Niepowszedniego z Lipowej Doliny, bo on, jak zwykle, interesował się 
wyłącznie swymi 
sprawami.
Dzień był chłodny, więc robot kuchenny XL roznosił kubki z gorącą herbatą. Ale 
najpierw 
zastrajkował.
Usłyszawszy polecenie Babci przekazane mu przez Tapati - bynajmniej nie zabrał 
się do 
zaparzania herbaty.
- Nie będę tamtym nosił niczego! - powiedział dobitnie, po czym usiadł na stołku 
i milczał tak 
uparcie, jakby wysiłkiem woli zdołał popsuć delikatny mechanizm poruszający 
taśmę z 
zaprogramowanym dla tego typu robotów zasobem słów.
Dziadek (zdenerwowany), chwyciwszy śrubokręt, zagroził, że go rozmontuje i 
wyrzuci na 
cmentarzysko robotów. Niewykluczone, że wprowadziłby swój zamiar w czyn, gdyby 
przerażona 
Tapati nie pobiegła po Babcię. I Babcia musiała na chwilę odejść od radia!
Przyszła, popatrzyła na strajkującego robota.
- Nigdy cię do niczego nie zmuszałam, XL-ku, i teraz też nie będę. Po prostu 
sama pójdę 
roznosić herbatę - rzekła spokojnie.
XL natychmiast przerwał strajk.
- Do czegoś takiego ja nie dopuszczę! - rzekł zrywając się ze stołka. - Babcia 
nie pójdzie!
Zabrał się do zaparzania herbaty, a potem roznosił parujące kubki z miną tak 
groźną, że 
wzbudzał lęk nawet w tych, którzy się go już od dawna nie bali.
Na Jodłowej Polanie panował nastrój niespokojnego wyczekiwania. Lada moment 
spodziewano się wracającego z dalekich stron stereolotu.
Tapati weszła na ganek, gdzie Dziadek, z chmurną miną, ssał wygasłą fajkę.
- Dziadku, dlaczego nie włączysz odkurzacza? Ja wiem, że chmury nie są 
przeszkodą dla 
stereolotu, ale Tapatikowi będzie trudniej lądować!
- Włączyłbym - odparł Dziadek marszcząc swe krzaczaste brwi. - Ale nie zrobię 
tego. Nie 
chcę dodatkowo drażnić Kociuby.
- Kiedy ona nie jest dzisiaj podrażniona, ale po prostu zaniepokojona, jak inni.
- Właśnie - mruknął Dziadek z irytacją. - Już bym wolał, żeby była zła.
I z ukosa spojrzał na Kociubę.
Na noc poszła do domu, jak inni. Ale wróciła z samego rana mimo ulewnego 
deszczu. 
Wróciła, zasiadła jak poprzednio na krześle koło radia i jak poprzednio, 
siedziała nieporuszona, 
czekając.
Rzeczywiście wygląda, jakby się bała! - pomyślał Dziadek.
Ledwo to pomyślał. Kociuba, jak gdyby przyciągnięta spojrzeniem, odwróciła ku 
niemu 
głowę. W jej oczach malował się... niepokój! I - wezwanie?
- Kociuba czegoś ode mnie chce, kruszynko - rzekł Dziadek, zaintrygowany. - 
Muszę do niej 
iść. Pójdziesz ze mną, czy chcesz obserwować lądowanie z ganku?
- Idę z tobą, Dziadku.
- Tapatik chyba jest już blisko - dodała i z urazę spojrzała ku niebu, które nie 
tylko nie 
zamierzało się rozchmurzyć, ale schodziło coraz niżej; ciemne, nasiąknięte 
deszczem chmury osiadały 
z wolna na wierzchołkach jodeł, okrywały je jakby zbyt wielką opadającą na uszy 
czapką. Wysokich 
Gór, spoza których powinien wyłonić się oczekiwany stereolot, w ogóle nie było 
widać.
Właśnie w tę stronę, gdzie, choć niewidoczne, z całą pewnością się znajdowały, 
patrzyła 
Kociuba w momencie, gdy Dziadek podszedł do niej. W chwilę potem przeżył jedną z 
największych 
niespodzianek w swym obfitującym w niespodzianki życiu.
Bo zobaczywszy go Kociuba powiedziała:
- Przecie chłopiec, niewidzący, może uderzyć o góry! Czy nie macie, kuzynie, 
jakiegoś 
naukowego sposobu na rozpędzenie chmur?
Dziadek osłupiał. A potem zmieszał się okropnie, gdy w oczach Kociuby, która 
naturalnie 
dostrzegła jego osłupienie, pojawiła się iskierka żartobliwego uśmiechu... Nie 
zdążył jednak nic 
powiedzieć, bo nagle Babcia, prowadząca stereolot przez radio, oznajmiła:
- Tapatik zbliża się do Wysokich Gór.
- To znaczy, że za jakieś dziesięć minut wyląduje! - wykrzyknął Dziadek.
A jego słowa w okamgnieniu, przekazywane z ust do ust, obiegły wszystkich 
zgromadzonych 
na Jodłowej Polanie.
Tapatik wiedział, że zbliża się do Wysokich Gór, ale nie widział ich. W ogóle 
nie widział 
ziemi. Normalnie (czytaj: gdy przy sterach siedziała Babcia lub Dziadek) lubił 
lecieć ponad chmurami. 
Lubił wyobrażać sobie, że wyskakuje ze stereolotu i tarza się w nich. Teraz 
jednak nie wyobrażał 
sobie niczego. Nawet tej upragnionej przecież chwili, gdy już wylądują, gdy 
stanie na Jodłowej 
Polanie, w domu. W skupieniu słuchał wskazówek Babci, która prowadziła go na tym 
ostatnim 
odcinku drogi. Miało to, co prawda, być jego drugie lądowanie, ale chmury 
sprawiały, że czuł się jak 
ślepiec, a było to bardzo nieprzyjemne uczucie.
- Dlaczego Dziadek nie włączył odkurzacza? - dziwił się. - Po co go właściwie 
mamy?
I nagle w chmurach tuż pod statkiem utworzyła się dziura o poszarpanych brzegach 
i otoczona 
pomniejszymi dziurkami, jakby ktoś dmuchnął niebu w nos, a niebo, podrażnione, 
kichnęło 
rozsiewając wokół kropelki błękitu.
- Spokojnie, Tapatik! - powiedziała Babcia.
I dobrze, że to powiedziała! Bo Tapatik, lecąc przecież na ślepo, zobaczywszy 
nagle w tej 
dziurze bardzo blisko Jodłową Polanę, mógł stracić głowę i wykonać jakiś 
zupełnie niepotrzebny i 
niebezpieczny manewr. Tym bardziej że doprawdy nie spodziewał się, iż oczekuje 
ich aż taki tłum!
O raju, chyba są wszyscy! - pomyślał, zdumiony.
Ale naturalnie nie rozglądał się wokół. Wbił oczy w jeden jedyny punkt: miejsce 
oznaczone 
do lądowania. Widział je, widział Babcię przy radiu, Dziadka z odkurzaczem 
wycelowanym w niebo, 
Tapati tulącą do siebie Złotego Misia, i ogarnęła go taka radość, że popłakał 
się.
Wracamy! Wracamy do domu! - myślał, a wielkie łzy toczyły się po jego 
policzkach.
Może te łzy sprawiły, że nie wylądował gładko i w pięknym stylu, jak to sobie 
wymarzył... 
Stereolot podskoczył parę razy, zanim stanął. Ale - stanął.
Tapatik wyłączył silniki, zerwał z uszu słuchawki i popędził do drzwi. Otworzył 
je i... 
odruchowo się cofnął. Powitała go bowiem burza. Nie, nie taka z piorunami i 
błyskawicami. Była to 
burza oklasków. Zebrani na Polanie klaskali i klaszcząc skandowali:
- Ta-pa-tik! Ta-pa-tik!
Znajdujący się najbliżej trzymali nad głowami wielkie transparenty z takimi oto 
napisami:
„Witamy bohaterskiego Tapatika”.
„Niech żyje Tapatik”.
„Witamy Tapatika - pogromcę dzikich bestii.”
Tapatik przeżył chwilę prawdziwego triumfu. Tylko chwilę. Bo nagle, kiedy tak 
stał w 
drzwiach, wzruszony, szczęśliwy, coś go zaniepokoiło.
Zgryzik za dużo o mnie nabajtlował przez radio - pomyślał.
I w tej sekundzie przypomniał sobie o swych towarzyszach. O Zgryziku właśnie. I 
Bimblu. O 
Chochli. Stali skromnie z tyłu (Bimbel ciągle bardziej podobny do automatu niż 
do siebie samego). 
Popatrzył na nich i poczuł, jak bardzo stali mu się bliscy w czasie tej 
dramatycznej podróży.
Już wiedział, co ma zrobić.
Podniósł rękę do góry, dając znak, że prosi o ciszę.
I zapadła cisza.
- Chciałbym bardzo podziękować w imieniu nas wszystkich -zaczął Tapatik - za 
takie miłe 
powitanie. I jednocześnie - trochę podniósł głos - chciałbym opowiedzieć, jak to 
było naprawdę. Bo 
wyszło na to, że ja, Tapatik, jestem, no... głównym bohaterem tej historii. A to 
nie jest prawda! 
Prawda jest taka, że gdyby nie Zgryzik, nie podjąłbym decyzji o wylądowaniu na 
Wielkiej Mesie. To 
on przekonał mnie - tu rzucił spojrzenie ku Kociubie - że należy pomóc tym 
Ludziom z samolotu. To 
Zgryzik potem znalazł to, bez czego Ludzie nie mogli uruchomić swego 
uszkodzonego radia. Chochla 
gotowała nam pyszne jedzenie i pilnowała stereolotu podczas naszej nieobecności. 
Co nie było 
bezpieczne! W ogóle! A w pewnym momencie do drzwi zaczął dobijać się jakiś 
stwór. I wtedy 
Chochla chwyciła garnek z gorącym rosołem, wylała rosół na to stworzenie i 
odstraszyła je! Była 
bardzo odważna! A już największa zasługa przypada Bimblowi. - Tapatik wypchnął 
do przodu 
Bimbla. - Ja - zaczął po krótkiej chwili milczenia - zasnąłem podczas warty i... 
- zawahał się - i 
upuściłem miotacz, który trzymałem na kolanach. Nie zauważyłem tego - ciągnął 
dalej mężnie - i 
kiedy pojawił się gliptodont, pobiegłem bez broni jak wariat. A Bimbel, który 
zauważył, gdzie upadł 
miotacz, spacerował koło namiotu i zaplątał się w liany. Wtedy rozbił swą 
ukochaną lunetę, żeby je 
przeciąć i biec mi na ratunek z miotaczem! Tylko dzięki temu mogłem zastrzelić 
gliptodonta i ocalić 
samolot. Tak że to nie ja, ale my wszyscy... Zwyciężyliśmy, bo pomagaliśmy sobie 
nawzajem i 
pomagali nam Dziadek i Babcia i... wszyscy tutaj zebrani pomagali nam dobrymi 
myślami i... więc ja, 
więc my... chciałbym...
Urwał, bo nagle stracił wątek. Nie wiedział, jak zakończyć swe wystąpienie. 
Nigdy nie 
przemawiał publicznie wobec tylu zgromadzonych, słuchających go z uwagą, w 
takiej ciszy. 
Zmieszany, bo czuł, że zaczyna się plątać, spojrzał ku Babci szukając u niej 
ratunku.
Ale ratunek przyszedł skądinąd.
Bo oto wstała Kociuba. Jej pomarszczona, zwykle surowa twarz promieniała 
ciepłem.
- Zuch chłopiec - powiedziała swym szeleszczącym, lecz niosącym się daleko 
głosem. - 
Zbłądził przedtem niewiedzący, ale ma serce i odwagę. - To powiedziała do 
wszystkich. A potem, 
obróciwszy się ku Babci i Dziadkowi, dodała: - Dobrzeście go wychowali, jak 
trzeba!
Wówczas Dziadek, niewiele myśląc, ucałował ją serdecznie w oba policzki.
Radość zaszumiała na Jodłowej Polanie niby wiosenna wichura. Wesołe okrzyki, 
oklaski, 
uśmiechy wzbiły się ku ciągle chmurnemu niebu jak stado skowronków. Było tych 
skowronków 
tysiące. Aż z niebieskiej dziury wydmuchanej przez odkurzacz wyjrzało 
zaciekawione słońce i 
zobaczywszy, co się tam w dole, pośród osnutych chmurami jodeł dzieje, 
natychmiast zdecydowało, 
że weźmie udział w zabawie. Zawołało na pomoc przyjazny wiatr. Wiatr uderzył w 
chmury, najpierw 
zerwał je z jodeł, które wyprostowały się z ulgą, a potem ciągnął je ku górze, 
aż unosiły się niby szara, 
puchata kurtyna. I wreszcie błękit zapłonął nad Polaną, przywracając barwy 
ptakom, krzakom, 
drzewom, górskim strumykom, ziemi. Barwy zagrały. I - grali Polkonie na lipowych 
skrzypeczkach, 
na wierzbowych fujarkach, ot tak, dla samej przyjemności grania, z samej 
radości, bo nikt nie słuchał 
muzyki. I nikomu jeszcze nie chciało się tańczyć. Było mnóstwo różnych pyszności 
do jedzenia. 
Robot kuchenny XL, który uległ ogólnemu nastrojowi i przestał się dąsać, raz po 
raz wynosił z kuchni 
przyrządzone przez siebie potrawy, a największym powodzeniem (zwłaszcza wśród 
Izików) cieszyły 
się racuchy ze śmietaną. Przede wszystkim jednak każdy pragnął słuchać opowieści 
o przygodach 
bohaterów. A oni (z jednym wyjątkiem) nie dawali się prosić, opowiadali 
szczęśliwi i z tego szczęścia 
półprzytomni...
Największą sensację budziła... Chochla. Mali Mieszkańcy Pogórza po prostu 
wybałuszali na 
nią oczy. Chochla, najtchórzliwsze stworzenie w całej okolicy, zdobyła się na 
tak niezwykły czyn - 
pilnowała stereolotu (sama!) i odstraszyła od niego groźnego napastnika! To 
doprawdy nie mieściło 
się w głowach! Więc przychodzili, wybałuszali na nią oczy, z szacunkiem dotykali 
historycznego 
garnka po rosole.
Chochla zaś nie bardzo mogła zrozumieć, dlaczego wszyscy się tak nią zajmują, 
tak ją 
podziwiają. Zamiast skrzyczeć, że zmarnowała pyszny rosół! Nawet była zła na 
Tapatika, że 
opowiedział o tym fakcie, i to publicznie! Kręciła się na swoim miejscu, a 
posadzono ją między 
Babcią a Kociubą, przy głównym stole, aż wreszcie stwierdziła, że już dłużej 
tego nie wytrzyma, że 
wraca do swego domku w korzeniach starego buka.
- Rosół! Miałam przecież na kuchence czajnik z gotującą wodą! A może i zimna by 
wystarczyła! - mruczała przeciskając się przez rozbawiony tłum.
Z trudem dotarła na skraj Polany. A w momencie, kiedy tam doszła, w krzakach na 
zboczu 
zalśniły jakby okruchy słońca. Chochla rzuciła w kierunku tego światła 
roztargnione spojrzenie i - oto, 
co zobaczyła: w krzakach siedział Kot Niepowszedni z Lipowej Doliny (to jego 
oczy świeciły), ów 
straszny Kot, przed którym w panicznym strachu uciekała, czy ją gonił, czy nie. 
(Tak naprawdę to 
nigdy jej nie gonił). Zobaczyła go, przystanęła, po czym wyrwała z rąk 
zdumionego Izika talerz z 
racuchami i cisnęła ten talerz w krzaki, wołając groźnie:
- A kysz! A kysz! A kysz!
* Pingle - rodzaj krzewów o gałęziach skręconych jak ślimaki. Rosną tylko na 
Tapatii
Na planecie Tapatia nie ma ani jednego morza
Stereolot - statek kosmiczny powszechnego użytku na krótkie odległości, do ok. 1 
50 000 km, łatwy w obsłudze, zużywający 
minimalną ilość paliwa. 
Zwrot nie używany poza Tapatią
SGG - Straż Graniczna Galaktyki
Mandiable zrzucają Fabokli na teren, który zamierzają podbić, aby wprowadzić tam 
zamęt i rozprzężenie, szczególnie wśród 
młodzieży.
Krater Fantom (zjawa), zwany też czasem kraterem zatopionym, jest doszczętnie 
pokryty pewną substancją, tak że 
prześwituje spod niej jedynie korona jego wału, nie wystając nad powierzchnię. 
Aerotrax - podręczny aparacik, za pomocą którego można pokonywać (niezbyt 
wysoko) nieduże odległości
? Katafon - skrzyżowanie katarynki z magnetofonem kasetowym.
Wibraf - naddźwiękowy aparat alarmowy.
Burza fotonowa - burza świetlna
Luxator - kieszonkowy reflektor o dużym zasięgu światła.
Odkurzaczem w rodzinie Tapatików nazywano aparat do rozpraszania chmur.