Kosma

"Pola chwaly"

Ciezkie olowiane chmury wypelnialy caly niebosklon. Z daleka dobiegaly mnie 
odglosy naszych dzial, tak to na pewno nasze dziala. Silny wiatr nie pozwala mi 
oddychac, lecz musze biec na przod. Ogromny huk przeszyl powietrze, gdzies w 
oddali eksplodowala maszyna, mam nadzieje, ze wroga. Trzask w slochawkach 
przywrocil mnie do rzeczywistosci. 
- Osiemnastka! Osiemnastka! - Zaskrzeczalo radio. Pot zalewa mi oczy, krew 
pulsuje w skroniach. Niesamowicie goraco. Potezny pancerz rozgrzal sie 
nadmiernie, pewnie pola silowe traca moc. Rzut oka na kontrolke tarczy 
potwierdza obawy. - Przegrupowac sie! Przegrupowac sie! Nieprzyjaciela macie z 
lewej! Z lewej, do cholery! Idziecie na nasza pancerna! 
Potezny bol miesni, ledwo widze co sie wokol mnie dzieje. Paniczny glos w 
sluchawkach ponagla nas do zmiany szyku. Glosny swist i eksplozja, tuz kolo 
Malego. 
- Maly! Maly! Wszystko w porzadku?! Maly!!! - Cholera, to chyba nasi tak 
strzelaja. Biegne w kierunku Malego. Inni tez zmieniaja szyk, choc wydaje sie, 
ze nie ma to sensu. Ostrzeliwani ogniem ze wszystkich stron, niesamowicie 
powolni grzezniemy w blocie jak w jakims koszmarnym snie. - Maly! I jak, 
zyjesz?! - Podbiegam do Malego, nierusza sie, nie widze jego twarzy, zaryl 
chelmem w bloto. Probuje go podniesc. Kontrolki na jego pancerzu mrugaja, to 
znak, ze jeszcze zyje. Uruchamiam radio. - Dowodztwo! Dowodztwo! 
Cholerne radio! Wszystko do kitu, ta nowoczesna technika, niech ja szlag! 
scieram bloto z jego twarzy, staram sie nie rozbic mu helmu, topornie to idzie. 
Nasze pancerze, konserwy w ktorych kazano nam isc do walki, niesamowicie 
ciezkie, uzbrojone w tarcze pola silowego, wspomaganie nog i rak - to wszystko 
mialo byc najlepszym rynsztunkiem bojowym w tej wojnie. Ale wystarczy tylko 
jeden celny strzal z halbicy jakims pociskiem z glowica jadrowa o niezbyt 
wielkiej mocy i wszystko trafial szlag. System wysiadal, o tarczy mozna bylo 
zapomniec, a zolnierz powoli smazyl sie w rozgrzanym do granic mozliwosci 
pancerzu. Niech to wszystko cholera wezmie!!! 
- Osiemnastka!!! Jeszcze tam jestescie?! Zabierajcie sie z tamtad! Do cholery 
ruszcie wasze ciezkie tylki!!! - Przez potworny szum i skrzek radia dobiegl mnie 
odlegly glos dowodztwa. 
- Sam sie wez! - Wysyczalem. - Ambulans!!! Osiemnastka wzywa ambulans!!! Kolejna 
eksplozja, gdzies z piecdziesiat metrow kolo mnie. 
- Ty Dzik! Rusz sie, zostaw Malego, nic mu nie bedzie! No ruszze sie 
zolnierzu!!! - Ochryply glos dowodzcy poderwal mnie do biegu. Fakt, moze zdaza 
zabrac Malego nim... Nagly wybuch nad moja glowa rzucil mnie na ziemie. Katem 
oka zauwazylem Grubego jak tez upada, tuz obok mnie. Czuje koleny wstrzas, te 
cholerne bloto! Usiluje sie podniesc, nic nie widze. Ktos pomaga mi wstac. 
- Bieg! Bieg! Albo nas tu usmaza!!! - Ktos mnie popycha na przod. Ledwo widze 
ciemna linie lasu, nasz cel, chwalebne zadanie dla Osiemnastego Oddzialu 
Ciezkiej Piechoty Imperjalnej!!! Niech to wszystko... 
Biegniemy co sil w nogach. Gdyby nie wspomaganie tych cholernych pancerzy, nie 
dalo by sie podniesc nawet nogi. sciskam oburacz rusznice laserowa. To tobra 
bron, niech no tylko cos wylezie mi na droge! Kolejny wstrzas, znow omalo mnie 
nie przewraca. Ktos potyka sie przede mna, ale podnosi sie i biegnie dalej. Nie 
widze dokladnie jak daleko jeszcze. Chmury na niebie staja sie coraz ciezsze, 
chyba lunie deszcz. Nie tylko nie to, tylko nie deszcz! 
- No dalej chlopaki! Dalej! - Przed soba widze czerwono-brunatny pancerz 
dowodcy. Las coraz blizej. - Uwaga chlopaki! Bedzie ciezko! Przygotowac sie, 
wrog z lewej! O cholera...!!! - Ostry blysk o malo nie spala mi galek ocznych. 
Rzucili flary, bedzie ciezko, bedzie ciezko!!! Idziemy w rozsypke. Trzaski w 
radiu powiekszaja zamet panujacy w mej glowie. Slysze przenikliwy gwizd, jeden 
za naszych chyba dostal. Nie, jeszcze biegnie, jednak te tarcze na cos sie 
przydaja. 
Cos wychodzi na nas z lasu. To ichnia piechota pancerna, latwizna, maja gorsze 
pancerze, choc sa troche szybsi. Czas na strzelanie! Strzelam ogniem ciaglym, 
chyba trafilem. Trzeba poprawic, do oporu, az jego tarcze nie zdaza ostygnac. 
Teraz radar. Nie moge przeciez trafic kogos z naszych! I jeszcze obraz w 
podczerwieni. Ten cholerny bialy, szary, czarny i bog wie jeszcze jakiego koloru 
dym nie pozwala widziec niczego. Istne pieklo! 
- Osiemnastka!!! Osiemnastka!!! Odwrot, odwrot na calej linii!!! - Nie... no 
chyba poszaleli! Przeciez zaraz wejdziemy w zwarcie. - Dowodztwo!!! Nie slysze 
was!!! - Nasz dowodzca to dobry, zolnierz, wie co robi. Widze na radarze, ze 
zbliza sie jeden. O jest! Strzelam mu prosto w chelm. Pada, tego nie przetrzyma 
zaden pancerz. Ktos jest za nim, biegnie w moja strone z mieczem plazmowym, 
atakujeeee!!!! 
Kontruje go z rekawicy, druga reka probuje wen strzelic z miotacza. Niech to, 
nie jest to latwe. Drugi cios jest gorszy. Tarcza gasnie, zaraz urwie mi reke. 
Zaslaniam sie miotaczem, goraczkowo szukam swojego miecza. Nie ma, nie ma, jasna 
cholera, nie maaa!!! 
Nie wiem co robic, probuje wyjsc ze zwarcia. Krzycze w radio na wewnetrznej, ze 
potrzebuje pomocy. Cofam sie. 
- Dziki! Dzik! Nie daj sie, jestem tuz za toba! - To Grubas. 
- Gruby! Nie mam miecza, zaraz mnie rozwali! - Kolejny cios. Gosc trafil w 
pancerz, poszla tarcza! Probuje strzelic na oslep. Ogluszajacy blysk, potworny 
huk, lece do tylu, plecy. Ten cholerny dym! Widze jak moj przeciwnik wali sie na 
ziemie. Ha noga! Odstrzelilem mu noge! 
Prawda, o maly wlos miotacz nie dostal zwrotnej, przy odleglosci metra jest to 
jak w banku. 
- Widze go Dziki! Nie podnos sie! - Ogluszajacy swist tuz nad glowa i jasny 
blysk dwa kroki przedemna. Nieprzyjacielski zolnierz probuje wstac. 
- Gruby, jestes slepy! Nie trafiles go! - Wrzeszcze w eter, probuje sie 
podniesc. Cos chyba jest nie tak, nie dziala lewa noga, wysiadlo wspomaganie. 
Gosc z mieczem nie ma dosc, chce mnie nim dosiegnac. 
- Gruby! Juz po mnie! Gru... - Glosny huk zaglusza me slowa. 
Nareszcie, zuch Gruby, nieprzyjaciel martwy. Czekam, az tarcza wroci do normy. 
Co z ta noga?! 
Kosma, grudzien, A.D.1994