Pauline Gedge

Zwój z Sakkary

(Scroll of Saqqara)
Przełożyła Anna Dobrzańska-Gadowska
Dla Belli z miłością i wielkim uznaniem
PODZIĘKOWANIA
Strofy rozpoczynające każdy rozdział zaczerpnęłam z książki Margaret Murray 
Egyptian 
Religions Poetry (Connecticut: Greenwood Press, 1980) i Leonarda Cottrella Life 
under the 
Pharaos (London: Pan Books, 1955).
RODZINA CHAMUASETA
Chamuaset – czwarty syn (trzeci żyjący) faraona Ramzesa II, kapłan-sem Ptaha i 
kapłan On, 
mag i lekarz. Ma trzydzieści siedem lat.
Nubnofret – żona Chamuaseta. Ma trzydzieści pięć lat.
Hori – drugi syn Chamuaseta, kapłan Ptaha. Ma dziewiętnaście lat.
Szeritre – księżniczka, córka Chamuaseta. Ma piętnaście lat, jej imię znaczy: 
„Małe Słońce”.
Ramzes II – faraon Górnego i Dolnego Egiptu, ojciec Chamuaseta. Ma sześćdziesiąt 
cztery 
lata.
Asetnofret – wielka małżonka Ramzesa II. Chamuaset jest jej drugim synem. Ma 
pięćdziesiąt 
dziewięć lat.
Ramzes – następca tronu, pierwszy syn Asetnofret i starszy brat Chamuaseta. Ma 
czterdzieści 
trzy lata.
Sa-Montu – starszy brat Chamuaseta. Ma czterdzieści dwa lata; stracił prawo do 
tronu 
z powodu małżeństwa z Ben-Anath, córką Syryjczyka, kapitana statku. Prowadzi 
winnicę ojca 
w Memfis.
Merenptah – syn Asetnofret, młodszy brat Chamuaseta. Ma trzydzieści jeden lat.
Bint-Anat – królowa zasiadająca na tronie jednocześnie ze swoją matką 
Asetnofret, młodsza 
siostra Chamuaseta. Ma trzydzieści sześć lat.
Meritamon – córka Nefertari, pierwszej żony Ramzesa II, pomniejsza królowa. Ma 
dwadzieścia pięć lat.
Przyjaciele
Sisenet – arystokrata z Koptos, mieszkający w Memfis. Ma czterdzieści pięć lat.
Tabubu – arystokratka z Koptos. Ma trzydzieści pięć lat.
Hormin – syn Tabubu. Ma osiemnaście lat.
Unnefer – najwyższy kapłan świątyni w Abydos i przyjaciel Chamuaseta.
Służba
Amek – dowódca straży przybocznej Chamuaseta.
Ib – zarządca majątku Chamuaseta.
Kasa – osobisty służący Chamuaseta.
Penbuj – pisarz Chamuaseta.
Ptah-Sanch – syn Penbuja i jego następca na stanowisku pisarza Chamuaseta.
Sunero – urzędnik Chamuaseta w Nennesut (Fajum).
Antef – służący i powiernik Horiego.
Urnero – służąca Nubnofret.
Bakmut – służąca i towarzyszka Szeritre.
Aszahebsed – wieloletni przyjaciel Ramzesa II i dostojnik noszący jego puchar.
Amenmes – główny strażnik haremu Ramzesa II w Memfis.
Bogowie Egiptu
Amon – lub Amon-Re, zwany „królem bogów”. Centrum jego kultu znajdowało się 
w Tebach na terenie Górnego Egiptu. Wszyscy faraonowie z XVIII dynastii mieli 
wywodzić się 
od niego.
Apis – święty byk, czczony zarówno jako symbol słońca, jak i wcielenie Ptaha.
Atum bóg słońca czczony w On, jedno z najstarszych bóstw słonecznych Egiptu.
Bastet – bogini kryjąca się pod postacią kota, symbolizująca dobroczynny, 
ożywczy aspekt 
słońca.
Horus – bóg-sokół, syn Ozyrysa. Wszyscy faraonowie dodawali jego imię do 
własnego 
tytułu.
Hu – język Ptaha, który powołał wszystko do istnienia. Był siłą wiodącą w 
procesie 
stworzenia.
Izyda – małżonka Ozyrysa. Kiedy Ozyrys został zamordowany przez Seta, pozbierała 
jego 
członki i za pomocą magii powołała go do życia.
Maat idea sprawiedliwości, prawdy i porządku, ucieleśniona w postaci bogini z 
ptasim 
piórem.
Mut – małżonka Amona. Bogini-sęp patronująca kobietom z królewskiego rodu.
Nut – bogini nieba.
Ozyrys – bóg uosabiający siły witalne przyrody, czczony na terenie całego 
Egiptu, zwłaszcza 
przez zwykłych ludzi, władca krainy zmarłych.
Ptah – stwórca świata.
Re – bóg słońca.
Set – bóg burzy i chaosu, zabójca Ozyrysa. W pewnych okresach historii Egiptu 
był 
uosobieniem zła. Za panowania Ramzesa II zyskał ogromne znaczenie i popularność.
Szu – bóg powietrza, oddzielający ziemię od nieba.
Thot – bóg medycyny, magii i matematyki, patron pisarzy i wynalazca pisma, 
strażnik czasu.
I
Pozdrawiam was, wszyscy bogowie świątyni duszy,
Którzy ważycie na szali niebo i ziemię,
Którzy składacie ostatnie ofiary.
Chłód powietrza był przyjemną niespodzianką. Chamuaset ostrożnie wszedł do 
grobowca, 
uświadamiając sobie, że po żałobnikach, którzy przed wiekami opuścili to 
miejsce, aby stanąć 
pod rozpłomienionym niebem i wystawić twarze na gorący, pustynny wiatr, nikt nie 
postawił 
stopy na szarym piasku podłogi. Posuwając się wąskim korytarzem, pomyślał, że 
jest pierwszą 
żywą istotą, która po raz pierwszy od tysiąca lat oddycha powietrzem grobowca.
– Ib! – zawołał. – Przynieś pochodnie. Zasnęliście tam, czy co?
Dobiegły go z daleka słowa przeprosin, wypowiedziane przez zarządcę, i po chwili 
z góry 
posypały się drobne kamyki, uderzając o bose i zakurzone stopy Chamuaseta. Ib 
wślizgnął się 
przez otwór i w pełnej szacunku postawie stanął przed panem, podczas gdy 
niewolnicy z wyraźną 
niechęcią wysunęli się naprzód, oświetlając pochodniami wnętrze grobowca.
– Wszystko w porządku, ojcze? – dźwięczny tenor Horiego odbił się od ciemnych 
ścian. – 
Czy będziemy musieli wynieść coś na zewnątrz?
Chamuaset szybkim spojrzeniem ogarnął wnętrze grobowca i lekko zmarszczył brwi.
– Nie! – odkrzyknął.
Jego początkowy entuzjazm szybko ustępował miejsca rozczarowaniu. Nie był 
pierwszym 
człowiekiem, który przekroczył próg grobowca spoczywającego tutaj władcy. Kiedy 
minął krótki 
korytarz i wyprostował się, w drżącym świetle pochodni dostrzegł nieomylne i 
przygnębiające 
oznaki bytności rabusiów. Skrzynie zawierające ziemskie dobra zmarłego były 
puste. Dzbany, 
które niegdyś napełniono drogocennymi olejkami i winami najlepszego gatunku, 
zniknęły bez 
śladu. Pozostały po nich tylko kawałki kruchego wosku, używanego do 
pieczętowania oraz 
pęknięty korek. Na podłodze leżały porozrzucane sprzęty – prosty taboret, 
rzeźbione drewniane 
krzesło o nogach w kształcie kaczek, których przechylone szyje podtrzymywały 
siedzenie 
i oparcie z wizerunkiem uśmiechniętego, klęczącego Hu, języka Ptaha, dwa niskie 
stoły, 
z których blatów zdarto inkrustowaną warstwę oraz zepchnięte pod ścianę, 
połamane łoże. Tylko 
sześć posągów uszebti, nieruchomych i groźnych, pozostało nietkniętych w 
kamiennych niszach. 
Wysokie jak rośli mężczyźni, wykonane z malowanego na czarno drewna, wciąż 
czekały na 
zaklęcie, które ożywi je, aby mogły służyć swemu panu w świecie pozagrobowym. 
Wszystkie 
przedmioty były proste i eleganckie. Chamuaset pomyślał o swoim domu, zagraconym 
bogato 
zdobionymi meblami i drobiazgami, które jego żona uważała za ostatni krzyk mody, 
i westchnął.
– Penbuj, możesz zacząć spisywać inskrypcje ze ścian – polecił pisarzowi, który 
stał 
dyskretnie tuż za nim. – Proszę, zrób to jak najdokładniej i pamiętaj, aby nie 
uzupełniać 
brakujących hieroglifów. Gdzie jest niewolnik z lustrami?
Zawsze zachowują się jak oporne bydło, pomyślał, odwracając się, aby obejrzeć 
masywny 
granitowy sarkofag o przekrzywionej pokrywie. Niewolnicy boją się grobowców i 
nawet moi 
słudzy, chociaż nic nie mówią, obwieszają się amuletami i od chwili złamania 
pieczęci aż do 
złożenia przebłagalnych ofiar mamroczą pod nosem modlitwy. Dzisiaj nie muszą się 
jednak 
martwić. Pochylił się, aby w świetle pochodni odczytać umieszczony na sarkofagu 
napis. Jego 
słudzy mogli odejść w spokoju. On sam cieszyłby się, gdyby udało mu się znaleźć 
nienaruszony, 
pełen zwojów grobowiec. Uśmiechnął się do siebie i wstał. – Ib, sprowadź 
stolarzy i każ 
naprawić sprzęty oraz ustawić je we właściwych miejscach. Niech słudzy przyniosą 
też dzbany 
ze świeżymi olejkami i perfumami. Nie ma tu nic ciekawego, więc przed zachodem 
słońca 
powinniśmy wrócić do domu. Zarządca skłonił się i usunął na bok, czekając aż 
jego pan przejdzie 
dusznym korytarzem do schodów. Chamuaset wyszedł z grobowca, mrużąc porażone 
jasnym 
światłem oczy i przystanął obok wzgórka kamieni i gruzu, które jeszcze niedawno 
zasłaniały 
wejście do grobowca. Oślepiający błękit nieba łączył się na horyzoncie z 
jasnożółtą barwą 
bezmiaru pustyni. Powietrze drgało od upału.
Po prawej stronie rozciągała się równina Sakkary, zapełniona nagimi kolumnami, 
rozsypującymi się murami i zwalonymi pomnikami Miasta Umarłych, zniszczonego 
w zamierzchłej przeszłości, a teraz porażającego dostojnym pięknem samotności. 
Wspaniałe 
rzeźbione głazy miały piaskową barwę, zaś ich ostre, poszarpane krawędzie i 
podłużne kształty 
przypominały dziwne pustynne rośliny, pierwotne i trwałe jak piasek. Nad ponurą 
równiną 
wznosiła się piramida faraona Unisa. Chamuaset zbadał ją kilka lat temu. 
Pomyślał teraz, że 
chciałby ją odnowić, wygładzić pokryte schodkami boki i pokryć je białym 
wapieniem, lecz 
restauracja zajęłaby zbyt dużo czasu. Poza tym wymagałaby zaangażowania 
niewolników 
i chłopów, na których wyżywienie trzeba by wydać sporo złota. Mimo postępującej 
erozji 
piramida dominowała nad równiną. Podczas szczegółowych badań posągu wielkiego 
faraona, 
Chamuaset odkrył, że imię zmarłego władcy nie figuruje na powierzchni piramidy, 
obdarował 
więc Unisa odnowioną siłą i życiem, każąc swoim kamieniarzom umieścić 
odpowiednie napisy. 
Dodał również własny:
„Jego Królewska Wysokość rozkazał ogłosić, że kierujący pracami rzemieślników 
kapłan-
sem Chamuaset umieścił tu imię króla Górnego i Dolnego Egiptu, Unisa, jako że 
nie znaleziono 
go na powierzchni piramidy, zaś kapłan-sem i książę Chamuaset z radością 
odnawiał pomniki 
królów Górnego i Dolnego Egiptu”.
Jego Królewska Wysokość nie sprzeciwiał się dziwacznej pasji swego czwartego 
syna, pod 
warunkiem, że główna zasługa przypadała właśnie jemu, Ramzesowi II, User-Maat-
Re, Setep-en-
Re, temu, który powołał wszystko do życia. Chamuaset odetchnął z wdzięcznością, 
czując nad 
sobą cień baldachimu, i w otoczeniu sług ruszył ku czerwonym namiotom i 
rozłożonym przed 
nimi dywanom. Czekały już tam na niego krzesło, świeże jarzyny i piwo. Chamuaset 
usiadł 
i pociągnął długi łyk ciemnego, smacznego piwa, patrząc, jak jego syn, Hori, 
znika w ciemnej 
dziurze w ziemi, z której on sam wyszedł zaledwie przed chwilą. Wkrótce Hori 
pojawił się 
znowu, idąc na czele sług, niosących narzędzia i gliniane dzbany.
Chamuaset wiedział, że oczy wszystkich spoczywają na Horim, który był bez 
wątpienia 
najbardziej urodziwym członkiem rodziny. Wysoki i smukły, poruszał się lekko i z 
godnością, 
nigdy jednak nie sprawiał wrażenia aroganckiego czy zbyt wyniosłego. Jego duże, 
otoczone 
czarnymi rzęsami oczy wydawały się dziwnie przejrzyste i może właśnie dlatego 
tak wyraźnie 
odbijał się w nich entuzjazm, poczucie humoru i wszystkie silne emocje. 
Delikatna brązowa 
karnacja miała nieco jaśniejszy odcień na wydatnych kościach policzkowych, a pod 
fascynującymi oczami często malowały się fioletowe cienie, co nadawało całej 
twarzy wyraz 
wrażliwości i otwartości. Hori wyglądał na swoje dziewiętnaście lat, lecz 
uśmiech sprawiał, że 
trudno było określić jego wiek. Dłonie miał duże, sprawne i niezwykle kształtne. 
Uwielbiał 
urządzenia mechaniczne. Jako dziecko doprowadzał swych nauczycieli i opiekunki 
do 
szaleństwa, zasypując ich nieustającym gradem pytań i rozkładając na części 
wszystkie sprzęty 
o złożonej budowie. Chamuaset dziękował bogom za to, że Hori zainteresował się 
starożytnymi 
grobowcami i pomnikami, a także, chociaż w mniejszym stopniu, odszyfrowywaniem 
napisów 
utrwalonych w kamieniu lub na zwojach, które kolekcjonował jego ojciec. Młody 
człowiek 
idealnie nadawał się na pomocnika – chętnie się uczył, był doskonałym 
organizatorem i zawsze 
brał na siebie część obowiązków, związanych z pracami badawczymi.
Jednak to nie te cechy przyciągały spojrzenia tych, którzy stykali się z Horim. 
Młodzieniec 
nie zdawał sobie sprawy, że otacza go aura seksualnego magnetyzmu. Trudno było 
jej się oprzeć. 
Chamuaset często obserwował z podziwem i lekkim żalem, jak ludzie zachowują się 
w obecności 
syna. Biedna Szeritre, pomyślał po raz kolejny, dopijając piwo i wdychając z 
rozkoszą aromat 
soczystych, zimnych jarzyn. Moja biedna, nieładna córeczka, zawsze w cieniu 
brata, zawsze 
niezauważana. Jak może go tak kochać, bez zastrzeżeń, bez zazdrości i bólu? 
Chyba dlatego, że 
bogowie dali jej czyste i gorące serce, tak jak Horiemu naturalność i 
bezpośredniość, które 
ratowały go przed zapatrzeniem w siebie, charakterystycznym dla wiciu mniej 
szlachetnych, 
a równie przystojnych mężczyzn.
Słudzy wyszli z grobowca, aby po chwili zawrócić w kierunku wejścia, tym razem z 
nowym 
ładunkiem. Hori raz jeszcze zniknął w ciemnym korytarzu. Wysoko na niebie, w 
rozgrzanym 
powietrzu, zawisła bez ruchu para sokołów. Chamuaset zapadł w drzemkę.
Obudził się kilka godzin później. Wstał i pozwolił, aby służący Kasa obmył go 
chłodną wodą 
i osuszył płóciennym ręcznikiem. Potem poszedł obejrzeć rezultaty pracy 
niewolników. Wzgórek 
ziemi, piasku i gruzu obok grobowca znacznie zmalał, a ludzie nadal zasypywali 
wejście. Hori 
przykucnął w cieniu skały obok Antefa, swego sługi i przyjaciela. Pogrążyli się 
w rozmowie, 
a ich głosy rozbrzmiewały wyraźnie, chociaż słów nie można było zrozumieć. Ib i 
Kasa pochylili 
się nad zwojem, zawierającym spis darów, które należało umieścić wokół sarkofagu 
zmarłego 
króla, zaś Penbuj, na widok stojącego u wejścia do namiotu pana, podszedł do 
niego ze zwojami 
papirusów pod pachą. Inny służący podał Chamuasetowi piwo i miodowe ciasteczka, 
lecz książę 
odprawił go ruchem ręki.
– Idź i powiedz Ibowi, że gotów jestem złożyć ofiarę za ka księcia – powiedział. 
– Chcę 
tylko po raz ostatni zajrzeć do środka.
Z Penbujem u boku ruszył w kierunku niewielkiego teraz otworu, słabo widocznego 
pod 
brązowiejącym niebem. Czerwone światło kładło wiązki promieni na piasku. Pokryta 
gęstniejącymi cieniami pustynia robiła wrażenie różowej. Robotnicy z szacunkiem 
usunęli się na 
bok i oddali mu głęboki pokłon. Chamuaset zignorował ich obecność.
– Chodź ze mną. Zapisz ostatnie uwagi, jakie być może poczynię – rzucił przez 
ramię 
pisarzowi.
Przecisnął się przez uchylone drzwi i wszedł do korytarza.
Ostatnie promienie słońca przedostały się do wnętrza, rzucając na podłogę długie 
języki o tak 
intensywnej barwie, że Chamuaset miał ochotę ich dotknąć. Światło nie przenikało 
jednak do 
samej komory grobowej, gdzie znajdował się sarkofag. Penbuj stanął bliżej 
wejścia, aby móc 
zapisać na tabliczce słowa swego pana, natomiast Chamuaset przekroczył 
niewidoczny próg, 
oddzielający wypełnioną czerwonawym blaskiem przestrzeń od wiecznego mroku, 
otaczającego 
sarkofag i ogarnął spojrzeniem pomieszczenie. Niewolnicy dobrze się spisali. 
Taboret, krzesło, 
stoły i łoże naprawiono i ustawiono na właściwych miejscach. Pod ścianami stały 
rzędy nowych 
dzbanów, uszebti starannie umyto, a podłogę zamieciono.
Chamuaset zbliżył się do sarkofagu. Kiedy wsunął palec w szczelinę pod pokrywą, 
odniósł 
wrażenie, że płynące ze środka powietrze jest zimniejsze niż w pomieszczeniu i 
pospiesznie 
cofnął dłoń, słysząc, jak pierścienie z cichym zgrzytem przesuwają się po 
twardym granicie. 
Obserwujesz mnie, książę? – pomyślał. Czy też twoje starożytne oczy na próżno 
starają się 
przebić gęstą ciemność? Powoli przeciągnął dłonią po pokrywie, pozostawiając 
ślad na cienkiej 
warstwie kurzu, który zebrał się tu przez lata. Żaden z jego sług nie ośmieliłby 
się umyć 
sarkofagu, a on zapomniał o tym obowiązku. Zastanawiał się, jak to jest mieć 
wysuszoną, 
pomarszczoną skórę i ciasno zabandażowane kości i leżeć nieruchomo w 
ciemnościach, pod 
chłodnym spojrzeniem posągów. Jak to jest, kiedy nic się nie słyszy i nic nie 
widzi?
Stał długo, starając się przeniknąć atmosferę patosu i odmienności. Przeszłość, 
która go 
kusiła i szeptała do ucha opowieści o wielkich epokach, wydawała się 
nieosiągalna. Ostatnie 
promienie słońca przybrały odcień głębokiego szkarłatu i zaczęły powoli znikać. 
Chamuaset tak 
naprawdę nie wiedział, czego szuka podczas wędrówek wśród milczących pamiątek 
przeszłości. 
Może chodziło o znaczenie oddechu, który przenikał ciało, o sens bicia serca, 
odkrycie sekretu 
ważniejszego od objawień bogów, których darzył miłością i szacunkiem. Z 
pewnością kierowała 
nim przemożna chęć ugaszenia tkwiącego w nim pragnienia, które odczuwał już w 
dzieciństwie. 
Gdy był młodym człowiekiem, pragnienie to wyciskało łzy z tajemniczego źródła w 
jego ciele, 
świadczące o osamotnieniu i niedopasowaniu do otoczenia. Przecież nie jestem 
samotny ani 
nieszczęśliwy, pomyślał.
Za plecami usłyszał ostrzegawcze chrząknięcie Penbuja. Ogarniające wnętrze 
grobowca 
cienie zaczęły sunąć ku niemu, ponaglając do opuszczenia tego cichego miejsca. 
Kocham moją 
rodzinę, mojego faraona, mój piękny, błogosławiony Egipt. Jestem bogaty, 
odniosłem sukces, 
czuję się spełniony. Nie jestem... Nigdy nie byłem... Odwrócił się gwałtownie, 
zdecydowany 
oprzeć się ogarniającej go fali przygnębienia.
– Dobrze, Penbuj, można już zapieczętować wejście do grobowca – powiedział 
ostro. – Nie 
podoba mi się ten zapach. A tobie?
Penbuj potrząsnął głową i ruszył do wyjścia. Chamuaset poszedł za nim powoli i z 
namysłem. Całe to przedsięwzięcie pozostawiło gorycz w sercu i poczucie 
bezsilności. Wszystkie 
te zwoje i ścienne malowidła w grobowcach dają mi martwą wiedzę, pomyślał, 
wychodząc na 
zewnątrz i mijając zgiętych w pokłonie niewolników, których łopaty po chwili 
znowu zgrzytnęły 
o ziemię. Stare modlitwy, stare zaklęcia, zapomniane szczegóły uzupełniają 
historię szlachetnych 
rodów Egiptu, lecz nie ma w nich nic, co wyjawiłoby tajemnicę życia, nic, co 
dałoby mi władzę 
nad istnieniem. Gdzie jest zwój Thota? Jakaż ciemna, zakurzona nisza skrywa ten 
skarb?
Słońce schowało się za horyzontem. Na niezupełnie jeszcze ciemnym niebie 
pojawiło się 
parę gwiazd. Słudzy i pomocnicy zaczęli rozprawiać z ożywieniem przy świetle 
pochodni. 
Chamuaset zapragnął nagle jak najszybciej znaleźć się w domu. Przywołał Iba i 
wszedł do 
namiotu. Obok posłania paliła się lampka olejna, rzucając przyjazny, żółty blask 
na ściany 
namiotu. W powietrzu unosił się świeży zapach wonnych olejków. Ib zbliżył się i 
skłonił nisko.
– Powiedz Horiemu, aby się ubrał – polecił. – I przynieś mi kapłańskie szaty. 
Akolici mogą 
już napełnić kadzielnice i czekać w gotowości. Czy pokarmy ofiarne zostały 
pobłogosławione?
– Tak – odrzekł Ib. – Książę Hori odprawił modły. Czy wasza wysokość pragnie 
obmyć się 
jeszcze raz przed przywdzianiem szat?
Chamuaset potrząsnął głową. Poczuł, że nadal jest zmęczony. – Nie. Przyślij mi 
akolitę. 
Dokonam rytualnego oczyszczenia. To wystarczy.
Po chwili do namiotu wszedł Kasa, niosąc obszerną kapłańską szatę w czarno-żółte 
wzory. 
Czekał ze spuszczonymi oczami, aż akolita poda księciu dzban z pachnącą wodą i 
pomoże mu się 
rozebrać. Chamuaset ze skupieniem przystąpił do rytuału oczyszczenia, 
wypowiadając modlitwy, 
na które chłopiec szybko odpowiadał. Smużki kadzidła o słodko-gorzkim aromacie 
zaczęły 
unosić się ku górze.
W końcu akolita skłonił się, wziął dzban i opuścił namiot, zaś Chamuaset 
rozłożył ramiona, 
aby Kasa mógł narzucić na nie długą szatę. Potem obaj wyszli na zewnątrz. Przed 
namiotem 
czekał Hori, odziany w strój kapłana Ptaha, z kadzielnicą w kształcie wydłużonej 
czary, z której 
wydobywały się szarawe pióra dymu, oraz ułożonymi na złotych naczyniach 
potrawami 
ofiarnymi za zakłócenie spokoju zmarłego.
Niewielka procesja ruszyła ku niewidocznemu teraz wejściu do grobowca. 
Niewolnicy upadli 
na twarz. Chamuaset wysunął się naprzód, wziął kadzielnicę z rąk syna i 
rozpoczął modły za 
zmarłych. Błagał też ka zmarłego księcia, aby nie karało tych, którzy ośmielili 
się dziś spojrzeć 
na święte miejsce wiecznego spoczynku. Tymczasem zapadł zmierzch. Chamuaset 
patrzył na 
swoje ozdobione pierścieniami długie palce, połyskujące w świetle pochodni, 
kiedy gestykulował 
nimi dla podkreślenia wagi pradawnych słów. Odprawiał tę ceremonię wiele razy i 
nigdy zmarli 
nie okazali urazy z powodu prowadzonych przez niego poszukiwań. Wierzył nawet, 
że 
porządkowanie grobowców i składanie ofiar zaowocuje błogosławieństwem, jakim 
dusze 
zmarłych i zapomnianych szlachetnie urodzonych obdarzą jego i jego bliskich.
Ceremonia dobiegła końca. W ciemności ostatnie słowa zabrzmiały dziwnie płasko. 
Chamuaset ukląkł obok Horiego, aby akolita mógł zdjąć z niego szatę. Kiedy 
wstał, Kasa 
zawiązał białą tunikę wokół jego pięknie umięśnionej talii i ułożył mu na piersi 
naszyjnik 
z pektorałem z lapis lazuli. Powieki Chamuaseta były ciężkie ze zmęczenia.
– Wracasz do domu? – zapytał Horiego, kiedy Kasa poszedł wezwać tragarzy.
Hori potrząsnął głową.
– Nie, chyba że chcesz, abym jeszcze dziś pomógł Penbujowi sporządzić listę 
naszych 
znalezisk, ojcze. Noc jest taka piękna, że obaj z Antefem wybieramy się na ryby.
– Weźcie ze sobą strażnika – przypomniał mu Chamuaset.
Hori odwrócił się z uśmiechem.
Zejście z wysoko położonej równiny Sakkary trwało zwykle dość długo. Droga 
wiodła przez 
palmowe gaje, kanał nawadniający, podobny teraz do ciemnej, połyskliwej wstążki, 
w której na 
chwilę odbiły się pochodnie niesione przez służących. Chamuaset, kołysząc się w 
wyłożonej 
poduszkami lektyce z odsuniętymi zasłonkami, patrzył w ciemność, rozmyślając nad 
szczególnym charakterem ukochanego miasta. Memfis było jedną z najstarszych 
ludzkich siedzib 
w Egipcie i z pewnością najświętszą. To tu od dwóch tysięcy lat czczono boga 
Ptaha, stwórcę 
wszechświata. Tu pędzili życie kolejni władcy Egiptu i dlatego każda uliczka 
przesiąknięta była 
aurą szczególnej łaski i godności.
Ślady starożytnego centrum zobaczyć można było jeszcze dziś. Biały Mur Menesa 
okrążał 
kiedyś miasto, obecnie zaś odgradzał od zgiełku i hałasu jedynie małą enklawę 
spokoju, 
podziwianą przez bogatych i biednych z całego kraju.
Zwiedzanie stało się popularną rozrywką, której z upodobaniem oddawał się każdy, 
kto mógł 
sobie na nią pozwolić. Chamuaset uśmiechnął się sardonicznie. Historia stała się 
modna – nie ta, 
której poświęcił życie, lecz zbiór opowieści o podbojach i wybitnych postaciach, 
cudach 
i wielkich tragediach z czasów panowania pradawnych władców. Na targowiskach 
Memfis 
zawsze znaleźć można było przewodników, gotowych wyciągnąć od przyjezdnych 
trochę złota 
w zamian za fascynujące historie ubarwione soczystymi, choć mocno naciągniętymi 
opisami 
pałacowych skandali sprzed stu lub tysiąca lat. Zwiedzający utrwalali swoje 
imiona, a często 
i komentarze na Białym Murze, na płytach zewnętrznego dziedzińca świątyni Ptaha, 
a nawet na 
bramach królewskich świątyń w starej dzielnicy Anchtaui. Chamuaset zatrudniał 
więc potężnie 
zbudowanych Hurytów do pilnowania miejskich zabytków. Polecił wymierzać wandalom 
lekką 
chłostę, a jego ojciec, boski Ramzes, nie sprzeciwił się temu rozkazowi, być 
może dlatego, że 
niezbyt go to obchodziło.
Chamuaset popatrzył w ciemne niebo, którego nie przesłaniały już gęste 
pióropusze palm, 
i pomyślał, że Ramzes jest zbyt zajęty wznoszeniem własnych pomników i 
przypisywaniem 
sobie dokonań przodków.
Mój boski ojciec, pomyślał z uśmiechem. Bezwzględny, arogancki i podstępny, a 
jednak 
pełen prawdziwie królewskiej szczodrobliwości, kiedy było to dla niego wygodne. 
W stosunku 
do mnie okazał się więcej niż wspaniałomyślny. Ciekawe, ile skarg na mnie 
otrzymał od obcych 
niszczycieli naszych wspaniałych pomników przeszłości? Trzy czwarte ludności 
Memfis 
stanowili przecież cudzoziemcy, zakochani w naszej silnej gospodarce i jasno 
określonej 
hierarchii. Szkoda, że był wobec nich taki łaskawy.
Chamuaset poczuł, że bose stopy tragarzy stanęły wreszcie na twardym gruncie. 
Nad 
miastem zajaśniała pomarańczowa łuna. Minęli cichą dzielnicę Anchtaui. Zarysy 
świątyń były 
ledwo widoczne w ciemności, rozświetlanej jedynie punkcikiem pochodni, niesionej 
przez sługę 
kapłana, podążającego na nocne modły lub właśnie z nich powracającego. Za 
wysokimi 
pylonami i sięgającymi nieba kolumnami znajdowała się dzielnica Ptaha, nad którą 
dominował 
potężny dom boga. Dalej rozciągały się tereny pałacowe, z dwoma kanałami oraz 
pałacem, 
często odbudowywanym przez kolejnych faraonów, teraz zaś odnowionym i 
powiększonym 
z rozkazu Ramzesa. Między zgiełkliwymi magazynami portowymi kryły się chaty i 
szałasy 
najuboższych.
Otoczona białym murem twierdza znajdowała się po prawej stronie i zanim tragarze 
wyszli 
z jej cienia, kierując się na północ, gdzie on i wielu szlachetnie urodzonych 
miało swoje 
posiadłości, mignęła mu jej wysoka, szarawa sylwetka. Dzielnica ta tworzyła 
odrębne miasto, 
oddalone od hałasu i smrodu dzielnicy południowej, zamieszkanej głównie przez 
cudzoziemców 
– Kananejczyków, Hurytów, Keftiu i Hetytów, którzy oddawali cześć Baalowi i 
bogini Astarte 
oraz prowadzili rozliczne interesy.
Chamuaset często odwiedzał cudzoziemców i ich posiadłości, żywo przypominające 
pełne 
uroku oazy w dzielnicy północnej. Ojciec powierzał mu wiele oficjalnych spraw, 
związanych 
zwłaszcza z Memfis, które to miasto Chamuaset obrał za swoją siedzibę. Był 
niezwykle 
cenionym i szanowanym lekarzem w kraju, często więc zasięgali u niego porady 
Semici, lecz on 
nie darzył ich sympatią. W jego oczach byli jak mętne strumienie, 
zanieczyszczające czysty nurt 
egipskiego społeczeństwa. Przynieśli ze sobą korupcję i czcili obce bóstwa, 
odwracając uwagę 
Egipcjan od rodzimych bogów, sprowadzili też truciznę egzotycznych kultur, 
demoralizację 
i nieuczciwość w interesach. Baal i Astarte cieszyli się dużą popularnością na 
dworze, zaś 
semickie imiona coraz częściej pojawiały się nawet w czysto egipskich rodach 
wszystkich 
warstw społecznych. Coraz więcej Egipcjan i Egipcjanek zawierało związki 
małżeńskie 
z Semitami. Najbardziej zaufanym i najbliższym przyjacielem faraona był Semita – 
małomówny, 
chudy mężczyzna o imieniu Aszahebsed. Chamuaset, jako urodzony dworzanin, był 
przyzwyczajony do ukrywania swoich prawdziwych uczuć i robił to bez trudu. 
Prowadził liczne 
interesy z Aszahebsedem, który ostatnio dodał do swego imienia przedrostek 
Ramzes. Chamuaset 
zawsze odnosił się do niego niezwykle uprzejmie i czasami tylko pozwalał sobie 
na pomijanie 
nowej części imienia, chociaż nigdy na piśmie.
Mijali właśnie świątynię Neit. Tragarze zwolnili, najwyraźniej już zmęczeni. W 
tej części 
miasta było jaśniej, ponieważ jej mieszkańcy mogli pozwolić sobie na opłacanie 
niewolników 
z pochodniami do patrolowania ulic. Chamuaset poprawił poduszki, przysłuchując 
się wymianie 
haseł między strażą nocną i swoimi żołnierzami. Jego herold, Ramose, co jakiś 
czas wykrzykiwał 
ostrzeżenie i wówczas przechodnie pospiesznie klękali w pyle i dotykali czołami 
ziemi. Ulice 
o tej porze były prawie puste. Mieszkańcy miasta spożywali wieczorny posiłek lub 
przygotowywali się do wyjścia w towarzystwie przyjaciół. Nocne życie jeszcze się 
nie 
rozpoczęło.
Chamuaset usłyszał głos swojego odźwiernego i ciche skrzypienie bramy. Stojący 
przed 
wejściem wartownicy oddali mu pokłon i brama zatrzasnęła się.
– Postawcie lektykę! – zawołał Chamuaset. – Dalej pójdę pieszo.
Tragarze spełnili polecenie. Chamuaset wysiadł z lektyki, gestem przyzywając 
herolda 
i żołnierzy, po czym ruszył ścieżką biegnącą przez ogród na tyłach domu. 
Przecinała ona dróżkę 
wiodącą ku zaroślom i stawom rybnym, a także inną, prowadzącą do kuchni, 
spichrza i kwater 
dla służby, jak również do pawilonu, w którym mieszkały konkubiny Chamuaseta. 
Było ich tylko 
kilka. Książę rzadko je odwiedzał lub przyzywał którąś do swego łoża. Jego 
małżonka Nubnofret 
zajmowała się domem i gospodarstwem z charakterystyczną dla siebie energią, więc 
Chamuaset 
nie musiał się mieszać do codziennych spraw.
Ścieżka biegła teraz wzdłuż ściany domu i skręcała ku głównemu wejściu, kończąc 
się pod 
białymi kolumnami malowanymi w jaskrawoczerwone i niebieskie ptaki, z których 
dziobów 
zwisały długie liście palm i rzeczne trzciny. Przed domem rozciągały się 
starannie utrzymane 
trawniki, zaś między platanami połyskiwały białe stopnic, schodzące ku 
spokojnej, chociaż 
szybko płynącej rzece. Chamuaset przystanął, wciągnął powietrze głęboko w płuca 
i odwrócił się 
twarzą ku Nilowi. Był koniec pory achet. Poziom wody był jeszcze wysoki, a w 
powietrzu unosił 
się zapach wilgoci, lecz rzeka wróciła już do swego koryta po corocznym wylewie 
i chłopi 
zaczęli już rzucać ziarno w ciemną, wilgotną glebę. Pierzaste palmy, rosnące nad 
kanałami 
nawadniającymi, akacje i platany pyszniły się świeżą, jasną zielenią, a w 
ogrodach zakwitły już 
barwne, pachnące kwiaty. Chamuaset nie widział ich w mroku, lecz czuł wspaniały, 
wiosenny 
aromat.
W rzece odbijał się księżyc, a nocny wiatr kołysał gęstwiną krzewów na brzegach 
i unosił 
gałęzie drzew. Wiodące ku rzece schody kusiły, by na nie wstąpić i Chamuaset 
nagle 
pozazdrościł Horiemu, który w tej chwili odpoczywał zapewne w łodzi, siedząc 
obok Antefa, 
obserwując przymocowane do burty wędki i rozmawiając o znajomych. Ogrodowa 
fontanna 
pluskała melodyjnie w ciemności, a pod kamienną, nagrzaną jeszcze od upału misą, 
wzdychały 
i przewracały się z boku na bok małpy.
– Chciałbym popływać dziś łodzią – oznajmił Chamuaset swemu orszakowi. – Muszę 
jednak 
sprawdzić, co działo się podczas mojej nieobecności.
W głębi duszy uważał, że godzina spędzona na pokładzie łodzi wcale nie 
przyniosłaby mu 
ulgi. Czuł się bardzo zmęczony, chociaż nie potrafił wyjaśnić, co spowodowało 
ten stan. Płuca 
miał obolałe od wdychania zatęchłego powietrza i kurzu grobowca, bolały go też 
plecy i biodra. 
Czuł, że najlepiej zrobi mu masaż i głęboki, długi sen we własnym łożu.
– Ramose, powiedz mojej żonie, że wróciłem i jestem w swoich komnatach – zwrócił 
się do 
herolda. – Jeżeli lektyka Penbuja jest już na miejscu, przejrzę listy z Delty, 
które mogły dziś 
nadejść. Przekaż Ibowi, że chcę jak najszybciej coś zjeść, a Kasa niech poczeka, 
aż skończę 
z listami. Wtedy zrobi mi masaż. Amek!
Kapitan straży przybocznej zbliżył się i oddał księciu pokłon.
– Nie będę wychodził dziś wieczorem – powiedział Chamuaset. – Możesz odesłać 
żołnierzy 
na spoczynek.
I nie czekając na odpowiedź ruszył w kierunku wejścia.
Sala audiencyjna, gdzie witano i przyjmowano gości, była duża i chłodna. Podłogę 
miała 
wyłożoną białymi i czarnymi płytkami, ściany zaś zdobiły malowidła 
przedstawiające 
Chamuaseta i jego rodziną w czasie polowania na mokradłach, połowu ryb i 
odpoczynku 
w ogrodzie. Zgodnie ze wskazówkami gospodarza domu, sceny utrzymane były w 
tradycyjnych 
barwach – różnych odcieniach bieli, czerni, żółci, błękitu i czerwieni, a 
nieliczne proste meble, 
ustawione dla wygody gości, wykonano z libańskiego cedru, inkrustowanego złotem, 
kością 
słoniową i lapis lazuli.
Chamuasetowi udało się przezwyciężyć obiekcje żony. Nubnofret nie chciała, aby 
goście 
odnieśli wrażenie, że potężny książę i kapłan Chamuaset, syn faraona i 
niekoronowany władca 
Egiptu ma zły gust, lecz po gwałtownej sprzeczce ustąpiła.
– Jestem synem faraona – oznajmił jej Chamuaset, zaskakując żonę swoim 
gwałtownym 
zachowaniem. – Egipt od stuleci jest wzorem dla świata w kwestiach mody, rządów 
i dyplomacji. 
Moi słudzy są czystej krwi Egipcjanami, mojej rodziny strzegą egipscy żołnierze, 
nie obcy 
najemnicy. Mój dom ma być oazą ludzi kochających egipską tradycję, nie semickim 
burdelem.
– Twój dom to egipskie mauzoleum – odpowiedziała chłodno Nubnofret, nie 
przejmując się 
faktem, że jej mąż po raz pierwszy w jej obecności stracił panowanie nad sobą. – 
I nie podoba mi 
się, że nazywają mnie małżonką Chamuaseta-mumii. Twoja siedziba nie robi dobrego 
wrażenia 
na zagranicznych dygnitarzach.
Z tymi słowami wzruszyła ramionami i uniosła dłoń, dotykając masywnego 
naszyjnika ze 
złotych kwiatów, zdobionych żółtą emalią.
– A mnie nie podoba się, że moja żona pochwala ten wielonarodowy ściek, jakim 
staje się 
Egipt – odpowiedział. – Spójrz na siebie, Nubnofret. Jesteś księżniczką 
najczystszej krwi, 
a ubierasz się w szaty z tyloma falbankami, że wyglądasz jak jedna z tych 
makówek, które 
wszyscy hodują w ogrodach tylko dlatego, że pochodzą z Syrii. I ten kolor, 
fiolet. Co za 
obrzydliwość.
– Jesteś starą, zrzędliwą ropuchą – powiedziała ostro Nubnofret. – Będę nosiła 
to, co mi się 
podoba. Ktoś musi starać się zachować pozory. Zanim powiesz, że należymy do 
królewskiej 
rodziny i jesteśmy ponad takie drobiazgi, pozwól sobie przypomnieć, iż to ja 
muszę zabawiać 
żony Hetytów, Syryjczyków i Libańczyków, podczas gdy ty załatwiasz ważne sprawy 
z ich 
mężami. Egipt jest światową potęgą, nie prowincjonalnym państewkiem. Małżonki 
twoich gości 
opuszczają mój dom w przeświadczeniu, że jesteś kimś, z kim należy się liczyć.
– I tak o tym wiedzą – odburknął Chamuaset. – Nie zajmowałyby pozycji, którą 
zajmują, 
gdyby Egipt nie graniczył z ich rodzinnymi krajami.
– A ty nie zajmowałbyś swojej, gdyby nie moje zdolności organizacyjne.
Jak zwykle ostatnie słowo musiało należeć do Nubnofret. Opuściła komnatę, 
dostojnie 
kołysząc szerokimi biodrami i wypinając wspaniałe piersi. Chamuaset z lekkim 
rozbawieniem 
przysłuchiwał się szelestowi jej plisowanej spódnicy i postukiwaniu złotych 
sandałów. Nubnofret 
była niezrównaną, kochającą i najbardziej upartą kobietą, jaką znał.
Minął ciemną teraz salę audiencyjna i skręcił w prawo, w korytarz prowadzący do 
jego 
komnat. Nubnofret ustąpiła w sprawie wystroju sali, lecz zemściła się, obficie 
dekorując 
pozostałe pomieszczenia. Chamuaset miał czasami wrażenie, że mieszka w sklepie z 
modnymi 
sprzętami. Najrozmaitsze drobiazgi, wykwintne mebelki i dziwne, bezużyteczne 
przedmioty 
z całego świata zagracały komnaty, chociaż Nubnofret, wychowana w rodzinie o 
wielkich 
tradycjach, starała się zagospodarować przestrzeń w elegancki sposób. 
Chamuasetowi było tu za 
ciasno i często marzyły mu się skąpo umeblowane, pełne surowej i dostojnej urody 
pomieszczenia.
Wpływowi Nubnofret oparł się jedynie prywatny gabinet Chamuaseta. Panował tu 
przyjazny 
nieład, choć w sąsiadującej z gabinetem bibliotece wszystko było na swoim 
miejscu, głównie 
dzięki wysiłkom Penbuja. Te dwa pomieszczenia były dla Chamuaseta prawdziwą oazą 
spokoju.
Przeszedł do komnat sypialnych, gdzie czekał na niego zaspany sługa, a następnie 
do 
gabinetu, w którym paliło się kilka lamp z najcenniejszego, miodowego alabastru. 
Już miał usiąść 
na krześle przy biurku, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Wszedł Ib, pokłonił 
się nisko 
i postawił na blacie biurka przykrytą płótnem tacę. Po odsłonięciu ukazała się 
gorąca 
faszerowana gęś, smażona ryba, świeże ogórki i dzban wina, zapieczętowany przez 
zarządcę 
winnicy. Chamuaset odprawił służącego i z apetytem zabrał się do jedzenia. 
Kończył właśnie 
posiłek, kiedy niewolnik obwieścił przybycie Penbuja. Chamuaset obserwował 
z przygnębieniem, jak sługa kładzie na biurku kilka zwojów.
– Tylko nie mów mi, że negocjacje w sprawie małżeństwa znowu zostały zerwane – 
powiedział z westchnieniem.
Penbuj skłonił się, skinął głową, po czym usiadł na podłodze, krzyżując nogi i 
opierając 
tabliczkę na kolanach.
– Obawiam się, że tak, panie – odparł. – Czy mam przeczytać zwoje, podczas gdy 
wasza 
wysokość będzie kończył posiłek?
Chamuaset popchnął w jego kierunku jeden ze zwojów i sięgnął po naczynie z 
jeszcze 
ciepłymi ciasteczkami.
– Zaczynaj – rozkazał.
Penbuj rozwinął dokument.
„Od potężnego byka Maat, syna Seta, User-Maat-Re, Setep-en-Re, Ramzesa 
pozdrowienia 
dla ukochanego syna Chamuaseta. Twoja obecność w Pi-Ramzes jest konieczna i to 
jak 
najszybciej. Sprawa daniny Hetytów oraz przyjęcie naszej nowej małżonki z tego 
narodu 
wymagają twojej pilnej uwagi w związku z listem od naszego wysłannika, Huji, 
który przebywa 
obecnie na dworze Hattusilego. Spiesz więc na Północ na skrzydłach Szu”. 
Wiadomość 
opieczętowano królewską pieczęcią – dodał Penbuj, pozwalając, aby dokument 
zwinął się 
z cichym szelestem. – Czy będzie odpowiedź?
Chamuaset zanurzył palce w misie z wodą i usiadł wygodnie, krzyżując ramiona. 
Wojna 
między Hatti i Egiptem zakończyła się dwadzieścia osiem lat temu. Oficjalny 
traktat pokojowy 
podpisano szesnaście lat później. Ostateczna bitwa, stoczona pod Kadesz, o mały 
włos nie 
zakończyła się klęską Egiptu. Przyczyną była seria drobnych, lecz licznych 
pomyłek – błędnych 
informacji otrzymanych od niekompetentnych szpiegów, źle rozlokowanych wojsk, 
nieumiejętnych dowódców. Mimo tego Ramzes przedstawiał faktyczną porażkę jako 
błyskotliwe 
zwycięstwo Egiptu oraz całkowitą klęskę Hetytów. W rzeczywistości Hetyci 
wpędzili 
w zasadzkę główny trzon armii egipskiej, co cudem tylko nie wywołało paniki 
wśród żołnierzy. 
Bitwa zakończyła się remisem – żadna ze stron nie posunęła się do przodu nawet o 
krok.
Kiedy czternaście lat później emocje opadły, władcy obu państw podpisali i 
przypieczętowali 
wielki traktat, który następnie wystawiono w Karnaku. Ramzes nie krył jednak, iż 
nadal uważa 
bitwę pod Kadesz za zwycięstwo Egiptu i miażdżącą porażkę Hetytów, sam zaś 
traktat za akt 
posłuszeństwa ze strony Muwatallego.
Teraz syn Muwatallego, Hattusili, proponował oddanie jednej ze swych córek 
faraonowi 
w celu umocnienia przyjaznych stosunków między dwoma państwami, lecz wyniosły 
Ramzes, 
który nigdy nie był w stanie przyznać się do choćby najdrobniejszej słabości, 
również i ten gest 
uznał za dowód pokory. Kraj Hatti nawiedziła ostatnio tragiczna w skutkach 
susza, co 
przyczyniło się do znacznego osłabienia państwa. Hetyci obawiali się, iż Egipt 
zechce 
wykorzystać tę sytuację i zacznie nękać najazdami ich przygraniczne terytoria, 
dlatego bardzo 
zależało im na związaniu Ramzesowi rąk poprzez dyplomatyczne małżeństwo.
Hattusili, pragnąc okazać życzliwość królewskiemu bratu, obiecał Ramzesowi 
zdumiewająco 
duży posag w złocie, srebrze i innych metalach, niezliczonych stadach koni, 
bydła, kóz i owiec, 
myślał Chamuaset, układając w myślach odpowiedź na list ojca. Egipski dwór miał 
odnieść 
wrażenie, że wraz ze swą piękną córką Hattusili zamierza oddać Egiptowi 
wszystkie bogactwa 
swego kraju. Ramzes nie miał oczywiście nic przeciwko temu, uważał bowiem, że 
Hattusili 
spłaca po prostu daninę za klęskę ojca pod Kadesz.
– Panie? – odezwał się cicho Penbuj. Chamuaset otrząsnął się z zamyślenia.
– Wybacz mi, Penbuj. Możesz zaczynać. Na początek zwyczajowe pozdrowienia i 
tytuły 
mojego ojca. Dalej napisz tak:
„Jeżeli chodzi o wezwanie, jakim zaszczycił mnie mój Pan, obiecuję jak 
najszybciej stawić 
się w Pi-Ramzes, aby pomóc w zakończeniu przygotowań do zawarcia zamierzonego 
przez 
Waszą Boskość małżeństwa. Jeżeli Wasza Boskość pozostawi negocjacje w kwestii 
posagu 
i układów między oboma krajami w rękach swego niegodnego syna oraz zaprzestanie 
zakłócania 
atmosfery swymi świętymi, lecz niewątpliwie kontrowersyjnymi opiniami, już 
wkrótce cała 
sprawa znajdzie szczęśliwe i satysfakcjonujące dla wszystkich rozwiązanie. Z tym 
zwojem 
przekazuję Ci, synu Seta, wyrazy miłości i szacunku”. Westchnął i potarł czoło.
– Niech Ramose odda list gońcowi – powiedział. – Najlepiej powolnemu i 
głupawemu.
Penbuj uśmiechnął się, kreśląc ostatnie znaki na papirusie.
– Czy uważasz to panie za konieczne, aby być aż tak...
– Bezpośrednim? – dokończył Chamuaset. – Nie płacę ci za krytykowanie tonu moich 
listów, 
lecz za pisanie ich i zachowanie poprawności pisowni. Daj papirus, umieszczę na 
nim swoją 
pieczęć.
Penbuj wstał, skłonił się sztywno i położył zwój na blacie biurka.
Chamuaset skończył właśnie pieczętować list, kiedy drzwi się otworzyły i do 
komnaty 
weszła Nubnofret. Penbuj natychmiast opuścił gabinet. Nubnofret zignorowała go, 
podeszła do 
męża i złożyła lekki pocałunek na jego policzku. Urnero, jej osobista służąca, 
pozostała 
z pochyloną głową przy drzwiach. Chamuaset pomyślał z rozbawieniem, że Nubnofret 
doskonale 
wie, jak utrzymać w ryzach swoje sługi.
– Widzę, że już jadłeś – zauważyła jego czcigodna małżonka.
Ubrana była w jedną z tych luźnych, domowych szat, które lubiła nosić 
wieczorami, kiedy 
nie przyjmowali gości. Obfite fałdy szkarłatnego lnu, związane złotym sznurem z 
frędzlami, 
okrywały jej apetycznie zaokrąglone ciało. Jedno ucho zdobił ciężki kolczyk ze 
znakiem anch 
z czerwonego jaspisu i złota, muskając perfekcyjnie umalowaną twarz. Zdjęła już 
perukę i jej 
rudawo-brązowe, półdługie włosy okalały gładką skórę twarzy, szerokie, 
pomalowane henną usta 
i przyprószone zielonkawą szminką powieki.
Nubnofret miała trzydzieści pięć lat i nadal zachwycała dojrzałą urodą, chociaż 
na jej 
skroniach pojawiły się starannie ukrywane drobne zmarszczki, a od nosa do 
kącików ust biegły 
prawie niewidoczne bruzdy. Chamuaset pomyślał, że nawet gdyby jego żona zdawała 
sobie 
sprawę ze swojej zmysłowości, i tak nie przywiązywałaby do tego najmniejszej 
wagi. 
Energiczna, doskonale zorganizowana i rozsądna, z wdziękiem pokonywała rafy i 
mielizny 
codziennego życia, bez trudu radząc sobie z rachunkami, służbą, przyjmowaniem 
gości 
i wychowywaniem dzieci. Była lojalna wobec Chamuaseta, za co był jej niezmiernie 
wdzięczny. 
Wiedział, że ta kobieta o ostrym języku kocha go szczerze i głęboko. Byli 
małżeństwem od 
dwudziestu jeden lat i nic nie zagrażało ich trwałemu w związkowi.
– Miałeś dziś szczęście, Chamuasecie?
Potrząsnął głową, świadomy, że żona pyta o to z uprzejmości, nie z ciekawości. 
Jego zajęcie 
uważała za rozrywkę niegodną księcia krwi.
– Nie – odpowiedział, dotykając miejsca, gdzie przed chwilą spoczęły jej wargi 
i wyczuwając pod palcami wilgoć henny. – Grobowiec był wprawdzie bardzo stary, 
ale 
zniszczyły go woda i rabusie. Nie sposób określić, kiedy nastąpiły te 
zniszczenia. Penbuj zbadał 
już kilka zwojów i przepisał je na potrzeby biblioteki, lecz to, co znaleźliśmy, 
nie powiększyło 
mojej wiedzy.
– Przykro mi – powiedziała szczerze, spoglądając na zwoje leżące na biurku. – 
Otrzymałeś 
wiadomości z Delty? Czyżby w małżeńskim raju pojawiły się jakieś problemy?
Uśmiechnęli się do siebie z rozbawieniem.
– Może powinniśmy przeprowadzić się do Pi-Ramzes do czasu, kiedy faraon 
zrealizuje swoje 
plany – dodała. – Twoja barka z trudem wytrzymuje te wszystkie podróże.
Chamuaseta ogarnęła nagle fala czułości. Jego uwagi nie uszła ledwo zauważalna 
nuta 
tęsknoty w głosie Nubnofret.
– Miałabyś na to ochotę, prawda? – zapytał łagodnie. – Jeżeli tylko chcesz, 
możesz zabrać 
Horiego i Szeritre i wyjechać z nimi na miesiąc lub dwa na Północ. Ojciec nie 
żąda mojej stałej 
obecności, Nubnofret. Polityczne sprawy Egiptu są w tej chwili zupełnie 
rutynowe, nie mówiąc 
o negocjacjach małżeńskich, dlatego śmiało mogę kontynuować przynajmniej część 
prac, które 
rozpocząłem w Sakkarze.
Wskazał żonie krzesło. Usiadła i zaczęła przesuwać naczynia na tacy. Chamuaset 
dostrzegł 
upór na jej ładnej twarzy.
– Razem z moimi architektami przygotowuję teraz plany nekropoli byków Apisów – 
ciągnął. 
– Doglądam też restauracji piramidy Ozyrysa Sahure oraz świątyni słońca 
Niuserre.
Nubnofret wzięła w palce kawałek zimnej gęsi, machnęła nim niedbale i włożyła 
sobie do 
ust.
– To, że przedkładasz martwe kamienie nad żyjących członków rodziny przestało 
mnie razić 
już dawno temu – oświadczyła chłodno. – Skoro nie chcesz jechać do Pi-Ramzes, 
zostaniemy 
w domu razem z tobą. Dobrze wiesz, że czułbyś się osamotniony, gdybyśmy 
zostawili cię tutaj ze 
służbą.
Była to prawda. Chamuaset przysiadł na brzegu biurka.
– Wobec tego każ sługom spakować rzeczy i jedź jutro ze mną. Ojciec potrzebuje 
jeszcze 
jednego dyplomaty, który pomoże mu rozwikłać spowodowane przez niego samego 
problemy. 
Na pewno będzie chciał, abym go zbadał i przepisał mu odpowiednie leki i dietę. 
Być może 
poleci moim staraniom swoich przyjaciół. Przede wszystkim jednak chciałbym 
zobaczyć się 
z matką.
Nubnofret przeżuwała w zamyśleniu mięso.
– Dobrze – powiedziała w końcu. – Hori chętnie z nami pójdzie, lecz Szeritre nie 
zechce 
uczestniczyć w rozrywkach na dworze. Co z nią zrobimy?
– Szeritre jest po prostu nieśmiała – odpowiedział. – Wyrośnie z tego. Musimy 
dać jej trochę 
czasu i łagodnie traktować.
– Łagodnie! – parsknęła Nubnofret. – Jest kompletnie rozpieszczona przez ciebie 
i Horiego. 
Czeka, żeby powiedzieć ci dobranoc, ale uprzedzałam ją, żeby nie liczyła na 
twoją obecność.
Oblizała palce i lekko nimi strzeliła. Urnero natychmiast się ocknęła, podeszła 
do swej pani, 
umoczyła przykrywający tacę kawałek płótna w misie z wodą i zaczęła nim wycierać 
palce 
Nubnofret.
– Dlaczego?
– Ponieważ nadeszła wiadomość z pałacu. Jedna z konkubin zachorowała i 
potrzebuje twojej 
pomocy. – Wstała z krzesła i podeszła do drzwi. – Dobranoc, mój mężu.
– Dobranoc, Nubnofret. Śpij dobrze.
Drzwi się otworzyły, stojący przy nich wartownik skłonił się nisko i zastygł 
zgięty wpół, 
dopóki Nubnofret i postępująca za nią Urnero nie zniknęły. Chamuaset został sam.
Z niechęcią opuścił gabinet i przeszedł do biblioteki. Tu zbliżył się do dużej 
skrzyni, wyjął 
zza pasa klucz i otworzył ją. Kiedy uniósł wieko, powietrze wypełnił przyjemny 
zapach 
suszonych ziół. Wrócił do gabinetu z niewielką szkatułką i wezwał Kasę i 
Penbuja.
– Ramose, przeproś w moim imieniu Ameka, jeżeli udał się już na spoczynek do 
koszar, ale 
potrzebni mi będą dwaj ludzie ze straży przybocznej – oznajmił głównemu 
heroldowi. – Muszę 
pójść do miasta.
Godzinę później przekroczył próg haremu faraona w Memfis. Budynek był duży i 
ładnie 
położony, z wysokimi, jasnymi komnatami, w których mieszkały kobiety Ramzesa. 
Zdobywał je 
tylko po to, aby jak najszybciej zapomnieć o ich istnieniu, żyły więc 
niespiesznie, obsługiwane 
przez liczną służbę, spędzając dni na plotkach, kłótniach, zabiegach 
pielęgnacyjnych, 
zapewniających trwałą urodę oraz na uwagach na temat nieobecnego pana i władcy. 
Tylko część 
z nich prowadziła interesy. Mogły opuszczać pałac jedynie w towarzystwie 
odpowiedniej eskorty 
i zarządzać majątkami lub warsztatami. Niektóre zatrudniały nawet pracownice do 
przędzenia 
lnu, inne miały winnice lub gospodarstwa rolne, jeszcze inne czerpały dochody z 
handlu 
zagranicznymi towarami, dostarczanymi przez karawany lub statki.
Chamuaseta interesował wyłącznie stan ich zdrowia. Napisał pracę poświęconą 
chorobom 
typowym dla kobiet, która stała się czymś w rodzaju podręcznika dla lekarzy, 
lecz kobiety, jako 
źródło rozkoszy, były mu najzupełniej obojętne. Bardziej zajmowały go tajemnice 
przeszłości 
własnego umysłu.
Na powitanie strażnika haremu odpowiedział nieco ostrzejszym tonem, niż 
zamierzał, 
i mężczyzna natychmiast upadł na twarz, przycisnął czoło do stóp Chamuaseta w 
odwiecznym, 
pełnym pokory geście i przeprosił księcia za kłopot. Chamuaset zniecierpliwiony 
kazał mu wstać.
– Faraon nie chciałby, aby jakiś uczeń badał jego kobiety – powiedział, kiedy 
szli 
korytarzem. Po obu jego stronach znajdowały się rzeźbione drewniane drzwi. – Kim 
jest moja 
pacjentka?
Strażnik zatrzymał się przed ostatnimi drzwiami. Penbuj i Kasa stanęli za 
Chamuasetem, zaś 
dwaj żołnierze Ameka rozdzielili się, aby obserwować przeciwległe krańce 
korytarza.
– To młoda hurycka tancerka. Potężny Byk zobaczył ją rok temu i zaproponował, 
aby 
zamieszkała tutaj. Jest bardzo spokojna i piękna. Uczy kobiety tańca, dzięki 
czemu mają trochę 
rozrywki i ruchu. Większość z nich to wyjątkowo leniwe istoty.
Otworzył drzwi i z szacunkiem usunął się na bok. Chamuaset odprawił go ruchem 
ręki 
i wszedł do komnaty. Stało tu piękne łoże, kilka krzeseł z poduszkami, ołtarzyk 
z przymkniętymi 
drzwiczkami i kilka skrzyń, w których zapewne znajdowały się stroje tancerki. 
Wewnętrzne 
drzwi prowadziły na wewnętrzny dziedziniec. Na stołeczku obok łoża siedziała 
niewolnica, 
opowiadając coś w obcym języku, prawdopodobnie huryckim. Jej głos był wysoki i 
monotonny, 
lecz młoda kobieta słuchała go w skupieniu, przykryta prześcieradłem. W jej 
czarnych oczach 
odbijało się światło stojącej przy łożu lampki oliwnej.
Na widok Chamuaseta powiedziała kilka słów do niewolnicy, która odsunęła się 
pospiesznie 
i usiłowała wstać, lecz Chamuaset uspokoił ją łagodnym gestem.
– W komnacie chorej etykieta jest zbędna, chyba że trzeba zanieść błagania do 
bogów – 
powiedział spokojnie. – Co się stało?
Dziewczyna wpatrywała się w niego dłuższą chwilę, jakby nie rozumiejąc jego 
słów. 
Chamuaset zaczął się już zastanawiać, czyjego pacjentka zna język egipski, lecz 
ona rozwiała te 
wątpliwości, zsuwając z siebie przykrycie. Delikatne drobne ciało pokrywała 
czerwona wysypka, 
od szyi po smukłe stopy. Chamuaset uważnie ją obejrzał. Poczuł jednocześnie ulgę 
i rozczarowanie. Ulgę, ponieważ wiedział, że nie będzie musiał spędzić nocy w 
pałacu 
i rozczarowanie, bo dolegliwość nie okazała się czymś niezwykłym czy choćby 
ciekawym. 
Skinieniem głowy przywołał strażnika.
– Czy żadna z pozostałych kobiet nie ma podobnych objawów?
– Nie, panie.
A więc schorzenie nie było zakaźne.
– A jedzenie? Czy dziewczyna je to samo co wszystkie?
– Wiele kobiet każe przygotowywać sobie posiłki według własnych upodobań – 
odpowiedział strażnik. – Lecz ta jada tylko to, co przygotowujemy w kuchni. Mogę 
cię zapewnić 
panie, że potrawy te są zawsze smaczne i świeże.
Chamuaset gestem dał znać Penbujowi, żeby nie robił notatek.
– Oczywiście, oczywiście – rzucił niecierpliwie, bo niepokój strażnika przestał 
go obchodzić. 
– Wysypkę leczy się w bardzo prosty sposób. Należy przygotować balsam z oleju 
cyprysowego, 
miąższu cebuli, kadzidła i soku z dzikich daktyli. Niewolnica powinna smarować 
ją nim dwa 
razy dziennie, a w ciągu tygodnia swędzenie i zaczerwienienie ustąpią. Dajcie mi 
znać, jeżeli stan 
nie ulegnie poprawie.
Miał się już odwrócić, kiedy poczuł lekkie szarpnięcie za przepaskę. Spojrzał na 
dziewczynę.
– Czy potrzebne będą także zaklęcia, panie? – Jej głos był dźwięczny, z wyraźnym 
obcym 
akcentem. – Zechcesz odprawić je nade mną?
Chamuaset uśmiechnął się lekko, pragnąc rozwiać niepokój widoczny w dużych 
czarnych 
oczach. Ujął delikatną dłoń tancerki i usiadł na brzegu łoża.
– Nie, moja droga, zaklęcia nie będą konieczne – zapewnił. – Brak dowodów, że 
twoja 
choroba została wywołana przez demony. Być może za długo przebywałaś na słońcu, 
pływałaś 
w brudnej wodzie lub przypadkiem dotknęłaś rośliny, z którą kontakt źle znosi 
twoje ciało. Nie 
martw się. Lekarstwo, które poleciłem zrobić strażnikowi, wynaleziono wiele lat 
temu w świątyni 
Ozyrysa w Abydos. Działanie balsamu jest niezawodne.
W odpowiedzi Huryjka nagle przycisnęła dłoń Chamuaseta do warg. Ich dotyk 
całkowicie go 
zaskoczył. Szybko cofnął rękę i wstał.
– Dopilnujcie, aby jej skóra została jak najszybciej namaszczona – powiedział 
jeszcze przed 
wyjściem.
Szybko przeszedł przez otaczające harem ogrody i wsiadł do lektyki, ciesząc się 
na myśl 
o masażu, którego nie zdążył wziąć przed wyjściem, oraz o spoczynku.
Odprawił Penbuja i wreszcie znalazł się za zamkniętymi i dobrze strzeżonymi 
drzwiami 
swojej komnaty. Kasa zdjął mu sięgającą ramion czarną perukę, wyjął z uszu 
ulubione turkusowe 
kolczyki i uwolnił ręce od pierścieni i bransolet. Z głębokim westchnieniem ulgi 
Chamuaset 
ułożył się na brzuchu, opierając policzek na miękkich poduszkach i poczuł, jak 
ciepły olejek 
ścieka ze specjalnego naczynia wprost na plecy. Przymknął powieki. Przez długą 
chwilę 
delektował się przyjemnością, jakiej dostarczał mu mocny ucisk dłoni Kasy, 
usuwający 
całodzienne napięcie z mięśni pleców, ramion, pośladków i nóg.
– Wybacz moją śmiałość, panie, ale dziś nie wyglądasz dobrze, ani nie sprawiasz 
wrażenia 
w pełni sprawnego fizycznie. Skóra przypomina kozi ser, a mięśnie są zwiotczałe. 
Czy mógłbym 
udzielić ci, panie, kilku rad?
Chamuaset roześmiał się, kryjąc usta w poduszce.
– Lekarzu ulecz się sam, co? Chętnie wysłucham twoich rad, przyjacielu, i 
dopiero wtedy 
powiem ci, czy mam czas i inklinację zastosować się do nich. Jak wiesz, liczę 
sobie trzydzieści 
siedem lat. Nubnofret również gani mnie za zaniedbywanie ciała, ale szczerze 
mówiąc, dopóki 
służy mi ono na tyle, że mogę wykonywać swoje obowiązki i cieszyć się 
przyjemnościami życia, 
nie mam zamiaru utrudniać mu tego zadania.
Sztywne palce Kasy zacisnęły się nagle na plecach Chamuaseta, który nie miał 
wątpliwości, 
że oddany sługa okazuje w ten sposób swoją dezaprobatę.
– Wyprawy do starych grobowców i wspinanie się na piramidy wymagają sprawności – 
odparł z powagą Kasa. – Ja, który darzę cię, panie, miłością, błagam, abyś 
rozpoczął regularne 
walki zapaśnicze z Amekiem, ćwiczył strzelanie z łuku i jak najczęściej pływał.
Chamuaset miał już udzielić Kasie krótkiej i zdecydowanej odpowiedzi, kiedy 
nagle przed 
oczyma stanęła mu młoda hurycka tancerka. Podczas wizyty nie zastanawiał się nad 
pięknem jej 
ciała, lecz naturą schorzenia, teraz jednak przypomniał sobie jej płaski brzuch, 
zarys mięśni pod 
skórą na udach i smukłe biodra bez odrobiny tłuszczu. Obraz ten napełnił go 
melancholijnym 
smutkiem oraz przeczuciem nadchodzącej starości i pustki. Poczuł nagle wielkie 
zmęczenie.
– Dziękuję ci, Kaso – powiedział. – Wystarczy na dziś. Zmyj mi szminkę z twarzy 
i dłoni, 
i przynieś lampę. Powiedz też Ibowi, aby jutro rano służba nie obudziła mnie 
odgłosami 
pakowania.
Poddał się działaniu sprawnych, spokojnych dłoni sługi i wkrótce leżał w łożu. 
Kiedy drzwi 
cicho się zamknęły za Kasą, pozostał sam w ciemności, rozjaśnionej jedynie 
przyjaznym 
płomykiem uwięzionym w alabastrowym dzbanie.
Zepchnął poduszki na podłogę i sięgnął po hebanowy podgłówek w kształcie boga 
Szu 
podtrzymującego niebiosa. Zamknął oczy i znalazł się na pograniczu snu i jawy. 
Nadal odczuwał 
dziwny smutek, który ogarnął go na wspomnienie młodej konkubiny ojca i jej 
doskonałego ciała. 
Dlaczego tak mnie to dręczy? – zastanawiał się. Co takiego było w tej 
dziewczynie? Widział ją 
zaledwie przez krótką chwilę, lecz to wystarczyło, by odkryć w sobie głęboką 
studnię myśli.
Nagle uświadomił sobie, że konkubina ojca przypomniała mu jego pierwszą kobietę. 
Była to 
młoda dziewczyna. Miała najwyżej trzynaście lat, długie, smukłe nogi i małe 
jędrne piersi 
o ciemnych sutkach, które intrygująco twardniały pod dotykiem jego języka. 
Jeszcze teraz czuł 
w ustach ich smak. Dziewczyna była jedną z wielu młodych niewolnic, 
zatrudnianych przez 
służących faraona. Chamuaset, który nie skończył jeszcze piętnastu lat, 
uczestniczył w uczcie, 
wydanej przez ojca dla ponad trzystu gości. Pamiętał ciężki zapach topniejących 
perfumowanych 
stożków z wosku, którymi przystrajano głowy, aromat świeżo rozkwitłych kwiatów 
lotosu, zgiełk 
i śmiech, które zagłuszały łagodne dźwięki muzyki.
Dziewczyna podeszła do niego, oddała mu pokłon i wspięła się na palce, aby 
włożyć mu na 
szyję wieniec z kwiatów. Chamuaset poczuł na sobie muśnięcie jej nagich piersi. 
Po chwili 
dziewczyna odsunęła się i znowu pochyliła w ukłonie.
Nieco później, trochę pijany i podniecony względami, jakie tego wieczoru 
okazywał mu 
ojciec, zobaczył, jak dziewczyna przemyka wśród gości, rozdając złote ozdoby. 
Podszedł do niej, 
wyjął jej tacę z rąk, oddal ją przechodzącemu słudze i niecierpliwie pociągnął 
dziewczynę 
w stronę ogrodu.
Noc była gorąca i czarna, zupełnie jak jej oczy i trójkąt sztywnych włosów, 
który jego drżące 
palce napotkały pod króciutką, lekką spódniczką. Kochali się za krzakiem, w 
pobliżu stojącego 
na warcie strażnika Szardana. Gdy było po wszystkim, dziewczyna zachichotała, 
poprawiła 
ubranie i uciekła.
Wpatrując się w cienie na suficie, przypomniał sobie, że przez cały czas nie 
zamienili ani 
jednego słowa. Dziewczyna musiała wiedzieć, kim jest chłopiec, w którym obudziła 
przelotne 
zainteresowanie, lecz on nie wiedział o niej nic i nie chciał wiedzieć. Tej nocy 
jego celem było 
tylko fizyczne doznanie, teraz zaś umysł przypominał mu każdy ruch jej ciała, 
dotyk warg, lekko 
cierpki smak języka i czarne oczy o ciężkich powiekach, zamglone z pożądania.
Nie myślał o niej aż do tej chwili. Miał potem wiele dziewcząt. Brał je nad 
rzeką, za 
spichlerzami, w upalne letnie popołudnia lub w swoich własnych komnatach. Po 
ukończeniu 
szesnastu lat poślubił Nubnofret. Cztery lata później mianowano go kapłanem 
Ptaha w Memfis. 
Skupił się na osiągnięciu nowych, ważniejszych celów. Zmysły niepokoiły go coraz 
rzadziej 
i słabiej, zagłuszone silniejszymi namiętnościami. Rozumiem smutek za tym, co 
minęło, ale 
dlaczego czuję pustkę? – pomyślał, układając się do snu. Skąd to poczucie 
straty? Jedyny otwór, 
jaki pragnę wypełnić, to ten, który czeka na zwój Thota. Jeżeli bogowie pozwolą, 
znajdę go 
i moc, która jest jego nieodłączną częścią. Biedna mała tancerko, ile razy mój 
ojciec obudził 
rozkosz w twoim wspaniałym ciele? Czy pragniesz go w dzień i w noc, czy też 
tańcem gasisz 
płomienie żądzy?
Zapadł w sen, a wspomnienia uleciały w zapomnienie.
II
Jakże umiłowany jest on, nasz zwycięski władca!
Jak wielki jest nasz król pośród bogów!
Jak licznymi łaskami obsypany jest król, który nam przewodzi!
Obudził się późno. Ib zadbał, aby hałas i gwar, towarzyszące przygotowaniom do 
podróży, 
nie przeszkadzały mu w odpoczynku, dzięki czemu mógł spokojnie zjeść lekkie 
śniadanie, 
złożone z owoców, chleba i piwa, oraz bez pośpiechu udać się do łaźni. Ledwo 
jednak zszedł 
z kamiennego brodzika i pozwolił, aby Kasa go osuszył, ogarnął go niepokój. Nie 
chciał jechać 
na Północ, nie miał ochoty brać udziału w trudnych negocjacjach, nie czuł też 
radości ze 
spotkania z ojcem, chociaż starał się pamiętać, że przynajmniej matka ucieszy 
się z jego 
przybycia i będzie też mógł spędzić trochę czasu we wspaniałej bibliotece 
Ramzesa.
Wróciwszy do komnaty, pozwolił, by służący pokrył henną podeszwy i spody dłoni. 
Czekając, aż farba obeschnie, słuchał wiadomości, które miał mu do przekazania 
Penbuj. Było 
ich niewiele. Nadzorca stad bydła z Delty informował, że na świat przyszło 
dwadzieścia cieląt. 
Penbuj z wyraźną czcią położył na stole gruby zwój.
– Plany nekropoli byków Apisów zostały ukończone i czekają na twoją aprobatę, 
panie – 
powiedział, uśmiechając się na widok rozradowanej twarzy księcia.
Chamuaset przeciągnął dłonią po ciepłym papirusie i z żalem postanowił, że 
rozpieczętuje go 
dopiero po powrocie do domu, aby w czasie podróży i pobytu na Północy miał na co 
czekać.
Henna zaschła i służący zajął się obrysowywaniem czarną szminką oczu Chamuaseta. 
Tymczasem złotnik otworzył szkatułę z naszyjnikami. Książę wziął do ręki 
miedziane 
zwierciadło i krytycznie przyjrzał się swemu odbiciu. Moja skóra mogłaby być 
jędrniejsza, 
pomyślał. Dlatego skorzystam chyba z rady Kasy. Ogólnie rzecz biorąc, nadal był 
przystojnym 
mężczyzną. Powoli przesunął palcem wzdłuż linii szczęki, nie zwracając uwagi na 
protesty 
służącego. Nos odziedziczył po ojcu. Nubnofret jeszcze teraz się nim zachwycała, 
twierdząc, że 
jest wąski i prosty. Usta miał odrobinę za wąskie, ale dość pełne, dzięki matce. 
Oczy też były 
niebrzydkie. Tak, nadal mógł podobać się kobietom na dworze.
Rozbawiony i nieco zirytowany, z trzaskiem odłożył lustro. Co za dziwaczne 
myśli. 
Uśmiechnął się. Chłopiec, który żył w jego sercu, domagał się dziś uwagi. Od 
dawna nie słyszał 
jego głosu. O swoim młodzieńczym „ja” zapomniał dopiero wtedy, gdy złotnik 
zbliżył się 
z ozdobami. Wybrał bransolety z elektronu, pektorał ze srebra i niebieskiego 
fajansu oraz kilka 
złotych pierścieni. Kiedy służący wkładał mu na palce pierścienie, rozległ się 
głos herolda.
– Księżniczka Szeritre.
Chamuaset odwrócił się z uśmiechem na powitanie córki.
– Brakowało mi ciebie wczoraj wieczorem – powiedziała. Uścisnęła go niezgrabnie 
i, 
zaczerwieniona, ukryła dłonie za plecami. – Matka uprzedziła mnie, że nie 
będziesz mógł zajrzeć 
do mnie, ale i tak czekałam. Jak czuje się ta konkubina?
Odwzajemnił uścisk, ukrywając lekkie rozczarowanie, które odczuwał zawsze, gdy 
nie 
widział jej dłużej niż jeden dzień. Piętnastoletnia Szeritre miała długie, 
kościste nogi 
i pozbawioną wdzięku figurę. Zbyt drugie nogi sprawiały, że często się o nie 
potykała. Kiedy 
była mała, słudzy śmiali się z jej sposobu chodzenia, lecz mając na względzie 
jej uczucia, 
przestali to robić. Pokryte cienką skórą kości biodrowe odznaczały się pod 
opiętą spódnicą. 
Nubnofret wicie razy próbowała przekonać córkę do modniejszych i bardziej dla 
niej 
odpowiednich fałd i zakładek, lecz ona była w pełni świadoma niedostatków urody 
i zachowywała się tak, jakby postanowiła nie uczestniczyć w targach piękności, 
bo obniżyłyby 
prawdziwą wartość jej osoby.
Matka stale upominała ją, aby trzymała się prosto, gdyż ramiona księżniczki 
tworzyły 
zaokrągloną linię nad płaską klatką piersiową. Szeritre starała się stosować do 
jej rad i poruszać 
się z większą gracją, lecz bez skutku. Twarz miała owalną, usta wrażliwe i 
pełne, oczy duże 
i lśniące, lecz charakterystyczny dla dynastii Ramzesów nos całkowicie 
zdominował rysy. 
Bardziej pewna siebie dziewczyna wykorzystałaby swoje braki i przekształciła je 
w zalety, ale 
Szeritre była nieśmiała, wrażliwa i zamknięta w sobie. Ci, którzy dobrze ją 
znali – ojciec, Hori, 
służąca i towarzyszka Bakmut, oraz kilkoro oddanych przyjaciół rodziny – kochali 
ją i cenili za 
inteligencję, dobroć, łagodność i hojność. Na Amona, ta moja niezgrabna sarenka 
czerwieni się 
z byle powodu, pomyślał Chamuaset, składając pocałunek na czole córki, 
obramowanym 
gęstwiną falujących kasztanowych włosów. Gdzież jest książę, który zechce ją 
poślubić?
– Nie wiem, jak się dzisiaj czuje, skoro jednak nie otrzymałem żadnej wiadomości 
od 
strażnika haremu, przyjmuję, że lepiej – powiedział. – Czy zdecydowałaś się 
złożyć wizytę 
dziadkowi i obejrzeć towary wystawione na targu w Pi-Ramzes?
Szeritre potrząsnęła przecząco głową.
– Raczej nie, ojcze. Bakmut i ja będziemy oddawać się samotności i spać do 
późna. Podczas 
posiłków każę czytać sobie moje ulubione zwoje z biblioteki, będę pływać i 
grzebać w ziemi 
z ogrodnikami.
Umilkła i odwróciła wzrok. Chamuaset ujął ją pod brodę i zajrzał w niespokojne 
brązowe 
oczy.
– Nic by ci się nie stało, gdybyś spędziła kilka godzin na dworze – powiedział 
łagodnie. – 
Gdybyś stawiła czoło tym, których się obawiasz, twoje lęki zbladłyby, kochanie. 
Wkrótce matka 
zacznie planować swoje zaręczyny, powinnaś więc przynajmniej wiedzieć, jak 
wyglądają młode 
byczki, spośród których będziesz wybierać.
Szeritre cofnęła się o pół kroku, usuwając się z zasięgu jego ciepłych palców.
– Nie muszę wiedzieć, jak wyglądają – odparła poważnie. – Będziesz musiał 
wypłacić duży 
posag, aby się mnie pozbyć, ojcze. Dla mnie samej nie ma najmniejszego 
znaczenia, czy wyjdę 
za mąż, czy nie. Nikt mnie nie pokocha, dlatego nie obchodzi mnie, do czyjego 
łoża wejdę.
Jej szczerość sprawiła Chamuasetowi ból.
– Hori jedzie z nami – spróbował jeszcze, licząc na to, że ją przekona.
Nie chciał zostawiać jej samej, zranionej i niepewnej. Szeritre jednak 
uśmiechnęła się 
szeroko.
– Oczywiście, że Hori jedzie z wami. Kobiety będą ślinić się na jego widok, ale 
on nie 
zwróci na nie uwagi. Młodzi mężczyźni będą szeptać za jego plecami, lecz on 
wzruszy tylko 
ramionami. Razem z Antefem będą spędzać cały czas na targu w poszukiwaniu 
wspaniałych 
zamorskich wynalazków, które mogliby rozebrać na części. Potem Hori poświęci 
nieco czasu 
dziadkowi, który za nim szaleje, i zaszyje się w domu życia, tak jak ty w domu 
ksiąg. Wyłonicie 
się ze swoich kryjówek tylko po to, aby kupić kosztowne podarunki dla mnie.
Oczy Szeritre błyszczały i Chamuaset po raz kolejny wyczytał w nich 
rozczarowanie. 
Ucałował córkę.
– Przykro mi, Małe Słońce – powiedział. – Nie chcę zmuszać cię do niczego, co 
byłoby dla 
ciebie niemiłe.
Uśmiechnęła się lekko.
– To dobrze, bo to domena matki. Baw się dobrze w magicznym mieście faraona, 
ojcze. 
Pewnie Hori jest już na pokładzie barki, więc lepiej się pospiesz.
Wyprostowała się i wolnym krokiem opuściła komnatę. Chamuaset ze ściśniętym 
sercem 
otworzył ołtarz Thota, uzupełnił zapas kadzidła i rozpoczął poranne modły.
Godzinę po południu jego flotylla odbiła od schodzących ku wodzie stopni. Barka 
„Amon-
jest-panem” niosła na pokładzie Chamuaseta, Nubnofret i Horiego, natomiast 
płynące przodem 
i za nimi lodzie zabrały straż przyboczną i służbą księcia. Chamuaset wolał mieć 
własnych 
służących.
Dzień był upalny i pogodny. Chamuaset stał na pokładzie oparty o burtę, i z 
żalem patrzył na 
niknące w oddali gaje palmowe, ciemnozielone na tle żółtego piasku i na ostre 
sylwetki piramid 
Sakkary. Nubnofret usadowiła się już pod baldachimem, umocowanym nad niewielką 
kabiną 
w środkowej części barki i oparła o poduszki, z czarką wody w jednej ręce i 
wachlarzem 
w drugiej. Hori przystanął obok ojca, razem z nim obserwując znikające w oddali 
miasto.
– Piękny widok, prawda? – odezwał się. – Czasami żałuję, że dziadek przeniósł 
stolicę kraju 
na Północ. Rozumiem korzyści strategiczne, płynące z umiejscowienia jej w 
pobliżu wschodniej 
granicy i rzeki, która wpada do Wielkiego Zielonego Morza, ale Memfis ma w sobie 
godność 
i piękno starożytnych władców.
Chamuaset nie spuszczał wzroku z pasa wiosennej zieleni. Za rozbrzmiewającymi 
głosami 
ptactwa i brzęczeniem owadów brzegiem rozciągała się żyzna, czarna gleba, w 
którą fellachowie 
rzucali właśnie nowe ziarno. W wypełnionych wodą kanałach odbijał się intensywny 
błękit nieba 
i pióropusze wysokich palm. Wioski za miastem drzemały w popołudniowym upale. 
Wydawały 
się opustoszałe; czasem tylko widać było dwa, trzy osły, opędzające się od much, 
i jakieś małe 
dziecko, biegnące za stadkiem białych gęsi lub przykucnięte w pyle drogi.
– Nie chciałbym, aby Nil zapełnił się od Delty po Memfis statkami kupieckimi i 
barkami 
dyplomatów – odpowiedział Chamuaset. – Memfis stałoby się wtedy brudne, 
hałaśliwe i wielkie, 
podobnie jak Teby w okresie ostatnich Tutmozydów. Nie, Hori. Niech Memfis 
pozostanie 
miastem spokoju i radością dla oczu.
Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do siebie.
Przez resztę popołudnia płynęli spokojnie z prądem, mijając po drodze siedzibę 
Re, miasto 
On, gdzie Chamuaset służył czasami jako kapłan, po czym skręcili na wschód.
Tuż za On rzeka podzieliła się na trzy duże odnogi i dwa lub trzy mniejsze 
strumienie, 
płynące ku Wielkiemu Zielonemu Morzu. Strumień zachodni łączył się z piaskami 
pustyni, 
zasilając glebę najsłynniejszych egipskich winnic, gdzie fermentacji poddawano 
wysoko cenione 
wino znad Zachodniej Rzeki. W spiżarniach Chamuaset miał spory zapas tego 
wspaniałego 
trunku i chociaż wielu rodaków pozwoliło się uwieść smakowi i aromatowi 
egzotycznych, 
kosztownych win, sprowadzanych z Keftiu czy Alaszii, on pozostał wiemy 
ciemnoczerwonemu 
specjałowi z Delty.
Płynąca środkiem rzeka mijała najdawniejszą stolicę Egiptu, Buto, gdzie dziś 
pozostała 
jedynie świątynia i niewielkie miasto, kierując się ku Czebneczer i Wielkiemu 
Zielonemu Morzu. 
Barki Chamuaseta płynęły na północny wschód, na wody Re.
Na noc przycumowali w pobliżu kanału, wytyczonego w kierunku wschodnim, który 
łączył 
Gorzkie Jeziora. Suche powietrze pustyni docierało tu tylko z powiewem 
wieczornej bryzy, 
przytłumione bogatszymi i cięższymi aromatami uprawnej ziemi Delty. Trzciny 
papirusu 
szumiały i szeptały, a ich ciemnozielone tyczki i beżowe pióra traciły kolor, w 
miarę jak Re 
chylił się ku zachodowi. Z oddali docierał cudowny zapach kwitnących drzew 
owocowych, 
chociaż samych sadów nie było jeszcze widać. Wszędzie krzewiła się bujna 
roślinność.
Cały następny dzień raczyli oczy bogactwem fauny i flory. W południe zatrzymali 
się, aby 
zjeść złowione przez Horiego ryby i popłynęli dalej, podczas gdy Re zmieniał 
barwy z białej na 
złotą, ze złotej na różową i wreszcie z różowej na czerwoną. Zapadła noc, wody 
Re stały się 
wodami Awaris. Barki minęły świątynię Bastet, bogini czczonej pod postacią 
kotki, a na rzece 
pojawiło się dużo innych łodzi.
Tej nocy nie spali tak dobrze jak poprzedniej. Nad cichymi wodami Nilu rozlegały 
się 
ostrzegawcze okrzyki, wydawane przez sterników przepływających w pobliżu barek. 
Chamuaseta 
przez kilka godzin dręczyły niespokojne sny, aż wreszcie obudził się i 
stwierdził, że nie może już 
zasnąć. Bolała go głowa. Starając się nie obudzić Nubnofret, przywołał Kasę, z 
jego pomocą 
obmył się i ubrał, po czym rozkazał, aby barki jeszcze przed świtem odbiły od 
brzegu.
Tuż przed południem, po prawej stronie, ujrzeli pierwsze zabudowania Pi-Ramzes – 
najpierw 
brudne chaty najuboższych, zamieszkujących tereny dawnego miasta Awaris. 
Domostwa 
skupiały się wokół brunatnych pylonów i wysokich murów świątyni Seta. Potem 
ujrzeli ruiny, 
pozostałe po mieście z okresu XII dynastii. Hori i Nubnofret obserwowali 
karawanę osłów 
ciągnącą brzegiem rzeki. Zwierzęta, kupcy i poganiacze byli straszliwie 
zakurzeni; warstwa 
piasku pokrywała także barwne koce, którymi owinięte były ładunki. Chamuaset 
pomyślał, że są 
to prawdopodobnie towary z Synaju, może nawet złoto z należących do ojca 
kopalni, 
przeznaczone do upiększenia Pi-Ramzes.
Odwrócił się w kierunku szybko przesuwających się ruin i wielkiego kanału, 
którym na 
polecenie ojca obramowano miasto. Kanał zapchany był najróżniejszej wielkości 
barkami 
i łodziami, których kapitanowie klęli na czym świat stoi i walczyli o miejsce na 
wodzie. 
Chamuaset z żalem dał znak małżonce i synowi, po czym wszyscy troje schronili 
się w kabinie. 
Barka zatrzymała się na krótko, ponieważ kapitan musiał wciągnąć na maszt 
błękitno-białą 
królewską banderę. Wkrótce panujący na zewnątrz zgiełk zaczął cichnąć, a barka 
ruszyła dalej. 
Wszyscy ustępowali miejsca synowi wielkiego faraona.
Nubnofret pokręciła głową.
– Stają się coraz bardziej bezczelni i gwałtowni – zauważyła z irytacją. – 
Ramzes powinien 
rozkazać, aby kanał patrolowali Medżaj, bo tylko oni potrafią zorganizować ruch. 
Hori, unieś 
trochę zasłonę. Chcę widzieć, co się dzieje.
Hori spełnił polecenie, a Chamuaset uśmiechnął się do siebie. Nubnofret zawsze 
lubiła 
wiedzieć, co się dzieje.
Kapitan wydał krótki rozkaz wioślarzom i barka zaczęła powoli skręcać w prawo. 
Ruiny 
i świątynia Seta zniknęły z pola widzenia, a w ich miejsce pojawiły się gęsto 
rosnące drzewa, 
osłaniające mieszkańców miasta przed słońcem, którzy poszukiwali tu cienia i 
spokoju. Po 
prawej stronie nie było roślinności, tylko skupione w nieładzie magazyny, 
warsztaty i spichlerze, 
gwarne i pełne ludzi. Na tyłach magazynów znajdowały się wytwórnie glazurowanego 
fajansu, 
z których słynęło miasto Pi-Ramzes, dalej zaś mieściła się dzielnica skromnych, 
kupieckich 
domów, wśród których tu i ówdzie wyrastały niewielkie posiadłości pomniejszych 
członków 
arystokratycznych rodów, otoczone ogrodami i sadami. Jabłonie stały w pełnym 
rozkwicie. Ich 
zapach otaczał podróżnych aromatyczną, ciężką mgłą, a blade płatki kołysały się 
na powierzchni 
wody i okrywały brzegi białymi kobiercami.
Kanał rozszerzał się powoli, zmieniając się w duże jezioro. Wkrótce barka minęła 
port, 
zatłoczony statkami, których załogi grały na pomostach w kości. W pobliżu 
nurkowali mali 
chłopcy w nadziei wyłowienia drobiazgów, rzucanych przez marynarzy.
Wkrótce zgiełk i gwar zaczęły przycichać. Barka zwolniła, zbliżając się do 
jeziora 
stanowiącego prywatną własność faraona. Strzegący śluzy żołnierze, po upewnieniu 
się, iż 
flotylla barek należy do księcia Chamuaseta, przepuścili je przez wąski 
korytarz, pozostawiony 
przez okręty wojenne. Minęli południowy mur, chroniący rezydencję faraona i 
podpłynęli do 
schodów z lśniącego marmuru, przy których kołysała się złota barka Ramzesa. Do 
biało-
niebieskich pali przycumowane były trzy inne barki. Kapitan barki Chamuaseta 
wydał rozkazy 
i łódź przybiła do brzegu.
Z piersi Nubnofret wydobyło się westchnienie ulgi. Miejski zgiełk ucichł w 
oddali i ciszę 
zakłócał tylko świergot ptaków.
– Mam nadzieję, że lektyki już na nas czekają – powiedziała, wstając z wdziękiem 
i unosząc 
lekko fałdy szaty.
Hori i Chamuaset poszli za mą. Dwie inne barki przycumowały do brzegu i 
strażnicy 
Chamuaseta ustawili się na prowadzących do wody stopniach. U szczytu schodów 
czekała 
niewielka delegacja. Jej członkowie padli na twarz, kiedy książę i jego rodzina 
zeszli po trapie na 
brzeg. Seti, wezyr Południa, mężczyzna elegancki i pełen godności, skłonił się 
nisko, dotykając 
krańcem sięgającej łydek białej przepaski rozgrzanego słońcem kamienia.
– Witaj w domu Ramzesa słynącego zwycięstwami, panie – powiedział z uśmiechem. 
W ręku trzymał złotą, ozdobioną papirusową trzciną, laskę. Gdy wyprostował się, 
na przegubach 
dłoni zadzwoniły złote bransolety, a na zadbanych, silnych palcach zabłysły 
złote pierścienie 
z karneolem.
Chamuaset spojrzał w spokojne, brązowe oczy dostojnika i uśmiechnął się w 
odpowiedzi.
– Cieszę się, że cię widzę, Seti – odparł, podczas gdy Hori i Nubnofret 
odbierali wyrazy czci 
od towarzyszących wezyrowi pisarzy, heroldów i gońców. – Mam nadzieję, że król 
królów 
pozostaje w dobrym zdrowiu?
Seti skłonił ozdobioną czarnymi lokami głowę.
– Twój ojciec jest zdrowy i pragnie cię jak najszybciej zobaczyć, panie. Twój 
apartament 
został odnowiony i przygotowany na twoje przybycie. Podróż zapewne bardzo cię 
zmęczyła.
Dał znak i pojawiły się trzy lektyki.
– Faraon przeznaczył jutrzejszy ranek na omówienie z tobą, panie, nowej umowy 
małżeńskiej. Dziś wieczorem nie oczekuje się twojej obecności na uczcie, chociaż 
jeżeli 
zapragnąłbyś wziąć w niej udział, będzie bardzo szczęśliwy. Jeśli natomiast nie 
zechcesz 
uczestniczyć w posiłku, a nie jesteś zbyt zmęczony, prosi, abyś ocenił 
szacunkowe dane 
dotyczące podatków na następny rok, które właśnie nadeszły, oraz kwoty, które ma 
przyznać 
Amonowi i Setowi.
Chamuaset skinął głową, starając się ukryć rozdrażnienie. Ojciec złożył cały 
ciężar 
zarządzania państwem na jego barki. Dlaczego więc nie da mu w spokoju zająć się 
wszystkim, 
zamiast subtelnie go pouczać? Ramzes często zachowywał się jak dziecko, które 
tylko do 
pewnego stopnia nauczyło się samodyscypliny. Chamuaset przywołał ruchem dłoni 
lektykę 
i usadowił się na jedwabistych poduszkach.
– Doskonale – powiedział. – Godzinę po kolacji przyślij mi Sutiego – arcykapłana 
Amona 
i Piaja. Pisarz nie będzie mi potrzebny, jest ze mną Penbuj. Przekaż wyrazy 
szacunku mojemu 
ojcu i poinformuj go, że dziś wieczorem spożyję posiłek w samotności.
Po tych słowach zwrócił się do Iba, czekającego cierpliwie wraz z resztą sług.
– Podaj mi zaraz posiłek – rzucił. – Przygotuj go sam. Potem udam się na 
odpoczynek.
Seti i cała grupa odsunęli się na bok, a strażnicy otoczyli trzy lektyki. Ramose 
ruszył 
przodem, aby ostrzegać o zbliżaniu się książęcej lektyki.
– Wielki książę Chamuaset z Memfis! – zawołał donośnym głosem. – Padnijcie przed 
nim na 
twarz!
Chamuaset oparł się o poduszki, próbując stłumić rozdrażnienie, jakie wzbudziły 
w nim 
polecenia Ramzesa i egoistyczne pragnienie, aby jak najszybciej znaleźć się w 
swoim gabinecie 
w Memfis oraz zniecierpliwienie wszystkim, co przeszkadzało mu poświęcić się 
historii. Powoli 
staję się zgryźliwym starcem, pomyślał, słysząc tupot maszerujących stóp i 
krótki rozkaz, 
rzucony przez dowódcę zza północnego muru, gdzie aż do jeziora rezydencji 
rozciągały się 
wojskowe koszary i place manewrowe. Kiedyś sprawy pałacu i świątyni były dla 
niego 
niezwykle ważne, kiedyś z radością przedkładał obowiązek wobec ojca ponad 
wszystkie inne, 
teraz jednak ciążył mu on i pragnął tylko jednego: pracować nad dziedzictwem, 
które chciał 
pozostawić Egiptowi, wznieść grobowiec dla świętych byków Apisów i poświęcić się 
odnowie 
pamiątek po wspaniałej przeszłości. Dlaczego tak się zmienił? Poruszył się 
niespokojnie, patrząc 
na grupki biało ubranych dworzan, lecz wcale ich nie widząc. Pytanie, które 
sobie zadał, 
pozostało bez odpowiedzi, co jeszcze bardziej go rozdrażniło. Doszedł do 
wniosku, że się 
starzeje.
Lektyki stanęły. Nubnofret zerknęła na niego z zaciekawieniem.
– Czyżbyś już zasnął, Chamuasecie? – zapytała.
Zamrugał, patrząc w jej atrakcyjną, perfekcyjnie umalowaną twarz i nagle 
dostrzegł głębokie 
wycięcie między ciężkimi, przykrytymi żółtą tkaniną piersiami. Mruknął coś 
niezrozumiale 
i wysiadł z lektyki. Poczekał aż Nubnofret i Hori pójdą w jego ślady i razem 
weszli na szerokie 
schody, wiodące prosto w chłodny, przyjazny cień, rzucany przez wysokie, 
zwieńczone 
palmowymi liśćmi kolumny.
Pałac Ramzesa, ogromny i pełen zakamarków niczym miasto, zbudował ojciec 
obecnego 
władcy, Seti I. Po jego śmierci powiększono go i przyozdobiono zapierającymi 
dech w piersiach 
detalami. Fasada pałacu, z imponującymi filarami, pokryta była płytkami w 
kolorze turkusu 
i lapis lazuli, dzięki czemu sprawiała wrażenie lśniącej siatki czworokątów w 
odcieniach jasnego 
i ciemnego błękitu. Podłogi i ściany wyłożono glazurowanymi płytkami 
przedstawiającymi sceny 
z życia świata roślinnego i zwierzęcego Delty, zaś tu i ówdzie pozostawiono 
fragmenty 
oślepiająco białego tynku, stanowiące wspaniałe tło dla barwnych malowideł. 
Olbrzymie, 
inkrustowane elektronem i srebrem oraz pozłacane drzwi, które otwierało i 
zamykało dwóch 
strażników, roztaczały wokół upajający aromat drogocennego libańskiego cedru.
Wszędzie było mnóstwo kwiatów – leżały na podłodze, stały pod ścianami, zwisały 
w girlandach z kolumn i zdobiły stroje dworzan, dając wrażenie wiecznej wiosny. 
W pałacu 
można było z łatwością się zagubić, nawet na parę dni, dlatego Ramzes zatrudniał 
niewolników, 
których zadaniem było przeprowadzanie gości przez wielkie sale i nie kończące 
się korytarze. 
Pałacowe biblioteki – Dom Życia, gdzie gromadzono mapy, oficjalne wzorce miar i 
wag, 
wykresy układu gwiazd oraz senniki, i gdzie oddawano się wszelkim pracom 
naukowym, a także 
Dom Ksiąg zawierający dokumentację archiwalną – sławne były na całym świecie i 
zawsze pełne 
uczonych i mędrców z różnych krain. Równie wielką sławą cieszyły się wydawane w 
pałacu 
uczty, w czasie których podawano najwymyślniejsze potrawy i zabawiano gości 
muzyką oraz 
urodą i wdziękiem tancerek.
W samym sercu pałacu znajdowały się komnaty Ramzesa, króla królów, syna Amona, 
syna 
Seta, najbogatszego władcy, wszechmocnego i wyniosłego, żywego bóstwa jedynej 
krainy, która 
naprawdę liczyła się w świecie. Chamuaset, podążając za odbijającym się echem 
głosem 
Ramose, który raz po raz wykrzykiwał ostrzeżenie, poczuł jak ogarnia go 
niechętny podziw. 
Doskonale znał pałac, ponieważ spędził w nim dzieciństwo i wczesną młodość. 
Wiedział 
również, że to nie magia, lecz doskonała organizacja sprawiała, że w komnatach 
stały świeże 
kwiaty i nie brakowało żywności, nigdy jednak nie przestał uważać siedziby ojca 
za cudowne 
miejsce.
Ramose zatrzymał się w końcu przed podwójnymi srebrnymi drzwiami, których 
strzegły 
ogromne posągi siedzących bogów. Zwieńczony piórami Amon wpatrywał się spokojnie 
w znajdujący się przed nim korytarz, natomiast ustawiony po lewej stronie 
granitowy Set wbijał 
gniewne spojrzenie w zgromadzonych przed nim ludzi, unosząc swój długi, wilczy 
nos. 
Chamuaset skinął dłonią i drzwi się otworzyły, ukazując salę o wielu kolumnach i 
podłodze 
z turkusowych kwadratów, rzucających miękki blask na całe wnętrze. Książę z 
rodziną weszli do 
środka, a słudzy z szacunkiem zamknęli za nimi drzwi.
– Odświeżę się i złożę wyrazy szacunku wielkiej małżonce – powiedziała 
Nubnofret. – 
Chamuasecie, jeżeli będziesz mnie potrzebował, to wiesz, gdzie jestem. Mam 
nadzieję, że nie 
dodali do kąpieli tego mocnego olejku, którym perfumowali wodę ostatnim razem. 
Nie mogę 
znieść tego zapachu. Mówiłam o tym, ale na pewno zapomnieli...
Nie przestając mówić pocałowała Chamuaseta w szyję i odeszła do przeznaczonych 
jej 
komnat. Kasa i Ib czekali na polecenia swego pana.
– Co będziesz robił? – zapytał Chamuaset Horiego.
Na twarzy młodego człowieka pojawił się uśmiech, który zawsze wywoływał 
przyspieszone 
bicie serca u wszystkich kobiet na dworze, a jego przejrzyste, obrysowane 
szminką oczy zwęziły 
się lekko.
– Wybiorę się do stajni i obejrzę konie – odparł. – Potem zorientujemy się z 
Antefem, z kim 
moglibyśmy wychylić parę czarek wina. Czy mogę towarzyszyć dziadkowi podczas 
uczty dziś 
wieczorem?
– Oczywiście. Upewnij się tylko, aby w pobliżu czuwało co najmniej dwóch moich 
żołnierzy, którzy mogliby odprowadzić cię do komnat, na wypadek gdybyś się upił. 
Zobaczymy 
się później, Hori.
Przez chwilą patrzył, jak syn idzie przez salę, oświetlony bijącym od podłogi 
błękitnawym 
światłem, potem zwrócił się do Iba.
– Czy posiłek gotowy?
Służący skinął głową.
– Chodźmy więc. Zjem coś lekkiego, a później odpoczną.
Służący otworzył drzwi i Chamuaset znalazł się w tej części pałacu, która przez 
wiele lat 
była jego drugim domem.
Najpierw weszli do małej, funkcjonalnej komnaty, gdzie załatwiał sprawy państwa 
i wielkiego ojca oraz udzielał posłuchań. Kiedy był młodszy i bardziej 
lekkomyślny, oddawał się 
tu rozmaitym rozrywkom, teraz jednak sala emanowała atmosferą powagi i 
błyszczała czystością. 
Dalej znajdowała się komnata sypialna z dużym łożem na lwich łapach, złotymi 
kadzielniczkami 
przed ołtarzem Amona, stołem o blacie z kości słoniowej i inkrustowanymi hebanem 
krzesłami. 
Aromat parujących potraw łączył się w przyjemną całość z lekkim zapachem 
świeżego wosku.
Chamuaset lubił tę komnatę, przeszkadzało mu tylko, że głos odbija się tu od 
ścian głębokim 
echem, przez co często miał wrażenie, iż śpi w świątyni. Teraz pomyślał, że całe 
Pi-Ramzes jest 
przecież świątynią wzniesioną ku czci ojca, jego wojennych zwycięstw, siły i 
nieomylności. 
Usiadł na rozłożonych na podłodze poduszkach, a Tb podsunął mu mały stolik. 
Chleb był jeszcze 
ciepły.
– Wszystko zostało już spróbowane – powiedział służący.
Chamuaset z ochotą zabrał się do jedzenia. Później ułożył się na miękkim 
materacu, przykrył 
delikatnym prześcieradłem i prawie natychmiast zapadł w sen.
Cztery godziny później, umyty i ubrany w długą szatę wezyra, przyjął głównego 
skarbnika 
królestwa, najwyższego kapłana Amona oraz naczelnego pisarza i cierpliwie 
wysłuchał 
sprawozdań dotyczących przyznania odpowiedniej części podatków rodzimym i obcym 
bogom. 
Urzędnicy zaczęli spierać się o to, które świątynie zasługują na wyższe 
subsydia. Chamuaset 
westchnął cicho i zerknął na zegar wodny, po czym zajął się korygowaniem ich 
żądań. Takt był 
w tym wypadku niezwykle ważny, ponieważ obrażenie obcego bóstwa mogło wywołać 
konflikt 
dyplomatyczny. Chamuaset starał się delikatnie rozsądzić skłóconych i westchnął 
z ulgą, kiedy 
w końcu zaakceptowano jego decyzje i po krótkiej rozmowie przy winie pozbył się 
wreszcie 
dygnitarzy.
Wrócił do sypialni, wziął kilka ziaren kadzidła, zapalił węgiel w wysokiej 
kadzielnicy 
i posypał mirrą rozżarzone kamienie. Powietrze natychmiast wypełnił ostry, 
słodkawy dym. 
Chamuaset otworzył drzwiczki ołtarzyka, upadł na twarz przed uśmiechniętym 
Amonem i zaczął 
się modlić. Wkrótce jednak rytualne fazy wieczornej modlitwy, którą zawsze 
odmawiał 
w Tebach, zamarły mu na ustach. Niepewnie wypowiedział kilka osobistych próśb i 
zamilkł. 
Klęczał z zaciśniętymi mocno powiekami, świadomy materii podłogi pod kolanami, 
udami 
i łokciami, wdychając drobiny kurzu i zapach wosku.
Dzieje się ze mną coś dziwnego, pomyślał. Czai się we mnie jakieś niezadowolenie 
i jeszcze 
coś obcego i przerażającego. Uczucia te tak głęboko zalęgły się w moim ka, że 
nie jestem 
pewien, czy się nie mylę. Może to początek choroby? Może powinienem się 
oczyścić, pościć 
przez tydzień, pić jakiś eliksir? A może to dlatego, że zaniedbałem ćwiczenia 
fizyczne?
Leżał bez ruchu, starając się znaleźć przyczynę dziwnego samopoczucia. 
Niechętnie przyznał 
w duchu, że czuje niesmak na myśl o ojcu, pałacu, demonstracyjnej arogancji Pi-
Ramzes, 
ministrach bezmyślnie przekładających dokumenty. Był największym magiem i 
lekarzem 
w Egipcie, a jednak podziwiali go tylko dlatego, że trzymał ster rządów w 
rękach. Tymczasem 
chętnie oddałby głupią władzę, gdyby tylko mógł potrzymać choć przez chwilę zwój 
Thota, klucz 
do tajemnicy życia. Oddałby nawet swoje ka za możliwość zdobycia tych dwóch 
zaklęć, które 
podobno spisano na zwoju. Jedno z nich dawało moc wskrzeszania z martwych, 
drugie zaś 
umiejętność rozumienia wszystkich istot, jakie żyją pod słońcem. Miał władzę nad 
wszystkimi 
ludźmi w Egipcie, z wyjątkiem ojca, ale nie nad ptakami, zwierzętami i... 
zmarłymi. Starzeję się, 
pomyślał, staję się coraz bardziej uparty i coraz mniej elastyczny, i coraz 
bardziej się boję. Mam 
coraz mniej czasu, a tymczasem gdzieś głęboko w ziemi, w skale lub na piersi 
maga, dużo 
potężniejszego ode mnie, leżą spisane słowa, dzięki którym zyskałbym nieopisaną 
moc.
Jęknął cicho, usiadł ze skrzyżowanymi nogami, i wbił wzrok w złote sandały 
Amona. Kiedyś 
poszukiwanie zwoju było pewnego rodzaju zabawą, celem młodego, ciekawego świata 
człowieka, pragnącego poznać to, co nieznane i świadomego swoich ogromnych 
możliwości. 
Traktował to jak zabawę, kiedy studiował medycynę, zakładał rodzinę i pracował 
razem z ojcem, 
przekonany, że jest najbardziej uprzywilejowanym człowiekiem na świecie, i że 
zwój wpadnie 
mu w ręce niczym podarunek od kochających bogów. Potem rozpoczął wielkie dzieło 
odbudowy 
pomników przeszłości oraz badanie grobów i zabawa usunęła wszystko inne w cień i 
stała się 
mrocznym pulsem słabnącej nadziei i narastającej frustracji. Przez siedemnaście 
lat poszukiwań 
zyskał ogromną wiedzę, ale nie znalazł zwoju.
Plecy zaczęły go boleć, więc uniósł się powoli i zamknął drzwiczki ołtarzyka. 
Thocie, boże 
mądrości, którego czczę, dlaczego mi tego odmawiasz? – pomyślał. Jestem jedynym 
człowiekiem, który zasługuje na ten zwój, a jednak ukrywasz go przede mną, 
jakbym był głupim, 
nic nie rozumiejącym chłopem.
Komnata wydała mu się nagle zimna. Podszedł do zegara wodnego i przekonał się, 
że jest 
późno. Mimo tego był dziwnie niespokojny i pobudzony. Chwycił wełnianą pelerynę, 
przywołał 
czuwających pod drzwiami strażników i cichym korytarzem poszedł do Domu Ksiąg. 
Bibliotekarz drzemał tuż za ogromnymi podwójnymi drzwiami, zaraz jednak obudził 
się, złożył 
Chamuasetowi głęboki ukłon i usunął się na bok.
Przez następne dwie godziny Chamuaset przeglądał rzędy skatalogowanych zwojów, 
zaglądając do niektórych i zamieniając parę słów z nielicznymi uczonymi, którzy 
przedkładali 
naukę nad sen. Tego wieczoru jednak kontakt ze starymi papirusami nie poprawił 
mu 
samopoczucia, a zapisane na zwojach słowa wydawały się równie suche i martwe jak 
atmosfera 
w bibliotece.
Szybkim krokiem opuścił salę z zamiarem udania się na spoczynek, ponieważ jutro 
czekał go 
ciężki, pracowity dzień. U wejścia do swoich komnat zatrzymał się nagle. W głębi 
korytarza 
dostrzegł wąską smugę światła wydobywającą się zza lekko uchylonych drzwi i 
posłyszał głos 
Horiego oraz krótką odpowiedź Antefa. Pod wpływem impulsu zawrócił i skierował 
się ku 
komnatom żony. Strażnik u drzwi skłonił się nisko i zastukał w drewniany panel. 
Po chwili 
w progu pojawiła się zaspana Urnero.
– Czy twoja pani już śpi? – zapytał niecierpliwie Chamuaset.
– Śpi, panie – odpowiedziała służąca, tłumiąc ziewnięcie.
Chamuaset znowu się zawahał, lecz wszedł do komnaty Nubnofret. Na stole w kącie 
paliła 
się tylko jedna lampa, ale jej światło wystarczyło, aby dostrzegł leżące na 
podłodze i sprzętach 
poduszki, szkatułki z kosmetykami, więdnące kwiaty i czarki po winie. Wszystko 
to powiedziało 
mu, że Nubnofret spędziła miły wieczór z przyjaciółmi i wbrew swojemu 
charakterowi pozwoliła 
wyczerpanej służbie zostawić cały bałagan do rana.
– Dziękuję, Urnero – powiedział. – Możesz iść spać. Obudzę cię, kiedy będę 
wychodził.
Urnero skinęła głową i ukłoniła się. Chamuaset podszedł do drzwi komnaty 
sypialnej. Były 
uchylone. W dużej, wystawnie urządzonej sali, spała Nubnofret, spowita w miękkie 
prześcieradła. Chamuaset widział, jak jej pierś unosi się i opada powoli. 
Powietrze przesycone 
było słodkim aromatem kwiatów jabłoni, które ktoś włożył do wazy stojącej przy 
łożu. Zapach 
dziwnie na niego podziałał. Przypomniał wiosenne podróże do miasta faraona, 
które odbył 
w przeszłości, i obudził głęboko uśpione, dawno zapomniane uczucia z lat 
wczesnej młodości. 
Ostrożnie przysiadł na brzegu łoża.
– Nubnofret, śpisz? – wyszeptał.
Mruknęła coś niewyraźnie i odwróciła się na bok, a wtedy prześcieradło zsunęło 
się z jej 
ramion aż do pasa. Miała na sobie nocną szatę z cienkiego płótna. Chamuaset nie 
mógł oderwać 
oczu od jej dużych, nieco obwisłych piersi z ciemnymi aureolami wokół sztywnych 
sutek. Jej 
ciepło i zapach ogarnęły go całego. Zadrżał i otulił się peleryną. Włosy 
Nubnofret, tu i ówdzie 
rozjaśnione pasmami siwizny, spływały ciężką falą na poduszki. Jej uśpiona twarz 
była gładka 
i spokojna.
Chamuaset wrócił myślami do początków ich małżeństwa, kiedy często się kochali, 
czasami 
nie z namiętności, lecz po to, by bliżej się poznać. Niezależnie od motywów, 
były to dobre, 
piękne wspomnienia. Żadne z nas nie należy do osób spontanicznych, pomyślał, ale 
zdarzało się, 
że szukaliśmy siebie jak dzieci, które potrzebują towarzystwa do zabawy. 
Ciekawe, czy 
Nubnofret jeszcze to pamięta... Ciekawe, czy pragnie, abyśmy znowu byli sobie 
tak bliscy jak 
kiedyś. Może z radością wypełnia codzienne obowiązki i widzi tamte dni jako 
część minionej 
młodości. Wie, że rzadko niepokoję swoje konkubiny. Czy czasem leży w łożu i 
tęskni za moim 
ciałem? Nadal się kochamy, ale robimy to rzadko i od niechcenia, jakbyśmy 
chcieli jak 
najszybciej pozbyć się niewygodnego uczucia. Och, moja poważna i dojrzała 
Nubnofret, gdzie 
podziały się tamte dni?
Kierujący nim impuls znikł równie szybko, jak się pojawił. Kiedy wstał, 
Nubnofret poruszyła 
się niespokojnie i powiedziała coś cicho. Chamuaset odwrócił się, ale już spała, 
z twarzą wtuloną 
w poduszki. Odesłał Urnero do kąta, w którym znajdował się jej materac, i wolnym 
krokiem 
wrócił do swoich komnat.
Rano, starannie ubrany i umalowany, w asyście Ameka, Ramose i Iba udał się do 
matki. 
Asetnofret nadal zachowała tytuł królowej, nadany jej po śmierci Nefertari, 
która przez 
dwadzieścia lat była ukochaną małżonką Ramzesa. Nefertari była rodzoną siostrą 
Ramzesa 
i ciotką Chamuaseta, natomiast Asetnofret przyrodnią siostrą faraona. Miała 
pięćdziesiąt 
dziewięć lat i z powodu przewlekłej choroby nie pełniła już obowiązków 
władczyni. Ramzes 
poślubił również córkę swoją i Asetnofret, młodszą siostrę Chamuaseta, imieniem 
Bint-Anat, 
która od dziesięciu lat była wielką małżonką władcy. Bint-Anat skończyła 
trzydzieści sześć lat 
i była uderzająco podobna do zmarłej Nefertari. Łoże faraona dzieliła jeszcze 
jedna małżonka, 
Meritamon, córka Nefertari, lecz serce Ramzesa należało do Bint-Anat. Chamuaset 
nie cierpiał 
semickiego imienia siostry, natomiast ją samą bardzo lubił. Zachwycała nie tylko 
nieprawdopodobną wręcz urodą, ale również inteligencją i bystrością. Nie 
spotykali się często 
i nie korespondowali ze sobą, lecz zawsze okazywali sobie szczere uczucie.
Rozglądał się teraz w poszukiwaniu siostry, podążając w stronę kobiecych komnat, 
gdzie 
w luksusie i samotności przebywała Asetnofret. W oddali dostrzegł wyniosłą 
sylwetkę 
Meritamon, otoczoną strażnikami i rozgadanymi dworkami, ale Bint-Anat nie było. 
Pozostawił 
Ameka i Ramose u wejścia do niewieścich komnat i zabrał ze sobą tylko Iba.
Apartament matki, złożony z czterech dużych, komfortowo urządzonych pomieszczeń, 
znajdował się niedaleko wejścia do haremu. Piąta komnata, mniejsza i bardziej 
przytulna od 
pozostałych, wychodziła na ogrody. Stała w niej wygodna sofa, na której 
Asetnofret lubiła leżeć, 
obserwując poruszenia wiatru w gałęziach drzew i odpoczywające na trawie 
kobiety, które 
plotkowały o swoich przeżyciach i zajęciach, a w letnie noce urządzały huczne 
przyjęcia.
Właśnie tu znalazł ją Chamuaset. Siedziała oparta o poduszki, siwowłosa, drobna 
kobieta, 
z pożółkłą, nieumalowaną twarzą zwróconą ku słońcu. W kącie harfiarz wydobywał 
ze strun 
powolną, tęskną melodię. Na widok Chamuaseta towarzysząca Asetnofret służąca 
zerwała się 
z miejsca i zaczęła zbierać pionki do gry w seneta. Królowa odwróciła głowę w 
stronę drzwi. 
Mimo choroby ruch ten pełen był wdzięku i dostojeństwa, które w młodości 
uczyniły ją sławną 
pięknością. Uśmiechnęła się z trudem, a Chamuaset schylił się, by ucałować 
najpierw jej 
pomarszczoną, wychudzoną dłoń, potem zaś usta.
– Słyszałam, że zostałeś wezwany, aby wyciągnąć ojca z jeszcze jednego 
małżeńskiego 
ciernistego krzewu, Chamuasecie – powiedziała, starannie i z wyraźnym wysiłkiem 
dobierając 
słowa. – Ramzes najwyraźniej lubi ciernie, prawda?
Usiadł na podsuniętym mu przez drugą służącą krześle i pochylił się w przód, 
uważnie 
wpatrując się w twarz matki. Nie uszło jego uwagi drżenie palców i spowijająca 
źrenice szarawa 
mgiełka.
– Odnoszę wrażenie, że naraża się na kłopoty wyłącznie po to, aby czerpać 
rozrywkę 
z prowadzonych później gier dyplomatycznych – powiedział ze śmiechem. – Jak się 
czujesz, 
matko? Czy ból się nasila?
– Nie, ale mógłbyś zamienić z moim medykiem parę słów na temat tej papki z 
nasion maku, 
którą mi przepisałeś. – Odprawiła służącą i powoli odwróciła się do syna. – To 
paskudztwo nie 
koi bólu tak dobrze jak kiedyś, myślę więc, że zgubił twoją recepturę.
Zastanawiał się przez chwilę, czy nie powinien jej okłamać, doszedł jednak do 
wniosku, że 
byłby to duży błąd. Asetnofret umierała powolną śmiercią i doskonale zdawała 
sobie z tego 
sprawę.
– Nie możesz za to winić ani medyka, ani receptury – odparł. – Kiedy chory 
przyjmuje mak 
codziennie, lek przestaje działać skutecznie, bo organizm przyzwyczaja się do 
niego i potrzebuje 
go coraz więcej i więcej.
Asetnofret kiwała głową, nie spuszczając wzroku z twarzy syna.
– Dobrze wiesz, matko, że nie cierpię wielu rzeczy pochodzących z Syrii, ale mak 
to 
prawdziwe błogosławieństwo – dodał. – Gdybyś cierpiała na krótkotrwałą chorobę 
lub 
znajdowała się we władzy klątwy, którą mógłbym z ciebie zdjąć, nie pozwoliłbym 
ci przyjmować 
więcej maku, ale...
Zawahał się, lecz oczy matki, o białkach pociemniałych od choroby, patrzyły na 
niego 
z niezachwianym spokojem.
– Ale ty umierasz, droga matko – dokończył. – Polecę więc medykowi, aby dał ci 
tyle maku, 
ile zechcesz.
– Dziękuję – powiedziała i kąciki jej ust uniosły się w lekkim uśmiechu. – 
Zawsze byliśmy 
wobec siebie szczerzy. Skoro więc omówiliśmy już kwestię mego zdrowia, powiedz 
mi, dlaczego 
wyglądasz na zmęczonego?
Popatrzył jej w oczy i nagle poczuł się niepewny i zagubiony. W ogrodzie jedna z 
kobiet 
wybuchnęła ostrym, piskliwym śmiechem. Obok przeszła grupa młodych konkubin. 
Prowadziły 
trzy świeżo wykąpane małpki, które na próżno usiłowały usiąść na trawie i 
doprowadzić swoje 
futerka do ładu. Już miał odpowiedzieć na pytanie matki, lecz w tej chwili do 
komnaty wpadła 
para rozśpiewanych błękitnych ptaków, które przeleciały pod sufitem i wydostały 
się na wolność, 
znacząc zieleń drzew smugami jaskrawego błękitu. Nagle ogarnęła go nieopanowana 
tęsknota, 
aby być jednym z tych ptaków i wznieść się w niezmierzone, rozpalone niebo, jak 
najdalej od tej 
komnaty, gdzie niewidzialna śmierć podkradała się coraz bliżej kobiety, która 
dała mu życic.
– Naprawdę nie wiem – odezwał się w końcu. – Z rodziną wszystko w porządku...
– Tak. Wczoraj wieczorem zajrzała do mnie na chwilę Nubnofret.
– W majątku też układa się nie najgorzej. Ojciec oczekuje ode mnie nic więcej 
niż zwykle...
Wybuchnęła suchym, przypominającym kaszel śmiechem, który mimo to pełen był 
humoru 
i pogody.
– Co oczywiście oznacza, że oczekuje wszystkiego.
– Tak – uśmiechnął się Chamuaset. – Ale...
Nie potrafił dokończyć, więc tylko wzruszył ramionami.
– Zajmij się szukaniem męża dla małej Szeritre – poradziła mu matka. – Potrzebny 
ci nowy 
cel, a ten masz pod samym nosem.
Nie odpowiedział. Zgadzał się z matką we wszystkich kwestiach, z wyjątkiem 
wychowania 
córki, tu bowiem Asetnofret opowiadała się po stronie Nubnofret.
– Mam nowy cel. Czeka na mnie w domu, na równinie Sakkary – odparł. – Jeżeli uda 
mi się 
nim zająć... Widziałaś ostatnio ojca?
Królowa nie drążyła tematu zamążpójścia Szeritre.
– Odwiedza mnie raz na tydzień – odrzekła. – Rozmawiamy o zupełnie nieistotnych 
sprawach. Mówił mi, że ukończona jest już stela wzniesiona w kamieniołomach 
Silsila, 
przedstawiająca ciebie, mnie, Bint-Anat, ojca oraz Ramzesa jako następcę tronu. 
Szkoda, że nie 
będę mogła uczestniczyć w ceremonii odsłonięcia.
„Za to mój drogi brat Ramzes na pewno weźmie w niej udział”, chciał powiedzieć 
Chamuaset, ale w ostatniej chwili powstrzymał gorzkie słowa. Jedną z nielicznych 
radości 
w życiu matki była świadomość, że w przyszłości na tronie Egiptu zasiądzie jeden 
z jej synów, 
a nie syn Nefertari.
– Czy mój brat Merenptah jest na dworze? – zapytał.
– Nie sądzę. Udał się w podróż na Południe, aby dopilnować swoich projektów 
budowlanych. Prawdopodobnie złoży ci wizytę w drodze powrotnej.
– Mam nadzieję.
Pozostało już niewiele do powiedzenia. Przez chwilę rozmawiali o drobnych 
sprawach, 
potem Chamuaset wstał i ucałował matkę. Miała zimną i suchą dłoń. Na krótko 
zamknął ją 
w swojej, zaraz jednak ogarnęła go nieprzeparta chęć, aby jak najszybciej poczuć 
gorące słońce 
na skórze, unieść twarz ku niebu i przymknąć powieki w oślepiającym blasku 
chwały Re.
Opuścił harem i przejściem na skróty dotarł do prywatnego ogrodu. Było tu pusto. 
Zbliżało 
się południe i pod figowcami kładły się krótkie, jasne cienie. Powierzchnia 
wykładanej 
niebieskimi kaflami sadzawki była gładka jak szklana tafla, a z oddali dobiegał 
szum tryskającej 
fontanny. Chamuaset zanurzył palce w lśniącej, krystalicznie czystej i ogrzanej 
słońcem wodzie. 
Ostre promienie słońca przenikały przez płócienne nakrycie głowy, co sprawiało 
mu dużą 
przyjemność. Miał dziwne wrażenie, że został uratowany, jak więzień, którego w 
ostatniej chwili 
omija kara, lub dziecko, któremu mimo złego zachowania pozwolono bawić się na 
dworze. 
Wydawało mu się, że wizyta w komnacie matki, pełnej wydychanego przez nią 
powietrza, 
skaziła go w sposób prawie nieodwracalny. Wciąż czuł lodowaty dotyk jej ręki. 
Pochylił się i aż 
po barki zanurzył ramiona w czystej wodzie. Przecież ją kocham, pomyślał. A więc 
to, co czuję, 
nie jest wstrętem. Rzecz w tym, że nie chcę umrzeć ze świadomością, iż wszystkie 
marzenia 
ostatecznie okazują się iluzją. Długo stał, wpatrując się w dłonie, których 
zarys zniekształcała 
woda, nie potrafił jednak pozbyć się uczucia nieczystości.
Zjadł lekki posiłek z Horim i Nubnofret. Hori wstał późno i wybierał się z 
Antefem do Domu 
Życia, a potem na miejskie targowisko. Nubnofret została zaproszona przez 
królewską małżonkę 
Meritamon na wycieczkę barką po dopływach Nilu. Chamuaset z roztargnieniem 
słuchał ich 
planów, myśląc o zbliżającym się spotkaniu z ojcem. Zjadł niewiele, z pomocą 
Kasy przebrał się 
w świeżą szatę i w towarzystwie eskorty poszedł do prywatnego gabinetu faraona.
Im bliżej głównej siedziby władcy, tym sale i poczekalnie były bardziej 
zatłoczone. 
Chamuaset często musiał zwalniać kroku, zaś Ramose podnosił głos i dostojnicy, 
urzędnicy, 
arystokraci, niewolnicy, słudzy i cudzoziemcy padali na twarz, oddając cześć 
synowi wielkiego 
Ramzesa. W końcu znalazł się w oazie spokoju, komnacie za ogromną salą tronową, 
gdzie faraon 
przyjmował hołdy składane mu przez poddanych i ambasadorów innych krain.
Zaczekał przed drzwiami, aż główny herold powiadomi Ramzesa o jego przybyciu. 
Natychmiast poproszono go do środka. Podchodząc do dużego, zarzuconego zwojami 
biurka, za 
którym siedział ojciec, Chamuaset rozglądał się dyskretnie na boki. Zauważył 
Dżehutiemheba, 
królewskiego pisarza, milczka o silnej osobowości, który lepiej od innych znał 
swego pana 
i prawdziwą sytuację Egiptu. Mężczyzna padł na podłogę z lapis lazuli ze 
złotawymi żyłkami, 
kładąc obok siebie tabliczkę. Oświetlony promieniami słońca, wpadającymi z 
wysoko 
umieszczonego okna, kłaniał się ambasador kraju Hatti, Urhi-Teszub, z kręconą 
czarną brodą, 
w stożkowatym, czerwonym nakryciu głowy, okalającym wyrazistą twarz. Aszahebsed 
uśmiechnął się chłodno i złożył mu pokłon.
Chamuaset ruchem ręki nakazał wszystkim wstać, potem podszedł do Ramzesa i 
ukląkł, aby 
ucałować jego przybrane złotymi ozdobami stopy i długie palce dłoni. W końcu 
wstał, 
odwzajemniając uścisk ojca. Zastygli pod ścianami służący ożyli i przez chwilę 
obaj mężczyźni 
stali się głównym ośrodkiem zainteresowania. Otwierano wino, podawano je do 
spróbowania 
Aszahebsedowi, napełniano czarki, podawano serwetki ze śnieżnobiałego płótna, 
perfumowaną 
wodę do obmycia palców oraz półmiski z rozmaitymi przysmakami pachnącymi 
kardamonem 
i cynamonem. Spełniwszy wszystkie posługi, cofnęli się w głębokim ukłonie.
– Nie wyglądasz najlepiej, Chamuasecie – stwierdził pięknym, głębokim głosem 
Ramzes. – 
Lekarz nigdy nie potrafi zadbać o własne zdrowie, prawda? Napij się wina i skup 
myśli. Cieszę 
się, że cię widzę.
Czyżby w wypowiedzianych łaskawym tonem słowach zabrzmiał wyrzut? Chamuaset 
spojrzał z miłością w jasne oczy obrysowane grubą czarną szminką. Faraon miał w 
uszach długie 
kolczyki z osadzonego w złocie jaspisu, które kołysały się lekko i ocierały o 
chudą szyję, sięgając 
obwieszonych złotą biżuterią ramion. Nad czołem widniały symbole najwyższej 
władzy 
królewskiej – kobra i sęp, wsparte na przytrzymującej czerwony płócienny hełm 
obręczy ze złota. 
Cienki, zakrzywiony nos i wąskie wargi podkreślały podobieństwo do Horusa, 
potężnego boga-
sokola. Ramzes bardzo dbał o swoje ciało, poczynając od starannie pomalowanych 
henną 
i upierścienionych dłoni, po równo obcięte paznokcie u stóp. Chamuaset nie 
spuszczał wzroku 
z ojca; czuł podziw i rozbawienie na widok jego wystudiowanych mchów.
Ramzes był próżnym, zdolnym manipulatorem, lecz nawet teraz, w wieku 
sześćdziesięciu 
czterech lat, emanował niezaprzeczalnym magnetyzmem.
– Chociaż wczoraj nie zasiadłeś ze mną do wieczornej uczty, wiem, że udało ci 
się wykonać 
niewielkie zadanie, jakie ci zleciłem – powiedział, zaplatając palce, faraon. – 
W tym roku Sutech 
znowu dostanie to, co mu się należy. Rozkażę, aby w twoim imieniu złożono mu 
ofiarę. Może 
wtedy weźmie pod uwagę jedynie twój czyn, nie zaś przyziemne myśli, które bez 
wątpienia 
wypełniały twoje serce, gdy przykładałeś pieczęć pod rozdziałem subsydiów.
Chamuaset roześmiał się, a towarzyszący faraonowi dostojnicy natychmiast mu 
zawtórowali.
– Będę ucztował z tobą dziś wieczorem, Potężny Byku – powiedział Chamuaset, 
siadając na 
wskazanym przez Ramzesa krześle. – A jeśli chodzi o wielkiego Seta, to wydaje mi 
się, że nie 
przysporzyłem mu powodu do gniewu. Czyż nie porozumiewamy się w chwilach, gdy 
wypowiadam zaklęcia?
Ramzes skinął głową. Kryształowe oczy kobry zabłysły.
– To prawda. A teraz bierzmy się do pracy.
Stojący za krzesłem Chamuaseta Urhi-Teszub odchrząknął i wysunął się naprzód. 
Dżehutiemheb zagrzechotał trzcinkami.
– Na czym polegają kłopoty z negocjacjami, ojcze? – zapytał Chamuaset.
Ramzes wzniósł oczy w górę, obrzucił zimnym spojrzeniem nieszczęsnego ambasadora 
Hatti 
i skinął ręką pisarzowi. Chamuaset odwrócił się.
– Hattusili, król Hatti, prosi teraz, aby posag księżniczki można było 
dostarczyć zaraz po jej 
przybyciu, a nie wcześniej – wyjaśnił Dżehutiemheb. – Bardzo cierpi z powodu 
chorej stopy 
i gromadzenie posagu postępuje bardzo powoli. Jego krainę nawiedziła susza, co 
dodatkowo 
utrudnia realizację dobrych zamiarów.
– Dobrych zamiarów – powtórzył z ironią Ramzes. – Najpierw obiecuje największy 
posag, 
jaki kiedykolwiek wypłacono, byle tylko połączyć się z najpotężniejszym rodem 
świata. 
Tymczasem miesiące mijają i nic się nie dzieje. Potem otrzymuję list od królowej 
Puduhepy, nie 
od niego samego, która informuje mnie, bez słowa przeprosin, że jedna część 
pałacu została 
zniszczona podczas pożaru, wobec czego pierwsza rata płatności wpłynie z 
opóźnieniem. – 
Ramzes delikatnie pociągnął nosem.
– Potężny Horusie, byłem tam, kiedy wybuchł pożar – wtrącił Urhi-Teszub. – Pałac 
jest 
naprawdę bardzo zniszczony. Moja królowa została wystawiona na ciężką próbę, 
jeżeli 
weźmiemy pod uwagę, że króla nie było na miejscu, bo wyjechał, aby odprawić 
ceremonie przed 
obliczem bogów, a jednak nie omieszkała napisać do ciebie, o boski. Nie 
zapomniano o Egipcie.
Ambasador mówił z gardłowym akcentem, a na jego twarzy malował się wyraz pełnego 
urazy zaskoczenia.
– Może rzeczywiście nie zapomniano o Egipcie – odparł Ramzes. – Trzeba jednak 
przyznać, 
że pożar stworzył bardzo wygodną okazję do wprowadzenia zmian w warunkach 
traktatu. Teraz 
zaś mój drogi brat uskarża się na ból w stopie, zupełnie jakby sam musiał 
wyprawiać się na 
polowanie i osobiście chwytać kozy i konie. Czy w jego kraju nie ma wezyrów albo 
kompetentnych zarządców? A może to jego małżonka decyduje o wszystkim?
Ambasador Hatti najwyraźniej przywykł już do złośliwych uwag faraona, bo czekał 
spokojnie, z dłońmi ukrytymi w rękawach szaty, aż Ramzes skończy.
– Czyżby wielki Horus wątpił w uczciwość brata? – zapytał w końcu. – Czy 
rzucasz, panie, 
podejrzenia na króla, który dotrzymał postanowień traktatu spod Kadesz, 
zawartego przez jego 
przesławnego ojca, chociaż babiloński władca Kadaszman – Enlil od dawna nalega, 
aby 
sporządzić nową, wiążącą ich obu umowę?
– Kadaszman-Enlil to oszust – mruknął Ramzes. – Mówię to, choć jakiś czas temu 
wznowiliśmy stosunki dyplomatyczne. Poza tym przypadkiem wiem, że twój król 
potajemnie 
układa się z Babilończykami. – Faraon ugryzł kawałek miodowego ciasteczka, 
zamyślił się 
i pełnym elegancji gestem opłukał palce w miseczce z wodą. – Dlaczego miałbym 
ufać 
Hattusilemu? Odmówił, kiedy zwróciłem się do niego o odnowienie traktatu i 
przekazanie mi 
większej części Syrii. Niedługo potem dowiedziałem się, że sam zabiega o te 
terytoria.
– Początkowo te tereny należały do Hatti, boski – odpowiedział zdecydowanym 
tonem 
ambasador. – Dawny traktat, zawarty między Hatti a twoim ojcem Setim, bardzo 
wyraźnie...
Chamuaset westchnął cicho. Urhi-Teszub popełnił taktyczny błąd, wspominając o 
Setim. 
Ramzes nie darzył ojca wielkim uczuciem. Seti był człowiekiem o nienagannym 
guście i wielkiej 
wizji. Budowle i pomniki, które wzniósł, zwłaszcza świątynia Ozyrysa w Abydos, 
cechował 
niezwykły artyzm i zapierające dech piękno. Co gorsza, Seti odnosił prawdziwie 
wielkie 
zwycięstwa na polach bitewnych, podczas gdy Ramzes, który stale zapewniał świat 
o swoich 
sukcesach, w rzeczywistości poniósł kilka poważnych klęsk. Chamuaset 
przysłuchiwał się 
słownym utarczkom obu mężczyzn i w zamyśleniu sączył wino. Kiedy zdecydował się 
włączyć 
do dyskusji, był wystarczająco ostrożny, aby przerwać nie ojcu, lecz 
ambasadorowi.
– Wszystko to nie ma istotnego znaczenia – stwierdził. – Zebraliśmy się tu po 
to, aby 
doprowadzić do szczęśliwego końca negocjacje małżeńskie. Z całym szacunkiem, 
Urhi-Teszubie, 
ale jeśli chcesz przedyskutować kwestię ważności dawnych traktatów, możesz 
umówić się na 
spotkanie innego dnia.
Ambasador skłonił się i uśmiechnął z wyraźną ulgą. Chamuaset spojrzał na 
Ramzesa, który 
okazując lekkie niezadowolenie, z wdziękiem zabawiał się czarką do wina.
– W Hattusa przebywa przecież nasz własny ambasador Hui – przypomniał ojcu. – 
Prześlij 
mu wiadomość, że chętnie odbierzemy posag wraz z księżniczką, jeśli tylko Hui 
upewni się, iż 
wszystkie dary będą przygotowane do transportu w chwili jej wyjazdu. Nie możemy 
winić 
Hattusilego za wybuch pożaru i chorobę, lecz za opieszałość.
– Przechwalał się za długo i za głośno – dodał Ramzes. – Proponuję, abyśmy 
zażądali 
pięcioprocentowej podwyżki wypłacanej kwoty w ramach rekompensaty za wszystkie 
opóźnienia. Tak czy inaczej, danina niewątpliwie nam się należy. – Faraon rzucił 
Chamuasetowi 
chytre spojrzenie. – Nie jestem pewien, czy księżniczka warta jest napięć, na 
jakie te negocjacje 
narażają moje królewskie serce. Może powinienem zerwać rozmowy i poślubić 
jeszcze jedną 
Babilonkę.
– Jeżeli będziemy zbytnio naciskać, Hattusili może podjąć podobną decyzję – 
zaprotestował 
Chamuaset. – I mówimy tu o posagu, nie o daninie, o czym doskonale wiesz, ojcze. 
Możesz 
uwierzyć, że król Hatti nie kłamie, ale powiedz mu jasno, iż oczekujesz 
wypełnienia wszystkich 
warunków. Nie zależy ci chyba na zyskaniu opinii chciwca?
– Żądam wyłącznie tego, co mi się słusznie należy – oświadczył z naciskiem 
Ramzes. 
Wyprostował, zgarbione pod ciężarem wiszących na piersi złotych i srebrnych 
naszyjników, 
plecy i oparł ozdobione bransoletami ręce na poręczy krzesła. – No, ale niech 
będzie. 
Dżehutiemhebie, napisz ten przeklęty list do naszego ambasadora i drugi do 
Hattusilego. Przekaż 
w nim moje niezadowolenie z opóźnienia i zasugeruj, że jest po prostu zbyt 
ubogi, aby 
zrealizować swoje przechwałki. Powiadom go też, że łaskawie zaczekam na owoce 
tych 
niezwykle męczących i długich negocjacji.
– Boski Horus mówił w pośpiechu – powiedział Chamuaset do pisarza. – Nie 
wspominaj 
o jego podejrzeniach.
Dżehutiemheb skinął głową i pochylił się nad tabliczką. Ramzes roześmiał się 
cicho.
– Spotkanie dobiegło końca – oznajmił. – Wychodzą wszyscy z wyjątkiem 
Chamuaseta.
Ambasador skłonił się nisko i wraz z pisarzem ruszył tyłem w kierunku drzwi. 
Ramzes nie 
czekał, aż znikną. Wstał i gestem przywołał Chamuaseta.
– Wezwij swego zarządcę i każ mu przynieść sakwę z lekami – rozkazał. – Zajmij 
się tym, 
Aszahebsedzie. Chodźmy do mojej komnaty, Chamuasecie. Chcę, żebyś mnie zbadał. 
Czasami 
odczuwam ból w piersi, kiedy wciągam powietrze i zdarza się, że brak mi tchu. 
Potrzebny mi też 
lek przeciw zmęczeniu.
Nie czekając na zgodę syna, przeszedł do przyległej sali. Chamuaset ruszył za 
nim. 
Dolegliwość, na jaką cierpiał ojciec, była nieuleczalna, nigdy jednak nie zebrał 
się na odwagę, 
aby mu o tym powiedzieć, chociaż zdawał sobie sprawę, że faraon i tak 
zignorowałby jego słowa. 
Ramzes był przekonany, że będzie żył wiecznie.
III
Niech będzie pochwalony Thot,
Piękny księżyc, gdy wschodzi,
Ten, który przesiewa dowody,
Który sprawia, że zły czyn powstaje przeciwko złoczyńcy,
Który sądzi wszystkich ludzi.
Chamuaset skończył badać ojca i stwierdził, że w stanie jego zdrowia nie zaszła 
żadna 
zmiana. Przepisał mu lek na zmęczenie i pomyślał, że jemu też by się przydał. 
Towarzyszące 
negocjacjom napięcie wyczerpało go bardziej niż wysiłek fizyczny. Horoskop, 
który stawiał 
sobie i pozostałym członkom rodziny na początku każdego miesiąca, ostrzegał go, 
że ostatnia 
część dnia będzie niezwykle ważna: albo wyjątkowo szczęśliwa, albo 
nieszczęśliwa, 
w zależności od jego czynów. Niejasna przepowiednia wprawiła go w irytację. 
Myślał o niej 
wracając do swoich komnat, aby odpocząć przed ucztą. Uczestniczenie w ucztach 
faraona 
sprawiało mu zwykle wielką przyjemność. Ramzes zapraszał gości z całego świata, 
a wśród nich 
licznych uczonych, astrologów i lekarzy, z którymi Chamuaset mógł prowadzić 
długie 
i interesujące dyskusje. Jednak dziwna przepowiednia wprowadzała do jego myśli 
niepokój 
i obawę przed zawieraniem nowych znajomości.
Apartament rodzinny był pusty. Chamuaset nie wezwał Kasy, lecz sam się rozebrał, 
napił 
wody z dużego dzbana, który zawsze stał w przestronnym holu, i z westchnieniem 
ulgi wyciągnął 
się na łożu.
Godzinę po zachodzie słońca wszedł ze swoim orszakiem do największej sali 
biesiadnej 
w pałacu Ramzesa. Kiedy główny herold uderzył laską o podłogę, wszystkie rozmowy 
ucichły na 
czas wymieniania rozlicznych tytułów Chamuaseta, zaraz jednak w sali ponownie 
zapanował 
zgiełk i gwar. Chamuaset odniósł wrażenie, jakby musiał przedzierać się przez 
ten hałas.
Barwnie ubrani ludzie stali lub przechadzali się grupkami, z czarkami wina w 
dłoniach, 
rozmawiając i śmiejąc się, a ich głosy odbijały się echem od niezliczonych 
kolumn 
i namalowanego na suficie rozgwieżdżonego nieba.
Podeszła do nich młoda, naga niewolnica z niebiesko-białą wstęgą. Skłoniwszy się 
głęboko, 
ozdobiła ich głowy wieńcami z różowych i niebieskich kwiatów, a inna podsunęła 
tacę 
z perfumowanymi woskowymi stożkami, które należało przywiązać na perukach. 
Chamuaset 
schylił się z uśmiechem, aby mogła to uczynić. Czuł, jak miękkie ręce dziewczyny 
wiążą 
wstążkę, a jednocześnie uważnie obserwował otaczający ich tłum.
Od strony podwyższenia nadchodziła właśnie Bint-Anat. Ułożona w liczne fałdy 
długa szata 
rozwiewała się wokół niej jak szkarłatna mgiełka, spod białej peleryny wyzierały 
szczupłe 
ramiona, a długie czarne loki peruki lśniły od stopniałego wosku. Niewolnica 
usunęła się na bok 
i Chamuaset złożył pokłon wielkiej małżonce faraona.
– Witam cię, bracie – powiedziała pogodnie Bint-Anat. – Chętnie bym z tobą 
porozmawiała, 
lecz tak naprawdę zależy mi przede wszystkim na tym, aby poplotkować z 
Nubnofret. Nie 
widziałam jej całe wieki. Wybacz mi.
Przypominała samą boginię Hathor. Szła lekkim krokiem, zaś goście z szacunkiem 
usuwali 
się z drogi. Obok kroczyło dwóch potężnie zbudowanych strażników Szardana, a z 
tyłu podążał 
orszak wspaniale ubranych i umalowanych dworzan.
– Bint-Anat, jesteś piękniejsza za każdym razem, gdy cię widzę – powiedział 
Chamuaset. – 
Oczywiście, że ci wybaczam, ale skoro nie możesz ze mną porozmawiać, napisz do 
mnie list.
Obdarzyła go olśniewającym uśmiechem i odwróciła się do Nubnofret. Jej dworki 
przestały 
szczebiotać między sobą i utkwiły zachwycone oczy w Horim, w pięknej, 
szlachetnej twarzy 
i brązowym, wspaniale umięśnionym ciele. Hori uśmiechnął się do nich, zaś 
Chamuaset, 
zauważywszy spojrzenie Antefa, mrugnął do niego znacząco.
Jedna z dziewcząt, odważniejsza od pozostałych, podeszła bliżej, skłoniła się 
przed 
Chamuasetem i zwróciła bezpośrednio do Horiego.
– Jesteś w Pi-Ramzes zaledwie od dwóch dni, książę, więc być może nie masz 
jeszcze 
partnerki, która towarzyszyłaby ci podczas uczty – powiedziała. – Jestem Nefert-
chaj, córka 
architekta faraona, Maja. Z przyjemnością będę zabawiać cię podczas posiłku, a 
później 
zaśpiewam dla ciebie, jeśli zechcesz.
Chamuaset zauważył z rozbawieniem, że oczy syna zabłysły zainteresowaniem na 
widok 
jędrnych piersi dziewczyny, smukłej talii pod żółtą szatą, ciemnych, 
podkreślonych ciemną 
kreską oczu i wilgotnych warg. Powoli skinął głową.
– Jako córce Maja przysługuje ci przywilej ucztowania w pierwszym rzędzie przed 
podwyższeniem – powiedział. – Zaprowadź mnie tam, Nefert-chaj. Rozpoczniemy 
ucztę 
natychmiast po przybyciu faraona. Jestem głodny.
Odeszli, powoli przedzierając się przez tłum gości. Chamuaset patrzył przez 
chwilę za nimi. 
Antef zniknął taktownie, lecz Chamuaset doskonale zdawał sobie sprawę, że 
chociaż Hori 
chętnie spędzi czas uczty u boku dziewczyny, będzie ją całował, obsypywał 
komplementami 
i może nawet pójdzie z nią do ogrodu, aby w przyjaznym mroku obdarzyć intymnymi 
pieszczotami, zakończy wieczór w towarzystwie Antefa, nad rzeką lub w swoich 
komnatach. 
Wiedział, że syn nie czuje pociągu do mężczyzn, chociaż zdarzało się, iż 
mężczyźni dostrzegali 
w nim niezwykle atrakcyjnego partnera. Hori lubił towarzystwo młodych kobiet, 
lecz jego serce 
i ciało pozostawało zimne. Pociąg fizyczny musiał się u niego łączyć z głębokim 
uczuciem.
Chamuaset z żalem pomyślał o zawodzie, jakiego zapewne dozna śmiała córka Maja, 
zaraz 
jednak zaczął szukać swojego miejsca na podwyższeniu, gdzie już gromadzili się 
członkowie 
najbliższej rodziny faraona. Usiadł na poduszkach i zdążył zamienić kilka 
uprzejmych, 
chłodnych słów z bratem Ramzesem, następcą tronu, który był już nieco podpity, 
oraz z drugą 
małżonką i królową Meritamon, gdy główny herold trzykrotnie uderzył laską o 
podłogę i w sali 
zapanowała cisza.
– Rozsławiający Teby, syn Seta, syn Amona, syn Atuma, Syn Ptah-Tatenena, ten, 
który 
ożywia dwie krainy, potężny o podwójnej mocy, dzielny wojownik, pogromca 
niegodnych 
Azjatów – tu Chamuaset uśmiechnął się nieco ponuro – pan świąt, król królów, byk 
pośród 
książąt...
Chamuaset przestał słuchać. Wszyscy obecni na sali, w tym on sam, klęczeli na 
podłodze, 
dotykając czołem poduszek, na których jeszcze przed chwilą siedzieli.
Herold zamilkł. Chamuaset usłyszał raźne postukiwanie sandałów ojca, a potem 
lekkie kroki 
siostry. Bint-Anat z westchnieniem usadowiła się obok męża. Ramzes gestem 
zezwolił gościom 
wstać i Chamuaset ponownie zajął miejsce na poduszkach, przysuwając sobie niski 
stolik.
Faraon przechylił się przed swą córką-żoną w stronę Chamuaseta. Na głowie miał 
wspaniały 
hełm w biało-niebieskie pasy, ozdobiony złotą kobrą i sępem. Oczy obwiedzione 
były mocną, 
ciemną kreską, powieki pomalowane zieloną szminką. Na palcach rąk lśniły 
pierścienie, a na 
piersi znak anch i oko Horusa.
– Wypiłem odrobinę lekarstwa, które mi przepisałeś, Chamuasecie – powiedział. – 
Jest 
obrzydliwe i nie wydaje mi się, żeby mi pomogło, chyba że to dzięki niemu mam 
dziś taki 
ogromny apetyt.
U stóp podwyższenia strażnik królewskich insygniów ustawiał na podpórkach 
symbole 
boskiej władzy – berło, bicz i zakrzywiony miecz, zaś oddział żołnierzy Szardana 
utworzył 
łańcuch, odgradzający gości od rodziny faraona. Na sygnał dany przez 
Aszahebseda, stojącego za 
królewskim stołem, niewolnicy zaczęli wnosić tace i półmiski. Pachnące woskiem, 
kwiatami 
i olejkami powietrze wypełniło się apetycznymi aromatami. Aszahebsed zaczął 
nakładać dania 
Ramzesowi.
– Oczekujesz cudów od wszystkich, łącznie ze mną, ojcze – powiedział ciepło 
Chamuaset. – 
Pozwól, aby lekarstwo zaczęło działać. Nie stanie się to natychmiast. Mógłbyś 
też spróbować 
układać się do snu nieco wcześniej.
Aszahebsed próbował poszczególnych dań. Ramzes obserwował go ze 
zniecierpliwieniem.
– W łożu jestem równie zajęty jak poza nim – rzucił z kpiącym uśmiechem. – Moje 
kobiety 
zamęczą mnie na śmierć, Chamuasecie. Jest ich bardzo wiele i wszystkie domagają 
się 
satysfakcji. Co mam robić?
– Przestań je kupować – wtrąciła ze śmiechem Bint-Anat. – Posłuchaj Sutiego, 
kiedy próbuje 
powiedzieć ci, ile złota odpływa codziennie ze skarbca do haremu. Może to 
zniechęci cię do 
dalszych zakupów.
Ramzes zaczął jeść szybko, lecz jego gesty pełne były niezaprzeczalnej gracji.
Usługujący Chamuasetowi niewolnik nałożył mu pierwsze potrawy. Książę jadł i 
pił, pełen 
uznania dla kucharzy Ramzesa. W pewnej chwili dostrzegł Nubnofret, siedzącą w 
pobliżu 
podwyższenia w towarzystwie przyjaciółek, a potem zerknął na Horiego i Nefert-
chaj. 
Dziewczyna opierała ręce na nagim ramieniu syna i przytulała usta do jego ucha. 
Chamuaset 
pomyślał o Szeritre i serce ścisnęło się mu boleśnie. Co teraz robi? Odmawia 
modlitwy, czy 
przechadza się z Bakmut po oświetlonym pochodniami ogrodzie? A może siedzi w 
swojej 
komnacie, z kolanami pod brodą, zastanawiając się, co się z nim dzieje i 
wyrzucając sobie 
nieśmiałość, która nie pozwalała jej wejść głębiej w nurt życia? Dałby wiele, 
żeby zobaczyć ją 
tutaj, z oczyma lśniącymi od wina i podniecenia, dłonią opartą na ramieniu 
jakiegoś młodego 
arystokraty i wargami zbliżonymi do jego ucha. Faraon rzucił jakąś uwagę w jego 
kierunku, lecz 
Chamuaset jej nie dosłyszał. Jego brat Ramzes siedział przygarbiony nad swoim 
stolikiem, 
podśpiewując pod nosem. Chamuaset wrócił do rzeczywistości, postanawiając 
cieszyć się 
wieczorem.
Kilka godzin później, nasycony nadziewaną gęsią, sałatką ze świeżych ogórków, 
ciastami 
i lekko podpity stał przy północnym wejściu do sali, pogrążony w rozmowie ze 
swoim 
przyjacielem Unneferem, najwyższym kapłanem Ozyrysa w Abydos. Panujący wokół 
zgiełk 
i hałas bynajmniej nie przycichł. Wręcz odwrotnie, w miarę jak ucztujący goście 
opróżniali 
kolejne dzbany wina, bawili się coraz lepiej, a przede wszystkim głośniej. Co 
jakiś czas rozlegały 
się oklaski, którymi zebrani nagradzali występy połykaczy ognia, akrobatów i 
nagich tancerek. 
Długie włosy dziewcząt omiatały podłogę, brzdąkały złote czynele, a błyszczące 
od potu biodra 
kołysały się w takt muzyki.
Chamuaset i Unnefer usunęli się w stosunkowo cichy kąt, aby porozmawiać i 
ochłonąć 
w powiewach nocnego wiatru, wnikającego przez otwarte drzwi. Faraon opuścił 
podwyższenie 
jakiś czas temu. Hori zniknął, a Nubnofret powiedziała Chamuasetowi, że 
pozostałą część 
wieczoru spędzi w komnatach Bint-Anat. Chamuaset pocałował ją z roztargnieniem i 
wrócił do 
prowadzonej z Unneferem dyskusji na temat prawdziwych korzeni święta heb-sed. 
Obaj 
mężczyźni nie zwracali najmniejszej uwagi na panujący wokół gwar.
Chamuaset powtarzał właśnie swój ostatni argument, zbliżając twarz do twarzy 
Unnefera 
i wyciągając czarkę, aby przechodzący niewolnik mógł napełnić ją winem, kiedy 
poczuł 
dotknięcie czyjejś dłoni na ramieniu. Nie zareagował, przekonany, że ktoś go 
potrącił, lecz gdy 
sytuacja się powtórzyła, odwrócił się z irytacją.
Zobaczył przed sobą starego mężczyznę, który usiłował opanować atak kaszlu, 
typowy dla 
chorych na płuca. Starzec był przygarbiony, a dłoń, która przed chwilą dotknęła 
ramienia 
Chamuaseta, zaciskała się teraz na amulecie Thota, wiszącym na pomarszczonej 
piersi. Ogolona 
głowa była naga, pożółkłe stopy bose. W obrzmiałej twarzy o pobrużdżonych 
policzkach 
błyszczały pełne inteligencji i skupienia oczy. Mężczyzna miał na sobie 
niemodną, sięgającą 
polowy uda spódniczkę, spod której zwisał duży brzuch. Za pasem zatknięty miał 
jakiś zwój.
Chamuaset popatrzył na niego ze zniecierpliwieniem, po chwili zaś z 
niepewnością. Oczy 
starca wydały mu się znajome. Może to jakiś kapłan z On lub Memfis? – pomyślał. 
Ale dlaczego 
jest tak ubogo ubrany? Wygląda raczej na chłopa. Może to służący, na którym 
polegam, lecz 
rzadko widuję? Ale co robi mój służący w Pi-Ramzes i jak uzyskał pozwolenie na 
wejście do sali 
uczt? Jeżeli to rzeczywiście ktoś ze służby, powinienem chyba pomówić z 
Nubnofret, żeby go 
oddaliła, oczywiście z pełnym mieszkiem. Biedak robi wrażenie, jakby jedną nogą 
stał już w Sali 
Sądu. Powstrzymał chęć podtrzymania starca ramieniem, potem poczuł chłodny 
dreszcz odrazy. 
Unnefer, widząc, że przyjaciel nie rozpoznaje stojącego przed nim człowieka, w 
milczeniu 
popijał wino i obserwował tłum. Chamuaset nabrał w końcu pewności, że starzec 
chce go o coś 
prosić. Przyszło mu do głowy, że najprawdopodobniej chodzi mu o lekarstwo.
Poważne spojrzenie starego mężczyzny całkowicie go otrzeźwiło. Jakaś siła nie 
pozwalała 
mu odwrócić wzroku od twarzy obcego. Dostrzegł w niej starannie ukrywane 
przerażenie.
– Książę Chamuaset? – przemówił w końcu starzec.
Było to pytanie czysto formalne, bo doskonale wiedział, z kim ma do czynienia. 
Chamuaset 
skinął głową.
– Nie mogę cię teraz zbadać, ani przepisać leku – powiedział z trudem, 
stwierdzając ze 
zdziwieniem, że mówi szeptem. – Zwróć się do mojego zarządcy, niech umówi cię na 
spotkanie.
– Nie potrzebuję żadnych leków, panie – odpowiedział starzec. – Umieram i 
pozostało mi już 
niewiele czasu. Przyszedłem prosić cię o łaskę.
Chamuaset spostrzegł, że pełne wargi mężczyzny drżą lekko.
– Słucham cię – powiedział.
– To bardzo poważna sprawa – ciągnął obcy. – Błagam, abyś nie potraktował jej 
lekko. Od 
tego, co zrobisz, zależy los mojego ka.
A więc chodzi o magię. Chamuaset odetchnął z ulgą. Starcowi potrzebne jest 
zaklęcie, 
wypowiedziane nad nim lub zapisane, aby mógł zabrać je ze sobą. Ledwo o tym 
pomyślał, 
mężczyzna gwałtownie potrząsnął głową.
– Nie, panie – powiedział ochryple. – Chodzi mi o to.
Z tymi słowami wyciągnął zza pasa zwój i ostrożnie podał go Chamuasetowi, który 
wziął go 
z zaciekawieniem i przesunął po nim dłonią.
Nie było wątpliwości, że zwój jest bardzo stary. Papirus miał szczególną 
kruchość, która 
sprawiła, iż ręce Chamuaseta stały się nagle wyjątkowo delikatne. Był dość 
cienki, zapewne 
zwinięto go najwyżej trzykrotnie, a jednak wydawał się dziwnie ciężki.
Wokół nich trwała uczta. Muzykanci grali na harfie, lutni i bębnach, ucztujący 
pokrzykiwali 
głośno i tańczyli, tymczasem dwóch mężczyzn, stojących w półcieniu, otaczała 
aura 
bezczasowości.
– Co to takiego? – zapytał Chamuaset.
Starzec znowu zakasłał.
– To niebezpieczna rzecz, panie. Niebezpieczna dla mojego ka, niebezpieczna dla 
ciebie. 
Jesteś wielbicielem mądrości, wielkim i powszechnie szanowanym mężem, czcicielem 
Thota, 
boga mądrości i wiedzy. Błagam cię, abyś wykonał zadanie, którego mnie, w mojej 
arogancji 
i głupocie, wypełnić nie wolno.
Oczy starego mężczyzny pociemniały i Chamuaset dostrzegł w nich prawie bolesny 
wyraz 
błagania.
– Mój czas dobiega końca – ciągnął. – Zniszcz ten zwój w moim imieniu, a ja w 
następnym 
świecie przez tysiąc tysięcy lat będę leżał przed Thotem, prosząc go o szczęście 
dla ciebie. 
Błagam, Chamuasecie! Spal go! Spal go dla dobra nas obu! Nic więcej nie mogę 
powiedzieć.
Chamuaset przeniósł spojrzenie z udręczonej twarzy na trzymany w ręku zwój. 
Kiedy 
podniósł wzrok, starca już nie było. Zaniepokojony i dziwnie podekscytowany 
rozejrzał się po 
sali, nigdzie jednak nie dostrzegł nagiej, upstrzonej brązowymi plamami czaszki 
i przygarbionej 
sylwetki nieznajomego. Nagle zdał sobie sprawę, że obok nadal stoi Unnefer.
– Co ty wyprawiasz, Chamuasecie? – zapytał z irytacją kapłan. – Może jesteś zbyt 
pijany, 
aby dalej dyskutować?
Chamuaset pospiesznie wymamrotał przeprosiny i wyszedł z sali, mijając 
zdumionych 
wartowników, wprost na wilgotny od rosy trawnik.
W miarę jak oddalał się od pałacu ścieżką biegnącą wzdłuż północnego muru, hałas 
stopniowo przycichał. Ostrożnie trzymał zwój, bojąc się, że jeżeli wzmocni 
uchwyt, papirus 
rozsypie mu się w ręku.
Co za bzdury, pomyślał. Stary człowiek jest umierający, więc przed śmiercią 
pragnie skupić 
na sobie czyjąś uwagę. Wciąga mnie w głupią grę, wiedząc, że jestem najbardziej 
przystępną 
osobą z całej rodziny. Na zwoju zapisano prawdopodobnie imiona służących lub coś 
w tym 
rodzaju. Może to żart? Żart autorstwa Horiego? Nie. Unnefera? Skądże. A może 
jakiś rodzaj 
egzaminu, przygotowany przez ojca? Przez chwilę rozważał ostatnią możliwość, 
wpatrując się 
w niewyraźny zarys ścieżki pod stopami. Ramzes lubił sprawdzać lojalność swoich 
podwładnych 
w najmniej oczekiwanych momentach i w zaskakujący sposób. Robił tak od czasu 
zwolnienia 
czołowych dowódców armii, którzy mieli swój udział w mocno wątpliwym zwycięstwie 
pod 
Kadesz. Jednak Chamuaset nigdy dotąd nie został poddany takiej próbie, podobnie 
jak pozostali 
członkowie rodziny.
A może po prostu nie wiedzieliśmy, że przechodzimy próbę? – zastanawiał się, 
skręcając na 
oświetlony pochodniami trawnik przed wschodnim wejściem do pałacu. Może już 
wiele razy 
zdawaliśmy egzamin, i to z powodzeniem, nieświadomi planów i zamiarów ojca? 
Jeżeli więc to 
zdarzenie jest testem, to jakiego rodzaju? I jaki jest jego cel? Czy mam spalić 
zwój, nie czytając 
go, i w ten sposób dowieść, że przedkładam lojalność wobec króla nad miłość do 
wiedzy? 
A gdybym przeczytał go i dopiero wtedy się go pozbył? Nikt nie miałby pojęcia, 
że rozwinąłem 
dokument. Rozejrzał się na boki, lecz ogrody spowijała aromatyczna ciemność, 
krzewy znaczyły 
się czarnymi cieniami pod murem, a drzewa wyciągały w górę słabo widoczne 
gałęzie. Nie, 
ojciec na pewno nie kazałby mnie śledzić i obserwować. To śmieszne. Więc... więc 
o co tu 
chodzi?
Dotarł do linii pierwszych pochodni, zwolnił kroku, a po chwili zatrzymał się. 
Stał tuż pod 
pochodnią. Gdyby wyciągnął rękę, dotknąłby pomarańczowych płomieni, które 
tańczyły i co 
jakiś czas przygasały pod wpływem wiatru. Uniósł zwój i spojrzał nań pod światło 
z niejasną 
nadzieją, że uda mu się odczytać go bez rozwijania, ale papirus pobladł tylko 
odrobinę w blasku 
ognia. Podniósł rękę jeszcze wyżej. To jakieś szaleństwo, pomyślał. Na drżącej 
dłoni i twarzy 
czuł żar, bijący od pochodni. Papirus lekko pociemniał i Chamuaset poczuł, jak 
zaczyna się 
marszczyć i zwijać. Musiał być rzeczywiście bardzo stary. Istniała pewna szansa, 
choć niewielka, 
że to naprawdę cenny dokument. Szybko opuścił rękę i uważnie obejrzał zwój. 
Jeden jego róg był 
lekko nadpalony. Maleńki kawałek oderwał się i powoli spłynął na ziemię. 
Chamuaset 
przypomniał sobie nagle swój horoskop. Będzie to bardzo szczęśliwy lub bardzo 
nieszczęśliwy 
dzień, w zależności od tego, co zrobi późnym wieczorem. Jakie jednak działanie – 
spalenie czy 
zachowanie dokumentu – miało przynieść mu szczęście? Nie wiedział dlaczego, był 
jednak 
pewny, że horoskop mówił o tej właśnie chwili i jej poważnych konsekwencjach.
Długo stał niezdecydowany, myśląc o starcu, jego pełnych błagania oczach i 
rozpaczliwym 
tonie głosu. Pragnął pozbyć się ciężaru, który został mu narzucony, lecz 
jednocześnie 
przekonywał samego siebie, że jego osąd został zniekształcony przez wypite wino 
i zmęczenie, 
że niepotrzebnie przywiązuje wagę do nic nie znaczącego wydarzenia. Jęknął 
cicho, zatknął zwój 
za pas spódniczki i wszedł w głęboki cień. Kiedy znalazł się przy wejściu, 
wartownicy oddali mu 
pokłon. Życzył im dobrej nocy i tuszył do swoich apartamentów. Na spotkanie 
wyszli mu Ib 
i Kasa.
– Gdzie byłeś, panie? – zapytał Ib, na którego twarzy malowała się mieszanina 
zdenerwowania i ulgi. – Rozmawiałeś z najwyższym kapłanem, a potem zniknąłeś. 
Amek 
natychmiast zaczął cię szukać. Prawdopodobnie nadal krąży po pałacu. Utrudniasz 
nam pracę, 
panie.
– Nie jestem waszym niewolnikiem, Ib – odparł ostro Chamuaset. – Przeszedłem 
przez ogród 
do wschodniego wejścia. Od mojego przybocznego strażnika oczekuję niesłabnącej 
czujności.
Jestem niesprawiedliwy, pomyślał, widząc, jak ciemny rumieniec zalewa twarz Iba. 
Nagle 
ogarnęło go tak ogromne zmęczenie, że zachwiał się i z trudem utrzymał na 
nogach.
– Kasa, przynieś gorącej wody i zmyj hennę z moich dłoni i stóp – rozkazał. – 
Pospiesz się, 
chcę jak najszybciej znaleźć się w łożu. Czyżbym był tutaj sam?
Kasa skłonił się pospiesznie i wyszedł.
– Jej Wysokość jeszcze nie wróciła, książę Hori także – odpowiedział Ib. – Ich 
niewolników 
również nie ma.
Zostałem delikatnie i taktownie przywołany do porządku, pomyślał z lekkim 
rozbawieniem. 
Położył dłoń na ramieniu Iba.
– Dziękuję ci – powiedział. – Możesz udać się na spoczynek.
Służący skłonił się i cofnął w kierunku drzwi.
Chamuaset wszedł do sypialni. W czterech rogach komnaty ustawiono wazy ze 
świeżymi 
kwiatami. Pomieszczenie oświetlały dwie lampy, jedna umieszczona na wysokim 
złotym stojaku 
pośrodku pokoju, mniejsza przy łożu, gdzie zapraszająco bielała miękka pościel. 
W komnacie 
panowała atmosfera niczym niezakłóconego odpoczynku. Chamuaset z westchnieniem 
opadł na 
krzesło i sięgnął po zwój. Nie znalazł go. Przesunął ręką wokół pasa, uniósł 
szatę, przekonany, że 
papirus zaplątał się w gęste fałdy i rozejrzał się po podłodze. Ani śladu. Kasa 
zapukał do drzwi 
i wszedł do środka, a za nim chłopiec z misą gorącej wody. Chamuaset wstał z 
krzesła.
– Czy któryś z was zauważył może zwój na podłodze przy drzwiach lub w korytarzu? 
– 
zapytał.
Chłopiec potrząsnął głową, nie podnosząc oczu, postawił misę na toalecie i 
wycofał się.
– Nie, panie – odpowiedział Kasa.
– A więc poszukaj go! – rzucił Chamuaset, czując, jak w jednej chwili opuszcza 
go 
zmęczenie. – Tylko dokładnie!
Służący wrócił po paru chwilach.
– Nie ma żadnego zwoju.
Chamuaset włożył sandały, które dopiero co zdjął.
– Chodź ze mną – polecił i wybiegł na korytarz, cały czas patrząc pod nogi.
Zwój zniknął. Kasa szedł powoli za Chamuasetem w kierunku wyjścia, usiłując 
wypatrzeć 
w mroku błysk bieli, lecz światło przygasających pochodni nie wydobyło z 
ciemności żadnego 
przedmiotu. Chamuaset wyszedł na ścieżkę. Ci sami wartownicy drzemali teraz, 
oparci o dzidy 
i dopiero na jego widok wyprostowali się sztywno.
– Czy któryś z was widział zwój, który miałem zatknięty za pas, gdy was mijałem? 
– zapytał, 
lecz strażnicy zaprzeczyli. – Sądzicie, że zauważylibyście go? – nie ustępował. 
– Jesteście 
pewni?
– Dzięki specjalnemu szkoleniu jesteśmy bystrymi obserwatorami, panie – 
powiedział 
wyższy wartownik. – Do pałacu nie może wejść nikt, kto ma przy sobie coś 
podejrzanego. 
Oczywiście nie żywilibyśmy żadnych podejrzeń wobec waszej wysokości, ale nasze 
oczy 
automatycznie przyswajają wszystkie szczegóły. Zapewniam cię, panie, że 
przekroczyłeś próg 
pałacu bez żadnego zwoju.
Chamuaset pomyślał z rozdrażnieniem, że żołnierz mówi prawdę. Strażnicy Szardana 
słynęli 
z bystrości i zmysłu obserwacji. Zatrzymywali wszystkich, których choćby tylko 
podejrzewali 
o posiadanie broni.
Powoli skinął głową. Sięgnął po pochodnię i, zgięty wpół, raz jeszcze przebył 
krótką drogę 
z ogrodu do wejścia. Nie znalazł nic. Przyklęknął, szukając sczerniałego 
kawałka, który oderwał 
się od papirusu, lecz na kamiennym podłożu nie było po nim śladu. Zaklął pod 
nosem i oświetlił 
trawę po obu stronach ścieżki, ostrożnie rozgarniając ją dłonią. Kasa patrzył na 
niego ze 
zdumieniem.
W końcu wrócił do komnaty. Serce waliło mu jak szalone.
– Obudź Ramose – rozkazał Kasie – i niezwłocznie go tu sprowadź.
Kasa otworzył usta, by zaprotestować, lecz natychmiast je zamknął i opuścił 
sypialnię.
Chamuaset zaczął spacerować od ściany do ściany. To niemożliwe, myślał. Nikogo 
po 
drodze nie spotkałem. Włożyłem zwój za pas, zrobiłem pięć kroków do drzwi i od 
razu 
przyszedłem tutaj. To nieprawdopodobne. Ogarnęło go przerażenie, ale szybko je 
stłumił. Starzec 
powiedział, że zwój jest niebezpieczny. Dla niego i dla mnie. Czy zawiodłem? A 
może 
z powodzeniem przeszedłem jakąś tajemniczą próbę? Przyłożył dłoń do piersi, 
czując szybkie 
bicie serca. Po plecach spływał mu pot.
Kiedy w progu stanął zaspany i mniej nieskazitelnie niż zwykle ubrany Ramose, 
Chamuaset 
z trudem powstrzymał się, aby nie podbiec do niego.
– Zgubiłem cenny zwój – powiedział. – Musi być gdzieś w pałacu lub w ogrodzie. 
Dam trzy 
sztuki złota temu, kto go odnajdzie i przyniesie. Powiadom o tym wszystkich, 
którzy jeszcze nie 
śpią.
Spojrzenie Ramose było teraz najzupełniej przytomne. Ze zrozumieniem skinął 
głową 
i szybko wyszedł. Ledwo zamknął za sobą drzwi, kiedy otworzyły się one ponownie 
i do 
komnaty weszła Nubnofret, poprzedzana wonią sfermentowanego wina i przywiędłych, 
zgniecionych kwiatów lotosu.
– Co się dzieje, Chamuasecie? – zapytała. – O mały włos nie wpadłam na Ramose. 
Jesteś 
chory?
Podeszła bliżej i przyjrzała mu się uważnie.
– Bardzo źle wyglądasz! – wykrzyknęła. – Och, mój drogi, jesteś blady jak 
ściana. Musisz 
usiąść.
Chamuaset pozwolił, aby pomogła mu usiąść na krześle. Zaraz też poczuł chłodną 
dłoń na 
czole.
– Masz gorączkę – oświadczyła Nubnofret. – Nienawidzisz Pi-Ramzes, a ono w pełni 
odwzajemnia twoje uczucie, bowiem jego demony zawsze wywołują u ciebie lekką 
chorobę. 
Wezwę maga, niech wypowie nad tobą zaklęcie, które odegna złe moce.
Chamuaset chwycił ją za ramię. Gorączkę należało leczyć magią, bo wywoływały ją 
demony, 
lecz to on sam sprowadził na siebie chorobę, nie żadne złe moce, które wkradły 
się w jego ciało. 
A może Nubnofret miała rację? Czy decyzja o zatrzymaniu zwoju była zła? Może to 
właśnie 
przez nią pozwolił, aby opanowały go złe duchy? Czy kryła się teraz w nim jakaś 
zła, niszcząca 
siła?
Nubnofret czekała, obserwując go z niepokojem. Chamuaset zadrżał, po chwili 
dreszcze 
zaczęły wstrząsać całym jego ciałem.
– Co się z tobą dzieje, Chamuasecie? – Głos Nubnofret dobiegał do niego z bardzo 
daleka. – 
Proszę, puść mnie.
Chamuaset oprzytomniał, wymamrotał przeprosiny i cofnął dłoń. Nubnofret 
rozmasowała 
miejsce, gdzie jego palce pozostawiły czerwonawe pręgi.
– Kasa! – krzyknęła. – Połóż księcia do łoża. Spójrz jak on wygląda.
Kasa podbiegł do Chamuaseta i z pomocą Nubnofret zaprowadził go do łoża.
– Nie wzywaj magów – mruknął Chamuaset. – Przepraszam cię, Nubnofret. Idź spać i 
nie 
martw się. Muszę wypocząć, to wszystko. Straciłem cenny zwój.
Nubnofret odetchnęła.
– Teraz już rozumiem – dodała z kpiną w głosie. – Inni mężczyźni cierpią z 
powodu straty 
dziecka, natomiast ty, drogi bracie, pocisz się i drżysz nad kawałkami papirusu.
– Wiem – odparł, zaciskając zęby, aby powstrzymać dreszcze. – Głupiec ze mnie. 
Dobranoc, 
Nubnofret.
– Dobranoc – rzuciła Nubnofret i szybkim krokiem opuściła komnatę.
– Czy potrzebujesz czegoś jeszcze, panie? – zapytał niepewnym tonem Kasa.
Chamuaset uniósł głowę znad poduszki i spojrzał w zatroskaną twarz służącego. 
Wysiłek ten 
pozbawił go resztki sił. Poczuł na piersi wielki ciężar, a powieki same się 
zamknęły.
– Nie – wyszeptał z trudem. – Nie budź mnie wcześnie.
Służący skłonił się i wyszedł cicho. W każdym razie tak przypuszczał Chamuaset. 
Gdyby 
Ptah wybrał tę chwilę na koniec świata, Chamuaset nie byłby w stanie nawet 
unieść powiek. 
Słyszał, jak Kasa przystanął, aby złożyć pokłon, potem rozległy się ciche kroki 
i odgłos 
zamykanych drzwi, lecz wszystko to docierało do niego z jakiejś ogromnej 
odległości, jakby 
z drugiego końca miasta, może nawet z innego świata. Zapadł w sen jak człowiek, 
który traci 
grunt pod nogami i wpada w ciemną otchłań. Prawie natychmiast zaczął śnić.
Było południe, letnie, bezlitośnie upalne południe. Gorące powietrze parzyło 
nozdrza 
i oślepiało. Szedł z pochyloną głową, drogą pokrytą białym pyłem, który odbijał 
okrutny blask 
słońca. Tuż przed nim kroczyła jakaś kobieta. Chamuaset widział tylko jej nagie 
kostki, otoczone 
małymi chmurkami kurzu, które wzbijały jej stopy, oraz mocne, brązowe łydki, 
rytmicznie 
wyzierające spod szkarłatnej szaty.
Przez chwilę, mimo narastającego zmęczenia i potu, który stale ściekał mu do 
oczu, 
obserwował z przyjemnością powolne napinanie się i rozluźnianie jej mięśni oraz 
sposób, w jaki 
palce stóp chwytały i odrzucały do tyłu małe lawiny pyłu, wkrótce jednak 
opanowało go 
pragnienie, aby objąć wzrokiem całą jej postać. Próbował unieść głowę, lecz bez 
powodzenia. 
Z ogromnym wysiłkiem napiął mięśnie karku, ale nie zdołał unieść głowy. 
Spojrzenie nadal miał 
utkwione w powierzchni drogi, którą lekko i z wdziękiem pokonywały nogi kobiety.
Pomyślał, że dałby wszystko, żeby się zatrzymała. Dyszał z gorąca i zaczął 
potykać się ze 
zmęczenia. Zawołał, lecz słowa zmieniły się w maleńkie obłoczki rozpalonego 
powietrza. 
Zatrzymaj się! – pomyślał z rozpaczą. Ale kobieta nie zwolniła kroku. Chamuaset 
czuł się jak 
zahipnotyzowany. Usiłował zboczyć z drogi na trawę, która rosła po obu jej 
stronach, odejść 
w upragniony cień drzew, lecz nogi nadal maszerowały, jakby poza udziałem jego 
woli, 
postępując za zmierzającą do jakiegoś celu kobietą.
Nagle się obudził. Komnatę wypełniało mdłe światło rodzącego się dnia, w 
ogrodzie 
śpiewały ptaki. Wokół panowały spokój i cisza. Nocna lampa dawno zgasła. 
Powietrze 
przesycała woń wypalonego knota i spoconego ciała. Zadrżał, nie mogąc otrząsnąć 
się 
z atmosfery dziwnego snu. Prześcieradła były mokre od potu. Takie sny zdarzają 
się w gorączce, 
pomyślał, siadając z trudem na łożu. To nic nadzwyczajnego. Dotknął nocnego 
stolika, ramy 
łoża, wreszcie własnej twarzy, bezwiednie szukając potwierdzenia, że już nie śpi 
i znajduje się 
w świecie trwałej materii i zdrowych zmysłów. Nagle zdał sobie sprawę, że jego 
penis jest 
nabrzmiały i sztywny, zaś on sam odczuwa seksualne podniecenie, jakiego nie 
pamiętał od lat.
Położył się znowu, próbując zapanować nad oddechem i umysłem. Po chwili zawołał 
Kasę 
i kazał mu przygotować poranną kąpiel oraz coś do zjedzenia. Pałac budził się 
powoli, lecz 
wszystkie odgłosy były przytłumione, ponieważ apartament Chamuaseta i jego 
rodziny 
znajdował się w odległym skrzydle.
Kasa wiązał mu właśnie sandały, gdy do komnaty wszedł Ramose. Chamuaset gestem 
pozwolił mu mówić. Serce zamarło w nim na moment, lecz herold nie przyniósł 
żadnych nowin.
– Moi zastępcy donoszą, że nikt nie widział tego zwoju, ani o nim nie słyszał, 
panie – 
oznajmił. – Nadal jednak będziemy rozpytywać służbę i wszystkich w pałacu, 
obiecując nagrodę. 
Bardzo mi przykro, panie.
– To nie twoja wina, Ramose. – Wstał, odprawił herolda, przyzywając jednocześnie 
Ameka.
Czekając na dowódcę straży przybocznej, nie mógł się powstrzymać od ciągłego 
zerkania na 
podłogę komnaty i holu. Po zwoju nie pozostał jednak żaden ślad.
– Przygotuj lektykę – rozkazał Amekowi, gdy ten stanął przed nim i oddał pokłon. 
– Dziś 
rano chcę osobiście udać się do domu Re i odprawić modły wraz z innymi 
kapłanami.
Nie wiedział, co chce powiedzieć bogu, ani dlaczego nagle zapragnął stanąć w 
świątyni 
i wdychać zapach kadzidła oraz atmosferę potęgi i spokoju. Wiedział jedno – 
jeżeli zmieni 
decyzję, będzie tego żałował.
Ostatnie dni pobytu w Pi-Ramzes spędził na rozmowach z wezyrami Północy i 
Południa, 
kilkoma ambasadorami, zarządcami świątyń i z ojcem. Jeszcze raz odwiedził matkę, 
oraz 
w towarzystwie strażników wybrał się na przechadzkę po barwnych targowiskach, 
szukając 
podarunku dla Szeritre, a także wyprawił się na polowanie na bagniska z 
ambasadorem Haiti, 
podczas którego obaj ustalili wiele istotnych spraw.
Nubnofret jak zwykle szybko zapomniała o gniewie. Do czasu odjazdu rzadko 
widywał żonę 
i syna. W pełni doszedł do siebie po dziwnym ataku, którego doznał tej nocy, gdy 
zgubił 
tajemniczy zwój. Ku wielkiej irytacji Chamuaseta nigdy nie udało się go 
odnaleźć. Bardzo go to 
denerwowało, chociaż równocześnie zdawał sobie sprawę, że nigdy nie miał 
wielkiej nadziei na 
odzyskanie dokumentu. Powoli narastało w nim przekonanie, że w incydent ten 
zamieszane były 
duchy, które z własnych powodów zniosły na krótki czas barierę dzielącą świat 
żywych od świata 
zmarłych. Chamuaset czuł, że to właśnie on stanowił punkt, w którym mur runął. 
Tajemniczy 
starzec musiał być albo wielkim magiem, działającym w porozumieniu z 
niewidzialnymi siłami, 
w co Chamuaset raczej wątpił, albo był duchem, a zwój czymś niematerialnym, 
złożonym 
z dymu i powietrza, który rozwiał się przed świtem.
Zawarte w horoskopie ostrzeżenia, niezwykle żywe wspomnienie zwijającego się 
i czerniejącego pod wpływem kontaktu z ogniem papirusu, błagalna prośba starego 
człowieka – 
wszystko to zbladło, zepchnięte w głąb umysłu. Chamuaset myślał teraz o powrocie 
do domu, 
przejrzeniu planów nekropoli byków Apisów, przystąpieniu do następnego etapu 
prac 
wykopaliskowych w Sakkarze i odzyskaniu poczucia tożsamości. Tylko dziwny sen, 
który 
nawiedził go tamtej nocy, nadal go prześladował. Pamiętał wszystkie jego 
szczegóły i przez długi 
czas, na widok zakurzonych, bosych kobiecych stóp, ogarniało go zmęczenie oraz 
pożądanie.
Obładowani najrozmaitszymi zakupami oraz prezentami dla Szeritre i przyjaciół 
wyruszyli 
w drogę powrotną do Memfis. Podczas ich pobytu w Pi-Ramzes poziom Nilu jeszcze 
bardziej się 
obniżył i jego wody płynęły teraz powoli, jakby ze znużeniem. Mimo sprzyjającego 
wiatru 
z północy, podróż do domu trwała dłużej, ponieważ płynęli pod prąd i załoga 
często musiała 
sięgać po wiosła.
Chamuaset jak zawsze niecierpliwie oczekiwał pojawienia się lasu palm na tle 
piramid 
i pustyni zwiastujących bliskość miasta. Siedział pod baldachimem na pokładzie 
barki pogrążony 
w myślach o następnym projekcie. Nubnofret drzemała w starannie osłoniętej 
kabinie, z twarzą 
pokrytą grubą warstwą odżywczych kremów, które miały ochronić jej skórę przed 
niszczącym 
działaniem suchego pustynnego powietrza, lub grała z Urnero w gry planszowe. 
Hori i Antef 
rozłożyli na gorących od słońca deskach pokładu układanki i zabawki, które 
kupili w Pi-Ramzes 
wyłącznie po to, aby rozebrać je na części. Wiosła uderzały rytmicznie o wodę, 
baldachim 
łopotał lekko, poruszany wiatrem. Bez wątpienia jesteśmy najszczęśliwszą, 
najzgodniejszą 
i najhojniej obdarzoną przez bogów rodziną w całym Egipcie, pomyślał Chamuaset.
IV
Śmierć przyzywa do siebie wszystkich. Przychodzą do niej z drżącym sercem, 
Sparaliżowani 
lękiem, który przed nią czują.
Do schodów nadrzecznych przybili tuż po śniadaniu. Służba natychmiast rozbiegła 
się do 
swoich obowiązków. Szeritre, słysząc niecodzienny hałas, przybiegła, aby się z 
nimi przywitać, 
potem zaś cała rodzina udała się do ogrodu. Niewolnicy zajęli się rozładunkiem 
barki. Chamuaset 
wiedział, że wkrótce wyciągną ją na brzeg i poddadzą kadłub szczegółowym 
oględzinom. Usiadł 
na trawie w cieniu figowców, obok Szeritre, i westchnął z ulgą. Fontanna jak 
zawsze przelewała 
kryształową wodę do basenu. Siedzące przy ścieżce małpy z wyniosłą nudą 
obserwowały przez 
chwilę przybycie domowników, po czym zaczęły kiwać się sennie. Stary dom witał 
swego pana 
widokiem skąpanych w słońcu ścian i pięknych kwiatów. Chamuaset wiedział, że 
niedługo zjawi 
się Ib i zapyta, czy książę zechce spożyć południowy posiłek w ogrodzie, czy w 
chłodnej jadalni, 
zaś w gabinecie będzie czekał wyświeżony Penbuj. Obserwował, jak córka z 
radością 
rozpakowuje prezenty, unosząc zaróżowioną z podniecenia twarz. Nubnofret 
powstrzymała się 
od udzielania jej rad i napomnień, chociaż widziała, jak dziewczyna garbi się 
nad klejnotami, 
pięknymi tkaninami i zabawnymi drobiazgami.
Od strony tylnego wejścia nadchodził powoli Ib. Towarzyszył mu Penbuj i nawet z 
tej 
odległości Chamuaset wyczuł, że służący z najwyższym trudem panuje nad emocjami. 
Nawet 
Nubnofret, zwykle obojętna na głos intuicji, podniosła głowę, a Hori szybko 
wstał z trawy.
– Panie, czy rodzina raczy spożyć posiłek tutaj, czy w jadalni? – zapytał Ib.
Chamuaset nie odpowiedział, ponieważ w ogóle nie usłyszał pytania. Cała jego 
uwaga 
skupiona była na pisarzu. Penbuj drżał, a jego oczy błyszczały gorączkowo.
– Mów! – rozkazał mu Chamuaset.
– Panie, na Sakkarze odkryto nowy grobowiec! – wyrzucił z siebie Penbuj. – 
Robotnicy 
rozpoczęli oczyszczanie terenu świątyni Niuserre, aby przygotować miejsce pod 
prace 
renowacyjne i niespodziewanie odkryli olbrzymi głaz. Dźwignięcie go zajęło całe 
trzy dni, 
a kiedy wreszcie głaz przesunięto, oczom zarządcy i robotników ukazały się 
schody.
Chociaż serce Chamuaseta biło coraz szybciej, uśmiechnął się, widząc niezwykłe 
poruszenie 
Penbuj a.
– Czy schody już oczyszczono? – zapytał.
– Tak. U ich stóp... – Penbuj urwał, najwidoczniej pragnąc zwiększyć efekt 
swoich słów.
– Mówże dalej! – wybuchnął Hori. – Słuchamy cię z zapartym tchem!
– U ich stóp znajduje się zapieczętowane wejście – dokończył triumfalnie pisarz.
– Nie można chyba liczyć, że pieczęcie są oryginalne – stwierdził Hori, lecz w 
tonie jego 
głosu dało się słyszeć wahanie. Spojrzał na ojca. Ten szybko podniósł się z 
ziemi.
– Co o tym myślisz? – zapytał pisarza.
Penbuj wzruszył lekko ramionami. Najwyraźniej wrócił już do swego zwykłego 
chłodu.
– Pieczęcie robią wrażenie oryginalnych, ale mieliśmy już do czynienia z 
doskonałymi 
fałszerstwami – odparł. – Przepraszam, że dałem upust podnieceniu. Zarządca 
robót uważa, że 
rzeczywiście znaleźliśmy nietknięty grobowiec.
Nubnofret westchnęła ostentacyjnie.
– Lepiej zapakuj posiłek księcia i nie zapomnij o niewolnikach, którzy będą mu 
towarzyszyć 
– poleciła Ibowi.
Chamuaset rzucił jej pełne wdzięczności i rozbawienia spojrzenie.
– Przykro mi, droga siostro – powiedział. – Muszę dziś przynajmniej zerknąć na 
to 
niezwykłe znalezisko. Ib, każ podstawić lektyki. Idziesz ze mną, Hori?
Młodzieniec skinął głową.
– Tylko błagam, nie otwierajmy go dzisiaj, ojcze. Nie zdążyłem się nawet umyć.
– Wszystko zależy od tego, co zastaniemy na miejscu – odparł z roztargnieniem 
Chamuaset.
Myślami był już daleko. Nowy grobowiec, nowe inskrypcje, nowe informacje, nowe 
zwoje. 
Nie oczekuj niczego niezwykłego, upomniał się surowo. Szansę na wielkie odkrycie 
są 
niewielkie. Horoskop na ostatnią część dnia jest bardzo niepomyślny. To samo 
dotyczyło 
pozostałych członków rodziny, dlatego wątpił, aby grobowiec krył coś naprawdę 
cennego. 
Zupełnie niespodziewanie ogarnęło go pragnienie, aby powiedzieć Penbujowi, żeby 
kazał 
zasypać wejście ziemią i piaskiem. W tej chwili najważniejsza była odnowa 
świątyni Niuserre 
i to jej należało się pierwszeństwo. Chwila słabości minęła jednak szybko, 
przezwyciężona 
rosnącym podnieceniem. Niuserre może zaczekać. Czekał już tyle czasu, że z 
pewnością 
wytrzyma jeszcze parę dni.
Podszedł do nich Amek, prowadząc tragarzy z lektykami.
– Czy na moje biurko trafiły jakieś pilne sprawy? – zapytał Chamuaset.
Penbuj potrząsnął głową.
– To dobrze. Postaram ci się to wynagrodzić, Szeritre – powiedział do córki, 
lecz ona 
uśmiechnęła się, przytulając policzek do cienkiej niebieskiej tkaniny, którą jej 
przywiózł.
– Przywykłam już do tego – roześmiała się. – Baw się dobrze, ojcze. Życzę ci, 
abyś znalazł 
coś wspaniałego.
Coś wspaniałego. Nagle Chamuaset poczuł, że cały płonie z niecierpliwości. 
Ucałował 
chłodny policzek Nubnofret, wsiadł do lektyki i już po chwili niewolnicy nieśli 
go w kierunku 
świątyni Neit i dzielnicy Anchtaui. Żołądek burczał z głodu, włożona rano szata 
była lepka od 
potu i pognieciona, lecz nie przywiązywał do tego najmniejszej wagi. Znowu 
wyruszał na łowy.
Kiedy wysiadł z lektyki, na spalonej popołudniowym słońcem wyżynie Sakkary, 
dręczyło go 
pragnienie. Wokół uwijali się niewolnicy: rozbili mały namiot, który zawsze 
zabierał ze sobą, 
rozniecili ogień, zaś cierpliwy Ib kierował nakrywaniem do stołu, przy którym 
Chamuaset miał 
zjeść spóźniony południowy posiłek. Hori podszedł do ojca, wzbijając fontanny 
piasku.
– Niezależnie od pory roku, Sakkara jest zawsze rozgrzana jak piec – powiedział. 
– Proszę, 
ulituj się nade mną i pohamuj swoją żądzę przynajmniej na godzinę. Muszę coś 
zjeść, a chcę 
towarzyszyć ci podczas oglądania pieczęci. Wejście jest tutaj, prawda?
Wskazał ręką miejsce, gdzie wśród rozpalonych piasków stały ruiny świątyni 
Niuserre. Tuż 
obok, za zniszczonym murem, widać było olbrzymi głaz i spory wzgórek ciemnego 
piasku 
i żwiru. Chamuaset niechętnie zawrócił w stronę namiotu i stołu, teraz 
ocienionego baldachimem 
i zastawionego potrawami. Za jego krzesłem stał wyprostowany Ib.
Zasiedli do posiłku. Chwilę rozmawiali na temat odkrytego grobu, lecz wkrótce 
umilkli. Hori 
był w dziwnym nastroju. Wsparł podbródek na dłoni i w zamyśleniu rysował nożem 
jakiś wzór 
na obrusie. Uniesienie, jakie ogarnęło Chamuaseta na myśl o wielkim odkryciu, 
malało 
stopniowo, aż w końcu ustąpiło miejsca coraz silniejszej niepewności. Siedział 
wpatrzony 
w otwór w ziemi, który zdawał się go równocześnie przyzywać i ostrzegać. 
Odwrócił wzrok, 
dopił piwo i opłukał palce, zaraz jednak znowu pobiegł spojrzeniem ku złowrogiej 
ranie 
w lśniącym od słońca ciele pustyni. Wyobraził sobie, że wykopany w piasku otwór 
jest wejściem 
do podziemnego świata, z którego wydobywa się zimny wiatr.
Zdarzało się już, że w chwili otwarcia grobowca nie mógł opanować przesądnego 
lęku. 
Zmarli nie lubili, aby zakłócać im spokój, lecz Chamuaset zawsze składał ofiary 
za ka zmarłych, 
kazał naprawiać znajdujące się w komorach grobowych uszkodzone sprzęty i 
ponownie 
zasypywał wejścia do grobowców, pewny, że towarzyszy mu wdzięczność poddanych 
Ozyrysa.
Tym razem jednak było inaczej. Strach pełznął ku niemu po błyszczącym żółtym 
piasku 
niczym demoniczny wąż Apop i z każdą chwilą rosło w nim pragnienie, by zasypać 
wejście do 
grobowca i nawet nie próbować go otworzyć. Z trudem otrząsnął się z tego 
nastroju. Wstał, 
dotknął lekko ramienia zamyślonego syna i wyszedł z przyjemnego cienia.
W towarzystwie Iba i Penbuja podeszli do schodów. Kamień parzył ich w stopy 
nawet przez 
podeszwy sandałów, chociaż miejscami był jeszcze ciemny od wielowiekowej 
wilgoci. Stopni 
było pięć. Chamuaset zatrzymał się przed małymi, kutymi w skale kwadratowymi 
drzwiami. 
Kiedyś musiały być pobielone. Z lewej strony tkwił gnijący brunatny sznur wbity 
w drzwi 
i kamienną ścianę. Na potężnym węźle widniała sucha, rozpadająca się kula z 
błota i wosku. 
Chamuaset pochylił się niżej, czując na karku oddech Horiego. Młody człowiek 
gwizdnął 
z podziwu.
– Szakal i dziewięciu jeńców! – zawołał. – Ojcze, gdyby ten grobowiec został 
kiedyś 
splądrowany, a potem ponownie opieczętowany, znaleźlibyśmy prymitywną imitację 
znaku 
Domu Zmarłych albo tylko kawał błota. Tymczasem spójrz na ten sznur. Jest tak 
stary, że 
wystarczy dmuchnąć, by się rozsypał.
Chamuaset kiwnął głową, uważnie przyglądając się drzwiom. Nigdzie nie dostrzegł 
śladów 
włamania, chociaż tu i ówdzie tynk odpadł lub pociemniał. Oczywiście nie 
oznaczało to jeszcze, 
że grobowiec nie padł ofiarą rabusiów. Złodzieje często uciekali się do bardzo 
przemyślnych 
sposobów, by dotrzeć do kosztowności, które składano w grobach zmarłych 
arystokratów. Nagle 
zapragnął z całego serca, aby okazało się, że grobowiec został jednak naruszony, 
że inni, bardziej 
nieuczciwi i uparci od niego, wzięli na siebie gniew bogów i zmarłych, gwałcąc 
starożytne 
zaklęcia, chroniące tych, którzy spoczywali w ciemności, za tajemniczymi 
drzwiami.
– Panie, boję się – wyszeptał Ib. – Nie podoba mi się to miejsce. Nigdy dotąd 
nie 
widzieliśmy nienaruszonej pieczęci. Nie powinniśmy wchodzić tu jako pierwsi...
– Nie jesteśmy złodziejami czy świętokradcami – odparł Chamuaset, nadal pilnie 
obserwując 
powierzchnię drzwi. – Nigdy nie popełniłem świętokradztwa i nie skrzywdziłem 
zmarłych, 
których grobowce badałem. Wiesz przecież, że ponownie zapieczętujemy wejście, 
pozostawimy 
liczne ofiary za pogrzebanych tu zmarłych i zapłacimy kapłanom, aby się za nich 
modlili. 
Zawsze tak robimy.
Odwrócił się i spojrzał w twarz zarządcy. Ib spuścił głowę, wyraźnie unikając 
jego wzroku.
– Nigdy cię takim nie widziałem, Ib. O co chodzi?
Dopiero teraz Chamuaset zdał sobie sprawę, że wątpliwości nękają nie tylko Iba. 
Penbuj 
przyciskał tabliczkę do nagiej piersi i nerwowo przygryzał wargę.
– Ten grobowiec jest inny, panie – upierał się Ib. – Ostatniej nocy na pokładzie 
barki śniłem, 
że piję ciepłe piwo. To straszny omen, zapowiedź, że wszystkich nas dotknie 
cierpienie.
Chamuaset chciał już zbesztać go za głupotę, lecz taki sen rzeczywiście należało 
potraktować 
poważnie. Słowa Iba obudziły drzemiący w nim lęk. Musiał bardzo się starać, aby 
go nie okazać.
– Przebacz mi, panie, ale ja także mam złe przeczucia co do tego grobowca – 
wtrącił Penbuj. 
– Dziś rano, gdy chciałem odprawić modły do Thota, mojego patrona, kadzidło nie 
chciało się 
zapalić. Podsypałem świeżego, lecz na nic to się nie zdało. Potem dostałem 
dreszczy i przez 
dłuższy czas nie mogłem się poruszyć. – Penbuj utkwił w Chamuasecie przerażone 
oczy. – Nie 
otwieraj tego grobowca, błagam! Będą inne!
Dręczący Chamuaseta niepokój wzrósł.
– Hori? – powiedział niepewnie.
Syn uśmiechnął się.
– Spałem dobrze i bez przeszkód odprawiłem modły – odpowiedział. – Nie zamierzam 
lekceważyć waszych przeczuć, przyjaciele, ale upłynęła dopiero pierwsza połowa 
dnia, jest więc 
możliwe, że złe znaki nie mają mc wspólnego z tym grobowcem. Czy naprawdę byłbyś 
w stanie 
zrezygnować z takiego znaleziska, ojcze? Nie mów mi, że ty także otrzymałeś 
jakieś ostrzeżenie.
Chamuaset ujrzał nagle przed sobą starca ze zwojem w drżących palcach i ogień 
pochodni 
czerniący papirus. To nie było ostrzeżenie, pomyślał. Zaledwie przeczucie, 
dreszcz przerażenia, 
który wstrząsnął moim ka.
– Nie – odrzekł powoli. – I oczywiście nie odrzucę tego daru od bogów. Jestem 
uczciwym 
człowiekiem, czynię wiele dobrego w Egipcie. Ofiaruję ka spoczywającego w tym 
grobowcu 
zmarłego wiele cennych rzeczy w zamian za to, co tu znajdziemy.
Wyprostował się i delikatnie dotknął sznura, czując, jak konopie osypują się na 
ziemię.
– Ib, wezwij mistrza kamieniarzy i każ mu wyciąć drzwi – rzucił.
Pociągnął za sznur i zerwał go. Pieczęć pękła na dwoje z cichym stukiem. 
Chamuaset cofnął 
się. Ib skłonił się i ruszył po schodach na górę. Hori zbliżył twarz do 
rozgrzanego kamienia, 
wsuwając palec w szczelinę między drzwiami i ścianą. Chamuaset i Penbuj usiedli 
na stopniu, 
czekając na przybycie kamieniarza i jego uczniów.
– To dość niezwykłe, że wejścia do grobowca bronią drzwi, a nie otwór zapchany 
gruzem – 
zauważył Penbuj, lecz Chamuaset nie odpowiedział. Walczył z własnym przeczuciem 
katastrofy.
Kiedy przybył kamieniarz, książę i jego towarzysze schronili się pod baldachimy. 
Znużony 
popołudniowym upałem Chamuaset przyglądał się, jak ciemna szczelina staje się 
powoli zarysem 
drzwi. Po godzinie kamieniarz ukląkł przed nim, dotykając czołem piasku. Jego 
naga pierś, nogi 
i duże dłonie o silnych palcach pokryte były warstwą białego pyłu.
– Panie, drzwi można już wyłamać – powiedział. – Mam to zrobić?
Chamuaset skinął głową. Kamieniarz odszedł i po chwili rozległ się głośny zgrzyt 
łomów 
o kamień. Hori przykucnął obok ojca i obaj obserwowali, jak kwadratowy kamień 
przesuwa się 
do przodu, odsłaniając powoli coraz większy obszar ciemności.
– Gotowe – mruknął Hori.
Chamuaset poczuł, że mięśnie na karku zupełnie mu stężały. Z otworu zaczął 
wylewać się 
cienki strumień szarawego powietrza. Wydawało mu się, że czuje jego odór, 
wilgotny, zatęchły, 
zalatujący rozkładającym się ciałem. Znał ten zapach, czuł go przy wielu 
podobnych okazjach, 
lecz tym razem miał wrażenie, że jest wyjątkowo ostry.
– Spójrz, ojcze! – zawołał Hori, wskazując ku górze. – Ulatujące z grobowca 
powietrze 
przybiera kształt spirali.
Rzeczywiście, strumień powietrza tworzył dziwne kształty. Chamuaset pomyślał, że 
gdyby 
nie rozwiewały się tak szybko, potrafiłby je opisać. W końcu smuga cuchnącego 
powietrza 
zniknęła i Chamuaset wstał z krzesła.
– Uważaj na zasadzki, ojcze – upomniał go Hori.
Skinął głową. Czasami w grobowcach znajdowały się starannie ukryte szyby, w 
które 
wpadali nieostrożni, lub fałszywe drzwi, prowadzące do przepastnych, wydrążonych 
w skale 
otworów.
Chamuaset dotarł do szczytu schodów, zawahał się, odetchnął głęboko i szybko 
zszedł po 
stopniach, przekraczając próg otwartego przez kamieniarzy grobowca. Podążyli za 
nim służący 
z zapalonymi pochodniami. Chamuaset zatrzymał się na chwilą w krótkim korytarzu, 
czekając, 
aż blask ognia oświetli wnętrze. Niewolnicy szli powoli, z wyraźną niechęcią. 
Nic dziwnego, 
zawsze się boją, pomyślał. Ja też, przynajmniej tym razem. Pomarańczowe 
płomienie zadrżały, 
rzucając na ściany długie cienie. Penbuj zagrzechotał tabliczką, Hori dyszał 
lekko. Chamuaset 
nieświadomie oparł dłoń na ramieniu syna i razem weszli do grobowca.
Chociaż świeże powietrze przeniknęło już do środka, odór wilgoci i stęchlizny 
był bardzo 
silny. Penbuj zaniósł się kaszlem, a Hori zmarszczył nos. Sala, z której 
wchodziło się do komory 
grobowej, choć mała, była wspaniale zdobiona, bardzo czysta i najwyraźniej 
nienaruszona. 
Chamuaset z podnieceniem patrzył na równo poustawiane skrzynie i szkatuły, meble 
i gliniane 
dzbany z oliwą, winem i pachnidłami, nadal zapieczętowane. W niszach stało sześć 
posągów 
uszebti, czekając na wezwanie swojego pana do pracy na polu lub przy warsztacie 
tkackim. 
Wokół nich ściany tętniły życiem. Na białym tynku intensywne barwy malowideł 
wybuchały 
w świetle pochodni z niezwykłą siłą.
Posuwając się wolno wzdłuż ścian, podziwiał mistrzostwo artystów. Zmarły i jego 
małżonka 
siedzieli przy stole, z różowymi kwiatami lotosu w jednej ręce i czarą z winem w 
drugiej, 
pochylając się ku sobie z uśmiechem. Młody człowiek, najpewniej ich syn, ubrany 
w krótką białą 
spódniczkę, z licznymi naszyjnikami na czerwonej piersi, podsuwał kawałek owocu 
pawianowi, 
którzy przysiadł u jego stóp. Pawiany widniały w wielu miejscach – bawiły się w 
ogrodzie, gdzie 
rodzina odpoczywała nad stawem, biegły za zmarłym, który z oszczepem w ręku 
polował na lwa 
na pustyni, siedziały z ogonami owiniętymi wokół bioder, podczas gdy mężczyzna, 
jego żona 
i syn sunęli na tratwie przez zielone bagnisko w poszukiwaniu kaczek. Pawian 
leżał nawet przy 
łożu pogrążonej we śnie pary, a słońce wysyłało pierwsze promienie, które miały 
obudzić 
śpiących. Między malowidłami obrazującymi szczęśliwe życie członków rodziny 
umieszczono 
zapisane czarnymi hieroglifami prośby do bogów o przyjęcie zmarłych do raju, 
liczne 
błogosławieństwa i nagrody w następnym życiu oraz o opiekę nad ich grobowcem. 
Hori zamienił 
parę słów z Penbujem, który przystąpił już do kopiowania inskrypcji, i podszedł 
do Chamuaseta.
– Czy zauważyłeś, że w tych obrazach jest coś dziwnego, ojcze?
Chamuaset obrzucił go szybkim spojrzeniem.
– Pawiany?
Syn potrząsnął głową.
– Nie, chociaż ich nagromadzenie jest dość niezwykłe. Pochowany tu człowiek 
musiał być 
czcicielem Thota. Chodzi mi jednak o coś innego. O wodę. Przyjrzyj się uważnie.
Chamuaset posłuchał rady Horiego i ogarnęło go zdumienie. Wszystkie malowidła 
przedstawiały mężczyznę, jego żonę i syna ze stopami w wodzie. Raz woda płynęła 
małymi 
białymi strumykami, kiedy indziej fale niosły ryby różnych gatunków, a w jeszcze 
innym miejscu 
stopy zmarłych tkwiły w misach pełnych wody. Wszędzie jednak stanowiła 
powtarzający się 
element.
– Ci ludzie musieli kochać Nil, skoro kazali ozdobić grobowiec jego 
błogosławionym 
widokiem – wyszeptał Chamuaset, a jego słowa odbiły się cichym echem od ścian. – 
Jeszcze coś, 
Hori: wydaje mi się, że ten człowiek był lekarzem, tak jak ja. Popatrz. – 
Wskazał na malowidło, 
na którym uwieczniono kilka instrumentów chirurgicznych. – Inskrypcja poniżej to 
receptura 
leku na nieuleczalny szkorbut, a tutaj umieszczono spis zaklęć przeciwko demonom 
wywołującym choroby.
Szli powoli wzdłuż ścian, zaś Penbuj postępował za nimi, kopiując napisy. Nagle 
Chamuaset 
zatrzymał się i wydał okrzyk pełen satysfakcji. Tuż przed otwartymi drzwiami, 
prowadzącymi do 
komory grobowej, znajdowała się wysoka nisza, a w niej dwie granitowe figury, 
przedstawiające 
dwie postacie – męską i żeńską. Kobieta była smukła i pełna wdzięku. 
Uśmiechnięte oczy 
patrzyły na Chamuaseta spod krótkiej, staroświeckiej peruki i niebieskiej 
opaski. Jedną rękę 
miała spuszczoną, drugą zaś obejmowała w pasie męża – szczupłego, również 
uśmiechniętego 
mężczyznę, o łagodnym wyrazie kwadratowej twarzy, ubranego jedynie w krótką 
przepaskę 
i sandały. Jedna jego noga była wysunięta lekko do przodu. W dłoni trzymał 
kamienny zwój. 
Chamuaset pomyślał, że posągi wyszły spod ręki prawdziwego mistrza, podobnie jak 
wszystkie 
sprzęty i malowidła w grobowcu. Oczy wyrzeźbionych postaci lśniły, klejnoty na 
szyi kobiety 
zachwycały pięknymi odcieniami czerwieni i błękitu, a zdobiące jej szatę frędzle 
połyskiwały 
złotą farbą.
Chamuaset pochylił się nad cokołem.
– A więc znaleźliśmy księżniczkę i najprawdopodobniej księcia, chociaż jego 
imienia nie 
mogę odczytać – odezwał się po chwili. – Kamień pękł głęboko w miejscu, gdzie je 
zapisano...
Hori dotknął nierównego pęknięcia.
– Nie wygląda to na robotę wandali – powiedział. – Sądzę, że cokół uległ 
uszkodzeniu 
w czasie ustawiania i robotnicy nie mieli czasu go naprawić. Tak czy inaczej, 
jego imię na pewno 
umieszczono na sarkofagu.
Chamuaset kiwnął głową.
– Masz rację. Imię księżniczki ma fascynujące brzmienie. Ahure... Tak, jest 
niezwykłe. No, 
ale bierzmy się do pracy. Hori, potrafisz określić datę budowy grobowca?
Hori roześmiał się, a dźwięk ten odbił się echem, wprawiając cienie w ruch. 
Jeden 
z niewolników krzyknął ze strachu. Chamuaset wzdrygnął się i z trudem opanował 
chęć 
zasłonięcia dłonią ust syna.
– Dlaczego pytasz? – Śmiech Horiego przeszedł w cichy chichot. – To ty wiesz 
wszystko, ja 
mogę ci tylko asystować. Myślę jednak, że dokładne datowanie grobowca jest 
niemożliwe. 
Sprzęty są surowe i proste, mogą pochodzić z okresu Wielkich Piramid, lecz 
dekoracje 
utrzymane są w stylu, jaki obowiązywał za panowania mojego pradziada Setiego. 
Może wygląd 
sarkofagów podpowie nam dokładniejszą datę.
Chamuaset wcale nie miał ochoty przejść do następnego pomieszczenia. Słudzy, 
którzy czuli 
to samo, zbili się w cichą gromadkę na środku sali. Jedynie Penbuj, całkowicie 
pogrążony 
w pracy, wydawał się obojętny na atmosferę.
– Posąg księcia trzyma w dłoni zwój – zauważył Chamuaset. – Wygląda na symbol 
władzy 
faraona. Bardzo dziwny pomysł. Ktoś mógłby nawet powiedzieć, że bluźnierczy, 
ponieważ tylko 
wizerunki królów można przedstawiać z symbolami ziemskiej władzy.
Hori skinął tylko głową i krótkim gestem kazał sługom wejść do komory grobowej. 
Niewolnicy zawahali się. Oczy mieli rozszerzone za strachu i pobladłe twarze. 
Chamuaset 
podszedł do nich, zastanawiając się, czy na jego twarzy również maluje się 
strach.
– Nie bójcie się – przemówił łagodnie. – Czyż nie jestem największym magiem w 
Egipcie? 
Czy nie jestem potężniejszy od tych zmarłych? Podajcie mi pochodnię.
Wyjął pochodnię z drżącej dłoni stojącego najbliżej niewolnika i, starając się 
zapanować nad 
własnym przerażeniem, przekroczył próg komory grobowej.
O mały włos nie upuścił pochodni i z najwyższym trudem stłumił okrzyk. Tuż przed 
nim, 
oświetlony blaskiem płomienia, stał olbrzymi posąg Thota. Zakrzywionym dziobem 
celował 
w Chamuaseta, a mądre ptasie oczy połyskiwały w mroku. W prawej ręce trzymał 
trzcinkę, 
w lewej tabliczkę pisarza. Naturalnej wielkości rzeźba lśniła ciepłym blaskiem. 
Kiedy Chamuaset 
opanował strach, zauważył, że pokryto ją grubą warstwą złota.
– Thot – wyszeptał.
Ukląkł przed posągiem boga i z czcią ucałował jego stopy. Tuż za nim pokłon 
bóstwu oddał 
Hori. Słudzy stali w progu, wznosząc pełne podziwu okrzyki.
Chamuaset podniósł się i właśnie wtedy zobaczył pokrywy sarkofagów. Stały oparte 
o pobielaną ścianę, po obu stronach Thota – dwa ciężkie, wypolerowane bloki 
kwarcytu.
– Ależ to niemożliwe! – wykrzyknął zdumiony. – Przecież nie było tu żadnych 
złodziei! 
Dlaczego książę rozkazał, aby jego ciało pozostało nieprzykryte?
– Może wcale go tu nie ma. – Słowa Horiego zabrzmiały głucho w ciasnym 
pomieszczeniu.
Ojciec i syn odwrócili się jednocześnie. Chamuaseta ogarnął lęk, który nie 
opuszczał go od 
chwili, gdy po raz pierwszy ujrzał usypany przez robotników wzgórek wilgotnego 
piasku 
i złowrogi otwór poniżej. Jego dłonie stały się mokre i śliskie od potu. Mocniej 
chwycił 
pochodnię.
– Nie – szepnął. – Jest tutaj. Oboje są.
Sarkofagi stały obok siebie na kamiennych podstawach. Światło pochodni zadrżało, 
a pod 
ścianami zgromadziły się gęste cienie. Pogodny nastrój Horiego w jednej chwili 
się rozwiał. Bez 
słowa stanął u boku ojca. Chamuaset znowu zmusił się do działania. Co się ze mną 
dzieje? – 
pomyślał gniewnie. Setki razy patrzyłem na zmarłych. Jestem przecież kapłanem 
Domu 
Zmarłych i lekarzem. Nie, to nie widok zmarłych sprawia, że krew ścina mi się w 
żyłach, lecz 
złowroga magia, którą tu wyczuwam. Dlaczego te sarkofagi są odkryte?
Pierwsze zabandażowane ciało miało prawe ramię ciasno przylegające do boku, a 
lewe zgięte 
na piersi. Była to kobieta, księżniczka Ahure. Chamuaset patrzył na nią przez 
długą chwilę. Pod 
zakurzonymi pasmami płótna, zbrązowiałymi od użytych do balsamowania soli, które 
wchłonęły 
wilgoć ciała, rysowały się kształty licznych amuletów. Chamuaset przeliczył je w 
myślach. 
Niektóre umieszczono bezpośrednio na ciele. Bez trudu rozpoznał węzeł z 
przepaski Izydy, która 
chroniła zmarłych przed złem. Szyję księżniczki zdobił amulet dżed, kręgosłup 
Ozyrysa, który 
dawał zwłokom siłę ponownego zaistnienia w ciele i duchu w następnym świecie. 
Poniżej leżał 
ogromny naszyjnik ze złota i turkusów, który pokrywał zapadłą pierś, połyskując 
kusząco 
w świetle. Chamuaset zadrżał. Ten, kto nosił taki naszyjnik, zyskiwał siłę 
oswobodzenia się 
z krępujących go więzów.
– Jest piękny – wyszeptał Hori.
Chamuaset skinął głową, zaciskając mocno wargi. Powoli podszedł do drugiego 
sarkofagu, 
starając się stłumić strach. Książę leżał z ramionami przyciśniętymi do boków, w 
typowo męskiej 
pozycji. Był równie prosto zabandażowany jak małżonka. On również miał na sobie 
naszyjnik ze 
złota i turkusów. Chamuaset utkwił w nim wzrok, dlatego w pierwszej chwili nie 
zauważył 
przedmiotu w prawej dłoni zmarłego. Pochylił się nad nim z okrzykiem zdumienia.
– Hori! Tu jest jakiś zwój.
Wsunął rękę do wnętrza sarkofagu i dotknął papirusu. Zwój był zupełnie suchy i 
stawiał 
wyraźny opór. Chamuaset pociągnął trochę mocniej i dostrzegł, że wraz ze zwojem 
drgnęła cała 
ręka.
– Zwój nie spoczywa w dłoni księcia – zauważył Hori. – Ręka jest dokładnie 
zabandażowana.
– Masz rację – odparł Chamuaset. – Zwój został chyba przyszyty do bandaży. 
Popatrz, 
wystarczy, że pociągnę, a cała ręka się porusza.
Wyprostowali się z wyrazami zaskoczenia na twarzach.
– Mamy problem – stwierdził cicho Hori. – Zabrać zwoje z grobowca, aby je 
przepisać, 
a następnie odłożyć na miejsce, to jedno, ale co innego odciąć ten zwój od 
dłoni. Nigdy dotąd nie 
wyjmowaliśmy niczego z sarkofagu, najwyżej ze skrzyń w korytarzu.
– Wiem – rzucił z irytacją Chamuaset. Nie spuszczał wzroku z papirusu i 
dotykającej go 
dłoni. – Gdyby sarkofagi były zdobione i pokryte zaklęciami, być może 
znaleźlibyśmy jakieś 
wyjaśnienie, lecz na tych sarkofagach nie umieszczono żadnych dekoracji. Nie ma 
tu nawet oczu, 
którymi zmarli mogliby patrzeć na salę. Dlaczego ten zwój miał aż tak wielkie 
znaczenie, że 
książę rozkazał przyszyć go do swojej dłoni?
– To poważna sprawa. – Stojący za nimi Penbuj zajrzał do sarkofagu, wetknąwszy 
paletę pod 
pachę. – Inskrypcje niczego nie wyjaśniają, ani wizerunków pawianów, ani 
przedstawionej 
wszędzie wody. I gdzie spoczywa młody książę, syn tej pary? Czy zmarł gdzie 
indziej i dlatego 
pogrzebano go w innym grobowcu? – Umilkł, lecz nikt nie pospieszył mu z 
odpowiedzią. – 
Z pokorą przedstawiam ci moje wątpliwości, panie. Proszę, zamknijmy grobowiec i 
zostawmy 
zmarłych w spokoju. Nie zabieraj tego zwoju. Nie podoba mi się to powietrze.
Chamuaset wiedział, że pisarz nie ma na myśli stęchłego zapachu. Jemu także nie 
podobało 
się wypełniające grobowiec powietrze, lecz pomimo niechęci i niepokoju nie mógł 
się oprzeć 
ciekawości i pragnieniu poznania prawdy. Oto zwój, tak cenny, że zmarły książę 
zadbał, aby 
pochowano go wraz z nim. Wielka tajemnica, otoczona kokonem wiciu mniejszych. 
Podczas 
swoich badań znalazł wiele zwojów, najczęściej pozostawionych przez rabusiów, 
dla których nie 
miały one najmniejszej wartości. Zapisano na nich ukochane opowiadania lub 
wiersze tych, 
którzy chcieli czerpać z nich radość również w następnym świecie, u stóp 
Ozyrysa. Czasami były 
to mądrości, które zgłębili w młodym wieku i z miłością zachowali na wieki, 
kiedy indziej 
zwykłe przechwałki – spisy zgromadzonych kosztowności, podarunków ofiarowanych 
faraonowi 
z okazji święta Nowego Roku, niewolników przywiezionych z wojennych wypraw.
Ale to... Chamuaset z namysłem dotknął zwoju. Ten papirus musiał być niezwykle 
ważny dla 
księcia. Jego kruche kości i rozpadająca się skóra przytrzymywały go z 
rozpaczliwą 
determinacją. Zasłużyłem sobie na to, aby przynajmniej zerknąć na zapisane tu 
słowa, pomyślał, 
buntując się przeciwko własnej uczciwości. Odnawiając grobowce, oddaję cześć 
zmarłym, niech 
więc ten książę uszanuje moje pragnienie wiedzy.
– Czeka na ciebie świątynia Niuserre – odezwał się z nadzieją w glosie Penbuj. – 
Chyba nie 
chcesz jej rozgniewać, panie.
Chamuaset zignorował uwagę pisarza.
– Podaj mi nóż, Hori – rozkazał.
Stłoczeni w progu niewolnicy zaszemrali niespokojnie. Hori wyciągnął zza pasa 
krótki 
miedziany nóż i podał ojcu. Chamuaset pochylił się nad sarkofagiem. Zawahał się, 
wpatrzony 
w twarz księcia, lecz w podjętej decyzji utwierdziła go świadomość posiadania 
własnych 
amuletów – zapewniające szczęście i energię oko Horusa, zawieszone na piersi, 
oraz 
spoczywający między łopatkami pas Izydy, osłaniający przed atakującymi od tyłu 
demonami. 
Wstrzymał oddech, ostrożnie ujął zwój i pociągnął ku sobie tak mocno, że 
zobaczył wreszcie 
przytrzymujące papirus szwy. Ostrym nożem przeciął jedną po drugiej nici, 
dziwiąc się ich 
trwałości. Ręka zmarłego drgnęła. Penbuj cofnął się, lecz Hori uważnie 
obserwował ruchy ojca.
Z piersi Chamuaseta wydobyło się pełne satysfakcji westchnienie. Uniósł zwój i 
podał go 
Penbujowi.
– Zawiń go delikatnie w płótno – polecił. – I osobiście dostarcz do domu. Połóż 
go na moim 
biurku w gabinecie i uprzedź czuwającego przy drzwiach strażnika, aby nikogo tam 
nie 
wpuszczał. Przeczytam zwój, potem ty skopiujesz treść i wtedy odłożę go na 
miejsce.
Jeżeli nie okaże się bardzo cenny, odezwał się wewnętrzny głos. Bo wtedy 
umieścisz 
w swojej bibliotece albo przekażesz w darze Domowi Ksiąg w Pi-Ramzes. Ten książę 
z pewnością go już nie potrzebuje.
– Nie podoba mi się to – powiedział Penbuj, z niechęcią biorąc zwój do ręki.
Chamuaset odwrócił się do niego ze złością.
– Twoja aprobata czy dezaprobata nic dla mnie nie znaczy – rzekł zimno. – Jesteś 
moim 
sługą i radzę ci o tym pamiętać, bo łatwo możesz stracić swoją pozycję w moim 
domu.
Pobladły Penbuj skłonił się nisko i bez słowa opuścił grobowiec. Hori z 
zastanowieniem 
popatrzył na ojca.
– Potraktowałeś go zbyt ostro – mruknął.
Chamuaset obrzucił go wściekłym spojrzeniem.
– To nie twoja sprawa, Hori.
Kiedy wyszli na zewnątrz, pustynia była czerwona od promieni zachodzącego 
słońca. 
Zatrzymali się u szczytu schodów, z ulgą wdychając świeże powietrze. Wieczorny 
wiatr, ciepły 
i dziwnie radosny, poruszał ich brudnymi przepaskami i osuszał zimny pot.
– Jakie piękne jest życie! – powiedział Hori, nieświadomie wyrażając także 
uczucia ojca. – 
Nie jestem jeszcze gotów spocząć w ciemnym i zimnym grobie. Egipt to cudowna 
kraina, zbyt 
wspaniała, by ją opuścić.
– Nikt nie jest gotów umierać – odpowiedział wolno Chamuaset. Kręciło mu się w 
głowie 
i miał wrażenie, że od chwili wejścia do grobowca upłynęło wiele czasu. – 
Zjedzmy resztki 
z południowego posiłku i napijmy się piwa. Później wrócimy do domu i zawrzemy 
pokój z matką 
i siostrą.
Zauważył, że niepostrzeżenie oddalili się od ciemniejącego otworu w ziemi.
– Ib! – zawołał. – Zostaw nadzór nad zwijaniem obozu swojemu zastępcy, wróć 
teraz do 
domu i powiedz Amekowi, że moim życzeniem jest, aby dwóch żołnierzy strzegło 
tego miejsca. 
Pozostanę tu aż do ich przybycia.
Hori spojrzał na ojca ze zdziwieniem.
– Dwóch żołnierzy, ojcze? – zapytał, gdy usiedli przy stole. – Zwykle nie 
pozostawiasz na 
straży grobowców żołnierzy, najwyżej dwóch robotników.
– Ale ten grobowiec znaleźliśmy w nietkniętym stanie – wyjaśnił Chamuaset. – Nie 
zajrzeliśmy jeszcze nawet do skrzyń i szkatuł. Kto wie, jakie skarby w nich 
złożono? Nie 
będziemy nic z nich wyjmować, lecz jeśli wiadomość o naszym odkryciu rozejdzie 
się, 
natychmiast pojawią się tu rabusie. Dlatego lepiej, aby wejścia pilnowali ludzie 
Ameka, 
uzbrojeni w oszczepy i noże.
Nie obawiał się jednak złodziei. Nie, to nie o nich mu chodziło. Pociągnął łyk 
piwa, które 
postawił przed nim niewolnik i zauważył, że pustynię pokryły nocne cienie. Dałby 
wiele, aby 
żołnierze Ameka byli już na miejscu.
Zapadła noc, kiedy obaj z Horim wysiedli z lektyk i weszli do domu. Chamuaset 
czuł 
ogromną ulgę. Odgłosy kroków i rozmowy służących, zapach wieczornego posiłku, 
łagodne 
światło lamp – wszystko to przywracało mu poczucie bezpieczeństwa i normalności. 
Hori oddalił 
się do swoich komnat. Chamuaset wchodził właśnie do jadalni, gdzie przy stole 
siedziała już 
Nubnofret, gdy w drugich drzwiach pojawiły się Szeritre i Bakmut. Służąca 
zatrzymała się pod 
ścianą, czekając na polecenia swej pani, Szeritre zaś podbiegła do ojca i mocno 
go uściskała.
– Zdążyłeś! – powiedziała. – Opowiesz mi dziś jakąś historię na dobranoc? Ależ 
jesteś 
zakurzony!
Chamuaset odwzajemnił uścisk córki, pocałował Nubnofret i podszedł do niskiego 
stolika 
w rogu komnaty, aby umyć ręce.
– Nie miałem czasu się przebrać – wyjaśnił żonie. – Nie chciałem, żebyś na mnie 
czekała.
Nubnofret nie wyglądała na zdenerwowaną.
– Podczas twojej nieobecności miałam mnóstwo pracy – powiedziała. – Znalazłeś 
coś 
ciekawego?
Do jadalni wszedł Hori. Chamuaset polecił, aby podano jedzenie i cała rodzina 
zajęła się 
rozmową na tematy ogólne. Muzykanci przygrywali do kolacji na harfie, lutni i 
bębnach. 
Nubnofret nie oczekiwała odpowiedzi na zadane mężowi pytanie, a Chamuaset był 
jej 
wdzięczny, że nie drąży tematu. Obawiał się, że Hori nierozważnie wspomni o tym, 
co znaleźli 
w grobowcu, lecz syn pogrążony był w cichej rozmowie z Szeritre.
Chamuaset czuł głód, nie mógł jednak przełknąć ani kęsa. Łagodny wiatr wpadał do 
jadalni 
przez odsłonięte okna. Myśli księcia krążyły wokół zwoju, który spoczywał teraz 
na biurku 
w gabinecie i czekał na niego. Z wysiłkiem zmusił się, by słuchać, co mówi 
Nubnofret.
– Gdy cię nie było, przybył twój brat Sa-Montu – mówiła Nubnofret, opierając 
pulchne 
ramiona na stole i trzymając w błyszczących od pierścieni palcach czarkę z 
winem. – Był 
rozczarowany, że cię nie zastał. Poczęstowałam go piwem i miodowymi 
ciasteczkami. Zaraz 
potem odjechał.
Chamuaset stłumił westchnienie. Wiedział, że Nubnofret nie lubi Sa-Montu, 
twierdząc, że 
jest prymitywny i wulgarny, lecz w rzeczywistości powodem jej antypatii był 
fakt, iż jego brat 
zawarł związek małżeński z nieodpowiednią kobietą.
– Czego chciał? – zapytał. – Mam nadzieję, że miło go przyjęłaś.
Przy stole zapanowała cisza. Nubnofret zdjęła pierścienic, przyjrzała się im 
uważnie 
i ponownie włożyła je na palce. Milczenie przerwał Hori, prosząc o kawałek 
chleba.
– Nie jestem źle wychowana, Chamuasecie – odparła z urazą w głosie Nubnofret. – 
Twój 
brat chciał spędzić z tobą popołudnie, popijając piwo w ogrodzie. To wszystko.
Tym razem Chamuaset nie zdołał powstrzymać nagłego i rzadkiego wybuchu buntu.
– To prawda, że Sa-Montu poślubił córkę Syryjczyka, zwykłego kapitana statku, i 
tym 
samym zaprzepaścił swoje szansę na tron – powiedział z pozornym spokojem. – Mimo 
tego nadal 
jest dobrym i uczciwym człowiekiem, którego darzę miłością. Jego towarzystwo 
sprawiłoby mi 
ogromną przyjemność.
– Bardzo lubię stryja. – W łagodnym głosie Szeritre zabrzmiał ton protestu. 
Dziewczyna 
patrzyła matce w oczy, zaciskając palce na rąbku szaty. – Zawsze przywozi mi coś 
ciekawego 
i rozmawia ze mną jak z osobą inteligentną. A Ben-Anat jest bardzo piękna i 
nieśmiała tak jak ja. 
Uważam, że historia ich poznania się i miłości jest cudowna. Podziwiam ich za 
to, że pobrali się 
wbrew woli dziadka.
– Jeżeli liczysz, że spotkasz kogoś, kto zakocha się w tobie do szaleństwa, 
musisz wziąć się 
w garść dziewczyno – odpowiedziała twardo Nubnofret, właściwie interpretując 
nutę tęsknoty 
w głosie córki. – Mężczyźni nie zwracają uwagi na kobiety o przeciętnej urodzie, 
nawet jeśli są 
bardzo bystre.
Policzki Szeritre pokryły się ciemnym rumieńcem. Spuściła oczy, zaciskając palce 
na dłoni 
Horiego. Chamuaset wykonał krótki gest i służący zaczęli uprzątać resztki 
posiłku ze stołu.
– Kiedy przygotujesz się do snu, przyślij do mnie Bakmut – powiedział do córki. 
– Wtedy 
przyjdę i opowiem ci ciekawą historię. Może teraz wybralibyście się z Horim na 
spacer po 
ogrodzie?
– Dziękuję, ojcze – odparła Szeritre. Wstała, nadal trzymając Horiego za rękę, i 
odwróciła się 
do Nubnofret. – Przykro mi, że znowu sprawiłam ci zawód, matko – powiedziała 
sztywno. – 
Jeżeli sobie życzysz, jutro zjem kolację w swojej komnacie, aby nie przyprawiać 
cię 
o niestrawność.
Zanim matka zdążyła zareagować, córka i syn wyszli z jadalni.
Chamuaset powstrzymał uśmiech, nie chciał bowiem rozgniewać żony. Szeritre miała 
w sobie nieugięty upór i tym razem to ona pokonała matkę w wojnie na słowa.
– Jeżeli nie potrafisz zaakceptować Szeritre takiej, jaką jest, zastanowię się, 
czy nie wysłać 
jej na pewien czas do naszej posiadłości w Nennesut – oświadczył chłodno. – 
Bardzo ją ranisz, 
chociaż ona stara się do tego nie przyznawać. W Fajum zamieszka w pobliżu haremu 
faraona, 
gdzie niewątpliwie znajdą się kobiety, skłonne okazać jej więcej zrozumienia niż 
własna matka. 
Sunero jest dobrym zarządcą, a jego rodzina na pewno chętnie przyjmie Szeritre.
Nubnofret spuściła głowę.
– Przepraszam cię, drogi bracie – powiedziała. – Szeritre ma w sobie coś, co 
budzi mój 
gniew, chociaż bardzo staram się nad nim panować. Pragnę, aby była piękna, aby 
mężczyźni jej 
pragnęli. – Uderzyła dłońmi o blat stołu i podniosła się, poprawiając obfitą 
żółtą szatę. – Nie 
lubię Sa-Montu za jego prymitywny sposób zachowania, ale zgadzam się z moją 
córką. Jego 
romans z Ben-Anat przyspieszył bicie również i mojego serca. Dlaczego nigdy nie 
jestem 
w stanie przytaknąć temu, co mówi Szeritre?
Zawahała się. Chamuaset sądził przez chwilę, że żona uklęknie i obejmie go, lecz 
uśmiechnęła się tylko, przywołała do porządku służącą, która upuściła na podłogę 
resztki mięsa, 
i wyszła z jadalni.
Chamuaset pozostał przy stole, nie zdając sobie sprawy, że muzykanci przestali 
już grać 
i czekali, aż pozwoli im odejść. Nie zajrzę do zwoju, dopóki nie zobaczę się z 
Szeritre, pomyślał. 
Nie chcę przystępować do ciężkiej pracy nad tekstem tylko po to, aby ją zaraz 
przerwać. Dobrze 
zrobi mi spacer dookoła fontanny. A może lepiej będzie, jeżeli szybko przejrzę 
wiadomości 
z Delty. Nie ma sensu brać teraz kąpieli.
Wstał. Harfiarz zakasłał cicho. Chamuaset otrząsnął się z zamyślenia i odesłał 
muzykantów 
na spoczynek. Po drodze do ogrodu wstąpił do sali audiencyjnej. Sam nie 
wiedział, jak to się 
stało, że nogi zaniosły go do bocznych drzwi i korytarza, prowadzącego do 
sypialni i innych 
pokoi.
Zwój leżał na lśniącym blacie biurka, w bezpiecznej odległości od alabastrowej 
lampy, którą 
zawsze zapalano, kiedy Chamuaset zamierzał pracować do późna. Penbuj był 
dokładny 
i ostrożny. Strażnik zamknął wiodące do korytarza drzwi i Chamuaset znalazł się 
sam na sam ze 
swoim skarbem.
Podszedł do biurka z założonymi na piersi ramionami, chwilę stał przy nim, po 
czym zaczął 
krążyć wokół, ani na moment nie spuszczając wzroku z papirusu, owiniętego w 
czyste białe 
płótno. Zastanawiał się, czy zdoła go bez trudu rozwinąć, czy może zwój podrze 
się, gdy 
spróbuje go rozprostować. Palce go swędziły, wzdragał się jednak przed podjęciem 
ostatecznej 
decyzji, aby usiąść i zabrać się do studiowania dokumentu. Noc była bardzo 
spokojna. Z ogrodu 
sąsiadów dobiegały przytłumione wybuchy śmiechu – najwyraźniej odbywała się tam 
jakaś 
uczta. Poza tym wokół panowała cisza. Płomień lampy, stojącej w odległym kącie 
komnaty, 
zachybotał nagle i zatrzeszczał. Gdy jednak zanieczyszczona kropla oleju 
wypaliła się, znowu 
zapłonął równo i spokojnie. Jeżeli nie przestanę tego odwlekać, będę tu siedział 
do świtu, 
pomyślał z irytacją. Usiądźże wreszcie, ty głupcze!
Przez kilka chwil chodził jeszcze wokół biurka, zmagając się z lękiem przed 
rozczarowaniem, że treść zwoju okaże się nudna i zupełnie zwyczajna, i strachem 
przed czymś, 
czego nie potrafił nazwać. Wreszcie przysunął sobie krzesło i zdjął płótno, w 
które Penbuj 
zawinął papirus.
Ponownie uderzył go niezwykły wygląd zwoju – nie było na nim śladu kurzu, a czas 
najwyraźniej nie pozostawił na nim swojego piętna. Zmarły książę i ci, którzy 
balsamowali ciało, 
zrobili to wyjątkowo dobrze. Chamuaset dotknął z czcią dokumentu i powoli zaczął 
go rozwijać. 
Papirus poddawał się temu bez trudu. W końcu dotarł do drugiego brzegu, puścił 
krawędź i z 
zapartym tchem patrzył, jak zwój wraca do poprzedniego kształtu. Przeraził się, 
że ten niewielki 
błąd będzie go kosztował utratę zwoju, lecz papirus zaszeleścił tylko i 
znieruchomiał na biurku.
Jest taki krótki, pomyślał. Chociaż bardzo stary, to jednak tusz zachował 
intensywnie czarną 
barwę. Przysunął bliżej lampę. Jutro podyktuję Penbuj owi treść zwoju, lecz na 
razie chcę ją 
tylko poznać.
Zaczął ponownie rozwijać dokument, przytrzymując go dłońmi od spodu. Hieroglify 
różniły 
się od wszystkich, które do tej pory widział. Wyglądały na prymitywne 
pierwowzory obecnego 
pisma, tak stare, iż nie potrafił odczytać ich znaczenia. Dokument składał się z 
dwóch części. 
Chamuaset przebiegł wzrokiem pierwszą, wrócił do początku, po czym szybko 
poszedł do 
biblioteki po tabliczkę, trzcinkę i tusz. Uważnie i dokładnie przepisał każdy 
znak, poniżej notując 
prawdopodobne znaczenie. Praca była ciężka i wymagała absolutnej koncentracji, 
więc pogrążył 
się w niej bez reszty, zapominając o całym świecie. Od dawna już nie stawał 
przed tak wielkim 
wyzwaniem.
Rozległo się pukanie do drzwi, lecz Chamuaset go nie usłyszał. Po chwili pukanie 
się 
powtórzyło.
– Odejdź! – krzyknął, nie podnosząc głowy.
Drzwi uchyliły się i do gabinetu zajrzała Bakmut.
– Bardzo przepraszam, wasza wysokość, lecz księżniczka udaje się na spoczynek i 
czeka, 
abyś panie przyszedł i powiedział jej dobranoc.
Zaskoczony, spojrzał na stojący obok krzesła zegar wodny. Pracował już całe dwie 
godziny.
– Nie mogę przyjść w tej chwili, Bakmut – powiedział. – Będę za pół godziny. 
Poproś 
Szeritre, aby na mnie zaczekała.
Bakmut skłoniła się i wycofała. Drzwi stuknęły cicho, ale Chamuaset nie zwrócił 
na to 
uwagi. Siedział z głową pochyloną nad zwojem.
Wkrótce udało mu się ustalić, jakie znaki pojawiają się po kilka razy, chociaż 
nadal nie umiał 
określić ich znaczenia. Każdy z hieroglifów mógł odpowiadać sylabie, całemu 
wyrazowi lub też 
konkretnej idei. Wydawało mu się, że rozpoznaje niektóre znaki, lecz nie mógł 
się zdecydować, 
do jakiej kategorii je zaliczyć. Próbował je łączyć, pokrywając papirus na 
tabliczce cienkimi 
liniami znaków, wkrótce jednak wyczerpał wszystkie możliwości i nic mu to nie 
dało.
Zaczął wypowiadać szeptem poszczególne słowa, przesuwając trzcinką wzdłuż rzędów 
hieroglifów. Przyszło mu do głowy, że równie dobrze mógłby próbować odczytać 
dokument 
w języku staroasyryjskim. Grupy wyrazów, które odczytywał, miały jednak znajomą, 
budzącą 
mgliste skojarzenia kadencję. Wrócił do początku, tym razem wyśpiewując słowa. 
Zdania miały 
niewątpliwie własny rytm. Dotarł do końca pierwszej części dokumentu, czując, że 
zrobił 
wszystko, co było w jego mocy.
Zamyślił się. Nagle uświadomił sobie, że rytm wydawał mu się znajomy, ponieważ 
odczytane słowa to elementy zaklęcia. Każdy mag wiedział, że wypowiedziane na 
głos zaklęcia 
nabierają charakterystycznego brzmienia, którego nie ma ani w prozie, ani 
poezji. Wyśpiewałem 
jakieś zaklęcie, pomyślał, siadając prosto i czując dreszcz przerażenia na 
plecach. Postąpiłem 
bardzo głupio, wypowiadając coś, czego nie rozumiem i tym samym nadając temu 
moc. Nie mam 
pojęcia, co właściwie wyszło z moich ust.
Siedział dłuższą chwilę, starając się opanować niepokój. Płomień małej lampy na 
biurku 
drżał niepewnie, ponieważ olej prawie się wypalił. Lampa w rogu gabinetu nadal 
paliła się 
spokojnie, lecz Chamuaset wiedział, że i ona przygaśnie, jeżeli knot nie 
zostanie równo 
przycięty. W całym domu panowała głęboka cisza. Zerknął na zegar wodny i z 
przerażeniem zdał 
sobie sprawę, że za trzy godziny nadejdzie świt.
Pospiesznie zawinął papirus w czyste płótno i wybiegł z gabinetu, kierując się 
ku komnatom 
Szeritre. Drzwi były uchylone i w środku płonęła lampa, rzucając łagodne światło 
na korytarz. 
Pchnął lekko drzwi. Bakmut spała na macie tuż za progiem, czekając na jego 
nadejście. Wyminął 
ją ostrożnie i wszedł do komnaty. Szeritre spala oddychając spokojnie, zwinięta 
w kłębek wśród 
rozrzuconych prześcieradeł. Zwój, który czytała przed zaśnięciem, wysunął się 
jej z rąk na 
podłogę. Chamuaset stanął nad nią, czując wyrzuty sumienia. Zawiodłem cię po raz 
drugi, moje 
Małe Słońce, pomyślał ze smutkiem. Tyle mówię o swojej miłości do ciebie, lecz w 
gruncie 
rzeczy jestem niewiele lepszy od twojej matki. Tak mi przykro.
Wrócił do gabinetu. Zwój leżał tam, gdzie go zostawił – niepozorny, beżowy, 
cylindryczny 
kształt wśród kawałków papirusu, na których Chamuaset zapisywał różne wersje 
tłumaczenia. 
Nawet jeżeli rzeczywiście wypowiedziałem zaklęcie, nie wywarło to żadnego wpływu 
ani na 
mnie, ani na moje otoczenie, pomyślał z ulgą. Najprawdopodobniej jest to tylko 
receptura leku na 
zaparcie, którą przytwierdzono do ręki zmarłego, ponieważ cierpiał na tę 
dolegliwość w życiu 
doczesnym i obawiał się, że nie uwolni się od niej w życiu pozagrobowym.
Uśmiechnął się do siebie, lecz ten żart nie stłumił uczucia przygnębienia i 
winy, 
przygniatającego mu serce. Jestem największym znawcą historii w Egipcie, 
pomyślał trzeźwo. 
Jeżeli ja nie potrafiłem odczytać tego zwoju, nikt inny tego nie zrobi. Mógłbym 
pokazać go 
któremuś z moich kolegów, lecz nie ma to sensu, ponieważ ich wiedza jest 
mniejsza od mojej. 
A poza tym... Wziął zwój do ręki i zaniósł go do biblioteki, oświetlając sobie 
drogę małą lampą. 
Poza tym każdy z nich chciałby wiedzieć, skąd go mam. Penbuj ma rację – jestem 
złodziejem, 
choć miałem dobre intencje. Niech Penbuj przepisze szybko treść, a ja odłożę go 
na miejsce 
i przyszyję do palców księcia. Nie przystąpię do pracy nad drugą częścią, dopóki 
Penbuj nie 
skopiuje pisma. Jestem zbyt zmęczony i zdenerwowany, aby teraz się do tego 
zabierać. A może 
po prostu się boję?
Ostrożnie włożył zwój do szkatułki i zamknął wieczko. Masz szczęście, że nie 
stało się nic 
strasznego, kiedy wyśpiewałeś to zaklęcie, odezwał się w nim jakiś głos. Kto 
wie, co 
wydarzyłoby się, gdybyś odczytał drugą część. Może twój dom opanowałby demon, a 
może 
kogoś z twoich bliskich spotkałaby śmierć? Dobrze, że tylko raz postąpiłeś tak 
głupio 
i nierozważnie.
Był bardzo zmęczony i senny, lecz przed udaniem się na spoczynek musiał jeszcze 
coś 
zrobić. Zaklęcie, które wypowiedział, groziło nieznanymi konsekwencjami, musiał 
więc im 
zapobiec. Zamknął za sobą drzwi biblioteki i podniósł wieko skrzyni, w której, w 
starannie 
oznaczonych pudełeczkach i słojach, przechowywał leki. Z jednego z pudełek wyjął 
wysuszonego skarabeusza. Miał ich duży zapas. Stosował jej w leczeniu wielu 
chorób, lecz teraz 
potrzebny był mu mieniący się tęczowo złoty skarabeusz.
Nożem delikatnie odciął główkę i skrzydła owada, korpus zaś umieścił w małej 
miedzianej 
umie. Z pewnym trudem, ponieważ zwykle robił to jego asystent, zapalił kawałek 
węgla, zalał 
pancerz owada odrobiną wody z dzbana napełnianego codziennie przez Tba i 
zagotował ją. 
Z drugiej skrzyni wyjął mały, zapieczętowany słój. Wewnątrz znajdował się bardzo 
drogi 
i trudny do zdobycia olej z węża apnent. W alabastrowej czarce ułożył skrzydła i 
głowę owada. 
Mamrocząc zaklęcie, zalał je cennym olejem. Przez chwilę obserwował, jak lekkie 
ciało 
skarabeusza wiruje w gotującej się wodzie, potem zaś wyjął je szczypcami, 
wypowiadając dalszy 
ciąg zaklęcia, i przełożył do naczynia z oliwą. Ostrożnie polał wodą węgiel, 
który zasyczał 
głośno i zaczął parować. Rano dokończy zaklęcie, łącząc oba oleje, i wypije 
sporządzoną w ten 
sposób miksturę. Jego niepokój był tak wielki, że zrobiłby to od razu. Wiedział 
jednak, że części 
ciała skarabeusza muszą przez jakiś czas moczyć się w oleju, aby mogły zapewnić 
należytą 
ochronę.
Zamknął skrzynie z lekami oraz drzwi biblioteki i potykając się ze zmęczenia 
poszedł do 
sypialni. Pod drzwiami na macie spał niewolnik, ale Chamuaset nie miał siły go 
budzić. Po 
omacku odnalazł drogę do łoża, zdjął przepaskę, zrzucił sandały i osunął się na 
pachnące lotosem 
prześcieradła. Natychmiast zapadł w głęboki sen.
Rano, po kąpieli, modlitwie i śniadaniu, które spożył w błogosławionym 
odosobnieniu 
swoich komnat, udał się do biblioteki. Zapalił świeży kawałek węgla i, recytując 
zaczęte w nocy 
zaklęcie, przelał korpus skarabeusza do naczynia, w którym namoczył główkę i 
skrzydła. Lęk 
i poczucie zagrożenia ustąpiły. Ustawił czarkę nad ogniem i czekał, aż olej 
zacznie wrzeć. Aby 
zaklęcie zapewniło maksymalną ochronę, musiał przez siedem dni wstrzymać się od 
pożycia 
seksualnego. Magia często wymagała takich ograniczeń. Wielu kolegów uważało je 
za bardzo 
ostre, ale jemu tydzień bez seksu nie wydawał się zbyt długi.
Połączone oleje wrzały, wypełniając powietrze gorzkawym aromatem. Chamuaset 
zdjął 
naczynie z ognia i zaczekał, aż płyn przestygnie. Nie gasił węgla, który 
powinien sam się 
wypalić. Mieszanka olejów musiała zachować właściwą, dość wysoką temperaturę, 
ponieważ 
zbyt chłodna nie spełniłaby zadania.
Odśpiewawszy ostatnią część zaklęcia, ujął czarkę w palce i szybko wypił płyn, 
czując, jak 
nasiąknięte olejem ciało skarabeusza przepływa mu przez gardło. Powstrzymałem 
zło, które 
wczoraj w nocy obudziłem swoim głupim postępkiem, pomyślał i z lekkim sercem 
wrócił do 
gabinetu. Starannie poskładał rozrzucone na biurku arkusze papirusu. Penbuj może 
dołączyć je 
do kopii zwoju. Nie zamierzał jednak zrezygnować z prób przetłumaczenia tekstu. 
Żaden 
starożytny dokument nie oparł się jeszcze jego wysiłkom i ten także nie będzie 
wyjątkiem.
– Penbuj! – zawołał, wiedząc, że pisarz czeka pod drzwiami, gotowy na polecenia. 
– Możesz 
wejść. Jakie listy nadeszły z Delty?
Kiedy skończył dyktować odpowiedzi, przypomniał sobie, że musi przeprosić córkę 
za 
niedotrzymanie obietnicy i ruszył na poszukiwanie Szeritre. Znalazł ją w krótkim 
korytarzyku, 
w pobliżu tylnego wejścia. Obserwowała oswojonego węża, pijącego mleko, które 
wystawiano 
specjalnie dla niego. Powitała ojca pogodnym uśmiechem.
– Chyba jest wdzięczny za mleko – odezwała się. – Po posiłku rozgląda się 
dokoła, jakby 
chciał sprawdzić, czy ktoś jest w pobliżu. Jeżeli nikogo nie ma, po prostu 
odpełza. Znam jego 
zwyczaje, bo czasami przyglądam mu się z ukrycia.
Chamuaset ucałował jej gładkie czoło.
– Muszę przeprosić cię za wczorajszy wieczór, Szeritre – powiedział z pokorą w 
głosie. – 
Zająłem się pracą i zupełnie o tobie zapomniałem. Nie jestem chyba najlepszym z 
ojców, 
prawda?
– Wybaczam ci – odparła z żartobliwą powagą, grożąc mu palcem. – Ale nie obędzie 
się bez 
kary. Dziś wieczorem będziesz musiał czytać dwa razy dłużej. Och, ojcze, nie 
jestem już 
dzieckiem. Nie wpadam we wściekłość i nie płaczę w poduszkę tylko dlatego, że 
ktoś o mnie 
zapomniał. Doskonale rozumiem, że byłeś zajęty.
A jednak czasami płaczesz w poduszkę, pomyślał, patrząc na córkę, która wróciła 
do 
obserwacji pijącego mleko węża. Bakmut wspominała mu o tym, składając raport na 
temat 
postępów córki. Płaczesz ze złości na samą siebie, z własnej bezsilności. Ja 
również doskonale 
cię rozumiem.
– Zaplanowałem na dziś małą ucieczkę – powiedział. – Mam zamiar zniknąć na parę 
godzin 
i wrócić dopiero na kolację. Przyłączysz się do mnie?
Szeritre uśmiechnęła się konspiracyjnie.
– Mama spodziewa się, że pogram przy niej na lutni. Jeżeli okaże się, że nigdzie 
mnie nie 
ma, jutro na pewno powie mi kilka niezbyt miłych rzeczy, ale cóż... Jestem do 
tego 
przyzwyczajona. Z radością wybiorę się z tobą, ojcze.
– Świetnie. Wobec tego czekaj na mnie po południowej drzemce, na tyłach ogrodu.
Kiwnęła głową i przykucnęła, ponieważ wąż uniósł głowę i wpatrywał się w nią 
czarnymi, 
nieruchomymi oczyma. Chamuaset zostawił ich, zajętych sobą.
Po południowym odpoczynku ojciec i córka wsiedli do czekających przy ogrodowej 
bramie 
lektyk i w asyście Ameka oraz czterech żołnierzy wyruszyli w kierunku świeżo 
odkrytego 
grobowca. W drodze przez północne dzielnice miasta rozmawiali o nieistotnych 
sprawach, 
ciesząc się swoim towarzystwem. Od czasu do czasu uśmiechali się do siebie 
porozumiewawczo, 
z ledwo wyczuwalnym poczuciem winy. Chamuaset pomyślał, że Szeritre wygląda 
prawie 
ładnie, z bransoletami z karneolu, podzwaniającymi na brązowych rękach, w peruce 
z czarnymi 
warkoczami, muskającymi smukłą szyję.
Wkrótce znaleźli się cieniu daktylowych palm, których maleńkie zielone owoce 
były teraz 
prawie niewidoczne, potem zaś ich oczom ukazała się Sakkara z wyniosłymi 
ruinami.
Kiedy dotarli do grobowca i wysiedli z lektyk, Hori, który dostrzegł ojca i 
siostrę już 
wcześniej, pomachał im na powitanie. Chamuaset zszedł z dziećmi po schodach i 
przekroczył 
próg pogrążonej w półmroku komory grobowej.
Penbuj spisywał właśnie pokrywające ściany inskrypcje. Zatrudnieni przez 
Chamuaseta 
malarze rozstawili sztalugi i wykonywali reprodukcje malowideł. Inni słudzy 
siedzieli na 
piaszczystej podłodze, katalogując pracowicie znajdujące się w skrzyniach 
przedmioty. Przy 
drzwiach stało trzech ludzi uzbrojonych w miedziane zwierciadła, których 
zadaniem było 
wychwytywanie promieni słonecznych i odbijanie ich do wnętrza grobowca.
Szeritre westchnęła z zachwytem.
– Jakie piękne malowidła! – wykrzyknęła. – Co za niezwykła dbałość o szczegóły! 
Dziadek 
powinien to koniecznie zobaczyć!
– Uświadomiłoby mu to tylko, jak niezdarni są jego malarze – zauważył Hori. – 
Wyślesz mu 
kopie tych scen, ojcze?
– Zawsze tak robię. – Chamuaset ujął córkę pod ramię. – Czy chciałabyś zobaczyć 
zmarłych, 
kochanie?
Szeritre nie należała do lękliwych dziewcząt. Skinęła głową i, mając po obu 
stronach ojca 
oraz Horiego, weszła do komnaty grobowej.
Światło było tu bardziej miękkie i rozproszone. Z mroku wyzierały dwa sarkofagi, 
a olbrzymi Thot rysował się w nim niewyraźnie. We troje podeszli do zmarłych. 
Szeritre 
pochyliła się nad sarkofagami i uważnie przyjrzała złożonym w nich ciałom.
– To księżniczka Ahure – wyjaśnił Chamuaset. – Imienia księcia na razie nie 
znamy. Ich syn 
musiał zostać pogrzebany gdzie indziej. Mam nadzieję, że po ukończeniu prac 
dowiemy się 
czegoś więcej.
– Biedacy – powiedziała cicho Szeritre. – Nie wątpię, że wspaniale jest siedzieć 
pod świętym 
figowcem w królestwie Ozyrysa z innymi błogosławionymi zmarłymi, ale ja jestem 
bardzo 
szczęśliwa, że wkrótce wsiądziemy do lektyk i wrócimy do domu, na obmyśloną 
przez mamę 
wieczorną ucztę.
– Łakome z ciebie stworzonko – roześmiał się Hori.
Odpowiedziała coś lekkim tonem. Chamuaset słuchał ich wesołej paplaniny, nie 
zwracając 
uwagi na słowa. Raz i drugi obrzucił ciała uważnym spojrzeniem. Nic się nie 
zmieniło. Nawet 
końce nici, łączących zwój z dłonią księcia, były tak samo poszarpane jak 
poprzedniego dnia. 
Ogarnęła go fala ulgi, której przyczyny nie potrafił wyjaśnić. Czuł się 
szczęśliwy, młody, wesoły.
– Ile czasu upłynie do zapieczętowania grobowca? – zapytał Horiego.
Młody człowiek zawahał się.
– Trudno powiedzieć. Wszystko zależy od malarzy. Żadne naprawy nie są konieczne, 
niedługo więc będziemy mogli przystąpić do ceremonii składania ofiar.
– Myślę, że powinniśmy nałożyć pokrywy na te sarkofagi – powiedział Chamuaset. – 
Zmarli 
nie powinni leżeć w tym pyle. Poza tym, jeżeli w przyszłości włamią się tu 
złodzieje, widok 
pokryw może zniechęcić ich do zniszczenia zwłok w poszukiwaniu cennych amuletów.
Hori spojrzał na niego dziwnie i Chamuaset pomyślał z niepokojem, że syn musiał 
zobaczyć 
coś niezwykłego w wyrazie jego twarzy.
– Dobrze – zgodził się Hori. – Trochę ryzykujemy, jeżeli weźmie się pod uwagę, 
że nie 
wiemy, dlaczego nie zamknięto sarkofagów, lecz nasze intencje są czyste, co na 
pewno uchroni 
nas przed zemstą zmarłych.
Dobry nastrój Chamuaseta zniknął w jednej chwili.
– Nie będziemy dłużej odrywać cię od pracy – powiedział do syna. – Przypomnij 
ludziom 
Ameka, że mają strzec grobowca do czasu, gdy zostanie ponownie zapieczętowany, 
dobrze, 
Hori? Zadbaj też, aby fellachowie dostali dużo piwa i warzyw. Wykonują 
najcięższą pracę.
Postąpił w kierunku lepiej oświetlonego korytarza i błogosławionego, oślepiająco 
białego 
słonecznego blasku, zalewającego schody grobowca.
– Szeritre, jest jeszcze za wcześnie na powrót do domu – rzucił przez ramię. – 
Co powiesz na 
wyprawę do miasta? Moglibyśmy zobaczyć, jakie nowe świecidełka sprzedają na 
targowisku.
– Tak, możemy do reszty zanurzyć się w grzechu – odparła.
Wrócili do czekających w cieniu lektyk.
Zamiast skręcić na północ i wyminąć świątynie królów w dzielnicy Anchtaui, 
Chamuaset 
polecił tragarzom zboczyć w kierunku południowych przedmieść miasta, które 
zamieszkiwali 
cudzoziemcy, oraz zasilanego wodą Nilu kanału, łączącego świątynie Hathor na 
południu i Ptaha 
na północy. Nie zabrali ze sobą Ramose, dlatego to potężnie zbudowany Amek 
ostrzegał 
krzykiem tłum, kto idzie.
Wkrótce znaleźli się w samym środku gwarnej dzielnicy Perunefer. Krzyżowały się 
tu 
wąskie uliczki nabrzeżnej części Memfis, zabudowane jedno – i dwupiętrowymi 
lepiankami. 
Było tu mnóstwo sklepów i straganów, gdzie handlarze zachwalali swoje towary. 
Mimo 
straszliwego tłoku, ogłuszającego porykiwania osłów i wrzasku nagich dzieci, 
tarzających się 
w pyle i śmieciach, Amek zdołał przeprowadzić swoich szlachetnie urodzonych 
podopiecznych.
Szeritre zobaczyła coś, co ją zaciekawiło, więc Chamuaset kazał zatrzymać 
lektyki. Patrzył, 
jak córka staje w pyle ulicy, zapomniawszy o poprawieniu szaty i pozostawionych 
na dnie lektyki 
sandałach. Szybko podbiegła do straganu, na którym sprzedawano wazy i szkatułki 
o dziwacznych kształtach. Sądząc po zdobiących je wizerunkach niesamowitych 
istot morskich, 
przedmioty te pochodziły z Alaszii.
Chamuaset przywołał Ameka, który podszedł do Szeritre i dyskretnie zapytał, co 
chciałaby 
kupić. Szepnęła mu coś do ucha i Amek natychmiast zaczął się targować. Chamuaset 
patrzył 
przez chwilę na przelewający się wokół tłum ciał w różnych odcieniach brązu, 
potem zaś utkwił 
wzrok w połyskującej w słońcu rzece.
Czuł się szczęśliwy. Nubnofret zamarłaby z przerażenia, gdyby wiedziała, że jej 
córka stoi 
w publicznym miejscu, wśród kurzu i mięsnych odpadów, dokonując zakupu 
uwłaczająco 
taniego przedmiotu, nie zwracając najmniejszej uwagi na trzech pijanych 
mężczyzn, którzy 
właśnie wytoczyli się na ulicę z przyjemnego chłodu piwiarni i o mały włos nie 
przewrócili 
wnuczki faraona.
Szeritre podeszła do ojca szeroko uśmiechnięta. Ściskała w rękach brzydki, 
jaskrawozielony 
garnek.
– Ohydne, prawda? – powiedziała zdyszana. – Ale mnie się podoba. Kiedy Bakmut 
napełni 
go kwiatami, będzie wyglądał zupełnie inaczej. Dokąd się teraz wybierzemy?
Chamuaset z żalem rozkazał tragarzom, aby zawrócili do domu. To pogodne 
popołudnie 
warte było wszystkich ostrych słów, jakimi obrzuci ich Nubnofret. Biegnąca 
wzdłuż rzeki droga 
była znacznie szersza od miejskich uliczek, mogli więc podróżować obok siebie i 
swobodnie 
rozmawiać. Ludzi było tu sporo, lecz przemieszczali się głównie w jednym 
kierunku, dzięki 
czemu orszak Chamuaseta mógł szybciej posuwać się naprzód.
Mijali właśnie most zbudowany nad kanałem, prowadzącym od rzeki do stopni 
świątyni 
Ptaha, kiedy Chamuaset, który leniwie obserwował mijających ich ludzi, nagle 
zesztywniał. 
W pewnej odległości przed nimi szła kobieta, której bose stopy wzbijały w górę 
małe obłoczki 
pyłu. Była wysoka, trzymała się prosto i poruszała w pełen wdzięku, trudny do 
opisania sposób, 
kołysząc lekko biodrami. Jej wyniosły, pełen godności chód sprawiał, że ludzie 
ustępowali jej 
z drogi. Chamuaset nie widział twarzy kobiety. Czarnowłosą, lśniącą głowę 
trzymała wysoko 
i patrzyła prosto przed siebie. Jej ręce dotykały okrytych białą szatą bioder. 
Na przegubach dłoni 
miała srebrne bransolety, przypominające kształtem węże.
– Spójrz na tę kobietę, ojcze! – zawołała Szeritre, wskazując na nieznajomą. – 
Tam, widzisz? 
Musi być niezwykła. Kroczy tak dumnie, chociaż jest bosa i ma na sobie niemodną 
szatę.
– Tak, widzę ją! – odkrzyknął Chamuaset, zaciskając dłonie na kolanach i 
wychylając się 
z lektyki, aby nie stracić kobiety z oczu.
Jej szata rzeczywiście była niemodna. Podkreślała kontury smukłego ciała, od 
łopatek po 
zgrabne kostki nóg. Nie mógł oderwać wzroku od kobiety. Widział, jak jej jędrne 
pośladki 
rytmicznie się napinają. Wąska szata miała z boku rozcięcie, dzięki czemu nie 
krępowała 
ruchów. Długa brązowa noga raz po raz wyzierała z rozcięcia, prostując się i 
znowu znikając.
– Jak myślisz, to jej własne włosy czy peruka? – zapytała Szeritre. – Tak czy 
inaczej, nikt nie 
nosi teraz takich fryzur. Mamie na pewno by się nie spodobała.
Oczywiście że nie, pomyślał Chamuaset, przełykając z trudem ślinę. Chód tej 
kobiety miał 
w sobie jakąś dzikość, która bez wątpienia wzbudziłaby niesmak Nubnofret.
– Szybciej! – krzyknął do tragarzy. – Zależy mi, żeby zrównać się z tamtą 
kobietą. Amek, 
biegnij przodem i zatrzymaj ją!
Zastanawiał się, dlaczego nie wszyscy przechodnie oglądają się za nieznajomą. 
Amek 
przeciskał się przez tłum, tragarze przyspieszyli kroku, lecz Chamuaset wiedział 
już, że dowódca 
jego straży nie dogoni kobiety. Dopiero teraz poczuł, że zaciska z całej siły 
dłonie. Zanim jednak 
zdążył je rozdzielić, kobieta znikła w tłumie. Amek zawrócił z zawiedzioną miną.
– Przykro mi, panie. Niełatwo stracić z oczu taką piękność, ale ona zapadła się 
chyba pod 
ziemię.
On również docenił jej niezwykłą urodę. Chamuaset wzruszył ramionami.
– Nie szkodzi – odparł. – Spodobała mi się, ale to nic. Musimy wracać.
Szeritre obserwowała go bacznym spojrzeniem. Chamuaset zerknął na białe ślady, 
które 
pozostawiły na dłoni jego paznokcie i uśmiechnął się lekko.
– Okazuje się, że ciekawość przezwyciężyła moją wrodzoną ostrożność – stwierdził 
z uśmiechem.
Szeritre odwzajemniła jego uśmiech.
– Nie musisz wstydzić się fascynacji tą kobietą – zapewniła go. – Ja także 
zauważyłam, że 
jest bardzo piękna.
Po raz pierwszy pokora w głosie córki wzbudziła w Chamuasecie irytację. 
Chrząknął ze 
zniecierpliwieniem, rzucił głośny rozkaz i bez słowa zaciągnął zasłony w 
lektyce. Przymknął 
oczy, starając się nie myśleć, że wkrótce przekroczy bramę posiadłości i 
znajdzie się w domu. 
Jego serce przepełniało coraz silniejsze poczucie straty.
V
O, człowieku, który pozwalasz, aby władały tobą namiętności,
Kimże jesteś?
Krzyczy on tak głośno, że jego głos sięga niebios.
O, Księżycu, oskarż go o jego zbrodnie.
Przekradając się z Szeritre przez dom, Chamuaset słyszał głosy służących, którzy 
o tej porze 
zapalali lampy w ogrodzie.
– Oboje jesteśmy brudni i cuchniemy bazarem – szepnęła Szeritre. – Pójdziemy na 
kolację 
tak jak stoimy, czy umyjemy się, ryzykując spóźnienie?
– Umyjemy się – powiedział bez wahania Chamuaset. – W oczach twojej matki 
spóźnienie 
jest mniejszą winą niż niechlujstwo. Tylko pospiesz się, Szeritre.
W komnacie Chamuaseta czekał już Kasa z ręcznikami, czystą szatą i rozłożoną na 
stole 
biżuterią.
– Pani jest wściekła – poinformował księcia w odpowiedzi na jego krótkie 
pytanie. – 
Koniecznie chciała wiedzieć, dokąd, panie, poszliście. Księżniczka Szeritre nie 
grała dziś na 
lutni.
Chamuaset, który zmierzał do łaźni, przystanął.
– Wiem – odparł. – Moje małe ucieczki nie są warte tego całego zamieszania, 
Kaso. Gniew 
Nubnofret to straszna rzecz. Umyj mnie szybko.
Parę chwil później wyszedł z mroczniejącego domu w ciepłe światło wieczornego 
ogrodu. 
Szeritre już tam była, ubrana w prostą niebieską suknię. Na rękach miała 
bransolety z lapis lazuli 
i diadem z tego samego kamienia na głowie. Jej twarz pozostała nieumalowana. 
Rozmawiała 
z siedzącym obok niej na trawie Horim, którego włosy były jeszcze wilgotne po 
kąpieli. 
Chamuaset podszedł do nich i usiadł na krześle, za którym czekał już służący. 
Ledwo zdążył 
przywitać się z synem, gdy spomiędzy kolumn wyłoniła się Nubnofret, a za nią 
niosący tacę 
z przysmakami niewolnik. Chamuaset wziął marynowany w miodzie ząbek czosnku, 
kątem oka 
rejestrując nieruchomą twarz Nubnofret, która z wdziękiem zajęła miejsce obok 
niego.
Szeritre z ożywieniem opowiadała Horiemu, jak spędziła dzień.
– I widzieliśmy zupełnie niezwykłą kobietę – mówiła. – Prawda, ojcze? Miała w 
sobie 
odrobinę arogancji, ale zachowywała się bardzo naturalnie, jeśli wiesz, o co mi 
chodzi.
Nubnofret obrzuciła męża ostrym, pytającym spojrzeniem. Chamuaset odkrył nagle, 
że wcale 
nie ma ochoty rozmawiać z żoną o kobiecie, która szła przed nimi, wysoka, smukła 
i pełna 
magnetyzmu. Pozostawiła w jego umyśle maleńkie krwawiące zadrapanie, żywo 
przypominające 
ślad po kocich pazurach.
– Rzeczywiście była niezwykła – przyznał. – Nubnofret, kiedy podadzą kolację?
– Za chwilę – odparła z wyraźnym rozdrażnieniem. – Jestem zdumiona, że tak ci 
spieszno do 
jedzenia. Przecież to ty się spóźniłeś.
Czekając na posiłek, cała rodzina rozmawiała o minionym dniu. Palące się w domu 
światła 
rzucały blade smugi na aksamitne kwiaty, a kryształowe blaski promieniujące z 
fontanny 
zmieniały się w szarą kaskadę. Ryby w stawie wysuwały pyszczki nad powierzchnię 
wody, 
chwytając komary, małpy zaś przykucnęły w trawie, wyciągając łapki i nie 
spuszczając oczu 
z tacy.
W końcu Nubnofret zmiękła. Skinęła głową Ibowi, głównemu zarządcy domu, i wstała 
z krzesła, dając tym samym znak, że wszyscy mogą już przejść do jadalni.
Ciekawe, co robi teraz ta kobieta. Myśl ta nawiedziła Chamuaseta bez 
ostrzeżenia, kiedy 
wchodził na szerokie schody otoczone kolumnami, wciągając w nozdrza cudowną 
mieszaninę 
aromatów, napływających z jadalni. Może ma męża i właśnie spaceruje po ogrodzie, 
ciesząc się 
powiewem wieczornego wiatru? A może mieszka z rodzicami, może jest tak dumna i 
wyniosła, 
że gardzi mężczyznami? Może siedzi teraz w swojej komnacie, podczas gdy jej 
rodzina zabawia 
naiwnego zalotnika, któremu nigdy nie będzie dane jej dotknąć? Nie, ona nie jest 
dziewczyną. Jej 
dom odwiedzało wielu zalotników, ale ona nie była nimi zainteresowana. To osoba 
niskiego 
pochodzenia, która wic, że warta jest więcej niż ktokolwiek z jej otoczenia i 
dlatego czeka na 
księcia.
Nubnofret usadowiła się obok niego i Chamuaset miał okazję poznać siłę jej 
ostrego języka.
– Przywykłam do tego, że opuszczasz mnie zawsze wtedy, gdy czujesz się znudzony 
– 
syknęła. – Nie zgadzam się jednak, żebyś podważał mój autorytet u Szeritre i 
zachęcał ją do 
zaniedbywania domowych obowiązków. Nie życzę sobie, abyś uczył ją, że może sobie 
pobłażać.
Chamuaset spojrzał w płonące oczy żony. Chciał wyjaśnić, że starał się 
wynagrodzić Szeritre 
zawód, jaki sprawił jej poprzedniego wieczoru, lecz nagle odkrył, że nie potrafi 
zdobyć się na ten 
wysiłek.
– Przepraszam cię, Nubnofret – powiedział cicho. – Masz rację. Nie chcę się z 
tobą spierać.
Zamrugała oczami i wyprostowała się, a jej twarz przybrała łagodny wyraz. Nie 
ulegało 
wątpliwości, że spodziewała się ostrej odpowiedzi. Chamuaset pocałował ją w 
policzek, a ona 
ujęła jego twarz w dłonie i przycisnęła pełne wargi do jego ust.
– Doprowadzasz mnie do szaleństwa – szepnęła ochryple. – Ale i tak cię kocham.
Jej wargi miały smak słodkiego wina z miodem. Język musnął wnętrze jego ust.
Miał szczery zamiar poświęć resztę wieczoru rodzinie, lecz zdał sobie sprawę, że 
chociaż 
uczestniczy w rozmowie, jego myśli uparcie krążą wokół tajemniczej kobiety. 
Widział, jak jej 
pięty unoszą się płynnym ruchem, a mięśnie łydek napinają się i rozluźniają. 
Widział, jak opięta 
biała szata ociera się o zewnętrzną stronę uda. To śmieszne, pomyślał. Egipt 
pełny jest pięknych 
kobiet z wielu krain. Wzrok mój pada na nie za każdym razem, gdy wychodzę z 
domu, 
przekraczam próg świątyni, przechodzę przez pałac w Pi-Ramzes. Dlaczego więc 
akurat ta 
kobieta? Nie znał odpowiedzi na to pytanie i w końcu wyrzucił je z myśli z 
energią nabytą 
w ciągu długich lat ćwiczeń. Przywołał niewolnika, aby po raz czwarty napełnił 
winem czarkę. 
Zauważył, że Nubnofret także kazała dolać sobie wina. Starał się uczestniczyć w 
lekkiej 
rozmowie, jaką prowadziły dzieci, lecz mocne i chłodne wino tak bardzo mu 
smakowało, że 
w końcu zamilkł, poddając się rozluźnieniu, jakie niósł słodki napój.
Później, unoszony na fali spokoju, wprost w ramiona snu, zdał sobie sprawę, że 
wypił więcej 
niż powinien. Pijaństwo było miłą rozrywką. Wszyscy chętnie sobie pobłażali, 
lecz on wiedział, 
że jako trzydziestosiedmioletni mężczyzna jest już trochę za stary, aby sprawnie 
funkcjonować 
następnego dnia po nadużyciu wina. Nubnofret także będzie się jutro skarżyła na 
ból głowy, 
pomyślał, zirytowany swoim nierozważnym postępowaniem. Zamknął oczy i naciągnął 
prześcieradło na ramiona. Piłem z powodu wyrzutów sumienia, a ona ze 
zdenerwowania. To 
niedobrze, bo pić należy wyłącznie z radości. Taka była jego ostatnia przytomna 
myśl.
Tej nocy znowu nawiedził go sen. Siedział na trawie w sadzie, gdzieś w rejonie 
Delty, 
wystawiony na działanie promieni słonecznych. Było południe, a jednak nie czuł 
gorąca, lecz 
przyjemne ciepło. Jest mi dobrze, pomyślał we śnie, przymykając powieki i 
unosząc twarz ku 
niebu. To zapowiedź niezwykle miłych doznań. Z otaczających go drzew zwisały 
dojrzałe 
owoce. Co jakiś czas rozlegał się odgłos spadającego na ziemię jabłka. Chamuaset 
siedział tak 
dość długo, delektując się spokojem i zadowoleniem. Nie zastanawiał się, 
dlaczego w porze 
zbioru owoców powietrze przesiąknięte jest mocnym zapachem rozkwitających drzew.
Po pewnym czasie uświadomił sobie coś jeszcze – jego penis drgnął raz i drugi 
pod lnianym 
prześcieradłem, aż w końcu stwardniał. Kolejny dobry omen, ucieszył się i 
otworzył oczy. Mój 
majątek ulegnie pomnożeniu. Poprzez słoneczny blask dojrzał jakiś ruch w cieniu, 
wśród 
nieruchomych, pokrytych kurzem drzew. Mignęła mu biała szata, cień brązowej nogi 
i zgrabny 
łuk stopy, dłoń przesuwająca się pieszczotliwie po pniu drzewa, o długich, 
pięknych palcach. 
Jestem twardy jak ten pień, pomyślał. Twardy i pełen soków... Pełen soków... Był 
nieprzytomny 
z pożądania, nie spuszczał wzroku z palców, które gładziły go, uciskały, 
badały...
Obudził się z podciągniętymi wysoko kolanami i dłońmi zaciśniętymi na członku. 
Pot lał się 
z niego obficie, pogniecione prześcieradła leżały na podłodze.
Niepewnie wstał z łoża, czując pulsujący ból, budzący się gdzieś z tyłu głowy. 
Wszystko 
przez to wino, pomyślał, chwytając prześcieradło i owijając się nim w pasie. 
Powoli dotarł do 
drzwi i wyszedł na korytarz. W domu panowała cisza, musiało być już bardzo 
późno. Po drodze 
do komnat Nubnofret potknął się kilka razy, udało mu się jednak zachować 
równowagę. Minął 
uśpionego strażnika i służącą, która spała na macie przy drzwiach i wszedł do 
sypialni żony.
Pochrapywała cicho, jej nocna szata rozchyliła się, a prześcieradła skłębiły 
wokół kolan. To 
nie jest prawdziwa Nubnofret, pomyślał, pochylając się nad nią. To pijana 
Nubnofret. Myśl ta 
sprawiła, że jego podniecenie wzrosło. Niezgrabnie położył się obok niej, 
rozchylając cienkie 
płótno jeszcze mocniej. Kiedy przycisnął wargi do piersi Nubnofret, poczuł, jak 
sutki twardnieją. 
Jęknęła, podsuwając piersi pod jego usta i rozchyliła uda.
– Chamuaset? – wymamrotała.
– Tak – odszepnął. – Spisz? Może wolisz, żebym wrócił do siebie?
W odpowiedzi sięgnęła po jego dłoń i włożyła ją sobie między nogi, odwracając 
się ku 
niemu twarzą. Pachniała ciężkimi perfumami, które bardzo lubiła. Kochał się z 
nią, pogrążony 
we mgle snu i żądzy. Usłyszał, jak krzyczy z rozkoszy i zaraz potem sam 
eksplodował. Osunął 
się na jej ciało, drżący i mokry, lecz ona nie przestawała krzyczeć.
– Nubnofret? – wychrypiał, zdezorientowany i niepewny.
Odepchnęła go.
– To Szeritre – powiedziała krótko, wydobywając się spod niego i sięgając po 
nocną szatę.
Drżącymi palcami obwiązał prześcieradło w pasie i pospieszył za nią na korytarz.
Urnero i strażnik już nie spali. Służąca zapalała właśnie lampę. Nubnofret 
minęła ich bez 
słowa. Chamuaset szedł za żoną, wpatrując się w spływającą na jej plecy gęstwinę 
kasztanowych 
włosów i widoczne pod białą suknią bose stopy, szybko uderzające o podłogę. Bose 
stopy, 
pomyślał z uczuciem zagubienia. Bose stopy. Słońce. Jabłkowy sad. Mój sen... 
Nagle zrozumiał, 
że kobieta, ukrywająca się za pniem drzewa w jego śnie, była tą samą, którą po 
południu spotkali 
w drodze do domu. W tej samej chwili z całą siłą dotarło do niego, że kochając 
się z Nubnofret 
pozbawił mocy zaklęcie, które miało go osłaniać. Jak to się mogło stać? I to 
właśnie mnie! Co za 
niewybaczalny brak opanowania! Sam pozbawiłem się ochrony. Wszyscy jesteśmy 
teraz 
bezbronni.
Skręcili w korytarz prowadzący do komnat Szeritre i prawie natychmiast natknęli 
się na 
Bakmut. Służąca skłoniła się głęboko.
– Co się dzieje? – zapytała ostro Nubnofret.
– Zły sen – odpowiedziała służąca. – Księżniczka nie śpi. Przyniosę jej trochę 
wina.
Chamuaset wyminął obie kobiety i podszedł do łoża Szeritre. Córka siedziała 
w charakterystycznej dla siebie pozie, obejmując ramionami kolana. Jej twarz 
była bardzo blada. 
Wyciągnęła ręce do ojca, a kiedy usiadł przy niej, ukryła twarz na jego piersi.
– Co się stało, Małe Słońce? – zapytał łagodnie. – Nie bój się, jestem przy 
tobie.
– Nie wiem, co to było – odparła drżącym głosem. – Nigdy nie dręczą mnie złe 
sny, ojcze, 
ale dziś... – Uniosła głowę. – Czułam, że w pobliżu jest coś strasznego, 
przerażającego, nie osoba 
czy zwierzę, lecz coś nieokreślonego... Było tuż za mną, coraz większe i 
większe. Nie miało oczu 
ani uszu, ale czyhało, aby mnie pożreć.
Nubnofret usiadła po drugiej stronie łoża i wzięła Szeritre za rękę.
– Bakmut wróci za chwilę z winem – powiedziała uspokajającym tonem. – Napijesz 
się 
i znowu zaśniesz. To tylko zły sen, kochanie. Widzisz, oboje z ojcem jesteśmy 
przy tobie, jesteś 
u siebie, w swojej komnacie, wśród swoich rzeczy. Nic ci nie grozi. Słyszysz 
pohukiwanie sowy? 
Jesteś w domu, wszystko jest w porządku.
Głaskała pieszczotliwie szczupłą dłoń Szeritre, uśmiechając się do niej i do 
męża. 
Chamuaseta ogarnęła nagle fala ogromnej czułości i otoczył ramieniem plecy 
Nubnofret.
– Przepraszam, że was obudziłam – powiedziała Szeritre. – Źle się dziś 
zachowałam, mamo, 
i możliwe, że ten sen był karą, którą wymierzyło mi własne sumienie.
Nubnofret nie wykorzystała nadarzającej się okazji do skarcenia córki.
– Nie wydaje mi się, aby tak było – powiedziała spokojnie. – O, jest już Bakmut. 
Napij się 
wina, a my posiedzimy tu z tobą, dopóki nie zaśniesz.
Napięcie znikało powoli z twarzy Szeritre. Wypiła parę łyków wina i ułożyła się 
wygodnie 
na poduszce.
– Opowiedz mi coś, tato – poprosiła sennym głosem.
Chamuaset rzucił żonie rozbawione spojrzenie i zaczął opowiadać wymyśloną 
naprędce 
historię. Po kilku zdaniach oddech Szeritre uspokoił się, a powieki opadły. 
Rodzice wyślizgnęli 
się z komnaty. Bakmut ostrożnie zamknęła za nimi drzwi.
– Często siedzieliśmy wieczorami przy dzieciach, kiedy były jeszcze małe – 
powiedziała 
Nubnofret, kiedy wracali do siebie. – Przykro mi, że Szeritre tak się 
przestraszyła, ale dzięki 
temu przez chwilę poczułam się znowu młoda.
Uśmiechnęła się do Chamuaseta, odrzucając do tyłu potargane włosy.
– Czujesz się staro, Nubnofret? – zapytał ze zdumieniem. – Przecież nigdy...
– Nigdy ci o tym nie mówiłam, prawda? – dokończyła. – Nie znaczy to jednak, że 
nie czuję 
swoich lat. Nie jestem tylko doskonałą panią królewskiego domu, mam też swoje 
słabości.
Chamuaset popatrzył na nią, spodziewając się ujrzeć w jej oczach gorzki wyrzut, 
lecz 
Nubnofret odpowiedziała mu pełnym wahania spojrzeniem. Wyglądała jak młoda 
dziewczyna, 
która pragnie pocałunku ukochanego, ale boi się zrobić pierwszy krok. Jej oczy 
patrzyły na niego 
z głęboką miłością. Bez słowa wziął ją w ramiona.
– Zostaniesz ze mną? – zapytała. – Tak dawno nie czułam przy sobie ciepła twego 
ciała...
Doszukiwał się w jej słowach wyrzutu, lecz nie znalazł go.
– Ja także pragnę dziś zostać z tobą – powiedział.
Zaklęcie straciło moc, cóż więc szkodzi, że zostanę z nią na noc? – pomyślał. 
Kiedy jednak 
ułożył się na boku, czując, jak Nubnofret wtula się w jego plecy, znowu zobaczył 
tamtą kobietę 
i nagle ciemny dom wypełniła groza z koszmaru Szeritre. Zasnął z modlitwą na 
ustach.
Rano obudził się z dokuczliwym bólem głowy, bardzo znużony. Przed rozejściem się 
do 
swoich zajęć cała rodzina spotkała się na chwilę w sali audiencyjnej.
– Zamierzam przejrzeć wreszcie plany nekropoli byków Apisów, później zaś udam 
się do 
świątyni Ptaha – poinformował ich Chamuaset.
Nubnofret uniosła lekko brwi, musnęła ciepłymi wargami jego szyję i odeszła. 
Chamuaset – 
zauważył z rozbawieniem, że Szeritre postanowiła towarzyszyć matce.
– Ja spędzę dzień w grobowcu – powiedział Hori. – Wieczorem wybieram się na 
ucztę 
w dzielnicy cudzoziemców, ale na pewno spotkamy się przy kolacji, ojcze.
Chamuaset patrzył chwilę za synem, potem zaś odwrócił się z westchnieniem. Jakie 
to 
szczęście być młodym, przystojnym, bogatym i rozchwytywanym... Nie wątpił, że 
horoskop 
Horiego zapowiada szczęście i powodzenie, podczas gdy jego własny z każdym dniem 
stawał się 
coraz mniej pozytywny.
W gabinecie czekał już na niego stos oficjalnej korespondencji oraz gotowy do 
pracy Penbuj. 
Chamuaset rzucił pełne żalu spojrzenie na plamę słonecznego światła, padającą na 
podłogę 
z wysoko umieszczonych okien, i z nieukrywaną niechęcią rozwinął pierwszy 
dokument. Kiedy 
złożę już ofiarę Ptahowi i poproszę go o opiekę nad naszym domem, wybiorę się na 
przejażdżkę 
po rzece, postanowił. Będę myślał wyłącznie o ciepłym wietrze i śpiewających w 
gałęziach 
drzew ptakach.
Zakończywszy dyktowanie listów, wezwał architekta i spędził z nim dwie godziny 
nad 
projektem nekropoli dla byków Apisów. Rezultaty pracy okazały się w pełni 
satysfakcjonujące, 
wydał więc polecenie rozpoczęcia prac wykopaliskowych i udał się do swoich 
komnat. Tam zjadł 
lekki posiłek, wziął kąpiel i przebrał się w świeżą szatę. Potem wraz z Amekiem 
i Ibem wszedł 
na pokład barki i skierował się w stronę kanału, którym podczas świąt płynęła 
łódź Ptaha.
Zszedł na brzeg w miejscu, gdzie rzeka łączyła się z kanałem i pod świętymi 
figowcami 
Ptaha ruszył ku schodom wodnym, a następnie rozgrzanym granitowym chodnikiem 
dotarł na 
zewnętrzny dziedziniec. Służący postępowali za nim.
Dziedziniec świątyni pełen był czcicieli boga Ptaha. Ponad kolumny wzbijał się 
dym 
kadzidła, a spod muru dobiegały słowa wyśpiewywanych cicho pieśni i stukot 
grzechotek. 
Chamuaset zdjął sandały i podał je Ibowi. Przyniósł ze sobą swój ulubiony 
turkusowy naszyjnik 
z okiem Horusa. Przeznaczył go na ofiarę bogu, któremu służył jako kapłan przez 
trzy miesiące 
każdego roku. Przyciskając cenną ozdobę do piersi ruszył w stronę wewnętrznego 
dziedzińca, 
ostrożnie omijając pogrążonych w modlitwie ludzi. Mieli zamknięte oczy i 
wyciągnięte w przód 
ramiona. Amek i Ib przystanęli w zacienionym miejscu pod murem.
Chamuaset wszedł na dziedziniec, gdzie znajdowali się już tylko kapłani i 
muzykanci. Cześć 
Ptahowi oddawano przez cały dzień, od świtu, kiedy to otwierano sanktuarium, 
obmywano 
i karmiono posąg boga, do zamknięcia świątyni o zachodzie słońca. Chamuaset 
przystanął na 
chwilą, zafascynowany rytualnym śpiewem i tańcami, po czym znalazł wolne miejsce 
i ukląkł 
przed bóstwem.
Żaden z dziedzińców nie był osłonięty dachem, więc słońce paliło niemiłosiernie 
skórą, 
kiedy Chamuaset raz po raz podnosił się i dotykał czołem pokrytej piaskiem 
posadzki. Najpierw 
odmówił tradycyjną modlitwą, wychwalając uśmiechniętego boga, który wszystko 
stworzył, 
potem już w pozycji stojącej poprosił go, aby raczył pamiętać, że stojący przed 
nim człowiek jest 
uczciwym i wiernym sługą, błagającym o opiekę w sytuacji spowodowanej jego 
własną głupotą. 
Modlił się długo i żarliwie, lecz nie doznał ukojenia. Wręcz odwrotnie, 
narastało w nim 
przekonanie, że popełnił błąd i powinien modlić się gdzie indziej. To Thot jest 
najbliższy twemu 
sercu, odezwał się wewnętrzny głos. To przeciwko niemu zawiniłeś, powodowany 
żądzą wiedzy 
i potęgi, jaka należy się tylko bogom. Czy obawiasz się obnażyć swoją duszę 
przed Thotem, tak 
jak uczyniłeś to w obliczu Ptaha? Thot jest bardziej wyrozumiały, lecz mniej 
litościwy. Tylko 
jego wyznawcy znają ekstazą i grozę jego mądrości.
W końcu dał za wygraną. Podszedł do zamkniętego ołtarza i wręczył swój dar 
czuwającemu 
obok kapłanowi, po czym wycofał się w kierunku masywnych drzwi, mijając tłum 
śpiewających 
i kołyszących się rytmicznie tancerzy.
Miał właśnie przejść przez pas cienia, kiedy ją zobaczył. Stała za grupą 
modlących się 
wiernych, na wpół odwrócona w kierunku pylonów. Przez sekundę mignęła mu jej 
twarz – 
dumna i pewna siebie, o prostym nosie, dużych, obrysowanych czarną kreską 
oczach, okolona 
grzywą połyskliwych włosów. Potem zaczęła się oddalać znanym mu już lekkim, 
pełnym gracji 
krokiem. Miała na sobie żółtą suknię o niemodnym kroju, która doskonale 
podkreślała jej figurę 
oraz długą do kostek pelerynę z przejrzystego płótna, obramowaną złotą taśmą. 
Zobaczył, jak 
fałdy peleryny wirują wokół obutych w sandały stóp i bez namysłu rzucił się w tę 
stroną. Tłum 
był teraz gęściejszy. Chamuaset miał wrażenie, że wszyscy obecni na dziedzińcu 
starają się 
stanąć mu na drodze, aby odgrodzić od oddalającej się kobiety.
– Z drogi! – wrzasnął.
Przepychał się i rozgarniał tłum rękami, nie przywiązując już wagi do tego, że 
potrąca 
pogrążonych w modłach, i tych, którzy przyszli podziwiać wyniosłą świątynię 
Ptaha.
– Z drogi!
Tłum zaszemrał z oburzeniem i stojący pod murem strażnicy świątyni ruszyli w 
stronę 
Chamuaseta.
– Nie widzicie jej?! – krzyknął do Iba i Ameka, którzy zmierzali ku niemu. – 
Amek, ty 
widziałeś ją wczoraj! Biegnij za nią!
Strażnicy rozpoznali księcia i zatrzymali się, nie wiedząc, co zrobić. Chamuaset 
przebiegł 
miedzy pylonami na obszerny dziedziniec. Rozejrzał się dokoła, lecz kobieta 
zniknęła bez śladu. 
Zawrócił, szukając jej wśród ludzi pod murem. Bez skutku. Powierzchnia kanału 
falowała, 
błękitna i spokojna pod tchnieniem popołudniowego żaru. Wzdłuż kanału rosły 
drzewa 
i Chamuaset, ogarnięty rzadką u niego wściekłością, zrozumiał, że kobieta, 
nieświadoma 
zamieszania, jakiego stała się przyczyną, schroniła się po prostu w cieniu 
drzew, zmierzając... 
Właśnie, dokąd? Kiedy nadbiegli zdyszani Ib i Amek, Chamuaset zdołał zapanować 
już nad 
złością, zdając sobie sprawą, że żaden z nich nie ponosi winy za zniknięcie 
nieznajomej.
– Widziałeś ją? – zapytał Ameka, który patrzył na niego jak na szaleńca.
– Tak, panie, ale nie mogliśmy jej dogonić – odparł.
– Nie szkodzi. – Przymknął oczy i skrzywił się lekko. – Nie szkodzi – powtórzył. 
– Wrócisz 
teraz do domu i zbierzesz wszystkich żołnierzy, którzy nie stoją na straży. Każ 
im przebrać się 
w cywilne ubrania i dokładnie opisz im tę kobietą. Niech przeszukają całe 
Memfis, tylko 
dyskretnie. Nie życzą sobie, aby moja rodzina się o tym dowiedziała, rozumiesz?
Amek skinął głową, chociaż najwyraźniej nadal nie rozumiał dziwnego zachowania 
swego 
pana. Chamuaset nie miał zamiaru niczego mu wyjaśniać. Pragnął tylko jednego – 
stanąć twarzą 
w twarz z istotą, która wdarła się w jego sny. Czują się tak, jakby ktoś dolał 
mi do wina 
tajemnego płynu albo rzucił na mnie urok, pomyślał. Ona jest jak narkotyk. Za 
każdym razem, 
gdy ją widzę, pożądam jej coraz mocniej, tak jak cierpiący łaknie soku z maku. 
Czyżby jakiś inny 
mag dla żartu próbował na mnie swojej mocy?
Jego słudzy wpatrywali się w niego niepewnie. Odwrócił się i pobiegł wzdłuż 
kanału, 
przeszukując wzrokiem głęboki cień pod gęstymi drzewami, chociaż dobrze 
wiedział, że jej tam 
nie ma. Jego barka kołysała się spokojnie w miejscu, gdzie kanał łączył się z 
Nilem. Kapitan 
rozmawiał właśnie ze sternikiem. Na widok księcia zerwali się na równe nogi.
Chamuaset wszedł szybko na pokład, ledwo odpowiadając na ich ukłon.
– Do domu! – rozkazał. – Prędko!
Kapitan i sternik rzucili się wypełnić polecenie.
Podczas krótkiej podróży Chamuaset siedział spięty w małej, dusznej kabinie, 
starając się 
opanować gorączkę niecierpliwości. Zapomniał o swoim planie, aby pozostałą część 
popołudnia 
spędzić na barce. Teraz chciał tylko zorganizować sobie jakoś czas do chwili, 
gdy słudzy nadejdą 
z oczekiwaną wiadomością.
Zszedł z pokładu barki i udał się prosto do gabinetu. Penbuj, z jednym z 
młodszych pisarzy, 
kończyli pracę nad przepisywaniem inskrypcji ze ścian grobowca. Poprosił, aby 
przenieśli się do 
innej komnaty. Penbuj spojrzał na niego ze zdziwieniem, ale natychmiast opuścił 
gabinet, 
zabierając ze sobą ucznia. Chamuaset zaczął nerwowo spacerować po gabinecie. 
Było mnóstwo 
spraw, którymi mógł się zająć, aby nie myśleć o kobiecie, nie potrafił jednak 
się skupić. Nie 
wątpię, że w końcu uda mi sieją znaleźć, myślał, przechadzając się po dużej, 
cichej komnacie. 
Jeżeli będzie trzeba, zaangażuję do tego policję w Memfis. Nie ma też 
najmniejszych 
wątpliwości, że kiedy ją zobaczę, będę rozczarowany. Zawsze tak jest ze snami, 
które stają się 
rzeczywistością. Albo okaże się zwykłą prostaczką, bez odrobiny inteligencji, 
prymitywną 
i wygadaną, albo zepsutą suką z rodziny jakiegoś pomniejszego arystokraty, 
pretensjonalną, 
pozbawioną gustu i męczącą.
Poczuł zmęczenie, wyszedł więc do ogrodu i położył się w cieniu na macie, z 
poduszką pod 
głową. Próbował zasnąć. Z oddali dobiegał głos ogrodnika, który rozmawiał z 
uczniem koło 
schodów wodnych, gdzie przycinali krzewy. W pobliżu kręciły się małpy, 
zakłócając 
popołudniową ciszę wrzaskami. Ptaki pluskały się w fontannie i z radosnym 
ćwierkaniem 
otrząsały z wody.
Po pewnym czasie usłyszał czyjeś kroki i usiadł, napięty i wyczekujący, ale była 
to tylko 
Szeritre. Położyła się na trawie obok niego i odrzuciła z twarzy mokre włosy. Z 
cienia wynurzyła 
się Bakmut i przystanęła opodal.
– Mama dała mi tyle zajęć, ile mogła – powiedziała Szeritre, wyciskając wodę z 
włosów. – 
W końcu musiała mnie jednak puścić, poszłam więc popływać. Wiosna już się 
kończy. Dni stają 
się coraz bardziej upalne i wszędzie widać dojrzewające zbiory. Co tu robisz, 
ojcze?
Wsparł się na łokciu i patrzył, jak woda ścieka przejrzystymi strumyczkami po 
szyi Szeritre.
– Znowu widziałem tę kobietę – powiedział, chociaż wcale nie miał zamiaru tego 
robić. – 
W świątyni Ptaha.
Nie musiała pytać, o jaką kobietę mu chodzi. Jej smukłe palce przesuwały się po 
grubych 
pasmach włosów.
– Rozmawiałeś z nią?
– Nie. – Machinalnie skubał źdźbła trawy. – Kiedy ją zauważyłem, opuszczała 
dziedziniec 
świątyni. Byli ze mną Amek i Ib, lecz żadnemu z nas nie udało się jej dogonić. 
Wysłałem ich na 
poszukiwanie i właśnie czekam na jakąś wiadomość.
Szeritre przywołała Bakmut, która podeszła z grzebieniem w ręku, po czym cofnęła 
się 
z szacunkiem, a Szeritre zaczęła rozczesywać gęste, wilgotne włosy. Tu i ówdzie 
małe pasemka 
zdążyły już wyschnąć.
– Dlaczego tak ci zależy, żeby ją znaleźć? – zapytała, nie spuszczając wzroku z 
kąpiących się 
w fontannie ptaków.
Chamuaset spojrzał na dłoń, przekonany, że coś się o nią otarło, niczego jednak 
nie 
zauważył. Niespodziewanie przypomniał sobie młodą tancerkę z haremu ojca, 
cierpiącą na ostrą 
wysypkę. Dotyk jej warg, kiedy w odruchu wdzięczności przycisnęła je do jego 
ręki, wywołał 
w nim wstrząs.
– Nie wiem – wyznał. – Wiem tylko, że muszę spojrzeć jej w oczy i usłyszeć jej 
głos, bo 
inaczej nigdy nie zaznam spokoju.
Szeritre pokiwała głową, zbierając palcami spływające po nodze krople wody.
– Mam nadzieję, że cię rozczaruje – powiedziała nieoczekiwanie.
Zobaczył, jak ciemny rumieniec spływa na brązowe policzki i szyję córki.
– Dlaczego? – zapytał, zaskoczony jej intuicją, chociaż przeczuwał, co usłyszy 
w odpowiedzi.
– Bo jeśli okaże się taka, jak sobie wyobrażasz, twoje zainteresowanie wzrośnie.
Zdumiał się, słysząc nutę niepokoju w jej głosie.
– Przecież i tak nie wywarłoby to żadnego wpływu na nasze życie – odparł. – 
Wielu 
mężczyzn ma konkubiny i bardzo szczęśliwe rodziny. W czym upatrujesz 
niebezpieczeństwo, 
Małe Słońce?
Usiłował zbagatelizować sprawę, lecz ona zwróciła ku niemu zaczerwienioną twarz 
i spojrzała mu prosto w oczy.
– Nie jesteś człowiekiem, który łatwo ulega emocjom, drogi ojcze – powiedziała. 
– Rzadko 
okazujesz uczucia. Nie wyobrażam sobie, abyś mógł kochać inną kobietę poza mamą, 
chociaż 
wiem, że od czasu do czasu, choć rzadko, powiększasz swój harem. Robisz to 
jednak tylko po to, 
aby ubarwić sobie życie i nigdy nie zachowujesz się nielojalnie wobec mamy. Ta 
kobieta... – 
Szeritre przełknęła ślinę i z pewnym trudem mówiła dalej. – Ta kobieta już teraz 
wypełnia twoje 
myśli. Widzę to i wcale mi się to nie podoba.
Przedstawiona przez Szeritre ocena sytuacji mocno go rozbawiła. Pomyślał, że 
dziewczęta 
zawsze widzą w swoich ojcach dobrotliwe bóstwa, wokół których kręci się domowe 
życic, istoty 
czyste i mądre. Tak właśnie postrzegała go Szeritre, a jednak jej lęk nie 
pasował do tego obrazu. 
Był w nim niepokój, jaki mogłaby odczuwać dojrzała kobieta, obawa, iż 
nadchodząca burza 
zniszczy dobroć i łagodność, odsłaniając kryjącą się pod nimi bezwzględną 
namiętność. Czy 
rzeczywiście noszę w sobie niewidoczne na co dzień szaleństwo? – pomyślał, 
uśmiechając się do 
córki. Szaleństwo, którego sam jeszcze nie znam? Nie potrafił udzielić 
odpowiedzi na te pytania, 
nie wiedział też, co czuje zakochany człowiek.
– Ta kobieta jest zagadką, to wszystko – stwierdził po chwili. – Podobnie jak 
zwoje, które 
znajduję w grobowcach czy jeszcze nieodczytane inskrypcje na ścianach. Kiedy ją 
poznam 
i zrozumiem, że zawiera nieciekawą treść, uspokoję się. Widzisz więc, że nie ma 
powodu do 
obaw.
Obdarzyła go łobuzerskim uśmiechem, najwyraźniej uwolniona od dręczącego ją 
niepokoju.
– Nie patrzyłam na to w ten sposób – powiedziała. – No dobrze, w takim razie 
ciesz się 
swoją przygodą, ojcze. I nie zapomnij informować mnie na bieżąco, jak się sprawy 
mają, bo 
przyznaję, że sama jestem zaintrygowana. – Wzięła grzebień i wstała, zarzucając 
sobie ręcznik na 
ramię. – Odwiedza nas nowy wąż – dodała. – Wślizguje się tylnym wejściem. Zależy 
mi, żeby 
czuł się bezpiecznie. Nasz stały rezydent drzemie zwinięty w chłodnym kącie sali 
audiencyjnej, 
ale ja chciałabym, żeby i ten drugi wypełzł spod kamienia, pod którym mieszka, i 
przeniósł się do 
nas. Im więcej domowych węży, tym większe szczęście dla domu, prawda?
Skinął głową i przez chwilę patrzył, jak córka odchodzi w stronę domu. Jej 
chude, bocianie 
nogi stąpały nieco sztywno, ramiona były przygarbione. Bakmut podążyła za nią 
szybkim 
krokiem i ogród znowu opustoszał.
Wstał, dla ochłody zanurzył głowę w fontannie i obszedł dom dookoła, 
pozdrawiając 
napotkanych służących. Nie był w stanie zdecydować się na jeszcze jedną 
przejażdżkę po rzece, 
ani na powrót do swoich komnat. Po chwili znowu usiadł na trawie, znużony i 
zdegustowany 
własnym zachowaniem.
Kiedy słońce chyliło się już ku zachodowi i światło w ogrodzie nabrało łagodnej 
przejrzystości, pojawił się Ib. Był brudny i zmęczony. Skłonił się i otarł 
dłonią spoconą twarz. 
Chamuaset pozwolił mu usiąść i Ib z wdzięcznością osunął się na trawę.
– Lepiej żeby Nubnofret nie widziała cię w tym stanie – powiedział Chamuaset. – 
Czego się 
dowiedziałeś?
Ib potrząsnął głową i serce Chamuaseta ścisnęło się z żalu.
– Prawie niczego, panie – odparł. – Przez całe popołudnie przeczesywaliśmy w 
trzydziestu 
ulice i wszystkie miejsca publiczne. Wiele osób widziało tę kobietę, ale nikt z 
nianie rozmawiał. 
– Rozpiął wilgotną od potu przepaskę i otarł nią twarz. – Nikt nie ma też 
pojęcia, gdzie ona 
mieszka.
Chamuaset siedział przez chwilę w milczeniu.
– Dziękuję, Ib – powiedział w końcu. – Umyj się, a potem podziel ludzi na 
pięcioosobowe 
grupy. Rozpisz dyżury, aby jutro mogli od nowa rozpocząć poszukiwania. Wcześniej 
czy później 
któraś grupa wpadnie na jej trop.
Wyczuwając dezaprobatę zarządcy, odesłał go domu, natomiast sam pozostał w 
ogrodzie. 
Zmarnowałem prawie cały dzień, pomyślał z rozpaczą. Siedziałem tu jak jakiś 
szaleniec. Czego 
właściwie się spodziewałem? Że Ib przyjdzie i powie: „Tak, książę, znaleźliśmy 
ją. Czeka na 
ciebie w sali audiencyjnej”?
Dźwignął się z ziemi i poszedł do domu. Iba nigdzie nie było, wezwał więc Kasę i 
spędził 
cudowne pół godziny w łaźni. Służący dokładnie wyszorował mu ciało, a następnie 
obmył je 
lotosową wodą. Przebrany w świeżą szatę, udał się na poszukiwanie żony.
Znalazł Nubnofret w jej komnatach, w towarzystwie służącego, który malował jej 
twarz. 
Mile zaskoczona widokiem męża, odwróciła się ku niemu z uśmiechem. Oczy miała 
obwiedzione 
czarną kreską, powieki pokryte zieloną szminką, a usta henną. Ubrana była w 
luźny płaszcz, 
opadający w fałdach na podłogę, i Chamuaset po raz pierwszy od bardzo dawna 
pomyślał 
z podziwem o jej kuszących krągłościach.
– Nie spodziewałam się ciebie o tej porze! – zawołała z radością. – Czy coś się 
stało?
Przysiadł na brzegu jej łoża.
– Nie – odparł. – Jesteś zajęta? Miałabyś może ochotę popłynąć ze mną do 
Perunefer i po 
prostu posiedzieć sobie na pokładzie? Zdążymy wrócić na kolację. Moglibyśmy 
zagrać w seneta 
i poobserwować zachód słońca...
– Chyba nie powinnam – powiedziała z wahaniem. – W jednym ze spichrzy na tylnym 
dziedzińcu zagnieździły się myszy. Zanieczyściły ziarno i boję się, że może 
zabraknąć nam 
chleba. Wkrótce przyjdzie zarządca, któremu muszę wydać dyspozycje co do 
przewiezienia 
większej ilości ziarna z głównego spichlerza na wsi, muszę też dopilnować 
rozłożenia nawozu 
gazeli, aby wypłoszyć myszy...
Z jej słów przebijał wyraźny żal.
– Od czego mamy głównego zarządcę? – zapytał. – Niech on zajmie się tą sprawą. 
Dobrze 
wyszkoliłaś służbę, więc przynajmniej na krótko zapomnij o gospodarskich 
troskach.
Zamyśliła się.
– Masz rację – powiedziała wreszcie. – Daj mi chwilę na zmianę szaty, mój drogi. 
Zaczekaj 
na mnie przy schodach wodnych.
Właściwie to wcale nie miał ochoty na tę wycieczkę. Pragnął jedynie znaleźć 
jakieś 
odosobnione miejsce i stać tam, klęczeć lub leżeć do czasu, kiedy Ib przyjdzie i 
powiadomi go, 
że kobieta została znaleziona. Jednocześnie zdawał sobie sprawę z 
niebezpieczeństwa kryjącego 
się w tak irracjonalnym zachowaniu i starał się z tym walczyć. Wiedział, że 
rzeka jest piękna 
w porze, gdy Re znika powoli w ustach Nut, i że taki sposób spędzenia wieczoru 
sprawi ogromną 
przyjemność Nubnofret. Był jej to winien, uśmiechnął się więc, skinął głową i 
opuścił jej 
komnatę.
W ciągu następnych tygodni z żelazną determinacją wykonywał swoje obowiązki, 
natomiast 
jego słudzy niestrudzenie przeszukiwali ulice Memfis. Zmusił się do 
kilkakrotnego odwiedzenia 
miejsca, gdzie z jego rozkazu rozpoczęto prace wykopaliskowe, których celem 
miało być 
odkrycie pradawnej nekropoli byków Apisów, nadzorował także oczyszczanie kanałów 
nawadniających na terenie swojej posiadłości. Z Delty nie nadchodziły żadne 
wiadomości 
o negocjacjach małżeńskich, prowadzonych przez faraona i króla Hatti. Chamuaset 
był z tego 
zadowolony; wezwanie do Pi-Ramzes było ostatnią rzeczą, jakiej teraz pragnął. 
Myślał jedynie 
o raportach, które codziennie wieczorem otrzymywał od swoich żołnierzy.
Sypiał niespokojnie. Śniły mu się burze piaskowe, spiętrzone wody Nilu, 
zalewające Egipt, 
pożary w jego własnych kuchniach, rozprzestrzeniające się na całe miasto i 
rozświetlające noc 
złowrogim pomarańczowym blaskiem.
Gdy nadszedł dzień comiesięcznych horoskopów dla członków rodziny, zabrał się do 
nich 
z lękiem i niezwykłą ostrożnością. Jego własny horoskop był po prostu fatalny. 
Gdyby chciał 
przestrzegać jego wskazówek, nie powinien wstawać z łoża do końca miesiąca 
Hathor. 
Przepowiednia nie mówiła o śmierci czy wypadku, lecz tylko o pechu. Tylko... 
Zaśmiał się, 
chociaż wcale nie było mu wesoło. Horoskop Nubnofret nie odbiegał od normy, zaś 
prognoza dla 
Horiego, zwykle jednoznacznie pozytywna, tym razem wskazywała na jakieś 
niepowodzenie. 
Horoskop Szeritre był równie zły jak jego własny.
Skończywszy pracę, która zajęła mu prawie cały dzień, wepchnął zapisane arkusze 
papirusu 
do szuflady i oparł głowę na rękach. Mogę wysłać Szeritre do domu Sunero w 
Nennesut, 
oczywiście jeżeli będzie chciała, pomyślał. Rozważali już taką możliwość z 
Nubnofret. Ale czy 
wtedy nie znajdzie się w miejscu, gdzie los okaże się dla niej jeszcze bardziej 
nieżyczliwy? Może 
lepiej zatrzymać ją w domu i w ten sposób zapobiec nieszczęściu? Nie potrafił 
odpowiedzieć na 
te pytania.
Wstał i opuścił gabinet. Najbliższe dni miały być dla niego niekorzystne. 
Poradzimy sobie 
z tym, podobnie jak poradziliśmy sobie z wieloma innymi problemami, pomyślał. 
Wiedział 
jednak, że jego pewność siebie jest pozorna. W powietrzu wisiało coś dziwnego i 
obcego, on zaś 
nie ufał już własnej ocenie sytuacji.
Z dziwną niechęcią myślał o ponownej wyprawie do odkrytego w Sakkarze grobowca. 
Penbuj i inni pisarze nadal zajęci byli kopiowaniem inskrypcji, Hori nadzorował 
postępy prac, 
lecz Chamuaset trzymał się z dala od grobowca. Pragnął go zamknąć i 
zapieczętować wejście. 
Chciał też przekazać zwój, który odciął od martwej ręki, do skopiowania, aby jak 
najszybciej 
odłożyć oryginał do sarkofagu, lecz sama myśl o tym napawała go tak wielkim 
niesmakiem, że 
nie mógł zdecydować się na otwarcie szkatułki. Wiedział, że w końcu będzie 
musiał przystąpić 
do odczytania tajemniczego dokumentu, lecz świadomie odkładał tę decyzję. Hori 
codziennie 
kładł mu na biurku reprodukcje pełnych życia malowideł ze ścian grobowca oraz 
umieszczonych 
między nimi hieroglifów. Czuł, że syn chętnie by je z nim omówił, lecz on stale 
znajdował jakieś 
wymówki.
– Są piękne, ale nie poszerzają naszej wiedzy – powtarzał synowi. – Możemy 
porozmawiać 
o nich po zamknięciu grobowca, bo całą moją uwagę pochłania teraz sprawa 
nekropoli byków 
Apisów.
Było to kłamstwo, o czym Hori doskonale wiedział. Patrząc na siedzącego na 
krawędzi 
biurka syna, Chamuaset miał ochotę powiedzieć: „Daj mi spokój, Hori”, bowiem 
zaledwie 
godzinę wcześniej Ib po raz kolejny poinformował go, że żołnierzom nie udało się 
natrafić na 
ślad kobiety, lecz w ostatniej chwili zapanował nad tym odruchem.
– Każ Penbujowi sporządzić szczegółowe notatki – dodał. – W ciągu najbliższych 
kilku dni 
znajdę wolną chwilę, aby je przejrzeć.
Hori obrzucił go uważnym spojrzeniem i wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi.
Chamuaset siedział bez ruchu, wpatrzony w pustkę. Kiedy się to wszystko zaczęło? 
– 
pomyślał, chociaż w gruncie rzeczy nie był nawet w stanie sprecyzować, co to 
„to” oznacza. 
Powoli otrząsnął się z zamyślenia i zaczął szykować się do kolacji w rodzinnym 
gronie 
i wieczoru w przyjemnym chłodzie ogrodu, spędzonego na przysłuchiwaniu się 
spostrzeżeniom 
i uwagom Nubnofret. Później zaś czekały go błogosławione godziny nieświadomości, 
po których 
następował kolejny gorący dzień, wypełniony niecierpliwym oczekiwaniem na 
upragnioną 
nowinę. Obsesja. Tak, uległ obsesji, trudno nazwać to inaczej. Niech więc 
nadejdzie wreszcie 
chwila spotkania, niech napełni go rozczarowaniem, dzięki czemu jego życie 
będzie mogło 
potoczyć się normalnym torem. Błagam was, bogowie, niech tak się stanie, 
pomyślał.
W pierwszym tygodniu miesiąca Hathor dał w końcu za wygraną. Niechętnie odwołał 
żołnierzy i z ogromną ulgą odkrył, że z chwilą przyznania się do klęski jego 
umysł się uspokoił. 
Powrócił do badań, do kilku wybranych pacjentów i innych obowiązków. Powoli 
wracało mu 
zainteresowanie zwykłymi, codziennymi sprawami. Jego horoskop nadal budził 
niepokój, lecz 
uznał, że będąc w stanie wielkiego wzburzenia musiał postawić go nieprawidłowo.
Trzeciego dnia w drugim tygodniu miesiąca Hathor wybrał się do Sa-Montu z 
zamiarem 
omówienia zbioru winogron w nadzorowanych przez brata królewskich winnicach na 
obrzeżach 
Memfis. Faraon prosił o dane na temat spodziewanych zbiorów i Sa-Montu chciał 
spotkać się 
z bratem, zaniepokojony chorobą, która zaatakowała niektóre odmiany winorośli. 
Chamuaset był 
szczęśliwy, że ma wymówkę, aby spędzić gorące popołudnie na rozmowie o zupełnie 
nieważnych sprawach. Z radością wszedł na pokład barki i wyruszył w drogę w 
asyście Kasy, 
Ameka oraz dwóch żołnierzy ze straży przybocznej.
Siedział pod niewielkim baldachimem, ciesząc się porannym wiatrem, który za parę 
godzin 
miał przeistoczyć się w płomienny oddech Re. W miarę jak barka oddalała się od 
ruchliwego, 
hałaśliwego Memfis, na obu brzegach rzeki widać było coraz więcej doskonale 
utrzymanych 
posiadłości miejscowej arystokracji. Droga biegła na tyłach majątków, okrążając 
przedmieścia 
i wracając na brzeg Nilu tuż przed najdalej na północ wysuniętym kanałem. 
Winnice Ramzesa, 
otaczające gościnny dom Sa-Montu, mieściły się za północnym kanałem i były 
nawadniane przez 
kilka innych.
Chamuaset obserwował biegnącą nabrzeżem drogę, jak zwykle zapchaną objuczonymi 
osłami, bosymi chłopami i niesionymi przez zakurzonych niewolników lektykami. Po 
raz 
pierwszy od wielu dni czuł spokój i optymizm. Pachnące wilgocią powietrze 
osuszyło pot na jego 
czole. Nil wydawał się lśniącą błękitną wstęgą, łagodnie i rytmicznie uderzającą 
o burty barki. 
Kapitan dyktował rytm wioślarzom – jego śpiewny głos łączył się z dobiegającym z 
brzegu 
gwarem i wołaniem ptaków, które przelatywały nad głową Chamuaseta z nadzieją na 
pożywienie, oraz krokami Kasy, niosącego swemu panu chłodną miętową wodę i 
suszone 
daktyle. Amek stał na dziobie, jak zwykle bacznie obserwując oba brzegi, inne 
barki 
i czerpiących wodę fellachów.
Chamuaset podziękował właśnie Kasie i zbliżył do warg złotą czarkę, kiedy jego 
oczy 
wychwyciły błysk jasnego szkarłatu wśród stłoczonych na brzegu zwierząt i ludzi. 
Jego ręka 
zamarła w powietrzu, zrobiło mu się sucho w ustach. Potem ogarnęła go dzika, 
nieznana dotąd 
wściekłość. Kobieta przedzierała się przez tłum z charakterystyczną dla siebie 
gracją. Biała 
wstążka otaczała jej czoło i spływała na plecy. Słońce lśniło w prostym srebrnym 
naszyjniku 
i bransoletach, zdobiących jej ręce od przegubów dłoni aż do łokcia. Chamuaset 
zerwał się na 
równe nogi, czując pulsujący w ciele straszliwy gniew. Wtedy kobieta uniosła 
smukłe ramię 
i odgarnęła z policzka kosmyk czarnych włosów. Miała pomalowane na jaskrawo-
pomarańczowy 
kolor wnętrze dłoni. Ty suko! – pomyślał Chamuaset, nie potrafiąc wymazać z 
pamięci długich 
tygodni rozpaczliwego oczekiwania i niepokoju, frustrującego widoku bezradnej 
twarzy Iba, 
milczenia Szeritre, rozczarowania Horiego, zmęczenia żołnierzy i sług. Wszystkie 
te obrazy 
połączyły się nagle, budząc w nim przemożne pragnienie użycia siły, fizycznego 
zniszczenia 
istoty, która stała się przyczyną całego zła. Ty suko, suko, suko!
– Kapitanie! – krzyknął. – Płyńcie do brzegu! Amek! Czarka wypadła mu z rąk. 
Kątem oka 
dostrzegł, że Kasa pochyla się, aby ją podnieść. Amek stał już przed nim.
– Kiedy dobijemy do brzegu, natychmiast zatrzymaj tę kobietę!
Wskazał nieznajomą, a oczy Ameka podążyły za jego drżącym ramieniem. Dowódca 
straży 
skinął głową. Kobieta zbliżała się ku nim, idąc drogą w stronę miasta, mieli 
więc sporo czasu, 
aby ją zatrzymać. Tym razem mi nie umkniesz, pomyślał Chamuaset, zaciskając 
zęby.
– Zatrzymaj ją i zapytaj, na ile się ceni – dodał.
Amek uniósł czarne brwi.
– Na ile się ceni? – powtórzył.
– Tak. Chcę spędzić z nią noc, chcę wiedzieć, ile zażąda.
Dowódca straży skłonił się nisko, po czym bez słowa zrzucił sandały i stanął 
przy burcie, 
gotowy zeskoczyć na błotnisty brzeg, kiedy tylko barka znajdzie się 
wystarczająco blisko. 
Chamuaset cofnął się w cień baldachimu. Dreszcze przestały już wstrząsać jego 
ciałem, lecz 
gniew nadal rozpalał w nim krew i sprawiał, że dłonie same zaciskały się w 
pięści.
Barka uderzyła o brzeg. Amek wyskoczył za burtę, zapadając się po kolana w 
błoto. Kobieta 
była tuż, tuż, niczego nieświadoma, spokojna i opanowana. Pospiesz się, Amek, 
poganiał go 
w myślach Chamuaset. Patrzył w napięciu, jak dowódca straży wydobywa nogi z 
grzęzawiska, 
chwyta się krzewów i wychodzi na brzeg, aby natychmiast ruszyć biegiem za 
kobietą. Teraz! – 
zawołał w myślach Chamuaset. Teraz, Amek, szybciej! Amek rozepchnął brutalnie 
tłum i stanął 
przed kobietą, szeroko rozstawiając nogi i opierając dłoń na rękojeści krótkiego 
miecza.
Zatrzymała się, z jedną nogą zgiętą w kolanie. Miała na sobie mieniącą się 
kolorami opiętą 
suknię. Chamuaset, którego gniew przygasł już nieco pod wpływem świeżej fali 
niepokoju, mógł 
teraz podziwiać jej opanowanie. Widział, jak Amek coś mówi, przyciskając miecz 
do ubłoconego 
uda, i spodziewał się, że kobieta, usłyszawszy jego pytanie, zwróci oczy w 
kierunku barki, lecz 
ona nie poruszyła nawet głową. Powiedziała coś krótko i chciał wyminąć Ameka, 
lecz on 
ponownie zagrodził jej drogę, przemawiając szybko i z naciskiem. Tym razem 
nieznajoma 
uniosła podbródek i wypowiedziała kilka słów, gniewnie marszcząc brwi. Amek 
pochylił się ku 
niej i przez chwilę obydwoje patrzyli na siebie z wściekłością. Potem dowódca 
straży zdjął dłoń 
z miecza i kobieta włączyła się w strumień przechodniów, mijając Chamuaseta i 
barkę. Po chwili 
zniknęła z pola widzenia. Chamuaset poczuł, że nie jest w stanie przełknąć 
śliny. Z trudem łapał 
oddech.
Kapitan barki przerzucił trap na brzeg i Chamuaset patrzył, jak Amek wchodzi na 
pokład 
i wreszcie staje przed nim, w cieniu baldachimu. Dowódca straży skłonił się 
nisko. Chamuaset 
z wysiłkiem rozluźnił zaciśnięte palce i odchrząknął.
– I co? – wychrypiał.
Amek skrzywił się lekko. Zasychające błoto osypywało się z jego nóg. Machinalnie 
otarł 
smugę brudu z policzka.
– Zadałem jej pytanie w jak najbardziej taktowny sposób, panie – powiedział.
– To chyba oczywiste! – rzucił niecierpliwie Chamuaset. – Przecież cię znam, 
Amek. Co 
powiedziała?
Dowódca straży odwrócił wzrok.
– Oto jej słowa: „Powiedz temu bezczelnemu człowiekowi, twemu panu, że jestem 
kobietą 
wysokiego rodu. Nie można mnie kupić”.
Usta Chamuaseta wypełniły się nagle śliną.
– Widziałem, że nie dałeś się tym zbyć.
– Tak, naciskałem. – Amek potrząsnął głową. – Powtórzyła tylko: „Jestem kobietą 
wysokiego rodu. Przekaż to swemu źle wychowanemu i aroganckiemu panu”.
Źle wychowanemu i aroganckiemu. Chamuaset z trudem powstrzymał serię 
przekleństw.
– Próbowałeś przynajmniej dowiedzieć się, gdzie mieszka?
Amek kiwnął głową.
– Powiedziałem jej, że mój pan jest bardzo bogatym i potężnym człowiekiem, który 
od 
dawna jej szuka. Myślałem, że to ją ułagodzi, ale moje słowa nie wywarły na niej 
wrażenia. 
Uśmiechnęła się tylko chłodno. „Nie można mnie kupić za złoto i nie da się mnie 
przestraszyć”, 
powiedziała. Nie chciałem przekroczyć swoich uprawnień, nie miałem też podstaw, 
aby ją 
aresztować, musiałem więc pozwolić jej odejść.
Pięść Chamuaseta trafiła Ameka w szczękę. Kompletnie zaskoczony atakiem, padł na 
ziemię 
jak kłoda i leżał bez ruchu. Potem niepewnie podniósł głowę i dotknął kącika 
ust. Trzeba było ją 
aresztować! – wrzeszczał jakiś wściekły głos w głowie Chamuaseta. Aresztować, 
zbić, wciągnąć 
na pokład barki i rzucić do moich stóp! Nagle dotarł do niego rzeczywisty obraz 
sytuacji. 
Uklęknął, przerażony tym, co zrobił.
– Amek – odezwał się cicho, pomagając żołnierzowi stanąć na nogi. – Przepraszam 
cię, 
Amek. Nie chciałem cię uderzyć. Klnę się na Amona, nie chciałem...
Amek zdobył się na słaby uśmiech.
– Widziałem jej twarz – powiedział. – Nie winie więc mego pana za to, że mnie 
uderzył. Jest 
bardzo piękna. To ja muszę przeprosić, panie. Zawiodłem cię.
Widziałeś jej twarz, pomyślał Chamuaset, wstrząśnięty i pełen zazdrości. Czułeś 
jej oddech 
na policzkach, widziałeś, jak drżą jej powieki, jak porusza się jej pierś, kiedy 
wciąga powietrze, 
aby odpowiedzieć ci tak wyniośle. Mam ochotę znowu cię uderzyć. – Nie – 
powiedział krótko. – 
Wcale mnie nie zawiodłeś. Odwrócił się na pięcie i zniknął w kabinie, wściekłym 
ruchem 
zasuwając za sobą zasłonę.
Nie wydał kapitanowi barki żadnych instrukcji. Siedział w niebieskawym mroku 
kabiny 
z podciągniętymi wysoko kolanami i zaciśniętymi powiekami, kołysząc się 
rytmicznie 
w upokorzeniu i gniewie. Nigdy dotąd nie uderzyłem żadnego sługi, myślał z 
rozpaczą. 
Pouczałem, krzyczałem, wiele razy bliski byłem utraty panowania nad sobą, ale 
nigdy, nigdy nie 
uderzyłem. A teraz zaatakowałem Ameka. Człowieka lojalnego, prawego, 
kompetentnego, który 
od lat chroni mnie i osłania. Boleśnie przygryzł dolną wargę, czując, jak barka 
z lekkim 
szarpnięciem wydobywa się z zalegającej przy brzegu warstwy błota. Kapitan 
wykrzyknął 
rozkaz. Nawet jeżeli przeproszę go jeszcze raz, niczego to nie zmieni. Stało 
się. Nie cofnę tej 
chwili pełnej szalonej furii. A co było jej przyczyną? Kobieta. Kobieta, która 
znowu mi uciekła. 
Amek spełnił swój obowiązek, a następnie odmówił pogwałcenia prawa Maat, jakim 
byłoby 
sprowadzenie tej kobiety siłą.
Usłyszał, jak Kasa lekko puka w zewnętrzną ścianę i szybko wziął się w garść.
– Wejść!
Sługa odsunął zasłonę i skłonił się nisko.
– Nie zmieniłeś, panie, polecenia, więc kapitan skierował barkę do posiadłości 
pana Sa-
Montu – powiedział. – Czy masz panie jakieś życzenia?
Chamuaset stłumił czający się w jego gardle histeryczny śmiech. Mam życzenie 
posiąść tę 
kobietę, która wydaje się złudzeniem. Mam życzenie cofnąć czas i zmienić 
ostatnią godzinę. 
Mam życzenie zaznać spokoju duszy i umysłu, który jeszcze niedawno wydawał mi 
się 
normalnym stanem.
– Przynieś mi wody – rzucił. – I trochę daktyli.
Przez chwilę miał ochotę wydać rozkaz, aby barka zawróciła do domu, lecz nagle 
ogarnęło 
go pragnienie, aby wylać wszystkie skargi na los przed ukochanym bratem. Napił 
się 
przyniesionej przez Kasę wody i pogryzając daktyle pogrążył się w myślach.
Ben-Anat powitała szwagra ze zwykłą serdecznością i zaprowadziła do ogrodu, w 
cień 
wielkiego, rozłożystego figowca. Wezwała służącego, który miał zadbać o wszelkie 
potrzeby 
Chamuaseta i odeszła, przepraszając, że musi pozostawić gościa samego. Chamuaset 
poczuł ulgę. 
Ben-Anat była miłą, spokojną kobietą, lecz w obecnym stanie ducha nie potrafiłby 
zdobyć się na 
wysiłek uprzejmej rozmowy. Poprosił służącego o piwo, a kiedy ten spełnił 
życzenie, zmusił się, 
aby pić je małymi łykami. Chciał wychylić czarkę jednym tchem i poprosić o 
jeszcze, chciał upić 
się w to upalne, kipiące gniewem popołudnie, najmocniej jednak pragnął 
porozmawiać z Sa-
Montu.
Brat pojawił się dopiero po dłuższej chwili. Najwyraźniej był zajęty pracą w 
winnicy i w 
pośpiechu mył się i zmieniał szatę. Miał na sobie jedynie niedbale zawiązaną 
wokół talii długą 
spódniczkę. Jego brązowe ciało było imponująco umięśnione, nie w rezultacie 
ćwiczeń 
łuczniczych, zapasów czy powożenia rydwanem, lecz dzięki ciężkiej pracy w polu i 
w winnicy, 
ramię w ramię ze zwykłymi robotnikami. Jego obecność zawsze napełniała 
Chamuaseta 
poczuciem bezpieczeństwa i spokojem. Szybko wstał i ucałował wilgotny, 
zarośnięty policzek 
brata.
Gospodarz wskazał mu rozrzucone na macie poduszki i zajął miejsce obok niego.
– Coś takiego! – wykrzyknął zdziwiony. – Pijesz piwo w najlepszej winnicy 
Egiptu? 
Winogrona zwiędną ze zmartwienia, Chamuasecie. Jak się masz? Przynieś dzban 
pięcioletniego 
wina – polecił czekającemu w pobliżu niewolnikowi, po czym utkwił w twarzy brata 
jasne oczy, 
o aż nadto przenikliwym spojrzeniu.
Chamuaset pomyślał, że chociaż Sa-Montu wygląda czasem jak chłop i wrzeszczy jak 
marynarz, wrażenie to jest bardzo mylące. Był księciem królewskiego rodu, który 
odebrał 
doskonałe wykształcenie. Zbyt wiele osób wydawało się o tym zapominać.
– Sa-Montu, jeżeli zacznę pić wino, to nie wiem, kiedy skończę – wyznał. – A 
jeśli chodzi 
o moje samopoczucie... Cóż, najpierw zajmijmy się sprawami naszego ojca, potem 
porozmawiamy o moich problemach.
Sa-Montu skinął głową. Chamuaset zawsze doceniał fakt, iż brat nie zadawał 
zbędnych pytań 
i potrafił cierpliwie czekać.
– Doskonale – oparł z pogodnym uśmiechem Sa-Montu. – Omówienie sprawy ojca nie 
zajmie nam dużo czasu. Tegoroczne zbiory będą ogromne, jeżeli uda mi się 
zapanować nad 
zarazą. Winogrona dojrzewają powoli. Owoce są drobne, lecz grona duże. Niestety, 
tu i ówdzie 
liście pokrywają się czarnymi plamami. Przyjrzyj im się, medyku, i przepisz 
środek, który 
mógłbym zastosować. No, jest wino.
Służący postawił przed nimi tacę z zapieczętowanym dzbanem i dwoma alabastrowymi 
czarkami. Sa-Montu dokładnie zbadał pieczęć, złamał ją i napełnił naczynia. 
Chamuaset 
przyglądał się, jak strumień ciemnoczerwonego, rozświetlonego słońcem płynu 
spływa do 
czarek.
– Wychylimy po jednej czarce, a potem obejrzysz winogrona i wystawisz ojcu 
rachunek za 
usługi – powiedział z uśmiechem. – Później możesz wypić choćby i cały dzban. – 
Podał 
Chamuasetowi czarkę i uniósł własną. – Za Egipt! Niech jak najdłużej panuje nad 
terytoriami, 
które tyle znaczą w świecie!
Wino było zimne i słodkie, z lekką goryczką.
– Wyśmienite – powiedział Chamuaset. – Doskonały rocznik.
Wkrótce miłe ciepło rozlało się po całym jego ciele. Po raz pierwszy tego dnia 
rozluźnił się, 
wymieniając z bratem uwagi na temat rodziny, wrogów, posiadłości i polityki 
zagranicznej, 
o której Sa-Montu wiedział niewiele, ponieważ zupełnie go nie interesowała.
Wreszcie gospodarz wstał i razem ruszyli do winnicy. Chamuaset zauważył z 
rozbawieniem, 
że brat nawet nie pofatygował się, aby wezwać niewolników z baldachimem. Stali 
w płomiennym upale, oglądając liście winorośli i dyskutując na temat zarazy. 
Chamuaset 
wysunął parę sugestii, na które Sa-Montu chętnie przystał. Nie było w Egipcie 
człowieka, który 
wiedziałby więcej o uprawie winorośli, toteż Chamuaset cieszył się, że może mu 
pomóc.
W końcu wrócili do ogrodu i usiedli w cieniu drzew. Sa-Montu ponownie napełnił 
czarki 
winem.
– A teraz mów, co się dzieje – zachęcił. – Wyglądasz, jakbyś pokonał w walce 
wielkiego 
węża, i powracasz z podziemnego świata.
Chamuaset opowiedział mu o wszystkim. Kiedy skończył, słońce zaczęło chylić się 
ku linii 
horyzontu. Sa-Montu nie spuszczał z niego wzroku, pochrząkując od czasu do 
czasu. Gdy 
Chamuaset umilkł, opróżnił czarkę i znowu nalał im wina, potem zaś szarpnął w 
zamyśleniu 
długą brodę.
W oddali pojawiła się Ben-Anat i w pytającym geście uniosła ramiona. Sa-Montu 
podniósł 
dłoń z wyciągniętymi dwoma palcami, ona zaś uśmiechnęła się, kiwnęła głową i 
zniknęła 
w ciemniejącym domu. Chamuaset z zazdrością pomyślał o doskonałym porozumieniu, 
jakie 
łączy brata z żoną.
– Kiedy zakochałem się w Ben-Anat, wszyscy usiłowali przekonać mnie, że 
postępuję jak 
szaleniec – powiedział Sa-Montu. – Ojciec godzinami mnie przekonywał, matka 
rzucała mi do 
stóp wszystkie ponętne niewolnice i dworki. W końcu wykluczono mnie z sukcesji, 
ale czy 
wywarło to na mnie jakichkolwiek wrażenie? – roześmiał się. – Nie, żadnego. Całą 
energią 
skupiłem na zdobywaniu mojej kobiety.
Chamuaset uśmiechnął się w myślach. Sa-Montu miał w sobie tyle energii, że kiedy 
koncentrował się na jednej rzeczy, nic i nikt nie potrafiło mu się oprzeć.
– Była córką Syryjczyka, zwykłego kapitana statku, ale niechby ktoś spróbował 
znaleźć 
drugą tak dumną dziewczynę! Potem zamartwiała się, że znienawidzę ją, ponieważ 
decyzja 
o ślubie pozbawiła mnie prawie wszystkich królewskich przywilejów. Ja jednak 
nigdy nie 
żałowałem swego kroku. – Sa-Montu obrzucił brata uważnym, dziwnie trzeźwym 
spojrzeniem. – 
Czy ty tak kochasz Nubnofret?
– Nie – przyznał szczerze Chamuaset. – Kocham ją na tyle, na ile zdolny jestem 
do miłości.
– Na ile akceptujesz miłość, to znaczy tak długo, dopóki nie wydaje ci się ona 
zagrożeniem – 
dodał Sa-Montu. – Który z nas jest więc szczęśliwszy? Pomyśl rozsądnie, 
Chamuasecie. Masz 
kochającą żonę i wspaniałą rodzinę. Jednocześnie gorączkowo pragniesz kobiety, 
którą spotkałeś 
na ulicy. Jaki w tym sens?
Chamuaset podsunął mu swoją czarkę. Sa-Montu zawahał się, lecz kiedy Chamuaset 
skinął 
głową, brat z ciężkim westchnieniem napełnił ją aż po brzegi.
– Wielu mężczyzn cierpiało i cierpi na tę samą dolegliwość – dodał po chwili. – 
Nazywa się 
to żądzą, mój uczony bracie. Znalazłeś się w szponach żądzy, to wszystko. 
Męczysz się 
i dręczysz, zupełnie jakby oznaczało to zniszczenie całego twojego świata, 
tymczasem wcale tak 
nie jest. Masz dwa wyjścia. – Sa-Montu otarł parę kropel rubinowego wina, które 
osiadły na jego 
wąsach. – Możesz szukać jej dalej, a kiedy już ją znajdziesz, co jest absolutnie 
pewne, obdarujesz 
najróżniejszymi skarbami, aż w końcu znajdziesz klucz do jej cnoty i nasycisz 
się nią. Możesz też 
odpychać myśl o niej za każdym razem, kiedy przeniknie twój mózg, a wtedy za 
jakieś sześć 
miesięcy nie będziesz mógł przypomnieć sobie, o co ci właściwie chodziło. 
Niewykluczone 
również, że będziesz zastanawiał się, co cię ominęło, ale to nie leży w twojej 
naturze, mój drogi 
bracie.
Kiedyś nie leżało to w mojej naturze, ale zmieniłem się, pomyślał Chamuaset. Nie 
podoba mi 
się to i pewnie nie potrafiłbym wyjaśnić, na czym polega ta zmiana, nie sądzę 
jednak, abym miał 
jeszcze kontrolę nad tym procesem.
– A co ty zrobiłbyś na moim miejscu? – zapytał.
– Powiedziałbym o wszystkim Ben-Anat – odparł bez namysłu Sa-Montu. – Ona zaś 
rzekłaby: „Nieczysty synu rozpustnego faraona, jeżeli ja ci nie wystarczam, 
wynoś się i znajdź 
sobie inną na ulicy. Kiedy potem wrócisz do mnie na kolanach i będziesz 
zapewniał, że żadna 
kobieta nie może się ze mną równać, pozwolę ci spać w kuchni, między 
najmarniejszymi 
niewolnikami, którzy i tak zasługiwać będą na większe względy niż ty”. Ale 
widzisz, ja nigdy nie 
pragnąłem innej kobiety poza moją żoną. Nadal zależy ci na mojej radzie?
Chamuaset w milczeniu skinął głową.
– Przestań uganiać się za tą zjawą, doceń Nubnofret jako piękną i dobrą żonę i 
zamknij ten 
grobowiec.
Chamuaset zamrugał nerwowo powiekami. Chociaż jego mózg pogrążył się w cudownie 
znieczulających oparach wina, natychmiast oprzytomniał. Sa-Montu popatrzył na 
niego 
spokojnie.
– Grobowiec? Mówiłem ci o rozterkach, jakie wywołało we mnie jego odkrycie, ale 
nie mają 
one nic wspólnego z moją obecną sytuacją.
– Doprawdy? Nie byłbym tego taki pewny. W swych poszukiwaniach bardzo arogancko 
traktujesz zmarłych, Chamuasecie. Uważasz, że jesteś bezpieczny, ponieważ 
odnawiasz 
grobowce i składasz ofiary, ale czy kiedykolwiek przyszło ci do głowy, że może 
zmarli chcą, aby 
pozostawić ich w spokoju, albo że to, co im zabierasz, jest dużo więcej warte od 
tego, co dajesz 
w zamian? To twoje ostatnie przedsięwzięcie mocno mnie niepokoi. Zamknij ten 
grobowiec.
Chamuaset poczuł, jak przerażenie ściska mu serce. Sa-Montu, który zawsze umiał 
trafiać 
w sedno, wypowiedział na głos jego własne obawy.
– Nie widzę związku między tymi sprawami – odparł, starając się mówić wyraźnie, 
ponieważ 
był pijany i wiedział, że kłamie.
Sa-Montu wzruszył ramionami.
– Pewnie masz rację – stwierdził obojętnym tonem. – Cóż, czas na kolację. 
Zostaniesz, 
prawda? Nie mamy żadnych nudnych gości, których ty miewasz bardzo często. Ileż 
to razy 
powstrzymywaliśmy z Ben-Anat ziewanie na waszych ucztach.
Ruszyli w kierunku domu. Zapadał zmrok. Chamuaset czuł się o wiele lepiej, ale 
powoli 
kiełkowało w nim ziarno buntu. Sa-Montu nie miał prawa oskarżać go o 
postępowanie wbrew 
woli zmarłych. Nie wiedział nic o historii, nigdy nie był kapłanem. A jeśli 
chodzi o tę kobietę... 
Wszedł do sali jadalnej, witany ciepłym uśmiechem Ben-Anat, i zajął miejsce za 
przygotowanym 
dla niego stolikiem. Jeśli chodzi o tę kobietę, to znajdzie ją, tak jak 
powiedział Sa-Montu. 
Niezależnie od tego, czy kierowała nim żądza, czy coś innego, nieznajoma 
obudziła w nim 
nieznane mu uczucie, które postanowił zbadać. Nie miał zamiaru zwierzać się 
Nubnofret. Nigdy 
by go nie zrozumiała. A bogowie? Jeżeli bogowie chcieliby go ukarać lub dać do 
zrozumienia, że 
jego badania są im niemiłe, czy wręcz obraźliwe, na pewno zrobiliby to dawno 
temu. Czyż nie 
był ich przyjacielem? Uniósł czarkę, czekając, aż niewolnik napełni ją winem, i 
skupił uwagę na 
znakomitej kolacji, przygotowanej przez kucharzy Ben-Anat. Harfiarz zaczął grać 
jakąś pogodną 
melodię. Chamuaset czuł, że jest mu dobrze, po raz pierwszy od wielu tygodni.
Następnego ranka obudził się w gościnnej komnacie brata, niewiele pamiętając z 
wydarzeń 
poprzedniego wieczoru. Sługa, który na polecenie brata miał mu pomóc przy 
toalecie i ubieraniu, 
poinformował go, że Nubnofret otrzymała wiadomość, iż Chamuaset wróci dopiero 
koło 
południa.
Odnalazł Ben-Anat, podziękował za gościnę, zebrał swoich ludzi i wyruszył w 
drogę 
powrotną do domu. Sa-Montu zajęty był już pracą w winnicy. Nie pamiętam, kiedy 
ostatni raz 
tyle wypiłem, pomyślał, opierając się o zewnętrzną ścianę kabiny na pokładzie 
barki. I nic 
dziwnego, bo wino Sa-Montu jest rzeczywiście wyborne. Nie boli mnie głowa, mam 
tylko 
uczucie lekkiego zachwiania równowagi.
Wtedy właśnie przypomniał sobie, kiedy ostatni raz wypił za dużo, chociaż bez 
porównania 
mniej niż poprzedniego wieczoru. Było to podczas wydanej przez ojca uczty w Pi – 
Ramzes, gdy 
zaczepił go starzec ze zwojem. Cóż to była za dziwna sprawa... Wrócił myślami do 
tamtej nocy, 
patrząc, jak wioślarze pracują wiosłami, kierując barkę pod prąd i wzbijając w 
górę tysiące 
prześwietlonych słońcem kropel. Szkoda, że zgubiłem tamten zwój. Okazałem się 
roztargniony 
i nieostrożny. No, ale stało się. Wszystko dlatego, że tyle wtedy wypiłem.
Przeniósł spojrzenie na brzeg i nie spuszczał go z oka do chwili, gdy rzeka 
skręciła ostro na 
zachód w miejscu, gdzie zaczynały się posiadłości szlachetnie urodzonych. Nie 
dostrzegł jednak 
szkarłatnej sukni tajemniczej nieznajomej. Amek też jej nie zauważył, bo stał 
spokojnie przy 
sterze. Nie potrafił powiedzieć, czy tęskni za jej widokiem, czy obawia się, że 
mogłaby znowu 
pojawić się w czarodziejski sposób i pozbawić go panowania nad sobą. Wkrótce 
zobaczył schody 
wodne, prowadzące do jego posiadłości i zrozumiał, że tym razem gwałtowne 
przeżycia zostały 
mu oszczędzone.
Natychmiast po zejściu na ląd skierował swoje kroki do komnat żony. Nubnofret 
dyktowała 
właśnie list do jednej z przyjaciółek z Pi-Ramzes. Kiedy Chamuaset stanął w 
progu, podniosła 
wzrok i obdarzyła go serdecznym uśmiechem.
– Przyjemnie było się upić, drogi bracie? – zapytała. – Wyglądasz na 
wypoczętego.
– Tak, spędziłem miły wieczór – odpowiedział. – Nie miałem zamiaru tam zostawać. 
Przepraszam cię. Mam nadzieję, że moja nieobecność nie spowodowała żadnego 
zamieszania.
– Nie.
Wstała z krzesła, podeszła blisko i łagodnie przeciągnęła ostrym paznokciem po 
jego 
policzku. Potem pochyliła się i pocałowała go w pierś. Jej wargi były miękkie i 
ciepłe. Nie 
wyczytał wyrzutów ani w jej zachowaniu, ani w pogodnym spojrzeniu. Wiedział, że 
opowieść 
o utracie kontroli nad sobą i uderzeniu Ameka krąży już wśród służących, którzy 
uwielbiali 
domowe plotki, lecz dzięki twardej ręce Nubnofret nigdy nie wynosili ich na 
zewnątrz. Po raz 
pierwszy przyszło mu do głowy, że być może Nubnofret pozwala, aby Umero szeptała 
jej do 
ucha ciekawe nowinki i na myśl o tym ogarnęła go bezsilna rozpacz. Nie mogą 
oczekiwać, że 
uda mi się zachować moje wyczyny w tajemnicy przed resztą rodziny, pomyślał, 
odpowiadając 
uśmiechem na uśmiech żony. Jakże męczące jest kłamstwo!
– Z Delty nie nadeszły żadne ważne wiadomości, w każdym razie tak powiedział mi 
Penbuj 
– oświadczyła Nubnofret. – Nie pojawili się też niespodziewani goście. Nie 
zapomnij tylko, że za 
tydzień odwiedzi nas Maj, w drodze z kamieniołomów w Asuanie. Wybacz mi teraz, 
Chamuasecie, ale muszą skończyć dyktowanie listu. Mam dziś dużo pracy.
Jej lśniące czarne oczy mówiły mu, że postara się jak najszybciej uporać z 
domowymi 
zajęciami, aby być do jego dyspozycji. Uświadomił sobie ze zdumieniem, że 
zupełnie zapomniał 
o przewidywanej wizycie głównego architekta ojca. Jeszcze niedawno cieszyłaby go 
myśl 
o rozmowie z tak wykształconym i dystyngowanym gościem, teraz jednak pragnął, 
aby wszyscy 
– ojciec, bracia, dygnitarze – zniknęli, pozwalając mu skoncentrować się na...
Odwrócił się gwałtownie.
– Daj mi znać, kiedy będziesz wolna – powiedział. – Może wybierzemy się na 
przejażdżką 
po rzece.
Schronił się w gabinecie. Na biurku zastał stos zwojów, które zostawił mu Hori. 
Zawierały 
skopiowane poprzedniego dnia inskrypcje. Szybkim krokiem podszedł do okna. Dość 
tych bzdur, 
pomyślał. Im szybciej przejrzą te teksty, tym szybciej będą mógł nakazać 
zamknięcie grobowca. 
Straciłem za dużo czasu i sił, które powinienem poświęcić nadzorowaniu pracy 
moich własnych 
architektów. Wezwał Iba.
– Wyślij patrole na miasto – rozkazał. – Chcę mieć tę kobietę, niezależnie od 
tego, ile to 
będzie kosztować.
VI
Chodź, czekają na ciebie pieśni i muzyka.
Zostaw wszystkie swoje troski.
Myśl tylko o przyjemnościach, dopóki nie nadejdzie dzień,
Kiedy udasz się do krainy, która kocha ciszę.
Miesiąc Hathor minął niepostrzeżenie i rozpoczął się Choiak. Maj okazał się jak 
zwykle 
zajmującym i miłym gościem; zanim odpłynął na swojej pozłacanej, ukwieconej 
barce, 
pozostawił podarunki dla wszystkich domowników. Chamuaset postawił horoskopy na 
nowy 
miesiąc i odkrył, że są bardzo podobne do poprzednich. Tym razem jednak 
potraktował je 
z dziwnym dystansem, a niezbyt szczęśliwe prognozy przyjął z uczuciem bliskim 
obojętności. Co 
ma być, to będzie. Egipcjanie są pogodnymi i pełnymi optymizmu ludźmi, nigdy 
jednak nie 
lekceważą przeznaczenia, które czasami bardzo wyraźnie daje o sobie znać. 
Również Chamuaset, 
w miarę upływu czasu, coraz częściej miał wrażenie, że znajduje się w rękach 
nieubłaganego 
losu. W tej świadomości kryła się jakaś perwersyjna przyjemność. Odwiedzał 
pacjentów, 
wykonywał swoje obowiązki, ze spokojem wysłuchując raportów Iba i Ameka, którzy 
wciąż nie 
mogli wpaść na trop tajemniczej kobiety. Jutro, za tydzień, za miesiąc, za rok – 
jakie to miało 
znaczenie? Wiedział, że kobieta się zjawi i cierpliwie na nią czekał.
Dni stawały się coraz bardziej upalne i zboże stało już na polach, wysokie, choć 
jeszcze 
niedojrzałe. Hori spędzał większość czasu w chłodnym mroku grobowca, znużony 
nieco jego 
tajemnicami, Szeritre zaś pływała, czytała i szukała schronienia we własnym 
świecie. 
Domownicy sumiennie oddawali cześć bogom, czasami udając się do świątyń, gdzie 
padali na 
twarz przed Ptahem, Re i Neit. Chamuaset zdawał sobie sprawę, że wkrótce znowu 
zostanie 
wezwany na dwór, ponieważ ambasador Huja na pewno był już w drodze do Egiptu, 
świadomie 
jednak starał się nie myśleć o denerwujących i nieco zabawnych negocjacjach 
małżeńskich ojca. 
Nadchodziło lato, pora upałów i ciągnących się bez końca godzin, kiedy 
rzeczywistość zdawała 
się zyskiwać inny wymiar, a rozpalone powietrze i białe światło łączyły 
śmiertelny Egipt 
z wiecznym rajem Ozyrysa.
Pewnego dnia, gdy skończył właśnie dyktować Penbujowi uwagi na temat panowania 
Totmesa I, na progu gabinetu stanął Ib i skłonił się głęboko. Było już po 
południowym posiłku 
i zbliżała się godzina odpoczynku. Chamuaset spojrzał ze zniecierpliwieniem na 
zarządcę, na 
myśl o niespodziewanym obowiązku, który go czekał. Miał ochotę wyciągnąć się na 
łożu, 
chłodzony miękkimi poruszeniami wachlarzy, i pogrążyć się w drzemce.
– Co tam? – rzucił niecierpliwie.
Penbuj zebrał powoli swoje trzcinki, tusz i zwoje, i na sygnał Chamuaseta 
opuścił komnatę.
– Proszę o wybaczenie, panie, ale jest tu pewien młody człowiek, który błaga, 
abyś poświęcił 
mu chwilkę czasu – powiedział Ib. – Jego matce potrzebna jest porada lekarska.
– Co za młody człowiek? – zapytał Chamuaset. – Miasto pełne jest dobrych 
medyków. 
Mówiłeś mu, że leczę wyłącznie szlachetnie urodzonych lub pacjentów, których 
dolegliwości 
okażą się interesujące?
– Mówiłem – odparł Ib. – On twierdzi, że jego matka jest osobą szlachetnego 
rodu. Byłby 
wdzięczny za twoją poradę. Jego wuj hojnie wynagrodzi ci stracony czas.
Chamuaset drgnął, szybko jednak odzyskał panowanie nad sobą.
– Nie zależy mi na złocie – mruknął. – Mam go aż za dużo. Na co skarży się ta 
kobieta?
– Zrozumiałem, że w stopę wbiła jej się drzazga, którą usunięto, lecz rana nie 
chce się 
zagoić.
– Nie wymaga to osobistej konsultacji – stwierdził z ulgą Chamuaset. – Mogę od 
razu 
przepisać lek. Wpuść tego chłopca.
Ib wycofał się. Po chwili na podłogę padł długi cień. Chamuaset podniósł wzrok. 
Młody 
człowiek w wieku Horiego oddawał mu pokłon, wyciągając przed siebie ramiona. 
Chamuaset 
zauważył, że ma zadbane ręce, wnętrza dłoni pomalowane henną, starannie obcięte 
paznokcie 
i delikatną skórę. Stopy zdobiły sandały z dobrej skóry ze złoceniami, 
spódniczka zaś uszyta była 
z niezwykle cienkiego płótna. Po chwili wyprostował się i stanął w postawie 
pełnej szacunku, 
lecz nie służalczej, spokojnie oczekując na pierwsze słowa księcia. Czarne, 
proste włosy opadały 
mu na ramiona, muskularną pierś zdobił gruby złoty naszyjnik z symbolem życia 
anch. W jego 
oczach, które wydawały się szare, nie pojawiło się ani zdumienie, ani 
zaniepokojenie badawczym 
spojrzeniem gospodarza. Chamuaset miał wrażenie, że w młodym człowieku jest coś 
znajomego, 
nie mógł jednak zdecydować się, czy dotyczy to jego dumnej postawy, czy 
uniesionych kącików 
ust. Doszedł do wniosku, że ma przed sobą najprzystojniejszego młodzieńca, 
oczywiście po 
Horim, jakiego kiedykolwiek widział.
– Jak się nazywasz? – zapytał.
Chłopiec pochylił lekko głowę. Czarne włosy opadły mu na twarz, połyskując w 
promieniach 
słonecznych.
– Nazywam się Hormin – odparł głosem równie spokojnym i chłodnym jak jego oczy.
– Mój zarządca wspomniał mi coś chorobie twojej matki – powiedział Chamuaset. – 
Zaznaczył również, że wywodzi się ona ze szlachetnego rodu. Wydawało mi się, że 
znam, 
przynajmniej z widzenia, członków wszystkich szlachetnych rodów w Egipcie, nigdy 
jednak nie 
widziałem ciebie, nie słyszałem też twego imienia. Jak to możliwe?
Twarz młodzieńca rozjaśnił miły, ujmujący uśmiech.
– Skromne posiadłości mojej rodziny znajdują się w Koptos, na północ od 
błogosławionych 
Teb. Nasz ród wywodzi się od szlachetnie urodzonych sług księcia Sekenenre. 
Należymy do 
pomniejszej arystokracji i nigdy nie sprawowaliśmy wysokich urzędów. Jesteśmy 
jednak dumni 
ze swej czystej krwi, niezanieczyszczonej choćby najmniejszą domieszką obcej. W 
dniach 
ożywionego handlu z krainą Puntu, ponownie odkrytą przez królową Hatszepsut, mój 
przodek 
był nadzorcą jej karawan na trasie od Koptos po morze wschodnie.
Chamuaset drgnął. Niewielu znawców historii, a cóż dopiero zwykłych Egipcjan, 
wiedziało 
coś o legendarnej królowej, która rządziła jako władca płci męskiej i wzniosła w 
Tebach 
świątynię grobową niezrównanej urody. Badacze często przypisywali ten niezwykły 
pomnik 
walecznemu faraonowi Totmesowi III, lecz Chamuaset nie zgadzał się z ich opinią.
– Dziwię się jednak, że nie słyszałem o was, skoro obecnie mieszkacie w Memfis – 
powiedział.
Hormin ponownie się uśmiechnął.
– Moja matka, wuj i ja przybyliśmy tu zaledwie przed dwoma miesiącami. Życie w 
Koptos 
jest nudne. Na szczęście mamy dobrego zarządcę, który dogląda naszego 
niewielkiego majątku.
Chamuaset nie potrafił pozbyć się zaskoczenia, wiedział jednak, że zadawanie 
dalszych 
pytań byłoby pogwałceniem dobrych manier. Co do jednego nie miał najmniejszych 
wątpliwości 
– młody mężczyzna na pewno należał do szlachetnego rodu.
– Nie muszę oglądać rany twojej matki – powiedział. – Dam ci tylko przepis na 
lek.
Hormin postąpił krok naprzód.
– Wybacz mi, panie, lecz zastosowaliśmy już ptasie odchody z miodem, dzięki 
czemu udało 
się wyjąć drzazgę. Potem przyłożyliśmy okład z ludzkich odchodów zmieszanych ze 
słodkimi 
drożdżami, olejem sefet i miodem. Niestety, infekcja nie ustępuje.
– A więc zasięgnęliście już rady medyka?
Hormin sprawiał wrażenie zaskoczonego.
– Ależ nie. Moja matka dobrze zna się na lekach, tyle tylko, że tym razem nie 
potrafi sobie 
pomóc. Byłaby więcej niż zaszczycona, gdybyś ty, panie, obejrzał jej stopę.
Może rzeczywiście powinienem to zrobić, pomyślał Chamuaset. Maść, której 
składniki 
wymienił Hormin, powszechnie stosowano w leczeniu ran, chociaż on sam nie miał 
do niej 
zaufania, niejednokrotnie bowiem pogarszała stan chorego. Westchnął.
– Pójdę z tobą – powiedział. – Zaczekaj na mnie w korytarzu.
Hormin nie wypowiedział słów podzięki. Nie wyglądał nawet na zadowolonego. 
Skłonił się 
raz jeszcze, odwrócił na pięcie i zniknął, cicho postukując podeszwami sandałów 
o kafelki 
posadzki.
Chamuaset przeszedł do biblioteki, otworzył skrzynię z lekami i wyjął skórzaną 
sakwę, 
zawierającą opatrunki i inne niezbędne rzeczy. Głowa mu ciążyła, pod powiekami 
miał piasek. 
Wiedząc, że za chwilę nie będzie w stanie oprzeć się senności, pospiesznie 
zamknął skrzynię 
i podążył za Horminem.
W korytarzu Ib podniósł się na jego widok z taboretu.
– Mam ci towarzyszyć, panie? – zapytał.
– Nie – odparł Chamuaset. – Tym razem nie będziesz mi potrzebny. Wezmę ze sobą 
Ameka.
Hormina nie było w korytarzu. Chamuaset znalazł go przed głównym wejściem, w 
cieniu 
rzucanym przez kolorowe kolumny. Młodzieniec stał bez ruchu, z opuszczonymi 
ramionami 
i głową lekko przechyloną na bok. Wsłuchiwał się w dźwięki dobiegające zza 
gęstych krzewów, 
oddzielających wykładaną kamieniem ścieżkę od ogrodów.
Chamuaset przystanął, zaskoczony. Gorące powietrze wypełniał głos Szeritre, 
wysoki 
i czysty. Księżniczka rzadko śpiewała, i to prawie wyłącznie piosenki dla 
dzieci, dziś jednak 
Chamuaset usłyszał ze wzruszeniem słowa starej pieśni miłosnej.
Pragnę twojej miłości jak masła i miodu. Należysz do mnie, twoje miejsce jest 
przy mnie, Tak 
jak miejscem najcenniejszej maści jest ciało szlachetnie urodzonego,
Jak miejscem najcieńszego płótna jest ciało bogów, Jak miejscem kadzidła oblicze 
pana 
Wszechświata... Hormin odwrócił się ku Chamuasetowi.
– Piękny głos – zauważył.
– Tak – odpowiedział krótko Chamuaset.
Szeritre byłaby zażenowana i głęboko zawstydzona, gdyby wiedziała, że ktoś 
słucha jej 
śpiewu. Ruchem głowy ponaglił Hormina, aby poszedł za nim i ruszył w kierunku 
rzeki.
– Skąd przybyłeś? – zapytał. – Gdzie znajduje się twój dom?
– Za północnymi przedmieściami – odparł Hormin. – Przepłynąłem przez rzekę 
tratwą, dalej 
zaś szedłem pieszo. Ranek był bardzo piękny.
Chamuaset zaprosił młodego człowieka na pokład swojej barki. Towarzyszył im Amek 
i jeden z żołnierzy. O tej porze ruch na Nilu był niewielki. Ci, którzy mogli, 
zażywali 
popołudniowego odpoczynku, toteż schody wodne do posiadłości szlachetnie 
urodzonych były 
opustoszałe. Chamuaset z jakiegoś powodu założył, że jego pacjentka mieszka w 
którymś z tych 
majątków, chociaż znał większość ich właścicieli. Hormin nie dał jednak żadnego 
znaku, że 
powinni kierować się ku brzegowi.
Przed nimi ukazała się droga wodna, prawie zupełnie pusta. Barka sunęła cicho po 
falach, jak 
źdźbło pyłu w promieniu słońca.
Minęli opasany mostkiem kanał, w pobliżu którego Chamuaset dostrzegł kiedyś 
ubraną 
w szkarłatną suknię kobietę. Teraz na biegnącej wzdłuż brzegu drodze nie było 
przechodniów. 
Stało przy niej kilka porządnych domów, skromnych lecz schludnych, dalej zaś 
widniały jedynie 
pola, porośnięte zwiędniętym od upału zbożem. Woda wlewała się rytmicznie do 
wąskich 
kanałów irygacyjnych, z których fellachowie czerpali wodę za pomocą żurawi.
Chamuaset pomyślał o córce i tajemnych zakamarkach jej duszy. Jeżeli ktokolwiek 
zasługiwał na miłość, to właśnie ona. Na pewno siedziała teraz sama w ogrodzie, 
ponieważ 
nikomu, nawet Bakmut, nie pozwalała słuchać swojego śpiewu.
Hormin wskazał na brzeg.
– Panie, proszę powiedzieć kapitanowi, aby skierował się ku tym schodom wodnym. 
O, tam.
Wskazywał dłonią wschodni brzeg. Mieszkało tam niewiele rodzin, a roślinność 
czepiała się 
rozpaczliwie wąskiego pasa ziemi, za którym rozciągała się już pustynia. 
Chamuaset nigdy nie 
przyglądał się uważnie wschodniemu brzegowi, teraz jednak zauważył niewielkie 
schody wodne, 
prowadzące w głąb gaju palmowego i biały mur w oddali. Wykrzyknął rozkaz i barka 
powoli 
skierowała się ku schodom.
Dom stał na pustkowiu. Od glinianych baraków, w których mieszkali zarządcy, 
dzielił go 
spory kawałek. Przy schodach tkwił jeden słup do cumowania, pokryty łuszczącą 
się białą farbą. 
Kiedy barka stuknęła o niego i niewolnik wyskoczył na schody, aby założyć cumy, 
Chamuaset 
podniósł się z miejsca. Hormin w milczeniu ruszył przodem, za nim zaś 
postępowali Chamuaset 
i Amek. Szli piaszczystą ścieżką, wijącą się w cieniu drzew, których wysokie, 
gładkie pnie 
wydzielały słodki zapach, a sztywne pióropusze liści szeptały wysoko w górze.
Gdy dotarli do niewielkiej polany, pośrodku której stał dom, Chamuaset od razu 
zauważył, 
że zbudowany z wypalanych cegieł mułowych budynek doskonale pasuje do otoczenia. 
Biały 
tynk, którym pokryto ściany, odpadał sporymi płatami, lecz kilku robotników 
nakładało właśnie 
świeżą warstwę.
– Zanim się wprowadziliśmy, dom długo był pusty – odezwał się Hormin, czując 
najwyraźniej, że musi usprawiedliwić wygląd budynku. – Cegły mułowe to doskonały 
budulec, 
ale wzniesione z nich mury wymagają pieczołowitej konserwacji.
Nie znam żadnych arystokratów, którzy zdecydowaliby się mieszkać w takim domu, 
pomyślał zaintrygowany Chamuaset. Gdyby ktoś z moich przyjaciół czy krewnych 
kupił tę 
posiadłość, natychmiast kazałby zburzyć dom i na jego miejscu postawiłby 
wspanialszy, 
z libańskiego cedru, piaskowca i granitu z Asuanu, zdobienia zaś poleciłby 
wykonać 
z nubijskiego złota. Musi tkwić w tym jakaś tajemnica.
Dom wywarł jednak na nim miłe wrażenie. W budowlach z cegieł mułowych panował 
zawsze przyjemny chłód i rzeczywiście, ledwo przekroczyli próg sali 
audiencyjnej, owiał ich 
strumień chłodnego powietrza.
Hormin odwrócił się i skłonił.
– Witaj w naszym skromnym domu, panie – powiedział. Klasnął w dłonie i w 
komnacie 
pojawił się niewolnik, bosy i odziany jedynie w krótką przepaskę.
– Czy życzysz sobie napić się wina lub piwa, zanim zobaczysz moją matkę?
Chamuaset rozejrzał się wokół. Powoli docierała do niego kojąca świadomość, że w 
domu 
panuje niczym niezakłócona cisza. Nie docierał tu rytmiczny pomruk miasta, 
wszechobecny na 
zachodnim brzegu, muzyka i śmiechy z sąsiednich posesji, a nawet cichy szmer 
palmowych liści. 
Poczuł, jak mięśnie mu się rozluźniają i ciało opuszcza napięcie.
Hormin zauważył jego spojrzenie.
– Jak widzisz, panie, jesteśmy nieco staroświeccy – powiedział. – I nie 
wstydzimy się tego.
Jakby czytał w myślach Chamuaseta. Białe ściany komnaty pokryte były malowidłami 
przedstawiającymi faunę i florę Nilu, pustynne zwierzęta i wizerunki bogów. 
Każdą scenę 
oddzielała od następnej palma daktylowa, sięgająca od podłogi do niebiesko-
zielonego 
sklepienia. W rogach piętrzyły się stosy poduszek. Pod ścianą na wprost wejścia 
stały trzy 
krzesła z cedru, delikatne, o cienkich nogach, pokryte siatką złoceń, obok nich 
zaś długi, niski 
stół o podobnym wzorze. Ustawiono na nim piękną w swej prostocie alabastrowa 
wazę, pachnącą 
olejkiem, którym goście mogli namaszczać sobie dłonie, oraz gliniane naczynie z 
kwitnącymi 
gałązkami. Po obu stronach wewnętrznej kolumnady stały wysmukłe pojemniczki na 
kadzidło, 
a w niszach lśniły złotem posągi Amona i Thota.
Nie było tu nadmiaru sprzętów, nic przesadnie ozdobnego ani importowanego. Nawet 
powietrze, przesiąknięte subtelnym aromatem mirry i kwiatów lotosu, wydawało się 
w pełni 
egipskie. Chamuaset z przyjemnością wciągnął je głęboko w płuca.
– Nie, dziękuję, Horminie – powiedział z uśmiechem. – Najpierw chciałbym 
obejrzeć twoją 
matkę. Ameku, będziesz mi towarzyszył do drzwi komnaty pani tego domu. Strażnika 
zostaw 
tutaj.
Spostrzegł, że Hormin, zanim odwrócił się ku drzwiom, uważnym spojrzeniem omiótł 
muskularną sylwetkę Ameka. Chamuaset poszedł za młodym człowiekiem, ściskając w 
ręku 
sakwę. Mógłbym mieszkać tu do końca życia, pomyślał, chłonąc panujący wokół 
spokój. Jakże 
dobrze by mi się tu pracowało. Jakie interesujące miałbym sny. Ale mogłoby to 
okazać się 
niebezpieczne. Stopniowo zaniedbywałbym obowiązki wobec ojca i Egiptu, a z 
czasem 
zatonąłbym w przeszłości, jak kwiat rzucony na wody Nilu. Ciekawe, kim są 
ludzie, którzy tu 
mieszkają?
Korytarz był wąski, ciemny i całkowicie pozbawiony ozdób, lecz w odległym końcu 
popołudniowe światło przecinało mrok niewielkimi pasmami. Chamuaset dostrzegł 
mały 
prostokąt trawnika, kilka barwnych klombów i staw, pokryty gęstwiną białych i 
różowych 
kwiatów lotosu, nad którego powierzchnią unosiły się pszczoły. Hormin skręcił w 
lewo, usunął 
się na bok i skłonił głęboko.
– Matko, oto książę Chamuaset – powiedział. – Wasza wysokość, moja matka, 
Tabubu.
Chamuaset wszedł do komnaty z zamiarem wypowiedzenia słów otuchy. Matka Hormina 
zraniła się w nogę, a więc na pewno nie będzie w stanie oddać mu pokłonu, 
podobnie jak młoda 
tancerka z haremu ojca, do której kiedyś go wezwano. Dziwne, że właśnie ona 
przyszła mu teraz 
na myśl. Miał już powiedzieć kobiecie, aby nie próbowała wstawać, kiedy 
usłyszał, jak stojący za 
jego plecami Amek gwałtownie wciąga powietrze. Chamuaset zatrzymał się jak wryty 
i poczuł, 
że krew odpływa mu z twarzy. Hormin spojrzał na niego z wyrazem zaskoczenia i 
niepokoju 
w szarych oczach. Palce Chamuaseta zacisnęły się na rzemieniu sakwy, zupełnie 
jakby jego życie 
miało skończyć się w chwili, gdy ją upuści. W końcu odzyskał panowanie nad sobą 
i zdołał 
postąpić krok naprzód.
– Witaj, Tabubu – odezwał się, zdziwiony, że jego głos brzmi tak spokojnie.
W dużym krześle obok łoża, przykrytego cienkim, lśniącym płótnem, siedziała 
kobieta, 
wspierając nogę na poduszkach ułożonych na taborecie. Nagie, smukłe ramiona 
spoczywały na 
drewnianych oparciach, a na długich palcach połyskiwały ciężkie srebrne 
pierścienic. 
Uśmiechnęła się do Chamuaseta. Kąciki umalowanych henną warg uniosły się lekko, 
a podkreślone czarną kreską oczy patrzyły na niego spokojnie. Czarne oczy i 
włosy czarne jak 
noc, przemknęła mu przez głowę nieprzytomna myśl. Czarne jak sadza, jak gniew, 
który 
wzbudziła we mnie ostatnim razem, gdy zobaczyłem ją na drodze biegnącej wzdłuż 
rzeki. No 
i wreszcie znalazłem tajemniczą nieznajomą. Nic dziwnego, że moim sługom się to 
nie udało. 
Któż mógłby przypuszczać, że mieszka na wschodnim brzegu...
Ruszył ku niej ostrożnie, jakby się obawiał, że przy gwałtownym ruchu jej obraz 
zniknie. 
Przeznaczenie ją dla mnie znalazło i wyrzuciło na jej brzeg jak tonącego 
marynarza. Czy ona 
mnie poznaje? Czy przypomina sobie Ameka? Na pewno. Dostrzegł, jak przenosi 
spojrzenie na 
dowódcę jego straży przybocznej, potem znowu na niego. Uśmiechnęła się szerzej, 
a Chamuaseta 
ogarnął dziwny lęk na myśl, że zaraz usłyszy jej głos.
– Witaj, panie – powiedziała. – Bądź pozdrowiony w moim domu. Poczytuję sobie za 
zaszczyt, że postanowiłeś osobiście mnie zbadać i przepraszam za kłopot, jakiego 
stałam się 
przyczyną.
Miała piękny, modulowany głos osoby przywykłej do wydawania rozkazów oraz 
witania 
i zabawiania gości. Chamuaset zastanawiał się, czy namiętność zmieniłaby jego 
brzmienie. 
Postawił sakwę na podłodze i pochylił się nad jej stopą, mocno zaciskając zęby. 
Mówiła z lekkim 
akcentem, podobnie jak jej syn, Chamuaset nie potrafił jednak określić jego 
pochodzenia.
– Nie sprawiliście mi kłopotu – powiedział. – Hormin mówił mi, że próbowałaś 
leczyć się 
sama, musiałem więc osobiście obejrzeć ranę.
Zaczął rozwijać bandaże, starając się powstrzymać drżenie rąk. Za chwilę dotknę 
jej ciała, 
pomyślał. Opanuj się, medyku! Masz przed sobą pacjentkę! W nozdrzach czuł zapach 
jej perfum 
– mirrę połączoną z piżmem i czymś jeszcze, czego nie umiał zidentyfikować.
Bandaż opadł wreszcie na podłogę i Chamuaset zmusił się do działania. Delikatnie 
nacisnął 
sinawo-czerwoną opuchliznę wokół rany. Wydawała się czysta i sucha, lecz z 
jakiegoś powodu 
nie goiła się. Skóra kobiety była chłodna, prawie zimna.
– Nie widzę infekcji – oświadczył, podnosząc na nią wzrok. – Nie masz uczucia 
pieczenia 
w podbrzuszu?
– Nie. Horminowi bardzo zależało, abyś udzielił mi porady, dlatego być może 
przesadził, 
opisując moją ranę. Musisz nam to wybaczyć, panie. Tak czy inaczej, rzeczywiście 
nie chce się 
zabliźnić...
Odsunęła włosy za uszy i wówczas Chamuaset zobaczył ciężkie kolczyki ze srebra 
z turkusami, kute w kształcie symbolu anch i małych skarabeuszy. Skarabeusze 
przypomniały mu 
dzień, w którym starał się ochronić przed działaniem klątwy związanej ze 
znalezionym 
w grobowcu zwojem, a także spędzoną z Nubnofret noc, kiedy zapomniał o magicznej 
osłonie. – 
Jak długo utrzymuje się taki stan? – zapytał. Wzruszyła ramionami, a wtedy 
suknia rozsunęła się, 
ukazując fascynujący cień zagłębienia między piersiami.
– Około dwóch tygodni. Moczę stopę dwa razy dziennie i przykładam osuszającą 
mieszankę 
z mleka, miodu i sproszkowanego kadzidła, ale jak widać... – Wskazała dłonią 
stopę i Chamuaset 
poczuł, jak czubki jej palców musnęły lekko jego hełm. – Moja metoda leczenia 
okazała się 
nieskuteczna.
Wygląd rany zdziwił Chamuaseta. Zabarwienie ciała wokół niej wskazywało, że 
tkanka jest 
obumarła.
– Chyba będę musiał ją zszyć – zawyrokował w końcu, wstając z klęczek. – Może 
trochę 
boleć, ale mogę ci podać napar z maku.
– Doskonale – powiedziała obojętnym tonem. – Sama jestem sobie winna. Za dużo 
chodzę 
boso.
Bose stopy, pomyślał Chamuaset. Nubnofret idąca przede mną korytarzem tej nocy, 
kiedy 
Szeritre miała zły sen. Ty, Tabubu, idąca boso w białej, niemodnej szacie, 
kusząco piękna... 
Niemożliwe, żebyś nie rozpoznała Ameka!
Zabrał ze sobą wszystko, co mogło mu być potrzebne. Poprosił więc o rozpalenie 
ognia 
i przygotował napar z maku. Tabubu obserwowała go w milczeniu, nie przerywając 
panującej 
w domu kojącej ciszy.
Chamuaset podał jej gotowy napar. Czekając, aż lek zacznie działać, starannie 
wybrał igłę 
i nić.
Hormin oddalił się do swoich komnat i Amek zajął stanowisko przy drzwiach. 
Chamuaset 
wyczuwał jego niechęć – miał oto przed sobą kobietę, z powodu której jego pan 
podniósł na 
niego rękę.
Chamuaset siłą woli skupił się na zabiegu i sprawnie zszył otwartą ranę. Tabubu 
nawet nie 
drgnęła. W pewnej chwili podniósł wzrok i spojrzał prosto w jej szeroko otwarte 
oczy, czujne 
i pełne czegoś, co można by odczytać jako wesołość, ale to oczywiście było 
niemożliwe. 
Zakończył szycie, owinął stopę czystym płótnem i polecił Tabubu, aby nadal 
stosowała okłady.
– Za kilka dni wrócę obejrzeć ranę i wtedy zobaczymy – powiedział.
Spokojnie skinęła głową.
– Jestem bardzo odporna na ból – powiedziała. – Niestety dotyczy to także wywaru 
makowego. Mam nadzieję, że teraz, panie, napijesz się ze mną wina.
Chamuaset zgodził się i Tabubu klasnęła w dłonie. Do komnaty weszła młoda 
służąca i kiedy 
gospodyni wydawała jej polecenia, miał wreszcie okazję się rozejrzeć.
Komnata była mała i chłodna, ściany lśniły bielą. Na stoliku przy łożu stała 
lampa, samo zaś 
łoże, wysokie i pozłacane, zarzucone było kolorowymi poduszkami. Chamuaset 
spuścił wzrok. 
W głowie kłębiło mu się mnóstwo pytań. Czy mąż Tabubu jest tutaj? Co ona robi w 
Memfis? 
Czy wiedziała, że to właśnie ja posłałem za nią Ameka? I czy to ona skłoniła 
Hormina, aby 
przyszedł do mego domu? A jeśli tak, to dlaczego tak postąpiła? Służąca 
przyniosła krzesło 
i dzban wina. Chamuaset usiadł z ulgą i sięgnął po czarkę, zastanawiając się, w 
jaki sposób 
mógłby rozwiać dręczące go wątpliwości, lecz Tabubu go uprzedziła.
– Muszę ci coś wyznać, panie – oświadczyła. – Rozpoznałam twojego strażnika, 
ledwo 
przekroczyłeś próg mojej komnaty, i natychmiast zrozumiałam, kto przesłał mi za 
jego 
pośrednictwem tak uwłaczającą propozycję.
Chamuaset zaczerwienił się. Najchętniej spuściłby wzrok pod jej lekko kpiącym 
uśmiechem 
i chociaż zapanował nad tym odruchem, czuł się jak złajane dziecko.
– Naturalnie odrzuciłam ją – ciągnęła, przybierając poważny wyraz twarzy. – Nie 
ukrywam, 
że sprawiła mi ona swego rodzaju przyjemność, postanowiłam jednak o niej 
zapomnieć. Potem 
zraniłam się w stopę. Jesteś najlepszym lekarzem w Egipcie... – Wzruszyła 
ramionami, 
najwyraźniej niechętnie przyznając się do słabości. – Przypomniałam sobie o 
całym incydencie 
dopiero wtedy, gdy zobaczyłam twojego żołnierza. Przepraszam cię za 
nieuprzejmość...
– Za nieuprzejmość?! – wykrzyknął. – To ja muszę prosić cię o wybaczenie. Nigdy 
wcześniej nie postąpiłem w tak impulsywny sposób. Spróbuj mnie jednak zrozumieć: 
widziałem 
cię na targowisku, potem w świątyni Ptaha i zapragnąłem odszukać. Rozesłałem 
więc ludzi po 
całym mieście. Wszystko na nic. Moje intencje...
Uniosła dłoń.
– Intencje syna faraona i najpotężniejszego księcia tej krainy są poza wszelkimi 
podejrzeniami – dokończyła za niego. – Doszły mnie wieści, że jesteś, panie, nie 
tylko badaczem 
historii, ale również wyznawcą pradawnych zasad moralnych. Gdyby twój strażnik 
powiedział 
mi, że mówi w twoim imieniu, zatrzymałabym się, aby cię powitać i oddać ci 
pokłon. Ja również 
chętnie wyprawiam się w przeszłość i z przyjemnością porozmawiałabym na ten 
temat. Dziś 
mogę jedynie liczyć na twoją, panie, wyrozumiałość.
Mówiła z wdziękiem i lekką nieśmiałością, a jej niezaprzeczalny magnetyzm 
przyćmiewały 
niepewność i pragnienie, aby Chamuaset jej wybaczył i okazał zrozumienie.
– Chciałbym wynagrodzić ci moje grubiaństwo – powiedział. – Dlatego zapraszam 
cię na 
kolację do swego domu za dwa tygodnie. Proszę, abyś się zgodziła. Zaproszenie 
dotyczy także 
Hormina oraz oczywiście twojego męża.
Tabubu zmrużyła oczy w uśmiechu, lecz kąciki jej ust nie uniosły się ku górze.
– Jestem wdową – wyjaśniła. Chamuaset z trudem przełknął ślinę. – Mój mąż zmarł 
przed 
kilku laty. Hormin i ja mieszkamy z moim bratem, Sisenetem. Dziś rano udał się 
do miasta, 
powinien jednak niedługo wrócić. Czy zechcesz, panie, go poznać?
Skinął głową. Tabubu spojrzała ku drzwiom.
– Hormin, poszukaj wuja – poprosiła.
Dopiero wtedy Chamuaset zauważył, że urodziwy młody człowiek bezszelestnie 
wrócił do 
komnaty i stał teraz przy wejściu, czekając na rozkazy. Chamuaset poczuł lekki 
niepokój na myśl 
o tym, że mógł słyszeć ich rozmowę.
Hormin wyszedł pospiesznie. Chamuaset sączył wino, delektując się jego 
wspaniałym 
smakiem i aromatem. Kiedy powiedział o tym Tabubu, uśmiechnęła się z 
zadowoleniem.
– Masz, panie, podniebienie smakosza win – zauważyła. – To dobre wino zachodniej 
rzeki, 
roku piątego.
– Roku panowania mojego ojca?
Zawahała się.
– Tak – powiedziała po chwili.
Oznaczało to, że wino liczy sobie dwadzieścia osiem lat. Tabubu lub jej brat 
musieli zapłacić 
za nie majątek, chyba że przechowywali je od piątego roku panowania Ramzesa. To 
drugie było 
bardziej prawdopodobne. Wino zachodniej rzeki cieszyło się wielką popularnością 
wśród 
arystokracji, jak widać również w dalekim Koptos. Chamuaset smakował je z 
przyjemnością.
Wrócił Hormin, prowadząc z sobą niskiego, szczupłego mężczyznę o dystyngowanych 
ruchach. Miał na głowie perukę przewiązaną długą białą wstążką.
Chamuaset, który czekał, aż mężczyzna odda mu pokłon, nie potrafił oprzeć się 
wrażeniu, że 
gdzieś się już spotkali. Nie chodziło tylko o podobieństwo do siostry, ten sam 
kształt oczu 
i podobny uśmiech. Gdy Sisenet dotknął czołem ziemi w tradycyjnym pokłonie, 
symbolizującym 
poddanie i szacunek, Chamuaset pomyślał, że widział już brata Tabubu, i to 
stosunkowo 
niedawno, natychmiast jednak odrzucił tę myśl. Pozwolił Sisenetowi wstać i 
spojrzał mu 
w twarz. Oczy mężczyzny były chłodne i nieufne. Chamuaset przemówił pierwszy, 
jako wyżej 
postawiony w hierarchii społecznej.
– Cieszę się, że mogę cię poznać, Sisenecie. Bardzo podoba mi się twój dom i 
zazdroszczę ci 
niezwykłego spokoju, jaki w nim panuje. Siadaj, proszę.
Mężczyzna usiadł ze skrzyżowanymi nogami i uśmiechnął się lekko.
– Dziękuję, panie. Wolimy nasze odosobnienie od miejskiego gwaru, chociaż 
czasami 
przeprawiamy się na drugą stronę rzeki. Czy wolno mi zapytać, jak goi się rana 
mojej siostry?
Rozmawiali chwilę. Kiedy Chamuaset skończył wino, podniósł się z miejsca. 
Sisenet 
natychmiast poszedł za jego przykładem.
– Za dwa tygodnie oczekuję was wszystkich na kolacji – powtórzył Chamuaset. – 
Przedtem 
was jeszcze odwiedzę, aby obejrzeć ranę Tabubu. Dziękuję za gościnne przyjęcie.
Hormin wyprowadził go na zewnątrz. Kiedy dotarli do schodów wodnych, poczekał, 
aż 
dostojny gość wejdzie na pokład barki i pokłonił mu się z szacunkiem.
Dopiero teraz Chamuaset zdał sobie sprawę, ile czasu spędził w domu Siseneta. 
Słońce 
skryło się już za horyzontem, oświetlając piramidy na równinie Sakkary, rysujące 
się na tle 
ciemniejącego nieba. W domu czekano już na pewno z kolacją.
– Każ zapalić pochodnie – rozkazał Amekowi.
Oparł się o burtę i obserwował, jak barka odbija od brzegu. Niespodziewanie 
ogarnęło go 
wielkie zmęczenie. Czuł się tak, jakby biegł dłuższy czas po rozgrzanym piasku, 
w promieniach 
słońca, lub spędził całe popołudnie na lekturze długiego i wyjątkowo trudnego 
zwoju.
Znalazłem ją, pomyślał, był jednak zbyt znużony, aby obudzić w sobie uczucie 
triumfu, które 
powinno mu towarzyszyć. Nie rozczarowała mnie. Nie jest gadatliwa i wulgarna, 
arogancka 
i zimna, lecz inteligentna i dobrze wychowana. Pod kilkoma względami przypomina 
Szeritre. 
W uszach zabrzmiał mu nagle głos córki, miękki i pełen błagania, lecz teraz 
wibrowała w nim 
dziwna nuta dzikości, zupełnie jakby Szeritre śpiewając wiła się w wyuzdanym 
tańcu kurtyzany. 
Oparł się mocniej o pozłacaną burtę i zapragnął zapaść w głęboki sen.
Wszedł do jadalni z przeprosinami na ustach, ale Nubnofret wskazała mu bez słowa 
jego 
miejsce. Wraz z Horim i Szeritre kończyła już drugie danie, przysłuchując się 
melodiom, granym 
cicho przez harfiarza. Odłożyła kawałek ryby, który właśnie podniosła z talerza 
i opłukała palce 
w misce z wodą.
– Nie bądź niemądry, najdroższy – powiedziała. – Ib poinformował mnie, że 
wezwano cię do 
pacjenta. Wyglądasz na bardzo zmęczonego. Siadaj i jedz.
Chamuaset poczuł, że umiera z głodu. Pospiesznie przysunął sobie stolik, odłożył 
na bok 
wieniec z kwiatów i przywołał podającego potrawy niewolnika.
– I co? – zapytała Nubnofret. – Czy był to interesujący przypadek?
– Teraz rzadko się to zdarza, prawda, ojcze? – odezwał się Hori. – Mam wrażenie, 
że 
poznałeś już wszystkie choroby i dolegliwości, na jakie zapadają Egipcjanie.
– To prawda – przyznał Chamuaset. – Nie, Nubnofret, nie był to ciekawy 
przypadek. 
Zraniona stopa, nic więcej. Za to ludzie, którzy poprosili o wizytę, okazali się 
niezwykli.
Jadł warzywa, starannie unikając wzroku Nubnofret.
– Wyobraź sobie, że cała rodzina, mężczyzna, jego siostra i jej syn, przybyli tu 
niedawno 
z Koptos. Pochodzą ze szlachetnego rodu, wywodzącego się z czasów Hatszepsut. 
Siostra 
interesuje się historią. Zaprosiłem ich na kolację za dwa tygodnie.
Nagle uświadomił sobie, że Tabubu, rozmawiając z nim i z Sisenetem, nie 
okazywała wcale 
bólu, jaki musiała odczuwać po zabiegu. Uśmiechała się, a kilka razy nawet 
wybuchnęła 
śmiechem. Albo więc rzeczywiście była wyjątkowo odporna na ból, albo niezwykle 
skutecznie 
ukrywała cierpienie, świadoma, że zasady dobrego wychowania nakazują dbać o 
dobre 
samopoczucie tak dostojnego gościa. Ty głupcze, pomyślał ze skruchą Chamuaset. 
Trzeba było 
jak najszybciej odejść, a nie siedzieć bez końca, popijając wino, niezależnie od 
tego, jak 
wyśmienite. Powinieneś opatrzyć ranę i wyjść, bo przecież oni nie mogli okazać, 
że twoja 
obecność im ciąży.
– Na kolację? – powtórzyła Nubnofret. – To niepodobne do ciebie, Chamuasecie. 
Naprawdę 
musieli zrobić na tobie wrażenie, skoro postanowiłeś tak ich uhonorować.
Odważył się spojrzeć na nią ostrożnie.
– To prawda.
– Przypomnij mi o ich wizycie trzy dni wcześniej, dobrze? Szeritre, wyprostuj 
się! Garbisz 
się jak małpka!
Dziewczyna automatycznie spełniła polecenie matki. Uważnie wpatrywała się w 
twarz ojca. 
Chamuaset poczuł się nieswojo, lecz Szeritre szybko spuściła wzrok.
Hori zaczął mówić o planach budowy swojego grobowca. Jak przystało na 
prawdziwego 
Egipcjanina, wcześnie przystąpił do projektowania budowli. Po chwili Nubnofret 
zmieniła temat, 
wspominając o konieczności remontu kuchni. Chamuaset włączył się do rozmowy i 
posiłek 
dobiegł końca w pogodnym nastroju. Nubnofret udała się do swoich komnat, Hori 
postanowił 
poszukać Antefa i tylko milcząca Szeritre pozostała na miejscu. Kiedy służba 
zabrała jej stolik, 
Chamuaset, widząc, że córkę gnębi jakiś niepokój, polecił harfiarzowi grać 
dalej.
– Spędziłaś przyjemny dzień? – zapytał.
– Oczywiście, ojcze – odpowiedziała. – Na słodkim lenistwie. Bakmut poszła do 
miasta, aby 
załatwić dla mnie kilka spraw, a ja najpierw zdrzemnęłam się w ogrodzie, potem 
zaś poszłam 
popływać. Kim była twoja pacjentka?
Chamuaset zaklął w myślach. Próbował wymyślić jakieś wiarygodne kłamstwo, lecz 
szybko 
zrezygnował.
– Myślę, że wiesz, kto to taki – powiedział cicho. Szeritre wyprostowała nogi i 
poprawiła 
fałdy sukni. Przechyliła głowę na bok i zaczęła bawić się kolczykiem.
– Doprawdy? To niesamowite! Kobieta, której szukałeś, spoczywa teraz u twoich 
stóp jak 
nieoczekiwany podarunek.
Jej słowa sprawiły, że Chamuaseta ogarnął niepokój i poczucie winy.
– To rzeczywiście dziwny zbieg okoliczności – powiedział niepewnie.
– Czujesz się rozczarowany? – Nie potrafiła ukryć nadziei, brzmiącej w jej 
głosie.
– Nie – odparł ponuro. – Jest śliczna, pełna wdzięku i ma nienaganne maniery. – 
I przyjdzie 
tu na kolację. – Szeritre przestała bawić się kolczykiem. – Czy to rozsądne? 
Chamuaset milczał.
– Och, ojcze, żałuję, że to zrobiłeś! – wybuchła. – Dałabym wiele, aby można 
było cofnąć 
czas...
Chamuaset wiedział, że nie ma sensu udawać, iż nie rozumie, o co jej chodzi. 
Byłoby to 
obraźliwe. Brzydka, lecz miła twarz Szeritre pokryła się rumieńcem, jej oczy 
błyszczały.
– Nie masz się czego obawiać – powiedział serdecznie. – Nie będę zaprzeczał, że 
ta kobieta 
mnie pociąga, ale między pragnieniem a jego spełnieniem jest miejsce na wiele 
decyzji, wiele 
wyborów. Zawsze starałem się postępować tak, jak życzyliby sobie tego bogowie i 
tym razem też 
się tak zachowam.
Przez chwilę nie zdawał sobie nawet sprawy, że kłamie.
– Jest mężatką? – zapytała Szeritre. Jej głos brzmiał spokojniej, lecz policzki 
pozostały 
zaczerwienione.
– Wdową. – Zmusił się, by patrzeć jej prosto w oczy. – Dobrze wiesz, że mógłbym 
zaoferować jej małżeński kontrakt, i znaleźć dla niej dom, w którym 
zamieszkałaby wraz 
z synem, nie wydaje mi się jednak, aby była kobietą, która zaakceptowałaby 
pozycję drugiej 
małżonki. Niezależnie od tego, co się stanie, najważniejszą dla mnie sprawą jest 
dobro waszej 
matki.
– Więc ta kobieta aż tyle dla ciebie znaczy?
Jej pytanie zirytowało go.
– Widziałem ją cztery razy i tylko raz z nią rozmawiałem. Skąd mam wiedzieć?
Szeritre odwróciła wzrok, mocno zaciskając szczupłe dłonie.
– Zdenerwowałam cię, ojcze. Przepraszam.
Nie odpowiedział. Córka wstała, odrzuciła włosy do tyłu i odeszła z godnością. W 
łagodnie 
oświetlonej komnacie nadal rozbrzmiewała wygrywana na harfie melodia.
Zgodnie z umową Chamuaset przypomniał trzy dni wcześniej Nubnofret o oczekiwanej 
wizycie i w odpowiednim czasie, w asyście Iba i Ameka, stanął u szczytu stopni 
wodnych, by 
powitać gości. Zastanawiał się, czy będą zachowywać się niepewnie, przejęci 
zaszczytem, jaki 
ich spotkał. Kiedy jednak Tabubu, Sisenet i Hormin zeszli z pokładu niewielkiej 
barki, w ich 
zachowaniu nie było śladu poczucia niższości. Sisenet był ubrany w prostą 
spódniczkę i skórzane 
sandały, lecz jego pierś zdobiły złote naszyjniki z symbolami anch i 
miniaturowymi figurkami 
pawianów, a na ramionach lśniły złote bransolety. Miał starannie umalowaną 
twarz, na 
wskazujących palcach zaś pierścienie w kształcie skarabeuszy ze złota i 
malachitu. Hormin 
ubrany był w podobną spódniczkę. Wysokie czoło zdobiła złota opaska, z której, 
tuż nad nosem, 
zwisał złoty symbol anch, podkreślający obramowane czarną kreską szare oczy.
Spojrzenie Chamuaseta natychmiast podążyło ku ubranej w białą szatę Tabubu. Był 
ciekaw, 
czy na tę okazję włożyła coś bardziej odpowiadającego kanonom współczesnej mody, 
preferującej falbanki i liczne fałdy, zdobione haftami, lecz z ulgą stwierdził, 
że ma na sobie 
prostą, obcisłą suknię, która miękko otula jej sylwetkę od kostek aż po piersi. 
Ona także miała na 
czole szeroką opaskę, nie złotą jednak, lecz srebrną. Tuż nad piersiami 
spoczywał wisior 
z czerwonego agatu, oprawiony w srebro. Jej stopy zdobiły białe sandały. 
Dostrzegła spojrzenie 
Chamuaseta i roześmiała się. Idealnie równe zęby zalśniły bielą, kontrastując z 
umalowanymi 
henną wargami i śniadą skórą.
– Tak, książę, dostałam nauczkę – powiedziała z uśmiechem. – Nie wątpię jednak, 
że kiedy 
już dojdę do zdrowia, natychmiast o niej zapomnę. Nie znoszę formalnego stroju.
Chamuaset wyobraził sobie, jak zdziera z siebie tę obcisłą suknię, uwalniając z 
niej piersi, 
talię i biodra. Widział, jak odwraca się ku niemu naga, z lekko zgiętym 
kolanem...
– Widzę, że zdjęłaś już bandaże – zauważył. – Nadal odczuwasz ból?
Potrząsnęła głową. Wiodącą przez ogród brukowaną ścieżką ruszyli powoli w 
kierunku 
domu.
– Podeszwa jest jeszcze odrobinę wrażliwa na dotyk, ale to wszystko – odparła. – 
Jesteś, 
panie, świetnym lekarzem. Och, właśnie sobie przypomniałam... – Przywołała 
towarzyszącego 
im sługę, który zbliżył się i wręczył Chamuasetowi pękaty dzban. – Dobre wino 
zachodniej rzeki, 
rok pierwszy. Moja zapłata za twój czas i trud.
Podziękował uprzejmie i przekazał dzban Ibowi. Zszedł ze ścieżki i prowadził 
gości do 
zebranej za domem rodziny. Nubnofret oczekiwała ich razem z Horim i Szeritre. 
Kiedy goście 
oddali obowiązkowy pokłon, a Nubnofret pozwoliła im wstać, Chamuaset dokonał 
formalnej 
prezentacji, po czym wskazał ustawione w cieniu krzesła. Hori od razu zajął 
Hormina rozmową. 
Usiedli naprzeciwko siebie na rozłożonych na macie poduszkach, z podciągniętymi 
kolanami. 
Szeritre, zgodnie ze swoim zwyczajem, przysiadła za krzesłem ojca. Chamuaset 
spodziewał się, 
że Nubnofret zechce pogawędzić z Tabubu podczas podawania wina i ciasteczek, 
ledwo jednak 
zdążyła pochylić się w kierunku gościa, gdy przemówił Sisenet.
– Zapewne Hormin powiedział ci, panie, że przeprowadziliśmy się tutaj dopiero 
dwa 
miesiące temu – zaczął. – Od tego czasu nie możemy znaleźć służby na odpowiednim 
poziomic. 
Większość naszych służących pozostała w Koptos, aby doglądać majątku. 
Próbowaliśmy przyjąć 
nowych na ich miejsce, lecz tutejsi są niedbali, leniwi i ciągle kłamią. Czy 
mógłbyś nam coś 
doradzić?
Chamuaset spostrzegł, że duże oczy Nubnofret rozbłysły. Odwróciła się do 
Siseneta.
– Masz rację – powiedziała, odprawiając Iba machnięciem ręki. Nigdy nie piła 
wina, kiedy 
przyjmowali gości. – Tutejsi ludzie, zwłaszcza ci prości, mają skłonność do 
lenistwa i kłamstwa. 
Mogę dać wam adres małżeństwa, które zatrudnia i szkoli służbę. Będą oni 
odpowiadać za 
zachowanie służących, których wybierzecie, dopóki w pełni nie nauczą się prac 
domowych. 
Ludzie ci pobierają dość dużą prowizję, ale trzeba przyznać, że wkładają w 
szkolenie służby 
duży wysiłek.
Chamuaset poczuł dotyk chłodnej dłoni na ramieniu.
– Niektórzy służący po prostu odeszli od nas z dnia na dzień – powiedziała 
Tabubu, kiedy 
pochylił ku niej głowę. – Myślę, że przeszkadzała im panująca wokół cisza, 
chociaż płaciliśmy 
im całkiem sporo. Może powinniśmy zatrudnić niewolników.
Patrzył, jak powoli przełyka wino, odrzucając włosy z twarzy i odsłaniając 
smukłą szyję. Nie 
widział siedzącej z tyłu Szeritre, czuł jednak, że córka nie spuszcza z niego 
wzroku.
– Nie pochwalam zatrudniania niewolników do prac domowych, chociaż sam zakupiłem 
kilku do kuchni i stajni – powiedział. – Zawsze wydaje mi się, że lojalność jest 
nieodłączną 
towarzyszką godności.
– Nieco staroświecka filozofia, lecz godna aprobaty – uśmiechnęła się Tabubu. – 
Faraon na 
pewno nie popiera takich poglądów. To przerażające, że liczba niewolników stale 
rośnie, 
podobnie jak służących Egiptowi cudzoziemców oraz pochodzących z innych państw 
arystokratów.
– Dlaczego przerażające? – zapytał zaintrygowany Chamuaset. Jego uwagi nie 
uszedł fakt, że 
Szeritre przysunęła się trochę bliżej, aby dokładnie słyszeć wymianę zdań między 
nim i Tabubu.
– Ponieważ pewnego dnia niewolnicy mogą zdać sobie sprawę, że jest ich więcej 
niż ludzi 
wolnych, a wtedy, kto wie, może spróbują zmusić nas do dania im wolności – 
odpowiedziała 
Tabubu.
Mówiła spokojnie i poważnie, jak osoba dobrze znająca ludzką naturę, gotowa 
przedyskutować swój punkt widzenia z zainteresowanym podobnymi kwestiami 
rozmówcą. 
Patrzyła mu przy tym prosto w oczy.
– Takie żądanie byłoby co najmniej nierozsądne – odparł.
Natychmiast przyszło mu do głowy, że z kobietami nie rozmawia się o takich 
sprawach. 
Kobiety zajmują się prowadzeniem domu i innymi praktycznymi rzeczami, nie 
zabawiają się 
teoretycznymi rozmyślaniami. Nie wyobrażał sobie, aby mógł wdać się w taką 
dyskusję 
z Nubnofret. Ale z Szeritre... Zza jego pleców wysunęła się wąska dłoń, chwyciła 
ciasteczko 
z talerza na stole i znikła. A więc córka uspokoiła się i rozluźniła na tyle, że 
poczuła głód. Był to 
dobry, zdumiewająco dobry znak.
– Dysponujemy silną, sprawną i dobrze uzbrojoną armią – ciągnął. – Żadne 
niewolnicze 
powstanie nie wytrzymałoby starcia z żołnierzami mojego ojca.
– W szeregach armii są tysiące cudzoziemskich najemników. Chamuaset odwrócił się 
zaskoczony. Głos należał do Szeritre.
– Wyobraź sobie, ojcze, co by się stało, gdyby doszli do wniosku, że powinni być 
lojalni 
wobec swoich ziomków, nie zaś wobec dziadka, który ich opłaca.
– Masz rację, Szeritre – odpowiedziała Tabubu, kiwając głową. – I nie wątpię, że 
twój ojciec 
zgodzi się z nami. Egipt potrzebuje oczyszczenia.
W głębi serca zgadzał się z nimi i spierał się jedynie dla przyjemności, nagle 
jednak odkrył, 
że rozmowa toczy się bez jego udziału. Szeritre, zapomniawszy o swojej 
nieśmiałości, 
odpowiadała Tabubu śmiało i bez śladu wahania, Tabubu zaś przysłuchiwała się jej 
słowom 
z wielką uwagą. Większość osób nie starała się wciągnąć Szeritre do rozmowy. Po 
kilku 
uprzejmych uwagach goście zwykle skupiali uwagę na Horim i pozostałych członkach 
rodziny, 
a Szeritre znikała w cieniu, nie jedząc, niewiele pijąc i uciekając do siebie 
natychmiast po 
zakończeniu posiłku. Tymczasem Tabubu, w sobie tylko znany sposób, uspokoiła i 
ośmieliła 
dziewczynę. Nie udawało się to nawet najserdeczniej nastawionym do córki 
gościom. Chamuaset 
otrząsnął się z zamyślenia.
– Ależ, księżniczko, pomyśl o kosztach, jakie pociągnęłyby za sobą takie 
posunięcia 
polityczne – mówiła Tabubu. – Jakiż faraon mógłby sobie na to pozwolić? Nawet 
Ramzes, pan 
wszystkich rzeczy, miałby poważne problemy.
Chamuaset nie mógł uwierzyć własnym oczom. Szeritre siedziała u stóp Tabubu, 
wierzchem 
dłoni ocierając usta. Była zarumieniona, nie z zażenowania, lecz z radosnego 
podniecenia, 
chociaż Tabubu odpierała jej argumenty, co Szeritre zawsze brała do siebie.
– Dlaczego nie miałby tego zrobić? – zapytała gorąco. – Niech obłoży wszystkich 
podatkami. 
Bogowie wiedzą, że mnóstwo biednych egipskich fellachów powitałoby taką szansę z 
największą 
radością.
Chamuaset rozejrzał się dokoła. Hormin pogrążony był w rozmowie z Nubnofret. 
Stał z ręką 
opartą na biodrze i pochyloną ku niej głową, gestykulując zawzięcie drugą ręką, 
w której trzymał 
czarkę z winem. Nubnofret patrzyła na niego ze skupieniem, a nawet z podziwem. 
Sisenet 
siedział w milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w fontannie.
Chamuaset pomyślał niechętnie, że musi zrezygnować z towarzystwa Tabubu i 
poświęcić 
nieco uwagi jej bratu. Spojrzał na Tabubu, która właśnie zakładała nogę na nogę. 
Suknia 
rozchyliła się, odsłaniając oszałamiająco zgrabne brązowe udo. Kobieta ani na 
chwilę nie 
spuszczała wzroku z twarzy Szeritre, lecz Chamuaset odniósł wrażenie, że 
wykonała ten gest 
specjalnie dla niego i w pełni zdaje sobie sprawę z jego zainteresowania.
Kolacja przerodziła się w wesołe, hałaśliwe przyjęcie. Na polecenie Chamuaseta 
Nubnofret 
zarządziła, aby towarzyszyli im wszyscy domowi muzykanci oraz młodzi tancerze i 
śpiewacy. 
Zwykle Chamuaset lubił spożywać posiłki we względnej ciszy, zwłaszcza gdy goście 
byli 
urzędnikami faraona, z którymi po szóstym daniu musiał rozmawiać o sprawach 
państwowych, 
tym razem jednak zapragnął rozrywki. Cała sala przybrana była mocno pachnącymi 
wiosennymi 
kwiatami, a kadzidło wypełniało powietrze błękitnawą mgiełką. Tancerze krążyli 
wokół małych 
stolików, uderzając w umocowane na palcach czynele, zaś pięknie śpiewane pieśni 
były ucztą dla 
uszu.
Chamuaset zadbał, aby Szeritre siedziała blisko niego i drzwi, wiedział bowiem, 
że dzięki 
temu będzie czuła się bezpiecznie i gdy zechce, będzie mogła niepostrzeżenie 
wycofać się do 
swoich komnat. Czekała go jednak niespodzianka. Miejsce Szeritre bowiem zajęła 
Tabubu, 
roześmiana, ożywiona i czarująca, która żartowała, z udanym przerażeniem 
dotykała chorej stopy 
i rozmawiała nie tylko z nim samym, ale także z Nubnofret. Hori i Sisenet 
siedzieli obok siebie, 
przyciszonymi głosami tocząc dyskusję na jakiś interesujący ich temat.
Przy Szeritre usiadł Hormin, ona zaś wydawała się nie mieć nic przeciwko temu. 
Co jakiś 
czas młody człowiek dotykał jej dłoni lub ramienia, a w pewnej chwili Chamuaset 
zauważył 
nawet, że wetknął biały kwiat lotosu we włosy za jej uchem, odpowiadając 
uśmiechem na jej 
uśmiech. Co się dziś z nami dzieje? – zastanawiał się w myślach. Zachowujemy się 
tak, jakby 
nasz dom nawiedził duch pogodnej beztroski, obdarzając zupełnie nieoczekiwanymi, 
ale jakże 
przyjemnymi doznaniami.
Przyjęcie zakończyło się dopiero o świcie. Kiedy uczyniono zadość zasadom 
dobrego 
wychowania i goście zaczęli zbierać się do wyjścia, cała rodzina odprowadziła 
ich do stopni 
wodnych, do ostatniej chwili pragnąc korzystać z miłego towarzystwa. Rozglądając 
się po 
jaśniejących w bladym świetle świtu twarzach, Chamuaset ze zdumieniem zauważył, 
że Szeritre 
wcale nie poszła do siebie. Jego najbliżsi sprawiali wrażenie dziwnie 
podekscytowanych, chociaż 
nikt nie był pijany. Wygaszono pochodnie, które przez całą noc płonęły na 
czekającej 
w gotowości barce gości. Tabubu, Sisenet i Hormin oddali pokłon gospodarzom i 
weszli na 
pokład. Chamuaset z rodziną obserwowali, jak barka odbija od brzegu i znika, 
pozostawiając 
niewielkie fale na gładkiej powierzchni rzeki. Nubnofret westchnęła.
– Zapowiada się gorący dzień – powiedziała. – Cóż, Chamuasecie, twoi znajomi 
okazali się 
znakomitymi towarzyszami. Chętnie zaproszę ich znowu, chociaż mają nieco 
prowincjonalny 
akcent i dziwaczny gust, łagodnie mówiąc.
Fakt, iż żona postanowiła ponownie zaprosić gości tylko dlatego, że ich 
towarzystwo 
przypadło jej do serca, był dowodem najwyższego uznania. Chamuaset poczuł się 
tak 
zadowolony, jakby pochwała Nubnofret dotyczyła jego samego. Nie zgadzał się 
tylko z jednym – 
akcent ich gości z pewnością nie był prowincjonalny. Podczas oficjalnych podróży 
wielokrotnie 
przemierzył Egipt wzdłuż i wszerz i wiedział, że gdyby kiedykolwiek słyszał ten 
szczególny 
akcent, bez wątpienia potrafiłby go zidentyfikować.
– To ciekawi ludzie – powiedziała Szeritre. – Mam wrażenie, że mnie polubili i 
nie 
rozmawiali ze mną wyłącznie z uprzejmości – dodała nieśmiało.
Nikt nie ważył się skomentować jej słów z obawy, że mogłaby błędnie coś 
zrozumieć 
i poczuć się urażona.
– Sisenet jest bardzo oczytany – powiedział Hori. – Szkoda, że nie spędziłeś z 
nim więcej 
czasu, ojcze. Opowiedziałem mu o grobowcu, o naszych problemach z interpretacją 
malowideł 
na ścianach, a on zaproponował nam pomoc. Nie masz chyba nic przeciwko temu?
Chamuaset zawahał się. Poczuł się trochę winny, że poświęcił tak niewiele czasu 
Sisenetowi, 
wyczuwał jednak, iż brat Tabubu nie należy do rozmownych i lubi milczeć.
– Nie, jeżeli Sisenet nie okaże się poszukującym mocnych wrażeń amatorem – 
odparł. – Ale 
przecież ty z nim rozmawiałeś i gdyby tak było, na pewno byś go zniechęcił. Mam 
nadzieję, że 
uda mu się wyjaśnić przynajmniej drobną część naszych wątpliwości.
Nubnofret ziewnęła szeroko.
– Cóż za czarujący młodzieniec z tego Hormina. – powiedziała, mrużąc oczy w 
coraz 
jaśniejszym świetle.
Chamuaset mimo zmęczenia bez trudu odgadł jej myśli. Nie mów tego na głos, 
poczekaj, 
poprosił ją w duchu. Ja również zauważyłem, że Szeritre zaakceptowała jego 
towarzystwo, ale 
wystarczy jedno zbędne słowo i natychmiast się do niego zniechęci.
Nubnofret nie powiedziała jednak nic więcej. Znowu ziewnęła i pożegnała się ze 
wszystkimi, 
życząc dobrego dnia. Szeritre spojrzała ojcu prosto w oczy.
– Są czarujący – szepnęła. – Szczerze mówiąc, bardzo mi się podobają.
Chamuaset otoczył ramieniem jej szczupłe plecy, czując, jak ogarnia go fala 
głębokiej, 
opiekuńczej miłości.
– Chodźmy spać – powiedział, prowadząc córkę w stronę domu.
VII
Jestem dla ciebie jak ogród,
W którym sama zasadziłam kwiaty,
I słodko pachnące zioła.
Przez kilka następnych dni Chamuaset szukał wymówki, aby znowu odwiedzić Tabubu. 
Jej 
rana już się zagoiła, wiedział też, że nie spotka ani jej, ani jej najbliższych 
podczas oficjalnych 
ceremonii, w jakich uczestniczył w Memfis jako przedstawiciel faraona. Tabubu i 
Sisenet byli 
niewątpliwie potomkami szlachetnego rodu, lecz ich krew nie była wystarczająco 
błękitna, aby 
mogli zajmować wysokie stanowiska. Poza tym najprawdopodobniej nie pociągało ich 
życie 
dworskie ani labirynt królewskiej administracji. W Egipcie było wiele takich 
rodów, które żyły 
spokojnie w swoich posiadłościach, płacąc podatki i przesyłając żywemu Horusowi 
obowiązkowe dary w dzień Nowego Roku. Zarządzali majątkami i zajmowali się 
jedynie 
sprawami swoich poddanych. Niewielu z nich było jednak takimi erudytami jak 
Tabubu i jej brat. 
Dlaczego ci troje tak bardzo różnili się od przedstawicieli innych szlachetnych 
rodów? Co 
sprowadziło ich z prowincjonalnego Koptos do Memfis? Jeżeli powodem 
przeprowadzki była 
nuda, dlaczego nie wybrali Pi-Ramzes? Jeśli Tabubu miała nadzieję na karierę i 
korzystny 
związek małżeński dla Hormina, wybór Pi-Ramzes byłby najzupełniej logiczny. Była 
przecież 
śmiała i doskonale wykształcona, więc bez trudu zwróciłaby na siebie uwagę 
wysoko 
postawionych rodów. Postanowił zapytać ją, czy chciałaby, aby przedstawił 
Hormina faraonowi 
i może postarał się dla niego o posadę, dzięki której mógłby wykazać się swoimi 
talentami. 
Wystarczyłoby skontaktować młodzieńca z właściwymi ludźmi, a sprawy potoczyłyby 
się same. 
Natychmiast jednak zdał sobie sprawę, że jest na to za wcześnie. Nie chciał 
zrobić na niej 
wrażenia łaskawego dobroczyńcy, nie chciał też, aby pomyślała, że stara się 
wkraść w jej łaski. 
Ale to ostatnie było przecież prawdą.
Dręczący go dylemat rozwiązał ostatecznie Hori. Zjawił się w gabinecie ojca w 
pierwszym 
tygodniu miesiąca Tybi, poczekał, aż Chamuaset upora się z codzienną 
korespondencją i dopiero 
wtedy przysiadł na brzegu biurka, jak miał to w zwyczaju.
– Otrzymałem dziś list od twojej babki – powiedział Chamuaset. – Stara się pisać 
pogodnie 
i wesoło, ale jej pisarz dodał u dołu zwoju kilka słów od siebie. Wynika z nich 
jasno, że jej 
zdrowie gwałtownie się pogarsza.
Hori zmarszczył brwi.
– Przykro mi to słyszeć. Czy wobec tego wybierasz się na Północ?
– Nie, jeszcze nie teraz. Jest pod dobrą opieką i nie wydaje mi się, aby 
sytuacja była 
krytyczna.
Perspektywa spędzenia dłuższego czasu w Delcie napawała go najwyższą niechęcią 
i przerażeniem. W tej chwili pragnął tylko jednego – aby nic i nikt nie 
przeszkadzał mu 
w pogłębianiu znajomości z Sisenetem i jego siostrą. Myśli tej towarzyszyło 
poczucie wstydu, 
pocieszał się jednak, że gdyby stan matki był krytyczny, pisarz nie zawahałby 
się poprosić go 
o przyjazd.
Hori westchnął.
– Tyle osób mówi o niej z podziwem. W młodości musiała być ucieleśnieniem 
wszystkiego, 
co dobre i piękne. Starość jest bardzo smutna, nie sądzisz?
Chamuaset objął spojrzeniem doskonale umięśnione udo, spoczywające na 
wypolerowanym 
blacie biurka, płaski brzuch, proste ramiona i szerokie plecy syna. Hori 
uśmiechał się do niego 
lekko. Pogoda ducha kryła się w jego przejrzystych oczach, obramowanych długimi 
czarnymi 
rzęsami i pięknym uśmiechu zmysłowych ust.
– Smutna byłaby tylko wtedy, gdyby minione lata okazałyby się stracone – rzucił 
sucho. – 
Nie przypuszczam, aby Asetnofret uważała swoje życie za zmarnowane. A skoro 
mówimy 
o przemijaniu, Hori, wkrótce będziesz miał dwadzieścia lat. Nie sądzisz, że 
nadszedł czas, abyś 
zaczął szukać żony?
Uśmiech znikł z twarzy syna, a jego ciemne, gęste brwi uniosły się w wyrazie 
zaskoczenia.
– Przecież zacząłem już szukać, ojcze – zaprotestował. – Młode kobiety nudzą 
mnie, 
a starsze są po prostu nieatrakcyjne. Co mogę na to poradzić?
– Pozwól matce i mnie wybrać odpowiednią dziewczynę i załóż własny harem. Mówię 
poważnie, Hori. Zawarcie małżeństwa to obowiązek księcia krwi.
– Tak, wiem – mruknął Hori. – Popatrz jednak na siebie i na mamę, jesteście ze 
sobą 
szczęśliwi, twoje nieliczne konkubiny umierają z nudów, ponieważ rzadko je 
odwiedzasz. Mam 
nadzieję, że pewnego dnia i mnie uda się spotkać osobę, która nie tylko zajmie 
się moim domem, 
ale także stanie się towarzyszką życia. Pod tym względem wasz przykład zniechęca 
do szybkiego 
wyboru żony, ojcze.
Chamuaset zmusił się do uśmiechu. Dławiło go poczucie winy.
– Nubnofret i ja nie jesteśmy być może sobie tak bliscy, jak ci się wydaje – 
powiedział cicho.
– Kiedyś byliście – upierał się Hori. – Albo inny przykład: stryj Sa-Montu i 
Ben-Anat. Tego 
właśnie pragnę, ojcze, i aby to zdobyć, jestem gotów czekać choćby następne 
dziesięć lat.
– Doskonale. – Chamuaset nie miał ochoty się spierać. – Widzę, że będę musiał 
utrzymywać 
cię przez resztę życia.
Hori uśmiechnął się łobuzersko i zsunął z blatu biurka.
– Po co przyszedłeś? – zapytał Chamuaset.
– No właśnie. – Hori zajął miejsce w stojącym obok krześle. – Otrzymałem 
wiadomość od 
Siseneta. Zapewnia, że jego propozycja pomocy nie była jedynie grzecznościowym 
zwrotem 
i pyta, kiedy mógłby obejrzeć grobowiec. Chciałem się upewnić, czy wyrażasz na 
to zgodę.
– Wyślij odpowiedź i zaproś go na jutrzejsze przedpołudnie – powiedział szybko 
Chamuaset. 
– Przyłączę się do was. Nawet jeżeli Sisenet nie przekaże nam żadnych ciekawych 
uwag, 
podejmiemy go smacznym posiłkiem.
– Dobrze, chętnie spędzę parę godzin z tobą i Sisenetem. Pomyślałem nawet, że 
może warto 
byłoby zaprosić ich wszystkich. Tabubu jest wykształconą kobietą. – Odwrócił 
wzrok. – 
Postawiłeś już nasze horoskopy na ten miesiąc?
Chamuaset popatrzył na niego dziwnie.
– Nie – odpowiedział. – Z jakiegoś powodu nie mam ochoty tego robić. Przez dwa 
ostatnie 
miesiące prognozy były wyjątkowo złe dla mnie i niewiele lepsze dla ciebie, a 
jednak nic 
strasznego się nie przydarzyło. Zaczynam się zastanawiać, czy stosując moją 
metodę nie 
popełniam jakiegoś błędu.
– Nie stało się nic złego, ale minione tygodnie obfitowały w różnorakie 
wydarzenia – 
mruknął Hori, wstając z krzesła i kierując się ku drzwiom. Nagle przystanął. – 
Ojcze...
– Słucham?
Hori potrząsnął głową.
– Nic takiego. Zapytam mamę, czy mogę przywieźć ich jutro na popołudniowy 
posiłek. 
A może oni zaproszą nas do siebie?
– Może – odparł Chamuaset.
Podniósł wzrok i zorientował się, że mówi do siebie. Horiego już nie było, a za 
Chamuaset 
nie odwiedzał grobowca od kilku tygodni, lecz po przybyciu na miejsce 
stwierdził, że niewiele 
się przez ten czas zmieniło. Stał w cieniu baldachimu u szczytu schodów, nim 
Penbuj. Czekali na 
przybycie gości. Obserwując, jak sandały Tabubu zanurzają się w piasku, 
Chamuaset zastanawiał 
się, czy rozgrzane drobinki nie sprawiają jej bólu, a także dlaczego Sisenet nie 
postarał się 
o lektyki. Zaraz jednak zapomniał o tym, patrząc na jej wspaniałe ciało, 
rytmiczne kołysanie 
bioder pod białą suknią i ciemny blask obwiedzionych kreską oczu, które 
spoglądały na 
grobowiec.
Cała trójka podeszła bliżej i skłoniła się, a wtedy niewolnicy Chamuaseta 
pospiesznie 
rozpięli nad nimi duży baldachim. Źrenice Tabubu rozszerzyły się w cieniu, 
czyste białka 
zalśniły błękitnawo.
W mrocznym wejściu pojawił się Hori, witając przybyłych. Chamuaset zauważył 
głębokie 
poruszenie syna, nie przywiązywał jednak do tego szczególnej wagi, ponieważ Hori 
sprawiał 
wrażenie zadowolonego i pogodnego.
Po chwili rozmowy Chamuaset sprowadził gości po schodach, do chłodnego krótkiego 
korytarza. Skinieniem głowy polecił Horiemu, aby zajął się Sisenetem. Tabubu 
sama ruszyła 
przed siebie. Chamuaset nie spuszczał z niej wzroku, zapominając o miejscu, w 
którym się 
znajdowali. Widział tylko fascynujące linie jej ciała, rytmiczne poruszenia nóg 
i smukłą kolumnę 
szyi, kiedy podnosiła głowę, aby przyjrzeć się barwnym malowidłom ściennym.
Zbliżywszy się do dwóch figur, przystanęła i długo wpatrywała się w nie bez 
ruchu. Potem 
pochyliła się i pieszczotliwym gestem dotknęła kamienia, smukłymi palcami 
gładząc nierówną 
powierzchnię.
– My, Egipcjanie, namiętnie kochamy życie – powiedziała. – Pragniemy zapamiętać 
każdy 
powiew pustynnego wiatru, zapach kwitnących w ogrodzie kwiatów, każdy dotyk 
tych, których 
kochamy. Wznosząc grobowce i chroniąc swoje ciała przed rozkładem w nadziei, że 
bogowie 
raczą nas wskrzesić, wydajemy ogromne sumy i nie skąpimy złota. Wypisujemy 
zaklęcia, 
odprawiamy rytuały. A jednak któż jest w stanie powiedzieć, czym jest śmierć? 
Czy ktoś 
kiedykolwiek wrócił z tego ciemnego miejsca? Czy myślisz, książę, że mogłoby się 
to zdarzyć? 
A może już się zdarzyło, chociaż my nie o tym nie wiemy? – Zrobiła krok w jego 
stroną. – 
Mówią, że legendarny zwój Thota posiada moc wskrzeszania zmarłych. Sądzisz, że 
kiedyś ten 
zwój zostanie odnaleziony?
– Nie wiem – odparł niepewnie Chamuaset. – Jeżeli zwój istnieje, chroni go 
potężna moc 
Thota.
Tabubu podeszła jeszcze bliżej.
– Każdy mag marzy o znalezieniu zwoju Thota – szepnęła. – Być może leży on 
gdzieś 
w ukryciu. Niewielu znalazłoby w sobie siłę, aby zachować nad nim kontrolę. Czy 
ty, wielki 
książę, pragniesz zwoju Thota tak samo jak inni? Czy zawsze, gdy otwierasz 
grobowiec, liczysz, 
że trafi on w twoje ręce?
Chamuaset miał przez chwilę wrażenie, że w głosie Tabubu zabrzmiała drwiąca 
nuta. Wielu 
szlachetnie urodzonych kpiło z idei poszukiwania zwoju Thota i Chamuaset poczuł, 
że byłby 
rozczarowany, gdyby i ona należała do grona prześmiewców. Patrząc jej w oczy, 
pomyślał, że 
wygląda na dziwnie rozbawioną.
– Tak, pragnę odnaleźć ten zwój – odparł szczerze. – Czy chciałabyś obejrzeć 
teraz komorę 
grobową?
Skinęła głową. Na jej ustach nadal gościł uśmiech.
Hori i Sisenet już tam byli. Ich głosy dobiegały gdzieś z ciemności, bezcielesne 
i głuche. 
Chamuaset położył dłoń na ramieniu Tabubu i razem przekroczyli próg 
pomieszczenia, w którym 
znajdowały się sarkofagi. Patrzył na nią uważnie, kiedy lekkim mchem 
wyswobodziła się spod 
jego ręki, podeszła do sarkofagów i zajrzała do pierwszego.
– Z dłoni tego człowieka sterczą jakieś nici – stwierdziła, odsuwając się. – 
Skradziono mu 
chyba coś, co było nimi przyszyte...
Podniosła oczy na Chamuaseta, który powoli kiwnął głową.
– Nie mylisz się – odparł. – Do tych zwłok przytwierdzono zwój, ja zaś go 
zabrałem. 
Potraktowałem go z wielkim szacunkiem, jak wszystkie moje znaleziska, i po 
skopiowaniu 
zostanie odłożony na miejsce. Mam nadzieję, że jego treść wzbogaci moją wiedzę o 
przodkach.
Chciała coś powiedzieć, ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Hori i Sisenet 
opukiwali 
ściany.
– Tutaj! – zawołał nagle Hori.
Jego towarzysz przyłożył ucho do ściany.
– Uderz raz jeszcze – poprosił, a kiedy Hori spełnił polecenie, wyprostował się. 
– Wygląda 
na to, że za tą ścianą jest jeszcze jedna komora – powiedział. – Czy braliście 
pod uwagę taką 
możliwość?
Chamuaset ze zdumieniem patrzył w pełną napięcia twarz Horiego.
– Tak, podejrzewałem coś takiego – przytaknął z wahaniem młody człowiek. – Ale 
potwierdzenie tych przypuszczeń wymagałoby zburzenia ścian pokrytych pięknymi 
malowidłami. Byłby to akt wandalizmu. – Spojrzał na ojca. – Tak czy inaczej, 
decyzja nie należy 
do mnie. Ryzyko musi podjąć mój ojciec.
W żadnym wypadku nie zgodzę się na wyburzenie tego muru, pomyślał Chamuaset. Nie 
wiem, dlaczego obawiam się tego grobowca, ale tak właśnie jest. Coś w moim ka 
kuli się ze 
strachu, gdy tu wchodzę.
– Omówimy to później – rzucił krótko. – Sisenecie, mój syn mówi, że jesteś 
znakomitym 
historykiem. Ciekaw jestem, jak wyjaśniłbyś obraz wody, który tak często 
powtarza się w tych 
malowidłach. Inskrypcji jest niewiele i nic z nich nie wynika.
Sisenet z lekkim uśmiechem spojrzał najpierw na siostrą, potem na Chamuaseta. 
Wzruszył 
ramionami i uniósł czarne brwi.
– Mogę jedynie zgadywać – powiedział. – Być może ta rodzina bardzo lubiła łowić 
ryby, 
pływać łodzią i polować wśród trzcin albo... – Odchrząknął. – Albo woda była dla 
nich 
symbolem jakiegoś straszliwego kataklizmu czy spełnionej klątwy i dlatego 
uznali, że muszą 
utrwalić ją w scenach z codziennej egzystencji. – Potrząsnął głową. – Obawiam 
się, że moje 
sugestie nie są zbyt pomocne. Nie wiem też, dlaczego pokrywy sarkofagów 
zostawiono pod 
ścianą.
– Nie sposób odgadnąć – westchnął ciężko Hori.
Chamuaset przez cały czas bacznie obserwował Siseneta i nie mógł oprzeć się 
wrażeniu, że 
skądś zna tego człowieka. Wrażenie to nasiliło się właśnie w grobowcu, zupełnie 
jakby Sisenet 
w naturalny sposób wtapiał się w starożytne ściany, a jego arogancka wyniosłość 
stawała się 
częścią chłodnej dumy i godności zmarłych. Niepokoiło go to aż do chwili, gdy 
mężczyzna 
spojrzał na niego obojętnie. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że brat Tabubu 
przypomina mu 
dominujący w mrocznej komorze posąg Thota. Oczywiście, pomyślał z ulgą. Zimne, 
obojętne 
spojrzenie boga, otaczająca go aura mądrości i nieugiętej pewności siebie, 
wszystko to znajduje 
odbicie w niewzruszonym spokoju Siseneta. Uśmiechnął się.
– Robi się późno i Nubnofret czeka na nas z południowym posiłkiem – powiedział. 
– 
Przyjmijcie nasze zaproszenie. Opuśćmy to zatęchłe miejsce.
Bez protestów przystali na jego propozycję. Na zewnątrz, pod płonącym słońcem, 
czekały 
już lektyki. Tragarze drzemali, oparci plecami o ogromną skałę, która zagradzała 
wejście do 
grobowca. Hori zaprosił Siseneta do swojej lektyki, zmuszając Chamuaseta, aby 
zaproponował 
miejsce w swojej Tabubu i Horminowi, który długą chwilę stał w milczeniu 
pośrodku komory 
grobowej. Chamuaset wolałby przebyć drogę do Memfis, czując obok swego uda 
długą, osłoniętą 
cienką tkaniną nogę Tabubu, teraz więc przywołał tragarzy niosących lektykę Iba.
– Dlaczego nie przybyliście lektyką? – zwrócił się do Tabubu, która zajęła 
miejsce obok syna 
i z uśmiechem oparła się o miękkie poduszki.
– Wolimy chodzić pieszo – odpowiedziała, mrużąc oczy w blasku słońca. – Spacer 
dostarcza 
nam ogromnej przyjemności. Upały nie są tutaj tak wielkie jak w Koptos, a poza 
tym Koptos jest 
suche i szare. Tu możemy spacerować, wciągać w nozdrza zapach rzeki, cieszyć się 
cieniem i grą 
świateł. Naszą barkę zostawiliśmy w dokach Perunefer.
– Przyszliście z tak daleka? – zapytał z niedowierzaniem Chamuaset. Tabubu 
kiwnęła głową. 
– Poślę służącego z poleceniem, aby waszą barkę skierowano do schodów wodnych na 
terenie 
naszej posiadłości – powiedział i cofnął się, dając znak tragarzom.
Droga powrotna upłynęła mu na wspominaniu chwil spędzonych w towarzystwie Tabubu 
i rozważaniu słów Siseneta, dotyczących obrazu wody w malowidłach grobowca. 
Każde 
z przedstawionych przez Siseneta wyjaśnień mogło okazać się słuszne, jednak 
Chamuasetowi 
bardziej prawdopodobne wydawało się to drugie. Ten grobowiec nie jest spokojnym 
miejscem 
wiecznego snu, pomyślał. Drzemie w nim coś przerażającego, czuję to, i pewno 
dlatego 
nietrudno mi uwierzyć, że przyczyną jest ciążąca nad rodziną klątwa.
Wtedy właśnie przypomniał sobie uwagę Siseneta o pokrywach sarkofagów i 
gwałtownie 
zmarszczył brwi. Skąd Sisenet wiedział, że pokrywy stały oparte o ścianę? Musiał 
powiedzieć 
mu o tym Hori, nie było innego wytłumaczenia. Zapytam go o to, postanowił, 
podczas gdy 
lektyka zbliżała się do granic miasta.
Podczas obiadu, który spożywano w ogrodzie, przy osłoniętym baldachimem stole, 
panował 
pogodny, wręcz wesoły nastrój. Po posiłku Chamuaset usiadł wygodnie i spod 
zmrużonych 
powiek śledził każdy ruch Tabubu. Ku jego wielkiemu rozczarowaniu, nie miała mu 
zbyt wiele 
do powiedzenia. Swoją uwagę dzieliła między Nubnofret i Horiego, który ułożył 
się w trawie 
u jej stóp. Rozmawiała z Nubnofret, lecz równocześnie wymieniała rozbawione 
uwagi z Horim. 
Pomyślał z lekkim rozdrażnieniem, że jego syn nigdy jeszcze nie był tak 
ożywiony.
Sisenet siedział nieco z boku, trzymając w dłoniach czarkę z winem i leniwie 
obserwował 
bawiące się nad stawem małpy. Otoczony niewidoczną mgiełką chłodnej obojętności, 
sprawiał 
wrażenie w pełni usatysfakcjonowanego. Chamuaset rozmawiał z nim chwilę podczas 
posiłku 
i zapytał, skąd wiedział o niezwykłej pozycji pokryw. Sisenet obrzucił go 
zaskoczonym 
spojrzeniem.
– Nie pamiętam, książę – odparł. – Chyba Hori wspomniał mi o tym podczas 
ostatniej uczty. 
Długo rozmawialiśmy wtedy o grobowcu.
Chamuaset uznał to za wystarczające wyjaśnienie. Sisenet najwyraźniej stracił 
ochotę do 
dalszej rozmowy i zajął się smakowaniem wina, pozwalając gospodarzowi skupić się 
na 
ukradkowym obserwowaniu Tabubu.
Szeritre powitała gości bez śladu zażenowania, które było jej wiecznym 
przekleństwem. 
Śmiało odpowiadała na wszystkie pytania i jadła z apetytem. Teraz zaś siedziała 
na stosie 
poduszek w cieniu figowców obok Hormina. Chamuaset długo przyglądał się 
klasycznym rysom 
młodego człowieka, jego lśniącym, prostym włosom i długim, upierścienionym 
palcom. Bardzo 
dobrze, wprost doskonale, pomyślał. Dziwi mnie to trochę, ponieważ Hormin mógłby 
przebierać 
w pięknościach z Memfis, ale może jest równie mądry jak Hori i docenia ukryte 
zalety mojej 
córki. Muszę sprawdzić pochodzenie ich rodu.
Rzucił okiem na Tabubu i wstał.
– Słyszałem, że interesujesz się medycyną – powiedział.
Spojrzała na niego z sennym rozleniwieniem.
– Tak, to prawda. Hormin ci o tym powiedział, jak sądzę.
– Masz może ochotę przyjrzeć się stosowanym przeze mnie ziołom i miksturom?
Bez słowa podniosła się z miejsca. Nubnofret spojrzała na nich z zaciekawieniem, 
lecz 
Chamuaset nie wyczytał w jej oczach niepokoju, czy sprzeciwu. Razem z Tabubu 
ruszył 
w kierunku domu.
– Sama leczysz swoją służbę? – zapytał, kiedy chłodnym korytarzem zmierzali do 
jego 
gabinetu. – A może zatrudniasz medyka?
– Wolę leczyć ich sama – odpowiedziała. Chamuaset mógłby przysiąc, że poczuł jej 
ciepły 
oddech na plecach. – W ten sposób bez przerwy się uczę, a oni nie mają mi za złe 
pomyłek.
Stanęła, rozglądając się po komnacie, wypełnionej gorącą ciszą późnego 
popołudnia. 
Chamuaset otworzył bibliotekę, wprowadził Tabubu do środka i zamknął za nią 
drzwi. Uniósł 
wieko skrzyni, w której przechowywał zioła, nie zastanawiając się nad tym, że 
łamie własną 
świętą zasadę, iż tylko jego ręce mogą dotykać przygotowywanych przez niego 
leków.
Tabubu okazała spodziewane zainteresowanie. Ostrożnie obejrzała zioła i inne 
specyfiki, 
zadając wiele pytań na temat ich ceny i zastosowania. Uwodzicielska, pełna 
magnetyzmu kobieta 
zniknęła gdzieś bez śladu, zaś jej miejsce zajęła inteligentna lekarka, której 
bystrość 
i umiejętność koncentracji podnieciły Chamuaseta w zupełnie nowy sposób. Z 
trudem zmuszał 
się, by odpowiadać jej racjonalnie i spokojnie, bo wewnątrz drżał cały, kiedy 
jej piękne dłonie 
dotykały słoiczków i dzbanów, a ciężkie włosy opadały na twarz, gdy pochylała 
się nad 
szkatułami. Oddawała mu obejrzane leki, muskając palcami jego dłonie. Dotyk był 
chłodny, 
chociaż skóra między piersiami błyszczała od potu.
Wreszcie Chamuaset zatrzasnął skrzynie i wstał, zamierzając wyprowadzić Tabubu 
na 
zewnątrz. Stała z odchyloną głową i zamkniętymi oczami, jedną ręką masując kark.
– Tak tu cicho – zamruczała. – Prawie tak spokojnie jak w moim domu. W tej 
komnacie 
panuje taka atmosfera, jakby świat zewnętrzny w ogóle nie istniał.
Chamuaset stracił głowę. Wsunął dłoń pod jej kark i popchnął ją w kierunku 
ściany. Kiedy 
oparła się o nią plecami, pochylił się i dotknął ustami jej warg. Poczuł, jak 
ciało przeszywa 
błyskawica obcej dotąd rozkoszy. Jęknął, czując pod językiem miękkie wnętrze jej 
ust i chłodny 
opór zębów, które nagle rozsunęły się, pozwalając wniknąć głębiej. I nagle 
wszystko się 
skończyło. Odsunął się, cały drżący, dysząc ciężko, Tabubu zaś uniosła rękę do 
twarzy, lekko 
i jakby przypadkiem muskając nią koniec penisa Chamuaseta.
– Co cię dręczy, książę? – zapytała cichym głosem. Jej powieki były dziwnie 
ociężałe, 
nozdrza rozdęte. – Dlaczego to zrobiłeś?
Ty mnie dręczysz, chciał powiedzieć. Jestem chory z pożądania, jak młody 
chłopak. Twoje 
usta mi nie wystarczą. Muszę mieć ciebie całą, mój język musi zagłębić się w 
zakamarkach, które 
teraz wyobrażam sobie aż do bólu, moje dłonie muszą zbadać fakturę i ciepło 
twojej skóry, aż 
wreszcie moje ciało przestanie słuchać rozkazów umysłu i ulegnie wszechwładnemu 
pożądaniu. 
Przynajmniej raz...
Uznał, że nie musi przepraszać za swoje zachowanie.
– Długo cię szukałem – powiedział ochryple. – Moi słudzy w pocie czoła 
przemierzali miasto 
wzdłuż i wszerz. Sen mnie opuścił, jedzenie smakowało jak piasek. Ten pocałunek 
stanowił 
zadośćuczynienie za wszystkie trudy.
– Czy wynagrodził twoje cierpienia? – zapytała z lekką drwiną. – A może będziesz 
domagał 
się pełnej rekompensaty? Nie będzie to łatwe, ponieważ pochodzę ze szlachetnego 
rodu i nie 
jestem pierwszą lepszą dziewką.
Nagle ogarnął go gniew, który szybko połączył się z pożądaniem. Zapragnął 
poranić jej 
wargi zębami, ściskać jej piersi tak długo, aż zacznie krzyczeć. Przez jedną 
krótką chwilę 
nienawidził jej opanowania. Słowa zamarły mu na ustach i gwałtownym ruchem 
wypchnął ją 
z komnaty.
Goście odpłynęli o zachodzie słońca, chociaż Nubnofret zaprosiła ich na 
wieczorną ucztę.
– Niestety, jesteśmy już umówieni – wyjaśnił Sisenet. – Niemniej jednak 
serdecznie 
dziękujemy za waszą uprzejmość i dobroć. Nie zapomnij przesłać mi wiadomości, 
czy za tą 
ścianą rzeczywiście znajduje się druga komora – dodał, zwracając się do Horiego. 
– Bardzo mnie 
to ciekawi. Cały dzisiejszy dzień był zresztą niezmiernie interesujący. Czuję 
się taki pełen życia 
w obecności zmarłych.
Pożegnali się i weszli na trap, po którym mieli przejść na pokład barki, 
odbijającej się 
w czerwonym od zachodzącego słońca Nilu.
Nagle Tabubu potknęła się i zaczęła osuwać ku nieosłoniętej krawędzi trapu, 
wyciągając 
ramiona, aby przytrzymać się nieistniejących lin. Chamuaset rzucił się naprzód, 
ale Hormin był 
szybszy. Chwycił matkę i powstrzymał upadek.
– Wszystko w porządku?! – zawołał Chamuaset.
Skinęła głową. Drżała na całym ciele, a twarz miała białą jak kreda. Hormin 
objął ją 
ramieniem i wprowadził na pokład. Sisenet podążył za nimi bez słowa. Po chwili 
mała barka 
odbiła od brzegu i zniknęła za zakrętem rzeki. Chamuaset odwrócił się do 
rodziny.
– Nic jej się nie stało – powiedział, widząc wysoko uniesione brwi Nubnofret.
– Jej reakcja na perspektywę kąpieli w błocie wydaje mi się zbyt ostra – 
zauważyła 
Nubnofret.
Hori potrząsnął głową.
– Nie, mamo – powiedział. – Mąż Tabubu utonął i odtąd ona śmiertelnie boi się 
wody. Spadł 
z tratwy podczas uczty na rzece w Koptos. Wypił za dużo wina, a poziom wód Nilu 
był wtedy 
wysoki. Jego zwłoki znaleziono cztery dni później, w dole rzeki.
– Skąd to wszystko wiesz? – zapytał Chamuaset, z trudem panując nad zazdrością.
– Powiedziała mi – odparł Hori. – Oczywiście nie sama z siebie. Zapytałem ją.
Szeritre zadrżała.
– To straszne! – wykrzyknęła. – Biedna Tabubu!
Chamuaset ujął ją lekko pod rękę.
– A więc jutro wybierasz się do miasta z Horminem – powiedział. Tuż przed 
pożegnaniem 
syn Tabubu poprosił go o pozwolenie na wyprawę w towarzystwie Szeritre, zaś 
Chamuaset 
z radością się zgodził. – Musisz tylko wziąć z sobą Ameka i jednego z żołnierzy 
– przypomniał 
córce. – I nie spóźnij się na kolację.
– Oczywiście że się nie spóźnię – rzuciła niecierpliwie. – Nie martw się, ojcze. 
Teraz chcę 
się przebrać do posiłku.
Uwolniła rękę z jego uścisku, przywołała Bakmut i razem weszły do domu. Hori 
poszedł na 
spotkanie z Antefem, który wyłonił się zza węgła domu. Chamuaset i Nubnofret 
spojrzeli na 
siebie.
– Nie będzie jej łatwo – stwierdził Chamuaset. – Nie wiem, co ten młody człowiek 
jej 
powiedział, ale już się zmieniła.
– Zauważyłam to – odparła Nubnofret. – I boję się o nią. Co on może w niej 
widzieć? 
Przyjechał do Memfis dopiero niedawno i Szeritre jest pierwszą dziewczyną, jaką 
poznał. 
Zostawi ją, kiedy tylko rozwinie życie towarzyskie. Nasza córka jest zbyt 
wrażliwa, aby znieść 
odrzucenie.
– Jak zwykle nie dostrzegasz w niej żadnych zalet – powiedział ze złością, 
przyjmując słowa 
Nubnofret tak, jakby zaatakowała samą Tabubu. – Dlaczego Hormin nie miałby 
docenić Szeritre? 
I dlaczego od razu zakładasz, że on chce tylko się z nią zabawić, a potem 
porzucić? Dajmy im 
szansę.
– Jesteś ślepy na wady wszystkich, którzy cię otaczają, oczywiście z wyjątkiem 
mnie samej – 
stwierdziła z goryczą.
Odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem poszła przez zasnuty cieniami ogród. 
Suknia 
otaczała ją jak obłok mgły.
Kiedy zasiedli do wieczornego posiłku, była już spokojniejsza, choć nadal 
chłodna 
i oficjalna. Chamuaset dołożył wszelkich starań, aby wywołać uśmiech na twarzy 
żony i w końcu 
odniósł sukces. Ostatnie krople wina wypili, siedząc na jeszcze ciepłych od 
słońca schodach 
wodnych i obserwując nieruchomą powierzchnię rzeki.
Nubnofret oparła głowę na ramieniu męża. Przez chwilę wdychał aromat jej gęstych 
włosów, 
wkrótce jednak obudziło się w nim pożądanie.
– Chodź! – szepnął.
Pociągnął ją w splątane zarośla, porastające brzeg rzeki i zaczął się z nią 
kochać. Nagle 
jednak ogarnęła go fala obrzydzenia do żony. Poczuł wstręt do jej dużych, 
miękkich piersi, 
rozłożystych bioder, szeroko otwartych w okrzyku rozkoszy ust. Nie było w niej 
nic sprężystego, 
jędrnego i jeszcze zanim stoczył się z jej ciała na ostre, kłujące trawy i 
gałązki, wiedział już, że 
dałby wszystko, aby na miejscu Nubnofret znalazła się Tabubu.
Szeritre starała się nie biec, chociaż na widok Hormina, uśmiechającego się do 
niej z dziobu 
barki, z trudem panowała nad radosnym podnieceniem. Serce jej zadrżało i przez 
głowę 
przemknęła myśl, że wolałaby być teraz w swojej komnacie i rozmawiać z Bakmut, 
zamiast 
uczestniczyć w tak niespodziewanej komplikacji i ogromnym ryzyku. Zaraz jednak 
lęk ustąpił 
miejsca pogodnej beztrosce, zupełnie obcej jej naturze. Wyprostowała się i z 
wysoko uniesioną 
głową ruszyła naprzód. Gdy weszła po trapie, Hormin skłonił się nisko, ona zaś 
pozwoliła mu 
przemówić.
– Dzień dobry, księżniczko – powitał ją z powagą. Niewolnicy wciągnęli trap, 
Amek 
i żołnierz stanęli na dziobie barki, Hormin zaś poprowadził Szeritre do kabiny.
Jego barka była znacznie mniejsza i skromniejsza od barki Chamuaseta, lecz 
kabina miała 
zasłony ze złocistej tkaniny, na której namalowano czarne oko Horusa. Materiał 
podwiązano 
srebrnym sznurem z frędzlami. Szeritre usiadła na wskazanym przez Hormina 
taborecie, 
przyglądając się, jak młodzieniec rozkłada poduszki na podłodze, potem zaś 
częstuje ją świeżą, 
chłodzoną wodą i cienkimi plastrami wołowiny, marynowanej w winie z czosnkiem.
Hormnin miał na sobie prostą białą przepaskę, sięgającą do połowy uda, skórzane 
sandały, 
pas wysadzany turkusami, podobnie jak grube srebrne bransolety i wiszący na 
piersi pektorał. 
Między łopatkami lśniły maleńkie złote pawiany, symbole Thota, chroniące przed 
czarami, 
mogącymi dosięgnąć ofiarę od tyłu.
– Wody Nilu przybierają czasem taki odcień jak twoje turkusy – odezwała się 
niepewnie 
Szeritre. – Są bardzo stare, prawda? Trudno teraz o tak piękne kamienie. Można 
dostać błękitne, 
nie zaś zielononiebieskie, które mój ojciec ceni najwyżej.
Hormin przysiadł na poduszkach i uśmiechnął się do niej czarnymi, lśniącymi 
oczyma.
– Masz rację. Te klejnoty są w mojej rodzinie od wielu henti, a ich wartości nie 
da się dziś 
ocenić. Kiedyś przejdą w posiadanie mojego najstarszego syna.
Policzki Szeritre zalał krwawy rumieniec.
– Myślałam, że będziemy dziś wędrować pieszo – powiedziała pospiesznie. – 
Chociaż 
wycieczka po Nilu jest oczywiście bardzo przyjemna...
Napiła się zimnej wody i poczuła, jak płomień na twarzy powoli blednie.
– Będziemy chodzić tak dużo, że być może pod koniec dnia zatęsknisz za barką – 
powiedział 
żartobliwie Hormin. – Postanowiłem oszczędzić ci wędrówki zakurzoną i rozpaloną 
drogą do 
Memfis. A poza tym, jeżeli poczujemy się znużeni tłokiem na bazarach, będziemy 
mogli w ciągu 
kilku chwil znaleźć się na barce. Spójrz! Mijamy właśnie kanał prowadzący do 
starego pałacu 
Totmesa I. Na pewno byłaś tam wiele razy, kiedy twój dziadek odwiedzał Memfis.
– To prawda – przyznała Szeritre i zanim się spostrzegła, opowiadała już 
Horminowi 
o Ramzesie, jego dworze, politycznych kontaktach ojca i życiu księżniczki. – Nie 
jest to tak 
wspaniałe, jak mogłoby się wydawać – dodała z lekkim grymasem. – Moje codzienne 
zajęcia 
i edukacja były ściślej nadzorowane niż którejś córki z przeciętnego 
szlachetnego rodu. 
Zakończyłam już pobieranie nauk i ktoś mógłby pomyśleć, że jestem wolna. Nic 
bardziej 
mylnego. Niedługo będę musiała zaręczyć się z jakimś dziedzicznym iripathatia, 
aby zachować 
czystość linii dynastycznej. Nie mam nic przeciwko małżeństwu, martwi mnie tylko 
myśl, że mój 
przyszły mąż nie będzie mnie kochał. Bo niby dlaczego miałby mnie kochać? 
Wyglądam raczej 
na chłopkę niż na księżniczkę.
Nie zdawała sobie sprawy z tego, że mówi coraz głośniej. Hormin uniósł dłoń. 
Dopiero 
wtedy Szeritre zrozumiała, co właściwie powiedziała, i ukryła twarz w dłoniach.
– Och, Horminie! Przepraszam cię! Nie mam pojęcia, dlaczego tak się zachowałam.
– Ja wiem dlaczego – odpowiedział spokojnie. – Czujesz, że możesz mi zaufać, 
prawda, 
Małe Słońce?
– Tylko mój ojciec tak mnie nazywa – szepnęła.
– Czy mnie także na to pozwolisz?
Bez słowa kiwnęła głową.
– To dobrze. Mam wrażenie, jakbym znał cię od dzieciństwa. Tak swobodnie czuję 
się 
w twoim towarzystwie i myślę, że ty również. Jestem twoim przyjacielem, 
Szeritre, i w tej chwili 
nie chciałbym przebywać w żadnym innym miejscu i z nikim innym.
Milczała, obserwując grę promieni słonecznych na falach i podążających brzegiem 
ludzi. 
Rozważała słowa Hormina. Do tej pory jedynym mężczyzną, którego darzyła 
zaufaniem 
i szacunkiem, był ojciec. Innymi pogardzała ze względu na ich słabości, 
hipokryzję, 
niedocenianie jej inteligencji i postrzeganie wyłącznie przez pryzmat nieładnej 
twarzy 
i niezasługującego na pożądanie ciała. Zdawała sobie sprawę, że jej uczucie do 
Hormina staje się 
zatrważająco silne i być może zupełnie ją odmieni. Zdobył jej szacunek nie tylko 
szczerością, ale 
także niezwracaniem uwagi na braki w urodzie i poruszaniem tych strun jej 
osobowości, które 
dotąd wibrowały wyłącznie dla Chamuaseta. Co jednak miał na myśli, mówiąc, że 
jest jej 
przyjacielem? Czy naprawdę chciał, aby dzielili się myślami i odczuciami? Cóż, 
na nic więcej 
nie powinnaś liczyć, powiedziała sobie ze smutkiem. Ale jego następne słowa 
sprawiły, że jej 
serce zabiło mocniej.
– Twoja skóra ma kolor ciemnych pereł – szepnął, a kiedy odwróciła się, 
napotkała jego 
płonące spojrzenie. – Twoja twarz jest pełna życia, wystarczy, że pozwolisz 
swojemu ka 
przeświecać przez źrenice. Proszę, nie ukrywaj się więcej.
Poddaję się, pomyślała w panice. Nie jestem w stanie myśleć trzeźwo. Och, 
Horminie! 
Proszę, nie odchodź! Wydaję właśnie na świat samą siebie, tę część mojej 
osobowości, którą 
dotąd chroniłam przed ludźmi. Bądź ostrożny, bo jestem jeszcze na wpół ślepa i 
bezbronna pod 
twoim dziwnym spojrzeniem.
– Dziękuję, Horminie – odpowiedziała spokojnie i nagle uśmiechnęła się wesoło. – 
Nie będę 
się już przed tobą ukrywać, a reszta Egiptu nic mnie nie obchodzi.
Roześmiał się i zaczął pałaszować zimną wołowinę, nadziewając kawałki mięsa na 
mały 
srebrny sztylet. Od czasu do czasu podsuwał jej smakowite kąski, ona zaś, czując 
niespodziewany głód, pospiesznie przełykała jedzenie.
Przybili do brzegu w południowych dokach w dzielnicy cudzoziemców. Zamiast pójść 
do 
centrum miasta, Hormin zaproponował, aby ruszyli na południe. Szeritre ogarnął 
niepokój, nigdy 
bowiem nie zanurzała się w wibrującej życiem ludzkiej fali. Uspokoiła ją dopiero 
świadomość, 
że tuż za nią idą Amek i jego żołnierz. Hormin, który delikatnie kierował ją we 
właściwą stronę, 
lekko dotykając łokcia, również nie pozwalał, aby ją popychano, rozpraszając 
uśmiechem jej 
lęki.
W miarę jak posuwali się zatłoczonymi, gwarnymi ulicami, Szeritre zaczęła 
rozkwitać pod 
płaszczem anonimowości i ciekawie przyglądała się mijanym ludziom różnych 
narodowości. 
Byli tu Huryci, Kananejczycy, Syryjczycy, Semici i mieszkańcy wybrzeża Wielkiego 
Zielonego 
Morza. Porozumiewali się własnymi językami, których dźwięki wybuchały wokół jej 
uszu 
niczym kakofoniczna muzyka. Stoiska uginały się pod ciężarem tkanin 
najróżniejszych gatunków 
i barw, krzykliwej biżuterii, miniaturowych figurek bogów, czczonych przez 
Egipcjan 
i cudzoziemców, rzeźbionych w drewnie i kamieniu, oraz sprzętów użytku domowego.
Szeritre i Hormin chodzili po bazarze, dotykając towarów, śmiejąc się i targując 
dla zabawy, 
aż wreszcie dziewczyna zdała sobie sprawę, że tłum przerzedził się, dzięki czemu 
mogli 
dokładniej widzieć ulicę, na której się znajdowali. Rząd olśniewająco białych 
domów kończył się 
murem z cegieł muł owych i otwartą bramą.
– Co to takiego? – zapytała ciekawie.
Hormin delikatnym ruchem starł kurz z jej skroni.
– Świątynia kananejskiej bogini Astarte. Chciałabyś wejść?
– A możemy? – W głosie Szeritre zabrzmiała niepewność.
– Oczywiście – powiedział z uśmiechem. – Możemy popatrzeć na jej czcicieli i 
przyjrzeć się 
samej świątyni. Nikt nie będzie wymagał, abyśmy zanosili modły do bogini. 
Astarte ma wielką 
świątynię w Pi-Ramzes, z licznymi kapłanami i kapłankami, ale tu kapłanów jest 
zaledwie kilku, 
a obrzędy są dość proste.
Odpowiadając na pytanie Szeritre, Hormin wprowadził ją do środka. Znaleźli się 
na małym 
zewnętrznym dziedzińcu, niewybrukowanym i oddzielonym od jeszcze mniejszego 
dziedzińca 
wewnętrznego kolejnym murem. Oba dziedzińce pełne były śpiewających i modlących 
się 
wiernych, kiedy jednak zbliżyli się do centralnego punktu świątyni, gwar 
przycichł. Wokół 
posągu bogini tańczyła kapłanka, podzwaniając zawieszonymi we włosach ozdobami i 
uderzając 
w czynele. Była naga i poruszała się w miękki, zmysłowy sposób. Miała zamknięte 
oczy, napięte 
mięśnie ud i wygięte w łuk plecy. Szeritre przyjrzała się z ciekawością posągowi 
Astarte. 
Patrzyła zaskoczona na pełne, jędrne piersi, krągłą linię kamiennego brzucha, 
nieskromnie 
rozstawione nogi, które wydawały się kusić i zapraszać każdego, kto ośmieliłby 
się stanąć 
między nimi. Zerknęła na Hormina, przekonana, że jej towarzysz obserwuje wijącą 
się w tańcu 
kapłankę, lecz jego oczy utkwione były w jej twarzy.
– Astarte jest dawczynią rozkoszy – powiedział. – A także boginią wszystkich 
form czystej 
miłości.
– Nie wygląda na patronkę czystej miłości – stwierdziła. – Przypomina raczej 
prostytutki, 
mieszkające w dzielnicy Perunefer. Nasza Hathor również jest boginią miłości, 
więcej w niej 
jednak łagodności i ludzkich uczuć.
– Zgadzam się – odparł Hormin. – Astarte nie pasuje do Egiptu. Jest boginią 
prymitywnych, 
barbarzyńskich plemion i właśnie dlatego jej świątynie znajdują się zwykle w 
tych dzielnicach 
miast, gdzie mieszkają cudzoziemcy. Niezależnie od tego, trudno zaprzeczyć, że 
korzenie jej 
kultu sięgają głębiej niż kult Hathor.
– Dziadek nie ma nic przeciwko obcym bóstwom – powiedziała Szeritre, kiedy 
opuszczali 
teren świątyni. – Ma dziedziczne w naszej rodzinie rude włosy, zaś cały nasz ród 
wywodzi się od 
Seta. Dlatego Ramzes oddaje mu cześć jako swemu głównemu obrońcy. Set jest 
egipskim 
bogiem, lecz dziadek uznaje także Baala, jego postać czczoną w Kanaanie. 
Regularnie odwiedza 
cudzoziemskie świątynie. Moim zdaniem źle czyni.
– Ja również tak sądzę – odparł Hormin. – Podzielam pogląd twój i twojego ojca. 
Egipt 
degeneruje się powoli pod wpływem obcych bóstw i ludzi. Już niedługo nikt nie 
będzie 
dostrzegał różnicy między Setem, Baalem, Hathor i Astarte, a wtedy Egipt 
znajdzie się na 
krawędzi upadku.
Impulsywnie pocałowała go w policzek. Posłyszała, jak Amek zakasłał dyskretnie.
– Dziękuję ci za jeden z najpiękniejszych dni w moim życiu – powiedziała gorąco.
Hormin poszedł do piwiarni po dzban piwa i czarki, tymczasem Szeritre znalazła 
kawałek 
trawnika w cieniu muru. Hormin podał Amekowi i żołnierzowi po czarce z piwem. 
Skłonili się 
w podziękowaniu i na stojąco wychylili orzeźwiający płyn, on natomiast usiadł 
obok Szeritre. 
Popijając chłodny napój, rozmawiali. Piwo było mocne i bardzo ciemne, zupełnie 
niepodobne do 
tego, które codziennie pojawiało się na stole w domu jej ojca. Wkrótce zakręciło 
jej się w głowic, 
ale uczucie to było bardzo przyjemne.
W końcu Hormin oddał dzban i czarki, pomógł Szeritre wstać i skierowali się ku 
czekającej 
przy brzegu barce. Słońce chowało się już za horyzont, przesiewając 
pomarańczowożółte 
promienie przez unoszące się w powietrzu drobiny kurzu i barwiąc skórę i włosy 
Szeritre 
złocistymi tonami. Dziewczyna wspięła się po trapie i z westchnieniem ulgi 
opadła na poduszki 
w kabinie. Nogi ją bolały i znowu była głodna. Gdy Hormin zajął miejsce u jej 
boku, barka 
odbiła od brzegu i zawróciła na północ. Czuję się prawie piękna, pomyślała z 
uśmiechem 
Szeritre. Jestem beztroska, frywolna i wesoła. Odwróciła się do Hormina, który 
otrzepywał 
przepaskę z kurzu i z niesmakiem oglądał brudne stopy.
– Było wspaniale – powiedziała.
Kiwnął głową, wyraźnie rozbawiony jej entuzjazmem, lecz ona wcale nie poczuła 
się 
urażona.
– Dziś ja decydowałem o trasie i przebiegu naszej wycieczki – oświadczył. – 
Jutro muszę 
załatwić parę spraw w domu, ale pojutrze wybierzemy się tam, gdzie ty zechcesz.
Spojrzała na niego rozszerzonymi ze zdziwienia oczami.
– Chcesz spędzić ze mną jeszcze jeden dzień?
– Nie mów głupstw, księżniczko – skarcił ją łagodnie. – Gdybym nie miał ochoty 
ponownie 
cię zobaczyć, na pewno bym tego nie proponował. Czyżbyś miała zamiar znowu ukryć 
się 
w skórze dawnej, podejrzliwej Szeritre?
– Nie, Horminie – powiedziała miękko. – Nie wierzę, że mógłbyś bawić się moim 
kosztem. 
No dobrze. – Złożyła skromnie dłonie i utkwiła wzrok w czerwonej od zachodzącego 
słońca 
wodzie. – Już wiem! Weźmiemy barkę ojca, Ameka i Bakmut, i pożeglujemy na 
południe, za 
miasto. Spędzimy cały dzień na pływaniu i łapaniu żab, potem zjemy posiłek na 
brzegu 
i wreszcie zapolujemy na kaczki na bagniskach. Co ty na to? Hormin wbił wzrok w 
poplamioną 
przepaskę.
– Niestety, nic z tego – rzekł ze smutkiem. – Nie umiem pływać. Tak jak matka 
boję się 
wody. Mogę żeglować, ale za żadne skarby nie ośmielę się zanurzyć. – Podniósł 
głowę i Szeritre 
zobaczyła, że on wcale nie żartuje. – Chętnie jednak popatrzę, jak pływasz, i 
zapoluję na żaby 
i kaczki.
Szeritre pogładziła nagrzane słońcem, proste włosy Hormina.
– Bardzo mi przykro – szepnęła. – Wobec tego zaplanuję jakąś niespodziankę. 
Dopiero 
w ostatniej chwili dowiesz się, gdzie się wybierzemy. Dobrze?
Skinął głową. Nadal pogrążony był w niewesołych myślach, ale mimo to uśmiechnął 
się 
lekko.
– Muszę ci się do czegoś przyznać, Szeritre – powiedział. – Mam nadzieję, że cię 
nie urażę.
Spojrzała w poważne, ciemne oczy. Zapomniała o własnej nieśmiałości, a nawet o 
tym, że 
twarz, którą Hormin miał przed sobą, nie podobała się innym mężczyznom.
– Nie dowiesz się tego, póki mi wszystkiego nie powiesz – odparła i 
zaczerwieniła się, 
świadoma prowokacyjnego tonu, jaki zabrzmiał w jej głosie.
Hormin ujął jej rękę, delikatnie dotykając kciukiem wnętrza dłoni.
– Kiedy przybyłem, aby poprosić twojego ojca o udzielenie porady mojej matce, 
czekając na 
niego usłyszałem, jak śpiewasz.
Szeritre wydała cichy okrzyk i usiłowała wyrwać dłoń z jego uścisku. Hormin nie 
pozwolił 
na to.
– Nie wyrywaj się – poprosił. – Nigdy wcześniej nie słyszałem tak cudownego 
głosu. 
Chciałem zaczekać na księcia przy schodach wodnych, ale nie mogłem ruszyć się z 
miejsca. 
Moje serce wypełniła niezwykła słodycz. Stałem tam i zastanawiałem się, czy 
twarz śpiewaczki 
jest równie piękna, jak jej głos.
– Teraz już wiesz, że w ogóle nie jest piękna – stwierdziła oschle.
W jej głosie brzmiał chłód, a mimo to usiłowała znaleźć w jego oczach wyraz 
rozczarowania, 
błysk nieszczerości, dobrze znany, przelotny dowód kłamstwa. Nie znalazła go 
jednak. Hormin 
zmarszczył brwi.
– Dlaczego jesteś tak niesprawiedliwa wobec siebie? – zapytał. – Skąd wiesz, co 
zasługuje na 
miano piękna w moich oczach? Powiem ci jedno, głuptasie: wyobraziłem sobie tę 
śpiewaczkę 
jako kobietę nieugiętego ducha, pełną ognia i mądrości. To według mnie jest 
piękno, a ty 
posiadasz wszystkie te cechy, chociaż skrywasz je pod warstwą nieśmiałości i 
niechęci do ludzi.
Wpatrywała się w niego ze zdumieniem. Och, tak, tak, mam w sobie ogień i 
nieugiętego 
ducha, Horminie, ale nie mogę jeszcze otworzyć się przed tobą, bo jestem zbyt...
– Jesteś zbyt dumna, aby dać się poznać komukolwiek poza twoimi najbliższymi? – 
zapytał 
z uśmiechem. – Obawiasz się, że zostaniesz odrzucona i nikt nie doceni twoich 
zalet? Zaśpiewasz 
teraz dla mnie tę pieśń?
– Nie wiesz, ile ode mnie wymagasz.
– Wiem – powiedział spokojnie. – Odwagi. Zaśpiewasz?
W odpowiedzi usiadła prosto i musnęła palcami rozpalone policzki. Pierwsze nuty 
pieśni 
zabrzmiały nieśmiało, głos jej się załamał, lecz wkrótce odzyskał pewność siebie 
i nad wodą 
poniosły się pradawne namiętne słowa.
Pragnę twojej miłości jak masła i miodu.
Należysz do mnie jak najcenniejsza maść,
Której miejscem jest skóra szlachetnie urodzonych,
Jak najcieńsze płótno...
Śpiewała jedynie kobiecą partię pieśni, omijając słowa kochanka, ale nagle 
usłyszała, że 
Hormin wtóruje jej cicho.
Będę ci towarzyszył przez wszystkie twoje dni,
Będę przy tobie nawet w starości.
Każdego dnia znajdziesz mnie u swego boku,
Bo chcę zawsze dawać ci moją miłość...
Umilkli. Hormin przysunął się, ujął jej twarz w ciepłe dłonie i pocałował. W 
pierwszej chwili 
wpadła w panikę, chciała wyrwać się, lecz jego wargi były tak miękkie i 
delikatne, miały tak 
przyjemny smak kurzu i piwa, że w końcu napięcie ją opuściło, oparła mu dłonie 
na ramionach 
i odwzajemniła pocałunek. Kiedy spojrzała mu w oczy, zobaczyła, że płonie w nich 
pożądanie.
– Małe Słońce, nie mogę się już doczekać naszego następnego spotkania – 
wymamrotał. – 
Zgodnie z moim horoskopem w tym miesiącu miało mnie spotkać niezwykłe 
szczęście... I tak się 
stało, bo przecież jestem przy tobie...
Szeritre uśmiechnęła się drżąco. Obawiała się, że Hormin zechce ją znowu 
pocałować, lecz 
zdążyła już poznać niezwykłą intuicję, z jaką wyczuwał jej pragnienia i 
potrzeby. Wstał, usiadł 
na taborecie i zaczął zabawiać ją opowieściami o życiu w Koptos. Gdy przybili do 
schodów 
wodnych na terenie posiadłości Chamuaseta, bardzo oficjalnie podziękował jej za 
wspólnie 
spędzony dzień, przekazał pod opiekę Amekowi i zniknął w kabinie, zasuwając za 
sobą zasłony.
Szeritre wróciła do domu, wykąpała się, włożyła swoją najładniejszą suknię i 
lekkim 
krokiem, z wysoko uniesioną głową weszła do jadalni. Była już bowiem pora 
kolacji.
VIII
Jestem silny jak Thot,
Potężny jak A tum,
Stąpam mocno po ziemi,
I używam warg, aby wskazać mojego wroga.
Został mi dany i nic mi go nie odbierze.
Tego ranka Hori spał wyjątkowo długo. Planował, że wstanie z Re i wybierze się z 
Antefem 
na ryby, potem jak zwykle uda się do grobowca. Jego służący obudził go godzinę 
przed świtem, 
lecz Hori podniósł głowę, po czym znowu zapadł w głęboki sen i ocknął się 
dopiero po czterech 
godzinach, niezadowolony z siebie i niechętnie nastawiony do świata.
Śniadanie zjadł w łożu, słuchając gry na harfie, która miała ukoić stargane 
nerwy. Udało się 
to o tyle, że zanim w łaźni poczuł na skórze letnie krople perfumowanej wody, 
zdołał wrócić do 
względnej równowagi. Gdyby Chamuaset postawił członkom rodziny horoskopy, Hori 
mógłby 
zajrzeć do swojego i odpowiednio zaplanować źle rozpoczęty dzień, nie miał 
jednak horoskopu, 
pozostało mu więc podjęcie pewnych środków zapobiegawczych. Nie będę dziś 
strzelał z łuku, 
pomyślał, przyglądając się, jak sługa obwiązuje mu wokół bioder przepaskę i 
wykłada klejnoty 
ze szkatuły. Lepiej trzymać się z daleka od ostrych narzędzi. Nie wybiorę się 
też na przejażdżkę 
rydwanem. Podyktuję parę listów, sprawdzę, jak posuwają się prace w grobowcu, a 
resztę 
popołudnia spędzę w ogrodzie, na pogawędce z Szeritre. Z roztargnieniem wskazał 
srebrny 
pektorał wysadzany karneolem oraz kilka prostych srebrnych bransolet ze 
skarabeuszami, które 
sługa włożył na jego ręce. Szkoda, że nie mogę sobie przypomnieć, co mi się 
śniło. Poprosiłbym 
wtedy kogoś o zinterpretowanie snu i może udałoby mi się uratować ten nieudany 
dzień. No, 
cóż... Ostatnio zaniedbałem modlitwy. Jeżeli Antef wybaczy mi, że tak haniebnie 
zawiodłem go 
dziś rano, to może odda wraz ze mną cześć bogom.
Zapytany sługa poinformował go jednak, że Antef udał się do miasta w sprawach, 
które 
wymagały osobistego nadzoru i wróci najwcześniej za kilka godzin.
Hori zrezygnował więc z modłów, usiadł na podłodze obok łoża i zajął się 
dyktowaniem 
listów do przyjaciół z Delty, a także do chorej babki i kapłanów Ptaha, którzy 
służyli bogu 
w wielkiej świątyni w Pi-Ramzes. Potem przejrzał prace malarzy, kopiujących 
malowidła ścienne 
w grobowcu, lecz sama myśl o odkryciu ojca wprawiła go w zdenerwowanie. Co się 
ze mną 
dzieje?, pomyślał po raz setny. Poszukam ojca i zapytam, co sądzi o teorii 
Siseneta. Dowiem się, 
czy chce wyburzyć tę ścianę.
Chamuaset przyjmował jednak pacjenta i Ib poradził Horiemu, aby nie czekał na 
ojca. 
Niezrozumiała frustracja, która od rana go dręczyła, przerodziła się teraz w 
irytację. Rozkazał 
przygotować sobie łódź z wiosłami i popłynął bez eskorty w dół rzeki.
Dzień był upalny. Lato zmieniało się powoli w bezlitosne piekło, toteż pochylony 
nad 
wiosłami Hori wkrótce spłynął potem i mokre dłonie ślizgały się po drewnianych 
uchwytach. 
Rzeka szybko wysychała. Już teraz jej poziom znacznie się obniżył w porównaniu z 
poprzednim 
miesiącem i woda zaczęła przypominać oleiste błoto.
Zatrzymał się na chwilę, aby otrzeć twarz i związać włosy, które przyklejały się 
do 
policzków. Ze zdumieniem zauważył, że zostawił za sobą północne przedmieścia. Co 
teraz? 
Może powinien zawrócić? Postanowił jednak popłynąć jeszcze dalej, chociaż 
mięśnie ramion 
i nóg protestowały przeciwko wysiłkowi. Ojcu nie spodoba się, że wypłynąłem sam, 
bez eskorty, 
a nawet bez Antefa, pomyślał. Rzeczywiście, nie postąpił najmądrzej. Powinien 
przynajmniej 
wywiesić na maszcie królewską banderę, żeby fellachowie nie obrzucali go 
przekleństwami, 
kiedy wejdzie im w drogę. Popłynę bliżej wschodniego brzegu, pomyślał. Tam ruch 
będzie 
mniejszy.
Skręcił w stronę brzegu, wiosłując ze wszystkich sił i właśnie zamierzał wracać 
do domu, 
kazać sobie przynieść dzban piwa i wypić go w cienistym ogrodzie, kiedy 
obejrzawszy się za 
siebie zobaczył Tabubu, schodzącą na ląd z pokładu łodzi niewiele większej od 
jego własnej. Zły 
nastrój zniknął w jednej chwili. Oto wreszcie spotkał kogoś, kto pomoże mu 
zapomnieć 
o drobnych zmartwieniach. Pospiesznie przybił do brzegu i złożył wiosła.
– Tabubu, to ja, Hori, syn Chamuaseta! – zawołał. – Czy to tu mieszkasz?
Na dźwięk jego głosu zatrzymała się i odwróciła, najwyraźniej wcale 
niezaskoczona, że 
zwraca się do niej w ten sposób. Hori wyciągnął łódź na brzeg, tuż obok schodów 
wodnych 
i wyskoczył na piasek. Tabubu miała na sobie krótką, luźną, wiązaną na jednym 
ramieniu tunikę, 
która pozostawiała jedną pierś obnażoną. Ukradkowe spojrzenie wystarczyło, aby 
Hori przekonał 
się, że naga pierś osłonięta jest pelerynką z białego cieniusieńkiego płótna. 
Była bosa; złote 
bransoletki zdobiące kostki nóg brzęknęły dźwięcznie, kiedy cofnęła się i 
uśmiechnęła 
serdecznie.
– Młody Hori! – wykrzyknęła. – Wiosłujesz w taki upał? Chodź do domu, moi słudzy 
umyją 
cię i podadzą coś zimnego do picia. Strasznie się spociłeś.
Uśmiechnął się łobuzersko, rozdrażniony nieco, że nazwała go „młodym”. Zwykła 
pewność 
siebie nagle go opuściła.
– Dziękuję – powiedział. – Mogę przecież zawrócić do domu. Często wiosłuję, aby 
wzmocnić mięśnie ramion i nóg. Przydaje się to przy strzelaniu z łuku i 
powożeniu rydwanem.
Tabubu zmierzyła bacznym spojrzeniem jego mokre od potu uda i łydki.
– Najwidoczniej ćwiczenia te są bardzo skuteczne – zauważyła sucho. – Chodź i 
dotrzymaj 
mi towarzystwa. Mój brat wyprawił się dziś gdzieś w interesach, a Hormin biega 
po mieście 
z Szeritre.
Rzeczywiście, zupełnie o tym zapomniałem, pomyślał. A więc będziemy całkiem 
sami. 
Ojciec nie byłby tym zachwycony, ale perspektywa kąpieli i odświeżenia się 
kusiła. Poza tym, 
Tabubu poczułaby się urażona, gdybym jej odmówił.
Skłonił się uprzejmie i ramię w ramię wspięli się po schodach, potem zaś wąską 
ścieżką 
w cieniu palm w kierunku białego domu, który podbił serce Chamuaseta. Na pewno 
potwornie 
śmierdzę, pomyślał Hori, zbyt zawstydzony, aby nadążyć za lekkimi i dowcipnymi 
wypowiedziami Tabubu. Po prostu cuchnę, a ona płynie obok mnie, ledwo dotykając 
ziemi, 
ubrana w śnieżnobiałą suknię, otoczona obłoczkiem upajających perfum. To chyba 
mirra i coś 
jeszcze...
– Witaj w moim domu – powiedziała Tabubu i złożyła mu pokłon.
Chłodne powietrze ogarnęło miłym tchnieniem rozpalone ciało, usuwając przykre 
napięcie 
mięśni. Z końca korytarza nadszedł ku nim służący.
– To sługa Hormina – wyjaśniła Tabubu. – Zaprowadzi cię do komnaty mojego syna. 
Znajdziesz tam też świeżą przepaskę. Włóż ją, a w tym czasie słudzy upiorą tę, 
którą masz na 
sobie. Kiedy będziesz gotowy, służący zaprowadzi cię do ogrodu.
Oddaliła się, nie czekając na podziękowanie, on zaś poszedł za sługą, ciekawie 
rozglądając 
się na boki.
Nie był aż takim zwolennikiem ciszy i spokoju jak ojciec, nie odrzucał też 
nowych stylów 
w dekoracji wnętrz, lecz prostota domu w dziwny sposób poruszyła samotniczą 
część jego 
osobowości. Odetchnął głębiej, kiedy zamknął pozbawione zdobień drzwi z drewna 
cedrowego 
i ujrzał duże łoże z pięknym podgłówkiem z kości słoniowej oraz cedrowy stolik 
inkrustowany 
kością słoniową, na nim zaś pękatą alabastrową lampę, szkatułkę na klejnoty, 
drewnianą czarką 
na wino oraz wachlarz ze strusich piór ze srebrnym uchwytem. W jednym kącie 
stało puste 
naczynie, w którym rozpalano ogień, pod ścianą zaś trzy proste skrzynie na 
ubrania. Na 
niewielkim podwyższeniu, tuż obok kadzielnicy, ustawiono ołtarzyk.
W komnacie znajdowało się sporo sprzętów, a jednak Hori odniósł wrażenie wolnej 
przestrzeni i klasycznego ładu. Nie dostrzegł jednak śladu osobowości Hormina. 
Służący 
otworzył w milczeniu jedną ze skrzyń, wybrał świeżo wykrochmaloną przepaskę oraz 
skórzany 
pas, położył je na łożu i podszedł do Horiego. Zdjął z niego przesiąkniętą potem 
spódniczką, 
sandały i klejnoty, po czym skłonił się głęboko. Hori skinął głową i poszedł za 
mężczyzną. Był 
pewien, że sługa prowadzi go do łaźni i jego przewidywania w pełni się 
sprawdziły.
Kilkanaście minut później opuścił łaźnię odświeżony i wyszedł na kwadratowy 
trawnik, 
gdzie w cieniu drzew czekała pani domu, otulona fałdami szerokiej białej 
peleryny. Hori poczuł 
ukłucie rozczarowania. Miał nadzieją, że Tabubu ubrana będzie tylko w krótką 
szatą, tymczasem 
zawiązany pod szyją płaszcz okrywał ją od stóp do głów, opadając na trawą i 
kontrastując 
z kruczą czernią jej włosów i brązową skórą.
Widok ogrodu zaskoczył Horiego. Cały teren, z wyjątkiem trawnika, miniaturowego 
stawu 
i kilku klombów, porośnięty był gajem palmowym. Tabubu siedziała pod jednym z 
wysokich pni, 
osłonięta od słońca świetlistym cieniem liściastego pióropusza. Hori pomyślał, 
że gdyby 
krzyknął, jego głos odbiłby się echem od palmowych pni. Pomachała do niego.
– Teraz wyglądasz znacznie lepiej – stwierdziła. – Sylwetką bardzo przypominasz 
Hormina, 
nic dziwnego, że jego przepaska doskonale na tobie leży. Mam nadzieję, że jest 
wygodna. – 
Poklepała dłonią stojące obok krzesło. – Siadaj tutaj, albo na macie, jeśli 
wolisz.
Wydawało mu się, że Tabubu traktuje go z lekką pobłażliwością. Nie jestem twoim 
synem 
i dawno już przestałem być dzieckiem, pomyślał, zajmując miejsce u jej boku. 
Pochyliła się nad 
ustawionym między nimi stolikiem.
– Wino czy piwo? – zapytała.
Obserwował z zapartym tchem, jak fałdy peleryny rozchylają się, ukazując długie, 
kształtne 
ramię z szeroką srebrną bransoletą, zaciśniętą wokół przegubu. Dłoń pomalowana 
była na 
jaskrawo-pomarańczowy kolor. Przedstawiciele szlachetnych rodów barwili henną, 
na czerwono 
lub pomarańczowo, wnętrza dłoni i podeszwy stóp, lecz u Tabubu ta powszechna 
praktyka robiła 
wrażenie egzotycznej, a nawet barbarzyńskiej.
– Piwo – odpowiedział. – Dziękują, Tabubu. Już na rzece męczyło mnie wielkie 
pragnienie.
Nalała mu piwa i podała czarkę. Potem poprawiła się w krześle i oparła nogi o 
podpórkę. Ten 
ruch pełen był dziewczęcego wdzięku. Ile ty masz lat? – zastanawiał się Hori, 
podając czarką, 
aby ponownie ją napełniła. Czasami wyglądasz na młodą dziewczyną, lecz już po 
chwili twoja 
uroda jest tak olśniewająco dojrzała, że nie sposób odgadnąć wieku.
– Masz wspaniałą rodziną, książę – powiedziała. – Dzięki ciepłu, poczuciu humoru 
nie czuje 
się sztywnej formalności królewskiego domu. Jesteśmy zaszczyceni, że 
zechcieliście nas gościć.
– Mój ojciec jest w większym stopniu badaczem historii i lekarzem niż księciem 
krwi – 
odparł Hori. – Był zachwycony, że ty i twój brat podzielacie jego 
zainteresowania.
– A ty, książę? Wiem, że uczestniczysz w prowadzonych przez ojca badaniach. Czy 
towarzyszysz mu również podczas wizyt lekarskich?
– Nie, w ogóle mnie to nie interesuje. Nie potrafił odwrócić wzroku od kuszącej 
linii jej 
pośladków, ud i kolan, rysującej się pod miękką tkaniną. – Odnawianie pomników 
przeszłości 
sprawia mi dużą satysfakcję. Podróżowałem z ojcem po całym Egipcie i muszę 
przyznać, że 
chociaż przy otwieraniu każdego grobowca ogarnia mnie podniecenie, nie jestem 
przywiązany do 
tej pracy w tak obsesyjny sposób jak on. Ojciec niejednokrotnie przedkłada swoją 
pasję nad 
obowiązki wobec faraona. – Natychmiast zrozumiał, że zachował się nielojalnie i 
uniósł dłoń. – 
Źle to ująłem – poprawił się pospiesznie. – Faraon rozkazuje, a mój ojciec 
wykonuje jego 
polecenia, to oczywiste. Chodzi mi tylko o to, że czasami wykonuje je niezbyt 
chętnie, zwłaszcza 
gdy akurat zajęty jest tłumaczeniem jakiegoś starożytnego tekstu lub badaniem 
grobowca.
Lepiej zamilcz, nakazał sobie w duchu. Kopiesz pod sobą coraz głębszy dołek. Ale 
Tabubu 
uśmiechnęła się do niego pogodnie. Na krawędzi jej dolnej wargi zawisła drżąca 
kropla 
ciemnoczerwonego wina. Obserwował jak wysuwa czubek języka i powoli oblizuje 
usta, nie 
spuszczając przy tym wzroku z jego twarzy.
– A grobowiec, który ostatnio otworzył? – zapytała. – Czy na jego punkcie 
również ma 
obsesję?
Rozłożył ręce, a piwo niebezpiecznie zachlupotało w czarce.
– Początkowo był bardzo podniecony odkryciem, potem jednak zaczął wynajdywać 
wymówki, aby nie odwiedzać tego miejsca. Nie chciał nawet oglądać skopiowanych 
malowideł 
ściennych, które wykonano na jego polecenie. Czasami zastanawiam się, czy ten 
grobowiec nie 
napawa go jakimś ukrytym lękiem. To ja organizuję wszystkie prace. Jestem bardzo 
ciekawy, co 
kryje się za tą ścianą, którą opukiwałem razem z twoim bratem, nie chcę jednak 
poruszać tego 
tematu w obecności ojca, ponieważ obawiam się, że nie pozwoliłby mi zrobić 
otworu w murze.
– Ale po co miałbyś go o to pytać? – zapytała. Gdy Hori uniósł pytająco brwi, 
machnęła 
lekceważąco ręką. – Nie, nie, książę, nie zachęcam cię do nieposłuszeństwa wobec 
ojca, wydaje 
mi się tylko, że prace nad grobowcem wymagają więcej czasu i wysiłku, niż on 
mógłby im 
poświęcić i dlatego trudno jest ci nakłonić go do częstszego odwiedzania 
grobowca. Pomyśl 
o tym, gdybyś otworzył ukrytą komorę, zaoszczędziłbyś mu podejmowania trudnej 
decyzji 
i problemów z nadzorowaniem robót.
Powoli rozprostowała nogi i oparła stopy na trawie. Fałdy peleryny pozostały na 
oparciu 
krzesła i zafascynowany Hori mógł wreszcie patrzeć do woli na długie nogi o 
złocistej skórze, 
która lśniła matowo jak pokryty patyną metal. Czy mu się zdawało, czy 
rzeczywiście dostrzegł 
cień ciemnego trójkąta w miejscu, gdzie biała tkanina zakrywała uda?
– Jak sam mówisz, to ty zajmujesz się badaniem grobowca, chociaż to ojciec 
podejmuje 
wszystkie decyzje – ciągnęła. – Kto wie? Może będzie dumny z syna, który potrafi 
przejąć 
inicjatywę, szczególnie jeżeli ci ufa.
– Och, tak, ojciec ma do mnie zaufanie – odparł z namysłem, zmuszając się do 
przeniesienia 
spojrzenia na twarz Tabubu. – Zastanowię się nad tym. Na pewno byłbym 
rozczarowany, 
gdybym poprosił go o pozwolenie na otwarcie tamtej komory tylko po to, by mi 
odmówił.
– Więc go nie proś. A jeżeli wpadnie w gniew, powiedz, że to ja skłoniłam cię do 
złamania 
zasady posłuszeństwa, jakie syn winien jest ojcu – powiedziała lekkim tonem, po 
czym 
roześmiała się, Hori zaś zawtórował jej bez wahania.
Ogarnęło go radosne zadowolenie, że oto siedzi w tym pięknym ogrodzie, w 
popołudniowym 
upale, u boku kobiety, której inteligencja i oryginalna uroda pociągały go w 
sposób zupełnie 
wyjątkowy. Przypomniał sobie, jak nudziły go doskonałe, wymalowane piękności z 
dworu 
dziadka, ile razy przed zakochaniem się ratowało go odkrycie, że wybrana kobieta 
jest 
prymitywna i wulgarna, nie ma poczucia humoru, lub też brak jej bystrości i 
wiedzy, jakie 
uważał za niezbędne. Teraz miał przed sobą istotę inteligentną, o nienagannym 
pochodzeniu 
i wychowaniu, urodzie i dobroci.
Milczenie, które między nimi zapadło, nie było niezręczne. Tabubu siedziała 
rozluźniona, 
z odchyloną głową i przymkniętymi powiekami, Hori zaś powoli sączył piwo i 
oddychał 
panującym wokół spokojem.
– Jesteś chyba najprzystojniejszym młodzieńcem, jakiego spotkałam – odezwała się 
Tabubu. 
– Słyszałam o twojej urodzie na długo przed tym, nim cię poznałam i cieszę się, 
że mogę zgodzić 
się z powszechną opinią.
Chrząknął lekceważąco.
– Wiem, co o mnie mówią. I nie przywiązuję do tego najmniejszego znaczenia. To 
takie 
głupie słynąć z urody. Żaden mężczyzna i żadna kobieta nie powinni chlubić się 
swoim 
wyglądem. Cóż to za chwała, że ktoś ma arystokratyczny nos lub fascynujące oczy?
– Niemniej jednak magnetyzm fizyczny może ułatwić zdobywanie rzeczy, na których 
nam 
zależy – powiedziała cicho. – A wykorzystywanie tej cechy nie musi być 
koniecznie złe. 
Naturalnie ty, książę z królewskiego rodu, nie potrzebujesz sięgać po takie 
środki. Dlatego twoja 
uroda tylko cię drażni. Nie możesz dzięki niej niczego zyskać, ponieważ i tak 
masz wszystko.
Poza twoim szacunkiem i pożądaniem, pomyślał. Dałbym wiele, aby wywrzeć na tobie 
wrażenie.
Tabubu spojrzała na niego spod przymkniętych powiek.
– Nie masz narzeczonej, Hori? – zapytała. – Żadnej młodej kobiety, z którą 
chciałbyś spędzić 
życie? Jako książę Egiptu na pewno masz obowiązek wstąpienia w związek 
małżeński.
Hori westchnął ciężko.
– Mówisz jak mój ojciec. Ciągle zamartwia się moją bezżennością. Grozi, że 
znajdzie mi 
odpowiednią młodą Egipcjankę ze starego rodu i zmusi do zaręczenia się z nią, 
jeśli się nie 
pospieszę i sam jakiejś nie wybiorę. Przyznam jednak, że na razie w ogóle o tym 
nie myślę – 
dodał, pochylając się nad stołem. – Jeżeli zdecyduję się na małżeństwo, to tylko 
z kobietą, którą 
pokocham całym sercem. Chcę takiego uczucia, jakie łączy moich rodziców.
– Ach, takiego uczucia, jakie łączy twoich rodziców – powtórzyła. – A jakież to 
uczucie, mój 
młody idealisto?
Kpi sobie z niego? Nie był pewien. Objął spojrzeniem duże, teraz pełne ciepła 
oczy, 
delikatny nos, zmysłowe, uśmiechnięte wargi.
– Wzajemny szacunek, bliskość i mocna, niewzruszona miłość – odpowiedział.
Jej uśmiech powoli zbladł.
– Nie wydaje mi się, aby tak było – szepnęła. – Bujna kobiecość twojej matki 
wysycha, 
spragniona uznania, a twój ojciec nadal jest dzieckiem.
– Jesteś zbyt śmiała, Tabubu – odparł zimno.
Po raz pierwszy patrzyli na siebie jako równi sobie. Po chwili Tabubu skinęła 
głową.
– Tak, książę, może jestem zbyt śmiała, nie będę jednak przepraszać cię za to, 
że 
powiedziałam prawdę.
– Jaką prawdę? – rzucił. – Prawie nas nie znasz. Za wiele sobie pozwalasz!
Kącik jej ust drgnął lekko.
– Pozwalam sobie na szczerość, to wszystko. Przykro mi, jeśli cię uraziłam. 
Wiedz też, że 
podziwiam cię za to, jak gorąco bronisz rodziców.
– Miło mi to słyszeć – odparł sztywno.
Zdał sobie sprawę, że jej szczerość zapoczątkowała nową fazę w ich wzajemnych 
stosunkach, zmieniając luźną znajomość w pozbawioną zahamowań przyjaźń.
Tabubu wstała, poprawiła pelerynę, wygładzając jej fałdy, potem zaś otuliła się 
nią ponownie 
i usiadła. Było to tak naturalne, że w Horim nie obudziło się pożądanie, miał 
jednak ochotę 
pogłaskać ją po dłoni, wzburzyć włosy, żartobliwie pociągnąć za masywny srebrny 
kolczyk, 
muskając jej szyję.
– Chciałbym jeszcze kiedyś cię odwiedzić – powiedział. – Jesteś fascynującą 
kobietą, 
Tabubu. Lubię twoje towarzystwo.
– A ja twoje. Przyjedź, kiedy zechcesz, Hori. Rozmowa z tobą sprawiła mi 
prawdziwą 
przyjemność, podobnie jak widok tak niezrównanych męskich wdzięków. Twoja wizyta 
to dla 
mnie zaszczyt.
Hori parsknął szczerym śmiechem. Od odpowiedzi uratował go jakiś ruch wśród 
drzew, na 
ścieżce prowadzącej do rzeki. Po chwili ukazał się Hormin, który najpierw 
spojrzał w kierunku 
domu, potem zaś na nich. Jego twarz była blada i zamknięta, kiedy jednak 
rozpoznał syna 
Chamuaseta, natychmiast uśmiechnął się uprzejmie, podszedł, złożył pocałunek na 
policzku 
matki i oddał pokłon Horiemu.
– Witaj, Horminie – powiedział Hori. – Mam nadzieję, że moja siostra spędziła 
przyjemny 
dzień?
– Dołożyłem wszelkich starań, aby jej nie zawieść – odpowiedział młody człowiek.
– Wobec tego wszystkim nam miło upłynął dzień – wtrąciła Tabubu. – Książę 
przepływał 
obok naszych schodów w chwili, gdy wysiadałam z łodzi, Horminie, więc zaprosiłam 
go na 
popołudnie. Zbliża się już chyba pora kolacji...
– Muszę najpierw trochę odpocząć – odparł wyraźnie niezadowolony Hormin. – 
Doskonale 
się bawiłem, ale mimo tego brakowało mi zwykłej godzinnej drzemki, bez której, 
choć wstyd 
przyznać, trudno mi się obejść, niezależnie od tego, jak kuszącym rozrywkom się 
oddaję.
Obdarzył ich jeszcze jednym bladym uśmiechem i zniknął w domu. Hori odniósł 
wrażenie, 
że irytacja Hormina była jedynie zewnętrzną oznaką płonącego wewnątrz gniewu. 
Zastanawiał 
się, jak odebrała jego zachowanie Szeritre, bez wątpienia „kusząca rozrywka” 
tego dnia. Doszedł 
do wniosku, że nie lubi Hormina i myśl ta mocno go zaniepokoiła.
Podniósł się z krzesła.
– Muszę już iść – powiedział, łagodząc słowa uśmiechem. – Trudno mi wyrazić, jak 
cieszę 
się ze spędzonych w twoim towarzystwie godzin, Tabubu, ale teraz, jeżeli moja 
przepaska 
zdążyła już wyschnąć, powinienem wracać.
Tabubu wstała i razem weszli do domu. Wieczór rozsnuł już mgiełkę mroku w 
przestronnych 
komnatach, lecz nie zapalono jeszcze lamp. Stojąc w korytarzu, otoczony 
malowanymi na 
ścianach scenami, z których gromadząca się ciemność wyssała większość barw, Hori 
uświadomił 
sobie, że pragnie wziąć Tabubu w ramiona, ale jednocześnie pod warstwą pożądania 
ożyła w nim 
fala złowrogiej samotności, obudzona przez zbliżającą się noc. Mało brakowało, a 
krzyknąłby ze 
strachu na widok sługi, który wniósł lampy.
Pojawiła się Tabubu z przepaską przerzuconą przez ramię. Hori odszedł na bok i 
szybko 
zmienił przepaskę Hormina na własną. Spod drzwi komnaty Hormina sączyło się 
pasmo żółtego 
światła, a gdzieś w głębi domu ktoś grał na lutni przejmująco smutną melodię. 
Zadrżał 
mimowolnie.
Pożegnał się z Tabubu, przekazał jej wyrazy szacunku dla Siseneta i w 
gromadzącym się pod 
palmami mroku pospieszył ku rzece. Ze zdumieniem odkrył, że Re stoi jeszcze nad 
horyzontem, 
zalewając krajobraz powodzią jaskrawoczerwonego i pomarańczowego światła. Czarne 
sylwetki 
ruin i piramid Sakkary ostro rysowały się na tle fioletowego nieba. Wskoczył do 
łodzi, chwycił 
za wiosła i nie oglądając się za siebie, wyruszył w drogę powrotną do domu.
Kiedy dotarł na miejsce, było już zupełnie ciemno, ale służba nie zapaliła 
jeszcze pochodni 
przy schodach wodnych. Zaklął głośno, potykając się o stopień, kiedy jednak 
stanął na ścieżce, 
powrócił mu dobry humor. W powietrzu poczuł aromat piekącej się wołowiny i 
cebulowo-
czosnkowej zupy. Jasne światło padało na trawę przez szeroko otwarte drzwi do 
jadalni. Ze 
stopni tarasu zszedł sługa, niosąc dwie zapalone pochodnie. Na widok Horiego 
przystanął 
i skłonił się głęboko.
– Dobry wieczór, książę – wymamrotał, zanim zniknął w ciemności.
Hori odpowiedział na pozdrowienie i siłą wyrzucił z serca dziwny niepokój, jaki 
obudził 
w nim dom Tabubu. Minął pustą jeszcze jadalnię, zmierzając ku komnatom Szeritre. 
Strzegący 
drzwi strażnik bez protestu wpuścił go do jasno oświetlonego pomieszczenia. 
Szeritre siedziała 
przy stole z kosmetykami, którymi dotąd rzadko się interesowała. Ubrana była w 
białą szatę 
wyszywaną złotą nicią, której liczne falbany poruszały się z każdym oddechem. Na 
nogach miała 
sandały ze złotymi zdobieniami, na ramionach złote bransolety w kształcie węży. 
Sięgająca pasa 
peruka miała podobne, choć mniejsze spinki. Na dźwięk kroków Horiego Szeritre 
odwróciła się 
z uśmiechem, on zaś z trudem ukrył zaskoczenie, ponieważ jej twarz pokryta była 
modnym 
żółtym pudrem, powieki lśniły od złotej szminki, podkreślone czarną kreską oczy 
wydawały się 
większe i bardziej wyraziste niż zwykle, a wargi pomalowane były ciemnoczerwoną 
henną.
– Wyglądasz zachwycająco – powiedział. – Czy mamy dziś gości?
Rzucił się na łoże, rozkładając szeroko ramiona. Szeritre wydała pełen 
rozbawionego 
oburzenia okrzyk.
– Hori! Moja pościel! Jesteś brudny i spocony!
Zignorował jej sprzeciw.
– Więc jak? Mamy gości?
Kąciki warg Szeritre, dziwnie obcych pod grubą warstwą szminki, uniosły się ku 
górze.
– Nie. Miałam dziś po prostu ochotę zadbać o swój wygląd. – W jej głosie 
zabrzmiała nutka 
podejrzliwości. – Czemu pytasz?
– Bez konkretnego powodu – zapewnił ją pospiesznie. – Wyglądasz naprawdę ładnie. 
Ale... 
dlaczego właśnie dziś, Szeritre?
Nawet ojciec nie ośmieliłby się zadać jej takiego pytania, lecz Hori dobrze 
wiedział, że serce 
siostry nie skrywa przed nim żadnych tajemnic. Był nie tylko jej starszym 
bratem, ale także 
przyjacielem i obrońcą, przeciwko któremu nie trzeba było wznosić wysokich 
murów.
Podniosła miedziane lusterko i utkwiła uważne spojrzenie w swoim odbiciu.
– Moje oczy nie wyglądają najgorzej, kiedy podkreśli sieje ciemną kreską, 
prawda, Hori? 
A moje wargi? Czy ubarwione henną nie wydają się ładniejsze?
– Szeritre...
Lusterko upadło z trzaskiem na blat stołu, a Szeritre odwróciła się gwałtownie.
– Spędziłam cudowny dzień w dzielnicy cudzoziemców z Horminem. Sprawił, że 
poczułam 
się piękna. Nikt dotąd nie obudził we mnie takiego uczucia, dlatego dziś 
wieczorem chcę być 
piękna.
Zauważył, że mówi z nową pewnością siebie. Nie z dawną arogancją, lecz świeżo 
rozbudzoną świadomością własnej kobiecości.
– Mam wrażenie, że dzięki niemu poczułaś się jak sama bogini Hathor – powiedział 
powoli. 
– A jakie uczucia ty wzbudziłaś w Horminie?
Pod warstwą żółtego pudru na jej policzki wypełzł cień rumieńca.
– Skąd mam wiedzieć? – odparła. – Musiałbyś zapytać Hormina.
– Ale na pewno coś podejrzewasz.
W odpowiedzi podeszła do niego i przysiadła na brzegu łoża.
– Sądzę, że Hormin mnie lubi – wyznała. – Och, Hori, on mnie pocałował! Co o nim 
myślisz?
– O Horminie? – zapytał żartobliwym tonem, pragnąc zyskać na czasie.
– A o kim?! – wykrzyknęła Szeritre. – Naprawdę, Hori...
Nie lubię go, pomyślał. I boję się o ciebie, siostrzyczko. Zdaję sobie jednak 
sprawę, że moja 
ocena może być zabarwiona poczuciem winy z powodu pożądania, jakie czuję do jego 
matki. Co 
Hormin pomyślałby o mnie, gdyby o tym wiedział? Poruszył się niespokojnie.
– No? – naciskała Szeritre.
– Myślę, że jest niezwykłym człowiekiem, skoro zdobył twoje serce i zaufanie, 
najmilsza – 
odparł, starając się mówić jak najszczerzej. – Ale proszę, bądź ostrożna. Nie 
znasz go jeszcze 
zbyt dobrze.
– Wiem, że nie ucieka przede mną wzrokiem, kiedy prawi mi komplementy, ani kiedy 
dokładnie opisuje, co myślę i czego się boję – powiedziała. – Czuję się przy nim 
taka bezpieczna 
i spokojna... Mogę być sobą, a on mnie rozumie.
O, Amonie, jest znacznie gorzej, niż sądziłem, pomyślał.
– Bardzo się cieszę, Szeritre. I jestem szczęśliwy, że mi się zwierzyłaś. 
Naprawdę bardzo cię 
kocham.
Pocałowała go lekko, rozsiewając zapach perfum.
– Nigdy nic przed tobą nie ukrywam – mruknęła. – Co myślisz o matce Hormina? 
Ojciec jest 
nią zafascynowany.
Usiadł, objął kolana ramionami i z roztargnieniem zaczął masować obolałe mięśnie 
łydek.
– Zapomniałem, że byłaś z nim, kiedy po raz pierwszy ją zobaczył. Jest 
niewątpliwie piękna, 
ma oryginalną urodę...
Szeritre obrzuciła go zaciekawionym spojrzeniem.
– A więc i ciebie zainteresowała? Polubiłam ją, bo traktuje mnie jak równą 
sobie, nie jak 
nieśmiałą głuptaskę, ale gdybym była na twoim lub ojca miejscu... – Zawahała 
się.
– Mów dalej.
– Tabubu należy do rzadkiego gatunku kobiet, które doprowadzają mężczyzn do 
szaleństwa. 
Jest w niej jednak coś jeszcze... jakaś tajemniczość, coś nie do końca miłego... 
Gdybym była tobą 
albo ojcem, miałabym się na baczności.
Mówiła poważnie i szczerze. Nie wiem, co czuje ojciec, ale dla mnie jest już za 
późno, 
pomyślał z rozpaczą Hori. Chcę być z nią, patrzeć na nią, dotykać jej.
Szybkim ruchem wstał łoża.
– Powinienem chyba umyć się i przebrać przed kolacją – oświadczył. – Nie reaguj 
na żadne 
uwagi dotyczące twojego stroju i wyglądu, Szeritre. Zachowuj się tak, jakby był 
on czymś 
zupełnie zwyczajnym. Aprobata mamy może cię urazić, ale postaraj się przyjąć ją 
obojętnie. 
Ojciec zauważy zmianę, lecz nic nie powie. Ty też nic nie mów, chyba że zależy 
ci, aby już dziś 
dowiedzieli się o twoim uczuciu do Hormina. Radziłbym jednak z tym poczekać. 
Zobaczymy się 
na kolacji.
Opuścił przytulną komnatę i poszedł do siebie, czując, że nagle, nie wiadomo 
dlaczego, 
ogarnia go przygnębienie i smutek.
Tej nocy długo nie mógł zasnąć. Leżał wsparty na podgłówku, aby złagodzić ból 
mięśni 
pleców, i wpatrywał się w migoczącą lampkę, która rzucała cienie na 
ciemnoniebieski sufit, 
usiany złotymi gwiazdami. Jeszcze raz przeżywał spędzone z Tabubu chwile, 
przywołując 
w myśli obraz jej brązowego ciała i dziwnego uśmiechu.
Nie jest kokietką, a jednak roztacza wokół siebie aurę zmysłowości, myślał. 
Przypomniał 
sobie jej uwagi na temat grobowca. Ma rację, zdecydował w końcu, rezygnując z 
dręczącego go 
problemu na rzecz bardziej praktycznej kwestii. Ojciec przestał interesować się 
swoim 
odkryciem. Mógłby przynajmniej przyznać się do tego i pozwolić mi prowadzić 
prace na własną 
rękę. Jutro każę wyburzyć tę ścianę. Jestem bardzo ciekaw, co się za nią kryje, 
a może i ojciec 
odnajdzie w sobie entuzjazm, kiedy dowie się, że znalazłem tam coś ciekawego.
Rano zamienił z ojcem tylko parę słów, mało jednak brakowało, a powiedziałby mu 
o swoich 
zamiarach. Chamuaset wydawał się dziwnie roztargniony, wręcz nieobecny duchem, 
więc Hori 
kazał w końcu przygotować lektykę i zanieść się do grobowca. W drodze poczucie 
winy nie 
opuszczało go ani na chwilę, ale kiedy był już prawie u celu, przypomniał sobie 
słowa Tabubu 
i zdołał je stłumić. Dzień był upalny, słońce prażyło bezlitośnie, toteż z 
tęsknotą myślał 
o chłodnym mroku grobowca.
Na miejscu powitał go nadzorca robót. Hori wysiadł z lektyki przed namiotem, 
który 
wyglądał, jakby rozbito go bardzo dawno temu. U stóp schodów prowadzących do 
grobowca 
malarze i robotnicy, zbici w ciasną grupę, rozmawiali w oczekiwaniu na 
polecenia. Na widok 
Horiego skłonili się nisko, on zaś odpowiedział roztargnionym uśmiechem.
– Zejdźmy na dół – zwrócił się do nadzorcy.
Wnętrze grobowca nie zmieniło się od chwili, gdy ujrzał je po raz pierwszy. 
Korytarz 
i komora grobowa, codziennie starannie zamiatane, wyglądały może nawet lepiej 
niż tamtego 
dnia. Wciągnął w płuca łagodne, wilgotne powietrze i nastrój natychmiast mu się 
poprawił. To 
miejsce stało się jego drugim domem. Pracował z zapałem, zdobywając powoli 
szacunek 
robotników i dokonując drobiazgowych napraw, aby grobowiec znowu stał się 
miejscem 
godnego spoczynku dla zmarłych. Fakt, iż Chamuaset nie chciał czytać składanych 
na jego 
biurku codziennych raportów, rozczarował go. Teraz jednak, wodząc wzrokiem po 
pokrytych 
malowidłami ścianach, nierównej podłodze i ofiarnych przedmiotach, starał się 
pamiętać 
o innych obowiązkach ojca i nie mieć mu za złe zaniedbania grobowca.
Przywołał gestem nadzorcę oraz głównego malarza i wszedł do komory grobowej.
– Chodzi mi o tę ścianę – wskazał ręką. – Czy pokrywające ją malowidła i 
inskrypcje zostały 
już skopiowane?
– Tak, panie – odparł malarz. – Przed trzema dniami ukończyliśmy prace. Jeszcze 
trzy, 
i skopiujemy wszystkie ściany w grobowcu.
– Dziękuję – powiedział i odwrócił się do nadzorcy. – Czy jest możliwe usunięcie 
części tej 
ściany, przez wycięcie niewielkich bloków, które później dałoby się włożyć na 
miejsce? Czy 
ucierpiałyby przy tym malowidła?
Mężczyzna szarpnął rąbek przepaski z grubego płótna.
– Jeżeli mylisz się, panie, i nie ma tam dodatkowej komory, zaś ścianę stanowi 
blok skalny, 
nie uda nam się przebić na drugą stronę. Musielibyśmy wywiercić kilka otworów, 
wetknąć w nie 
wilgotne drewniane kliny i rozsadzić skałę. Nie mogę zagwarantować, że malowidła 
da się potem 
przywrócić do stanu pierwotnego.
– Nawet jeżeli jest tam jakaś komora, a ściana składa się wyłącznie z drewna i 
tynku, 
malowidła ulegną zniszczeniu – wtrącił malarz.
– Czy można odtworzyć je na podstawie kopii? – zapytał Hori.
Malarz z wahaniem skinął głową.
– Można, ale nie będą to już oryginały. Kto wie, jakie modły i zaklęcia 
wypowiadano 
w trakcie ich tworzenia?
Nikt nie może tego wiedzieć, pomyślał Hori. W atmosferze tego miejsca nie ma 
jednak śladu 
miłości. Jestem tego świadomy, mimo że czuję się tutaj jak w domu. Modły i 
zaklęcia były 
najprawdopodobniej klątwami i złowrogimi czarami. Co powinienem zrobić?
Słudzy zamilkli i czekali na rozkazy, on zaś ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał 
się 
w podłogę. Kusiło go, aby odpowiedzieć sobie na pytanie, co na jego miejscu 
uczyniłby 
Chamuaset, lecz doszedł do wniosku, że ojciec zbyt głęboko przeżywał odkrycie 
grobowca, 
a poza tym sam zrezygnował z prawa do podejmowania decyzji w tej sprawie. Bardzo 
go 
kocham, ale to na mnie spoczywał główny ciężar prac, do mnie więc należy 
ostatnie słowo. 
Podniósł głowę.
– Wywierćcie jeden otwór – polecił nadzorcy. – W miejscu, gdzie niebo styka się 
z palmowymi liśćmi. Jeżeli jest tam skała, łatwo będzie je zamalować. Jeśli 
nie... dajcie mi znać, 
jak się sprawy mają.
Sądził, że malarz zaprotestuje, ale mężczyzna milczał. Hori wyszedł na słońce i 
przymknął 
oczy, oślepiony jego blaskiem. Niespodziewanie stanęła mu przed oczyma Tabubu, 
owinięta 
fałdami cienkiej płóciennej peleryny. Gorący wiatr poruszał jej czarnymi 
włosami, ona zaś 
unosiła czarkę z winem do ust i uśmiechała się ponad jej brzegiem.
Brnąc przez rozgrzany piasek, dotarł do namiotu i usiadł na osłoniętym 
baldachimem krześle. 
Przed sobą widział jedynie masy piasku i jaskrawo-błękitne niebo, a umysł 
wypełniała jedna 
myśl: jak zasugerować ojcu, że trzydziestopięcioletnia kobieta nieznanego rodu, 
mieszkająca do 
niedawna w prowincjonalnym Koptos, byłaby odpowiednią małżonką dla młodego 
księcia Egiptu 
i wnuka faraona.
Po pewnym czasie stanął przed nim zarządca. Twarz miał pokrytą szarym pyłem.
– Wywierciliśmy otwór, panie – powiedział. – Skała styka się tam z warstwą 
drewna. Mamy 
chyba do czynienia z ukrytymi drzwiami, które zostały zatynkowane.
Hori wstał.
– Weź ludzi i dokładnie osłuchaj ścianę. Nie chcę wyburzyć więcej, niż to 
konieczne. Kiedy 
wszystko wymierzycie i oznaczycie, użyjcie ostrych pił. Otwórzcie te drzwi.
Powstrzymał pragnienie, aby pobiec do grobowca i obejrzeć wywiercony otwór. 
Doskonale 
wiedział, że świetnie wyszkoleni robotnicy poradzą sobie bez niego. Nadzorca 
skłonił się, on zaś 
wezwał niewolnika i rozkazał, aby przyniesiono mu coś do jedzenia. Żałował, że 
nie ma z nim 
Antefa, który poprosił o kilka wolnych dni, aby odwiedzić swoją rodzinę w 
Delcie. Co będzie, 
jeżeli ojciec właśnie dziś postanowi sprawdzić, jak postępują prace w grobowcu? 
– pomyślał 
niespokojnie. Co mu wtedy powiem? Poczucie winy mieszało się w nim z wyrzutami 
sumienia, 
wywołanymi uczuciem, jakie żywił do Tabubu. W końcu wzruszył ramionami i zaczął 
jeść 
postawiony przed nim posiłek.
Potem wszedł do namiotu, położył się na pryczy i zasnął. Kiedy sługa, zgodnie z 
poleceniem, 
obudził go po pewnym czasie, Hori usiadł pod baldachimem, gasząc pragnienie 
chłodnym piwem 
i czekając, aż niewolnik obmyje jego spocone ciało. Daleko na równinie pustynny 
pies dyszał 
w cieniu na wpół zagrzebanej w piasku skały, zaś na rozognionym popołudniowym 
niebie krążył 
leniwie sokół, którego krzyk rozbrzmiewał przenikliwie w dusznym powietrzu. 
Musimy przebić 
się dziś na drugą stronę, pomyślał Hori. Dlaczego trwa to tak długo? Obserwował, 
jak chłodne 
krople wody, spływające po jego nagich udach, kurczą się i wysychają.
W końcu zjawił się zarządca brnąc po kostki w gorącym piachu. Coś w jego 
zachowaniu 
obudziło czujność Horiego. Wstał, czując, jak serce zaczyna mu mocniej bić. 
Nadzorca skłonił 
się pospiesznie, a Hori gestem zaprosił go w cień baldachimu.
– I co? – zapytał niecierpliwie.
Mężczyzna dyszał ciężko.
– Za ścianą jest następna komora, panie – wyrzucił z siebie. – Bardzo ciemna i 
cuchnąca. 
Jeszcze zanim moi ludzie skończyli wycinać otwór, do komory grobowej zaczęła 
przeciekać 
woda. Robotnicy są bardzo niespokojni. Po zakończeniu prac odeszli.
– Odeszli? – powtórzył Hori. – Uciekli?
Nadzorca zesztywniał.
– Słudzy przesławnego Chamuaseta nie uciekają – odparł. – Byli tak głęboko 
poruszeni, że 
poleciłem im rozejść się do domów i wrócić jutro rano.
Hori milczał. Wszyscy nadzorcy w służbie ojca byli doskonałymi organizatorami, 
którzy 
świetnie znali swoich podwładnych, a wtrącanie się w ich metody pracy nigdy nie 
przynosiło 
pożądanych rezultatów.
– Dobrze – powiedział po chwili. – Czy pochodnie są zapalone? Chcę obejrzeć tę 
komorę.
Nadzorca zawahał się.
– Może należałoby wezwać jakiegoś kapłana, panie. Kogoś, kto okadziłby 
pomieszczenie 
i poprosił bogów o opiekę nad tobą i zmarłymi, spoczywającymi w tym grobowcu, a 
także o...
– O co? – ponaglił go Hori.
– O przebaczenie dla ciebie, książę.
– Nie bądź taki pompatyczny – odparł Hori. – Takie zachowanie nie przystoi 
komuś, kto lepi 
się od potu i brudu i wygląda jak kobieta, która położyła sobie na twarz 
upiększającą maseczkę 
z alabastru i gliny. – Widząc zawstydzenie sługi, złagodniał. – Od wielu lat 
pracujesz z moim 
ojcem i ze mną. Czyż ja sam nie jestem kapłanem potężnego Ptaha? Chodź, muszę 
zobaczyć tę 
tajemniczą komorę.
Powietrze w grobowcu znowu się zmieniło. Hori wyczuł to natychmiast po 
przekroczeniu 
progu pierwszej komory. Nozdrza wypełnił mu duszny odór zastałej, gnijącej wody. 
Miał 
wrażenie, jakby jego skóra stykała się z obrzydliwym, śluzowatym płynem. 
Nadzorca zadrżał. 
Dwóch niewolników z pochodniami, stojących plecami do ściany, rzucało 
niespokojne spojrzenia 
na czarny otwór o poszarpanych krawędziach, u dołu którego połyskiwała jakaś 
ciecz. Małe, 
ciemne strumyki sączyły się przez świeżo odsłonięty próg, w kierunku sarkofagów. 
Z otworu 
wydostawał się odrażający smród, który skojarzył się Horiemu z jakimś niedawnym 
i raczej 
pozytywnym przeżyciem. Nie pierwszy raz czuł odór gnijącej wody, lecz miało to 
miejsce 
w zupełnie innych okolicznościach. Teraz jego umysł połączył nieznośny zapach z 
czymś zgoła 
wspaniałym, lecz Hori natychmiast odsunął to skojarzenie. Podszedł do otworu, 
wziął pochodnię 
i zajrzał do środka.
Komora była bardzo mała i sprawiała wrażenie niewykończonej. W skale wykuto duże 
nisze, 
w których prawdopodobnie miały stanąć uszebti. Miejscami ściany pokrywał 
wilgotny mech. Na 
podłodze stała czarna, śmierdząca woda, która odbijała zamazane światło pochodni 
i lizała stopy 
Horiego. Pośrodku, otoczone tym płytkim, tajemniczym bajorem, stały dwa 
pozbawione pokryw 
sarkofagi. Hori wstrzymał oddech. Pochylił się w przód, starając się dojrzeć, co 
kryją ich 
wnętrza, lecz dostrzegł jedynie przesuwające się cienie. Wsunął więc głowę do 
środka i ostrożnie 
wszedł do komory. Stojący za nim nadzorca wydał cichy okrzyk, lecz Hori go 
zignorował. 
Pokrywająca podłogę woda cofnęła się spod stóp Horiego i cicho plasnęła o 
przeciwległą ścianę. 
Poczuł, jak po plecach przebiega mu zimny dreszcz.
Powoli ruszył w stronę sarkofagów. W miarę jak się zbliżał, woda stawała się 
nieco głębsza. 
Sięgała mu już do kostek. Z obrzydzeniem wyczuwał pod stopami śliski nalot, 
pokrywający 
kamienne podłoże. Mimo wewnętrznego sprzeciwu posuwał się naprzód, nieświadomie 
recytując 
modlitwą do Ptaha. Kiedy wreszcie zajrzał do wnętrza sarkofagów, okazały się 
puste. Pochylił 
się i wytężył wzrok. Doszedł do wniosku, że w obu musiano kiedyś złożyć zwłoki, 
ponieważ 
kamień tu i ówdzie poczerniał i odbarwił się od soli używanych do balsamowania 
ciał. Obszedł 
komorę, ostrożnie przesuwając stopami po podłodze. Za nic w świecie nie 
zanurzyłby dłoni 
w bagnistej cieczy. Jego palce nie natknęły się jednak na żadną z rzeczy, 
których szukał.
– Nie ma tu pokryw – powiedział. Jego głos zabrzmiał dziwnie matowo i głucho.
Wydał zdumiony okrzyk, bo nagle zobaczył mały łukowaty otwór w dole ściany po 
prawej 
stronie, na tyle duży, aby mógł się przez niego przecisnąć dorosły człowiek. 
Pochylił się i wsunął 
rękę do otworu. Pod palcami wyczuł zimną, suchą powierzchnię piaskowca. 
Sklepienie unosiło 
się ku górze. Każdy nerw w ciele Horiego wzdragał się przed tym, co musiał teraz 
uczynić. 
Dlaczego musiałeś wyjechać akurat teraz, Antefie? – pomyślał. Wspierałbyś mnie 
swoją odwagą.
– Nadzorco! – zawołał. – Podejdź tu!
Za plecami usłyszał niespokojne szepty, ale nie odwrócił się. Czekał, świadomy 
swojej 
samotności i bezbronności. Chłodna wyniosłość grobowca sprawiała, że po plecach 
przebiegały 
mu dreszcze. Żałuję, że nie zdobyłem się na odwagą, aby powiedzieć ojcu o moich 
planach. 
Szkoda, że nie ma go teraz przy mnie, że nie wydaje poleceń autorytatywnym, 
opanowanym 
głosem, który dodaje ducha wszystkim, i sługom, i członkom rodziny. W jego 
obecności nigdy 
się nic złego nie działo.
Po chwili woda zachlupotała i Hori poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. Nadzorca był 
wyraźnie 
przestraszony.
– Co o tym myślisz? – zapytał go Hori.
Nadzorca dokładnie zbadał otwór i wyprostował się.
– Wygląda to na jakąś kryjówkę – powiedział. – Na pewno nie jest to naturalne 
wgłębienie 
w skale.
– Też mi się tak wydaje – odparł Hori. – Potrzymaj pochodnię. Zobaczę, jak 
daleko sięga ten 
otwór.
Nie czekając na odpowiedź, wetknął pochodnię w dłoń nadzorcy i położył się na 
brzuchu. 
Przepaska szybko nasiąkła cuchnącą wodą, a wszystkie mięśnie naprężyły się z 
obrzydzenia. 
Mocno zagryzł wargi i z pewnym trudem wpełzł do środka.
– Powietrze jest tu czyste! – krzyknął. – Na pewno napływa z góry.
Jeżeli nawet nadzorca odpowiedział, Hori go nie usłyszał. Przed sobą miał 
absolutną 
ciemność. Pochyliwszy nisko głowę, zaczął przesuwać się ku górze. Skórę na 
łokciach i kolanach 
otarł o porowatą powierzchnię skały. Przerażenie pozbawiło go na chwilę 
zdolności poruszania 
się, lecz stłumił je szybko, myśląc o sługach, którzy zostali w komorze, 
dzielnie powstrzymując 
własne obawy. Miał wrażenie, że czołga się już bardzo długo, że słońce dawno już 
zaszło, że 
tylko wydaje mu się, iż posuwa się naprzód, a w rzeczywistości wykonuje tylko 
bezproduktywne 
ruchy. Nagle czubkiem głowy dotknął czegoś twardego i ostrego. Szarpnął się w 
tył, przetoczył 
na bok i ostrożnie zbadał palcami sklepienie. Przejście tarasował duży kamień. 
Zaparł się więc 
ramionami o ściany tunelu i z całej siły pchnął głaz, który drgnął lekko. Pchnął 
raz jeszcze, mając 
wrażenie, że ciemność pozbawia go sił i jednocześnie zdając sobie sprawą, iż to 
tylko złudzenie. 
Kamień przesunął się nagle, wpuszczając do tunelu smugę oślepiającego blasku. 
Hori odwrócił 
twarz, a z oczu pociekły mu łzy. Mrugając szybko, wysunął głowę na zewnątrz. 
Przed sobą miał 
piaszczyste zbocze, graniczące z gajem palmowym. Nieco dalej widać było miasto, 
otulone 
drgającą mgiełką. Hori oparł się mocno o krawędź tunelu i podciągnął w górę.
W ostatniej chwili przed wydostaniem się z ciemności poczuł, że dotyka kolanem 
czegoś 
ostrego. Krzyknął z bólu i starał się wymacać przedmiot, o który się zranił. W 
końcu wydobył 
z tunelu kolczyk, lśniący ciemną czerwienią od jego własnej krwi. Wytarł go 
przepaską i uniósł 
ku górze, krzywiąc się boleśnie.
Duży, niebieskozielony turkus oprawiony był w czerwone złoto. Kamień i metal 
oblepił 
piasek i kurz, lecz Hori nie miał wątpliwości, że ma przed sobą stare dzieło 
sztuki złotniczej. 
Turkusy o tym zabarwieniu trafiały się obecnie niezwykle rzadko i były bardzo 
kosztowne. 
Wiedział, że egipscy rzemieślnicy posiedli już sztukę wytwarzania czerwonego 
złota, jednak 
w dawnych wiekach tajemnicę tę znali wyłącznie złotnicy z królestwa Mitanni, 
które wchłonęły 
sąsiadujące z nim państwa. Obecnie produkowane czerwone złoto było jednolitym 
stopem 
o przyćmionym blasku, lecz oprawa turkusu, który trzymał w ręku, miała purpurowe 
żyłki, 
charakterystyczne dla złota Mitanni.
Ściskając w ręku kolczyk, zaczął niezgrabnie zsuwać się po zboczu. Wiedział, 
gdzie się 
znajduje. Tunel kończył się tuż obok zewnętrznego muru, teraz bardzo 
zaniedbanego, który 
kiedyś otaczał imponujący kompleks piramidy faraona Unisa. Właśnie dlatego 
blokujący wyjście 
głaz nie rzucał się w oczy, robiąc wrażenie części rumowiska.
Poczuł głębokie rozczarowanie. Nic dziwnego, że pieczęcie przy głównym wejściu 
były 
nienaruszone. Skała przy wyjściu z tunelu zbyt łatwo dała się przesunąć, aby 
można było mieć 
wątpliwości co do tego, którędy dostali się do środka złodzieje. Zabrali 
wszystkie wartościowe 
przedmioty, znajdujące się w świeżo odkrytej komorze i podczas wynoszenia 
zgubili ten kolczyk.
Ale co stało się ze zwłokami? Rabusie często rozcinali mumie w poszukiwaniu 
cennych 
amuletów, pozostawiając szczątki rozrzucone na podłodze. Czyżby ciała po prostu 
rozpuściły się 
w wodzie? Czy to możliwe, że brodził w roztworze płynu do balsamowania? Na myśl 
o tym 
zadrżał.
Utykając obszedł ruiny grobowca faraona Unisa i zawrócił w kierunku wejścia do 
grobowca. 
W cieniu baldachimu przed jego namiotem przykucnęło dwóch służących. Robotnicy, 
którzy po 
przebiciu otworu udali się do domu, zostawili przy schodach prowadzących do 
grobowca stertę 
narzędzi. Cała sceneria, oświetlona bezlitosnymi promieniami chylącego się ku 
zachodowi Re, 
robiła ponure wrażenie.
Pozdrowił okrzykiem czekających na niego służących. Unieśli ze zdziwieniem 
głowy, potem 
jeden z nich zniknął za namiotem. Po chwili w stronę Horiego biegli już tragarze 
z lektyką. 
Z ulgą osunął się na poduszki. W namiocie dokładnie obejrzał kolano. Rana była 
głęboka 
i poszarpana. Wydało mu się dziwne, że taki mały przedmiot stał się przyczyną 
tak poważnego 
rozcięcia, zaraz jednak wytłumaczył sobie, że kolczyk mógł leżeć obok kamienia o 
ostrych 
krawędziach. Nie obędzie się bez szwów, pomyślał, krzywiąc się z bólu. Ojciec 
będzie 
zachwycony.
– Zejdź do grobowca i powiedz, aby na mnie nie czekali – polecił służącemu.
Wsparty na ramieniu drugiego sługi ostrożnie usiadł na krześle, nie pozwolił 
jednak przemyć 
rany. Gorące promienie słońca osłabiły go i przyprawiły o zawroty głowy. 
Wychylił dzban piwa, 
obserwując, jak nadzorca i słudzy z pochodniami wyłaniają się z grobowca, 
zdumieni i niepewni.
– Tunel wychodzi prosto na ruiny piramidy Unisa – wyjaśnił zaskoczonemu 
nadzorcy. – 
Wyjście znajdziecie tuż pod murem. Obok leży kamień, który odepchnąłem, 
wydostając się na 
zewnątrz. Każ umieścić głaz na poprzednim miejscu, postaw straż przy wejściu do 
grobowca 
i wracaj do domu.
Nadzorca skinął głową.
– Jesteś ranny, panie?
Hori zmusił się do uśmiechu.
– Przeżyłem interesującą przygodę. Do zobaczenia jutro.
Podniósł się z trudem i zajął miejsce w lektyce. W dłoni nadal trzymał kolczyk z 
turkusem. 
Nadszedł czas, aby pomówić z ojcem.
IX
Jakże miła memu sercu jest ta chwila! Oby zawsze czas spędzany w twoim łożu 
Wydawał mi 
się wiecznością. Stałaś się radością mego serca I podniosłaś mnie na duchu, 
Kiedy pogrążony 
byłem w mroku.
Pragnął, aby droga do domu trwała jak najdłużej. Bał się powiedzieć ojcu, co 
zrobił, i nie był 
już taki pewny, czy rada Tabubu była słuszna. Siedział odgrodzony zasłoną od 
gwaru miasta, 
walcząc z narastającym strachem. Pewność siebie zniknęła i znowu stał się małym 
chłopcem.
Nadzieja, że uda mu się niepostrzeżenie wejść do domu, okazała się próżna. Kiedy 
wysiadał 
z lektyki, na progu tylnych drzwi stanęła Szeritre z czarką mleka w dłoni.
– Hori! – wykrzyknęła. – Co ci się stało? Jesteś brudny, podrapany i potwornie 
śmierdzisz! – 
Podeszła bliżej. – W jaki sposób zraniłeś się w kolano?
W odpowiedzi otworzył dłoń, pokazując jej lśniący kolczyk.
– Odkryłem drugą komorę w grobowcu – przyznał niechętnie. – Znalazłem tam 
wejście do 
tunelu. Kolczyk leżał na podłodze i to właśnie o niego rozciąłem kolano. Teraz 
muszę przyznać 
się do wszystkiego ojcu. Gdzie on jest?
– W komnatach mamy. – Szeritre delikatnie dotknęła rany palcem. – Grają w 
seneta. Będzie 
na ciebie wściekły, chyba wiesz o tym? – Spojrzała na kolczyk i podniosła go do 
światła. – Stary 
turkus. Może to go trochę ułagodzi. Ten kamień przypomina mi turkusowe 
bransolety 
i naszyjnik, które wczoraj miał na sobie Hormin.
Zakochani przy każdej okazji wymieniają imię najbliższej osoby, pomyślał Hori.
– Jak to możliwe, że potomek zubożałego szlachetnego rodu nosi tak kosztowne 
klejnoty? – 
zapytał.
– Nie zubożałego, lecz średnio zamożnego – poprawiła go szybko. – Poza tym 
Hormin 
powiedział mi, że te turkusy stanowią część dziedzicznej biżuterii, którą w ich 
rodzie przekazuje 
się z ojca na syna. – Oddała mu kolczyk. – Poszukaj lepiej ojca. Nie widziałeś 
przy wejściu 
wygrzewającego się w słońcu węża?
Potrząsnął głową i wszedł do domu, zmierzając powoli ku komnatom matki. Kolano 
zesztywniało mu jeszcze w lektyce i teraz z trudem je zginał. Ból i wyrzuty 
sumienia sprawiały, 
że czuł się coraz gorzej. Nie mógł liczyć nawet na spokojny wieczór spędzony w 
towarzystwie 
Antefa, co pozwoliłoby mu ujrzeć wszystko w lepszym świetle.
Chamuaset i Nubnofret siedzieli na niskich taboretach, przy schodkach 
prowadzących na 
taras i ogród. Ich głowy pochylały się nad planszą do gry i Hori już z daleka 
usłyszał grzechot 
patyczków oraz cichy śmiech matki. Urnero podniosła się ze swojego miejsca w 
kącie komnaty 
i oddała mu pokłon. Hori odpowiedział jej uśmiechem, z wyraźnym wahaniem 
podchodząc do 
rodziców. Jesteś mężczyzną, upomniał się surowo. Podjąłeś decyzję i nie wstydź 
się jej, głupcze. 
Chamuaset gładził właśnie brodę i uważnie wpatrywał się w planszę. Nubnofret 
podniosła głowę, 
a lekki wiatr od ogrodu poruszył falbanami jej szaty.
– Hori, co ci się stało? Przynieś krzesło, Urnero.
Chamuaset obrzucił syna bacznym spojrzeniem.
– I trochę wina – dodał. – Miałeś jakiś wypadek?
Hori opadł na krzesło, podsunięte mu przez Urnero. Zdziwił go brak zaskoczenia w 
wyrazie 
twarzy ojca. Przez głowę przemknęła mu myśl, że może spodziewał się czegoś 
złego.
– Ojcze, postawiłeś horoskopy na miesiąc Tybi? – zapytał.
Chamuaset pokręcił głową.
– A na Mechir? Tybi już się prawie kończy.
Chamuaset ponownie zaprzeczył. Najwyraźniej czekał na wyjaśnienia syna, lecz 
Hori nie 
mógł się oprzeć wrażeniu, że złe wieści bynajmniej nie zaskoczyły ojca. Jego 
przystojna twarz 
i muskularne ciało były dziwnie napięte. Pomyślał, że po raz pierwszy patrzy na 
ojca jak na 
innego mężczyznę, bez świadomości łączących ich więzi, która zawsze towarzyszyła 
postrzeganiu osób najbliższych. Wygląda, jakby coś go dręczyło. Jest atrakcyjny, 
z tymi 
mądrymi oczyma i szerokimi ramionami, ale co tak naprawdę dzieje się w jego ka? 
Te 
zaskakujące spostrzeżenia sprawiły, że odzyskał pewność siebie. Mój ojciec jest 
przecież takim 
samym człowiekiem jak ja.
– Cóż, nie wątpię, że i w następnym miesiącu poradzimy sobie bez horoskopów – 
powiedział 
powoli. – W gruncie rzeczy nie ma to większego znaczenia. Nie, ojcze, nie 
zdarzył się żaden 
wypadek. Wyburzyłem dziś fragment muru w grobowcu.
Zapadła cisza. Hori przytknął do ust srebrną czarkę, którą postawiła przed nim 
Urnero, wypił 
wino i odstawił naczynie na blat stołu. Chamuaset nie spuszczał wzroku z jego 
twarzy. Horiemu 
wydawało się, że w oczach ojca dostrzega gniew i lęk. Nubnofret odwróciła się w 
stronę tarasu 
i zapatrzyła w czubki drzew, poruszające się na tle czerwieniejącego nieba. 
Najwidoczniej doszła 
do wniosku, że ta sprawa jej nie dotyczy.
Kiedy Chamuaset wreszcie przemówił, jego głos był nienaturalnie spokojny.
– Nie przypominam sobie, abym pozwolił ci to uczynić, synu.
– Nie prosiłem o pozwolenie – odparł Hori. – Wziąłem na siebie odpowiedzialność 
za tę 
decyzję.
– Dlaczego?
W uszach zabrzmiał mu głos Tabubu, namawiającej go do zburzenia muru, i 
natychmiast 
zrozumiał, że były one powierzchowne i samolubne. Powiem mu prawdę, zdecydował.
– Ponieważ pragnąłem tego – oświadczył. – Nie interesowałeś się grobowcem. 
Szczerze 
mówiąc, ostatnio nie chciałeś się nawet do niego zbliżać. Przez ostatnie trzy 
miesiące to ja 
prowadziłem prace. Dlatego zamiast czekać na twoją decyzję, rozkazałem zburzyć 
mur, bo 
wydało mi się to konieczne.
Chamuaset zamrugał nerwowo powiekami. Ujął leżący na planszy złoty pionek i w 
zamyśleniu gładził kciukiem jego powierzchnię.
– A malowidła? – zapytał. – Zostały zniszczone?
Hori zauważył, że ojciec nie wyzbył się gniewu, lecz zdołał nad nim zapanować.
– Tak – odparł krótko. – Pod warstwą tynku znajdowała się skała z wyciętymi 
pośrodku 
drewnianymi drzwiami. Ich otwarcie sprawiło, że malowidła popękały wraz z 
tynkiem. Mam 
zamiar zrekonstruować drzwi i uzupełnić zniszczone sceny.
Znowu zapanowało długie milczenie, zupełnie jakby Chamuaset chciał zadać 
nieuniknione 
pytanie, ale nie mógł się na to zdobyć. W końcu odstawił pionek na planszę i 
rozprostował 
pomalowane henną dłonie.
– Co znajduje się za drzwiami? – zapytał.
Hori pociągnął łyk wina i odkrył, że jest bardzo głodny.
– Niewielka komora, a w niej dwa sarkofagi, oba puste i bez pokryw. Pokryw nigdy 
tam nie 
było albo znikły w jakiś tajemniczy sposób. Na podłodze leży płytka warstwa 
cuchnącej wody. 
W ścianach wykuto nisze, gdzie kiedyś stały chyba uszebti, lecz w tej chwili 
także są puste.
Chamuaset kiwnął głową, nie przestając wpatrywać się w swoje dłonie.
– Żadnych inskrypcji ani malowideł?
– Żadnych. Wydaje mi się, że w sarkofagach spoczywały kiedyś zwłoki. Musieli się 
tam 
włamać złodzieje, którzy ukradli cenne sprzęty i pocięli zwłoki. Weszli przez 
wąski tunel, który 
łączy komorę z pustynią. Kiedy się nim czołgałem, skaleczyłem o to kolano.
Wciągnął dłoń, na której spoczywał kolczyk. Chamuaset ujął go w palce i 
przyjrzał mu się 
uważnie. Nubnofret z zainteresowaniem pochyliła się do przodu.
– Jakaż to piękna rzecz! – wykrzyknęła. – Wystarczy go oczyścić i stanie się 
godną ozdobą 
najbardziej arystokratycznej szyi.
– Wyczyszczę go – powiedział Chamuaset. – Potem jednak trzeba umieścić go w 
grobowcu.
– Nie – zaprotestował Hori. – Ja go oczyszczę i odłożę na miejsce.
Chamuaset rzucił mu mroczne spojrzenie, ale oddał kolczyk bez sprzeciwu.
– Opatrzę ci kolano – oświadczył, wstając z krzesła. – Grę dokończymy później, 
Nubnofret.
Ton jego głosu wykluczał możliwość dalszej dyskusji. Hori wstał i posłusznie 
pokuśtykał za 
ojcem.
Chamuaset w milczeniu oczyścił ranę, założył szwy i opatrunek. Przemówił dopiero 
w chwili, gdy zamykał skrzynię z ziołami.
– Wiesz, że jestem na ciebie bardzo zły, Hori?
Hori myślał w tej chwili tylko o jednym – aby jak najszybciej zapaść w sen.
– Wiem – odparł. – Ale wiem także, że czegoś się boisz. Czego, ojcze?
Chamuaset stał chwilę bez ruchu, potem zaś westchnął ciężko i usiadł na jednej 
ze skrzyń, 
w której przechowywał zwoje.
– Coś się między nami zmieniło – powiedział. – Wydaje mi się nawet, że cała 
nasza rodzina 
powoli się zmienia i nie wiem, czy na lepsze. Zwój, który zabrałem z grobowca... 
Jego treść 
przeczytałem na głos, kiedy próbowałem go przetłumaczyć. I od tej pory wszystkie 
moje myśli 
pochłania Tabubu i ten grobowiec. Czasami mam wrażenie, że weszliśmy na ścieżkę, 
z której nie 
da się zawrócić.
To nie wszystko, pomyślał Hori, nie spuszczając wzroku z pogrążonej w cieniu 
twarzy ojca. 
Jeszcze coś cię dręczy.
– A więc nie próbowałeś rozwikłać tajemnicy wody, pawianów i samego zwoju? – 
zapytał.
Chamuaset wyprostował się.
– Oczywiście, że próbowałem! – odpowiedział ostro. – Nie jestem tylko pewny, czy 
chcę 
poznać rozwiązanie.
– Dlaczego? Może chcesz, żebyśmy zastanowili się nad tym razem? Cztery ciała, 
ojcze, 
w tym dwa złożone w ukrytej komorze. Nietknięty grobowiec, za to w oczywisty 
sposób 
okradziona komora. Stoi przed tobą jedyne w swoim rodzaju wyzwanie.
– Niesłusznie zakładasz, że ukryta komora została obrabowana – rzekł Chamuaset. 
– Jutro 
pojadę z tobą i obejrzę ją, ale moim zdaniem wszystko wskazuje na to, że komora 
nigdy nie 
została wykończona albo celowo pozostawiono ją bez malowideł i innych zdobień. 
Wstał i podał 
synowi ramię. – Wiele razy żałowałem, że w ogóle znaleźliśmy to przeklęte 
miejsce. Pomogę ci 
dojść do sypialni.
Hori z wdzięcznością oparł się na ramieniu ojca. Ogarnięty falą miłości, 
zapragnął nagle 
opowiedzieć Chamuasetowi o swojej wizycie u Tabubu, zwierzyć mu się z coraz 
silniejszej 
fascynacji piękną kobietą, lecz fizyczny kontakt z ojcem z jakiegoś powodu 
uniemożliwił szczerą 
rozmowę. Jeszcze przyjdzie na to czas, pomyślał. Muszę być w pełni sił, aby 
stoczyć tę walkę. 
Szkoda, że ojciec nie dał mi wywaru z maku, ale może postanowił ukarać mnie w 
ten sposób za 
nieposłuszeństwo. Muszę jak najszybciej wybrać się do domu Siseneta i 
opowiedzieć Tabubu, co 
zrobiłem.
Słudzy zapalali właśnie pochodnie w korytarzach, ale w sypialni Horiego lampy 
już płonęły. 
Chamuaset pomógł mu się ułożyć i polecił, aby nie wstawał do kolacji. Hori 
usnął, zanim ojciec 
zdążył wyjść z komnaty.
Jakiś czas później sługa przyniósł wieczorny posiłek, ale Hori się nie obudził. 
Ocknął się 
dopiero późną nocą i długo wsłuchiwał w panującą w domu ciszę. Nocna lampka przy 
łożu 
dawno zgasła, a służący pochrapywał z cicha za drzwiami. Bolące kolano pulsowało 
jednostajnie, 
lecz Hori zdawał sobie sprawą, że to nie ból go obudził. Śnił o czymś 
niepokojącym i dziwnym, 
nie mógł sobie jednak przypomnieć, co to było. Dźwignął się na łokciu i nalał 
sobie wody, którą 
chciwie wypił, potem zaś położył się na plecach i wbił wzrok w otaczającą go 
ciemność.
Kiedy następnym razem udało mu się sformułować przytomną myśl, na stoliku przy 
łożu 
stało śniadanie, a drzwiczki od prywatnego ołtarza były szeroko otwarte. Czeka 
mnie ciężki 
dzień, pomyślał, skubiąc bez apetytu jedzenie. Ojciec będzie jeszcze w złym 
humorze, a ból 
doprowadzi mnie do szału. Dobrze przynajmniej, że Antef niedługo wróci do domu. 
Ale myśl 
o powrocie sługi i najlepszego przyjaciela nie wzbudziła w nim spodziewanej 
radości. Byli sobie 
bardzo bliscy, chociaż Antef nigdy nie przekroczył niewidzialnego muru, który 
oddzielał go od 
pochodzącego z królewskiego rodu towarzysza. Łączyła ich prawdziwa przyjaźń. 
Plotkarki 
z Memfis z satysfakcją rozsiewały kiedyś pogłoski, jakoby Antef był synem 
Chamuaseta, 
spłodzonym z jedną z konkubin lub, w nieco odmiennej wersji, ze służącą, lecz 
opowieści te 
nigdy nie wzbudziły specjalnego zainteresowania. Książę cieszył się opinią 
uczciwego 
człowieka, który na pewno uznałby każde swoje dziecko, a poza tym życie 
towarzyskie Memfis 
obfitowało w znacznie ciekawsze i bardziej soczyste historie.
W Antefie znalazł Hori równego sobie partnera, jeśli chodzi o gust, inteligencję 
oraz 
sprawność fizyczną. Nigdy też nie zdradziłby powierzonej sobie tajemnicy. A 
jednak nie jestem 
pewien, czy mam ochotę zwierzyć mu się ze swojej fascynacji osobą Tabubu, myślał 
Hori, 
zapalając kadzidło przed obliczem Ptaha i pospiesznie odmawiając poranne 
modlitwy. Kobieta 
potrafi zniszczyć przyjaźń. Tabubu już wywarła wpływ na moje uczucia do Antefa. 
Nie chce mi 
się iść z nim na polowanie, czy na włóczęgę po targu. Nie chce mi się siedzieć z 
nim w ogrodzie, 
popijać piwo i przerzucać się uwagami na temat ostatniej walki zapaśniczej, jaką 
stoczyliśmy. 
Kiedy byliśmy młodsi, przechwalaliśmy się swoimi domniemanymi podbojami 
seksualnymi, nie 
mógłbym jednak zdradzić w ten sposób Tabubu. Jeżeli powierzę mu swoją tajemnicą, 
czy 
zrozumie, że właśnie z nią pragnę spędzać większość czasu? Z poczuciem winy 
utkwił wzrok 
w złotej figurce uśmiechniętego boga i zakończył modlitwą. Potem kazał 
przygotować lektykę, 
pozwolił, aby sługa umalował mu twarz i utykając wyszedł z domu.
Jakiś czas później stał u boku Chamuaseta pośród rumowiska, pozostałego po 
wyburzeniu 
muru dzielącego dwie komory grobowca, i w milczeniu wpatrywał się w odkryte 
poprzedniego 
dnia sarkofagi. Po obu stronach poszarpanego otworu płonęły pochodnie, lecz 
czerwone światło 
nie rozpraszało ponurej atmosfery. Hori przysiadł na rozkładanym taborecie, 
który przyniósł 
sługa i wyprostował zesztywniałą nogę, natomiast Chamuaset wziął lampą i 
podszedł do 
sarkofagów, krzywiąc się z obrzydzeniem. Po dokładnym obejrzeniu wrócił do syna.
– Masz rację – powiedział. – Kiedyś leżały w nich zwłoki. Możliwe, że złodzieje 
zniszczyli 
mumie, poszukując cennych przedmiotów. Ale gdyby wrzucili je do wody, zostałby 
po nich jakiś 
ślad. Lniane bandaże i zmumifikowana skóra rozpuściłyby się, ale co z kośćmi? 
Jesteś pewien, że 
pod wodą nic nie ma?
– Nic – odparł Hori. – Zmusiłem się, żeby zbadać stopami każdy kawałek podłogi. 
Jest tam 
tylko oślizgła skała, nic poza tym. Czy sądzisz, że księżniczka Ahure i jej mąż 
zostali najpierw 
złożeni tutaj, potem zaś, kiedy okazało się, iż do grobowca spływa woda, kapłani 
kazali wykonać 
nowe sarkofagi i przenieśli do nich zwłoki?
– Niewykluczone – stwierdził Chamuaset. – Ale dlaczego pierwsza komora 
pozbawiona jest 
zdobień? Czyżby księżniczka i jej małżonek kazali przygotować trzy komory 
zamiast dwóch, jak 
jest przyjęte? Jedną na sprzęty, drugą dla siebie i trzecią dla dziecka lub 
dzieci? Jeżeli tak właśnie 
postanowili i jeżeli grobowiec został później otwarty przez członków ich 
rodziny, to po co 
wznieśli ten sztuczny mur? Ta komora jest pusta. Złodzieje szukają kosztowności, 
drobnych 
rzeczy i zwykle zostawiają wszystko, co nie nadaje się do wyniesienia. Tymczasem 
pod wodą nie 
ma nic, ani połamanych sprzętów, ani ołtarzy, ani posążków, nic. Jeśli natomiast 
komorą 
przygotowano na potrzeby krewnych księżniczki Ahure i jej małżonka, to dlaczego 
nie 
ozdobiono jej równie wystawnie, jak pozostałych pomieszczeń? – Chamuaset włożył 
sandały, 
a Kasa przykląkł, aby je zawiązać. – Na ścianach znajduje się podobizna tylko 
jednego dziecka 
książęcej pary, ich syna – ciągnął. – Przyznaję, że nie wiem, co o tym myśleć. 
Nie sądzę, abyśmy 
kiedykolwiek rozwikłali tę tajemnicę.
– A zwój? – zapytał Hori. – Może powinieneś przejrzeć go raz jeszcze, ojcze, 
może tym 
razem tekst wyda ci się bardziej klarowny i znajdziesz w nim jakąś wskazówkę.
– Może – powiedział z wahaniem Chamuaset. – Zdaję sobie sprawę, że jeżeli teraz 
naprawimy zniszczenia i opieczętujemy grobowiec, nie wyczerpawszy wszystkich 
możliwości 
wyjaśnienia zagadki, nigdy nie zaznasz spokoju.
– A ty, ojcze? Czy ty będziesz usatysfakcjonowany?
Hori zauważył, że Chamuaset okazuje coraz większy niepokój. W dłoni zaciskał 
pektorał 
z okiem Horusa, zawieszony na szerokiej piersi.
– Teraz wydaje mi się, że znienawidziłem to miejsce w momencie, gdy Penbuj 
przyniósł nam 
nowinę o jego odkryciu – powiedział cicho. – Nadal nie wiem, skąd wzięło się to 
uczucie. Każ 
robotnikom przystąpić do rekonstrukcji ściany, Hori. Im szybciej zamkniemy tę 
drugą komorę, 
tym lepiej. Wracam do domu. Nie mogę znieść tego odoru i poplamiłem przepaskę.
Wskazał na szarawą smugę na białym płótnie i szybko ruszył w stronę słonecznego 
pasma, 
które przedostało się do korytarza. Nadzorca robót i główny kamieniarz stali z 
pokornie 
spuszczonymi oczami, czekając na rozkazy. Hori dźwignął się z taboretu.
– Zacznijcie zamurowywać komorę – polecił. – Dziś nie mogę tu zostać, ale 
upoważniam 
was obu do podejmowania wszelkich koniecznych decyzji. Wrócę jutro rano.
Mam nadzieję, że ojciec zmusi się, aby raz jeszcze odczytać tekst ze zwoju, 
pomyślał, 
z pomocą sługi wchodząc powoli na schody i z ulgą osuwając się na poduszki 
lektyki. Kiedy 
próbowałem rozwikłać zagadkę wody i pawianów na malowidłach, a potem zamurowanej 
komory, nie brałem pod uwagę tego, że właśnie zwój może stanowić klucz do 
rozwiązania, lecz 
teraz zaczynam wierzyć, iż tak jest. Sceny i inskrypcje, które z takim 
poświęceniem kopiują 
asystenci Penbuja, są bardzo ładne, ale bezużyteczne.
– Do schodów wodnych – polecił, czując, jak jego nastrój od razu ulega poprawie.
Starannie zapakowany kolczyk leżał ukryty pod małymi poduszkami. Postanowił 
złożyć 
wizytę Tabubu, podarować jej znaleziony klejnot i opowiedzieć o wydarzeniach 
poprzedniego 
dnia. Czyż nie prosiła go, aby zawiadomił ją o postępach prac w grobowcu? Tabubu 
użali się nad 
jego zranionym kolanem, poczęstuje dobrym winem i usadzi wygodnie, a jej wielkie 
czarne oczy 
będą pełne współczucia. Teraz, gdy miał już za sobą rozmowę z ojcem, dzień 
wydawał się pełny 
obiecujących możliwości. Zamknął oczy i uśmiechnął się z zadowoleniem.
Wolałby pójść pieszo, lecz kolano tak mocno go bolało, że pozwolił zanieść się 
krętą ścieżką 
pod wysokimi palmami wprost do niskiego białego domu. Wokół panowała przyjemna 
cisza. 
Miał wrażenie, że ostatni raz był tu wiele lat temu. W ogrodzie nie zastał 
nikogo i zaczął się już 
zastanawiać, czy aby pora nie jest zła na wizytę, kiedy wyszedł sługa, skłonił 
się i stanął 
w postawie pełnej wyczekiwania. Hori obrzucił spojrzeniem szerokie ramiona i 
grubo ciosaną 
twarz czarnoskórego Nubijczyka i pomyślał, że przypomina jeden z posągów uszebti 
z grobowca, 
milczący i głuchy do chwili, kiedy pan nie rozkaże, aby służył mu w życiu 
pozagrobowym.
– Powiedz pani Tabubu, że przybył książę Hori i pragnie z nią mówić – rzucił.
Nubijczyk skłonił się ponownie, pokornym gestem poprosił go do środka i zniknął. 
Hori 
usiadł na krześle przy wejściu. Chociaż serce biło mu mocno, uspokoił się, 
poddając się 
panującej wokół ciszy.
Nie czekał długo. Z mrocznego korytarza wyłoniła się Tabubu, pokłoniła z 
wdziękiem 
i uśmiechnęła na powitanie. Była jak zwykle boso. Na kostce prawej nogi 
błyszczała złota 
bransoleta z wisiorkiem, zaś przeguby dłoni zdobiły grube, złote koła. Spod 
cienkiej białej sukni 
przezierał ciepły brąz jej skóry. Tym razem nie walczył z sobą, aby oderwać 
wzrok od kuszących 
linii bioder i ud oraz lekko kołyszących się piersi. Gęste włosy ujęte były w 
kilka złotych siatek, 
co pozwalało podziwiać jej długą szyję i wyraźny zarys podbródka. Zielona 
szminka na 
powiekach sprawiała, że oczy lśniły jak głębokie jeziora. Usta umalowane były 
pomarańczową 
henną.
– Skąd ten bandaż na kolanie?! – wykrzyknęła, podchodząc bliżej. – Co się stało?
Traktuje mnie jak dziecko, pomyślał gniewnie Hori. Jak dzieciaka, któremu trzeba 
pobłażać 
i schlebiać. Dopiero teraz zauważył, że Tabubu nie zaczekała, aby on przemówił 
pierwszy, choć 
tak właśnie powinna postąpić. Niezgrabnie wstał z krzesła.
– Witam cię, Tabubu – rzekł chłodno. – Postąpiłem zgodnie z twoją radą i 
zburzyłem 
wczoraj tę ścianę w grobowcu. Przybyłem dziś, aby opowiedzieć ci, co się 
wydarzyło.
Uśmiechnęła się jeszcze szerzej.
– Wspaniale! Ale wyglądasz na bardzo zmęczonego, książę. Czy kolano boli? Masz 
może 
ochotę napić się wina? Nie zapraszam cię dziś do ogrodu, ponieważ jest za 
gorąco. Chodźmy do 
moich komnat, gdzie czekają wygodne fotele i poduszki.
Buntowniczy nastrój Horiego rozwiał się w jednej chwili. Pokuśtykał za Tabubu, 
która 
skręciła w prawo od komnaty Hormina. Zaraz potem otworzyła drzwi i przytrzymała 
je, aby Hori 
mógł wejść do środka. Z taboretu w kącie komnaty zerwała się pospiesznie 
służąca.
– Powinieneś usiąść w fotelu przy łożu – oświadczyła Tabubu. – Wiem, że jest 
wygodne, bo 
sama spędziłam w nim wiele godzin, lecząc swoją stopę. Przynieś podnóżek, 
poduszki i dzban 
wina – poleciła służącej.
Dziewczyna skłoniła się i wyszła. Czy sługom tego domu nie wolno otwierać ust? – 
pomyślał 
Hori, sadowiąc się w fotelu. Nigdy nie słyszałem, aby któreś z nich się 
odezwało.
Służąca wróciła z podnóżkiem i delikatnie ułożyła nogę Horiego na miękkich 
poduszkach, po 
czy wyszła pospiesznie. Po chwili wróciła z dzbanem, napełniła winem srebrne 
czarki i zniknęła, 
odprawiona rozkazującym gestem Tabubu. Pani domu przysiadła na brzegu łoża. 
Kątem oka Hori 
zauważył stojącą w kącie otwartą skrzynię i przewieszoną przez wieko szkarłatną 
szatę. Obok, na 
blacie niskiego stolika, pyszniły się słoiczki z kosmetykami, a na podłodze 
leżał wachlarz 
z ciemnoczerwonych strusich piór.
– Panuje tu tak przyjemny chłód – powiedział, unosząc czarkę z winem. – Twoje 
zdrowie, 
Tabubu. Długiego życia, pomyślności i szczęścia!
– Dziękuję, książę – uśmiechnęła się ciepło. – To tradycyjny i piękny toast. A 
teraz opowiedz 
mi, proszę, co zaszło wczoraj i co rzekł Chamuaset, kiedy zawiadomiłeś go o 
swojej decyzji.
Łoże za jej plecami było starannie posłane. Biel pościeli połyskiwała w 
półmroku. Na 
podłodze leżał podgłówek z kości słoniowej. Tabubu pochyliła się nieco, nie 
spuszczając 
z twarzy Horiego wyczekującego spojrzenia. Miała lekko rozchylone wargi, 
spomiędzy których 
wyzierały drobne, białe zęby. Jakże łatwo byłoby zburzyć tę równo ułożoną 
pościel, pomyślał 
Hori. Jeden skok i leżałaby na plecach, zdyszana i zaskoczona. Czy krzyknęłaby? 
Nie sądzę. Tak 
czy inaczej, zanim doszłaby do siebie, ja przykryłbym jej usta swoimi wargami. 
Scena ta 
malowała się w jego umyśle tak żywo i wyraźnie, że na chwilę przymknął oczy, 
usiłując 
odzyskać panowanie nad sobą.
– Ojciec bardzo się rozgniewał – powiedział z wysiłkiem. – Zapanował jednak nad 
złością, 
a dziś obejrzał moje dzieło i nie wygłosił żadnego komentarza.
Tabubu skinęła głową. Opisał jej wydarzenia minionego dnia – swój niepokój, 
niepewność 
i podniecenie. Słuchała w skupieniu, lecz kiedy zaczął opisywać tunel, wyczuł 
jej narastające 
poruszenie. Siedziała bez ruchu, wpatrując się w niego pociemniałymi, czujnymi 
oczami.
– Bardzo to tajemnicze – powiedziała w końcu. – Czy obejrzałeś ten tunel?
– Tak – odparł z nutą triumfu w głosie. – I znalazłem to. – Z sakiewki u pasa 
wyciągnął 
kolczyk i położył go na dłoni Tabubu. – Właśnie o niego skaleczyłem kolano, ale 
było warto, nie 
sądzisz? To naprawdę piękny, stary turkus w godnej takiego kamienia oprawie.
Klejnot leżał na dłoni Tabubu jak kropla niebieskozielonej wody z Nilu. Szukając 
w twarzy 
kobiety aprobaty i zachwytu, ujrzał, jak na krótką chwilę pojawił się na niej 
dziwny, 
nieodgadniony wyraz. Może była to chciwość, może satysfakcja, a może gniew? Nie 
był pewien.
– Włóż go – zaproponował.
Uśmiechnęła się leniwie.
– Czy nie obrażę ka damy, do której niegdyś należał? – zapytała z lekką drwiną w 
głosie.
– Ka tej damy na pewno wie, że zamierzam złożyć ten klejnot w grobowcu – odparł 
z uśmiechem. – Zresztą czemuż miałaby się poczuć urażona, skoro jej kolczyk 
podnosi blask 
twojej urody?
W odpowiedzi włożyła w ucho kolczyk, który zakołysał się wdzięcznie, ocierając o 
gładką 
skórę szyi. Wyglądał, jakby zrobiono go specjalnie dla niej.
– Podaj mi lusterko, Hori – poprosiła i zaraz roześmiała się cicho. – 
Zapomniałam o twoim 
biednym kolanie. Sama je przyniosę.
Zerwała się i podbiegła do stolika. Horiemu wydawało się, że porusza się w 
dziwnie 
zmysłowy sposób, zupełnie jakby zapomniała, iż nie jest sama.
Chwyciła miedziane lusterko, podniosła je w dłoniach jak świecę wotywną, 
zmrużyła oczy, 
odchyliła się do tyłu i poruszyła głową. Mruczała coś przy tym cicho, tak cicho, 
że Hori nie 
słyszał jej słów. Potem z trzaskiem odłożyła lusterko i odwróciła się do niego.
– Ciekawe, co stało się z drugim – powiedziała. – Prawdopodobnie zabrali go 
złodzieje, tak 
jak podejrzewasz. Szkoda. – Wróciła na swoje miejsce, opierając jedną stopę o 
podłogę. Biała 
szata rozsunęła się, ukazując długą brązową łydkę i udo. – Czy pozwolisz mi 
ponosić go trochę? 
– zapytała, a ton rozkosznej uległości w jej głosie sprawił, że serce Horiego 
zabiło mocniej.
Kiwnął głową, nie ośmielając się przemówić. W powietrzu unosił się mocny zapach 
jej 
perfum, zmysłowości i uwielbienia, zmieszanego z czymś ulotnym i fascynującym. 
Długimi 
palcami umalowanej dłoni głaskała lekko kolczyk.
– Opowiedziałeś mi o swoich wczorajszych dokonaniach i o reakcji Chamuaseta, nie 
wspomniałeś jednak, jakie wnioski wyciągnęliście z nowego odkrycia. Czy fakt 
istnienia 
mniejszej komory rzuca jakieś światło na pochodzenie pogrzebanych tam zmarłych?
– Raczej nie – odparł. – Ty i twój brat widzieliście grobowiec i wiecie o nim 
tyle co my, 
chociaż trudno mi się do tego przyznać, bo przecież ojciec i ja mienimy się 
znawcami historii.
– Sisenet również doskonale zna historię Egiptu – oznajmiła. – Dużo 
rozmawialiśmy o roli, 
jaką w malowidłach ściennych w grobowcu odgrywa woda i pawiany. Zastanawialiśmy 
się także, 
dlaczego sarkofagi nie były przykryte. Niestety, bezskutecznie – dodała nadal 
muskając palcami 
kolczyk. – Powiedz mi, co stało się ze zwojem, który Chamuaset odciął od ręki 
zmarłego? 
W ogóle o nim nie wspominasz.
– Zwój znajduje się w gabinecie ojca, lecz on przestał się nim zajmować – 
odpowiedział. – 
Próbował odczytać tekst, ale poniósł porażkę. Dziwne, że o tym wspominałaś, bo 
właśnie dziś 
przyszło mi do głowy, że może zwój zawiera klucz do tajemnic grobowca. Zamierzam 
poprosić 
ojca, żeby pozwolił mi go przejrzeć.
Tabubu rzuciła mu słodki uśmiech, który zdawał się mówić: „Skoro największy 
historyk 
w Egipcie nie potrafi odszyfrować tego tekstu, to jakże uda się to tobie?” Hori 
natychmiast 
poczuł się przygnębiony.
– Najprawdopodobniej nie z tego nie wyniknie – dodał pospiesznie. – Ale kto wie? 
Może 
dzięki temu skłonię go do wykonania nowego przekładu? Moi robotnicy zamurują 
dziś mniejszą 
komorę i niedługo cały grobowiec zostanie ponownie opieczętowany. Nie mamy dużo 
czasu.
Lewa dłoń Tabubu oderwała się od kolczyka i spoczęła na smukłym udzie. Hori nie 
spuszczał z niej wzroku.
– Bardzo chciałabym obejrzeć ten zwój – powiedziała z rozkoszną pokorą. – Lecz 
cóż, 
twojemu szlachetnemu ojcu moja ciekawość mogłaby wydać się próżna i frywolna... 
Mój brat ma 
jednak pewne zdolności w dziedzinie przekładu, więc może on byłby w stanie 
przyjść wam 
z pomocą.
Hori uśmiechnął się z wyższością.
– Wybacz, Tabubu, ale twój brat jest na pewno tylko utalentowanym amatorem – 
odparł 
wyniośle. – Zwój jest kruchy i bezcenny. Ktoś, kto nie przywykł do takich 
skarbów, mógłby go 
z łatwością uszkodzić.
– Och, nie wydaje mi się, aby istniało takie zagrożenie – powiedziała miękko. – 
Sisenet ma 
wiele cennych zwojów. Odszyfrował wszystkie zapiski pozostawione przez nadzorców 
karawan 
Hatszepsut, którzy, jak wiesz, byli naszymi przodkami.
– Nic o tym nie wiedziałem – stwierdził Hori. – Skoro tak, to mogę poprosić 
ojca, aby 
pozwolił twemu bratu przeczytać zwój. Czy Sisenet byłby tym zainteresowany?
– Och tak – zapewniła go. – Nie wątpię, że byłby bardzo zainteresowany. Dolać ci 
wina, 
książę?
Kiedy skinął głową, wstała i nachyliła się nad nim, aby napełnić jego czarkę 
winem. Odniósł 
wrażenie, że przysunęła się bliżej, niż było to konieczne. Wciągnął w nozdrza 
zapach jej perfum 
i ciepło, emanujące z rozwidlenia między piersiami, a gdy czarne warkocze 
musnęły mu twarz, 
odsunął je lekko. Jej aksamitne i połyskujące w mroku ramię znalazło się tuż 
obok jego ust. Nie 
potrafiąc się opanować, pochylił się, zamknął oczy i dotknął wargami jej ręki. 
Miała chłodną 
skórę, pachnącą wodą lotosową. Nie otwierając oczu musnął językiem szyję, 
szukając 
cudownego zagłębienia nad obojczykiem, potem zaś podążył w górę do podbródka. 
Wreszcie 
natrafił na jej wargi, lekko rozchylone, miękkie i uległe. Nie poruszyła się, 
więc ośmielony 
wsunął język w usta. Całował namiętnie, usiłując ukoić płonący w nim ogień. 
Sięgnął dłońmi ku 
piersiom, które okazały się pełniejsze i cięższe niż przypuszczał. Kiedy oderwał 
się od niej, 
rozpalony i nieprzytomny, uświadomił sobie, że ogień jest jeszcze silniejszy.
– No cóż, mój młody książę – wymamrotała. – Bardzo mi to pochlebiło.
– Pochlebiło?! – wybuchnął Hori. – Szaleję za tobą, Tabubu! Nie mogę ani jeść, 
ani spać. 
Teraz już wiem, dlaczego towarzystwo ślicznych dziewczątek z dworu dziadka 
napawało mnie 
uczuciem smutku i jakiejś tęsknoty. Myślałem, że jestem niezależny, ale byłem 
pogrążony 
w głębokim śnie. – Miał ochrypły głos i napięte mięśnie twarzy. – Pozwól, abym 
cię wielbił, 
abym przekonał cię, że jestem kimś więcej niż tylko niedojrzałym młodzieńcem. 
Pomyśl, czy nie 
zechciałabyś wejść do najpotężniejszej rodziny Egiptu. Przecież mogłabyś trafić 
gorzej.
Tabubu uniosła wysoko brwi.
– Ależ mój drogi, ty w ogóle mnie nie znasz. W twoich oczach jestem tylko 
ciałem, które 
nadaje kształt fantazjom. Gdybyś poznał mój charakter, może byłbyś rozczarowany. 
– Pogładziła 
go po głowie. – To tylko zauroczenie, nic więcej.
Odepchnął szorstko jej dłoń tylko po to, by zaraz chwycić ją i obsypać gorącymi 
pocałunkami, liżąc czubki smukłych palców.
– Nigdy nie byłem lekkomyślny i kochliwy – jęknął. – To nie zauroczenie, Tabubu, 
lecz 
uczucie, które przetrwa.
Nie próbowała cofnąć ręki.
– Stałbyś się pośmiewiskiem całego Egiptu – powiedziała. – W moich żyłach płynie 
szlachetna krew, lecz nie dość szlachetna, abym mogła zostać małżonką księcia 
najwyższego 
rodu. Poza tym jestem dla ciebie za stara.
Splótł jej palce ze swoimi i zdobył się na słaby uśmiech.
– Ile masz lat?
W komnacie zapanowała cisza. Potem Tabubu zaśmiała się cicho.
– Bogowie dali mi trzydzieści pięć lat.
– Nic mnie to nie obchodzi.
– Ale mnie tak. Nie mogę nałożyć małżeńskich więzów tak młodemu mężczyźnie.
Wyrwała mu dłoń i odsunęła się. Hori czuł, jak w skroniach pulsuje mu krew. 
Kręciło mu się 
w głowie. Nagle zdał sobie sprawę, że ból w kolanie nasilił się.
– Czy w ogóle coś do mnie czujesz? – zapytał.
– Co powiedziałby na to twój ojciec? – odparowała. – Jesteś atrakcyjnym 
mężczyzną, Hori, 
a ja nie jestem obojętna na twój magnetyczny urok. Żadna kobieta w Egipcie nie 
pozostaje nań 
obojętna. Muszę jednak traktować cię jak drogiego memu sercu młodego 
przyjaciela. Możesz 
odwiedzać mnie, kiedy zechcesz pod warunkiem, że twoja rodzina i przyjaciele nie 
poznają 
twoich uczuć. Zgoda?
– Zgoda – szepnął. Chłodny spokój i opanowanie opuściły go dawno temu. Teraz 
pragnął 
jedynie dowieść swej męskości i wymazać z jej oczu ten wyraz łagodnego 
pobłażania. – Nie 
odpowiedziałaś jednak na moje pytanie.
– Odpowiedziałam. A teraz wróćmy do rzeczywistości. Masz ochotę coś zjeść? A 
może 
opatrzyć ci ranę?
Żaden opatrunek nie zagoi mojej rany! – chciał krzyknąć. Pragnął kontynuować 
rozmowę, 
pragnął, aby Tabubu przyznała, że pożąda go równie mocno jak on jej, lecz 
instynkt nakazywał 
milczeć. Otwarty atak nic by nie dał. Tabubu można było zdobyć podstępem i 
cierpliwością.
– Dziękuję, ale nie – odparł krótko. – Muszę wracać do domu, czeka na mnie wiele 
spraw. 
Twoja gościnność jest jak zwykle bezgraniczna.
Za wszelką cenę starał się, aby jego słowa nie zabrzmiały sarkastycznie. Tabubu 
wstała, 
wyjęła z ucha kolczyk i z wyraźną niechęcią oddała go Horiemu.
– Wszyscy członkowie mojej rodziny wysoko cenią starożytny turkus – powiedziała. 
– Ten 
kamień jest wyjątkowo piękny i delikatny. Jestem zaszczycona, że użyczyłeś mi go 
na chwilę, 
książę.
Zawinął kolczyk w kawałek płótna i schował go do sakiewki, potem zaś wstał z 
fotela 
i utykając ruszył ku drzwiom. Tabubu bez słowa poszła za nim.
Było późne popołudnie. Gdy wyszli przed dom, Hori miał wrażenie, jakby znalazł 
się 
w środku rozpalonego, dyszącego żarem pieca. Pożegnał się, świadomy, że jego 
zachowanie jest 
zaledwie namiastką zwykłej wyniosłości, ona zaś odpowiedziała z lekkim 
uśmiechem, prosząc, 
aby ponownie złożył jej wizytę. Lektyka czekała. Hori opadł na poduszki, 
zagryzając wargi 
z bólu, wydał rozkaz i jednym szarpnięciem zasunął zasłony.
Chwilę później nieokreślony impuls skłonił go do rzucenia ostatniego spojrzenia 
na dom. 
Tabubu stała na progu. Patrzyła w ślad za nim, a jej twarz była pusta, 
pozbawiona wszelkiego 
wyrazu. Obok niej stał brat, obejmując ją ramieniem. Na jego twarzy również nie 
malowały się 
żadne uczucia. Hori szybko opuścił zasłonę, lecz obraz tych dwóch nieruchomych i 
w jakiś 
sposób złowróżbnych postaci towarzyszył mu do końca gorącego dnia.
Kiedy cała rodzina tuż po zachodzie słońca zgromadziła się na wieczorny posiłek, 
Chamuaset był ponury i milczący. Przyzwyczajona do pogody ducha, jaka zwykle 
charakteryzowała jej ojca, Szeritre przez pierwsze dwa dania opowiadała o 
Horminie, lecz 
ucichła, wstrząśnięta i zaskoczona, gdy ostrym tonem kazał jej zamilknąć. Tym 
razem Nubnofret 
poczuła się w obowiązku stanąć w obronie córki.
– Doprawdy, Chamuasecie, nie musisz być tak opryskliwy – powiedziała, on jednak 
nie 
zareagował.
Wkładał do ust kęsy potraw, których smaku w ogóle nie czuł, i starał się udawać, 
że słucha 
muzyki, choć nie potrafił rozpoznać ani jednego tonu. Zdawał sobie sprawę, że 
Hori przebywa 
myślami zupełnie gdzie indziej, słyszał jego monosylabiczne odpowiedzi na 
pytania matki 
i postanowił, że następnego dnia obejrzy jego ranę, natychmiast jednak o tym 
zapomniał. Kiedy 
wrócił z grobowca do gabinetu, Penbuj odczytał mu zwój od Unnefera, przyjaciela 
i kapłana, 
zawierający odpowiedź, dotyczącą sporu, jaki wiedli od miesięcy w kwestii 
prawdziwego 
miejsca pochówku głowy Ozyrysa. Chamuaset wysłuchał listu z niechęcią, znudzony 
powtarzanymi przez przyjaciela argumentami. Huja, burmistrz Memfis, przysłał 
zaproszenie na 
uroczysty obiad, lecz Chamuaset kazał Penbujowi wysłać odpowiedź odmowną. Sa-
Montu 
napisał krótki list, zawiadamiający brata, że winogrona przetrwały plagę i 
powoli dojrzewają. 
Wzmianka o chorobie winorośli przypomniała mu o chorej matce, pospiesznie jednak 
zepchnął 
wyrzuty sumienia w głąb podświadomości. Postanowił, że wyśle do niej pogodny, 
pocieszający 
list. Z Delty nadeszły doniesienia o wynikach pomiarów coraz niższego poziomu 
Nilu i głos 
pisarza, monotonnie recytujący liczby, przyprawił Chamuaseta o gwałtowny atak 
bólu brzucha.
Płonął z pożądania, Tabubu stała się główną treścią jego myśli. Nawet gdyby 
chciał, nie 
potrafiłby odsunąć wizji jej ciała, gestów i śmiechu. Wszyscy, którzy rościli 
sobie prawo do jego 
czasu, budzili w nim nieokiełznaną wściekłość. W szczególny zaś sposób 
rozgniewały go 
wczorajsze rewelacje Horiego.
Natychmiast po wieczornym posiłku opuścił salę jadalną i skierował się w 
najdalszy zakątek 
ogrodu. Tam z roztargnieniem obserwował wschód bladego księżyca. Wcześniej 
zdobył się na 
ogromny wysiłek i odwiedził Nubnofret, aby znowu zagrać z nią w seneta. Z trudem 
jednak 
zniósł jej towarzystwo.
Tego ranka nie chciał oglądać grobowca, który uważał za jedną z przeszkód w 
oceanie 
trudności. Wolał zostać w domu, tłumacząc sobie, że Tabubu może z jakiegoś 
powodu złożyć mu 
wizytę. Za kilka dni sam zamierzał się u niej zjawić pod pretekstem przekazania 
receptury 
skutecznego leku ziołowego. Wiedział jednak, że tak naprawdę nie potrzebuje 
żadnego pretekstu. 
Tabubu była wdową, on zaś księciem, który miał prawo mieć tyle żon i konkubin, 
ile mu się 
spodoba, lecz w głębi serca czuł się skalany dręczącą go namiętnością. Jej siła 
okazała się tak 
wielka, że praca, rodzina i pozycja straciły wszelkie znaczenie. Sam zdecydował 
zresztą, że nic 
nie stanie między nim a obiektem jego pożądania. Zaczął na zimno planować 
kampanię zdobycia 
Tabubu.
Teraz westchnął głęboko, pozwalając, aby zmysłowe piękno nocy – pachnący 
świeżością 
lekki wiatr, muskający jego nagą skórę, aksamitne, czarne niebo, obsypane 
jasnymi gwiazdami – 
przeniknęło do rozpalonego umysłu. Przypomniał mu się turkusowy kolczyk, który 
Hori pokazał 
mu z mieszaniną dumy i wstydu. Natychmiast ujrzał piękny klejnot muskający 
brązową, smukłą 
szyję, połyskujący wśród gęstwiny czarnych włosów, pachnących ciepłem i mirrą. 
Kolczyk był 
jakby stworzony dla niej...
– Ach, Thocie, jeżeli mnie kochasz, pomóż mi – jęknął cicho.
Księżyc, symbol Thota, stał teraz nad domem, a jego światło wydawało się zimne i 
obojętne. 
Chamuaset osunął się na trawę pod drzewem. Długo obserwował, jak w komnatach 
gasną lampy. 
Za murem ogrodu, gdzie znajdowały się pomieszczenia dla służby i spichlerze, 
słychać było 
śmiechy i stłumiony grzechot rzucanych na planszę kości do gry, wkrótce jednak i 
te odgłosy 
ucichły.
Pobliskie krzewy rozświetlił nagle blask lampy.
– Książę, jesteś tam? – zawołał Kasa.
– Tak – odpowiedział Chamuaset, nie podnosząc się z miejsca. – Jestem zbyt 
zdenerwowany, 
aby udać się na spoczynek. Pościel mi łoże i zostaw wodę w mniejszej komnacie, 
abym mógł się 
obmyć przed snem. Potem możesz iść do siebie.
– Panie chcesz się sam obmyć? – W głosie Kasy zabrzmiało oburzenie. – Doprawdy, 
ja...
– Idź już, Kaso – przerwał mu zdecydowanym tonem Chamuaset.
Światło lampy zamigotało, przesuwając się wśród gęstych liści, i po chwili 
zniknęło za 
niewidocznymi w ciemności kolumnami. Chamuaset czuł, jak palą go oczy, a głowa 
ciąży ze 
zmęczenia, lecz mimo tych objawów był nienaturalnie podekscytowany.
Kiedy w domu zgasła ostatnia lampa, wstał, zamierzając przejść się po ogrodzie i 
przez 
chwilę popatrzeć na rzekę, lecz zamiast tego zszedł po schodach wodnych, 
odwiązał małą łódź, 
wsiadł do niej i sięgnął po wiosła. To szaleństwo, protestowała trzeźwa część 
jego umysłu, 
podczas gdy druga ponaglała do rytmicznego wiosłowania. Każde pociągnięcie 
wiosłem 
wykonywał z imieniem Tabubu na ustach.
Północne przedmieścia po lewej stronie spowijała senna cisza. Minęła go duża, 
jasno 
oświetlona tratwa, pełna rozbawionych biesiadników, lecz po chwili wchłonęła ją 
ciemność. 
Skierował się ku wschodniemu brzegowi, prawie nie czując bólu mięśni ud i 
ramion. Nie 
powinienem był tego robić, pomyślał. Jeżeli ktoś mnie zobaczy, uzna, że 
oszalałem. Może to 
prawda. Może znajduję się pod wpływem potężnych czarów, może spoczywam w tej 
chwili na 
swoim łożu, spowity siecią iluzji ruchu, w mocy zaklętego księżyca Thota. Cóż, 
niech więc 
złudzenie trwa. Niech zwiąże mnie mocniej, niech ta noc przesłoni czas i 
rzeczywistość, abym 
mógł stanąć pod jej domem jak porażony miłością młodzieniec, który niczego się 
nie lęka.
Woda spływała srebrzystymi strużkami z wioseł, a powierzchnia rzeki marszczyła 
się lekko 
i ginęła gdzieś w przybrzeżnych cieniach. Łatwo byłoby przeoczyć wąskie, 
zarośnięte 
roślinnością schodki, lecz Chamuaset przybił do brzegu we właściwym miejscu. 
Wysiadł, 
przywiązał łódź i ruszył ścieżką ku domowi. Stopy nie wydawały żadnego dźwięku 
na 
piaszczystym podłożu. Po obu stronach ścieżki drzewa tonęły w ciemnościach, 
podobne do 
kamiennych filarów, a ich pióropusze tworzyły w górze gęsty baldachim. Chamuaset 
był coraz 
głębiej przekonany, że wszystko to tylko mu się śni. Jeszcze jeden zakręt i 
ujrzy dom, którego 
białe ściany przybiorą w mroku tajemniczą szarawą barwę, zaś maleńkie okienka 
spojrzą ku 
niemu ślepymi otworami. Szedł jednak dalej.
Nagle jego uwagę przyciągnął jakiś ruch po lewej stronie ścieżki. Poczucie 
nierealności 
zaczęło go stopniowo opuszczać. Ktoś go śledził. Trzeba było zabrać ze sobą 
przynajmniej 
Ameka, pomyślał. Głupiec ze mnie. Czekał w napięciu na następne poruszenie wśród 
drzew. 
Wkrótce usłyszał szelest piasku pod czyimiś stopami i ujrzał idącą w jego stronę 
Tabubu. Była 
boso, a linie jej twarzy i ciała zacierały się w półmroku. Włosy miała 
rozpuszczone i nieco 
splątane, a całą postać otulał czarny obłok peleryny. Chamuaset z trudem 
przełknął ślinę, widząc, 
że kobieta ma na sobie tylko zwiewną przepaskę, zawiązaną wokół bioder. Zbliżyła 
się powoli 
i zatrzymała, nie okazując zdziwienia. – Książę Chamuaset – powiedziała. – 
Powinnam była 
zgadnąć, że tu jesteś. Powietrze przesiąknięte jest dziś twoją obecnością.
Nie zapytała, co robi w jej ogrodzie. Bez biżuterii, z twarzą świeżą i 
nieumalowaną, 
wyglądała na szesnaście lat. Jestem młodzieńcem porażonym pierwszą miłością, 
pomyślał 
radośnie. Och, Tabubu!
– Myśl o tobie skłania mnie do najdziwaczniejszych czynów – odparł. – 
Zamierzałem przez 
chwilę krążyć wokół twego domu jak zakochany młodzik, potem zaś wrócić do domu. 
Wybacz 
mi to ekscentryczne zachowanie.
– Jest nie bardziej ekscentryczne od mojego – stwierdziła z lekkim uśmiechem. – 
Lubię 
spacerować nocą pod palmami, kiedy nie mogę zasnąć, a ostatnio sen nieczęsto 
mnie nawiedza.
– Dlaczego? – zapytał szybko, ledwo wydobywając głos z zaciśniętego gardła.
Uniosła ku niemu ciemne oczy.
– Nie jestem pewna – szepnęła. – Wiem tylko, że czuję się samotna, książę. 
Spokój rzadko 
spływa na rozczarowanych życiem. – Naturalnym, młodzieńczym gestem złożyła 
dłonie pod 
brodą. – Mój brat nie należy do komunikatywnych osób, chociaż kocha mnie, 
natomiast 
Hormin... – Wzruszyła ramionami. – Hormin to młody człowiek zajęty własnymi 
sprawami.
Odwróciła się i ruszyła dalej. Dotrzymał jej kroku. Po chwili wziął ją za rękę, 
uznając, że jest 
to naturalny, prosty gest. Palce Tabubu zacisnęły się wokół jego dłoni. 
Przystanęła w gęstym 
mroku i wtedy przyciągnął ją do siebie, po omacku szukając drugiej dłoni.
– Kocham cię – powiedział z naciskiem. – Wydaje mi się, że pokochałem cię w 
chwili, gdy 
zauważyłem cię na tej drodze nad rzeką. Nigdy dotąd nie byłem zakochany, nigdy 
dotąd moje 
ciało, umysł i ka nie tęskniły za obecnością jednej kobiety...
Uwolnił jej dłonie i ujął za ramiona, w ekstatycznej radości dotykając szyi, 
muszli ucha, brwi 
i rzęs.
– Chcę się z tobą kochać – wydyszał. – Teraz, tutaj, pod palmami.
– Pragnę leżeć w twoich ramionach – odpowiedziała cicho. – Tyle razy 
zastanawiałam się, 
jakby to było, a potem, kiedy spoglądałam ci w oczy i dostrzegałam w nich 
lustrzane odbicie 
mojego pożądania... – Nie dokończyła, przyciskając policzek do jego dłoni. – Ale 
ja nie oddaję 
się łatwo, w przeciwieństwie do innych kobiet. Żyję uczciwie, zgodnie z zasadami 
starożytnych 
przodków, a moralne zepsucie naszych czasów napełnia mnie obrzydzeniem i 
przerażeniem.
Chamuaset osunął się na piasek i pociągnął ją za sobą. Jej słowa otarły się 
jedynie 
o powierzchnię jego umysłu. Rozpaczliwie chwycił się jej wyznania, że pragnie 
leżeć w jego 
ramionach. Przewrócił ją delikatnie na plecy i zanurzył twarz w zagłębieniu 
między piersiami, 
dłońmi pieszcząc uda. Czując pod palcami miękkie płótno, rozwiązał jej przepaskę 
i odrzucił na 
bok. Dopiero wtedy podniósł głowę. Leżała pod nim naga, płaski brzuch unosił się 
i opadał 
w rytm oddechu, a gładka linia bioder wprawiła go w bolesny zachwyt.
Zaczął wodzić językiem po jej ciele, lecz ona ujęła jego głowę w dłonie i siłą 
uniosła ku 
sobie, odnajdując usta. Tym razem to ona całowała, ona jęczała z rozkoszy i 
ocierała się o niego 
z niecierpliwością, która na chwilę pozbawiła go sił. Oderwał się od jej warg i 
uklęknął między 
udami, drżąc z pożądania, ale Tabubu oswobodziła się z jego uścisku i 
przetoczyła na bok, 
opierając czoło o ziemię i ciężko dysząc. Kiedy wyciągnął ku niej rękę, odsunęła 
się od niego 
i usiadła, podciągając kolana pod brodę.
– Nie mogę – wymamrotała. – Wybacz mi, książę.
Miał ochotę potrząsnąć nią w bezsilnej frustracji i złości. Pragnął rzucić ją na 
plecy, przykryć 
własnym ciałem, wbić się w nią i zburzyć tamę, powstrzymującą morze bólu, lecz 
nie uczynił 
tego. Pieszczotliwie pogładził jej włosy i powoli cofnął dłoń.
– Na terenie mojej posiadłości stoi piękny dom – powiedział. – Duży, jasny i 
pełen cennych 
sprzętów, z ogrodem, w którym znajduje się staw i fontanna. Od dawna go nie 
odwiedzałem. 
Mieszkają tam moje nieliczne konkubiny. – Uśmiechnął się nieznacznie. – Rzadko 
je 
odwiedzam. Do tej pory Nubnofret całkowicie mi wystarczała, ale teraz... – 
Przerwał, lecz 
Tabubu nie podniosła wzroku, nadal wspierając czoło o kolana. – Teraz pragnę 
mieć cię przy 
sobie – dodał. – Wprowadź się do tego domu, Tabubu. Zostań jego uprzywilejowaną 
mieszkanką. 
Każda twoja zachcianka zostanie spełniona, twoja, twojego syna i brata. Pozwól, 
abym się tobą 
zaopiekował.
Powoli podniosła głowę i zwróciła ku niemu twarz. Dostrzegł chłodne lśnienie jej 
oczu.
– Księżniczki mogą uważać się za wybranki losu, kiedy kończą w haremach królów – 
powiedziała. – Ja nigdy nie zostanę niczyją konkubiną, nigdy nie będę liczyła 
czasu 
w oczekiwaniu na mężczyznę, którego oczarowanie znika pod wrażeniem nowej, 
młodszej 
piękności. Taka kobieta na zawsze pozostaje własnością mężczyzny i nigdy nie 
odzyskuje 
wolności.
– Ależ Tabubu, przecież to ja, Chamuaset, składam ci tę propozycję! – wykrzyknął 
zaskoczony. – Nie mam rozwiązłej natury. Do końca życia czciłbym cię swoim 
ciałem.
– Rozwiązłość nie leży w twojej naturze – odparła zimnym głosem. – Ocknęły się 
jednak 
w tobie siły, których nie da się już poskromić, mój książę. Ze mną czy beze 
mnie, Nubnofret nie 
może zaspokoić twoich potrzeb, chociaż być może jeszcze o tym nie wiesz.
– To ty rozbudziłaś te siły! – wybuchnął. – Ty mnie odmieniłaś! Ty jesteś 
ogniskiem tych sił 
i ty będziesz zawsze mieć je pod kontrolą! Kocham cię!
– Tak, kochasz mnie – przytaknęła obojętnie. – Przykro mi, książę, ale nie mogę 
przyjąć 
twojej propozycji. Nie mogę również oddawać ci swego ciała, kiedy go 
zapragniesz, jak zwykła 
dziwka. Takie postępowanie unicestwiłoby mnie.
Chamuaset uświadomił sobie, że przygryza wargi, a dłonie ma zaciśnięte w pięści. 
Powoli 
rozluźnił palce i mięśnie szczęk, potem zaś położył się na plecach i zamknął 
oczy. Zapadło długie 
milczenie. Żadne z nich nie poruszyło się. Palmowy gaj tonął w ciszy.
Wreszcie Chamuaset niespiesznie podniósł się z ziemi. Oparł dłonie na biodrach i 
spojrzał na 
Tabubu.
– Wstań, Tabubu – polecił.
Usłuchała go, otrzepując piasek z pośladków, kolan i łokci, jak dziecko, któremu 
powiedziano, aby nie ubrudziło nowej przepaski, i stanęła przed nim ze 
spuszczonymi oczami.
– Wypowiedziałaś mocne słowa, które tylko utwierdziły mnie w przekonaniu o twoim 
dobrym wychowaniu i moralności. Niewiele jest takich kobiet. Kocham cię teraz 
bardziej, droga 
siostro.
Po raz pierwszy nazwał ją mianem przysługującym ukochanej. Z gardła Tabubu 
wyrwał się 
cichy jęk.
– Zgodnie z prawem mogę pojąć jeszcze jedną małżonkę – ciągnął, chociaż jego 
drugie „ja”, 
ostrożne, trzeźwe „ja”, które dałoby wszystko, aby powrócić do poprzedniej, 
spokojnej 
egzystencji, słuchało jego słów z przerażeniem. – Do dziś nie miałem ochoty tego 
czynić, ale 
zdobędę cię, Tabubu, a jeżeli warunkiem ma być małżeństwo, z radością ci je 
zaproponuję.
Ujął ją pod brodę i zmusił, aby spojrzała mu w oczy.
– Każę spisać kontrakt małżeński i zamieszkasz w moim domu, w komnatach, które 
zbuduję 
specjalnie dla ciebie. Odpowiada ci to?
Rzęsy Tabubu zadrżały, jakby budziła się z głębokiego transu.
– Drogi Chamuasecie, drogi książę – powiedziała miękko. – Kocham cię, nie myśl 
jednak, że 
odmówiłam ci swego ciała po to, byś poczuł się zmuszony do zaproponowania mi 
małżeństwa. 
Formalny związek to poważna decyzja dla księcia królewskiego rodu. Dajmy sobie 
trochę czasu 
na zastanowienie.
Przycisnął ją do siebie.
– Obiecujesz się zastanowić?
– Tak – powiedziała z uśmiechem. – Obiecuję.
Nagle zapragnął znaleźć się w domu, w swoim łożu, gdzie mógłby spokojnie 
przemyśleć 
swoje zachowanie.
– Przyjdź do nas jutro po południu – poprosił gorąco. – Spędzisz parę godzin z 
Nubnofret, 
która bardzo cię polubiła. Twoje towarzystwo sprawia jej przyjemność. Życie 
księżniczki ma 
wiele dobrych stron, Tabubu.
– Jestem tego pewna – odparła poważnie.
Przyciągnął ją do siebie i pocałował, tym razem z gwałtowną, gniewną 
namiętnością, po 
czym odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku schodów wodnych. Nie obejrzał 
się ani razu. Na 
jego pocałunek nie odpowiedziała wprawdzie z równym zaangażowaniem, miał jednak 
nieodparte wrażenie, że jego dzikość bardzo ją podnieciła. Jeżeli mam 
zaproponować Tabubu 
kontrakt małżeński, jeżeli poprzez związek ze mną ma wejść do królewskiej 
rodziny, muszę 
dokładnie poznać jej korzenie, pomyślał, patrząc na przesuwający się pod stopami 
piasek. Jej 
krew musi być czysta, wszyscy jej przodkowie i krewni wolni od zarzutu zdrady 
lub innej obrazy 
egipskiego państwa. Najlepiej będzie, jeżeli zajmie się tym Penbuj. Może 
przygotować kontrakt, 
lecz na razie nie powinien nikomu o tym mówić. Przypomniał sobie nagle Sa-Montu, 
który bez 
wahania poślubił kobietę znacznie niższego rodu, w dodatku cudzoziemkę. Ciekawe, 
czy decyzja 
o dokładnym sprawdzeniu pochodzenia Tabubu nie jest dziełem jakiejś drobnej 
części jego 
świadomości, która stara się przyjść mu na ratunek. Zachowuję się jak głupiec, 
pomyślał. 
Przedmiot mojego pożądania znajduje się w zasięgu moich ramion. Trudno będzie mi 
powiedzieć 
o tym rodzinie, ale nie robię przecież niczego, do czego nie miałbym prawa. 
Niewykluczone, że 
nawet ojciec zaakceptuje moją decyzję. Zawsze bawiła go moja trzeźwość.
Czuł się jak lekkomyślny młodzieniec, pijany miłością i pożądaniem. Po drodze do 
łodzi 
potknął się dwa razy, a kiedy ujął wiosła, miał wrażenie, że ostatnim razem 
trzymał je w dłoniach 
całe wieki temu.
Nagle poczuł, że ktoś go obserwuje. Odłożył wiosła i obejrzał się, usiłując 
przeniknąć 
wzrokiem gęstą ciemność pod drzewami.
– Czy to ty, Tabubu! – zawołał, ale nie odpowiedział mu nawet szmer wiatru.
Siedział nieruchomo, oddychając płytko. Był teraz zupełnie pewny, że ktoś, kogo 
nie może 
dojrzeć, przygląda mu się uważnie. Gdyby nie był tak zmęczony i poruszony, 
wróciłby na 
ścieżkę i przeszukał zarośla, doszedł jednak do wniosku, że nie miałoby to 
sensu. Noc straciła 
tajemniczy urok, czas nie stał już w miejscu, ciemność była zasłoną, skrywającą 
efemeryczne, 
bezimienne, opętane zazdrością stwory, które nie mogły znieść ludzkiego 
szczęścia. Pospiesznie 
odbił od brzegu i zawrócił do domu.
X
Wygnaj smutek z serca, Bo czasu mamy niewiele.
Kiedy Chamuaset znalazł się wreszcie w łożu, nie tykając wody, którą zostawił 
dla niego 
Kasa, do świtu pozostały zaledwie trzy godziny. Nocna lampka na stoliku 
przygasła i migotała. 
Chamuaset zdmuchnął płomyk i zapadł w sen, przekonany, że ocknie się dopiero 
koło południa.
Ku swemu zdumieniu obudził się o zwykłej porze, wypoczęty i pełen energii. O ile 
pamiętał, 
nic mu się nie śniło.
Po kąpieli ubrał się i otworzył ołtarzyk, aby odmówić poranne modlitwy. Dopiero 
wtedy 
wrócił myślami do wydarzeń ostatniej nocy, które w świetle dnia wydawały się 
nierealne. Wbrew 
temu wrażeniu podśpiewywał radośnie pod nosem, doskonale bowiem znał różnicę 
między iluzją 
a rzeczywistością.
Wygaszał właśnie kadzielnicę, kiedy sługa zaanonsował Horiego. Chamuaset 
przekazał 
naczynie w ręce Iba i odwrócił się na powitanie syna. Miał ochotę obdzielić 
wszystkich radością, 
która przepełniała mu serce, lecz widok Horiego przytłumił to pragnienie. 
Chłopak utykał, czego 
można się było spodziewać, ale to jego twarz wzbudziła niepokój Chamuaseta. Była 
blada 
i mizerna, pod oczami widniały ciemne smugi. Chamuaset spojrzał na kolano syna, 
obawiając 
się, że dostrzeże oznaki infekcji, lecz rana zdążyła się już zasklepić i 
wszystkie szwy były 
widoczne.
– Co ci jest, Hori? – zapytał.
Syn rzucił mu zaskoczone spojrzenie i wzruszył ramionami.
– Wyglądam na chorego? Kolano bardzo mnie boli, nie sądzę jednak, abyś chciał 
już teraz 
zdjąć szwy. Ze względu na umiejscowienie rany byłoby to niebezpieczne. Mogę 
usiąść?
– Oczywiście.
– Nie spałem zbyt dobrze – ciągnął Hori, siadając na krześle przy łożu. – Nie 
mogę sobie 
przypomnieć, co mi się śniło, ale czyhało na mnie coś strasznego, ciemnego, 
ponurego 
i groźnego. Obudziłem się drżąc ze strachu. Dopiero teraz zaczynam czuć się 
lepiej.
Chamuaset usiadł na łożu i uważnie popatrzył na syna.
– Zalecam ci trzy lub cztery dni całkowitego postu – powiedział. – Twoje ciało 
musi się 
oczyścić, a wtedy i ka odzyska spokój.
– Pewnie masz rację – zgodził się z nim Hori. – Szkoda, że nie postawiłeś 
horoskopów, 
ojcze. Wkrótce zacznie się Famenoth. Nie podoba mi się, że mam na ślepo wejść w 
nowe dni, nic 
o nich nie wiedząc. Nie potrafię podejmować właściwych decyzji...
Mówiąc to, nie patrzył ojcu w oczy. Błądził wzrokiem po komnacie, a spoczywające 
na 
kolanach dłonie zacisnął w pięści.
– Dręczy cię coś – zauważył Chamuaset. – obiecuję, że postawię horoskopy na 
Famenoth, ale 
czy nie chciałbyś porozmawiać, Hori? Pozwól, abym ci pomógł.
Wzrok Horiego spoczął na twarzy Chamuaseta. Młodzieniec uśmiechnął się.
– Nie dzieje się nic złego, ojcze, zapewniam cię. Posłucham twojej rady i 
rozpocznę dziś 
post. Może piliśmy i jedliśmy z Antefem zbyt dużo i za późno kładliśmy się spać.
Chamuaset przypomniał sobie nagle, że kiedy odpływał od schodów wodnych 
posiadłości 
Tabubu, miał wrażenie, że jest obserwowany, i zadrżał.
– Antef powinien dziś wrócić – powiedział.
– Tak. – Hori wyprostował się nieco. Chamuaset z ulgą zobaczył, że policzki syna 
powoli 
odzyskują normalny kolor, a oczy blask. – Ojcze, czy próbowałeś ponownie 
odczytać zwój?
Chamuaset nie musiał pytać, o jaki zwój mu chodzi. Przez ostatnie trzy miesiące 
myślał tylko 
o tym zwoju. Fakt jego istnienia nie dawał mu spokoju, jak bolący ząb.
– Nie – odparł. – Jeszcze nie. Czemu pytasz?
Oczy Horiego natychmiast uciekły w bok.
– Ponieważ wczoraj odwiedziłem Tabubu. Miałem nadzieję, że uda mi się 
porozmawiać 
z Sisenetem, ale nie było go w domu. Sisenet jest człowiekiem ogromnej wiedzy, 
dlatego 
pomyślałem, że zasięgnę jego opinii w sprawie grobowca.
Chamuaset poczuł, że ogarnia go fala nieokreślonego niepokoju i zazdrości.
– Byłeś u Tabubu? – zapytał ostro. – Wybrałeś się tam, nie mówiąc mi o tym? 
Byliście sami?
Hori zamrugał nerwowo powiekami.
– Tak. Doszliśmy do wniosku, że należy odczytać ten tekst. Tabubu zaproponowała 
pomoc 
ze strony brata. Powiedziała mi, że udało mu się odszyfrować kilka starożytnych 
zwojów, 
chciałbym więc zaprosić go tutaj, oczywiście za twoim przyzwoleniem.
– Tabubu przybędzie dziś po południu z wizytą do Nubnofret – powiedział 
Chamuaset 
z niechęcią. – Porozmawiam z nią wtedy. Myślę, że Sisenet nie wyrządzi zwojowi 
żadnej 
szkody...
Ale czy zwój nie wyrządzi szkody Sisenetowi? – przebiegła mu przez głowę 
irracjonalna 
myśl.
– Tabubu będzie tu dzisiaj?! – wykrzyknął Hori. – Skąd wiesz? Wczoraj nic mi o 
tym nie 
wspominała.
Nie ulega wątpliwości, że coś go dręczy, pomyślał Chamuaset. Ciekaw jestem, co 
to takiego.
– Twoja matka stale powtarza, że chciałaby ją znowu zobaczyć, więc wieczorem 
wysłałem 
jej zaproszenie – wyjaśnił. – Nie odpowiedziała, co znaczy, że je przyjęła.
Nigdy dotąd nie okłamałem mojego syna, skonstatował ponuro. Mam dziwne wrażenie, 
że 
nie będzie to ostatni raz. Ale czy i on nie tai czegoś przede mną?
– Ach, tak – rzucił Hori. – W takim razie zostanę dziś w domu. Jestem bardzo 
ciekaw, co 
zawiera tekst zapisany na zwoju.
Z wysiłkiem dźwignął się z krzesła, pocałował ojca w policzek, co zdarzało mu 
się 
niezmiernie rzadko, i utykając opuścił komnatę.
Tabubu przybyła tuż po południowej drzemce, kiedy upal jeszcze nie osłabł. 
Chamuaset 
powiedział uradowanej Nubnofret, że Tabubu pragnie spędzić godzinę lub dwie na 
przyjemnych 
ploteczkach i dlatego to Urnero, osobista służąca i towarzyszka jego małżonki, 
oczekiwała gościa 
przy schodach wodnych.
Gdy Urnero wprowadziła Tabubu do komnaty, Nubnofret siedziała właśnie z 
lusterkiem 
w ręku, przy stole z kosmetykami, odziana jedynie w cienką przepaskę na biodra. 
Służący 
mieszał pędzelkiem tusz do oczu, lecz na polecenie swej pani natychmiast 
wyszedł. Nubnofret 
odwróciła się pospiesznie i objęła Tabubu.
– Jak to cudownie, że postanowiłaś złożyć mi wizytę! – zawołała, roztaczając 
wokół zapach 
piżma. – Od razu wiedziałam, że zostaniemy przyjaciółkami! Posiadanie przyjaciół 
jest 
niezwykle ważne, zwłaszcza kiedy jest się żoną mężczyzny, który poślubił 
rozliczne obowiązki. 
Siadaj, proszę. Wybacz, że łoże jest nieposłane, ale dopiero przed chwilą 
wstałam. – Westchnęła 
ciężko. – W tym nieznośnym upale puchną mi powieki, natomiast ty wyglądasz 
świeżo jak 
poranek.
Tabubu usiadła na łożu, wdzięcznie krzyżując nogi i podkładając sobie stos 
poduszek pod 
plecy. Nubnofret zauważyła, że jej nowa przyjaciółka zrezygnowała dziś z 
niemodnej, obcisłej 
szaty, jaką zwykle nosiła, na rzecz efektownej, sięgającej kostek białej sukni, 
przymarszczonej 
żółtą nicią tuż pod szyją. Szata nie miała rękawów i sprawiała wrażenie 
przewiewnej. Przedramię 
Tabubu zdobiła gruba, złota bransoleta, a z uszu zwisały długie, również złote, 
kolczyki 
w kształcie kropli. Chociaż była starannie umalowana, włosy związane były na 
czubku głowy 
i pozbawione jakichkolwiek ozdób.
– Lubię upał – powiedziała Tabubu z promiennym uśmiechem. – Dobrze śpię przy 
takiej 
pogodzie, lecz naturalnie nie jestem na tyle nierozsądna, aby spacerować w 
słońcu o tej porze 
roku. Czy raczysz, pani, usiąść obok mnie?
Nubnofret opadła na łoże z westchnieniem ulgi i ułożyła się na boku, podpierając 
głowę 
dłonią.
– Urnero przyniesie nam zaraz napoje i ciasteczka – poinformowała. – 
Postanowiłam, że nie 
będziemy wychodzić na dwór. Moja sypialnia jest chłodniejsza od rozgrzanego 
ogrodu. Nie ma 
dziś nawet odrobiny wiatru. Powiedz mi, Tabubu, czy poznałaś już jakichś 
przedstawicieli 
szlachetnych rodów z Memfis? Jak ci się podoba życie w naszym mieście?
Tabubu roześmiała się. Jej śmiech był melodyjny i naturalny, lecz Nubnofret 
uznała, że 
zanadto eksponuje swoje drobne, ostre ząbki.
– Otrzymujemy wiele zaproszeń od mieszkańców północnego przedmieścia – 
stwierdziła. – 
Jestem pewna, że są nas ciekawi, ale przychylnie nastawieni. Tak czy inaczej, 
składamy niewiele 
wizyt. Najbardziej lubimy ciche, spokojne życie. Memfis to piękne miasto, lecz 
nam wystarcza 
świadomość, że możemy zakosztować jego uroków, gdy tylko zechcemy.
– Ale czy taka egzystencja nie wydaje ci się nudna? – zapytała Nubnofret. – 
Prowadzenie 
domu na pewno nie zajmuje ci wiele czasu.
– To prawda. Dyktuję teraz pisarzowi historię stosunków Egiptu z resztą świata 
za 
panowania królowej Hatszepsut, tej samej, która przyznała mojemu przodkowi 
wyłączność na 
ochroną trasy karawan z Koptos do morza wschodniego, i to zajęcie pochłania mnie 
całkowicie. 
Kiedy jestem wolna, spaceruję po mieście. Lubię spacery.
Nie jestem pewna, co o niej myśleć, doszła do wniosku Nubnofret, czując lekkie 
ukłucie 
zazdrości. W przeciwieństwie do mnie ma niewiele obowiązków. Może robić, co jej 
się podoba. 
Pochodzi z Koptos. Ciekawe, po co tutaj przyjechała?
– To dość dziwne zajęcie dla kobiety – powiedziała głośno, nieco ostrzej niż 
zamierzała. – 
Natomiast jeśli chodzi o spacery, to sama widzę, że bardzo służą twojemu ciału. 
Jesteś smukła 
i pięknie umięśniona.
– Powinnaś, pani, doceniać własną urodę – zaprotestowała Tabubu. Nubnofret 
uświadomiła 
sobie, że ta nowa przyjaciółka właściwie zinterpretowała gorycz kryjącą się w 
jej słowach. – Nie 
wszyscy mężczyźni lubią szczupłe, muskularne kobiety. Twoje pełne piersi, o 
dużych sutkach, to 
sama esencja kobiecości. Masz pięknie zaokrąglone biodra, a niewielka wypukłość 
brzucha bez 
wątpienia przemawia do męskiej zmysłowości. Jesteś stworzona do miłości.
Nubnofret była zaskoczona bezpośredniością Tabubu, zaś kiedy ta musnęła dłonią 
jej łydkę, 
poczuła się niepewnie. Dopiero po chwili zrozumiała, że gest ten był wyrazem 
sympatii.
– Szkoda, że Chamuaset nie podziela twojej opinii – roześmiała się. – Ostatnio 
coraz częściej 
wydaje mi się, że mój mąż mnie nie zauważa. Dla niego jestem dobrą gospodynią, 
matką jego 
dzieci i panią domu, która potrafi podejmować oficjalnych gości. – Skrzywiła się 
lekko. – Mój 
czas wypełniają domowe obowiązki, może więc dlatego niejednokrotnie czuję się 
istotą 
pozbawioną płci. Ale takie jest życie. Romantyczna miłość przypada na okres 
wczesnej młodości 
i więdnie w ostrym słońcu długiego pożycia małżeńskiego.
– Nie zawsze musi tak być – powiedziała łagodnie Tabubu. – Czy Chamuaset 
odwiedza 
czasem swoje konkubiny?
Nubnofret przez chwilę zastanawiała się, czy pytanie gościa to dowód pogwałcenia 
zasad 
dobrego wychowania, czy naturalnej ciekawości, która może znaleźć wyraz w 
prywatnej 
rozmowie dwóch dojrzałych kobiet. Spojrzała w szeroko otwarte, pełne ciepła oczy 
Tabubu 
i doszła do wniosku, że w tym wypadku chodzi o zwykłą ciekawość. Potrząsnęła 
głową 
i odrzuciła z czoła mokre od potu włosy.
– Prawie nigdy. Sama nie widziałam ich od dłuższego czasu. Mieszkają w swoim 
domu, ale 
bardzo często odwiedzają krewnych, za pozwoleniem Chamuaseta odbywają podróże i 
czasami 
pomagają zabawiać ważnych dygnitarzy. To piękne kobiety, lecz nie należą do 
osób, z którymi 
chciałabym się zaprzyjaźnić. Nie, Tabubu, kiedy Chamuaset pragnie kobiecego 
ciała, przychodzi 
do mnie.
– Wiem, że bardzo cię kocha – odparła Tabubu. – Być może nie okazuje ci tego, 
ale nie mam 
wątpliwości, że wysoko cię ceni.
– Możliwe – westchnęła Nubnofret. – Cóż, kiedy kocha we mnie towarzyszkę i 
przyjaciółkę, 
nie kochankę. Ale nie narzekam. Jestem szczęśliwa.
Po raz pierwszy słowa, którymi tak często określała stan swego ducha, zabrzmiały 
głucho 
i fałszywie. Czy naprawdę jestem szczęśliwa? – pomyślała.
– A ty, Tabubu? – zapytała po chwili milczenia. – Twój mąż od tak dawna nie 
żyje... Nie 
czujesz się samotna?
– Tak – przyznała Tabubu. – Wolę jednak pozostać wdową, niż ponownie wyjść za 
mąż 
tylko po to, aby nie czuć się samotna. Mam własny majątek, którym zajmuje się 
mój drogi 
Sisenet. Pragnę miłości, ale nie za wszelką cenę. Jeśli zechciałabym kogoś 
poślubić, to ja 
dyktowałabym warunki.
Nubnofret doszła do wniosku, że bardzo lubi Tabubu.
– Znamy wielu wybitnych mężczyzn w Egipcie – powiedziała. – Chciałabyś może 
poznać 
któregoś z nich? Jestem wyborną swatką, moja droga.
Wybuchnęły śmiechem i chichotały do utraty tchu. Nubnofret otarła oczy skrajem 
przepaski. 
Właśnie wtedy do komnaty weszła Urnero, niosąc wodę, wino i piwo oraz tacki z 
ciasteczkami 
i kandyzowanymi owocami.
– Jestem niezmiernie wdzięczna za tę propozycję – wydyszała Tabubu. – Wydaje mi 
się 
jednak, że lepiej nudzić się w samotności niż w towarzystwie innych. Napiję się 
wina – 
powiedziała w odpowiedzi na zapraszający gest Nubnofret.
Urnero postawiła poczęstunek na stoliku i cicho zamknęła za sobą drzwi.
– A co z Horminem? – nie dawała za wygraną Nubnofret. Nie wyobrażała sobie, aby 
jakakolwiek rodzina szlachetnej krwi nie pragnęła zdobyć jeszcze wyższej pozycji 
w hierarchii 
społecznej poprzez związek małżeński. – Czy twój syn nie chce zapewnić sobie 
stanowiska na 
dworze albo przynajmniej w jednej z ważniejszych świątyń?
– Nie sądzę – odpowiedziała Tabubu, powoli sącząc wino. – Hormin odziedziczy mój 
majątek, chociaż nie jest on wielki, poza tym ma spadek po ojcu. Lubi wygodne 
życie, nie 
interesuje go zawieranie znajomości z dostojnikami i przedstawicielami dworu.
Nubnofret odetchnęła z ulgą. Fascynacja Horminem, której nie potrafiła ukryć 
Szeritre, 
budziła głęboki niepokój w sercu matki. Nubnofret obawiała się, że młody 
człowiek widzi 
w dziewczynie jedynie drogę do kariery.
– Mam nadzieję, że Hormin i Szeritre miło spędzają czas – powiedziała ostrożnie. 
– Wybrali 
się w górę rzeki, aby przyjrzeć się faunie i florze bagnisk. Może uda im się 
zobaczyć krokodyla, 
ale ja nie zazdroszczę im przebywania na dworze w tym upale.
Tabubu podniosła czarkę z winem do ust.
– Chciałam porozmawiać z tobą, pani, o księżniczce – zaczęła z wahaniem. – Jest 
bardzo 
nieśmiała i nieufna wobec ludzi.
– To prawda – przyznała Nubnofret. Wypiła już prawie połowę swojego wina. 
Przyjemne 
ciepło wprawiło ją w nastrój pogodnego rozleniwienia. – Szeritre nie wierzy w 
siebie. Jest 
inteligentna, a jej pochodzenie stanowi cenną zaletę w oczach wielu młodych 
arystokratów 
pragnących zrobić karierę, ale ona nie chce na nich patrzeć. Przy jej 
nastawieniu do ludzi byłam 
zaskoczona, że tak szybko cię zaakceptowała.
– Wyczuwa zapewne, że jej towarzystwo sprawia mi przyjemność. – Tabubu 
wyciągnęła 
daleko przed siebie nogi, i oparła się o poduszki. – Chcę poprosić cię o łaskę, 
pani.
Jaka szkoda, pomyślała Nubnofret. Zawsze chętnie spełniam prośby dobrych 
przyjaciół lub 
kobiet o pozycji zbliżonej do mojej, ale Tabubu nie należy na razie do żadnej z 
tych grup. A już 
zaczynałam ją lubić. Czekała w milczeniu.
– Pozwól Szeritre zamieszkać na krótki czas w moim domu. Odczuwam brak 
towarzystwa 
innych kobiet, bo przecież mieszkam sama z dwoma mężczyznami. Na pewno 
znalazłybyśmy 
wicie wspólnych tematów. Mam wrażenie, że mogłabym jej pomóc w sprawach wyglądu 
i nauczyć pewności siebie, mnie natomiast jej obecność poprawiłaby nastrój.
Poprawiłaby nastrój? – pomyślała ze zdumieniem Nubnofret. Obecność Szeritre 
mogłaby 
poprawić komukolwiek nastrój? Może to zaproszenie nie jest takie bezsensowne... 
Chamuaset 
wspominał, że jeśli nie przestanę łajać Szeritre, wyśle ją do Fajum, do rodziny 
Sunero. Cóż mogę 
poradzić, przecież ta dziewczyna wymaga połajanek. Ogarnęło ją dobrze znane 
uczucie 
rozdrażnienia, jakie budziła w niej córka.
– Ale co z rozkwitającym uczuciem mojej córki do twojego syna? – zapytała. – Nie 
powinni 
mieszkać pod jednym dachem...
– To mój dach – przypomniała jej Tabubu. – A moje zasady są bardzo surowe. 
Księżniczka 
Szeritre miałaby własną służbę i strażników, przydzielonych jej do ochrony przez 
księcia 
Chamuaseta. Nasz dom jest wyjątkowo spokojny – dokończyła z uśmiechem. – 
Towarzystwo 
dobrze nam zrobi.
Nubnofret prawie natychmiast się zgodziła, rozweselona i rozluźniona wypitym 
winem. 
Uznała, że miesiąc lub dwa bez Szeritre dobrze jej zrobi. Co więcej, kiedy ona i 
Chamuaset nie 
będą mieli okazji do sporów z powodu córki, może uda im się znaleźć nową 
bliskość.
– Szeritre nie jest pierwszą lepszą księżniczką – uświadomiła Tabubu. – W jej 
żyłach płynie 
krew bogów, dlatego musi być traktowana z szacunkiem i bezustannie strzeżona. – 
Nubnofret 
uśmiechnęła się lekko. – Zrobimy tak: kiedy wróci do domu, zapytamy ją o zdanie 
w tej kwestii, 
potem zaś poprosimy mojego męża, aby podjął ostateczną decyzję. Bogowie, co za 
upał! Masz 
ochotę na kąpiel?
Tabubu kiwnęła głową i podziękowała. Nubnofret wezwała swoje zlane potem służki 
i obie 
kobiety stanęły na kamieniach w łaźni, pozwalając polewać się chłodną lotosową 
wodą. Popijały 
przy tym wino i gawędziły wesoło o modnym ostatnio sposobie zmiękczania włosów.
Kiedy Szeritre zarumieniona i ożywiona wróciła do domu o zachodzie słońca, 
zastała je 
wyciągnięte na trzcinowych matach nad stawem i pogrążone w rozmowie. Upał już 
zelżał,. 
a słońce oblewało miedzianym blaskiem trawnik i klomby. Nubnofret i Tabubu 
przerwały 
rozmową i z uśmiechem spojrzały na Szeritre, która szła ku nim po trawie. Matka 
poklepała 
leżącą obok niej matę.
– Przyjemnie spędziłaś czas? – zapytała.
Szeritre usiadła na macie w cieniu baldachimu w biało-niebieskie pasy, nie 
omieszkając 
zauważyć stojących na trawie dwóch pustych dzbanów po winie i rozweselonej 
twarzy matki. 
Rzadko widywała Nubnofret w takim stanie. Surowe rysy wyraźnie złagodniały, zaś 
w błyszczących oczach dostrzegła rozleniwienie.
– Bardzo przyjemnie – odparła, skinieniem głowy odpowiadając na ukłon Tabubu. – 
Hormin 
i ja znaleźliśmy małą zatoczkę na zachodnim brzegu, jakieś pięć mil w górę rzeki 
od centrum 
miasta, w miejscu, gdzie stary kanał łączy się z Nilem. Ujście kanału porośnięte 
jest wspaniałą, 
bujną roślinnością i mnóstwo tam ptasich gniazd. Długo spacerowaliśmy, ale nie 
udało nam się 
zobaczyć krokodyla. Z powodu upału posiłek zjedliśmy w kabinie na barce. Hormin 
popłynął już 
do domu – zwróciła się do Tabubu. – Bardzo mi przykro, gdybym wiedziała, że tu 
jesteś, 
zaprosiłabym go i moglibyście wrócić razem.
– Nic nie szkodzi, księżniczko – odpowiedziała Tabubu. – Spędziłyśmy z twoją 
matką urocze 
popołudnie bez mężczyzn. Jestem pewna, że obecność Hormina zepsułaby jego finał.
Szeritre obrzuciła kobiety zaciekawionym spojrzeniem. Emanowała z nich ciepła, 
dojrzała 
kobiecość, toteż nie miała wątpliwości, że wymieniły wiele intymnych zwierzeń. 
Czuła się w ich 
obecności nieswojo, ponieważ sama nigdy nie miała bliskich przyjaciółek. Zawsze 
śmiała się 
z frywolnych rozmów, jakie prowadziły córki znajomych ojca, głupiutkie, 
rozchichotane 
dziewczęta, które myślały i mówiły wyłącznie o modzie, kosmetykach, fryzurach i 
młodych 
mężczyznach. Patrząc na zadowoloną twarz matki i kusząco rozciągnięte na trawie 
ciało Tabubu 
nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że omówiły wszystkie te tematy. Nubnofret 
potwierdziła jej 
podejrzenia.
– Przez cały dzień popijałyśmy wino i rozmawiałyśmy o nieistotnych rzeczach – 
oświadczyła. – Dobrze mi to zrobiło.
– Mnie również – wtrąciła Tabubu. – Nie mam tu żadnej przyjaciółki, a rozmowy ze 
służącymi nie leżą w moich zwyczajach.
Zerknęła na Nubnofret, zupełnie jakby spodziewała się, że ta coś doda do jej 
słów, lecz 
matka tylko chrząknęła lekko. Zapadła cisza.
– Tabubu była tak miła, że zaprosiła cię na krótki pobyt w jej domu – 
powiedziała po chwili 
Nubnofret. – Myślę, że zmiana miejsca dobrze by ci zrobiła, naturalnie jeżeli 
miałabyś na to 
ochotę. Co o tym sądzisz?
Szeritre nie spuszczała wzroku z twarzy matki i uważnie wsłuchiwała się w ton 
jej głosu. 
Czasami pytanie sugeruje odpowiedź i wtedy z góry wiadomo, że decyzja nie należy 
do osoby 
pytanej. Tym razem jednak nie dopatrzyła się ukrytego znaczenia i nie odebrała 
tej propozycji 
jako chęci pozbycia się jej z domu. Podkreślone czarną kreską oczy Nubnofret 
uśmiechały się do 
niej pogodnie. Mogłabym spędzać dużo czasu z Horminem, pomyślała Szeritre. 
Mogłabym z nim 
rozmawiać, sycić nim oczy, może całować, a może... Ale ta ostatnia myśl 
dotyczyła czegoś, co 
uważano za złe i niemoralne. Zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad 
odpowiedzią.
– Oczywiście towarzyszyłaby ci Bakmut, a także pisarz i służący – dodała 
Nubnofret. – Twój 
ojciec przydzieliłby ci też straż przyboczną.
I kogoś, kto donosiłby mu o każdym moim kroku, pomyślała przekornie Szeritre, 
zaraz 
jednak uznała, że taka przezorność ze strony rodziców była przecież czymś 
naturalnym.
– Co na to ojciec? – zapytała.
– Jeszcze z nim nie rozmawiałam. Chciałam najpierw poznać twoją reakcję. No więc 
zgadzasz się?
– Zgódź się, księżniczko – poprosiła Tabubu. – Byłabym zaszczycona twoim 
towarzystwem 
i miałabym z kim rozmawiać. Jestem pewna, że Hormin również byłby zachwycony...
Rzuciła Nubnofret niepewne spojrzenie, aby sprawdzić, czy nie posunęła się za 
daleko, lecz 
pani domu, zajęta wcieraniem olejku lotosowego w skórę dłoni, pokiwała z 
roztargnieniem 
głową.
– Nie mam co do tego wątpliwości – powiedziała sucho. – Nie zamierzam się jednak 
sprzeciwiać, oczywiście pod warunkiem, że Hormin nigdy nie zostanie z moją córką 
sam na sam. 
– Nubnofret podniosła wzrok i spojrzała córce prosto w oczy. – Dobrze wiesz, że 
nie musisz 
jechać, jeśli nie chcesz, Szeritre.
Ale chcesz, żebym się zgodziła, pomyślała gniewnie dziewczyna. Widzę to w twoich 
oczach. 
Gdybym chciała zrobić ci na złość, odrzuciłabym zaproszenie, lecz ty wiesz, 
droga matko, że nie 
zrezygnuję z możliwości przebywania w towarzystwie Hormina.
– Wręcz przeciwnie – powiedziała głośno. – Z radością przyjmę zaproszenie. 
Dziękuję ci, 
Tabubu.
Tabubu uśmiechnęła się serdecznie.
– Świetnie! Każę przygotować komnatę. Szczerze mówiąc, oddam ci własną 
sypialnię, 
ponieważ jest największa w całym domu. Mamy kilka pustych, lecz znacznie 
mniejszych.
Szeritre nie protestowała. Jako księżniczka królewskiego rodu zawsze miała prawo 
do rzeczy 
najlepszych, dlatego ta decyzja wydała jej się zupełnie naturalna.
– Kiedy zechcesz przybyć? – zapytała Tabubu.
Dziewczyna zmierzyła matkę badawczym spojrzeniem.
– Jutro – powiedziała.
– Doskonale! – ucieszyła się Tabubu.
W tym momencie na tarasie pojawili się Chamuaset z Horim. Hori wyraźnie utykał. 
Tabubu 
wstała i oddała im pokłon z gracją, która wywołała ukłucie zazdrości w sercu 
Szeritre. Jeszcze 
miesiąc temu w ogóle nie zwróciłabym na to uwagi, a nawet jeżeli, to 
uśmiechnęłabym się 
pogardliwie, teraz jednak ze względu na Hormina z całego serca pragnę posiąść 
ten naturalny 
wdzięk i pewność siebie, pomyślała, wstając z maty, aby pocałować ojca w 
policzek. Hori rzucił 
jej zmęczony uśmiech i usiadł na krześle, które przyniosła służba.
– My, mężczyźni, postanowiliśmy zakłócić tę tak oczywistą idyllę – zaczął 
Chamuaset, który 
po krótkim, choć serdecznym powitaniu z żoną utkwił wzrok w Tabubu. – Wyglądacie 
na bardzo 
zadowolone ze swojego towarzystwa. Czyżbyście rozstrzygnęły już wszystkie ważne 
dla Egiptu 
kwestie?
Ojciec nigdy nie zachowywał się tak protekcjonalnie, pomyślała Szeritre. To do 
niego 
niepodobne. I dlaczego Hori wpatruje się w ziemię z kwaśną miną? Nie pozwolę, 
aby zepsuli mi 
tak wspaniały dzień.
Nubnofret opowiadała właśnie o zaproszeniu Tabubu. Szeritre słuchała, jak 
rodzice 
przerzucają się uwagami na temat podjętej przez nią decyzji. Ojciec nie 
sprzeciwił się jej 
wyjazdowi. Odniosła nawet wrażenie, że pod formalnymi obiekcjami kryje się chęć 
pozbycia jej, 
podobnie jak w przypadku matki. Zaskoczona i nieco zawiedziona, daremnie szukała 
jego 
wzroku, by znaleźć w nim potwierdzenie ojcowskiej miłości.
Tabubu obserwowała ich uważnie spod zmrużonych powiek, wodząc oczyma od jednego 
do 
drugiego. Nie próbowała wtrącać się do rozmowy małżonków. Szeritre pomyślała w 
pewnej 
chwili, że jej milczenie pełne jest ukrytej satysfakcji. Wreszcie Chamuaset 
odwrócił się do córki.
– Będę za tobą tęsknił, Małe Słońce – powiedział wesoło. – Ale oczywiście twoja 
matka i ja 
będziemy cię często odwiedzać do czasu, gdy zapragniesz wrócić do domu.
Matka z pewnością nie będzie za mną tęskniła, pomyślała buntowniczo. Zaś ty, 
drogi ojcze... 
Zupełnie niespodziewanie przyszła jej do głowy pewna myśl. Powoli wypuściła 
powietrze z płuc. 
Czy to możliwe? Chamuaset był jowialny i ożywiony. Niepostrzeżenie zerknęła na 
Tabubu, która 
uśmiechała się do siebie, gładząc dłonią źdźbła trawy. Raz jeszcze spojrzała w 
roziskrzone oczy 
ojca i nagle ogarnęło ją przygnębienie. A więc o to chodzi. Kiedy będę przebywać 
w domu 
Tabubu, ojciec będzie miał wymówkę, aby zjawiać się tam tak często, jak zechce. 
Z pewnością 
nie będę mogła skarżyć się na brak zainteresowania z jego strony.
Nie wiedziała, dlaczego świadomość fascynacji ojca inną kobietą budzi w niej 
taki niepokój. 
Może zmiana w życiu dobrze by mu zrobiła, niewykluczone, że odmłodniałby, ale 
pamiętając 
dziwną rozmowę, jaką niedawno z nim odbyła, miała co do tego poważne 
wątpliwości. Lubiła 
i podziwiała Tabubu, nie była jednak mężczyzną. Instynkt podpowiadał jej, że 
Tabubu stanowi 
poważne zagrożenie dla mężczyzn.
Spojrzała ostrożnie na brata. Ciemna, lśniąca głowa Horiego była spuszczona, 
utkwione 
w skaleczonym kolanie oczy wydawały się nieprzytomne. Och, Hathor, tylko nie to! 
– pomyślała 
z przerażeniem. Nie oni obaj, błagam! Czy Tabubu zdaje sobie z tego sprawę?
Tabubu i Chamuaset toczyli właśnie rozmowę o zwoju.
– Zdecydowałem, że pozwolę Sisenetowi przejrzeć tekst – oświadczył niechętnie 
Chamuaset. 
– Będzie jednak musiał zrobić to tutaj. Za bezpieczeństwo zwoju odpowiadam przed 
bogami i ka 
człowieka, którego własność kiedyś stanowił. Muszę ci powiedzieć, Tabubu, że w 
tej chwili 
chętnie przyjmę każdą pomoc w odszyfrowaniu tego tekstu.
Tabubu odpowiedziała w błyskotliwy sposób. Szeritre przeniosła wzrok na matkę.
Nubnofret nie brała udziału w rozmowie. Leżała na boku, z zamkniętymi oczami i 
Szeritre 
zrozumiała nagle, że nie takiego zakończenia spodziewała się po tak przyjemnie 
spędzonym 
popołudniu.
Ogarnęło ją uczucie bezradności i zmęczenia. Wokół niej kłębiły się silne emocje 
– dziwny 
niepokój matki, wyraźne zniechęcenie i przygnębienie Horiego, nienaturalne 
ożywienie ojca. 
W centrum tych uczuciowych zawirowań tkwiła Tabubu, jeszcze przed chwilą 
rozleniwiona 
i roześmiana, teraz spokojna i poważna. Czy ona zdaje sobie sprawę, co dzieje 
się z ojcem? – 
pomyślała Szeritre. Jeżeli miałaby jakieś podejrzenia co do tego, na pewno nie 
wystąpiłaby 
z takim zaproszeniem. A może jednak tak?
Szeritre zerwała się na nogi i rozmowa ucichła.
– Ojcze, pozwól mi odejść do siebie – powiedziała. – Spędziłam cały dzień na 
słońcu 
i jestem bardzo zmęczona. Chciałabym wziąć kąpiel przed kolacją.
Wiedziała, że stoi przed nimi przygarbiona i niezgrabna, że raz jeszcze jest 
przyczyną 
zażenowania najbliższych, nie mogła jednak nic na to poradzić. Zaskoczony 
Chamuaset skinął 
głową.
– Oczywiście. Możesz odejść.
Z trudem odwróciła się do Tabubu.
– Jutro po południu przybędę do twego domu – oznajmiła.
– Do jutra, księżniczko – padła uprzejma odpowiedź.
Szeritre zostawiła ich, obchodząc szybko staw, szemrzącą fontannę i klomby. 
Wstyd palił ją 
żywym ogniem, miała wrażenie, że wszyscy patrzą za nią z politowaniem. Dotarła 
do drzwi i z 
ulgą wpadła do domu. Może nie powinnam jechać, pomyślała z rozpaczą, nie 
dostrzegając 
mijanych w korytarzu służących. Może Tabubu traktuje mnie jak pretekst, dzięki 
któremu ojciec 
będzie mógł ją spokojnie odwiedzać. A może jestem przewrażliwioną idiotką? Może 
mam zbyt 
żywą wyobraźnię? Bądź egoistką, Szeritre. Ciesz się, że będziesz blisko Hormina 
i nie myśl 
o całej reszcie.
Tuż przed drzwiami komnaty uniosła wzrok i zobaczyła swoje odbicie w wielkim 
miedzianym zwierciadle. Przedstawiało przygarbioną, chudą, nieładną dziewczynę. 
Nie potrafię 
się zmienić, pomyślała z rozpaczą. Tylko on może mnie zmienić, a ja za wszelką 
cenę pragnę 
wykorzystać tę szansę. Tym razem nie będę dbać o moich bliskich. Odwróciła się 
od 
przygnębiającego obrazu i szybkim krokiem weszła do komnaty.
Tego dnia wieczorny posiłek wlókł się bez końca. Nubnofret, którą dręczył ból 
głowy, 
dokładała starań, aby bawić rozmową dwóch wysłanników faraona. Zjawili się 
niespodziewanie 
w książęcym domu w drodze do Nubii. Po kolacji Szeritre odszukała Horiego. 
Siedział przy 
frontowym wejściu, z nogą opartą na taborecie, ponuro wpatrując się w ciemność, 
rozświetloną 
pomarańczowym blaskiem pochodni. Kiedy zebrała fałdy sukni i usiadła u jego 
stóp, niepewnie 
podniósł wzrok. Uśmiech, którym ją obdarzył, był taki jak zwykle, ale nie uśpiło 
to jej czujności.
– Jesteś nieszczęśliwy, prawda, Hori? – zapytała bez wstępu. – I nie sądzę, aby 
przyczyną 
tego stanu był ból kolana.
Drgnął, zaklął pod nosem i roześmiał się cicho.
– Twoja zdolność obserwacji jest jak zawsze niepokojąca – odparł. – Nie, nie 
chodzi 
o kolano. Ojciec zdejmie jutro szwy i będzie po wszystkim.
Czekała na dalsze słowa, ale milczał. Przez głowę przemknęła jej myśl, że może 
ona również 
powinna milczeć, lecz bała się przepaści, które otwierały się między jej 
najbliższymi, rozdźwięku 
między rodzicami, między nią i ojcem oraz między Horim i ojcem. Czuła 
rozpaczliwą potrzebę 
utrzymania bliskiego kontaktu z pięknym bratem, którego gorąco kochała. Bez 
niego byłaby 
bardzo samotna. Mimo uczucia do Hormina nie umiała jeszcze obdarzyć go ufnością.
– Zakochałeś się w Tabubu, czy tak? – szepnęła.
Przez chwilę bała się, że Hori nie odpowie jej lub co gorsza skłamie, ale on 
pochylił się do 
przodu, dotykając policzkiem jej włosów.
– Tak – przyznał łamiącym się głosem.
– Czy ona o tym wie?
Westchnął.
– Tak. Powiedziałem jej wczoraj, kiedy złożyłem jej wizytę. Zaproponowała, abym 
nadal ją 
odwiedzał, nie kryła jednak, że możemy być tylko przyjaciółmi.
Serce jej się ścisnęło. Hori sprawiał wrażenie zagubionego i bezradnego.
– I przystałeś na to?
Wyprostował się.
– Oczywiście że nie! – rzucił. – Znajdę jakiś sposób, aby ją zdobyć. Jestem 
przecież jednym 
z najatrakcyjniejszych mężczyzn w Egipcie. Jeżeli odpowiednio często będę 
podsuwał jej pod 
oczy swoje ciało, w końcu nie zdoła mi się oprzeć.
Szeritre była przerażona jego cynicznym tonem.
– Ależ Hori, ty nigdy... Twoją siłą było...
– Cóż, może aż do dziś nie byłem nikim wystarczająco zainteresowany, aby 
wykorzystać 
swój wygląd – odparł. – Tabubu nie ma żadnego mężczyzny. Gdyby darzyła kogoś 
uczuciem, nie 
kryłaby tego przede mną. Nie, Szeritre. Miłość i pożądanie, jakie do niej czuję, 
zżerają mnie od 
środka, ale pewnego dnia... pewnego dnia nasze role się odwrócą.
Zadrżała, głęboko wstrząśnięta gniewem w jego głosie. Rozpaczliwie zapragnęła 
odnaleźć 
dawnego brata, którego pogoda ducha i bezinteresowna miłość do siostry pomagały 
jej przetrwać 
trudne chwile.
– Rozmawiałeś o tym z ojcem? – zapytała.
– Nie. Powiem mu, kiedy ona skapituluje. Na razie to nie jego sprawa.
A więc pochłonięty własnym cierpieniem, nie zauważył cierpienia Chamuaseta. Całe 
szczęście. Szeritre zamknęła oczy, przerażona tym, co mogło wyniknąć z tej 
sytuacji. Myślała nie 
tylko o rozdźwięku, jaki powstałby między dwoma najdroższymi jej mężczyznami, 
ale również 
o przyszłości. Gdyby Hori zdobył Tabubu, na pewno dobudowałby nowe skrzydło do 
domu, 
a jego małżonka stałaby się obiektem spojrzeń Chamuaseta. Lecz to i tak byłoby 
lepsze od 
innego rozwiązania – Tabubu mogłaby przecież zamieszkać w domu jako druga żona 
Chamuaseta, zdobywając władzę, jaka łączyła się z tą pozycją. Tabubu przy 
kolacji, Tabubu 
żądająca, aby barka była do jej dyspozycji, Tabubu i Chamuaset spleceni w 
uścisku, podczas gdy 
Nubnofret odchodzi sama do swoich komnat... I jeszcze Tabubu i ja, pomyślała z 
drżeniem. 
Tabubu i Hori. O, bogowie! Obym myliła się co do ojca! Oby zauroczenie Horiego 
minęło 
równie nagle, jak się zaczęło!
Hori znowu pochylił się w jej stronę. Poczuła kwaśny zapach wina, którym 
przesiąkł jego 
oddech.
– Jedziesz do niej jutro – szepnął. – Ona cię lubi, Szeritre. Pomów z nią o 
mnie, zmuś ją do 
przemyślenia mojej propozycji. Zrobisz to dla mnie?
Szarpnęła się do tyłu.
– Postaram się, Hori! – odpowiedziała. – Ale nie wszystko jest takie, jak ci się 
wydaje. Och, 
dlaczego ona musiała wkroczyć w nasze życie? Tak bardzo się boję!
Nie odpowiedział, nie próbował jej pocieszyć, więc w końcu wstała i zostawiła 
go. Poszła do 
swoich komnat, gdzie służba pakowała już rzeczy. Instynkt podpowiadał jej, aby 
poleciła odłożyć 
wszystko na swoje miejsce, ale serce tęskniło za Horminem. Dziś znowu ją 
pocałował, kiedy 
leżeli w wysokiej trawie na brzegu rzeki, ukryci przed wzrokiem służących i 
żołnierzy, 
czekających cierpliwie na pokładzie barki. Słońce rozpaliło jej krew pożądaniem. 
Czarne włosy 
Hormina muskały szyję, a chłodny język pieścił wnętrze jej ucha. Nie jestem w 
stanie nic zrobić, 
pomyślała, wchodząc do komnaty i krótkim skinieniem kwitując ukłon Bakmut. Nie 
mogę 
powstrzymać niepokojących i wielkich zmian, jakie czekają moją rodzinę. Te 
zmiany uderzają 
także we mnie. Każde z nas musi teraz myśleć o sobie.
Następnego ranka zeszły z Bakmut po schodach wodnych. Towarzyszyli im służący 
i czterech żołnierzy, wybranych przez Ameka i zaakceptowanych przez ojca. 
Nubnofret 
pożegnała się z córką bez zbędnych czułości – objęła ją i przypomniała, aby 
wróciła do domu, 
kiedy tego zapragnie. Chamuaset wziął ją na chwilę na bok i włożył do ręki 
kawałek papirusu.
– Twój horoskop na Famenoth – oświadczył krótko. – Wczoraj wieczorem postawiłem 
horoskopy dla nas wszystkich, Małe Słońce. Nie podobają mi się. Przeczytaj swój 
jak najszybciej 
i pamiętaj, że jestem niedaleko. Za parę dni cię odwiedzę.
Przytuliła się do niego, zupełnie jakby wysyłano ją do Delty za jakąś straszliwą 
zbrodnię 
i już za nim tęskniła. Pod tym emocjonalnym wybuchem kryła się jednak twarda 
determinacja. 
Nie bez znaczenia był też podniecony ton, brzmiący w jego głosie. Musnęła 
wargami jego 
policzek, odwróciła się na i pewnym krokiem weszła na pokład barki. Hori nie 
pojawił się przy 
schodach. Pomachała rodzicom i zniknęła w kabinie.
Po krótkim czasie dotarli do schodów wodnych na terenie posiadłości Tabubu, 
chociaż 
północny letni wiatr i niski poziom rzeki utrudniały wioślarzom pracę. Szeritre 
siedziała 
w kabinie z Bakmut, ściskając w dłoni horoskop. Była spięta i zdezorientowana, 
jakby miała 
przed sobą nie pobyt w domu nowej przyjaciółki, lecz wyprawę na Wielkie Zielone 
Morze. 
Wrażenie to nasilała świadomość, że rodzice, każde z innego powodu, z radością 
powitali jej 
wyjazd i nawet Hori pragnął, aby zamieszkała w domu Tabubu, bo dzięki temu mógł 
przystąpić 
do realizacji swoich celów. Szeritre wiedziała, że nie rozumuje w sposób 
racjonalny, czuła się 
jednak zdradzona przez brata.
Wokół siebie słyszała znajome głosy służących i doskonale wyszkolonych żołnierzy 
Ameka, 
którym bez wahania powierzyłaby własne życie i bezpieczeństwo, mimo to nie 
potrafiła uwolnić 
się od uczucia samotności i bezradności. Powinnam przeprowadzić się do Pi-
Ramzes, pomyślała 
z bólem. Dziadek na pewno dałby mi kilka komnat w pałacu, a ciotka Bint-Anat 
chętnie by się 
mną zajęła. Nienawidzę teraz Memfis. Uświadomiła sobie, jak daleko zostawiła 
kruchą, 
nieśmiałą dziewczynę, jaką jeszcze niedawno była. Nadal jestem krucha, 
przemknęło jej przez 
myśl. A jednak zmieniłam się. Kiedyś miałam w sobie niewinność. Ale skąd mam 
wiedzieć, czy 
ta zmiana powinna mnie cieszyć, czy smucić?
Hormin czekał na nią u stóp schodów. Kiedy na ostrzegawczy okrzyk kapitana 
wyłoniła się 
z kabiny, ujrzała, jak jego twarz rozjaśnia uśmiech. Kiedy pisarz z czcią 
sprowadził ją z barki, 
Hormin kilka razy skłonił się głęboko. Na jej rozkaz większa część orszaku 
ruszyła piaszczystą 
ścieżką w kierunku domu. Została tylko Bakmut i strażnicy.
– Witaj, Horminie – powiedziała, aby i on mógł przemówić.
– Witaj w moim domu, księżniczko – odparł z powagą. – Nie potrafię powiedzieć, 
jak bardzo 
się cieszę, że zdecydowałaś się przyjąć zaproszenie mojej matki. Jako twój 
pokorny niewolnik 
obiecuję spełniać wszystkie twoje żądania.
Spojrzała mu w oczy, słysząc mocne bicie swojego serca i wyczuwając napięcie 
mięśni 
brzucha, które zwiększało się, gdy na niego patrzyła.
– Mam tu lektykę – dodał. – Ścieżka nie jest wprawdzie długa, lecz upał wielki.
– Dziękuję, ale zabrałam ze sobą własną lektykę. Wolałabym jednak pójść pieszo, 
Horminie. 
Jaki piękny cień rzucają te palmy! Idziemy? Nie mogę się już doczekać chwili, w 
której ujrzę 
twój dom. Ojciec i Hori uważają, że jest niezwykły. Bakmut, podaj mi oganiaczkę.
Ruszyła pierwsza, a Hormin zajął miejsce u jej boku. Mnożące się w lecie muchy, 
z doprowadzającym do szaleństwa uporem obsiadały skórę wokół oczu i ust. 
Szeritre wydawało 
się, że jest ich tu więcej i zachowują się bardziej agresywnie niż w domu. 
Umiejętnie machając 
oganiaczką z końskiego włosia szła szybko, Hormin zaś opowiadał jej o 
zbliżających się żniwach 
i doniesieniach zarządcy majątku w Koptos, dotyczących przewidywanych zbiorów.
– Mój ojciec nie interesował się majątkiem – wyjaśnił. – Całkowicie polegał na 
zarządcy, 
który doskonale radził sobie z fellachami, ja natomiast uwielbiałem spacerować 
brzegiem 
kanałów i obserwować, jak wschodzi zboże i warzywa.
– Mówisz tak, jakby ci tego brakowało – zauważyła Szeritre, a Hormin przytaknął.
– Czasami naprawdę mi tego brak – powiedział miękko. – Nie tęsknię jednak za 
samym 
Koptos. Moje wspomnienia z Koptos nie należą do najszczęśliwszych. Spójrz, 
księżniczko, oto 
nasz dom.
W pierwszej chwili Szeritre odniosła zupełnie odmienne wrażenie niż Chamuaset i 
Hori. 
Pomimo świeżego tynku na ścianach domu i sylwetki ogrodnika, pracującego w małym 
ogrodzie, 
posiadłość wyglądała na dziwnie zaniedbaną. Spod warstwy tynku wyzierały stare 
plamy, 
a trawnik z trudem powstrzymywał napór tłoczących się palm, zaś panująca wokół 
cisza 
pogłębiała atmosferę upadku i zapomnienia.
Jednak to pierwsze wrażenie szybko zbladło. Szeritre powitała składających 
pokłony Tabubu 
i Siseneta i z zaciekawieniem przekroczyła próg domu.
– Rozumiem już, dlaczego ten dom tak zachwycił mojego ojca – powiedziała. – 
Wygląda, 
jakby zbudowano go i umeblowano dawno temu. – Przyszło jej do głowy, że 
gospodarze mogli 
poczuć się urażeni, dodała więc pospiesznie: – Ta elegancka prostota jest 
cudowna, Tabubu. 
Trudno jest myśleć i modlić się do bogów, kiedy otacza nas mnóstwo przedmiotów.
Gdzieś z korytarza dobiegły ją głosy służących i łoskot przesuwanych skrzyń. 
Żołnierze 
zignorowali domowników i bezceremonialnie weszli do domu. Za nimi podążył pisarz 
Szeritre 
z tabliczką w ręku. Do tej pory nie pojawił się nikt ze służby Tabubu i 
Siseneta.
– Proszę tędy, księżniczko – powiedziała Tabubu, kiedy Sisenet skłonił się raz 
jeszcze 
i zniknął. – Oto przejście do komnaty, którą dla ciebie przygotowałam. Poleć 
swoim sługom, aby 
uważali mój dom za twój własny. Nasza służba nie będzie im w niczym 
przeszkadzać.
Szeritre posłusznie szła za odzianą w żółtą suknię gospodynią, czując za sobą 
obecność 
Hormina.
– Z tej strony korytarz wychodzi bezpośrednio na ogród – ciągnęła Tabubu. – Są 
tam drzwi, 
ale zamykamy je tylko wtedy, gdy wieje chamsin, który nanosi piasek do domu. Mój 
brat, 
Hormin i ja będziemy spali z drugiej strony. Obawiam się, że nie ma tu dość 
miejsca dla twoich 
służących, dlatego kazaliśmy przygotować dla nich izby z tyłu domu.
– Bakmut sypia zawsze na podłodze – oświadczyła Szeritre, przekraczając próg. 
Komnata 
nie była duża, ale podobnie jak cały dom robiła wrażenie przestronnej. Szeritre 
szybko objęła 
wzrokiem łoże, stół, krzesło, taboret i stół na kosmetyki. – Każ przynieść moje 
rzeczy – poleciła 
Bakmut.
– Kazałam zabrać stąd swoje skrzynie – powiedziała Tabubu. – Gdybyś ich 
potrzebowała, są 
do twojej dyspozycji.
Szeritre uśmiechnęła się i dotknęła jej dłoni.
– Dziękuję ci, Tabubu. Dołożyłaś wielkich starań, aby było mi wygodnie.
Tabubu i Hormin zrozumieli, że księżniczka życzy sobie zostać sama. Kiedy tylko 
zamknęły 
się za nimi drzwi, Szeritre osunęła się z westchnieniem na łoże. Komnata była 
mroczna, co 
niezbyt jej się podobało, wiedziała jednak, że nasłonecznione pomieszczenia były 
zawsze duszne 
i gorące.
– Niepotrzebne mi tu będą wachlarze – powiedziała do Bakmut. – Dopilnuj, aby na 
łożu 
rozłożono moją własną pościel i przyślij do mnie pisarza, kiedy tylko żołnierze 
ustalą plan 
dyżurów. Myślisz, że niedługo dostaniemy coś do jedzenia? Jestem bardzo głodna.
– Zaraz zapytam – odparła służąca i wyszła.
Szeritre siedziała spokojnie, wsłuchując się w ciszę i patrząc na kwadraty 
białego światła na 
przeciwległej ścianie. Myśl, że Hormin jest w pobliżu, bardzo ją podniecała. 
Będę cieszyć się 
każdą chwilą pobytu tutaj, postanowiła, zapominając o wcześniejszych, 
nieprzyjemnych 
przemyśleniach.
Zjadła prosty, lecz wyborny posiłek w sali jadalnej, siedząc ze skrzyżowanymi 
nogami na 
poduszkach przy niskim stoliku z pozłacanego drewna cedrowego. Do stołu 
usługiwał jej własny 
zarządca, który próbował każdej podawanej potrawy. Chamuaset rzadko zatrudniał 
zajmujących 
się próbowaniem jedzenia służących, ponieważ przynoszone bezpośrednio z kuchni 
potrawy 
uważane były za bezpieczne. Szacunek, jaki poprzez ceremonię próbowania 
okazywano jej tutaj, 
szczerze ucieszył Szeritre. Wielu szlachetnie urodzonych, szczególnie tych z 
otoczenia faraona, 
obawiając się ambicji swoich poddanych, włączało do personelu służących do 
próbowania 
potraw, ale Sisenet nie obawiał się przecież zamachu na własne życie. Cała 
trójka jadła 
z apetytem, chociaż niespiesznie, zabawiając Szeritre lekką rozmową, toteż 
poczuła się jak 
w domu.
Kiedy posiłek dobiegł końca, wszyscy rozeszli się do swoich komnat, aby przespać 
najbardziej upalną część dnia. Świeżo wykąpana Szeritre z przyjemnością 
wślizgnęła się pod 
własne prześcieradło. Bakmut rozłożyła sobie matę na podłodze za drzwiami, lecz 
mimo 
wyraźnego polecenia, aby również udała się na spoczynek, nadal kręciła się koło 
łoża, wyraźnie 
zaniepokojona.
– O co chodzi, Bakmut? – zapytała Szeritre.
Służąca złożyła ręce i spuściła oczy.
– Proszę mi wybaczyć, ale nie podoba mi się to miejsce.
Szeritre usiadła.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
Bakmut zagryzła wargę.
– Nie jestem do końca pewna – odparła z wahaniem. – Służący w tym domu w ogóle 
nie 
mówią.
– To znaczy, że nie odzywają się do ciebie? Są nieuprzejmi?
Bakmut potrząsnęła głową.
– Nie, pani. Oni w ogóle się nie odzywają. Nie są niemi czy głusi, ponieważ 
odpowiadają na 
pytania i widziałam, jak jedna z dziewcząt oblizywała wargi, ale po prostu nie 
mówią.
– Może pani domu tak ich wyszkoliła – zasugerowała Szeritre. – Dobrze wiesz, że 
każdy 
dom jest inny, a zachowanie służby zależy od stylu bycia państwa.
Zaskoczona i zaniepokojona, uświadomiła sobie, że stara się ukryć własne 
napięcie i ma 
ochotę złajać Bakmut za to, że wypowiedziała na głos jej własne obawy.
– Ta rodzina potrzebuje widać więcej spokoju i ciszy niż my – dodała. – Pewnie 
służba 
otrzymała polecenie, aby jak najmniej mówić. To nic takiego, spróbuj o tym nie 
myśleć. Bakmut 
nie sprawiała wrażenia przekonanej. – Ale to milczenie nie jest przyjemne. 
Przeszkadza mi 
i drażni.
– Po prostu nie jesteś do niego przyzwyczajona – oświadczyła Szeritre 
zdecydowanym 
tonem, układając się wygodnie na łożu i podkładając sobie pod kark podgłówek z 
kości 
słoniowej.
Stłumiła pragnienie, by powiedzieć służącej, aby informowała ją o swoich 
uczuciach 
i wrażeniach i zamknęła oczy. Słyszała, jak Bakmut podchodzi cicho do swojej 
maty przy 
drzwiach i mości się na niej z westchnieniem. Odgłosy te przywróciły jej 
poczucie 
bezpieczeństwa. Mój strażnik stoi pod drzwiami, pomyślała. Moja służba kręci się 
po całym 
domu. Wystarczy, że krzyknę, a natychmiast przybiegnie Hormin. Skąd więc ten 
niepokój? Mnie 
też nie podoba się to milczenie. Nie ma ono nic wspólnego ze spokojem, 
przypomina 
niewidoczną zasłonę, która izoluje nas od normalnego świata. Nie otwierając 
oczu, uśmiechnęła 
się do swoich dziwacznych myśli. I ja uważałam, że nasz dom jest spokojny! 
Jesteś jeszcze 
głupiutkim dzieckiem, Szeritre. Wydoroślej!
Czuła, jak popołudniowy upał przenika przez otaczające ją grube mury. Bakmut 
jęknęła 
cicho przez sen. Cienkie prześcieradło przesunęło się miękko po skórze Szeritre 
i po chwili 
zapadła w sen.
XI
Spod stóp złoczyńcy umyka trap. Zabiera go fala zalewając jego ziemię.
Chamuaset siedział za biurkiem z głową ciężką od panującej w gabinecie duchoty, 
i wpatrywał się w leżące przed nim dokumenty. Był początek miesiąca Famenoth. 
Szeritre 
zaledwie trzy dni temu opuściła dom, a Chamuaset już za nią tęsknił. Nieobecność 
córki 
wytworzyła dziwną pustkę. Nie przypuszczał, że tak bardzo będzie mu brakować 
chwil, kiedy 
wchodząc do domu zastawał ją karmiącą mlekiem węże domowe lub kiedy w czasie 
posiłku 
patrzył na nią, jak siedzi ze skrzyżowanymi nogami przy stoliku, pogrążona we 
własnych 
myślach, podczas gdy wokół niej toczy się rozmowa. Nawet ogród, więdnący w coraz 
gorętszym 
słońcu, wydawał się tracić siły, pozbawiony czułego spojrzenia Szeritre. 
Chamuaset tak przywykł 
do reprymend, jakich Nubnofret stale udzielała Szeritre i swoich własnych 
ostrych uwag 
w obronie córki, że zasiadając wieczorem z małżonką i Horim do posiłku odkrył z 
zaskoczeniem, 
jak bardzo mu ich brak.
Hori był stale zajęty i milczący. Pewnie jemu również brakowało Szeritre. Znikał 
o świcie, 
zjawiał się dopiero w porze kolacji i nie opowiadał już ojcu, jak minął dzień. 
Chamuaset był 
przekonany, że Hori nadzoruje prace w grobowcu, a wolny czas spędza na 
wędrówkach po 
mieście w towarzystwie Antefa, toteż zaniepokoił się, widząc już po raz kolejny 
przyjaciela syna 
przechadzającego się samotnie po ogrodzie, w wyraźnie ponurym nastroju. Zdjął 
szwy z kolana 
Horiego i młodzieniec przestał utykać. Rana świetnie się zagoiła, lecz pozostała 
po niej spora 
blizna. Kilka razy chciał zapytać syna, co zrobił z kolczykiem i co jest 
przyczyną jego 
przygnębienia, lecz po kilku nieudanych próbach zrezygnował. Uświadomił sobie, 
że wyrósł 
między nimi mur, który z każdym dniem stawał się potężniejszy. Hori zamknął się 
w sobie, zaś 
Chamuaset doszedł do wniosku, że nie ma ochoty go z tego wyciągać.
Dwa dni po wyjeździe Szeritre wezwał Penbuja i z dziwnym uczuciem, że znalazł 
się 
w nierealnym świecie, polecił mu przygotować kontrakt małżeński dla siebie i 
Tabubu. Penbuj, 
ucieleśnienie doskonałych manier i dyskrecji, obrzucił swego pana krótkim 
spojrzeniem, pobladł 
lekko i usiadł ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, układając tabliczką w 
pozycji 
charakterystycznej dla wielu pokoleń pisarzy.
– Jaki tytuł ma otrzymać ta pani? – zapytał unosząc pióro.
– Po podpisaniu dokumentu zostanie księżniczką, to chyba oczywiste – odparł 
Chamuaset, 
ledwo rozpoznając własny głos. – Oficjalnie otrzyma pozycję drugiej małżonki. 
Podkreśl 
w umowie, że Nubnofret pozostanie główną małżonką i najwyższą księżniczką.
Penbuj zanotował jego uwagi.
– Czy książę zna wartość jej majątku? – odezwał się po chwili. – Czy życzysz 
sobie, panie, 
aby umowa zawierała punkt, by pewna część tego majątku znalazła się pod twoją 
kontrolą?
– Nie. – Odpowiedzi na pytania Penbuja przychodziły Chamuasetowi z wielką 
trudnością. 
Poczucie winy i strach wprawiały go w rozdrażnienie, lecz oswoił się z tymi 
negatywnymi 
emocjami na tyle, by je ignorować. Wrażenie złudzenia, towarzyszące wszystkim 
jego 
poczynaniom, stawało się coraz silniejsze. – O jej majątku nie wiem nic poza 
tym, że go ma. 
Posiadłości jej męża przypadły Horminowi, a ja nie mam ochoty mieszać się w 
sprawy 
majątkowe mojej przyszłej małżonki.
– Rozumiem. – Penbuj pochylił głowę. – Jak jednak będzie się przedstawiała 
sytuacja jej 
syna? Czy w razie twojej śmierci, panie, ma dziedziczyć wspólnie z Horim i 
Szeritre?
– Nie – rzucił krótko Chamuaset. Zauważył, że napięte mięśnie pisarza uległy 
wyraźnemu 
rozluźnieniu. – Hormin niczego ode mnie nie potrzebuje. Nie otrzyma też 
książęcego tytułu, 
chyba że pojmie za żonę Szeritre. Nie może jednak o tym wiedzieć.
– Naturalnie – mruknął Penbuj. – Jakie przywileje przysługiwać będą potomstwu 
zrodzonemu z nowego związku?
Żołądek Chamuaseta skulił się boleśnie.
– Jeżeli Tabubu obdarzy mnie dziećmi, będą one dziedziczyć po mnie na równi z 
Horim 
i Szeritre. Dodaj zwykłe w takich przypadkach zapewnienia. Będę utrzymywał 
Tabubu, traktował 
ją z szacunkiem i dobrocią oraz spełniał wszystkie obowiązki, do jakich 
zobowiązany jest 
małżonek. Zanim zapytasz, powiem ci, że jej brat w ogóle nie zostanie wymieniony 
w kontrakcie.
Penbuj starannie odłożył trzcinkę i podniósł wzrok na swego pana.
– Nie wątpię, że książę pamięta, iż jako członek królewskiej rodziny musi 
otrzymać zgodę 
faraona na zawarcie związku małżeńskiego – przypomniał Chamuasetowi, wydymając 
lekko 
wargi i patrząc na niego spokojnie. – Jeżeli krew przyszłej małżonki okaże się 
zbyt mało 
szlachetna, a książę obstawałby przy swojej decyzji, ryzykowałby wykluczeniem z 
listy 
pretendentów do tronu.
Uświadomienie takiego ryzyka należało do obowiązków Penbuja, lecz Chamuaset 
zareagował gniewem. Nic mnie to nie obchodzi, pomyślał gniewnie. Poślubię ją, 
niezależnie od 
sprzeciwów, nawet gdyby miały wyjść od mojego ojca.
– Merenptah byłby zachwycony wieścią o pozbawieniu mnie prawa do tronu – 
powiedział 
z wymuszonym śmiechem. – Jeżeli zaś chodzi o pochodzenie mojej przyszłej żony, 
to chcę, abyś 
udał się do Koptos i potwierdził jej słowa. Dodaj też do umowy ostatni punkt, 
mówiący o tym, że 
Tabubu może złożyć na niej podpis, lecz stanie się on ważny dopiero po 
potwierdzeniu 
wysokiego statusu jej rodu. Uwolni mnie to od konsekwencji prawnych, gdyby 
okazało się, że 
okłamała mnie lub gdyby mój ojciec odmówił zaakceptowania tego związku.
Tak czy inaczej, wszystko to nie ma najmniejszego znaczenia, pomyślał. Podejmuję 
te 
starania tylko po to, aby zwabić ją tutaj, aby na zawsze zatrzymać w zasięgu 
moich oczu 
i ramion.
Penbuj uśmiechnął się lekko.
– Koptos – powtórzył z rezygnacją. – Koptos w pełni lata...
Chamuaset wstał zza biurka.
– Wiem, że nie jest to przyjemne zadanie – przyznał. – Nikomu nie mogę jednak 
powierzyć 
go z równą ufnością co tobie, stary przyjacielu. Przygotuj dokument na jutro 
i...
Pisarz spojrzał na niego pytająco. Zapadło milczenie. Chamuaset starał się ubrać 
swoje myśli 
we właściwe słowa.
– Nubnofret nic o tym nie wie – powiedział w końcu. – Hori i Szeritre także nie. 
Bądź 
dyskretny. W drogę do Koptos wyruszysz jutro po południu.
Penbuj skinął głową, wstał, pokłonił się głęboko, po czym wyszedł, pozostawiając 
Chamuaseta z uczuciem obrzydzenia do samego siebie. Nie obchodzi mnie, co myśli 
o mnie 
sługa, powiedział sobie twardo. Penbuj jest jedynie narzędziem, którym się 
posługuję. Nie mógł 
jednak pozbyć się wspomnień. Penbuj od lat doradzał mu w wielu ważnych sprawach 
i teraz 
Chamuaset siłą powstrzymał się od poproszenia go o opinię. Powód był oczywisty – 
nie chciał 
usłyszeć zdania pisarza.
Siedział teraz, znużony upałem, z gotowym dokumentem przed oczami. Przeczytał go 
i umieścił na nim swoją pieczęć. Brakowało już tylko podpisu Tabubu.
Obok leżał inny zwój. Jego widok napełniał Chamuaseta niesmakiem i przypominał 
o strasznej nocy, kiedy to z wielkim pośpiechem osłonił się przed złą magią 
zaklęciem, którego 
moc wkrótce zniszczył. Nie chcę na niego patrzeć, pomyślał, postukując palcami w 
blat biurka. 
Penbuj wyruszy do Koptos, a ja podczas jego nieobecności pomówię z Nubnofret. Po 
co jednak 
niepokoić ją przed powrotem Penbuja? – podpowiedział mu wewnętrzny głos. Ostatni 
akapit 
umowy zwalnia cię przecież z odpowiedzialności w razie komplikacji, na razie 
więc zawieź 
dokument Tabubu, poproś, aby go przypieczętowała i spokojnie poczekaj na wieści 
od Penbuja. 
Wtedy dopiero porozmawiasz z Nubnofret. Nie ma pośpiechu. Spróbuj poświęcić 
trochę czasu 
tajemniczemu zwojowi, do którego tak długo nie chciałeś nawet zajrzeć. Zaproś 
Siseneta i pokaż 
mu zwój, potem zaś przestań myśleć o złowrogich zaklęciach, po prostu wyrzuć je 
z pamięci. 
Kiedy Nubnofret zaakceptuje twój związek z Tabubu, przyszłość stanie się 
wspanialsza 
i przyjemniejsza. Przede wszystkim jednak rozwiąż tajemnicę zwoju i zapomnij o 
nim. Pokonaj 
własne tchórzostwo i zrób to jak najszybciej.
Niechętnie zwinął kontrakt małżeński i sięgnął po zwój oraz swoje notatki. 
Przywołał 
stojącego przy drzwiach sługę i kazał przynieść sobie piwa. Zaraz jednak 
zorientował się, że 
usiłuje odwlec przykrą chwilę i z grymasem niesmaku zabrał się do pracy. Jutro 
odwiedzę 
Szeritre, zostawię Tabubu kontrakt i poproszę Siseneta o pomoc, zdecydował. Czas 
wrócić do 
rzeczywistości. Fakt podjęcia decyzji nie rozwiał jednak otaczającej go aury 
nierealności. Czuł 
się tak, jakby stracił kontakt z samym sobą, jakby jakaś część jego osobowości, 
pełna życia 
i energii, działała we właściwej rzeczywistości, podczas gdy jej druga część 
zepchnięta została na 
ścieżkę, z której mogła, lecz nie musiała, powrócić na swoje miejsce. Myśl ta 
przyprawiła go 
o gwałtowny zawrót głowy. Jęknął i pochylił się nad zagadką skarbu znalezionego 
w grobowcu.
Przez cały następny ranek niecierpliwie przysłuchiwał się składanemu przez 
zarządcę 
raportowi o stanie upraw i zdrowia zwierząt hodowlanych. Za dwa miesiące miały 
rozpocząć się 
zbiory i wszyscy zanosili modły do bogów, aby uchronili zboże od plag i innych 
chorób.
Krótko podziękował zarządcy i kazał przeczytać sobie list z Pi-Ramzes. Matka 
Chamuaseta 
była bardzo chora i jej zarządca ośmielał się prosić księcia, aby ten przybył do 
Delty i zbadał ją. 
Uprzejma prośba wprawiła Chamuaseta w panikę. Matka wie, że umiera i że nie mogę 
jej pomóc, 
pomyślał z wściekłością. Całe to zamieszanie powstało z winy jej głupich sług i 
urzędników, 
którzy wyobrażają sobie, że za pomocą jakichś magicznych sztuczek uda mi się 
przywrócić jej 
zdrowie. Ma przecież męża, który jest przy niej. O faraonie można powiedzieć 
wiele złego, ale 
jedno nie ulega wątpliwości – kocha ją i nie zaniedbuje. Skoro jest umierająca, 
to powinna sobie 
chyba życzyć, aby przy jej łożu czuwał mąż, nie zaś syn, którego rzadko widuje.
Zirytowany podyktował krótki list do zarządcy matki, informując go, że 
przybędzie do Pi-
Ramzes, kiedy znajdzie na to czas. Dodał też, że medycy faraona są równie 
doświadczeni jak on.
Otrzymał też wiadomość od Amenmesa, głównego zarządcy haremu faraona w Memfis, 
który skarżył się, że wyznaczony przez Chamuaseta medyk nie spełnił pokładanych 
w nim 
nadziei i został zwolniony z powodu braku wiedzy. Czy wielki książę mógłby 
polecić innego 
lekarza? Nie teraz, pomyślał Chamuaset ze złością. Jutro. Zajmę się tym jutro.
Po drodze do komnat Nubnofret natknął się na Antefa. Młody człowiek miał na 
sobie jedynie 
przepaskę na biodra, na ramieniu zaś kołczan ze strzałami, a w ręku łuk. 
Chamuaset minął go bez 
słowa, nagle jednak przystanął i odwrócił się.
– Idziesz ćwiczyć, Antefie? – zapytał.
Młodzieniec skinął głową. Wyglądał na smutnego i zmęczonego.
– Czy Hori przyłączy się do ciebie?
– Nie, panie – odparł Antef. – Nie widziałem dziś księcia. Wstał późno i zaraz 
wyszedł.
Wyraźnie unikał wzroku Chamuaseta, którego ogarnęła fala współczucia. Przyjaciel 
i sługa 
Horiego był miłym chłopcem.
– Rzadko go ostatnio widujesz, prawda? – powiedział łagodnie.
Antef skinął głową.
– Czy mógłbyś powiedzieć mi, co mu dolega? Oczywiście jeżeli nie wiąże się to ze 
zdradą 
zaufania.
– Powiedziałbym, ale nic nie wiem, panie! – wybuchnął Antef. – Hori przestał mi 
się 
zwierzać, zupełnie jakbym sprawił mu jakiś zawód, lecz, na Seta, nie mam 
pojęcia, o co chodzi.
– Ja też nie – odparł Chamuaset. – Przykro mi, Antefie. I proszę, miej dla niego 
cierpliwość.
– Oczywiście, panie – odparł z bladym uśmiechem Antef. – Myślę, że wcześniej czy 
później 
powie mi, co go dręczy.
Chamuaset kiwnął głową i poszedł dalej. Nie miał ochoty zastanawiać się nad 
dziwnym 
zachowaniem syna, wolał wierzyć, że Hori odzyska wkrótce zdrowy rozsądek.
Kiedy zaanonsowano jej przybycie Chamuaseta, Nubnofret stała na środku pokoju, 
przyglądając się stercie sukni i peleryn. Urnero i dwie inne służące przeglądały 
stroje, zaś pisarz 
pospiesznie notował polecenia swej pani.
– Tę odłóżcie na bok – mówiła Nubnofret. – Można będzie przerobić ją dla 
Szeritre. A tamte 
dwie przetarły się w kilku miejscach. Najlepiej pociąć je na ścierki. Szkoda – 
dorzuciła, 
odwracając się do Chamuaseta i nadstawiając do pocałunku pachnący policzek. – 
Bardzo je 
lubiłam. Zamawiam nowe szaty, drogi bracie. Len utkany z zeszłorocznych zbiorów 
jest 
wyjątkowo cienki i miękki, zamówiłam więc parę bel.
– Będziesz zajęta do końca dnia? – zapytał z nadzieją w głosie Chamuaset.
Nubnofret uśmiechnęła się, wykrzywiając lekko wargi.
– Tak. Niedługo przyjdzie krawcowa. Dlaczego pytasz?
– Mam zamiar odwiedzić Szeritre. Chcę także zaprosić Siseneta, aby złożył nam 
wizytę 
i obejrzał zwój, który wydobyłem z grobowca. Pomyślałem, że może chciałabyś 
zobaczyć się 
z córką i spędzić trochę czasu w towarzystwie Tabubu.
Starał się, aby jego słowa zabrzmiały naturalnie, jednak Nubnofret spojrzała na 
niego 
z zaciekawieniem.
– Szeritre wyjechała dopiero trzy dni temu – zauważyła. – Nic też nie stoi na 
przeszkodzie, 
abyś wysłał Sisenetowi zaproszenie przez herolda. Zaniedbujesz pacjentów, 
Chamuasecie. 
Penbuj jest wobec ciebie lojalny i nigdy się nie skarży, ale doskonale wiem, że 
na twoim biurku 
piętrzy się stos korespondencji. Zachowujesz się trochę lekkomyślnie, a to 
zupełnie do ciebie 
niepodobne.
Nie muszę ci się tłumaczyć, pomyślał gniewnie. Czasami przyjmujesz wobec mnie 
ton matki. 
Nienawidzę tego.
– Te sprawy cię nie dotyczą, Nubnofret – upomniał ją, mając nadzieję, że jej nie 
rani. – Do 
ciebie należy prowadzenie domu. Ostatnio czuję się bardzo znużony, nie widzę 
więc nic złego 
w tym, że chcę spędzić popołudnie na pogawędce z córką i jej towarzyszką.
Zwykle Nubnofret wycofałaby się bez dalszych uwag. Jej namiętność do roztaczania 
kontroli 
nad wszystkimi członkami rodziny sprawiała, że czasami wtrącała się do spraw 
Chamuaseta, lecz 
spokojne upomnienie przywracało jej rozsądek. Teraz jednak nie dała się zbić z 
tropu.
– Nie chodzi o jedno popołudnie – powiedziała. – Od wielu tygodni jesteś 
zamknięty w sobie 
i łatwo tracisz cierpliwość. Dziwię się, że Ramzes nie zaczął cię jeszcze 
prześladować pytaniami 
o sprawy państwowe, o których najwyraźniej zapomniałeś.
Patrzyła na Chamuaseta z urazą w oczach. Przemknęło mu przez głowę, że może jego 
małżonka jest bystrzejsza niż sądził. Wkrótce będzie musiał z nią porozmawiać, 
ale nie dzisiaj, 
nie dzisiaj. Powinien ją jednak uspokoić i ułagodzić.
– To prawda, że ostatnio nie poświęcam moim obowiązkom dość czasu – przyznał. – 
Potrzebuję odpoczynku, Nubnofret.
– Wobec tego wyjedźmy na Północ na tydzień lub dwa. Może zmiana otoczenia pomoże 
ci 
wrócić do równowagi.
Zaśmiał się ostro.
– Nienawidzę Pi-Ramzes – stwierdził. – Dobrze o tym wiesz.
Podeszła do niego, omijając rozrzucone na podłodze suknie.
– Dzieje się z tobą coś złego, mój mężu – powiedziała cicho, patrząc mu w oczy. 
– i nie 
obrażaj mnie, twierdząc, że to nieprawda. Proszę, powiedz mi, o co chodzi. 
Pragnę ci pomóc.
Chamuaset z trudem opanował absurdalną chęć, aby wybuchnąć płaczem, ukryć twarz 
w poduszkach na łożu Nubnofret i powierzyć wszystko jej pełnym wyrozumienia 
uszom. Zdawał 
sobie sprawę, że to dziecinne pragnienie, poza tym tuż obok stały służące, a 
Nubnofret nie miała 
teraz czasu.
– Masz rację – odezwał się po chwili. – Opowiem ci o tym, ale nie teraz. Nie 
chcę pozbawiać 
cię miłego popołudnia.
Wzruszyła ramionami, spuściła oczy i odwróciła się od niego. Ruszył w stronę 
drzwi.
– Nie mogę znaleźć Penbuja! – zawołała, kiedy był już za progiem. – Jest mi 
potrzebny, 
chcę, by zapisał, ile lnu kupiłam i zapłacił za tkaninę.
Tak drobne zadanie mogła powierzyć własnemu pisarzowi. Albo chce dać mi do 
zrozumienia, że powinienem bardziej liczyć się z jej problemami, albo 
podejrzewa, że wysłałem 
gdzieś Penbuja, pomyślał Chamuaset, idąc korytarzem i z roztargnieniem 
przyjmując salut straży 
przybocznej. Czy to możliwe, że spokojna, pewna siebie Nubnofret traci panowanie 
nad sobą? 
Wyobraził sobie gwałtowną scenę między nimi. Obraz ten zasmucił go tak głęboko, 
że 
przyjemne podniecenie, towarzyszące myśli o bliskim spotkaniu z Tabubu, 
całkowicie go 
opuściło.
Na pokładzie barki szybko jednak odzyskał pogodę ducha. Kiedy zdążał ścieżką w 
kierunku 
domu Tabubu, czuł wypełniającą go radość i zadowolenie. Dźwięczne nawoływania 
ptaków 
odbijały się echem wśród palm, a stopy Chamuaseta zagłębiały się w nagrzanym 
piasku. 
Pamiętał, jak szedł tędy kilka dni temu i wspominał nierzeczywistą atmosferę 
tamtej nocy 
i spotkanie z Tabubu. Chciało mu się śpiewać. Pokonał ostatni, dobrze mu znany 
zakręt i ujrzał 
Szeritre, stojącą w cieniu domu, z naręczem białych lilii wodnych. Przód jej 
sukni lśnił od wody, 
ociekającej z łodyg kwiatów. Zobaczyła go i zrobiła krok w przód, potem jednak 
zatrzymała się 
i czekała na niego z poważnym wyrazem twarzy. Dziwne, pomyślał. Zwykle biegnie 
co sił, aby 
mnie powitać. W tej samej chwili uświadomił sobie, że już od pewnego czasu 
Szeritre nie rzuca 
mu się na szyję. Podszedł z uśmiechem i objął ją czule. Mokre lilie przylgnęły 
mu do brzucha. 
Jego słudzy oddali pokłon Szeritre i stanęli w pewnej odległości od nich. W 
końcu Szeritre 
odsunęła się od ojca.
– Jakże się cieszę, że cię widzę – powiedziała. W jej głosie brzmiała radość, 
lecz Chamuaset 
miał wrażenie, że patrzące na niego oczy są dziwnie chłodne. – Jak tam wszyscy w 
domu?
– Bez większych zmian – odparł. – Zdjąłem Horiemu szwy, a twoja matka zajęta 
jest dziś 
porządkowaniem garderoby, w przeciwnym razie na pewno przybyłaby tu razem ze 
mną.
– Hmm – mruknęła Szeritre. – Wejdźmy do domu. Tabubu jest w kuchni i próbuje 
przekazać 
kucharzowi przepis na jakieś smakowite danie, a Sisenet jak zwykle spędza czas w 
swojej 
komnacie. Hormin wybrał się na pustynię, aby poprawić swoją celność w rzucaniu 
oszczepem. – 
Wzięła go za rękę i razem weszli na schody. – Czuję się tak, jakby nie było mnie 
w domu całe 
wieki – dodała.
– Ja także mam takie wrażenie – powiedział Chamuaset, ściskając ją lekko za 
ramię.
Zachowujemy się jak dalecy znajomi, pomyślał ze smutkiem. Wystarczyły trzy dni, 
abyśmy 
stali się sobie jeszcze bardziej obcy. Stojąca przy drzwiach Bakmut oddała mu 
pokłon. 
Chamuaset zauważył z zadowoleniem, że jego żołnierze pełnią straż pod tylną 
ścianą.
– Usiądź, jeżeli masz ochotę – zaproponowała Szeritre i klasnęła w dłonie, 
przywołując 
czarną służącą, która wyłoniła się z domu. – Przynieś wino i chleb – poleciła. – 
I powiedz swojej 
pani, że przybył książę Chamuaset.
– Jesteś tu szczęśliwa? – zapytał ostrożnie Chamuaset. Szeritre uśmiechnęła się, 
lecz ojciec 
wyczuł, że pod pozornym spokojem kryje się napięcie.
– Dopiero zaczynam się do wszystkiego przyzwyczajać – odparła. – Panuje tu 
cisza, Tabubu 
i Sisenet nie przyjmują żadnych gości, w czasie kolacji nie słuchamy muzyki. Nie 
czuję się tu 
onieśmielona. Tylko Sisenet budzi we mnie niepokój, ale to chyba dlatego, że 
widuję go rzadziej 
niż Tabubu i Hormina.
Zarumieniła się i splotła palce, a Chamuaset z ulgą dostrzegł w tym geście dawną 
Szeritre.
– Po południu większość czasu spędzam z Horminem – ciągnęła. – Tabubu idzie do 
swojej 
komnaty, a my zabieramy Bakmut i jednego z żołnierzy i spacerujemy w cieniu 
palm. Dwa razy 
pływałam w rzece, lecz nikt z gospodarzy nie chciał się do mnie przyłączyć. 
Wieczorami 
rozmawiamy, czasem Sisenet czyta nam coś ciekawego.
– Co robisz rano? – zapytał Chamuaset, przyglądając się, jak czarnoskóra służąca 
stawia na 
stole dzban z czerwonym winem i srebrny półmisek z chlebem, czosnkiem i miodem. 
Poruszała 
się niewiarygodnie cicho, nie słychać było nawet szelestu jej wykrochmalonej 
szaty.
– Rano Tabubu i ja dotrzymujemy sobie towarzystwa i rozmawiamy o czysto 
kobiecych 
sprawach – roześmiała się Szeritre. – Możesz to sobie wyobrazić, ojcze? Możesz 
sobie wyobrazić 
mnie, rozmawiającą o strojach i kosmetykach?
Mówi zbyt szybko, pomyślał Chamuaset, podnosząc czarkę z winem do ust. To także 
tworzy 
mur między nami. Niestety, nie jestem w stanie określić, czy to wynika z 
podniecenia, czy 
niepokoju.
– Jestem pewien, że pobyt tutaj dobrze ci robi – powiedział. – Kobiece 
pogaduszki to nic 
złego, zwłaszcza w twoim przypadku. Zawsze byłaś nadmiernie poważna.
– Przyganiał kocioł garnkowi – rzuciła wesoło. – Och, idzie Tabubu.
Jako członek rodziny królewskiej Chamuaset nie musiał wstawać z krzesła, lecz 
mimo to 
podniósł się, ujął Tabubu za rękę i pochyli się, aby dotknąć wargami jej 
policzka. Natychmiast 
jednak zdał sobie sprawę, że nie może sobie pozwolić na tak intymny gest w 
obecności Szeritre, 
więc cofnął się i usiadł. Tabubu, spokojna i piękna w zwiewnej białej szacie 
obszytej srebrnymi 
frędzlami, usiadła z gracją na dużej poduszce naprzeciwko niego.
– Postanowiłem sprawdzić, czy moje Małe Słońce nie tęskni za domem – zaczął. – 
Chciałbym także zamienić parę słów z twoim bratem, Tabubu. Jak widzę, tęsknota 
za domem 
córce nie doskwiera. Czuje się tu wspaniale, po prostu kwitnie, za co jestem ci 
bardzo wdzięczny.
Patrząc na nią, czuł, jak rozluźniają mu się napięte mięśnie brzucha, ramion i 
twarzy. Och, 
Tabubu, westchnął w zachwycie, nie mogąc oderwać wzroku od gęstych włosów, które 
przytrzymywała srebrna opaska, czarnych, ślących ciepłe spojrzenia oczu, 
smukłych rąk, 
splecionych na kolanach. Przesłonięte cienką tkaniną piersi wznosiły się i 
opadały rytmicznie. 
Ona również to czuje, pomyślał z radością. Wiem, że tak.
– To ja powinnam być wdzięczna – odparła z uśmiechem Tabubu. Miała usta 
pomalowane 
czerwoną henną, co przywodziło na myśl wielki posąg bogini Hathor ze świątyni w 
Memfis. Jej 
lekki, zmysłowy uśmiech także był czerwony, a wargi lśniły wilgotną purpurą. – 
Szeritre jest 
wspaniałą towarzyszką, dzięki niej znowu czuję się młoda. Mogę tylko mieć 
nadzieję, że nie 
nudzi się z nami.
Z czułym gestem odwróciła się do dziewczyny, która odpowiedziała uśmiechem. 
Zachowują 
się jak siostry, pomyślał z zadowoleniem Chamuaset. Kiedy Tabubu wprowadzi się 
do pałacu, na 
pewno nie będą wrogami.
– Jak mogłabym się z wami nudzić? – zaprotestowała Szeritre. – To niemożliwe!
– A więc nie chcesz wracać do domu? – droczył się z córką. – Nie brakuje ci 
matczynej 
dyscypliny?
Przez zarumienioną twarz Szeritre przemknął dziwny cień i Chamuaset zrozumiał, 
że okazał 
nielojalność wobec Nubnofret. Doszedł do wniosku, że to skutek podanego przez 
Tabubu wina.
– Znakomity rocznik – powiedział, pospiesznie podnosząc czarkę. Tabubu 
wdzięcznie 
skłoniła głowę.
– Dziękuję, książę. Nie przepadamy za barwnymi strojami i wymyślnymi rozrywkami, 
ale 
lubimy dobre wino.
Chamuaset odniósł wrażenie, że to „my” obejmuje także jego córkę. Przez chwilę 
wydawało 
mu się, że Szeritre bardziej należy do Tabubu niż do niego, zupełnie jakby 
zawsze była z nią 
związana. Od dalszych komentarzy uwolniło go nadejście Hormina. Wkroczył do domu 
z oszczepem w ręku, oddał go słudze i wszedł do sali. Spływał potem, a włosy, 
nozdrza i łydki 
pokryte były warstwą piasku. Z uśmiechem ukłonił się Chamuasetowi, lecz oczy 
patrzyły na 
Szeritre. Doskonale, pomyślał Chamuaset.
– Witam cię, Horminie – powiedział głośno. – Mam nadzieję, że mimo upału i kurzu 
udało ci 
się poprawić celność rzutów.
Hormin uniósł brwi i przeczesał palcami mokre od potu włosy.
– Rzucam celniej i dalej, ale nie dziś – stwierdził. – Racz mi wybaczyć, książę, 
ale chciałbym 
wziąć kąpiel. Szeritre, weź Bakmut i chodź ze mną. Możesz posiedzieć w ogrodzie 
pod 
baldachimem, oczywiście jeśli książę nie ma nic przeciwko temu.
Chamuaset był zaskoczony arogancką bezpośredniością, z jaką Hormin zwracał się 
do 
Szeritre i wynikającym z jego słów założeniem, że wizyta ojca dziewczyny nic nie 
znaczy wobec 
jego własnych życzeń. Uwagi Chamuaseta nie uszło także szybkie, porozumiewawcze 
spojrzenie, 
jakie wymienili matka i syn. Szeritre podniosła się z krzesła.
– Zostaniesz dłużej, ojcze? – zapytała. – Bo jeśli nie, posiedzę przy tobie.
– Wolałabyś jednak zrobić coś innego – dokończył za nią. – Nie czuję się 
urażony, Małe 
Słońce, i oczywiście zostanę tu jeszcze jakiś czas.
Hormin zniknął już w cieniu korytarza. Szeritre rzuciła ojcu przepraszający 
uśmiech 
i podążyła za młodzieńcem.
Chamuaset patrzył za nią z przyjemnością. Dziewczyna bardzo się zmieniła – 
przestała się 
garbić, a krok zyskał nową pewność. Chamuaset miał nawet wrażenie, że jej 
szczupłe biodra 
kołyszą się kusząco.
– Twoje towarzystwo wyszło jej na dobre – zwrócił się do Tabubu.
Pochyliła się i przesunęła dłonią po lśniącej łydce aż do srebrnej bransolety w 
kostce.
– Szeritre kocha Hormina – powiedziała bez ogródek. – A miłość potrafi zmienić 
dziewczynę 
w kobietę, nieśmiałe, niezgrabne dziecko w istotę równie zachwycającą, jak sama 
Astarte.
– Jakie uczucia żywi wobec niej Hormin?
– Nie pytałam go o to wprost, ale to oczywiste, że darzy ją wielką sympatią i 
czułością. Nie 
martw się jednak, książę – dodała pospiesznie, widząc wyraz jego twarzy. – W 
ciągu dnia nigdy 
nie są sami, a w nocy Bakmut śpi pod drzwiami księżniczki.
Chamuaset roześmiał się, pragnąc ukryć niezrozumiałą antypatię do Hormina.
– Już widzę zachwyt i radość Szeritre na wieść o tym, że wkrótce wejdziesz do 
naszej 
rodziny – powiedział nieco pompatycznie, czując się dziwnie onieśmielony. – 
Kocham cię, 
Tabubu.
– Ja również cię kocham, książę – odparła, patrząc mu w oczy. – Czuję też 
ogromną ulgę, że 
tak dobrze rozumiemy się z księżniczką. Możesz być pewien, że dołożę wszelkich 
wysiłków, aby 
zyskać szacunek Nubnofret i twojego syna.
To będzie trudne, pomyślał.
– Jestem prawem, ucieleśnieniem Maat – powiedział. – Będą musieli cię 
zaakceptować 
niezależnie od tego, czy cię polubią, czy nie. Ib, podaj mi dokument! – zawołał.
Zarządca z ukłonem przekazał go Chamuasetowi i wycofał się dyskretnie.
– To kontrakt małżeński – oznajmił z nutą triumfu w głosie. – Przeczytaj go i 
powiadom 
mnie, czy przyjmujesz jego warunki. Dodałem jeden punkt, który może wydawać się 
zaskakujący, uczyniłem to jednak ze względu na twoje i moje dobro.
Tabubu nie spuszczała wzroku z jego twarzy.
– Jeżeli mam zachować swoją pozycję jednego z następców tronu, mój wybór musi 
zaakceptować faraon – wyjaśnił. – Dlatego proszę, abyś umieściła swoją pieczęć 
na dokumencie 
ze świadomością, że stanie się on ważny dopiero wtedy, gdy Penbuj wróci z 
Koptos, przywożąc 
dowód czystości twojej krwi.
Wcześniej starannie przygotował się do wypowiedzenia tych słów, teraz jednak, 
widząc jej 
pozbawione wyrazu spojrzenie, ujął ją za rękę. Była lodowato zimna.
– Nie chciałem cię obrazić – powiedział z naciskiem. – To tylko formalność, nic 
więcej.
– Koptos? – powtórzyła obojętnym tonem. – Wysłałeś swojego pisarza do Koptos? – 
Drgnęła 
i spuściła wzrok, jakby dopiero teraz wróciła do rzeczywistości. – Doskonale cię 
rozumiem, 
książę – zapewniła. – Miłość nie może usuwać w cień spraw wagi państwowej, 
prawda?
– Źle mnie zrozumiałaś! – wykrzyknął bezradnie jak chłopiec ogarnięty pierwszym 
zauroczeniem. – Poślubię cię niezależnie od wszystkiego, Tabubu, tak jak mój 
brat Sa-Montu, 
wbrew nakazom faraona, wziął sobie za żoną Ben-Anat. Byłoby jednak o wiele 
prościej i łatwiej, 
gdyby mój ojciec wyraził zgodą na nasze małżeństwo.
– Istnieją również inne względy – odpowiedziała, wysuwając delikatnie dłoń z 
jego uścisku. 
– Kiedy twój brat zabiegał o względy Ben-Anat, nie miał rodziny, ty natomiast 
masz syna, który 
mógłby zostać wydziedziczony i wraz z tobą pozbawiony prawa do tronu. Naprawdę 
to 
rozumiem, najdroższy. Jestem przecież kobietą wysokiego rodu.
A nie pierwszą lepszą, cynicznie podszepnął Chamuasetowi jego własny umysł.
– Potrafię ustąpić wobec wymogów racji stanu. – Uśmiechnęła się, a kąciki jej 
czerwonych 
warg uniosły się ku górze. – Nie należą jednak do cierpliwych kobiet. Kiedy 
wróci Penbuj 
z potwierdzeniem mojego szczęścia?
– Wyruszył dziś rano – powiedział Chamuaset. – Do Koptos przybędzie za niecały 
tydzień, 
lecz kto wie, ile czasu zajmie mu gromadzenie dowodów? Czy zdołasz opanować 
niecierpliwość 
przez najbliższy miesiąc, Tabubu?
W odpowiedzi rozejrzała się po komnacie, po czym uklękła, położyła dłonie na 
nagich udach 
Chamuaseta i zbliżyła wargi do jego ust. Miała mokry i gorący język. Jej 
paznokcie wbijały się 
w jego ciało, budząc w nim szalone podniecenie.
– Jeszcze dziś przypieczętują kontrakt – zamruczała zmysłowo. – Wybacz mi chwilę 
słabości, książę. Czy powiedziałeś już o mnie Nubnofret?
Z niechęcią wypuścił ją z objęć.
– Jeszcze nie – odparł. – Nie znalazłem odpowiedniego momentu.
– Nie zwlekaj zbyt długo – poradziła mu.
Potrząsnął głową, nadal czując pożądanie.
– Zaprojektowałem dla ciebie osobne skrzydło w pałacu – oświadczył. – Trzeba 
będzie 
jednak na nie poczekać. Czy na razie zgodzisz się zamieszkać razem z 
konkubinami?
Chłodno skinęła głową.
– Sisenet jeszcze nie podjął decyzji, co zrobi. Hormin również.
Chamuaset wyprostował się.
– Powiedziałaś już swojemu bratu? – zapytał ze zdumieniem.
W odpowiedzi rzuciła mu zimne spojrzenie.
– Naturalnie – odrzekła. – Nie potrzebuję jego pozwolenia, ale jest moim 
najbliższym 
krewnym i starszym bratem, i zależy mi na jego aprobacie.
– I uzyskałaś ją? – Nie potrafił zapanować nad rozdrażnieniem. Słowa Tabubu 
sprawiły, że 
poczuł się zależny od człowieka, który stał niżej od niego w hierarchii 
społecznej, i który nie 
powinien decydować o jego sprawach. Zaraz jednak ogarnęły go wyrzuty sumienia. 
Tabubu była 
Egipcjanką, taktowną i dbającą o uczucia swoich najbliższych.
– Tak – odpowiedziała. – Sisenet pragnie mojego szczęścia i uważa, że czynisz 
nam wielki 
zaszczyt.
Chamuaset poczuł ulgę.
– Muszę z nim porozmawiać – powiedział. – Nadal nie potrafię odczytać tego 
tajemniczego 
zwoju. Hori mówi, że sztuczna ściana w grobowcu została już odbudowana, a 
malarze kończą 
odtwarzać malowidła. Wkrótce będzie można go zamknąć i opieczętować.
Tabubu wstała i wygładziła suknię. Oczy Chamuaseta śledziły powolny ruch jej 
dłoni.
– Sisenet jest w swojej komnacie – poinformowała go. – Jeżeli życzysz sobie, 
panie, każę go 
wezwać.
– Nie – odparł. – Sam pójdę do niego.
Skinęła głową i poszła w stronę korytarza. Chamuaset podążył za nią. Od 
otwartych drzwi do 
ogrodu na drugim końcu korytarza dobiegł go śmiech Szeritre. Spojrzał w tamtą 
stronę 
i zobaczył, że córka klęczy na macie pod poruszanym wiatrem baldachimem. 
Naprzeciwko niej 
klęczał Hormin, dotykając czołem jej czoła. Chamuaset odwrócił wzrok, lecz w 
ostatniej chwili 
dostrzegł, jak dziewczyna rzuca na matę kości i wydaje okrzyk radości. Hormin 
odpowiedział jej 
uśmiechem.
Widok Chamuaseta zaskoczył Siseneta. Zerwał się z krzesła i ukłonił nisko. On 
doskonale 
wie, że jestem do szaleństwa zakochany w jego siostrze, pomyślał Chamuaset, 
patrząc 
w poważne oczy Siseneta. Tabubu wycofała się pod jakimś pretekstem, a jej brat 
wskazał 
gościowi krzesło. Na stole stał do połowy opróżniony dzban z piwem, resztki 
skromnego posiłku 
i kilka luźno zwiniętych papirusów.
– Widzę, że byłeś zajęty lekturą – zauważył Chamuaset. – Przyjemna rozrywka w 
tak upalny 
i męczący dzień.
Sisenet przysiadł na brzegu łoża i skrzyżował nogi. Chamuaset po raz pierwszy 
zwrócił 
uwagę na to, że ciało mężczyzny jest proporcjonalnie zbudowane i umięśnione, 
łydki są kształtne 
i mocne, a brzuch płaski, bez śladu tłuszczu. A przecież prowadził siedzący tryb 
życia, podobnie 
jak on sam. W jaki sposób udaje mu się zachować tak doskonałą formę?
– Lektura zwojów to moja ulubiona rozrywka – wyjaśnił Sisenet. – Jeden z tych tu 
zawiera 
historię Apopi i Sekenenre, a drugi to dość rzadka i bardzo stara kopia Księgi 
Niebiańskiej 
Krowy, opisująca bunt człowieka przeciwko Re, wymierzoną mu karę oraz odejście 
Re do 
niebios. Zawiera także sporo magicznych zaklęć, gwarantujących spokój umarłym.
Chamuaset nie mógł zapanować nad ciekawością. Ostrożnie rozwinął zwój i 
przebiegł 
wzrokiem rzędy drobnych, starannie nakreślonych hieroglifów.
– To prawdziwy skarb – powiedział z podziwem. – Kupiłeś je? Znam wielu handlarzy 
starożytnych dokumentów. Kto ci je sprzedał?
Sisenet uśmiechnął się i Chamuaset ujrzał, jak z jego twarzy znika powaga i 
cień, ustępując 
miejsca młodzieńczej radości.
– Nie kupiłem ich, panie. Należały do rodziny. Jeden z moich przodków był 
historykiem 
i magiem. Musiał być bardzo dumny, kiedy w tym zwoju znalazł i historię, i 
magię.
– Czy prosiłeś jakiegoś maga, aby wypróbował te zaklęcia?
Sisenet potrząsnął głową.
– Sam posiadam pewne umiejętności w tej dziedzinie – wyjaśnił. – Kiedyś służyłem 
w świątyni Thota w Koptos jako kapłan.
– Zdumiewasz mnie – powiedział Chamuaset. Nigdy dotąd nie rozmawiał poważnie z 
bratem 
Tabubu, uznając go za człowieka bez znaczenia. – Czy zaklęcia podziałały? Czy 
zapisano je 
prawidłowo?
– Mają gwarantować spokój zmarłym, więc nie potrafię tego stwierdzić, panie – 
odparł 
lekkim tonem Sisenet.
Chamuaset uderzył się otwartą dłonią w osłonięte płóciennym hełmem czoło.
– Ależ oczywiście! Jak mogłem powiedzieć coś równie głupiego?! Powiedz mi, 
proszę, kto 
jest najwyższym kapłanem Thota w Koptos i jak wygląda tamtejsza świątynia? Sam 
jestem 
czcicielem tego boga.
Przez chwilę rozmawiali o sprawach religii i Chamuaset odkrył, że coraz bardziej 
podoba mu 
się bystry umysł Siseneta, jego precyzyjny sposób rozumowania, metoda 
przedstawiania 
argumentów oraz miły, spokojny głos. Uwielbiał pełne zaangażowania dyskusje na 
tematy 
historyczne, medyczne lub magiczne, zwłaszcza gdy rozmówcą był ktoś równie 
wykształcony jak 
on sam. Ku swojej ogromnej radości zorientował się, że Sisenet jest idealnym 
partnerem do 
rozmowy. Nagle przypomniał sobie o zwoju. Może istnieje jakaś nadzieja, 
pomyślał. Nie był 
pewien, czy jest rozczarowany, czy zadowolony.
– Kiedy będziesz mógł przybyć do mojego domu i zbadać zwój, który znalazłem 
w grobowcu? – zapytał. – Bardzo mi zależy, aby jak najszybciej odłożyć go na 
miejsce. 
Pragnienie to prześladuje mnie od chwili, w której go zabrałem.
– Nie posiadam twojej wiedzy, panie, i wątpię, czy będę w stanie pomóc – 
odpowiedział 
Sisenet. – Czuję się jednak zaszczycony tą propozycją i zrobię, co w mojej mocy. 
Jeśli chodzi 
o termin, to dostosuję się do twoich planów, panie.
Chamuaset zastanawiał się przez chwilę. Musiał porozmawiać z Nubnofret i 
poświęcić 
wreszcie trochę czasu oficjalnym obowiązkom. Uśmiechnął się do siebie. Nadal nie 
mam ochoty 
zbliżać się do tego zwoju, pomyślał.
– Najlepiej będzie, jeżeli odwiedzisz mnie w przyszłym tygodniu – powiedział. – 
Zarezerwuję popołudnie na rozmowę z tobą.
– Doskonale – uśmiechnął się Sisenet.
Umilkli. Najwidoczniej nie chce poruszać sprawy Tabubu – pomyślał Chamuaset. 
Cóż, i tak 
to należy do mnie. Czuł dziwny respekt przed tym człowiekiem, lecz nie wiedział, 
co jest tego 
przyczyną.
– Tabubu powiedziała mi, że przystałeś na jej związek ze mną – zaczął ostrożnie.
Sisenet wybuchnął szczerym śmiechem.
– Książę jest niezwykle taktowny. Tabubu nie potrzebuje mojej zgody na zawarcie 
małżeństwa, zaś sama myśl, że mógłbym mieć jakikolwiek wpływ na decyzję księcia 
krwi, jest 
co najmniej zabawna. Muszę jednak powiedzieć, że jestem bardzo zadowolony. Wielu 
mężczyzn 
pragnęło przywiązać do siebie moją siostrę, lecz ona odrzucała wszystkich 
zalotników.
– Jakie masz plany? – zapytał Chamuaset. – Wrócisz do Koptos?
Miał wrażenie, że pytanie to rozbawiło Siseneta, bo oczy zalśniły mu dziwnym 
blaskiem.
– Może – odparł. – Nie sądzę jednak, abym to uczynił. Jestem tu szczęśliwy, a 
biblioteka 
w Memfis ma cudowne skarby.
– Czy chciałbyś, abym przyznał ci jakieś stanowisko? – Chamuaset odkrył w sobie 
niezrozumiałą potrzebę pozyskania przychylności Siseneta, natychmiast jednak 
pożałował swojej 
propozycji. Jego słowa zabrzmiały tak, jakby próbował zrekompensować Sisenetowi 
jakąś stratę 
lub uciszyć wyrzuty sumienia.
– Dzięki ci, książę, ale nie – odrzekł Sisenet, najwyraźniej nieurażony.
Ogarnięty dziwacznym pragnieniem Chamuaset już chciał zapytać, czy Hormin nie 
potrzebuje pomocy w uzyskaniu urzędu na dworze, zaraz jednak przypomniał sobie, 
że syn 
Tabubu i tak uzyska tytuł książęcy, jeżeli poślubi Szeritre. Skomplikowana 
sytuacja, którą sam 
stworzył, wydała mu się nagle niezwykle trudna. Co z tego wszystkiego wyniknie? 
– pomyślał 
niepewnie.
Dalsza rozmowa nie kleiła się. Chamuaset wymienił więc z Sisenetem kilka 
uprzejmych 
uwag i wyszedł z komnaty. Ogród tonął w słonecznym blasku. Szeritre i Hormin nie 
grali już 
w kości, lecz rozmawiali cicho, podczas gdy Bakmut obmywała chłodną wodą ramiona 
i nogi 
dziewczyny. Upał wydawał się nie do zniesienia. Chamuaset zamienił kilka słów z 
młodymi, 
obiecał córce, że wkrótce ponownie ją odwiedzi, i zszedł ku rzece, nie żegnając 
się z Tabubu. 
Teraz, kiedy umowa znalazła się w jej rękach, kiedy uczynił kolejny krok na 
drodze do 
nieodwracalnych zmian w swoim życiu, był jak generał, który odpoczywa chwilę, 
czekając na 
możliwość zaskoczenia przeciwnika. Pragnął ciszy własnego gabinetu i 
uspokajającego widoku 
Nubnofret, spożywającej wieczorny posiłek w brązowym świetle letniego wieczoru.
XII
Chwalmy Thota, Władcę sprawiedliwości, Przed którym ucieka zło, A dobro 
zwycięża.
Trzy dni po odwiedzeniu Szeritre Chamuaset doszedł do wniosku, że musi wyjawić 
wszystko 
Nubnofret, w przeciwnym razie poczucie winy zadręczy go na śmierć. Obudził się 
ze znajomym, 
niespokojnym szarpnięciem w piersi, potem zaś, jedząc chleb i owoce, które 
postawił przed nim 
Kasa, zastanawiał się nad stopniową utratą siły woli, jaką u siebie 
zaobserwował. Nie pojmował 
ani swoich wahań, ani podświadomego poczucia, że poślubiając Tabubu czyni coś 
złego.
Nie przestając o tym myśleć, skończył śniadanie, wziął kąpiel i przywdział 
świeże szaty. 
Oprzytomniał dopiero, gdy Kasa podstawił mu taboret przy stole z kosmetykami i 
zdjął wosk 
z nowego słoiczka z tuszem. Taka sytuacja jest nie do przyjęcia, pomyślał 
gniewnie, obserwując, 
jak służący zanurza pędzelek w farbie i pochyla się nad jego twarzą. Zamknął 
oczy i poczuł 
dotyk pędzelka na powiekach.
– Kasa, chcę, abyś poszedł do haremu i kazał strażnikowi przygotować największy 
apartament dla nowej mieszkanki – powiedział szybko, obawiając się, że 
przytłoczy go chmura 
zwątpienia i pozbawi sił do rozwiązania dręczącego go problemu. – Mam zamiar 
ponownie się 
ożenić – dodał.
Pędzel zatrzymał się na chwilę, lecz zaraz powrócił do przerwanej wędrówki ku 
kącikowi 
oka. Kasa włożył pędzel do miseczki z wodą.
– To dobra wiadomość – powiedział, unikając wzrokiem swego pana. – Życzę długich 
lat 
życia w zdrowiu i pomyślności. Proszę nic teraz nie mówić. Muszą umalować ci 
usta, panie.
Chamuaset milczał, czekając aż henna obeschnie na wargach.
– Każ architektowi przyjść do mego gabinetu dziś wieczorem – powiedział. – 
Pragnę 
zaprojektować dodatkowy apartament dla Tabubu, mojej drugiej małżonki. Będzie to 
nowe 
skrzydło domu.
– Tak jest, panie. Czy mam podać tę nowinę do publicznej wiadomości?
Chamuaset zaśmiał się, słysząc ten niezwykle taktowny zwrot.
– Tak – odparł. Czekał w milczeniu, aż Kasa wyjmie ze szkatuły pektorał ze złota 
i lapis 
lazuli oraz złote bransolety. – Gdyby ktoś mnie szukał, będę w komnatach 
księżniczki – 
poinformował go i zdecydowanym krokiem opuścił sypialnię.
Kości zostały rzucone. Musiał teraz opowiedzieć o wszystkim Nubnofret, nie miał 
innego 
wyjścia. Amek i Ib opuścili swoje stanowisko przy drzwiach i poszli za nim. 
Poranne sprzątanie 
dobiegło końca i Chamuaset kroczył wśród migoczących w słońcu drobinek kurzu, 
witany 
głębokimi pokłonami służby.
Przed drzwiami żony kazał eskorcie zaczekać, przywitał skinieniem głowy Urnero i 
wszedł 
do środka. Nubnofret odwróciła się ku niemu z uśmiechem. Ubrana była w haftowaną 
złotą nicią 
żółtą suknię, odsłaniającą jej pulchne ramiona i posągową szyję. W długie włosy 
miała wplecioną 
złotą wstążkę, a czoło zdobił złoty diadem, ozdobiony wizerunkiem bogini Mut. 
Nie zdążyła 
jeszcze przywdziać sandałów. Chamuaset pomyślał z bólem, że jego żona jest 
piękną 
i fascynującą kobietą. Drobne loki wymykały się ze starannie zaplecionego 
warkocza 
i przyklejały do umalowanych policzków, zaś przez cienki materiał szaty widać 
było zarys jej 
kusząco dużych piersi.
– A więc ty także wcześnie dziś wstałeś, drogi bracie – powiedziała z radością w 
głosie, 
podsuwając mu gładki policzek do pocałunku. – Co zaplanowałeś na dzisiejszy 
dzień? Mam 
nadzieję, że wśród licznych zajęć znajdziesz czas i dla mnie.
Pomyślał, że od wyjazdu Szeritre Nubnofret także się zmieniła. Była mniej 
poważna, mniej 
pochłonięta prowadzeniem domu. Szeritre pewnie przypomina jej o własnych 
porażkach, o tym, 
że w życiu kobiety czas mija szybciej niż w życiu mężczyzny. Biedna Nubnofret.
– Chciałbym pomówić z tobą w cztery oczy – powiedział. – Wyjdźmy na taras.
Kiwnęła głową i poszła za nim do przewiewnej, zadaszonej wnęki, otoczonej 
gęstymi 
krzewami. Chamuaset wskazał Nubnofret krzesło, lecz ona pokręciła głową.
– Bardzo długo siedziałam bez ruchu, czekając, aż mnie uczeszą i umalują – 
powiedziała. – 
W czym rzecz, Chamuasecie? Czyżbym miała się wreszcie dowiedzieć, co cię dręczy?
Westchnął cicho.
– Nie wiem, jak ci to powiedzieć, więc nie będę zwlekał – oznajmił. – Od pewnego 
czasu 
czuję coraz większy pociąg do innej kobiety. Uczucie to było dla mnie źródłem 
rozdrażnienia 
i niepokoju, ponieważ jestem człowiekiem o ustalonych zasadach, który w życiu 
rodzinnym ceni 
przewidywalność. Starałem sieje ignorować, ale stało się silniejsze ode mnie. 
Zakochałem się 
w tej kobiecie i postanowiłem pojąć ją za żonę.
Nubnofret wydała cichy okrzyk, lecz Chamuaset odniósł wrażenie, że jest on 
dowodem 
irytacji, nie zaś szoku, czy zaskoczenia.
– Mów dalej – powiedziała spokojnie.
Stała nieruchomo, z opuszczonymi ramionami, i nie spuszczała wzroku z jego 
twarzy. On zaś 
nie był w stanie spojrzeć jej w oczy.
– Nie pozostało mi wiele więcej do powiedzenia – odparł. – Kobieta ta zamieszka 
na razie 
w haremie, potem zaś w nowym skrzydle domu, które chcę dla niej wybudować. 
Będzie drugą 
małżonką. Ty pozostaniesz panią domu.
– Oczywiście – odpowiedziała tym samym dziwnym, pozbawionym wyrazu głosem. – 
Masz 
prawo mieć tyle żon, ile zechcesz, Chamuasecie, i szczerze mówiąc dziwię się, że 
nie zrobiłeś 
tego wcześniej.
Nie była wcale zdziwiona, jej głos brzmiał zupełnie spokojnie. Nigdy nie widział 
jej tak 
opanowanej.
– Kiedy zostanie spisany kontrakt? – zapytała.
Zmusił się, aby spojrzeć jej w oczy.
– Już jest gotowy. Podpisałem go i ona również.
– A więc to właśnie pochłaniało twoją uwagę. – Przez jej twarz przemknął lekki 
uśmiech. – 
Starannie wszystko zaplanowałeś. Czyżbyś obawiał się mojej reakcji, drogi 
bracie? Przykro mi, 
że muszę cię rozczarować. Podejrzewałam coś takiego od wielu tygodni. Kimże jest 
ta szczęśliwa 
wybranka? Nie wątpię, że księżniczką, bo przecież Ramzes nie zezwoliłby ci na 
poślubienie 
zwykłej kobiety.
Odniósł nieprzyjemne wrażenie, że Nubnofret doskonale wie, o kogo chodzi. 
Obserwowała 
go ze spokojem, a jej pierś unosiła się i opadała rytmicznie.
– Nie jest księżniczką – powiedział. – Pochodzi jednak z wysokiego rodu. To 
Tabubu. 
Pragnąłem jej od samego początku.
Zaczął tracić cierpliwość, miał ochotę potrząsnąć Nubnofret i zburzyć jej 
spokój. 
W odpowiedzi uniosła drwiąco starannie wydepilowaną brew.
– Ach, Tabubu. Zastanawiałam się, czy to nie o nią chodzi. Tego dnia, kiedy omal 
nie wpadła 
do wody... Byłeś gotów rzucić się jej na pomoc, jeszcze zanim się zachwiała. 
Cóż, nawet ją 
polubiłam. Nie przeczę, że mogłabym się z nią zaprzyjaźnić, ale ponieważ nie 
jest mi równa pod 
względem pochodzenia i pozycji, nie zamierzam traktować jej jak równej, 
zwłaszcza teraz, kiedy 
mam powody do podejrzeń, iż próbowała wkraść się w moje łaski. Jest dwulicowa, a 
tego nie 
cierpię i nie mogę tolerować. Chyba to rozumiesz.
– Tak, oczywiście.
– Jestem pewna, że przypieczętowała kontrakt z ogromną satysfakcją – ciągnęła 
Nubnofret. – 
Nie jesteś przecież jakimś marnym książątkiem z prowincji. Co będzie z jej 
synem? Czy on 
również tutaj zamieszka? Czy chcesz, abym poleciła służbie przygotować huczną 
uroczystość 
zaślubin, a jeśli tak, to na kiedy? Jaka jest opinia twojego ojca w sprawie tego 
związku?
Jej pytania były jak najbardziej logiczne, lecz wyczuł w nich straszliwą 
wściekłość, którą 
wcześniej uznał za obojętność, a która pozbawiła Nubnofret siły do wykonania 
choćby jednego 
gestu.
– Kontrakt stanie się ważny dopiero wtedy, gdy Penbuj wróci z Koptos z dowodami 
potwierdzającymi jej szlachetne pochodzenie – powiedział pospiesznie. – Wyruszył 
w drogę 
przed kilkoma dniami i na razie nie otrzymałem od niego żadnej wiadomości.
– Nikt nie powiadomił mnie o jego wyjeździe. – Nubnofret przez chwilę wyglądała 
na 
niepewną, potem zaś na jej policzkach wykwitły krwawe rumieńce. – Nikt mi nic 
nie powiedział 
– dodała gniewnym tonem. – Wszystko to działo się za moimi plecami, jakbyś się 
czegoś 
wstydził, jakbyś czuł przede mną strach. Obraziłeś mnie! Kim dla ciebie jestem, 
skoro nie 
przyszedłeś do mnie z tą sprawą?! Jak długo to trwa? Jak długo, pytam?!
– Przepraszam cię, Nubnofret. Jest mi naprawdę przykro. Dałbym wiele, żebyś mnie 
zrozumiała. – Rozłożył bezradnie ręce. – Gdybym zdecydował się na drugie 
małżeństwo 
z przyczyn dynastycznych, albo z rozkazu ojca, czy choćby dla urozmaicenia sobie 
życia, na 
pewno przyszedłbym do ciebie i omówił to z tobą. Ale to... – Oparł dłonie na jej 
zesztywniałych 
z napięcia ramionach. – Pragnę jej jak nikogo na świecie. Nie potrafię oderwać 
od niej myśli, na 
niczym nie mogę się skupić. Czuję się jak młodzik, staję przed tobą ogłupiały 
jak zauroczony 
chłopiec. Dlatego bałem się ci o tym powiedzieć.
– Na wszystkich bogów! – Wyrwała się z jego uścisku. – Przecież ta kobieta to 
prowincjuszka, Chamuasecie! Jeżeli jej pożądasz, to weź ją! Każ jej zamieszkać z 
innymi 
konkubinami, póki się nią nie znudzisz albo kochaj się z nią w jej własnym domu, 
jeśli wolisz. 
Ale nie żeń się z nią.
Zimna pogarda w jej głosie do głębi nim wstrząsnęła.
– To nie jest zwykłe pożądanie – zaprotestował. – Wiem, że za pięć, dziesięć czy 
piętnaście 
lat nadal będę pragnął Tabubu i nie dopuszczę, aby posiadł ją ktoś inny. 
Poślubię ją. Mam do 
tego prawo.
– Prawo! – rzuciła wzgardliwie. Spostrzegł, że drży na całym ciele. Bransolety 
podzwaniały 
cicho, a rąbek szaty dygotał nad podłogą. – Tak, masz prawo wziąć sobie 
małżonkę, 
Chamuasecie, ale nie tę kobietę. Chyba postradałeś zmysły. Twój ojciec nigdy się 
na to nie 
zgodzi.
– Myślę, że wyrazi zgodę – powiedział łagodnie, starając się ją uspokoić. – 
Tabubu wywodzi 
się ze szlachetnego rodu. Jej maniery są nienaganne, nie można jej nic zarzucić. 
Penbuj 
przywiezie dowody, których zażąda Ramzes.
– Dobrze, że chociaż tyle. – Uniosła głowę, a Chamuaset wyczytał w jej oczach 
całą litanię 
przypuszczeń i podejrzeń. Zaczęła bawić się bransoletami, lecz ani na chwilę nie 
spuściła wzroku 
z jego twarzy. – Powiedz mi, czy ty mnie kochasz?
– Och, Nubnofret! – zawołał i wyciągnął do niej ręce, lecz ona odsunęła się. – 
Kocham cię 
z całego serca! Zawsze będę cię kochał!
– Wszystko wskazuje na to, że nie tak mocno, jak tę dziewkę z Koptos – mruknęła. 
– Cóż, 
niech i tak będzie. Żądam, abyś dokładnie zapoznał mnie z warunkami kontraktu. 
Mam do tego 
prawo, muszę przecież chronić siebie i dzieci. Poza tym będę postępować tak, jak 
przystoi 
głównej małżonce i księżniczce. – Wyprostowała się. – Mówiłeś już Horiemu i 
Szeritre?
– Jeszcze nic i błagam cię, abyś pozostawiła to mnie. Chcę zrobić to sam.
Uśmiechnęła się z błyskiem okrucieństwa w oczach.
– Dlaczego? – zapytała. – Czyżbyś się wstydził, mój małżonku?
Przez chwilę wpatrywali się w siebie bez słowa. Chamuaset poczuł narastający w 
nim gniew.
– To wszystko – powiedział w końcu. – Możesz odejść.
Skłoniła się z przesadnym szacunkiem i lekkim krokiem wróciła do komnaty.
– Ta kobieta nie jest ciebie godna – dobiegł go jeszcze jej głos. – Penbuj 
przywiezie ci złe 
wieści, niezależnie od tego, czego ode mnie zażądasz. Nie wracaj przez moje 
komnaty. Rozbolała 
mnie głowa.
Chamuaset obrócił się z pełnym zniecierpliwienia chrząknięciem i poszedł do 
ogrodu. 
Postanowił, że zajmie się wyznaczeniem nowego medyka dla haremu faraona, potem 
zaś 
odpowie na wszystkie listy z Delty. Nubnofret z czasem zapomni o gniewie, 
zaakceptuje Tabubu 
i wszystko dobrze się ułoży. Powinienem czuć ulgę, pomyślał, wchodząc na 
rozpaloną słońcem 
ścieżkę, biegnącą wokół domu. Wyrzuciłem to z siebie. Hori i Szeritre nie będą 
mieli nic 
przeciwko mojemu związkowi z Tabubu. Szeritre może nawet ucieszy się, bo dzięki 
temu 
Hormin stanie się jakby jej bratem. Czy mam ochotę na huczne wesele, święto dla 
wszystkich 
mieszkańców Memfis z okazji moich drugich zaślubin? Przez chwilę zastanawiał się 
nad tym, 
czując zarazem niepokój i radość. Napełnił umysł gorączkowymi myślami, byle 
tylko nie 
przyznać się przed samym sobą, że wybuch gniewu Nubnofret był wyrazem nie tyle 
urażonej 
ambicji, co głębokiego cierpienia, które jej zadał.
Kilka dni później przybył Sisenet, aby obejrzeć zwój. Ib przyjął go w chłodnej 
sali 
audiencyjnej, zatłoczonej zamorskimi sprzętami i ozdobami, zakupionymi przez 
Nubnofret. 
Postawił przed gościem wino i ciasteczka. Niedługo potem do komnaty wszedł 
Chamuaset i zajął 
miejsce przy stoliku.
Po jego rozmowie z Nubnofret w domu zapanowało wyraźnie wyczuwalne napięcie, 
chociaż 
pozornie dni upływały spokojnie. Nubnofret schroniła się za tarczą sztywnej 
uprzejmości. Nie 
zaniedbywała swoich obowiązków i nie unikała kontaktów z mężem, lecz straciła 
drzemiący 
w niej zalążek kruchej dziewczęcości. Chamuaset prawie nie widywał Horiego. 
Wiedział, że syn 
niełatwo zaakceptuje jego decyzję i bał się czekającej ich rozmowy. Postanowił, 
że podczas 
następnej wizyty u Tabubu powie o wszystkim Szeritre, lecz Hori stanowił dla 
niego mroczną, 
niepokojącą zagadkę.
Zmusił się, aby na chwilą zapomnieć o rodzinnych problemach i skupić się na 
rozmowie 
z Sisenetem. Kiedy uczynili zadość wymogom uprzejmości, Chamuaset zaprowadził 
gościa do 
gabinetu. Natychmiast otoczyła ich atmosfera ciszy i miłego odosobnienia. 
Chamuaset wskazał 
stojące za biurkiem krzesło, a Sisenet skłonił się i usiadł. Zwój leżał nieco z 
boku blatu, 
poruszany lekkim powiewem wiatru, wpadającego przez otwarte okno.
Chamuaset przysiadł na taborecie z drugiej strony. Nie spodziewał się, aby ten 
niepozorny, 
milczący człowiek mógł udzielić mu pomocy. Sisenet obdarzył go lekkim uśmiechem 
i sięgnął 
po papirus. Chamuaset znał swoją wysoką pozycję w społeczności mędrców Egiptu, 
toteż nagle 
przyszło mu do głowy, że zwraca się o pomoc do Siseneta wyłącznie po to, aby 
sprawić 
przyjemność Tabubu. Chciał zapytać, czy gość czegoś nie potrzebuje – trzcinki, 
tabliczki lub 
chłodnego napoju – ale mężczyzna pochylił już głowę nad zwojem i wydawał się 
taki skupiony, 
że Chamuaset nie śmiał mu przerywać. W milczeniu wpatrywał się w mocne, opalone 
palce 
Siseneta, delikatnie trzymające kruchy papirus. Zdobiące je złote pierścienie z 
turkusami 
Nubnofret uznałaby niewątpliwie za zbyt proste i prymitywne, lecz jemu biżuteria 
gościa 
przypadła go gustu.
Gość przysunął sobie notatki Chamuaseta i szybko przebiegł je wzrokiem. Przez 
chwilę 
Chamuasetowi wydawało się, że dostrzega w jego oczach pogardę, zaraz jednak 
wytłumaczył 
sobie, iż to wyobraźnia płata mu figle. Nagle ogarnęła go fala niepokoju. 
Pragnął, aby Sisenet 
przyznał, że zadanie jest dla niego zbyt trudne i tym samym uwolni go od 
obsesji. Sisenet 
odchrząknął, a jego wąskie wargi rozciągnęły się w lekkim uśmiechu. Podniósł 
wzrok, sięgnął po 
tabliczkę, wziął do ręki trzcinkę i ponownie rozwinął dokument. Dotykał go w 
niemal rytualny 
sposób, chociaż jego wzrok ani na chwilę nie opuszczał twarzy Chamuaseta.
– To trudna forma starego egipskiego pisma – powiedział. – Nie dziwię się, że 
odczytanie 
tekstu sprawiało ci trudności, książę. Do naszych dni zachowały się tylko 
nieliczne zwoje z tej 
epoki, ja jednak miałem okazję i przywilej obejrzeć kilka z nich w Koptos, gdzie 
życie od 
pokoleń się nie zmienia.
Chamuaset zdał sobie sprawę, że dziwny akcent Siseneta, którego nie potrafił 
zidentyfikować, stal się nagle wyraźniejszy. Przywykł już do niego, ponieważ 
często go słyszał 
u Tabubu, lecz w ustach Siseneta zyskał on delikatną, wręcz dworską melodyjność.
– Czy chcesz powiedzieć, że jesteś w stanie przetłumaczyć tę... tę rzecz? – 
Chamuaset 
niecierpliwie dźgnął palcem gładki, beżowy arkusz, spoczywający między 
nieruchomymi dłońmi 
Siseneta.
Sisenet uniósł brwi.
– Ależ oczywiście, panie – odparł. – Proszę tylko o krótką chwilę i zaraz 
zapiszę tekst.
Chamuaset patrzył z niedowierzaniem, jak gość kładzie tabliczkę na papirusie, 
aby się nie 
zwijał i pewną ręką zaczyna pisać po czystym arkuszu, przygotowanym przez 
zastępcę Penbuja. 
Poczuł, że trudno mu oddychać. Strach i podniecenie ujęły go w twardy uścisk. 
Pochylił się nad 
biurkiem, zaciskając dłonie między kolanami i jak zahipnotyzowany wpatrywał się 
w kolumny 
hieroglifów, wybiegające spod trzcinki Siseneta. Czas mijał. Jak to możliwe, że 
ten człowiek jest 
taki spokojny? – myślał gorączkowo. A może to, co zapisuje, nie ma większego 
znaczenia? Może 
jest to poemat miłosny, opis jakiegoś radosnego wydarzenia w rodzinie, a może po 
prostu lista 
sprzętów... Natychmiast jednak przypomniał sobie dziwną, a zarazem znajomą 
kadencję zdań, 
lekki, suchy dotyk spowitej bandażami dłoni, od której odciął zwój i już nie 
wiedział, co o tym 
myśleć.
Wreszcie Sisenet wyprostował się i odłożył trzcinkę w specjalny rowek z boku 
tabliczki. 
Potem bez słowa podał arkusz Chamuasetowi, który nie potrafił opanować drżenia 
rąk. 
W komnacie zrobiło się nagle duszno. Ulotny chłód poranka ustępował miejsca 
upałowi. Sisenet 
pozwolił, aby przeczytany dokument zwinął się w rulon i czekał z rękami 
złożonymi na blacie.
Chamuaseta oblewał pot. Zmusił się do czytania, świadomy, że Sisenet utkwił w 
nim baczne 
spojrzenie, i w myśli miotał na siebie przekleństwa za to, że zdradza tak wielki 
niepokój. 
Początkowo jego umysł nie rejestrował tego, co widziały oczy, musiał więc cofnąć 
się do 
pierwszych słów tekstu. Wkrótce jednak zapanował nad sobą i poczuł, jak jego 
ciałem wstrząsa 
dreszcz przerażenia.
– O, bogowie! – wychrypiał. – Wypowiedziałem te zdania na głos, chociaż ich nie 
rozumiałem! Co ja uczyniłem?!
Ogarniała go coraz większa fala paniki.
– To nierozsądne, zwłaszcza, że książę zrozumiał po pewnym czasie, iż słowa 
układają się 
w rytm zaklęcia – odparł Sisenet. – Na szczęście w tym wypadku można to określić 
mianem 
nieszkodliwej pomyłki. Czy źle się czujesz, panie?
Wyraźnie zaniepokojony podniósł się zza biurka, ale Chamuaset machnął ręką.
– Nic mi nie jest – wydusił z trudem.
– Chyba w to nie wierzysz, książę? – zapytał powoli Sisenet. – Przykro mi, bo to 
ja ponoszę 
winę za twoje wzburzenie. Zwój Thota istnieje tylko w mitach i legendach. 
Opowieści o nim są 
jedynie wyrazem tęsknoty człowieka za zdobyciem władzy nad życiem i śmiercią. 
Władzę tę 
posiadają wyłącznie bogowie. Ten zwój to głupi żart. – Pogardliwie tknął 
paznokciem starożytny 
papirus. – Ktoś sfabrykował zwój Thota, powodowany pragnieniem władzy, a może 
cierpieniem. 
Zapewne przeżył śmierć ukochanej osoby lub śmiertelnie bał się sądu po niegodnie 
spędzonym 
życiu. – Sisenet wzruszył ramionami. – Kto wie? Tak czy inaczej, zwój nie 
istnieje i nigdy nie 
istniał. Jeżeli zastanowisz się, panie, spokojnie nad tą kwestią, przyznasz, że 
istnienie takiego 
tekstu byłoby po prostu niemożliwe.
Chamuaset starał się zapanować nad sobą.
– Jestem magiem – odpowiedział. – I znam wiele zaklęć o wielkiej mocy. Wiem, że 
wielu 
magów od wieków poszukiwało tego zwoju. Wiem też, że większość z nich była 
przekonana, iż 
taki zwój istnieje i ma moc wskrzeszania zmarłych.
– Ja zaś powiadam, że chociaż magia może władać wieloma dziedzinami naszego 
życia, bo 
potężny mag może nakłonić bogów do wykonania jego woli, trudno spodziewać się, 
iż za 
pomocą zaklęcia uda nam się ożywić zmarłych lub porozumieć ze zwierzętami i 
ptakami, 
choćbyśmy nie wiem, jak bardzo tego pragnęli. A taką siłę przypisuje się 
przecież posiadaczowi 
zwoju Thota. Ten zwój ma jedynie ogromną wartość historyczną. Gdyby rzeczywiście 
tkwiła 
w nim jakaś siła, odkryty przez ciebie grobowiec byłby przecież pusty, prawda?
Chamuaset zacisnął zęby. Był blady i drżał na całym ciele. Miał uczucie, że śni 
i leży 
w swoim łożu w upalne popołudnie, nękany koszmarem. Sisenet mówił spokojnie, ze 
swoim 
dziwnym akcentem, na jego twarzy malowała się troska, sceptycyzm i coś, co mogło 
być 
rozbawieniem. Tymczasem Chamuaset myślał jedynie o tamtej nocy, kiedy 
wypowiedział 
nieznane słowa, potem zaś usiłował pospiesznie zniszczyć ich moc, którą poczuł 
wokół siebie.
Wstał.
– Chodź! – powiedział i nie czekając na Siseneta rzucił się do drzwi. – Ib! – 
krzyknął. – Każ 
podstawić trzy lektyki i przekaż Horiemu, że ma czekać na mnie za domem.
Nogi mu się trzęsły, zmusił je jednak do posłuszeństwa i ruszył do ogrodu, 
czując raczej niż 
słysząc za sobą szybkie kroki Siseneta. Czekali w milczeniu, aż pojawi się 
dwunastu tragarzy 
z lektykami, a zaraz potem zaskoczony i niedbale ubrany Hori. Młodzieniec 
przyjaźnie powitał 
Siseneta, lecz Chamuaset, mimo nękającego go lęku, rozpoznał na twarzy syna 
ślady nocnego 
pijaństwa. Nie teraz, pomyślał ponuro. Później znajdę czas na rozmowę z Horim. 
Pospiesznie 
wsiadł do lektyki, a Hori i Sisenet poszli w jego ślady.
– O co chodzi, ojcze? – zapytał Hori, lecz Chamuaset nie odpowiedział.
Polecił tragarzom, aby zanieśli ich do grobowca, potem zaciągnął zasłony i oparł 
się 
o poduszki, próbując zapanować nad nerwami. Nigdy dotąd droga do Sakkary tak 
bardzo się nie 
dłużyła.
Uchylił zasłony dopiero wtedy, gdy poczuł, że tragarze stawiają lektykę na 
ziemi. Wyszedł 
i stanął na piasku, który palił go przez sandały. Sisenet i Hori opuścili już 
swoje lektyki i szli ku 
niemu, mrużąc oczy przed oślepiającym słońcem. Chamuaset skinął głową i 
pospieszył w dół po 
schodach, ale u wejścia, które strzegło dwóch strażników, najwyraźniej wyrwanych 
przez niego 
z drzemki, przystanął nagle, niepewny i wahający. Żeby wejść do środka, musiał 
zmobilizować 
całą odwagę.
Dotyk wilgotnego i chłodnego powietrza jak zawsze sprawił mu przyjemność, jednak 
uczucie to trwało tylko chwilę. Sisenet i Hori przystanęli za nim, zaintrygowani 
jego reakcją. 
Chamuaset pokonał krótki korytarz i znowu się zatrzymał. Przeszedł go dreszcz. 
Barwne sceny 
na ścianach, posągi, ustawione pod murem uszebti, a przede wszystkim sarkofagi – 
wszystko to 
emanowało złowrogą aurą, która otoczyła go ze wszystkich stron. Ukradłeś zwój, 
krzyczało 
powietrze w grobowej komorze. Zgrzeszyłeś, ty arogancki, tępy świętokradco, a 
teraz zapłacisz 
za to.
Bezsilny gniew popchnął Chamuaseta do działania. Podszedł do sarkofagu, w której 
spoczywał tajemniczy mężczyzna, pochylił się nad zabandażowaną postacią i z 
całej siły wbił 
w nią pięść. Krucha klatka piersiowa rozsypała się, wzbijając chmurą dławiącego 
pyłu i drobnych 
odłamków kości. Mumia zadrżała, a Chamuaset cofnął rękę.
– Ten człowiek jest nikim – powiedział. – Nikim. Może był sługą, ogrodnikiem lub 
śmieciarzem. Zwój przyszyto do jego dłoni po to, aby taki głupiec jak ja 
odczytał zaklęcie, nie 
wiedząc, co czyni, i wskrzesił ich z martwych. – Wskazał na sztuczną ścianę, 
którą robotnicy 
Horiego z takim trudem odtworzyli. Po plecach spływał mu zimny pot. – Właśnie 
dlatego zwój 
leżał tutaj, dlatego sarkofagi w ukrytej komorze nie były przykryte, dlatego 
wykopano tunel. 
A ten kolczyk, Hori... ten kolczyk... Zgubiła go martwa kobieta, kiedy 
wyczołgiwała się przez 
tunel. Gdzie oni teraz są i jakiego zła się dopuścili?
Zdawał sobie sprawę, że mówi coraz mniej zrozumiale. Hori odwrócił się do 
Siseneta.
– Co się tu dzieje? – szepnął. – Czy ojciec bredzi?
Chamuaset usłyszał słowa syna i wybuchnął histerycznym śmiechem.
– Ukradłem go i odczytałem! – wrzasnął. – Tylko prawowity właściciel może zrobić 
to 
bezkarnie. Skazałem się na wieczne potępienie.
– Twój ojciec wierzy, że papirus, który tutaj znaleźliście, jest sławnym zwojem 
Thota – 
wyjaśnił Sisenet nic nie rozumiejącemu Horiemu. – Przetłumaczyłem go i wszystko 
wskazuje na 
to, że są to dwa nieudolnie ułożone zaklęcia, których celem ma być wskrzeszanie 
zmarłych 
i kontakt z żyjącymi stworzeniami, ale oczywiście coś takiego jak zwój Thota nie 
istnieje. – 
Spojrzał na Chamuaseta. – Zmarli wracają do życia, lecz nie na tym świecie, 
książę – powiedział 
spokojnie. – Brak dowodów na to, aby jakiś zmarły powstał kiedyś z martwych. 
Zwój Thota to 
piękny, smutny mit, którego nie można traktować dosłownie.
Chamuaset wpatrywał się w niego uważnie. Sisenet postąpił krok naprzód.
– Daj mi ten zwój, książę – zaproponował. – Zabiorę go i spalę.
Wyciągnął dłoń, lecz Chamuaset ocknął się nagle i gwałtownie potrząsnął głową.
– Nie! – warknął. – Odłożę go na miejsce, natychmiast. Wracaj do domu, 
Sisenecie.
Mężczyzna zawahał się, otworzył usta, po czym zamknął je i bijąc pokłony opuścił 
komorę. 
Chamuaset przyglądał się, jak cień Siseneta wydłuża się na oświetlonej słońcem 
ścianie 
korytarza, potem zaś wraca do właściciela i znika.
Hori zbliżył się i położył dłoń na ramieniu Chamuaseta.
– Nie do końca rozumiem, co się tu dzieje, widzę jednak, że jesteś wyczerpany, 
ojcze – 
powiedział zatroskanym głosem. – Wróćmy do domu. Odpoczniesz, a potem 
przyjdziemy tu ze 
zwojem i zamkniemy grobowiec.
Chamuaset na chwilę poddał się kojącemu uściskowi dłoni syna i pozwolił 
wyprowadzić się 
na zewnątrz. Lektyka Siseneta znikała właśnie wśród zabudowań północnej 
dzielnicy miasta.
– Tak, do domu – wymamrotał. – Nie spocznę jednak, dopóki nie zrobię tego, co 
muszę. 
Pospieszmy się, Hori. Nie chcę być tutaj, kiedy zapadnie zmrok.
Po powrocie do domu kazał Hori emu zaczekać na zewnątrz, sam zaś pospieszył do 
gabinetu 
i chwycił zwój, świadomie broniąc się przed wspomnieniami. Poprosił Kasę o 
miedzianą igłę 
oraz nić, po czym wrócił do zaniepokojonego Horiego.
– Pojedź ze mną – poprosił syna, który bez słowa skinął głową.
Wrócili do grobowca, gnani rozpaczliwą niecierpliwością Chamuaseta.
Chamuaset na drżących nogach wysiadł z lektyki, przywołał Horiego i szybko 
zbiegł po 
schodach. Zmasakrowane przez niego zwłoki leżały tam, gdzie je pozostawił; 
wyschnięta klatka 
piersiowa ziała otwartą rozpadliną.
– Przytrzymaj rękę! – polecił synowi.
Hori podniósł lekkie, sztywne ramię i odwrócił je tak, aby ułatwić ojcu zadanie.
Chamuaset nawlókł igłę i zaczął przyszywać zwój do lnianych bandaży. Papirus 
stawiał 
opór, a ręka zmarłego była sztywna jak kawał drewna, zupełnie jakby i zwój, i 
zwłoki robiły 
wszystko, by uniemożliwić Chamuasetowi wykonanie zadania. Za późno, szeptało 
powietrze 
z bezlitosną satysfakcją. Zgrzeszyłeś i jesteś przeklęty, przeklęty, 
przeklęty... Igła ześlizgnęła się 
z papirusu i Chamuaset zaklął głośno. Dwie duże krople krwi spadły na martwy 
palec, który 
zaciskał w dłoni i wsiąkły w spragnione wilgoci płótno. Jedna rozmazała się na 
brzegu zwoju. 
Przerażenie sparaliżowało Chamuaseta i tym razem nie zdołał nad nim zapanować. 
Dysząc 
ciężko wykonał ostatni szew, wyciągnął igłę i dał znak Horiemu, który powoli 
opuścił ramię do 
cuchnącego pleśnią sarkofagu.
– Pokrywa! – rzucił ochryple Chamuaset. – Wezwij na pomoc strażników i tragarzy!
Hori zaraził się niepokojem ojca. Wybiegł za zewnątrz i po chwili wrócił z 
dziesięcioma 
zalęknionymi ludźmi. Chamuaset wskazał im oparte o ścianę wieko i chociaż 
wzbraniał się je 
dotykać, stanął u boku syna i pomocników i pomógł im dźwignąć na miejsce wielki 
kawał 
granitu. Pokrywa z ciężkim zgrzytem opadła na sarkofag.
Chamuaset spojrzał na drugi sarkofag i znowu skinął głową.
– Tę także musimy zamknąć – powiedział.
Tym razem stał bez ruchu i w milczeniu obserwował wysiłki sług. Kiedy drugie 
wieko 
zatrzasnęło się, mały kawałek kamienia odłupał się od sarkofagu i potoczył pod 
nogi 
Chamuaseta. Książę kopnął kamyk pod ścianę.
– Hori, każ natychmiast zamknąć to przeklęte miejsce – polecił. – Nie dbam o to, 
czy 
malarze skończyli już pracę. Zasypcie schody gruzem, a na wierzchu połóżcie 
największy głaz, 
jaki uda się wam znaleźć. Każ zrobić to jeszcze przed zmrokiem. Przed zmrokiem, 
rozumiesz?
Usłyszał panikę w swoim głosie i zorientował się, że słudzy patrzą na niego ze 
zdumieniem. 
Odwrócił się plecami do tajemnicy, która fascynowała go przez tyle miesięcy, i 
powoli opuścił 
grobowiec. Hori pospieszył za nim.
– Zaraz poślę po mistrza kamieniarzy, ojcze – powiedział. – Błagam cię jednak, 
pomyśl 
o słowach Siseneta. On ma rację. Wróć do domu, połóż się spać, a potem je 
rozważ.
Chamuaset spojrzał w mizerną twarz syna i nagle objął go i mocno przytulił, 
czując, jak 
ramiona Horiego otaczają go w talii.
– Kocham cię – wyszeptał, bliski łez i załamania.
– Ja także cię kocham, ojcze – odpowiedział mu stłumiony głos Horiego.
Tragarze ujęli w dłonie drągi lektyki. Chamuaset z westchnieniem osunął się na 
poduszki. 
Czuł się tak, jakby serce i ciało pozbyły się wielkiego ciężaru. W końcu nic 
złego nie wydarzyło 
się od czasu, gdy wypowiedziałem to zaklęcie, pomyślał. Nikt nie umarł, nikt nie 
zapadł na 
ciężką chorobę. Na naszą rodzinę nie spadło żadne nieszczęście. Zachowałem się 
jak głupiec. 
Sisenet ma rację. Uśmiechnął się z ulgą i prawie natychmiast zapadł w sen.
W ciągu następnych dni Chamuaset czuł coraz większy wstyd na myśl o swoim 
zachowaniu 
w obecności Siseneta i Horiego. Argumenty Siseneta, przemawiające za tym, że 
znaleziony zwój 
jest jedynie dziełem szalonego marzyciela, wydawały mu się teraz rozsądne i 
słuszne.
Przez całe życie towarzyszyło mu marzenie, że pewnego dnia znajdzie zwój Thota, 
którego 
dwa zaklęcia zapewnią mu władzę nad wszystkimi żyjącymi istotami i moc 
przywracania 
zmarłych do życia. Dzięki temu stałby się bogiem. Dopiero Sisenet uświadomił mu, 
że to 
marzenie jest tylko marzeniem, płodem dzieciństwa, karmionym jego chciwością i 
ambicją. 
Prawdą było, że wszyscy egipscy magowie wierzyli w istnienie zwoju, lecz 
miejsce, w którym 
się znajdował, o ile w ogóle takie było, tworzyło jakąś tajemniczą, egzotyczną 
kryjówkę, gdzie 
spotykały się czas i wieczność, osłonięte potęgą starożytnych zaklęć i samego 
Thota. A jeżeli 
zwój kiedykolwiek znajdował się w posiadaniu człowieka, człowiek ten z pewnością 
był kimś 
więcej niż ludzką istotą. Zwój Thota w żadnym razie nie mógłby spoczywać w 
prostym 
grobowcu w Sakkarze.
W miarę jak wracał do równowagi, utwierdzał się w przekonaniu, że jego reakcja 
była 
irracjonalna. Pozwolił, aby marzenie splotło się z przesądami, stanowiącymi 
przeciwieństwo 
prawdziwej magii, teraz zaś nadszedł czas, by jasne światło południa rozproszyło 
zasnuwającą 
jego umysł ciemność.
Najpierw jednak musiał się zająć sprawą mieszkania dla Tabubu. Z ulgą skupił się 
na 
zaprojektowaniu i budowie nowego skrzydła domu. Wspólnie z architektem opracował 
plan 
miłych, przestronnych komnat i prywatnego przejścia łączącego nową część z 
resztą domu, tak 
aby kobieta, która ceni ciszę i spokój, mogła cieszyć się jednym i drugim, a 
także małego tarasu, 
wychodzącego na ogród z fontanną. W tym celu należało zlikwidować kwietniki i 
sztuczny staw, 
lecz Chamuaset był przekonany, że uda się to zrobić, nie zakłócając życia 
rodziny. Kiedy 
zaakceptował plan, wszystko sprowadzało się do wydania odpowiednich poleceń i 
wkrótce 
w północnej części ogrodu zaroiło się od robotników.
Nubnofret przyjmowała poczynania małżonka z obojętną uprzejmością. Chamuaset 
dwukrotnie odwiedzał ją nocą w jej komnatach, pragnąc objąć ją i przytulić, a 
może nawet 
kochać się z nią, ona jednak odrzucała go grzecznie, lecz lodowato. Nie padły 
między nimi żadne 
ostre słowa, ale napięcie rosło, powoli ogarniając cały dom. Pogodna dotąd 
służba była wyraźnie 
przygnębiona i codzienne zajęcia, którym dotąd poświęcała się z radością, 
wykonywała teraz bez 
przekonania, czasem zaś wręcz niechętnie. Chamuaset dostrzegał te zmiany, ale 
nie poświęcał im 
uwagi. Plany nowego skrzydła domu przybierały realny kształt i wszystko 
wskazywało na to, że 
wkrótce Tabubu będzie mogła wprowadzić się do swoich komnat.
Wreszcie nadszedł list od Penbuja. Kiedy go pisał, przebywał w Koptos od dwóch 
dni i miał 
właśnie rozpocząć poszukiwania. Zapadł niestety na jakąś chorobę, co przedłuży 
jego pobyt. Po 
kilku zdaniach na temat panującego w Koptos upału, ogromnych much oraz ciepłej, 
błotnistej 
wody, w której musiał się kąpać, zapewniał Chamuaseta, że zlecone przez niego 
zadanie zostanie 
wkrótce ukończone, zaś on sam pozostaje wiernym sługą swego pana.
Jesteś moim najwierniejszym sługą, pomyślał Chamuaset, stojąc przy oknie ze 
zwojem 
w dłoni i wpatrując się w zrujnowany północny ogród. Moim najlepszym, 
najbardziej zaufanym 
sługą. Nagle ujrzał przed oczami twarz Penbuja, skupioną, inteligentną, czasami 
nieco urażoną, 
i pozwolił ogarnąć się fali tęsknoty za czymś, co przestało istnieć. Zapragnął, 
aby Penbuj stał 
teraz u jego boku, chciał poczuć lekki aromat wody lotosowej, którą zawsze 
pachniał pisarz. 
Chciał odzyskać ogród, chciał odzyskać Szeritre, która z dnia na dzień stała się 
nagle wyniosła 
i odległa. Pragnął odzyskać wszystko, co stracił.
XIII
Kiedy posłaniec śmierci przybędzie, aby cię zabrać,
Nie pozwól mu się zaskoczyć.
Niestety, nie będziesz mógł przemówić,
Bo na widok jego strasznego oblicza ogarnie cię lęk.
Kiedy Szeritre przywykła do dziwnych zwyczajów, panujących w domu Tabubu, 
zapomniała 
o swoich wcześniejszych obawach. Czuła się szczęśliwa, może nawet szczęśliwsza 
niż 
kiedykolwiek przedtem. Bakmut nadal odczuwała niepokój i usługiwała swojej pani 
z zaostrzoną 
czujnością. Szeritre była tym wzruszona, chociaż sama odkrywała w sobie coraz 
większą 
pewność siebie. Przyzwyczaiła się, że po przebudzeniu nie słyszy 
charakterystycznego dla 
wielkiego domu gwaru. Śniadanie zjadała w łożu, przyjemnie zaspana i 
rozleniwiona. Odkąd 
znalazła się poza zasięgiem matki, jej wiecznie napięte mięśnie rozluźniły się, 
a umysł zaczął 
odkrywać nowe, ciekawsze ścieżki, którymi podążał pod kierunkiem Tabubu.
Tabubu przychodziła do Szeritre, kiedy ta była w łaźni, witała ją serdecznie i 
wracała z nią 
do komnat. Początkowo dziewczyna odczuwała wstyd. Zupełnie czym innym były 
spojrzenia 
służących, którzy kojarzyli się jej raczej z domowymi sprzętami niż z ludźmi, a 
czym innym 
wszechwidzące oczy Tabubu, wędrujące po jej małych piersiach, chudych jak patyki 
nogach 
i kościstych biodrach. Wiedziała, że w każdej chwili może wyprosić kobietę, lecz 
jakimś 
sposobem uznała, że spojrzenia Tabubu są ostatnim testem ich przyjaźni. Szukała 
w nich cienia 
pogardy, obrzydzenia czy litości, nigdy jednak nie zdołała go znaleźć.
Po kilku dniach zaczęła niecierpliwie oczekiwać na pojawienie się Tabubu, 
świeżej 
i uśmiechniętej, która muskała wargami policzek dziewczyny i rozmawiała z nią 
swobodnie, 
patrząc, jak perfumowana woda spływa po jej skórze.
– Natrzyj księżniczkę tym olejkiem – mówiła służącej i wskazywała jeden z 
alabastrowych 
słoiczków, stojących na półce. – Olejek ten zawiera balsam, który zmiękczy twoją 
skórę, 
Szeritre, i sprawi, że stanie się jędrniejsza. Słońce wywiera szkodliwy wpływ na 
naszą skórę.
Kiedy indziej przychodziła z maleńkim naczyńkiem, zawierającym kojący krem do 
warg lub 
czymś jeszcze innym. Parę razy odprawiła służkę, która obmywała Szeritre i sama 
myła 
dziewczynę, sprawnie masując jej plecy, pośladki i uda.
– Wybacz moją śmiałość, księżniczko, ale chciałabym ci powiedzieć, że znam sporo 
dobrych 
ćwiczeń na wzmocnienie mięśni nóg i pleców. Pozwól, abym ci je pokazała. 
Chciałabym 
również, jeśli pozwolisz, zmienić twoją dietę. Powinnaś przybrać trochę na 
wadze.
Szeritre nie czuła się urażona. Zaintrygowana, pozwalała natrzeć się olejkiem, 
który pieścił 
skórę i wsiąkał w nią bez śladu, nadając jej aksamitną gładkość. Matka często 
namawiała ją na 
takie zabiegi, lecz zbuntowana córka nigdy nie godziła się jej propozycje. Z 
Tabubu było inaczej. 
Szeritre lubiła ją i doskonale bawiła się w jej towarzystwie, a co najważniejsze 
nie czuła się przy 
niej gorsza.
– Ta kobieta nie powinna dotykać ciała księżniczki – oburzała się Bakmut, lecz 
Szeritre 
ignorowała uwagi służącej i towarzyszki.
Tabubu znała środek na wszystko – pachnącą, ziołową płukankę, po której włosy 
stawały się 
puszyste i lśniące, maść na wzmocnienie paznokci, a także maseczkę, 
zapobiegającą starzeniu się 
skóry. Gdyby chodziło tylko o pobłażanie ciału, Szeritre szybko by się znudziła, 
lecz Tabubu, 
doradzając dziewczynie, jakie szaty powinna nosić, szczotkując długie włosy lub 
pochylając się, 
aby musnąć pudrowym cieniem jej powieki, rozmawiała z nią o wszystkim. Swobodnie 
przerzucały się argumentami i pytaniami, lecz Szeritre najbardziej lubiła 
opowieści Tabubu 
o przeszłości Egiptu, starożytnych bohaterach i życiu ludzi w tamtych czasach. 
Ranki mijały 
niepostrzeżenie. Tabubu nie zawsze pojawiała się w łaźni. Wówczas Szeritre 
czuła, jakby czegoś 
jej brakowało.
Kiedy popołudniami Tabubu znikała w swojej komnacie, Szeritre, wykąpana i 
pachnąca, 
z włosami spiętymi kilkoma złotymi spinkami w kształcie kwiatów lub srebrną 
opaską, ze 
starannie umalowaną twarzą, odziana w szkarłatne lub żółte suknie, spieszyła na 
spotkanie 
z Horminem. Rozmawiali, grali w gry planszowe, popijali chłodne wino i 
wymieniali spojrzenia. 
Upalne popołudnia nabierały miedzianych tonów zachodzącego słońca, a wydłużające 
się cienie 
poprzedzały nadejście ciepłego zmroku.
Wieczorami we czworo zasiadali do posiłku. Przygrywał im harfiarz, a stoliki 
przystrojone 
były pachnącymi kwiatami, których płatki pastelowym deszczem opadały na podłogę. 
Siedzieli 
przy zapalonych lampach, owiewani ożywczym tchnieniem wiatru, napływającego 
z pogrążonego w ciemności ogrodu, a Sisenet czytał im któryś ze swoich 
niezliczonych zwojów. 
Miał głęboki i spokojny głos, a czytane przez niego historie były równocześnie 
barwne 
i usypiające. Przypominały nieco anegdoty, które co rano opowiadała Szeritre 
Tabubu, lecz 
wieczór nadawał im hipnotyczną moc. Po skończonej lekturze dopijali wino i 
jeszcze chwilę 
plotkowali. Szeritre opowiadała gospodarzom o swojej rodzinie, faraonie, swoich 
opiniach 
i marzeniach, oni zaś słuchali uważnie i zadawali pytania, uśmiechali się i 
kiwali głowami. 
Znacznie później zdała sobie sprawę, że chociaż spędziła z nimi tyle wieczorów, 
nie dowiedziała 
się o nich prawie nic. Na koniec Bakmut i jeden z żołnierzy odprowadzali ją do 
komnaty, gdzie 
służące rozbierały ją i myły. Potem układała się na łożu i obserwowała przyjazne 
cienie, które 
nocna lampa rzucała na sufit i bez najmniejszego wysiłku zapadała w 
nieświadomość. Wydawało 
jej się, że nigdy już nie zechce wrócić do domu.
W ciągu trzech następnych tygodni ojciec odwiedził ją dwukrotnie, lecz Szeritre 
za każdym 
razem miała wrażenie, jakby przysłuchiwała się jego słowom z ogromnej 
odległości. Chamuaset 
nie ukrywał zadowolenia z jej dobrego nastroju i piękniejącego ciała, zawsze też 
obejmował ją ze 
zwykłą sobie czułością, mimo to dotyk jego ramion sprawiał, że Szeritre kuliła 
się wewnętrznie.
Przy okazji drugiej wizyty ojca zauważyła, że Tabubu podała Chamuasetowi jakiś 
zwój, 
pomyślała jednak, że musiał to być jakiś szczególnie ciekawy egzemplarz z 
kolekcji Siseneta. 
Palce Chamuaseta na krótką chwilę ścisnęły palce Tabubu, budząc dawny niepokój, 
lecz 
wydarzenia rozgrywające się poza domem Siseneta wydawały jej się teraz mało 
istotne, 
wzruszyła więc ramionami i postanowiła zdać się na los. Oczarowanie, którego 
ofiarą padł jej 
ojciec, na pewno z czasem się wypali, zresztą i tak nie była to jej sprawa.
Doszła do wniosku, że ojciec wygląda na bardzo zmęczonego.
– Czy są już jakieś wieści? – zapytała Tabubu, lecz on potrząsnął głową.
– Jeszcze nie – odparł.
Po chwili obydwoje odwrócili się do Szeritre z przepraszającymi uśmiechami.
Nubnofret przysłała kilka pogodnych liścików, nie odwiedziła jednak córki 
osobiście. 
Szeritre była z tego zadowolona. Obecność matki zakłóciłaby spokojną harmonię 
domu Siseneta. 
Zresztą wcale nie tęskniła za Nubnofret.
Spokojną harmonię zburzyli jednak sami gospodarze. W dzień drugich odwiedzin 
Chamuaseta, już po jego odjeździe, Szeritre wybrała się wieczorem na krótki 
spacer przed snem. 
Powietrze nadal było gorące, a ona nie potrafiła opanować dziwnego niepokoju. 
Przez jakiś czas 
przechadzała się wśród palm w asyście Bakmut i strażnika, potem zaś skierowała 
się ku rzece. 
Poziom Nilu był bardzo niski, woda stała nieruchomo, jej powierzchnia lśniła 
srebrzyście 
w świetle księżyca. Szeritre posiedziała na schodach wodnych, otulona spokojną 
ciemnością, aż 
w końcu zawróciła ku domowi.
Doszła do bocznych drzwi, i w tym momencie dostrzegła dwie postacie stojące w 
korytarzu. 
Głosy docierały do niej słabo, lecz w ich postawie było coś tak intymnego, że 
zatrzymała się. 
Teraz mogła już rozróżnić słowa. Rozmówcami byli Tabubu i jej brat.
– ... dobrze wiesz, że już czas – mówiła gniewnie Tabubu. – Dlaczego się wahasz?
– Wiem, że już czas – odparł Sisenet. – Nie mam jednak ochoty się do tego 
zabierać. To 
poniżej naszej godności. Kiedyś uznalibyśmy, że to godne potępienia.
– To było dawno temu, byliśmy jeszcze niewiniątkami – rzuciła z goryczą Tabubu. 
– Teraz 
jest to konieczne. A poza tym, jakie znaczenie ma zwykły sługa? Cóż znaczy 
jego... – Urwała na 
widok zbliżającej się Szeritre.
Przez chwilę jej twarz była pełna złości i jadu, zaraz jednak zmieniła się.
– Księżniczko... – zaczęła Tabubu.
Sisenet skłonił się i odszedł bez słowa.
– Postanowiłam przejść się trochę przed snem – wyjaśniła Szeritre. – Noc jest 
taka piękna, 
a poza tym za dużo zjadłam na kolację.
Tabubu uśmiechnęła się i usunęła na bok.
– Spij dobrze, księżniczko – powiedziała serdecznie, a Szeritre skinęła głową i 
wyminęła ją.
Po dotarciu do sypialni poczuła dziwną ulgę, kiedy strażnik zajął miejsce pod 
jej drzwiami, 
a Bakmut starannie je zamknęła. Z trudem zniosła zabiegi służącej i w dziwnym 
nastroju 
wślizgnęła się pod prześcieradła. Miała wrażenie, że przed chwilą słyszała nie 
tyle słowa, co 
kryjące się za nimi emocje – zdecydowanie Tabubu i chłodną niechęć Siseneta. 
Burzliwa 
atmosfera wokół nich zupełnie nie przystawała do panującego w domu spokoju. O 
czym oni 
rozmawiali? – zastanawiała się. Kim był ten „zwykły służący”? Sama szybko 
przyzwyczaiła się 
rzucać rozkazy sługom i nie zaszczycać ich nawet jednym spojrzeniem. W tym domu 
służba 
zdawała się wtapiać w sprzęty, a ich milczenie sprawiało, że Szeritre bardziej 
niż kiedykolwiek 
doceniała możliwość zamienienia paru słów z własnymi ludźmi. Kierowana 
niezrozumiałym 
impulsem, usiadła na łożu.
– Bakmut, przynieś mi mój horoskop na miesiąc Famenoth – poleciła.
Służąca zerwała się z rozłożonej u drzwi maty i podeszła do skrzyni stojącej 
przy ścianie.
Nawet go nie przejrzałam, pomyślała Szeritre. Ojciec uprzedzał mnie, że nie jest 
dobry, ale 
Famenoth przechodzi wkrótce w Farmuti, więc nie ma to wielkiego znaczenia. Mimo 
tego 
niepewnie rozwinęła zwój z zapisanym horoskopem. Tak jak mówił ojciec, był on 
bardzo zły. 
„Nie wstawaj dziś z łoża... Nie jedz wieczorem mięsa... Poświęć popołudnie na 
modlitwę i nie 
zapadaj w sen, by odwrócić gniew bogów... Pamiętaj, że Nil jest twoją ucieczką i 
schronieniem... 
Uciekaj od miłości jak od najgorszej choroby...”
Zwinęła papirus i oddała go służącej.
– Odłóż go na miejsce – powiedziała i położyła się na plecach.
Co to znaczy, że Nil jest moją ucieczką? – pomyślała. Dlaczego powinnam uciekać 
od 
miłości? I od czyjej miłości? Ojca? Tabubu? Hormina? Zasnęła, nękana tymi 
pytaniami 
i zaniepokojona usłyszanym fragmentem rozmowy. Po raz pierwszy od przybycia do 
tego domu 
źle spała – budziła się kilkakrotnie, przekonana, że słyszy jakieś dziwne 
odgłosy, lecz wokół 
panowała cisza.
Następnego ranka Tabubu zajrzała do komnaty Szeritre, aby zapytać o jej zdrowie. 
Słońce 
stało już wysoko na niebie, a pora śniadania dawno minęła. Była jak zwykle 
urocza, pogodna 
i troskliwa, więc Szeritre postanowiła zignorować dręczący ją ból i pójść do 
łaźni.
– Późno udałaś się na spoczynek, księżniczko? – zapytała Tabubu. Klęczała u jej 
stóp, 
wmasowując olejek w łydki dziewczyny. – Nie wyglądasz na wypoczętą, 
powiedziałabym raczej, 
że robisz wrażenie dziwnie znużonej, a twoje mięśnie są zesztywniałe.
Szeritre nie odpowiedziała. Stała z zamkniętymi oczami, czując głuche dudnienie 
w głowic, 
duszący aromat olejku, dotyk mokrych włosów, przyklejonych do skóry pleców, szum 
wody, 
spływającej między kamieniami po podłodze łaźni, przede wszystkim jednak 
zdecydowany, 
podniecający dotyk palców Tabubu. Trochę wyżej, Tabubu, pomyślała leniwie. Pieść 
moje uda 
tymi długimi, badawczymi palcami... Jakby odpowiadając na jej pragnienia palce 
Tabubu 
przeniosły się wyżej, dotykając, pieszcząc i gładząc. Splątane myśli Szeritre i 
dręczące ją 
poczucie zagubienia rozwiały się pod wpływem rozkosznych wrażeń.
Druga część poranka upłynęła zwyczajnie. Szeritre i Tabubu odpoczywały w 
sypialni 
księżniczki, rozmawiając o błahych sprawach. Pod powierzchnią wypowiadanych 
przez Tabubu 
słów dziewczyna wyczuwała pustkę. Pani domu rozmyślała o czymś intensywnie, 
chociaż za 
wszelką cenę starała się to ukryć i zaraz po zakończeniu południowego posiłku 
przeprosiła 
obecnych i udała się do swojej komnaty.
Po krótkiej drzemce Hormin, Szeritre, strażnik i Bakmut poszli do gaju 
palmowego, na 
osłoniętą krzewami polankę. Żołnierz zajął miejsce przy ścieżce, natomiast 
Bakmut rozłożyła 
matę, ustawiła na niej różne gry i usiadła w przyzwoitej odległości od 
księżniczki i jej 
towarzysza.
Szeritre ułożyła się wygodnie. Zmysły miała wyostrzone na najdrobniejsze 
szczegóły: czuła 
każdą kroplę potu, spływającą z jej ciała, ukłucie gałązki pod pośladkiem, 
słyszała cichy szum 
palm i suchy szmer liści pod matą. Hormin przechylił się przez nią, aby 
przyciągnąć bliżej gry 
planszowe. Owiał ją silny zapach perfum, przyprawiając o zawrót głowy.
Włosy Hormina związane były białą wstążką, której końce opadały na nagie ramię. 
Kontrast 
czerni z oślepiającą bielą płótna sprawił, że Szeritre zrobiło się słabo. Hormin 
zerknął na nią spod 
oka i uśmiechnął się lekko.
– W co chciałabyś dziś zagrać, księżniczko? – zapytał. – A może wolałabyś 
podrzemać tu do 
wieczora, nie licząc upływającego czasu?
Zafascynowana obserwowała ruch jego kształtnych ust i drgnienia krtani.
– Chcę cię całować – powiedziała.
Roześmiał się i wskazał na siedzącą dalej Bakmut.
– Może w psy i szakale? Albo w kości? Dobrze się czujesz?
– Tak. Nie. Czuję się jakoś dziwnie, Horminie. Zagrajmy w seneta.
Zawahał się, zaraz jednak ustawił planszę, otworzył szkatułkę i wysypał z niej 
pionki 
w kształcie stożków i bębenków.
– Dobrze. Chcesz być bębenkiem, księżniczko?
– Nie, stożkiem.
Wspólnie rozstawili pionki i zaczęli rzucać patyczkami, by ustalić, kto ma 
wykonać pierwszy 
ruch.
– Twoja matka była bardzo zamyślona dziś rano – ciągnęła Szeritre. – Mam 
nadzieję, że nie 
chodzi o jakieś poważne rodzinne problemy. A może powinnam już wrócić do domu?
Pytanie nie zabrzmiało poważnie i młodzieniec wybuchnął śmiechem.
– Spójrz, wyrzuciłaś jedynkę – powiedział. – Rzuć jeszcze raz i zaczynaj. 
Zapewniam cię, że 
nie mamy żadnych problemów. Sądzę, że mama była po prostu zmęczona tym upałem.
– Ależ ona uwielbia upał – zaprotestowała Szeritre. – Och, Horminie, pięć, pięć 
i cztery! 
Świetnie ci idzie! Cóż, prawdopodobnie wszystkiemu winna jest moja wyobraźnia. 
Jestem 
znużona tym upałem. Mam wielką ochotę popływać. Szkoda, że nie macie dużego 
stawu, bo 
myśl o pływaniu w Nilu o tej porze roku jakoś mnie nie pociąga. Przepraszam, ale 
źle policzyłeś. 
– Pochyliła się i przesunęła jego pionek o jedno pole do przodu.
– Nie chciałem wylądować w Domu Sieci – powiedział niepewnym głosem.
Podniosła wzrok, zdumiona jego tonem. Hormin konwulsyjnie przełykał ślinę i 
wpatrywał 
się w ten róg planszy, gdzie bóg-rybak rozpościerał swoje sieci.
– To pechowe miejsce – dodał.
– Jeszcze większego pecha przynosi nieczysta gra – zażartowała, lecz on nie 
zareagował.
Wyrzuciła cztery jedynki i dwójkę. Wiedziała, że Hormin gorąco modli się do 
boga, 
w którego domu chciał się znaleźć. Zebrał patyczki i rzucił je, uzyskując taki 
sam wynik jak ona.
– Możesz przesunąć ten pionek o dwa pola – powiedziała. – Natomiast ten musi 
trafić do 
Domu Sprzętu Rybackiego.
Przesunął palcem wzdłuż górnej wargi. Zauważyła, że zaczął się pocić.
– Nie – odrzekł cicho. – Wolę oddać ci ten ruch, niż przenieść się z jednego 
pechowego 
domu do innego.
– Jak sobie życzysz – odparła. – Ale wtedy umożliwisz mi wejście do Pałacu i 
pozostanie mi 
już tylko skok przez wodę.
Hormin nie odpowiedział. Jednym ruchem zamienił pionki miejscami i grali dalej. 
Na jej 
kpiące uwagi reagował teraz nieartykułowanymi mruknięciami albo milczeniem. 
Robił wrażenie 
dziwnie spiętego. Kiedy Szeritre wyrzuciła liczbę punktów, pozwalającą jej na 
umieszczenie go 
w Domu Wody, wydał okrzyk rozpaczy. Szeritre chwyciła jego pionek i uniosła w 
górę. W tym 
momencie poczuła zimny i wilgotny od potu uścisk dłoni Hormina.
– Nie do Domu Wody – powiedział ochryple. – Jest tam zimno, ciemno, i 
beznadziejnie. 
Proszę cię, Szeritre...
– Horminie, przecież to tylko gra – odparła łagodnie. – Nie gramy dziś z użyciem 
zaklęć, ale 
wyłącznie dla rozrywki. Jeżeli nie wrzucę cię do Domu Wody, przegram.
Hormin zdobył się na nikły uśmiech.
– A ty nie lubisz przegrywać. Uznam twoje zwycięstwo, księżniczko, ale nie 
skazuj mnie na 
Dom Wody.
Wzruszyła ramionami, zaskoczona i rozdrażniona.
– Cóż, dobrze. Złóż planszę, zagramy w kości. Jaką stawkę proponujesz?
Niedługo potem opuścili ogród. Szeritre wygrała i Hormin obiecał zabrać ją po 
wieczornym 
posiłku na przejażdżkę łodzią. W czasie popołudniowego odpoczynku Szeritre 
leżała bez ruchu, 
zastanawiając się, dlaczego Hormin tak poważnie potraktował grę. Często grali w 
seneta, 
podobnie jak większość Egipcjan, i Hormin nigdy nie okazał rozdrażnienia z tak 
błahego 
powodu. Wydawało jej się, że dom nie jest dziś tak cichy jak przedtem. Pełen był 
szeptów 
i szmerów, zupełnie jakby wdarła się do niego cała armia myszy. Chociaż czuła 
zmęczenie po 
niespokojnej nocy i emocjonalne wyczerpanie z powodu niespełnionego pożądania, 
jakie budził 
w niej Hormin, nie mogła zasnąć.
Wezwała Bakmut i poprosiła, aby natarła ją chłodną wodą, lecz dłonie Bakmut, 
które od 
wielu lat masowały i kąpały swą panią, wydały jej się niezdarne w porównaniu z 
dłońmi Tabubu. 
W końcu odesłała służącą z powrotem na matę. Dziś wieczorem wypiję dużo wina, 
pomyślała 
z irytacją. Sprowadzę do komnaty harfiarza i będę tańczyć przy muzyce, całkiem 
sama. Ciekawe, 
co porabia Hori? Dlaczego dotąd mnie nie odwiedził? Prześlę mu jutro wiadomość.
W czerwonych promieniach zachodzącego słońca wypłynęła z Horminem na wodę. 
Siedzieli 
w ciszy na rufie, wpatrując się w przesuwające się za burtą północne 
przedmieścia, potem zaś 
w dojrzewające pola i różowe lustra obsadzonych palmami kanałów irygacyjnych. 
Kiedy na 
wodnych stopniach mijanych posiadłości zaczęły zapalać się pochodnie, a kontury 
rosnących nad 
brzegiem drzew i krzewów straciły swą ostrość, Hormin kazał wioślarzom zawrócić 
i razem 
z Szeritre wszedł do niewielkiej kabiny. Bakmut stanęła na zewnątrz. W 
granatowoszarym mroku 
osunęli się na poduszki, spleceni w uścisku. Ich oddechy były gorące, usta 
spragnione 
pocałunków, dłonie rozpalone i drżące.
– Och, Horminie, nie przypuszczałam, że mogę być tak szczęśliwa – wyszeptała 
Szeritre. – 
Jakże pogardzałam miłością i drwiłam z tych, którzy ją znaleźli! A wszystko po 
to, aby nie 
przyznać się, że ja również jej pragnę.
Hormin przycisnął lekko palce do jej warg.
– Ciii... – wyszeptał. – Nie patrz wstecz, najdroższa siostro. Tamta Szeritre 
już nie istnieje. 
Kocham cię i nasza przyszłość pełna będzie takich nocy.
– Nie, nie takich – powiedziała, siadając i odrzucając na plecy splątane włosy. 
– Nie takich, 
bo to prawdziwa udręka. Mieć ciebie, a jednocześnie nie mieć cię wcale...
Zamilkła, zadowolona, że gęsty mrok kryje jej rumieniec.
– Już wkrótce będziesz mnie miała – odparł. – Pobierzemy się, Szeritre. Wątpisz 
w to?
– Nie – szepnęła, starając się, aby Bakmut nie usłyszała jej słów. – Ale kiedy 
to się stanie? 
Jestem księżniczką, co oznacza, że czas oczekiwania na zawarcie związku 
małżeńskiego będzie 
długi.
Hormin milczał. W miarę jak chwile mijały jedna za drugą, zaczęła drżeć na całym 
ciele. 
Musi wymyślić jakąś odpowiedź, pomyślała ze smutkiem, bo nie wie, co powiedzieć.
Kiedy w końcu przemówił, jego słowa wprawiły ją w całkowite zaskoczenie.
– Wiem, że to potrwa – stwierdził. – I gdyby chodziło wyłącznie o protokół, 
pokazałbym 
dworakom język i po prostu uciekł z tobą.
Uśmiechnęła się z ulgą.
– Jest jednak coś jeszcze – ciągnął. – Czy wiesz, że twój ojciec zamierza 
poślubić moją 
matkę?
Wstrząs odebrał jej mowę, lecz w głębi serca wiedziała, że to musiało się stać. 
Ojciec był 
zauroczony Tabubu, wiedziała o tym, nie chciała jednak przyjąć do wiadomości 
naturalnej 
konsekwencji jego obsesji. Ostrzegałam go przed tym, pomyślała. Tabubu jest 
zagrożeniem dla 
mężczyzn, czuję to. Z drugiej strony ojciec ma prawo poślubić tyle kobiet, ile 
zechce. To 
małżeństwo na pewno go uszczęśliwi. Och, Hori, mój drogi, kochany Hori. Jaki 
wpływ wywrze 
na ciebie ta zmiana? A jak wpłynie na dalsze życie mamy? Mimo wszystko myśl o 
nowym 
związku ojca bardzo ją ekscytowała, chociaż sama nie wiedziała dlaczego. 
Podniecenie to 
podsycał płomień pożądania, jakie czuła do Hormina.
– Nie – powiedziała bez tchu. – Nic o tym nie wiedziałam. Jesteś pewien? Skąd 
wiesz?
– Przeglądałem zwoje leżące na biurku wuja, bo chciałem znaleźć opowieść, którą 
czytał 
nam przedwczoraj – wyjaśnił. – Przypadkiem rozwinąłem jeden z nich i 
zorientowałem się, że 
jest to kontrakt małżeński z pieczęcią twojego ojca i mojej matki.
– Rozmawiałeś z nią o tym?
Ciekawe czy ojciec rozmawiał o swoim małżeństwie z matką i z Horim? A jeżeli 
tak, to 
dlaczego nic o nim nie powiedział?
– Nie – rzekł Hormin. – Sądzę, że matka powie mi we właściwym czasie. Przykro 
mi, 
Szeritre. Myślałem, że skoro sprawy zaszły tak daleko, ojciec na pewno powie ci 
o wszystkim. 
Byłem nawet przekonany, że wspomnisz o tym, ale ty milczałaś...
Przez jedną chwilę Szeritre drżała z wściekłości. Dopóki Tabubu nie przeprowadzi 
się do 
nowych komnat, które Chamuaset niewątpliwie dla niej wybuduje, dopóki nie 
załatwione zostaną 
wszystkie problemy prawne, związane z zawarciem małżeństwa przez księcia z 
panującej 
dynastii, ona i Hormin muszą pozostać tylko przyjaciółmi. Ojciec naraził na 
szwank moje 
szczęście, szczęście, na którym tak mu niby zależy, myślała. Bądź przeklęty, 
ojcze, ty i to twoje 
głupie zauroczenie. Dlaczego nie mogłeś przespać się z nią kilka razy i 
poczekać, aż ogień 
wygaśnie w twoich lędźwiach?!
Siła wściekłości wprawiła ją w zdumienie i smutek. Hormin zapalił lampę i kabina 
wypełniła 
się miękkim, złotawym blaskiem.
– Dobrze się czujesz? – zapytał niespokojnie. – Bardzo pobladłaś, księżniczko.
Z trudem przełknęła ślinę.
– Nasze plany będą musiały zaczekać – wydusiła z siebie. – Jestem wściekła, 
Horminie, to 
wszystko. Ojciec nie robi przecież nic złego.
Rozległ się okrzyk wioślarza i Hormin pomógł wstać Szeritre.
– Jesteśmy w domu – powiedział. – Naprawdę przykro mi, że naraziłem cię na taki 
wstrząs. 
Wybacz. Błagam, nie mów nic swojej rodzinie. Popełniłem wielki błąd.
To nieprawda, pomyślała ponuro, opuszczając kabinę. Tu jest teraz mój dom, u 
twego boku. 
Poślubię cię i będę tu żyła,. i nigdy nie wrócę do swoich komnat w domu ojca. 
Tak bardzo 
chciałabym porozmawiać z Horim. Dlaczego dotąd mnie nie odwiedził?
Tej nocy również źle spała. Śnił jej się Dom Wody – rozległe, ciemne jezioro i 
ona, stojąca 
na brzegu. Zapadał zmrok i szary bezmiar bezbarwnego nieba rzucał mglisty cień 
na nieruchomą 
powierzchnię wody. Tuż pod nią poruszały się jakieś ni to stworzenia, ni to 
istoty, na które nie 
chciała patrzeć, a jednak nie potrafiła odwrócić od nich wzroku. Kształty 
zbliżały się coraz 
bardziej, jakby przyciągał je jej widok.
Obudziła się z bijącym sercem i obolałym ciałem. Chwilę leżała bez ruchu, 
wsłuchując się 
w poranny śpiew ptaków wśród palmowych liści, potem znowu usnęła. Ocknęła się w 
chwili, gdy 
Bakmut wnosiła śniadanie do komnaty.
Widok wchodzącej do łaźni Tabubu, jak zwykle pięknej i pełnej życia, sprawił jej 
niewysłowioną radość.
– Miałam straszny sen – wyrzuciła z siebie Szeritre.
Tabubu uśmiechnęła się lekko.
– Być może zjadłaś wczoraj zbyt późno coś ciężko strawnego, księżniczko – 
powiedziała 
spokojnie. – Przykro mi, że widzę cię tak rozstrojoną. – Jej krytyczne 
spojrzenie przesunęło się 
po nagim ciele dziewczyny. – Jesteś bardzo spięta – dodała z dezaprobatą. – 
Chodźmy do mojej 
komnaty. Zrobię ci masaż.
Wzięła wysoki alabastrowy dzban i wyszła z łaźni. Szeritre pospieszyła za nią, 
wyciskając 
wodę ze splątanych włosów. Na końcu szła Bakmut.
Pod drzwiami Tabubu nie było żadnego strażnika. Przez głowę Szeritre przemknęła 
myśl, że 
może powinna wezwać żołnierza, który czuwał pod jej komnatą, zaraz jednak 
wzruszyła 
ramionami. Nie czyhało tu na nią niebezpieczeństwo, dom był zresztą tak mały, że 
wystarczyłby 
jeden jej krzyk, aby wartownik nadbiegł w ciągu paru chwil.
Bakmut wślizgnęła się do komnaty tuż za nią, zamknęła drzwi i przykucnęła w 
kącie. 
Tabubu wskazała Szeritre łoże.
– Oto olejek, który lubię wmasowywać w skórę, kiedy czuję się szczególnie spięta 
– 
powiedziała, wyjmując korek z alabastrowego naczynia. – Za chwilę poczujesz się 
o wiele lepiej.
Szeritre z westchnieniem ułożyła się na brzuchu, czując na plecach pełne 
dezaprobaty 
spojrzenie Bakmut.
– Dziękuję ci, Tabubu. Masaż to ciężka praca. Czy na pewno nie wolałabyś, aby 
zastąpiła cię 
moja służąca?
– Skądże znowu, księżniczko – odparła Tabubu. – Musiałabym stać obok i bez 
przerwy ją 
instruować, co byłoby nudne. Proszę, zamknij oczy i ułóż łokcie nieco niżej, 
żeby rozluźnić 
mięśnie ramion.
Szeritre spełniła polecenie Tabubu. Komnata pachniała ciepłym snem i dziewczynie 
wydawało się, że obok rozkwitającego aromatu olejku do masażu wyczuwa lekki 
zapach 
niedawno zgaszonej lampki nocnej.
Dłonie Tabubu zataczały leniwe kręgi na jej ciele, rytmicznie przesuwając się aż 
do ramion.
– Dolałaś do olejku odrobinę swoich perfum – zauważyła Szeritre, czując, jak jej 
ciało staje 
się coraz lżejsze i bardziej rozluźnione. – Pięknie pachnie...
Zapach olejku był rzeczywiście oszałamiający. Prócz mirry wyczuwało się trudną 
do 
rozpoznania woń. Szeritre poczuła, że zaczyna zapominać o koszmarnym śnie i 
uspokajać się pod 
dotykiem zręcznych rąk Tabubu.
Przez pewien czas kobieta masowała plecy dziewczyny, barki i ramiona, aby 
wkrótce skupić 
uwagę na pośladkach i udach, powolnymi, hipnotycznymi ruchami masując 
niewielkie, jędrne 
wzgórki.
Ciało Szeritre zapłonęło, a gdy dłonie Tabubu musnęły szczelinę między 
pośladkami, 
rozsunęła lekko uda. Jęknęła cicho, nie zdając sobie sprawy, że z jej gardła 
wydobywa się jakiś 
dźwięk.
– Czy sprawiam ci ból, księżniczko? – zamruczała Tabubu.
– Nie – wyszeptała Szeritre, nie otwierając oczu.
Jej piersi i brzuch były cudownie gorące.
– To wspaniałe, że zupełnemu rozluźnieniu może towarzyszyć tak silne 
podniecenie, 
prawda? – niskim głosem spytała Tabubu. – Czy dobrze się czujesz?
Szeritre nie była w stanie udzielić jej odpowiedzi. Obiema rękami chwyciła 
prześcieradło i z 
rozchylonymi wargami czekała, aż Tabubu dotknie wreszcie zakazanego miejsca...
Dłonie Tabubu opuściły ją na chwilę, zaraz jednak wróciły, a ich dotyk wydawał 
się teraz 
mocniejszy, bardziej zdecydowany. Szeritre znowu jęknęła. Nagle palce Tabubu 
wślizgnęły się 
między piersi Szeritre a prześcieradło, uciskając i masując twardniejące sutki. 
Dziewczyna 
otworzyła oczy i uniosła się na łokciu. Ujrzała nad sobą nagiego Hormina. 
Patrzyła na niego 
z sennym zdziwieniem, on zaś powoli odwrócił ją na plecy.
– Twoja matka... – zaczęła Szeritre, ale Hormin położył się przy niej i zamknął 
jej usta 
pocałunkiem.
– Ja zajmę się tobą znacznie lepiej niż ona – szepnął. – I nie martw się o 
Bakmut. Obudzi się 
dopiero za jakiś czas.
– Uśpiłeś ją? Ależ Horminie...
Przykrył dłonią jej usta i gest ten napełnił ją jeszcze większym podnieceniem.
– Pragnę tego tak samo jak ty – powiedział. – Nie obawiaj się. Twoja służka nie 
będzie 
pamiętała, że zasnęła. Nic jej się nie stanie.
Powinnam się niepokoić, pomyślała. Powinnam teraz wstać i uciec. W tej samej 
chwili jej 
ręka dotknęła brzucha Hormina i zaczęła zsuwać się w dół, wiedziona własnym 
instynktem. 
Hormin jęknął i przywarł wargami do szyi Szeritre.
Przez pozostałą część dnia nie widziała Hormina. „Uciekaj od miłości jak od 
choroby” – tak 
brzmiało jedno z zaleceń w jej horoskopie. Tymczasem oddała się z dziką, 
nieopanowaną, 
radością młodemu mężczyźnie, który posiadł jej ciało i serce. Już wczesnym 
popołudniem 
niecierpliwie wyglądała nocy, aby znowu się z nim kochać. Leżąc z rękami 
założonymi pod 
głową, zastanawiała się nad tym, co zrobiła, a pamięć podsuwała jej obrazy 
rozkosznych zmagań 
z Horminem i jej reakcji na każdy jego dotyk.
Kiedy pożądanie, które rozpalił w niej Hormin zniknęło, dały o sobie znać zasady 
moralne, 
wpajane jej od dzieciństwa. Księżniczka nie może wydać na świat dziecka zwykłego 
człowieka. 
Księżniczce nie wolno nawet myśleć o powierzeniu swej boskiej osoby zwykłemu 
człowiekowi. 
Księżniczka może zostać surowo ukarana za utratę dziewictwa przed zawarciem 
związku 
małżeńskiego. O tym zakazie myślała teraz z rosnącym niepokojem. Nie oddałam się 
przecież 
jakiemuś handlarzowi ze stoiska na bazarze, pocieszała się. Hormin i ja jesteśmy 
właściwie 
zaręczeni, a on pochodzi ze szlachetnego rodu. Nie mogę się już wycofać, nie 
mogę kryć się ze 
swoją decyzją. Jeżeli mam znowu zaznać rozkoszy, jaką daje jego ciało, muszę 
powiedzieć 
o wszystkim Bakmut. Ojciec dowie się pewnie o moim postępku w ciągu najbliższych 
dni.
Nie ulega wątpliwości, że moją kapitulację zaaranżowała Tabubu, i to właśnie 
najbardziej ją 
szokowało. Czyżby była pozbawiona zasad moralnych? A może uważa mnie za 
narzeczoną 
swojego syna? A może chce zapewnić sobie moje poparcie w negocjacjach z ojcem? 
Poparcie, 
które częściowo wymusiła?
Potępiała uczynek Tabubu i czuła niesmak, wyobrażając sobie matkę i syna, 
spokojnie 
omawiających jej upadek nad czarką wina w ogrodzie, zupełnie jakby była towarem, 
przedmiotem, istotą pozbawioną własnej woli. Cóż, nie okazała przecież, że ma 
własną wolę. 
Pożądała go ze wszystkich sił i dobrze wiedziała, że każdy dzień pobytu w tym 
domu przybliża 
jej kapitulację. Była milczącą współpartnerką w ich grze i teraz mogła winić 
jedynie siebie. 
Będzie musiała stawić czoło tej sytuacji. Ojcu nie pozostanie nic innego, jak 
ogłosić ich 
zaręczyny. Biedny ojciec! Ciekawe, czy bardzo go to dotknie...
– Bakmut! – zawołała, a służąca zerwała się z podłogi, gdzie polerowała 
biżuterię swej pani 
i podeszła do łoża. – Czy to ty przesyłasz ojcu informacje o moich poczynaniach?
Bakmut uniosła brwi.
– Nie, księżniczko – odparła zdecydowanie.
– Wobec tego kto? – zapytała Szeritre.
– Nie jestem pewna, ale wydaje mi się, że to ten pisarz, który wałęsa się z kąta 
w kąt, 
ponieważ nie ma zbyt wiele do roboty – odparła Bakmut. – Im szybciej wrócimy do 
domu, tym 
szybciej rozleniwieni słudzy będą mogli zająć się uczciwą pracą.
Szeritre rozplotła ręce i usiadła.
– Jesteś moją przyjaciółką, prawda, Bakmut? – spytała.
Służąca skłoniła się lekko.
– Towarzyszysz mi od czasów, kiedy razem bawiłyśmy się na podłodze dziecinnej 
komnaty, 
i zawsze mnie rozumiałaś. Wiem, że nigdy byś mnie nie zdradziła.
Bakmut patrzyła jej prosto w oczy.
– Służę wyłącznie tobie, nikomu innemu, księżniczko – powiedziała. – Nigdy bym 
cię nie 
zdradziła, ale z moją lojalnością wiąże się prawo mówienia ci tego, co myślę.
Szeritre roześmiała się.
– Zawsze to robiłaś! – odparła i nagle spoważniała. – Nigdy nie zawierałam 
dziewczęcych 
przyjaźni. Jesteś wprawdzie tylko służącą, ale i moją przyjaciółką, jedyną, jaką 
mam. Co sądzisz 
o Horminie?
Bakmut wydęła wargi.
– Wiem, że darzysz go, pani, uczuciem, co oznacza, że musi posiadać wiele zalet 
– odparła.
– Ale ty go nie lubisz.
– Nie do mnie należy wydawanie sądów o lepszych ode mnie.
– To prawda – przyznała niecierpliwie Szeritre. – Ale zadałam ci pytanie, możesz 
więc 
udzielić na nie odpowiedzi, nie obawiając się mojego niezadowolenia.
– Doskonale – oświadczyła chłodno Bakmut. – Nie lubię go. Jest bardzo piękny, 
podobnie 
jak twój brat Hori, brak mu jednak otwartości i dobroci księcia. Wyczuwam w nim 
małostkowość. Natomiast jego matkę uważam za sprytną, pozbawioną skrupułów 
kobietę, 
chociaż ty, pani, chciałabyś obdarzyć ją swoją przyjaźnią.
– Dziękuję ci za szczerość, Bakmut – powiedziała Szeritre. – Teraz zaś rozkazuję 
ci, abyś 
wpuszczała Hormina do mojej komnaty o każdej porze dnia i nocy i zostawiała nas 
samych.
Na twarzy Bakmut pojawił się wyraz dezaprobaty.
– Twoje sprawy, księżniczko, leżą mi na sercu, muszę więc powiedzieć, że to 
polecenie 
wcale mi się nie podoba. Jesteś księżniczką królewskiego rodu.
– Wiem o tym – przerwała jej Szeritre. – To nie jest prośba, lecz rozkaz, 
rozumiesz? Nie 
chcę, aby ktokolwiek czynił cię odpowiedzialną za moje postępowanie.
– Rozumiem – skłoniła się sztywno Bakmut.
– Nie życzę też sobie, abyś rozmawiała o tym z innymi służącymi. Nie kłam, 
jeżeli ktoś zada 
ci bezpośrednie pytanie, ale i nie plotkuj.
– Nigdy nie plotkuję, pani. Kiedy miałabym znaleźć na to czas? Twoja matka, 
księżniczka 
Nubnofret, starannie nas wszystkich wyszkoliła. Jeśli zaś chodzi o rozmowy ze 
sługami tego 
domu... – Bakmut zaśmiała się niewesoło. – Bardziej przypominają żywe trupy niż 
ludzi. Gardzę 
nimi.
– Świetnie. Widzę, że dobrze się rozumiemy.
– Jest jeszcze coś, o czym chciałabym ci, pani, powiedzieć. Pobyt w tym domu 
bardzo cię 
zmienił i wiele z tych zmian jest wspaniałych. Pozbyłaś się nieśmiałości, która 
cię prześladowała 
i goryczy, której często dawałaś wyraz w mojej obecności. Ale ten nagły rozkwit 
sprawił też, że 
stałaś się dziwnie twarda. Proszę o wybaczenie, jeśli cię obraziłam.
– Wybaczam ci – spokojnie powiedziała Szeritre. – Wracaj do swoich zajęć.
Służka podniosła porzuconą szmatkę do czyszczenia ozdób i przysiadła na podłodze 
obok 
rozłożonych na kawałku płótna naszyjników, bransolet i kolczyków. Szeritre 
wstała i zaczęła 
przechadzać się po komnacie, z roztargnieniem dotykając ścian, słoiczków z 
kosmetykami, 
przenośnego ołtarzyka Thota. Wiedziała, że nie może zawrócić z obranej drogi. 
Przypomniała 
sobie siebie sprzed przyjazdu tutaj i pomyślała, że Bakmut ma rację. Pod 
zmianami, jakie w niej 
zaszły, kryła się nowa, dziwnie chłodna beztroska, która mogła zmienić jej 
świeżo odnalezioną 
pewność siebie w bezmyślną brawurę. Zasługuję przecież na odrobinę szaleństwa, 
pomyślała 
buntowniczo. Zbyt długo byłam więźniem mojego dziecinnego „ja”. Chcę poznać 
nieznane 
terytoria i emocje, nawet jeśli pociągną mnie za sobą, jak rozhukane konie 
rydwan, i będę 
musiała walczyć, aby nad nimi zapanować.
Postanowiła zjeść skromny obiad u siebie, wieczorem jednak zebrała się na odwagę 
i zasiadła w sali jadalnej przy swoim stoliku. Sisenet był jak zwykle uprzejmy i 
małomówny, 
Hormin, ku jej ogromnej uldze, traktował ją zupełnie normalnie, z ciepłym 
szacunkiem 
i czułością, tylko zachowanie Tabubu wzbudziło w Szeritre wyraźny niepokój. Była 
niezwykle 
ożywiona, a jej piękne, smukłe ręce fruwały nad potrawami i wśród kwiatowych 
girland w rytm 
granej przez harfiarza melodii lub podkreślając wypowiadane przez nią słowa. 
Szeritre czuła, że 
oczy Tabubu śledzą każdy jej gest, a kiedy spojrzały na siebie, we wzroku 
kobiety wyczytała 
obraźliwe zrozumienie i przyzwolenie.
Tej nocy Hormin przyszedł do niej, przynosząc mokre od rosy kwiaty, którymi 
pieścił jej 
twarz i prosty złoty amulet, który zawiesił na jej szyi. Bakmut posłusznie 
zostawiła ich samych. 
Tym razem Szeritre wstała na powitanie kochanka i pozwoliła, aby jej szata 
opadła na podłogę. 
Pieszczoty Hormina były niespieszne i czułe, a jego pożądanie tliło się jak 
ogień w chłodną noc, 
rozpalając pełnym płomieniem i przygasając.
Przez kilka następnych dni czekała z niepokojem na wiadomość od ojca. 
Spodziewała się 
pełnego oburzenia listu, w którym Chamuaset zażąda jej niezwłocznego powrotu do 
domu, lecz 
list taki nie nadszedł. Może pisarz-szpieg nie wiedział o tym, co stało się 
między nią i Horminem, 
a może korzystał z tego, że ma niewiele pracy i okłamywał swojego pana. Szeritre 
nie potrafiła 
jednak pozbyć się myśli, że może ojciec jest zbyt zajęty swoimi sprawami, aby 
interesować się 
jej losem. Budziło to w niej niezrozumiały gniew. Wrócę do domu i dowiem się, 
dlaczego 
milczy, postanowiła. Porozmawiam z Horim i zapytam go, dlaczego mnie ignoruje. 
Jednak czar 
istnienia poza czasem, jaki rzucał na mieszkańców dom Siseneta, ogarnął i ją 
samą, toteż 
zwlekała, nie zdając sobie sprawy z przemijających dni.
Hormin zaczął zapraszać ją na wspólne wyprawy na pustynię, gdzie polował w 
chłodne, 
pełne wydłużających się cieni wieczory. Zabierał ze sobą strażnika, gońca i 
myśliwskiego psa, 
którego w ciągu dnia trzymano na łańcuchu przy pomieszczeniach dla służby. 
Czasami wyruszał 
pieszo, najczęściej jednak zaprzęgał konia do rydwanu i gnał jednym z prawie 
niewidocznych 
szlaków, wiodących ku wydmom.
Szeritre zastanawiała się początkowo, czy nie odrzucić zaproszenia. W rydwanie 
musiałaby 
stać za plecami Hormina, co mogło być niebezpieczne, poza tym zawsze bała się 
koni. Co więcej, 
faraon na pewno nie byłby zadowolony, że jego wnuczka została ranna albo nawet 
zabita przez 
zwykłą głupotę. Była jednak uzależniona od Hormina jak od narkotyku, pojechała 
więc z nim, 
stojąc w chwiejącym się rydwanie, przed chroniącym ją od upadku strażnikiem, 
podczas gdy koń 
robił wszystko, by przeciągnąć ich po rozpryskującym się spod kół piasku. Obok 
biegł żółty pies 
z wywieszonym jęzorem.
Hormin miał nadzieję, że uda mu się upolować lwa, ale zwykle wracał do domu z 
pustymi 
rękoma. Kilka razy jednak udało mu się coś upolować. Raz była to gazela, która 
wyskoczyła zza 
niewielkiego skupiska skał i rzuciła się do ucieczki, bijąc piasek smukłymi, 
zgrabnymi nogami. 
Hormin pobiegł za nią z uniesionym oszczepem, wzbijając stopami małe fontanny 
piasku, i nim 
Szeritre zdołała odzyskać oddech, powalił zwierzę jednym ciosem i z pełnym 
satysfakcji 
uśmiechem stanął nad drgającym jeszcze ciałem.
Radość, jaką znajdował w tej rozrywce, była jednocześnie odpychająca i 
fascynująca. 
Ukazywała tę stronę jego charakteru, której istnienia Szeritre nawet nie 
podejrzewała. Trudno jej 
było pogodzić się z faktem, że delikatny, dobrze wychowany młodzieniec, który 
odgadywał jej 
najskrytsze myśli, obrzuca przekleństwami uciekające zwierzę lub wznosi 
triumfalne okrzyki na 
widok ofiary padającej na ziemię z oszczepem w ciele.
Wieczorami po takich przeżyciach kochał się z nią namiętnie i dziko, zupełnie 
jakby to ona 
była zwierzęciem, które należy osaczyć, schwytać i pokonać w walce. Jeszcze 
bardziej 
zdumiewała ją jej własna reakcja. Ukryta głęboko prymitywna nuta odpowiadała 
dzikością na 
jego dzikość, toteż coraz częściej z pobłażliwością i niedowierzaniem wspominała 
minione dni 
dziewictwa. Ciekawe, czy moja matka wie tyle, co ja, zastanawiała się. Czy 
ojciec domaga się od 
niej tego, czego żąda ode mnie Hormin? A nawet jeśli tak, to czy spełnia jego 
żądania? Myśl 
o ojcu budziła jednak w niej wstyd, dlatego pospiesznie ją odepchnęła.
Któregoś wieczoru umówiła się z Horminem za budynkiem, w którym mieszkała 
służba, 
i murem oddzielającym posiadłość od pustyni. Spóźniła się, ponieważ dyktowała 
list do 
niewdzięcznego Horiego, postanowiła więc skrócić sobie drogę, przechodząc przez 
dziedziniec 
dla służby wprost ku tylnej bramie. Duży podwórzec był pusty. Wśród zbitych grud 
pyłu, kurzu 
i śmieci, które wynoszono z domu i zostawiano pod murem, aby potem rozrzucić je 
na pustyni, 
podskakiwały wróble. Szybko przeszła przez furtkę. Nigdy wcześniej nie zwracała 
uwagi na 
leżące odpadki. Śmieci nie pozostawały tu długo. Oczyszczające, ogniste 
promienie słońca 
niwelowały wszelkie zapachy, a szakale i pustynne psy pożerały wszystko, co 
nadawało się do 
zjedzenia. Dziś jednak jej uwagę przykuł jakiś przedmiot na wpół zagrzebany w 
piasku. 
Przystanęła, aby sprawdzić co to jest. Światło odbijało się od połamanej 
szkatułki na trzcinki. 
Szeritre pochyliła się i podniosła ją. Pęknięty brzeg zaplątał się w kawałek 
grubego płótna, 
z którego wysypały się fragmenty potłuczonych naczyń. W zwoju materiału tkwiło 
jeszcze coś, 
więc Szeritre z pełnym obrzydzenia grymasem wytrząsnęła go ostrożnie i odrzuciła 
na stos 
śmieci. Ze środka wypadła prymitywna, woskowa figurka, przedstawiająca postać 
ludzką 
o grubym karku i kanciastych ramionach. Ręce odpadły, brakowało też jednej 
stopy, lecz Szeritre 
natychmiast zauważyła, że głowa została w kilku miejscach przebita ostrym i 
cienkim 
narzędziem, najprawdopodobniej igłą. Małe dziurki zapchane były drobinami 
piasku, takie same 
otwory znajdowały się też w okolicy serca. W miękkim, brązowym wosku ktoś wyrył 
hieroglify 
i kiedy Szeritre podniosła figurkę wyżej, serce zabiło jej niespokojnie. Była 
córką maga 
i doskonale wiedziała, że ma przed sobą lalkę używaną do rzucania zaklęć. Ktoś 
ulepił ją, 
wypisał na niej imię swojego wroga, a następnie, mamrocząc złowrogie formuły, 
przebił jej 
głowę i serce miedzianymi igłami. Figurka była spłaszczona, trudno było więc 
odczytać znaki.
– Nie dotykaj tego, księżniczko! – ostrzegł towarzyszący jej strażnik.
Na dźwięk jego głosu z cichym okrzykiem odrzuciła lalkę daleko od siebie.
Szkatułka na trzcinki była prawdziwym arcydziełem, misternie inkrustowana 
złotem, 
ozdobiona podobiznami Thota, boga pisarzy z głową ibisa, wykonanymi z błękitnego 
fajansu. 
Szeritre wpatrywała się w nią przez chwilę. Widziała ją wcześniej, nie mogła 
sobie jednak 
przypomnieć gdzie i kiedy. W końcu położyła ją na piasku obok śmieci i 
rozrzuciła palcem małe, 
ostre kawałki naczynia, które było kiedyś dużym dzbanem. Rozpoznała jego 
przeznaczenie, 
zdołała nawet odcyfrować kilka oderwanych słów śmiertelnej klątwy, którą 
wypisano na dzbanie, 
zanim czyjaś ręka go nie zniszczyła. Jego serce... pęknie... sztylety... ból... 
ani dnia... 
w przerażeniu...
Ktoś z mieszkańców tego domu chowa w sercu straszliwą nienawiść, pomyślała. 
Zaklęcie 
zostało wypowiedziane, rytuał odprawiony, czego dowodem były leżące tu 
narzędzia. Ciekawe, 
czy klątwa okazała się skuteczna, czy ofiara poznała wcześniej zagrożenie i 
wypowiedziała na 
czas zaklęcie odwracające jej działanie. Szeritre zadrżała i krzyknęła, widząc 
cień, który padł na 
ziemię tuż przed nią.
– Co robisz, księżniczko?
Wskazała Horminowi znalezioną szkatułkę.
– Zauważyłam ją, bo inkrustacja błysnęła w słońcu – wyjaśniła, drżąc na całym 
ciele. – 
Próbowano zabić kogoś za pomocą tych przedmiotów, Horminie.
Wzruszył ramionami.
– Służący kłócą się między sobą i zazdroszczą sobie najrozmaitszych rzeczy – 
odparł. – 
Służba wszędzie jest taka sama. Pewnie to któreś z nich zajmuje się rzucaniem 
zaklęć.
– Więc wasi słudzy czasem się odzywają? – zapytała z lekką kpiną.
– We własnym gronie są nawet gadatliwi – powiedział Hormin. – Nie myśl o tym 
więcej, 
księżniczko. Chciałabyś przejechać się konno?
Szeritre kiwnęła głową z roztargnieniem i ruszyli do czekającego rydwanu. Nie 
potrafiła 
pozbyć się myśli, że znaleziona wśród śmieci szkatułka jest jej dobrze znana. 
Świadomość tego 
prześladowała ją w ciągu następnych dni, zawsze jednak pamięć odmawiała jej 
posłuszeństwa, 
odsuwając właściwe skojarzenie. Czasami przychodziło jej do głowy, że woskową 
figurkę ulepił 
uczony Sisenet, kiedy indziej, że zrobiła ją Tabubu, która interesowała się 
medycyną i pewnie 
magią, nie potrafiła jednak wyobrazić sobie w tej roli żadnego z nich.
Tabubu przestała przychodzić rano do łaźni. Widocznie osiągnęła, co chciała, 
doszła do 
wniosku Szeritre. Nie sprawiło jej to jednak przykrości. Wydawało jej się, że 
ona i Hormin 
podpisali już umowę małżeńską, tylko za sprawą jakichś czarów nie zapamiętała 
tej ceremonii, 
co nie zmieniło faktu, że byli mężem i żoną, a ona mieszka już w domu małżonka.
Poranki nadal spędzali razem. Często przeprawiali się na drugi brzeg rzeki i 
spacerowali 
zatłoczonymi ulicami Memfis, czego nie robili, zanim nie zostali kochankami. 
Tłumy, hałas 
i mieszanina zapachów wprawiały dziewczynę w stan napięcia i niepokoju, toteż 
zawsze z ulgą 
wchodziła na pokład barki i wracała do bezpiecznej ciszy odizolowanego domostwa.
Pewnego dnia siedziała w komnacie Tabubu, już umalowana i ubrana, lecz jeszcze 
nie 
uczesana. Oglądały razem biżuterię Tabubu, zupełnie jakby były siostrami, albo 
równymi sobie 
w hierarchii społecznej. Irytowało ją to czasami, żywiła jednak zbyt głęboki 
podziw dla tej 
kobiety, aby zaprotestować i narazić się na jej niezadowolenie. Podziwiała 
kolekcję biżuterii, bo 
znalazła w niej wiele pięknych i starych ozdób, które teraz były praktycznie nie 
do zdobycia.
– Moja matka miała tradycyjny gust – wyjaśniła Tabubu, patrząc, jak Szeritre 
przesuwa 
między palcami pierścienic, bransolety, amulety i naszyjniki. – Wiele rzeczy 
odziedziczyła po 
przodkach. Uważała je prawie za święte, ponieważ w jej rodzinie przechodziły z 
matki na córkę. 
Ja także je wysoko cenię. Mój mąż podarował mi wspaniałą biżuterię, a mimo to 
noszę ozdoby 
mojej matki. – Przyłożyła do szyi Szeritre srebrny wisior z onyksowym okiem 
Horusa. – Lekka, 
piękna rzecz, przydaje blasku twojej urodzie, księżniczko – powiedziała. – Jest 
też potężną tarczą 
przeciwko złu. Podoba ci się?
Szeritre już miała dać wyraz zachwytowi, kiedy wzrok jej padł na turkus, leżący 
na dnie 
hebanowej szkatuły. Rozgarnęła pierścienie i wyłowiła zauważony drobiazg. Dłonie 
Tabubu 
znieruchomiały na ramionach Szeritre. Dziewczyna trzymała w palcach turkusowy 
kolczyk 
w złotej oprawie.
– Tabubu, przecież to kolczyk, który Hori znalazł w tunelu prowadzącym do 
sekretnego 
wyjścia z grobowca! – wykrzyknęła. – Skąd się u ciebie wziął? Och, nie mów mi 
tylko, że Hori 
zbezcześcił miejsce wiecznego spoczynku tej kobiety, ofiarowując tobie jej 
kolczyk!
– Uspokój się, księżniczko – odparła z uśmiechem Tabubu. – Twój brat nigdy nie 
zrobiłby 
czegoś podobnego. Jest zbyt uczciwy.
– Ale on jest w tobie zakochany! – wybuchnęła Szeritre. – Mógł zapomnieć o tym, 
co 
powinien uczynić! Miłość sprawia, że czasami postępujemy... – Urwała i 
zarumieniła się po raz 
pierwszy od wielu tygodni. – Wiem, że masz zostać żoną mojego ojca – dokończyła 
niepewnie. – 
Wybacz mi brak taktu...
– Ależ oczywiście, droga Szeritre – odparła lekko Tabubu. – Zdaję sobie sprawę, 
że Hori 
przeżywa swego rodzaju fascynację moją osobą. Nie obawiaj się, potraktowałam go 
łagodnie 
i sądzę, że wkrótce mu minie. A jeśli chodzi o kolczyk... – Wyjęła ozdobę z 
palców Szeritre. – 
Hori pokazał mi oryginał, a ponieważ uwielbiam turkusy, postanowiłam zamówić 
jego wierną 
kopię. Zaraz po wyjściu Horiego naszkicowałam kolczyk i mój złotnik zrobił mi 
parę...
– Rozumiem. – Szeritre obrzuciła Tabubu zawstydzonym spojrzeniem. – Ale gdzie 
jest 
drugi?
Tabubu westchnęła.
– Zgubiłam go. Nie trzymał się zbyt dobrze, a ja nie chciałam czekać, aż złotnik 
go poprawi. 
Bardzo cieszyłam się z tych kolczyków i zanim zdołałam rozstać się z jednym z 
nich, on rozstał 
się ze mną. Służba przeszukała dom i ogród, nawet barkę i tratwę. Pewnie wypadł 
mi z ucha 
gdzieś w mieście. Zamówię drugi. – Niedbale wrzuciła kolczyk do szkatuły. – Czy 
miałabyś 
ochotę na wino z przyprawami? A może na lekką przekąskę?
Wyjaśnienie Tabubu było wiarygodne i logiczne, lecz intuicja podpowiadała 
Szeritre, że 
mijało się z prawdą. Kiedyś Horiemu nie przyszłoby nawet do głowy, by mógł 
zbezcześcić 
grobowiec, oddając komuś przedmiot należący do osoby zmarłej, ale „kiedyś” 
oznaczało okres, 
gdy Hori był honorowym, młodym człowiekiem. Czy pełen wahań, stale poirytowany 
Hori, 
opętany nieodwzajemnioną miłością, byłby zdolny do takiego uczynku? Szeritre 
uważała, że nie 
można tego wykluczyć. Wykonanie tak pięknej ozdoby wymagało czasu, a kolczyk, 
który przed 
chwilą oglądała, nie wyglądał na nowy. Złoto było porysowane, a miejscami nawet 
lekko 
pogięte. Co prawda wybitni rzemieślnicy często celowo postarzali sprzęty i 
ozdoby, lecz turkus 
Tabubu lśnił mleczną zielenią typową dla naprawdę starych klejnotów, a złoto 
było ciemne, 
pocięte siateczką czerwonych nitek. Być może Tabubu wykorzystała posiadany już 
kamień, a jej 
złotnik umiał wytapiać czerwonawe złoto, z którego w dawnych czasach wytwarzano 
ozdoby 
jedynie dla przedstawicieli ludu Mitanni, jednak Szeritre w to wątpiła. Hori 
ofiarował tę ozdobę 
kobiecie, której pragnął, a ona przyjęła jego dar. Przyszła jej do głowy jeszcze 
jedna niepokojąca 
myśl. Wyrzucone przedmioty, za pomocą których ktoś rzucił zaklęcie... Czyżby 
Tabubu 
próbowała zapobiec konsekwencjom gniewu zmarłej kobiety? Była jednak pewna, że 
na dzbanie 
wypisano klątwę. Nie można uśmierzyć gniewu ka, obrażając je jeszcze bardziej. 
Muszę 
pojechać na dzień lub dwa do domu. Nie mogę tego dłużej odkładać.
Tej nocy, leżąc w ramionach Hormina, powiedziała mu o swoich planach.
– Pozwolę ci opuścić mój dom tylko wtedy, gdy obiecasz mi, że wrócisz za dwa dni 
– 
oświadczył, pieszcząc jej szyję. – Przynosisz mi szczęście na polowaniu, Małe 
Słońce, a co 
więcej, dzięki tobie ten dom stał się pogodnym miejscem.
Następnego dnia rano Tabubu oświadczyła, że Szeritre podjęła mądrą decyzję.
– Rozumiem twój niepokój – powiedziała współczującym tonem. – Upomnij brata, że 
nie 
powinien o nas zapominać i zaproś go do nas na obiad. Przekaż też pozdrowienia 
ode mnie 
swojej szanownej matce.
Szeritre kazała zapakować służbie trochę najpotrzebniejszych rzeczy i pożegnała 
się 
z Horminem i jego matką. Zamierzała do nich wrócić następnego dnia po południu.
Ledwo jednak przekroczyła próg domu, który uważała już za własny, i skierowała 
się ku 
schodom wodnym, opanowało ją przygnębienie i zniechęcenie. Świat zewnętrzny 
wydał jej się 
dziwnie nierzeczywisty, tak jakby prawdziwy wymiar czasu krył się w tym niskim, 
cichym, 
białym domu, który zostawiała za sobą. Na pokład barki weszła z przekonaniem, że 
ona sama nie 
jest żywą istotą.
W przeciwieństwie do swej pani Bakmut promieniała, a słudzy i żołnierze 
odzyskali dawną 
energię i radość życia. Wszyscy byli szczęśliwi i zadowoleni, z wyjątkiem jej 
samej, pomyślała 
Szeritre, patrząc, jak barka odbija od brzegu. Ich zadowolenie nie potrwa jednak 
długo, bo 
choćby nie wiadomo co się zdarzyło, jutro będą tu z powrotem. Stłumiła chęć 
skarcenia Bakmut, 
która nuciła pod nosem, i ze zmarszczonym czołem obserwowała rozwijającą się 
przed nią 
panoramę miasta.
Schody wodne prowadzące do posiadłości ojca wydały jej się wielkie i nowe. Pale, 
na które 
zarzucono cumy, zdobiły niebiesko-białe proporce. Czyszczone codziennie stopnie 
lśniły bielą. 
Szeritre odwróciła od nich wzrok, zdjęta niezrozumiałym lękiem. U szczytu 
schodów czekali na 
nią pochyleni w głębokim pokłonie strażnicy i słudzy. Herold rzucił się biegiem 
w kierunku 
domu, aby powiadomić o jej przybyciu. Kiedy Szeritre weszła na schody, osłonięta 
pospiesznie 
rozpiętym baldachimem, słudzy uformowali orszak. Weszła na brukowaną ścieżkę, 
która wydała 
jej się szeroka jak miejska ulica. Idąc ku domowi, przyglądała się pięknie 
przyciętym krzewom 
i zadbanym kwietnikom. Wśród nich uwijali się ogrodnicy, wystawiając do słońca 
nagie plecy. 
Wreszcie ujrzała barwne kolumny przy frontowym wejściu, żołnierzy, a tuż za nimi 
herolda, 
zarządcę i pisarza. Odpowiedziała skinieniem głowy na ich ukłon i poszła w 
kierunku tylnego 
wejścia.
Dobiegł ją szmer fontanny i śmiech służących. Czy zawsze było tu tak głośno? Czy 
zawsze 
panował tu taki gwar, i zawsze było tak wystawnie, jak w pałacu? Czy zawsze tak 
oficjalnie 
oddawano mi cześć, a ja traktowałam to jako rzecz zupełnie naturalną? Nie 
zdążyła jednak 
zastanowić się nad tym wszystkim, bo już spieszył ku niej Ib. Zatrzymała się, a 
on oddał jej 
pokłon.
Pozwoliła mu wstać. Ależ on wcale nie jest taki stary, pomyślała ze zdumieniem, 
wpatrując 
się w jego kwadratową, pięknie umalowaną twarz, obramowaną krótką, czarną 
peruką. I ma 
wspaniale umięśnione ciało. Jest atrakcyjnym mężczyzną.
– To zdumiewające, że wybrałaś, pani, na powrót właśnie dzisiejszy dzień – 
powiedział. – 
Twój ojciec wydał właśnie polecenie, aby powiadomić cię o konieczności powrotu.
– Dlaczego? – zapytała. – Co się stało?
– Lepiej chyba, aby sam ci o tym powiedział – stwierdził. – Książę jest teraz u 
twojej matki. 
Zaprowadzę cię do nich.
Rzucił krótkie polecenie i orszak Szeritre rozproszył się, a ona sama, Bakmut i 
słudzy 
niosący baldachim pospieszyli dalej przez ogród między zbitymi w kępy figowcami. 
Tylnym 
wejściem wkroczyli do komnat Nubnofret.
Ib wskazał Bakmut jeden z ustawionych w korytarzu taboretów i otworzył drzwi. 
Szeritre 
usłyszała, jak anonsuje jej przybycie i minęła go bez słowa. Drzwi zatrzasnęły 
się za nią. 
Chamuaset wyciągnął ku niej rękę, a Szeritre ujęła ją w dłonie. Siedząca na łożu 
Nubnofret 
skinęła tylko głową, więc dziewczyna odwróciła się do ojca, który złożył na jej 
policzku 
obowiązkowy pocałunek.
– Co się stało? – zapytała, jednocześnie dostrzegając, że jej głos odbija się od 
wysokiego, 
pogrążonego w cieniu sklepienia.
Kamienne płyty na podłodze lśniły błękitem i bielą, a służące Nubnofret skupiły 
się w ciasną 
gromadkę w kącie sali. Ta komnata jest naprawdę ogromna, pomyślała. Wyglądamy w 
niej jak 
karły.
– Wczesnym rankiem przybył główny herold Ramzesa – powiedział Chamuaset. – Twoja 
babka zmarła pięć dni temu. – Nie wspomniał o innych, pełnych gniewu listach, 
które przywiózł 
ze sobą posłaniec faraona. – Jesteśmy w żałobie, Małe Słońce – dodał.
Nie nazywaj mnie tak, pomyślała z wściekłością, lecz zaraz ogarnęło ją 
przerażenie. Żałoba. 
Siedemdziesiąt dni, które będzie musiała spędzić w więzieniu, jakim stanie się 
dla niej własny 
dom. Siedemdziesiąt dni z dala od Hormina, od Tabubu, bez zachodów słońca na 
pustyni, bez 
słodkiego lenistwa w cieniu palm... Siedemdziesiąt nocy bez Hormina, 
siedemdziesiąt nocy 
w pustym łożu... Powrót do stałego rytmu dnia, napomnień i połajanek matki, 
nieustannego, 
dręczącego poczucia, że sprawia jej zawód, że nie jest dość bystra i ładna.
Nagle ogarnął ją wstyd. Babcia nie żyje, pomyślała ze smutkiem. Zawsze była dla 
mnie 
dobra i cierpliwa, tymczasem ja, na wiadomość o jej śmierci, reaguję 
zniecierpliwieniem. Jestem 
egoistką.
– Och, ojcze, to straszne. – szepnęła. – Chociaż może to lepiej, że tak się 
stało. Od dawna 
bardzo cierpiała, prawda? Teraz przebywa z bogami i cieszy się odpoczynkiem. Czy 
pojedziemy 
na pogrzeb do Teb?
– Oczywiście – odrzekła Nubnofret. – Muszę przyznać, Szeritre, że perspektywa 
opuszczenia 
tego domu, bez względu na powód, napawa mnie radością. Miło spędziłaś czas w 
domu Tabubu?
Powiedziała to tak ostrym tonem, że Szeritre odwróciła się ku niej z niepokojem.
– Tak, bardziej niż potrafię to opisać – powiedziała.
Nubnofret uniosła wzrok.
– To dobrze – odparła obojętnie. – Każę przygotować twoje komnaty.
Wstała i wyszła, nie odzywając się słowem do Chamuaseta.
– Czy mama jest chora? – zapytała Szeritre.
Chamuaset przygarbił się i westchnął ciężko.
– Raczej nie, ale na pewno jest głęboko urażona. Chodzi o to, Szeritre, że... – 
Zawahał się. – 
Postanowiłem poślubić drugą żonę i twoja matka nie jest z tego zadowolona, 
chociaż mam do 
tego prawo. Podpisałem kontrakt małżeński z Tabubu. – Niespokojnie spojrzał 
córce w oczy. – 
Chciałem powiedzieć ci o tym w inny sposób, przepraszam. Jesteś zaskoczona?
– Nie – odparła, czując nagle, że musi usiąść. – Pamiętasz, kiedy zobaczyłeś ją 
po raz 
pierwszy? Wybraliśmy się wtedy razem do miasta. Od tamtej chwili podejrzewałam, 
że może się 
to tak skończyć.
Zdecydowała, że nie powie mu, iż już wcześniej wiedziała o jego umowie z Tabubu. 
Zresztą 
i tak nie miało to żadnego znaczenia.
– Daj mamie trochę czasu, a na pewno zaakceptuje Tabubu – dodała. – Mama jest 
przecież 
księżniczką i zrobi to, co nakazuje obowiązek.
– Liczyłem z jej strony na coś więcej niż tylko poczucie obowiązku – oświadczył 
wyraźnie 
poruszony Chamuaset. – Sądziłem, że może zaprzyjaźni się z Tabubu i ciepło ją 
powita. Nie 
potrafię wydobyć Nubnofret z tego dziwnego nastroju, w jaki wpadła, kiedy 
powiedziałem jej 
o Tabubu. Zachowuje się poprawnie, ale zimno. Cóż, będzie miała dużo czasu, aby 
pogodzić się 
z nową sytuacją.
– Dużo czasu? Dlaczego? – Szeritre przysiadła na brzegu łoża.
Chamuaset założył ręce na plecy i zaczął przechadzać się po komnacie.
– Wysłałem Penbuja do Koptos, aby zebrał informacje o rodzinie Tabubu – 
powiedział. – 
Wynika to z jednego z punktów umowy, nie ma sensu, abym wyjaśniał ci to bliżej. 
Przeżyłem 
dziś ciężkie chwile, Małe Słońce. Umarła nie tylko moja matka, ale także mój 
przyjaciel Penbuj.
– Co takiego? – Szeritre starała się nadążyć myślami za niespodziewanymi 
wydarzeniami, 
które nastąpiły po wielu tygodniach względnego spokoju. – Stary Penbuj? W jaki 
sposób umarł?
– Nie taki znowu stary – odparł Chamuaset. – Penbuj był moim rówieśnikiem. Nie 
chciał 
jechać do Koptos, ale mu kazałem. To był jego obowiązek.
Szeritre otworzyła usta, lecz Chamuaset podniósł rękę, nakazując jej milczenie.
– Herold, który przywiózł mi tę smutną wiadomość, twierdzi, że Penbuj zachorował 
wkrótce 
po przybyciu do Koptos. Skarżył się na bóle głowy i duszności, niemniej jednak 
codziennie 
pracował w bibliotece przy tamtejszej świątyni. Pewnego dnia wyszedł na 
zewnątrz, zrobił parę 
kroków i runął na ziemię. Kiedy jego asystent podbiegł do niego, już nie żył.
Po plecach Szeritre przebiegł zimny dreszcz, zupełnie jakby ojciec ogłosił jakąś 
niepodważalną decyzję, która na zawsze miała zmienić jej los.
– To nie twoja wina, ojcze – powiedziała łagodnie, domyśliwszy się, że czuje się 
odpowiedzialny za śmierć sługi i przyjaciela. – Masz rację, Penbuj spełniał swój 
obowiązek. 
Nadszedł jego czas, to wszystko. Śmierć znalazłaby go wszędzie, dokądkolwiek by 
się udał.
Nie była jednak pewna, czy mówi prawdę. Może było zupełnie inaczej? Ledwo 
zdążyła to 
pomyśleć, a poczuła, jakby jakaś zimna istota zaczęła spacerować wzdłuż jej 
kręgosłupa na 
miękkich, lepkich łapach.
– Pewnie tak właśnie miało być – stwierdził Chamuaset. – Będzie mi go brakowało. 
Zostanie 
zabalsamowany w Koptos, a potem jego ciało wróci do Memfis, na ceremonię 
pogrzebową. 
Opłakujemy dwoje bliskich ludzi, Szeritre.
Szkoda, że przyjechałam, pomyślała gniewnie. Gdybym otrzymała złe wieści w domu 
Siseneta, może uparłabym się, aby tam odbyć czas żałoby. Powstrzymałabym się od 
uprawiania 
miłości, modliłabym się gorąco, złożyłabym ofiary za ka babki i biednego 
Penbuja.
– Gdzie jest Hori, ojcze? – zapytała. – Chciałam zamienić z nim parę słów, a 
potem udać się 
do swoich komnat, aby spokojnie to wszystko przemyśleć.
Chamuaset uśmiechnął się gorzko.
– Jesteś wstrząśnięta, prawda? A widok Horiego wprawi cię w jeszcze większe 
przygnębienie. Hori nie jest sobą, Szeritre. Nikt nie wie, dlaczego zachowuje 
się tak dziwnie. 
Unika nas, nawet Antefa, może jednak zgodzi się z tobą porozmawiać.
Nie mam co do tego najmniejszych wątpliwości, pomyślała ponuro. Porozmawia ze 
mną, 
choćbym miała wezwać straże i kazać żołnierzom przywlec go do mojej komnaty. Nie 
sądziłam, 
że tak będzie wyglądał mój powrót do domu.
– Czy Hori wie o twoich planach małżeńskich? – zapytała wstając.
Chamuaset odwrócił wzrok.
– Jeszcze nie. Wiele razy miałem mu o tym powiedzieć i wycofywałem się w 
ostatniej 
chwili. Hori stał się taki nieprzystępny.
Uśmiechnęła się lekko.
– Chciałbyś może, żebym ja mu o tym powiedziała?
Ze wszystkich sił starała się ukryć pogardę, która czaiła się w jej słowach. Co 
się stało z jej 
ojcem? Ten pełen wstydu wyraz twarzy, to wahanie przystoi słudze, nie synowi 
faraona, który od 
najwcześniejszych lat przywykł do wydawania rozkazów. Wyglądało to tak, jakby 
najważniejsza 
część jego osobowości, silna i szlachetna, zmiękła nagle jak przejrzały, gnijący 
owoc. Chciała 
zapytać go, czego się boi, mocno nim potrząsnąć. Często słyszała, że pokorny 
sługa z łatwością 
przeistacza się w okrutnego pana i teraz, patrząc w zażenowaną twarz ojca, z 
trudem opanowała 
przemożne pragnienie, aby go spoliczkować. Nigdy nie czuła się bardziej 
osamotniona.
– Dziękuję ci – powiedział z ulgą. – Jesteś mu bliższa niż ja, a ostatnio miewa 
tak zmienne 
nastroje, że obawiałem się poruszyć z nim ten temat. Jeżeli ty przetrzesz szlak, 
będę mógł 
spokojnie z nim usiąść i spróbować wszystko wyjaśnić.
– Wyjaśnienia są tu chyba zbędne – rzuciła sztywno. – Historia zna niewielu 
książąt, którzy 
mieli tylko jedną żonę, ojcze. Jesteś wyjątkiem, ciekawostką. Byliśmy szczęśliwą 
rodziną, wręcz 
nienormalnie szczęśliwą. Niewykluczone, że mama, Hori i ja staliśmy się przez to 
aroganccy...
Chamuaset zamrugał nerwowo i obrzucił córkę uważnym spojrzeniem.
– Zmieniłaś się – powiedział powoli. – Nie mówię tylko o wyglądzie, ale o 
wyrazie oczu. 
Stały się zimne.
Ale ja nie jestem zimna, pomyślała, pochylając głowę w ukłonie i idąc ku 
drzwiom. Jestem 
gorąca, ojcze, cała płonę, och, jak bardzo płonę... I nic, ani śmierć babci, ani 
rozdźwięk w naszej 
rodzinie, nie jest w stanie ugasić ognia, który mnie spala. Wszyscy jesteście 
nieprawdziwi, jak 
ludzie z innego świata. Prawdziwa jest tylko skóra Hormina pod moimi gorącymi 
palcami, 
leniwe spojrzenie jego ciemnych oczu, kiedy pochyla się nade mną. Zacisnęła 
dłonie w pięści. 
Szybkim krokiem ruszyła w kierunku komnat Horiego, zupełnie nieświadoma 
zdumionych 
spojrzeń strzegących korytarza żołnierzy. Czuła ogarniającą ją wściekłość.
XIV
Strzeż się kobiety z obcych stron, Której miasta nie znasz. Jest ona jak wir w 
wodzie, Której 
głębokości nie zbadałeś.
Następnego dnia rano Chamuaset, wchodząc do gabinetu, z zamiarem podyktowania 
odpowiedzi na listy, zastał tam syna Penbuja, Ptah-sancha. Młody człowiek był 
tak podobny do 
ojca, że serce Chamuaseta ścisnęło się z bólu. Dopiero po chwili zauważył, że 
młodzieniec jest 
szczuplejszy i wyższy, ma oczy bliżej osadzone, choć równie przejrzyste jak 
ojciec. Powieki 
Ptah-sancha były zapuchnięte, a twarz blada. Najwyraźniej przez całą noc 
opłakiwał ojca. 
Chamuaset podziwiał determinację i opanowanie, które kazały mu stawić się tutaj 
z przyborami 
pisarskimi, w świeżo wykrochmalonej szacie, aby przejąć po ojcu obowiązki, które 
od pokoleń 
spełniała jego rodzina. Na widok księcia padł na twarz.
– Wstań – powiedział łagodnie Chamuaset.
Młodzieniec wyprostował się i usiadł w charakterystycznej pozycji pisarza. 
Chamuaset zajął 
miejsce za biurkiem, pełen współczucia i zrozumienia.
– Kochałem twojego ojca i opłakuję go razem z tobą – rzekł wzruszonym głosem. – 
Nie 
musiałeś tu dziś przychodzić, kiedy twoje serce pęka z bólu. Idź do domu i wróć, 
kiedy cierpienie 
zelżeje.
Ptah-sanch spojrzał na niego twardym wzrokiem.
– Ojciec służył ci długo i wiernie, książę – odpowiedział. – Szkolił mnie od 
najwcześniejszych lat, abym po jego śmierci przejął obowiązki pisarza. Teraz, 
gdy przygotowuje 
się do ostatniej podróży, miałby mi za złe, gdybym własne sprawy postawił ponad 
twoimi, panie. 
Czy jesteś, książę, gotów do pracy?
– Nie – powoli odpowiedział Chamuaset. – Na razie wystarczą mi usługi innego 
pisarza. 
Chcę, żebyś pojechał do Koptos i przywiózł ciało ojca do Memfis. Wyposażę jego 
grobowiec 
i zadbam, aby kapłani codziennie zanosili modły w jego intencji i składali 
ofiary. 
W porozumieniu z twoją matką zajmę się również zorganizowaniem pogrzebu, nie 
musisz się 
więc tym martwić. Mam też dla ciebie zadanie. – Pochylił się w przód i spojrzał 
młodemu 
człowiekowi w oczy. – Twój ojciec badał pochodzenie kobiety, którą zamierzam 
poślubić. Jej 
ród wywodzi się z Koptos. Penbuj rozpoczął pracę, nie pozostawił jednak żadnych 
zapisków. 
Zależy mi, abyś dokończył dzieła i wrócił do Memfis z ciałem ojca.
– To dla mnie zaszczyt, panie – odparł z bladym uśmiechem Ptah-sanch. – Jestem 
też ci 
wdzięczny za takt i dyskrecję. Zanim jednak wyruszę, muszę dowiedzieć się 
wszystkiego o tej 
osobie.
Chamuaset roześmiał się. Reakcja młodzieńca sprawiła mu dziwną radość.
Nikt nie mógłby zaprzeczyć, że jesteś synem Penbuja! – wykrzyknął. – Mówisz to, 
co 
myślisz i na pewno nie raz będziesz się ze mną spierał. Doskonale. Przed 
wyjazdem zadbaj, aby 
matce niczego nie brakowało, ja zaś wyjaśnię ci, co masz zrobić i przygotuję 
listy polecające do 
urzędników w Koptos. Proszę, weź to. – Roztopił odrobinę wosku nad płomieniem 
świecy, 
upuścił parę kropel na podyktowany poprzedniego dnia list, odcisnął w nim swój 
pierścień 
i wręczył go pisarzowi. – Jesteś teraz oficjalnie w mojej służbie. Omów 
wszystkie szczegóły 
z moim zarządcą Ibem. Teraz zaś idź do domu i w spokoju opłakuj ojca.
Ptah-sanch z trudem przełknął ślinę. Dość niezgrabnie podniósł się z podłogi, 
oddał księciu 
pokłon i wyszedł. Chamuaset zdołał jednak dojrzeć łzy, błyszczące w jego oczach.
Po rozmowie z Ptah-sanchem Chamuaset polecił przygotować lektykę i w 
towarzystwie Iba 
i Ameka popłynął do domu Tabubu. Od dnia, w którym tak niechlubnie stracił 
panowanie nad 
sobą, poznawszy znaczenie tekstu zapisanego na znalezionym w grobowcu zwoju, nie 
widział się 
z Sisenetem i teraz z niepokojem myślał o spotkaniu. Jednak na prowadzącej do 
domu ścieżce nie 
czekał na niego ani pan domu, ani jego siostrzeniec.
Dom jak zwykle wydawał się opuszczony, a panująca wokół cisza podziałała na 
Chamuaseta 
jak kołysanka, śpiewana rozkapryszonemu dziecku. Gdy wysiadł z lektyki i 
zmierzał w kierunku 
otwartych drzwi do holu, zupełnie niespodziewanie przypomniało mu się zaklęcie, 
które jego 
niania mruczała co wieczór, aby zapobiec pojawieniu się straszliwego demona 
nocy, „Tej-której-
twarz-zwrócona-jest-ku-plecom”. On zaś leżał bez ruchu, równocześnie przerażony 
i zafascynowany, i patrzył z ufnością w oczy niani, która kołysała się w rytm 
wypowiadanych 
słów, a za oknem gęstniała ciemność.
– Niech odejdzie z niczym ta, która podstępnie zakrada się w nocy, a jej nos 
zwrócony jest 
ku tyłowi głowy. Czy przyszłaś, aby pocałować to dziecko? Nie pozwolę ci go 
pocałować! 
Przyszłaś, aby je skrzywdzić? Nie pozwolę ci go skrzywdzić! Przyszłaś, aby je 
zabrać? Nie 
pozwolę ci go zabrać!
Moja matka kochała mnie równie gorąco, jak stara niania, pomyślał ze szczerym 
żalem. 
Obowiązki królowej nigdy nie przeszkodziły jej czuwać przy mnie, kiedy byłem 
chory albo 
przestraszony, a gdy potrzebowała mojej obecności, nie przyszedłem. W ostatnich 
godzinach 
życia moje miejsce przy jej łożu świeciło pustką. Zawiodłem ją. Sprawiłem też 
zawód ojcu, który 
wierzył, że będę jego oczami i uszami. Stosy listów zalegają moje biurko niczym 
śmieci brzegi 
rzeki. Nie poznaję siebie. Człowiek, który z przerażeniem myślałby o takiej 
zdradzie zaufania, 
już nie żyje, uśmiercony trucizną, jaką okazała się kobieta.
Z półmroku wyłonił się czarny służący i bez słowa odszedł spełnić jego 
polecenie. Po chwili 
w holu pojawiła się Tabubu. Szła ku niemu z poważną twarzą i wyciągniętymi 
ramionami. Ujęła 
obie jego dłonie i spojrzała mu w oczy ze wzruszeniem.
– Drogi Chamuasecie... Wczoraj wieczorem otrzymałam list od Szeritre z prośbą o 
odesłanie 
wszystkich jej rzeczy. Wyjaśniła w nim, co jest przyczyną tej decyzji. Spadł na 
ciebie podwójny 
cios. Tak mi przykro...
Serce Chamuaseta w jednej chwili stopniało. Przytulił jej smukłe, piękne ciało. 
Uświadomił 
sobie, że nie skropiła się dziś perfumami i czuł jedynie ciepły, piękny zapach 
jej włosów. Poczuł, 
że powoli się rozluźnia.
– Śmierć matki dotknęła mnie w mniejszym stopniu niż strata Penbuja – odparł 
stłumionym 
głosem. – Wszyscy wiedzieliśmy, że Asetnofret jest umierająca, zaś ona sama na 
myśl o bliskim 
końcu odczuwała ulgę, ale Penbuj niedawno skończył budować swój grobowiec. Był 
bardzo 
z niego dumny.
– Nie dziwi mnie, że twoi słudzy są ci oddani – odrzekła przytłumionym głosem. – 
Chodź, 
drogi bracie. W mojej komnacie czeka wino i olejki do masażu. Natrę ci nimi 
ramiona. Czuję 
napięcie w mięśniach twoich barków i pleców.
Natychmiast uświadomił sobie, że jedna jej dłoń spoczywa nad paskiem spódniczki, 
a druga 
między łopatkami. Wyobraził sobie, jak zsuwają się niżej, dotykają jego 
pośladków, pieszczą je 
lekko...
– Czy Sisenet jest w domu? – zapytał na wpół przytomnie.
Odsunęła się i spojrzała na niego z uśmiechem.
– Nie. Mój brat i Hormin zabrali namiot i udali się na trzydniowe polowanie na 
pustynię. 
Wyruszyli dziś o świcie. Hormina bardzo przygnębiła myśl o tym, że zobaczy 
Szeritre dopiero po 
zakończeniu okresu żałoby.
Wzięła Chamuaseta za rękę i wąskim korytarzykiem poprowadziła do swojej komnaty.
– Wszyscy musimy pojechać do Teb na pogrzeb mojej matki – powiedział Chamuaset, 
wpatrując się w jasny kwadrat światła w końcu korytarza. – Jedź z nami, Tabubu. 
Kiedy minie 
siedemdziesiąt dni, będziesz już mieszkała w moim domu. Chciałbym przedstawić 
cię ojcu, 
a poza tym w czasie podróży ty i Nubnofret będziecie miały szansę lepiej się 
poznać. Badanie 
dokumentów, które rozpoczął w Koptos Penbuj, zostanie do tego czasu zakończone i 
będziesz 
mogła stanąć przed Ramzesem jako moja małżonka. Nasz kontrakt małżeński nabierze 
mocy 
dopiero po okresie żałoby, ale w Pi-Ramzes będziemy już małżeństwem. Pojedziesz 
z nami?
Stanął na środku skąpo umeblowanej komnaty i patrzył, jak Tabubu zamyka drzwi i 
odwraca 
się twarzą do niego. Spostrzegł, że nie ma na sobie żadnych ozdób, tylko obcisłą 
suknię 
z przejrzystego płótna i bose stopy. Czy była to ta sama szata, którą miała na 
sobie owego dnia, 
gdy zobaczył ją po raz pierwszy? Myśl ta rozbudziła w nim gwałtowne pożądanie.
– W jaki sposób uda się dokończyć badanie dokumentów w Koptos, skoro Penbuj nie 
żyje? – 
zapytała niespokojnie. – Czy przed śmiercią poczynił znaczne postępy? Czy nasz 
ślub trzeba 
będzie odłożyć? – Podbiegła do niego lekko niczym dziewczynka. – Och, jestem 
taka samolubna! 
Ale nic na to nie poradzę, chcę należeć do ciebie, nie chcę czekać ani chwili 
dłużej niż to 
konieczne.
Chamuaseta zachwyciła jej niecierpliwość.
– Syn Penbuja, Ptah-sanch, za parę dni wyjedzie do Koptos i dokończy pracę ojca. 
Jestem 
pewien, że wywiąże się z zadania, jeszcze zanim ciało Penbuja zostanie 
przewiezione do Memfis, 
ale ja nie mam zamiaru czekać tak długo. W domu konkubin przygotowane są już dla 
ciebie 
tymczasowe apartamenty, zaś twoje własne zaczynają się już wyłaniać z chaosu 
budowy. Jestem 
wprawdzie w żałobie, lecz ty możesz przeprowadzić się do mojego domu, kiedy 
tylko zechcesz.
Oczy Tabubu zapłonęły, zaraz jednak zmarszczyła brwi.
– Nie, Chamuasecie. Nie chcę wystawiać cię na pokusę uczczenia tego radosnego 
wydarzenia w okresie żałoby. Zaczekam na twój powrót z Teb, ale jeszcze w tym 
tygodniu 
zamierzam odwiedzić Nubnofret i zapewnić ją, że doskonale rozumiem pozycję 
drugiej 
małżonki.
– I nie pojedziesz z nami do Teb? – Przyciągnął ją do siebie, nie mogąc znieść 
myśli 
o odległości, która miała ich rozdzielić.
– Nie, nie będę wam towarzyszyć – powiedziała zdecydowanie. – Nie byłoby to 
właściwe. 
Mamy przed sobą wiele lat, ukochany, jakie znaczenie ma parę tygodni rozłąki? 
Pozwól, że 
naleję ci wina.
– Nie chcę wina – wyszeptał jej do ucha. – Masaż też nie jest mi potrzebny. Olej 
miłości 
rozluźni moje mięśnie. Spędźmy całe popołudnie gniotąc pościel, którą tak 
starannie ułożyła 
twoja służąca.
Nie odpowiedziała, więc pociągnął ją w stronę łoża, szarpiąc ramiączka 
przytrzymujące 
suknię, którą pot przykleił do brzucha i ud. W odpowiedzi uniosła ramiona, 
wydając cichy 
okrzyk, ni to śmiech, ni westchnienie, i pochyliła się ku niemu, ujmując w 
dłonie obnażone 
piersi.
Zalała go fala pożądania, mącąc myśli. Chwycił jednym ruchem dłonie Tabubu i 
wepchnął je 
sobie pod przepaskę. Zaczęła pieścić jego nabrzmiały penis, a on chwycił wargami 
jej sutek. 
Razem osunęli się na łoże. Tabubu jęczała cicho, unosząc ciało na spotkanie jego 
języka 
i palców, co wzmagało jego żądzę. Przypomniał sobie sen, a w nim sad, kobietę 
ukrytą za 
drzewem, przywołującą go ruchem dłoni. Obudził się boleśnie rozpalony. Uniósł 
głowę, aby 
pocałować Tabubu, zbadać językiem wnętrze jej miękkich ust i nagle 
znieruchomiał, wpatrzony 
w jej twarz.
– Kocham cię, Tabubu – wyszeptał. – Jesteś moją siostrą, moją chorobą, tęsknotą 
serca, 
owocem, które pragnie moje ciało.
Wymamrotała coś w odpowiedzi, lecz tak cicho, że nie zrozumiał ani słowa. Nagle 
otworzyła 
szeroko czarne oczy i uśmiechnęła się leniwie.
– Kochaj mnie, Potężny Byku – powiedziała głośno i wyraźnie.
Tytuł ten należał się faraonowi i Chamuaset nie miał do niego prawa, lecz te 
słowa, 
obrazujące siłę i męskość, doprowadziły go do stanu najwyższego podniecenia. 
Widok 
zmysłowego uśmiechu na pięknej twarzy, zarumienionej z pożądania, sprawił, że 
nie mógł dłużej 
czekać. Z gardłowym okrzykiem chwycił ją za biodra, przewrócił na brzuch i 
wszedł w nią od 
tyłu z bezmyślną brutalnością. Ogarnięty zwierzęcą żądzą, wbijał się w nią raz 
po raz, klnąc 
głośno przy każdym pchnięciu.
Kiedy się ocknął, leżał obok Tabubu, dysząc ciężko. Pot spływał z niego 
strugami, plamiąc 
dziewiczą czystość prześcieradeł. Tabubu wsparła głowę na dłoni i obserwowała go 
z lekkim 
uśmiechem. Nie przeprosił za swoje zachowanie.
– Będę cię często odwiedzał i kochał się z tobą – oświadczył krótko i w tej 
samej chwili 
przypomniał sobie, że właśnie złamał zasadę, nakazującą powstrzymanie się od 
seksu w okresie 
żałoby. – Chcesz tego, Tabubu?
– Tak – odparła.
To słowo podziałało na niego jak narkotyk i natychmiast zapragnął jej znowu. 
Wiedział, że 
pożądał jej nawet w chwili spełnienia, że akt miłosny podsycał tylko spalającą 
go gorączkę. Czuł 
się tak, jakby od wielu miesięcy pił afrodyzjak, który przyćmił mu umysł, 
zaostrzając 
jednocześnie apetyt na tę kobietę. Potężny Byk, pomyślał, patrząc na jej lśniące 
czarne sploty, 
przyklejone do szyi, na strumyczek potu, spływający w dolinę między piersiami, 
na pogryzione, 
opuchnięte wargi. Potężny Byk, Potężny Byk... Nagle zrozumiał, co go czeka, więc 
jęknął głośno 
i zamknął oczy. Tabubu trwała w bezruchu. Po chwili Chamuaset stoczył się z 
łoża, zawiązał 
przepaskę i opuścił komnatę.
Minęło sporo czasu, nim Szeritre znalazła brata. Przeszukała dom i ogród, czując 
narastające 
rozdrażnienie. Miała ochotę usiąść pod drzewem i zlecić poszukiwanie służbie, 
nie chciała 
jednak, aby Hori odniósł wrażenie, że został wezwany.
W końcu wpadła na pewien pomysł. Kazała Bakmut wrócić do komnat, sama zaś poszła 
w kierunku schodów wodnych. Tym razem obeszła dom od strony północnej, 
przedzierając się 
przez stosy materiałów budowlanych, których widok bardzo ją zaniepokoił. 
Wychodząc zza rogu 
o mało nie przewróciła się o schnące na słońcu cegły. Dobudowany fragment 
skrzydła był już 
wyraźnie widoczny. Architekt Chamuaseta stał pod baldachimem, w miejscu, które 
kiedyś było 
spokojnym ogrodem, pochylony nad rozłożonymi na stole planami. Obok na decyzję 
czekało 
kilku znanych Szeritre mistrzów rzemiosła.
Przystanęła i spojrzała na ruinę ogrodu, osłaniając oczy dłonią. Ogarnęła ją 
fala nienawiści 
do Tabubu, lecz szybko stłumiła to uczucie i potrząsnęła głową z ironicznym 
uśmiechem. 
Skupieni wokół baldachimu mężczyźni wyczuli jej obecność, podnieśli głowy i 
skłonili się nisko, 
ale zignorowała ich i wysadzaną krzewami ścieżką podążyła ku schodom wodnym.
Tuż przy nich zboczyła między porastające brzeg rzeki niskie drzewka o 
splątanych 
gałęziach. Tu zaczynał się bagnisty teren, lecz szła dalej, ku niewidocznej w 
tej chwili, osłoniętej 
polance, z której razem z Horim często obserwowali gości siedzących w ogrodzie i 
gdzie spędzali 
wiele czasu z dala od strażników i opiekunek. Dawno już ani ona, ani on nie 
odwiedzali tego 
miejsca, była jednak pewna, że właśnie tu znajdzie brata, siedzącego z 
podciągniętymi pod brodą 
kolanami, wpatrzonego w migoczącą między trzcinami taflę wody.
Dostrzegła błysk białej tkaniny i po chwili siedziała na ziemi obok Horiego. Na 
trzcinowej 
macie oparta o dzban z piwem leżała niedojedzona kromka ciemnego chleba. Biegały 
już po niej 
mrówki, lecz Hori najwyraźniej tego nie zauważył. Podniósł wzrok na Szeritre. Z 
trudem 
opanowała przerażenie na widok wymizerowanej twarzy brata o zapadniętych 
policzkach, 
z fioletowymi cieniami pod oczami. Włosy miał pozlepiane w strąki i brudną 
przepaskę.
– Nie kąpałeś się dzisiaj? – wykrztusiła ze zdumieniem.
– Witaj w domu, Szeritre – rzucił sarkastycznie. – Zapewne już wiesz, co się 
stało. A jeśli 
chodzi o twoje pytanie, to masz rację, nie kąpałem się dzisiaj. Całą noc 
spędziłem na przyjęciu 
w domu syna Huji. Rano wślizgnąłem się do kuchni, wziąłem kawałek chleba z 
masłem 
i przyszedłem tutaj. Potem chyba zasnąłem. – Kąciki jego ust uniosły się w 
dziwnym uśmiechu, 
który wydał się jej straszniejszy od najgłębszego smutku. – Wiem, że powinienem 
pójść do domu 
i doprowadzić się do porządku. Na pewno wyglądam okropnie. – Przesunął drżącą 
ręką po 
twarzy.
– Jak dowiedziałeś się o babci i Penbuju? – zapytała.
– Kiedy byłem w kuchni, podsłuchałem rozmowę służących. Czy dlatego wróciłaś do 
domu?
Delikatnie musnęła dłonią jego kolano.
– Nie. Niepokoiłam się o ciebie i byłam zła, że mnie nie odwiedziłeś, ani nie 
przysłałeś 
żadnego listu. – Zawahała się. – Jest też parę spraw, które muszę z tobą omówić. 
Przykro mi, że 
widzę cię w takim stanie. Kocham cię.
Niezdarnie objął ją ramieniem, przytulił do siebie, po czym odsunął się.
– Ja też cię kocham – odparł drżącym głosem. – Nienawidzę samego siebie za 
tchórzostwo, 
Szeritre, za to, że nie potrafię odnaleźć w sobie odrobiny siły, ale nic nie 
mogę na to poradzić. 
Myśli o Tabubu dręczą mnie bez przerwy. Wspominam chwile, które z nią spędziłem. 
Pamiętam 
wszystko tak przerażająco dokładnie, jakby wydarzyło się to dzisiaj. Nigdy w 
życiu tak nie 
cierpiałem.
– Rozmawiałeś z Antefem?
Spuścił głowę.
– Nie. Zdradziłem naszą przyjaźń. Antef także cierpi i czuje się odrzucony i ja 
ponoszę za to 
winę. Ale Antef nie zrozumiałby mnie i nie potrafiłby pocieszyć, wiem o tym. 
Rozmowa z ojcem 
nie wchodzi w grę, więc nawet mnie o to nie pytaj.
Och, mój biedny Hori, pomyślała, kuląc się na myśl o tym, co będzie musiała mu 
powiedzieć. Masz rację, rozmowa z ojcem nie wchodzi w grę.
– Wiesz, dlaczego ojciec dobudowuje jeszcze jedno skrzydło domu? – zapytała po 
chwili.
Potrząsnął głową.
– Nikt mi nie powiedział, a ja nie pytałem – odparł. – Nie masz pojęcia, jak się 
czuję, 
Szeritre. Nie obchodzi mnie, dlaczego ojciec rozbudowuje dom. Myślę tylko o 
Tabubu, 
a wszystko inne wydaje się takie nierealne.
Zadrżała. Jakże dobrze znała to uczucie.
– Ojciec wznosi nowe skrzydło dla Tabubu – powiedziała łagodnie. – Zamierza ją 
poślubić. 
Podpisali już nawet kontrakt małżeński. Penbuj pojechał do Koptos, aby 
potwierdzić szlachetne 
pochodzenie jej rodziny.
Z gardła Horiego wydobył się żałosny dźwięk, przypominający miauczenie 
szukającego 
matki ślepego kocięcia. Nie poruszył się. Twarz nadal miał zwróconą ku rzece, po 
której płynęła 
właśnie mała łódź z trójkątnym białym żaglem. Rozgrzanego powietrza nie ożywiał 
najsłabszy 
nawet powiew od strony rzeki. Szeritre odpędziła muchę, która usiadła jej na 
policzku. Chciała 
powiedzieć Horiemu coś mądrego i pocieszającego, ale świadomość, że nie ma dla 
niego nadziei, 
która mogłaby rozjaśnić jego przyszłość, odebrała jej mowę. Na dźwięk głosu 
brata drgnęła 
gwałtownie.
– Nie dziwię się, że nie chciała mieć ze mną nic wspólnego – wychrypiał. – Po co 
miałaby 
poświęcać uwagę synowi, kiedy może mieć bogatego, wpływowego i przystojnego 
ojca? Ale 
przecież wiedziała, co do niej czuję, więc dlaczego mnie nie uprzedziła? Powinna 
była mi 
powiedzieć!
Szeritre zacisnęła dłonie, słysząc gorycz w jego głosie.
– Czuję się jak ostatni głupiec – dodał cicho. – Jak naiwny dzieciak. Na pewno 
śmieje się 
teraz ze mnie.
– Nie! – zaprotestowała Szeritre. – Nie śmieje się z ciebie, jestem o tym 
przekonana. I jak 
mogła ci cokolwiek powiedzieć, skoro wtedy jeszcze nie wiedziała, co czuje do 
niej ojciec?
– Chyba masz rację – przyznał niechętnie. – A dlaczego ty mi o tym mówisz, Małe 
Słońce? 
Czy ojcu zabrakło odwagi?
Pomyślała o zażenowanym wyrazie twarzy ojca i przypomniała sobie, jak skwapliwie 
zgodził się na jej propozycję.
– Tak – powiedziała. – Ale mylisz się, jeśli sądzisz, że podejrzewa, iż 
zakochałeś się 
w Tabubu. Tak bardzo zaplątał się we własne uczucia, że nie dostrzega nic poza 
nimi. Zawsze 
był silnym, opanowanym mężczyzną, dlatego teraz gnębi go wstyd.
Hori odwrócił ku niej wzrok. Sprawiał wrażenie spokojniejszego.
– Zmieniłaś się Szeritre – stwierdził. – Masz w sobie nową mądrość, wiedzę o 
ludzkich 
słabościach, która zupełnie nie przystaje do twojego wieku. Dorosłaś.
Wciągnęła powietrze, czując, jak po szyi wspina się ku twarzy krwawy rumieniec.
– Kochałam się z Horminem – wyznała i zamilkła w oczekiwaniu na jego reakcję, 
lecz Hori 
patrzył tylko na nią w milczeniu. – Wiem, przez co przechodzisz, drogi bracie, 
ponieważ zadano 
mi taką samą ranę. Tyle, że ja mam więcej szczęścia, ponieważ zdobyłam przedmiot 
swego 
pożądania.
– Tak, masz więcej szczęścia – powtórzył wolno. – A po ślubie ojca będziesz 
miała go 
jeszcze więcej. Kiedy Tabubu wprowadzi się do swoich komnat, Hormin albo tu 
zamieszka, albo 
będzie bardzo częstym gościem w naszym domu. Natomiast ja... – Przełknął ślinę. 
– Wybacz mi, 
Szeritre. Bez przerwy lituję się nad sobą i czuję do siebie wstręt.
Z jego gardła wyrwał się głośny, rwący szloch. Szeritre uklękła, objęła go i 
przytuliła do 
piersi, sunąc wzrokiem po rosnących wokół krzewach, widocznej między nimi tafli 
wody 
i mrówkach, wędrujących po zapomnianej kromce chleba i piasku. Wreszcie Hori 
odsunął się 
i otarł twarz brudną przepaską.
– Już mi lepiej – powiedział. – Zawsze pomagaliśmy sobie prawda, Szeritre? 
Wybacz, że 
ostatnio cię ignorowałem i nawet nie posłałem herolda, aby dowiedzieć się, jak 
się czujesz.
– Nieważne – odrzekła. – Co teraz zrobisz?
Wzruszył ramionami.
– Nie wiem. Nie mogę zostać w domu, skoro ona ma tutaj zamieszkać. To ponad moje 
siły. 
Może przeprowadzę się do dziadka, do Pi-Ramzes, i postaram się o jakieś 
stanowisko. Jestem 
przecież księciem panującej dynastii. – Rzucił jej drwiący uśmiech, będący 
smutną karykaturą 
jego dawnej wesołości. – A może poświęcę się Ptahowi, zamiast służyć mu zaledwie 
przez trzy 
miesiące w roku?
– Proszę cię, Hori, nie podejmuj na razie żadnych decyzji.
– Powiedziałem, że nie będę się spieszył i dotrzymam słowa, Małe Słońce. Nie 
będę jednak 
przedłużał swojego cierpienia.
Zamilkli. Szeritre czuła, jak powieki ciążą jej coraz bardziej i z tęsknotą 
pomyślała o łożu. 
Opanowała jednak senność. Zanim uda się na spoczynek, musi jeszcze omówić z 
Horim sprawę 
kolczyka, który budził w niej niepokój. Hori wyciągnął się na piasku z rękoma 
założonymi pod 
głową i skrzyżowanymi nogami. Szeritre usiadła tak, aby móc patrzeć mu w oczy.
– Hori, pamiętasz kolczyk, który znalazłeś w tunelu prowadzącym do wyjścia z 
grobowca?
Skinął głową.
– Pokazałeś go Tabubu, prawda?
Przez jego twarz przemknął cień. Westchnął.
– Cóż to był za dzień! Kolczyk bardzo jej się spodobał...
– Znalazłam taki sam w jej szkatułce na biżuterię. Kiedy zapytałam, skąd się tam 
wziął, 
powiedziała, że kazała złotnikowi zrobić parę kolczyków na wzór tego, który jej 
pokazałeś 
i później jeden zgubiła. Ale ja...
Przygryzła dolną wargę i odwróciła wzrok.
– Ale ty obawiasz się, że Tabubu kłamie – dokończył. – Boisz się, że straciłem 
rozsądek 
i podarowałem jej oryginalny kolczyk. Na szczęście twoje obawy są niesłuszne. 
Oszalałem na 
punkcie Tabubu, to prawda, lecz nawet dla niej nie dopuściłbym się 
świętokradztwa.
Jego zapewnienie tylko częściowo ją uspokoiło.
– Wobec tego, co stało się z tamtym kolczykiem? Nadal go masz?
– Ojciec zamknął grobowiec – odparł wymijająco, lecz ona pochyliła się ku niemu 
i szarpnęła go za rękę.
– Odpowiedz mi! Nadal go masz, prawda?
– Tak! – krzyknął, prostując się gwałtownie. – Tak, mam go. Zamierzam złożyć go 
na ołtarzu 
Ptaha, aby przebłagać bogów za swój postępek, ale na razie nie mogę się z nim 
rozstać, ponieważ 
przywodzi mi na myśl Tabubu. Nie ukradłem go, tylko pożyczyłem. Ptah powie ka 
tej kobiety, że 
nie chciałem zrobić nic złego.
– Wyrządzasz krzywdę samemu sobie, bo zadręczasz się jego widokiem – powiedziała 
ostro. 
– Dobrze przynajmniej, że miałeś dość rozsądku, aby nie ofiarować go Tabubu. 
Mogłabym 
przysiąc, że widziałam u niej oryginalny kolczyk. – Otarła piasek z łokcia, na 
którym się 
opierała. – Mówisz, że ojciec zamknął grobowiec? Dlaczego? Czy roboty dobiegły 
końca?
– Nie.
Zaczął opowiadać jej o wizycie Siseneta, o jego przekładzie tekstu ze zwoju i 
niezwykłej 
reakcji Chamuaseta. Jego głos brzmiał bezosobowo, a w miarę jak mówił, Szeritre 
zaczęło się 
wydawać, że piękny dzień pociemniał od mrocznych przeczuć.
– Ojciec uwierzył, że był to zwój Thota? A Sisenet wykpił ten pomysł i przekonał 
go, że to 
nieprawda?
Hori kiwnął głową.
– Tak więc grobowiec zapieczętowano, schody zasypano gruzem, a u wejścia 
położono 
wielki głaz – dokończył. – Ojciec przyznał rację Sisenetowi, że taki zwój 
istnieje tylko 
w legendach. Na pewno jest trochę rozczarowany, bo przecież od lat o nim marzył.
– Jest jeszcze coś – powiedziała Szeritre. – Ktoś w domu Siseneta próbował 
rzucić śmiertelną 
klątwę.
Gwałtownie odwrócił głowę i zmierzył ją bacznym spojrzeniem.
– Czuję się niemądrze, mówiąc ci o tym – dodała niepewnie. – Ale wciąż mnie to 
dręczy.
– Opowiedz mi o tym – polecił.
Usłuchała go, czując, jak z każdą chwilą rosną w niej zażenowanie i niepokój.
– Nie było to zaklęcie osłaniające – zakończyła. – Zauważyłabym różnicę. W 
pierwszej 
chwili pomyślałam, że może to Tabubu próbuje odwrócić gniew kobiety, której 
kolczyk zdobyła, 
lecz w głębi serca czułam, że to nieprawda. Ktoś postanowił rzucić klątwę i 
spowodować czyjąś 
śmierć.
Nie podsunął jej żadnego łatwego rozwiązania, chociaż miała nadzieję, że to 
zrobi. Długo 
siedział zamyślony, muskając nos szczupłym palcem.
– Widzę tu wiele możliwości – odezwał się wreszcie. – Może Tabubu doszła do 
wniosku, że 
jakaś kobieta rywalizuje z nią o względy ojca, chociaż trudno mi uwierzyć, aby 
stanowiło to 
problem dla osoby tak pewnej siebie i niezależnej jak ona. Może Hormin zapragnął 
rozwiązać 
w ten sposób jakiejś własne problemy, a może Sisenet chciał pozbyć się wroga 
mieszkającego 
gdzieś daleko, na przykład w Koptos. Kto wic? A może przedmioty te tkwiły już w 
piasku, kiedy 
wysypano tam śmieci?
– Nie – zaprzeczyła zdecydowanie Szeritre. – One leżały wśród śmieci. No cóż... 
– Z trudem 
podniosła się na nogi. – Pewnie przesadzam, bo jestem zdenerwowana. Będę musiała 
tkwić 
w domu do końca żałoby, a na domiar wszystkiego muszę jeszcze podyktować list do 
Tabubu 
z przeprosinami i wyjaśnieniem, dlaczego nie mogę do niej wrócić. Chcę także 
przesłać parę 
słów Horminowi. Proszę cię, Hori, chodź ze mną do domu, nie siedź tu samotnic. 
Mamy przed 
sobą siedemdziesiąt dni, spędźmy je razem, wspierając się nawzajem.
Wstał niechętnie.
– Postaram się – odpowiedział. – Nie proś mnie tylko, abym porozmawiał z ojcem, 
bo mam 
ochotę go zabić.
Chciała się roześmiać, lecz nie pozwolił jej na to wyraz jego twarzy.
– Hori... – szepnęła.
Ze zniecierpliwieniem wskazał jej ścieżkę, a ona posłusznie poszła przodem, 
wsłuchując się 
w szmer kroków brata za plecami. Po chwili dotarli do domu.
Cztery dni później, powiadomiwszy wcześniej Chamuaseta o swoim przybyciu, Tabubu 
zeszła z pokładu łodzi, witana przez pełnego uniżonej uprzejmości Iba. Wieść o 
planowanym 
małżeństwie Chamuaseta rozeszła się już wśród służby i zmierzająca ku domowi 
Tabubu mijała 
pochylone w niskim ukłonie głowy. Wyglądała też na drugą małżonkę księcia. Miała 
na sobie 
białą suknię wyszywaną srebrną nicią i sandały ze srebrnymi sprzączkami. 
Bransolety z kutego 
srebra i elektronu, zdobione jaspisem i karneolem, podzwaniały przy każdym jej 
kroku. Lśniące, 
czarne włosy przytrzymywał potrójny srebrny diadem z kroplą z jaspisu migoczącą 
nad czołem. 
Na powiekach błyszczała srebrna farba, a kształtne wargi pomalowane były 
czerwoną henną, 
podobnie jak wnętrza dłoni. Pektorał z symbolami anch i półksiężycami z 
elektronu okrywał 
dekolt jak egzotyczna mata, a między łopatkami, jako przeciwwaga, połyskiwał 
wisior ze złota 
w kształcie siedzącego pawiana. Ib zaanonsował przybycie Tabubu i wycofał się, a 
na spotkanie 
ukochanej pospieszył uśmiechnięty Chamuaset.
– Tabubu, witaj w przyszłym domu! – zawołał serdecznie. Oddała mu pokłon i 
podsunęła 
policzek do pocałunku. – Cudownie wyglądasz, droga siostro.
– Dziękuję, Chamuasecie. – Gestem odprawiła dwóch niewolników, którzy przynieśli 
wino 
i słodycze. – Przyjechałam spędzić trochę czasu w towarzystwie Nubnofret. 
Wspominałam ci 
o tym, prawda? W żadnym razie nie chcę, aby poczuła się urażona i mam nadzieję, 
że zostaniemy 
przyjaciółkami.
Chamuaset poczuł przypływ opiekuńczej czułości.
– Jesteś nie tylko piękna, lecz także dobra i taktowna – oświadczył. – Kiedy 
wspominam 
dzień, w którym zobaczyłem cię po raz pierwszy, kroczącą wśród tłumu, z taką 
królewską 
wyniosłością... Kto by wtedy pomyślał, że pewnego dnia zostaniesz moją żoną?
Tabubu zaśmiała się słodko.
– Życie bywa zaskakujące, chociaż może należałoby powiedzieć, że to wyroki losu 
zapierają 
nam dech w piersiach i sprawiają, iż z niecierpliwością oczekujemy, co się 
wydarzy – odparła. – 
Uczyniłeś mnie bardzo szczęśliwą, książę.
Chwilę patrzyli na siebie z uśmiechem.
– Chamuasecie – powiedziała Tabubu, przerywając milczenie – zanim udam się do 
komnat 
Nubnofret, chcę cię o coś poprosić. Muszę podyktować szczegółowe instrukcje dla 
mojego 
zarządcy w Koptos, dotyczące rozporządzenia tegorocznymi zbiorami i 
przygotowania 
odpowiedniej ich części dla poborców podatkowych faraona. Pisarz, którego najął 
Sisenet, jest 
prostym, uczciwym człowiekiem, ale dopiero niedawno skończył szkołę 
przyświątynną i nie 
wydaje mi się, aby zdołał zrozumieć i zapisać wszystkie moje polecenia. Nie 
zajmie to więcej niż 
godzinę. – Zawahała się. – Nie chcę nadużywać twojej dobroci, ale...
Chamuaset uniósł dłoń.
– Ale chciałabyś skorzystać z usług jednego z moich pisarzy – dokończył. – Nie 
musisz 
mówić nic więcej.
– To ogromna odpowiedzialność – dodała. – Moje słowa muszą zostać dokładnie 
zapisane.
– Dostaniesz najlepszego z najlepszych – odparł rozpromieniony, rad, że może coś 
dla niej 
zrobić. – Dziwnym zbiegiem okoliczności właśnie dziś rano w moim domu zamieszkał 
syn 
Penbuja, Ptah-sanch. Myślisz, że okaże się wystarczająco sprawny.
– Jestem ci bardzo wdzięczna, Chamuasecie – powiedziała z powagą. – Nie wątpię, 
że będzie 
doskonały.
– Świetnie. – Klasnął w dłonie, by przywołać Iba. – Poleć Ptah-sanchowi, aby 
natychmiast 
się tu stawił – rozkazał, gestem odprawiając służbę. – Ptah-sanch to 
ucieleśnienie dyskrecji – 
zwrócił się do Tabubu. – Sprawy finansowe powinny pozostać między właścicielem i 
pisarzem. 
Nie chcemy, aby słudzy, nawet tak dobrze wyszkoleni jak nasi, poznali szczegóły 
twoich 
interesów, ukochana. Mam parę spraw do załatwienia, ale gdybyś mnie 
potrzebowała, nie wahaj 
się po mnie posłać.
Musnęła wargami jego usta.
– Jesteś dobrym człowiekiem, Chamuasecie – powiedziała cicho.
Skinął głową z uśmiechem i oddalił się do swojego gabinetu. Po chwili niewolnik 
zaanonsował pisarza, który szybkim krokiem wszedł do komnaty, ściskając pod 
pachą przybory. 
Tabubu kazała mu podejść bliżej.
– Wiesz, kim jestem? – zapytała.
Ptah-sanch popatrzył na nią bez wyrazu.
– Wiem, szlachetna pani – odparł. – Jesteś Tabubu, która wkrótce ma zostać drugą 
małżonką 
mojego pana. Czym mogę ci służyć?
Uśmiechnęła się lekko, złożyła pomalowane henną dłonie i zaczęła przechadzać się 
po 
komnacie. Pisarz usiadł na podłodze, oparł tabliczkę na kolanach i otworzył 
pudełko 
z trzcinkami.
– Chcę ci podyktować bardzo ważny list. Kiedy skończysz, udzielę ci koniecznych 
wyjaśnień. Jesteś gotowy?
Ptah-sanch omiótł spojrzeniem smukłe kostki nóg i brzeg szaty kobiety.
– Jestem gotowy, wasza wysokość.
– Ten tytuł jeszcze mi nie przysługuje – zaprotestowała. – Lecz to się wkrótce 
zmieni. Tak, 
już wkrótce. Zostaw miejsce na imię osoby, dla której przeznaczony jest list. 
Wpiszesz je na 
samym końcu. Zaczynamy.
Zanurzył trzcinkę w czarnym tuszu. Serce biło mu coraz szybciej. Do tej pory nie 
pisał pod 
czyjeś dyktando i chociaż znał własne możliwości, czuł zdenerwowanie. Podobnie 
jak wszyscy 
dobrzy pisarze, nie miał zwyczaju przepisywania dokumentu „na czysto”, ze 
sporządzonych na 
skorupkach lub zużytym papirusie notatek i teraz zamierzał bezbłędnie spisać 
list. Całą uwagę 
skupił więc na słowach płynących z ust spacerującej po komnacie kobiety.
„– Ukończywszy dokładne badanie linii rodowej szlachetnej damy Tabubu, jej brata 
Siseneta 
oraz syna Hormina, przejrzawszy zwoje spoczywające w świętej bibliotece miasta 
Koptos 
i obejrzawszy posiadłość tej rodziny na wschodnim brzegu Nilu, ja, Ptah-sanch, 
stwierdzam pod 
przysięgą, co następuje...”
Przerwała. Smukłe kostki, z których jedna ozdobiona była złotym łańcuszkiem ze 
skarabeuszem, znalazły się dokładnie naprzeciwko niego. Wiedział, że stoi przed 
nim, lecz bał 
się podnieść wzrok. Serce waliło mu w piersi, górna warga pokryła się kroplami 
potu. Modlił się 
gorąco, aby ręka mu nie zadrżała. Zastanawiał się, co mają znaczyć zapisane 
przez niego słowa, 
nie chciał jednak czytać całego tekstu od początku. Pisarz nie powinien łączyć 
wyrazów 
w zdania, ale tylko je spisywać, choć z drugiej strony wszyscy wielcy pisarze 
czytali cały tekst na 
wypadek, gdyby pan zażądał opinii na ten temat.
– Szlachetna pani, czy życzysz sobie, abym czytał list w miarę pisania? – 
zapytał.
– Ależ oczywiście – odpowiedziała gładko. Jej głos brzmiał jak łagodny pomruk 
oswojonego 
zwierzęcia. – Życzę sobie, abyś dokładnie wiedział, co piszesz.
Mówiła spokojnym tonem, lecz w jej słowach kryła się groźba, która wcale mu się 
nie 
podobała. Zacisnął trzcinkę w palcach i czekał.
„– Na posiadłość składa się duży dom o piętnastu komnatach, służba domowa w 
liczbie 
sześćdziesięciu osób, spichlerze, kuchnie, pomieszczenia dla służby, stajnie z 
dziesiątką koni do 
rydwanów oraz spiżarnie i magazyny. Cały teren, około trzech tysięcy akrów 
czarnoziemu, jest 
doskonale nawodniony. Uprawia się tam zboża, len i warzywa. Pięćset akrów to 
łąki wypasowe”. 
Nadążasz?
– Tak, szlachetna pani – odpowiedział, starając się nie okazywać dręczących go 
straszliwych 
wątpliwości.
Przełożył trzcinkę do lewej ręki, wytarł palce prawej kawałkiem płótna i 
przygotował się do 
dalszego pisania. Teraz żałował, że o jeden dzień dłużej nie został z pogrążoną 
w smutku po 
śmierci ojca matką.
– Wobec tego będę mówiła dalej – powiedziała z lekkim akcentem. Zgrabne stopy 
pojawiały 
się i znikały z pola widzenia, srebrzyste frędzle, którymi obszyty był brzeg 
szaty, kołysały się 
w rytm jej kroków.
„– Jeżeli chodzi o przodków tej damy, ich linię można prześledzić do niejakiego 
Amenmesa, 
zarządcy faraona i królowej Hatszepsut, którego nagrodzono majątkami ziemskimi 
oraz tytułami 
iripathatia i semer, i który otrzymał od władczyni polecenie przygotowania 
szlaku dla karawan 
podążających przez pustynię z Koptos po Morze Wschodnie. Imiona potomków 
Amenmesa 
znaleźć można w bibliotece Thota w Koptos, gdzie w razie konieczności można też 
otrzymać 
kopię drzewa genealogicznego rodu. Jednak ja, Ptah-sanch, uznałem sporządzenie 
listy za 
zbędne, zakładając, że książę pokłada wiarę w moje słowa. Lista tych imion 
przechowywana jest 
także w wielkiej bibliotece pałacowej w Pi-Ramzes. Na własne oczy widziałem 
imiona przodków 
szlachetnie urodzonej damy”. Tabubu przerwała na chwilę. – Myślę, że to 
wystarczy, prawda? 
I jeszcze jedno: list należy zaadresować do jego wysokości księcia Chamuaseta. 
Musisz też 
dodać wszystkie jego tytuły.
Ptah-sanch odłożył trzcinkę. Ręka drżała mu tak mocno, że przybory do pisania 
spadły 
z tabliczki i rozsypały się po podłodze. Podniósł głowę.
– Ależ, pani... – zaczął niepewnie. – Nie byłem jeszcze w Koptos, wyjeżdżam 
dopiero jutro 
rano. Skądże mogę wiedzieć o tym wszystkim, skoro nie widziałem dokumentów, o 
których 
mówisz?
Tabubu uśmiechnęła się do niego, stojąc przed nim z założonymi na piersi rękami. 
Nie 
podobał mu się ten uśmiech. Był groźny, a drobne białe zęby połyskiwały 
złowieszczo 
z rozchylonych warg.
– Mój drogi, dopiero niedawno zawitałeś do tego domu, podobnie jak ja – 
powiedziała 
spokojnie. – Jest jednak coś, co nas różni. Książę kocha mnie, ufa mi i jest 
przekonany, że dobrze 
mnie zna. Ciebie natomiast nie zna. Twój ojciec był jego przyjacielem, ale tylko 
sługą, podobnie 
jak i ty jesteś tylko sługą. Wystarczy dzień, aby cię zniszczyć i pozbawić 
wszelkich perspektyw.
Uśmiechnęła się szerzej i Ptah-sanch zadrżał ze strachu. Miał wrażenie, że 
patrzy na dzikie 
zwierzę. Jej spojrzenie było przenikliwe, mięśnie twarzy napięte. Przełknął 
nerwowo ślinę 
i spróbował przemówić, ale z gardła nie wydobył mu się żaden dźwięk.
– Wkrótce wprowadzę się do tego domu – ciągnęła Tabubu, zwilżając różowym 
językiem 
czerwone wargi. – Potrafię być dobrą panią, lecz mogę też sączyć do ucha księcia 
truciznę 
wątpliwości tak długo, aż przestanie ci ufać. Zdaję sobie sprawę, że więź między 
księciem i jego 
głównym pisarzem powstaje nie tylko dzięki sprawności tego drugiego, lecz 
również dzięki jego 
dyskrecji. Czy chcesz, abym zaczęła opowiadać Chamuasetowi, że za dużo mówisz? 
Że 
rozpowiadasz po całym mieście o rodzinnych tajemnicach? Że przechwalasz się 
swoją wysoką 
pozycją i zaufaniem, jakie żywi do ciebie twój pan? – Pochyliła się niżej i 
wówczas zobaczył, że 
w jej źrenicach lśnią żółte plamki. – A może jednak wolisz, abym zaczęła 
wychwalać twoje 
zalety, powtarzać, jaki jesteś sumienny i odpowiedzialny, jakie mądre są twoje 
komentarze 
i rady? Pamiętaj, mały pisarczyku, książę cenił twojego ojca, ale o tobie nie 
wie na razie nic, 
zupełnie nic. Łatwo można cię zniszczyć.
Odzyskał wreszcie głos.
– Chcesz, abym pojechał do Koptos i nic tam nie robił, tak?
– Właśnie. – Tabubu wyprostowała się, rozplotła ręce, po czym schyliła się, 
podniosła 
przybory pisarskie i podała mu je pełnym wdzięku gestem. – Dopisz imię 
Chamuaseta i jego 
tytuły, a potem zapieczętuj dokument swoim znakiem. A przy okazji, jakiego znaku 
używasz?
– Znaku Thota. Pawian siedzący na księżycu – wykrztusił.
Kiwnęła głową.
– Zrób, co mówię i daj mi zwój. Po powrocie z Koptos zgłoś się najpierw do mnie. 
Oddam ci 
zwój, wtedy ty dasz go Chamuasetowi.
– Szlachetna pani, to godne najwyższego potępienia! – wykrzyknął, wściekły i 
przerażony.
Doskonale wiedział, że każde słowo Tabubu jest prawdą, że jeżeli zależy mu na 
służbie 
u księcia, będzie musiał spełnić jej polecenie. Zdawał też sobie sprawę, że 
posłuszeństwo wobec 
Tabubu zatruje mu życie. Ten brudny sekret będzie go prześladować do śmierci.
– Czy godne potępienia jest to, że dasz księciu wszystko, czego pragnie? – 
zapytała słodkim 
głosem. – Z pewnością nie. Książę mnie pragnie i poślubi niezależnie od 
okoliczności. Będzie 
jednak o wiele szczęśliwszy, jeżeli nasz związek zostanie zaakceptowany przez 
historię i faraona.
Ptah-sanch nie był w stanie wydobyć z siebie głosu. Chwycił trzcinkę i szybko 
dokończył 
tekst, potem zaś podał zwój Tabubu. Wzięła go i pozwoliła mu wstać. Podniósł 
się, starając 
zapanować nad drżeniem kolan.
– Pamiętaj, ani słowa nikomu, nawet jeśli się upijesz – ostrzegła. – Jeżeli 
wspomnisz komuś 
o tym, a ja się dowiem, zniszczę cię i zabiję. Rozumiesz?
Rozumiał. Wystarczyło mu jedno spojrzenie jej oczu, aby zyskać pewność, że 
potrafi spełnić 
wszystkie groźby. Musiała dostrzec, że zrozumiał, bo wydęła lekko wargi, 
najwyraźniej 
zadowolona z siebie.
– Doskonale. A teraz powiedz heroldowi, który czeka w korytarzu, aby zaanonsował 
mnie 
księżniczce Nubnofret. Muszę złożyć jej wyrazy szacunku.
Z godnością, na jaką było go jeszcze stać, zebrał przybory do pisania, skłonił 
się i wyszedł 
z komnaty. Wszelki szacunek i podziw, jakie mógł dla niej żywić, wygasły 
nieodwracalnie 
z chwilą, gdy zamykał za sobą drzwi. Wiedział, że do końca życia będzie 
uzależniony od 
łaskawości tej pozbawionej skrupułów kobiety, której nienawidził.
Ledwie przebrzmiało echo głosu herolda, Urnero wprowadziła Tabubu do komnaty 
Nubnofret. Gospodyni podniosła się z krzesła przy stole, gdzie przeglądała listę 
domowych 
wydatków. Na jej znak zarządca zebrał zwoje, skłonił się obu kobietom i 
pospiesznie opuścił 
komnatę.
Nubnofret bez śladu uśmiechu na twarzy postąpiła kilka kroków do przodu, zaś 
Urnero 
zamknęła drzwi i usadowiła się w kącie. Druga służąca czuwała przy wejściu. 
Nubnofret gestem 
zaprosiła Tabubu, aby weszła dalej.
– Otrzymałam wiadomość o twojej wizycie – powiedziała krótko. – Przepraszam, że 
witam 
cię w takim rozgardiaszu, ale dziś przypada dzień, w którym sprawdzam rachunki z 
moim 
zarządcą i dopiero przed chwilą skończyliśmy.
Omiotła wzrokiem suknię Tabubu, po czym spojrzała jej w oczy. Tabubu skłoniła 
się nisko.
– Ja zaś przepraszam, że zjawiam się w tak nieodpowiedniej chwili – odparła z 
równą 
powagą. – Nie zamierzam zabrać ci dużo czasu, pani. Zapewne książę powiedział ci 
o swojej 
decyzji uczynienia mnie drugą małżonką.
Nubnofret kiwnęła głową z lodowatą uprzejmością. Wizyta Tabubu była zupełnie nie 
na 
miejscu. Zgodnie z tradycją przyszła druga małżonka powinna zaczekać na 
zaproszenie ze strony 
pierwszej małżonki. Dopiero wtedy mogła oficjalnie przekroczyć próg nowego domu 
i obejrzeć 
przygotowane dla niej apartamenty. Jeżeli natomiast główna małżonka nie 
dopełniła obowiązku 
zaproszenia drugiej żony, ta, po paru godzinach zdawkowej konwersacji, mogła 
ostrożnie 
poruszyć kwestię małżeństwa. Przyjazne uczucia, jakie Nubnofret żywiła kiedyś do 
Tabubu, 
umarły dawno temu, a obecne zachowanie Tabubu okazało się ostatnim gwoździem do 
trumny.
– Pragnęłam jak najszybciej złożyć ci wizytę, aby zapewnić cię o moim szacunku. 
– ciągnęła 
Tabubu. – Chciałam też zapewnić cię, że w twoim domu nie zajdą żadne zmiany.
Ty bezczelna suko, pomyślała Nubnofret w dzikim gniewie. Zjawiasz się tutaj 
nieproszona 
i masz czelność traktować mnie z tą łagodną pobłażliwością?!
– Usiądź, proszę, jeśli masz ochotę – powiedziała głośno. – Chciałabyś napić się 
czegoś, 
a może coś zjeść?
Nigdy nie zadawała gościom tego rodzaju pytań. Służba podawała zawsze 
poczęstunek na 
samym początku wizyty. Z satysfakcją spostrzegła, że policzki Tabubu zabarwił 
lekki rumieniec, 
chociaż jej oczy pozostały spokojne.
– Jakże to miło z twojej strony – odparła z nutą sarkazmu w głosie. – Niestety, 
ten upał 
zupełnie odebrał mi apetyt.
Zamiast usiąść, stała pośrodku komnaty, pewna siebie i cudownie piękna. 
Nubnofret 
z trudem stłumiła ogarniający ją płomień zazdrości.
– Bardzo mi przykro – odparła, nie potrafiąc zapanować nad ironicznym tonem w 
głosie. – 
Wydawało mi się, że bardzo lubisz upał.
Tabubu z wdziękiem uniosła nagie ramię i roześmiała się.
– To prawda – przyznała. – Lubię upał właśnie dlatego, że pozbawia mnie apetytu, 
dzięki 
czemu nie przybieram na wadze.
Punkt dla ciebie, pomyślała Nubnofret, omiatając wzrokiem smukłe ciało rywalki. 
Uśmiechnęła się chłodno i przechyliwszy głowę na bok, czekała na dalsze słowa 
Tabubu. 
Postanowiła, że nie poruszy pierwsza sprawy małżeństwa i wszystko wskazywało na 
to, że 
milczenie potrwa długo. W tej grze jestem lepsza od ciebie, pomyślała. Mam ją we 
krwi. 
Mogłabym wybaczyć ci urodę, bo przyszłaś z nią na świat, wybaczyłabym nawet to, 
że ukradłaś 
mi serce Chamuaseta, nigdy jednak nie wybaczę ci złych, wulgarnych manier.
Tak jak sądziła, pierwsza poddała się Tabubu.
– Byłyśmy kiedyś przyjaciółkami, lecz dziś wyczuwam w twoim zachowaniu, pani, 
cień 
niechęci. – Tabubu zrobiła krok w stronę Nubnofret i rozłożyła dłonie w 
błagalnym geście. – 
Moje zapewnienia o szacunku i sympatii są szczere. Nie mam najmniejszego zamiaru 
mieszać się 
w sprawy, które należą do ciebie.
Nubnofret uniosła lekko brwi.
– Nie bardzo rozumiem, w jaki sposób miałabyś się w nie mieszać, nawet gdybyś 
chciała – 
stwierdziła. – Żyję z Chamuasetem od wielu lat. Znam go znacznie lepiej niż ty. 
Co więcej, 
zarządzanie domem i życiem innych żon oraz konkubin należy wyłącznie do mnie. To 
ja 
dokonuję wszelkich zmian. Skoro zaś mówisz o szacunku i sympatii, jakimi mnie 
darzysz, no 
cóż... – zawiesiła głos. – Jeżeli jesteś mądra, postarasz się zasłużyć na mój 
szacunek i sympatię, 
w przeciwnym razie twoje życie może okazać się niewygodne. Musimy nauczyć się 
żyć obok 
siebie, Tabubu. Myślę, że powinnyśmy zawrzeć układ, którego podstawą będzie 
uprzejmość. 
Zacznijmy od uczciwości – dodała, kładąc wyraźny nacisk na ostatnim słowie.
Tabubu nie spuszczała skupionego wzroku z jej twarzy. Nubnofret założyła ręce na 
piersi.
– Nie wydaje mi się, abyś miała dobry wpływ na mojego męża – ciągnęła spokojnie, 
chociaż 
w jej sercu szalała burza wściekłości. – Chamuaset zaniedbuje pracę i rodzinę, 
ponieważ cierpi 
z twojego powodu. Nie zapominaj, że gwałtowne zauroczenie może bardzo szybko 
zmienić się 
w niechęć. Dlatego radzę ci, abyś postarała się ułożyć sobie stosunki ze mną. 
Chamuaset nie 
przywiązuje wielkiej wagi do zarządzania posiadłościami, zawsze pozostawiał te 
sprawy mnie 
i nadal będzie tak robił. Jeśli zaczniesz się wtrącać, jeżeli będziesz biegała 
do niego z każdym 
drobiazgiem, to najpierw go znudzisz, a potem rozdrażnisz. Jeśli natomiast 
będziesz ze mną 
współpracować, nikt nie będzie miał nic przeciwko twojej obecności w tym domu. 
Mam na 
głowie znacznie ważniejsze sprawy niż dbanie o twoją wygodę. Rozumiesz mnie?
Tabubu słuchała uważnie. Jej skóra pobladła i przybrała odcień jasnej szarości, 
zaś mięśnie 
twarzy napięły się tak mocno, że widać było tylko ogromne oczy i wąskie wargi. 
Kiedy 
Nubnofret skończyła, Tabubu wykonała dwa kroki w jej stronę.
– Wydajesz się nie rozumieć, pani, że uczucie, jakim darzy mnie książę, 
zasługuje na miano 
obsesji – powiedziała niskim, mocnym głosem. – Zapewniam cię, że nie ma ono nic 
wspólnego 
z zauroczeniem. To ja tkwię w jego jaźni, nie ty, pani. Jeśli spróbujesz poniżyć 
mnie w jego 
oczach, sama stracisz najwięcej. Nikt nie jest w stanie zniechęcić go do mnie, 
ponieważ ufa mi 
całkowicie. Należy do mnie, ciałem, umysłem i ka. Moje dłonie spoczywają między 
jego nogami, 
dokładnie tam, gdzie pragnie je czuć. Jeżeli obdarzę go pieszczotą, zamruczy z 
rozkoszy, jeżeli 
ścisnę za mocno, będzie krzyczał z bólu, musisz jednak zrozumieć jedno: mogę z 
nim zrobić, co 
zechcę.
Nubnofret nie potrafiła ukryć szoku. Rzadko widywała taką zaciętość i rzadko 
słyszała takie 
słowa. Stojąca przed nią kobieta była dziką istotą, pozbawioną ludzkiego 
sumienia i wrażliwości. 
Przez krótką chwilę Nubnofret czuła, jak ogarniają przerażenie, zaraz jednak 
odzyskała 
panowanie nad sobą.
– Nie wierzę, aby mój mąż w ogóle cię obchodził – powiedziała zimno. – Jesteś 
chciwą 
chłopką o sercu dziwki. Możesz odejść.
Tabubu cofnęła się i skłoniła nisko. Cały czas się uśmiechała, chociaż w ruchach 
była 
uniżoność.
– To nie serce dziwki decyduje o mojej atrakcyjności – zauważyła, zmierzając w 
stronę 
drzwi. – Obawiam się, że uraziłam cię, pani. Przepraszam.
Urnero zerwała się na nogi i przytrzymała drzwi. Tabubu po raz ostatni pochyliła 
się 
w ukłonie, po czym wyprostowała się i wyszła z komnaty.
XV
Mówię o ważnej sprawie,
Dlatego powinieneś mnie wysłuchać.
Przekazuję ci zasadę dla potomnych.
Przestrzegając jej,
Żyć będziesz w prawości i szczęściu.
Czcij swego króla, który jest wieczny...
Milczący i zamknięty w sobie Ptah-sanch wyruszył następnego dnia do Koptos, 
wyposażony 
w pisemne instrukcje Chamuaseta, zaś książęca rodzina rozpoczęła okres żałoby. 
Nie zbliżyło ich 
to jednak do siebie, wręcz odwrotnie – bez muzyki, rozrywek i gości samotność 
każdego 
z członków rodziny stała się bardziej widoczna, jak kości szkieletu, 
przebijające się przez 
zwiotczałe, przegniłe ciało. Nubnofret unikała dzieci i męża, a Hori wycofał się 
w głąb swojego 
prywatnego piekła, gdzie nie miała wstępu nawet Szeritre, z którą spędzał jednak 
sporo czasu.
Chamuaset wydawał się tego nie dostrzegać. Po południu znikał, na co uwagę 
zwracała tylko 
Nubnofret, która nie komentowała jego zachowania, i wracał dopiero na wieczorny 
posiłek, 
roztargniony i małomówny. Podejrzewała, że Chamuaset spędza ten czas w łożu 
Tabubu 
i potępiała go za łamanie zasad okresu żałoby, była jednak zbyt dumna, by mu o 
tym powiedzieć. 
Chamuaset żałował, że śmierć matki zmusiła go do przerwania budowy 
przeznaczonego dla 
Tabubu skrzydła domu, nie śmiał jednak pogwałcić i tego zakazu. Robotnicy 
wrócili do swoich 
wiosek, pozostawiając w palących promieniach słońca niewykończone i 
nieotynkowane mury.
Szeritre wysłała do Hormina list, w którym zapewniała go o swej miłości i 
wkrótce 
otrzymała krótką odpowiedź: „Nie wątp w moje oddanie, Małe Słońce. Przyjedź do 
mnie, kiedy 
będziesz mogła”. Nosiła ten zwój ukryty w fałdach sukni i kiedy ogarniało ją 
przygnębienie, 
wyciągała go i czytała słowa ukochanego, przyciskając wargi do gładkiej 
powierzchni papirusu. 
W takich chwilach łatwo ulegała atakom gniewu, podobnym do tego, jaki przeszła, 
gdy przybyła 
do domu, zobaczyć się z Horim.
Kiedy siedemdziesięciodniowa żałoba miała się ku końcowi, Nubnofret zajęła się 
przygotowaniami do podróży do Teb. Nadal zachowywała się z chłodną uprzejmością, 
a Chamuaset nie próbował wyrwać jej z tej pozy. Przed wejściem na pokład barki 
otrzymał 
wiadomość od Ptah-sancha. Młody człowiek pisał, że robi postępy w pracy, a ciało 
ojca jest 
balsamowane z należnym szacunkiem i uwagą, tak więc jego powrót do Memfis z 
interesującymi 
księcia informacjami nastąpi w przewidzianym czasie. Chamuaset odetchnął z ulgą, 
z każdym 
bowiem dniem narastała w nim obawa, że Ptah-sanch również padnie ofiarą jakiejś 
tragedii, zaś 
on sam skazany zostanie na wieczną tęsknotę za Tabubu, bo nie będzie mógł 
wprowadzić 
ukochanej do swego domu z powodu niewypełnienia warunków umowy małżeńskiej. Na 
szczęście jednak wszystko przebiegało bez przeszkód.
Stanąwszy na pokładzie barki nie mógł powstrzymać głębokiego smutku na myśl o 
podróży 
i rozstaniu z Tabubu. Nie chciał płynąć do Teb i ze zdumieniem usłyszał, jak 
jego własne myśli 
wypowiada blada i przygnębiona Szeritre, która oparła się obok niego o burtę.
– Powinnam być szczęśliwa, że mogę oddać babci tę ostatnią przysługę, ale tak 
nie jest. Nie 
chcę jechać, pragnę, żeby było już po wszystkim i żebym wreszcie mogła wrócić do 
domu.
W jej słowach i tonie głosu nie można było doszukać się egoizmu, stwierdzała po 
prostu fakt. 
Chamuaset nie odpowiedział. Obejrzał się i zobaczył podążającą za nimi barkę Sa-
Montu. Brat 
i jego żona stali razem na dziobie. Pomachali do niego, a on niechętnie oddał 
pozdrowienie.
Sa-Montu stał się nagle obcym człowiekiem, podobnie jak cała rodzina. Czy 
kiedykolwiek 
ich znałem, myślał, wpatrując się w brzeg rzeki. Czy naprawdę uważałem ich za 
rodzinę, za 
przyjaciół? Kiedy to ostatni raz rozmawiałem z Sa-Montu? Nagle przypomniał sobie 
ostatnie 
spotkanie z bratem i ogarnęła go rozpacz. Moja rodzina rozpada się, pomyślał. 
Sa-Montu 
i Ramzes są pewnie przekonani, że nie kontaktowałem się z nimi z powodu nawału 
zajęć. Nie 
wiedzą, że wszystko się zmieniło, że więzy pękły, że nic nie będzie już tak jak 
dawniej, bo stałem 
się osobnym kawałkiem stłuczonego naczynia, Nubnofret drugim, Hori trzecim, 
Szeritre 
czwartym... Ocieramy się o siebie ostrymi krawędziami, raniąc się nawzajem, 
ponieważ nie ma 
nikogo, kto złożyłby nas w całość. Zresztą mnie nic to nie obchodzi. Usłyszał, 
jak Hori przeklina 
głośno jednego z wioślarzy, potem na pokładzie zapanowała cisza. Szeritre 
westchnęła i zaczęła 
oskubywać złotą farbę z burty. Nic mnie to nie obchodzi, pomyślał. Jest mi 
wszystko jedno.
Zamyśleni i milczący, rozlokowali się w ciasnych pałacowych komnatach. Królewska 
rezydencja w Tebach była zbyt mała, by pomieścić wszystkich szlachetnie 
urodzonych, którzy 
przybyli oddać cześć Asetnofret.
– Mam wrażenie, jakbym była pod działaniem środków odurzających – powiedziała 
Szeritre, 
zanim odeszła wraz z Bakmut do swojej komnaty.
– Co za bzdury! – rzuciła ostro Nubnofret.
Hori zniknął pierwszy, lecz Chamuaset dopiero teraz zauważył jego nieobecność. 
Stał długą 
chwilę nieruchomo, wsłuchując się w szept pustynnego wiatru w otworach 
wentylacyjnych. Ja 
też czuję się jak pod wpływem środków odurzających, pomyślał. Pałac wibrował 
dźwiękami 
muzyki, okrzykami zmieniających się strażników, śmiechem dziewcząt, głosami 
licznej służby. 
Wydawało mu się, że bardzo długo chorował i chociaż wraca już do zdrowia, nadal 
jest 
osłabiony. Zmysły rejestrowały ogromną porcję beztroskiej energii i nagle 
poczuł, że ma ochotę 
wybuchnąć płaczem, natychmiast jednak zapanował nad sobą i wysłał herolda, aby 
powiadomił 
ojca o jego przybyciu. Potem poszedł odszukać Sa-Montu, lecz brat zniknął gdzieś 
bez śladu. 
Ben-Anat powitała Chamuaseta serdecznie, choć z wyraźnym roztargnieniem, 
ponieważ czekały 
na nią stęsknione przyjaciółki. Wrócił więc do swoich komnat, mijając po drodze 
tłumy dworzan, 
którzy rozpoznawali go i rozstępowali się z szacunkiem. On jednak prawie ich nie 
zauważał. Nie 
było wśród nich Tabubu, więc dla niego po prostu nie istnieli.
W komnacie czekała go wiadomość od faraona. Ramzes prosił, aby Chamuaset stawił 
się 
niezwłocznie przed jego obliczem. Zdążył już zapomnieć o małżeńskich 
negocjacjach ojca, teraz 
jednak wrócił myślami do poprzedniego spotkania z Ramzesem i skomplikowanych 
zabiegów 
dyplomatycznych, towarzyszących kolejnemu małżeństwu faraona. Przypomniał sobie 
również 
starego człowieka, który w wysuszonej dłoni ściskał amulet Thota, a drugą 
podsuwał mu cienki 
i dziwnie ciężki zwój. Popatrzył teraz na swoje palce, czując pod nimi kruchą 
porowatość 
papirusu. Zgubił go gdzieś między północnym wejściem do pałacu a swoimi 
komnatami. Nie 
wiedział, dlaczego jego myśli zaczęły nagle krążyć wokół fałszywego zwoju Thota, 
który 
przyszył do dłoni mężczyzny spoczywającego w grobowcu. Z okrzykiem 
zniecierpliwienia 
wrócił do rzeczywistości.
– Czy coś mówiłeś, panie? – zapytał uprzejmie Ib.
– Nie – odparł krótko Chamuaset. – Jesteśmy na miejscu, Ib. Usiądź przy drzwiach 
i zaczekaj 
na mnie.
Herold skończył wymieniać tytuły Chamuaseta i z głębokim ukłonem wpuścił go do 
komnaty. Na środku lśniącej posadzki stało potężne cedrowe biurko, za którym 
siedział Ramzes. 
Ręce zdobiły liczne złote bransolety, zapadnięta pierś błyszczała od 
naszyjników, a głowę 
przykrywał biało-niebieski płócienny hełm, okalający dumną, nieruchomą twarz. 
Orli nos 
i ciemne, lśniące oczy zawsze przypominały Chamuasetowi czuwającego Horusa. Dziś 
twarz 
faraona w szczególny sposób upodabniała go do polującego ptaka. Chamuaset 
obszedł biurko 
i uklęknął, aby ucałować królewskie stopy. Pomyślał, że ojciec bardziej teraz 
przypomina 
zdobiącego hełm sępa niż syna Ozyrysa – sokoła.
Królewski pisarz Dżehutiemheb podniósł się ze swego miejsca za faraonem i razem 
z wyniosłym Aszahebsedem oddali pokłon Chamuasetowi. Kiedy książę kazał im 
powstać, pisarz 
wrócił na miejsce, zaś strażnik pucharu sięgnął po dzban i napełnił 
ciemnoczerwonym winem 
złoty puchar stojący na biurku. Spojrzenia obu mężczyzn skrzyżowały się na 
chwilę i książę 
wyczytał w starych, załzawionych oczach Aszahebseda tę samą dumną niechęć, jaką 
czuli do 
siebie od pierwszego spotkania.
Ramzes wyprostował się, powoli skrzyżował nogi i pozornie niedbałym, choć 
w rzeczywistości wystudiowanym gestem założył jedno ramię za oparcie fotela. Nie 
zaproponował synowi, aby zajął krzesło obok niego, lecz wskazał piętrzące się na 
biurku zwoje. 
Jego umalowane czerwoną henną wargi nie drgnęły w choćby najlżejszym uśmiechu.
– Witam cię, Chamuasecie – powiedział gładko. – Nigdy jeszcze nie wyglądałeś tak 
źle.
Zmarszczył lekko nos, ani na chwilę nie spuszczając oczu z twarzy Chamuaseta.
– Jesteś blady i mizerny – dodał bezlitośnie. – Dlatego jestem skłonny raczej 
litować się nad 
tobą niż wymierzyć karę, na jaką zasługujesz. – Kąciki ust faraona uniosły się 
lekko. – 
Powiedziałem „raczej”, jak na pewno zauważyłeś. Wszystkie te zwoje zawierają 
skargi 
ministrów, z którymi miałeś się kontaktować. Twierdzą, że nie odpowiadasz na 
listy, nie 
zatwierdzasz przedstawianych przez nich szacunkowych kosztów, nie mianujesz 
nowych 
urzędników na wolne stanowiska. Krótko mówiąc, w bezwstydny sposób zaniedbujesz 
swoje 
obowiązki.
Faraon oparł łokcie na stole, złożył palce dłoni i wsunął je pod brodę, 
wpatrując się 
w Chamuaseta z demonstracyjną niechęcią. Książę nie śmiał odwrócić wzroku i 
przenieść go na 
Aszahebseda, wyczuwał jednak skrywaną satysfakcję starego dygnitarza. Nie 
przeszkadzała mu 
obecność Dżehutiemheba, ponieważ zadaniem tego ostatniego było sporządzanie 
zapisów 
wszelkich rozmów z udziałem faraona, poczuł jednak gniew na ojca, że nie 
odprawił strażnika 
pucharu. Dobrze znał Ramzesa i wiedział, że obecność Aszahebseda nie jest 
przypadkowa. 
Wiedział też, że żaden z urzędników nie piśnie słowa o jego upokorzeniu, zdawał 
też sobie 
sprawę, iż w pełni zasłużył na dezaprobatę Potężnego Byka, lecz jednocześnie 
czuł w gardle 
kłębiący się gniew i gorycz.
– Te niedociągnięcia, choć zdumiewające i denerwujące, nie są jednak główną 
przyczyną 
mego niezadowolenia – ciągnął Ramzes. – Zarządca twojej matki dwukrotnie 
powiadamiał cię 
o pogarszającym się stanie jej zdrowia, a mimo to Asetnofret umarła nie 
zaznawszy pociechy, 
jaką przyniosłaby jej twoja obecność. Chcę wiedzieć, dlaczego tak postąpiłeś, 
Chamuasecie.
Najrozmaitsze wymówki przemknęły mu przez głowę. Nie otrzymałem żadnego listu od 
zarządcy matki, ojcze. Mój pisarz źle odczytał fragment listu. Byłem już gotów 
wyruszyć, ale 
zachorowałem. Sam widzisz, wielki Horusie, jaki byłem chory. Bez pamięci 
zakochałem się 
w pięknej kobiecie i teraz nikt i nic dla mnie nie istnieje – nawet cierpienie 
umierającej matki 
było dla mnie tylko denerwującą komplikacją... Nie wypowiedział jednak żadnej z 
nich 
i bezradnie rozłożył ręce.
– Nie potrafię tego wyjaśnić, boski – odezwał się.
Zapadła cisza. Ramzes z niedowierzaniem wpatrywał się w syna.
– Kpisz sobie ze mnie! – zagrzmiał wreszcie i Chamuaset zdał sobie sprawę, że 
ojciec jest 
naprawdę rozwścieczony. Marszcząc brwi zaczął gładzić długi złoty kolczyk z 
karneolem. Potem 
nagle szarpnął go lekko i strzelił palcami.
– Aszahebsed, Dżehutiemheb, możecie odejść! – rzucił ostro.
Obaj mężczyźni wstali i tyłem wycofali się ku drzwiom. Ramzes zignorował ich 
ukłony.
– Usiądź, Chamuasecie – przemówił chłodnym tonem.
Chamuaset spełnił polecenie faraona.
– Dziękuję, ojcze – powiedział.
– Teraz możesz mówić – oświadczył Ramzes.
Chamuaset nie miał najmniejszych wątpliwości, że jest to rozkaz, nie sugestia. 
Podwójne 
drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Był teraz sam na sam z człowiekiem, nie, nie 
człowiekiem, 
bogiem, który w pomarszczonych, zabarwionych henną dłoniach dzierżył los każdego 
Egipcjanina, i który mógł wymierzyć dowolną karę. Przechylił teraz głowę na bok, 
uniósł brwi, 
a w obrysowanych grubą kreską oczach malowało się zniecierpliwienie. Zawsze 
byłem jego 
ulubieńcem, pomyślał z niepokojem Chamuaset. Byłem ukochanym synem tego 
inteligentnego, 
podstępnego i pozbawionego skrupułów boga... Co to jednak oznacza, że jestem 
jego 
ulubieńcem? Wziął głęboki oddech.
– Istnieje pewne wyjaśnienie mojego zachowania, ojcze – zaczął. – Nie jest to 
jednak 
usprawiedliwienie. W niedopuszczalny sposób zaniedbałem sprawy twoje i bogów, 
zaś mój 
stosunek do matki zasługuje na najwyższe potępienie, bo przecież doskonale 
wiedziałem, że 
w każdej chwili może umrzeć. Poinformowała mnie o tym, lecz ja zignorowałem jej 
słowa. – 
Przełknął ślinę, nadal czując gniew, świadomy, że mówi o wstydzie, lecz wcale go 
nie odczuwa. 
Mógł mieć jedynie nadzieję, że ojciec nie pozna prawdy, choć jego bystry wzrok 
przenika go na 
wskroś.
– Wiemy o tym wszystkim – stwierdził lakonicznie Ramzes. – Użalasz się nad sobą, 
Chamuasecie. Muszę przygotować się do przyjęcia poselstwa z Alaszii, które 
przybędzie tu za 
trzy dni, więc lepiej się pospiesz.
– Dobrze – powiedział Chamuaset. – Zakochałem się. Znalazłem się we władzy 
niezwykle 
silnego uczucia i od paru miesięcy nie potrafię skoncentrować się na niczym 
innym. 
Zaproponowałem tej kobiecie podpisanie umowy małżeńskiej, co spotkało się z 
przychylnym 
przyjęciem. Teraz czekamy na potwierdzenie jej szlachetnego pochodzenia. To 
wszystko.
Ramzes spojrzał na niego zaskoczony. Nagle zaczął się śmiać i śmiech ten, 
głęboki 
i serdeczny, odmłodził go o co najmniej dziesięć lat.
– Chamuaset zakochany? To niemożliwe! – wykrztusił. – Książę poprawny oszalał z 
miłości! 
Wspaniałe! Opowiedz mi o tej niezwykłej osobie, Chamuasecie. Niewykluczone, że 
wybaczę ci 
twoje straszne przewinienia.
Chamuaset posłusznie opisał mu Tabubu. Z każdym słowem ogarniała go coraz 
większa 
tęsknota, a wraz z nią dziwne poczucie oderwania od rzeczywistości, zupełnie 
jakby nie było go 
w tym imponującym gabinecie, jakby nie słyszał własnego głosu, niepewnie i z 
wahaniem 
wypowiadającego słowa, które niewiele miały wspólnego z siłą uczuć. Bystre oczy 
siedzącego 
naprzeciwko władcy lśniły zainteresowaniem i wesołością. Gdy Chamuaset umilkł, 
Ramzes 
wyprostował się i uśmiechnął lekko.
– Oczekuję, że podczas następnego pobytu w Pi-Ramzes przedstawisz mi tę kobietę 
– 
powiedział. – Jeżeli jest przynajmniej w połowie tak fascynująca, jak mówisz, 
unieważnię wasz 
związek i przyjmę ją do swego haremu. Mam jednak wrażenie, że jest to jedna z 
tych chudych, 
pozbawionych kobiecego wdzięku, poważnych kobiet, które wolą rozwinąć zwój niż 
rozłożyć 
nogi. Znam twój gust, synu. Zawsze dziwiłem się, że zdecydowałeś się poślubić 
istotę tak 
zmysłową jak Nubnofret.
Uniósł złoty puchar i pociągnął łyk wina, obserwując Chamuaseta znad brzegu 
naczynia.
– A skoro już mówimy o Nubnofret – dodał, starannie oblizując czerwone wargi. – 
Co ona 
sądzi o twojej przyszłej małżonce?
Chamuaset uśmiechnął się blado, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że jego obecność 
w komnacie jest jedynie złudzeniem.
– Nie jest zadowolona, boski.
– Nie jest zadowolona, ponieważ zbyt długo rządziła tobą i twoim domem – rzucił 
Ramzes. – 
Musi nauczyć się pokory. Arogancja to obrzydliwa cecha u kobiety.
Chamuaset zamrugał niepewnie. Harem ojca pełen był kłótliwych, upartych i 
aroganckich 
kobiet, które, ku ogromnej satysfakcji Ramzesa, stale spierały się z nim i 
walczyły.
– A co z dziećmi? – zapytał faraon. – Co sądzą o twoim nowym związku Hori i 
Szeritre?
– Nie pytałem ich jeszcze o zdanie, ojcze.
– Ach, tak – mruknął Ramzes, który najwyraźniej stracił już zainteresowanie 
tematem 
rozmowy. Położył dłoń na zapadniętej piersi i wstał. Chamuaset natychmiast 
poszedł za jego 
przykładem. – Jutro twoja matka zostanie złożona do grobu – rzekł. – Potępiam 
twoją słabość, 
synu, bo w pogoni za kobietą zaniedbałeś inne sprawy, ale rozumiem cię. Nie 
wymierzę ci kary, 
oczywiście pod warunkiem, że Egipt znowu będzie mógł liczyć na twoje usługi.
Chamuaset skłonił się nisko.
– Nie zasługuję na twoją łaskawość – powiedział.
Ramzes kiwnął głową.
– Nie zasługujesz, to prawda, ale nikomu innemu nie ufam na tyle, aby powierzyć 
mu 
zadania, które należą do ciebie, Chamuasecie. Merenptah jest pompatycznym 
idiotą, a mój syn 
Ramzes zwykłym pijakiem.
Kiedy obaj ruszyli ku drzwiom, Chamuaset dyplomatycznie zmienił temat rozmowy.
– Nie otrzymałem żadnych wiadomości na temat negocjacji małżeńskich – powiedział 
ostrożnie. – Mam nadzieję, że wszystko idzie zgodnie z planem.
Ramzes parsknął pogardliwie.
– Księżniczka Hetytów jest już w drodze – oświadczył. – Przybędzie za jakiś 
miesiąc, pod 
warunkiem, że po drodze nie pożrą jej dzikie zwierzęta lub nie zostanie 
zgwałcona 
i zamordowana przez bandytów, grasujących na pustynnych szlakach. Szczerze 
mówiąc, jestem 
już nią zmęczony, chociaż jeszcze jej nie widziałem. Mam apetyt na jej posag, 
nie na delikatną, 
królewską skórę. Oczywiście będziesz przy mnie, kiedy złoży przede mną wszystkie 
te bogactwa 
i zegnie swoje kolanka, które, mam nadzieję, będą ładne. – Rzucił Chamuasetowi 
ostre 
spojrzenie. – To twoja ostatnia szansa, synu. Jeżeli i tym razem mnie 
zawiedziesz, do końca życia 
będziesz patrolował zachodnią pustynię z żołnierzami Medżaj. Nie żartuję.
Złożył lekki pocałunek na policzku syna i odszedł dystyngowanym krokiem, nie 
czekając, aż 
uformuje się orszak dworaków. Chamuaset wrócił z Ibem do swoich komnat. Czuł się 
wyczerpany. Nie mogę pozwolić, aby taka sytuacja się powtórzyła, pomyślał. Muszę 
wypełniać 
swoje obowiązki, muszę zachować dystans... Jednak prawie natychmiast rysy ojca 
zatarły się 
w jego pamięci, ustępując miejsca pięknej twarzy Tabubu. Zrobiłby teraz 
wszystko, aby znaleźć 
się przy niej.
Następnego dnia, podczas ceremonii pogrzebowej Asetnofret, pałac opustoszał. 
Orszak 
pogrzebowy musiał pokonać długą trasę od królewskiego pałacu do Nilu, skąd 
tratwy przewiozły 
żałobników i dworzan na drugi brzeg, a potem w głąb ponurej, skalistej doliny, 
miejsca 
wiecznego spoczynku królowych Egiptu. Dla członków najbliższej rodziny i 
kapłanów rozbito 
namioty, reszta uczestników ceremonii musiała radzić sobie sama, spędzając czas 
na drzemce 
i plotkach, podczas gdy spowite bandażami ciało Asetnofret, złożone w ciężkim 
kwarcytowym 
sarkofagu, przygotowywano do ostatniej podróży w mroczną ciszę grobowca.
Przez trzy dni Chamuaset i jego bliscy stali lub siedzieli, bili pokłony lub 
odprawiali modły. 
Ostre tebańskie słońce wysysało resztki wilgoci z ich skóry, a piasek 
przyczepiał się do mokrych 
od potu ciał i wciskał pod ubrania. W końcu Chamuaset wszedł do grobowca wraz z 
ojcem, aby 
złożyć wieńce z kwiatów na włożonych jeden w drugi sarkofagach, z których 
najmniejszy krył 
ciało Asetnofret. Kiedy wyszli na zewnątrz, słudzy zamietli podłogę, usuwając 
ślady ich stóp, zaś 
kapłani-sem przeciągnęli sznur przez pieczęcie na drzwiach i stanęli obok z 
pieczęcią 
przedstawiającą szakala i dziewięciu jeńców – symbolem śmierci.
Ramzes odwrócił się w milczeniu i wsiadając do lektyki otrząsnął piasek ze stóp. 
Chamuaset 
z rodziną poszli za jego przykładem i wkrótce znaleźli się w chłodnych 
komnatach, przygnębieni 
i zmęczeni.
– Każ spakować nasze rzeczy – polecił Chamuaset Ibowi. – Jutro rano wracamy do 
Memfis.
Zarządca skinął głową i wyszedł. Obecna w komnacie Nubnofret zbliżyła się do 
Chamuaseta. 
Przez chwilę patrzyli na siebie bez słowa. Chamuaset spostrzegł, że ręka żony 
drży, jakby chciała 
dotknąć jego ramienia, lecz uznała, że nie powinna tego robić.
– Chamuasecie, chciałabym pojechać z Ramzesem na północ, do Delty – powiedziała. 
– 
Potrzebny mi odpoczynek, trochę czasu z dala od kurzu i hałasu budowy. Wrócę za 
miesiąc.
Chamuaset nie spuszczał wzroku z jej twarzy. Chłodno patrzące oczy nie zdradzały 
żadnych 
myśli. Chce odpocząć ode mnie, pomyślał.
– Przykro mi, ale się nie zgadzam – odparł zdecydowanym tonem. – Zarządzasz 
naszą 
posiadłością, a zaraz po naszym powrocie Tabubu wprowadzi się do domu konkubin. 
Jeżeli nie 
będzie cię, aby ją powitać i ułatwić jej przeprowadzkę do nowego domu, postąpisz 
wbrew 
zasadom dobrego wychowania, a poza tym, co powiedzą ludzie?
– Powiedzą, że Nubnofret, główna małżonka księcia Chamuaseta, nie akceptuje 
osoby, którą 
książę wybrał na swoją drugą żonę, i chce w ten sposób zademonstrować swoje 
niezadowolenie – 
warknęła. – Czy już nie liczysz się z moimi uczuciami? Czy nie widzisz, że 
martwię się o ciebie, 
że twój ojciec także się niepokoi? Nie rozumiesz, że Tabubu cię zniszczy?
Obrzuciła go wyniosłym spojrzeniem, prychnęła wzgardliwie i poszła do swojej 
komnaty.
Mam tego dość, pomyślał Chamuaset. Dość zamętu, dość karuzeli konfliktów, bólu, 
pragnienia i poczucia winy.
– Ib, poszukaj Ameka! – zawołał głośniej niż było to konieczne. – Przeprawimy 
się na drugą 
stronę rzeki, do min świątyni królowej Hatszepsut. Są tam napisy, które chcę 
zbadać przed 
wyjazdem.
Praca przyniesie rozwiązanie moich problemów, powtarzał sobie z zapałem. Przy 
pracy czas 
minie szybciej, zaś już jutro znajdę się na pokładzie zmierzającej do domu 
barki, a tam będzie 
czekać ona i wszystko wróci do normalnego stanu. Opuścił komnatę, mocno 
zatrzaskując za sobą 
drzwi.
Hori starał się unikać krewnych i znaleźć ukojenie w długich wędrówkach brzegiem 
rzeki 
i po bazarach. Przesiadywał również w świątyni Amona, ukryty za jednym z filarów 
na 
zewnętrznym dziedzińcu, wpatrzony w cienką nitkę dymu kadzidła, tlącego się w 
kadzielnicy 
przed wejściem. Próbował się modlić, lecz w myślach pojawiały się wyłącznie 
słowa pełne 
goryczy i gniewu.
Pewnego dnia, kiedy wracał ze świątyni w kierunku zatłoczonej osiołkami drogi, 
usłyszał, 
jak ktoś woła go po imieniu. Odwrócił się, przysłaniając oczy dłonią. W 
odległości kilkunastu 
kroków od niego zatrzymała się lektyka. Zasłony rozsunęły się i Hori dostrzegł 
długą nogę, 
której kostkę zdobiły złote bransolety, oraz rąbek śnieżnobiałej szaty. Serce 
załomotało mu 
w piersi. Ruszył biegiem ku osobie, którą wziął za Tabubu, zaraz jednak 
zorientował się, że 
wychylająca się zza zasłony kobieta jest znacznie młodsza i niższa od ukochanej. 
Była to Nefert-
chaj, córka głównego architekta faraona. Przypomniał sobie, że poznał ją podczas 
ostatniego 
pobytu w Delcie. Ładna i pełna życia dziewczyna siedziała obok niego w czasie 
uczty, a po jej 
zakończeniu dołożyła wszelkich starań, aby ją pocałował. Podszedł do lektyki, a 
ona oddała mu 
pokłon.
– Witaj, Nefert-chaj – powiedział.
– A więc nie myliłam się, to naprawdę książę Hori – rzuciła wesoło. – 
Wiedziałam, że 
przybędziesz do Teb na pogrzeb babki, nie spodziewałam się jednak, że mnie 
zapamiętasz. 
Bardzo mi to pochlebia!
– Jakże mógłbym cię zapomnieć? – odparł, starając się nadać głosowi beztroskie 
brzmienie. 
– Nie jesteś najskromniejszą i najmniej rzucającą się w oczy damą dwom. Cieszę 
się, że cię 
widzę, Nefert-chaj. Dokąd się wybierasz?
Roześmiała się, ukazując równe, białe zęby.
– Miałam spędzić czas na modłach, ale szczerze mówiąc, zależało mi na wyrwaniu 
się 
z pałacu. Jesteśmy stłoczeni w niewygodnych pomieszczeniach niczym ryby w 
rondlu. Z trudem 
łapię tam oddech. A jakie są twoje plany?
– Skończyłem już swoje modlitwy – odparł z powagą. – Miałem zamiar przejść się 
trochę 
nad rzeką.
Ucieszył się, że może z nią porozmawiać. Miała świeżą, pogodną twarz i była 
zdrową, młodą 
istotą o włosach splecionych w cztery grube, błyszczące warkocze, których końce 
muskały 
delikatną skórę na wpół obnażonych piersi. Jej oczy śmiały się, emanował z niej 
optymizm. 
Poczuł, że jakaś część przygnębienia zniknęła bez śladu.
Nefert-chaj wykrzywiła wargi, udając przerażenie.
– Samotny spacer, książę? Bez przyjaciół czy choćby strażnika? Mam lepszy 
pomysł: 
poszukajmy odludnego miejsca nad rzeką i popływajmy trochę. Modlitwy odmówię 
wieczorem, 
Amon na pewno się nie obrazi.
W pierwszej chwili chciał odmówić, lecz ze zdumieniem stwierdził, że się 
uśmiecha.
– Dziękuję – powiedział. – To bardzo miła propozycja. Znasz takie miejsce?
– Nie, ale możemy kazać tragarzom iść wzdłuż rzeki, dopóki go nie znajdą. – 
Przesunęła się 
i poklepała dłonią wgłębienie, jakie jej ciało pozostawiło na poduszce. – 
Usiądziesz, książę?
Znowu zamierzał odmówić, jednak zanim zdążył pomyśleć, już siedział obok niej. 
Tragarze 
unieśli lektykę, która zakołysała się w rytm ich kroków.
– Simut, poszukaj spokojnego miejsca nad rzeką! – zawołała do głównego tragarza, 
potem 
opuściła zasłony i odwróciła się do Horiego. Jej śliczna, drobna twarz znalazła 
się tuż przy jego 
twarzy. Niespodziewanie przypomniał sobie, że ma splątane i brudne włosy, skórę 
oblepioną 
pyłem, a szatę nieświeżą i pogniecioną.
– Gdybyś był o dziesięć lat młodszy, powiedziałabym, że jesteś niesfornym 
chłopcem, który 
uciekł z domu – powiedziała. – Wyglądasz, jakbyś miał za sobą jakieś 
przerażające przygody. 
Czy twój ojciec wic, gdzie jesteś?
Uśmiechnął się z podziwem.
– Przepraszam za mój wygląd, Nefert-chaj – odpowiedział. – Musiałem przemyśleć 
pewną 
sprawę, która nie daje mi spokoju i sprawia, że zobojętniałem na wszystko z 
wyjątkiem własnego 
cierpienia. – Niepewnie przeczesał palcami wilgotne od potu włosy. – Spotkanie z 
tobą okazało 
się dla mnie ze wszech miar korzystne...
– Bo doskonale wiesz, że przyda ci się kąpiel – dokończyła, chichocząc. – Jesteś 
irytującym 
mężczyzną, książę. Zawsze zjawiasz się na dworze zupełnie niespodziewanie, 
krążysz po 
korytarzach i ogrodach z głową w chmurach i znowu znikasz. Stanowisz główny 
temat plotek 
wielu z moich przyjaciół. Ktoś mówi: „Wydawało mi się, że wczoraj widziałem przy 
fontannach 
księcia Horiego, ale nie jestem pewien. Czyżby przybył na dwór?” Nikt nie 
potrafi na to 
odpowiedzieć, więc zaczynamy mówić o tym, jaki jesteś tajemniczy i zarzucamy ci, 
że to przez 
ciebie jesteśmy znudzeni i niezadowoleni.
Zaśmiała się ponownie, a on nie mógł się oprzeć zachwytowi, jaki budziła w nim 
ta ruchliwa, 
pachnąca perfumami Egipcjanka. Ogarnęło go przemożne pragnienie, aby zwierzyć 
się jej ze 
wszystkiego. Chciał przelać wszystkie swoje rozterki w te delikatne, 
przypominające muszelki 
uszy, zobaczyć, jak marszczy brwi i poważnieje, jednak w ostatniej chwili zdołał 
się opanować. 
Tak będzie lepiej, pomyślał. Jest zabawna, pełna życia i na pewno uda jej się 
oderwać mnie od 
smutnych myśli.
– Nie miałem pojęcia, że jestem obiektem zainteresowania dworzan – powiedział 
szczerze.
Nefert-chaj położyła się na plecach i zaczęła obracać w palcach łodyżkę 
zwiędłego kwiatu 
lotosu.
– Może trochę przesadziłam – przyznała. – Pewnie w ogóle nie jesteś tajemniczy. 
Moje 
przyjaciółki i ja uważamy ten wyraz roztargnienia na twojej twarzy za coś 
ekscytującego 
i egzotycznego, to wszystko. Kobiety są tak głupio romantyczne, nie sądzisz, 
książę?
Niektóre tak, pomyślał ponuro, bo inne są okrutne, a jeszcze inne mają za nic 
romantyczne 
bzdury i pragną wyłącznie bogactwa, łudząc nieszczęsne ofiary zmysłowym urokiem.
– Nie są głupie, zaś w tym, że są romantyczne, nie ma nic złego – stwierdził. – 
Miłość jest 
wspaniała, Nefert-chaj.
Westchnęła głęboko.
– Doprawdy, książę? Czyżbyś był zakochany? Czy mężczyźni mogą marzyć o 
głupstwach 
i wpatrywać się w przestrzeń z niemądrym wyrazem twarzy? Czy mogą kraść 
obiektowi swoich 
westchnień bransoletę lub kawałek papirusu, aby potem oglądać je w samotności i 
przytulać do 
nich wargi? – Przewróciła oczami i obrzuciła go rozbawionym spojrzeniem. – 
Zachowują się tak, 
książę?
Jakaż ty jesteś niewinna, pomyślał, patrząc w jej śliczną twarzyczkę. 
Wyrafinowana, 
gadatliwa, światowa, a jednak cudownie niewinna. W oczach Szeritre nie ma już 
takiej 
niewinności. Już nie.
– Ile masz lat, Nefert-chaj? – zapytał nagle.
Wydęła lekko wargi.
– No tak, teraz będę musiała wysłuchać kazania – powiedziała. – Mam siedemnaście 
lat. Mój 
ojciec od roku szuka dla mnie męża, jak na razie bez powodzenia. – Usiadła, 
obejmując kolana 
ramionami. – Zasugerowałam mu ciebie na kandydata. Krew płynąca w moich żyłach 
jest 
wystarczająco szlachetna, chociaż nie królewska. Ojciec stwierdził, że najpierw 
będziesz musiał 
poślubić małżonkę z królewskiego rodu, dopiero później arystokratkę. – Twarz 
Nefert-chaj 
rozjaśnił uśmiech. – A więc pospiesz się, książę, i weź za żonę jakąś nudną 
dziewczynę błękitnej 
krwi, żebyś mógł jak najszybciej zwrócić uwagę na mnie. Mogłabym też być 
pierwszą 
kandydatką do twojego haremu. Tak, wybierz mnie na swoją konkubinę, ożenić 
zdążysz się 
później.
Po raz pierwszy od wielu dni Hori wybuchnął spontanicznym, wesołym śmiechem. Łzy 
spływały mu po policzkach, żłobiąc korytarze w warstwie kurzu i zmywając z serca 
twardą 
powłokę. Nefert-chaj patrzyła na niego z wyraźną irytacją.
– Dziewczyno! – wydyszał wreszcie. – Po czym można poznać, kiedy mówisz 
poważnie, 
a kiedy żartujesz? Zapewniam cię, że gdy będę gotów zawrzeć związek małżeński, 
twoje imię 
przedstawię ojcu jako drugie z kolei.
– Jako drugie?
– Po nudnej dziewczynie z błękitną krwią w żyłach, oczywiście!
Lektyka opadła na ziemię. Nefert-chaj odsunęła zasłony i wyjrzała.
– Doskonale! – zawołała. – To idealne miejsce, Simut! Chodźmy, książę. Napcham 
ci błota 
do ust za to, że nie padłeś mi do stóp.
Wygramolili się z lektyki. Płynącą wolno rzekę oddzielał od nich wąski pas 
czystego piasku, 
a dwa zgarbione drzewa pochylały się nad jej taflą. Niewielkie wzniesienie 
osłaniało ich od 
drogi. Dobiegały stamtąd głosy i miękki tupot oślich kopyt.
Horiego ogarnęło beztroskie uniesienie. Jednym szybkim ruchem zerwał przepaskę, 
rzucił na 
ziemię i pobiegł do wody, trochę wyczuwając, a trochę słysząc, jak Nefert-chaj 
pozbywa się 
sukni i podzwaniających ozdób. Po chwili objęły go chłodne fale Nilu, zmywając 
brud i kurz 
z jego skóry. Czy ja śnię? – pomyślał nieprzytomnie. Czyżby bogowie pozwolili mi 
wrócić do 
dawnego życia, czyżby zdecydowali się mnie ocalić? Woda za-kołysała się, kiedy 
Nefert-chaj 
wskoczyła do wody. Po chwili dziewczyna wynurzyła się na powierzchnię, 
odrzucając do tyłu 
mokre włosy. Woda spływała po jej jedwabistej skórze. Ponownie znurkowała i Hori 
poczuł, jak 
ociera się o jego kolana. Wziął głęboki oddech i zanurzył się, usiłując ją 
złapać, ona jednak 
umknęła mu, kierując się na środek rzeki.
Pływali i bawili się beztrosko, a ich śmiech przyciągał uwagę ludzi na 
mijających ich 
barkach i łodziach. Kiedy wyszli z wody, położyli się na gorącym piasku, w 
cieniu rosnących nad 
brzegiem drzew o powykręcanych gałęziach, nadzy, zdyszani i szczęśliwi.
– Sądzisz, że twoja królewska małżonka kiedykolwiek zniży się do tego, aby 
wetrzeć ci we 
włosy garść rzecznego błota? – zapytała Nefert-chaj, mrużąc oczy w słońcu.
Hori oparł się na łokciach i odrzucił włosy z twarzy, skrapiając dziewczynę 
gęstym deszczem 
maleńkich kropli.
– Naturalnie że nie – odparł bez wahania. – Moja szanowna małżonka nigdy nie 
wystawi 
nosa na słońce w obawie, aby jej skóra nie poczerniała jak skóra chłopki, nigdy 
też nie zanurzy 
się w rzece.
Pocałował ją, lekko przyciskając usta do jej warg. Nefert-chaj otoczyła 
ramionami jego szyję 
i przywarła do niego całym ciałem. Hori poczuł jej język w swoich ustach i 
zrozumiał, że 
popełnił błąd. Nefert-chaj miała niewłaściwy smak, a kształt jej twarzy nie 
pasował do marzeń, 
piersi były zbyt małe, a całe ciało drobniejsze od tego, którego pożądał. 
Dopuszczam się zdrady, 
pomyślał. Nie bądź śmieszny, odpowiedział sam sobie. Z Tabubu nie łączą cię 
żadne więzy poza 
tymi, które sam wymyśliłeś. Zacisnął powieki i nadal całował Nefert-chaj, nie 
potrafił jednak 
pozbyć się wrażenia, że zdradza Tabubu. W końcu odsunął się od dziewczyny i 
wstał.
– Popołudnie ma się już ku końcowi – powiedział. – Czas się ubrać i wracać do 
pałacu.
Nefert-chaj podniosła się z ziemi i delikatnie dotknęła jego policzka.
– Czy zrobiłam coś złego, książę? – zapytała z niepokojem. – Może obraziłam cię 
swoją 
gadaniną?
Z żalem uniósł jej dłoń do ust.
– Nie – odparł. – Niczym mnie nie obraziłaś, Nefert-chaj. Jesteś piękna i 
inteligentna, dlatego 
mam nadzieję, że twój ojciec zaręczy cię z mężczyzną, który zasługuje na tak 
rzadki skarb.
Jej oczy pociemniały.
– Ale tym mężczyzną nie będziesz ty, Hori.
– Masz rację. I bardzo tego żałuję.
Zdobyła się na słaby uśmiech.
– Ja również. Czy jest ktoś inny?
Kiedy skinął głową, westchnęła.
– Powinnam była się domyślić. Byłam naiwna wierząc, że najprzystojniejszy 
mężczyzna 
w Egipcie nie jest z nikim związany. Cóż, umieśćmy jak najwięcej piasku i szlamu 
na 
poduszkach mojej lektyki, aby niewolnicy mieli co robić dziś wieczorem.
Ruszyła w górę zbocza, podnosząc z ziemi szatę. Hori poszedł za nią, obserwując 
z żalem 
napinające się mięśnie jej kształtnych pośladków i pleców.
Ubrali się pospiesznie, obudzili drzemiących tragarzy i Nefert-chaj poleciła, 
aby zaniesiono 
ich do pałacu. Gdy usiadł obok niej w ciasnej kabinie, zajęła się otrząsaniem 
piasku z nóg 
i zaplataniem włosów, przez cały czas gawędząc o niczym. Hori odpowiadał 
najlepiej, jak umiał, 
nie mając odwagi spojrzeć jej w oczy.
Wysiadł przy głównym wejściu, podziękował za urocze chwile i odszedł, nie 
oglądając się za 
siebie. Nigdy jeszcze nie czuł do siebie takiego obrzydzenia i po raz pierwszy 
dostrzegał pręty 
klatki, która uniemożliwiała mu przebywanie w normalnym świecie. Zdawał sobie 
sprawę, że 
sam ją zbudował, nie mógł sobie jednak przypomnieć, jak to uczynił. Wiedział 
jedno – z tej 
klatki nie było wyjścia.
XVI
Dobrze traktuj zależnych od ciebie.
Jest to obowiązek wszystkich, którym bóg sprzyja.
Cztery dni po powrocie całej rodziny z Teb niewolnik powiadomił Chamuaseta o 
przybyciu 
Ptah-sancha. Książę, zgodnie z daną Ramzesowi obietnicą, przeglądał zaległą 
korespondencję, 
z ulgą więc oderwał się od kolejnej noty protestacyjnej od któregoś z 
drugorzędnych ministrów, 
odprawił pisarza i wyszedł zza biurka, aby powitać młodego człowieka.
Ptah-sanch oddał mu pokłon. Był mocno opalony, białka oczu połyskiwały jasnym 
błękitem, 
a wargi wydawały się poparzone. Chamuaset odniósł wrażenie, że młodzieniec jest 
zmęczony 
i spięty. Natychmiast pomyślał o długiej podróży, którą odbył, za jedyne 
towarzystwo mając 
zwłoki ojca oraz kilku strażników, toteż objął go serdecznie.
– Witaj w domu – powiedział, prowadząc go do biurka i podając czarkę pełną piwa. 
– Mam 
nadzieję, że balsamowanie ciała twego ojca przebiegło bez przeszkód. Kapłani 
domu śmierci 
i najwyższy kapłan Ptaha już czekają, aby pochować go z wszelkimi honorami.
Ptah-sanch duszkiem wychylił czarkę i odstawił ją na blat biurka.
– Dziękuję, panie – powiedział. – Zwłoki ojca spoczywają już w domu zmarłych. 
Sam 
nadzorowałem balsamowanie i jestem usatysfakcjonowany.
Musiało ci być ciężko, pomyślał Chamuaset. Wskazał pisarzowi krzesło, lecz młody 
człowiek zawahał się.
– Ukończyłem pracę, którą mi zleciłeś – oznajmił. – Oto rezultaty.
Wyciągnął zza pasa zwój, który Chamuaset chwycił niecierpliwie, po czym zerknął 
na 
stojącego ze spuszczoną głową młodzieńca.
– O co chodzi? – zapytał z mieszanką irytacji i niepokoju. – Czy zwój ten 
zawiera złe wieści, 
czy też podróż przyprawiła cię o złe samopoczucie?
Ptah-sanch natychmiast uniósł głowę i uśmiechnął się.
– Podróż przyprawiła mnie o zamęt myśli, panie – odpowiedział. – To wszystko.
Chamuaset złamał osobistą pieczęć pisarza i rozwinął dokument.
– Wobec tego najlepiej będzie, jeśli udasz się teraz do swojej komnaty i 
odpoczniesz do 
końca dnia. Powiadomię kapłanów, że pogrzeb Penbuja może odbyć się za trzy dni. 
Czy to ci 
odpowiada?
Ptah-sanch skinął głową. Chamuaset pogrążył się w lekturze, zapominając o całym 
świecie. 
Twarz rozjaśniała mu się w miarę czytania.
– Bardzo dobrze się spisałeś – powiedział w końcu. – Wręcz doskonale. Możesz 
odejść.
Kiedy został sam, osunął się na krzesło i zamknął oczy. Ostatnia przeszkoda na 
drodze do 
małżeństwa została pokonana. Tabubu mówiła prawdę. Nigdy nie wątpił w jej słowa, 
lecz gdzieś 
tam czaiło się podejrzenie, że w nieco przesadny sposób przedstawiła historię i 
pochodzenie 
swojego rodu. A jednak nie – wszystko to miał teraz przed oczami, spisane 
staranną ręką pisarza 
na beżowym papirusie. Posiadłość niewielka, lecz zyskowna. Ród szlachetnego 
pochodzenia. 
Mały, lecz funkcjonalny dom, w którym on i Tabubu mogliby zatrzymać się zimą, 
gdy Koptos 
nie będzie przypominać rozpalonego pieca, a on zechce spędzić z ukochaną trochę 
czasu z dala 
od oskarżających spojrzeń Nubnofret. Nie będzie tam miał żadnych obowiązków, 
cały czas 
poświęci wyłącznie nowej małżonce. Tabubu rozkwitnie jak dojrzały pąk, bo 
znajdzie tam 
spokój, którego nie ma w ruchliwym Memfis. Doskonale pamiętał południe. Cisza, 
niespodziewane i przyjemne chwile osamotnienia, gdy wiatr gwiżdże i wznosi 
chmury piasku, 
zbyt rozgrzanego, by zanurzyć w nim stopy, Nil płynący przez najbardziej 
pierwotny 
z krajobrazów, na który składa się bezmiar błękitnego nieba i migoczące w słońcu 
wydmy.
– Przybywaj, Tabubu – wyszeptał.
Wstał, czując dziwną lekkość i pustkę, po czym przywołał pisarza. Kiedy ten się 
zjawił, 
podyktował mu krótki list do Tabubu i poszedł odszukać Nubnofret. Pogrzeb 
Penbuja miał odbyć 
się za trzy dni, więc Tabubu będzie mogła wprowadzić się w dzień po ceremonii. 
Potem 
rozpocznie się Pachons, miesiąc zbiorów, początek wzbierania Nilu. Początek 
nowego życia, 
pomyślał radośnie.
Stary przyjaciel Chamuaseta, jego towarzysz, doradca, a czasami surowy sędzia, 
został 
pochowany z honorami w grobowcu, który wybudował sobie w Sakkarze. Jego ściany 
zdobiły 
malowidła przedstawiające najprzyjemniejsze chwile z jego życia. Tu siedział 
wyprostowany jak 
struna, z głową lekko pochyloną nad tabliczką, zapisując słowa dyktowane przez 
pana. Tu stał 
w łodzi, mierząc oszczepem w stado znieruchomiałych kaczek, zaś obok niego 
klęczał mały 
Ptah-sanch z dziecięcym kosmykiem. Tutaj składał ofiarę Thotowi, unosząc ku 
górze 
kadzielnicę, podczas gdy bóg z łaskawą aprobatą zwracał ku niemu ptasi dziób. 
Patrząc na te 
malowidła, Chamuaset czuł spokój i radosną satysfakcję, jakie emanowały z 
należących do 
Penbuja rzeczy. Jego pisarz i przyjaciel pożytecznie przeżył życie, słusznie 
szczycąc się swymi 
umiejętnościami i osiągnięciami. Był uczciwy i nie musiał obawiać się ceremonii 
ważenia serca 
w Sali Sądu. To prawda, że był jeszcze stosunkowo młody i za wcześnie pożegnał 
się z tym 
światem, lecz Chamuaset był pewien, iż Penbuj odszedł, niczego nie żałując.
Po uczcie, która odbyła się pod książęcym niebiesko-białym baldachimem, tańcach, 
winie 
i obowiązkowych modlitwach za zmarłego, Chamuaset patrzył, jak kapłani 
opieczętowują 
wejście do grobowca, a potem robotnicy zasypują je piaskiem i gruzem. Opłacił 
już 
wartowników, którzy przez cztery miesiące mieli strzec spokoju Penbuja przed 
rabusiami. Czyż 
to nie ironia losu? Przecież on sam włamywał się do grobowców. Nie potrafił 
znieść tej myśli 
i pozwolił jej odpłynąć na skrzydłach ledwo wyczuwalnego powiewu wiatru.
– Obyś żył wiecznie, stary przyjacielu – wyszeptał. – Nie sądzę, abyś chciał 
dalej pracować 
w moim domu. Należałeś do dawnego porządku, porządku, którego już nie ma. Twój 
syn nie 
będzie musiał żyć w stanie wewnętrznego rozdarcia, jakie stałoby się twoim 
udziałem...
Zaczekał, aż wejście zostanie całkowicie zasypane, a robotnicy odprawieni. Wtedy 
wstał, 
wsiadł do lektyki i wrócił do domu.
Następnego ranka wszyscy domownicy czekali przy stopniach wodnych, aby powitać 
Tabubu w jej nowej siedzibie. Chamuaset, Nubnofret, Hori i Szeritre stali obok 
siebie, każde 
zajęte własnymi myślami. Kiedy przybrana kolorowymi wstęgami barka Siseneta 
ukazała się 
w polu widzenia, Szeritre wzięła Chamuaseta za rękę. Wykąpany, starannie 
umalowany i ubrany 
Hori obserwował bez wyrazu zbliżającą się barkę. Wyniosła Nubnofret skinieniem 
głowy 
przywołała czekającego w pobliżu kapłana, który zszedł po stopniach i rozpoczął 
modlitwę 
błogosławieństwa i oczyszczenia, a jego uczeń skrapiał ciepłe kamienie mlekiem i 
byczą krwią.
Tabubu wyłoniła się z kabiny wsparta na ramieniu syna. Hor-min spojrzał na 
Szeritre 
i odwrócił wzrok. Powiedział coś do Siseneta i ostrożnie sprowadził matkę po 
trapie na ląd.
Nubnofret stała na środku ścieżki i to jej pierwszej, zgodnie ze zwyczajem, 
Tabubu oddała 
pokłon. Nubnofret była nie tylko księżniczką, ale i tą, która zarządza domem. 
Spięty 
i zdenerwowany pan domu nie miał najmniejszych wątpliwości, że dobre wychowanie 
nie 
pozwoli żonie w sposób jawny okazać Tabubu niechęci. Nubnofret zachowałaby się 
z nieskazitelną poprawnością, nawet gdyby horda hetyckich wojowników łupiła jej 
dom, a jej 
zostałoby jedynie parę chwil życia. Myśl ta wywołała mimowolny uśmiech na jego 
twarzy. 
Szeritre puściła dłoń ojca. Zauważył, że ona również jest bardzo zdenerwowana. 
Jej drobna, 
nieładna twarz była blada.
– Tabubu, witam cię w tym domu w imię mojego i twojego małżonka, księcia 
Chamuaseta, 
kapłana Ptaha, kapłana Re, pana twojego i mojego życia – powiedziała dobitnie 
Nubnofret. – 
Powstań i oddaj mu cześć.
Tabubu podniosła się z wdziękiem, który zaparł Chamuasetowi dech w piersi już 
przy 
pierwszym spotkaniu. Kiedy odwróciła się do Chamuaseta i upadła przed nim na 
twarz, słońce 
zalśniło w prostym srebrnym diademie na jej czole. Zadrżał, czując jej wargi na 
swoich stopach. 
Poczuł, że się czerwieni. Tabubu wstała, błyskając czarnymi oczami spod 
umalowanych złotą 
szminką powiek.
– Podpisaliśmy umowę małżeńską, Tabubu – powiedział zgodnie ze zwyczajem jej 
nowy 
mąż, modląc się w duchu, aby nie stracić głosu. Umysł bowiem miał zamroczony 
widokiem jej 
lekko rozchylonych, umalowanych pomarańczową henną warg i wielkich, 
wszechwidzących 
oczu. – W obliczu Thota, Seta i Amona, patronów tego domu, przysięgam, że 
potraktowałem cię 
uczciwie, czego dowodem jest mój podpis złożony na umowie. Czy ty również 
składasz taką 
przysięgę?
– Najszlachetniejszy książę, przysięgam na Thota i Ozyrysa, patronów domu, w 
którym 
niegdyś mieszkałam, że nie mam innego żyjącego małżonka. Przedstawiłam zgodnie z 
prawdą 
stan mojego majątku, zaś umowę podpisałam w duchu szczerości i uczciwości – 
odpowiedziała 
dobitnie i głośno. – Na to przysięgam.
Stojący za nią Sisenet poruszył się, przestępując z nogi na nogę, a Hormin 
uśmiechnął się do 
Szeritre. Cała trójka wydawała się przepełniona dziwną wesołością, zupełnie 
jakby lada chwila 
mieli wybuchnąć głośnym śmiechem.
Nic dziwnego, że są szczęśliwi, pomyślał Chamuaset, ujmując dłoń Tabubu. Ja 
również 
jestem bardzo szczęśliwy. Chce mi się śmiać, mam ochotę połaskotać ją w sposób, 
który nie 
przystoi księciu. Uśmiechnął się, a Tabubu odpowiedziała mu uściskiem chłodnych 
palców.
Służba ustawiła się po obu stronach szerokiej ścieżki prowadzącej do domu. 
Nubnofret 
wstąpiła na nią jako pierwsza, dając kapłanowi znak, że może zaintonować pieśń. 
Drugi kapłan 
szedł kilka kroków przed swym zwierzchnikiem, a białe mleko i czerwona krew 
łączyły się 
w różowe strużki na gorącym kamieniu, parując i wsiąkając w trawę. Słudzy padali 
na twarz, 
oddając cześć nowej pani, która mijała ich wsparta na ramieniu męża, wiodąc za 
sobą swoich 
najbliższych. Uroczysty pochód minął główne wejście i skierował się do 
północnego ogrodu, 
obchodząc pogrążone w chaosie miejsce budowy. Chamuaset zauważył, że Tabubu 
szybkim 
spojrzeniem oceniła postępy prac, potem znowu utkwiła wzrok w koronach drzew.
Na tyłach domu do orszaku przyłączył się harfiarz. Jego przyjemny tenor łączył 
się 
z tęsknymi dźwiękami instrumentu i ćwierkaniem ptaków, które przylatywały do 
fontanny napić 
się wody. Dalej znajdowały się pomieszczenia dla służby, kuchnie, magazyny i 
spichlerze, po 
prawej zaś stronie, w otoczeniu drzew, stał dom konkubin. Zgromadziły się przed 
nim ubrane 
w odświętne szaty kobiety Chamuaseta. Książę przypomniał im, że Tabubu stoi 
wyżej od nich 
i dopóki będzie tu mieszkać, do niej należy ostatnie słowo. O mały włos nie 
powiedział, że słowo 
Tabubu jest prawem, na szczęście w ostatniej chwili uświadomił sobie, że to 
Nubnofret jako 
główna małżonka zarządza konkubinami i całym domem. Usunął się na bok i 
przywołał ją 
gestem. Nubnofret zbliżyła się dostojnym krokiem, wzięła Tabubu za rękę i 
wprowadziła ją do 
domu.
– Znajdujesz się teraz pod opieką pana tego domostwa – powiedziała. – Tak jak ty 
oczekujesz od niego dobroci i towarzystwa, on oczekuje od ciebie wierności 
ciała, umysłu i ka. 
Czy zgadzasz się na to?
– Zgadzam się – odparła Tabubu.
W tym momencie kapłan rozbił u stóp Tabubu dwa gliniane dzbany z mlekiem i krwią 
zwierząt. Rytuał ten miał zapewnić radość i błogosławieństwo nowemu związkowi. 
Wszyscy 
zaczęli klaskać w dłonie. Chamuaset wyminął Nubnofret i wziął Tabubu w ramiona.
– Kiedy twoja siedziba będzie gotowa, powtórzymy tę ceremonię – powiedział z 
uśmiechem. 
– Na razie jednak musisz się zadowolić dwiema skromnymi komnatami. Witaj w domu, 
najdroższa siostro.
Pocałował ją przy wtórze gromkich oklasków, potem zgodnie ze zwyczajem zostawił 
młodą 
żonę samą, aby mogła nacieszyć się nowym domem.
– Nubijscy tancerze, których wynająłeś na dzisiejszy wieczór, już przybyli – 
poinformowała 
go Nubnofret, kiedy wracali do domu. – Nie mam pojęcia, co z nimi począć. Każę 
chyba 
rozstawić kilka namiotów w południowym ogrodzie. Muszę też ustalić z Ibem, jak 
rozstawić 
stoły.
Zmierzyła Chamuaseta rozbawionym spojrzeniem. Jesteś głupim mężczyzną, który 
przeżywa 
drugą młodość, mówiły jej oczy, lecz ja mam na głowie znacznie ważniejsze 
sprawy.
Oddaliła się szybkim krokiem, poganiając przed sobą grupę podekscytowanych 
służących. 
Szeritre dotknęła ramienia ojca. Odwrócił się ku niej, czując że podeszwy 
sandałów ma lepkie od 
mleka i krwi, a w powietrzu unosi się duszący zapach tej mieszanki.
– Hormin powiedział mi właśnie, że zostaje w domu wuja – powiedziała Szeritre. – 
Myślałam, że przeprowadzi się do nas razem z matką. Czy nie moglibyśmy znaleźć 
tu jakiejś 
komnaty dla niego, ojcze? Proszę cię...
Chamuaset spojrzał w błagalnie wzniesione ku niemu oczy, obrysowane grubą, 
czarną 
kreską. Szeritre rozdzieliła dziś włosy pośrodku głowy, pozwalając im opaść 
lśniącymi lokami 
n> ramiona, zaś jej czoło zdobiła korona księżniczki, wąski, złoty diadem z 
wizerunkiem bogini 
Mut oraz dwoma złotymi piórami Amona z tyłu. Przetykana złotą nicią szata była 
na wpół 
przeźroczysta, a miękkie fałdy podkreślały zarys drobnych piersi i chłopięcej 
talii. Chamuaset 
pomyślał, że jeszcze niedawno córka włożyłaby suknie ze znacznie grubszego 
płótna, i garbiła 
się, ukrywając w ten sposób piersi przed spojrzeniami ciekawskich. Wydawało mu 
się nawet, że 
pomalowała sutki ciemnozłotą farbą. Czując nagłe ukłucie niepokoju, ujął ją pod 
brodę i uniósł 
ku sobie jej twarz.
– Dobrze wiesz, że Hormin będzie mógł tu zamieszkać dopiero po zakończeniu 
budowy – 
wyjaśnił łagodnie. – To już niedługo, Małe Słońce. Mam zresztą wrażenie, że 
Hormin woli na 
razie pozostać u wuja. Tu panuje zbyt wielki rozgardiasz.
Odsunęła się od niego gwałtownie.
– Jeżeli Hormin nie może tu zamieszkać, będę musiała odwiedzać go w domu 
Siseneta – 
rzuciła gniewnie. – Będę musiała zabierać ze sobą cały orszak i siedzieć w sali 
audiencyjnej lub 
w ogrodzie, rozmawiając o nieważnych sprawach. Nie chcę tego!
– Przesadzasz – zaprotestował. – Hormin prawie codziennie będzie odwiedzał matkę 
do 
chwili, kiedy uzna, że może zamieszkać razem z nią.
– Ale ja chcę się z nim widywać, kiedy przyjdzie mi na to ochota! – oznajmiła 
podniesionym 
głosem. – Ty masz już swoje szczęście, ojcze, i ja też chcę mieć swoje!
– Nie jestem pewien, czy podobają mi się wszystkie zmiany, jakie w tobie zaszły, 
Szeritre – 
powiedział cicho. – Stałaś się samolubna i uparta, a na dodatek niegrzeczna.
Spodziewał się, że zmiesza się i zaczerwieni, lecz ona nadal patrzyła na niego 
twardo.
– Nam również nie podobają się zmiany, które zaszły w tobie, ojcze. Od dawna nie 
troszczysz się o mnie, więc chyba nie powinnam być zaskoczona, że i tym razem 
nie okazałeś mi 
zrozumienia i współczucia. Chcę zaręczyć się z Horminem. Kiedy porozmawiasz o 
tym 
z Sisenetem?
– To nie jest odpowiednia chwila – odparł sztywno. – Przypomnij mi o tym w 
przyszłym 
tygodniu, kiedy radosne obchody dobiegną końca, a Tabubu zadomowi się w swoich 
komnatach. 
Nie chcę jej teraz o tym mówić.
Szeritre wykrzywiła wargi w drwiącym uśmiechu.
– Oczywiście – powiedziała.
Odwróciła się na pięcie i pobiegła do Hormina, który czekał na nią w cieniu 
domu. Zawrócili 
w stronę południowego ogrodu, za nimi zaś uformował się orszak służących.
Moja córka popadła z jednej skrajności w drugą, pomyślał. Bardzo zmieniła się 
pod 
wpływem Tabubu. To korzystne zmiany, czego najlepszym dowodem jest jej miłość do 
Hormina, 
cóż, kiedy towarzyszy im nieuprzejmość i arogancja. Na pewno jest to chwilowe, 
rozumiem 
nawet, dlaczego tak się dzieje, lecz niezależnie od wszystkiego tęsknię za dawną 
Szeritre.
– Czy udasz się, panie, na spoczynek i dopiero potem przebierzesz w świeże szaty 
przed 
popołudniową ucztą? – uprzejmie zapytał Kasa.
Chamuaset westchnął ciężko i wszedł do domu. Na ucztę na cześć Tabubu zostali 
zaproszeni 
wszyscy krewni. Faraon przysłał krótki list z gratulacjami i wyjaśnieniem, 
dlaczego nie może 
uczestniczyć w ceremonii. Podobny list nadszedł od Merenptaha, który życzył 
bratu szczęścia 
i pomyślności. Reszta rodziny miała przybyć na ucztę, wraz z dygnitarzami z 
Memfis oraz dużą 
grupą muzykantów, tancerzy i sztukmistrzów. W domu panowała atmosfera 
świątecznego 
podniecenia. Ciężki zapach kwiatów sprawił, że myśli Chamuaseta znowu zaczęły 
krążyć wokół 
Tabubu, egzotycznej i tajemniczej, która pewnie w tej właśnie chwili ogląda 
swoją nową siedzibę 
i marzy o nocy w ramionach małżonka. Pomyślał, że chyba nie uda mu się zasnąć.
– Nie mam ochoty na drzemkę – zwrócił się do Kasy. – Pójdę do gabinetu i trochę 
poczytam. 
Daj mi znać, kiedy zjawią się pierwsi goście.
Jednak nawet w gabinecie, gdzie panowała kojąca cisza, przerywana jedynie 
szmerem 
przesuwającej się po papirusie trzcinki w ręku Ptah-sancha, Chamuaset czuł się 
podekscytowany 
i niespokojny. Duszący aromat kwiatów dotarł aż tutaj, przesycił szatę i włosy, 
podsuwając mu 
nagle obraz nie radosnej uroczystości, lecz dwóch pogrzebów, w których tak 
niedawno 
uczestniczył. Ogarnęły go mdłości. Usiadł za biurkiem, oparł głowę na rękach i z 
zamkniętymi 
oczami czekał, aż poczuje się lepiej.
Uczta, która odbyła się tego wieczoru, należała do najwspanialszych w Memfis. 
Goście 
w bogatych strojach tłoczyli się w dużej sali audiencyjnej oraz w oświetlonych 
pochodniami 
ogrodach, gdzie stały stoły uginające się pod niezliczonymi półmiskami. Nagie 
tancerki, 
czarnoskórzy akrobaci z Nubii oraz urodziwa młodzież egipska obojga płci 
kołysali się w rytm 
melodii granych na lirze, harfie i bębnach. Nubnofret starannie wybrała podarki 
dla gości – 
korale z jaspisu i malachitu, ozdobne szkatułki z libańskiego cedru i wachlarze 
z krótkich, 
farbowanych na czerwono strusich piór osadzone w oprawie z elektronu. 
Sprowadzone z Delty 
wino pochodziło ze znakomitego rocznika, zaś obfitość dań była tak wielka, że 
zarządcy cieszyli 
się, iż służba przez następny tydzień jeść będzie resztki z uczty.
Tabubu siedziała na honorowym miejscu, po prawej ręce Chamuaseta, obserwując 
gości 
z niewielkiego podwyższenia i uśmiechając się łaskawie do wszystkich, którzy 
podchodzili, aby 
złożyć jej życzenia. Uczta była niezwykle udana, a jednak Chamuaset nie mógł 
otrząsnąć się 
z dziwnej melancholii. Szeritre i Hormin nie rozstawali się ani na chwilę, i 
głośno śmiali się 
z czegoś, co mówił młodzieniec. Hori siedział przy stole obok Antefa. Uważnie 
słuchał słów 
przyjaciela, a jego twarz po raz pierwszy od wielu tygodni rozjaśniał nikły 
uśmiech. Również 
Nubnofret i Sisenet pogrążeni byli w rozmowie, a on sam, musiał jedynie odwrócić 
lekko głowę 
i przesunąć dłoń, aby w namacalny sposób poczuć bliskość kobiety, którą 
uwielbiał ponad 
wszystko na świecie.
Mimo pozorów wesołości w sali audiencyjnej czaił się jakiś smutek. Chamuaset 
czuł, że 
czegoś tu brakuje. A może to dlatego, że nagle zabrakło mi celu, kiedy pokonałem 
tyle 
przeszkód, aby zdobyć nagrodę, pomyślał, kiedy Ib pochylił się, by napełnić 
puchar. Nagle 
rozległy się wrzaski i gwizdy gości, przyglądających się, jak jedna z nubijskich 
tancerek wygięła 
się tak mocno do tyłu, że jej twarz znalazła się na moment między nogami 
burmistrza Memfis.
Sisenet napotkał spojrzenie Chamuaseta i uniósł dłoń w przyjaznym geście. 
Chamuaset 
uśmiechnął się w odpowiedzi. Tabubu oparła się o niego i włożyła mu do ust 
kawałek dojrzałej 
figi. Czuł się wspaniale, a jednak czuł, że gdzieś tam z ogromnych, 
niewidzialnych ust 
nieskończoności płynie zimny, mrożący wszelką radość oddech.
Znacznie później, kiedy goście na niepewnych nogach wędrowali po domu i 
ogrodzie, 
Chamuaset i Tabubu wymknęli się z sali i po wyschniętej, ostrej trawie poszli do 
pogrążonego 
w ciszy domu konkubin. Żadna z kobiet nie wróciła jeszcze z uczty, więc tylko 
strażnik powitał 
ich u drzwi i poprowadził do komnat Tabubu.
Kiedy znaleźli się w środku i zapalili nocną lampę, Chamuaset sięgnął po swoją 
nagrodę. 
W ciągu minionych tygodni kochali się wiele razy, lecz Tabubu wciąż pozostawała 
dla niego 
niezgłębioną tajemnicą. Pragnął jej z tą samą bezradną tęsknotą, którą 
rozbudziła w nim kilka 
miesięcy temu i powoli zaczynał rozumieć, że akt miłosny nie zaspokoi dręczącego 
go 
pragnienia, jedynie je nasili. A jednak wracał do źródła swojego cierpienia, jak 
zwabiona 
światłem ćma, która spala się w płomieniu świecy. Dziś było podobnie – 
gwałtownemu 
pożądaniu, z jakim skonsumował swój związek, towarzyszył nieokreślony smutek, 
którego 
obecność wyczuł w czasie przyjęcia.
Nadszedł miesiąc Pachons, a wraz z nim upały, nie kończąca się seria gorących 
dni 
i dusznych nocy, podczas których kobiety wynosiły maty na płaskie dachy budynków 
i spędzały 
tam czas śpiąc, grając w kości lub rozmawiając. Na polach rozpoczęły się żniwa i 
Chamuaset 
z niepokojem czekał na doniesienia od mierniczych poziomu Nilu. Rzeka powinna 
wylać pod 
koniec miesiąca. Do tego czasu zbiory znajdą się już w spichlerzach. Robotnicy 
będą młócić 
zboże, a w magazynach przy winnicach rozpocznie się żmudny proces wygniatania 
winogron. 
Sa-Montu donosił, że tegoroczne zbiory z winnic faraona będą wyjątkowo obfite, a 
od zarządców 
przychodziły radosne listy, informujące o obfitych zbiorach z jego własnych pól.
W książęcym domu zapanował kruchy spokój. Prace budowlane dobiegały końca. 
Tabubu 
każdego ranka odwiedzała miejsce budowy i siedząc pod baldachimem do 
popołudniowego 
posiłku obserwowała, jak fellachowie kładą ostatnie cegły i wzmacniają 
konstrukcję dachu. 
Chamuaset często jej towarzyszył. Zostawiał korespondencję i przychodził do 
północnego 
ogrodu, aby omówić z małżonką wykończenie skrzydła i wystrój komnat, jak również 
porozmawiać o romansie Szeritre i Hormina, który odwiedzał matkę prawie 
codziennie lub 
o tym, czy Sisenet objąłby stanowisko głównego pisarza w Domu Życia w Memfis, 
gdzie 
znajdowała się biblioteka z rzadkimi zwojami.
Popołudniowy posiłek rodzina spożywała razem, i chociaż Tabubu dokładała starań, 
aby 
wciągnąć do rozmowy Nubnofret i Horiego, w jadalni panowała zawsze atmosfera 
przygnębienia. Nubnofret odpowiadała wyłącznie na pytania skierowane 
bezpośrednio do niej, 
Hori zaś szybko pochłaniał dania i znikał, uprzejmie przepraszając obecnych za 
swój pośpiech. 
Chamuaset był rozdrażniony i rozczarowany ich zachowaniem. Po swoich 
najbliższych 
spodziewał się czegoś więcej, nie miał jednak wystarczających powodów, aby 
udzielić im 
reprymendy. Z ulgą uciekał więc z jadalni i jak wszyscy najgorętszy okres dnia 
spędzał w łożu. 
Często nie mógł jednak zasnąć. Przewracał się z boku na bok i zastanawiał, czy 
panujące w domu 
napięcie kiedykolwiek zelżeje.
Późne popołudnia i wieczory bywały łatwiejsze. Po rozmowie z matką Hormin 
zabierał 
Szeritre i w asyście Bakmut oraz strażnika udawali się w jakieś ustronne miejsce 
w ogrodzie. 
Chamuaset i Tabubu szukali schronienia w domu konkubin i kochali się w cichej 
sypialni, gdzie 
przyćmione promienie słońca sączyły się przez żaluzje, zalewając pomarańczowym 
blaskiem 
pokryte potem ciało drugiej małżonki księcia. Chamuaset zapominał wtedy na 
chwilę o swojej 
rodzinie. Wieczorem wspólnie brali kąpiel, stojąc na kamieniach w łaźni, podczas 
gdy słudzy 
polewali ich chłodną wodą. Chamuaset lubił sam myć włosy Tabubu, ze zmysłową 
rozkoszą 
przeczesując między palcami gęste, mokre sploty.
Do wieczornych posiłków zwykle zasiadali w towarzystwie gości, których Tabubu 
oczarowywała inteligencją i dowcipem. Chamuaset z niepokojem obserwował 
Nubnofret, 
wiedział bowiem, że ma ona prawo zakazać Tabubu uczestniczenia w ucztach, ale 
jego główna 
małżonka nie zgłaszała żadnych zastrzeżeń i goście opuszczali dom księcia, 
zazdroszcząc mu 
dwóch tak różnych, a jednocześnie tak wspaniałych kobiet, z którymi dzielił 
życie.
Puls codzienności bił więc szybciej niż dawniej, lecz nie było to nieprzyjemne. 
Chamuaset 
zaczął nawet myśleć, że wszystko dobrze się ułoży, kiedy pewnego dnia Tabubu 
odłożyła 
oganiaczkę, którą bezskutecznie usiłowała rozproszyć chmurę dokuczliwych much i 
spojrzała na 
niego z powagą. Siedzieli na zasypanej poduszkami macie w cieniu drzew na 
granicy północnego 
ogrodu. Skrzydło, w którym miała zamieszkać Tabubu, było już gotowe, cegły i 
drewniane bale 
uprzątnięto, a ogrodnicy okopywali trawniki i kwietniki wokół gładkich, białych 
ścian nowej 
części domu. Komnaty były jeszcze puste, lecz następnego dnia mieli przybyć 
rzemieślnicy 
i malarze, aby spełnić polecenia Tabubu dotyczące wystroju jej nowej rezydencji. 
Chamuaset 
powiedział jej, aby zamawiała wszystko, na co ma ochotę, pewien, że okaże taki 
sam doskonały 
gust, z jakim urządziła swój poprzedni dom. Ostrzegła go z kokieteryjnym 
uśmiechem, że 
prostota nie jest tania, lecz on zbył jej uwagą pogodnym wzruszeniem ramion. 
Teraz odłożył na 
półmisek niedojedzone grono, którego ciemne owoce wkładał jej przed chwilą do 
ust, 
i przygotował się na kolejną rozmowę o jej planach.
– Dajże spokój – powiedział z uśmiechem. – Rozpoznaję ten wyraz twarzy, droga 
siostro. 
Chcesz, aby twoje łoże wykonano z drzewa akacjowego, nie cedrowego.
Musnęła jego nagie udo.
– Nie, Chamuasecie, nie ma to nic wspólnego z umeblowaniem komnat. Nie mam 
ochoty 
poruszać tego tematu, ale... ciężko mi przyznać, że sama nie potrafię rozwiązać 
tej kwestii. Nie 
wiem, co robić i jest mi trochę przykro...
Zamilkła i spuściła oczy. Chamuaset poczuł ukłucie niepokoju.
– Opowiedz mi o tym – polecił. – Zrobię dla ciebie wszystko, Tabubu, przecież 
wiesz o tym. 
Nie jesteś szczęśliwa?
– Oczywiście że jestem szczęśliwa – odparła szybko. – Jestem najszczęśliwszą, 
najczulej 
kochaną kobietą w Egipcie. Chodzi o moich służących.
Chamuaset zmarszczył brwi zaskoczony.
– O twoich służących? Czyżby byli leniwi? Nieuprzejmi? Nie mogę uwierzyć, że 
przeszkolona przez Nubnofret służba ma jakieś wady.
Widać było, że Tabubu gorączkowo szuka właściwych słów. Wargi miała rozchylone, 
oczy 
biegały niespokojnie.
– Są doskonale wyszkoleni – zaczęła z pełnym uroku wahaniem. – Wydają się jednak 
hałaśliwi i gadatliwi. Zdarza się nawet, że próbują nawiązać ze mną rozmowę. 
Kiedy służąca 
maluje mi twarz, bez przerwy mówi. Służki głośno zachwycają się moimi sukniami i 
biżuterią, 
zarządca pyta, co miałabym ochotę zjeść lub czego się napić...
Chamuaset nadal nie rozumiał, o co jej chodzi.
– Chcesz powiedzieć, że są niegrzeczni, ukochana?
Niecierpliwie zamachała przystrojonymi w złote pierścienie palcami.
– Nie, nie! Po prostu jestem przyzwyczajona do służących, którzy w ogóle nie 
mówią, robią, 
co do nich należy i nie odzywają się. Brakuje mi mojej własnej służby, 
Chamuasecie.
– Zapytaj więc Nubnofret, czy możesz oddalić jej służbę i posłać po tych, 
których chcesz 
mieć przy sobie – powiedział. – To drobiazg, Tabubu, nie warto o tym mówić.
Tabubu przygryzła wargę, splecione dłonie opuściła na kolana.
– Zwróciłam się już z tym do Nubnofret – przemówiła cichym głosem. – Odrzuciła 
moją 
prośbę bez wyjaśnienia. Powiedziała tylko, że służba zatrudniona w tym domu jest 
najlepsza 
w całym Egipcie i być może to ja nie potrafię odpowiednio postępować. 
Przepraszam cię, 
Chamuasecie. Wiem, że nie powinnam niepokoić cię sprawami, których rozwiązanie 
należy do 
Nubnofret i do mnie. Nie chcę jej obrazić, odwołując się do twojego autorytetu, 
czy przejmując 
inicjatywę, wydaje mi się jednak, że mam prawo otoczyć się własnymi ludźmi, 
jeżeli tego 
pragnę.
– Oczywiście. – Chamuaset był zdumiony odmową Nubnofret. Taka małostkowość nie 
leżała 
w naturze jego głównej małżonki, nawet biorąc pod uwagę jej uczucia wobec 
Tabubu. – 
Pomówię dziś o tym z Nubnofret – dodał.
Tabubu uniosła dłoń w błagalnym geście.
– Och, nie, kochany! Błagam! Droga do spokoju w tym domu nie może wieść przez 
kolce 
nielojalności. Nie chcę, aby Nubnofret odniosła wrażenie, że podważam jej 
autorytet. Naprawdę 
bardzo ją szanuję. Doradź mi tylko, w jaki sposób mam wrócić do tej sprawy.
– Jesteś mądra, taktowna i dobra, ale tę sprawę musisz zostawić mnie – 
powiedział 
Chamuaset. – Znam Nubnofret i na pewno uda mi się dowiedzieć, co nią kierowało, 
nie dając jej 
poznać, że mi się poskarżyłaś. Przepraszam cię za jej postępowanie, Tabubu.
– Nie ma za co, książę, ale bardzo ci dziękuję.
Rozmowa zboczyła na inne tory, aż w końcu umilkli, znużeni narastającym upałem. 
Głowa 
Tabubu zaczęła się kiwać i wreszcie kobieta osunęła się na poduszki. Leżała z 
rozrzuconymi 
ramionami, pasma jej włosów zaplątały się między źdźbłami trawy. Chamuaset 
siedział, 
wpatrując się w nią w milczeniu. Usta Tabubu rozchyliły się lekko, ciemne rzęsy 
drżały na 
brązowych policzkach. Jej nieruchome ciało wydawało się woskowe, jakby ogarnęło 
je tchnienie 
śmierci i Chamuaset poczuł nagły atak strachu. Zaraz jednak dostrzegł maleńki 
strumyczek potu, 
ściekający wolno w zagłębienie między piersiami, i pochylił się, aby go zlizać. 
Jakie to szczęście, 
że wreszcie mogę to zrobić jawnie, pomyślał. Spełniłbym każde twoje życzenie, 
najdroższa, 
każde, a fakt, że się wahasz, czy mnie o coś poprosić, sprawia, iż tym bardziej 
pragnę cię 
zadowolić. Ostrożnie, aby jej nie obudzić, położył się obok, z twarzą tuż przy 
jej twarzy. 
Przymknął oczy i wciągnął w nozdrza zapach jej perfum, mieszankę mirry i czegoś 
jeszcze, 
nieokreślonego lecz fascynującego. Nim zapadł w sen, pomyślał, że jest 
najszczęśliwszym 
człowiekiem w Egipcie.
Tego wieczoru udał się do komnat Nubnofret, pozwalając, aby Urnero zaanonsowała 
jego 
przybycie. Nubnofret wyszła mu na spotkanie z lekkim uśmiechem, wskazała taboret 
i wróciła na 
miejsce przy łożu, gdzie służące przebierały ją w nocną szatę. Jedna z nich 
stała obok swej pani 
z przewieszoną przez ramię marszczoną szatą z cienkiego błękitnego płótna. 
Nubnofret zdjęła 
naszywaną zielonymi koralikami suknię, którą miała na sobie podczas posiłku i 
bez cienia 
zmieszania strzeliła palcami. Jej ciało składa się z samych krągłości, pomyślał 
Chamuaset, 
przyglądając się, jak służące zarzucają niebieską szatę na jej ramiona i 
przewiązują szeroką 
wstęgą. Nadal jest piękna, lecz nie dla mnie. Jakże bym chciał, aby było 
inaczej! Żal mi mojej 
dumnej, nieszczęśliwej Nubnofret, ale nic nie mogę na to poradzić...
– W czym mogę ci pomóc, Chamuasecie? – zapytała, wyciągając ręce, aby służki 
mogły 
wsunąć na nie bransolety z lapis lazuli. – Czy coś cię trapi?
– Nie – skłamał. – Ostatnio mało rozmawiamy, więc zatęskniłem za tobą.
Rzuciła mu uważne spojrzenie.
– Czyżby chodziło o zauroczenie Szeritre tym chłopakiem?
Westchnął.
– Nie, chociaż podejrzewam, że wkrótce będziemy musieli zdecydować, co z nią 
zrobimy. 
Otrzymałaś jakieś wieści od zarządców twoich posiadłości w Delcie? Czy zbiory 
już się 
rozpoczęły?
Nubnofret podeszła do stołu z kosmetykami i usiadła, biorąc lusterko.
– Mam suche wargi – powiedziała do służącej. – Nie maluj ich dziś henną, 
wystarczy 
odrobina oleju rycynowego. Wczoraj dostałam list od zarządcy mojej winnicy – 
odpowiedziała 
na pytanie męża. – W tym roku każę chyba wysuszyć winogrona. Rok temu zabrakło 
nam 
rodzynków, a wina mamy przecież pod dostatkiem.
Chamuaset zgodził się z jej opinią i jeszcze przez chwilę rozmawiali o różnych 
sprawach. 
Nubnofret wyraźnie się odprężyła i obdarzyła go nawet kilkoma pogodnymi 
uśmiechami, rzuciła 
też jakąś kpiącą uwagę, kiedy powiedział, że ptaki wyjadają ze stawu karmę dla 
ryb.
– Wydaje mi się, że Tabubu tęskni za swoimi służącymi, moja droga – ośmielił się 
w końcu 
powiedzieć.
Twarz Nubnofret natychmiast przybrała obojętny wyraz.
– Nie mówi o tym wprost, ale musi być jej ciężko – ciągnął. – Musi przyzwyczaić 
się 
przecież nie tylko do nowego domu, ale i do nowej służby. Może zaproponowałabyś 
jej, aby 
zwolniła kilkoro służących i posłała po swoich?
Nubnofret siedziała chwilę bez ruchu. Potem jednym krótkim, władczym gestem 
odprawiła 
służącą i wstała.
– Nienawidzę człowieka, którym się stałeś, książę – powiedziała zimno i 
dobitnie. – Jesteś 
taki ustępliwy, taki usłużny, taki zakłamany, nawet w drobnych, zupełnie 
nieważnych sprawach. 
Kiedyś przyszedłbyś tu z królewską godnością i powiedział: „Tabubu chce 
wiedzieć, dlaczego 
odmówiłaś jej prośbie i ja także chcę poznać przyczynę twojej decyzji”. Zaczynam 
tobą 
pogardzać, mój mężu.
Chamuaset podniósł się z krzesła.
– Nie wiedziałem, że zwróciła się z tym do ciebie – skłamał rozpaczliwie.
Nubnofret roześmiała się drwiąco.
– Doprawdy? Więc teraz już wiesz. Chce mieć swoją służbę, ponieważ moja nie jest 
dla niej 
wystarczająco dobra. Odmówiłam jej.
– Ale dlaczego? – zapytał niepewnie, porażony gniewem płonącym w jej oczach. – 
To 
rozsądna prośba. Spełnienie jej nic by cię nie kosztowało. Czy twoja zazdrość 
jest aż tak wielka?
– Nie – rzuciła ostro. – Nie sądzę, abyś mi uwierzył, ale nie jestem zazdrosna o 
Tabubu. Nie 
lubię jej, ponieważ jest wulgarną, prymitywną kobietą, pozbawioną zasad 
moralnych, dzięki 
którym Egipcjanie stali się wielkim narodem, wolnym od słabości, obracających w 
ruinę inne 
państwa. Jest dwulicowa, stale udaje i kłamie. Dzieci to wyczuwają, ale ty 
jesteś ślepy. Nie to 
jednak mam ci za złe – uśmiechnęła się zimno. – Winie cię za to, że pozwalasz 
jej panować nad 
sobą.
Nie skończyła jeszcze mówić, a Chamuaseta ogarnął tak gwałtowny gniew, że twarz 
mu 
zapłonęła, a w gardle poczuł gorzki smak. Założył ręce do tyłu i zacisnął je 
mocno, aby nie 
potrząsnąć nią z całej siły.
– Rozmawialiśmy o służbie – przypomniał jej przez zaciśnięte zęby.
Nubnofret wróciła na swoje miejsce przy stole z kosmetykami.
– Jej słudzy zupełnie mi się nie podobają – powiedziała cicho. – Irytują mnie i 
nie mogę 
znieść myśli, że zamieszkaliby w moim domu. Kapitan jej barki, osobista służąca, 
która zawsze 
jest przy niej, ci z asysty mają w ruchach coś złowrogiego. Denerwuje mnie też 
ich milczenie 
i to, że nigdy nie patrzą prosto w oczy. – Gwałtownym ruchem odsunęła dłoń 
służącej. – Na 
nikogo nie patrzą, Chamuasecie! A kiedy znajdziesz się z nimi w komnacie, masz 
wrażenie, że są 
niewidzialni, zupełnie jakby nikogo tam nie było!
Zaczęła nieświadomie szarpać błękitną tkaninę, okrywającą jej kolana i Chamuaset 
zauważył 
ze zdumieniem, że jest bliska łez.
– Słudzy zawsze są w pobliżu. Robisz coś, myślisz o czymś, przychodzi ci do 
głowy, aby 
czegoś zażądać i uświadamiasz sobie, że Ib stoi przy drzwiach, a Kasa siedzi w 
kącie. 
Uświadamiasz to sobie, rozumiesz? Ze sługami Tabubu jest inaczej. Nie dość, że 
zapominasz, iż 
są obok, to jeszcze wydaje ci się, że tak naprawdę w ogóle ich nie ma. Podobnie 
czuję się 
w obecności Siseneta. Nie życzę sobie, aby słudzy Tabubu mieszkali w tym domu! 
Mam prawo 
odrzucić jej prośbę i zrobiłam to dla własnego spokoju. Nie chcę ich tutaj!
Dotąd nie rozumiał, a raczej nie chciał zrozumieć, jak głęboko dotknęło ją jego 
drugie 
małżeństwo. Nubnofret była niebezpiecznie blisko utraty panowania nad sobą, co 
oznaczałoby 
dla niej największą porażkę. Podszedł do niej i przyciągnął jej głowę do 
brzucha, gładząc 
łagodnie.
– Och, Nubnofret... – wymamrotał. – Moja biedna siostro... Słudzy Tabubu 
rzeczywiście są 
dziwaczni, ale cóż, wyszkoliła ich zgodnie z własnymi, dość niezwykłymi zasadami 
i w końcu to 
tylko służba...
Nubnofret uchwyciła się mocno jego przepaski.
– Obiecaj mi, że nie zmienisz mojej decyzji! – zawołała. – Obiecaj mi to, 
Chamuasecie!
Przykucnął, ujął jej mokrą twarz w dłonie i pocałował delikatnie, pełen 
współczucia i żalu.
– Obiecuję – powiedział. – Powiedz Tabubu, że może wybrać innych służących 
spośród 
naszych, jeśli sobie tego życzy. Może kiedy poczujesz się lepiej, sama zechcesz 
zmienić swoją 
decyzję, przysięgam jednak, że nie będę tego od ciebie wymagał.
Nubnofret wyprostowała się i podniosła głowę.
– Dziękuję ci, panie – powiedziała oficjalnym tonem. – Może zachowuję się 
nierozsądnie, 
ale to mój dom i nie chcę czuć się tu jak wyrzutek.
Jej słowa zabrzmiały dziwnie. Chamuaset zmienił temat i zaczęli rozmawiać 
przyjaźnie, gdy 
tymczasem służąca zajęła się zaplataniem włosów Nubnofret. Dręczyła go jednak 
świadomość, 
że będzie musiał wyznać Tabubu, iż zdecydował się poprzeć Nubnofret, toteż 
wkrótce opuścił 
główną małżonkę. Wróciwszy do swoich komnat, kazał przynieść wino i sączył je w 
ponurym 
nastroju, dopóki alkohol nie przyćmił jego myśli.
Następnego dnia odzyskał na krótko dawną pewność siebie i poinformował Tabubu 
o rezultacie rozmowy z Nubnofret. Tabubu prawie nie zareagowała na jego słowa. 
Przez dłuższą 
chwilę wpatrywała się w niego, lekko wydymając wargi, a potem zaczęła opowiadać 
o zbiorach, 
które rozpoczęły się w majątku Siseneta. Chamuaset słuchał z ulgą. Wiedział, że 
żyjące 
w jednym domu kobiety mają swoje własne metody rozwiązywania problemów. Czasem 
płaczą 
i dąsają się, kiedy indziej oddają się subtelnym manipulacjom, kłamią i na 
rozmaite sposoby 
sprawdzają siłę i odporność rywalek, aby w ten sposób ustalić własną pozycję. W 
królewskich 
haremach, gdzie kobiety z wielu państw starają się przyciągnąć uwagę faraona i 
mężczyzn 
sprawujących nad nimi kontrolę, dochodzi czasem do aktów przemocy fizycznej, a 
nawet 
zabójstw. Doskonale o tym wiedział, lecz jak dotąd jego dom wolny był od takich 
niepokojów.
Obserwując pozornie spokojne zachowanie Tabubu, doszedł do wniosku, że jego dom 
ma 
niewiele wspólnego z haremem. Myśl ta dodała mu odwagi, odczuł nawet pewnego 
rodzaju 
satysfakcję. Tabubu nie należała do słabych kobiet, lecz to samo można było 
powiedzieć 
o Nubnofret. Będą walczyły, dopóki nie osiągną kompromisu. Kto wie, może z 
czasem zaczną 
się szanować. Nie sądził, aby musiał jeszcze interweniować. Kiedy Tabubu oswoi 
się z pozycją 
w nowym domu, poczuje się znacznie pewniej, natomiast Nubnofret zrozumie, że jej 
łagodna 
tyrania nie zawsze wywiera pożądany wpływ i następnym razem ugryzie się w język. 
Był 
przekonany, że mała burza wkrótce ucichnie.
Nie przeczuwał, że nad jego głową gromadzą się jeszcze ciemniejsze chmury. Przez 
tydzień 
w domu panował spokój. Tabubu odprawiła przydzielonych jej przez Nubnofret 
służących 
i wybrała innych. Chamuaset uważał, że zrobiła to nie dla wygody, lecz ze 
względu na swoją 
dumę. Dwukrotnie jeździła do domu Siseneta po różne drobiazgi i ozdoby, których 
zapomniała 
zabrać. Nadzorowała rzemieślników i malarzy przy pracach związanych z wystrojem 
nowych 
komnat. Wydawało się, że wszystko jest w porządku i dlatego Chamuaset był 
zupełnie 
nieprzygotowany na wiadomość, którą powitała go pewnej nocy pod koniec miesiąca 
Pachons.
Przyszedł do niej późno, ucieszony nowiną, że z jego pól zebrano już całe zboże. 
Chciał 
podzielić się z nią swoją radością i miał nadzieję, że zastanie ją w łożu, lecz 
jeszcze czuwającą. 
Ostatnio często odwiedzał ją o tej porze. Wchodził do komnaty rozjaśnionej 
migotliwym 
światłem czterech nocnych lamp, pachnącej jej perfumami i rozstawionymi w 
dzbanach 
kwiatami. Tabubu leżała na łożu w luźnej szacie kusząco udrapowanej na ciele, 
jej skóra lśniła od 
olejków, a świeżo umalowana twarz uśmiechała się do niego. Tej nocy jednak 
zastał ją skuloną 
na taborecie w kącie; włosy miała potargane, a oczy wpatrzone w mrok. Podszedł 
do niej, 
zaniepokojony i rozczarowany.
– Co się stało, Tabubu? – zapytał, ujmując jej zimne dłonie.
Podniosła głowę i uśmiechnęła się smutno. Z przerażeniem zobaczył, że jest 
bardzo blada 
i ma podpuchnięte oczy. Po raz pierwszy dostrzegł również drobne zmarszczki 
wokół jej ust i na 
skroniach. Była nieumalowana.
– Wybacz mi, Chamuasecie – powiedziała zmęczonym głosem. – Jest tak gorąco, że 
nawet 
woda ma dziwny, błotnisty smak. Po południu nie mogłam zasnąć. – Wzruszyła 
ramionami. – 
Nie najlepiej się dziś czuję...
Pocałował ją czule.
– Wobec tego posiedzimy sobie. Może zagramy w psy i szakale? Miałabyś ochotę na 
krótką 
partię?
Posłał służącą po planszę i poprowadził Tabubu do łoża, troskliwie podsuwając 
jej poduszki 
pod plecy. Sam usiadł naprzeciwko ze skrzyżowanymi nogami. Tabubu milczała, 
dopóki 
dziewczyna nie rozłożyła planszy i nie zostawiła ich samych. Chamuaset czuł, że 
żona 
zastanawia się, czy powinna mu o czymś powiedzieć. Kilka razy westchnęła, 
rzuciła mu szybkie 
spojrzenie i pospiesznie odwróciła wzrok. Wytrząsnął na planszę pionki z kości 
słoniowej.
– Przyda nam się jeszcze jedna lampa – powiedział. Kiedy jednak Tabubu 
potrząsnęła głową, 
przysunął stojącą przy łożu lampę.
Jej światło wydobyło z mroku twarz żony, przyoblekając ją w ruchome cienie. 
Pomyślał, że 
wygląda teraz na swój wiek, wydaje się starsza i bardzo zmęczona. Budziła w nim 
już różne 
uczucia, ale tego wieczoru ogarnęło go współczucie, wręcz litość, co uznał za 
niezwykłe. Nie 
próbowała nawet rozstawić na planszy swoich pionków, siedziała z pochyloną 
głową, obracając 
w palcach figurkę psa.
– Otrzymałem dziś dobre wieści – odezwał się. – W moich posiadłościach żniwa 
dobiegły 
już końca i jestem teraz bogatszy niż byłem przed rokiem. Ale, Tabubu...
– Mam podobne wieści – przerwała mu z gorzkim uśmiechem. – Zasiałeś również inne 
nasienie, mój mężu. Modlę się, aby to, co z niego wyrośnie, przyniosło ci dużo 
radości.
Przez chwilę wpatrywał się w nią, nic nie rozumiejąc, zaraz jednak ogarnęła go 
fala 
szczęścia.
– Tabubu, jesteś w ciąży? Tak szybko?
Wzruszyła ramionami.
– Nie tak znowu szybko – odparła sucho. – W ciągu ostatnich dwóch miesięcy 
bardzo często 
się kochaliśmy, Chamuasecie. Nie powinieneś być zaskoczony.
– Ależ to wspaniale! – wykrzyknął. – Dlaczego nie jesteś szczęśliwa? Boisz się? 
Nie wiesz, 
że jestem najlepszym medykiem w całym Egipcie?
Na jej ustach pojawił się cyniczny uśmieszek.
– Nie, nie boję się. To znaczy...
Radość Chamuaseta w jednej chwili znikła.
– Lepiej będzie, jeżeli powiesz mi, o co chodzi – powiedział.
W odpowiedzi wstała i wyminęła go bez słowa. Płomień lampy zakołysał się, a na 
ścianach 
i suficie zatańczyły cienie. Chamuaset odwrócił się ku niej.
– Nie jestem lubiana w tym domu – powiedziała w końcu. – Nubnofret nie czuje do 
mnie 
niczego prócz wzgardy. Hori w ogóle ze mną nie rozmawia. Kiedy myśli, że na 
niego nie patrzę, 
obrzuca mnie zimnym spojrzeniem. Szeritre chętnie korzystała z moich rad i 
przyjęła moją 
przyjaźń, ale teraz, gdy tu zamieszkałam, unika mnie.
Odwróciła się twarzą do niego. Jej zapuchnięte oczy wydawały się nienaturalnie 
duże, wargi 
drżały.
– Czuję się bardzo samotna – szepnęła. – Jedynie twoja dobra wola stoi między 
mną 
i wrogością twojej rodziny.
Chamuaset był głęboko poruszony.
– Ależ Tabubu, chyba przesadzasz! – zaprotestował. – Pomyśl o tym, jak 
ustabilizowane 
było nasze życie przed twoim przybyciem. Takie zmiany wymagają czasu. Musisz 
uzbroić się 
w cierpliwość.
Zrobiła krok w jego stronę. Splątane włosy ginęły w mroku, a oczy płonęły 
ciemnym 
blaskiem.
– Nie mówmy o czasie, Chamuasecie. Zrobiłam wszystko, co w mojej mocy, lecz pod 
cienką 
warstwą ich uprzejmości kryje się wrogość. Ukrywają to przed tobą, to 
zrozumiałe, ale są jak 
sępy, które tylko czekają, abyś przestał mnie osłaniać, aby rzucić się na mnie i 
zniszczyć.
Chamuaset otworzył usta, pragnąc zaprzeczyć jej słowom, nagle jednak przypomniał 
sobie 
rozmowę z Nubnofret i z namysłem przygryzł dolną wargę.
– Nie wyobrażam sobie, aby ktokolwiek z moich bliskich mógł wyrządzić ci krzywdę 
– 
powiedział, nie spuszczając wzroku z twarzy Tabubu. – Mówisz o dobrych, 
cywilizowanych 
ludziach, nie bandytach z pustyni, którzy niewiele różnią się od zwierząt.
– Nie dostrzegasz tego co ja! – krzyknęła z rozpaczą. – Nie widzisz 
nienawistnych spojrzeń, 
drobnych złośliwości, celowej wyniosłości i pogardy. – Splotła białe dłonie na 
brzuchu. – Nie 
martwię się o siebie. Kocham cię i pragnę tylko cię uszczęśliwić. Ale mam 
urodzić dziecko i boję 
się o nie.
W jej głosie zabrzmiała nuta histerii, palce zacisnęły się na brzuchu jak 
szpony. Luźno 
zawiązana szata zsunęła się z niej na podłogę i teraz stała przed nim 
przerażona, nieświadoma 
swej urody i pożądania, jakie w nim budziła.
– Tabubu, ciężarne kobiety często nawiedzają irracjonalne lęki, sama doskonale o 
tym wiesz 
– powiedział łagodnie. – Zastanów się, co mówisz. Jesteś w moim domu, nie w 
haremie jakiegoś 
pozbawionego skrupułów zamorskiego władcy. Jesteś moją żoną. Istnienie tego 
dziecka napawa 
mnie radością i uczucie to podzieli cała moja rodzina.
Podeszła bliżej.
– To nieprawda – rzuciła. – Jesteś księciem z królewskiej dynastii i twoi 
potomkowie są 
częścią Egiptu. Wszyscy oni, także i to dziecko, mają szansę wstąpić na tron 
Horusa. Hori ma 
więcej do stracenia niż syn jakiegoś kupca, którego druga żona właśnie zaszła w 
ciążę. Gdyby 
coś ci się stało, cała twoja rodzina postara się wydziedziczyć moje dziecko, 
ponieważ będzie ono 
dla nich zagrożeniem. Nie rozumiesz tego?
Zaczynał rozumieć i wcale mu się to nie podobało. Wiedział, że jego druga 
małżonka nie 
cieszyła się sympatią Nubnofret i dzieci, miał jednak nadzieję, że z czasem 
wszystko się ułoży. 
Ale ta ciąża stanie się jeszcze jedną raną na ciele rodziny. Spróbował wyobrazić 
sobie sytuację 
po swojej śmierci i obraz ten przyprawił go o dreszcz przerażenia. Tabubu byłaby 
bezbronna, ale 
czy rzeczywiście musiałaby się przed czymś bronić? Nagle niechęć Nubnofret, 
ponure nastroje 
Horiego, niecierpliwość Szeritre, wszystko to ułożyło się w nową całość w jego 
umyśle, a słowa 
Tabubu wydały mu się absolutną prawdą. Stała naprzeciwko niego, oddychając 
szybko, 
z policzkami mokrymi od łez.
– Kochasz mnie, Chamuasecie? – zapytała zdławionym głosem. – Naprawdę mnie 
kochasz?
– Ponad wszystko na świecie, Tabubu!
– Więc pomóż mi. Jestem twoją małżonką i powinieneś mnie chronić. To samo 
dotyczy 
twojego nie narodzonego syna. Usuń Horiego i Szeritre z testamentu na korzyść 
tego dziecka. 
Uczyń to, zanim wydarzy się coś strasznego. Pozbaw ich władzy krzywdzenia go, 
abym mogła 
spokojnie żyć w tym domu i z radością oczekiwać jego narodzin. W przeciwnym 
razie... – 
Pochyliła się, opierając ręce na kolanach i spojrzała Chamuasetowi prosto w 
twarz. – 
W przeciwnym razie będę musiała rozwieść się z tobą i opuścić ten dom.
Czuł się tak, jakby zadała mu potężny cios. Jego pierś przeniknął ostry ból, nie 
mógł złapać 
tchu.
– Na bogów, Tabubu... – wychrypiał. – Nie wierzę, żebyś naprawdę o tym 
myślała... Nie 
musisz przecież podejmować tak drastycznych kroków... Nie sądzisz chyba, że...
Po policzkach Tabubu spływały łzy.
– Wierz mi, drogi bracie, od chwili, gdy odkryłam, że jestem w ciąży, ani na 
chwilę nie 
przestaję o tym myśleć. Nubnofret nigdy mnie nie zaakceptuje. Powiedziała mi, że 
mam serce 
dziwki. Hori...
– Co takiego? – zapytał ostro.
Potrząsnęła głową.
– Nie. Błagam cię jednak, abyś spełnił moje życzenie. Jesteś dobrym człowiekiem 
i dlatego 
nie czujesz zła, które cuchnie tuż pod twoim nosem. Faraon zapewni Horiemu 
stanowisko 
i majątek, a Szeritre poślubi jakiegoś bogatego arystokratę. Żadne z nich nie 
ucierpi z powodu 
twojej decyzji. Tylko mojemu dziecku stanie się krzywda, jeśli będziesz zwlekał.
– Nubnofret, moja Nubnofret nazwała cię dziwką? – zapytał wolno.
Tabubu kiwnęła głową.
– Tak. Przysięgam na bogów, że mówię prawdę. Zmień swój testament, książę. Jeśli 
bogowie 
okażą się łaskawi, dożyjesz chwili, kiedy nasz syn osiągnie dojrzałość i wtedy 
nie będzie to już 
miało znaczenia. Ale teraz... – Bezradnie rozłożyła ręce. – Kocham cię, 
uwielbiam... Nie zmuszaj 
mnie, abym wyrwała sobie serce z piersi, opuszczając cię na zawsze.
Chamuaset nie był w stanie myśleć. Pragnął zachować obiektywność i przemówić jej 
do 
rozsądku, lecz w głowie kłębiły się dziwne obrazy i bał się, że Tabubu ma rację 
i że spełni swoją 
groźbę. Nie mógłby bez niej żyć. Nie potrafiłby wrócić do dawnego życia. 
Czekałaby go rozpacz, 
samotność i śmierć. Tabubu zmieniła go. Od początku nad tym pracowała. Nie był 
już mężem 
Nubnofret, ojcem Horiego, prawą ręką Ramzesa. Był teraz kochankiem Tabubu, nikim 
więcej. 
Chwycił ją za rękę i pchnął na łoże, przykrywając swoim ciałem.
– Doskonale – powiedział przez zaciśnięte zęby, nieprzytomny z pożądania. – 
Doskonale. 
Pozbawię prawa dziedziczenia moje dzieci narodzone z Nubnofret i przeniosę je na 
nasze 
dziecko. Nic im jednak nie powiem. Gdyby się dowiedzieli, znienawidziliby cię 
jeszcze bardziej.
– Nie ma potrzeby mówić im o tym, dopóki nie staną się naprawdę niebezpieczni – 
odparła. 
– Dziękuję ci, Chamuasecie.
Nie odpowiedział, nawet jej nie słyszał. Ogarnęła go fala pożądania, porywając z 
sobą 
wszelkie myśli. Dopiero po dłuższym czasie odzyskał świadomość. Lampa zgasła, a 
przez 
otwarte okno, od strony Sakkary dobiegło wycie szakali. Miasto spało, pogrążone 
w ciszy nocy.
XVII
Czy chcesz odejść, dlatego że jesteś spragniony?
Sięgnij po moją pierś -
To, co kryje, wystarczy, byś się nasycił.
Świt zaczął rozjaśniać ciemność, gdy Chamuaset wymknął się z domu konkubin, 
wrócił do 
siebie i padłszy na łoże, prawie natychmiast zapadł w sen. Ocknął się trzy 
godziny później, 
obudzony łagodnymi dźwiękami harfy oraz zapachem świeżego chleba, dojrzałych fig 
i winogron. Kasa podnosił właśnie rolety, aby wpuścić do komnaty poranne słońce, 
które już za 
dwie godziny stanie się zbyt gorące.
Chamuaset jadł bez apetytu, rozmyślając nad słowami Tabubu, lecz jednocześnie 
miał 
wrażenie, że decyzja została już podjęta, a jej błagania i jego obiekcje należą 
do przeszłości. 
Tabubu ma rację, pomyślał, wypluwając na dłoń pestkę winogronową i wpatrując się 
w nią 
bezmyślnie. Powinienem był już wcześniej rozważyć taką możliwość, ale zamiast 
tego chowałem 
głowę w piasek złudzeń. Rzeczywistość dopada nas wszystkich, zimna, bezlitosna i 
brutalna. 
Muszę coś zrobić, zaraz, natychmiast, bo inaczej ją stracę.
– Kasa, powiedz Ptah-sanchowi, aby czekał na mnie w gabinecie – polecił. – 
Wybrałeś już 
dla mnie szatę?
Skończył jeść, odprawił harfiarza, wziął kąpiel i odmówił modlitwę przed 
ołtarzem Thota. 
Gdyby wiedzieli, co zamierzam zrobić, znienawidziliby mnie, myślał, podczas gdy 
jego wargi 
wypowiadały starożytne słowa błagania i uwielbienia. Czuliby się zdradzeni i 
oburzeni, żadne 
z nich nie próbowałoby mnie zrozumieć. A przecież Tabubu jest moim życiem, moją 
młodością, 
amuletem, który będzie mnie strzegł przed starością i mrokiem. Ojciec jest 
bogatszy niż można 
sobie wyobrazić, niech więc on zajmie się wszystkim, jeśli umrę. Przynajmniej 
tyle jest mi 
winien.
Zgasił kadzidło, zamknął ołtarz i poszedł do gabinetu. Jeden ze służących 
opuszczał właśnie 
rolety, aby ochronić komnatę przed upałem, zaś pod oknami pracowali ogrodnicy. 
Ptah-sanch 
siedział na taborecie, pogrążony w lekturze; jego tabliczka leżała na podłodze. 
Na widok 
Chamuaseta wstał i skłonił się nisko.
– Witaj, chłopcze – powiedział Chamuaset. – Zaczekaj chwilę.
Wyjął zza pasa niewielki kluczyk, przeszedł do wewnętrznej komnaty, otworzył 
szkatułkę 
i wyjął z niej zwój, który następnie podał pisarzowi, po czym zajął miejsce za 
biurkiem.
– To mój testament – wyjaśnił. – Chcę, abyś dokładnie go przeczytał. Zawiera 
trzy paragrafy 
dotyczące podziału mojego majątku i dziedzicznych posiadłości. Zależy mi, abyś 
oddzielił moje 
dobra osobiste od tych, które przechodzą na mnie z racji książęcego tytułu. Te 
ostatnie 
dziedziczy Hori, nie mogę nic na to poradzić. Natomiast życzę sobie, abyś 
wprowadził 
zastrzeżenie, uniemożliwiające mu dziedziczenie mojego majątku prywatnego. 
Zmiana ta 
dotyczy również mojej córki Szeritre. Paragraf mówiący o majątku należnym 
Nubnofret zostaw 
bez zmian.
Ptah-sanch trzymał w dłoni zwój i wpatrywał się w Chamuaseta z ogłupiałym 
wyrazem 
twarzy.
– Ależ panie... – wyjąkał. – Co takiego uczynił książę Hori? Czy dokładnie 
przemyślałeś 
polecenie, jakie mi właśnie wydałeś?
– Oczywiście – odparł ze zniecierpliwieniem Chamuaset. – Moja małżonka Tabubu 
spodziewa się dziecka i ten fakt wymaga zmian w testamencie. Kopia tego 
dokumentu znajduje 
się w Domu Życia w Memfis. Weźmiesz moją pieczęć i dokonasz w niej identycznych 
zmian. 
Jedynym dziedzicem mego prywatnego majątku czynię nie narodzone dziecko Tabubu. 
Ptah-
sanch zrobił krok w jego kierunku.
– Panie, błagam, abyś jeszcze rozważył tak poważną zmianę. Jeżeli usuniesz 
Szeritre 
z testamentu, pozostawisz ją bez posagu, oczywiście gdybyś odszedł z tego 
świata, zanim 
księżniczka zawrze związek małżeński. Jeśli zaś chodzi o księcia Horiego...
– Jeżeli zechcę usłyszeć twoją opinię, poproszę cię o nią – warknął Chamuaset. – 
Czy mam 
powtórzyć moje instrukcje?
– Tak – powiedział spokojnie Ptah-sanch. Jego twarz była biała jak ściana. – 
Lepiej będzie, 
jeśli powtórzysz swoje słowa, książę.
Ma nadzieję, że przestraszę się i zmienię zdanie, pomyślał Chamuaset. To prawda, 
jestem 
przerażony własnymi poczynaniami, ale nie zmienię decyzji. Powoli i dokładnie 
powtórzył 
wskazówki, czując na sobie niedowierzające spojrzenie pisarza. Potem odprawił 
go. Młodzieniec 
oddał mu pokłon i ruszył do drzwi. Tu zatrzymał się, jakby chciał coś 
powiedzieć, lecz 
najwyraźniej rozmyślił się. Drzwi zamknęły się za nim z cichym trzaśnięciem.
Już po wszystkim, pomyślał Chamuaset, opierając dłonie na gładkiej powierzchni 
blatu 
i wsłuchując się w przytłumione odgłosy, napływające z ogrodu. Zdradziłem moje 
dzieci i stałem 
się nikczemnikiem, ale zatrzymałem Tabubu. Później zastanowię się nad tym, jak 
bardzo 
pogwałciłem prawo Maat, teraz jednak pójdę do mojej żony. Chcę zobaczyć, jak 
niepokój znika 
z jej twarzy na wieść, że ona i nasz syn są bezpieczni. Jej oczy wypełni blask i 
delikatnie dotknie 
palcami mojej twarzy, a ja będę pewny, że dokonałem słusznego wyboru, jedynego 
wyboru.
Mimo tego nie mógł się zdobyć na wyjście z gabinetu. Głosy ogrodników ucichły. 
Słyszał 
teraz śpiew ptaków, jakąś melodię, nuconą przez przechodzącego służącego, oraz 
ostry głos 
służącej Nubnofret, Urnero, która bezlitośnie łajała jakiegoś niewolnika. 
Dokonałem słusznego 
wyboru, pomyślał obojętnie. Jedynego wyboru. A jednak nie był w stanie wstać zza 
biurka.
Ptah-sanch stał pod zamkniętymi drzwiami, ściskając w ręku powierzony mu zwój i 
usiłował 
zrozumieć to, co się przed chwilą wydarzyło. Zdawał sobie sprawę, że strażnik 
obserwuje go 
z zaciekawieniem, i że powinien odejść, lecz musiał spokojnie zastanowić się, co 
powinien 
zrobić. Książę oszalał, przemknęło mu przez głowę. Postradał zmysły. Co robić? 
Jego 
obowiązkiem było absolutne posłuszeństwo księciu, jednak nie potrafił 
zaakceptować jego 
decyzji. Ojcze, co ty zrobiłbyś na moim miejscu? Jestem tylko czeladnikiem, 
uprzywilejowanym 
uczniem. Wiem, że nie jestem mądrzejszy od mego pana, ale jak mogę zrobić coś 
takiego? Czy 
powinienem pójść do księżniczki i wyznać jej wszystko? Nie, powinienem zrobić, 
co mi kazano 
i nie wtykać nosa w nie swoje sprawy. Mieszkam tu od niedawna, jestem tu nowy. 
Korzystam 
z reputacji, na jaką ciężko zapracował mój ojciec. Na własną jeszcze nie 
zapracowałem.
Nie mógł jednak przestać myśleć o strasznym czynie, do popełnienia którego 
zmusiła go 
druga małżonka księcia, oraz o towarzyszącym mu stale poczuciu winy. Może 
bogowie dali mi 
szansę, abym naprawił uczynione zło, pomyślał. Może uda mi się uspokoić 
sumienie. Ani przez 
chwilę nie wątpił, że to, co zlecił mu książę, jest złe. Książę miał naturalnie 
prawo dokonywać 
zmian w testamencie, lecz te pociągały za sobą zło. Och, Thocie, mądry 
przewodniku pisarzy, 
powiedz mi, co mam zrobić.
Ruszył przed siebie korytarzem i na jego końcu natknął się na Antefa, sługę i 
przyjaciela 
Horiego. Uznał to za znak. Skłonił się i zapytał, gdzie może znaleźć młodego 
księcia, lecz Antef 
odpowiedział, że nie wie. Sam więc ruszył na poszukiwania. Godzinę później nadal 
go szukał, 
spotkał jednak księżniczkę Szeritre, która szła ku prowadzącym do ogrodu drzwiom 
z miską 
mleka w ręku.
– Witaj, Ptah-sanchu – powiedziała. – Mam nadzieję, że powoli przyzwyczajasz się 
do 
naszego domu i że ojciec nie doprowadza cię do rozpaczy.
Ukłonił się nisko.
– Jestem bardzo szczęśliwy, że mogę tu mieszkać i pracować, księżniczko – 
odparł. – Wolno 
mi zapytać, czy nie widziałaś, pani, swego brata? Szukam go, ponieważ muszę z 
nim pomówić.
Szeritre zmarszczyła lekko brwi.
– Jeżeli nie ma go w domu, na pewno jest przy schodach wodnych. Czy to pilna 
sprawa?
Ptah-sanch kiwnął głową.
– Wobec tego przyślę go do ciebie. Zaczekaj w jego komnacie. Pozwól, że najpierw 
nakarmię jednak domowe węże.
Minęła go z uśmiechem, a on zawrócił w kierunku komnat księcia, nadal trzymając 
zwój 
w spoconych dłoniach.
Czekał długo, lecz był cierpliwy. Nadeszła pora popołudniowej drzemki. Pomyślał 
z tęsknotą 
o swoim łożu, stał jednak spokojnie w korytarzu prowadzącym do sypialni księcia.
Wreszcie dostrzegł zmierzającego w jego stronę Horiego. Młody książę powitał go 
z uśmiechem. Jego przepaska była pognieciona i ubrudzona czymś, co wyglądało na 
błoto. Nie 
miał na sobie żadnych ozdób, nawet amuletu. Ptah-sanch pomyślał jednak, że nic 
nie jest 
w stanie skazić jego niezwykłej urody.
– Chciałeś się ze mną zobaczyć? – zapytał krótko Hori.
Ptah-sanch skłonił się i spojrzał na zarządcę.
– Tak, panie, wolałbym jednak pomówić z tobą w cztery oczy.
Hori machnięciem dłoni odprawił zarządcę, a kiedy zostali sami, zaproponował 
pisarzowi 
stojące na stoliku wino. Ptah-sanch odmówił, zaś Hori napełnił czarkę i opadł na 
krzesło.
– Ostatni dzban z tak doskonałego rocznika – stwierdził, podnosząc czarkę i 
obserwując, jak 
światło odbija się od powierzchni napoju. – Mój stryj został wprawdzie 
zdegradowany do statusu 
zwykłego arystokraty, lecz winogrona, które hoduje, dają najlepsze wino, jakie 
można znaleźć 
w Egipcie. Czego chcesz, Ptah-sanchu?
Młody pisarz podszedł do niego.
– Prawdopodobnie stawiam na szali moją karierę, a ty, panie, możesz uznać to za 
zdradę, 
czuję się jednak zagubiony i nie wiem, co robić.
Hori wyprostował się. Jego przejrzyste, lśniące oczy patrzyły teraz uważnie i z 
zaciekawieniem. Zamrugał kilka razy, a Ptah-sanch pomyślał, że każda kobieta 
mogłaby 
pozazdrościć księciu tak długich i czarnych rzęs.
– Nie wiesz, co robić i komu być wiernym – powiedział wolno Hori. – Zastanów się 
dobrze, 
czy rzeczywiście chcesz powierzyć mi tę tajemnicę. Jesteś sługą mojego ojca, nie 
moim.
– W pełni zdaję sobie z tego sprawę – oświadczył Ptah-sanch. – Jednak twój 
ojciec zlecił mi 
zadanie, którego nie mogę wykonać bez porozumienia z tobą, panie. Kocham twojego 
ojca, który 
od lat jest dobroczyńcą mojej rodziny. Niełatwo przychodzi mi zdradzić jego 
zaufanie.
Hori zmrużył oczy. Zapomniał o winie, choć jego palce pieszczotliwie gładziły 
podstawę 
czarki.
– Mów! – rozkazał.
Ptah-sanch przełknął ślinę i wyciągnął w stronę księcia dłoń z zaciśniętym w 
niej zwojem.
– To jest testament księcia Chamuaseta. Dziś rano kazał mi go zmienić. Ty, 
książę, 
i księżniczka Szeritre zostaliście z niego wykluczeni, natomiast wasze prawa 
przeszły na nie 
narodzone dziecko pani Tabubu.
Palce Horiego znieruchomiały, a w oczach pojawił się twardy błysk.
– Tabubu jest w ciąży? – szepnął. – Jesteś tego pewny?
– Tak powiedział książę Chamuaset, a zmiany, jakie polecił mi wprowadzić w 
testamencie, 
w pełni to potwierdzają. Wybacz mi, książę. Nie mogłem milczeć. Zostałeś 
wydziedziczony. Nie 
wiem, co robić.
Hori milczał. Po chwili wyciągnął nogi i skrzyżował je w kostkach. Jego dłoń 
znowu 
sięgnęła po czarkę, a palce podjęły zmysłowy ruch, w górę i w dół, w górę i w 
dół. Ptah-sanch 
wpatrywał się w nie jak zahipnotyzowany.
– Wydziedziczony... – powtórzył wolno Hori. – Należało się tego spodziewać. Mój 
ojciec 
jest opętany. Stał się ślepy, głuchy i szalony.
Zaśmiał się ochryple. Ptah-sanch miał wrażenie, że w dźwięku tym słyszy coś 
więcej, niż 
tylko ból z powodu zdrady ojca.
– Jeśli zaś chodzi o ciebie, pisarzu, to gdybyś był w mojej służbie, wyrzuciłbym 
cię bez 
chwili zastanowienia – dodał. – Jesteś pozbawiony zasad i niegodny zaufania.
– Panie... – zaczął Ptah-sanch, z trudem wydobywając głos z zaciśniętego gardła. 
– Gdyby ta 
sprawa dotyczyła wyłącznie testamentu mego pana, zatrzymałbym to dla siebie i 
spełnił jego 
rozkaz. Jest jednak coś jeszcze. – Przełknął ślinę i powoli osunął się na 
kolana. – Popełniłem 
straszliwy grzech.
Hori pochylił się ku niemu z niepokojem. Podał pisarzowi czarkę z winem i kazał 
mu 
wychylić ją do dna. Brzeg naczynia grzechotał o zęby młodzieńca, lecz wino 
dodało mu odwagi.
– Chyba powinieneś mi wszystko powiedzieć – stwierdził.
Ptah-sanch miał uczucie, że przekłuwa zaropiały wrzód.
– W dniu mojego wyjazdu do Koptos zostałem wezwany do pani Tabubu – zaczął. – 
Podyktowała mi list do twojego ojca. Zawarła w nim wszystko, co miałem odkryć na 
temat jej 
pochodzenia w Koptos. Właśnie tym zajmował się mój ojciec w chwili, gdy śmierć 
zabrała go 
z tego świata. Były to same kłamstwa, książę! Same kłamstwa! Zaprotestowałem, 
ale wtedy 
zagroziła, że zdyskredytuje mnie w oczach księcia Chamuaseta i nakłoni go, aby 
mnie wyrzucił. 
– Zdobył się na odwagę i spojrzał Horiemu w oczy. – Mój ojciec pracował dla 
księcia przez 
wiele lat – ciągnął. – On zostałby wysłuchany i książę na pewno by mu uwierzył 
albo 
przynajmniej rozważył jego słowa. Ja jestem nowy, nie mam doświadczenia, nie 
zdążyłem 
jeszcze zasłużyć na zaufanie pana. Zrobiłem więc, co mi kazała.
Hori zbliżył twarz do twarzy pisarza. Ptah-sanch zauważył, że jego oczy są 
nienaturalnie 
skupione, a zaciśnięte wargi obnażają zęby.
– Chcesz powiedzieć, że Tabubu podyktowała ci rezultaty badań, które miałeś 
przeprowadzić? – zapytał zduszonym głosem. – Że podyktowała ci dokument, który 
miałeś 
odczytać ojcu po powrocie z Koptos?
Udręczony Ptah-sanch kiwnął głową.
– Czy to znaczy, że w ogóle nie pracowałeś w tamtejszej bibliotece? Że po prostu 
odczekałeś 
pewien czas i wróciłeś do domu?
– Tak. Bardzo się tego wstydzę, książę, ale żyłem w wielkim strachu. Miałem też 
nadzieję, 
że nie będzie to miało żadnego znaczenia. Twój ojciec jest głęboko przywiązany 
do pani 
Tabubu...
Hori uciszył go gwałtownym gestem. Jego twarz znajdowała się tak blisko twarzy 
pisarza, że 
jego ciepły oddech muskał wargi młodego człowieka. Stopniowo zwierzęca dzikość w 
jego 
oczach zmieniła się w mieszaninę bólu i zastanowienia.
– Dlaczego? – wyszeptał. – Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Jeżeli nie pochodzi ze 
szlachetnego rodu, to kim jest? Żadna chłopka, czy nawet tancerka, nie zdobyłaby 
takiego 
wykształcenia i ogłady towarzyskiej. Co więc ukrywa?
Nagle wyprostował się, wypił parę łyków wina i wstał.
– Chodź ze mną – rzucił. – Idziemy do mojego ojca. Jednym ruchem wyrwał zwój z 
dłoni 
pisarza. Ptah-sanch zerwał się na równe nogi.
– Nie, panie! Proszę! Przyszedłem do ciebie w zaufaniu, aby zrzucić z siebie ten 
sekret 
i prosić o radę. Kiedy książę dowie się, co zrobiłem, natychmiast mnie wygna.
– Musisz zaryzykować – odparł ponuro Hori. – Powtórz mu wszystko i błagaj o 
łaskę. Nie 
będę milczał i nie pozwolę, aby pozbawiono mnie dziedzictwa, a Szeritre posagu. 
Poza tym, czy 
nie poczujesz się lepiej, gdy wyznasz prawdę?
Ruszył ku drzwiom, a za nim pisarz z mocno bijącym sercem.
Hori spotkał Chamuaseta w chwili, gdy ten zmierzał do sali jadalnej na 
popołudniowy 
posiłek w towarzystwie wspartej na jego ramieniu Tabubu. Przyjaźnie skinął głową 
synowi, lecz 
zaraz jego spojrzenie przeniosło się na Ptah-sancha i zwój, który Hori trzymał w 
ręku. Serdeczny 
uśmiech zgasł w jednej chwili.
– O co chodzi? – zapytał ostro.
– Muszę niezwłocznie pomówić z tobą w cztery oczy – powiedział Hori. – Wyjdźmy 
do 
ogrodu.
– Nie możemy zrobić tego po posiłku? Tabubu jest głodna.
– Niech więc Tabubu uda się do jadalni – odparł Hori. – Ta sprawa nie może 
czekać.
Chamuaset i Tabubu wymienili szybkie, zaniepokojone spojrzenia. Książę pocałował 
małżonkę, ona zaś puściła jego ramię.
– Poproś Nubnofret, aby zaczekała z posiłkiem – powiedział Chamuaset.
Tabubu skinęła głową, odwróciła się i zniknęła w cieniu filarów.
Mężczyźni wyszli do ogrodu. Chamuaset zatrzymał się za szpalerem krzewów 
rosnących 
przy ścieżce prowadzącej do schodów wodnych.
– No? – warknął. – W czym rzecz?
W odpowiedzi Hori podsunął mu zwój.
– Poznajesz ten dokument? – zapytał drżącym z gniewu głosem. – Wytłumacz mi, jak 
to 
możliwe, że bez wahania rujnujesz moje życie i przyszłość Szeritre, a świadomość 
ta wcale nie 
pozbawia cię apetytu?
Chamuaset powoli odwrócił twarz ku pisarzowi.
– Nie zasługujesz na moje zaufanie – stwierdził zimno. – Nie jesteś już w mojej 
służbie.
Ptah-sanch zbladł. Skłonił się i bez słowa cofnął się w kierunku ścieżki, lecz 
Hori chwycił go 
mocno za ramię.
– Zaczekaj – powiedział. – Ojcze, niewykluczone, że zmienisz decyzję, kiedy 
usłyszysz, co 
Ptah-sanch ma ci do powiedzenia. To nie on jest niegodny zaufania, lecz twoja 
ukochana Tabubu. 
Mów, Ptah-sanchu!
Pisarz upadł na kolana. Zacinając się i raz po raz przenosząc wzrok z gniewnej 
twarz 
Horiego na początkowo wściekłą, a następnie pełną niedowierzania twarz 
Chamuaseta, 
opowiedział historię swego upadku. Kiedy skończył, oczy Chamuaseta utkwione były 
nie w nim, 
lecz w synu. Chwilę patrzył na niego bez słowa, a potem jął zaciskać pięści tak 
mocno, że 
mięśnie przedramion napięły mu się do ostatecznych granic.
– To najbardziej niewiarygodna historia, jaką kiedykolwiek słyszałem – 
powiedział wreszcie. 
– Chciałbym jednak usłyszeć ją raz jeszcze, w obecności Tabubu. Hej, ty! – 
krzyknął do 
strzegącego ścieżki wartownika. – Przyprowadź panią Tabubu. Jest w sali 
jadalnej.
Odwrócił się do obu młodzieńców.
– Wiedziałem, że jej nie lubisz. Nigdy bym jednak nie uwierzył, że żywisz do 
niej tyle 
wrogości. Jeśli zaś chodzi o ciebie... – Pochylił się i z całej siły 
spoliczkował pisarza. – Słowa, 
które za chwilę powtórzysz, będą ostatnimi, jakie wypowiesz w tym domu.
– Już nas osądziłeś, tak? – wysyczał Hori. Był tak wstrząśnięty, że nie potrafił 
się już zdobyć 
na sarkazm. – Nie jesteś w stanie nam uwierzyć. Myślisz, że nakłoniłem Ptah-
sancha do 
kłamstwa, że on i ja uknuliśmy spisek przeciw Tabubu. Jesteś w jej mocy.
– Milcz! – ryknął Chamuaset.
Hori przygryzł wargę, rzucił pisarzowi współczujące spojrzenie i wbił wzrok w 
ziemię.
Po chwili gałęzie krzewów zaszeleściły i pojawiła się uśmiechnięta Tabubu. 
Czerwona 
suknia opinała ciasno rozkołysane biodra, a gorące słońce lśniło w aksamitnej 
czerni włosów. 
Podeszła do męża i skłoniła się nisko.
– Posyłałeś po mnie, Chamuasecie? – zapytała z uśmiechem.
W odpowiedzi wskazał palcem klęczącego Ptah-sancha.
– Mów! – polecił.
Pisarz spełnił jego rozkaz. Mówił zdławionym, urywanym głosem, a jego twarz 
pokryła 
śmiertelna bladość. Hori, który uważnie obserwował Tabubu, podziwiał jej 
opanowanie. Wyraz 
uprzejmego zainteresowania ustąpił wkrótce miejsca zaskoczeniu, a wreszcie 
zaniepokojeniu. Jej 
wargi zadrżały, kiedy zaś Ptah-sanch umilkł, na jej policzkach zalśniły łzy.
– Och, Hori, jak mogłeś? – zaszlochała, wyciągając ku niemu ręce. – Przecież 
wiesz, że 
milczałabym, że pozostałabym twoją przyjaciółką. Dlaczego nie mogłeś stłumić 
zazdrości 
i cieszyć się szczęściem twego ojca i moim? Jesteś mi drogi jak rodzony syn. 
Dlaczego 
próbowałeś mnie skrzywdzić?
Ukryła twarz w dłoniach. Chamuaset objął ją z czułością. Mimo paraliżującego 
zaskoczenia 
Hori musiał docenić pokaz największego talentu aktorskiego, jaki kiedykolwiek 
oglądał. Miał 
ochotę bić brawo. Źle rozegrał partię i pozwolił jej wykorzystać brak wyobraźni. 
Chamuaset 
wypuścił Tabubu z objęć i zmarszczył brwi.
– Jak to milczałabyś? – zapytał ostro, unosząc jej podbródek.
Łzy Tabubu spłynęły na szyję i lśniły teraz jak naszyjnik na śniadej skórze.
– Och, najdroższy, nie miałam na myśli nic szczególnego. – Rozpłakała się znowu. 
– 
Przysięgam, to nic ważnego. Proszę, nie karz Horiego. On jest po prostu...
– Po prostu co? – przerwał jej Chamuaset. – Natychmiast odpowiedz na moje 
pytanie, 
Tabubu!
Zasłoniła usta dłonią i odwróciła się do Horiego. Jej oczy pełne były litości i 
zrozumienia. 
Przez jedną krótką chwilę Hori zwątpił we własny umysł, w słowa Ptah-sancha, 
zaraz jednak 
przypomniał sobie, że jego własny ojciec, tak, jego ojciec planował podstępnie 
pozbawić go 
dziedzictwa.
– Ty suko! – wycedził przez zaciśnięte zęby, a w jej oczach dostrzegł błysk 
pogardliwej 
drwiny.
Zanim jednak zdołał otrząsnąć się ze zdumienia, Tabubu przystąpiła do ataku.
– Hori jest o ciebie zazdrosny, najdroższy – powiedziała drżącym głosem. – Od 
dawna 
zdawałam sobie sprawę, że mnie pożąda. Wyznał mi to wtedy, gdy zaproponowałeś 
podpisanie 
umowy małżeńskiej, ja jednak byłam już zakochana w tobie i wcale tego przed nim 
nie 
ukrywałam. Gwałtowność jego młodzieńczego zauroczenia zmieniła się w nienawiść i 
dlatego 
stara się teraz zdyskredytować mnie w twoich oczach. – Odwróciła się do 
Chamuaseta, błagalnie 
składając ręce. – Nie wiń go za to, Chamuasecie! Oboje wiemy, że taki ogień 
często pożera 
zdrowy rozsądek! Nie karz go, zrób to dla mnie!
Chamuaset słuchał jej przemowy z rosnącym zdumieniem i coraz bardziej ponurym 
wyrazem 
twarzy. Gdy umilkła, rzucił się w stronę Horiego. Młodzieniec był przekonany, że 
ojciec go 
uderzy i w obronnym geście skulił ramiona, lecz Chamuaset zachował jeszcze 
resztki 
opanowania.
– Ty szczeniaku! – wrzasnął, opluwając twarz Horiego kropelkami śliny. – A więc 
taki był 
powód tych sekretnych wizyt: pożądałeś narzeczonej własnego ojca! Myślałeś, że 
Tabubu 
ulegnie twojemu urokowi. Gdyby nie wstawiła się za tobą, natychmiast wyrzuciłbym 
cię z domu. 
Zabraniam ci uczestniczyć we wspólnych posiłkach i nie chcę więcej słyszeć 
dźwięku twego 
głosu, rozumiesz?
Hori zobaczył, jak Tabubu uśmiecha się kpiąco za plecami Chamuaseta. Spostrzegł 
też, że 
Ptah-sanch zniknął.
– Ach, tak, rozumiem – powiedział powoli. – Doskonale rozumiem. Jednak jeśli 
myślisz, że 
pozwolę ci odebrać moje dziedzictwo i podarować je dziecku, które rośnie w łonie 
tej złej 
kobiety, to bardzo się mylisz, ojcze.
Skłonił się przed Tabubu.
– Gratuluję ci płodności – rzekł sucho. – I życzę wam obojgu wiele radości.
Cisnął zwój na ziemię, odwrócił się i odszedł szybkim krokiem.
Starał się trzymać głowę wysoko, dopóki nie znalazł się poza zasięgiem ich 
wzroku. Wtedy, 
ukryty za gęstymi krzewami, upadł na ziemię i ukrył głowę między kolanami. 
Chciało mu się 
płakać, ale z oczu nie popłynęła ani jedna łza. Długo siedział w otępieniu, 
mając przed oczami 
szczegóły niesamowitego przedstawienia, odegranego przez Tabubu. Czuł, że musi 
się napić 
wina, w końcu więc wstał, przekradł się na ścieżkę i ostrożnie wszedł do domu. 
Jak zwykle były 
otwarte. Trzej słudzy, czuwający w pobliżu wejścia, zerwali się na jego widok i 
oddali mu 
pokłon. Hori minął ich i zniknął w przyjaznym mroku.
Resztki popołudniowego posiłku już uprzątnięto i poza służbą w jadalni nie było 
nikogo. 
Zapach jedzenia przyprawił Horiego o mdłości. Rozejrzał się dokoła, znalazł 
zapieczętowany 
dzban wina, otworzył go i pociągnął potężny łyk. Z dzbanem przyciśniętym do 
piersi wrócił do 
ogrodu. Była to pora odpoczynku, toteż dom i ogród pogrążone były w sennej 
ciszy. Hori dotarł 
do stopni wodnych, skręcił w prawo i wkrótce znalazł się w kryjówce, o której 
istnieniu wiedział 
tylko on i Szeritre. Upiję się, pomyślał. Upiję się do nieprzytomności. 
Nienawidzę cię, ojcze, lecz 
jeszcze bardziej nienawidzę tej pozbawionej skrupułów, podstępnej dziwki, którą 
poślubiłeś.
Wypił sporo wina, położył się na piasku i znowu sięgnął po dzban. Słońce zaczęło 
chylić się 
ku zachodowi, kiedy Hori odkrył, że jest równie trzeźwy jak w chwili, gdy zaczął 
pić. Miał 
wrażenie, że wino przepływa przez niego i wszystkimi porami skóry wydobywa się 
na zewnątrz. 
Wreszcie rzucił pusty dzban w krzaki i wrócił w stronę ścieżki. Wiedział już, co 
powinien zrobić.
Dom konkubin wydawał się opustoszały, lecz Hori wiedział, że niedługo zacznie 
się tu 
zwykły ruch i gwar. Pora drzemki minęła. Niektóre kobiety pójdą do łaźni, inne 
na targowisko. 
Ojciec spędził zapewne ostatnie godziny z Tabubu, teraz jednak opuścił ją, aby 
dopełnić 
popołudniowych obowiązków. Przy drzwiach powitał go strażnik, który zapytał, 
kogo pragnie 
odwiedzić. Kiedy Hori powiedział mu, że druga małżonka księcia Chamuaseta, a 
jego macocha, 
pani Tabubu, wyraziła życzenie, by poświęcił jej trochę czasu, skłonił się i 
szeroko otworzył 
przed nim drzwi.
– Dopilnuj, aby nam nie przeszkadzano – rozkazał Hori. – Pani Tabubu była 
ostatnio bardzo 
zajęta i nie mieliśmy czasu poznać się bliżej, jestem jej więc bardzo wdzięczny 
za zaproszenie.
Kiedy Tabubu poskarży się, że strażnik mnie wpuścił, ojciec na pewno go wyrzuci, 
pomyślał. 
Nic nie mogę na to poradzić. Stanąwszy pod drzwiami Tabubu, gestem nakazał 
milczenie 
siedzącemu przy nich słudze, po czym zapukał i wszedł do środka.
Komnatę wypełniało złociste, przyćmione światło, typowe dla tej pory dnia. Przez 
otwór 
wentylacyjny przedostawało się do środka świeże powietrze, lecz Hori natychmiast 
wyczuł 
zapach potu ojca. Tabubu leżała na łożu, przykryta od pasa w dół zmiętym 
prześcieradłem, miała 
mokre od potu włosy i lśniącą wilgocią skórę. Jej oczy patrzyły na niego spod 
ciężkich powiek 
bez cienia zdumienia. Kiedy zatrzymał się przy niej, uśmiechnęła się leniwie.
– I cóż, Hori? Czego chcesz?
Niespiesznie przykryła piersi prześcieradłem.
– Chcę wiedzieć, dlaczego. Dlaczego poślubiłaś mojego ojca, którego moim zdaniem 
wcale 
nie kochasz, skoro mogłaś wybrać mnie? Mam dziwne wrażenie, że wolałabyś młodego 
mężczyznę od starzejącego się i walczącego z nieuchronnym upływem czasu.
– Nie nazwałabym Chamuaseta starzejącym się mężczyzną – odparła, nadal z tym 
samym 
uśmiechem na ustach. – Poza tym pozycja małżonki oznacza określone korzyści. 
Bogactwo, 
wpływy, tytuł...
– Nie o to ci chodzi – powiedział z namysłem. – W każdym razie nie to jest 
główną 
przyczyną. Gdybyś została moją żoną, z czasem zyskałabyś to samo. Zresztą 
mniejsza z tym. 
Dlaczego zmusiłaś Ptah-sancha, aby przekazał mu fałszywe informacje? Może w 
Koptos nie ma 
żadnych danych o twojej rodzinie?
– A może jest ich tam więcej, niż możesz sobie wyobrazić – rzuciła, lekko mrużąc 
powieki. – 
Nie przyszło ci to do głowy, mój wspaniały Hori? Niewykluczone, że można tam 
znaleźć więcej 
informacji, niż możesz to objąć umysłem. Nie mogłam dopuścić, aby drogi 
Chamuaset usłyszał 
prawdę. Jeszcze nie teraz.
Usiadła z wdziękiem na łożu.
– Ale ojciec i tak pozna prawdę – powiedział Hori, nie ruszając się z miejsca. – 
Sam pojadę 
do Koptos. Zamierzam wyruszyć jutro. Zniszczę cię, zanim zdążysz go zrujnować.
Roześmiała się lekceważąco.
– Jaki jesteś atrakcyjny, kiedy się złościsz. Sądzisz, że Chamuaset ci uwierzy? 
Mogę 
powiedzieć mu wszystko, co zechcę, a ty możesz do woli grzebać w Koptos. Książę 
nie 
dostrzega nikogo i niczego z wyjątkiem mnie, obawiam się więc, że zmarnujesz 
tylko czas.
Mam ochotę ją zabić, pomyślał z nienawiścią. Chciałbym objąć dłońmi jej piękną 
szyję 
i ścisnąć tak mocno, żeby wreszcie zetrzeć z jej ust ten wyniosły, drażniący 
uśmiech...
Tabubu spuściła nogi na podłogę, uśmiechając się jeszcze szerzej.
– A jednak nie możesz mnie zabić, prawda, kochany Hori? Och, tak, czuję, że 
chciałbyś. 
A może wolałbyś się ze mną kochać? – Odrzuciła prześcieradło na bok. – Masz 
ochotę na to, co 
twój ojciec dostaje każdego dnia? Często myślę o tobie, kiedy on rzuca się na 
mnie i jęczy.
– Jesteś obrzydliwa – rzucił gniewnie, jednocześnie czując, że jej słowa 
obudziły w nim 
pożądanie.
Odchyliła głowę do tyłu i wygięła plecy w łuk, przymykając oczy.
– Chodź, Hori – szepnęła. – Kochaj się ze mną...
Z okrzykiem bólu rzucił się ku niej, zamierzając powalić ją na podłogę i zdusić 
w niej życie, 
lecz nagle odkrył, że całuje jej wargi. Zaczęła jęczeć, czy może śmiać się, 
obejmując ramionami 
jego szyję, potem talię, wreszcie biodra... Gorączkowo próbował uwolnić się i 
odepchnąć ją, lecz 
jedną dłonią przykrył jej pierś, a drugą chwycił udo. Ciasno spleceni upadli na 
łoże. Hori nie był 
już w stanie zapanować nad pożądaniem. Równie dobrze mógłby przestać oddychać, 
czuł jednak 
głęboką wzgardę do niej i do siebie.
Trzymając ją za szyję, wbił się w nią z całej siły i po chwili wytrysnął w 
rozpalone wnętrze, 
po czym znieruchomiał, wstrząsany konwulsyjnymi dreszczami.
– Lubię kochać się w ten sposób – szepnęła mu do ucha. – O, tak, bardzo...
Hori z głośnym krzykiem zsunął się z niej na podłogę.
– Och, jaka wspaniała, gorąca młoda krew – ciągnęła. – Przyjdź znowu i rozgrzej 
mnie, 
książę. Chyba nie potrafisz mi odmówić, prawda?
Potykając się dotarł do drzwi. W komnacie było duszno, tak duszno, że nie mógł 
oddychać. 
Ogarnięty paniką sięgnął do rygla, otworzył go i wypadł na korytarz, nie 
zważając na 
zdumionego i zaniepokojonego sługę. Jeszcze kilka kroków i wreszcie znalazł się 
na zewnątrz. 
Z zacienionego portyku zbiegł prosto w oślepiający blask słońca i zatrzymał się, 
zgięty wpół. 
Dyszał ciężko. Strażnik podszedł do niego pospiesznie.
– Czy książę źle się czuje? – zapytał.
Hori nie odpowiedział. Słońce przestało go już oślepiać. Re odchodził na zachód, 
a jego 
odejście barwiło ogrody na różowo. Ruszył przed siebie. Pokonał odległość 
dzielącą go od 
pałacu, skręcił w prawo i wszedł tylnym wejściem. Komin kuchni wypluwał w górę 
słup 
ciemnego dymu, a powietrze w korytarzu przesiąknięte było zapachem potraw, które 
Nubnofret 
kazała przygotować na wieczorny posiłek. Poczuł mdłości, zmusił się jednak do 
przekroczenia 
progu kuchni. Zarządca rozstawiał właśnie tace, które słudzy mieli zanieść do 
sali jadalnej. 
W pierwszej chwili nie poznał Horiego, zaraz jednak skłonił się nisko, wyraźnie 
zaskoczony. 
Hori wziął misę i przeszedł między stołami, napełniając ją chlebem, granatami, 
porami, 
daktylami i jabłkami. Zarządca patrzył na niego z otwartymi ustami. Hori skinął 
mu głową 
i wyszedł bez słowa.
Ostrożnie zaniósł misę do swojej komnaty. Szalejąca w jego sercu burza 
nienawiści i wstydu 
zaczęła przycichać, znowu mógł myśleć trzeźwo. Antef siedział na podłodze pod 
drzwiami 
sypialni, oparty plecami o ścianę, zajęty rzucaniem kości. Na widok Horiego 
podniósł się 
i obrzucił go niepewnym spojrzeniem. Hori zaprosił go gestem do środka.
– Zamknij drzwi – polecił.
Antef spełnił jego rozkaz, on zaś postawił misę przy łożu. W tej chwili myśl o 
jedzeniu 
wydawała mu się odpychająca, był jednak pewien, że później poczuje głód.
– Weź tabliczkę – powiedział, wskazując przybory pisarskie, leżące na podłodze 
obok 
dużego stołu, gdzie zwykle pracował. Oczyma wyobraźni ujrzał nagle beztroskiego 
młodego 
człowieka, jakim był niedawno, lecz obraz ten wydał mu się zupełnie 
nierzeczywisty. – Możesz 
napisać list pod dyktando?
– Oczywiście – odparł Antef, po czym ukląkł i oparł tabliczkę na kolanach. – Do 
kogo mam 
zaadresować list?
– Do mojego dziadka Ramzesa. Dodaj wszystkie tytuły, jest na tym punkcie bardzo 
wrażliwy. Dalej napisz tak:
„Racz przyjąć pozdrowienia od swego lojalnego i posłusznego wnuka, księcia 
Horiego. 
Proszę cię, drogi dziadku, abyś zajął się rodzinną sprawą, która budzi głęboki 
smutek i niepokój 
w sercu moim i twojej wnuczki, księżniczki Szeritre. Dowiedziałem się ostatnio, 
że nasz ojciec, 
książę Chamuaset, w tajemnicy wykreślił moją siostrę i mnie z testamentu na 
rzecz nie 
narodzonego dziecka jego drugiej małżonki, Tabubu. Mam także powody sądzić, że 
pani Tabubu 
okłamała mego ojca w kwestii pochodzenia i w rzeczywistości nie miała prawa 
poślubić księcia 
królewskiej krwi. Sprawa ta bardzo mnie niepokoi, Wszechmocny, dlatego błagam, 
byś raczył ją 
rozpatrzyć. Życzę Waszej Królewskiej Wysokości drugiego życia, zdrowia i 
pomyślności. 
Pozostaję do Twojej dyspozycji”. Antef wpatrywał się w Horiego z wyrazem 
przerażenia na 
twarzy.
– Zakończ list i daj mi go do zapieczętowania – polecił Hori. Antef natychmiast 
się ocknął. 
Trzcinka zaskrzypiała o papirus, po czym młodzieniec wstał, położył zwój na 
stole. Hori 
przycisnął pierścień z pieczęcią do przygotowanego przez Antefa gorącego wosku.
– Czy to prawda? – zapytał Antef. – Czy książę naprawdę zrobił coś takiego?
– Tak – odparł krótko Hori.
– Pani Tabubu... To w niej jesteś zakochany, prawda? – W głosie Antefa brzmiało 
najprawdziwsze przerażenie.
Hori nie przeprosił Antefa za swoje zachowanie w ciągu ostatnich kilku miesięcy, 
lecz 
wyciągnął rękę do przyjaciela, a ten chwycił ją po chwili wahania.
– Kocham ją, wiem jednak, że nie jest warta uczucia nikogo z naszej rodziny – 
powiedział 
ponuro Hori. – Opowiem ci wszystko w drodze do Koptos.
Antef drgnął, zaskoczony.
– Do Koptos?
– Tak. Każ służbie zapakować trochę rzeczy. Muszę się przespać. Wyruszamy rano.
Antef nie bardzo wiedział, co o tym wszystkim myśleć.
– Czy twój ojciec wie o naszym wyjeździe?
– Nie i nie mam zamiaru go o tym informować. Zresztą i tak nie chce mnie więcej 
widzieć. 
Zrób, jak powiedziałem. Godzinę po wschodzie słońca spotkamy się na schodach 
wodnych. 
I jeszcze coś... – Podał Antefowi opieczętowany zwój. – Daj to jednemu z 
heroldów i każ mu 
natychmiast wyruszyć do Pi-Ramzes. Wybierz któregoś z domowych heroldów, w 
żadnym razie 
nie osobistego posłańca ojca. Idź już!
Antef wzruszył lekko ramionami, uśmiechnął się niepewnie i wyszedł.
Zaczęło się, pomyślał Hori. Nagle poczuł, że jest głodny, sięgnął do misy i 
zaczął jeść. Kiedy 
wrócę z dowodami jej perfidnych kłamstw, będzie żałowała, że w ogóle się 
urodziła. Słodycz 
oczekiwanej zemsty zmieszała się w jego ustach z ostrym smakiem pora, zaraz 
jednak 
oszołomiło go wspomnienie zupełnie innego aromatu. Był to zapach słonej od potu 
skóry 
Tabubu. Hori zamknął oczy i jęknął cicho.
W porze wieczornego posiłku przechadzał się po komnacie. Słyszał dźwięki muzyki, 
dobiegające z sali jadalnej i pogodny śmiech Tabubu. W końcu usiadł przy otworze 
wentylacyjnym, chłodząc policzki wieczornym powietrzem, potem zaś przywołał 
sługę i rozegrał 
z nim kilka partii seneta, za każdym razem wygrywając.
Dom stopniowo pogrążał się w ciszy. Było już późno, kiedy Hori wymknął się ze 
swoich 
komnat do apartamentu Szeritre. Wolałby dotrzeć tam nie zauważony, lecz każdego 
korytarza 
strzegł wartownik.
Zapukał do drzwi, które otworzyła Bakmut. Szeritre stała na środku sypialni, w 
białej nocnej 
szacie. Z rozpuszczonymi włosami i bez makijażu wyglądała na dwanaście lat. Hori 
ucałował ją 
serdecznie.
– Słyszałam o twojej kłótni z ojcem – szepnęła z przestrachem. – O co wam 
poszło? 
Wieczorem ojciec powiedział mamie, że zabronił ci udziału we wszystkich 
rodzinnych 
spotkaniach, łącznie z posiłkami. Co takiego zrobiłeś?
– Nie spodoba ci się to, co usłyszysz – ostrzegł Hori. – Możemy przejść do 
twojej sypialni?
Szeritre wskazała Bakmut taboret przy drzwiach i wprowadziła brata do sypialni. 
Przysiedli 
na brzegu łoża, zupełnie jak kiedyś, w szczęśliwszych czasach.
Zaczął opowiadać, zaczynając od wyznania Ptah-sancha, a kończąc na swojej 
decyzji 
o wyprawie do Koptos. Szeritre słuchała w skupieniu, a jej twarz przybierała 
coraz poważniejszy 
wyraz. Gdy Hori opowiedział jej o wizycie w domu konkubin, niczego nie 
pomijając, westchnęła 
cicho i ujęła jego dłoń, nie przerwała mu jednak ani razu. Kiedy umilkł, powoli 
pokręciła głową.
– Gdyby opowiedział mi to wszystko ktoś inny, nie uwierzyłabym w ani jedno słowo 
– 
rzekła. – Cała ta historia wydaje się zupełnie pozbawiona sensu. Jeżeli Tabubu 
poślubiła ojca ze 
względu na jego tytuły, pozycję i majątek, to dlaczego ryzykuje, uwodząc i 
kusząc ciebie? Ojciec 
jest w niej nieprzytomnie zakochany, zresztą od początku tak było. Pojąłby ją za 
żonę nawet 
gdyby była najsławniejszą dziwką z Memfis. Po co więc te tajemnice? Dlaczego od 
razu nie 
powiedziała mu prawdy?
– Jakiej prawdy? – zapytał ze znużeniem Hori. – Mam wrażenie, że Tabubu jest 
osobą, za 
którą się podaje, córką szlachetnego rodu. Ukrywa jednak coś i to coś bardzo 
złego. Dowiem się, 
co to takiego. Chcę, żebyś powiedziała ojcu, dokąd i po co pojechałem, aby ani 
mama, ani on nie 
martwili się o mnie, ale zrób to dopiero w tydzień po moim wyjeździe.
Szeritre skinęła głową.
– Czy Hormin wie, jaka naprawdę jest jego matka? – zastanawiała się głośno. – 
Och, Hori, 
chciałabym zaręczyć się już teraz, zanim przywieziesz z Koptos złe wieści.
Hori chwycił obie jej dłonie i łagodnie nimi potrząsnął.
– Posłuchaj mnie – powiedział z naciskiem. – Nie możesz zaręczyć się przed moim 
powrotem. Proszę cię, Szeritre, ze względu na twoje własne dobro. Przestań 
dręczyć ojca. Kto 
wic, co odkryję, grzebiąc w przeszłości tych trojga?
Szeritre wyrwała mu dłonie z uścisku.
– Chcą Hormina! – zawołała ze złością. – Czekam i czekam. Zasłużyłam na niego – 
uśmiechnęła się słabo. – Poza tym będzie lepiej, jeżeli wyjdę za mąż za życia 
ojca i odbiorę swój 
posag.
Nagle rozpłakała się gorzko, a Hori wziął ją w ramiona.
– Och, Hori! – wykrzyknęła. – Gdyby ojciec nas kochał, nigdy by tego nie zrobił. 
Och, jak to 
boli!
– Wiem, Małe Słońce – powiedział cicho. – Nie myśl jednak, że ojciec nas nie 
kocha. To 
nieprawda. Tabubu rzuciła na niego urok, ale jeszcze tak niedawno, byliśmy 
sensem jego życia. 
Tabubu niszczy ojca, a my musimy go uratować. Przestań płakać. Musisz być 
dzielna. Napisałem 
do dziadka, możliwe więc, że będzie interweniował. Niezależnie od wszystkiego 
musisz czekać 
tu na mnie, bo po powrocie przyjdę prosto do ciebie. I módl się za mnie.
Objęła go i ucałowała.
– Chciałabym móc zrobić coś więcej, niż tylko się modlić. – wybuchnęła. – 
Wszystko to jest 
straszne!
– Wyglądaj listu od dziadka – powtórzył, delikatnie uwalniając się z jej 
uścisku. – Spróbuj 
też usprawiedliwić mnie przed ojcem. Nie pozwól, aby Tabubu całkowicie zatruła 
mu serce.
– Oby podeszwy twoich stóp stąpały mocno – szepnęła Szeritre, składając mu 
pokłon.
Uśmiechnął się z pewnością siebie, której wcale nie czuł i poszedł za Bakmut do 
drzwi. 
Potem wrócił do siebie i z westchnieniem ulgi padł na łoże.
Antef obudził go godzinę po wschodzie słońca.
– Domyśliłem się, że zapomnisz polecić słudze, aby cię obudził – wyjaśnił z 
uśmiechem.
Hori opuścił nogi na podłogę.
– Zawsze to robię, prawda? – powiedział, wdzięczny Antefowi za wierność i 
wsparcie. – 
Dziękuję, przyjacielu.
– Wszystko gotowe – oznajmił Antef, cofając się ku drzwiom. – Twoja barka czeka. 
Widzę, 
że do naszego powrotu będę musiał być twoim kucharzem i sługą do wszystkiego.
– I pisarzem – dodał Hori. – Zostaw mnie teraz samego. Za chwilę będę na 
schodach 
wodnych.
Jego osobisty służący obudził się i czekał, aby pomóc mu przy kąpieli. Hori 
poszedł za nim, 
zaspany i spragniony. Nagle z całą wyrazistością dotarł do niego ogrom zadania, 
które wziął na 
swoje barki. Pomyślał o przyszłości, jaka go czekała i zwolnił kroku, z dziwną 
czułością 
i tęsknotą patrząc na ściany i sprzęty, które tak długo zapewniały mu 
schronienie przed światem 
zewnętrznym. Było mi tu dobrze, pomyślał ze smutkiem. Z tą myślą pojawiło się 
wspomnienie 
Nefert-chaj, wesołej i pełnej życia, z młodym ciałem ociekającym wodą. Szkoda, 
że się z nią nie 
kochałem, pomyślał z żalem. Byłoby to najpiękniejsze wspomnienie, tarcza, którą 
mógłbym 
zabrać w tę niebezpieczną podróż.
– Panie? – powiedział uprzejmie sługa.
Hori oprzytomniał i szybko wszedł na szeroki kamień. Nie wolno mi patrzeć 
wstecz, 
pomyślał. Nic to nie pomoże.
Godzinę później, wykąpany i ubrany w czystą szatę, z ulubionym pektorałem na 
piersi 
i najpotężniejszym amuletem między łopatkami, opuścił dom i przez północny ogród 
poszedł 
w kierunku schodów wodnych. Słudzy już się krzątali, zajęci sprzątaniem i 
przygotowywaniem 
posiłku, lecz rodzina jeszcze spała. Nowe skrzydło domu sięgało już do miejsca, 
gdzie kiedyś był 
trawnik z fontanną rzucając chłodny cień na nie uporządkowane kwietniki i 
klomby. Kilku 
wartowników niskim pokłonem powitało przechodzącego księcia.
Dotarł już prawie do końca budowli, kiedy jakaś postać wyszła zza rogu i stanęła 
na drodze. 
Szedł dalej, przekonany, że to służąca, która pospiesznie usunie się z drogi, 
lecz postać nagle 
odwróciła się ku niemu. Rozpoznał Tabubu, po szyję spowitą w bici, niczym 
owinięte bandażami 
ciało. Najwyraźniej dopiero przed chwilą wstała z łoża i narzuciła na ramiona 
pelerynę 
z kapturem, kryjąc pod nim włosy. Odwrócił wzrok i zszedł ze ścieżki, chcąc ją 
wyminąć, wtedy 
jednak z białego obłoku wysunęła się smukła dłoń i spoczęła na jego ramieniu. 
Strząsnął ją ze 
złością, ale wbrew samemu sobie przystanął.
– Czego chcesz? – zapytał.
– Myślę, że nie powinieneś płynąć do Koptos – powiedziała.
Uśmiechnął się cynicznie.
– Nie wątpię, że tak myślisz, bo wiesz, że wrócę z informacjami, które 
doprowadzą do twojej 
ruiny – odparł spokojnie.
– Być może. Mimo to martwię się o ciebie, Hori. Koptos nie jest zdrowym 
miejscem. Ludzie 
zapadają tam na poważne choroby. I umierają.
Spojrzał jej prosto w oczy.
– Co masz na myśli?
– Nie zapominaj, co przydarzyło się pisarzowi twojego ojca. – Powiedziała cicho. 
– Oby to 
samo nie spotkało ciebie...
Hori wbił w nią twarde spojrzenie.
– A cóż ty możesz o tym wiedzieć? – zapytał niecierpliwie.
Wpatrywała się w niego czarnymi oczyma. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Nagle 
przypomniał sobie słowa Szeritre: „Ktoś w domu Siseneta rzucił klątwę...” I już 
wszystko 
wiedział.
– Ty to zrobiłaś! – powiedział drżącym z przerażenia głosem.
Tabubu uniosła brwi.
– Co zrobiłam, książę?
– Ty rzuciłaś klątwę na Penbuja! Wiedziałaś, że nie da się go przekupić ani 
zastraszyć, i nic 
nie powstrzyma go od wypełnienia zadania, które zlecił mu ojciec, więc 
posłużyłaś się magią. – 
Oblizał suche wargi. – Co mu ukradłaś, Tabubu?
Oczy kobiety rozjarzyły się nienaturalną wesołością.
– Szkatułkę na trzcinki – powiedziała. – Dobry wybór, prawda? Sisenet zabrał ją 
któregoś 
dnia, kiedy Penbuj był u nas z twoim ojcem.
Hori miał ochotę rzucić się do ucieczki. Nagle ziemia, na której stał, wydała mu 
się 
przeklęta.
– Ze mną nie pójdzie ci tak łatwo – odparł, starając się opanować drżenie głosu. 
– Mój ojciec 
jest największym magiem w Egipcie. Jego zaklęcia są najpotężniejsze, a ja 
pracowałem z nim 
wystarczająco długo, aby nauczyć się, jak chronić się przed złymi czarami. Wiem, 
na co cię stać 
i będę bardzo ostrożny. Nie boję się ciebie, Tabubu.
– Doprawdy? – zamruczała. – Nie pomyślałam o tym. Cóż, jeśli wrócisz z Koptos w 
dobrym 
zdrowiu, nie pozostanie mi nic innego, jak tylko namówić twego ojca, aby cię 
zabił. – Oparła się 
o niego, muskając wargami jego usta. – Uważasz, że to niemożliwe, mój dumny 
Hori? Na twoim 
miejscu nie byłabym taka pewna. Chamuaset zrobi wszystko, o co go poproszę. 
Przyjemnej 
podróży.
Skłoniła się, owinęła ciaśniej peleryną i odeszła. Hori stał ogłupiały, czując, 
jak poranne 
słońce pali mu twarz. Nie, pomyślał, ojciec nigdy by tego nie zrobił. 
Popełniwszy taki czyn nie 
mógłby już liczyć na przychylny osąd bogów. A przecież wydziedziczył cię, 
podszepnął mu 
inny, zimny głos. Na twoim miejscu nie byłabym taka pewna... Hori odwrócił się 
gwałtownie. 
Tabubu zniknęła.
Wydawało mu się, że nie zdoła oderwać nóg od ziemi, lecz pokonał jakoś ich 
ciężar, dotarł 
do schodów wodnych i barki, kołyszącej się lekko na rzece. Antef skłonił się i 
pomachał dłonią, 
zaś Hori z największym trudem odwzajemnił gest i wszedł po trapie na pokład. 
Kapitan wydał 
rozkaz, dwaj wioślarze wciągnęli trap, a Hori osunął się na poduszki obok 
przyjaciela.
– Jesteś bardzo blady, książę – z niepokojem rzekł Antef. – Piłeś dziś rano?
Hori potrząsnął głową, przeczekał gwałtowny atak bólu żołądka i zaczął mówić. 
Mówił przez 
godzinę. Antef mu nie przerywał, nie potrafił jednak otrząsnąć się ze zdumienia.
XVIII
Spójrz, oto siedziby zmarłych. Mury rozsypują się w gruzy, Dom zmarłych 
przestaje istnieć, 
Oni sami zaś jakby nigdy nie żyli.
Podróż do Koptos wydawała się Horiemu koszmarem. Przez cały czas siedział 
skulony pod 
baldachimem, czując na karku powiew strachu. Dręczyło go poczucie osamotnienia 
i wewnętrznej słabości. Zdawał sobie sprawę, że tylko on może uratować rodzinę. 
Chamuaset nie 
był już spokojnym, dobrym człowiekiem. Stał się kimś zupełnie innym, zaniedbywał 
swoje 
obowiązki wobec państwa i pozwolił administracji pogrążyć się w chaosie, który 
mógł 
doprowadzić ich wszystkich do zguby. Nubnofret tkwiła w więzieniu lodowatej 
uprzejmości. 
Reakcja Szeritre na rewelacje dotyczące Tabubu wskazywała, że świat dziewczyny 
skurczył się 
do rozmiarów ciała Hormina. Hori był jednak przekonany, że wszystko to może się 
zmienić. 
Wiedział, że jego bliscy nigdy już nie będą tacy jak dawniej, lecz czuł, że ich 
rany mogą się 
zagoić, a to, czy tak się stanie, zależy od niego. Nikt na razie nie dojrzał 
prawdy. Nikt nie był 
w stanie podjąć działania. Spoczywająca na nim odpowiedzialność wydawała mu się 
chwilami 
zbyt wielka. Nie zwracał uwagi na piękno krajobrazu przesuwającego się za burtą. 
Antef, który 
większość czasu spędzał na podziwianiu widoków, co chwila wydawał okrzyki 
zdumienia lub 
zachwytu na widok grupy fellachów przesiewających zboże, których stopy wzbijały 
w górę 
chmury pyłu, stosów cegieł, strzeżonych przez nagich chłopców, z ciekawością 
przypatrujących 
się barce, lub na widok bujnej zieleni na terenie posiadłości jakiegoś 
szlachetnie urodzonego. 
Hori nie zwracał na te rzeczy uwagi, dostrzegał za to, w miarę, jak posuwali się 
na południe, 
głębszy odcień błękitu nieba i wyższy poziom Nilu. U źródeł rzeki rozpoczął się 
już wylew. 
Wkrótce nurt stanie się bystrzejszy, a występująca z brzegów woda zaleje pola, 
odetnie od świata 
świątynie i użyźni glebę rzecznym mułem, gnijącymi gałęziami i ciałami padłych 
zwierząt. Miał 
wrażenie, że jego samego niesie prąd strachu i świadomość śmiertelnego 
zagrożenia. Słowa, 
które rzucił w twarz Tabubu, wynikały z brawury. Nigdy nie interesował się 
zbytnio tym co robi 
ojciec i nie miał pojęcia, jak obronić się przed zaklęciami, miedzianymi 
szpilkami wbijanymi 
w woskową lalkę, czy swoim drugim, nieznanym „ja”. Rzeczy, które pozostawił w 
domu, mogły 
dostać się w ręce każdego, kto zechciałby je ukraść, mógł to być pierścień, 
przepaska na biodra 
lub słoiczek ze szminką do powiek. W każdym z tych przedmiotów tkwiła jakaś jego 
cząsteczka 
i ktoś, komu zależałoby na jego śmierci, z łatwością mógł się nimi posłużyć.
Niepokój nie odstępował go ani na chwilę. Hori często miał ochotę wstać i 
krzyknąć do 
kapitana: „Szybciej! Szybciej!”, wiedział jednak, że wioślarze zmagają się z 
ostrym prądem i nie 
stać ich na jeszcze większy wysiłek. Czuł też, że nie powinien zatrzymywać się w 
świątyniach po 
drodze, ponieważ straciłby tylko cenny czas. Miał wrażenie, że bogowie przestali 
darzyć łaskami 
jego rodzinę, chociaż nie wiedział dlaczego. Wiedział jedno – słowa modlitwy, 
które szeptał 
w białym blasku południowego słońca, wracały do jego ust, odbijając się od uszu 
nieśmiertelnych.
Wreszcie mocne ramiona wioślarzy skierowały barkę ku wschodniemu brzegowi i Hori 
zszedł po trapie na ląd, uważnie przyglądając się Koptos. Nie było wiele do 
oglądania. Tu 
zbiegały się pustynne szlaki, a na targach i bazarach kupcy wymieniali towary. W 
pewnej 
odległości od drogi prowadzącej do Morza Wschodniego leżało senne miasto, małe, 
ciche, wciąż 
takie samo, usiane plantacjami palm i poprzecinane kanałami nawadniającymi. To 
tu jest jej dom, 
pomyślał. Być może w tej chwili patrzę na niego.
– Antefie, idź na rynek i dowiedz się, gdzie mieszka burmistrz – powiedział. – 
Odszukaj jego 
siedzibę i poleć mu, aby przysłał po mnie lektykę.
Wrócił na pokład barki i zaczął przysłuchiwać się odgłosom z nabrzeża. Po pewnym 
czasie 
uświadomił sobie, że czegoś w nich brakuje. Odniósł wrażenie, że Koptos stapia 
się z głęboką, 
palącą ciszą pustyni. Gwar ludzkiej działalności był przytłumiony, jak ostatni 
krzyk konającego.
Wkrótce dostrzegł powracającego Antefa, prowadzącego czterech tragarzy, 
niosących 
złożoną lektykę.
– Burmistrz jest wstrząśnięty twoim przybyciem! – zawołał Antef. – Przez ciebie 
obraca 
teraz swój dom do góry nogami.
Hori roześmiał się i zapomniał na chwilę o strachu. Wsiadł do lektyki i w 
asyście Antefa 
i dwóch strażników dotarł do posiadłości burmistrza. Dostojnik oczekiwał go 
przed głównym 
wejściem. Był to wysoki, spokojny mężczyzna, zadowolony z siebie i z życia. Na 
widok Horiego 
jego twarz przybrała wyraz niepokoju.
– To dla nas niespodziewany zaszczyt – powiedział. – Gdybym został uprzedzony, 
mógłbym 
odpowiednio cię powitać, książę. Jak liczny jest twój orszak? Nasze komnaty...
– Przybyłem bez orszaku – wyjaśnił Hori. – Towarzyszą mi tylko mój sługa Antef 
oraz 
dwóch strażników. Moim celem jest wykonanie pewnych prac badawczych dla ojca.
– Nie rozumiem – odparł burmistrz. – Nowy pisarz twego ojca powiedział mi, że 
książę 
zmienił zdanie i nie potrzebuje już tych informacji. Bardzo współczułem temu 
młodemu 
człowiekowi z powodu śmierci ojca.
– My wszyscy również cierpimy nad jego stratą – powiedział Hori. – Jeśli zaś 
chodzi 
o księcia, to znowu zmienił zdanie. Nie denerwuj się jednak, nie będę cię długo 
niepokoił.
Zaraz potem zaprowadzono go do kwatery – małej komnaty z wyjściem do ogrodu. Tu 
Hori 
zostawił jednego ze strażników. Po obejrzeniu komnaty spożył poczęstunek w 
towarzystwie 
burmistrza i jego rodziny. Uczyniwszy zadość wymogom uprzejmej konwersacji, 
zapytał 
dostojnika, czy zna wszystkie szlachetne rody, mieszkające w okolicy. Burmistrz 
skinął głową.
– Ozyrys Penbuj zadał mi to samo pytanie – powiedział. – Koptos jest małym 
miastem, 
a nasza arystokracja, chociaż pomniejsza, nieczęsto podróżuje i wstępuje w 
związki 
z przedstawicielami innych rodów. Drzewo genealogiczne naszej arystokracji liczy 
sobie 
zaledwie cztery pokolenia, zaś korzenie innych giną w mrokach przeszłości, lecz 
ja znam je 
wszystkie. Nigdy nie słyszałem o ludziach, których historię pragniesz zbadać, 
książę. Nie ma też 
w pobliżu żadnej posiadłości, nadzorowanej przez zarządcę, którego pan wyjechał 
do Memfis. 
Mogę jedynie zasugerować, abyś zwrócił się ze swym pytaniem do bibliotekarza 
tutejszego 
Domu Życia.
– Jesteś pewien, że właściciele wszystkich okolicznych majątków zajmują się nimi 
osobiście?
– Tak. Pustynia szybko sięga tu po ziemię, książę. Zagospodarowane posiadłości 
sąsiadują ze 
sobą na brzegu rzeki. Tylko jedna z nich jest opuszczona. Nikt się nią nie 
zajmuje od wielu henti. 
Z domu pozostał tylko zarys murów, ledwo widoczny w piasku, a z ogrodu 
potrzaskane 
fragmenty kamiennej fontanny. Reszta jest już pustynią. Ród, do którego należał 
majątek, 
najprawdopodobniej wygasł i posiadłość wróciła do faraona. Wydaje mi się, że 
nasz władca nie 
ma powodu, aby interesować się nią osobiście i waha się przed przyznaniem tak 
marnej nagrody 
któremuś ze swych dygnitarzy. – Burmistrz uśmiechnął się i Hori od razu poczuł 
do niego 
sympatię. – Trudno nazwać Koptos rajem błogosławionych.
– Tak czy inaczej, na pewno można tu znaleźć spokój ducha – powiedział wolno 
Hori. – 
Chciałbym obejrzeć tę opuszczoną posiadłość. Gdzie ona jest?
– Na północ od miasta, za ostatnim kanałem irygacyjnym – objaśnił burmistrz. – 
Radziłbym 
jednak najpokorniej, abyś, książę, odłożył tę wyprawę na wieczór, kiedy zrobi 
się nieco 
chłodniej.
Hori wstał, a wraz z nim rodzina burmistrza.
– Usłucham twojej rady – rzekł z powagą Hori. – Teraz muszę odpocząć.
Obaj z Antefem pożegnali gospodarzy i udali się na spoczynek. Hori spoczął na 
łożu, Antef 
na macie, rozpostartej na podłodze. Przyjaciel szybko zapadł w sen, natomiast 
Hori długo leżał, 
wsłuchując się w intrygującą ciszę. Tuż przed zaśnięciem usłyszał jeszcze kroki 
w ogrodzie pod 
oknem, potem zaś głosy, wśród których bez trudu rozpoznał miły sopran córki 
burmistrza.
– Jest bardzo przystojny i wcale nie zarozumiały – opowiadała jakiejś 
przyjaciółce. – 
Oczywiście nie można go dotykać, ponieważ jest wnukiem faraona, aleja tak bardzo 
pragnęłabym to zrobić...
Hori uśmiechnął się, odwrócił na drugi bok i zasnął.
Jakiś czas później, kiedy Re tonął za horyzontem, Hori i Antef stali u szczytu 
rozsypujących 
się schodów wodnych, zwróceni twarzami ku pustyni. Między nimi a płaską równiną, 
która 
sięgała purpurowofioletowego nieboskłonu, znajdowały się resztki siedziby 
szlachetnego rodu.
Ze wzniesionego z błotnych cegieł domu pozostał tylko fragment murów. Stopnie 
wodne 
ułożono z grubo ociosanych kawałków żółtawego kamienia, teraz pokruszonych i 
pokrzywionych 
niczym zęby starca. Ze szczytu schodów, po długiej obserwacji, można było 
dojrzeć zarośniętą 
ścieżkę, kończącą się w miejscu, gdzie kiedyś znajdowało się główne wejście do 
domu. Ich stopy 
natrafiły na twardą płaszczyznę, kiedy zaś Antef przykląkł, aby zmieść drobiny 
piasku, znalazł 
pod nimi gładki blok piaskowca.
– Główne wejście, korytarz i co najmniej dwie komnaty – powiedział Hori. – Ruiny 
budynków, gdzie mieściły się magazyny, kuchnie i pomieszczenia dla służby, 
pochłonęła już 
pustynia. Ale gdzie jest fontanna, o której wspominał burmistrz?
Ostrożnie obeszli wzniesienia i wały, które kiedyś były ścianami domu, zapewne 
pomalowanego na biało. Teraz tworzyły skomplikowaną siatkę cieni, gęstniejących 
w miarę, jak 
słońce kryło się za linią horyzontu.
Na północ od ruin domu znaleźli to, czego szukali – cztery szare fragmenty 
fontanny 
wyzierające z piasku, który wypełniał spękaną kamienną misę i przykrywał figurę 
Hapiego, boga 
Nilu o obfitych piersiach. Pięć czy sześć skarłowaciałych figowców usiłowało 
wyssać soki życia 
z gleby na skraju dawnego ogrodu, a za nimi kilka marnych palemek wznosiło ku 
niebu zrudziałe 
ramiona. Antef zadrżał.
– Jakie to smutne, zapomniane przez bogów i ludzi miejsce! – zawołał. – Tu nadal 
mieszkają 
duchy, książę. Nie śmiałbym wznieść tu nowego domu czy odbudować dawną siedzibę.
Hori uciszył go krótkim gestem. Miał wrażenie, że był tu już kiedyś, chociaż 
wiedział, że to 
tylko złudzenie. Rozkład komnat, dziś tylko nieregularnych zagłębień w ziemi, 
usytuowanie 
ogrodu z figowcami, które kiedyś musiały pysznić się gęstwiną zielonych liści, 
palmowy gaj... 
Nie, pomyślał, ulegając melancholijnemu nastrojowi wieczornej pory. To nie jest 
kwestia 
podobieństwa, raczej atmosfery panującej wśród tych ruin, wyzywającej, choć 
spokojnej, wolnej 
od marzeń, lecz żądającej czegoś...
Nagle uświadomił sobie, z czym kojarzy mu się to miejsce. Z domem Tabubu w 
Memfis, 
niewielkim, nieco zaniedbanym, odizolowanym, w którym panowała ta sama atmosfera 
milczącego spokoju i przyzwalającego, choć czujnego zaproszenia. Na Thota, czy 
to właśnie to? 
– pomyślał. Czy tu właśnie był jej dom? Zniekształcona twarz leżącego Hapiego 
uśmiechała się 
do niego obojętnie. Pokrzywione gałęzie figowców rzucały dziwne cienie, które 
podpełzały coraz 
bliżej, w miarę jak Re krył się za linią horyzontu, w drodze do podziemnego 
świata.
– Antefie! – krzyknął histerycznie. – Wystarczy mi to, co widziałem. Chodźmy 
stąd.
Wrócili do popękanych schodów wodnych i Hori sam chwycił za wiosła łodzi 
burmistrza, 
w gorączkowym pośpiechu odbijając od brzegu, jeszcze zanim Antef zdążył usiąść.
– To za mało, panie – powiedział Antef. – Musimy szukać dalej.
– Ty się tym zajmiesz – odparł Hori. – Chcę, żebyś złożył wizytę wszystkim 
szlachetnie 
urodzonym w Koptos i wypytał ich o historie ich rodów. Ja będę przeglądał 
dokumenty 
w bibliotece.
Jednak w głębi duszy wiedział, że przeczucie go nie myli, że ta samotna 
posiadłość należała 
kiedyś do Tabubu.
Spędzili z Antefem kilka przyjemnych chwil w towarzystwie burmistrza i jego 
rodziny. 
Dostojnik był dumny ze swego stanowiska i chętnie opowiadał o historii miasta, 
którego 
świetność przypadała na okres, gdy wielka królowa Hatszepsut przywróciła 
Egiptowi pradawne 
szlaki handlowe z krainą Punt.
– Która rodzina ma monopol na podatki z karawan? – zapytał Hori. – Czy też może 
dostaje je 
urząd miasta?
Burmistrz uśmiechnął się, zadowolony, że znalazł słuchacza.
– W czasach wielkiej królowej, kiedy ponownie otwarto szlak, koncesję otrzymał 
niejaki 
Nanefer-ka-Ptah, w nagrodę za zasługi, o których pamięć niestety zaginęła. 
Potężna królowa, 
zawsze pełna podziwu dla ludzi przedsiębiorczych, uczyniła go księciem. Dzięki 
niemu 
karawany mogły bezpiecznie podróżować i władczyni była z niego bardzo 
zadowolona. Nanefer 
zgromadził ponoć ogromny majątek. Nie dość, że miał głowę do interesów, to 
jeszcze był 
sławnym magiem, chociaż tych ostatnich umiejętności nikt nie zdoła już dziś 
ocenić. Jego ród 
utracił jednak monopol na handel z Puntem, który wrócił potem do tronu Horusa i 
tak jest do 
dziś.
Burmistrz pociągnął łyk wina. Jego córka i żona patrzyły na niego z uśmiechem.
– Faraon, twój dziadek, panie, zawsze łaskawie obniża podatki, które miasto 
płaci koronie – 
dodał po chwili. – Oczywiście mamy nadzieję, że monopol nie zostanie przyznany 
jednej 
rodzinie. Koptos jest zamożnym i spokojnym miastem.
– Dlaczego ród Nanefer-ka-Ptaha nie utrzymał monopolu? – zapytał Hori. – Czy 
boska 
królowa przestała darzyć księcia swą łaskawością?
– Skądże znowu. Po prostu ród ten wymarł. Nanefer-ka-Ptah i jego żona utonęli, 
ten sam los 
spotkał ich jedynego syna Merhu. – Burmistrz wzruszył ramionami. – Taka była 
wola bogów.
Małżonek Tabubu też utonął, pomyślał Hori.
– Takie nieszczęście można uważać za karę wymierzoną przez bogów rodzinie, która 
pogwałciła prawo Maat – stwierdził.
– Kto wie? – powiedział burmistrz. – Działo się to wiele henti temu i z 
pewnością ma 
niewiele wspólnego z twoim przybyciem do Koptos, książę. Żałuję, że nie mogę być 
ci bardziej 
pomocny.
– Wystarczy mi twoja gościnność – zapewnił go Hori. – Jutro przystąpię do pracy 
w Domu 
Życia. Nie chciałbym nadużywać twojej dobrej woli.
Po krótkiej wymianie uprzejmości i wyrazów szacunku Hori wycofał się do swojej 
komnaty. 
Przez chwilę rozmawiał z Antefem, nie potrafił się jednak skupić i wkrótce obaj 
umilkli. Antef 
wyciągnął się na macie i prawie natychmiast zapadł w sen, Hori zaś sięgnął do 
skórzanej 
sakiewki, którą nosił przy pasie i wyjął z niej kolczyk znaleziony w grobowcu. 
Bardzo podobał 
się Tabubu. Włożyła go i zadowolona przeglądała się w lustrze, a kolczyk muskał 
jej długą szyję. 
Co ona teraz robi? – pomyślał. Może klęczy w ciemności, ze szpilkami w dłoniach 
i mruczy 
zaklęcia, które mają go zniszczyć? Co mu ukradła, aby czar zyskał moc? Och 
Tabubu, 
opiekowałbym się tobą i chronił, wszystko jedno, kim jesteś. Nie chciał płakać, 
lecz łzy same 
popłynęły po policzkach. Czuł się bezradny i młody.
Następnego dnia wczesnym rankiem Antef wyruszył z listem polecającym od Horiego 
porozmawiać z przedstawicielami najbardziej wpływowych rodów w Koptos, Hori zaś 
udał się 
do Domu Życia przy świątyni Amona. Biblioteka składała się z czterech sal w 
amfiladzie. Każda 
z nich podzielona była na maleńkie, wypełnione zwojami pomieszczenia, co 
nasunęło Horiemu 
skojarzenie z plastrem miodu. Zanim przystąpił do pracy, pełniący funkcję 
bibliotekarza kapłan 
oprowadził go po całej bibliotece.
– Byłem tu, kiedy na stopniach przy wejściu zmarł pisarz twego ojca, książę – 
powiedział, 
kiedy usiedli w niewielkiej wnęce. – Przez cztery dni przed śmiercią przychodził 
tu regularnie. 
Tamtego ranka zwierzył mi się, że jest już gotowy podyktować asystentowi raport 
o informacjach, które udało mu się znaleźć.
– W jakim był nastroju? – zapytał Hori.
Bibliotekarz zmarszczył brwi.
– Wyglądał na przestraszonego. Dziwnie to brzmi, ale takie właśnie odniosłem 
wrażenie. Źle 
się czuł, lecz dręczyło go coś więcej niż tylko złe samopoczucie. Był mądrym i 
wykształconym 
człowiekiem.
– To prawda – przytaknął Hori. – Chciałbym, abyś przyniósł mi wszystkie zwoje, 
które 
czytał Penbuj. Jednak zanim to uczynisz, powiedz mi coś o człowieku, który 
otrzymał monopol 
na handel z Puntem za panowania królowej Hatszepsut.
Twarz bibliotekarza rozjaśnił uśmiech.
– Ach, panie, cóż to za radość rozmawiać z kimś, kto zna imię wielkiej 
władczyni! Mamy tu 
jej osobistą pieczęć. Znajduje się na dokumencie przyznającym monopol 
człowiekowi, o którego 
pytasz. Penbuj także oglądał ten zwój.
– Naprawdę? – powiedział z namysłem Hori. – Co stało się z rodziną tego 
dostojnika? Wiesz, 
gdzie mieszkają jego potomkowie?
Bibliotekarz potrząsnął głową.
– Jego ród nie przetrwał do naszych czasów. Mieszkańcy Koptos uważali, że został 
przeklęty. Nie wiem, za co. Nie zapominaj, książę, że chodzi o wydarzenia sprzed 
wielu henti. 
Tak czy inaczej, ów człowiek, książę Nanefer-ka-Ptah, jego małżonka i syn 
utonęli. 
Małżonkowie w Memfis, a syn tutaj, w Koptos, kilka dni po nich. Znajdziesz to w 
dokumentach, 
panie. Syn Merhu, został tu pogrzebany.
– A jego rodzice?
Mięśnie Horiego napięły się aż do bólu. Nie chcę tego słuchać, pomyślał z 
przerażeniem. 
Burmistrz wiedział niewiele, lecz ten kapłan zna całą prawdę. Amonie, nie chcę 
tego słuchać!
– Złożono ich w grobowcu w Sakkarze – odpowiedział bibliotekarz. – Ruiny ich 
siedziby 
znajdują się na północ od Koptos, niedaleko stąd. Mieszkańcy naszego miasta boją 
się tego 
miejsca, mówią, że nawiedzają je duchy.
Hori miał wrażenie, jakby wokół jego piersi zaciskała się metalowa obręcz.
– Widziałem je wczoraj – odparł z trudem. – Znasz imiona członków tej rodziny?
– Książę Nanefer-ka-Ptah, księżniczka Ahure i ich syn Merhu. – Na widok 
pobladłej twarzy 
Horiego bibliotekarz pospiesznie nalał mu wody do czarki. Ten z wysiłkiem 
podniósł naczynie 
do ust. – Co się stało, panie?
– Byłem w ich grobowcu – wyszeptał Hori. – Księżniczka Ahure... Jej imię 
powtarza się 
w napisach na ścianach. Mój ojciec prowadził tam prace wykopaliskowe.
– Potężny Chamuaset wiele uczynił na rzecz przywrócenia dawnej świetności 
starożytnym 
pomnikom i grobowcom – stwierdził bibliotekarz. – To bardzo interesujące. 
Naprawdę odkrył 
grobowiec tej pary? Przypadkowo?
Nie wiem, czy przypadkowo, pomyślał Hori, czując jak po plecach przebiega mu 
zimny 
dreszcz. Któż to może wiedzieć?
– Tak – odparł. – Nie znaleźliśmy tam jednak nic, co pogłębiłoby naszą wiedzę o 
tym 
okresie. Gdzie pochowano syna księcia?
– W nekropoli w Koptos. Jego grobowiec obrabowano wiele henti temu, nie 
pozostało więc 
tam nic wartościowego, lecz książę nadal spoczywa w swoim sarkofagu. W każdym 
razie był 
tam, kiedy ostatnim razem sprawdzałem stan grobowców należących do szlachetnych 
rodów na 
polecenie Potężnego Byka. Ktoś zerwał wieko z sarkofagu i oparł je o ścianę, ale 
zabalsamowane 
ciało młodzieńca nadal w niej spoczywało.
– Młodzieńca? – powtórzył Hori. Mówienie przychodziło mu z coraz większym 
trudem.
– Tak. W chwili śmierci Merhu liczył zaledwie osiemnaście lat. Czy na pewno nic 
ci nie jest, 
książę?
Hori nie usłyszał pytania bibliotekarza.
– Chciałbym obejrzeć ten grobowiec – powiedział. – Muszę zobaczyć ciało Merhu...
Starszy mężczyzna spojrzał na niego z ciekawością.
– Twoja pozycja zwalnia cię od konieczności uzyskania zezwolenia, książę – 
rzekł. – 
Grobowiec jest opieczętowany, a wejście zasypane gruzem, lecz jeśli najmiemy 
robotników, 
jutro uda się go otworzyć.
– Czy Penbuj wystąpił o otwarcie grobowca?
– Tak. – W głosie bibliotekarza zabrzmiało wahanie. – Tego samego ranka, kiedy 
umarł. 
Mam nadzieję, książę, że nie poczujesz się urażony moim pytaniem, ale... czego 
właściwie 
szukasz?
Szukam prawdy, lecz natknąłem się na coś bardziej przerażającego, niż mogłem to 
sobie 
wyobrazić, pomyślał Hori.
– Nie uraziłeś mnie, ale nie mogę ci tego powiedzieć – odparł. – Zastanów się 
raz jeszcze. 
Nie mieli żadnych innych potomków?
– Nie.
– Dobrze. – Hori usiadł za stołem. – Przynieś mi zwoje, a kiedy będę je czytał, 
poślij gońca 
po robotników. Zależy mi, aby przed wieczorem otworzyć ten grobowiec. Czy mogę 
liczyć na to, 
że będziesz mi towarzyszył i ponownie go opieczętujesz? Widzisz... – Urwał. – 
Pewna dama 
utrzymuje, że jest potomkinią tego Nanefera, a co za tym idzie, osobą 
szlachetnego rodu.
Bibliotekarz potrząsnął głową.
– To niemożliwe, książę. Ta kobieta jest oszustką. Mamy tu oryginalne dokumenty, 
dotyczące tej rodziny. Ród Nanefer-ka-Ptaha skończył się na Merhu.
Wkrótce bibliotekarz przyniósł Horiemu całe naręcze zwojów.
– Z moich notatek wynika, że Penbuj z nich korzystał – powiedział. – Pochodzą z 
okresu, 
w którym żyła książęca para. Czy zechcesz, panie, się posilić?
Hori kiwnął głową z roztargnieniem i rozwinął pierwszy zwój. Nie zauważył nawet, 
kiedy 
bibliotekarz wrócił z niewolnikiem niosącym wodę, wino i pieczywo, lecz nieco 
później prawie 
nieświadomie spożył posiłek.
Czytał szybko, lecz uważnie, a w miarę upływu czasu jego niepokój narastał. 
Dziadek księcia 
Nanefer-ka-Ptaha przybył do Koptos za panowania Totmesa I, ojca królowej 
Hatszepsut.
Był nadzorcą pomników i zabytków. Stanowisko to przeszło na ojca Nanefera, 
następnie, po 
jego niespodziewanej śmierci, na przyszłego księcia. Daty i krótkie, 
faktograficzne zapisy 
przewijały się powoli przed zdumionymi oczami Horiego. Nanefer-ka-Ptah był w 
jakiś sposób 
zaangażowany w wyprawę wielkiej królowej do tajemniczej krainy Punt i za swoje 
zasługi 
otrzymał tytuł dziedziczny i monopol na wyprawy karawanowe do Puntu po mirrę i 
inne 
egzotyczne towary. Pięć lat później Nanefer, jego żona i syn już nie żyli. Daty 
ich śmierci 
zapisano w jednym ze zwojów, obok daty przekazania monopolu faraonowi. Po każdym 
zapisie 
kronikarz umieścił symbol końca, oznaczający, że książęca para oraz jej syn nie 
pozostawili 
żadnych potomków.
Hori coraz szybciej przebiegał wzrokiem kolejne zwoje. Żadnych potomków, żadnych 
spadkobierców, żadnych roszczeń do majątku ze strony bliskich krewnych. Nanefer-
ka-Ptah 
i jego rodzina zniknęli, jakby ich nigdy nie było. Penbuj przeczytał także parę 
zwojów 
opisujących lokalne zwyczaje, więc Hori przełknął łyk wina i z westchnieniem 
sięgnął po 
następne dokumenty. Było wczesne popołudnie i upal narastał, zerwał się jednak 
lekki wiatr, 
przynosząc ulgę.
Mniej więcej w połowie drugiego zwoju zrozumiał, dlaczego mieszkańcy Koptos 
wierzyli, że 
książę Nanefer został przeklęty, a jego posiadłość nawiedzają duchy.
„Krążyły plotki, jakoby książę miał posiadający magiczne właściwości zwój Thota. 
Nie 
wiadomo, w jaki sposób go zdobył, lecz już wcześniej cieszył się opinią 
potężnego maga, zaś po 
wejściu w posiadanie zwoju zyskał opinię niezwyciężonego. Jednak Thot, 
rozgniewany jego 
pychą, przeklął księcia i skazał go na śmierć przez utonięcie, postanawiając 
również, że dusza 
jego nie zazna spokoju nawet po śmierci”.
– Widzę, że przeszedłeś już do legend i obyczajów, panie – odezwał się jakiś 
głos tuż za 
plecami Horiego. Książę drgnął jak ukłuty szpilką, lecz był to tylko 
bibliotekarz. – Tragiczne 
i tajemnicze wydarzenia zwykle stają się pożywką dla różnych opowieści, a 
podczas upalnych 
nocy lud Koptos snuje legendy.
Hori spojrzał na bibliotekarza zdezorientowany. To niemożliwe, powtarzał w 
duchu. 
Niemożliwe, niemożliwe, niemożliwe... Pamięć podsunęła mu obraz ojca, który 
unosi nóż 
i odcina zwój od dłoni zmarłego, a parę kropli krwi spada na wyschniętą rękę. 
Jedna z nich plami 
zwój... Ujrzał, jak Chamuaset drżącymi z przerażenia palcami przyszywa zwój... 
To niemożliwe, 
pomyślał, lecz jeśli tak jest, znaleźliśmy się w krainie koszmaru, gdzie 
jesteśmy bezsilni i gdzie 
śmierć przechadza się w masce życia. Jesteśmy nieczyści i przeklęci i żaden bóg 
nie może już nas 
uratować.
– Robotnicy już czekają – poinformował go bibliotekarz. – Wyznaczyłem dwóch 
strażników 
ze świątyni do nadzorowania prac i obiecałem im dużo jedzenia i piwa. Ufam, że 
dopilnujesz, 
panie, aby to wszystko otrzymali.
Hori wstał, mając wrażenie, że trwa to bardzo długo.
– Oczywiście – powiedział, zaskoczony, że jego głos brzmi normalnie. – 
Przeczytałem już 
wszystko, co należało. Chciałbym zabrać te zwoje do Memfis.
Bibliotekarz skłonił się nisko.
– Bardzo mi przykro, książę, ale wynoszenie zwojów z biblioteki jest surowo 
zabronione. 
Przyślij swego pisarza, aby je skopiował.
To na nic, pomyślał Hori. Nie chcę pokazać ojcu dokumentów spisanych ręką 
Antefa. Nie 
uwierzy mi, sam zresztą nie mogę jeszcze w to uwierzyć. Wystarczyło mu jednak 
krótkie 
spojrzenie na uprzejmą, lecz zdecydowaną twarz bibliotekarza, by nabrać 
pewności, że tego 
człowieka nie da się przekupić lub przekonać. Ma rację, pomyślał Hori. Mój 
ojciec też by na to 
nie pozwolił.
– Wobec tego mój pisarz przyjdzie tu jutro – powiedział. – Dziękuję ci za pomoc. 
Spotkamy 
się tu o zachodzie słońca i wtedy zaprowadzisz mnie do grobowca.
Jeszcze kilka chwil rozmawiał z bibliotekarzem, lecz później nie mógł sobie 
przypomnieć, 
o czym mówili. Potem wyszedł” wprost w oślepiające słońcem popołudnie. Ile czasu 
zajęło ci 
zrozumienie tego, co przeczy zdrowemu rozsądkowi? – zapytał w myślach Penbuja, 
wsiadając do 
czekającej lektyki. Niewiele brakowało, a skończyłbyś zadanie. Zbieram dziś 
owoce twojej 
pracy. O czym wtedy myślałeś? Czy byłeś równie przerażony jak ja, czy także nie 
mogłeś w to 
uwierzyć?
Próbował się uśmiechnąć, lecz w tym momencie poczuł straszliwy ból, 
rozdzierający mu 
trzewia. Skulił się na poduszkach, z trudem łapiąc oddech. Pot spływał mu po 
czole.
– Nie! – wyszeptał, podciągając kolana pod brodę i wbijając w brzuch mocno 
zaciśnięte 
pięści.
Thocie, zlituj się nade mną, nie zniosę tego cierpienia, nie wytrzymam, pomóż 
mi, pomóż! 
Nagle ból zelżał i Hori opadł bezwładnie na poduszki, ciężko dysząc. Tabubu, 
miej litość, błagał 
w myślach. Jeżeli musisz mnie zabić, to przynajmniej zaczekaj parę dni. 
Zasztyletuj mnie, otruj, 
każ udusić, gdy będę spał, ale nie poddawaj tej wstrętnej torturze.
Kiedy nadeszła kolejna fala bólu, bezwiednie napiął mięśnie tak mocno, że one 
również stały 
się źródłem cierpienia. Nie musi przecież mnie zabijać, myślał, zaciskając zęby 
i obnażając je aż 
po dziąsła. Nie ma znaczenia, co przywiozę z Koptos – ona i tak zaprzeczy 
wszystkiemu, a ojciec 
uwierzy jej, nie mnie. Nie, to nie o to chodzi. Ona chce mnie zabić. Pragnie, 
abym umarł.
Ból stępiał, lecz nie zniknął. Szpilka pozostała wbita w woskową lalkę, pomyślał 
histerycznie. Należy wbić ją pewną ręką, potem przekręcić i zostawić, aby powoli 
osłabiała 
ofiarę. Wyprostował się ostrożnie, krzywiąc się żałośnie i położył ręce na 
obolałym brzuchu. Ból 
będzie pulsował i nigdy nie ustąpi. Sięgnął po amulet, który czasami nosił na 
plecach, jako 
przeciwwagę naszyjnika, lecz zesztywniałe palce natrafiły na kolczyk i nie miały 
już siły go 
wypuścić.
Po przybyciu do domu burmistrza udał się wprost do swojej komnaty. Tam osunął 
się na łoże 
i zapadł w niespokojny sen. Kiedy się ocknął, Antef pochylał się nad nim z 
wyrazem lęku na 
twarzy. Hori chwycił przyjaciela za rękę.
– Sprowadź medyka burmistrza – powiedział błagalnie.
Antef rzucił się do drzwi. Czekając na jego powrót, Hori pogrążył się w drzemce 
i ponownie 
budził, w miarę, jak ból się nasilał. Kiedy medyk z Antefem i burmistrzem weszli 
do komnaty, 
z wysiłkiem usiadł na łożu.
– Jestem książę Hori, syn księcia Chamuaseta – wyszeptał. – Nie musisz mnie 
badać. Cierpię 
na nieuleczalną chorobę żołądka, proszę więc tylko, abyś przyrządził mocny napar 
z maku 
w ilości wystarczającej na parę tygodni.
– Panie, jeżeli spełnię twoje życzenie, nie badając cię wcześniej, a ty wypijesz 
za dużo 
naparu, możesz umrzeć – zaprotestował medyk. – Nie mogę wziąć na siebie tak 
wielkiej 
odpowiedzialności.
Burmistrz także tego nie chce, pomyślał Hori, spoglądając w twarz stojącego za 
plecami 
Antefa dostojnika.
– Wobec tego powierz napar mojemu słudze – zaproponował, z trudem wydobywając 
z siebie słowa. – Muszę wykonać pewne zadanie, a ból pozbawia mnie sił. 
Podyktuję dokument, 
zwalniający ciebie i burmistrza od wszelkiej odpowiedzialności za mój stan 
zdrowia, jeśli sobie 
tego życzysz.
Na twarzach obu mężczyzn odmalowała się wyraźna ulga, potem zaś wstyd.
– Książę, gdybyś choć słowem wspomniał o swojej chorobie, kazałbym medykowi 
czuwać 
przy tobie dniem i nocą – powiedział burmistrz. – Obawiam się, że zaniedbałem 
swój obowiązek. 
Wybacz mi, panie.
– To nie twoja wina. – odparł Hori, mobilizując resztki sił. – Zrób tylko to, o 
co proszę! 
Antef, zajmij się wszystkim!
Zamknął oczy i obrócił się twarzą do ściany. Słyszał, jak Antef wyprowadza 
burmistrza 
i medyka, potem zaś musiał stracić przytomność. Kiedy się ocknął, przyjaciel 
stał nad nim 
z czarką w dłoni. Uniósł mu głowę i przytknął naczynie do ust. Hori zaczął 
ostrożnie sączyć 
gorzkawy napar z maku. Skończył i oparł się na ramieniu Antefa.
– Pomóż mi usiąść – powiedział.
Antef spełnił jego prośbę i przysiadł na brzegu łoża. Hori czuł na sobie uważne 
spojrzenie 
przyjaciela.
– Co ci jest, Hori? – zapytał Antef.
Nigdy dotąd nie zwracał się do niego po imieniu i Hori uświadomił sobie, jak 
bardzo kocha 
przyjaciela, którego wierność i lojalność okazały się jedynymi pewnikami w jego 
życiu.
– Tabubu próbuje mnie zabić. Nie wątpię, że jej się to uda, lecz nie przed 
naszym powrotem. 
Muszę wrócić do domu, Antefie.
– Wrócisz – obiecał Antef. – Powiedz mi, co mam robić.
– Musisz natychmiast pójść do Domu Życia. Zostaw mi napar, daję ci słowo, że 
wszystkiego 
nie wypiję. – Mak przyćmił ból, lecz stępił jednocześnie myśli. Hori walczył 
teraz z sennością 
i zobojętnieniem. – Bibliotekarz da ci kilka zwojów. Skopiuj je jak najszybciej. 
Nie wracaj, 
dopóki ich nie przepiszesz. Muszę jeszcze dziś dotrzeć do nekropoli. 
Dowiedziałeś się czegoś?
– Nie. Nikt tu nie słyszał o Tabubu, Sisenecie i Horminie.
– Spodziewałem się tego. – Hori opuścił nogi na podłogę. – Teraz już idź. 
Sprowadź tylko 
strażnika, aby pomógł mi wyjść z komnaty. Zamierzałem dokładniej wszystko 
zbadać, ale nie 
mam już czasu. Musimy jak najszybciej wrócić do domu.
Posłał do burmistrza sługę z wiadomością, że nie będzie mógł uczestniczyć w 
wieczornej 
uczcie. Wiedział, że wywoła tym rozczarowanie i zdumienie gościnnej rodziny. 
Potem, 
wspierając się na masywnym ramieniu strażnika, poszedł do oświetlonej czerwonymi 
promieniami słońca lektyki.
Krótka podróż do biblioteki przebiegła spokojnie. Napar z maku działał, chociaż 
każde 
szarpnięcie wywoływało ból. Zamienił parę słów z bibliotekarzem, po czym kazał 
tragarzom 
podążać za jego lektyką i ułożył się wygodnie na poduszkach. Czas nabrał dziwnej 
płynności, 
stał się niewymierny. Hori miał wrażenie, że podróż trwa w nieskończoność. 
Przysypiał, to 
znowu się budził. W końcu tragarze stanęli. Hori odsunął zasłony i zobaczył 
strażnika, 
czekającego, aby pomóc mu wysiąść z lektyki.
Nekropola w Koptos przypominała miniaturową Sakkarę. Sucha, pustynna równina 
usiana 
była niskimi piramidami, pokruszonymi kolumnami i na wpół zasypanymi 
przejściami, 
prowadzącymi donikąd. Hori był zadowolony, że bibliotekarz nie powiedział nic na 
temat jego 
stanu zdrowia. Bez słowa zaprowadził go na miejsce, gdzie obok niewielkiego 
pagórka widniały 
trzy stopnie wiodące do zasłoniętego skalną płytą wejścia. Wieczorne cienie 
jakby czekały na 
wpuszczenie do środka. Hori zadrżał mimowolnie.
Bibliotekarz w świetle trzymanej przez niewolnika pochodni pochylił się nad 
pieczęcią 
z błota i wosku, łączącą końce sznura przeciągniętego przez metalowe uchwyty. 
Nagle wydał 
okrzyk i odwrócił się do księcia.
– Niewątpliwie jest to pieczęć, którą umieściłem tu podczas ostatniej inspekcji 
grobowca – 
powiedział. – Ale ktoś ją złamał. Spójrz, książę.
Hori spojrzał na pieczęć. Połowa krążka odpadła i sznur trzymał się tylko na 
jednym 
uchwycie.
– Ktoś się tu włamał – stwierdził bibliotekarz. – Nadzorca robotników mówił mi, 
że piasek 
był poruszony, ale nie zwróciłem na to uwagi. Lecz teraz...
Naparł ramieniem na płytę, która drgnęła i obróciła się ze zgrzytem, odsłaniając 
wejście. 
Zasypano je ziemią najwyżej do wysokości kolan, pomyślał Hori. Czy człowiek mógł 
przekopać 
się przez piach od dołu, a potem zasypać wejście? Mój drogi bibliotekarzu, 
obawiam się, że nie 
było to włamanie. Ktoś raczej wyszedł z grobowca. Z trudem stłumił wybuch 
histerycznego 
śmiechu. Prawo Maat zostało pogwałcone i teraz znajdujemy się w świecie, gdzie 
wszystko jest 
możliwe. Wszystko. W ślad za bibliotekarzem i niewolnikiem zszedł powoli w wąski 
pas 
ciemności.
Grobowiec nie był duży, składał się z jednej komnaty z podwyższeniem, na którym 
spoczywał sarkofag. Pochodnia przygasła, zaraz jednak zapłonęła spokojnie. 
Otępiały z bólu 
Hori rozejrzał się dokoła. Woda, pomyślał, gdy światło wydobyło z mroku 
malowidła na 
ścianach. Wszędzie woda... Gdzie jesteś, Amonie? Gdzie twoja litość, Thocie? 
Och, moja 
nieszczęsna rodzino! Ojcze, Szeritre, moja dobra, szlachetna matko, dlaczego nas 
to spotkało? 
Wydawało mu się, że słyszy cichy szum Nilu. Woda pod stopami młodzieńca, pod 
jego łożem, 
pawiany bawiące się w wodzie, woda w czarce, wylewająca się na białą szatę, 
wypływająca z ust, 
skapująca z czarnych włosów...
Bibliotekarz wszedł na podwyższenie i zajrzał do sarkofagu. Nie warto, pomyślał 
Hori. Ciała 
tam nie ma. Jest w Memfis. Uśmiecha się, marszczy brwi, udaje sen i wychodzi na 
słońce, aby 
się ogrzać, trzyma w objęciach Szeritre, kocha się z nią...
– To straszne! – wybuchnął bibliotekarz. – Ciało zniknęło! Cóż za łotr mógł je 
wykraść? I po 
co?! Przysięgam, panie, że osobiście przeprowadzę śledztwo w tej sprawie!
Hori z trudem podszedł bliżej. Nie chciał tego robić, wiedział jednak, że musi. 
Z wysiłkiem 
wspiął się na kamienny stopień i pochylił nad sarkofagiem. Sarkofag był pusty. W 
tym momencie 
przeszyło go ostrze bólu. Cofnął się z jękiem. Strażnik chwycił go i podtrzymał.
– Nie chcę umierać! – krzyknął Hori.
Jego pełen przerażenia głos odbił się echem od mrocznych ścian i wrócił, 
nasilony i potężny. 
Hori poczuł, jak strażnik wynosi go na zewnątrz i ostrożnie układa w lektyce. 
Bibliotekarz 
pospiesznie wyszedł za nimi. Hori przycisnął dłonie do skroni i przez załzawione 
oczy spojrzał 
na starego mężczyznę.
– Mój pisarz wypłaci ci należność dla robotników – powiedział z trudem. – 
Dziękuję ci za 
pomoc i dyskrecję. Opieczętuj to przeklęte miejsce i nie wszczynaj śledztwa, bo 
nie przyniesie 
ono żadnych rezultatów.
Bibliotekarz skłonił się zaskoczony. Hori wydał rozkaz tragarzom i opadł na 
poduszki. 
Wrócę do domu myślał gorączkowo. Przedstawię ojcu dowody. Nie chcę umierać! Mój 
grobowiec nie został jeszcze wykończony, nie zaznałem miłości! Thocie, nie 
zaznałem jeszcze 
miłości!
Nie pamiętał, jak znalazł się w domu burmistrza, nie mógł też sobie przypomnieć, 
kto zaniósł 
go do łoża. Dopiero później odzyskał na chwilę świadomość. W komnacie było 
ciemno, przy 
łożu paliła się nocna lampka, której słaby płomień nie rozpraszał mroku. 
Wszystko to twoje 
dzieło, ojcze, pomyślał. To ty nieświadomie wypowiedziałeś zaklęcie, ty 
ściągnąłeś na nas 
nieszczęście. Zwój Thota istnieje. Znajduje się w Memfis, przyszyty do ręki 
jakiegoś człowieka 
bez znaczenia, który spełnił swoje zadanie. Sięgnął po stojącą obok czarkę z 
naparem z maku 
i osuszył ją do dna. Nagle ujrzał nad sobą nieznaną twarz, bladą i młodą.
– Czy życzysz sobie czegoś, panie? – usłyszał i wtedy uświadomił sobie, że to 
jeden 
z niewolników burmistrza.
– Nie – odpowiedział powoli, czując, jak oczy mu się zamykają. – Obudź mnie, 
kiedy wróci 
Antef.
Napływające rytmicznie fale bólu atakowały go raz po raz. Musiał im się poddać. 
Przed 
oczami miał twarz Tabubu, jej pełen zrozumienia i okrucieństwa uśmiech. 
Paroksyzmy bólu stały 
się jednocześnie atakami pożądania i Hori uległ ich mocy.
Kiedy oprzytomniał, w komnacie było jasno i bardzo gorąco. Obok niego siedział 
Antef, 
dotykając dłonią jego czoła. Hori zamrugał, pragnąc odzyskać ostrość widzenia. 
Antef wyglądał 
na wycieńczonego.
– Skończyłeś? – wymamrotał Hori.
Antef kiwnął głową.
– Tak, panie, przepisałem wszystko. Nie było mnie dwa dni, ale możemy już wracać 
do 
domu.
Po policzkach Horiego popłynęły łzy ulgi. Gestem poprosił, aby przyjaciel 
pochylił się nad 
nim.
– Grobowiec był pusty, Antefie – wyszeptał. – Nie mamy ani chwili do stracenia. 
Szeritre... 
Małe Słońce...
– Barka czeka – powiedział łagodnie Antef. – Kazałem przygotować dla ciebie łoże 
w kabinie. Nie obawiaj się, zdążysz wrócić do domu.
– Kocham cię – mruknął Hori, prawie nie poruszając spękanymi wargami. – Jesteś 
moim 
bratem, Antefie.
– Nic nie mów, książę – upomniał go Antef. – Oszczędzaj siły. Rozmawiałem już 
z burmistrzem, wszystko jest w porządku.
Mak przestawał działać. Hori wiedział, że coraz częściej będzie musiał sięgać po 
napar. Nie 
mam dość sił, aby to znieść, pomyślał, usiłując z pomocą Antefa i strażnika 
wstać z łoża. Jestem 
tchórzem. Słudzy wnieśli go na pokład barki i ułożyli w kabinie. Antef podał mu 
czarkę 
z naparem. Hori leżał bez ruchu, słuchając głosu kapitana, który wydawał rozkazy 
załodze.
– Nie podziękowałem burmistrzowi za gościnę – szepnął.
– Zrobiłem to w twoim imieniu – powiedział uspokajająco Antef. – Postaraj się 
zasnąć.
– Koptos to straszne miejsce – wymamrotał Hori. – Taki upał, tyle słońca... I 
samotność, 
Antefie. Nieznośna samotność. Nieznośna...
Tabubu wyssała ostatnie słowo z jego ust. Widział, jak smakuje je z namysłem, 
przełyka, 
a potem obdarza go pełnym współczucia uśmiechem.
– Nieznośna samotność – powtórzyła. – Mój biedny, piękny Hori. Gorąca, młoda 
krew. Och, 
jaka gorąca... Kochaj się ze mną. Ogrzej mnie, Hori, ogrzej mnie.
Gdy znowu wrócił do przytomności, Koptos zostało już daleko za nimi. Ledwo się 
poruszył, 
Antef już był przy nim i przytykał mu do ust czarkę z ciepłym napojem.
– Głowa mi płonie – powiedział Hori. – A z moich wnętrzności został chyba tylko 
popiół. Co 
to jest?
– Zupa – wyjaśnił Antef. – Spróbuj zjeść, książę. Musisz się wzmocnić.
– Gdzie zwoje? – zapytał Hori, usiłując się podnieść.
Antef powstrzymał go, kładąc mu rękę na piersi.
– Są bezpieczne. Jedz, książę. Rzeka już wezbrała i płynie szybciej. Droga 
powrotna 
powinna zająć nam mniej czasu.
Hori posłusznie wypił zupę. Żołądek natychmiast się zbuntował, udało mu się 
jednak 
powstrzymać mdłości. Czuł, jak ciepły posiłek rozgrzewa go i dodaje sił.
– Chcę usiąść na krześle – powiedział. – Pomóż mi.
Po paru chwilach przestało mu się kręcić w głowie. Rzucił przyjacielowi nikły 
uśmiech.
– Nie potrafię zwalczyć czarów, ale królewska krew jednak coś znaczy. Mamy 
jeszcze napar 
z maku?
– Tak, panie – odpowiedział Antef. – Na pewno go nam nie zabraknie.
XIX
Pan prawdy ma kłamstwo we wzgardzie,
Strzeż się krzywoprzysięstwa,
Bo ten, który kłamie, zostanie strącony w otchłań.
Szeritre wysiadła z łodzi, głęboko odetchnęła i ruszyła krętą, wysadzaną palmami 
ścieżką. 
Było upalne, letnie popołudnie, lecz tego dnia upał wcale jej nie przeszkadzał. 
Rano ojciec 
wyraził zgodę na jej zaręczyny z Horminem. Nie dawała mu spokoju, dręczyła przy 
każdej okazji 
i w końcu wygrała. Dziwne, lecz Chamuaset skapitulował, jak powiedziała mu, 
dokąd udał się 
Hori. Szeritre miała wrażenie, że zniknięcie brata nie zaniepokoiło ojca. 
Zabroniwszy Horiemu 
uczestniczenia w rodzinnych spotkaniach, początkowo nie zdawał sobie sprawy z 
nieobecności 
syna. Dopiero czwartego dnia zaczął o niego wypytywać, lecz Szeritre milczała, 
pamiętając 
o złożonej bratu obietnicy. Słudzy młodego księcia nie potrafili wyjaśnić, gdzie 
jest ich pan. 
Chamuaset zwrócił się w końcu do Tabubu, ale ona również nic mu nie powiedziała. 
Poznał więc 
prawdę dopiero siódmego dnia, kiedy Szeritre wyznała, że Hori popłynął do Koptos 
w poszukiwaniu prawdy o Tabubu.
– Zrobi wszystko, byle tylko okryć hańbą jej imię! – ryknął Chamuaset. – Zmusił 
do 
kłamstwa Ptah-sancha, a gdy to nic nie dało, postanowił uknuć nowy spisek. 
Rozumiem, że 
nieodwzajemniona miłość może wypaczyć szlachetny skądinąd charakter, lecz ten 
upór... – 
Opanował się i zniżył głos. – To wszystko jest niepodobne do Horiego. Myślałem, 
że go znam.
– Może to nie upór – ośmieliła się powiedzieć Szeritre. – Może Hori wcale się 
nie zmienił 
i rozpaczliwie próbuje pokazać ci coś, czego ty starasz się nie dostrzegać, 
ojcze.
– Ty również jesteś przeciwko mnie, Małe Słońce? – zapytał ze smutkiem.
– Nie, ojcze. Hori również nie występuje przeciwko tobie. Proszę, wysłuchaj go, 
gdy wróci. 
Hori cię kocha, nie chce cię zranić i bardzo cierpi, ponieważ w pewien sposób 
wyrzekłeś się nas 
obojga.
– A więc wiesz o testamencie – Chamuaset zmarszczył brwi. – Celem tej zmiany 
było 
jedynie zabezpieczenie Tabubu na wypadek mojej niespodziewanej śmierci, 
Szeritre. Zawrzyj 
związek małżeński, zanim umrę, a na pewno otrzymasz posag.
Natomiast Hori nigdy nie odzyska swego dziedzictwa, pomyślała. Nie chciała 
jednak 
niepotrzebnie drażnić ojca.
– Chcę zawrzeć małżeństwo na długo przed twoją śmiercią – powiedziała 
pospiesznie. – 
Wysłuchaj moich próśb, i zezwól na moje zaręczyny z Horminem. Jestem 
księżniczką, więc to ja 
powinnam mu się oświadczyć. Jeżeli nie udzielisz mi swego pozwolenia, będziemy 
czekać bez 
końca.
Tym razem nie zbył jej niecierpliwą uwagą. Przez chwilę przyglądał się jej z 
namysłem, 
potem zaś, ku jej zdumieniu i ogromnej radości, skinął głową.
– Dobrze. Możesz złożyć Horminowi propozycję małżeństwa. Straciłem syna i mam 
nadzieję, że Hormin zajmie z czasem miejsce Horiego. Lubię tego młodzieńca i 
wydaje mi się, że 
przynajmniej on jest lojalny wobec swoich bliskich – uśmiechnął się lekko. – 
Widzę, że nie do 
końca mi wierzysz, Szeritre, ale możesz mi zaufać. Idź do Hormina.
Mylił się jednak, sądząc, że w oczach córki odczytuje niedowierzanie. Szeritre 
patrzyła na 
ojca z przerażeniem, wstrząśnięta tym, że mówi o Horim w tak obojętny sposób. 
Nikt nie zasypie 
przepaści, która ich dzieli, pomyślała. Czuję się winna, że jestem szczęśliwa, 
kiedy Hori i mama 
cierpią.
Hormina znalazła pod drzewem w ogrodzie. Leżał na trawie, obok spoczywał pusty 
dzban po 
piwie, zaś niedaleko czuwał jeden z milczących, czarnoskórych służących. 
Szeritre kazała 
Bakmut zaczekać i z uśmiechem na ustach pokonała zrudziały od słońca trawnik. 
Jaki piękny jest 
mój ukochany, pomyślała, kiedy tak leży na macie, z czarnymi włosami 
rozrzuconymi na 
poduszce, jednym ramieniem na szerokiej piersi i lekko rozrzuconymi mocnymi 
nogami!
Uklękła obok niego, a kiedy uniósł się na łokciu, pochyliła się i dotknęła 
wargami jego ust. 
Był zaczerwieniony od słońca, a jego wargi wydały jej się suche.
– Och, Horminie, ciągle za tobą tęsknię! – zawołała. – Wiem, że wczoraj się 
widzieliśmy, ale 
rozmawialiśmy tylko chwilę. Byłeś jakiś zamyślony. Zawsze jestem spragniona 
twojej 
obecności...
– No więc jestem – powiedział, nie odwzajemniając uśmiechu. – Szkoda, że nie 
poczekałaś 
z tą wizytą do wieczora. Źle spałem i teraz starałem się trochę zdrzemnąć.
Rzeczywiście wygląda na zmęczonego, pomyślała, zapominając o rozczarowaniu, 
jakie 
wzbudziły jego słowa. Spojówki miał przekrwione, delikatne powieki opuchnięte. 
Dotknęła jego 
twarzy.
– Nie miałam zamiaru ci się narzucać – powiedziała przepraszającym tonem. – Po 
prostu nie 
mogłam doczekać się chwili, gdy będę mogła przekazać ci wspaniałą nowinę. Ojciec 
w końcu 
zgodził się na nasze zaręczyny.
Kąciki jego warg uniosły się lekko, lecz nie był to prawdziwy, spontaniczny 
uśmiech.
– Gdybyś przyniosła mi tę wiadomość tydzień temu, szalałbym z radości – 
stwierdził 
chłodno, sięgając po leżącą za plecami czarkę. – Teraz już nie jestem pewien, 
czy pragnę 
zaręczyć się z kobietą, która nie darzy mnie ani zaufaniem, ani miłością.
Nie patrząc jej w oczy, podniósł czarkę do ust i wychylił resztkę piwa. Szeritre 
przyglądała 
mu się z niedowierzaniem.
– O czym ty mówisz, Horminie? – zapytała. – Przecież to ty nauczyłeś mnie ufać i 
kochać. 
Uwielbiam cię. Co to wszystko znaczy?
Rzucił czarkę w krzaki, a kiedy się odezwał, jego głos był zimny i pełen złości.
– Nie zaprzeczysz chyba, że wspólnie z Horim uknułaś spisek, którego celem jest 
oczernienie 
mnie i mojej matki.
– Nie uknuliśmy żadnego spisku, Horminie. Ja... Parsknął gniewnie.
– Masz to wypisane na twarzy, księżniczko! Matka powiedziała mi, że Hori 
wyruszył do 
Koptos, aby ją zniszczyć. Czułem się upokorzony, dowiadując się o tym od niej, 
nie od ciebie. 
Nie przeszło ci przez myśl, aby porozmawiać o tym ze mną? Oczywiście, przecież 
on znaczy dla 
ciebie więcej niż ja.
Szeritre czuła się tak, jakby Hormin ją uderzył.
– Skąd Tabubu wie, dokąd udał się Hori? – zapytała.
– Spotkała go przy schodach wodnych tego ranka, gdy wyruszał w podróż. Wyjawił 
jej, co 
zamierza zrobić, a ona błagała go ze łzami, tak, ze łzami, aby przerwał to 
mściwe 
prześladowanie, tak niesprawiedliwe i bezsensowne, lecz on nie chciał jej 
słuchać. A ty... ty 
znałaś cel jego podróży, ale nic mi nie powiedziałaś.
– Skąd wiesz, że znałam cel jego podróży? – zapytała, nie mogła jednak 
zaprzeczyć jego 
oskarżeniu.
Nie było sensu tłumaczyć mu, że gdyby mu się zwierzyła, musiałaby również 
powiedzieć, co 
sądzi o Tabubu, a przecież nie chciała go zranić. Nie był to jednak jedyny 
powód. Hori nalegał, 
aby do jego powrotu nie poruszała sprawy swoich zaręczyn, ponieważ nie był 
pewien, czy 
Hormin wie, że jego matka oszukuje Chamuaseta i czy on sam nie okłamuje 
Szeritre.
– Hori mówi ci o wszystkim – powiedział Hormin. – A ty nie ukrywasz przed nim 
niczego. 
Głęboko mnie zraniłaś, Szeritre. Jak mogłaś podejrzewać, że moja matka lub ja 
mogliśmy 
dopuścić się czegoś takiego wobec twojej rodziny?
A jednak Tabubu dopuściła się tego, pomyślała z rozpaczą Szeritre, wpatrując się 
w jego 
zagniewaną twarz. Nie mam wątpliwości, że historia, którą opowiedział Horiemu 
Ptah-sanch, jest 
prawdziwa. Och, Horminie, modlę się żarliwie, aby twoje oburzenie było szczere. 
Nagle 
uświadomiła sobie, że w jej umyśle pojawił się cień wątpliwości i ogarnął ją 
lęk. Jak mogę 
wątpić w jego uczciwość, pomyślała. Hormin jest ofiarą machinacji Tabubu, 
podobnie jak ojciec 
i my wszyscy. Biedny Hormin...
– Najdroższy bracie – zaczęła miękko, przysuwając się bliżej i obejmując go za 
szyję. – Nie 
zwierzyłam ci się, ponieważ nie chciałam cię zranić. Oboje z Horim uważamy, że 
twoja matka 
okłamuje Chamuaseta. Wiem, że tobie, jako jej synowi, trudno jest przyjąć to do 
wiadomości. 
Nie chciałam, abyś cierpiał, uwierz mi, proszę!
Hormin długo milczał. Nie widziała jego twarzy, lecz chociaż się nie poruszył, 
wyraźnie 
poczuła jego niechęć.
– Zostaw mnie samego, księżniczko – powiedział chłodno. – Nie stać mnie na to, 
aby 
spokojnie słuchać, jak ktoś obraża moją matkę.
Jej ramię opadło bezwładnie.
– Horminie...
– Odejdź! – krzyknął nagle, odwracając się ku niej tak gwałtownie, że omal nie 
straciła 
równowagi.
Wstała niezgrabnie. Pewność siebie zupełnie ją opuściła, szła więc niepewnie, 
z przygarbionymi ramionami. Przywołała Bakmut i skierowała się ku schodom 
wodnym, 
spodziewając się, że Hormin za nią pobiegnie. W ogrodzie panowała jednak cisza. 
Przejdzie mu, 
pomyślała z nadzieją. Przypomni sobie, że możemy się zaręczyć i wtedy przyjdzie 
do mnie 
i wszystko będzie dobrze. Nie będę płakała.
Kiedy jednak wchodziła na pokład łodzi, musiała otrzeć łzy. Czuła się jak 
skrzywdzone 
dziecko. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że źle się zachowała, że powinna mu 
powiedzieć, że 
kocha go niezależnie od tego, jaka jest jego matka i nalegać, aby jak 
najszybciej zorganizowali 
ceremonię zaręczyn, którą od tak dawna planowali. On jednak nie dopuścił do 
tego, być może 
nawet nią manipulował i teraz była zbyt słaba, aby narazić się na jego 
niezadowolenie. Przecież 
mnie kocha, myślała histerycznie, czując na sobie niespokojny wzrok Bakmut. Bez 
niego umrę! 
Potem przestała myśleć.
Wieść o tajemniczej wyprawie Horiego szybko obiegła cały dom, lecz Nubnofret 
dowiedziała się o niej dopiero, kiedy posłała po syna. Chamuaset poinformował 
ją, że zakazał 
synowi udziału w rodzinnych posiłkach z powodu jego nieuprzejmości wobec Tabubu. 
Nubnofret 
wydęła lekko wargi, powstrzymała się jednak od komentarza. Nie powinna wtrącać 
się w tego 
typu sprawy, zwłaszcza gdy dotyczyły drugiej małżonki. Poza tym gotowa była 
wiele poświęcić, 
aby w domu panował spokój i porządek. Martwiła się jednak o syna i czuła się 
winna, że 
pogrążona we własnym nieszczęściu nie poświęcała mu więcej czasu. Postanowiła 
natychmiast 
to naprawić, lecz wtedy właśnie dowiedziała się ze zdumieniem o wyjeździe 
Horiego do Koptos. 
Nie pozostało jej nic innego, jak tylko poszukać męża.
Chamuaset wyszedł właśnie z łaźni i wracał do swoich komnat, gdy zauważył 
zmierzającą ku 
niemu Nubnofret. Zanim się zatrzymał, zauważyła, jak krople wody błyszczą nad 
obojczykiem 
i lśnią na brzucha.
– Co mogę dla ciebie zrobić, Nubnofret? – zapytał.
Poczuła, jak napinają jej się wszystkie mięśnie. Weź mnie w ramiona, pomyślała 
gorączkowo. Unieś ku sobie moją twarz i pocałuj. Niech poczuję na sobie twoje 
wilgotne ciało...
– Chciałabym z tobą pomówić, książę – powiedziała.
– Więc chodźmy. Możemy porozmawiać, kiedy będę brał masaż. Kasa!
Posłusznie poszła za nim. W komnacie ułożył się wygodnie, wskazując jej miejsce 
przy 
swojej głowie, tak by mógł ją widzieć. Kasa nalał mu odrobinę olejku na plecy i 
zaczął masować 
jego wciąż jędrne ciało. Nubnofret odwróciła wzrok i odchrząknęła.
– Gdzie jest Hori, Chamuasecie? – zapytała wprost.
Zamknął oczy.
– W Koptos.
– Co on tam robi?
Westchnął i potarł policzkiem o przedramię. Nadal nie otwierał oczu.
– Uważa, że Ptah-sanch sfałszował raport o pochodzeniu Tabubu, którego zażądałem 
przed 
zawarciem małżeństwa i szuka czegoś, co uważa za prawdę.
– Czy dałeś mu pozwolenie na ten wyjazd?
– Nawet nie wiedziałem, że wybiera się do Koptos. – Uniósł powieki i obrzucił 
Nubnofret 
czujnym spojrzeniem. – Zachowuje się nieodpowiedzialnie, nieposłusznie i 
mściwie. Ukarałem 
go już za niewłaściwy stosunek do Tabubu, widzę jednak, że po powrocie będę 
musiał ponownie 
to uczynić.
Unikał jej spojrzenia. Sądziła, że może jest zmęczony, ale szybko zrozumiała 
swoją 
pomyłkę. Masaż wyraźnie go podniecał. Jakże się zmieniłeś, mój mężu, pomyślała 
z przerażeniem. Stałeś się nieobliczalną istotą. Zupełnie, jakby jakiś demon 
nawiedził cię pewnej 
nocy i skradł ci ka, zastępując je czymś innym. Gdybyś chciał się teraz ze mną 
kochać, bałabym 
się twojego dotyku.
– Wyjeżdżam, Chamuasecie – powiedziała spokojnie. Mięśnie jego pleców naprężyły 
się. 
Gwałtownie uniósł głowę i spojrzał na nią przytomnymi oczyma.
– Jak to, wyjeżdżasz?
– Wyjeżdżam do Pi-Ramzes i bynajmniej nie proszę cię o pozwolenie. Patrzyłam, 
jak moja 
rodzina się rozpada, jak mój dom pogrąża się w chaosie, jak podważasz mój 
autorytet, zaś ta 
sprawa z Horim to ostatnia kropla. Jestem niemile zaskoczona tym, że moja służba 
wiedziała 
o nieobecności Horiego, natomiast ja nie. Hori nigdy nie postępuje nierozsądnie 
i nieodpowiedzialnie i doskonale o tym wiesz. Niezależnie od tego, co skłoniło 
go do tego 
desperackiego czynu, powinieneś z nim porozmawiać i poznać stan jego ducha. 
Tymczasem ty 
mówisz wyłącznie o dyscyplinie. Hori jest twoim jedynym synem i dziedzicem, a ty 
wykreślasz 
go ze swego życia.
Wpatrywał się w nią intensywnie. Wydało jej się nagle, że dostrzega wrogość w 
jego oczach.
– Zabraniam ci wyjeżdżać – powiedział. – Co pomyśli sobie całe Memfis? Że to nie 
ja rządzę 
we własnym domu. Nie, Nubnofret, to wykluczone.
Podniosła się niespiesznie.
– Tabubu może zająć się nadzorowaniem służby, organizacją uczt i zabawianiem 
gości – 
odpowiedziała cicho, chociaż miała ochotę krzyczeć, okładać go pięściami, napluć 
mu w twarz. – 
Nie wrócę, dopóki tego nie zażądasz. I pamiętaj, abyś się upewnił, że 
rzeczywiście mnie 
potrzebujesz, zanim wyślesz herolda. Mam tylko jedną prośbę: nie pozwól, aby 
Tabubu zajęła 
mój apartament.
– Nie możesz wyjechać! – krzyknął, zrywając się z łoża. – Nie pozwolę na to!
Skłoniła się sztywno.
– Masz do dyspozycji żołnierzy, Chamuasecie – powiedziała. – Każ im mnie 
zatrzymać, bo 
w żadnym razie nie zostanę w tym domu.
Zacisnął dłonie w pięści i stał, ciężko dysząc ze wzburzenia. Po chwili 
Nubnofret odwróciła 
się i wyszła, nie oglądając się za siebie.
W pierwszej chwili chciał wezwać Ameka i rozkazać mu, aby zatrzymał Nubnofret, 
szybko 
jednak zdał sobie sprawę, że popełniłby nieodwracalny błąd.
– Ubierz mnie! – warknął do Kasy, który usłuchał polecenia, z niezwykłą u niego 
niezdarnością drapując szatę na ciele pana.
Chamuaset czekał spokojnie, po czym szybkim krokiem wyszedł z komnaty.
Tabubu zajęta była dyktowaniem listu jednemu z młodszych pisarzy Chamuaseta, 
który 
siedział u jej stóp, pracowicie skrobiąc trzcinką po papirusie. Odwróciła się ku 
niemu z szerokim 
uśmiechem, którego nie odwzajemnił.
– Wynoś się! – rozkazał pisarzowi.
Młodzieniec pospiesznie zebrał swoje przybory, skłonił się i wyszedł. Chamuaset 
zatrzasnął 
za nim drzwi i oparł się o nie. Tabubu natychmiast znalazła się u jego boku.
– Co się stało, Chamuasecie? – zapytała.
Jej dotyk, dźwięk głosu wystarczył, aby od razu poczuł się lepiej.
– Nubnofret opuszcza mnie i wyjeżdża do Pi-Ramzes – wyznał. – Jej słudzy już 
pakują jej 
rzeczy. Z tego, co mówi, wynika, że życie w tym domu stało się dla niej nie do 
zniesienia. Będę 
pośmiewiskiem całego Egiptu, Tabubu.
– Nie, najmilszy – zaprotestowała. – Cieszysz się zbyt dobrą i ustaloną opinią. 
Ludzie 
powiedzą, że rzuciłam na ciebie czar i celowo doprowadziłam do rozstania z 
Nubnofret. Mnie 
będą za to obwiniać, ale cóż... Może to prawda. Może nie dość się starałam... Na 
pewno mogłam 
być milsza dla Nubnofret.
– Nie mam dziś ochoty słuchać twoich taktownych uwag, Tabubu! – powiedział 
ostro. – Nie 
chcę, abyś była uprzejma i miła! Winę za wszystko ponosi sama Nubnofret, która 
nie przyjęła 
cię, jak należy. I Hori, który uciekł do Koptos, aby cię zniszczyć. Dlaczego 
jesteś zawsze taka 
dobra?
– Aby mnie zniszczyć? – powtórzyła, podnosząc na niego podejrzliwy wzrok. – 
Wiedziałam, 
dokąd się udał, bo służba o tym plotkowała, ale że chce mnie zniszczyć?
Chamuaset ciężkim krokiem podszedł do stołu z kosmetykami i opadł na stojący 
przed nim 
taboret.
– Pojechał do Koptos, ponieważ w jego chorym umyśle zrodziła się myśl, że 
właśnie tam 
znajdzie prawdę o tobie.
Kiedy się nie odezwała, zaczął podejrzewać, że w ogóle go nie usłyszała.
– Tabubu?
Odwróciła się powoli, jakby obawiała się, że za jej plecami czyha jakieś 
przerażające 
stworzenie. Miała bardzo bladą twarz. Mocno splotła palce, nie czując, że 
pierścienie wrzynają 
się w jej skórę.
– Przywiezie wymyślone informacje – powiedziała bezbarwnym głosem. – Zrobi 
wszystko, 
aby mnie ośmieszyć.
– Nie wiem, co się z nimi dzieje. Przestałem ich rozumieć – przyznał z gniewem. 
– 
Nubnofret zna swoje obowiązki, a jednak mnie opuszcza bez wahania. Hori stał się 
obcym 
szaleńcem. Nawet Szeritre zwraca się do mnie z aroganckim uporem. Nie wiem, 
dlaczego 
bogowie karzą mnie tak surowo.
Przez jej twarz przemknął dziwny uśmieszek.
– Zawsze byłeś wobec nich zbyt pobłażliwy – stwierdziła. – Teraz uważają, że są 
dla ciebie 
najważniejsi. Inni mężczyźni na pierwszym miejscu stawiają obowiązki, natomiast 
ty poświęciłeś 
się spełnianiu wszystkich ich życzeń. Hori posunął się tak daleko, że...
Umilkła, a na jej twarzy odmalował się wyraźny niepokój.
– Ukrywasz coś przede mną – powiedział. – Z twoich ust nigdy nie padło ani jedno 
słowo 
krytyki wobec mojej rodziny. Co wiesz o Horim?
Podeszła do niego wolno, kołysząc biodrami w nieświadomie kuszącym stylu i 
stanęła poza 
zasięgiem jego ramion.
– Rzeczywiście dźwigam na swoich barkach świadomość strasznego czynu, 
popełnionego 
przez twego syna – powiedziała cicho. – Powierzę ci tę tajemnicę tylko dlatego, 
że żyję 
w narastającym lęku o swoje bezpieczeństwo i życie mojego nie narodzonego 
dziecka. Och, 
ukochany, obiecaj, że nie będziesz mnie obwiniał.
– Kocham tylko ciebie, Tabubu – rzekł ze znużeniem. – Drogie sami nawet twoje 
drobne 
wady. Powiedz, co cię dręczy.
– I nie uwierzysz w nic, co Hori przywiezie z Koptos?
– W nic – zapewnił ją Chamuaset.
– Jego nienawiść jest wielka... – powiedziała tak cicho, że musiał pochylić się, 
aby usłyszeć 
jej słowa. – Zabiłby mnie, gdyby tylko mógł. – Podniosła ku niemu smutną twarz o 
drżących 
wargach. – Hori mnie zgwałcił, Chamuasecie. Zgwałcił mnie, kiedy dowiedział się, 
że mam cię 
poślubić. Przyszedł do mnie, aby porozmawiać, jak twierdził, lecz zamiast 
rozmawiać, zaczął się 
do mnie zalecać. Kiedy odrzuciłam jego propozycje i wyznałam, że jestem w tobie 
zakochana 
i zamierzamy się pobrać, wpadł we wściekłość. „Nie wolisz młodego ciała od 
starzejącego się 
mężczyzny?”, zapytał ze złością, a potem... potem... – Ukryła twarz w dłoniach. 
– Tak mi wstyd! 
– wybuchnęła płaczem. – Wierz mi, Chamuasecie, nie mogłam nic zrobić. Próbowałam 
wzywać 
służbę, ale zasłonił mi usta ręką. „Jeżeli krzykniesz, zabiję cię!”, groził. 
Uwierzyłam, bo 
zachowywał się jak szaleniec. Czasami wydaje mi się, że...
– Co? – wychrypiał Chamuaset.
Z trudem panował nad ogarniającą go furią. Tabubu osunęła się na podłogę u jego 
stóp, a jej 
dłonie zaciskały się konwulsyjnie, zbierając z ziemi nieistniejący piasek i 
posypując nim głowę 
w tradycyjnym geście rozpaczy i żałoby.
– Nie wiem nawet, czy dziecko, które noszę, jest twoje czy jego! – wybuchnęła. – 
Błagam 
bogów, aby było twoje! Modlę się o to z całego serca!
Chamuaset wstał powoli.
– Nie obawiaj się, Tabubu – powiedział niskim głosem. – Śpijcie spokojnie, ty i 
twoje nie 
narodzone dziecko. Hori przekreślił wszystkie swoje prawa do mojego serca i 
ojcowskiego 
obowiązku. Zostanie surowo ukarany.
Odsłoniła na chwilę mokrą od łez, opuchniętą twarz.
– Musisz go zabić, Chamuasecie! – wyrzuciła z siebie. – On nie spocznie, dopóki 
się na mnie 
nie zemści! Bardzo się boję, Chamuasecie! Zabij go!
Jakaś cząstka Chamuaseta, która zachowała resztki zdrowego rozsądku, zaczęła 
krzyczeć: 
Nie! To wszystko złudzenie! Przypomnij sobie jego poczucie humoru, jego uśmiech, 
jego 
gotowość do wspierania cię w pracy! Przypomnij sobie, ile wspólnie dokonaliście, 
przywołaj 
wspomnienia długich rozmów, pełnych ciepła i radości nocy spędzonych nad dzbanem 
wina, 
wspomnij na miłość i dumę w jego oczach... Lecz znacznie większa część, która 
była już nie nim 
samym, ale Tabubu, w jednej chwili zdławiła ten głos.
Podszedł do niej, przykucnął i przytulił do piersi jej rozpaloną twarz.
– Przepraszam cię za to, że tyle wycierpiałaś od mojej rodziny – szepnął w jej 
włosy. – Hori 
nie zasługuje na życie. Zajmę się nim.
– Bardzo mi przykro, Chamuasecie – powiedziała, nie odrywając warg od jego 
piersi.
Zaraz też poczuł, jak wsuwa rękę między jego uda.
Szeritre śniła. Hormin pochylał się nad nią z czułością. Włosy miał związane 
czerwoną 
wstążką i pachniał piżmem. Pożądanie pozbawiło ją sił.
– Pozwól mi wejść do twojego łoża – szeptał. – To ja, Szeritre. Jestem tu...
Podniosła wzrok na jego twarz, słabo oświetloną nocną lampą i zobaczyła, że 
dzieje się z nim 
coś dziwnego. Jego uśmiech zmieniał się, nabierał cech zwierzęcego grymasu. Zęby 
wydłużały 
się i zaostrzały, twarz szarzała i nagle z przerażeniem zdała sobie sprawę, że 
pochyla się nad nią 
dziki szakal. Zerwała się z krzykiem...
Usiadła na łożu i ukryła twarz w drżących dłoniach. Było jeszcze ciemno i dom 
tonął 
w głębokiej ciszy, typowej dla pory poprzedzającej świt. Z ciemności wyłoniła 
się sylwetka 
Bakmut.
– Twój brat jest tutaj, księżniczko – powiedziała.
Szeritre odrzuciła z twarzy splątane włosy.
– Hori? – Dopiero teraz zauważyła, że cała jest mokra od potu. – Hori wrócił? 
Wprowadź go, 
Bakmut, i podaj coś do jedzenia i picia.
Dziewczyna kiwnęła głową i wyszła. Szeritre spojrzała na lampę. Służąca musiała 
niedawno 
dolać oleju, bo płomień nie drżał i jasną kolumną światła odpychał napierającą 
ciemność. Szeritre 
oparła się o poduszki i dostrzegła jakiś ruch tuż przy granicy blasku. Hori 
wysunął się z mroku 
i ciężko usiadł na krawędzi łoża. Szeritre z trudem stłumiła okrzyk. Był tak 
wychudzony, że 
widziała zarys jego żeber. Głowa mu się trzęsła. Gęste włosy, które kiedyś 
lśniły zdrowiem, 
opadały teraz na szyję pozlepianymi, matowymi strąkami, oczy zaś były zapadnięte 
i zamglone 
jak u starca.
– O, bogowie... – wyszeptała. – Co ci się stało, Hori?
– Nie sądziłem, że cię jeszcze zobaczę – wymamrotał, ocierając łzy zmęczenia. – 
Umieram 
z powodu czarów, które rzuciła na mnie Tabubu. To samo zrobiła biednemu 
Penbujowi.
Przez chwilę nie mogła zrozumieć, o czym on mówi. Przyszło jej do głowy, że 
bredzi 
w gorączce, zaraz jednak przypomniała sobie stertę śmieci, błysk światła 
odbitego od jakiegoś 
przedmiotu, połamaną szkatułkę na trzcinki i woskową lalkę.
– Penbuj! – wykrzyknęła. – Oczywiście, jak mogłam być taka ślepa! To była jego 
szkatułka. 
Miał ich kilka, ale tę na pewno kiedyś widziałam. Penbuj...
– Zabiła go, aby nie przywiózł z Koptos złych wieści – wyszeptał Hori. – 
Przeczytaj te 
zwoje, Szeritre.
Podał jej kilka rulonów. Dłonie drżały mu tak mocno, że papirusy szeleściły w 
nich 
niespokojnie. Kiedy przelotnie dotknął jej ręki, poczuła, że ma gorącą i suchą 
skórę. Chciała 
rzucić zwoje na ziemię, obudzić służbę, położyć Horiego i wezwać ojca, który był 
przecież 
najlepszym lekarzem w Egipcie, uszanowała jednak rozpaczliwą prośbę brata i 
rozwinęła 
pierwszy dokument.
Zaczęła czytać, kiedy Bakmut wróciła z winem, plastrami pieczonej gęsi i 
melonem.
– Przynieś drugą lampę – poleciła Szeritre, lecz zanim dziewczyna spełniła jej 
polecenie, już 
o nim zapomniała.
Hori siedział w milczeniu, chwiejąc się lekko i raz po raz podnosząc do ust 
pękatą flaszę.
– Co tam masz? – zapytała w pewnej chwili, nie podnosząc oczu znad zwoju.
– Napar z maku, Małe Słońce – wyjaśnił cicho.
Skinęła głową z roztargnieniem. Wreszcie skończyła czytać ostatni dokument i 
papirus 
zwinął się z lekkim szelestem. Hori odwrócił się ku niej i chwile patrzyli na 
siebie bez słowa.
– To niemożliwe – szepnęła Szeritre. – Niemożliwe...
W jej głosie brzmiała zimna wściekłość.
– Możliwe – powiedział Hori. – Tylko pomyśl.
– To, co sugerujesz, jest całkowicie nieracjonalne.
– Wiem – odparł. – Aleja byłem w tym grobowcu, Szeritre. Ciało zniknęło. 
Bibliotekarz był 
wstrząśnięty i zaskoczony. Na ściennych malowidłach powtarzał się motyw wody... 
– Urwał. – 
Czy pozwolisz się przekonać?
Stanęły jej nagle przed oczami obrazy ze snu, dziwne i przerażające.
– Dobrze, ale nie powinieneś tyle mówić. Jesteś poważnie chory. Sądzę, że ona 
cię otruła, 
potrzebujesz więc opieki ojca i jakiejś odtrutki.
Roześmiał się gorzko.
– Ojciec nic tu nie pomoże. Tabubu zamordowała Penbuja i ma zamiar zabić mnie. 
Rzuciła 
na mnie klątwę. Czy naprawdę tak trudno w to uwierzyć?
– Przepraszam cię, Hori. Mów dalej.
Zerknęła w głąb komnaty, mając nadzieję, że zobaczy tam Bakmut. Gdyby udało jej 
się 
w jakiś sposób posłać służącą po ojca, Hori miałby szansę na ratunek, nie 
chciała jednak się 
z nim spierać.
– Zjedz coś przynajmniej – zaproponowała nieśmiało. Odwrócił się ku niej z 
gorączkowym 
błyskiem w oczach. Zorientowała się, że jest naprawdę przerażony.
– Antef karmił mnie zupą, ale w końcu zacząłem wymiotować – powiedział. – Nie 
mam teraz 
czasu jeść. Obudź się! Ja umieram! Wysłuchaj mnie do końca!
Rozdygotana Szeritre chwyciła jego chudą dłoń.
– Słucham...
– Na początek spróbuj uwierzyć, że ojciec, czytając na głos słowa ze zwoju, 
których nie 
rozumiał, obudził do życia nadprzyrodzone, złe siły.
– Spróbuję.
– Dobrze. Pomóż mi się położyć. Daj poduszkę. Dziękuję. Przyjmij do wiadomości, 
że 
Tabubu zabiła Penbuja z pomocą czarów, a teraz zabija mnie. Penbuja zamordowała 
dlatego, że 
ojciec wysłuchałby go i rozważył wszelkie dowody, jakie jego zaufany pisarz 
przywiózłby 
z Koptos. Penbuj cieszył się szacunkiem i ojciec cenił jego inteligencję. Nawet 
gdyby jego 
opowieść brzmiała jak bredzenie szaleńca i tak zasiałaby ziarno wątpliwości w 
umyśle ojca. Jeśli 
zaś chodzi o mnie... – Wzruszył ramionami. – Straciłem cały jego szacunek. 
Myślę, że Tabubu 
rozsmakowała się we władzy, jaką ma nad nami. Wie, że nie jestem w stanie jej 
zaszkodzić i nie 
musi się mnie pozbywać, ale sądzę, że po prostu tego chce. Może zresztą ma jakiś 
inny motyw, 
lecz nic nie przychodzi mi do głowy.
Zamilkł. Szeritre zobaczyła krople potu na jego czole i zrozumiała, że zbiera 
siły. Czekała 
cierpliwie, patrząc jak, ociera twarz prześcieradłem. Jego następne słowa 
zupełnie ją zaskoczyły.
– Szeritre, jakie skojarzenie wywołują w tobie słudzy Tabubu? Zastanów się...
Ciemnoskórzy, milczący, bezwzględnie posłuszni... Potrząsnęła głową.
– Są dziwni – przyznała. – Ale nie kojarzą mi się z nikim i z niczym.
– Chyba dlatego, że nie byłaś w tylu grobowcach, co ojciec i ja – powiedział 
ponuro Hori. – 
Czy nie przypominają ci uszebti?
Uszebti, pomyślała. Drewniane figury niewolników, grzebane ze zmarłymi wysokiego 
rodu, 
czekające na wskrzeszenie do życia magicznym słowem właścicieli. Niemi słudzy, 
przynoszący 
wino i potrawy, o rękach posłusznie tkających płótno, wypiekających chleb, 
zapinających 
naszyjnik, nakładających makijaż... Niewolnicy o pozbawionych wyrazu twarzach... 
Poczuła 
zimny dreszcz przebiegający jej po plecach.
– Uszebti? – powtórzyła. – Co za śmieszny pomysł, Hori!
– Doprawdy? Więc spójrz na to. – Wyciągnął zza pasa małą sakiewkę i otworzył ją 
drżącymi 
palcami. Po chwili na jego spoconej dłoni leżał kolczyk z turkusem, połyskując 
lekko 
w przyćmionym świetle. – Weź go, zważ w dłoni. Przypomnij sobie tamten, który 
znalazłaś 
w szkatułce Tabubu. Miałaś wtedy pewne wątpliwości, prawda? Kopia starego 
przedmiotu może 
być zwodniczo podobna do oryginału, jeśli wyjdzie spod ręki mistrza. Zawsze 
jednak będzie 
miała pewne cechy, wskazujące na jej prawdziwy wiek: złoto zbyt mało zmatowiałe 
lub zbyt 
rzadko pocięte purpurowymi żyłkami, kamień, który wygląda na świeżo osadzony, 
sztyft nie 
pociemniały od kontaktu z ludzką skórą. W pierwszej chwili przestraszyłaś się, 
że kolczyk jest 
oryginalny. Nie myliłaś się. Tabubu miała jeden, drugi zaś zgubiła, wyczołgując 
się z tunelu.
Szeritre obracała kolczyk w palcach. Nagle zadrżała i oddała ozdobę Horiemu.
– Przestań! – krzyknęła. – Przestraszyłeś mnie!
– W takim razie przestraszę cię jeszcze bardziej. Postaram się mówić krótko i 
przedstawić 
wydarzenia we właściwym porządku. Masz tu wodę?
Bez słowa napełniła stojącą obok czarkę. Wychylił ją do dna, po czym przełknął 
spory łyk ze 
swojej flaszy.
– Zabijesz się, pijąc tyle naparu – ostrzegła i natychmiast zdała sobie sprawę, 
jak te słowa 
musiały zabrzmieć w jego uszach.
Otarł usta wierzchem dłoni i rzucił jej rozbawione spojrzenie.
– Mój organizm zaczyna się już do niego przyzwyczajać – powiedział. – Sięgam po 
niego 
coraz częściej, ale szczerze mówiąc nie sądzę, aby był mi jeszcze długo 
potrzebny.
Szeritre otworzyła usta, pragnąc zaprotestować, lecz Hori uciszył ją niedbałym 
gestem.
– Nie okłamuj mnie, Małe Słońce, i nie przerywaj mi. Mam ci wiele do powiedzenia 
i nie 
wiem, czy starczy mi sił.
Obserwowała go ze ściśniętym sercem. Złowrogie cienie kładły się na jednej 
połowie jego 
twarzy, okrywając drugą melancholijnym półmrokiem. Ma rację, pomyślała. Wkrótce 
umrze. 
Ogarnęła ją panika, lecz udało jej się zapanować nad sobą.
– Mów, kochany – powiedziała cicho.
– Ojciec obudził ich do życia, kiedy ukradł z grobowca należący do nich zwój 
Thota i w swej 
pełnej pychy głupocie wypowiedział zaklęcie – zaczął Hori. – Sarkofagi w ukrytej 
komorze 
grobowej stały otwarte, bez pokryw, pamiętasz? Założę się, że kazali tak je 
pozostawić, licząc na 
to, że wcześniej czy później ktoś włamie się do grobowca, znajdzie przyszyty do 
ręki sługi zwój 
i wiedziony ciekawością odczyta go, nieświadomy, że książę Nanefer-ka-Ptah i 
księżniczka 
Ahure, tak bowiem brzmią ich prawdziwe imiona, leżą za murem w tym samym 
grobowcu. Po 
przebudzeniu dotarli do Memfis i poszukali miejsca, gdzie mogliby się ukryć i 
zapewne wrócić 
do pełni sił. Szeritre?
Słysząc niepokój w jego głosie, uśmiechnęła się niepewnie. Jakiś wewnętrzny głos 
potwierdzał wszystkie jego argumenty, ale był przecież jeszcze Hormin, jej 
miłość. Nie chciała 
uwierzyć w słowa Horiego, ponieważ obawiała się, że jej życie legnie w gruzach. 
Miała 
wrażenie, że w komnacie zrobiło się nagle zimno, narzuciła więc prześcieradło na 
ramiona. 
Starała się słuchać Horiego, lecz równocześnie odpychała od siebie podsuwane jej 
przez 
wyobraźnię wizje. Nie chciała widzieć starych, zniszczonych rozkładem ciał, 
chodzących 
chwiejnie po komorze grobowej, powoli odzyskujących siły wystarczające na to, 
aby przepchnąć 
zesztywniałe członki przez tunel.
– To wspaniała opowieść o duchach – stwierdziła zdecydowanym głosem. – Lecz nic 
poza 
tym. Twierdzisz, że wydostali się z grobowca przez tunel. Jego wylot był 
przecież zablokowany 
głazem. Przez tyle henti zasypałby go zresztą piasek, nie sądzisz? Więc jak 
opuścili grobowiec? 
Za pomocą czarów?
– Może. Jestem pewien, że jeszcze za życia kazali wykopać tunel, aby w razie 
odczytania 
przez kogoś zwoju mogli się nim wymknąć. Niewykluczone, że blisko wyjścia z 
tunelu słudzy 
pozostawili narzędzia – łopaty, szpadle i tak dalej. Skąd mam wiedzieć, jak to 
dokładnie było? – 
Pokręcił głową z rozdrażnieniem. – Tak czy inaczej znaleźli opuszczoną 
posiadłość, która bardzo 
przypominała tę, na której mieszkali kiedyś w Koptos. Panuje tam cisza, dom jest 
prosty, 
w starym stylu, z dala od innych siedzib. Może ten dom w pewnym stopniu ukoił 
ich tęsknotę za 
dawnymi czasami. Przypomnij sobie szczególną ciszę, jaka go otacza, echo 
odzywające się 
w palmowym gaju, uczucie oderwania od rzeczywistości, ogarniające każdego, kto 
wkracza na tę 
wijącą się ścieżkę. A wewnątrz domu meble i sprzęty jakby nie z naszej epoki... 
– Głos Horiego 
załamał się. Młodzieniec przerwał na chwilę, starając się uspokoić oddech. – 
Wypowiadają słowa 
zaklęcia i ożywiają uszebti, które musiały stać obok nich w wewnętrznej komorze, 
następnie 
przystępują do naprawy domu. Potem znajdują człowieka, który ukradł ich zwój. 
Grobowiec 
został otwarty, wokół kręci się wielu robotników, wystarczy parę pytań, by 
zdobyć potrzebne 
informacje i przystąpić do planowania zemsty.
– Jakiej zemsty? – zapytała Szeritre, którą opowieść brata wciągnęła do tego 
stopnia, że 
prawie zapomniała, iż jej głównymi bohaterami są Sisenet, Tabubu i Hormin. – 
Wystarczyłoby 
odzyskać zwój, potem mogliby żyć spokojnie, nie rzucając się nikomu w oczy. 
Dlaczego mieliby 
angażować się w...
– W życie naszej rodziny? – dokończył za nią Hori. – Nie wiem, czuję jednak, że 
istnieje 
jakiś powód i z pewnością nie jest przyjemny. Nie mam czasu na zastanawianie się 
nad 
motywami ich działania... Ten przeklęty ból...
Szeritre usłyszała w jego głosie paniczny strach i delikatnie pogłaskała go po 
ramieniu.
– Dowiedziałem się, że książę i jego małżonka, a w kilka dni później ich syn, 
utonęli 
w wodach Nilu – ciągnął. – Pamiętasz przerażenie Tabubu, kiedy o mały włos nie 
spadła z trapu 
do wody? A czy Hormin kiedykolwiek pływał z tobą, nawet w najgorętsze 
popołudnia?
– Nie – szepnęła. – Po co jednak wciągasz w to Hormina? W grobowcu były tylko 
dwa 
sarkofagi. To nie może być ta sama rodzina.
– Wcale mnie nie słuchasz! – wybuchnął. – Czytałaś zwoje. Mamy tu do czynienia 
z najczarniejszą magią, Szeritre. Nie jesteśmy już w świecie uczciwych, zwykłych 
ludzi. Porzuć 
rozsądek! Merhu, czyli twój Hormin, utonął w Koptos i tam został pogrzebany. 
Byłem w jego 
grobowcu. Tam również stał sarkofag bez wieka i coś wykopało sobie drogę do 
wyjścia, łamiąc 
pieczęć na drzwiach. Ojciec obudził także Merhu, który po wydobyciu się z grobu 
podążył do 
rodziców do Memfis.
– Nie, nie. – Szeritre energicznie potrząsnęła głową. – Sisenet jest wujem 
Hormina, tak 
powiedziała Tabubu.
Hori spojrzał na nią bezradnie. Kąciki jego ust były poczerniałe od maku, a 
źrenice 
rozszerzone.
– Tabubu i Sisenet są żoną i mężem – oświadczył z naciskiem, starannie 
podkreślając każde 
słowo, jakby rozmawiał z dzieckiem. – Hormin to ich syn. Ich syn, Szeritre. 
Wiem, że to 
przerażające, ale postaraj się spojrzeć prawdzie w oczy.
Szeritre szarpnęła się do tyłu.
– Nie rób mi tego, Hori! – wykrzyknęła błagalnie. – Hormin jest niewinny, nie 
mam co do 
tego wątpliwości. Był taki zraniony i rozgniewany, kiedy zaczęłam rozmawiać z 
nim o jego 
matce.
– Hormin to uzdolniony, pozbawiony skrupułów aktor, podobnie jak ponura zjawa, 
którą 
nazywa matką. – Hori miał ochotę krzyczeć, lecz z jego ust wydobył się tylko 
świszczący szept. 
– Ich ciała są zmumifikowane, zimne. Ile razy dotykałaś Hormina i dziwiłaś się, 
dlaczego jest 
taki zimny? Chociaż może ostatnio nie, ponieważ z każdym dniem coraz lepiej 
przystosowują się 
do drugiego życia. Tabubu uwielbia przecież upał. A ich grobowiec... Twórcą 
zwoju jest sam bóg 
Thot, który najwyraźniej był patronem rodziny Nanefera. W malowidłach powtarzają 
się 
wizerunki pawianów, zwierząt Thota i księżyca, który jest jego symbolem.
– Nie wierzę w to wszystko – oświadczyła Szeritre. – Przyszło mi właśnie na 
myśl, że 
Tabubu przeklęła cię z tej samej przyczyny, dla której skłoniła ojca do 
usunięcia nas 
z testamentu. Jest przekonana, że życie jej nie narodzonego dziecka znajduje się 
w niebezpieczeństwie, dopóki ty żyjesz. Kiedy dziecko przyjdzie na świat, 
wystarczyłoby je 
zabić, aby znowu stać się spadkobiercą ojca.
Hori zaczął się śmiać, zaraz jednak zgiął się wpół.
– W jej łonie nie ma żadnego dziecka – wykrztusił. – Tabubu jest martwa, zrozum. 
Zmarli 
nie mogą dawać życia, mogą je jednak brać. Wymyśliła tę historyjkę z dzieckiem, 
aby zmusić 
ojca do podjęcia decyzji. Wydaje mi się, że ojciec wycofuje się powoli w ślepy 
zaułek, z którego 
nie ma wyjścia, a Tabubu popycha go tam kłamstwami, uwodzicielskimi sztuczkami i 
łamie jego 
wolę, osłabia duszę i plami honor, dążąc do tego, aby nie pozostał w nim ani 
jeden cień dawnej 
uczciwości i moralności. Wszystko wskazuje na to, że jej głównym celem jest 
zniszczenie ojca 
pod względem duchowym. Ale dlaczego? Kradzież zwoju nie jest chyba 
wystarczającym 
powodem.
Szeritre podniosła się z łoża i zmoczywszy kawałek płótna w dzbanie z wodą, 
obmyła nim 
ostrożnie twarz, ręce i szyję brata. Przyniosło jej to ulgę, bo gdy to robiła, 
nie musiała myśleć.
– Należy jak najszybciej odnaleźć woskową lalkę, którą posługuje się Tabubu, aby 
sprawić ci 
ból – powiedziała. – Musimy wyciągnąć z niej szpilki, a także włamać się do 
skrzyni ojca 
i odszukać zaklęcie, które odwróci działanie klątwy. Gdy usuniemy szpilki, 
będziesz żył, ale nie 
przywróci ci to zdrowia.
Hori siedział spokojnie, poddając się troskliwym zabiegom siostry. Szeritre 
widziała, że brat 
nie może sobie pomóc i że przeszukanie domu Tabubu spadnie na nią. Pospiesznie 
umościła 
z poduszek coś w rodzaju wygodnego legowiska i delikatnie go na nie popchnęła.
– Śpij teraz – powiedziała. – Zobaczę, co się da zrobić. Mogę zostawić cię 
samego?
Zamknął oczy.
– W korytarzu czeka Antef – wymamrotał. – Przyślij go tutaj. Dziękuję ci, Małe 
Słońce.
Złożyła pocałunek na wilgotnym czole brata. Jego oddech pachniał makiem i czymś 
słodko-
kwaśnym, nieprzyjemnym. Serce zabiło jej niespokojnie. Kiedy wymykała się z 
komnaty, Hori 
zapadł w gorączkową drzemkę.
XX
Gdybym mógł wystawić twarz na powiew północnego wiatru,
I stojąc na brzegu rzeki,
Zawołać doń, aby złagodził ból w moim sercu!
Noc była duszna, a lekki wiatr znad wzbierającej rzeki niósł zapach gnijącej 
roślinności. 
Szeritre biegła przez ogród w kierunku domu konkubin. Za cztery dni Tabubu miała 
przenieść się 
do nowych, starannie strzeżonych komnat, toteż Szeritre, ostrożnie rozsuwając 
rosnące w pobliżu 
wejścia krzewy, dziękowała bogom, że przeprowadzka jeszcze się nie odbyła.
Zawahała się, od której strony wejść do budynku, gdy nagle dobiegł ją cichy 
szmer rozmów. 
Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to konkubiny, które weszły na dach w 
poszukiwaniu 
ochłody i umilały sobie czas na plotkach i grach. Czy Tabubu również z nimi 
była? Jeżeli 
wszystkie kobiety przeniosły się na dach, strażnicy będą pilnować tylko schodów 
z drugiej strony 
domu i musiałaby tylko uważać, aby główny strażnik haremu jej nie zauważył.
Przemknęła między kolumnami, wślizgnęła się do środka i przystanęła, uważnie 
nasłuchując. 
Posłyszała jedynie odległe, ciche chrapanie, dobiegające zza zamkniętych drzwi 
komnaty 
strażnika. Ruszyła więc dalej. Jeżeli Tabubu spała u siebie, pod drzwiami 
powinien czuwać jeden 
z jej służących. Szeritre ostrożnie wyjrzała zza rogu. Korytarz był pusty, 
oświetlony jedynie 
księżycowym blaskiem, wpadającym przez okno umieszczone wysoko w murze. Poczuła 
nagły 
przypływ odwagi. Wiedziała, że Tabubu pozostanie na dachu najwyżej do wschodu 
słońca. 
Tymczasem noc dobiegała końca. Podbiegła do drzwi i pchnęła je lekko. Wewnątrz 
panowała 
zupełna cisza. Ostrożnie weszła do środka. Blask księżyca oświetlał niewielki 
przedpokój 
i wydobywał z mroku szare kształty sprzętów. Zaczęła pospiesznie przeszukiwać 
pomieszczenie, 
unosząc poduszki i obrusy, zaglądając za wazony z kwiatami, otwierając nawet 
złoty ołtarzyk 
Thota i po krótkiej modlitwie wsuwając rękę za posążek boga. Nie spodziewała się 
znaleźć tu 
niczego ważnego, więc wynik poszukiwań bynajmniej jej nie zaskoczył.
Bezszelestnie przemknęła do sypialni. Drzwi stały otworem, łoże było starannie 
zasłane. 
W jednej chwili otoczył ją zapach perfum Tabubu. Ciężki aromat mirry przenikał 
atmosferę 
modlitewnego skupienia i miłości fizycznej. Komnata była niewielka, lecz 
starannie 
rozmieszczone meble stwarzały wrażenie przestrzeni i prostoty. Szeritre zbadała 
najpierw 
materac i przesunęła ręką wzdłuż pachnącej ramy cedrowego łoża. Zajrzała do 
skrzyń, szkatułek 
na klejnoty i kosmetyki. Daremnie. Przystanęła, rozmyślając gorączkowo. Gdzie 
ukryłabym tak 
oczywisty dowód, gdybym była Tabubu? Nagle uśmiechnęła się. Oczywiście w nowych, 
już 
umeblowanych komnatach, które czekały jedynie na błogosławieństwo kapłana i 
obecność 
właścicielki. Od tygodnia zaglądali tam tylko służący. Szeritre odwróciła się na 
pięcie i wybiegła 
z domu konkubin.
Kiedy jednak i to nie dało rezultatów, opadła na jedno z hebanowych krzeseł 
Tabubu, 
nerwowo zagryzając wargi. Wiedziała, że posługujący się magią pozbywają się 
lalki dopiero po 
śmierci ofiary i nigdy nie wyciągają z niej szpilek. Tabubu mogła mieć tysiąc 
różnych skrytek: 
mogła zakopać lalkę w ogrodzie, schować w dziurze w podłodze lub włożyć do 
szkatułki, którą 
zatopiła przy schodach wodnych.
Schody wodne. Szeritre zerwała się z krzesła. Tabubu nie ośmieliłaby się 
pozostawić lalki na 
terenie posiadłości, lecz dom Siseneta na pewno uznała za całkowicie bezpieczne 
miejsce. 
Szeritre była przekonana, że tym razem przeczucie jej nie myli. Cicho wymknęła 
się z nowego 
skrzydła i wróciła do siebie. Bakmut wpuściła ją do środka, kładąc palec na 
ustach. Antef na jej 
widok podniósł się z krzesła przy łożu.
– Jak on się czuje? – zapytała szeptem.
Hori miał trupio bladą twarz, zapadnięte oczy i płytki, nieregularny oddech. 
Musiał wyczuć 
jej obecność, bo uniósł powieki i z wyraźnym trudem skupił wzrok na jej twarzy. 
Szeritre rzuciła 
Antefowi zaniepokojone spojrzenie i pochyliła się nad bratem.
– Znalazłaś? – wyszeptał.
– Nie – odparła. – Przepraszam, że cię zawiodłam. Jestem pewna, że ukryła lalkę 
w domu na 
wschodnim brzegu. Zaraz tam popłynę.
W głębi duszy śmiertelnie obawiała się tego zadania. Sisenet budził w niej 
głęboki lęk, a po 
ostatnim bolesnym rozstaniu nie chciała też spotkać się z Horminem. Sam dom był 
przyjemnym 
miejscem, jednak z niechęcią myślała o wędrówce jego korytarzami przed wschodem 
słońca. 
Nocą siedzibę Siseneta otaczała dziwna, niepokojąca atmosfera.
– Nie mamy na to czasu – powiedział Hori. – Lalka może znajdować się wszędzie. 
Musimy 
przejrzeć zwoje z zaklęciami, które przechowuje ojciec. Pomóż mi wstać.
– Nie! – zaprotestowała. – Sama to zrobię.
– Nie mam wielkiego pojęcia o magii, ale przynajmniej wiem, czego szukać – 
odpowiedział, 
wspierając się na ramionach Antefa i niezdarnie siadając. – Ty zaś nie. Przestań 
się nade mną 
rozczulać.
Posłusznie podparła go z drugiej strony i we troje opuścili komnatę. Noc wciąż 
wypełniała 
korytarze, rozsnuwając ciemność po kątach. Powoli, zbyt powoli, aby w razie 
niebezpieczeństwa 
podjąć jakąkolwiek próbę ukrycia się, ruszyli do gabinetu Chamuaseta. Mijani 
strażnicy 
przyglądali im się ze zdziwieniem, nie śmieli jednak zatrzymywać książęcych 
dzieci. Uczynił to 
dopiero strażnik stojący przed drzwiami do gabinetu. Chamuaset pieczołowicie 
strzegł swoich 
skarbów.
– Mój brat jest bardzo chory – wytłumaczyła mu Szeritre. – Książę pozwolił nam 
wziąć 
pewne zioła ze swojej skrzyni.
Strażnik skłonił się pokornie.
– Czy mogę zobaczyć to pozwolenie, pani?
Z rozdrażnieniem pokręciła głową.
– Jesteśmy jego dziećmi. Ojcu nie przyszło nawet do głowy, żeby bawić się w 
takie 
formalności. Na pewno nie spodziewał się, że z taką gorliwością będziesz 
wykonywał swoje 
obowiązki.
Strażnik patrzył na nich podejrzliwie, w końcu jednak usunął się na bok.
– Nie sądzę, aby książę ustanowił te środki ostrożności z myślą o własnej 
rodzinie – 
powiedział.
Otworzył drzwi, a oni z trudem wprowadzili Horiego do środka.
– Najwyższy czas, aby ojciec zwolnił strażników i przyjął żołnierzy Szardana – 
mruknęła 
Szeritre. – Ci stają się leniwi i nieobowiązkowi.
– Na nasze szczęście – westchnął Antef.
Szeritre nacisnęła klamkę.
– Zamknięte! – wykrzyknęła rozczarowana.
– Musimy się włamać – stwierdził Hori.
Antef nie potrzebował większej zachęty. Powierzywszy Horiego zmęczonym ramionom 
Szeritre, z całej siły kopnął w drzwi, które otworzyły się z niechętnym 
skrzypieniem. Wewnątrz 
panowała gęsta ciemność.
– Antefie, zapal lampę stojącą na biurku i przynieś ją tutaj! – zawołała 
Szeritre. – Pospiesz 
się! Nie utrzymam go długo!
Po chwili lampa stała na półce przy drzwiach. Jej ciepłe światło wypełniło 
niewielką 
komnatę. Antef postawił krzesło obok stojących pod ścianą skrzyń, po czym oboje 
z Szeritre 
troskliwie usadzili na nim Horiego. Odpoczywał chwilkę, w końcu powoli uniósł 
głowę 
i uśmiechnął się do nich.
– To ta mała skrzynia – powiedział. – W pozostałych znajdują się zioła i inne 
medykamenty. 
Na pewno jest zamknięta. Masz nóż, Antefie?
W odpowiedzi wyciągnął zza pasa sztylet o wąskim ostrzu. Uklęknął przed skrzynią 
i zaczął 
mocować się z zamkiem. Szeritre przykucnęła obok niego.
– Zdajesz sobie chyba sprawę, że po dzisiejszych zajściach będziesz musiał 
opuścić ten dom? 
Wszystko się wyda, a wtedy ojciec każe ci odejść.
Rzucił jej krótkie, nieco roztargnione spojrzenie.
– Tak – odparł spokojnie. – I nie dbam o to, księżniczko, bo przestałem uważać 
to miejsce za 
swój dom. Kiedy Hori umrze, moja obecność tutaj stanie się bezcelowa. Książę 
Chamuaset może 
robić, co mu się podoba. Nic mnie to nie obchodzi.
Zamek ustąpił i Antef otworzył skrzynię.
– Podaj mi cztery zwoje, Szeritre – polecił Hori. – Weźcie z Antefem tyle samo i 
zacznijcie 
je przeglądać. Szukamy zaklęcia odwracającego klątwę, w najgorszym razie 
zaklęcia 
zapobiegającego dalszym szkodom, jakie mogą wyrządzić czary Tabubu.
Mówił nieco szorstkim tonem i Szeritre poczuła nagle ogromny podziw dla jego 
odwagi. 
Wiedziała, że nie uważa się za odważnego, lecz upór i siła woli, jakie okazywał 
w obliczu 
pewnej śmierci, stawiały go na równi z nieustraszonymi bohaterami z historii 
Egiptu. Drżącymi 
rękami rozwinął pierwszy zwój, oddychając ciężko i nieregularnie. Szeritre 
otrząsnęła się 
z obezwładniającego żalu i skupiła myśli na czekającym ją zadaniu.
Przez pewien czas w gabinecie panowała cisza. Szeritre usiadła ze skrzyżowanymi 
nogami 
na podłodze, usiłując zrozumieć sens czytanych zdań. Nie wszystkie zwoje miały 
tytuły 
i dziewczyna miała wrażenie, że język magii jest celowo dwuznaczny i niejasny. 
Wymagał 
wyjątkowej koncentracji. Antef radził sobie lepiej i szybko przebiegał wzrokiem 
zwoje. Od czasu 
do czasu wydawał pełen rozczarowania pomruk i wrzucał papirus do skrzyni.
Szeritre skończyła właśnie szósty zwój, opisujący zaklęcie, które należało 
wypowiedzieć nad 
chorym skarżącym się na bóle w plecach, oraz recepturą maści, której składu nie 
miała zamiaru 
poznawać. Z westchnieniem sięgnęła do skrzyni i wyjęła następne zwoje. 
Natychmiast 
zauważyła, że pierwszy z nich jest poplamiony. Brązowa, nieregularna plama 
pokrywała jeden 
z rogów zwoju. Szeritre dotknęła jej z obrzydzeniem i pomyślała, że pewnie jest 
bardzo stara.
– Spójrz, Hori – powiedziała. – Jak myślisz, skąd ta plama?
Z roztargnieniem wziął od niej zwój, nie podnosząc oczu znad tekstu, po chwili 
jednak wydał 
okrzyk zdumienia. Spojrzała na brata i zobaczyła, że jest blady jak ściana. Z 
wysiłkiem wstał 
z krzesła.
– Nie... – wyszeptał.
Antef odwrócił się ku niemu, a Szeritre podeszła bliżej.
– Co się stało? – zapytała.
W odpowiedzi Hori wybuchnął śmiechem. Zwój drżał w jego rękach. Szeritre 
ujrzała, że po 
policzkach spływają mu łzy. Usiadł ciężko, trzymając zwój przed sobą.
– Nie! – powtórzył. – Nie! Teraz już wiem, że wszyscy jesteśmy przeklęci!
– Przestań, Hori – powiedziała błagalnym tonem. – Nie strasz mnie...
Chwycił jej dłoń i położył ją na zwoju.
– Dotknij – rzekł. – Popatrz uważnie. Widzisz to?
Szeritre dokładnie obejrzała papirus.
– Widzę maleńkie ślady, jakby nakłucia... A to chyba kawałek nici...
– Te ślady zrobiono igłą – powiedział tępo. – Byłem przy tym. Plama powstała z 
krwi ojca. 
Ukłuł się w palec, kiedy przyszywał zwój do ręki, z której wcześniej go wyrwał. 
To jest zwój 
Thota.
– Wydaje ci się! – odpowiedziała ostrzejszym tonem niż zamierzała.
Nagle ogarnął ją lęk na myśl o tym, że dotknęła papirusu i cofnęła pospiesznie 
dłoń. Hori 
pogładził zwój z pełną zgrozy fascynacją.
– Nie, nie wydaje mi się – odparł. – Poznaję go, krew ojca, ślady po igle, 
nić... Ojciec kazał 
zamknąć oba sarkofagi, grobowiec opieczętowano, a wejście zasypano gruzem. 
Tymczasem zwój 
jest tutaj.
Antef patrzył na Horiego, wsparty na jednym kolanie. Szeritre wiele by dała, by 
nie widzieć 
wyrazu twarzy brata, lecz nie była w stanie odwrócić wzroku.
– Żadna ludzka ręka nie mogła tego dokonać – ciągnął Hori, patrząc na Antefa i 
Szeritre 
z przerażeniem i rezygnacją w oczach. – A nawet ręka zmarłego. Sam Thot 
przeniósł zwój 
z grobowca. Na ojcu ciąży boska klątwa, czymże więc jest moja w porównaniu z 
przekleństwem 
boga? – Wybuchnął bezradnym śmiechem, przyciskając zwój do piersi. – Ojciec 
jeszcze o tym 
nie wie.
– Hori... – zaczęła Szeritre.
Nie wiedziała, co robić, lecz Hori opanował się i uśmiechnął do niej.
– Zamknijcie skrzynię – polecił. – Musimy natychmiast udać się do ojca i pokazać 
mu ten 
zwój oraz te, które Antef skopiował w Koptos. Musi nas wysłuchać!
– Ale co będzie z tobą?
Pełnym czułości gestem położył jej rękę na głowie.
– Jestem skończony, ale przestało mnie to obchodzić. Bóg przemówił i los ojca 
będzie 
straszniejszy od mojego. W porównaniu z tym, co go czeka, śmierć jest czysta. 
Idź po zwoje, 
Szeritre. Poczekamy na ciebie i razem pójdziemy do ojca.
Nie potrafiła mu się sprzeciwić. Wybiegła z komnaty, nie zwracając uwagi na 
stojącego pod 
drzwiami wartownika, który na jej widok skłonił się głęboko. Zwoje leżały 
rozrzucone na łożu, 
tak jak je pozostawiła. Bakmut spała w kącie przy drzwiach. Szybko zgarnęła więc 
papirusy, 
spostrzegając, że ciemność zaczyna się rozrzedzać. W domu panowała głęboka 
cisza, 
charakterystyczna dla pory poprzedzającej świt. Po powrocie do gabinetu ojca 
Szeritre zastała 
Antefa, stojącego nad pogrążonym we śnie Horim. Brat wspierał głowę o ramię 
przyjaciela, 
przyciskając do piersi zwój Thota.
– Hori nie powinien się tym teraz zajmować – powiedziała. – Powinien leżeć w 
łożu i z 
godnością czekać na śmierć. To szaleństwo, Antefie, a my nie robimy nic, aby go 
od tego 
odwieść.
Dźwięk jej głosu obudził Horiego, który poruszył się i wyprostował.
– Myślisz, że ojciec jest z Tabubu? – zapytał niewyraźnie.
– Nie – odparła Szeritre, kiedy wychodzili z gabinetu. – Tabubu śpi na dachu 
domu 
konkubin. Na pewno jest u siebie.
Bała się tego spotkania. Z każdą chwilą narastało w niej przekonanie, że to 
szaleństwo, lecz 
lojalność wobec brata nie pozwalała jej go opuścić. Postanowiła do końca przy 
nim wytrwać. 
Modliła się, aby Chamuaset okazał im zrozumienie.
Hori kilkakrotnie tracił przytomność, wreszcie jednak dotarli do imponujących, 
żelaznych 
drzwi, za którymi spał Chamuaset. Stojący przy nich strażnik obrzucił ich 
zdumionym 
spojrzeniem i dyskretnie zapukał. Prawie natychmiast drzwi się otwarły i na 
progu stanął zaspany 
Kasa. Widok książęcych dzieci oraz Antefa wyraźnie go zaskoczył.
– Co się stało?! – wykrzyknął.
– Wpuść nas, Kasa – zażądała Szeritre. – Musimy zobaczyć się z ojcem.
Służący skłonił się i zniknął w środku. Wrócił po długiej chwili, która całej 
trójce wydała się 
wiecznością.
– Książę pragnie was widzieć – powiedział.
Chamuaset siedział na łożu i mrużył powieki, oślepiony światłem wniesionej przez 
Kasę 
lampy. Na widok Horiego, Szeritre i Antefa odrzucił prześcieradło i sięgnął po 
leżącą na krześle 
przepaskę. Dopiero wtedy krótkim ruchem wskazał krzesło. Antef i Szeritre 
ostrożnie posadzili 
na nim Horiego.
– A więc wróciłeś – stwierdził chłodno Chamuaset. – Co ci jest?
– Hori jest bardzo chory – powiedziała szybko Szeritre. – Ma ci jednak wiele do 
przekazania, 
ojcze. Proszę cię, wysłuchaj go.
– Chory? – powtórzył bez wielkiego zainteresowania Chamuaset. – Nie dziwię się. 
Nęka go 
poczucie winy. Spodziewałem się, że stać cię na coś więcej niż rozczulanie się 
nad samym sobą 
i małostkowe pragnienie zemsty, mój synu. Hori podsunął Chamuasetowi zwój Thota.
– Poznajesz go, ojcze? – zapytał. – Szeritre i ja znaleźliśmy ten zwój w 
zamkniętej skrzyni 
w twoim gabinecie, w tej samej, w której przechowujesz inne dokumenty. Antef 
może 
zaświadczyć, że mówię prawdą.
– Co robiliście w moim gabinecie? – warknął wściekle Chamuaset. – Cóż to za 
szaleństwo?
Nagle spojrzał na zwój. W pierwszej chwili nie zadawał sobie sprawy, co trzyma w 
dłoni, 
zaraz jednak spostrzegł zrudziałą plamę krwi na papirusie. Ręce zaczęły mu drżeć 
i z 
przekleństwem na ustach rzucił zwój na ziemię. Antef pochylił się i podniósł 
papirus. Szeritre, 
która nie spuszczała wzroku z twarzy ojca, dostrzegła, że zbladł.
– Widzę, że wiesz, co to takiego – uśmiechnął się drwiąco Hori. – Pamiętasz, jak 
ukłułeś się 
w palec i kropla twojej krwi spłynęła na dłoń trupa? Antefie, oddaj zwój 
księciu. Zależy mi, aby 
dokładnie mu się przyjrzał.
Chamuaset cofnął się z lękiem.
– To ten przeklęty zwój Thota – powiedział ochryple. – Jestem tego pewien. Nie 
daję 
natomiast wiary wymyślonej przez ciebie historyjce. Jeżeli rzeczywiście 
włamaliście się do mojej 
skrzyni, zostaniecie surowo ukarani.
Odzyskał już utraconą na krótko pewność siebie. Szeritre obserwowała, jak jego 
policzki 
przybierają normalny kolor, a oczy zaczynają błyszczeć gniewem i przebiegłością. 
Nigdy nie 
przyszło jej do głowy, że ojciec ma w sobie zwierzęcy spryt, lecz teraz nie 
miała co do tego 
żadnych wątpliwości. Nie chce wysłuchać Horiego, pomyślała z lękiem. Jego 
poczucie 
sprawiedliwości, lojalność, rozsądek, bezstronność – wszystko to przestało 
istnieć z chwilą, gdy 
w jego życie wkroczyła Tabubu. Jest jak zagnane w pułapkę zwierzę, oszalałe ze 
strachu 
i gotowe zrobić wszystko w obronie własnego życia.
Podszedł teraz do Horiego, pochylił się i obojętnością zajrzał w wykrzywioną 
cierpieniem 
twarz syna.
– Szakal z ciebie, Hori – stwierdził chłodno. – Powiedzieć ci, co sądzę? Otóż 
uważam, że 
włamałeś się do mojej skrzyni, aby włożyć tam zwój Thota, nie wyjąć. Nie było go 
w moim 
gabinecie. Wykradłeś go z grobowca i zniszczyłeś zamek skrzyni, aby wesprzeć 
czymś swoją 
marną historyjkę. I cóż tam wymyśliłeś, Hori? Jakież to kłamstwa mam teraz 
rozważyć?
Szeritre podeszła bliżej, trzymając przywiezione przez Horiego zwoje.
– Przeczytaj je, ojcze – powiedziała błagalnie. – Hori jest zbyt słaby, aby 
mówić. Zrozumiesz 
wszystko, kiedy je przejrzysz.
Chamuaset wyprostował się i obrzuciwszy córkę pozbawionym wyrazu spojrzeniem, 
wziął 
zwoje z jej rąk. Rozwinął pierwszy i uśmiechnął się lekko.
– Dlaczego nie dziwię się, widząc na nim pismo Antefa? Więc mój syn nakłonił cię 
do 
udziału w spisku, młodzieńcze?
Antef milczał. Chamuaset przeniósł wzrok na Szeritre.
– Ty też uczestniczysz w tym oszustwie? – zapytał oskarżycielskim tonem. – 
Wydawało mi 
się, że masz więcej oleju w głowie, Małe Słońce. Pomagałaś mu w fałszowaniu tych 
zwojów?
– One nie są sfałszowane – zaprzeczyła szybko. – To kopie dokumentów 
znajdujących się 
w bibliotece w Koptos. Antef sporządził je pod nadzorem bibliotekarza, który 
potwierdzi nasze 
słowa. Przeczytaj je, ojcze, błagam.
– Nie wątpię, że sowicie opłaciliście każdą przysięgę, jakiej mógłbym zażądać od 
tego 
bibliotekarza – oświadczył sarkastycznie Chamuaset. – Przeczytam jednak te 
zwoje, ponieważ ty 
mnie o to prosisz, Szeritre.
Usiadł na brzegu łoża i z ostentacyjną pogardą zaczął przeglądać papirusy. Hori 
chwiał się 
niebezpiecznie na krześle i kilka razy jęknął cicho, lecz ojciec nawet na niego 
nie spojrzał. Antef 
wyjął zza pasa flaszę z naparem z maku i przytknął ją do ust Horiego, potem 
ukląkł obok 
przyjaciela i oparł jego głowę na swoim ramieniu. Zmęczona i przestraszona 
Szeritre stała bez 
ruchu, patrząc, jak sprzęty zaczynają powoli nabierać wyraźnych kształtów, a 
światło lampy 
blednie. Nadchodził świt.
W końcu Chamuaset rzucił ostatni zwój na łoże i utkwił wzrok w twarzy córki.
– Wierzysz w te bzdury, Szeritre?
Było to najgorsze pytanie, jakie mógł jej zadać. Szeritre zawahała się, a 
Chamuaset 
natychmiast wykorzystał tę chwilę.
– Nie wierzysz – oświadczył. – Ja również nie. Jaka szkoda, że Hori stracił tyle 
energii, 
przygotowując te kłamstwa. Gdyby zaoszczędził jej choć odrobinę, możliwe, że 
wcale by się nie 
rozchorował.
– Jestem chory, ponieważ ona rzuciła na mnie klątwę – powiedział wolno Hori. – 
Uprzedziła 
mnie, że to zrobi. Tabubu to ożywiony trup, ojcze, podobnie jak jej mąż, 
Nanefer-ka-Ptah i jej 
syn Merhu. Zniszczą nas wszystkich. Obudziłeś ich, kiedy przeczytałeś pierwszą 
część zwoju 
Thota. Tylko bogowie wiedzą, co by się stało, gdybyś przeczytał i drugą.
Chamuaset wstał i podszedł do drzwi. Wydawał się bardzo pewny siebie, lecz 
Szeritre 
pomyślała, że ma przed sobą człowieka dręczonego niepokojem.
– Usłyszałem już dosyć – powiedział. – Tabubu ostrzegała mnie, że twoja zazdrość 
może 
popchnąć cię do podjęcia próby zamordowania jej i dziecka, sądziłem jednak, że 
jej słowa 
wynikają z histerii wywołanej ciążą. Teraz wiem, że rzeczywiście jesteś szalony 
i niebezpieczny.
Jednym szarpnięciem otworzył drzwi.
– Straże! – zawołał.
– Nie, ojcze! – krzyknęła Szeritre, chwytając go za ramię. – Nie możesz tego 
zrobić! Nie 
widzisz, że Hori umiera? Zlituj się nad nim!
– Czy on lituje się nad Tabubu? Albo nade mną? – zapytał ostro Chamuaset.
Do komnaty wpadło dwóch wartowników. Chamuaset gestem wskazał im Horiego.
– Mój syn ma pozostać pod strażą – oświadczył. – Zabierzcie go do jego komnat i 
nie 
wypuszczajcie stamtąd.
Szeritre wydała okrzyk rozpaczy, lecz Chamuaset nie zwrócił na nią uwagi. 
Strażnicy 
podnieśli Horiego z krzesła. Antef podał mu flaszę z naparem z maku. Hori 
spojrzał siostrze 
w oczy.
– Wiesz, co musisz teraz zrobić – powiedział. – Spróbuj, Szeritre, proszę cię. 
Nie chcę 
jeszcze umierać.
Strażnicy wyprowadzili go z komnaty. Chamuaset odwrócił się do Szeritre.
– Jeśli zaś chodzi o ciebie, to wiedz, że wstydzę się takiej córki – warknął. – 
Jesteś wolna, 
dopóki nie zdecyduję, jaką karę ci wymierzyć.
Przeniósł spojrzenie na Antefa.
– W głębi serca jesteś dobrym chłopcem – powiedział łagodniejszym tonem. – Chcę 
wierzyć, 
że byłeś tylko nieświadomym narzędziem w rękach mojego syna. Oczywiście 
zostaniesz ukarany 
i być może każę ci opuścić ten dom, lecz dziś będę dla ciebie łaskawy. Możesz 
odejść.
– Wobec Ptah-sancha nie okazałeś się tak wspaniałomyślny. – Głos Szeritre drżał 
lekko.
– Oczywiście że nie – przyznał Chamuaset. – Ptah-sanch był moim sługą. Zdradził 
mnie. 
Antef jest sługą Horiego i nie zapomniał, komu ma być wierny. Podziwiam go za 
to.
– Dlaczego więc nie podziwiasz Horiego za jego lojalność wobec ciebie? – 
zapytała. – Nie 
sądzisz chyba, że Hori zdołałby wykopać gruz leżący przy wejściu do grobowca, 
dostać się do 
środka i unieść wieko sarkofagu? Przeczytaj jeszcze raz zwoje, ojcze. Hori nie 
wymyślił tej 
historii. Proszę, daj mu przynajmniej szansę...
– Mógł wynająć robotników, aby dostali się do grobowca pod jego nieobecność – 
odparł 
niechętnie Chamuaset. – Ja sam nie byłem tam od... od...
– Nie chcesz okazać, jak bardzo jesteś zdenerwowany, prawda, ojcze? – 
powiedziała Szeritre. 
– Tak naprawdę obawiasz się, że Hori może mieć rację. Wierzysz w to bardziej niż 
ja sama. 
Pojedź do Koptos, ojcze, i porozmawiaj z bibliotekarzem.
Chamuaset potrząsnął głową.
– Nie mogę – wyszeptał. – Tabubu jest dla mnie wszystkim i nie cofnę się przed 
niczym, aby 
ją zatrzymać. Mylisz się, Małe Słońce. Nikt przy zdrowych zmysłach nie 
pomyślałby nawet, że 
moja ukochana jest kimś innym niż piękną, godną pożądania kobietą. Podejrzewam 
jednak, że jej 
pochodzenie nie jest tak czyste, jak sądziłem.
– Hori nigdy by jej nie skrzywdził – odparła Szeritre.
Bolała ją głowa i ciało domagało się odpoczynku, lecz wyczuwała, że Chamuaset 
kazał 
aresztować Horiego, aby mieć go pod kontrolą i uniemożliwić podjęcie innych 
kroków. Podeszła 
do ojca.
– Hori nigdy nie skrzywdziłby Tabubu – powtórzyła. – Kocha ją równie mocno jak 
ty 
i nienawidzi za to siebie, nie ją i nie ciebie. Ojcze, czy istnieją zaklęcia, 
które zdejmują klątwę 
śmierci?
Chamuaset zamrugał nerwowo powiekami. – Tak.
– Czy mogłabym zobaczyć tekst takiego zaklęcia?
Na jego twarzy ponownie pojawił się wyraz zwierzęcej przebiegłości.
– Nie. Zaklęcia są niebezpieczne, Szeritre. Najlepiej zostawić je magom, którzy 
potrafią się 
nimi posługiwać.
– Czy wypowiesz odpowiednie zaklęcie nad Horim?
– Nie. Gdybym to zrobił, nie mając pewności, że ktoś rzeczywiście rzucił na 
niego klątwę, 
wyrządziłbym mu krzywdę.
Szeritre cofnęła się o kilka kroków.
– O, bogowie, ty naprawdę pragniesz jego śmierci! – wykrzyknęła. – Stałeś się 
przerażającą 
istotą, ojcze. Czy mam sama się zabić, aby zaoszczędzić ci problemów później, 
kiedy Tabubu 
dojdzie do wniosku, że jej życie byłoby łatwiejsze beze mnie?
Nie odpowiedział. Stał bez ruchu. Okrutny blask świtu podkreślał każdą 
zmarszczkę i bruzdę 
na jego starzejącej się twarzy. Szeritre szybkim ruchem otarła łzy i wybiegła z 
komnaty.
Muszę wrócić do gabinetu, zanim ojciec weźmie kąpiel i ubierze się, pomyślała z 
rozpaczą. 
I zanim zmienią się straże. Bardzo się boję, nie mogę jednak narażać Antefa. 
Muszę zrobić to 
sama. Chciałabym, aby Hormin był przy mnie. W pośpiechu o mało nie wpadła na 
dwie służące 
z miotłami i ścierkami, które na jej widok usunęły się pod ścianą.
Dom zaczynał powoli budzić się do życia. Wkrótce korytarzami ruszy pochód 
muzykantów 
i służących, spieszących obudzić księcia i jego rodzinę. Delikatnie zapukają do 
drzwi i wniosą na 
srebrnych tacach poranny posiłek. Nie wejdą jednak do komnat mamy, pomyślała 
Szeritre. Nie 
zdążyłam jeszcze za nią zatęsknić, lecz czuję, że bez niej serce domu bije coraz 
wolniej. Tabubu 
na pewno zechce zająć jej miejsce, ale to nie będzie to samo.
Przestała myśleć o przyszłości i zwolniła kroku, odpowiadając na powitanie 
zaspanego 
wartownika, po czym weszła do swoich komnat. Zdziwiła się, widząc, że Bakmut nie 
śpi, lecz 
siedzi na krześle, trzymając w dłoniach jakiś zwój. Kiedy zamknęła za sobą 
drzwi, służąca wstała 
i skłoniła się nisko.
– Dzień dobry, Bakmut. Widzę, że ty także nie spałaś zbyt długo.
Bakmut podeszła do niej i podała zwój z królewską pieczęcią Ramzesa. 
Zaadresowany był 
do Horiego.
– Skąd to masz? – zapytała ostro Szeritre.
– Przechwyciłam go – wyznała służąca. – Królewski herold przybył wczoraj i 
szukając 
księcia dotarł do twoich komnat, pani. Gdyby poszedł dalej lub znalazł się w 
pobliżu domu 
konkubin, ktoś inny mógłby odebrać ten zwój. Ukryłam papirus, lecz w nocy, gdy 
zjawił się twój 
brat, zapomniałam mu go oddać.
Szeritre zmarszczyła lekko brwi.
– Nie ufam już nikomu w tym domu – dodała Bakmut.
– Mój brat został aresztowany – powiedziała Szeritre. – Nie wiem, czy powinnam 
otworzyć 
zwój, czy spróbować mu go jakoś przekazać. To na pewno odpowiedź na jego prośbę 
o pomoc.
Bakmut milczała.
– Dobrze zrobiłaś – dodała, zwracając służącej papirus. – Przechowaj go. Nie mam 
teraz 
czasu, aby spokojnie go przeczytać. Gdyby ktokolwiek pytał o mnie, powiedz, że 
zasnęłam i nie 
należy mi przeszkadzać.
Bakmut kiwnęła głową, mocno zaciskając wargi. Szeritre rzuciła jej uśmiech i 
wybiegła 
z komnaty.
Strażnik, który zatrzymał ich pod drzwiami gabinetu, a potem wpuścił do środka, 
nadal stał 
na swoim miejscu. Oczy miał zaczerwienione i spuchnięte ze zmęczenia. Szeritre 
bez trudu 
przekonała go, aby pozwolił jej wejść. W chwili gdy zamykała za sobą drzwi, 
dobiegł ją odgłos 
kroków zmiennika i słowa powitania. Doskonale, pomyślała. Jeżeli szczęście mnie 
nie opuści, 
nowy strażnik nie dowie się, że tu jestem.
W świetle dnia gabinet wyglądał zupełnie inaczej. Re stał już nad horyzontem i 
jego 
promienie padały na podłogę, oświetlając cieniutką warstwę kurzu, którą wkrótce 
miały usunąć 
pracowite ręce służących. Atmosfera złowrogiej tajemnicy zniknęła bez śladu. 
Szeritre uspokoiła 
się, westchnęła głęboko i podeszła do wciąż otwartej skrzyni. Usiadła i 
wyciągnęła z niej 
pierwszy zwój, na jaki natrafiły jej palce. W głębi serca czuła, że sprawa jest 
beznadziejna, bo 
nawet gdyby dzięki jakiemuś nieprawdopodobnemu zbiegowi okoliczności udało jej 
się znaleźć 
odpowiednie zaklęcie, nie byłaby w stanie zgromadzić niezbędnych magicznych 
przyborów. 
Zdawała sobie jednak sprawę, że nigdy by sobie nie wybaczyła, gdyby nie zrobiła 
wszystkiego, 
aby ratować Horiego.
Po kilku chwilach, w czasie których zdołała odszyfrować zaledwie część 
skomplikowanych 
hieroglifów, za drzwiami rozległ się charakterystyczny bas Chamuaseta i głos 
strażnika. Serce 
skoczyło jej do gardła. Wrzuciła zwój do skrzyni i rozejrzała się wokół w 
poszukiwaniu 
kryjówki. Najwyraźniej ojciec postanowił sprawdzić, jakie szkody wyrządzili. 
Gabinet był 
niewielki, lecz między trzema stojącymi w rzędzie skrzyniami a ścianą pozostało 
trochę wolnego 
miejsca. Szeritre wcisnęła się tam i położyła na podłodze, twarzą ku komnacie. 
Przez wąską 
szczelinę widziała otwartą skrzynię i dolną połowę drzwi. Wstrzymując oddech, 
czekała, drżąc ze 
strachu.
Chamuaset otworzył drzwi i przystanął w progu. Usłyszała pełen oburzenia okrzyk 
na widok 
panującego w gabinecie bałaganu, potem zaś jego bose stopy podeszły bliżej. 
Przyklęknął na 
jedno kolano i rozsunął zwoje, prawdopodobnie przeliczając je, by sprawdzić, czy 
któregoś nie 
brakuje. Widziała teraz jego twarz, poważną i pełną napięcia. Co chwilę 
spuszczała wzrok, 
pewna, że jeśli tego nie zrobi, ojciec natychmiast zorientuje się, iż jest 
obserwowany. Zdążyła 
jednak zauważyć, jak książę wkłada do skrzyni jeszcze jeden zwój. Był to 
naznaczony plamą 
krwi zwój Thota. Po chwili zatrzasnął wieko, lecz nie próbował przesunąć 
skrzyni. Pochylił się 
i zaczął sprawdzać zawartość pozostałych skrzyń.
Nagle na jego twarzy pojawił się zupełnie inny wyraz – skupienia i dziwnego, 
złowrogiego 
napięcia. Posłyszała, jak szepcze coś do siebie, ale nie mogła rozróżnić słów. 
Przyszło jej do 
głowy, że podobnie wyglądał Hormin, gdy ścigał umykającą zwierzynę. Chamuaset 
rytmicznie 
zaciskał i rozluźniał dłonie. Nagle pochylił się i uniósł wieko skrzyni stojącej 
tuż przy niej. 
Widziała, że szuka czegoś, a słowa, które wypowiadał, zabrzmiały głośniej, 
chociaż wcale nie 
wyraźniej. Stuknęło wieko i Szeritre drgnęła nerwowo.
Uniosła wzrok i dostrzegła plecy zmierzającego do drzwi Chamuaseta. W dłoni 
trzymał małą 
fiolkę. Nie zastanawiając się nad kierującymi ją motywami, podążyła za ojcem. 
Przyczaiła się za 
drzwiami, czekając, aż Chamuaset wyda polecenie strażnikowi i zniknie za rogiem, 
potem wyszła 
z gabinetu, skinęła wyniośle głową zdumionemu żołnierzowi i pobiegła za 
księciem.
Czuła, że musi za nim iść. Widok zaciśniętej w jego dłoni fiolki obudził w niej 
niepokój, 
który nie przybrał jeszcze konkretnego kształtu.
Ostrożnie wyjrzała zza rogu, wiedząc, że znajduje się niedaleko drzwi 
prowadzących do 
komnat Horiego. Ojciec stał w korytarzu, nieruchomy, lecz czujny. Zachowywał się 
dziwnie. 
Spostrzegła, że pot strugami spływa mu z czoła. Co chwilę ocierał twarz i 
mamrotał do siebie. 
Czekała.
Wkrótce usłyszała zbliżające się kroki i zobaczyła, że ojciec idzie w ich 
kierunku. Ujrzała 
Antefa, niosącego tacę z parującą miską. Na widok Chamuaseta przystanął 
zdumiony.
– Co tu masz? – zapytał Chamuaset.
– Kleik dla księcia – odparł Antef. – Podaję mu go, odkąd zachorował. Książę nie 
jadł nic od 
wczorajszego poranka.
– Daj mi to – zażądał Chamuaset.
Szeritre zamknęła oczy i oparła się o ścianę. To niemożliwe, pomyślała z 
przerażeniem. 
Ojciec nigdy nie zrobiłby czegoś tak strasznego!
– Chcę z nim porozmawiać, Antefie, mogę więc zanieść mu jedzenie – oświadczył 
Chamuaset. – Idź już.
Po chwili wyraźnego wahania młody człowiek oddał mu tacę, odwrócił się i 
odszedł.
Kiedy zniknął, Chamuaset postawił tacę na podłodze, rozejrzał się dokoła i wyjął 
zamykający fiolkę korek. Szeritre zobaczyła, jak z fiolki spływa do misy 
strumyczek czarnych 
granulek. Chce mieć pewność, że Hori umrze, pomyślała z przerażeniem. Nie ma 
zamiaru 
ryzykować, a kiedy dziadek każe rozpocząć śledztwo w sprawie śmierci wnuka, 
ojciec oskarży 
Antefa, który przyniósł tu misę.
Chamuaset mieszał teraz kleik drżącym palcem. Jego twarz przybrała twardy, 
bezlitosny 
wyraz i Szeritre zrozumiała, że ojciec oszalał. Zrób coś, krzyczał jakiś głos. 
Powstrzymaj go! 
Oderwała się od ściany i ruszyła w stronę ojca. Wybiegła zza rogu, wpadła na 
Chamuaseta 
i potrąciła tacę. Misa przewróciła się i kleik rozlał się na podłogę.
– Szeritre! – krzyknął, pocierając łydkę w miejscu, gdzie prysnęła na niego 
gorąca zupa. – 
Co tu robisz?
Patrzył na nią gniewnie. Mogłaby przysiąc, że na moment w jego oczach zabłysła 
mordercza 
wściekłość.
– Och, przepraszam cię, ojcze – powiedziała zdyszana. – Chciałam sprawdzić, jak 
czuje się 
Hori. Spieszyłam się, bo Bakmut przygotowała mi już kąpiel. Nie pomyślałam, 
że...
– To nie ma znaczenia – mruknął. – Ja również chciałem go zobaczyć, ale przyjdę 
później. 
Zamów dla niego świeżą porcję kleiku.
Nie czekając na jej odpowiedź, odszedł korytarzem zataczając się jak pijany. 
Szeritre 
przyklękła na środku korytarza, ciężko oddychając. Na razie Hori był bezpieczny, 
nie miała 
jednak wątpliwości, że wkrótce ojciec ponowi próbę zabójstwa. Oczywiście jeżeli 
Hori nie umrze 
wcześniej, pomyślała, z trudem powstrzymując wybuch histerycznego śmiechu. Mój 
biedny 
Hori! Jeżeli Tabubu nie zdoła cię zabić, zrobi to nasz ojciec. Nagle poczuła, 
jak spod powiek 
wymykają jej się gorące łzy. Zerwała się i ze zdławionym okrzykiem pobiegła za 
Chamuasetem. 
Minęła drzwi Horiego, pod którymi czuwał wartownik i znalazła się w szerokim 
korytarzu 
głównym. Ojciec już zniknął, lecz przed sobą ujrzała wychodzącego do ogrodu 
Antefa.
– Antefie! – krzyknęła.
Zatrzymał się i zaczekał na nią.
– Antefie... – powtórzyła, chwytając spazmatycznie powietrze. – Obiecałam sobie, 
że nie 
poproszą cię o pomoc, ale muszę to zrobić. Trzeba wydostać Horiego z domu i 
wysłać go do 
Delty. Przepraszam cię – dodała, widząc wyraz jego twarzy. – Nie mam nikogo 
innego, do kogo 
mogłabym się zwrócić. Pomożesz mi?
– Nie wiem, jak moglibyśmy to zrobić – odparł z wahaniem. – Książę jest pod 
ścisłą strażą... 
Będę szczery, księżniczko, jeżeli sprzeciwię się twojemu ojcu, czeka mnie 
śmierć.
– Ja także nie wiem, jak to uczynić – przyznała. – Musimy jednak spróbować. 
Przyjdź za 
godziną do moich komnat, postaramy się obmyślić jakiś plan.
Skłonił się i odszedł, ona zaś wróciła do siebie. Dopiero po przekroczeniu progu 
sypialni 
zdała sobie sprawą, w jak wielkim napięciu żyła przez kilka ostatnich godzin. 
Widok Bakmut 
i dobrze znanych sprzętów, przyjazna cisza i zapach jej perfum wydały się 
nierzeczywiste. 
Poczuła, że cała się trzęsie.
– Wina... – wyszeptała przez zaciśnięte zęby.
Bakmut przyniosła dzban wina, napełniła czarkę i bez słowa podała księżniczce. 
Szeritre 
wychyliła czarkę do dna, wyciągnęła pustą w stronę Bakmut, a gdy służąca 
ponownie ją 
napełniła, zaczęła pić powoli, małymi łykami. Dreszcze ustąpiły. Jeżeli będzie 
trzeba, zabiją 
strażnika pod drzwiami Horiego, pomyślała chłodno. Zabiję też Tabubu. Zabiję ich 
wszystkich, 
byle tylko Hori przeżył.
– Umyj mnie – poleciła. – Musimy się spieszyć. Czeka mnie dziś dużo pracy.
XXI
Ten, który spoczywa, nie słyszy twojej skargi, Ten, który leży w grobie, nie 
zrozumie twego 
żalu.
Strażnicy ułożyli Horiego na łożu i odeszli, on zaś zapadł w ciężki, narkotyczny 
sen. Śnił, że 
widzi ubraną w białą szatę Tabubu. Siedziała w cieniu figowca, jedną krągłą 
pierś miała 
odsłoniętą. Przy piersi trzymała małą woskową lalkę z miedzianymi szpilkami 
wbitymi w głowę 
i brzuch. Pozbawione warg usta kukiełki rytmicznie ssały sutek Tabubu.
– Już niedługo, kochany Hori – mówiła słodko Tabubu. – Jest już prawie 
najedzona.
Obudził się z bezgłośnym krzykiem, czując znajome pulsowanie w głowie i 
trzewiach. Skulił 
się pod prześcieradłem i znieruchomiał, starając się przyjąć ból i nie stawiać 
mu oporu.
Dom tętnił codziennym życiem. Za drzwiami słyszał kroki przechodzących 
korytarzem ludzi, 
ciężkie westchnienia pełniącego straż wartownika, urywane dźwięki muzyki z 
ogrodu. Czuł też 
zapach gotującej się kaszy. Kiedy z wysiłkiem odwrócił głowę, zobaczył stojącą 
przy łożu tacę 
z posiłkiem. Znajdowała się na niej zupa, talerz z polanymi miodem kawałkami 
melona, obok zaś 
leżał nóż do owoców, którego ostrze lśniło w promieniach słońca wpadających 
przez okno.
Hori utkwił wzrok w nożu. Przed oczami przebiegały mu obrazy wydarzeń z 
ostatniej nocy. 
Przypominały fragmenty bajki, wiedział jednak, że nie mają z bajką nic 
wspólnego. Ojciec 
odrzucił wszystko, co próbował mu pokazać. Szeritre lojalnie go wspierała, ale 
również nie 
chciała uwierzyć w prawdę. Jest zakochana w Horminie i nie dopuszcza możliwości, 
że on... że 
Tabubu... Co jeszcze mógł zrobić? Nie uratuje go żadne zaklęcie, a lalki nie 
udało się znaleźć. 
Szeritre miała rację – lalka musi być w domu Siseneta. Gdyby mógł się tam 
dostać...
Nóż do owoców połyskiwał w słońcu. Czubek ostrza tkwił w ociekającym miodem 
melonie.
Hori ponownie zapadł w drzemkę, a kiedy się ocknął, jego wzrok spoczął na 
niewielkim 
nożu o zgrabnym trzonku. Ból nasilił się i rozrywał mu trzewia jak rozwścieczone 
zwierzę. 
W komnacie nie było nikogo. Nie ma nikogo, kto by się mną zajął, pomyślał. Ani 
sługi, który by 
mnie obmył, ani medyka, który podałby napar z błogosławionych, niosących 
zapomnienie ziół. 
Wszyscy o mnie zapomnieli.
Po policzkach popłynęły mu łzy rozpaczy i samotności. Podciągnął kolana pod 
brodę, 
podczas gdy ból szarpał mu wnętrzności i drążył mózg. W końcu podniósł się i 
sięgnął po flaszę 
z naparem z maku, którą rzucił na stół, nim zapadł w nieświadomość. Potrząsnął 
nią 
i zorientował się, że naparu zostało już niewiele. Ze zdziwieniem stwierdził, że 
czuje się nieco 
silniejszy i przytomniejszy. Przyjął to z lękiem, ponieważ jako syn medyka 
wiedział, iż chorzy 
tuż przed śmiercią często doświadczają przypływu sił i energii, podobnie jak 
świeca, która płonie 
większym płomieniem, zanim ostatecznie zgaśnie. Muszę to wykorzystać, pomyślał. 
Poprawa nie 
potrwa długo.
Ból przycichł i stępiał. Hori spojrzał na tkwiący w melonie nóż. Dom Siseneta, 
pomyślał 
leniwie. Nie poddam się bez walki. Ilu strażników stoi pod drzwiami? Najwyżej 
jeden. Ojciec 
wic, że umieram. Wartownik nie jest zbyt czujny, bo przecież strzeże chorego 
człowieka. Hori 
zacisnął palce na trzonku noża, zgiął rękę i spojrzał na nią uważnie. Nie 
drżała. Wiedział, że jest 
to chwila ciszy przed ostatnią burzą, lecz pospiesznie odsunął od siebie tę 
myśl. Usiadł powoli, 
opuścił nogi na podłogę i wstał. Komnata zawirowała i zatrzymała się. Uświadomił 
sobie, że jest 
nagi, lecz brudna przepaska, którą zdjęli z niego strażnicy, leżała na krześle. 
Podszedł z trudem 
do krzesła, sięgnął po nią i owinął ją wokół bioder. W korytarzu panowała cisza. 
Zbliżył się do 
drzwi, trzymając nóż w dłoni i przyłożył ucho do ciepłego cedrowego drewna. 
Usłyszał, jak 
strażnik szura nogami. Odczekał chwilę i ostrożnie uchylił drzwi.
Strażnik stał po lewej stronie i z wyraźnym znudzeniem opierał się o ścianę, 
pogrążoną 
w głębokim cieniu. Najbliższa pochodnia znajdowała się dopiero kilka kroków 
dalej. Hori 
odetchnął głęboko. Zdawał sobie sprawę, jaki jest słaby. Jeżeli chybi za 
pierwszym razem, nie 
dostanie drugiej szansy. Zacisnął dłoń na trzonku noża i skoczył do przodu. 
Chwycił żołnierza za 
ramię i wbił mu nóż w gardło. Wartownik zakasłał głucho i osunął się na ziemię. 
Jego szeroko 
otwarte oczy wyrażały zdumienie. Hori nie miał dość siły, aby wciągnąć zwłoki do 
komnaty, 
musiał przecież wymknąć się z domu. Zabicie strażnika pochłonęło prawie całą 
energię. 
Przytrzymał się ręką ściany. Ból wybuchł nagle w jego brzuchu, posyłając 
płomienne drzazgi 
w stronę ud. Starając się wolno oddychać, pochylił się, wsparł stopę na barku 
żołnierza, wyrwał 
mu nóż z gardła i otarł w przepaskę, potem ostrożnie ruszył w kierunku ogrodu.
Wiedział, że wszystkie wejścia są strzeżone, dlatego widok wysokiej sylwetki na 
końcu 
korytarza wcale go nie zaskoczył. Nie chciał jednak znowu zabijać. Wartownicy 
byli niewinnymi 
ludźmi, którzy wykonywali tylko swój obowiązek. Chwilę zastanawiał się, co robić 
i doszedł do 
wniosku, że będzie musiał podkraść się jakość do żołnierza i spróbować go 
obezwładnić.
Z trudem posuwał się naprzód, trzymając nóż w uniesionej ręce. Mężczyzna 
poruszył się 
i wysunął stopę do przodu. Jego miecz brzęknął o wysadzany ćwiekami pas. Hori 
zaatakował go, 
mierząc w ścięgna pod kolanem. Poczuł, jak ustępują pod ostrzem noża. Wartownik 
zawył z bólu 
i runął na ziemię. Pod ścianą stał dzban z wodą. Hori z wysiłkiem przewrócił 
naczynie. Woda 
chlusnęła mu na stopy, obmyła leżącego strażnika i zmieszana z krwią spłynęła na 
trawę. Hori 
dźwignął dzban i z całej siły spuścił go na głowę strażnika. Mężczyzna 
znieruchomiał. Drżący 
i mokry od potu Hori wymknął się do ogrodu.
Noc była piękna. Czarne niebo rozjaśniał idealnie okrągły księżyc i niezliczone 
gwiazdy, 
lecz Hori nie zamierzał podziwiać uroków nocy. Potykając się ruszył ku schodom 
wodnym. 
Węch podpowiedział mu, że rzeka wezbrała. Jej głęboki, wilgotny i lekko zgniły 
zapach mieszał 
się z aromatem kwitnących krzewów i trawy. Hori trzymał się z dala od ścieżki, 
ponieważ 
w każdej chwili mógł natknąć się na kolejnego strażnika. Miał jednak szczęście i 
bez przeszkód 
dotarł do schodów.
Płomień oświetlającej je pochodni tańczył na wietrze. Hon przeszedł tuż pod nią, 
zbyt 
zmęczony, by kryć się w cieniu. Nie miał pojęcia, jak poradzi sobie z 
wartownikiem strzegącym 
łodzi. Zszedł po stopniach, usiłując utrzymać równowagę zachwianą nieustannym 
bólem głowy. 
Strażnik siedział u stóp schodów, oparty o kamień i spał głęboko. Jeszcze jeden 
sługa, któremu 
przydałaby się ostra reprymenda, pomyślał Hori i stłumił chichot. Gdzie jest 
mała łódź? Dojrzał 
japo prawej stronie. Unosiła się na małej fali, przycumowana do słupa. Przekradł 
się obok 
śpiącego żołnierza, odwiązał łódź i niezdarnie wszedł do środka. Nie znalazł 
wioseł, ale nie miało 
to większego znaczenia. I tak nie miałby siły wiosłować. Musiał zaufać prądowi i 
wierzyć, że 
zaniesie go tam, gdzie trzeba. Chwycił kij i odepchnął się nim od brzegu. Łódź 
zachybotała na 
fali i popłynęła w dół rzeki. Kiedy znalazła się na środku, Hori nie miał już 
nic do roboty. Musiał 
tylko czekać, aż dotrze we właściwe miejsce. Kręciło mu się w głowie i nagle 
przestraszył się, że 
może stracić przytomność. W ręce nadal ściskał nóż. Nie miał pasa, za który 
mógłby go zatknąć, 
więc położył go na dnie łodzi i przycisnął stopą. Potem zamknął oczy i westchnął 
z ulgą.
Kiedy oprzytomniał, po lewej stronie miał ciemne miasto, po prawej zaś cienie 
rosnących 
przy brzegu akacji. A więc jednak zemdlał. Z cichym jękiem uderzył się w twarz, 
lecz palce 
zaledwie musnęły policzki. Tracił siły. Nagle zląkł się, że umrze w łodzi, która 
popłynie aż do 
Delty, zanim ktoś dostrzeże jego martwe ciało i wyciągnie ją na brzeg. Będzie za 
późno, aby 
mnie zabalsamować, pomyślał. Moje zwłoki będą już w stanie rozkładu. O, Amonie, 
królu 
bogów, zlituj się nade mną i pomóż mi dotrzeć do schodów wodnych!
Łódź sunęła dalej. Po chwili Hori dostrzegł znajomą gęstwinę krzewów, 
otaczających 
palmowy gaj wokół domu Tabubu. Chwycił kij i zmagając się z prądem, skierował 
łódź do 
brzegu. W pierwszej chwili obawiał się, że prąd okaże się silniejszy od niego, 
lecz łódź skręciła 
niechętnie i wkrótce otarła się o zniszczone schody. Hori odszukał w ciemności 
nóż, przechylił 
się przez burtę i wypadł na schody wodne. Łódź natychmiast porwał prąd, lecz 
Hori nie zwrócił 
na to uwagi.
Miał wrażenie, że wszystko to trwa bardzo długo. Doczołgawszy się do ścieżki 
legł na niej, 
wtulając policzek w ostry piasek. Chce mi się spać, pomyślał. Chcę na zawsze 
zapaść się pod 
ziemię. Jego myśli rozbiegły się i zapadł w nicość.
Kiedy znowu otworzył oczy, księżyc bladł już na niebie. Podniósł się z jękiem i 
ruszył 
ścieżką w kierunku domu. Pod palmami panowała gęsta ciemność. Pnie drzew 
przypominały 
czarne kolumny, skupione po obu stronach ścieżki i kryjące w sobie mroczną 
tajemnicę. Starał 
się nie stracić przytomności, kiedy jednak dostrzegł przycupnięty na skraju 
polany dom, nie 
potrafił pozbyć się uczucia zagubienia. Wydawało mu się, że znowu jest w Koptos 
i stoi wśród 
cichych, samotnych ruin. Z trudem wrócił do rzeczywistości, lecz cisza i uczucie 
osamotnienia 
pozostały, złowróżbne i ponure. Pokonując ostatni fragment trawnika, nie mógł 
oprzeć się 
wrażeniu, że jakieś niewidzialne oczy uważnie obserwują jego wysiłki. Nie mam 
nic do 
stracenia, powtarzał sobie. Żaden ból i zło nie mogą być większe od tego, który 
mi towarzyszy. 
Wejdę głównymi drzwiami, wprost do chłodnego holu. Zignoruję służących, ponieważ 
jestem 
pewien, że oni również mnie nie zauważą. Zadrżał i wkroczył w gęstą ciemność 
wnętrza domu.
W rogu stał służący. Jego oczy były zamknięte, ręce założone na piersi. Hori 
minął go, lecz 
sługa nawet nie drgnął. Biegnący z tyłu domu korytarz wydawał się prowadzić 
donikąd. Hori 
zatrzymał się, odłożył nóż, wytarł spocone dłonie w przepaskę, po czym ruszył 
dalej.
Wiedział, że komnata Tabubu znajduje się po prawej stronie, w pobliżu wejścia do 
ogrodu. 
W przeciwległym końcu domu spali Sisenet i Hormin. Pewnie wcale nie spali, 
pomyślał 
z gorączkowym rozbawieniem. Nie wiedział przecież, jakim zajęciom oddają się w 
nocy zmarli. 
Jego ramię uderzyło o coś wystającego. Ostrożnie pomacał dłonią w ciemności. Tuż 
przed nim 
znajdowały się drzwi. Ustąpiły pod naciskiem jego dłoni i Hori wszedł do środka.
Wewnątrz panowała równie gęsta ciemność. Z rozpaczą zdał sobie sprawę, że swoje 
poszukiwania będzie musiał prowadzić po omacku. Nie przyniósł ze sobą lampy, bo 
nie byłby 
w stanie jej unieść. Kiedy położył dłoń na płaszczyźnie drzwi, jego wnętrzności 
przeszył 
straszliwy ból. Próbował odizolować się od niego i udawać, że ból nie ma nad nim 
władzy, ale 
przychodziło mu to z ogromnym trudem.
Zaczął przeszukiwać sypialnię, badając palcami załamania w ścianach oraz 
podłogę. Posuwał 
się naprzód zgięty współ, trzymając nóż w zębach. Dotarłszy do łoża, przesunął 
dłonią po 
powierzchni materaca i pod nim, potem przeszedł na drugą stronę komnaty. Szybko 
zrozumiał, 
że poza łożem nie ma tu ani jednego sprzętu. Należące do Tabubu skrzynie 
zniknęły, nie było też 
stołu i ołtarza Thota. Tabubu zabrała wszystko ze sobą, przenosząc się do domu 
Chamuaseta.
Szlochając z wyczerpania i frustracji, zawrócił do drzwi. Umrzesz, drwił z niego 
ból. Nigdy 
nie znajdziesz tej lalki, Tabubu jest sprytniejsza od ciebie. Kto by pomyślał, 
że ty, ukochany syn 
i prawa ręka ojca, skończysz w dusznej, pustej komnacie, zwinięty w kłębek z 
bólu? Milcz, 
uciszył drwiący głos, ocierając gorące łzy. Walcz, dopóki wystarczy ci sił. Jego 
kolano otarło się 
o framugę drzwi. Po chwili znowu był w korytarzu. Po drugiej stronie, tuż nad 
podłogą, ujrzał 
wąskie pasmo brudnożółtego światła. Przystanął zdumiony. Był pewny, że wcześniej 
światła nie 
było, teraz jednak ktoś zapalił lampę w jednym z pomieszczeń. Które to drzwi, 
pomyślał, 
zmierzając w kierunku światła. Minął znajdujące się po lewej stronie wejście do 
holu, kątem oka 
dostrzegając nieruchomego sługę. Do czyjej komnaty prowadzą te drzwi? Nagle 
zrozumiał. 
Komnata należała do Siseneta. Ogarnięty dziwnym spokojem, pchnął drzwi i wszedł 
do środka.
Pierwszą rzeczą, na jaką zwrócił uwagę, był zapach. Zbyt często przebywał w 
miejscach 
wiecznego spoczynku, aby go nie rozpoznać – był to odór pleśni, ziemi i 
zgnilizny. Natychmiast 
poczuł go w gardle i przełknął ślinę, usiłując powstrzymać mdłości. Nigdy dotąd 
nie widział tej 
komnaty. Była mała, pozbawiona ozdób. Szare ściany miała nieotynkowane, podłogę 
wyłożoną 
wielkimi, nieregularnymi kamiennymi blokami. Naprzeciwko drzwi stało łoże z 
kamiennym 
podgłówkiem, pośrodku zaś znajdował się stół, a na nim prosta lampa i szkatułka. 
Zza stołu 
podniósł się Sisenet, z zimnym uśmiechem na twarzy. To miejsce coś mi 
przypomina, pomyślał 
Hori, rozglądając się dokoła. Ależ tak, przypomina grobowiec. Nie miał jednak 
czasu ulec 
przerażeniu, ponieważ Sisenet składał mu właśnie pokłon. Ubrany był w krótką 
spódniczkę, jego 
szczupłe, umięśnione ciało pokrywała warstwa kurzu, podobnie jak stół i podłogę.
– Oto i młody Hori – przemówił Sisenet. – Słyszałem, jak ktoś potyka się w 
korytarzu 
i przyszło mi na myśl, że to właśnie ty. Nie wyglądasz zbyt dobrze, książę. 
Można by 
powiedzieć, że jesteś naznaczony piętnem śmierci. Ciekawe dlaczego?
Hori wszedł do komnaty, nie wypuszczając noża z ręki. Sisenet poruszył się, jego 
wysuszone 
palce przesunęły się po stole, pozostawiając ślady na blacie. Spod palców 
wysunął się skorpion, 
którego brązowy pancerz zalśnił w świetle lampy. Hori czekał. Nigdy nie 
poświęcił więcej uwagi 
bratu Tabubu. Sisenet wydawał mu się spokojnym, zamkniętym w sobie człowiekiem, 
który od 
czasu do czasu pojawiał się w polu widzenia, pochłonięty swymi naukowymi 
zainteresowaniami. 
Sisenet uśmiechnął się szerzej. Nie był to przyjemny uśmiech i Hori zrozumiał 
nagle, że to, co 
brał za opanowanie i spokój, było w rzeczywistości arogancją, zaś pokora 
zmieniała się 
w chłodne rozbawienie, z jakim Sisenet osądzał innych. Był potężny. Hori 
zachwiał się, bezsilny 
i przerażony.
– To byłeś ty! – wykrzyknął. – To ty rzuciłeś klątwę na Penbuja! To ty pomogłeś 
Tabubu 
uwieść mojego ojca! To ty mnie zabijasz!
W odpowiedzi Sisenet wyszedł zza stołu, odsłaniając siedzącą na blacie woskową 
lalkę. 
Tańczące światło odbiło się w miedzianych szpilkach, z których jedna przeszywała 
na wylot 
głowę kukiełki, a druga jej brzuch. Obok lalki leżała para kolczyków Horiego, 
wykonanych ze 
złota i jaspisu. Kolczyki, pomyślał. Oczywiście, trudno o lepszy wybór.
– Czy tego właśnie szukasz? – zagadnął uprzejmie Sisenet. – Tak sądziłem, 
niestety jest już 
za późno. Umrzesz za dwa dni.
Horiemu zakręciło się w głowie, zdołał jednak zapanować nad słabością.
– Ale dlaczego? – zapytał, czując, że ohydny odór wnika w pory jego skóry. – 
Dlaczego? 
Jesteś jej mężem, prawda? Jesteś magiem, księciem Nanefer-ka-Ptahem, a Tabubu to 
księżniczka 
Ahure. Ojciec wskrzesił was, jesteście żywymi trupami. Ale dlaczego 
postanowiliście zniszczyć 
właśnie nas?
– Biedny Hori – rzucił kpiąco Nanefer-ka-Ptah. – Lepiej usiądź. Tutaj, na moim 
miejscu. 
Chcesz, abym wezwał sługę i kazał przynieść wino?
Jego czarne oczy lśniły nienaturalną wesołością. On zna moje myśli, przemknęło 
Horiemu 
przez głowę. Po plecach przebiegł mu dreszcz. Oto mam przed sobą istotę, która 
liczy sobie 
kilkaset lat, istotę, która nie ma prawa chodzić, mówić, uśmiechać się i 
gestykulować, istotę, 
która powinna gnić w ciemności, spowita w miękkie bandaże.
– Wystarczy jedno moje słowo, a słudzy natychmiast się obudzą – ciągnął Nanefer-
ka-Ptah. – 
Spełnią każde moje życzenie.
– Nie chcę wina – wyszeptał Hori, chociaż dałby wiele, aby pozbyć się z ust 
trupiego smaku.
Jego kolczyki mrugnęły do niego porozumiewawczo, a lalka uśmiechnęła się kpiąco.
– Całe Południe mówiło o mojej żonie – odezwał się Nanefer-ka-Ptah, 
przechadzając się po 
komnacie. – Wysoko urodzona, piękna, pociągająca. Jej urodzie nie potrafił się 
oprzeć żaden 
mężczyzna. Była również doskonałą kochanką. Kiedy tonęliśmy, objęła mnie nogami 
i przylgnęła do mnie całym ciałem, wstrząsana spazmem strachu. Ciebie również 
objęła nogami, 
prawda, książę?
Hori skinął głową, jednocześnie zafascynowany i pełen obrzydzenia.
– Nie bałem się – ciągnął Nanefer. – Myślałem o moim zwoju, który z takim trudem 
zdobyłem. Kapłani śmierci otrzymali wyraźne polecenia. Mieli pochować nas w 
sarkofagach bez 
pokryw, a niewielką komorę zamurować. Zwój miał być przyszyty do ciała jednego 
ze służących. 
Kazałem zabić dwoje na wypadek naszej śmierci i złożyć ciała w naszym grobowcu. 
Natomiast 
Merhu... – Urwał i przesunął dłonią po ogolonej głowic. – Merhu, mój syn... 
Kwiat ówczesnej 
egipskiej młodzieży. Przystojny, cieszący się ogromną popularnością, uzdolniony, 
zepsuty 
i uparty. Merhu wiedział o zwoju, zresztą obydwoje o nim wiedzieli. Wyraził 
zgodę na 
rozpoczęte przeze mnie przygotowania do jego pogrzebu, i całe szczęście, bo 
utonął kilka dni po 
tym, jak Ahure i mnie zabalsamowano i złożono w grobowcu, którego spokój z tak 
pogodną 
bezmyślnością pogwałcił twój ojciec. Tak więc wszyscy ponieśliśmy śmierć w 
falach Nilu. 
Wyglądało to na makabryczny żart, ponieważ całym sercem kochaliśmy Nil. 
Pływaliśmy w nim, 
łowiliśmy ryby, w długie wieczory przechadzaliśmy się nad jego brzegiem, 
kochaliśmy się 
w jego pobliżu, czując jak fale całują nasze stopy, wydawaliśmy przyjęcia na 
jego tajemniczym 
łonie i co roku czekaliśmy, aż powoli opadnie i zniknie. Wizerunkami Nilu 
kazaliśmy pokryć 
ściany naszego grobowca. Przez cały ten czas bóg czekał, wiedząc, że odbierze 
nam życie, 
posługując się tym, co tak bardzo ukochaliśmy. Oto ironia życia. – Nanefer 
stanął naprzeciwko 
Horiego. – Wiedziałem, że posiadanie zwoju Thota pociąga za sobą określone 
niebezpieczeństwa, byłem jednak wielkim magiem, najpotężniejszym w całym 
Egipcie, 
i postanowiłem podjąć to ryzyko. Zwój należał do mnie, ciężko na niego 
zapracowałem. Za 
wejście w jego posiadanie ja i moja rodzina zapłaciliśmy najwyższą cenę: 
mieliśmy umrzeć po 
pięciu latach życia u szczytu władzy i potęgi.
– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie – wtrącił Hori, którego ani na chwilę nie 
opuszczała 
świadomość, że gdyby był dość silny, uciekłby stąd z krzykiem.
Kochałem się z trupem, pomyślał, niczym jeden z tych szaleńców, błąkających się 
wokół 
Domu Zmarłych. A ojciec? Jego życie skurczyło się do jednego doznania – ekstazy, 
jaką daje mu 
Tabubu. Nawet Szeritre jest nieczysta. Wszyscy popełniliśmy grzechy, których 
nikt w Egipcie 
nie byłby w stanie pojąć. Czy Nanefer-ka-Ptah, Ahure i Merhu zawsze tacy byli? 
Bezlitośni 
i pozbawieni skrupułów? A może to zwój Thota odebrał im ludzkie cechy, jakąś 
część 
osobowości, bez której człowiek nie może być człowiekiem, nie potrafi wieść 
spokojnego, 
dobrego życia i nie zasługuje na łaskawy osąd bogów i wieczny spoczynek w raju 
Ozyrysa? Czy 
ceną wskrzeszenia było odrzucenie przez bogów? Czy my także zostaliśmy przez 
nich 
odrzuceni?
Nanefer-ka-Ptah znowu zaczął krążyć po komnacie.
– Twoje pytanie? – powtórzył. – Ach, tak. Dlaczego właśnie wy... Cóż, byliśmy 
wdzięczni 
twojemu ojcu za to, że nas wskrzesił i gdyby to od nas zależało, odzyskalibyśmy 
zwój i spokojnie 
żyli w Memfis. Lecz Thot... – Urwał, jakby usiłował znaleźć właściwe słowa. – 
Thot stał się 
naszym panem. Zwój był jego dziełem i wchodząc w jego posiadanie poddałem się 
jego władzy. 
Niedobrze jest zwrócić na siebie uwagę boga. Bóg wymaga czegoś więcej, niż 
zwykłego 
uwielbienia. Tak, znacznie więcej... Dziób Thota jest ostry, a jego lśniące oczy 
bezlitosne. 
Człowiek staje się niewolnikiem. „Chamuaset zgrzeszył przeciwko bogom”, 
powiedział Thot. 
„Służy już tylko samemu sobie. Należy go zniszczyć. Wasze ka należą do mnie, zaś 
Chamuaset 
zasłużył na karę, plądrując i bezczeszcząc miejsca wiecznego spoczynku. Zróbcie, 
czego żądam”. 
Bogu się nie odmawia, książę. Muszę zresztą przyznać, że zniszczenie więzów 
łączących 
członków waszej zadowolonej z siebie, wyniosłej rodziny sprawiło mi dużą 
przyjemność. 
Wszyscy troje doskonale się bawiliśmy. Ja miałem szansę znowu zająć się magią, 
zaś Tabubu 
z radością podjęła grę, w której jest niepokonana.
Spojrzał na Horiego, który poczuł, jak mimo bólu ogarnia go fala pożądania.
– Jesteście potworami! – wykrzyknął. – Oddajcie mi moje życie!
– Ależ ty również jesteś skażony – powiedział z uśmiechem Nanefer-ka-Ptah. – 
Wszedłeś 
w nią, a więc nie ma dla ciebie ratunku.
Hori zacisnął nóż w dłoni, czerpiąc dziwną pociechę z faktu jego posiadania.
– Nie zasługuję na to! – zawołał. – Nie chcę umierać! Nie chcę!
Z nadludzką siłą rzucił się na Nanefera i wbił mu nóż w gardło. Ten zaś stał 
nieporuszony 
i obojętny. Hori zgiął się wpół, szlochając i drżąc. Kiedy podniósł wzrok, 
napotkał spojrzenie 
Nanefera, który uśmiechnął się chłodno i ziewnął. Hori dostrzegł z przerażeniem, 
że z jego karku 
wystaje koniec ostrza, czysty i suchy. Spokojnie wyciągnął nóż i rzucił go na 
stół.
– Ja już nie żyję – powiedział. – Myślałem, że to rozumiesz, Hori. Nie mogę 
umrzeć po raz 
drugi.
Hori usiadł na podłodze i zapłakał z bólu i bezsilności. Zbierał właśnie siły, 
aby wstać, kiedy 
kątem oka dostrzegł, jak coś poruszyło się za otwartym oknem. Ujrzał Szeritre, 
zamarłą 
z otwartymi ustami, a tuż za nią Antefa.
– Widziałam! – krzyknęła. – O, bogowie! Miałeś rację, Hori! Wszystko widziałam!
Hori podniósł się z trudem, podczas gdy stojący obok Nanefer zgiął się w 
ukłonie.
– A oto i przecudna księżniczka Szeritre – powiedział. – Witam cię, moja droga. 
Czy 
zechcesz zasiąść z nami do skromnej uczty? Mogę ci zaproponować tylko pancerze i 
żądła 
skorpionów oraz martwe myszy, ale może wolałabyś skosztować ka swojego brata? 
Jest świeże 
i soczyste.
– Hori! – zawołała Szeritre.
Hori stał teraz między nią a Naneferem, słaby, lecz zdolny do trzeźwego 
myślenia.
– Uciekaj stąd! – rozkazał. – Antefie...
Szeritre z krzykiem przerażenia wybiegła na korytarz. Hori pokuśtykał za nią. 
Kiedy dotarł 
do drzwi, Antef pospieszył mu z pomocą. Razem wyszli na korytarz. Zdążyli 
zobaczyć, jak 
w głębi korytarza otwierają się drzwi, zza których wylewa się w ciemność 
strumień światła. 
Szeritre wpadła na Merhu, który właśnie przekroczył próg komnaty, i rzuciła mu 
się na szyję.
– Powiedz, że to nieprawda! – krzyknęła histerycznie, kryjąc twarz na jego 
piersi i ciasno 
obejmując go ramionami. – Powiedz, że mnie kochasz, uwielbiasz, że pobierzemy 
się 
natychmiast po spisaniu umowy małżeńskiej. – Podniosła ku niemu przerażony 
wzrok. – 
Powiedz, że nic nie wiedziałeś o twojej matce, o Sisenecie, że o niczym nie 
wiedziałeś! Proszę 
cię, Horminie!
Ojciec Merhu wyszedł na korytarz i w nonszalanckiej pozie obserwował całą scenę. 
Wsparty 
na ramieniu Antefa Hori zobaczył, jak Nanefer i Merhu wymieniają 
porozumiewawcze, 
triumfujące spojrzenia. Potem młodzieniec brutalnie odepchnął Szeritre.
– Ja miałbym ciebie kochać? – powiedział, mierząc dziewczynę od stóp do głów. – 
Miałbym 
cię poślubić? – Cofnął się o krok, wyrażając wzgardę każdym ruchem. – Byłaś 
zadaniem, którego 
się podjąłem, i to niezbyt interesującym zadaniem. Dziewice mnie nudzą. 
Śmiertelnie się 
nudziłem, zdobywając twoje chude, pozbawione wdzięku ciało i udając, że cię 
kocham. Nie chcę 
mieć z tobą więcej do czynienia. Gra dobiegła końca.
– Szeritre... – zaczął Hori, ale ona odwróciła się i minęła go z wyrazem tak 
głębokiego 
wstydu i niedowierzania na pobladłej twarzy, że natychmiast usunął się na bok.
Ruszył jednak za nią, podtrzymywany przez Antefa. Nanefer-ka-Ptah wybuchnął 
śmiechem. 
Nieludzki, ostry dźwięk niósł się za nimi korytarzem, budził cienie i ścigał ich 
jeszcze 
w ogrodzie, dopóki nie stłumiła go ściana palm.
Szeritre usiadła u stóp schodów wodnych. Z trudem chwytała powietrze, zbyt 
wstrząśnięta, 
aby płakać. Hori zauważył, że łódź zniknęła, lecz na wodzie kołysze się 
przywiązana do pala 
tratwa.
– Skąd wiedzieliście, gdzie mnie szukać? – wychrypiał.
– Księżniczka wszystkiego się domyśliła – odparł Antef. – Alarm wszczęto, kiedy 
jedna ze 
służących znalazła zwłoki strażnika i odkryła, że zniknąłeś. Większość dnia 
upłynęła nam na 
opracowywaniu planu wydostania cię z domu. Księżniczka powiedziała, że na pewno 
jesteś 
u Siseneta. Wymknęliśmy się, korzystając z ogólnego zamieszania i nie sądzę, aby 
ktoś zauważył 
naszą nieobecność.
Podeszli do Szeritre, lecz ona nadal siedziała z czołem opartym o kolana, a jej 
ciałem 
wstrząsały dreszcze.
– Nie możesz tu zostać, Szeritre – powiedział Hori. – Musisz wrócić do domu.
Podniosła głowę. Jej twarz wyrażała rozpacz, lecz Hori dostrzegł w niej również 
przerażający, zimny gniew.
– Zabierzemy cię teraz do domu – ciągnął. – Potem zaś sami popłyniemy w kierunku 
Delty. 
Muszę jak najszybciej znaleźć kapłana Thota lub Seta, który zdejmie ze mnie 
klątwę.
Szeritre opanowała się z widocznym wysiłkiem i powoli wstała.
– Wybacz, że nie chciałam ci uwierzyć, Hori – szepnęła. – Widziałam, jak 
rzuciłeś się na 
Siseneta, widziałam nóż w jego gardle... Nadal nie mogę tego pojąć...
– Wiem – odparł szybko. – Wejdź na tratwę, Szeritre. Antefie, będziesz musiał 
wiosłować.
Kiedy weszli na tratwę, Antef odepchnął ją kijem od brzegu. Hori usiadł 
obejmując Szeritre 
i opierając głowę na jej piersi. Zamknął oczy. Dwa dni, pomyślał. Mam dwa dni, 
jeżeli ten 
demon nie kłamał. Szeritre poruszyła się. Usłyszał, jak cicho jęknęła.
– Jesteśmy w domu, panie – powiedział Antef, gdy krawędź tratwy uderzyła o 
brzeg. – Czy 
chcesz zejść na ląd?
Hori wyprostował się i podniósł wzrok na Szeritre. Poczuł, jak ujmuje jego twarz 
w dłonie 
i całuje delikatnie i czule.
– Kocham cię, Hori – powiedziała łamiącym się głosem. – Nigdy cię nie zapomnę. 
Odejdź 
w pokoju.
A więc Szeritre wie, że nie przeżyję, pomyślał. Potarł policzkiem ojej policzek, 
nie mógł 
jednak zdobyć się na żadne słowa. Gwałtowny przypływ energii należał już do 
przeszłości i teraz 
pragnął tylko zwinąć się na deskach tratwy i zapaść w sen. Szeritre wstała. Po 
chwili usłyszał jej 
kroki na tratwie, a potem zapadła cisza, przerywana tylko tajemniczymi odgłosami 
rzeki 
i regularnym oddechem Antefa.
– Zabierz mnie na Północ, Antefie – wymamrotał i zapadł w błogosławioną 
nieświadomość, 
gdzie nie było miejsca na ból.
Szeritre spokojnie weszła po schodach wodnych. Z tyłu posłyszała, jak Antef 
odpycha tratwę 
od brzegu. Nie odwróciła się. Była zimna i opanowana. Z roztargnieniem 
odpowiedziała na ukłon 
strażnika i ruszyła ścieżką w kierunku domu.
Świt był już blisko, czuła to. Światło pochodni migotało, a ciemność pełna była 
niespokojnych cieni. Obok niej przemknął jeden ze służących, oddając jej cześć 
pospiesznym 
ukłonem, zaś nieco dalej ujrzała przeszukującego krzewy wartownika. Nie znajdą 
go, pomyślała 
chłodno. Hori jest już własnością bogów. Nikt nie może mu zaszkodzić.
Weszła do domu głównymi drzwiami, nie zwracając uwagi na panujący wokół gwar i 
chaos, 
i bez przeszkód dotarła do swoich komnat. Bakmut spała na progu, lecz Szeritre 
minęła ją 
ostrożnie. W sypialni nadal paliła się nocna lampa, nasycając komnatę ciepłym, 
przyjaznym 
blaskiem. Szeritre podeszła do stołu z kosmetykami, otworzyła szkatułkę i wyjęła 
z niej 
miedzianą brzytwę, której Bakmut używała do golenia włosów. Brzytwa była bardzo 
ostra. 
Szeritre z namysłem przesunęła po niej kciukiem. Co takiego powiedział kiedyś 
ojciec? Jeżeli 
ktoś naprawdę chce podciąć sobie żyły, powinien przeciąć przegub aż do kości, 
wtedy nikt nie 
zdoła go uratować. Wszystko to była gra, pomyślała tępo, unosząc ostrze. Hormin 
udawał, że 
mnie rozumie, lecz przez cały czas zmuszał się, żeby się ze mną kochać, ponieważ 
moje ciało 
budziło w nim obrzydzenie. Niech będzie przeklęty, po stokroć przeklęty! I ja 
niech będę 
przeklęta za to, że okazałam się tak beznadziejnie głupia. Powinnam była 
wiedzieć, że tak piękny 
mężczyzna nie może czuć pociągu do brzydkiej dziewczyny.
Chciała zagłębić ostrze noża w ciele, poczuć krótki ból, zobaczyć płynącą 
ciemnoczerwonym 
strumieniem krew, nie potrafiła jednak zdobyć się na wykonanie tego jednego, 
ostatecznego 
ruchu. Zresztą kogo to obejdzie? – pomyślała zimno. Ojciec i matka są zajęci 
własnymi 
sprawami, a Hori toczy ostatni pojedynek ze śmiercią. Moja śmierć nikogo nie 
zrani, zaś Tabubu 
uśmiechnie się z satysfakcją. Sama sprowadziłam na siebie to cierpienie. Nigdy 
nie zasługiwałam 
na szczęście i resztę życia spędzę na rozpamiętywaniu tej prawdy. Moimi 
świadkami będą cztery 
ściany sypialni.
– Bakmut! – zawołała, odrzucając brzytwę na łoże. Służąca pojawiła się dopiero 
po chwili, 
nieprzytomna i zaspana.
– Przynieś mi zwój od faraona – poleciła Szeritre.
Bakmut skinęła głową i odeszła, powłócząc ciężko nogami. Wróciła ze zwiniętym 
papirusem 
w ręku. Szeritre złamała pieczęć i otworzyła zwój.
„Dla mojego drogiego wnuka, Horiego, z pozdrowieniami i serdecznymi życzeniami 
powodzenia – przeczytała. – Wziąwszy pod uwagę przekazane przez ciebie nowiny 
i skontaktowawszy się z moim ministrem do spraw dziedziczenia majątków 
postanowiłem 
zbadać słuszność twoich oskarżeń. Osoby uprawnionej do przeprowadzenia śledztwa 
powinieneś 
oczekiwać w Memfis w ciągu dwóch tygodni. Wiedz również, że zachowanie waszej 
rodziny 
budzi moje głębokie niezadowolenie i że podejmę odpowiednie kroki, aby zapewnić 
spokój 
w Memfis oraz w majątku twojego ojca. Twój łaskawy dziadek, Ramzes II, faraon 
Egiptu”.
Szeritre pozwoliła, aby list zwinął się w rulon i wybuchnęła zdławionym 
śmiechem. 
Wszystko to nie miało już najmniejszego znaczenia.
– Bakmut, od dziś nie zamierzam opuszczać swoich komnat – odezwała się do 
cierpliwie 
czekającej służki. – Nie życzę też sobie, aby ktokolwiek tu wchodził. Nie chcę z 
nikim 
rozmawiać. Czy to jasne?
Dziewczyna skinęła powoli głową i Szeritre pozwoliła jej odejść. Doskonale, 
pomyślała, 
kładąc się i naciągając prześcieradło na ramiona. Na razie Bakmut uzna, że to 
mój chwilowy 
kaprys, lecz z upływem czasu zmieni zdanie. A czas płynie... Wtuliła twarz w 
poduszkę 
i zamknęła oczy. Łatwowierna, pomyślała. Chuda. Dziewice są nudne...
Ze zduszonym okrzykiem zacisnęła powieki i podciągnęła kolana do małych piersi. 
Nikt 
mnie już nigdy nie zrani, przysięgła sobie, odpychając bolesne obrazy, które 
zalewały jej umysł. 
Nikt.
Minęło sporo czasu, nim usnęła, udręczona żalem i cierpieniem.
XXII
Spójrz na mnie – jestem najgorszym z najgorszych,
Znakiem danym bogom i ludziom.
Powalił mnie ciosem swej potężnej ręki,
Bo dopuściłem się w jego oczach niegodziwości.
Chamuaset w stanie szoku przyjmował przynoszone mu przez służących wiadomości, 
iż 
Horiego nigdzie nie ma. Posiadłość była ogromna, toteż przeszukanie każdego 
zakątka trwało 
bardzo długo. Tym niemniej był zaskoczony. Kiedy żołnierze odprowadzali Horiego 
do jego 
komnat, wszystko wskazywało na to, że młodzieniec nie jest w stanie podjąć 
najmniejszego 
wysiłku. W jaki więc sposób temu słaniającemu się na nogach chłopcu udało się 
zabić jednego 
żołnierza, a drugiego zranić tak poważnie, że jego szansę na przeżycie były 
niewielkie. 
Chamuaset widział, jak niebezpieczne rany mu zadano, bo osobiście go opatrywał. 
Hori musiał 
być zdecydowany na wszystko. Co jednak zamierzał zrobić? Nie usiłował wedrzeć 
się do komnat 
Tabubu, ponieważ nikt nie widział go w pobliżu domu konkubin. Szczerze mówiąc, w 
ogóle nikt 
go nie widział.
Chamuaset skierował się do komnat Szeritre, przekonany, że Hori ukrył się 
właśnie tam, lecz 
Bakmut zapewniła go, iż księżniczka śpi, a księcia nie było i nie ma. Również 
Antef nie udzielił 
Chamuasetowi żadnych wskazówek. Wydawał się szczerze zdziwiony i przerażony 
wiadomością 
o zniknięciu przyjaciela, kiedy zaś Chamuaset postanowił jeszcze raz go wypytać, 
okazało się, że 
też zniknął. Zaraz potem strażnicy odkryli brak jednej łodzi. Przerażony 
wartownik zeznał, że 
zasnął na warcie, ponieważ przed jej objęciem wypił sporo wina. Chamuaset bez 
wahania go 
wyrzucił. Nie zdołam przeszukać całego miasta, pomyślał ze znużeniem. Możliwe 
zresztą, że 
Hori udał się na Północ, do matki. Powitał tę myśl z prawdziwą ulgą. Miło było 
wyobrazić sobie, 
że Hori jest daleko i nieprędko wróci. Tabubu jest bezpieczna, przynajmniej do 
narodzin dziecka. 
Wtedy będę musiał zacząć działać. Gdyby Szeritre nie była taka niezgrabna, 
problem byłby już 
rozwiązany, ale i tak nie miało to większego znaczenia. Dwór mego ojca to 
ruchliwe miejsce, 
gdzie kwitną intrygi. Przypadek otrucia nie wzbudzi tam wielkiej sensacji, a 
tymczasem mogę 
spokojnie cieszyć się bliskością ukochanej. Szeritre poślubi Hormina, który 
wprowadzi się do 
dawnych komnat Horiego. Być może Sisenet również zdecyduje się przenieść do 
mojego domu, 
a wtedy ludzie przestaną patrzeć na mnie oskarżycielsko.
Koło południa przybył Ib z informacją, że brakuje także jednej tratwy. 
Rozdrażniony 
Chamuaset posłał sługę po Szeritre, lecz ten powiadomił go, że księżniczka nie 
zamierza 
opuszczać swoich komnat. Chamuaset zaklął głośno i wypadł z gabinetu, gdzie 
dyktował 
pisarzowi listy.
Drzwi do komnaty Szeritre otworzyła Bakmut.
– Zejdź mi z drogi – rozkazał krótko Chamuaset. – Muszę pomówić z moją córką.
Bakmut skłoniła się nisko, ale nie usunęła się na bok.
– Przykro mi, panie, lecz księżniczka nie życzy sobie nikogo widzieć – 
odpowiedziała.
Chamuaset nie miał zamiaru marnować czasu na spory. Chwycił dziewczynę za ramię 
i odsunął ją zdecydowanym ruchem.
– Szeritre! – zawołał. – Wyjdź zaraz! Chcę cię o coś zapytać!
Odpowiedzią było długie milczenie. Chamuaset myślał już o sforsowaniu drzwi do 
sypialni, 
kiedy usłyszał za nimi czyjeś kroki. Drzwi otworzyły się, lecz zamiast Szeritre 
posłyszał jej głos 
dobiegający z głębi pogrążonej w mroku komnaty.
– Możesz zadać mi pytanie, a ja postaram się na nie odpowiedzieć, ojcze. Zrobię 
to po raz 
ostatni. Nie życzę sobie kontaktów z kimkolwiek, a zwłaszcza z tobą.
– Jesteś bezczelna i nie okazujesz mi szacunku! – wybuchnął Chamuaset.
– Zadaj pytanie i nie męcz mnie dłużej. Jeżeli się nie pospieszysz, w ogóle ci 
nie odpowiem.
Jej głos był martwy i obojętny, Chamuaset powstrzymał więc przekleństwa, które 
cisnęły mu 
się na język.
– Dobrze – powiedział. – Czy ubiegłej nocy popłynęłaś gdzieś tratwą?
– Tak – odparła bez wahania.
Chamuaset czekał na jakieś wyjaśnienie, lecz Szeritre milczała.
– Wróciłaś tą samą tratwą? – zapytał wreszcie.
– Tak.
Znowu zapadła cisza. Chamuaseta zaczął ogarniać gniew.
– Więc gdzie ona jest? – warknął.
Usłyszał szmer jej oddechu i wydało mu się, że dostrzega w półmroku skrawek jej 
szaty.
– Hori popłynął łodzią, aby porozmawiać z Sisenetem o twojej małżonce – 
oznajmiła 
beznamiętnym głosem. – Antef i ja popłynęliśmy za nim tratwą. W drodze powrotnej 
ja 
wysiadłam tutaj, natomiast Hori popłynął ze swym przyjacielem na Północ. Nie 
ujrzysz go 
więcej.
– Nie mógł się powstrzymać! – wybuchnął Chamuaset. – Zabił niewinnego człowieka, 
bo nie 
mógł zostawić jej w spokoju! Dobrze, że go tu nie ma. Mam nadzieję, że zgnije w 
Delcie!
– Nie dotrze do Delty – dobiegł go zimny głos córki. – Nie dożyje jutrzejszej 
nocy. Sisenet 
powiedział mu o tym. Wbijał szpilki w woskową kukiełkę, ale to ty, ojcze, 
sprowadziłeś śmierć 
na Horiego. Kiedy spojrzysz w lustro, pomyśl o tym, co stanie się jutro 
wieczorem.
– A co z tobą, Szeritre? – zapytał niespokojnie Chamuaset. – Cóż to znowu za 
nonsensowna 
gra? Hormin odwiedzi matkę dziś po południu. Czy jemu także nie pozwolisz wejść 
do swojej 
komnaty?
– Zdecydowałam, że nie poślubię Hormina – odpowiedziała, lecz tym razem jej głos 
lekko 
zadrżał. – Postanowiłam nie wychodzić za mąż. A teraz odejdź.
Drzwi zamknęły się cicho. Chamuaset jeszcze długo przekonywał, przeklinał, a 
nawet błagał, 
lecz odpowiedzią było milczenie. Przyszło mu do głowy, że stoi pod drzwiami 
córki jak przed 
zapieczętowanym wejściem do grobowca. W końcu przestraszył się i odszedł.
Kiedy po południu przybył Hormin, Chamuaset zasiadł z nim i Tabubu na 
rozłożonych 
w cieniu matach. Słudzy ocierali ich spocone ciała wilgotnymi ręcznikami i 
znosili z kuchni 
owoce i napoje. Hormin okazywał matce ogromną czułość i szacunek. Gładził ją po 
twarzy, 
poprawiał poduszki i ciepłym uśmiechem reagował na każdy jej żart. Jakiż on inny 
od Horiego, 
pomyślał z nostalgią Chamuaset. Oto prawdziwa troska i dbałość, oto syn, który 
zna swoje 
miejsce w rodzinie i szczerze kocha matkę. Co za demon wstąpił w Szeritre, że 
odrzuca tego 
pełnego zalet młodzieńca?
Jakby w odpowiedzi na jego pytanie, Hormin podniósł się i skłonił lekko.
– Za twoim pozwoleniem, książę, chciałbym spędzić teraz chwilę w towarzystwie 
Szeritre – 
powiedział.
Chamuaset spojrzał na niego ze wstydem.
– Drogi Horminie, obawiam się, że Szeritre nie czuje się dziś najlepiej. 
Przeprasza, że nie 
może się z tobą zobaczyć i oczywiście czule cię pozdrawia.
Matka i syn wymienili szybkie spojrzenia. Na twarzy Hormina pojawił się wyraz 
szczerego 
zatroskania.
– Bardzo mi przykro – odparł. – Proszę jej przekazać, że doskonale ją rozumiem 
i współczuję. Wrócę wobec tego do domu i położę się.
Pochylił się, aby złożyć pocałunek na policzku Tabubu, skłonił się Chamuasetowi 
i odszedł. 
Krótka spódniczka odsłaniała kształtne, umięśnione nogi, a czarne włosy lśniącą 
falą opadały mu 
na ramiona.
– Hormin to wspaniały młodzieniec – zauważył Chamuaset, żywiąc w duchu nadzieją, 
że 
Szeritre szybko przezwycięży nierozsądne uprzedzenia. – Możesz być z niego 
dumna.
Gestem odprawił sługę, który podawał mu misę z owocami i przysunął się do 
Tabubu.
– Nie mówiłem ci jeszcze, co stało się z Horim – powiedział półgłosem. – Zmierza 
w kierunku Delty i niewątpliwie ma zamiar poskarżyć się matce. Wstydzę się 
swojej rodziny, 
Tabubu, ale przynajmniej na razie możesz czuć się bezpieczna...
Uśmiechnęła się do niego leniwie. Kąciki jej ust uniosły się lekko, a czarne 
oczy wyzierały 
spod przymkniętych powiek.
– Och, wiem, że jestem bezpieczna – odparła. – Szkoda, że nie zdołałeś nakarmić 
go tym 
kleikiem, ale z drugiej strony nie ma czego żałować. Nie zamierzam martwić się 
więcej 
poczynaniami Horiego.
Ogarnięty poczuciem winy, chciał wziąć ją w ramiona, lecz ona położyła się na 
plecach 
i zamknęła oczy. Nie pozostało mu więc nic innego, jak wesprzeć podbródek na 
dłoni 
i przysłuchiwać się odgłosom dobiegającym z jednego z magazynów, gdzie słudzy 
udeptywali 
zebrane winogrona.
Mimo przekonania, że Hori zmierza do Delty, aby wypłakać swoje nieuzasadnione 
żale na 
obfitym łonie Nubnofret, Chamuaset spędził niespokojną noc. Nie odważył się 
sięgnąć po lustro, 
mając w pamięci drwiące słowa Szeritre. Wypił dużo wina, długo rozmawiał z Kasą, 
potem 
wcześnie położył się spać. Miał zamiar pójść do domu konkubin i kochać się z 
Tabubu, był 
jednak zbyt niespokojny. Wydawało mu się, że nocna lampa daje zbyt mało światła. 
W tańczących cieniach dostrzegł zarysy sylwetek, a lekki wiatr wzdychał i 
szlochał w komnacie. 
Chamuaset zawołał Kasę i kazał mu przynieść więcej lamp. Poczuł się 
bezpieczniej, lecz i tak 
długo nie mógł zasnąć, kiedy zaś w końcu mu się to udało, często się budził i 
niespokojnie 
rozglądał dokoła.
Nastrój zagubienia towarzyszył mu również i następnego dnia. Każde wypowiedziane 
do 
niego słowo nabierało tajemniczego znaczenia, każdy gest zyskiwał rangę rytuału. 
Dom dyszał 
atmosferą oczekiwania i napięcia. Chamuaset z lękiem myślał o nocy. Po południu 
poszedł do 
Tabubu, lecz nawet u jej boku nie potrafił uwolnić się od dziwnych obaw.
Nadszedł wieczór. Chamuaset nie miał ochoty na posiłek. Oboje z Tabubu siedzieli 
za 
stolikami w ogromnej sali, obsługiwani przez licznych służących. Dźwięczne i 
tęskne tony harfy 
przywodziły na myśl inne wieczory – Nubnofret, odzianą w błękitnozłotą szatę, 
robiącą uwagi 
z Szeritre, Horiego, który uśmiechem dodawał odwagi siostrze i stojącego za swym 
panem 
i przyjacielem Antefa. Tamte noce były ciepłe, przepełnione atmosferą rodzinnej 
bliskości. Teraz 
wspominał je z tęsknotą. Może Hormin i Sisenet wprowadzą się do niego i już 
wkrótce zasiądą za 
przybranymi kwiatami stolikami, rozweseleni winem, będą bawić rozmową 
oficjalnych gości, 
lecz nostalgiczny smutek nigdy już nie opuści tej sali. Moja pierwsza rodzina 
uległa rozbiciu, ale 
buduję drugą, pomyślał, broniąc się przed nagłym uczuciem osamotnienia. Tabubu 
urodzi nasze 
dziecko, Szeritre zapomni z czasem o tym, co ją dręczy, poślubi Hormina i oboje 
dadzą mi liczne 
wnuki, które napełnią dom beztroskim gwarem. Pocieszał się, jak mógł, nie 
potrafił jednak 
pozbyć się wrażenia, że coś na zawsze odeszło z jego życia.
-.Tuż trzeci raz powtarzam pytanie, Chamuasecie – powiedziała Tabubu, wyrywając 
go 
z zamyślenia lekkim pocałunkiem. – Gdzie jesteś?
Z pewnym wysiłkiem wrócił do rzeczywistości.
– Przepraszam, najdroższa. Co mówiłaś?
– Twój brat Sa-Montu przysłał herolda z zapytaniem, czy może odwiedzić nas w 
przyszłym 
tygodniu. Zgadzasz się?
Zgadzam się, pomyślał Chamuaset i nagle chwycił ją za ramię.
– Spij ze mną dzisiaj w mojej komnacie – poprosił gorączkowo. – Potrzebuję cię.
Beztroski uśmiech w jednej chwili zniknął z twarzy Tabubu. Zmarszczyła brwi.
– Oczywiście – powiedziała. – Co się stało?
Nie potrafiłby jej tego wyjaśnić, więc nawet nie próbował. Zapach kwiatów, 
aromat wina, 
kaskada dźwięków wydobywających się spod palców harfiarza – wszystko to 
sprzyjało 
ponuremu nastrojowi dręczących go wspomnień.
– Figi są kwaśne – rzucił w końcu ze znużeniem.
Przyszła do jego komnaty dość późno. Podeszła do łoża w obłoku perfum, wśród 
szelestu 
luźnej, pięknej szaty. Zrzuciła ją bez słowa i również bez słowa usiadła na jego 
biodrach, 
wyćwiczonym, pewnym ruchem przyjmując go w siebie. Natychmiast poddał się 
wspaniałym 
odczuciom, które tylko ona potrafiła w nim rozbudzić. Kiedy usnęła z głową na 
jego ramieniu, 
długo leżał, wpatrzony w sufit, ogarnięty złym przeczuciem. Nie śmiał na nią 
patrzeć. Kiedyś 
obserwował ją we śnie i przestraszył się błysku w jej oczach widocznego spod 
wpół 
przymkniętych powiek i drobnych, zwierzęco ostrych zębów między rozchylonymi 
wargami. 
Rozpaczliwie nasłuchiwał dźwięków pochodzących z normalnego świata. Wartownik 
wzdychał 
ciężko pod drzwiami, Kasa chrapał w komnacie obok, daleko na pustyni wyły 
szakale, a gdzieś 
w ogrodzie zakrzyczała sowa. Lampa syknęła kilka razy, rzucając cienie na 
ściany. Oto kojąca 
rzeczywistość, pomyślał. Trzymaj się tych dźwięków i obrazów, bo one pomogą ci 
pozostać przy 
zdrowych zmysłach.
Nie spał jeszcze, kiedy za drzwiami rozległy się szepty. Leżał cicho, czekając, 
aż Ib zbliży 
się do łoża. Zarządca był nagi, najwyraźniej przed chwilą zerwał się z maty w 
korytarzu.
– Mów – rozkazał Chamuaset.
Tabubu drgnęła, przesunęła się nieco dalej i powoli odwróciła na bok.
– Powinieneś chyba wstać, panie – szepnął Ib. – Wrócił Antef z tratwą i twoim 
synem.
Hori nie żyje, pomyślał. Skinął głową, odprawił Iba i ostrożnie zsunął się z 
łoża. To dlatego 
dom jest pełen smutku i żalu. Mój syn nie żyje. Włożył spódniczkę, sandały i 
cicho wyszedł 
z komnaty. Pod drzwiami czekał Antef. Był blady i zmęczony, lecz jego chłodne, 
uważne 
spojrzenie mówiło o czystym jak kryształ sumieniu.
– Mów – powtórzył Chamuaset, odpowiadając na ukłon młodzieńca.
– Twój syn nie żyje, panie – przemówił Antef. – Jego ciało spoczywa na tratwie, 
przy 
schodach wodnych. Umarł w straszliwych mękach, nie buntował się jednak i nie 
bluźnił ani 
przeciwko bogom, ani przeciw tobie. Bogowie na pewno osądzą go przychylnie.
– Nie rozumiem – powiedział Chamuaset. – Mój syn był chory, wiem o tym, myślałem 
jednak, że zaraził się jakąś chorobą w Koptos. Powinien wyzdrowieć... odzyskać 
siły...
– Wyjaśnił przecież, co mu dolega – odparł Antef. – Niestety, nie chciałeś go, 
panie, 
wysłuchać. Prosił, abym ci przekazał, że chociaż jego koniec był straszny, 
ciebie czeka 
straszniejszy los. Pragnął też, abyś wiedział, że bardzo cię kocha.
W odpowiedzi Chamuaset odwrócił się i pobiegł oświetlonym pochodniami 
korytarzem. 
Biegł bez wytchnienia, mając przed oczami twarz syna. Hori, mój syn, moja krew, 
kość z mojej 
kości, myślał z rozpaczą. To wszystko była gra, głupia gra, nigdy nie chciałem 
cię skrzywdzić. 
Nigdy bym cię nie otruł. Kocham cię, Hori. Dlaczego, och, dlaczego? Ledwo 
słyszał kroki 
biegnących za nim Antefa, Iba i Kasy. Biegł najszybciej, jak potrafił, nie był 
jednak w stanie 
zostawić za sobą narastającego poczucia winy i żalu, które już deptały mu po 
piętach. Kiedy 
dopadł schodów, omal nie wpadając do wody, jego serce pełne było nienawiści do 
samego siebie.
Hori leżał na tratwie zwinięty w kłębek pod kocem i niczym nie różnił się od 
kupki brudnych 
szmat, które czekały, aż ktoś je wypierze. Chamuaset wszedł na tratwę, uklęknął 
obok posłania 
i powoli odwinął koc. Był kapłanem śmierci, więc jako pierwsza przyszła mu do 
głowy myśl, że 
trudniący się balsamowaniem zwłok będą mieli poważne trudności z wyprostowaniem 
ciała, 
ponieważ Hori leżał z kolanami pod brodą. Dopiero po chwili zobaczył zmatowiałe 
włosy, 
naznaczoną piętnem śmierci piękną twarz, którą jeszcze niedawno zachwycał się 
cały Egipt 
i dłoń, wyciągniętą ku górze w błagalnym geście. Wtedy wszystkie myśli rozwiały 
się jak 
uderzone piorunem. Pochylony nad ciałem, jęknął rozdzierająco. Ten jęk odbił się 
echem na 
przeciwległym brzegu i wrócił do niego, z drwiącym szyderstwem. Przesunął dłońmi 
po zimnym 
już ciele syna, pozbawionych blasku włosach, mocno zarysowanym nosie i 
obojętnych wargach. 
Wiedział, że na schodach czeka grupka bezradnych ludzi, nie dbał jednak o to.
– Nie chciałem cię skrzywdzić! – jęczał, a świadomość, że kłamie, wbijała się w 
jego serce 
jak ostrze sztyletu. – Byłem ogłupiały, ślepy. Wybacz mi, Hori!
Hori jednak nie poruszył się, nie obdarzył go wybaczającym uśmiechem, nie 
okazał, że 
wszystko rozumie. Było już za późno. Chamuaset wstał.
– Zabierz jego ciało do Domu Zmarłych, Ib – powiedział łamiącym się głosem. – 
Muszą 
natychmiast zacząć go balsamować, bo gnije...
Zamilkł, nie mógł bowiem mówić dalej. Nagle stanął przed nim Antef. W oczach 
młodego 
człowieka nie było współczucia, lecz ogromna pogarda dla Chamuaseta.
– Kochałem twojego syna – powiedział spokojnie. – Teraz, gdy umarł, nic nie 
łączy mnie 
z tym przeklętym domem. Nie będę uczestniczył w pogrzebie Horiego. Żegnaj, 
książę.
Skłonił się i odszedł. Wracaj, chciał krzyknąć Chamuaset, lecz z jego ust nie 
wydobył się 
żaden dźwięk. Wracaj, chcę wiedzieć, jak umarł, co mówił, co czuł. Jaka jest 
prawda, Hori? Taka 
jest prawda?
Powoli zszedł z tratwy. Ledwo stanął na ciepłych kamieniach, które nadal 
trzymały ciepło 
poprzedniego dnia, a już Ib zaczął działać. Chamuaset zostawił pod jego opieką 
skulone ciało 
syna i ruszył w stronę domu. Jest jeszcze noc, pomyślał nieprzytomnie. Nic się 
nie zmieniło. Hori 
nie żyje, a jednak nic się nie zmieniło. Korytarz prowadzący do jego komnat był 
cichy i mroczny, 
dom drzemał, nieświadomy nieszczęścia. Hori nie żyje, chciał krzyknąć Chamuaset. 
Milczał 
jednak, przełykając łzy i ciężko dysząc.
– Hori nie żyje – wyszeptał, osuwając się na łoże.
Tabubu poruszyła się i jęknęła cicho. Przez chwilę wydawało mu się, że śpi, lecz 
ona nagle 
usiadła, odrzucając prześcieradło.
– Co takiego? – zapytała.
– Hori nie żyje – powtórzył Chamuaset i zaczął kołysać się w przód i w tył, 
zamroczony 
bólem.
Obserwowała go obojętnie, mrużąc opuchnięte powieki.
– Wiem – powiedziała.
Chamuaset zamarł.
– Jak to? – wyszeptał. – Poczuł, że serce zaczęło bić mu jak szalone.
– Przecież słyszysz, co mówię. – Przesunęła dłonią po twarzy i ziewnęła szeroko. 
– Nanefer-
ka-Ptah rzucił na niego klątwę. Zrobił to wtedy, gdy Hori ośmielił się pojechać 
do Koptos, ale 
prawdę mówiąc nie miało to najmniejszego znaczenia, bo ty i tak byś mu nie 
uwierzył.
Chamuaset poczuł, jak komnata wiruje wokół niego.
– Co ty mówisz? – wydusił przez ściśnięte gardło. – Co ty mówisz...
Ziewnęła znowu i oblizała wargi różowym językiem.
– Mówię, że teraz, gdy Hori umarł, a ty odmówiłeś mu pomocy, nic cię już nie 
uratuje, zaś 
moje zadanie dobiegło końca. Nie muszę dłużej grać. Chce mi się pić, zostało 
może trochę wina?
Usiadła na brzegu łoża i napełniła czarkę winem. Chamuaset patrzył z 
niedowierzaniem, jak 
sączy czerwony płyn, potem zaś z cichym stuknięciem odstawia naczynie na stolik. 
Obrzuciła go 
zniecierpliwionym spojrzeniem.
– Hori miał rację – stwierdziła, odrzucając do tyłu włosy i miękkim ruchem 
podnosząc się 
z łoża.
Światło przesunęło się pieszczotliwie po jej nagim ciele, smukłych udach i 
krągłych, 
jędrnych piersiach.
– Historia, którą ci opowiedział, była prawdziwa – ciągnęła. – Ale co z tego? 
Daję ci przecież 
to, czego potrzebujesz i jestem twoją żoną.
– Pra... Prawdziwa? – zająknął się, nie rozumiejąc jej słów.
Myśli wirowały mu jak szalone, słyszał w głowie tysiące głosów i doznawał 
sprzecznych 
uczuć. Zacisnął dłonie na prześcieradle.
– Jaka historia, Tabubu? Jeżeli nawet twoje pochodzenie nie jest czyste, to nic 
mnie to nie 
obchodzi...
– Nadal nic nie rozumiesz? – Przeciągnęła się rozkosznie.
Jak zwykle patrzył na nią z zachwytem. Ogarnęła go fala gwałtownego pożądania, 
jakby akt 
miłosny mógł stłumić szalejącą w nim rozpacz, poczucie winy i zagubienia. Tabubu 
przeciągnęła 
dłonią po piersiach, musnęła napięte sutki i dotknęła płaskiego brzucha.
– Jestem martwa, Chamuasecie – powiedziała spokojnie. – Sisenet nie jest moim 
bratem, lecz 
ukochanym mężem, którego imię brzmi Nanefer-ka-Ptah. Sam nas wskrzesiłeś. 
Liczyliśmy, że 
ktoś to wreszcie zrobi. Jesteśmy prawowitymi właścicielami zwoju Thota, 
oczywiście jeżeli 
śmiertelnicy mogą być prawowitymi właścicielami tak bezcennej, niebezpiecznej 
rzeczy – 
uśmiechnęła się. – Ukradłeś zwój, a więc można powiedzieć, że w pewien sposób 
stał się on 
i twoją własnością, ale niewiele ci z tego przyszło, prawda? Thot nie lubi, 
kiedy ludzie wtrącają 
się w sprawy boskie. Nanefer-ka-Ptah i ja, a także Merhu, mój syn, którego 
nazywasz Horminem, 
drogo zapłaciliśmy za prawo do zwoju, lecz było warto. O tak, było warto...
Podeszła bliżej i teraz poczuł zapach jej perfum, mieszaninę mirry i czegoś 
jeszcze, czego nie 
potrafił zidentyfikować, a co zauroczyło go od samego początku. Dopiero teraz, 
ogarnięty 
przerażeniem i niejasną jeszcze świadomością tego, co uczynił, rozpoznał ów 
zapach. Był to odór 
śmierci i rozkładu, który uderzał go w nozdrza zawsze, gdy unosił wieka 
sarkofagów i znajdował 
w środku szczątki zmarłych. Tabubu była spowita tym odorem. Poczuł mdłości.
Tabubu przechadzała się po komnacie, kołysząc biodrami, on zaś siedział jak 
sparaliżowany 
i wpatrywał się w nią szeroko otwartymi oczyma. Hori miał rację, pomyślał tępo. 
Na litość 
bogów, Hori miał rację. Pokochałem trupa.
– Tak – wymamrotał.
– Cieszę się, że rozumiesz! – zawołała ze śmiechem.
Pomyślał ojej dziwnym, trudnym do umiejscowienia akcencie. Nie był to żaden 
akcent, 
mówiła poprawnie po egipsku, lecz był to język sprzed kilkuset lat. Jak mogłem 
być taki ślepy, 
pomyślał z rozpaczą.
– Książę Chamuaset – ciągnęła Tabubu. – Wielki medyk, wielki mag, człowiek, 
który 
w swojej arogancji stanął ponad prawami bogów. Teraz już się mnie nie 
pozbędziesz, 
Chamuasecie. Jak myślisz, czy kara, którą ci wymierzono, jest sprawiedliwa?
Przerwała, lecz wiedział, że wcale nie czeka na jego odpowiedź. Tak, kara jest 
sprawiedliwa 
i bezlitosna, pomyślał. Winien jestem arogancji, ale czy z tego powodu trzeba 
było karać również 
mego syna, córkę i moją biedną, cierpliwą żonę? Czy bogowie zawsze wydają tak 
bezlitosne 
sądy?
– Jestem w twoim sercu, twoich trzewiach, twoich lędźwiach, i mam zamiar tam 
pozostać – 
zamruczała, podchodząc bliżej. Jej martwe, pozbawione głębi oczy zalśniły 
mrocznie, a jej trupi 
oddech owionął mu usta i policzki. – Mam cię w swojej mocy. Pozwoliłeś mi 
zapanować nad 
sobą, ty głupcze! – Przesłoniła oczy powiekami i odwróciła się na pięcie. 
Patrzył zafascynowany, 
jak mięśnie jej pośladków napinają się i rozluźniają, a włosy falują miękko. – 
Nanefer-ka-Ptah 
i Merhu przeprowadzą się tutaj. Nanefer jest moim prawowitym małżonkiem, na 
pewno już to 
odgadłeś. Nubnofret odeszła, Hori nie żyje, Szeritre ukryła się za murem 
nienawiści do samej 
siebie... Co za szczęśliwa rodzina! – Spojrzała na niego z udanym zdumieniem, 
unosząc brwi 
i otwierając szeroko oczy. – A skoro mówimy o rodzinie, powinnam uprzedzić cię, 
że nie jestem 
w ciąży. Powiedziałam ci o tym, bo tak rozkazał mi Thot. Był to jeszcze jeden 
mały egzamin, 
którego wynik mógł cię uratować, ale ty go nie zdałeś, podobnie jak wszystkich 
innych. 
Wydziedziczyłeś swoje dzieci i w ten sposób zadecydowałeś o własnym losie. Cóż, 
to już 
nieistotne. Sądzę, że ty i Nanefer jakoś się mną podzielicie. Będzie to dość 
interesujące, prawda? 
Chodź do mnie. – Otworzyła ramiona i kusząco zakołysała biodrami. – Kochaj się 
ze mną. 
Widzę, że tego pragniesz. Kiedyś żaden mężczyzna nie potrafił mi się oprzeć.
Wybuchnęła śmiechem i Chamuaset mimo szoku i przerażenia, poczuł pożądanie nie 
mniejsze niż wtedy, gdy ujrzał ją po raz pierwszy. Wstał, drżąc na całym ciele. 
Był zrozpaczony, 
zdruzgotany i załamany, lecz nie potrafił jej się oprzeć.
– Chodź do mnie – szepnęła. – Musisz mnie ogrzać. Moje ciało jest zimne, zimne 
jak Nil, 
którego woda napełniła moje płuca, gdy chwytałam się Nanefera i krzyczałam 
głośno, z nadzieją, 
że ktoś nas uratuje. I ktoś nas uratował. – Stanęła naprzeciwko niego, 
przesuwając dłońmi po 
jego głowie, szyi, klatce piersiowej i biodrach, sięgając tam, gdzie nie był w 
stanie ukryć 
podniecenia. – Ty nas uratowałeś, Chamuasecie – wymamrotała, muskając wargami 
jego szyję. – 
Wejdź we mnie, książę. Pragnę, abyś mnie kochał.
Pod Chamuasetem ugięły się nogi. Upadł na łoże, a Tabubu natychmiast dosiadła 
jego 
bioder. Hori, pomyślał, Hori, Hori... Ale imię syna nie miało w tej chwili 
żadnego znaczenia, 
czas się nie liczył i Chamuaset z okrzykiem cierpienia poddał się żądzy, która 
budziła w nim 
obrzydzenie.
Potem leżał obok Tabubu, sparaliżowany przerażeniem, bojąc się dotknąć kobiety, 
która 
wzdychała w uchodzącym za sen stanie. Oto mój los, pomyślał. Stopniowo moje 
życie 
emocjonalne ograniczy się do dwóch uczuć – nieopanowanej żądzy i bezrozumnego 
lęku. Będą 
kierować mną na zmianę, podczas gdy tygodnie będą przechodzić w miesiące, 
miesiące w lata, 
a moje życie powoli przejdzie w świat cieni, w krainę żywej śmierci. Już teraz 
moje zmysły 
słuchają tylko jej. Straciłem zdolność oceniania sytuacji i wydawania 
prawidłowych sądów. 
Straciłem zdolność kochania innych. Straciłem syna, żonę, córkę i wkrótce stracę 
to, co pozostało 
ze mnie samego. Thot uczynił mnie istotą bez reszty należącą do Tabubu i będę 
nią aż do śmierci, 
do chwili, gdy zabije mnie obrzydzenie, jakie czuję do siebie, nie wierzę 
bowiem, aby istniała na 
świecie siła zdolna pozbawić mnie tego ciężaru.
Nagle usiadł. Na świecie nie ma takiej siły, ale co z magią, z mocami, którymi 
władają 
bogowie? Poczuł, jak powoli kiełkuje w nim ziarenko nadziei. Ty głupcze, jesteś 
przecież 
magiem! Teraz nadszedł czas, abyś wypróbował swoje siły. W przeciwnym razie do 
śmierci 
będziesz żył w więzieniu.
Było jeszcze ciemno, kiedy opuścił komnatę i boso poszedł do swojego gabinetu. 
Towarzyszyli mu Ib i Kasa. Nie myślał o niczym, co jakiś czas zastanawiał się 
tylko, czy już 
przekroczył granicę szaleństwa. Wiedział, że jeżeli zacznie myśleć, stanie na 
krawędzi przepaści, 
której głębokość przyprawiała go o zawrót głowy. Zatrzymał się przed jednym z 
wielkich 
dzbanów z zimną wodą, stojących przy wyjściu do ogrodu, i zanurzył w nim głowę. 
Potem 
otrząsnął wodę z włosów i poszedł dalej. U drzwi gabinetu odwrócił się do Iba.
– Chcę podyktować ci dwa listy – powiedział. – Jeden do Nubnofret, a drugi do 
faraona. Sam 
je zredagujesz i poprawisz, ponieważ ja nie mam na to czasu. Powiadom ich o 
śmierci Horiego 
i rozpoczęciu okresu żałoby. Powiedz Nubnofret, że... – Umilkł i zamyślił się 
głęboko. – Nie, 
napisz, że błagam, aby wróciła do domu.
Ib skinął głową i oddalił się. Chamuaset przywołał gestem Kasę.
– Zamierzam odprawić rytuał magiczny – rzekł. – Chcę, abyś mi asystował, ale nie 
wolno ci 
się odzywać. Rozumiesz?
Otworzył drzwi do gabinetu i obaj weszli do środka.
– Panie, nie jestem nawet początkującym magiem – powiedział Kasa i Chamuaset 
usłyszał 
strach w jego głosie. – Nie zostałem oczyszczony. Moja obecność może jedynie 
utrudnić 
przeprowadzenie ceremonii.
Chamuaset otwierał już skrzynie i unosił wieka szkatułek.
– Ja też nie zostałem oczyszczony – odparł. – Nie martw się. A teraz milcz.
Kasa usłuchał bez dalszego sprzeciwu.
Czy naprawdę chcesz to zrobić? – spytał podstępny głos w umyśle Chamuaseta. 
Teraz 
przynajmniej coś masz, dumny książę, a kiedy ich zniszczysz, nie zostanie ci 
nic. Poza tym 
Nanefer-ka-Ptah sam jest wielkim magiem. Co będzie, jeżeli wyczuje twoje 
intencje i stawi ci 
opór? Nie sądzisz chyba, że sztuka magii zmieniła się na przestrzeni lat, które 
minęły od jego 
poprzedniego życia? Jesteś nieczysty i osłabiony przez pożądanie. Czy 
wykrzeszesz z siebie 
potrzebną energię duchową? Zamknij lepiej skrzynie i wróć do łoża. Weź ją w 
ramiona, bo bez 
niej twoja żądza nigdy nie zazna nasycenia. Jęknął cicho, skończył wybierać 
potrzebne 
przedmioty i zaniósł je do centralnej komnaty. Na samej górze stosu spoczywał 
zwój Thota 
i zwoje przywiezione przez Horiego z Koptos.
– Posłuchaj mnie uważnie – zwrócił się do Kasy. – Potrzebna mi będzie odrobina 
sody. 
Znajdziesz ją w kuchni, upewnij się jednak, czy jest świeża. Przynieś też dużą 
misę wody z Nilu, 
dwa kawałki nowego płótna, dzban oliwy i moje białe sandały. Mam tu kadzidło i 
mirrę. Postaraj 
się nie zwrócić na siebie niczyjej uwagi i pospiesz się. Czy mam powtórzyć listę 
potrzebnych 
rzeczy?
Kasa potrząsnął głową.
– Nie, panie.
– To dobrze. Przynieś także brzytwę. Będziesz musiał mnie ogolić.
Kiedy drzwi zamknęły się cicho za służącym, Chamuaset sięgnął po zwój Thota. Był 
teraz 
pewien, że Hori nie odkopał wejścia do grobu, aby zabrać zwój z ręki zmarłego. 
Zwój Thota po 
prostu wrócił do Chamuaseta, by stać się jego przekleństwem i nic już nie mogło 
tego zmienić. 
Niewykluczone, że w podobny sposób trafił w ręce Nanefer-ka-Ptaha. Być może 
przechodził 
z rąk jednego zdemoralizowanego maga do następnego, wlokąc z sobą straszliwą 
klątwę. 
Chamuaset zmusił się, aby go rozwinąć i wniknąć w mroczną tajemnicę. Potem 
odłożył papirus 
i zaczął czytać teksty spisane ręką Antefa. Chciał poznać każdy szczegół 
historii, która przyniosła 
śmierć jego synowi. Myśli znowu zaczęły krążyć wokół Horiego, lecz ogromnym 
wysiłkiem woli 
skupił się na czekającym go zadaniu.
Skończył czytać i odłożył zwoje na miejsce. Tymczasem wrócił Kasa, prowadząc ze 
sobą 
młodego służącego, który postawił na stole dużą misę wody, skłonił się i 
wyszedł. Kasa położył 
obok pozostałe rzeczy i stanął wyprostowany, czekając na rozkazy. Zachowywał się 
spokojnie, 
lecz Chamuaset wyczuwał szalejącą w jego sercu burzę niepokoju i wątpliwości. 
Dzięki bogom 
za Nubnofret, która potrafiła doskonale wyszkolić służbę, pomyślał. Kasa na 
pewno się nie 
załamie.
– Najpierw mnie ogolisz – powiedział. – Całe moje ciało, od stóp do głów. Nie 
wolno ci 
zostawić ani jednego włosa.
Położył się na posadzce, czekając aż sługa zgoli wszystkie włosy porastające 
jego ciało. 
Próbował uspokoić się i osiągnąć skupienie, jakiego wymagała ceremonia. Zaczął 
odmawiać 
modlitwy oczyszczające.
– Teraz obmyj mnie wodą z Nilu – rozkazał, kiedy Kasa skończył. – Użyj do tego 
celu 
kawałka płótna. Potem jeszcze raz przemyj mi ręce, pierś i stopy. Gdy otworzę 
usta, umyj je od 
wewnątrz. I pamiętaj: nie odzywaj się ani słowem.
Kasa pewnymi, szybkimi ruchami obmył ciało Chamuaseta. Na zewnątrz nadal 
panowały 
ciemności i nic nie zapowiadało nadejścia świtu. Chamuaset miał wrażenie, że 
minęły całe wieki 
od chwili, gdy rozmawiał z Antefem, a potem pobiegł do stopni wodnych i 
zobaczył... zobaczył...
Poczuł dotyk szorstkiego płótna na podeszwach i zaintonował towarzyszącą 
rytuałowi 
oczyszczenia pieśń.
– Moje stopy obmyte są na brzegu jeziora boga...
Otworzył usta i zamknął oczy, pozwalając, aby Kasa wytarł mu podniebienie, język 
i zęby.
– Słowa, które wydobędą się z moich ust, będą teraz czyste – powiedział. – Zapal 
kadzielnicę 
i podaj mija.
Komnatę wypełnił aromatyczny, szary dym. Znajomy, kojący zapach sprawił, że 
napięte 
dotąd mięśnie nagle się rozluźniły. Jestem kapłanem, pomyślał, a więc po 
oczyszczeniu mogę 
stanąć pośród bogów.
– Weź teraz olej i wylej mi go na głowę – polecił.
Słodki, gęsty płyn ściekł powoli na kark i spłynął wzdłuż kręgosłupa. Potrzebne 
słowa 
zaczęły same pojawiać się w jego umyśle, mógł więc zachować poczucie 
rzeczywistości i nie 
myśleć o tym, co miało się zdarzyć.
– Otwórz słoiczek z maścią – powiedział, a kiedy Kasa mu ją podał, posmarował 
nią czoło, 
klatkę piersiową, brzuch, dłonie i stopy. – Teraz soda – rzucił i sługa podsunął 
mu czarkę z sodą.
Chamuaset umieścił szczyptę sody za uszami i na języku.
– Okryj mnie płótnem – polecił.
Gdy Kasa narzucił mu na ramiona oślepiająco białą tkaninę, Chamuaset odetchnął z 
ulgą. Był 
teraz całkowicie oczyszczony i bezpieczny.
– Sandały – powiedział i Kasa natychmiast włożył mu je na stopy. – Otworzysz 
teraz słoik 
z zieloną farbą, który postawiłem na biurku, i narysujesz nią symbol Maat na 
moim języku.
Kasa drżącą ręką sięgnął po pędzelek i farbę i spełnił polecenie swego pana.
– Znajduję się teraz w komnacie dwóch Maat, dwóch prawd porządku kosmicznego 
i ludzkiego – wyrecytował cicho Chamuaset. – Jestem w stanie równowagi.
Musiał się spieszyć. Zwrócił się twarzą w kierunku wschodnim i rozpoczął 
ceremonię 
połączenia się z bogami.
– Jestem wielki, jestem nasieniem zrodzonym z boga. Jestem wielkim magiem, synem 
wielkiego maga. Mam wiele imion i wiele postaci, jestem w każdym bogu...
Recytował przewidziane w rytuale formułki wiedząc, że skupił na sobie uwagę 
bogów. 
Obserwowali z zaciekawieniem, lecz gdyby zapomniał jakiegoś słowa lub się 
pomylił, 
odwróciliby się od niego i w jednej chwili straciłby władzę, jaką nad nimi 
zyskał.
Już wcześniej postanowił, że nie zwróci się do Thota. Thot go opuścił. Nie dał 
mu 
najmniejszej szansy na naprawienie zła, które wyrządził. Nie, nie zwróci się do 
Thota, lecz do 
Seta. Właśnie jego nakłoni do wypełnienia swojej woli. Set był dotąd dla niego 
jedynie 
wspomnieniem dawnych, przesiąkniętych okrucieństwem czasów, kiedy królowie 
Egiptu padali 
pod nożami kapłanów Seta, a ich krew wsiąkała w egipską ziemię. Zawsze gardził 
chłodną 
wyniosłością Seta, jego nieprzewidywalną, niemożliwą do opanowania 
niezależnością. 
Doskonale wiedział, że dopełniając tego rytuału odda się w ręce Seta i do końca 
życia zwiąże się 
z bogiem, którego pogardliwie nazywał wielbicielem chaosu. Ale ze wszystkich 
bogów tylko Set 
nie będzie sprzeciwiał się fizycznej i duchowej destrukcji, jaką zamierzał 
sprowadzić na swoich 
wrogów.
Proces połączenia dobiegł końca. Chamuaset przykuł uwagę bogów i stanął wśród 
nich. 
Teraz mógł przemówić do Seta.
– Do ciebie zwracam się, Secie, patronie niepokoju i burz, bogu o rudych włosach 
i wilczej 
twarzy! – zawołał. – Wysłuchaj mnie, wysłuchaj mego błagania, bo jestem tym, 
który zna twoje 
ukryte imię!
Przerwał, świadomy, że w komnacie zaległa cisza. Płomień lampy znieruchomiał, 
drobne 
prądy powietrzne znikły bez śladu. Po twarzy i plecach Chamuaseta spływał zimny 
pot. Bóg 
słuchał go. Chamuaset musiał jeszcze wyśpiewać formułę, którą każdy mag osłaniał 
się przed 
gniewem przywoływanego boga.
– Nie ja wypowiadam te słowa, lecz magiczna siła, która wstąpiła we mnie, aby 
zaatakować 
mych wrogów.
Cisza pogłębiła się. Przerywał ją tylko szybki, urywany oddech Kasy, stojącego 
za plecami 
Chamuaseta.
– Jeżeli nie usłuchasz moich słów, zetnę głowę hipopotamowi na dziedzińcu twojej 
świątyni 
– ciągnął Chamuaset. – I owinę cię w krokodylą skórę, ponieważ znam twoje 
tajemne imię. – 
Zawiesił głos, aby napełnić płuca powietrzem. – Twoje imię brzmi: „Dzień-w-
którym-kobieta-
porodziła-syna”! – Wykrzyknął je cztery razy.
Był całkowicie opanowany, chociaż mokre od potu płótno przykleiło mu się do 
pleców. 
Dotąd posługiwał się tymi zaklęciami jedynie w celu pełnienia dobra i był równie 
przestraszony 
jak Kasa.
– Jestem Setem, jestem Setem, jestem Setem, jestem Setem! – zawołał triumfalnie. 
– Jestem 
tym, który rozdziela to, co zostało zjednoczone. Jestem tym, który ma siłę i 
moc, jestem Setem, 
Setem, Setem!
Dym z kadzidła, który jeszcze przed chwilą wisiał pod sklepieniem w postaci 
szarej chmury, 
zawirował teraz wokół niego. Lampa zamigotała, zerwał się wiatr.
– Kasa, weź wosk ze szkatułki i ulep z niego trzy figurki – powiedział. – Nie 
muszą być 
kształtne, wystarczy, jeżeli widać będzie głowę, tułów, ręce i nogi. Dwie 
powinny mieć męskie 
członki.
Kasa potykając się ruszył w stronę stołu. Białka jego oczu lśniły dziko w 
półmroku. 
Chamuaset wziął czysty papirus i zielonym tuszem zaczął wypisywać na nim imiona 
Nanefer-ka-
Ptaha, Ahure i Merhu, oraz imię przodka Nanefera. Powinien również zapisać 
imiona rodziców 
Nanefera, ale ich nie znał. Kiedy skończył, woskowe figurki były gotowe. Chociaż 
prymitywne, 
przypominały postacie ludzkie.
Chamuaset wziął teraz leżący na blacie nóż z kości słoniowej, wykonany z okazji 
jego 
inicjacji. Na ostrzu wyrzeźbiona była podobizna Thota, jego patrona. Thot 
przestał być moim 
patronem, pomyślał ponuro. Kiedyś był także patronem Nanefera, lecz Set jest 
potężniejszy, 
bardziej dziki. Set zmiażdży ich swoimi ostrymi białymi kłami i wypluje jak 
niejadalne resztki 
mięsa. Czubkiem noża wyciął imiona na głowach lalek.
– Obwiąż każdą z nich czarną nitką – rozkazał, a potem ułożył je na papirusie.
– Oto zaklęcie, które da mi władzę nad losem Nanefer-ka-Ptaha, Ahure i Merhu na 
tym 
świecie i w zaświatach – wyrecytował, czterokrotnie powtarzając formułkę. – 
Jestem wielki, 
jestem synem wielkiego, jestem płomieniem i synem płomienia, jestem tym, któremu 
oddano 
głowę po ścięciu. Ale głowy moich wrogów zostaną ścięte raz na zawsze. Nie uda 
się ich 
odzyskać, ponieważ ja jestem Setem, panem ich cierpienia. – Przerwał na chwilę. 
Poczuł, że jest 
całkowicie skoncentrowany. Przepełniały go pewność i moc. – Zostaną zniszczeni, 
zjedzą ich 
robaki, zgniją i będą cuchnąć. Ich ciała ulegną rozkładowi. Przestaną istnieć, 
utracą siłę, ich 
energia zniknie, ich oczy sczernieją, uszy przestaną słyszeć, języki mówić, a 
włosy zostaną 
ścięte. Ich ciała przestaną istnieć raz na zawsze, ponieważ ja jestem Setem, 
panem bogów.
Nanefer, Ahure i Merhu już tkwili w sieci czarów. Chociaż żyli, pozbawieni byli 
sił do walki 
i nie mogli uniknąć przeznaczenia. Jednak zniszczenie ich ciał nie wystarczało. 
Chamuaset 
wiedział, że nie będzie bezpieczny, dopóki nie unicestwi ich ka. Żeby wymazać je 
z kart 
wszechświata, musiał zmienić ich imiona. Imię jest rzeczą świętą. Jeżeli 
przetrwa, bogowie 
odnajdą noszącą je osobę, rozpoznają ją i zaproszą do swego królestwa, a może 
nawet pozwolą 
jej wrócić do swego ciała. Na samą myśl o tym Chamuaset poczuł zimny dreszcz. 
Wiedział, że 
teraz nie wolno mu się zawahać, a przede wszystkim nie wolno mu się bać.
Odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy.
– Jestem Setem, którego zemsta jest sprawiedliwa – wychrypiał. – Z imienia 
Nanefer-ka-
Ptaha usuwam imię Ptaha, stwórcy świata, aby pozbawić mojego wroga mocy tego 
boga. 
Z imienia Ahure usuwam imię Re, boga życiodajnego słońca, aby pozbawić mojego 
wroga mocy 
tego boga. Z imienia Merhu usuwam imię Hu, boskiej mowy i języka Ptaha, aby 
pozbawić 
mojego wroga mocy tego boga. Teraz zmieniam ich imiona. Ptah-go-nienawidzi, Re-
ją-spali, Hu-
rzuci-na-niego-klątwę. To, co pozytywne, staje się negatywne, a negatywne staje 
się 
unicestwieniem. Umrzyjcie po raz drugi! Umierajcie, umierajcie, umierajcie!
Podszedł do stołu i leżących na nim figurek, lecz w tej samej chwili rozległo 
się pukanie do 
drzwi.
– Chamuasecie, wiem, że tam jesteś – posłyszał glos Tabubu. – Co robisz?
Znieruchomiał, a Kasa wydał zdławiony okrzyk. Chamuaset uciszył go gwałtownym 
gestem, 
przerażony, że zaklęcie straci moc w najważniejszym momencie. Kasa z trudem 
przełknął ślinę 
i skinął głową.
– Próbujesz rzucić klątwę, prawda, kochany? – dobiegł zza drzwi głos Tabubu. 
Chamuaset 
słyszał, jak jej paznokcie drapią powierzchnię drzwi. – Daj spokój. Pozwól, abym 
uczyniła cię 
szczęśliwym. Żadna kobieta nie da ci takiej rozkoszy jak ja. I cóż w tym złego? 
Chcę tylko żyć, 
chcę tego samego, czego pragną wszyscy. Czy można mnie za to winić? – Mówiła 
coraz głośniej 
i udręczony Chamuaset zdał sobie sprawę, że jest bliska histerii. – Ledwo 
otworzyłam oczy 
i zobaczyłam, że nie ma cię przy mnie, zrozumiałam, co czynisz. Wyczułam to. 
Próbujesz się nas 
pozbyć. Och, okrutny Chamuasecie! Twoje wysiłki są daremne. Thot cię opuścił. 
Twoje słowa 
nie mają mocy. Thot...
Urwała. Słyszeli teraz, jak za wszelką cenę stara się otworzyć drzwi. Potem 
zapadła cisza. 
Chamuaset widział oczyma wyobraźni, jak Tabubu przyklęka na podłodze, odrzuca z 
twarzy 
splątane włosy, ciaśniej owija się szatą i myśli intensywnie.
– Nie, to nie Thot – podjęła słabym głosem. – Oczywiście że nie... To Set, 
prawda? Set, bóg 
twojego ojca. Set, którego rude włosy odziedziczyła wasza rodzina. O, bogowie! – 
Nagle na 
drzwi spadł gwałtowny deszcz szybkich uderzeń. – Chamuasecie, kocham cię! – 
krzyknęła. – 
Uwielbiam cię! Nie rób tego, proszę! Tak się boję! Pozwól mi żyć!
Chamuaset poczuł dziwną suchość w ustach i odwrócił się do stołu, próbując 
znaleźć choć 
odrobinę potrzebnej mu śliny. Tabubu nadal krzyczała i szlochała, tłukąc i 
kopiąc grube drzwi, 
przerażona i oszalała ze strachu. Chamuaset z wysiłkiem splunął na papirus i na 
każdą figurkę 
z osobna.
– Anatema! – powiedział.
W korytarzu zapadła cisza.
– O, bogowie, nie! – krzyknęła Tabubu. – To boli, Chamuasecie! Przestań, błagam!
Chamuaset ostrożnie położył figurki i papirus na posadzce, po czym rozgniótł je 
stopą na 
placek. Z gardła Tabubu wydobył się okropny, gulgoczący dźwięk. Kasa zatkał 
sobie uszy 
i osunął się na ziemię.
– Nie pozostanę martwa, o, nie! – wrzasnęła Tabubu. – Wrócę po ciebie, ty 
szakalu, bo nie 
można odwrócić działania zwoju Thota!
– Można – szepnął Chamuaset. – Anatema, Tabubu. Anatema.
Przyklęknął na kolano i nożem z kości słoniowej rozciął resztki figurek i 
papirus. Potem 
wziął misę, wylał z niej wodę, wytarł ją kawałkiem płótna i wrzucił do niej 
zdeformowane lalki 
i papirus. Następnie sięgnął po lampę i starannie podpalił zawartość misy. 
Papirus zapłonął 
mocnym płomieniem, a wosk natychmiast zaczął się topić.
– Anatema – po raz ostatni wyszeptał Chamuaset.
Tabubu krzyczała wysokim, nieludzkim głosem. Słyszał, jak wije się na podłodze, 
tłukąc 
w nią pięściami i nogami. Stopiony wosk utworzył małą kałużę na dnie misy, zaś z 
papirusu 
pozostała garstka czarnego popiołu.
Chamuaset rozpłakał się. Miałem szczęście, pomyślał, ocierając łzy wywołane 
ostrym 
zapachem spalonego papirusu i dymem kadzidła. Moje zaklęcie nie zawiodło. Set 
spełnił moją 
wolę, ale już podnosi głowę i patrzy na mnie swoim czarnym, bezlitosnym, wilczym 
okiem. Nie 
sądzę, aby kiedykolwiek zdjął ze mnie to kamienne spojrzenie.
Uświadomił sobie, że wokół niego zapadła cisza. Otarł twarz płótnem okrywającym 
ramiona, 
rzucił je na ziemię i sięgnął po przepaskę, którą zdjął przed przystąpieniem do 
rytuału. Ktoś 
musiał usłyszeć te szalone wrzaski, pomyślał. Za chwilę korytarz wypełni się 
strażnikami, którzy 
znajdą... Co znajdą? Rozejrzał się dokoła. Komnata przesiąknięta była zapachem 
kadzidła, potu 
i mirry, którą namaścił ciało. Lampa zgasła, lecz mimo to dokładnie widział 
bladą jak ściana 
twarz swojego sługi.
– Otwórz drzwi – polecił.
Służący patrzył na niego w otępieniu.
– Co tu się wydarzyło? – wyszeptał. – Co uczyniłeś, panie?
– Pozbyłem się straszliwego zła – wyjaśnił ze znużeniem. – A teraz muszę nauczyć 
się żyć 
z jeszcze większym. Później przemówię do wszystkich mieszkańców tego domu, ale 
na razie 
otwórz drzwi.
Kasa dotarł do drzwi i znieruchomiał z dłonią na klamce.
– Panie, tajemne imię Seta... – zaczął i urwał.
– Brzmi tak, jak je wypowiedziałem – odparł Chamuaset. – Nie próbuj go jednak 
używać, 
przyjacielu. Nie znają go nawet asystenci magów. Gratuluję ci odwagi.
Kasa otworzył drzwi.
Tabubu leżała skulona twarzą ku drzwiom, z jedną ręką na progu. Skóra na 
dłoniach, 
kolanach i stopach zdążyła już popękać, lecz wyzierające spod niej ciało było 
suche, sine 
i pozbawione krwi. Korytarz wypełniał odór gnijącego mięsa. Kasa zaczął 
wymiotować. 
Chamuaset uklęknął i odgarnął włosy z jej twarzy. Miała szkliste i pozbawione 
wyrazu oczy, 
a spomiędzy skurczonych warg wyzierały drobne zęby. Wydawało mu się, że zwłoki 
już puchną 
i wiedział, że musi się spieszyć. Biegli już ku niemu żołnierze, ktoś w głębi 
domu krzyczał 
głośno. Chamuaset podniósł się i wyprostował. Dowódca oddziału stanął przed nim, 
osłupiały, 
lecz Chamuaset nie chciał niczego wyjaśniać, przynajmniej na razie. Ciąży nade 
mną coś więcej 
niż klątwa, pomyślał, bo nadal ją kocham i pragnę. Jest to straszne, przeciwne 
naturze pożądanie 
i żadna znana mi siła nie uwolni mnie od tego brzemienia.
– Wynieście ją do ogrodu – rzucił krótko. – Ameku, jesteś tam?
Dowódca straży przedarł się przez tłum i stanął przed swym panem.
– Weź sześciu ludzi i idź z nimi do domu Siseneta na wschodnim brzegu. 
Znajdziecie tam 
dwa ciała, Siseneta i jego syna. Przenieście je tutaj i przygotujcie stos. Potem 
przyjdź do mnie.
Żołnierze zaczęli szeptać między sobą, lecz Amek skłonił się, rzucił krótki 
rozkaz i wyszedł.
Chamuaset po raz ostatni spojrzał na ciało Tabubu i wsparty na ramieniu Kasy 
ruszył powoli 
do swoich komnat. Po drodze, mijając wejście do nowego apartamentu Tabubu w 
północnym 
skrzydle, odwrócił wzrok.
Dotarłszy do sypialni, odesłał Kasę na spoczynek i usiadł na brzegu łoża. 
Czarka, z której 
piła Tabubu, stała jeszcze na stole. Na pościeli pozostał zarys jej ciała, na 
miękkiej poduszce 
kształt głowy. Chwycił poduszkę i zaczął kołysać się z nią w tył i w przód, nie 
ocierając 
płynących obficie łez.
Jakiś czas później sługa powiadomił go o przybyciu Ameka. Nieprzytomny ze 
zmęczenia 
odłożył poduszkę i wyszedł na spotkanie dowódcy.
– Wykonałem rozkaz – powiedział Amek. – Ciała były w domu. Sisenet siedział przy 
stole 
w swojej komnacie. W jednej dłoni trzymał woskową lalkę, w drugiej żądło 
skorpiona. 
Młodzieniec zwany Horminem zmarł we własnym łożu. Chamuaset skinął głową, lecz 
Amek nie 
odchodził.
– W czasie mojej żołnierskiej służby widziałem wiele trupów, panie – powiedział 
– ale ci 
ludzie nie wyglądali na świeżo zmarłych. Ich ciała były opuchnięte i cuchnące, 
zaś ręce i nogi 
sztywne. Nie rozumiem tego.
– Ja rozumiem – odparł Chamuaset. – Obaj umarli dawno temu. Każ złożyć ciała na 
stosie 
i powiedz żołnierzom, aby zrobili to jak najszybciej.
– Ależ książę, jeżeli ich spalisz, jeżeli nie zostaną zabalsamowani, bogowie 
nigdy ich nie 
odnajdą – zaprotestował Amek. – Pozostaną jedynie ich imiona, a te są wątłą 
nicią, łączącą nas 
z bogami.
– To prawda – przyznał Chamuaset, nie wiedząc, czy powinien płakać, czy śmiać 
się. – 
Zaufaj mi jednak. Takie są wymogi magii, nie staraj się tego pojąć i nie myśl o 
tym.
Amek skłonił się i pospieszył do ogrodu, Chamuaset zaś udał się do komnat 
Szeritre. Tym 
razem nie prosił, aby pozwolono mu wejść. Bez słowa minął Bakmut i wszedł do 
sypialni córki. 
Szeritre nie spała, lecz leżała jeszcze w łożu. Zmrużyła oczy i usiadła 
wyprostowana.
– Nie jesteś tu mile widziany, ojcze – powiedziała lodowatym tonem.
Obrzuciła go uważnym spojrzeniem. Wiedział, jak wygląda. Cały pokryty był 
olejem, na szyi 
widniały drobiny sody, pierś pokrywała ciemna maść, był mokry od potu i miał 
brudne dłonie. 
Szeritre opuściła nogi na podłogę.
– Rzucałeś czary... Och, ojcze, co zrobiłeś?
– Hori nie żyje – powiedział, z trudem wydobywając głos z gardła.
Skinęła głową.
– Wiem. Dlaczego jesteś taki zdziwiony? – Jej głos drżał. – Nie chcę z tobą 
więcej o tym 
rozmawiać. Jestem w żałobie. Przynajmniej ja go kochałam. Jeżeli ta suka zacznie 
udawać 
smutek, którego wcale nie czuje, zabiję ją własnymi rękami.
W odpowiedzi podniósł z krzesła jej pelerynę.
– Włóż ją, Szeritre – powiedział. – To rozkaz. Jeśli mnie nie posłuchasz, sam 
wyniosę cię na 
zewnątrz. Obiecuję ci, że po pogrzebie Horiego nie będziesz musiała oglądać 
mojej twarzy.
Przez chwilę patrzyła na niego podejrzliwie, potem wyrwała mu z dłoni pelerynę i 
zarzuciła 
ją sobie na ramiona. Razem wyszli do ogrodu wypełnionego łagodnym światłem 
wczesnego 
poranka. Wiedział, co Szeritre zobaczy, nie zamierzał jednak jej tego 
oszczędzać. Kiedy wyszła 
za kolumn, odsunął się, aby mogła wszystko dokładnie widzieć.
Dopiero po chwili zrozumiała, co ma przed sobą. Na stosie suchych, połamanych 
gałęzi 
leżały trzy sztywne, powykręcane ciała. Szeritre wciągnęła głęboko powietrze i 
powoli, jak we 
śnie, podeszła bliżej. Chamuaset szedł tuż za nią. Dwa razy obeszli stos, 
zatrzymując się na 
krótko, aby Szeritre mogła zajrzeć w pożółkłą, pustą twarz Merhu. Dopiero potem 
odwróciła się 
i stanęła przed ojcem.
– Ty to zrobiłeś – powiedziała.
– Tak. Hori miał rację. Chcę, abyś pozostała tu ze mną, dopóki nie spłoną.
Twarz Szeritre nie zmieniła surowego, obojętnego wyrazu.
– Dla Horiego jest już za późno – stwierdziła. – Gdybyś mu uwierzył i użył 
odpowiednich 
zaklęć, może żyłby teraz.
– Gdybym mu uwierzył, gdybym nie włamał się do grobowca, gdybym nie skradł 
zwoju, do 
którego nie miałem prawa, gdybym nie zaczął szukać tajemniczej Tabubu... – 
Przywołał gestem 
Ameka. – Podpalaj!
Utkwił wzrok w płomieniach, czując nienawiść do siebie i do bogów. Ciała syczały 
i trzaskały w ogniu. Szeritre stała w milczeniu. Drgnęła tylko raz, kiedy 
ścięgna naprężyły się 
pod wpływem wysokiej temperatury i zwłoki zaczęły podskakiwać i podciągać kolana 
w groteskowej parodii życia. Kiedy ogień przygasł, a ze stosu pozostała tylko 
kupka 
rozżarzonego popiołu i poczerniałe kości, Szeritre ponownie odwróciła się do 
Chamuaseta.
– Nigdy nie zapomnij, że to twoje dzieło – rzekła, lecz w jej oczach nie 
dostrzegł litości, ani 
wyrzutu. – Uszanuj moje pragnienie odosobnienia, bo w przeciwnym razie opuszczę 
ten dom. 
Wybór należy do ciebie.
Nie czekając na odpowiedź odeszła, pełna godności, wyniosła jak królowa, otulona 
powiewającą na wietrze białą szatą. Słudzy zbili się w przerażoną gromadkę na 
skraju ogrodu, 
zapomniawszy o swoich obowiązkach, lecz Chamuaset nie był w stanie do nich 
przemówić. 
Zawrócił ku skąpanemu w słońcu domowi. Wydawało mu się, że słyszy, jak Nil 
pluszcze wesoło, 
spiesząc ku Delcie. Zastanawiał się, czy nie wrzucić zwoju do ognia, wiedział 
jednak, że nie 
miałoby to żadnego znaczenia, bo i tak pojawiłby się w skrzyni. Tak więc 
zostałem wreszcie 
właścicielem zwoju Thota, pomyślał gorzko, wchodząc w rzucany przez kolumny 
cień. Spełniło 
się moje marzenie. Zostałem przeklęty w dniu narodzin, lecz nic o tym nie 
wiedziałem. Mój syn 
nie żyje, żona odeszła, a córka skazała się na odosobnienie. Co pocznę z latami, 
które mam przed 
sobą? Jak będę żył w tym domowym grobowcu, jak zdobędę się na to, aby codziennie 
kłaść się 
do białej trumny, jaką stało się moje łoże? O czym będę myślał podczas 
bezsennych nocy, 
w ponurej, oskarżającej ciszy?
Przywołał Kasę i powoli przekroczył próg domu.
Epilog
Chwała niech będzie Thotowi,
Wezyrowi, który feruje wyroki,
Który zwycięża zbrodnię,
Który przypomina wszystko, co uległo zapomnieniu,
Który jest pamięcią czasu i wieczności,
Którego słowa wymagają wiecznego posłuszeństwa.
Z trudem odwrócił głowę, rozglądając się za wodą. Poza słabym kręgiem światła, 
rzucanego 
przez nocną lampę, komnata tonęła w mroku i w tej ciemności ktoś oddychał 
ciężko, nierówno, 
z wyraźnym trudem. Dopiero po pewnym czasie uprzytomnił sobie, że to on sam. 
Wreszcie 
umieram, pomyślał spokojnie. Moje płuca zgniły od wdychania zatęchłego powietrza 
w grobowcach. Zbyt wiele ich otwierałem, ogarnięty entuzjazmem młodości, 
zaglądałem do zbyt 
wielu sarkofagów. Ale w ciągu ostatnich dwudziestu lat ani razu nie zakłóciłem 
spokoju 
zmarłych. Nie uczyniłem tego od... od odkrycia tamtego miejsca w Sakkarze. 
Poczuł nagle, jak 
jego pierś ściska żelazna obręcz i przez chwilę z szeroko otwartymi ustami 
walczył o następny 
oddech. W końcu napięcie ustąpiło i znowu usłyszał rzężenie. Gdzie oni są, 
pomyślał 
z przerażeniem i gniewem. Kasa i Nubnofret powinni być tutaj z kapłanami, 
powinni podawać 
mu wodę i podsuwać łagodzące cierpienie leki, tymczasem komnata była ciemna, 
ciemna i pusta. 
Jestem sam. Nubnofret nie dba o to, co się ze mną dzieje, lecz Kasa... Kasa ma 
obowiązek o mnie 
dbać.
– Kasa! – wychrypiał. – Chce mi się pić!
Nikt mu nie odpowiedział. Poruszyły się tylko cienie, głębokie i powolne, jak 
obrazy dna 
rzeki, widziane w zimnym blasku księżyca. Księżyc, pomyślał. Księżyc należy do 
Thota, ale ja 
nie. Od dawna należę do Seta, lecz gdzież on jest, dlaczego nie ma go przy mnie 
w tych ciężkich 
chwilach? Na chwilę skoncentrował się na swoim oddechu, który odbijał się echem 
od 
niewidzialnych ścian i otulonego mrokiem sklepienia, lecz wkrótce usłyszał także 
i inne dźwięki. 
Zapomniał o swoich płucach i zapatrzył się w ciemność, lekko marszcząc brwi. W 
komnacie 
kryły się jakieś zwierzęce kształty, niewyraźne i futrzaste, o wygiętych 
kręgosłupach.
Nagle nikły błysk światła odbił się w czyimś oku, dużym i okrągłym, i Chamuaset 
zdał sobie 
sprawę, że w komnacie są pawiany. Widział je teraz dokładnie – poszczekiwały 
cicho i w typowy 
dla siebie sposób drapały się po brzuchu i narządach płciowych. Przyglądały mu 
się bez śladu 
zaciekawienia. Chamuaset wpadł w złość. Co robią tu pawiany? Dlaczego Kasa ich 
nie 
przepędził? Dopiero wtedy zauważył, że małpy mają złote obroże na szyjach, a 
przyczepione do 
nich łańcuszki, które w przyćmionym świetle wydawały się brązowawe, zbiegają się 
w tym 
samym miejscu. Ogarnął go lęk. Przestał oddychać, zakrztusił się i znowu z 
trudem wciągnął 
haust powietrza.
– To moje pawiany, Chamuasecie – odezwał się z ciemności spokojny głos. – 
Pomagają 
słońcu dźwignąć się nad horyzont. Zapowiadają świt. Ale dla ciebie świt już nie 
nadejdzie. Tej 
nocy umrzesz.
Mógł swobodnie oddychać, choć nie wiedział, jak to możliwe. Chwytając powietrze, 
błogosławione, życiodajne powietrze, dźwignął się w górę i usiadł na łożu.
– Kim jesteś? – zapytał ostrym tonem. – Pokaż mi się!
Ale w głębi duszy wcale nie pragnął, by właściciel tego dziwnego, nieludzkiego 
głosu mu się 
pokazał, i z niepokojem patrzył, jak ciemność rozrzedza się i rozstępuje przed 
ludzką postacią, 
która powoli zbliża się do łoża. Z krzykiem rzucił się do tyłu, ponieważ 
człowiek ten miał długi, 
zakrzywiony dziób i małe oczka ibisa.
– Czas przywołać wspomnienia – przemówiła postać, człowiek-bóg, pochylając się 
nad nim. 
– Co prawda ty nigdy nie zapomniałeś, chociaż bardzo się starałeś. Set i ja 
wielokrotnie 
rozmawialiśmy o tobie. Długo byłeś jego wiernym sługą, lecz teraz przyszedłem, 
abyś wrócił do 
mnie.
– A więc nie otrzymałem przebaczenia – powiedział tępo Chamuaset. – Minęło już 
ponad 
dwadzieścia lat od tamtego strasznego dnia, kiedy oddałem się w ręce Seta. 
Dwadzieścia lat... 
Szeritre nadal snuje się po domu jak cichy, nieśmiały duch, a Nubnofret ukryła 
się za tarczą 
licznych obowiązków. Moja żona przebaczyła mi, ale nie zapomniała. Co roku 
podczas Święta 
Doliny składamy we troje ofiary u grobu Horiego i odmawiamy modlitwy za 
zmarłych, lecz 
nawet ten smutny obrządek nie potrafi zbliżyć nas do siebie. – Zakręciło mu się 
w głowie 
i zamknął oczy. Kiedy je otworzył, Thot stał tam, gdzie poprzednio. Wydawało 
się, że na coś 
czeka. – Jeśli zaś chodzi o mnie – ciągnął Chamuaset – to od lat jestem 
czcicielem Seta. 
Napełniłem jego skrzynie złotem i codziennie korzę się przed jego obliczem. 
Składam mu 
mroczne ofiary, których pragnie. Wyczuwam jego obecność w pożywieniu, w 
nozdrzach, niczym 
smak i odór jakiejś gnijącej bestii, której zwłoki ukryto w moim domu. A jednak 
nie narzekam 
i posłusznie oddaję mu cześć. Codziennie zadaję sobie pytanie: Czy dług został 
już spłacony? 
I codziennie słyszę w sercu przeczącą odpowiedź. – Chamuaset utkwił spojrzenie w 
spokojnej 
twarzy boga. – Czy taki dług można kiedykolwiek spłacić? W oczach Thota błysnął 
wyraz 
rozczarowania.
– Pytasz mnie, czy wybaczono ci, że wezwałeś na pomoc Seta, że ukradłeś zwój, 
czy też to, 
że w tak straszliwy sposób zemściłeś się na księciu Naneferze i jego rodzinie?
– Pytam, czy wybaczono mi to wszystko! – wyrzucił z siebie Chamuaset, czując 
ostre 
ukłucie bólu w płucach. – Wezwałem Seta, ponieważ ty mnie zdradziłeś. Ukradłem 
zwój, 
kierowany chciwością i monstrualną niewiedzą, za które nie mogę przecież 
odpowiadać. A moja 
zemsta... moja zemsta... Cóż mi po niej, skoro nigdy nie przestałem pragnąć tej 
kobiety? Chociaż 
wiem, że zniknęła z tego świata i z następnego, jakby nigdy nie istniała, pocę 
się i jęczę, i nie 
mogę zasnąć, i oddałbym wszystko, aby poczuć jej skórę pod palcami, muśnięcie 
jej włosów na 
swojej twarzy, usłyszeć jej śmiech i ujrzeć, jak odwraca się ku mnie? Oto twoja 
zemsta, boże 
mądrości! Nienawidzę cię! – Bał się, lecz jednocześnie pełen był wściekłości. – 
Czciłem cię 
i służyłem ci przez całe moje życie, a ty w nagrodę zniszczyłeś moje życie i 
życie moich 
najbliższych. Uczyniłem to, co musiałem uczynić, i nie wstydzę się tego!
– Mówisz o spłacie długów – odparł Thot, nieporuszony jego wybuchem. – O tym, co 
jestem 
ci winien za twoją wierną służbę, o tym, co ty jesteś winien Setowi za 
uwolnienie cię od klątwy, 
którą cię obłożyłem. Widzę jednak, że nadal jesteś dumny, książę Chamuasecie, i 
niczego nie 
żałujesz. A przecież źródłem wszystkich nieszczęść był twój wielki grzech, 
którego dziś, po 
latach cierpienia, nadal nie dostrzegasz. Nie stałeś się pokorniejszy. Ofiarą 
tego grzechu padł 
Hori, a także Ahure, jej mąż i syn. – Thot pochylił się nad Chamuasetem, którego 
ogarnął nagle 
lęk. – Jeżeli powiesz mi teraz, o jakim grzechu mówię, być może wszystko 
zostanie ci 
wybaczone.
Bóg wyprostował się. Chamuaset skupił się na oddychaniu. Wciągnąć powietrze, 
zatrzymać 
je, wypuścić... Pawiany gadały do siebie w ciemności, a on rozpaczliwie szukał 
odpowiedzi, 
której domagał się Thot. Jaki grzech? Jaki grzech? Służyłem mu wiernie, pomyślał 
rozżalony. 
Czego jeszcze ode mnie chce?
– Nie umiem nazwać tego grzechu, ponieważ nie wierzę, że on rzeczywiście 
istnieje – 
odezwał się wreszcie. – Uczyniłem wszystko, czego żądali bogowie, i starałem się 
spełniać ich 
wymagania. Czegóż jeszcze można chcieć?
Thot pokiwał głową, a jego długi dziób zakołysał się nad twarzą Chamuaseta. Za 
nim 
pawiany zaczęły skakać niespokojnie, najwyraźniej czymś rozzłoszczone. Ucichły 
dopiero po 
dłuższej chwili.
– Długi i powinności, wierna służba i zaklęcia – powiedział spokojnie. – Nic nie 
mąci 
bezruchu mrocznego jeziora twojej duchowej pychy, książę. Ani obowiązek, ani 
cierpienie. 
Nadal uważasz, że skoro służysz bogu, to należy ci się nagroda – anulowanie 
długu lub usunięcie 
bólu. Sądzisz, że kara, jaką ci wymierzono, nie jest sprawiedliwa. W ciągu tych 
lat nauczyłeś się 
tylko goryczy, książę.
Zapadła cisza. Chamuaset wbił gniewny wzrok w ciemność.
– Powiedz mi, Chamuasecie, czy gdybym dał ci szansę odwrócenia całego chaosu, 
jaki 
wywołałeś, usunięcia ze wspomnień wszystkich tych strasznych rzeczy, 
skorzystałbyś z niej? – 
spytał Thot. – Pomyśl spokojnie. Przyjąłbyś nauczkę, czy też wymazałbyś ją z 
pamięci?
Chamuaset wpatrywał się w twarz boga. Thot czekał cierpliwie, białe pióra na 
czubku jego 
głowy drżały pod lekkim podmuchem wiatru, małe, czarne oczka były czujne, a 
równocześnie 
pełne dziwnego rozbawienia. Ta propozycja nie jest tak niewinna jak się wydaje, 
pomyślał 
Chamuaset. W spokojnym spojrzeniu Thota kryje się coś jeszcze, coś 
bezlitosnego... On się ze 
mnie śmieje! Powinienem dojrzeć w tym wszystkim coś, co by mnie uratowało, ale 
nie wiem, co 
to takiego.
– Każesz mi znowu cierpieć – powiedział. – Zastawiłeś na mnie pułapkę.
Opadł na poduszki i zamknął oczy. Gdyby mógł się cofnąć, wymazać moment, kiedy 
uniósł 
nóż, aby odciąć nim zwój Thota, przyszyty do martwej dłoni, wymazać wspomnienia, 
zmienić je 
w taki sposób, aby Hori był teraz potężnym księciem, żonatym, szczęśliwym, 
zadowolonym ze 
swej pozycji w kraju kwitnącym pod rządami Ramzesa, który starzał się, lecz nie 
umierał, aby 
Szeritre była żoną mężczyzny, który pokochał ją i docenił jej niezwykłe zalety, 
aby on sam mógł 
w spokoju dożywać swych dni u boku Nubnofret... Znowu zrobiło mu się duszno, 
lecz skinął 
głową.
– Wysłucham twojej propozycji – oświadczył.
Otworzył oczy i ujrzał, jak Thot wyciąga ku niemu zwój, przeklęty, złowrogi 
zwój, który 
przez wszystkie te lata leżał nietknięty w jego skrzyni.
– Na jedną godzinę przywrócę ci siły – powiedział bóg. – Weź zwój, Chamuasecie. 
Za 
chwilę znajdziesz się w wielkiej sali pałacu faraona w Pi-Ramzes, pogrążony w 
rozmowie ze 
swoim przyjacielem Unneferem. Pamiętasz, kiedy to było? Zobaczymy, co się 
wydarzy. 
Zaczekam tu na ciebie. W Sali Sądu czas stoi w miejscu.
Chamuaset wziął zwój. Trzymał go w dłoni po raz pierwszy od ponad dwudziestu 
lat, 
a jednak jego dotyk wydawał mu się znajomy i przez to straszny. Wspomnienia 
napłynęły wartką 
falą. Obrazy Tabubu, jego żądzy, jego ślepoty, zniszczenia, upadku jego 
moralności i uczciwości.
– Nie mam dość siły... – wyszeptał. – Moje ciało...
Lecz nagle usłyszał pijackie krzyki, śpiewy, dźwięki muzyki wybijające się ponad 
hałas 
i gwar wielkiej sali w Pi-Ramzes, a nozdrza wypełnił mu odór wina, spoconych 
ciał i więdnących 
kwiatów. Wszystko to w pierwszej chwili wydawało mu się odległe i niewyraźne, 
lecz w miarę 
jak koncentrował się na odgłosach uczty, czerpiąc z nich tak potrzebną energię, 
stawały się coraz 
głośniejsze i bliższe. Ze zdumieniem zorientował się, że stoi tuż przy wejściu 
do sali 
bankietowej, ze zwojem zatkniętym za pas. Bóg powiedział mu, że ma godzinę...
Niespokojnie rozejrzał się dokoła, obejmując spojrzeniem nagie, wijące się 
tancerki, 
roześmianych gości i służących, przeciskających się wśród tłumu z tacami 
zastawionymi 
najrozmaitszymi przysmakami. Gdzie ja jestem, pomyślał. Gdzie wtedy byłem? Co 
robiłem? 
Nagle zauważył stojącego przy drzwiach Unnefera, którego poważna twarz miała 
nieco 
pompatyczny wyraz. Unnefer pogrążony był w rozmowie z wysokim, dobrze 
zbudowanym, 
przystojnym mężczyzną o aroganckiej, mocno umalowanej twarzy, lśniącym od 
klejnotów. To ja, 
pomyślał ze zdumieniem. Czy naprawdę byłem kiedyś taki przystojny, taki pewny 
siebie?
Zaczął przeciskać się między gośćmi. Nikt nie zwracał na niego uwagi, chociaż 
wiedział, że 
ma na sobie tylko przepaskę. Po chwili stanął przed wyperfumowanym, ciemnowłosym 
nieznajomym. I właśnie wtedy, gdy mężczyzna wyciągnął czarkę w kierunku 
niewolnika, gestem 
polecając mu, by ją napełnił, Chamuaset dotknął jego ramienia i zrozumiał, jaką 
pułapkę 
zgotował mu bóg, i jego duszę przeniknął lęk, bowiem on sam, o tyle lat młodszy, 
odwracał się 
już w jego stronę. Było już jednak za późno.
GALERIA POSTACI HISTORYCZNYCH I FIKCYJNYCH
[Fabuła powieści oparta jest na staroegipskim opowiadaniu Setne, zachowanym na 
papirusie 
z III w. p. n. e. Na język polski przetłumaczył je Tadeusz Andrzejewski i wydał 
w zbiorze pt. 
Opowiadania egipskie, Warszawa 1958.]
Ahure właściwie Ihuret (Ahuret) – postać fikcyjna. Małżonka i siostra maga 
Nanefer-ka-
Ptaha. Opowiedziała Chamuasetowi-Setne historię zwoju i nieszczęść, jakie spadły 
na jej 
rodzinę.
Amenhotep zwany Huja – burmistrz Memfis.
Asetnofret – wielka małżonka Ramzesa II, którą została po śmierci jego ukochanej 
żony 
Nefertari. Była matką drugiego, czwartego i trzynastego syna oraz pierwszej 
córki Ramzesa II. 
Umarła około 34 roku panowania swego małżonka.
Bint-Anat – pierwsza córka Ramzesa II i Asetnofret, podniesiona przez ojca do 
godności 
wielkiej małżonki, podobnie jak Meritamon i trzecia siostra, Nebettaui.
Chamuaset – czwarty syn Ramzesa II i drugi syn Asetnofret, arcykapłan Ptaha. W 
imieniu 
ojca prowadził prace budowlane w okolicach Memfis, zbudował między innymi 
świątynię Ptaha 
i podziemne katakumby Serapeum, gdzie chowano święte byki Apisy. Restaurował 
budowle 
dawniejszych władców, otwierał ich piramidy i odnawiał inskrypcje. Dzięki wiedzy 
i działalności 
„archeologicznej” zyskał w późniejszych czasach reputację wielkiego maga, ale i 
człowieka 
naruszającego spokój zmarłych. Chamuaset-Setne – postać fikcyjna. Kapłan-sem 
(tytuł kapłański 
sem/setem został zniekształcony w późniejszym opowiadaniu). Poszukiwał 
magicznego zwoju 
Thota i wreszcie znalazł go w grobowcu wielkiego maga Nanefer-ka-Ptaha, w 
Sakkarze. Mimo 
przestróg maga zabrał zwój i wkrótce znalazł się pod nieodpartym urokiem pięknej 
nieznajomej, 
Tabubu. Gotów dla niej na wszystko, posunął się nawet do zabicia własnych 
dzieci, co na 
szczęście okazało się sennym koszmarem, z którego obudził się nagi i 
zawstydzony. Upomniany 
przez swego ojca, faraona, odniósł zwój do grobowca maga i na jego prośbę 
sprowadził z Koptos 
szczątki żony i syna.
Hattusili III – król Hetytów, objął władzę po śmierci brata Muwatallego i 
odsunięciu od tronu 
bratanka Urhi-Teszuba. Jego córka przybyła do Egiptu i została małżonką Ramzesa 
II, 
przybierając imię Maathorneferure.
Hor i – syn Chamuaseta i jego następca na stanowisku arcykapłana Ptaha w Memfis. 
Nie jest 
jednak pewne, czy chodzi o tego samego Chamuaseta, syna Ramzesa II. Kadaszman-
Enlil II – 
król Babilonu.
Maj – główny architekt Ramzesa II, pracował również dla jego następcy 
Merenptaha.
Merenptah – trzynasty syn i następca Ramzesa II i Asetnofret.
Merhu właściwie Merib – postać fikcyjna. Syn Nanefer-ka-Ptaha i Ahuret. Wpadł do 
Nilu 
i utonął w pobliżu Koptos.
Meritamon – czwarta córka Ramzesa II i Nefertari. Podniesiona przez ojca do 
godności 
wielkiej małżonki.
Muwatalli – król Hetytów. Stoczył z Ramzesem II bitwę pod Kadesz. Obie strony 
sobie 
przypisywały zwycięstwo, ale Hetyci, choć ponieśli wielkie straty, utrzymali 
miasto i zachowali 
wpływy w Syrii.
Nanefer-ka-Ptah – postać fikcyjna. Książę i wielki mag, który zdobycie 
magicznego zwoju 
Thota, ukrytego w pobliżu Koptos, przypłacił śmiercią swego syna Merhu, żony 
Ahuret i własną 
w wodach Nilu. Ostrzegał Chamuaseta przed niebezpieczeństwem wynikającym z 
posiadania 
tego zwoju.
Nefertari – ukochana wielka małżonka Ramzesa II, matka jego pierworodnego syna 
i kilkorga innych dzieci. Nosiła tytuł „Pani Obu Krain”. Ramzes poświęcił jej 
świątynię w Abu 
Simbel, gdzie czczona była obok bogini Hathor.
Paser – wezyr Południa za czasów Setego I i Ramzesa II (co najmniej do 21 roku 
jego 
panowania). Był także arcykapłanem Amona w Tebach.
Puduhepa – małżonka Hattusilego III, korespondowała z Nefertari po zawarciu 
traktatu 
pokojowego między Egiptem i Hetytami.
Ramzes II (ok. 1279-1213 p. n. e.)-trzeci władca XIX dynastii Nowego Państwa, 
jeden 
z najbardziej znanych egipskich faraonów, najdłużej panujący i cieszący się 
najliczniejszym 
potomstwem (miał co najmniej 40 córek i 45 synów, z których dopiero trzynasty 
przeżył go 
i został jego następcą). W piątym roku panowania stoczył z Hetytami bitwę pod 
Kadesz. Mimo 
niejednoznacznego jej wyniku reliefy przedstawiające bohaterskie poczynania 
króla i nieszczęsny 
los jego wrogów ozdobiły wiele budowanych przez Ramzesa świątyń. Traktat 
pokojowy, który 
zakończył działania wojenne w Syropalestynie, jest pierwszym takim traktatem w 
historii 
ludzkości. Przyjazne stosunki między dwiema potęgami przypieczętowały małżeństwa 
Ramzesa 
z dwiema hetyckimi księżniczkami. Ramzes II był również niestrudzonym 
budowniczym: 
wzniósł między innymi nową stolicę w Delcie (Pi-Ramzes), słynne świątynie w Abu 
Simbel, 
świątynię grobową (Ramesseum) w Tebach Zachodnich oraz wiele innych. Pozostawił 
po sobie 
co najmniej 35 obelisków i setki rzeźb, nieraz kolosalnych rozmiarów.
Ramzes – drugi syn Ramzesa II i Asetnofret. Nie przeżył ojca.
Suti – przełożony skarbca.
Tabubu – postać fikcyjna. Demoniczna piękność, która tak opętała Chamuaseta, że 
gotów był 
dla niej zabić swoje dzieci.
Urhi-Teszub – książę o tym imieniu panował krótko jako Mursili III. Pozbawiony 
władzy 
przez swego stryja Hattusilego III i wygnany z kraju, nawiązał kontakt z 
Egiptem, licząc być 
może na pomoc w powrocie na tron. Nie pełnił tam jednak roli ambasadora.