STEVE PERRY


CONAN NIEUSTRASZONY

PRZEKŁAD ROBERT LIPSKI
TYTUŁ ORYGINAŁU CONAN THE FEARLESS

Dla Dianne
i dla Carla, Ruth, Kena i Elli

PROLOG

Z komnaty zionęło chłodem, ale nie takim, który bierze się z wilgotnych, przeżartych grzybem 
kamiennych ścian. Było to zimno nienaturalne, przenikające nie tylko ciała, ale i dusze, jakby 
ziąb prastarych kości zatopionych w sercu lodowca pamiętającego czasy, kiedy Atlantyda wciąż 
jeszcze górowała ponad falami oceanu. W samym środku owego przeraźliwego chłodu stał jego 
sprawca — Sowartus, mag Czarnego Kwadratu, pogrążony w realizacji skomplikowanego czaru 
ukutego z najbardziej plugawych i mrocznych esencji czystego zła.
Ciało czarnoksiężnika zakołysało się pod wpływem przepływającej przez nie mocy, a gdy 
przemówił, jego głos był donośny i głęboki:
— Przybądź, o dziecię Szarych Krain. Przybądź, pomiocie otchłani. Przybądź na me 
wezwanie! — Następnie Sowartus zaintonował Siedem Słów z Pergaminu Slicrevesa starając się 
wypowiedzieć je bezbłędnie.
Jakakolwiek pomyłka równała się natychmiastowej śmierci. Jedno źle wypowiedziane słowo 
mogło sprawić, że przywołany demon uwolni się z diagramu nakreślonego precyzyjnie na 
kamiennych płytach.
Z zamkowych czeluści dobiegł nagle przeraźliwy wrzask, jak gdyby ktoś zanurzał powoli 
jakąś nieludzką istotę w kotle z wrzącym ołowiem.
Z punktu pośrodku nakreślonego na posadzce pentagramu buchnął kłąb gęstego dymu, ów 
fioletowo–żółty opar przywodził na myśl świeży siniec. Błysnęło oślepiające światło i wnętrze 
komnaty wypełniło się wonią palonej siarki. I nagle wewnątrz pentagramu stanął ociekający 
czarnym szlamem demon.
Ze wszystkich porów jego ciała buchała woń Gehanny. Był o połowę niższy od człowieka, 
jego skóra miała barwę świeżej krwi. Stał nagi i bezwłosy, i chyba tylko ślepiec mógłby nie 
zauważyć przerażającego atrybutu jego męskości.
— Kto się poważył?! — ryknął demon i rzucił się na Sowartusa z zamiarem zaciśnięcia 
szponiastych dłoni na jego gardle. Miast tego z przerażającą siłą rąbnął w otaczającą pentagram 
barierę mocy. Potężne mięśnie na ramionach demona nabrzmiały, gdy zaczął tłuc pięściami w 
niewidzialną przeszkodę. Zawył, a w dźwięku tym zawarła się wściekłość najdalszej z 
piekielnych Otchłani, po czym wyszczerzył się do mężczyzny, pokazując mu ostre kły.
— Tysiąc dni będziesz błagał o śmierć! — jego głos brzmiał jak zgrzyt rozdzieranych, 
grubych blach mosiądzu.
Mężczyzna o kruczoczarnych włosach i spiczastej brodzie pokręcił głową.
— Nie, czarci pomiocie — uśmiechnął się. — Wezwałem cię i będziesz mi służył. O tak, 
będziesz mi służył, DJAWULU! — wybuchnął śmiechem.
Demon cofnął się gwałtownie, unosząc przed sobą szponiaste dłonie. Na jego obliczu 
odmalowała się zgroza.
— Znasz moje imię! — wydyszał.
— Tak. I dlatego zrobisz, co ci rozkażę, albo po wsze czasy pozostaniesz wewnątrz mojego 
pentagramu.
Czarny szlam spłynął po ciele Djawula na posadzkę. W miejscach, na które padł, z 
kamiennych płyt uniosły się w górę smużki szarego dymu. Na podłodze uformowały się kałuże 
mułu, ale szlam nie był w stanie przeniknąć poza obręb diagramu nakreślonego przez Sowartusa. 
Djawul spojrzał na mężczyznę.
— Jesteś Magiem Czarnego Kręgu? — zapytał.
— Nie, dziecino nocy. Jestem Sowartus, adept Czarnego Kwadratu i niedługo stanę się 
mistrzem Czterech Ścieżek. Nie mamię się szkarłatnymi snami wywołanymi przez czarny lotos 
ani nie babrzę w płytkiej nekromancji jak ci nędzni stygijscy kuglarze. To nie Krąg, ale dużo 
potężniejszy Kwadrat zdołał cię uwięzić i uczynił moim niewolnikiem, Djawulu. Słyszeliście w 
Otchłani o Kwadracie?
Djawul zgrzytnął zębami.
— Słyszeliśmy.
— I będziesz mi służył? Zrobisz wszystko, co ci rozkażę?
— Będę służył — odparł i ponownie błysnął kłami do Sowartusa. — Ale strzeż się, 
człowieku, bo jeśli zrobisz choćby najmniejszy błąd…!
— Nie strasz, demonie. Jeśli zechcę, mogę uwięzić cię w kamieniu i wywieźć na morze 
Vilayet, na którego dnie będziesz miał czas na podziwianie grząskiego mułu!
Oczy Djawula rozjarzyły się krwistą czerwienią, ale demon nie odezwał się słowem.
Sowartus odwrócił się do niego plecami i wbił wzrok w znajdującą się opodal ścianę. 
Znajdowało się tam troje dzieci — dwóch chłopców i dziewczynka, uwięzionych podobnie jak 
demon, z tym że w nieco bardziej tradycyjny sposób, a mianowicie przykuto je do muru 
łańcuchami.
Dzieci nie wyglądały na wystraszone — zupełnie jakby to odczucie już ich nie dotyczyło — 
stały lub siedziały wpatrując się bezmyślnie w pustkę. Było ich troje. Tylko troje.
Sowartus ponownie odwrócił się do demona.
— Spójrz na te dzieci — rozkazał.
Demon przyjrzał się im. Pokiwał głową.
— Widzę.
— Znasz je?
— Znam — odrzekł Djawul. — Troje z Czworga. Dziewczynka to Woda. Chłopcy to Ziemia i 
Powietrze.
— Świetnie. A więc poznałbyś Czwartą, gdybyś ją zobaczył?
— Poznałbym.
Sowartus pokiwał głową. Uśmiechnął się, jego zęby błysnęły bielą.
— Tak też myślałem. Posłuchaj, demonie — oto twoje zadanie. Na południowy zachód stąd 
leży miasto Mornstandinos. Tam właśnie znajduje się Dziecko Ognia — ale jest ukryte. 
Znajdziesz ją i sprowadzisz do mnie — całą i zdrową.
Djawul łypnął na czarnoksiężnika.
— A co potem?
— Pozwolę ci wrócić, byś mógł dalej pławić się w rozkoszach Gehanny.
— Nie mogę się doczekać, kiedy ujrzę tam ciebie, człowieku. Będzie to dla mnie doprawdy 
ogromną radością.
Sowartus roześmiał się pobłażliwie.
— Nie wątpię, ale kiedy już zjawię się w Piekle, to chyba tylko po to by zostać twoim panem, 
demonie. Co więcej, pomożesz mi w tym, więc radziłbym ci, abyś mnie nie obrażał i pohamował 
swój język.
Djawul zgrzytnął zębami i nagle odezwał się chrapliwym głosem:
— Widzę… — urwał.
Czarne oczy Sowartusa błysnęły w świetle olejowych lampek stojących w płytkich ściennych 
niszach.
— Tak? Mów!
Demon z wahaniem pokiwał głową i powiedział:
— Tak jak Esencję tej trójki dzieci, widzę również twoją Esencję, magu. Masz w sobie moc, 
ogromną moc, nad tobą zaś niczym mroczny całun zwiesza się obietnica jeszcze potężniejszych 
mocy.
— Ach — mruknął Sowartus. — Jak na dziecię Czeluści jest wyjątkowo bystry. A więc 
zrozumiałeś, ile korzyści może wyniknąć dla ciebie z sumiennego wykonywania moich rozkazów 
i unikania mego gniewu?
— Tak. Czarne Dusze mają z ludźmi różne układy i na wiele im pozwalają. Mógłbyś uczynić 
tak, jak zapowiedziałeś. Będę ci służył. Nie mam zamiaru spędzić dziesięciu tysięcy lat 
zagrzebany w czarnym mule na dnie morza Vilayet.
— Jesteś mądry jak na prostego demona — rzekł Sowartus. — Kiedy przybędę do Piekła, by 
objąć w nim rządy — za parę tysięcy lat, kiedy już znudzi mi się władanie tym światem — może 
będzie mi potrzebny roztropny pomocnik — na przykład ktoś taki jak ty. Zastanów się nad tym. 
Postaraj się służyć mi najlepiej jak umiesz. I rób zawsze to, co ci każę — przesunął szczupłą 
dłonią po spiczastej bródce. — Póki co, rozkazuję ci odejść. Wypełnij swoją misję i wracaj 
szybko.
Demon zebrał się w sobie.
— Słyszę, o panie — powiedział. — I jestem posłuszny.
Gigantyczne mięśnie napięły się jak postronki, gdy nieludzki stwór przykucnął, szykując się 
do skoku. Gdy dał susa, wilgotne wnętrze komnaty rozświetlił kolejny fioletowo–żółty błysk. 
Kiedy przygasł, Djawula już nie było. Tylko w miejscu gdzie stał, na kamiennej posadzce 
pozostało po nim kilka błotnistych, cuchnących kałuż.
Sowartus ponownie wybuchnął śmiechem i spojrzał na trójkę dzieci. Niedługo dostanie 
Czwarte i wtedy zjednoczy energie, które zawierało w sobie każde z nich. A potem… Ach, 
potem przejmie kontrolę nad Czterema Żywiołami i to nie tylko nad undynami i demonami 
wiatrów, nie tylko nad ogniem i salamandrami, nie tylko nad półwhelfami. Nie, kiedy wreszcie 
będzie miał już całą Czwórkę, stworzy i wypuści Istotę Mocy, kreaturę tak przerażającą, że nawet 
sam Set o Czarnej Duszy będzie musiał okazać respekt.
Sowartus odwrócił się energicznie, zamiatając posadzkę połą czarnej jedwabnej szaty. Był 
najpotężniejszym magiem Czarnego Kwadratu, jeśli nie liczyć Hogistuma, i pozostanie nim już 
na zawsze!
Hogistum starał się nie dopuścić do zdobycia przez Sowartusa Mocy i dlatego zdecydował się 
ją ukryć. Starzec zaczarował dziewicę, a następnie uczynił ją brzemienną. Dziewica urodziła 
czworaczki, a każde z dzieci zawierało w sobie linię Mocy odpowiadającą jednemu Żywiołowi. 
Po urodzeniu zostały rozdzielone i rozesłane w różne strony, aby znalazły się jak najdalej od 
Sowartusa.
Szukał ich trzynaście długich lat, a czyniąc to studiował wiedzę tajemną, aby pogłębić swoje 
umiejętności. Podróżował do najdalszych zakątków świata w poszukiwaniu dzieci i wiedzy.
W leżących daleko na wschodzie dżunglach Khitaju miał do czynienia z żółtoskórymi magami 
o beznamiętnych twarzach. W zniszczonych świątyniach Stygii poznał tajniki magii Czarnego 
Kręgu.
Czarnoksiężnik widział również na własne oczy monstrum o szmaragdowej skórze i 
zniekształconej, słoniowej głowie zamknięte w wieży Yary w Zamorańskim Mieście Złodziei, 
Arenjum. Dobrze przyswoił sobie wiedzę zdobywaną podczas tych długich wędrówek. Nawet 
bez mocy Czworga, Sowartus dysponował sporą potęgą. W całej Koryntii nie było maga, który 
mógłby mu sprostać. Ale to mu, rzecz jasna, nie wystarczało, nie, gdy w grę wchodziła Moc, 
dzięki której mógł zdobyć władzę nad całym światem.
Sowartus uśmiechał się wychodząc z komnaty i długim, mrocznym korytarzem podążając w 
kierunku głównej sali Zamczyska Slott. Gdy szedł, szczury z piskiem pierzchały w mrok, a pająki 
wspinały się jak najwyżej po swoich pajęczynach.
Hogistum nie żył otruty przez Sowartusa, a plan nieżyjącego czarnoksiężnika był dziś już 
tylko wspomnieniem. Sowartus odnalazł dzieci i miał je wszystkie — z wyjątkiem jednego — w 
swoich rękach. Wydał majątek, by zdobyć tę trójkę. Jego słudzy odnaleźli je w Turanie, Ophirze i 
Poitain. To doprawdy ironia losu, że, ostatnie zostało ukryte w Koryntii, prawie o rzut kamieniem 
od jego zamku!
Miał zatem troje z czworga dzieci, a ciała śmiertelników, którzy pomagali bądź wiedzieli o 
jego poszukiwaniach, zostały rzucone na pożarcie rybom czy innym, bardziej osobliwym 
wodnym stworom lub, jak w kilku przypadkach, gniły w odludnych miejscach, gdzie nikt ich 
nigdy nie odnajdzie. Kiedy demon dostarczy mu Czwartą, jego triumf będzie niezaprzeczalny i 
pełny. Szkoda, że Starzec tego nie dożył. Sowartus chciał, aby był świadkiem jego ostatecznego 
zwycięstwa.
Być może zdecyduje się go wskrzesić. Będzie miał taką moc. Tak, to byłby niezły żart, 
wskrzesić starego maga, choćby tylko na chwilę, by ponapawać się jego porażką i własnym 
sukcesem.
Zarechotał głośno na tę myśl. Tak, na Seta, tak właśnie uczyni! Człowiek, który sprowadził z 
Szarych Krain zamordowanego ojca, nie może być przecież byle kim.

I

W nie mającym nazwy siole w górach Karpasz, u stóp przełęczy łączącej Zamorę z Koryntią 
znajdowała się smętna, zapuszczona gospoda. Właśnie w stronę tej walącej się, zrujnowanej 
oberży jechał wysoki, muskularny młodzieniec dosiadający potężnego ogiera pełnej krwi. Na 
grzbiecie wierzchowca tkwiło wyborne siodło i egzotyczne, jedwabne derki, a wykonane ze 
srebra uchwyty cugli były rzeźbione w kształty żurawi i ropuch.
Nie ulegało wątpliwości, iż rumak ten był własnością człowieka zamożnego.
Jeździec wszelako odziany był w stary skórzany kaftan. Nie miał na sobie kolczugi ani hełmu, 
a krótkie bryczesy, pomimo iż miękkie i luźne, pokryte były plamami potu i powycierane. Grubo 
tkana peleryna była na brzegach mocno postrzępiona. Do ramienia młodzian miał przypiętą 
pochewkę, w której tkwił długi sztylet, a u boku zwieszał się długi prosty miecz z rękojeścią 
obleczoną wytartą, niewyszukaną owijką, tkwiący w jeszcze mniej rzucającej się w oczy, 
pozbawionej ozdób skórzanej pochwie.
Wieczorny wiatr zmierzwił długie czarne włosy młodego olbrzyma, a jego głęboko osadzone 
oczy rzucały gorejący blask, zupełnie jakby gdzieś tam, w ich wnętrzu płonęły dwa bliźniacze 
błękitne ogniki. Młodzieniec nazywał się Conan, pochodził z Cymmerii, a jeżeli był ktoś, kto 
zwrócił uwagę na kontrast pomiędzy wierzchowcem a jego jeźdźcem, gdy owa para dotarła do 
gospody, to najwyraźniej nie miał dość odwagi, by powiedzieć to głośno.
Przy wejściu do oberży, która podobnie jak osada nie miała nazwy, stał niespełna 
dziesięcioletni chłopak. Mężczyzna zeskoczył z końskiego grzbietu i zmierzył malca wzrokiem.
— Ej, chłopcze, macie tu gdzieś stajnię?
— Mamy — zlustrował Conana od stóp do głów. — Dla tych, którzy mają czym zapłacić.
Taksujące spojrzenie chłopaka rozbawiło Conana. Roześmiał się i sięgnąwszy do sakiewki 
przy pasie, wyjął małą srebrną monetę i rzucił mu. Chłopak zwinnie pochwycił ją w powietrzu i 
wyszczerzył się do Cymmerianina.
— O Mitro! Za to będziecie mogli mieć prawie całą stajnię na własność!
— Wystarczy obrok i oporządzenie mojego wierzchowca — rzekł Conan. — A jeśli rano 
sierść mego rumaka będzie lśniąca, dostaniesz drugą taką monetę!
— Będzie lśniła jaśniej niż słońce! — obiecał chłopak. Podskoczył, by schwycić rzucone mu 
cugle.
— Zaczekaj — rozkazał Conan. Zdjął z końskiego grzbietu dwa ciężkie worki, starając się 
przy tym, by nie zabrzęczały znajdujące się wewnątrz złote monety. Te worki będą nocą 
bezpieczniejsze z nim niż w jakiejś zatęchłej stajni. Conan znał się na złodziejach, bo przecież 
sam nim był.
Popatrzył chwilę, jak chłopak odprowadza jego konia, po czym wszedł do gospody.
Wewnątrz oberża nie prezentowała się lepiej niż na zewnątrz. Główne pomieszczenie było 
brudne i tonęło w kłębach dymu wydobywającego się z osmolonego kominka płonącego przy 
przeciwległej ścianie. Nie było tu ani jednego okna. Światło dostawało się do środka przez szpary 
w niskim dachu, natomiast innym jego źródłem były kopcące olejowe lampki stojące na trzech 
topornie ciosanych drewnianych stołach.
Grubas w poplamionym fartuchu przydreptał do Conana i uśmiechnął się ukazując 
poczerniałe, przegniłe zęby.
— Dobry wieczór, panie. Czym mogę wam służyć?
Conan rozejrzał się. W gospodzie było dziesięć osób, o wyglądzie w pełni pasującym do tego 
miejsca. Byli tu, naturalnie, śniadolicy Zamorańczycy, dwóch niskich, skośnookich mężczyzn 
wyglądających na Hyrkańczyków, para smutnookich i znużonych kobiet, w wytartych 
pantalonach, trudniących się najstarszym zawodem świata. Oraz siedzący na stołku niski, okrągły 
mężczyzna o szpakowatych włosach, który patrzył na Conana jak jastrząb na węża.
Cymmerianin zwrócił się do oberżysty:
— Czy w tej spelunie można dostać chleb, który nie będzie porośnięty grubą na palec warstwą 
pleśni? I wino co nie smakuje jak ocet?
— Naturalnie, panie…
— I pokój żeby przenocować? — przerwał Conan i dodał: — Z drzwiami i zasuwą.
— Mitra pobłogosławił mój przybytek rzeczami, których poszukujecie, panie — rzekł gruby 
oberżysta i ponownie obnażył w uśmiechu zepsute zęby.
Conan chrząknął.
— A zatem podaj mi posiłek i zobaczymy, czy błogosławieństwa Mitry odnoszą się również 
do twego kucharza. Aha, i wino, ale najlepsze!
Mężczyzna łypnął na Conana spode łba, ale nim zdążył cokolwiek powiedzieć, barczysty 
młodzian rzucił mu monetę. Oczy tłuściocha rozszerzyły się, gdy ujrzał żółty błysk krążka, który 
śmignął w powietrzu. Schwycił monety w locie szybciej niż sokół chwyta drozda, po czym 
ostrożnie rozchylił palce, aby ukryć monetę przed ciekawskimi spojrzeniami pozostałych gości. 
Blasku złota nie zdołał jednak zgasić.
— Złoto! — w szepcie grubasa zabrzmiały chciwość, żądza i służalczość.
Przez chwilę sprawiał wrażenie, jakby chciał ugryźć monetę, by sprawdzić czystość złota, ale 
najwyraźniej przypomniał sobie, w jakim stanie są jego zęby, więc tylko zważył ją w ręku. 
Zacisnął palce wokół złotego krążka i powiódł wzrokiem po twarzach gości, a gdy to czynił, 
wyglądał jak zwierzę, a ściślej mówiąc, jeden z bardziej plugawych gryzoni.
Conan wybrał ten właśnie moment, aby solidnie się przeciągnąć. Skrzypnęły ścięgna i 
zatrzeszczały stawy, zatoczył barkami i rozluźnił potężne, muskularne ramiona. Ten ruch i 
towarzyszące mu dźwięki wyrwały oberżystę z wywołanego chciwością odrętwienia. Pokłonił 
się, burknął coś pod nosem i oddalił się w pośpiechu. Po chwili wrócił niosąc dzban z winem i 
kubek, który z namaszczeniem postawił na stole obok Conana.
— Posiłek zostanie przygotowany natychmiast, o panie.
Conan uśmiechnął się, doskonale zdając sobie sprawę, że wszystkie zebrane w oberży typy 
spod ciemnej gwiazdy wpatrywały się teraz w niego jak w obraz. Nie zwracając uwagi na kubek, 
sięgnął po dzban i uniósł go nad głową. Struga cienkiego czerwonego wina miała gorzkawy 
posmak, ale była dość chłodna. Po trzykroć Conan napełnił usta i przełknął, zanim opuścił 
naczynie, by zaczerpnąć oddechu. Ponownie się przeciągnął, a jego mięśnie zatańczyły jak 
ujarzmione bestie pod ogorzałą skórą, po czym usiadł na topornej ławie przy stole.
Pozostali goście gospody zajęli się na powrót swoimi sprawami. Z wyjątkiem korpulentnego 
mężczyzny, który kątem oka nadal przyglądał się olbrzymowi.
W chwilę później zjawił się oberżysta niosąc drewnianą michę z połciem parującej wołowiny. 
Mięso było grube jak dłoń Conana i bardzo lekko opieczone, tak że praktycznie ociekało krwią, 
ale Cymmerianin nie zważał na to. Zabrał się do pałaszowania, używając ostrego jak brzytwa 
sztyletu, by odkrajać z mięsiwa pokaźne kawałki. Żuł z lubością, popijając na wpół surowe mięso 
kolejnymi strugami cienkusza. Nie był to najlepszy posiłek, jaki miał okazję spożyć, ale i nie 
najgorszy.
Kiedy dojadł wołowinę i wypił prawie całą zawartość dzbana, rozejrzał się w poszukiwaniu 
oberżysty. Ledwie odwrócił głowę, gdy szczerzący czarne resztki zębów tłuścioch pojawił się 
przy jego stoliku.
— Słucham, milordzie?
— Nie jestem żadnym milordem — rzekł Conan, syty jadłem i napitkiem. — Alem strudzony 
i chciałbym obejrzeć pokój, którym Mitra pobłogosławił ten… przybytek.
— Natychmiast.
Oberżysta wyprowadził Cymmerianina z zadymionego pomieszczenia wąskim korytarzem do 
stromych drewnianych schodów. Każdy stopień skrzypiał, kiedy stawiano na nim stopę, i 
wchodzenie na górę skojarzyło się ze skrzekiem stada żerujących kawek. Conan uśmiechnął się. 
Dobrze. Żaden złodziej nie miał szans zakraść się na piętro niepostrzeżenie.
Pokój nie wyglądał lepiej niż pomieszczenie na dole, tyle tylko że był pusty, jeśli nie liczyć 
sterty czystej słomy i szorstkiego wełnianego koca. W zewnętrznej ścianie wycięty był okrągły 
otwór — okno, przez które mogło wpływać powietrze i światło księżyca, ale za małe by 
przecisnął się człowiek.
Drzwi wyglądały na solidne, a do ich zamknięcia służyła gruba, dobrze naoliwiona zasuwa. 
Dziwne, gdyż zasuwa była najlepiej utrzymanym elementem tego pomieszczenia. Conan ruchem 
ręki odprawił oberżystę, zaryglował drzwi i cisnął pełne łupów skórzane juki w kąt, opodal sterty 
słomy.
Coś spłoszyło się słysząc brzęk monet i popiskując umknęło w mrok. Conan dobył sztyletu i 
zbliżył się do prowizorycznego posłania świdrując je czujnymi niebieskimi oczyma. Kiedy był 
gotowy, poruszył słomą.
Szczur wyskoczył spod posłania jak oparzony, ale mimo to był zbyt wolny. Conan pchnął z 
niesamowitą szybkością i trójkątne ostrze sztyletu przebiło brązowego gryzonia na wylot. Conan 
uśmiechnął się. Ten szczur nie będzie go podgryzał dzisiejszej nocy. Wstał i machnął sztyletem 
w stronę małego okna, zrzucając martwego gryzonia w gęstniejący mrok.
Potem wytarł sztylet w słomę i ułożył się do snu.

Na parę godzin przed świtem noc rozbrzmiewała osobliwym szeptem. Był tak słaby, że 
przeciętny śmiertelnik nie byłby w stanie go usłyszeć pośród rozmaitych odgłosów rozlegających 
się wewnątrz rozchwierutanej oberży. Conan obudził się jednak w mgnieniu oka, spięty i czujny. 
Odgłos, który zakłócił Cymmerianinowi sen, był cichy, lecz złowróżbny, młodzieniec bowiem 
rozpoznał go jako zgrzyt metalu o metal. Tylko człowiek używał przedmiotów z żelaza lub 
brązu, a człowiek o tej godzinie oznaczał niebezpieczeństwo.
Przez otwór w ścianie do pokoju wpływało słabe światło księżyca i gwiazd. Nawet kot miałby 
problemy z poruszaniem się w tych warunkach, ale wzrok Cymmerianina był ostrzejszy niż 
większości ludzi. Rozejrzał się po pokoju i jego spojrzenie padło na źródło tajemniczego 
dźwięku.
W bladej poświacie Conan ujrzał cienki drut wsuwający się między drzwi a framugę, wygięty 
tak, aby mógł uchwycić dobrze naoliwiony rygiel.
Przez moment Conan poczuł, jak jeżą mu się włosy na karku. Żaden zrodzony z kobiety 
mężczyzna nie wspiął się po schodach, po których on wchodził wcześniej! Mógł się o to założyć.
Sięgnął po miecz.
Naoliwiony rygiel odskoczył nagle i drzwi otworzyły się do wewnątrz. Trzej mężczyźni 
wpadli do pokoju. Każdy z nich trzymał w dłoni sztylet. Conan poderwał się i rzucił na 
skrytobójców. Jeśli sądzili, że zamordują śpiącego, srodze się omylili, bowiem ich oczom ukazał 
się szarżujący barbarzyńca.
Pierwszy z zabójców został przeszyty na wylot, nim dojrzał grożące mu śmiertelne 
niebezpieczeństwo. Conan wyszarpnął miecz, a bandyta charcząc runął na ziemię w konwulsjach. 
Cymmerianin błyskawicznie zamachnął się potężnym ostrzem z siłą, jaką dysponują jedynie 
najmocarniejsi z ludzi. Drugi zabójca odwrócił się nieznacznie, unosząc obronnym gestem 
sztylet, ale na próżno. Trysnęły skry, gdy miecz trafił w sztylet i odbił go niczym piórko. Ostrze 
Conana pogrążyło się w boku rabusia, rozcinając żebra i organy wewnętrzne, a mężczyzna 
wydawszy ostatni, przedśmiertny okrzyk runął i znieruchomiał na brudnej drewnianej podłodze.
Trzeci opryszek wycofał się pośpiesznie do ciasnego korytarza. Oblicze zabójcy wykrzywił 
strach. Ściana korytarza pocałowała plecy niedoszłego skrytobójcy. Mężczyzna rozejrzał się 
gorączkowo w lewo i w prawo, ale najwyraźniej domyślił się, że gdyby spróbował uciec, 
rozjuszony olbrzym dopadłby go w mgnieniu oka. Zmienił uchwyt na rękojeści sztyletu, 
trzymając go jak miecz i dźgnął, mierząc w pierś Conana. W tej samej chwili od schodów 
dobiegła kakofonia skrzypiących kroków.
Migoczące świece wysyłały smugi żółtawego światła przed niosącymi je ludźmi. Conan nie 
oderwał jednak uwagi od uzbrojonego w sztylet złodzieja, aczkolwiek ten ostatni najwyraźniej 
musiał być innego zdania. Rzucił się na Conana zamierzając zdradziecko zatopić ostrze w kroczu 
Cymmerianina. Conan odskoczył zwinnie i niewiarygodnie szybko, jak na człowieka tak potężnej 
postury, po czym wznosząc miecz w górę, ciął pionowo w dół. Ostrze dosięgło czaszki złodzieja 
i rozpołowiło ją jak kucharz melon. Mózg i krew zbryzgały ściany korytarza oświetlonego 
blaskiem świec trzymanych przez oberżystę i korpulentnego mężczyznę, którego Cymmerianin 
widział wcześniej w głównej izbie.
Conan skierował w ich stronę ociekający szkarłatem koniec miecza mierząc w serce 
oberżysty. Ten zbladł jak śnieg, a jego czoło zlało się potem.
— P–p–proszę was, panie. Oszczędźcie mnie. Mam r–r–ro–dzinę!
Conan zmierzył go wzrokiem, a jego oczy pałały jak dwa gorejące błękitne węgle. Wreszcie 
się odwrócił spoglądając na doczesne szczątki ludzi, którzy zakłuliby go sztyletami, gdyby 
okazał się mniej czujny.
— Kim były te ścierwa? — spytał wskazując końcem miecza leżące najbliżej zwłoki.
— N–n–nie znam ich, panie — wykrztusił oberżysta. Pot spływał zeń tłustymi, lepkimi 
kroplami i skapywał na podłogę u jego bosych stóp.
Tym razem odezwał się niski grubasek:
— Wyglądają na zamorańskich rzezimieszków. Zjawili się dzisiaj w gospodzie tuż przed 
wami.
Conan spojrzał na niego.
— Zowią mnie Conanem z Cymmerii, a ostatnio z Shadizar. A coś ty za jeden?
— Jestem Loganaro, przyjacielu, kupiec z Mornstandinos w Koryntii. Wracam tam po wizycie 
w Koth, gdzie załatwiałem interesy.
Conan pokiwał głową i przeniósł wzrok na oberżystę.
— Jak to się stało, że te sępy zakradły się do mego pokoju? Gadaj, właścicielu tej przeklętej 
przez Mitrę psiarni! Na pewno nie tymi schodami.
— Racja, panie. Na drugim końcu korytarza są jeszcze jedne schody. L–l–lepsze…
— Tak. A teraz wyjaśnij mi, dlaczego rygiel jest tak dobrze naoliwiony.
— R–r–rygiel? Został niedawno założony, panie. Na pewno naoliwił go rzemieślnik. — 
Oberżysta przełknął ślinę i pokiwał głową jak marionetka, której obluzowano sznurki. — Tak, na 
pewno tak było. Rzemieślnik musiał to zrobić.
Conan pokręcił głową.
— Zmyślna historyjka. Chyba poszukam tego rzemieślnika i sam go zapytam.
Oblicze oberżysty spopielało.
— A–a–ale jego nie ma już w naszej osadzie. On… ee… wyjechał do T–t–turanu.
Conan splunął na podłogę i otarł miecz w połę postrzępionego płaszcza zabitego rzezimieszka, 
po czym obejrzał ostrze w poszukiwaniu szczerb. Nie zauważył nowych śladów. Sztylet złodzieja 
musiał być wykonany z marnej stali. Cymmerianin podniósł się szybko i pochylił nad 
dygoczącym oberżystą.
— Wynieś te śmieci z mojego pokoju, ale już! — rozkazał. — Zamierzam powrócić do 
przerwanej drzemki.
— Zamierzacie spać? — Tłuścioch wydawał się przerażony słowami Cymmerianina.
— A niby czemu nie? Kur jeszcze nie zapiał, a czuję się nieco strudzony. Pospiesz się, to 
może zapomnę o tym natłuszczonym ryglu.

Conan uśmiechał się pałaszując przyniesione przez oberżystę śniadanie. Jadło było gorące i 
smakowite. Gdyby czknął, właściciel pewnie przybiegłby w te pędy dopytując się, czym może 
mu służyć.
Pod koniec posiłku do Conana podszedł niski kupiec.
— Czy wybieracie się może na zachód? — zapytał.
— Tak. Do Nemedii — odparł Cymmerianin.
— A więc będziecie przejeżdżać przez Nawiedzoną Przełęcz.
— Nawiedzoną Przełęcz?
Kupiec uśmiechnął się.
— Bez wątpienia nazwano ją tak, aby wystraszyć dzieci. Wiatr śpiewa tam osobliwe pieśni 
pośród skał. Natrafiając na pewne szczeliny może wydawać dźwięki, które niejednemu 
śmiałkowi do reszty odebrałyby odwagę.
Conan wybuchnął śmiechem i przełknął ostatni kawałek świeżego chleba, pozostałość trzech 
bochenków, jakie przyniósł mu oberżysta. Popił pieczywo rykiem wina.
— W krainie, skąd pochodzę, znamy takie wietrzne flety — rzekł Conan. — W Cymmerii 
nawet małe dzieci nie lękają się takich odgłosów, a co dopiero mówić o wojowniku.
Loganaro wzruszył ramionami.
— Przy przełęczy jest również jezioro o nazwie Spokesjo. Powiadają, że jest ono nawiedzone.
— A z jego fal wypływają ryby, które opluwają nieostrożnych wędrowców? — Conan 
roześmiał się z własnego dowcipu.
Oblicze kupca spoważniało.
— Nie, w odmętach tego jeziora nie ma ryb. O istotach, jakie tam żyją, lepiej nie mówić na 
głos. Powiem tylko, że lepiej wystrzegać się brzegów wód, w których one zamieszkują.
— Wędruję z Koryntii do Nemedii i przejdę przez tę przełęcz, nie bacząc na dziwne odgłosy 
czy bajanie starych bab — prychnął Conan.
Loganaro uśmiechnął się.
— Dzielny z was człowiek. Tak się składa, że również wracam w rodzinne strony tą drogą. 
Może miałbyś ochotę na wędrówkę we dwóch?
Conan pokręcił głową.
— Nie, kupcze. Podróżuje mi się lepiej, gdy podróżuję sam. Kupiec wzruszył ramionami.
— Jak sobie życzysz. Tak czy inaczej, będę podążał za lub przed tobą. Nie przestrasz się, gdy 
zauważysz mnie na szlaku.
— Potrzeba do tego czegoś więcej niż samotnego kupca. Niski mężczyzna pokiwał głową i 
zamilkł, ale rozbawienie, jakie malowało się na jego twarzy, ani trochę nie przypadło Conanowi 
do gustu. Zupełnie jakby kupiec ukrywał przed Cymmerianinem jakąś posępną i mroczną 
tajemnicę.

II

Śnieg jak gruby, puszysty koc okrył kamienie otaczające przełęcz. W mroźnym powietrzu 
unosiła się mgiełka oddechów podążających wzdłuż szlaku wierzchowca i jego jeźdźca. Conan 
nie zwracał uwagi na chłód, jedynie otulił się mocniej futrzanym płaszczem.
Wierzchowiec piął się wolno pod górę wąską ścieżką. Wiatru prawie nie było, ale 
Cymmerianin słyszał odległe zawodzenie powietrza dochodzące z jakiegoś odległego miejsca. 
Uśmiechnął się. Wietrzne flety mogą przerazić tchórza, ale nie Cymmerianina. Powolnemu tup, 
tup, tup końskich kopyt towarzyszyło słabe echo wiatru nucącego posępne melodie.
Z przełęczy Conan ujrzał powierzchnię niewielkiego jeziora, o którym mu mówiono. Pokręcił 
głową, a jego gęsta czupryna zafalowała nieznacznie. Tafla jeziora od brzegu do brzegu skuta 
była lodem, a Conan mógł postawić połowę złota, jakie miał w jukach, że pokrywa lodu była 
równie gruba jak jego umięśnione udo. Mało prawdopodobne, aby jakieś złe duchy mogły 
wynurzyć się z tego jeziora.
Szlak wiódł w odległości kilku jardów od brzegu zamarzniętego jeziora.
Koń szedł niespiesznie, a jego miękkie, powolne ruchy usypiały Conana. W połowie 
szerokości jeziora wierzchowiec zatrzymał się nagle i obrócił łeb w bok ku skutej lodem tafli. 
Conan również się obejrzał, ale niczego nie zauważył. Wbił pięty w boki rumaka.
— Jazda — mruknął.
Wierzchowiec zarżał i potrząsnął łbem. Nagle parsknął i zaczął oddalać się od brzegu.
— Ty tępy, pociągowy kucu! — warknął Conan i silniej uderzył konia piętami. — Jak nie 
ruszysz się z miejsca, to jeszcze dziś wieczorem suto napcham brzuch koniną!
W tej samej chwili rozległ się przenikliwy trzask. Cymmerianin odwrócił wzrok od 
krnąbrnego wierzchowca i spojrzał na jezioro. Na powierzchni lodu pojawiło się długie 
pęknięcie, tuż obok niego drugie i nieco dalej trzecie. Zupełnie jakby coś usiłowało wydostać się 
spod lodu.
Tafla zamarzniętego jeziora pękła, a odłamki lodu wielkości ludzkiej głowy posypały się na 
wszystkie strony. Każda z wyłażących z lodowatych odmętów istot nie była większa do 
człowieka, ale wyglądem przypominała wielką małpę. Wszystkie były śnieżnobiałe i w ogóle nie 
miały twarzy. W miejscu ust, nozdrzy oraz oczu połyskiwała płaska, gładka jak polerowany 
kryształ powierzchnia. Na brzeg wypełzło dwanaście takich stworów i natychmiast zaczęło biec.
W pierwszej chwili Conan sądził, że coś je ściga i stwory nie są nim zainteresowane, bowiem 
pędziły w przeciwnym kierunku, oddalając się od niego. I dopiero po chwili Cymmerianin zdał 
sobie sprawę, że owe istoty odcinały mu drogę ucieczki!
Conan z całej siły wbił pięty w boki wierzchowca, a potem jedną ręką trzasnął zwierzę w zad, 
usiłując zmusić zwierzę do ucieczki. Wierzchowiec był jednak sparaliżowany ze strachu. Stanął 
dęba i wierzgnął, próbując zrzucić jeźdźca. Conan ścisnął boki rumaka kolanami i tylko jego 
potężna siła pomogła mu w utrzymaniu się w siodle.
Rumak przestał wierzgać i nagle zastygł w bezruchu, jak skamieniały. Białe potwory 
powłócząc nogami szły w jego kierunku, wyciągając przed siebie szponiaste łapy.
Do Gehanny z koniem! Conan zeskoczył z siodła i jeszcze w powietrzu dobył z pochwy 
miecz. Wylądował pewnie i natychmiast zaatakował monstra znajdujące się najbliżej niego. 
Ostrze odrąbało dłoń jednej z lodowatych bestii. W mroźnym ciele nie krążyła jednak krew. Z 
kikuta lodowego przedramienia buchnął miast posoki strumień przejrzystego płynu 
przypominającego wodę!
Zimne palce wpiły się w ramię Conana, a gdy wojownik się odwrócił, ujrzał przed sobą 
gładkie oblicze kolejnego monstrum. Jego miecz ze świstem przeciął powietrze, a ostrze gładko i 
czysto pozbawiło wodnego potwora głowy. Stwór targnął konwulsyjnie całym ciałem i upadając 
rozluźnił uścisk. Z truchła bryznęła kolejna fontanna krystalicznego czystego płynu.
Na Croma, te plugastwa umierały dość łatwo! Ale było ich ponad dziesięć na niego jednego. 
Conan nie był straceńcem ani zapalczywym ryzykantem. Musiał się stąd wydostać, przebić przez 
ciżbę upiornych wrogów i to, w miarę możliwości, jak najszybciej!
Jego mięśnie grały pod skórą, gdy siekł wodne monstra ostrą, bezlitosną stalą. Po trzykroć 
zimne dłonie zaciskały się na jego ciele i trzykrotnie Conan odcinał ręce napastników. Ciął, dźgał 
i rąbał zasypując zmarzniętą ziemię odłamkami i zalewając ją wodnistą posoką wypływającą z 
ciał potworów bez twarzy. Było ich wiele, ale były zbyt niezdarne w porównaniu z wirującym jak 
fryga młodzieńcem.
Conan ponownie przeszedł do natarcia i unicestwił trzy kolejne bestie. Płyn wylewający się z 
ich ciał buchał parą i zamarzał na chłodzie, podczas gdy Conan nieugięcie tańczył w koło 
wymachując dzierżoną oburącz wstęgą śmiercionośnej stali. Wiedział, że gdyby spróbował usiec 
wszystkie potwory, koniec walki mógłby być tylko jeden. Był zmęczony, miecz coraz bardziej 
ciążył mu w rękach, a wciąż jeszcze miał przed sobą osiem potworów dybiących na jego życie. 
Pora zmykać. Conan odwrócił się i pognał w tę samą stronę, skąd przyjechał.
Beznogie bestie uformowały szereg i ruszyły jego śladem. Conan uśmiechnął się tylko. 
Dobrze. Były nie dość że niezdarne, ale i za grosz nie znały się na taktyce.
Nagle zatrzymał się i obróciwszy na pięcie, natarł na sunące ku niemu potwory. Odległość 
pomiędzy nimi była zbyt duża, by mogły zaatakować go wszystkie naraz. Cymmerianin znalazł 
się naprzeciwko największego monstrum z pozostałej przy życiu grupy. Uchylił się zwinnie 
przed ciosem wielkiej jak bochen chleba pięści, płynnym ruchem uniósł miecz nad głową i z 
impetem opuścił go w dół. Pradawna stal odrąbała nogę monstrum od korpusu. Wodny potwór 
bezgłośnie runął na ziemię, blokując Conanowi odwrót. Młodzieniec rzucił się w stronę, w którą 
zmierzał, zanim go zaatakowano. Gdyby jeszcze mógł odzyskać swego rumaka!
Przeraźliwe rżenie sprawiło, iż zatrzymał się momentalnie. Odwrócił się i ujrzał, jak kilka 
śnieżnobiałych istot ciągnie jego wierzchowca w kierunku ziejącej szczeliny w lodzie. Z wody 
wyłaniały się kolejne istoty, przytrzymując i unieruchamiając rozszalałe zwierzę. Musiało ich być 
tam teraz około dwudziestu. Połowa zajęła się koniem, podczas gdy reszta ruszyła w kierunku 
Conana.
Jego wierzchowiec, prowiant i łupy miały znaleźć się na dnie jeziora Spokesjo! Conan rzucił 
się naprzód unosząc miecz nad głową. Na moment gniew zaćmił mu umysł. Szybko się 
opamiętał. Stanął. Żaden rumak nie był wart, by za niego umierać. Było tysiące wierzchowców i 
wielu bogaczy, których będzie mógł ograbić ze złota, jeśli tylko zostanie przy życiu.
— Niech was Crom przeklnie! — zakrzyknął do przezroczystych jak kryształ, pozbawionych 
krwi potworów, po czym odwrócił się i czym prędzej pobiegł przed siebie.

Na drodze prowadzącej w dół od przełęczy Conan dostrzegł w oddali samotną postać. Choć 
przyspieszył i jego chód przeszedł w trucht, a potem w bieg, tajemnicza sylwetka nie przybliżyła 
się do niego ani trochę. Zawołał, ale nie uzyskał odpowiedzi. Jeździec nie zatrzymał się.
Czy mógł to być kupiec, którego spotkał wcześniej w tej psiarni, noszącej dumne miano 
gospody? A jeżeli tak, dlaczego tak zależało mu na utrzymaniu między nimi dwoma sporego 
dystansu? Przeklinając wodnych napastników, którzy utopili mu konia, Conan ruszył dalej.
Po dniu żmudnego marszu Conan ujrzał w oddali Mornstandinos, pierwsze miasto Koryntii 
jakie miał okazję oglądać.
Fakt, że nie było w nim strzelistych wież ani smukłych iglic jak w urokliwym Shadizar czy 
Arenjun, ale otaczał je wysoki mur, a budynków, pomimo iż znacznie niższych niż w większości 
miast, było całkiem sporo.
Maszerując dziarsko przed siebie Conan uświadomił sobie, że czeka go jeszcze co najmniej 
dzień drogi. Z górskiego zbocza widział rozciągającą się daleko za miastem połać mrocznej 
puszczy, a za nią coś co wyglądało na sporawą równinę. Pech chciał, że od strony miasta nie 
zmierzał ku niemu żaden wędrowiec. Gruby kupiec bez wątpienia miałby przy sobie moc 
rozmaitych smakołyków i cennych precjozów, którymi Conan skwapliwie by się zaopiekował.
Oprócz miecza, sztyletu oraz odzienia Cymmerianin miał jedynie małą sakiewkę z paroma 
miedziakami, których starczyłoby na nie więcej niż jeden posiłek i kilka kubków cierpkiego 
wina. Niemiła to perspektywa, ale nie miał wyboru. Dotąd już niejednokrotnie przychodziło mu 
zacisnąć pasa. Miał przed sobą miasto, a dopóki nie dotrze do jego bram, muszą wystarczyć 
jadalne korzonki popijane wodą ze strumieni.
Conan ze stoickim spokojem maszerował naprzód.

Loganaro oszacował, że wyprzedził wysokiego barbarzyńcę o dobrą godzinę, głównie dzięki 
temu, że zmusił swego wierzchowca do morderczego galopu. Zwierzę było zlane potem, ale to 
nie miało większego znaczenia. Najważniejsze było, aby Loganaro zdążył rozmówić się z 
jednym ze swoich zwierzchników. A właściwie ze zwierzchniczką.
Podczas gdy koń skubał trawę przy drodze, mężczyzna rozpoczął przygotowania do rozmowy 
na odległość. Loganaro wyjął spomiędzy fałd szaty krótki, szeroki sztylet i ścisnął go mocno w 
prawej dłoni. Podwijając lewy rękaw obnażył przedramię pokryte wąskimi bliznami. Niektóre 
były stare, wyblakłe od słońca i prawie niewidoczne. Inne wyglądały na świeże, a ich barwy 
oscylowały od krwistoczerwonej po bladoróżową. Loganaro wybrał miejsce pomiędzy dwiema 
świeższymi bliznami i przytknął czubek ostrza do skóry. Zagryzając zęby zagłębił ostrze w ciele.
Popłynęła krew, gdy przeciągnął ostrze ku dołowi, znacząc ogorzałe ciało cienką strużką 
żywego rubinowego płynu. Poczuł ból, konieczny jednak przy realizacji zaklęcia. Gdy sztylet 
zakończył swe dzieło, Loganaro odłożył go na bok i przytknął do rany wskazujący palec. 
Umoczył palec we krwi, po czym uniósł go do góry i wypowiedział dobrze wyuczone słowa:
— Hematus cephil augmentum sichtus.
To rzekłszy, Loganaro krwią nakreślił na kamieniu trzy tajemne symbole kończące zaklęcie. 
Jeden oznaczający niego samego i podwójną krzywą — znak jego zwierzchniczki. Potem musiał 
już tylko czekać.
Minęło pięć minut, które dołączyły do niezliczonych zastępów minionego czasu przed nimi. 
Kiedy rozpoczęła się szósta minuta, Loganaro usłyszał kobiecy głos:
— DLACZEGO MNIE WEZWAŁEŚ?
— O pani, być może udało mi się odnaleźć to, czego szukałaś — odpowiedział w pustkę przed 
sobą.
— SZUKAŁAM WIELU RZECZY, INSECTUM MINOR. CO KONKRETNIE ZDOŁAŁEŚ 
ODNALEŹĆ?
— To, co pomoże ci w zakończeniu ceremonii. Ożywienia twojego hebanowego simulacrum, 
księcia Lancy.
— WIELU OFEROWAŁO MI TEN OSTATNI SKŁADNIK, SŁUGO. ŻADNEMU SIĘ NIE 
UDAŁO.
— Ale chyba nie tym razem, pani. Wiedziałem, jak ten mężczyzna usiekł trzech 
doświadczonych zabójców i uczynił to z taką łatwością, jak ociera się usta z wina. Co więcej, 
cało i zdrowo przeszedł przez Nawiedzoną Przełęcz.
— SZCZĘŚLIWY TO CZŁEK, KTÓRY WĘDRUJE, GDY UNDINY POGRĄŻONE SĄ WE 
ŚNIE.
— Nie, pani, istoty z otchłani lodowego jeziora wcale nie spały. Wyszły całą gromadą na 
brzeg i usiłowały wciągnąć tego śmiertelnika w mroczne odmęty. Zabił wiele z nich. Porwały mu 
konia i przez moment sądziłem, że podąży za nimi w głębinę, aby uratować wierzchowca.
— UCZYNIŁ TO WSZYSTKO BEZ NICZYJEJ POMOCY?
— Właśnie. Pomyślałem, że najlepiej będzie, jak mnie nie zobaczy.
— NIE WĄTPIĘ. NIGDY NIE UWAŻAŁAM CIĘ ZA KANDYDATA MOGĄCEGO 
DOPOMÓC MI W OŻYWIENIU KSIĘCIA. ALE MUSZĘ PRZYZNAĆ, ŻE TEN 
MĘŻCZYZNA MNIE ZAINTERESOWAŁ. OBSERWUJ GO. W SWOIM CZASIE 
SKONTAKTUJĘ SIĘ Z TOBĄ I POWIEM, CO MASZ ZROBIĆ.
— A moja nagroda…?
— NIE LĘKAJ SIĘ, SŁUGO. OTRZYMASZ SWOJE ZŁOTO, JEŚLI SERCE TEGO 
MĘŻCZYZNY OKAŻE SIĘ DOSTATECZNIE DZIELNE. SŁOWO WIEDŹMY DJUWULI 
MA MOC WIĄŻĄCĄ.
— Nigdy w to nie wątpiłem, o pani.
— CZY TEN MĘŻCZYZNA MA JAKIEŚ IMIĘ?
— Zowie się Conan, pani. To barbarzyńca z Cymmerii.

W swojej rezydencji w Mornstandinos Djuwula przerwała magiczne połączenie z Loganaro i 
odsunęła się od lustra z polerowanej stali, które ogniskowało jej mistyczne moce. Przyjrzała się 
sobie. Ognistowłosa trzydziestoletnia kobieta, wyglądająca dziesięć lat młodziej, odpowiedziała 
jej uśmiechem. Pod cienkim jedwabiem widać było krągłość piersi i bioder, z całą pewnością 
znających najskrytsze tajniki rozkoszy. Odbicie wiedźmy uśmiechało się znacząco, jak gdyby 
lustro odbijało również jej myśli i odczucia. Żaden mężczyzna zrodzony z kobiety nie mógł 
dorównać Djuwuli w sztuce miłosnej. Wielu próbowało i żadnemu się nie udało.
Wiedząc, że nigdy żaden śmiertelnik nie zdoła sprostać jej wymaganiom, Djuwula 
postanowiła stworzyć męski ersatz–simulacrum, który mógłby ją zaspokoić.
Realizacja owego zamierzenia była dość prosta. W tej kwestii talent magiczny był szczególnie 
potężny. Niestety, trudno było uzyskać niektóre z komponentów potrzebnych do ukończenia jej 
dzieła.
Hebanowy Książę Lancy spoczywał zimny i sztywny w łożnicy wiedźmy. Nie mógł ożyć bez 
ostatniego, najważniejszego skądinąd składnika — świeżego serca prawdziwie mężnego 
wojownika. Djuwula wypróbowała już tuziny organów, ale żaden nie zdołał ożywić jej kochanka. 
Domniemane mężne serca zawiodły, jedno po drugim. Wiedźma była zdegustowana. Pomimo 
swej służalczości, Loganaro był godny zaufania. Być może, ale tyko być może, odnalazł w końcu 
to, czego potrzebowała. Ta myśl była warta uśmiechu, który dzieliła ze swym zwierciadłem. 
Postanowiła, że przygotuje wywary. Ot tak, na wszelki wypadek.

Wysoki mężczyzna stał obok mocno poharatanej kłody, opartej o granitową ścianę. Działo się 
to w odległym zakątku rezydencji Lempariusa — Środkowego Rzemienia Potrójnego Bicza 
Senatu, a mężczyzną owym był ni mniej, ni więcej jak sam właściciel rozległej posesji. W 
długopalcych dłoniach Lemparius dzierżył przedmiot z mosiądzu i złota przedstawiający kulę 
wewnątrz sześcianu, ale zniekształconą tak osobliwie, iż trudno to było opisać słowami. Z 
urządzenia płynął głos Loganaro rozmawiającego z wiedźmą Djuwula. Wymiana zdań nie była 
przeznaczona dla uszu Lempariusa, ale senator bynajmniej się tym nie przejął. Nasłuchiwał z 
uwagą używając „magicznego ucha” — dzieła nieżyjącego od stu lat, bezimiennego stygijskiego 
rzemieślnika.
— …zowie się Conan, pani. To barbarzyńca z Cymmerii.
Lemparius wybuchnął śmiechem, który zabrzmiał jak warkot, i przekręcił niewielką gałkę. 
Głosy grubego agenta i wiedźmy przycichły, aż w końcu umilkły zupełnie. Senator pochylił się i 
ostrożnie wsunął swe cudeńko za opartą o granitową ścianę, masywną belkę grubości człowieka. 
W kamieniu wycięta była specjalna nisza. Lemparius nie chciał, aby coś stało się z magicznym 
stygijskim pudełkiem. Było nader użyteczne i, na ile mógł to stwierdzić, unikatowe.
Gdy urządzenie znalazło się w bezpiecznym miejscu, senator odwrócił się. Wiatr zmierzwił 
jego długie jasne włosy sprawiając, że oblicze senatora emanowało jakby złocistą poświatą. Gdy 
szedł, w jego oczach odbijały się promienie słońca, a błyski te ukazywały osobliwie 
ukształtowane źrenice przywodzące na myśl bardziej drapieżnika aniżeli człowieka.
Lemparius metodycznie zaczął się rozbierać. Zdjął najpierw tunikę i jedwabną bieliznę, po 
czym sandały, aż w końcu stanął nagi na piaszczystym podwórzu, mając za sobą mur wysokości 
trojga ludzi. Był sam, tak więc nikt nie mógł ujrzeć jego nagości.
Nikt też nie zobaczył, co się stało potem.
Lemparius zaczął się przeistaczać. Kontury jego ciała zmieniły się. Skóra i mięśnie zafalowały 
niczym świeża glina pod palcami garncarza. Trzasnęły kości, chrząstki rozszczepiły się, jasne 
włosy stały się grubsze i przeistoczyły w szorstką zwierzęcą sierść. Całe jego ciało pokryło się 
nią od stóp do głów.
Oblicze Lempariusa zaczęło się zapadać. Jego nos spłaszczył się, a nozdrza poszerzyły. Usta 
rozciągnęły się, a zęby połączyły i wydłużyły w spiczaste kły.
Coś, co jeszcze przed chwilą było człowiekiem, stęknęło opadając na czworaki. Pazury 
zastąpiły paznokcie, dłonie stały się łapami. Ciało mężczyzny w jednych miejscach się skurczyło, 
w innych zaś wydłużyło, a gdy przemiana dobiegła końca, sylwetka ani trochę nie przypominała 
ludzkiej.
Istota grasująca na włościach Lempariusa, jednego z Rzemieni Potrójnego Bicza Senatu, 
pochodziła z rodu kotów. Był to Lemparius, pantera, jeden ze zmiennokształtnych.
Bestia była głodna.

III

Słońce pokonało niewielki odcinek drogi po porannym niebie, kiedy Conan dotarł do 
Mornstandinos. Błądził teraz alejkami, zaułkami i brukowanymi uliczkami, które zdawały się 
zaprojektowane przez architekta ślepego lub niespełna rozumu. Jeśli w tym labiryncie krył się 
jakiś sens, to Conan nie był w stanie go dostrzec. Tu stajnia pełna koni i cuchnącego łajna, obok 
niej świątynia z całą rzeszą mnichów przyobleczonych w powłóczyste szaty, za nią zaś 
targowisko gdzie sprzedawano owoce i pieczywo.
Barbarzyńca poczuł, że z głodu kiszki zaczynają mu grać marsza. Ruszył w stronę bazaru 
przyciągając swą muskularną sylwetką niejedno spojrzenie. Z wiklinowego kosza wyjął 
bochenek czerstwego ciemnego chleba. Stuknął weń palcem, po czym machnął chlebem przed 
nosem starej kobieciny.
— Ile? — zapytał.
— Cztery miedziaki — odparła starucha.
Conan pokręcił głową.
— Nie, stara kobieto. Nie pragnę kupić twego domu i wnucząt, tylko ten bochenek czerstwego 
chleba.
Kobieta cmoknęła z uznaniem.
— Jako że jesteś obcy, mogę się potargować. Trzy miedziaki.
— Widzisz przecież, że nie zamierzam kupić całego koszyka kamieni, które sprzedajesz jako 
chleb, tylko ten jeden bochen. — Conan znów podetknął jej chleb pod nos i skrzywił się 
znacząco.
— Chcesz oszukać ciężko pracującą starowinkę? Co mi tam, wezmę dwa miedziaki. Niech 
stracę, byłeś tylko mile wspominał nasz gościnny Klejnot Koryntii.
— Gdzie masz sztylet, starucho? To jasne, że rzezimieszek, który ukradnie moje pieniądze, 
musi potrzebować noża. Choć po namyśle wydaje mi się, że masz dostatecznie ostry język.
Kobieta ponownie zacmokała.
— Przystojny z ciebie młodzik, przypominasz mego syna. Nie będę odejmowała ci od ust tego 
miedziaka. Za jednego kupisz najlepszy chleb na całej ulicy.
— Zgoda, babko.
Conan sięgnął do sakiewki i wyjął monetę ze swych znacznie już uszczuplonych zapasów. 
Podał starej kobiecie, która z uśmiechem pokiwała głową.
— Jeszcze jedno — rzekł Conan. — Masz rację, że jestem tu obcy. Gdzie można znaleźć jakąś 
gospodę i wino, którym popiłbym najlepszy chleb na tej ulicy?
— Jest wiele takich miejsc. Wydaje mi się jednak, że ktoś, kto targuje się ze staruszką o parę 
nędznych miedziaków, nie ma zbyt wielkiego wyboru. Idąc nieco dalej tą drogą, dwa zakręty w 
prawo i jeden w lewo, trafisz na oberżę „Pod Wilczym Mlekiem”. A gdyby wędrowiec był 
cudzoziemcem nie umiejącym czytać cywilizowanych napisów, mógłby szukać nad drzwiami 
szyldu z rysunkiem wilka.
— Jakiego wilka?
— Stojącego na tylnych łapach, jak do skoku — mruknęła.
— Bądź zatem pozdrowiona, pani od pieczenia chleba. I bywaj.
Conan bez trudu odnalazł gospodę „Pod Wilczym Mlekiem” i z bochenkiem chleba pod pachą 
wmaszerował do środka. Pomimo wczesnej godziny, wewnątrz zgromadził się niemały dumek 
gości stojących przy barze bądź siedzących przy długich drewnianych stołach. Większość, sądząc 
po wyglądzie i odzieniu, stanowili miejscowi, kilka kobiet roznosiło misy z parującym jadłem, 
inne zdawały się oferować przyjemności nieco odmiennego rodzaju.
Cymmerianin znalazł sobie wolne miejsce przy końcu stołu i usiadł. Następnie rozejrzał się 
wokoło obserwując gości. Większość mężczyzn wyglądała biednie, ale najprawdopodobniej 
trudniła się uczciwymi zajęciami — bednarstwem, kowalstwem i dobrym handlem.
Po lewej Conan spostrzegł czterech mężczyzn, którzy wydali mu się podejrzani. Byli to z 
pewnością pospolici rabusie albo rzezimieszki. Najwyższy z nich był średniego wzrostu, ale 
bardzo barczysty i mocno umięśniony. Miał ciemne oczy, granatowoczarne włosy i wielki, 
haczykowaty nos przypominający ptasi dziób.
Conan widział już podobnych ludzi, w których żyłach płynęła mieszanka krwi shemickiej i 
stygjjskiej. Mężczyzna ten sprawiał wrażenie groźnego i raczej nieroztropnie było odwracać się 
do niego plecami.
Opodal tej czwórki siedziała osobliwie wyglądająca para; siwowłosy starzec noszący na 
przygarbionych barkach brzemię co najmniej sześćdziesięciu, jeśli nie siedemdziesięciu zim i 
dwunasto–, może trzynastoletnia dziewczynka.
Starzec miał na sobie długą szatę z szerokimi rękawami. Dziewczynka o kasztanowych 
włosach nosiła niebieskie pończochy, buty i krótki kaftan z wybornej skóry. Pod szerokim 
turańskim pasem zatknięty miała krótki mieczyk.
— Czym mogę wam służyć?
Conan uniósł wzrok i spojrzał na mówiącą te słowa tłustą ladacznicę odzianą w pomiętą 
suknię, pokrytą plamami zjadła i napitków. Barbarzyńca wyłuskał jeden z trzech ostatnich 
miedziaków i uniósł go w dwóch palcach do góry.
— Czy dostanę za to kubek przyzwoitego wina?
— Dostaniecie za to kubek wina. Czy będzie ono przyzwoite, raczycie osądzić sami.
— Aż tak złe, co? Zaryzykuję.
Dziewczyna oddaliła się, zabierając monetę Conana. Cymmerianin odwrócił się obserwując 
dyskretnie starca i rudą dziewczynkę. Niebawem zdał sobie sprawę, że nie tylko on się im 
przygląda. Osobliwa para wzbudziła żywe zainteresowanie również czterech osiłków, na których 
Conan zwrócił uwagę wcześniej. Nie wróżyło to dla tych pierwszych najlepiej. Nie była to 
wszakże jego sprawa.
Ponownie odwrócił wzrok w stronę korpulentnej dziewczyny, która podeszła do niego niosąc 
gliniany kubek wypełniony ciemnoczerwonym płynem. Parę kropel wina przelało się nad 
krawędzią kubka, kiedy postawiła go na stole. Nie odzywając się słowem, dziewka odeszła.
Conan spróbował wina. Nie było złe. Zdarzało mu się pijać i zarówno lepsze, jak i gorsze. 
Wystarczyło do popicia czerstwego chleba. O następny posiłek zatroszczy się później. Odłamał 
kawał i zaczął gryźć silnymi zębami. Ujdzie, stwierdził po chwili i żuł dalej wolno, rozkoszując 
się smakiem.
Opodal Haczykonosy szybkim ruchem głowy skinął w stronę starca i dziewczynki. Dwaj jego 
kompani wstali od stołu i ruszyli we wskazanym kierunku. Jeden z mężczyzn bawił się rękojeścią 
sztyletu, drugi tylko drapał się nerwowo po krzaczastej brodzie.
Conan zmarszczył brwi. Odgryzł jeszcze jeden kęs chleba.
Kiedy dwaj mężczyźni znaleźli się o kilka kroków od starca, goście siedzący przy sąsiednich 
stołach wstrzymali oddech, zaś ci przy drzwiach jęknęli głośno.
Conan powiódł wzrokiem w tamtą stronę i ujrzał mężczyzn starających się zejść czemuś z 
drogi. Nie wiedział, co było przyczyną owego poruszenia, ale wyglądało to tak, jakby silny 
powiew wiatru rozchylił młode drzewa. Gdy tłum rozstąpił się na boki, oczom barbarzyńcy 
ukazał się sprawca zamieszania.
Po usłanej trocinami podłodze maszerował pająk. Cymmerianin jeszcze nigdy nie widział 
podobnego stworzenia. Było wielkości jego pięści, pokryte gęstym włosiem i świeciło niczym 
rubinowa latarnia, a ściślej mówiąc pulsowało światłem, jak odrażające serce.
Pająk bez wahania pobiegł do stołu, przy którym siedział starzec. W okamgnieniu wspiął się 
po drewnianej nodze, po czym dał susa i wskoczył do kubka z winem, który starzec trzymał w 
pomarszczonej, sękatej dłoni. Z naczynia dobył się głośny syk, trzask i w górę uniosła się chmura 
czerwonawego dymu.
Gdy wzrok wszystkich skupił się na nim, stary człowiek uśmiechnął się spokojnie, uniósł 
kubek do ust i wypił.
Kompani Hakonosego stwierdzili nagle, że mają moc pilnych spraw do załatwienia, a co 
gorsza są już spóźnieni i dalsza zwłoka bez wątpienia nie wyjdzie im na dobre. Tak przynajmniej 
wydawało się Conanowi, gdy patrzył, jak dwaj opryszkowie na wyścigi pędzą do drzwi.
— Czary! — wymamrotał ktoś za plecami Conana.
W tej samej chwili dziewczynka siedząca obok staruszka podniosła się gwałtownie i rzuciła w 
powietrze jabłko. Jedno uderzenie serca później gładkim ruchem dobyła z pochwy swój krótki 
mieczyk i cięła nim raz i drugi, mierząc w opadający cel. Początkowo mogło wydawać się, że 
chybiła, ale bystre oczy Conana zdołały dostrzec prawdę. Barbarzyńca uśmiechnął się, zanim 
owoc rozpadł się na cztery części.
Cymmerianin odgryzł kolejny kęs chleba. Był to pokaz dla tych wszystkich, którzy owego 
ranka zdecydowali się śniadać w oberży „Pod Wilczym Mlekiem”. Starzec i dziewczynka nie 
byli bezradni, jak mogłoby się wydawać, i jeśli ktoś miał ochotę na łatwy łup, musiał poszukać 
sobie innej zdobyczy.
Hakonosy nie wyglądał na rozbawionego. Łypnął na staruszka ściskając swój kubek z winem 
tak, że zbielały kłykcie jego ciemnej dłoni.
Od drzwi znów dał się słyszeć zduszony jęk. Pojawił się drugi pająk, który tym razem 
maszerował w stronę stołu Hakonosego. Bez zbędnych ceregieli włochaty pajęczak wpełzł po 
chropowatym drewnie i wskoczył do wina mężczyzny.
Conan ryknął śmiechem.
Z okrzykiem nieartykułowanego gniewu Hakonosy poderwał się i machnąwszy dłonią na 
odlew, zrzucił kubek ze stołu. Naczynie wraz z zawartością poleciało ku twarzy Conana.
Cymmerianin odruchowo uniósł muskularne ramię, by odbić kubek w bok. Jednak pech 
chciał, że w tym właśnie ręku trzymał bochenek chleba, a raczej to co jeszcze z niego zostało. 
Kubek trafił w chleb, zalewając go winem i strącając śniadanie Conana na brudną podłogę. 
Cymmerianin patrzył ponuro, jak chleb toczy się po ziemi, pokrywając się z miejsca szarą 
powłoką kurzu i brudu.
W lepszych czasach mógłby uznać podobne zdarzenie za zabawne, zwłaszcza gdy przytrafiło 
się komuś innemu, dziś jednak Conan nie potrafił obrócić pechowego incydentu w żart. Najpierw 
stracił swego rumaka i złoto, a teraz jeszcze śniadanie. Wziął głęboki wdech, który rozpalił w 
nim wściekłość, jak wiatr podsyca żarłoczny ogień.
Hakonosy dobył miecza i ruszył do starca i dziewczynki. Dziecko dzielnie wyjęło z pochwy 
swój mieczyk i stanęło osłaniając siwowłosego maga, który na próżno usiłował przesunąć je za 
siebie.
Szeroki miecz Cymmerianina zasyczał muskając brzegi skórzanej pochwy.
— Ty plugawcze! — ryknął Conan.
Opryszek odwrócił się zaskoczony. To, co zobaczył, z pewnością go zaniepokoiło, bo okręcił 
się na pięcie usiłując unieść miecz do bloku. Jednocześnie spróbował cofnąć się o krok.
Nie udało mu się ani jedno, ani drugie. Miecz Conana trafił Hakonosego w połowie mostka, a 
szerokie na dłoń stalowe ostrze rozorało pospołu kości i tkanki, otwierając ciało mężczyzny od 
splotu słonecznego aż do krocza. Oblicze Hakonosego wykrzywił grymas szoku, gdy zwoje 
wnętrzności wypłynęły przez olbrzymi, ziejący otwór w jego ciele. Runął w tył, a jego dusza 
wyruszyła czym prędzej, by dołączyć do przodków.
Gniew Conana nie wygasł. Potężny barbarzyńca rozejrzał się wokoło w poszukiwaniu 
ostatniego bandyty. Ten jednak jakby się zapadł pod ziemię. Conan powiódł wzrokiem po 
twarzach otaczających go ludzi, ale wszyscy, jak jeden mąż, cofnęli się przed muskularnym 
osiłkiem z okrwawionym mieczem w dłoni. Wszyscy, z jednym wyjątkiem.
Dziewczynka uśmiechając się podeszła do Conana. Schowała swą broń, a gdy się zbliżyła, 
Cymmerianin stwierdził, że ledwie sięga mu do piersi. Zirytowany spojrzał na dziecko.
— No i co? — burknął.
— Dziękujemy, panie, że nas obroniłeś — miała ciepły głos. Wydawało się, że gdy tak stała 
wpatrzona w potężnego barbarzyńcę, nawet powietrze się ogrzało.
— Nie dziękujcie mi — rzekł Conan ochrypłym głosem i wciąż jeszcze zagniewany. — To 
ścierwo pozbawiło mnie śniadania. Szkoda, że nie był lepszym szermierzem, abym mógł dać mu 
taką nauczkę, na jaką sobie zasłużył. Za mało cierpiał.
Usta dziewczynki otworzyły się na kształt wielkiego O. Wnętrze gospody rozbrzmiewało 
gwarem słów.
— …widziałeś ten cios? Co za siła!
— …rozpłatał go jak kurczaka…
— …cudzoziemiec z jakiejś głuszy…
Chudy mężczyzna o zygzakowatej bliźnie przecinającej jego górną wargę, skrzydełko nosa i 
czoło, podszedł bliżej, bacznie przyglądając się mieczowi Conana. Człowiek ów nosił brudny 
fartuch, który kiedyś mógł być biały, lecz dawno już zmienił kolor na szary, za sprawą setek 
plam po rozlanym winie i tłustych posiłkach.
Oberżysta spojrzał na zabitego. Przecięte blizną usta wykrzywiły się w drwiącym uśmiechu.
— A więc Arsheva z Khemi wybrał sobie w końcu niewłaściwą ofiarę — mężczyzna 
przeniósł wzrok na Conana. — Mało kto tak jak on zasłużył na równie smętny koniec. Nikt nie 
będzie go opłakiwał, bo niby z jakiej przyczyny — wyjął ścierkę z kieszeni fartucha i podał ją 
Conanowi. — Otrzyjcie ostrze miecza, panie, niechaj za sprawą posoki Arshevy nie pokryje się 
rdzą.
Conan skinął głową i począł metodycznie czyścić brzeszczot miecza.
— Niemniej jednak — rzucił oberżysta — z pewnością zjawi się tu Delegacja Senatu, by 
przeprowadzić śledztwo w sprawie śmierci Arshevy. Mniemam, iż mieliście usprawiedliwiony 
powód, by wysłać go na tamten świat?
Conan wsunął miecz do skórzanej pochwy.
— Tak — mruknął. — Miałem jak najbardziej usprawiedliwiony powód. Ten śmieć…
— …zamierzał zaatakować mnie i moją towarzyszkę — rzekł siwowłosy starzec. — Ten 
człowiek to nasz strażnik, który wykonywał tylko swoje obowiązki.
Conan spojrzał na niego z osłupieniem. O czym gadał ten człowiek? Chciał coś powiedzieć, 
ale starzec znowu mu przerwał:
— W oczekiwaniu na Delegację dokończymy śniadanie. Zechciej przynieść memu 
przyjacielowi nową tacę z jadłem na miejsce tego, które stracił, i butelkę przedniego wina. Będę 
wielce zobowiązany — starzec uniósł pomarszczoną dłoń, w której trzymał srebrną monetę. — A 
to niech będzie zadośćuczynieniem za kłopoty, jakich przysporzył ci ten pożałowania godny 
incydent.
Człowiek z blizną przyjął monetę i pokiwał głową.
— Tak. To oczywiste, że łaskawy pan, jak wy, nie będzie miał najmniejszych trudności z 
przekonaniem Delegacji Senatu, że nie wydarzyło się tu nic, co nie byłoby konieczne. — 
Przystawił dodatkowe krzesło do stołu, przy którym siedział staruszek. — Zaraz przyniosę wasz 
posiłek, panie.
Zasiadłszy obok starego mężczyzny i dziewczynki, Conan czekał na odpowiedź na nie 
wypowiedziane przez siebie pytania. Wcześniej trzymał język za zębami domyślając się, iż 
starzec nie przyszedł mu z pomocą bez powodu. Być może chciał mu tylko podziękować za 
posłanie do piachu opryszka, który zamierzał go napaść. Pomimo iż mimowolnie, Conan 
niewątpliwie się im przysłużył. Barbarzyńca podejrzewał wszakże, że usłyszy coś więcej niż 
tylko słowa podziękowania.
Starzec odczekał, aż trup zostanie wyniesiony, a pozostali goście w gospodzie zajmą się 
innymi sprawami, po czym przemówił:
— Jestem Vitarius, a to — machnął ręką w stronę dziewczynki — jest Eldia, moja pomocnica. 
Jestem, rzec by można, magikiem, posiadam niewielkie moce i wykorzystuję je od czasu do 
czasu, ku uciesze gawiedzi. Chcielibyśmy podziękować ci, że zdecydowałeś się stanąć po naszej 
stronie.
Conan pokiwał głową i czekał.
— Domyśliłem się, że zamierzałeś niepotrzebnie zdradzić prawdziwy powód, dlaczego 
uśmierciłeś naszego niedoszłego zabójcę. Uczyniłeś to, bo wytrącił ci z ręki chleb, i dlatego 
postanowiłem przemawiać zamiast ciebie.
Conan ponownie pokiwał głową. Starzec był mądry i miał bystry wzrok.
— Delegaci, którzy przyjdą, by z nami rozmawiać, są przekupni. Kilka sztuk srebra powinno 
wystarczyć, aby przystali na nasze słowa. Niemniej zrzucenie na ziemię bochenka chleba w 
rozumieniu prawa Mornstandinos nie jest zbrodnią, za którą karze się śmiercią. Natomiast 
ochrona mistrza przed atakiem pospolitego rabusia jest dostatecznym powodem do użycia 
miecza.
Młody olbrzym pokiwał głową.
— Jestem Conan z Cymmerii. Wyświadczyłem ci przysługę, a ty odpłaciłeś mi tym samym, 
zatem jesteśmy kwita.
— Niechaj tak będzie — odrzekł Vitarius. — W każdym razie po śniadaniu.
— Tak, przystaję na to.
Pojawiła się szynkarka niosąc tacę naleśników, owoce i tłusty połeć wieprzowiny, jak również 
dzban wina, dużo lepszego niż to, którego Conan miał okazję wcześniej kosztować. Jadł z 
apetytem i popijał niemałe kęsy sporymi łykami czerwonego płynu.
Vitarius bacznie przyglądał się barbarzyńcy. Kiedy Cymmerianin uporał się z posiłkiem, 
magik odezwał się:
— Nie mamy względem siebie długów wdzięczności, niemniej mam dla ciebie pewną 
propozycję, która mogłaby przypaść ci do gustu i powinna wydać ci się kusząca. Eldia i ja 
pokazujemy nasze drobne sztuczki na jarmarkach i targowiskach. Przyznam, że przydałby się 
nam ktoś taki jak ty.
Conan pokręcił głową.
— Nie płaszczę się przed magią.
— Magią? Chyba nie uważasz, że moje sztuczki są prawdziwą magią? Nie, ja param się 
najprostszą ze sztuk. Czy gdybym był prawdziwym magiem, czyż znajdowałbym się w miejscu 
takim jak to?
Conan zamyślił się nad jego słowami. Stary miał rację.
— Jaki użytek mógłbyś mieć ze mnie, magiku?
Vitarius spojrzał na Eldię, po czym przeniósł wzrok na Conana.
— Po pierwsze, z twego miecza. Po drugie, z twojej siły. Eldia i ja raczej nie jesteśmy w 
stanie bronić się przed osiłkami jak ten, którego zabiłeś. Ona potrafi władać mieczem, ma 
szybkość i zwinność, ale praktycznie nie ma szans w pojedynku z postawnym mężczyzną. Moje 
iluzje mogą napędzić stracha ludziom przesądnym, ale jak sam widziałeś, trudno jest wytrącić z 
równowagi zdeterminowanego zabójcę.
Conan przygryzł dolną wargę.
— Zmierzam do Nemedii — oznajmił.
— W tak daleką podróż łatwiej byłoby ci wyruszyć na rączym rumaku i ze sporą ilością 
prowiantu, nieprawdaż?
— Czemu sądzisz, że ich nie posiadam?
Vitarius rozejrzał się wokoło, po czym znów spojrzał na Conana.
— Czy człek zamożny spędzałby czas w takim miejscu?
Było to logiczne rozumowanie, ale Conanowi nie wystarczyło.
— Dobrze więc, sztukmistrzu, powiedz mi, czemu ty tu jesteś?
Vitarius wybuchnął śmiechem i klepnął się w udo.
— Ach, wybacz, że cię nie doceniłem, Conanie z Cymmerii. To, że ktoś jest barbarzyńcą, nie 
oznacza, iż brak mu piątej klepki. Tak się składa, że gromadzimy nasze pieniądze, aby nabyć 
prowiant. My również zamierzamy opuścić to cudne miasto. Wybieramy się do Argos na 
południu. Pragniemy…; ee… podróżować zbrojną karawaną, a tym samym uniknąć spotkania z 
rabusiami czyhającymi na ophiryjskim szlaku.
— Aha. — Conan zmierzył wzrokiem Vitariusa i Eldię.
Był co prawda złodziejem, ale nie miał nic przeciwko uczciwemu zajęciu, jeśli tylko nie 
trwałoby ono zbyt długo. Poza tym wcale nie spieszyło mu się do Nemedii. Co by nie mówić, 
łatwiej i szybciej podróżuje się na końskim grzbiecie niż pieszo,
— Oferuję ci jedną sztukę srebra dziennie — rzekł Vitarius. — Powinniśmy być gotowi do 
drogi w ciągu miesiąca. Mniemam, iż nie będzie to dla ciebie zbyt kłopotliwe?
Conan pomyślał o smętnej zawartości swojej sakiewki. Rączy rumak i prowiant powinny być 
warte jakieś dwadzieścia, trzydzieści sztuk złota. Zatem proponowane mu zajęcie — ochranianie 
przez miesiąc lub dwa magika i jego towarzyszki przed rabusiami i rzezimieszkami — mogło 
okazać się nader intratne.
Conan uśmiechnął się do Vitariusa.
— Władco świecących pająków — oznajmił — od dziś masz swą straż przyboczną.

Spod naciągniętego głęboko na twarz mnisiego kaptura Loganaro patrzył, jak Cymmerianin 
rozmawia ze starcem i dziewczynką. Agent Djuwuli uśmiechnął się do siebie. Szybki atak 
barbarzyńcy na Hakonosego zrobił na szpiegu spore wrażenie. To przekonało go, że odnalazł 
człowieka, który był niezbędny do realizacji planów czarownicy. Ten barbarzyńca był bez 
wątpienia mężny. Oczami duszy Loganaro ujrzał obiecane mu przez wiedźmę złoto i oparłszy się 
plecami o ścianę gospody, z rozmarzeniem upił łyk wina. Niebawem serce tego wielkiego 
barbarzyńcy o płonących niebieskich oczach ożywi simulacrum i wiedźma nareszcie będzie 
mogła oddać się wymarzonym cielesnym rozkoszom.

IV

Młody Cymmerianin i asystentka magika podążali za Vitariusem przez ciżbę jaskrawo 
odzianych gości przybyłych na fetę z okazji osiągnięcia dojrzałości przez córkę miejscowego 
wytwórcy win.
— Spróbujemy znaleźć miejsce w pobliżu kramu wytwórcy win — powiedziała Eldia do 
Conana. — Tam zbiorą się zamożniejsi przyjaciele córki winiarza, a tym samym nasz występ 
zostanie lepiej nagrodzony.
Conan nic nie powiedział. Zobaczył silnego chłopaka trzymającego wodze trzech 
wierzchowców, z których jeden przypomniał barbarzyńcy rumaka porwanego przez wodne 
stwory. Płomień furii w jego oczach zapłonął jaśniej.
Vitarius wybrał akurat tę chwilę, by odwrócić się i przyjrzeć Conanowi.
— Wydajesz się zakłopotany, Conanie — powiedział magik.
— Nie, Vitariusie, to tylko złe wspomnienia. Miałem kiedyś wierzchowca jak jeden z tych, 
które przed chwilą tędy przeprowadzono. Straciłem go.
— Trudno mi to pojąć. Nie wyobrażam sobie, jak ktoś mógł być na tyle nieroztropny, że 
próbowałby odebrać ci jakąś rzecz, a co dopiero doskonałego rumaka.
Conan uśmiechnął się gniewnie.
— To nie był człowiek. Kiedy pokonywałem górską przełęcz, na wschód stąd, zaatakowały 
mnie jakieś wodne bestie. Nie wiem, czym one były, nigdy nie spotkałem się z czymś takim. 
Były białe, nie miały twarzy, a ich krew była przeźroczysta jak woda.
— Undiny! — w głosie Vitariusa brzmiały zdumienie i strach.
— Znasz te potwory?
— Tak. To wodne duchy. — Vitarius wymienił z Eldią szybkie spojrzenie. Po chwili stary 
magik przeniósł zadumany wzrok na Conana. Owo szczególne ciepło, które Cymmerianin 
wyczuł wcześniej, znów emanowało z Eldii. Powietrze zdawało się spalać. Słońce stało wysoko, 
a jego promienie wyciskały z ciał przechodniów krople potu, ale ciepło dziewczynki było o wiele 
silniejsze.
W końcu Vitarius przemówił:
— Mówi się, że undiny są obecnie we władzy Sowartusa, Maga Czarnego Kwadratu. To zły 
mag, który, jak głoszą plotki, poszukuje czegoś lub kogoś w Mornstandinos. Oprócz undinów są 
jeszcze inne nieludzkie stwory, które służą Sowartusowi i pomagają mu w jego poszukiwaniach.
— Sowartus? — Conan wypowiedział jego imię i zamyślił się. — Cóż, jeśli ten mag rządzi 
istotami, które ukradły mi wierzchowca, to musi mi za niego zapłacić.
— Nie radzę ci próbować odebrać tego długu, Conanie. Sowartus to człek bez sumienia i 
posiadający wielkie magiczne moce. Zabija bez wahania i litości.
— Niemniej jednak nie mam w zwyczaju zapominać długów.
— Czasami jest lepiej puścić pewne rzeczy w niepamięć — mruknął pod nosem Vitarius i 
ruszył dalej przed siebie.

Loganaro, bardzo niezadowolony, stał przed fotelem senatora Lempariusa, najpotężniejszego 
polityka w Mornstandinos, a może nawet w całej Koryntii.
Na poprawę humoru niskiego mężczyzny nie wpłynęła bynajmniej obecność dwóch członków 
straży senatorskiej, którzy stojąc u jego boków opierali o jego gardło ostrza wąskich sztyletów.
— To chyba jakaś pomyłka, czcigodny senatorze. Nie uczyniłem nic, co kłóciłoby się z 
prawami Klejnotu Koryntii.
Lemparius wybuchnął śmiechem ukazując śnieżnobiałe zęby.
— Powinieneś być błaznem, Loganaro. Gdyby twoje zbrodnie zostały rozdzielone pomiędzy 
lud tego miasta, nasze lochy zostałyby rozsadzone. Za sprawki, o których wiem, zostałbyś 
skazany na szafot co najmniej ze sto razy, a trzysta razy, gdyby połowa moich podejrzeń wobec 
ciebie została udowodniona.
Loganaro przełknął ślinę. Wizja jego samego zwisającego z szubienicy sprawiła, iż nagle 
zmiękły mu kolana. To spotkanie było zgoła niespodziewane i nie wyglądało na to, iż miał je 
przeżyć. Co uczynił, że ściągnął na siebie gniew Senatu? Najważniejsze pytanie brzmiało jednak: 
w jaki sposób go zdemaskowano?
Lemparius leniwie machnął lewą ręką.
— Zostawcie nas — polecił.
Członkowie straży pokłonili się i wsunęli sztylety do pochew. Obrócili się i bezszelestnie 
opuścili komnatę. Loganaro poczuł zimny pot ściekający mu po plecach, ale usilnie starał się 
zachować spokój.
— Mógłbym kazać cię obedrzeć ze skóry i zanurzać w gotującej słonej wodzie, ale nie 
zamierzam tego czynić. Przynajmniej na razie. — Lemparius płynnie podniósł się z fotela. 
Niedbale bawił się rękojeścią noża, który nosił na prawym biodrze.
Loganaro patrzył na drugie palce senatora, pieszczące broń. Niski, korpulentny szpieg miał 
wrażenie, jakby znalazł się pod wpływem zaklęcia. Nie mógł bowiem oderwać wzroku od tych 
niemal zmysłowych, powłóczystych ruchów.
Lemparius ponownie wybuchnął śmiechem.
— Podziwiasz mój stalowy kieł, hę?
Wysoki blondyn wyszarpnął sztylet z pochwy i uniósł na wysokość piersi. Broń była 
zakrzywiona. Jej widok przywodził na myśl posępne obrazy ostrych szponów i kłów. Rękojeść 
wykonana była z ciemnego jak heban drewna, twardego i wspaniale wypolerowanego. Loganaro 
ujrzał, że sztylet ma okrągły jelec z mosiądzu, idealnie dopasowany do drewna i stali. Samo 
ostrze było krótkie, ale grube i złowróżbnie zakrzywione. Zewnętrzna krawędź była ząbkowana, 
a wewnętrzna krzywizna niewiarygodnie wyostrzona.
— Widziałeś kiedyś wielkiego szablozębnego kota? — spytał Lemparius. — Nie? Szkoda, to 
wspaniałe bestie, niestety ich liczba znacznie się zmniejszyła. Każde z tych zwierząt ma parę 
kłów zakrzywionych jak ten sztylet — senator machnął w powietrzu nożem — dzięki czemu 
mogą zabić prawie każdą bestię, która pełza albo stąpa po ziemi. Użyłem jednego z nich na wzór 
dla mego stalowego kła. Pozwala mi to odczuwać pewną… więź z wielkimi kotami.
Loganaro tępo pokiwał głową.
— Hm, chcesz zapewne, abym pokazał ci tę niezwykłą broń w działaniu, nieprawdaż?
— N–n–najczcigodniejszy senatorze, to niekonieczne…
— Oczywiście, że konieczne, Loganaro. Chodź za mną!
Lemparius poprowadził niższego mężczyznę wąskim korytarzem oświetlonym blaskiem 
łuczyw, po czym stromymi schodami w dół do lochów. Loganaro począł w duchu przywoływać 
wszystkie bóstwa, których imiona był w stanie spamiętać, błagając je o życie.
W brudnej celi niewiele większej od trumny przetrzymywany był zaniedbany mężczyzna o 
nieokreślonym wieku. Włosy miał rozczochrane i pozlepiane w strąki, zmierzwioną brodę, a jego 
oczy pałały szaleństwem.
Lemparius cisnął do celi nóż odebrany wcześniej szpiegowi. Mężczyzna błyskawicznie 
podniósł broń, rzucił się do krat i zamachnął gwałtownie. Chybił celu. Loganaro wystraszony 
cofnął się o krok. Lemparius nie drgnął ani o włos.
— Ten człowiek został skazany na śmierć — rzekł senator. — Ma na sumieniu zbyt wiele 
zbrodni, abym miał ochotę je wymieniać. Rankiem czeka go spotkanie z katem i szubieniczną 
pętlą, ale wydaje mi się, iż może go nie dożyć.
To rzekłszy, Lemparius ciął swoim sztyletem, mierząc w nadgarstek więźnia. Ruch był 
zwodniczo swobodny, ale tak szybki, że więzień nie miał szans cofnąć ręki. Na jego nadgarstku 
pojawiła się ziejąca rana długości kciuka.
Mężczyzna wydał nieartykułowany ryk.
Wówczas Lemparius odciągnął zasuwę nad drzwiami i otworzył celę na oścież. Cofnął się o 
dwa kroki w stronę Loganaro. Tłuścioch zaczął pośpiesznie podawać tyły. Czy senator stracił 
zmysły? Skazaniec nie mający nic do stracenia mógł zabić ich obu!
Więzień wyskoczył z celi uśmiechając się jak żywy trup. Przystanął na chwilę, by possać krew 
z nadgarstka, po czym splunął na brudne kamienie. Ponownie ryknął i skoczył na Lempariusa 
zamierzając wypruć mu wnętrzności.
Nigdy w życiu Loganaro nie widział, by ktoś poruszał się równie szybko jak senator. Jak 
drapieżny kot Lemparius rzucił się na więźnia. Nóż zmienił się w rozmytą plamę i trafił skazańca 
w bok szyi. Zanim mężczyzna zdążył zareagować, nóż wykonany na wzór kła wielkiej bestii 
zadał następny cios, rozcinając szyję mężczyzny z drugiej strony.
Lemparius odskoczył od swej ofiary.
Loganaro miał spore doświadczenie, jeśli chodziło o śmiertelne rany, wiele z nich zadał 
własnoręcznie, ale jeszcze nigdy nie widział czegoś podobnego. Tętnice doprowadzające krew z 
korpusu do mózgu zostały rozpłatane i z każdym uderzeniem serca z ran tryskały fontanny 
szkarłatnej posoki. Umierający mężczyzna przez chwilę stał jak wrośnięty w ziemię, nie mogąc 
się poruszyć. I nagle upadł. Za moment pobladł jak płótno, ale krew wciąż jeszcze płynęła z jego 
ran. Po chwili skonał.
Lemparius kciukiem i palcem wskazującym otarł krew z ostrza, po czym obojętnym ruchem 
strzepnął czerwone krople na ziemię. Uśmiechnął się do Loganaro.
— Wiesz, że chwytając moją piękną broń odwrotnie — podrzucił nóż w górę i schwycił go 
tak, że ostrze skierowane było teraz ku dołowi — mogę ciąć mężczyznę między nogami, równie 
gładko jak w szyję? Takie cięcie nie zabija, ale mężczyzna… hm… przestaje nim być.
Leonardo przełknął ślinę. Miał wrażenie, że w jego gardle zebrało się mnóstwo ostrego 
pustynnego piasku.
— Dziwnie ucichłeś, szpiegu. Zapomniałeś języka w gębie? Leonardo oblizał wargi, suche jak 
sprażone na słońcu kości.
— Cz–czego mógłbyś ode mnie żądać, czcigodny senatorze?
Lemparius schował nóż do pochwy i czule objął grubasa ramieniem.
— Służysz wiedźmie Djuwuli. Wiedziałeś, że ma ona brata, demona? Ach, to nieważne. 
Obecnie śledzisz barbarzyńcę imieniem Conan. Nasza wiedźma pragnie jego serca, aby ożywić 
zaprojektowane przez nią simulacrum.
— S–skąd to wiesz, panie?
— Mam swoje sposoby. Wystarczy, że wiem. Ja również interesuję się tym barbarzyńcą. 
Kiedy nadejdzie czas, pragnąłbym, byś pomógł mi go pojmać. — Lemparius uśmiechnął się 
szeroko.
— Ja… nie mogę — głos Loganaro brzmiał jak szept.
— Wybacz, drogi przyjacielu, ale nie dosłyszałem. Wydawało mi się przez chwilę, że 
odmówiłeś.
— Czcigodny senatorze, Djuwula zatknęłaby moją głowę na tyczce przed drzwiami swojej 
wygódki!
— Mały człowieczku, jeśli odmówisz memu żądaniu, sprawię, że będziesz błagał o taki 
koniec! Możesz być pewien, że uchronię cię przed gniewem Djuwuli.
Loganaro ponownie przełknął ślinę.
— Czy mógłbym wiedzieć, dlaczego tego pragniesz?
— Naturalnie, skoro dla mnie pracujesz, czemu miałbym to przed tobą ukrywać? Djuwula, o 
czym zapewne wiesz, już nie wybiera sobie kochanków spośród ludzi. Dopilnuję, aby miała 
jeszcze jednego, zanim ożywi swoje simulacrum.
— Wy, czcigodny senatorze? Ale… ale ja… myślałem… — Loganaro ugryzł się w język, gdy 
uświadomił sobie, co chciał powiedzieć.
Lemparius, najwyraźniej nie przejąwszy się tym, wybuchnął śmiechem. Dokończył myśl za 
Loganaro.
— Sądziłeś, że doznałem już tego wątpliwego zaszczytu i jak wszyscy inni okazałem się dla 
niej zawodem?
— Raczcie wybaczyć, senatorze…
— Nie, twoje przypuszczenia były słuszne. Tak było, aczkolwiek dawno temu. Od tamtej pory 
znacznie się zmieniłem. Można rzec, iż obudziła się we mnie bestia. Dzięki tej nowej energii i 
niemal zwierzęcej mocy jestem pewien, że potrafię sprostać wysokim wymaganiom Djuwuli i 
osiągnąć mistrzostwo w wymaganej przez nią dziedzinie.
— A skoro tak, czemu jej tego po prostu nie powiecie?
— Wygląda na to, że nie rozumiesz kobiet, mój drogi. Ona ma już ustalone poglądy i nie da 
się ich zmienić ot tak, na zawołanie. Jeżeli nie jestem w stanie przekonać jej zawczasu, muszę 
mieć coś, czym mógłbym z nią pohandlować. Jeśli zdołam pojmać tego barbarzyńcę, będę mógł 
zażądać za niego swojej ceny. Gdybym zawiódł, Djuwula ożywi swoje simulacrum. Przyznaję, 
że jest to moim zdaniem mało prawdopodobne, aczkolwiek tego typu układ powinien przypaść 
jej do gustu. Bądź co bądź, w ten sposób nie może przegrać.
Loganaro rozważył swoje możliwości. W głębi serca czuł, że nie ma wyboru, jak tylko 
przystać na propozycję senatora. Gdyby plan Lempariusa jakimś sposobem zawiódł, było nader 
prawdopodobne, że Djuwula zechce zemścić się na człowieku, który ją zdradził. Z drugiej 
wszakże strony, gdyby odmówił senatorowi, mógłby natychmiast pożegnać się z życiem. Lepiej 
zaryzykować niepewną przyszłość niż niebezpieczną dla zdrowia teraźniejszość.
— Naturalnie, skoro wytłumaczyliście mi już wszystko, panie, nie pozostaje mi nic innego, 
jak tylko zaproponować wam moje usługi, czcigodny senatorze.
— Tak też myślałem, Loganaro. Moje instrukcje są proste. Ponownie zajmij się śledzeniem 
barbarzyńcy. Nic nie mów o tym Djuwuli, ale kontaktuj się z nią jak dotychczas. Kiedy rozkaże 
ci go pojmać, poinformujesz mnie o tym i otrzymasz dalsze instrukcje.
— Jak sobie życzycie, czcigodny senatorze.
— Mów mi Lemparius, szpiegu. Bądź co bądź jesteś teraz moim sługą i wierzaj mi, że za 
swoje usługi zostaniesz sowicie wynagrodzony.

Kiedy Loganaro oddalił się, Lemparius podszedł do ciała zabitego mężczyzny. Uśmiechnął 
się. Djuwula z pewnością by mu wybaczyła, bowiem nie wątpił w prawdziwość własnych 
przechwałek co do obecnej witalności i wigoru, było jednak mało prawdopodobne, aby puściła w 
niepamięć zdradę Loganaro.
Szkoda. Ten mały tłusty łajdak był niezłym szpiegiem i wprawnym przestępcą. Mógłby 
okazać się użyteczny, gdyby nie musiał umrzeć, by zaspokoić gniew czarownicy. Lepiej żeby on 
niż ja, pomyślał Lemparius.
Senator spojrzał znów na zwłoki na podłodze i poczuł ssanie w żołądku. Szkoda marnować 
tyle dobrego, świeżego mięsa…
Nikt nie widział, w co zmienił się w chwilę później senator Lemparius ani co dalej uczynił. 
Strażom pozostało ze skazańca dużo mniej niż pozostawiłby wprawny kat.
Tej nocy pantera zasnęła z pełnym żołądkiem.

Wieczorne cienie płożyły się na rzednących tłumach, podczas gdy Conan przyglądał się 
Vitariusowi dającemu popis dla gości wytwórcy win. Starzec był dobry w swym fachu. 
Wyjmował żywe ptaki z fałd sukni kobiet, zmieniał zawartość szklanic z winem w ocet, 
wyjmował z pustych butelek jedwabne wstęgi. Eldia uwijała się wokół zbierając monety od 
roześmianej gawiedzi i zatrzymując się od czasu do czasu, sama pokazywała własne sztuczki z 
mieczykiem. Umiała odciąć guzik od tuniki, poszatkować bochenek chleba w fantazyjne kształty, 
a nawet, trzymając miecz w dłoniach, przeskakiwać nad ostrzem w tył i w przód. Było to dobre 
widowisko i do kubka, który trzymała Eldia, trafiło wiele miedziaków.
Conan nie miał wiele do roboty poza obserwowaniem gawiedzi. W pobliżu sztukmistrzów nie 
zauważył rzezimieszków, choć tu i ówdzie kręciło się kilku uliczników. Jako że nie wchodzili im 
w drogę, Conan zostawił ich w spokoju. Bądź co bądź człowiek musiał coś jeść, a jak zauważył, 
na biednego w tym tłumie nie trafiło.
Jak w przypadku większości magików Vitarius zachował najlepsze sztuki na koniec. Powinien 
się pospieszyć, pomyślał Conan, zanim wszyscy się rozejdą zabierając pieniądze ze sobą.
Tłum ucichł, gdy Vitarius wyprężył się jak struna przygotowując do ostatniej sztuczki. 
Niektórzy gapie uśmiechnęli się i pokiwali głowami. Conan usłyszał, jak stojąca obok kobieta 
mówi gorączkowo:
— Ostatnia jest najlepsza. Patrz!
Starzec wykonał kilka złożonych gestów, wymamrotał pod nosem cichą inkantację i dał kilka 
niemal tanecznych susów. Widzowie wybuchnęli śmiechem, podobnie jak Conan.
Wreszcie Vitarius był gotów. Dał znak, by zgromadzeni cofnęli się, aż w końcu 
dramatycznym gestem wyrzuciwszy ręce w górę wykrzyknął:
— Teraz!
Błysnęło i powietrze wypełniła chmura gęstego siwego dymu. Gdy opar się rozwiał, Conan 
ujrzał w kłębach dymu jakąś niską ciemną postać.
Tłum wstrzymał oddech, przed magikiem bowiem stanął demon. Stwór był o połowę niższy 
od postawnego mężczyzny, a uśmiechnąwszy się ukazał koszmarny garnitur zębów. Conan 
poczuł na plecach lodowate ciarki. Inne sztuczki Vitariusa w porównaniu z tą były nic niewarte.
Eldia, stojąca o wyciągnięcie ręki od Cymmerianina, drgnęła gwałtownie, odwróciła wzrok od 
demona i skierowała go na Conana.
— To nie on go sprowadził, Conanie — powiedziała cicho, acz wyraźnie. — On jest 
PRAWDZIWY!
Demon postąpił krok w stronę Vitariusa. Gdy się odezwał, jego głos brzmiał jak zgrzyt dartej 
blachy:
— Gdzie ona jest, Siwowłosy?
Kiedy Vitarius nie odpowiedział, demon zlustrował tłum oczami, w których płonęły piekielne 
ognie. Jego wzrok padł na Eldię. Stwór uśmiechnął się szeroko, odwrócił od magika i ruszył w 
kierunku dziewczynki.
Eldia dobyła miecza i stanęła naprzeciw monstrum.
Tłum, czując co się święci, rozpierzchł się natychmiast.
— Stój! — ryknął Conan.
Demon spojrzał na niego.
— Do mnie mówisz, nędzny insekcie?
— Tak, demonie. Ale wiedz, że ten insekt jest osą, która potrafi żądlić.
Conan wyszarpnął z pochwy miecz i ująwszy go oburącz, wymierzył ostrze w brzuch demona.
— Nic do ciebie nie mam, oso — wychrypiał demon. — Chodzi mi tylko o to kruche dziecko, 
dziewczynkę. Nic ci do niej, więc odejdź.
— Mylisz się, pomiocie z piekła rodem. Ona jest pod moją opieką. Grożąc jej ściągasz 
niebezpieczeństwo na swą głowę.
— Ja ściągam niebezpieczeństwo na siebie? Jesteś zabawny, oso, ale to już mnie nudzi. 
Uciekaj stąd albo cię zniszczę.
Conan uniósł miecz i spojrzał ponad krawędzią ostrza na paskudny pysk demona.
— Conan z Cymmerii nie ucieka przed takimi jak ty, plugawa bestio.
— A zatem módl się do swych bogów, bo wybiła twoja godzina.
Demon uniósł łapy zakończone czarnymi szponami, a dźwięk napinających się potężnych 
mięśni przeszedł w huk, gdy monstrum skuliło się i skoczyło na barbarzyńcę.

V

Demon był szybki, ale Conan szybszy. Cymmerianin skoczył, podobnie jak jego przeciwnik z 
piekła rodem, ale w bok i monstrum chybiło celu.
Węźlaste żyły wystąpiły na sękatych ramionach Conana, gdy młodzieniec zamachnął się 
mieczem mierząc w szyję demona. Siła ciosu była tak potężna, że ostrze wydało przenikliwy 
świst.
Demon wszakże nie oczekiwał na dekapitację. Dał susa i w powietrze, zwinął się ciasno w 
kłębek i wywinął koziołka. Zanim Conan zdołał wytracić impet cięcia i zadać cios w przeciwną 
stronę, demon stanął na nogi i wycofał się zwinnym tanecznym krokiem.
— Gdzie twoje żądło, oso? — roześmiał się chrapliwie.
Conan nie odpowiedział, ale rzucił się naprzód. Demon szybko odstąpił w tył zmiatając kram 
sprzedawcy owoców równie lekko jak pasmo pajęczyny. Mógł się śmiać, ale zachowywał 
stosowny dystans od chłodnej stali Cymmerianina.
Kątem oka Conan dostrzegł, jak Eldia rzuca się naprzód z uniesionym mieczykiem, ale 
Vitarius brutalnie ją powstrzymał.
Conan wiedział, że nie może sobie pozwolić nawet na chwilę , dekoncentracji. Demon mógł 
obawiać się stali, ale był potężny, silny i piekielnie szybki. Jego szpony mogły wyprać 
wnętrzności równie łatwo jak kilka sztyletów. Conan zaś nie zamierzał pozwolić, aby nieludzki 
stwór dotknął go choćby jednym palcem.
Cymmerianin ciął mieczem w tył i w przód tworząc zabójczy wachlarz. Piekielny stwór 
wycofywał się przez zniszczony kram z owocami, a Conan podążał za nim krok w krok.
Popełnił błąd. Nastąpił na jakiś rozgnieciony owoc i jego wysunięta do przodu noga 
wyprysnęła w górę. Stracił równowagę i o mało nie upadł. Uratowała go wyłącznie szybkość, 
gdyż demon zareagował gwałtowniej i energiczniej niż jakikolwiek człowiek, mierząc 
rozczapierzonymi szponami w obnażone gardło Conana.
Barbarzyńca opadając na jedno kolano krótkim łukiem skierował ostrze miecza ku górze i 
ujmując rękojeść jedną ręką, drugą podparł się o ziemię. Stal wykuta przez człowieka napotkała 
na nieludzkie ciało i czarną kość, a potem przerąbała rękę demona u nadgarstka. Piekielna prawa 
łapa plasnęła na ziemię, dymiąc i ociekając cuchnącą posoką. Palce odciętej kończyny wyprężyły 
się i rozluźniły kilkakrotnie.
Demon ryknął. Potworny dźwięk strzaskał stojące opodal butelki z winem i na moment 
ogłuszył Conana. Kiedy Cymmerianin stawał na nogi, oszalała kreatura zmieniła się w istną 
burzę ruchu. Uderzyła kikutem ramienia ochlapując barbarzyńcę posoką i wytrącając miecz z 
ręki. Conan, przeturlawszy się, znalazł się poza zasięgiem potwora, a poderwawszy się z ziemi, 
rozłożył szeroko ręce, gotów zamknąć jednorękiego napastnika w morderczym uścisku. Twarz 
Conana omiótł cuchnący śmiercią oddech. Wiedział, że nie ma szans w zapaśniczym pojedynku z 
demonem, ale nie ustąpił pola. Na Croma, jeśli ma umrzeć, to tylko w walce!
Kiedy demon szykował się do ostatniego, decydującego skoku, struga niebieskich płomieni 
omiotła jego barki i plecy tworząc w zetknięciu z czerwoną skórą fioletową mgiełkę. Dziecię 
Otchłani ponownie zaryczało, ale nadnaturalna poświata wokół niego tylko przybrała na sile. 
Skóra demona zaczęła płonąć, w powietrzu zawirowały kłęby czarnego dymu. Conan odwrócił 
się, by ujrzeć, kto wywołał owe niebieskie płomienie, i zobaczył Vitariusa z jedną ręką 
skierowaną ku demonowi, a drugą opartą na głowie Eldii, która była źródłem owej błękitnej 
poświaty.
— Nie! — wrzasnął cierpiący stwór. Nagle pojawił się żółtawy błysk przesycony 
drobniutkimi smużkami fioletu i demon znikł równie szybko, jak się pojawił.
Na bruku pozostała prawa dłoń stwora, wciąż poruszająca się, sprawiająca wrażenie, jakby 
nadal usiłowała dosięgnąć Conana, sprawcę tak okrutnego okaleczenia jej nieludzkiego 
właściciela.

Vitarius stanął obok Conana i wbił wzrok w leżącą na ziemi łapę. Przez dłuższą chwilę obaj 
mężczyźni milczeli. Dopiero Cymmerianin zdecydował się przerwać ciszę:
— Wydaje mi się, Vitariusie, że mówiąc o sobie jako o zwykłym, prostym magiku nie 
powiedziałeś mi całej prawdy. Do przywołania tej istoty potrzeba było nie lada zaklęcia, a do 
jego odwołania nie użyłeś zwykłej iluzji.
— To prawda — odrzekł starzec, wydając się zmęczony. — Jestem ci winien wyjaśnienia i 
otrzymasz je. Gdyby nie ty, Eldia zostałaby porwana przez sługę Sowartusa, a gdyby do tego 
doszło, skutki byłyby niewyobrażalne.
— Oczekuję wyjaśnień — powtórzył zimno barbarzyńca.
— I otrzymasz je. Jak się słusznie domyśliłeś, Eldia i ja nie jesteśmy dokładnie tymi osobami, 
za jakie podawaliśmy siej w gospodzie. Ja… — starzec urwał i gwałtownie odwrócił głowę. Z 
wyjątkiem jego i Conana na drodze i przy kramach nie było żywego ducha. — Eldia! Zniknęła! 
— krzyknął łamiącym się głosem.
Conan okręcił się na pięcie wypatrując dziewczynki. Nigdzie jej nie zauważył.
— Demon… — zaczął.
— Nie. Bies odszedł sam. Musimy ją odnaleźć, Conanie! Jeżeli zostanie doprowadzona do 
Sowartusa, jej chwile i całego świata będą policzone. Obiecuję, że wszystko ci wyjaśnię, ale 
najpierw musimy odnaleźć dziewczynkę. Musisz mi zaufać.
Po krótkim namyśle Conan skinął głową. Nie miał podstaw, by wierzyć Vitariusowi, bądź co 
bądź magik już raz go okłamał, niemniej jednak Cymmerianin był człowiekiem czynu i bardziej 
niż rozsądkowi ufał swemu instynktowi. Vitariusa i Eldii nie otaczała zła aura, a bez ich pomocy 
barbarzyńca zapewne zginąłby z ręki demona.
Cymmerianin wskazał mieczem w głąb ulicy.
— Ja pójdę tędy, ty idź w tamtą stronę.
Vitarius pokiwał głową. Conan oddalił się. Odwrócił się jeszcze, by ujrzeć, jak starzec 
pochyla się i podniósłszy rękę demona, wkłada ją do sakwy przy pasie.

W łożnicy wiedźmy Djuwuli eksplodowała chmura żółto–fioletowego dymu, a w jej kłębach 
pojawił się Djawul ściskający ocalałą dłonią kikut prawego ramienia. Drzwi do komnaty otwarły 
się szeroko i pojawiła się w nich wiedźma zaalarmowana tym nagłym wtargnięciem do jej 
sanktuarium.
— Mój bracie! Co się stało?
Djawul zaklął wkładając w niewybredne słowa iście piekielną moc. Pod jej wpływem leżąca 
na łóżku ciemna postać zakołysała się.
Po chwili ranny demon wykrztusił:
— Moja dłoń!
Djuwula nieco się rozluźniła.
— Bracie, przejmujesz się taką błahostką? Odrośnie ci…
— Głupia kobieto! Nie chodzi mi o dłoń, lecz o sposób w jaki ją straciłem! Jestem związany z 
Sowartusem Magiem Czarnego Kwadratu…
Djuwula zaskoczona wciągnęła gwałtownie powietrze.
— A więc go znasz — mruknął Djawul patrząc na swoją siostrę.
— Tak. Posiada niemałą moc.
— Jestem w jego mocy, więc wiem o tym najlepiej. I zawiodłem nie wykonując jego rozkazu. 
To, czego szukałem, było strzeżone przez człowieka o nadnaturalnych zdolnościach. Zamiast 
zapanować nad sytuacją, straciłem rękę!
— Co mogłabym uczynić dla ciebie, bracie?
— Muszę wrócić, by donieść Sowartusowi o… utrudnieniach w realizacji zadania, jakie mi 
zlecił. Nie wypada mi pójść do niego bez zapewnienia, że pozyskałem potężnych sojuszników.
— Jesteśmy połączeni więzami krwi — stwierdziła Djuwula — i rzecz jasna pomogę ci, jak 
tylko będę mogła najlepiej.
— To dobrze. Sowartus chce zdobyć dziecko, dziewczynkę znaną jako Eldia. Jest ona jedną z 
Czworga, co powinnaś stwierdzić, kiedy tylko ją zobaczysz. Mag ma już pozostałą trójkę. 
Dziewczynka podróżuje w towarzystwie jednego z Białych Magów, należących jak sądzę do 
Białego Kwadratu, choć nie mam co do tego pewności. Jest z nimi równiej potężnie zbudowany 
młodzian nie znanego mi pochodzenia i to on mi to zrobił. — Djawul pomachał pozbawionym 
dłoni kikutem.
Rana zasklepiała się, ciało było czarne i gładkie jak szkło. Djuwula pokiwała głową, ale nie 
dotarła do niej jeszcze pełna świadomość tego, co przed chwilą powiedział demon. — Gdyby 
Sowartus zdołał zawładnąć czwórką dzieci dysponujących mocą Czterech Ścieżek, stałby się 
najpotężniejszym magiem na ziemi. Ona również mogłaby skorzystać z jego pomocy, naturalnie 
gdyby udało jej się dobić targu z Sowartusem, a raczej gdyby sama ustaliła warunki przekazania 
mu swojej części magicznej energii. A człowiek, który pozbawił Djawula ręki… cóż, ten 
młodzieniec wydawał się nader obiecującym kandydatem do czaru mającego służyć jej 
prywatnym rozkoszom.
Zastanawiała się nad tym przez kilka uderzeń serca, po czym uśmiechnęła się do Djawula.
— Pomogę ci schwytać to dziecko — oznajmiła. — Powiedz mi, gdzie ją zostawiłeś?

Loganaro skryty za markizą przewróconego kramu obserwował, jak muskularny barbarzyńca 
biegnie w głąb ulicy. Szpieg zjawił się tu w momencie, gdy Vitarius kończył swój pokaz. Teraz 
bardziej niż kiedykolwiek Loganaro był pewien, że Conan jest odpowiednim składnikiem 
niezbędnym do ożywienia nadzwyczajnego kochanka Djuwuli. Z całą pewnością ów barbarzyńca 
z dalekiej Cymmerii był też wart dopuszczenia Lempariusa do łożnicy wiedzmy, gdyby senator 
dostał go w swoje ręce. Niemniej jednak pojmanie barbarzyńcy mogło okazać się nad wyraz 
trudne i skomplikowane.
To będzie kosztowna inwestycja, pomyślał Loganaro. I co najmniej kilka monet skapnie przy 
tej okazji do mojej sakiewki…
Barbarzyńca był zbyt szybki, aby go śledzić, a poza tym szpieg nie miałby gdzie się ukryć 
przed przypadkowymi nawet spojrzeniami czarnowłosego olbrzyma, tak więc Loganaro 
zdecydował się ruszyć śladem maga. Był pewny, że Cymmerianin niedługo powróci do 
siwowłosego starca.

Buty Conana dudniły głośnym echem na brukowanej kocimi łbami ulicy. Ściemniało się. 
Zapadał wieczór otulając wszystko granatowym płaszczem nocy. Przenikliwe niebieskie oczy 
Conana lustrowały uważnie każdy mijany zaułek.
Eldii nie było nigdzie.
Mijając kolejną ograniczoną budynkami uliczkę, Conan nagle zamrugał i zatrzymał się 
gwałtownie. Zmierzył zaułek powtórnym spojrzeniem. W czarnym prostokącie nic się nie 
poruszało. Co do tego nie miał wątpliwości. Piętrzyła się tu góra śmieci — szmat, postrzępionych 
zwierzęcych skór, potrzaskanych glinianych skorup, a opodal wznosił się sąg drewna opałowego. 
Alejka wyglądała jak wiele innych, które mijał, a jednak było w niej coś dziwnego. Jakaś 
drobnostka, którą mimowolnie wychwycił, wydawała się nie pasować do reszty otoczenia.
Jest! Drobna plamka bieli na ciemnym tle sągu drewna!
Conan wiedział już, że było to ludzkie oko, na które padł blask wschodzącego księżyca. 
Cymmerianin dobył miecza i wszedł w zaułek. Kiedy bystry wzrok barbarzyńcy przywykł do 
panującego tu mroku, bez trudu dostrzegł drobną postać przykucniętą obok sterty opału. Postać 
podniosła się, a stal zabłysła srebrzyście w księżycowej poświacie, gdy krótkie ostrze uniosło się 
w górę i wymierzyło w pierś Cymmerianina.
— Zaczekaj! — rozległ się głos Eldii. — To Conan, przyjaciel. Dopiero teraz barbarzyńca 
mógł przyjrzeć się mrocznej postaci. Była to kobieta, zasłaniająca własnym ciałem skuloną za nią 
Eldię. Kobieta trzymała sztylet o falistym ostrzu, skierowany w stronę zbliżającego się 
mężczyzny.
— Eldio, stań w świetle — polecił Conan.
— Nie! — odparł kobiecy głos. Miał w sobie słodycz, ale i twardość, jak warstewka miodu na 
stali.
Conan stał przez chwilę bez ruchu, po czym uznał, że nie grozi mu żadne niebezpieczeństwo. 
Wsunął miecz do pochwy i wyciągnął obie ręce przed siebie, aby pokazać, że są puste.
Kobieta postąpiła krok naprzód i blade światło księżyca skąpało ją od stóp do głów. Mogła 
mieć około siedemnastu lat, osądził Conan, a długie kruczoczarne włosy sięgały jej aż do talii. 
Nosiła jedwabną bluzę i cienkie skórzane bryczesy, na stopach zaś miała rzemykowe sandały. 
Ciało pod odzieniem wydawało się jeszcze wspanialsze. Kobieta miała długie smukłe nogi, 
przepięknie rzeźbione krągłe biodra, a piersi pod cienkim niebieskim jedwabiem pełne i ciężkie. 
W jej twarzy, równie doskonałej jak reszta ciała, było coś, co wydawało się Conanowi znajome. 
Wiedział, że nie mógłby zapomnieć tak cudnej kobiety, gdyby j kiedyś spotkał, ale mimo 
wszystko był pewien, że to oblicz było mu znajome…
Eldia stanęła w świetle, a Conan zrozumiał, gdzie wcześnie widział ową czarnowłosą 
piękność. To była Eldia, dziewczynka, która przerodziła się w kobietę. Jako że dziewczyna była 
za młoda, aby być matką Eldii, musiała być zatem…
— Jesteś jej siostrą — rzekł Conan wypowiadając głośno ostatnią myśl.
— Tak — potwierdziła kobieta. — Przybyłam, aby odebrać ją złoczyńcom, którzy zabrali ją z 
naszego domu.
Conan wzruszył potężnymi ramionami i uśmiechnął się.
— Nikogo nigdzie nie zabierałem — mruknął. — I wydaje mi się, że Eldia podróżuje z 
Vitariusem z własnej woli.
Kobieta zerknęła za siebie, po czym przeniosła wzrok na Conana. Uniosła sztylet nieco wyżej 
i mocniej ścisnęła broń w ręku.
— Została porwana w środku nocy. Krzyczała, gdy ją wyprowadzano — stwierdziła. — Nasz 
ojciec, podobnie jak matka zostali zamordowani. Przed śmiercią matka powiedziała, że Eldia jest 
niezwykłym dzieckiem i że ma dwóch braci oraz siostrę, moje przyrodnie rodzeństwo, o których 
nigdy nam nie mówiła. Powiedziała, że muszę uczynić co w mojej mocy, aby odnaleźć Eldię i 
ukryć ją przez Złymi, którzy pragną jej dla swych plugawych celów.
Conan spojrzał na milczącą Eldię.
— Czy Vitarius jest jednym ze Złych? — zapytał.
Dziewczynka pokręciła głową.
— Nie, ale…
— Eldio! — przerwała jej siostra. — Nie musisz niczego wyjaśniać temu… temu… 
barbarzyńcy.
— Ktoś jednak będzie musiał wyjaśnić mi to i owo — stwierdził Conan. — Mam już dość 
robienia ze mnie głupca i wplątywania w gierki, w które gracie obie z Vitariusem. Wróćmy teraz 
do tego magika i opowiecie mi szczegółowo całą tę historię.
— Nie — zaprotestowała kobieta. — Wracajmy do domu!
— Ale najpierw dowiem się, dlaczego na środku ulicy zostałem zaatakowany przez demona 
— rzucił Conan, a w jego głowie narastał gniew.
— Teraz — powiedziała siostra Eldii przesuwając nóż bliżej Conana. — Wrócimy teraz albo 
cię potnę na kawałki i zostawię je szczurom na pożarcie.
Conan bez jednego słowa schwycił ją za nadgarstek, gdy spróbowała dźgnąć go sztyletem w 
gardło. Wykręcił rękę, aż krzyknęła i wypuściła nóż ze zwiotczałych palców.
Nagle alejka ożyła. Drobne kształty zaroiły się na śmieciach i kłodach drewna. Rozległ się 
chrobot setek pazurzastych łapek i szelest ocierających się o siebie drobnych ciał. Conan miał 
wrażenie, że po ścianach i ziemi przetaczają się drobne, ruchliwe fale.
— Na Croma! — Puścił kobietę i cofnął się o krok dobywając miecza. Tym razem jednak nie 
miał do czynienia z pojedynczym wrogiem. Coś dotknęło buta Conana i barbarzyńca natychmiast 
skierował spojrzenie w dół.
Była do salamandra. Stworzenie niewiele większe od serdecznego palca Conana z 
niewiarygodną determinacją wspinało się po jego bucie. Płazy te uciekają zwykle na widok 
człowieka, ale sądząc po odgłosach, w tej alejce musiały gnieździć się ich całe steki. Jak się tu 
dostały? Dlaczego zbliżały się akurat do niego?
— Stać! — rozkazała Eldia.
Szuranie drobnych kończyn ucichło w okamgnieniu. Pojedyncza salamandra na bucie Conana 
zamarła, jakby obróciła się w kamień.
Eldia spojrzała surowo na siostrę.
— Dwukrotnie ocalił mi życie — stwierdziła. — A Vitarius chce mi tylko pomóc. Musimy 
Conanowi powiedzieć wszystko. Zaś ty, siostro, musisz usłyszeć, co ma do powiedzenia Vitarius, 
zanim będziemy mogły powrócić do domu. Gdybyś wcześniej nie przeraził mnie demon, w ogóle 
nie poszłabym z tobą. — Eldia spojrzała na salamandrę na bucie Conana. — Odejdź — 
rozkazała.
Małe stworzenie posłusznie zeszło z nogi barbarzyńcy i zwinnie umknęło w mrok. W chwilę 
później dało się słyszeć szuranie i chrobotanie reszty wycofujących się płazów. Potem zapadła 
cisza.
Conan spojrzał na Eldię.
— Idziemy? — zapytała nagląco.
Conan i siostra dziewczynki wymienili spojrzenia i pokiwali głowami. Cymmerianin nie był 
jednak z tego wszystkiego zadowolony. Ani trochę.

— Ty głupcze! — ryknął Sowartus. — Dałeś się okpić zwykłemu śmiertelnikowi!
Djawul stał w obrębie pentagramu, przybrawszy swą najpotężniejszą postać.
— Nie, magu, to nie był zwyczajny mężczyzna. Przez tysiąc lat zmierzyłem się z setkami 
wojowników, staczając z nimi pojedynki na śmierć i życie. Ich kości gniją w grobach na całym 
świecie, bowiem nie przegrałem dotąd ani jednej walki. J Ten człowiek był inny niż tamci. Dużo 
lepszy od nich, co J więcej miał magiczne wsparcie, gdyby nie ono, pokonałbym go pomimo jego 
siły i niesamowitej zręczności. Masz przeciw sobie jednego z Białych, Sowartusie.
— Vitarius! — głos Sowartusa przepełniony był gniewem.
— Nie znam jego imienia, ale zogniskował na mnie moc Ognia i żar był zbyt silny, bym mógł 
go wytrzymać.
— Bądź przeklęty!
— Spóźniłeś się, magu, jednak nie wszystko jeszcze stracone. Jestem bratem ludzkiej 
wiedźmy posiadającej niemałe wpływy w mieście, gdzie ukrywa się poszukiwane przez ciebie 
dziecko. Dostaniesz tę dziewczynkę, a ja mężczyznę, który mi to zrobił. — Djawul uniósł prawą 
rękę i spojrzał na kikut, na którym pojawił się już zawiązek nowej dłoni.

VI

Goście w oberży szerokim łukiem omijali czwórkę osób zasiadających przy stole opodal 
kominka. Conan podejrzewał, że większość, jeżeli nie wszyscy spośród tych, którzy udawali, że 
nie patrzą na niego i jego towarzyszy, musieli być obecni podczas występu iluzjonistycznego. 
Cymmerianin nie dziwił się, że byli zdenerwowani, on również nie czuł się pewnie w obecności 
praktyków magii. Tymczasem Vitarius kontynuował swą opowieść:
— …Eldia była jednym z czworga dzieci. Jej matka, a również i twoja — starzec spojrzał na 
młodą kobietę siedzącą naprzeciw Conana — została zaczarowana przez potężnego maga i 
zapłodniona.
— Chcesz powiedzieć, że mam innego ojca niż ten, którego znałam przez tyle lat? — 
spojrzenie Eldii było przenikliwe i dużo sroższe niż spojrzenia dzieci w jej wieku.
— Tak. Po porodzie twojej matce wolno było zatrzymać tylko jedno dziecko. Twoim ojcem 
był Hogistum z Szarego Kwadratu. To on zabrał pozostałe dzieci i rozproszył je po całym 
świecie.
— Dlaczego? — zapytali równocześnie Conan, Eldia i jej siostra Kinna.
Vitarius westchnął i pokręcił głową.
— Niełatwo to pojąć. Hogistum odkrył jakąś pradawną magię, na wpół zapomniane runy 
pochodzące z mrocznej przeszłości. Zdołał odczytać niektóre z nich i dowiedział się, w jaki 
sposób może połączyć Cztery Żywioły w jedną żywą duszę. Hogistum nie był złym człowiekiem, 
lecz cechowała go nadmierna ciekawość. Będąc Szarym Magiem mógł uprawiać zarówno czarną, 
jak i białą magię, choć skłaniał się bardziej ku tej drugiej. Zaklęcie połączenia samo w sobie nie 
było złej nabierało znaczenia w zależności do tego, kto je wypowiadali Hogistum nie zamierzał 
go używać, chciał jedynie sprawdzić, czy jest w stanie je zainicjować. Tak w każdym razie 
twierdził.
— Skąd to wiesz? — głos Kinny był równie jedwabisty jak dotychczas.
Starzec wahał się chwilę i upił łyk wina, by zwilżyć wyschnięte wargi.
— Hogistum miał dwóch uczniów — zaczął. — Jednym z nich był jego rodzony syn, drugim 
zaś wywodzący się z niższej kasty zdolny adept magicznych praktyk. — Vitarius uważnie 
zlustrował twarze swych towarzyszy. — Ja byłem tym adeptem.
Conan pokiwał głową. Vitarius podjął opowieść:
— Kiedy zmarła jego żona, Hogistum wybrał dziewczynę ze swego rodu, córkę pewnego 
dostojnika, aby była jego narzeczoną. Gdy znaleźli się w łożnicy, Hogistum rzucił na nią czar.
— To… podłe! — mruknęła Kinna.
— Wiem, że to musi napawać cię odrazą — rzekł Vitarius. — Później na świat przyszło 
czworo dzieci. Każde z nich miało w sobie Moc.
— Trudno mi w to uwierzyć — stwierdziła Kinna.
Stary mag zamrugał niczym sowa, wbijając wzrok w dziewczynę.
— Czyżby? Czy będąc ze swą siostrą nie zauważyłaś, że posiada ona… hę… pewne 
szczególne zdolności? Czy w jej obecności komukolwiek bywa zimno? Czyż w jej łóżku nie jest 
zawsze ciepło, nawet w najmroźniejszą noc? I rzecz jasna są jeszcze salamandry…
Na te słowa ogień w oczach Conana zapłonął gwałtowniej.
Tak, ta dziewczynka miała coś wspólnego z tymi stworzeniami. Conan spojrzał na Kinnę, a ta 
pokiwała głową pomimo niewątpliwego dystansu, z jakim podchodziła do całej tej historii.
— Eldia jest jednym z narożników kwadratu — rzekł Vitarius. — To Dziecię Ognia, Tkaczka 
Płomieni i Pani Ognistych Stworzeń, Salamander. Jej siostra, Atena, jest Dzieckiem Wody i 
przez nią działają undiny. Pozostali bracia to Luft, Dziecię Powietrza i powietrznych demonów, 
oraz Jord, Dziecko Ziemi, pan gnomów i trolli. Nie wymyśliłem sobie tego, mówię po prostu, jak 
jest.
Coś, co Vitarius powiedział wcześniej, nie dawało Conanowi spokoju gryząc go niczym 
wygłodniały szczur. Młodzieniec wypowiedział to na głos.
— Wspomniałeś o jeszcze jednym uczniu, o synu Hogistuma. Kim on jest? Co się z nim stało?
Vitarius pokiwał głową, jakby oczekiwał tego pytania.
— Mówimy o tym, z którym miałeś już okazję się spotkać, aczkolwiek nie bezpośrednio. Jest 
ci winien wierzchowca.
— Sowartus?
— Tak. Otruł własnego ojca i przez wiele lat ścigał i odnajdywał dzieci tak starannie ukryte 
przez Hogistuma. Ma już troje i brak mu tylko Eldii.
— Wygląda na to, że Hogistum był mało ostrożny. — Conan bawił się kubkiem z winem. — 
Został zamordowany, a jego syn znajduje się o krok od osiągnięcia zamierzonego celu.
— Tak, udało mi się wyrwać Eldię z rąk porywaczy, zanim zdołali dostarczyć ją 
czarnoksiężnikowi. W przypadku pozostałych spóźniłem się. Dzięki nim mag kontroluje obecnie 
trzy z czterech Narożników Kwadratu: Ziemię, Powietrze i Wodę. Gdyby zdobył czwarty, 
mógłby zyskać na swe usługi bestię potężniejszą niż suma poszczególnych elementów, 
synergiczną siłę, którą Hogistum nazywał Istotą Mocy. Byłoby to tak potworne, że nawet 
bogowie odwróciliby od niej swe oblicza.
Conan poruszył się na ławie. Nagle zrobiło mu się niewygodnie. Zawsze tak się czuł, gdy była 
mowa o magii.
Kinna nachyliła się nad stołem, a jedna z jej jędrnych piersi musnęła wierzch dłoni Conana.
— Jakie są zatem twoje zamiary, Vitariusie?
Stary mag westchnął ciężko.
— Muszę strzec Eldii, by nie wpadła w ręce Sowartusa, i co więcej, muszę znaleźć sposób, by 
uwolnić pozostałą trójkę dzieci.
— Możesz to uczynić? — spytała półgłosem Eldia. — Możesz uratować moje rodzeństwo 
przed naszym… przyrodnim bratem?
Vitarius pokręcił głową.
— Nie wiem. Sowartus należy do Czarnego Kwadratu, a zatem dysponuje niedostępnymi dla 
mnie mocami. Na dodatek rozkazuje mocom trzech narożników, a ja tylko jednemu. Obawiam 
się, że on jest ode mnie silniejszy. Powiadają również, iż Sowartus odważył się praktykować 
nekromancję i przywoływał umarłych do realizacji niektórych zaklęć. Mogę jedynie spróbować. 
Ale uczynię wszystko co w mej mocy.
Kinna odchyliła się do tyłu i pokiwała głową.
— Dobrze. Ja również ci pomogę. Dopóki Sowartus żyje, Eldia znajduje się w 
niebezpieczeństwie. Musimy go zniszczyć. — Kinna spojrzała na Conana. — A co z tobą?
Cymmerianin splótł muskularne ramiona na piersiach i wbił wzrok w dziewczynę. Była 
piękna, niemniej nie miał ochoty mieszać się w tę sprawę.
— Wędruję do Nemedii — oznajmił. — I przerwałem swą podróż tylko po to, by ułatwić 
sobie dalszą drogę. Zostałem okłamany. Nie przepadam za kłamcami, zwłaszcza takimi, którzy 
ryzykują moją głowę nie ostrzegając mnie zawczasu, a jeszcze mniejszą sympatią darzę tych, co 
parają się magią. Życzę wam powodzenia.
Kinna spojrzała zimno na Conana, ale Eldia tylko pokiwała głową, podobnie jak Vitarius.
— Nie mam ci tego za złe, Conanie — rzekł mag. — Zachowałeś się mężnie, a my 
odpłaciliśmy ci kłamstwami. Dziękujemy ci za pomoc i niechaj podczas podróży dopisuje ci 
szczęście.
Conan skinął i zaczął się podnosić.
— Ale zostań jeszcze przez chwilę — dodał Vitarius. — Jesteśmy ci coś winni za twoją 
fatygę. To trzy sztuki złota za twą dzisiejszą pracę i kilka miedziaków gratis, w pełni sobie na nie 
zasłużyłeś. Jako że wynająłem na dziś wieczór dwa pokoje, upraszam cię, byś spędził noc w 
jednym z nich, niechaj będzie to jeszcze jednym dowodem naszej wdzięczności wobec ciebie.
Conan przyjął monety i włożył je do sakiewki.
— Chętnie skorzystam z twojej propozycji.
Młody Cymmerianin odwrócił się i ruszył w stronę schodów prowadzących na piętro. Dzień 
był długi, a on czuł się potwornie zmęczony.

Pokój był wprawdzie nieco przyzwoitszy niż ten, w którym Conan spał ostatnim razem, ale też 
nie za bardzo. Na postrzępionym, wyświechtanym dywanie leżał wypchany słomą materac. Przez 
okno mieszkaniec pokoju mógł ujrzeć labirynt ulic rozciągający się dwie kondygnacje niżej. W 
rogu pokoju paliła się pojedyncza wąska świeczka, z której ku mrocznemu sufitowi unosiła się 
smużka czarnego dymu.
Jej blask nie był w stanie rozproszyć posępnego mroku.
Conan z zadowoleniem stwierdził, że w posłaniu nie gnieździ się robactwo. Zgasił palcami 
świecę i ułożył się na materacu kładąc miecz obok siebie. Sen ogarnął go niczym gruby czarny 
płaszcz.

Jak zerwany gwałtownie płaszcz, sen opuścił Conana w niecałe dwie godziny później. 
Niebieskie oczy rozbłysły przepatrując spowity mrokiem pokój, ale czerń nawet dla bystrego 
wzroku Cymmerianina okazała się nie do przeniknięcia. Wstrzymał oddech zdając się na słuch, 
ale wychwycił jedynie szum wiatru muskającego okiennice i skrzypienie starego drewna oberży. 
A także odgłos własnego serca. Nie usłyszał żadnego niebezpieczeństwa, aczkolwiek Conan zbyt 
ufał swemu instynktowi, by zignorować fakt nagłego obudzenia się o tak wczesnej porze. Sięgnął 
po miecz i natychmiast poczuł się lepiej, gdy poczuł w dłoni owiniętą starą skórą rękojeść.
Może to tylko wiatr, pomyślał leżąc w bezruchu. Kiedy przez dłuższą chwilę nic się nie 
wydarzyło, Conan ponownie usnął, ale nie wypuścił z dłoni rękojeści miecza.

W Zamczysku Slott panowała kompletna ciemność, jeśli nie liczyć niezdrowej żółtej poświaty 
rzucanej w jednej z komnat przez pojedynczą lampę. W jej świetle stał Sowartus bezlitośnie 
wbijając długie, kościste palce w ramiona jednego z trójki dzieci przykutych do zawilgotniałej, 
zżartej przez grzyb ściany. Teraz słaba poświata poczęła otaczać ciała maga i jego więźnia. 
Początkowo blask był słaby i migotliwy, jednakże już po krótkiej chwili bladożółte światło 
mogło rywalizować z tym, które rzucała lampa na ścianie. Nie minęło kilka chwil, a chłopiec i 
mag wywołali tak jaskrawą iluminację, że niej sposób było na nią patrzeć nie mrużąc oczu. 
Sowartus poczuł, jak jego ciało wypełnia się energią chłopca i wybuchnął donośnym śmiechem.

Skryta w ciemności oberży „Pod Wilczym Mlekiem” wiedźma Djuwula poczuła, jak wiatr 
szarpie brzegami jej czarnego jedwabnego woalu. Odkryła, że poszukiwane przez nią dziecko 
znajdowało się wewnątrz, podobnie jak towarzyszący mu mag Białego Kwadratu. Ta wiedza 
kosztowała ją zaledwie kilka monet. Parę rozdanych tu i ówdzie sztuk srebra było w stanie 
zdziałać więcej cudów niż najpotężniejsza magia. Oprócz dziewczynki Djuwula poszukiwała 
również barbarzyńcy, który zranił jej brata. Ten człowiek z całą pewnością musiał mieć 
niezłomnego ducha. I potężne serce.

Przybierający na sile wiatr omiótł również niską postać Loganaro ukrytego za wygódką 
opodal oberży, w której spał Conan Cymmerianin. Szpieg niecierpliwie oczekiwał przybycia 
sześciu zabójców, których wynajął i opłacił złotem otrzymanym od hojnego senatora 
Lempariusa. Nie ulegało wątpliwości, że sześciu morderców poradzi sobie z potężnym 
młodzieńcem, choćby nawet kilku z nich miało przypłacić to życiem. Taką decyzję podjął 
Lemparius, gdy Loganaro doniósł mu, iż Conan zamierza rozstać się z trójką towarzyszy. Cała 
akcja została przygotowana w olbrzymim pośpiechu, Loganaro wolał mieć nieco więcej czasu, 
aby dobrać odpowiednich ludzi, niemniej nie było mu to dane. Martwił się najbardziej reakcją 
Djuwuli, kiedy wiedźma dowie się o jego zdradzie, ale na to również nie miał najmniejszego 
wpływu. Zżerał go strach i korpulentny mężczyzna zachodził w głowę, gdzie w tej chwili mogła 
znajdować się jego pani. I gdzie, do stu diabłów, podziewali się ci tępi najemni mordercy?!

Na mrocznej ulicy skąpanej w cieniach rzucanych przez gęsto stojące budynki, nie tkniętej 
nawet blaskiem księżyca czy pochodni, pojawił się śniady kształt. Psy skamlały strwożone, kiedy 
przechodził opodal. Być może zaskakiwała je woń, zbyt silna jak na dachowego kota, aczkolwiek 
ów nocny gość należał z całą pewnością do rodziny kotów. W umyśle panterołaka rozbrzmiał 
śmiech, ale gdy wydostał się on spomiędzy jego spiczastych białych kłów, zmienił się w zgoła 
inny odgłos. Słysząc ten dźwięk psy w całym Mornstandinos umilkły, jakby bały się, że ich 
skowyt przyciągnie osobliwego drapieżnika.
Psy nie musiały się martwić. Kot będący również człowiekiem ścigał całkiem inną ofiarę. 
Zasmakował w istotach dwunożnych. W mieście było ich pod dostatkiem. Sześć tych 
szczególnych zwierząt minęło w mroku wielkiego kota nie zdając sobie sprawy z jego obecności.
Panterołak nie zaatakował ich, bowiem ludzie ci mieli do wykonania ważną misję. A misje 
takie jak ta mogły zapewnić mu rozkosz odmiennego rodzaju niż jedzenie.

Spokojny zazwyczaj sen Conana z Cymmerii został znów zakłócony i potężnie zbudowany 
barbarzyńca kręcił się niespokojnie na wypchanym słomą materacu. Ponownie się obudził, ale i 
tym razem nie zdołał wykryć żadnego zagrożenia.
To tylko sen, pomyślał, musiał przyśnić mi się jakiś koszmar.
Gdy w chwilę potem usnął powtórnie, w jego uszach rozbrzmiewał tylko głośny szum 
nocnego wiatru. Na zewnątrz wyraźnie zanosiło się na burzę.

VII

Wiatr hulał na ulicach Mornstandinos wyszukując wszystkie szczeliny, w których mógł 
szumnie obwieścić swe przejście. Podmuchy wilgotnego powietrza poruszały małymi 
przedmiotami i unosiły w dal śmieci. Gdy zaczęło padać, grube krople deszczu wręcz 
eksplodowały na bruku przemaczając do suchej nitki wszystko i wszystkich.
Błyskawice raz po raz przemieniały noc w dzień, ciemności rozbrzmiewały hukiem gromów, 
przypominających gniewny ryk jakiegoś rozsierdzonego boga. Burza nie zapowiedziana przez 
odczuwających bóle w kościach przepowiadaczy lunęła na miasto z iście tropikalną furią, nie 
znaną wcześniej w tym kraju.
— Niechaj Mitra przeklnie ten deszcz! — rzucił jeden z zabójców ukryty pod niewielkim 
daszkiem naprzeciw wejścia do oberży „Pod Wilczym Mlekiem”. Trzech lub czterech kompanów 
powtórzyło skwapliwie jego słowa, zanim Loganaro uciszył ich srogim spojrzeniem.
— Boicie się roztopić? — burknął drwiąco szpieg.
— Nie — odrzekł morderca — ale leje jak z cebra, płatniku. Tej nocy nawet szczury się 
potopią.
— Nie przejmuj się szczurami — rzekł Loganaro. — Nie płacę ci, byś się martwił ich losem, 
ale byś dostarczył mi mężczyznę, śpiącego w jednym z pokoi tej gospody.
Zabójca, zamorańczyk z pochodzenia z łatką zakrywającą nie widzące oko, skinął głową.
— Tak, to prawda — mruknął Łatka. — Ale moi ludzie i ja chcielibyśmy jeszcze 
przedyskutować z tobą pewną sprawę związaną z naszą… umową. — Mężczyzna miał mocny 
cudzoziemski akcent.
Loganaro spojrzał na niego zdumiony.
— Przedyskutować? O czym mielibyśmy dyskutować?
— Powiadają, że człowiek, którego mamy ci dostarczyć, był widziany na placu podczas 
przyjęcia wydanego przez wytwórcę win, kiedy walczył z jakimś czerwonym monstrum.
— A jeżeli nawet, to co? Jest was sześciu, lękacie się jednego człowieka?
— To nie strach, panie, ale szacunek. Powiadają, że ten człowiek był diabelnie szybki i silny 
jak niedźwiedź. Jeżeli to prawda, moi przyjaciele i ja uważamy, że czeka nas nie lada zadanie. 
Chyba przydałoby się jeszcze trochę posmarować.
Loganaro zgrzytnął zębami.
— Ile? Umawialiśmy się na dwanaście złotych solonów za całą robotę, od łebka.
Łatka uśmiechnął się, szczerząc pożółkłe, nierówne zęby.
— To było kiedyś. Teraz żądamy osiemnastu.
— Niemożliwe. Być może uda mi się załatwić po jednej sztuce srebra dla każdego z was.
Łatka wzruszył ramionami.
— Pogoda jest marna, deszcz zimny, po co mamy tu moknąć?
— Dodam wam po dwie sztuki złota — rzekł rozwścieczony Loganaro.
— Pięć! — warknął Łatka.
Loganaro pomyślał o mężczyźnie, którego śmierć oglądał w lochach pod gmachem Senatu, i 
przełknął ślinę. Silny podmuch wiatru omiótł mu plecy. Strużki deszczu spłynęły za kołnierz i 
ściekły po karku. Zastanawiał się, czy nie potargować się jeszcze, ale ostatecznie z tego 
zrezygnował. Całe złoto Koryntii nie miało większej wartości niż jego życie.
Wziął głęboki wdech.
— Zgoda. Jeszcze pięć złotych solonów, kiedy dostarczycie barbarzyńcę.
Łatka znów się wyszczerzył.
— W porządku.
Burza na chwilę przycichła, a Loganaro wskazał ręką oberżę.
— A zatem do dzieła. Nie zwlekajcie.
Sześciu ludzi wybiegło spod wąskiego daszka i popędziło gospodzie rozbryzgując wodę w 
kałużach wielkich niczym jeziora.

Djuwula, przeklinając ulewę, spieszyła do swoje siedziby. Z niechęcią przerwała obserwację 
oberży, ale nie znosiła deszczu. Tak czy inaczej starzec i dziewczyna nie opuszczą gospody tej 
nocy. A jutro ona znów będzie na miejscu.

Pantera warknęła, ale dźwięk ten utonął wśród grzmotu! Futro miała mokre i nie była 
zadowolona. Taka pogoda zatrzyma jej ofiary w oberży, za dobrze zamkniętymi; drzwiami i 
okiennicami. Tych, których nie było stać na nocleg w domu bądź w gospodzie, było trudniej 
odnaleźć, gdyż ulewny deszcz doszczętnie spłukał z ziemi ich zapach.
Polowanie w taką pogodę nie należało do przyjemności.
Pantera przerwała łowy i pośpieszyła ku jednemu z miejsc specjalnie przygotowanych na taką 
okazję.
Była to szopa do przechowywania wełny. Znajdowało się w niej ukryte zawiniątko z 
odzieniem na zmianę, w przypadku gdyby senator zapragnął zmienić postać.
W bezpiecznym wnętrzu szopy wielki kot przeraźliwie zawarczał, a jego ścięgna i stawy 
rozciągnęły się nienaturalnie, zapoczątkowując przemianę z czworonożnego drapieżnika w istotę 
z rodzaju, do którego niedawno zaliczały się jego ofiary.

Conan nie obawiał się burz, ale gdy się obudził, mocniej i ścisnął w garści rękojeść. Tym 
razem odgłos z korytarza było słychać nawet pomimo szalejącej nawałnicy. Były to ciche 
stąpania po drewnianej podłodze.
Barbarzyńca podniósł się miękko i szybko podszedł do drzwi. Uniósł skobel i jednym susem 
znalazł się w korytarzu, unosząc miecz do ciosu.
Przed nim stała samotna, otulona kocem postać. Kinna.
Conan opuścił broń, wpatrując się w młodą kobietę. Koc, jakim się opatuliła, zasłaniał sporą 
część jej ciała, lecz niemal całe jej nogi były doskonale widoczne.
Były to najzgrabniejsze nogi, jakie Conan miał okazję oglądać.
Kinna zauważyła, co stało się obiektem zainteresowania Cymmerianina, i usiłowała przesunąć 
koc, by zasłonić jędrne uda, ale tym samym obnażyła przed barbarzyńcą smukłe ramiona i na 
krótką chwilę zarys krągłych piersi.
Conan uśmiechnął się lekko.
— Czemu nie śpisz o tak późnej porze?
— Usłyszałam jakiś hałas przy oknie. Dziwny dźwięk.
— To drugie piętro — odrzekł Conan. — Jest mało prawdopodobne, aby ktoś manipulował 
przy okiennicach. Przypuszczam, że to wiatr.
Kinna skinęła głową, a jej gęste czarne włosy zafalowały.
— Tak mi się zdawało. Jednak kiedy się obudziłam, nie mogłam już potem zasnąć. I dlatego 
przyszłam tu, aby… — urwała zakłopotana.
— Aby co…? — spytał Conan szczerze zaciekawiony. Kinna spojrzała w głąb korytarza ku 
swemu pokojowi, zapłoniła się lekko, ale nic więcej nie powiedziała.
Conan podążył za jej wzrokiem i zrozumiał. Ach, te kobiety!
Przedłużająca się cisza pomiędzy nimi stała się nieprzyjemna. Conan nie czuł ochoty, by 
wypełnić ją słowami, jednak zapytał:
— Czy ten hałas nie obudził twojej siostry albo Vitariusa?
— Nie. Mała śpi jak niewiniątko, a on odpoczywa, jakby przygotowywał się do Wielkiego 
Snu.
— Aha. Ale skoro już wstałem, pewnie chciałabyś, abym zerknął na to okno i zbadał, co było 
przyczyną owego hałasu?
Conan ujrzał wyraz ulgi w jej oczach, który jednak natychmiast zastąpił cyniczny błysk.
— Nie! Po co masz zaprzątać sobie głowę naszymi kłopotami. Nie chciałabym odwlekać 
twojej wędrówki do Nemedii! — prychnęła gniewnie.
Conan wzruszył ramionami.
— Jak sobie życzysz — odwrócił się, by wejść z powrotem do swego pokoju.
— Zaczekaj — rzuciła Kinna dotykając jedną ręką jego ramienia.
Miała ciepłą dłoń.
— Wybacz mi. Byłam opryskliwa. Nie powinnam… Eldia powiedziała mi, jak uratowałeś ją 
wcześniej przed bandytą, i sama widziałam, jak stanąłeś pomiędzy nią a demonem. Nie mogę cię 
winić, że chcesz podążyć dalej swoją drogą, miast ryzykować życie w naszej obronie.
Conan spojrzał na nią. Była wyjątkowo powabna i… nie zdjęła dłoni z jego ramienia.
— Chciałabym, abyś mimo wszystko spojrzał na to okno — uśmiechnęła się. — A potem 
może moglibyśmy również sprawdzić okiennice… w twoim pokoju?
Przez chwilę Conan nie zrozumiał. Mało brakowało, a bąknąłby, że w jego pokoju wszystkie 
okiennice są jak najbardziej w porządku. Lecz gdy ujrzał uśmiech Kinny, nie potrzebował 
żadnych wyjaśnień. Odpowiedział uśmiechem.
— Dobrze — rzekł krótko.
Conan przestąpił miękko nad uśpioną Eldią i ominął Vitariusa.
Drogę oświetlała mu trzymająca lampkę oliwną Kinna. Dotarł do okna i przyjrzał się 
okiennicom. Wszystko wydawało się w porządku.
Odwrócił się do Kinny, która podejrzewała, że już za chwilę; odbędą krótki spacer do jego 
pokoju.
— Zasłoń płomyk — rozkazał szeptem. To rzekłszy, Cymmerianin otworzył okiennice i 
wyjrzał w deszczową noc.
Dwie błyskawice jedna po drugiej rozdarły mrok pozwalając barbarzyńcy przyjrzeć się murom 
i dachom poniżej.
Na ulicach z powodu burzy nie było żywego ducha. A przynajmniej tak mu się wydawało. 
Zaczął zamykać grube okiennice z ukośnie ułożonych deszczułek.
Nagle oberża zadygotała, jakby jej ściany jakieś niewidoczne łobuziaki zaczęły obrzucać 
kamieniami. Conan poczuł chłodne uderzenia na dłoniach i przedramionach i zaklął pod nosem.
— Co się stało? — zapytała zaskoczona Kinna.
— Grad — odrzekł Conan. — Wielki jak winogrona. Łomotanie przybrało na sile, a 
gwałtowniejszy podmuch siekącego lodem wiatru wyszarpnął okiennicę z uchwytu Conana.
— Na Bel! — Barbarzyńca wychylił się i sięgnął po rozchybotane okiennice, a w nagrodę za 
ów kłopot został wygrzmocony po plecach zimnymi gradowymi kulkami. Chwycił jedną z 
okiennic i sięgał właśnie po drugą, kiedy wiatr nieco przycichł, a grad ustał zupełnie.
W dalszym ciągu lało jak z cebra, lecz w chwilę potem rozległ się nowy dźwięk.
W pierwszej chwili Cymmerianin wziął ów odgłos za huk gromu, ale szybko zmienił zdanie. 
Odgłos był ciągły.
Kinna stanęła przy oknie.
— Co się dzieje?
Conan pokręcił głową.
— Nie wiem… — zaczął. Nagle znowu błysnęło i ich oczom ukazała się przyczyna 
potwornego łoskotu. Idąca przez miasto trąba powietrzna niszczyła wszystko, co napotkała na 
swojej drodze. Rozszalały lej zdawał się zmierzać wprost ku gospodzie. Za plecami Conana ktoś 
się poruszył.
— Co tam widzisz? — głos Vitariusa wzniósł się ponad inne dźwięki.
Cymmerianin bez słowa uniósł rękę. Przez chwilę nie było błyskawic, ale nie były one 
konieczne — jako że wewnątrz trąby powietrznej raz po raz pojawiały się upiorne, fioletowo–
żółte błyski.
— Na Croma — rzekł pod nosem Conan. — Diabelski wicher.
Vitarius przyjrzał się zjawisku.
— To na pewno, nie mamy tu do czynienia z dziełem natury. Spójrz, jak się przesuwa; 
dokładnie w linii prostej, zamiast kluczyć jak inne tornada. To, co tu widzisz, jest dziełem 
Sowartusa. Skierował przeciwko nam moc powietrza. Ogień jej nie powstrzyma. Musimy wziąć 
nogi za pas, bo kiedy trąba tu dotrze, ani chybi porwie nas ze sobą!
Kinna pospieszyła, by obudzić Eldię, podczas gdy Vitarius zgarnął z podłogi sakwę, 
zawierającą magiczne artefakty.
Barbarzyńca w dalszym ciągu patrzył, jak tornado niczym po sznurku zmierza ku oberży.
— Musimy znaleźć jakąś piwnicę albo kanał — rzekł.
— W tym przypadku to nic nie da — odrzekł Vitarius zarzucając sakwę na ramiona. — Ta 
trąba wykopałaby nas spod ziemi jak krety. Jedyna nadzieja, że uda się nam ją obejść. Nawet jeśli 
Sowartus włada mocami powietrza, nie będzie łatwo zawrócić z drogi równie potężnej burzy. 
Musimy uciec w bok i obejść lej, zanim on zdoła nas odnaleźć.
Cała czwórka zbiegła po schodach do głównej izby oberży. Para pełgających ogniem olejówek 
rzucała migotliwy poblask na zawilgocone ściany, ale nawet w tym nędznym świetle Conan 
zdołał wypatrzyć wyjście.
— Tędy — rozkazał.
W tej samej chwili drzwi otwarły się i do pomieszczenia wpadło pół tuzina mężczyzn. 
Wszyscy byli uzbrojeni w miecze lub długie sztylety. Kilku z nich miało również sznury. 
Przywódca nosił łatkę na oku, ale drugie miał najwyraźniej zdrowe, gdyż stanął jak wryty i 
wskazał na Conana.
— To on, chłopcy. Zaoszczędził nam wspinaczki.
W słabym świetle lampki błysnęły ostrza mieczy, gdy sześciu mężczyzn, ustawiwszy się w 
szyk półksiężyca, ruszyło w stronę Conana.
Cymmerianin nie stracił ani chwili na zastanawianie się, co było przyczyną nocnego ataku. Po 
prostu dobył miecza i ruszył na spotkanie niebezpieczeństwa.
— Czas, Conanie, nie mamy czasu! — Vitarius energiczniej pomachał ręką.
Barbarzyńca uśmiechnął się półgębkiem, ale nie odwrócił wzroku od przeciwników.
— Postaram się, aby to trwało jak najkrócej.
Dwaj mężczyźni zablokowali wyjście, pozostali usiłowali okrążyć Conana. Barbarzyńca 
wyszczerzył się zadowolony. To była walka, jaką lubił; tylko mięśnie i stal, bez użycia czarów.
Wybrał pierwszy cel — mężczyznę o wilczej twarzy uzbrojonego w krótki miecz. Bez chwili 
wahania, z zabójczą gracją rzucił się na niego. Mężczyzna o wilczej twarzy uniósł swój miecz, 
ale było już za późno. Stal Conana rozpłatała mu gardło tak głęboko, że przez moment w ranie 
widać było biel kręgosłupa opryszka. Ten wydawszy nieartykułowany, bulgoczący dźwięk, runął 
w tył.
Drugi napastnik zaatakował Cymmerianina od tyłu zadając cięcie znad głowy, które miało 
gładko rozpłatać barbarzyńcę na dwoje. Conan odwrócił się i zablokował cios, napinając ścięgna 
swego muskularnego ramienia. Stal pocałowała stal i dwa ostrza jęknęły melodyjnie. Ramię 
Conana nawet nie drgnęło, natomiast napastnik stracił równowagę. Barbarzyńca zrobił wypad 
wyrzucając miecz przed siebie. Czubek ostrza trafił pechowego najemnika poniżej żeber i 
przeszył na wylot. Conan uniósł stopę i brutalnym kopnięciem zsunął ciało z ostrza. Gdy się 
odwrócił, miał już przeciw sobie dwóch kolejnych przeciwników. Sprężył się do skoku. Lepiej 
było zaatakować, zanim tamci zdołają dojść do siebie i obmyślą zmianę taktyki.
W tej samej chwili oberża zadrżała, jakby uderzyła w nią ręka olbrzyma.
— Conanie! Diabelski wicher! — to Kinna.
— Au! Dostałem! — krzyknął z bólu jeden z mężczyzn pilnujących drzwi, odciągając uwagę 
dwójki napastników, którzy mieli właśnie zająć się Conanem.
Cymmerianin zerknąwszy w tę stronę ujrzał Eldię siekącą opryszka swoim małym 
mieczykiem. Była oszałamiająco szybka, a mężczyzna uzbrojony tylko w długi sztylet, którym 
bezskutecznie usiłował chronić nogi. Na oczach Conana dziewczynka ponownie skoczyła 
naprzód i raz jeszcze zraniła najemnika w nogę.
— Co za parszywa dziewucha! — krzyknął mężczyzna, ale cofnął się od drzwi, o mało nie 
przewracając przy tym kompana. Conan zauważył, że Vitarius wypowiada jakieś zaklęcie. Nie 
miało ono jednak żadnego wpływu na poczynania ogorzałego Cymmerianina. Ponownie odwrócił 
się do dwóch mężczyzn, którzy stali mu na drodze, i rzucił się na nich, a mordercza stal zakreśliła 
w powietrzu skomplikowane wzory.
Łatka próbował obejść Conana, by znaleźć się poza jego zasięgiem, ale Cymmerianin podążył 
za nim, rezygnując chwilowo z drugiego z mężczyzn, zbyt grubego aby mógł poruszać się 
szybciej. Tłuścioch sapał głośno, usiłując zadać cięcie w bok barbarzyńcy.
Oberża ponownie zatrzęsła się w posadach, a do dźwięków wichury i walki dołączyły jeszcze 
wrzaski od strony schodów.
Conan z radosnym rykiem rzucił się na Łatkę.

Loganaro, ze stopami wrośniętymi w ziemię z przerażenia przyglądał się nadciągającej 
zagładzie. Nigdy dotąd podczas swych rozlicznych podróży nie widział takiej burzy jak ta. Fakt, 
iż nie była ona dziełem natury, był aż nazbyt oczywisty! Kto wysłał taką trąbę powietrzną i 
dlaczego, zastanawiał się chwilę, ale myśl ta natychmiast poszła w zapomnienie, przegnana 
lękiem, by nie zostać zatłuczonym na śmierć przez ten potworny grad. Jego najemnicy będą 
musieli sami o siebie zadbać, a to, czy uda im się sprowadzić barbarzyńcę i czy będzie on żywy 
czy martwy, nie zależało w tej chwili od szpiega. Loganaro odwrócił się na pięcie i biegiem 
począł oddalać się od nadciągającego tornada. Później będzie łamał sobie głowę, co powiedzieć 
Lempariusowi.

Djuwula była już prawie w domu, kiedy ujrzała, jak czarodziejska trąba powietrzna, niczym 
fretka ścigająca szczura, przedziera się przez Mornstandinos. Jej magiczne zmysły błyskawicznie 
przejrzały tornado, rozpoznały jego twórcę oraz równie szybko pozwoliły domyślić się wiedźmie, 
kto był obiektem poszukiwań czarnoksięskiego żywiołu. Zawróciła pospiesznie i zaczęła biec ku 
oberży, rozbryzgując kałuże i strugi ulewnego deszczu. Jeśli obłaskawione tornado dopadnie 
dziewczynkę, Djuwula straci szansę zrobienia znakomitego interesu. Co więcej, w grę wchodził 
jeszcze barbarzyńca o mężnym sercu. Naturalnie on był mniej ważny i Loganaro miał dla niej 
innego kandydata, choć nie była pewna, czy powinna wierzyć jego słowom. Każdy mężczyzna, 
który potrafi odjąć dłoń demonowi i przeżyć, nie mógł być zwykłym śmiertelnikiem. 
Najważniejsza była jednak dziewczynka.

W ślad za lejem trąby powietrznej podążała olbrzymia, niewidzialna postać. Była czerwona i 
jednoręka. Idąc mruczała pod nosem, a dźwięki te tonęły pośród ryku burzy.
— Mylisz się, magu, sądząc że zdołasz mnie oszukać i pozbawić zemsty. Ten człowiek będzie 
mój!
Ściany oberży zaczęły skrzypieć, jakby podejrzewały, iż czeka je rychły koniec. Drzwi 
wyjściowe otwarły się gwałtownie na oścież, o mało nie wyrwane ze starych mosiężnych 
zawiasów. Szyld gospody spadł na ziemię i został wmieciony przez próg do głównej izby. Wilk 
wreszcie skoczył i koniec końców wylądował na blacie stołu.
Conan zagnał Jednookiego w kąt. Mężczyzna wiedział już, że stawką w tej walce jest jego 
życie. Dwaj najemnicy strzegący drzwi, uzbrojeni w sztylety, musieli podać tyły pod wpływem 
ciosów małego, lecz zabójczego mieczyka Eldii oraz broni jej siostry. Vitarius zdołał wreszcie 
rzucić zaklęcie i gruby zabójca krzyknął, a jego czoło otoczyła nagle czerwona poświata i 
mężczyzna uniósł się pół łokcia nad podłogę.
— Conanie! — zawołał mag. — Musimy uciekać! Już!
Cymmerianin nie odpowiedział, ale rzucił się jak dziki zwierz na Jednookiego. Mężczyzna 
zablokował cięcie, ale jednocześnie odsłonił głowę. Conan zacisnął palce prawej dłoni w potężny 
kułak i rąbnął tamtego w szczękę. Trzasnęła kość żuchwy, a Łatka, przeleciawszy trzy łokcie w 
powietrzu, uderzył plecami w mocno już wibrującą ścianę. Nieprzytomny osunął się na podłogę. 
Conan odwrócił się.
— Szybko! Szybko! Na zewnątrz!
Vitarius wykonał polecenie pozostawiając tłuściocha unoszącego się w powietrzu i 
wrzeszczącego wniebogłosy. Eldia i Kinna odstąpiły od dwóch opryszków, którzy nie przejawiali 
jednak żadnej chęci, by przejść do kontrataku. Conan wybiegł z oberży wymachując ociekającym 
krwią mieczem.
Na zewnątrz wichura zaatakowała ich z taką siłą, że przez chwilę nie byli w stanie ruszyć się z 
miejsca. Jedynie Conan mógł pokonać siłę burzy, ale nawet on, pomimo niewiarygodnej krzepy, 
nie zdołałby zaciągnąć w bezpieczne miejsce staruszka i dwóch dziewcząt.
Vitarius wymachiwał rękami jak oszalały. Zawierucha zupełnie zagłuszała jego słowa. Conan 
zrozumiał jednak, o co tamtemu chodziło; muszą przesuwać się wzdłuż budynku, wykorzystując 
jego ścianę jako oparcie.
Czwórka ludzi wyglądała niczym muchy na ścianie, niemniej udało im się jakoś dotrzeć do 
załomu budynku. Następnie Conan skręcił za róg oberży, z całej siły trzymając za rękę Kinnę. Ta 
z kolei ujmowała za rękę siostrę, a Eldia drobnymi palcami ściskała kościsty nadgarstek 
Vitariusa. Wiatr cisnął ów ludzki łańcuch w głąb ulicy, jak zerwane z drzew liścia Biegli tak 
szybko, że Conan prawie nie dotykał stopami ziemi. Przypomniał sobie jednak wcześniejsze 
słowa Vitariusa, że muszą uciekać w bok od nadciągającej trąby powietrznej; i w odpowiednim 
momencie znaleźć się za nią. Zatrzymał się na chwilę, aby mogli zaczerpnąć tchu.
Obok przemknął ulicą oderwany fragment jakiegoś dachu. Conan wskazał ręką i zawołał:
— Tędy!
Pobiegli dobywając resztek sił. Z tyłu, za nimi Diabelski Wicher zmienił kierunek i tylko 
drobny skrawek tornada musnął oberżę „Pod Wilczym Mlekiem”.
Conan odwrócił się, by spojrzeć na rozszalałe czarne monstrum, w dalszym ciągu 
rozświetlone własnym, widmowym blaskiem. Zobaczył, jak ciała najemników ulatują w 
powietrze i wirując znikają w paszczy tornada. Dostrzegł człowieka, którego zabił, jak również 
grubasa. Nie zauważył Jednookiego. Burza wyraźnie usiłowała zmienić kierunek i podążyć ich 
śladem. Barbarzyńca przyspieszył kroku.
Trąba powietrzna usiłowała zawrócić, ale chmury, z których dobywał się tworzący ją lej, nie 
były równie zwrotne. Tornado kierowało się w ich stronę, ale czyniło to bardzo wolno. Kiedy 
Conan osądził, że znaleźli się już dość daleko, skręcił ponownie, zmierzając w stronę 
olbrzymiego czarnego leja. Od stóp do głów barbarzyńca obsypany został śmieciami i 
rozmaitymi szczątkami, niemniej trzymał mocno biegnącą za nim kobietę i równie silnie zapierał 
się butami w rozmokłej od deszczu ziemi.
W pewnym momencie Vitarius poślizgnął się. Wiatr był tak silny, że starzec wisiał przez 
moment w powietrzu, równolegle do ziemi, przytrzymywany drobną dłonią Eldii. Na szczęście 
uścisk dziewczynki był silny, w przeciwnym razie wichura porwałaby go ze sobą.
Tornado rozszalało się na dobre, roznosząc w strzępy domy, stajnie i świątynie, rozrzucając 
postrzępione deski niczym źdźbła słomy z tym tylko, iż owe „źdźbła” brutalnie i bezlitośnie 
druzgotały wszystko, co znalazło się na ich drodze. Drewniany kołek przebił gruby mur na 
wprost nich. Tornado zdawało się rozciągać, jakby próbowało dosięgnąć swe ofiary, usuwając 
równocześnie znajdujące się na jego drodze przeszkody z taką łatwością, jak człowiek zmiata ze 
stołu okruchy po wieczerzy. Jego potęga wydawała się niepohamowana, nic, co było dziełem rąk 
ludzkich, nie mogło mu się oprzeć.
Po pewnym czasie, co zdawało się trwać całe wieki, Cymmerianin zrównał się z Diabelskim 
Wichrem, zaś kilka kolejnych wieków później minął go i zostawił za sobą.
Tornado jakby znieruchomiało. Usiłowało zawrócić wzdłuż drogi, którą właśnie przebyło. 
Conan wstrzymał oddech i patrzył.
Chwilę później pojedynczy, niewiarygodnie rozciągnięty lej znów zaczął się przesuwać, 
oddalając się od młodego Cymmerianina i pozostałych.
Trąba powietrzna została pokonana.
Niebawem rozszalały lej, instrument śmierci i zniszczenia, uniósł się na powrót ku wirującym 
w obłędnym tańcu chmurom, aby ponownie się z nimi połączyć.
I zniknął, jakby go nigdy nie było.

VIII

Conan ujrzał demona pierwszy. Wiatr ucichł z wolna, gdy chmury wciągnęły do siebie 
rozszalały wirujący lej tornada. Trąba powietrzna odeszła, ale deszcz padał w dalszym ciągu i 
powietrze przesycała upiorna wilgoć. Conan poprowadził i Vitariusa, Eldię i Kinnę ścieżką 
pozostawioną przez magiczny kataklizm, która przypominała wyrąbaną w lesie przesiekę. 
Śladem tornada podążał czerwony demon, i obaj, mężczyzna i Djawul, ujrzeli jeden drugiego 
prawie równocześnie. Pomimo ulewy Cymmerianin dostrzegł, jak oblicze demona wykrzywia 
nienawistny grymas. Conan dobył miecza i w tej samej chwili potwór popędził w jego stronę.
— Vitariusie! — zawołała Eldia wskazując nadciągającego biesa.
Stary mag odwrócił się i ocenił zagrożenie. Szybko położyli jedną rękę na główce 
dziewczynki, drugą uniósł i wymierzył w demona.
Djawul zatrzymał się o dwadzieścia kroków od nich.
— Nie — wychrypiał. — Nie liźniesz mnie już tym swoim ognistym jęzorem.
Vitarius zawahał się. Spojrzał na Conana. Cymmerianini pokręcił głową.
— Nie — mruknął. — On chyba chce coś powiedzieć. Pozwól mu.
Demon osiągnął swój zwykły wzrost.
— Mogę zdradzić wam moje imię — oznajmił. — Jesteś Białym, a zatem nie mógłbyś 
wykorzystać tego przeciwko mnie, nawet gdybym nie miał obecnie pana. Zowią mnie Djawul.
Conan ani o włos nie opuścił swego miecza.
— Dlaczego miałoby to dla nas cokolwiek znaczyć? — Strużki deszczu spływały po ostrej 
stali na jego dłonie.
— Przykazano mi, abym cię dopadł, oso, ale nawet gdybym nie miał takiego rozkazu, i tak 
dybałbym na twoje życie. Jesteś mi coś winien, za to. — Djawul uniósł w stronę Conana kikut 
okaleczonej ręki. — Ponieważ mnie zraniłeś, czyniąc coś czego nie uczynił mi nigdy żaden 
śmiertelnik, chciałem, byś poznał imię tego, który wyśle cię do Szarych Krain. Mogę ci 
zapewnić, oso, że będziesz odchodził z tego świata powoli.
Vitarius uniósł dłoń i wymierzył w demona, ale Conan pokręcił głową.
— Powtarzam nie, magu. Mam swój miecz, nie potrzebuję twojej ochrony. Niechaj spróbuje 
szczęścia — młody olbrzym zmienił pozycję, dla równowagi rozstawił szerzej nogi i ścisnął 
mocniej rękojeść miecza.
— Djawulu z Piekła, już raz ukąsiłem icę mym żądłem. Zbliż się, a posmakujesz go raz 
jeszcze! — Conan otrząsnął z oczu kropelki deszczu.
Djawul przeniósł wzrok na Vitariusa i Eldię, po czym ponownie spojrzał na Cymmerianina.
— Nie sądzę, oso.
— Niech magowie się w to nie mieszają — rzekł Conan, nieznacznie postępując do przodu. 
Pod butami chlupotało mu błoto.
Djawul wybuchnął śmiechem.
— Wiara w słowa ludzi niejednokrotnie była przyczyną porażek dzieci nocy. Nie czas teraz 
ani nie miejsce, oso, ale na pewno jeszcze się kiedyś spotkamy. — Djawul łypnął złowrogo na 
Vitariusa. — I z tobą także, Biały Magu.
W tej samej chwili huknęło, jakby kolejny grzmot rozdarł niebo i Djawul zniknął. Stojący w 
strugach deszczu Conan spojrzał na Vitariusa.
— Wygląda na to, że pozyskałem sobie wroga.
— To moja wina — mruknął mag.
— Wydaje mi się, że masz więcej aniżeli jednego wroga, Conanie — rzekła Kinna stając w 
miejscu, gdzie zniknął Djawul.
Cymmerianin spojrzał na nią.
— Jak to?
— Ci ludzie, którzy zaatakowali nas, gdy opuszczaliśmy oberżę, przyszli nie po nas, lecz po 
ciebie. Pamiętasz, co powiedział Jednooki?
Conan przypomniał sobie jego pierwsze słowa: To on, chłopcy. Kinna miała rację. Ale 
dlaczego chcieli go dopaść? W tym mieście nie miał wrogów z wyjątkiem piekielnika Djawula. 
Bies z całą pewnością chciał go zabić, ale wydawało się nieprawdopodobne, aby wysłał oddział 
najemników.
Kto ich w takim razie wynajął? Była to zagadka, tajemnica wymagająca rozwikłania, a Conan 
bynajmniej za nimi nie przepadał.
— Może znaleźlibyśmy jakiś kąt, by ukryć się przed tą ulewą — rzekł Vitarius. — Będąc 
suchym myśli się znacznie lepiej niż stojąc na deszczu.

Djuwula patrzyła, jak jej brat sierdzi się na wspaniałego młodzieńca z mieczem, i uśmiechała 
się. O tak, ten mężczyzna był z pewnością tym, którego poszukiwała. Pomimo deszczu i 
ciemności uważnie przyjrzała się barbarzyńcy. Miał takie grube, gładkie mięśnie, a w jego 
oczach, gdy jedynie z mieczem w dłoni stanął przeciwko Djawulowi, zabłysły błękitne iskierki 
przemożnego gniewu. Jego serce na pewno ożywi serce księcia. O tak.
Gdy Djawul znikł w Gehannie, Djuwula ponownie ukryła się za wysoką stertą przemoczonych 
bel siana. Nie mogli jej teraz zobaczyć. Jeszcze nie. Przez chwilę Djuwula toczyła sama sobą 
zacięty pojedynek. Tyle mogła zdobyć! Dziewczynkę, istotę Ognia, i barbarzyńcę o wspaniałym 
ciele, jakże go pragnęła!
Jej uśmiech poszerzył się. Może zanim wytnie mu serce, powinna pozwolić temu mężczyźnie 
sprawdzić się, tam gdzie tylu innych przed nim zawiodło. Kto wie? Może jemu by się udało? 
Taki barbarzyńca mógł posiadać nadzwyczajną ilości energii witalnej. Mogłaby wykorzystywać 
go przez pewien czas, zanim ożywi swego księcia… Z całą pewnością wyglądał na takiego, który 
mógłby…
Djuwula pokręciła głową odganiając od siebie obrazy będące dziełem jej wyobraźni. Najpierw 
powinna pomyśleć o dziewczynce. Zachichotała pod nosem. Czemu nie miałaby zabić dwóch 
ptaków jednym kamieniem? Gdyby wykazała należytą ostrożność, mogłaby dopaść za jednym 
zamachem dziewczynkę i mężczyznę.
To nie będzie proste. Biały Mag pokazał już, co potrafi, a wiedźma bez trudu dostrzegła wyraz 
strachu w oczach swego brata, gdy ponownie stanął twarzą w twarz ze starcem.
Nie, będzie musiała działać ostrożnie i nie siłą, lecz podstępem.
W jej głowie począł kiełkować plan.

Senator Lemparius zdjął przemoczone odzienie i udał się, by wziąć gorącą kąpiel, co zwykł 
był czynić nader często. Gdy zanurzył się w wodzie, kłęby pary spowiły jego głowę, a nozdrza 
wypełnił zapach mięty. Ach…
Jeden z jego sług wszedł pośpiesznie do łazienki, kłaniając się przy tym nisko.
— Senatorze — oznajmił — potworna trąba powietrzna obróciła sporą część miasta w 
perzynę i zabiła tuziny mieszkańców.
Lemparius otulony powłoką gorącej wody obojętnie wzruszył ramionami.
— I co z tego? Co się stało, to się nie odstanie. Czemu z tak błahego powodu przeszkadzasz 
mi w kąpieli?
Sługa wydawał się nieporuszony beznamiętną postawą senatora.
— Człowiek, który przyniósł te wieści, oczekuje posłuchania, pragnie rozmawiać z tobą o 
sprawie mającej jakiś związek z tą katastrofą.
— Odeślij go. — Lemparius leniwie uniósł rękę i machnął w stronę sługi. Z jego skóry w 
chłodniejszym powietrzu komnaty uniosły się siwe smużki pary.
— Jak rozkażesz, panie. Człek ów jednak chciał, bym przekazał ci jego imię. Zowie się 
Loganaro.
Senator Lemparius uśmiechnął się pobłażliwie.
— Ach, to zupełnie co innego. Wezwij go.
Gdy sługa odszedł, Lemparius zanurzył się jeszcze głębiej w nasyconą wonnościami wodę 
zatrzymując się dopiero, gdy jego nos znalazł się tuż nad jej powierzchnią.
Szkoda, że koty tak bardzo nie cierpią wody.
Loganaro wszedł do komnaty. Był ubłocony i sponiewierany. Jego oblicze wypełniała 
mieszanina szczurzego sprytu i strachu.
Senator uniósł głowę wyżej.
— Gdzie umieściłeś mego barbarzyńcę? — zapytał.
— Czcigodny senatorze, były pewne komplikacje…
— Komplikacje? Nie chcę o nich słyszeć! To pierwszy krok do rezygnacji z twoich usług. 
Chyba wiesz, co mam na myśli?
Tłuścioch przełknął ślinę. Z jego szarych włosów wciąż jeszcze ściekała woda.
— Ale… nie można było tego przewidzieć, panie. Gdy moi ludzie mieli pojmać barbarzyńcę, 
nadciągnęła ni stąd, ni zowąd trąba powietrzna. Oberża, w której wszyscy się znajdowali, została 
zmiażdżona, rozbita w drobny mak, rozniesiona na strzępy. Nic nie można było uczynić!
Lemparius usiadł i wyciągnął w stronę szpiega zaostrzone spiczasto paznokieć.
— Mam nadzieję, że nie chcesz mi powiedzieć, iż mój człowiek został porwany przez tornado.
— N–n–nie, czcigodny senatorze. Ale moi ludzie… t–t–tak. Cymmerianin i jego przyjaciele 
jakimś cudem uciekli.
— W takim razie gdzie są?
— Obecnie śledzi ich mój agent. Gdy tylko się gdzieś za trzymają, natychmiast mi o tym 
doniesie.
Lemparius nieco się rozluźnił i ponownie zanurzył w ogromnej wannie.
— W takim razie nie ma mowy o żadnych komplikacjach! To jedynie zwykłe opóźnienie. 
Kiedy tylko ten człowiek gdzie się zatrzyma, po prostu go pojmiesz i sprawa załatwiona, 
nieprawdaż? Żebyś go tylko nie zgubił, mój drogi Loganaro. W przeciwnym razie będę 
zmuszony zrezygnować z twoich usług. Dożywotnio.
Loganaro przełknął ślinę i pokiwał głową, a jego ociekając wodą, blada twarz zbladła jeszcze 
bardziej.
Gdy agent odszedł, Lemparius uśmiechnął się. Wzdął głęboki wdech i zanurzywszy się pod 
wodę, pozostał tam chwilę, był ciepła woda mogła należycie popieścić jego zamknięte oczy i 
umyć włosy. Kiedy się wynurzył, na jego ustach wciąż malował się uśmiech.

Zamczysko Slott rozbrzmiewało donośnymi okrzykami jego pana.
— Niech zaraza zeżre ich wszystkich! Na Odwieczne Ognie, będę JĄ miał!
Trójka dzieci przykuta łańcuchami do zimnej ściany cofnęła się, jakby chciała wtopić się w 
kamienie i tym sposobem umknąć przed gniewem Sowartusa.
Mag zmierzył całą trójkę nienawistnym spojrzeniem, koncentrując wzrok przede wszystkim 
na Lufcie, chłopcu władającym Powietrzem.
— Stawiłeś mi opór. Nie wiem w jaki sposób, ale uczyniłeś to — rzekł mag — w przeciwnym 
razie tornado porwałoby moją ofiarę i dostarczyło do Zamczyska. Zapamiętam ci to, zobaczysz.
To rzekłszy, Sowartus oddalił się. W myślach opracowywał kolejny plan osiągnięcia swego 
celu. Idąc wciąż mamrotał pod nosem.
— Gdzie się podziewa mój demon? Jeśli nie potrafi pokonać tej dziewczynki, niech 
przynajmniej odnajdzie ją i obserwuje! I co ja zrobiłem z moją czarodziejską kulą? Ach, niech 
Czarne Dusze pochłoną to wszystko!

Zatrzymali się w szopie, służącej do przechowywania suszonego mięsa i ryb.
Nie było to zbyt wygodne miejsce, niemniej suche i nie kapało im na głowy. Stłoczyli się na 
niewielkiej przestrzeni przed rzędami haków, na których wisiały połcie mięsiwa i wędzonych 
ryb. Conan zmierzył wymownym spojrzeniem białego maga, Vitariusa.
— Nie potrafię powiedzieć, kto wysłał zabójców — odezwał się starzec. — Ponieważ mieli 
przy sobie sznury, podejrzewam, że ci nieszczęśnicy zamierzali pojmać cię żywcem.
Conan potrząsnął głową, odrzucając mokry strąk czarnych włosów opadający mu na oczy.
— To wszystko nie ma sensu — stwierdził. — W tych stronach nikt mnie nie zna. Dlaczego 
ktoś chciałby mnie pojmać?
— Może jakiś stary wróg? — zaproponowała Kinna usiłując za pomocą krzesiwa i stali 
zapalić knot niewielkiej świeczki.
Trysnęły iskry, przypominające spadające gwiazdy.
— Większość moich wrogów nie żyje — odrzekł Conan. — A z tych, którzy pozostali przy 
życiu, żaden nie darzył mnie tak wielką nienawiścią, by ścigać mnie aż tutaj.
Jedna ze skrzesanych przez Kinnę iskier spadła na natłuszczony knot świecy, po czym zgasła. 
Conan usłyszał, jak dziewczyna zaklęła pod nosem. Prawie bezwiednie Eldia uniosła palec i 
wskazała nim świecę. Wosk i knot zapaliły się samoistnie, a na ścianach i suficie szopy pojawiły 
się tańczące cienie.
— Zatem — powiedziała Kinna przenosząc wzrok ze świecy na Conana — co zamierzasz 
teraz zrobić?
Zamyślił się na chwilę. W dalszym ciągu nie przepadał za magią Białej, Czarnej czy 
jakiejkolwiek innej barwy. Pośpieszne opuszczenie tego miasta wydawało mu się najbardziej 
ponętną perspektywą. Przyzywała go Numalia, a poza tym co mógłby zyskać w tym mieście, 
gdzie czyhali nań magowie i demony, nie mówiąc już o nie znanym zleceniodawcy najemników, 
którzy pożegnali się z życiem za sprawą miecza oraz tornada?
Z drugiej zaś strony Conan czuł, jak narasta w nim gniew wywołany rzucanymi mu 
pogróżkami. Nie miało znaczenia, iż demon z piekła rodem całkiem zasłużenie mógł żywić 
wobec niego urazę i że podobnie rzecz miała się z panem najemników, który stracił cały oddział 
typów spod ciemnej gwiazdy. Conan miał swoje sprawy, lecz został sprowokowany i należało 
stosownie na to odpowiedzieć.
Najprawdopodobniej ktoś mniejszego ducha uważałby owe ataki za znak opiekuńczego 
bóstwa nakazującego mu, aby ja najszybciej udał się w jakieś inne miejsce. Cymmerianie 
wszakże nie należeli do ludzi unikających kłopotów. Wyznawcy Croma nie mogli być słabi czy 
niezdecydowani. Crom by surowym bóstwem i nienawidził słabeuszy w ogóle, a tchórzy w 
szczególności. Cenił sobie odwagę i silną wolę, której udzielał wraz z pierwszym oddechem 
noworodka. Wyznawcy Croma nie przystawało uciekać przed niebezpieczeństwem niezależnie 
od tego, jak było ono wielkie.
Conan spojrzał na trójcę zgromadzoną wokół świecy. Prawdę powiedziawszy, zdążał do 
Nemedii i nie przepadał za magami, niemniej w tym mieście miał jeszcze kilka spraw do 
załatwienia. Pozostali oczekiwali w milczeniu na decyzję Conana.
— Wygląda na to, że przez pewien czas będziemy działać razem — rzekł Cymmerianin, a 
jego głos przypominał warkot. Niezbyt mu się to podobało, ale nic nie mógł na to poradzić. 
Spojrzał na Vitariusa. — Przypuszczam, że masz jakiś plan pokonania naszego wspólnego 
wroga?
Stary mag uśmiechnął się.
— W pewnym sensie, Conanie, w pewnym sensie.

IX

Loganaro stwierdził, że ma do rozwiązania nie lada problem; gdzie się podział barbarzyńca? 
Tym, że okłamał Lempariusa, nie przejął się ani trochę. Co prawda widział Conana uciekającego, 
ze zniszczonej gospody, po tym jak sam zdołał bezpiecznie umknąć, ale niestety nie było 
agentów, którzy mogliby śledzić Cymmerianina podczas burzy. Tego typu kłamstwo było 
podstawowym środkiem ostrożności, którego Loganaro używał, gdy miał do czynienia z 
ważnymi osobistościami.
Conan jakimś cudem uciekł i nadal żył, a zatem w swoim czasie na pewno się znajdzie. Gdyby 
jednak Lemparius zaczął podejrzewać, że Loganaro zgubił barbarzyńcę, bieg wydarzeń mógłby 
ulec znacznemu… uproszczeniu, a Loganaro doskonale wiedział, co to oznacza.
W tej chwili przemykał przez wilgotny poranek rozjaśniony nieśmiałymi promieniami 
wschodzącego słońca. Burza w znacznym stopniu zmieniła wygląd niektórych alejek i uliczek. 
Loganaro zmierzał ku oberży „Pod Wilczym Mlekiem”.
Choć trąba powietrzna w dużym stopniu ominęła oberżę, nie można powiedzieć, że ją 
oszczędziła. Pozostała z niej tylko jedna ściana górująca nad stertą gruzów.
Loganaro zbliżył się do tego muru, zastanawiając się dlaczego wrócił na to miejsce. Posiadał 
siatkę informatorów nie mających sobie równych w całym Mornstandinos. Powinien był więc 
raczej wysłać umyślnych, by rozpowszechnili wieści o barbarzyńcy. Z jakiegoś powodu jednak 
znalazł się tutaj.
Wśród rumowiska kręciło się kilka oszołomionych mężczyzn i kobiet, poszukujących 
ocalałych szczęśliwców i być może również cennych przedmiotów. Loganaro przyglądał im się 
przez chwilę, po czym stwierdził, iż tylko marnuje tu czas. Odwrócił się, by odejść.
Nagle gruzy jęknęły, a raczej jęknął ktoś znajdujący się pod gruzami. Loganaro, nieco 
zaciekawiony, poszedł w kierunku tego dźwięku. Gdy zbliżył się do przewróconego stołu, ujrzał 
dłoń wysuwającą się ku górze i odgarniającą kawałki zwalonej ściany.
Loganaro rzadko robił coś bez namysłu, niemniej jednak tym razem tak się właśnie stało. 
Pochylił się i szarpnął fragment zwałowiska przygniatającego właściciela dłoni. Po chwili spod 
gruzów wychynęła twarz mężczyzny. Był to Łatka, jeden z najemnych zabójców. Szpieg pomógł 
Jednookiemu wydostać się na ulicę i stwierdził, że poza napuchniętą szczęką, Zamorańczyk 
wydaje się nie tknięty.
— Co się stało? — wybełkotał Łatka zbolałym głosem.
— Nie wiesz?
— Nie pamiętam nic oprócz tego osiłka. Był z niego godny i mężny przeciwnik. Gdzie 
pozostali?
— Porwała ich trąba powietrzna. To wszystko jest jej dziełem. — Loganaro zamaszystym 
ruchem ręki wskazał na rumowisko.
— Czy ta trąba porwała również barbarzyńcę?
— Nie. Uciekł wraz z przyjaciółmi.
Łatka pokiwał głową, delikatnie pocierając nabrzmiałą szczękę.
— A zatem nadal go szukasz.
— Tak. I nagroda została podwyższona. — Loganaro powiedział to zgoła bez zastanowienia, 
ale nie miał jeszcze zamiaru rozstawać się z życiem. Zgromadził w nieuczciwy sposób niemałą 
fortunę. Nie myślał już o dalszym bogaceniu się trawiony lękiem, iż może zostać przedwcześnie 
odesłany do krainy przodków.
— Trzydzieści sztuk złota.
Łatka skinął głową i skrzywił się.
— Zaiste, godna to sumka, ale i trzeba na nią należycie zasłużyć. Dwóch, a może nawet trzech 
moich ludzi padło, nim ten olbrzym zdołał mnie powalić. Tornado zabrało stąd więcej umarłych 
niż żywych. Ten, którego szukasz, ma wobec mnie spory dług.
— Żywego — rzekł Loganaro. — Muszę go mieć żywego.
— Dobrze, dostaniesz go żywego, no, najwyżej troszkę sponiewieranego.
Loganaro potaknął. Łatka należał do bandyckiej elity w Mornstandinos. Był jednym z 
najlepszych, a fakt, iż żywił wobec Conana osobistą urazę, mógł jedynie pomóc w realizacji 
zamiarów szpiega.
— Jeżeli dopadniesz go w ciągu najbliższych dwóch dni, otrzymasz dodatkowe 
wynagrodzenie w wysokości pięciu solonów — rzekł Loganaro.
Łatka spróbował się uśmiechać, ale najwyraźniej zmienił zamiar i gwałtownie przyłożył dłoń 
do opuchniętej szczęki.
— Dobrze, płatniku, dostaniesz swego barbarzyńcę żywego.

— Jako że oprócz Sowartusa i jego demona z piekła rodem, szukają nas najwyraźniej jeszcze 
inni, byłoby wskazane, abyśmy ukryli się gdzieś, dopóki nie będziemy w stanie zrealizować 
naszego planu — rzekł Vitarius.
Conan oparł się o stojak z suszonymi rybami i z niewielkimi entuzjazmem przeżuwał kawałek 
suszonej wołowiny. Mięso było słone i suche. Żałował, że nie ma piwa, którym mógłby 
przepłukać gardło. Równie dobrze mógłbyś marzyć o pałacu w Shadizar, pomyślał Conan. I 
oznajmił głośno:
— Widzę luki w twoim planie, starcze.
— Jakie luki? — zapytała Kinna oglądając z odrazą kawałek suszonej ryby, który właśnie 
miała wziąć do ust.
— Nasz mag radzi, abyśmy jak najszybciej opuścili miasto i wyruszyli wprost do jaskini lwa. 
Otwarty atak to moja ulubiona metoda działania, ale chciałbym wiedzieć, skąd weźmiemy 
fundusze na tę podróż? Czy mamy złoto lub srebro, i o którym nic mi nie wiadomo? — Conan 
zlustrował trzy oblicza, jedno po drugim, i w odpowiedzi ujrzał przeczące ruchy głową.
— Tak też myślałem. Skąd w takim razie mielibyśmy wziąć wierzchowce, siodła i prowiant? 
Potrafisz stworzyć to wszystko dzięki swojej magii?
— Och — rzekł Vitarius — niestety nie. Biała magia nie daje swemu użytkownikowi 
większych korzyści materialnych.
— Szkoda. Skoro człowiek już para się magią, powinien mieć z tego jakieś zyski. — Conan 
uśmiechnął się i czubkiem sztyletu wydłubał spomiędzy zębów resztkę mięsiwa. — W takim 
razie wszystko zależy teraz od moich umiejętności.
— Jak to, Conanie? — spytała Eldia.
Cymmerianin otworzył drzwi do wędzarni, aby wpuścić do mrocznego pomieszczenia 
odrobinę światła. Na błękitnym bezchmurnym niebie świeciło jaskrawozłote słońce.
Barbarzyńca odwrócił się.
— Powiedz mi, kto jest najbogatszym człowiekiem w mieście? Wymień ze trzech.
Vitarius w zadumie podrapał się po policzku.
— No… chyba Tonore, sprzedawca dywanów, podobnie jak Stephanos z Puntu, właściciel 
ziemski, oraz Lemparius, zwany Biczem. Czemu pytasz?
Conan zignorował pytanie, zadając następne.
— Jak ci ludzie przechowują swoją fortunę? W złocie? Klejnotach?
— Tonore głównie w towarach. Ma kolekcje dywanów z tak odległych krain jak Iranistan i 
Zembabwei. Zbiera również dzieła sztuki, głównie rzeźby i obrazy. Stephanos jest właścicielem 
ziemskim i na jego bogactwo składają się liczne posiadłości, gospody, zamtuzy oraz inne tego 
typu przybytki. Przypuszczam, że ostatnia burza sporo go kosztowała.
— A co z Lempariusem, Biczem? Co to właściwie znaczy?
— Jest Środkowym Rzemieniem Bicza Senatu, najpotężniejszym z senatorów. W miastach–
państwach Koryntii rządzą królowie, ale w Mornstandinos władzę sprawuje senat. Wielu 
senatorów jest bardzo zamożnych, ale Lemparius należy do najbogatszych.
— W jaki sposób przechowuje swoje pieniądze?
— Ma pałac, bardzo wytworny z tego co mi wiadomo. Poza tym uwielbia rozmaite magiczne i 
mechaniczne zabawki, na które nie żałuje grosza, niemniej jednak podejrzewam, że ma w swoim 
pałacu co najmniej parę worków złota i srebra.
Uśmiech Conana poszerzył się.
— To dobrze.
— Ale czemu to takie ważne, Conanie? — Kinna wypluła ość.
Conan spojrzał na nią i ponownie pomimo obskurnego otoczenia zachwycił się jej urodą.
— Ponieważ, Kinno, potrzebujemy koni i prowiantu, a nie mamy czasu, by zarobić na nie w 
uczciwy sposób.
Eldia zrozumiała szybciej niż jej siostra.
— Mamy… — zaczęła.
— …okraść senatora? — dokończył Conan. — Tak, dziecino; Ognia, to właśnie uczynimy.

W swej księdze zaklęć Djuwula miała prosty czar wytwarzający magiczną, niewidzialną nić o 
olbrzymiej długości i sile. Gdy ujrzała, jak piękny barbarzyńca i jego przyjaciele wchodzą do 
starej szopy, wiedźma utworzyła takową nić. Następnie niepostrzeżenie rozciągnęła nić ponad 
progiem, zamocowując ją lekko po obu stronach wejścia. Jeśli któraś z osób znajdujących się w 
szopie wyjdzie na zewnątrz, nić oplecie jedną lub kilkoro z nich i będzie ciągnąć się za nimi, 
dokądkolwiek by się udali.
Wiedźma będzie musiała tylko podążać śladem świecącej nici, niewidocznej dla osób nie 
posiadających wyostrzonego magicznie wzroku.
Istniała możliwość, że mag odkryje nić, ale szanse na to były raczej nikłe. Zaklęcie było tak 
proste i niegroźne, że większość czarnoksiężników w ogóle go nie zauważyła, chyba że ludzie ci 
wiedzieli, czego mają szukać.
Rzuciwszy zaklęcie Djuwula pośpiesznie wróciła do siebie. Do realizacji czarów, jakich 
zamierzała użyć w dalszej kolejności, potrzebowała ingrediencji, których zazwyczaj nie nosiła 
przy sobie. Kiedy wszystko zostanie zakończone, ten piękny mężczyzna sam przekaże jej 
dziewczynkę. Uśmiechnęła się na tę myśl.
W komnacie czarów Djuwula szybko zrzuciła odzienie i stanęła naga na wprost stalowego 
lustra. Nagość była konieczna przy realizacji większości potężniejszych zaklęć, ale Djuwula już 
dawno temu przestała je rozgraniczać.
Lubiła, gdy fale eteru omiatały jej nagie ciało od stóp do głów, a ta zmysłowa pieszczota 
magii podniecała ją bardziej niż jakikolwiek mężczyzna.

Vitarius wiedział, iż niedaleko znajduje się druga oberża, i postanowił zaprowadzić tam 
Conana oraz siostry. Gdy wychodzili z szopy, Conan poczuł, jakby jego rękę musnęło pasemko 
pajęczyny. Machnął ręką, by je zerwać, ale niczego nie zauważył i za moment o tym zapomniał.
Nawet w trudnych chwilach ludzie nie tracili ducha i natychmiast po katastrofie zabrali się do 
usuwania zniszczeń. Konie i woły już wywoziły gruzy z ulic. Naprawiono gliniane mury. Opodal 
siedmiu czy ośmiu mężczyzn ciągnęło liny przymocowane do grubej belki zwalonego dachu, 
która opierała się chwiejnie o zrujnowaną ścianę. Najwyraźniej ich zamiarem było zrzucenie 
belki, aby mogli bez przeszkód zburzyć pozostałą część ściany. Conan nie miał wątpliwości, iż 
ludzie ci byli zupełnymi laikami; dwóch z nich stało dokładnie pod ciężką belką. Gdyby runęła…
Wtem belka osunęła się i spadła. Jeden z mężczyzn zwinnie uskoczył, ale drugi okazał się 
zbyt wolny. Belka przyszpiliła nieszczęśnika do ziemi jak obuta w sandał stopa przydeptuje 
żmiję. Wrzasnął, gdy gruby kloc przygniótł mu obie nogi. Pozostali natychmiast spróbowali 
uwolnić towarzysza. Bezskutecznie. Belka okazała się zbyt ciężka. Sytuacja wydawała się 
beznadziejna.
Conan bez namysłu rzucił się naprzód. Uczynił to tak szybko, że mężczyźni przy belce 
odskoczyli w tył, jakby z obawy przed nagłym atakiem.
Cymmerianin zignorował ich. Oplótł potężnymi ramionami koniec zwalonej belki i 
przykucnął, aby oprzeć drewno o piersi. Rozstawił stopy nieco szerzej i spróbował się 
wyprostować.
Na jego udach wystąpiły węźlaste mięśnie, skóra na sękatych, nagich ramionach zafalowała, 
jakby przepływały pod nią jakieś małe stworzenia. Belka nawet nie drgnęła.
Conan poprawił uchwyt, wziął głęboki wdech i wydał nieartykułowany, gardłowy okrzyk, od 
którego patrzącym na jego popis mieszczanom włosy stanęły dęba. Ścięgna i twarde niczym stal 
mięśnie Cymmerianina ogarnęła wibracja i młody olbrzym podniósł się, a wyprostowawszy nogi, 
wyprężył sztywno kręgosłup. Stał tak przez chwilę, trzymając gigantyczną belkę, a na jego nagim 
ciele niczym węże pojawiły się grube żyły.
Chwilę później barbarzyńca jednym ruchem bioder odrzucił od siebie drewniany kloc. Ciężkie 
drewno spadło z łoskotem na ziemię tuż obok uwięzionych jeszcze przed chwilą stóp 
nieszczęsnego mężczyzny. Conan przeciągnął siej potężnie.
— Lepiej byś był bardziej ostrożny — poradził rannemu. Kto wie, czy jeszcze kiedyś będę 
tedy przechodził.
Odwrócił się i podszedł do miejsca, w którym stali jego zafascynowani przyjaciele. Kinna 
odezwała się pierwsza.
— Na Mitrę! Żaden człowiek nie może być tak silny!
— Co? — zdumiał się Conan. — Aby podnieść tę gałązkę? Czy tam skąd pochodzisz, w ogóle 
nie ma mężczyzn?
— Takich jak ty nie — głos Kinny był miękki i pełen podziwu.
Conan zadowolony wyszczerzył się jeszcze bardziej i nagle poczuł, że coś musnęło jego nogę, 
w miejscu gdzie skórzane bryczesy zachodziły na cholewkę buta, ale gdy spuścił wzrok, niczego 
nie zauważył.

Oberża „Pod Dymiącym Kotem” wydawała się bliźniaczą kopią gospody „Pod Wilczym 
Mlekiem”. Takie same ławy, stoły, nawet posługacze byli podobni. Gości było jednak niewielu. 
Najwyraźniej kto żyw brał udział w pracach przy odgruzowywaniu miasta. Conan i pozostali bez 
trudu znaleźli dla siebie stolik, po czym zamówili wino oraz śniadanie.
— Mogę wydać tę skromną sumkę, jaka mi jeszcze została — rzekł Cymmerianin — gdyż już 
wkrótce powinniśmy zdobyć niezłą fortunę.
— Okradanie domów bogaczy bywa niebezpieczne — stwierdziła Eldia.
Conan uśmiechnął się do dziewczynki.
— Tak, ale ja mam pewne doświadczenie w tych sprawach.
— Posiadłość Lempariusa otacza wysoki mur — wtrącił Vitarius.
— Nie wybudowano jeszcze takiego muru, na który nie wspiąłby się Cymmerianin — odrzekł 
Conan i opróżnił kubek wina.
Kinna przyglądała mu się z zaciekawieniem.
— Jak to możliwe, że jesteś taki silny i uzdolniony, Conanie? — zapytała w końcu.
Wzruszył ramionami.
— Cymmeria to skalista kraina i zdarza się tam, iż wielkie głazy znajdują się w niedogodnych 
dla człowieka miejscach. Trzeba je usuwać, a niektóre są bardzo ciężkie. Co do moich uzdolnień, 
cóż, człowiek uczy się tego, co jest mu potrzebne, by przeżyć.
— Jak mamy dokonać tego… hę… uwolnienia dóbr? — zapytał Vitarius.
— Nie my, magu, lecz ja. Działam w pojedynkę. Zajmiesz się dziś załatwianiem dla nas 
prowiantu, a jutro otrzymasz ode mnie pieniądze, aby móc zapłacić. To wszystko. — Conan 
uniósł do ust następny kubek wina i ponownie się uśmiechnął. To było jego powołaniem, to lubił 
i to właśnie powinien był robić. Gdyby postępował tak od początku, nie wmieszałby się w tę 
czarodziejską kabałę z udziałem przeklętej magii.

Wiedźma Djuwula uśmiechała się podążając śladem świecącej nici ku swej ofierze. Niedługo 
dostanie ją w swoje ręce!

Łatka, zabójca do wynajęcia, uśmiechnął się złowrogo patrząc, jak barbarzyńca opróżnia 
trzeci kubek wina. Świetnie. Jeśli Cymmerianin się upije, tym lepiej. Początkowo myślał, by 
wynająć do realizacji swego zadania grupę pomocników, ale gdy ujrzał barbarzyńcę, poczuł tak 
ogromną wściekłość, że zrezygnował z tego zamierzenia. Nie. Uderzy, kiedy ten młody olbrzym 
będzie nie przygotowany. Zaatakuje z zaskoczenia, pozbawi młokosa przytomności, a potem 
wywrze swą srogą zemstę, przy użyciu nagich pięści i obutych stóp. Tak, właśnie tak uczyni, 
zrobi to sam, bez niczyjej pomocy, aby ukoić swą zranioną duszę. Nikt nie mógł pokonać Łatki i 
nie zapłacić za to gardłem!
Nikt!

X

Conan postanowił przespać kilka godzin przed czekając} go nocnym zadaniem. Podczas gdy 
inni zajęli się załatwianie prowiantu na drogę, barbarzyńca wszedł po schodach na górę, do 
wynajętych pokoi. Dwa pokoje były podobne do tych, które zostały zniszczone w oberży „Pod 
Wilczym Mlekiem”.
Conan wszedł do swojego zaryglowując za sobą drzwi. Położył się na płóciennym materacu i 
niebawem usnął.

Djuwula idąca za magiczną nicią dotarła do gospody. Świecąca kreska kończyła się przed 
drzwiami jednego z pokoi. Jeden lub więcej z tych, których poszukiwała, musiał znajdować się 
wewnątrz. Ważne było wszak, aby spotkała się z urodziwym barbarzyńcą sam na sam. Jej czary 
nie zdadzą się na wiele, gdyby mężczyźnie towarzyszyła inna kobieta. Jaki mogła się o tym 
przekonać? Po chwili wpadła na pewien pomysł. Szybko zeszła po schodach i zawołała chłopaka, 
ścierającego szmatą stoły.
— Chciałbyś zarobić parę miedziaków, chłopcze?
— Tak, pani. Kogo mam dla was zabić?
— Nikogo. To dużo łatwiejsze zadanie. Zastukasz do drzwi, które ci wskażę, i wejdziesz tam, 
by sprawdzić, ile osób znajduje się w pokoju. Powiesz, że przyszedłeś zmienić pościel.
Djuwula dała chłopakowi kilka miedziaków, po czym weszła za nim na górę. Wskazała mu 
drzwi i cofnęła się na schody, aby nie zostać zauważoną. Po chwili chłopak wrócił.
— No i?
— W pokoju jest tylko jeden mężczyzna, pani, i wydaje się mocno zagniewany. Powiedział, 
że wypłazuje mnie mieczem, jeśli jeszcze raz spróbuję zawracać mu głowę podobnymi 
błahostkami.
— Jak wyglądał?
— To istny olbrzym, pani. To barbarzyńca.
Djuwula uśmiechnęła się i dała mu garść miedziaków.
— Nikomu o tym nie mów, chłopcze.
— Oczywiście — odrzekł malec. — Ten tłusty oberżysta odebrałby mi pieniądze szybciej, niż 
mucha dostrzega końskie łajno.
Kiedy znów została sama, Djuwula wyjęła z fałd jedwabnej szaty małą fiolkę zamkniętą 
korkiem i woskiem. Wewnątrz przezroczystego naczynia znajdował się płyn, połyskujący 
nieznacznie niczym fosfor. Wyjęła korek i wylała zawartość fiolki w szczelinę pod drzwiami. 
Buchnęła chmura żółtawego dymu, a czarodziejka cofnęła się błyskawicznie, by nie znaleźć się 
w jego zasięgu.

Conan obudził się nagle. Coś było nie tak. Jakiś dziwny zapach wdarł się jego sny… Usiadł 
gwałtownie i rozejrzał wokoło.
W świetle wpadającym do pokoju przez rozchwierutane okiennice ujrzał wypełniającą pokój 
żółtawą mgiełkę. Wciągnął mocno powietrze i kaszlnął, gdy drażniący opar wypełnił jego 
nozdrza. Czyżby w gospodzie wybuchł pożar? Nie, ta woń nie była mu znana. Żadne płonące 
drewno nie wydziela podobnego odoru…
I nagle przepełniło go doznanie zgoła odmienne od zaciekawienia. Jego ciało wręcz 
eksplodowało z pożądania.
Ktoś zapukał do drzwi.
— Otwórz drzwi, mój piękny barbarzyńco! — zawołał kobiecy głos.
Conan miał w głowie mętlik. Głos brzmiał uwodzicielsko i miękko jak ciepły miód, niosąc w 
sobie obietnicę niewypowiedzianego spełnienia. Jego żądza przybrała na sile. Podszedł do drzwi, 
odsunął rygiel i otworzył je szeroko.
Stojąca w progu kobieta od stóp do głów odziana była w błękitną szatę z przedniego jedwabiu. 
Uniosła dłonie, by zsunąć kaptur zakrywający jej głowę i twarz. O bogowie, jakże była piękna! 
Włosy miała jak płomień, skórę nieskazitelnie białą, rubinowe usta i przepiękny uśmiech.
— Mam tak stać w przeciągu? — spytała.
Conan cofnął się niepewnie dwa kroki, a kobieta przestąpiła próg przesuwając się gładko po 
podłodze. Zamknęła drzwi i uśmiechnęła się. Przez chwilę stała w bezruchu, po czym uniosła 
dłonie do pół szaty. Rozchyliła je szybkim ruchem i zrzuciła odzienie.
Pod jedwabną szatą była naga.
Conan oblizał wargi, które niespodziewanie zrobiły się całkiem suche.
Na Mitrę, co za kobieta! Była wspaniała! Jej nogi, piersi, całe ciało miała wręcz idealne!
Tajemnicza nieznajoma wyciągnęła w jego stronę obie dłonie. Pożądanie Conana nie miało 
granic. Postąpił krok naprzód i oplótł kobietę grubymi ramionami, tuląc ją do siebie i podnosząc 
w górę.
Poczuł, że wbija w niego paznokcie, ale to nie miało znaczenia.
Nic nie miało znaczenia, oprócz rozkoszy, jakich mogła mu dostarczyć ta niezwykła kobieta!

Chłopak wskazał na drzwi sypialni.
— To pokój, którego szukacie, panie.
Łatka rzucił mu całą sztukę srebra. Zrobił to bez cienia żalu. Wkrótce będzie bogaty. 
Trzydzieści pięć złotych solonów! Mógł więc pozwolić sobie na oddanie jednej srebrnej monety. 
Odczekał, aż chłopak odejdzie, a następnie cicho podkradł się do drzwi pokoju barbarzyńcy. 
Pomimo pragnienia zemsty musiał zachować ostrożność.
Gdy Łatka przyłożył ucho do drzwi, te uchyliły się o włos. Nie były zaryglowane, na czarną 
dłoń Seta! Czyżby barbarzyńca był na tyle nieroztropny, że nie zamknął drzwi? To 
przypieczętowało jego los! Poruszając się bezszelestnie, jednooki mężczyzna dobył miecza.
Z wnętrza pokoju dobiegł cichy jęk. Łatka zatrzymał się, przekrzywił głowę. Co to takiego? 
Brzmiało jak…
Zabójca uśmiechnął się szeroko. To ci dopiero zrządzenie losu! Asura musiał być dlań 
wyjątkowo przychylny, bowiem barbarzyńca najprawdopodobniej nie zauważy jego wejścia, 
zajęty… eee… innymi sprawami. Łatka wziął głęboki oddech, uniósł miecz i szybkim 
pchnięciem otworzył drzwi.

Conan nie pojmował przyczyny swej nagłej chuci ani postępowania kobiety, która wyraźnie 
zagięła nań parol, aczkolwiek nietrudno było mu zachować się w owej chwili jak na mężczyznę 
przystało. Kiedy jednak drzwi do jego pokoju otwarły się z trzaskiem na oścież, a przez próg 
wpadł do środka wymachujący mieczem opryszek, Conan zrozumiał wszystko. Pętający go czar 
prysnął.
Kobieta, którą trzymał w ramionach, spojrzała na jego twarz i odsunęła się gwałtownie.
— Co…? — odwróciła się i dostrzegła zabójcę.
Cymmerianin odepchnął od siebie czarodziejkę.
— To tak, suko — warknął. — Chciałaś mnie zająć, aby twój rzeźnik mógł mnie spokojnie 
zaszlachtować?!
— Nie! — krzyknęła kobieta.
Conan wiedział, że nie ma czasu na dyskusje. Gdy napastnik ciął mieczem, Cymmerianin 
przeturlał się żwawo po podłodze.
Miecz rozciął łóżko, nie musnąwszy nawet Conana. Barbarzyńca schwycił swoją broń i 
poderwał się stając naprzeciw rzezimieszka. Na Croma, to był ten sam jednooki, z którym 
walczył w oberży przed wichurą!
Kobieta tymczasem poczęła obrzucać Conana gradem wyzwisk tak wymyślnych i rzadkich, że 
Cymmerianin nie słyszał ich nawet z ust najbardziej plugawych wojaków i marynarzy. 
Uśmiechnął się złowrogo do Łatki i postąpił pół kroku ku niemu.
— Wróciłeś po dokładkę, Jednooki?
— Wybiła twoja godzina, barbarzyńco! — warknął Łatka. — Chcę cię żywego, ale nikt nie 
może kpić ze mnie i pozostać przy życiu! Zdechniesz, psie!
Conan wciąż się uśmiechał.
— Kiedy spotkaliśmy się ostatnim razem, przeżyłem, okaże się więc, czyja wybiła godzina, 
asasynie.
Łatka zrobił wypad w przód i najpierw wykonał pchnięcie a zaraz potem zamachnął się 
potężnie, pragnąc jednym cięciem pozbawić Cymmerianina głowy. Conan nie cofnął się jednak, 
lecz postąpił naprzód dzierżąc miecz oburącz. Ostrze jednookiego z brzękiem odbiło się od klingi 
Conana. Łatka zaklął.
Cymmerianin uniósł miecz nad głowę, by rozpłatać przeciwnika od czaszki do krocza, zanim 
jednak zdążył uderzyć, Łatka dobył wolną ręką krótki sztylet i ciął z dołu. Olbrzym odskoczył, 
lecz wąskie ostrze rozerwało mu udo. Pociekła krew.
Conan sięgnął ręką i dotknął końcami palców czerwonej strużki. Unosząc palce do ust oblizał 
je i wybuchnął śmiechem widząc nagły błysk strachu w oku Łatki. Prysnął kropelkami krwi z 
palców w twarz zabójcy, celując w oczy.
Łatka znów zaklął i dał susa w tył. Conan zszedł w lewo, po czym skoczył i jego miecz 
rozpoczął stalowy tan. Jednooki dźgnął sztyletem i zamachnął się mieczem, ale miał zbyt słabą 
obronę. Pozostawił lukę w swojej zastawie.
Z głośnym okrzykiem Conan wyprowadził sztych w pierś Łatki. Ostrze dosięgło niedoszłego 
zabójcę poniżej mostka i przebijając serce wyszło między dwoma kręgami.
— Bądź przeklęty! — ryknął Łatka padając.
Silnym szarpnięciem Conan wyrwał miecz z ciała umierającego i odwrócił się szukając 
kobiety, która go oczarowała.
Ale już jej nie było

Oberżysta usunął ciało i zmył krew z podłogi, przez cały czas spoglądając z szacunkiem na 
Cymmerianina.
Conan dał mu sztukę srebra jako zapłatę za jego trud polecając, by nie wzywał przez kilka 
godzin Delegacji Senatu.
Kiedy barbarzyńca oczyścił miecz i wyostrzył poszczerbione ostrze, zaczął zastanawiać się 
nad tym, co zaszło. Kobieta nie zdążyła go wykorzystać, zanim pojawił się Jednooki. 
Najwyraźniej była zaskoczona jego widokiem, chyba się go nie spodziewała. Jeżeli faktycznie 
tak było, to znaczy, że nieżyjący już rabuś i kobieta nie działali razem. Dziwne.
Oczywiście, że musiała go w jakiś sposób oczarować. Omamić. Najprawdopodobniej tym 
cuchnącym dymem. Jeśli jednak nie brała udziału w spisku na jego życie, to kim właściwie była? 
Ta historia stawała się coraz dziwniejsza.
Wspomniał woń rozwianego już dymu. Tak, na pewno była w tym magia, której ani trochę nie 
ufał. To miasto nie było miejscem dla człowieka honoru. Oplatała je niewidzialna pajęczyna, w 
którą zaplątani byli magowie, demony i wiedźmy. Im szybciej zakończy tę sprawę, tym lepiej. 
Rankiem, jeśli wszystko pójdzie po jego myśli, opuści Mornstandinos, wyjeżdżając przez 
zachodnią bramę. A wówczas jedynym przeciwnikiem, którym będzie się jeszcze musiał 
przejmować, pozostanie zły czarnoksiężnik ukryty w swoim zamczysku.
Conan pokręcił głową i ponownie zajął się ostrzeniem miecza.

Djuwula, pałając z wściekłości, siedziała w swojej komnacie. Kim był ten jednooki dureń? 
Mówił o schwytaniu barbarzyńcy żywcem, a więc w całą sprawę wplątany był jeszcze ktoś. Kto? 
Kto ośmielał się wtrącać w jej sprawy? Kto odważył się wejść jej w drogę?
Gdy tylko pozna jego imię, ten ktoś tego pożałuje. I go gorzko!

Loganaro pokręcił głową wpatrując się w trupa Łatki. Ten głupiec zapłacił najwyższą cenę za 
swoją arogancję, sądząc, iż jest w stanie w pojedynkę poradzić sobie z barbarzyńcą. I co teraz?

Sowartus machnął jedną ręką na Djawula.
— Idź i znajdź tę dziewczynkę i jej opiekuna — rozkazał. — Skontaktuję się z tobą, gdy będę 
gotowy.
— Jak każesz — zgrzytnął zębami Djawul i zniknął.

W jadalni swego pałacu Lemparius prawie nie tknął posiłku. Uśmiechnął się, stwierdzając w 
duchu, że przekąsi coś wieczorem.
Coś albo kogoś…

XI

Mornstandinos pogrążone było w głębokim śnie, kiedy Conan zbliżył się do muru 
otaczającego posiadłość Lempariusa, Środkowego Rzemienia Potrójnego Bicza Senatu. Pomimo 
rany na udzie, Cymmerianin poruszał się miękko i bezszelestnie. Rana była płytka i nie przejął 
się nią zbytnio. Bywał już ciężej ranny i przeżył. Ten, który mu ją zadał, przeniósł się już do 
Szarych Krain, a odrobina bólu, jaką Conan odczuwał, była godziwą zapłatą za tę przyjemność.
Ścianę zbudowano z gładkich kamieni pokrytych czymś, co przypominało warstewkę 
glinianego błocka. Mur przewyższał trzykrotnie wzrost Conana.
Młodzieniec uśmiechnął się. Dziecinna igraszka, pomyśle spoglądając na pęknięcia w glinie. 
Dla zwykłego człowieka mur mógł wydawać się gładki, dla Cymmerianina był on niczym 
drabina. Jeśli Lemparius uważał ten mur za podstawę swego bezpieczeństwa, niewątpliwie był 
źle poinformowany.
Conan w kilka chwil wspiął się na ścianę niczym pająk. U szczytu mur zwieńczony był 
potłuczonymi kawałkami glinianych skorup i ostrymi ułomkami skał. Gdyby wspinacz był na 
tyle głupi, by się na nie rzucić, wówczas faktycznie mógłby wyrządzić sobie krzywdę. Conan 
zachichotał. Każdy, kto był na tyle wprawny, by przebyć ten mur, musiał również umieć ominąć 
zaostrzone szpikulce na jego szczycie. Barbarzyńca uczynił to z łatwością, nie wzruszony 
środkami ostrożności podejmowanymi przez tutejszych budowniczych. Ześlizgnął się po ścianie, 
a gdy znalazł się na wysokości kilku stóp nad ziemią, zeskoczył, lądując niezwykle miękko jak 
na tak potężnego mężczyznę. To było naprawdę proste.
Pałac znajdował się o sto kroków dalej. Być może pałac to zbyt szumne słowo. Posiadłość 
była niewątpliwie ogromna, ale nie można było porównywać jej z budowlami, jakie Conan 
oglądał w Shadizar. Ani ze zniszczoną Wieżą Słońca w Arenjun, niemniej jednak najważniejsze 
było, aby odnaleźć w środku to, czego szukał.
Cymmerianin nie zauważył nigdzie fosy. Nie było tu także drapieżnych zwierząt, psów ani 
ptaków. To ostatnie nieco go zdziwiło, gdyż okazało się, że niepotrzebnie przyniósł w małej 
sakwie przy pasie zatrute mięso i ziarno.
Conan dziarsko zbliżył się do budynku, mając nadzieję, że uda mu się zaskoczyć straże. 
Gdyby został zauważony, zamierzał dopaść wartowników tak szybko, by uniemożliwić im 
podniesienie alarmu.
Z mroku nie wyłonił się wszakże ani jeden strażnik. Cymmerianin nie zauważył nigdzie 
posterunków wartowniczych. Potrząsnął głową, a w jego błękitnych oczach odbiło się światło 
gwiazd. Ten Lemparirus jest darem od Bela dla złodziei, pomyślał. Aż dziw, że nigdzie nie było 
tablicy z zaproszeniem do kradzieży.
Pomimo łatwości z jaką się tu dostał, pozostał czujny. Kusiło go, by podejść wprost go 
głównego wejścia i tamtędy dostać się do budynku, niemniej w ostatniej chwili poniechał tego 
zamiaru. Lepiej nie kusić losu, skoro równie dobrze mógł wejść do gmachu przez okno.
Wnioskując po łatwości z jaką dotąd sobie radził, Conan spodziewał się, że okno nie będzie 
zaryglowane. I nie rozczarował się. Okiennice uchyliły się z łatwością i potężny barbarzyńca 
miękko wślizgnął się do budynku.
Znalazł się w spiżarni. Wisiały w niej dziesiątki kruszejących bażantów. Pomieszczenie 
oświetlone było płynącym z korytarza blaskiem świec. Cymmerianin gładko prześlizgnął się 
pomiędzy wiszącymi ptakami starając się nie dotknąć żadnego z nich.
Wyjrzał na korytarz.
Ponownie się uśmiechnął. Żywego ducha. To było zbyt proste. Zaczął się rozluźniać. 
Człowiek taki jak właściciel tej posiadłości naprawdę zasługiwał na to, by go okradziono. Czy 
naprawdę był aż tak pyszny i arogancki?
Barbarzyńca ruszył w głąb korytarza, stąpając bezszelestnie na krawędziach stóp. Działał 
odruchowo i choć ta kradzież wydawała się wyjątkowo łatwa, nie pozwolił sobie na pełne 
rozluźnienie.
Korytarz biegł obok ogromnej sali, pośrodku której znajdowała się ogromna wanna. Kłęby 
pary unosiły się w górę, by osiąść na ścianach, a ściekające strużki wody tworzyły na podłodze 
niewielkie kałuże. Ale gdzie podziali się mieszkał tego domu? Czy to możliwe, że wszyscy spali 
i nie wystawili na straży nawet jednego wartownika? Cóż za obłęd!
Minął kolejnych kilka komnat z uchylonymi drzwiami. W kilku z nich spostrzegł drogie 
meble i kobierce, w innych obrazy i rzeźby, w jeszcze innych znajdowały się urządzenia 
mechaniczne niewiadomego przeznaczenia.
W końcu Cymmerianin natrafił na zamknięte drzwi. Najwyższy czas! Pochylił się, aby zbadać 
zamek, i jego uśmiech poszerzył się. Taki zamek nie zatrzymałby nawet dziecka, zdecydowanego 
dostać się do środka. Wyjął sztylet i włożył czubek pomiędzy framugę a krawędź drzwi. Jeden 
ruch ostrza i przeszkoda została pokonana. Drzwi cicho uchyliły się na zewnątrz.
Wziął świecę z korytarza i trzymając ją przed sobą wszedł do komnaty. Natychmiast stanął jak 
wryty. Na Croma! Migoczący ognik oświetlił wnętrze skarbca. Znajdowały się tu złote posążki 
przedstawiające przede wszystkim koty, kły z kości słoniowej wykładane złotem i srebrem, 
cenna zastawa stołowa i miękkie skórzane worki — niewątpliwie wypełnione monetami. Całe to 
bogactwo zaścielało bezładnie podłe pomieszczenia.
A zatem dotarł do celu. Conan delikatnie zamknął za sobą drzwi i podniósł świecę wyżej. 
Poprzednie kradzieże nauczyły go, że należy zabierać tylko te rzeczy, które najłatwiej jest 
zamienić na żywą gotówkę, a skoro, jak wszystko na to wskazywało, w komnacie znajdowały się 
worki z pieniędzmi, właśnie one miały stanowić jego łup. Naturalnie, niektóre z tych worków 
musiały zawierać drogie kamienie i nieroztropne było nie przywłaszczyć sobie choćby jednego. 
Niemniej jednak chciwość była niewskazana. Kilkaset sztuk złota i spora sumka w klejnotach 
powinny wystarczyć na zaspokojenie jego potrzeb. Stłumił w sobie śmiech. Szkoda, że nie 
przyjechał tu wozem. Ochrona była tak marna, iż nie miał wątpliwości, że bez trudu załadowałby 
pełen wóz kosztownościami i złotem i odjechał sprzed pałacu nie zauważony.
Cymmerianin pochylił się, oszacowując potencjalne łupy. Był tu pokaźny i ciężki worek ze 
złotymi solonami, jak również mała sakiewka przednich, ciętych szmaragdów. Czym prędzej 
przełożył drogie kamienie do własnej sakiewki. Następny worek zawierał około sześćdziesięciu 
sztuk srebra — zrezygnował z nich nie bez wahania. Srebro było ciężkie i zbyt mało wartościowe 
w porównaniu z nagromadzonym tu bogactwem.
Następnie napchał złotych monet do skórzanej kabzy, która choć szyta potrójnym szwem, o 
mało nie pękła pod ich ciężarem. Cymmerianin z trudem powstrzymywał się od śmiechu. Nie 
tylko przybędzie do Nemedii jak należy, ale również jako człek zamożny.
Za to, co zebrał, będą mogli wynająć całą armię, aby uporać się z magiem, który 
przetrzymywał rodzeństwo Eldii. Albo opłacić pomoc kilku czarnoksiężników…
Conan miał już wyjść ze skarbca, gdy coś zatrzymało go na chwilę. Opodal drzwi na 
podwyższeniu z kości słoniowej leżało jakieś urządzenie. Nie zauważył go wchodząc do 
komnaty. Przystanął, aby przyjrzeć się osobliwemu przedmiotowi.
Był wykonany ze złota lub mosiądzu i przypominał kulę umieszczoną wewnątrz sześcianu. 
Całe urządzenie wydawało się dziwnie spaczone, zniekształcone, choć w pierwszej chwili nie 
potrafił określić, co było w nim nie tak. Ze względu na to, iż umieszczono je na podwyższeniu, 
Conan domyślił się, że musiało być cenne. Przez chwilę zastanawiał się, czy go nie zabrać, ale 
ostatecznie tylko wzruszył ramionami. I tak nielicho się obłowił. Dobry złodziej wie, kiedy 
powinien przestać. Odwrócił się.
— Rozsądny wybór — rozległ się męski głos. — Jako że najwyraźniej nie wiesz, czym jest i 
do czego służy to cacko. Tylko byś je zmarnował.
Zanim głos umilkł, Conan był już w ruchu. Odwrócił się, by stanąć twarzą do mówiącego, 
prawą ręką dobył z pochwy miecz, a lewą ścisnął mocniej sakwę ze złotem. Świeca wypadła mu 
z ręki i zgasła. Pokój wypełnił się ciemnością, mrocznym całunem, którego nie był w stanie 
przeniknąć nawet wzrok Cymmerianina.
Dobrze. Jeśli on niczego nie widział, to i jego przeciwnik także.
W głosie, gdy się rozległ ponownie, brzmiała drwina.
— Jeśli wydaje ci się, że tak bez trudu zdołasz mi umknąć, to jesteś w błędzie. Twoje chwile 
są policzone, złodzieju.
To mało prawdopodobne, pomyślał Conan umiejscawiając źródło głosu.
Zrobił krok w stronę niewidocznego oponenta wysuwając do przodu miecz.
— Nie, cudzoziemcze, nie znajdziesz mnie tak łatwo — rzekł mężczyzna z całkiem innego 
miejsca — wiem, że nie pochodzisz stąd, bowiem żaden mieszkaniec Mornstandinos nie byłby na 
tyle głupi, by próbować okraść dom Lempariusa.
Conan rozważył swoje szansę. Ten człowiek nie miał prawa poruszać się po ciemku z tak 
ogromną łatwością! Co więcej, zdołał podkraść się do niego niepostrzeżenie. Młody 
Cymmerianin miał swoje łupy i widział wyjście, to jest smużkę światła przedzierającą się przez 
szczelinę pod drzwiami. Dobry złodziej to ten, który ucieka z łupem, i właśnie to należało 
uczynić. Koniecznie opuścić to miejsce!
Bez namysłu rzucił się ku drzwiom.
W chwili gdy był już w ruchu, Cymmerianin ujrzał, jak coś przemienia strumień światła, 
tworząc dwie ciemne grube linie. Stopy tamtego — stwierdził. I jeśli faktycznie były to stopy 
człowieka, który do niego przemawiał, musiał być nadludzko szybki, by w tak krótkim czasie 
pokonać spory bądź co bądź dystans.
Bez namysłu Conan ciął mieczem usiłując dosięgnąć mroczoną, nieomal widmowa postać. 
Jednakże stopy przesłaniające światło zniknęły i jego miecz przeciął tylko powietrze.
— Jesteś głupi, ale szybki — rzekł głos. — Nie licz jednak, że cię to uratuje.
Conan nie tracił tchu, aby odpowiedzieć. Miast tego tnąc mieczem w przód i w tył począł się 
cofać ku drzwiom. Ciężka stal ze świstem rozorała ciemność. Niech niewidoczny gospodarz 
spróbuje przeniknąć tę zastawę!
Conan dotarł do drzwi, poczuł klamkę wpijającą mu się w plecy i rozważył następne 
posunięcie. Mogło okazać się ryzykowne. Nie odważyłby się odwróć plecami do czyhającego w 
ciemności mężczyzny. Otwarcie drzwi ręką, w której trzymał ciężki worek ze złotem, wydawało 
się trudne, ale nie niemożliwe. Niemniej jednak w korytarzu mogli czyhać nań kamraci 
gospodarza…
Pokręcił głową. Zbyt dużo rzeczy do przemyślenia. Można by się zestarzeć, rozważając 
wszystkie ewentualności! Schwycił za klamkę i odsuwając się w bok, otworzył drzwi. Następnie 
obrócił się na pięcie i wyskoczył na korytarz.
Okazało się, że nie było tu nikogo. Conan roześmiał się i pognał z powrotem. Tylko jeden 
zakręt i znajdzie się w spiżarni, przez którą dostał się do pałacyku.
Praktycznie było już po wszystkim.
Pokonał załom korytarza, ujrzał, co znajdowało się przed nim, i zmełł w ustach przekleństwo. 
Zatrzymał się gwałtownie, a jego pierś poruszyła się żwawiej zapełniając płuca większą ilością 
powietrza.
Na końcu korytarza, zagradzając mu drogę ucieczki stał tuzin ludzi uzbrojonych w piki i 
miecze. Tędy na pewno nie zdoła się wydostać. Uznał, że lepiej stawić czoło jednemu nie 
widzianemu dotąd człowiekowi aniżeli tuzinowi uzbrojonych wojów. Zwłaszcza tu, na 
oświetlonym korytarzu. Gdy ponownie znalazł się za załomem korytarza, Conan stwierdził, że 
wojownicy nie podążyli jego śladem. Nie wiedzieć czemu, fakt ten zaniepokoił go bardziej niż 
samo ich pojawienie się.
Trzydzieści kroków dalej stała samotna postać.
Mężczyzna był wysoki i jasnowłosy, o bladej cerze. W dłoni dzierżył jedynie zakrzywiony 
nóż i jak na kogoś, kto miał stoczyć walkę na śmierć i życie, sprawiał wrażenie nadmiernie 
rozluźnionego.
Przez moment Conan chciał rzucić się na niego i nie zwalniając biegu jednym ciosem miecza 
usunąć go z drogi. Jednakże coś w zachowaniu tego mężczyzny sprawiło, że Cymmerianin 
zwolnił i zatrzymał się o trzy kroki od nieznajomego.
Jasnowłosy mężczyzna zdawał się otoczony aurą osobliwego, nadnaturalnego zagrożenia i na 
sam jego widok Conan poczuł, jak jeżą mu się drobne włoski na karku.
— A zatem nie jesteś takim głupcem, na jakiego wyglądasz,— rzekł mężczyzna. — Znaczy, 
jesteś głupi, ale nie aż tak. Pozwól, że się przedstawię; jam jest Lemparius, senator i pan domu, 
który zapragnąłeś ograbić. Co ty na to, złodzieju?
— Zejdź mi z drogi — rzekł Conan, a jego głos zabrzmiał jak warknięcie. — Nie mam 
zbytniej ochoty cię zabić.
Lemparius zachichotał.
— Ależ masz, i to wielką — wyrzucił nóż w górę i schwycił go zgrabnym ruchem. — Chodź i 
przejdź przeze mnie, cudzoziemcze. Jeśli ci się uda, będziesz żył, jeśli nie, jeszcze przed świtem 
muchy obsiądą twe cuchnące truchło.
Conan zaatakował. Rzucił się na Lempariusa tnąc potężnie ostrym jak brzytwa, obosiecznym 
mieczem. Gdyby stal dosięgła celu, ostrze rozpłatałoby senatora na dwoje, ale sęk w tym, że nie 
dosięgło. Senator zwinnie niczym kot usunął się w bok, a miecz Conana tylko przeciął powietrze. 
Zbyt szybkim jak na śmiertelnika ruchem Lemparius skoczył naprzód i musnął swoim 
zakrzywionym nożem przedramię zwalistego przeciwnika. Było to ledwie dotknięcie, a jednak 
ostrze rozcięło skórę do krwi. Senator wybuchnął śmiechem.
W odpowiedzi Cymmerianin zamachnął się ciężkim workiem pełnym złotych monet. Senator 
nie spodziewał się takiego ataku i sakwa ze złotem uderzyła go mocno w żebra, odrzucając w tył. 
Lemparius o mało nie stracił równowagi. Błyskawicznie jednak doszedł do siebie i ponownie 
zastąpił Conanowi drogę.
— Dobre posunięcie — rzekł senator. — Jesteś szybszy, niż myślałem — to rzekłszy wziął 
głęboki oddech i wydał przeciągły, ostry gwizd.
W korytarzu dał się słyszeć przybierający na sile tupot obutych w sandały stóp. Nadchodzili 
pikinierzy.
— Jeżeli wyznajesz jakichś bogów, lepiej się do nich pomódl — rzucił Lemparius. — A 
żywo.
Cymmerianin wypuścił worek ze złotem i chwycił miecz oburącz. Lemparius mógł być 
szybki, ale okaże się, czy jest w stanie zablokować tym swoim śmiesznym nożem straszny cios 
barbarzyńcy.
Conan skoczył naprzód i ciął tak szybko, że stal w jego rękach zmieniła się w rozmytą plamę.
Lemparius podał tyły. Odskoczył, a gdy cios Cymmerianina chybił celu, spróbował przejść do 
kontry. Conan jednak natychmiast zadał ponowne cięcie, i senator raz jeszcze zmuszony był się 
wycofać. Barbarzyńca pomyślał, że zdoła usunąć z drogi Lempariusa, zanim dopadną go 
zbliżający się strażnicy. Szedł więc przed siebie jak żniwiarz i krótkimi, gwałtownymi cięciami 
zmuszał przeciwnika do odwrotu.
Nagle Lemparius potknął się. Jego stopy wyprysnęły w górę i runął ciężko na plecy. Wyraz 
zaskoczenia, jaki w tym momencie pojawił się na jego twarzy, wart był dla Conana sakiewki 
złota. Cymmerianin uniósł miecz do ciosu.
I w tej samej chwili prysły jego marzenia o ucieczce. Z korytarza za Lempariusem wypadł 
kolejny tuzin wojów uzbrojonych w piki i miecze. Był w pułapce!
Conan odwrócił się błyskawicznie. Pomiędzy nim a, pierwszą grupą zbrojnych znajdowały się 
drzwi do skarbca. Gdyby zdołał się tam dostać, może mógłby zabarykadować je czymś od środka 
i może gdzieś tam znajdowało się drugie wyjście. Było to co prawda mało prawdopodobne, ale w 
obecnej chwili nie miał większego wyboru. Gdyby w skarbcu nie było innego wyjścia, mógł 
przynajmniej liczyć na większą swobodę przy operowaniu mieczem. Zabierze ze sobą tylu z nich, 
ilu tylko zdoła. Crom na pewno bardziej doceni Cymmerianina przy wejściu do Starych Krain, 
jeśli poprzedzi go tuzin albo więcej wojowników poległych z jego ręki, w jego ostatniej walce.
— Poddaj się! — zawołał jeden z pikinierów.
— Jam jest Conan z Cymmerii. Nie poddam się nikomu!
Kątem oka barbarzyńca dostrzegł podnoszącego się Lempariusa.
— Conan? — rzekł senator.
Słysząc to pytanie Cymmerianin zawahał się i zdumiał przez moment. To wystarczyło, aby 
pierwsza drużyna pikinierów znalazła się w odległości skutecznego pchnięcia.
Kiedy pierwsza pika wyprysnęła w kierunku jego twarzy, odbił w bok drzewce broni i 
dokończył ruch płynnym cięciem ku dołowi. Pikinier wrzasnął, gdy dosięgło go zabójcze ostrze. 
Jego kamraci znieruchomieli na chwilę, dając Conanowi szansę rzucenia się ku drzwiom.
— Conan! To doprawdy cudowne! — entuzjazmował się Lemparius.
Zdezorientowany Conan odwrócił się i rzucił senatorowi zdumione spojrzenie. Ostatnią 
rzeczą, jaką ujrzał, był mknący ku jego głowie worek ze złotem, ten sam, który upuścił w czasie 
walki, a który Lemparius skrzętnie podniósł z ziemi. Potem barbarzyńcę ogarnęła ciemność.

XII

Conan wypływał z głębin pulsującej czerwonej mgły. Opary rzedły, w miarę jak jego umysł 
się przejaśniał. Kiedy otworzył oczy, był już w pełni świadomy. Leżał pośród ciemności, a 
powietrze było wilgotne i smrodliwe. Przez chwilę nie potrafił przypomnieć sobie, w jaki sposób 
tu trafił. Wspomnienia szybko jednak powróciły uwieńczone wizją Lempariusa walącego go w 
głowę workiem złota.
Poruszył się. Pod czaszką niemiłosiernie łupało, lecz mimo to zdołał usiąść. Na ramieniu miał 
niewielkie draśnięcie, także zraniona noga wciąż dawała o sobie znać. Ostrożnie zsunął się z 
drewnianej pryczy i stanął boso na kamiennej posadzce. Nie miał miecza, znikła też większość 
jego odzienia. Miał na sobie jedynie krótkie szarawary opięte pasem z zawieszoną przy nim 
sakiewką, i to wszystko. Conan zajrzał do sakiewki. Pusta? Nie, w środku coś było, pojedynczy 
kamień, który uwiązł między fałdami kabzy. Wyjął klejnot i uniósł do oczu. Z jego brzegów nie 
odbijały się w mroku świetlne refleksy, ale Conan rozpoznał kamień. Był to jeden ze 
szmaragdów, który musiał wypaść z ukradzionego worka. Ktokolwiek wtrącił go do tego 
mrocznego miejsca, nie zauważył tego małego kamienia.
Schował klejnot na powrót do sakiewki i zamknął ją jak należy. Gdyby zdołał uciec, klejnot 
mógłby mu się przydać, póki co bardziej potrzebny był sztylet, miecz lub choćby zwyczajny kij.
Spenetrowanie pomieszczenia, w jakim się znajdował, zajęło mu kilka chwil. Ściany 
kwadratowego pokoju mierzyły około sześciu łokci długości. Z jednej strony znajdowały się 
masywne drewniane drzwi obite metalowymi, nadżartymi rdzą sztabami, zaryglowane od 
zewnątrz. Stanął jak mógł najpewniej na wilgotnej kamiennej posadzce i oparł potężne dłonie na 
szorstkim drewnie. A potem pchnął z całej siły.
Równie dobrze mógłby próbować ruszyć z posad górę. Cofnął się, tak że tylko koniuszki 
palców jednej jego ręki przywierały do drewna. Zebrał się w sobie i skoczył, uderzając w zaporę 
naprężonym ramieniem prawie tak samo twardym jak drzwi, które miał sforsować. Te jednak nie 
poddały się.
Conan wziął głęboki oddech, a jego dłonie zacisnęły siei w pięści, twarde niczym kowalskie 
młoty. Naprawdę znalazł się w pułapce. Miał chęć dać upust swej wściekłości i załomotać w 
drzwi, zmitygował się jednak. Byłoby to nieroztropnej posunięcie i zwyczajne marnowanie sił.
Miast tego potężny Cymmerianin powrócił do pryczy, i z której niedawno się podniósł. Znając 
obecnie rozkład celi poruszał się po niej z dziecinną łatwością. Usiadł na twardych deskach i 
oparłszy się plecami o ścianę, zaczął czekać.

Nie czekał długo, niespełna godzinę. W pewnej chwili w korytarzu przed celą Cymmerianina 
rozległ się tupot kilkunastu par stóp, a zaraz potem ciężkie drewniane drzwi uchyliły się na 
zewnątrz. Conan nie ruszył się z miejsca. Jego oczy zwęziły się w szparki, gdy blask pochodni 
rozświetlił celę. Dostrzegł co najmniej tuzin pochodni i cały oddział zbrojnych. Rzucenie się na 
nich z gołymi rękami równałoby się samobójstwu.
Do pomieszczenia wkroczył senator Lemparius.
— A więc wreszcie się ocknąłeś — powiedział. — To dobrze. Myślałem już, że uderzyłem cię 
zbyt mocno. W gruncię rzeczy to nieważne, nie chodzi mi o twój mózg, Conanie skądś tam. — 
Lemparius uśmiechnął się. — Czyż życie nie jest dziwne? Próbowałem cię pojmać, lecz za 
każdym razem wymykałeś mi się niczym elf, a teraz sam, z własnej woli zawitałeś w mych 
progach. Czyż to nie zabawne?
Conan nie odpowiedział.
— Och, nie. Mam nadzieję, że nie odebrałem ci głosu ciosem tej złotej maczugi.
— A więc to ty wysłałeś na mnie tę bandę płatnych zabójców podczas ostatniej burzy — 
warknął Cymmerianin.
— Zgadza się. — Lemparius wciąż się uśmiechał.
— Powinieneś lepiej dobierać sobie pomocników, tamci byli do niczego. Banda głupców.
— To nieważne, gdyż jesteś teraz tutaj i należysz do mnie. A liczy się tylko koniec, 
barbarzyńco.
Conan pokiwał głową. To była prawda. Wciąż żył i miał się całkiem nieźle, czyli to jeszcze 
nie było koniec…
— Niewątpliwie chciałbyś się dowiedzieć, dlaczego zadałem sobie tyle trudu, by móc 
nacieszyć się twoim towarzystwem? — Lemparius uniósł jedną brew.
— Nieszczególnie — nie zamierzał zdradzić swemu oprawcy, jak bardzo zżerała go 
ciekawość.
Uśmiech senatora przygasł.
— Nie? Nie chcesz wiedzieć, co cię czeka, Conanie z Barbarii? Dowiedzieć się, w jaki sposób 
spędzisz ostatnie chwile swego żyda?
Conan wprawnym okiem zmierzył dystans dzielący go od senatora. Najprawdopodobniej 
zdołałby go dopaść, nim straż Lempariusa przeszyłaby go pikami. Tylko że ten mężczyzna był 
diabelsko szybki, miałby więc większe szansę, gdyby zwabił Lempariusa o krok bliżej.
— Jedyne co wiem — rzekł zuchwale — to że gdy tu wszedłeś, smród w tym cuchnącym 
chlewie zrobił się wręcz nie do wytrzymania. Być może drażni mnie woń łajna, którym się 
odżywiasz!
Uśmiech Lempariusa zastąpiony został przez gniewny grymas. Wykonał ruch, jakby chciał 
zbliżyć się o krok do Conana.
Cymmerianin przesunął się nieznacznie na pryczy, szykując się do skoku.
Lemparius znieruchomiał i ponownie się uśmiechnął.
— Czy uważasz mnie za głupca sądząc, że dam się nabrać na tak prosty fortel? Zastanów się, 
barbarzyńco. I patrz.
Senator machnął ręką. W tej samej chwili wyłonił się z mroku i stanął obok Lempariusa 
niewidoczny dotąd mężczyzna. Conan oślepiony blaskiem pochodni nie zdołał go wcześniej 
dostrzec.
Mężczyzna był uzbrojony w napiętą kuszę, a jej zakończony strzępiastym grotem, mierzył 
wprost w Conana. Lemparius ponownie machnął ręką i u jego drugiego boku stanął jeszcze jeden 
kusznik.
W tej celi zaczyna robić się tłoczno, pomyślał Conan.
— Dalius, po mojej lewej, jest najlepszym strzelcem w Koryntii. Z dziesięciu kroków potrafi 
przyszpilić do ściany lecącego motyla. Z tej odległości wystarczy, że zawołam „lewe” albo 
„prawe” i pośle bełt we wskazane przeze mnie twoje oko, by przyszpilić twoją czaszkę do ściany. 
— Lemparius odczekał chwilę, by jego słowa wywarły zamierzony efekt, po czym skinął na 
drugiego kusznika.
— Karlinos przybył do mnie z Brythunii, gdzie uchodził za mistrza. I choć ustępuje biegłością 
Daliusowi, z całą pewnością nikt inny nie zdołałby mu dorównać. Jego bełt przebiłby drugie 
twoje oko, zanim pocisk Daliusa wyłoniłby się z drugiej strony twojej czaszki.
Conan wygodnie oparł się plecami o ścianę. I czyniąc to, wybuchnął gromkim śmiechem. 
Lemparius, jak wszystko na to wskazywało, zadał sobie wiele trudu, aby pojmać go żywcem. A 
co za tym idzie, choć z pewnością miał wobec niego jakieś plany, najwyraźniej nie zamierzał go 
uśmiercić. — Przynajmniej na razie.
— To on — zza szeregu zbrojnych dobiegł kobiecy głos.
Wraz z głosem napłynął zapach egzotycznych pachnideł.
Zapach i głos ożywiły wspomnienia i przywiodły na myśl; wydarzenia, jakie rozegrały się 
rano w gospodzie. To była kobieta, która go oczarowała. Na Croma, co się tu działo?
Na dźwięk głosu kobiety Lemparius odwrócił się gwałtownie; Conan postanowił wykorzystać 
tę szansę. Zakładając, że kusznicy nie zdecydują się strzelać bez wyraźnego rozkazu, 
Cymmerianin jednym susem poderwał się z pryczy. Nie łudził się, że zdoła gołymi rękami 
uśmiercić Lempariusa, zanim go powalą, niemniej czuł, że wymierzenie mu nawet jednego ciosu 
będzie warte zachodu. Kopnął więc z całej siły trafiając podbiciem gołej stopy w krocze senatora. 
Mężczyzna zbladł jak ściana, a Conan nie zobaczył już nic więcej, gdyż ponownie przeniesiony 
został do krainy pulsujących mgieł.

— …osobiście wytnę mu serce!
— Nie. Teraz należy do mnie. Sam mi go oddałeś.
Conan nie odzyskał jeszcze wzroku, ale jego słuch spisywał się bez zarzutu. Poderwałby się 
na nogi, gdyby nie uświadomił sobie naraz kilku rzeczy. Nie leżał już na twardej pryczy w 
cuchnącej celi, lecz raczej na miękkich poduszkach. Gdyby rozmawiający nadal sądzili, że jest 
nieprzytomny, mógłby podsłuchać coś istotnego. Poza tym ręce i stopy miał związane miękkimi, 
lecz mocnymi pętami. W tej sytuacji Cymmerianin mógł jedynie udawać, że śpi, i nasłuchiwać.
— …niego natrafiłeś? — głos kobiety.
Senator nazywał ją Djuwulą.
— Skontaktował się ze mną pewien szpieg… parszywy typek, niejaki Loganaro. 
Zaproponował, że za dogodną sumkę sprzeda mi barbarzyńcę — to mówił Lemparius. I to imię… 
gdzie słyszał już wcześniej? Loganaro… ach tak, tłuścioch, którego spotkał w gospodzie bez 
nazwy u podnóża gór Karpash.
— Czemu miałby to zrobić? — spytała Djuwula. — Po co potrzebny ci barbarzyńca? — jej 
głos aż ociekał wściekłością.
— Loganaro wspomniał mi, że interesuje cię taki mężczyzna. Chciałem go zdobyć dla ciebie. 
Potraktuj to jako przysługę.
— Jako przysługę, rozumiem. A, co miałabym ci dać w zamian?
— Droga Djuwulo, nie rozmawiajmy jak kupcy wymieniający towar za towar. Nie jesteś mi 
nic winna za tego barbarzyńskiego złodziejaszka.
Nastała chwila ciszy, podczas gdy Conan zastanawiał się, czy otworzyć oczy. Uchylił je, ale 
ujrzał tylko różową poduchę, która przesłaniała dwoje rozmówców. Musiałby się poruszyć, a to 
mogło nie być rozsądne posunięcie.
Ostrożnie naparł na więzy, ale trzymały mocno.
Lemparius mówił dalej:
— Chciałbym, droga damo, aby między nami znów było tak jak kiedyś.
— Wiesz, że to niemożliwe. Nie wdaję się już w… związki ze zwyczajnymi ludźmi.
— Ale ja się zmieniłem, Djuwulo. Jestem kimś więcej niż kiedyś.
Kobieta roześmiała się.
— Chyba nie sądzisz, że jestem tak marną wiedźmą, iż nie zauważyłabym efektów twojej… 
przemiany?
— Oczywiście, że nie. Wiem, co potrafisz, najdroższy. Chciałem tylko powiedzieć, że wraz z 
moją nową mocą uzyskałem również… witalność, której mi wcześniej brakowało.
Djuwula znów parsknęła śmiechem.
— Śmiem wątpić, abyś mógł dorównać memu księciu.
— Może. Ale z drugiej strony częstokroć kunszt okazuje się ważniejszy od zwyczajnej mocy i 
wytrzymałości, nieprawdaż? — głos Lempariusa przycichł. — Mógłbym cię zadowolić, moja 
pani. Wiem, że udałoby mi się to, gdybyś tylko dała mi szansę.
— Znałam ludzi takich jak ty, Lempariusie. Podejrzewam, że się przechwalasz, mylnie 
oceniając swe prawdziwe możliwości.
— W takim razie daj mi szansę. Bądź co bądź nie masz nic do stracenia, dozwalając bym 
zademonstrował ci mój… kunszt. Jeżeli zawiodę, wciąż będziesz miała tego osiłka z Północy. 
Kiedy mi się uda, książę nie będzie ci już potrzebny.
Kolejna cisza, tym razem znacznie dłuższa. Conan nieznacznie zmienił pozycję, aby móc 
cokolwiek zobaczyć, ale poduszki musiały być grube jak zad kobyły. Wciąż miał przed oczami 
ich różowe, pękate kształty.
— Czemu nie miałabym spróbować, Lempariusie — stwierdziła zalotnie Djuwula. — Dobrze 
więc. Pokaż mi, co teraz potrafisz.
— Tutaj? Teraz?
— Dlaczego nie? Twoi ludzie tak poturbowali barbarzyńcę, że będzie nieprzytomny co 
najmniej do wieczora, a gdyby siej nawet ocknął, co komu szkodzi, że sobie trochę popatrzy?
A może to cię krepuje?
Lemparius wybuchnął śmiechem, ale Conan w dźwięku tym wychwycił wyraźne napięcie.
— Raczej nie — odburknął. — Dobrze, zatem do dzieła. Czujne uszy Conana wychwyciły 
szelest odzienia. Wykorzystał ten moment, by nieznacznie zmienić pozycję na poduszkach. 
Widział teraz fragment wysokiego sufitu i drewnianego wspornika. Był on zapewne fragmentem 
wytwornego łóżka, na którym spoczywał skrępowany barbarzyńca. Dobrze, że przynajmniej ręce 
miał związane z przodu i mógł spróbować przegryźć więzy, mające cierpki posmak barwnika. 
Wiedział, że uwolnienie się z pęt zajmie mu trochę czasu.
— Niech Set porwie tego przeklętego barbarzyńcę! — wrzasnął Lemparius.
— Jakiś kłopot, Lempariusie? — spytała miodopłynnym tonem Djuwula.
— Przecież widzisz! Jestem ranny! Ten wół mnie kopnął! Okropnie mnie boli, kiedy 
próbuję…
— Szkoda — ucięła Djuwula. — To tyle, jeżeli chodzi o twoją witalność i wigor…
— Nie dałaś mi należytej szansy, Djuwulo! Musisz dać mi czas na powrót do zdrowia.
— Muszę? — kobieta wybuchnęła śmiechem. — Cóż, powiedzmy, że mogłabym odczekać 
jeszcze kilka dni, zanim ożywię mego księcia Lancy. Masz trzy wieczory, Lempariusie. Może do 
tej pory barbarzyńca dostarczy mi żywszych uciech.
— Drwisz sobie ze mnie!
— Nie, Lempariusie. Nie zadawałabym sobie takiego trudu. Chodzi tylko o przyjemność. 
Barbarzyńca jest zaiste dzielnym człowiekiem i chcę, aby to właśnie jego serce ożyło w piersi 
mego księcia. Póki co, hojnie daruję tobie i jemu trzy dni.
Conan usłyszał już dostatecznie dużo. Miał być ofiarą w jakimś plugawym, magicznym 
rytuale! Usiadł gwałtownie i stwierdził, że na łóżku obok niego spoczywa martwy lub 
nieprzytomny Murzyn, którego męskie atrybuty cechowały iście gigantyczne rozmiary. 
Lemparius i Djuwula leżeli na poduszkach przy łóżku. Oboje byli nadzy. Odwrócili się, by 
spojrzeć na Conana.
Cymmerianin uniósł obie dłonie do twarzy. Wziął głęboki oddech i wydał głęboki, gardłowy 
ryk. Jednocześnie młody olbrzym naparł z całej siły na nadgryzione więzy opinające jego 
nadgarstki. Mięśnie pleców i ramion napięły się, a ścięgna naprężyły, gdy unosząc obie ręce 
skoncentrował całą uwagę na jedwabnych pętach.
Lemparius zaklął, poderwał się z ziemi i zaczął szperać wśród sterty odzienia w poszukiwaniu 
swego noża. Odnalazł zakrzywioną broń, wyszarpnął z pochwy i odwrócił się do ; 
Cymmerianina.
Conan chwycił jedwabną poduszkę i cisnął nią w Lempariusa. Była co prawda miękka, ale 
ciężka i gruba. Trafiła unoszącego nóż senatora w pierś i odrzuciła w tył.
Mężczyzna potknął się o inną poduszkę i upadł. Conan zdarł więzy z kostek. Kiedy skończył, 
ujrzał Lempariusa, który podniósł się już i ponownie sunął w jego stronę.
Conan poderwał się na nogi i wyszedł mu na spotkanie. Senator był szybki, ale Conan wcale 
nie był wolniejszy. W mgnieniu oka Cymmerianin zacisnął potężne dłonie wokół nadgarstków 
senatora i wysunął do przodu biodro, aby zablokować kopnięcie w krocze. Gdy jednak sam 
chciał użyć tej taktyki, mierząc w naruszone nieco klejnoty Lempariusa, napotkał jedynie twardą, 
kościstą zaporę jego stawu biodrowego. Dwaj mężczyźni złączeni w morderczym uścisku runęli 
na ziemię. Conan był jednak silniejszy i pokonanie senatora było kwestią czasu.
Wtem cienkie włoski na nadgarstkach Lempariusa zaczęły wić się pod dłońmi Conana. Jakaś 
sztuczka światła sprawiła, że rysy twarzy senatora stały się dziwnie płynne. Jego twarz zdawała 
się zapadać…
Na Croma! Ten mężczyzna nie był już człowiekiem, lecz j przeistaczał się w ogromną bestię! 
W jego ustach wyrosły kły, paznokcie przemieniły się w pazury, a to, co jeszcze przed chwilą 
było senatorem Lempariusem, obecnie wyło i warcząc usiłowało odgryźć Conanowi głowę!
Cymmerianin zaklął i odrzucił potwora od siebie, wykorzystując w tym celu pełną moc 
potężnych mięśni ramion i klatki piersiowej. Dzika bestia przeleciała na drugi koniec komnaty i 
grzmotnęła w ścianę.
Panterołak! Conan wiedział, że istnieli ludzie umiejący przybierać postacie wilków, ale nigdy 
nie słyszał, by ktoś stawał się wielkim, drapieżnym kotem. Nie zamierzał ryzykować starcia z tak 
potężną, nadnaturalną istotą, nie mając do dyspozycji niczego oprócz gołych rąk. Poza tym 
mówiło się, że żadna broń nie jest w stanie zranić zmiennokształtnego. Nie zaszkodziłoby jednak, 
gdyby miał w dłoni swój wierny miecz, ale były to niestety tylko pobożne życzenia.
Pantera odbiła się od ściany i wylądowała miękko na czterech łapach. Odwróciła się i 
warknęła wydając gardłowy ryk, który w zamkniętej komnacie zabrzmiał nieco zbyt głośno. 
Bestia wolno poczęła zbliżać się do Conana. Barbarzyńca mógł przysiąc, że wielki kot się 
uśmiechnął.
Broń! Potrzebował broni! Conan rozejrzał się wokoło, ale nic tam nie… zaraz! U nagich stóp 
Conana leżał zakrzywiony nóż Lempariusa. Conan pochylił się i podniósł go.
— Nie wolno ci go zabić! — zawołała Djuwula.
Conan zerknął na nią, ale wiedźma nie zwracała się do niego, lecz do pantery. Wielki kot 
zupełnie zignorował protesty wiedźmy. Kiedy jednak Cymmerianin zamierzył się zakrzywionym 
nożem, panterołak stanął i obnażył kły w upiornym grymasie.
Conan na chwilę przeniósł wzrok z dzikiej bestii na nóż. Być może dlatego, iż należał do 
Lempariusa, nóż ten był czymś więcej niż się wydawał. Mógł zabić bestię.
W przypadku Conana ta myśl była równoczesna z działaniem. Potężny barbarzyńca tnąc 
zamaszyście skoczył ku wielkiej bestii. Panterołak zwinnie odskoczył w tył, usiłując dosięgnąć 
Cymmerianina łapą, ale on również chybił celu.
Młodzieniec zauważył, że znajduje się o kilka kroków od drzwi sypialni. Najwyższa pora 
zwinąć żagle! Wykonał jeszcze kilka szybkich cięć, aby powstrzymać panterę, i począł 
wycofywać się ku wyjściu. Zwierzę ryknęło, ale znajdowało się zbyt daleko, by móc dosięgnąć 
czarnowłosego olbrzyma.
Conan dotarł do drzwi, otworzył je jednym szarpnięciem i przestąpił próg. W tej samej chwili 
kot zaatakował z zaskakującą desperacją, usiłując prawą łapą rozorać nogę barbarzyńcy.
Conan pchnął nożem w dół, wbijając czubek ostrza w przednią łapę bestii. Nadnaturalna istota 
zaryczała i gwałtownie cofnęła łapę. Na jej gładkiej czarnej sierści pojawiła się głęboka 
szkarłatna bruzda. Pantera wycofała się, wydając zbolałe ryki, a Conan natychmiast zatrzasnął 
obite mosiądzem drzwi. W korytarzu nie było nic, co mogłoby go zatrzymać, toteż czym prędzej 
rzucił się do ucieczki, jakby ścigało go stado rozjuszonych demonów.
Ani razu nie obejrzał się za siebie.

XIII

Lemparius odszedł, by zebrać swoich ludzi. Djuwula siedziała samotnie w swojej komnacie 
wpatrując się w nieruchomą postać księcia. Słowo „wściekłość” nie mogło opisać buchającego w 
jej wnętrzu gniewu. Lemparius był głupcem, skoro sądził, że zmiennokształtność da mu 
nadludzkie siły, wigor oraz wzmocni jego ogólną sprawność. Co gorsza, pozwolił uciec jej 
pięknemu barbarzyńcy! Zapłaci za to.
I do tego ten Loganaro, szpieg oraz zdrajca. Oferowany przez niego barbarzyńca i Conan był 
jednym i tym samym; człowiekiem, którego ów tłusty oprych sprzedał jej, by mogła ożywić swe 
simulacrum.
Tak, ten łajdak zapłaci za swą głupotę i dowie się, co oznacza cierpienie. Będzie zdychał 
powoli. Mężczyzna, który uciął dłoń jej brata, zniknął, a Djuwula szukała pretekstu, by móc 
wyładować na kimś swój gniew.
Nagle błysnęło i pośrodku komnaty pojawiła się fioletowo–żółta mgła. Djawul pochylił się 
szybko, by nie uderzyć głową w sufit.
— Siostro — wychrypiał. — Wyczułem, że pojmałaś człowieka, którego ścigam.
Djuwula wybuchnęła śmiechem.
— Spóźniłeś się, ale cóż, lepiej późno niż wcale, braciszku.
— Wyrażaj się jaśniej, kobieto!
— On uciekł, ten barbarzyńca, który odrąbał ci dłoń. Dzięki pewnemu skretyniałemu 
senatorowi uważającemu się za mistrza walki.
— Urwę mu głowę i będę pijał jady z jego czaszki jak z miski!
— Nie, bracie. On należy do mnie i nie powinnam mieć kłopotów z odnalezieniem tego 
barbarzyńcy, ponieważ mam zarówno jego odzienie, jak i miecz. Rzucę zaklęcie, które pomoże ci 
go znaleźć, ale musisz obiecać mi, że wpierw sprowadzisz go tutaj, a dopiero potem będziesz 
mógł się zemścić.
— Chcesz się ze mną targować, siostro?
— Nie, powtarzam. Możesz z nim zrobić, co zechcesz, ale musi żyć, abym mogła wyciąć mu 
serce.
Djawul roześmiał się.
— A zatem ciągle szukasz serca, aby zyskać nową zabawkę? — Demon skinął w stronę 
postaci leżącej na łożu Djuwuli. — Mógłbym z łatwością sprowadzić ci z Otchłani lepszego, 
siostro. A może nawet sam trochę bym się zabawił…
— Dziękuję, ale nie — ucięła Djuwula. — Nie zamierzam zażywać rozkoszy z demonem, 
niezależnie od tego jak wprawnym miałby być kochankiem. Cena z pewnością byłaby zbyt 
wysoka.
Djawul zachichotał.
— Cóż, na twoim miejscu ja również bym odmówił. Niemniej nie zaszkodziłoby spróbować, 
prawda?
— Mogłam spodziewać się tego po tobie, braciszku. Ale zaczekaj chwilę, muszę rzucić 
najpierw kilka zaklęć…

Vitarius uniósł wzrok, zaskoczony gdy Conan jak burza wpadł do pokoju.
— Gdzieś ty się podziewał? — zapytał stary mag. — Spodziewaliśmy się ciebie rano…
— Nieważne, wyjaśnię później. Mamy prowiant? Gotowi do drogi?
— Tak. Eldia i jej siostra czekają u handlarza. Ja uznałem, że najlepiej będzie zaczekać na 
ciebie tutaj.
— W takim razie ruszajmy, Vitariusie. Natychmiast.
— Zdobyłeś odpowiednie fundusze…?
— Musimy ruszać w drogę, starcze. Nie ma czasu do stracenia. Podczas mojej nocnej 
wycieczki… wystąpiły pewne komplikacje. Najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej znajdziemy się 
za bramami miasta.
Na końcu jednej z krętych alejek, których Conan zaczynał w duchu nienawidzić, znajdowały 
się cztery konie uwiązane do palika, tyleż siodeł i jeden juczny muł.
Opodal stały Eldia i Kinna. Starsza siostra zaopatrzyła się w sięgający jej od stóp do czubka 
głowy gruby, obity mosiądzem kij. To Kinna odezwała się pierwsza, ujrzawszy barbarzyńcę i 
białego maga:
— Conanie? Gdzie twój przyodziewek?
— Było gorąco — odrzekł.
Kobieta sprawiała wrażenie, jakby chciała zapytać o coś więcej, ale najwyraźniej uznała to za 
nierozsądne, bowiem nagle nabrała wody w usta. Conan minął ją i wszedł do wnętrza składu z 
zaopatrzeniem.
Właścicielem był niski, śniady mężczyzna ze złotym zębem lśniącym w promieniach 
popołudniowe	go słońca, wpadających przez ogromne okno. Na widok podchodzącego ku niemu 
młodego olbrzyma w mgnieniu oka zamknął usta.
— Potrzebny mi miecz — rzekł Conan — długi i poręczny. I płaszcz.
— Mam duży wybór i jednych, i drugich — odrzekł Złoty Ząb. — A także bryczesów, tunik, 
butów…
— Tak, buty.
Właściciel zaprowadził Conana do sąsiedniego pomieszczenia, gdzie składowane były towary. 
Conan przymierzył kilka par butów, ale wszystkie okazały się zbyt małe. Ostatecznie wybrał 
zawiązywane na rzemienie sandały o grubej podeszwie. Na jego ramiona znalazł się gruby 
płaszcz w kolorze wyblakłego indygo. Barbarzyńca zmierzył go wzrokiem i pokiwał głową z 
ukontentowaniem. Na koniec wybrał miecz. Znalazł długi, prosty, akurat taki, jakiego 
potrzebował.
Rękojeść była nieco zbyt ozdobna jak na jego gust, ale stal wydawała się przednia, a obie 
krawędzie klingi wyostrzone do tego stopnia, iż można było zgolić nimi cienkie włoski 
porastające wierzch dłoni. Wolałby co prawda swoją starą broń, ale w obecnej sytuacji nie miał 
innego wyboru.
— Mądra decyzja — rzekł Złoty Ząb — stal wielowarstwowa, sprowadzona aż z Turanu, 
misterna robota…
— Znasz się na klejnotach? — zapytał Conan.
— Ależ oczywiście. Przez moje ręce przechodzą…
— W takim razie spójrz na to. — Cymmerianin sięgnął do sakiewki przy pasie i wyjął 
pojedynczy szmaragd, jedyny plon wyprawy do domu Lempariusa. Rzucił kamień handlarzowi. 
Mężczyzna zwinnie chwycił klejnot, uniósł go do światła i obejrzał zmrużywszy nieznacznie 
powieki. Wyjął z kieszeni kurty lupę, włożył do oka i za jej pomocą uważnie zbadał kamień.
Conan zauważył, jak na widok szmaragdu oczy tamtego rozwarły się szeroko.
— Zatem?
— Cóż… he, he… ma pewną… wartość — rzekł Złoty Ząb. Po sposobie jak mówił, Conan 
uznał, że tamten musiał mieć sucho w ustach.
— Wystarczy, aby zapłacić za nasz prowiant?
Na ustach kupca pojawił się uśmiech, ale zgasł nagle zastąpiony przez posępny grymas.
— Cóż… hę… może wystarczy na… opłacenie połowy waszego zakupu. Tak, tak mi się 
wydaje.
Conan niejednokrotnie miał do czynienia z ludźmi takimi jak Złoty Ząb, którzy bez namysłu 
okłamaliby własną matkę, zwłaszcza gdy w grę wchodziły pieniądze.
— W Zamorze — zaczął Conan — za taki klejnot mógłbym nabyć tuzin koni i pięć razy tyle 
prowiantu, ile biorę od ciebie.
Oczy Złotego Zęba zwęziły się w szparki, ale głos nie zmienił się ani o jotę.
— Możliwe, ale nie znajdujemy się w Zamorze. Po namyśle stwierdzam, że ta… błyskotka 
powinna pokryć koszty trzech czwartych waszych zakupów.
Conan pokręcił głową, a jego niebieskie oczy posłały małemu człowieczkowi piorunujące 
spojrzenie.
— Nie mam czasu, aby się z tobą targować. Ten jeden kamień za wszystko co od ciebie 
wzięliśmy i basta.
— Czyżby? Wydaje mi się, że ja mam tu decydujący głos, cudzoziemcze. Mogę nie przystać 
na twoje warunki transakcji — pomimo swych słów nie spuszczał wzroku ze szmaragdu. Z jego 
oblicza wyzierała chciwość.
Conan wyjął swój nowy miecz ze sztywnej skórzanej pochwy i oparł czubek ostrza o gardło 
Złotego Zęba.
— Mam już dość twego zrzędzenia, kupcze! Albo zgodzisz się na moje warunki i 
pozostaniesz przy życiu, albo odmówisz i srodze tego pożałujesz!
— Ale… m–mam t–też stra–aże… — głos Złotego Zęba wyraźnie nie drżał. — W m–mig cię 
mogę stąd w–w–wyrzucić! W–wystarl czy, że z–zawołam.
— Zrób to — odrzekł Conan — to będzie dla mnie przyjeminość. Gruba warstwa posoki 
sprawi, że twój skład z pewnością będzie prezentował się lepiej. Wezwij swoich ludzi.
Złoty Ząb z trudem przełknął ślinę, po czym oblizał wargi.
— Cóż… n–n–niech stracę… p–przyjmuję twoje w–warunki w interesie utrzymania dobrych 
stosunków handlowych.
Conan uśmiechnął się.
— Tak też myślałem.
Odwrócił się i opuścił skład, zamiatając podłogę połą długiego płaszcza. Siostry i Vitarius już 
na niego czekali.
— Na koń! — rozkazał Conan. — Pora opuścić tę króliczą norę.

Lemparius machnął ręką do swoich ludzi i zakrzyknął gniewnie:
— Pół setki złotych solonów temu, kto sprowadzi do mnie barbarzyńcę! I powolne tortury dla 
tego, kto będzie odpowiedzialny za śmierć barbarzyńcy, zanim stanie on przed mym obliczem!
Stu zbrojnych uważnie patrzyło na senatora. Żaden się nie odezwał.
— Idźcie. I niech wam nie umknie!
Żołnierze pośpiesznie opuścili dziedziniec. Towarzyszyły im głośne przekleństwa 
Lempariusa. Jego lewa pięść zaciskała się mocno, zaś prawa ręka była starannie i mocno 
zabandażowana i zawieszona na temblaku ze względu na długą ranę sięgającą od łokcia po 
nadgarstek i głęboką do kości.
Gdyby została zadana zwyczajną bronią, do tej pory już by się zagoiła. Lecz spowodowało ją 
cięcie sztyletu z kości, obłożonego kocim zaklęciem.
Niechaj piekło pochłonie tego barbarzyńcę! Gdy tylko znów trafi w jego ręce, dowie się, czym 
jest prawdziwy ból.
Djuwula nie będzie potrzebowała jego serca! Lemparius był o tym święcie przekonany. On 
sam był w stanie skutecznie ją zaspokoić. Conan miał mu jedynie spłacić dług za doznane 
upokorzenie i ból.

Loganaro był bliski paniki. Barbarzyńca i jego grupa wyjeżdżali, każdy głupi mógł się tego 
domyślić. Jak mógł ich zatrzymać? Na myśl o spotkaniu z Lempariusem tłusty szpieg zatrząsł się 
jak osika. Z drugiej strony perspektywa stanięcia oko w oko z rosłym barbarzyńcą również nie 
wydawała się kusząca.
Czwórka wędrowców na oczach Loganaro dosiadła koni. Na Yarę, przecież nie mógł 
pozwolić, by opuścili miasto! Musi ich jakoś zatrzymać, wymyślić przekonującą bajeczkę, która 
spowoduje, że barbarzyńca pozostanie w Mornstandinos, a on tymczasem zdoła sprowadzić 
pomoc.
Z tą myślą Loganaro pognał przed siebie. Jego umysł pracował jak szalony.
— Panie! — zawołał — wstrzymajcie się na chwilę! Pamiętacie mnie, prawda? Jestem 
Loganaro, spotkaliśmy się w osadzie…
Stanął i spojrzał na Conana. W jednej chwili rzuciły mu się w oczy dwie rzeczy; barbarzyńca 
dobywał miecza — nowego, co można było stwierdzić po jelcu, a z boku za pasem 
Cymmerianina tkwił zakrzywiony nóż Lempariusa!
Conan spojrzał na tłuściocha zamierzając jednym cięciem skrócić go o głowę. Wokoło było 
jednak sporo ludzi, ktoś mógłby wezwać straż, a barbarzyńca i tak miał już dość kłopotów. Nagle 
przyszła mu do głowy pewna myśl i uśmiechnął się mimowolnie. Wsunął miecz do pochwy 
przypominając sobie rozmowę, którą, udając nieprzytomnego, podsłuchał był w łożnicy 
wiedźmy.
— Nie, grubasie — powiedział. — Nie skalam mojego nowego miecza twoją posoką. To 
byłoby zbyt łaskawe rozwiązanie.
— Co macie na myśli, szlachetny panie? Nie uczyniłem wam nic złego.
— Ale mogę się założyć, że usilnie próbowałeś. Widzę, rozpoznałeś nóż, który mam za 
pasem.
— N–n–nie. Nigdy go nie widziałem.
— Jego były właściciel jest twoim panem, kundlu. Mówię o Lempariusie, senatorze i 
panterołaku.
— Panterołaku?
— Nie wiedziałeś? Nieważne. Ale nie frasuj się nim, bo i tak jesteś już zgubiony. Pewna 
wiedźma…
— Djuwula!
Conan uśmiechnął się szerzej.
— O, widzę, że ją również znasz. To się dobrze składa. Powinieneś ją znać, bo postanowiła, 
że wypruje ci flaki i wykorzysta je do bardziej godziwych celów.
— Ale… dla… dlaczego?
— Twój były pan oddał cię jej. Wygląda na to, iż tej damie nie podoba się twoja skłonność do 
zawierania coraz to nowych sojuszy. Próbowałeś służyć dwóm panom i przez obu zostałeś 
opuszczony.
— Nie!
Conan wybuchnął śmiechem.
— Na twoim miejscu, tłuściochu, przeniósłbym się do innego miasta i tam spróbował 
szczęścia. Albo do innego kraju. Co więcej, uczyniłbym to bardzo szybko.
Loganaro odwrócił się i popędził przed siebie klnąc w biegu na czym świat stoi. Był to jeden z 
najzabawniejszych widoków, jakie Conan miał okazję oglądać.
— Nie wiedziałem, Conanie, że znasz takich dwulicowych, podstępnych łajdaków jak 
Loganaro — rzekł Vitarius.
Śmiech Cymmerianina przeszedł w chichot.
— To była krótka znajomość — stwierdził.
Mag poprowadził ich bocznymi uliczkami do zachodniej bramy Mornstandinos. Eldia i Kinna 
jechały za nim, a Conan na samym końcu, wypatrując wszelkich oznak pogoni. Raz dostrzegł 
drużynę pięciu zbrojnych, ale ci jechali w przeciwnym kierunku w dość znacznej odległości i 
szybko stracił ich z oczu.
Zachodniej bramy strzegł jeden tylko wartownik. Opierał się na drzewcu włóczni pochłonięty 
zażartą dyskusją z ciemnowłosą, krótko ostrzyżoną ladacznicą o mocno wymalowanej twarzy. 
Kiedy Conan przejeżdżał obok, strażnik, najwyraźniej targujący się o cenę usług ladacznicy, 
nawet nie uniósł wzroku.
Było już dobrze po południu i słońce poczęło zniżać się ku zachodowi, kiedy czwórka 
jeźdźców bez przeszkód opuściła mury Mornstandinos. Conan nie przypominał sobie, by z 
równie wielką radością opuszczał jakiekolwiek inne miasto. W porównaniu z dwulicowością, 
zakłamaniem i skłonnością do intryg tutejszych mieszkańców, atak na chronione czarodziejskimi 
zaklęciami zamczysko i walka z Magiem Czarnego Kwadratu wydawała się odpoczynkiem.

XIV

Kilka godzin jazdy od Mornstandinos czwórka wędrowców zatrzymała się, aby konie mogły 
odpocząć. Prócz nich Conan nie zauważył żadnych innych ludzi. Droga za nimi także była pusta.
Vitarius napił się wina z worka z koziej skóry, po czym podał bukłak Conanowi, który wypił 
kilka łyków, przełykając głośno. Eldia i Kinna ruszyły w kierunku gęstwiny krzewów.
— Ostrożnie! — zawołał za nimi Conan. Kinna machnęła kijem.
— Nie martw się. Tym kijaszkiem potrafię przegnać wszystkie węże i borsuki.
— Miałeś nam powiedzieć, co ci się przydarzyło — rzekł Vitarius.
— Racja — rzekł Conan, ale z opowieścią zaczekał do powrotu dziewcząt. Kiedy skończył, 
Kinna pokręciła głową.
— Wygląda na to, że jesteś ulubieńcem bogów, Conanie.
— Być może. Ale nie jestem ich zabawką — poklepał rękojeść miecza sękatą, pokrytą 
zgrubieniami dłonią. — Stal jest dużo lepsza niż łaska bogów. Dobry miecz działa, jak każe mu 
powiek, i jest tak dobry jak jego właściciel. Bóg ma własne ścieżki i nie można na nim polegać w 
chwili zagrożenia.
— Sądzisz, że senator wyśle za nami pościg? — zapytała Eldia.
Cymmerian wzruszył ramionami.
— To możliwe. Niezbyt za mną przepada. Jeśli spragniony uciech strażnik przy bramie nas 
zapamiętał, Lemparius na pewno wyśle ludzi naszym śladem. Na szczycie wzgórza, które 
ostatnio pokonaliśmy, obejrzałem się za siebie, ale na drodze nie dostrzegłem tumanu kurzu. 
Jeżeli jesteśmy ścigani, mamy nad nimi kilka godzin przewagi.
Kinna pokiwała głową.
— Przypuszczam, że to jedno z naszych mniej ważnych… zmartwień — stwierdził Vitarius. 
— Sowartus zastawił na drogach wychodzących z Mornstandions liczne magiczne pułapki. 
Znajdujemy się o pięć dni drogi od Równiny Dodligia, na której stoi jego plugawe zamczysko. 
Aby tam dotrzeć, musimy pokonać wszystkie przeszkody, jakie staną na naszej drodze. Nie 
mówiąc już o lesie Bloddolk.
— Las Bloddolk? — powtórzył Cymmerianin.
— Tak. To miejsce pełne osobliwej fauny i jeszcze dziwniejszej flory. Ciągnie się opodal 
Drogi Koryntiańskiej, wzdłuż wąskiej bocznej ścieżki prowadzącej na północ. Tą drogą dotrzemy 
do domeny Sowartusa. Niewielu ludzi odważyło się wjechać do lasu, a spośród nich wróciło 
tylko kilku.
Conan wzruszył ramionami. Lasem będzie martwił się później, póki co mieli inne ważniejsze 
sprawy.
— Jedźmy już — powiedział. — Jeśli jesteśmy ścigani, z każdą chwilą tracimy naszą 
przewagę.
Wsiedli na konie i ruszyli w dalszą drogę.

Djuwula zakołysała się, jej nagie ciało było zlane potem. Jęknęła i mocniej ścisnęła w 
dłoniach odzienie Conana.
Djawul przyglądał się jej z zaciekawieniem, ale widok nagiej kobiety nie wzbudzał w nim 
podniecenia. Chciał jedynie odnaleźć barbarzyńcę, który go zranił.
Djuwula osunęła się na ziemię. Po chwili wstała, oddychając ciężko. Podniosła swą szatę, 
ubrała się i odwróciła do swego demonicznego przyrodniego brata.
— Podąża Drogą Koryntiańską — rzekła. — Wraz z dziewczyną i innymi znajdują się o pół 
dnia drogi od miasta.
— Świetnie — oznajmił Djawul. — W takim razie wyruszam w drogę. Zaraz ich odnajdę.
— Ostrożnie, bracie. Nie są słabsi niż ostatnim razem, kiedy ich spotkałeś.
Djawul machnął zranioną ręką. Z kikuta sterczała już dobrze ukształtowana, malutka dłoń.
— Nauczyłem się ostrożności przy postępowaniu z Dziecięciem Ognia. Odczekam na 
właściwy moment i dopiero wówczas uderzę.
— Tak będzie najlepiej. I pamiętaj, chcę żyjącego barbarzyńcy. Na reszcie jego ciała mi nie 
zależy. Możesz z nim zrobić, co zechcesz.
Djawul uśmiechnął się, a ślina pociekła mu z kłów.
— Dostaniesz je, najdroższa siostrzyczko. Po tym, jak ja z nim skończę, nikt nie będzie miał z 
niego większego pożytku.
Djawul zniknął wśród głośnego huku, oślepiającego blasku i kłębów żółto–fioletowego dymu.

W trzy dni po ucieczce barbarzyńcy Djawuli złożył wizytę pewien gość, a raczej dwu gości. 
Jednym z nich był Lemparius, a drugim Loganaro.
Senator pchał tłuściocha przed sobą. Loganaro miał związane ręce, a jego szare oblicze 
pokrywał pot i grymas przerażenia.
— Mam dla ciebie prezent, najdroższa — rzekł senator.
Djawula uśmiechnęła się obnażając białe zęby.
— To cudownie, Lempariusie! Dokładnie to czego pragnęłam!!
— Świetnie. Tak też myślałem. Jest jeszcze coś, czego jaj pragnę, pani.
Uśmiech Djawuli poszerzył się.
— Pamiętam. Jak twoje… zdrowie?
— Już mi nic nie dolega. Rana także… prawie… musiałem zszyć ją włosiem tygrysa 
szablastozębnego.
— Pójdź zatem do mej łożnicy. Loganaro zaczeka na nas tutaj, prawda?
Loganaro był zbyt przerażony, by wykrztusić z siebie choć słowo, więc tylko pokiwał głową.
Djuwula ujęła Lempariusa za rękę i poprowadziła w kierunku sypialni.
Loganaro miał wrażenie, że czas stanął. Zza drzwi raz po raz dobiegały ciche okrzyki, ale 
Loganaro wiedział, że nie były one spowodowane bólem.
Zdawało się, że minęły lata, a z całą pewnością godziny, gdy w końcu drzwi alkowy 
otworzyły się i chwiejnym krokiem wypadł z niej Lemparius. Wyglądał, jakby stoczył długi bój. 
Jego twarz pokrywał rumieniec, ciało lśniło od potu i poruszał się jak zgrzybiały starzec. W 
chwilę później w korytarzu pojawiła się Djuwula. Ona również była naga.
— Pójdź, Lempariusie — szepnęła namiętnie. — Przecież dopiero zaczęliśmy…
Lemparius pokręcił głową.
— Nie, kobieto. Jestem wykończony. Już nie mogę.
— A co z twoim nowym wigorem? — głos miała słodki niczym młoda, dziewicza mniszka.
Loganaro z trudem przełknął ślinę.
— Nie drwij ze mnie, kobieto! Żaden człowiek nie sprawiłby się lepiej!
— Oszukujesz samego siebie. Jak wielu innych — stwierdziła Djuwula. Jej głos stał się 
ostrzejszy. Dłoń dotykająca nagiego uda zacisnęła się w pięść.
Lemparius warknął. Loganaro zdumiał się, słysząc ten dźwięk przypominający warkot 
duszonego zwierzęcia.
— Prawdę mówiąc — ciągnęła Djuwula — podejrzewałam, że równie dobrze sprawiłby się 
przeciętny eunuch.
— Pożałujesz, wiedźmo! — zaskowyczał Lemparius.
Loganaro ujrzał z przerażeniem, jak senator zmienia kształt, stając się wielkim rdzawym 
kotem. Ogon zwierzęcia uderzał szybko o podłogę.
Bestia odwróciła się w stronę kobiety i ryknęła.
Loganaro podreptał chyłkiem w kierunku wyjścia. Serce dudniło mu w piersi jak bęben, w 
który tłucze oszalały dobosz.
— No i co? — rzuciła Djuwula. — Zmierzasz wykorzystać przeciwko mnie wielką bestię?
Pantera postąpiła o krok bliżej.
Loganaro był już prawie przy wyjściu. Wiedźma i zmiennokształtny zdawali się go nie 
zauważać. Na Mitrę, Yamę i Seta, jeżeli tylko uda mu się stąd uciec, zmieni się, zostanie 
zakonnikiem i już nigdy, do końca życia nie postąpi niegodziwie.
Djuwula uniosła zaciśniętą pięść.
— Jesteś nędznym eunuchem, senatorze. Odejdź stąd w tej chwili, a wybaczę ci twą 
niewdzięczność.
Kot zrobił jeszcze jeden krok w stronę kobiety, a jego ogon poruszał się coraz szybciej. 
Przycupnął sprężając się do skoku.
Loganaro dotarł do drzwi. Związanymi rękami ujął skobel i uniósł go.
Djuwula machnęła ręką na odlew, rozwierając pięść, a z jej dłoni buchnęła chmura białego 
proszku.
Kot prychnął raz, drugi, trzeci, po czym wielki drapieżnik cofnął się o krok i smagnął się łapą 
po nosie.
— Rzuciłam na ciebie czar, pantero, która byłaś senatorem — stwierdziła ze śmiechem 
Djuwula. — Od tej pory możesz uczynić trzech rzeczy: zaatakować mnie, powrócić do ludzkiej 
postaci ani cieszyć się towarzystwem panterczych samic, w razie gdybyś zdołał jakąś znaleźć.
Wiedźma ryknęła głębokim, gardłowym i rubasznym śmiechem.
Pantera warknęła i rzuciła się na kobietę, lecz nie dosięgła celu. Wydawało się, jakby dwie 
stopy przed wiedźmą wyrósł niewidzialny mur. Zwierzę odbiło się od niego, wylądowało miękko 
na ziemi, skoczyło raz jeszcze i ponownie natrafiło na niewidoczną przeszkodę.
Djuwula oparła dłonie na kształtnych biodrach i nieprzerwanie śmiała się z nieudolnych 
wysiłków pantery.
Loganaro nie czekał dłużej. Otworzył drzwi i pognał co sił w nogach. Nie sposób uwierzyć, że 
ktoś tak tłusty mógł biec równie szybko. Utrzymywał to tempo, aż znalazł się w połowie drogi do 
zachodniej bramy. Dopiero wówczas zwolnił i przystanął na chwilę. Gdy tylko odzyskał 
normalny oddech, ponownie zaczął biec.

— Tu zatrzymamy się na noc — rzekł Conan. W oddali widniały zarysy lasu, którego Vitarius 
wyraźnie się obawiał.
Ściemniało się. Gdy Conan udał się po chrust na ognisko, miał wrażenie, że jest 
obserwowany, ale niezależnie jak szybko by się odwracał, nie zauważał nikogo. Jako że ufał 
swemu instynktowi, postanowił ani na chwilę nie tracić czujności.
Kiedy wspominał o tym Vitariusowi, starzec pokiwał głową.
— Tak — stwierdził. — Ja również czuję na sobie ciężar spojrzeń niewidzialnych oczu. Może 
to nic takiego, ale znajdujemy się niedaleko lasu i powinniśmy mieć się na baczności. Otoczę 
nasze obozowisko zaklęciem ochronnym. Gdyby usiłowało zbliżyć się do nas coś większego od 
szczura, będziemy o tym wiedzieć.
Conan, acz z pewnym wahaniem, pokiwał głową. Jeśli o niego chodziło, wolał obejść się bez 
pomocy magii. Niemniej jednak, jeśli ktoś lub coś ich obserwowało, a on mimo swego sokolego 
wzroku nie był w stanie tego dostrzec, to znaczy, że mieli do czynienia z jakimś nadnaturalnym 
paskudztwem. Poczuł się lepiej, gdy rozpalili ognisko. Żadne zwierzę nie zbliży się do ognia, a 
tańczące płomienie nieznacznie rozproszą ciemności.
Po zimnym posiłku składającym się z suszonej wieprzowiny i leguminy, Vitarius ułożył się na 
posłaniu i niebawem usnął. Wkrótce podążyła w jego ślady Eldia, owinąwszy się kocem i 
przysuwając bliżej do ogniska. Wydawała się dużo młodsza, gdy tańczące cienie falowały po jej 
twarzyczce.
Kinna usiadła obok Conana. Przez pewien czas oboje w milczeniu wpatrywali się w 
płomienie. Barbarzyńca czuł żar wywołany bliskością dziewczyny, zupełnie inny niż ciepło 
płynące od ogniska.
— To wszystko wydaje mi się takie dziwne — odezwała się Kinna. — Jesteś podróżnikiem, 
miałeś wiele przygód, widziałeś mnóstwo krajów. Ja prawie całe swoje życie spędziłam na wsi, 
nie oddalając się zbytnio od domu. Aż do teraz.
Conan spojrzał na młodą kobietę, ale nie odezwał się słowem,
— Nigdy nie spotkałam człowieka równie odważnego i silnego jak ty, Conanie. Ryzykujesz 
życie w sprawie, która praktycznie cię nie dotyczy.
— Sowartus jest mi winien konia — odparł Cymmerianin. — A na dodatek nasłał na mnie 
diabła, nie mówiąc już o tym, że za jego przyczyną stałem się ofiarą ataków pewnej wiedźmy i 
zmiennokształtnego. Po prostu próbuję odebrać to, co mi się należy.
Kinna delikatnie położyła dłoń na jego umięśnionym ramieniu.
— Tamtej nocy kiedy rozpętała się ta straszna burza, w gospodzie… pamiętasz? Mieliśmy 
sprawdzić okna, zanim przerwano…
— Pamiętam — uśmiechnął się Conan. Pogładziła jego nagie plecy pod płaszczem.
— Może moglibyśmy sprawdzić je teraz?
Conan uniósł ramię i otuliwszy Kinnę płaszczem, odwrócił ją do siebie.
— Tak — powiedział. — Wydaje mi się, że jestem gotów, aby je sprawdzić. Zresztą spróbuj i 
przekonaj się sama.

Dwadzieścia kroków od kręgu światła ogniska Djawul warknął cicho do siebie, obserwując 
barbarzyńcę i kobietę. Zewnętrzne krawędzie obszaru objętego zaklęciem białego maga 
połyskiwały niemal niewidocznym blaskiem o krok od demona. Wejście w jego zasięg 
wywołałoby feerię świateł i kakofonię dźwięków, które ożywiłyby nawet umarłych. Djawul 
zgrzytnął spiczastymi kłami łypiąc ponuro na dwójkę ludzi.
— Jeszcze będziesz patrzeć, jak ja ją chędożę, barbarzyński psie — wysapał. — I zanim z tobą 
skończę, będziesz błagali o śmierć. Twój czas nadchodzi.

Blask księżyca spowijał dwóch zaspanych strażników strzegących zachodniej bramy 
Mornstandinos. Niebo było czyste, a srebrzysty blask wzmacniało jeszcze światło czterech 
pochodni zamocowanych na pobliskiej ścianie.
W blasku tym wartownicy bez trudu spostrzegli zbliżającą się do nich panterę. Zwierzę biegło 
ulicą tak szybko, że mężczyźni ledwie zdążyli wymamrotać pod nosem zduszone przekleństwa, 
gdy wielki rudy kot przemknął pomiędzy nimi i pod łukowatym przejściem, aby rozpłynąć się w 
ciemności.
Później obaj mężczyźni przysięgali się, że tego wieczora nie pili wina ani nie palili konopii i 
naprawdę widzieli panterę. Drapieżniki tego gatunku były rzadkością w tej okolicy, niemniej 
widywano je od czasu do czasu i nikt nie winił wartowników, że z uwagi na szok wywołany 
niespodziewanym spotkaniem nie udało im się zatrzymać pantery. Obaj żołnierze zataili fakt, iż 
ujrzeli długą, prawie zabliźnioną ranę na jednej z przednich łap zwierzęcia.

Pośród koryntiańskiej nocy, pod gwiazdami i blednącym księżycem pantera, która kiedyś była 
człowiekiem, pędziła nie jak kot, lecz raczej jak pies gończy, prosto przed siebie. Przyświecał jej 
jeden cel, na wpół koci, na wpół ludzki umysł przepełnia tylko jedna myśl; zemścić się, zemścić 
się, zabić Conana z Cymmerii!

XV

Barbarzyńca obudził się i ujrzał nad sobą uśmiechniętego Vitariusa. Mag patrzył na niego, a 
raczej na nich, bowiem Kinna wciąż owinięta płaszczem Cymmerianina spała smacznie u jego 
bąku.
— Dzień dobry — rzekł stary mag. — Lepiej abyśmy wyruszyli w drogę wcześnie, by przed 
zmierzchem wyjechać z lasu. To; nawet w najlepszym razie zajmie cały dzień.
Conan szturchnął Kinnę, która uśmiechnęła się przez sen.
— Jestem zmęczona — wymamrotała.
Eldia wyjrzała zza Vitariusa i roześmiała się głośno.
Conan poczuł dziwny niepokój na widok dziewczynki wpatrującej się w śpiącą siostrę. Nie 
było to zakłopotanie, ale coś bardzo zbliżonego.
— Obudź się, Kinna! — burknął.
Kinna przetarła oczy, uśmiechnęła się do Conana i nagle ujrzała przyglądających się jej maga i 
swoją siostrę. Rozbudziła się w jednej chwili.
— Na co się tak gapicie? — rzuciła ostro. — Vitariusie, masz dość lat i niejednokrotnie 
musiałeś widzieć śpiących ze sobą mężczyzn i kobiety. Co się tyczy ciebie, siostro, jako 
dziewczynce dorastającej na gospodarstwie nie muszę chyba niczego wyjaśniać?
— Nie, Kinno — stwierdziła Eldia i zachichotała. — Nie musisz.
— W takim razie odejdź stąd, abym mogła się ubrać!
Eldia ponownie zachichotała i podeszła do swego wierzchowca, by go osiodłać.
Vitarius zaczął pakować koce.
Conan i Kinna wymienili tylko krótkie spojrzenia.

W lesie panował mrok, a powietrze przesycone było wonią wilgoci i zgnilizny, jakby niektóre 
znajdujące się tu rośliny rozkładały się od tysiąca lat.
Świerki, przeważające w całej puszczy, były strzeliste, a ich pnie pokryte szorstką, 
przypominającą dachówkę korą. U ich podnóża ścieliły się brązowe, grube połacie opadłych 
igieł. Bardziej nasłonecznione miejsca zajmowały kępy jeżyn, a wolnych polan prawie nie było.
Zamiast świeżości, jaką Conan kojarzył zwykle z zielenią, otaczała ich mroczna atmosfera, 
cuchnąca zgnilizną i śmiercią. Nie słychać było przemykających gdzieniegdzie zwierzątek. 
Conan zrozumiał, dlaczego Vitarius tak bardzo obawiał się tego miejsca, i powiedział to głośno.
— To dopiero skraj tego lasu — odparł Vitarius. — Im dalej, tym gorzej i bardziej plugawo.
Conan przemógł w sobie dreszcz. Miał wrażenie, że ostatnimi czasy jego życie wypełniały 
same rzeczy nadprzyrodzone. Wcale mu się to nie podobało.
Jedynymi odgłosami było stąpanie końskich kopyt na ziemistym trakcie, a i one stłumione 
przez wszechobecną roślinność.
Conan dostrzegł nagle czerwony błysk pośród drzew, jakby coś wielkiego przemknęło między 
nimi i skryło się za olbrzymim pniem o trzydzieści kroków od nich. Wytężył wzrok, ale nic 
więcej nie zauważył. Czy to tylko jego wyobraźnia? Korciło go, by podjechać bliżej i sprawdzić, 
ale ostatecznie zmienił zamiar. Wolał przed zmierzchem opuścić ten przeklęty las.
W południe zrobili postój, by dać wypocząć koniom, posilić się i przeciągnąć strudzone jazdą 
członki. Nadal czuć było osobliwy fetor, a światło słoneczne prawie nie dosięgało podłoża 
przebijając się z trudem przez gęsty baldachim liści wysoko w górze.
Conan wciąż miał wrażenie, że są obserwowani.
— Trzymajcie się blisko — rozkazał pozostałym.
— Jeśli mnie pamięć nie myli — rzekł Vitarius — niedaleko przed nami znajduje się 
strumień. Musimy go przekroczyć. O tej porze roku nie powinno to być specjalnie trudne. 
Wcześniej, wiosną poziom wody i siła prądu byłyby zbyt duże, aby to mogło nam się udać.
Conan milczał. Ponownie dostrzegł czerwony blask przemykający wśród drzew. Dość tego, 
uznał i dobył miecza.
— O co chodzi, Conanie? — spytała Kinna drapiąc swego wierzchowca za uchem.
— Ktoś idzie obok nas — odrzekł barbarzyńca. — Ukrywa się teraz wśród drzew. Chciałbym 
dowiedzieć się, kto zacz i dlaczego podąża za nami.
Vitarius uniósł sękatą dłoń.
— Schowaj miecz, Conanie. Jest prawie pewne, że w tym lesie ujrzysz jeszcze wiele 
osobliwych kształtów. W większości mieszkańcy puszczy są nie tyle groźni, co raczej ciekawscy! 
Byłoby roztropniej nie szukać z nimi zwady.
Conan opliścił broń. Może starzec miał rację. Jeśli mieszkańcy lasu chcieli go obserwować, to 
niech sobie patrzą, aby tylko zachowywali stosowny dystans.
W niecałą godzinę później dotarli do strumienia, o którym wspominał Vitarius. Przekroczenie 
brodu okazało się trudniejsze, niż przypuszczali. Na ścieżce do strumienia na skraju brodu leżało 
zwalone olbrzymie drzewo.
Człowiek mógł z łatwością przekroczyć gruby pień, ale koń nie dałby sobie rady.
Naturalnie mogli obejść zwalone drzewo, lecz to również przedstawiało pewien problem.
— To jedyna płycizna na przestrzeni mili — stwierdził Vitarius. — Zakręt sprawił, że akurat 
w tym miejscu zebrała się wielka łacha piasku i mułu. Dwanaście stóp dalej w prawo lub w lewo 
zbocze kończy się prawie pionową stromizną. Okrążając drzewo stracimy masę czasu.
— Nie możemy jakoś przebrnąć tego pnia? — spytała Eldia.
— Tak, siostrzyczko — roześmiał się Conan — moglibyśmy, gdybyśmy mieli siekiery albo 
piły. A nawet wówczas potrzeba byłoby dwóch silnych ludzi, by w ciągu jednego popołudnia 
wyciąć dogodne przejście dla konia. Za pomocą mego miecza potrwałoby to chyba miesiąc.
— Mogłabym przepalić to drzewo — stwierdziła Eldia. Conan spojrzał na nią, a następnie na 
starego maga.
Staruszek pokręcił głową.
— Nie. Naturalny ogień potrzebowałby kilku dni, by spalić taką masę drewna. A gdybyśmy 
użyli Mocy, aby przyspieszyć ów proces, moglibyśmy niechcący zwrócić na siebie uwagę. Są 
pewne istoty, których nie chciałbym spotkać w tym paskudnym lesie.
— Co w takim razie mamy zrobić?
— Pojedziemy naokoło — zdecydował Conan. — Jeśli od najbliższego brodu dzieli nas mila 
drogi, za godzinę, może dwie powinnyśmy wrócić na ścieżkę po drugiej stronie strumienia.
— To oznacza, że przyjdzie nam spędzić noc w lesie — rzekł Vitarius.
Conan wzruszył ramionami. Nic nie mógł na to poradzić, kiedy jednak mijał zwalone drzewo, 
zauważył, że jego wyrwane z ziemi korzenie były jeszcze wilgotne i pokryte świeżą ziemią. 
Gigantyczne drzewo zostało zwalone niedawno. Wydawało się to osobliwe, gdyż odkąd opuścili 
Mornstandinos, nie było żadnej burzy.
Po półgodzinie jazdy dotarli do miejsca, gdzie w poprzek strumienia ciągnęła się wąska 
piaszczysta lacha. Koryto strumienia było szerokie, ale prąd nie wydawał się szybszy niż przy 
brodzie opodal zwalonego drzewa.
— Zaczekaj, Conanie — rzekł Vitarius. Wskazał na drzewo rosnące na przeciwległym brzegu.
Conan przyjrzał mu się z uwagą. Miało dziwny kształt i pomimo iż było dziesięciokrotnie 
wyższe od człowieka, przypominało bardziej ogromny kolczasty krzew. Jego ciernie również 
były niemałych rozmiarów, a u jego podstawy, na ziemi, leżały jakieś rozsypane szczątki.
Cymmerianin zmrużył powieki i stwierdził, że były to kości. Szkielety co najmniej dziesięciu 
zwierząt różnych rozmiarów, od małego piżmaka po sporej wielkości psa. Ale co…?
Vitarius zsiadł z konia i wyjął z juków pusty skórzany worek. Podszedł do strumienia i włożył 
wylot bukłaka do wody. Na powierzchni pojawiły się bąble powietrza.
— Co robisz? — zapytał Conan.
Vitarius podniósł się i zatkał wylot bukłaka. Miał kłopot z zarzuceniem ciężkiej skórzanej 
torby na ramię.
— Czy mógłbyś przerzucić to przez strumień tak, aby wylądowało u podstawy tego drzewa?
Cymmerianin zeskoczył z siodła i zważył ciężki bukłak w dłoni.
— Myślę, że tak — rzekł Conan — ale dlaczego?
— Zrób to, a zobaczysz.
Od miejsca, w którym stał Conan, do drzewa było około piętnastu kroków. Barbarzyńca 
zawirował nad głową szorstkim workiem z koźlej skóry, naprężając rytmicznie ścięgna ramion i 
barku. Wykonawszy jeszcze jeden gwałtowniejszy obrót, Cymmerianin wypuścił bukłak z ręki.
Skórzany worek zdawał się opadać wolno jak liść. Uderzył w ziemię o kilka stóp od drzewa i 
poszorował w stronę pnia. Szwy worka okazały się mocne i nie puściły przy lądowaniu. To, co 
stało się później, wydarzyło się w iście zawrotnym tempie. Gałęzie drzewa niczym trzaskające 
bicze opadły w dół. Tuzin długich na palec kolców niczym małe włócznie przebiły skórzany 
worek, aż bryznęły w górę strugi wody. Kiedy w chwilę później cała zawartość bukłaka 
wypłynęła na zewnątrz, gałęzie drzewa równie szybko jak opadły, wystrzeliły w górę.
Conan odwrócił się do Vitariusa. Na twarzach Eldii i Kinny malowało się zakłopotanie. Miał 
nadzieję, że jego własne oblicze jest mniej wyraziste.
— Mówiłem, że flora w tym lesie jest osobliwa. Strzeż się tych drzew. Zwą je Pocałunkiem 
Włóczni.
— Teraz wiem już, skąd wzięły się tam te kości — stwierdził Conan.
— Stąpanie po ziemi nad jego korzeniami jest dla gałęzi sygnałem do ataku. Drzewo żywi się 
krwią ofiar, którą pochłaniają korzenie.
Kinna wzdrygnęła się.
— Jak je miniemy? — spytał Conan. Vitarius odwrócił się do Eldii.
— Dziecko?
Dziewczynka pokiwała głową. Wbiła pięty w boki swego konia i podjechała do piaszczystej 
łachy. Słysząc głośnie „Nie!” Kinny, Conan schwycił wodze wierzchowca dziewczynki.
— Nic jej nie grozi — rzekł Vitarius. — Pozwól jej działać.
Conan spojrzał na siedzącą w siodle dziewczynkę. Eldia pokiwała głową.
— On ma rację. Nic mi nie grozi.
Conan opuścił wodze.
— Nie! Conanie! — Kinna chciała podjechać bliżej brzegu, ale Vitarius zagrodził jej drogę. 
Musiała wstrzymać konia, w przeciwnym razie stratowałaby staruszka.
— To tylko dziecko! Wiedziałeś, co ta… rzecz… zrobiła z bukłakiem! — wydyszała.
Cała trójka patrzyła w napięciu, jak Eldia dociera do przeciwległego brzegu. Gdy końskie 
kopyta musnęły twardą ziemię gałęzie drzewa zadrżały…
…i buchnęły jęzorami płomieni! Cienkie jak bicze gałęzie pokryte długimi cierniami 
zafalowały jak oszalałe, ale ruch ten tylko podsycił ogień. Po chwili płonące drewno trzaskało jak 
tłuszcz skapujący do ogniska.
— Mały ogień, niewielka Moc — stwierdził Vitarius. — Nie sądzę, aby z tego powodu coś 
zwróciło na nas uwagę.

Nadłożenie drogi kosztowało ich blisko dwie godziny. Kiedy zrobiło się zbyt ciemno, by 
mogli widzieć szlak, Conan spytał o radę Vitariusa.
— Od skraju lasu dzielą nas ponad dwie godziny drogi — odparł mag. — Nocą jest tam 
niebezpiecznie.
— W takim razie rozbijemy obóz tutaj — rzekł Conan.

Djawul przycupnął za pniem drzewa. Nie wątpił, że biały mag znów obłoży obozowisko 
zaklęciem ochronnym. Sposób na ominięcie go był prosty. Demon musiał być wewnątrz kręgu, 
kiedy mag rzucił swój czar. Wcześniej na drodze czy później na równinie nie mógłby uczynić 
tego nie zauważony. Jednak tu, w gęstym lesie, jeśli będzie ostrożny, to mogło się udać. Właśnie 
dlatego zwalił drzewo. Dziewczynka i barbarzyńca zostali zatrzymani dostatecznie długo, by 
musieli spędzić najbliższą noc w puszczy.
Poruszając się chyłkiem, Djawul zbliżył się do ścieżki.
Wiedział, że w ciemnościach jest prawie niewidoczny, niemniej starał poruszać się najciszej, 
jak potrafił. Było to trudne. Demony rzadko kiedy mają okazję nauczyć się cichego skradania. 
Tym razem jednak był wyjątkowo ostrożny. Pod jego masywnymi kopytami nie trzasnęła nawet 
jedna gałązka. Żadna gałąź nie zaszeleściła głośniej, kiedy ją mijał. Przebycie kilku kroków 
zajęło mu blisko godzinę.
Wreszcie Djawul znalazł się o dwa susy od człowieka, którego poprzysiągł zabić.

— Zaklęcie działa — rzekł Vitarius. — Teraz możemy już spać spokojnie.
Conan skinął głową, ale w dalszym ciągu nie ufał jakiejkolwiek magii. Obok miejsca gdzie 
Kinna rozłożyła dla nich koce, położył swój obnażony miecz. Kiedy jednak pod wełnianym 
nakryciem młoda kobieta znalazła się w jego objęciach, Conan zapomniał o niebezpieczeństwach 
otaczającego ich lasu.

Nie obudził go widok ani dźwięk, ale zapach. Smród istoty z piekła rodem wypełnił jego 
wyczulone nozdrza. W mgnieniu oka zorientował się, że demon, z którym miał już do czynienia, 
jakimś cudem zdołał ich odnaleźć. Conan otworzył oczy i sięgnął po miecz.
— Szukasz czegoś? — rozległ się tuż obok znajomy, chrapliwy głos. Młodzieniec sturlał się z 
koca i stanął dwa kroki od gigantycznego czerwonego demona.
Bies trzymał w ręku jego miecz.
Kinna za nim poruszyła się niespokojnie.
— Co się dzieje, Conanie?
Djawul wyszczerzył się do Cymmerianina.
— Co się dzieje, Conanie? — zapytał naśladując głos kobiety.
A potem cisnął miecz barbarzyńcy w noc. Ognisko przygasło, ale wciąż rzucało dość światła, 
by Cymmerianin mógł widzieć swego przeciwnika.
— Jestem twoją śmiercią, Conanie, i przybyłem po ciebie. Naturalnie nie zdechniesz od razu. 
Zaplanowałem dla ciebie kilka nader interesujących rozrywek.
Kinna usiadła. Conan prawie nie zwrócił na nią uwagi. Nie miał swego miecza, ale przy 
kocach wciąż leżał zakrzywiony nóż Lempariusa. Gdyby tylko zdołał go dosięgnąć…
— Conanie! Gdzie jest Eldia?
Cymmerianin kątem oka spojrzał na posłanie dziewczynki. Było puste. Złowrogi uśmiech 
Djawula poszerzył się.
— Przeniosłem ją. Nie chciałem, by wraz ze starym białym magiem potraktowali mnie 
ogniem, zanim skończę to, co mam do załatwienia.
Vitarius poruszył się.
— Co się… Och!
— Pójdź, oso — rzekł Djawul. — Zmierz się ze mną, abym mógł oderwać ci rękę lub nogę i 
zjeść na śniadanie!
Conan rzucił się w stronę posłania i schwycił nóż. Przetoczył się po ziemi i wstał miękko, z 
bronią w ręku, odwracając się do demona.
— Twoje żądło skurczyło się, oso! — Djawul wybuchnął śmiechem. — Chodź, spróbujemy 
się. Twój nóż przeciwko jednej mojej ręce.
W świetle ogniska szpony Djawula lśniły niczym małe sztylety.
Conan postąpił naprzód. Demon skoczył. Zacisnął szpony jedynej dłoni na nadgarstku ręki, w 
której Conan dzierżył nóż, a drugą niczym macką oplótł plecy barbarzyńcy.
Cymmerianin wbił kolano w krocze demona, ale jego noga natrafiła tylko na twarde jak skała 
udo potwora. Przeciwnicy spleceni w morderczym chwycie runęli na ziemię. Pomimo 
nadludzkiej siły Conan poczuł się w uścisku Djawula bezradny jak małe dziecko.
Nóż wypadł mu z ręki i poszybował w mrok. W chwilę potem Djawul odrzucił od siebie 
potężnego młodzieńca, jak mężczyzna ciska precz kromkę sczerstwianego chleba. Cymmerianin 
rąbnął twardo o ziemię i na chwilę stracił oddech.
Djawul jednym susem pokonał dzielący ich dystans i stanął dumnie nad powalonym 
barbarzyńcą.
— W ogóle się nie starasz, oso. To staje się zbyt proste! Pochylił się, sięgając po Conana.
I w tej samej chwili barbarzyńca ujrzał Kinnę zamachującą się ciężkim kijem. Twarde drewno 
grubości jej nadgarstka ze świstem przecięło nocne powietrze. Dziewczyna uderzyła nim demona 
w plecy na wysokości nerek. Trafiony Djawul stęknął, ale nie upadł, tylko się zachwiał. Odwrócił 
się i śmignął otwartą dłonią. Trafiwszy Kinnę w ramię, odrzucił ją jak piórko.
Conan wstał i równocześnie rozległ się krzyk Vitariusa:
— Conanie, łap! — siwowłosy mag rzucił coś młodzieńcowi. Cymmerianin odwrócił się, 
spodziewając się ujrzeć błysk stali. To, co schwycił w locie, nie było jednak nożem. W dotyku 
przypominało natłuszczony pergamin naciągnięty na drewniany szkielet. Z jednej strony miało 
kilka ostrych zakończeń. Była to odrąbana ręka Djawula!
Tymczasem demon znów zwrócił się w stronę Conana. Blask płomieni tańczył na jego białych 
kłach, lepka, kleista ślina ściekała z otwartych ust. Spodziewał się zapewne, że młodzieniec poda 
tyły, lecz ten uczynił dokładnie na odwrót. Rzucił się na potwora. Miał swoją jedyną szansę i 
wykorzystał ją. Schwycił odciętą rękę jak miecz i z całej siły dźgnął szponiastymi palcami w 
oblicze ich poprzedniego właściciela.
Zmumifikowane palce rozcapierzyły się. Palce wskazujący i serdeczny wbiły się w ślepia 
Djawula i pogrążyły w nich aż do trzeciego stawu.
Demon wrzasnął, jego ryk zatrząsł lasem. Conanowi zadźwięczało w uszach, przez chwilę nic 
nie słyszał, a w tym czasie Djawul chwiejnie cofnął się o kilka kroków, chwytając zdrową ręką 
swą obumarłą dłoń. Szarpnął owo niezwykłe narządzie tortur, które zdawało się sprawiać mu 
nieopisany ból, ono okazało się jednak niewzruszone, jakby stanowiło obecnie część jego 
oblicza. Demon osunął się na kolana, ani na chwilę nie przestając wyć. Jego twarz otoczyła 
dziwna pulsująca, pomarańczowo poświata. Na oczach Conana światło rozszerzyło swój zasięg 
obejmując całe; ciało Djawula. Kiedy spowiło demona od stóp do głów, ni stąd, ni zowąd zgasło. 
Djawul runął na wznak. Jego ciało zaczęło się roztapiać jak rozgrzany wosk, zatracać swój 
kształt, aż w końcu rozpłynęło się w wielką kałużę czerwieni, która rozlała się szeroko, 
pochłaniając świerkowe igliwie. Niebawem po Djawulu nie zostało nic prócz mokrej plamy.

W Zamczysku Slott pentagram nakreślony na kamiennej posadzce w jednej z komnat buchnął 
nagle jasnym pomarańczowym płomieniem. Kiedy ogień wygasł, po pentagramie nie zostało ani 
śladu.
W Mornstandinos śpiąca w swej łożnicy wiedźma Djuwula ocknęła się gwałtownie z 
pozbawionego marzeń snu, a jej oczy rozwarły się szeroko. Krzyknęła, ale był to próżny krzyk. 
Jej brat przestał istnieć.

XVI

W świetle rozpalonego na nowo ogniska Conan usiadł obok Vitariusa, Kinny i odnalezionej 
szczęśliwie Eldii. Dziewczynka została przeniesiona niedaleko od miejsca, gdzie spała, 
pozostając cały czas w zasięgu zaklęcia ochronnego starego maga.
— Musiał być bardzo blisko, gdy rzucałem czar — rzekł Vitarius. — Dlatego zaklęcie nie 
zareagowało.
— Co się z nim stało? — Conan spojrzał na czerwoną plamę.
— Ponieważ jestem białym magiem, nie mogłem użyć przeciw niemu jego imienia. Ale 
fragment jego ciała okazał się dostatecznie potężną bronią.
— Skąd wiedziałeś, że to się uda? — zapytała Kinna.
Vitarius pokręcił głową.
— Nie wiedziałem. W Białym Kwadracie nie uczą takich rzeczy. Słyszałem jednak pewne 
plotki… Jeśli żyje się dostatecznie długo, dowiaduje się tego i owego o przeciwnikach. Przed 
kilkoma laty wpadł mi w ręce stary pergamin, stronica większej całości spalonej przez jakiegoś 
mędrca. Było tam napisane, że odjęte członki demona połączą się ze swym właścicielem, z 
chwilą gdy powtórnie dotkną jego ciała. Gdyby Conan przytknął jego odrąbaną dłoń do 
nadgarstka, przypuszczam, że demon znów stałby się całością. Jednak, jak wszystko na to 
wskazuje, członki demonów nie są szczególnie wybredne. Dłoń przywarła do tej części jego dała, 
z którą się zetknęła.
Kinna zadrżała.
— Chcesz powiedzieć, że ta ręka wrosła w twarz demona?
— Na to wygląda. A jako że oczy były najmniej nadającą się do tego częścią dała, stara dłoń 
zwyczajnie go zabiła.
— Odpowiednia śmierć — rzekł Conan. — Będzie mi się spało lepiej ze świadomością, że ten 
czarci pomiot nie dybie już na moje życie.

Na skraju Drogi Koryntiańskiej spał wolny agent Loganaro. Chłód otulił go, zmrażając do 
kości pomimo grubej warstwy tłuszczu, jaką miał na sobie. Nie posiadał ani koca, ani prowiantu, 
jako że opuścił Mornstandinos w ogromnym pośpiechu. Zdołał przegryźć więzy na nadgarstkach, 
ale poza odzieniem na sobie nie miał zupełnie nic.
Obudziło go coś niewidocznego. Nadsłuchiwał uważnie, wpatrując się w ciemność, ale 
jedynymi dźwiękami, jakie usłyszał, był odległy śpiew nocnego ptaka przywołującego swą 
towarzyszkę. Odgłosy nocy, nic więcej. W tak dużej odległości od Mornstandinos nie miał się 
czego obawiać. Był bezpieczny.
Nieznacznie się rozluźnił. Nie ma się czego bać. To prawda, że przywykł do bardziej 
komfortowych warunków podróży, ale powtarzał sobie, iż obecne utrudnienia były przejściowe i 
krótkotrwałe. Miał znajomości w wielu koryntiańskich miastach–państwach, a także na Południu, 
w kilku niewielkich królestwach. Niebawem znajdzie kogoś, od kogo dostanie wierzchowca i 
prowiant. Potem czym prędzej odwiedzi jedną ze swoich kryjówek, gdzie przechowywał 
zgromadzone bogactwa, a było ich wiele, w rozmaitych miejscach.
Mornstandinos mogło być klejnotem Koryntii, ale nie było jedynym miastem. Mógł wybrać 
się do Nemedii, Ophiru, a może nawet Koth. W każdym z tych miejsc miał doskonałe koneksje. 
Zapomniał już zupełnie o swej przysiędze, jakoby miał zostać zakonnikiem i prowadzić uczciwy, 
świątobliwy tryb żyda. Wiadomo; jak trwoga, to do boga. To, czy bogowie odpowiadali na 
błagania ludzi i dlaczego to czynili, nie było jego zmartwieniem. Niejednokrotnie składał 
podobne przyrzeczenia, ale za każdym razem gdy niebezpieczeństwo mijało, natychmiast je 
łamał.
Bogowie dobrodusznie mu to wybaczali lub, co bardziej prawdopodobnie, w ogóle nie 
zaprzątali sobie głowy wiarołomcami rodzaju Loganaro. Człowiek robił to, co musiał w 
zależności od sytuacji. Potem, cóż, wszystko się zmieniało, przemijało z wiatrem. Liczyło się 
tylko to, że żył i był wolny, a co za tym idzie, mógł ponownie podjąć swą niezbyt uczciwą 
działalność. Do diabła z bogami!
Uśmieszek na twarzy Loganaro przygasł powoli, gdy agent ukojony śpiewem nocnych ptaków 
ponownie pogrążył się we śnie.

Rdzawy cień mknął przez trakt oświetlony blaskiem księżyca. Zbliżał się świt, lecz droga 
wiodąca na zachód od Mornstandinos wciąż jeszcze tonęła w ciemnościach. Słychać było jedynie 
oddech pantery, a wielki zwierz był już mocno zziajany.
Poza tym pantera była głodna. Biegła, odkąd opuściła mury miasta robiąc tylko krótkie 
odpoczynki i złapała zaledwie dwa małe zwierzątka, królika oraz susła. Niezbyt to dużo jak na 
potężnego dzikiego kota. Pragnienie zemsty pchało byłego senatora naprzód, ale zemsta nie była 
równie sycąca jak ciepłe mięso i gorąca krew.
Zupełnie jakby jakiś poczciwy bóg usłyszał jego życzenie, nagle pantera zwietrzyła zapach 
żywego mięsa. Było tam, przed nią i opierało się o tamto drzewo. Drapieżnik zwolnił i zaczął się 
podkradać, sunąc bezszelestnie z brzuchem wiszącym niemal tuż nad ziemią. Mięso spało. To 
dobrze. Będzie o wiele łatwiej. Mógł rzucić mu się do gardła i udusić śpiącego. Gdyby zaś 
człowiek próbował stawiać opór, pantera tylnymi łapami mogłaby rozerwać mu brzuch i wypruć 
wnętrzności. Wielki kot skradał się najlepiej jak potrafił, bezszelestnie niczym duch, niemniej 
jednak coś ostrzegło drzemiące mięso. Być może jakiś wewnętrzny zmysł zawiadomił go o 
nadciągającej zgubie. Gwałtownie otworzył oczy i niezdarnie spróbował się podnieść.
— Nie! — krzyknął przeraźliwie. — Tylko nie ty! Bogowie, wybaczcie mi, dotrzymam swej 
obietnicy, dotrzymam jej, przysięgam!
Drapieżnik, który był człowiekiem, uśmiechnął się ukazując długie kły. Proszę, proszę. Cóż za 
pomyślne zrządzenie losu. Jego wieczerzę miał stanowić ten tłusty, zdradziecki drań. Świetnie się 
składa, pomyślał zrywając się do skoku.
Pośród nocy ptak, który nawoływał swą towarzyszkę, niespodziewanie zamilkł.
Zapadła cisza. Słychać było jedynie głuche, mlaszczące odgłosy, gdy wielki wygłodniały kot 
rozdzierał swoją ofiarę.

Zostawiwszy w tyle ostępy lasu Bloddolk, Conan poczuł się znacznie lepiej. Znajdowali się 
teraz na płaskiej i nagiej równinie, tu i ówdzie poprzetykanej niewielkimi skalistymi występami i 
karłowatą roślinnością. Zagrożenie można tu było dostrzec już daleka. Nic nie mogło podkraść 
się do nich pod osłoną tych przeklętych przez bogów krzewów i drzew.
Nieco przed nimi Vitarius i Eldia jechali obok siebie, pogrążeni w cichej rozmowie. Tuż za 
nimi stąpał wierzchowiec Kinny. Młoda kobieta od czasu do czasu oglądała się przez ramię i 
uśmiechała do Conana. Nie miał on nic przeciw temu, gdyż dziewczyna była piękna, zmysłowa i 
pełna temperamentu. Napięcie, jakie przepełniało Conana od pierwszego spotkania z wiedźmą, 
zostało całkowicie rozładowane. Uśmiechnął się i ponaglił konia, by podjechać bliżej do 
pozostałych.
— Hej, Vitariusie — rzekł Conan. — Może zatrzymalibyśmy się tutaj na małe śniadanko. 
Bądź co bądź wyjechaliśmy już z tego przeklętego lasu.
— Powinniśmy uważać się za szczęśliwców — stwierdził Vitarius — że wydostaliśmy się z 
tych ostępów zdrowi i cali.
— Mieliśmy szczęście? Przecież o mało co nie zostaliśmy podziurawieni przez jakiś paskudny 
kolcokrzew i rozdarci na strzępy przez żądnego krwi demona!
— W porównaniu z innymi nasza wędrówka przez las była dość spokojna. Przynajmniej 
przeżyliśmy, by móc o niej opowiadać.
Uwiązali konie na popas, a sami wydobyli pasy suszonego mięsiwa i twarde jak skóra owoce, 
którymi mieli zaspokoić głód. Pomiędzy kolejnymi kęsami Conan wspomniał Vitariusowi, że ta 
okolica znacznie bardziej przypadła mu do gustu.
Vitarius pokiwał głową przeżuwając w zamyśleniu brązową gałkę jakiegoś pomarszczonego 
owocu.
— Tak, w innej sytuacji zapewne zgodziłbym się z tobą. To jest jednak Równina Dodligia i 
wcale nie jest tak bezpieczna, jak się wydaje. Jeszcze pół dnia jazdy i ujrzymy Zamczysko Slott. 
Dzielić nas będzie od niego jeszcze jeden dzień drogi. Na równinie otaczającej tak plugawą 
budowlę natrafimy z pewnością na liczne przeszkody. Podejrzewam, że jedynym powodem, 
dlaczego nie zobaczyliśmy jak dotąd strażników takich jak undiny, jest to, iż zmierzamy ku 
zamczysku Sowartusa. Trudno sobie wyobrazić, by spodziewał się, że muchy same zechcą wejść 
do jego sieci. Starzec odgryzł jeszcze jeden kęs owocu.
— Możesz być wszakże pewny, że nawet jeśli się nas nie spodziewa, Sowartus nie pozostawi 
swego zamczyska bez ochrony. Ma co najmniej kilku wrogów, niejeden monarcha miałby ochotę 
ujrzeć, jak Sowartus dynda na stryczku. A szeregi tych, którzy chcieliby splunąć na jego trupa, 
ciągnęłyby się aż po horyzont.
— Ja byłabym pierwsza — powiedziała Eldia zbyt poważnym jak na swój wiek tonem.
— Tak — rzekł Conan — ja też powinienem być gdzieś na początku, aby odzyskać mego 
wierzchowca, zanim chciwa tłuszcza doszczętnie rozkradnie skarby maga.
Vitarius zmarszczył brwi.
— Lepiej pohamuj się z żartami, dopóki nie wypełnimy naszej misji. Sowartus nie ma 
poczucia humoru, a kiedy ujrzymy w zasięgu wzroku jego zamczysko, musimy postępować tak, 
jakby otaczająca nas równina miała uszy.
Conan odwrócił głowę od Vitariusa i złożywszy obie dłonie wokół ust wykrzyknął:
— Dopilnuj, by mój wierzchowiec oczekiwał mego przybycia napojony i w pełnym 
rynsztunku!
Ponownie odwrócił się w stronę trójki przyjaciół i uśmiechnął się, z oczami pełnymi 
błękitnych iskier. Ani mag, ani siostry nie odpowiedziały mu uśmiechem.
Kiedy słońce pokonało połowę swej codziennej wędrówki, czwórka jeźdźców ujrzała w oddali 
odległy, posępny szczyt.
Osobliwa góra, pomyślał Conan. Przypominała stożek ustawiony na płaskim stole, lecz co 
dziwniejsze, w pobliżu jej nie było niższych pagórków ani nawet występów skalnych. Szczyt 
góry miał jeszcze bardziej niezwykły kształt, był bowiem dużo szerszy i rozleglejszy niż jej 
podstawa. Przypominał spłaszczoną klepsydrę.
— Zamczysko Slott — stwierdził Vitarius.
— Ta góra? — Conan zamrugał z niedowierzaniem.
— Tak. Skała jest podziurawiona jaskiniami tworzącymi system podziemnych tuneli. Płaskie 
zwieńczenie turni u szczytu nie jest dziełem natury, lecz magii. Stąd wydaje się niewielkie. 
Podchodząc bliżej stwierdzisz, że wierzchołek Zamczyska Slott jest dziesięciokrotnie większy od 
największego pałacu w Mornstandinos. Jego najwyższe poziomy mają połączenie z tunelami 
poniżej. Posiadając odpowiednią ilość żywności, człowiek mógłby latami krążyć po wnętrzu tego 
zamczyska i nigdy nie odwiedzić dwukrotnie tego samego korytarza.
Conan wbił wzrok w odległą budowlę. Jego wcześniejszy entuzjazm znacznie przygasł.

Djuwula nadzorowała załadunek Księcia Lancy na wóz. Był on w skrzyni z twardych, 
grubych desek i wyściełanej grubo jedwabiem.
— Uważaj, Gehanna! Jeśli upuścisz tą skrzynię, pozbawię cię męskości. Oczy mężczyzny 
rozszerzyły się i stał się nagle o wiele bardziej uważny.
Djuwula odwróciła się i zajęła pakowaniem swoich magicznych proszków i wywarów.
Kiedy ostrożnie rozłożyła na wyściółce kruche, szklane kule pełne kolorowych preparatów, 
czarodziejka zacięła usta. Nie pragnęła tej podróży, niemniej nie mogła jej uniknąć.
Djawul nie żył i choć mogło istnieć wiele przyczyn, dlaczego tak się stało, Djuwula w głębi 
duszy uznała, iż spotkała go śmierć z rąk barbarzyńcy, starego maga i Dziecka Ognia. Tym 
samym do motywów, dla których pragnęła pochwycić mężczyznę i dziewczynkę, dołączyła 
zemsta. Mimo to chęć zemsty nie przepełniała jej zbytnio. Związki z Djawułem były oparte 
głównie na obustronnych korzyściach, ale co brat, to brat, choć przyrodni. To kolejny powód aby 
dopadła swoje ofiary.
Kiedy Lemparius, co było do przewidzenia, zawiódł jako szermierz w jej łożnicy, rzeczą 
konieczną stało się pochwycenie Conana. I jeszcze dziewczynka, dzięki której zaskarbi sobie 
łaski Sowartusa. Z powyższych przyczyn Djuwula wiedziała, że musi podążać za barbarzyńcą i 
dziewczynką, którą ochraniał.
Uśmiechnęła się. Na szczęście nie będzie musiał jechać zbyt długo. Dysponowała potężnym 
zaklęciem, którego nauczył ją Djawul, pozwalającym na odbywanie podróży pomiędzy światami. 
Kilka godzin jazdy tą piekielną drogą będzie równoznaczne z wielogodzinną wędrówką 
największym traktem Koryntii.
Co prawda, nawet dla wiedźmy posiadającej niemałe umiejętności była to wielce 
niebezpieczna podróż. Pomiędzy światami żyły istoty, które mogły przerazić nawet demona, a co 
dopiero byle śmiertelniczkę. Nieostrożni wędrowcy podążający w świetle szarego słońca mogli 
umrzeć po tysiąckroć, na; tysiąc rozmaitych, przerażających sposobów. Mimo to Djuwula 
wielokrotnie podróżowała w ten sposób. Była ostrożna, a ponieważ jej ofiary miały nad nią sporą 
przewagę, musiała podjąć owo ryzyko, jeżeli chciała je doścignąć.
Uśmiechnęła się na tę myśl i ponownie zajęła pakowaniem swoich magicznych artefaktów.

Przed zmierzchem Conan dostrzegł kolejne niebezpieczeństwo. W jednej chwili równina po 
lewej była pusta jak okiem sięgnąć. W następnej niecałe dwadzieścia kroków od niego pojawiła 
się jakaś istota. Była o stopę wyższa od Conana i wyglądała jak olbrzymi pies stojący na tylnych 
łapach, które jednak różniły się od wilczych albo psich i bardziej przypominały małpie. Stwór 
miał spiczaste uszy, długi pysk, paszczę wypełnioną ostrymi kłami i czarny nos.
Ledwie Conan zdążył odwrócić się do Vitariusa i wymamrotać zduszone przekleństwo, kiedy 
bestia zniknęła. W jednej chwili stała opodal, w następnej znikła, jakby rozpłynęła się w 
powietrzu.
Mag odwrócił się, a Conan pospiesznie opisał zjawę.
Starzec pokiwał głowa.
— Półwhelf — stwierdził. — Istota ziemi, a tym samym nasłana przez Sowartusa za 
pośrednictwem rodzeństwa Eldii.
— Czy posiadają magiczne zdolności? Skąd ta umiejętność znikania?
— Nie. Żyją pod ziemią, w tunelach. Ten, którego widziałeś, znikł po prostu w otworze 
wejściowym jednego z ukrytych korytarzy.
— Aha. — Conan natychmiast poczuł się lepiej. Najgroźniejsze bestie, niezależnie, nasłane 
przez czarnoksiężników lub nie, można było pokonać ostrą stalą.
— Niewątpliwie już wkrótce Sowartus dowie się, że tu jesteśmy — rzekł Vitarius. — Lepiej 
abyśmy się nie zatrzymywali, najprawdopodobniej ziemia pod naszymi stopami jest zryta jak 
plaster miodu tunelami półwhelfów.
— Co one teraz robią? — spytał Cymmerianin.
Vitarius wzruszył ramionami. Chude kościste barki wydęły od wewnątrz materiał jego szaty.
— Na pewno muszą w jakiś sposób porozumieć się ze swym panem. Jeśli nie w magiczny 
sposób, to zapewne przez umyślnego. Półwhelfy nie mają zbyt ostrego wzroku, ale ten znalazł się 
dostatecznie blisko, by się przyjrzeć i móc nas szczegółowo opisać. Nie wątpię, że Sowartus już 
wie o naszym przybyciu.
— I co zrobi? — zapytała Kinna.
— Nie wiem — starzec pokręcił głową. — Zmierzamy ku jego domenie. Może zaatakować 
nas teraz lub zaczekać, aż dotrzemy do zamczyska.
— A więc nie zdołamy go zaskoczyć — stwierdził Conan.
— Zbytnio na to nie liczyłbym — mruknął Vitarius.
— Może więc zdradziłbyś nam szczegóły swego planu, magu?
— Kiedy znajdziemy się blisko zamczyska, za pomocą czarów odwrócę uwagę Sowartusa. 
Kiedy ja go zajmę, ty będziesz musiał jedynie dostać się do twierdzy, odnaleźć dzieci i uwolnić 
je.
— I to ma być twój plan? — Conan pokręcił głową. — Mam wspiąć się na wielką górę, wejść 
do zamku, przeszukać jakieś tysiąc komnat, odnaleźć uwięzione gdzieś tam dzieciaki, pokonać 
moce, które ów potężny mag zatrudnił w charakterze strażników, i powrócić cało i zdrowo wraz z 
rodzeństwem Eldii?
— Tak. Dokładnie tak.
— Cóż, wydawało mi się, że ten plan ma pewne słabe punkty i może być dość trudny do 
zrealizowania. Ależ ze mnie głupiec. Przecież to dziecinnie proste!
— Sarkazm zupełnie ci nie przystoi, Conanie. Jeśli masz lepszy pomysł, to słucham.
Cymmerianin ponownie pokręcił głową.
— Pójdę z tobą — rzuciła Kinna.
— Nie — odparł Conan. — Mówiłem już, że wolę działać w pojedynkę.
— Gdybym była mężczyzną, wziąłbyś mnie ze sobą — zaperzyła się Kinna.
— Nie zabrałbym cię, nawet gdybyś była udomowionym smokiem, ziejącym ogniem na 
rozkaz. Najbardziej lubię działać sam, zawsze tak było. I cieszę się, że jesteś kobietą, Kinna. Nie 
chciałbym, abyś była kimś innym.
Conan ujrzał, jak na jej obliczu gniew ściera się z innym uczuciem. Po chwili uśmiechnęła się.
— Tak, ja też cieszę się, że jestem kobietą, Conanie.

Pomiędzy światami zawsze było niespokojnie, zwłaszcza gdy podróżowała tamtędy Djuwula. 
Na południu i na wschodzie szalały burze śląc na wszystkie strony strzępiaste gromy. W krainach 
pomiędzy światami linie proste były krzywe i pofalowane, kąty proste wklęsłe bądź wypukłe, a 
każdą rzecz otaczała aura odbitego odeń światła, tworząc absolutne, wszechogarniające 
złudzenie.
Kiedy Djuwula popędziła przestraszone konie, przecięło jej drogę coś ciemnego i 
bełkoczącego głośno. Zwierzęta spłoszyły się i skręciłyby, gdyby nie użyła bata. Pomimo klapek 
na oczach i uspokajającego zaklęcia, jakie na nie rzuciła, konie wciąż były wyjątkowo płochliwe. 
Być może w jakiś sposób wyczuwały czające się wokół zagrożenie. Nie było ono bezpodstawne. 
Któregoś razu coś porwało jednego z koni zaprzężonego do wozu wiedźmy. Wtedy też, gdyby 
nie Djawul, Djuwula podzieliłaby los konia, który zapełnił pękaty brzuch jakiejś monstrualnej 
istoty.
Czarownica wzdrygnęła się. W głębi duszy pragnęła, aby Djawul wciąż żył i siedział teraz na 
koźle u jej boku.
Jak oszacowała, musiała podróżować tym piekielnym traktem jeszcze przez niecały kwadrans, 
nim ponownie powróci do swego świata i znajdzie się przed swymi ofiarami. Miała już pewne 
plany co do maga i barbarzyńcy.
W chwili gdy o tym myślała, ujrzała, że trakt na wprost niej gwałtownie zafalował. Ziemia, 
wypiętrzyła się falując niczym nadciągająca fala sztormu. Rozległ się przedziwny zgrzyt, jakby z 
twardego drewna wyjmowano olbrzymi bretnal i twarda ziemia rozwarła się.
Niespodziewanie przed czarodziejką pojawiła się jaskinia najeżona ostrymi, spiczastymi 
kamiennymi kłami. Ani przez chwilę nie wątpiła, że ten demon ziemny zamierzał pochłonąć ją, 
konie i wóz.
Zwierzęta zaprzężone do dyszla nie potrzebowały żadnej zachęty, aby zawrócić z drogi. 
Djuwula pozwoliła, by odciągnęły wóz na bezpieczną odległość od przyczajonego monstrum, po 
czym ściągnęła cugle. Zbytnie oddalenie się od względnie bezpiecznej drogi równało się 
samobójstwu.
Pomimo iż pragnęła wyłonić się w świecie materialnym przed ściganymi ofiarami, 
postanowiła niezwłocznie opuścić obszar pomiędzy światami. Jej decyzję przyspieszył fakt, iż 
przydrożne monstrum niczym nieubłagana fala przypływu ruszyło w jej stronę. Czym prędzej 
zaintonowała słowa zaklęcia, wypowiadając je jednak z należytą ostrożnością.
Powietrze zawirowało, a całą okolicę rozświetlił oślepiający błysk…
I nagle znalazła się na wąskiej dróżce, na skraju posępnej puszczy. Stwierdziła, że znalazła się 
na północnym skraju lasu Bloddolk. Skorzystawszy z zaklęcia poszukiwawczego i odzienia 
Conana, dowiedziała się, że barbarzyńca znajduje się przed nią, wyprzedzając ją o dobre pół dnia 
drogi. Znaczyło to, iż będzie musiała obłożyć konie stosownym zaklęciem, aby mogły biec przez 
całą noc, gdyż inaczej nie zdoła dogonić swych ofiar.
Chyba że znów zdecyduje się zaryzykować podróż pomiędzy światami. Wspomnienie 
potwora o przepastnej, przypominającej pieczarę paszczy sprawiło, że natychmiast porzuciła tę 
myśl.
Wiedźma potrząsnęła cuglami i wóz ruszył z miejsca. Jeden z koni parsknął trwożliwie i 
targnął łbem. Djuwula spojrzała w tę samą stronę i zobaczyła, co zaniepokoiło zwierzę.
U podnóża pnia krępego sękatego drzewa leżała śpiąca pantera. Wiedźma sklęła 
nieposłusznego konia, po czym pognała go batem. Zwierzę trafione boleśnie w zad ponownie 
zajęło się tym, co doń należało. Wóz ruszył, zostawiając w tyle skarłowaciałe drzewo i śpiącego 
pod nim wielkiego kota.
Straciwszy panterę z oczu, Djuwula natychmiast o niej zapomniała.

XVII

Obóz został rozbity, ognisko rozpalone, a Vitarius ponownie obłożył cały teren magicznymi 
zaklęciami. Conan spał obok Kinny, gdy wtem z lekkiego snu obudził go odgłos piekielnej 
kakofonii.
Cymmerianin miał wrażenie, jakby cały świat obrócił się w gruzy. Przeraźliwy hałas wdarł mu 
się do uszu, dźwięki były głośniejsze niż ostatni, przedśmiertny skowyt zdychającego Djawula. 
Wraz z okropnym skrzekiem pojawiły się również oślepiające różnobarwne błyski.
Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że coś wpadło w sidła zaklęcia ochronnego Vitarisua.
Conan sturlał się z posłania, sięgnął po miecz i poderwał się jednym płynnym ruchem. Niebo 
było zachmurzone, ale wywołane przez zaklęcia rozbłyski wystarczyły aż nadto. Półwhelfy 
zaatakowały.
Vitarius zgramolił się z koca i zbliżył do Eldii, która trzymała już w gotowości swój krótki 
mieczyk. Kinna poderwała się, ściskając zakrzywiony nóż Lempariusa, gdy tymczasem 
Cymmerianin ruszył na spotkanie pierwszego whelfa, który wdarł się na teren ich obozu. Mięśnie 
zafalowały pod powłoką czarnego futra, kiedy stwór rzucił się na Conana zamierzając rozszarpać 
mu gardło.
Kły potwora zgrzytnęły przeraźliwie w wyrazie przedśmiertnej zgrozy, gdy Conan jednym 
cięciem zimnej stali oddzielił łeb stwora od jego szyi. Nie czekając ani chwili Cymmerianin 
odwrócił się szybko, by stawić czoło kolejnemu skaczącemu nań whelfowi. Trafił go w locie, 
przebijając na wylot. Wielka bestia zaskowyczała padając na ziemię.
Na nieszczęście zdychający półwhelf pociągnął za sobą miecz Conana, a potężny, 
konwulsyjny skurcz zdychającego stwora sprawił, iż rękojeść oręża wyślizgnęła się 
młodzieńcowi z rąk. Conan zaklął i pochylił się, by wyszarpnąć ostrze z dała potwora, lecz gdy to 
uczynił, od tyłu zaatakowała go trzecia bestia. Na szczęście chybiła, potknęła się i 
przekoziołkowawszy nad Conanem rąbnęła ciężko na wznak.
Conan szarpnął miecz, ale ostrze uwięzło w martwym ciele stwora. Bestia, która wylądowała 
na ziemi, zaczęła się już podnosić.
Cymmerianin zaprzestał prób uwolnienia swej broni i odwrócił się w stronę trzeciego 
napastnika. Warknął, mimowolnie naśladując głos półwhelfa. Bestia sprężyła się do skoku, gdy 
nagle znieruchomiała. Stało się tak z dwóch powodów. Najpierw Eldia wbiła jej mały mieczyk 
poniżej pleców, a zaraz potem ostrze noża Kinny rozpłatało do kości nogę. Potwór zawył.
Conan skoczył i zdzielił zaskoczonego półwhelfa między oczy. Stwór nieprzytomny runął na 
ziemię niczym worek ziarna. Barbarzyńca odskoczył, by odzyskać swój miecz. Oparłszy stopę o 
dało zabitego stwora, brutalnym szarpnięciem uwolnił wreszcie zakleszczone ostrze.
Tymczasem Vitarius znalazł się obok Eldii. Stary mag położył dłoń na głowie dziewczynki i 
pośród hałasu zaklęcia ochronnego dały się słyszeć dźwięczne słowa czarodziejskiej inkantacji.
Conan nie miał czasu, by przyglądać się poczynaniom maga, gdyż do obozu wdarła się 
kolejna wataha whelfów. Cymmerianin uśmiechnął się tylko i pobiegł ku nowemu zagrożeniu 
strzepując po drodze krople szkarłatu z szerokiego, lśniącego ostrza.
Chwilę później stwory poszły w rozsypkę.
Były szybkie, ale nie potrafiły walczyć w zespole i zaczęły wpadać na siebie nawzajem. 
Pierwsza bestia, która znalazła się w zasięgu Conana, podobnie jak wcześniej demon Djawul, 
również straciła dłoń.
Wtem noc rozjaśnił błękitny błysk i wąski promień światła przeszył najpierw jednego, a potem 
drugiego i trzeciego whelfa. Gęsty dym i para buchnęła z dał wilkopodobnych bestii. Promień 
przebijał je niczym nadnaturalna włócznia.
Pozostałe przy życiu whelfy rozproszyły się, zawodząc z przerażenia. Conan odwrócił się w 
samą porę, by ujrzeć, jak za plecami Vitariusa i Eldii pojawia się mroczny cień. Cymmerianin 
krzyknął i rzucił się w ich stronę, ale nawet on nie był dość szybki.
Wielka jak bochen chleba pięść trafiła starca za uchem i mag upadł jak ścięte drzewo. Kontakt 
pomiędzy magiem i Dzieckiem Ognia został zerwany, niebieski promień zgasł. W oczach 
Conana wirowały jasne mroczki, gdy gnał w stronę napastnika, który pochylił się, by pochwycić 
Eldię. Dziewczynka smagnęła mieczem, a whelf odskoczył.
To wystarczyło. Conan pokonał dystans dzielący go od potwora i nie zwalniając, z impetem 
uderzył w pochylone cielsko. Bark Cymmerianina rąbnął w pierś bestii, zbijając stworzenie z 
nóg. Conan dał jeszcze jednego susa, uniósł miecz i opuścił go gwałtownie. Ten whelf już nie 
napyta im biedy.
Conan odwrócił się i zobaczył gramolącego się z ziemi Vitariusa. Szybko podszedł do niego i 
pomógł mu wstać.
Mag był oszołomiony.
— C–co się stało? — wystękał.
— Dostałeś od tyłu w głowę. Ale już po wszystkim. Zabiłem tego whelfa.
Vitarius pokręcił głową.
— A inne…?
— Nie żyją albo uciekły. Nie widzę, aby cokolwiek się poruszało.
Starzec pokiwał głową, po czym odwrócił się i rozejrzał wokoło.
— Eldia! Kinna! Gdzie one są?! — zawołał przerażony. Conan pospiesznie zlustrował 
obozowisko. Obie siostry zniknęły.

Na szczycie Zamczyska Slott Sowartus, Mag Czarnego Kwadratu wybuchnął szaleńczym, 
tryumfalnym śmiechem. A więc jednak ją dopadł! Jego wierne whelfy dostały dziewczynkę! 
Właśnie przed chwilą zjawił się kruk przynosząc wiadomość od władcy półwhelfów. Obecnie 
dziewczynka była już w drodze podążając przez sieć podziemnych tuneli, będącą dziełem setek 
pokoleń zamieszkujących pod ziemią wilkostworów.
Sowartus stał w pustej kamiennej komnacie, której kąty obwieszone były pajęczynami. Nie 
korzystał z tego pomieszczenia od lat, ale ciemne plamy na podłodze pozwalały domyślać się, 
jakie mroczne obrzędy miały tu kiedyś miejsce. Była to najwyżej położona komnata zamczyska 
— walcowate pomieszczenie z oknami skierowanymi w cztery strony świata. Właśnie tu 
niebawem połączone zostaną cztery żywioły i dokona się najpotężniejsze magiczne dzieło od 
czasu, gdy zatonęła Atlantyda.
Sowartus spacerował wokoło, wyglądając przez kolejne hakowate okna, uśmiechał się. Już 
wkrótce w każdym z okien ujrzy obraz odmiennego żywiołu. Na wschodzie tańczyć będą potężne 
wichry, na zachodzie zafaluje ziemia, na północy rozszaleją się burze i ulewne deszcze, na 
południu zaś, ach, na południu zapłonie słup ognia, tak gorącego, że nawet najplugawszym 
czartom osmaliłby skórę. Kiedy żywioły zajmą swoje miejsca, Sowartus, Mag Czarnego 
Kwadratu nakaże, by się połączyły i wtedy narodzi się Istota Mocy.
Czworo połączy się i stopi w jedność, stając się czymś więcej niż każde rozpatrywane z 
osobna. Cały świat ugnie się przed Istotą Mocy, a także przed człowiekiem, będącym jej panem.
Sowartus roześmiał się i klasnął w dłonie. Natychmiast dwie odziane w ciemne szaty, 
zamaskowane postaci weszły do komnaty i skłoniły się nisko.
— Przyprowadźcie tu Troje — rozkazał Sowartus. — Przynieście również stół talizmanowy i 
wszystkie przybory. I moją szatę z włosów dziewicy.
Postaci w czerni ponownie pokłoniły się nisko i wyszły z komnaty pozostawiając Sowartusa 
samego. Kiedy odeszły, czarnoksiężnik wbił wzrok w plamy widniejące na posadzce. Wkrótce, 
pomyślał, już wkrótce wszystkie ludzkie miasta będą wyglądać jak ta plama, jeśli tylko spróbują 
mu się przeciwstawić. Już wkrótce imię Sowartusa w sercu każdego człowieka budzić będzie 
grozę i szacunek. Niedługo!

Conan znalazł zakrwawiony nóż leżący opodal dziury w ziemi. Podniósł go i zważył w dłoni. 
Był to ten sam sztylet, który odebrał Lempariusowi, a którym w walce z półwhelfami posłużyła 
się ostatnio Kinna. Spojrzał na jamę. Była dość duża, by mógł wślizgnąć się w nią potężnie 
zbudowany mężczyzna.
Vitarius stanął obok Cymmeriania.
— To jedno z wejść do twierdz whelfów. Porwały je pod ziemię.
Barbarzyńca pokiwał głową, po czym wykonał ruch, jakby chciał wślizgnąć się do tunelu.
— Nie, Conanie — powstrzymał go Vitarius. — Crom może żyć wewnątrz góry, ale ta kraina 
należy do whelfów. Nie znalazłbyś ich w panujących pod ziemią ciemnościach. Poza tym z całą 
pewnością są już daleko i zmierzają w kierunku zamczyska.
Conan odwrócił się.
— W takim razie i my musimy tam iść. Te stwory mają do pokonania ten sam dystans co my i 
jeśli się pospieszymy, może zdołamy dotrzeć do twierdzy, zanim Sowartus dostanie je w swoje 
ręce.
— Jest już ciemno — rzekł Vitarius.
— Nie lękam się ciemności — rzucił butnie Conan. — Jeśli te podziemne bestie mogą 
wędrować nieprzerwanie, to i my musimy. Jeśli chcesz tu zostać, pójdę sam.
— Nie — mruknął Vitarius. — Będę ci towarzyszył.
Dwaj mężczyźni ruszyli do swych wierzchowców.

Wóz Djuwuli otoczony został magicznym kokonem czerni i dla zwykłego śmiertelnika stał się 
zupełnie niewidoczny. Ognistowłosa kobieta stała nie opodal patrząc, jak Conan i Mag Białego 
Kwadratu dosiadają koni. Zaklęła z cicha, gdy mężczyźni odjechali, wściekła na los, który 
ponownie oddalił ją od osiągnięcia upragnionego celu.
Nie miała najmniejszych kłopotów ze zrozumieniem, co musiało się tu wydarzyć, gdy 
spojrzała na leżące wokoło truchła półwhelfów. Stworzenia zaatakowały i porwały Dziecię 
Ognia, a zatem już niebawem znajdzie się ono w rękach Sowartusa.
Była tak blisko i została wystrychnięta na dudka! Djuwula rozważyła swoje obecne 
możliwości. Nadal mogła zdobyć serce barbarzyńcy, choć nie było to dla niej wielką pociechą. 
Może jednak udałoby się jej uszczknąć odrobinę sławy Sowartusa, był wszak mężczyzną i 
podlegał wszelkim męskim pragnieniom i żądzom, również tym bardziej perwersyjnym. O 
Sowartusie krążyły różne plotki, lecz żadna z nich nie wspominała, jakoby w kręgu jego 
zainteresowań mieli się znajdować chłopcy lub młodzi mężczyźni. Djuwula nie wątpiła w swoje 
umiejętności na tym polu.
Tak. Należało jechać dalej. Wiedźma wróciła do wozu i zasiadła na koźle.

W ciemności, ukryta za suchym krzewem, który już wkrótce zmieni się w kłąb burzanu, 
pantera, która była człowiekiem, patrzyła, jak wiedźma wsiada na zamaskowany wóz i odjeżdża. 
Ślepia zwykłego kota doskonale widziały po ciemku, a ten szczególny drapieżnik miał wzrok 
dużo lepszy od przeciętnego, a na dodatek ludzki umysł. Owo inteligentne zwierzę obserwowało 
właśnie pospieszny odjazd dwojga swych najzagorzalszych wrogów.
Pantera nie miała innego wyjścia, jak tylko podążyć ich śladem. Nie mogła zaatakować 
wiedźmy wprost, musiał istnieć jakiś sposób na wyprawienie jej do Szarych Krain. Barbarzyńca 
był tylko człowiekiem i zawsze można było zaatakować go przez zaskoczenie i zabić. Po raz 
pierwszy odkąd stał się dożywotnio panterą, Lemparius poczuł przypływ czystego 
niepohamowanego zadowolenia.
Był szczęśliwy.

Na najwyższej wieży Zamczyska Slott czyniono gorączkowe przygotowania. Odziane na 
czarno, zakapturzone postaci krzątały się po komnacie wykonując wszelkie polecenia Sowartusa. 
Pod trzema z czterech okien komnaty przykuto dwóch synów i jedną córkę Hogistuma. Trzy z 
czterech żywiołów były na swoim miejscu, a już wkrótce miał dołączyć do nich czwarty.
Sowartus oddalił się od czwartego okna, skąd patrzył na spokojną równinę. Żywioły, jeszcze 
niedawno podenerwowane, uspokoiły się, jakby wyczuwały, że czarnoksiężnik osiągnął 
ostateczne zwycięstwo. Nie było wiatru, nie padał również deszcz ani nie drżała ziemia.
Stół ustawiono pośrodku komnaty, jego kwadratowy blat pokrywały rzeźbione symbole. 
Każdy róg zdobił kanciasty klejnot. Były tam onyks, czarna perła, czarny nefryt i opal. Na środku 
magicznego stołu umieszczono oprawną w czarną skórę, kwadratową księgę.
Pokój tonął w różnych odcieniach czerni, ale rytuał, jaki tu przygotowywano, wydawał się 
jeszcze mroczniejszy. Sowartus nie posiadał się z radości. Uśmiech ani na chwilę nie znikał z 
jego ust. Już wkrótce osiągnie swój upragniony cel, a wraz z nadejściem nowego porządku cały 
świat zatrzęsie się w posadach.

XVIII

Conan i Vitarius nie zbliżyli się zbytnio do Zamczyska Slott, kiedy starszy mężczyzna 
wstrzymał konia i dał Conanowi znak, by uczynił to samo.
— Dlaczego stanąłeś? Dopiero co wyruszyliśmy…
— Cisza! — w głosie Vitariusa zabrzmiała nie słyszana dotąd przez Conana władcza moc.
Stary mag zsiadł z wierzchowca i przeszedł kilka kroków. Wyciągnął rękę, jakby usiłował 
wymacać coś w nocnym powietrzu. Conan niczego nie zauważył. Po chwili Vitarius pokiwał 
głową i cofnął się o krok.
— Sowartus obłożył ten teren zaklęciem ochronnym. To jego granica.
Conan wbił wzrok w ciemność.
— Do zamku wciąż jeszcze spory kawałek drogi.
Vitarius skinął głową. Wymamrotał coś pod nosem i wykonał obiema dłońmi złożony gest. W 
powietrzu przed dwoma mężczyznami pojawiła się czerwonawa poświata i szybko poczęła się 
rozprzestrzeniać.
— Jak widzisz, pokrywa spory obszar. Kiedy wejdziemy na teren objęty zaklęciem, dowie się 
o tym. Ja zaś, jako człowiek dysponujący czarodziejskimi umiejętnościami, przyciągnę jego 
uwagę bardziej niż jakikolwiek inny wędrowiec. Zanim tam wejdziemy, muszę się odpowiednio 
przygotować. Sowartus z pewnością ma liczne straże mające powstrzymywać zwyczajnych ludzi, 
jak i zabójcze niespodzianki dla tych, którzy dysponują mocami znanymi powszechnie jako biała 
magia.
Conan zsiadł z konia i zaczął krążyć wokoło, przeciągając się leniwie, podczas gdy Vitarius 
usiadł ze skrzyżowanymi nogami i zaczął cicho podśpiewywać. Cymmerianin poczuł 
zniecierpliwienie. Chciał, by jego miecz zabrał się już do dzieła. Dość tych czarodziejskich 
sztuczek. Conan nie wątpił, że znał sposób na tego nadętego Sowartusa; wystarczy dostatecznie 
głęboko umieścić klingę pomiędzy jego oczami.
Czas płynął, a Conan coraz bardziej się denerwował. Co wyprawiał ten staruch? Na Croma, 
czy mieli siedzieć tu w nieskończoność?
— Jestem gotowy! — rzekł Vitarius.
Głos maga raz jeszcze zdumiał Conana. Brzmiała w nim nowa nuta Mocy… i jeszcze coś. 
Zupełnie jakby słowa te wypowiedział młody człowiek.
I choć Conan nie dostrzegł zmian w jego wyglądzie, Vitarius mag poruszał się inaczej niż 
dotychczas. Wydawał się pewniejszy, bardziej dziarski i żwawy.
— On już wie, bądź czujny — rzekł Vitarius. — Nie może poświęcić nam całej swej uwagi, 
bowiem przygotowuje się do przeprowadzenia przerażającego rytuału, niemniej w dalszym ciągu 
dysponuje wielką mocą. Czyhają na nas liczne niebezpieczeństwa.
Cymmerianin wydobył miecz i ułożył na udach.
— Dobrze — mruknął cicho.
Zerwał się wiatr, sypiąc w twarz barbarzyńcy drobinkami piasku. Jego rumak zarżał i usiłował 
skręcić, ale Cymmerianin mocno dzierżąc cugle zmusił zwierzę, by dalej podążało przed siebie.
— To Sowartus — rzekł Vitarius. — Sprawdza nas.
Conan pokiwał głową.
— Byle wietrzyk nas nie powstrzyma.
Nagle wiatr przybrał na sile i Conan ledwo utrzymał się w siodle.
Zmrużył oczy i pochylił się nisko. Wolną ręką usiłował osłonić oczy wierzchowca.
Stary mag zaintonował słowa jakiegoś zaklęcia. Nagle wichura ustała.
— Powietrze — rzekł Vitarius — ale to była drobnostka. Widocznie nie uważa nas za 
poważne zagrożenie.
— Nie mogę się doczekać, by udowodnić mu, że się mylił — stwierdził Conan.
— Mam nadzieję, że masz rację.

Djuwula osłoniła twarz szalem, by drobny pył nie dostał się jej do oczu. Postanowiła, że nie 
wykorzysta magicznych umiejętności przeciwko Sowartusowi, członkowi Czarnego Kwadratu, 
posługującemu się tą samą mocą co ona. Gdyby tak się stało, na pewno by ją zaatakował. Nie 
obawiała się śmiertelnych strażników, którzy mogli strzec drogi do Zamczyska Slott.
W oddali przed sobą poczuła emanację mocy starego czarodzieja i wichura ustała. A więc ten 
starzec był silniejszy, niż przypuszczała. Zdziwiło ją to. Vitarius odegnał wichurę Sowartusa 
równie obojętnie i od niechcenia, jak odgania się natrętną muchę. Ciekawe.
Naturalnie, najbardziej przejmowała się tym, czy mag mógł wykorzystać ową energię przeciw 
niej i czy wiedział, że ona ściga ich z zaciętością gończego psa. Wyglądało na to, że musi 
zaczekać, aż Conan i czarodziej rozdzielą się, i dopiero potem pochwycić barbarzyńcę.
Zamczysko było coraz bliżej i powinna zastanowić się nad przyszłością swoich układów z 
Sowartusem, niemniej jednak miała dość czasu, aby zrobić to, co sobie założyła.
Całą wieczność.

Pantera sunęła w cieniu wozu, częściowo osłonięta w ten sposób przed wichurą. Mimo to 
drobiny piasku znalazły drogę do jej ślepi. Potężny drapieżnik zamrugał gwałtownie.
Pantera szła ostrożnie, by nie znaleźć się w zasięgu magicznego całunu osłaniającego wóz 
czarownicy. Nie sądziła, by wiedźma zdawała sobie sprawę z jej obecności, i na razie nie 
zamierzała się ujawniać. Już raz doświadczyła na sobie plugawej mocy jej magii i nie zamierzała 
tego powtarzać.
Lemparius drepcząc za wozem po raz setny zastanawiał się, w jaki sposób mógł spowodować 
śmierć Djuwuli. Nie mógł zaatakować jej bezpośrednio, ale musiał istnieć inny sposób. Coś 
pośredniego. Ale co? Przez chwilę wzięła nad nim górę zwierzęca natura i Lemparius z trudem 
stłumił w sobie warknięcie. Musiał się hamować, by nie wyskoczyć zza wozu i nie rzucić się na 
konie, aby po zabiciu ich spróbować raz jeszcze zaatakować Djuwulę.
Wziął się jednak w karby i nad ciałem zwierzęcia ponownie zapanował ludzki umysł. Danie 
upustu zwierzęcej furii nie byłoby rozsądnym posunięciem i było z góry skazane na 
niepowodzenie.
Lemparius pokręcił łbem. Musiał coś wymyślić, zanim straci swą ludzką jaźń i stanie się 
panterą zarówno ciałem, jak i duchem. Miał jeszcze jedną nadzieję. Może wraz ze śmiercią 
Djuwuli pryśnie czar, jaki na niego rzuciła?
Oczywiście był jeszcze Conan, który tak czy inaczej musiał umrzeć. Nie, miało większego 
znaczenia, czy barbarzyńca zostanie zabity przez człowieka czy przez panterę. Najważniejsze by 
umarł w taki sposób, aby Djuwula, gdyby wciąż jeszcze żyła, nie zdobyła jego serca do swojego 
simulacrum.
Zemstę należy spożywać na zimno, przypomniał sobie Lemparius.
Wichura ustała nagle, ale czułe nozdrza wielkiego kota natychmiast wychwyciły w nocnym 
powietrzu zapach czegoś, czego naprawdę nie znosił — woń deszczu. Ulewa miała nadejść już 
niebawem.
Lemparius powstrzymał się na tyle, że groźny warkot i przeraźliwy ryk rozległy się jedynie w 
jego myślach.

Błysnęło, zagrzmiało i równinę zalały strugi rzęsistego deszczu. W blasku błyskawic Conan 
ujrzał pierwsze grube krople rozpryskujące się o suchy grunt i wzbijające w górę drobne obłoczki 
kurzu. W chwilę później nadeszła istna ściana wody.
Pomimo wilgoci w powietrzu drobne włoski na karku i ramionach Conana stanęły dęba, jak 
bywało to, gdy w mroźny, zimowy dzień zdejmował gruby, wełniany płaszcz. Jego wierzchowiec 
sprężył się, jakby do galopu, ale Conan bez trudu ściągnął mu cugle i okiełznał.
Nagle Vitarius uniósł obie ręce w górę, rozcapierzył palce i wykrzyknął kilka krótkich słów.
Zygzakowaty piorun wystrzelił z niebios mierząc wprost w dwóch siedzących na koniach 
mężczyzn. Conan ujrzał, że błyskawica nieznacznie zboczyła nad jego głową. Grzmot, jaki 
rozległ się w chwilę później, był silnie stłumiony i Cymmerianin bardziej poczuł go, aniżeli 
usłyszał.
Vitarius emanował bladym światłem. Deszcz mający lać im się na głowy padał przed nim, za i 
po obu bokach, jakby nad dwoma mężczyznami i ich końmi rozpięty był niewidzialny namiot. 
Burza atakowała osłonę. Pioruny biły w nią, a grad wielkości pięści Conana zabębnił o czyste 
powietrze. Suchy grunt wokół nich, poza terenem objętym zaklęciem Vitariusa, zmienił się w 
grzęzawisko.

Strugi deszczu znalazły drogę przez płótno plandeki wozu Djuwuli, pomimo iż materiał był 
naprawdę gruby. Nie odważyła się użyć silniejszej magii, by wzmocnić plandekę, z obawy by nie 
zwrócić na siebie uwagi Vitariusa lub Sowartusa. Zaryzykowała tylko utworzenie nad końmi 
magicznej osłony, aby tłukący grad nie pozbawił utrudzonych zwierząt przytomności. Ten sam 
grad walił o dach nad jej głową, o mało nie zrywając materiału i powodując przeraźliwy hałas, 
kiedy trafiał w drewniane elementy pojazdu.

Skulona pod wozem wiedźmy pantera znieruchomiała i nawet spłyciła oddech. Nie sądziła, by 
Djuwula mogła ją usłyszeć pośród szalejącej wichury, ale nie mogła pozwolić sobie nawet na 
odrobinę nieostrożności.
Gdyby dało się znaleźć jakąś inną kryjówkę, z pewnością by to zrobiła, lecz w tej części 
równiny nie było miejsca, gdzie można byłoby schronić się przed byle deszczem, a co dopiero 
mówić o czarnoksięskim oberwaniu chmury. Pomimo swej siły i żywotności Lemparius był 
bezradny wobec magii Sowartusa.
Pod wóz wpłynęła strużka wody i zaczęła przesuwać się w stronę pantery. Lemparius chciał 
się przesunąć, ale akurat w tej chwili ustało gradobicie i wiedźma mogła go usłyszeć. Dlatego też 
pantera nie ruszyła się z miejsca, gdy zimny palec wody dotknął jej brzucha i zaczął formować 
tam kałuże, rozlewając się wzdłuż boku zwierzęcia.
Nozdrza drapieżnika rozdęły się, rozjuszony zwierz położył uszy po sobie. Jeszcze jedna 
zniewaga ze strony Djuwuli. Zaryczał w duchu, ale leżał nieruchomo jak głaz, gdy zimna, 
błotnista woda zwilżała jego sierść.

Deszcz ustał równie szybko, jak się rozpoczął. Pomiędzy chmurami pojawiły się gwiazdy i 
skrawek wschodzącego księżyca. Kiedy burza ucichła, znikła również poświata otaczająca 
Vitariusa. Przez chwilę czarodziej wydawał się zmęczony, lecz nagle wziął głęboki wdech i 
wyprostowawszy się, otrząsnął ze zmęczenia, jak pies otrząsa się z wody.
— Minęło sporo czasu, odkąd grałem w podobne gry — rzekł Vitarius. — Wyszedłem z 
wprawy.
— Spisałeś się doskonale — stwierdził Conan.
— Owszem, ale były to tylko drobiazgi. Kiedy Sowartus wypróbuje na nas swą całą Moc, 
będę musiał sprawić się lepiej.
Cymmerianin pokiwał głową.
— Zatem im szybciej dotrzemy do jego zamku, tym szybciej opuścimy tę przeklętą równinę.
— Racja, Conanie. W drogę. Pogalopowali przed siebie.

Wysoko w swoim zamczysku Sowartus poczuł nagły przypływ irytacji. Czegoś brakło w jego 
mistycznej pajęczynie czarów, którą się otoczył. Na Równinie Dodligia pojawiła się 
czarodziejska emanacja niczym pryszcz na zdrowej skórze. Cóż, nie miał teraz na to czasu. 
Wysłał wichurę, aby uporała się z tym problemem, i powrócił do przygotowań na przyjęcie 
Dziecka Ognia.
Założył szatę z włosów dziewic, napawając się magią jaką zawierała. Potem nakazał przynieść 
sobie butelkę najstarszego i najprzedniejszego wina i pijąc ów boski trunek rozważał swe 
przyszłe miejsce w kosmicznym porządku wszechrzeczy. Ach, jakąż mocą przyjdzie mu władać!
I wtem poczuł bolesne, transcendentalne swędzenie. Poszerzył swą świadomość poszukując 
źródła uporczywej dolegliwości…
Do stu piorunów! Pomimo zesłania wichury na równinie wciąż jarzyła się osobliwa poświata. 
Cóż, mógł odłożyć na moment swe rozmyślania o przyszłej chwale i rozprawić się z problemem 
osobiście. Nie musiał nawet uciekać się do mocy któregoś z dzieci Żywiołów. Znajdował się w 
swoim sanktuarium i dysponował niemałą potęgą. Wywołał burzę wysyłając piekielną moc w 
niebo, by spowodować prawdziwe oberwanie chmury. Następnie jak chłopiec ciskający piłkę 
Sowartus posłał ku kłopotliwej drobince zwały gradu. Spróbuj oprzeć się temu, dokuczliwy 
owadzie!
Swędzenie przybrało na sile. Kiedy ustało zdziwienie, Sowartus zrozumiał, z czym miał do 
czynienia. To było wyzwanie rzucone przez białego maga, Vitariusa!
Zadziwiające. Chyba ten stary nie stracił zmysłów? Nie umiał nawet zachować dzięki swym 
czarom młodości. Co prawda biali czarodzieje rzadko wykorzystują swe moce dla osobistych 
zysków lub celów, ale ten stary musiał zdawać sobie sprawę, jak nieroztropną rzeczą jest 
występować przeciw członkowi Czarnego Kwadratu na jego własnym terenie.
Odkąd porwano Dziecię Ognia, Sowartus nie zawracał sobie głowy Vitariusem. Jeśli tyko 
człek ów nie był kompletnie szalony, powinien był zawrócić tam, skąd przyszedł, nie mógł wszak 
porównywać swych nędznych umiejętności z mocami Sowartusa. Równałoby się to 
samobójstwu. Ten człowiek musiał to wiedzieć. Biały Mag nie miał czego szukać na terytorium 
kontrolowanym przez moc Czarnego Kwadratu. Hogistum nauczył ich obu, że Biel i Czerń mają 
swoje miejsca, a to bez dwóch zdań należało do czerni. Vitarius był dobrym uczniem, więc 
musiał to wiedzieć.
Chyba że… chyba że Vitarius miał gdzieś tu ukryty punkt ogniskowy? Jakąś sztuczkę, którą 
trzymał w zanadrzu?
Czarnoksiężnik potarł dłonią twarz. Tak. Tak musiało być. Stary miał ukrytą kartę, musiał 
mieć. I najlepiej będzie, jeśli odkryję jego atut, zanim on zdoła wykorzystać go przeciwko mnie, 
pomyślał Sowartus. Sprawdzę go. Zobaczymy, jak Vitarius zareaguje. Sowartus uśmiechnął się 
na myśl o własnej przebiegłości. Miał idealny sposób, by wypróbować swego dawnego 
towarzysza. Idealny sposób…

Zbliżał się świt. Wciąż jednak było ciemno, kiedy Vitarius ponownie dał Conanowi znak, by 
się zatrzymał. Dwaj mężczyźni dotarli już prawie do podnóża twierdzy Sowartusa i Conan miał 
nadzieję, że pokonają resztę drogi bez żadnych przeszkód. Omylił się.
— Znów coś dla nas szykuje — stwierdził Vitarius. — I tym razem to już nie będzie 
drobnostka. Myślę, że powinniśmy się rozdzielić, Conanie. Jedź co koń wyskoczy do zamczyska, 
a ja spróbuję zająć Sowartusa i dać ci czas na odnalezienie dzieci i Kinny. Niech Biel cię strzeże, 
Conanie z Cymmerii.
Conan klepnął dłonią w rękojeść miecza.
— Wierzę w coś innego, starcze. Ale życzę ci szczęścia. Wrócę z dziećmi i Kinną tak szybko, 
jak będę mógł.
Stary czarodziej pokiwał głową i pomachał kościstą dłonią. Zsiadł z konia i usiadł na ziemi, 
krzyżując nogi.
Conan spojrzał na niego po raz ostatni, po czym skierował wierzchowca ku Zamczysku Slott.

Zbliżając się do starego czarodzieja, Djuwula poczuła silne swędzenie skóry.
Powietrze przepełnione było magiczną energią. Nawet otoczona całunem mroku poczuła 
chłód, który zmroził ją do szpiku kości.
Prawie minęła starca siedzącego na ziemi z zamkniętymi oczyma, kiedy nagle czarodziej 
zawołał ją. Djuwula drgnęła zaskoczona.
— Witaj, wiedźmo, najlepiej będzie, jeśli jak najszybciej opuścisz to miejsce. Mogłabyś 
przypadkiem ucierpieć podczas zbliżającej się walki.
Djuwula chciała coś powiedzieć, ale zmieniła zamiar. Czy naprawdę mnie widzi, pomyślała.
— Tak, wiedźmo — odpowiedział Vitarius na nie wypowiedzianą przez nią myśl. — Wiem 
już od jakiegoś czasu, że nas ścigasz. I wiem również o cieniu, który podąża twoim tropem. 
Niezależnie jaki jest twój cel, radzę ci, byś zawróciła i wzięła nogi za pas. Moje wizje dotyczące 
przyszłości są nader mgliste, ale w tym momencie widzę, że nadchodząca walka może przynieść 
zgubę wielu, którzy nieopatrznie znajdą się zbyt blisko.
Djuwula wbiła wzrok w białego maga. Co miały znaczyć jego słowa o cieniu podążającym jej 
tropem? I jego mroczna przepowiednia…? Chłód przybrał na sile. Djuwula wyjrzała z wozu 
wypatrując tajemniczego prześladowcy.
Niczego nie zauważyła. Nie było sensu używać dłużej zaklęcia maskującego. Nakazała 
osłonie, aby się rozproszyła. Przez chwilę zastanawiała się nad słowami starca. Postanowiła go 
zignorować. To na nim skupi się cała moc magicznego gniewu Sowartusa, nie na niej. Co 
ważniejsze, barbarzyńca nie znajdował się już u boku maga, a tym samym nie był jego ochroną.
Wiedźma uśmiechnęła się. Conan wyruszył do zamku. Djuwula nie wiedziała, dlaczego tak 
się stało, ale była pewna, że właśnie tam go znajdzie. Smagnęła konie batem.
Biały Mag nie otworzył oczu, lecz gdy Djuwula przejeżdżała obok niego, wypowiedział dwa 
słowa, które podążyły za nią niczym przyłożone do ciała rozpalone żelazo do oznakowania.
— Ostrzegałem cię.

XIX

Pierwsze promienie wschodzącego słońca odnalazły Conana wpatrzonego w wejście do 
potężnej jaskini w podstawie Zamczyska Slott. Otwór w skale był dostatecznie duży, by można 
było wjechać weń na koniu. Wprost zapraszał do odwiedzenia domu czarnoksiężnika.
Conan uśmiechnął się krzywo. Otwór pieczary był zbyt doskonały i zbyt otwarty. Jego 
złodziejskie doświadczenie nauczyło go wielu rzeczy, w tym również tego by strzegł się 
wszystkiego, co wydawało się zbyt piękne, by było prawdziwe. Wciąż miał w pamięci 
wspomnienie łatwej z pozoru wyprawy do siedziby senatora Lempariusa, a tylko głupiec nie uczy 
się na błędach. Nie, Conan z Cymmerii nie wejdzie w pułapkę. Ale jak miał dostać się do 
twierdzy? Uśmiechnął się i powiódł wzrokiem w górę, wzdłuż postrzępionych skał. Niewiele 
wszak było gór, na które nie można by się wspiąć, a dla twardych ludzi Północy żaden szczyt nie 
był nie do zdobycia. Wejścia należało poszukać tam w górze!
Zanim to jednak uczynił, Conana zaciekawiło coś znajdującego się w gęstwinie drzew, nie 
opodal miejsca gdzie stał. Naraz dało się słyszeć parsknięcie, a odór zwierząt przesycił poranne 
powietrze.
Cymmerianin zsunął się z siodła i położywszy cugle rumaka na ziemi, docisnął je sporym 
kamieniem. Potem poruszając się z kocią zwinnością, potężny młodzian podkradł się do miejsca, 
skąd dochodziły podejrzane odgłosy.
Były to konie — pełna zagroda, strzeżona przez jednego mężczyznę w czarnej szacie z 
kapturem, dzierżącego długi kij. Po jednej stronie ogrodzenia znajdowała się obszerna 
wiklinowo–gliniana lepianka, wewnątrz której dostrzec można było sterty siana i worki z 
obrokiem. Ukryty za gęstym krzewem Conan uśmiechnął się od ucha do ucha.
No, no. Świetnie!
Cymmerianin wycofał się, po czym zdjął uprząż i rozsiodłał wierzchowca, pozostawiając 
zwierzę na popas. Nie wiadomo, ile czasu go nie będzie i nie było powodu, by koń miał cierpieć 
głód pod nieobecność swego pana. Ukrył starannie siodło i uprząż, zabierając jedynie bukłak z 
winem i odrobinę suszonego mięsa.
Upewnił się, że jego miecz i nóż Lempariusa tkwią pewnie na swoich miejscach, a następnie 
zbliżył się do podnóża góry. Zdjął sandały i zaczął się wspinać.

Sowartus siedział przy magicznym stole, pracując nad złożonym zaklęciem Deszczu 
Kosmicznego Ognia z plugawej księgi o nazwie Zilbermankarikarur, której użycie prawie zawsze 
powodowało śmierć wskazanego człowieka. Owa potężna i przeklęta energia ogniskowała się 
obecnie na Vitariusie, Białym Magu, a ów strumień zniszczenia rzadko kiedy okazywał się 
zawodny.
Zobaczymy, jak uda ci się uciec tym razem, stary druhu!
W tej samej chwili zjawił się jeden z czarnych kapturów, wyrywając Sowartusa z radosnego 
uniesienia. Mroczna postać pokłoniła się nisko i wskazała ręką za siebie. Sowartus odwrócił się 
szybko.
Opodal stały dwa półwhelfy, wyraźnie zaniepokojone wizytą w komnatach zamczyska. 
Ważniejsze było jednak dziecko, które trzymały — to była ona! Dziecię Ognia. Nareszcie 
należała do niego! Sowartus był tak poruszony tym widokiem, że w pierwszej chwili nie 
zauważył młodej kobiety stojącej obok dziewczynki. Kiedy ją w końcu dostrzegł, zapytał bez 
ogródek:
— Kim jesteś, do stu piorunów?
Dziewczyna wyprostowała się.
— Kinna, przyrodnia siostra dzieci, które porwałeś! Sowartus uśmiechnął się pokazując zęby, 
białe jak sprażone słońcem kości.
— Aha — mruknął. — A zatem jesteś również moją siostrą.
— Nie, czarnoksiężniku o plugawej duszy, nie jestem nią. Możesz uznać mnie za swoją 
przyrodnią siostrę, ale to wszystko.
Sowartus zmierzył ją wzrokiem od stóp do głów. Była ładna.
— Nieważne — burknął. — Na pewno wymyślę jakiś sposób, by godziwie cię wykorzystać, 
moja droga. Przyjemności odłożymy jednak na potem, póki co mam pilniejsze sprawy, którymi 
muszę się zająć — czarnoksiężnik klasnął w dłonie i w sali pojawiły się kolejne zakapturzone 
postacie. Sowartus wskazał na dziewczynkę. — Wy dwaj, zabierzcie Eldię, by dołączyła do 
swego rodzeństwa.
— Czekałem na ciebie od dnia, kiedy przyszłaś na świat, maleńka — rzekł do Eldii. — Nie 
wątpię, iż z radością spotkasz się ponownie że swymi dawno nie widzianymi braćmi i siostrą, 
choć spotkanie to nie potrwa długo.
— Co z nimi uczynisz? — zapytała Kinna. Sowartus wzruszył ramionami.
— Kiedy zostaną opróżnione z Mocy, staną się dla mnie bezużyteczne. Przynajmniej jeśli 
chodzi o czarodziejskie korzyści. Ale nie martw się, wymyślę jakiś sposób, by się doszczętnie nie 
zmarnowały.
Skinął w stronę zamaskowanych sług.
— Zabierzcie ją do mojej komnaty i zamknijcie na klucz. Dajcie jej jadła i napitku, niechaj 
oczekuje mego przybycia. Zajmę się nią później. — Sowartus zwrócił się do dwóch półwhelfów: 
— Możecie odejść. I przekażcie innym, by na jakiś czas zaszyli się jak najgłębiej pod ziemią. 
Wkrótce cała Równina Dodligia przestanie być bezpiecznym miejscem.
Sowartus odwrócił się, zamiatając posadzkę powłóczystą szatą i ruszył w stronę wieży. 
Nareszcie! Nareszcie!

Poranne słońce świeciło jasno, ale nie tak oślepiająco jak struga, która spłynęła z niebios na 
Równinę Dodligia. Pantera musiała wykonać szeroki łuk, by uniknąć płomieni. Gdyby nosiła 
ciało człowieka, kot zakląłby. Tracił czas, a i tak popełnił już jeden błąd zasypiając w 
niewłaściwym czasie. Przez to wiedźma mu się wymknęła. Nic nie mógł na to poradzić, nawet 
jego zwierzęce zmysły nie mogły mu w niczym pomóc. Poza tym mocno się sforsował przez 
ostatnie kilka dni prawie nie odpoczywając i niewiele jedząc.
Chciał właśnie przyspieszyć kroku, ale nagle stanął.
Chwileczkę. Równina nie była pusta. Pośród jaskrawych czerwonopomarańczowych błysków 
pantera dostrzegła siedząca postać osłoniętą przed spływającym z niebios ogniem migoczącą 
białą poświatą. Stary mag? Chyba tak, choć pośród oślepiającej jasności Lemparius nie był w 
stanie dostrzec szczegółów.
Nagle siedząca postać podniosła się powoli. Uniosła jedną rękę, a jej dłoń rozbłysła zimnym 
ogniem, bardziej niebieskim niż czerwonym. Ogień rozrósł się w kulę wielkości połowy 
człowieka i pomimo strug ognistego deszczu buchnął z niej potężny, równy promień barwy 
indygo.
Smuga połyskującej energii popłynęła w górę i uderzyła w szczyt zamczyska, krzesząc w 
zetknięciu ze skałą snopy iskier.
Pantera odwróciła się i pobiegła. Nie chciała brać w tym udziału, czymkolwiek to było. Miała 
własne problemy, którymi musiała się zająć, i nie miała ochoty zostać usmażoną przez 
rozwścieczonego maga.

Djuwula stała pod jaskinią, wpatrując się w mrok. Wiedziała, że pieczara jest strzeżona i że 
nie zdoła przebyć jej bez pomocy. Wejście do środka oznaczało duże ryzyko, bowiem Sowartus 
nie chciał, by ktokolwiek, nawet adept podążający Czarną Ścieżką zakłócał mu spokój. Jej 
umiejętności nie mogły równać się mocy Sowartusa. Kobiece wdzięki niewiele by jej pomogły 
przy spotkaniu z zakapturzonymi sługami pana Czarnego Kwadratu, nie byli oni bowiem 
zrodzeni z kobiet i nie posiadali przymiotów męskości. Istniał jednak pewien sposób. 
Zakapturzeni mieli wątłe umysły i można było nad nimi zapanować za pomocą zaklęcia średniej 
trudności. Mogła to uczynić, choć Sowartus z pewnością nie przyjąłby tego przychylnie. Nie 
ulegało wątpliwości, że najszybciej i najbezpieczniej mogła dostać się do Zamczyska Slott pod 
eskortą tych, którzy go strzegli. Jedna z owych istot znajdowała się niedaleko, w pobliżu zagrody 
dla koni.
Djuwula wróciła do wozu, aby przygotować odpowiednie zaklęcie.

Conan przywarł do stromej skalnej ściany. Palce jego dłoni i stóp wyszukiwały najwęższe 
szczeliny wśród kamieni i potężny młodzieniec jak człowiek mucha piął się w górę. Kilka stóp 
wyżej ział wąski otwór pieczary. To chyba to czego szukałem, pomyślał.
Cymmerianin wspiął się dość wysoko, od ziemi dzieliła go wysokość trzydziestu postawnych 
mężczyzn i upadek stąd musiałby skończyć się fatalnie. Jednak w ogóle nie brał tego pod uwagę. 
Wspinać nauczył się zaraz po tym, jak zaczął chodzić, a dorośli Cymmerianie rzadko ginęli 
podczas górskich wspinaczek.
Nagle góra zadrżała i Conan z trudem utrzymał się na skale. Miał wrażenie, jakby w kamienną 
ścianę uderzyła pięść olbrzyma. Kątem oka dostrzegł strugę błękitnego ognia uderzającą w górę 
zaledwie kilka łokci nad jego głową, po czym musiał skoncentrować całą uwagę i siły, by nie 
runąć w dół.
Jedna jego dłoń ześlizgnęła się, a wibracje skał sprawiły, że stracił oparcie dla stóp. Przez 
chwilę Conan zawisł na koniuszkach czterech palców i tylko jego potężna siła uratowała go 
przed upadkiem.
Miast tracić energię na rzucanie przekleństw, zaczął wodzić stopami po powierzchni skały 
poszukując palcami szczelin i kamiennych występów. Za moment odnalazł dogodny otwór, lewą 
dłonią natrafił na skalny występ i schwycił się go. Był znów bezpieczny, przynajmniej na razie.
Zaczął wspinać się szybciej, jego wcześniejsze znużenie przeminęło. Nie wiedział, co oznacza 
ów błękitny ogień, i nie obchodziło go to. Chciał jak najszybciej znaleźć się w bezpieczniejszym 
miejscu. Co stało się raz, zawsze może się powtórzyć. A następnym razem niebieski ogień może 
być silniejszy albo trafić w skałę bliżej niego.
Ta myśl dodała mu sił i w chwilę potem Conan dotarł do półki u wejścia pieczary. Wspiął się 
na nią i przysiadł na chwilę, by zaczerpnąć kilka głębokich oddechów. Następnie odwiązał od 
pasa sandały i założył je.
Pora sprawdzić, dokąd prowadzi ta jaskinia. Dobył miecza i dziarskim krokiem wszedł w 
ciemność.

Sowartus drgnął, gdy podłoga pod jego stopami zadygotała gwałtownie. Spojrzał na czwórkę 
dzieci przykutych przy oknach. Z ich strony nie płynęły ku niemu żadne strugi mocy, choć 
Dziecię Ognia pragnęło myślami spalić go na popiół. Był odpowiednio zabezpieczony, a moc 
atakująca jego twierdzę nadchodziła z zew…
Vitarius! W przypływie radości wywołanym przyprowadzeniem dziewczynki zupełnie o nim 
zapomniał. Sowartus wytężył siły usiłując wychwycić emanację starca. Tak, to Vitarius 
zaatakował Zamczysko Slott jęzorem białej magii. Był faktycznie znacznie silniejszy, niż się 
Sowartusowi wydawało. Został skąpany falą kosmicznego Ognia, a mimo to zdołał pokazać 
pazury. Zdumiewające!
Sowartus zastanawiał się przez chwilę, w jaki sposób zrewanżować się starcowi. Był 
rozwścieczony tym atakiem. Z drugiej jednak strony ta twierdza mogła oprzeć się bez trudu 
potężniejszym zaklęciom, a on miał teraz ważniejsze sprawy na głowie. Tak, nie ulegało 
wątpliwości, powinien zająć się rytuałem. Szkoda tracić czas na walkę z Vitariusem.
Niech starzec pokaże, co potrafi, niedługo to i tak nie będzie miało znaczenia. Kiedy ożyje 
Istota Mocy, cała połączona potęga wszystkich adeptów Białego Kwadratu nie zdoła jej sprostać. 
Zignorował starego maga. Kiedy skończy swe dzieło, zmiażdży Vitariusa równie łatwo jak 
dokuczliwego komara.
Sowartus podszedł do magicznego stołu i położył obie ręce na blacie. Wypowiedział pierwszą 
część inkantacji, której nauczył się przed dziesięcioma laty. Stół rozjarzył się czerwono.
Kiedy wymówił część drugą, czwórka dzieci jęknęła chórem i została otoczona fioletową 
poświatą. Sowartus uśmiechnął się szeroko.

Conan poczuł, że góra ponownie się zatrzęsła, lecz tym razem wstrząs był znacznie słabszy. 
Może wynikało to z faktu, że znajdował się teraz wewnątrz niej. Wąskim tunelem po omacku 
dotarł do oświetlonego, wykutego w skale korytarza. Co kilkanaście kroków w ścianach 
znajdowały się metalowe uchwyty z łuczywami. Korytarz ciągnął się daleko w obu kierunkach i 
mimo długiego namysłu Cymmerianin nie potrafił powiedzieć, w którą stronę powinien się udać. 
Po namyśle skręcił w lewo, a następnie minął kilka odnóg korytarzy. To potwierdziło jego 
przypuszczenia, że zmierzał we właściwym kierunku. Ten tunel bowiem wydawał się dużo 
dłuższy i szerszy od pozostałych oraz nieznacznie piął się w górę.
Od czasu do czasu czuł wibracje podłoża, jak podczas łagodnego trzęsienia ziemi, ale nie były 
one silne i Conan bez trudu utrzymał się na nogach.
Po pewnym czasie dotarł do miejsca, w którym tunel przechodził w rozległą, wyciosaną w 
skale komnatę, tak olbrzymią, że blask migocących pochodni nie oświetlał wysoko sklepionego 
sufitu, a ściany znajdowały się w tak dużej od siebie odległości, że zawieszone na nich łuczywa 
przypominały drobne świeczki.
Cymmerianin postanowił, że nie będzie dalej wędrować po ciemku.
Cofnął się o kilka kroków i sięgnął po jedną z umieszczonych na ścianie pochodni. Jego palce 
dotknęły drewna i w tej samej chwili barbarzyńca ujrzał migocące światło innego łuczywa 
zmierzające korytarzem w jego stronę. Cofnął dłoń i wślizgnąwszy się do pieczary, ukrył się 
wśród głębokich cieni. Uniósł miecz do ciosu.
Nadeszła postać odziana w czarną szatę. Kaptur miała nasunięty tak głęboko, że nie sposób 
było dostrzec jej twarzy. Przystawała od czasu do czasu. Conan zauważył, że człowiek ów, jeśli 
to był człowiek, wymieniał wypalone łuczywa na nowe, wyjmując je z pokaźnego worka 
zawieszonego na plecach. Istota ta przystawała na chwilę i zapaliwszy nową pochodnię, ruszała 
dalej.
W pierwszej chwili Conan chciał skrócić zakapturzonego sługę o głowę, jednak coś w 
sposobie, w jaki się poruszał, wydawało się bystrookiemu Cymmerianinowi złe, niewłaściwe, 
wręcz plugawe. Nie ulegało wątpliwości, że słudzy ciemnego maga byli dziełem złych mocy.
Młody Cymmerianin wślizgnął się głębiej w mroczne objęcia pieczary. Mógł zabić czarno 
odzianą postać. Z drugiej jednak strony mógł ją oszczędzić i podążyć jej śladem. Potrzebował 
przewodnika.
Zakapturzona postać minęła go, sunąc wolno przez olbrzymią komnatę. Conan bezszelestnie 
jak cień podążył w ślad za nią.

Prowadzona przez zaczarowanego przewodnika Djuwula maszerowała pnącym się 
nieznacznie ku górze korytarzem wykutym w trzewiach góry. Oprócz zaklęcia, którym 
opanowała umysł istoty w kapturze, z obawy przed wykryciem nie odważyła się użyć żadnych 
innych czarów. Stwór został opanowany na zewnątrz góry, a wiedźma rzuciła zaklęcie szybko i 
sprawnie, tak by Sowartus nie zdołał go wyczuć. Choć bardzo chciała użyć zaklęcia 
lokalizującego, wykorzystując miecz i odzienie Cymmerianina, nie odważyła się tego uczynić.
Wiedziała, że barbarzyńca jest w zamku i krąży wśród jego korytarzy.

Woń stworów w czarnych szatach uraziła czułe nozdrza pantery sunącej po kamiennym 
gruncie, niewidocznej dzięki cieniom i barwie swej sierści. To były plugawe, nieludzkie i niezbyt 
rozgarnięte istoty. Tuzin stworzeń w czarnych szatach stał na straży wewnątrz jaskini. Ich 
uzbrojenie stanowiły włócznie o ostrzach długości męskiego ramienia. Niewątpliwie broń ta 
obłożona była specjalnymi zaklęciami niebezpiecznymi nawet dla zmiennokształtnych. Jednakże 
nie można zabić tego, czego się nie widzi. Drapieżnik posiadający zwinność wielkiego kota i 
ludzki spryt miał nad tymi istotami znaczną przewagę. Lemparius niepostrzeżenie minął tuzin 
strażników. Żaden z nich nie zdołał go usłyszeć ani zobaczyć.
Kiedy pantera minęła obszar, gdzie królowała woń zakapturzonych istot, poczuła zapach 
perfum wiedźmy. Djuwula podążała tropem barbarzyńcy, zatem on również musiał być gdzieś 
tutaj…

XX

Zakapturzona istota poruszała się jak automat i Conan zdał sobie sprawę, że szansę, aby go 
zauważyła, są niewielkie. W ogóle nie oglądała się za siebie. Barbarzyńca był ze swej strony pod 
wrażeniem ogromu labiryntu, którym wędrował. Stworzenie go musiało zająć setki lat lub być 
może użyto do tego potężnych czarów. Conan wolał nie zastanawiać się dłużej nad drugą 
możliwością.
Podążając za zapalaczem łuczyw, Cymmerianin zwrócił uwagę, że wolno, acz nieuchronnie 
pną się pod górę. Conan miał tylko nadzieję, że odnajdzie Kinnę, Eldię oraz ich rodzeństwo, 
zanim będzie za późno.
W oddali zapłonęło jaśniejsze światło i Cymmerianin nieznacznie zwolnił. Nie chciał stracić 
swojego przewodnika, ale nie chciał również, by go zauważono. Przynajmniej na razie.
W granicie wykuta była kolejna komnata, doskonale oświetlona umieszczonymi w ścianach 
pochodniami i grubymi czarnymi świecami, osadzonymi w kandelabrze wielkości rosłego 
mężczyzny.
Zakapturzona postać zatrzymała się na środku sali. Prócz niej znajdowały się tu jeszcze dwie 
postacie w kapturach, te jednak miast pochodni dzierżyły włócznie o długich ostrzach. Cała 
trójka sprawiała wrażenie, jakby rozmawiała, ale nawet czujny słuch Conana nie wychwycił ani 
jednego słowa.
Podążanie za przewodnikiem oznaczało konieczność minięcia uzbrojonych strażników. Z 
pewnością nie obyłoby się przy tym bez hałasu i przewodnik zostałby ostrzeżony.
Conan, wyjrzawszy zza rogu, obejrzał wnętrze komnaty. Po lewej wzdłuż jednej ściany 
ciągnął się szereg okratowanych drzwi; z prawej znajdowało się wejście do oświetlonego tunelu. 
Na wprost na ścianie wisiał ogromny gobelin, przedstawiający jakąś paskudną scenę z demonami 
ścigającymi nagich mężczyzn i kobiety. Barbarzyńca zważył miecz w dłoni. Był człowiekiem 
czynu, a jak dotąd w ostatnich dniach zbyt wiele było magii, a zbyt mało uczciwej walki. 
Demony, czarnoksiężnicy i zakapturzone istoty — nienawidził ich z całego serca. Lubił kłopoty, 
które można rozwiązać mieczem i muskularni, a nie magią.
Błysk bieli przykuł uwagę Cymmerianina. Twarz? Oblicze za kratami? Kinna! Conan 
rozpoznał dziewczynę w tej samej chwili, w której ona go zobaczyła. Dał jej znak, żeby milczała, 
ale było już za późno. Z ust zdumionej dziewczyny dobył się zduszony jęk.
Trzy zakapturzone istoty odwróciły się równocześnie w stronę uwięzionej kobiety. I ujrzały 
Cymmerianina… Conan chciał się schować, ale zmienił zamiar. Dość tych tchórzliwych 
podchodów! Jednym susem znalazł się w komnacie, ściskając w ręku miecz.
Trzy istoty w kapturach w mgnieniu oka rozproszyły się, jakby kierowane jednym umysłem. 
Dwie opuściły broń i wymierzyły w intruza długie, lśniące ostrza.
Zapalacz pochodni wyjął z worka na plecach dwa drzewce i przypalił je od płonącej żagwi. 
Nowe łuczywa buchnęły ogniem. Po raz pierwszy Conan ujrzał dłonie i nadgarstki stwora. Jego 
dało było zielone i pokryte łuską niczym brzuch węża.
Cymmerianin pokręcił głową. Jak człowiek mógł korzystać z usług podobnych istot?
Strażnik po prawej przysunął się bliżej.
Conan postąpił trzy kroki naprzód i ciął mieczem z taką siłą, że zwykłego człowieka mógłby 
rozpłatać na dwoje. Zakapturzony przyjął cięcie na ostrze włóczni. Stal brzęknęła o stal, trysnęły 
iskry, a wstrząs towarzyszący zderzeniu przeniknął muskularne ramiona Conana. Jego cięcie 
zostało zablokowane, a zważywszy na kąt ułożenia broni, potrzeba było do tego wyjątkowej siły. 
Niezależnie czym były te stwory, odznaczały się nielichą krzepą!
— Conanie! Za tobą!
Cymmerianin w ostatniej chwili otrząsnął się z zaskoczenia. Uskoczył w bok, a ostrze drugiej 
włóczni ze świstem przecięło powietrze w miejscu, gdzie się przed chwilą znajdował. Obrócił się 
jak fryga, tnąc mieczem w dół. Klinga trafiła w wysuniętą do przodu broń przeciwnika i pomimo 
nadnaturalnej siły jaszczura wytrąciła mu drzewce z rąk. Z wnętrza kaptura dobiegło gniewne 
syczenie, a potworna istota odskoczyła pośpiesznie, by uniknąć cięcia na odlew, wykonanego 
natychmiast przez Cymmerianina.
Człekojaszczur z pochodniami również się cofnął zatrzymując się poza zasięgiem 
barbarzyńcy.
Pierwszy strażnik zniżył broń, jakby zamierzał pchnąć Conana w plecy. Cymmerianin 
dostrzegł ten ruch kątem oka i zorientował się, że w obecnej sytuacji może uczynić tylko jedno. 
Ugiął nogi i wybił się w górę.
Pika przeszła tuż pod nogami Conana, a gdy bestia straciwszy równowagę poleciała do 
przodu, Cymmerianin całym ciężarem wylądował na jej barkach. Zanim jaszczur zdołał się 
podnieść, Conan pchnął go mieczem w kark. Stwór zapiszczał, a z rany na kamienną posadzkę 
buchnęła struga zielonej posoki.
Barbarzyńca nie miał jednak czasu, by rozkoszować się zwycięstwem. Zeskoczył z 
powalonego jaszczura i zaatakował drugiego, który wciąż jeszcze nie zdołał podnieść swej broni. 
Musiał jednak zdać sobie sprawę, że teraz idzie o jego życie, gdyż miast schylić się po broń, 
rzucił się na Conana i schwycił go za nadgarstki łuskowatymi, kościstymi dłońmi.
Uścisk był silny i brutalny. Cymmerianin zdał sobie sprawę, że znalazł się w potrzasku. Nie 
mógł zamachnąć się mieczem, gdyż chwyt za nadgarstki był zbyt mocny.
Conan wypuścił miecz. Broń spadła na ziemię kalecząc obnażone zielone ramię wyzierając 
spod czarnej szaty. Stwór zaryczał omiatając twarz Conana strugą smrodliwego oddechu.
Wyczuwając ruch za sobą, barbarzyńca odwrócił się i jednym skrętem tułowia zasłonił się 
ciałem potwora. Uczynił to w samą porę, gdyż zapalacz łuczyw miast plecy Conana, osmalił 
płomieniami pochodni grzbiet swego kompana. Tymczasem Cymmerianin kolanem trzasnął 
zakapturzoną istotę w krocze. Ten atak okazał się jednak nieskuteczny.
Conan tańczył z jaszczurem usiłując uchylić się przed pochodniami, którymi atakowała go 
ostatnia z plugawych kreatur. Wiedział, że nie może zbyt długo zwlekać. Zakapturzony stwór był 
równie silny jak on i miał sprzymierzeńca.
Dość tego! Cymmerianin poczuł wzbierający gniew i splunął jaszczurowi prosto w pysk. 
Dobywając nowych sił odrzucił stwora w stronę masywnej lampy z brązu. Kamienna podstawa 
kandelabru pękła, a górna połowa runęła na człekojaszczura. Jego szata natychmiast zajęła się 
ogniem zmieniając strażnika w żywą pochodnię. Stwór poderwał się z ziemi i rzucił do ucieczki, 
ale oślepiony rąbnął z impetem w ścianę i osunął się na ziemię, by sczeznąć w płomieniach.
Zapalacz pochodni upuścił swą broń i wziął nogi za pas. Pobiegł w stronę tunelu zauważonego 
wcześniej przez Cymmerianina. Conan bez namysłu chwycił jedną z leżących na ziemi pik. 
Zważył broń w ręku i cisnął jednym płynnym ruchem. Szerokie ostrze trafiło uciekającego 
jaszczura między łopatki. Stwór stał przez moment w bezruchu, po czym runął do przodu. Pika 
przeszyła go na wylot i miast upaść, stwór zatrzymał się, przekrzywiony pod kątem jak bezlistne 
powalone drzewo.
Conan podniósł miecz i podszedł do drzwi celi Kinny. Drzwi zamknięte były na pojedynczy 
rygiel umieszczony zbyt wysoko, by mógł go dosięgnąć więzień. Conan odciągnął zasuwę, a 
dziewczyna rzuciła mu się w ramiona.
— Och, Conanie, myślałam, że już nigdy cię nie zobaczę.
Poklepał ją wolną ręką po plecach.
— Conanie, on ma Eldię i pozostałe dzieci. Jest teraz na górze, w wieży. Co z Vitariusem?
— Został na równinie — odrzekł Conan. — Miałem okazję poczuć jego moc na własnej 
skórze.
— Musimy dotrzeć do Sowartusa, zanim dokończy swój plugawy rytuał! — rzekła Kinna. — 
Ale nie jestem pewna, czy dobrze pamiętam drogę.
Conan wskazał mieczem korytarz.
— Tędy — powiedział. — Tam biegł jaszczur, zanim go zatrzymałem. Jeśli zamierzał udać 
się po pomoc, to znaczy, że i my musimy tam iść. Chyba że wolisz tu zostać, a ja zajmę się 
magiem?
W odpowiedzi Kinna uwolniła się z ramion Conana i podniosła drugą pikę. Jej oczy zabłysły.
— Będę ci towarzyszyła. Albo pójdę z tobą, albo sama!
Conan wybuchnął śmiechem.
— Wielki jest twój duch, Kinno. Doskonale! Ruszajmy, znajdźmy tego maga i wyślijmy go na 
spotkanie z jego przodkami!

Przewodnik Djuwuli szedł miarowo i w milczeniu, nie wahając się ani chwili, dopóki nie 
dotarli do jednej z sal. Tam nieoczekiwanie zakapturzona kreatura stanęła. Zdumiona wiedźma 
natychmiast spostrzegła, co było tego przyczyną.
Na posadzce spoczywały trzy martwe jaszczury, w tym jeden spalony na węgiel. Z jego ciała 
leżącego pod ścianą wciąż jeszcze unosił się dym.
Djuwula pokiwała głową. To musiało być dziełem barbarzyńcy. Sądząc po świeżości 
krzepnącej zielonej posoki nie mógł być daleko.
Uśmiechając się Djuwula szturchnęła swego przewodnika ostro zakończonym paznokciem. 
Jaszczur ruszył przed siebie, a wiedźma podążyła za nim.

Gdyby ciała świeżo zabitych nieludzkich istot były jadalne, pantera przystanęłaby, by się 
posilić. Jej czujne zmysły odwiodły ją jednak od tego zamiaru. Mięso tych stworzeń było dla 
żyjących istot śmiertelną trucizną i mogło zaszkodzić zmiennokształtnym. To jednak nie miało 
znaczenia. Powietrze przesycone było zapachem wiedźmy. Djuwula z pewnością znajdowała się 
niedaleko, podążając głównym tunelem.
Mógł posilić się później, jeśli nie jej ciałem, to przynajmniej ciałem barbarzyńcy. Wielki kot 
bezszelestnie podreptał naprzód i wszedł do tunelu śladem swej ofiary.

Z najwyższej wieży Zamczyska Slott Sowartus obserwował narodziny Istoty Mocy. Moc 
dzieci znajdowała się we władzy zaklęcia. Cała równina zdawała się tętnić życiem. Przetaczały 
się nad nią potężne wichury, szalały ulewy, a smugi piorunów biły z niebios w ziemię i na 
odwrót. Ziemia rozstępowała się, a z jej trzewi buchały płomienie, by dołączyć do pozostałych 
żywiołów.
Czwórka dzieci sprawiała wrażenie uśpionych. Nie widziały ani nie słyszały żywiołów 
szalejących na równinie wokół zamczyska, ale Sowartus czuł, jak te magiczne moce napierają na 
jego jaźń. Tylko jego umiejętności ratowały go przed rozdarciem na strzępy przez rozjuszoną 
potęgę uwolnionych żywiołów.
Zakapturzone istoty przy drzwiach kuliły się z trwogi, a na ten widok Sowartus tylko 
wybuchnął śmiechem. Teraz, po tylu latach, po tak długim okresie nauki i wyczekiwania, 
nareszcie, nareszcie, nareszcie!
Na targanej potęgą żywiołów równinie pojawiły się dwie wielkie trąby czarnego powietrza 
obracające się z niewiarygodną szybkością. Sowartus patrzył, jak oba leje odłączają się od 
burzowych chmur i zaczynają przesuwać pod wiatr.
Zbliżywszy się do siebie, niczym ogromne świdry poczęły orać ziemię, wyrzucając odłamki 
wysoko w górę.
Sowartus na ten widok aż się wzdrygnął. Bryły ziemi wielkości domów i zamków połączyły 
się ponad trąbami powietrznymi tworząc tors ciała, jakiego nigdy dotąd nie widziano.
Sowartus ponownie wybuchnął śmiechem i wyciągnął ramiona ku niebu. Z burzowych chmur 
wyjąc spłynęła kolejna para trąb powietrznych, nieco jednak mniejszych niż poprzednie i stały 
się one ramionami rodzącej się na równinie istoty.
Nagle zamczysko zadrżało trafione strugą niebieskiego światła, które wytrysnęło gdzieś z 
dołu. Sowartus pobłażliwie pokiwał głową. Za późno, stary druhu!
Mistrz Czarnego Kwadratu ponownie machnął rękami i wymierzył wyprężone, zesztywniałe 
palce w kierunku chmur, z których lał się ulewny deszcz. Od ich kłębowiska oderwała się 
pojedyncza chmura. Tryskając błyskawicami podpłynęła, by zawisnąć nad gigantycznym 
ziemistym cielskiem, po czym osiadła na nim. W chmurze pojawiły się trzy otwory, 
przypominające oczy i usta, a w tej ziejącej czeluści kolejna błyskawica utworzyła migocące, 
postrzępione zęby.
Sowartus zawył w przypływie radości, a jego głos zlał się w jedno z hukiem gromu. Potem 
czarny mag podbiegł do okna. Rozszczepiona ziemia w dole w dalszym ciągu pluła ogniem, a 
podstawa góry tonęła w bieli pary, powstającej przy zetknięciu płomieni z deszczem. Sowartus 
uniósł dłonie do góry.
Płomienie strzeliły wyżej i nagle dwie ogromne kule wyprysły w górę. Niczym demoniczne 
świetliki wirując i buchając jęzorami ognia wznosiły się coraz wyżej, by w końcu zawisnąć przed 
burzową chmurą wspierającą się na korpusie z ziemi, podtrzymywanym przez nogi tornada.
Ogromne kule z sykiem zagłębiły się w pustych oczodołach…
TAK! Sowartus wziął głęboki oddech i wykrzyczał ostatnie słowo, kończące najpotężniejsze 
zaklęcie stworzone przez ziemskiego maga.
Burza ucichła. Szczelina w ziemi zniknęła, ogień wygasł. Na równinie praktycznie panowała 
cisza, jeśli nie liczyć odgłosów pochodzących od istoty, która wielkością dorównywała całemu 
Zamczysku Slott. Stwór utworzony z połączenia czterech żywiołów odwrócił się w stronę 
Sowartusa. Zamrugał, zakrywając oczy z żywego ognia zasłoną chmur. Kiedy ponownie uniósł 
powieki, Sowartus wiedział już, że zwyciężył. Wolno, z mozołem olbrzym skłonił się przed 
Sowartusem.
Istota Mocy żyła, a Sowartus był jej panem!

XXI

Kinna prowadziła, gdyż okazało się, że pamiętała drogę do siedziby maga lepiej, niż się jej 
wydawało. Niebawem ona i Conan wydostali się ponad szczyt góry i znaleźli się we właściwym 
zamczysku. Kamienie tworzące Slott wydawały się równie stare jak sama góra. Na ścianach 
widniały wiekowe ślady sadzy od świec i łuczyw. Tak jak niżej, tak i tu w skale wydrążono istny 
labirynt krętych korytarzy. Półmrok rozpraszało jednak światło płynące z nielicznych okien i w 
tunelach nie było zupełnie ciemno. Mijając jedną z tych szczelin w ścianie Conan stanął, by 
spojrzeć na istotę, która formowała się na równinie opodal.
— O co chodzi? — zapytała Kinna. Conan pokazał jej gigantyczną istotę.
Dziewczyna stanęła obok niego i spojrzała we wskazanym kierunku. Wstrzymała oddech.
— Tak — rzekł Cymmerianin. — Spośród całego zła w tej wyprawie to jest chyba najgorsze 
— dłuższą chwilę patrzył na trąby powietrzne, wirującą ziemię i chmurę burzową tworzącą 
mroczną głowę z oczyma z ognistych kul. I wówczas istota mrugnęła. Zdawała się patrzeć na 
Conana. Skłoniła głowę. Barbarzyńca odwrócił się.
— Musimy się pospieszyć — ponaglił. — Czymkolwiek to jest, znajduje się w mocy 
Sowartusa i na pewno nie kłaniało się nam!
Pobiegli. Gnali pod górę tak szybko, że o mało nie wpakowali się w kłopoty. Czujny nos 
Conana wychwycił nagle zapach jaszczurzych strażników i barbarzyńca, schwyciwszy Kinnę za 
rękę, wielką dłonią zakrył jej usta, by stłumić cisnący się na nie krzyk.
— Ciii! Za rogiem są Czarne Kaptury.
Kinna pociągnęła Conana za rękę i zdjęła jego dłoń ze swoich ust.
— Skąd wiesz? — zapytała.
— Czuję ich smród. Zaczekaj tu.
Conan zostawił Kinnę czekającą wśród czerni, a sam podkradł się do załomu muru. 
Przykucnął i wyjrzał zza rogu, przywierając policzkiem do zimnego kamienia.
Ujrzał jeszcze jedną komnatę, nie większą jednak niż sypialnia Djuwuli. Pod ścianami stało 
dziewięć zakapturzonych istot uzbrojonych we włócznie. Jaszczury strzegły łukowato 
sklepionego wejścia z potężnymi drzwiami widniejącymi w ścianie naprzeciwko. Conan poczuł, 
że coś ściska go w dołku, i to dodało mu pewności. Za tymi drzwiami musiał być Sowartus, a 
wraz z nim Eldia.
Conan cofnął się, zanim ktokolwiek zdołał go zauważyć. Właśnie tam musieli dotrzeć, ale 
dziewięciu diablo szybkich i silnych człekojaszczurów mogło znacznie utrudnić to zadanie.
Barbarzyńca wyprostował się i bezgłośnie podszedł do Kinny, by powiedzieć jej, co zobaczył.

Djuwula ogarnięta nagłym przeczuciem stanęła i zatrzymała swego przewodnika przed 
pokonaniem kolejnego zakrętu. Nakazała zaklętemu strażnikowi, aby nie ruszał się z miejsca, i 
wyjrzała ostrożnie.
W świetle świec, z których wznosiły się pod sufit smugi czarnego dymu, stał barbarzyńca, 
rozmawiający z młodą kobietą! Nareszcie! Na Seta, wreszcie go dopadnie!
Z zawiniątka, które niósł gadzi strażnik, Djuwula wyjęła dwa przedmioty. Pierwszym było 
stworzone za pomocą magii naczynie, dzięki któremu mogła przez dłuższy czas utrzymać przy 
życiu umieszczone wewnątrz serce. Drugim była cienka porcelanowa bańka. Była okryta grubą 
warstwą miękkiej owczej wełny. Wewnątrz bańki znajdował się proszek uzyskany z suszonych 
liści czarnego lotosu. Wiedźma zdobyła ten pojemnik morderczego pyłu od jednego z kapłanów 
Yuna, przekazując mu w zamian pewne wyjątkowo zabójcze zaklęcie ze swego repertuaru. Ten 
proszek mógł się jej przydać w przypadku, gdyby musiała posłać do Szarych Krain większą 
liczbę śmiałków naraz. Wciągnięcie do płuc nawet najmniejszej dawki tej substancji 
powodowało natychmiastową śmierć, tak twierdził żółtoskóry kapłan, a doświadczenie na psie w 
pełni usatysfakcjonowało Djuwulę. Wiedźma zważyła w lewej dłoni porcelanową bańkę i wyjęła 
zza pasa mały, ostry sztylet. Miała już duże doświadczenie, jeżeli chodziło o wycinanie serc 
martwych lub umierających mężczyzn.
Djuwula dźgnęła zakapturzoną postać sztyletem.
— Idź — powiedziała. — I pochwyć dla mnie mężczyznę, który tam stoi.
Stwór pomaszerował przed siebie, a Djuwula uśmiechnęła się za jego plecami. Nieważne czy 
Conan zdoła go zabić. Stwór miał jedynie zająć go na tyle, aby wiedźma mogła znaleźć się w 
odpowiedniej odległości od barbarzyńcy i cisnąć weń swą zabójczą kulą. A wówczas wszyscy 
znajdujący się w korytarzu umrą, a potem…

Nad umysłem pantery panowała na przemian wola człowieka i dzikiej bestii. Jedynie dzięki 
ogromnej koncentracji Lemparius był w stanie zachować w sobie resztki człowieczeństwa. Strach 
nakazywał mu jak najszybciej dopaść znienawidzoną wiedźmę. Gdyby tego nie zrobił, byłby 
zmuszony dożyć reszty swych dni pod postacią pantery, co gorsza nie zdawałby sobie nawet 
sprawy ze swego stanu, bowiem zwierzęca natura do reszty zapanowałaby nad jego umysłem. 
Jego jaźń tliłaby się niczym pojedyncza iskierka wśród mrocznej stygijskiej nocy.
Pantera niezmordowanie biegła naprzód, a strach dodawał jej sił. I nagle, pokonawszy kolejny 
zakręt wilgotnego, zaszczurzonego zamczyska ujrzała przed sobą plecy Djuwuli.
Tkwiący w kocie mężczyzna wiedział, że atak na ognistowłosą wiedźmę jest z góry skazany 
na niepowodzenie, ale pantera wzięła nad nim górę i Lemparius, były człowiek, wyrzucił z siebie 
cały gniew w przeciągłym ryku rozjuszonego drapieżnika.
Ten dźwięk zaskoczył czarownicę. Drgnęła gwałtownie i zaklęła w głos.
Umysł Lempariusa usiłować zapanować nad szykującą się do skoku panterą. Prawie mu się to 
udało. Prawie, lecz nie do końca.
Panterołak rzucił się na wiedźmę.

Conan odwrócił się słysząc szuranie stóp po kamiennych płytach. I wtedy naraz wydarzyło się 
kilka rzeczy. Wydawało się, że następują one niewiarygodnie wolno, jak to zwykle bywa w 
momentach wyjątkowego zagrożenia. Zupełnie jakby powietrze zmieniło się zgęstniały syrop 
spowolniając ruchy osób biorących udział w dramacie.
Z ciemności wyłonił się jeden z zakapturzonych jaszczurów biegnąc w jego stronę. Niemal 
natychmiast za istotą pojawiła się kobieta — wiedźma Djuwula. Conan rozpoznał ją w 
okamgnieniu. W powietrzu śmignął piaskowy kształt — pantera, która rzuciła się wiedźmie do 
gardła. Conan dostrzegł świeżą bliznę na łapie drapieżnika i poznał Lempariusa. Ale dlaczego 
atakował wiedźmę? W tej samej chwili panterę oddzieliła od jej niedoszłej ofiary niewidzialna, 
szczelna bariera. Znów czary!
Nie było czasu na zastanawianie się, w jaki sposób tutaj dotarli. Conan uniósł miecz, gdy 
czarno odziany jaszczur rzucił się na niego. Barbarzyńca wiedział, że ryk wielkiego kota ściągnie 
tu pozostałych strażników, a nie miał planu ani czasu, by takowy obmyśleć. Musiał działać, na 
myślenie było już za późno!
Ustąpił w bok i ciął, gdy rozpędzona zakapturzona kreatura znalazła się tuż obok. Ostra stal 
napotkała na łuskowaty grzbiet i wgryzła się weń. Stwór upadł jak kłoda, z mieczem Conana 
uwięzionym między łopatkami. Barbarzyńca zaklął i szarpnął za rękojeść, usiłując uwolnić 
ostrze. Do jego uszu dobiegł odgłos biegnących stóp. Odwrócił się w stronę, skąd dochodził 
hałas, i ujrzał pierwszego strażnika wybiegającego zza zakrętu.
Stwór miał pecha, gdyż Kinna jednym pchnięciem nadziała go na włócznię niczym wieprzka 
na rożen.
Pantera ponownie zaryczała i ponownie odbiła się od osłony otaczającej wiedźmę. Warcząc i 
rycząc w niepohamowanej wściekłości, dzika bestia odwróciła się i ujrzała Conana. Popędziła ku 
niemu.
Zza rogu wyłoniło się czterech czy pięciu człokojaszczurów. Broń Kinny była chwilowo 
nieużyteczna, bowiem długie ostrze wciąż tkwiło w ciele zabitego strażnika.
— Kinna! Do mnie!
Conan dostrzegł kolejny ruch. Wiedźma żonglowała jakimś przedmiotem. Upuściła go, ale 
schwyciła, nim spadł na podłogę. Zaklęła.
Cymmerianin okręcił się na pięcie odwracając się w stronę pantery i poniewczasie uświadomił 
sobie, że jego miecz jest bezużyteczny przeciw zmiennokształtriemu.
Pantera rzuciła się Conanowi do gardła, a potężny młodzieniec bez namysłu ciął na odlew. 
Ostrze zagłębiło się w boku bestii rozrąbując żebra i odrzucając drapieżnika w bok. Jednak już w 
momencie gdy zwierzę wylądowało na kamieniach, barbarzyńca dostrzegł, że upływ krwi ustał, a 
brzegi rany zaczęły się łączyć.
Cymmerianin odwrócił się szybko w stronę Kinny i rzucił jej swój miecz.
— Łap! — krzyknął, po czym wyrwał zza pasa zakrzywiony nóż Lempariusa.
Wielki kot skoczył ponownie. Conan uchylił się i dźgnął w górę stalowym kłem.
Czubek ostrza trafił panterę poniżej gardła, a siła skoku przeniosła bestię nad skulonym 
młodzieńcem i magiczne ostrze rozpłatało ją od szyi po zad. Z rozprutego żołądka wypłynęły 
parujące trzewia, a pantera padła ciężko na ziemię i przeturlawszy się po niej, znieruchomiała, 
już martwa.
— Conanie! — zakrzyknęła Kinna wymachująca dziko ciężkim mieczem barbarzyńcy. 
Niezbyt skutecznie radziła sobie z atakującymi ją zawzięcie jaszczurami.
Cymmerianin odebrał jej miecz i skoczył naprzód. Sztychem trafił jednego z jaszczurów 
poniżej żuchwy. Stwór runął w tył śmiertelnie ranny.
— Teraz cię mam! — rozległo się za jego plecami. Conan cofnął się przed pozostałymi 
strażnikami i zaryzykował spojrzenie przez ramię.
Wiedźma Djuwula stała w bezruchu, wyprężona jak struna, trzymając nad głową małą kulę.
— Wybiła twoja godzina, Conanie, twoja i was wszystkich!
Zamczysko zatrzęsło się w posadach i przez chwilę ściany rozbłysły niebieskawym światłem. 
Vitarius nadal walczył z Sowartusem!
Djuwula krzyknęła, straciwszy równowagę na rozdygotanej posadzce. Kula ponownie 
wypadła jej z ręki.
— Nie! — krzyknęła przeraźliwie wiedźma.
Kula roztrzaskała się o kamienne podłoże. Niebieskie światło zgasło. Ze stłuczonej bańki 
buchnęła gęsta chmura kurzu i poczęła rozprzestrzeniać się w głąb korytarza.
Conan natychmiast domyślił się, czym była ta chmura. Widział podobną sztuczkę dokonaną 
przez nemediańskiego złodzieja, kiedy wspięli się na Wieżę Słonia w Arenjun. Złodziej od 
dawna już nie żył, ale to, co powiedział, na zawsze pozostało Conanowi w pamięci. Był to pył 
czarnego lotosu, a odetchnięcie nim oznaczało śmierć!
Instynkt wziął górę nad barbarzyńcą. Conan schwycił Kinnę za rękę.
— Wstrzymaj oddech, dziewczyno, nie oddychaj! I pędź ile sił! — to rzekłszy wbiegł wraz z 
Kinną w chmurę śmierci.
Nawet wstrzymując oddech Conan poczuł dławiący, słodki, przyprawiający o mdłości odór, 
gdy gęsta chmura zamknęła się wokół niego.
Potknął się o leżącą na ziemi wiedźmę, o mało nie upadł, zdołał jednak utrzymać równowagę i 
pociągnął Kinnę dalej. Z tyłu doszły go odgłosy, które spodziewał się usłyszeć — tupot kroków 
ścigających ich jaszczurów.
Mężczyzna i kobieta wydostali się z trujących oparów, ale Conan nie zatrzymał się, by z ich 
ubrań opadły drobiny zabójczego pyłu. Kiedy stanął, jeszcze przez chwilę wstrzymywał oddech, 
starannie otrzepując resztki pylistej substancji ze swego i Kinny ciała oraz z ubrań, jakie mieli na 
sobie. Dopiero oddaliwszy się od tego miejsca, napełnił spragnione płuca nową porcją powietrza. 
Oddychał początkowo wolno, ostrożnie, ale nie wyczuł nawet najmniejszego śladu 
sproszkowanej śmierci.
Skinął na Kinnę.
— Oddychaj — powiedział. Kinna sapnęła głośno.
— Co z jaszczurami? — zapytała pomiędzy kolejnymi wdechami.
— Posłuchaj — rozkazał Conan.
Do ich uszu doszedł odgłos ciężkich ciał osuwających się na kamienie.
— Nic nie słyszę… — zaczęła Kinna.
— Zaczekaj!
Chmura pyłu poczęła się przerzedzać i po chwili ujrzeli zaścielające posadzkę dała martwych 
strażników. Leżały tam również zwłoki wiedźmy Djuwuli, która pragnęła serca Conana, a obok 
niej nagi trup mężczyzny spoczywający pośród kłębów wyprutych trzewi.
— Co…?
— Trucizna — wyjaśnił Conan. — Widziałem ją już kiedyś w działaniu. Vitarius spowodował 
drżenie góry, a wiedźma upuściła kulę i zniszczyła samą siebie.
— Kim był tamten mężczyzna?
— Lemparius. Zmiennokształtny. Człowiek zmieniający się w panterę. Teraz już tylko zimny 
trup. Chodź, musimy uratować twoje rodzeństwo. Poza tym trzeba zatrzymać Sowartusa, w 
przeciwnym razie istota na równinie zawładnie nami wszystkimi.

XXII

Gdy błękitna struga trafiła w zamczysko, Sowartus o mało nie wypadł przez okno. Cały zamek 
zatrząsł się pod wpływem potwornego uderzenia. Czarnoksiężnik schwycił się oblicówki i 
wślizgnął na powrót do wieży.
Oblicze Sowartusa zapałało nienawiścią. Gdyby nie był dość szybki, mógłby runąć w dół, co 
równało się niechybnej śmierci. Mieć władzę nad Istotą Mocy i umrzeć przez głupi przypadek 
byłoby zaiste ironią losu. Czas zakończyć tę farsę ze starym przyjacielem! Mistrz Czarnego 
Kwadratu zlustrował swój twór, który z kolei odpowiedział mu miażdżącym spojrzeniem ślepi z 
ognistych kul.
— Idź! — rozkazał Sowartus — i zniszcz tego dokuczliwego owada! — czarnoksiężnik 
niecierpliwie machnął ręką.
Istota Mocy odwróciła się od Zamczyska Slott, poruszając się szybciej niż wydawało się to 
możliwe. Sunąc na nogach z powietrznych trąb, potężnymi krokami poczęła błyskawicznie 
przemierzać równinę.
Błękitna smuga wystrzeliła z pustej pozornie równiny w kierunku Istoty Mocy i niewielki 
punkt na jej ziemistym torsie poczerniał, a nawet zaczął dymić, lecz stwór nie zwolnił ani trochę.
Sowartus uśmiechnął się i odwrócił, by spojrzeć, jaka była reakcja dzieci na ten fakt. Jednak 
żadne z nich tego nie zauważyło. Były nieprzytomne i oddychały powoli. Nieważne, pomyślał 
mag. Wystarczy, że ja to widzę! Kolejna niebieska smuga osmaliła tors Istoty Mocy, ale błysk 
był znacznie słabszy, a promień przeszedł przez jedno z wichrowych ramion nie czyniąc mu 
najmniejszej szkody.
W przeciągu chwili Istota Mocy zmniejszyła się tak, że nie wydawała się większa niż 
normalny mężczyzna. Trzecia smuga niebieskiego płomienia wystrzeliła z ziemi i trafiła w 
stwora, który dotarł nieomal na miejsce.
Sowartus patrzył, jak przerażająca Istota Mocy pochyliła się i uniosła jedno z ramion. Ręka 
opadła ciężko, a od siły uderzenia zatrzęsła się ziemia. Wstrząs odczuwalny był nawet w 
zamczysku, kamienne podłoże pod stopami Sowartusa zadrżało wyraźnie.
Ten cios wiele znaczył dla Sowartusa. Kiedy wibracje ustały, czarnoksiężnik wiedział już, że 
Vitarius, jego wróg, przestał istnieć. Został usunięty z równą łatwością, jak czarny mag wydał 
nań wyrok śmierci. Teraz nic już nie mogło stanąć mu na drodze, bowiem żadna moc na świecie 
nie mogła równać się z potęgą istoty, którą stworzył i którą sobie podporządkował. Od czasu 
zatonięcia Atlantydy nikt ze śmiertelników nie dysponował podobną władzą. Jego triumf był 
równie olbrzymi i przerażający jak sama Istota Mocy. Będzie żyła tak długo jak on, a on 
zamierzał żyć wiecznie!
Sowartus patrzył na zbliżającą się istotę. Już niedługo narody świata ukorzą się przed nim i 
złożą mu hołd. Niebawem zrówna z ziemią całe miasta, obróci w perzynę wsie, wyrżnie w pień 
zbrojne armie i uśmierci wszystkich, którzy w jakikolwiek sposób mu się sprzeciwią. Wkrótce 
będzie rządził światem i albo wszystkie jego kaprysy i zachcianki zostaną spełnione, albo cały 
świat przestanie istnieć!
Ta myśl przepełniła Sowartusa mroczną radością.

Korytarz przeszedł w ogromną sień. Conan ujrzał plecy dwóch kolejnych zakapturzonych 
jaszczurów i wszedł do pomieszczenia. Uwaga strażników skupiona była na czymś innym, a 
kiedy Cymmerianin spojrzał ponad nimi, ujrzał chudego mężczyznę o czarnych włosach i 
spiczastej bródce, odzianego we włosiennicę i wyglądającego przez okno.
— Sowartus — wyszeptała Kinna stojąca obok Conana.
— Nareszcie — rzekł Cymmerianin i uniósł miecz.
Coś musiało ostrzec strażników, gdyż obaj odwrócili się równocześnie, by spojrzeć na 
barbarzyńcę i dziewczynę. Pochylili włócznie.
— Ja biorę tego z lewej! — rzekła Kinna. Conan bez wahania skoczył na spotkanie 
zakapturzonych postaci. Sowartus spojrzał w jego stronę, po czym, jakby wcale się tym nie 
przejął, ponownie wyjrzał przez okno.
Świadomość szybkości i siły jaszczurów dała Conanowi przewagę. Nie próbował starcia, lecz 
ominął poszukujące go ostrze włóczni i jednym cięciem trzymanego oburącz miecza powalił 
zaskoczonego przeciwnika. Obok Kinna dźgnęła w łeb drugiego jaszczura. Rozległ się głośny 
zjadliwy syk. Cymmerianin zakręcił mieczem młynka i ciął monstrum w głowę. Człekojaszczur 
bezgłośnie padł na ziemię.
Potężny Cymmerianin przekroczył próg komnaty i znalazł się wieży. Eldia zakuta w kajdany 
znajdowała się pod oknem, oprócz niej w pomieszczeniu była jeszcze trójka dzieci, 
skrępowanych podobnie jak ona. Cała czwórka sprawiała wrażenie pogrążonej w głębokim śnie, 
a może nawet martwej. Conan warknął gniewnie i postąpił dwa kroki w stronę Sowartusa.
Mag odwrócił się od okna i machnął ręką w stronę Conana, lekko poruszając przy tym 
palcami.
Rękojeść miecza barbarzyńcy rozgrzała się nagle i stała się zbyt gorąca, by można ją było 
utrzymać. Skóra na rękojeści zaczęła dymić, aż w końcu buchnęła ogniem. Conan opuścił miecz. 
Ostrze rozjarzyło się czerwienią, która stopniowo przeszła w błękit i biel tak oślepiającą, że 
Cymmerianin musiał odwrócić wzrok.
Rozległ się głośny huk, a kiedy Conan ponownie spojrzał w tę stronę, stwierdził, że jego 
miecz zniknął. Pozostał po nim tylko czarny ślad na posadzce.
Z tyłu dobiegł krzyk Kinny i brzęk padającej na kamienie włóczni. Znów błysnęło, zagrzmiało 
i barbarzyńca domyślił się, że jej broń również została zniszczona.
Conan odważnie rzucił się naprzód dobywając zakrzywionego sztyletu, którym zabił 
Lempariusa. Oręż był magiczny, a zatem mógł się okazać skuteczny przeciwko Sowartusowi.
Nóż wyrwał się z dłoni Conana i uleciawszy w powietrze, przywarł do pobliskiego stołu. 
Diabielstwo! Conan warknął wściekle. Na Croma, wciąż miał swoje ręce! Potężny młodzieniec 
rzucił się naprzód pragnąc zatłuc chudego mężczyznę wielkimi jak bochny chleba pięściami.
Niewidzialny but trafił Conana w brzuch. Jego węźlaste mięśnie powstrzymały uderzenie, ale 
barbarzyńca odrzucony został o kilka stóp wstecz.
Sowartus uśmiechnął się i uniósł rękę. Kolejny cios dosięgnął Cymmerianina tym razem z 
boku. Młodzieniec młócił powietrze rękami w poszukiwaniu przeciwnika, którego mógłby 
pochwycić, nie znalazł go jednak, a trzeci cios trafił go w głowę z taką siłą, że gwiazdy 
zawirowały mu przed oczami.
Kinna usiłowała zbliżyć się do Conana, ale ona również znalazła się w mocy jakiegoś czaru i 
osunęła się na posadzkę z trudem chwytając oddech. Conan podniósł się na czworaki i z pewnym 
wysiłkiem wyprostował.
Sowartus wybuchnął śmiechem i ponownie uniósł dłoń.
— Głupcze! Nie możesz się ze mną mierzyć! Jestem twoim nowym bogiem! Pokłoń mi się, a 
oszczędzę cię jako mego pierwszego wyznawcę!
— Nigdy — odrzekł Conan.
Niewidzialny but trafił Cymmerianina w podbródek przewracając go na wznak. Conan jęknął 
mimo woli, usiadł i pokręcił głową usiłując wstać.
Sowartus przyglądał mu się, wyraźnie rozbawiony. Eldia przykuta do okna za plecami 
Sowartusa ocknęła się. Jej powieki zatrzepotały. Zamrugała i spojrzała na Conana, a następnie na 
Sowartusa.
Wbiła wzrok w Sowartusa. Uniosła rękę i wyciągnęła ją w stronę osobliwej szaty maga. 
Sowartus musiał usłyszeć brzęk łańcucha, gdyż odwrócił się nagle do dziewczynki.
Conan wziął głęboki oddech i splunął na maga. Czarnoksiężnik ponownie skupił na nim 
uwagę.
— Zdechniesz za to, ty głupcze! — zaczął opuszczać dłoń…
I wtedy tył szaty Sowartusa buchnął ogniem. Mag odwrócił się gwałtownie.
— Co…?
Szata płonęła coraz silniej, płomienie powiększały się. Sowartus zaklął i zdarł z siebie szatę. 
Nie patrzył już na potężnego młodzieńca.
Conan zdołał wstać. Zebrał się w sobie i skoczył. Tym razem dosięgnął celu. Jego dłonie jak 
kleszcze zacisnęły się na gardle Sowartusa. Dwaj mężczyźni runęli na ziemię i przeturlali się po 
płonącej szacie. Sowartus również zaczął dusić Conana. Wbrew swej posturze, mag dysponował 
ogromną siłą, a dodatkowym jego atutem była desperacja. Conan poczuł, jak palce 
czarnoksiężnika niczym stalowe szpony wpijają mu się w ciało. Napiął mięśnie szyi, wzmógł 
uścisk i zakrzyknął w dzikiej wściekłości.
Uchwyt Sowartusa osłabł. Twarz maga nabiegła ciemną czerwienią, przechodzącą we fiolet. 
Oczy wyszły mu z orbit, krew puściła się nosem. Wargi rozchyliły się ukazując zaciśnięte białe 
zęby.
Wydawało się, że minęło całe życie boga, gdy dłonie Sowartusa zsunęły się wreszcie z szyi 
Cymmerianina i ciało maga zwiotczało.
Na zewnątrz rozległ się bezgłośny krzyk gniewu i agonii, który przeszył Conana do szpiku 
kości. Barbarzyńca wstał i wyjrzał przez okno.
Olbrzymia istota na równinie zadrżała potężnie, wymachując rozpaczliwie ramionami. 
Ponownie ryknęła i od jej torsu poczęły odpadać ziemne lawiny. Oczy rozbłysły żywym ogniem, 
błyskawica wyrwała się z ust i stwór zaryczał po raz trzeci, po czym ruszył w stronę zamczyska.
Conan podniósł włócznię. Wbił ostrze pomiędzy metalowe ogniwa łączące Eldię ze ścianą, 
wziął głęboki oddech i wyrwał okowy z obsady. Odwrócił się w stronę Kinny.
— Pomóż jej, jeśli możesz, i ocuć resztę! Nadciąga potwór!
Conan szybko przemknął przez komnatę wyrywając łańcuchy wiążące dzieci, potrząsając ich 
drobnymi ciałkami i usiłując je obudzić. Cała trójka doszła do siebie, choć ciągle wydawała się 
otępiała.
Podłoże komnaty zadrżało, kiedy potwór zbliżył się do twierdzy. Barbarzyńca ponownie 
zerknął przez okno. Stwór dygotał i wydawał się bliski ostatecznego rozpadu. Ogromne bryły 
jego ziemistego cielska odrywały się i spadały w dół. Ogniste kule oczu uleciały w niebo tak jak 
wcześniej błyskawice, a tornada tworzące kończyny wirowały coraz wolniej i chudły.
— Wstawaj! — ryknął Conan. Podniósł otępiałą dziewczynkę i wskazał na wyjście z 
komnaty. — Wychodzimy stąd, szybko!
Kinna pobiegła pierwsza ciągnąc za sobą jednego z chłopców. Eldia, najżwawsza z dzieci, 
podążyła w ślad za nią, na końcu zaś Conan niosący pozostałą dwójkę. Biegli, jakby ścigała ich 
bestia z piekła rodem, co skądinąd było zgodne z prawdą.
Kiedy zbliżyli się do miejsca, gdzie zginęli wiedźma i Lemparius, Conan nakazał, by się 
zatrzymali.
— Wolniej — rozkazał. — Nie możemy poruszyć tego pyłu. Przestępując zwłoki jednego z 
jaszczurów Conan zatrzymał się. Istota miała na plecach zawiniątko, z którego wystawał jelec 
miecza. Conan pochylił się i ostrożnie rozwinął zawiniątko. Wewnątrz znalazł swoje stare 
ubranie i miecz. Uśmiechnął się pod nosem i zabrał tobołek starając się nie wzburzyć trującego 
pyłu.
— Ruszamy — rzekł po chwili.
Mała grupka podążyła krętymi korytarzami w dół, od czasu do czasu mijając nieruchome 
zwłoki człekojaszczurów.
Na ich ciałach nie było ran, ale Conan domyślił się, że śmierć ich pana musiała oznaczać 
zarazem zgubę dla nich wszystkich. Cymmerianin wyprowadził Kinnę i dzieci z zamczyska w 
głąb góry. Wtem brutalny wstrząs przeszył ogromną skałę. Był tak silny, że uciekinierzy poczuli 
dygotanie kamiennego podłoża pod stopami.
— Potwór wraca do domu — rzekł Conan. — Chyba zamierza odejść z hukiem i obrócić całe 
zamczysko w perzynę.
Cała szóstka zaczęła biec. Ucieczka zdawała się ciągnąć w nieskończoność. Kilkakrotnie 
wibracje podłoża zwalały ich wszystkich z nóg. W pewnej chwili z kamiennego sufitu odpadł 
ogromny głaz i z hukiem roztrzaskał się o posadzkę tuż za plecami zbiegów.
W końcu dotarli do podnóża góry i wyjścia z tunelu.
— Tędy — rzucił Conan przekrzykując ryk ziemi. — Tam są wierzchowce, oczywiście jeżeli 
jeszcze żyją.
Pomimo że demolujące zamczysko monstrum znajdowało się po przeciwnej stronie góry, 
wichury wywołane przez tornada pełniące rolę kończyn obrzuciły uciekinierów kurzem i 
zeschłymi liśćmi. Minąwszy zagajnik Conan odnalazł wierzchowce. Były żywe i mocno 
spłoszone, ale nie uciekły. Przy wtórze grzmotu towarzyszącego rozbijaniu góry Conan usadowił 
na grzbietach wierzchowców Kinnę i czwórkę dzieci, po czym sam wskoczył na siodło.
Ruszyli galopem, byle jak najdalej od zamczyska.
W bezpiecznej odległości cała gromadka odwróciła się, by popatrzeć na rozgrywający się za 
nimi spektakl. Istota Mocy rozrywała dalej skałę, choć zamczysko na szczycie góry już nie 
istniało. Wielkie bryły granitu wylatywały w powietrze. Kilka mniejszych odłamków ze świstem 
przeleciało obok miejsca, gdzie zatrzymali się Conan i pozostali.
— Spójrzcie! — rzekła Kinna.
Istota odchyliła się w tył i opadła, uderzając całym ciałem w litą skałę. Trzon góry został 
rozłupany. Jednocześnie potwór przestał istnieć, zmieniając się w olbrzymią chmurę skalnego 
pyłu, którą uniósł wiatr.
Przez dłuższą chwilę wszyscy milczeli. Ciszę przerwał wreszcie Conan mówiąc:
— Już po wszystkim. Skończone.

W drodze powrotnej Conan dostrzegł w oddali samotną postać machającą gwałtownie rękami. 
Dobył miecza. Jednak kiedy podjechał bliżej, uśmiechnął się i wsunął broń do pochwy.
Eldia również rozpoznała mężczyznę.
— Vitarius! — zawołała.
— Tak, to ja — rzekł staruszek, kiedy jeźdźcy zbliżyli się do niego. — Nikt nie przyprowadził 
dla mnie wierzchowca, co? Trudno, nic się nie stało, chyba zmieszczę się na jednym razem z 
Eldią.
— Myśleliśmy, że ty nie… — zaczęła Kinna.
— Nie żyję? Sowartus też tak sądził. Wysłał Istotę Mocy, aby mnie zmiażdżyła. Trafiłem ją 
kilka razy, ale byłem dla niej tym czym komar dla wołu. Kiedy nadeszła, postanowiłem po prostu 
przenieść się w inne miejsce.
Conan rozejrzał się po równinie.
— To musiał być nie lada czar — stwierdził.
— Chciałbym, aby tak było — odparł Vitarius. — Ale w zasadzie nie ma się czym chwalić. 
Wślizgnąłem się do jednego z tuneli whelfów i pełzłem najdalej, jak tylko się dało. To, co 
zmiażdżyła ta istota, było jedynie prostą iluzją. Bądź co bądź właśnie w nich jestem najlepszy.
— Kiedyś już to słyszałem — rzucił Conan.

XXIII

— Zatem — rzekł Vitarius — opowiesz mi wszystko czy nie?
Conan uśmiechnął się i zrelacjonował swe przygody od momentu rozstania ze starym magiem. 
Vitarius pokiwał głową i słuchając mruczał pod nosem. Od czasu do czasu rzucał jakieś pytanie.
— Ale co sprawiło, że szata Sowartusa stanęła w ogniu?
Conan wskazał na Eldię.
— Dziwne. Myślałem, że stworzenie Istoty Mocy pozbawi dzieci ich darów.
Eldia skinęła głową.
— Tak było. Odkąd Sowartus mnie zaczarował, nie czułam już w sobie ognia. Moja moc 
została przeniesiona na Istotę. Kiedy jednak się obudziłam i ujrzałam, że Conan jest ranny, 
poczułam, że mam w sobie jeszcze jedną, małą iskierkę. I wykorzystałam ją, by zapalić odzienie 
Sowartusa.
— Cieszę się, że tak się stało — rzekł Conan. To mówiąc rozwinął zawiniątko zabrane 
martwemu człekojaszczurowi.
Zamigotały oślepiające iskierki.
— Co to takiego? — spytała Kinna.
Conan wybuchnął śmiechem.
— Szmaragdy! — zawołał waląc się dłońmi o uda. — Lemparius musiał je tam zostawić 
myśląc, że zabierze je później! Za jeden taki kamień nabyłem cały nasz prowiant, a musi być ich 
tu chyba z pięćdziesiąt.
— Jesteś bogaty — stwierdziła Kinna. Conan pokręcił głową.
— My jesteśmy bogaci. Podzielimy się po równo, bo wszyscy na nie zasłużyliśmy.
Rozdzielił kamienie, a kiedy skończył, każdemu przypadło po siedem klejnotów. Dwa zostały 
luzem. Podał je Kinnie.
— Tobie przydadzą się chyba bardziej niż mnie — mruknął. — Masz teraz trzy gęby więcej 
do wykarmienia.
— Tak — powiedziała. — Powrócę do naszej rodzinnej wioski i wybuduję tam wspaniały 
dom. Nie będziemy klepać biedy. Wybierzesz się z nami, Vitariusie?
Starzec pokiwał głową.
— Tak. Przydałoby mi się trochę ciepła, aby ogrzać stare kości, i miłe towarzystwo. Poza tym 
mógłbym nauczyć dzieci kilku sztuczek.
Kinna odwróciła się do Cymmerianina.
— A co z tobą, Conanie? Byłbyś mile widziany w moim domu. I w mej łożnicy.
— Moje ścieżki wiodą gdzie indziej, Kinno. Zanim się spotkaliśmy, wędrowałem do Nemedii, 
i mam zamiar tam dotrzeć.
— Rozumiem, nie dla ciebie los męża i ojca ani uprawa roli. Wiedz, że nigdy cię nie 
zapomnę.
— Ani ja ciebie — rzekł Conan.
Cymmerianin jeszcze przez dłuższą chwilę obserwował odjeżdżającą grupkę, po czym 
skierował swego wierzchowca na zachód, ku Nemedii. Dzięki Sowartusowi, magowi Czarnego 
Kwadratu, miał nowego rumaka i szmaragdy dwukrotnie przewyższające wartość złota, jakie 
posiadał wkraczając do Koryntii. Niezła zamiana, jakby na to nie patrzeć, zważywszy, że był cały 
i zdrowy i miał do wydania fortunę.
Uśmiechnął się i odjechał ku zachodzącemu słońcu.